Laurell K. Hamilton - 12 - Incubus Dreams

LAURELL K. HAMILTON ANITA BLAKE VAMPIRE HUNTER NOVEL 12 INCUBUS DREAMS SNY INKUBA

Disclaimer: Tłumaczenie niekomercyjne, powstało na potrzeby prywatne i ma charakter informacyjny. Wszystkie postacie i wydarzenia są własnością Laurell K. Hamilton.

Rozdział 1 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us To był prawdziwie październikowy ślub. Panną młodą była wiedźma rozwiązującą nadnaturalne zabójstwa. Pan młody, by zarobić na życie, wskrzeszał zmarłych oraz zabijał wampiry. To brzmiało prawie jak Halloweenowy żart, ale takie były fakty. Gości pana młodego ubrano w tradycyjne czarne smokingi z pomarańczowymi muszkami i białymi koszulami. Gości panny młodej ubrano w pomarańczowe stroje. Nie spotykasz pomarańczowych, balowych sukni na Halloween zbyt często. Byłabym przerażona, że będę musiała wydać trzysta dolarów na jedną z tych potworności, ale ponieważ byłam gościem pana młodego, mogłam założyć smoking. Larry Kirkland, pan młody, mój współpracownik i przyjaciel, potrafił postawić na swoim. Odmówił zmuszania mnie do tego bym ubrała sukienkę, skoro nie chciałam jej nosić. Hm, niech pomyślę. Trzysta dolarów albo i więcej za jaskrawo pomarańczowy strój, który prędzej spalę niż ubiorę ponownie, albo mniej niż sto dolców za wypożyczenie smokingu, który mogę zwrócić. Czekajcie, niech się namyślę. Wybrałam smoking. Musiałam jeszcze kupić parę czarnych wiązanych butów. Sklep z garniturami nie miał żadnej siódemki w dziale dla kobiet. No cóż. Nawet z butami za siedemdziesiąt dolarów, których prawdopodobnie nigdy więcej nie ubiorę, wciąż mogłam uważać siebie za szczęściarę. Obserwowałam jak cztery druhny w napompowanych pomarańczowych sukienkach schodzą w dół zapchanego kościoła, z włosami zaczesanymi w kok i z nałożoną większą ilością makijażu niż ja kiedykolwiek miała na sobie, czułam się naprawdę jak szczęściara. Trzymały one małe, kuliste bukiety pomarańczowych i białych kwiatów, z czarną koronką i pomarańczowymi wstążkami spływającymi w dół. A ja musiałam tylko stać na środku kościoła, jedną ręką trzymając nadgarstek drugiej. Koordynatorka ślubu wydawała się uważać, że wszyscy drużbowie będą dłubać w nosie, albo robić coś równie zawstydzającego, jeżeli nie będą mieli zajętych rąk. Tak więc poinformowała ich, że mają stać z rękami zaciśniętymi na przeciwnych nadgarstkach. Żadnych rąk w kieszeniach, żadnych skrzyżowanych ramion, żadnych rąk splecionych przy pachwinach. Spóźniłam się na próbę – wielka niespodzianka – a koordynatorka ślubu wydawała się wierzyć, że będę miała pozytywny wpływ na mężczyzn, tylko dlatego że jestem dziewczyną. Nie zajęło jej zbyt wiele

czasu, by zrozumieć że byłam równie nieokrzesana jak mężczyźni. Szczerze, myślałam że wszyscy zachowywaliśmy się naprawdę dobrze. To tylko ona wydawała się czuć niezbyt komfortowo przy mnie i mężczyznach. MA może dlatego że miałam przy sobie broń. Ale żaden z drużbów, łącznie ze mną, na nic nie narzekał. To był dzień Larrego i żadne z nas nie chciało go spieprzyć. Och, to był też dzień Tammy. Panna młoda weszła do kościoła prowadzona przez ojca. Jej matka była już w pierwszej ławie ubrana w blady pomarańczowy kostium, który w zasadzie wyglądał na niej dobrze. Uśmiechała się i płakała, wydawała się jednocześnie przygnębiona jak i ekstatycznie szczęśliwa. To z powodu Pani Reynolds zorganizowano wielki kościelny ślub. Zarówno Larry jak i Tammy byliby zadowoleni z czegoś na mniejszą skalę, ale Tammy wydawała się niezdolna powiedzieć nie swojej matce, a Larry próbował nawiązać dobre relację z przyszłą teściową. Detektyw Tammy Reynolds szła spowita całkowicie w bieli, łącznie z welonem, który przykrywał jej twarz jak mglisty sen. Ona także miała zrobiony makijaż, w jakim nigdy jej nie widziałam, ale jego dramatyczność pasowała do wyszywanego perełkami dekoltu i obszernej sukni w kształcie dzwonu. Suknia wyglądała jakby zeszła z wieszaka samodzielnie, albo przynajmniej stała samodzielnie. Zrobili coś z jej włosami, tak że były gładkie i całkowicie zebrane z twarzy, tak że można było dostrzec jak oszałamiająco była urodziwa. Nigdy wcześniej nie zauważyłam jak naprawdę piękna była Detektyw Tammy. Stałam na końcu drużbów, ja i trzej bracia Larrego, tak że musiałam odchylić się odrobinę by zobaczyć jego twarz. A była ona warta spojrzenia. Był tak blady, że jego piegi wyróżniały się na skórze jak cętki. Jego niebieskie oczy były szeroko otwarte. Zrobili coś z jego krótkimi rudymi lokami, tak że leżały prawie gładko. Wyglądał dobrze, o ile nie zemdleje. Patrzył na Tammy jakby został uderzony młotkiem pomiędzy oczy. Oczywiście jeżeli zafundowano by Larremu dwie godziny u wizażysty, on także mógłby wyglądać zjawiskowo. Ale mężczyźni nie muszą się o to martwić. Podwójne standardy trzymają się dobrze. Po kobiecie oczekuje się że będzie piękna w dzień ślubu, pan młody po prostu ma stać tam i nie narobić wstydu ani sobie, ani jej. Odwróciłam się i próbowałam nie narobić nikomu wstydu. Związałam włosy z tyłu, kiedy były jeszcze wilgotne, tak że układały się prawie gładko na głowie. Nie obcięłam włosów, tak więc to było najlepsze co mogłam zrobić by wyglądać jak chłopak. Były inne części mojej anatomii, które nie pomagały mi wyglądać chłopięco. Jestem krągła, i nawet w smokingu uszytym dla mężczyznę wciąż miałam krągłości. Nikt nie narzekał, ale

koordynatorka ślubu przewróciła oczami, gdy mnie zobaczyła. Na głos powiedziała, – Potrzebujesz więcej makijażu. – Żaden z drużbów nie ma makijażu. – Nie zależy ci by wyglądać ślicznie? Ponieważ myślałam że już wyglądam całkiem dobrze, była tylko jedna odpowiedź. – Nieszczególnie. To była ostatnia rozmowa jaką koordynatorka ślubu i ja odbyłyśmy. Skutecznie mnie po tym unikała. Myślę że była celowo złośliwa, ponieważ nie pomagałam jej utrzymać drużbów w ryzach. Wydawała się wierzyć, że skoro obie miałyśmy jajniki zamiast jąder, to powinnyśmy połączyć siły. Poza tym, dlaczego miałabym się przejmować byciem śliczną. To był dzień Tammy i Larrego, nie mój. Jeżeli, i to wielkie jeżeli, kiedykolwiek miałabym wyjść za mąż, wtedy się będę o to martwić. Do tego czasu, pieprzyć to. Poza tym, miałam już na sobie więcej makijażu niż normalnie. Co dla mnie oznaczało nic. Moja macocha, Judith, powtarzała mi że kiedy skończę trzydziestkę, zmienię zdanie co do dziewczęcych akcesoriów. Byłam trzy lata przed wielkim 3–0 i jak dotąd nie panikowałam. Ojciec Tammy włożył jej rękę w dłoń Larrego. Tammy była osiem centymetrów wyższa niż Larry, a w obcasach jeszcze więcej. Stałam dość blisko pana młodego by zobaczyć spojrzenie jakie ojciec Tammy rzucił Larremu. Nie było przyjazne. Tammy była w trzecim, prawie czwartym miesiącu ciąży i to była wina Larrego. Czy też raczej wina Tammy i Larrego, ale nie sądziłam aby tak to widział jej ojciec. Nie, pan Nathan Reynolds najwyraźniej wydawał się winić Larrego, jakby Tammy została porwana jako dziewica z domu i zwrócona zbrukana i w ciąży. Pan Reynolds podniósł welon Tammy, by ukazać ten ostrożnie wykonany makijaż. Pocałował ją uroczyście w policzki, rzucił ostatnie mroczne spojrzenie na Larrego i obrócił się uśmiechając, po czym uprzejmie dołączył do swojej żony w pierwszej ławie. Fakt że przeszedł od tego mrocznego spojrzenia do uprzejmego uśmiechu, gdy wiedział że kościół zobaczy jego twarz, zmartwił mnie. Nie podobało mi się że nowy teść Larrego potrafił kłamać tak dobrze. Zmusiło mnie do zastanowienia się jak zarabiał na życie. Byłam z natury podejrzliwa, a dodaj do tego pracę z policją przez te długie lata. Cynizm jest zaraźliwy. Wszyscy odwróciliśmy się do ołtarza, i rodzinna ceremonia się rozpoczęła. Byłam na tuzinie ślubów przez ostatnie lata, prawie wszystkie były chrześcijańskie, prawie wszystkie standardowego wyznania, więc słowa były dziwnie znajome.

Zabawne, jak nie zdajesz sobie sprawy, że coś zapamiętałeś dopóki nie usłyszysz tego i nagle to dostrzegasz. – Moi drodzy, zebraliśmy się tu by połączyć tego mężczyznę i tę kobietę świętym węzłem małżeństwa. To nie był ani katolicki, ani episkopalny ślub, tak więc nie musieliśmy klękać ani robić nic innego. Nawet nie otrzymaliśmy komunii podczas ceremonii. Muszę przyznać sama sobie, że zaczęłam się odrobinę zastanawiać. Nigdy nie byłam wielką fanką ślubów. Rozumiem dlaczego są konieczne, ale nigdy nie byłam jedną z tych dziewczyn, która fantazjowała o tym jaki ich ślub kiedyś będzie. Nie przypominam sobie nawet abym o tym myślała, do czasu aż zaręczyłam się w college’u, a kiedy to przeminęło, wróciłam do nie myślenia o tym. Byłam krótko zaręczona z Richardem Zeemanem, młodym nauczycielem fizyki i miejscowym Ulfrikiem, Wilczym Królem, ale on rzucił mnie ponieważ czułam się bardziej komfortowo z potworami niż on. Teraz przyzwyczaiłam się do pomysłu, że nigdy nie wyjdę za mąż. Nigdy nie wypowiem tych słów przed sobą i moim ukochanym. Mała część mnie nigdy nie przyzna tego na głos, ale była smutna z tego powodu. Nie z powodu ślubu, myślę, że nienawidziłabym swój tak samo jak i cudze, ale tego że nie mam pojedynczej osoby do nazwania jej moją własną. Zostałam wychowana w średniej klasie społecznej w środkowej Ameryce, w małym mieście i to oznaczało, że fakt iż nagle spotykałam się z co najmniej trójką mężczyzn, może czwórką, zależnie jak na to spojrzysz, wciąż wywoływał we mnie zakłopotanie. Pracowałam nad tym, by czuć się z tym komfortowo, ale takie sprawy wymagały czasu. Na przykład kogo przyprowadzisz na ślub jako partnera? Ślub był w kościele pełnym świętych przedmiotów, tak więc dwóch mężczyzn odpadało. Wampiry nie czuły się dobrze wśród świętych obiektów. Patrzenie jak Jean-Claude i Asher stają w płomieniach, kiedy wchodzą przez drzwi, położyłoby prawdopodobnie cień na uroczystość. To pozostawiało mnie z jednym oficjalnym chłopakiem, Micahem Callahanem, i jednym przyjacielem, który był też płci męskiej, Nathanielem Graisonem. Doszli do części, w której obrączki zostały wymienione, co oznaczało, że druhna i drużba mieli coś do roboty. Kobieta przejęła wielki bukiet kwiatów od Tammy, a mężczyzna miał wręczyć pierścionek. To wszystko wydawało się strasznie seksistowskie. Kiedyś przyjaciel powiedział mi, że byłam bardziej wyzwolona niż wyszłoby mi to na dobre. Możliwe. Wszystko co wiedziałam, to że jeżeli zaręczę się znów, to oboje otrzymamy zaręczynowe pierścionki, albo żadne z nas. Oczywiście, znów, kwestia nie brania ślubu oznaczała że zaręczyny też były poza planem. No cóż. W końcu, zostali mężem i żoną. Wszyscy odwróciliśmy się i ksiądz ogłosił ich przed zebranymi jako pana i panią Kirkland, choć wiedziałam na pewno, że Tammy zatrzyma

nazwisko panieńskie, tak więc powinno to być pan Lawrence Kirkland i pani Tammy Reynolds. Wszyscy podzieliliśmy się na dwa rzędy. Miałam zaoferować swoje ramię detektyw Jessice Arnet. Wzięła ramię i przy niej w szpilkach, byłam około pięciu cali niższa. Uśmiechnęła się do mnie. Zauważyłam że była ładna już miesiąc temu, ponieważ flirtowała z Nathanielem, ale dopiero w tej chwili zauważyłam że była naprawdę piękna. Jej ciemne włosy zostały całkowicie zebrane z twarzy, tak że delikatny trójkąt jej policzków i podbródka był wszystkim co widziałeś. Makijaż powiększył jej oczy, dodał koloru policzkom, i podkreślił wydęte usta. Zdałam sobie sprawę, że pomarańcz sprawiał że większość druhen wyglądała dziwnie, ale jej pomógł wydobyć blask skóry i włosów, sprawił że jej oczy lśniły. Tak niewiele osób wyglądało dobrze w pomarańczy, to jedna z przyczyn dlaczego używają go w wielu więzieniach, jako dodatkową karę. Ale detektyw Arnet wyglądała cudownie. To prawie sprawiło, że pozwoliłabym aby koordynatorka ślubów namówiła mnie na makijaż. Prawie. Musiałam się gapić, ponieważ skrzywiła się, i dopiero wtedy zaczęłam iść na przód i zajęłam nasze miejsce w rzędzie. Zachowywaliśmy się jak zwykli weselni goście. Już zaliczyliśmy fotografa i grupowe zdjęcie, który będzie teraz polował na pana i pannę młodą i te słodkie momenty; krojenie tortu, rzucanie bukietu, zdejmowanie podwiązki. Kiedy przeszliśmy przez linię gości, mogłam wtopić się w tło i nikt by się mną nie przejmował. Wszyscy staliśmy w linii, jakbyśmy byli wypchani. Pan młody i panna młoda na przedzie rzędu, ponieważ, spójrzmy prawdzie w oczy, to oni mieli być tam widoczni. Reszta z nas wybijała się za nimi wzdłuż muru, czekając na uścisk dłoni z większością nieznajomych. Rodzina Tammy była tutejsza, ale nigdy nie spotkałam nikogo z nich. Rodzina Larrego była spoza miasta. Znałam policjantów, którzy zostali zaproszeni; poza tym, tylko kiwałam głową i uśmiechałam się, kiwanie głową i uśmiech, uściśnięcie ręki, czy dwóch, kiwnięcie i uśmiech. Musiałam koncentrować się zbyt mocno na ludziach, których spotykałam, ponieważ byłam zaskoczona kiedy Micah Callahan, mój oficjalny partner nagle pojawił się przede mną. Był prawie mojego wzrostu. Niski jak na mężczyznę czy kobietę. Jego gęste, brązowe włosy były prawie tak kręcone jak moje, i dziś te włosy opadały luźno na jego ramiona. Zrobił to dla mnie. Nie lubił mieć rozpuszczonych włosów i rozumiałam czemu. Wyglądał wystarczająco delikatnie jak na mężczyznę i z tymi włosami otaczającymi go, jego twarz była prawie tak delikatnym trójkątem jak detektyw Arnet. Jego dolna warga była pełniejsza niż górna, co dawało mu urocze wygięcie, lecz posiadanie większych ust niż większość kobiet wcale nie pomagało. Ale ciało pod dopasowanym garniturem z pewnością świadczyło, że był

mężczyzną. Szerokie ramiona, szczupła talia i biodra, ciało jak u pływaka, choć to nie był jego sport. Od szyi w dół nigdy nie pomyliłbyś go z dziewczyną. Tylko twarz i włosy. Pozostawił rozpiętą koszulę przy szyi, tak że otaczała dołek w jego gardle. Mogłam sama zobaczyć ciemne odbicie w jego okularach słonecznych. Było odrobinę ciemno w holu, więc czemu okulary? Jego oczy były kocie, lamparcie, by być dokładnym. Były żółte i zielone jednocześnie. To jaki kolor dominował pomiędzy tymi dwoma zależał od tego jaki kolor nosił, jaki miał nastrój, jakie było oświetlenie. Dziś z powodu koszuli, byłyby bardzo zielone lecz z odrobiną żółtego, jak migocące światło w lesie. Był lampartołakiem, Nimir-Raj lokalnego pardu. Z tego prawa powinien móc uchodzić za człowieka. Ale jeżeli spędzisz za wiele czasu w zwierzęcej postaci, czasami nie możesz wrócić całkowicie do ludzkiej. Nie chciał przestraszyć zwykłych śmiertelników, tak więc nosił dziś okulary. Jego ręka była bardzo ciepła w mojej, a ten jeden mały dotyk był wystarczający, by rozbić ostrożnie wzniesione osłony. Osłony, które powstrzymywały mnie przed wyczuwaniem go przez całą ceremonię jak drugiego serca. Był Nimir-Raj dla mojej Nimir-Ra. Lamparci Król i Królowa. Choć mój sposób działania był bliższy królowej i jej małżonkowi, coś jak partnerzy, ale rezerwowałam sobie prezydenckie veto. Mam świra na punkcie kontroli, co mogę powiedzieć. Byłam pierwszą ludzką Nimir-Ra w długiej historii lampartołaków. Choć odkąd wskrzeszałam zmarłych by zarobić na życie i byłam legalną egzekutorką wampirów, byli ludzie którzy kłóciliby się z ludzką częścią. Byli po prostu zazdrośni. Zaczęłam przyciągać go do siebie by przytulić, ale drobno potrząsnął głową. Miał rację. Jeżeli tylko trzymanie się za ręce przyśpieszało mój puls jak cukierek na języku, to przytulenie byłoby złe. Przez serię metafizycznych wypadków, czułam coś bliskiego do bestii która żyła w Micahu. Ta bestia i bestia Micaha znały się nawzajem, znały się wzajemnie tak jak dawni kochankowie. Ta część nas, która nie była ludzka znała się nawzajem lepiej niż nasze ludzkie połowy. Wciąż nie wiedziałam o nim prawie nic, mimo że żyliśmy razem. Na poziomie metafizycznym byliśmy związani ściślej niż jakakolwiek ceremonia czy kawałek papieru mógł nas związać; w codziennym życiu, zastanawiałam się co z nim zrobić. Był idealnym partnerem. Moją drugą połową, brakującym kawałkiem. Dopełniał mnie w każdy możliwy sposób. I kiedy stał tak blisko, wszystko wydawało się w porządku. Dajcie mi więcej czasu a zaczęłabym się zastanawiać kiedy coś pęknie i przestanie być cudowny. Nigdy nie miałam mężczyzny w swoim życiu, który czegoś by nie popsuł. Dlaczego Micah miałby być inny?

Nie tyle mnie pocałował co poczułam oddech na moim policzku. Westchnął, – Do później. Ten jeden lekki dotyk sprawiłby że zadrżałam tak gwałtownie, że musiał mnie podtrzymać dotykiem na moim ramieniu. Uśmiechnął się do mnie, tym wiedzącym uśmiechem, jaki mężczyzna daje kiedy rozumie jak bardzo jego dotyk wpływa na kobietę. Nie lubiłam tego uśmiechu. To sprawiało że czułam się jakby on brał swoją obecność przy mnie za pewniak. W momencie w którym o tym pomyślałam, wiedziałam że to nie była prawda. To nawet nie było w porządku. Więc dlaczego tak pomyślałam? Ponieważ byłam mistrzynią w spieprzaniu swojego życia miłosnego. Jeżeli coś było zbyt dobre, musiałam rozgrzebywać to i się czegoś czepiać, dopóki to się nie skończyło, lub odgryzło się na mnie. Próbowałam nie robić tego więcej, ale stare nawyki, zwłaszcza te złe ciężko się zmienia. Micah wyszedł z rzędu, i detektyw Arnet rzuciła mi pytające spojrzenie spod ciemno pomalowanych acz ślicznych oczu. Otworzyła usta jakby chciała zapytać czy wszystko w porządku, ale następna osoba w rzędzie odciągnęła jej uwagę. Nathaniel bez wątpienia potrafił rozkojarzyć. Jessica Arnet była kilka centymetrów wyższa niż 167 cm Nathaniela, tak więc musiała spojrzeć w dół by spotkać to lawendowe spojrzenie. Żadnej przesady z kolorem. Jego oczy nie były niebieskie, ale naprawdę blado purpurowe, lawendowe, jak wiosenny bez. Miał na sobie koszulę z haftowanym kołnierzem, która była prawie tego samego koloru co jego oczy, tak że lawenda była bardziej żywa; te oczy były tak piękne, że można było w nich zatonąć. Zaoferował rękę, ale ona go przytuliła. Przytuliła go, ponieważ po raz pierwszy była w publicznym miejscu, gdzie nikt nie uznałby tego za dziwne. Tak więc przytuliła go, bo mogła. Był tam ułamek sekundy zawahania, po czym on odwzajemnił uścisk, ale odwrócił głowę, by spojrzeć na mnie. Jego oczy mówiły wyraźnie „Pomóż mi”. Nie zrobiła jeszcze za wiele, tylko go przytuliła, choć uścisk dłoni załatwiłby sprawę, ale wyraz oczu Nathaniela był bardziej poważny niż to co ona zrobiła. Jakby kłopotało go to bardziej niż powinno. Ponieważ jego codzienną pracą był striptiz, pomyślałbyś że przywykł do kobiet napastujących go. Oczywiście, mogło chodzić właśnie o to. On nie był w pracy. Pozostała wtopiona w jego ciało, a on obejmował ją, tylko z tym niemym wyrazem w oczach mówiącym, że był niezadowolony. Jego ciało wyglądało na szczęśliwe i zrelaksowane w uścisku. Nigdy nie pokazał Jessice Arnet zmieszanych oczu. Przytulenie trwało dłużej niż to grzeczne i w końcu zdałam sobie sprawę co było częścią problemu.

Nathaniel był najmniej dominującą osobą jaką spotkałam. Chciał uwolnić się od uścisku, ale nie mógł być pierwszym, który się wycofa. Jessica musiałaby pozwolić mu się odsunąć, a ona prawdopodobnie czekała aż on to zrobi; odbierając złe sygnały z faktu że on się nie odsuwał. Kurwa. Jak wylądowałam z mężczyznami w moim życiu, którzy mają tak interesujące problemy. Szczęście jak sądzę. Wyciągnęłam rękę do niego i ulga na jego twarzy była widoczna wystarczająco jasno, że każdy w dole holu zobaczyłby to i zrozumiał. Trzymał twarz odwróconą, tak że Jessica nigdy nie zobaczyłaby tego wyrazu. To mogło by zranić jej uczucia, a Nathaniel nie chciał zranić niczyich uczuć. Co oznaczało, że nie widział jej lśniącej twarzy, cały blask, o jakim sądziła że to wzajemne przyciąganie. Prawdę mówiąc, myślałam że Nathaniel ją lubił, przynajmniej trochę, ale jego twarz świadczyła co innego. W każdym razie dla mnie. Nathaniel podszedł do mojej ręki jak przerażone dziecko, które dopiero co zostało ocalone od dręczycieli z sąsiedztwa. Przyciągnęłam go w uścisk, a on przywarł do mnie, ściślej niż wolałabym w miejscu publicznym, ale nie mogłam go winić, naprawdę nie. Chciał komfortu i fizycznego kontaktu, i myślę że domyślił się że Jessica Arnet wyciągnęła zły wniosek. Trzymałam go tak blisko jak tylko mogłam, tak blisko jak chciałabym tulić Micaha. Z Micahem to mogło prowadzić do zawstydzających rzeczy, ale nie z Nathanielem. Z Nathanielem mogłam się kontrolować. Nie byłam w nim zakochana. Pieściłam długi warkocz jego kasztanowych włosów, który opadał prawie do jego kostek. Bawiłam się warkoczem, jakby to były bardziej intymne rzeczy, mając nadzieję że Jessica zrozumie wskazówkę. Powinnam wiedzieć że odrobina przytulania nie załatwi sprawy. Wycofałam się z przytulenia pierwsza, a on utrzymał spojrzenie na mojej twarzy. Mogłam przeanalizować jego twarz i zrozumiałam co tam zobaczyłam, tak przystojna, tak niesamowicie piękna. Jego ramiona rozszerzyły się w ciągu ostatnich kilku miesięcy od podnoszenia ciężarów, albo z faktu że miał dwadzieścia lat i wciąż rósł. Był taki uroczy do podziwiania, i byłam pewna że równie pociągający w łóżku. Ale choć mieszkał ze mną, sprzątał moje mieszkanie, robił zakupy, regulował rachunki, wciąż nie odbyłam z nim stosunku. Naprawdę próbowałam uniknąć tego, ponieważ nie planowałam go zatrzymać. Kiedyś Nathaniel będzie musiał znaleźć nowe miejsce do życia, nowe życie, ponieważ nie zawsze będę potrzebowała go w sposób taki jak teraz. Byłam człowiekiem, ale tak samo jak byłam pierwszą ludzką Nimir-Ra lampartów, jaką mieli, byłam też pierwszą ludzką służebnicą mistrza wampirów, która nabyła pewne… zdolności. Z tymi zdolnościami przyszły pewne skutki uboczne. Jednym z nich była konieczność żywienia ardeur co dwanaście

godzin. Ardeur to francuskie określenie płomienia, tłumaczone pobieżnie jako bycie konsumowanym, bycie konsumowanym przez miłość. Ale to nie jest dokładnie miłość. Patrzyłam w wielkie liliowe oczy Nathaniela, obejmując dłońmi jego twarz. Zrobiłam tylko jedną rzecz, o której myślałam że powstrzyma Jessicę Arnet od zakłopotania ich obojga na przyjęciu. Pocałowałam go. Pocałowałam go, ponieważ on tego potrzebował. Pocałowałam go ponieważ to była dziwnie właściwa rzecz do zrobienia. Pocałowałam go bo był moim pomme de sang, jabłkiem krwi. Pocałowałam go ponieważ był moim pożywieniem i nienawidziłam tego, że ktokolwiek był moim pożywieniem. Żywiłam się także na Micahu, ale on był moim partnerem, moim chłopakiem, i był wystarczająco dominujący, by powiedzieć „nie” jeżeli chciał. Nathaniel pragnął bym go wzięła, pragnął należeć do mnie, a ja nie wiedziałam co z tym zrobić. Za kilka miesięcy ardeur będzie pod kontrolą i nie będę potrzebowała pomme de sang. Co zrobi Nathaniel kiedy nie będę go już potrzebować? Odsunęłam się od pocałunku i obserwowałam jak twarz Nathaniela błyszczy tak jak błyszczała twarz Jessici Arnet przy nim. Nie byłam zakochana w Nathanielu, ale patrząc się w tą przystojną, szczęśliwą twarz, obawiałam się czy mogę powiedzieć to samo za niego. Wykorzystywałam go. Nie do seksu, ale do pożywiania się. Był pożywieniem, tylko pożywieniem, ale nawet jak o tym myślałam, wiedziałam że to było częściowo kłamstwo. Nie zakochujesz się w swoim steku, ponieważ on nie może cię przytulić, nie może przycisnąć gorących ust do zgięcia w twojej szyi, i wyszeptać, – Dziękuję, – jak schodzi w dół holu w grafitowych spodniach, które opinają jego tyłek jak druga skóra i wypełniają przestrzeń nad jego udami, która zdarza ci się wiedzieć że jest jeszcze śliczniejsza bez spodni. Kiedy odwróciłam się do następnej uśmiechającej się osoby w rzędzie, dostrzegłam jak detektyw Jessica Arnet rzuca mi spojrzenie. To nie było całkowicie przyjazne spojrzenie. Cudownie, po prostu cudownie.

Rozdział 2 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Motyw Halloween panował także na sali, w której odbywało się przyjęcie. Pomarańczowe i czarne kręcone papierowe wstążki wisiały wszędzie; tekturowe szkielety, gumowe nietoperze i papierowe duchy unosiły się nad nami. Była tam sztuczna pajęczyna przy jednej ze ścian, dość duża by kogoś złapać. Największymi ozdobami stołów były lampiony z dyń mrugające elektrycznymi uśmiechami. Sztuczne szkielety były na tyle długie by stanowić zagrożenie dla kogokolwiek wyższego ode mnie. To oznaczało że czubki głów większości gości były muskane przez stopy tekturowych szkieletów. Niestety, Tammy miała 172 cm wzrostu bez obcasów i w obcasach jej welon zahaczył o dekoracje. Druhny w końcu wyplątały welon Tammy z palców stóp szkieletów, ale to zrujnowało wejście pary młodej. Jeżeli Tammy chciała mieć dekoracje bezpieczne dla wysokich osób, nie powinna pozostawiać tego Larremu i jego braciom. Żaden z nich nie miał więcej niż 167 cm wzrostu. Nie wińcie mnie. Drużba czy nie, nie pomagałam dekorować sali. To nie moja wina. Były inne rzeczy za które będą mnie winić, ale one też nie wynikały z mojej winy. No cóż, większość nie była z mojej winy. Wprowadziłam Jessicę Arnet do pokoju. Nie uśmiechnęła się do mnie jak prowadziłam ją do pokoju. Wyglądała zbyt poważnie. Kiedy welon Tammy był ponownie zabezpieczony, Jessica podeszła do stołu gdzie siedzieli Micah i Nathaniel. Pochyliła się ku Nathanielowi i mówiąc pochyliła się, mam dosłownie to na myśli. Nachyliła się na niego, tak że linia jej ciała dotknęła jego ramion i barków. Było to śmiałe i dyskretne jednocześnie. Jeżeli nie obserwowałabym sytuacji nie zdałabym sobie sprawy co ona zrobiła. Powiedziała coś cicho do niego. On w końcu potrząsnął głową, a ona odwróciła się i poszła do małego stołu pełnego gości. Zajęła ostatnie wolne miejsce przy długim stole, gdzie odbywało się przyjęcie. Ostatnie puste krzesło było obok mnie. Mieliśmy siedzieć w kolejności w jakiej przyszliśmy. O Boże! W środku toastów, po tym jak brat Larrego sprawił że pan młody się zarumienił, ale przed tym jak nadeszła kolej rodziców, Jessica pochyliła się dość blisko, tak że było czuć jej odrobinę za słodkie perfumy. – Czy Nathaniel naprawdę mieszka z tobą? – Wyszeptała. Obawiałam się że to może być trudne pytanie. Ale było łatwe.

– Tak, – odpowiedziałam. – Zapytałam go czy jest twoim chłopakiem a on odpowiedział że śpi w twoim łóżku. Sądziłam że to dziwny sposób odpowiedzi. – Odwróciła głowę tak, że nagle byłam zbyt blisko jej twarzy, tych szeroko otwartych orzechowych oczu. Znów uderzyło mnie jaka była śliczna, i poczułam się głupio, że nie zauważyłam tego wcześniej. Ale ja nie zwracałam uwagi na dziewczyny, zwracałam uwagę na chłopaków. Więc wińcie mnie za to że jestem heteroseksualna. To nie jej piękno mnie uderzyło, ale żądanie, ta inteligencja w jej oczach. Przeszukiwała moją twarz i zdałam sobie sprawę że bez względu na to jak była piękna, wciąż była gliniarzem, i próbowała wyczuć kłamstwo. Bo już wyczuła jedno. Nie zadała mi pytania, więc nie odpowiedziałam. Rzadko wpadam w kłopoty trzymając gębę zamkniętą. Lekko się skrzywiła.

– Czy on jest twoim chłopakiem? Jeżeli jest to go sobie

odpuszczę. Ale mogłaś powiedzieć mi wcześniej, nie wygłupiłabym się. Chciałam powiedzieć: „nie wygłupiłaś się, ja to zrobiłam”. Byłam zbyt zajęta próbując wymyślić odpowiedź, która byłaby szczera i nie wpakowałaby mnie i Nathaniela w jeszcze większe kłopoty. Zdecydowałam się na wyjście, którego on użył. – Tak, on śpi w moim łóżku. Potrząsnęła lekko głową, uparte spojrzenie wróciło na jej twarz. – Nie o to pytałam, Anita. Kłamiesz. Oboje kłamiecie. Potrafię to wyczuć. – Skrzywiła się. – Po prostu powiedz mi prawdę. Jeżeli byłaś pierwsza, powiedz to, teraz. Westchnęłam. – Tak, byłam pierwsza, najwyraźniej. Skrzywienie pogłębiło się, tworząc zmarszczkę pomiędzy ślicznymi oczami. – Najwyraźniej? Co to oznacza? Albo on jest twoim chłopakiem, albo nie. – „Mój chłopak” to nie jest właściwe słowo, – powiedziałam, i próbowałam wymyślić wyjaśnienie, które nie obejmowało słowa pomme de sang. Policja naprawdę nie wiedziała jak bardzo byłam zaangażowana w relacje z potworami. Podejrzewali, ale nie wiedzieli. Wiedzieć to co innego niż podejrzewać. Wiedzieć znaczyłoby coś w sądzie; podejrzewać nie da ci nawet nakazu przeszukania. – Więc jakie jest właściwe słowo? – wyszeptała, ale wyczułam cień warknięcia, jakby walczyła by nie krzyknąć. – Jesteście kochankami? Co miałam odpowiedzieć? Jeżeli powiem tak, Nathaniel byłby wolny od niechcianych zalotów, ale to by też oznaczało że każdy w policji St. Louis będzie wiedział że Nathaniel jest moim kochankiem. Nie martwiłam się o swoją reputację, która już była mocno nadszarpana. Dziewczyna nie może być ludzką służebnicą dla Mistrza Miasta i pozostać porządną

dziewczyną. Większość osób uważała, że jeżeli kobieta sypia z wampirem, to prześpi się z każdym. Nieprawda, ale tak ludzie myślą. Nie, to nie o moją reputację chodziło, ale o Nathaniela. Jeżeli rozejdzie się że jest moim kochankiem, to żadna inna kobieta się nim nie zainteresuje. Jeżeli nie chciał umawiać się z Jessicą, to w porządku, ale powinien umawiać się z kimś. Kimś poza mną. Jeżeli nie zamierzałam zatrzymać Nathaniela na zawsze, coś w rodzaju „dopóki śmierć nas nie rozłączy”, to potrzebował większego kręgu towarzyskiego. Potrzebował prawdziwej dziewczyny. Więc zawahałam się, ważąc tuzin słów, i nie znajdując jednego które naprawiłoby sytuację. Moja komórka zadzwoniła, złapałam ją, by powstrzymać to delikatne, nieprzerwane dzwonienie. Czułam zbyt wielką ulgę by być poirytowaną. To mogła być pomyłka w tej chwili i wciąż czułabym, że jestem komuś winna kwiaty. To nie była pomyłka. To był porucznik Rudolph Storr, dowódca Regionalnego Zespołu Badawczego Nadnaturalnych Dochodzeń. Zgłosił się do pełnienia służby podczas wesela, by inni ludzie mogli na nim być. Zapytał Tammy, czy zaprosiła jakichkolwiek nieludzi, kiedy powiedziała że nie podoba jej się ten termin, ale jeżeli ma na myśli likantropów, to odpowiedź brzmi tak. Dolph nagle zdecydował, że będzie na służbie i nie przyjdzie na ślub. Miał osobisty problem z potworami. Jego syn miał niedługo poślubić wampirzyce i ta wampirzyca próbowała namówić go, by dołączył do niej w wiecznym życiu. Powiedzieć że Dolph nie przyjął tego dobrze, to było niedomówieniem. Zdemolował pokój przesłuchań, sponiewierał mnie i prawie sprawił że wniesiono przeciwko niemu zarzuty. Zaaranżowałam obiad z Dolphem, jego żoną, Lucille i ich synem Darrinem i przyszłą synową. Namówiłam Darrina by odłożył na później decyzję o dołączeniu do nieumarłych. Ślub wciąż był w planie, ale to już był jakiś początek. Jego syn wciąż będzie wśród żywych i to pomagało Dolphowi radzić sobie z kryzysem wiary. Radzić sobie na tyle, że znów ze mną rozmawia. Na tyle dobrze, że znów wzywa mnie do spraw. – Anita? – Jego głos był żywy, prawie normalny. – Tak – wyszeptałam obejmując telefon rękami. Najprawdopodobniej każdy gliniarz w tym miejscu, a stanowili oni większość, zastanawiał się z kim rozmawiałam i dlaczego. – Mam dla ciebie ciało do obejrzenia. – Teraz? – zapytałam. – Już po ceremonii prawda? Nie zadzwoniłem w jej środku. – Już po. Jestem na przyjęciu. – Więc jesteś potrzebna tutaj.

– Gdzie jest to tutaj? Powiedział mi. – Znam ten klub ze striptizem naprzeciw rzeki, ale nie pamiętam jak się on nazywa. – Nie przeoczysz go, to będzie jedyny klub z własną policyjną eskortą. Zajęło mi chwilę by zdać sobie sprawę, że on zażartował. Dolph nie żartował na miejscach zbrodni, nigdy. Otworzyłam usta by to zaznaczyć, ale telefon zamilkł w moich rękach. Dolph nigdy się nie żegnał. Detektyw Arnet nachyliła się i zapytała. – Czy to Porucznik Storr? – Tak – wyszeptałam – miejsce zbrodni, muszę uciekać. Otworzyła usta, jakby zamierzała powiedzieć coś jeszcze, ale ja już wstawałam od stołu. Zamierzałam przeprosić Larrego i Tammy, potem spojrzeć na ciało. Żałowałam, że ominie mnie reszta przyjęcia, ale musiałam być na miejscu zbrodni. Nie tylko znajdę się z dala od pytań Arnet, ale też nie będę musiała tańczyć z Micahem ani Nathanielem, ani z kimkolwiek innym. Noc robiła się lepsza. Czułam się trochę winna, ale cieszyłam się, że ktoś był martwy.

Rozdział 3 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Spoglądając w dół na martwą kobietę, było niemożliwe żebym czuła się zadowolona. Winna, być może, ale nie zadowolona. Winna, że choć przez chwilę uznałam czyjąś śmierć za wybawienie z niewygodnej sytuacji towarzyskiej. Nie byłam dzieckiem. Z pewnością mogłam dać sobie radę z Jessicą Arnet i jej pytaniami, nie musząc chować się za morderstwem. W rzeczywistości czułam się bardziej komfortowo gapiąc się na zwłoki niż na główny stół weselny i opowiadając o sobie i swoim życiu. Nie byłam pewna co to o mnie mówiło, albo świadczyło. Coś, czemu prawdopodobnie nie chciałam przyjrzeć się dokładniej. Ale, czekaj, mieliśmy ciało do zbadania, sprawę do rozwiązania, więc wszystkie te niewygodne osobiste zahamowania mogły poczekać. Musiały poczekać. Tak, jasne. Zwłoki były jak jasny błysk ciała pomiędzy dwoma śmietnikami na parkingu. Było coś eterycznego w tym lekko połyskującym ciele, że gdybym mrugnęła to zniknęłoby ono w mroku październikowej nocy. Może to była pora roku, albo dekoracje z wesela, z którego właśnie wyszłam, ale było coś denerwującego w sposobie w jaki ciało zostało porzucone. Wepchnęli je za śmietniki by je ukryć, jednak czarny wełniany płaszcz jaki ta kobieta miała na sobie nie okrywał prawie nagiego ciała i widać było błysk bladej skóry w świetle halogenowych świateł na parkingu. Dlaczego ją ukryli, ale zrobili coś co przyciągnęło do niej uwagę? To nie miało sensu. Oczywiście to mogło być całkowicie jasne i zrozumiałe dla osób, które ją zabiły. Być może. Stałam tam, otulając się skórzaną kurtką. Nie było tak zimno. Wystarczająco zimno na kurtkę, ale nie dość zimno by założyć coś cieplejszego. Wcisnęłam ręce do kieszeni, zapięłam zamek, skuliłam ramiona. Ale skóra nie pomogła mi z zimnem z którym walczyłam. Gapiłam się na blady skrawek śmierci i nic nie czułam. Nic. Ani żalu. Ani obrzydzenia. Nic. Niepokoiło mnie to bardziej niż martwa kobieta. Zmusiłam się by ruszyć naprzód. Zmusiłam się do zobaczenia tego, co było do zobaczenia i pozostawiłam swoje zmartwienia o moralny upadek na inny czas. Najpierw obowiązki. Musiałam dojść do odległego końca śmietnika po prawej stronie by zobaczyć jej blond włosy lśniące jak błyszczący wykrzyknik na czarnym chodniku. Gapiąc się na nią mogłam zobaczyć jaka była drobna. Mojego wzrostu, albo niższa. Leżała na plecach, płaszcz

rozłożony pod nią, wciąż bezpieczny na jej ramionach. Ubranie zostało rozłożone szeroko, zebrane od strony najbliżej zaparkowanych aut, tak że mogła zostać zauważona przez klienta wracającego do auta. Także jej włosy zostały odciągnięte w tył, zaczesane. Jeżeli byłaby wyższa, to też byłaby widoczna z parkingu – tylko odrobina blond włosów dookoła śmietnika. Spojrzałam na linię jej ciała i zrozumiałam dlaczego ktoś myślał że była wyższa – przezroczyste plastikowe obcasy, przynajmniej na 13 cm. Leżąc na ziemi straciła wzrost. Jej głowa była odchylona na prawo, eksponując ślad po ugryzieniu na długiej szyi. Ślad po ugryzieniu wampira. Na jej małych piersiach znajdowała się kolejna para wampirzych ugryzień, ze spływającymi dwoma cienkimi stróżkami krwi. Nie było krwi przy ranie na szyi. Musiałam przesunąć śmietnik by tam się dostać. Zamierzałam też przesunąć ciało by poszukać więcej śladów po ugryzieniu, więcej śladów przemocy. Był czas kiedy policja wzywała mnie po wszystkim, gdy inni eksperci już skończyli pracę na miejscu zbrodni, ale to było jakiś czas temu. Musiałam upewnić się, że nie zniszczę niczego na miejscu zbrodni. Co oznaczało, że potrzebowałam kogoś kto dowodził. Rudolph Storr nie był trudny do odnalezienia. Miał 203 cm wzrostu i wyglądał jak wszyscy zapaśnicy zanim zaczęli przypominać Schwarzenegera. Dolph był w formie, ale nie podnosił ciężarów. Nie miał na to czasu. Zbyt wiele spraw do rozwiązania. Jego czarne włosy były obcięte tak krótko, że pozostawiały wyeksponowane uszy, które jakoś odstawały po obu stronach. To zawsze oznaczało, że był niedawno u fryzjera. Zawsze przycinał włosy krócej niż lubił, aby rzadziej odwiedzać fryzjera. Jego ciemny płaszcz był idealnie wyprasowany. Jego buty lśniły w świetle lamp na parkingu. Nie dbał o wygląd, tak długo jak był czysty i schludny. Dolph był przewrażliwiony na punkcie bycia czystym i schludnym. Myślę że to jedna z przyczyn dlaczego mordercy go wkurzali, oni zawsze robili tyle bałaganu. Skinęłam na policjanta w mundurze, którego jedynym zajęciem wydawało się obserwowanie ciała i zapewnienie, że nie dotknie go nikt bez uprawnień. Skinął na mnie i wrócił do gapienia się na zwłoki. Coś w tym jak rozszerzone były jego oczy sprawiło, że zastanawiałam się czy to jego pierwsze wampirze zabójstwo. Obawiał się, że ofiara powstanie i rzuci się na niego? Mogłam rozwiać jego obawy, bo wiedziałam że ta jedna nigdy nie powstanie. Osuszona na śmierć przez grupę wampirów. To nie uczyni cię jednym z nich. W rzeczywistości, akt ma gwarancję dać zabawę wampirom i nie uczynić ich ofiary jedną z nich. Widziałam to już raz wcześniej. Miałam nadzieję jak diabli, że to nie był kolejny szalony mistrz wampirów.

Ostatni celowo zostawiał ofiary tak byśmy mogli je znaleźć, próbując sprawić by anulowano nowe ustawy dające wampirom prawa obywatelskie. Pan Oliver wierzył, że wampiry były potworami i jeżeli da się im prawa obywatelskie rozprzestrzenią się za bardzo, by w końcu zmienić całą ludzką rasę w wampiry. Więc kim by się wtedy pożywiali? Jasne, to zajęłoby setki lat dla wampiryzmu by rozprzestrzenić się do tego stopnia, ale naprawdę stare wampiry patrzyły z długodystansowej perspektywy. Mogły sobie na to pozwolić, miały czas. Wiedziałam że nie był to pan Oliver, bo go zabiłam. Zmiażdżyłam mu serce i nie ważne ile razy Drakula mógł powstać w dawnych filmach, Oliver był całkowicie martwy. Mogłam to zagwarantować. Co oznaczało że mieliśmy nową grupę szaleńców do złapania, a oni mogli mieć całkowicie inny motyw zabijania. Cholera, może to było osobiste. Wampiry to teraz legalni obywatele, a to oznaczało że mogli chować urazy jak ludzie. Ale jakoś nie czułam że to było osobiste. Nie proście mnie o wyjaśnienie, ale tak było. Dolph dostrzegł jak idę do niego. Nie uśmiechnął się, ani nie powiedział cześć, ponieważ po pierwsze, to był Dolph, a po drugie nie był zbyt szczęśliwy widząc mnie. Nie miał dobrych stosunków z potworami ostatnio, wiec denerwowało go, że ja byłam z nimi zbyt blisko. Mimo to, przekonując jego syna by nie został wampirem zarobiłam kilka punktów. Inna sprawa, że Dolph właśnie wrócił z bezpłatnego urlopu, z nieoficjalnym ostrzeżeniem, że jeżeli się nie uspokoi, zostanie zawieszony, jakoś go złagodził. Szczerze, wzięłabym co tylko mi dano. Dolph i ja byliśmy przyjaciółmi, albo myślałam że byliśmy. Oboje byliśmy odrobinę niepewni gdzie znajdowaliśmy się teraz. – Muszę przesunąć śmietnik aby spojrzeć na ciało. Muszę też odwrócić ciało by poszukać większej ilości ugryzień czy czegokolwiek innego. Mogę to zrobić nie niszcząc miejsca zbrodni? Spojrzał na mnie i było coś w jego twarzy co powiedziało wyraźnie, że nie był zadowolony że tu jestem. Zamierzał coś powiedzieć, spojrzał na pozostałych detektywów, mundurowych, technicznych i czekający za nimi ambulans, potrząsnął głową i zawołał mnie na bok. Mogłam poczuć spojrzenia ludzi podążające za nami jak odchodziliśmy. Wszyscy detektywi wiedzieli, że Dolph siłą wciągnął mnie kiedyś po schodach na innym miejscu zbrodni. Kiedy powiedziałam zmaltretował, nie przesadziłam. Bóg wie jakie historie opowiadają teraz, prawdopodobnie że mnie uderzył (czego nie zrobił), ale to co zrobił było wystarczająco złe. Wystarczająco złe, że mogłam go oskarżyć i wygrać. Nachylił się i powiedział cicho. – Nie podoba mi się że tu jesteś. – Wezwałeś mnie, – powiedziałam. Boże nie chciałam kłócić się dziś z nim.

Przytaknął. – Wezwałem, ale muszę wiedzieć że nie masz tu konfliktu interesów. Skrzywiłam się. – Co masz na myśli? Jaki konflikt interesów? – Jeżeli zabójca to wampir, to jest to ktoś kto należy do twojego chłopaka. – Miło że powiedziałeś: jeżeli zabójca to wampir, ale jeśli masz na myśli Jean-Claude’a, to może to nie być żaden z jego ludzi. – Och, racja, masz teraz dwóch wampirzych chłopaków. – Jego głos był nieprzyjemny. – Chcesz się kłócić, czy chcesz rozwiązać sprawę? Twój wybór. Włożył widoczny wysiłek by się opanować. Ręce zaciśnięte w pięści po obu bokach, oczy zamknięte, głębokie wdechy. Został zmuszony by przejść szkolenie radzenia sobie z gniewem. Obserwowałam go jak używa nowo nabytych umiejętności. Wtedy otworzył oczy – zimne oczy gliniarza – i powiedział. – Już bronisz wampirów. – Nie mówię że zabójca to nie wampir. Powiedziałam, że to mogą nie być ludzie JeanClaude’a. To wszystko. – Ale bronisz już swojego chłopaka i jego towarzyszy. Nawet nie przyjrzałaś się dokładnie ofierze, a już mówisz że to nie może być twój kochanek. Poczułam jak moje oczy stają się zimne. – Nie mówię, że to nie mógł być wampir JeanClaude’a. Mówię, że to mało prawdopodobne. Dzięki Kościołowi Wiecznego Życia St. Louis ma wielu krwiopijców, którzy nie są winni posłuszeństwa Mistrzowi Miasta. – Członkowie kościoła są porządniejsi niż konserwatywni chrześcijanie. Wzruszyłam ramionami. – Przychodzą jako świętoszki, gwarantuję ci to. Większość to prawdziwie wierzący, ale to nie dlatego mówię że to oni, albo obcy, a nie wampiry które znam najlepiej. – Dlaczego więc? Moją jedyną wymówką od powiedzenia prawdy było to, że byłam wkurzona i zmęczona Dolphem wściekającym się na mnie. – Ponieważ jeżeli to jakikolwiek z ludzi Jean-Claude’a, to jest on martwy. Albo odda ich sam organom ścigania, albo każe mi to zrobić, albo będą martwi. – Przyznajesz że twój chłopak to morderca? Wzięłam głęboki oddech i powoli go wypuściłam. – Wiesz, Dolph, to staje się nudne. Tak, pieprze się z wampirem czy dwoma, przywyknij do tego.

Odwrócił wzrok. – Nie wiem jak. – Więc naucz się. Ale przestań pozwalać by osobiste problem wpływały na sprawy. Marnujemy czas kłócąc się kiedy mogłam przyglądać się ciału. Chcę by złapano tych ludzi. – Ludzi, liczba mnoga? – Widziałam dwa ślady po ugryzieniu, ale oba mają odrobinę inny kształt. Jeden na piersiach jest mniejszy, mniejsza przestrzeń pomiędzy kłami. Więc tak, przynajmniej dwóch, ale założę się że więcej. – Dlaczego? – Ponieważ ją wykrwawili. Tu prawie nie ma krwi. Dwa wampiry nie mogły osuszyć dorosłego człowieka nie zostawiając bałaganu. Potrzebowali więcej ust by pobrać tak wiele krwi. – Może została zabita gdzieś indziej. Skrzywiłam się. – Jest październik, jest na zewnątrz mając na sobie pięciocalowe plastikowe szpilki, niedrogi wełniany płaszcz i niewiele więcej. – Wskazałam na budynek za nami. – Jesteśmy na parkingu klubu ze striptizem. Hm, niech spojrzę. Pięciocalowe szpilki, naga kobieta… czy to może być wskazówka że tu pracowała, wyszła na papierosa albo coś w tym rodzaju? Dolph sięgnął do kieszeni i wyjął jego zawsze obecny notes. – Została zidentyfikowana jako Charlene Morresey, dwadzieścia dwa lata, pracuje jako striptizerka - pracowała jako striptizerka. Tak, paliła, ale powiedziała jednej z dziewcząt że wyszła na zewnątrz zaczerpnąć świeżego powietrza. – Wiemy że prawdopodobnie nie znała wampirów. – Jak to? – Wyszła zaczerpnąć powietrza, nie spotkać się z kimś. Skinął i coś zanotował. – Nie ma oznak walki. To jakby wyszła zaczerpnąć powietrza i odeszła z nimi. Nie zrobiłaby tego z nieznajomymi. – Jeżeli była pod wpływem kontroli umysłu, to by zrobiła. – Więc jeden z naszych wampirów jest stary. – Dolph wciąż notował. – Niekoniecznie stary, ale potężny, a to zazwyczaj oznacza stary. – Pomyślałam nad tym. – Ktoś z dobrze rozwiniętymi mocami kontroli umysłu, tego jestem pewna, ale wiek, tego nie wiem jeszcze.

Wciąż pisał w notatniku. – Teraz mogę przesunąć śmietnik i odwrócić ciało, czy wciąż będziesz potrzebował by przybyli najpierw technicy i wykonali swoją robotę? – Kazałem im poczekać na ciebie. – Powiedział nie podnosząc wzroku znad notatek. Spojrzałam na niego, próbując wyczytać coś z jego twarzy, ale był całkowicie skoncentrowany na sprawie. To był krok naprzód, że kazał technikom zaczekać na mnie. I to że w ogóle mnie wezwał. Zanim poszedł na wolne, starał się odizolować mnie z miejsc zbrodni. To był krok naprzód, więc czemu wciąż zastanawiałam się czy Dolph był zdolny odsunąć swoje życie osobiste na dość długo by rozwiązać tę sprawę? Ponieważ kiedy widzisz kogoś komu ufałeś jak zawodzi, to nigdy naprawdę mu znów nie zaufasz, nie całkowicie.

Rozdział 4 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Po drugiej stronie szyi znajdował się pasujący ślad po ugryzieniu. Był prawie takiego samego rozmiaru jak ten po lewej. Na tyle podobny że zastanawiałam się czy to ten sam wampir ugryzł dwukrotnie. Nie miałam ze sobą mojego metra. Cholera, nie miałam większości sprzętu przy sobie. Planowałam na ten wieczór wesele, a nie wizytę na miejscu zbrodni. Zapytałam czy ktoś ma coś do zmierzenia kąta ugryzienia. Jeden z techników zaoferował że zmierzy go dla mnie. W porządku. Miała przy sobie suwmiarkę – nigdy nie używałam jej wcześniej. Narzędzie pomiaru nie kłamie. To nie był ten sam wampir. Jeszcze inne wampiry ugryzły ją po wewnętrznej stronie ud i na nadgarstkach. Licząc ugryzienie na piersiach, to było już siedem. Siedem wampirów. Wystarczająco by osuszyć dorosłego człowieka i pozostawić za sobą niewiele krwi. Zdaniem Pracowników Służb Cywilnych nie było widocznego dowodu wykorzystania seksualnego. Dobrze to słyszeć. Nie kłopotałam się tłumaczeniem, że samo ugryzienie może być orgazmiczne zarówno dla ofiary jak i zabójcy. Nie zawsze, ale często tak było, zwłaszcza jeżeli wampir jest dobry w kontroli umysłu. Wampir z wystarczającą ilością mocy może sprawić, że ktoś będzie szczęśliwy gdy się go zabija. Przerażające, ale prawdziwe. Po tym jak obejrzałam każdy cal ciała martwej kobiety, kiedy wiedziałam że jej blade ciało mogło tańczyć w moich snach w plastikowych butach, Dolph zechciał porozmawiać. – Mów do mnie. Wiedziałam czego chciał. – Siedem wampirów. Jeden musiał być dobry w kontroli umysłu, skoro sprawił że ofiara cieszyła się z tego co się działo, albo przynajmniej nie miała nic przeciwko temu. Inaczej ktoś usłyszałby jej krzyki. – Byłaś w klubie? – Nie. – Muzyka jest głośna, wiele osób w środku. – Więc mogli jej nie usłyszeć, nawet jeżeli krzyczała? Przytaknął.

Westchnęłam. – Nie ma żadnych oznak oporu. Sprawdzą jej paznokcie, ale tam nie będzie śladu walki. Ofiara nawet nie wiedziała co się działo, albo przynajmniej nie wiedziała dopóki nie było za późno. – Jesteś tego pewna? Zastanowiłam się przez chwilę albo dwie. – Nie, nie jestem pewna. Tak podpowiada mi moja wiedza, ale może była jedną z tych osób, które nie walczą. Może kiedy siedem wampirów ją otoczyło, to po prostu się poddała. Nie wiem. Jakim typem osoby była Charlene Morresey? Czy była wojowniczką? – Jeszcze nie wiem. – Jeżeli była odważna, to użyto wampirzych sztuczek. W przeciwnym razie, jeżeli była naprawdę uległa, to być może nie. Być może szukamy grupy młodych wampirów. – Potrząsnęłam głową. – Ale zakładam że nie. Zakładam że przynajmniej jeden, a być może więcej, jest stary, stary i dobry w tym. – Ukryli ciało. Skończyłam myśl za niego. – A potem je wyeksponowali, tak aby ktoś je znalazł. Przytaknął. – To mnie też zastanawia. Jeżeli zapięliby jej płaszcz wokół ciała, nie rozrzucali włosów, tej nocy nikt by jej nie znalazł. – Szukaliby jej w klubie, czy też była już po pracy? – Nie była, taa, szukaliby jej. Spojrzałam na ciało. – Ale czy by ją znaleźli? – Może, ale nie tak szybko. – Tak, ciało wciąż jest świeże, chłodne w dotyku, ale odeszła niedawno. Sprawdził notatki. – Mniej niż dwie godziny temu była na scenie. Rozejrzałam się dookoła nas dostrzegając jaskrawe halogenowe światła. Na parkingu nie było dobrego miejsce do ukrycia się, nic użytecznego poza śmietnikiem. – Czy zabili ją za śmietnikiem? – Albo w samochodzie. – Albo w furgonetce. – powiedziałam. – Najlepszy przyjaciel seryjnego mordercy. Spojrzałam na niego, próbując odczytać coś z oczu gliniarza. – Seryjny morderca, o czym ty mówisz? To jest pierwsze morderstwo, według mojej wiedzy. Przytaknął. – Taa. – Zaczął się odwracać.

Lekko złapałam go za rękaw. Ostatnio musiałam być bardzo ostrożna kiedy go dotykałam. Odbierał tak wiele rzeczy jako agresję. – Gliniarze nie używają słów seryjny morderca, jeżeli nie mają podstaw. Po pierwsze, nie chcesz by to była prawda. Po drugie, reporterzy przyczepią się do tego i uznają to za prawdę. Spojrzał na mnie w dół, puściłam jego rękaw. – Nie ma tu żadnych reporterów, Anita. To kolejna martwa striptizerka w Sauget. – Więc czemu to powiedziałeś? – Może mam nadnaturalne zdolności. – Dolph… – Mam złe przeczucie, to wszystko. To albo ich pierwsze zabójstwo, albo pierwsze ciało nie zostało odnalezione. Jak na pierwsze zabójstwo jest cholernie schludne. – Ktoś chciał byśmy ją znaleźli Dolph i to znaleźli ją tej nocy. –Tak, ale kto? To był zabójca czy zabójcy? Albo ktoś inny? – Na przykład kto? – Inny klient, który nie mógł pozwolić sobie by jego żona dowiedziała się gdzie był. –Więc rozpiął jej płaszcz, wyciągnął włosy, próbując uczynić ją bardziej widoczną? Dolph lekko przytaknął. – Nie kupuję tego. Normalna osoba nie dotknęłaby martwego ciała, a tym bardziej nie rozpięła płaszcza i dotykała włosów. Poza tym, ten blady blask ciała został wybrany przez kogoś, kto wiedział że będzie ono bardzo widoczne. Normalna osoba mogłaby wyciągnąć ją zza śmietnika, być może, ale nie potraktowałaby jej w ten sposób. – Powtarzasz „normalna osoba”. Anita, nie wiesz jeszcze, że nie ma tu nikogo normalnego. Są tylko ofiary i drapieżniki. – Odwrócił wzrok mówiąc ostatnie zdanie, jakby nie chciał bym zobaczyła jego twarzy. Pozwoliłam mu się odwrócić, pozwoliłam mu zachować ten moment dla siebie. Dolph i ja próbowaliśmy odbudować naszą przyjaźń. Czasami potrzebujesz przyjaciół by cię wspierali, a czasami potrzebujesz żeby dali ci święty spokój.

Rozdział 5 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Nie chciałam wracać na przyjęcie. Po pierwsze, nie byłam w nastroju do świętowania. Po drugie, wciąż nie wiedziałam jak odpowiedzieć na pytanie Arnet. Po trzecie, Micah zmusił mnie bym obiecała, że z nim zatańczę. Nienawidziłam tańczyć. Nie sądziłam abym byłam w tym dobra. Prywatnie, w domu, Micah, Nathaniel, i cholera, nawet Jason powiedzieli mi, że nie mam racji. Że tak naprawdę tańczę bardzo dobrze. Nie uwierzyłam im. Myślę, że to z powodu koszmarnego doświadczenia na balu w gimnazjum. Oczywiście, że to było w gimnazjum, bo czy w ciągu tych kilku lat są jakieś doświadczenia, które nie są koszmarne? W piekle, jeśli byłeś naprawdę niegrzeczny, z pewnością będziesz przez wieczność pokutował jako czternastolatek. Będziesz uwięziony w szkole, nigdy nie mogąc wrócić do domu. Tak więc wróciłam na przyjęcie, mając nadzieję, że będę mogła powiedzieć, że jestem zmęczona i wychodzimy, ale wiedziałam ,że będzie inaczej. Micah wymusił na mnie obietnicę, że z nim zatańczę i zmusił mnie bym obiecała, że zatańczę także z Nathanielem. Cholera. Rzadko coś obiecuję, ponieważ kiedy obiecam, to dotrzymuję słowa. Cholera po dwakroć. Tłum sporo się przerzedził. Praca na miejscu zbrodni pochłonęła sporą część naszej nocy. Ale wiedziałam, że chłopcy tutaj zostaną, bo to ja miałam samochód. Nathaniel siedział przy stole, gdzie go zostawiłam, ale był z nim Jason, nie Micah. Jason i Nathaniel nachylali się tak blisko siebie, że ich głowy prawie się dotykały. Krótkie blond włosy Jasona wydawały się bardzo żółte na tle ciemnego kasztanu Nathaniela. Jason miał na sobie niebieską koszulę tylko o odcień jaśniejszą niż jego oczy. Jego garnitur był czarny i wiedziałam, nie widząc go na stojąco, że był dopasowany do jego ciała i prawdopodobnie we włoskim stylu. Jean-Claude zapłacił za garnitur, a on lubił jak jego pracownicy nosili stroje od włoskich projektantów. W każdym razie wtedy gdy nie ubierał ich jak gwiazdy porno z wysokiej półki. Jak na przeciętne wesele, garnitur pasował. Jason pracował w Grzesznych Rozkoszach jako striptizer i choć Jean-Claude posiadał klub, to nie ta praca pozwalała Jasonowi nosić ubrania drogich projektantów dopasowane do jego ciała. Jason był jego pomme de sang. JeanClaude nie sądził abym traktowała Nathaniela z wystarczającym szacunkiem dla jego pozycji jako mój pomme de sang. Pozwoliłam więc Micahowi i Nathanielowi pójść na zakupy z Jasonem po garnitur i zapłaciłam rachunek za moich obu chłopców. Był skandalicznie

wysoki, ale nie mogłam pozwolić by Jean-Claude był milszy dla swoich utrzymanków niż ja dla moich. Prawda? Uściślając, Micah nie był utrzymankiem, ale pensja jaką pobierał od Koalicji dla Lepszego Zrozumienia Pomiędzy Społecznością Likantropów i Ludzi nie starczyłaby na garnitur od projektantów. A skoro ja zarabiałam dość by zapłacić za garnitury, to zrobiłam to. Miałam czas, by zastanowić się do czego zmierzają Jason i Nathaniel, rozmawiając tak cicho jak konspiratorzy. Wtedy bardziej poczułam niż zobaczyłam Micaha. Stał w drugim końcu pokoju rozmawiając z grupą mężczyzn, w większości gliniarzami. Potrząsnął głową, zaśmiał się i ruszył przez pokój w moim kierunku. Nie często miałam możliwość widzieć Micaha z tej odległości. Zawsze byliśmy blisko siebie, fizycznie. Teraz byłam w stanie obserwować jak podchodzi do mnie, mogłam podziwiać jak ubranie opina się na jego ciele, jak prostuje szerokie ramiona, mogłam podziwiać jego wąską talię, biodra i mięśnie ud. Garnitur leżał na nim jak dopasowana rękawiczka. Obserwując jak idzie do mnie zdałam sobie sprawę, że był wart każdego pensa. Muzyka skończyła się zanim doszedł do mnie, jakaś piosenka, której nie rozpoznałam. Miałam chwilę nadziei, że może po prostu usiądziemy i dowiemy się co tak zafascynowało dwóch pozostałych mężczyzn. Ale to była próżna nadzieja, ponieważ zaczęła się kolejna piosenka. Wolny taniec. Wciąż nie chciałam tańczyć, ale gdy Micah znalazł się na odległość dotyku, musiałam przyznać, że wymówka by móc go dotknąć w miejscu publicznym nie była złą rzeczą. Uśmiechnął się i nawet z okularami na twarzy, wiedziałam jak jego oczy wyglądałyby z tym uśmiechem. – Gotowa? Westchnęłam i wyciągnęłam ręce. – Bardziej już nie będę. – Zdejmij najpierw kurtkę. Rozpięłam ją, ale powiedziałam. – Zostaw. Jest mi trochę zimno. Jego ręce ześlizgnęły się do mojej talii. – Robi się chłodniej na zewnątrz? Potrząsnęłam głową. – Nie ten rodzaj zimna. – Och, – powiedział i przesunął ręce, które ślizgały się w górę moich pleców pod skórzaną kurtką. Wrócił do mojej talii i wślizgnął dłonie pod marynarkę, tak że tylko cienka warstwa koszuli oddzielała moją skórę od jego. Zadrżałam pod tym dotykiem.

Nachylił swoje usta ku mojemu uchu, zanim skończył długie, powolne prześlizgnięcie dłonią, które przyparło nasze ciała ku sobie. – Rozgrzeję cię. – Jego ramiona wcisnęły mnie w krągłości i mięśnie jego ciała, ale nie dość ciasno bym czuła się niekomfortowo w miejscu publicznym. Blisko, ale nie jakbyśmy byli sklejeni. Ale nawet tak blisko, mogłam poczuć jego twardość pod spodniami. Najlżejsze muśnięcie, które pozwoliło mi wiedzieć, że był więcej niż jeden powód dlaczego nie trzymał mnie tak mocno jak by mógł. Był uprzejmy. Nie byłam na sto procent pewna czy ta grzeczność była naprawdę pomysłem Micaha, czy wyczuł mój dyskomfort. Zawsze był bardzo, bardzo ostrożny przy mnie. W rzeczywistości odzwierciedlał dokładnie to czego pragnęłam, czego potrzebowałam, co sprawiało że zastanawiałam się czy znałam go tak naprawdę i czy wszystko co widziałam było tym, co chciał bym zobaczyła. – Marszczysz brwi, co jest nie tak? – Był na tyle blisko że samo odwrócenie głowy ku mojej twarzy pozwoliło mu szepnąć. Co miałam odpowiedzieć? Że podejrzewałam że mnie okłamuje. Nie w sprawie czegoś szczególnego, ale o prawie wszystkim. Był zbyt idealny. Zbyt idealny. To było to, czym potrzebowałam by się stał. To była gra, prawda? Nikt nie jest dokładnie taki jak pragniesz by był, każdy rozczarowuje cię w jakiś sposób, prawda? Wyszeptał w moje ucho, – Krzywisz się jeszcze bardziej. Co się stało? Nie wiedziałam co powiedzieć. Dlaczego pozostawałam tej nocy z tuzinem rzeczy do wypowiedzenia i niczym co chciałam powiedzieć na głos? Zdecydowałam się na częściową prawdę, lepszą niż kłamstwo, jak sądzę. – Zastanawiam się kiedy zamierzasz to wszystko zepsuć. Odsunął się dość by zobaczyć wyraźnie moją twarz. Pozwolił sobie pokazać to zdziwienie. – Co zrobiłem teraz? Potrząsnęłam głową. – To właśnie jest problem, nie zrobiłeś niczego, niczego złego w każdym razie. Spojrzałam na niego i pragnęłam zobaczyć jego oczy. W końcu sięgnęłam i ściągnęłam te ciemne okulary na tyle bym ujrzała jego zielonożółte oczy. Ale oczywiście, to był błąd, ponieważ uświadomiłam sobie że gapię się w te oczy, zachwycając się jak zielone były tej nocy. Potrząsnęłam ponownie głową. – Cholera. – Co się stało? – Nic, to właśnie się stało. – Nawet dla mnie to nie miało sensu, ale to wciąż była prawda. Uśmiechnął się po części z zadziwieniem, po części z ironią, po części z lekkim bagatelizowaniem i po części z czymś jeszcze. Nic w tym uśmiechu nie było radosne. Przybył

do mnie z tym uśmiechem, i wciąż go nie rozumiałam, ale wiedziałam że używał go coraz rzadziej i zazwyczaj tylko wtedy kiedy byłam niemądra. Nawet ja wiedziałam, że byłam niemądra, ale nie mogłam nic na to poradzić. Był zbyt idealny, więc musiałam go sprawdzać. Nasz związek funkcjonował za dobrze, więc musiałam sprawdzić czy mogę go zepsuć. Nie naprawdę zepsuć, ale zobaczyć jak bardzo się nagnie. Musiałam to sprawdzić, ponieważ jak dobre jest coś czego nie można sprawdzić? Och, cholera, to nie to. Prawdą było, że gdybym sobie pozwoliła, to byłabym szczęśliwa z Micahem i to zaczynało działać mi na nerwy. Oparłam czoło o jego pierś. – Przepraszam Micah, po prostu jestem zmęczona i czuję się przybita. Odprowadził mnie odrobinę na bok, za parkiet, bo nie tańczyliśmy. – Co się stało? Próbowałam zastanowić się nad tym. Miałam coś przeciw niemu, ale co? Wtedy częściowo to we mnie uderzyło. – Nie zmartwiło mnie, że widziałam martwą kobietę. Nic nie poczułam. – Musisz oddzielić się od emocji, albo nie będziesz w stanie wykonywać swojej pracy. Przytaknęłam. – Taa, ale kiedyś musiałam nad tym popracować. Teraz nie muszę. Zmarszczył brwi na mnie, jego oczy wciąż spoglądały znad częściowo obniżonych okularów. – I to cię martwi, dlaczego? – Tylko socjopaci i szaleńcy mogą patrzeć na brutalną śmierć i nie czuć absolutnie nic, Micah. Przytulił mnie do siebie, nagle, gwałtownie, ale był tak ostrożny by utrzymać część ciała z dala. To był ten rodzaj przytulenia jaki daje się przyjacielowi w potrzebie. Być może odrobinę ściślejszy, odrobinę intymniejszy, ale niewiele. Zawsze wydawał się wiedzieć czego potrzebowałam, i kiedy tego potrzebowałam. Jeżeli nie byliśmy zakochani, to jak to robił? Cholera, byłam zakochana w ludziach, którzy nawet nie doszli tak blisko do wielu moich potrzeb. – Nie jesteś socjopatką Anita. Oddałaś część siebie abyś mogła wykonywać swoją pracę. Powiedziałaś mi kiedyś, że to cena jaką płacisz. Owinęłam ramiona wokół niego, trzymając go blisko, opierając czoło w zagłębieniu jego szyi, pocierając twarzą o niewiarygodną gładkość jego skóry. – Próbuję nie stracić kolejnych kawałków siebie, ale wydaje się, że nie jestem w stanie. Nie czułam dziś niczego, poza winą, że nie czuję niczego. Jak bardzo jest to szalone? Dalej mnie przytulał. – To jest szalone tylko jeżeli uważasz to za szalone, Anita. To sprawiło że odsunęłam się dość by zobaczyć jego twarz. – Co to oznacza?

Dotknął mojej twarzy, delikatnie. – To oznacza że jeżeli w twoim życiu wszystko gra, i ty pasujesz do tego, to w porządku, cokolwiek się dzieje. Skrzywiłam się, po czym zaśmiałam, potem znów skrzywiłam. – Nie jestem pewna czy terapeuta zgodziłby się z tym. – Wszystko co wiem to, że odkąd spotkałem ciebie, czuję się bezpieczniejszy, szczęśliwszy i lepszy od lat. – Powiedziałeś bezpieczniejszy; zabawne, myślę że w takiej właśnie kolejności określiłby to Nathaniel, najpierw bezpieczny, potem szczęśliwy. – Mogę być twoim Nimir-Raj i dominantem, ale Anita, spędziłem lata na łasce Chimery. On był szaleńcem i socjopatą. Widziałem to z bliska, Anita, ty nie jesteś ani jednym ani drugim. – Uśmiechnął się gdy to powiedział i skinął odrobinę głową, jak stary gest, z którego prawie wyrósł. Przez chwilę widoczny był jego profil, a ponieważ byłam w nastroju do rozmowy, zapytałam o coś nad czym zastanawiałam się przez tygodnie. Przesunęłam palcem po krawędzi jego nosa. – Kiedy pierwszy raz cię spotkałam, twój nos wyglądał jakby był mocno złamany. Założyłam, że to stało się kiedy byłeś człowiekiem, ale twój nos się prostuje, prawda? – Tak – i jego głos był miękki gdy to powiedział. Nie było tam teraz uśmiechu, nawet tego udawanego. Jego twarz zamknęła się. Zaczęłam zdawać sobie sprawę, że tak wyglądał gdy był smutny. Spotkałam Chimerę, cholera, zabiłam go. Był jednym z najbardziej szalonych osób jakie kiedykolwiek znałam. I to na liście zawierającej zaślepionego sobą niedoszłego boga, liczącego kilka tysiącleci mistrza wampirów, nie wspominając o zwierzołakach, które były zarówno seksualnymi sadystami jak i seksualnymi drapieżnikami, w najprawdziwszym tych słów sensie. Więc to, że ustawiłam Chimerę na szczycie moich szalonych-złoczyńców mówiło dość o tym jak straszny on był. Nie potrafiłam sobie wyobrazić bycia na jego łasce przez jakikolwiek okres czasu. Ja nie spędziłam tak nawet kilku godzin. Micah i jego pard byli z Chimerą przez lata. Unikałam tego tematu, ponieważ był bolesny dla nich wszystkich, zwłaszcza dla Micaha. Ale tej nocy, z wielu powodów, musiałam wiedzieć. Musiałam, nawet jeśli sprawiłabym mu ból. Okropne, ale prawdziwe. Czasami walczysz z tym czym jesteś, a czasami poddajesz się temu. I w pewne noce, po prostu nie chcesz już ze sobą walczyć, więc wybierasz do walki kogoś innego.

Rozdział 6 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Znaleźliśmy się w odległym zakątku parkingu, gdzie drzewa wyrastały tworząc wysoką, wąską linię. Szybko rosnące klony, z żółtymi liśćmi, tańczącymi na październikowym wietrze. Moje włosy były tak ściśle związane we francuski warkocz, że wiatr niewiele mógł z nimi zrobić, ale włosy Micaha były rozwiane wokół jego twarzy, jak gęsta, ciemna chmura. Zdjął okulary i światło ulicznych lamp sprawiło, że jego oczy wydawały się intensywnie żółte, nawet przy zielonej koszuli, jakby odbijały światło inaczej niż powinny, lub czyniłyby tak jakby były ludzkimi oczami. Wiatr był chłodny i niósł ostry zapach jesieni. To, czego pragnęłam, to wziąć go za rękę i zaprowadzić w tą ciemną noc, aż dotrzemy do lasu. Chciałam iść, aż wejdę w ciemność i pozwolę by wiatr zabrał nas dokąd pragnie. Mój zły nastrój wydawał się blednąć w chłodnym nocnym wietrze, a może sprawił to widok jego twarzy prawie zagubionej w chmurze włosów. Cokolwiek to było, nie chciałam już się kłócić. – Masz rację, mój nos się uzdrawia. – Jego głos niósł odrobinę gorzkiego śmiechu. I jego ton pasował do tego zagadkowego uśmiechu. Dotknęłam jego ramienia. – Jeżeli to dla ciebie trudne, to nie musisz o tym mówić. Potrząsnął głową i przeczesał włosy dłonią, niecierpliwie, ze złością, jakby był zły na włosy opadające mu na twarz. Myślałam że prawdopodobnie był zły na mnie, ale nie zapytałam. Naprawdę nie chciałam wiedzieć jeżeli odpowiedź brzmiałaby „tak”. – Nie, zapytałaś, więc odpowiem. Zabrałam rękę i pozwoliłam mu mówić, pozwoliłam mu otworzyć ten zakamarek, który tak bardzo chciałam by został otwarty jeszcze parę minut temu. Teraz musiałam pozwolić mu kontynuować, by zmazać ten wyraz z jego twarzy. – Wiesz dlaczego mam długie włosy? To było takie dziwne pytanie, że odpowiedziałam. – Nie, myślałam, że takie lubisz. Potrząsnął głową, jedna ręką chwycił włosy w pobliżu twarzy, żeby powstrzymać wiatr przez rozwianiem mu ich na twarzy. – Kiedy Chimera przejął grupę zmiennokształtnych, zwykł torturować lub grozić torturami by ich kontrolować. Jeżeli przywódca grupy był w stanie oprzeć się torturom, wtedy znęcał się nad słabszymi członkami. Używał ich krzywd jako sposobu na kontrolę alfy w grupie.

Był cicho tak długo, że musiałam coś powiedzieć. – Wiem że był sadystycznym draniem. Pamiętam co zrobił Ginie i Violet, by mieć kontrolę nad tobą i Merle. – Wiesz tylko o części, – powiedział, i jego oczy miały odległy wyraz, tak bardzo odległy. Przypominał sobie coś, co nie było przyjemne. Nie chciałam wracać do tego. Nie zamierzałam, – Micah, ja nie chciałam… – Nie, chciałaś wiedzieć. Więc możesz się dowiedzieć. – Wziął tak głęboki oddech że zadrżał. – Jedną z jego ulubionych tortur był grupowy gwałt. Tych z nas, którzy nie brali w tym udziału zmusił do zapuszczenia włosów. Powiedział, że jeżeli chcemy zachowywać się jak kobiety, to powinniśmy wyglądać jak kobiety. Myślałam nad tym przez chwilę. – Tylko ty i Merle macie długie włosy w waszym pardzie. Przytaknął. – Myślę że Caleb to lubił, a Noah, no cóż – zadrżał. – Wszyscy robimy rzeczy, których nie pochwalamy, by przeżyć. By jakoś przetrwać. Nie byłam w stanie mieć gorszej opinii o Calebie, ale to sprawiło że Noah stracił w moich oczach. Nie powiedziałam tego na głos. Ale Micah nie potrzebował bym cokolwiek mówiła. Opowieść się rozpoczęła i dokończy ją teraz, czy chciałam ją usłyszeć czy nie. To była moja cholerna wina, więc słuchałam i dałam mu jedyną rzecz jaką mogłam w tej chwili – moją uwagę. Nie przerażenie, nie litość, tylko moją uwagę. Przerażenie byłoby zbędne, a litość – nikt nie lubi litości. – Rozmawiałaś z Chimerą, z jego kilkoma osobowościami. Wiesz jak skonfliktowany był ze sobą. Przytaknęłam i powiedziałam. – Tak. – Część jego była jedynym w swoim rodzaju męskim tyranem, i ta część gwałciła kobiety. Inna jego część była gejem i te dwie osobowości nienawidziły się nawzajem. Chimera sprawił, że idea podzielonej osobowości nabrała całkiem nowego znaczenia, ponieważ każda z jego osobowości miała inną fizyczną postać. Dopóki go nie spotkałam i nie zobaczyłam tego na własne oczy, powiedziałabym że to niemożliwe. – Pamiętam, że ta jego część pragnęła bym została jego partnerką, a inna część jego nie wydawała się zbyt zainteresowana dziewczynami. Micah przytaknął. – Dokładnie. Prawie się bałam dokąd to zmierza, ale zainicjowałam to. Jeżeli jest w stanie to opowiedzieć, to ja mogę tego wysłuchać. Wszystkiego. – On nie gwałcił tylko kobiety – Micah powiedział, – ale co dziwne, zgwałciłby mężczyznę tylko wtedy gdy ten był już gejem. To tak jakby pragnął seksu z osobą, która by

odczuwała przyjemność i wobec której mógłby tego użyć jako kary. – Wzruszył ramionami, ale to przeszło w drżenie. – Nie rozumiałem tego. Byłem po prostu wdzięczny że nie jestem na jego liście ofiar. – Znów zadrżał. – Chcesz moją kurtkę? Uśmiechnął się odrobinę. – Nie sądzę że to ten rodzaj chłodu. Sięgnęłam by go dotknąć, ale on odsunął się poza mój zasięg. – Nie, Anita, pozwól mi skończyć. Jeżeli mnie dotkniesz, rozkojarzę się. Chciałam powiedzieć, pozwól mi cię dotknąć, pozwól mi cię rozkojarzyć, ale nie zrobiłam tego. Zrobiłam to o co poprosił. Nikogo nie mogłam winić poza sobą. Jeżeli bym trzymała gębę na kłódkę, bylibyśmy wewnątrz tańcząc, zamiast tego… kiedy nauczę się zostawiać coś w spokoju gdy jest dobrze. Prawdopodobnie nigdy. – Ale gdzieś w tym bałaganie Chimera odzyskał rozum i był na mnie wściekły. Nie pomagałem mu w torturach, nie pomagałem w gwałtach. I nie przespałbym się z nim z własnej nieprzymuszonej woli, choć zapytał. Myślę że mnie lubił, pragnął mnie, a ponieważ jego własne pokręcone zasady nie pozwalały mu mnie dotknąć, znalazł inny sposób by się zabawić moim kosztem. Dotknął twarzy, jakby przeszukiwał ją opuszkami palców, prawie zaskoczony tym co znalazł. Jakby to nie była twarz, którą spodziewał się odnaleźć. – Nie pamiętam nawet czego to Gina nie zrobiła. Chyba chciał aby uwiodła alfę innego stada, które chciał przejąć. Ona odmówiła, a zamiast wyładować się na niej, zrobił to na mnie. Pobił mnie tak, że złamał mi nos, ale szybko wyzdrowiałem. – Wszystkie likantropy zdrowieją szybko. – Wydaje się, że ja uzdrawiam się szybciej niż inni, nie tak szybko jak Chimera, ale niewiele wolniej. Myślał, że to miało coś wspólnego z tym jak łatwo oboje przechodziliśmy z jednej formy do innej. Prawdopodobnie miał rację. – To ma sens. – Mój głos był całkowicie spokojny jakbyśmy rozmawiali o pogodzie. Sztuczka pozwala wysłuchać przerażające wspomnienia i nie być przerażoną. Jedynym, który ma prawo do emocji jest ten kto opowiada. Słuchacz musi być spokojny i opanowany. – Następnym razem, gdy odmówiłem mu pomocy w gwałcie na kimś, ponownie mi złamał nos. Znów się wyleczyłem. Wtedy zamienił to w grę. Za każdym razem gdy odmawiałem wykonania rozkazu, bił mnie mocniej, zawsze w twarz. Jednego dnia w końcu powiedział: „ Zamierzam zniszczyć tą śliczną buzię. Jeżeli ja jej nie mogę mieć, a ty nie użyjesz jej na nikim innym, to ją zniszczę.” Ale ja wciąż się uzdrawiałem.

Rozpuścił włosy i wiatr rozwiał je wokół twarzy, ale teraz je zignorował. Objął się mocno. Chciałam podejść do niego, pragnęłam go przytulić, ale on powiedział nie. Musiałam to uszanować, musiałam, ale do diabła, do diabła… – Nie pobił mnie następnym razem, ale wyjął nóż. Pociął mi twarz, odciął nos i zjadł go. – Wydał dźwięk jaki w połowie był śmiechem a w połowie jękiem. – Jezu, to bolało i krwawiłem. Boże jak ja krwawiłem. Dotknęłam jego ramienia, delikatnie, leciutko. Nie kazał mi się odsunąć. Zaplotłam ramiona wokół niego i odkryłam że drżał, drobne drżenie rozchodziło się od góry w dół jego ciała. Trzymałam go w ramionach i chciałabym wiedzieć co powinnam powiedzieć. Wyszeptał w moje włosy. – Potem nos mi odrósł, ale nie tak samo. Wtedy pobił mnie znów. Świeże ciało jest wrażliwsze niż stare, a kiedy złamiesz je wystarczająco dużo razy, pozostaje złamane. Nie wyleczyło się idealnie, a kiedy w końcu zrobił mi krzywdę, wydawał się usatysfakcjonowany. Teraz gdy Chimery nie ma tutaj by dalej mnie krzywdził, mój nos się leczy. Prostuje się za każdym razem gdy wracam z lamparciej postaci. – Oparł się o mnie, powoli, jakby walczył żeby napięcie odeszło. Pozostał w ten sposób, relaksując się cal po calu, gdy ja tuliłam go rysując na jego plecach drobne okręgi. Normalna osoba powiedziałaby mu jakąś bzdurę, że jest dobrze. Byłam tutaj, ale zasługiwał na coś lepszego niż kłamstwo. – On nie żyje Micah. On nie żyje i już cię nie może skrzywdzić. Nie może skrzywdzić już nikogo. Wydał kolejny dźwięk, w połowie zdławiony śmiech, w połowie szloch. – Nie, nie może, ponieważ go zabiłaś. Zabiłaś go, Anita. Ja nie potrafiłem go zabić. Nie potrafiłem obronić moich ludzi. Nie potrafiłem ich ochronić. – Zaczął opadać na kolana i jeżeli nie złapałabym go, upadłby. Ale chwyciłam go i osunęłam nas oboje na krawędź trawnika w pobliżu drzew. Siedziałam na trawie i tuliłam go, kołysałam go, gdy on płakał, nie za siebie, ale za wszystkich ludzi, których nie mógł ocalić. Tuliłam go dopóki płacz nie ucichł, po czym zatrzymał się, a ja tuliłam go w ciszy przerywanej łkaniem wiatru. Tuliłam go i pozwoliłam by październikowy wiatr oczyścił nas oboje. Oczyścił smutek, oczyścił to straszne uczucie, które kazało mi to rozerwać. Zmusiłam się do siedzenia tam w trawie z jego ciałem owiniętym dookoła mojego. Obiecałam sobie nie rozgrzebywać już nic więcej. Obiecałam sobie nie psuć tego co się sprawdza. Obiecałam sobie nie rozgrzebywać gówna, jeżeli nie chciałam doświadczyć kolejnego wstrząsu . Zmówiłam krótką modlitwę by pomogła mi dotrzymać tych obietnic. Ponieważ, Bóg sam wie, że szanse bym dotrzymała tych obietnic bez boskiej interwencji były niewielkie.

Rozdział 7 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Zanim Nathaniel i Jason zaczęli nas szukać, Micah wrócił do normy. A to w przypadku Micaha oznaczało, że gdybym nie widziała go wcześniej załamanego, to nawet ja bym nie odgadła w jakim znajdował się stanie. To sprawiło, iż zaczęłam się zastanawiać ile innych załamań mnie ominęło. Czy to ja spowodowałam to dzisiejsze? Czy był w stanie zachować absolutną kontrolę tak długo jak nikt nie kazał mu się na tym skupić? Oczywiście nawet jeżeli było to prawdą, nie brzmiało to zbyt zdrowo. Och, cholera, może my wszyscy potrzebujemy terapii. Jeżeli zabrałabym cały pard, być może dostalibyśmy zniżkę grupową. Nathaniel usiadł obok mnie tak, że w efekcie znalazłam się pomiędzy nimi. Usiadł tak, że jego ciało dotykało mnie na tyle na ile się dało. Był czas, kiedy zmusiłabym go, by dał mi przestrzeń do życia, ale teraz rozumiałam, że zmiennokształtni potrzebowali fizycznego kontaktu. Poza tym, zmuszanie Nathaniela by odsuwał się o cal gdy spaliśmy prawie nadzy w moim łóżku każdej nocy byłoby głupie. Jason stał i patrzył na nas z góry. Wyglądał nienaturalnie uroczyście, przynajmniej jak na niego, po czym nagle się uśmiechnął. Teraz wyglądał jak on. – Już po północy, myśleliśmy że będziesz na zewnątrz karmiąc ardeur. – Jego uśmiech był zbyt diaboliczny by pasował do obojętnych słów. – Jestem w stanie obejść się dłużej pomiędzy pożywianiem się, czasami wytrzymam czternaście, a nawet szesnaście godzin. – Och, szkoda – powiedział i tupnął nogą, dąsając się. To była cudowna imitacja dziecięcego grymasu, za wyjątkiem diabelskiego błysku w jego oku. – Miałem nadzieję, że dobierzesz kogoś do zespołu. Skrzywiłam się na niego, ale nie udało mi się sprawić by niezadowolenie dotarło do oczu. Jason mnie rozweselał. Nie wiem dlaczego, ale tak było. – Nie sądzę abyśmy potrzebowali twoich usług tej nocy, choć dziękuję za ofertę. Westchnął donośnie. – Nigdy nie będę miał szansy by znów uprawiać z tobą seks, prawda? – Nie zrozum mnie źle, Jason, ale mam nadzieję że nie. Seks był świetny, ale znalazłeś się w moim łóżku dlatego, że to był nagły wypadek. Jeżeli nie nauczę się lepiej kontrolować ardeur, to nie będzie bezpieczne bym sama przebywała w miejscu publicznym.

– To moja wina, – Nathaniel powiedział miękkim głosem. Odwróciłam głowę i znalazłam się dość blisko jego twarzy by pocałować go w policzek. Pragnęłam by się poruszył, by dał mi więcej przestrzeni, ale zwalczyłam to. Znów zaczynałam marudzić. – To była moja wina, jeżeli już czyjaś, Nathaniel. Bardzo opanowany głos Micaha doszedł zza mojego drugiego ramienia. – To była wina Belle Morte, pokręconego, seksownego wampira z zachodu. Jeżeli nie bawiłaby się Anitą, próbując użyć ardeur do jej kontroli, ono nie obudziłoby się tyle godzin przed spodziewanym czasem. – Belle Morte, Piękna Śmierć, była stwórczynią linii krwi Jean-Claude’a. Nigdy nie spotkałam jej osobiście, ale spotkałam ją metafizycznie i to było wystarczająco przerażające. Micah położył rękę na moim ramieniu i zdołał położyć drugą na Nathanielu. Dając komfort nam obojgu. – Nie zasłabłeś odkąd Anita jest zdolna rozciągać czasy pożywiania. Nathaniel westchnął tak ciężko, że poczułam ruch przy moim ciele. – To nie ja stałem się silniejszy, lecz ona. – Brzmiał tak smutno, był tak rozczarowany sobą. Oparłam się o jego ramie na tyle, by Micah mógł dosłownie przytulić nas oboje naraz. – Jestem twoją Nimir-Ra, więc powinienem być silniejszy, prawda? Uśmiechnął się lekko. Położyłam głowę na jego ramieniu, wtulając ją w zagłębienie jego szyi i czując zapach wanilii. Zawsze pachniał dla mnie wanilią. Myślałam kiedyś, że to był szampon albo mydło, ale tak nie było. To był jego zapach dla mnie. Nie miałam jeszcze odwagi by zapytać Micaha czy skóra Nathaniela dla niego też pachniała wanilią. Ponieważ nie byłam pewna czy to by oznaczało, że tylko ja uważam zapach Nathaniela za taki słodki. – Chcesz o coś zapytać Anitę, prawda? – powiedział Jason. Nathaniel spiął się przy mnie, po czym delikatnym głosem zapytał. – Czy wciąż chcesz ze mną zatańczyć? To była moja kolej na spięcie się. Nie potrafiłam nad tym zapanować, to było niekontrolowane. Nathaniel zesztywniał obok mnie, ponieważ też to poczuł. Nie chciałam tańczyć, taka była prawda, ale także pamiętałam jak kilka minut temu będąc z Micahem, myślałam że wolałabym tańczyć. Namieszałam już raz tego wieczoru, nie chciałam robić tego drugi raz. – Jasne, taniec brzmi świetnie. To sprawiło, że Micah i Nathaniel odsunęli się na tyle by na mnie spojrzeć. Jason po prostu gapił się na mnie. – Co powiedziałaś? – Nathaniel zapytał. – Powiedziałam, że taniec to świetny pomysł. – Ich zdziwienie prawie było tego warte.

– Gdzie jest Anita, i co z nią zrobiłaś? – Jason zapytał, udając powagę. Nie próbowałam wyjaśniać. Nie byłam w stanie wpaść na lepszy pomysł wyjaśnienia Micahowi, że wolałabym tańczyć i że z mojej winy nas to ominęło, nie wyjawiając sekretów przed Nathanielem i Jasonem. Więc wstałam i zaoferowałam rękę Nathanielowi. Po chwili gapienia się na nią i na mnie, niepewnie, jakby się bał, przyjął ją. Myślę że był przygotowany na sprzeczkę o taniec i moje zachowanie go zaskoczyło. Uśmiechnęłam się do jego zaskoczonej twarzy. – Chodźmy do środka. Podarował mi ten rzadko przeze mnie widziany, pełny uśmiech, ten który sprawiał, że cała twarz mu się rozświetlała. Za ten uśmiech, podarowałabym mu dużo więcej niż taniec.

Rozdział 8 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Oczywiście, moje dobre intencje przetrwały tylko tyle, ile zajęło odeskortowanie mnie na parkiet. I wtedy oczekiwano, że zatańczę. Przed ludźmi. W większości przed gliniarzami. Gliniarzami, którzy regularnie ze mną współpracowali. Nikt nie jest tak bezlitosny jeżeli dasz mu broń do ręki, bez żadnych podtekstów, jak grupa gliniarzy. Jeżeli zatańczyłabym kiepsko, droczyliby się ze mną potem. Jeżeli zatańczyłabym dobrze, droczyliby się ze mną jeszcze bardziej. Jeżeli zdaliby sobie sprawę że świetnie tańczyłam ze striptizerem, droczyliby się w nieskończoność. Jeżeli zdaliby sobie sprawę, że zatańczyłabym kiepsko ze striptizerem, żarty byłyby naprawdę kiepskie. Jakkolwiek by wyszło, miałam przerąbane. Czułam się znów jak czternastolatka, cholernie niezręcznie. Prawie niemożliwym było czuć się niezręcznie mając Nathaniela jako partnera. Może to z powodu jego codziennej pracy, ale wiedział jak dobrze prowadzić na parkiecie. Wszystko co musiałam zrobić, to zapomnieć o moich zahamowaniach i podążać za jego ciałem. Łatwe, być może, ale nie dla mnie. Lubię tę odrobinę zahamowań jaka mi pozostała, i dziękuję, ale zamierzam trzymać się ich tak długo jak się da. Tym czego się teraz trzymałam był Nathaniel. Niewiele rzeczy mnie przeraża tak naprawdę, ale lot samolotem i taniec w miejscu publicznym znajdują się na szczycie tej krótkiej listy. Moje serce podeszło do gardła i zwalczałam pragnienie by nie gapić się na swoje stopy. Moi mężczyźni spędzili całe popołudnie udowadniając, że potrafię tańczyć, to było w domu, gdzie obserwowali mnie tylko moi przyjaciele. Lecz nagle, w miejscu publicznym, przed mniej przyjazną widownią, wszystkie moje lekcje zostały zapomniane. Ograniczyłam się do uczepienia się ramion Nathaniela, obracając się w tych nikomu nie potrzebnych piruetach, które nie miały nic wspólnego z piosenką i wszystko ze strachem i niemożliwością tańca. – Anita, – powiedział Nathaniel. Gapiłam się na stopy, próbując nie zwracać uwagi na to, że byliśmy obserwowani. – Anita, proszę, spójrz na mnie. Podniosłam głowę i cokolwiek zobaczył w moich oczach sprawiło, że się uśmiechnął i wypełnił swoje oczy pewnym lekkim zadziwieniem. – Naprawdę się boisz. – Powiedział jakby wcześniej w to nie wierzył.

– Czy kiedykolwiek przyznałabym się że się boję, gdyby tak nie było? Uśmiechnął się. – Słuszna uwaga. – Jego głos był delikatny. – Po prostu spójrz mi w oczy, nic więcej się nie liczy, tylko osoba z którą tańczysz. Po prostu nie patrz na nikogo innego. – Brzmisz jakbyś już dawał wcześniej taką radę. Wzruszył ramionami. – Wiele kobiet czuje się niekomfortowo na scenie, na początku. Uniosłam brwi. – Zwykłem wykonywać pokaz w oficjalnym stroju i wybierałem kogoś z widowni, by z nią tańczyć. Bardzo oficjalnie, jak Fred Astaire. Jakoś Fred Astaire nie był nazwiskiem jakie przychodziło mi do głowy, gdy myślałam o Grzesznych Rozkoszach. I tak powiedziałam. Jego uśmiech był mniej delikatny i bardziej jego. – Jeżeli kiedykolwiek przyszłabyś do klubu by poobserwować jak ktoś pracuje zamiast tylko nas podwozić, wiedziałabyś co robimy. Spojrzałam na niego. – Tańczysz. – Powiedział. Oczywiście, kiedy zaznaczył że tańczyłam, przestałam. To jak spacer po wodzie, jeżeli o tym nie myślałeś, mogłeś to robić. Nathaniel pociągnął delikatnie moją dłoń i popchnął mnie delikatnie w ramię, i znów się poruszaliśmy. W końcu zdecydowałam się gapić na jego klatkę piersiową, obserwując ruchy jego ciała jakby był czarnym charakterem, a ja szykowałabym się do walki. Obserwowałam środkową część jego ciała wyczekując pierwszego ruchu. – W domu poruszałaś się w rytm piosenki, a nie tam gdzie ja cię przesuwałem. – To było w domu – powiedziałam, gapiąc się na jego tors, i pozwalając mu zakręcić mną na parkiecie. To było cholernie pasywne jak na mnie, ale nie mogłam prowadzić, ponieważ nie potrafiłam tańczyć. Aby prowadząc musisz wiedzieć co robisz. Piosenka się skończyła. Dałam sobie radę z jednym tańcem w miejscu publicznym. Super! Popatrzyłam w górę i dostrzegłam spojrzenie Nathaniela. Spodziewałam się, że będzie wyglądał na zadowolonego albo jakiegokolwiek innego, ale nie taka jego mina. W rzeczywistości nie mogłam odczytać wyrazu jego twarzy. Był znów poważny, ale inny… staliśmy tam, gapiąc się na siebie, kiedy próbowałam wyobrazić sobie co się działo, a on, tak sądzę, próbował nabrać odwagi by coś powiedzieć. Ale co? Co sprawiło że stał się taki poważny?

Miałam czas zapytać się. – Co się stało? – ale wtedy zaczęła się kolejna piosenka. Była szybka, z rytmem, i znów byłam nie na miejscu. Puściłam Nathaniela, odsunęłam się i odwróciłam robiąc krok w tył, zanim on złapał moją rękę. Złapał rękę i przyciągnął mnie do siebie na tyle mocno i szybko, że się zachwiałam. Jeżeli nie złapałabym się jego ramienia, upadłabym. Byłam nagle niezwykle świadoma twardości jego pleców pod moją ręką, mięśni zebranych pod moją dłonią. Trzymałam go tak blisko przodu ciała, że wydawało się iż każdy fragment naszego ciała od pachwiny do klatki piersiowej był do siebie przyciśnięty. Jego twarz była boleśnie blisko mojej. Jego usta tak blisko, że wydawało się wstydem nie złożyć na nich pocałunku. Jego oczy były w połowie rozwarte jakbym go chwyciła, co zrobiłam, ale nie taki miałam zamiar. Po czym zakołysał się na bok i zabrał mnie ze sobą. I tak po prostu znów tańczyliśmy, ale to było zupełnie inne od tańca, jakiego kiedykolwiek doświadczyłam. Nie podążałam za jego ruchami oczami, podążałam za nim moim ciałem. Poruszał się, a ja poruszałam się z nim, nie dlatego że powinnam, ale z tej samej przyczyny z jakiej drzewo wygina się na wietrze – ponieważ musi. Poruszałam się bo on się poruszał. Poruszałam się, bo w końcu zrozumiałam o czym oni mówili: rytm, uderzenia, ale to nie był rytm muzyki, tym co słyszałam był rytm ciała Nathaniela, przyciśnięty tak blisko, że wszystko co mogłam poczuć to on. Jego ciało, jego ręce, jego twarz. Jego usta były kusząco blisko, ale nie zmniejszyłam tego dystansu. Oddałam się jego ciału, ciepłej sile jego rąk, ale nie wzięłam pocałunku jaki oferował. Oferował go w taki sposób, jak Nathaniel oferował siebie, bez żądań, tylko zachęta by wziąć jego ciało. Zignorowałam ten pocałunek tak jak wiele innych rzeczy. Nachylił się nade mną i miałam chwilę, tylko chwilę, zanim jego usta dotknęły moich, bym powiedziała „nie, przestań”. Ale nie powiedziałam tego. Chciałam tego pocałunku. Na tyle na ile mogłam się przyznać przed samą sobą. Jego usta otarły się o moje, delikatnie, po czym pocałunek stał się częścią naszych kołyszących się ciał, tak że gdy nasze ciała tańczyły, pocałunek tańczył wraz z nimi. Całował mnie równocześnie gdy jego ciało się poruszało, a ja odwróciłam moją twarz do niego i oddałam się ruchom jego ust, tak jak oddałam się ruchom jego ciała. Muśnięcie warg stało się namiętnym pocałunkiem i jego język rozwierał moje wargi, wypełniał moje usta, jego usta wypełniały moje. Ale to moja ręka opuściła jego plecy i przesuwała się po jego twarzy, chwytając policzek, przyciskając moje ciało mocniej do niego, tak że poczułam go naprężonego sztywno pod ubraniami. To uczucie jego przyciśniętego mocno do moich ubrań i mojego ciała wyrwało cichy odgłos z moich ust, i wiedziałam że ardeur obudził się

wcześniej. Godziny wcześniej. Odległa część mnie pomyślała „Kurwa”, a reszta mnie zgodziła się, ale nie w taki sposób jaki chciałam. Odsunęłam się od jego ust, próbowałam oddychać, próbowałam myśleć. Jego ręka wróciła by chwycić tył mojej głowy, przycisnąć go z powrotem do jego ust, tak że utonęłam w pocałunku. Utonęłam w rytmie jego ciała. Utonęłam w rytmie jego pożądania. Ardeur pozwalało czasami zajrzeć do czyjegoś serca, albo przynajmniej czyjegoś libido. Nauczyłam się kontrolować tą część, ale tej nocy było tak jakby moja wątła kontrola została rozerwana, i stałam przyciśnięta do umięśnionego ciała Nathaniela, nie mając nic co mnie przed nim ochroni. Wcześniej zawsze był bezpieczny. Nigdy nie wykorzystał sytuacji, nigdy nie przekroczył tej linii jaką mu wytyczyłam, ani słowem ani czynem; teraz nagle ignorował wszystkie moje sygnały, wszystkie moje milczące mury. Nie, on ich nie ignorował, on je roztrzaskiwał. Roztrzaskiwał je rękami na moim ciele, ustami na moich, ciałem napierającym na mnie. Nie mogłam walczyć z ardeur i Nathanielem, nie jednocześnie. Zobaczyłam czego chciał. Poczułam to. Poczułam jego frustrację. Miesiące bycia grzecznym. Zachowywania się, nie przekraczania granic. Poczułam jak te wszystkie miesiące dobrego zachowania rozpadają się wokół nas i pozostawiają nas duszących się w pożądaniu, które zdawało się wypełniać świat. Do tej chwili nie rozumiałam jak dobrze się zachowywał wcześniej. Nie rozumiałam co odrzucałam. Nie rozumiałam co oferował. Nie rozumiałam niczego. Odsunęłam się od niego, położyłam dłoń na piersi by powstrzymać go przed ponownym zmniejszeniem tego dystansu. – Proszę, Anita, proszę, proszę – jego głos był niski i napastliwy, jakby nie mógł zmusić się do ujęcia tego w słowa. Ale ardeur nie potrzebowało słów. Nagle poczułam znów jego ciało, mimo że staliśmy kilka stóp od siebie. Był tak twardy i sztywny i obolały. Obolały ponieważ odmawiałam mu dojścia. Odmawiałam mu ulgi przez miesiące. Nigdy nie uprawiałam pełnego seksu z Nathanielem ponieważ mogłam się pożywić i bez tego. Nigdy nie przyszło mi do głowy co to mogło oznaczać dla niego. Ale teraz mogłam poczuć jego ciało, ciężkie. Obolałe od rozkoszy, jaka budowała się przez miesiące. Kiedy ostatnio dotknęłam potrzeb Nathaniela tak silnie, on po prostu chciał do mnie należeć. To wciąż tam było, ale teraz było w nim żądanie, prawie krzycząca potrzeba. Potrzeba, którą zaniedbałam. Cholera, potrzeba, co do której udawałam że nie istnieje. Teraz, nagle Nathaniel nie pozwalał mi ponownie zignorować tej potrzeby. Miałam moment by trzeźwo pomyśleć, ponieważ poczułam się winna. Winna, że pozostawiłam go w pragnieniu przez tak długo gdy ja zaspokajałam swoje potrzeby.

Myślałam, że prawdziwy seks z nim byłoby wykorzystaniem go; teraz nagle to ulotne zerknięcie w jego serce pozwoliło mi zrozumieć, że to co robiłam z nim, było wykorzystaniem go w większym stopniu niż stosunek. Wykorzystałam Nathaniela jak jakiś rodzaj erotycznej zabawki, coś co miało mi przynieść przyjemność, a potem mogło zostać wyczyszczone i odłożone do szuflady. Byłam nagle zawstydzona, zawstydzona, że traktowałam go jak przedmiot, kiedy on nie chciał być tak traktowany. Wina uderzyła mnie jak zimny prysznic, niewerbalne uderzenie w twarz i użyłam jej by odsunąć ardeur, przynajmniej na godzinę albo dwie. Nathaniel jakby poczuł ciepło odpływające ode mnie. Rozszerzył swoje lawendowe oczy, olbrzymie i błyszczące, błyszczące łzami. Pozwolił swoim ramionom puścić moje, a ponieważ ja już odsunęłam swoje ręce, staliśmy na parkiecie w pewnej odległości. Odległości, jakiej żadne z nas nie próbowało zamknąć. Pierwsze lśniące łzy spłynęły po jego policzku w dół. Sięgnęłam po niego i powiedziałam, – Nathaniel. Potrząsnął głową i odsunął się o krok, kolejny i obrócił się by uciec. Jason i Micah próbowali go złapać jak ich mijał, ale uniknął ich rąk pełnym gracji ruchem tułowia, tak że złapali powietrze. Wybiegł przez drzwi i obaj za nim podążyli. Ale żaden z nich nie miał za nim pobiec. To musiałam być ja. To ja byłam winna mu przeprosiny. Problem w tym, że nie wiedziałam dokładnie za co powinnam go przeprosić. Za wykorzystywanie go, czy za nie wykorzystywanie go w wystarczającym stopniu.

Rozdział 9 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Pierwszą osobą, jaką zobaczyłam po dotarciu na parking była Ronnie, a nie żaden z mężczyzn. Veronica Simms, prywatny detektyw, dawniej moja najlepsza przyjaciółka, stała z boku drzwi. Obejmowała się tak mocno, że uścisk prawdopodobnie sprawiał jej ból. Ronnie miała 172 cm wzrostu oraz długie nogi, które wyeksponowała za pomocą wysokich obcasów i krótkiej, czerwonej sukienki. Kiedyś mi powiedziała, że gdyby miała moje piersi, to do końca życia nie założyłaby żadnej koszuli z wysokim kołnierzem. Żartowała, ale kiedy się wystroiła, popisywała się smukłymi nogami. Jej długie do ramion blond włosy zostały tego wieczoru tak podkręcone, że same poruszały się ponad cienkimi ramiączkami na jej nagich ramionach. Poruszały się znacznie, bo gestykulowała, gdy rozmawiała ściszonym i wściekłym głosem z kimś, kogo nie mogłam wyraźnie dostrzec. Zrobiłam kolejny krok w stronę parkingu, cienie się rozjaśniły i zobaczyłam Louisa Fane. Louie uczył biologii na Uniwersytecie Waszyngtońskim. Robił doktorat i był szczurołakiem. Uniwersytet wiedział o doktoracie, ale nic o tym, co Louie robił w czasie pełni. Był o kilka centymetrów niższy od Ronnie, miał smukłą ale silną sylwetkę. Noszony z gracją garnitur wypełniały szerokie ramiona. Od czasu naszego ostatniego spotkania przyciął ciemne włosy. Jego ciemne oczy były prawie czarne, a ogolona twarz miała tak wściekły wyraz, jakiego nigdy dotąd widziałam. Nie mogłam usłyszeć, o czym rozmawiają, ale ton rozmowy wskazywał, że byli wkurzeni. Zdałam sobie sprawę, że się gapię, a to nie była moja sprawa. Gdybyśmy nawet ćwiczyły z Ronnie trzy razy w tygodniu, co nie miało miejsca, to wciąż nie byłaby moja sprawa. Ronnie miała problem z tym, że umawiam się z wampirem, dokładnie z JeanClaude’m, choć jej główne obiekcje wydawały się tyczyć samego istnienia wampirów. W chwili, gdy potrzebowałam babskiej rady i odrobiny sympatii, zaoferowała mi jedynie własny gniew i wściekłość. Przez ostatnie kilka miesięcy widywałyśmy się coraz rzadziej, aż dotarłyśmy do punktu, w którym nie rozmawiałyśmy już od kilku miesięcy. Wiedziałam, że ona i Louie wciąż się umawiają, ponieważ on i ja mieliśmy wspólnych przyjaciół. Zastanawiałam się, o co się sprzeczali, choć to wciąż nie była moja kłótnia. Moja czekała na mnie na parkingu, opierając się o Jeepa. Cała trójka opierała się o Jeepa. To wyglądało jak zgrupowanie albo zasadzka.

Zawahałam się w połowie drogi, rozważając powrót i zaoferowanie sędziowania w kłótni Ronnie i Louiego. To nie grzeczność sprawiła, że chciałam wrócić; to było tchórzostwo. Wolałabym zostać wciągnięta w cudzą awanturę, niż stawić czoła tej czekającej na mnie. Emocjonalny ból innych ludzi, bez względu na to jak wielki, jest wciąż mniej dotkliwy, niż twój własny. Ale Ronnie nie podziękowałaby mi za wtrącanie się, bo to rzeczywiście nie była moja sprawa. Być może zadzwonię do niej jutro, może coś powie, zobaczę, czy zostało dość przyjaźni do ocalenia. Tęskniłam za nią. Stałam w ciemności na parkingu, złapana pomiędzy ich awanturą i kłótnią oczekującą na mnie. Dziwne, nie chciałam się z nikim kłócić. Poczułam się nagle zmęczona, tak strasznie zmęczona i nie miało to nic wspólnego z późną porą czy pracowitym dniem. Podeszłam do czekających mężczyzn. Żaden się nie uśmiechnął i ja też nie powitałam ich uśmiechem. No cóż, to nie będzie radosna rozmowa. – Nathaniel mówi, że nie chcesz z nim zatańczyć – powiedział Micah. – Nieprawda, tańczyłam, dwa razy. To czego nie chciałam, to migdalić się w obecności policjantów. Micah spojrzał na Nathaniela. Nathaniel spojrzał na ziemię. – Pocałowałaś mnie wcześniej, przy detektyw Arnet. Dlaczego teraz miałoby być inaczej? – Potrzebowałeś wtedy ochrony, więc cię pocałowałam, by Jessica zrozumiała, że ma cię nie podrywać. Podniósł wypełnione bólem oczy. – Więc pocałowałaś mnie tylko po to, by mnie ratować, a nie dlatego, że chciałaś? Do diabła. Chciałam się wytłumaczyć, choć to ssące uczucie żalu w moim brzuchu mówiło mi, że przegram tą kłótnię. Ostatnio przy Nathanielu zawsze czułam, że robię coś źle, albo przynajmniej nie tak, jak powinnam. – Nie to miałam na myśli. – Ale to właśnie powiedziałaś. – Odezwał się Micah. – Nie zaczynaj – powiedziałam i usłyszałam gniew w moim głosie, zanim zdołałam go powstrzymać. Gniew już był, tylko nie byłam tego świadoma. Bywałam naprawdę zła, zwłaszcza, gdy czułam się niekomfortowo. Wolę gniew niż zakłopotanie. Marianne, która pomagała mi uczyć się kontroli nad wciąż powiększającą się listą metafizycznych mocy, powiedziała, że używałam gniewu po to, by chronić się przed niechcianymi emocjami. Zaakceptowałam fakt, że miała rację, ale nie znalazłam na to rozwiązania. Co ma zrobić dziewczyna, jeżeli nie może się wściekać i jednocześnie nie może uciec przed problemem?

Do diabła, nie wiem. Marianne zachęciła mnie, bym była szczera, szczera emocjonalnie z sobą i wobec tych mi najbliższych. Emocjonalna szczerość. To brzmiało tak niewinnie, tak rozsądnie i ani trochę takie nie było. – Nie chcę się kłócić, – powiedziałam i to było szczere. – Żadne z nas nie chce, – odpowiedział Micah. Sam jego spokój sprawił, że mój gniew złagodniał. – Nathaniel naciskał na parkiecie i ardeur obudziło się wcześniej. – Poczułem to – powiedział Micah. – Ja też – dodał Jason. – Ale nie czujesz tego teraz, prawda? – zapytał Nathaniel. Jego oczy patrzyły oskarżycielsko, a w głosie czułam cień gniewu. Nie byłam pewna, czy kiedykolwiek słyszałam by był tak niedaleki złości. – Anita zyskuje lepszą kontrolę nad ardeur. – odpowiedział Micah. Nathaniel potrząsnął głową, obejmując się mocniej. Przypomniało mi to sposób, w jaki obejmowała się Ronnie. – Jeżeli chodziłoby o ciebie, wyszłaby na parking i się pożywiła. – Nie dobrowolnie – odpowiedziałam. – Tak, zrobiłabyś to – odpowiedział, a jego oczy były równie gniewne, jak głos. Nigdy nie widziałam tych lawendowych oczu tak zagniewanych. Nie tak jak teraz. To było dziwnie denerwujące. – Nie uprawiałabym seksu na parkingu na przyjęciu Larrego i Tammy, jeżeli tylko miałabym jakiś wybór. Jego gniewne spojrzenie obrzuciło badawczo moją twarz. – Dlaczego byś się tutaj nie pożywiła? – Ponieważ to niegrzeczne. A gdyby dotarło to do uszu Zerbrowskiego, nigdy, przenigdy nie pozwoliłby mi o tym zapomnieć. Jason poklepał go po ramieniu. – Widzisz, to nie ciebie odrzuciła, chodzi o to, że nie chce się zabawiać na weselu Larrego. To nie w jej stylu. Nathaniel spojrzał na Jasona, potem na mnie. Wydawało się, że trzymające go napięcie, którego nie rozumiałam, zmniejszyło się. Gniew zaczął znikać z jego oczu. – Sądzę, że masz rację.

– No cóż, jeżeli nie chcemy się zabawić na parkingu, to powinniśmy wracać – powiedział Micah. – Ardeur nie lubi, gdy mu się odmawia. Kiedy ponownie wróci tej nocy, nie będzie łagodny. Westchnęłam. Miał rację. Ta odrobina metafizycznej brawury na parkiecie przyniesie później w nocy różnego rodzaju konsekwencje. Kiedy ardeur znów powstanie, zmusi mnie do pożywienia się. Nie da się tego zamknąć w pudełku. Wydawało mi się, że prawie jestem w stanie utrzymać ardeur w ryzach, kompletnie wyciszyć je, gdy mnie wypełni, ale i tak miałam wrażenie, że to tylko wkurzy ardeur. Wiedziałam, że to metafizyczny dar. Choć metafizyczne dary nie mają uczuć i nie chowają urazy, to czasami wydawało się, że ten akurat to potrafi. – Przepraszam Anita. Nie pomyślałem. – Nathaniel wyglądał na tak zniechęconego, że musiałam go przytulić, więc zrobiłam to szybko, bardziej siostrzanie niż w jakikolwiek inny sposób, a on odpowiednio zareagował na mój język ciała i nie próbował przysunąć się bliżej. Przeważnie był boleśnie dostrojony do mojej mowy ciała. To jedna z rzeczy, które umożliwiły mu dzielenie ze mną łóżka przez wiele miesięcy, bez zakłócania tych kilku tematów tabu. – Wracajmy do domu. – Oznajmiłam. – I to sygnał dla mnie, by się pożegnać – powiedział Jason. – Możesz spać z nami, jeśli chcesz. Potrząsnął głową. – Nie, ponieważ w tej kłótni nie muszę być sędzią, nie muszę też dawać rad, więc pójdę do domu. Poza tym nie będąc zaproszonym do zabawy, nie zniosę słuchania jak wasza trójka się nakręca. – Zaśmiał się i dodał. – Nie wściekaj się, ale już raz tego skosztowałem, więc ciężko jest czuć się teraz wykluczonym. Usiłowałam zwalczyć rumieniec palący moją twarz, co zawsze sprawiało, że rumieniłam się jeszcze bardziej. Jason i ja uprawialiśmy kiedyś seks. Zanim zdałam sobie sprawę, że ardeur powoduje, że kocha się aż do upadłego. Ardeur zbudziło się gdy Micaha nie było w domu. Godziny przed jego powrotem. Wznieciła je interwencja Belle Morte, założycielki linii krwi JeanClaude’a i według mojej wiedzy pierwszej posiadaczki ardeur. Istniało ono tylko w jej linii wampirów, w żadnej innej. Fakt, że ja je nosiłam, wywoływał bardzo ciekawe metafizyczne pytania. Belle chciała zrozumieć, czym jestem i myślała, że ardeur wywoła nieprzewidziane piekło. Belle dobrze znała się na interesach, ale bardzo ją cieszyło, gdy mogła zadbać o interesy i jednocześnie sprawić problemy. Więc to nie moja wina, że mój wybór został ograniczony do dwóch możliwości: wzięcia tylko Nathaniela, co prawdopodobnie skończyłoby się jego śmiercią, albo pozwolenia Jasonowi na dołączenie do grupy. Był z tego

powodu szczęśliwy. Bardzo szczęśliwy. I co dziwne, nasza przyjaźń to przetrwała, choć nie bardzo potrafię udawać, że nic się nie stało i czasami to sprawia, iż czuję się niekomfortowo. – Uwielbiam, to że mogę wywołać u ciebie rumieńce, tak jak teraz. – A ja nie. Zaśmiał się, ale coś pojawiło się w jego oczach, coś poważniejszego niż śmiech. – Muszę ci o czymś powiedzieć na osobności, zanim mi uciekniesz. Nie podobało mi się, że nagle stał się tak poważny. Nauczyłam się w ciągu kilku ostatnich miesięcy, że Jason używał droczenia się i śmiechu jako tarczy skrywającej przenikliwą inteligencję, której przejawy bywały niepokojąco bolesne. Nie podobała mi się także prośba o prywatność. Czego nie mógł powiedzieć przy Micahu i Nathanielu? I dlaczego? Na głos powiedziałam. – Dobrze. – Ruszyłam ku odległej stronie parkingu z dala od Jeepa i jeszcze dalej od Ronnie i Louiego, którzy, jak zauważyłam, nadal kłócili się po cichu. Kiedy cienie drzew otaczających kościelny parking znalazły się za nami, zatrzymałam się i odwróciłam do Jasona. – Co się stało? – To na parkiecie, to była po części moja wina. – Dlaczego twoja wina? Wyglądał na zakłopotanego, co u Jasona rzadko się zdarzało. – On chciał wiedzieć, jak udało mi się po raz pierwszy uprawiać z tobą seks, prawdziwy seks. Wtedy, kiedy pomogłem ci nakarmić ardeur. – Uściślając, to był drugi raz. Skrzywił się do mnie. – Tak, ale wtedy ardeur było czymś nowym, a my nie mieliśmy stosunku i była wtedy z tobą w łóżku trójka innych mężczyzn. Odwróciłam się, tak by ciemność ukryła moje rumieńce, choć szczerze mówiąc on mógł wyczuć podwyższone ciepło mojej skóry. – Przepraszam że to poruszyłam; co chciałeś powiedzieć? – Od dawna on sypia w twoim łóżku? Cztery miesiące? – Coś w tym stylu. – I jeszcze nie miałaś z nim stosunku, cholera, on nawet nie miał orgazmu, takiego prawdziwego z ulżeniem sobie i wszystkim innym. Nie mogłam się zarumienić mocniej, bo moja głowa by eksplodowała. – Słucham. – Anita, nie możesz udawać, że Nathaniel nie jest prawdziwy. – To nie w porządku.

– Być może nie, ale nie miałem pojęcia, że nie zaspokajasz go przynajmniej oralnie albo ręką, lub chociaż patrzysz jak on to robi. Cokolwiek, w jakikolwiek sposób. Potrząsnęłam głową i rozejrzałam się dookoła. Nie przychodziło mi do głowy nic odpowiedniego do powiedzenia. Gdyby moja metafizyczna wizja nie trafiła do wnętrza umysłu Nathaniela, prawdopodobnie byłabym zła, albo nieuprzejma. Ale zajrzałam zbyt głęboko w umysł Nathaniela, poczułam jego ból i nie mogłam już udawać. Nie mogłam tego zignorować. – Myślałam, że gdy już będę miała ardeur pod kontrolą i nie będę potrzebowała pomme de sang, będzie mu łatwiej, jeżeli nie zrobię ostatecznego kroku. – Wciąż myślisz o tym, by go porzucić, gdy już zdobędziesz wystarczającą kontrolę nad pożywianiem się? – A co mam z nim zrobić? Zatrzymać go jak maskotkę albo bardzo duże dziecko? – On nie jest ani dzieckiem ani maskotką, – odpowiedział Jason i w jego głosie pojawiła się pierwsza oznaka gniewu. – Wiem i w tym właśnie problem, Jason. Jeżeli ardeur by się nie pojawiło, byłabym przyjaciółką i Nimir-Ra dla Nathaniela i tak by to funkcjonowało. Teraz on nagle znalazł się w kategorii, na którą nawet nie mam nazwy. – Jest twoim pomme de sang, tak jak ja Jean-Claude’a. – Ty i Jean-Claude nie pieprzycie się i nikt nie jest z tego powodu zły. – Nie, ponieważ on pozwala mi chodzić na randki. I mam kochanki, jeżeli ich chcę. – Zachęcałam Nathaniela, by chodził na randki. Chcę, by miał dziewczynę. – I twoje niezbyt subtelne zachęty, by rozejrzał się za innymi kobietami sprawiły, że zwrócił się do mnie po radę. – Co chcesz powiedzieć? – On nie chce umawiać się z innymi. Chce być z tobą i Micahem i wampirami. Nie chce innej kobiety w swoim życiu. – Ale ja nie jestem kobietą w jego życiu. – Tak, według niego jesteś, choć ty po prostu nie chcesz nią być. Oparłam się o niskie drzewo. – Och, Jason, co ja mam zrobić? – Skończ to, co zaczęłaś z Nathanielem, bądź jego kochanką. Potrząsnęłam głową. – Nie chcę. – Taa, nie chcesz jak diabli. Widzę w jaki sposób reagujesz na niego. – Pożądanie to za mało, Jason. Nie kocham go. – Z tym też bym się nie zgodził.

– Nie kocham go w taki sposób, w jaki powinnam. – W jakim celu powinnaś, Anita? Powinnaś dla swojego sumienia? Czy swojej moralności? Po prostu daj mu to, czego on potrzebuje. Nagnij się odrobinę, to cię nie złamie. O to tylko proszę. – Powiedziałeś, że to, co zdarzyło się na parkiecie, było po części z twojej winy. Nie wyjaśniłeś mi, dlaczego tak sądzisz. – Powiedziałem Nathanielowi, że nie lubisz biernych mężczyzn. Lubisz odrobinę dominacji, odrobinę nacisku. Niewiele, ale na tyle, byś nie musiała mówić „Tak, będziemy uprawiać seks”. Potrzebujesz kogoś, kto weźmie odrobinę odpowiedzialności na swoje barki. Gapiłam się na niego, analizując wyraz jego twarzy. – To wszystko czego mi potrzeba, Jason? Po prostu potrzebuję jeszcze kogoś, kto pomoże mi rozproszyć winę na tyle, bym mogła się pieprzyć? Uśmiechnął się. – Nie tak to powiedziałem. – Ale na to samo wychodzi. – Wściekaj się, jeżeli chcesz, choć nie to powiedziałem i nie to miałem na myśli. Wściekaj się na mnie, ale nie wyładowuj się na Nathanielu. – Wychowano mnie tak, że seks to zobowiązanie. Wciąż w to wierzę. – Nie czujesz się przywiązana do mnie. – Powiedział to tak, jakby to był tylko suchy fakt, nic osobistego. – Nie, my jesteśmy przyjaciółmi, a ja byłam czymś w rodzaju przyjaciela w potrzebie. Ale ty jesteś dorosły i wiesz, co to było. Nie jestem pewna, czy Nathaniel jest dość dorosły, by to zrozumieć. Cholera, on nawet nie potrafi powiedzieć „nie” obcej kobiecie. – Odrzucił przynajmniej trzy oferty tańca, gdy rozmawialiśmy i wiem na pewno, że jedną z tych ofert była randka z piękną Jessicą Arnet. – Zrobił to, naprawdę? Jason przytaknął. – Tak. – Nie myślałam, że potrafi powiedzieć „nie”. – Ćwiczył. – Ćwiczył? – Mówi ci czasami „nie”, prawda? Pomyślałam nad tym. – Czasami nie powtarza mi rozmów, albo nie mówi mi o wszystkim. Mówi, że wścieknę się na niego i że powinnam zapytać kogoś innego.

– Chciałaś „nie”, wymagałaś by Nathaniel był bardziej odpowiedzialny za siebie. Zmusiłaś go, by zrobił prawo jazdy. Zmusiłaś go, by był mniej zależny, prawda? – Tak. – Ale nie pomyślałaś, co to będzie znaczyć, prawda? – Co masz na myśli? – Chciałaś, by był niezależny, by myślał samodzielnie, by decydował czego chce od życia, prawda? – Tak, w zasadzie powiedziałam mu dokładnie to samo. Chciałam, by zdecydował co chce zrobić ze swoim życiem. Mam na myśli to, że on ma dopiero dwadzieścia lat, na litość boską. – A on zdecydował, że chce być z tobą, – powiedział Jason i jego głos ponownie stał się bardziej miękki, delikatny. – To nie jest życiowa decyzja. Miałam na myśli pracę, może powrót do college’u. – Anita, on ma pracę i jako striptizer zarabia lepiej od większości absolwentów. – Nie może się wiecznie rozbierać. – Większość małżeństw też nie trwa wiecznie. Moje oczy musiały się rozszerzyć, ponieważ pośpiesznie dodał. – Mam na myśli to, że traktujesz wszystko tak, jakby było na zawsze. Jakbyś nie mogła później zmienić zdania. Nie mam na myśli tego, że Nathaniel chce, byś zrobiła z niego uczciwego mężczyznę. To nigdy nie przyszło mu do głowy, szczerze. – No cóż, to ulga, dzięki choć za to. – Będziesz potrzebowała pomme de sang przez lata, Anita. Lata. – Jean-Claude powiedział, że być może za kilka miesięcy będę w stanie pożywiać się na odległość i nie będę potrzebowała do tego czyjegoś ciała. – Robisz postępy w wydłużaniu czasu między pożywianiem się, Anita. Ale nie zrobiłaś większego postępu w kontroli nad ardeur. – Zapanowałam nad nim na parkiecie. Westchnął. – Wyciszyłaś go na parkiecie. To nie była prawdziwa kontrola. To jakbyś miała pistolet i umiała go zamknąć, co jednak nie znaczy, że potrafisz z niego strzelać. – Analogia z bronią? Jakiś czas nad tym myślałeś, co? – Odkąd Nathaniel powiedział mi, że nie pozwalasz mu dojść w trakcie pożywiania się. – Pozwalać? Nie zapytał, więc skąd miałam wiedzieć, że nie robił sobie dobrze na osobności. Mam na myśli, że mu nie tego nie broniłam.

– Możesz zabawiać się sam ze sobą i to jest przyjemne, ale nie oznacza, że to zaspokaja prawdziwą potrzebę. Oparłam się mocniej o drzewo, chyba mając nadzieję, że solidne drewno mnie podtrzyma, bo poczułam się tak, jakbym spadała. Spadała w otchłań tak głęboką, że niemożliwe byłoby odbicie się od jej dna. – Nie wiem, czy mogłabym przespać się z Nathanielem i wciąż móc patrzeć na swoje odbicie w lustrze. – Dlaczego możliwe konsekwencje bycia z Nathanielem tak bardzo cię niepokoją? – Ponieważ on wprowadza w zakłopotanie mój radar. Mam przyjaciół. Mam chłopaków. Mam ludzi, którzy są zależni ode mnie, ludzi o których dbam. Nie pieprzę się z ludźmi, którymi się opiekuję. To byłoby wykorzystywanie twojej pozycji. – A Nathaniel podpada pod kategorię opiekowania się? – Tak. – Myślisz, że wykorzystasz go, uprawiając z nim seks? – Tak. – Nathaniel tak tego nie widzi. – Teraz wiem to, Jason. – Zamknęłam oczy i oparłam głowę o twardy pień. – Do diabła, chcę kontroli nad ardeur, by nie musieć podejmować tego rodzaju decyzji. – A jeżeli mogłabyś okiełzać swą moc i nagle miałabyś kontrolę nad ardeur, to co wtedy? Co byś zrobiła z Nathanielem? – Pomogłabym mu znaleźć własne miejsce. – Wykonuje większość prac domowych u ciebie. Robi ci zakupy. Głównie gotują on i Micah. Nathaniel dba o porządek w domu, co pozwala tobie i Micahowi pracować. Bez Nathaniela jak byś to zorganizowała? – Nie chcę zatrzymać Nathaniela tylko po to, by mi ułatwiał życie. To złe. Jason głośno westchnął. – Naprawdę tak powoli myślisz, czy doprowadzasz mnie do szału celowo? – Co? Potrząsnął głową. – Anita, próbuję powiedzieć, że Nathaniel nie czuje się wykorzystywany. Czuje się bezużyteczny. On nie potrzebuje dziewczyny, ponieważ uważa, że jedną już ma. Nie chce się umawiać, bo już z kimś mieszka. Nie szuka miejsca dla siebie, bo już je ma. Micah to wie. Nathaniel wie, że jedyną osobą, która zdaje się o tym nie wiedzieć jesteś ty. – Jason…

Powstrzymał mnie unosząc rękę. – Anita, masz dwóch mężczyzn, którzy mieszkają z tobą. Obaj cię kochają. Obaj cię pragną. Obaj wspierają twoją karierę. We dwóch są jak twoje żony. Są ludzie na świecie, którzy zabiliby by mieć to, co masz ty. A ty to tak po prostu odrzucasz. Spojrzałam na niego, nie wiedząc, co odpowiedzieć. – Jedyną rzeczą, która nie pozwala temu wspaniałemu domowemu układowi stać się idealnym, jest twoja obawa, że Nathaniel nie dostaje tego, co potrzebuje. Podszedł do mnie bliżej, z tak poważnym wyrazem twarzy, że nie miałam najmniejszej wątpliwości, że nie po to, by mnie pocałować. – Anito, w waszym układzie tak rozłożyłaś siły, że ty nosisz spodnie w tym trójkącie, co jest w porządku, ponieważ to się sprawdza dla Micaha i Nathaniela. Ale trudną sprawą u noszących spodnie jest fakt, że to oni muszą podejmować decyzje. Twoje życie funkcjonuje o wiele lepiej, niż wtedy gdy cię poznałem. Jesteś szczęśliwsza niż kiedykolwiek widziałem. Micaha nie znam tak dobrze, ale od kiedy znam Nathaniela, nigdy nie był taki szczęśliwy. Wszystko działa, Anita. Każdy stara się, by to działało. Każdy poza… – Mną. – Tobą. – Wiesz Jason, nie mogę powiedzieć, że nie masz racji, ale w tej chwili cię nienawidzę. – Nienawidź mnie, jeżeli chcesz, ale męczy mnie już patrzenie na ludzi, którzy mają wszystko, czego ich serca pragną i odrzucają to. – Ale moje serce tego nie pragnęło. – Być może nie pragnęło, ale właśnie tego potrzebowało. Potrzebowałaś żony z lat pięćdziesiątych. – Chyba każdy potrzebuje. Uśmiechnął się do mnie. – Nie, niektórzy ludzie woleliby sami być takimi żonami. Ja zaś nie potrafię znaleźć kobiety, która byłaby dość męska, by mnie zdominować i zatrzymać. To sprawiło, że się uśmiechnęłam. – Jesteś jedyną osobą, która może powiedzieć mi coś takiego i nie wkurzyć mnie na wiele dni albo i dłużej. Jak ci się to udaje? Pocałował mnie szybko w usta, po bratersku. – Nie wiem, jak mi się to udaje, ale JeanClaude zapłaciłby fortunę, gdybym potrafił to zapakować do butelki. – Być może nie tylko Jean-Claude.

– Być może. – Odsunął się, uśmiechając, choć jego oczy znów miały poważny wyraz. – Anita, proszę, idź do domu i się nie denerwuj. Po prostu idź do domu i bądź szczęśliwa. Bądź szczęśliwa i pozwól innym wokół być szczęśliwym. Czy to takie trudne? Gdy Jason tak się wyraził, nie wydawało się to trudne. W rzeczywistości miało to nawet dużo sensu i logiki, ale dla mojej psychiki to nie było takie proste. Dla mnie była to najtrudniejsza rzecz na świecie. Po prostu odpuścić i nie walczyć ze wszystkim do upadłego. By po prostu odpuścić i cieszyć się tym, co się ma. By po prostu odpuścić i nie czynić wszystkich wokół nieszczęśliwymi z powodu moich wewnętrznych dyskusji. By po prostu odpuścić i być szczęśliwą. Takie proste. Takie trudne. Takie przerażające.

Rozdział 10 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Gdy Jason odprowadzał mnie do Jeepa, z parkingu wyjechał samochód z piskiem opon. Miałam tylko moment, by go dostrzec zanim zniknął z ulicy, ale rozpoznałam auto. Najwyraźniej Louie i Ronnie wracali do domu, choć ich kłótnia jeszcze się nie zakończyła. Nie mój problem. Bóg jeden wie, że mam dość kłopotów ze związkami bez wtykania nosa w nie swoje sprawy. Oczywiście czasami bez względu na to jak bardzo starasz się trzymać od czegoś z daleka, nie udaje ci się to. – Załapię się na podwózkę do domu? – To był Louie Fane, doktor Louis Fane, choć jego doktorat nie dotyczył biologii człowieka, ale biologii nietoperzy. Jego teza doktorska dotyczyła adaptacji Nocka Myszouchego do ludzkich środowisk. Właściwie to jego praca z nietoperzami innego gatunku doprowadziła go do jaskini ze szczurołakiem, który go zaatakował. I tak oto raz w miesiącu zmieniał się w futrzaka. – Jasne, – Jason i ja odpowiedzieliśmy jednocześnie. Louie uśmiechnął się. – Potrzebuję jednej jazdy, ale dzięki. – Jego oczy były naprawdę czarne, nie ciemnobrązowe jak moje i nie pasowały do uśmiechu. Wciąż były pełne wściekłości. – Mieszka po drodze do Cyrku, – powiedział Jason. Przytaknęłam. – Dobrze. – Spojrzałam na Louiego, chciałam zapytać o co się pokłócili i jednocześnie nie miałam na to ochoty. Zdecydowałam się na – Wszystko w porządku? Potrząsnął głową. – Ronnie prawdopodobnie zadzwoni do ciebie jutro. Sądzę, że mogę ci powiedzieć i może przemówisz jej do rozsądku. Lekko wzruszyłam ramionami. – Nie wiem. Ronnie potrafi być całkiem uparta. Jason zaśmiał się. – Ty nazywasz kogoś innego upartym. Bezcenne. Skrzywiłam się do niego. – Jesteś pewien, że nie chcesz pojechać z nami do domu zamiast z Panem Zabawnym? Potrząsnął głową. – Jason ma po drodze. – Wciąż nie powiedział o co się pokłócili. Miałam mu przypomnieć czy odpuścić? – Chcecie odrobiny prywatności? – zapytał Jason. Louie westchnął. – Tak, jeżeli nie masz nic przeciw.

– Pożegnam się z Micahem i Nathanielem, i będę czekał w samochodzie. – Pomachał mi i odszedł. Po raz drugi, nie, trzeci raz tej nocy stałam w chłodnym cieniu drzew odbywając rozmowę o uczuciach z innym mężczyzną. Ten nie był nawet moim chłopakiem, czy okazjonalnym pożywieniem. – Co się stało Louie? – Poprosiłem Ronnie dzisiaj o rękę. Byłam przygotowana na wiele, ale to nawet nie przyszło mi do głowy. Małżeństwo? Po prostu otworzyłam buzię. Kiedy zdołałam zamknąć usta i udawać inteligentną, powiedziałam, – Więc skąd ta kłótnia? – Odmówiła. – Mówiąc to, nie patrzył na mnie. Spoglądał w ciemność, jego ręce włożone w kieszenie marynarki, rujnując jej linię, ale umożliwiając mu zrobienie czegoś z rękoma. – Odmówiła, – powtórzyłam jakbym nie usłyszała dobrze. Spojrzał na mnie. – Brzmisz na zaskoczoną. – No cóż, z tego co słyszałam to ostatnio układało się wam naprawdę dobrze. – Właściwie ostatnim razem, gdy Ronnie zwierzyła mi się, nasza rozmowa doprowadziła do chichotów, ponieważ dotyczyła głównie seksu. Obie podzieliłyśmy się nadmiarem wiedzy, co zdarza się częściej kobietom niż mężczyznom, a seks układał się tak dobrze pomiędzy nią i Louiem jak pomiędzy mną a Micahem. Co oznaczało cholernie dobrze. Ronnie pomyliła się sądząc, że umawianie się z Micahem oznacza, iż rzuciłam Jean-Claude’a. Kiedy dowiedziała się, że tak nie jest, nie przyjęła tego dobrze. Po prostu nie mogła się pogodzić, iż umawiam się z nieumarłymi. Czepialska. Mogłam żartować, ale jej ostatnie przekonania na temat JeanClaude były na tyle nieugięte, że nie rozmawiałyśmy za wiele w późniejszym czasie.. – Wszystko jest cudowne, Anita. To dlatego to takie… – wydawał się poszukiwać słowa i zdecydował się na, –… frustrujące! – Więc układa się wam doskonale? – Zadałam pytanie. – Tak sądziłem, a może się pomyliłem? – Zrobił dwa kroki naprzód, potem w tył. – Nie, do diabła, nie myliłem się. To najlepsze dwa lata mojego życia. Nie ma lepszego początku dnia niż budzenie się przy niej. Chcę tak zaczynać każdy dzień. To źle? – Nie Louie, nie ma w tym nic złego. – Więc dlaczego właśnie mieliśmy najpoważniejszą kłótnię? – Jego ciemna twarz była wymagająca, jakbym znała odpowiedź i nie chciała mu jej wyjawić.

– Zadzwonię do Ronnie jutro, jeżeli nie zadzwoni do mnie pierwsza. Porozmawiam z nią. – Mówi, że nie chce nikogo poślubić. Mówi, że jeżeli wyszłaby za mąż, to byłbym ja, ale nie chce tego. Nie chce. – Ból w jego głosie był tak surowy, aż bolało to słyszeć. – Przepraszam. – Chciałam dotknąć jego ramienia i powiedzieć. – Może moglibyście tylko mieszkać razem? – Zaproponowałem to. Zaproponowałem, byśmy zamieszkali razem, aż będzie gotowa na więcej. – Spoglądał znów w ciemność, jakby nie chciał bym zobaczyła, co wyrażały jego oczy. – Też odmówiła? – zapytałem. – Nie chce rezygnować z niezależności. Jej niezależność to jedna z rzeczy jakie najbardziej w niej kocham. – Wiem to, – powiedziałam a mój głos był miękki, ponieważ tylko to mogłam mu dać. Spojrzał na mnie. – Wiesz to, więc mogłabyś jej o tym powiedzieć? – Zrobię wszystko co w mojej mocy, by zapewnić ją, że nie próbujesz podciąć jej skrzydeł. – O to chodzi? Obawia się, że odbiorę jej wolność? – Nie wiem, Louie. Szczerze mówiąc, jeżeli zapytałbyś mnie wcześniej, byłabym pewna, że się zgodzi. – Naprawdę, – powiedział i przyglądał się teraz mojej twarzy. Przyglądał się jakby tajemnice wszechświata jakoś zostały ukryte w moich oczach. Wolałam, gdy gapił się w ciemność szukając odpowiedzi zamiast na moją twarz. Nie byłam pewna co ciemność miała mu do zaoferowania, ale wiedziałam, że ja nie znam żadnych odpowiedzi. – Tak, Louie, naprawdę. Z tego co widziałam ostatnio była najszczęśliwsza odkąd ją znam. – Więc się nie oszukiwałem? – zapytał i wiąż kierował ku mnie te surowe, wymagające oczy. – Nie, Louie, nie oszukiwałeś się. – To dlaczego? – zapytał. – Dlaczego? Wzruszyłam ramionami i musiałam coś powiedzieć, ponieważ wciąż gapił się na mnie. – Nie wiem. Przykro mi. – Brzmiało to tak nieadekwatnie, przykro mi. Ale to wszystko, co mogłam dać tej nocy Przytaknął, odrobinę zbyt gwałtownie, gdy odwracał się spoglądając ponownie w ciemność. Wiedziałam, że tak naprawdę nie widział ogrodu obok kościoła. Wiedziałam, że

gapił się by się gapić, by nie napotkać przez chwilę niczyich oczu, ale to było odrobinę denerwujące. Denerwujące, by myśleć, że cokolwiek czuł, było tak silne, że musiał ukryć oczy, żebym nie mogła tego zobaczyć. Przypomniało mi to sposób w jaki odwrócił się Dolph na miejscu zbrodni. I w jakiś sposób oboje ukrywali to samo – ból. Odwrócił się od mroku i spojrzał na mnie. Jego oczy były surowe, musiałam zwalczyć chęć odwrócenia się. Moją zasadą było to, iż jeżeli ktoś mógł poczuć emocje, przynajmniej mogłam się nie odwracać. – Wygląda na to, że twoi ukochani wracają. Spojrzałam w tył i zobaczyłam Micaha idącego wolno w naszą stronę. Normalnie nie przerywałby, ale tego wieczoru byliśmy spóźnieni. Czas i ardeur nie czekają na człowieka. Chciałam wyjaśnić, że Micah nie był niegrzeczny, że musieliśmy iść, ale nie byłam pewna czy Louie wiedział o ardeur, a nienawidziłam wyjaśniać tego ludziom, którzy nic o tym nie wiedzieli. To zawsze brzmiało tak… dziwnie. – Jak długo mieszkasz z Micahem? – zapytał. – Około czterech miesięcy. – Ronnie i ty nie spędzałyście za dużo czasu ze sobą odkąd wprowadził się do ciebie? Pomyślałam nad tym i odpowiedziałem, – Wygląda na to że nie. Nie podoba jej się to, że wciąż umawiam się z Jean-Claude’m. Louie obserwował jak Micah do nas podchodził. Jego twarz wyglądała na zamyśloną. – Może nie o to chodzi. – Co masz na myśli? – Może chodzi o to, że masz kogoś z kim mieszkasz. Może z tym nie mogła sobie poradzić. – Powiedziała, że chodzi o to iż umawiam się z wampirami. – Ronnie powiedziała wiele rzeczy, – przerwał miękkim głosem, mniej złym, bardziej zmieszanym. Zadrżał jak pies wychodzący z wody i zdołał się do mnie uśmiechnąć. Smutek opuścił jego oczy, to był początek. – Może nie mogła znieść patrzenia jak się do kogoś tak bardzo przywiązujesz. Wzruszyłam ramionami, ponieważ nie sądziłam aby o to chodziło, ale nie mogłam go winić za to, że tak myślał. – Nie wiem. Znów uśmiechnął się do mnie, jego oczy jak studnie pozbawione nadziei. – Wracaj do domu, Anita i baw się dobrze. – Uchwyciłam błysk łez zanim odwrócił się i znów spojrzał w mrok.

Nie wiedziałam co zrobić. Miałam go przytulić? Jeżeli byłaby to moja przyjaciółka, prawdopodobnie tak bym zrobiła. Ale tak nie było, on nie był przyjaciółką, a ja nie potrzebowałam kolejnych komplikacji tej nocy. Zrobiłam to co robią faceci, poklepałam go po plecach. Czy zdecydowałabym się na pełny uścisk, nie wiem, bo Micah pojawił się obok nas. – Przepraszam, że przerywam, ale minęła już prawie godzina odkąd wyszliśmy na parking. – To był jego subtelny sposób przypomnienia, że czasami godzina to maksimum na ile zdołamy uciszyć ardeur zanim powróci. Zrozumiałam wskazówkę. Z Micahem obok czułam się bezpieczniej. Jeżeli ardeur powstanie, będzie musiał być tam by nie nastąpiła katastrofa. Wślizgnęłam dłoń pod rękę Louiego i oparłam głowę o jego ramię. – No dalej, Louie, odprowadzimy cię do auta Jasona. Przytaknął, jakby nie ufał głosowi i starał się nie spojrzeć na żadne z nas gdy odprowadzaliśmy go ku światłom na parking. Micah udawał, że nic się nie stało. Ja udawałam, że nie widzę żadnych łez. Cały czas trzymałam dłoń na jego ręce, aż doszliśmy do Jasona czekającego na nas obok samochodu. Jason otworzył drzwi pasażera dla Louiego, rzucając mi pytające spojrzenie nad ramieniem Louiego. Zaczęłam potrząsać głową, ale Louie mnie przytulił. Przytulił mnie nagle i gwałtownie, tak mocno, że zaparło mi dech. Pomyślałam, że coś powiedział, ale tak nie było. Po prostu mnie objął, a ja owinęłam ramiona wokół jego pleców, przytuliłam go ponieważ nie mogłam postąpić inaczej. W chwili, gdy zaczęłam się zastanawiać co powiedzieć, odsunął się. Płakał gdy mnie tulił, ale nie poczułam ani jednego szlochu, nic, tylko siła jego ramion, jego ręce i nieme łzy. Mrugnął i rzucił Micahowi dziwny uśmiech, który prawie był szlochem. – Jak ją namówiłeś, by z tobą zamieszkała. – Wprowadziłem się, – powiedział cicho, bardzo równym, ostrożnym głosem zarezerwowanym dla przerażonych dzieci i rozemocjonowanych dorosłych. Słyszałam ten głos dość często skierowany do mnie. – A ona poprosiła mnie o to. – Szczęściarz, – powiedział Louie i to jedno słowo zabrzmiało jakby nie oznaczało nic poza tym. – Wiem, – powiedział Micah, gdy objął mnie ramieniem i odsunął mnie od Louiego, tak, że było miejsce by mógł wsiąść przez otwarte drzwi do auta. Louie ponownie skinął głową, zbyt gwałtownie, zbyt wiele razy. – Szczęściarz. – Wślizgnął się do auta i Jason zamknął za nim drzwi.

Jason nachylił się do mnie. – Co się właśnie stało? To nie była moja tajemnica, ale czułam się odrobinę źle każąc Jasonowi odwieźć Louiego bez ostrzeżenia. –To jego tajemnica, nie moja. Przepraszam. Powiedzmy, że miał ciężką noc. Louie zapukał w okno. Dźwięk sprawił, że Jason i ja podskoczyliśmy. Micah albo to widział, albo miał mniej zszargane nerwy niż my. Jason cofnął się na tyle, by móc otworzyć drzwi. – Nie kłopocz się szeptaniem tak blisko auta. Słyszę cię. – Przepraszam, – powiedziałam. – Nie musisz, on widział naszą kłótnię. Powiedz mu, wtedy ja nie będę musiał. – Louie zamknął ponownie drzwi. Odchylił się w siedzeniu i pociekło więcej tych niemych łez. Oboje odwróciliśmy wzrok, jakby to było coś wstydliwego. Myślę, że bylibyśmy mniej zakłopotani, gdyby był nagi. – Co się stało? – powiedział Jason. – Oświadczył się Ronnie, a ona odmówiła. Usta Jasona opadły tak jak moje. – Żartujesz sobie. Potrząsnęłam głową. – Chciałabym. – Ale oni są jedną z najszczęśliwszych par jakie znam. Wzruszyłam ramionami. – Nie wyjaśniam tych wieści, po prostu je donoszę. – Cholera, – powiedział Jason. Spojrzał na samochód i Louie. – Zawiozę go do domu. – Dzięki. Jason rzucił mi cień swojego zwykłego uśmiechu. – No cóż, nie mogę go wysłać do domu z tobą. Czyż nie skomplikowałoby to spraw jak diabli? – Co? – zapytałam. Micah pocałował bok mojej twarzy. – Ardeur powstające z Louiem w samochodzie. A skoro o tym mówimy… – Jedźcie, – powiedział Jason, – damy sobie radę. Pocałowałam go w policzek, szybko i siostrzanie. – Jesteś odważniejszy niż ja, Gunga Din. Zaśmiał się. – To nie jest oryginalny cytat, prawda? – Niezupełnie, ale wciąż prawdziwy. Nagle znów wyglądał poważnie. Zupełnie nie w stylu Jasona. – Nie wiem, czy jestem odważny czy nie, ale zajmę się nim. – Musimy jechać, – powiedział Micah. Prowadził nas do Jeepa. Patrzyłam jak Jason idzie do auta i wsiada. Louie siedział nieruchomo, głowa odchylona w tył. Z odległości, nie mogłeś stwierdzić czy płacze.

Micah przyciągnął mnie do swojego ciała, przytulając lekko do swojego boku. Oparłam się o niego i owinęłam ramię wokół talii, tak że skończyliśmy spacer dotykają się od piersi do ud. Cieszyłam się, że był ze mną. Cieszyłam się, że wracaliśmy razem do domu. Cieszyłam się, że dom oznaczał nas oboje. Nathaniel opierał się o bok Jeepa obserwując jak do niego idziemy. Trzymał ręce za sobą, tak, że więził je jego ciężar, przyszpilone między biodrami a Jeepem. Nathaniel nie otrzymał ode mnie nie tylko stosunku. Nathaniel miał inne „potrzeby”, z którymi, o ile to możliwe, czułam się jeszcze mniej komfortowo. Będąc związanym czuł ukojenie. Czuł ukojenie będąc wykorzystywanym. Ukojenie. Zapytałam go kiedyś dlaczego to mu sprawia przyjemność, a on odpowiedział, że daje mu to ukojenie. To sprawiało, że czuł się bezpiecznie. Jak wiązanie mogło sprawiać, że czujesz się bezpiecznie? Jak możesz pozwalać komuś cię krzywdzić, nawet odrobinę , by poczuć się dobrze? Nie rozumiałam tego. Po prostu nie rozumiałam. Być może jeżeli zrozumiem to lepiej, będę mniej obawiać się przekroczenia tej ostatniej granicy. Co jeżeli odbędziemy stosunek, a to nie wystarczy? Co jeżeli będzie dalej naciskać bym robiła rzeczy, które uważam za… przerażające? Miał być uległy, a ja dominująca. Czy to nie miało oznaczać, że to ja miałam władzę? Czy to nie oznaczało, że zrobi co mu każę? Nie. Musiałam nauczyć się dość, by zrozumieć Nathaniela i inne lampartołaki, ponieważ nie tylko on miał interesujące zainteresowania. Ulegli posiadali bezpieczne słowo i gdy wypowiedzieli to słowo, cała zabawa się kończyła. Tak więc w końcu, dominujący miał iluzję władzy, a tak naprawdę ulegli decydowali jak daleko zajdą sprawy i kiedy nadejdzie koniec. Myślałam, że mogłam kontrolować Nathaniela, ponieważ był tak uległy, ale dziś zrozumiałam prawdę. Nie miałam już kontroli. Nie wiedziałam co się stanie z Nathanielem, mną czy Micahem. Ta myśl mnie przerażała, tak więc zastanowiłam się nad tym, naprawdę zastanowiłam się nad tym. Co jeżeli znajdę Nathanielowi nowe miejsce do życia? Co jeżeli znajdę mu nowe miejsce, gdzie będzie przynależał? Nowe życie? Obrazy przepłynęły przez moje myśli, gdy szliśmy chodnikiem. Pomyślałam o wysłaniu go do domu z kimś innym, pozwoleniu mu płakać na obcym ramieniu. Ale co więcej, pomyślałam o pójściu do łóżka tylko z Micahem u boku i nikim innym po drugiej stronie. Nathaniel miał teraz swoją stronę łóżka. Nie zdawałam sobie z tego sprawy, aż do tej chwili, nie pozwoliłam sobie tego uświadomić. Nasza trójka cieszyła się czytając „Wyspę Skarbów”. Dla mnie i Micaha to był powrót do ulubieńców z dzieciństw, ale dla Nathaniela ta książka była nowa. Nigdy nie miał nikogo, kto by mu czytał przed snem. Nigdy nikt nie dzielił się z

nim książkami. Jakie dzieciństwo można mieć bez książek, bez historii do podzielenia się? Wiedziałam, że miał starszego brata, który zmarł, ojca który zmarł i matkę, która zmarła. Wiedziałam, że nie żyli, ale nie wiedziałam jak umarli i kiedy, poza tym, że był mały, gdy to się stało. Nie lubił o tym rozmawiać, a ja nie lubiłam patrzeć w jego oczy kiedy to robił, tak więc nie naciskałam. Nie miałam prawa by naciskać, jeżeli nie byłam jego dziewczyną. Nie miałam prawa naciskać, jeżeli nie byłam jego kochanką. Byłam tylko jego Nimir–Ra i nie był mi winny historii swojego życia. Pomyślałam o braku Nathaniela w łóżku, nie dla pożywiania się ale dla posiadania go tam, by wysłuchać resztę tej historii. By usłyszeć co się stanie, gdy Jim zda sobie sprawę jak miękkie serce ma naprawdę mroczny charakter Długi John Silver. Myśl o nim nie będącym z nami, gdy nastąpi koniec tej przygody była przeszywającym rodzajem bólu, jakby mój brzuch i serce bolały jednocześnie. Otworzył drzwi i przytrzymał je dla mnie, ponieważ gdy ardeur było tak blisko, nie powinnam prowadzić. Przytrzymał drzwi i był tak neutralny jak mógł, gdy przeszłam obok niego. Nie wiedziałam co zrobić, więc pozwoliłam mu pozostać neutralnym i ja byłam też neutralna. Ale gdy zapinałam pasy a on zamykał drzwi, zdałam sobie sprawę, że bym za min tęskniła. Nie dlatego, że moje życie biegło przyjemniej z nim niż bez niego, ale po prostu tęskniłabym za nim. Tęskniłabym za waniliowym zapachem na poduszce, ciepłem jego ciała w łóżku, za miękkością jego włosów, niczym jakimś poplątany, żywy koc. Jeżeli mogłam tutaj zakończyć swoją listę, wysłałabym Nathaniela do jego pokoju na tą noc; wciąż miał pokój, gdzie były wszystkie jego rzeczy, wszystko za wyjątkiem jego. Ale nie mogłam na tym zakończyć listy i być ze sobą szczerą. Płakał gdy zmarła Szarlota, z „Pajęczyny Szarloty”. Za nic w świecie nie przegapiłabym widoku go płaczącego za zmarłym pająkiem. To był pomysł Nathaniela, by zrobić maraton filmowy o dawnych filmach o potworach. Nie żyłeś dopóki nie obejrzałeś Wilkołaka z 1941 roku, Klątwy Wilkołaka z 1961 i Wilkołaka z 1956 z gromadą zmiennokształtnych. Gwizdali na ekran i rzucali popcornem, wyli czasami dosłownie, na filmową wersję tego co znali zbyt dobrze. Lampartołaki narzekały, że wilkołaki przynajmniej miały jakieś filmy o sobie, bo poza Ludźmi-Kotami, lamparty nie posiadały innych filmów. Większość wilkołaków znała wersję z 1980 roku, ale prawie nikt nie znał pierwowzorów z 1950. Mieliśmy zaplanowaną inną filmową noc, kiedy to obejrzymy obie wersje. Byłam pewna, że spędzimy całą noc narzekając radośnie jak odległe są obie wersje i będziemy dziwnie milczący gdy napomkną o czymś prawdziwym. W porządku, będą dziwnie milczący, a ja będę ich wtedy obserwowała.

Nie mogłam się tego doczekać. Próbowałam wyobrazić sobie tę noc bez Nathaniela. Żadnego Nathaniela wchodzącego do kuchni i wnoszącego popcorn z oranżadą, zmuszającego innych do używania podkładek. Żadnego Nathaniela siedzącego na podłodze obok moich nóg, przez pół nocy opierającego głowę na moich kolanach, a drugą połowę przesuwającego ręką w górę i w dół mojej łydki. To nie było seksualne, po prostu czuł się lepiej gdy mnie dotykał. Wszyscy w pardzie i sforze czuli się lepiej dotykając się nawzajem. Potrafili przebywać tak blisko innych nie czyniąc tego seksualnym. To naprawdę było dla mnie niezwykłe. Co sprawiło, że wróciłam do problemu od którego to się zaczęło. Zabawne jak myślenie do tego powracało. Tej nocy gdy ardeur wreszcie nadejdzie, co zamierzam uczynić? Mogłam legalnie odesłać Nathaniela do jego pokoju, ponieważ będę musiała pożywić się też jutro. Mogłam oszczędzić go na deser. Ale oboje wiedzieliśmy, że to nie o to chodziło. Nie oszczędzałam go, oszczędzałam siebie. Chroniłam siebie, nie byłam pewna przed czym dokładnie, ale zdecydowanie to dotyczyło ocalenia mnie i nie miało nic wspólnego z ocaleniem Nathaniela. Nie chciał by go ocalić. Nie, to nie była prawda. Nathaniel sądził, że już go ocalono. Ja go ocaliłam. Traktowałam go jak księcia, który musi znaleźć swoją księżniczkę, ale tak nie było. To Nathaniel był księżniczką i został uratowany przeze mnie. Na tyle na ile obchodziło to Nathaniela, ja byłam księciem w lśniącej zbroi, musiałam tylko wyjść mu naprzeciw i moglibyśmy żyć długo i szczęśliwie. Problem w tym, nie byłam niczyim księciem i niczyją księżniczką. Byłam tylko sobą i nie miałam żadnej zbroi, lśniącej ani jakiejkolwiek innej. Po prostu nie byłam postacią z baśni. I nie wierzyłam w szczęśliwe zakończenia. Pytanie, czy wierzyłam w szczęście na teraz? Jeżeli odpowiedziałabym na to pytanie, to wszystkie zmartwienia by się skończyły, ale nie potrafiłam odpowiedzieć. Tak więc Micah wiózł nas do domu w październikową noc, a ja wciąż nie wiedziałam co zrobię, gdy ardeur wreszcie tej nocy się obudzi. Nie wiedziałam nawet co było teraz właściwe. Czy nie było słuszne pomagać ludziom, a niesłuszne krzywdzić ich? Czy nie podejmujesz właściwego wyboru, ponieważ to właściwa rzecz do zrobienia? Zawsze czułam się przewrażliwiona, co do modlenia się do Boga w sprawie seksu, w jakimkolwiek kontekście, ale modliłam się teraz, gdy jechaliśmy, ponieważ nie miałam wyboru. Prosiłam o przewodnictwo. Prosiłam o wskazówkę, co będzie najlepsze dla każdego. Nie otrzymałam odpowiedzi i nie oczekiwałam też żadnej. Miałam wiele nadnaturalnych darów, ale rozmawianie bezpośrednio z Bogiem, nie było jednym z nich, dzięki Bogu. Przeczytaj Stary

Testament, jeżeli myślisz że nie jest to coś przerażającego. Ale gorsze niż brak odpowiedzi było to, że nie poczułam spokoju, który zazwyczaj otrzymywałam modląc się. Moja komórka zadzwoniła. Podskoczyłam, mój puls dudnił silnie w gardle, tak że nie mogłam odpowiedzieć od razu. Kobiecy głos zapytał, – Anita, Anita, jesteś tam? To była Marianne. Mieszkała w Tennessee i była vargamor dla Klanu Drzewa Dębowego. To bardzo starodawny tytuł i pozycja, pierwotnie była wiedźmą, która pomagała im radzić sobie z metafizycznymi problemami. Większość stad nie miała już takich członków, to było zbyt przestarzałe jak dla nich. Być może nurty New Age sprawią, że czarodzieje wrócą do łaski. Marianne także pomagała mi radzić sobie z moimi zdolnościami. Była jedynym medium, jakie znałam i jakiemu ufałam. Znała zmiennokształtnych prawie tak dobrze jak ja, nawet lepiej pod niektórymi względami, a pod innymi nie. Ale była kimś najbardziej zbliżonym do mentora, a ja potrzebowałam kogoś takiego. – Marianne, cudownie usłyszeć twój głos. Co się stało? – Mój głos był zdyszany nawet dla mnie. – Poczułam tę przytłaczającą chęć, by do ciebie zadzwonić. Co się stało? Widzicie, była medium. Chciałam jej wszystko wyjaśnić, ale Nathaniel siedział za mną w samochodzie. Co miałam zrobić, kazać mu zatkać uszy, gdy będę rozmawiać. – To dość dziwne w tej chwili. – Mam zgadywać? – Jeżeli chcesz. Milczała przez chwilę i nie zgadywała. Albo używała swojej utalentowanej intuicji, albo układała karty do tarota. – Patrzę na Rycerza Kielichów, a to zwykle karta Nathaniela. – Byłam sceptyczna, gdy Marianne po raz pierwszy wyjęła karty na stół by je „odczytać”, ale były dziwnie właściwe, przynajmniej w jej rękach. Kiedy zaczynała, kartą Nathaniela był Paź Kielichów, dziecięca karta, albo przynajmniej należąca do bardzo młodej osoby, ale ostatnio awansował. Na Rycerza Kielichów. – Tak, o to chodzi. Zapadła cisza i wiedziałam, że rozłożyła karty. Właściwie próbowała nauczy mnie używać tych kart, by zobaczyć czy mam jakieś zdolności do wróżenia, ale były one dla mnie tylko ładnymi obrazkami. Moje dary dotyczyły czego innego. – Król Buław, Micah jest też z tobą. – To nie było pytanie. – Tak. – Mogłam sobie wyobrazić jej długie, szare włosy związane w ścisły ogon, prawdopodobnie w jednej z jej swobodnych, zwiewnych koszul nocnych, siedzącą ze

skrzyżowanymi nogami na łóżku, gdzie siedziała o tak późnej porze. Była szczupła i silna, a jej ciało nie pasowało do włosów, czy też tego że bliżej jej do sześćdziesiątki niż pięćdziesiątki. – Diabeł, pokusa. Nie nakarmiłaś jeszcze ardeur, prawda? Kiedyś mnie przerażało, że mogła to zrobić, ale przywykłam do tego. To było coś co potrafiła Marianne. Nie używała przeciw mnie tego, że wskrzeszałam zombie a ja nie używałam przeciw niej tego, że mogła powiedzieć co się dzieje setki mil stąd. W rzeczywistości, czasami, tak jak teraz, to było wygodne. – Jeszcze nie. – Kapłanka, masz do mnie kilka pytań. – Tak. – Nie robisz czegoś głupiego jak próba wyboru między Micahem a Nathanielem, prawda? – Wielkie dzięki. – Nie możesz mnie winić, Anita, masz zdolność do komplikowania sobie życia. Westchnęłam. – Dobra, racja, coś w tym rodzaju, ale niezupełnie to. – Jasne, bądź skryta. – Nie w sposób w jaki to masz na myśli, – powiedziałam w końcu. – Więc nie rzucasz jednego dla drugiego, – powiedziała. – Nie. – No cóż, to dobrze. – Milczała przez dłuższy czas. – Przestanę zgadywać. Skończyłam czytanie kart. – Preferowała czytać karty nie wiedząc nic o problemie. Marianne czuła, że jeśli rozmawiałaś zbyt dużo, wpływałaś na osobę stawiającą tarota. – Położyłam cię w centrum, Królowa Mieczy. Przeszłość to pięć denarów, pozostawiona w chłodzie, nie zaspokajając swoich potrzeb. Boskość to sześć kielichów, co może oznaczać kogoś z twojej przeszłości wracającego do życia, kogoś z kim czułaś silne połączenie. Przyszłość to Rycerz Kielichów, karta Nathaniela. Doczesność jest czwórką denarów, Skąpiec trzymający się rzeczy, które już nie pomogą układać się gładko w życiu. Teraz stworzymy powiązania pomiędzy kartami. – Milczała przez chwilę, gdy myślała, modliła się czy też robiła cokolwiek by karty przemówiły do niej. Rozumiałam wszystko poza szóstką kielichów jak dotąd. – Powiązanie pomiędzy doczesnością a przeszłością to karta Kochanków. Coś zdarzyło się w twoim życiu miłosnym co sprawia, że boisz się iż cię zranią, albo odpuszczasz sobie coś lub kogoś. Powiązanie przeszłości z boskością to Król Buław, zazwyczaj karta Micaha, ale to może być też energia, męska obecność w twoim życiu. Połączenie boskości z

przyszłością to dwa miecze; masz przed sobą wybór i myślisz, że jest trudny, ale jeżeli zdejmiesz opaskę z oczu, zobaczysz wszystko i będziesz wiedziała co masz zrobić. Połączenie przyszłości z doczesnością to Rycerz Buław, kolejny mężczyzna w twoim życiu. Naprawdę przyciągasz do siebie wiele męskiej energii. – Nie celowo, – powiedziałam. – Szzz, nie skończyłam. – Przekładając Skąpca dostajemy sześć mieczy, niewidoczna pomoc, pomoc z duchowego źródła. Przekładając Kochanków mamy cztery buławy, karta małżeństwa. Przekładając w kolorze mamy dziesięć denarów, szczęśliwy dom. Hm. Król Buław i sześć kielichów stoi samotnie, ale dwa miecze krzyżują się z Królową Buław. Karta Nathaniela jest skrzyżowana z dziesiątką kielichów, szczęśliwy dom, prawdziwa miłość. Rycerz Buław krzyżuje się z Diabłem, pokusą. – Dobrze, zrozumiałam większość, ale kim jest Rycerz Buław i dlaczego jest przykryty pokusą. I kim jest Królowa Buław? – Myślę, że Królowa Buław to ty. – Zawsze jestem Królową Mieczy. – Być może to się zmieniło. Być może odnajdujesz swoje moce, siebie. – Jestem już sobą. – Niech ci będzie. – Próbuję. – Powiedziałabym, że Kochankowie i cztery buławy to dawny narzeczony z college’u, który cię porzucił. To doświadczenie doprowadziło cię z emocjami do Skąpca. Musisz sobie odpuścić. Twój dom to pięć denarów, chłód, ale teraz jest szczęśliwy, zadbany dom. Zostanie ci zaofiarowany trudny wybór; to ma coś wspólnego z kimś z twojej przeszłości. Myślę, że karta Micaha jest wiadomością, że pomoże uleczyć ci niektóre z dawnych ran, ponieważ przecina przeszłość z boskością. – On jest darem od boskości? – Nie bądź bezczelna. Kiedy wszechświat, czy Bóg, czy Bogini, czy cokolwiek wybierzesz, daje ci kogoś w życiu, co nadchodzi i sprawia, że tak szybko czujesz się dobrze, bądź wdzięczna. Bądź wdzięczna zamiast przyglądać się temu. – Marianne znała mnie zbyt dobrze. – A kim jest Rycerz Buław?

– Kimś nowym, albo starym, ale zobaczysz go w nowym świetle. To będzie pokusa, ale buławy reprezentują moc, tak więc to może być pokusa, by użyć znów mocy, albo zdobyć moc, raczej niż coś dotyczącego związków. – Nie potrzebuję więcej pokus w życiu, Marianne. – Zaczęłaś sprawę tej nocy? – Bo co? – zapytałam. – Ponieważ czułam potrzebę by wyciągnąć inną kartę. To ósemka mieczy, kobieta związana i oślepiona, otoczona przez miecze. Kobieta zmarła tej nocy. Próbowałam uniknąć dzwonienia do Marianne w środku sprawy o morderstwo, z wielu przyczyn, to była jedna z nich. To mnie przerażało i dawało jej koszmary. – Pięć buław, będzie wiele konfliktów co do tego i więcej śmierci. Ale karta Sprawiedliwości mówi że winny zostanie ukarany i się wszystko wyjaśni, ale nie bez strat. Osiem denarów? To dziwne. Ktoś wmiesza się, kto był kiedyś twoim nauczycielem. Ktoś starszy. Wiesz kto to może być? Pomyślałam o Dolphie, ale to nie pasowało. – Nie wiem. – Nie pojawili się jeszcze, ale to zrobią. Pomogą ci. – Skąd wiesz, że będzie więcej zabójstw? – Nie jesteś tego pewna? – zapytała, i miała ten ton głosu, który mówił, że słuchała głosów, których ja nie mogłam usłyszeć. – Tak, mam takie przeczucie. – Ufaj swoim uczuciom, Anita. – Spróbuję, – powiedziałam. – Musisz już być prawie w domu. Nie zapytałam skąd wiedziała, że skręcaliśmy na podjazd. Nie byłaby naprawdę zdolna mi wyjaśnić. Działanie medium nie miało zbyt wiele wspólnego z logiką przejścia z punktu A do B i do C. To były raczej przeskoki z A do G, bez mapy drogowej, jak dotrzeć do punktu G. – Tak, jesteśmy w domu. Micah przesłał mi pocałunek i wysiadł z Jeepa. Słyszałam jak Nathaniel wysiada z tyłu. Obaj zamknęli drzwi i pozostawili mnie w nagle mrocznym samochodzie, samą z telefonem. Marianne przemówiła w nagłej ciszy. – Och, jeszcze jedna sprawa, wiadomość jaką dostałam „Wiesz co powinnaś zrobić. Dlaczego mnie pytasz?” To nie jest moja wiadomość do ciebie, wiesz że nigdy nie mam nic przeciw proszeniu o moją radę. W zasadzie to lubię. Kogo innego pytałaś się o radę?

Otworzyłam usta i zamknęłam je. – Modliłam się. – Z tego co zauważyłam, to modlisz się gdy nie masz możliwości takiego wyboru, jaki lubisz. Byłoby miło gdybyś modliła się z czymś innym niż ostatnie koło ratunkowe. – Powiedziała to tak profesjonalnie. Nic wielkiego, modliłaś się, Bóg ci nie odpowiedział, więc zostawił wiadomość na twojej automatycznej sekretarce. Cudownie. Oblizałam moje nagle suche usta i powiedziałam, – Nie przeszkadza ci, że właśnie odebrałaś wiadomość od Boga dla mnie? – No cóż, to nie było bezpośrednio od niego. Po prostu to wysłał. – Znów, profesjonalny ton, nic wielkiego. – Marianne. – Tak. – Czasami mnie przerażasz. Zaśmiała się. – Wskrzeszasz zmarłych i zabijasz nieumarłych, a ja cię przerażam. Ujmując to w ten sposób, zabrzmiało to niemądrze. – Powiedzmy, że cieszę się iż masz swoje moce medium a ja moje. Czuję się dość winna nie znając przyszłości. – Nie czuj się winna, Anita, podążaj za swoim sercem. Nie, to była Królowa Buław, nie Kielichów. Więc podążaj za swoją mocą, pozwól aby zaprowadziła cię tam gdzie potrzebujesz. Zaufaj sobie i tym obok. – Wiesz, że nikomu nie ufam. – Ufasz mi. – Tak, ale… – Przestań to rozgrzebywać, Anita. Twoje serce to nie rana do rozdrapywania by zobaczyć czy strup naprawdę się zasklepił. Możesz uleczyć sporo z tego starego bólu, jeśli tylko na to pozwolisz. – Tak jak każdy mi powtarza. – Jeżeli wszyscy twoi przyjaciele mówią jedno, a twoje serce powtarza to samo i tylko twój strach się sprzecza, to przestań walczyć. – Nie jestem dobra w odpuszczaniu. – Nie, powiedziałabym że to coś w czym jesteś najgorsza. Odpuszczanie czemuś, co już nie spełnia swojego zadania, ani nie ochrania cię, ani nie pomaga ci, to wcale nie odpuszczenie, to dorastanie. Westchnęłam. – Nienawidzę, gdy masz tyle racji. – Nienawidzisz tego, a liczysz na to. – Tak.

– Wejdź do środka Anita, wejdź do środka i dokonaj wyboru. Powiedziałam wszystko co miałam do powiedzenia, teraz wszystko zależy do ciebie. – I tego nienawidzę najbardziej. – Czego? – zapytała. – Że nie próbujesz na mnie wpływać, nie tak naprawdę, tylko informujesz mnie o moich wyborach i pozwalasz mi ich dokonać. – Oferuję radę, nic więcej. – Wiem. – Rozłączam się, a ty wejdź do środka. Ponieważ nie możesz spać w samochodzie. – Telefon rozłączył się zanim mogłam znów o czymś pomarudzić. Marianne miała rację, jak zwykle. Nienawidziłam tego, że podawała mi informacje i pomagała myśleć, ale nie mówiła co robić. Oczywiście jeżeli spróbowałaby mi rozkazywać, nie tolerowałabym tego. Dokonywałam własnych wyborów, a kiedy ktoś naciskał na mnie, to czyniło mnie jeszcze bardziej zdeterminowaną by ich zignorować, więc Marianne nigdy nie naciskała. Tutaj są twoje informacje, tutaj są twoje wybory, teraz bądź dorosła i ich dokonaj. Wysiadłam z Jeepa i miałam nadzieję, że dorosłam dość by dokonać tego szczególnego wyboru.

Rozdział 11 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Po wejściu do domu zobaczyłam pogrążony w mroku pokój gościnny. Jedyne światło dochodziło z kuchni. Nie wiedziałam, czy tylko jeden z nich, czy obaj mężczyźni przeszli przez zaciemniony pokój gościnny, ani kto wchodząc do kuchni włączył światło, by sprawdzić wiadomości na automatycznej sekretarce stojącej na kuchennej ladzie. W mroku lamparcie oczy radzą sobie lepiej niż ludzkie, a oczy Micaha są stale nastawione na koci tryb. Micah często chodzi po całym domu bez włączania świateł, przechadza się z pokoju do pokoju, unikając przy tym każdej ostrej krawędzi; spaceruje wśród ciemności z tą samą pewnością, z jaką ja poruszam się w jasnym świetle. W kuchni było dość światła, więc ja także opuściłam pogrążony w mroku pokój gościnny. Biała kanapa wydawała się lśnić własnym blaskiem, choć wiedziałam, że to iluzja wywołana przez zdolność bieli do odbijania światła. Byłam całkiem pewna, że panowie poszli przebrać się na nadchodzącą noc. Większość likantropów, wszystko jedno jakiego rodzaju, woli mniejszą ilość ubrań, a ani Micah, ani Nathaniel nie lubili się stroić. Weszłam do pustej kuchni nie dlatego, że musiałam, ale ponieważ nie byłam gotowa iść do sypialni. Wciąż nie wiedziałam, co zamierzam zrobić. Kuchnia mieściła teraz wielki stół przyniesiony z jadalni. Śniadaniowy kącik, zlokalizowany na niewielkiej platformie z oknem wychodzącym na lasy, wciąż mieścił mniejszy stół dla czterech osób. Cztery krzesła to było więcej, niż potrzebowałam, wprowadzając się do tego domu. Teraz mieliśmy przynajmniej kilka lampartołaków zatrzymujących się tu z powodu różnych nagłych wypadków, albo dlatego, że po prostu pragnęli być w większej grupie, razem ze swoim pardem. Z tego powodu potrzebowaliśmy jeszcze stołu z sześcioma miejscami. Prawdę mówiąc, potrzebowaliśmy jeszcze więcej, ale moja kuchnia więcej nie zdołała pomieścić. Wazon stał na środku stołu. Jean-Claude, po tym jak zaczęliśmy się spotykać, przysyłał mi po tuzinie białych róż. Po nocy, podczas której uprawialiśmy seks, dodał jedną czerwoną różę, tak więc teraz było ich trzynaście. Jedna czerwona róża, jak plama krwi w morzu białych róż. To zdecydowanie mówiło samo za siebie. Powąchałam róże i oczywiście czerwona miała najsilniejszy zapach. Trudno znaleźć białe róże, które pachną równie intensywnie.

Wszystko, co musiałam zrobić, to zadzwonić do Jean-Claude’a. Był dość szybki, by przylecieć tu przed świtem. Pożywiałabym się na nim wcześniej mogłam zrobić to ponownie. Oczywiście to byłoby tylko odwlekaniem decyzji. Nie, to byłoby uciekaniem. Nienawidziłam tchórzostwa bardziej niż czegokolwiek innego, a w tym przypadku wezwanie mojego wampirzego kochanka byłoby tchórzostwem. Zadzwonił telefon. Podskoczyłam tak wysoko, że róże zakołysały się w wazonie. Można by pomyśleć, że byłam zdenerwowana, lub czułam się winna, albo coś w tym rodzaju. Dotarłam do telefonu przy drugim dzwonku. Głos na drugim końcu słuchawki wydawał się należeć do kulturalnego profesora, ale to nie był profesor. Teddy miał ponad sześć stóp wzrostu i zajmował się zawodowo podnoszeniem ciężarów. To, że był także inteligentny i elokwentny, zaskoczyło mnie, gdy go spotkałam po raz pierwszy. Wyglądał jak tępy mięśniak, a przemawiał jak filozof. Był także wilkołakiem. Richard pozwolił wilkom pomagać przy tworzeniu i utrzymaniu koalicji, jeżeli tego chciały. – Anita, tu Teddy. – Cześć Teddy, co słychać? – U mnie w porządku, ale gorzej u Gila. Będzie z nim dobrze, choć w tej chwili jesteśmy w izbie przyjęć w Szpitalu Świętego Antoniego. Gil był jedynym lisołakiem w mieście. Tak więc zawdzięczał bardzo wiele „Futrzanej Koalicji” – jak lokalni zmiennokształtni, a nawet miejscowa policja, zaczęła nas nazywać. Koalicja pierwotnie powstała po to, by promować głębsze zrozumienie i zwiększyć współpracę pomiędzy różnymi grupami łaków, ale teraz zaczęliśmy także integrować się ze światem ludzi i próbowaliśmy porozumieć się i lepiej współżyć także i z nimi. Jedna wielka kochająca się rodzina. – Co się stało? – zapytałam. – Wypadek samochodowy. Mężczyzna przejechał na czerwonym świetle. W izbie przyjęć są także inni ranni, wciąż wrzeszczący na tego faceta. Gdyby Gil był człowiekiem, zginąłby. – Dobra, więc zadzwonił do biura i uzyskał twój numer i… – Policjant na miejscu zbrodni zauważył, że Gil leczył się szybciej, niż powinien. – Dobra, dlaczego mam przeczucie, że to zmierza w złym kierunku? – Gil był nieprzytomny, więc ktoś zadzwonił pod numer znaleziony w jego portfelu, oznaczony jako alarmowy w razie nagłego wypadku. Nie ma rodziny, więc to był numer do biura zgłoszeń. Zanim dotarłem do szpitala, Gil był już przykuty do poręczy łóżka. – Dlaczego?

– Obecny przy tym policjant obawiał się, że Gil może być niebezpieczny, gdy się obudzi. – Kurwa. To nielegalne, – powiedziałam. – Technicznie rzecz biorąc tak, choć policjant może dyskretnie unieszkodliwić kogoś stanowiącego zagrożenie dla obywateli. – Ale gliniarz powiedział coś innego, tak? – Właściwie to powiedział „Dopóki nie będę wiedział, czym on kurwa jest, zachowam środki ostrożności.” Przytaknęłam, mimo że nie mógł tego zobaczyć. – To brzmi bardziej prawdopodobnie. Więc jesteś tam, by upewnić się, że nie umieszczą Gila w schronisku. Schroniska tak naprawdę były więzieniami dla likantropów. Pierwotnie stworzono je dla nowych likantropów jako bezpieczne miejsce, do którego mogli się udać i przeżyć kilka pierwszych pełni. To był dobry pomysł, ponieważ w ciągu kilku pierwszych pełni przemiana mogła zmienić się w szał zabijania. Nie pamiętało się nic, co zrobiło się będąc w zwierzęcej postaci. W teorii schroniska były dobrym pomysłem, ale w praktyce, gdy już tam zamieszkałeś, nigdy cię nie wypuszczali. Nigdy nie miałeś dość kontroli nad sobą, by zdać ich testy i odejść. Byłeś niebezpieczny i zawsze takim pozostawałeś. Koalicja zaczęła prawną ofensywę przeciw nielegalnemu więzieniu bez procesu, bo jak dotąd, schroniska były miejscem zbyt koszmarnym, by odsyłać tam ludzi. – Personel szpitala obawia się, że Gil jest niebezpieczny i ktoś nam o tym napomknął. – Potrzebujesz tam prawnika? – Pozwoliłem sobie skontaktować się z firmą prawniczą, z którą koalicja ma podpisaną umowę. – Jestem zaskoczona, że tak szybko zabrnęło to tak daleko. Zazwyczaj ktoś musi zaatakować, żeby skuć go i zabrać do schroniska. Jest coś, o czym mi nie mówisz? Zawahał się. – Teddy? – Wymówiłam jego imię w sposób, w jaki mój ojciec zwykł wymawiać moje, gdy podejrzewał, że robiłam coś, czego nie powinnam. – Personel izby przyjęć jest wyposażony w sprzęt ochronny przed skażeniem biologicznym. – Żartujesz. – Chciałbym. – Czy wszyscy wokół tylko panikują?

– Tak sądzę. – Czy Gil jest nadal nieprzytomny? – Na przemian odzyskuje przytomność i ją traci. – Dobra, zostań z nim, zaczekaj na prawnika. Nie mogę przyjść tej nocy, Teddy. Przykro mi. – Nie dlatego zadzwoniłem. To był jeden z tych momentów: „To o co chodzi?” – Dobra, więc czemu dzwonisz? – Jest jeszcze jeden wypadek, do którego musi ktoś natychmiast pojechać. – Kurwa, co? – Ktoś ze sfory zadzwonił. Jest w barze. Wypił za dużo, a jest łakiem od niedawna. – Chcesz powiedzieć, że straci nad sobą kontrolę w barze? – Obawiam się tego. – Kurwa. – Wciąż używasz tego słowa. – Wiem, wiem, profanacją niczego nie rozwiążę. – Teddy zaczął komentować, że tak dużo przeklinam. Jeszcze jego brakowało, jakby nie wystarczyła moja macocha. – Nie mogę tam przyjechać, Teddy. – Ktoś musi. Nie ma tu prawnika, a sama wiesz, że istnieje taki drobny akt prawny, który pozwala wysłać nieprzytomnego zmiennokształtnego do schroniska, jeżeli uznają go za zagrożenie. Nie rozumiem, dlaczego wszyscy tak strasznie panikują, ale sądzę, że jeżeli zostawię Gila samego, to spróbują wysłać go do miejsca, skąd nie wyjdzie za kaucją. – Wiem, wiem. – Naprawdę cieszyłam się, że Richard pozwolił wilkołakom dołączyć do koalicji. Byli największą populacją zmiennokształtnych w mieście, a wilki były przydatne, gdy trzeba było pomóc w nagłych wypadkach. Wadą było to, że Richard uważał, iż skoro stado pomaga innym, to ma prawo w nagłych wypadkach korzystać z usług tych innych. Brzmiało to uczciwie, ale jednocześnie zwiększyło czterokrotnie ilość nagłych wypadków, ponieważ w okolicy żyło prawie sześćset wilkołaków. Wilki dały nam jednak dość siły roboczej, by sprostać wymaganiom. To było jednocześnie błogosławieństwem, jak i problemem. – Czy wilk zadzwonił do brata? Wszystkie nowe wilki jako opiekuna posiadały starszego, bardziej doświadczonego wilkołaka, określanego ksywką „brat”. To na numery ich telefonów dzwoniono w razie wypadku.

– Mówi, że nie otrzymał odpowiedzi. Brzmiał bardzo niepewnie, Anita. Obawiam się, że jeżeli zmieni się w barze, to oni wezwą policję… – I go zastrzelą, – skończyłam za niego. – Tak. Westchnęłam dość głośno do telefonu. – Zgaduje, że tym też nie dasz rady się zająć, – powiedział Teddy. – Nie będę mogła, ale wyślę Micaha. W tym momencie do kuchni wszedł Micah. Spojrzał na mnie pytająco. Już zdjął garnitur i na tyle na ile go znałam, wiedziałam, że odwiesił go do szafy. Miał na sobie parę spodni dresowych i nic poza tym. Sam jego widok jak spaceruje bez koszulki i boso po podłodze wystarczył, by serce mi podskoczyło. Związał włosy w luźny kucyk, co było do wybaczenia, gdyż pozwalało podziwiać mięśnie klatki piersiowej i brzucha. Jego ramiona wyglądały tak, jakby trenował podnoszenie ciężarów, ale szczerze mówiąc większość z tego była wrodzona. Nie wszystko, ale większość. Miał po prostu dobre geny. – Anita, jesteś tam jeszcze? Zdałam sobie sprawę, że Teddy coś mówił, choć go nie słuchałam. – Przepraszam Teddy, możesz powtórzyć? – Czy chcesz, bym podał ci adres baru, albo zaczekał, by porozmawiać z Micahem? – Micah tu jest. Wręczyłam mu słuchawkę, a on odebrał ją z uniesionymi brwiami. Wyjaśniłam sprawę tak zwięźle, jak umiałam. Micah położył rękę na słuchawce. – Jesteś pewna, że to dobry pomysł? – spytał. Potrząsnęłam głową. – Prawie na pewno to zły pomysł, ale nie mogę pojechać. Nie teraz, gdy ardeur może się pojawić w każdej chwili, może za minutę, ale równie dobrze za dwie godziny. Jestem tu uziemiona, dopóki się nie pożywię. – Wiem, ale może Nathaniel mógłby pojechać? – Co takiego? Pójść do baru, prawdopodobnie w niewłaściwej dzielnicy, siłować się z wilkołakiem tak młodym, że nie potrafi bezpiecznie się upić? – Potrząsnęłam głową. – Nathaniel ma wiele przydatnych umiejętności, ale nie w tej sytuacji. – Ty też nie jesteś w tym całkiem dobra, – powiedział z uśmiechem łagodzącym szorstką prawdę. Odwzajemniłam uśmiech, ponieważ miał rację.

– Nie, ale pojechałabym do szpitala i powstrzymała ich przed zabraniem Gila do schroniska, choć nie pojechałabym uspokajać wilkołaka. Mogłabym go zastrzelić, ale nie rozmawiać z nim. Nie, jeżeli go nie znam. Micah dość długo rozmawiał przez telefon, zanim uzyskał adres i nazwę baru, po czym rozłączył się. Spojrzał na mnie z miną wyrażającą ostrożność i lekką obawę. – Nie mam nic przeciw temu, byście zostali tu sami z Nathanielem, gdy nadejdzie ardeur. Pytanie tylko, czy ty nie masz nic przeciwko temu? Wzruszyłam ramionami. Micah potrząsnął głową. – Nie, Anita, potrzebuję odpowiedzi, zanim wyjdę. Westchnęłam. – Musisz tam dotrzeć, zanim wilk straci panowanie nad sobą. Idź, ze mną będzie w porządku. Spojrzał tak, jakby mi nie uwierzył. – Idź, – powiedziałam. – Nie tylko o ciebie się martwię, Anita. – Zrobię dla Nathaniela, co tylko będę mogła, Micah. Skrzywił się. – Co to oznacza? – Oznacza to, co powiedziałam. Nie wyglądał na zadowolonego z odpowiedzi. – Jeżeli czekasz, aż powiem „Och jasne, to super, że zamierzam nakarmić ardeur, pieprząc się z Nathanielem”, to nasz wilk zdąży się przemienić, zostanie zastrzelony przez gliniarzy, być może wraz z kilkoma cywilami, a ty nie zdążysz nawet wyjść z domu. – Oboje jesteście dla mnie ważni, Anita. Nasz pard jest dla mnie ważny. To, co się stanie tej nocy… może wszystko zmienić. Przełknęłam mocno, ponieważ nagle odkryłam, że nie chcę patrzeć w jego oczy. Dotknął mojej brody, podniósł moją twarz tak, bym spojrzała mu w oczy. – Anita. – Będę grzeczna, – odpowiedziałam. – Co to ma znaczyć? – Nie jestem pewna, choć zrobię, co w mojej mocy, a to najwięcej, co mogę zaproponować. Naprawdę nie wiem, co zrobię, gdy powstanie ardeur. Przepraszam, ale to prawda. Skłamałabym, mówiąc coś innego. Wziął głęboki wdech, co spowodowało, że jego pierś poruszyła się z gracją.

– To chyba musi mnie zadowoli. – Co tak naprawdę chcesz, bym powiedziała? Nachylił się i złożył delikatny pocałunek na moich ustach. Rzadko całowaliśmy się tak przelotnie, ale z powodu zbliżającego się ardeur był ostrożny. – Chcę, abyś powiedziała, że się tym zajmiesz. – Zdefiniuj, co znaczy „zajmiesz się”. Znów westchnął, potrząsnął głową i zrobił krok do tyłu. – Muszę się ubrać. – Bierzesz swój samochód czy Jeepa? – Wezmę swoje auto. Możesz dostać telefon z policji, dotyczący jakiegoś innego ciała, a twój sprzęt leży na tyle Jeepa. Uśmiechnął się do mnie prawie smutno, i wyszedł, by się ubrać. Jęknął delikatnie, gdy zniknął za rogiem. Powiedział coś cicho do drugiego mężczyzny. Głos odpowiadającego nie należał do Nathaniela. Zza rogu wyszedł Damian. – Musisz być bardzo rozkojarzona, skoro nie wyczułaś mnie wcześniej. Miał rację, byłam dobra w wyczuwaniu nieumarłych. Żaden wampir bez mojej wiedzy nie powinien dostać się tak blisko mnie, a zwłaszcza Damian. Damian był moim wampirzym sługą, tak jak ja byłam ludzką służebnicą Jean-Claude’a. Ardeur otrzymałam z winy Jean-Claude’a i Belle Morte, to coś z ich linii spłynęło na mnie. Ale Damian jako mój sługa – to moja wina. Byłam nekromantką i najwyraźniej mieszanka nekromancji oraz bycia ludzką służebnicą dała nieprzewidziane skutki uboczne. Jeden z nich stał po drugiej stronie kuchni, patrząc na mnie oczami koloru zielonej trawy. Ludzie nie miewali oczu tego koloru, choć Damian najwyraźniej takie posiadał, ponieważ stanie się wampirem nie zmieniało twojego pierwotnego wyglądu. Możesz stać się bledszy, wydłużą ci się kły, ale kolor oczu, włosów i skóry pozostawał taki sam. Jedynie jego włosy mogły być intensywniejszej barwy. Czerwone włosy, które nie widziały słońca przez setki lat, miały kolor świeżej krwi, barwy jasnej, intensywnej purpury. Wszystkie wampiry były blade, ale Damian rozpoczął życie z cerą barwy mleka z miodem, charakterystyczną dla rudowłosych, tak więc był jeszcze bledszy niż większość wampirów. Był to rodzaj bladości sugerujący, że jego postać została wyrzeźbiona z białego marmuru, i tylko jakiś demon albo bóg tchnął życie w tę bladość. Och, czekaj, to ja byłam tym demonem. Technicznie rzecz biorąc, moja moc, moja nekromancja sprawiała, że serce Damiana biło. Mimo tego, że miał już ponad tysiąc lat, nigdy nie stanie się mistrzem wampirów. Jeżeli

nim nie jesteś, to potrzebujesz innego mistrza, by dał ci dość mocy, byś powstał z grobu, nie tylko pierwszej nocy, ale każdej następnej. Czasami wampiry powstawały przez przypadek, a gdy nie było w pobliżu żadnego mistrza, stawały się upiorami. Były to chodzące trupy, odrobinę tylko lepsze niż zombie, o ciałach, które nie gniły, pożywiające się krwią zamiast mięsa. Ten drobny problem sprawił, że powstały wampirze prawa decydujące o tym, jak wolno atakować ludzi, a jak nie. Złam prawa, a wampiry cię za to zabiją. I tak jest w krajach, w których wampiry są nadal nielegalne. W Stanach Zjednoczonych, jeśli tylko policja dowie się o popełnionej zbrodni, wampiry podlegają ludzkiemu prawu. Jeżeli mogą utrzymać sprawę w sekrecie, same się nią zajmą. Nawet jeśli oznacza to zabicie jednego spośród nich. Damian musiał wrócić prosto z pracy, ponieważ, jak większość wampirów niedawno przybyłych z Europy, prawie nigdy nie nosił dżinsów i tenisówek, choć nie lubił także stroić się tak, jak nalegał Jean-Claude. Miał na sobie płaszcz, który widziałam wcześniej. Był w kolorze intensywnej zieleni sosnowej igły, a surdut, nowy, choć o kroju jakby z osiemnastego wieku, zaprojektowany tak, by po rozpięciu eksponował blady błysk jego piersi i brzucha. Hafty pokrywały rękawy i klapy płaszcza, wprowadzając odrobinę koloru kontrastującą z jego białą skórą. Spodnie uszyte z czarnej satyny były napuszone, jakby było więcej materiału niż potrzeba, by okryć smukłe nogi Damiana. Miał na sobie szeroki, zielony pas i parę czarnych, skórzanych butów kończących się nad kolanami, tak więc przypominał pirata. – Jak w pracy? – zapytałam. – Danse Macabre to najgorętszy klub taneczny w St. Louis. Nadal szedł w moim kierunku. Było coś w sposobie, w jaki na mnie patrzył, co mówiło jakby sądził, że to mnie nie obchodzi. – To jedyne miejsce, gdzie ludzie mogą przyjść i potańczyć z wampirami. Oczywiście, że jest oblegane. – Spojrzałam skupiona na niego i wiedziałam, że pożywił się tej nocy na jakiejś chętnej kobiecie. Dobrowolne pożywianie się krwią było równoważne z dobrowolnym seksem. Wystarczył odpowiedni wiek i już mogłeś nakarmić nieumarłego, co zostawiało ślady po ugryzieniu, doskonałe do zaszpanowania wśród znajomych. Nakazałam Damianowi żywić się tylko na chętnych ofiarach i z powodu naszej więzi nie mógł mi się sprzeciwić. Nekromanci z legend mogli panować nad każdego rodzaju nieumarłymi, a oni musieli się podporządkować. Oczywiście był jeden rodzaj kontroli, jaką Damian miał nade mną. Pragnęłam go dotykać. Kiedy wszedł do pokoju, poczułam prawie przytłaczającą chęć, by dotknąć jego

skóry. To część związku mistrz-sługa. Przyciąganie odczuwane do swego sługi, potrzeba dotykania i dbania o niego, to jeden z powodów, z jakich uważano sługi za cenną własność. Sądziłam, że to pomagało nawet najbardziej szalonym i złym wampirom powstrzymać się od zabicia swoich sług. Często wampir nie przeżywał śmierci swojego sługi, tak bliska była to więź. Obszedł stół dookoła, przesuwając palcami po oparciach krzeseł. – A ja jestem jednym z tych wampirów, do których przyciskali swoje ciała całą noc. – Hannah wciąż zarządza klubem, prawda? – Och tak, ja jestem zaledwie zimnym ciałem wysyłanym w tłum. – Stał teraz obok stołu, przy wysepce oddzielającej fragment kuchni od reszty pokoju. – Jestem zaledwie wyposażeniem, jak statua, czy firanka. – To nie w porządku. Widziałam, jak pracujesz w tłumie, Damian. Bawiło cię flirtowanie. Przytaknął, podchodząc do krawędzi wyspy. Niewiele nas oddzielało poza tym, że wciąż opierałam się o odległą szafkę, a on zatrzymał się przy brzegu wyspy. Chęć, by zmniejszyć dystans, owinąć ręce wokół jego ciała, była prawie przytłaczająca. To sprawiło, że moje ręce bolały z potrzeby i musiałam zacisnąć je za plecami, uwięzić ciałem w taki sam sposób, jak wcześniej Nathaniel opierał się o Jeepa. – Bardzo lubię flirtować. Przesunął palcami wzdłuż krawędzi wyspy, powoli, czule, jakby dotykał czegoś innego. – Ale nie wolno nam uprawiać seksu w pracy, choć niektóre o to błagają. – Szmaragdowa barwa jego oczu pochłonęła źrenice, tak że patrzył na mnie oczami pełnymi zielonego ognia. Jego moc tańczyła na mojej skórze, więziła mój oddech w gardle. – Masz moje pozwolenie na randkowanie, czy pieprzenie się, czy cokolwiek innego. Możesz mieć kochanki Damian. – Mój głos był odrobinę drżący, ale mówiąc, powoli odzyskiwałam pewność siebie i końcówkę wypowiedziałam prawie normalnym tonem. – A dokąd bym je zabierał? – Oparł się o wyspę, krzyżując ramiona na białej piersi. – Co chcesz powiedzieć? – spytałam. – Mam trumnę w twojej piwnicy. To nie jest zbyt romantyczne. Oczekiwałam, że może powiedzieć o wielu rzeczach, ale nie tego się spodziewałam. – Przepraszam Damian, nigdy nie przyszło mi to do głowy. Potrzebujesz pokoju, prawda? – Pokój do użytku dla moich kochanek, tak. – Uśmiechnął się. Wtedy sobie coś uświadomiłam.

– Masz na myśli przyprowadzanie tutaj nieznajomych. Ludzi, których dopiero co poderwałeś i chcesz się z nimi przespać, zjeść rano śniadanie? – Tak, – powiedział i zrozumiałam wyraz jego twarzy: to było wyzwanie. Wiedział, że nie spodoba mi się myśl o jego znajomych przychodzących do domu, a zwłaszcza ta o spotkaniu nieznajomej kobiety, którą po prostu przyprowadzi do domu, by się z nią pieprzyć, i że ją pierwszą zobaczę rano. Poczułam drobne ukłucie gniewu i to pomogło mi myśleć. Pomogło mi odepchnąć chęć, potrzebę dotykania jego ciała, to jednak nie miało nic wspólnego z ardeur, tylko z moją własną mocą. – Wiem, że masz pokój w Cyrku. Może zdołamy ustalić coś z Jean-Claude’m, byś mógł tam zabierać swoje kochanki. – Mój dom jest tutaj, z tobą. Teraz ty jesteś moją mistrzynią. Skrzywiłam się lekko przy słowie mistrzyni. – Wiem to, Damianie. – Naprawdę? Odsunął się od wysepki i podszedł do mnie. Tak blisko, że aż moc zadrżała pomiędzy nami. To sprawiło, że zamknął oczy, a gdy je otworzył, nadal były tonącymi odmętami szmaragdu. – Dotknij mnie, jeżeli jesteś moją mistrzynią. Mój puls załomotał w gardle, jak coś uwięzionego. Nie chciałam go dotknąć, ponieważ tak bardzo tego pragnęłam. W pewien sposób była to część przyciągania pomiędzy mną a Jean-Claude’m. To, co brałam za pożądanie i nową miłość, po części było także wampirzą sztuczką. Sztuczką, pomagającą związać sługę z mistrzem, a mistrza ze sługą tak, by oboje służyli sobie nawzajem z chęcią i radością. Zmartwiło mnie, gdy pierwszy raz uświadomiłam sobie, że to co czułam do Jean-Claude’a, było po części zabarwione umysłowymi, wampirzymi sztuczkami, choć nie było to celowe z punktu widzenia Jean-Claude’a. Nie mógł poradzić nic na to, jak to działało na mnie, tak jak ja nie mogłam nic poradzić na to, jak działało to na Damiana. A ten stał tak blisko, że musiałam odchylić głowę do tyłu, by zobaczy wyraźnie jego twarz. – Chcę cię dotykać Damianie, ale tej nocy zachowujesz się strasznie zabawnie. – Zabawnie, – powiedział. Podszedł tak blisko, że krawędź jego płaszcza, wybrzuszona przez obszerne satynowe spodnie, musnęła cienki materiał moich spodni od garnituru. – Zabawnie, nie czuję się zabawnie, Anita. – Nachylił twarz blisko mojej i wyszeptał kolejne słowa. – Czuję się na wpół oszalały. Te wszystkie kobiety, które mnie dotykały, ocierały się o

mnie, przyciskając swoje ciepłe, – nachylił się tak, że jego włosy musnęły mój policzek, – miękkie, – poczułam jego wilgotny oddech na mojej skórze, – wilgotne, – jego usta dotknęły mojego policzka i zadrżałam, – ciała do mnie. Mój oddech zadrżał, a tętno zaczęło nagle głośno tłuc w moich uszach. Trudno mi było skoncentrować się na czymkolwiek poza czuciem jego warg na moim policzku, choć wszystko, co robiły jego usta, to lekkie dotykanie mojej skóry. Przełknęłam tak mocno, że aż zabolało. – Mogłeś wyjść z którąś z nich – powiedziałam. Przytulił swój policzek do mojego, ale w tym celu musiał nachylić się nade mną, odsuwając jednocześnie od mnie swoje ciało. Kompromis. – A czy mógłbym ufać, że ich okna mają ochronę przeciwsłoneczną? – Wstał i położył ręce po obu stronach szafki stojącej za mną tak, że zostałam uwięziona pomiędzy jego ramionami. – Czy mógłbym zaufać im, że nie skrzywdzą mnie, gdy już powstanie słońce, a ja będę leżał bezbronny? Spróbowałam wymyślić coś odpowiedniego do powiedzenia, co by mi jednocześnie pomogło myśleć o czymś innym niż to, jak bardzo pragnęłam go dotykać. Kiedy wątpię, robię się wredna. – Skręcę sobie szyję, jeżeli będziesz stał tak blisko. – Mój głos był tylko odrobinę mniej zachrypnięty, niż zwykle. To dobrze. Damian owinął rękami moją talię i dotyk jego mocnych dłoni zatrzymał wszystko, co chciałam powiedzieć. Powstrzymało też i jego na chwilę. Sprawiło, że schylił głowę, zamknął oczy, jakby próbował się skoncentrować, albo oczyścić umysł. Potem nagle mnie podniósł i posadził na krawędzi blatu. Zaskoczył mnie tak, że zanim zdołałam zareagować, zdążył wsuną swoje uda pomiędzy moje kolana. Nie byliśmy przyciśnięci do siebie, tylko jego ręce leżały na mojej talii, choć dzielił nas od tego tylko jeden krok. – Proszę, – powiedział zachrypniętym głosem, – teraz widzisz mnie lepiej. Miał rację, ale nie to miałam na myśli. Chciałam przestrzeni, by móc oddychać, a zamiast tego czułam, że moje ręce są wolne, a on był o włos ode mnie. Moje dłonie spoczęły na jego ramionach i nawet przez gruby materiał płaszcza mogłam poczuć jego twarde mięśnie. To tak jakby moje ręce miały swój własny umysł. Prześledziłam linię jego ramion i skończyłam z rękami na jego szerokich barkach, z jego włosami owiniętymi wokół moich rąk leżących na jego ramionach, z jedwabiem jego włosów na mojej skórze, co sprawiło, że się ku niemu nachyliłam. Pragnęłam pocałunku.

Tak po prostu. Wydawało się dziwnym znajdować się tak blisko i go nie dotykać. Schylił głowę ku mnie. Jego oczy były głębokimi odmętami zieleni, wystarczająco głębokimi, by w nich zatonąć. – Musisz tylko kazać mi przestać, a przestanę – wyszeptał. Nie powiedziałam stop. Przysunęłam ręce do gładkości jego bladej szyi, zaś w chwili, w której dotknęłam jego nagiej skóry, uspokoiłam się. Mogłam znów myśleć. To był jego dar jako mojego sługi dla mnie. Pomagał mi się uspokoić, uzyskać kontrolę. Kiedy dotykałam go, było prawie niemożliwym, bym straciła panowanie nad sobą. Obniżał moje ciśnienie krwi, pomagał mi myśleć. Pragnęłam go dotykać, więc chwyciłam dłońmi jego twarz. Z jego trwającej wieki kontroli własnych emocji wydobyłam to, że nie zagubiłam się, gdy przysunął do mnie swoje usta. Nie byłam przytłoczona, dopóki sama nie zapragnęłam zostać przytłoczona. To nie tak, że niczego nie czułam, ponieważ nie było możliwym zatonąć w ramionach Damiana, zostać przyciśniętą do jego piersi, czuć jego usta pieszczące moje i pozostać nieporuszoną. Trzeba byłoby być kamieniem, by choć odrobinę nie rozpłynąć się w jego objęciach. Ale gdy zdobywałam pochodzący od niego spokój, on jednocześnie odzyskiwał utraconą przez wieki namiętność. Namiętność nie tylko do seksu, ale do wszystkich innych silnych uczuć, ponieważ jego mistrz sprawił, że nie odczuwał żadnych silnych emocji, poza strachem. Zniszczyłaby w nim wszystko inne przez następne wieki, zniszczyłaby więcej niż jakikolwiek wampir mógłby przeżyć. Odsunął się ode mnie na tyle daleko, by zobaczyć moją twarz. – Jesteś spokojna. Dlaczego jesteś spokojna? Ja szaleję, a ty patrzysz na mnie z takim opanowaniem! – Chwycił moje ramiona i wbił w nie palce tak mocno, że aż zabolało, a ja wciąż byłam opanowana. –Ta okrutna klątwa sprawia, że stajesz się tym spokojniejsza, im częściej cię dotykam, a to doprowadza mnie do coraz większego szaleństwa. – Lekko zadrżał, jego twarz aż stężała od wypełniających go uczuć. – Karzesz mnie, a nie zrobiłem nic niewłaściwego. – To nie jest kara, Damian, – i nawet mój głos był spokojny i cichy. – Jean-Claude mówi, że gdybyś chciała, zyskałabyś spokój jeśli tylko byś tego potrzebowała. Że możesz mnie dotykać i cieszyć się moim dotykaniem, nie będąc uwięzioną za tą maską. Jego palce wbiły się tak głęboko, że pozostawiły siniaki na mojej skórze. – Robisz mi krzywdę, Damian. Mój głos wciąż był spokojny, ale można było wyczuć w nim ton podniecenia i gniewu.

– Przynajmniej coś czujesz, gdy cię dotykam. – Puść moje ramię, Damian. I tak oto uwolnił mnie, jakby moje ramię parzyło, ponieważ nie mógł mi się sprzeciwić gdy wydałam mu bezpośrednie polecenie. Jakiekolwiek by ono nie było. – Zrób krok do tyłu, Damian, daj mi odrobinę przestrzeni. Byłam teraz zła, nawet gdy reszta jego ciała mnie dotykała. Kiedy zrobił to, co mu kazałam i już mnie nie dotykał, gniew wypełnił mnie i rozlał się gorącem po mojej skórze. Dobrze, tak było dobrze. Przywykłam do bycia złą. Lubiłam to. Niezbyt dobra rzecz do powiedzenia, ale i tak prawdziwa. Zaczęłam pocierać ramiona w miejscach, które uścisnął, po czym przestałam. Nie lubiłam, by ktoś widział, jak mnie skrzywdził. – Nie chciałem zrobić ci krzywdy, – powiedział trzymając się za własne ramiona. Pomyślałam przez chwilę, że odczuwa mój ból, po czym zdałam sobie sprawę, że obejmuje się, by powstrzymać się przed dotykaniem mnie. – Nie, ty chciałeś mnie po prostu zerżnąć. – To nie w porządku, – odpowiedział. Miał rację, to nie było w porządku, ale nie dbałam o to. Bez jego dotyku mogłam być tak nie w porządku, jak to tylko możliwe. Otuliłam się moim gniewem. Karmiłam go wszystkimi impulsami, jakie poczułam przez ostatnie dni. Powinnam pamiętać, że jedna kontrola przypomina inną. Że jeżeli odrzucę jeden rodzaj kontroli, utrzymanie innej będzie też trudniejsze. Uwolniłam mój gniew jak wściekłego psa. Zawył we mnie, a ja pamiętałam czas, gdy mój gniew był jedynym ciepłem, jakie wpuszczałam do mojego życia. Kiedyś mój gniew był moim słońcem i tarczą. – Wynoś się Damian, idź do łóżka. – Nie rób tego Anita, proszę. Wyciągnął do mnie rękę, chciał mnie dotkną, ale odsunęłam się poza jego zasięg. – Idź, już. I po tym nie mógł już nic zrobić. Wydałam mu bezpośredni rozkaz. Musiał usłuchać. Wyszedł, łzy lśniły w jego zielonych oczach. Minął w drzwiach Nathaniela. Nathaniel spojrzał na mnie z widoczną ostrożnością. – Micah musiał wyjść. Przytaknęłam, ponieważ nie ufałam mojemu głosowi. Od tak dawna nie pozwoliłam, by mój gniew się uwolnił. Tak dobrze było czuć to przez kilka chwil, ale już zaczynałam żałować

tego, jak potraktowałam Damiana. Nie prosił o to, by zostać moim sługą. Fakt, że zrobiłam to przypadkiem, nie oznaczał, że było to w porządku. Był dorosłą osobą, a ja właśnie odesłałam go do łóżka jak niegrzeczne dziecko. Zasługiwał na coś lepszego. Jak każdy. Gniew ustąpił i nawet moja skóra była chłodniejsza. Termin „gorący z gniewu” był bardzo prawdziwy. Wstydziłam się tego, co zrobiłam i rozumiałam po części powód wstydu. Absolutnie nie potrzebowałam kolejnego mężczyzny, który wymagałby ode mnie albo fragmentu mojego łóżka, albo części mojego ciała. Nie potrzebowałam tego. Zwłaszcza zaś nie potrzebowałam mężczyzny, z którym nie będę w stanie nakarmić ardeur. Chociaż Damian nawet w środku najgorszego ardeur swoim dotykiem mógł ostudzić jego płomień. Z nim trzymającym moją rękę, ardeur nie powstałoby, a przynajmniej zostałoby odsunięte na kilka godzin. Więc czemu wręcz nie przykleję Damiana do mojego ciała? Ponieważ on pragnie dużo więcej ode mnie, niż mogłabym mu kiedykolwiek dać. Nie mogłabym korzystać z jego pomocy w walce z ardeur, jeżeli nie byłabym chętna zaspokoić tego głodu dotyku, jaki oboje czuliśmy względem siebie. Nathaniel przeszedł przez pokój, nie mając na sobie nic poza parą jedwabnych spodenek. To była jego wersja piżamy. Rozplótł warkocz, więc jego włosy rozlewały się wokół niego niczym peleryna. – Wszystko w porządku? Już miałam powiedzieć, że jestem winna Damianowi przeprosiny, ale nie zdołałam nic odpowiedziałam, ponieważ w ciągu jednego wdechu powstało ardeur. Nie, nie powstało skrycie, przygaszone, przytłumione, przyduszone. Nagle nie mogłam oddychać, puls w moim gardle tłukł jak oszalały. Spowodowało, że moja skóra była ciężka jak ołów. Nie wiedziałam, co było w moich oczach, ale czymkolwiek to było, zatrzymało Nathaniela w miejscu, zamroziło go jak królika w trawie wiedzącego, że w pobliżu czai się lis. Ardeur rozlało się jak niewidoczna fala, gorące, wilgotne, duszące. Wiedziałam, kiedy moc uderzyła w Nathaniela, ponieważ wtedy zadrżał. Jego ciało gwałtownie zareagowało na moc, pojawiła się gęsia skórka. Już raz tej nocy odepchnęłam ardeur, a to miało swoją cenę. Odmówiłam dotyku mojego sługi i to też miało swoją cenę. Przywitałam mój gniew i pozwoliłam mu wylać się na kogoś, o kogo dbałam. To także miało swoją cenę. Nie chciałam, by Nathaniel musiał za to zapłacić.

Rozdział 12 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Nie pamiętałam, żebym przeszła przez pokój, ale musiałam to zrobić, bo stałam teraz przed nim. Jego oczy były nadzwyczajnie szeroko otwarte, jego usta nieco rozchylone. Byłam dość blisko, by zobaczyć tętnicę pulsującą na jego gardle, jakby została uwięziona tuż pod skórą. Nachyliłam się nad nim tak, że mogłam poczuć ten ciepły zapach wanilii nad jego karkiem. Dość blisko, by prawie poczuć jego puls na moim języku; smakujący prawie jak cukierek. Wiedziałam, że ten cukierek będzie czerwony, delikatny i gorący. Musiałam zamknąć oczy, by nie nachylić ust nad tym punktem, nie polizać skóry, nie wgryźć się i nie wyrwać kawałka jego ciała. Musiałam zamknąć oczy, by nie gapić się na ten pulsujący, skaczący… Mój własny puls był tak szybki, że aż mnie dławiło. Myślałam, że nakarmienie ardeur Nathanielem byłoby najgorszą rzeczą, jaką mogłam zrobić, ale te myśli nie dotyczyły seksu. Dotyczyły jedzenia. Dzięki moim powiązaniom z Jean-Claude’m i Richardem miałam w sobie myśli mroczniejsze niż ardeur. Niebezpieczne myśli. Zabójcze myśli. Stałam całkowicie nieruchomo, próbując opanować mój własny puls, moje własne bicie serca. Ale nawet z zamkniętymi oczami wciąż mogłam poczuć zapach skóry Nathaniela. Słodki, ciepły… i tak bliski. Poczułam jego oddech na twarzy zanim jeszcze zdążyłam otworzyć oczy. Podszedł tak blisko, że jego twarz wypełniła całe moje pole widzenia. Mój głos był miękki, w pół zduszony zwalczanymi przeze mnie potrzebami. – Nathaniel… – Proszę. – Wyszeptał, nachylił się i wyszeptał to ponownie w moje usta, a kiedy jego wargi przesunęły się nad moimi, westchnął. – Proszę, – Jego oddech był tak gorący że, miałam wrażenie, iż mógłby parzyć, gdybyśmy się pocałowali. Bliskość jego ust pomogła mi w jednym. Nie myślałam już o rozerwaniu jego gardła. Zrozumiałam wtedy, że moglibyśmy pożywić się seksem, albo krwią bądź też ciałem. Wiedziałam, że jeden głód może zostać przemieniony w inny, ale do tej chwili, gdy posmakowałam jego ust na moich, nie zdawałam sobie sprawy, że nadejdzie moment, gdy coś będzie musiało zostać nakarmione. Nie zaspokoiłam żądzy krwi Jean-Claude’a, choć jej cień tkwił we mnie. Nie nakarmiłam bestii Richarda, z jej głodem ciała żyjącym we mnie. Miałam w sobie tyle głodów i nie karmiłam żadnego z nich, poza ardeur. To mogłam nakarmić, co już

nieraz robiłam. Ale w tym ułamku sekundy, gdy Nathaniel mnie pocałował, zrozumiałam, dlaczego o wiele lepiej potrafiłam kontrolować ardeur. Wszystkie te głody przebywały we mnie, tworząc mój własny głód. Fascynacja Jean-Claude’a krwią płynącą pod skórą. Pragnienie Richarda dotyczące krwistego mięsa, chęć rozszarpania ciała ofiary. Udawałam, że nie nosiłam w sobie ich głodów, ignorowałam prawdę. Ale tak było. Ardeur powstało, by pozwolić mi pożywić się w sposób, który nie wymagał rozrywania ludzkich gardeł, ani nie żądał napełniania moich ust świeżą krwią. Nathaniel mnie pocałował. Pocałował mnie, a ja mu na to pozwoliłam, ponieważ gdybym się od niego odsunęła, pozostałyby tylko inne sposoby pożywiania się, takie, które mogły zostawić go krwawiącego i umierającego na podłodze. Czułam ciepło jego ust na moich wargach, ale jakaś część mnie pragnęła czegoś bardziej gorącego. Część mnie wiedziała, że krew byłaby taką parzącą falą na moich ustach. Nagle pojawiła się wizja tak silna, że zachwiałam się i odsunęłam od Nathaniela. Oderwałam się od gorącego, twardego ciała. Poczułam, jak moje zęby zatapiają się w ciele, przecinając sztywną sierść, która zatykała usta, dławiąc mnie. Wyczuwałam puls pod tą skórą, trzepoczący jak szalony, puls umykający ode mnie tak, jak uciekający przez las jeleń. Jeleń został złapany, ale to słodkie wnętrze z bijącym sercem leżało poza moim zasięgiem. Ugryzłam mocniej, rozdzierając skórę stworzonymi do tego zębami. Krew wypełniła mi usta, gorąca, parząca; tak, krew jelenia była bardziej gorąca niż moja. Ciepło pomogło mi go odnaleźć. Pomogło mi go upolować. Ciepło sprawiło, że jego zapach został na każdym liściu dotkniętym przez zwierzę, na każdej muśniętej przez niego trawie i rozprzestrzeniał się, zdradzając mi jego obecność; ciepło jego ciała mnie wzywało. Moje zęby zamknęły się na gardle i je rozerwały. Krew trysnęła nade mną, nad liśćmi, brzmiąc jak spadający deszcz. Przełykałam najpierw krew, jeszcze gorącą po gonitwie i dopiero wtedy poczułam smak mięsa, w którym wciąż jeszcze wyczuwałam odrobinę pulsu, ostatnie uderzenie życia. Czułam, jak mięso poruszało się w moich ustach i potem spływało w dół, jakby nawet teraz walczyło o życie. Krzycząc, wróciłam do kuchni na kolanach. Nathaniel sięgnął ku mnie, a ja odepchnęłam jego ręce, bo nie ufałam sobie na tyle, by go dotknąć. Wciąż mogłam smakować mięso, krew, uczucie, jak spływało do gardła Richarda. To, a nie przerażenie sprawiło, że uderzyłam Nathaniela. Chodziło o to, że mi się to podobało. Zachwyciło mnie uczucie krwi spływającej mi do gardła. Walczące zwierze podniecało mnie, sprawiało, że zabicie było jeszcze słodsze.

Zawsze, gdy dotykałam Richarda, czułam jego niepewność, żal, odrzucenie tego czym był, ale w wizji którą teraz dzieliliśmy nie było żadnych wątpliwości. Był teraz wilkiem i upolował jelenia, zabierał jego życie i nie było tam żadnego żalu. Jego bestia pożywiała się i przez ten jeden moment żyjący w nim człowiek nie dbał o to. Zamknęłam wszystkie osłony, jakie były pomiędzy nami i dopiero wtedy poczułam jak wilk spojrzał w górę, jak podniósł łeb i patrząc tak, jakby mógł dostrzec, że go obserwuję. Oblizał zakrwawiony pysk, a jedyna myśl docierająca od niego brzmiała „dobrze”. To było dobre, następnie było tam więcej krwi i mięsa, co pozwalało pożywiać się dalej. Wyglądało na to, że nie mogłam odciąć się od niego. Nie mogłam tego wyciszyć. Nie chciałam czuć, jak zatapia zęby w jeleniu po raz kolejny. Nie chciałam być w jego głowie, gdy ponownie ugryzie. Sięgnęłam po Jean-Claude’a. Sięgnęłam po pomoc, a znalazłam… krew. Jego usta były zaciśnięte na gardle, kły wbite w ciało. Poczułam i rozpoznałam zapach. Wiedziałam że to Jason, jego pomme de sang, wiedziałam że trzymał go w swoich ramionach, przyciśniętego mocniej, niż trzyma się kochanka, ponieważ ten nie wierzga, nie czuje swojej śmierci w twoim pocałunku. Krew była tak słodka, słodsza niż ta jelenia. Słodsza, czystsza, lepsza. Dołączała się do tego świadomość jego ramion zaciśniętych wokół nas, trzymających nas tak ściśle jak my jego, sprawiających, że to było coś więcej niż samo obejmowanie się. Świadomość serca bijącego w piersiach Jasona, tuż przy naszym ciele, tak że mogliśmy czuć jego szalone łomotanie. Świadomość, kiedy jego serce zaczyna pojmować, że coś jest nie tak, a im bardziej przerażony się stawał, tym więcej krwi braliśmy, więcej tego słodkiego ciepła wlewało się w nasze gardła. Wszystko, czego mogłam zasmakować, to krew. Wszystko, co czułam, to krew. Spływała ona w dół mojego gardła, nie pozwalając mi oddychać. Topiłam się. Topiłam się w krwi Jasona. Świat stał się czerwony i byłam zgubiona. Puls, puls w tej czerwonej ciemności. Puls, bicie serca, to mnie odnalazło, to wyrwało mnie stamtąd. Dwie rzeczy zdarzyły się naraz. Leżałam na zimnych kafelkach i ktoś trzymał moje nadgarstki. Otworzyłam oczy i odnalazłam Nathaniela klęczącego obok mnie. Jego ręka trzymała mój nadgarstek. Puls w jego dłoni uderzał o puls mojego nadgarstka. To było tak, jakbym mogła czuć krew płynącą w jego ramieniu, wywęszyć ją, prawie posmakować. Przysunęłam się bliżej niego, owinęłam moje ciało dookoła jego nóg, położyłam głowę na jego udzie. Pachniał tak ciepło.

Pocałowałam jego udo, a on rozsunął dla mnie nogi, pozwolił mojej twarzy wślizgnąć się pomiędzy nie tak, że następny pocałunek został złożony na gładkim cieple wnętrza jego uda. Polizałam tę ciepłą, gorącą skórę. Zadrżał, jego puls przyśpieszył. Puls w jego dłoni napierał na puls mojego nadgarstka, jakby jego bijące serce chciało mojego wnętrza. Ale to nie bicie serca było tym, czego wewnątrz mnie pragnął. Przesunęłam wzrokiem i dostrzegłam go z przodu szortów – nabrzmiałego i twardego. Polizałam skórę jego uda, lizałam coraz bliżej i bliżej krawędzi satyny, okrywającej jego ciało. Posmakowałam pulsu przy moich ustach, ale to nie było echo tętna jego dłoni. Moje usta znajdowały się teraz nad pulsującą tętnicą po wewnętrznej stronie jego ud. Puścił mój nadgarstek, jakbyśmy teraz już go nie potrzebowali, bo znaleźliśmy inny puls, inne słodsze miejsce do poznania. Mogłam wyczuć krew pod jego skórą jak jakieś erotyczne perfumy. Przycisnęłam usta do drżącego ciepła, smakowałam krwi pod skórą. Polizałam skaczącą nitkę pulsu szybkim muśnięciem języka. Smakowało jak skóra, słodko i czysto, ale także smakowało krwią, słodkimi miedzianymi pensami na moim języku. Ugryzłam go lekko, a on jęknął nade mną. Przesunęłam rękami po jego udzie, ścisnęłam je mocno zębami tak, że następne ugryzienie było mocniejsze, głębsze. Jego ciało wypełniło moje usta przez chwilę, a ja mogłam posmakować tego pulsu pod jego skórą. Wiedziałam, że jeżeli bym się wgryzła, to krew wleje się do moich ust, a jego serce przeciśnie się w dół mojego gardła, jakby pragnęło umrzeć. Pozostałam z zębami wokół jego pulsu, walcząc ze sobą, by nie ugryźć, by nie wydobyć tego czerwonego, gorącego potoku. Nie mogłam go puścić i wymagało to całej woli jaką miałam w sobie, by nie skończyć tego, czego pragnęłam. Sięgnęłam w dół metafizycznych pasm wiążących mnie z Jean-Claude’m i Richardem. Ujrzałam mięso, wnętrzności i tłoczące się obok ciała. Stado się pożywiało. Odsunęłam ten obraz, ponieważ sprawiał, że chciałam gryźć razem z nimi. Pysk Richarda był głęboko zanurzony w jeszcze ciepłych szczątkach zwierzęcia, zagrzebany w słodkich wnętrznościach. Musiałam uciec od tych uczuć, zanim pożywię się Nathanielem tak, jak oni jeleniem. Znalazłam Jasona. Leżał blady na łóżku Jean-Claude’a, krwawiąc na pościel. Żądza krwi została zaspokojona, ale inne pragnienia nadal dręczyły Jean-Claude’a. Spojrzał tak, jakby gdyby mógł mnie zobaczyć. Zatonęłam w błękicie jego oczu i poczułam budzące się w nim ardeur. Urosło falą ciepła, zostawiając go gapiącego się na sztywne ciało Jasona, z myślami nie mającymi nic wspólnego z krwią. Przemówił, a jego głos odbijał się we mnie echem.

– Muszę cię odciąć, ma petite, tej nocy coś jest nie tak, jak być powinno. Zmuszasz mnie do zrobienia rzeczy, jakich nie chciałbym czynić. Nakarm ardeur, ma petite, wybierz jego ogień, zanim inny głód przyjdzie i przejmie nad tobą kontrolę. Z tymi słowami odszedł. Odszedł, jakby pomiędzy nami zostały zatrzaśnięte jakieś drzwi. Miałam chwilę, by zdać sobie sprawę, że zatrzasnął połączenie nie tylko między nami, ale także pomiędzy Richardem a mną; nagle pozostałam zupełnie sama. Pozostałam sama z uczuciem pulsu Nathaniela w moich ustach. Jego ciało było takie ciepłe, tak gorące, jego puls uderzał pod powierzchnią skóry jak coś żywego. Chciałam uwolnić tę wierzgającą, pulsującą rzecz. Chciałam uwolnić ją z tej klatki. Uwolnić Nathaniela z klatki jego ciała. Uwolnić go. Walczyłam, by się nie wgryźć, ponieważ część mnie wiedziała że jeżeli raz zasmakuję krwi, to bym się pożywiła. Pożywiła się, a Nathaniel mógłby tego nie przeżyć. Czyjaś ręka chwyciła moją, chwyciła i mnie przytrzymała. Wiedziałam czyja, zanim jeszcze oderwałam twarz od uda Nathaniela. Obok nas klęczał Damian. Jego dotyk pomógł mi podnieść się na kolana, pomógł mi myśleć, przynajmniej odrobinę. Ale ardeur nie odeszło. Ustąpiło jak ocean cofający się z brzegu, ale nie odeszło i wiedziałam, że powróci. Kolejna fala się już się tworzyła, a kiedy przepłynie nad nami, będziemy potrzebowali jakiegoś planu. – Coś jest nie w porządku, – powiedziałam, a mój głos drżał. Trzymałam rękę Damiana, jakby to była ostatnia stabilna rzecz na tym świecie. – Poczułem jak ardeur powstaje i pomyślałem: super, po prostu super, znów odtrącony. Potem to się zmieniło. – To było cudowne. – Doszedł do nas głos Nathaniela, odległy i rozmarzony, jakby właśnie miał za sobą udaną grę wstępną. – Nie czułeś, że coś się zmienia? – Tak. – Nie bałeś się? – Nie, wiedziałem, że mnie nie skrzywdzisz. – Cieszę się, że choć jedno z nas było tak pewne. Podniósł się na kolana. – Zaufaj sobie. Zaufaj temu, co czujesz. Coś się zmieniło gdy próbowałaś walczyć. Przestań walczyć. – Nachylił się nade mną. – Pozwól mi być twoim pożywieniem. Potrząsnęłam głową i ścisnęłam dłoń Damiana, ale nadal było tak, jakbym czuła falę ruszającą znów ku wybrzeżu. Czułam rosnącą, budującą się falę i jednocześnie wiedziałam, że ona nas zmiecie, gdy nadejdzie. Nie chciałam zostać zmieciona.

– Jeżeli Jean-Claude kazał ci nakarmić ardeur, to je nakarm, – powiedział Damian. – To, co poczułem teraz od ciebie, było bardzo bliskie żądzy krwi. – Jego twarz była bardzo poważna, wręcz boleśnie poważna. – Nie chcesz wiedzieć, do czego żądza krwi może cię zmusić, Anita. Naprawdę nie chcesz wiedzieć. – Dlaczego dzisiaj jest inaczej? To było dziecinne pytanie, jakie zadajesz, gdy chcesz, by ktoś wyjaśnił, dlaczego potworowi spod łóżka wyrosła nowa, bardziej przerażająca głowa. – Nie wiem, choć poczułem to już wtedy, gdy pierwszy raz mnie dotknęłaś. Jakby odległe echo, ale to poczułem. Anita, gdy mnie dotykałaś wcześniej, zawsze odchodziło. – Poruszył palcami tak, jakby zapalał świeczkę, – wyciszało się. Tej nocy… – Nachylił się nad moją ręką i wiedziałam, że zamierzał dotknąć ustami moich palców. Jednym z darów ardeur było to, że pozwalało mi zerknąć w głąb czyjegoś serca. Pozwalało zobaczyć to, co ktoś naprawdę czuł. Poczułam uczucia Damiana, gdy tylko jego usta dotknęły mojej skóry. Satysfakcję. Gotowość. Zmartwienie. Choć to było niczym w porównaniu z właśnie tym dotykiem jego ust na mojej skórze. On pragnął. Pragnął mnie. Pragnął nakarmić głód ciała. Nasycić głód nie przez orgazm, lecz przez potrzebę przytulania mocno i ściśle, tę potrzebę odczuwaną przez wszystkich, chęć przyciśnięcia własnej nagość do cudzej. Poczułam jego samotność i odczuwaną przez niego potrzebę, by nie być samemu, by nie zostać odesłanym samotnie gdzieś w ciemność, nawet jeżeli to miałoby być tylko na jedną noc. Wiedziałam, co myślał o swojej trumnie w piwnicy. To nie był jego dom. Nie był jego w żaden sposób. To było tylko miejsce, gdzie umierał każdego świtu. Miejsce, gdzie szedł umrzeć, sam, wiedząc że powstanie tak jak zmarł, sam. Widziałam niekończący się ciąg kobiet, na których się żywił, jak strony w książce; blondynka, brunetka, ta z tatuażem na szyi, ciemnoskóra, o jasnej cerze, ta z niebieskimi włosami, nie kończący się ciąg szyj i nadgarstków i ich chętnych oczu, wyciągniętych dłoni; i prawie każdej nocy działo się to na oczach wszystkich, jako część przedstawienia na parkiecie w Danse Macabre. Tak więc nawet w jego pożywianiu się nie było cienia prywatności. Nawet to nie było wyjątkowe. To było pożywianie się tylko po to, by nie umrzeć, nie miało żadnego większego znaczenia. W środku jego istoty była jedna wielka pustka. Ja powinnam być jego mistrzem. Powinnam zadbać o niego, a tego nie zrobiłam. Nie zapytałam, bo byłam zbyt zajęta próbami uniknięcia związania się z kolejnym mężczyzną jakimś metafizycznym gównem tak, że nie zauważyłam, iż życie Damiana było bezbarwne. – Przepraszam Damian, ja…

Nie pamiętałam, co zamierzałam powiedzieć, ponieważ jego palce dotknęły moich ust a ja nie potrafiłam już myśleć. Dotyk jego palców był ciepły i wyjątkowy jak nigdy wcześniej. Jego oczy rozszerzyły się zaskoczone tym uczuciem i myślę, że moje wyglądały na równie zaskoczone. A czy moje usta dawały ciepło także jego skórze? Czy moje usta nagle wydały się opuchnięte i chętne, jak jego palce, jakby moje usta i jego palce stały się nagle czymś więcej? Poruszyłam leciuteńko ustami na tyle, by przycisnąć moje wargi do jego palców; ledwie tyle by nazwać to pocałunkiem, ale to nie jego skóry smakowałam, nie skóry dotykałam. To było tak, jakbym położyła usta na jego najintymniejszych częściach. Czułam na wargach sztywny nacisk jego palców, ale smak, zapach, należały do części ciała położonych niżej; jakbym była psem, który złapał zapach miejsca, gdzie chciałby być. Wziął drżący wdech, a kiedy spojrzałam w górę, zobaczyłam jego twarz, wygłodniały wyraz jego oczu. Gdybym go dotknęła, mogłabym go posmakować. Jego oczy wypełniły się diamentowym ogniem. Linia pożądania jakby wyrzeźbiona z moich ust wnikała w jego palce, w jego rękę, jego ramię, jego piersi, jego biodra, do wnętrza jego ciała. Mogłabym poczuć jego grubość, bogatą i pełną krwi. Mogłabym posmakować jego ciepła tak, jakby moje usta zostały zaplątane w jego pachwinę. Mogłabym go posmakować, poczuć go i kiedy zsunęłam usta z jego palców, przesunęłam na pierś i objęłam wargami coś mniejszego, twardszego, jego zielone oczy zamknęły się, miedziane rzęsy opadły w dół i wzdychając, odetchnął. – Mistrzyni. Wiedziałam, że w tej jednej, jedynej chwili miał rację, wiedziałam, ponieważ pamiętałam, co czułam, będąc po drugiej stronie takiego pocałunku. Jean-Claude potrafił przepuścić przeze mnie pożądanie tak, jakby pocałunki były palcami przesuwanymi po moim ciele, wzdłuż moich nerwów, tak jakby dotykał miejsc, gdzie palce niczyjej ręki nie były w stanie mnie pieścić. Po raz pierwszy wiedziałam, jak się czuje, będąc po drugiej stronie; poznałam to, co Jean-Claude czuł przez lata. Posmakował moich najintymniejszych części na długo przed tym, niż mógł ich dotknąć, czy nawet zobaczyć. Zrozumiałam co on czuł i to było cudowne. Nathaniel przytulił się do mojej ręki. Myślę, że właściwie zapomniałam o nim, zapomniałam o wszystkim poza poczuciem bliskości ciała Damiana. A teraz dotykałam Nathaniela i czułam moją dłonią jego ciało, czułam pulsującą linię biegnącą od mojej dłoni w dół jego ciała, długą linią gorąca, pożądania i… mocy. Poczułam iskrę mocy biegnącą od moich ust i dłoni do ciał obu mężczyzn. To była moja moc; moc, którą Jean-Claude obudził we mnie swoimi znakami, choć była to także moja moc,

moja nekromancja, która przechodząc przez ciało Damiana, paliła jak chłodny ogień. Jednak gdy moc dotknęła ciała Nathaniela, zmieniła się, przekształciła, stała czymś ciepłym i żywym. W mgnieniu oka ta moc rozbłysła we mnie, w nas wszystkich, ale to nie był seks. Tym co teraz czułam, był ból. Byłam uwięziona pomiędzy ogniem a lodem; miedzy chłodem tak wielkim, że aż parzył a ogniem palącym, bo taka jest jego istota. Jakby połowa krwi w moim ciele zmieniła się w lód, tak że nie mogła płynąć i umierałam, zaś druga połowa krwi stała się stopionym złotem, tak że moja skóra nie mogła jej utrzymać. Topiłam się, umierałam. Krzyknęłam i mężczyźni zaczęli krzyczeć razem ze mną. Głosy Nathaniela i Damiana, ich krzyki, wydobyły jakąś część mnie poza pętający mnie ból. Ta oślepiona, obolała część mojej jaźni wiedziała, że jeżeli pozwolę temu nas zagarnąć, wszyscy umrzemy, a to nie było możliwe do zaakceptowania. Musiałam znaleźć sposób ujarzmienia tego, kontrolowania, bo inaczej zostalibyśmy zniszczeni. Ale jak kontrolować coś, czego się nie rozumie? Jak ujarzmić coś, czego nie potrafi się ujrzeć ani nawet dotknąć? Zdałam sobie w tej chwili sprawę z tego, że już nikogo nie dotykam, że gdzieś w trakcie trwania tego bólu puściłam ich obu. Moja skóra była osamotniona bez ich dotyku, choć połączenie między nami wciąż istniało. Albo jedno z nas, albo wszyscy próbowaliśmy się ocalić przestając się dotykać, ale to nie była magia, którą łatwo jest pokonać. Klęczałam sama na podłodze, nie dotykając nikogo ani niczego, choć mogłam doznać ich obecności, poczuć serca w ich piersiach. Wystarczyło wyciągnąć rękę i wyrwać te ciepłe, bijące organy z ich ciał; jakby ich ciała były dla mnie życiodajną wodą. Wizja była tak silna, tak prawdziwa, że sprawiła, iż otworzyłam oczy, a to pomogło mi ujarzmić ból. Nathaniel podniósł się na czworaka, jego ręka sięgała ku mnie, jakbym była tą, która się odsunęła. Jego oczy były zamknięte, twarz ściągnięta bólem. Damian klęczał, jego blada twarz miała pusty wyraz; gdybym nie potrafiła wyczuć jego bólu, nie wiedziałabym, że jego krew zmienia się w lód. Ręka Nathaniela dotknęła mojej, jak dziecko chwytające w ciemności, ale w momencie, w którym jego palce musnęły mnie, ogień zaczął blednąć. Chwyciłam jego rękę i już nie bolało. Wciąż było gorące, ale tak jak bijący puls życia, tak jakby wypełniło nas ciepło letniego dnia. Druga część mnie była wciąż tak zimna, że aż paliła. Wzięłam rękę Damiana i w momencie dotyku to również minęło. Magia, z braku lepszego określenia, przepłynęła przeze mnie; chłód grobu i ciepło życia; zaś ja klęczałam w środku tego czegoś, jak zawsze złapana

pomiędzy życiem a śmiercią. Byłam nekromantką, od zawsze tkwiłam między życiem i śmiercią. Pamiętałam śmierć. Zapach perfum mojej matki, Hypnotique, smak jej szminki, gdy pocałowała mnie na „do widzenia”, słodki pudrowy zapach jej skóry. Pamiętałam uczucie gładkiego drewna pod małą rączką, trumnę mojej matki, ziołowy zapach goździków z grobu. Pamiętałam plamę krwi na siedzeniu samochodu i pęknięcie na przedniej szybie od kraksy. Położyłam małą rączkę na zaschniętej krwi i pamiętałam późniejsze koszmary, w których krew zawsze była wilgotna, a samochód ciemny i mogłam usłyszeć krzyk mojej matki. Krew wyschła do czasu gdy ją zobaczyłam. Umarła, nie zdążyłam jej pożegnać i nie słyszałam jej krzyków. Umarła prawie natychmiast i prawdopodobnie wcale nie krzyczała. Pamiętałam tapczan, szorstki i twardy, pachnący stęchlizną, ponieważ po tym jak mama odeszła, nic już nie było sprzątane. W tym momencie wiedziałam, że to nie moje wspomnienie. Niemiecka matka mojego ojca wprowadziła się do nas i dbała o porządek. Ale ja byłam wciąż mała i tuliłam się do brudnego tapczanu, w pokoju którego nie znałam, gdzie jedyne światła dochodziły od ekranu telewizora. Był tam mężczyzna, wielka, ciemna sylwetka mężczyzny, który bił chłopca, bił go pasem. Powtarzał – Krzycz dla mnie, ty mały draniu. Krzycz dla mnie. Krew trysnęła z pleców chłopca i wtedy krzyknęłam. Krzyknęłam za niego, ponieważ Nicholas nigdy by nie krzyczał. Krzyknęłam za niego i bicie ustało. Pamiętałam jak czułam Nicholasa przytulającego się do moich pleców, głaszczącego moje włosy. – Jeżeli coś mi się stanie obiecaj, że będziesz uciekał. – Nicholas… – Obiecaj mi, Nathaniel, obiecaj mi. – Obiecuję, Nicky. Sen i jedyne bezpieczeństwo, jakie kiedykolwiek znałam.; jeżeli Nicholas czuwał nade mną, to ten mężczyzna nie mógł mnie skrzywdzić. Nicholas by mu nie pozwolił. Wizja załamała się, roztrzaskując jak uderzone lustro. I przebłyski: mężczyzna pochylający się nade mną, pierwsze uderzenie, upadek na dywan, krew na dywanie, moja krew. Nicholas w drzwiach z kijem bejsbolowym. Kij uderzający mężczyznę. Mężczyzna na tle świateł tego przeklętego telewizora, kij w jego ręce. Krew tryskająca na ekran. Nicholas krzyczący – Uciekaj, Nathaniel, uciekaj! – Ucieczka. Bieg przez pole. Pies na łańcuchu, szczekający, ujadający. Ucieczka. Bieg. Upadek przy strumieniu, kaszel krwią. Ciemność.

Pamiętałam bitwę. Miecze i tarcze, i chaos. Pomimo że próbowałam, chaos był wszystkim, co mogłam zobaczyć. Gardło mężczyzny eksplodowało w jasnym strumieniu krwi; obraz mojego ostrza wbijającego się tak głęboko, że straciłam czucie w ramieniu; siła uderzenia w czyjąś tarczę – moją własną; bycie zmuszonym do cofania się po kamiennych schodach; i ponad tym ognista radość; całkowite zadowolenie; bitwa była tym, co sprawiało, że żyłam, wszystko inne to tylko kupowanie czasu. Ukazały się znajome twarze, niebieskie oczy, zielone, włosy blond i rude, takie jak moje. Pokład statku pode mną i szare morze, pieniące się na wietrze. Mroczny zamek na samotnym wybrzeżu. Odbyła się tam bitwa, to wiedziałam, ale nie to wspomnienie otrzymałam. Zobaczyłam wąskie, kamienne schody prowadzące do mrocznej wieży. Na tych schodach migotały pochodnie; dostrzegłam cień. Uciekaliśmy przed tym cieniem, bo przed nimi unosiło się przerażenie. Brama runęła, uwięziła nas, ale obróciliśmy się i stawiliśmy opór. Rozrywający strach nie pozwalający oddychać. Wielu upuściło broń i po prostu oszalało, wystarczył sam dotyk tego czegoś. Cień ukazał się w świetle świec i była to kobieta. Kobieta o skórze białej jak kość, ustach czerwonych jak krew, włosach jak złote pajęczyny. Była przerażająca i piękna, choć to piękno sprawiało, że człowiek prędzej by zapłakał, niż się uśmiechnął. Ale ona się uśmiechnęła; ten pierwszy widok jej wyrazistych, czerwonych, jakże czerwonych ust, ten pierwszy przebłysk zębów, jakich nie miał żaden śmiertelnik. Zakłopotanie, potem uczucie dotyku tej drobnej białej ręki, jakby wypełnionej stalą, i jej oczy, oczy jak szare ognie, jak parzący popiół. Wizja zmieniła się i teraz Damian leżał na łóżku, a ta przerażająca piękność go ujeżdżała. Jego ciało nabrzmiało, gotowe w nią wytrysnąć; a wtedy ona siłą swej woli coś zmieniła, ujeżdżając go zaledwie na krawędzi przyjemności; sprawiła, że zatonął w przerażeniu. Przerażeniu tak ogromnym, iż poczuł się starcem; przerażeniu strasznym i odrywającym od przyjemności, rzucającym umysł blisko szaleństwa. A kiedy to odejdzie jak ocean ustępujący z wybrzeża, ona znów zacznie i wszystko wróci jak przypływ. Znów i znów, znów i znów, rozkosz, przerażenie, rozkosz i przerażenie, będzie to trwało, dopóki nie zacznie błagać o śmierć. Gdyby błagał, pozwoliłaby mu skończyć, pozwoliłaby mu doznać przyjemność, ale tylko gdyby błagał. Głos przedostał się przez wspomnienia, rozrywając je. – Anita! Anita! Mrugnęłam. Wciąż klęczałam pomiędzy Nathanielem a Damianem. To Damian krzyknął moje imię. – Dość.

Nathaniel płakał i potrząsał głową. – Proszę Anita, dość tego. – Dlaczego winicie mnie za wycieczkę w aleję złych wspomnień? – Ponieważ jesteś mistrzynią, – odpowiedział Damian. – Więc to moja wina, że przeżywamy najgorsze wydarzenia w naszym życiu? Wpatrywałam się w jego twarz, trzymając mocno za rękę. To już nie było erotyczne, bardziej jakby ich ręce były linami bezpieczeństwa. – Ty jesteś mistrzynią. – powtórzył Damian. – Być może już po wszystkim, cokolwiek się tu stało, być może to się skończyło. Spojrzał na mnie tak, jakby to zrobił Jean-Claude; i to było denerwujące. – Czemu tak na mnie patrzysz? – Wciąż mogę to poczuć, – powiedział Nathaniel cichym głosem, niskim z powodu strachu. – Gdybyś przestała się kłócić i zaczęła zwracać uwagę na to, co się dzieje, też byś to poczuła, – powiedział Damian i wcale nie mówił do Nathaniela. Najlepszym, co mogłam zrobić, by się nie kłócić, było zamknięcie ust, choć zamilknięcie też by wystarczyło. W właśnie w tej chwili ciszy poczułam moc; jakby coś wielkiego pchnęło drzwi w moim umyśle. Drzwi, które nie wytrzymają naporu zbyt długo. – Jak uwolniłeś nas od tego? – Nie jestem mistrzem, ale żyję już ponad tysiąc lat. Przez te lata zdążyłem nauczyć się niektórych sztuczek, co pozwoliło mi pozostać przy zdrowych zmysłach. – Dobrze, Panie Wampirze-Mądraliński, co się z nami dzieje? Ścisnął moją rękę i zobaczyłam w jego oczach, że po prostu nie chciał powiedzieć tego na głos. Zdałam sobie sprawę, że nie mogłam poczuć jego emocji. – Chronisz nas, prawda? Przytaknął. – Ale nie dam rady zbyt długo. – Co to? Co się dzieje z nami? Dlaczego dzielimy wspomnienia? – To znak. Skrzywiłam się . – Co? Znaki były metafizycznym połączeniem. Dzieliłam je razem z Jean-Claude’m i Richardem.

– Nie wiem, który z kolei, ale to znak. To nie pierwszy, być może i nie drugi. Może trzeci? Nigdy nie miałem ludzkiego służącego, ani zwierzęcia na wezwanie. Nigdy nie byłem częścią triumwiratu. Za to ty jesteś, więc ty mi powiedz. – Nam, – dopowiedział Nathaniel zdyszanym, przerażonym głosem. Spojrzałam w te szeroko rozwarte, lawendowe oczy. Czekał, aż to naprawię. Problemem było, że nie wiedziałam jak. Nie wiedziałam, jak to się zaczęło, więc jak miałam to skończyć? Odwróciłam się od tego, ponieważ nie mogłam myśleć, spoglądając w jego oczy i widząc wyraz ogromnego zaufania na jego twarzy. Spróbowałam przypomnieć sobie powstanie trzeciego znaku. Towarzyszyły temu okruchy nieszkodliwych wspomnień. Przebłyski tego, jak Jean-Claude żywił się z uperfumowanego nadgarstka, seks z kobietą mającą na sobie zbyt wiele bielizny; Richard biegnący w wilczej postaci w lesie, bogatym świat zapachów, jakie odczuwał w tej formie. Te wspomnienia były zmysłowe, ale bezpieczne. Nigdy nie przyszło mi do głowy zapytać żadnego z nich, jakie wspomnienia otrzymali ode mnie. Prawdopodobnie nie chciałabym wiedzieć. – Trzeci znak, tak sądzę. Choć gdy kierował tym Jean-Claude, było to bardziej jak przebłyski wspomnień; bardziej sensualne, nic zbyt poważnego. Dlaczego my zostaliśmy uwięzieni w piekle wspomnień? – O czym myślałaś, zanim zaczęły napływać wspomnienia? – zapytał Damian. – O śmierci, myślałam o śmierci. Nie wiem dlaczego. – Więc pomyśl o czymś innym, szybko. Jego głos niósł echo paniki i mogłam poczuć dlaczego. Mogłam poczuć te drzwi w mojej głowie zaczynające się wyginać, jakby się topiły. Wiedziałam, że kiedy to nastąpi, lepiej żebyśmy mieli gotowy plan działania. – Nie próbowałam nikogo oznaczyć. – Wiesz, jak to przerwać? – Nie. – Więc pomyśl o czymś innym, o czymś lepszym. – Myśl o pozytywnych rzeczach, – powiedział Nathaniel. Spojrzałam na niego. – Myślisz, że kim jestem - Piotrusiem Panem? – Co takiego? – zapytał Damian. – Tak, znaczy się nie, ale pomyśl, skup się na pozytywnych myślach. Pomyśl, że musisz latać. Przetrwałem to co stało się po tym… po tym jak Nicholas zmarł, ale nie chcę znów tego przeżywać. Proszę Anita, myśl o dobrych rzeczach.

– Dlaczego żadne z was nie pomyśli o czymś radosnym? – Bo ty jesteś tutaj mistrzem, nie my – powiedział Damian – twój umysł, twoje nastawienie, twoje pragnienia decydują o tym, co się stanie. Ale na litość boską, przestań myśleć o najgorszych rzeczach, jakie ci się przytrafiły, ponieważ ja nie chcę widzieć najgorszych rzeczy, jakie pamiętam. Nathaniel ma rację, myśl o dobrych rzeczach. – Pozytywne myśli – powiedział Nathaniel i owinął obie swoje ręce wokół mojej dłoni. – Proszę, Anita, radosne myśli. – Skończył mi się czarodziejski pył. – Czarodziejski pył? – zapytał Damian i potrząsnął głową. – Nie wiem o czym mówicie. Po prostu pomyśl o czymś przyjemnym, szczęśliwym, o czymkolwiek, czymkolwiek innym. Spróbowałam myśleć pozytywnie. Pomyślałam o moim psie, Jenny, który zmarł, gdy miałam czternaście lat i wyszedł z grobu tydzień po tym, jak zmarł. Wyszedł z grobu i wszedł do mojego łóżka. Pamiętałam ciężar i zapach rozkładającego się ciała ubrudzonego ziemią. – Nie! – wykrzyknął Damian. Pociągnął mnie tak, bym spojrzała w jego twarz, w jego oszalałe oczy. – Nie, nie będę oglądał kolejnej części mojej historii. Nie będę! – Chwycił moje ramię i potrząsając, obrócił mnie, bym mogła na niego spojrzeć. Nathaniel owinął się wokół mojej talii, tuląc się do mojego ciała. – Nie masz żadnych pozytywnych wspomnień? – spytał Damian. To było jakby jedna z tych gier, gdzie mówią ci, byś o czymś myślała lub nie myślała. Miałam myśleć o dobrych rzeczach, a przez całe moje życie wszystko kończyło się źle. Moja matka była cudowna, ale umarła. Kochałam mojego psa, ale on zdechł. Kochałam Richarda, który w końcu mnie rzucił. Przypomniałam sobie, że kochałam kogoś w college’u, ale on też mnie rzucił. Pomyślałam o Micahu, o jego ciele, ale też czekałam na moment, kiedy mnie rzuci. Nathaniel przytulił mnie mocniej, przytulił twarz do moich pleców. – Proszę, Anita, proszę, dobre myśli, leć dla mnie, Anita proszę, Boże, leć dla mnie. Dotknęłam jego ramienia, jego ręki i pomyślałam o waniliowym zapachu jego włosów. Pomyślałam o jego ożywionej i jednocześnie zasłuchanej twarzy, gdy Micah dla nas czytał. Wciąż oczekiwałam, że Micah zmieni się z „Księcia z Bajki” w „Wielkiego Złego Wilka” (bez zamierzonych uprzedzeń antropomorficznych), ale wiedziałam, że Nathaniel nigdy mnie nie zostawi. Były chwile, gdy posiadanie Nathaniela przyprawiało mnie o cholerną panikę, ale w końcu zmusiłam ten problem do wyciszenia się. Odepchnęłam to. A teraz skoncentrowałam się na jego uczuciu. Miałam wrażenie, że poczuł moje myśli o nim, bo odprężył się przy mnie. Ukląkł za mną, jego ramiona owinęły się wokół mojego pasa, nasze ciała dopełniały

się. Nachylił twarz nad moim ramieniem i poczułam zapach jego skóry. Znalazłam swoją szczęśliwą myśl. Nie poleciałam dlatego, że Nathaniel mnie o to poprosił – poleciałam dzięki Nathanielowi. Pocałowałam go w policzek, a on przycisnął się do moich pleców, pocierając policzkiem o bok mojej twarzy, mojej szyi. Damian wciąż trzymał dłońmi moje ramiona, ale już delikatnie. Patrzył na naszą dwójkę. – Zgaduję, że znalazłaś pozytywną myśl? Wdychałam ten czysty waniliowy zapach i spojrzałam na Damiana. – Tak. Mój głos był już niski, bo czułam zapach skóry i dotyk ciała Nathaniela. Pomyślałam, że był jakby żywą uspokajającą przytulanką, jak pluszowy miś czy pingwinek, ale nawet myśląc o tym, wiedziałam, że to tylko częściowo prawda. Mój wypchany pingwinek, Zygmuś, nigdy nie pocałował mojej szyi i nigdy nie mógłby tego zrobić. To był jeden z uroków Zygmusia. Nie żądał niczego ode mnie. Te drzwi w moim umyśle się topiły, jak blok lodu pozostawiony w słońcu. Serce panicznie waliło w mojej piersi, choć wiedziałam, że panika nie jest najlepszym sposobem na poradzenie sobie z topniejącymi drzwiami. Przyciągnęłam Damiana do nas i wyszeptałam: – Pocałuj mnie. Jego usta dotknęły moich i drzwi zniknęły, ale tym razem nie zobaczyliśmy żadnych wspomnień, zobaczyliśmy ardeur. Po raz pierwszy przyjęłam je, nazwałam pieszczotliwie i wypowiedziałam metafizyczny ekwiwalent powiedzenia: chodź i złap mnie. Chodź i złap nas.

Rozdział 13 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Nigdy wcześniej nie doświadczyłam ardeur w ten sposób. Bywałam przytłoczona przez nie, zdobywana, ale nigdy nie opuściłam flagi po to, by mu się poddać; zawsze walczyłam. Jean-Claude powiedział mi, że jeżeli przestanę walczyć, to nie będzie takie straszne. Że gdybym raz zdobyła choć odrobinę kontroli, „zaprzyjaźniłabym” się z mocą. Spojrzałam wtedy na niego, a on zmienił temat, ale miał rację, a ja byłam w błędzie. Myślę, że dla niego to było jak uwodzenie, ale dla mnie, ponieważ mogłam nadal myśleć, gdy to się działo, był to bardziej problem niż błogosławieństwo. Nie miałam problemu ze zdejmowaną ze mnie marynarką. Nie miałam problemu z zielonym płaszczem Damiana ześlizgującym się na podłogę, nawet jeżeli to pozostawiło górną część jego ciała nagą, z twardymi mięśniami pod skórą w kolorze świeżych białych prześcieradeł. To Nathaniel był problemem, a raczej moje zakłopotanie naszymi relacjami. Przesunęłam rękami po niewiarygodnym cieple jego skóry, ale wyraz jego lawendowych oczu był zbyt intensywny. Nie kochałam Nathaniela w sposób, w jaki powinnam, a wyraz jego oczu nie pozostawiał wątpliwości co do tego, co on czuł do mnie. To było złe. Nie mogłam wziąć tego od niego, jeżeli on był we mnie zakochany, a ja w nim nie. Nie mogłam tego zrobić. Odsunęłam ręce, potrząsając głową. Damian przywarł do moich pleców, ale w momencie, gdy odsunęłam się od Nathaniela, jego chętne ręce mnie uwolniły. – Cholera, – wyszeptał i nachylił twarz nad czubkiem mojej głowy. Lśniące miłością oczy Nathaniela przemieniły się w coś mrocznego, starego. Położył ręce na obu stronach mojej twarzy, obejmując mnie. – Nie odsuwaj się, – powiedział. – Muszę. – Jeżeli nie będzie seksu, to pojawi się krew, Anito, nie czujesz tego? – zapytał Damian. Mogłam coś poczuć. To było tak, jakbym tym razem ja postawiła osłony. Ale po ich drugiej stronie znajdowało się wciąż coś ogromnego i przerażającego. Coś, co zatrzymałam w trakcie jakiegoś procesu, ale nieświadomie; to coś było głodne. To coś nie dbało, czym je pożywię, ale domagało się pożywienia, pożywienia się czymkolwiek.

Ręce Damiana wciąż spoczywały na moich ramionach, ale odsunął swoje ciało na tyle, że już się nie dotykaliśmy. – Anita, proszę… Odwróciłam się w rękach Nathaniela, tak że mogłam zerknąć w twarz Damiana. – To jest nie w porządku, Damian. – Sam seks, czy to z kim go będziesz uprawiać? – zapytał. Musiałam wziąć wdech, by mu odpowiedzieć, ale ręka Nathaniela objęła moją twarz. Odwrócił mnie tak, że spojrzałam na niego i nagle stałam się boleśnie świadoma siły jego rąk. Siły, która mogła równie dobrze zgnieść moją twarz, jak ją obejmować. Był tak uległy, że rzadko pamiętałam, jak był silny, jak niebezpieczny mógł być, gdyby był inną osobą. Chciałam powiedzieć, „Puść mnie, Nathaniel”, ale zdążyłam tylko wymówić „Puść”, gdy mnie pocałował. Uczucie jego ust na moich powstrzymało słowa, zmroziło mój umysł. Nie mogłam myśleć, nie mogłam myśleć o niczym poza aksamitnym dotykiem jego ust. Wtedy coś wydawało się pęknąć wewnątrz niego, jakaś bariera, i jego język wtargnął w moje usta tak głęboko i daleko, jak tylko zdołał. Uczucie zagłębiania się tak głęboko rozerwało moje osłony i, ponieważ nikt inny nie walczył, ardeur powróciło do życia. Powróciło do życia na krawędzi ust Nathaniela, jego rąk, jego pragnienia. Było zamieszanie z powodu dartych ubrań, odrywanych i spadających na nas guzików. Ręce, wszędzie ręce i dźwięk rozrywanych ubrań. Moje ciało szarpnęło się wraz z rozrywanymi ubraniami, a ręce rozrywały ich odzież. Jakby każdy cal mojej skóry pragnął każdego cala ich skóry. Musiałam poczuć tą nagość przesuwającą się po mnie. Moja skóra była jak coś wygłodniałego, jakbym nie dotykała nikogo od wieków. Wiedziałam, czyj głód dotyku przepływał przeze mnie. Damian nie tęsknił za samym seksem. Są potrzeby ciała, które można pomylić z seksem, które mogą prowadzić do seksu, ale to nie seksu się wtedy pragnie. Moje nogi zostały splątane spodniami owiniętymi wokół kostek. Moja kamizelka została rozpięta, a koszula podarta. To ręka Damiana chwyciła z tyłu majtki i pociągnęła je, zrywając z mojego ciała, pozostawiając mnie nagą od pasa w dół. Mogłam odwrócić się i zobaczyć, ile ubrań on ma wciąż na sobie, ale wtedy Nathaniel znalazł się przede mną. Jego szorty były podarte. Przeze mnie, jak sądzę. Klęczał na podłodze przede mną, nagi; prawie nigdy nie pozwalałam Nathanielowi być przy mnie nago. To była jedna z przyczyn, dzięki którym byłam w stanie oprzeć się chęci uczynienia z nim tych ostatnich kroków. Po prostu zatrzymaj ubranie i nic złego się nie zdarzy.

Teraz klęczał przede mną i wszystko, co mogłam zrobić, to patrzeć w górę jego ciała. Jego twarz z tymi niesamowitymi oczami, te usta, linia jego szyi rozszerzająca się w twarde ramiona, klatka piersiowa, której widok wskazywał, że podnosił ciężary, krągłość jego żeber pod mięśniami, płaski brzuch, mały dołeczek w ciele, będący pępkiem, umięśnione uda i nagle obraz jego nabrzmiałości. Widziałam go to tylko raz w przeszłości całkowicie nagiego i podnieconego. Nie pamiętałam, by był taki gruby, ani tak długi; oczywiście nie był przyciśnięty do jego brzucha tak mocno, by nabrzmiałość jego ciała mogła wydawać się zbyt wielką, by ją w sobie pomieścić. Wydawał się gruby i ciężki od potrzeby, jakby najlżejszy dotyk mógł sprawić, że ta nabrzmiałość rozleje się wokół mnie. Zaczęłam sięgać po niego, ale Damian wybrał ten moment, by musnąć główką swojej nabrzmiałości tył mojego ciała. Ten ruch sprawił, że zadrżałam i pochyliłam się, unosząc się ku niemu, jakby oferując siebie w ferworze. Ta myśl pomogła mi odzyskać kontrolę, przynajmniej odrobinę. Nigdy nie widziałam Damiana nago, a teraz niewiele brakowało, by zanurzył tę nagość w moim ciele. To wydawało się nie w porządku. Powinnam najpierw go zobaczyć, prawda? Nie było żadnej logiki w tej myśli. Cała logika odpłynęła w dal, ale ta myśl sprawiła, że odwróciłam głowę i spojrzałam na niego. Krwistoczerwone włosy spływały mu na ramiona, otaczając niewiarygodną biel jego ciała. Był węższy w ramionach i smuklejszy, a jego brzuch wydawał się ciągnąć w nieskończoność, gładki i smakowity jak coś, co powinnam lizać w dół, aż trafię do pępka i tuż poniżej, do jego męskości. Był odsunięty od ciała, więc było trudno ocenić jego długość. Wydawał się wyrzeźbiony z kości słoniowej i perły, a w miejscach, gdzie krew biegła tuż pod powierzchnią, wydawał się zaróżowiony jak środek muszli, delikatny i lśniący. Zdałam sobie sprawę w tej chwili, że był bledszy za życia niż jakikolwiek inny wampir, którego widziałam nago, a jego ciało przypominało wyglądem ducha, jakby nie był prawdziwy. Twarz Nathaniela musnęła moją, ponownie skupiając na nim moją uwagę. Klęczał i trzymał głowę tak nisko, że jego twarz, tak jak moja, prawie dotykała podłogi. Przycisnął policzek do mojego i wyszeptał: – Proszę, proszę, proszę, Powtarzał to wciąż i wciąż, i pomiędzy każdym „proszę” całował mnie; lekki dotyk ust; „proszę”, pocałunek, „proszę”, pocałunek. Całując mnie i mówiąc przy mojej twarzy tak ciepłym głosem, podniósł nas oboje na kolana. Byłam tak świadoma jego twarzy, jego ust, jego oczu, że nie pomyślałam, co klęczenie tak blisko siebie może uczynić. A wtedy jego nagie ciało naparło na mnie z przodu, by stworzyć we mnie nowe wejście, cokolwiek, cokolwiek, tylko by być w gorącej głębi mojego ciała. Zajęło mi sekundę, by zrozumieć, że to

potrzebę Nathaniela odczuwałam. Pragnął tak strasznie, ale to było również i moje pragnienie. Moje pragnienie i zaprzeczanie temu pomogło uczynić ten moment tym, czym był. Ponad tym wszystkim za moimi plecami był Damian i jego ciało było także jednym wielkim kawałkiem potrzeby. Nathaniel i ja tonęliśmy w głodnym dotyku Damiana. Tak samotni, tak strasznie samotni. A przy tym czuliśmy strach Damiana. Strach, że do niczego nie dojdzie, że zostanie odesłany do trumny, sam, niezaspokojony. Jego samotność była wyczuwalna mimo pożądania, jakie odczuwał; i wtedy uchwyciłam przebłysk: widok pokoju wysoko w zamku. Pokoju, z którego miał widok na morze. Srebrne kraty w oknie, ciężkie od run, i odgłos wiatru wpadającego przez okno tak, że słyszał go, nawet gdy się odwrócił. Dała mu jeden z najlepszych pokoi w zamku jako więzienie, ponieważ wiedziała, co to dla niego znaczy. Ona zawsze wiedziała, co będzie boleć najbardziej. To był jej dar. Ktoś mnie pocałował, mocno i szybko, zmuszając moje usta do otwarcia, wpychając język tak głęboko, że prawie się zadławiłam, a to przywróciło mnie do rzeczywistości, zabrało z tego opuszczonego pokoju i odcięło od odgłosów morza uderzającego w dole o skały. Nathaniel odsunął się na tyle, by wyszeptać szorstko: – Pozytywne myśli, Anito, dobre myśli. A potem jego usta były na moich; język, usta, nawet zęby dotykały moich warg tak, że było to bardziej jak jedzenie niż całowanie, ale to wydobyło jęk z mojego gardła, mały bezradny dźwięk przyjemności. Moje ręce błądziły po jego ciele, podążając za ruchem jego ramion, pleców i delikatnej jedwabistej krągłości pośladków. Jego tyłek wypełnił moje ręce, a przód jego ciała był jak opakowane gorąco, jakby miał wybuchnąć płomieniem. Ręce Damiana dotknęły tyłu mojego biustonosza; on jakoś przetrwał ten pierwszy szał. Rozerwał go i resztki stanika opadły na klatkę piersiową Nathaniela. Ręce przesunęły się po moich piersiach; jedna sięgała od tylu a druga należała do mężczyzny przyciśniętego do przodu mojego ciała. Dotyk Damiana był delikatny, głaszczący. Nathaniel objął ręką moją pierś i wbił paznokcie w moje ciało. To ręka Nathaniela wygięła moje plecy, oderwała moje usta od jego i zmusiła do krzyku. Damian zawahał się, jakby wystraszył go krzyk, choć czuł, że to była przyjemność a nie ból. Nie lubił słyszeć krzyków kobiet. I znów zatonęliśmy w jego wspomnieniach. Pod zamkiem znajdował się pokój, pochodnie, ciemność i kobiety, każda kobieta o której myślała, że jest piękniejsza od niej. Nikt nie mógł mieć bardziej blond włosów niż ona, oczu bardziej

niebieskich, czy większych piersi. To wszystko było grzechem, a grzechy były karane. Napływ obrazów: stosy blond włosów, szerokie niebieskie oczy jak chabry i włócznia, która je wydłubała, piersi tak blade i jasne jak żadne, jakie widział, i miecz… Nathaniel krzyknął „Nieee!”. Sięgnął nade mną i chwycił garść czerwonych włosów. Przycisnął Damiana do mnie tak mocno, że dotyk jego twardego ciała sprawił, iż zadrżałam pomiędzy nimi. – Szczęśliwe myśli, Damian, pozytywne myśli. – Nie mam żadnych dobrych myśli, – i po tym stwierdzeniu ukazał się kolejny mroczny pokój, i unoszący się w nim zapach palonego ciała. To ja krzyknęłam tym razem. – Boże, Damian, dość. Zatrzymaj swoje koszmary dla siebie. Wspomnienie odeszło wraz zapachem i ardeur osłabło. Mogłam znów myśleć, nawet wciśnięta pomiędzy ich ciała. – Każ mu cię przelecieć, – powiedział Nathaniel. Gapiłam się na niego. – Co takiego? – Każ mu to zrobić; wtedy nie będzie taki skonfliktowany. To wydawało się tak niedorzeczne, że trudno było poczuć się urażoną, klęcząc całkiem nago pomiędzy dwoma mężczyznami, ale tak właśnie się czułam. – Być może to ja jestem skonfliktowana. – Prawie zawsze, – powiedział i uśmiechnął się, by złagodzić słowa. Głos Damiana doszedł do mnie niski i ciężki jakby od smutku. – Ona nie chce, bym to zrobił. Chce, bym pomógł jej zatrzymać ardeur, nie bym je pożywił. To tego naprawdę pragnie. Mogę to poczuć i to właśnie muszę zrobić. – Anita, proszę, każ mu. Ale Damian miał rację. Był jedynym bezpiecznym portem w burzy seksualnych pokus. Ceniłam jego zdolność, która pozwalała mi nie czuć ardeur. Ceniłam to bardziej niż cokolwiek, co jego ciało mogło dla mnie zrobić. A ponieważ naprawdę byłam jego mistrzem, a to było moje prawdziwe życzenie, musiał pomóc mi je spełnić. Chłód grobu powstał pomiędzy nami i tym razem to nie było przerażające. To przynosiło ulgę i zadowolenie. – Anita, nie, – powiedział Nathaniel, – nie. Położył głowę na moim ramieniu. Ten ruch odsunął jego ciało ode mnie i to też pomogło mi myśleć Obróciłam się, by spojrzeć na Damiana i nie musiałam widzieć jego twarzy, by poczuć przytłaczający smutek. Wydawało się, że wypełnia go uczucie bolesnej straty, jak jakieś

gorzkie lekarstwo. Ale wyraz jego twarzy przywiódł ten smutek do mnie, jak ostrze wbijane w moje serce. Widok czyichkolwiek oczu pełnych takiego bólu sprawiał cierpienie. Patrzyłam na jego twarz, wciąż trzymana lekko w ramionach ich obojga. Nathaniel położył znów głowę na moich nagich plecach i potrząsał nią. – Anita, nie czujesz jaki on jest smutny? Nie czujesz tego? Spojrzałam na kociozielone oczy Damiana i powiedziałam. – Tak. Obrócił twarz, jakby pokazał mi więcej, niż chciał. Dotknęłam jego podbródka i odwróciłam jego twarz do mnie. – Nie pragniesz mnie, – odpowiedział i było w tych słowach poczucie przeogromnej straty. Straty, która zacisnęła mi gardło, sprawiła, że zabolało mnie w piersiach. Chciałam temu zaprzeczyć, ale on mógł poczuć to, co ja czułam. Miał rację, nie pragnęłam go, nie we ten sposób, w jaki pragnęłam Nathaniela, nie mówiąc już o tym, jak pragnęłam Jean-Claude’a czy Micaha. Co się mówi, kiedy ktoś potrafi odczytać twoje emocje tak, że nie możesz ukryć się za grzecznymi kłamstwami? Co się mówi, kiedy prawda jest zbyt straszna, a ty nie możesz skłamać? Nic. Żadne słowo nie potrafiło tego uleczyć. Ale nauczyłam się, że są inne sposoby, by powiedzieć, że ci przykro. Inne sposoby, by powiedzieć, że zmieniłabym to, gdybym mogła. Oczywiście nawet to było kłamstwem. Nie chciałabym stracić tej chłodnej rezerwy, jaką mógł mi dać Damian, za nic w świecie. Pocałowałam go, chcąc, by to były lekkie, delikatnie przeprosiny, których nie mogłabym wyrazić słowami, ale Damian pomyślał, że już nigdy nie znajdzie się tak blisko mnie. Poczułam wzbierającą w nim gwałtowność, desperację, która zmusiła go do zaciśnięcia uścisku na moich ramionach, zmusiła go do wtargnięcia językiem w głąb moich ust i pocałowania mnie mocno i chętnie, i z wściekłością. Poczułam smak krwi i założyłam, że skaleczył mnie kłami. Przełknęłam jej słodki smak bez zastanowienia. Wtedy poczułam coś jakby ocean, poczułam go jak sól na moim języku. Odsunęliśmy się na tyle, by spojrzeć na swoje twarze i zobaczyłam krople krwi spływające po jego dolnej wardze. Nathaniel tylko zdążył powiedzieć, – Czuję morską wodę. Wtedy moc otoczyła nas i uderzyła w nas wszystkich. Wbiła nas w podłogę, jakbyśmy byli łodzią uderzającą o skały. Krzyczeliśmy, wierzgaliśmy i nie mogłam tego kontrolować. Jeżeli naprawdę byłabym mistrzem, mogłabym to ujarzmić, pomóc nam wszystkim, ale nigdy nie miałam zamiaru kogokolwiek oznaczyć. Nigdy nie chciałam być niczyim mistrzem.

Czwarty znak napierał na nas, a ja nie wiedziałam, co zrobić. Wnętrze mojej głowy wybuchło białymi gwiazdami i szarą plazmą. Ciemność pożerała wnętrze mojej głowy. Gdybym była pewna, że się znów obudzę, przywitałabym omdlenie, ale bałam się. Nie wiedziałam tego. Ale to nie miało znaczenia, ciemność wypełniła wnętrze mojej głowy i wlecieliśmy w nią. Żadnego krzyku, żadnego bólu, żadnej paniki, nic więcej.

Rozdział 14 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Obudziłam się wcześnie wraz z porannym słońcem. To sprawiło, że zamrugałam i zanim mogłam dostrzec coś przez tą błogość, zastanawiałam się gdzie jestem. I co robię na podłodze? Dlaczego leżę naga na podłodze? Nie odwracając głowy zobaczyłam nogi krzesła i odrobinę przestrzeni, która służyła do przygotowywania śniadań. Dobra, byłam na podłodze mojej własnej kuchni, naga. Dlaczego? Usłyszałam cichy dźwięk ruchu, zanim poczułam czyjąś dłoń muskającą moją rękę. Wymagało olbrzymiego wysiłku, by spojrzeć na prawo, w dół mojego ciała i dostrzec Nathaniela leżącego na podłodze, jeszcze bardziej roznegliżowanego niż ja. Wciąż miałam resztki garnituru wokół nóg. Garnitur sprawił, że przypomniałam sobie ślub. Pamiętałam jak rozmawiałam z Micahem po przyjściu do domu. Pamiętałam, że Micah musiał wyjść i ocalić jednego z wilków Richarda. Pamiętałam, że powstało ardeur i że coś poszło nie tak. Pamiętałam, że był tu Damian. Musiał obudzić się przed nami i wynieść do trumny. Jasne, zawsze nieumarli dochodzą do siebie najszybciej. Ktoś jęknął i nie był to ani Nathaniel, ani ja. Nagle okazało się, że mogę obrócić głowę, dużo szybciej niż zrobiłam to wcześniej. Adrenalina potrafi takie sztuczki. Damian leżał na podłodze, jego górna część ciała skąpana w porannym świetle, jak jego biała skóra została zanurzona w miodzie. Część mojego umysłu rejestrowało jego piękno, tak tam leżącego w kałuży krwistoczerwonych włosów i złotego światła, ale większość była przerażona. Uklękłam i złapałam jego nogi, zanim moje ciało zdążyło się sprzeciwić. Nathaniel znalazł się obok mnie i wyciągnęliśmy Damiana ze światła. Był teraz przytomny: przytomny i przerażony. Znalazł się poza światłem słonecznym, ale kuchnia wychodziła na zachód i północ, a pokój był jasny od światła wczesnego poranka. Damian cofnął się do szafek, przyciskając do nich jakby sądził, że może się w nie wtopić i ukryć w mroku. Próbowałam złapać go za ramię, sprawić by wstał, by wydostał się ze światła, ale walczył ze mną. Jego ręce uderzały o ciało jak u kogoś pokrytego pająkami, próbując odepchnąć od siebie najmroczniejsze lęki, kiedy te lęki wpełzły na twoje ciało. Ale światło nie jest pająkiem i nie możesz go z siebie strząsnąć.

Chwyciłam drżący nadgarstek i przytrzymałam. Wrzasnęłam ponad krzykami, – Nathaniel, pomóż mi. Nathaniel walczył, by chwycić drugie ramię i wyciągnęliśmy wampira ze światła do osłoniętej części pokoju gościnnego. Nie przestał krzyczeć. Nawet gdy przycisnęliśmy go do ściany, w chłodnym mroku, wciąż drżał. W chwili, gdy puściliśmy jego ręce, zaczął znów strzepywać coś ze swojej skóry, jakby gasił niewidoczny ogień. Ale tam nie powinno być niewidzialnego ognia. Widziałam wampira płonącego w świetle słońca, i to jak płonęli, gorącym białym płomieniem, jak przy spalaniu magnezu. Nie było w tym nic niewidzialnego. Płonęli i nie dawali rady uciec ze światła, topili się, łącznie z kośćmi. Wymagało bardzo wysokiej temperatury by stopić kości, ale wampir w świetle słońca płonął porządnie. Nathaniel klęczał, próbując uspokoić Damiana, przytrzymać go, by powstrzymać go przed strzepywaniem rzeczy, których nie mogliśmy zobaczyć. Patrzyłam z góry na Damiana i próbowałam myśleć pomimo lęku, który mnie dławił. Dławiłam się przerażeniem Damiana. Nie mogłam myśleć przez to. Ledwie mogłam oddychać. Uniosłam osłony, ustawiłam metal w moim umyśle przed jego lękiem i próbowałam myśleć. Spojrzałam na bladą skórę Damiana i nie było tam poparzeń, nawet zaczerwienienia. Nie był poparzony. Nie płonął. Nie wiedziałam czemu. Powinien stanąć w płomieniach w chwili gdy padło na niego światło, ale tak się nie stało i jeżeli nie spłonął w słońcu, to nie spłonie tutaj, w mroku. Mogłam usłyszeć jak dzwoni telefon w drugim pokoju, ale był stłumiony przy krzykach Damiana. Pozwoliłam mu dzwonić. Jeżeli to policja zadzwonią jeszcze raz. Jeżeli to przyjaciel to oddzwoni. Jeżeli to kolejny nagły wypadek, to może poczekać. Jedna katastrofa naraz. Uklękłam przed nim i próbowałam przemówić ponad tym przerażającym krzykiem. – Damian, Damian, jesteś bezpieczny. Wszystko w porządku. Nie płoniesz. – Położyłam ręce po obu stronach jego twarzy i krzyknęłam do niego. – Bezpieczny, jesteś bezpieczny. Jego oczy pozostawały otwarte, źrenice jak igły. Nie słyszał niczego. To przypominało szok, tyle że było jeszcze gorsze. Jeżeli to byłby stary film, uderzyłabym go, ale nie byłam pewna czy to pomoże. Jak postępujesz z rozhisteryzowanym wampirem? Co robisz z jakimkolwiek histerykiem? Wejściowe drzwi za nami nagle się otworzyły. Zostałam oślepiona przez światło słoneczne, które rozlało się wokół nas. Gregory, jeden z moich lampartów wyszedł z tego blasku. Nie wiem co bym powiedziała, ponieważ Damian wydał dźwięk, który był czymś gorszym niż wrzask. To był głos, który nigdy nie powinien wydobyć się z ludzkiego gardła.

Wstał i poruszał się jak biało-czerwona mgła, zmierzając głębiej do domu, poza ciepło jasnego światła. Nathaniel podążył za nim, tą szybszą niż oko może uchwycić prędkością, jaką przejawiali zmiennokształtni i obaj zniknęli za rogiem zanim ja tam dotarłam. Spodziewałam się zobaczyć otwarte drzwi do piwnicy, ale tak nie było. Ruch w górę schodów przykuł mój wzrok i zobaczyłam wyraźnie jak Nathaniel robi ostatni krok i znika w dole korytarzu. Spanikowany Damian pobiegł w górę zamiast w dół, do tej części domu, gdzie wampiry rzadko zaglądały. W górnej partii domu, zasłony były odsunięte i światło słoneczne wlewało się do środka. Kurwa.

Rozdział 15 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Dotarłam prawie na szczyt schodów, gdy usłyszałam za sobą Gregorego. Zawołał za mną, – Co się dzieje? Nie wiedziałam co odpowiedzieć na to pytanie, więc je zignorowałam. Górny korytarz był skąpany w świetle, wielkie okno na końcu otwarte ku wschodzącemu słońcu. Korytarz był pusty. Pomyślałam: gdzie oni są? I od razu wiedziałam. Mogłam wyczuć ich obu, obu w najmniejszym pokoju po lewej, w naszym pokoju gościnnym. Zrobiłam jeden krok ku drzwiom, gdy Damian wybiegł jakby goniły za nim demony z piekła rodem. Wbiegł krzycząc do pomieszczenia pod drugiej stronie korytarza, do łazienki. Niestety tam też było okno. Wszystkie pokoje na górze miały okna. Jeżeli zdołalibyśmy wsadzić go do szafy… Wybiegł z łazienki i upadł, przeczołgał się na czworakach jak zwierze ku następnym otwartym drzwiom. Zniknął wewnątrz, tylko jego żałosne krzyki powiedziały nam, że znalazł kolejne otwarte okno, kolejną powódź światła. – Czy to Damian? – zapytał Gregory. Skinęłam głową. Nathaniel podszedł do pierwszych drzwi przez które wybiegł Damian, krew płynęła po jego ramieniu i trzymał się za rękę. Spojrzał na mnie a jego oczy miały w sobie smutek całego świata. – Znów oszalał. Ostatnim razem, gdy Damian oszalał zabił kilkoro ludzi, wypatroszył ich, zamiast tylko się pożywić. Ale to dlatego, że byłam jego mistrzynią i opuściłam miasto. Nie wiedziałam wtedy, że byłam mistrzynią. Nie wiedziałam, że zostawiając go samego bez dotyku mojej magii, czy czegokolwiek, co do niego przemawiało, uczyniłabym go upiorem, bezmyślną maszyną do zabijania. Jeżeli to była moja wina wcześniej, to znów zawiniłam. Byłam teraz jego mistrzynią bardziej niż wcześniej: musiałam być w stanie to naprawić. – Gregory, zasuń zasłony. Zacznij od tych na końcu korytarza. – Jego niebieskie oczy rozszerzyły się, a twarz wyrażała tuziny pytań, ale Gregory potrafił wykonywać polecenia kiedy chciał, albo gdy go zmusiłeś. Nie kłócił się, tylko ruszył ku końcowi holu.

Ruszyłam do pokoju, gdzie wszedł Damian, ale nigdy tam nie dotarłam, ponieważ on wybiegł znów prawie mnie przewracając. Chwyciłam go, ale mój dotyk go nie uspokoił, a jego nie uspokoił mnie, nie dziś. Pchnął mnie na ścianę i jeżeli puściłabym jego ramię, wybiegłby znów. Nie zrobiłam tego. Uczepiłam się go i pchnął mnie znów o ścianę po drugiej stronie holu. Kurwa. Wrzasnęłam, – Damian, przestań! – Ale albo mnie nie usłyszał, albo straciłam moc zmuszania go do posłuszeństwa. W każdym razie, było źle. Kiedy spróbował znów uderzyć mną o ścianę, owinęłam nogi i użyłam jego własnego pędu, odwracając go do ściany, tak że jego własna siła wbiła go tak mocno w ścianę, że gips popękał pod wpływem uderzenia. Odsunął się od ściany warcząc, z obnażonymi kłami, twarzą ściągniętą w dół, jego człowieczeństwo odpływało, aż to co przyszpiliło mnie do podłogi nie było Damianem. Jedyną rzeczą jaka uchroniła mnie przed rozerwaniem gardła była odrobina super szybkości jaką zdobyłam z tego całego metafizycznego gówna. Dało mi to czas by zarzucić jedną rękę wokół jego gardła a jedną wokół jego piersi Trzymałam go na długość ramienia, moje palce owinięte wokół jego gardła. Normalnie zarzuciłabym ramię wokół jego gardła i nie ufała, że zdołam wcisnąć tam rękę na czas, ale ostatnie dwa razy, gdy próbowałam tego ruchu z wampirem, rozerwał mi ramię. Tak więc umieściłam palce na jego gardle, a dłoń oparłam o jego pierś i spróbowałam utrzymać go z dala ode mnie. Jego zęby kłapnęły i warknął na mnie, jak pies na końcu łańcucha. Ślina trysnęła na moją twarz, płynąc z jego ust jakby był szalonym zwierzęciem. Walczył bezmyślnie by dosięgnąć mnie, by zatopić zęby w moim ciele. Jeżeli myślałby jak osoba, użyłby rąk, jego ręce pokonałyby mnie, ale nie myślał jak osoba. Tak więc walczył z moimi rękami, przyciskając swoje ciało do nacisku moich rąk, jakby to miało znaczenie. Napierał siłą swojego szaleństwa na moje ręce i zaczynał pchać moje ramię naprzód. Nie wiem czy byłby przytomny, gdyby moje nowe metafizyczne zdolności pomogły mi bardziej, ale nie był przytomny, a szalone stworzenie jest silniejsze niż to normalne. To jak siłowanie się z czystej postaci, umięśnioną, warczącą, oddychającą siłą natury. Moje ramię zaczęło się uginać i wiedziałam, że jeżeli dostanie się dość blisko, rozedrze mnie na strzępy. Jego oczy zmieniły się w zieleń i nie było tam nic poza bezmyślną żądzą mordu. Nie miałam przy sobie żadnej broni. Może dałabym radę rozerwać mu gardło. Nie wiedziałam czy byłam teraz tak silna. Ale on nie był mistrzem wampirów, a ja nie wiedziałam na pewno czy się uleczy jeżeli rozerwę mu gardło. Gdyby po prostu był „tym złym”, rozerwałabym mu gardło i zrobiła co w mojej mocy by go zabić zanim on zabiłby mnie, ale to

był Damian i cokolwiek poszło nie tak, to jakimś sposobem była moja wina. Nie mogłam go zabić, ponieważ nie byłam mistrzynią na tyle, by sobie z nim poradzić. Przyparł do mnie, a ja włożyłam wszystko co miałam, by utrzymać go z dala od mojej twarzy i gardła. Moje ramiona zaczęły drżeć z wysiłku a łokcie się uginały. Jego twarz wypełniła moją wizję, a ślina kapała mi na twarz. Zrobiłam jedyną rzecz jaka przyszła mi do głowy, wrzasnęłam po pomoc. Gregory znalazł się tam, jego ręce na ramionach i barkach Damiana, próbując wykorzystać jego nadnaturalną siłę przeciwko innej nadnaturalnej sile. Spowolnił parcie Damiana ku mojej twarzy, ale tylko spowolnił. Damian był jak człowiek na anielskim pyle (*psychodeliczna substancja psychoaktywna), silniejszy niż wcześniej, ponieważ nie było tam nikogo, kto pomógłby mu ograniczyć jego siłę. Był siłą samą w sobie, a celem jego życia wydawała się moja twarz. Nathaniel chwycił drugie ramię Damiana. Krew wciąż kapała z jego ręki, ale spowolniła. Co oznaczało, że Damian znalazł sposób by go zranić, który nie wymagał zębów ani paznokci, przez co nie uniemożliwiło to uleczania się. Sądzę, że z nimi dwoma odciągającymi Damiana i mną napierającą, może by nam się udało, ale krwawiące ramię Nathaniela znalazło się koło twarzy Damiana. Był wściekły, ale był wampirem, nawet jako upiór zareagował na świeżą krew. Jego szyja obróciła się w mojej ręce, a ja byłam tak skupiona na odpychaniu go, że to mnie zaskoczyło. Zatopiłby zęby w ramieniu Nathaniela, gdyby nie Gregory, który był sekundę szybszy, a o sekundę za wolny. Zdołał w połowie owinąć swoje ramię wokół szyi Damiana, co wpakowało jego nadgarstek prawie w usta wampira. Damian zrobił to, co zrobiłoby każde zwierzę – ugryzł go. Gregory krzyknął i spróbował się wyrwać. To podziałało i nie zadziałało. Odsunął się od nas, ale wraz z wampirem. Poruszali się tak szybko, że Nathaniel upadł na mnie, rozpryskując na mnie krew. Wstał i poruszał się ku odgłosom walki w oddali, w dół do korytarza, zanim ja podniosłam się na kolana. Damian przyszpilił Gregorego do podłogi, wgryzając się w jego ramię jak pies w kość. Nawet ponad krzykami Gregorego słyszałam jak trzaskają kości. Nathaniel był już tam, owijając swoje ramię wokół talii Damiana. Podniósł go w górę, ale zęby nadal tkwiły w połamanym ramieniu Gregorego, tak że Gregory został podciągnięty na kolana przez ból kłów wbitych w jego ramię. Prawie dotarłam do nich, gdy Damian przypomniał sobie, że potrafi latać. Zerwał się z podłogi i rzucił Nathanielem o sufit na tyle mocno, że kurz z gipsu opadł na nich, a gdy

Damian upadł na ziemię strzepał z siebie zaciśnięty chwyt Nathaniela. Damian był kiedyś wojownikiem i choć Nathaniel oraz Gregory byli silni, nie znali się na walce. Siła bez treningu na niewiele się zdaje. Nagle tylko ja pozostałam na nogach w korytarzu, za wyjątkiem Damiana. Ruszył ku mnie w rozmazanym ruchu. Przestawiłam ciężar na drugą nogę i miałam tylko ułamek sekundy by go zobaczyć, pomyśleć co zrobić i zareagować. Lata ćwiczeń judo i moje ciało pamiętało zanim mój umysł nadążył. Użyłam jego własnego pędu przeciw niemu, jedno ramię na jego biodrze jako punkt zaczepienia i rzuciłam go, tak daleko i mocno, jak jego własny ruch mi pozwolił. Wylądował na górze schodów, pełznąc odwrócony do mnie zanim zdążyłam zdziwić się jakim cudem rzuciłam go tak daleko. Pewnie dlatego, że już nie byłam człowiekiem. Ale znalazła się nad nim inna postać, wchodząca po schodach. To był Richard Zeeman, tutejszy Ulfrik, Król-Wilk, mój były narzeczony, do tego w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie. Miałam dwie sekundy by zobaczyć, że jego włosy odrosły na tyle by lekko się zakręcić przy tej niezwykle krótkiej fryzurze, że biała koszulka czyniła jego blednącą opaleniznę kontrastową, oraz że wciąż był jednym z najprzystojniejszych mężczyzn jakich widziałam. Wtedy wampir odwrócił się, dostrzegł go i rzucił się na Richarda. Balansowali tak przez chwilę, ale potem ciężar jednego z nich pociągnął ich w dół i Richard spadł w tył ze schodów z wampirem napierającym na niego. Zniknęli mi z pola widzenia i ponad hałasem ich ciał spadających po schodach usłyszałam krzyk kobiety.

Rozdział 16 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Podeszłam do zejścia, oczekując, że zobaczę ich szamotających się na schodach, ale te rozciągały się puste. Zbiegłam w dół schodów ku dźwiękom walki. Richard przeniósł walkę do pokoju dziennego, tak więc miał dużo przestrzeni, by użyć swoich długich nóg i ramion. Kopnął Damiana w twarz tak mocno, że wampir zachwiał się i odchylił do tyłu. Dostrzegłam profil Damiana; po prawej stronie płynęła krew. Richard wykorzystał te dodatkowe sekundy, które podarował mu wampir i wykonał piękne kopnięcie z obrotu w lewą stronę twarzy Damiana. To uderzenie było na tyle mocne, by krew popłynęła grubą stróżką. Damian zachwiał się i myślałam, że upadnie, ale uderzył w ścianę. Zawahał się na tyle długo, by Richard zdołał wykonać kolejne kopnięcie. Stopa z tyłu, stopa z przodu, gotów do walki, ale rozluźniony, ciało częściowo obrócone, tak by dać uderzeniu ogromną siłę; moment, gdy twoja pięść ląduje na wybranym celu, obracasz pięść, gdy zetknie się ze skórą, tak że zwiększasz jeszcze bardziej powstałe uszkodzenia. Patrząc na Richarda skupiającego uwagę na wampirze, widząc jego ciało napięte i gotowe, jego ręce lekko zaciśnięte w pięści, wiedziałam, że przygotowywał się do kopnięcia. Przypomniało mi to, że był tam ktoś z nadnaturalną siłą, kto naprawdę wiedział, jak walczyć. Krew była na jego lewej ręce i nie mogłam rozpoznać, czy to krew jego, czy Damiana. Cichy dźwięk przeniósł moją uwagę do odległej strony dziennego pokoju. Kobieta, której nie znałam, stała obok zestawu telewizyjnego. Była blada, o ciemnych włosach i była przerażona. Nie miałam czasu, by zauważyć więcej. Stałam zbyt blisko walczących, by to dostrzec. Gdyby Damian był po prostu wielkim złym wampirem znajdującym się w moim domu, to zastrzeliłabym go z mojego pistoletu, ale on nie był przestępcą. To był Damian i jakoś to wszystko było moją winą. Nie mogłam wyciągnąć spluwy i go zastrzelić. To była jedna z niewielu chwil w moim życiu, kiedy mnie zmroziło, zostałam przytłoczona przez możliwą konieczność dokonania wyboru. Damian stał oparty o ścianę dość długo – piętnaście, trzydzieści sekund – myślałam, że to już po walce, że Richard w końcu nakopał mu jakiegoś rozumu do głowy; myliłam się. Wampir ruszył spod ściany w smugach bieli i czerwieni. Richard odparł atak kopniakiem w klatkę piersiową Damiana. Cios nie był tak ładny jak ten poprzedni sierpowy, ale dźwięk

uderzenia był donośny. Podobne ciosy powaliłyby człowieka, ale on nie był człowiekiem i tak się nie stało. Zachwiał się, a ja prawie mogłam wyciągnąć rękę i dotknąć jego pleców. Damian znieruchomiał, tak jak to potrafią stare wampiry, jakby był jakąś piękną statuą. Wtedy wiedziałam, że planował znów się rzucić, ale nie na Richarda. Miałam kilka dodatkowych sekund, by zareagować, kiedy obrócił się, błyskając białą skórą i czerwonymi włosami, obrócił się tak szybko, że kolory zlały się, tak że wyglądał jak tornado bieli i krwi. Rzuciłam się przed siebie i przewróciłam o tył kanapy. Wylądowałam po jej drugiej stronie, na dywanie. Potrzebowałam tylko uderzenia serca, by wstać, a Damian już był na mnie. Przygotowałam się na to, ale spróbuj przygotować się na uderzenie rozpędzonego pociągu. Nie było żadnego przystanku, czy walki. Nagle spadałam na plecy pchana przez Damiana. Nie walczyłam z upadkiem, tylko wykorzystałam go. Kiedy moje ciało uderzyło o podłogę, moja jedna noga była oparta na brzuchu Damiana, a obie ręce na jego ramionach. Rzut „tome nage” to jedyny rzut w judo, do którego używasz całego ciała. W większości rzutów są inne możliwości, na które możesz zdecydować się w ostatniej minucie, jeżeli coś pójdzie nie tak, ale „tome nage” albo zadziała, albo nie. Jeżeli się nie uda, twój przeciwnik znajdzie się na tobie w idealniej pozycji, by przyszpilić cię do podłoża. Ale ja nie wybrałam tego rzutu, to był jedyny ruch jaki mogłam wykonać, by przeciwdziałać atakowi Damiana. Miałam sekundy, by zrobić to prawidłowo, albo on wgryzłby mi się w twarz. Więc kiedy kopnęłam nogami, włożyłam w to wszystkie siły, jakie miałam. Zapomniałam tylko, że siła jaką miałam teraz do dyspozycji, była zdecydowanie większa niż kiedyś. Damian znów przeleciał w powietrzu, ale tym razem nie z powodu swoich nadnaturalnych mocy. Przewróciłam się na czas, by zobaczyć, jak Damian uderza w ścianę parę metrów dalej. Uderzył na tyle mocno, by pękła farba, pozostawiając częściowy odcisk jego ciała na ścianie, po czym ześlizgnął się na podłogę. Usłyszałam jak ktoś za mną mówi „łał”. I nie był to Richard, ponieważ on okrążył tapczan i znalazł się tuż obok mnie. Nie miałam czasu, by zerknąć za siebie i zobaczyć, czy to Nathaniel, czy Gregory, ponieważ dwie straszne rzeczy zdarzyły się naraz. Pierwsza to Damian powoli podnosił się na nogi. Dość powoli, bym pomyślała, że go zraniłam, ale i tak się podnosił, wciąż był przytomny. Drugą była kobieta, która znów zaczęła krzyczeć, a przez to, że rzuciłam Damianem przez pokój, znajdowała się najbliżej. Cofnęła się, gdy rzuciłam go w powietrze, w przeciwnym razie byłaby dokładnie tam, gdzie wylądował, ale kiedy odwrócił się i tak była niecały metr od niego. Niedobrze.

Richard ruszył w jej kierunku, ale ona już cofała się ku otwartym frontowym drzwiom. Było coś w sposobie, w jaki się poruszała, co sprawiło, że Richard i ja musieliśmy coś krzyknąć. Richard znalazł czas, by powiedzieć: – Clair, nie… Ja miałam czas, by dokończyć: – Nie biegnij. Ale było za późno. Ona pobiegła, akurat gdy Damian odwrócił się i ją zobaczył. Gdyby wrzucić kota do pokoju pełnego myszy, jako pierwszą będzie gonić tę, która ucieka. Richard pobiegł, ale nawet z jego prędkością nie było czasu, by zdąży przed Damianem i zablokował drzwi. Wszystko, na co Richard miał czas, to pobiec za nim, wpaść na niego i rzucić się razem z Damianem na podłogę. Miał wampira pod sobą, ale nie panował nad nim. Richard krzyknął. Jego ramiona zasłoniły mi widok i musiałam spojrzeć z drugiej strony, by zobaczyć usta Damiana zatopione w pierś Richarda. Uklękłam, by pomóc odciągnąć pysk Damiana od jego ciała, ale Richard popełnił podstawowy błąd, jakby był żółtodziobem. Chwycił Damiana za włosy i ściągnął go z siebie. Wampirze ugryzienia są takie jak węża; jeżeli wąż dobrze chwyci, nie zrzucisz go ot tak, bez problemu. Oderwanie go spowoduje więcej uszkodzeń, niż pozwolenie, by wąż puścił ofiarę dobrowolnie. Zgaduję, że wyjątkiem są jadowite węże, bo można założyć, że im dłużej cię gryzie, tym więcej jadu w ciebie wpuści, co może być prawdą, ale wampiry nie są jadowite. Odrywanie wampirzego pyska od ciała było niesamowitym pokazem siły, ale takie pokazy mają swoją cenę. Koszula Richarda rozerwała się i na jego piersi ukazała się wielka zakrwawiona dziura, ciągnąca się od boku prawie do ramienia. Jego ręka napierająca na ramię Damiana nagle zwiotczała, a wszystkim, co powstrzymywało wampira od zatopienia kłów ponownie w Richardzie, był uścisk Richarda na jego długich, czerwonych włosach. Położyłam rękę na ramieniu Damiana i naparłam, ale w przeciwieństwie do poprzednich przypadków, gdy próbowałam powstrzymać oszalałego wampira od działania, tym razem zadziałało, przynajmniej odrobinę. Pewnie z powodu mojej nadnaturalnej siły. Kęs ciała wypadł z ust Damiana, gdy próbował odwrócić się i zatopić kły we mnie. Richard pociągnął go za włosy i utrzymał te zakrwawione kły z dala ode mnie. Próbował znów użyć lewej ręki i ją poruszył, ale nie mógł nią odepchnąć wampira. Coś istotnego musiało zostać naderwane. Supersilny czy nie, teraz nagle walczył tylko jedną ręką.

Mogliśmy utrzymać pomiędzy sobą Damiana, nie pozwalając mu usiąść, ale nie zdołaliśmy utrzymać go przyciśniętego do podłogi. Próbował się podnieść, zębami chwytał powietrze, dźwięki dochodzące z jego gardła były bardziej zwierzęce niż ludzkie. Nie przegrywaliśmy, ale też i nie wygrywaliśmy. Potrzebowaliśmy innego planu działania. Puściłam jego ramie na tyle, że zdołał podnieść się wyżej, a wtedy oczy Richarda rozszerzyły się. – Nie utrzymam go jedną ręką, nie sam. – Zamierzam założyć mu ramię dookoła szyi, żeby mieć kontrolą nad jego głową, ale musi nieco się podnieść. – Duszenie nie działa na wampira. Oni nie oddychają. To była w połowie prawda, ale odpuściłam sobie. Mogliśmy kłócić się później. – Próbuję tylko kontrolować ruchy jego głowy, o to chodzi. Lekko przytaknął. Nie wyglądał na przekonanego, ale nie kłócił się z tym i to wystarczało. Wsunęłam się za Damiana, a ten był zbyt zajęty sięganiem po Richarda, więc zdawało się, że nic nie zauważył. Uklękłam za wampirem, po raz pierwszy świadoma swojej nagości. Walka sprawiła, że to stało się nieważne. To, co teraz uczyniło ten fakt istotnym, to ręka Richarda wciąż wplątaną we włosy Damiana, a ta ręka musiała tam zostać, aż owinę ramieniem szyję wampira. Musiałam owinąć jedno ramię wokół szyi Damiana, a drugim przytrzymać mój nadgarstek i musiałam ściskać jak diabli, z twarzą wciśniętą w tył jego głowy tak, że on teoretycznie nie będzie mógł mnie dosięgnąć. Tylko uchwyt Richarda i pragnienie wampira, by go ugryźć, powstrzyma Damiana od rozerwania mnie na strzępy w trakcie tego procesu. Tak więc Richard musiał utrzymać tam swoją rękę, ale teraz, nagle, moje nagie piesi miały się przycisnąć do jego ręki i ramienia. Ten czyn i ta odrobina wiedzy zamroziły mnie na chwilę, co pokazuje, jak źle czułam się przy Richardzie, albo jak byłam popieprzona, gdy o niego chodziło. Walka na śmierć i życie, a ja martwiłam się o moje piersi przyciśnięte do jego ramienia. Skup się Anita, skup się. Najpierw przetrwanie, potem możesz czuć się zawstydzona. – Pośpiesz się, – powiedział Richard i w jego głosie czuło się napięcie. Supersiła nie oznacza, że się nie męczysz. Wzięłam głęboki oddech i poruszyłam się ku ciału Damiana i ramieniu Richarda. Musiałam zrobić to szybko i pewnie, bez wahania, ponieważ chwyt Richard nie stanowił wystarczającej kontroli. Jeżeli Damian mnie zauważy, zanim moje ramię znajdzie się pod

jego brodą, to nie było pewności, czy Richard będzie mógł zrobić cokolwiek, co mogłoby ocalić mnie przed uszkodzeniem. Moja ręka dotknęła pokrytej krwią skóry Damiana i mimo tego musiałam nadal działać. Musiałam zignorować tę niemal elektryzującą reakcję, jakiej doświadczyłam, gdy moje nagie piersi musnęły ramię Richarda. Jeden delikatny dotyk i moja skóra była pokryta gęsią skórką. Ale to było coś więcej, niż tylko fizyczne przyciąganie. To było jakby cały świat wstrzymał oddech. Nawet Damian zamarł w tej chwili. Poczułam, jak budzi się Jean-Claude. Jego oczy otworzyły się. Wiedziałam, że obudził się pokryty jedwabną pościelą w pozbawionych słońca podziemiach Cyrku Potępieńców. Obrócił się owinięty jedwabiem oraz ciemnością i dotknął chłodnego ciała Ashera, który przez wiele godzin będzie martwy. Głos Jean-Claude’a odbił się echem w mojej głowie. – Co uczyniłaś, ma petite? Nie wiedziałam, co mogłabym odpowiedzieć, ale w tej chwili świat powrócił do życia. Wciąż mogłam poczuć Jean-Claude’a daleko stąd, ale wróciłam do tu i teraz. Damian pomógł mi skoncentrować się na rzeczywistości. Wygiął się w desperackim chwycie Richarda i rzucił się na mnie; usta szeroko otwarte, kły wysunięte jak u atakującego węża. Nagle sama trzymałam w garści jego włosy i pomagałam Richardowi utrzymać go choć o kilka centymetrów z dala od mojej skóry. Wsunęłam moje prawe ramię pod jego brodę, ściskając jego szyję. A on reagował tak, jakby jedynym niebezpieczeństwem było moje ramię wślizgujące się z prawej strony, ignorując zupełnie trzymającego go Richarda. W tej chwili nie było w nim żadnych ludzkich myśli. Nic ludzkiego. Ani wampirzego. Nie byłam nawet pewna, czy coś zwierzęcego to właściwe określenie. Nie znajdowałam słowa na to, czym stał się Damian. W dawnych czasach byłby nazwany demonem, opętanym, przeklętym. W mojej głowie usłyszałam znów Głos Jean-Claude’a: – Będzie przeklęty, jeżeli nie przywrócisz mu z powrotem świadomości. Musiałam potrząsnąć głową, bo jego głos brzęczał jak jakiś insekt wewnątrz mojej czaszki. To mnie rozpraszało. Pomyślałam bardzo intensywnie „przestań mówić”. Nie wiem, czy mnie usłyszał, czy sam się domyślił, że mnie rozprasza, ale zamilkł. Puściłam włosy Damiana i użyłam ramienia, by owinąć je dookoła jego szyi w czymś, co byłoby duszącym uściskiem, gdyby on musiał oddychać. Wampiry mogą oddychać, ale przecież tego nie potrzebują. Moje ramię znalazło się na miejscu łatwiej dzięki znajdującej się wszędzie krwi, ale krew również sprawiła, że utrzymanie go tym chwytem nieruchomo było znacznie trudniejsze. Opuściłam głowę, ściśle przy jego głowie, używając nacisku całego mojego ciała, by utrzymać go pod kontrolą.

Richard puścił włosy Damiana i wampir opadł na podłogę. Zacisnęłam mój chwyt wokół jego szyi, czekając, aż zacznie się rzucać. Mogłam kontrolować ruchy jego głowy, uniemożliwiając poruszanie na boki, ale nie mogłam go udusić i ważyłam za mało, by go utrzymać na dole. Damian znalazł się na Richardzie i przyszpilił większego mężczyznę do podłogi. Richard napierał swoim sprawnym ramieniem na klatkę piersiową Damiana. Stałam na swoich stopach po ich obu stronach. To było dziwne, ponieważ nie byłam dość wysoka, by to było wygodne, ale zaczęłam walczyć, by odciągnąć do tyłu głowę Damiana. Miałam wrażenie, że mogłabym skręcić mu kark. Byłam prawie tego pewna, choć trudno było odgiąć jego głowę do tyłu. Wiedziałam, że w większości przypadków dekapitowany wampir umiera. Nigdy wcześniej nie miałam dość siły, by łatwo przerwać szyję, więc nie próbowałam. Czy zginąłby, gdybym złamała mu kręgosłup? Byłby kaleką? Czy uszkodzenia kręgosłupa mogą uczynić wampira kaleką? Ramię Richarda zaczęło drżeć i załamało się w łokciu. Pociągnęłam do tyłu i poczułam, jak poddaje się tchawica Damiana. Zmiażdżyłabym

mu szyję, zanim złamałabym mu

kręgosłup. Spojrzałam na Nathaniela patrzącego na Gregorego u podnóża schodów. Gregory się nie ruszał, ale jeden problem naraz. – Nathaniel! – krzyknęłam rozpaczliwie. Obrócił się i zobaczyłam krew na przedzie jego ciała. Sądzę, że większość nie należała do niego. Jego twarzy wyglądała na zaskoczoną, jakby przestał śledzić naszą walkę, ale teraz podszedł do mnie. Chwycił ramię Damiana i w ten sposób dał wampirowi kolejny cel do atakowania. Damian zeskoczył z Richarda i znalazł się nagle na Nathanielu. Zaczynałam czuć się całkiem bezużyteczna. Jeżeli nie mogłam go udusić, nie byłam dość ciężka, by go powalić na ziemię, nie mogłabym skręcić mu karku, to byłam bezużyteczna. Użyłam wszystkich moich sił, by nim zachwiać, wytrącić go z równowagi, tak by Nathaniel miał czas, by podnieść swoje ramiona do góry i wbić nogę w brzuch Damiana. Gdyby Nathaniel wiedział, jak się walczy, mógłby zrobić więcej, ale w tej chwili powstrzymanie wampira przed ugryzieniem go było wystarczające. Usłyszałam miękki głos Jean-Claude’a w mojej głowie, – Zrobiłaś coś, co uszkodziło twoją więź pomiędzy tobą a Damianem. Musisz ją ponownie odtworzyć, ma petite. – Jestem odrobinę zajęta w tej chwili. Richard owinął jedno ramię wokół pasa Damiana i pomógł mi odciągnąć go od Nathaniela. Nasza trójka powaliła go na podłogę. Zmieniłam chwyt na jego szyi w duszący ucisk, który wcale by nie działał, gdyby Nathaniel nie przyciskał jego ramienia i torsu do

podłogi, a Richard nie siedział na reszcie jego ciała. Moje ramię było owinięte wokół jego szyi; wykorzystywałam swoją wagę jako kotwicę, by utrudnić mu podniesienie się i atak. Ale próbowałam wcześniej tego chwytu na potężnie zbudowanych mężczyznach na zajęciach judo i to nie działało, jeżeli tylko mieli na tyle siły w ramionach, by usiąść ze mną zwisającą z ich szyi. Zrobiłam to teraz tylko po to, by mieć kontrolę nad jego głową, a tym samym nad jego ustami oraz kłami, i ponieważ miałam Richarda i Nathaniela do pomocy. Walczył z nami, ale mieliśmy przewagę trzech do jednego. Nie za wiele, ale odrobinę. Mój głos doszedł zdyszany, ale czysty: – Co masz na myśli mówiąc, że zerwałam więź między mną i Damianem? – Z kim rozmawiasz? – zapytał Nathaniel przez zaciśnięte zęby. – Z Jean-Claude’m, – Richard odpowiedział za mnie. – Też go słyszysz? – Czasami. Chciałam zapytać „tak jak teraz?”, ale Jean-Claude już odpowiadał. – Dlaczego postawiłaś osłony skierowane przeciwko Damianowi? – Obudził się na podłodze w świetle słońca. Wydawało się, że to go przeraża. Tak bardzo się bał. Jego strach dusił mnie i Nathaniela. – Zarówno ciebie jak i Nathaniela? – zapytał Jean-Claude. Mogłam zobaczyć, jak leży na białych jedwabnych prześcieradłach, jego czarne włosy rozpostarte jak ciemny sen na poduszkach. Jego ręka muskała nagie plecy Ashera w podobny sposób, w jaki uderzasz palcami o stół albo głaszczesz psa, gdy myślisz o innych rzeczach. – Tak, nas oboje. – Kiedy się obudziłem, zapytałem się, co uczyniłaś. Teraz być może wiem. Choć raz wiedziałam pierwsza, co wywołało metafizyczną katastrofę w moim życiu. Musiałam odpowiedzieć: – My już to wiemy. – Co wiecie, ma petite? Damian poruszył się wyjątkowo gwałtownie, zrzucając mnie na podłogę i rzucając się na mnie. Raczej poczułam, niż zobaczyłam dwóch pozostałych mężczyzn znów ściągających go do dołu. Pomyślałam, bo nie miałam w tej chwili dość powietrza, by mówić, „Jesteśmy triumwiratem”. – Słyszałem to, – powiedział Richard i było coś w tym spokojnym stwierdzeniu, jakby myślał, że chciałam utrzymać to przed nim w tajemnicy, a być może tylko mi się wydawało.

Zawsze zdawałam się wierzyć, że Richard sprawiał problemy. Tak jak on zawsze zdawał się wierzyć, że ja jestem krwiożercza. Jean-Claude nie zadawał głupich pytań, ani nie próbował omawiać metafizyki. Skoro wszyscy wiedzieliśmy, że jakoś zdołałam stworzyć drugi triumwirat, to mogliśmy iść dalej. – Gdy osłoniłaś się przed strachem Damiana, zrobiłaś to zbyt skutecznie. Odcięłaś go od twoich mocy, tak jak zrobiłaś to kiedyś opuszczając go. – Jestem tutaj, – powiedziałam, próbując odwrócić twarz od krwi spływającej z twarzy Damiana na moją. – Jesteś tam fizycznie, ale nie metafizycznie, a twój sługa potrzebuje obu postaci. – Jak to naprawić? – Opuść swoje osłony, – powiedział i nawet w mojej głowie jego głos był rzeczowy. To brzmiało tak prosto, tak oczywiście. Pamiętam, jak ochroniłam się przed strachem Damiana. Pomyślałam o czymś metalowym, twardym, zimnym, solidnym, nieprzeniknionym. Nie o metalowym murze, czy drzwiach, ale o czystej esencji metalu. Dużo czasu i pracy zajęło mi, by zrozumieć, jak chronić się nie wyimaginowanymi drzwiami czy murem, czy budynkiem, po prostu myślałam o skale, wodzie, metalu. Zablokowałam rzeczy, których nie chciałam, by się przedostały, bo mogłabym w nich zatonąć. Marianne mogła również osłonić się powietrzem i ogniem, ale nie rozumiałam tego. Powietrze nie było dość rzeczywiste, by ochronić, a ogień, no cóż, ogień to ogień. Używałam narzędzi, które pojmowałam. Jak się odsłonić? Kiedyś musiałam wyobrazić sobie walącą się ścianę, albo otwierające się drzwi, ale dopiero teraz zrozumiałam, co Marianne poprzednio mówiła, choć wtedy tego nie pojmowałam. Po prostu przestałam myśleć o metalu. Przestałam. I to znikło. Puff, znikło. Przed sekundą byłam osłonięta moją myślą o metalu, w teraz tonęłam we wściekłości Damiana. Nie, nie wściekłości, wściekłość oznacza gniew, ludzką emocję, a nie to rozbrzmiewało w mojej głowie. Myślałam nie raz, że oszaleję w jakiś socjopatyczny sposób, ale nie miałam racji. Tamte przypadki nie było szaleństwem – ten był. Zapomniałam o przytrzymywaniu Damiana na podłodze. Zapomniałam o tym, czemu opuściłam osłony. Zapomniałam o wszystkim. Nie było tam żadnych myśli. Żadnych słów. Było tam tylko uczucie i impuls. Zapach świeżej krwi. Smak naszej krwi w naszych ustach, gorzki. Ręce przypierające nas do podłogi, miażdżące nas. Głód, głód jak ogień w naszych wnętrznościach, jakby coś miało pożreć nas żywcem, jeżeli tego nie nakarmimy, nie nasycimy. Zapach świeżej krwi, ciepło w rękach napierających na nas, to wszystko przyprawiało o szaleństwo. Ból, moje ciało było tylko bólem. Jak ogień palący mnie od wewnątrz. Krzyknęłam i dźwięk był głośny i jednocześnie zbyt cichy. To nie

pomogło. Tylko jedna rzecz ugasiłaby ogień, wypełniła mnie, powstrzymała ból. Krew. Świeża krew. Gorąca krew. Moje ręce dotknęły gorącej skóry i gdyby to nie był Richard, to nie jestem pewna, czy mogłabym się powstrzyma. Ale świadomość istnienia umięśnionego ramienia pod moimi dłońmi przywołała mnie z otchłani tego głodu. Patrzyłam na ciemnobrązowe oczy Richarda z niewielkiej odległości, tak blisko, że gdybym się poruszyła, to mogłabym go pocałować, ale to nie w jego usta bym celowała. Nawet teraz kusiła mnie długa linia jego szyi. Zapach świeżej krwi przytłoczony przez subtelniejszy zapach krwi pulsującej pod jego skórą; ale jakoś samo korzystanie z tych krwawiących ran by nie wystarczyło. To musiała być żywa, świeża krew. Musiałam zanurzyć zęby w ciele. Musiałam wyszarpać sobie własną dziurę i z niej pić. Tylko to by dało spełnienie. Tylko to by wystarczyło. Zmusiłam się, by unieść spojrzenie do twarzy Richarda. Spojrzałam w jego rozwarte oczy, zmusiłam się do spojrzenia w jego twarz, przesunęłam oczami po linii jego szczęki, jego pełnych ustach. Patrzyłam w twarz kogoś, kogo kiedyś kochałam i musiałam starać się bardziej niż kiedykolwiek, by nie dostrzegać go jako jedzenia. Damian szarpnął się i Richard musiał poświęcić więcej uwagi wampirowi, którego on i Nathaniel wciąż przyszpilali do podłogi, niż mojej osobie. – Pomagam ci się osłaniać, ma petite. Wybacz mi, nie rozumiałem, co opuszczenie osłon może ci uczynić. – Usłyszałam chłodny głos w moim umyśle. – On jest szalony, – odpowiedziałam, nie zdając sobie sprawy z tego, że mówię to na głos. – Oui. – Jak mam mu pomóc? – Musisz przywiązać go do siebie tak, jak zrobiłaś to wtedy, gdy wyszedł z trumny. Pozwól mu zasmakować swojej krwi i wypowiedz wtedy odpowiednie słowa. – Czy te słowa są naprawdę ważne? Poczułam, jak wzrusza ramionami, gdy siadał na pokrytym jedwabiem łożu. – To słowa, które mistrzowie miasta wypowiadali przez tysiące lat do swoich towarzyszy. Nie chciałbym ryzykować, że zabraknie tych słów w rytuale, który wiąże mistrza ze sługą. Przytaknęłam. – Czy Richard to słyszy? – Non. – To mu powiedz.

Jeszcze chwilę po rozmowie byłam chłodna i odrobinę odległa od tego, co się działo, ale mogłam znów słyszeć, znów widzieć. Siedziałam na podłodze w pokoju dziennym, nie za daleko od drzwi, a Richard i Nathaniel wciąż próbowali utrzymać Damiana przy podłodze. Prawie im się udało, choć trudno było powiedzieć, czy mieli jakieś nowe rany. Wszyscy byli pokryci krwią. Spojrzałam na swoje piersi i brzuch i zdałam sobie sprawę, że przód mojego ciała też był nią pokryty. Nie pamiętałam, kiedy się tak ubrudziłam. Przez moment zastanawiałam się, czy zrobiłam coś, czego nie pamiętam, ale odepchnęłam tę myśl. Za późno na zbyt wiele prawd. Przetrwaj, działaj, później martw się o to, co zrobiłaś. Właśnie, o to chodzi. Ale po zajrzeniu w umysł Damiana bilet na ekspres dla sytuacyjnych socjopatów

nie wydawał się aż tak zły. Teraz ze śmiertelną pewnością

wiedziałam, że są gorsze rzeczy.

Rozdział 17 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Damian wierzgał tak mocno, że zrzucił Nathaniela na bok. Sam ciężar Richarda nie był wystarczający, by go przytrzymać. Wampir usiadł, a wtedy Richard zsunął się z niego, by uniemożliwić mu ponowne zatopienie kłów w jego ciele. Pomachałam ręką i krzyknęłam: – Damian, tutaj, tutaj jestem! Nie sądzę, by to głos wymawiający jego imię przykuł uwagę wampira, raczej był to ruch. Byłam w jego umyślę, wiedziałam, że na słowa nie reagował. Ruszył ku mnie tak szybko, że stał się czerwono-białym rozmazanym pasmem, a jego oczy zielonymi punktami. Nathaniel ruszył za nim. – Nie, pozwólcie mu tu dotrzeć! – krzyknęłam. Richard, leżąc na podłodze, zawahał się, choć już wyciągał ręce ku nogom wampira. Mogli go ponownie złapać, ale po co? To mojej krwi potrzebował. Byłam spokojna, zrównoważona, podążyłam do tego samego miejsca, co wtedy, gdy zabijałam. Żadnego strachu. Nic. Obserwowałam, jak wampir podchodzi do mnie niczym jakaś kometa przecinająca niebo, jak coś pierwotnego i nie z tego świata. Powiedzieć, że wpadł na mnie, to za mało, by oddać siłę zderzenia naszych ciał. Znalazłam się na podłodze pozbawiona tchu i tylko lata treningu technik upadania uchroniły mnie od trzaśnięcia głową o posadzkę lub połamania kości. Złapałam oddech i zdążyłam krzyknąć. Damian wbił zęby w moją szyję tuż nad ramieniem. Dużo czasu minęło, odkąd wampir ugryzł mnie bez umysłowych sztuczek, albo gry wstępnej. To bolało. Lampartołak pojawił się ponad nami, stojąc na rozsuniętych, prawie ludzkich nogach. Był bladozłoto-biały z pięknymi czarnymi cętkami rozsianymi po ciele wyższym o stopę od jego ludzkiej postaci. Kolor sierści powiedział mi, że to Gregory, ponieważ Nathaniel w lamparciej formie miał czarne futro. Gregory był szerszy w kłębie, jego ramiona były dłuższe, bardziej umięśnione i zakończone pazurami przypominającymi przerażające noże. Oblicze należało do lamparta, choć wokół pyska i szyi było coś bardzo dziwnego. Warczał, gdy górując nad nami sięgał ku bladym plecom wampira. Zamierzał oderwać ode mnie Damiana, tak jak Richard strzepał z siebie wampira.

Owinęłam ramiona wokół ramion i pleców Damiana, zaś jedną nogę wokół jego pasa. Przyciągnęłam go do siebie i krzyknęłam: – Gregory, nie! – Jeżeli oderwałby Damiana ode mnie, byłabym tak samo ranna, jak Richard. – Zrobisz mi jeszcze większą krzywdę! Lampartołak zawahał się, choć wciąż warczał. Powiedział tym zachrypniętym głosem, jaki miał w półludzkiej formie: – On cię krzywdzi. Damian zatopił kły głębiej w moim ciele, wyduszając niezadowolony jęk z moich ust. Odpowiedziałam Gregoremu, dysząc: – Kiedy będę potrzebowała twojej pomocy, poproszę o nią. Wiedziałam, że Gregory był zaskoczony, mimo że cała jego głowa była pokryta futrem. Nie radziłam sobie zbyt dobrze z odczytywaniem wyrazu twarzy, gdy moi przyjaciele mieli futro. Ale w tym przypadku nawet ja dałam sobie radę. – Damian, – powiedziałam delikatnym głosem. Chciałam wiedzieć, czy był świadomy, czy mnie słyszał. Miał zamknięte oczy; odprężał się przy mnie powoli, kawałek po kawałku, do chwili, gdy zamiast przyszpilać mnie do podłogi, już tylko na mnie leżał. To raczej moje ramiona i nogi przyciskały go do mnie. – Damian, – powtórzyłam jeszcze raz. Poczułam, jak wraca do siebie, tak jakbym nacisnęła jakiś przełącznik. W jednej chwili potwór, w drugiej Damian. Nawet zanim otworzył oczy i spojrzał na mnie, wiedziałam, że był znów sobą. Wrócił stamtąd, gdzie odszedł. Ulga przepłynęła przeze mnie, aż moje ramiona i nogi zaczęły ześlizgiwać się na bok. Osłabiony z poczucia ulgi – to nie było tylko powiedzenie. Wciąż ssał ranę, ale był teraz delikatniejszy. Przestało boleć. Odsunął się powoli od rany, jego usta były purpurowe od mojej krwi. Nagle stałam się świadoma, czego nie czułam wcześniej, że oboje byliśmy nadzy, że on był mężczyzną a ja kobietą oraz się pożywił. Jego ciało było twarde i ciężkie przy moim udzie, czego chwilę wcześniej nie czułam. Ciśnienie krwi to niesamowita rzecz. Jeżeli moja noga nie leżałaby na jego ciele, przytrzymując go przy mnie, nie byłoby to tak kompromitujące. Jeżeli Gregory nie chciałby mi pomóc, nie musiałabym… och cholera. Nagle obawiałam się zupełnie czegoś innego. Obawiałam się poruszyć, obawiałam się pogorszyć spraw, albo polepszyć. Obawiałam się tego, jak moje ciało pulsowało w jego ramionach. To było tak, jakby krew w naszych ciałach pulsowała równocześnie. Ciężko było

oddychać. Prawie się dławiłam… mocą. Magią. Przywiązałam go do siebie już kiedyś, ale to było zupełnie coś innego. Jego ręka ześlizgnęła się powoli, niepewnie w dół mojego ciała i to nie była pieszczota, raczej dotyk. Używał całej powierzchni dłoni, przywierając taką ilością swojego ciała do mnie, jak tylko zdołał. Poczułam, jak rozkoszuje się urokiem bliskości naszych ciał – tak blisko siebie i bez barier. Jego głód dotyku był jak jakiś rodzaj bestii. Potrzeba tak silna i tak długo nie zaspokajana, że sama w sobie była szaleństwem. Jego samotność poczułam jak olbrzymie echo. Przyniosło to łzy do kącików moich oczu i sprawiło, że chciałam to naprawić. Przesunęłam dłońmi po jego plecach tak, że już dłużej go nie trzymałam, to było bliższe przytulaniu się. – Krew z mojej krwi, – i poruszył się w górę, przysuwając swoje usta do moich, by scałować te słowa. To sprawiło, że jego ciało przesunęło się po moim, tak więc jego twardość musnęła mnie, a ten szybki dotyk sprawił, że zwinęłam się pod nim i nagle to nie z pocałunkiem pragnęłam połączyć ten rytuał. Ta myśl pomogła mi się wycofać. Pomogła mi zdać sobie sprawę, że takie myślenie całkowicie nie było w moim stylu. Spojrzałam w jego szmaragdowe oczy i już wiedziałam, kto stał za takim myśleniem. Nathaniel klęknął koło nas, wyciągnęłam więc dłoń i w chwili, gdy mnie dotknął, mogłam już myśleć odrobinę jaśniej, a przyciąganie Damiana stało się odrobinę słabsze. Damian warknął na niego, a jego zielone oczy zadrżały, jakby rozsądek nie wrócił do niego jeszcze na stałe. Jean-Claude znalazł się w mojej głowie i poczułam biegnącą od niego cienką nić strachu. – Musisz dokończyć akt przywiązywania go, ma petite, musisz zakończyć to, ale musisz zacząć słowa od początku. Chciałam zapytać „Dlaczego się boisz?”

i musiałam pomyśleć o tym bardzo

intensywnie, ponieważ odpowiedział. – Jeżeli teraz wpadnie w szał, ma petite, to pamiętaj, że twoje urocze gardło nie jest wystarczająco chronione. Zakończ to. Być może Richard słyszał tę wewnętrzną rozmowę, ponieważ podszedł i ukląkł obok nas. – Tutaj jestem, – powiedział, jakby to nie mogło stać się jeszcze bardziej dziwaczne. Powiedział to tak, jak gdyby miało to polepszyć sytuację, jakby nie rozumiał, jak niesamowicie żenujący był fakt, że tam klęczał.

Damian spojrzał na niego nieprzyjaźnie, a jego głos bardziej przypominał wycie niż cokolwiek innego. Traciłam go. – Krew z mojej krwi, ciało z mojego ciała. Spojrzał na mnie, gdy usłyszał mój głos. W miarę wypowiadania słów rozsądek wypełniał jego oczy, jego twarz, jego istotę. Przesunął po mnie swoje ciało i poczułam, jak na mnie napiera. I znów poczułam tą przytłaczającą potrzebą. Ukończenie rytuału z pewnością wymagało czegoś więcej niż sam pocałunek. Przenikało mnie pragnienie. Pomyślałam przez ułamek chwili, że wznieciliśmy ardeur, ale potem poczułam jeszcze coś. Czyjeś pożądanie. Odwróciłam głowę i zobaczyłam Nathaniela spoglądającego na mnie tymi jego lawendowymi oczami. To było w jego oczach, jego twarzy, ale wiedziałam to nawet bez patrzenia, ponieważ mogłam to poczuć. Poczuć jego. Ich obu. Ich obu napierających na mnie nie tylko fizycznie, ale również w taki sposób, w jaki ręce nigdy nie zdołałyby mnie przytrzymać, ani ciała przyszpilić do podłogi. Ich pragnienia otworzyły mnie dużo łatwiej, niż fizyczna siła czy poczucie zagrożenia. Ich potrzeby otworzyły mnie, ponieważ zależało mi na nich, a jeżeli mogłeś poczuć czyjś ból tak, jak swój własny, to czy nie zrobiłbyś wszystkiego, by go powstrzymać? Prawda? Mój głos był zdyszany i mówiąc to patrzyłam na Nathaniela. – Oddech z oddechu, moje serce dla twojego. Damian wślizgnął się we mnie jednym ruchem bioder. To uczucie sprawiło, że zwinęłam się pod nim, chwyciłam rękę Nathaniela na tyle mocno, że wbiłam paznokcie w jego ciało. Moje uda uniosły moje ciało w górę, by mogło napotkać pchnięcie Damiana. To było tak nieświadome, jak wzięcie kolejnego oddechu. Jakiś odgłos odwrócił moją uwagę od Nathaniela i nie był to dźwięk pochodzący z góry. Dźwięk dochodził z boku. Richard odsunął się od nas, jego plecy oparły się o białą kanapę. Nie wiedziałam, co spodziewałam się zobaczyć na jego twarzy: pożądanie, odrazę, wściekłość, gniew, zazdrość być może, ale tym, co zobaczyłam, był strach. Strach tak surowy i obnażony, że aż bałam się spojrzeć mu w oczy. Damian chwycił moją twarz, odwrócił ją tak, bym spojrzała znów na niego. – Chcę, abyś to o mnie myślała, – powiedział i zaczął powoli ze mnie wychodzić. Przez chwilę pomyślałam, że tak będzie dobrze, ale część mnie wiedziała lepiej. Podniósł się, jakby chciał zrobić pompkę, prawie przy tym ze mnie wychodząc i spoglądając wprost w moją twarz, przyszpilając mnie oczami i rękami, powiedział, – Krew z mojej krwi, – i wtedy wszedł we mnie ponownie.

Jęknęłam pod nim, a Nathaniel też wydał cichy jęk, ściskając moją rękę. Jego lawendowe oczy pozostały otwarte, gdy odwróciłam się, by na niego spojrzeć. Damian znów dotknął mojej twarzy i sam dotyk wystarczył, bym odwróciła się do niego, bym poczuła jego ciało przesuwające się po moim, bym usłyszała jak szepcze, – Ciało z mojego ciała, – zanim połączył nasze ciała tak blisko, tak mocno, jak tylko zdołał. Poczułam dłonią ściskaną przez Nathaniela rzucające nim konwulsje i poczułam jego puls, jak drugie serce przy mojej dłoni, ale zatrzymałam wzrok na twarzy Damiana. Moje spojrzenie było splecione z jego, gdy wychodził ze mnie, prawie do końca i powiedział, – Oddech z oddechu, – i znów wbił się we mnie. Krzyknęłam, a głos Nathaniela brzmiał jak echo mojego. W końcu zdałam sobie sprawę, że jeżeli Nathaniel nie odbierał całości wrażeń, to przynajmniej cień tego, co ja czułam. Damian wyszedł ze mnie, aż… – Moje serce ku twemu, – i wślizgnął się we mnie ponownie. Pozostał nieruchomo będąc nade mną, tak głęboko we mnie, jak tylko zdołał. Jego oddech był płytki i szorstki. Dreszcz przeniknął jego ciało od głowy po koniuszki palców, a ja zadrżałam pod nim. Nathaniel jęknął, pociągając moją dłoń, jakby to jego ciało było eksplorowane. Głos Damiana drżał. – Och, nie rób tego więcej. Jeżeli zrobisz to jeszcze raz, nie wytrzymam dłużej. Zatopił twarz w moich włosach, kolejny dreszcz przeszył jego ciało i sprawił, że zwijałam się pod nim, jęcząc, a to już wystarczyło. Nagle znalazł się nade mną z wygiętą górną częścią ciała i wszedł w mnie, głęboko, mocno, i to po części czucie jego ciała we mnie, po części obserwowanie jego nade mną, jego zamkniętych oczu, jego głowy odrzuconej w tył, jego włosów omywających jak krwawy wodospad bladą świecę jego ciała i wiedza, że był we mnie tak głęboko, jak tylko mógł, to wszystko wydarło krzyk z moich ust. Nathaniel krzyczał razem ze mną, nasze ręce zaciskały się wokół siebie, nasze paznokcie wbijały się w skórę. Poczułam, jak ciało Nathaniela uderza o dywan, poczułam, jak upada i to orgazm sprawił, że wróciłam w ramiona Damiana. Teraz nadeszła jego kolej na krzyk i to sprawiło, że zwinął się, mając ciało wciąż wbite we mnie. To było tak, jakbym została złapana w niekończącą się pętlę przyjemności; jeden orgazm powodował kolejny, aż skończyliśmy spoceni w krwawym kłębku na podłodze. Usłyszałam drżący śmiech Damiana. Poczułam, wiedziałam, że pod tą żądzą był smutek i prawie pewność, że może nigdy więcej tego nie doświadczy, po tym, jak tylko mój umysł się oczyści. Z jakiegoś powodu sprawił, że pomyślałam, iż o czymś zapomniałam. Odwróciłam głowę i zobaczyłam, że Richard wciąż tam był, ale nie widziałam teraz strachu na jego

twarzy, raczej jakieś zadziwienie. Zdałam sobie sprawę, że choć Richard nie odbierał takich wrażeń jak Nathaniel, wciąż mógł być w mojej głowie, tak jak Jean-Claude, ale to myśli Richarda nadeszły najsilniej. – Nigdy nie pieprzyłaś się z żadnym z nich. Po tej myśli nadeszła inna, która zakładała, że pieprzyłam się ze wszystkimi w tym domu, ponieważ on robił dokładnie to samo w lupanarze. Byłam naga, w trakcie seksu z jednym mężczyzną, a może dwoma, zależnie jak na to spojrzeć, ale nagle poczułam wysokie poczucie moralności. Dziwne.

Rozdział 18 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Gregory podszedł do nas na czworakach i zaczął węszyć nad naszymi ciałami. Powiedział, prawie wyjąc, – Ja następny. Musiałam popatrzeć przez ramię, by obrzucić go takim spojrzeniem, na jakie zasługiwał, ale widząc go na czworakach ujrzałam też coś jakby smukłą linę w dolnej części jego ciała i nagle poczułam się bardziej zażenowana, niż byłam wcześniej. Zmiennokształtni wyglądają podobnie jak ich humanoidalne filmowe postacie, choć istnieje jedna wielka różnica. Mają genitalia i właśnie w tej właśnie chwili widać było, że Gregory był bardzo, ale to bardzo szczęśliwy. Myślę że tym, co kłopotało mnie bardziej niż jego erekcja, był fakt, że uzyskał ją obserwując jak uprawiałam seks z Damianem. Z jakiegoś powodu, zapewne niesprawiedliwego, poirytowało mnie, że Gregory cieszył się oglądanym widowiskiem. – Cofnij się Gregory! – Powiedziałam, a mój głos brzmiał tak surowo jak chciałam, choć się zarumieniłam. Ukazał swoją kocią wersję uśmiechu i dosłownie się cofnął. Przywołany do porządku opuścił głowę prawie na podłogę i odpełzł do tyłu. To był gest typowy raczej dla prawdziwego wilka niż lamparta, ale zwierzołaki były w głębi duszy ludźmi, a niektóre gesty były łatwiejsze w zrozumieniu przez nasze ludzkie umysły. Ukorzenie się to jeden z tych gestów. Damian spoglądał na mnie i wyraz jego twarzy nie przypominał tego, co widziałam na twarzach mężczyzn po tym, jak uprawiałam z nimi seks. Wyglądał na smutnego, a ja pamiętałam falę jego emocji pod samym koniec. Smutek pochłaniał przyjemność jak niesmaczna czekolada niszcząca twoje lody. Ale to było coś więcej niż sam wyraz jego twarzy. Zdałam sobie sprawę, że mogłam poczuć jego smutek. Poczułam go inaczej niż mój własny; miałam wrażenie, jakby jego smutek przywarł do mojej skóry. Wciąż byłam związana z nim emocjonalnie, no cóż, nie tylko

emocjonalnie. Mogłam go poczuć głęboko we mnie, poczuć jego ciężar wciąż

przyszpilający moje ciało do podłogi. Dotyk potęgował każdy rodzaj metafizycznego oddziaływania. Musiałam przestać go dotykać. I to nie tylko jego.

Nathaniel leżał obok nas, jego palce nadal splatały się z moimi. Bokiem swojego ciała napierał na mnie tak, że stykaliśmy się od ramion do bioder. Musiał przysunąć się bliżej po tym, jak Damian skończył. Myślę, że pamiętałabym, gdyby ciało Nathaniela dotykałoby mnie w trakcie całego aktu. Prawda? Jego lawendowe oczy były rozkojarzone, prawie senne. Zadowolenie promieniowało z jego skóry. Wyglądał tak, jakby wypełnił go wielki, ciepły ocean, unosił, tulił, kołysał. Być może przyglądałam mu się zbyt długo, a może wyczuł mój wzrastający niepokój, bo jego spojrzenie wyostrzyło się, skupiło i nie było już ani trochę zaspane. To był prawie przewidujący wzrok, jakby już myślał o kolejnym razie. Ponieważ nie sądziłam, abyśmy mogli przeżyć swój pierwszy raz, ta myśl pomogła oczyścić mi umysł. Gniew zawsze się sprawdzał. – Niech wszyscy wyjdą, sio z tego basenu – powiedziałam. Poczułam, jakby smutek Damiana przeszedł niby deszcz po mojej skórze. Nathaniel nie był smutny. Spanikował, obawiając się że zrobił coś źle. – W porządku Nathaniel, w porządku. Wszystko w porządku. Nie byłam pewna, czy całkowicie mi uwierzył, ale panika cofnęła się i wszyscy zleźli ze mnie. Dobra. Mimo to smutek Damiana przywarł do mnie, jakbym przeszła przez jakąś metafizyczną pajęczynę. Micah wszedł przez wyważone drzwi, gdy wyplątywaliśmy się ze swoich objęć. Zdarzyło się już wcześniej, że zostałam nakryta w kompromitującej sytuacji przez jednego z chłopców, ale nigdy z nie czułam się aż tak zakłopotana. Nie zadał żadnego głupiego pytania, ani nie sprawił, że poczuła się jak dziwka. W zasadzie skoncentrował się na najważniejszej sprawie. – Łał – powiedział. To „łał” wydawało się odzwierciedlać widok krwi rozmazanej tu i tam na podłodze i na ścianach, pochodzącej, jak dostrzegł, z poniesionych przez nas ran, wyłamanych drzwi, tego wszystkiego, ale na głos powiedział tylko, – Wszyscy są cali? Zaczęłam podnosić się z podłogi, a Damian podał mi rękę. Nie przyjęłabym jej normalnie, ale dopiero co uprawialiśmy seks i odsunięcie jego dłoni wydawało mi się dziwne. W momencie, w którym moja dłoń dotknęła jego, zdałam sobie sprawę, że to coś więcej. To pragnienie, by przyłożyć moją skórę do jego, wciąż tu było. Chwila dobrego seksu nie przesłoniła wieków pożądania. Seks był innym rodzajem paliwa, podobnie jak jedzenie – spalałeś je i potrzebowałeś więcej.

Wysunęłam rękę z jego dłoni i drżąc, odsunęłam się o krok od Nathaniela i Damiana. Miałam nadzieję, że odrobina dystansu nieco pomoże. – Wszyscy żyjemy – odpowiedziałam. – Dobrze. Odwrócił głowę na bok i powiedział – Nie sądziłem, że Damian potrafi wstać na nogi tak wcześnie rano. – Nie potrafi – odpowiedziałam. – Czy mam powiedzieć rzecz oczywistą „ale on chodzi a jest dzień” czy wolisz, żebym przestał zadawać pytania? Nagle poczułam się zmęczona i prawdopodobnie nie tylko ja to poczułam. – Spałeś w ogóle tej nocy? Potrząsnął głową, jakbym mu o tym przypomniała, potarł swoje kocie oczy; jego okulary już były zahaczone za przód koszuli. – Kiedy odwiozłem tego gościa z baru, okazało się, że mieszka z dziewczyną i dzieckiem. Dziewczyna zaczęła kłócić się z nim o jego pijaństwo. Gniew nie pomaga zwalczyć przemiany. – Przemienił się? – zapytałam. – Nie, ale niewiele brakowało, a że jest nowicjuszem…. – Micah potrząsł ponownie głową. – Czułbym się dużo lepiej, gdyby dziewczyna bardziej rozumiała, jakie to niebezpieczne. Wydawało się, że nic nie rozumie. – Nie chciała rozumieć – odpowiedział Richard. Micah odwrócił się i wtedy spojrzałam się na niego. Zdałam sobie sprawę, że spośród wszystkich osób obecnych w pokoju jedynie na Richarda tak naprawdę Micah nie spojrzał. – Tak więc spotkałeś dziewczynę Patricka. Richard chciał zaprzeczyć ruchem głowy, zatrzymał się jednak w połowie tego gestu i mrugnął. – Nie, ale to widziałem. Ludzie po prostu nie chcą zrozumieć, że poślubili potwory. Myślę, że nie chciał, by zabrzmiało to emocjonalnie, ale tak się nie stało. Zabrzmiało to gorzko. Z tego co wiedziałam, nigdy dotychczas nie sprawiłam, by Richard się tak czuł; nie, to on starał się przez dużo więcej czasu sprawiać, bym ja czułam się jak potwór. Więc odpuściłam. Odpuściłam, bo nie wiedziałam, co powiedzieć. Dobra, mogłam powiedzieć jedno. – Koalicja oferuje comiesięczne spotkania dla członków rodzin. Myślę, że daliśmy o tym znać i wilkołakom.

Richard podniósł się na nogi, trzymając się za ramię. – To mój Patrick, Patrick Cook? – Tak – odpowiedział Micah. – A ty opiekowałeś się nim przez całą noc? – Tak – odpowiedział ponownie Micah. Richard spojrzał w dół na podłogę, potem do góry. Napotkał spojrzenie Micaha, ale jego twarz nie wyglądała na uradowaną z tego powodu. – Dziękuję za opiekę nad moim wilkiem. – Wilki są częścią koalicji – powiedział Micah – zrobiłbym to samo dla kogokolwiek innego. – Mimo wszystko, dziękuję. – Nie ma za co. Zapadł jeden z tych niezręcznych momentów ciszy. Nienawidziłam zostawiać ich samych, ale naprawdę musiałam wziąć prysznic. Prysznic sprawi, że rana na szyi zaboli, ale uprawiałam seks bez prezerwatywy, co oznaczało, że wszystko wpłynęło we mnie, ale by tam nie zostało. Tak więc musiałam się umyć. Prawdę mówiąc, wolałabym z prezerwatywą, ale nie przyszło mi to wtedy do głowy. Tammy zaszła w ciążę pomimo pigułek. Jasne, wpadła przez to, że nie wiedziała, iż antybiotyki obniżają skuteczność pigułek, ale i tak. Ten jeden procent szansy wydawał się nagle niezbyt dobrym rokowaniem. Damian był tysiącletnim wampirem; szanse, że wciąż zachował płodność, były znikome, ale i tak… Jedną sprawą jest zajść w ciążę ze swoim chłopakiem, ale zajść w ciążę z kimś, kto nawet nie był… no cóż, to wydawało się dużo gorszę. – Idę wziąć prysznic. Wszyscy spojrzeli na mnie. Zgaduję, że się tego nie spodziewali. – Przepraszam, ale nie mogę stać tutaj w ten sposób. Więc niech się wszyscy zachowują. Będę tak szybko, jak tylko dam radę. – Wezwę lekarza – powiedział Micah. – Dobrze, dobrze – przytaknęłam. Nagle poczułam, że nie mogę tam zostać w jednym pokoju z Micahem i Richardem, naga, pachnąca seksem. To że Damian i Nathaniel byli nadzy, wcale nie poprawiało mojego komfortu. Jeżeli chodzi o nagość, to czułam się teraz całkiem swobodnie, ale w przypadku tej specyficznej nagości – to wciąż był problem. Z większej ilości powodów, niż chciałam przyznać, czułam, że muszę opuścić pokój. – Przy okazji, jakaś kobieta płacze w twoim aucie na podjeździe – powiedział Micah.

– Moim aucie? – zapytałam. – Nie, w Richarda, a przynajmniej zakładam, że należy ono do Richarda. Znam samochód Gregorego , a to nie w nim siedzi ta kobieta. Richard przeklął pod nosem, co rzadko robił. – Clair, zapomniałem o Clair. – Kim jest Clair? – zapytałam. Zawahał się, po czym powiedział – Moją dziewczyną. Potem wyszedł przez drzwi, trzymając się za ramię tak, jakby bolało go chodzenie tak szybko. Jego dziewczyna, a gdy mnie pierwszy raz zobaczyła, ja brałam udział nago w szarpaninie. Cudownie. No cóż, przynajmniej nie widziała mnie, jak pieprzyłam się z Damianem. To pomogło. Jasne, cudnie. Kręciłam głową, idąc do łazienki. Gregory zapytał swoim wyjącym głosem. – Sądzę, że to nie moja sprawa, ale czy Richard powinien stać przed domem, gdzie widzą go wszyscy z okolicy? Jest cały pokryty krwią. Odwróciłam się i spojrzałam na lampartołaka. – Kurwa, nie. Ruszyłam ku drzwiom, ale Micah mnie zatrzymał. – Ja pójdę. Jedynie na mój widok nie wezwą glin. Ścisnął moje ramię i uśmiechnął się do mnie. Zdałam sobie wtedy sprawę, że nie pocałowałam go na powitanie, a zawsze całowałam go w taki sposób. Oczywiście, wciąż byłam pokryta krwią i innymi płynami ustrojowymi, a żaden z nich nie należał do niego, ale mógł nie zrozumieć, że to dlatego nie chciałam go obok siebie. Coś z mojego wahania musiało być widoczne na twarzy, ponieważ jego uśmiech rozszerzył się. Obrócił moje ramiona i popchnął mnie lekko w kierunku łazienki i klepnął po tyłku. – Umyj się, ja zajmę się resztą. – Nie wierzę, że właśnie to zrobiłeś – powiedziałam. – Co takiego zrobiłem? – powiedział, uśmiechając się do mnie szeroko. Mogłam prawdopodobnie zliczyć na palcach jednej ręki, kiedy Micah tak się uśmiechnął do mnie. Jego oczy iskrzyły ze śmiechu, jakby to było wszystko, co może zrobić, by się nie roześmiać. Cieszyłam się, widząc go w takim nastroju, naprawdę. Ale nie byłam pewna, co było takie zabawne, a nie miałam odwagi zapytać. To była na pewno jakaś zabawa moim kosztem, albo coś co zrobiłam, a on uznał to za urocze. Nie byłam urocza. Pokręcona, popieprzona, posiniaczona, ale na pewno nie urocza.

Nathaniel i Damian wiedzieli lepiej, ale przechodząc obok Gregorego musiałam to powiedzieć. – Jeżeli dotniesz mojego tyłka, powyrywam ci ręce. Po czym przeszłam obok niego, nawet się nie zatrzymując. – Nie potrafisz się bawić – jęknął. Spojrzałam za siebie, zanim zniknęłam mu z pola widzenia. – Och, umiem się bawić, ale nie z tobą. Warknął na mnie. – Suka. – Hau, hau – powiedziałam i wreszcie dotarłam do łazienki.

Rozdział 19 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Próbowałam nie myśleć pod prysznicem. Myślenie – złe; gorąca woda – dobra. Odkręciłam prysznic tak mocno jak tylko woda zdołała lecieć i pozwoliłam strumieniowi uderzać o moje ciało, odnajdując siniaki o jakich nie wiedziałam, że je nabyłam. Po tym wszystkim byłam ranna, naprawdę ranna z powodu uderzeń jakie zadał mi Damian, ale dzięki wampirzym znakom Jean-Claude’a czułam się teraz tylko odrobinę odrętwiała. Ugryzienie będzie goić się dłużej, ale nawet ono zniknie za kilka dni, w najgorszym razie tydzień. Uleczanie się było świetne, ale reszta tego wszystkiego… no cóż, powiedzmy, że za wcześnie by to rozstrzygać. Usłyszałam hałas ponad spadającą wodą. Po chwili zdałam sobie sprawę, że ktoś puka do drzwi. Spróbowałam to zignorować. Pukanie zamilkło na chwilę, pomyślałam „jak dobrze”, ale znów się rozpoczęło, głośniej, jakby ten kto pukał sądził, że za pierwszym razem go nie usłyszałam. Westchnęłam, zakręciłam wodę i zawołałam. – Co? – Z Damianem jest coś nie tak, – powiedział Nathaniel przez zamknięte drzwi. Stałam tam przez chwilę, gdy woda spływała mi na oczy i odpowiedziałam, – Co masz na myśli mówiąc, że z Damianem jest coś nie tak? – Nie czujesz tego? Zastanowiłam się nad tym. Pomyślałam o Damianie i nagle poczułam lęk jak przytłaczający ciężar na mojej piersi. Zachwiałam się przez chwilę, zadowolona, że miałam poręcz pod prysznicem, której mogłam się chwycić. To był ledwie cień tego co sprawiło, że biegał krzycząc po domu. Nie byłam pewna czy zdołamy przetrwać, jeżeli zrobi to ponownie. – Idę. Wykręciłam włosy, owinęłam wokół nich ręcznik i próbowałam wytrzeć resztę ciała by założyć szlafrok, kiedy drzwi otworzyły się na oścież. Gregory wszedł pokryty sierścią, jedna łapa z pazurami pod ramieniem Damiana. Richard trzymał drugie ramię. W połowie ciągnęli, w połowie nieśli go przez drzwi. Nieśli go do mnie, a jego strach go wyprzedzał. Czułam wcześniej strach, ale nie w ten sposób. Przygniatało mi to pierś, tak że nie mogłam oddychać, zamykało mi to gardło. Lęk miał dość ciężaru, by wbić mnie w podłogę, jakby coś we mnie uderzyło. To nie moim pulsem dławiłam się, to było jakby sam strach stał się wilgotnym

jedwabiem, który ja próbowałam przełknąć. Śliski, wilgotny, duszący, bardziej prawdziwy niż jakikolwiek inny lęk, jaki kiedykolwiek poczułam. Nie całkiem tak jak emocja jest prawdziwa, ale jak prawdziwa jest skała, krzesło czy zwierzę. Strach stał się czymś… więcej. Upuścili Damiana na moje kolana, i poczułam jakby każdy kawałek mojej skóry przebiegły dreszcze, a potem każdy cal mojej skóry próbował od nich uciec. Próbował uciec i pozostawić moje ciało na śmierć. Moja skóra ocaliłaby siebie, gdyby nie była uwięziona przez moje ciało. Reszta mnie też by uciekła, ale byliśmy uwięzieni pod ciężarem Damiana. Uwięzieni w jego lęku, zamrożeni w nim. Jeżeli mogłabym oddychać, krzyczałabym, ale wszystko co mogłam to zatonąć. Zatonąć w lęku Damiana. Ktoś dotknął mojego ramienia, ale to było odległe. Jakby niczyja inna skóra była prawdziwa dla mnie, poza tą Damiana. Ktoś potrząsnął mną, mocno i szorstko. Mój oddech stał się z wielkim westchnieniem, jakbym nie oddychała przez dłuższą chwilę, a gdy się wydobył był haustem powietrza. Spoglądałam w zaskoczoną twarz Richarda. To jego ręka leżała na moim ramieniu. A on klęczał obok mnie. – Anita, Anita, słyszysz mnie? Chwyciłam ramię Richarda, moja druga ręka przyciskała do mnie Damiana, jakbym obawiała się, że gdy go puszczę, to go stracę. Jakby strach był jakąś przerażającą bestią, która dosłownie by go pożarła i unicestwiła. Richard potrząsnął znów mną. – Anita, powiedz coś. – Boże, to jest… straszne. Damian skinął głową przy moim brzuchu. Leżał przy mnie prawie bezwładnie, ale teraz chwycił mnie wokół talii i za biodro, jego ręka trzymała mnie jakbym była ostatnią stabilną rzeczą na całym świecie. Poczułam zastrzyk emocji od niego i była to wdzięczność. Był wdzięczny, że mogłam dzielić z nim jego strach. Dzielenie go wydawało się go osłabiać, bądź czynić bardziej znośnym. Ta myśl, że dzielenie strachu czyniło go łatwiejszym do zniesienia, przyniosła inne wspomnienie. To nie było moje wspomnienie. To była twarz, której nigdy wcześniej nie widziałam, ale Damian rozpoznał ją jak swoją własną. Silne rysy, blizna od czoła do policzka, gdzie zraniono go na pierwszej wyprawie na jaką wyruszyliśmy. Ta-która-nas-stworzyła powiedziała kiedyś, że blizna ocaliła mu życie, ponieważ bez niej jego włosy były jaśniejsze od jej, jego oczy bardziej niebieskie. Ta blizna niszczyła jego przystojność, na tyle by pozwolić mu żyć. Nawet mężczyźni, którzy byli zbyt piękni, nie byli chronieni przed jej

zawiścią. Jedyne imię jakie usłyszałam w umyśle brzmiało Perrin, ale wiedziałam, że to nie prawda. To nie było jego imię, tak samo jak Damian nie było moim, naszym, jego. Poczułam wanilię i coś grubego i ciepłego prześlizgnęło się po mojej skórze. Mrugnęłam budząc się, jeżeli budzenie się było właściwym słowem. Nathaniel klęczał obok nas. Rozwiązał swój warkocz, tak że waniliowy zapach jego włosów unosił się dookoła. Jego włosy spływały wokół niego i po boku mojego ciała, zbierając się na moich kolanach, przykrywając Damiana jak koc, jakby koc mógł unosić się jak płyn nad ciałem. Nathaniel przykrył nas swoimi włosami, ale bardzo ostrożnie unikał dotknięcia. Był tak blisko nas, że niedotykanie wymagało wysiłku, tak blisko, że westchnięcie przycisnęłoby jego ciało do mojego. Ale pozostał oddalony o ten bolesny centymetr, pozwalając tylko zapachowi i puszystym włosom nas dosięgnąć. Jedyną rzeczą jaką dała mi jego skóra było jej ciepło, które nawet z oddali mogłam poczuć. Gorąco drżące przy mojej skórze, jakby jego ciepło wydobywało się na zewnątrz pragnąc mnie dotknąć. Być może tak było. To był tak sprytny sposób, by wydobyć mnie ze wspomnień Damiana bez ryzyka, że Nathaniel zostanie w to wciągnięty. Tak sprytne, ale plan jest tak dobry jak jego wszyscy uczestnicy. Damian poruszył się na moich kolanach, a ja miałam chwilę by zdać sobie sprawę z tego co zamierzał zrobić. Wzięłam oddech, by ostrzec Nathaniela, ale brakło mi czasu. To stało się tak szybko. Damian chwycił ramię Nathaniela i ten jeden dotyk wystarczył. To było jak tonięcie w świetle. Jakby cały świat stanął w płomieniach i stał się gorącem, a gorąco było złote jakby żółty kolor rozlał się przykrywając wszystko wokół. Żółte ciepło, złote gorąco. Nasze oczy były przez to przymglone. Byliśmy ślepi w świetle. Nie było nic poza światłem, dotykiem jej małych rąk i dłonią Perrina w mojej. Jego ręka była tak wielka, twarda, kotwica do koszmaru ze światła. Jej ręce pieściły ale to nie było prawdziwe. Wciągnęła nas do światła by spijać nasz strach, nie seks. Wyrwała rękę ode mnie a jej głos, który kiedyś uważałem za piękny, brzmiał jak zły ryk w mojej głowie, trujący, ponieważ nie potrafiłem jej odmówić. – Jeden ma spłonąć, jeden pozostanie. Perrin odwrócił się, objęty na chwilę przez światło. Jego włosy tak żółte jak światło, jego oczy jak niebo ponad oknem. Był wysoki, jego ramiona tak szerokie, że wypełniał większość okna. Zawsze był potężny pomiędzy innymi wielkimi mężczyznami. Niektórzy w miastach, jakie najeżdżaliśmy krzyczeli uciekając „Olbrzym!”.

Perrin stał, pokryty światłem. Pokryty światłem, ale nie płonął. Słowa, które rozpoczęły to szaleństwo powróciły. – Być może powodem z jakiego mogą chodzić po słońcu z tobą Moroven, jest nie twoja moc, jaką się z nimi dzielisz, ale to że sami posiedli swoją moc, by spacerować w słońcu. – Posłaniec rady wypowiedział te złowieszcze słowa i pozostawił je jako jadowitą pchłę w uchu tej-która-nas-stworzyła. Przez uderzenie serca myśleliśmy, że posłaniec mówił prawdę. Myśleliśmy, że Perrin stał w świetle własnej mocy. Przez jedną wspaniałą chwilę uwierzyliśmy. Ale wyraz na jego twarzy nie był triumfem, to było przerażenie. To jedno spojrzenie wystarczyło. Coś było nie w porządku. Dym zaczął kłębić się na jego skórze, jak w filmach. Ta część, która była nadal mną, nadal Anitą, pomyślała że coś jest nie tak. Wszystkie wampiry, które widziałam jak ginęły w świetle słońca, wybuchały płomieniami. Żadnego dymu, żadnego oczekiwania, po prostu nagły wybuch, puff. Moje zaskoczenie pomogło mi wydobyć się z granic przerażenia. Pomogło nam obserwować dym unoszący się ze skóry Perrina, powstrzymało dławiące nas przerażenie. Płomienie trysnęły wokół jego skóry i przez mrugnięcie oka lśnił w pomarańczowych i złotych płomieniach. Jego długie, złote włosy unosiły się na gorącym wietrze. Chwila do pomyślenia, o tym jak piękny był, po czym płomienie go pochłonęły, a skóra stanęła w ogniu. Perrin wrzeszczał. Wrzeszczał, bo krzyk nie opisałby dźwięku jaki dochodził z ust drugiego mężczyzny. Krzyknęliśmy, ponieważ musieliśmy. Całe przerażenie, cały smutek, lęk wydobył się z naszych ust, albo wylał się z naszych skór i rozerwał nasze umysły. Krzyknęliśmy ponieważ tylko to powstrzymywało nas przed szaleństwem. Nagle poczułam las, ten bogaty zielony zapach gęstych lasów – w połowie świątecznych choinek, a w połowie świeżej ziemi. Patrzyłam na płonącego wampira, towarzysza mojego życia, mojego brata, ale byłam spokojna. Wszystko co mogłam poczuć to las, nie sól oceanu, ani nic innego, a wtedy tam pojawiło się coś jeszcze – wilk. Słodka woń wilka. Richard. Myśl o nim sprawiła, że zapach lasu i futra pokonał wszystko inne. Wspomnienie zaczęło blednąć. Dosłownie obrazy stały się zamglone, a my zaczęliśmy odsuwać się od tego strasznego pokoju. Głos Perrina unosił się przez te wszystkie lata, jego krzyki stały się odległe wraz z oddaleniem. Zaczął wykrzykiwać jej imię, imię którego używaliśmy dla tejktóra-nas-stworzyła, – Moroven, Moroven, – ale krzyki zmieniły się, stając innym imieniem, – Nemhain! – Miałam dość umysłu Damiana, by zrozumieć, że Nemhain było jej sekretnym imieniem, prawdziwym imieniem. Wciąż i wciąż, Perrin wykrzykiwał jej imię, a Damian powtarzał je echem, jego krzyki, które były głośniejsze teraz, gdy wspomnienie bladło, jego krzyki były jej imieniem, – Nemhain!

Powróciliśmy do teraźniejszości, na podłogę mojej łazienki, z ręką Richarda na moim ramieniu. Miałam spojrzeć w jego twarz, ale Damian podniósł się na kolana, jakby biegł ku czemuś, czego ja nie mogłam zobaczyć. Owinęłam ręce wokół jego pasa i torsu. Nathaniel trzymał żelaznym uściskiem ramię Damiana. Trzymaliśmy go, jakby wciąż mógł biec ku ogniowi Perrina i ulec samozniszczeniu. Wciąż krzyczał, – Nemhain, Nemhain, przeklinam cię! – Opadł tak nagle, że poleciałabym na szklane drzwi prysznica, gdyby Richard mnie nie złapał. Nathaniel złapał Damiana wokół ramienia, spowalniając jego upadek. Damian wciąż mówił głosem, który był bardziej szlochem niż szeptem, – Przeklinam cię, Nemhain, przeklinam cię. Zwinął się w kłębek na moich kolanach, popychając mnie mocno w ramiona Richarda. Nathaniel głaskał włosy Damiana, wciąż i wciąż, w sposób w jaki pocieszasz dziecko. Wciąż mruczał jej imię, dosłownie przeklinając ją, gdy świat nagle zatonął w lęku. To tak jakby przerażenie mogło stać się powietrzem a ty musiałeś nim oddychać, albo byś umarł, ale oddychanie nim było też jak umieranie. Wszystko było śmiercią. Cały strach. Ryczał w mojej głowie, bezmyślnie, bezkształtnie, lęk tak czysty, że zatrzymał bicie mojego serca na chwilę, zawahanie, jakby moje serce po prostu zatrzymało się ze strachu. Umierać ze strachu – to było coś więcej niż tylko powiedzenie. Nastąpił moment bez tchu, gdy czekałam aż moje serce zdecydowało czy zabije ponownie, albo czy cisza nie byłaby lepsza, jakakolwiek ucieczka. Cokolwiek. Wsparcie ramienia Richarda zniknęło i pozostałam z chłodnym naciskiem szkła za mną, jakby zamknął drzwi, przez które mnie wspierał, tak że nie mógł mnie już dotykać. Mój oddech był zdyszany, a serce podskoczyło w mojej piesi, obolałe jakby poobijało się o ciało. Moja pierś bolała, moje gardło bolało, a powietrze wciąż sprawiało, że lęk stawał się prawdziwy. Każdy oddech wydawał się wciągać ją głębiej. Ponieważ to była ona. To była Nemhain, Moroven, stwórczyni Damiana i Perrina. To nie był tylko zabobon, by nie wymawiać jej imienia. Jej imię przywoływało jej moc, przykuło jej uwagę do nas. Spodziewałam się głosu, który pasował do tego przerażenia, ale tam była tylko cisza, cisza tak głośna, że wszystkim co mogłam usłyszeć to krew płynącą w moich żyłach. Moje serce dudniło wewnątrz ciała. Po czym usłyszałam inne bicie serca, szybsze, bardziej przerażone niż moje. Jak mógł on żyć tak przerażony? Odwróciłam głowę powoli, ponieważ nie mogłam zrobić nic innego. Zmusiłam się do odwrócenia pomimo strachu i spojrzałam na Nathaniela. Jego oczy były tak szerokie, że świeciły bielą, i chwytał powietrze tak jakby miał problemy z oddychaniem. Jakby dławił się strachem.

Damian leżał jak martwy na moich kolanach. Jego oczy pozostały zamknięte i nie oddychał. Nie słyszałam bicia serca. Nadeszła myśl Odebrała, to co mu dała, ale tuż za nią nadeszła inna. On jest mój. To ja sprawiam, że jego serce bije. Ja sprawiam, że krew krąży w jego żyłach. Jest mój. Nie twój. Już nie. Mój. Palce Nathaniela wbiły się w moje ramie, a on dyszał jakby jakaś niewidzialna ręka odcinała mu dopływ powietrza. Nie sądziłam, że właśnie to się działo, ale dławił się strachem. Dławił się jej mocą. Napotkałam jego przerażone spojrzenie i próbowałam wypowiedzieć jego imię, próbowałam powiedzieć cokolwiek, ale nie wydobyłam żadnego dźwięku. Próbowałam wezwać moc, cokolwiek, ale nie mogłam myśleć. Strach skradł moje myśli, mój rozsądek, moją moc. Nie, nie, jakaś część mnie wiedziała, że to nie prawda. Była tylko innym wampirem. Tylko kolejnym wampirem. Ja byłam nekromantą. Nie mogła mi tego zrobić. Część mnie wierzyła w to, ale większość walczyła zbyt mocno, by oddychać, by móc w ogóle myśleć. Gdybym miała dość powietrza, krzyczałabym. Nie ze strachu, ale z frustracji. Nie wiedziałam jak z tym walczyć. Nie próbowała oznaczyć żadnego z nas jako sług, ani nas uwieść, ani kontrolować nas. Po prostu wysłała strach jak jakiś niewidzialny wiatr by zabił, jeżeli zdoła, albo i nie. Nie dbała o to. Nie było tam żadnej złośliwości, żadnych silnych emocji, poza strachem, który wysyłała. Nie czuła niczego. Absolutnie niczego. Nie wiedziałam jak walczyć z nicością. Nie wiedziałam co robić. Umieraliśmy, a ja nie wiedziałam co mam zrobić.

Rozdział 20 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Usłyszałam w moim umyśle: „Ma petite”, ale strach przytłumił dalsze słowa JeanClaude’a. Wiedziałam, że coś chce mi przekazać, ale nie mogłam nic zrozumieć. Lęk zagłuszał go tak, jak jedna radiostacja zakłóca inną. Jego słowa przypominały echo głosu tej odleglejszej stacji, ukryte pod dźwiękiem przerażenia, ale wszystko, co mogłam usłyszeć, wszystko co mogłam poczuć, to strach Moroven. Nathaniel, z wciąż otwartymi ustami opadł na mnie, dysząc, jakby powietrze było zbyt rzadkie, by oddychać. Moja śmierć to jedno, ale to byłaby nie tylko moja śmierć. Nathaniel i Damian leżeli na moich kolanach, jasne i ciemne włosy wymieszane były niczym splątane wstęgi. Gregory klęczał przede mną; prawie zapomniałam, że również tam był. Zazwyczaj miałam problem z odczytaniem jego twarzy, gdy był w pół-lamparciej formie, ale ten wyraz twarzy mogłam rozszyfrować. Na twarzy o żółtych kocich oczach nawet pod cętkowaną sierścią widać było głód. Nie pożądanie, po prostu czysty głód. Powiedział warczącym głosem: – Oni pachną jak jedzenie. – Wiem, – usłyszałam głos Richarda i odwróciłam się ku niemu. Wyciągnęłam do niego rękę. Richard wydobył nas ze wspomnień Damiana, więc może będzie mógł wyciągnąć nas również i z tego wszystkiego. Wyglądał na… niezadowolonego, wściekłego. Moja ręka zaczęła opadać, ale w ostatniej chwili wziął ją, złapał za moją dłoń. Nagle poczułam słodki zapach lasu i woń sierści. Lęk cofnął się odrobinę, jak fala oceanu w czasie odpływu, ale było wiadomo, że z dala od brzegu rośnie kolejna nadchodząca fala. Teraz mogłam już powiedzieć: – Pomóż mi. Głos Jean-Claude’a rozbrzmiał wewnątrz mojej głowy, odepchnął strach na tyle, bym mogła słyszeć jego słowa. – Musisz przywołać ardeur, ma petite, musisz. Ona nie rozumie czystej żądzy, wolnej od bólu i przerażenia. Użyj naszego Richarda, a będę mógł połączyć moje moce z waszymi i ją pokonamy.

Spojrzałam na twarz mężczyzny, którego Jean-Claude tak swobodnie określił jako “naszego” i wiedziałam, że tak nie było. Mogłam poczuć ten wspaniały zapach, spokój sosen i ściółki z liści, ale wyraz jego twarzy na pewno nie był spokojny. Jego brązowe oczy były pełne drgającego gniewu. Dotykając w ten sposób jego ręki, powinnam czuć ten gniew tańczący na mojej skórze, ale tak nie było. Wszystko, co czułam, to moc Moroven szalejąca nade mną niczym sztorm. Jedyną pozostałą we mnie emocją było przerażenie. – Ma petite, czy mnie słyszysz? – Tak, – zdołałam wyszeptać. – Więc co jest nie tak? Chciałam go zapytać “Co mam zrobić, siłować się z Richardem i zgwałcić go?” Ale wszystko co zdołałam powiedzieć to „Nie mogę, nie potrafię. – Nie możesz czego, ma petite? – zabrzmiało w mym umyśle. – Nie mogę pożywić się Richardem. Wydawało się niemądrym mówić to, gdy patrzyłam na jego przystojną, choć w tej chwili wściekłą twarz, ale nie mogłam się dość skoncentrować, by wypowiedzieć to cicho w moim umyśle. Mówienie sprawiało trudność. – Richard zgodził się na to, ma petite. Potrząsnęłam głową, słysząc to. – Nie wierzę w to, jest wściekły. Richard wyglądał na jeszcze bardziej wściekłego, ale na głos powiedział: – Jean-Claude mówi prawdę, Anita, zgodziłem się nakarmić ardeur. Jego twarz była ciemna i wykrzywiona od gniewu. Zgodził się, ale nie chciał tego zrobić. Gdyby nad tym pomyśleć, to ja też nie chciałam. Nie chciałam podążyć znów tą metafizyczną ścieżką. Pracowaliśmy tak mocno, by rozdzielić łączące nas więzy, a seks związałby nas ponownie. Nie chciałam tego, nie byłam pewna, czy moje serce przetrwa kolejne złamanie. W ludzkiej duszy jest ograniczona ilość emocjonalnego superkleju, potem wszystko pozostaje połamane. –Nie jestem w stanie utrzymać z dala strachu Moroven, ma petite, musisz działać, zanim moja siła osłabnie. – Łatwo ci mówić. To zabrzmiało prawie jak mój własny głos, nie zadyszany z powodu przerażenia, ale zgrabnie cyniczny. Dobrze. –To nie twój nieskalany tyłek jest tu bezpośrednio.

– Gdybym mógł przylecieć do ciebie, zrobiłbym to, ale jest dzień, więc nie mogę. Ty i Richard musicie to zrobić, bo już zaczynam przegrywać z Moroven. Mogę poczuć, jak jej koszmary nadchodzą, a gdy nadejdą zbyt blisko, będę musiał odejść, żeby ocalić siebie, mając nadzieję, że gdy zapadnie ciemność, pozostanie jeszcze coś do uratowania. Ale jeżeli ty i Richard nic nie zrobicie, a tego się obawiam, to ciemność zapadnie za późno, za późno dla Damiana, za późno dla Nathaniela, a jeżeli nie przetrwasz śmierci swojego sługi i zwierzęcia, to Richard i ja możemy już nigdy nie zobaczyć wschodu księżyca. Czy to takie straszne pożywić się na Richardzie, ma petite, czy to naprawdę gorszy los niż śmierć? Ujęte w ten sposób, to nie, ale… cholera. Dlaczego zawsze wszystko sprowadza się do seksu? Dlaczego nie ma innego sposobu walki? Jean-Claude odpowiedział wewnątrz mojej głowy, – Ponieważ możemy walczyć tylko takimi narzędziami, którymi dysponujemy. Ja jestem inkubem, ma petite, i uwodzenie to zarówno moje przekleństwo jak i najpotężniejsza moc. Jeżeli miałbym inną magię, którą mógłbym tobie zaoferować, zrobiłbym to, ale to sposób jaki znam. To prawie wszystko, co znam. – Jeżeli masz tylko młotek, to każdy problem wygląda jak gwóźdź. Jean-Claude zaczął o coś się pytać, ale został wyparty z mojej świadomości. Wszystko zostało wyparte przez przerażenie. Moje serce podeszło do gardła, poczułam, jakbym połknęła całą rybę. Dławiłam się moim własnym sercem. Moja skóra była zimna od lodowatej mocy. Tak bardzo się bałam, tak bardzo. Richard odsunął się od mojej ręki, odsunął się ode mnie i nie mogłam teraz rozszyfrować wyrazu jego twarzy. Ale to nie był gniew. Gregory klęknął bliżej nas i nachylił się nad Nathanielem i Damianem, rozciągnął się tak, że jego w połowie lamparcia twarz znalazła się tylko kilka centymetrów od mojej. Węszył w powietrzu przede mną. – Pachnie tak dobrze, tak smacznie. Lęk i ciało, – jego długie westchnienie łaskotało moją skórę, – strach i ciało. Nie bałam się Gregorego, wiedziałam to, ale bałam się czegoś i nie wiedziałam skąd pochodzi ten lęk. Gdy Gregory rozwarł wargi i odsłonił zęby w czymś, co miało być prawdopodobnie uśmiechem, a ja sapnęłam. Strach sprzymierzył się z tymi błyszczącymi kłami, głodnym lśnieniem w oczach. I nagle nie tylko się bałam czegoś nieokreślonego, bałam się też Gregorego. Bałam się jego pazurów, jego zębów. Bałam się w sposób, w jaki

nigdy wcześniej nie bałam się jego, ani żadnego innego mojego lamparta. Polizał moją twarz, jeden szybki ruch. Pisnęłam cichym, wysokim, przerażonym głosem. Gregory warknął przy mojej skórze: – Hmm, zrób to jeszcze raz. Richard chwycił go i odciągnął ode mnie. – Przestań się nią bawić. Gregory, nadal przykucnięty na podłodze, wyglądał tak, jakby zastanawiał się nad skoczeniem i wywołaniem walki. Ale w końcu powiedział: – W porządku, nie będę się nią bawił. Odwrócił się i zbliżył do Nathaniela, kłapnął zębami tuż przed jego twarzą i wtedy Nathaniel krzyknął. Nasz lęk znalazł podstawę, wokół której mógł się owinąć. Nie było w tym żadnego sensu. Cokolwiek strasznego mogło stać się jego przyczyną, my po prostu mieliśmy obok lampartołaka. Gregory zaśmiał się. Richard odciągnął go od nas najdalej, jak mógł. – Powiedziałem przestań się nimi bawić. – Powiedziałeś, bym przestał się nią bawić. I tak zrobiłem – odpowiedział Gregory. – Zostaw ich w spokoju. – odrzekł Richard. Gregory wstał, a w lamparciej postaci był tak wysoki jak Richard. – Nie mów mi, że ty też nie masz ochoty się z nimi zabawić. – Tak, tak, chcę się zabawić, ale nie zamierzam. – Dlaczego nie? – spytał Gregory. – Ponieważ nie dręczy się przyjaciół, Gregory. – Micah powiedział, stojąc w wejściu, a najnowsza dziewczyna Richarda stała obok niego. Była prawie mojego wzrostu, z ciemnymi brązowymi włosami do ramion. Miała na sobie jasnoniebieską spódnicę i białą bluzkę z drobnymi niebieskimi kwiatkami. Sandały i starannie pomalowane paznokcie dopełniały stroju. Przywarła do ramienia Micaha obiema dłońmi. Zazwyczaj nie łapiesz tak kogoś, jeżeli nie jest on twoim chłopakiem. Zdałam sobie sprawę, że była tam emocja, którą mogłam poczuć mimo lęku – zazdrość. Co, do diabła, ona robiła uczepiona Micaha? Zadrżała, stojąc w przejściu, a jej oczy straciły skupienie, jakby słyszała coś, czego nikt inny nie mógł usłyszeć. Wyszeptała: – Co to jest? – Strach, – powiedział Gregory.

– Och, – powiedziała cichym głosem i odsunęła się od Micaha, po czym weszła do pokoju. Zatrzymała się, gapiąc na nas, potem odwróciła wzrok. Zarumieniła się i spotkała wzrok Richarda, po czym zarumieniła się mocniej. Gregory podszedł i stanął obok niej; jego futrzasta postać górowała nad dziewczyną. – Ty też się chcesz pobawić, prawda? Spojrzała na nas w dół i tym razem w jej oczach nie było nic ludzkiego. Widziałam tę sztuczkę tysiące razy, ale tym razem krzyknęłam. Krzyknęłam jak jakiś głupek, a Nathaniel przycisnął się do mnie, jakby próbował przeze mnie przeniknąć. Damian leżał na moich kolanach, jakby strach już go zabił. – Wyprowadź stąd Clair, – powiedział Richard, a w jego głosie czuło się pierwszy ton ryku. – Jest zbyt nowa, jeżeli wyzwolimy jej bestię w ten sposób, rzuci się na ludzi. Wydałam z siebie cichy dźwięk, bezbronny głos. Micah złapał Clair za ramię i zaczął ją prowadzić do drzwi. Nie walczyła z nim, ale ociągała się i musiał ją odrobinę ciągnąć, podczas gdy jej zwierzęce oczy na ślicznej twarzyczce gapiły się na nas. Nie była już zakłopotana, nie było w niej nic ludzkiego, by mogła być zażenowana nagością. – Co się z nimi dzieje? – zapytał Micah. – Pierwsza mistrzyni Damiana próbuje ich zabić, – odpowiedział Richard. – Jak? Nie byłam pewna, czy pytał, jak ona chce nas zabić, czy jak do tego doszło. – Przerażając ich na śmierć. Micah prawie dotarł z Clair do drzwi, gdy spytał: – Jak możecie to przerwać? Richard spojrzał wtedy na Micaha. – Pozwolę Anicie pożywić się mną, a Jean-Claude przybędzie na ratunek. Jego głos już nie warczał. Pozostało w nim tylko zmęczenie i pewien rodzaj znużenia światem, jakby widział za dużo, zrobił za wiele i nie chciał już więcej tego robić. Micah i Richard patrzyli na siebie przez chwilę, po czym Micah przytaknął. – Utrzymaj wszystkich przy życiu, – powiedział i pociągnął Clair za drzwi, a ta chwyciła za framugę i powiedziała: – Oni pachną tak wspaniale. Micah zarzucił ją sobie na ramię, a ten ruch zaskoczył ją na tyle, że puściła drzwi i mógł wynieść ją z pomieszczenia. Jej słowa unosiły się nad nią: – Nie, nie chcę stąd wychodzić.

Richard próbował bezskutecznie rozpiąć jedną ręką dżinsy. – Potrzebuję pomocy, Gregory. Lampartołak spojrzał na niego. – Zamierzasz się pieprzyć, jak masz okazję? Richard warknął na niego, a ja cicho jęknęłam. Nathaniel zadrżał. Wiedziałam, że to było głupie, że Richard mnie nie skrzywdzi, nie w ten sposób, ale lęk miał swój własny rozum. Nathaniel również był lampartołakiem, ale też był przerażony. Żadnej logiki, tylko strach. – Jeżeli się przemienię, spodnie się podrą, a nigdzie w pobliżu nie mam dodatkowych ciuchów. – Myślałem, że twoja kontrola jest lepsza, Ulfriku – mruknął Gregory Richard uwolnił część swojego gniewu i krzyknął: – Czuję smak ich strachu na swoim języku, w moim gardle, jakbym ich już przełknął! Zgarnął swoją zdrową ręką podarty przód koszulki i szarpnął. Nagle stał nagi od pasa w górę, z wyrazem oczu, który by mnie przeraził nawet w normalnej sytuacji. To było dzikie, gwałtowne spojrzenie stworzone z nienawiści i pożądania. Nienawiść i pożądanie w oczach mężczyzny to zła mieszanka. Wydawało się, że odwrócenie się ode mnie i spojrzenie znów na Gregorego wymagało od niego fizycznego wysiłku. – Czy ty to czujesz? Gregory odpowiedział jedynie niskim warknięciem, które sprawiło, iż Nathaniel zadrżał. – Boże dopomóż, ona boi się zobaczyć mnie nago, a ja to kurwa uwielbiam. Uwielbiam, że się mnie boi i nienawidzę siebie za to. Ardeur powstanie, ale Bóg jeden wie, co zrobimy, zanim tak się stanie. Z tą ilością strachu, z nią, nie ufam swojej kontroli. I cokolwiek się stanie, chcę mieć ubrania, kiedy będzie już po, ponieważ zamierzam od razu wynieść się z tego cholernego miejsca. Rozpiął pasek jedną ręką, szarpnął górny guzik spodni i ten się odpiął. Wciąż trzymając spodnie, przesunął po nich ręką i pozostałe guziki puściły. Przód jego spodni rozsunął się i jego męskość się wysunęła. Albo nie miał na sobie żadnej bielizny, albo ona nie mogła go już pomieścić. Widziałam Richarda nago tak wiele razy, że straciłam rachubę. Jego nagi widok mnie ekscytował, sprawiał, że byłam nerwowa, że bałam się w ten „och-mój-Boże, gdzie-towszystko-ma-się-pomieścić” sposób, zawistna, gdy straciłam moje przywileje nagości, zła,

gdy on był wredny, albo próbował utrzeć mi nosa faktem, że wciąż uważałam go za przystojnego, a on już nie był mój. Te wszystkie emocje i pożądanie, i miłość; lecz nigdy wśród nich nie było strachu. Nigdy nie było tego uczucia, że on był fizycznie dużo większy ode mnie, dużo silniejszy, dużo… nigdy nie skrzywdził mnie fizycznie, a ja nigdy fizycznie się go nie bałam, ale teraz było inaczej. Bałam się tak, jak powinna się bać dziewica, gdy zostanie złapaną przez sutenerów. Bałam się, że zostanę napastowana. Bałam się, że swoim ciałem wykorzysta moje. Bałam się w sposób, w jaki nie bałam się nigdy wcześniej nikogo, kogo kochałam. Przykryłam rękami oczy jak dziecko. Skoro nie mogłam go widzieć, to nie mógłby mnie skrzywdzić. Głupie, niemądre, ale nie mogłam nic poradzić na to, co czułam. Nie mogłam zmienić sposobu, w jaki to odczuwałam. Poczułam krzyk rosnący w moim gardle. Krzyk, który czekał, by go dotknięto. Wiedziałam, że to zrobię i nie mogłam nic na to poradzić. Zdaje się, że on też poczuł ten krzyk czekający na ujście, ponieważ mnie nie dotknął. Na moich rękach nadal zakrywających oczy poczułam gorąco jego twarzy, chwilę przed tym, nim poczułam powiew jego oddechu. Gdyby mnie choć tknął, strach wylałby się z moich ust, ale on mnie nie dotknął nawet palcem. Czułam jego gorący oddech przy mojej skórze, tak gorący. Poczułam, jak Damian podnosi się z moich kolan. Nie byłam pewna, skąd wiedziałam, że nie zrobił tego sam, ale tak było. – Anita, spójrz na mnie. – Jego głos był miękki i bardzo bliski, każde słowo było oddechem na moich rękach. – Proszę, Anita, proszę, spójrz na mnie. – Jego głos unosił się pośród strachu, rozluźnił napięcie w moim gardle, rozluźnił mięśnie moich ramion. – Anita, spójrz na mnie, proszę. Mogłam oddychać ponownie, moje serce nadal biło. – Proszę, – wyszeptał i dotknął opuszkami tyłu mojej głowy. Leciuteńki dotyk i moje dłonie obniżyły się odrobinę, potem więcej, mogłam widzieć jego twarz pomiędzy palcami. Jego oczy były czystym czekoladowym brązem i w tej chwili były łagodne. Nie było w nich śladu gniewu, czy pożądania, nic poza cierpliwością i łagodnością. To była ta jego część, w której kiedyś się zakochałam. Dotknął moich nadgarstków, delikatnie, a ja opuściłam dłonie z mojej twarzy. – Lepiej? – powiedział, uśmiechając się. Chciałam przytaknąć, ale Damian chwycił moje nogi i lęk powrócił, a z mojego gardła wyrwał się krzyk.

To nie była moc Moroven, to był strach Damiana przed tą mocą i fakt, że nie mogłam się przed tym osłonić.

Rozdział 21 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Krzyknęłam i usta Richarda znalazły się nagle na moich. Pocałował mnie, delikatnie napierając wargami. Strach przeszył mnie całą, aż do opuszków palców, jakby był prądem. Odepchnęłam go ode mnie. Czekałam na gniew, aż ruszy ku mnie, aż przezwycięży strach i wszystko inne, ale tak się nie stało. W zasadzie strach zmienił się w panikę. Panikę, która mrozi twoje ciało, mrozi twój umysł, sprawia że zapominasz o wszystkim co widziałeś i czego się nauczyłeś o tym jak uczynić ze swojego ciała broń, a wszystko co pozostaje to cichy krzyk wewnątrz głowy, który czyni cię ofiarą. Jeżeli nie jesteś w stanie myśleć ani się poruszać, to jesteś ofiarą. To dlatego panika cię zabija. Richard klęczał przede mną, zaledwie na odległość mojego ramienia. Teraz w jego twarzy nie było nic delikatnego. Wyglądał chętnie, wyczekująco. Przykląkł na jedno kolano, drugą nogę odwrócił tak by mógł się osłonić przed moim widokiem. Język ciała był skromny; wyraz jego twarzy nie. Nachylił się nade mną i nabrał powietrza, głęboko, tak że jego pierś uniosła się i napełniła nim. Jego oczy zamknęły się jakby wąchał najwonniejsze z kwiatów, jego głowa odrzucona w tył, odrobinę. Kiedy otworzył oczy nie były one brązowe, były bursztynowe, ciemny wilczy pomarańczowy bursztyn. Był moment gdy widok tych oczu na jego opalonej twarzy zapierał dech w piersiach, ale wtedy Damian wbił palce w moją nogę. Świeża fala paniki przelała się przeze mnie, wyrywając krzyk z mojego gardła, a potem Damiana. Ujrzałam dziwny obraz ciał, rąk, trzymanych w dół, rozrywanych ubrań, ciężar ciała przyszpilającego nas do stołu i… Ręka owinęła się wokół mojego nadgarstka i odciągnęła mnie w tył. Paznokcie Damiana przebiły moją skórę, gdy próbował się utrzymać. Richard wyrwał mnie z rąk Damiana, z jego przerażenia, jego wspomnień, lęku. W chwili, w której Damian nie mógł mnie dotknąć, panika zbladła odrobinę. Mogłam ponownie oddychać. Lęk wciąż tam był, pulsując we mnie, ale został jakoś osłabiony. Różnicą było tonąć w oceanie, a tonąć w stawie. Lepiej, mniej przerażająco, ale tak samo zabójczo.

Spojrzałam na Damiana jak leżał na podłodze, ręce wyciągnięte i nawet z oddali, sięgnęłam do niego. Mogłam poczuć jego potrzebę. Richard pociągnął moje ramie, ostro, gwałtownie. Straciłam przez to równowagę, a on wykorzystał ten chwilowy balans, by obrócić mnie ku jego ciału, moje ramię za moimi plecami z jego ręką wciąż na moim nadgarstku. Powinnam być bardziej zainteresowana bólem, ale to uczucie bycia nagle przyciśniętej do jego nagiego ciała przytłaczało mnie. To nie było tylko przyciśnięcie do męskiego ciała, nawet uroczego ciała, tym co mnie denerwowało, to jakby moje ciało go pamiętało. Pamiętało jak to było, być przyciśniętą do tego ciała, tych ramion, a pamięć skóry… tak jakby emocjonalne blizny zostały rozerwane i wylały moje serce z mojej skóry. Walczysz tak mocno, tak długo, by wyrzucić kogoś ze swojego serca, ale to serce cię zawsze zdradza. Ale pomiędzy emocjonalnymi szczątkami poczułam jak Moroven się wycofuje. Nie potrzebowaliśmy ardeur by ją zmieszać, wszystko czego potrzeba, to pokazać co ja i Richard czuliśmy do siebie. Tak jak Moroven nie rozumiała czystego pożądania, tak nie rozumiała miłości, nie ważne jak złamanej. Nie wiedziałam czy to emocje przeraziły ją, czy też po prostu nie mogła tego zrozumieć. Nie była jedyną. Dotykaliśmy się i triumwirat działał całkiem dobrze. Oboje opuściliśmy nasze tarcze, by pomóc Jean-Claude’owi wzniecić ardeur, by nas ocalić, ale tarcze chronią cię przed wieloma rzeczami. Czym jest miłość? Jakie to uczucie w najsurowszej formie? Pożądanie, potrzeba, pragnienie, i ta bolesna chęć, jakby pośrodku twojego ciała wyrwano dziurę, a jedyną osobą, która może ją wypełnić jest osoba, której dotykasz. Kochałam Richarda. Nie mogłam ukryć tego co czułam, nie mogłam temu zaprzeczyć. Leżałam naga w jego ramionach – w każdym znaczeniu tych słów. Przez chwilę poczułam, że on czuje to samo, ale po chwili poczułam coś jeszcze… wstyd. Był zawstydzony, nie tym że mnie kochał, ale tą częścią siebie, która była zła, że Moroven odeszła. Pragnął spijać mój strach, gdy mnie pieprzył. Ta myśl nadeszła nie w słowach, ale w zmieszanych obrazach. Poczułam, że dla niego moje przerażenie było prawie takie samo jak strach jelenia, którego gonił i zabijał. Strach, nawet lekki, czynił wszystko lepszym – zarówno pożywienie jak i seks. Puścił mnie, odsunął się na bok, tak że się nie dotykaliśmy. Zacisnął mocno swoje tarcze na miejscu i zostawił mnie samą. Trzęsłam się i nie rozumiałam dlaczego. Twarz Richarda przybrała ten wściekły wyraz jaki zwykł używać, by ukryć to o czym myślał. Chwycił spodnie i ruszył w kierunku drzwi. – Jesteś tak samo przerażona tym jak ja, – powiedział i zniknął.

Chciałam powiedzieć, że nie miał racji, ale po trochu ją miał. Nie przerażał mnie fakt, że lubił odrobinę strachu podczas seksu, odrobinę ostrzejszej zabawy, większość zmiennokształtnych to lubiła. Myślę, że to ma coś wspólnego z byciem zaprogramowanym do polowania na zwierzęta i zabijania ich. Jeżeli nie podnieci ich strach, ich ludzka część może przejąć kontrolę i uniemożliwić im zabijanie. Albo być może nie o to chodziło. Może to było coś jeszcze. Może Raina i Gabriel zostali przyciągnięci przez jego uśpiony talent. Nie wiem, ale nie przerażało mnie to czego Richard pragnął. To że myślał o wzięciu mnie, gdy strach Moroven przenikał nas – to mnie nie martwiło. To było łagodne w porównaniu do rzeczy, jakie lubiły moje lampartołaki. To, że ja nie brałam w tym udziału nie oznaczało, że byłam ślepa. Nie, to nie było problemem. Opadłam na kolana i tak pozostałam. Poczułam, że mnie kochał, prawda, ale poczułam też jego nienawiść do wszystkiego czym był i to było silniejsze i ważniejsze niż jego uczucia do mnie. Sądziłam, że nienawidził swojej bestii, ale to było coś więcej. Nienawidził tego, co lubił w łóżku. Byliśmy kochankami przez miesiące, z przerwami, a ja nigdy nie dowiedziałam się, że był ukrytym sadystą. Jak bardzo musiał pilnować swojej własnej smyczy, bym się nie dowiedziała? Ręka dotknęła mojego ramienia a ja podskoczyłam. Nathaniel patrzył się na mnie tymi lawendowymi oczami. – W porządku? Moje oczy były gorące, a gardło ściśnięte. Boże, nie chciałam płakać. Potrząsnęłam głową, ponieważ nie ufałam temu co wyszłoby z moich ust. Żadnego szlochu, żadnego krzyku, żadnej histerii. Nie zdawałam sobie sprawy, aż do teraz, że gdzieś na dnie duszy miałam nadzieję. Nadzieję, że Richard i ja jakoś dojdziemy do porozumienia. Sądziłam, że się z tym wszystkim pogodziłam – głupia. Nie pogodziłam się, po prostu ukryłam to. Nie mogłam oddać się całkowicie nikomu, ponieważ wciąż kochałam Richarda. Jak popierdolone to było? On naprawdę mnie kochał, ale bardziej kochał swój wstyd. Nie uciekł dlatego, że mogłam zaakceptować jego bestię. Uciekł ponieważ żyjąc ze mną, nie mógłby udawać. Nie mógłby udawać, że jest normalny. Nigdy nie udawałam, że jestem czymś czym nie byłam, a ostatnio radziłam sobie z tym jeszcze gorzej. Czy można udawać, że jest się kimś innym i być naprawdę szczęśliwym? Nie sądzę. Nathaniel objął mnie ramionami, powoli, jakby obawiał się, że go powstrzymam, ale nie zrobiłam tego. Potrzebowałam teraz przytulenia. Potrzebowałam utulenia przez kogoś, kto mnie pragnął, całej mnie, tego co dobre i co złe, co miłe i przerażające. Richard był przyciśnięty nago do mojego ciała i nawet obietnica tego nie była wystarczająca.

Micah pojawił się w przejściu. – Dr Lillian opatruje w kuchni ranę Richarda. – Spojrzał z Nathaniela na Damiana, i wreszcie na mnie. – Richard wygląda na wstrząśniętego, co się stało? Wyciągnęłam rękę a on podszedł do mnie bez słowa. Zagłębiłam swoją twarz w jego ramionach, i ten gorący, gorący ucisk wylał się z moich oczu i ust. Chwyciłam rękami jego koszulę i płakałam. Nathaniel siedział za moimi plecami, pocierając rękami moją skórę, wydając kojące dźwięki. – Co się stało? – zapytał ponownie Micah. Odpowiedział Damian, a jego głos pozwolił mi wiedzieć, że znalazł się w pobliżu zanim poklepał moje ramię. – Richard nienawidzi siebie bardziej niż kocha kogokolwiek innego. – Dopiero w tej chwili zdałam sobie sprawę, że Damian i Nathaniel byli nadal połączeni ze mną, gdy ja i Richard mieliśmy swój moment. Moją pierwszą myślą było Będzie wściekły wiedząc, że znają jego wielki, mroczny sekret. Druga myśl brzmiała Kogo to kurwa obchodzi? Przywarłam do Micaha, z Nathanielem za plecami i Damianem klepiącym mnie dziwnie po ramieniu. Gregory warknął swoim lamparcim głosem. – Co się stało? Myślałem, że ty i Richard będziecie się pieprzyć. Micah oszczędził mi konieczności mówienia czegokolwiek. – Wynoś się Gregory, zanim powiesz coś jeszcze głupszego. – Nie chciałem… – Już! – Głos Micaha miał teraz cień warknięcia. Dość, by obudziło bestię uśpioną wewnątrz niego, a ja poczułam jak zwija się wewnątrz jego ciała, jak przemykający się kot w ciemności. Kot z którym dzieliłeś łóżko, uczucie jego futra, tego małego ciała na poduszce, prześcieradle, tak jak część nocnego, spokojnego snu. Komfort, towarzystwo, ciepło i wiedza, że w ciemności są pazury, jeżeli coś pójdzie źle. Jego bestia rozpaliła moją, i poczułam ją ciepłą, dającą komfort, jak te dwa niewidoczne ciała pocierające się o siebie. Uczucie jego szyi przy mojej twarzy, jego skóry wilgotnej od moich łez, nasze bestie odpoczywające obok siebie, jego ramiona wokół mnie i miałam jedną z tych chwil, gdy rozumiałam, że jeżeli dopuszczę go dość blisko, jego ramiona staną się domem. Nathaniel pocałował mnie, lekko w ramię. – Nie bądź smutna Anita, proszę, nie smuć się. – Obróciłam głowę, by zobaczyć jego twarz. Miał łzy na policzkach. Wyciągnęłam jedno ramię tak, że mogłam owinąć je dookoła jego pasa i przytulić ich obu. Pozwoliłam sobie zatopić się w nich, pozwolić im się tulić, pozwoliłam sobie przywrzeć do nich. Czym jest

miłość? Czasami to pozwolenie sobie być sobą, i pozwolenie osobie, którą kochasz na to by była sobą. Albo osobom, na to by były sobą.

Rozdział 22 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Kiedy skończyliśmy z histerią i każdy zmył z siebie dość krwi, by móc się pokazać na ulicy, bądź przynajmniej nie sprawiać, że moi sąsiedzi wezwą policję, ubrałam się. Micah zaznaczył, że prawdopodobnie pójdziemy wszyscy spać, więc po co przejmować się ubraniem, ale ja potrzebowałam ubrań. Czerń wszędzie poza moją skórą, włączając w to kabury na broń, Browninga Hi-Power i ukrytą pod moimi włosami rękojeść naprawdę dużego noża. Był w ręcznie robionej pochwie wzdłuż linii mojego kręgosłupa, przypięty do kabury naramiennej, choć mógł być noszony bez niej, ale nie aż tak wygodnie. Micah próbował powiedzieć, że prawdopodobnie nie będę potrzebowała takiej ilości broni by wejść do własnej kuchni. Spojrzałam na niego a on zamilkł. Nikt więcej nie narzekał. Czy kiedykolwiek próbowałaś się ubrać, gdy obserwuje cię trzech mężczyzn? Chciałam obecności Micaha, więc wydawało się niefajnym wykopanie Nathaniela, a Damian… wszyscy obawialiśmy się co może się zdarzyć, jeżeli wampir zostanie oddzielony ode mnie o pokój i drzwi. Uprawialiśmy seks, widział mnie naprawdę nago, a nawet poszedł za mną do sypialni, ale i tak zmusiłam go do odwrócenia głowy, gdy się ubierałam. Być może zwierzołaki w końcu wpływały na mój sposób postrzegania nagości. Wydawało się to dziwnym, bardziej intymnym by ubierać się przed kimś niż być nago. Albo to moja skromność przeszła już wystarczającą ilość szoków jak na jeden dzień. Skoro o tym mowa, jeżeli nie pomyślałabym że to było tchórzliwe i dziecinne, ukryłabym się w sypialni dopóki Richard nie wyjdzie, ale to było tchórzliwe i dziecinne. Do diabła. Poza tym Nathaniel obiecał, że zrobi kawę. Nienawidziłam jeść przed dziesiątą, ale kawa przed dziesiątą była koniecznością. Damian zrobił jedną rzecz, jaka sprawiła, że poczułam się lepiej – poprosił o szlafrok. Jego prośba sprawiła, że zdałam sobie z czegoś sprawę. Żaden z wampirów jakie znałam, nie chodził swobodnie nago. Byli nadzy, gdy mieli do tego dobry powód, ale nie spacerowali wokół mnie nago tak jak zmiennokształtni. Zabawne, nigdy nie przyszło mi to wcześniej do głowy. Nathaniel przyniósł Damianowi jego własny szlafrok z piwnicy i zrobił kolejną wycieczkę po spodnie dla siebie. Dostał punkt za to, że ubrał się bez moich próśb.

Szlafrok Damiana wyglądał jak coś prosto z wiktoriańskiej Anglii i może tak rzeczywiście było. Był ciemny, z grubego aksamitu, ciężki, przypominał bardziej płaszcz niż szlafrok. Miał wytarte miejsca na łokciach, a mankiety zaczynały się strzępić. Ale cały szlafrok wyglądał na drogi. Damian owinął go wokół siebie, jakby był jego ulubionym misiem przytulanką. Kiedy zawiązał pasek, okrywał go od szyi do kostek, wystawały tylko jego ręce. – To nie jest szlafrok, prawda? – zapytałam. Potrząsnął głową, gdy wyciągał włosy zza kołnierza, tak że rozlały się jak zaskoczona czerwona plama na tle tego błękitu. – To szlafrok wypoczynkowy – powiedział. Skinęłam głową, jakbym rozumiała jaką dokładnie różnicę miał na myśli, po czym podałam mu rękę. Nie dlatego, że chciałam go dotykać, choć o to też chodziło, ale z powodu zagubionego spojrzenia jego oczu i sposobu w jaki pocierał cienki aksamit jakby dotykanie sprawiało, że czuł się bezpieczniej. Przyjął moją dłoń i rzucił mi pierwszy uśmiech jaki widziałam odkąd ta-która-go-stworzyła uniosła swoją złowieszczą głowę. Uśmiech był drżący w kącikach, ale uspokoił się, gdy dotknęłam jego ręki. Bałam się, że gdy go dotknę ponownie, to się zmieni. Że będzie tam pożądanie, albo miłość albo coś innego, z czym nie mogłam sobie poradzić, ale nie było tego w dotyku jego ręki. Tym co odebrałam, to poczucie bezpieczeństwa. Ulga, że to ja wyciągnęłam pierwsza do niego rękę. Jeżeli dotknęłam go pierwsza, to nie mogłam być zła. – Nie jestem zła, – powiedziałam. Jego oczy rozszerzyły się odrobinę. – Wiesz o czym myślę? – A ty nie wiesz o czym ja myślę? – Nie. – Zapytaj go czy wie co czujesz, – powiedział Nathaniel. – Właśnie o to zapytałam. – Nie, nie zrobiłaś tego. Pomyślałam nad tym przez chwilę. Miał rację. – Dobra, co czuję? – Nic, – powiedział Damian, – bardzo ostrożnie starasz się nie czuć nic. Pomyślałam też nad tym i tylko skinęłam głową. Miał rację. Czułam się odrętwiała, prawie czułam ulgę, że potrzeba bezpieczeństwa Damiana przezwyciężała inne komplikacje, ale tak naprawdę, tak szczerze, to nie czułam nic. Czułam się jak jedna z tych skorup wyrzuconych na piasek, tak piękna, tak czysta, tak biała i różowa, a także pusta. To miejsce gdzie miał pasować Richard, było puste, ale nie puste jak rana. Puste jak skorupa muszli,

śliskie, wilgotne i czekające. Czekające aż ktoś inny wślizgnie się tam i zamieni tę pustkę w swoją ochronę, tarczę, zbroję, w swój dom. Nawet myśląc tak jasno, nadal prawie nic nie czułam. Zdałam sobie sprawę, że było to bliskie do tej statycznej pustki, gdzie udawałam się, gdy zabijałam, ale nie było ono tak nieruchome. To była kojąca pustka, jak spoglądanie na horyzont nieba ponad wodą. Spokój, cisza, ale nie pusta, tylko czekająca. Czekająca na co? Damian ścisnął moją rękę. Uśmiechnęłam się do niego, ale wiedziałam że nie sięgało to moich oczu. Uśmiechnęłam się, bo on uśmiechnął się do mnie, bardziej refleks niż emocja. Wewnątrz nie było nic. Jakbym trochę była w szoku. Szok jest naturalną izolacją, czymś co odcina cię, byś się uleczył a czasami byś mógł umrzeć bez cierpienia czy strachu. No cóż, nie zamierzałam umierać. Nie umierasz z powodu złamanego serca, tylko czujesz się jakby tak było. Wiem z osobistego doświadczenia, że jeżeli będziesz działał, zachowywał się jakbyś nie krwawił w środku, nie umierasz, i w końcu przestajesz tego chcieć. Micah przyszedł i stanął przede mną. Kiedyś to wydawało mi się dziwnym, by widzieć tak poważną inteligencję w kocich oczach. Teraz były to tylko oczy Micaha. Dotknął mojej twarzy a jego ręka była tak ciepła, że chciałam potrzeć o nią moim policzkiem, ale nie zrobiłam tego. Nie wiedziałam dlaczego, ale nie zrobiłam tego. Po prostu stałam tam, Micah dotykał mojej twarzy a Damian przywarł do ręki. Mogłam poczuć, że moja twarz była tak pusta, jak wnętrze. – Nie musisz tam iść, – powiedział Micah. – Tak, – powiedziałam, – Muszę. Uniósł drugą rękę w górę, tak że objął moją twarz swoimi ciepłymi, gorącymi dłońmi. – Nie, Anita, nie musisz. Damian pocierał palcami moje knykcie, tak jak to robił, gdy obawiał się, że jestem na kogoś zła. Nie byłam zła, albo może martwił się o coś innego. Damian mógł pomóc mi się uspokoić, pomóc mi kontrolować mój nastrój, być mniej bezwzględną, albo mniej chętną do zabijania, ale twój sługa może zaoferować ci tylko co ma do podzielenia się. Damian nie potrafił pomóc mi zwalczyć strachu, czy samotności, czy smutku, ponieważ nosił tego zbyt wiele w swoim wnętrzu. Dziś jedynym prawdziwym komfortem jaki mógł zaoferować był dotyk dłoni przyjaciela. Ale przecież są gorsze rzeczy do zaoferowania. Zamknęłam oczy, nie by ukryć się przed poważną twarzą Micaha, ale by skąpać się w cieple jego rąk. Musiałam zamknąć oczy, tak że mogłabym poczuć jego ręce i nie być rozkojarzoną przez kolor jego oczu. Pozwoliłam sobie zrobić to co pragnęłam zrobić odkąd

dotknął mojej twarzy. Potarłam policzkiem o jedną z jego rąk, potem o drugą. Jego ręce poruszały się ze mną, tak że to było jak taniec, jego dłoń przy mojej twarzy, w moich włosach, a ja ocierająca się o niego jak kot. Pocałował mnie gdzieś w tym czasie, z twarzą drżącą pomiędzy rękami. Jego usta były miękkie i pełne, przycisnął je do mnie, mocno lecz delikatnie. Otworzyłam oczy na jego twarz tak bliską, że nie mogłam skupić się na jego oczach. Odsunął się na tyle byśmy mogli widzieć siebie nawzajem, ale trzymał twarz pomiędzy swoimi rękami. – Oszczędziłbym ci tego, gdybyś mi pozwoliła. Położyłam swoje dłonie na jego, tak że trzymaliśmy siebie nawzajem. – Chcesz za mnie przeprosić, a Damian i ja będziemy mogli ukryć się w sypialni? Ktoś umieścił przednie drzwi z powrotem na miejscu. Drzwi wisiały w zawiasach, a lekkie światło przenikało pomiędzy krawędziami, ale to nie było złe. Damian chwycił moje ramiona gdy pierwsza smuga światła przeniknęła drzwi. Poklepałam jego dłoń, ale nie wiedziałam co więcej zrobić. Micah poinformował nas, że zasłonił okna w kuchni, tak że był tam półmrok, na tyle na ile zdołał. Uśmiechnęłam się do niego w odpowiedzi. Zawsze wydawał się wyprzedzać moje oczekiwania. Czasami to mnie niepokoiło, ale nie dziś. Dziś, przyjmę każdą pomoc jaką dostanę. Damian byłby idealną wymówką, by przenieść się do mroczniejszych części domu. Niestety, prawie tak bardzo jak nie chciałam widzieć Richarda, nie chciałam zostać sama z Damianem. Mężczyźni mogą być całkiem zabawni po tym jak uprawiasz z nimi seks, niektórzy stają się dość zaborczy, inni emocjonalni, a inni chcą szansy by zrobić to znów. Nic z tego nie brzmiało jak coś, z czym chciałam mieć do czynienia w tej chwili. Z pewnością był spokojny przy mojej skórze, ale to nie oznaczało, że kiedy będziemy sami powstrzyma się od bycia mężczyzną. W końcu nim był. Nie miałam ochoty ryzykować. – Jeżeli chcesz to widzieć w ten sposób, to tak. – To nie tak jakbym musiała patrzeć na to w ten sposób, Micah, to jest tak. To będzie ukrywanie się. – Ona się nie ukryje, – powiedział Nathaniel, głosem miękkim i pełnym żalu, którego nie potrafiłam zrozumieć, a dźwięk jego głosu czynił mnie zadowoloną, że się nie dotykaliśmy. Cokolwiek czuł, nie wydawało się w ogóle zabawne. – Czy kiedykolwiek rozsądek nie był częścią twojej odwagi? – powiedział Micah, a w jego oczach było coś bliskiego bólu. Ale co dziwne, ze wszystkich mężczyzn w moim życiu, był jednym z tych niewielu, których myśli i emocji nie potrafiłam czytać. Mogłam odczytać jego twarz, oczy, język ciała, ale jego myśli i wewnętrzne emocje należały do niego.

– Nie, – powiedziałam, – nigdy. No cóż, prawie nigdy. – Poklepałam jego rękę i wycofałam się na tyle by musiał mnie puścić, albo trzymać gdy wiedział, że nie miałam na to ochoty. Puścił mnie, a pierwszy ślad gniewu pojawił się w jego oczach. – Nie lubię patrzeć jak cierpisz. – Też nie lubię patrzeć jak cierpię, – odpowiedziałam. To prawie sprawiło, że się uśmiechnął. – Próbujesz żartować, zgaduję, że to pozytywny znak. – Próbuję, tylko próbuję? Myślałam, że to zabawne. – Nie, – powiedział Nathaniel, – nie, nie było. – Ścisnął moje ramię przechodząc. – Skończę parzyć kawę… – Nie zaczekasz na nas? – zapytałam. Odwrócił się w wejściu do kuchni. Uśmiechał się. – Wiem że i tak tu przyjdziesz, w końcu, ponieważ nie pozwolisz sobie na tchórzostwo. Ale zanim sama się do tego namówisz, ja przygotuję kawę. Skrzywiłam się do niego i poczułam drobną nić gniewu. Damian chwycił ponownie moją rękę, a ja z nim nie walczyłam. – Nie wściekaj się na mnie, – powiedział Nathaniel. – Zmielę świeżą kawę dla ciebie i użyję tego nowego ekspresu do kawy, który Jean-Claude ci podarował. Skrzywiłam się jeszcze bardziej. – Wiem jak bardzo nienawidzisz przyznać, że lubisz ten ekspres, ale ty naprawdę go lubisz. – Nie robi wystarczająco dużo kawy na raz, – odpowiedziałam. Nawet dla mnie brzmiało to gburowato. – Powiem Jean-Claude’owi, że spodobałby ci się naprawdę, naprawdę wielki ekspres do kawy. – Powiedział to całkowicie z kamienną twarzą, a leciutki uśmiech lśnił w jego oczach, pozwolił mi wiedzieć, że zamierzał coś dodać. – Królewskich rozmiarów, – po czym zniknął za drzwiami zanim zdążyłam zamknąć buzię i zdecydować, czy na niego krzyczeć czy się roześmiać.

Rozdział 23 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Ultraska Próba Nathaniela mająca na celu poprawienie mi humoru sprawiła, że poczułam się lepiej, choć musiałam przyznać, że zapach świeżo zmielonej kawy pomógł zwabić mnie do kuchni. Nie mogłam pozwolić, by mój były narzeczony stanął pomiędzy mną, a kawą. Prawda? Więc ruszyłam naprzód, by zachować szacunek do siebie. Richard siedział przy kuchennym stole tuż obok najbliższych drzwi. Doktor Lilian stała nad nim. Kończyła bandażować jego prawe ramię. Spojrzała na nas, gdy przechodziliśmy przez drzwi, ale większość uwagi nadal skupiała na pacjencie. Gdy ją spotkałam po raz pierwszy była szara i pokryta futrem, ale teraz wyglądała na kobietę po pięćdziesiątce, szczupłą, z włosami tak siwymi jak jej futro, gdy była w szczurzej postaci. Zawsze było coś eleganckiego w doktor Lilian, jakby jej ubrania nigdy się zbytnio nie brudziły. Do tego, gdy zachodziła taka potrzeba, zawsze miała podręczny zestaw medyczny. Sprawiała wrażenie, jakby nigdy nie panikowała. W świecie ludzi była szefową jednego z lokalnych centrów pomocy w nagłych przypadkach, które przetrwało ostatnie cięcia w budżecie. Ale spędzała dużo więcej czasu pomagając futrzakom. Odkąd zmarł Marcus, mieliśmy niewielu lekarzy. Co tłumaczyło, dlaczego ochroniarz stał po drugiej stronie wejścia, obserwując jak wchodzimy do pokoju. Był szczupły, mierzył zaledwie sześć stóp wzrostu, choć coś w sposobie, w jaki stał sprawiało, że wydawał się niższy. Kosmyki czarnych włosów opadały mu na oczy, które lśniły jak czarne klejnoty pośród tych loków. Zgrabne ręce głaskały krawędzie skórzanej kurtki i zanim ją zapiął, dojrzałam przynajmniej pięć rękojeści noży. Mogło być ich sześć, ale na pewno widziałam cztery, a to już dość. Poinformowano mnie, że przybyły tu szczurołaki. Liczba mnoga. Ale nie zastanowiłam się nad tym. Tak naprawdę tego nie przyswoiłam. Byłam tak zajęta nie zobaczeniem się z Richardem, że nie rozejrzałam się porządnie po pokoju. Przypięłam nóż i pistolet, ale gdyby Fredo chciał mnie skrzywdzić, równie dobrze mogłam być nieuzbrojona. Nie zauważyłam go. Stał tuż za drzwiami po przeciwnej stronie, a ja go nie zauważyłam. Kurwa. Zdołałam nie pokazać tego po sobie. Skinęłam głową Fredowi – on odwzajemnił powitanie. Chciałam coś powiedzieć, ale nie ufałam głosowi. Myślałam „głupia, głupia”. A taki rodzaj głupoty mógł mnie zabić.

Nathaniel stał na tyle kuchni przy zlewie pod oknem, które kiedyś musieliśmy wymienić z powodu zniszczeń po strzelaninie. Okno miało się teraz dobrze, w przeciwieństwie do mnie. Żyłam w świecie, gdzie musiałam zauważać złych gości. Fredo był jednym z nas, ale zdecydowanie był twardym zawodnikiem. Nie takim, który chciał mnie zabić, ale takim, który by mógł. A ja weszłam do pokoju, w którym on się znajdował, nie zauważając tego. To był tak durny błąd, że wiedziałam, jak źle ze mną było. Szłam dopóki nie stanęłam obok Nathaniela plecami do pokoju. Damian podążał za mną wzrokiem, jak zagubiony szczeniak, który właśnie odnalazł właściciela. Puściłam jego rękę, gdy zdałam sobie sprawę, że nie widziałam Fredo, ale poczułam ruch za sobą. Chciałam mieć wolne ręce. Wiedziałam, że Damian chciał mnie dotykać, ale ja musiałam mieć wolne dłonie. Czułam się klaustrofobicznie. Kuchnia to dość duże pomieszczenie. Kiedy zasłony są rozsunięte, jest tam jasno i słonecznie, ale z zasłoniętymi zasłonami i światłem na suficie było tam mroczno, a ja chciałam światła. Chciałam wejść na ganek i obserwować drzewa w porannym świetle. Nie chciałam stać tam w ciemności trzymając rękę wampira. Chciałam wyboru, a wydawało się, że żadnego nie miałam. Nagle zrobiłam się zła i to nie na Damiana. Dalsze zasłony się rozsunęły i Clair wróciła do stołu z uśmiechem. – Piękny stąd widok. – Dzięki, – powiedziałam i ponownie obserwowałam jak Nathaniel parzy kawę. Jeżeli nie będę patrzeć nigdzie indziej, być może mój gniew nie wyleje się ze mnie. Chciałam naskoczyć na Richarda, wykrzyczeć swoje oskarżenia. I tak bardzo nie chciałam robić tego przy jego dziewczynie i moich chłopakach. Czy ja właśnie powiedziałam chłopakach? Położyłam ręce na chłodnej ladzie, zamknęłam oczy i próbowałam znów nie myśleć. Brak myślenia był dobry. Brak czucia jeszcze lepszy. Inna ręka znalazła się na mojej i w tym momencie zrobiłam się spokojniejsza. Wiedziałam kto to bez otwierania oczu, bo tak uspokajał mnie dotyk tylko jednego mężczyzny. Uspokajał mnie, bo spędził wieki doskonaląc swój spokój. Otworzyłam oczy i napotkałam zielone spojrzenie Damiana. Chciałam go nienawidzić. Chciałam być wściekła, że jestem z nim uwięziona, przywiązana, ale nie mogłam. Nie wtedy, gdy dotykał mojej ręki, gdy jego oczy były tak gotowe wypełnić się bólem. Nie mogłam być zła. Nie na niego. Kurwa. Nie mogłam równo, swobodnie oddychać. Neutralizował mój gniew, ale nie mógł pochłonąć mojego strachu. Wyrwałam mu się. – Muszę być teraz wściekła, Damian, to wszystko co mam. Ręka dotknęła mojego ramienia, a ja wyrwałam się. Oczy Nathaniela stały się raczej ostrożne, niż zranione.

– Co się stało? Odsunęłam się od nich obu wpadając na wysepkę dość mocno, by talerze zadrżały w szafkach. – Anita. – Głos Micaha. Stał na końcu wysepki patrząc na mnie swoimi poważnymi, kocimi oczami. Czułam, jakbym nie mogła złapać tchu. Jakby pokój stawał się coraz mniejszy. Nathaniel stał przede mną, a obie strony wysepki zostały zablokowane przez nich dwóch. Czułam się osaczona, osaczona na tak wiele sposobów. – Chłopcy, – odezwała się doktor Lillian. – Myślę, że Anita potrzebuje odrobiny przestrzeni. – Nie mogę zostawić Damiana samego, – powiedziałam, ale mój głos brzmiał jak zdławiony. Podeszła. Odsunęła ich ode mnie każąc im się cofnąć. – No chodź, odrobina świeżego powietrza i przestrzeni, oto zalecenia lekarza. – Wyciągnęła do mnie rękę, ostrożnie nie dotykając, jakby sama lepiej wiedziała, co czuję. Zachęciła mnie do podejścia do zasłon i wypchnęła na otwarty ganek. Światło lśniło oślepiając mnie na chwilę. Kiedy odzyskałam wzrok, stała tak daleko, jak tylko pozwalał jej kuchenny blat, by nadal znajdowała się w pomieszczeniu. Nic nie powiedziała, tylko podziwiała widoki. Chciałam coś powiedzieć, po czym pomyślałam „Pieprzyć to, ona ma rację”. Podeszłam do poręczy i spojrzałam na drzewa. Wirowały one kalejdoskopem kolorów. Wiatr rozwiewał złoto i pomarańcz. Kaskada liści, niczym pogniecione, złote torebki, opadła w dół wokół mnie. Niebo było bezchmurne, niebieskie, tak jak tutaj w październiku. Jakby niebo było bliższe, świeższe, jak lekki, miętowy błękit, jakby dotąd bezchmurne niebo było ledwie zwiastunem tego błękitnego, niebieskiego. Wdychałam ciężkie złoto słońca, jak blady syrop na liściach. Pachniało jak jesień. Ostrym, czystym zapachem, który wywołują schnące liście, chłodne noce i ciepły oddech dnia, zanim zapada noc. Mogłeś posmakować jesieni na języku, jak jakiś rodzaj ciasta, coś gęstego, orzechowego i słodkiego. Nabrałam tyle powietrza ile zdołałam i powoli je wypuściłam, jakby moje ciało tego nie chciało. Stałam tam pochylając się nad poręczą, spijając światło słoneczne, kolory i bogaty aromat jesiennych lasów. Uśmiechałam się i uspokoiłam, zanim odezwała się dr Lilian. Pozostała na swoim końcu ganku, jakby nie była pewna, ile potrzebowałam przestrzeni. – Czujesz się lepiej?

– Tak, – odrobinę zakłopotana uśmiechnęłam się do niej. – Przepraszam, że straciłam tam panowanie nad sobą. – Doświadczyłaś wielu zmian w bardzo krótkim czasie, Anita. – Co wiesz? – To, że jakoś przywiązałaś do siebie Damiana i Nathaniela tak, jak Jean-Claude przywiązał do siebie ciebie i Richarda. Ty to zrobiłaś przypadkowo. Cud, że wszyscy żyją. Westchnęłam i uśmiech znikł. – Jasne, mogłam zrobić to lepiej. – Nikt nie mógł zrobić tego, co zdołałaś ty, Anita. Lepiej, czy gorzej. Zaskakujesz nas wszystkich. – Nas, czyli kogo? – zapytałam. Uśmiechnęła się. – Wszystkich. Zmiennokształtnych, wampiry. Wszystkich. Nie mogę mówić za każdego, ale wiem, że stale zadziwiasz szczurołaki. Nigdy nie wiemy, co zrobisz. Nachyliłam się nad poręczą z rękami skrzyżowanymi na czystej, białej koszuli. – Ja też nigdy tego nie wiem. – Czyżby znów problem z kontrolą? – Wiesz, naprawdę nie mam w tej chwili ochoty na psychoanalizę. – Dobrze, – uniosła ręce, aby pokazać, że była nieuzbrojona. – Ale następnym razem, gdy znów poczujesz się klaustrofobicznie i będziesz potrzebować odrobiny powietrza, powiesz, dobrze? – Czy to takie oczywiste? – Zapytałam. – Jeżeli powiem tak, nie spodoba ci się to, ponieważ nienawidzisz tego, że każdy potrafi cię rozgryźć. Jeżeli powiem nie, będę kłamała i to też ci się nie spodoba. – Jestem niemożliwa do wytrzymania, prawda? – Nie niemożliwa, raczej niełatwa. – Lekko się zaśmiała, by to złagodzić i powiedziała, – Czujesz się na siłach wrócić do środka? Zrobiłam kolejny wdech i przytaknęłam. – Tak. – Dobrze, bądź ostrożna, gdy rozsuniesz zasłony. Nie chcesz zbytnio oślepić tym pięknym słońcem Damiana. Przytaknęłam i poczułam jak opuszcza mnie pozytywna aura. Zanim przeszłam przez rozsuwane drzwi zastanawiałam się, co z nim zrobię. Nie mogłam trzymać go za rękę cały dzień. Prawda? Mogłam robić to przez jakiś czas, ale cały dzień doprowadziłby mnie do szaleństwa. Zwłaszcza, jeżeli to nie byłoby tylko dzisiaj, ale każdego dnia. Nagle zobaczyłam nieskończony strumień dni z Damianem na stałe przywiązanym do mnie. To było klaustrofobiczne.

W połowie spodziewałam się, że wyskoczy na mnie, gdy przechodziłam przez drzwi, ale nie zrobił tego. Stałam tam w ciemnej, zasłoniętej kuchni pozwalając oczom przywyknąć do mroku. Moje oczy automatycznie obróciły się do miejsca, gdzie znajdował się Richard, ale zmusiłam się, by spojrzeć najpierw na Freda. Przysunął się bliżej jak dobry ochroniarz, nachylając się nad małym dwuosobowym stolikiem w kąciku śniadaniowym. Białe róże, które przysyłał każdego tygodnia, kontrastowały z cieniem Fredo. Jego palce wędrowały znów po krawędziach kurtki. Nigdy nie widziałam, jak Fredo używa swoich noży, ale coś mówiło mi, że wyjmie je szybciej, niż ja mój pistolet, nie wspominając o nożu. Pochwa na plecach była naprawdę wsparciem w nagłych sytuacjach, nie główną bronią. Jeżeli chciałabym, aby ostrze stało się główną bronią, powinnam umocować je w pochwie przy nadgarstku. Ruszyłam do pokoju z dala od Freda. Nie dlatego, że chciał mnie skrzywdzić, ale taką miałam zasadę. Nie byłam w najlepszej formie, a on był jedynym profesjonalnym zagrożeniem w tym pomieszczeniu. Tak więc traktowałam go z ostrożnością, na jaką zasługiwał. Poza tym powinnam jakoś odkupić moją wcześniejszą głupotę, a dni, kiedy wzniecałam bójkę tylko po to, by upewnić się, że wciąż byłam twarda, dawno minęły. Będąc dziewczyną ten okres i tak był krótszy. Jesteśmy dużo bardziej praktycznymi stworzeniami, niż faceci – taka generalna zasada. Richard wciąż siedział przy stole. Clair była obok niego. Położyła rękę na jego zdrowym ramieniu. Jej drobna dłoń była bardzo blada na jego opalonej skórze. Obserwowała mnie. Jej oczy były niebieskie. Ciemny odcień szaroniebieskiego, ale i tak niebieski. Micah stał z boku wysepki blisko stołu. Wydawał się spięty, ale mrugnięcie jego oczu pozwoliło mi znaleźć Damiana i Nathaniela. Wampir wbił się w róg pomiędzy szafkami, a zlewem. Przyciskał kolana do piersi, jego twarz spoczywała na nich tak, że mógł ukryć oczy. Zdołał ukryć się prawie cały w niebieskim, aksamitnym szlafroku i kurtynie swoich włosów. Nathaniel znalazł się obok niego na podłodze. Dotykał rąk Damiana, ale to wszystko. Nathaniel spojrzał na mnie i dostrzegłam coś w jego lawendowych oczach, ból, bezradność, coś jeszcze. Nie byłam już zła i nie czułam się klaustrofobicznie, gdy przeszłam do nich przez kuchnię. Uklękłam obok Damiana i spojrzałam pytająco na Nathaniela. – Myślałem, że mój dotyk może mu pomóc, dopóki nie wrócisz do środka. Przytaknęłam. Brzmiało to logicznie. – Nie chciał zbytnio, bym go dotykał. – Nie brzmiał na zranionego, gdy to mówił, stwierdził tylko fakt.

Dotknęłam pochylonej głowy Damiana. Jego ręka nagle owinęła się wokół mojego nadgarstka. Ruch był zbyt szybki, by go dostrzec, co nie zdarzało mi się często przy wampirach i nie powinno zdarzyć się w tym przypadku. Prędkość, siła w jego ręce sprawiły, że westchnęłam. Wstał i spojrzał na mnie tymi szmaragdowymi oczami. Nagle zostałam porażona przez jego piękno. To była prawie fizyczna siła. Jakby piękno było młotkiem, a ja oberwałam prosto między oczy. – Mój Boże. – Wyszeptał Nathaniel. Wymagało ode mnie sporo wysiłku, by oderwać spojrzenie od Damiana. Kiedy dostrzegłam twarz Nathaniela było mi łatwiej i mogłam znów oddychać. – Też to widzisz? – zapytałam. Przytaknął. – To jak naprawdę porządny lifting, niewiele zmian, ale wszystkie są takie jak powinny. – O czym mówi wasza dwójka? – zapytał Damian. Jego słowa zmusiły mnie do ponownego spojrzenia na niego i poczułam się jak pod wpływem zaklęcia. Zawsze był przystojny, ale nie tak. – To muszą być wampirze moce. Myślałam, że jako mój sługa, będzie miał słabsze możliwości, nie silniejsze. – Nie sądzę, aby to były umysłowe gierki, Anita, – powiedział Nathaniel. Wyciągnął rękę, by dotknąć twarzy Damiana. Damian odsunął się w tył. – Co? Co jest nie tak z moją twarzą? – Absolutnie nic, – powiedziałam. – Richard porządnie ci przyłożył, ale nie ma teraz po tym śladu. Podniósł rękę i dotknął ust. – Uleczyło się, – powiedział. Skinęłam głową, jakbym została przez niego zahipnotyzowana. Czy to umysłowe sztuczki, czy też więcej niż tylko uleczone obrażenia? Nie wiedziałam, a nie byłam pewna, czy Nathaniel był lepszym sędzią ode mnie. – Micah, czy możesz na niego spojrzeć? Micah podszedł do końca wysepki jak najbliżej nas. Wyraz jego twarzy mówił dość, zanim powiedział, – Łał. Ale czy to były umysłowe sztuczki? To chciałam wiedzieć. Wyciągnęłam rękę, by dotknąć jego twarzy i nie odsunął się ode mnie tak, jak od Nathaniela. Widziałam część jego wspomnień. Tego, co przydarzyło mu się z rąk innych mężczyzn. Mężczyzn, którym ta-co-gostworzyła go oddała, by mogła żywić się jego bólem i strachem. Tak więc rozumiałam część

tej homofobii, ale Nathaniel nie był dla niego zagrożeniem. Nie w tym znaczeniu. Na inne sposoby, był zagrożeniem dla każdego, kto go zobaczył. No cóż. Dotknęłam policzka Damiana i był napięty. Wszystko było napięte. Nathaniel miał rację. To było jak naprawdę dobry lifting twarzy; nie było ogromnej różnicy. Co takie innego było w jego twarzy? Co sprawiało, że twarz Damiana wcześniej nie zapierała ci tchu w piersi? Nigdy wcześniej nie analizowałam jego twarzy, nie byłam pewna, czy znałam go na tyle dobrze, by wiedzieć co się zmieniło. Być może zakłopotanie było widoczne na mojej twarzy, ponieważ Nathaniel powiedział, – Jego usta. Jego wargi były zbyt wąskie w stosunku do jego twarzy, teraz są pełne i… pasują. Teraz, gdy Nathaniel to powiedział, pamiętałam usta Damiana i nie o to chodziło. Czy to było zauroczenie? Musiało tak być, prawda? Zamknęłam oczy i dotknęłam jego ust, ale nigdy wcześniej nie przesuwałam palcami po nich. Nie pamiętałam ich. Miałam zamknięte oczy i używałam rąk, by mnie prowadziły. Pocałowałam go. Delikatnie, ale zdecydowanie. Całowałam te usta niecałe dwie godziny temu i nie były takie same. Wargi były pełniejsze, jakby dostał zastrzyk z kolagenu, a my tego nie widzieliśmy. Odsunęłam się na tyle, by zobaczyć wyraźnie jego twarz. Jego oczy były odrobinę uniesione i większe. Niewiele, ledwie odrobinę, czy też brwi wygięły się bardziej nad nimi. Czy jego rzęsy były gęstsze, ciemniejsze? Kurwa. – Co jest nie w porządku? – Zapytał ponownie Damian i tym razem cień strachu barwił jego głos. – Przyniosę lustro, – powiedział Micah. Odwrócił się i poszedł po nie. – To niemożliwe. – Mogę coś zrobić? – Doktor Lillian znalazła się przy odległym końcu wysepki. Damian spojrzał na nią, a ona powiedziała. – Och. – Co? – zapytał, a jego głos był jak szalony. Poklepałam jego rękę. – Wszystko w porządku, w zasadzie to jesteś… piękny. Strach przenikał z jego głosu do oczu. – O czym mówisz? Micah wrócił z podręcznym lusterkiem. Po prostu przekazał mi je. Wzięłam je, ale Damian zacisnął oczy, jakby obawiał się spojrzeć. – Wszystko w porządku Damian. Obiecuję. Wyglądasz cudownie. – Ale po części rozumiałam ten strach, ponieważ nawet jeżeli to było ulepszenie, jak dziwne jest to, gdy twarz, jaką znasz od tysięcy lat, nagle się zmienia. Miałam problemy ze zmianami na twarzy, którą miałam tylko przez część życia. – Proszę, Damian, po prostu spójrz. Jest dobrze, nic złego się nie stało. Obiecuję.

Otworzył powoli oczy, ale gdy zobaczył dość, rozszerzył je i zabrał ode mnie lustro. Odwrócił je tak, że mógł dostrzec oczy, usta i zmiany w budowie nosa, które on dostrzegał, a ja nie. Jak powiedziałam, ja nie znałam jego twarzy, ale on tak. Dotknął niepewnie twarzy, jakby spodziewał się, że będzie inna, niż wygląda. Upuścił lustro i Nathaniel złapał je, zanim spadło na podłogę. – Co mi się stało? Otworzyłam usta by odpowiedzieć, że nie wiem, ale Micah odezwał się. – Myślę, że powinniśmy zadzwonić do Jean-Claude’a. Wiemy, że już wstał. Dobry pomysł, pomyślałam. – Jasne. Wstałam by pójść po telefon, ale Richard stał przy końcu wysepki naprzeciw telefonu i nagle nie chciałam znaleźć się tak blisko. Jego prawe ramie było przywiązane do tułowia, całkowicie nieruchome, jakby Lillian zaczęła go mumifikować i przerwała tą czynność. Nie patrzył na mnie. Patrzył niżej, na Damiana. – Uzdrowienie i lekka rekonstrukcja twarzy, reszta w porządku. – Powiedział, a jego ton mówił, że to nie jest komplement. – Nie zrobiłam tego celowo. – Wiem. – I w tym słowie słychać było zmęczenie. – Jean-Claude powiedział mi kiedyś, że nie pamięta jak on i Asher wyglądali, zanim przemieniła ich Belle. Ale widział innych przed i po. Belle nigdy nie wybierała ludzi, którzy nie byli piękni, ale niektórzy później stawali się jeszcze piękniejsi. To nie było normą nawet w jej linii krwi, ale zdarzało się na tyle często, by zapoczątkować legendę, że tak zawsze się dzieje w przypadku jej linii. Spojrzałam na niego. – A kiedy ty i Jean-Claude znaleźliście czas, by podzielić się tymi wszystkimi ciekawostkami? – Kiedy opuściłaś nas na ponad pół roku. Mieliśmy dość czasu na rozmowy, a ja miałem sporo pytań. Nie mogłam kłócić się z częścią “opuściłaś nas”, więc ją zignorowałam. – Zapytałam go kiedyś, czy jego ciało i twarz jest efektem jakiś wampirzych sztuczek, a on zaprzeczył. – Wampirze sztuczki nie są prawdziwe, – odpowiedział Richard, – to, – wskazał na Damiana sprawną ręką, – jest. – Ale Damian był wampirem przez długi czas; jeżeli takie zmiany miały się mu przytrafić, powinny nastąpić wcześniej. – Nie jestem z linii Belle, – powiedział Damian. Dotykał twarzy tylko opuszkami palców, jakby to czyniło wszystko mniej strasznym, czy też innym. – Ale Anita jest, – powiedział Richard. – Przez jej więź z Jean-Claude’m należy do linii Belle.

– Nie jestem wampirem, – powiedziałam. – Żywisz się jak wampir. Gniew wreszcie podniósł swoją paskudną, dającą komfort głowę. Jeżeli mogłam się wściec, czułam się lepiej, a obecność Richarda nie będzie mi zbytnio w tym przeszkadzać. – Jesteś tak samo związany z Jean-Claude’m jak ja. Tylko fart sprawił, że ardeur nie przypadło tobie, Richard. Następnym razem, gdy dostaniemy coś ekstra, może przypadnie to tobie. – Nie potrafię uzdrawiać się seksem, a wygląda na to, że ty możesz. – Czy wskrzesiłaś munina w obecności Damiana? – zapytała doktor Lillian. Potrząsnęłam głową. – Zauważyłabym Rainę w okolicy. Ciężko ją przeoczyć. – Usłyszałam odległe echo w głowie. „Duch” Rainy mówiący „miło, że zauważyłaś”. Zamknęłam te metafizyczne drzwi szczelnie, zablokowałam je i skułam srebrnymi łańcuchami. Wszystko metaforycznie, czy metafizycznie, ale wszystko równie prawdziwe. Cząstka Rainy żyła wewnątrz mnie i nie byłam w stanie całkowicie się jej pozbyć. Mogłam kontrolować ją do pewnego stopnia, ale egzorcyzmy nie działały. Bóg mi świadkiem, że próbowałam. – Jeżeli to nie była Raina, to jedno z was potrafi uleczyć się w trakcie seksu, – powiedziała doktor Lillian. Powiedziała to tak logicznie. Tak jak dwa plus dwa równa się cztery. Potrząsałam głową długo, zanim zdałam sobie sprawę, że to robię. Potrząsałam głową znów i znów. – Nie zrobiłam tego. – Więc kto? – zapytał Richard. Jego twarz wyrażała arogancję i gniew. Gdy wyglądał w ten sposób był zarówno bardziej przystojny i mniej osiągalny. To był jeden z niewielu razów, gdy byłam pewna, że Richard był świadomy tego, jak przystojny jest, gdy jest zły na tyle, by uderzyć i zadać komuś ból. Dlaczego gniew upiększa innych? Wściekłość tego nie czyni. Wściekłość cię oszpeca. Ale odrobina gniewu wydaje się to wszystko odpowiednio doprawiać. Okrucieństwo natury, czy też powstrzymuje nas to od częstszego zabijania się. – Nie wiem, ale nie wyglądał tak po seksie. Nie wyglądał tak w łazience, gdy pojawiła się Mor… ta-która-go-stworzyła. Nie wyglądał tak w holu. – Zrobiłam krok w kierunku Richarda, – czy też w sypialni, – kolejny krok, – czy w salonie. – Kolejny krok i byłam tak blisko niego, jak zdołałam, by móc widzieć jego twarz. Był prawie 30 centymetrów wyższy ode mnie, więc była to kwestia odpowiedniego kąta. – Najbliższą osobą przywiązaną do Jean-Claude’a w tym pokoju nie byłam ja. Spojrzał w dół na mnie tym idealnym profilem. – Nie zbliżyłem się do niego.

– Odpowiedzi na to może znać Jean-Claude, – powiedział Micah. Stał za mną. Nie za blisko, ale dość blisko, że jeżeli zrobiłabym coś głupiego, zastanawiałam się czy zdołałby zainterweniować. – Micah ma rację, – powiedziała doctor Lillian. – Jasne, Micah zawsze ma rację. – Powiedział Richard, a jego głos niósł emocje, których nie wskazywały słowa. To był pierwszy prawdziwy sygnał zazdrości, jaki widziałam. Część mnie była z tego zadowolona i w tej chwili ta drobna zadowolona iskierka uniosła swoją wstrętną głowę, ale wiedziałam lepiej. Byłam zawstydzona sobą i nienawidziłam tego. – Zazwyczaj ma rację, – ale mój głos nie był rozgniewany. Potrzebowaliśmy odpowiedzi, nie pokazów humorów. Uczyniłam ruch obiema rękami. – Jeżeli pozwolisz mi dostać się do telefonu. Poruszył się, ale wyglądał na zaskoczonego. Przez chwilę zastanawiałam się, czy celowo chce wywołać kłótnie, a jeżeli tak, to dlaczego? Wywoływanie kłótni to bardziej moja działka, niż Richarda. Później. Będę się martwić o to później. Trzymałam rękę na telefonie, gdy ten zadzwonił, co mnie przeraziło. – Kurwa! – Podniosłam słuchawkę i musiałam brzmieć przynajmniej odrobinę wściekle, ponieważ JeanClaude powiedział, – Co się teraz stało, ma petite? Poczułam ulgę słysząc jego głos, aż zapomniałam być wściekła. – Nie masz pojęcia jak się cieszę słysząc twój głos. – Słyszę ulgę w twoim głosie, ma petite. Jeszcze raz zapytam się, co się jeszcze stało? – Skąd wiesz, że cokolwiek się stało? – zapytałam gotowa być podejrzliwą. – Poczułem jak mistrzyni Damiana ucieka od emocji twoich i Richarda. Tylko wy dwoje potraficie przemienić pożądanie w coś tak… – wydawał się nie móc znaleźć właściwych słów i zdecydował się ostatecznie na – rozczarowującego. – Rozmawiasz z niewłaściwą jedną trzecią triumwiratu, Jean-Claude. Mogę go ci podać, jeżeli chcesz z nim rozmawiać. – Non, non, powiedz mi co się zdarzyło. – Nie potrafisz czytać w moich myślach? Cała reszta wydaje się umieć. – Ma petite, czy mamy czas na te dziecinne zachowania? – Nie, – powiedziałam ponuro, – ale Richard mówi mi, że niektóre wampiry w linii Belle stawały się piękniejsze po przemianie. Czy to prawda? – Zmiana z człowieka w wampira może przynieść drobne zmiany w wyglądzie. To rzadkie nawet w linii Belle, ale oui, zdarza się coś takiego. – Więc nie byłeś tak piękny wcześniej.

– Jak powiedziałem naszemu dociekliwemu Richardowi, nie wiem. Wiem że wielu zachowywało się tak, jakbym był tak piękny, ale nie mam obrazów z moją dawną twarzą. Nie pamiętam tego po tylu wiekach. Naprawdę nie wiem na pewno. Belle cieszyły fałszywe plotki, że jej dotyk nas wszystkich upiększył. Jeżeli opowiadano o tych, którzy stawali się piękniejsi, to ożywiało jej legendę. Spotkałaś ją ma petite, uwielbia legendy o sobie. Zadrżałam. Spotkałam Belle, co prawda nie osobiście, ale przez metafizyczne opętanie, czy też dwa. Była przerażająca, nie tylko dlatego, że była potężna. Była przerażająca z powodu skaz w jej charakterze, pewnego zaślepienia na wszystko, czego nie rozumiała, jak miłość, przyjaźń, przywiązanie w przeciwieństwie do zniewolenia. Wydawała się nie widzieć różnic pomiędzy jednym, a drugim. – Jasne, Belle lubi legendy o sobie na tyle, że sama zaczyna w nie wierzyć. – Jak wolisz, ma petite, ale ciężko rozpoznać prawdę na jej dworze. – Dobrze, nigdy się nie dowiemy, czy ty i Asher byliście wcześniej tak piękni. – Asher mówi, że jego włosy nie były wcześniej złote, więc tyle wiemy. Rozpraszałam się. – Dobrze, dobrze. Ale chodzi o to, kiedy to upiększanie miało miejsce? – Stajesz się wampirem, a kiedy wstajesz pierwszej nocy, jesteś przemieniony. Z powodu podstępnej natury, gdy niektórzy doświadczą pierwszej żądzy krwi, nie zawsze łatwo jest dostrzec piękno. Ale następuje to tuż po tym, jak wkroczą w nowe życie. Nie kłóciłam się z fragmentem o życiu, ponieważ zbyt długo byłam niepewna czym życie jest, a czym nie jest. – Więc po tysiącu lat jesteś tym czym jesteś, prawda? Nastąpiła cisza na drugim końcu połączenia. Nie mogłam nawet usłyszeć jak oddycha, co mogło nic nie znaczyć, nie zawsze musiał oddychać. – Czy coś się przytrafiło Damianowi? Coś więcej? – Tak. – Zakładam, że pytanie o linię Belle miało swój powód. – Żebyś wiedział… – Powiedz mi, – odezwał się miękkim głosem. Opowiedziałam wszystko. Był spokojny. Zadawał pytania. Dopytywał się o szczegóły tym jakże racjonalnym głosem. Przez telefon, nie widząc jego ciała, czy też twarzy i gdy chronił się jak skurwysyn, nie mogłam stwierdzić, czy to prawdziwy spokój, czy też nie. Na koniec powiedział. – I to jest najciekawsze. – Nie stawaj się takim Panem Dociekliwym. Co masz na myśli mówiąc najciekawsze?

– Najciekawsze jest to, ma petite, że Damian nie należy do linii Belle i tym samym to nie powinno się wydarzyć. Ponadto ma ponad wiek i jak to trafnie określiłaś, powinien być taki jak wcześniej, bez żadnych zmian, nie tak późno. – Ale to się stało. – Mogę porozmawiać z Damianem? – Jasne. – Odwróciłam się i podałam mu telefon. – Jean-Claude chciałby porozmawiać z tobą. Damian powoli wstał. Albo zesztywniał, albo podłoga była nierówna. Podłoga była równa, to cała reszta przestała być stabilna. Wziął telefon i odpowiedział, – Tak? – I od tego momentu przestali rozmawiać po angielsku. Co zaskakujące, nie był to francuski, ale niemiecki. Nie znałam wampirów mówiących po niemiecku. Jeżeli Jean-Claude zmienił język, ponieważ mój francuski stawał się coraz lepszy, to przekombinował, ponieważ znałam niemiecki. Nie na tyle, by rozmawiać, ale potrafiłam zrozumieć to, co słyszałam. Babcia Blake mówiła do mnie po niemiecku odkąd się urodziłam. Wybrałam go w średniej szkole jako język obcy, ponieważ byłam leniwa i chciałam go podszkolić. Nie wychwyciłam każdego słowa. Minęło sporo czasu odkąd używałam niemieckiego, a akcent Damiana różnił się od wszystkich, jakie słyszałam, a dorastałam znając tylko dwa. Ale uchwyciłam dość by wiedzieć, że Jean-Claude wypytywał się go o to, czy zmiany na jego twarzy nastąpiły podczas seksu, czy tuż potem. Ponieważ Damian powiedział coś po niemiecku o tym, że nie nastąpiło to podczas seksu. Nie, około godziny później. Mogłam zrozumieć, że Jean-Claude chciał oszczędzić moją delikatną wrażliwość. Miałam w nawyku wściekać się, gdy chodziło o seks, na który nie zdecydowałam się z własnej woli. Po czym wyłapałam słowa na temat mocy i imię Belle Morte. Potem Damian powtarzał wielokrotnie „nein” po niemiecku. Nie widział, abym wykazywała inne moce, o które pytał Jean-Claude. Nie rozumiałam tego. Po pierwsze, usłyszałam tylko połowę rozmowy, a po drugie moja babcia zbytnio nie używała tych słów. Ona i ja nie rozmawiałyśmy o wampirach, seksie i metafizycznych mocach. Zabawne prawda? Kiedy rozmowa wydawała się zakończyć, powiedziałam Damianowi, że chcę porozmawiać z Jean-Claude’m, zanim się rozłączy. Podał mi słuchawkę zaraz potem, a ja powiedziałam. – Hi, ich kann Deutsch sprechen 1. – Cisza po długiej stronie słuchawki trwała długo. – Jeżeli nie chciałeś bym was rozumiała, trzeba było zostać przy francuskim. – Damian nie mówi po francusku, – powiedział bardzo ostrożnie. 1Tłum. niem. – Cześć, potrafię mówić po niemiecku.

– No cóż, więc brakło ci farta, co? – Ma petite… – Nie „ma petituj”, po prostu powiedz prawdę. Jakich innych wampirzych mocy mogę się teraz spodziewać? – Całkowicie szczerze, nie jestem pewien. – Jasne. – Naprawdę ma petite, nie wiem. Nawet Belle nigdy nie zmieniła wampira z innej linii w wieku Damiana. Jeżeli zapytałabyś mnie, powiedziałbym, że to niemożliwe. To brzmiało jak prawda. – Dobra, ale o jakie moce pytałeś Damiana, czy je mam czy też nie. I nie kłam; jeżeli rozkażę mu powiedzieć mi wszystko co powiedziałeś, on to zrobi. Będzie musiał. – Możesz być zaskoczona, ma petite. Jeśli jesteś do niego silniej przywiązana, jako do sługi, on już może nie być niewolnikiem twojej woli. Nie wiem, czy tak jest na pewno, ale wiem, że im więcej moich znaków dzieliłaś, tym stawałaś się bardziej odporna na moją wolę. To była prawda. Zawsze przerażał mnie fakt, że Damian musiał zrobić wszystko, co mu kazałam, ponieważ to zrobiłam. Ale czasami było to przydatne, a teraz mogło to przepaść. Do diabła z tym. – Dobrze, więc sam mi powiedz. – Nie rozumiesz, ma petite. To, że zdobyłaś moje umiejętności, jest niezwykłe. Ale tej zdolności ja nie posiadam. Nigdy nie posiadałem. To co przydarzyło się Damianowi, mogła uczynić tylko Belle i tylko nowym wampirom. Więc to całkiem nowa zdolność, o której nigdy nie słyszałem. Więc co to może oznaczać dla ciebie i dla nas wszystkich połączonych z tobą? Co, jeżeli zdobywasz zdolności przez swoją nekromancję? Zdolności, o jakich nawet nie mamy pojęcia? Westchnęłam i nagle poczułam się zmęczona. Nie przerażona, tylko zmęczona. – Wiesz, mam dość tego metafizycznego bagna. – To, że leczysz rany za pomocą seksu, bez wzywania munina Rainy, czy to takie straszne? – Gdy nie robisz tego celowo, to tak. Pomyśl o tym Jean-Claude, nie skoncentrowałam się i nie zrobiłam tego celowo. Co jeszcze mogę zrobić przypadkowo? Nawet nie masz pojęcia. To była jego kolej, by westchnąć. – Jedyny inny triumwirat, który składał się z nekromanty jako ludzkiego sługi, nie wykazywał tego poziomu… mocy. – Zawahałeś się, co chciałeś powiedzieć wcześniej?

– Znasz mnie zbyt dobrze, ma petite. – Po prostu odpowiedz na pytanie. – Miałem powiedzieć, nieprzewidywalności. Nie byłam pewna, czy naprawdę o to chodziło, ale odpuściłam sobie. Odpowiadał tylko na te pytania, na które chciał. Wiedziałam już kiedy powiedział mi wszystko, co zamierzał. Nauczyłam się wtedy odpuszczać, ponieważ cała reszta była frustrująca i rzadko dawała mi cokolwiek więcej. – Dobrze, wierzę że nie wiesz co się do diabła dzieje. Jest ktoś, kto miałby jakiekolwiek pojęcie o tym, co się z nami dzieje? – Pomyślę nad tym, ma petite. Nie ma nikogo, kogo znam, kto kiedykolwiek zdołał stworzyć dwa triumwiraty, które przenikają się tak, jak nasze. Ale mogą istnieć tacy, którzy dostarczą jakiś ogólnych informacji o triumwiratach, czy nekromancji, czy… prawdę mówiąc, ma petite, nie wiem od czego zacząć formułować inteligentne pytania. A bez takich pytań nie mogę udać się do większości wampirzych mistrzów na świecie. Postrzegaliby to jako słabość. Pomyślę nad tym i zobaczę, czy jest ktoś, kogo możemy zapytać. – Brzmiał poirytowanie, czego nie słyszałam często w jego głosie. – Dobrze, zadzwonię do Marianne i zobaczę, czy ona, albo kowen, ma jakieś wskazówki. Mogę nawet zapytać Tammy, kiedy ona i Larry wrócą z miesiąca miodowego. Jest czarownicą, a jej gałąź kościoła od wieków ma do czynienia z nadnaturalnymi talentami. Kto wie, być może mają archiwum? – To dobry pomysł, – powiedział. – Damian wydaje się najbardziej zestresowany. – Zauważyłeś. – Nie wiem na pewno, ale gdyby wrócił do trumny, a ty nie byłabyś w pobliżu sądzę, że mógłby zasnąć tak, jak powinien za dnia. – A co, jeżeli znów oszaleje? – Zostaw kogoś na dole, by go obserwował. Kogoś. Nie ciebie, ani Nathaniela, ani Richarda. Ale kogoś, kto nie jest częścią żadnego z triumwiratów. Jeżeli twój strażnik nie zobaczy, że on śpi, to może wezwać ciebie, byś go uspokoiła. To nie był zły pomysł, a ja nie miałam lepszego. Także nie chciałam spędzić całego dnia niańcząc Damiana. Ani nikogo innego. – Omówię to z nim i zobaczymy, czy chce spróbować. – Jeżeli odmówi, to co? Będziesz cały dzień trzymać go za rączkę? – Był tam słaby cień zazdrości. Tego się nie spodziewałam. Odezwałam się, zanim zdążyłam pomyśleć. Czego próbowałam się oduczyć. – Nie jesteś zły na Damiana za seks, prawda? To nie było zaplanowane.

– Nie, ma petite, nie seks. Choć nie dzielę się łatwo tobą, bez względu na to, jak racjonalny mogę się wydawać. Nie. Chodzi o to, że wasza trójka prawdopodobnie dzieliła czwarty znak, choć dopóki nie zobaczę was razem, nie będę w stanie stwierdzić tego na pewno. Ale jeżeli podzieliłaś czwarty znak i teraz Damian może chodzić po słońcu, to muszę zapytać siebie, czy gdybym ukończył nasz triumwirat, czy i ja bym dziś stąpał w blasku słońca. Och. – Sądzę że rozumiem, ale byłeś niechętny co do ukończenia czwartego znaku. Powiedziałeś, że z powodu mojej nekromancji nie byłeś pewien, kto byłby mistrzem, a kto niewolnikiem. – I teraz jestem nawet mniej pewny tego. Ale możliwość chodzenia w blasku słońca tak łatwo jak w blasku księżyca, może być warta ryzyka. Jeżeli stracisz możliwość rozkazywania Damianowi, to może rozwiać część wątpliwości. – Spróbuję mu porozkazywać później i dam ci znać. – Dziękuję. – Ale jest jeszcze kwestia nieśmiertelności. Nie starzenia się. Ani ja, ani Richard, nie jesteśmy pewni, czy chcemy porzucić swoją śmiertelność. – Jeżeli przywiązałaś się do Damiana czwartym znakiem możliwe, że to już nie ma znaczenia, ma petite. Stałam w kuchni i nagle poczułam się przerażona. – Kurwa, – wyszeptałam. – Oui, jeżeli naprawdę ukończyłaś wszystkie znaki, to twoja śmiertelność może należeć już do przeszłości. Jeżeli to prawda, to przyjęcie czwartego znaku ode mnie nic cię nie będzie kosztowało. – A ty zdobędziesz zdolność chodzenia za dnia, – powiedziałam, a mój głos nie brzmiał przyjaźnie, ponieważ usłyszałam leciutką nić ekscytacji, gdy mówił o spacerowaniu w blasku słońca. Nie mogłam go winić, ale Jean-Claude pracował na swojej bazie mocy zbyt długo, by nie dostrzegać zalet różnych wydarzeń. Nie mogłam go winić, ale część mnie tego chciała. Część mnie wciąż się zastanawiała, czy byłam dla niego ważniejsza ze względu na miłość, czy na moc. Większa część mnie wiedziała, że nigdy nie będę wiedziała na pewno. I prawdę mówiąc Jean-Claude też tego nie wie. Miłość nie była ładną, zgrabną, prostą sprawą, jak chciałam ją postrzegać. To nie była jedna rzecz, ale wiele. Mogłam przyznać, że jednym z powodów, dla których go kochałam było to, jak trudno go zabić. Jego szanse przetrwania ze mną byłyby dużo mniejsze, gdyby był człowiekiem. Spora część mnie naprawdę to lubiła, widziałam dość tego, co śmierć może uczynić i to w zbyt młodym wieku. I nie podobało mi się.

– Być może. A być może, ma petite, to bardziej sztuka, niż nauka, czy też to, czym się wydaje. – Jego głos niósł ślad gniewu. – O co jesteś zły? To nie ja wybrałam inny język, byś nie mógł mnie zrozumieć i bym tym samym mogła coś przed tobą ukryć? – A ja nie jestem tą osobą, ma petite, która pieprzyła się z innym wampirem, pomniejszym wampirem, jednym z moich podwładnych. Tak rozumują wydawało się, że ma podstawy do bycia wkurzonym. – Czy mam przeprosić? – Non, ale mi nie musi się to podobać. Przyszedł do twojego ciała, a teraz jest wolny od tyranii mroku. Jedno mógłbym wybaczyć, ale nie oba. Razem to gorzka pigułka, ma petite. – Przepraszam, – powiedziałam. – Nie zaplanowałam nic z tego. – Tego jestem pewien. Jestem nawet pewien, że Damian niczego z tego nie zaplanował. Tylko ty ma petite, jesteś w stanie mieć taki przypadkowy seks. Przypadkowy seks. Sprawił, że zabrzmiało to tak, jakbym się potknęła, a tam czekała na mnie erekcja. Zatrzymałam to dla siebie. Patrzcie, robię się coraz mądrzejsza. Na głos powiedziałam, – Przypadkowy seks. To jeden sposób zdefiniowania. Czy kiedykolwiek odziedziczę jakieś wampirze moce, które nie dotyczą seksu? – Nie stwierdzę na pewno w twoim przypadku, ma petite, twoja nekromancja czyni cię zbyt dziką kartą, ale wątpię. Jak dotąd odziedziczyłaś moje moce, czy też Belle, czy też jakąś ich wersję. Z mojej wiedzy wynika, że moce Belle koncentrują się na seksie, tak jak moje. – Super, mógłbyś przynajmniej sporządzić listę, bym wiedziała, czego się spodziewać? – Mógłbym, jeżeli naprawdę byś takiej chciała. Westchnęłam. – Nie, po prostu powiesz mi osobiście, gdy zobaczymy się wieczorem. – Wieczorem? Liczyłem, że możesz zjawić się wcześniej. – Nie możemy przewieźć Damiana za dnia. Jego ciało może przetrwać, ale obawiam się o jego świadomość. Poza tym popołudniu muszę iść do pracy. – Zawsze praca, bez względu na to, co dzieje się dookoła. – Wiesz, Jean-Claude, nigdy nie widziałeś, co się dzieje wokół mnie, gdy zbyt długo nie wskrzeszam zombie. Powiedzmy, że nie mam ochoty na rządek ofiar wypadków drogowych tropiących mnie, albo gorzej, gdy jakieś „przypadkowe” zombie kłębią się w moim pokoju. – Mówisz, że nieużywane twoje moce wskrzeszają zmarłych nawet wtedy, gdy nie masz na to ochoty? – Tak. Myślałam, że ci o tym opowiadałam.

– Powiedziałaś mi, że wskrzesiłaś zmarłych przez przypadek będąc dzieckiem. Założyłem, że to przez brak ćwiczeń i dyscypliny. – Nie, – powiedziałam, – zajęło mi lata, by to przyznać, ale nie. Jeżeli nie wskrzeszam zmarłych celowo, to się dzieje przypadkiem, albo zaczynają otaczać mnie duchy, albo duchy niedawno zmarłych. Nienawidzę tego ostatniego. Zawsze chcą, bym przekazała wiadomości ich najbliższym, a to są zawsze głupie wiadomości. „Wszystko w porządku, Jestem szczęśliwy, Nie martwcie się o mnie”. Jak pukać do czyiś drzwi z taką wiadomością? Jestem nieznajomym, ale twój martwy syn kazał mi cię nachodzić i powiedzieć, że wszystko z nim w porządku. Nic więcej, nic pilnego, tylko „Wszystko w porządku, nie martw się”. Potrząsnęłam głową. Minęły lata odkąd myślałam o tym. – Wskrzeszam zombie, a zmarli zostawiają mnie w spokoju. – Naprawdę? Naprawdę dają ci spokój, ma petite? – Był ton humoru w jego głowie, ale niósł on i mroczniejsze emocje. – Nie jesteś martwy, Jean-Claude. Widziałam umarłych i czymkolwiek wy jesteście, gdy powstajecie, to nie śmierć. – Były czasy, gdy w to nie wierzyłaś. Pamiętam, że kiedyś nazwałaś mnie przystojnym trupem. – Słuchaj, byłam młoda i głupia. – I wreszcie jesteś pewna, ma petite, że nie jestem tylko „uroczym, martwym facetem”? – Znów mnie cytował. – Tak, jestem pewna. Zaśmiał się wtedy tym zmysłowym, wywołującym gęsią skórkę na całym ciele głosem. – Cieszy mnie to. Czy mówisz po włosku, ma petite? – Nie, czemu pytasz? – Bez powodu, – odpowiedział. – Zobaczymy się więc dzisiejszej nocy, przyprowadź ze sobą nowych przyjaciół. Miałam powiedzieć, że oni nie byli moimi nowymi przyjaciółmi, ale już się rozłączył. Rozłączając się zdałam sobie sprawę, że powinnam skłamać co do tego, czy mówię po włosku. Ale do diabła. Mimo tego, że poprawiłam się w kłamaniu, moją pierwszą reakcją wciąż było mówienie prawdy. Sądzę, że nie tak łatwo przezwyciężyć to, jak cię wychowano bez względu na to, jak bardzo próbujesz.

Rozdział 24 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Wysłaliśmy pokrytego kocim futrem Gregorego na dół, by obserwował Damiana. Gregory jako jedyny w domu nie był przywiązany do mnie metafizycznie. No dobrze, poza Fredo i doktor Lilian, ale Fredo nie zostawiłby jej samej, a doktor Lillian powiedziała, że nie skończyła opatrywać ramienia Richarda. Tak więc drogą eliminacji ta robota przypadła Gregoremu. Idąc w kierunku piwnicy i merdając cętkowanym ogonem za całkiem ludzko wyglądającym tułowiem, Gregory poinformował mnie, – Mam być dziś wieczorem na scenie w Grzesznych Rozkoszach. Nie mogę iść w takim stanie. Jean-Claude będzie musiał znaleźć zastępstwo. – Uśmiechnął się paszczą pełną zębów i zniknął za rogiem. – Co miał na myśli mówiąc, że ma być na scenie? – zapytała Clair. – Jest striptizerem w Grzesznych Rozkoszach, – powiedziałam. Wygięła usta w małe „O”. Nie wiedziałam czemu, ale może jej świat był aż tak ograniczony, że siedzenie w aucie ze striptizerem stawało się poważną sprawą. Ze względu na jej zdrowie psychiczne miałam nadzieję, że jej świat miał jednak szersze horyzonty. – Ale nie rozumiem, dlaczego nie może… – machnęła rękami, – wystąpić tego wieczoru. Richard oszczędził mi wykładu. – Pamiętaj, że przechodząc w zwierzęcą formę musisz pozostać w takiej postaci przez sześć do ośmiu godzin. – Myślałam, że to przez to, że byłam nowa. Richard potrząsnął głową, krzywiąc się jakby to bolało i powiedział. – Nie, większość zmiennokształtnych spędza swoje życia związana cyklem od sześciu do ośmiu godzin w zwierzęcej formie, po czym dwie do czterech godzin nieprzytomnie, ponieważ tracą świadomość wracając z powrotem do ludzkiej postaci. – Usiądź, – zaleciła doktor Lillian, a jej głos wskazywał, że oczekiwała posłuszeństwa. Usiadł na krześle, z którego się podniósł. Przy jego ustach i oczach widoczne były linie, wąskie linie bólu jaki czujesz, gdy coś naprawdę boli. Jak poważne obrażenia odniósł w walce z Damianem? Clair próbowała mu pomóc usiąść na krześle, ale wydawała się niepewna gdzie go chwycić, ponieważ używał zdrowego ramienia, by przytrzymać się stołu. Kręciła się obok

niego, jakby chciała pomóc, ale nie wiedziała jak. – Ale ty nie musisz pozostawać w zwierzęcej formie przez osiem godzin i nie mdlejesz gdy wracasz do ludzkiej postaci. – On jest waszym Ulfrikiem, – powiedział Fredo, – żaden król nie jest tak słaby. – Jego głos był głębszy niż wskazywała jego pierś. Clair rzuciła mu szybkie spojrzenie, jakby sprawiał że czuła się nerwowo. Być może chodziło o noże. – Czy ty mdlejesz kiedy wracasz do ludzkiej formy? – zapytała głosem, który pasował do jej nerwowego spojrzenia. – Nie, – odpowiedział. – Ja tak, – powiedział Nathaniel. Uśmiechnął się do niej. – Nie pytaj reszty z nich, popsują ci nastrój, bo oni też nie tracą przytomności. – Jak długo jesteś… – jej głos zawahał się. – Lampartołakiem, – skończył za nią. Skinęła głową. – Trzy lata, – odpowiedział. Szybko policzyłam w myślach. – To znaczy, że Gabriel przemienił cię, gdy byłeś siedemnastolatkiem. – Tak. – To nielegalne, – powiedziałam. – W większości stanów, niezależnie od wieku, zarażenie kogokolwiek potencjalnie śmiertelną chorobą nawet za jego zgodą, jest nielegalne, – odezwał się Richard. Potrząsnęłam głową. – Chyba zaczynam traktować likantropię tak jak prawo traktuje wampiryzm. Jeżeli skończysz osiemnastkę, wybór należy do ciebie. – Prawo nie traktuje tego tak samo, – odpowiedział. Wiedziałam to, ale spędziłam zbyt wiele czasu wśród zmiennokształtnych i w pewnym sensie się zapomniałam. Nierozważnie z mojej strony. – Najwyraźniej zapomniałam o tym. – A jesteś stanowym marshalem, – powiedział, ale komentarzowi brakowało goryczy, ponieważ w tej samej chwili skulił się z bólu. – Jak poważnie jesteś ranny? – zapytałam – Ja na to odpowiem, – odezwała się doktor Lillian. Uśmiechnęła się, ale jej oczy pozostały poważne. – Jeżeli byłby człowiekiem, to miałby sporą szansę na to że straci czucie w ramieniu. Być może odzyskałby pięćdziesięcioprocentową, może mniejszą ruchliwość. Twój wampir zerwał mu mięśnie i ścięgna w całym ramieniu i górnej części klatki piersiowej. – Ale nie jest człowiekiem, więc wyzdrowieje. – Opuściłam ten komentarz o „moim wampirze”. Lubiłam lekarkę i nie chciałam się kłócić.

– Uleczy się, ale zajmie mu to dni, może tygodnie, jeżeli się nie przemieni. – Obiecuję, że przemienię się w wilczą postać, gdy wrócę do domu. Spojrzała na niego jakby mu nie wierzyła. – Tylko dlatego, że mogę wrócić do ludzkiej postaci prawie natychmiast nie oznacza, że to nie ma ceny. Wolałbym nie być wyczerpany przez resztę dnia. Jeżeli zmienię się i pozostanę w ludzkiej formie przez kilka godzin, będę mniej wyczerpany kiedy wrócę do ludzkiej postaci. – Myślę że bardziej wykładał to dla Clair niż kogokolwiek innego. Była prawdziwym świeżakiem. – Więc poczekam aż wrócę do domu, aby Clair nie musiała wyjaśniać dlaczego jeździ z wilkołakiem w samochodzie. – To ostatnie brzmiało gorzko. – Nie powie tego, więc ja to zrobię. Jestem na tyle nowa, że jeżeli jeden członek mojego stada zmieni postać, to czasami i ja jestem zmuszona do przemiany. I nie można mi ufać zaraz po przemianie się w zwierzę. – Spojrzała w dół, nie napotykając niczyich oczu. Richard wziął jej dłoń. – W porządku Clair, każdy ma takie problemy na początku. Każdy przytakiwał, niektórzy szeptali „racja”. To rozweseliło ją na chwilę. Wyglądała młodziej niż myślałam, być może na dwadzieścia cztery czy pięć lat, może odrobinę młodziej. Jeżeli nie byłaby nową dziewczyną Richarda, zapytałabym się. Ale tak wydawało się to złośliwe i nie było moją sprawą. – Nawet jeśli przemienisz się w domu, to i tak nigdy nie wiedziałam abyś uzdrowił się po takim zranieniu w ciągu czterdziestu ośmiu godzin. – Więc? – odezwał się brzmiąc obronnie. Czyżbym coś przegapiła? – Jeżeli pójdziesz do szkoły w poniedziałek z niesprawnym ramieniem a do piątku będzie ono zdrowe, czy nie sądzisz, że któregoś z twoich kolegów może zastanowić to nagłe niesamowite ozdrowienie. – Zrobię z tego mniej dramatyczne obrażenie, coś co może przejść tak szybko. Potrząsnęła głową. – Jeżeli dowiedzą się, że jesteś wilkołakiem, to nie pozwolą ci uczyć dzieci. – Wiem o tym, – odpowiedział, gwałtownie i pierwsze ukłucie jego mocy przeniknęło powietrze jak linia gorąca. Oddech Clair wydobył się szybko. Wyglądała na oszołomioną. Micah postawił obok niej krzesło i pomógł Richardowi ją posadzić. – Jak długo ona jest wilkołakiem? – zapytałam. – Trzy miesiące, – odpowiedział. Spojrzałam na niego a on nie zdołał spojrzeć mi w oczy. – Trzy miesiące, a ty zabierasz ją poza bezpieczne schronienie niecały tydzień przed pełnią?

– Czy twój dom nie kwalifikuje się jako bezpieczne schronienie? – zapytał. – Możesz zjawić się tutaj by się przemienić, ale nie mamy wzmocnionych ścian w pokojach. – Większość prawdziwych bezpiecznych schronień ma pokój ze stalowymi drzwiami i wzmocnione betonowe ściany. Większość ludzi umieszcza takie pokoje w piwnicach i tym, którzy pytają odpowiada, że to magazyn. – Mieliśmy iść dzisiaj na piknik, – powiedziała Clair cichym, niepewnym głosem. Musiałam się odwrócić, by Richard nie dostrzegł mojej twarzy. Nie bierze się nowego zmiennokształtnego na piknik, jeżeli ma on takiego rodzaju problemy. – Rano wszystko było z nią w porządku, – odezwał się. Odwróciłam się, gdy byłam pewna, że moja twarz będzie nieczytelna. – Reaguje na twój gniew i twoją bestię, – powiedział Micah. – Wiem to, – odezwał się Richard, ze śladem warczenia w jego głosie. Zachwiała się na krześle. – Richard, – powiedziała doktor Lillian, – potrafisz się lepiej kontrolować. Skinął głową. Lillian westchnęła. – Jeżeli istniałby sposób na wyleczenie twojego ramienia przed poniedziałkiem, twój sekret byłby bezpieczny. – Nie, – odezwał się Richard. Zajęło mi chwilę, by zrozumieć wskazówkę. – Jeżeli sugerujesz, to co myślę, to nie tylko nie, ale cholerne nie. Położyła ręce na biodrach i tupnęła nogą. – Oboje jesteście dziecinni. Jednocześnie powiedzieliśmy nie. – Dobrze, więc zrobiłam co mogłam z twoim ramieniem. Zostanę dopóki nie będziemy pewni, że wampir nie wstanie i nie wywoła większego chaosu. – Ma na imię Damian. Przytaknęła. – Damian, więc jeśli nie pozwolisz Anicie sobie pomóc, to sądzę, że ty i Clair powinniście wrócić do siebie. Sugeruję abyś zabrał ją do pokoju w swojej piwnicy, zanim się zmienisz. Wydaje się być bardzo rozregulowana przez twoją moc. – Powiedziała to ostatnie jakby chciała powiedzieć coś innego, ale zmieniła zdanie. – Zostanę dopóki Damian nie zaśnie na dzień. – Myślę, że już wykonałeś swoje zadanie, – odpowiedziała Lillian. – Potrzebowali wcześniej mojej pomocy. Nie mogłam się z tym kłócić, ale… – Jak udało ci się znaleźć na miejscu w samą porę tego ranka.

– Gregory nie mógł znaleźć nikogo, kto go podrzuci. Martwił się. Po drodze zepsuł mu się samochód. Byłem następny na liście pomocy w koalicji. Nie wiedziałam, że Richard należał do ekipy pomocniczej w razie nagłych wypadków. – Dlaczego nie zadzwonił do AAA (Amerykańskiego Związku Motorowego)? – Bardziej się martwił o to czemu nikt nie odbierał twojego telefonu niż o swój samochód. – Nie sądziłam, aby Gregorego tak to obchodziło. Fredo odpowiedział, – Wszystkie twoje lamparty martwią się o bezpieczeństwo twoje i Micaha. Spojrzałam na niego. – Nie byłam tego świadoma. Uśmiechnął się, lekki błysk zębów na opalonej twarzy. – Nie lubisz być niańczona. Wiedzą to. – Uśmiech zbladł. – Jesteś ich bezpieczną przystanią: a oni to doceniają. Nie wiem co bym odpowiedziała, ale Lillian przerwała i mnie ocaliła. – Musisz wracać do domu, Richard – Micah jest tu teraz, tak jak Fredo, – powiedziała. – Myślę, że możesz nam to zostawić. Miał potrząsnąć znów głową, ale zamarł w połowie ruchu. – Zostanę, dopóki nie będziemy pewni. Westchnęła i wzruszyła ramionami. – Jesteś bardzo upartym mężczyzną. Dobrze, zostań, zostań i cierp. Po czym obróciła się do mnie. – Masz jeszcze kawy? Musiałam się uśmiechnąć. – Sądzę, że Nathaniel ją dla ciebie przygotuje. –Też tak sądzę, – odpowiedziała zalotnie się uśmiechając. Nathaniel roześmiał się. Nie wiem co wyrażała moja twarz, ale sprawiła, że Lillian powiedziała. – Jestem po pięćdziesiątce, Anita, ale jeszcze żyję. – Nie o to chodziło. – Nie byłam pewna jak dobrać słowa, ale nie mówi się czegoś takiego o czyimś chłopaku, przynajmniej nie w jego obecności. Znów pojawiło się w mojej głowie słowo chłopak i to w kontekście Nathaniela. Patrzyła na mnie spod zmrużonych oczu. – Widząc twoją minę, czuję, że przekroczyłam jakąś granicę. Czy on jest kimś więcej niż tylko członkiem twojego pardu? Powiedziałam „tak”, a Richard powiedział „nie”. Co sprawiło, że oboje na siebie spojrzeliśmy. – Nie sądzę, abyś był zobligowany odpowiadać za mnie na takie pytania, Richard. – Masz rację, przepraszam, ale on nie jest ani twoim kochankiem, ani chłopakiem.

– Nie, jest moim pomme de sang. Richard potrząsnął głową i musiał znów się powstrzymać. Nie sądzę aby wiedział jak często wykonywał ten ruch tego dnia. – Myślałem, wszyscy sądziliśmy, że żyje z tobą, ale teraz wiem, że tak nie jest. – On ze mną żyje. Richard zaczął znów kręcić głową, ale tym razem powstrzymał się zanim jeszcze zdołał wykonać ruch. – Wiem to, ale nie jest twoim mieszkającym tu kochankiem. – A to jakie ma znaczenie? – Dobrze dzieci, – powiedziała doktor Lillian, – rzuciłam beztroską uwagę. Nie rozumiałam czym jest pomme de sang dla jego… właściciela, mistrza. – Westchnęła. – Nie chciałam nikogo urazić, po prostu zostawmy to w spokoju. – Nie obraziłaś mnie, – powiedział Nathaniel i wręczył jej kawę w jednym z kolorowych kubków, jakie nabył na spotkania Futrzanej Koalicji. Myślał, że będzie miło jeżeli będziemy mieli dość identycznych kubków by obsłużyć wszystkich gości. Zgodziłam się, ale po warunkiem, że nie musiałam ich kupować, tak więc on je kupił. Wszystkie były w odcieniu głębokiego, intensywnego błękitu i ciemnej, leśnej zieleni. Ładne. Wręczył mi mój kubek z pingwinkiem z parującą kawą, dokładnie w takim kolorze, w jakim ją lubiłam, jasno brązową. Po samym kolorze wiedziałam, że będzie doskonała. – Pij, – powiedział, – poczujesz się lepiej, gdy wypijesz trochę kawy. – Czuję się dobrze, – powiedziałam, ale wzięłam łyk kawy. Doskonała. Włączył ekspres. Miałam rację co do ekspresu, który zrobi dość kawy na raz by zaspokoić wszystkich. Cholera, on ledwie starczała na moje poranne potrzeby. – Mamy dość na jeszcze jeden kubek, kto chce? Będzie więcej za kilka minut. – Uśmiechnął się do całego pokoju, wyciągając więcej niebieskich i zielonych kubków z szafki. – Zachowuje się jakby to była jego kuchnia, – odezwał się Richard. – Gotuje tu częściej niż ja. Richard włożył sporo wysiłku, by nie potrząsnąć głową, choć chciał. – Nie, mam na myśli, że… Jason jest pomme de sang Jean-Claude’a, ale nie kręci się po Cyrku Potępionych jakby go posiadał. Nathaniel zachowuje się jakby to był jego dom. Nathaniel stał tyłem do pokoju, ale był na tyle blisko, że poczułam jak nagle nieruchomieje, gdy wlewa kawę próbując udawać, że nic nie słyszy. – To jest jego dom.

Stałam na tyle blisko by usłyszeć ciche westchnienie, gdy wypuścił powietrze, jakby czekał na to co powiem. Uważał, by na mnie nie spojrzeć, ale uśmiechał się nalewając kawy. – Jason mieszka z Jean-Claude’m, ale nie jest… – Richard wydawał się nie znajdywać słów. Lillian mu pomogła. – Jean-Claude nie miałby nic przeciwko temu, gdybym uznała że Jason jest uroczy, a tobie przeszkadzało, gdy powiedziałam coś takiego o Nathanielu. Jeżeli oboje są pomme de sang, to myślę, że Richard i ja możemy być odrobinę zmieszani, co do tego jak mamy zachowywać się przy nich. Ani chłopak, ani kochanek, to odrobinę mylące. Nathaniel bardzo uważał, by na nikogo nie spojrzeć, a zwłaszcza na mnie. Nie wiedziałam czemu byłam pewna, że nie był taki zajęty wyciąganiem śmietanki z lodówki by wlać ją do dzbanuszka. Mały dzbanuszek był niebieski, a cukierniczka zielona, tak więc kubki do wszystkiego pasowały. Wiedziałam, że jego ulubionym kolorem był purpurowy, więc zapytałam dlaczego niebieski i zielony, a nie purpura? Stwierdził, że niebieski to mój ulubiony kolor, a zielony to Micaha. Odpowiedź wydawała się dla niego oczywista. Dla mnie nie, ale zaczynałam rozumieć, że pewne sprawy nie muszą być dla mnie zrozumiałe, jeżeli to czyni ludzi wokół mnie szczęśliwymi, a te nowe naczynia wydawały się czynić Nathaniela bardzo szczęśliwym. Postawił dzbanuszek na małej tacy, obok małych spodeczków na kosteczki cukru. Dlaczego cukier w kostkach? Ponieważ Nathaniel lubił pytać się innych ile kostek sobie życzą. Był jak dziecko bawiące się w dom. Nie, to nie było w porządku. Był jak panna młoda, która nigdy nie miała domu, ani kuchni tylko dla siebie i naprawdę cieszyła się pracą gospodyni. Ale jakby nie wiedział, co prawdziwi ludzie robią w domach, tak wiec czerpał pomysły z filmów, książek, czy gazet. Bo nikt nie podaje śmietanki i cukru na małej tacy z malutkimi spodeczkami, prawda? Nathaniel miał na sobie ulubioną parę dżinsów, tak wyblakłych, że były białe miejscami. Pasowały do jego sylwetki, jak druga skóra i to naprawdę dobrze dopasowana skóra. Jego ramiona rozrosły się odkąd wprowadził się do mnie. Rozwijał się – ku ciału jakie będzie posiadał przez resztę życia jeżeli o to zadba. – Późny kwiat, – tak nazwałaby go moja babcia. Jak na swój wiek wyglądał młodziej, delikatne ciało pasowało do jego oczu i włosów. Czyniło go to popularnym wśród pewnego typu klienteli, której oferował go jego dawny Nimir-Raj. Mięśnie napinały się na jego ramionach i plecach, gdy stawiał tacę na stolę i nalewał kawę do kubków. Obserwowałam jak pyta się „Ile kostek?” albo „Czy chcesz śmietankę?” Poruszał się wdzięcznie wokół stołu na bosych stopach. Zarzucił włosy za jedno

ramię jak pelerynę, tak że nie przeszkadzały. Nigdy nie byłam zdolna utrzymać taką ilość włosów z boku bez pomocy. Nathaniel sprawiał, że wydawało się to niewymagające wysiłku. Sączyłam kawę z kubka z pingwinkiem obserwując jak Nathaniel udaje Suzy, Perfekcyjną Panią Domu. Czekałam aż poczuję irytację, ale tak się nie stało. W zasadzie znalazłam się gdzieś pomiędzy rozbawieniem, dumą i zadowoleniem. Był taki uroczy, gdy to robił. Richard spinał się, gdy tylko Nathaniel zbliżał się do niego, jak gdyby chciał się odsunąć, ale czuł ból. Nie wziął kawy, ponieważ nie pija kawy. Nathaniel zaoferował herbatę, ale Richard odmówił. Richard spojrzał na mnie. – Jason nigdy tego nie robi dla Jean-Claude’a. – Nie robi czego? – zapytałam. – Nie bawi się w gospodynię. – Nathaniel się nie bawi, – powiedziałam. – Jemu najlepiej wychodzi zajmowanie się domem. To raczej nie moja działka. Richard spojrzał na podłogę jakby szukał inspiracji, albo liczył do dziesięciu. Ponieważ nie zrobiłam niczego by go wkurzyć w ciągu ostatnich pięciu minut, nie byłam pewna skąd to całe napięcie. Spojrzał na mnie wielkimi, brązowymi oczami, a mi wciąż brakowało jego włosów. Smutne resztki loków zaczynały ozdabiać jego głowę, ale to ani trochę nie przypominało jego fryzury zanim wściekł się na siebie i obciął włosy. – Zachowuje się jak twoja żona. Nathaniel wrócił do ekspresu do kawy, a ponieważ ja wciąż pochylałam się nad nim, to sprawiło że stanął obok mnie. Bardzo uważał, by nie napotkać mojego spojrzenia, prawie jakby obawiał się gdzie ta konwersacja nas zaprowadzi. – A to ci przeszkadza, czemu? – Nie sypiasz z nim. – Sypiam, i to prawie każdej cholernej nocy. – Dobrze, chcesz dzielić włos na czworo, więc możemy tak zrobić. Nie pieprzysz się z nim. Potrząsnęłam głową. – Zawsze jesteś taki czarujący, gdy się wściekniesz. – Nie jestem wściekły, próbuję zrozumieć. – Zrozumieć, co? – zapytałam. Micah nie obserwował Nathaniela ani Richarda, patrzył na mnie. Jego kocie oczy stały się bardzo poważne, jakby obawiał się co zrobię. Próbowałam posłać mu uspokajający

uśmiech, że nie zepsuję tego, ale nie byłam zbyt dobra w takiego typu uśmiechach. Tak więc jego spojrzenie zmieniło się z poważnego w odrobinę zakłopotane. – Ciebie, Nathaniela i Micaha. To co chciałam powiedzieć brzmiało „Dlaczego musisz to rozumieć?” Ale próbowałam być miła, albo chociaż milsza. – Co jest do rozumienia, Richard? Nathaniel wiązał włosy w wysoki, ścisły ogon. W ten sposób czeszą się częściej kobiety niż mężczyźni, bo taki wysoki, podskakujący kucyk porusza się gdy idziesz. Ale jego włosy były wystarczająco długie, by musiał trzymać je z dala od kuchni przy gotowaniu, musiał albo splatać je w warkocz, albo w wysoki, podskakujący ogon. Gdy zorientował się, że tak naprawdę uważam ten ogon za uroczy, robił to częściej. Umył ręce i podszedł do lodówki. – Jak możesz patrzeć na niego w ten sposób, skoro się z nim nie pieprzysz? – zapytał Richard. Zanim zdążyłam się ku niemu obrócić, wiedziałam że nie mam przyjaznej miny. –Jeżeli chcesz grać ostro, to możemy Richard, ale nie spodoba ci się to. – O czym mówisz? – Dobrze, – odpowiedziałam, – zrobimy to na twój sposób. Dlaczego nie patrzysz na Clair w ten sposób, w jaki ja patrzę na Nathaniela, skoro się z nią pieprzysz? Pociemniała mu twarz. – Nie mów w ten sposób o Clair. – Więc nie mów w ten sposób o Nathanielu. Nathaniel wydawał się cudnie nieświadomy nas. Wyjął wielką, marmurową deskę z szafki i postawił ją obok zlewu. Marmuru używał tylko do jednego – pieczenia. Podszedł do lodówki, wyjął ciasto, które przygotował wczoraj, zanim poszliśmy na ślub. Najwyraźniej mieliśmy przygotować bułeczki domowej roboty, tak jak zaplanowaliśmy wcześniej. – Co on robi? – zapytał Richard. – Myślę, że piecze bułeczki, – odezwał się Micah. Nathaniel skinął głową, sprawiając że długie kasztanowe włosy naprężyły się jakby były taśmą. – Kto ma ochotę na ciastka, abym wiedział ile przygotować? – Obrócił pełne spokoju oczy do kuchni, jakbyśmy się nie kłócili. Oczywiście, wiedziałam co obejmowała jego definicja „kłótni”, więc może według standardów jego dzieciństwa to nie była kłótnia. – Ja chcę, – odezwał się Fredo. – Bułeczki domowej roboty? – zapytała doktor Lillian. – W rzeczy samej. – Odpowiedział Nathaniel z uśmiechem.

– W takim razie, poproszę. Nathaniel spojrzał na Richarda i Clair. – Chcecie jakieś? Wiem, że Gregory będzie chciał. – Zostajemy tylko do czasu, aż upewnimy się, że Damian jest bezpieczny, – powiedział Richard. Skierował swoje lawendowe oczy do Clair. – A ty chcesz? Spojrzała na Richarda, lekko nerwowo, po czym skinęła. – Tak, poproszę. – Poklepała go po ramieniu. – Nie jedliśmy śniadania. Richard warknął. Chciałam odpuścić sobie kłótnię. Nathaniel miał rację, nie mówiąc słowa miał rację, nie było o co się kłócić. Oczywiście, tak jak potrzeba dwóch osób do kłótni, tak samo potrzeba dwóch osób do zawieszenia broni. – Dlaczego obchodzi cię co o nim mówię? Nic dla ciebie nie znaczy. Wzięłam ostatni łyk kawy, odstawiłam ostrożnie kubek na szafkę i się uśmiechnęłam. Wiedziałam bez lustra, że to nie był przyjazny uśmiech. To był uśmiech, jaki przybierałam gdy miałam wreszcie zrobić coś brutalnego, wtedy gdy inni próbowali mnie zmusić do tego bym się zachowywała. Jeżeli miałabym jakieś wątpliwości co do uśmiechu, to Fredo wyprostował się, uwolnił obie ręce, pozostając w gotowości. Wiedział, że nadchodziły kłopoty. Mina Micaha mówiła, że i on wiedział że zbliżają się kłopoty. Nawet Clair wyglądała na zmartwioną. Nathaniel wrócił do masy na ciasto. Bez względu na to co się stało, potrzebowaliśmy śniadania, tak więc zamierzał je przygotować. Na swój sposób Nathaniel potrafił być tak praktycznym jak ja. Richard warknął na mnie, a ja wiedziałam że w tej chwili chciał się kłócić. Ale co dziwne ja nie chciałam. – Nawet jeżeli byłby tylko moim pomme de sang, znaczyłby dla mnie wiele, Richard. Micah podszedł, by stanąć obok mnie. Nie sądzę aby wiedział, co zrobię, ale tym razem wszystko ze mną było w porządku. Wzięłam jego rękę, częściowo by go zapewnić, a częściowo ponieważ był dość blisko, by go dotknąć. – Jeżeli jest czymś więcej niż pożywieniem dla ciebie, to dlaczego… – Znów wydawało się brakować mu słów. – Dlaczego się z nim nie pieprzę? Micah przysunął mnie do siebie, tak że obejmował mnie ramionami. Jakby myślał, że musi mnie obezwładnić, by dać czas Richardowi na dotarcie do drzwi. Mój temperament nie

był aż tak gwałtowny, naprawdę. No cóż, przez większość czasu. No cóż, przynajmniej czasami. Och, do diabła, chyba jednak nie mogę go winić za bycie nerwowym. Wtuliłam się w Micaha, pozwoliłam jego ciału mnie przytrzymywać, jakby był ulubionym fotelem. Mogłam poczuć, jak napięcie, którego nie byłam świadoma opuszcza moje mięśnie. – Myślałem, że zaliczasz ich obu, – odpowiedział Richard. – Jaki piękny dobór słów, – powiedziałam i napięcie powróciło. – Nie pozwolisz mi powiedzieć sypiasz. Próbuję unikać mówienia „pieprzysz”. – A co z uprawianiem seksu, albo stosunkiem, albo innymi technicznymi określeniami? – Dobrze, – odpowiedział. – Myślałem że odbywasz stosunki z nimi obojgiem. – A teraz wiesz, że jest inaczej. – Tak, – odpowiedział a jego ton był łagodniejszy, mniej rozgniewany. Czułam, że coś przeoczyłam. – Jaka to różnica czy uprawiam seks z jednym czy z obojgiem? Spojrzał wtedy w dół, nie spotykając moich oczu. – Czy moglibyście zostawić nas samych na chwilę? Proszę. Clair wstała odrobinę niepewnie. Doktor Lillian wstała, a Fredo podążył za nią. Nathaniel rozwałkował dość ciasta, by uformować pojedyncze bułeczki. Kuchenka piknęła, wskazując że się nagrzała. Spojrzał na mnie pytająco. Owinęłam ramiona wokół barków Micaha, przyciągając go do siebie jak płaszcz. – Nie wykopiesz Nathaniela z jego własnej kuchni, Richard, a ja nie chcę by i Micah wychodził. – To nie jego kuchnia, – powiedział Richard, ponownie bardzo zły. – Jego, –odpowiedziałam, – jest jego. Nathaniel obrócił się do piekarnika z drobnym uśmiechem. Właśnie natłuścił blachę, tak więc zaczął układać gęste dyski z ciasta, znów nas ignorując. Richard wstał i mimo iż miał zabandażowaną jedną rękę, nagle stałam się świadoma jak był wysoki i jak szeroki w barach. Był jednym z tych mężczyzn, którzy nigdy nie wydawali się tak dużymi jak są, aż się nie zdenerwowali. – Nie, nie jest. To nie jest nawet dom Micaha. Jest twój. – Oni ze mną mieszkają, Richard. Potrząsnął głową i skrzywił się, wydał niski głos, nie warknięcie, tylko frustrację. – Micah to twój Nimir-Raj, reagujesz na niego tak jak Marcus i Raina na siebie. Natychmiastowe zauroczenie, ale Marcus nie wprowadził się do domu Rainy. Nie mogli nic

poradzić na to, że czuli do siebie pociąg, ale Raina zwracała uwagę i na innych. Oni nie byli parą, nie w tym sensie. – Raina nie wiedziałaby czym jest monogamia, nawet gdyby ugryzła ją w tyłek, – odpowiedziałam. Doktor Lillian i Fredo dotarli do drzwi. Lillian chwyciła ramię Clair mijając ją i zabrała ją ze sobą. Richard nawet nie zauważył. – Nie waż się mówić mi o monogamii, – odpowiedział Richard. – Miałeś możliwość zajrzeć w mój umysł Richard, a ja widziałam twój. Nie uprawiam seksu z każdym, choć ty uprawiałeś seks z każdą, która cię chciała. – Szukam nowej lupy. – Gówno prawda. Ramiona Micaha naprężyły się przy moim ciele. Położył policzek na mojej twarzy, ale nic nie powiedział. Wiedział lepiej. – Zawsze pieprzyłeś się na prawo i lewo, gdy się nie spotykamy. – Przynajmniej ja czekam aż się przestaniemy spotykać. Ty zawsze zdołałaś przelecieć kogoś jeszcze, gdy wciąż byliśmy parą. Zaczęłam odsuwać się od Micaha, ale jego ramiona zacisnęły się odrobinę. Miał rację. Nie ufałam sobie na tyle by nie wejść w kontakt fizyczny bardziej niż byłoby mądrze. Uderzenie Richard w tej chwili brzmiał całkiem dobrze. Zostałam na miejscu, ale nie rozluźniłam się. – Nie mogę się z tym kłócić. – Nie mam na myśli Jean-Claude’a. – Zerwałeś ze mną zanim byłam po raz pierwszy z Micahem. Potrząsnął głową, a potem krzyknął, częściowo z bólu a po części z wściekłości. – Gdy się uspokoiłem, mogłem ci wybaczyć Micaha. Widziałem jak to działa na Rainę i Marcusa, ale wprowadziłaś się tu z nim. Nawet to, odpuściłbym, albo próbowałbym, ale myślałem że pieprzysz Nathaniela. Myślałem że pieprzysz się z nim zanim zerwałaś ze mną. – Zanim ty zerwałeś ze mną. – Nie lubiłam gdy mnie tulono, gdy byłam tak zła. – Puść mnie Micah. – Anita… – Puść mnie. Spróbuję nie zrobić nic głupiego. Westchnął, ale zabrał ramiona. Odeszłam na tyle, by nie być przyciśnięta do jego ciała.

– Jak powiedziałam, zerwałeś ze mną Richard, nie ja z tobą. Zerwałeś ze mną, bo pozwól że zacytuję, nie chciałeś kochać kogoś, kto czuje się bardziej komfortowo z potworami niż ty, koniec cytatu. Właściwie wyglądał na zawstydzonego. – To było naprawdę nie w porządku z mojej strony, przepraszam. Wreszcie wprowadził mnie w dobry nastrój do kłótni, i nagle przepraszał, co to za rodzaj awantury? – Przepraszasz za co, za to że to powiedziałeś, czy że w to wierzysz? – Wolałbym aby to zostało pomiędzy nami dwojgiem, Anita. Proszę. Potrząsnęłam głową. – Miałeś szansę być ze mną sam i nie chciałeś. To te ręce trzymały mnie gdy płakałam po tobie, oni zasłużyli na prawo do tego, by zostać. Przytaknął. – Masz rację, – odpowiedział, – ale są sprawy które powinnaś usłyszeć ty, a oni nie. Jeżeli pozwolisz mi jeszcze kiedykolwiek zostać z tobą sam na sam, to opowiem ci kilka rzeczy, ale dziś przy nich usłyszysz tylko tyle. Myślałem że zdradzasz mnie z Nathanielem zanim jeszcze zjawił się Micah. Teraz wiem, że to nieprawda. – Co na matkę ziemię sprawiło że myślałeś, że sypiam z Nathanielem już wtedy? – Sposób w jaki na niego patrzysz. Jak na niego reagujesz. – Spojrzał na mnie, a jego spojrzenie mówiło „Jak miałem tak nie myśleć?” Pociąga mnie wielu mężczyzn, ale to nie oznacza, że uprawiam z nimi seks. – W myślach dodałam, tylko dlatego że ty nigdy nie odpuściłeś krótkiej spódniczce, nie oznacza że ja muszę robić to samo, ale nie powiedziałam tego na głos. Po pierwsze, to nie była zupełna prawda, a po drugie kłótnia przygasała, nie chciałam podsycać ognia. – Wiem to teraz i przepraszam. – Spojrzał na Nathaniela, który musiał umieścić bułki w piekarniku, gdy się kłóciliśmy, ponieważ zaczął rozkładać talerze, a foremki z ciastkami nie było na widoku. – Zapytałaś mnie dlaczego skoro uprawiam seks z Clair to nie patrzę na nią tak jak ty na Nathaniela. – Przepraszam, nie miałam prawa tego mówić, zwłaszcza przy niej. – Ja to zacząłem, ale odpowiedź jest prosta. Nie czuję do niej tego, co ty do niego. Potrząsnęłam głową. – Dlaczego każdy chce dostrzec w nas parę? Uśmiechnął się i to był smutny i gorzki uśmiech naraz. Przypominał mi uśmiech Micaha, z jakim przyszedł do mnie po raz pierwszy. – Ponieważ łączy was więcej mimo iż nie uprawiacie seksu, niż mnie z każdym z kim sypiałem. Nie powiedziałam, włączając Clair, ponieważ to nie moja sprawa i to byłoby wredne. A ja nie chciałam być już wredna.

– Seks nie czyni z was pary, Richard, to miłość łączy w pary. – W momencie gdy te słowa opuściły moje usta, pragnęłam je cofnąć. Po prostu zamarłam, bojąc się spojrzeć gdziekolwiek indziej poza twarzą Richarda, ponieważ nie wiedziałam jak wyglądała moja własna twarz, a nie chciałam pokazać szoku Nathanielowi, ponieważ nie wiedziałam co więcej okazać. Nie chciałam tego pokazać. – Zawsze to robisz, – odpowiedział Richard. – Co? – zapytałam cicho, nie brzmiąc wcale jak ja. – Walczysz, zawsze z tym walczysz. – Z czym? – Miłością Anita, nie lubisz być zakochaną. Nie wiem czemu, ale tak jest. Nie miałam pojęcia co odpowiedzieć. – Sprawdzę co z Gregorym. Albo Damian zasnął, albo go zjadł. – Jego słowa brzmiały lekko, ale twarz i oczy nie odpuściły. Ale odwrócił się i wyszedł, znikając w mroku pokoju gościnnego. Kuchnia wydała się nagle bardzo, bardzo cicha. Jeżeli Micah nie stałby za mną, żaden dźwięk by go nie zdradził. Wiedziałem, że nadal tam był, ale musiał wstrzymywać oddech, czekając na mnie aż powiem coś, cokolwiek. Problem w tym, że nie wiedziałam co odpowiedzieć. Nathaniel minął mnie bez słowa. Miał pełne ręce talerzy, zielonych kubków, niebieskich szklanek. Rozkładał je na stole przed krzesłami. Najpierw zielone, potem niebieskie. Przeszedł wokół stołu z dala ode mnie, potem położył ostatni na szczycie stołu tuż przy mnie. Stałam jak idiotka, wrośnięta w ziemię, niepewna co powiedzie. Nie mogłam zadeklarować miłości do grobowej deski, bo tego nie czułam. Zrobił ten drobny krok od stołu i nagle stał tuż przede mną, na tyle blisko, że mogłam poczuć lekką woń wanilii i to nie był proszek do pieczenia. Jego twarz wyglądała poważnie, ale jego oczy niosły odrobinę uśmiechu. Pochylił się i pocałował mnie w policzek, gdy stałam tam jak idiotka. Bałam się. Bałam się, że jeśli będzie wymagał bym powiedziała mu, że go kocham, albo zrobiła coś równie niedorzecznego, czy równie niemożliwego. Ale nie. Po prostu pocałował mnie, po czym odsunął się z uśmiechem. – Setki ludzi mówiły mi, że mnie kochają, ale nie mieli tego na myśli. Po prostu chcieli mnie wykorzystać. Możesz nigdy nie powiedzieć tego na głos, ale tak myślisz. Minutnik zabuczał w piekarniku a on odwrócił się z uśmiechem. – Bułeczki są gotowe. – Użył ręcznika by złapać uchwyt i wyjął ciastka. Były złoto-brązowe a ich zapach wypełniał kuchnię.

Wyjął drugą blachę, zamknął piekarnik, wyłączył go i spojrzał na mnie. – Wiem co czujesz do mnie teraz, ponieważ umarłabyś nim byś powiedziała to przy Richardzie, jeżeli nie byłaby to prawda. Jeżeli nigdy więcej tego nie powiesz, zawsze będę cenił, że raz to usłyszałem. Ruszył ku ciemnemu pokojowi. – Powiem wszystkim, że śniadanie gotowe. – Zatrzymał się przy drzwiach i odwrócił, z uśmiechem na twarzy jakiego nigdy wcześniej nie widziałam. Jedno przypadkowe wyznanie i nagle stał się bezczelny. – Ale nadal chcę stosunku. – Zniknął za framugą drzwi wraz z męskim śmiechem. Micah podszedł i stanął obok mnie. – Anita, wszystko w porządku? – Kiedy nie odpowiedziałam, chwycił moje ramię i powiedział. – Spójrz na mnie. Mrugałam za szybko i za często, ale spojrzałam na niego. Sprawy toczyły się za szybko jak dla mnie. Chwyciłam jego ramię i powiedziałam pierwsze co przyszło mi do głowy. – Jeżeli zemdleję, Richard pomyśli że to przez niego. – Nie zemdlejesz. Nigdy nie mdlejesz. – Zaczął sadzać mnie w fotelu nim skończył to mówić. Pozwoliłam mu, bo czułam się osłabiona. Nie chciałam tu siedzieć i jeść śniadania z tymi ludźmi. Potrzebowałam czasu, by pomyśleć, a jedyny na to sposób to ukryć się w sypialni. Nie zniosłabym ukrywania się. Cholera, po raz pierwszy w życiu chciałam być mniej upartą i odważną. Trzymałam głowę między kolanami, gdy wszyscy wrócili. Nie zemdlałam, ale nie wiedziałam jak, bo siedzenie naprzeciw Richarda obserwując jak Clair smaruje swoje ciasto sprawiało, że miałam na to ochotę. Nathaniel nakrył srebrny zestaw, przyniósł więcej kawy, upewnił się że mieliśmy co najmniej sześć rodzajów dżemu, galaretek i sosów. Kiedy znalazła się galaretka z czerwonych porzeczek w mojej lodówce? Spojrzałam na mężczyznę buszującego w mojej kuchni, i znałam odpowiedź, odkąd to Nathaniel zaczął robić zakupy. Część mnie pragnęła uciec, ale inna drobna część, która zazwyczaj powstrzymuje mnie przed byciem totalnym dupkiem, zastanawiała się czy produkowali te białe, puszyste fartuszki na tyle szerokie, by pasowały na ramiona Nathaniela. To znaczy, jeżeli miał udawać Suzy, Perfekcyjną Panią Domu, to może potrzebował fartuszka i sznura pereł? Ta myśl sprawiła, że zaczęłam chichotać i nie mogłam przestać ani podzielić się powodem. Skończyło się na tym, że musiałam wymknąć się od stołu, by dać upust śmiechowi. W chwili gdy znalazł mnie Micah, śmiech zamienił się w łzy. Nathaniel nie wyszedł nas szukać. Byłam zadowolona, poza drobną częścią mnie, która miała nadzieję, że wejdzie. Byłam gotowa rozgniewać się,

jeżeli by przyszedł i byłam rozczarowana że się tak nie stało. Czasami nie rozumiem samej siebie.

Rozdział 25 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Micah próbował wywabić mnie z sypialni obietnicą śniadania oraz twierdząc, że nie mogę ukrywać się tam przez cały dzień. Komentarz o ukrywaniu się przemówił do mnie. Oskarżyłam go o powiedzenie tego celowo na co on odpowiedział. – Ależ oczywiście. Nathaniel nie oczekuje byś padła na kolana i mu się oświadczyła. Dobrze mu tak jak jest. – Nie jest. On chce seksu. Micah podał mi rękę i wyglądał zbyt poważnie. – Nie rozumiem dlaczego odmawiasz mu tej ostatniej cząstki. Nie wzięłam jego ręki. W zasadzie skrzyżowałam ramiona na brzuchu i zmarszczyłam brwi. – Ostatniej cząstki, sprawiasz że brzmi to jak nic. Ukląkł przede mną. – Anita, kocham ciebie, wiesz to. W zasadzie to nie wiedziałam. Ludzie zachowują się jakby cię kochali, ale skąd wiesz że to prawdziwe. Nie powiedziałam tego na głos, ale coś w spojrzeniu jakie mu rzuciłam albo języku ciała musiało to zdradzić, ponieważ przysunął się bliżej. Bliżej i bliżej, dopóki nie siedział na moich kolanach z nogami owiniętymi wokół mojej talii. To sprawiło, że się zaśmiałam i taki zapewne miał zamiar. Znaleźliśmy się z moimi rękami wokół jego pasa, on położył dłonie na moich ramionach. Nogi zacisnął za moimi plecami, przyciskając się do mnie, tak mocno jak tylko zdołał. – Zdajesz sobie sprawę, że w tej pozycji nici z seksu, chyba że zamienimy się sprzętem. – Nie zawsze chodzi o seks, Anita, czasami tylko o bliskość. – No proszę, czy to nie kobiecy tekst. – Nie jeżeli ty jesteś dziewczyną a ja chłopakiem. Poczułam jak moja twarz przybiera poważny i niezadowolony wyraz. – Nie wiem jak to zrobić. – Co? – zapytał. – Richard ma rację, nie wiem jak być zakochaną. Nie jestem w tym dobra. – Jesteś świetna we wszystkim, poza przyznaniem tego, – odpowiedział. Przycisnął się jeszcze bliżej mnie, tak że mogłam poczuć iż jest szczęśliwy znajdując się tam. – Próbujesz mnie rozkojarzyć.

– Nie, próbuję sprawić byś się nie zezłościła. – Zezłościła o co? – zapytałam a moje ręce ześlizgnęły się w dół jego pleców. Trudno było siedzieć tak blisko niego i nie go nie dotykać. – Po prostu zezłościła. Złościsz się gdy czujesz się niekomfortowo, a to co zdarzyło się w kuchni silnie na ciebie wpłynęło. Moje ręce prześlizgnęły się po jego pasku, dotykając szwu dżinsów. Myślałam kiedyś, że muszę być w kimś zakochana, by móc dotykać go w ten sposób. To była przyjemna myśl, podobała mi się, i sprawiała że czułam się dobrze. Moje ręce wędrowały w dół po szorstkiej tkaninie nowych dżinsów, ale pod nimi czułam twardość jego pośladków. Miał świetny tyłek, okrągły i jędrny, mniejszy niż lubiłam, ale widoczny. Mówiłam mu, że potrzebował porządnego siedzenia, by zbalansować wrażenie jakie robił z przodu. Prawdę mówiąc, Nathaniel miał okrągły, pełniejszy tyłek, bardziej kobiecy, jędrny i twardy. Lubiłam mężczyzn z pośladkami. Najmniej podobali mi się faceci z typowym tyłkiem białego faceta, gdzie dżinsy odstawały od pośladków. Lubiłam coś, za co można było chwycić, coś w co można wtopić zęby. Kiedy mówiłam że lubię ciało na moich facetach, to oznaczało o wiele więcej. Zagłębiłam głowę w jego piersiach, rękami chwyciłam tyłek. Kołysał się przede mną, odrobinę. Czy to była miłość? Czy to, że mogłam dotknąć każdej części jego ciała, a on każdej części mnie, to była miłość? Czy tylko pożądanie? Uniosłam twarz na tyle, by dotknąć skóry jego szyi, tak ciepłej, tak słodkiej. Wychowano mnie w przekonaniu, że możesz kochać tylko jedną osobę naraz. Jeżeli kochałam Jean-Claude’a, nie mogłam kochać Micaha. Jeżeli kochałam Micaha, nie mogłam kochać nikogo innego. Jedyną osobą, której mogłam powiedzieć że ją kocham bez zawahania był o dziwo Asher. Podejrzewałam, że to dlatego, że Jean-Claude kochał go przez stulecia, gdy obaj nie byli zajęci nienawidzeniem siebie nawzajem. W ramionach Jean-Claude’a, gdy przepływały przeze mnie uczucia pomiędzy nim i Asherem mogłam powiedzieć „kocham cię” i naprawdę mieć to na myśli. Ale tutaj bez Jean-Claude’a, który by na mnie tak działał, słowa uwięzły mi w gardle, jakbym miała zadławić się na śmierć. Czasami myślałam, że kocham Micaha, ale takie słowa nie są tym, co druga osoba chce usłyszeć. Czasami to gorsze niż milczenie. Położyłam rękę na jego pośladkach, tak że jeden palec pocierał w przód i w tył przez dżinsy, a drugą rękę wsunęłam po jego plecach, owinęłam na chwilę w gęstych lokach jego ogona, po czym dotknęłam jego ciepłej szyi. Wiedziałam, kto znajdował się wewnątrz mojej głowy, gdy wsunęłam rękę we włosy Micaha i przekrzywiłam głowę na bok, tak że jego szyja

rozciągnęła się smukła i wyraźnie widoczna. Ponieważ byliśmy prawie takiego samego wzrostu, jego szyja znajdowała się we właściwej pozycji by ją polizać po całej długości. Taka ciepła, tak niewiarygodnie ciepła. Owinęłam ustami jego szyję, poczułam puls krwi pod skórą i wbiłam zęby w to ciepło. Micah jęknął, ale nie z bólu. Przycisnął się do mnie mocniej, ukazując więcej szyi, jak chętna kobieta napierająca na mężczyznę. Zatopiłam zęby w jego skórze i walczyłam by się nie wgryźć, by nie przelać krwi. Jean-Claude wypełnił mój umysł obrazami. Obrazami jego, Ashera i Julianny, dawno zmarłej ludzkiej służebnicy Ashera. Był tam seks, ale zobaczyłam więcej śmiechu, więcej gry w szachy, jej szydełkowania przy kominku. Więcej przytulania niż pieprzenia. Obrazy jego i mnie, i Ashera, ale także Micaha. Szyja Micaha pod jego kłami, gdy obserwowałam ich oboje. Jean-Claude przychodzący, by znaleźć nas śpiących w wielkim łóżku, owiniętych jedwabnymi prześcieradłami, brązowe loki Micaha leżące tak blisko moich czarnych loków, że nie potrafił odróżnić, gdzie jedne się kończą a drugie zaczynają. JeanClaude pozwolił mi poczuć swoje emocje, jak unosił prześcieradło i czuł pierwszy oddech naszego ciepła. To co czuł prześlizgując swoje chłodne ciało pomiędzy nami, to jak poruszaliśmy się we śnie, powoli budzeni przez jego dłonie na naszych ciałach. To jak bardzo cenił iż Micah po prostu pozwoli mu wziąć krew, bez żadnych kłótni, czyniąc ten dar czymś naturalnym. Jak bardzo cenił, że może odwrócić się od chętnego ciała Micaha, wciąż krwawiącego, do mojego ciała i przebić je na inny sposób, gdy Micah obserwował, albo pomagał. Patrzenie na to z punktu widzenie Jean-Claude’a było niekomfortowe i sprawiło, że chciałam uciec, ale wyszeptał w moich myślach, gdy moje usta smakowały skóry Micaha. – Jeżeli to nie jest miłość, ma petite, to ja nie wiem nic o niej. Jeżeli to nie miłość, to nikt odkąd zaczął się czas nie kochał. Pytasz siebie czym jest miłość? Czy jesteś zakochana? A tym o co powinnaś pytać, to czym miłość nie jest, ma petite. Co takiego robi dla ciebie ten mężczyzna, co nie wynika z miłości. Chciałam się kłócić, ale Jean-Claude był zbyt blisko w moim umyśle, a szyja Micaha pomiędzy moimi zębami. Tak wiele pragnień mogło nasycić to ciało, tak wiele potrzeb, tak wiele… tak wiele. Słodki smak krwi popłynął po moim języku, a ja wróciłam do siebie, odsuwając się zanim mogłam go zranić. Ale on opadł na mnie jakbyśmy właśnie skończyli uprawiać seks. Zadrżał przy mnie i wypuścił powietrze z westchnieniem. Tuliłam go trzymając za plecy, bo inaczej myślę, że upadłby. Oddał mi się całkowicie. Nie próbował się chronić ani nie martwił się, że przegryzę mu gardło, a powinien. Ale mi ufał. Ufał mi, że nie zranię go bardziej niż sprawi mu to przyjemność. Nigdy nie przelałam

jego krwi wcześniej, nigdy nie zdobyłam się na więcej niż ślad po zębach i malinka. Trzymanie jego ciała pomiędzy zębami wydawało się takie przyjemne, aż zasmakowałam jego pierwszej krwi. Drżąco się zaśmiał zachrypniętym głosem, – Nathaniel będzie zazdrosny. – Tak, – wyszeptałam, – zawsze chciał bym go oznaczyła. – Myśl, jaka nadeszła, brzmiała „Czy zabije mnie to, by dać Nathanielowi to czego on chce?”. Nie, nie zabije mnie. Pytanie czy mnie to złamie, a jeśli tak to jak bardzo? Echo Jean-Claude’a w mojej głowie zabrzmiało „Być może nie złamie to ciebie, ma petite, być może to cię uleczy, tak jak i jego” – Uciekaj z mojej głowy, – powiedziałam. – Co? – zapytał Micah. – Ach, nic, mówię sama do siebie. – Jean-Claude zrobił to o co poprosiłam, ale jego śmiech unosił się wewnątrz mojej głowy jak echo przez resztę poranka.

Rozdział 26 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Siedziałam w kuchni jedząc bułeczki posmarowane masłem i miodem. Były smaczne, ale całą moją uwagę skupiał Gregory. Wciąż znajdował się w lamparciej postaci, ale jadł bułeczki. Widzieliście kiedykolwiek jak ktoś je chleb zębami, które są przeznaczone do rozszarpywania gazel? To było interesujące. Jeżeli włożyłby całą bułkę do ust naraz, to byłoby w porządku, ale tak nie robił. Jadł okrągłe porcje chleba maczając je w maśle i kawałkach galaretki z czerwonych porzeczek, całkiem zgrabnie. Za wyjątkiem tego, że jego szczęki nie były przystosowane do delikatności, tak więc całe futro zostało poplamione galaretką, którą zlizywał z siebie niewiarygodnie długim językiem. To było niezwykle rozpraszające i przerażająco szokujące. Jak kombinacja Animal Planet i Food Network. Dobrze, że coś mnie bawiło, bo Nathaniel znajdował się w wybitnie niezabawnym nastroju. Wiedziałam, że może się gniewać za oznaczenie szyi Micaha, gdy on sam praktycznie błagał mnie bym to zrobiła z nim, a ja stale odmawiałam. Jednak nie miałam pojęcia jak bardzo będzie zły. Hałasował w kuchni. Drzwiczki od szafki nie zamknęły się, a trzasnęły. Otwarciu lodówki towarzyszył refren uderzeń, klapnięć i coś jakby… nie wiedziałam, że plastikowe opakowania na żywność mogą wydawać tyle hałasu. Pomiędzy trzaskaniem przedmiotami wokół, zgadzał się ze wszystkim co powiedział Gregory, ale ton jego głosu brzmiał jakby się kłócił. – Ogłosiliśmy, że dziś wieczorem będzie lampartołak, więc skoro nie mogą mieć mnie, ty dziś wystąpisz, – powiedział Gregory, a potem oblizał długim, różowym językiem swój „pysk”. –Dobra, nie żebym miał cokolwiek innego do roboty tego wieczoru. – Jakoś miałam wrażenie, że to było skierowane do mnie. Micah rzucał mi spojrzenia, które mówiły tak wyraźnie jakby powiedział na głos „napraw to”. Dlaczego to zawsze ja musiałam coś naprawiać? Ponieważ zazwyczaj to ja coś spieprzyłam. Och, dokładnie dlatego. Odciski moich zębów widniały na szyi Micaha. Ślady zostały posmarowane neosporyną, ale i tak musiał je zabandażować. Na szczęście dla nas obojga przerwałam gryzienie zanim zraniłam go zbyt mocno. Było tam w zasadzie mniej krwi niż za tym pierwszym i jedynym razem, gdy pozwoliłam sobie oznaczyć Nathaniela. Tamto zdarzenie miało miejsce gdy ardeur było świeże, a ja wciąż próbowałam znaleźć sposób jak je nakarmić bez stosunku. Niemądrze z mojej strony.

Ostatnią kroplą, która przeważyła było zabranie masła ze stołu zanim wszyscy skończyli jeść. Gregory chwycił je, ale pazury nie były przystosowane do chwytania porcelany. Talerz spadł i rozbił się o podłogę. Masło rozmazało się po podłodze długą, żółtą linią, jak obrzydliwy ślad po ślimaku. Nie wiem co bym powiedziała – prawdopodobnie nic pomocnego – bo wtedy zadzwonił telefon. – Niech ktoś inny to odbierze, – powiedział Nathaniel znad podłogi, gdzie ścierał cały bałagan. – Ja jestem odrobinę zajęty. Micah jadł dalej śniadanie, pewnie dlatego że był zły iż nie powiedziałam nic, co sprawiłoby, że Nathaniel poczułby się lepiej. Problemem było to, że nie wiedziałam co powiedzieć. Tak więc odebrałam telefon. – Anita, tu Ronnie. – Cześć Ronnie, – rozmyślałam wściekle. No, super. Nie tylko ja mam problem osobiste. Wciąż nie mogłam uwierzyć, że odrzuciła oświadczyny Louiego. Na głos powiedziałam –Co u ciebie? – Louie zostawił wiadomość na moim telefonie, więc wiem, że wiesz. – Brzmiała obronnie. – Dobra, chcesz o tym porozmawiać? – Nie obraziłam się. Nie na mnie była wściekła. Wypuściła powoli oddech. – Tak… nie… nie wiem. – Możesz tu przyjść, albo spotkamy się gdzieś indziej. – Używałam tego spokojnego głosu, jakiego Micah często używał wokół mnie. – Przyniosę bajgle – zaoferowała. – Załapiesz się na domowej roboty bułeczki, gdy tu dotrzesz. – Domowej roboty bułeczki? Nie ty je upiekłaś, prawda? – Nie, Nathaniel przygotował. – On potrafi gotować? – W zasadzie tak. Prawie poczułam jak jej wątpliwości niosą się przez telefon. – Szczerze, naprawdę jest świetny w pieczeniu ciast. – Skoro tak twierdzisz. – No cóż, umarlibyśmy z głodu, gdyby czekali aż ja coś ugotuję. Zaśmiała się. – To na Boga prawda. Dobra, będę wkrótce, zostawcie jakieś bułeczki dla mnie. – Jasne. Rozłączyłyśmy się.

Zostałam przy telefonie przez sekundę czy dwie, obserwując stojącego tyłem przy śmietniku Nathaniela, gdy pozbywał się rozbitego naczynia i resztek masła. Nigdy nie zdawałam sobie sprawy, że kucyk może tak podskakiwać z wściekłości. Micah spojrzał na mnie, a jego mina mówiła więcej niż słowa. Mówiła „napraw to, napraw to, albo i ja będę na ciebie wściekły”. Mieszkanie z dwojgiem mężczyzn ma kilka wad. Chwile, gdy obaj są wściekli na ciebie w tym samym czasie, to jedna z nich. Nathaniel stał przy szafce, chwytając rękami jej krawędzie, a całe jego ciało promieniowało gniewem. Nigdy nie widziałam go tak wściekłego. To powinno sprawić, że ja się wścieknę, ale tak się nie stało. Mógł być zły skoro tego chciał, prawda? Próbowałam wymyślić coś mądrego. Zmienił się z szczęśliwego domowego skowronka w tak wkurzonego jakim go nigdy nie widziałam. Jedyne co się zmieniło, to ślad na szyi Micaha. Znosił to, że Micah dostaje stosunki i orgazmy, a on nie dostawał prawie nic. Więc czemu jedna zbyt entuzjastyczna malinka tyle dla niego znaczyła? Myślałam i myślałam, aż dostałam migreny. Wtedy mnie olśniło. Nie miewam zbyt wielu olśnień bez rozmów z mądrzejszymi przyjaciółmi. Ale nagle chyba domyśliłam się prawdy. Podeszłam do niego i dotknęłam jego ramienia. Odsunął się ode mnie. Nigdy wcześniej tego nie robił. Przestraszyło mnie to. Nigdy nie chciałam by był tak zły na mnie. Micah miał rację, musiałam to naprawić. Ale jak? – Nathaniel… – i jakby wymówienie jego imienia wywołało powódź. – Nie mogę tak żyć. Dajesz mi odrobinę, a potem zabierasz. Orgazm dziś, ale tylko z powodu jakiegoś metafizycznego bałaganu. Znajdziesz wymówkę, by nie zrobić tego znów. Zawsze tak robisz. On dostaje orgazmy i stosunki, a ja nic. Ale oznaczyłaś mnie, mnie. Nie jego a mnie! – Wciąż patrzył się na szafkę, wciąż unosił i unosił głos. – To było wszystko co miałem! Wszystko! – Musiał przerwać by złapać tchu, a ja wpadłam w tą niespodziewaną przerwę. – Przepraszam. – powiedziałam zanim zdążył złapać oddech. – Nie wiem czemu wciąż mam nadzieję… – Zawahał się, przerwał, po czym powoli obrócił się do mnie. – Co powiedziałaś? – Powiedziałam przepraszam. Jego twarz zmiękła na chwilę, po czym znów stężała, gdy zmrużył oczy. Wyglądał na podejrzliwego. – Za co dokładnie przepraszasz? – Przepraszam, że jesteś zły. – Och, – i znów zaczynał się wściekać. Dotknęłam jego ramienia, tym razem nie odsunął się, ale nadal wymieniał rzeczy jakich nie zrobiłam dla niego czy z nim. Czułabym się zakłopotana, gdybym nie martwiła się bardziej o zakończenie kłótni niż cokolwiek innego. – Musisz iść dziś do pracy, – powiedziałam.

To sprawiło, że przerwał, ponieważ nie miało żadnego związku z jego listą żali. – Co takiego? Tak i co z tego? – Jeżeli nie musiałbyś iść dziś do pracy, zabrałabym cię teraz do sypialni i oznaczyła, jeżeli tego pragnąłeś. Odsunął się znów. – Nie chcę abyś robiła to tylko dlatego, że jestem zły. Chcę byś zrobiła to dlatego, że tobie też to sprawi przyjemność. Boże, potrafił być taki wymagający. Musiałam przerwać i policzyć powoli w myślach, ponieważ ta cała kwestia dominującego i uległego właśnie wyszła mi bokiem. Przeprowadziłam dość badań, by zrozumieć, że ten świat był o wiele większy i bardziej zróżnicowany niż sądziłam. Byli ludzie, którzy uważali moje zamiłowanie do drapania i gryzienia podczas gry wstępnej za perwersję. Nawet wiązanie. Lubiłam używać paznokci i zębów w trakcie gry wstępnej i seksu. Naprawdę lubiłam. Nie udawałam, nawet dla Nathaniela. Kiedyś patrzyłam na to z tego punktu widzenia, ale nie chodziło tylko o Nathaniela. Nie wściekało mnie to czego on pragnął, czułam się źle, bo to sprawiało mi przyjemność. Wiedziałam to teraz i przyswoiłam to w umyśle. No cóż, może nie całkiem. Spróbowałam być uczciwa wobec niego i siebie. – Chciałabym poczuć twoją szyję pod zębami. Pragnęłabym zatopić usta w twoim ciele i wgryźć dopóki nie będę się bała, że zrobię ci krzywdę. – Poczułam gorąco na twarzy i musiałam zamknąć oczy by skończyć. – Pragnęłam poczuć cię w ustach. Podobało mi się oznaczenie ciebie, ale nie byłam gotowa tego przyznać. I wciąż czułam się niekomfortowo, ale nie z twojego powodu, tylko dlatego, że to było takie… takie… sama nie wiem. – Perwersyjne, – zasugerował Gregory. Otworzyłam oczy by go spiorunować. – Nie pomagasz mi Gregory, wiesz? – Przepraszam. – Naprawdę wierzysz w to co powiedziałaś? – Zapytał się Nathaniel, a jego głos był niezwykle pusty, jakby bardzo próbował nie być zły ani pełen nadziei. Spojrzałam na jego twarz i nawet oczy miał ostrożne. Nienawidziłam jak obchodził się ze mną tak ostrożnie, jakby obawiał się, że okazując entuzjazm sprawi, że ucieknę. Problem w tym, że być może miał rację. Zrozumiałam, że sama robiłam to co Richard. Nie uciekałam od siebie tak jak on, ale gdyby nie ardeur, które pchało mnie do robienia wielu rzeczy, być może by tak było. Gdybym udawała tak nieskazitelną jak Richard, pewnie by tak było. To przynajmniej potrafiłam przyznać przed samą sobą. Ardeur uczyniło uciekanie niemożliwym. Ale nie chodziło o ardeur. Chodziło o mnie i Nathaniela i szczęśliwe, domowe gniazdko, jakie sobie uwiliśmy. Zwlekałam zbyt długo z odpowiedzią. Oczy Nathaniela wypełniły się takim żalem i odwrócił się. Do diabła. Chwyciłam jego twarz między dłonie, uniosłam się na palce, by nadrobić

trzycalową różnicę wzrostu. Zaskoczyłam go na tyle, że zachwiał się w stronę szafek. Przylgnęłam do przodu jego ciała i pocałowałam go. Pocałowałam go jakbym chciała go zjeść. Wbiłam zęby w jego uroczą wargę i ugryzłam, nie dość by zostawić ślad, ale dość by wydobyć niski jęk z jego gardła. Odchyliłam się w tył na tyle, by zobaczyć jak otwiera rozkojarzony oczy. Jego ręce chwyciły szafkę za nim tak mocno, że aż pulsowały. Jakby bał się, że upadnie. Sama oddychałam ciężej. Głos mi drżał, gdy powiedziałam. – To nie było metafizyczne bagno. To byłeś tylko ty i ja. Zamknął oczy i dreszcz przebiegł go od czubka głowy aż po palce stop. Kołysał się i gdybym nie chwyciła go wokół pasa, upadłby. Jego ramiona ześlizgnęły się na moje plecy i położył głowę mi na ramieniu. Nie zemdlał, ale był bezwładny w moim objęciu. Zdałam sobie sprawę, że był całkowicie bierny. Wiedziałam, że mogę zrobić z nim wszystko na co mam ochotę. Ta myśl nie podniecała mnie, ona mnie przerażała. Miałam dość problemów kierując swoim życiem, nie chciałam niczyjego więcej. Ale zatrzymałam te wątpliwości dla siebie. Miał dość swoich zmartwień. – Obiecujesz, – wyszeptał, – obiecujesz, że oznaczysz mnie tego wieczoru. Powiedział słowo na O. Kurwa. – Obiecuję. Wyszeptałam w waniliowe ciepło jego włosów. Wziął głęboki wdech, który uniósł jego pierś w górę przy moich ubraniach. Moje ciało zareagowało, czy chciałam czy nie. Sutki stwardniały od tego muśnięcia. Odsunął się na tyle by zobaczyć moją twarz, a wyraz jego oczu był tak męski, że się zarumieniłam. Puls w moim gardle przyśpieszył. Był uległy, ale pod tym wszystkim było coś, co mogło okazać się bardzo niebezpieczne i widziałam to teraz w jego oczach, jak obietnicę katastrofy. – Przyjdź do klubu tej nocy, zobacz mój występ, proszę. Pokręciłam głową. – Pracuję dzisiaj. – Proszę. – To proszę było czymś więcej niż tylko słowem, wypełniło jego oczy. Chciał bym zobaczyła go na scenie, otoczonego przez wrzeszczące fanki. Być może chciał zrobić na mnie wrażenie, że nawet jeśli ja go nie chcę, to znajdą się inne. Chyba zasłużyłam by mnie tym ubódł. – O której godzinie wystąpisz? Odpowiedział. – Mogę na coś zdążyć, ale prawdopodobnie nie na całość. Pocałował mnie, mocno i dziwnie ulotnie i ruszył do drzwi. – Muszę sprawdzić, czy mój kostium jest gotów na dzisiejszą noc. – Obrócił się do drzwi z tą chętną miną wciąż na ustach. – A jeżeli przemienię się, to nadal mnie oznaczysz? – Nie sypiam z futrzakami. Wygiął usta jak rozpieszczone dziecko. – Jesteś tak cholernie uparty, wiesz to, prawda?

Uśmiechnął się. – Nie sypiam z futrzakami. – Ale jeżeli nie będę futrzakiem, zrobisz to? – Sposób, w jaki zadał to pytanie, wzbudził moje podejrzenia, ale przytaknęłam. – Tak. Zniknął w mroku pokoju dziennego. – Zobaczymy się wieczorem w klubie. Krzyknęłam za nim. – Jeżeli wydarzy się następne morderstwo, to wszystkie inne sprawy schodzą na drugi plan. Morderstwo ma pierwszeństwo przed oglądaniem jak mój chłopak się rozbiera. – I znów to słowo, chłopak. Usłyszałam jak Nathaniel śmieje się schodząc po schodach. Przypomniał mi o innym mężczyźnie mojego życia, który rano zostawił mnie ze śmiechem. Byłam dziś cholernie zabawna dla każdego.

Rozdział 27 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Wciąż czułam na swoich ustach gorący pocałunek Micaha, gdy Ronnie zadzwoniła do drzwi. Bezsenna ostatnia noc w końcu dopadła Micaha, więc udał się do łóżka. Poza tym, Ronnie nie chciałaby widowni. Przyglądała się drzwiom, gdy je otwierałam. – Co tu się stało? Próbowałam wymyślić krótką wersję, ale nie dałam rady, więc powiedziałam, – Napijmy się najpierw kawy. Uniosła brwi i tylko tyle mogłam dostrzec za okularami słonecznymi. Wzruszyła ramionami. Miała na sobie brązową, skórzaną kurtkę, która ostatnio stała się jej ulubionym okryciem. Zapięta tylko do połowy, a od góry widoczny robiony na drutach sweter. Ukryłam swój grymas. Na zewnątrz było ponad 20 stopni. Wstawiłam znów drzwi we framugę. – Na zewnątrz tak zimno, czy coś mnie ominęło? Zgarbiła się. – Zimno mi odkąd wyszłam ostatniej nocy z wesela. Jakbym nie mogła się ogrzać. Nie powiedziałam, że większość zmiennokształtnych ma odrobinę wyższą temperaturę niż ludzie, więc może dlatego ciepło odeszło wraz z Louiem. To byłoby zbyt oczywiste i okrutne. Przeszła przez zaciemniony pokój w głąb do rozsuniętych zasłon w kuchni. Kiedy byłam pewna, że Damian znalazł się w dole na resztę dnia, rozsunęłam zasłony. Zawahała się tuż przed kuchnią. – Gdzie wszyscy? – Micah musiał się przespać. Gregory i Nathaniel na górze przygotowując kostium do pracy. Jakiś problem z pękającymi paskami. Usiadła w krześle na którym siedział wcześniej Richard, tak by mogła mieć oko na drzwi i to co za nimi. A może to przypadek, a ja to sobie tak tłumaczyłam. Wątpiłam, by Richard rozwa żał kwestie bezpieczeństwa, gdy wybierał siedzenie. Ale może nie miałam racji. No cóż. Nie zdjęła ciemnych szkieł, choć nie było tu tak jasno. Blond włosy miała wyprostowane, co prawda gęste, ale wyglądały jakby tylko je uczesała i nic poza tym, i ich końcówki nie kręciły się tak jak lubiła. Prawie nigdy nie wychodziła bez takiej fryzury. W rzeczywistości siedziała sku lona przy stole nad kubkiem kawy jak na kacu. – Gotowa na bułeczki? – zapytałam. – On naprawdę gotuje?

Prawie powiedziałam „Jeżeli wpadałabyś częściej, to byś wiedziała”, ale byłam taktowna. – Tak, gotuje. Robi zakupy, planuje większość menu i większość prac domowych. – Och, czyż on nie jest wymarzoną panią domu? – Jej ton był nieprzyjemny. Będę miła, bo czuła się zraniona, ale tylko do chwili gdy mnie wkurzy, choć tego ranka nie miałam ochoty na kłótnię z Ronnie. – Potrzebowałam żony, – powiedziałam utrzymując neutralny ton. – Czyż my wszyscy nie potrzebujemy, – odpowiedziała teraz bez żadnej złośliwości. Wzięła drobny łyk kawy. – Nie sądzę, żebym mogła teraz jeść. Wzięłam dużo większy łyk kawy. – Dobrze, chcesz o czymś konkretnym porozmawiać? Spojrzała na mnie, wciąż w okularach, tak że nie mogłam dostrzec jej oczu. – Co chcesz po wiedzieć? – Chciałaś porozmawiać, jak sądzę, o Louiem i o tym co się zdarzyło ostatniej nocy? – Tak. – Więc rozmawiaj. – To nie takie proste. – Dobrze, a mogę zadać ci pytanie? – Zależy od pytania. Wzięłam głęboki wdech. – Dlaczego odmówiłaś Louiemu? – Och, tylko nie ty. – Co? – Zapytałam. – Nie mów mi, że spodziewałaś się, że się zgodzę? Chciałam, by zdjęła okulary tak bym mogła dostrzec jej oczy, zobaczyć o czym myśli. – W zasadzie tak sądziłam. – Dlaczego na litość boską? – Ponieważ nigdy nie widziałam ciebie szczęśliwej przez tak długi czas z jedną osobą. Odsunęła kawę, jakby i na nią była wściekła. – Dobrze mi tak jak jest. Dlaczego on musi wszystko zmieniać? – Spędzacie więcej nocy w swoich mieszkaniach niż sami, prawda? Przytaknęła. – Powiedział, że zaproponował najpierw wspólne mieszkanie, dlaczego nie chciałaś tego spróbować? – Bo chcę przestrzeni dla siebie. Kocham Louiego, ale nie cierpię tego jak zajmuje moją szafę, moją szafkę na kosmetyki. Jego ubrania zajęły dwie szuflady. – Łajdak. – To nie jest zabawne.

– Nie jest, wiem. Powiedziałaś mu, że ci się nie podoba jak on wnosi swoje rzeczy? – Próbowałam. – Chcesz aby ot tak znikł z twojego życia? Potrząsnęła głową. – Nie, ale chcę z powrotem moje mieszkanie, takim jakie jest. Nie lubię wracać do domu i widzieć, że poprzekładano wszystko w mojej szafce, by łatwiej tam coś zna leźć. Jeżeli chcę przeszukiwać wszystkie szafki, by znaleźć przecier pomidorowy, to moja sprawa. Nawet nie zapytał, po prostu wróciłam do domu jednego wieczoru a on przeorganizował kuchnię. Nie mogłam nic znaleźć. – Musiała brzmieć dziecinnie nawet dla samej siebie, ponieważ zerwała okulary i spojrzała tymi wypełnionymi bólem, szarymi oczami. – Myślisz, że to niemądre, prawda? – Nie, powinien się ciebie zapytać zanim poprzekładał wszystko. – Informację, że Nathaniel nie tylko przemeblował całą moją kuchnie, ale też wyrzucił nie pasujące przedmioty zatrzymałam dla siebie. – Uwielbiam umawiać się z Louiem, ale nie chcę z nikim brać ślubu. – Dobrze. – Dobrze, czyli nie zamierzasz mnie do tego namawiać? – Hej, ja też nie planowałam mieć domowego gniazdka, więc kim jestem, by cię do tego zmuszać? Spojrzała na mnie jakby szukając śladu kłamstwa. Była blada z podkrążonymi oczami, jakby spała niewiele więcej niż Micah. – Ale pozwoliłaś Micahowi się wprowadzić. Przytaknęłam i napiłam się kawy. – Tak. – Dlaczego? – Dlaczego co? – Dlaczego chciałaś, by się wprowadził do ciebie? Myślałam, że lubisz swoją niezależność tak jak ja. – Wciąż jestem niezależna, Ronnie. Przeprowadzka Micaha tego nie zmieniła. – Nie próbuje się rządzić? Spojrzałam na nią. – Przepraszam Anita, ale mój ojciec był takim draniem wobec mojej matki. Widziałam jej zdjęcia z college’u. Pragnęła tak wiele, ale on nie chciał żony, która by pracowała. Musiała stać się idealną gospodynią domową. Nienawidziła tego i nienawidziła jego. – Nie jesteś swoją matką, a Louie to nie twój ojciec. – Czasami w takich rozmowach od ser ca musisz potwierdzić to, co oczywiste. – Nie było cię tam, Anita, nie widziałaś tego. Wpadła w alkoholizm, a on nawet nie zauważył, bo na zewnątrz sprawowała się idealnie. Nigdy nie awanturowała się pijana, ani nie piła do

nieprzytomności. Raczej jakby potrzebowała stałego gazu, by przeżyć dzień, a potem noc. Funkcjonujący alkoholik, tak to nazywają. Nie wiedziałam co odpowiedzieć. Opowiedziałyśmy sobie smutne historie lata temu. Wiedziała o śmierci mojej matki, o tym jak mój ojciec poślubił lodową księżniczkę, która została moją macochą oraz o mojej idealnej siostrze przyrodniej. Podzieliłyśmy się smutkami o naszych rodzinach dawno temu. Wiedziałam to wszystko, więc czemu mówiła o tym znów? Bo coś w oświadczynach to odświeżyło. – Powiedziałaś mi miesiące temu, że Louie nie przypomina w ogóle twojego ojca. – Tak, ale on i tak nadal pragnie mnie posiąść. – Posiąść cię, co to znaczy posiąść cię? – Umawiamy się, uprawiamy fantastyczny seks, cieszymy się swoim towarzystwem, dlaczego on musi się wprowadzać, albo zmuszać mnie bym za niego wyszła? – Widziałam prawdziwy lęk na jej twarzy. Dotknęłam jej ręki, która ściskała obrus. – Ronnie, on nie może zmusić cię do ślubu. – Ale jeżeli na coś się nie zgodzę, on odejdzie. Albo zrobimy krok naprzód, albo on odejdzie. W ten sposób próbuje zmusić mnie do ślubu. Czułam się jakbym nie była najlepszą osobą do tej rozmowy, co prawda jej logika nie funkcjonowała źle, ale nie o to chodziło. Znałam Louiego, a on byłby przerażony, że ona widzi jego oświadczyny i potrzebę sfinalizowania jako chęć posiadania. Byłam prawie na sto procent pewna, że nie tego chciał. Ścisnęłam jej rękę i spróbowałam pomyśleć co powiedzieć, co pomoże a nie zrani. Nic nie przychodziło mi do głowy. – Nie wiem, co powiedzieć, Ronnie, poza tym, że nie wierzę, że Louie zamierzał tak cię zranić. On cię kocha, ty go kochasz, a gdy ludzie się kochają, zazwyczaj biorą ślub. Zabrała rękę. – Skąd mam wiedzieć, że to miłość? Mam na myśli tą miłość, tą że-cię-nie-opuszczę-aż-po-grób? Wreszcie coś, na co potrafiłam odpowiedzieć. – Nie wiesz. – Co masz na myśli, mówiąc że się nie wie? Czy nie powinno być testu, znaku czy czego kolwiek? Myślałam, że jeżeli kiedykolwiek się zakocham, nie będę czuła tej paniki. Nie będę się w ogóle obawiać, ale tak nie jest. Jestem przerażona. Czy to nie oznacza, że Louie to nie ten jedyny? Że to będzie ogromny błąd? Nie powinnaś być tego pewna? Teraz wiedziałam, że nie nadaję się do tej rozmowy. Potrzebowałam porządnego kopa do zaoferowania lepszej rady niż miałam. – Nie wiem. – Czy byłaś pewna pozwalając Micahowi się wprowadzić, że postępujesz właściwie? Zastanowiłam się nad tym, po czym wzruszyłam ramionami. – To nie było tak. Wprowadził się zanim zaczęliśmy się umawiać, a ja… – Jak ująć w słowa rzeczy, które tylko czujesz, rzeczy,

dla których brak słów mogących je opisać? – Nie wiem dlaczego nie spanikowałam gdy się wprowadził, to się po prostu stało. Jednego dnia weszłam do łazienki a tam była żyletka i krem do go lenia. Potem po praniu, jego koszulki wymieszały się z moimi, a skoro jesteśmy tego samego wzrostu, tak to zostawiliśmy. Nigdy nie umawiałam się z nikim, kto nosił ubrania w takim rozmiarze jak ja, więc przyjemnie czasem ubrać jego dżinsy czy koszulkę, zwłaszcza jak pachnie jego wodą kolońską. – Boże, ty go kochasz, – powiedziała zrozpaczona. Wzruszyłam ramionami i napiłam się kawy, ponieważ rozmowa to pogarszała. – Być może, – odpowiedziałam. Potrząsnęła głową. – Nie, nie, twoja twarz przyjmuje taki spokojny wyraz, gdy o nim mówisz. Ty go kochasz. Skrzyżowała ramiona na piersi i spojrzała na mnie jakbym ją jakoś zdradziła. – Wiesz, Micah wprowadzał się stopniowo, ale nie czułam się przytłoczona tak jak ty z Louiem. Lubię jak jego rzeczy są w łazience. Lubię mieć jego i swoją stronę w szafce. Widok jego rzeczy i moich daje mi „uczucie pełnej spiżarni”. – Co takiego? – Wyjęcie koszulki i uświadomienie sobie, że to ta, którą mu kupiłam, bo podkreśla kolor jego oczu – to daje mi uczucie jakbym dostała ulubioną potrawę ze spiżarni w zimową noc, po którą nie muszę nigdzie wychodzić, bo wszystko czego potrzebuję mam w domu. Spojrzała na mnie lekko przerażona. Słuchanie jak wypowiadałam to wszystko na głos było odrobinę przerażające, ale dużo bardziej ekscytujące. Próbując odpowiedzieć na jej pytanie, odpowiedziałam na swoje własne. Uśmiechałam się gdy patrzyła na mnie zszokowana. Nie mogłam przestać się uśmiechać, czułam się dużo lepiej niż wcześniej. Ale dotarło do mnie co innego. Nie uśmiechałam się mówiąc, – Pa miętasz jak nie mogłaś zrozumieć, czemu nie wskoczyłam na Richarda, gdy ten mi się oświad czył? – Nie mówiłam byś za niego wyszła, powiedziałam byś rzuciła wampira i została z wilkoła kiem. To sprawiło, że się uśmiechnęłam. – Pamiętam jak wróciłam do domu a Richard zrobił mi obiad bez pytania, nienawidziłam tego. Byłam wkurzona, że naruszono moją prywatność. Przytaknęła. – O to chodzi, to jak zakładanie nowego swetra, który ma właściwy kolor i leży idealnie, ale za kolejnym razem jak go ubierasz, zdajesz sobie sprawę, że drapie i jeżeli nie założysz pod spód koszulki, to będzie cię gryzł. To cudowny sweter, ale potrzebujesz odrobiny przestrzeni pomiędzy nim a skórą.

Pomyślałam o tym i musiałam się zgodzić. – To całkiem dobre porównanie, uwierający, o tak. – Ale nie czułaś się tak, gdy Micah się wprowadził? – zapytała głosem który stał się cichy i miękki. Potrząsnęłam głową. – To było naprawdę dziwne. Nic o nim nie wiedziałam, naprawdę, ale… to zadziałało. – Miłość od pierwszego wejrzenia, – odpowiedziała. – Mówią weźcie ślub szybko, poznajcie się potem, tak mówią. – Ale nie wyszłaś za niego, dlaczego? – Po pierwsze, żadne z nas tego nie zaproponowało, po drugie, nie sądzę aby którekolwiek z nas tego potrzebowało. – Dochodziła jeszcze kwestia Jean-Claude’a, Ashera i Nathaniela, ale nie chciałam mącić spokoju, więc nie wspomniałam o nich. – Więc czemu Louie chce ślubu? – Jego musisz zapytać, Ronnie. Powiedział, że zaproponował tylko wspólne zamieszkanie, ale tego też nie chcesz. – Lubię moją przestrzeń. – Więc mu to powiedz. – Stracę go jeśli mu to powiem. – Więc musisz zdecydować co wolisz bardziej, swoją przestrzeń czy jego. – Tylko tyle. Przytaknęłam. – Tylko tyle. – Sprawiasz, że brzmi to tak prosto. – Nie chciałam tego mówić, ale Louie chce, by wasza dwójka szła do łóżka każdej nocy i budziła się obok każdego ranka. To nie brzmi tak źle. Spuściła głowę na ramiona, tak że wszystko co mogłam zobaczyć to tył jej głowy. Na tyle na ile widziałam nie płakała, ale… – Ronnie, czy powiedziałam coś niewłaściwego. Odpowiedziała coś, czego nie mogłam zrozumieć. – Przepraszam ,nie usłyszałam. Uniosła głowę na tyle, by powiedzieć, – Nie chcę chodzić z nim do łóżka każdej nocy i bu dzić się obok niego każdego ranka. – Chcesz osobnych sypialni? – zapytałam zanim mój umysł powiedział mi, że to głupie pytanie. – Nie, – powiedziała i usiadła, strzepując łzy, które dopiero co się pojawiły. Wydawała się bardziej wściekła i niecierpliwa niż pogrążona w łzach. – A co jeśli spotkam innego uroczego ko -

lesia? Co jeśli spotkam kogoś z kim będę chciała się przespać i nie będzie to Louie? – Łzy znikły. Patrzyła na mnie z tą miną. Miną pod tytułem „Nie rozumiesz tego?” – Chcesz powiedzieć, że nie chcesz być monogamistką? – Nie, to znaczy nie jestem pewna, czy jestem gotowa na monogamię. Nie byłam pewna co na to odpowiedzieć, ponieważ to nie było coś, z czego zrezygnowałabym sama. – Większość ludzi chce monogamii, Ronnie. Jak byś się czuła gdyby Louie przespał się z kimś jeszcze. – Poczułabym ulgę, ponieważ wtedy mogłabym kopnąć go w tyłek. Byłoby po wszystkim. – Naprawdę tak uważasz? – zapytałam próbując dojrzeć coś poza bólem i zagubieniem, ale było tego zbyt wiele. – Tak. Nie, och, do diabła, Anita, nie wiem. Myślałam że dobrze nam ze sobą, ale gdy tylko trochę to wszystko przystopowałam, on nagle wrzucił wyższy bieg. – Jak długo się spotykacie? – Prawie dwa lata. – Nigdy wcześniej nie wspominałaś mi, że czujesz się przytłoczona. – Jak mogłabym? Ty wiłaś domowe gniazdko. To wszystko, czego ja nie chcę, a ciebie to cieszy. Pamiętałam jak Louie powiedział, że być może Ronnie nie zdystansowała się tylko dlatego, że spotykałam się z Jean-Claude’m, a przez mój brak problemów z Micahem. Myślałam, że się mylił, ale teraz nie byłam pewna. – Zawsze chętnie cię wysłucham, Ronnie. – Nie zrozumiesz, Anita. Pieprzyłaś faceta, którego dopiero co spotkałaś i nagle on mieszka z tobą. Robicie to wszystko czego ja nienawidzę. Ktoś się wprowadza, zajmuje twoją przestrzeń, tracisz prywatność, a ty się w to wpasowujesz. – Znów, coś w jej głosie brzmiało jakbym ją zdradziła. – Powinnam przeprosić za to, że jestem szczęśliwa? – Jesteś szczęśliwa, naprawdę szczęśliwa? Westchnęłam. – Dlaczego mam wrażenie, że byłabyś szczęśliwsza, gdybym odpowiedziała nie? Potrząsnęła głową. – Nie, nie to chciałam powiedzieć, ale Anita, – potrząsnęła moją rękę, – jak wytrzymujesz z tymi wszystkimi ludźmi w twoim domu, przez cały czas? Nigdy nie jesteś już sama. Nie brakuje ci tego? Pomyślałam nad tym i odpowiedziałam. – Nie, spędziłam samotnie dzieciństwo pośród rodziny, która mnie nie rozumiała ani nie chciała zrozumieć. W końcu jestem z ludźmi, którzy nie uważają mnie za pokręconą. – Nie, ponieważ oni są pokręceni jeszcze bardziej.

Cofnęłam rękę tym razem. – To było wredne, – odpowiedziałam. – Nie chciałam tego powiedzieć, ale czy Jean-Claude nie jest zazdrosny o Micaha, tak jak był o Richarda? – Nie, – odpowiedziałam i odpuściłam sobie, bo Ronnie nie była gotowa poznać ustaleń pomiędzy naszą trójką. Już myślała, że byliśmy pokręceni. Gdyby tylko wiedziała. – Dlaczego nie jest? Potrząsnęłam głową i wstałam po kolejną kawę. Uważała mojego kochanka za pokręconego, zawsze nienawidziła Jean-Claude’a, więc nie miałam zamiaru dzielić się z nią naszymi intymnymi sprawami. I to uczyniło mnie smutną. Myślałam że kryzys z Louiem może pomóc mi i Ronnie odbudować naszą przyjaźń, ale nie tak to działało. Kurwa. Nalałam kawy i próbowałam wymyślić co pożytecznego powiedzieć. W końcu zdałam sobie sprawę, że jeżeli odpuszczę jej ostatnią uwagę, nigdy znów nie będziemy przyjaciółkami. Prawda albo nic. Oparłam się o szafkę i spojrzałam na nią. Coś musiało pojawić się na mojej twarzy, bo od powiedziała. – Jesteś wściekła. – Zdajesz sobie sprawę, że mówiąc że mój kochanek jest bardziej pokręcony niż ja, myślisz, że ja też jestem pokręcona. Nie uważa się swoich przyjaciół za nienormalnych, Ronnie. – Nie to miałam na myśli. – Więc co chciałaś powiedzieć? – Nie to miałam na myśli, Anita, przepraszam, ale jestem skołowana, naprawdę, nie podoba ło mi się jak Micah zjawił się znikąd. A teraz Nathaniel też tu mieszka, gotując i sprzątając, czym on jest, pokojówką? – Jest moim pomme de sang, – powiedziałam, mój głos był zimny jak moja twarz. – Czy to znaczy, że jest pożywieniem. – Czasami, – powiedziałam i próbował powiedzieć jej oczami, że powinna uważać. – Nie zabieram steku ze sobą do łóżka, Anita. Nie czytam bajek mojemu mlecznemu koktajlowi. – Powiedziałam Ronnie wystarczająco o moich intymnych ustaleniach, by mogła rzucić mi nimi w twarz i je cytować. Cudownie. – Ronnie, musisz naprawdę uważać co do mnie teraz mówisz. Bardzo uważać. – Czujesz się obrażona, prawda? – zapytała. – Tak, – powiedziałam, – Przyszłam do ciebie z bardzo osobistą sprawą, wtedy gdy kłopota ło mnie to, że Nathaniel dzieli łóżko ze mną i Micahem i opowiedziałam ci, że czytaliśmy sobie nawzajem bajki. To nie była skarga. – Czy coś zmieniło się pomiędzy tobą a Nathanielem? Ostatnio jak słyszałam był pożywieniem i jednym z twoich lampartów, ale to wszystko.

– Tak, zmieniło się. – Żyjesz z dwójką facetów? Przytaknęłam. – Tak. – Dwóch facetów, dwóch kochanków? Wzięłam głęboki wdech i odpowiedziałam. – Tak. – Więc jak możesz mnie namawiać bym powiedziała „tak” Louiemu? – Nie namawiam cię. Zapytałam tylko co bardziej cenisz, Louiego czy swoją prywatność. To on uczynił z tego wybór, nie ja. – Ale ty nie musiałaś wybierać. – Jeszcze nie, – odpowiedziałam. – Co to znaczy? – zapytała. – To, że nigdy nie lekceważę zdolności mężczyzn w moim życiu do komplikacji spraw. Jak dotąd wszystko jest dobrze. – Jak dotąd dobrze. Jak może ci to wystarczać? Nie chcesz gwarancji, że nie zamierzają wyrwać ci serca i go zdeptać? – Uwielbiam gwarancje, ale to tak nie działa. Musisz złapać szczęście za ogon i liczyć na najlepsze. – Wyjdź za niego, to chcesz powiedzieć. – Ronnie, jedyną osobą z obsesją co do małżeństwa jesteś ty. Ty, i może Louie. Ja nie mam planów w tym kierunku. – Więc co, po prostu mieszkasz z nimi dwojgiem? – Na razie, tak. – Sączyłam kawę próbując nie mieć tak nieprzyjaznego wzroku jak się czułam. – A co później? – Później samo się okaże, – powiedziałam. – To mi nie wystarczy Anita. Chcę wiedzieć, bym mogła podjąć właściwą decyzję. – Nie sądzę abyś kiedykolwiek wiedziała Ronnie. Większość ludzi uważających się za całkowicie pewnych, że mają rację, jest najbardziej pomylonymi ludźmi jakich znam. – Co to do diabła oznacza? – To znaczy, wyjdź za niego albo nie wychodź, ale nie wyładowuj swoich problemów na moich związkach. – A to co znaczy? – To znaczy, nigdy więcej nie nazywaj moich chłopaków pokręconymi. – A ty nie uważasz, że życie z dwójką mężczyzn jest odrobinę nietypowe? – Mnie to odpowiada Ronnie.

– A co Jean-Claude na to, że sypiasz z Micahem i Nathanielem? – Nie przeszkadza mu to. Skrzywiła się. – Więc ty co, sypiasz z … – i zaczęła liczyć na palcach – trójką facetów. – Hmm, czwórką, hmm, nie, piątką. – Piątką? Jean-Claude, Nathaniel, Micah i kto? – Asher i Damian, – odpowiedziałam a moja twarz była przyjazną pustką, gdy o tym mówiłam. Jej twarz nie była. Otworzyła usta zaskoczona, najwyraźniej zbyt zszokowana, aż brakło jej słów. Jeżeli nie prowokowałaby mnie, wyjawiłabym jej to stopniowo, albo wcale. Ronnie zaczęła od problemów z zaakceptowaniem, że spotykam się z wampirem, potem nie była w stanie znieść, że dobrze mi żyć z mężczyzną i okazała się jeszcze mniej zdolna zaakceptować to, że mieszkam z dwójką mężczyzn i cieszy mnie to. Tak więc dwa dodatkowe wampiry do nienawidzenia, no cóż, to nic takiego. – Wyjaśnij mi to, pieprzysz się z nimi wszystkimi? Wiedziałam, że miała na myśli stosunki z nimi wszystkimi. Technicznie rzecz biorąc to nie, ale ponieważ tylko Nathaniel znajdował się na liście „Nie” odpowiedziałam. – Tak. – Kiedy to wszystko się stało? – Asher zdarzył się po tym jak wyraźnie zaznaczyłaś, że nienawidzisz jak umawiam się z Jean-Claude’m, ponieważ jest on wampirem, tak więc przestałam opowiadać ci o wampirach jako moich chłopakach. – A Nathaniel kiedy przeszedł z kategorii „pożywienie” do „seks”? – Ostatnio. – A Damian, mam na myśli to, że Damian nie był nawet na celowniku. – To był pracowity dzień. Spojrzała się na mnie znów. – Mówisz poważnie, dopiero dzisiaj? Skinęłam głową i prawie cieszyło mnie jej zaskoczenie. – To wszystko się działo, a ty mi nic nie powiedziałaś. – Nie chciałaś o tym słyszeć. Wściekałaś się o Jean-Claude’a i myślę, że nienawidziłaś słuchać o tym jak cieszyły mnie te wszystkie rzeczy robione razem z Micahem, których ty nienawidziłaś z Louiem. Sama powiedziałaś, że trudno ci ze mną rozmawiać, ponieważ wydawałam się zadowolona z rzeczy, które doprowadzały cię do szału. Wypuściła długi, bardzo długi oddech. – Przepraszam, bardzo się od ciebie odcięłam. – Brakowało mi naszych rozmów, – odpowiedziałam. – Rozmawiałyśmy, – powiedziała, – ale obie zaczęłyśmy cenzurować to co sobie mówimy. Nie można pozostać przyjaciółmi tak postępując. – Wyglądała na smutną.

– Nie, – odpowiedziałam, nie można. Nie musimy mówić sobie wszystkiego, ale nie możemy pomijać aż tak wiele. – Nadal nie ufam Jean-Claude’owi, a właśnie ty nauczyłaś mnie, że wampiry to tylko martwi faceci, bez względu na to jak są uroczy. – Zmieniłam zdanie. – A ja nie, – odpowiedziałam. – Więc nie rozmawiamy o wampirach w moim życiu. – To daje ci dwóch mężczyzn do rozmawiania. – Nie jeżeli porównujesz jednego z nich do steku i napoju mlecznego. – Wiesz, ostatnim razem gdy mówiłaś o Nathanielu, to narzekałaś że czujesz się przy nim skrępowana. Mówiłaś o Nathanielu tak, jak ja teraz o Louiem, i wtedy gdy myślałam że mamy wspólny powód do narzekań, ty się zmieniłaś. Zaczęłaś mięknąć gdy mówiłaś o Nathanielu. – Naprawdę? Przytaknęła. – Tak, naprawdę. – Każdy zauważył co jest między mną i Nathanielem, zanim ja to zrobiłam, nawet Richard. – Co takiego? Potrząsnęłam głową. – Nie chcę mówić o Richardzie, poza tym że poznałam jego nową dziewczynę, Clair. – Jezu, kiedy? Potrząsnęłam głową, bo nie było sposobu na zrelacjonowanie całej historii bez opowiedzenia Ronnie więcej niż chciała wiedzieć o wampirach. To, że wściekała się gdy mówiłam o wampi rach w moim życiu uczyniło prawie niemożliwym dzielenie się z nią moimi przeżyciami. Jak mam wyjaśnić co się zdarzyło dziś pomiędzy mną a Richardem, nie włączając ardeur, Jean-Claude’a, Damiana i dawnej mistrzyni Damiana? A jeżeli podzieliłabym się tym wszystkim, to zafundowałaby mi kolejny wykład o tym jak Jean-Claude rujnuje mi życie, albo że miał jakieś ukryte motywy. Nie byłabym nawet w stanie kłócić się co do ukrytych motywów. Jean-Claude był tym, kim był; pogodziłam się z tym jakiś czas temu. Wreszcie powiedziałam coś z tego co myślałam na głos. Dowiedziałam się ostatnio, że prawda jest jedynym sposobem, by związek przetrwał i się rozwijał. Chciałam ponownie przyjaźnić się z Ronnie, naprawdę przyjaźnić, jeżeli to nadal było możliwe. – Większość z tego co się dziś zdarzyło dotyczy wampirzych spraw, Ronnie. Jeżeli nie mogę rozmawiać z tobą o wampirach, to nie mogę nawet zacząć opowiadać o tym, co się zdarzyło. – Jean-Claude spieprzył ci życie jeszcze bardziej.

Potrząsnęłam głową. – Nie sądzę, by Jean-Claude zdołał zaplanować cokolwiek z tego, nawet w swoich najśmielszych marzeniach. Poza tym jest wkurzony, że Damian dostał mnie pierwszy. Skrzywiła się. – Pierwszy, chcesz powiedzieć że jest zły że ty i Damian zostaliście kochankami? – Nie jestem pewna, czy jesteśmy kochankami, my tylko uprawialiśmy seks. Nie postanowiłam nic co do reszty. – Zawsze traktowałaś stosunek jak zobowiązanie, Anita. Nigdy tego nie rozumiałam. To tylko seks, czasami dobry, czasami kiepski, ale to tylko seks, nie przysięga. Wzruszyłam ramionami. – Już dawno temu zgodziłyśmy się, że się nie zgadzamy w tej kwestii. – Jasne, zgodziłyśmy się. Byłaś monogamistką odkąd cię znam. Jedna randka i już wiedzia łaś czy chcesz się z nim się dalej spotykać, czy zdecydowałaś że nawet nie zasłużył na tę jedną randkę. Do momentu aż pojawił się w twoim życiu Jean-Claude, byłaś najbardziej powściągliwą osobą jaką znam. Rozumiesz, nie sądziłam że ja sypiam z kim popadnie, aż nie porównałam się do ciebie. Sprawiłaś, że wszyscy wokół wydawali się rozpustnikami w porównaniu do ciebie, zakonnicy. To brzmiało też odrobinę gorzko. – Nie wiedziałam, że tak się czułaś. – Nigdy nie kłopotało mnie to, w zasadzie ocaliłaś mnie przed niektórymi złymi decyzjami. Myślę, dobra, co by powiedziała Anita, więc zaczekam by zobaczyć czy dany koleś ma coś poza tym, że jest uroczy. – Rany, nigdy wcześniej nie byłam aniołem na czyimś ramieniu. Wzruszyła ramionami. – Nie jestem wściekła o twoje wartości moralne stojące w opozycji do moich. Po prostu nie rozumiem jak ja skończyłam zmierzając ku życiu w monotonnej monogamii, a ty skończyłaś z haremem. To wydaje się niewłaściwe. Z tym mogłyśmy się zgodzić. –Zaczekaj chwilę, monogamiczny być może, ale powiedziałaś mi że to z Louiem miałaś najlepszy seks w życiu. – Nie, najlepszy seks w życiu był z tym facetem, który… Zakończyłam za nią opowieść. – Z naprawdę wielkim sprzętem, który wiedział jak go używać. Był cudowny, blond kręcone włosy, wielkie niebieskie oczy, ramiona… Zaśmiała się. – Rozumiem, że opowiadałam ci tą historię za często. – To była przygoda na jedną noc i zniknął zanim obudziłaś się następnego dnia. Próbowałaś go odnaleźć, ale skłamał kim był, więc nie potrafiłaś. Żaden seks nie jest na tyle dobry, by to przeskoczyć.

– Mówisz jak ktoś, komu nigdy nie przytrafiła się przygoda na jedną noc w całym życiu, – powiedziała Ronnie. Wzruszyłam ramionami. – Nie mogę powiedzieć, że miałam. – Jeżeli żadnej nie miałaś, to nie wiesz co tracisz. Odpuściłam sobie; nauczyłyśmy się lata temu, że miałyśmy różne poglądy na temat mężczyzn, seksu i związków. – Dobrze, niech będzie po twojemu, ale z Louiem miałaś najlepszy, powtarzalny seks. Wydawała się nad tym myśleć przez chwilę, po czym skinęła głową. – Z tym się zgodzę. Tak, jest najlepszym stałym partnerem do seksu jakiego kiedykolwiek miałam. – Jak się będziesz czuła bez tego? – zapytałam. – Napalona, – powiedziała i zaśmiała się, ale kiedy ja nie roześmiałam się, wyglądała na smutną. – Jezu, Anita, nie bierz wszystkiego tak na poważnie. Potrzebuję choć jednej przyjaciółki, która powie że małżeństwo nie jest dla mnie i to w porządku, by go rzucić, gdy zacznie stawiać warunki. – Jeżeli nie kochasz Louiego, to go rzuć, ale nie będę twoją przyjaciółką, jeżeli nie zapytam się, czy chodzi o to, że go nie kochasz, czy twój strach jest zbyt wielki, by pozwolić ci kochać kogokolwiek? Skrzywiła się. – Cudownie, więc umrę stara i samotna z gromadą kotów i spluw. – Chciałam powiedzieć, że być może terapia to nie jest zły pomysł. Spojrzała na mnie zaskoczona. – Ty serwujesz mi gadkę w stylu „być może potrzebujesz terapii”? Myślałam że nienawidzisz tych wszystkich terapeutów, którzy stoją przy grobach i pytają co czujesz, gdy twoi dawno zmarli, toksyczni rodzice powstają z grobu. Boże, co za koszmar. – Są też porządni terapeuci, Ronnie. Po prostu nie spotykam ich zbyt wielu w mojej pracy. – Chodziłaś na terapię za moimi plecami? Zastanowiłam się nad tym, po czym odpowiedziałam. – W końcu zrozumiałam, że przyczyną moich spotkań z Marianne tylko w części była potrzeba nauczenia się kontroli nad moimi nad naturalnymi umiejętnościami. Ludzie w Nowym Jorku chodzą spotykać się z wiedźmami zamiast terapeutów. Właśnie zdecydowałam, że wolę być na przedzie tłumu. – Kogo znasz w Nowym Jorku? – Inną animatorkę i egzekutorkę wampirów. Mówi że idąc do terapeuty-wiedźmy nie marnujesz czasu tłumacząc im magiczne i nadnaturalne sprawy, ponieważ już o tym wiedzą. Miała podobne problemy do moich – te które u mnie powstały przez lata spotkań z moim księdzem i stałym terapeutą. To znaczy, mój ojciec zabrał mnie do jednego, gdy miałam naście lat. Terapeuta próbował pomóc mi z problemami po śmierci matki, ponownym małżeństwem taty, ale nie potra-

fił uwierzyć, że mogę wskrzeszać umarłych przez przypadek. Próbował mi mówić, że robię to celowo, by odegrać się na Judith i ojcu. – Nigdy mi o tym nie mówiłaś, – powiedziała. – To było po tym jak terapeuta powiedział mojemu ojcu, że jestem „zła”, a on skontaktował się z babcią Flores i znalazł mi pomoc, która przynajmniej rozumiała przez co przechodziłam. – Więc wiedziałaś, kiedy to, co rozpoczęłaś z Marianne, stało się terapią? – Nie, oczywiście że nie, nigdy nie robiłam tego w taki sposób. Uśmiechnęła się. – To ta Anita, którą pokochałam i znałam. Odwzajemniłam uśmiech. – Nawet teraz jestem niechętna przyznać to na głos, ale ty jesteś jedyną osobą, której to powiedziałam, choć sądzę że Micah to podejrzewa. Łatwiej ze mną wytrzymać, coś musi być za to odpowiedzialne. – To naprawdę pomogło? – zapytała. Skinęłam głową. – Myślisz, że ja też powinnam się wybrać do Tennessee? – Myślę, że powinnaś spróbować czegoś bliżej domu. Nie masz takich samych problemów jak ja. Terapeuta nie powie ci, że nie masz racji, albo jesteś zła, albo po prostu ci nie uwierzy. – Chcesz powiedzieć, że moje problemy są przyziemne? – Jeżeli nie masz problemów z tym, że Louie staje się futrzakiem raz na miesiąc, to tak są przyziemne. Skrzywiła się, przyciągnęła do siebie kubek kawy. – Niezupełnie, to znaczy widziałam całą przemianę i nie zaliczam zwierzaków. On nie ma z tym problemów, ponieważ większość niezmiennokształtnych tutaj stawia granice swoim wybrankom. Wiesz, że to może być przenoszone przez seks w zwierzęcej formie, jeżeli seks jest ostry i jakiś płyn wniknie w rankę. – Wyrecytowała to jak wykład, albo ostrzeżenie, bez myślenia o tym. – Wiedziałam o tym. – Och, przepraszam, to ty jesteś nadnaturalnym ekspertem, nie ja. – Znów ślad zgorzknienia. Kiedy po raz pierwszy wściekła się na mnie? Jak daleko to zaszło? – Niezupełnie, Ronnie, dobrze że dzielisz się wiedzą, skoro znasz kogoś kto spotyka się z odmienionymi przez księżyc. Spojrzała na mnie. – Czy ty powiedziałaś “odmienionymi przez księżyc”? Przytaknęłam. – To ostatnia modna fraza. – Od kiedy interesujesz się takimi nowinkami? – Odkąd usłyszałam ten zwrot i pomyślałam że jest zabawny jak diabli. – Wciąż opierałam się o szafki, ponieważ w Ronnie wrzało dużo więcej skierowanego we mnie gniewu niż rozumia -

łam, ale jej problemy z mężczyznami w moim życiu, wydawały się trudniejsze do przezwyciężenia. – Odmienienie przez księżyc, będę musiała powtórzyć to Louiemu. Porajcuje go to. – W momencie, w którym to powiedziała jakby ciężar wszystkiego spadł na nią. – Och, kurwa, Anita, co ja mam zrobić? – Nie wiem. – Usiadłam na stole i poklepałam jej rękę. Jeżeli to byłaby Catherine, prawdopodobnie przylgnęłaby do mnie po wsparcie, ale Ronnie miała moje problemy z bliskością, więc nie przytulałyśmy się zbyt często. Dobrze, Ronnie miała moje dawne problemy z bliskością, za wyjątkiem seksu. Nigdy nie rozumiałam jak to możliwe nie chcieć by ktoś cię przytulał dla pocie szenia, a jednocześnie nie mieć nic przeciwko, by pieprzyć się z nimi, ale to tylko ja. – Nie chcę aby zniknął z mojego życia, ale nie jestem gotowa na ślub. Mogę nigdy nie być gotowa na ślub. – Spojrzała na mnie, i w jej oczach był taki żal. – On chce dzieci. Powiedział, że cieszy go to, że nie jestem zmiennokształtną, bo dzięki temu możemy mieć dzieci. Anita, ja nie chcę dzieci. Ścisnęłam jej rękę i nie wiedziałam co powiedzieć. – Jestem prywatnym detektywem i mam trzydzieści lat. Jeżeli się pobierzemy, będziemy musieli niedługo zacząć myśleć o dzieciach. Nie jestem gotowa. – Chcesz mieć dzieci, tak w ogóle? – zapytałam. Potrząsnęła głową. – Wyrosłam z marzeń o dwójce dzieci i domu z białym płotem około pięć lat temu. Nie sądzę abym kiedykolwiek naprawdę tego chciała, ale to coś czego powinno się chcieć, rozumiesz. – Rozumiem. Spojrzała na mnie poważnymi, smutnymi oczami i zapytała. – Czy ty chcesz mieć dzieci? – Nie, w moim życiu nie ma na to miejsca. – Nie ma, ale jeśli miałabyś inną pracę, nie chciałabyś zostać matką? – Kiedyś myślałam, że wyjdę za mąż i będę miała dziecko albo dwójkę, ale to było wcześniej. – Kiedy wcześniej, przed Jean-Claude’m? – Nie, zanim zostałam egzekutorką wampirów i federalnym marshalem. Zanim zdałam sobie sprawę, że prawdopodobnie nigdy nie wyjdę za mąż. Moje życie, póki co, mi odpowiada, ale to nie jest życie dla dziecka. – Dlaczego, bo nie masz męża? – Nie, ponieważ ludzie próbują mnie raz na jakiś czas zabić. – Mówiąc o przemocy, co się przydarzyło twoim drzwiom? – Gregory je wyłamał, ponieważ nie odbierałam telefonu i słyszał krzyki.

– Dlaczego słyszał krzyki? – Nie wspominając o wampirach, nie mogę ci o tym opowiedzieć. Westchnęła. – Myślałam, że Jean-Claude jest czymś przejściowym, twoim wielkim romansem. No wiesz, on jest tym draniem, z którym przeżywasz ten cudowny seks, ale potem mądrzejesz i go zostawiasz. – Spojrzała na mnie, naprawdę spojrzała na mnie, przyglądając się mojej twarzy. – On nie jest dla ciebie romansem, prawda? – Nie, – odpowiedziałam. Zrobiła bardzo głęboki wdech, potem powoli wypuściła powietrze. – Nie mówię że chcę albo potrafię znieść detale, ale powiedz mi tyle, bym wiedziała co się stało z drzwiami. Nawet ocenzurowana, historia zajęła chwilę. Dotarliśmy do punktu gdzie Richard rzucił mnie po królewsku i wtedy Nathaniel i Gregory weszli do pokoju. Mina Ronnie wyrażała pełne współczucie, zamierzała mnie przytulić, a wtedy ich zobaczyła. Jej twarz zamarła, ramiona zatrzymały się w powietrzu, jakby nagle zmieniła się w posąg, jak w tej zabawie dla dzieci. Nathaniel był prawie nagi, miał na sobie tylko skórzane stringi i masę pasków wzdłuż górnej części ciała. Tak wiele, że przez chwilę sprawiał wrażenie jakby był w jakiś sposób związany. Wkroczył do pokoju, czując się całkowicie swobodnie w swoim przypominającym bondage zestawie. To właśnie mogło zatrzymać tok myślenia Ronnie, a może był to Gregory. Wciąż pozostawał w lamparcio-ludzkiej postaci, nadal całkowicie nagi. Nie był już „szczęśliwie” nagi, ale wciąż nagi poza naturalnym futrem. Z wyrazu jej twarzy, nie byłam pewna czy Ronnie naprawdę widziała Louiego w szczurzo-ludzkiej postaci, a jeśli tak, to był bardziej dyskretny niż Gregory. Gregory trzymał trzy rzemie nie w rękach zakończonych pazurami i spoglądał na zapięcie jednego z nich. – Cześć Ronnie, – powiedział Nathaniel, nie zwracając uwagi, że przygląda mu się z otwar tymi ustami. – Anita, widziałaś moją dratwę? – Twoje co? – Dratwę do przyszywania skórzanych mocowań. Zapomniałem że dwa rzemienie urwały się, gdy miałem to na sobie po raz ostatni. – Nawet nie wiem jak skórzana dratwa wygląda, – odpowiedziałam. Sączyłam kawę obserwując obu mężczyzn i minę Ronnie. Próbowała dojść do siebie, ale wysiłek był widoczny i pra wie bolesny do obserwowania. – Coś w rodzaju wielkiego stempla, z jednym okrągłym końcem. – Ukląkł i otworzył szufla dę z narzędziami. To uwydatniło tył jego ciała, a było tam wiele do uwydatnienia. Cienki, czarny pasek był wszystkim co zakrywało jego tyłek i nie tylko nie zakrywało prawie niczego, ale podkreślało to co tam było.

Jeżeli nie mogłabym obserwować reakcji Ronnie, sama byłabym jeszcze bardziej rozkojarzona, ale bawiła mnie jej całkowita porażka w ukryciu tego o czym myślała. Był czas kiedy Ron nie była tą bardziej wyzwoloną z nas obu, a ja tą, która cały czas się rumieniła. Ronnie nie zaru mieniła się, w zasadzie to zbladła, ale jasno było wszystko widać. Nie zaglądała do mnie zbyt czę sto, więc nie widziała Nathaniela od sześciu miesięcy. Jej reakcja mówiła mi, że nie tylko ja za uważyłam dodatkowe mięśnie na jego barkach. Na kimś, kto nie widział go pół roku, zmiany musiały robić jeszcze większe wrażenie. – Dlaczego myślisz, że narzędzie do szycia będzie w kuchni? – Zapytałam, a mój głos niósł pierwszy ślad rozbawienia, który próbowałam ukryć przed Ronnie. Przyjemnie było choć raz nie być tą zażenowaną. Nathaniel zaglądał od szuflady do szuflady, mówił nie odwracając się, jego włosy nadal upięte w wysoki kucyk. – Zane pożyczył go by naprawić skórzaną kurtkę i nigdy nie odłożył go z powrotem. Wiesz jaki Zane jest, on nie myśli. Przestanę mu pożyczać rzeczy, jeżeli nie potrafi odłożyć ich na miejsce. Zane był jednym z moich lampartołaków, próbował udawać dominanta, ale taki nie był. Nathaniel miał rację, Zane nigdy nie odkładał niczego na miejsce, tam gdzie powinien. – Nie sądzę abyś go kiedykolwiek tego nauczył, – odpowiedziałam. – Możesz założyć to bez tych trzech pasków. Większość ludzi nie zauważy. Dotknął rzemienia na plecach Nathaniela, lekko go naprężył. – To znaczy, jest ich tu ponad tuzin. – Ja zauważę, – odpowiedział Nathaniel i dalej przeszukiwał szuflady. – Jeżeli byłbyś Zanem, gdzie byś położył dratwę? – Myślę że tak naprawdę nie pytał o to nikogo z nas. Ronnie zdołała przestać się gapić. Zamknęła usta i próbowała wyglądać jakby dwójka, na gich lampartołaków spacerujących po mojej kuchni nie była niczym niezwykłym. Patrzyła na nich kątem oka. Nie wiem czy robiła tak bo była zażenowana, czy dlatego, że jednego z nich nazwa łam chłopakiem. Pierwsza zasada przyjaciółek, nie pragniesz faceta swojej najlepszej kumpli. Wstałam, by pomóc im w szukaniu. Nathaniel powiedział, że to coś wygląda jak stempel. Nawet ja potrafiłam rozpoznać stempel, więc zaczęłam też zaglądać do szuflad. Nathaniel znalazł go w szufladzie, która miała mieścić tylko duże chochle i ponadwymiaro we naczynia. – Dlaczego tutaj? – zapytał. – To wygląda jak naprawdę wielki stempel, może dlatego. – Podzieliłam się najlepszym po mysłem, jaki mi przyszedł do głowy. Nathaniel potrząsnął głową, sprawiając że jego włosy zakołysały się wokół ramion w sposób jaki nie robiły tego nigdy, za wyjątkiem gdy były związane w ten wysoki, ścisły kucykiem. – Nieważne czemu, nie pożyczę mu już żadnej rzeczy.

– Brzmi uczciwie, – powiedziałam. Przyglądałam się rzemieniom. – Wyglądasz w tym stroju dość opięty, jak je zdejmujesz? Uśmiechnął się do mnie. – Próbujesz dobrać się do mnie? – Zabrzmiało to jak droczenie się, choć wcale nie miało to być przekomarzaniem. Żałowałam, że to powiedziałam, ponieważ tak bardzo chciał bym go pragnęła. Nie wiedziałam na czym polega ta gra, a i nigdy nie byłam dobra we flirtowaniu. Zarumieniłam się, czego nienawidziłam. – Nie, – odpowiedziałam i brzmiałam marudnie nawet dla samej siebie.. Mógł powiedzieć mnóstwo rzeczy, które by pogorszyły tą sytuację, ale miał wobec mnie litość. – Zdejmuje się to w taki sam sposób jak ubiera. – Wyślizgnął lewe ramię z przodu spod tych wszystkich rzemieni, potem uniósł ramię do piersi, tuż przy szyi i zrobił z ramieniem coś, czego nie potrafiłam dojrzeć z miejsca gdzie stałam. Rzemienie zsunęły się w dół i nagle stał nagi od pasa w górę, z rzemieniami zwisającymi wokół jak płatki czarnego, skórzanego kwiatu. – Rze mienie zsuwają się całkowicie, ale ponowne ułożenie ich zajmuje czas, więc musisz przyjść dziś wieczorem, jeżeli chcesz zobaczyć całe przedstawienie. – Uśmiechnął się delikatnie, by złagodzić odrobinę moje zakłopotanie. Nie byłam pewna czemu czułam się zawstydzona, z powodu obecności Ronnie czy też dlatego, że wieczór zbliżał się nieuchronnie. Kto wie, sami zdecydujcie. – Twoje ramie, – powiedziała Ronnie naprężonym głosem, – czy nie bolało, to co z nim zrobiłeś? Potrząsnął głową, rozlewając wokół te lśniące, kasztanowe włosy. – Nie, jestem bardzo wygimnastykowany. Ronnie miała problem z opanowaniem wyrazu twarzy, jakby mina która chciała się pojawić, nie była tą, którą chciała pokazać. – Jak bardzo? – Ronnie, – odpowiedziałam. Wzruszyła ramionami i spojrzała na mnie. Wińcie mnie, nic na to nie mogłam poradzić. – No cóż, nie miej pretensji. Właśnie mi powiedziałaś, że awansował z pożywienia na chłopaka. – Ronnie, – powiedziałam ponownie, odrobinę bardziej zdecydowanie. Skrzywiła się. – Przepraszam, przepraszam, nie jestem dziś sobą. Bełkoczę, jak zwykle ty. – Och, wielkie dzięki. – Naprawdę mówisz do siebie, gdy jesteś zdenerwowana albo podniecona, – odpowiedział Gregory. – Przestań mi pomagać, Gregory. Wzruszył ramionami, co wyglądało dziwnie na lamparcio-ludzkich ramionach, nawet nie źle, tylko dziwnie. – Przepraszam. – Chcesz żebym odpowiedział na jej pytanie? – Zapytał Nathaniel ostrożnym głosem.

– Odpowiedz, nie odpowiadaj, jak sobie chcesz. Przekrzywił głowę na bok, wyraz jego twarzy wyraźnie mówił, że wiedział, że to nieprawda. Miał rację, wolałabym aby nie odpowiadał. Dał mi możliwość bycia jego panią i zabronienia mu odpowiedzi, ale ja to zawaliłam. Abdykowałam z tronu, który chciał bym wzięła we władanie, a jeżeli nie jesteś u władzy, nie możesz kontrolować tego co się dzieje. Podszedł do Ronnie, upewniając się, że gdy się poruszał, kręci tym cudnym tyłkiem w moim kierunku. Czasami zastanawiam się, czy Nathaniel wie jaki jest piękny i wtedy on robi coś, co utwierdza mnie w przekonaniu, że doskonale wie jak wygląda. Tak jak teraz. Rumieniec pojawił się na mojej twarzy, gdy obserwowałam jak idzie. Wreszcie dotarło do mnie skąd to zakłopotanie. Obiecałam go oznaczyć, ale tym czego on pragnął był stosunek, a obserwowanie go jak przechodzi przez pokój jak reklama z mokrego snu peszyła mnie, jakbym znów była nastolatką przeżywającą „te uczucia” po raz pierwszy, nie mają nikogo z kim można o tym porozmawiać, ponieważ grzeczne dziewczynki nie odczuwają czegoś takiego. Odwrócił głowę, tak że jego włosy rozlały się wokół Ronnie i wróciły na swoje miejsce, jak kurtyna, przez którą dopiero co przeszła, mimo, że cały czas siedziała. Wyglądało jakby uderzył ją zamiast się podroczyć. Wyprostował się, stanął wysoki obok jej krzesła i położył ręce za plecami. – Odpowiadając na twoje pytanie to – uniósł ręce w tył do góry, – jestem – ręce powędrowały do połowy pleców i unosiły się dalej, – bardzo, – aż jego naprężone palce zrównały się z łopatką, – ale to bardzo, – jego ramiona obróciły się tak że wskazywały na sufit, – wygimnastykowany. – Po czym powoli opuścił ramiona w tył, ale to nie na Ronnie patrzył gdy skończył. Nie zarumieniłam się, zbladłam. Czułam się osaczona. Osaczona przez co? To było pytanie za milion dolarów. Nawet przed samą sobą, nie byłam pewna czy znam odpowiedź. Wyszli naprawić kostium Nathaniela. Milczenie w kuchni trwało długo i było niewygodne. Przynajmniej dla mnie. Nie spojrzałam na Ronnie, ponieważ zastanawiałam się co powiedzieć. Nie powinnam się martwić, ona znalazła właściwe słowa. – Cholera, Anita, to znaczy, kurde. Nie spojrzałam na nią. – Co to ma oznaczać? – Głos mi odrobinę drżał, by wydał się nie wzruszony, ale było to warte efektu. Ronnie miała taki wyraz oczu, jakiego nie lubiłam. Zdecydowanie zbyt wnikliwie. Przyjaźniłyśmy się od lat, to że nasze drogi rozeszły się, nie oznaczało że nie potrafiła mnie rozszyfro wać. – Nie uprawiałaś z nim seksu. – Czemu tak mówisz?

– Och, Anita, nigdy nie czułaś się skrępowana, jeżeli ten most został przekroczony. Dla ciebie, stosunek to przyzwolenie na związek i dopóki to nie nastąpi, nigdy nie czujesz się wokół nich swobodnie. Znów się rumieniłam, ramiona skrzyżowałam na piersiach, opierając się o szafki, nieudanie wykorzystując włosy do ukrycia rumieńca. – Więc zawsze wiedziałaś kiedy uprawiałam z kimś seks? – W większości przypadków tak, za wyjątkiem Jean-Claude’a. Namieszał w twoim i moim radarze. Spojrzałam na niego. – Jak to? – Czułaś się przy nim niekomfortowo nawet po tym jak wasza dwójka uprawiała seks. To chyba jeden z powodów, z jakich go nie lubiłam. Skoro ty byłaś tak rozdarta, to nie powinno przetrwać. Wzruszyłam ramionami. – Nie pamiętam abym czuła się niekomfortowo przy nim później. Spojrzała na mnie. Miałam tyle skromności, by się skulić. – No dobrze, może tak było. Ale to nie prawda, że czuję się swobodnie przy mężczyznach po tym jak uprawialiśmy seks choć raz. To wymaga kilku razów, odrobiny monotonnej monogamii, bym mogła naprawdę się rozluźnić. Uśmiechnęła się. – Rozumiem. Najlepszy seks jest po tym jak nauczycie się paru rzeczy o sobie nawzajem. Spojrzała na mnie, znów bardzo poważnie. – Naprawdę nie uprawiałaś z nim seksu? Potrząsnęłam głową. – Dlaczego nie? – zapytała. Spojrzałam na nią. – Anita, po tym małym show jakie właśnie nam zafundował, ja bym go zaliczyła. Spojrzałam na nią intensywniej. – Mówisz, że spaliście w jednym łóżku, ty, on i Micah, prawda? Skinęłam głową. – Jak długo? – Około cztery miesiące. – Cztery miesiące wślizgiwania się pod twoją pościel, a ty się z nim nie pieprzyłaś? – Wybierz inne słowo, dobrze? Jeżeli mamy o tym rozmawiać, wybierz inne słowo. – Przepraszam, dobrze, nie kochałaś się z nim, teraz lepiej? Skinęłam głową. – Dlaczego się z nim nie kochałaś? On zdecydowanie tego chce. Wzruszyłam ramionami.

– Nie, chcę na to odpowiedzi. Czy Jean-Claude postanowił wytyczyć granicę na dzielenie się tobą z taką ilością mężczyzn. – Nie. – Micah ma z tym problem? – Nie. – Więc czemu nie? Westchnęłam. – Ponieważ, gdy pierwszy raz pozwoliłam Nathanielowi się wprowadzić, był jak zraniony szczeniak, był kimś kim trzeba się zaopiekować i pomóc wyleczyć. Był tak uległy, że chciał by ktoś kierował jego życiem i wydawał polecenia. Mam dość do roboty kierując własnym życiem, więc naciskałam by się zmienił, stał się bardziej samodzielny. Zrobił to, w zasadzie cał kiem nieźle mu to wychodzi. – Jest dużo bardziej pewny siebie, niż ostatnim razem, gdy go widziałam. Jakby był zupełnie inną osobą. Potrząsnęłam głową. – Jest striptizerem, musi mieć jakiś poziom pewności siebie. – Nie, miałam koleżankę w college’u, która zarabiała na szkołę rozbierając się w weekendy. Miała o sobie niską samoocenę. – Więc czemu to robiła? – To sprawiało, że czuła się jakby ktoś jej chciał. Jej dzieciństwo czyni twoje i moje jak z bajki dla dzieci. – Och. – Tak, rozbieranie się sprawiało że czuła się jednocześnie dobrze i źle. – Co się z nią stało? – Skończyła studia, znalazła pracę, nawróciła się, ma męża, dwoje dzieci i uważa się za tak świętą, że nie jesteś w stanie z nią porozmawiać, bez próby nawrócenia ciebie. – Mówią, że nikt nie jest tak święty jak nawrócony grzesznik. – Rozbieranie się to nie grzech, Anita. Bycie nago to nie grzech, to w takiej postaci Bóg wysłał nas na świat, więc jak złe może to być? Wzruszyłam ramionami. – Seks także nie jest grzechem, Anita. – Logicznie rozumując, wiem to Ronnie, ale część mnie nie potrafi tak po prostu pozbyć się głosu mojej babki. Seks był zły, mężczyźni którzy chcieli cię dotknąć byli źli, twoje ciało było nieprzyzwoite. Wszystko było złe, a zakonnice nie pomogły mi zmienić tego toku myślenia. – Wygląda na to, że katolik zawsze zostanie katolikiem.

Westchnęłam. – Na to wygląda. –Prawdę mówiąc myślałam, że większość szkód była zasługą mojej babci i macochy, Judith, która czyniła każdy dotyk czymś w rodzaju nagrody. Bliskość nie była czymś powszechnym w mojej rodzinie po tym jak moja matka zmarła. – Czujesz się winna z powodu Nathaniela, dlaczego? – Powinnam się nim zaopiekować, Ronnie, nie pieprzyć się z nim. – Anita możesz się kimś opiekować i nadal uprawiać z nim seks, pary małżeńskie robią to każdego dnia. Znów westchnęłam. – Nie wiem czemu on mnie przeraża, ale tak jest. – Pragniesz go. Nakryłam twarz rękami i prawie krzyknęłam. – Tak, tak, pragnę go. – I wypowiadając to na głos, czułam jak coś we mnie się zaciska. – Zaczął swoje życie ze mną, będąc na liście „zaopiekuj się nim”, nie na liście „przyszły chłopak”. – Czy ty i twoi faceci nie opiekujecie się sobą nawzajem? Zastanowiłam się nad tym. – Chyba tak. To znaczy nie myślałam nad tym. – Dlaczego tak bardzo starasz się znaleźć powody, by wyperswadować sobie z głowy Nathaniela? Skrzywiłam się. – Jason powiedział, że to dlatego że Nathaniel nie będzie wystarczająco agresywny. Jeżeli mężczyzna nie jest odrobinę władczy, czuję się jakby wybór nie był całkowicie mój i tym samym wina jest nie tylko moja. Nathaniel właśnie zmusza mnie do wykonania ruchu, do bycia u władzy, do bycia… – Tą winną. – Być może. – Anita, mnie przeraża spędzenie reszty mojego życia z jednym mężczyzną. To znaczy, co jeżeli ktoś z ciałem Nathaniela pojawi się pewnego dnia po tym jak wyjdę za Louiego? Czy będę potrafiła się mu oprzeć? – Tak, to właśnie oznacza bycie zakochanym, prawda? – I to mówi dziewczyna, która sypia z większą ilością mężczyzn, niż ja umawiałam się przez ostatnie trzy lata. – Wychowano mnie w przekonaniu, że małżeństwo czyni wszystko nieprzyzwoite dopuszczalny. Nagle, wszystkie te uczucia były prawdziwe, święte. Część mnie ma z problem z zapo mnieniem o tym. – Zapomnieniem o czym? – Zapomnieniem o tym, że nigdy nie wyjdę za mąż. Nigdy nie będę musiała decydować co czuję do Jean-Claude’a, Micaha, Nathaniela, Ashera, czy nawet, do diabła, Damiana. Dobrze. Więc bez względu na to co się stanie, będę żyła w grzechu.

– To znaczy chciałabyś być zakochana tylko w jednym facecie i za niego wyjść? – Tak sądziłam. Teraz… – Usiadłam przy stole. – Och, Ronnie, nie wiem. Nie wyobrażam sobie już bycia z tylko jedną osobą. Moje życie nie układałoby się tylko z jednym z nich. – I to cię martwi. – Tak, to mnie martwi. – Dlaczego? – Bo tak nie powinno być. – Anita „powinno być” to sformułowanie dla dzieci. Dorośli wiedzą, że wszystko zależy od nich. – Moje życie się układa, Ronnie. Nathaniel jest jak żona, a Micah jak drugi mąż. Pracuje dla koalicji i pomaga mi zadbać o lampartołaki oraz innych zmiennokształtnych. To partnerstwo, ja kim powinno być małżeństwo, choć nigdy takim nie będzie. – A gdzie jest miejsce Jean-Claude’a w tej domowej sielance? – Gdzie tylko zechce. Prowadzi swoje interesy i zajmuje się polityką swojego terytorium i spotykamy się. – Ty, on i Asher umawiacie się? – Czasami. Potrząsnęła głową. – A Damian? – Jeszcze nie wiem. Spojrzała na ręce na blacie stołu. – Wygląda na to, że obie mamy fascynujące życiowe wy bory do dokonania. – Spojrzała na mnie i się skrzywiła odrobinę. – Dlaczego twoje wybory wydają się ciekawsze niż moje? Uśmiechnęłam się. – Masz problemy z zaangażowaniem, małżeństwem, byciem związaną z tylko jednym facetem. Moim problemem jest przekonanie, że wszystko inne niż monogamia czyni z ciebie dziwkę. Obie musimy sobie z tym poradzić. – Brzmisz jakbyś chodziła na terapię. – Dobrze słyszeć, że to działa. – Więc mówisz, że nasze życie uczuciowe tak się potoczyło, abyśmy mogły stawić czoła de monom przeszłości i je pokonać? – Albo zdać sobie sprawę, że ci których uważałyśmy za potwory, wcale się tak od nas nie różnią. – Naprawdę kiedyś wierzyłaś, że wampiry to chodzące trupy, prawda? – Całą sobą. – To musi czynić trudnym bycie zakochaną w jednym z nich. Skinęłam głową. – Tak.

Ujęła moje ręce. – Przepraszam, że byłam niemiła dla Jean-Claude’a. Spróbuję zachowywać się lepiej. Uśmiecham się i ściskam jej ręce. – Przeprosiny przyjęte. – Mam trzydzieści lat i nigdy nie byłam tak z nikim szczęśliwa. Porozmawiam z Louiem o daniu mi przestrzeni i może pójdę na terapię przedmałżeńską. – Czy mogę powiedzieć, że cieszy mnie to i nie będziesz mnie oskarżać za to, że chcę byś za niego wyszła? Uśmiechnęła się z wdziękiem, który wyglądał na zakłopotanie. – Tak, za to też przepra szam. – W porządku Ronnie, obie mamy swoje problemy. – Zaufałaś wiedźmie jako terapeutce, ale jeżeli ty możesz iść na terapię, to chyba nie jest za późno dla reszty z nas. – Rozmawiałam z Marianne od miesięcy zanim zrozumiałam, co tak naprawdę robimy. – Mówisz, że twoja terapia zaczęła się przez przypadek. Wzruszyłam ramionami, uścisnęłam jej ręce i wstałam. Proszę, Boże, pozwól by kawa jeszcze była ciepła. – Więc wylądowałaś na terapii przez przypadek. Stałaś się kochanką Mistrza Miasta, choć zapierałaś się rękami i nogami, że tego nie zrobisz. Teraz uwikłałaś się w jedno, czy dwa ménage a trois, gdy twoim życiowym celem było monogamiczne małżeństwo. Kawa w ekspresie była zimna, ale nie sam ekspres. Super. – Można to tak podsumować. – A moim życiowym celem było nigdy nie przywiązać się do jednej osoby i nigdy nie wyjść za mąż. A oto jesteśmy, każda dostaje to co druga myślała, że chce. Nie mogłam sama tego lepiej podsumować, więc nie próbowałam. Nigdy nie miałam wrażenia, że Bóg ma sadystyczne poczucie ironii, ale ktoś pewnie tak. Czy to anioł odpowiedzialny za nasze związki? Jeżeli tak, ten szczególny posłaniec bóstwa będzie miał za co odpowiadać. Poczułam drobny impuls w umyśle, jak w chwilach gdy się modliłam. To bardziej uczucie niż słowa. Bądź szczęśliwa, po prostu bądź szczęśliwa. Łatwo powiedzieć, dużo trudniej zrobić.

Rozdział 28 Tłumaczenie: Fanmoon Korekta: Nat_us Punktualnie o trzeciej popołudniu byłam już w pracy. Ani seks, wampiry, zmiennokształtni czy też metafizyczne załamanie nie powstrzyma animatorki przed umówionymi spotkaniami. Przynajmniej nie dziś. Siedziałam w biurze Berta Vaughna. Kiedyś był szefem Animatorzy Sp. z o.o., ale niedawno mieliśmy coś w rodzaju przewrotu pałacowego. Nadal był kierownikiem biura i firmy, ale był bardziej naszym przedstawicielem niż szefem. Nie stracił pieniędzy, więc w dalszym ciągu był szczęśliwy, nie mniej jednak każdy animator pracował dla siebie, coś jak partnerzy w kancelarii prawnej. Będąc wspólnikiem musiałbyś niemal kogoś zabić i dać się złapać aby stracić tę posadę. Więc Bert już tu nie szefował. Co oznaczało, że nie mógł nas już traktować jak tanią siłę roboczą. Nie lubił tej części umowy, jednak do wyboru miał albo to albo wszyscy byśmy odeszli, a skoro on nie potrafił wskrzeszać zmarłych, to wyleciałby z interesu. Zwłaszcza jeśli otworzylibyśmy inną, konkurencyjną dla niego firmę. Więc mieliśmy nową strukturę władzy, ale jeszcze wszystkiego nie udało się nam zmienić. Biuro Berta obecnie miało ciepły żółty kolor w pomarańczowym odcieniu. Teraz było tu bardziej przytulnie niż wcześniej, ale nie wiele od tego, kiedy było bladoniebieską klitką. Całe biuro przeszło lifting, wliczając w to wykupienie sąsiednich pomieszczeń, więc większość animatorów z Animatorów Sp. z o.o. nie musiało się już gnieździć na małej przestrzeni. Ponieważ większość naszego czasu spędzaliśmy w terenie, bądź na cmentarzu, twierdziłam, że nowe lokale były stratą pieniędzy, ale zostałam przegłosowana. Charles, Jamison i Manny chcieli większych biur, Larry i ja nie mieliśmy problemu aby się nimi dzielić, ale Bert zagłosował za tamtą trójką, więc wyburzyli ściany i voilà, mieliśmy wszystko dwa razy większe. Powodem, dla którego większość biur była w ciepłych odcieniach, kolorach ziemi, kojących barwach żółci, brązu, ecru, był fakt, że Bert umawiał się z projektantka wnętrz. Miała na imię Lana, i uważałam, że była dla niego za dobra, irytowała mnie. Łaziła i ciągle wygłaszała przemowy jak to kolory mają wpływ na naszą pracę, że dzięki nim sprawiamy, że nasi klienci czują się kochani i komfortowo. Odpowiedziałam jej, że moja praca nie polega na kochaniu moich klientów. To nie ten

typ interesów. Źle to odebrała i przestała mnie lubić. To było w porządku, tak długo, jak będzie się trzymać z dala od mojego cholernego biura. Jak tylko przekroczyłam próg, Mary, nasza dzienna sekretarka poprosiła mnie abym zaczekała w gabinecie pana Vaughna. To nie był dobry znak. Z tego co wiem, w pracy nie zrobiłam niczego złego, więc nie miałam pojęcia czego miało dotyczyć to spotkanie. Kiedyś by mnie to dręczyło, ale nie tym razem; przywykłam do nieświadomości. Bert wszedł i zamknął za sobą drzwi. Zamykanie drzwi nie wróżyło nic dobrego. Bert miał ponad 185 cm wzrostu, w college’u grał w football. Miał gdzieś pomiędzy czterdzieści a pięćdziesiąt lat. Przekroczył czterdziestkę ale Lana nałożyła mu dietę i wysłała na siłownie. Obecnie wyglądał najlepiej od kiedy go poznałam. Nawet przekonała go, że opalanie każdego lata na czekoladowy brąz nikomu nie służy. Wyglądał blado ale zdrowo. Oznaczało to również, że jego włosy nie zjaśnieją do bardzo jasnego blond, jak to zwykle robiły w lecie. Miały jasnożółty kolor, z kilkoma pasmami siwizny, przy czym te białe refleksy zlewały się z rozjaśnionymi od słońca włosami, i minęło sporo czasu zanim się zorientowałam, że w ten sposób ukrywał siwiznę. Siedziałam w jednym z dwóch tapicerowanych ciemnobrązowych foteli dla klientów, które były kolejnym pomysłem Lany. Były bardziej wygodne od poprzednich krzeseł z oparciem. Moje nogi były grzecznie skrzyżowane, ręce złożone na kolanach. Byłam usposobieniem elegancji. - Ta spódnica jest za krótka jak na godziny pracy, Anito - powiedział, okrążając biurko i zasiadając w jeszcze większym brązowym skórzanym fotelu niż ten na którym siedziałam. Osunęłam się w fotelu a następnie wyłożyłam moje nogi krzyżując je w kostkach na jego biurko. Ten ruch spowodował, że moja spódnica podjechała na tyle wysoko, że błysnęłam rąbkiem koronkowych podwiązek. Byłam za niska aby taka pozycja do siedzenia była komfortowa, ale wątpię aby Bert mógł powiedzieć że było mi niewygodnie. Spojrzałam na niego zza obcasów moich czarnych kozaków. - Po za tym twoja spódnica jest również czarna. A wszyscy zgodziliśmy się co do tego, że do pracy nie ubieramy się na czarno. To zbyt przygnębiające. - Nie to ty tak uważasz. Po za tym spódnica ma wstawkę z wyhaftowanymi kwiatami. Niebieskie, zielone, oraz turkusowe co doskonale pasuje kolorem do mojej turkusowej marynarki i niebieskiego topu, to jak komplet - powiedziałam. Również miałam na sobie złoty łańcuszek z antycznym medalionem na końcu. Na każdej ze stron był mały obraz. To były niewielkie namalowane portrety Jean-Claude'a i Ashera. Medalion kiedyś należał do Julianny

i miał grubo ponad trzysta lat. To było ręcznie kute złoto, ciężkie i solidne, o bardzo starym wyglądzie. Maleńkie szafiry zdobiły jego krawędzie, z jednym większym po środku. Uważałam, że wygląda świetnie z moim ubiorem. Widać się myliłam. Po za tym krótki mały żakiet ukrywał także kaburę naramienną z Browningiem HiPower pod moim lewym ramieniem. Chciałam założyć również pochewki na przedramiona ale po zdjęciu marynarki noże prześwitywały by przez cienki materiał bluzki. Jeśli w biurze będzie za gorąco broń mogę zdjąć ale z pochewkami byłby problem bo musiałabym ściągnąć bluzkę. Nie wydawało mi się to być warte tyle zachodu. Więc noże leżały sobie w aucie, tak na wszelki wypadek. Bert nie miał żadnej broni pod swoim soczysto czekoladowo brązowym garniturem, który był dopasowany do jego ciała. Od kiedy stracił na wadze, krój jego sportowych marynarek podkreślał jego szerokie bary które niejako ukazały się przy okazji utraty centymetrów w talii. Jego koszula miała kolor bladożółty, a krawat był jasnobrązowy z małymi złotymi postaciami. Te kolory mu pasowały i, o dziwo, wniosły nieco ciepła w jego szarych oczach. Zsunęłam się niżej w fotelu, używając jego rogu jako podparcia dla pleców i głowy. Spódnica podjechała na tyle wysoko, że odsłoniła krawędzie mojej czarnej jedwabnej bielizny choć, z miejsca w którym siedział Bert, pewnie nie było tego widać. - Jeśli zwrócę ci uwagę, że masz za krótką spódnice, to jutro ubierzesz coś jeszcze krótszego, prawda? - Acha. - I jeśli będę narzekał na czerń... - Mam czarne sukienki - powiedziałam - Nawet czarne krótkie sukienki. - Po co się w ogóle staram? - Kłócić się ze mną - odparłam. Skinął głową. - Nie mam pojęcia. - Chociaż się wymalowałaś. Doceniam to. - Mam randkę po pracy - powiedziałam. - To prowadzi z kolei do innego problemu - powiedział. Pochylił się i złożył ręce na biurku. Próbował mi ojcować, ale nigdy mu się to nie udawało. Był bardziej pretensjonalny. Wyprostowałam się w fotelu, bo po prostu było mi nie wygodnie. Siadając wygładziłam spódnicę. Była na tyle długa, że przy siadaniu przykrywała tylnią cześć ud. Moja zasada dla tego typu rzeczy była taka, że jeśli nie przykryje ud, nie ukryje tyłka. Ta akurat zdała

egzamin, więc byłam zadowolona, a Bert odpuścił. Na prawdę nie czułam się komfortowo w wersji krótszej niż ta. Noszenie ich na przekór Bertowi przestało być tak zabawne jak dawniej było. - A jakiż to problem, Bert? - Mary powiedziała mi, że ten młody człowiek w poczekalni to twój chłopak. Skinęłam głową. - Bo tak jest. Co dziwne, dziś ardeur nie wzrósł w ogóle, zero drżenia, żadnych wstrząsów. Ale wszyscy byliśmy zaniepokojeni co będzie jeśli nagle zbudzi się do życia w mojej pracy. Nie było nikogo takiego w moim biurze z kim chciałbym uprawiać seks, więc potrzebowałam kogoś w pobliżu tak na wszelki wypadek. Nathaniel siedział na zewnątrz, w przytulnej piaskowo pomarańczowej poczekalni, wyglądając bardzo dekoracyjnie w jednym z tych brązowych skórzanych foteli. Miał na sobie proste, czarne spodnie, fioletową koszulę która była podobna do tej którą miał na weselu i czarne buty za kostkę. Splótł włosy, które wyglądały na tyle profesjonalnie, na ile mogą wyglądać włosy sięgające kostek, czytał jakieś czasopismo o muzyce, które prenumerował, więc całkowicie zatracił się w lekturze. Przyniósł tego ze sobą cała torbę, więc był przygotowany na to aż skończę pracę, albo gdy będzie potrzebny, cokolwiek będzie pierwsze. - Dlaczego twój chłopak siedzi w poczekalni kiedy ty powinnaś pracować? - Muszę później podwieźć go do pracy - odparłam, i mój głos był bardziej neutralny niż jego. - Nie ma samochodu? - W domu mamy tylko dwa auta, a Micah może potrzebować drugiego, jeśli zadzwonią po niego z pracy. Bert powoli zamrugał i jakaś mała iskierka wkradła się w jego nijakie szare oczy. - Sądziłem, że tamten w drugim pokoju jest twoim chłopakiem. - Bo jest. - To nie oznacza, że zerwałaś z Micahem? - Twoje przypuszczenia to twój problem, Bert. Znów powoli zamrugał i odchylił się na krześle, wyglądał na zaskoczonego. Zawsze go zaskakiwałam, ale nie moimi prywatnymi sprawami. - Czy Micah wie, że się umawiasz z... - Nathanielem - odparłam. - Z Nathanielem. - powiedział Bert. - Wie. - powiedziałam. Oblizał wąskie wargi i spróbował z innej strony - Czy wydaje ci się, że byłoby to

profesjonalne gdyby Charles lub Manny przyprowadzili swoje żony i kazali im siedzieć w poczekalni? Wzruszyłam ramionami. - Nie moja sprawa. Westchnął i zaczął pocierać skronie. - Anito, twój chłopak nie może siedzieć tam cały czas kiedy jesteś w biurze. - Dlaczego nie? - zapytałam. - Bo jeśli pozwolę ci na to, to wszyscy tak będą chcieli i zrobi się bałagan. A to zakłuci działalność firmy. Westchnęłam. - Nie sądzę aby ktokolwiek przyprowadził swoich ukochanych do pracy. powiedziałam. - Żona Charlsa jest pełnoetatową pielęgniarką, jest lekko zajęta, a Rosita nienawidzi roboty Mannego. Nie przekroczyłaby progu. Jamison może mógłby przyprowadzić jakąś dziewczynę, jeśli chciałby jej zaimponować. Westchnął ponownie. - Anito, specjalnie to utrudniasz. - Ja, specjalnie, niby dlaczego Bert, znasz mnie lepiej. Siadając w fotelu zaskoczył mnie wybuchem śmiechu, w końcu przestał próbować traktować mnie jak klienta. Spojrzał na mnie bardziej spokojnie i mniej wiarygodnie. - Dlaczego przyprowadziłaś swojego nowego chłopaka do pracy? - Nie twoja sprawa. - Jeśli siedzi w poczekalni to dotyczy nas wszystkich. Tzn. jeśli dalej masz zamiar trzymać go z klientami. - Nie będzie z nimi siedział. - Powiedziałam. - Więc jak długo ma zamiar tam być? - Kilka godzin. - Odparłam. - Dlaczego? - Zapytał ponownie. - Mówiłam ci już, nie twoja sprawa. - Jest nią z chwilą gdy przyprowadziłaś go tutaj. Może nie jestem już szefem ale mamy demokrację. Naprawdę myślisz, że Jamison nie zrobi zamieszania? Miał rację. Nie mogłam skłamać żeby mu to wyjaśnić, więc spróbowałam częściowej prawdy - Wiesz, że jestem ludzkim sługą Jean-Claude, mistrza miasta, tak? Skinął głową, oczy miał niepewne, jakby to nie był początek rozmowy, której się spodziewał. - Cóż, jest jeden ciekawy efekt uboczny. Zaufaj mi, jeśli mówię, że będziemy

potrzebować Nathaniela, jeśli coś pójdzie źle. - A jak może być źle? - Zapytał. - Jeśli wezmę go do mojego biura, po prostu zamknij drzwi i upewnij się, że nikt nam nie będzie przeszkadzać. Zero szkód, zero bałaganu. - Dlaczego musisz być z nim sama? Co to za efekt uboczny? Czy to jest niebezpieczne? - Nie twój interes. Nie zrozumiesz, nawet gdybym ci powiedziała, a to jest niebezpieczne tylko wtedy, jeśli nie mam kogoś ze mną, kiedy to się stanie. - Kiedy co się stanie? - Wróć do pierwszej odpowiedzi. - Jeśli to zakłuci prace biura, muszę wiedzieć jako menadżer. Miał rację ale nie byłam pewna co mu powiedzieć, bez zdradzenia o co chodzi. - To nie będzie w niczym przeszkadzać, pod warunkiem, że Mary utrzyma wszystkich z dala od drzwi, dopóki nie skończymy. - Skończycie? - powiedział. - Skończycie co? Spojrzałam na niego. Spróbowałam posłać mu wymowne spojrzenie. - Nie masz na myśli...- powiedział. - Na myśli czego? - zapytałam. Zamknął oczy, otworzył je i powiedział - Jeśli nie życzę sobie żeby twój chłopak siedział w poczekalni, to jestem pewny jak cholera, że tym bardziej nie chcę żebyś się z nim pieprzyła go w twoim biurze. Wydawał się być oburzony, co było rzadkością nawet jak na Berta. - Mam nadzieję, że to tego nie dojdzie. - powiedziałam. - Dlaczego to jest efekt uboczny bycia ludzkim sługą Mistrza St. Louis? To było dobre pytanie ale nie chciałam się za bardzo spowiadać Bertowi. - Po prostu takie szczęście, chyba. - Powiedzmy, że ci wierzę, ale jeśli wciągasz mnie w jakiś skomplikowany żart to nie idę na to. Ten jeden komentarz pokazał, że Bert znał mnie lepiej niż przypuszczałam. - Nie - odparłam. - Serio. - Więc, zmieniłaś się, w coś jak nimfomanka? Bert zawsze trafiał w sedno. - Tak, Bert właśnie to jest to, stałam się nimfomanką. Potrzebuję seksu tak często, że muszę wszędzie wozić ze sobą kochanka, tak jak teraz. Jego oczy otwarły się szeroko.

- Spokojnie, panie prezesie. Mam nadzieję, że dzisiejszy dzień będzie wyjątkiem a nie regułą. - Co sprawia, że dzisiejszy dzień właśnie taki jest? - Zapytał. - Wiesz, jak tylko przekroczyłam próg, Mary powiedziała mi, że mam się zgłosić do twojego biura. I to było za nim się dowiedziałeś, że przyprowadziłam ze sobą chłopaka jak i, że włożyłam za krótką, jak na twoje normy, czarną spódniczkę. Czyli nie wezwałeś mnie tutaj tylko po to aby podyskutować o moim miłosnym życiu osobistym. Więc po co urządziłeś to małe spotkanie? - Czy ktoś ci już powiedział, że stałaś się bardzo dosadna? - Tak, więc co jest grane? Usiadł prosto stając się na powrót profesjonalny i godny klienta. - Potrzebuję żebyś mnie wysłuchała za nim się zdenerwujesz. - Wow, Bert nie mogę się już doczeka końca tej naszej małej rozmowy. Spojrzał na mnie z marsową miną - Odmówiłem zlecenia, bo wiedziałem, że go nie weźmiesz. - Skoro odmówiłeś, to po co o tym dyskutujemy? - Podwoili kwotę za twoją konsultację. - Bert. - powiedziałam. - Nie. - Podniósł ręce - Odmówiłem. Patrzałam na niego i wiedziałam, że moja twarz mówi wyraźnie, że mu nie wierzyłam. Nie wiedziałam Bert, że jesteś w stanie odmówić tak dużo. - Dałaś mi listę zleceń, którymi się nie zajmujesz. Odkąd ją mam, czy dałem ci jakieś, które się na niej znajduje? Myślałam o tym przez chwilę, po czym pokręciłam głową. - Nie, ale jesteś od tego o krok. - Oni mi nie uwierzą. - Nie uwierzą w co? - powiedziałam. - Oni upierali się, że jeśli tylko z nimi się zobaczysz, zrobisz co zechcą. Powiedziałem im, że nie, ale oni zaproponowali piętnaście tysięcy dolarów za godzinę twojego czasu. Nawet jeśli odmówisz, pieniądze należą już do Animatorów Sp. z o.o. Kiedy powiedziałam, że pracujemy jak kancelaria to właśnie to miałam na myśli. To znaczy, że pieniądze z puli trafiają do wszystkich. Czym więcej zarabiamy, tym wszyscy więcej na tym korzystamy, choć niektórzy z nas mają wyższą lub niższą prowizję z pieniędzy za nasze usługi. Było to zależne od stażu. Więc utrata moich pieniędzy nie tylko krzywdziła

mnie, czy uchybiała Bertowi, ale obniżała zarobki reszty. Większość z nich miała rodziny, dzieci. W rzeczywistości przychodzili do mnie masowo i pytali czy mogłabym być bardziej elastyczna w kwestii opłat za moją konsultacje, czyli, że mam ich brać więcej. Manny miał córkę, która wybierała się na bardzo drogie studia, a Jamison płacił alimenty swoim trzem byłym żonom. Same łzawe historie a przynajmniej większość z nich, za wyjątkiem Larrego, który miał więcej na głowie niż ja. Więc starałam się być milsza, a przynajmniej godziłam się porozmawiać z ludźmi, kiedy oferowali taką skandaliczną sumę pieniędzy. Czasami. - Co to za robota? - Zapytałam. Nie brzmiałam na szczęśliwą, ale zapytałam. Bert aż się cały rozpromienił. Czasami podejrzewałam, że to on stał za tymi pielgrzymkami do mojego gabinetu, ale Manny i Charles przysięgali na wszystko, że on ich do tego nie namawiał. Jamisonowi i tak bym nie uwierzyła, więc nawet go o to nie pytałam. - Syn Brownów zmarł trzy lata temu. Chcą abyś go wskrzesiła, potrzebują zadać mu kilka pytań. Moje oczy zwęziły się nieprzyjaźnie. - Opowiedz mi wszystko, Bert, jak na razie nie odrzuciłabym tego zlecenia. Odchrząknął i zaczął się wiercić. Zazwyczaj Bert tego nie robił. - Cóż, ich syn został zamordowany. Wyrzuciłam ręce w powietrze. - Cholera, Bert, nie mogę wskrzesić ofiary morderstwa. Nikt z nas nie może. Dałam ci listę na której widnieją rzeczy których nie podejmie się nikt z nas, głównie z legalnych powodów, a to jest jeden z nich. - Kiedyś to zrobiłaś. - Tak, zanim odkryłam co się stanie kiedy wskrzesisz ofiarę morderstwa jako zombie i zanim nowe prawo weszło w życie. Zamordowana osoba wstaje z grobu i idzie po swojego mordercę, bez żadnego jeśli czy ale. Będą przedzierać się przez wszystko i każdego kto stanie im na drodze. Zdarzyło mi się to już dwa razy, Bert. Zombie nie odpowiadają na pytania kto je zabił, one po prostu wstają rozwścieczone i próbują znaleźć tego, kto to zrobił. - A policja nie może ich w tedy śledzić, coś jak z psami gończymi? - Te psy gończe, jak je nazywasz, rozerwą ludzi na strzępy i wedrą się do ich domów. Zombie wytyczają sobie najkrótszą drogę do ich oprawców. A obecne prawo stanowi , że animator, który wskrzesi zombie, będzie odpowiedzialny za wszelkie szkody, w tym śmierć. Jeśli któreś z nas przywoła tego chłopca z grobu, a on kogoś zabije, nawet swojego zabójcę, to my będziemy oskarżeni o to morderstwo. Morderstwo z magicznym wykroczeniem. To automatyczny wyrok śmierci. Więc nie, nie zrobię tego, podobnie jak każdy z nas.

Wyglądał na przygnębionego, prawdopodobnie przez pieniądze. - Powiedziałem im, że im to wyjaśnisz. - Powinieneś zrobić to sam, Bert. Rozmawialiśmy już o tym kiedyś. - Zapytali mnie czy jestem animatorem, odpowiedziałem, że nie, więc mi nie uwierzyli. Powiedzieli, że jeśli tylko będą mogli się spotkać z panną Blake, są pewni, że zmienisz zdanie. - Jezu, Bert, to jest naprawdę niesprawiedliwe. Nie mogę tego zrobić i patrzeć jak ich syn wstaje z grobu i zamienia się w powłóczące nogami mordercze zombie. To ich nie uzdrowi. Uniósł brwi. - Cóż, nie mogę powiedzieć, że wytłumaczyłem im to tak jak ty, ale przysięgam, że powiedziałem im nie. - Tak czy siak spotkam się z nimi, ponieważ oferują piętnaście kawałków za godzinę mojego czasu. - Mogłem wyciągnąć od nich dwadzieścia kawałków. Są zdesperowani. Widać to po nich. Jeśli ich spławimy, będą próbować znaleźć kogoś mniej renomowanego, mniej legalnego. Zamknęłam oczy i wypuściłam powietrze długim powolnym westchnieniem. Nienawidziłam tego, że miał rację, ale tak właśnie było. Kiedy ludzie osiągają pewien poziom desperacji, robią głupie rzeczy. Idiotyczne, nierozsądne straszne rzeczy. Byliśmy jedyną firmą animatorów na Środkowym Zachodzie. Była jeszcze jedna w Nowym Orleanie i w Kalifornii, ale oni również się tego nie podejmą, z tych samych powodów co my. Nowe prawo. Można powiedzieć, że zaoszczędziło by to klientom bólu, ale szczerze mówiąc pomysł, że możesz wskrzesić z grobu ofiarę morderstwa i po prostu zapytać kto mu to zrobił, było tak kuszące, że kilkoro z nas spróbowało to zrobić. Myśleliśmy, że dzieje się tak z powodu traumy wywołanej nagłą śmiercią, albo z braku mocy animatora, ale tak nie było. Jeśli cię zamordowano, wstajesz z grobu tylko z jedną myślą w twoim martwym mózgu: ZEMSTA. Dopóki masz tę zemstę, nie słuchasz niczyich rozkazów, nawet animatora czy kapłana voodoo, który cię wskrzesił. Ale tylko dla tego, że nikt z cieszących się dobrą reputacją specjalistów tego nie zrobi, nie oznacza, że ktoś zły tego nie uczyni. Byli ludzie tu i tam, na terenie całego kraju, którzy mieli talent ale byli bez morale. Żaden z nich nie pracował dla profesjonalnych firm, ponieważ albo byli zwalniani z pracy za brak wierzytelności, albo nigdy nie byli zatrudnieni. Niektórzy dlatego, że nie chcieli a niektórzy z obawy o swoje ciche interesy. Starali się nie zwracać na siebie uwagi i nie reklamować za dużo, ale jeśli zaczniesz machać dwudziestoma

patykami to zaraz wychodzą na wierzch. Brownowie, jeśli tylko odpowiednio zapłacą, znajdą kogoś kto zrobi to o co prosili. Kogoś kto przedstawi im się fałszywym nazwiskiem, wskrzesi dzieciaka i zwieje z pieniędzmi, oraz zostawi osieroconych rodziców by posprzątali bałagan i wyjaśnili wszystko policji. Była pewna precedensowa sprawa w Nowej Anglii, w sądzie najwyższym, szukali osoby która zapłaciła magicznemu praktykowi aby ten zabił kogoś za pomocą czarów. Nie wiem jakby się to wszystko potoczyło, prawdopodobnie trafiło by to do Sądu Najwyższego zanim by jeszcze zostało powiedziane czy zrobione. Nigdy sobie nie wybaczę jeśli Brownowie znajdą kogoś mniej odpowiedzialnego i skończy się to dla nich karą śmierci. To znaczy, że będzie kiepsko, zwłaszcza jeśli mogę zapobiec temu tutaj i teraz. Rzuciłam Betowi spojrzenie, na które zasłużył. Takie, które mówiło, że wiedziałam, że był zachłannym sukinsynem, który odrzucił pieniądze z innych powodów niż te humanitarne. Usiadł wygodnie i uśmiechnął się do mnie, ponieważ wiedział co to specyficzne spojrzenie oznaczało. Oznaczało, że to zrobię, nawet jeśli tego nienawidziłam.

Rozdział 29 Tłumaczenie: Fanmoon Korekta: Nat_us Pani Barbara Brown był blondynką, a pan Steve Brown brunetem z pasmami siwizny po bokach. Był od niej wyższy o jakieś pięć cali, ale nie licząc tego, pasowali do siebie. Wciąż można było dostrzec w niej ładną cheerleaderkę z okrągłą twarzą, którą była w liceum. A zaś w jego ramionach i posturze nadal można było zobaczyć futbolistę, jednak dodatkowa waga i lata oraz żal przysłoniły to kim byli. Ich oczy były nienaturalnie jasne, jakby dalej byli w szoku. Ona mówiła za szybko, on z kolei za wolno, jakby musiał przemyśleć każde wypowiadane słowo. Odzywała się, jakby mówienie o jej synu było przymusem, inaczej by wybuchła bądź się załamała. - Był piątkowym uczniem, panno Blake, a to obraz który namalował. To akwarela przedstawiająca jego młodszą siostrę. Miał taki talent. Uniosła obraz który wyciągnęła z cienkiej teczki, takiej jak na prace artystyczne. Posłusznie spojrzałam na obraz. Rysunek był bardzo delikatny, wszystko jasno niebieskie i delikatnie żółte, a loki dziecka były prawie białe. Uśmiechnięta mała dziewczynka, a artysta uchwycił blask w jej oczach, co zwykle udaje się tylko kamerze wideo. Malunek był dobry. A jak na dziecko z podstawówki, był spektakularny. - To wspaniały obraz, pani Brown. - Steve nie chciał, żebym go przyniosła. Powiedział, że nie musi go pani oglądać, ale pomyślałam, że jeśli zobaczy pani jaką był osobą, to chętniej zrobi to, czego chcemy. - Po prostu nie sadzę aby obrazy Steva miały jakikolwiek wpływ na panią Blake, Barbaro, to wszystko. Gdy skończył mówić, poklepał jej rękę, na co w ogóle nie zareagowała. Tak jakby jej wcale nie dotknął. Zaczęłam rozumieć, kto był siłą napędową tej tragicznej farsy. Ponieważ to była farsa. Nie mówiła jakby chciała żebym przywróciła jej syna jako zombie, aby mógł powiedzieć, kto go zamordował. Mówiła jakby chciała mnie przekonać abym zrobiła z niego Łazarza i naprawdę sprowadziła go z powrotem. Czy Bert wyczuł to w jej głosie lecz zignorował, czy też próbowała tego tylko na mnie? - Był gwiazdą biegaczy i grał w drużynie futbolowej. Otworzyła książkę rocznikową w odpowiednim miejscu, patrzyłam jak Stevie Brown biegnie w krótkich spodenkach z pałeczką w ręce, głową odrzuconą do tylu i wyrazem pełnej koncentracji na twarzy. Włosy miał ciemne

i nie za długie. Stevie Brown klęczący na ziemi w pełnym ubraniu futbolisty z kaskiem leżącym na ziemi, obok jego ręki. Uśmiechał się do obiektywu. Grzywka opadała mu na oczy. Miał włosy ojca i młodszą, szczuplejszą wersję twarzy swojej matki, za wyjątkiem ust i oczy, te były po ojcu. Zobaczyłam kolejne zdjęcie ze szkolnego albumu, pochylał się nad stolikiem, z bardzo poważną twarzą. Wyglądał jak ktoś kto biega na bieżni, szczupły, umięśniony ale nie za bardzo. Nie wybrałabym go do gry w football, nie był na tyle silny. Ale kto wie czy nie nabrałby masy w późniejszym czasie. Jednak nie dostał takiej szansy. Bal, on i jego starsza dziewczyna zostali ukoronowani na króla i królową. Ich zdjęcie było zrobione przed tłem z fałszywych gwiazd i w akompaniamencie za dużej ilości cekinów. Uśmiechał się do aparatu. Ściął włosy, były grube i schludnie ułożone, pasowały bardziej do jego twarzy niż te kiedy biegł po torze. Jego ramiona były nieco szersze niż w albumie szkolnym, czy w porównaniu ze zdjęciem na bieżni. Wydawał się wyższy i miał biały smoking. Dziewczyna była blondynką i wyglądała jak szczuplejsza i wyższa wersja jego matki. Kobieta wyglądała pewnie i ślicznie z uśmiechem który był bardziej tajemniczy niż Steva. Patrząc na ich fotografie oczywiste było, że nie spodziewali się tego iż za mniej niż sześć godzin będą martwi. - Cathy i Steve byli parą niemal dwa lata. To była szkolna miłość, zupełnie jak w naszym przypadku. - Gdy to mówiła pochyliła się do przodu, ciągle oblizując rozchylone usta jak by miała problem z ich wysychaniem. Jej mąż klepał ją po dłoni i patrzył na mnie tymi dobrymi, ciemnymi oczami, identycznymi jakie miał jego martwy syn. Posłał mi przepraszające spojrzenie. Przepraszał mnie, że musiałam to oglądać, słuchać i być tutaj. Nie byłam subtelna w przekazywaniu wiadomości oczami, najlepsze co mogłam zrobić to kiwnąć głową współczująco i dać mu więcej kontaktu wzrokowego niż dałam jej. W niewidoczny dla żony sposób powtórzył mój gest. Przez chwile rozumieliśmy się bez słów: "Widzę cię" "i ja ciebie też". "Tak, rozumiem o co ci chodzi", "tak, ja też rozumiem". Gdybym była lepszą dziewczyną powiedziałabym coś pocieszającego. - Wygląda na to, że był wspaniałą osobą. - Powiedziałam. Pochyliła się nieco bardziej, dzierżąc w dłoni mały fotograficzny album, jeden z takich, które noszą ze sobą babcie w swych torebkach. Gmerała w nim i otworzyła na stronie gdzie mogłam zobaczyć ciemnowłosego niemowlaka, większego brzdąca, a następnie ucznia podstawówki. Położyłam rękę na jej dłoni, powstrzymując ją tym samym od przewracania strony. - Pani Brown, Barbaro... -Nie chciała na mnie spojrzeć. Jej oczy były coraz bardziej

błyszczące. - Barbaro, nie musisz udowodniać mi, że twój syn był dobrym dzieckiem. Wierzę ci. Pan Brown wstał i próbował pomóc jej schować album fotograficzny z powrotem do torebki. Nie chciała tego zrobić, a on odpuścił. Oparła się ponownie o biurko i na powrót zaczęła przekładać strony. - Tu zdobył nagrodę na szkolnych targach nauki. Nie wiedziałam jak mam ją powstrzymać nie będąc jednocześnie okrutną. Oparłam się do tyłu i przestałam patrzeć na zdjęcia. Nawiązałam kontakt wzrokowy ze Stevem i zobaczyłam, że jego oczy również zrobiły się bardziej błyszczące. Jeśli oboje zaczną płakać, ja wychodzę. Jeśli mogłabym im pomóc, zrobiłabym to, ale nie mogłam. I prawdę mówiąc, nie sądzę, aby Barbara Brown przyszła do mnie, abym stworzyła zombie. Spojrzałam w dół na zdjęcie Steva, był w ósmej klasie i to był jego pierwszy rok w drużynie futbolowej. To mnie zaskoczyło, bo myślałam, że jego ojciec zapisał go do ligi juniorów. Ten fakt sprawił, że zaczęłam mieć lepsze zdanie o Steve, który zechciał poczekać, aż jego syn sam zapragnie grać. Przykryłam jej ręce i album swoimi rękami. Przycisnęłam na tyle, że w końcu musiała na mnie spojrzeć. Jej oczy były dzikie, jakby łzy były teraz naszym najmniejszym zmartwieniem. Było coś prawie agresywnego w tym spojrzeniu. W myślach zmieniłam to, co chciałam powiedzieć, ponieważ nie była gotowa na to co mam jej do powiedzenia: "Wyjdź, nie mogę ci pomóc." - Powiedziałaś mi, że stało się to na balu maturalnym, ale nie podałaś mi szczegółów. I tak naprawdę ich nie chciałam, za to chciałam zatrzymać potok tych zdjęć i wspomnień. Morderstwo mogłam znieść. Wycieczka po zakamarkach pamięci działała mi na nerwy. Jej oczy poruszały się nerwowo to w prawo to w lewo, w końcu oparła się z powrotem o fotel, ale album zostawiła w moich rękach. Zostawiłam go otwartego na zdjęciach z jego trzynastych urodzin. Uśmiechnięte twarze jego i jego przyjaciół skupionych wokół tortu. W burczącym dźwięku wypuściła powoli powietrze. To nie jest dźwięk jaki się słyszy na co dzień. Przełknęła nerwowo i sięgnęła po rękę męża. On nadal stał. Jego twarz złagodniała tylko dlatego, że go dotknęła. - Znaleźli samochód Steva jakby zboczył z drogi i zaparkował bliżej rowu. Policja myśli, że chciał podwieźć kogoś stopem. - Powiedział jej mąż. - Steve nie wziąłby nikogo obcego do samochodu. - powiedziała stanowczo Barbara. Cathy też by się na to nie zgodziła.

Jej oczy zrobiły się mniej dzikie. - To były dobre dzieciaki. - Jestem pewna, że tak, pani Brown. Wydaje się, że ludzie chcą zrobić ze zmarłych świętych, jak gdyby ich sama dobroć miała ich chronić. Czystość nie była tarczą przeciwko przemocy, ale to fakt, że czasami niewiedza mogła zabić cię szybciej. - Nie powiedziałem, że nie byli dobrymi dziećmi. - odparł Steve. Kobieta zignorowała go i zabrała od niego rękę. Splotła dłonie na torebce jakby musiała się czegokolwiek trzymać, a jego ręka nie była wystarczająca. - Nie wzięli by nieznajomych do samochodu. Steve bardzo chronił Cathy. Nie zrobiłby tego. Była tak pewna tego co mówi, że dalsza rozmowa nie miała sensu. - A jeśli znał te osoby które podwoził? - Zapytałam. To wydawało się nią wstrząsnąć. Zmarszczyła brwi, a jej oczy przeskakiwały to w lewą to w prawą stronę, niczym uwięzione w pułapce. – Nikt, kogo znamy, nie skrzywdził by Steva czy Cathy. Była pewna co do obcych, ale w tym wypadku traciła rezon. Gdzieś w jej rozumowaniu świtała myśl, że musieli zabrać jakiś nieznajomych do auta, albo osoby które znali. Nie było innych opcji. - Policja uważa, że ktoś ich może przymusił do tego na przykład przy użyciu broni. powiedział Steve. W kółko potrząsała głową. - Nie mogę znieść myśli, że ktoś celował do nich z broni. Po prostu nie mogę pojąc, jak ktoś mógł zrobić tak straszną rzecz. Poklepał ją po ramieniu. - Barb, może lepiej przeczekasz w drugim pokoju, a ja tutaj skończę naszą rozmowę z panną Blake. Kobieta wciąż kręciła głową. - Nie, nie, ona nam pomoże. Sprowadzi Steva z powrotem, a on nam powie kto zabił jego i Cathy i wszystko będzie lepiej. My musimy wiedzieć kto dopuścił się czegoś tak okropnego. Popatrzyła na mnie a jej oczy przejaśniały na chwilę. - Steve i Cathy nie zabraliby nikogo obcego do samochodu. Rozmawialiśmy z nim o tym. Wiedział, że jeśli ktoś celowałby do niego z broni i chciałby mu ukraść samochód, miał odpuścić i oddać auto. Rozmawialiśmy o tym odkąd był małym chłopcem. Wstrzymała oddech, ale jeszcze się nie rozpłakała. - Wiem, że zrobiłby to co mu kazałam. Chwyciłby Cathy i pobiegł do lasu. Samochód był zaparkowany tuż obok lasu. Mogli się tam ukryć. To musiał być ktoś, kogo znał on lub ona. Ktoś, kogo my znaliśmy,

panno Blake. - Powiedziała, zmieniając ton głosu. - Nasz piękny chłopiec został nam odebrany przez jedną z osób, która bywała w naszym domu, jadła nasze jedzenie, przynosiła kwiaty. Ktoś jest potworem, a my nie zdawaliśmy sobie z tego sprawy. To był prawdziwy koszmar. Nie tylko dlatego, że ich syn oraz jego dziewczyna zostali zamordowani, ale że mordercą musiał być ktoś, kogo państwo Brown znali. Jak to musi być, kiedy patrzysz na twarze znajomych i ich dzieci i zastanawiasz się które z nich to zrobiło. Może ty, a może ty. Kto z was to zrobił? Nie mogłam się z tym nawet sprzeczać, ponieważ statystycznie w osiemdziesięciu procentach możesz zginać z rąk osoby, którą znasz, niż przez kogoś obcego. Zatrważające doniesienia, ale prawdziwe. - Powiedziałaś "potwór". Powiedziałaś, że zabito twojego syna, ale nie powiedziałaś w jaki sposób. Może to było coś nadnaturalnego. Może był więcej niż jeden powód, dla którego zgłosili się do mnie. Miałam nadzieję, że będę mogła im pomóc. Zakryła dłońmi twarz i zaczęła płakać, wcale nie cicho. Steve Brown szeptał coś do niej, jakby już wcześniej widział taki szloch. - To co im zostało zrobione, panno Blake, co zostało uczynione, było potworne. On nie wyglądał mi na człowieka który w swoim życiu nadużywał tego słowa. Myślę, że nie wybrał tego określenia pochopnie. Pani Barbara Brown jednocześnie płakała i kołysała się w przód i w tył. Jej szloch musiał być głośniejszy niż sądziłam, ponieważ zadzwonił telefon na moim biurku. Z zaskoczenia aż podskoczyłam, ale odebrałam. To była Mary, nasza bardzo dobra sekretarka. - Czy wszystko w porządku? - Nie - odparłam. - Czy mam udawać, że masz następnego klienta? - Piętnaście minut. - Powiedziałam. - Albo szybciej jeśli zrobi się głośniej? - zapytała Mary. - Tak, tak było by dobrze. Rozłączyłam się, obiecując sobie, że muszę wysłać Mary kwiaty, może czekoladki, albo to i to. Steve Brown próbował uspokoić żonę. Przestała się kołysać i oparła o niego. Zawodzenie nieznacznie ucichło. Kiedy spojrzała na mnie, w jej oczach na powrót pojawiła się obietnica przemocy. Jeśli wiedziałaby kto to, nie byłam pewna co mogłaby im zrobić. Widząc jej wzrok, nie byłam taka pewna, że będzie czekać na sędziego i ławę przysięgłych.

Mówiła bardzo szybko, wyrzucając z siebie potok słów. - Oni zgwałcili Cathy, zgwałcili ją i okaleczyli Steva, oni ucięli... - Barbara przestała mówić, spazmatycznie zasłaniając usta dłońmi, niesamowicie szeroko otwarła oczy. Nie było w tym spojrzeniu zbyt dużo zdrowego rozsądku. Nie spuszczając z niej wzroku, zapytałam Steva Browna. - Więc ktoś zaproponował im podwiezienie po tym jak mięli problemy z samochodem, i w tedy... - Znaleźli ich w szopie w lesie. - powiedział. – Oboje zostali zgwałceni. Powiedział to tak spokojnym i bezbarwnym głosem jakby nie czuł nic, jakby jego świadomość była gdzie indziej. Zepchnął swój ból daleko, najdalej jak mógł, ponieważ cierpienie Barbary było ważniejsze niż jego i bardziej pochłaniające. - Oni ucięli mu... - Niemal się załamał ale zebrał się w sobie, widziałam jak jego twarz walczy o utrzymanie spokoju. - Oni go wykastrowali. - Jedno z jego oczu mimowolnie zadrgało. - Podczas gdy jeszcze żył. Jego głos stał się bardziej miękki. - Policja nigdy tego nie znalazła - powiedziała ostrym głosem jego żona - nie mogli tego znaleźć. Potwory zabrały jego fragment, a policja nie mogła tego znaleźć. Musieliśmy pochować go bez tego. Zabrali to, a my nie możemy mu tego oddać z powrotem. Jej głos stawał się coraz głośniejszy, jeszcze nie krzyczała ale niewiele brakowało. Przenikliwy krzyk histerii wkradał się do płaczu. - Nie zabrali nic od Cathy, dlaczego jej nie pocięli? Dlaczego tylko Stevie? Dlaczego? Po co im był potrzebny jego kawałek? Po co? Gdybym miała broń pełną Valium, użyłabym jej. Ale nie miałam. To było straszne i okropne, ale nie mogłam dla nich tego naprawić, nie potrzebowałam kolejnego koszmaru do mojej listy. Nie mogłam im pomóc. To był ludzki potwór, a ja byłam ekspertem w innej dziedzinie potworów. W końcu postanowiłam im to powiedzieć. - Pani Brown. Pani Brown, Barbaro! krzyknęłam ale to jej nie uspokoiło. Zatraciła się, utonęła w smutku i żalu. Krzyczałam ale nie było nikogo w domu, kto mógłby mnie usłyszeć. Mary otworzyła drzwi, musiała powtórzyć coś dwa razy zanim ją usłyszałam przez zawodzenie pani Brown. - Masz kolejnego klienta Anito. Minęło już piętnaście minut. Mary patrzyła na mnie a jej oczy lekko się rozszerzyły. Kiedyś pracowała w urzędzie sądowym i w kancelarii u adwokata od spraw karnych, więc już widywała ludzi w żałobie czy napadzie histerii, ale to tutaj to była jakaś dziwna odmiana, która nie spodobała się jej ani mnie. - Użyję innego gabinetu panie Brown. Dam wam kilka minut abyście z żoną doszli do

siebie. Barbara Brown podbiegła do mnie. - Proszę, panno Blake, proszę, błagam pomóż nam. Złapała za przód mojego żakietu. Jej ręka musnęła wierzch mojej broni, zatrzymała się lecz tylko na chwilę. Następnie uczepiła się mocno klap marynarki. Gdyby była mężczyzną pewnie by mną szarpnęła, ale nie zrobiła tego. Ona po prostu przylgnęła do mnie i błagała. Proszę, Steve, pokaż jej czek. - Barbaro, ona nam nie pomoże. Kobieta mocniej wbiła ręce w marynarkę, zwijając materiał w pięściach. To była kobieca marynarka, nie męska, po prostu nie było tu na tyle materiału aby traktować go tak brutalnie. Materiał ciągnął mnie za ramiona do przodu ograniczając moją mobilność, uniemożliwiając mi tym samym sięgnięcie po broń. Nie sądzę aby rozmyślnie do tego dążyła i raczej nie będę potrzebowała broni, ale to była dla mnie standardowa polityka. Dla nikogo nie robię wyjątku, jeśli chodzi o moją broń, nikogo. Problem polegał na tym, że nie wiedziałam jak się mam od niej uwolnić, nie robiąc jej fizycznie krzywdy. Nie chciałam tego robić. - Steve, pokaż jej czek. Była tak blisko mnie, że wydawało się to niemal intymne, tak blisko jak do pocałunku, ale za blisko do walki. - Pokaż mi cokolwiek ona chce żebym zobaczyła, panie Brown. - Powiedziałam ciągle spokojnym głosem, bez gniewu, nie okazując tego co myślałam na prawdę, żeby się ode mnie w końcu odpieprzyła. Nie byłam nieczuła, ale jakaś obca osoba naruszała moją przestrzeń osobistą, a tego nigdy nie lubiłam. Jego wygląd był przepraszający kiedy wyciągał coś z górnej kieszenie swojej marynarki. To był jeden z tych ogromnych czeków gotówkowych. Uniósł go tak abym mogła widzieć wyraźniej. Suma opiewała na sto trzydzieści tysięcy dolarów, płatnych gotówką. - Proszę wziąć czek, panno Blake. Podpiszemy go, dzisiaj, tutaj. W tej chwili. Pokręciłam głową, i delikatnie położyłam ręce na jej, miałam zamiar ją jakoś od siebie odczepić. - Nie mogę przyjąć od was pieniędzy, panie Brown. - Starałam się podważyć jej ręce, ale zacisnęła je mocniej. Zdaje się, że moja marynarka już na stałe będzie pomięta. - To nasze oszczędności życia, ale możemy jeszcze spieniężyć dom. Możemy zapłacić więcej.

Jej oczy błyszczały jasno tuż przy moich. To była nienaturalna jasność i zastanawiałam się czy była na jakiś lekach. Jeśli tak, to nie działały. Nie dałabym rady oderwać od siebie jej dłoni, nie raniąc jej, czego wciąż nie chciałam robić. Poklepałam ją po ręce, próbując być przyjazną. - To nie kwestia pieniędzy, pani Brown. Gdybym mogła wskrzesić waszego syna i dowiedzieć się kto to zrobił, uczyniłabym to. Przysięgam na Boga, że bym to zrobiła, ale to nie działa w ten sposób. Nathaniel stał przy drzwiach. Posłał mi spojrzenie sugerujące: czy mogę ci jakoś pomóc? Nie mogłam nic wymyślić, więc minimalnie pokręciłam tylko głową. Mary musiała iść po Berta, ponieważ pojawił się w drzwiach tuż za nim. - Pani Brown, proszę puścić Anitę. Mówiłem wam, z jakim efektem przebiegnie to spotkanie. Jego głos był niemal śpiewny, jakby miał to wyćwiczone. Raczej nie robił tego dla mnie, ale nie każdy miał mój urok i zdolności do straszenia ludzi. Zazwyczaj większość klientów robiła się nerwowa widząc broń, ale Barbara Brown miała w dupie mój pistolet. Zerknęła na Berta, ale potem obróciła się natychmiast do mnie, z rękoma w dalszym ciągu mnącymi moją marynarkę. - Nie możesz odmówić, panno Blake, jeśli powiesz nie, to będzie oznaczało koniec, a przecież nie może tak być. Z każdym wypowiadanym słowem zaczynała mną delikatnie potrząsać. - A to - potrząśnięcie - nie może być - potrząśnięcie koniec. - Potrząśnięcie. Matko Boska jak miałam jej pomóc i sprawić żeby się ode mnie odczepiła, nie czyniąc jej krzywdy. Mieliśmy doradców od takich spraw, ale wątpię by udała się do jakiegoś. Niebyła na etapie - potrzebuję pomocy - tylko na fazie - zaraz zwariuję. Przestałam próbować odczepić ją od siebie, ale miałam już dość tego potrząsania. Zdecydowałam się na prawdę. - Zamordowany zombie zabija swojego zabójcę. - Chce żeby byli martwi. - Niemal to wykrzyczała, zaciskając uchwyt i plując na mnie podczas wypowiadania słów. - Zombie przecina ścieżkę zniszczenia przez wszystko i wszystkich do czasu, dopóki nie zamorduje swojego oprawcy. Widziałam jak zombie zabija przez przypadek niewinnych przechodniów. - Stevie by tego nie zrobił, - powiedziała, a jej twarz była tak blisko mojej, że musiałabym się odchylić by na nią spojrzeć, co było niemożliwe ponieważ trzymała w dłoniach taką ilość mojego żakietu, że byłam uwięziona. - Steve był łagodną osobą. Nikogo

nigdy nie skrzywdził. On by nam powiedział kto zrobił mu tę okropną rzecz. - Pani Brown, Barbaro. - powiedziałam, a ona spojrzała na mnie jakby jednak gdzieś kryła się jeszcze odrobina zdrowego rozsądku. - To nie będzie Steve, Barbaro. To będzie chodzący trup. To nie będzie twój syn, tylko jego ożywiona skorupa. Zniżyła twarz tak, że mogłam teraz patrzeć na czubek jej blond głowy. Jej ramiona opadły, miałam nadzieje, że w końcu uda mi się oswobodzić. Bert powiedział - Pani Brown, zapraszam do mojego biura na kilka minut, abyśmy się wszyscy mogli uspokoić i zając resztą dnia. Myślę, że chodziło mu bardziej o to drugie. Kobieta zesztywniała, miałam tylko sekundy aby zdecydować, czy chce jej naprawdę zrobić krzywdę czy nie. Zawahałam się i to wystarczyło. Na powrót złapała mnie ciasno za marynarkę, tak, że nie mogłam się cofnąć ani podnieść ręki do góry dopóki mnie nie puści. Podrapała moją twarz. Robiąc to, uwolniła jedną rękę. Podniosłam ramię do góry, tym samym blokując jej dostęp do moich oczu. Puściła drugą rękę, złapałam ją za nadgarstek jednocześnie ją od siebie odciągając. Użyłam jej własnego impetu, by ją odwrócić, skończyła klęcząc na kolanach z jedną ręką wykręconą do tyłu i moją ręką obejmującą jej ramiona. Nie wykonałam tego uchwytu do końca, ponieważ mogłabym ją udusić, jednak miałam nadzieje, że ktoś ją ode mnie zabierze zanim sprawy potoczą się za daleko. Twarz piekła mnie intensywnie, pod okiem aż do połowy policzka. Nawet zanim poczułam pierwszą stróżkę, wiedziałam, że to będzie krwawić, po prostu miałam co do tego przeczucie. Krzyczała głośno i chrapliwie. Steve Brown znajdował się najbliżej nas. - Sprawiasz jej ból. - Powiedział. - Ja jej sprawiam? - Powiedziałam. - To ona przed chwilą próbowała wydrapać mi oczy. Nie trzymałam jej tak jak powinnam, starałam się być nadal miła dla wariatki pogrążonej w żałobie. Obróciła się w moim uścisku i wbiła paznokcie w moją rękę. Wzmocniłam uchwyt na jej gardle, a drugą rękę boleśnie wykręciłam bardziej do tyłu. Krzyknęła ale ucichła raptownie ponieważ nieco ją przydusiłam. Wiedziałam, że jeśli tak dalej pójdzie, może zemdleć. Wiedziałam żeby jej nie zmiażdżyć krtani ani nic bardziej głupiego. Przyznaję, że byłam wkurzona, ale pan Brown nie powinien był robić tego, co właśnie zrobił. Krzyknął: - Puść ją! O dziwo powiedziałam spokojnie. - Jeśli nie potrafisz jej kontrolować, to ja to zrobię. Szamotała się więc schowałam głowę głębiej przy jej ciele. Potem zdarzyły się dwie

rzeczy na raz: Nathaniel powiedział - Anito uważaj, a Mary zaczęła krzyczeć. Uniosłam głowę w sam raz aby zobaczyć, że Steve Brown trafia mnie ciosem w twarz. To wstrząsnęło moją głową nieco rozmywając mój obraz. Jego uderzenie nie zabolało od razu, tak jak jej zadrapania. Możesz zazwyczaj osądzać jak zły był uraz po tym w jakim czasie dociera do ciebie uczucie bólu. Szybki ból: małe i średnie obrażenia. Powolny: nie jest najlepiej. To było dobre uderzenie, czyste i solidne. Myślę, że oczekiwał, że zejdę bo miał zaskoczony wyraz twarzy. A może nigdy tak mocno nie uderzył kobiety, a może wcale. Mieliśmy jedną z tych długich sekund, które wydają się trwać wiecznie, ale tak naprawdę to tylko mgnienie oko, patrzyliśmy na siebie nad głową jego żony. Widziałam jak jego usta się poruszają, ale nie słyszałam, co powiedział. Słychać było tylko wysoki, biały szum i smak krwi w ustach. Nie miało znaczenia, że to była moja własna krew. Liczyło się tylko to, że to była krew, a ja byłam wściekła. Miałam taką chwilę, dosłownie jedno uderzenie serca, że czułam skórę Barbary Brown niczym najsłodsze perfumy. Moment w którym poczułam jej skórę, słoną i niezdrową, chorą, jakby jej żal, niczym trucizna, wysączał się z jej porów. Była ranna, odczuwała ból, a ja mogłam zakończyć jej cierpienie. Schowałam się za nią mocniej, tak aby jej mąż nie mógł mnie znów uderzyć, nie narażając jej tym samym na swój cios. Wciąż nie byłam w stanie go usłyszeć, ale za to mój słuch wychwycił coś innego. Słyszałam bicie jej serca. Tak głośno, tak bardzo głośno. To był gruby, mięsisty dźwięk, nie taki delikatny jak przez stetoskop. Wydawało się niemal jakbym miała ucho w jej piersi. To brzmiało jak życie bijące w jej ciele, szybciej i szybciej. Poprzednio Barbara Brown pachniała jedzeniem, ale teraz adrenalina kipiała przez jej system. Jakaś nienazwana cześć niej wiedziała, że coś jest nie tak. Wiedziała, że niebezpieczeństwo jest bardzo, bardzo blisko. Musiałam zamknąć oczy, ponieważ tylko wyczułam, że się do mnie zbliżał. Otwarłam oczy i ujrzałam Stevego Browna z zamiarem dotknięcia mnie. Sądzę, że chciał chwycić mnie za włosy i w ten sposób odciągnąć od swojej żony. Ale uwolniłam rękę i złapałam go, przytrzymując za nadgarstek. Moja ręka wyglądała na małą w porównaniu do jego, ale była solidna, więc kiedy próbował się wyrwać, nie dał rady. Wciąż przytrzymywałam jego żonę na kolanach, w uchwycie, za nadgarstek wykrzywiając jej rękę niemal do ramion. Gdzieś w oddali naszła mnie myśl, że jeszcze trochę a zwichnę jej ramię. Ale inna część mnie, którą czułam znacznie bliżej, sądziła, że to w porządku, przecież i tak musimy ją rozerwać żeby ją móc zjeść. W sumie prawda, jeśli mieliśmy zamiar się na niej pożywić. A mieliśmy?

Zawsze sądziłam, że bestia jest częścią pasji, ponieważ namiętne uczucia mogły ją przywołać. Tu nie było pasji, to było raczej beznamiętne. W mojej głowie nie miało znaczenia czy to dobrze czy źle. Zero współczucia, że tych dwoje było ludzkimi istotami i że niewłaściwie będzie ich skrzywdzić. Nawet nie zawracałam sobie tym głowy. Zadali mi ból, a ja byłam głodna, a ona pachniała zarazem tak dobrze i tak źle. Pachniała chorobą, zdałam sobie sprawę, że to przez leki. Czułam zapach jej potu, gryzący i gorzki. Pozwoliłam jej odejść tak nagle, że upadła na dywan, ale wciąż trzymałam rękę Stevego Browna, by następnie posłać go do żony, wykorzystując to, że się nachylił aby zobaczyć czy wszystko z nią w porządku. Poczułam zapach strachu i złości, ale nic więcej. Był czysty. Potknął się, a ja chwyciłam go za koszulę, drugą ręką pomagając sobie żeby go bliżej przyciągnąć. Mogłam usłyszeć teraz jego serce, dudniące, galopujące, tak ciężko, tak mięsiście, tak ... dobrze. Poczułam ruch za sobą, okręciłam się, ze Stevem Brownem wciąż przy sobie, ciągnąc go niedbale ale wciąż trzymając za rękę tak, że był u moich stóp. Jedzenie powinno być na ziemi. To był Nathaniel, dotykał mojej twarzy. Szarpnęłam się w tył, jak by mnie uderzył, ale ten jeden gest sprawił, że dźwięk ryknął w mojej głowie. Kobieta krzyczała. Mary pytała Czy zadzwonić po policję? - Nie - odparł Bert, - poradzimy sobie. Wątpiłam w to. Ale w tej chwili spojrzałam na pana Browna. Gapił się na mnie z szeroko otwartymi oczami i się bał. Puściłam go jakby jego skóra paliła moją. Cofnęłam się, aż wpadłam na Nathaniela. Nie patrząc złapałam go za rękę i przytuliłam się do niego. Samo dotykanie go pomagało mi myśleć. Zazwyczaj kiedy go dotykałam, wiązało się to z seksem czy jedzeniem, ale dzisiaj pomogło mi to przypomnieć sobie, że jestem człowiekiem i co to znaczy nim być. - Pomóż mi - szepnęłam. - Wszyscy wyjść - powiedział. Wszyscy gapili się na niego. Wykrzyczałam - Wynocha, wyjść, wszyscy ale już! Zaczęłam na nich biec, ale Nathaniel przytrzymał mnie w pasie, a ja mu na to pozwoliłam. Walczyłam ze sobą by się nie szamotać. Ale ciągle krzyczałam - Wyrzuć ich! Wyrzuć! Steve Brown chwycił żonę za ramię i zaczął ciągnąc ją w stronę drzwi. Bert w końcu się ruszył i pomógł ją wziąć pod drugą rękę. Patrzył na mnie jakby mnie nigdy nie widział, i

może tak było. Bert miał dar widzieć tylko to co chciał widzieć. Blada twarz Mary była ostatnią rzeczą jaką widziałam przed zamknięciem drzwi, a słowa - wyrzuć ich - zmieniły się w niemy bezkształtny krzyk. Jeden po drugim, nierówny krzyk, do czasu aż zaschło mi w gardle i opadłam w ramiona Nathaniela. Wcześniej wyczuwałam bestię tylko jak jakiegoś wielkiego pieszczocha ocierającego się o moje ciało, mój umysł, ale dziś wiedziałam, że to nie była najbardziej niebezpieczna część bestii. Najbardziej niebezpieczne, było to, że to było zwierzę, a prawdziwe zwierzęta nie mają żadnego poczucia co jest dobre a co złe. Krzyczałam, ponieważ gdybym przestała zrobienie czegokolwiek innego wiązało się z ryzykiem, że mój umysł znów się zbuntuje i nie będę mogła ponownie tego powstrzymać.

Rozdział 30 Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Nat_us Nathaniel zawołał moje imię, ale nie mogłam mu odpowiedzieć. Bałam się odpowiedzieć. Obawiałam się, że jeśli chociaż na moment pomyślę, to ten drugi umysł bez emocji ponownie przejmie kontrolę. Nathaniel upadł na kolana z rękami wciąż wokół mojego pasa. Ten nagły ruch mnie zaskoczył, zatrzymał krzyki jakby za wyłączeniem przełącznika. Ten drugi umysł rozprzestrzenił się w ciemności. Ale teraz nie był pozbawiony emocji, był przerażony. Lamparty są samotnikami. Są trzy powody, dla których spotykają się w dziczy. Walka, seks lub jedzenie. On był czymś, co mogło nas zranić, przelecieć lub zjeść. Nie było innego wyjaśnienia dla strachu, który krzyczał w mojej głowie. Sądziłam, że rozumiałam czym była reakcja walki lub ucieczki, ale się myliłam. Wszystkie ludzkie uczucia w porównaniu z tym były blade. Potrzeba by zadać cios, albo uciec, drżała we mnie aż po koniuszki palców stóp i dłoni. Przypływ adrenaliny był potężny i nigdy czegoś takiego nie czułam. Moje ciało było nią przepełnione, silniejsze, szybsze, ponieważ miałam walczyć na śmierć i życie. Pokonałam panikę, walczyłam by się nie szarpać, by nie szamotać się z Nathanielem. Mogłam uciec. Wiedziałam o tym i ten drugi umysł też wiedział. Mogłyśmy być bezpieczne. Ale ta niewielka część, która nadal była człowiekiem wiedziała, że Nathaniel by nas nie skrzywdził. Musiałyśmy mu pozwolić żeby nas przyszpilił, musiałyśmy, bo wiedziałam że mogłyśmy uciec. Ale nie wiedziałam co mogłoby się stać gdybym uciekła. Co by się stało gdyby Nathaniel nie był w stanie mnie utrzymać do czasu aż mogłabym znowu myśleć jak człowiek? Nie chciałam się tego dowiedzieć, ponieważ byłoby to coś złego, coś z czym nie chciałabym później żyć. Walczyłam żeby być spokojną. By pozwolić Nathanielowi położyć mnie na podłodze, by być bierną w jego ramionach, gdy dociskał mnie do ziemi. Ten drugi umysł krzyczał we mnie, gdy ciałem dotykałam dywanu. Piszczał, że umrzemy i wierzył w to. Nie miał tu przyjaciół. Zawsze uważałam, że przynajmniej część mojej bestii była wilkiem Richarda, ale w tej chwili wiedziałam, że tak nie było. To co ze mną walczyło nie było niczym, co by rozpoznawało struktury organizacyjne większej grupy albo sfory. Były tylko ofiary, rywale, partnerzy i młode. Żadna część mnie nie widziała Nathaniela jako dziecka.

Pozwoliłam mu przygnieść się do dywanu twarzą w dół. Moja spódnica była za krótka na to i zaczęła podjeżdżać do góry. Jego ciało dopasowało się do moich pleców, rękami trzymał mnie za nadgarstki. Zwalczałam ten krzyczący głos w mojej głowie, żeby leżeć spokojnie, żeby pozwolić Nathanielowi chwycić mnie najlepiej jak się dało. Nie miał w tym praktyki. Zrobił to w jedyny znany mu sposób. Zmusił mnie biodrami do rozsunięcia nóg, żebym nie mogła się dźwignąć na czworaka i go podnieść. Spódnica podjechała tak wysoko, że między nami nie było nic poza moimi jedwabnymi majtkami i jego spodniami. To była okropnie niepewna pozycja. Nawet tej część mnie, która nadal była sobą się to nie podobało. Ponieważ jak już zostaniesz przygwożdżony przez kogoś w ten sposób, twoje opcje znikają. Ja lubię mieć opcje. One zapewniają ci bezpieczeństwo. Nathaniel mnie nie skrzywdzi. Nathaniel mnie nie skrzywdzi. Powtarzałam to w kółko, gdy on ciaśniej się na mnie kładł. Ta część, która była bestią wiedziała, że w takiej pozycji mógłby złamać mi kręgosłup. Ja czułam, że to był wstęp do gwałtu. Wiedziałam, że Nathaniel by tego nie zrobił, prawdę mówiąc także wiedziałam, że jeśli zamierzałeś zgwałcić, to lepiej zdjąć pewne ubrania wcześniej. Ponieważ gdy już kogoś tak dopadniesz, twoje ręce będą zajęte, a męskie spodnie same się nie rozpinają. Patrząc logicznie, byłam bezpieczna, ale logika nie zawsze wygrywa gdy jesteś wystraszony. Bestia była, ponieważ nie mogła zaufać innemu lampartowi. Ja się obawiałam co mogłoby się stać gdyby najmniej dominującą osoba w moim życiu nie umiała mnie zdominować wystarczająco, żeby powstrzymać mnie przed rozdarciem jego gardła, albo przebicia się przez te cienkie drzwi w biurze i zarznięcia wszystkich na zewnątrz. Wierzyłam, że Nathaniel mnie nie skrzywdzi. Ale nie ufałam mu, że mógł mnie kontrolować i zapewnić innym bezpieczeństwo. Czy to nie dziś rano błagał mnie bym zacisnęła zęby na jego gardle i go skaleczyła? Nie ufałam mu, że mógłby być… wystarczający. Wystarczającym lampartem, wystarczającym mężczyzną, wystarczającą osobą, po prostu wystarczający. A ta wątpliwość nasiliła mój strach, nasiliła cały strach i przegrałam. Straciłam siebie. Straciłam kontrolę. Przegrałam. Ostatnia myśl, jaką miałam to muszę wstać z podłogi. Musiałam się podnieść. Zapomniałam wszystkiego, czego wiedziałam jak używać ciała, jak walczyć. Czułam jedynie panikę, a panika nie planuje. Reaguje. Przeszłam z bierności, o którą walczyłam, do szarpania się, wicia, rzucania ciałem z boku na bok. Miotałam się całym ciałem, każdym mięśniem. Dosłownie wkładałam wszystko w to, żeby po prostu wstać. Ciało Nathaniela kołysał się ze mną. Walczył, by utrzymać moje nadgarstki na dywanie, moje biodra przyciśnięte, nogi rozsunięte, żebym nie mogła podnieść się na kolana i go zrzucić. Czułam jak się na mnie siłuje. Ale nie był przyzwyczajony do bycia na górze.

Rzuciłam się na lewo i lekko nas podniosłam z ziemi. Przyparł nas z powrotem do podłogi i przez moment czułam potencjalną siłę. Niemiłosiernie silny gdy przyciskał nas do podłogi. Gdyby puścił jeden nadgarstek i użył drugiej ręki, mógłby mnie kontrolować, ale on nie miał możliwości i trzymał nadal za ręce a ja nie mogłam wstać. Mówił coś, nie wiem od kiedy, ale powtarzał coś zanim ja to zrozumiałam. – Nie zmuszaj mnie żebym zrobił ci krzywdę, Anita, proszę, proszę, proszę! – Te ostatnie słowa prawie wykrzyczał. Panika w jego głosie świadczyła o tym, że wygrywałyśmy. Sprawić, żeby się nas bał, a wtedy by nas puścił. To zachęciło kota i ponownie rzuciłyśmy się na lewo. Gdyby jego plecy nie uderzyły w biurko, zrzuciłybyśmy go. Krzyknęłam, ale nie ze strachu, tylko z triumfu. Usiedliśmy, z jego plecami opartymi o biurko. Nogami oplatał mnie w pasie. Drapałam po nich, a część mnie nie rozumiała dlaczego ubranie nie zmieniło się w krwawe pasy. Jedną ręką objął moją klatkę piersiową i dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że dłonią zasłonił moją broń. Drugą ręką chwycił mnie za włosy, ciągnąc wystarczająco mocno, że krzyknęłam. Przez moment czułam jego ciepły oddech na moim karku. Lampart krzyczał, że mógłby nam skręcić kark, a druga część mnie była zdezorientowana. Nathaniel mnie ugryzł. Wbił zęby w moją skórę, w moje ciało. Poczułam jak się we mnie zagłębiały i przestałam walczyć. Jakby przełączył przycisk, o istnieniu którego nie wiedziałam. Na początku po prostu przestałam walczyć. Ręce opadły mi bezwładnie. Ciało się zrelaksowało, a to co powinno boleć było ciepłe i krzepiące. Nathaniel zawarczał z ustami zaciśniętymi na moim ciele, co spowodowało, że ja jęknęłam. Warkot zmienił się w mruczenie, głęboki wibrujący dźwięk, a ponieważ jego usta dotykały górnej części mojego kręgosłupa, ten głęboki i pulsujący rytm wibrował wzdłuż kręgosłupa, jakby moje ciało było kamertonem dla jego głosu. Krzyknęłam, ale tym razem nie ze strachu ani z triumfu. On rozluźnił nogi wokół mojej talii. Byłam bezwładna i odprężona w jego objęciach. Przestał trzymać mnie nogami, ciało miał napięte, jakby czekał na moją reakcję, ale ja byłam poza reagowaniem. Czekałam, czekałam aby przejął nade mną kontrolę, to było jedyne określenie jakie miałam. To było jedno z najcudowniejszych odczuć, takie spokojne, bezpieczne. Jego zęby nadal wgryzały się w moją szyję, jego dłoń wciąż trzymała moje włosy, ale drugą rękę powoli odsuwał. Opadłam na niego. Moje ciało zsuwało się wzdłuż jego, trzymane w miejscu jedynie przez jego zęby i moje włosy. Moja spódnica zwinęła się wokół talii jak pasek i podjeżdżała z tyłu wyżej. Nathaniel objął mnie w pasie, podsuwając spódnicę nawet wyżej, myślę, że przypadkowo. Postawił nas oboje na kolanach, wciąż trzymając mnie w talii.

Powoli puszczał tą rękę. Ja pozostałam na kolanach, delikatnie się kołysząc, ponieważ każdy mięsień miałam rozluźniony i spokojny. Musiałam się skupić żeby pozostać w tej pozycji i nie upaść, ale jego dłoń w moich włosach i jego usta na moim karku utrzymywały mnie na miejscu i sprawiały, że chciałam tak pozostać. Ten niewielki wysiłek z mojej strony sprawiał, że odrobinę wracałam do siebie, niewiele, ale więcej mnie było we mnie. Wystarczająco, by się zaniepokoić i czerpać przyjemność z jego ugryzienia na mojej szyi. Czułam się zaniepokojona ponieważ obawiałam się co mogłoby się stać gdyby mnie puścił, czy wróciłby z powrotem ten chłodny umysł? A przyjemność odczuwałam ponieważ części mnie, która nie była tylko kotem, podobał się ten silny uścisk, zęby wbite w ciało. Wiedziałam, że czułam się lepiej, ponieważ jak przez mgłę mogłam poczuć uczucia Nathaniela. Nie jak dźwięk, nie umiałam opisać tego słowami, jak wyczuć uczucia kogoś innego. On był przestraszony, podniecony, sfrustrowany, zdezorientowany, niepewny, nieszczęśliwy, zmartwiony. Czułam każdą emocję jak pajęczyna rzucona w ciemności na moje ciało. Nic, co można zobaczyć, a gdy tego dotkniesz, rozleci się i zniknie, jakby jej w ogóle nie było. Zwierzęta nie miały tylu emocji na raz. Zdezorientowanie i przestraszenie, tak, ale nie pozostałe. Reszta uczuć to zbyt wiele dla mojej bestii. Dłoń Nathaniela grzebała przy pasku moich majtek. Moja spódnica i tak już była podwinięta powyżej mojego pasa bez jego pomocy. Zdjął mi majtki do kolan, ale przez to, że używał jednej ręki, zsuwał je sporadycznie i nie było to łatwe. Zawarczał z frustracji po mojej skórze, a to sprawiło, że oddech uwiązł mi w gardle, kolana się pode mną ugięły. Użył moich włosów jak uchwytu, pokazując, że gdybym upadła, to by bolało. To pomogło mi zostać na kolanach. Pomogło mi się skupić i wrócić odrobinę do swojej głowy. Chciałam powiedzieć jego imię. Zdawało się, że to by mogło pomóc. Ale nie mogłam myśleć o jego imieniu. Nie dałam rady wymówić go na głos. Jakby imię było pojęciem obcym. Zapach, jego zapach znałam. Starałam się to powiedzieć i zajęło mi to trzy próby, zanim wyszeptałam, – wanilia. Siłował się z moimi majtkami już prawie na kolanach. Ale z powodu tego jednego słowa przestał. Nadal trzymał mnie za włosy, ale odrobinę odsunął usta od mojej szyi, na tyle ze jego gorący oddech pieścił ranę, którą zrobił zębami. – Anita, słyszysz mnie? Jesteś tam? Czy tam byłam? Pytanie zdawało się być zbyt trudne. Czy tu byłam? Wydaje mi się, że zbyt dużo czasu zajęła mi odpowiedź, ponieważ następną rzeczą, którą poczułam, to uderzenie jego paska o mój goły tyłek. Dotyk jego spodni na mojej skórze. Bestia przycisnęła do niego moje biodra, ale nie po to by go spowolnić. Myśli nie były tak jasne, ale równoznaczne z: pokonał nas w walce, zdobył prawo do spółkowania. Teraz

wiedziałam dlaczego duże koty walczyły przed kopulacją. Musiały udowodnić, że były wystarczająco silne. Ten stary nakaz natury, by rozmnażać się tylko z najlepszymi, z samcami, które mogą przekazać twojemu potomstwu geny potrzebne do przetrwania. Lampart nie miał nic przeciwko. Była gotowa. Ja, z drugiej strony, miałam problem. Oczywiście nie pamiętałam o co chodziło. Nie mogłam myśleć. Ponieważ ludzka część mnie zgadzała się, że Nathaniel zasłużył żeby tu być. Uratował nas. Uratował wszystkich miłych ludzi za drzwiami biura. Biuro, to było to. Nie chciałam się pieprzyć w pracy. O to chodziło. Odsunęłam się od ciała Nathaniela. Przesunęłam się, a jego strach eksplodował. Nie miał możliwości żeby wiedzieć, że to ludzka część mnie chciała się odsunąć. Bestia poczuła ten przypływ strachu i wydała dźwięk, który nigdy wcześniej nie wydobył się z mojego gardła. To nie był ludzki dźwięk. On pociągnął za moje włosy tak mocno, że aż sapnęłam, ale o dziwo to mnie uspokoiło. Bolało, ale równocześnie było przyjemne i dawało pogłos tego cudownego spokoju, który czułam gdy mnie ugryzł w kark. Dotknął mojego ciała czubkiem penisa, a bestia się dla niego poruszyła. Wyszeptał, – kąt jest zły. – A potem użył moich włosów jak uchwytu oraz drugiej ręki by ustawić mnie na czworakach. Lampart przykucnął przed nim, wypinając mój tyłek jakbyśmy były w rui. Zdjął moje majtki całkowicie z moich nóg, zaplątały się o obcasy, a potem zniknęły. Może bestia miała ruję, ale ja nie. Może przez stratę bielizny, ale pozycja z dupą do góry była dla mnie odrobinę niegodna. Uniosłam się na tyle, że byłam na czworakach i nie wyglądałam jakbym się dla niego ofiarowała. Otworzyłam usta by coś powiedzieć, a on wszedł we mnie i wtedy zapomniałam, że umiałam mówić. Bestia była chętna, ale nie było gry wstępnej, a ja byłam ciasna. Przeraźliwie ciasna. Nathaniel musiał sobie wypracować miejsce we mnie. Użył dłoni i moich włosów żeby mnie przycisnąć do dywanu, więc wylądowałam tam gdzie byłam wcześniej. To było równie niegodne, ale mi nie zależało. Po raz pierwszy bestia i ja się zgadzałyśmy. Spałam z Nathanielem, ale ustaliłam bardzo jasne reguły. Nigdy nie dotknęłam go między nogami, nie specjalnie. Od zabraniania sobie pieszczot do uczucia jak się we mnie wbijał, było przytłaczające. Nie dlatego, że to było miłe, chociaż było, ale dlatego, że to był Nathaniel. Część mnie, chociaż nigdy bym tego na głos nie przyznała, czekała by przekroczyć tą granicę, odrzucić ją, nagiąć, złamać, zignorować. Wbijał się dopóki nie wszedł tak daleko jak mógł, potem się zawahał, przestał ruszać i zamarł. – Anita, słyszysz mnie?

Czy go słyszałam? Kot krzyknął w moim umyśle i ten krzyk wydobył się z moich ust. Straciłam trochę gruntu, który odzyskiwałam, ponieważ bestia nie miała żadnych problemów. To, ona, zaczęła poruszać biodrami, tak, że Nathaniel był nieruchomy, ale my wysuwałyśmy go z naszego ciała, a gdy jego czubek zdawał się wychodzić, nabijałyśmy się na niego. Jego głos, – O Boże. Ruszałyśmy się przy nim, na nim. Nabijając się tak szybko, tak mocno i tak głęboko, jak mogłyśmy. Jakby nic nie było wystarczające. Nie byłam na tyle rozciągnięta, żeby to robić tak brutalnie. Prawie czułam jak zaczepiał się na bokach, bo nie dałam sobie czasu na rozciągnięcie. Ale czułam się rozszalała. Nie było myśli o poczekaniu, tylko potrzeba. Chciałam żeby mnie przeleciał. Określenie seks było na to zbyt łagodne. Nie mogłam go zmusić, żeby zrobił co pragnęłam. Chciałam głębiej, chciałam więcej i potrzebowałam, żeby mi w tym pomógł. Puścił moje włosy, dłońmi chwycił moje biodra i zaczął poruszać się naszym rytmem, moim i kota. My pchałyśmy a on się wbijał i tak jak na parkiecie, gdy podążałam za nim, on teraz podążał za mną. To był taniec ciał, jego w moim, dopóki nie zrobiłam się mokra i gorąca, a on poruszał się we mnie z łatwością, wchodząc i wychodząc. Gdy mógł się we mnie ślizgać, wbijał się głębiej, mocniej, jakby bez słów rozumiał czego potrzebowało moje ciało. Użył dłoni by mnie lekko przesunąć, aż znalazł punkt, na którym mu zależało, a potem zanurzył się we mnie jakby chciał wyjść z drugiej strony, a ja krzyknęłam. Spojrzałam przez ramię, a jego oczy nie były lawendowe, były niebieskie z odrobiną szarości i nie były ludzkie. Koszula była rozpięta, więc mogłam zobaczyć jego brzuch i klatkę piersiową. Ruchy wykonywał brzuchem, jak tancerka wykonująca taniec brzucha, a jego rytm się zmienił, stał się bardziej nagły i w jakiś sposób płynny, albo cykliczny, jakby robił we mnie kółka. Kółka które były niżej gdy we mnie wchodził, a wyżej gdy wychodził, więc dotykał mnie całą, ale nie jednocześnie. Przez to, że był brutalny to mnie rozciągnął, sprawił, że przyjęłam go całego, a że teraz miał miejsce na grubość włosa, wykorzystał to. Użył tego w tych cyklicznych ruchach, by pieścić moje ścianki. To była jedna z najdelikatniejszych rzeczy jakie odczułam gdy mężczyzna był we mnie. Tak ostrożne, a jednocześnie pchnięcia bioder tak silne. Kontrola wymagała większej siły niż zwykłe wbijanie się we mnie. Siły tak wielu różnych rodzajów. Ruch od góry, gdy ze mnie wychodził, znajdywał to odpowiednie miejsce. Miałam już dotykany ten punkt ręką i podczas stosunku, ale nigdy dokładnie jak teraz. Za każdym razem

gdy przesuwał się po tym miejscu, mój oddech się zmieniał, a on to słyszał, ponieważ ponownie zmieniał rytm. Przesuwał się w kółko po tym małym punkcie. Nie samym czubkiem, ale główką i jak największą powierzchnią trzonka, jaką dał radę. Robił to w sposób, w jaki wcześniej miałam robione, ale za pomocą palców i dłoni. Jak zwykle, gdy to miejsce w środku było dotykane odpowiednio, wrażenie przyjemności było prawie niemiłe. Gdy mnie doprowadził, czułam jakby wszystkie płyny w moim ciele mogły latać, nie tylko te, które chcieliśmy. Zawsze tak było, to ciśnienie, większe niż przy innego rodzaju orgazmie, jakbym mogła całkowicie stracić kontrolę nad swoim ciałem. Jean-Claude musiał mi złagodzić kilka pierwszych razów. Upewnić mnie, że cokolwiek by się nie stało, to było w porządku. A wręcz cudownie. Ciśnienie rosło i rosło, tańcząc na granicy przesytu. Rozkosz tak wielka, że prawie bolesna. Przyjemność, która we mnie rosła i rosła jak jakaś powiększająca się rzecz, jakby orgazm był odrębną częścią mnie, czymś co się we mnie powiększało i mogło wybuchnąć na zewnątrz mojego ciała. Udało mi się wyszeptać, prawie wysyczeć jego imię, – Nathaniel. Zawahał się odrobinę. – Anita, czy ty…? – Nie przestawaj, proszę, nie przestawaj. Nie zapytał ponownie. Zmienił odrobinę pozycję, zamknął oczy i poddał się rytmowi swojego ciała. Spróbowałam przesunąć biodra, ale jego ręce zaciśnięte mocno na mnie przytrzymały mnie w miejscu. Ciśnienie rosło i rosło, aż moje ciało było od niego ciężkie, przepełnione nim, a potem się rozlało. Wybuchło płynem spomiędzy moich nóg, eksplodowało w moim krzyku, wystrzeliło moimi dłońmi drapiącymi dywan. Musiałam w coś wbić paznokcie, musiałam jakoś poradzić sobie z rozkoszą. Jakby przyjemność była zbyt wielka i moja skóra nie mogła jej wytrzymać. Gdybym miała w sobie bestię, rozlałaby się razem z tym płynem na moich udach. On wyszedł ze mnie, a ja leżałam na dywanie niezdolna by się ruszyć. Cholera, miałam problem ze skupieniem wzroku, nie mówiąc o samym poruszaniu się. Podczołgał się do mojej głowy, odsunął włosy z twarzy i zapytał. – Wszystko w porządku? Zaśmiałam się, potem mrugnęłam i spróbowałam skupić wzrok. Nadal sterczał ze spodni i wciąż był twardy i jędrny, i chociaż pokryty był płynem, to śluz nie był wystarczająco biały albo gęsty, by był jego. Połknęłam śmiech i odezwałam się zasapanym głosem. – Nie doszedłeś.

– Nie byłaś wystarczająco świadoma żeby mi pozwolić. Zamknęłam oczy i starałam się otrzeźwieć. Gdy je otworzyłam, ponownie mogłam widzieć bez rozmazanych krawędzi. Dobrze. – Co rozumiesz przez pozwolenie? – Zapytałam. – Nie mam orgazmu dopóki nie powiesz, że mi wolno. Moja mina musiała być wymowna, ponieważ odezwał się z uśmiechem. – Wiedziałem, że to cię zszokuje, ale spójrz na korzyści, Anito. Mogę wytrzymać bardzo długo, ponieważ tak zostałem wyszkolony. – Wyszkolony, – powiedziałam. Kiwnął głową. Ponownie zamknęłam oczy. – Błagałeś o orgazm, o stosunek. Miałeś idealną okazję i jej nie wykorzystałeś. – Otworzyłam oczy i patrzyłam na niego. – Dlaczego z niej nie skorzystałeś? – Chcę żebyś mnie pragnęła, Anito. A nie korzystała ze mnie w nagłych metafizycznych wypadkach. Usiadłam, co przypomniało mi, że nie miałam bielizny. Spojrzałam na dywan i po raz pierwszy cieszyłam się, że był ciemnobrązowy. Mokra plama nie była tak bardzo widoczna. – Gdzie jest moja bielizna? – Zapytałam. Zaczął się rozglądać, jakby sam nie był pewien. Świetnie. Miał nadal pełną erekcję, co było rozpraszające. – Jeśli nie zamierzasz… – Zaczęłam wykonywać gest, ale przestałam, – to czy możesz… to schować. Odwrócił się z bardzo szerokim uśmiechem. – Czemu, czy to ci przeszkadza? – Tak. – Odparłam z taką godnością na jaką mogłam się zebrać, opuszczając na biodra spódnicę. Podał mi moją bieliznę. Walczył z uśmiechem, ale lawendowe oczy miał nim przepełnione. Wyrwałam mu majtki z dłoni, ale nie umiałam wymyślić zgrabnego sposobu by je ubrać. Prawdę mówiąc, byłam wystarczająco mokra że potrzebowałam ręczników zanim mogłabym je założyć. Obeszłam biurko lekko chwiejnym krokiem. W szufladzie miałam chusteczki dla dzieci. Służyły do czyszczenia plam krwi, których nie zauważyłam. Zastanawiałam się czy poświęcić zapasowy podkoszulek na wypadek krwawych plam, gdy Nathaniel ponownie się odezwał. I nie na temat, który był dla mnie komfortowy. – Wiesz, że to rzadka zdolność u kobiet.

Miałam otwartą szufladę i wilgotne chusteczki w ręce. – Co jest rzadkością? – Jesteś rainmakerem. – Klęczał po drugiej stronie biurka, z rękami na blacie i brodą na dłoniach. Gest był dziwnie dziecięcy, co w ogóle nie poprawiło mi nastroju. – Jedyna definicja tego słowa jaką znam, to prawnik, który robi dużą kasę dla swojej kancelarii. Wnioskuję, że rainmaker ma znaczenie, którego ja nie znam. – Upewniłam się, że moje niezadowolenie tematem było słychać w moim głosie. Wystarczająco niekomfortowo czułam się czyszcząc się. Byłam mokra do kolan i niżej. Jezu, ale bałagan. – To określenie dla kobiety, która może mieć wytrysk. Nabrałam dużo powietrza i powoli wypuściłam. – Czy możemy o tym nie mówić? – Dlaczego jesteś zła? To było uczciwe pytanie. Czemu byłam zła? Musiałam się nad tym zastanowić, żeby być szczerą nawet ze sobą. Wyjęłam zapasowy podkoszulek z dolnej szuflady i wytarłam się nim. Tyle po dodatkowych ubraniach. Wsunęłam moją bieliznę i poczułam się lepiej. Zawsze czułam się lepiej w ubraniu. Dlaczego byłam zła? Usiadłam na krześle i wyciągnęłam zapasowe rajstopy, które miałam w szufladzie. Zniszczyłam już wiele par w pracy. Nie były przeznaczone do noszenia przy składaniu ofiar ze zwierząt, ściganiu złych kolesiów, albo gromieniu wampirów. Nie, rajstopy nie były przystosowane do mojego stylu życia. Zaczęłam rozpinać buty żebym mogła zdjąć te potargane na dywanie rajtki. – Dlaczego jestem zła? – Powiedziałam prawie do siebie. Moje paznokcie zabolały ostrym, natychmiastowym bólem, gdy ostatnie endorfiny zniknęły. Połamałam paznokcie i zdarłam je do krwi. Gdy zobaczyłam krew, zaczęły mnie boleć bardziej. Dlaczego zawsze ból jest mocniejszy, gdy zauważysz krew? On wstał i zapiął rozporek w spodniach. Na nogawkach były plamy, które nie zeszłyby za pomocą chusteczek dla dzieci i podkoszulka. Nie miałam dodatkowych ciuchów dla Nathaniela. – Tak, – powiedział, gdy penis bezpiecznie był schowany w spodniach, ale nadal twardy, gruby i gotowy. – Dlaczego jesteś zła? – Nie doszedłeś, – odparłam i zaczęłam zdejmować rajstopy. Zajęłam się tym zamiast patrzeć mu w oczy. – Jesteś zła, bo nie do szedłem? – Jestem zła, bo gdybyś doszedł, przekroczylibyśmy tą barierę, a teraz tak nie jest. – I? – Zapytał. Westchnęłam. – I gdybyśmy ją przekroczyli, to łatwiej byłoby to zrobić ponownie. Ale zrobienie tego w ten sposób, sprawiło to bardziej…

– Ważnym, – podsunął. Kiwnęłam głową. – Tak. Obszedł biurko dookoła i uklęknął przede mną. – Chcę, żeby to było dla ciebie ważne, Anito. Po prostu nie chcę być kimś, kogo weźmiesz, ponieważ musisz kogoś wziąć, nie ważne kogo. Chcę żebyś mnie pragnęła. – Już to powiedziałeś wcześniej. Dotknął moich rąk, w których trzymałam rajstopy, wysunął je delikatnie z mojego uchwytu i położył na biurku. Chwycił obie dłonie w swoje, a w oczach miał wielką powagę, której się bałam. Bałam się co mógłby powiedzieć. – Kochałaś mnie przed dzisiejszym dniem. Kochałaś mnie bez seksu. Nikt nigdy mnie nie kochał, albo pragnął bez chęci pieprzenia się ze mną wcześniej. Nikt od śmierci mojej matki… i Nicholasa… – Na chwilę opuścił głowę, a ja ścisnęłam mu dłonie. Widziałam to wspomnienie i nie chciałam żeby o tym myślał. Takie straszne, a on był taki mały. Chciałam go ochronić przed takimi rzeczami. Chciałam by był bezpieczny. Uśmiechnął się do mnie. – Gabriel i Raina nauczyli mnie, że mogę być coś wart, ale ta wartość dotyczyła mojego ciała, tego jak wyglądałem i jak dobrze się pieprzyłem. – Uścisnął mocniej moje dłonie. – Ty nauczyłaś mnie, że byłem więcej wart niż bzykanie. Nauczyłaś mnie, że jestem więcej wart niż tylko do używania. – Chciałam coś powiedzieć, ale położył mi palce na ustach. – Wiem co zamierzasz powiedzieć. Uważasz, że używasz mnie przez ardeur, ponieważ jestem twoim pomme de sang. Nie wiesz co znaczy wykorzystywanie kogoś, Anito. Po prostu nie wiesz. W jego oczach było spojrzenie, które czasem się pojawiało i sprawiało, że jego oczy zdawały się być starsze niż on sam. Spojrzenie zabitych nadziei i większego bólu niż ktokolwiek w jego wieku powinien kiedykolwiek doświadczyć. Pocałowałam jego palce, a potem przyłożyłam policzek do dłoni. – Kiedyś chciałabym przestać widzieć to spojrzenie w twoich oczach. Chcę, żeby było na tyle szczęścia w twoim życiu, żeby to zrównoważyć. Uśmiechnął się, a w jego oczach pojawiło się tyle czułości, że zmusiło mnie to do odwrócenia wzroku. – Widzisz Anita, uważasz, że jesteś twarda i że wykorzystujesz ludzi, ale to nie prawda. Odrobinę się odsunęłam. – Mogę być twarda, gdy tego potrzebuję. – Ale nie dla mnie i nie dla Micaha. Nie dla nikogo, kto pozwoli ci być dla siebie miłym. Kiedy inni są gówniani, ty też taka jesteś, ale najpierw dajesz im szansę.

Potrząsnęłam głową. – Nie jestem aż taką dobrą osobą, Nathanielu. Uśmiechnął się i dotknął mojej twarzy w miejscu, które podrapała Barbara Brown. Skrzywiłam się. – Tak, jesteś, ale po prostu nie lubisz się do tego przyznawać. – Lepiej się ubierzmy i wyjdźmy zanim ktoś wezwie gliny. – Bert nie zadzwoni na policję, za bardzo boi się złej reklamy. Zaśmiałam się. – Nie spotkałeś Berta zbyt wiele razy żeby tak dobrze go znać. – Poznałem wielu takich ludzi. On nie jest tak zły jak tamci byli, ale to taki sam… sposób myślenia. On chce, żeby jego maszynka do pieniędzy robiła pieniądze, bardziej niż żeby inni byli bezpieczni lub szczęśliwi. Patrzyłam na tą bardzo młodą twarz, ale w odpowiedzi nie patrzył na mnie nikt młody. Tak wiele ile ja widziałam życia, Nathaniel widział rzeczy, które by mnie złamały. Albo przynajmniej piekielnie by mnie przygniotły. Objęłam jego twarz dłońmi i powiedziałam. – Co ja z tobą mam zrobić? – Chcę żebyś się ze mną kochała. – Jego głos był delikatny, ale jakże bardzo poważny. Spróbowałam obrócić to w żart. – Mam nadzieję, że nie teraz. Delikatnie się do mnie uśmiechnął, pokazując, że mi z tym nie odpuści. – Nie, nie teraz, ale wkrótce. Odsunęłam się od niego i prawie się go bałam, obawiałam się w sposób, w który broń mi nie pomoże. – Dlaczego tak bardzo to utrudniasz? – Miłość powinna być trudna, Anita, albo co byłaby warta? Ty nauczyłaś mnie tego przez te wszystkie miesiące w twoim łóżku, z twoim ciałem przy moim i bez ulgi. Ty nauczyłaś mnie jak ciężka może być miłość. – Przepraszam, – odparłam. – Nie rozumiałam tego do wczoraj. Pochylił się do przodu na tyle blisko, że mógł pocałować mnie w usta. – nie przepraszaj, kochaj się ze mną. Mój głos drżał, gdy odpowiadałam. – Nie teraz. – Nie, – wyszeptał przy moich wargach, – Ale wkrótce. – Pocałował mnie, dosłownie musnął w usta, potem wstał i zrobił mi miejsce. Obserwowałam jak szedł przez pokój do drzwi. – Powiem im, że z nami wszystko w porządku. Kiwnęłam głową, ponieważ nie ufałam swojemu głosowi. Zrobił mi miejsce, fizycznie, ale emocjonalnie, emocjonalnie nie dał mi żadnej przestrzeni. Czekałam na wybuch paniki,

ale tak się nie stało. Za to pojawiło się wspomnienie jak był we mnie i myśl jakby to mogło być, gdyby we mnie doszedł.

Rozdział 31 Tłumaczenie: Fanmoon Korekta: Nat_us Byłam przez dłuższy czas na tyle głośno, że część mnie marzyła aby w moim gabinecie znalazły się jakieś tylne drzwi. Ale takich nie było, więc choćbym nawet chciała, nie mogłam się wymknąć. Po za tym, jeśli Bert by się zorientował, że czułam się skrępowana, użyłby tego przeciwko mnie. Między nami była pewnego rodzaju presja kto jest lepszy, ja i Bert graliśmy w to od lat. Jedynym lekarstwem na to była dobra mina do złej gry. Ech. Palcami przeczesałam loki i to było na tyle co można zrobić z kręconymi włosami, takimi jak moje. Szczotkowanie po prostu sprawia, że się puszą. Sprawdziłam makijaż w lusterku, które ostatnio zaczęłam trzymać w biurku. Problem z całym tym dbaniem o siebie polegał na tym, że trzeba wszystko sprawdzać dla pewności. Kiedy raz nałożysz szminkę, musisz upewniać się co jakiś czas, czy nie rozmazała ci się po twarzy i nie wyglądasz jak klaun. Podobało mi się malowanie ust, ale nienawidziłam konieczności ciągłego ich sprawdzania. Cień do oczu trzymał się całkiem dobrze, ale szminka była niemiłosiernie rozmazana. Znowu byłam wdzięczna, że dywan był ciemny. Czerwona szminka na jasnym dywanie wyglądałaby niezręcznie. Na ciemnym brązie nie było tego widać. Użyłam płynu do demakijażu oczu aby zmyć pomadkę i ten pomysł się sprawdził. Musiałam zetrzeć cały kosmetyk z ust i na powrót nałożyłam szminkę. Popatrzcie ile z tym zachodu. Byłam szczęśliwa, że prawie nigdy nie używałam podkładu. Cholernie ubrudziłby dywan. Kiedy moje usta były już czerwone jak wcześniej, włożyłam wszystko z powrotem do szuflady, wstałam, wygładziłam spódnicę, wzięłam głęboki oddech i podeszłam do drzwi. Spotkanie twarzą w twarz z Bertem wymagało ode mnie więcej odwagi niż wszystko to, co mi się do tej pory przytrafiło w przeciągu dwudziestu czterech godzin. Nie bzykasz się w pracy. Po prostu. To jest déclassé, delikatnie mówiąc. Szlak. Kiedy wyszłam do recepcji, czekała mnie niespodzianka. Chyba nikt się nie domyślił, że uprawialiśmy seks. Krzyki były na tyle gwałtowne, że komuś mogło się wydawać, że to była jakaś krwawa bitwa, albo coś w tym stylu. Pomógł fakt, że zarówno Nathaniel jak i ja wyszliśmy bardziej zakrwawieni nim zaczęliśmy. Mary posadziła go w swoim krześle

biurowym. Wykładała opatrunki podczas gdy Nathaniel oczyszczał rany na dłoni. Miał głębokie krwawiące ślady od paznokci. Kiedyś powiedziałabym, że wyglądały jak po ataku lamparta, ale teraz, kiedy widziałam jakie szkody może wyrządzić prawdziwe zwierze, byłam mądrzejsza. Byłam nieco zdziwiona, że byłam w stanie zadać mu takie obrażenia. Stanęłam obok niego. - Przepraszam. - powiedziałam. - Nie gniewam się. Z tak bliska również mogłam zobaczyć, iż kostki na jego obu rękach były otarte do żywego. Zmarszczyłam brwi. - Tego ci nie zrobiłam. - To od dywanu - Odparł. Spojrzałam na krwawe zadrapania i skrzywiłam się. - Och. - powiedziałam. - Nie szkodzi. - odpowiedział. Mary popatrzyła na mnie. - Ta kobieta i mężczyzna są u Berta. Nie wyjdą bez rzeczy ich syna. Wyglądała na wkurzoną. - Nie mogę uwierzyć, że tak cię znieważyć. Oblizałam kącik ust, gdzie uderzył mnie Steve Brown i zdałam sobie sprawę, że się uzdrowił. Nałożyłam szminkę i nie bolało. Cholera i łał. Bardzo pozytywny efekt uboczny. To miło, że były jakieś plusy. Dotknęłam policzka, gdzie podrapała mnie Barbara i wciąż bolało. Musiałam zobaczyć to w lusterku, ale prawdopodobnie przed godziną wyglądało to gorzej. - Pomogę ci to oczyścić jak skończę z twoim przyjacielem. - Powiedziała Mery bez cienia sarkazmu w głosie. "Przyjaciel" bez podtekstów. Nie tylko umiejętność pisania sprawiała, że Mary była naszą dzienną sekretarką. Miała prawdziwy talent do czynienia rzeczy prostszymi. Bezpośrednio trzymała opatrunek na dłoni Nathaniela i owijała go plastrem. Nie włożyła rękawiczek. Nie pamiętam, czy wspominałam jej, czym był Nathaniel. Nie zarażał w ludzkiej postaci, ale miała prawo wiedzieć. Nathaniel jakby czytając w moich myślach powiedział. - Starałem się ją przekonać, że mogę zrobić to sam. Mary popatrzyła na mnie. - Powiedział mi - zdawała się szukać odpowiedniego słowa, powiedział mi, a ja mu odparłam, że nie można zarazić się likantropią od kogoś w ludzkiej formie. Nathaniel spojrzał na mnie tymi swoimi wielkimi oczami. Jego spojrzenie mówiło; próbowałem. - Tak, Mary, masz rację, w ludzkiej formie nie zaraża.

Uśmiechnęła się do Nathaniela w bardzo matczyny sposób. - No widzisz? - Większość ludzi nie chce ryzykować - powiedział cicho. Mary zakończyła bandażowanie ręki i poklepała go po ramieniu. - Większość ludzi jest po prostu głupia. Uśmiechnął się do niej ale w jego oczach było widać smutek. Większość z nich taka jest. Nawet nie wiedziała jak wielu. Zgaduję, że ja też nie. Ponieważ dopiero od niedawna ludzie zaczęli reagować na mnie jakbym była likantropem. Nie żyłam z tym od lat, jak Nathaniel. Mery odwróciła się do mnie delikatnie dotykając mojego policzka. Pokręciła głową. - Chciałam nasłać na nich policję. To wystarczy aby wnieść skargę przeciwko nim. powiedziała i zaczęła opatrywać zadrapania. Musiał być w tym jakiś alkohol bo piekło. Wzięłam głęboki wdech żeby się nie skrzywić. - Nie chcę wnosić oskarżenia. - Żal ci ich? - Zapytała. - Tak. - Jesteś lepszą kobietą niż ja, Anito. Uśmiechnęłam się i czułam, że skóra na policzku była napięta. - Nieraz bywało gorzej, Mary. - Ale nigdy przez klienta - Odparła. Odpuściłam. Były historie, o których Mary nie wiedziała i dobrze, bo inaczej wszyscy poszlibyśmy siedzieć. Zachmurzyła się. - Gdybym nie wiedziała lepiej, powiedziałabym, że się wygoiłaś. - Już jest wystarczająco czyste, Mary, dzięki. Obeszłam jej biurko idąc po plastry. Potrzebowałam czegoś większego niż to co było na rękach Nathaniela. Oczywiście, moje zadrapania wygoją się najprawdopodobniej do jutra rana, a jego rany nie. Uszkodzenia spowodowane przeze mnie zdawały się leczyć jak rany zadane przez innego likantropa czy wampira. Zauważyliśmy to ostatnimi czasy. Mary odwróciła mnie kładąc rękę na ramieniu. - Przytrzymaj gazę w miejscu, a ja nakleję plaster, tak jak twojemu przyjacielowi. Wyraz jej oczu mówił wyraźnie, że i ja również zachowuję się nierozsądnie. Zakleiła mi niemal całą lewą stronę twarzy, kończąc tuż pod okiem. Barbara Brown musiała zrobić to już wcześniej, mogłam się założyć. Kobiety podczas walki zazwyczaj starają się kogoś podrapać, ale większość z nich robi to nieudolnie. Za to Barbara jakby niemal miała w tym wprawę. Mary spojrzała na moje połamane paznokcie. - Czy to boli tak bardzo jak wygląda?

Nigdy nie wiem, jak odpowiedzieć na takie pytania. Do diabła, tak, skąd mam to wiedzieć? - To boli. - Powiedziałam. Podała mi małą butelkę spirytusu. - Weź to i wymocz ręce w łazience, aż do zatrzymania krwawienia. Spojrzałam na nią. - Chyba żartujesz, nie ma szans. Posłała mi rodzicielskie spojrzenie. - Masz zerwaną większość paznokci na obu rękach. Chcesz żeby wdało się zakażenie? Myślałam o powiedzeniu jej, że ja nie mogę złapać infekcji, ale nie wiedzieliśmy tego na pewno. Nie byłam prawdziwym likantropem i pod czas gdy zyskałam ich umiejętność leczenia, nie miałam żadnej wskazówki czy również nabyłam resztę ich zalet dobrego zdrowia. Byłoby nie w porządku ignorować radę Mary i stracić palec z powodu gangreny, czy czegoś innego. Ale kurde, to będzie bolec. Drzwi do biura Berta otworzyły się zanim mogłam uciec do łazienki. Jego twarz była bardzo oficjalna, choć było coś w jego oczach, jakieś migotanie, któremu nie ufałam. Nie tłumiony śmiech, ale coś innego. - Anito, chcesz wnieść oskarżenia przeciwko Brownom? - Powiedział to poważnym głosem, wpatrując się prosto w moją twarz. Wiele wysiłku kosztowało go, zanim nakłonił mnie do tego, abym brała każde gówniane zlecenie od klientów, ale nigdy wcześniej nie sugerował, że powinniśmy wnieść oskarżenia. Studiowałam jego twarz, próbując odgadnąć co się dzieje. - Nie, nie sądzą aby to było potrzebne. Steve Brown pokazał się w drzwiach jako pierwszy, obejmując żonę ramieniem. - Jest nam bardzo przykro, panno Blake. Na prawdę nie wiemy co w nas wstąpiło. To było... niewybaczalne. - Dziękuję za nie wnoszenie oskarżenia, panno Blake. - Powiedziała Barbara Brown. Przez płacz zniknęły resztki jej makijażu. Wyglądała na starszą, niż kiedy weszła do mojego biura i to nie tylko przez brak makijażu. To tak, jakby to, co się stało, wyssało z niej trochę więcej życia. - Pozbieramy tylko rzeczy naszego syna i wyjdziemy. - Powiedział mężczyzna. On też wyglądał okropnie. To nie tak, że nie powinni tak wyglądać, ale coś się działo. Nie wiedziałam co, ale coś było nie tak. Coś poza smutkiem i zakłopotaniem, czy też strachem przed policją. - Mary zaprowadzi was po swoje rzeczy - powiedział Bert. Mary nie mogła powstrzymać grymasu na swojej twarzy, ale zaprowadziła ich do

mojego gabinetu. Gdy znaleźli się poza zasięgiem głosu, podeszłam do Berta i powiedziałam cicho. - Co ty knujesz? Posłał mi niewinne spojrzenie, co oznaczało, że kłamał. - Co zrobiłeś Bert? I tak wiesz, że w końcu się dowiem, więc po prostu mi powiedz. Ciągle wyglądał niewinnie i nijako, a kiedy wrócili Brownowie, wciąż nosił maskę fałszywej szczerości. Miałam pewne przeczucie. Ale to było tak podłe, że raczej nie sądzę by to zrobił. - Udawałeś, że zadzwoniłeś na gliny? Posłał mi wyraz twarzy w stylu "kto? ja?", co oznaczało, że miałam rację. - Wziąłeś od nich czek. Ten na spieniężenie domu. - Anito, nawet ja bym tego nie zrobił. - O tak, zrobiłbyś, gdybyś był pewien, że mógłbyś z nim uciec. Jego oczy wróciły do zwykłego poziomu nieszczerości. - Wracają, uśmiechaj się i zgadzaj ze mną. - Bert, albo mi powiesz co zrobiłeś, albo rozwalę to wszystko w cholerę. Położył dłoń na moim ramieniu, czego nigdy nie robił i uśmiechnął się nad moją głową. - Panna Blake potrzebuje nieco więcej perswazji aby zgodziła się na naszą umowę. - Och, proszę, panno Blake, proszę nie wnoście oskarżenia. Nie chcę mięć w papierach, że oszalałam. Nasze córki widziały już dość złego na nasz temat. Obróciłam się i chciałam coś powiedzieć, ale Bert wepchnął mnie do biura i zamknął drzwi. Raczej nie chciałam wszczynać bójki, więc nie mając wyboru, pozwoliłam Bertowi się popchnąć. Zatrzymał się z plecami przy drzwiach, jakby się bał, że rzucę się do ucieczki. - Anito, to jest w porządku. - Co jest w porządku? - Powiedziałam głosem, który zwiastował rychłe wkurzenie. - Moglibyśmy wnieść przeciwko nim oskarżenie. - Powiedział. - Ale tego nie zrobimy. - Odparłam. - Ale moglibyśmy. - Bert, albo powiesz mi prawdę, albo odsuń się od drzwi. - Premia, Anito, za to przez co przeszłaś. Co w tym złego? - Ile? - spytałam. Wyglądał na zakłopotanego.

- Jak...dużo? - Dziesięć patoli. - Powiedział i dodał pospiesznie, - ma własną firmę budowlaną. Stać go na to, a po za tym gość przegiął. Pokręciłam głową. - Bert, ty łajdaku. - Jego żona zaproponowała mi czek na refinansowanie domu, kiedy zacząłem mówić o postawieniu zarzutów. Nie wziąłem go. Więc nie jestem takim łajdakiem, jak myślisz. - Nie można brać pieniędzy za nie wnoszenie oskarżenia. To jest niezgodne z prawem. - Nie powiedziałem wprost za co miałyby być te pieniądze. Napomknąłem o tym, być może, ale ja wiem lepiej, co można a co nie. Okaż mi trochę zaufania. Spojrzałam na niego. - Ufam ci na tyle na ile sobie zasłużyłeś, Bert. Jeśli ci ludzie nieco ochłoną i powiedzą policji co zrobiłeś, to jak wytłumaczysz, za co były te pieniądze? - Za honorarium. - odparł. - Nie wskrzeszę ich syna ani jego dziewczyny. - Czy możesz chociaż porozmawiać w tej sprawie z detektywem? - Żebyś mógł zatrzymać pieniądze? - Myślałem raczej, że mogłabyś zaoferować policji swoją pomoc. - Nie zajmuje się morderstwami, Bert, nie tego typu. - Czy seryjny morderca nie jest potworem? - spytał. - Co ty pleciesz? - Ich syn oraz jego dziewczyna byli pierwszymi, ale nie ostatnimi przypadkami morderstwa tego typu. Ktoś zabił następną parę rok później. - Są pewni, że to ta sama osoba? - spytałam. Wzruszył ramionami. - Można by w tej sprawie porozmawiać z policją, ale do tego trzeba zgody rodziców, ponieważ, jak wspomniałaś to nie twoja jurysdykcja. Prawie się uśmiechnął. - Doszliśmy do porozumienia panie prezesie. Porozmawiam z gliniarzem prowadzącym tę sprawę. Jeśli wiedzą kto to jest, ale nie mają dowodów, to nie jestem w stanie im pomóc, jednak jeśli się pogubili, to mam pewien pomysł. Bert wyszczerzył się do mnie. - Jestem tego pewien. - Ale jeśli mój pomysł nie wypali, i nie będę w stanie im pomóc, wypiszesz im czek na dziesięć patyków. - Anito, po prostu oddam im te pieniądze. Pokręciłam głową. - Nie, wypiszesz swój osobisty czek na dziesięć tysięcy. - Nie zmusisz mnie.

- Ale mogę zainicjować głosowanie aby wykopać twój tyłek z naszej spółki. Nie znasz się kompletnie na wskrzeszaniu zmarłych, ani na przestępstwach czy wampirach. Jesteś finansistą. Ale nie jesteś jedyny na świecie, zgadza się? - Anito... ty mówisz serio, - powiedział, i brzmiał na zaskoczonego. - Bert, od tak po prostu oszukałeś tych ludzi na dziesięć tysięcy dolarów. To sprawia, że zastanawiam się co jeszcze zrobiłeś. I zastanawiam się czy nie potrzebujemy przypadkiem sprawdzić ksiąg finansowych. Robił się zły, widać to było po jego oczach i zaciśniętych ustach. - To jest lekkie przegięcie. Nigdy w firmie nikogo nie oszukałem. - Może, ale jeśli ktoś oszukuje w jednym, może i w drugim. - Nie mogę uwierzyć, że mnie o to oskarżasz. - Nie mogę uwierzyć, że wcześniej o tym nie pomyślałam, - powiedziałam. Jego twarz spochmurniała jakby miała wybuchnąć. Widać było jak rośnie mu ciśnienie. - A niech mnie, rewizja ksiąg. - Mam dla ciebie propozycję Bert. Zadowolę się tym, że oddasz im ich czek i nie będziesz musiał wypisywać tego osobistego, ale musisz skończyć z tym gównem. Mamy wystarczająco pieniędzy, Bert, nie musisz dodatkowo oszukiwać ludzi. - Oni sami zaproponowali. Nie prosiłem o to. - Nie, ale zasugerowałeś im to. Nic bezpośrednio, jak sam powiedziałeś, ale jakoś zrobiłeś, że pomyśleli o tym. Otworzył usta, zamknął je, a potem oparł się o drzwi. - Może i tak, ale Anito, to było takie łatwe. - Nie mogłeś się oprzeć, prawda? Wypuścił powietrze wzruszając ramionami. - Nieco straciłem głowę. Pokręciłam głową i niemal się roześmiałam. - To już jej więcej nie trać, okej, Bert? - Postaram się, ale nie mogę obiecać. I tak mi nie uwierzysz. Roześmiałam się. - Ciężko zaprzeczyć. - Mam teraz przy tobie potargać czek? Obserwowałam jego twarz, by zobaczyć jakieś oznaki bólu, który pojawiał się zazwyczaj kiedy miał się rozstać z pieniędzmi, ale wszystko co ujrzałam, to rezygnacja. - Jeszcze nie. Momentalnie spojrzał w górę, z widoczną nadzieją w jego bladych oczach. - Nie ekscytuj się tak. Nie rób sobie zawczasu nadziei, jeśli to wypali i pomożemy policji wtedy zgarniemy trochę grosza. A jeśli nie, to zwrócimy pieniądze.

- Czy chcę wiedzieć jaki masz plan? – Pytał, czy to było nielegalnie, czy nie chciał tego wiedzieć żeby móc, w razie czego, się wyprzeć. Bert wiedział, że stąpam po cienkiej granicy nie więzienia a wyroku śmierci. Z jednej strony wiedziałam, że był kanciarzem i oszustem, a z drugiej on wiedział lub podejrzewał mnie, iż byłam zimnokrwistym mordercą. Byli szefowie, którzy by tego nie tolerowali, czy też częściowej wiedzy o tym. Staliśmy oboje patrząc sobie w oczy, idąc sobie na rękę. Bert i ja. - Pójdę zobaczyć, czy policja nie ma jakiś ubrań tego chłopaka z miejsca zbrodni i zaniosę je Evansovi, żeby na nie spojrzał. - To ten dotykowy jasnowidz, który próbował sam odciąć sobie dłonie? - wypowiadając to skrzywił się. - Wyszedł ze szpitala - powiedziałam. Zmarszczył brwi. - Ale czy w gazetach nie napisali, że próbował sobie odciąć ręce po to, aby już więcej nie widzieć morderstw czy przemocy za każdym razem kiedy czegoś dotyka? Przytaknęłam. - Anito, nigdy nie przypuszczałem, że to powiem, ale zostaw biedaka w spokoju. Oddam te pieniądze. Zmrużyłam oczy. Czy on czasem nie był miły po to żeby mnie oszukać? Mówił serio? Powiedziałam na głos, - Evans czuje się lepiej niż przez ostatnie lata. Znów aktywnie podejmuje klientów. Bert spojrzał na mnie niezbyt przyjaźnie. - Ten facet próbował się zabić aby już więcej nie oglądać takich rzeczy, a ty chcesz wziąć przedmiot ze sprawy, w której seryjny morderca pociął miłą parę nastolatków. To bezduszność i to straszna, Anito. - Evans sam wrócił na rynek. To nie ja, Bert. Ożenił się i jest bardziej zrelaksowany niż kiedykolwiek. - Miłość może być wielka Anito, ale nie leczy wszystkiego. - Nie. – Powiedziałam, - nie leczy. To, co usiłowałam wytłumaczyć Bertowi było to, że żona Evansa była osobą mającą zerowe zdolności parapsychologiczne. Ona negowała większość zdolności psychicznych w odległości kilku metrów od siebie. Evans był dużo spokojniejszy wokół niej. Ona na prawdę go uratowała. Jego małe blade oczy zwęziły się na mnie. - Ten mężczyzna tam, ten chłopiec, to twój chłopak. Skinęłam.

- Jest tylko twoim chłopakiem? - Zrobił z tego pytanie. - A niby kim miałby być, Bert? I to była moja kolej, aby mieć niewinną twarz. Potrząsnął głową. - Nie wiem, ale odgłosy dochodzące z biura były cholernym show i to bez żadnych wizualizacji. Nie zarumieniłam się, ponieważ zbyt ciężko pracowałam na to, aby utrzymać kontrolę nad moją twarzą i oczami. - Czy na prawdę chcesz wiedzieć, Bert, czy też oczekujesz zaprzeczenia? Stał przez chwilę, myśląc, po czym pokręcił głową. - Nie muszę wiedzieć. - Nie - powiedziałam. - Nie musisz. - Ale powiesz mi prawdę jeśli na serio o to spytam? - zapytał. Przytaknęłam. - Ale niby czemu? - Aby zobaczyć twoją minę. - Powiedziałam, miękkim ale nie za przyjemnym głosem. Przełknął ślinę i wyglądał nieco bladziej niż jego nieopalona twarz jeszcze chwilę wcześniej. - To byłoby coś nieprzyjemnego, prawda? Wzruszyłam ramionami. – Zapytaj, to się przekonasz. Kolejny raz pokręcił głową. - Nie. - Powiedział. - Nie. - Więc nie zadawaj pytań, na które nie chcesz znać odpowiedzi. - Powiedziałam. - Nie pytam, nic nie wiem. - Odparł. Kiwnęłam głową, - Dokładnie. Posłał mi jeszcze szelmowski uśmiech mówiący "ja coś wiem a ty nie". - Ale zatrzymamy te dziesięć patyków. - Na razie. Jeśli Evans zgodzi się zobaczyć dowody, to będziemy potrzebować trochę forsy. - Jest taki drogi? - Ryzykuje zdrowe zmysły za każdym razem gdy dotyka jakąś poszlakę. To usprawiedliwia go, że zdziera z ludzi. W oczach Berta pojawiło się światło. - Ma już swojego agenta? - Bert. - Powiedziałam. - Tylko pytałem, tylko pytałem. Pokręciłam głową i się poddałam. Bert miał prawdziwy talent do zarabiania pieniędzy płynących z psychicznych zdolności, podczas gdy inni ludzie myśleli o tym jak o przekleństwie. Czy było by tak źle jeśli pomógł by Evansovi zarobić trochę grosza? Nie. Ale

zastanawiałam się czy Bert rozumiał, że Evans był jednym z najpotężniejszych jasnowidzów dotykowych na świecie. Wystarczyło mu jedno muśnięcie palca aby dowiedział się o kimś więcej rzeczy niż niejeden człowiek. Bert prawdopodobnie zaproponuje uścisk dłoni, a w tedy będzie po zawodach. Ja tylko podejrzewałam jaki był. Jeden dotyk, a Evans będzie wiedział na pewno. W każdym razie, jeśli nie uciekłby z krzykiem, to byłoby dla mnie pocieszające. Ja nigdy mu nie proponowałam dłoni. Po pierwsze nie oferuje się jasnowidzowi dłoni do uścisku, to niewłaściwa formalność. Dwa, Evans kiedyś przez przypadek otarł się o mnie, i nie spodobało mu się to, co zobaczył. Kim byłam aby rzucać kamieniem w Berta, skoro mógł przejść przez radar Evansa bez szwanku, pod czas gdy ja wiedziałam, że pochłoną mnie krwawe płomienie?

Rozdział 32 Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Nat_us Reszta popołudniowych spotkań była cholernie nudna w porównaniu z Brownami. Dzięki Bogu. Nathaniel cały czas siedział cicho w rogu mojego biura, tak na wszelki wypadek. Bert już nie miał obiekcji. Miałam dwa spotkania z prawnikami w sprawie testamentów i poufnych materiałów. Sprzeciwiali się obecności Nathaniela, ale powiedziałam im, że w świetle prawa rozmowa ze mną nie była poufna, więc czemu ich to obchodziło. Prawnie miałam rację, a adwokaci nienawidzili gdy inni ludzie mieli rację. Przynajmniej ci, których spotkałam, się o to wkurzali. Więc chcieli wiedzieć, kim on był i dlaczego miał siedzieć w trakcie ich spotkań. Pierwszego zapytałam, czy zależało mu na spotkaniu, czy nie i odpuścił. Drugi nie odpuścił. Moje palce bolały w miejscach gdzie zerwałam paznokcie. Twarz mnie bolała, mimo że się leczyła. Moja duma była urażona, że musiałam uprawiać seks w biurze. Nie byłam szczęśliwa, więc powiedziałam prawdę. – Jest tu na wypadek, gdybym musiała uprawiać seks. – Uśmiechałam się gdy to mówiłam i wiedziałam, że nie dotarło to do moich oczu i nic mnie to nie obchodziło. Nathaniel się zaśmiał i robił wszystko by zamaskować to kaszlem. Prawnik oczywiście mi nie uwierzył. – To było całkowicie słuszne pytanie, panno Blake. Mam pełne prawo chronić moich klientów i ich interesy. Nie musi nas pani obrażać absurdalnymi kłamstwami. Więc przestałam ich obrażać kłamstwami i zajęliśmy się biznesami. Każdy klient, albo grupa, musieli zapytać o Nathaniela. Mówiłam im, że jest wszystkim, od pomocy domowej, przez kochanka, chłopca biurowego, do osobistego asystenta. Nikomu żadna z tych odpowiedzi się nie podobała. Przestałam się tym martwić zanim skończyłam spotkania z klientami. W końcu ponownie zaczęłam mówić prawdę i dwie grupy, które to usłyszały, obraziły się. Obelżywe kłamstwa, tak to nazwali. Mówisz prawdę, ale nikt nie wierzy. Jedynie o czym chciałam porozmawiać przez całe popołudnie, to moja bestia. Miałam koło siebie likantropa, ale nie mieliśmy pięciu minut spokoju, żeby nawet zacząć rozmowę. Miałam tak wiele pytań, ale brak czasu żeby je zadać. Może dlatego byłam taka zrzędliwa do klientów. Może, a może po prostu jestem zrzędą. Czasem sama nie byłam pewna.

Była siódma gdy wsiedliśmy do Jeepa. Bert, bez pytania o moje zdanie, przekazał moje spotkanie na cmentarzu Manny’emu. Nawet przeprosił za ustalanie zbyt dużej ilości spotkań. Zawsze tak robił i nigdy wcześniej nie przeprosił. Myślę, że świadomość, że mogłabym go przegłosować i wykopać jego tyłek z firmy, sprawiła, że był miłym chłopcem. Albo może to świadomość, że każde z nas mogłoby go przegłosować i wykopać. Jeżeli Bert miał jakąś słabość w interesach, to zakładanie, że ci z nas, którzy nie mieli wykształcenia biznesowego, nie znali się na tym. Odrobina strachu nie zawsze jest zła. Prawdę mówiąc, dla niektórych ludzi może być wręcz terapeutyczny. Nie wierzyłam, żeby milsza wersja Berta trwała długo, ale skoro mogłam, to z niej korzystałam. Właśnie skręciłam na Olive w kierunku centrum. Miałam wystarczająco dużo czasu by podrzucić Nathaniela do Grzesznych Rozkoszy i spóźnić się tylko piętnaście minut na obecnie pierwsze spotkanie tego wieczoru. – Dokąd jedziesz? – Zapytał Nathaniel. – Do Grzesznych Rozkoszy, – odparłam. – Najpierw musisz coś zjeść. Spojrzałam na niego i zwolniłam na światłach. – Nie mam czasu na jedzenie. – Wiesz, że gdy nie nasycisz jednego głodu, to inne stają się większe? – Jego głos, gdy pytał, był bardzo delikatny, ale przestałam ufać temu specyficznemu tonowi. Przeważnie znaczyło to, że miał jakiś cel i miał rację, i gdybym to zaakceptowała, też bym tą rację zauważyła. Zwykle sprzeczanie nie miało sensu. Ale ja nigdy nie uważałam porażki jako powodu żeby nie rozpoczynać kłótni. – Taa, wiem. Jeśli odmawiam ardeur to bestie chcą więcej mięsa albo wampir chce krwi. Wiem o tym. – Więc co się dzieje gdy nie napełniasz swojego żołądka, stajesz się głodna, prawda? Światło się zmieniło, a ja ruszyłam. Sobotni ruch na Olive zawsze był śmieszny. – Tak. – Odpowiedziałam. Szukałam podstępu, ale go nie widziałam. – Więc jeśli twoje ciało potrzebuje normalnego posiłku, to czy inne głody nie robią się gorsze? Prawie uderzyłam w samochód przed nami, ponieważ się zagapiłam. Musiałam nacisnąć na hamulec i wytrzymać wściekłe klaksony i, jeśli nie byłoby tak ciemno, to zauważyłabym gesty rękami. – Co ty powiedziałeś? – Słyszałaś, Anito.

Westchnęłam i zaczęłam bardziej uważać na ruch na drodze. Ale wewnętrznie się karciłam, ponieważ to było takie proste. Tak strasznie proste. – Gdy pracuję to nie jem regularnie, a to oznacza, że każdej nocy pędzę do domu z ardeur krążącym we mnie. – Czasem nawet dwa razy w nocy. – Powiedział. – Jak dużo w te noce jesz? Mam na myśli prawdziwe jedzenie. Musiałam pomyśleć i w końcu powiedziałam. – Czasami nic. – Byłoby ciekawie jakbyś prowadziła dziennik spożywanych posiłków żeby sprawdzić powiązanie między twoim ludzkim głodem i budzeniem się innych głodów. – Mówisz, jakbyś to znał. – Nie zauważyłaś, że likantropy gotują i jedzą? Wzruszyłam ramionami. – Nie wiem. – Zastanowiłam się nad tym. Richard gotował i zawsze albo brał mnie na obiad, albo chciał coś dla mnie ugotować. Micah gotował, chociaż Nathaniel robił to częściej. Przeważnie na przynajmniej jednym posiłku dziennie dom był pełen lampartołaków. – Masz na myśli, że mężczyźni likantropy, z którymi się spotykałam, nie bez powodu byli uzdolnieni domowo? Kiwnął głową. – Musimy mieć odpowiednią, zbalansowaną dietę, pełną protein. To pomaga utrzymać bestię w ryzach. Spojrzałam na niego i w ulicznej ciemności, był prawie w cieniu. Jego lawendowa koszula była jego najjaśniejszym elementem. – Dlaczego nikt mi tego nie wcześniej nie wspomniał. – Traktowaliśmy cię jakbyś była całkowicie człowiekiem, Anito. Ale to co dziś zobaczyłem… – Zdawał się szukać słowa. W końcu powiedział. – Gdybym nie wiedział, że jesteś człowiekiem i nie możesz zrzucić skóry i stać się lampartem naprawdę, pomyślałbym, że jesteś jedną z nas. Sposób w jaki cię czułem, w jaki walczyłaś, pachniałaś, wszystko świadczyło o zmiennokształtnym. Nie miałaś orgazmu jak człowiek. Skręć tu na parking. – Powiedział. – Dlaczego? – Ponieważ musimy porozmawiać. Nie spodobało mi się to, ale skręciłam pod galerię handlową, która na końcu miała Culpeppers. Zaparkowałam na pierwszym wolnym miejscu, bardzo daleko od restauracji. Większość sklepów była ciemna i zamknięta. Gdy zgasiłam silnik, świat stał się bardzo cichy. Ruch na Olive nadal był głośny, a z odległości słychać było muzykę z jednej z restauracji, ale w Jeepie było cicho. Cisza typowa dla samochodu po zmierzchu. Z jednym przekręceniem kluczyka przestrzeń w aucie stała się prywatna, intymna.

Zwróciłam się do niego twarzą, siłując się z pasem bezpieczeństwa, ale nie czułam się komfortowo odpinając go, jeśli nie miałam zamiaru wysiąść. – Więc rozmawiajmy. – Powiedziałam prawie normalnym głosem. Odwrócił się na siedzeniu tak daleko, jak pozwalały mu na to zapięte pasy. Znał moją fiksację na punkcie pasów. Patrzył na mnie, z jednym kolanem opartym na panelu centralnym. – Traktowaliśmy cię jak człowieka, ale teraz zastanawiam się, czy mieliśmy rację. – Uważasz, że zmienię kształt, bo jestem w nowym triumwiracie? Potrząsnął głową, a jego długi warkocz wślizgnął się na jego kolana jak ciężkie zwierzątko. – Możliwe, że to co się stało, pogorszyło sprawę, ale sądzę, że nie radziłaś sobie z ardeur, ponieważ przyjmowałaś rady tylko od wampira. On nie musi jeść, Anito. Dla JeanClaude’a jest tylko pragnienie krwi i ardeur. Likantrop nie przestaje być człowiekiem. Nadal musisz jeść jak człowiek, dodajesz tylko głód bestii, nie tracisz go tylko dodajesz. Przez chwilę się nad tym zastanawiałam. – Więc uważasz, że skoro nadal walczę ze skurczami głodowymi żołądka, to powoduje, że trudniej mi pokonać ardeur? Kiwnął głową a jego warkocz ponownie poruszył się na jego kolanach, jakby przysuwał się do mnie bliżej. – Tak. Pomyślałam nad tym i zdawało mi się to logiczne. – Okej, powiedzmy, że masz rację, co powinnam zrobić? Jestem już dzisiaj spóźniona. Przeważnie jestem spóźniona. – Dziś wieczorem przejedziemy przez driver-up. Ty weźmiesz coś łatwego do zjedzenia za kierownicą, a ja sałatkę. Zmarszczyłam brwi. – Sałatkę? Dlaczego? Większość sałatek w driver-up’ach jest beznadziejna. – Muszę zjeść przed dzisiejszą nocą. – Żebyś mógł kontrolować lepiej swoją bestię. – Powiedziałam. – Tak. – Ale dlaczego sałatkę? Myślałam że potrzebujesz protein. – Gdybyś miała zdjąć ubrania przed obcymi ludźmi, też byś zjadła sałatkę. – Jeden burger kilka godzin wcześniej nie spowoduje, że przytyjesz. – Nie, ale może spowodować wzdęcia. – Myślałam, że przydarza się to tylko dziewczynom. – Niiee. – Więc jesz sałatkę żebyś wieczorem wyglądał dobrze.

Kiwnął głową, a jego włosy zsunęły się z kolana i wylądowały na drążku zmiany biegów. Miałam ogromną ochotę dotknąć te gęste pasma. Cichy głos w głowie mówił Czemu nie? Po tym co zrobiliśmy popołudniu, czym było delikatne dotykanie włosów. Logiczne, ale to jak się zachowywałam przy Nathanielu miało niewiele wspólnego z logiką. Złożyłam ręce na kolanach żeby go nie dotknąć, a potem poczułam się głupio. Co ja, do cholery, robiłam? Sięgnęłam po te gęste włosy i pogłaskałam, jakby to było bardziej intymne niż powinno. Włosy były miękkie i ciepłe. Głaskałam je gdy rozmawialiśmy. – Bestia nie ma z niczym problemu, prawda? – Nie, – odpowiedział głosem jednocześnie głośnym i delikatnym w ciemności. Zaczęłam wyciągać delikatnie jego warkocz. – Zwalczacie nie tylko głód mięsa i krwi, zgadza się? – Nie. Dotarłam do końca jego warkocza i rozłożyłam go w rękach. – Myślałam, że głód to bestia. Pragnienie pogoni i pożywienia się, myślałam, że to wszystko. – A teraz? – Zapytał. Pogłaskałam końcówką warkocza dłoń, co sprawiło, że zadrżałam. Gdy się odezwałam, mój głos drżał. – Richard zawsze mówił o swojej bestii jakby była jego podstawowymi impulsami, wiesz, pożądanie, lenistwo, podstawowe grzechy, ale grzechy sugerują wiedzę o dobru i złu. Tam nie było dobra i zła, nie było normalnych myśli. Tak naprawdę nie rozumiałam jak moje myśli bazują na rzeczach. Zawszę myślę jak jedna rzecz wpływa na drugą. O konsekwencjach swoich czynów. – Uniosłam więcej jego warkocza w rękach, jakbym unosiła węża, miękkiego, gęstego węża. Przytuliłam do siebie jego włosy i pozwoliłam się im zawinąć wokół mojego ciała. Byłam na samym końcu pasów bezpieczeństwa, a chciałam być jak najbliżej niego. Pasy zostawały. Przytuliłam jego włosy mówiąc. – Przestałam myśleć o żałobie Brownów, o ich martwym synu. Nie dlatego, że wybrałam ignorowanie tego. To nie bezduszność, po prostu nie było tego w mojej głowie. Tylko to, że mnie zranili, a ja się zdenerwowałam, ale złość zmieniła się prosto w jedzenie. Gdybym ich zabiła i zjadła, to oni by mnie już nie skrzywdzili, a ja byłam głodna. – Przy ostatnich słowach spotkałam jego oczy. Jakiś impuls światła sprawił, że na chwilę błysnęły jak oczy kota w świetle latarki. Odwrócił głowę i to zniknęło, jego oczy ponownie były w cieniu. Ruch głową pociągnął za warkocz i miałam sekundę żeby zdecydować czy je puścić, czy trzymać. Trzymałam i pociągnęłam, jak linę, która jest mocno przywiązana.

Jego głos był lekko chropawy, gdy się odezwał. – Gdy na początku zmieniasz formę, zawsze jesteś głodna, szczególnie gdy jesteś nowa. – Jak się powstrzymujesz w klubie przed rozerwaniem tłumów? – Zapytałam i mój głos też lekko drżał. Odsunął się ode mnie, co sprawiło, że mocniej pociągnął za włosy. – Zmieniając głód w seks zamiast jedzenia. Jeśli możesz coś przelecieć, to to nie jest jedzenie. – Jego głos stał się niższy, ale nie głębszy. – Więc dlaczego ja dziś nikogo nie zjadłam? Z Brownami nie myślałam o seksie. – Na początku jesteś tylko głodem, ale po kilku pełniach księżyca możesz myśleć, ale nie myślisz jak człowiek. Myślisz jak twoje zwierzę. Następnych kilka pełni od tego i możesz wybrać czy chcesz myśleć w zwierzęcej formie jako ty. – Wybrać? – Zapytałam i zaczęłam go do siebie przyciągać używając warkocza jak liny, ale ta lina była przytwierdzona go jego czaszki, a on stawiał opór. Odsuwał się w drugą stronę i wiedziałam, że to musiało trochę go boleć. Jego głos był cichy i delikatny. – Niektórzy ludzie lubią czystość zwierzęcia. Jak powiedziałaś, bez konfliktów, bez wewnętrznych walk. Tylko decyzje co chcesz zrobić i robisz to. – Odepnij pasy. – Powiedziałam. Zrobił to. Pociągnęłam go z jego włosami zaplątanymi w moich rękach, jak zwija się linę lub sznurek. – Czy ktoś używa zwierzęcia by popełnić, no wiesz, zbrodnię? W większości to właśnie sumienie sprawia, że ludzie są dobrzy. Bestia go nie ma. Był wystarczająco blisko, by go pocałować, jego twarz niżej niż moja, ponieważ warkocz trzymał go lekko w jedną stronę. – Zwierzę jest bardzo praktyczne, – wyszeptał. – Dlatego parę osób używa zwierzęcej formy gdy popełniają morderstwo. Nie mam na myśli przypadkowego zabójstwa, bo nad tym nie mają kontroli, mam na myśli celowe morderstwo. Pochyliłam się nad nim. – Na przykład. – Twój wujek zostawi ci fortunę, ale żebyś mogła ją przejąć, to musi być martwy. Jeżeli twoja bestia nie jest głodna, to nie zabije twojego wujka dla pieniędzy, bo ona nie rozumie pieniędzy. Przysunęłam się tak blisko, że prawie go pocałowałam. – Co rozumie bestia? Odpowiedział z ustami praktycznie przy moich. – Zabije kogoś, kogo się bardzo obawiasz, szczególnie fizycznie. Bestia rozumie, że została uderzona, zraniona. Prawie zapytałam czy dopadł mężczyznę, który pobił jego i jego brata, ale tego nie zrobiłam. Widziałam jego wspomnienia. Gdyby to mnie ktoś coś takiego zrobił, jakbym się

zachowała? Źle, najprawdopodobniej. I nie chciałam wypełniać auta przykrymi i niemiłymi wspomnieniami. Miałam ich wystarczająco wiele. Złożyłam na jego ustach pocałunek, a on mnie przycisnął do fotela. Zorientowałam się, że zapięta w pasy nie mogłam się za bardzo ruszać. Moje ręce były zaplątane w warkocz, więc czułam się jakbym była związana. Miałam moment paniki, ale potem się zrelaksowałam. Nathaniel by mnie nie skrzywdził, a to, że byłam zaplątana we włosach, było moją winą. Nie on mnie zawinął, sama to zrobiłam. Odsunął się na tyle by powiedzieć, ustami dotykając moich. – A co z twoimi klientami. Cofnęłam głowę tak daleko jak mogłam, czyli nie za bardzo i powiedziałam. – Nie proponuję żebyś mnie tu i teraz przeleciał. – Nie? To mnie zdenerwowało, ale dokładnie nie wiedziałam czemu. – Nie. – spróbowałam się wyplątać z włosów. Cofnął się z uśmiechem, który błysnął w świetle. – Chcę cię zachęcić do dotykania mnie. Bóg wie, że chcę, ale jeśli dotkniesz mnie z nienasyconym ardeur, a żadne z nas nic nie zje, to nic się skończy. Będziesz wściekła na siebie i na mnie, a tego nie chcę. W większości uwolniłam się z warkocza, poza tym fragmentem, który zaczepił się o Browninga. Gdyby to nie była broń, szarpnęłabym, ale nawet zabezpieczona, nie ufałam jej na tyle. ludzie postrzelali się w głupszych wypadkach. Ani Zerbrowski, ani Edward nigdy by mi tego nie odpuścili. Więc nabrałam głęboko powietrza i zmusiłam się by ostrożnie odplątać włosy Nathaniela z mojej broni. Nathaniel wrócił z powrotem na fotel. – Z chęcią powtórzyłbym to kiedyś w miejscu, w którym nie musielibyśmy przestawać. Nadal starałam się uwolnić broń z jego włosów. Fakt, że on już siedział w fotelu, a jego włosy nie, świadczył o tym jak były długie. – Miałeś swoją szansę, – odparłam i brzmiałam na złą. – Nie bądź zrzędliwa, – powiedział. – To nie ja cię pociągnąłem na kolana. Uwolniłam broń z ostatnich pasm włosów. Zaczęłam rzucać w niego końcem warkocza, ale przestałam. Miał rację z tym kto to zaczął. Z tym jak bym się wściekła gdyby ardeur się obudził zanim skończyłabym pracę. Miał rację. Gdy ludzie mają rację, nie powinno się na nich złościć. A przynajmniej taka była teoria. – Dobra, przejadę przez drive-up. Zjem burgera, ty możesz zjeść sałatkę. Czy to sprawi, że będziesz szczęśliwy? – Włączyłam silnik i zaczęłam wyjeżdżać z parkingu.

– Nie, ale to sprawi, że oboje pójdziemy dziś wieczorem do pracy. – Jego głos był smutny. Spojrzałam na niego, gdy manewrowałam między zaparkowanymi samochodami. – Nie bądź smutny. – Nie jestem, – odparł, ale brzmiał na takiego. – Co się stało? – Chodzi o to, że sięgnęłaś po mnie. Nie było żadnego metafizycznego wypadku. Ardeur się nie obudził, jeszcze. Bestii nie było na widoku. Żądzy krwi nie było, a ja musiałem powiedzieć stop. Ale ardeur się obudzi, Anita, a uprawianie seksu z nim nienasyconym, to jak zapraszanie kłopotów. – Oparł głowę o okno. Jego ramiona były zaokrąglone, jakby się w sobie skulił. – Masz rację na temat połączenia ardeur i potrzeby jedzenia, Nathaniel. Nie wiem co we mnie teraz wstąpiło. Odwrócił się by na mnie spojrzeć, byliśmy w jasnych światłach latarni, tak, że mogłam wyraźnie zobaczyć jego twarz. Wyglądał jakby go coś bolało. – Nie mogłaś po prostu chcieć mnie dotknąć, czy to jest takie złe? Westchnęłam i skoncentrowałam się na drodze, bo musiałam. Ale równocześnie dało mi to czas do myślenia. Wróciliśmy na drogę, z której zjechaliśmy, ale tym razem wiedziałam, że jechaliśmy do McDonalda. Naprawdę. Ostatecznie zrobiłam jedyną rzecz jaką mogłam wymyślić, żeby zlikwidować ten przygnębiony wyraz z jego twarzy. Dotknęłam jego uda, bo to był jedyny fragment jego ciała, który mogłam łatwo dosięgnąć. Odsunął się tak daleko w fotelu, że nic innego nie mogłabym dostać bez wysiłku. Prowadziłam, a to powinno być priorytetem nad pocieszaniem, nawet jeśli to była moja wina, za mówienie głupich rzeczy. Dotknęłam jego nogi delikatnie, niezobowiązująco. Nie byłam zbyt dobra w dotykaniu, jeżeli nie wiązało się to z seksem. Starałam się w tym poprawić, a postępy zdawały się zależeć od mojego nastroju, albo czyjegoś. Wyciągnęłam do niego rękę, z oczami wciąż na drodze. Położył swoją dłoń na mojej. – Przepraszam, Nathaniel. Przepraszam, że czasem jestem takim dupkiem. Ścisnął moją dłoń, a gdy na niego spojrzałam, uśmiechał się. Ten jeden uśmiech był wart więcej niż trzymanie rąk. – Nie ma za co, – powiedział. – Zauważyłam, że nie zaprzeczyłeś, że nie jestem dupkiem. Zaśmiał się. – Nie lubisz kiedy kłamię.

Gapiłam się na niego z otwartą buzią przez sekundę, potem wróciłam wzrokiem na ruch uliczny. – Nie mogę uwierzyć, że to powiedziałeś. Śmiał się tak bardzo, że nasze dłonie trzęsły się na jego nodze. – Ja też nie mogę uwierzyć. – odparł. Ale teraz się nie zezłościłam. Gdy jesteś dupkiem dla kogoś, na kim ci zależy, przynajmniej powinieneś to przyznać, iść do przodu i starać się tego więcej nie robić.

Rozdział 33 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Na Przystani brakuje miejsc parkingowych. Ulice są wąskie, a większość z nich wybrukowana. To dość niezwykłe, ale dawniej tutejsze drogi służyły koniom, nie samochodom. Łatwo to zauważyć. Przy Grzesznych Rozkoszach nie ma żadnego parkingu dla pracowników, bo brakowało tam miejsca. W rezultacie musiałam zaparkować Jeepa na końcu ulicy i się przejść. Zanim dotarliśmy do krwistoczerwonego neonu przed głównym wejściem, Nathaniel złapał mnie za ramię. Skierował mnie do bocznej uliczki, o której istnieniu nie miałam pojęcia. A mówiąc dokładniej, wiedziałam że uliczka się tam znajduje, ale nie miałam pojęcia dokąd prowadzi. Tak naprawdę nigdy nie wpadłam na to, że powinno tu istnieć wejście dla pracowników, tak samo jak w Cyrku Potępieńców. Uliczka okazała się alejką, co oznaczało że była wąska, ciasna, nie tak czysta jakbym chciała, oraz nie tak dobrze oświetlona jak powinna. Sprawiła, że znów zaczęłam cierpieć na klaustrofobię. Niezbyt silną, ale wystarczającą, abym zrozumiała, że każda alejka, w której rozkładając ręce na boki mogę dotknąć ścian budynków, jest cholernie za wąska, abym mogła czuć się komfortowo. Zamierzałam podrzucić Nathaniela do klubu i udać się na kolejne spotkanie, gdy odebrany telefon w znacznym stopniu rozładował mój napięty grafik. Drugie spotkanie tej nocy, a obecnie pierwsze, musiało zostać odwołane. Według słów Mary, prawnik poinformował nas, że nieoczekiwanie musiał zająć się sprawami innego klienta. Tłumaczenie: Musiał wyciągnąć kogoś z więzienia za kaucją. Może niezupełnie dokładnie to, ale prawdopodobieństwo było spore. Na przestrzeni lat coraz lepiej wychodziło mi tłumaczenie języka prawników, choć w żargonie prawnym nie robiłam postępów. Żargon ma być tak niejasny jak tylko możliwe i doskonale się do tego nadaje. Nagle okazało się, że moje pierwsze spotkanie tej nocy odbędzie się o dziewiątej wieczorem. Miałam czas, by odprowadzić Nathaniela do klubu i porozmawiać z Jean-Claude’m. Bóg jeden wie, że mieliśmy sporo do omówienia. I tak oto znalazłam się w wąskiej alejce, podążając za szerokimi plecami Nathaniela. Jego ramiona prawie ocierały się o ściany. Wydaje mi się, że Dolph nie zmieściłby się tutaj w ogóle.

Nathaniel stanął. Nie mogłam dojrzeć nic zza jego pleców, ale postawa sygnalizowała, że coś jest nie tak. Kobiece głosy, wysokie i podekscytowane krzyczały, - Brandon, Brandon! Pomachał ręką, po czym odwrócił się bokiem, tak abym mogła wyjrzeć zza jego torsu. Grupka kobiet stała w pobliżu schodów prowadzących do drzwi oświetlonych jaskrawym światłem. Nachyliłam się do niego i wyszeptałam, - Dlaczego mam wrażenie, że Brandon to ty? Poza tym, czy one powinny tutaj czekać? Odszepnął mi, uśmiechając się i machając do kobiet, które schodziły po schodach, wahając się czy podejść i spotkać się z nim. – To mój sceniczny pseudonim i nie. Ochrona nie powinna tu nikogo wpuszczać. – Ruszył w ich kierunku. Chwyciłam go za rękę. – Może powinniśmy zawrócić? – One chcą tylko dostać autograf albo mnie dotknąć. Myślę, że nic się nie stanie. – Zapewne. Poklepał moją dłoń. – Mówiąc, że jestem pewien iż nie zgłupieją, skłamię, ale raczej nie chcą nam zrobić krzywdy. – Czułabym się lepiej gdybyśmy zawrócili. – Nie – odpowiedział i brzmiał bardzo stanowczo. – To moje fanki, Anita, to moja praca. Będę się uśmiechał i porozmawiam z nimi. Ty możesz udawać mojego ochroniarza albo obsługę klubu, ponieważ udawanie mojej dziewczyny mi zaszkodzi. To zniszczyłoby iluzję. – Iluzję? Uśmiechnął się. – Że mogą mnie mieć. Posłałam mu długie spojrzenie, takie które oznacza, że właśnie dowiedziałam się więcej niż chciałam i nie wiem co teraz z tym zrobić. – W porządku, zostanę ochroniarzem. – Na tym się znałam i z tym dam sobie radę. Oczywiście, że dam sobie radę. Pozwolił mi iść przodem, ponieważ to należało do zadań ochroniarza. Nie kłócił się, ponieważ machał, uśmiechał się i rozmawiał z fankami nad moją głową. Starałam się zachować pokerową twarz i nie krzywić się, ale chyba mi nie wyszło. Stały tam cztery kobiety: dwie blondynki, jedna brunetka i jedna z włosami tak czarnymi jak moje. Zauważyłam, że jej były farbowane, gdyż była to jednolita czerń, bez żadnych refleksów. Czarne włosy nie powinny wyglądać jakbyś wylała tusz na głowę. Choć może to tylko moje marudzenie. Nathaniel alias Brandon, gawędził z kobietami jak profesjonalista. Obie blondynki okazały się najwyraźniej stałymi bywalczyniami, skoro znał je z imienia. – Byłyśmy tak podeks-

cytowane, gdy dostałyśmy maila z informacją, że wystąpisz dziś w nocy. – Jedna entuzjastycznie mówiła. Gdy rozmawiali, cały czas dotykała jego ramienia. Przyprowadziły przyjaciółkę, tę z czarnymi włosami, która była nowa, ale widziała w sieci zdjęcia z klubu. Nie wiedziałam, że Grzeszne Rozkosze posiadały własną stronę internetową. Nie posiadałam komputera, więc czemu mnie to obchodziło? Kruczowłosa dziewczyna odezwała się lekko zachrypniętym ze zdenerwowania głosem. – Twoje zdjęcia są niesamowite. – Zerkała na niego ukradkiem, jakby bała się spojrzeć mu prosto w oczy. Przysięgam na Boga, jedna z blondynek wyciągnęła za czarnowłosą książeczkę z autografami, ponieważ, cytuję, tamta byłą zbyt nieśmiała żeby to zrobić. Brunetka nie przyłączyła się do festiwalu pisków. Patrzyła na mnie i to nie było przyjazne spojrzenie. – Kim ona jest? – Zapytała. Stałam przy drzwiach na szczycie schodów, trzymając ręce luźno po bokach, próbując wyglądać jak ochroniarz, co raczej mi nie wychodziło. Mój krótki niebiesko-czarny kostium, w połączeniu z butami na wysokim obcasie, nie przypominał uniformu ochroniarza. – Ochrona, – Nathaniel odpowiedział uśmiechając się i podpisując książkę czarnowłosej. – Nie przypomina zbytnio ochrony. – Stwierdziła brunetka. – Jestem nowa. – Skomentowałam. Brunetka nie uwierzyła. Skrzyżowała ramiona na małych, jędrnych piersiach i spojrzała na mnie. Uśmiechnęłam się uroczo. To pogłębiło jej groźne spojrzenie i wywołało zmarszczki pomiędzy brwiami. Od razu poczułam się lepiej. Nathaniel posłał mi karcące spojrzenie, które wyraźnie mówiło: „Bądź miła”. Byłam miła. Uśmiechałam się i stałam tam, pozwalając blondynkom dotykać jego ramion, pleców, ale kiedy jedna z nich poklepała go po tyłku, nie wytrzymałam. Odsunęłam się od ściany i powiedziałam, – Drogie panie. Brandon musi wejść do środka, by przygotować się do występu. – Nadal uśmiechałam się, gdy jedna z blondynek zarzuciła ramiona na jego szyję i pocałowała go w policzek. Następnie druga blondynka chwyciła go i pocałowała w drugi policzek. Chwyciłam Nathaniela za ramię i przesunęłam w tył na tyle, abym mogłam otworzyć drzwi. Obie kobiety nadal go ściskały. Czarnowłosa rumieniła się, a brunetka wciąż piorunowała mnie wzrokiem. Nadal się uśmiechałam, choć pewnie przypominało to grymas.

Nathaniel odezwał się, – Beth Ann, Patty, jeżeli nie pozwolicie mi wejść, nie pojawię się na scenie. – Zostań tu z nami a nie będzie nas to obchodzić, – odpowiedziała jedna z nich. Spojrzałam za siebie i zobaczyłam mężczyznę w czarnej koszuli. To był Buzz, wampir, który zazwyczaj stał na bramce. Włosy ostrzyżone na jeżyka jak zawsze, małe jasne oczy i więcej mięśni niż potrzeba umarlakowi. Na czarnej koszuli widniał napis z czerwonych liter „GRZESZNE ROZKOSZE OCHRONA”. Na ogół nie przepadam za Buzzem, ale tego wieczoru jego widok mnie ucieszył. Przybyła pomoc. Zdołałabym zrobić trochę wolnej przestrzeni na schodach, gdyby mogła być złośliwa, ale jednoczesne bycie miłą i stanowczą, to ponad moje siły. Taki zestaw nie mieścił się w zakresie moich kompetencji. Buzz zmusił się do uśmiechu zanim kobiety za mną mogły go wyraźnie zobaczyć. Martwy od niedawna, od jakiś dwudziestu lat, przez co wyglądał wyjątkowo żywo jak na umarlaka. Większość ludzi nie odróżniłaby go w tłumie. Uważają, że wampiry nabywają umiejętności udawania ludzi, ale ja zaobserwowałam coś odwrotnego. Starsze stają się mniej ludzkie, po prostu są lepsze w umysłowych sztuczkach, których ludzie nie zauważają. – Drogie panie, nie wolno przebywać na tyłach, – przemówił Buzz. Przeszedł obok mnie, a jego tors był tak umięśniony, jakby miało braknąć miejsca dla nas i jego ciała na tej malutkiej platformie. Brunetka zapytała, – Czy ona naprawdę jest z ochrony? – Jeżeli tak twierdzi, – odpowiedział tym samym dobrze-cię-spotkać-kolego głosem. Radośnie uwalniał Nathaniela od blondynek. Udało mu się zamienić to w zabawę, a one otoczyły umięśnione ciało Buzza, potwierdzając, że skoro nie mogą dostać Nathaniela, to wystarczy jakikolwiek inny mężczyzna. Wnioskując po żartobliwej rozmowie, blondynki znały także Buzza. Czarnowłosa cofnęła się w dół schodów, lekko rozszeżając oczy. Nie chciała się bawić. Przez to miałam o niej lepsze zdanie. Wprowadziłam Nathaniela przez otwarte drzwi, gdy brunetka posyłała mi mordercze spojrzenia. Odbierała to zbyt osobiście. To odrobinę niepokojące. Nathaniel i ja bezpiecznie przeszliśmy za drzwi, ale nie podobało mi się, że je zamknęliśmy i pozostawiliśmy tam samego Buzza. W końcu on nam pomógł. Jakie zasady obowiązywały ochroniarzy? Czy im też zapewniano ochronę, czy dotyczyła ona tylko tancerzy i klientów? Jeżeli skaleczysz ochronia-

rza, to czy on nie krwawi? Stałam niezdecydowana obok Nathaniela, który delikatnie zamknął drzwi. – Buzz sobie poradzi, on wie jak z nimi rozmawiać. – Czyżbyś czytał mi w myślach? Uśmiechnął się. – Nie, po prostu cię znam. Pomógł nam, a teraz ty czujesz się zobowiązana pomóc jemu. Pokonałam chęć do wiercenia się albo przestąpienia z nogi na nogę. Nienawidzę gdy ktoś potrafi tak dobrze mnie rozgryźć. Czy jestem aż tak oczywista? Najwyraźniej tak. Postanowiłam zmienić temat. – Skąd one wiedziały, że Brandon wystąpi tej nocy? – Kiedy zmieniamy gwiazdę wieczoru, mamy listę mailową, do której wysyłamy powiadomienia. Istnieje nawet lista dotycząca wyłącznie Brandona. Spojrzałam na niego. – Chcesz powiedzieć, że niektóre z tych kobiet rzuciły wszystko, zmieniły swoje plany, ponieważ okazało się, że Brandon się dzisiaj pojawi? Wzruszył ramionami, wyglądając na odrobinę zakłopotanego. – Niektóre pewnie tak. Potrząsnęłam głową. Ponownie zmieniłam temat, bo znów znalazłam się na przegranej pozycji. – Kto odpowiada za utrzymanie fanek z dala od tego wejścia? Drzwi, o których mowa otworzyły się. Buzz śmiał się i żartował, aż drzwi zamknęły się za nim. Wtedy oparł się o nie wyglądając na zmęczonego. – Primo. Po chwili uświadomiłam sobie, że Buzz odpowiedział na pytanie, jakie zadałam zamykając drzwi. – Słyszałeś jak się pytałam? Przytaknął. Po czym błysnął kłami, co było typowe dla młodego wampira. – Nie wiedziałaś, że potrafię cię usłyszeć zza drzwi? – Wiem, że możesz mnie usłyszeć, ale myślałam że byłeś zbyt zajęty kobietami na zewnątrz. Spojrzał na Nathaniela. – Wszystko w porządku? – W porządku. Buzz odsunął się od drzwi i wyprostował się, prężąc te wielkie, przerośnięte ramiona jak ptak rozpościerający skrzydła. – Lepiej porozmawiam z Primo, o ile to coś pomoże. – Co masz na myśli, mówiąc „o ile to pomoże”? Spojrzał na mnie. – Primo jest stary, naprawdę stary. Chce zostać jednym z wampirów Jean-Claude’a, ale chce być numerem dwa, albo przynajmniej trzy. Jest wkurzony, że musi pracować jako ochroniarz w klubie ze striptizem. Jeszcze bardziej wkurza go to, że dzieciak taki jak ja jest jego przełożonym. – Buzz wyglądał na zmartwionego. – Primo należy do daw-

nej epoki i sądzi, że jeżeli będzie mnie naciskał, to go wyzwę. Ale nie zamierzam tego robić. Zabiłby mnie. – Powiedziałeś Jean-Claude’owi o tym co się dzieje? Przytaknął. – Oświadczył Primo, że jeżeli nie potrafi znieść takiej pracy i słuchania mnie, to powinien wynieść się z miasta. – Czy to pomogło na chwilę? Buzz uśmiechnął się. – Słyszałaś już tą historię? – Nie, ale wiem jak zachowują się te naprawdę stare wampiry. To dumne dranie. Nathaniel dotknął mojego ramienia. – Muszę porozmawiać z Jean-Claude’m o dzisiejszym występie. – Dołączę do was w biurze za minutę. Nathaniel chciał coś powiedzieć, ale po głębszym zastanowieniu się poszedł w dół białego korytarza. Obserwowałam jak wchodzi do biura, które mieściło się kilka drzwi dalej. Odwróciłam się do Buzza. – Primo tylko nie wykonuje poleceń, czy też jest coś więcej? – Zaczął wpuszczać za kasę ludzi, których nie wpuszczamy. – Kogo? – Mężczyzn. Uniosłam brwi. – Nie wpuszczacie żadnych mężczyzn? – Niewielu. Ich obecność sprawia że kobiety czują się niekomfortowo, a niektórzy tancerze też tego nie lubią. Albo czujesz się komfortowo potrząsając tyłkiem przed facetami, albo nie. – To ma sens, ale wpuszczacie niektórych. – Pary, tak jak robią to w damskich klubach ze striptizem po drugiej stronie rzeki. – A Primo wpuszcza samotnych mężczyzn. Przytaknął. – Co powiedział ci na ten temat Jean-Claude? – Kazał mi się tym zając. Że jeżeli nie poradzę sobie z zapanowaniem nad Primo, to być może nie zasługuję na tę pracę. Jean-Claude też jest stary, Anita. Myślę że obaj wystawiają mnie do jakiejś rozgrywki i Primo albo zrani mnie, albo zabije. – Wyglądasz jakbyś potrafił o siebie zadbać. – Jeżeli chodziłoby tylko o siłowanie się na rękę, to tak, ale Primo to nie mięśniak, Anita, on ocieka mocą. Nawet zgadzam się z nim, że Jean-Claude nie wykorzystuje go we właści-

wy sposób. Jest zbyt potężny, jak na takie zajęcia, poza tym nie ma do niego odpowiedniego charakteru. – Co masz na myśli? – Prędzej rozpocznie bójkę niż ją powstrzyma. Weźmie pieniądze za wpuszczenie mężczyzn, a potem wywali ich stąd. Potrząsnęłam głową. – Wiesz, Buzz, to nie brzmi jak problem, któremu Jean-Claude pozwoliłby tak długo trwać. – Normalnie nie, ale Jean-Claude czeka aby zobaczyć co zrobimy zanim on zainterweniuje. Chciałbym nie być martwy zanim on to zrobi. – Jest naprawdę tak źle? – Tamte kobiety były w porządku, ale jeden tancerz był śledzony. Na kolejnego polował poirytowany mąż z nożem, zazdrosny o to, że jego żona znalazła się na liście fanklubu tego tancerza. – Tancerze mają fankluby? – Gwiazdy mają. – Nathaniel ma fan klub? – Wypowiedziałam to jako pytanie, ponieważ wydawało mi się, że tak powinnam. – Brandon ma fanklub, jasne. – Spojrzał na mnie i zaśmiał się. – Nie wiedziałaś. – Nie zwracam uwagi na tutejsze, codzienne sprawy. Przytaknął. Znów wyglądał na zmartwionego. Nigdy nie lubiłam Buzza. W zasadzie to nie miałam nic przeciwko niemu, ale nie był on moim przyjacielem. Ale jeżeli jego ocena sytuacji z Primo okaże się trafna, znalazł się w złym miejscu. Miejscu, którego nie rozumiałam. Jean-Claude był sprytnym, wampirzym biznesmenem, a to nie zapowiadało dobrego interesu. – Porozmawiam z Jean-Claude’m, Buzz. Dowiem się co myśli o Primo. Buzz westchnął. – No cóż, nie mogę prosić o więcej. – Uśmiechnął się, nagle błyskając znów tymi kłami. – W zasadzie, to do teraz myślałem, że mnie nie lubisz. Uśmiechnęłam się. – Jeżeli myślałeś, że cię nie lubię, to czemu zwierzyłeś mi się ze swoich problemów? – Do kogo innego mógłbym pójść? – Asher jest zastępcą Jean-Claude’a. Potrząsnął głową. – Pracuję tutaj, więc problem zostają tutaj. Wszystkie interesy są prowadzone w ten sposób.

– Nie wiedziałam o tym. – Odpowiedziałam. To prawdopodobnie pozostałość po czasach, gdy każdy biznes był prowadzony przez innego wampira. – Więc, ponieważ odwiedzam wszystkie biznesy, to jestem kim, ambasadorem? Znów błysnął kłami w uśmiechu. – Coś w tym rodzaju. – Spróbuję dowiedzieć się, co się dzieje, tyle mogę zrobić. Jeżeli Jean-Claude naprawdę wystawił cię do walki z Primo, powiem ci. Wyglądał jakby mu ulżyło. – Po prostu muszę wiedzieć na czym stoję, rozumiesz. Przytaknęłam. – Rozumiem. Mężczyzna w czarnej koszuli wbiegł przez drzwi na końcu korytarza, otoczony nagłym hałasem muzyki i krzyków. Był blondynem i wyglądał jak student college'u, ale biegł przez korytarz jak na sprężynach. Likantrop jakiegoś rodzaju. Zawołał zanim dobiegł do nas. – Mamy problem. Primo wpuścił grupę facetów, którzy zaczęli nękać Byrona. Kazałeś, by ciebie zawołać, następnym razem gdy zrobi się nieprzyjemnie. Jest nieprzyjemnie. Buzz natychmiast ruszył korytarzem, jeszcze niezupełnie biegnąc. Zawahałam się chwilę, po czym podążyłam za nim. Buzz spojrzał na mnie. – Idziesz? Wzruszyłam ramionami. – Czułabym się śmiesznie odchodząc. – Nasza praca polega na uspokojeniu sytuacji. Nie pogorszeniu jej. – Mówisz, że mnie nie chcesz? – Cholera nie, – blondyn odpowiedział. – Egzekutorka po naszej stronie. Wchodzę w to. – Kim jesteś? – Zapytałam starając się nadążyć za nimi. – Clay, – powiedział podając mi rękę przed ciałem Buzza. – Udzielaj się towarzysko później, – Buzz odpowiedział. Zwolnił przy drzwiach, jakby się szykując. Nagle poczułam słabe buczenie energii pochodzącej od Buzza. Nigdy wcześniej nic od niego nie czułam. Jego szare oczy rozbłysły - o ile szary może błyszczeć. – Jestem zmęczony tym gównem, – powiedział i otworzył drzwi.

Rozdział 34 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Muzyka nadal grała, bit pulsował. Mężczyzna na scenie przestał tańczyć, gdyż to nie on dostarczał teraz rozrywki. Zainteresowanie skupiło się na grupie studentów college’u otaczających górującego nad nimi mężczyznę, który wyróżniał się niczym blada wieża uwięziona w potoku ich dżinsów i skórzanych kurtek. Najwyższy z nich sięgał mu tylko do ramion, ale było ich wielu i prawie wszyscy nosili kurtki, które zapewne miały kojarzyć się z jakąś dyscypliną sportową. Niektórzy z nich przypominali mięśniaków z ochrony. Primo wybrał dobrą grupkę, jeżeli chciał rozpętać awanturę, a oni zdecydowanie szukali kłopotów. Inni ochroniarze w czarnych koszulach wyglądali jakby nie mieli pojęcia co zrobić. Ich podzielona lojalność widoczna była w tym, że nie ruszyli na pomóc Primo. Stali tuż obok gangu kolesi z college’u, trzymając ich w zamkniętym kręgu najlepiej jak dawali radę, ale nie odciągali ich od wielkiego wampira. Jeżeli nie wiedziałabym nic o Primo i o tym co zdarzyło się wcześniej, domyśliłabym się większości tylko obserwując jak pozostali mężczyźni nie chcieli mu pomóc. To nie wzrost Primo stanowił problem, tylko fale mocy które promieniowały od niego. Większość wampirzych czy nawet likantropich mocy wypełnia pokój jak podnosząca się woda, w której potem toniesz. Moc Primo dosłownie pulsowała i płynęła. Za każdym razem kiedy uderzał kogoś potężną ręką, moc iskrzyła i zaciskała się na mojej skórze. Wyglądało na to, że jego moc żywi się przemocą. Jeszcze nie zacisnął pięści, jedynie popychał mężczyzn wokół, co stanowiło oczywiście obrazę dla męskości studentów college’u. Jeden z największych w grupie skoczył na Primo, łapiąc go za ramię i bark. Primo chwycił go za bark i odrzucił jakby chłopak nic nie ważył. Rzucił nim na blat szatni jak kurtką, co sprawiło, że dziewczyna przyjmująca święte przedmioty krzyknęła. Moc Primo była na tyle silna, by móc po niej stąpać. Choć tylko przez chwilę, potem przemijała. Nie potrafił jej utrzymać. – Wystarczy, – krzyknął Buzz, niezadowolony że musi to powiedzieć. Poruszył się i ten jeden ruch przerwał bezczynność ochrony. Inni mężczyźni w czarnych koszulach ruszyli i zaczęli pomagać kolesiom z college’u dotrzeć do drzwi. Zrobili pewne postępy, ale chłopcy nie

chcieli zostawić swoich kumpli sam na sam z olbrzymim wampirem. Naprawdę nie mogłam ich winić. Po raz kolejny ta sytuacja przerastała moje możliwości. Mogłam wyciągnąć odznakę, spluwę i ich zatrzymać, jeżeli zamierzałam ich aresztować czy też zabić Primo. To by nie uspokoiło sytuacji. Jak Buzz powiedział, ich praca nie polegała na pogarszaniu sytuacji, lecz jej poprawianiu. Nie wiedziałam jak to zrobić. Naprawdę nie wiedziałam. Buzz wrzeszczał. – Primo! Primo, przestań z nimi walczyć. Muszą opuścić ten klub. W odpowiedzi Primo chwycił dwóch studentów za gardła, i uniósł, po jednym w każdej ręce, jakby zamierzał uderzyć ich głowami o siebie. Gdy Primo miał zajęte ręce, inny zabawny młody mężczyzna, z krótkimi brązowymi włosami i ramionami prawie tak szerokimi jak Buzza, uderzył Primo w twarz. Wiedział jak uderzać. Cios odrzucił głowę wampira w tył i z jego ust popłynęła krew, niczym purpurowy kwiat na białej skórze. Muzyka na scenie gwałtownie zamarła i pośród tej nagłej ciszy Primo krzyknął. Wydał głośny, wypełniony wściekłością okrzyk bojowy. Upuścił dwóch mężczyzn trzymanych w rękach jakby byli niczym i podszedł do mężczyzny, który go uderzył. Spodziewałam się że rzuci nim tak jak pozostałymi, ale tego nie zrobił. Podniósł go za poły kurtki na tyle wysoko, że stopy wisiały nad ziemią. Mężczyzna prawdopodobnie dusił się własnym kołnierzykiem. Zamiast przymierzać się do rzucenia mężczyzną, Primo odsunął rękę w tył i tym razem zacisnął ją w pięść. Z takiej bliskości, z tą siłą, zamierzał skręcić mężczyźnie kark. Wyciągnęłam Browninga, ale prawdę mówiąc bez sądowego nakazu egzekucji, znajdowałam się w tej samej sytuacji co zwykły policjant. Nie mogłam zastrzelić Primo, jeżeli tylko myślałam, że zamierza kogoś zranić. Jak udowodnię w sądzie, że wiem jak silny jest wampir, a jak delikatne okazuje się ludzkie ciało? Nazwijcie to przeczuciem, ale zrozumiałam że jeżeli postrzelę Primo, będę musiała go zabić. Nie chciałam by jego mięśnie i magia mnie dotknęły. Było trudniej mnie zabić, ale nie byłam nieśmiertelna. Uniosłam ramię i wymierzyłam, ponieważ sąd i zeznania nastąpią później, a teraz ten dzieciak mógł umrzeć… Zamierzałam postrzelić go w bark, ponieważ to najlepszy cel przy tylu ludziach wokół, którzy mogli nabrać odwagi i w każdej chwili wejść w linię ognia. Clay stał najbliżej i wskoczył na wampira. Primo odrzucił zmiennokształtnego za pierwszy rząd stołów. Kobiety krzyknęły i rozbiegły się. Clay podniósł się na nogi, ale ta wielka pięść ściągnęła go znów w dół. Buzz krzyczał, – Nie, Primo, nie!

Mój pistolet celował w podłogę, ponieważ kiedy jesteś spięty, także zaciskasz palce. Jeżeli kogoś postrzelę, chciałabym zrobić to celowo. Zbliżałam się od boku, by mieć lepsze pole do oddania strzału, kiedy ekipa w czarnych koszulach otoczyła go i nie mogłam w ogóle strzelić. Gdybym byłam gotowa zabić tego dupka, krzyknęłam do mężczyzn, aby się odsunęli, ale wciąż miałam nadzieję uniknąć tego. Podeszłam bliżej, na bok, z dala od stołów, skąd sądziłam, że będę mogła oddać lepszy strzał. Nigdy nie próbowałam zastrzelić kogoś podczas bójki w barze. Samo kłębowisko ciał okazało się przytłaczające. Próbuj trafić w cel, gdy wokół fruwają cywile. Primo rzucał mini na boki, jakby byli kukłami, cały czas trzymając mężczyznę w wyprostowanej ręce. Im zacieklej z nim walczyli, tym silniej jego moc wzrastała i falowała, jakby każde uderzenie, bez różnicy czyje, ją potęgowało. Znikł za górą czarnych uniformów, gdy poczułam jak gromadzi moc, niczym oddech bomby atomowej. Miałam chwilę, by krzyknąć – Wszyscy na ziemię! – Nie wiedziałam co nadchodziło, ale to będzie coś złego. Upadłam na podłogę jak kazałam reszcie. Przylgnęłam płasko do ziemi. Spojrzałam na większość kobiet i kelnerów za mną i zobaczyłam jak kucają na podłodze. Jezu, czy nikt nie wiedział jak się kryć? Primo nie użył ciała, by zrzucić gromadę czarnych uniformów. Użył magii. Zostali wyrzuceni w powietrze. Gdybym kucnęła, jak ci ludzie, na których narzekałam, mogłabym poruszać się szybciej. Ale płasko przy ziemi, miałam ułamek sekundy, by zdecydować czy chronić głowę i pozostać przy ziemi, czy spróbować się przesunąć dalej, czy chwycić kolana i zwinąć się. Leżenie płasko przy ziemi nie pomoże, gdy spadają ciężkie ciała. Zdecydowałam się odpełznąć, gdy uderzyło we mnie ciało. Przez chwilę poczułam się oszołomiona, po czym kolejne na mnie wylądowało. Uderzono mnie, rzucano mną, wiele przeszłam, ale nigdy dwóch dorosłych mężczyzn nie spadło na mnie z powietrza. Brakło mi tchu i gdybym była człowiekiem, tak jak wyglądam, połamałoby mnie. Leżałam przez sekundę, oszołomiona, a dwóch mężczyzn na górze w ogóle się nie poruszało. Pierwsze, czym poruszyłam to głową, by zerknąć przez ramię gdzie znajdował się Primo. Wciąż był tutaj. Nadal stał. Podniósł innego studenta i trzymał go nad ziemią. Jego wielka pięść znów szykowała się do kolejnego uderzenia. Kurwa. Uświadomiłam sobie dwie rzeczy naraz. Po pierwsze, mogłam poruszać rękami, po drugie, w żadnej z nich nie miałam broni. Zostałam przygnieciona kilkoma setkami kilogramów. Byłam silna i mogłam się wydostać, ale to trochę potrwa, a ja nie miałam pojęcia gdzie znaj-

dował się mój pistolet. Nikt z rzuconych się nie poruszał. Pięść Primo ruszyła naprzód. Cały świat się zatrzymał. W zwolnionym tempie obserwowałam jak zadaje cios, jak łamie mężczyźnie kark i wiedziałam, że nie mogłam go powstrzymać.

Rozdział 35 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us 35 Sięgnęłam ku niemu i krzyknęłam, – Nie! – Nie spodziewałam się, że to pomoże, ale musiałam coś zrobić. Krew trysnęła z ramienia i Primo zawahał się, rozglądając się po pokoju jakby nie wiedział skąd doszedł krzyk. Ja też nie wiedziałam, ale po miesiącach nauki kontroli nad mocą coś poczułam. Po raz drugi zrobiłam coś takiego, w obu przypadkach byłam zdesperowana. Pytanie czy potrafiłabym zrobić to celowo? Primo ponownie podniósł mężczyznę, jakby ustanowił sobie cel i nic mu nie mogło w tym przeszkodzić. Wyciągnęłam ręce i zastanowiłam się. Skupiłam się nad tym jakie to uczucie, gdyby myśli uderzyły w przestrzeń wokół niego, sformowały ją w szkło, aby go zranić. Primo podniósł mężczyznę wyżej, jakby salutował komuś za mną. Nie miałam czasu, by spojrzeć w tył. Sięgnęłam nie tylko rękami ale także mocą, którą kontrolowałam zmarłych, oraz więzią pomiędzy dwoma wampirami i uderzyłam w niego. Krew ponownie popłynęła wzdłuż ramienia Primo, a potem stróżka dołączyła do pierwszej. Niezbyt dużo krwi, nie wiedziałam dlaczego, ponieważ nie rozumiałam co robiłam. Kilka krwawiących cięć nie zdoła odciągnąć na długo jego uwagi. – To nie twoje dzieło, – Powiedział. Jego głos przypominał głębokie, grzmiące warczenie, które pasowało do wielkiego ciała. Nie potrafiłam rozpoznać akcentu. Głos Jean-Claude’a doszedł z tyłu. – Nie, ale ja tego dokonałem. Chciałam spojrzeć w tył by go zobaczyć, ale nie odważyłam się oderwać oczu od wampira przede mną, by spojrzeć na tego za mną. Nie potrzebowałam oczu, by poczuć jego moc. Płynęła przez pomieszczenie jak pocieszająca dłoń. Pieściła ciała, które przyszpilały mnie do podłogi. Poczułam woń wilczego futra. Wiedziałam, że obaj mężczyźni należeli do sfory. Zapach futra i domu wypełnił również mnie. Po części wiedziałam, że to był efekt więzi z Richardem, ale też i coś więcej. Moc Richarda sączyła się przez nich, wnikając we mnie. Jean-Claude nie robił tego celowo, po prostu łączyła mnie więź z Richardem i jego wilkami. Trudno mu było sięgnąć do nich i przypadkiem nie dotknąć mnie. Obaj nabrali drżąco powietrza, jakby wracali do życia, choć wiedziałam, że było inaczej. Blondyn, Clay, mrugnął na mnie z odległości dwóch cali. Wyglądał na zaskoczonego i

nie mogłam go winić. Ten na górze miał włosy mojego koloru, choć jego były bardzo proste. Mrugnął do mnie ciemnymi oczami, jakby nie pamiętał, że widział mnie wcześniej, czy też nie wiedział w jaki sposób znalazł się na mnie. Wymruczał, – Przepraszam, proszę pani – i jednocześnie zaczął powoli, sztywno schodzić z naszego stosu ciał. Clay wydał drobny protestujący jęk, gdy pierwszy mężczyzna schodził po nim. – A jak sądzisz ja się czuję? Jestem na samym spodzie. – Odezwałam się. Clay uśmiechnął się do mnie. Buzz podnosił się powoli na kolana kilka metrów dalej. Dostrzegł moje spojrzenie i odwzajemnił je. Nie znałam go aż tak dobrze, ale wydawało się mówić „wygląda na to, że to rozwiązało całą sprawę”. Jean-Claude stał tutaj, a jego moc wypełniała pomieszczenie jak ciepły koc. Była tak przyjemna i tak inna niż zazwyczaj. Wiedziałam o co chodziło, to było zbyt żywe. Był Mistrzem Miasta i żaden z wampirów nie powinien sprzeciwić się mu prosto w twarz. Uznałam, że to jedyna wymówka, bym mogła się odprężyć i odwrócić wzrok od Primo. Pomyślałby kto, że zrozumiałam iż szaleniec to szaleniec, żywy czy martwy. – Żaden z nich wcześniej nie potrafił mnie powstrzymać, Jean-Claude. Troje sobie nie poradzi. Sposób w jaki to powiedział, zmusił mnie do spojrzenia na Primo. Nie brzmiał jakby się poddawał. Nie zapowiadało się dobrze. Wyzwanie Buzza to jedno. Wyzwanie Jean-Claude’a to coś zupełnie innego. – Oni nie są po to by cię powstrzymać, Primo, gdyż zostałeś już powstrzymany. Jestem Mistrzem Miasta i mówię, że zostałeś powstrzymany. – Ci ludzie przelali moją krew! – W jego słowach buzowała taka wściekłość, że poczułam jak pali moją skórę. Primo żywił się własnym gniewem, tak samo jak przemocą. W tym momencie zrozumiałam, że w jakiś sposób był mistrzem wampirów. Przynajmniej niektóre moce miał na poziomie mistrza. Niedobrze. Clay podniósł się na czworaka, co oznaczało że w końcu mogłam wydostać się spod nich. Rozejrzałam się dookoła za pistoletem, ale go nie znalazłam. Musiał być gdzieś tutaj. Kurwa, całe gówno mogło się za chwilę ponownie rozpętać, a ja nie miałam spluwy. – Jak to możliwe, że wampir o twojej mocy pozwolił zwykłemu człowiekowi przelać swoją krew? – Głos Jean-Claude’a brzmiał delikatnie, towarzysko, ale w moich myślach usłyszałam szept, – Obawiam się że go nie doceniłem. – Bez kitu.

Clay zapytał, – Co powiedziałaś? Potrząsnęłam głową, oczami wciąż poszukiwałam na podłodze pistoletu, ale nie zdołałam go odnaleźć. Następnie pomyślałam. Pieprzyć to, pocięłam go dwa razy bez spluwy. Mogę zrobić to jeszcze raz. Częściowo w to nie wierzyła. Kazałam tej części mnie się zamknąć. Miałam wystarczająco wiele problemów, by dokładać do nich brak wiary w siebie. Primo wciąż trzymał mężczyznę, którego podniósł jako kozła ofiarnego, ale trzymał go nonszalancko, jak zapomniany worek z pralni. Zrozumiałam, że mężczyzna zemdlał więc wstałam próbując zobaczyć czy oddychał. Nie podobał mi się sposób, w jaki Primo owinął kołnierzyk mężczyzny wokół szyi. Czyżbym martwiła się tak bardzo pięściami, że pozwoliłam Primo udusić mężczyznę? Głos Jean-Claude’a zabrzmiał w mojej głowie. – Nie oddycha, ale jego serce wciąż bije. Powiedziałam głośno. – Marnujemy czas. – Tak, – powiedział, chyba na głos. Sięgnął po mnie, nie ręką ale mocą i to nie była cie pła, żywa moc likantropa. Dotknął mnie chłodny powiew grobu i rozpalił tą część mnie, która wskrzeszała zmarłych. Nagle zrozumiałam jak go pocięłam. Nagle wiedziałam jak to działało. Jak pudełko puzzli w mojej głowie, nagle wiedziałam gdzie nacisnąć i co to oznacza. Cięcie z odległości wykorzystywało magiczną aurę danej istoty przeciwko niej samej. Zmieniało ich magiczne tarcze w cienkie, niewidoczne ostrza, które mogły zostać użyte przeciw nim. Jean-Claude przez wieki wiedział co to i jak działało, ale nigdy nie zdołał zrobić tego sam. Wiedział jak, ale nie potrafił. Ja umiałam to zrobić, ale nie wiedziałam jak. Razem nagle to opanowaliśmy. Moim celem nie było zabicie Primo, ale sprawienie by puścił mężczyznę. Wyciągnęłam ręce do niego, a on wciąż nie wyglądał na przerażonego. – Myślisz, że twoje drobne cięcia mnie powstrzymają? – Nie, – odpowiedziałam i skierowałam moc na niego. Jakbym rzucała piłkę, która została złapana przez jego aurę, jego tarcze, jak rzep przylegający do fragmentu ubrania. Jednak piłka nie pozostała sobą i to nie ona przebiła tarcze Primo. Piłka wtopiła się w nie, a tam gdzie się wtopiła, naruszyła osłony, stając się częścią nich, zmieniając ochronny płaszcz w coś długiego, smukłego i ostrego. Wizualizowałam tą ostrość przecinającą jego brzuch, gdy koszula rozerwała się niczym skóra ukazując białe ciało i krew. To była większa rana niż dwie pozostałe i Primo skierował do niej rękę, jakby czując ból, albo ponieważ nie był pewien jak bardzo został zraniony. – Jak ci się podoba ta? Wystarczająco duża dla ciebie? Warknął na mnie, błyskając kłami, które wyglądały na za duże w stosunku do jego ust.

Zrobiłam dokładnie to co chciałam. Dzięki wiekom frustrujących nauk Jean-Claude’a, posiadłam nową broń. Obawiałam się wcześniej, że uderzę go za blisko ofiary. Wystarczyło by ofiara miała minimalne parapsychiczne zdolności, a mogłam jej wyrządzić więcej szkód niż Primo. Ale teraz posiadłam to, zrozumiałam, poczułam. Wyciągnęłam rękę na odległość ramienia, które trzymało mężczyznę i to ramię rozcięło się od łokcia do nadgarstka. Krew polała się w dół jego ciała strumieniem purpury, jakby jego serce biło wystarczająco mocno, by krew tryskała przez otwarte arterie, choć brakowało potrzebnego do tego ciśnienia krwi. – Zamierzasz to ocalić? – Podniósł mężczyznę za skręcony kołnierzyk. – Jest martwe i stanowi pokarm dla zwierząt. – Jego serce wciąż bije, – Jean-Claude stwierdził. Mieliśmy tylko sekundy zanim metoda usta-usta nie zdołałaby go ocalić przed uszkodzeniem mózgu. Wyciągnęłam obie ręce w górę i cięłam Primo. Próbowałam rozciąć jego ramię jakbym patroszyła rybę, ale nie mogłam przebić się przez głębsze tkanki. Mogłam ciąć skórę i ciało ale więzadła wytrzymały, a one wystarczały Primo, by utrzymać ofiarę aż ta umrze. Uparty drań. – Jeżeli nie opuścisz teraz mężczyzny, Primo, uznam to za bezpośrednie wyzwanie. – Uznaj to za co tylko chcesz, ale nie będę twoim chłopcem do bicia, – następnie wskazał nie na mnie, ale na mężczyzn leżących nieprzytomnych dookoła, na Buzza, który stał w pobliżu, ale nie za blisko. Znajdowaliśmy się poza jego ligą i on to wiedział. – Niech tak będzie, – Powiedział Jean-Claude. – Ma petite, to nie nóż, to nie pojedyncze ostrze, to magia. Jeżeli możesz użyć odrobiny jego magii przeciwko niemu, to czemu nie całej? Miałam zapytać, co miał na myśli, ale pokazał mi to. TO było jakby mój umysł był ścianą, a on właśnie wcisnął tą odpowiedź bezpośrednio do mojego mózgu. Zrozumiałam i nie zawahałam się. To nie w moim stylu, wahać się gdy na szali było życie. Nie wskazałam ani nie uniosłam ręki. To nie gra w piłkę. Mogłam oddziaływać na jego osłony, które chroniły całe ciało. Pomyślałam o płaszczu magii, rzuciłam w niego mocą, a gdy poczułam pełnie osłon, jakbym pieściła niewidoczną skórę rękami, użyłam ich przeciwko niemu. Zmieniłam je w skierowane do wewnątrz ostrza. Jakby Primo nagle stanął w środku odwróconego jeżozwierza, jeżozwierza z ostrzami wielkości sztyletów. Każdy cal skóry jaki mogłam zobaczyć nagle pokrył się krwią. Primo krzyknął ustami z których wylewała się krew, krzyknął z gardłem przekłutym w kilku miejscach. Krzyknął i puścił trzymanego mężczyznę.

Clay i ciemnowłosy wilkołak chwycili mężczyznę, odciągnęli go do ciał jego przyjaciół, a potem jeszcze dalej i dalej. Chciałam ich obserwować by, upewnić się, że przywrócą mu oddech, ale miałam inne problemy. Primo ruszył na nas, jednak zachwiał się i upadł na ręce i kolana. W tej chwili zdałam sobie sprawę, że go oślepiłam. Nie na stałe, ale na wystarczająco długo. Przez ten wieczór pozostanie niewidomy. Wrzasnął na nas i krzyknął głosem, który brzmiał jakby próbował przełknął popękane szkło. – Do diabła z tobą, Jean-Claude, do diabła z tobą. Nie jesteś wampirem wystarczająco potężnym, by to zrobić. Nigdy nie byłeś. – Czy przybyłeś do St. Louis, by mnie zniszczyć i zająć moje miejsce? Primo podniósł zakrwawioną twarz w kierunku skąd dochodził głos Jean-Claude’a. – Dlaczego nie? Dlaczego nie zostać Mistrzem Miasta? – Nawet nie potrafisz być swoim własnym mistrzem, Primo, dlatego. Sama moc to za mało, by rządzić miastem. Chciałam spojrzeć za siebie i patrzeć jak mówił, ale nie musiałam. W tej chwili poczułam go bliżej niż jakbym stała trzymając jego dłoń. Wiedziałam wtedy to, co wiedziałam wcześniej, ale tylko na skraju mojego umysłu. Użył wampirzych znaków pomiędzy nami bardziej otwarcie, bardziej intymnie niż kiedykolwiek wcześniej. Powinnam być zła, ale nie byłam. Jeden z kelnerów nachylał się nad mężczyzną, którego Primo próbował zabić. Kelner odchylił głowę mężczyzny w tył i robił mu sztuczne oddychanie. Mężczyzna nagle zadrżał i głośno nabrał po raz pierwszy powietrza. Ciemnowłosy wilkołak, którego imienia nie znałam, uniósł kciuki w górę. Mężczyzna będzie żył. Wszystko z nim w porządku. Żadna ilość mięśni, jaką tu mieliśmy, nie uwolniłaby go na czas. Nic więcej nie uwolniłoby go bez zabijania Primo, choć nie byłam pewna czy to dobrze. Myślę że powinniśmy zabić Primo i to teraz, zanim dojdzie do siebie. Głos Jean-Claude’a wyszeptał w moim uchu, – Jeżeli ktoś umrze, będę miał dużo więcej problemów w przekonaniu klienteli, że nic złego się nie zdarzyło. Potrząsnęłam głową i pomyślałam, nie istniała wystarczająca ilość wampirzych sztuczek, by wyczyścić umysły całej widowni. Nie w przypadku czegoś tak traumatycznego. – Wątpisz we mnie, ma petite? – Nagle stał za mną. Jego smukłe białe ręce pojawiły się na moim ramieniu, otoczone białą koronką i blaskiem czarnego aksamitu. Podniosłam rękę by go dotknąć. Miał chłodną skórę, jakby się nie pożywił, albo zużył ogromną ilość energii. Było więcej ciepła w aksamicie, który musnął moje palce niż w jego

skórze. Był wycieńczony. Jak wiele energii kosztowała go rozmowa w myślach ze mną, czy też rzeczy, które się działy, a o których jeszcze nie wiedziałam. Reszta ochroniarzy w czarnych koszulach zaczęła się ruszać, powoli, sztywnie, jakby byli obolali. Primo wydawał się wyczuwać ich ruchy, ponieważ powiedział. – Nawet ślepy, jestem im równy. Poruszył się potykając o swoje stopy. To musiało boleć jak diabli, ale nie skrzywił się. Postawił jedną zakrwawioną rękę na podłodze a drugą uniósł w powietrze, jakby próbował wyczuć ruchy. To było zbyt podobne do sztuk walk. Był wielki, był wampirem prawie niewrażliwym na ból, był szalony i do tego wytrenowany w walce. To nieuczciwe. Nathaniel podszedł do mnie z boku. Trzymał mój pistolet. Podał mi go bez słów, dokładnie jak go tego nauczyłam, najpierw kolba, palce z dala od spustu. Lekko się uśmiechnęłam, na co zasłużył, ponieważ wciąż trzymałam na oku wielkiego giganta na podłodze. Odbezpieczyłam pistolet zanim schowałam go do kabury. Nazwij to przeczuciem, ale gdyby Primo rzucił się na nas, nie chciałam marnować tej sekundy. Potrzebowałam jej. Nie rzucił się na nas. Nie, Primo miał ciekawszy pomysł. Powiązanie z Jean-Claude’m sprawiło, że poczułam się bezpieczniej, ale to uczucie bezpieczeństwa było rodzajem arogancji. Arogancja sprawia że zapominasz, że naprawdę stary wampir może zrobić więcej niż tylko skrzywdzić cię fizycznie. Arogancja Jean-Claude’a sprawiła, że zapomniałam. Primo nie poruszył mięśniem, ale rzucił w nas mocą, wylał na nas swoją wściekłość, jak czerwony bukiet wrzącego gniewu. Nie było czasu by się przed tym ochronić. Nie było czasu by zrobić cokolwiek, poza przyjęciem tego. Jean-Claude spróbował pozwolić tej mocy spłynąć po nim, ale poczułam tą okropną wściekłość, szukającą miejsca gdzie może się w nas zagnieździć. Mistrz Miasta skonsumowany przez wściekłość byłby bardzo niefortunnym zdarzeniem. Ale ja rozumiałam gniew, a do tego nie byłam Mistrzem Miasta. Przyjęłam gniew, nie spłynął on po mnie, spiłam go, przełknęłam, skąpałam się w nim. Otoczyłam się jego wściekłością jak płaszczem ognia. Otworzyłam tą część mnie, którą trzymałam w ukryciu przed wszystkimi. Pozwoliłam wściekłości Primo spotkać tą wielką parującą masę mojego własnego gniewu. Gniewu, jaki nosiłam w sobie od śmierci mojej matki. Głębokie, nieskończone morza mojego gniewu przywitały go, otoczyły, karmiły się nim. Pożywiłam się na jego wściekłości i pozwoliłam jej mnie wypełnić. Zaśmiałam się, zaśmiałam się stojąc tam i płonąc naszą bliźniaczą furią. Śmiałam się czując jak jego gniew słabnie i odsuwa się. Śmiałam się pozwalając jego wściekłości mieszać się z moją. Już nosiłam jej nieograniczoną ilość, cóż znaczyło kilka wiader więcej?

Gapił się na mnie niewidzącymi oczami i wtedy zrobił coś, co po części oczekiwałam. Poruszył się naprzód, ale nie w bezmyślnym pośpiechu. Poruszył się naprzód z prędkością zapierającą dech w piersiach, ale ja widziałam już szybkość. Był ślepy, więc chwycił coś w ciemności. To był Nathaniel. Nathaniel stojący obok nas. Nie wiem czy to w niego Primo celował, czy nie trafił. Chwycił nadgarstek Nathaniela i próbował go do siebie przyciągnąć, ale Nathaniel zaparł się i nie pozwolił mu na to. Nagle wszyscy biegli. Miałam świadomość, że ochroniarze poruszali się, ale przybyli za późno. Prawie wyjęłam pistolet z kabury, ale Primo ruszył naprzód gdy tylko poczuł opór Nathaniela. Stałam najbliżej i poruszałam się szybciej niż planowałam. Nie byłam przyzwyczajona do bycia szybszą niż ludzie. Sięgnęłam po ramię Nathaniela, ale znalazłam się za blisko twarzy wampira. Primo wbił kły w mój nadgarstek i wiedziałam, by nie próbować się wyrwać. To rozerwałoby nadgarstek. Celowałam pistoletem, gdy krzyknęłam. Krzyczałam, gdy jego usta pożywiały się na mnie. Krzyczałam, przykładając pistolet do jego głowy. Mój palec miał pociągnąć za spust, kiedy umysł Primo uderzył w mój. To nie był gniew. To były jego wspomnienia. Rzymska armia, morderstwa które skazały go na potępienie, arena gdzie mógł zabijać ku uciesze jego serca, gdzie mógł uwolnić ten gniew, żywić go. Śmierć, śmierć i śmierć. Każda syciła go w sposób, w jaki nic innego nie zdołało. Wtedy, pewnej ciemnej nocy, szlachetnie urodzona kobieta zażądał by przyszedł do jej łoża pokryty krwią i potem zwycięstwa. Poszedł i znalazł o wiele więcej niż kiedykolwiek marzył. Zaoferowała mu wolność i nowy sposób, by karmić jego gniew. Nowy sposób by zabijać. Nie znał jej prawdziwego imienia. Po prostu powiedziała, – Jestem Dragon, a ty będziesz mi służył. – I tak się stało. Nagle wspomnienia się zatrzymały. To mnie zaskoczyło i przez moment walczyłam, by nie nacisnąć spustu. Chwila, by wycelować pistolet w sufit i spróbować nauczyć się jak znów oddychać oraz używać własnego ciała. Primo wciąż miał usta przyciśnięte do mojego nadgarstka, ale teraz jego ciało uleczyło się i widział na oczy. Wiedziałam dzięki Jean-Claude’owi, że z odrobiną specjalnej krwi Primo mógł uleczyć prawie wszystko. Zamierzał wykorzystać likantropa. Ale moja krew też spełniła zadanie. Zrozumiałam dlaczego Jean-Claude chciał go tutaj. To potężny wojownik, jeżeli zdołałbyś go kontrolować. Spokój w mojej głowie nie pochodził ode mnie. Primo puścił mój nadgarstek, a jego oczy zbielały z przerażenia. – Czym jesteś? – wyszeptał.

– Nie czym, Primo, kim, – powiedziałam i wyciągnęłam do niego rękę, którą zranił. Zamierzałam dotknąć jego twarzy, ale odsunął się ode mnie jakbym miała go skrzywdzić. – Kim jestem, Primo? To potężne ciało skuliło się przede mną. Ukorzyło się przede mną i pamiętałam jak robił to dawno temu przed tą, która go stworzyła. – Mistrzynią, – wyszeptał i to słowo w jego ustach wydawało się być wymuszone. Nienawidził tego, że nigdy nie będzie panem samego siebie. Kiedy przyjął ten krwawy pocałunek, założył, że kiedyś sam będzie rządził, ale teraz wiedział, że jest inaczej. – Jesteś moją mistrzynią. W momencie gdy zasmakował mojej krwi, został ze mną związany, w sposób, jaki nie miał nic wspólnego z seksem, miłością, czy przyjaźnią. To była przynależność, posiadanie w innym znaczeniu niż powyższe. Primo po prostu był mój, nie, był nasz. Znaki pomiędzy Jean-Claude’m a mną były szeroko otwarte, gdy Primo mnie zaatakował. Kiedy ugryzł, nie posmakował tylko mnie. Krew z mojej krwi, to nie pusta fraza. To coś prawdziwego. Zrozumiałam w tej chwili, że gdy znaki zostaną otwarte, złożenie przysięgi krwi jednemu z nas, stawało się przysięgą krwi dla obojga. Mogłam kontrolować umarłych, a Jean-Claude posiadał władzę nad każdym wampirem, który złożył przysięgę krwi, albo którego stworzył. Primo został potraktowany podwójną magią. Natychmiast moja krew stała się krwią Jean-Claude’a, a jego moją. Miałam chwilę by zastanowić się nad tym, jak to mogło oddziaływać na naszego opornego Richarda, ale ta myśl się zagubiła. Miałam dość własnych problemów by zajmować się jeszcze nim. Spojrzałam na wielkiego mężczyznę u naszych stóp i wiedziałam, że Jean-Claude czuł co do niego całkowitą pewność. Całkowitą pewność, że przysięga Primo go utrzyma. To było coś innego niż czytanie w myślach. Po prostu wiedziałam, że Jean-Claude już się nie martwił o Primo. Był go pewien. Ja nie byłam. Obróciłam się by spojrzeć na Jean-Claude’a, by spróbować przekonać go jak wciąż niebezpieczny może być Primo, ale oczywiście, to że chciałam odwrócić się od Primo samo mówiło, że ja też byłam pewna. Nie powinno tak być. To chodzący gniew w wielkim umięśnionym ciele. To nie było bezpieczne. To nigdy nie będzie bezpieczne. Myślę że odwróciłabym się z powrotem do Primo, ale nagle popatrzyłam na Jean-Claude’a i świat zniknął. Nie istniało nic poza Jean-Claude’m. Czarny aksamit składał się na wojskowy żakiet do pasa, ze srebrnymi guzikami z przodu i z wysokim kołnierzem i białymi wstęgami fularu. Srebrny krawat i błyszczący szafir, który przebijał biel przy jego gardle. Żakiet pasował do szerokich ramion, podkreślał szczupłą talię i przykuwał spojrzenie do czarnych skórzanych spodni, które wyglądały jakby zostały spięte po obu stronach, jakby nie on

się w nie wślizgnął, ale one zostały na nim uszyte. Buty sięgały tylko do kolan, zrobione z tego samego ciemnego aksamitu co płaszcz. Byłam oczarowana, wiedziałam o tym. Nie mogłam nic na to poradzić, jedynie się gapić, choć jego twarz zostawiłam na koniec, ponieważ wiedziałam, że przy takiej samokontroli jaka mi pozostała, straciłabym ją patrząc na jego twarz. Naprawdę bym straciła. Jedna szczupła ręka zbliżyła się do mojej opuszczonej twarzy. Ręka otoczona przez białą koronkę. Musnął mojego policzka, najlżejszy dotyk i zaczęłam unosić twarz w górę. To był delikatny dotyk, mogłam walczyć lub go powstrzymać, ale nie chciałam. Unikanie patrzenia w jego twarz odebrało mi całą siłę woli. Czarne loki mieszały się z aksamitem, aż było ciężko powiedzieć gdzie jedno się kończyło a drugie zaczynało. Jego oczy były olbrzymie i piękne, odcień ciemniejszy niż szafir przy jego gardle. Oczy tak ciemne jak tylko może być niebieski, nie mając w sobie odcienia czerni. Jego twarz to blada perfekcja, jak prawie dokończony obraz. Był blady, a jego palce przy mojej twarzy zimne jak lód. Przypominał bladą rzeźbę czekająca na kogoś, kto by tchnął w nią życie, poza ciemnym błyskiem w jego oczach. Te oczy zawierały całe życie w świecie. Jego głos był niski i miękki, jak futro prześlizgujące się po mojej czaszce. – Ma petite, pozwól mi wejść. Pozwól mi wejść. Nie pozostawiaj mnie w tym chłodzie. Otworzyłam usta by coś powiedzieć, ale zamknęłam je. Wcześniej, gdy byliśmy związani słabiej, pożywił się moją energią nie przelewając krwi. Stało się tak, ponieważ wielkie złe wampiry znalazły się w mieście, a on nie mógł w ich obecności wyglądać na słabego. I jeżeli przybyli po to by odkryć, że jego ludzka służebnica nie pozwala mu brać krwi, rzeczywiście prezentowałby się słabo. Musiał się pożywić, desperacko. – Dlaczego? – Odnalazłam głos, zachrypnięty i wcale nie tak gładki w porównaniu do jego. – Dlaczego twoja energia jest tak niska? – Zrobiłem co mogłem na odległość, by ułatwić ci ten dzień. Wyciągnęłam rękę i położyłam palce na jego policzku. – Wyczerpałeś się dla mnie. – Dla spokoju twojego umysłu, – wyszeptał, jego głos schodził w dół mojego kręgosłupa jak mała kropla wody ześlizgująca się niżej i niżej. – Chcesz się pożywić. Lekko przytaknął, poruszając zimną skórą przy cieple moich palców. W mojej głowie wyszeptał. – Jeżeli mam utrzymać naszą kontrolę nad Primo, muszę się pożywić. – Nie masz na myśli krwi. – Nie, – podniósł drugą rękę do mojego opatrzonego policzka. – Jesteś ranna?

– Nie bardzo, – powiedziałam i mój głos brzmiał prawie jak ja. Zdałam sobie sprawę, że się odsunął. Pozwalał mi myśleć. Nie musiał, ale znał mnie zbyt dobrze. Jeżeli nie pozwoliłby mi teraz pomyśleć, później byłabym wściekła. – Nie masz na myśli tego co zrobiłeś, gdy rada była w mieście, prawda? Prosisz o coś innego. Jego głos w moim umyśle. – Coś się stało z twoim połączeniem z Damianem i Nathanielem. Więcej mocy jest wszędzie, ale też i większa potrzeba. Odmawiałem sobie przez bardzo długi czas, ma petite. – Jego ręce ześlizgnęły się po brzegu mojej szczęki, dopóki nie objęły mojej twarzy, jego palce były zagrzebane w cieple moich włosów. Słyszałam jak myśli, że ogrzewa się przy moich włosach. Tak zimny, tak pusty, tak potrzebujący. Nigdy go takiego nie widziałam. To nie była jego potrzeba. Odwróciłam się, by móc zobaczyć Nathaniela, który opierał się o ścianę. Nie był na tyle blisko by emanować w ten sposób emocje. Spojrzał na mnie niewinnie lawendowymi oczami. Nie mogłam poczuć go w umyśle. To tylko Jean-Claude i ja, ale z więzią pomiędzy naszą dwójką, to wciąż brzmiało jak potrzeba Nathaniela, albo jak pragnienie ciała Damiana. Spojrzałam w te bardzo ciemne oczy i wyszeptałam. – Przejąłeś ich potrzeby. Na głos powiedział. – Obawiam się, że tak. – Co możemy zrobić? – Pozwól mi wejść, ma petite, wpuść mnie przez te cudne osłony. Pozwól mi wejść, – i jego głos rozlał się po mojej skórze, jakby przykrył mnie nagą satyną i przeciągał ją po moim ciele. Zadrżałam i tylko chłodny dotyk jego dłoni powstrzymał moje kolana przed ugięciem się. Patrzyłam w te oczy, w tą twarz i wyszeptałam. – Tak. Jego twarz wypełniła moją wizję, wtedy musnął mnie ustami. Oczekiwałam, by wziął mnie w ramiona i pocałował z desperacją, jaką czułam w jego potrzebie, ale on tego nie zrobił. Dotknął mnie tylko ustami, jedynie lekki napór. Właściwie to ja naparłam na niego, podniosłam rękę, by go dotknąć, a on położył dłoń na moim ramieniu i utrzymał nas rozdzielonych. Sekundę po tym jak to zrobił, zrozumiałam dlaczego. Poczułam jakby moja dusza przelała się przez usta, jakby cała esencja mnie była smakiem moich ust. Moja moc, moja magia, moje serce, moja dusza, wszystko było do wzięcia w jednym delikatnym muśnięciu ust. Myślałam, że wcześniej żywiliśmy ardeur na sobie nawzajem, ale myliłam się. Spijał z moich ust, delikatnie, tyle ile pragnął. Mogłam to poczuć. Poczuć jego potrzebę. Ale trzymał mnie oddaloną, kładąc ręce na ramionach, gdy ja walczyłam by zmniejszyć ten dystans. Wiedziałam dzięki niemu, że naga skóra była nagą skórą i wystarczała do spijania mnie.

To był najdelikatniejszy pocałunek jaki kiedykolwiek mi dano i jeden z najbardziej frustrujących. Wydawałam ciche, gardłowe dźwięki, ponieważ chciałam więcej. Chciałam dużo więcej. Kiedy się odsunął, odrobina mojej szminki tworzyła purpurową plamę na środku ust. Policzki nabrały lekkiego koloru. Jak chłód zimy dotknięty przez najlżejszy oddech wiosny, tak, że ciepło było tylko obietnicą, nie rzeczywistością, jeszcze nie, ale z odległą nadzieją. Ale nadzieja jest lepsza niż jej alternatywa. Przełknął gwałtownie, jego oczy zamknęły się na chwilę, zanim się wyprostował i ręce na moich ramionach były sztywne. – To zaledwie odrobina tego co potrzebuję, ma petite. – Nie przestawaj. Uśmiechnął się, ale to było smutne. – Pozwól, by ten efekt przeminął odrobinę, wtedy zdecyduj o więcej. Potrząsnęłam głową. O czym on mówił? Oczywiście, oczywiście mógł dostać więcej. – To moja wina, ma petite, poprosiłem cię byś wpuściła mnie przez swoje osłony. Nie chciałem abyś opuściła wszystkie swoje linie obrony w twoim wspaniałym repertuarze. To było prawie przytłaczające dla obojga z nas. – Patrzył na mnie jakby zobaczył coś nowego, albo kogoś nowego. – Muszę zając się naszą widownią. – Prawie zbliżył się do mnie po pożegnalny pocałunek, ale odsunął się i zawołał kogoś, – Zajmij się nią dopóki nie dojdzie do siebie. Nie, nie ty, nie dopóki nie będzie znów sobą. Obawiam się co by zrobiła, gdybyś jej teraz dotknął. Jego głos, gdy zabrzmiał ponownie, wypełnił klub, odbił się echem w cieniu i nadal wydawał się intymny, jakby szeptany przy twojej skórze, wyłącznie przy twojej skórze. – Primo przeszedł przez ogień i krew by narodzić się ponownie dziś w nocy. Przemienił się przed waszymi oczami z wojownika z koszmarów w kochanka z marzeń. – Są tak przerażeni, nie uwierzą. – to był głos Nathaniela. Odwróciłam się ku temu głosowi, ale spotkałam inną twarz. Nathaniel stał z tyłu, poza zasięgiem, ale Byron stał na tyle blisko, że to mnie zaskoczyło. Nie liczył pełnych trzech stuleci, ale normalnie słyszałam jak się porusza jakby był człowiekiem. Nie był potężny i nigdy nie będzie, ale dziś w nocy nie wiedziałam, że stał prawie mnie dotykając. To pomogło mi wytrzeźwieć bardziej niż cokolwiek innego. Nie słyszałam jednego z najsłabszych spośród nowych wampirów, które Jean-Claude zaprosił do miasta. Niedobra nekromantka, nie będzie ciasteczka. – Nigdy nie widziałaś go po tym jak się tak pożywił, – Byron powiedział delikatnie zaakcentowanym brytyjskim głosem – obserwuj.

Walczyłam by nie spojrzeć na Jean-Claude’a. Spojrzałam za to na widownie. Szeroko otwarte oczy, twarze blade, bądź zarumienione. Niektórzy z nich nadal ukrywali się pod stołami. Jeżeli walka nie odbyłaby się pomiędzy nimi a drzwiami, prawdopodobnie uciekliby. Wszystko czego potrzebowali nad sobą, to był znak mówiący – cholernie przestraszeni. – Pewnie najbardziej ich przeraziła rozlana krew. Przerażająca rzecz. Tak długo jak patrzyłam na widownię, zgadzałam się z Nathanielem, ale kiedy moje oczy prześlizgnęły się na plecy Jean-Claude’a gdy do nich mówił, no cóż. Musiałam oderwać wzrok. Musiałam nie patrzeć, ponieważ pragnienie wciąż tam było. Powiedziano mi, że moje pragnienie by go dotykać jest częścią tego pragnienia jakie każdy sługa czuje do swojego mistrza, ale tak naprawdę nie wierzyłam w to. To, to była żądza. Odkryłam, że gapię się na Primo, który wciąż był się na kolanach w półokręgu ochroniarzy stojących za nim, wyglądając na zmieszanego. Spojrzał w górę na mnie i jego oczy miały w sobie ból. Przemówił, ale nikt przy stołach nie go usłyszał, tylko ja, ochrona, wampir i lampartołaki za moimi plecami. – Uwięziłaś mnie. Otworzyłam usta by odpowiedzieć, - Nie planowałam tego, - ale ktoś dotknął mojego lewego nadgarstka, co sprawiło mi ból. Ostry i nagły. Odwróciłam się i okazało się, że dotykał mnie Byron. – Puść mnie. Otworzył rękę i pozwolił mojemu ramieniu opaść. Wyszeptał. – Krwawisz. Jean-Claude kazał mi się tobą zająć. Pozwól mi opatrzyć twoją ranę. – Miał twarz młodszą i bardziej niewinną niż Nathaniel. Kończył naście lat, gdy jego mistrz go przemienił. Jego włosy były delikatnie brązowe i opadały w swobodnych lokach za jego uszami, pozostawiając smukłą szyję nagą i ukazując trójkąt białej skóry przy szlafroku, jaki nosił. Pamiętałam, że ktoś powiedział, że studenci college'u nękali Byrona. Musiał znajdować się na scenie. Był niższy niż ja, i szczuplejszy, nie młodzieńczy, ale młody, niedokończony, i pozostanie taki na zawsze. Czy jego ramiona rozszerzyłyby się albo wyszczuplałby, nigdy się nie dowiemy. Mógł podnosić ciężary by przypakować, co robił, zgodnie z naleganiem Jean-Claude’a, ale nigdy nie będzie miał ciała jakie miałby, gdyby wampir, który go zabił, zaczekał rok albo dwa. Jego oczy były szare i wydawały się zajmować większość jego twarzy, ogromne, delikatnie szare. Taką barwę ma mgła, gdy jest najgęstsza, bliska, dusząca ściana mgły. Potrząsnęłam głową i odsunęłam się. Cholera. Byron prawie zapanował nade mną swoimi oczami. To nie powinno być możliwe. Jean-Claude powiedział, że opuściłam wszystkie moje osłony. Nie chciałam tego. Raczej jakby Jean-Claude zniósł wszystkie moje osłony. Ale Byron nie był Jean-Claude’m. Jego potrafiłam utrzymać z dala.

Właściwie to zamknęłam oczy i wykonałam ćwiczenia głębokiego wdechu, jakich się nauczyłam. Wróć do centrum swojego ciała. Wróć do centrum siebie, w dół tą linią, która idzie do ziemi. Marianne nazywała to uziemieniem i tym to było. Uziemienie, jak bycie uziemionym, stabilnie na stopach, bezpiecznie. Ale ciężko mi było zachować skupienie, ponieważ głos Jean-Claude’a wciąż rozbrzmiewał i zamknięcie oczu go nie uciszyło. – Kto spośród was nie pragnąłby poskromić dzikiego serca? Wziąć mężczyzny i zamienić go bardziej niż to możliwe? Zmienić go w to, czym chcecie by był? Primo klęczy przed waszym pięknem i jest tym, czym go uczynicie. Powstanie i spełni wasze pragnienia. Poczułam jak Jean-Claude wchodzi pomiędzy mnie i Primo. Nawet z zamkniętymi oczami, nawet ze mną próbującą się zakotwiczyć, poczułam go jak rękę, która odsuwa moją koncentrację. Spojrzałam w górę i zobaczyłam jak dotyka twarzy Primo najlżejszym dotykiem. – Pokaż im to cudowne ciało. Primo potrząsnął głową. Nie chciał się bawić. Poczułam jak wola Jean-Claude’a nagina się jak mięśnie zaciskające wokół Primo. Poczułam tą iskrę ciepła tryskającą z niego ku większemu mężczyźnie. Właściwie podeszłam do nich bliżej, kiedy Byron odciągnął mnie w tył. – Nie doradzałbym tego. – Powiedział i znów poczułam przyciąganie w tych delikatnych szarych oczach, jakbym była owinięta w najcieplejsze koce. Primo wstał i to sprawiło, że odwróciłam się do nich. Większy mężczyzna zacisnął ręce w pięści chwytając czarną, przesiąkniętą krwią koszulkę i rozerwał ją jak papier. Nagi od pasa w górę był cudowny, jeżeli lubiłeś olbrzymów. Ale nie osiągnął tego podnoszeniem ciężarów. Chodziło o to jak był wielki. – Dla kogo będzie pierwszy pocałunek? – Jean-Claude zapytał. Poczułam ruch zanim odwróciłam się i spojrzałam na widownię. Głos Jean-Claude’a zniwelował ich strach. Jedyne co zobaczyłam to ich gotowość, a w najgorszym razie, niepewność, jakby nie byli przekonani. Pierwsze kilka rąk poszło w górę z pieniędzmi i kiedy to się stało, podążyły kolejne. Nikt nie chciał być pierwszy, ale nikt także nie chciał być wykluczony. Byron pociągnął delikatnie za moje ramiona. – Musimy opatrzyć tą ranę, Anita. Chodźmy na zaplecze. – On ma rację, – Nathaniel powiedział i stał teraz bliżej. Wystarczająco blisko bym mogła zobaczyć moją krew na lawendowej koszuli. Musiał znajdować się bliżej Primo niż pa-

miętałam. Ale nie myślałam tak dobrze. Jakbym nie była całkiem sobą, odkąd dostałam się tutaj. Co było ze mną nie tak? Przytaknęłam. – Dobrze, dobrze, jasne. Pozwoliłam Byronowi i Nathanielowi się wyprowadzić, ale moje spojrzenie obserwowało pomieszczenie. Widziałam brunetkę z alejki, która przebiegała dłonią po skórze Primo, czystej i gładkiej, bez krwi, bez oznak walki. Przebiegła dłońmi po skórze, ale jego spojrzenie skupiało się na mnie. Jego oczy niosły niemą prośbę o pomoc, a ja nie rozumiałam dlaczego. Jean-Claude dotknął nagich pleców dużego mężczyzny i twarz Primo odwróciła się z powrotem do kobiety. Nie było żadnego zmieszania na twarzy. Nie było nic poza pożądaniem i w tej chwili zrozumiałam. Jean-Claude kontrolował Primo. Manipulował wampirem bardziej niż kiedykolwiek manipulował widownią. Przyszli po odrobinę lubieżnej zabawy. Primo przybył by zostać Mistrzem Miasta, ale zamiast tego został kolejnym przedstawieniem w Grzesznych Rozkoszach. Pocałował brunetkę, jakby była oddechem, jakby całowanie jej było samo w sobie życiem. Kiedy puścił ją i jeden z ochroniarzy posadził jej trzęsące się ciało na krześle, pieniądze poleciały przez pomieszczenie. Witamy w show biznesie, Primo, pomyślałam.

Rozdział 36 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Ultraska Drzwi zamknęły się i jak za sprawą magii nastała cisza. Zaplecze co prawda było dźwiękoszczelne, ale dziś chodziło o coś więcej. Jakbym z zamknięciem drzwi potrafiła znów myśleć. Naprawdę myśleć. Wiedziałam że bliskość z Jean-Claude’m może pogorszyć sprawy, ale zazwyczaj bliskość oznaczała dotykanie. Dziś samo przebywanie w jednym pomieszczeniu okazało się wystarczające. Potrząsnęłam głową. – Co się do diabła dzieje? - W przebieralni mamy apteczkę pierwszej pomocy. - Powiedział Byron. Próbował poprowadzić mnie do drzwi po prawej. Wysunęłam ramię z jego uścisku i spojrzałam na Nathaniela. – Czy dobrze słyszałam, że Jean-Claude zabronił ci mnie dotykać? Przytaknął. – Nie jest pewien co się teraz może zdarzyć. – Jego twarz miała bardzo poważny wyraz, nieczytelny. Znów zachowywał się ostrożnie w stosunku do mnie, a ja nie wiedziałam dlaczego. -Ominęło mnie coś tego wieczoru? -Krwawisz. - Powiedział Byron i wskazał na moje ramię. Krew spływała mi po ręce i kapała na białą podłogę. Korytarz był tak biały i pusty, że kropla purpury wydawała się głośna, jakby kolor stał się dźwiękiem. Potrząsnęłam ponownie głową. -Coś jest nie tak jak powinno. -Straciłaś więcej krwi, niż zdajesz sobie sprawę. - Odpowiedział Byron. -Anita. - Zawołał Nathaniel. Miałam wrażenie, że czas zwolnił, gdy odwracałam się, by na niego spojrzeć. – Anita, chodź do przebieralni. Zajmiemy się tobą. Przytaknęłam i podniosłam ramię na wysokość klatki piersiowej. To pomogło spowolnić utratę krwi. Rękaw kurtki został zakrwawiony, ale do tej pory nie zauważyłam tego. Coś poszło bardzo źle, ale nie wiedziałam co. Wiedziałam że utworzenie nowego triumwiratu z Damianem i Nathanielem prawdopodobnie stanowiło przyczynę, ale to uświadomiło mi jedynie dlaczego to się stało, ale nie co właściwie się stało. Dlaczego nie miało dla mnie w tej chwili zbyt wielkiego znaczenia. Ważne było co się dzieje.

Byron dotknął mojego ramienia na tyle, by przeprowadzić mnie przez drzwi. Otworzył je dla nas Nathaniel. Gdy przechodziłam obok niego poczułam, że coś otwiera się pomiędzy nami. Jakby pośrodku naszych ciał znajdowały się inne drzwi. Drzwi, które chciały zamknąć się wokół nas, ścisnąć nas razem. Byron dosłownie postawił swoje ciało przede mną i powstrzymywał od dotykania Nathaniela. Warknęłam na niego, a Nathaniel zrobił to samo za jego plecami. –Uspokójcie się, koteczki. Robię tylko to, co rozkazał mi Mistrz Miasta. – Jego oczy były odrobinę szersze i poczułam woń nie strachu, ale czegoś podobnego. – Czy pamiętasz jaki był pocałunek JeanClaude’a? – Chwycił mój zraniony nadgarstek i zanurzył w nim palce. -To boli. - Powiedziałam i obróciłam się do niego zła, gotowa się wściec. -Ale możesz teraz myśleć, prawda? To sprawiło, że cofnęłam się o krok do przebieralni. Byron podążył za mną, rękę zaciskał wciąż na moim nadgarstku, ale rozluźnił ją. Nie chciał mnie zranić, bardziej prowadzić. -Co się z nami dzieje? – Zapytałam. -Wygląda na to że wszyscy osiągnęliście nowy poziom mocy. - Powiedział Byron prowadząc mnie pomiędzy słabo oświetlone stoły, na których rozrzucono przybory do makijażu i elementy strojów. -Ale co to oznacza? Byron zatrzymał się przed wielką, szarą metalową szafką, stojącą w odległym rogu pokoju. – Aby to zrozumieć odpowiedz na moje pytanie. Czy pamiętasz jaki był pocałunek w drugim pokoju? – Otworzył szafkę pełną środków czyszczących i innych potrzebnych rzeczy. Na najwyższej półce, tak wysokiej, że musiał stanąć na palcach, stał zestaw pierwszej pomocy, całkiem spory. - Jakby spijał moją duszę. - Wypowiedzenie tego na głos brzmiało zbyt poetycko jak dla mnie. Zarumieniłam się i spróbowałam znów. – Myślałam, że poprzez seks ze mną karmił ardeur, ale jeżeli ten pocałunek był pożywianiem się, to wcześniej się powstrzymywał. Byron spróbował znaleźć dość wolnego miejsca na najbliższym stole, by otworzyć pudełko z lekarstwami, ale poddał się. Poprosił Nathaniela by je przytrzymał, a on przeszukiwał zawartość. – Powstrzymywał się, kochanie, wierz mi. -Skąd wiesz? Rzucił mi bardzo wymowne spojrzenie wielkich, szarych oczu. – Jean-Claude lubił kiedyś Londona, bardzo. A mi się to podobało. – Coś prawie wrogiego brzmiało w sposobie, w jaki zakończył to zdanie.

-Dlaczego czuję, że powinnam przeprosić? -Po prostu podnieś ramię wyżej. - Powiedział. Jego ręka była pełna przedmiotów, ale wciąż nie był usatysfakcjonowany. – Nie masz za co przepraszać, złotko. Poza Asherem, Jean-Claude preferował, by jego pożywienie było piękniejszej płci. Zawsze tak było. Och, tutaj to jest. – Wyciągnął zamknięte opakowanie gazy. Uśmiechnął się do mnie tak nieszkodliwie, że to nie pasowało do sytuacji. -Teraz pozwól Wujkowi Byronowi zobaczyć to wielkie, złe bu-bu. Spojrzałam na niego nie do końca przyjaźnie. – Krwawię, nie mam uszkodzonego mózgu, więc skończ z gadką dla dzieci. Wzruszył ramionami. – Jak chcesz kochana. Miałam go poprawić, ale Byron używał pieszczotliwych zdrobnień, prawie zawsze tych samych wobec każdego. Jeżeli odbierałabym to osobiście, trudno byłoby prowadzić z nim konwersację. Czułam się zmęczona tej nocy. Odpuściłam sobie. -Dlaczego Jean-Claude nie chce abym dotykała Nathaniela? Byron spojrzał na mnie jakbym była opóźniona. – Ponieważ, kochanie, jeżeli pocałunek Jean-Claude’a stał się nagle czymś więcej, to twój pewnie też. Moc sług zwiększa się wraz z mocą mistrzów. Spojrzał na wszystko co trzymał w dłoniach, następnie potrząsnął głową. Zniecierpliwiony wrzucił wszystko z powrotem do pudełka. – Podaj mi rzeczy, gdy o nie poproszę. – Powiedział do Nathaniela. Nathaniel przytaknął, ale patrzył na mnie. Odkryłam, że wpatruję się w te lawendowe oczy. Byron pstryknął palcami w powietrzu pomiędzy naszymi twarzami. Oboje podskoczyliśmy. – W tej chwili nawet się nie dotykacie. Niebezpiecznym jest to, co by się wtedy stało. Teraz zdejmij kurtkę. Zrobiłam o co poprosił. Bolało, gdy zdejmowałam rękawy. Ale dopiero wtedy, gdy zobaczyłam nadgarstek i westchnęłam, Nathaniel odezwał się, - Och, cholera. Większość wampirzych ugryzień jest elegancka, prawie jak punktowy znak. To takie nie było. Wyglądało, jakby wampir po zatopieniu we mnie kłów użył pozostałych zębów, by się wgryźć. Bardziej przypominało ugryzienie zwierzęcia. Wielkie ugryzienie wściekłego zwierzęcia. Krew sączyła się z dwóch najgłębszych śladów po kłach, sączyła się strugą. W momencie, gdy to zobaczyłam poczułam, jak kręci mi się w głowie. Cholernie bolało. Dlaczego zawsze boli bardziej, kiedy zobaczysz krew? -Masz szczęście, że wciąż stoisz. - Oznajmił Byron. Przystawił krzesło z jedną nagą nogą i powiedział: - Siadaj.

Usiadłam. Prawdę mówiąc odrobinę się trzęsłam. To wystarczająco poważna rana. Powinnam była zauważyć ją wcześniej. Naprawdę ją poczuć. Kilka centymetrów wyżej, albo mocniej, czy głębiej i mogłabym być bliska śmierci, zanim bym ją zauważyła. -Dlaczego nie zauważyłam tego wcześniej? -Widziałem zaklętych ludzi wykrwawiających się na śmierć z drobnych ranek, uśmiechających się, kiedy umierali, złotko. – Rozdarł paczkę ze sterylną gazą. –Przyłóż to tutaj i przyciśnij mocno. Straciłaś dość krwi jak na jedną noc. Zobaczmy czy możemy ocalić resztę. –Kiedy był poważny, zdrobnienia znikły. Był w mieście zaledwie kilka tygodni, a ja już wiedziałam, że kiedy złotka, kochania i inne zdrobnienia znikały, sprawy miały się źle. -Jak mogę pomóc? – Zapytał Nathaniel. -Znajdź więcej gazy. To jedyna paczka tutaj, a ona wkrótce będzie potrzebować tego więcej. Nathaniel odłożył apteczkę pierwszej pomocy na krzesło i przysunął je obok Byrona, po czym podszedł do drzwi. Najwyraźniej wiedział, gdzie trzymają dodatkowe opatrunki. -Jak bardzo wy chłopaki zostaliście ranni? -Zwykłe zadrapania. – Odpowiedział. - Choć byłabyś zaskoczona tym, ile kobiet próbowało nas ugryźć. Spojrzałam na niego. Uśmiechnął się. – Ależ złotko, dlaczego miałbym kłamać? Przez sekundę patrzyłam na Byrona i o niczym nie myślałam. Nadgarstek bolał. Zastanawiałam się, dlaczego nie zauważyłam tej rany i nagle zaczęłam zastanawiać się, czy pod szlafrokiem był nagi. Miałam nadzieję, że był. Zamknęłam oczy i próbowałam się osłaniać. Próbowałam chwycić się czegokolwiek. Wszystkiego, co znajdowało się pomiędzy mną a Jean-Claude’m, ale jego głos doszedł pomimo to. – Przepraszam ma petite, przepraszam, ale Primo wciąż walczył ze mną, a ja nie pożywiłem się dość. Nie mogę nie pożywić się i kontrolować go, ale ty możesz pożywić się za mnie. Możesz dać mi to czego potrzebuję, ma petite. Proszę, proszę, nie odmawiaj mi. Jeżeli teraz stracę kontrolę nad Primo, on zamorduje te kobiety. Będzie widział się poniżonym przez nie. Proszę, proszę, ma petite usłysz mnie i wiedz, że mówię tylko prawdę. Pomóż mi! – Przerwał gwałtownie kontakt i poczułam część gniewu Primo przebijającego żądzę, którą pożywił go Jean-Claude. Jakby Primo był oczarowanym człowiekiem, ale nadal walczącym. Walczącym by się uwolnić. -Do diabła z tobą, Jean-Claude. – Wyszeptałam.

Byron dotknął mojego ramienia. – Nie mdlej przy mnie. Otworzyłam oczy i jego szare tęczówki znajdowały się bardzo blisko moich. Stał tak blisko. Nie wiem co widział w moich oczach, ale puścił mnie, jakbym parzyła. Jego oczy otworzyły się odrobinę szerzej. Odezwał się zdyszanym głosem. – Nie podoba mi się wyraz twoich oczu. Nie wyglądasz jak ty. Nachyliłam się ku niemu, ale on się odchylił. Poruszałam się naprzód. Cofał się tak, że ja ześlizgnęłam się z krzesła, a on skończył na podłodze chwilę przed tym, jak podniósł się na nogi. Pozostałam na kolanach. Złapałam w garść jego szlafrok. Ubranie rozciągnęło się na jego ciele i zobaczyłam, że miał coś na sobie, ale nie za wiele. To była żądza, ale i coś więcej. Czułam żądzę, jakby seks stanowił jedzenie. Myślałam, że ardeur było najgorsze z tego, ale to było… jeszcze gorsze. Poza tym, że po raz pierwszy miałam jakąś kontrolę nad ardeur. Gdy kogoś nie lubiłam, albo go nie znałam, potrafiłam z tym walczyć. Tym razem było inaczej. To nie miało znaczenia. Czułam tak pierwotną potrzebę, że to nie miało znaczenia. Jean-Claude krzyknął w mojej głowie. - Anita, pomóż mi!- Użył mojego prawdziwego imienia i jego desperacja przecięła mnie jak nóż. Coś z tej desperacji wpłynęło na mój głos. – Przykro mi, Byron, ale Jean-Claude zaraz straci kontrolę nad Primo. Potrzebuje więcej pożywienia. -A kto będzie tym jedzeniem? – Zapytał i czułam w nim odrobinę strachu. Musiałam zamknąć oczy i wziąć głęboki wdech. – Nie ma czasu. -Nie pozwolę ci rozerwać mi gardła, ponieważ mistrz wziął więcej, niż potrafił poskromić. Potrząsnęłam głową, oczy wciąż miałam zamknięte. – Nie bój się Byron, proszę, to wzmacnia bestię. Oferuję ardeur. – Otworzyłam oczy i spojrzałam w górę na niego. Wciąż stał tak daleko, jak pozwalał mu rozciągnięty materiał szlafroka. Mój głos otarł się o krawędź wycia, kiedy dodałam. - Ale to oferta limitowana. Albo przyjmiesz ją, albo jedzenie nie będzie eufemizmem. Zabawna mina znalazła się na jego twarzy. – Masz na myśli seks? Prawdziwy seks? Nie eufemizm czegoś? Gdybym miała czas, to byłoby zabawne. – Tak. -Och, złotko, dlaczego nie powiedziałaś od razu? – Podszedł do mnie. Rozwiązał pasek szlafroka i pozwolił mu opaść. Miał na sobie jedynie cieniutkie czarne stringi i blade, eksponujące całą resztę jasne ciało. Gdy opadł przede mną na kolana mięśnie, które zdołał nabyć w mniej niż miesiąc, napinały się pod skórą. – Kto będzie na górze? – zapytał z uśmiechem.

Położyłam ręce na jego nagich ramionach i w momencie, gdy dotknęłam skóry, jego uśmiech zbladł. – Ja. – Powiedziałam i popchnęłam go na podłogę.

Rozdział 37 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Byron leżał na plecach na podłodze, moje ciało go ujeżdżało, ręce spoczywały na jego nadgarstkach, przyszpilając go do ziemi. Jedyne, co zerwałam z siebie, to bielizna. Nie było żadnej gry wstępnej, nie było na to czasu, ani potrzeby. Gdziekolwiek go dotknęłam, tam mogłam się pożywić. Naga skóra była wszystkim czego potrzebowałam, ale to nie było prawdziwe pożywianie się. Nie wystarczające. Przycisnęłam nasze usta do siebie, wślizgnęłam język do jego ust i znów mogłam się pożywić. Ale wciąż nie było mi dość. Opadłam na niego, ale wciąż był uwięziony w stringach. Puściłam jeden z nadgarstków, a jego ręka znalazła natychmiast pasek stringów. -Roztargaj, - powiedział głosem tak głębokim, prawdziwszym niż zazwyczaj. Zerwałam ubranie i nagle poczułam go nagiego, nie wewnątrz mnie, ale napierał na mnie i był ciepły. Ciepły dzięki krwi, którą wziął od kogoś innego. To jak mnie dotykał sprawiło, że jęknęłam. Nathaniel zapytał, – Anita? – Podszedł, stając tak daleko od nas na ile zdołał, jednocześnie pozostając w zasięgu. – To jest podobne do ardeur, ale gorsze, silniejsze. – Wyglądał jakby zaraz miał spanikować. Trzymał garść paczek gazy. Chciałam powiedzieć przepraszam, albo coś cywilizowanego, ale Byron poruszył pode mną biodrami. Ten jeden drobny ruch skierował moją uwagę na mężczyznę pode mną. Jego oczy pociemniały jak niebo przed burzą. A spoglądając w nie, zastanawiałam się jak kiedykolwiek zdołały być takie miękkie. Spędził długi czas będąc uroczym młodzieńcem, bawiąc się ciałem jakie mu dano, ale nagle w jego oczach zauważyłam z jak bardzo dojrzałą osobą miałam do czynienia. -Pieprz mnie, - powiedział, i zabrzmiało to delikatniej za drugim razem. - Pieprz mnie, pieprz mnie. – Szeptał to wciąż i wciąż, dopóki sam jego oddech stał się szeptem, - Pieprz mnie. – Pochyliłam się nad nim, przycisnęłam usta do jego warg. Prawie mogłam poczuć jego duszę na końcu długiego tunelu ciała, jakbym wiedziała jak po nią sięgnąć i zagarnąć. W tej chwili wiedziałam, że mogłam pożywić się na wszystkim, czym Byron był. Mogłam pożywić się na boskich i piekielnych iskrach, które uczyniły go wampirem. Mogłam go zjeść, całkowicie, w pełni i pozostawić za sobą jedynie ślicznego trupa.

Odsunęłam się od jego ust krzycząc, ponieważ chęć zrobienia tego była prawie przytłaczająca. Głód tego pragnął. Jego całego. To coś nie mogło mieć go całego. Nie mogło. Nie zrobiłabym mu tego. Nie zrobiłabym tego nikomu. Po raz pierwszy zrozumiałam co oznacza los gorszy niż śmierć, albo że seks nie był gorszy. Gdybym mogła nakarmić ardeur, to może mroczniejsze rzeczy by odeszły, ale nawet chętna, miałam problem. Nie znałam ciała Byrona. Próbowałam po prostu kołysać się na nim, wślizgnąć go do środka, ale dwukrotnie przesunęliśmy się po sobie i on nie wszedł. W końcu wykrzyczałam frustrację i Byron odezwał się. – Puść moje ręce, a pomogę. Dłoń pojawiła się pomiędzy nami i w zasadzie zajęło mi chwilę, by zdać sobie sprawę, że to był Nathaniel. Trzymał w dłoni kondom. – Nie wiemy z kim to wcześniej robił. Warknęłam na niego, ale on odwarknął. – Jedyny sposób w jaki możesz złapać coś od wampira czy likantropa, to taki, że ktoś z nas musiałby się pieprzyć z kimś, kto był chory. Chcesz zaryzykować? -Puść moje ręce, kochanie, a włożę wszystko co tylko chcesz. Uwolniłam jego nadgarstki, a on poruszył się na tyle, że mógł otworzyć foliową paczkę i wyślizgnąć zawartość. Potem wrócił tam gdzie zaczęliśmy, był przyciśnięty do mnie, ale jeszcze nie we mnie. Położył ręce po obu stronach moich ud i podniósł mnie, a w tym samym czasie uniósł swoje biodra. Wślizgnął się we mnie, jednym gładkim ruchem, który odrzucił moją głowę w tył i sprawił że on krzyknął, - Och, tak! Kiedy spojrzałam z powrotem na niego, szare oczy straciły skupienie, usta były na wpół otwarte. Pragnęłam nakryć jego usta moimi, pragnęłam poczuć ponownie ten ulotny smak duszy. W końcu uświadomiłam sobie, że to nie z ardeur walczyliśmy, niezupełnie. Coś jeszcze się działo, coś mroczniejszego, coś gorszego. Myślałam, że najgorszy byłby seks z nieznajomymi, ale myliłam się. Byron nie był jeszcze moim przyjacielem, nie zawieram przyjaźni tak szybko, ale nie był złym człowiekiem. Lubiłam go, z jego „złotkami” i „kochaniami”. Podobało mi się, że gdy spotkaliśmy się po raz pierwszy, przyznał się że nie był tamtym Byronem i że prawdziwy Lord Byron nie był jednym z nich, to tylko plotki rozpowszechniane przez ludzi z pewnego kraju, którzy chcieli go spalić i przebić kołkiem. Choć gdyby wiedział, że ten wielki poeta zamierzał się utopić przed trzydziestym rokiem życia, zaoferowałby mu przemianę. Lubiłam Byrona. Nie zasługiwał na śmierć. W mojej głowie brzmiało gniewne echo. Pomyślałam, że to Primo i wiedziałam, że to nie on. Nie posiadał tego rodzaju mocy, aby wpływać na mnie z pomieszczenia obok, nie przez moje i Jean-Claude’a osłony. Zadałam sobie

pytanie, „Gdzie trafiłaby moc, jeżeli odebrałabym Byronowi życie?” Zadałam to pytanie Jean-Claude’owi. Pozwoliłam mu dostrzec to najmroczniejsze pragnienie w mojej głowie. -To nie nasz głód. – Odparł. -Więc czyj? -To Dragon. - Powiedział w mojej głowie z niecierpliwością. -Ona stworzyła Primo, - odpowiedziałam i dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że nie mówiłam na głos. -Używa go jako przedłużenia swoich własnych mocy. -Jak ją powstrzymamy? Byron nagle wysunął się i wszedł we mnie ponownie, zrobił coś swoimi biodrami i nogami w tej samej chwili. To rozbiło moją koncentrację, wszystko co mogłam zrobić to gapić się na niego w dół. – Mężczyzna lubi wiedzieć, że nie nudzi dziewczyny, - powiedział, ale nie było tam żadnego uśmiechu idącego za tym lekkim komentarzem. Jean-Claude odpowiedział w mojej głowie. – Powstrzymamy ją tak, jak Moroven, wysyłając jej coś, czego nie rozumie. -Niech zgadnę, - powiedziałam i znów to nie było na głos. -Seks, albo miłość, ma petite, co jeszcze nam pozostaje? Nie wiem co bym powiedziała, ponieważ Byron nas przewrócił. Obrócił nas tym fascynująco szybkim, płynnym ruchem. Nie spadł ze mnie, co było trudniejsze do zrobienia niż się wydaję. Leżałam nagle na podłodze, gapiąc się na niego, moje ręce opierały się na jego ramionach, jakbym chwyciła najbliższą rzecz, która uchroniłaby mnie od spadania. Uśmiechnął się widząc zaskoczony wyraz na mojej twarzy. – Nie ruszasz się wystarczająco szybko, kochanie, pozwól mi pokazać jak to się robi. Wykonał dwa szybkie ruchy, które pozostawiły mnie bez tchu, po czym podniósł ręce, jakby próbował zrobić nieprawidłową pompkę, z kroczem mocno do mnie przyciśniętym. Jego uśmiech zbladł i zmarszczył brwi. – Krwawisz, kochanie. Zapomniałam znów o nadgarstku. Podążyłam za jego spojrzeniem i zobaczyłam, że krew ponownie się sączy. Na niebieskiej bluzce była plama. - Poproszę odrobinę gazy. - odpowiedział. Zarówno Nathanielowi jak i mnie zajęło chwilę, by zrozumieć, o czym mówił Byron i po co potrzebował gazy. Nathaniel otworzył paczkę i wręczył mu ją. Czułam się odrobinę zawstydzona będąc uwięziona pod ciałem nieznajomego mężczyzny, gdy Nathaniel klęczał obok. To było bardziej niezręczne, niż gdy Richard obserwował mnie z Damianem. To było gorsze, czułam że powinnam przeprosić. Myślę że zrobiłabym właśnie to, ale Byron przyci-

snął gazę do zranionego nadgarstka, przyciskając go do podłogi. To mocno i nagle zabolało, więc szybko nabrałam powietrza patrząc się w jego twarz. Przycisnął moją drugą rękę, tak że znajdował się nade mną i byłam bardzo, bardzo unieruchomiona. Mogłabym narzekać, ale Jean-Claude krzyknął w mojej głowie. – Ma petite, muszę się pożywić. Nie posuwasz się zbyt szybko z Byronem. -Jesteś dużym wampirem, nakarm się sam, - powiedziałam to na głos. -Czy rozumiesz na co dajesz mi pozwolenie, ma petite? -Dziś wieczorem, tak, pomóż mi, Jean-Claude. Pożyw się na miłość boską, pożyw się. Byron zawahał się, zastygając nade mną. – Coś nie tak? -Najwyraźniej nie posuwamy się dość szybko jak dla niego. Prawie złowieszczy uśmiech przeszedł przez twarz Byrona. – Och, możemy to naprawić, kochanie, możemy to naprawić. – I naprawił. Wchodził we mnie i wychodził w długich ruchach jego ciała. Jakby pchnięcie zaczynało się w jego ramionach i tańczyło w dół ciała zanim we mnie wszedł. W środku robił coś biodrami, miałam wrażenie że prawie obrócił się we mnie. Jakby ten taneczny ruch przeszedł przez jego ciało i potem przeze mnie. Samo w sobie nie było to szybkie, ale dawało szybkość na inne sposoby. Mój oddech przyśpieszył, moje ciało domyśliło celu jego ruchów gdy wchodził we mnie, tak że moje biodra wysuwały się w górę, by go spotkać. To przypominało taniec, poza tym że oboje byliśmy płasko na podłodze, ale kiedy zdał sobie sprawę, że chciałam się poruszyć, zmienił sposób w jaki jego dolne ciało przyszpilało mnie, tak że prawie tylko wślizgiwał się przyszpilając jedynie dolną połowę mojego ciała, a reszta mnie mogła podnosić się i opadać przy jego ciele. Przyciskał moje nadgarstki, myślałam, że powinnam powiedzieć coś o tym, ale ciągle zapominałam i w końcu zdałam sobie sprawę, że nie chciałam nic mówić. Inny brytyjski głos doszedł zza nas. – Jean-Claude powiedział że jestem tu potrzebny, ale wygląda na to że mamy kolejkę. Wypowiedziałam jego imię, - Requiem, - tylko to i nic więcej, ale podszedł do mnie. Ukląkł i czarna peleryna z kapturem opadła. Odsunął kaptur by pokazać włosy tak proste i czarne jak płaszcz. Jego oczy miały głęboki intensywny błękitny kolor, jak kwiaty chabru, na tle białej skóry i przy czarnych włosach. Wąskie wąsy i kozia bródka były kruczoczarne jak włosy i brwi, które otaczały te niesamowite niebieskie oczy. Kiedyś powiedział mi, że Belle chciała odkupić go od jego mistrza. Chciała trzeciego niebieskookiego kochanka. Asher miał najjaśniejsze niebieskie oczy, Jean-Claude najciemniejsze a Requiem najbardziej błyszczące. Jego mistrz odmówił i opuścili Francję.

Ukląkł obok mojej głowy, klęcząc nad nami jak jakiś mroczny anioł, w płaszczu, którego nie zamieniłby na żaden nowocześniejszy. – Cóż mogę dla ciebie zrobić, moja pani? Mój głos doszedł zdyszany, ale wyraźny. Dobrze dla mnie. – Jeżeli weźmiesz krew w tej samej chwili kiedy ja się pożywię na nim, wtedy będę mogła pożywić się na was obojgu. Nie kłócił się. Po prostu położył się za nami, tak że jego twarz była blisko mojej. – Czego moja pani sobie życzy, będzie spełnione. -Jeżeli to ma być zrobione, zrób to szybko, - Byron powiedział i jego głos brzmiał bardziej naprężony niż mój. Requiem spojrzał na niego, opartego na łokciach przy mojej głowę. – Czy chcesz powiedzieć że nie wytrzymasz dużo dłużej? -Tak, - Jego głos był w połowie napięty. -Wyszedłeś z wprawy, - Requiem powiedział. -Nie pieprzyłeś jej. Nie krytykuj, dopóki nie spróbujesz. -Sugerujesz że jest tak dobra, że dojdziesz wcześniej. -Przestańcie się sprzeczać, - zawołałam, gdy moje ciało wciąż podnosiło się i opadało z Byronem. Wciąż walczył o utrzymanie równego i dobrego rytmu, ale zaczynał tracić kontrolę nad tymi gładkimi ruchami i wiedziałam gdy przestał nade mną tańczyć, że to już by długo nie potrwało. – Pośpiesz się, albo przegapisz. -Jak moja pani każe. – Requiem opadł na klatkę piersiową, brzuch i przebiegł dłonią przez moje włosy. – Zły kąt, - wyszeptał, - czy mogę poprawić kąt, pani? -Tak, - wydałam naprężony dźwięk. Wbił swoje palce w moje loki i pociągnął głowę ostro na jedną stronę, eksponując długą linię szyi. Zacisnął pięść w moich włosach i pociągnął je mocno. Westchnęłam i ale nie z bólu. Odkryłam że spoglądam nie w szare oczy Byrona lecz w oczy Nathaniela. Nadal kulił się obok, ale niezbyt blisko. Patrzył zarówno przestraszony jak i chętny. Nie rozumiałam tego spojrzenia. Chciałam i nagle poczułam jak on to widział. Jeden kochanek przyciskał moje nadgarstki do podłogi, wbijając ręce w świeże ugryzienie, wchodząc w mnie raz za razem, kiedy ja drżałam pod nim. Teraz drugi mężczyzna odciągnął moje włosy mocno i boleśnie, eksponują kark i kiedy doszłam wbił swoje kły w szyję. Oba wampiry weszły we mnie w tej samej chwili, nie mogłam zrobić nic, by to powstrzymać. Dla Nathaniela nie miało znaczenia, że dałam pozwolenie. Znaczenie miało to, że byłam uwięziona i bezbronna, na ich łasce. Ta scena działała na niego. Bardzo mocno na niego działała. Sprawiało mu przyjemność obserwowanie, ponieważ to było najbliższe temu, czego pragnął od miesięcy.

Poczułam jego potrzebę jak ciężar w umyśle i wiedziałam że oddałby prawie wszystko by znaleźć się na moim miejscu. Ciało Byrona zaczęło tracić gładki, ślizgający rytm i wydawało się że walczył by po prostu nie wchodzić we mnie tak szybko jak tylko mógł. – Blisko, bardzo blisko, - wyszeptał. Zaczęłam odwracać głowę w tył bym mogła zobaczyć jego twarz, ale ręka Requiem zacisnęła się i nie mogłam się poruszyć. Jego oddech był gorący na moim gardle i wiedziałam że pożyczył to ciepło od kogoś innego. -Jesteś blisko, moja pani, jesteś blisko? – Jego głos rozchodził się jak gorąco po mojej skórze. Byron nachylił się mocniej nad moimi nadgarstkami, wbijając je w podłogę. Jego ciało przyjęło bardziej nachalny rytm. Poczułam w sobie ten ciężar, który wzrastał i wzrastał i rozlewałby się, rozlewał się. Wyszeptałam, - Blisko, prawie. Usta Requiem dotknęły mojej szyi, jedynie jego usta, jakby mnie pocałował. Byron walczył o coś delikatniejszego, bardziej kontrolowanego, ale jego głos był zachrypnięty, bez tchu, - Prawie, prawie, prawie. Gorące ciepło wewnątrz mnie wybuchło na zewnątrz i krzyknęłam. Kły wbiły się w moje gardło i ciało Byrona zadrżało nade mną, przy mnie, we mnie. Usta Requiem przesunęły się nad pocałunkiem kłów gdy zaczął się pożywiać. Jakby każde zassanie jego ust powodowało nowy orgazm. Byron jęknął nade mną, jego ciało kołysało się z moim. Ręka Requiem zacisnęła się w moich włosach, a druga chwyciła moje ramię, wbijając paznokcie we mnie, jakby jego ciało drżało, kołysało się z nami. Krzyczałam dopóki mój głos nie zachrypł, a on wciąż się pożywiał i Byron wciąż pozostawał we mnie, wchodząc we mnie. Jakbym została złapana w niekończącą się pętlę przyjemności, jeden ruch napędzał drugi, dopóki nie osunęliśmy się w drżący stos. Usta Requiem opadły z mojej szyi. – Nie jestem w stanie wypić więcej. – Jego doskonały głos był pozbawiony tchu, ledwie szept. Byron opadł na mnie jak kukiełka, której sznurki zostały odcięte. Leżał na mnie i mogłam poczuć jego serce bijące wewnątrz jego piersi jak coś uwięzionego. Jego oddech drżał i brzmiał boleśnie, ale mój nie był lepszy. Odnalazł swój głos, zachrypnięty i drżący. – Gdybym nie był już martwy, powiedziałbym że miałem atak serca. Spróbowałam się zaśmiać i skończyłam kaszląc.

-Och, nie rób tego, - Byron powiedział, - och proszę. – Kaszlnięcie sprawiło że zacisnęłam się wokół niego znów i to poderwało go na ramiona, tak że wszedł we mnie ostatni raz, co sprawiło że zadrżałam pod nim. Opadł znów i błagał. – Nic więcej, proszę, Anita, nic więcej. Nigdy nie myślałem, że powiem to już po pierwszym razie, ale daj mi moment na złapanie… oddechu. -Oddechu, - Requiem powiedział z twarzą obok mojej, - nie oddechu, pulsu. Wiedziałem że masz ardeur, ale mogłabyś ostrzec wampira że potrafisz robić rzeczy takie jak to. Odnalazłam mój głos, - Jak co? Poruszył głową na tyle że mógł spojrzeć mi w oczy z twarzą na moim ramieniu. – Wiedziałem że pożywisz się na mnie, ale nie wiedziałem że mnie doprowadzisz. -Doprowadzisz nas, -Byron powiedział, - doprowadzisz nas, znów i znów. – Leżał na moich piersiach i ciele, tak że wszystko co mogłam zobaczyć to jego brązowe loki. – Zazwyczaj próbuję nadążyć za czymś takim, ale poddałem się po piątym razie. Czy to był szósty? -Ósmy, - Requiem powiedział, - albo i więcej. Myślę że jakbym dalej się pożywiał, to nie przestalibyśmy. – Zamknął oczy, i lekki dreszcz przeszedł przez niego. – Zapomniałem na jak wiele różnych sposobów ardeur może zostać nakarmione. Zapomniałem jak przyjemne to może być. -Nie mogę tego do niczego porównać, - Byron powiedział zachrypniętym tonem. -Nigdy nie spotkałeś Belle Morte, prawda? – Requiem zapytał. Byron wydawał się chcieć spojrzeć na drugiego mężczyznę mówiąc to, ale poddał się gdy podniesienie głowy okazało się zbyt wielkim wysiłkiem. – Nie, nigdy nie miałem tej przyjemności. -To była przyjemność. Gdybym mogła się poruszyć i miała pewność, że nie przewrócę się, kazałabym każdemu zejść ze mnie, ale nie mogłam się ruszyć, a skoro ja nie mogłam, wiedziałam, że Byron także nie mógł. Bardziej wykorzystał mięśnie niż ja. Czułam się dziwnie leżąc tam, z nimi owiniętymi wokół mnie, rozmawiającymi jakby mnie tam nie było. Zapytałam go, - Dlaczego więc nie pozwoliłeś Belle cię zatrzymać. -Spotkałaś ją? -Można tak powiedzieć. Jego bardzo niebieskie oczy stały się smutne, to podekscytowane wyczerpanie zblakło w świetle wspomnień. – Więc powinnaś znać odpowiedź. Żadna przyjemność nie jest warta jej ceny, a poza tym nie lubię mężczyzn, ani trochę, a jeżeli nie byłeś co najmniej biseksualny, nie przetrwałbyś na jej dworze.

-Dlaczego? -Kiedy nie bzyka się ze swoimi mężczyznami, lubi patrzeć jak oni pieprzą się ze sobą. Nie sądzę, że na jej dworze nastał moment, gdy ktoś nie uprawiał seksu albo z nią, albo dla jej rozrywki, albo dla rozrywki jej gości. Byron zdołał podnieść się, tak że mógł zwrócić te szare oczy na drugiego wampira. – Lubię mężczyzn, ale sprawiasz, że to brzmi, jakbym nie polubił tego wszystkiego. -Nie ma przyjemności bez zapłaty. Żadnej przyjemności bez bólu, nie tego rodzaju bólu, jakim byś cię cieszył. Najpierw odkrywa czego najbardziej pragniesz, uczy się twojego ciała, jak żaden inny kochanek, a potem zaczyna odmawiać ci tej miłości. Zmusza cię byś błagał o nią. Uzależnia ciebie od niej, jeżeli może. Wtedy, gdy ma ciebie, naprawdę ma ciebie, zaczyna cię odsuwać, tak że spędzasz resztę wieczności patrząc w jej twarz będącą rajem, ale jesteś zamknięty w tych błyszczących kratach i tylko możesz dotknąć urywków nieba. Okazało się że mogę poruszyć ponownie ramieniem. Sięgnęłam ponad lokami Byrona i dotknęłam twarzy Requiem. – Nie skończyłeś u Belle. Jego oczy straciły ten wspominający wyraz, ale nie powróciły do blasku przyjemności. – Gdyby Jean-Claude nie zaoferował mi domu, kiedy nasz dawny mistrz doprowadził do swojej egzekucji, Belle Morte by mnie dostała. Jeżeli jakikolwiek inny mistrz, słabszy niż sourdre de sang, wtedy by mnie chciał, nie mógłbym jej odmówić. Nie masz pojęcia jak rzadkie jest to, że Jean-Claude zdobył dość mocy, by stać się własną fontanną krwi. Nie więcej niż trzy wampiry w ciągu ośmiu setek lat zdobyły taki rodzaj mocy. To ochroniło nas wszystkich, gdy nasz dawny mistrz, stracił rozum i sprzeciwił się rozkazom rady. Gdy to nastąpiło, to cały dwór, prawie wszyscy z linii Belle, próbowali zdobyć nas dla siebie. Brytania była jedynym krajem poza Ameryką, gdzie wampiry zostały zalegalizowane. Posiadali swoje prawa. Nie mogłeś zabić jednego z nich tylko dlatego, że był wampirem. To byłoby morderstwo. Jednak w Ameryce mieliśmy już taką sytuację prawie od czterech lat, a Brytyjczycy krócej. Były pewne haczyki. Kruczki, o których ludzkie media i władze nie wiedziały. Mistrz Miasta Londynu był bardzo stary. Był jednym z pierwszych wampirów stworzonych przez Belle Morte bardzo dawno temu. Czasami naprawdę starożytne wampiry nie radziły sobie zbyt dobrze z nowoczesnymi pomysłami. Takimi jak elektryczność, nowoczesna medycyna i fakt, że mieli się wystawić na widok publiczny w bardzo nowoczesny sposób, jak gwiazdy rockowe. Londyn miał najwięcej pięknych wampirów Belle niż z pozostałych trzech grup, włączając w to dwór Belle. Gdy wampiry stały się legalne, rada wampirów chciała, by Mistrz Miasta integrował się z ludzkimi mediami. Nazwał się Dracula, ponieważ, gdy prawdziwy Dracula został zamordowany, zwolniło się jego imię. Tylko jedna osoba w danym cza-

sie i kraju mogła nosić dane imię i tylko jedna osoba w czasie mogła mieć bardziej znane imię. Dracula nie był prawdziwym Draculą, ale media podążające za nowościami wydawały się tego nie rozumieć. Bawiło ich mówienie, że prawdziwy Dracula jest ich Mistrzem Miasta. Chcieli, by był tak politycznie poprawny jak Jean-Claude i wielu innych mistrzów w naszym kraju, ale nowy Dracula nie przyjął tego dobrze. W zasadzie oszalał i zaczął mordować ludzi. Rada zdołała wyciszyć większość tych wydarzeń. Zamordowali Draculę ponownie i aby udowodnić, że wampiry też potrafią być przesądne, ogłosili imię Dracula zakazanym. Żaden inny wampir nie mógł go wybrać i zatrzymać. Znalazło się takich dwoje, obaj złamali prawa rady i musieli zostać zamordowani. Dwoje wystarczyło. Jean-Claude zaoferował wampirom z Londynu dom. Nie każdemu, ale wielu. Wszystkim, którzy wywodzili się z rodu Belle Morte. Kto będzie lepszym striptizerem i tancerzem niż najpiękniejsze i najbardziej uwodzicielskie wampiry na świecie? Nie mogłam nie zgodzić się z jego logiką. Ale leżąc uwięziona pod ciężarem tych dwóch wampirów, zastanawiałam się czy przyczyną dzisiejszych wydarzeń nie było zbyt wielkie ich nagromadzenie w jednym miejscu. Istniało coś takiego jak wampirze feromony? Pewnie tak. -Jesteście teraz bezpieczni, więc wszyscy schodzą z animatorki. Muszę wstać. -To, że sam tego nie zaoferowałem, znaczy, że nie jestem dżentelmenem. – Requiem powiedział podnosząc się na kolana z większą gracją niż ja mogłam zdołać. Byron podniósł się na czworakach, głowa zwisała mu w dół jak u zmęczonego konia. Mogłam spojrzeć w dół jego ciała. Wyglądał na wyczerpanego, zużytego. – Nie czuję nóg poniżej kolan, więc jestem tak daleko, na ile w tej chwili zdołam. Przepraszam, skarbie. To, że podniósł się nawet na tyle, sprawiło, że nagle leżałam naga od pasa w dół, czy też naga tam, gdzie miało to dla mnie znaczenie. Nigdy nie czułam się ubrana tylko w pończochach i butach, a to że wciąż miałam na sobie koszulę w komplecie z pistoletami, nie miało znaczenia. Moja spódnica została uniesiona w górę tak wysoko, że mój przód był całkowicie wyeksponowany i dla mnie to było nago. Wiem, jak dla średniej klasy amerykańskiego społeczeństwa takie to małomiasteczkowe. Ale co prawda, to prawda. Jeżeli miałam wybór żeby się zakryć, to zaczęłabym od tego. Spróbowałam opuścić spódnicę, ale leżałam na jej zbyt dużej części. Requiem wstał i zaoferował mi rękę, ale Nathaniel stał po drugiej stronie z wyciągniętą ręką. Nie potrafiłam odczytać wyrazu jego twarzy i tym razem walczyłam, by nie poznać jego myśli. Jak na jeden wieczór miałam dość niespodzianek. Ale chwyciłam dłoń Nathaniela a nie Requiem. Nathaniel musiał wziąć moje obie ręce, by wyciągnąć mnie spod Byrona. Kiedy wstałam, kolana mi się ugięły i musiał złapać mnie w talii. Spojrzałam na Requiem, który założył

czarny płaszcz. Pomyślałam, że go obraziłam, więc powiedziałam. – To nic osobistego, Requiem. Rzucił mi szybki i rzadki uśmiech. – Nie czuję się obrażony, pani. – Rozszerzył płaszcz gwałtownie i ukazał się przód jego ciała. Płaszcz był czarny, ale jego spodnie nie. Jasnoszare spodnie były poplamione z przodu, jakby nie zdążył do toalety, ale nie stąd pochodziły plamy. To nie plamy zwróciły moją uwagę, ale to że biegły od pachwiny w dół jednej nogawki, prawie do kolan. Uniosłam brew. Oczekiwałam zakłopotania, ale go nie poczułam. – Zadanie dobrze wykonane, pani, zadanie dobrze wykonane. To sprawiło, że się zarumieniłam, a on się zaśmiał, ten głęboki śmiech, który był całkowicie męski. Byron dołączył, jego głos nie był tak głęboki, ale tak samo męski. W końcu podniósł się na kolana, zamiast pozostać na czworakach. Nathaniel nie dołączył do śmiechu. Pomagał mi zrobić porządek ze spódnicą. Coś w jego twarzy, w ciszy, dotarło do wampirów. Requiem wykonał niski ukłon, który owinął płaszcz wokół niego, jak skrzydła. Na scenie używał tego, albo podobnego do niego płaszcza. – Przepraszam, Nathaniel, nie przyszło mi do głowy zapytać o twoją zgodę kiedy wszedłem. Jean-Claude jest naszym mistrzem i jej, ale nie twoim. – Spojrzał na Nathaniela, dając mu pełną siłę tych błyszczących niebieskich oczu. -Anita nie potrzebuje mojego pozwolenia na nic. – Nathaniel powiedział, ale jego głos sprawił że słowa nie brzmiały prawdziwie. Westchnęłam. Chyba nie mogłam go winić. Ostatnio spędził wiele czasu obserwując, jak każdy, poza nim, dostaje więcej niż tylko przywilej spania ze mną. Ale nie mogłam przeprosić przed wampirami nie wyjaśniając zbyt wiele. Tak więc nie próbowałam. -Śpisz z nią każdej nocy, kolego, nie żałuj nam kilku okruchów ze swojego stołu. Wziął oddech, jakby chciał powiedzieć coś, ale zatrzymałam go z ręką przy ustach. – To była metafizyczna konieczność. Nathaniel na jakiś czas chciał się z tego wycofać. Spojrzał na mnie i poczułam jego uśmiech przy mojej dłoni. Uśmiech tylko dla mnie, ponieważ nikt inny nie mógł tego zobaczyć. Pocałował moją dłoń i odsunął ją od swoich ust, ale odrobina niezadowolenia zbladła w jego oczach. To sprawiło, że się uśmiechnęłam. -Zabandażujmy najpierw nadgarstek. Spojrzałam na wspomniany nadgarstek. Gaza przykleiła się do rany, która zaczęła się zamykać. Byron mocno ją przycisnął. – I znajdźmy moją bieliznę.

Byron podniósł spod stołu to, co zostało z moich czarnych majtek. – Myślę, że nie nadają się już do użytku, kochanie. Westchnęłam. Bert miał rację, spódnica była krótka, a z pewnością była za krótka by nosić ją bez bielizny. -Powinienem znaleźć coś, co będzie na ciebie pasować. – Byron powiedział. -Co? -Stringi, ale przynajmniej z przodu będziesz przykryta. – Uśmiechnął się kiedy to powiedział. Potrząsnęłam głową, ale przyjęłam jego propozycję. Odrobina bielizny była lepsza niż jej całkowity brak.

Rozdział 38 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Klub był zaciemniony poza pojedynczym delikatnym światłem na środku sceny. W tym miękkim, białym świetle stał Jean-Claude. Światło padało tylko na jego ramiona i twarz, reszta jego ciała nikła w mroku. To dawało złudzenie, że jego ciało wyłaniało się z samej ciemności, wznosząc się ku błyszczącej bladości jego twarzy, lśniącej bieli krawatu, niewielkiego, błyszczącego podczas ruchu szafiru. Jego włosy wyglądały jakby ciemność została wyciągnięta z jakiegoś mrocznego miejsca i wtłoczona w jego loki. Jedynym kolorem był tonący błękit jego oczu i purpura rozsmarowanych szminek na jego twarzy. To nie była moja szminka, przynajmniej nie w większości. Jego głos przeszedł przez zaciemniony pokój. – Kto skosztuje mojego pocałunku? – Skosztuje pozostawiło słodkość na moim języku, jakbym polizała cukierek. Pocałunek, dał wrażenie ust muskających mój policzek. – Kto weźmie mnie w objęcia? – Te słowa sprawiły, że poczułam się lekko ciepła, jakbym została porządnie przytulona przez kogoś, o kogo dbałam. Głos Jean-Claude’a zawsze był dobry, ale nie tak dobry. Nie aż tak. Z moją częściową odpornością prawdopodobnie nie odbierałam całej mocy. Nie miałam pojęcia jak dużo więcej docierało do widowni. Potrzebna była siła woli by oderwać spojrzenie od niego w tym lśniącym kręgu światła. Zmusiłam się do spojrzenia na widownie. Moje oczy potrzebowały chwili by przywykły do ciemności, ale kiedy mogłam patrzeć, prawie każda twarz była odwrócona ku niemu. Spoglądali na niego w ciemności, jakby był wschodzącym słońcem a oni nigdy nie widzieli nic tak lśniącego. Tylko kilka twarzy nie była odwrócona ku scenie. Kilka kobiet potrząsało głowami i wyglądało na zmieszane. Odrobina talentu właściwego rodzaju lub odrobina praktyka pomagała. Marianne udowodniła mi, że nie musisz być nekromantką by mieć pewną odporność na wampirze sztuczki umysłowe. Jeden z niewielu mężczyzn stał, a kobieta ciągnęła go za ramię, próbującą go ponownie posadzić. Gwałtownie potrząsał głową. Nie, nie, nie usiądzie w ciemności i nie pozwoli temu głosowi opływać wokół niego. Nie rozumiał, że to nie była kwestia orientacji seksualnej. To był Jean-Claude. Jego mocą było uwodzenie i to jednocześnie nie miało nic wspólnego z seksem, jak i wszystko z nim związane.

Dwóch kelnerów eskortowało kobietę na scenę. Była wysoka i prawie anorektycznie szczupła. Najwyraźniej machała większą ilością pieniędzy niż reszta, ponieważ Jean-Claude preferował więcej krągłości na swoich kobietach. Jak wskazał mi kiedyś, piękności za jego czasów na francuskich dworach nosiłyby dzisiaj rozmiar 42. Większość starych wampirów lubiło niskie kobiety z krągłościami. Większość z nas żyła w niewłaściwym wieku. Światła wokół sceny jaśniały tak stopniowo, że jeżeli patrzyłbyś na scenę cały czas, mogłeś nie zauważyć. Światła były o tyle jaśniejsze, by widownia mogła zobaczyć więcej ich ciał. Od talii w górę mogłeś zobaczyć blade ręce ślizgające się po jej ciele. Nic déclassé, ale on osiągał więcej przez samo dotykanie pleców, ramion czy tali kobiety, niż inni mężczyźni osiągnęliby dotykając ich piersi i pachwiny. Czasami nie chodzi o to co dotykasz, ale jak dotykasz. Przycisnął ją do przodu swojego ciała tak, że nie było pomiędzy nimi przestrzeni tak, że jej delikatna sylwetka wydawała się prawie wtopiona w jego ciało. Podniósł jej twarz by spotkała jego, wykorzystując bladą rękę by obejmować jej twarz tak że mógł kontrolować pocałunek. Jego ręce ześlizgnęły się do jej talii i zacisnęły. Zacisnęły się dość by odchylić jej głowę i zmusić ją do otworzenia ust w zaskoczone małe O. Jedna z wcześniejszych kobiet go obmacywała, więc upewnił się, że teraz nie było dość przestrzeni pomiędzy ich ciałami dla niczyjej ręki, by zawędrowała za daleko. Kobiety wydawały się odbierać bliższy kontakt jako oznakę przychylności. Ja wiedziałam, że tak nie było. To świadczyło kontroli i lekkim niezadowoleniu. Ale kiedy pochylił głowę do jej ust i złączył ich usta w pocałunku, nie było niezadowolenia. Całował ją jakby próbował wdychać ją przez usta. Pożywiał się z jej ust prawie jakby żywił się z jej szyi. Na swój sposób, nareszcie się pożywił. Pożywiał się z ich ust w sposób, w jaki obecność Dragon w mojej głowie mi mówiła. Poza tym, że ona wiedziała jak skonsumować esencję umarłego i uczynić nieumarłego naprawdę martwym. To nie było to, ale było to bardzo dziwnie podobne. Karmił pocałunkiem ardeur. -Nikolaos nigdy nie pozwoliłaby mu pożywić się w taki sposób, - cichy głos powiedział za mną. Odwróciłam się by znaleźć za mną Buzza. Nie słyszałam go, ani nie wyczułam go, co oznaczało, że zostałam pochłonięta show w większym stopniu niż sądziłam. -Co masz na myśli? -Nikolaos wiedziała, że pożywiał się widownią bez dotykania jej, więc zabroniła mu dotykać jakiegokolwiek z klientów. – Jego spojrzenie prześlizgnęło się ze mnie na scenę. –

Myślę, że domyślała się czym by był i zrobiła wszystko co mogła, by upewnić się, że nie uzyska tej mocy. -Jest martwa od prawie trzech lat. Sprawiasz ,że to brzmi jakbyś dziś po raz pierwszy widział to show. Spojrzał na mnie. – Bo tak jest. Rozszerzyłam oczy. – Nikolaos była martwa, nie mogła go powstrzymać. -Ale ty mogłaś. -Co masz na myśli? -Naprawdę sądzisz, że gdybyś trzy lata temu to zobaczyła, to umawiałabyś się z nim? – Spojrzałam na scenę. Obserwowałam jak całuje obcą kobietę, jakby była jego największą miłością, albo przynajmniej największym pożądaniem. Czy tolerowałabym to trzy lata temu? Nie. Czy użyłabym tego jako wymówki by go rzucić. Och tak. Kobieta omdlała w jego ramionach. Jej usta opadły z jego jak wydawała się w połowie zasłabnąć, jakby sam pocałunek był tak intensywny, że nie mogła pozostać przytomna. Pomyślałabym, że udawała, albo przesadzała, ale musiałam uwierzyć, kiedy kelnerzy znieśli ją ze sceny i oddali ją przyjaciołom przy stoliku. Jean-Claude spojrzał na widownię ze świeżym purpurowym śladem po szmince rozmazanym po całej dolnej szczęce. To wyglądało dziwnie jak krew i znałam go na tyle dobrze, by wiedzieć, że podobieństwo nie było przypadkowe. Jego niebieski oczy stały się pełne niebieskiego światła, jakby letni zmierzch zdołał w nich zapłonąć. –Kto będzie następny? – I jakby wyszeptał to tuż przy mojej skórze, jakby stał zaraz za mną. Powinnam być odporna na takie pierdoły, ale jeżeli tak to właśnie odczuwałam, to co musiały czuć kobiety z tymi chętnymi twarzami? Obniżyłam swoje osłony dość by zobaczyć Jean-Claude’a lśniącego mocą. Taki właśnie miał być. To nie było pełne żywienie ardeur. To nie substytut pożywienia się krwią. To był koniec sam w sobie. To było coś, czego nigdy nie widziałam, nie u Jean-Claude’a, ani u nikogo innego. To było zbliżone do wszystkich jego możliwości, ale jakby więcej. Odwróciłam się do Buzza. – Pożywiając się tak, ocalił mnie. Wyglądał na zaskoczonego, wampir poniżej dwudziestu lat bycia martwym miał dużo więcej ludzkich wyrazów twarzy. -Ocalił cię od czego? -Jeżeli by się nie pożywił, musiałabym zrobić to się za niego. To jedna z rzeczy, które robi ludzki sługa. Pożywiamy się kiedy wampir nie może. Nadal byłabym uwięziona na zapleczy pieprząc mój metafizyczny mózg. – Potrząsnęłam głową. – Nie, dzięki.

-Więc nie jesteś rozczarowana, że całuje nieznajome? Poczułam jak moja twarz przybiera nieprzyjazny wyraz. – Brzmisz na rozczarowanego tym, że nie jestem o to zła, dlaczego? Podniósł ręce, napinając umięśnione ramiona. Myślę, że przypadkowo. Chciał, by to był nieszkodliwy gest, ale był zbyt napakowany, by wyglądać inaczej niż imponująco lub przerażająco, zależnie jak na to patrzyłeś. -To wydaje się dość szybką zmianą poglądów, to wszystko. Westchnęłam. – Ostatnim razem kiedy Jean-Claude zapytał mnie czy może pożywić się z widowni, nie zdawałam sobie całkowicie sprawy o co prosił. – Uśmiechnęłam się, ale nie jakbym była szczęśliwa. – Poza tym, wtedy nie pieprzyłam nieznajomych by nakarmić wampirze moce. Dziwne, ale to zmieniło moje poglądy na wiele rzeczy. Wyglądał zdecydowanie zbyt poważnie jak na mój gust. Nie wiedziałam do czego zmierzał Buzz, więc zdecydowałam się zmienić temat. – Primo został zapakowany do wolnej trumny? -Włożyliśmy go tam, gdy ty doprowadzałaś się do porządku. Przytaknęłam. Powiedziano mi o tym, ale i tak położyłam ręce na trumnie i wyczułam Primo uwięzionego wewnątrz, pod srebrnymi łańcuchami i świętymi przedmiotami. To nie tak, że nikomu nie ufałam, ale dobrze było być ostrożnym. Dziwne zachowanie Buzza nie zmieniło mojego poglądu na to, ani odrobinę. -Lisandro powiedział mi że rozkazałaś mu niańczyć trumnę. Przytaknęłam. – Tak, tak zrobiłam. -Primo jest w trumnie owiniętej krzyżami, Anita. Nigdzie się nie wybiera. Wzruszyłam ramionami. Lisandro był wysoki, ciemnej karnacji, przystojny, z najdłuższymi włosami spośród nowej ochrony. Także jako jedyny miał pistoletem wciśnięty za plecy pod czarną koszulką. Gdy dostrzegłam spluwę, założyłam że jest szczurołakiem i miałam rację. Powiedziałam mu, że jeżeli Primo zacznie wyrywać się z trumny, ma go zabić. Jean-Claude prawdopodobnie zgodziłby się ze mną, ale był zajęty na scenie, więc sama zdecydowałam. Byłam z tego zadowolona i nie podobało mi się, że Buzz nie podzielał mojego zachwytu. -Powiedzmy, że będę czuła się lepiej idąc wskrzeszać zmarłych z wiedzą, że Lisandro siedzi przy trumnie ze srebrną amunicją i chęcią zastrzelenia Primo. -Ja tutaj jestem szefem ochrony, Anita. Powinnaś skonsultować to ze mną. Westchnęłam. – Masz rację. Powinnam była. Przepraszam.

Tylko mrugnął na mnie jak jeleń złapany w światła auta. Myślę, że oczekiwał kłótni. Ale byłam zmęczona, spóźniona i czułam się niewyraźnie, że uprawiałam seks z Byronem i Requiem. – Muszę iść, Buzz. -Twoi ochroniarze czekają przy drzwiach, - powiedział i skinął ku wejściu. Requiem był w czarnym płaszczu, przebrany w czystą parę spodni, które od kogoś pożyczył. Nowe spodnie były skórzane, więc prawdopodobnie pożyczył je od innego tancerza.

Mieliśmy nowy

dodatek, był to ciemnowłosy wilkołak który upadł na mnie i Claya, gdy Primo z nami walczył. Miał na imię Graham i jego ciało posiadało te szerokie ramiona i robiące wrażenie mięśnie na nich, które tylko częściowo można wyrobić dzięki podnoszeniu ciężarów. Jego czarne włosy zostały obcięte dłużej na górze, tak że spadały jak jedwabna grzywka za uszy. Pod tymi włosami był ogolony prawie do samej skóry. Wydawało mi się to dziwną fryzurą, ale to nie moje włosy. Jego twarz była egzotyczna, jakby jacyś przodkowie nie pochodzili z północnej czy południowej Europy. Proste czarne włosy, ten nieznacznie skośny kształt jego oczu sprawił, że założyłam, że pochodził skądś dalej na wschód. Kłóciłam się, że nie potrzebowałam, ani nie chciałam ochroniarzy, ale tak jak ja wykonałam telefon w sprawie Primo do Lisandro, tak Jean-Claude wydał swoje polecenia zanim wrócił na scenę. Nie wyszłabym nigdzie sama. Nie był pewien czy Dragon skończyła z nami jak na tę noc. Wstyd, gdyby coś poszło źle. Nie powiedział ochroniarzom, wampirom, o tym co się zdarzyło wcześniej w moim biurze. To nie miało nic wspólnego z Dragon i całym moim metafizycznym gównem. No cóż, moim i Jean-Claude’a. Jean-Claude pozostawił listę ludzi, o których sądził, że byli odpowiedni do tej roboty. Byron nie widniał na tej liście, ani Clay. To była cholernie krótka lista, właściwie tylko Requiem i Graham. Ostatnią rzeczą, jakiej chciałam, było zostać uwięzioną z Requiem w samochodzie, ale nie miałam czasu by się kłócić. Z sytuacji gdy posiadałam mnóstwo czasu przeszłam do konieczności zadzwonienia do klientów i poinformowania by poczekali na cmentarzu, bo ja jestem już naprawdę w drodze. Miałam na sobie skórzaną kurtkę Byrona w miejsce mojej zakrwawionej marynarki. Jego okazała się jedyną, która choć odrobinę na mnie pasowała i nie sprawiała, że wyglądałam jak górna połowa goryla. Pachniała delikatnie jego wodą kolońską. Oczy Buzza mnie opuściły i przesunęły się na widownię. Mężczyzna, który kłócił się ze swoją ukochaną wciąż stał, ale teraz kobieta też stała i to ona zaczynała robić scenę. -Przepraszam, muszę to załatwić. -Nie ma sprawy.

Nathaniel pojawił się znikąd. Odprowadził mnie do zewnętrznych drzwi. Uśmiechał się i wydawał się przerażająco spokojny, bardziej niż widziałam go od dłuższego czasu, być może kiedykolwiek. Noc zdawała się być zbyt dziwna by był szczęśliwy. – Obiecałaś wrócić na czas żeby zobaczyć mój występ, - powiedział uśmiechając się. -Moi dwaj klienci utknęli na cmentarzu. Rzucił mi spojrzenie, które było w połowie grymasem i w połowie mówiło, że już wiedział, że wygrał kłótnie. – Obiecałaś. -Nie możemy się po prostu pobzykać później w domu? Zmarszczył brwi. – Przemienię się w futrzaka, a ty nie sypiasz z futrzakami. Coś przyszło mi do głowy, coś strasznego. - Obiecałam dzisiaj naznaczyć twoją szyję. Och, nie, nie planujesz bym zrobiła to przed tą widownią. Uśmiechnął się i w tym uśmiechu kryło się coś, czego nie widziałam wcześniej. Pewna iskra pewności, której wcześniej tam nie było. Obserwował mnie, jak uprawiałam seks z dwójką prawie-nieznajomych i nagle czuł się bardziej pewnie. Kto by pomyślał. -Ty mały ekshibicjonisto, tobie podoba się pomysł, że naznaczam cię po raz pierwszy przed tymi wszystkimi ludźmi. Niedbale wzruszył ramionami, co w całości było grą, ponieważ jego oczy lśniły odpowiedzią. – Lubię wiele rzeczy, Anita. Spróbowałam skrzywić się, ale nie zdołałam. – Zmusiłeś mnie do obiecania ci, że cię naznaczę, a teraz czerpiesz z tego korzyść. -Marnujesz czas, klienci czekają na cmentarzu. – Wyglądał poważnie poza iskrą humoru w jego oczach, co popsuło ten efekt. Potrząsnęłam głową, uśmiechając się. – Muszę iść. -Wiem. -Czy to zniszczyłoby wrażenie gdybym pocałowała cię na do widzenia? -Zaryzykuję. Pocałowałam go. To był przelotny dotyk ust, lekki nacisk, minimalny język ciała. Odsunęłam się z podejrzliwym wyrazem na twarzy. To sprawiło że się zaśmiał i popchnął mnie do drzwi. – Jesteś spóźniona, pamiętaj. Poszłam, ale wkroczyłam w październikowy mrok przekonana, że absolutnie nic nie wiem o mężczyznach. W porządku, będę szczerą, nie wiem absolutnie nic o mężczyznach w moim życiu. Spojrzałam w tył by zobaczyć Jean-Claude’a na scenie z inną kobietą, całującego ją jakby zamierzał znaleźć jej migdałki bez rąk. Większość ludzi wygląda dziwnie lub okropnie gdy całuje w ten sposób. Ale nie on. On sprawił że to było eleganckie, erotyczne

i idealne. Uświadomiłam sobie, że pocałowałam Nathaniela na dobranoc, ale nie JeanClaude’a. Nie chcąc przeszkadzać, ale i nie chcąc by czuł się porzucony, przesłałam mu buziaka gdy jego ramiona puściły tę kobietę. Odwzajemnił gest bladą ręką. Dolna część jego twarzy była wysmarowana purpurową pomadką. Nie przypominała prawdziwej krwi, nie, jeśli widziałeś dość prawdziwych rzeczy, ale nadal to była niepokojąca wizja, z którą wybierasz się w noc. Kolejny z mężczyzn w moim życiu uśmiechał się przy drzwiach, czekając z niecierpliwością, aż zaliczę z nim grę wstępną przed widownią. Czasami ta część mojego życia nie związana z radzeniem sobie z wampirami, wilkołakami czy zombie, jest najbardziej pokręcona. Nawet wampirza polityka nie sprawia mi tyle problemu, co moje własne życie miłosne.

Rozdział 39 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Ultraska Byliśmy na Gravois, uwięzieni pomiędzy niekończącą się linią witryn sklepowych, które pamiętały lepsze dni. Ten obszar powoli przestawał być bezpieczną okolicą po zmroku. To nie była jeszcze niebezpieczna strefa, ale jeżeli nic nie ocali tego rejonu, za parę lat taka będzie. Restauracja Bevo Mill, szczerze mówiąc młyn, wznosiła się jak statek na morzu mniejszych budynków i cięższych czasów. Bevo Mill wciąż serwował dobre niemieckie jedzenie. Powoli obracający się wiatrak znajdował się tuż przed nami i nagle jechaliśmy pod kamiennym wiaduktem obok młyna. Nie pamiętałam, że go mijaliśmy. Niedobrze. Umykały mi rzeczy, jakby moja uwaga znikała i powracała. Niedobrze, ponieważ to ja kierowałam samochodem. Graham pisnął po raz drugi. Brzmiało to tak jak wtedy, gdy gwałtownie próbuje się nabrać powietrza, które wychodzi, gdy starasz się przełknąć dźwięk. Spojrzałam na niego. – Co? Masz jakiś problem? -Prawie uderzyłaś w dwa samochody. - Powiedział napiętym głosem. -To niemożliwe. -Tak. - Requiem odezwał się z tyłu. - Tak, możliwe. Przede mną znajdował się biały samochód. Pojawił się nagle, jakby za pomocą magii. Uderzyłam po hamulcach i Graham znów pisnął. Puls na mojej szyi przyśpieszył. Nie widziałam tego auta. Zasygnalizowałam, że skręcam w prawo. W prawo oznaczało, że nie powinnam przekraczać żadnych pasów na jezdni. Ten pojawiający się znikąd biały samochód przeraził mnie. Wjechałam w Grasso Plaza, które mieściło Biuro Pocztowe Affon, Save-A-Lot i o wiele więcej pustych sklepów. Cały obszar wzdłuż Gravois wydawał się zmęczony, jakby oddał wszystko co najlepsze, a to najlepsze nie było już dość dobre. Albo to tylko moja wyobraźnia. Wyłączyłam silnik i siedzieliśmy w ciszy przez minutę. -Dobrze się czujesz? – Zapytał Requiem. Jego głos był bardzo cichy i głęboki, jakby mówił z wnętrza ściany. Odwróciłam się i spojrzałam na niego. Nawet odwracanie się wydawało się być wolniejsze, jakbym nie poruszała się z tą samą prędkością, co reszta świata.

Requiem siedział na tylnym siedzeniu z rękami ułożonymi na kolanach. Nie był dość daleko, ani nie robił nic dziwnego. Siedział bardzo nieruchomo, jakby nie chciał przyciągnąć uwagi do siebie. - Co powiedziałeś? – Mój głos brzmiał pusto, jakbym miała echo w głowie. -Dobrze się czujesz? – Powtórzył. Powoli, odlegle. Aż zaczęłam gapić się na jego usta obserwując jak się poruszają; dźwięk i ruch wydawały się odrobinę niezsynchronizowane. Musiałam pomyśleć o tym, jakby to było dużo trudniejsze pytanie, niż powinno. -Nie. – Powiedziałam w końcu. -Niezbyt dobrze. -Co się dzieje? – Zapytał Graham. Co się dzieje? Dobre pytanie. Kłopot w tym, że nie byłam pewna, czy miałam dobrą odpowiedź. Co się działo? Przechodziłam przez coś podobnego do szoku, ale dlaczego? Czy straciłam więcej krwi niż sądziłam? Być może. Być może nie. Było mi zimno i skuliłam się w pożyczonej kurtce zatapiając twarz w kołnierzu. Woda kolońska Byrona, jego zapach, wszystko tam było. Odsunęłam się w tył, ponieważ zapach jego skóry na kurtce przyniósł wszystko z powrotem. Zapach przywrócił wspomnienie silniej, niż jakikolwiek inny zmysł. Jakbym nagle tonęła czując ciało Byrona, widząc wyraz jego twarzy, gdy patrzył w dół na mnie, jego wagę, widok jego wchodzącego i wychodzącego z mojego ciała. Opadłam w tył na siedzenie, głowę odrzuciłam w tył. Jakby cała przyjemność znalazła się nagle znów tutaj, przechodząc przeze mnie, we mnie. To nie było prawdziwe doświadczenie, ale jakże mocne, intensywne echo. Silne dość, by uderzyć moim ciałem o siedzenie i pozostawić ręce zaciskające się w powietrzu, jakbym potrzebowała czegoś do przytrzymania się, czegokolwiek. Usłyszałam głos Requiem, - Nie, nie dotykaj… - I nagle już miałam coś do chwycenia. Graham próbował złapać mnie, przytrzymać mnie w dole, powstrzymać od zranienia się. Sądzę, że uważał, że miałam kryzys. Jego ręka dotknęła mnie, a moja dłoń zacisnęła się wokół jego i od tego momentu nasze dłonie zamknęły się razem w tym wspomnieniu, całej tej spływającej po mojej ręce w niego przyjemności. Graham zadrżał przy mnie. Poczułam jak dreszcze schodziły po jego ramionach. Rzuciło go w siedzeniu tak mocno, że Jeep zatrząsł się od siły uderzenia. Pozwoliłam zachować mu wspomnienie, przyjemność, westchnienia, zapach. Pozwoliłam temu wszystkiemu spłynąć ze mnie w niego. To nie była świadoma myśl, ponieważ wcześniej nie wiedziałam, że mogę przekazać to komuś jeszcze i nie być obciążoną przez resztę jazdy. Nie planowałam tego, ale nie byłam z tego powodu niezadowolona. Byłam szczęśliwa, że choć

raz będę tą spokojną po drugiej stronie siedzenia, kiedy obserwowałam jak Graham wije się pośród echa tego co my zrobiliśmy. Byłam zadowolona, że to nie ja. Teraz wiedziałam, czemu doświadczyłam wcześniej szoku, zanim metafizyka wymknęła mi się to z rąk. Zabijałam bez myślenia o tym. Nie z zimną krwią, ale jeżeli nadchodził czas by zabić, nie miałam z tym większych problemów. Żałowałam, że zabijanie przestało mnie martwić. Na pierwszej wycieczce do Tennessee, by pomóc Richardowi, gdy nadal byliśmy parą, torturowałam kogoś. Źli goście wysłali nam palec matki Richarda w małym pudełku razem z kosmykiem włosów jego brata, Daniela. Mieliśmy ograniczony czas na znalezienie ich i już wiedzieliśmy, że byli torturowani. Mężczyzna, który dostarczył pudełko przechwalał się, że oboje zostali zgwałceni. Torturowałam go, zmusiłam go do powiedzenia nam gdzie oni byli, a kiedy skończyliśmy z nim, strzeliłam mu w głowę i zakończyłam krzyki. Zrobiłam to, by ocalić rodzinę Richarda i ponieważ nie mogłam znaleźć innego sposobu. Zrobiłam to, ponieważ nigdy nie prosiłam nikogo o zrobienie czegoś, czego nie mogłam zrobić sama. Taka była zasada. Oczywiście wcześniej zasadą było nie torturować. Tej linii nie przekraczałam, aż do tamtej chwili. Straszne było to, że nie żałowałam zrobienia tego. Żałowałam jedynie, że musiałam to zrobić. On zgwałcił matkę Richarda. Jeżeli mogłabym, to zabiłabym go wolniej. Ale taka nie byłam. Nawet przez to, co zrobił. Ocaliliśmy ich. Ale przed tymi wydarzeniami Zeemanowie byli jak Waltonowie, a teraz stali się już inni. Nie zostali całkowicie złamani, ale nie byli już tacy poukładani, jak wcześniej. Zabiłam mężczyzn, którzy to zrobili, albo pomogłam ich zabić, ale cała zemsta w świecie nie mogła naprawić tego co zniszczono. Jak

przywrócić

komuś

niewinność?

To

wspaniałe

poczucie

niezakłóconego

bezpieczeństwa, które istnieje tylko u ludzi, którym nigdy nie przytrafiło się nic złego. Jak im to zwrócić? Chciałabym wiedzieć. Przez te lata przekroczyłam wiele linii, ale jedyna, jakiej nie przekroczyłam do dziś, to uprawianie seksu tylko w celu pożywienia. Nie uprawiałam seksu z nieznajomymi. Byron i Requiem byli nieznajomymi. Znałam ich mniej więcej od dwóch tygodni. Pieprzyłam ich, bo Jean-Claude wymagał bym się pożywiła. Requiem przesunął się na jedną stronę tylnego siedzenia tak, że był dość blisko, by widzieć moją twarz i obserwować jak Graham wciąż wierci się na przednim fotelu. Ale nie na tyle, bym mogła go z łatwością dosięgnąć. – Odczuwasz przebłyski tego co się stało, prawda? Przytaknęłam wciąż gapiąc się na wilkołaka na przednim siedzeniu. -Czy to zdarzyło się już wcześniej?

-Tylko po tym jak Asher przenicował mnie całkowicie swoim umysłem i uprawialiśmy wszyscy seks. – Mówiąc to nie spojrzałam na niego. Obserwowałam zaczynające się wyciszać ciało Grahama. -Ale dziś Asher nie był w to zamieszany. -Nie, nie był. – Mój głos brzmiał bardzo równo, bardzo neutralnie, pusto. Pusto tak, jak ja się czułam. -Czy wiedziałaś, że możesz wysłać to wspomnienie komuś jeszcze? -Nie. Oczy Grahama trzepotały jak motyle próbując się otworzyć, ale nie były zdolne tego zrobić. Wyglądał na pozbawionego szkieletu, jakby po prostu mógł ześlizgnąć się na podłogę, jakby jego ciało było mniej stałe. -Przelałaś to w niego, po czym obserwowałaś jak się wije. Co czujesz? Potrząsnęłam głową. – Nic. Po prostu cieszę się, że choć raz to nie ja skręcam się na fotelu. Poruszył się by oprzeć się o tył siedzenia Grahama, odrobinę bliżej do mnie.- Czy to prawda? Czy tak rzeczywiście myślisz? Obróciłam całą głowę, by spotkać jego oczy, jakby szybkie zerknięcie nie wystarczało. Pozwoliłam mu zobaczyć jak martwe były moje oczy, jak pusta byłam wewnątrz. – Jesteś mistrzem wampirów, nie potrafisz wyczuć czy kłamię? Oblizał usta jakby był zdenerwowany. – Ostatni wampir, jakiego znałem, potrafił zrobić to co ty. Robił to celowo. Wezwałaby wspomnienie przyjemności i wybrała kogoś, by mu to dać. To mogła być nagroda, ale to mogła być również kara. Czasami wybierała kogoś, kto nie miał ochoty przeżywać tej przyjemności i czasami ich do tego zmuszała. -To rodzaj gwałtu. Przytaknął. -Mówisz o Belle Morte, prawda? Przytaknął ponownie. -Cieszyło ją patrzenie jak oni wiją się. Zwłaszcza wtedy, jeżeli tego nie chcieli. – Powiedziałam. -Zrobiłaś z tego stwierdzenie, nie pytanie. -Spotkałam ją, pamiętasz? -Masz całkowitą rację. Kochała obserwować porządne, pruderyjne kobiety i mężczyzn. Zmuszała ich, by rozkładali się na podłodze i zwijali się doświadczając przyjemności

większej, niż czuli kiedykolwiek wcześniej. Cieszyło ją obserwowanie jak łamią się cnotliwe osoby. -Taa, to brzmi całkiem jak ona. -Ale ty naprawdę nic nie czułaś. Nie ekscytowało cię obserwowanie jak wije się Graham. -Dlaczego, a powinno? Uśmiechnął się wtedy i w jego oczach była ulga. – To, że o to pytasz sprawia, że mniej się o ciebie martwię. -Czemu się martwisz? -Spekulowano przez wieki, czy Belle została zmieniona w rodzaj, - szukał właściwego słowa, - istoty, jaką była przez ardeur i moce polegające na cielesności i rozkoszach, czy też zawsze taka była, a moce po prostu to pogłębiły. -Z moich doświadczeń, Requiem, wynika, że w ekstremalnych sytuacjach ludzie pokazują jacy są, zarówno dobrzy jak i źli. Daj naprawdę dobrej osobie moc i wciąż pozostanie ona dobra. Daj złej osobie moc i wciąż będzie zła. Pytanie dotyczy zawsze osoby. Tego, który nie jest zły, ani dobry, tylko przeciętny. Nie zawsze wiesz jaka naprawdę w środku jest przeciętna osoba. Spojrzał na mnie z dziwnym wyrazem na twarzy. – To bardzo mądrze powiedziane. Musiałam się uśmiechnąć. – Brzmisz na zaskoczonego. Prawie ukłonił się mi głową na tyle, na ile mógł siedząc. – Moje przeprosiny, ale naprawdę zawsze myślałem, że jesteś bardziej mięśniakiem, niż mózgowcem. Nie, że jesteś głupia, - dodał pośpiesznie, - ale nie aż tak mądra. Inteligentna być może, ale nie, nie tak mądra. -Sądzę że powinnam przyjąć komplement i pominąć obrazę. -To nie miała być obraza, Anita, wręcz przeciwnie. – Na jego twarzy malowała się odrobina niepokoju. -Nie martw się. Nie użyję tego przeciwko tobie. Wiele osób mnie nie docenia. -Widzą delikatną piękność, ale nie zabójcę. -Nie jestem delikatną pięknością. Skrzywił się lekko. – Jesteś z całą pewnością delikatnego wyglądu i jesteś piękna. Potrząsnęłam głową. – Nie, nie jestem. Nie piękna. Być może ładna, ale nie piękna. Jego oczy rozszerzyły się odrobinę. – Jeżeli nie myślisz o sobie jako o pięknej, to być może używasz innego lustra niż to przed moimi oczami.

-Urocze słowa, ale jestem otoczona najpiękniejszymi mężczyznami. Żywymi i umarłymi. Mogę wyszykować się ładnie, ale porównana do takiego piękna nie awansuję tak wysoko, nie w tym towarzystwie. -To prawda, być może twoje piękno nie rzuca się tak w oczy jak Ashera, czy JeanClaude’a, czy nawet Nathaniela. Ale to z całą pewnością piękno. Być może tym cenniejsze, że dostrzegalne nie na pierwszy rzut oka, ale po odrobinie za każdym razem, gdy ktoś z tobą rozmawia. Albo obserwuje jak wchodzisz i przejmujesz kontrolę nad sytuacją. Albo gdy widzi prawdę w twoich oczach, kiedy mówisz, że nie jesteś piękna i gdy zdaje sobie sprawę, że właśnie to masz na myśli. Nie jesteś skromna, nie grasz w głupie gierki, ty po prostu nie widzisz siebie. -Widzisz, to nie piękno, to raczej bycie ładną z osobowością, jaką lubisz. -Ale nie dostrzegasz Anita, że jest tam piękno. Może nie uderza w oczy jak błysk płonącego i oślepiającego pioruna. To raczej nieszczęście niż przyjemność. Ale twoje, twoje jest pięknem kojącym tych, których oczy nie są chronione przed światłem. I wtedy pewnej nocy zdajesz sobie sprawę, że księżyc także ma w sobie to piękno. Potrząsnęłam głową. – Nie mam pojęcia o kim mówisz, ale to nie ja. Westchnął. – Jesteś bardzo trudną kobietą do komplementowania. -Wiesz, nie jesteś pierwszą osobą, która mi to mówi. Uśmiechnął się. – To mnie wcale nie zaskakuje. Graham wypuścił długie, powolne westchnienie i zrobił coś w rodzaju rozłożenia się w fotelu. Jakbym obserwowała płynny upadek. Miał tą samą płynną grację jak wszystkie łaki. Oparł głowę o zagłówek, ale przynajmniej znów był prosto. Rzucił mi powolne, leniwe mrugnięcie i jego oczy pociemniały wilczym bursztynem, prawie brązem, ale znałam różnicę. Widziałam to dość często. Uśmiechnął się i nawet to było leniwe. – To było cudowne. -Nie zrobiłam tego celowo. -Nie dbam o to. Skrzywiłam się do niego. - Możesz zrobić to jeszcze raz? To wszystko co chcę wiedzieć. Skrzywiłam się bardziej. Część tego rozleniwienia zaczęła ustępować z jego twarzy. – Słuchaj, dałaś mi jedno z najbardziej orgazmicznych doświadczeń w moim życiu i teraz zachowujesz się jak zraniona strona. Ty rozlałaś to we mnie. -Nie celowo.

-Powtarzasz to, jakbyś przepraszała, dlaczego? Dlaczego przepraszasz? Spojrzałam na Requiem szukając pomocy, choć nie miałam wiele nadziei. Ale on pomógł. – Wierzę, że Anita widzi to jako nieproszony kontakt seksualny. Coś w rodzaju gwałtu, jak wolisz. -Nie można zgwałcić chętnego. – Powiedział Graham i rozciągnął się wyżej w siedzeniu, układając się wygodniej, a jego oczy wciąż powracały do ludzkich. -Kiedy to się stało nie wiedziałam, że byłeś chętny. Przytaknął. – Dobra, ale teraz nie mam z tym problemu. – Spojrzał na mnie. – Ale ty nie wydajesz się z tym pogodzona. Co się dzieje? -Co się dzieje? Dopiero co miałam przebłysk tak silny, że gdybym prowadziła, to mielibyśmy wypadek. Wlałam to w ciebie przez przypadek. Nie miałam takiego zamiaru. Czego jeszcze mogę nie mieć zamiaru zrobić? -Ona i Jean-Claude osiągnęli nowy poziom mocy. – Powiedział Requiem. -Och. - Odrzekł Graham i miało to dla niego doskonały sens. - Więc nie wiesz jeszcze co te nowe moce mogą zrobić. -Nie. Przytaknął. – Taa, to może przerazić. Przykro mi. Nie wiedziałem, że po raz pierwszy zrobiłaś coś takiego. Sprawiło mi to przyjemność i nie jesteś mi winna przeprosin. -A co, jeśli następnym razem zrobię to klientowi? -Dostałaś ostrzeżenie. – Odpowiedział Requiem. - W przeciwnym razie nie zjechałabyś z drogi. -Nie sądzę, że to miało cokolwiek wspólnego z nowymi mocami. -Więc dlaczego prawie wjechałaś w tył trzech innych samochodów? – Zapytał Graham. Otworzyłam usta, zamknęłam je i nie wiedziałam co powiedzieć. – Myślę, że przekroczyłam dziś kilka swoich granic. -Co to znaczy? – Zapytał Graham. -Tego wieczoru złamałam pewne własne zasady, to wszystko. -Zasady, o których myślałaś, że ich nigdy nie złamiesz. –Miękko powiedział Requiem. Spojrzałam na niego zaskoczona. – Mówisz to, jakbyś wiedział. -Każdy lubi myśleć o sobie w pewien sposób, a kiedy dzieje się coś, co sprawia, że to już dłużej nie jest możliwe, żałujesz dawnego siebie. Tej osoby, którą sądziłaś, że byłaś. Potrząsnęłam głową. – Wciąż jestem osobą, którą sądziłam, że byłam. Cholera! Wzruszył ramionami, co przypomniało mi wdzięczne podniesienie ramion, jakie zawsze robił Jean-Claude. – Jak wolisz, pani.

Odwróciłam się w fotelu i oparłam czołem o kierownicę. Chciałam, aby ta noc się skończyła. Nie chciałam tłumaczyć się przed nikim, a tym bardziej przed mężczyznami, z którymi przez przypadek uprawiałam dzisiaj seks. Problem w tym, że nie byłam pewna, czy wierzyłam w to, co właśnie powiedziałam. Nie chodziło tylko o seks z Byronem i Requiem, tego wieczoru po raz pierwszy wpuściłam Jean-Claude’a tak daleko w mój umysł, jak tylko dał radę wniknąć. Po raz pierwszy dotknęliśmy tego, co mogło być możliwe, jeżeli tylko nie wchodziłabym nam w drogę. Do dzisiejszej nocy nie zdawałam sobie sprawy jak bardzo nas upośledzałam. Na swój sposób tak samo jak Richard. Myślałam, że sypianie z Jean-Claude’m i robienie dla niego drobnych przysług oznaczało bycie jego ludzką służebnicą. Nauczyłam się, że jest inaczej mniej niż godzinę temu i ta wiedza zjadała mnie. Nie chodziło o to, że upośledzałam nas jako triumwirat mocy. Nie, tego domyśliłam się wcześniej. Chodziło o to jak bardzo nas osłabiałam. Myślałam, że moje limity i ograniczenia osłabiały nas, ale one podcinały nam nogi poniżej kolan. To, czego się nie spodziewałam, czego nie chciałam wiedzieć, to jak dobrze było pozwolić Jean-Claude’owi opanować mój umysł. To było fantakurwa-styczne. W tej samej chwili pełne spokoju i uzależniające. Nigdy naprawdę nie wiedziałam co traciłam, bo byłam tak strasznie ostrożna, by nie pozwolić mu mi tego pokazać. A on uszanował moją wolę. Teraz wiedziałam jak wiele go to kosztowało. Moc, którą mógłby mieć, bezpieczeństwo, jakie mógł zapewnić swoim wampirom i czystą przyjemność, jakiej mógłby doświadczyć. Odciął od siebie tak wiele tylko dlatego, że ja nie mogłam tego znieść. To sprawiło, że czułam się winna, Ale częścią prawdziwego problemu było to, że po tym jak pozwoliłam JeanClaude’owi wniknąć tak głęboko, obróciłam się i uprawiałam seks z Byronem oraz pozwoliłam Requiem mnie ugryźć. Dwie rzeczy, których łatwo nie zrobiłabym. Tak, to było ważne, może pilne, być może ocaliliśmy życie większości kobiet w klubie. Być może to nawet ocaliło życie Jean-Claude’a. Poczułam moc Primo i szept Dragon. Ale nie to martwiło mnie najbardziej. Jean-Claude nabył potrzeb Nathaniela i Damiana. Co zdobyłam ja? Uprawiałam seks z Byronem i Requiem, i nie czułam się z tym źle. Nawet teraz czułam się źle, ponieważ nie czułam się źle. To nie martwiło mnie. To sprawiało, że prawie wjechałam w trzy auta i zatrzymałam się na parkingu, bym mogła pozwolić sobie na moment reakcji szokowej. Nie czułam się winna z powodu Byrona, ale czułam się winna, że nie czułam się winna z tego powodu. Nawet teraz chciałam zawrócić auto i wrócić do Jean-Claude’a. Chciałam by mnie dotykał, by mnie całował, by się mną pożywił. Chciałam wszystkich wrażeń teraz, gdy poznałam ich przedsmak. Chciałam tego jak nałogowcy pragną używki. To nie miłość. To

była kontrola. Nie pozwoliłabym nikomu kontrolować mnie w ten sposób. Nie mogłam tego zrobić i nadal pozostać sobą. Nie wyjaśniałam tego Grahamowi i Requiem. Nie byłam z nimi dość blisko na tak szczerą rozmowę. Po prostu odpowiedziałam. – Ktokolwiek czuje się na siłach prowadzić, niech prowadzi. -Nie potrafię prowadzić. – Odpowiedział Requiem. -Poprowadzę. – Odezwał się Graham. - Tylko nie dotykaj mnie, kiedy będę za kółkiem. -Zrobię co w mojej mocy, by się powstrzymać. – Powiedziałam podkreślając tonem głosu, że nie będzie to trudne. Zaśmiał się i wysiadł za drzwi by obejść samochód. Gdy obchodził auto, Requiem powiedział. – Zachowujesz się bardzo poważnie tej nocy, Anita. -Zawsze jestem poważna. -Być może. - Odparł i może chciał powiedzieć więcej, ale Graham otworzył drzwi i ja wysiadłam. Obeszłam auto i wsiadłam na fotel pasażera, a Graham uruchomił silnik. – Dokąd? -Cmentarz Zachodzącego Słońca. To nie dalej niż pięć minut stąd. -Czujesz się na siłach by tej nocy wskrzeszać zmarłych? – Zapytał Requiem. -Po prostu zawieźcie mnie tam i nie pozwólcie mi dotknąć żadnego z klientów. Zajmę się resztą. Nie pozwólcie mi nikogo pieprzyć, ani rozedrzeć nikomu gardła. -Co jeżeli rozkażesz nam pozwolić ci kogoś pieprzyć? – Zapytał Requiem. -Albo zabić kogoś? – Dodał Graham. -Nie planuję nic z tego na dziś, w porządku? -Nie planowałaś tego i wcześniej. – Cicho dodał Requiem. Graham włączył się ostrożnie do ruchu na Gravois, jakby próbował nadrobić za moją kiepską jazdę wcześniej. – Co zrobimy, jeżeli pojawią się jakieś nowe wampirze moce? – Zapytał, jak zatrzymał się na pierwszych światłach. -Po prostu powstrzymajcie mnie od skrzywdzenia kogokolwiek. -A jeżeli ponownie pojawi się w tobie potrzeba pożywienia się, co wtedy? – Zapytał Requiem. Obróciłam się w fotelu na tyle, na ile pozwalał pas bezpieczeństwa tak, że mogłam zobaczyć jego twarz w świetle lamp. Ukazał się natychmiast w oślepiająco białym świetle. To sprawiło, że jego oczy zalśniły, po czym cień prześlizgnął się na tylne siedzenia i jego oczy zbladły do ciemnego, niebieskiego blasku. – Do czego zmierzasz? -Zastanawiałaś się dlaczego Jean-Claude wybrał nas i tylko nas, byśmy strzegli cię dziś w nocy?

-Mam pewne pomysły, ale oświeć mnie. -Chciał, aby byli z tobą ludzie, którzy są dość silni i wystarczająco dominujący, którzy jeżeli będą musieli, to zdołają ci się sprzeciwić. Użyją swojego najlepszego osądu, a nie podążą ślepo za tobą. -Wielka mi rzecz. -Nie chodziło tylko o to. -Po prostu wykrztuś to, Requiem, ta gra wstępna staje się męcząca. -Słyszałem to o tobie. – Odezwał się Graham. Obróciłam się i spojrzałam na niego. – Co? -Że nie lubisz zbyt długiej gry wstępnej. Rzuciłam mu bardzo chłodne spojrzenie. – Po pierwsze to nikt, kto naprawdę o tym wie, nie powiedziałby takich bzdur. Po drugie, nie pozwól by odrobina metafizycznego seksu zawróciła ci w głowie. Pamiętaj, obserwowałam jak wijesz się na siedzeniu i nie pociągało mnie to. To nie była gra wstępna, ani wprowadzenie, to był czysty przypadek. -Przepraszam. Odwróciłam się do Requiem. – Teraz, powiesz mi to co musisz mi powiedzieć. Żadnych wstępów, żadnych długich wyjaśnień, po prostu to powiedz. -Nie spodoba ci się to. -Już mi się to nie podoba. Po prostu mi powiedz, Requiem, po prostu powiedz. – Dostawałam bólu głowy. Nie wiedziałam czy to utrata krwi, czy napięcie, czy cokolwiek. Ból zaczynał uderzać tuż przed moimi oczami. -On sądził, że jeżeli sprawy potoczą się źle… -Gierki, szarady słowne, po prostu to powiedz. Westchnął i to westchnięcie wydawało się wypełniać echem Jeepa. – Jeżeli będziesz musiała pożywić ardeur, albo zbudzi się twoja bestia, to nasza dwójka ma największe szanse przetrwać atak nie musząc cię skrzywdzić. -Pominąłeś coś. -Powiedziałem dość. -Wszystko, Requiem, chcę usłyszeć całość. -Nie. – Powiedział Graham. - Nie chcesz. Ten ton w twoim głosie. Nie, ty nie chcesz tego usłyszeć. -Po prostu prowadź. - Powiedziałam i odwróciłam się do wampira. –Opowiedz mi resztę.

Westchnął ponownie i zadrżało to we wnętrzu Jeepa, jakby miało w sobie życie. – Odpuść sobie sztuczki z głosem, albo naprawdę się wkurzę. -Moje przeprosiny, ale robię to nieświadomie. Kiedy mam do czynienia z wściekłą kobietą, próbuję ją uspokoić, cokolwiek to oznacza. -Mów do mnie, Requiem, jesteśmy prawie na cmentarzu. Chcę usłyszeć ostatni kawałek, zanim wysiądziemy z auta. Wyprostował się jeszcze bardziej w fotelu, siedział teraz bardzo formalnie. – Jesteśmy tą dwójką spośród wszystkich w klubie, która ma największe szanse zamienić przemoc w uwodzenie, jeśli pojawi się taka potrzeba. -Musi mieć wysoką opinię o was obojgu, albo niską o mnie. -To ostatnie nie jest prawdą i ty o tym wiesz. Westchnęłam. – Po prostu tak czuję się dziś w nocy. Graham powiedział na to. – Czujesz się łatwa, ponieważ zaliczyłaś Byrona. Spojrzałam na niego. –No cóż, to jeden ze sposobów by to ująć. -Tak dokładnie się czujesz. - Powiedział brzmiąc na pewnego. -A ty jesteś tego pewien? -Po sposobie w jaki się zachowujesz, tak. Poza tym znam twoją reputację. Jeżeli ktokolwiek może oprzeć się pokusie, to jesteś ty. -Każdy powtarza mi to, ale nie wydaje się, abym nadal się opierała. - Przez wieki żyłem z innym bardziej potężnym niż ja wampirem z linii Belle Morte, Anita. Lepiej niż większość wiem, jak musisz walczyć każdej nocy ze swoją egzystencją, by nie zostać skonsumowaną przez ich moc. – Przerwał po czym wyszeptał tak, że wypełniło to zacieniony samochód. – Jeżeli nie będziesz ostrożna ich piękno stanie się zarówno niebem jak i piekłem. Zdradzisz każdą przysięgę, zapomnisz o każdej lojalności, oddasz swoje serce, swój umysł, swoje ciało i swoją nieśmiertelną duszę, by mieć ich blisko siebie choć na jedną noc. Potem, setki lat później, jakiejś jednej chłodnej nocy namiętność zniknie i nie pozostanie nic poza popiołem. Spojrzysz i zobaczysz kogoś spoglądającego na ciebie. I poznasz to spojrzenie, bo widziałaś je wcześniej. Setki lat później ktoś spojrzy na ciebie tak, jakbyś była samym niebem, ale w głębi swojego serca będziesz wiedziała, że to nie niebo oferujesz, tylko piekło. Nie wiedziałam co powiedzieć na to, ale Graham wiedział. -Teraz wiem dlaczego nazywają cię Requiem. Jesteś poetą, ale cholernie depresyjnym. Dzisiejszej nocy pomyślałam, że miał całkowitą rację.

Rozdział 40 Tłumaczenie: Fallen, Nat_us Korekta: Nat_us Cmentarz Sunset był miłą mieszanką tego, co stare i nowe. Wielkie pomniki aniołów i płaczących dziewic wymieszane z płaskimi, nowoczesnymi nagrobkami – o wiele mniej interesującymi. To wciąż było miejsce gdzie pochowani byli bogaci i sławni, jak nasza słynna piwowarska rodzina, Buschowie. Za swoich czasów, Edwin Alonzo Herman, był bardzo ważnym człowiekiem i jego pomnik pokazywał, że on też tak uważał. Wyłaniał się z mroku, jak jakiś skrzydlaty gigant. Było tam dość światła by dostrzec ogromnego anioła z mieczem i tarczą, i to dawało ci wrażenie jakby czekał na wydanie osądu, a tobie nie spodobałoby się to, co miałby zdecydować. Oczywiście, być może tylko ja dzisiejszej nocy tak to odczuwałam. Ponad tuzin osób czekało na brukowanej drodze, większość z nich to prawnicy, choć członków rodziny było dość, by wywołać bójkę, kiedy się przedstawiłam i zwięźle wytłumaczyłam co zrobię. Zaczęłam wyjaśniać ludziom na wstępie, że będę używać maczety i utnę kurczakowi głowę, z dwóch różnych przyczyn. Nadgorliwy ochroniarz bardzo bogatego człowieka prawie mnie zastrzelił, gdy tylko wyjęłam ostrze. Na innym cmentarzu ożywiałam zombie dla stowarzyszenia historyków, sekretarz tego stowarzyszenia skoczyła na mnie i próbowała ocalić kurczaka. Okazała się być weganką. To bardzo fundamentalistyczni wegetarianie. Byłam zadowolona, że nie było na tyle zimno, by ubrać płaszcz, ponieważ ten skórzany był jedynym płaszczem jaki posiadałam. Dzisiejsza noc była wystarczająco chłodna na płaszcze. Październik nie jest zazwyczaj tak zimny w St. Louis, ale tej nocy było chłodno. Albo być może czułam, że jest chłodniej, bo miałam stringi. Zaskoczyły mnie dwie rzeczy dotyczące skąpej bielizny. Po pierwsze, kiedy przywykłam do wrażenia posiadania czegoś pomiędzy pośladkami, stringi nie były niewygodne, po drugie taka bielizna pod krótką spódniczką w zimną noc była cholernie zimna. Nigdy w pełni nie doceniałam, ile ciepła daje dodatkowy kawałek satyny czy jedwabiu na tyłku. Z pewnością doceniłam to jak przeszłam przez trawę w moich butach i spódniczce. Otuliłam się pożyczoną skórzaną kurtką, ale trzymałam twarz nad kołnierzem. Nie chciałam powtórki tego, co zdarzyło się w samochodzie. Chciałam, by ciepło z mojej górnej połowy ciała powędrowało w dół. Nagle żałowałam, że nie wzięłam kurtki jednego z wyższych mężczyzn. Nie wyglądałoby to dobrze, ale przykrywałoby mój tyłek.

Stałam przed grobem, ale ponieważ znajdował się on od prawie dwustu lat na cmentarzu tak dobrze zachowanym jak Sunset, nie było możliwości, żebym była pewna, gdzie tak naprawdę znajdował się grób. Wiele grobów zostało przeniesionych z mniejszych cmentarzy, gdy wzrastająca populacja potrzebowała ziemi. Ale opuściłam dość moich osłon, by wiedzieć gdzie leżał grób Edwina Alonzo Hermana. Jego kości były tam w dole, mogłam je wyczuć. Dla obserwatorów z drogi, którzy zapłacili za to przedstawienie, musiało to wyglądać jakbym stała z dala od imponującego anioła. Ale to było moje doświadczenie, że kiedy zombie wypełza z grobu, tłumy zawsze uważają, że mieli niezłe przedstawienie. Wybaczą prawie całkowity brak pokazówki w moim wykonaniu, kiedy zobaczą jak wskrzeszam martwych. Zabawne. Klatka z cicho gdaczącymi kurczakami była blisko moich stop. Graham ją niósł i postawił tam, gdzie mu kazałam. Bez dyskusji. Kiedy opuściliśmy jeepa, wrócił do tego poważnego nastroju ochroniarza. Nie uśmiechał się, tylko interesy, był taki, jak gdy pierwszy raz zobaczyłam go w klubie. Miał na sobie zwykły biały T-shirt z czarnymi dżinsami, butami do biegania i własną krótką skórzaną kurtką. Zmienił koszulkę z Grzesznych Rozkoszy bez pytania. Żartujący, w połowie flirtujący mężczyzna sprzed kilku minut zniknął za poważną twarzą i parą ciemnych oczu, które przeszukiwały cmentarz, ludzi obok nas, i dalej, więc był bardzo świadomy okolicy. Zdawał się krzyczeć „ochrona”. Pozwoliłam prawnikom myśleć, że nim był i pokazałam im bandaże na twarzy, nadgarstku i palcach, by udowodnić konieczność. Nikt nie kłócił się, że to sprawa prywatna i nie chcą nikogo poza mną, gdy tylko Graham rzucił swoje mroczne spojrzenie na ich twarze. Miał naprawdę bardzo dobre spojrzenie, srogość w jego twarzy i oczach, która nie pasowała do tego, jaki był w aucie. Interesujące. Requiem niósł moją torbę gimnastyczną z resztą sprzętu do wskrzeszania zombie, poza kurczakami. Mogłam nieść torbę, ale musiałabym chodzić dwa razy, by zabrać też kurczaki. Miały tendencję gdakać jeżeli nie niosłeś ich prosto i ostrożnie. Ponieważ planowałam zabić je tej nocy, próbowałam ich nie przerazić. Musiałam je zabić, by wskrzesić zmarłego, ale mogłam to uczynić jak najbardziej bezboleśnie. A strach ma w zwyczaju brać górę nad bólem w nieodpowiednich sytuacjach. Bycie krwawą ofiarą prawdopodobnie kwalifikuje się jako nieodpowiednia sytuacja, nawet jeżeli jesteś kurczakiem. Przekonałam Requiem, by zostawił swój długi czarny płaszcz w Jeepie, ponieważ wyglądał jak urocza wersja Ponurego Żniwiarza. Bez niego wyglądał jakby zmierzał na

imprezę. Być może przez skórzane spodnie? Albo buty? Albo jedwabną koszulę z długim rękawem w tym głębokim szmaragdowym odcieniu, który sprawiał że jego biała skóra prawie błyszczała w kontraście. Koszula sprawiła, że jego oczy w świetle były turkusowe, jakby była gdzieś zieleń w tym błyszczącym błękicie. Trudniej było wytłumaczyć jego obecność niż Grahama, ponieważ, nawet bez płaszcza, nie wyglądał jak ochroniarz. Wyglądał na to, czym był, a nie to potomkowie Hermana mieli ochotę dzisiaj zobaczyć. Jedynym chodzącym umarłym, jakiego chcieli widzieć, był Herman. Powiedziałam im, że wampir zostaje, mogli się z tym pogodzić lub nie. Także przypomniałam im, że nie byłam zobowiązana do zwrotu ich zaliczki, jeżeli zmienili zdanie co do wskrzeszania Edwina Hermana. Byłam tam, gotowa wywiązać się z mojej części umowy. Jeżeli będziesz musiał wskrzesić zombie starsze niż sto lat, to osoba, która to zrobi jest czymś w rodzaju towaru deficytowego i ja ustalałam zasady. Była dwójka innych animatorów w Stanach Zjednoczonych, którzy mogli to zrobić. Jeden w Kalifornii, jeden w Nowym Orleanie, ale nie było ich tutaj, a ja byłam. Poza tym, byli prawie tak drodzy jak ja i doszłyby jeszcze opłaty za samolot i hotele. Więcej pieniędzy. Więc prawnicy kazali im się zamknąć. Choć była tam starsza kobieta po stronie rodziny, która odziedziczyła pieniądze i chciała odejść, jeżeli „demon” pozostanie. Demon? Jeżeli myślała, że Requiem był demonem, nigdy nie widziała prawdziwego. Ja widziałam i znałam różnicę. Ale prawnicy uspokoili ich i jeden z wnuków udobruchał babcię, a teraz czekali w ciemności, aż wykonam swoją pracę. Miałam kurczaki w klatce oraz moją sportową torbę z maczetą i pozostałymi akcesoriami. Ale zanim bym zaczęła, musiałam opuścić swoje osłony. Nauczyłam się osłaniać, porządnie chronić, więc mogłam zwalczyć potrzebę korzystania ze swojego daru. Dawno temu nauczyłam się go wystarczająco kontrolować, żebym nie wskrzeszała zmarłych przez przypadek. W college’u był wykładowca, który popełnił samobójstwo. Pewnej nocy przyszedł do mojego pokoju w akademiku. Chciał powiedzieć żonie, że było mu przykro. To było w czasach, gdy nic nie ożywiałam, tylko ignorowałam moc. Ale mój dar jest zbyt duży, by go ignorować. Zdolności metafizyczne wyjdą z ciebie w taki czy inny sposób, jeżeli moc jest wystarczająco potężna, znajdzie ujście. A tobie prawdopodobnie się nie spodoba to, co znajdzie. Opuściłam osłony, nie wszystkie, ale dostatecznie dużo. Wystarczająco, bym mogła otworzyć tą część mnie, która ożywiała zmarłych. To jak pięść, która jest ciasno ściśnięta, a gdy się relaksuję, rozluźniam metafizyczne palce, mogę być wolna. Znałam ludzi, którzy

uczyli się u animatorów lub kapłanów voodoo żeby nabyć umiejętności potrzebne do wskrzeszania umarłych. Ja uczyłam się jak nie ożywiać trupów. Ale żeby ta pięść cały czas była zaciśnięta, moce wyłączone, to wymagało trochę wysiłku. Część mnie nigdy się nie rozluźniała, nawet gdy spałam, chyba, że byłam tutaj, z naprawdę umarłymi. Tutaj, by wezwać jednego z jego grobu. To był jedyny moment, gdy cała ja mogłam być wolna. Przez chwilę stałam z moją mocą rozszerzającą się, chłodną i poszukującą, poza tym, że ten wiatr nie poruszał twoich włosów, ale skradał się po skórze. Jakbym bardzo mocno wstrzymywała oddech i wreszcie mogłam go wypuścić i rozluźnić się. Gdy przestałam się tego obawiać, przebywanie pośród zmarłych było przyjemnością. Spokój, było bardzo spokojnie, ponieważ cokolwiek było w grobie, nie miało nic wspólnego z duszą i bólem. Cicho jak w grobie nie było tylko powiedzeniem. Ale zapomniałam, że byli koło mnie umarli, którzy nie leżeli pod ziemią. Moja moc dotknęła Requiem. Powinna była go zignorować, ale tak się nie stało. Ten chłodny nie-wiatr owinął się wokół niego jak ramiona dawno straconego kochanka. Nigdy nie czułam czegoś podobnego. Po raz pierwszy zrozumiałam, że posiadałam moc nad umarłymi, każdego rodzaju, a ten nieumarły wciąż był martwy. Zawsze myślałam i tak też mi powiedziano, że wampiry zabijały nekromantów z obawy, że mogliby ich kontrolować, ale w tej sekundzie zrozumiałam, że to nie była cała prawda. Jakby otworzyły się we mnie drzwi do pomieszczenia, o którego istnieniu nie miałam pojęcia. W tym metafizycznym pokoju coś stało. Nie miała kształtu, którego moje oczy mogłyby zobaczyć, nie miało masy, nic, co można by dotknąć, nic co potrzymać, ale było tam, realne i w pewien sposób moje. „Poziom mocy” Byron i Requiem tak to nazwali, ale to nie było to. Poziom jest stabilny, nie rosnący, niezmienny. A to nie było statyczne. Rozpędziło się w moją stronę i gdyby znajdowało się w prawdziwym pomieszczeniu w prawdziwym domu, budynek zostałby rozerwany od środka od impetu. Eksplodowałoby na zewnątrz odłamkami drewna i szkła, a w metafizycznej przestrzeni nie byłoby niczego, poza poziomem zero po tajemniczym uderzeniu. To byłe we mnie, więc nie mogło mnie uderzyć, to było głupie, ale tak się stało. Natarło na mnie i przez moment byłam oślepiona, ogłuszona, nieważka, byłam nicością. Nie istniało nic, poza brutalnością tej mocy. Doszłam do siebie słysząc głos Grahama. – Anita, Anita, słyszysz mnie? Anita! – Czułam jak mnie trzymał, wiedziałam, że staliśmy na grobie. Mogłam poczuć grób, poczuć Edwina Alonzo Hermana leżącego pod nami.

Jedynie musiałam wezwać go po imieniu. - Coś jest nie tak, Requiem. - Nie, - Odparł i to jedno słowo wystarczyło. Otworzyłam oczy i zobaczyłam stojącego nade mną wampira. - Obudziła się – Powiedział Graham i spróbował unieść mnie do pozycji siedzącej, ale ja wyciągnęłam ręce do Requiem. Wampir sięgnął po mnie, a ja po niego. Graham pomógł, popychając mnie do pionu, ale w tamtym momencie dla mnie nie istniał. Moje interesy były z umarlakami, a Graham był zbyt ciepły. Palce Requiem mnie dotknęły, a moc się ustabilizowała, jakby świat drżał, a teraz był spokojny. Dotknęłam jego dłoni i nie wyczuwałam w niej tętna. Nie było pulsu rozpraszającego uczucie. Mrugnął oczami, jego usta się poruszyły, ale nie oddychał. Stał sztywno. Był martwy. Był mój. Pociągnął mnie i podniosłam się, staliśmy w nogach grobu, ramię w ramię. Patrzyłam w tą twarz, spotkałam turkusowe płomienie w oczach, ale to nie ja zatraciłam się w tym spojrzeniu. To on utonął w moim i wiedziałam, że moje oczy stały się czarne z błyszczącymi gwiazdami, ponieważ zobaczyłam przebłysk jego myśli. W taki sposób wyglądały moje oczy gdy Obsydianowy Motyl, wampirzyca, która uważała się za Aztecką boginię, pokazała mi część jej mocy. Była wystarczająco potężna, żeby nikt się z nią nie spierał czy była bóstwem, czy nie. O niektóre rzeczy nie warto się kłócić. Tylko raz użyłam mocy, której się od niej nauczyłam, ale za każdym razem moje oczy wypełniały się gwiazdami. Noc nagle stała się mniej ciemna. Mogłam zauważyć detale, kolory, rzeczy, których moje oczy nigdy by nie zobaczyły. Koszula Requiem była tak zielona, że zdawała się płonąć jak jego oczy. To był rodzaj hiper-uwagi i nie chodziło tylko o wzrok. Jego dłoń w mojej zdawała się być cięższa niż była, bardziej ważna, jakbym mogła poczuć każdą linię papilarną jak cienkie jedwabne nici na mojej skórze. Kochanie się w takiej sytuacji byłoby albo najcudowniejszym doświadczeniem w życiu, albo doprowadziłoby do szaleństwa. Pamiętałam tę moc, ale nie tego potrzebowałam. Zobaczyłam kolejny przebłysk umysłu Requiem, moment strachu, prawie natychmiast wyciszony, ponieważ go dotykałam, a nie chciałam żeby się bał. Gwiazdy w moich oczach utonęły w płomieniu, w czarnym ogniu z brązowym środkiem, jakby drewno było płomieniem, a ogień je pochłaniał. Przez moment moje oczy wyglądały tak, jakimi by były gdybym stała się wampirem. Wypełniły się ciemnobrązowym światłem, tak ciemnym, że prawie czarnym. Zwróciłam te błyszczące oczy w stronę grobu i Graham je zobaczył.

- O Boże, – wyszeptał. - Złaź z grobu, Graham, - powiedziałam prawie swoim głosem. On nadal klęczał i gapił się na mnie. - Rusz się, Graham, nie chcesz tam być, gdy skończę. Zebrał się na nogi i odsunął, dopóki nie powiedziałam, - Wystarczy. – Stał blisko, z oczami szeroko otwartymi, strachem unoszącym się z jego skóry, ale nie uciekał ani nie starał się zdystansować. Dzielny chłopiec. Uklęknęłam na ziemi i pociągnęłam ze sobą Requiem, tak, że klęczał za mną z rękami na moich ramionach. Był za mną jak solidna i wielka ściana cichej siły. Wiedziałam, że gdy byłam blisko Jean-Claude’a to jego moce się zwiększały, ale nigdy nie czułam czegoś takiego, co działo się teraz. To nie przez triumwirat między mną i Requiem, ale przez to, że był jednym z wampirów Jean-Claude’a, a to sprawiło, że w pewien sposób był mój. Mój by go wezwać, mój by użyć, mój by wynagrodzić. Pochyliłam się, aż moje dłonie dotknęły ziemi, aż mogłam poczuć trupa pode mną. Jakby grunt był wodą, a ja wiedziałam, że ktoś tam tonął i wystarczyło żebym po niego sięgnęła i go uratowała. - Edwinie Alonzo Hermanie, usłysz mnie, - wyszeptałam. Poczułam jak się poruszył. Jak człowiek pogrążony we śnie, któremu się coś przyśniło. - Edwinie Alonzo Hermanie, przyzywam cię z twojego grobu. – Poczułam jak formowały się mu kości, obrastało je ciało. To było jak ponowne wypychanie zepsutej lalki. Odnawiał się i to było takie łatwe, zbyt łatwe. Moc zaczęła się rozprzestrzeniać, szukać kolejnego grobu, ale mała część mnie wiedziała, że nie skończyłoby się na jednym grobie. W tej chwili wiedziałam, że mogłabym ożywić cały cmentarz. Że mogłabym przywołać ich wszystkich. Bez krwawej ofiary. Bez kurczaków. Bez kóz. Bez niczego, poza mocą płynącą ze mnie i wampirem za moimi plecami. Ponieważ moc chciała zostać użyta. Chciała mi pomóc, pomóc wezwać ich z grobów, do światła gwiazd i wypełnić ich… życiem. To byłoby cudowne uczucie przywołać ich wszystkich, wspaniałe. Potrząsnęłam głową i zwalczyłam tą pomocną moc. Zwalczyłam by nie rozlała się po grobach jak słodka choroba. Walczyłam, by pozostać tym, co zostało z osoby, którą myślałam, że jestem. Potrzebowałam pomocy. Pomyślałam o Jean-Claudzie, ale to nie było to. Musiałam pamiętać, że nie byłam tylko martwa. Byłam żywa. Sięgnęłam po trzecią część naszego triumwiratu. Sięgnęłam po Richarda. Spojrzał na mnie jakbym unosiła się w powietrzu nad stołem w jadalni. Widziałam jego ojca, przypominał starszą kopię Richarda, oraz większość jego braci, siedzących przy stole, podających sobie

niebieską miskę. Charlotte, jego matka, wróciła z kuchni przymykając drzwi tuż za nimi. Nadal była mojego wzrostu, o złotoblond włosach i figurze jednocześnie delikatnej i pełnej. Za wyjątkiem koloru włosów i odcienia skóry, Charlotte trochę mnie przypominała. Z jakiegoś powodu, większość braci Zeeman wybierało drobne, twarde kobiety. Obserwowałam jak przynosi wielki półmisek, uśmiechając się i gawędząc z rodziną. Nie potrafiłam usłyszeć o czym mówiła, ani uchwycić innych dźwięków wśród stłoczonej, radosnej rodziny. Wszyscy wydawali się tacy szczęśliwi, tacy idealni. Nie chciałam tego tutaj ściągać. Zaczęłam się odcinać, ale usłyszałam w głowie głos Richarda. - Zaczeka, proszę, Anita, zaczekaj. - Wstał od stołu i przeszedł do wielkiego pokoju dziennego, a potem na ganek, potem zszedł po kilku schodkach, aż mógł spojrzeć na to samo niebo, jakie unosiło się nade mną. Zanim spojrzał w powietrze, spojrzał na mnie i wydawał się wyczuć coś z tego, co się działo, ponieważ odezwał się. - Dobry Boże, Anita, co się stało? Czułem wcześniej twoją moc, ale nigdy aż tak bardzo. Nie miałam dość kontroli, by rozmawiać w myślach, więc Requiem usłyszał wszystko, ale nie obchodziło mnie to. - Wampiry twierdzą, że wznieśliśmy się na nowy poziom mocy. Objął swoje nagie ramiona w koszulce. Nie zabrał po drodze kurtki. - Jakby noc oddychała twoją mocą. W czym mogę pomóc? -Przypomnij mi, że nie jestem martwa. Przypomnij mi, że mam więź z tym, co ma puls. -W jaki sposób to pomoże? Chciałam na niego krzyczeć sfrustrowana. - Boże Richard, po prostu mi pomóż, proszę pomóż. Jeżeli tego nie zrobisz, obawiam się że wskrzeszę tej nocy cały cmentarz. Przytaknął. - Przepraszam, przepraszam za wszystko Anita. - Spojrzał w dół, znałam ten gest, myślał, albo zbierał na coś swoją siłę. Zazwyczaj na coś, czego nie chciał zrobić. Ale nie miałam czasu martwić się tej nocy problemami Richarda. Byłam zbyt przerażona mocą, która pulsowała w ziemi pode mną. Chłodny puls, ale obiecywał, że rozniesie się po wszystkich grobach. Wiedziałam, że tej nocy mogę wskrzesić całą armię zombie, którą filmy tak bardzo lubią pokazywać i która zazwyczaj nie ma nic wspólnego z prawdziwą nekromancją. Spojrzał z powrotem na dom i powiedział. - Wszystko w porządku mamo. Po prostu potrzebowałem odrobiny prywatności. Niech wszyscy zostaną w domu, dobrze? - Potrząsnął głową. - Nie mamo, nie jesteśmy tak blisko pełni. Ruszył prosto w otwartą przestrzeń ogrodu, z dala od świateł domu i opuścił tarcze – metafizyczne mury, które trzymały jego bestię w klatce i pomagały mu uchodzić za człowieka. Noc nagle ożyła, w sposób w jaki nie czułam tego wcześniej. W powietrzu unosiły się tysiące zapachów: dojrzałe jabłka z sadu za domem, trawa niczym gruby, zielony koc przy

naszych twarzach, drzewa, ostry zapach słodkiej żywicy, słabszy zapach brzozy, słodka woń drewna topoli, a przede wszystkim bogactwo opadłych liści wokół nas. A potem dźwięki. Ostatnie świerszcze tego lata śpiewające swoją pieśń. Inne owady z lasów śpiewały swoje pieśni zanim nadejdzie chłód. Wiatr zawiał i drzewa zaszeleściły i zaskrzypiały wokół domu. Wielki dąb przy podjeździe uderzał gałęziami o schody, a Richard uniósł głowę, by obserwować ten dziki wiatr. Ledwie wyczuwałam bryzę przy ziemi, ale wysoko w drzewach wiatr wiał mocno i poruszał nagimi gałęziami na czubkach drzew. Większość ludzi nie spogląda w górę, zwierzęta patrzą w górę, bo wiedzą że nie ma tam bezpieczeństwa. Nie martwią się tym tak jak my, ale są świadome w sposób, w jaki my nie jesteśmy. Richard doszedł do drzew, od których rozpoczynały się lasy zajmujące zachodnią część jego rodzinnych ziem. Dotknął pnia, położył na nim dłonie. Był twardy i szorstki, z głębokimi wgłębieniami w korze, niczym małymi tunelami. Przyłożył twarz do tej nierównej powierzchni, była szorstka i kłująca, wiedziałam, że to słodka żywica. Spojrzał na nagie gałęzie, gdzie małe kuleczki nadal zwisały na krawędziach drzewa. Objął drzewo, objął je tak mocno, że kora wbiła się w jego skórę, potarł policzkiem o szorstkie drewno, jakby znaczył teren, a potem ruszył. Biegł szybkimi susami pomiędzy drzewami, w las. Nie polował. Biegł dla samej radości biegu. Skręcił w podszyciu, jakby tam nic nie było. I tak samo jak ostatnim razem, to było jakby drzewa i krzewy go witały, albo rozstępowały się dla niego, albo jakby rośliny były wodą, a on przez nią nurkował, biegnąć, unikając, skręcając, oddając się muśnięciom gałęzi i uczuciu żywej ziemi pod nogami. To było życie, które nie uciekało ani się nie chowało, było żywe w sposób, którego większość ludzi nie zrozumie. Richard biegł i zabrał mnie ze sobą, jak pewnej nocy dawno temu. Wtedy trzymał mnie za rękę, a ja starałam się nadążyć, zrozumieć. Teraz to nie wymagało wysiłku, bo byłam w jego głowie, w nim. Dla niego noc była żywa w sposób, w jaki nie była dla mnie ani dla Jean-Claude’a. Za bardzo byłam człowiekiem, a zainteresowanie Jean-Claude’a życiem było zbyt pobieżne. Żadne z nas nie mogło poczuć tego, co bestia dawała Richardowi. Coś dotknęło mojej ręki i zostałam przywołana z powrotem do grobu. Requiem wciąż klęczał za moimi plecami, ale Graham stał na grobie. Zdawał się być niepewny, ale wąchał powietrze niedaleko mojej skóry. – Pachniesz jak drzewa i sfora, - powiedział cicho. Richard na nas spojrzał. – Dlaczego Graham tam jest?

- Ochrona. Jean-Claude obawiał się, co mogłoby się stać, gdybym nie miała przy sobie nikogo. - Powiedz mu, że powinien cię chronić, a nie może tego robić na grobie. - Powinieneś mnie chronić, Graham, nie możesz tego robić w tej pozycji. – Ostry zapach wilka zagęścił się wokół mnie gdy to mówiłam. Graham zareagował jakbym go uderzyła. Skulił się na ziemi, korząc się jak wilk. – Przepraszam, ale pachniałaś tak dobrze. Zapomniałem się. - Przestań się kulić i wracaj do roboty. – Richard powiedział pierwszy, a ja mu zawtórowałam. Graham wykonał, co mu powiedziałam. Wrócił do bycia w trybie bardzo poważnego ochroniarza, patrząc i sprawdzając ciemność. Richard nabrał powietrza a ja poczułam gęsty, słodki zapach lasu. Przebiegł bez wysiłku kilka kilometrów, nie z tego samego powodu, dla którego człowiek by biegł, ale ponieważ sama okolica pomogła mu biec, dała mu siłę, przywitała go. Stanął w środku lasu, stopy wbił w ziemie. Zdałam sobie sprawę, że Richard był moją podporą, moim centrum, jego przyjemnością, jego sercem bijącym mocno w klatce piersiowej z powodu tego radosnego biegu. Utrzymywałam kontakt z nim i pełnią odległych zapachów oraz dźwięków. Położyłam ręce na grobie i nawet z Requiem dotykającym mnie z tyłu, nie było to tak rzeczywiste jak pęd Richarda wiele kilometrów stąd. - Edwinie Alonzo Hermanie, wolą, słowem i ciałem, przyzywam cię z twojego grobu. Chodź, wyjdź teraz. – Wszystko było źle, inaczej niż zawsze, ale prawie tak samo. Poczułam jak trup się poruszał, utrwalał, kawałek po kawałku jak puzzle i zaczął się wyłaniać spod ziemi jakby była wodą. Patrzyłam na to niezmierzoną ilość razy, ale nigdy nie klęczałam wtedy na ziemi. Gleba ugięła się i zrolowała jak podczas trzęsienia ziemi. Rozlała się pod moimi dłońmi, jakby to nie była gleba, woda ani błoto, ale coś mniej i bardziej stałego. Nie wiem co Requiem o tym sądził, ale nie próbował się odsunąć, trwał za moimi plecami. Przeżywał to razem ze mną i nie wydał z siebie ani jednego dźwięku. Dzielny wampir. W poruszającej się ziemi pojawiły się zimne ręce, które chwyciły za moje ciepłe. Dłonie Edwina Alonzo Hermana uczepiły się moich, jak pływak, który się poddał, ale w ostatniej chwili złapał linę ratunkową. Grób go wypchnął jak kwiatek wyrastający z ziemi, ale napór zmusił mnie do pociągnięcia, żebym się zaparła z pomocą Requiem. Gdyby wampira nie było do pomocy, upadłabym na poruszającej się i falującej ziemi.

Ale Requiem mnie podtrzymał, a ja wyciągnęłam martwego mężczyznę z jego grobu, całego i idealnego, aż stanął wyższy ode mnie, z kurzem opadającym z doskonałego, czarnego garnituru, jakby był świeżo wyprasowany. Włosy zaczęły mu się przerzedzać, a gęsta czupryna opadała nad uszami i kołnierzykiem, aż do bokobrodów przechodzących w wąsy. Był tęgi, prawie gruby, co było w modzie pośród bogaczy. Gdy zmarł Edwin Alonzo, tylko biedni byli chudzi, tylko ubodzy wyglądali na zagłodzonych. Poczułam Richarda stojącego nadal nad niewielkim strumieniem. Przy tym muzykalnym szumie powietrze było chłodniejsze, delikatny pot zaczynał wysychać na skórze. On się nie obawiał, ani nie był przerażony. Po prosty stał wbity w ziemię, podtrzymując mnie pulsem i rytmem jego ciała, intensywną wonią wilka w jesiennym powietrzu. Patrzyłam na zombie i nawet jak dla mnie był to kawał niezłej roboty. Z wystarczająco dużą krwawą ofiarą potrafiłam wskrzesić zombie, które wyglądało jak żywe, ale to, to było perfekcyjne. Jego skóra w świetle gwiazd zdawała się być pełna i zdrowa. Miał na twarzy delikatny uśmiech, a jego ubrania wyglądały jakby je dopiero założył. Nawet jego buty były prawie bez plam i lśniły. Były tak wypolerowane, że można to było zauważyć nawet w świetle księżyca. Ręce, które trzymały moje dłonie były zimne, ale nie były martwe. Nie oddychał, ale z wyglądu i w dotyku był bardziej żywy niż umarły. To wytrącało z równowagi. Wiedziałam, że było bardzo dużo mocy i musiałam całość skierować do tego jednego grobu, więc chyba w porządku było, że wyglądał tak dobrze, ale przez chwilę, gdy spojrzałam w tą pulchną, uśmiechniętą twarz, miałam stracha. Obawiałam się, że zrobiłam więcej niż mi zapłacono, ale gdy zobaczyłam jego oczy, wypuściłam powietrze z ulgą. Oczy były pełne i również wyglądały perfekcyjnie, szare w świetle księżyca, w dzień prawdopodobnie byłyby niebieskie, ale nie było w nich osobowości. Były puste i oczekujące. Wiedziałam czego wyczekiwały te puste oczy. Uniosła moją lewą rękę daleko od zombie, a on mnie nie powstrzymywał, jego palce puściły gdy ja się ruszyłam. Uniosłam dłoń na wysokość ramienia, w kierunku wampira za moimi plecami. – Odwiń mi ten bandaż. Requiem jedną rękę trzymał na moim ramieniu, a drugą rozwiązywał bandaż na moim nadgarstku. - Zdejmij go, - powiedziałam. W końcu go rozerwał. Nie mogłam powstrzymać małego odruchu z bólu. Richard zapytał w moich myślach, - Co zamierzasz zrobić? - On potrzebuje krwi żeby mówić. Nie zabiłam zwierzęcia. To jest cała krew jaką mam. Nie powiedział ani słowa, ale poczułam jak jego puls przyspieszył.

Zaoferowałam mój nadgarstek wysokiej postaci przede mną. Coś przemknęło przez te jasne oczy, coś co widziałam już wcześniej w lepiej zachowanych zombie. Jakby coś przez nie przemykało, coś, co zatrzymywało się w ich oczach, jakby rzeczy bardziej mroczne czekały tam na szansę by przejąć ciało. Coś nie całkowicie złe, ale bardzo niedobre. Ale ta zarośnięta twarz zwróciła się w stronę mojego nadgarstka, powąchała powietrze i w chwili gdy poczuła krew, to coś w oczach zniknęło. Zostało wyparte przez obietnicę czegoś, co wszyscy umarli cenili, odrobinę życia. Zombie chwyciło za moją rękę swoimi obiema dłońmi i cmoknęło ustami na moim nadgarstku, jakby skradło całusa długo nie widzianemu ukochanemu. Samo uderzenie w ranę bolało, sprawiło, że sapnęłam. Ale wiedziałam czego się spodziewać, ponieważ karmiłam już zombie własną krwią. Nie za często, ale wystarczająco wiele razy. Usta zamknęły się ma ranie, a były na tyle duże, że objęły ją w całości, zębami wgryzł się w rozerwane krawędzie i zacisnął. Wydałam z siebie cichy dźwięk, ponieważ nie byłam w stanie być cicho. Przeważnie usta zombie były mniej realne niż tego. Poza tym, że był zimny, to nie potrafiłabym wskazać różnicy między człowiekiem a zombie. To był kawał dobrej roboty, porządny w całości, nawet w miejscach, w których tylko ja go mogłam poczuć. Richard przeskoczył strumień, trafiając jedną nogą w skraj wody, jakby nie do końca był stabilny. Zaczął biec drugim brzegiem w nocy pośród drzew i ich w zapachach. Usta Edwina Alonzo Hermana zamknęły się na moim nadgarstku i zaczęły ssać. Rana goiła się szybciej niż zdawałam sobie sprawę, ponieważ żeby zdobył krew, musiał ugryźć mocno i intensywnie. To bolało, naprawdę bolało. Tak, w odpowiedniej sytuacji lubiłam zęby, ale to nie było to, a to co było fajne podczas seksu, kurewsko bolało w trakcie przemocy. Richard biegł z całych sił. Sądziłam, że wcześniej był szybki, ale tylko się bawił. Teraz biegł. Pędził tak szybko, że gałęzie w niego uderzały, a ziemia mu się nie poddawała i nie rozstępowała jak woda. Biegł, pędził… uciekał przed sobą. Miałam minimalny wgląd do jego głowy. Uczucie zębów w moim nadgarstku, tych silnych ust na mojej ranie, ekscytowały go. Podniecały jednocześnie mężczyznę i bestię. Byłby w stanie to zaakceptować gdyby chodziło o jedzenie, ale tak nie było. Mieszanina człowieka i zwierzęcia zamazywała różnice między jedzeniem i seksem. Zacierała tak wiele granic. Linii, o których istnieniu Richard nigdy nie wiedział, nie wspominając o przekraczaniu. Biegł i poślizgnął się na liściach, upadł, podniósł się na nogi i znów biegł, zanim jego ciało zorientowało się, że leżało. Dopiero w tej chwili przypomniałam sobie o jego zranionym

ramieniu, a myśli przywołała wspomnienie, zmienił kształt i się wyleczył. Dużo więcej mocy niż chciał posiadać. Zombie upadło na kolana, jakby ssanie mojego nadgarstka było najbardziej ekscytującą rzeczą, jaką kiedykolwiek posmakowało. Przycisnęło moją rękę do ust, a język eksplorował ranę. - Cholera! – wyszeptałam ostro. - Jesteś ranna? – Zapytał po cichu Requiem. Potrząsnęłam głową. To bolało, ale nie byłam ranna. Była między tym różnica, a zombie mniej więcej w tym momencie zaczynało zwalniać. Ten nadal ssał mocno i szybko, jakby był dzieckiem, które było głodne. Oczywiście nigdy nie ożywiłam nikogo tak dawno zmarłego, bez zwierzęcej ofiary. Może w tym tkwiła różnica? Taką miałam nadzieję, ponieważ wszystko inne oznaczało, że coś poszło nie tak jak powinno, bardzo nie tak. Zaczął szarpać głową, jak pies kością, a ja przełknęłam krzyk. Nie tylko dlatego, że to bolało. To zbyt wiele zapału jak na zombie. – Edwin, przestań się pożywiać. – Mój głos był wyraźny, a on go zignorował. Cholera. Polizałam nagle suche usta. – Dostał już wystarczająco dużo. Pomóżcie mi go odczepić. – Powiedziałam cicho. Nie mogliśmy przestraszyć klientów. Nie mogliśmy im pokazać, że wszystko dzisiaj wieczorem poszło źle. Richard ponownie upadł, poślizgnął się na opadłych, jesiennych liściach, aż nagle i gwałtownie zatrzymał się na drzewie. Spojrzał w górę, a ja zobaczyłam te brązowe, szeroko otwarte oczy, zobaczyłam przed czym uciekał. To on chciał być na kolanach, to on chciał lizać moją ranę, posmakować mojej krwi, może powiększyć ranę ostrymi zębami. Ta myśl nie tylko go podniecała. Ta myśl całkowicie na niego działała. To, co chciał robić w najmroczniejszych, najskrytszych częściach jego duszy, tworzyło nową definicję seksu oralnego. Czekał żebym była przerażona, ale tak się nie stało. Jeżeli istniał ktokolwiek, kto oparłby się tym wielkim, okropnym rzeczom, to Richard. Wierzyłam w jego kontrolę, w jego temperament nie zawsze, ale w opanowanie- w to wierzyłam bezgranicznie i bez zastrzeżeń. - To, że chcesz coś zrobić, nie oznacza, że to zrobisz, lub, że musisz to zrobić. Jesteś człowiekiem, Richardzie, masz umysł i wolną wolę. Nie jesteś twoją bestią. - Nie rozumiesz – powiedział i w tej chwili pojęłam, co przez przypadek zrobił. - Czy potrafisz poczuć co robi zombie? – Zapytałam. Ukrył przede mną twarz, stanął na nogach i zaczął biec. Pędził między drzewami, trafił na drogę, przebiegł przez nią zanim ludzie mogli sprawdzić co mignęło im w światłach. Biegł szybko, szybciej. Pędził, ale nie był w stanie uciec od tego, od czego chciał, ponieważ nie

ważne jak szybko, ani jak daleko, nadal by tam było. Jak uciec przed potworem, jeśli to ty nim jesteś? - Richard, zmuś zombie, żeby przestało się mną pożywiać. - Nie wiem jak. – I zniknął, rzucając się między drzewa, ale tym razem to nie było zabawne ani przyjemne. Zombie ugryzło mnie mocniej i, cholera, to zabolało. – Requiem, weź go ode mnie. Wampir obszedł mnie wokół żeby mógł dotknąć twarz i rękę mężczyzny, ale nic tak nie trzyma, jak zombie. Musiałam pomagać posprzątać po innych ludziach, którym przy zombie coś poszło źle i czasem trzeba było pociąć je na kawałki, palec po palcu, żeby kogoś puściły. Ludzkie zęby również mogły ugryźć na tyle głęboko, żeby przerwać żyłę lub tętnicę. Chciałam się go pozbyć. Requiem próbował go oderwać i w końcu popatrzył na mnie. – Mogę rozerwać go na kawałki, ale nie jestem w stanie odciągnąć go od ciebie. Spojrzałam na bardzo chroniącego wilkołaka i zawołałam go. Podszedł, z poważną twarzą, rękami za plecami, jakby nie ufał sobie żeby mnie nie dotknąć. Czy pachniałam wilkiem i lasem, a może świeżą krwią? Nie pytajcie, chyba, że chcecie wiedzieć. Ja nie chciałam. Zombie wepchnęło język w ranę, jakby chciało, żeby krew płynęła szybciej. To zabolało i równocześnie mnie zaskoczyło, więc cicho krzyknęłam, ale wystarczyło, żeby jeden z adwokatów zapytał. – Panno Blake, wszystko w porządku? - Tak, w porządku. – Odpowiedziałam. Nie mogłam pokazać klientom, że zombie, które przywołałam, chciało mnie zjeść. Kurwa! Używając całej siły jaką miał, Graham zdołał podważyć jeden palec z mojego nadgarstka, ale musiał go trzymać, inaczej ponownie zacisnął by się na mojej ręce. – Nie powinien być tak silny. - Nigdy nie próbowałeś walczyć z zombie, prawda? Patrzył na mnie szeroko otwartymi oczami. – Jeżeli są tak silne, to nie chcę. - Nie dość, że są silni, to jeszcze nie czują bólu. -Anita, mogę poodrywać jego palce, - odezwał się Requiem, - albo złamać mu szczękę, ale poza tymi rozwiązaniami nie mam innych sugestii. Ja też nie miałam. Zombie ugryzło mocniej, wiedziałam, że to tylko kwestia czasu zanim przegryzie istotną żyłę. Wbijał zęby głębiej drobnymi ugryzieniami, ale w końcu to się źle skończy, a ja nie byłam pewna co się stanie, jeżeli świeże ciało trafi do jego ust.

Widziałam co zombie jedzące ciała mogą zrobić ludziom. Nie byłam w pełni człowiekiem, ale moja ręka nie odrośnie jeżeli zostanie wyrwana. Mogliśmy go spalić, ale i tak by nie puścił, a ja spłonęłabym razem z nim. Kurwa. Richard siedział na polanie pod plątaniną nagich gałęzi. - Muszę zamknąć połączenie pomiędzy nami, Anita. Muszę. Nie mogę oddzielić się od zombie. Czuję co on robi. Czuję jak pragnie więcej krwi. - Objął twarz dłońmi, zgubił gdzieś koszulkę, więc jego plecy były nagie i wygięte jak drzewa nad nim. - Przepraszam Anita. Próbowałem, naprawdę próbowałem. -W porządku Richard, zrobimy tutaj tyle, ile damy radę. Zajmij się sobą. Spojrzał w górę i w świetle gwiazd lśniły łzy. - To ja powinienem dbać o ciebie. -To partnerstwo, Richard, powinniśmy pomagać sobie nawzajem. Potrząsnął głową.

-Spieprzyłem to Anita, przepraszam. - Nie byłam pewna czy

kiedykolwiek użył słowa “pieprzyć” nie mówiąc o seksie. -Idź Richard, wracaj do swojego domu. Będą się martwić. Zombie ugryzło na tyle mocno, że krzyknęłam i Richard natychmiast znikł. Odciął więź tak gwałtownie, że zachwiałam się i tylko ręce Requiem i Grahama powstrzymały mnie przed upadkiem. -Anita! - zawołał Graham, wypuszczając z rąk zombie, gdy pomagał zachować mi równowagę. Ale dłonie na nadgarstku puściły. Spojrzałam w dół na klęczące zombie, a jego oczy wypełniły się. Była w nich osobowość, ktoś wrócił do siebie. Byłam głupia. Richard przypadkowo związał zombie ze sobą, a gdy przerwał połączenie ze mną, zombie znów należało do mnie. Dobra wiadomość, ale czułam się głupio, że nie domyśliłam się tego wcześniej. Martwi to podobno moja specjalność. Nie czułam się zbyt wyjątkowo tej nocy. Zombie mrugnęło na mnie, odsuwając usta od nadgarstka. Jego wielkie wąsy plamiła krew. Skrzywił się. - Przepraszam, nie wiem co ja tutaj robię. - Puścił mnie i podniósł się na nogi, przyglądając się swoim dłoniom i mojemu zakrwawionemu nadgarstkowi, przerażenie malowało się na jego twarzy. - Błagam o wybaczenie, panienko, nie wiem co ci zrobiłem. Najszczersze przeprosiny, to okropne, okropne. - Przyglądał się krwi na dłoniach i kapiącej z ust. Cholera, nie wiedział że jest martwy. Nienawidziłam, gdy nie wiedzieli że są martwi. W tej chwili cofnął się w tył wystarczająco, by wpaść na swój nagrobek. Spojrzał na nieprzejednanego anioła, a potem przeżył “chwilę Ebenezera Scrooge”. Dostrzegł własne nazwisko na grobie wraz z datą. Nawet w świetle gwiazd, kolor odpłynął mu z twarzy. -Usłysz mnie, Edwinie, prawem krwi, której zasmakowałeś, usłysz mnie.

Odwrócił wielkie, wstrząśnięte oczy do mnie. -Gdzie ja jestem? Co się ze mną stało? -Nie bój się Edwinie, uspokój się. Panika zaczęła znikać z jego twarzy, oczy wypełniły się sztucznym spokojem, ponieważ wymusiłam to, a to właśnie ja wezwałam go z grobu i to moja krew znajdowała się na jego ustach. Zasłużyłam na to by mu rozkazywać. Kazałam mu się uspokoić. Kazałam mu być zwięzłym i precyzyjnym gdy odpowiadał na pytania miłych prawników. Poinformował mnie, że zawsze jest zwięzły i precyzyjny, a ja wiedziałam, że zrobi to, czego chcą prawnicy i potomkowie. Grupka prawników i klientów zdecydowała wcześniej, że nie chcą, abym to ja zadawała pytania. Coś o braku zaufania, że nie będę w stanie kontrolować zombie wystarczająco, by zdobyć odpowiedzi, jakich chciały pewne osoby. Próbowali zasugerować, że niektórzy klienci obawiali się, że inni spróbują mnie przekupić. W czasie gdy ustalali te założenia, poczułabym się obrażona, ale tej nocy cieszyło mnie to. Oznaczało to, że mogę wrócić do Jeepa, gdy będą przepytywać zombie. W aucie była apteczka pierwszej pomocy, której potrzebowałam. Zombie niezupełnie otworzyło ranę, ale sprawiło że stara rana zaczęła krwawi, oraz zostawiło nowe ślady zębów na nadgarstku. Jakby nową ranę wokół starej. Czasami czuję, że na lewym ramieniu noszę tarcze do celowania. Jeżeli porządnie oberwę, zazwyczaj tam zostają ślady. -Straciłaś więcej krwi, - odezwał się Requiem. -Bez jaj, - odpowiedziałam. Lekko się skrzywił. - Próbuję zasugerować, czy nie mogłabyś pozwolić im zabrać zombie na noc do domu i złożyć je do grobu jutro? Potrząsnęłam głową i skrzywiłam się, gdy Graham uniósł gazę, by zobaczyć czy krwawienie ustało. - Ugryzł mnie, naprawdę mnie zranił, zombie nie powinny tego robić. Piją krew z otwartej rany, albo martwego zwierzęcia, ale nie tworzą nowych ran. Nie żywią się tak aktywnie. -Ten jeden był cholernie aktywny, - powiedział Graham krzywiąc się na mój nadgarstek, przyciskając do niego świeżą gazę. -Dokładnie, tak wiele poszło nie tak tej nocy, nie było tak jak powinno, że nie mogę ryzykować by to zajęło tyle czasu. -Dlaczego? – Requiem zapytał. -Na wszelki wypadek. -Na jaki wypadek? – Zapytał tym razem Graham.

-W razie gdyby stał się mięsożercą. Obaj spojrzeli na mnie, jakby sądzili że żartuję. – Myślałem że to legendy, - Graham powiedział. -Widziałem takie rzeczy, - Requiem powiedział. – Dawno, dawno temu. Myślałem że moc by uczynić takie, - wydawał się myśleć jakie słowo się najlepiej nada –rzeczy, została utracona. -Zło, zamierzałeś powiedzieć zło, moc by uczynić takie zło, została utracona. Rzucił mi lekki uśmiech. – Moje przeprosiny. -W porządku, nikt nie lubi nekromantów. Chrześcijanie, Wikkanie, wampiry, cała reszta, nikt nas nie lubi. -To nie tak, że my was nie lubimy. -Nie, chodzi o to, że wszyscy się nas boją. -Tak, - wampir powiedział miękko. Westchnęłam. – Dziś w nocy, po raz pierwszy czuję, że mogłabym wskrzesić ten cały cmentarz, bez żadnej ofiary. Mogłabym ich wskrzesić, a oni byliby moi, całkowicie moi. Skontaktowałam się z Richardem, ponieważ walczyłam z chęcią wskrzeszenia mojej osobistej armii umarłych. -Kontakt z twoim Ulfrikiem poszedł bardzo źle, z tego co zrozumiałem z twojej części rozmowy. – Requiem powiedział. Graham dodał. – Próbował pomóc. -Taa, próbował, ale jak Jean-Claude i ja zdobyliśmy moce, tak samo i Richard. Żadne z nas nie spodziewało się po nim, by był zdolny połączyć się z zombie. -Nigdy nie słyszałem o czymś takim. -Jesteśmy super-kurwa-wyjątkową grupką tutaj w St. Louis. -Wyjątkową, - Requiem powiedział i razem z Grahamem zaczęli bandażować moje ramię. – Cóż, to jeden sposób żeby to tak ująć. -A co powiesz na przerażającą? Spojrzał na mnie tymi niebieskimi oczami z odrobiną zieleni od koszuli. – O tak, och, tak, przerażająca pasuję. Taa, przerażającą pasuje.

Rozdział 41 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Ultraska Odwołałam resztę klientów na tę noc. Spotkania byłyby zbyt często. Złożę to zombie z powrotem do grobu, a potem muszę zrozumieć co tu się do cholery dzieje. Bert będzie wkurzony. Klienci będą wkurzeni. Ale nawet nie w połowie tak wkurzeni, gdybym wskrzesiła armię umarłych i sterroryzowała miasto. To oznaczałoby więcej negatywnej prasy, niż Bert zdołałby ugłaskać. Poza tym straciłam tyle krwi, że nie czułam się dobrze. To nie metafizyka, tylko fizjologia. Czułam zawroty głowy, mdłości, zimno nawet ze skórzaną kurtką i kocem z bagażnika Jeepa. Traciłam dość krwi przez lata, by rozpoznać znaki. Nie potrzebowałam transfuzji ani niczego takiego, ale tej nocy nie mogłam stracić jej więcej. Zasadniczo Graham odwiezie mnie do klubu, odbierze Nathaniela i błagam żadnego ociekającego seksem wielkiego widowiska. Seks wiązał się z dalszą utratą krwi. Z pewnością Nathaniel uzna to za wystarczająco dobrą wymówkę. Wszyscy siedzieliśmy stuleni na tylnym siedzeniu Jeepa. Ja, ponieważ czułam się jak gówno. Graham i Requiem, bo nie mogłam się sama rozgrzać. Koc, skórzana kurtka, a ja wciąż drżałam. -Pani, mogę uczynić pewną sugestię? – Zapytał Requiem. Dwa razy spróbowałam powstrzymać zęby od dzwonienia na wystarczająco długo by odpowiedzieć. - Jasne. -Jeżeli cię nie rozgrzejemy, tej nocy nie będziesz zdolna do niczego. -Po prostu przestań i to powiedz. - Trzęsłam się tak mocno, że prawie bolało, gdy przeszywały mnie dreszcze. - Przestań zagadywać mnie na śmierć, Requiem. -Graham pod kocem podwoiłby ciepło twojego ciała. – Powiedział to bardzo zwięźle nie marnując słów. Było miło wiedzieć, że kiedy musiał to potrafił mówić krótko. Gdybym przestała szczękać zębami, mogłabym się kłócić, ale nie przestałam, więc się nie kłóciłam. Poza tym odrobina przytulania w pełnym ubraniu pod kocem wydawała się całkiem niewinna po tym, co zdarzyło się wcześniej tej nocy. Komu to zaszkodzi? Oh, cholera nie odpowiadajcie.

Graham wciąż był w tak poważnym nastroju ochroniarza, że wślizgnął się pod koc, jakbym gryzła. – Nie mogę pracować jako ochroniarz, kiedy jestem uwięziony pod kocem na tylnym siedzeniu. Trzy razy próbowałam zapytać się. –Masz to przy sobie? -Masz na myśli spluwę? -Tak. -Nie. -Jeżeli jestem jedyną uzbrojoną, to nie jesteś moją ochroną. Spojrzał na mnie tak, jakby chciał się kłócić, ale Requiem powiedział. – Jest wiele sposobów, by strzec czyjegoś ciała, Graham. Jeżeli nie pomożesz się jej rozgrzać, to obawiam się, że będziemy musieli udać się z nią na pogotowie. Chciałbyś tłumaczyć się przed JeanClaude’m jak pozwoliłeś, by to się stało, kiedy mogłeś temu zapobiec, dzięki tak prostemu zachowaniu? -Nie. – Powiedział Graham i rozluźnił się przy moim boku. Jakby stał się całkowicie inną osobą od tej, która zasmakowała ode mnie wcześniej orgazmu. Wydawał się sztywny i niezręczny. Niepewnie owinął mnie swoim ramieniem. Dziwnie. -Ona się nie złamie, Graham. - Powiedział Requiem. -Zapomniałem o mojej pracy dwa razy tej nocy. Nie chcę tego zrobić po raz trzeci. Wtuliłam się w jego gorące ciało zwijając się pod skórzaną kurtką, gdzie ciepło było uwięzione pomiędzy jego ciałem, a skórą. Był tak ciepły, tak niewiarygodnie ciepły. -Boże, ona pasuje pod moje ramię. – To ramię owinęło się wokół mnie prawie instynktownie, jakby nie mógł nic na to poradzić. – Wydaje się dużo większa, kiedy porusza się dookoła, albo mówi, albo robi cokolwiek. – Jego głos brzmiał na zaskoczonego. I miękko. Jego ramię owinęło się dookoła mnie, przyciągając mnie w pobliże linii jego ciała i miał rację, pasowałam tam. Miał ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, dużo więcej niż ja. Mógłby objąć mnie jak dziecko. Nienawidziłam tego, ale był taki ciepły. Taki ciepły. Jego ciało było prawie gorące. Minął prawie tydzień od pełni i temperatura ciała niektórych likantropów zwiększała się przed przemianą, prawie jak gorączka. Albo ja byłam chłodniejsza niż sądziłam, albo Graham był jednym z łaków, które tak zwiększały temperaturę. Moje zęby przestały dzwonić, mięśnie zaczęły się rozluźniać. Wciąż miałam niekontrolowane spazmy, ale było lepiej. -Czy mogę cię podnieść? – Zapytał Graham brzmiąc, jakby oczekiwał że odmówię. -Dlaczego? -Będzie ci cieplej.

Pomyślałam o tym. Miał prawdopodobnie rację, ale to wzmacniało uczucie, że byłam dość drobna, by usiąść na jego kolanach i wtulić się w jego klatkę piersiową jak dziecko. Naprawdę nienawidziłam takiego gówna. Ale miał prawdopodobnie rację, będzie mi cieplej. Cholera. -Tak. - Powiedziałam i nawet dla samej siebie nie brzmiałam na szczęśliwą. -Jesteś pewna? -Pani przemówiła, Graham, nie każ jej powtarzać. - Powiedział Requiem. Graham zawahał się chwilę, po czym podniósł mnie w ramiona, jakbym nic nie ważyła. Posadził mnie na kolanach i znalazłam kolejną wadę stringów. Musiał mieć nowe dżinsy, ponieważ nie były one miękkie. Nie miałam dość bielizny, ani dość długiej spódnicy. Ale ubrałam się głównie na spotkanie z Jean-Claude’m i Asherem później tego wieczoru. Myślałam o randce, a nie sytuacji zagrożenia życia. Jakże niemądrze z mojej strony. Był w stanie wcisnąć prawie całą moją osobę pod kurtkę przy piersiach, reszta mnie zwinęła się w kulkę na jego kolanach. Tylko kawałek nogi wystawał po jednej stronie. Położył ramię na tej nodze, a drugie ramię trzymało kurtkę ściśle przy mnie. Requiem pomógł nam owinąć dookoła koc i jedyną nie przykrytą rzeczą był szczyt mojej głowy. Było ciemno i ciepło. Położyłam głowę na jego piersi, gdzie T-shirt stanowił cieniutką barierę pomiędzy mną, a ciepłem jego skóry. Pozwoliłam mojemu ciału rozluźnić się w tym cieple, w zapachu, w nim. Zdałam sobie sprawę, dlaczego ten zapach wydawał się mi komfortowy. Pachniał jak stado. Lekki zapach, jaki miały wszystkie z wilków Richarda. Byłam zbyt blisko z wieloma z nich, by nie utożsamić tego lekkiego, unoszącego się piżma z bezpieczeństwem. Pozwoliłam sobie zatonąć w ciepłym gnieździe ze skóry, koca, dzielonego ciepła, oraz odległego zapachu wilka. Zasnęłam. Następna rzecz, jakiej byłam świadoma, to głos Grahama. Miękki, jakby naprawdę nie chciał mnie budzić. -Anita, Anita, oni skończyli z zombie. Przez chwilę nie pamiętałam gdzie byłam, ani dlaczego, ani kto do mnie mówił. Byłam zaspana, więc dla mnie jego ciało wydawało się bardziej jak Richarda, niż kogokolwiek innego. Rozmiar i umięśnienie, oraz lekki zapach piżma należał do Richarda. Ale głos nie pasował. -Anita, czekają na ciebie przy grobie. – Dodał z brytyjskim akcentem Requiem. Ostatni sen i wilcze marzenia, czymkolwiek one były, rozpłynęły się. Wiedziałam gdzie byłam i na czyich kolanach zasnęłam.

Graham pogłaskał moje włosy i powiedział miękko. – Anita, jesteś przytomna? Usiadłam odpychając jego ramiona, zsuwając z siebie kurtkę, ale byliśmy owinięci w koc. Odepchnęłam miękki, szary materiał, ale był on złapany za krawędzie pod jego ciałem. Mogłam uderzać, ale nie zdołałabym się uwolnić. Nadszedł jeden z momentów klaustrofobii, który zupełnie nie miał sensu. Nie byłam uwięziona, ale to przypominało uwięzienie z dwojgiem ludzi, o których wiedziałam tak niewiele. Gdyby to był ktokolwiek z listy osób, którym ufałam bezgranicznie, nic by się nie stało. Ale nie znałam dobrze Grahama, a zasnęłam w jego ramionach. Zasnęłam tylko z nim i pilnującym mnie Requiem. Lekkomyślnie, przerażająco lekkomyślnie. Być może to pozostałość z nie zapamiętanego snu, a może nie było żadnej wymówki, ale nieważne, przegrałam. Spanikowałam. Gdybym myślała jasno, wydostałabym się spod tego głupiego koca, ale nie myślałam. W głowie słyszałam krzyk „Uwięziona, uwięziona, jesteśmy uwięzieni!” Graham chwycił moje ramiona, a ja pchnęłam łokciem w niego tak mocno, jak tylko dałam radę. Puścił mnie i wydał satysfakcjonujący bolesny dźwięk. – Cholera, robiąc to złamiesz mi żebro. -Nie łap mnie, w porządku? Po prostu mnie nie chwytaj. – Mój głos dochodził zdyszany, ale byłam odrobinę spokojniejsza. Spokojna na tyle, by nie walczyć z głupim kocem. Spokojna na tyle, by nie wierzgać, by Graham nie pomyślał, że coś ze mną jest nie tak. Mój puls wciąż bił jak oszalały na szyi, jakbym zadławiła się nim, ale potrafiłam znów myśleć. Requiem był na kolanach górując nad nami. Panika przeniknęła przeze mnie jak zimny powiew, który pozostawił moje palce zdrętwiałe, ale nie walczyłam tym razem. Próbowałam się zrelaksować, gdy pociągnął koniec koca i zaczął nas uwalniać. -Przepraszam, myślę że miałam zły sen. -Kurwa nie mów. - Odpowiedział lekko obrażony Graham. Przeprosiłam raz, nie będę robić tego ponownie. Prawdą było, że dostałam klaustrofobii od dwóch wydarzeń. Wypadku przy nurkowaniu lata temu i przebudzenia w wampirzej trumnie. Obudzenia się w szczelnej ciemności z martwym ciałem owiniętym dookoła ciebie. Ten rodzaj koszmaru. Wyraz na twarzy Requiem był wymowny. Wiedział, że kłamałam, ale nie obchodziło mnie to. Miałam w zwyczaju nie okazywać swoich fobii przed ludźmi. Nigdy nie pozwól ludziom zobaczyć, co cię przeraża, bo mogą użyć tego przeciw tobie.

Kiedy zsunął dość koca, wyczołgałam się. Choć to było cholernie niegrzeczne tak wysiąść z Jeepa, to poczułam się lepiej, jak tylko wyszłam na świeże powietrze. Głęboko odetchnęłam chłodnym, nocnym powietrzem. W momencie gdy się uspokoiłam, dolna część mojego ciała stała się chłodniejsza. Cholera. -Znów drżysz. - Powiedział zza mnie Requiem. Podskoczyłam, ponieważ nie usłyszałam jak wyślizgnął się z samochodu. – Ze mną wszystko w porządku. -Nie, nie jest w porządku. Skrzywiłam się. Graham wyślizgnął się z tylnego siedzenia. – On ma rację. Skrzywiłam się do nich obu. – Nie ma znaczenia jak ja się czuję. Mam robotę do wykonania. -Tak, masz robotę do wykonania, ale nadal ma znaczenie to jak się czujesz. – Odpowiedział Requiem. Otworzyłam przednie drzwi i wzięłam moją torbę gimnastyczną z siedzenia. Nie zostawiłam jej obok grobu z powodu maczety. Maczeta mogła działać magicznie tylko w moich rękach, albo innego animatora, ale to nadal było cholernie długie ostrze i nie ufałam cywilom. Zamknęłam drzwi, wcisnęłam przycisk zamykający zamki i z torbą w ręce zaczęłam iść ku grobowi. Przeszłam około czterech stóp po trawie, kiedy potknęłam się i prawie upadłam. Ręka Requiem była na moim łokciu. – Nie czujesz się dobrze. Stałam tam i pozwoliłam mu mnie przytrzymać. – Nie wiem co się ze mną dzieje. Zazwyczaj wskrzeszanie zmarłych sprawia, że się czuję dobrze, lepiej. -Dziś w nocy to nie poszło tak jak powinno. Potrząsnęłam głową. – Nie, nie poszło. Po części to moja wina. -Nie. -Tak. Rozkojarzyła mnie nowa moc i zapomniałam utworzyć ochronny okrąg. To zatrzyma zombie w środku, ale to także utrzyma na zewnątrz inne rzeczy. Wiele metafizycznego gówna lubi bawić się z ciałami, jeżeli ma na to szansę. Powinnam to wiedzieć. -Byłaś rozkojarzona. -Taa.

-Czy mogę ponieść torbę za ciebie? – Zapytał Graham, chociaż zauważyłam, że pozostawał poza zasięgiem. Zastanawiałam się jak mocno go uderzyłam w żebra. Nie zraniłam go, ale byłam teraz silniejsza niż człowiek, więc mogłam zrobić mu krzywdę. -Tak, dzięki. Wziął torbę, stanął z boku i puścił mnie oraz Requiem przodem. Wampir trzymał rękę na moim łokciu, a ja mu na to pozwoliłam. Znów robiło mi się chłodno. - Już wcześniej traciłam więcej krwi, ale nigdy nie czułam się aż tak źle. Powiedziałam miękko. Jedna grupa samochodów opuściła cmentarz. Ta, która złożyła pozew. Prawnicy z wygranej strony stali przy grobie. Rozbrzmiewały radosne pomruki, gdy potomkowie mogli porozmawiać z przodkiem, który miał wielki uśmiech od ucha do ucha. -Pożywiłaś się dzisiaj? – Zapytał Requiem. Jego głos sprowadził mnie z powrotem w ciemność i świadomość, ile mieliśmy jeszcze przejść. Wydawała się to daleka droga, ale nie była naprawdę tak odległa. -Tak, zjadłam obiad. Potrząsnął głową. – Nie to mam na myśli. Pomyślałam o tym przez chwilę, albo dwie, po czym powiedziałam. – Masz na myśli ardeur? -Tak. -Tak, pożywiłam się tobą i Byronem -Nie. – Powiedział. - Pożywiałaś się dla Jean-Claude’a. On otrzymał energię. -Tak sądzę. Ale jeżeli ardeur musi być nakarmione, to rozbłyska i ja muszę się pożywić. – Położyłam rękę na jego ramieniu, ponieważ moje nogi chwiały się. -Być może zdobyłaś nad tym więcej kontroli? -Co masz na myśli? -To, że możesz obejść się bez pożywiania, dopóki nie zdecydujesz się pożywić. Zatrzymałam się i spojrzałam na niego. – Co? -Masz wiele symptomów wampira, który nie pożywił się wystarczająco. Żądza krwi rządzi nami na początku, ale kiedy stajemy się mistrzami, możemy się obejść bez pożywiania, jeżeli musimy. Możemy wybrać, czy się pożywimy. -Ale czuję się jak gówno. -Wybór przychodzi z ceną. -Jestem zdezorientowana. -Myślę, że to pobrało od ciebie ogromną ilość energii, więcej niż powinno, by wskrzesić zombie i do walki, jaką przez przypadek wywołał Ulfrik. Myślę, że to pobrało energię, by

pokonać Primo. By pożywić się na Byronie i na mnie. Myślę, że to wymagało nie tylko fizycznej energii, ale również mentalnej. Nie jesteś istotą rozwiązłą i myślę, że kosztowało ciebie więcej, by pożywić swojego mistrza tej nocy, niż przyznajesz. Kłóciłabym się z tą częścią o mistrzu, ale to stawało się kwestią damy protestującej zbyt silnie. – Więc co mam zrobić? -Musisz się pożywić. Rzuciłam mu spojrzenie. Uśmiechnął się i podniósł rękę, aby udowodnić że był niewinny. – To nie muszę być ja ani nawet Graham. To nie musi być teraz, ale to musi nastąpić wkrótce, Anita. Z pewnością to czujesz. Po prostu tam stałam i gapiłam się na niego. Od tak dawna chciałam kontroli nad ardeur i teraz ją zdobyłam. Coś w tym rodzaju. Nie musiałabym się pożywiać, dopóki nie chciałabym, ale jeżeli czekałabym zbyt długo, czułabym się źle. Potrząsnęłam głową. – Myślałam, że kontrola nad ardeur oznaczałaby, że mogłabym po prostu pominąć to i w ogóle się nie pożywiać. -Kto ci to powiedział? Chciałam powiedzieć, Jean-Claude, po czym przerwałam. Co on powiedział o ardeur? To, że będę miała nad nim kontrolę. Że nauczę się pożywiać na odległość. Czy kiedykolwiek obiecał, że ono odejdzie? Nie, nie obiecał. Po prostu chciałam, aby kontrola oznaczała, że ono odejdzie. Nikt mi tego nie obiecał. Nikt. Kurwa. -Nikt. Po prostu tak to zrozumiałam. Chciałam by ardeur odeszło. Chciałam by ono odeszło, więc myślałam, że tak będzie, gdy uzyskam nad tym kontrolę. -Przykro mi, że jestem tym, który mówi ci, że tak nie jest. Spojrzałam na jego twarz analizując ją. – Brzmisz, jakbyś wiedział o czym mówisz. -Nie noszę ardeur. Otrzymanie całego ardeur od naszej mrocznej pani zdarzało się bardzo rzadko, nawet pośród jej własnej linii. -Więc skąd wiesz, że właśnie to dzieje się ze mną? -Logika. To, że go nie noszę nie oznacza, że nie widziałem kogoś, kto je posiadał. -Kogo? -Ligeia. – Obrócił się wymawiając to imię tak, że nie mogłam zobaczyć jego twarzy. -Nie znam tego imienia, przynajmniej nie jako wampira. -To nie ma znaczenia, bo ona nie żyje. Dotknęłam jego twarzy. – Co się stało?

Spojrzał na mnie, ale jego twarz wyrażała ten dystans, jaki miewali starsi, kiedy nie chcieli byś wiedział o czym myślą. – Belle Morte ją zabiła. -Dlaczego czuję, że powinnam przeprosić za to pytanie? Leciutko się uśmiechnął. – Ponieważ nie jesteś bez serca. Ten komentarz uświadomił mi, że śmierć Ligeii oznaczała o wiele więcej dla niego, niż tylko kolejną okrutną śmierć. Ona coś dla niego znaczyła i to nie była moja sprawa. -Klienci stają się niecierpliwi. – Zawołał nas Graham. Stał odrobinę przed nami trzymając torbę w rękach. Dał nam prywatność, jak dobry ochroniarz. Spojrzałam za niego i zobaczyłam machającego na nas jednego z prawników. Rzeczywiście niecierpliwili się. -Nawet jeżeli byłabym chętna, nie sądzę, by oni poczekali aż wrócę do samochodu, by nakarmić ardeur. Rzucił mi tym razem prawdziwe spojrzenie, z wystarczającą ilością humoru, by odsunąć pustkę w oczach. – Obawiam się, że masz rację. -Więc sobie z tym poradzimy, a wy odwieziecie mnie z powrotem do klubu. -Gdzie czeka twój pomme de sang. -Tak. - Zastanawiałam się, czy zdołam wrócić na czas, by zobaczyć choć kawałek tańca Nathaniela. I nagle zobaczyłam Nathaniela przed lustrem. Nakładał eyeliner wokół lawendowych oczu. Przerwał w połowie i powiedział. -Anita? –Zapytał, jakby nie był pewien Requiem trzymał teraz oba moje ramiona. Upadłabym na kolana, gdyby on mnie nie złapał. – Anita, co się stało? -Pomyślałam o moim pomme de sang i mogłam go zobaczyć. Przygotowuje się do występu. – Kręciło mi się w głowie i kiedy Requiem przytulił mnie do siebie, nie narzekałam. – Komunikowałam się przez myśli z Richardem i Jean-Claude’m. To nigdy nie było tak wyczerpujące. Requiem podniósł mnie i znów żałowałam, że nie ubrałam dłuższej spódnicy. Bóg wie czym świeciłam przy grobie. Ale nie mogłam stanąć. Mój świat wirował. -Jean-Claude jest mistrzem waszego triumwiratu z Ulfrikiem, ale ty jesteś mistrzem dla Nathaniela i Damiana. To twoja moc sprawia, że ten układ funkcjonuje i to także wymaga energii. -Czy każdy wie, co się dzieje pomiędzy naszą trójką? -Nie, Jean-Claude spośród swoich wampirów powiedział to tylko Asherowi i mnie. Być może swojemu pomme de sang, Jasonowi. Niewiele przed nim ukrywa.

Skrzywiłam się na niego, jak świat przestał wirować. – Dlaczego tobie? -Jestem jego trzecim, za Asherem. To dla mnie nowość, choć spośród wampirów, które spotkałam, nie mogłam znaleźć nikogo innego, kogo bym wolała do tej pracy. Noc przestała wirować. – Myślę, że już mogę iść. Wyglądał jakby w to wątpił. -Pozwól mi spróbować. Opuścił mnie na ziemię, ale trzymał ramię wokół mnie, jakby oczekiwał, że w każdej chwili mogę się osunąć. Nie mogłam go winić, ale to i tak mnie wkurzało. Nie osunęłam się. Cudownie. W zasadzie rozważając to, czułam się całkiem dobrze. Trzymałam rękę na jego ramieniu. Wyglądało to tak, jakby eskortował mnie przez ten ostatni kawałek drogi. Tylko on i ja, i być może Graham wiedzieliśmy, jak źle się czułam. Edwin Alonzo Herman zabawiał swoją widownię opowiadaniem jak wmanewrował kogoś w przepisanie małej fortuny. W tych nowoczesnych czasach to zostałoby uznane za szwindel, ale nie w późnym dziewiętnastym wieku, czy nawet wczesnym dwudziestym. Wiele praw dotyczących pieniędzy zapisanych w księgach i to, jak mogłeś legalnie nabyć majątek od starego barona złodziei, w tamtych czasach było uczciwą grą. Większość sposobów, w jakie pierwsi multimilionerzy w tym kraju dorobili się swoich fortun, byłaby dziś nielegalna. Ale Herman zabawiał ich. Miał pozytywnie zaróżowione policzki i główne centrum uwagi w grupie prawników i potomków. Każdy chciał być zadowolony. Wygrali i mężczyzna opowiedział im historię, która pomogła im wygrać. Jeżeli ktokolwiek pomógłby mi ocalić miliony dolarów, to lubiłabym go. Tak sądzę. Skończył swoją opowieść dla tych roześmianych i promieniejących twarzy. – Jestem gotowa zakończyć ten kontrakt panie i panowie. – Powiedziałam. Niektórzy z nich uścisnęli mi rękę. -Wspaniała robota, pani Blake, wspaniała robota. -Łał, naprawdę, wielkie łał. -Szczerze, nie uwierzyłbym, gdybym nie widział jak to robisz. Najwyraźniej zostałam włączona w ciepłe uczucia. Większość osób czuje się odrobinę niekomfortowo, gdy nadchodzi czas złożenia zombie z powrotem do grobu, jeżeli wygląda dość żywo. Requiem przerwał komplementy. – Panna Blake miała ciężką noc, panowie, jeżeli pozwolicie jej zakończyć tą pracę, to będzie mogła odpocząć. -Och, strasznie przepraszam… Nie wiedzieliśmy. Dziękujemy… to warte każdego grosza. – I zaczęli się odsuwać.

Edwin Alonzo Herman spojrzał na mnie i to nie było przyjazne spojrzenie. – Rozumiem, że uważa się mnie za zmarłego i tylko twoja magia zwróciła mi ponownie życie. Wzruszyłam ramionami i poprosiłam Grahama by wyjął maczetę i sól z torby. -Powiedziano mi także, że wampiry mają prawa i uważa się ich za obywateli. Nie jestem zaledwie innym rodzajem wampira? Jeżeli byłbym zdeklarowany żywym, byłbym bardzo, bardzo bogatym człowiekiem. Chętnie podzieliłbym się bogactwem, panno Blake. Przywarłam do ramienia Requiem i spojrzałam na tak pewne siebie zombie. – Wie pan, panie Herman, jest pan jednym z niewielu starych zombie, jakie kiedykolwiek wskrzesiłam, które tak szybko chwyciło się tej możliwości. Musiałeś być kimś wyjątkowym w swoich czasach. -Dziękuję za komplement, czy mogę się odwdzięczyć? To musi być wyjątkowy dar, jaki masz. Razem moglibyśmy zbudować imperium. Uśmiechnęłam się. – Mam już menadżera, ale i tak dziękuję. – Puściłam Requiem i okazało się, że mogę stać nie przewracając się. Dobrze wiedzieć. W zasadzie czułam się odrobinę lepiej stojąc przy grobie obok zombie, ponieważ bez względu na to jak dobrze wyglądał, tym właśnie był. Wzięłam słoik soli z rąk Grahama. -Panno Blake, jeżeli jestem tylko innym rodzajem chodzącego zmarłego, to czy to uczciwe odmawiać mi tej samej szansy, jaką dostał ten wampir? -Nie jesteś wampirem. – Odpowiedziałam. -A jak duża to może być różnica pomiędzy tym czym ja jestem, a tym czym on jest? Zrobiłam coś, czego Marianne próbowała mnie nauczyć, a ja byłam zbyt uparta, by wcześniej spróbować. Nie byłam pewna, czy miałam dość energii by obejść koło, więc tylko wyobraziłam je sobie w umyśle. Jak błyszczący okrąg wokół grobu, wokół wielkiego kamiennego anioła, wokół nas wszystkich. Zamknęło się ono z takim samym silnym porywem mocy jak wtedy, gdy obeszłam je z żelazem i krwią. Dobrze, bardzo dobrze. -Chcesz poznać różnicę, to spróbuj odejść od grobu. Skrzywił się do mnie. – Nie rozumiem. -Po prostu podejdź do drogi, gdzie odpowiesz na ich pytania. -Nie wiem co to ma udowodnić. -To udowodni różnicę pomiędzy tym czym ty jesteś, a czym on jest. Herman skrzywił się do mnie, po czym zrobił głęboki, uspokajający oddech i skierował się od grobu ku drodze.

Zawahał się, zwolnił i potem zatrzymał. – Wydaje się niemożliwe ruszyć naprzód. Nie wiem dlaczego. Po prostu wydaje się, że jestem niezdolny iść naprzód. – Odwrócił się z powrotem do mnie. – Dlaczego? Dlaczego nie mogę iść tam, gdzie już stałem. -Requiem, wyjdź z okręgu. Spojrzał na mnie, po czym przeszedł obok mężczyzny. Zawahał się chwilę. Martwiłam się, że wykonałam zbyt dobrą robotę z okręgiem, ale powinien on zatrzymać tylko zombie, a wypuścić inne stworzenia. Nie powinno to wpływać na wampira. Requiem naparł i okrąg rozbłysnął. Rozpoznał go jako typ zmarłego, ale nie ten związany z tym grobem. Zdałam sobie sprawę, że z odrobiną ulepszenia mogłam być w stanie stworzyć krąg, który przywiązałby wampira do grobu, trumny, czy pokoju. Nie zatrzymałby go na zawsze, ale na chwilę. Odłożyłam to na później. To byłby desperacki środek, ale już wcześniej bywałam w desperacji. Herman naparł na okrąg, czy raczej naparł na swoją niechęć, by go przekroczyć. Requiem przeszedł przez niego z powrotem, znów wyszedł i wrócił. I tak ponownie. -Wystarczy, myślę że udowodniliśmy to. -Dlaczego ja nie mogę przekroczyć tego punktu, a on może? -Ponieważ to jest twój grób, panie Herman, twoje ciało zna tą ziemię i ona zna ciebie. To trzyma cię tutaj. Teraz wróć i stań przy grobie jak grzeczne zombie. -Nie jestem zombie. -Powiedziałam, stań przy grobie. Zrobił krok naprzód, zanim zatrzymał się i walczył ze mną. Walczył swoim ciałem, jak próbował wywalczyć przekroczenie okręgu. Teraz walczył by nie podejść do mnie. Nigdy nie miałam nikogo, kto mógł walczyć ze mną, kiedy wydałam bezpośrednie polecenie. Zwłaszcza nikt, kto zasmakował mojej krwi. Obserwowałam to dobrze zachowane ciało, tą tak-żywąosobę, która walczyła by nie podejść bliżej. Pchnęłam moc w następny rozkaz. – Edwinie Alonzo Hermanie podejdź i stań przy swoim grobie, już. Podszedł do mnie powoli, walcząc, jak źle skonstruowany robot. Musiał podejść, ale wciąż walczył ze mną. Powinien nie być do tego zdolny. Nawet stojąc przy grobie, stojąc twarzą do nas, jego ciało wyrywało się i drżało, ponieważ wciąż walczył z moją kontrolą. Otworzyłam słoik soli. Wręczyłam go Requiem. – Po prostu przytrzymaj to. Graham podał mi maczetę i nagle oczy zombie rozszerzyły się. –Co zamierzasz zrobić z tym wielkim nożem? – Brzmiał niepewnie, nie bał się, był twardszy, niż na to wyglądał.

-To nie jest dla ciebie. – Powiedziałam. Już podciągnęłam rękawy skórzanej kurtki powyżej moich nadgarstków. Teraz zaczęłam przykładać końcówkę maczety do mojego ramienia, ale ręka Requiem była nagle owinięta wokół ręki trzymającej maczetę. -Co robisz? -Potrzebuję krwi, by związać go z grobem. Wolałabym zrobić mniejszą świeżą ranę, niż otwierać znów lewy nadgarstek. Jego ręka pozostała dookoła mojego nadgarstka. – Nie musisz tracić więcej krwi tej nocy, Anita. -Potrzebuję krwi do skończenia tego. -Czy musi być twoja? -Normalnie to jest zwierzęca krew, ale nie zamierzam zamordować kurczaka tylko po to, by złożyć zombie. Jak dotąd kurczaki przetrwały. Jeżeli rozleję odrobinę więcej krwi, mogą przetrwać i resztę nocy. -Czy moja krew się nada? – Zapytał. Skrzywiłam się na niego. –Ty poważnie nie zamierzasz pozwolić mi zrobić tego bez kłótni, prawda? -Nie. Westchnęłam i odrobinę rozluźniłam ramię, by oszczędzić sobie skurczu mięśni. Chwycił ręką maczetę. – Użyłam kiedyś krwi wampira przypadkiem, ale to potoczyło się odrobinę… dziwnie. Nie potrzebuję więcej dziwactw dziś w nocy, Requiem. -Jego się nada? – Wskazał na Grahama. -Czy moje co się nada? – Zapytał Graham. -Twoja krew. – Powiedział Requiem, jakby to była zwyczajna prośba. -Jak wiele krwi? – Zapytał Graham, jakby to nie był pierwszy raz, kiedy go o to pytano. -Tyle by dotknąć twarzy, pokropić i rozmazać. -Dobrze. Zgadzam się, że nie musisz tracić więcej krwi tej nocy. Jeżeli moja się nada, to dobrze. Gdzie zrobisz nacięcie? -Przedramię, albo nad nadgarstkiem. Mniejsze ryzyko, że przetnę coś, co będzie krwawić zbyt niepohamowanie. A także rana w nadgarstku boli bardziej z powodu ruchów, jakimi się nim wykonuje. Zdjął kurtkę i rzucił ją za siebie. Spojrzałam mu w twarz obserwując, czy nie czuł się wykorzystany, bądź skrzywdzony. Nie dostrzegłam nic. Wyglądał tak jak powiedział. Że dobrze się z tym czuł.

-Ten wyraz na twojej twarzy. – Powiedział. - Naprawdę ze mną wszystko porządku. To nie tak, jakbym nie oddawał krwi regularnie. -Twoja szyja i ręce są czyste, żadnych śladów ugryzień. -Są inne miejsca do oddawania krwi, Anita, powinnaś to wiedzieć. Zarumieniłam się, co było złe, ponieważ nie miałam dość krwi do zmarnowania. Były inne miejsca do oddania krwi, większość z nich intymna. – Jesteś czyimś pomme de sang? – Zapytałam. -Nie, jeszcze nie. -Co oznacza to „jeszcze nie”? -To oznacza, że niektórzy z mojego rodzaju wahają się zawierzyć siebie jednemu wilkowi, gdy tak nagle twój Ulfrik zdecydował się podzielić tym skarbem. – Odpowiedział Requiem. -Prosił o ochotników. – Powiedziałam. -Och, ja jestem chętny. – Oświadczył Graham. - Po prostu nie lubię chodzić dookoła ogłaszając to. Poza tym - powiedział i położył płasko dłonie na biodrach - to dzika - wygładził rękoma dżinsy – jazda, - dopóki jego ręce nie dotknęły obu stron jego pachwiny - kiedy oni się pożywiają - i jego ręce uformowały ramkę palców i kciuków dookoła zgrubienia w jego spodniach - tu na dole. Moje spojrzenie podążyło całą drogą za jego rękami, jakbym była zauroczona. Myślę, że byłam po prostu zmęczona. Mrugnęłam i spróbowałam skoncentrować się na tym, co mieliśmy zrobić. Nie poczuję się dobrze dopóki się nie pożywię, ale także nie będę się pożywiać nikim stojącym tutaj. Nathaniel czekał na nas w klubie, tak samo jak Jean-Claude. Miałam ludzi, którzy byli chętni i teraz, zanim dokonam wyboru, mogłam powiedzieć nie ardeur, więc nie byłam zależna od uprzejmości nieznajomych. -Dobrze, wyprostuj ramię. Zalecam by to nie była twoja dominująca ręka. – Miałam w ręku maczetę. Uczyniłam drobne nacięcie na ramieniu innego animatora, kiedy dzieliłam moc, abyśmy mogli wskrzesić większe bądź starsze zombie. Zacisnęłam dłoń na rękojeści i wyciągnęłam moją drugą rękę po jego ramię. Próbował podać mi ją, a ja musiałam powiedzieć. – Nie, przytrzymam twój nadgarstek, by pomóc utrzymać równowagę nam obojgu. - Jak chcesz. - Powiedział i pozwolił mi chwycić jego nadgarstek moją lewą ręką. Normalnie to byłoby szybkie, tej nocy moje ręce drżały. To nie dobrze ciąć ludzi, gdy nie ma się pewnej ręki. Wypuściłam oddech z mojego ciała, jakbym celowała w dół lufą pistoletu i przycisnęłam krawędź końcówki do jego ramienia. Musiałam nabrać powietrza i zrobić

nacięcie w dół wypuszczając powietrze. Byłam wolniejsza, niż powinnam być, ale czułam się pewniej. Bardziej starałam się nie ciąć zbyt głęboko, niż nie spowodować bólu. Wysyczał pod nosem. - Kurwa. Trysnęła krew, prawie czarna w blasku gwiazd. Nie za wiele krwi, tylko strumyk przy krawędziach nacięcia. Krew zaczęła ściekać z rany i potarłam o nią palcami. Obróciłam się z palcami splamionymi krwią Grahama do wciąż czekającego przy grobie zombie. -Nie dotykaj mnie tym. - Powiedział i odsunął się ode mnie. -Stój spokojnie, bardzo spokojnie. - Powiedziałam, a on zamarł w miejscu niezdolny się ruszyć, ani cofnąć. Tylko jego oczy były szerokie i przerażone. Musiałam podnieść się na palce, by dotknąć jego twarzy. Requiem był przy mnie, gdy się zachwiałam. – Krwią, przywiązuję cię do twojego grobu. – Powiedziałam. Oczy Hermana nie stały się ani odrobinę mniej przerażone. Podniosłam maczetę w górę i wydał on cichy protestujący dźwięk, ponieważ kazałam mu się nie ruszać i nie mógł krzyczeć. Dotknęłam go płaską stroną maczety. – Żelazem przywiązuję cię do twojego grobu. Odezwałam się do Requiem. - Teraz sól. Odwrócił się i wziął otwarty słoik, który położył u stóp grobu. Wyciągnął go do mnie. Wzięłam garść soli. Użyłam złej ręki i wybrudziłam krwią kryształki. Cała sól będzie musiała zostać wyrzucona. Cholera. Odwróciłam się do przerażonego zombie i rzuciłam w niego solą. – Solą związuję cię z twoim grobem. – Czekałam na to, co powinno się następnie zdarzyć i modliłam się, by przynajmniej ta część odbyła się normalnie. Lęk i sroga osobowość w tych bladych oczach zaczęły blaknąć, odpływać, dopóki nie stał z otwartymi oczami, ale pusty. Jego oczy były oczami umarłych. Ulga rozlała się przeze mnie, ponieważ gdyby jego oczy nie stały się martwe, to mielibyśmy o wiele więcej problemów do rozwiązania, niż chciałam na tą noc. Ale on był tylko zombie, naprawdę dobrym, dobrze-zachowanym zombie. Ale i tak tylko zombie. Jasne, walczył ze mną, ale był tylko prochem, jak wszyscy pozostali. -Krwią, żelazem i solą związuję cię z twoim grobem Edwinie Alonzo Hermanie. Idź, spoczywaj w pokoju. Położył się na ziemi, jakby to było łóżko i wtedy po prostu zatonął w niej. Zeszliśmy z grobu, więc ta falująca, sypka ziemia układała się dookoła niego bez konieczności odejścia przez nas dalej.

Kiedy było po wszystkim, ziemia była nienaruszona. Wyglądała jak wtedy, gdy po raz pierwszy tu przyszliśmy. Jak stary grób na starym cmentarzu. -Łał. - Graham powiedział w ciszy. - Łał. -W rzeczy samej łał. – Dodał Requiem. - Jesteś w tym naprawdę dobra. -Dzięki. W jeepie znajdują się aloesowe chusteczki nawilżające do wyczyszczenia się. Apteczka pierwszej pomocy dla Grahama. Potem zabierzcie mnie do klubu. -Jak moja pani każe, tak się stanie. Spojrzałam na wysokiego wampira i skrzywiłam się. – Nadejdzie czas, gdy poproszę cię o coś, a ty nie będziesz mógł tego powiedzieć. - Jak możesz być tego tak pewna? – Zapytał i zaoferował mi ramię w drodze do Jeepa. Graham już pakował wszystko poza maczetą, którą wyczyściłam przeznaczoną do tego celu szmatą i naoliwiłam ją kupioną do tego ścierką. Dwie szmaty leżały w tej samej torbie, dopóki jedna nie została zakrwawiona. Wtedy trafiała do kosza. Klucz to organizacja. -Ponieważ w końcu każdy mówi nie. -Jesteś strasznie młoda, by być tak cyniczną. – Odpowiedział. -To dar. – Powiedziałam i odłożyłam maczetę z powrotem do pochwy, która trafiła na górę torby trzymanej przez Grahama. Był strasznie wydajny jak na wilkołaka. -Nie. – Zaprzeczył Requiem. – To nie dar. To coś, czego się uczysz przez brutalne doświadczenie. Mówiąc o tym, musiałam coś sprawdzić. Uklękłam na świeżym grobie. Położyłam rękę na twardym gruncie. -Co robisz Anita? – Zapytał Requiem. -To zombie walczyło ze mną silniej niż inne. Ono wydawało się bardziej… prawdziwe. Tylko sprawdzam by upewnić się, że to z powrotem kości i skóra. -Co się stanie, jeżeli tym nie jest? – Zapytał Graham. Zamknęłam oczy i otworzyłam odrobinę tą metafizyczną rękę, którą musiałam ścisnąć w pięść. – Wtedy zombie zostanie uwięzione tam w dole. Myślące, świadome, ale uwięzione. Nie zgnije. Nie może umrzeć. – Rzuciłam moc w zimną ziemię. Tam w dole było cicho, ponownie spokojnie. Kości i skóra. To było wszystko, co leżało w dole. Dobrze. -Czy naprawdę potrafiłabyś uwięzić kogoś w ten sposób? – Zapytał Graham. -Nie jestem pewna, ale nie chcę nawet próbować. Nie chciałabym nikogo zostawić w ten sposób w ziemi. -Wszystko jest w porządku? – Zapytał Graham.

-Tak, to tylko kości. -Wampiry także nie umierają, kiedy się je zakopie. – Powiedział Requiem. – Były przypadki, kiedy nowy wampir został zakopany zbyt głęboko, czy też ci, którzy mieli go uwolnić, zawiedli. Graham zadrżał. – To po prostu przerażające. Wstałam i prawie upadłam. Requiem złapał mnie, podtrzymał. – Czy historie o zakopaniu żywcem opowiada się małym, niegrzecznym wampirkom? Spojrzał na mnie i nagle w tych oczach dostrzegłam wieki bólu. –Ja też nauczyłem się tego z brutalnego doświadczenia. -Po prostu zabierzcie mnie do Grzesznych Rozkoszy i postaramy się nie dodawać nic do tej okrutnej listy. -Jak moja pani rozkaże. - Powiedział uśmiechając się i oferując ramię. Skorzystałam z tego i pozwoliłam mu odprowadzić się do Jeepa, ponieważ nie byłam pewna, czy przeszłabym tak daleko nie przewracając się. Nie czułam się dość dobrze, by publicznie oznaczyć Nathaniela. Czułam się słaba i chora. I nie chciałam być częścią przedstawienia, ale także musiałam się pożywić, a on stanie się po show futrzakiem. Wybory, wybory. Zbyt wiele cholernych wyborów.

Rozdział 42 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Zmarzłam zanim doszliśmy do Jeepa. Graham musiał prowadzić, a ja nie chciałam jechać bez pasów, więc wypracowaliśmy kompromis. Jechałam z tyłu, z kocami, a Requiem robił co w jego mocy by przytulić się do mnie, gdy ja siedziałam zapięta na fotelu. Co było dużo trudniejsze niż by się mogło wydawać. Zaczął z ramionami owiniętymi dookoła moich ramion, jego ciało przyciśnięte do mojego boku jak tylko dał radę. Koc leżał wokół nas. Był ciepły, ciepły od krwi, którą wziął ode mnie, ale to nie było ciepło wilkołaka, a siedzenie bok-w-bok nie było tak ciepłe jak siedzenie na czyichś kolanach. Zanim wyjechaliśmy z cmentarza, drżałam. Kilometr lub więcej w dół Gravois i moje ciało zaczęło drżeć w niekontrolowany sposób. Requiem chwycił moją rękę pod kocem. – Twoja dłoń jest zimna w dotyku. -Taa. Owinął ramiona ściślej wokół mnie i koc się ześlizgnął. Chwycił go, próbując owinąć z powrotem wokół nas. – Pozwól mi odpiąć pas. Pozwól mi trzymać cię tak jak Graham. -Jeżeli – i musiałam zwalczyć dzwoniące zęby – będziemy mieli wypadek, mogę umrzeć. - To prawda, nie jesteś wampirem i nie przetrwasz wypadku samochodowego, ale prawdą jest ,że wampir który obchodzi się długo bez pożywienia, nie może umrzeć. Mogą pomarszczyć się jak winogrona na wino, ale wrócą z powrotem do pełnego, dojrzałego życia z pierwszym smakiem. Obawiam się, że ty nie. Moje zęby zaczęły dzwonić, jakbym siedziała na śniegu zamiast w samochodzie z włączonym ogrzewaniem i ciepłym mężczyzną owiniętym wokół mnie. Było mi tak zimno, że moje mięśnie od tego bolały. -Pozwól mi przynajmniej przykryć więcej twojego ciała moim własny. Wiem, że czujesz, że tej pozycji brakuje pewnej godności, ale pozwól mi na tą swobodę. Błagam cię. Powiedziałabym nie, ale moje zęby szczękały się tak mocno, że obawiałam się iż jeden z nich pęknie. Wziął milczenie za tak i ześlizgnął się na podłogę. Zakopał się pod koc i położył głowę na moim brzuchu, jego ramiona owinęły się wokół mnie.

Walczyłam by nie kazać mu się odsunąć, ale niekontrolowane ruchy mięśni rozluźniły się i moje zęby przestały brzmieć jak kastaniety. Miał rację, z większą częścią jego ciała przy moim, było cieplej. Nie dużo bardziej, ale może wystarczająco. Wciąż było mi zimno, tak zimno, jakbym była po tyłek w śniegu i wciąż go wokół mnie przybywało. Pomyślałabym, że zamarzanie na śmierć było łatwiejszym sposobem by umrzeć. Po prostu zasypiasz. To nie było łatwe, a ja nie czułam się ani odrobinę śpiąca. Odrobinę przerażona, ale nie śpiąca. Chciałam, by było mi ciepło. Chciałam gorąca. Potrzebowałam czegoś cieplejszego. Głos Requiem doszedł spod koca, górna część jego ciała była całkowicie ukryta pod szarymi fałdami. - Dreszcze spowolniły. -Zauważyłam, - powiedziałam i miło było być zdolną rozmawiać bez ryzyka zranienia języka. Potarł swoją twarzą o mnie, dziwnym kocim gestem. Miałam dość lampartołaków ocierających się o mnie, by wiedzieć o czym mówię. – Zrobiłbym wszystko czego moja pani by sobie zażyczyła. -Co to ma oznaczać? – zapytałam, i czułam się na tyle dobrze, by brzmieć podejrzliwie. Zaśmiał się i przycisnął swoje ciało do moich nóg dość mocno, by moje kolana poruszyły się odrobinę. Jego ciało przykrywało moje nogi, ale ten jeden drobny ruch był jak wstęp do czegoś. Ciężko większości mężczyzn utrzymać ich myśli powyżej pasa, kiedy dotykają cię poniżej talii, bez względu na to jak niewinnie. On był wampirem, ale wciąż był mężczyzną. Sądzę, że nie mogłam go winić za myślenie o tym, tak długo jak myślenie było wszystkim, co robił. -Czuję się lepiej niż wcześniej. Nie wydaje mi się żebym potrzebowała jakiś heroicznych czynów. -Ton twojego głosu, sztywnienie twojego ciała, - powiedział spod koca, - taka dezaprobata, jakbyś sądziła, że cię wykorzystam. -Po prostu powiedzmy, że nie jestem z tych co ufają. – Choć to brzmiało odrobinę głupio rozmawiać do bryły pod kocem, kiedy ta bryła była owinięta dookoła mojego ciała. Brakowało temu pewnej godności. Oparł głowę o bok mojego ciała, ponieważ był zbyt wysoki by położyć głowę na moich kolanach i równocześnie przykryć moje nogi. Jego ręce owinęły się wokół mojego ciała, wślizgując się pomiędzy mnie a siedzenie. To było zbyt intymne jak na mój gust i nie tak dawno temu, kiedy ardeur było głodne, tak wiele bliskości osobistej wznieciłoby je, ale teraz nic się nie działo. Nic poza ciepłem i jego ruchami, oraz dziwnego uczucia, że tak blisko mnie

znajduje się nieznajomy. Ale mogłam myśleć. Czułam się jak gówno, ale jego bliskość nic nie wznieciła. Pożywiłam się na nim wcześniej tej nocy i nawet to nie spowodowało nic, poza dreszczem. Gdybym czuła się lepiej, byłabym szczęśliwa. Ardeur nie było już moim panem. Nie mogło zmusić mnie do niemożliwie wstydliwych rzeczy, już nigdy więcej. Jasne, być może będę musiała je karmić, ale to będzie na moich własnych warunkach. Albo prawie na moich własnych warunkach. Siedziałam z przystojnym mężczyzną owiniętym wokół mojego ciała i uśmiechnęłam się. Nawet wychłodzona i obolała od pustki, wciąż byłam szczęśliwa. Wciąż chętnie przehandlowałabym to przytłaczające ciepło za to chłodne oczekiwanie. Ponieważ to co mogłam poczuć teraz było czekaniem. Ardeur odeszło. Było jak ogień, który wypalił się do chłodnego popiołu, ale było tam wciąż życie w sercu tego umierającego drewna. Po prostu potrzebowało dobrego pogrzebacza i wymieszania i pojawiłyby się płomienie, och, super. Samo intensywne myślenie przywróciłoby to do życia. Mała iskra. Zdusiłam ją. Ściszyłam. Jeszcze nie, jeszcze nie. Requiem podniósł głowę przy moim ciele, tak że szczyt jego głowy musnął moje piersi, ale nawet przez skórzaną kurtkę to nie był zbyt silny dotyk. Kurtka była duża na tyle, że to było przypadkowe z jego strony, choć wątpiłam w to. Jeżeli Requiem był choć trochę taki jak Jean-Claude czy Asher, to był bardzo świadom gdzie jego ciało się znajdowały i co robiło. Ale odpuściłam sobie. Nie byłam już taka podatna na ardeur. Super! Poczułam Damiana. Chciałabym powiedzieć, usłyszałam go albo zobaczyłam, ale nie byłoby to prawdą. Siedział przy ścianie i było zimny, taki zimny. Zimniejszy niż ja. Zawołałam do niego, - Damian, Damian co się dzieje? Nie usłyszałam odpowiedzi, ale poczułam jego ciało, poczułam to bolące zimno w środku. Dlaczego, co się mu działo? Co było nie tak? – Damian co się dzieje? -Czy powiedziałaś Damian? – zapytał Requiem. -Tak, jemu dzieje się krzywda. Jest mu zimno, tak zimno, że opadł na ścianę. Byli tam ludzie wokół niego, ale nie mogłam zobaczyć kto. Było mu tak zimno, tak bardzo zimno. Requiem ukląkł, wysuwając głowę spod koca i napotykając moje oczy. –Jesteś teraz jego mistrzynią, Anita, ty sprawiasz, że żyje. Twoja energia pozwala mu żyć. -Och, cholera. -Tak, możesz odmówić wezwaniu ardeur, ale jesteś chłodna w dotyku, a to twoje ciepło daje ciepło Damianowi, inaczej niż działa dzielenie się krwi. Zamknęłam oczy i odchyliłam głowę w tył na siedzenie. – Kurwa, kurwa, kurwa. -Pozwolisz mu umrzeć z powodu zakłopotania?

Otworzyłam oczy. – To pytanie miałoby dużo większą wartość, jeżeli nie klęczałbyś przy moich kolanach. Położył głowę na bok i na jego twarzy pojawiło się zainteresowanie. Spojrzał jakby coś miał powiedzieć, po czym potrząsł głową jakby decydował, że lepiej nie i byłam prawie pewna, że to co wyjdzie z jego ust, nie będzie tym o czym pomyślał najpierw. – Jesteś w stanie nakarmić ardeur bez stosunku, albo oddania krwi? -Tak, - powiedziałam. -Więc pozwól mi zaoferować się jako przekąskę, zanim nie dotrzesz do klubu i twojego pomme de sang. -Zdefiniuj przekąskę, - powiedziałam. Damian krzyknął w mojej głowie i zobaczyłam jego oczami zakłopotane spojrzenie blond kobiety schylającej się za nim. To była Elinore, jedna z nowych wampirów. Ona mówiła, ale on nie mógł jej usłyszeć, tylko obserwował jej umalowane usta poruszające się, bez dźwięku. Chwyciłam przód koszuli Requiem. – Nie ma czasu. Damian potrzebuje… potrzebuje się ogrzać. -Więc pozwól mi podzielić moje ciepło z tobą, - Requiem wyszeptał jak jego twarz schyliła się ku mnie. Jak zdarzało się dość często, tej nocy nie musiałam wyjaśniać ani dawać szczegółowych instrukcji. Po prostu zrozumiał czego mi potrzeba i zadziałał. Jego usta dotknęły moich, pocałunek był delikatny i żadnej wolności nie wzięto, jego język pozostał uprzejmie w jego ustach. Oczywiście, to nie obudziło ardeur. Odsunął się i przeszukał moją twarz swoim spojrzeniem. – Wciąż jesteś chłodna na każdy sposób. – Skinęłam i na końcu tej długiej metafizycznej linii, Damian wezwał nas na pomoc. Umierał, nie jak człowiek umiera, ale jakbyś obserwował ogień gasnący z braku tlenu. To jakby wewnątrz niego zostały zdmuchnięte jakieś niewidoczne iskry. Ja teraz byłam jego iskrą i nie wiedziałam jak to naprawić. Spojrzałam na mężczyznę przede mną. Był dość przystojny, ale bez żaru ardeur, wciąż był nieznajomym, a ja nie pożądałam nieznajomych. Musiałam zostać uwiedziona nie przez kolor czyichś oczu, ani idealną twarz, ale przez uśmiech, który stawał się mi drogi, rozmowę tak znajomą, że stała się dla mnie prawie jak muzyka. Znajomość nigdy nie budziła we mnie pogardy, sprawiała, że czułam się bezpiecznie, a dopóki czułam się bezpiecznie, nie pożądałam ludzi, przynajmniej nie w centrum mojej głowy, a w centrum mojej głowy było to czego potrzebowałam. W końcu znalazłam klucz do mojej podświadomości, co oznaczało że musiałam sprowadzić ardeur celowo, nie tylko

pozbyć się go, albo przestać z nim walczyć, ale naprawdę musiałam nakłonić je do życia. Znów, nie przemyślałam, co oznaczało by kontrolować moc do tego stopnia. Wydawało się, że spędzę życie nie rozumiejąc bałaganu jaki robiłam, dopóki nie będzie za późno. Chwyciłam ramię Requiem, wbiłam paznokcie w jego ciało. – Damian umiera, a ja nie wiem jak go ocalić. -Po prostu wznieć ardeur i je nakarm. -Nie wiem jak to zrobić, bez ardeur napierającego na mnie. Kurwa. -Masz na myśli, że nie wiesz jak wznieść żądzę ku mnie? -Nic osobistego, ale cię nie znam. -Nie ma wstydu w nie byciu istotą zwyczajnej żądzy. -Damian umiera, - wyszeptałam, ponieważ mogłam to poczuć. Mogłam poczuć jak się ode mnie zaczynał oddalać. Próbował nie zaciągnąć mnie do grobu ze sobą, więc ochraniał się najlepiej jak mógł. -Mogę wzniecić pożądanie w tobie, Anita, to nie ardeur, ale to jest jeden z moich darów. Jeżeli miałabym czas, zapytałabym jaka była różnica, ale nie mieliśmy czasu. – Zrób to, pomóż mi się pożywić. Nie pozwól mi zabić Damiana, nie w ten sposób. -Opuść osłony, albo będę bezradny by cię zaczarować. – Chwycił moją twarz w swoją ciepłą rękę. Damian wydawał się jak zimny wiatr w mojej głowie. Opuściłam osłony i dwie rzeczy zdążyły się naraz. Moc Requiem uderzyła we mnie. Jakby moc napierała na mnie całą noc, a ja po prostu nie czułam jej. Nie mógł przedostać się przez moje osłony, miał rację, ale bez nich… bez nich, byłam nagle wilgotna, przemaczając majtki jakie na sobie miałam. To pozbawiło mnie tchu, byłam bezradna, patrzyłam na niego, moje ciało już wilgotne i gotowe na niego. To nie była żądza, to było jak godziny naprawdę dobrej gry wstępnej zapakowane w sekundy. Chwila, w której to się zdarzyło, moja własna mała, specjalna moc zadziałała, wow. Jakby jego moc uzupełniała ardeur, jakby to było kluczem i zamkiem, albo może linia Belle była jak to, że mogliśmy doprowadzić siebie nawzajem. Jakakolwiek była przyczyna, cokolwiek to spowodowało, ardeur wróciło do życia z rykiem. I poczułam jak uderza w niego, w sposób w jaki jego moc uderzała mnie. Jego oczy zatonęły w jasnym, niebieskim ogniu, jak ogień gazu błyszczący w jego czaszce. Nasze usta spotkały się i ten pocałunek nie był delikatny. Pocałunek był jak pożywianie się. Jakbyśmy starali się wyssać swoje dusze nawzajem spomiędzy naszych ust. Ta myśl

przywróciła moją pamięć do tego, co Dragon mi pokazała, spróbowała nakłonić mnie do zrobienia, ale to było odległe i odeszło. Nie duszy chciałam. Żywiłam się nim i posłałam to w dół tego zimnego połączenia z Damianem. Usłyszałam go w mojej głowie, „Anita”, ale wciąż był zimny, wciąż leżał w czyichś ramionach. Jeep minął zakręt i zatrzymał się. Graham krzyknął z przedniego siedzenia. –Co wy kurwa robicie tam z tyłu? Skóra mi od tego cierpnie. Moja ręka znalazła się na pasie bezpieczeństwa sekundę przed Requiem. Pas odpiął się, a on przesunął mnie na siedzenie położył się na mnie. Nagle przycisnął mnie do siedzenia i byłam bardzo świadoma, że przód jego skórzanych spodni był ciasno wiązany. Te sznurówki zaczęły pocierać się o mnie. Rozdarłam bok stringów i przycisnęłam się naga do przodu jego skórzanych spodni. Zawahał się, jakby bał się, że mnie zrani, ale go przyciągnęłam, zmusiłam by opadł na mnie. Spojrzał w dół oczami jak tonące płomienie i cokolwiek zobaczył na mojej twarze, sprawiło, że się zdecydował, bo prześlizgnął ręce na moje nagie biodra, zebrał mój tyłek i podniósł mnie do przodu jego spodni, tak że skórzane wiązania pocierały bezpośrednio o moje najbardziej wrażliwe miejsca. Wrażenie wygięło mój kręgosłup, odrzuciło moją głowę w tył. Owinęłam nogi wokół jego pasa, przycisnęłam się mocniej do jego przodu, wbiłam tą dziwnie gładką twardość w siebie. Odległe iskry stawały się coraz jaśniejsze. Przesłałam energię do Damiana, przesłałam to uczucie, gorąco i wiedziałam, że się obudził. Wiedziałam, że patrzył do góry na świat oczami, które były zielonym ogniem. Jego głos zabrzmiał miękko w mojej głowie. – Anita, co ty robisz? -Pożywiam się. Requiem zrobił coś ze swoimi biodrami, co sprawiło, że wróciłam z powrotem do mojej głowy, mojej skóry. Wciąż dawałam energię Damianowi, małe kawałki przyjemności, ale z powrotem spoglądałam na Requiem. Jego ręce, jego ramiona były wokół mojej talii, jego pachwina wciśnięta we mnie, skórzane wiązanie pocierało z góry na dół przód mojego ciała. Zmienił kąt bioder i pocierał w tył i przód pomiędzy moimi nogami. Mogłam poczuć go nabrzmiałego i grubego pod skórzanymi spodniami. Pozwoliłam mojej głowie odchylić się w tył, tak że moje górne ciało wygięło się w tył, moje włosy opadały na siedzenie i gapiłam się do góry nogami, kiedy otworzyły się drzwi. Graham stał, spoglądając się na mnie. Uklęknął, jakby zamierzał mnie pocałować, ale Requiem mnie podniósł. Położył jedną rękę pod moimi ramionami i posadził mnie, tak że

moje plecy były oparte o tył siedzenia. Byłam nagle uwięziona pomiędzy jego ciałem, a siedzeniem, w sposób w jaki nie byłam wcześniej. Nacisk jego ciała był mocniejszy, silniejszy, brutalniejszy. Jakby rozszerzył mnie bardziej naciskiem ciała, zdjął warstwy z moich najbardziej intymnych miejsc, dopóki skórzane wiązanie nie pocierało dokładnie tych miejsc, tego punktu. Jakby dokładnie wiedział co robił, ponieważ spojrzał na mnie w dół tymi płonącymi oczami i powiedział, - Czy to boli? -Nie, jeszcze nie. – Położyłam ręce na jego ramionach i przyciągnęłabym go w dół do pocałunku, ale on się odsunął i ocierał się o mnie, tak mocno, tak ostro, tak gładko. Skóra była mokra od mojego ciała, od tego jak wilgotną mnie uczynił. Jeżeli byłabym mniej wilgotna, zrobiłby mi krzywdę, ale to nie bolało. Zaczął poruszać biodrami, pocierając pachwiną o moją, zaczynając pocierać mnie, nie tylko w przód i w tył, ale też dookoła, poruszając się wokół mnie, dookoła i dookoła, wciąż i wciąż. Ten jasny blask przyjemności zaczął budować się we mnie. Wszystko było takie przyjemne, ale wysokość jego uderzeń i to jak jego pachwina muskała ten drobny punkt, powodowało, że blask wzrastał. Wzrastał, jakby żywił się każdym maleńkim ogniem. Każde uderzenie, każde potarcie skóry, przemakająca wilgoć mojego ciała, każdy raz gdy mnie dotykał tam, iskra płonęła jaśniej i jaśniej. Jakby ogień ważył, a to jasne światło wzrastało wewnątrz mojego ciała, dopóki nie mogłam poczuć muśnięcia tego gorąca za każdym razem, gdy poruszył się nade mną. Dopóki to było jakby dolna część mojego ciała stała się gorącem i ciężarem, niczym poza budującą się przyjemnością i wtedy nagle, na wysokości jednego z tych brutalnych uderzeń, całe ciepło i ciężar przepłynęło przeze mnie, we mnie, omywając jak gorąco na moim ciele. Wylewając krzyki z moich ust, tańcząc w dół moich rąk, tak, że rozerwałam jego koszulę, dopóki nie znalazłam ciała, by zatopić w nie moje paznokcie. Właśnie wtedy naparł na mnie ponownie dość mocno, prawie boleśnie. Na tyle mocno, że poczułam jak jego ciało tężeje przez skórę jego skórzanych spodni. Jego ręce były na siedzeniu, trzymając nas w miejscu, ale jego szyja zgięła się, jego oczy zamknęły i jego ciało przycisnęło mnie do oparcia, jakby przecisnął się przez skórę i znalazł się we mnie. Jego ciało zadrżało po raz drugi i znów naparł na oparcie i jęknął gdy krzyknęłam częściowo z przyjemności i częściowo z bólu. Dopiero wtedy naprawdę nakarmiłam ardeur. Otrzymywało wcześniej drobne okruchy, ale nie tyle ile potrzebowało, nie to czego ja potrzebowałam. Requiem kontrolował się żelazną wolą i ta żelazna wola trzymała mnie z dala od tego, czego potrzebowałam. Tylko z jego orgazmem te wszystkie mury runęły w dół i ardeur się pożywiło.

Jego ciało opadło na siedzenie, tak że spoczywał na nogach, wciąż na kolanach, wciąż z moimi nogami owiniętymi wokół niego, ale już nie wbijając nas w oparcie. Jego ramiona opadły i oparł swoją twarz o czubek mojej głowy, jedna ręka na oparciu, a druga wokół mojej talii. Mogłam usłyszeć bicie jego serca, poczuć jego puls obok mojej twarzy, gdzie jego szyja była, ciepło i blisko mnie. Jeżeli bym wzięła krew od niego, pozostawiłabym go chłodniejszego, ale ardeur nie chciało krwi i nie miało nic przeciw dzieleniu ciepła z tymi na których się pożywiło. Poczułam Damiana jak ciepły wiatr w mojej głowie. Przesłał mi pocałunek. – Dziękuję, Anita, dziękuję. – Po czym odsunął się i ktoś dotknął jego ramienia, wziął za rękę. Pozwolił im poprowadzić się na parkiet i zostałam sama wewnątrz mojej głowy z wciąż trzymającym mnie Requiem. -Och, Boże, - to był Graham, wciąż klęczący w otwartych drzwiach Jeepa. – Dlaczego się nie podzieliłeś, Requiem, dlaczego się nie podzieliłeś? Requiem odwrócił głowę, powoli, jakby nawet ten drobny ruch był wysiłkiem. – Nie jest moja, bym się dzielił. Graham położył głowę na ramionach opartych na siedzeniu, prawie jakby szlochał. Powiedziałam, gapiąc się na tors Requiem, gdzie urocza zielona koszula została rozerwana i gdzie błyszczała szkarłatna plama po moich paznokciach. Prawy rękaw został też porwany i było tam jeszcze więcej śladów. Powiedziałam jedyną rzecz jaka przyszła mi na myśl, - Czy cię zraniłam? To sprawiło, że się zaśmiał i potem skrzywił jakby śmiech bolał. – Myślę, moja pani, że to ja powinienem się ciebie o to zapytać. – Odsunął się z mojego ciała i zsunął się na podłogę, tak że siedziałam na siedzeniu, a on klęczał przede mną. Prawie tak zaczęliśmy. Zsuwał się, aż siedział płasko na podłodze, z plecami opartymi o drzwi naprzeciw Grahama. – Czy zrobiłem ci krzywdę? -Jeszcze nie, - powiedziałam, ale nawet to mówiąc endorfiny słabły i poczułam lekki ból. Nagle trudniej było znaleźć wygodne miejsce do siedzenia. -Zrobiłem ci krzywdę, - powiedział, - i jestem niezdarnym głupcem. Zsunęłam się, aż byłam oparta na jednym biodrze.- Głupiec, nie znam ciebie jeszcze dość by to stwierdzić, ale niezdarny, to wiem, że jest kłamstwem. Możesz mieć różne cechy, ale niezdarność nie jest jedną z nich. -Prawisz mi komplementy, nawet jak widzę twój dyskomfort.

-Dlaczego nie zdjąłeś jej po prostu majtek i jej nie zerżnąłeś? – Graham zapytał. Jego twarz ukazywała większy ból niż nasze. -Kazałem jej opuścić tarcze i ona to zrobiła. Zaufała mi, ale nie rozumiała co moja moc potrafi uczynić. -Powiedziałeś mi że to pożądanie, - powiedziałam i mój głos wciąż brzmiał odrobinę leniwiej niż normalnie, prawie śpiąco. -Tak ale to nie uwodzenie, jak w przypadku Jean-Claude’a i Ashera. To po prostu pożądanie. -To jak godziny naprawdę dobrej gry wstępnej naraz. To było cudowne. -Ale to całkowicie fizjologiczne, całkowicie skupione na ciele. Mój dar nie dotyka umysłu, tylko ciało. -I co z tym nie tak? – Graham zapytał. -Jeżeli ciało kobiety reaguje na moją moc, ale nie jej umysł, to uważam to za niewiele lepsze niż gwałt, a nigdy nie gustowałem w takich rzeczach. – Westchnął. – Anita nie chciała mieć ze mną stosunku, ujęła to jasno. Zaoferowała mi krew raz tej nocy, ale musiała zachować resztę dla siebie. Miałem nadzieję, że będę w stanie przestać wcześniej, ale żądałaś więcej i więcej. Ardeur nie wyciszyło się na tyle na ile sądziłem. -Mogłem to poczuć, - Graham powiedział, - to było niesamowite, jak to co zrobiłaś mi wcześniej, ale intensywniej. Gdybym cię dotknął, to stałoby się to czymś więcej. Requiem powiedział, - Więcej, tak, byłoby być czymś silniejszym. -Cóż może być silniejszego niż orgazm. Spojrzał na mnie, a ja spojrzałam na niego i żadne z nas nie spojrzało na Grahama. -Wiedziałem, - Graham powiedział, - do kurwy, wiedziałem to. -Uszanowałem życzenie Anity. Nie mieliśmy stosunku, ocaliliśmy jej wampirzego sługę, i ardeur zostało nakarmione. Spojrzałam na niego jak siedział na podłodze. Wciąż wyglądał elegancko, ale odrobinę rozpustny, jak elegancki hulaka. Jeżeli rozsznurowałby te skórzane spodnie i odbyłby stosunek, nie powiedziałabym nie, ponieważ szczerze mówiąc, myślałam, że to byłoby potrzebne by ocalić Damiana. Albo być może byłam zbyt amerykańska i tylko stosunek oznaczał seks. Być może. Ale z jakiegokolwiek powodu, Requiem zachował się w okolicznościach, gdzie większość mężczyzn nie zrobiłaby tego. Dostał za to mnóstwo punktów. Gdybym miała złoty medal, przypięłabym mu go. Zrobiłam inną najlepszą rzecz jaką mogłam. Pocałowałam go w policzek i powiedziałam. – Dziękuję.

Rozdział 43 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Ultraska Graham zaparkował przed Grzesznymi Rozkoszami i powiedział że zajmie się autem. Pozwoliłam mu na to, co świadczyło o tym, jak źle się naprawdę czułam. Było mi lepiej, ale zużyłam zbyt wiele energii z ostatniego pożywienia Damianem i najwyraźniej nie zatrzymałam dość dla siebie. Nauka nowych zasad rządzących ardeur wymagała trochę czasu, bym do tego przywykła. Requiem zaoferował mi rękę pomagając mi wysiąść z Jeepa, a ja ją przyjęłam. Byłam sztywna i bardziej niż trochę obolała. Zresztą pomógł mi już wcześniej. Wydawało się więc w porządku by pomógł mi również wysiąść z samochodu. Poza tym nie byłam w stanie wyskoczyć z Jeepa jak zwykle. Nie miałam bielizny, a jednym z moich wielkich życiowych celów było nie świecenie tyłkiem nikomu tej nocy, zwłaszcza przypadkowo. Clay, nowy blond wilkołak, stał przy drzwiach. Flirtowały z nim trzy kobiety. Mężczyzna w płaszczu i w kapeluszu minął jego plecy i wszedł do klubu. Clay wydawał się tego nie zauważyć. Był zbyt zajęty gapieniem się na piersi rudowłosej. Dostrzegł nas w porę, by zanim tam dotrzemy, szybko skierować kobiety do klubu. Stał z jedną ręką na przeciwnym nadgarstku, jakby robił to całą noc. Ale wszystko w nim aż krzyczało, niczym u dziecka złapanego z ręką w słoiku z ciasteczkami. Requiem też miał drobny problem ze stopniami prowadzącymi do drzwi. To pozwoliło mi zrozumieć, że wampir czy nie, też mógł mieć kilka obtartych miejsc. Gdy dotarliśmy już na górę, tuż przy Clayu, zatrzymałam się na tyle by powiedzieć. – Lepiej żeby te wszystkie kobiety były pełnoletnie, Clay. Wyglądał na zaskoczonego. Albo tym, co powiedziałam, albo tym, że go zobaczyłam. – Mają ponad dwadzieścia jeden lat. -Widziałeś ich dokumenty? Wyglądał na zakłopotanego. – No cóż, Maria powiedziała że jej przyjaciółka zostawiła dowód w domu. Znam Marię. Potrząsnęłam głową. – Lepiej miej nadzieję, że ktoś znajdzie jej przyjaciółkę w środku. – Pozwoliłam Requiem poprowadzić mnie za zaskoczonego wilkołaka. Była pierwsza w nocy, ale kiedy Requiem otworzył drzwi, wokół nas rozlały się głosy wielu dobrze się bawiących w małym pomieszczeniu ludzi. Było gorąco wewnątrz i nie było

to spowodowane systemem grzewczym. To po prostu wiele ciał na niewielkiej przestrzeni. Nie mogłam dostrzec, czy Nathaniel był jeszcze na scenie, ponieważ moje pole widoku zostało zablokowane przez kurtynę na czarno ubranej ochrony. Buzz rozmawiał z trzema kobietami. – Jeżeli ona nie ma dowodu, to nie może wejść. -Ale Clay powiedział nam, że może. - Powiedziała rudowłosa i założyłam, że to Maria. -Maria, - powiedział Buzz, - znasz zasady. Żadnych wyjątków, nawet dla stałych bywalców. Mężczyzna, który wyszedł przed nami, stał przed dwójką największych ochroniarzy, jakich widziałam. Jeden, podobnie jak Clay, był blondynem, a drugi był bardzo ciemnym brunetem, jak Afro-Amerykanin. Obaj mieli ponad sześć stóp wzrostu z ramionami tak szerokimi jak ja byłam wysoka. Sprawili, że Buzz wyglądał na małego i zastanawiałam się, gdzie byli, kiedy Primo skopał nam wszystkim tyłki. Brunet powiedział. - Nie wolno ci tu wejść. -Mam prawo zobaczyć własnego syna. – Odpowiedział mężczyzna. -Powiedziałem, że Marlowe nie tańczy dzisiaj. Zadzwonił, że jest chory. Marlowe to sceniczne imię Gregorego i miał on tylko jedną biologiczną jednostkę, która nazywała się jego ojcem. Mężczyzna, który seksualnie wykorzystywał ich jako dzieci, wypożyczał innym pedofilom, a nawet filmował. Wiedziałam, że był w mieście, ale wywalczyliśmy dla niego zakaz zbliżania się do nas. W porządku, do Gregorego i Stephena. Poklepałam Requiem po ręce i powiedziałam. - Wybacz mi na minutę. - Podeszłam do wielkiego ochroniarza. Buzz widział jak się poruszałam i przekazał te trzy kobiety komuś innemu by je wyprowadził. Podążył za mną. Pomyślałbyś, że nie ufał mi co do wywołania kłopotów. -Przepraszam. – Powiedziałam. - Czy to ty jesteś Anthony Dietrich? Obrócił się, po czym spojrzał w dół, jakby spodziewał się, że będę wyższa. – Kto pyta? – Przerażającym było to, że miał ich oczy. Te piękne oczy, niebieskie jak kwiat kukurydzy. Spoglądały z pomarszczonej i starej twarzy. Miał prawie sześć stóp wzrostu, a twarz była prosta i surowa, żadnych delikatnych kości, jak u chłopców. Tylko te oczy spoglądające z twarzy nieznajomego. To tak mną wstrząsnęło, że stałam tam gapiąc się przez chwilę, aż Buzz powiedział, Masz sądowy zakaz zbliżania się do chłopców. Nie możesz wejść do klubu nie naruszając go. Charon, Cerberus, zabierzcie stąd jego tyłek. Nie róbcie mu krzywdy, ale zabierzcie go. Dwóch wysokich mężczyzn chwyciło go za ramiona, podniosło i wyniosło za drzwi tak, że jego stopy nie dotykały podłogi.

Odwróciłam się do Buzza. – Czy często próbuje się tu dostać? -Kilka razy, zawsze gdy Harlow i Marlowe mają zaplanowany występ. Potrząsnęłam głową. – To takie… chore. Buzz przytaknął, potem wziął głęboki wdech i potrząsnął ramionami, jak ptak stroszący pióra. – Będę musiał porozmawiać z Clayem. -Porozmawiasz z nim, a potem przyślesz go do mnie, ponieważ ja też chcę z nim porozmawiać. Spojrzał na mnie. – Dobrze, ale Brandon zarezerwował ci krzesło na scenie i myślę, że będzie rozczarowany, jeżeli nie zdążysz choć na końcówkę przedstawienia. Zajęło mi chwilę, by przypomnieć sobie, że Brandon to sceniczne imię Nathaniela. – Och. Tak. Przepraszam. Rozkojarzyłam się. -Fakt, że ta kupa gówna próbuje dostać się tu i oglądać jak jego synowie się rozbierają, mnie również rozstraja. Przytaknęłam. –Taaa. -Requiem zabierze cię na twoje miejsce. Baw się dobrze. Wampir znalazł się nagle przy moim łokciu, a ja pozwoliłam mu przeprowadzić się przez tłum, ale moje oczy były cały czas na drzwiach. Czego Anthony Dietrich chciał od Gregorego i Stephena? Czego mógłby chcieć po tylu latach? Byli zbyt dorośli by interesował się nimi pedofil, prawda? Wpadłam na krzesło i musiałam przeprosić kobietę, która tam siedziała i zwracać więcej uwagi na to, co znajdowało się przede mną, niż za mną. Warto było zwrócić na to uwagę. Nathaniel był na scenie. Nie wiem czego oczekiwałam. Wiedziałam, że się rozbiera. Wiedziałam, że występuje. Ale nigdy nie widziałam jak to robi. Nie chodziło o to, że Nathaniel był nieśmiały. Ale był cichy, delikatny. Osoba na scenie nie była taka. Skradał się, kroczył dumnie i tańczył. To było podobne do tego, czego mnie nauczył. Poruszał się w rytm muzyki. Ale to było prawdziwe. On rzucający się po scenie, wyskakujący w powietrze i spadający w dół. Każdy ruch płynny i pełen wdzięku. I niesamowity. Był ubrany w kremowe stringi, które pozostawiały jego tyłek nagi i przylegały ściśle z przodu tak, że wypełniał ubranie i znałam go dość dobrze by wiedzieć, że już był podekscytowany. Że lubił to co robił. Jego oczy błyszczały, jego twarz lśniła gwałtowną radością. Rzucił się w powietrze i znów wylądował podparty na ramionach. Widownia krzyknęła.

Requiem obniżył mnie do krzesła na scenie i zanim na nim usiadłam podniósł znaczek “zarezerwowane” z siedzenia. Zapomniałam wygładzić spódnicę, gdy siadałam na chłodnym krześle. Musiałam wstać trochę by wygładzić ją, by nie położyć moich nagich krągłości na krześle, na którym ktoś mógł usiąść później. Po prostu grzeczność. Moje oczy przez cały czas były utkwione w scenie. Nathaniel zrobił pompkę, po czym jego biodra opadły niżej, a jego ciało podniosło się. I wykonał ruch, który wyglądał, jakby pieprzył scenę. I w tej samej chwili wykonał kolejny ruch, jakby fala przeszła od jego głowy po stopy. Znów i znów, aż kobiety na widowni prawie dostały histerii. Kobieta dwa krzesła po prawej zdejmowała swoją bluzkę, pokazując mu piersi. Przeczołgał się po scenie w ten sposób, w jaki robią to łaki, jakby miał mięśnie tam, gdzie nie mają. To było wdzięczne i niebezpieczne. I niezwykle zmysłowe. Jakby zsuwał się na czworakach ku krawędzi sceny. Patrząc na niego od tyłu, gdy miał tak ściśnięte nogi, wydawał się być nagi. Położył głowę na podłodze i kucyk jego kasztanowych włosów rozlał się wokół niego jak płaszcz. Pozostał w tej pozycji przez chwilę tak zwinięty, że wydawał się strasznie nagi. Wtedy mięśnie drgnęły i jego głowa podniosła się. Włosy rozlały się w powietrzu tak jak lśniący kolorowy spray, dopóki nie opadły na jego plecy i zdałam sobie sprawę, że miał je związane w wysoki, ścisły kucyk. Jego włosy tańczyły i podskakiwały razem z nim. Użył ich jak części kostiumu, by się ukryć, by tylko przez nie prześwitywało jasne ciało tak, że gdy obracał się, jego włosy były przedstawieniem same w sobie. Po czym zaczął znów zmysłowo się czołgać po scenie, a ludzie zaczęli wkładać pieniądze za pasek jego stringów. Był już stożek monet na drugim końcu sceny, jakby już wcześniej świetnie sobie radził, ale dopiero teraz pozwalał im kłaść pieniądze tak blisko jego ciała. Jedna z kobiet pociągnęła za stringi ściągając je z jego ciała, ale on chwycił jej rękę tuż przed sobą, by się ukryć. A ja prawie wstałam. Prawie pobiegłam mu na ratunek, ale on nie potrzebował ratunku. Pocałował ją, a ona pozwoliła mu zabrać rękę od jego ubrań i usiadła z powrotem. Żartował sobie, beształ i przepłynął pomiędzy ich rękami jak umięśniona woda. Zawsze był dość blisko, ale nigdy tam, gdzie mogłyby go dotknąć. Jakby sięgały tam gdzie nie powinny. Obserwowałam inne kobiety i jednego z mężczyzn. I poczułam coś. Pożądanie. Myślę, że to pożądanie, ale to było tak, jakby pożądanie było na tyle stałe, bym mogła je chwycić w powietrzu i owinąć wokół ciała jak płaszcz. Głos Jean-Claude’a wyszeptał w mojej głowie. – Ma petite, czy chcesz wiedzieć jak żywić się ich pożądaniem, jak żywić się bez dotykania?

-Wiesz że chcę. - Wyszeptałam. I to było jak wcześniej z Primo. Jakby wstąpił w moją skórę tak, że nagle wiedziałam to, co on wiedział. Wiedziałam jak otworzyć się i owinąć tym cienkim powietrzem. TO nie było jak oddychanie. To nie było jak żywienie się wtedy, kiedy kogoś dotykałam. To było bliższe dosłownemu sięgnięciu w powietrzu metafizyczną ręką i przyciągnięciu pożądania garściami, i wciągnięcie ich w siebie. To było dziwne odczucie, jakby pożądanie było jedwabiem i satyną, a ja wciągałam je w siebie. Jakby jedwabne szale mogły przeniknąć pory mojej skóry. To było prawie bolesne. Głos Jean-Claude’a w mojej głowie powiedział. – To nie będzie takie nieprzyjemne, kiedy już nabierzesz wprawy. -To wydaje się okropne. -Ale się pożywiasz? – Zapytał. Musiałam nad tym pomyśleć, ponieważ cała moja uwaga była skupiona na tym, jak dziwnie było zbierać żądzę od nieznajomych i skupiać ją w sobie. Ale kiedy o tym pomyślałam, zdałam sobie sprawę, że się pożywiam. Byłam mniej zimna, ale… -Czy kiedykolwiek się nasyciłeś się w ten sposób? -To powstrzymuje mnie od głodu, ale to nie posiłek, nie. Nie wiedziałam co na to odpowiem, ale nagle przede mną pojawił się Nathaniel. Myślę, że powtarzał coś, co już powiedział, ale nie usłyszałam go za pierwszym razem. – Pytałem się, czy chcesz się zabawić z kotkiem? Jean-Claude zniknął z mojej głowy i przestałam się żywić z widowni. Wszystko się wyciszyło. Wszystko poza lawendowymi oczami gapiącymi się na mnie z krawędzi sceny. Jego ręka była wyciągnięta. Kobiece głosy wołały: - Ja nie jestem nieśmiała… wybierz mnie, jeżeli ona nie chce. Brandon, Brandon, ona ciebie nie chce, ale ja tak… Położyłam swoją dłoń w jego, ale zrobiłam minę by pokazać, jak spięta przez to się czułam. Nie lubiłam tańczyć tam, gdzie mogli mnie zobaczyć nieznajomi, czy nawet przyjaciele. Bycie zaciągniętą na scenę w klubie ze striptizem, było poza moją strefą komfortu. Do tej chwili naprawdę nie pomyślałam, co będzie znaczyło oznaczenie go. Na scenie, przed ludźmi. Blee! Zachwiałam się wchodząc na scenę, ponieważ pamiętałam jak krótką miałam spódniczkę i nic pod nią, więc wchodziłam na scenę prawie jak dama. Problemem było to, że scena znajdowała się za wysoko od podłogi, by zrobić to jak dama, więc zachwiałam się, a on złapał mnie i spojrzał na mnie. To spojrzenie dało mi ostatnią szansę odmowy. To spojrzenie

mówiło, że jeżeli nie mogę tego zrobić, to mam sobie odpuścić. On by to zrobił. Cóż, ale też wiedziałam, że jeżeli nie będę to ja, to będzie to ktoś inny. Prawdę mówiąc nie byłam pewna jak się poczuję oglądając go z inną kobietą. W zasadzie pomyślałam, że mój pobyt na scenie będzie mniejszym złem, niż obserwowanie jak ktoś inny rzuca się na Nathaniela. I to samo w sobie mówi jak zostały popieprzone moje priorytety. Wniesiono krzesło na scenę, a ja tego nie zauważyłam. Pieniądze zniknęły z jego stringów. Myślę, że położył je na kupce na końcu sceny. Tego też nie widziałam co oznaczało, że przegapiłam fragment przedstawienia, gdy pożywiałam się widownią. Poprowadził mnie do krzesła i posadził mnie w nim sprawnym ruchem ręki. Spojrzałam na niego i wiedziałam, że wyraz mojej twarzy był podejrzliwy. Mówił wyraźnie: „Co ze mną robisz?” Zaśmiał się i to był ten głębokogardłowy śmiech, który zmienił jego twarz z przystojnej w coś młodszego. Bardziej niewinnego, z braku lepszego słowa. Ceniłam ten śmiech, ponieważ nie słyszałam go często. Jeżeli ja siedząca tutaj sprawiłam, że czuł się dobrze, to nie mogło to być coś złego. Położył rękę na tyle krzesła po jednej stronie moich ramion pochylając swoją twarz bardzo blisko mojej. Mogłam dostrzec eyeliner wokół jego lawendowych oczu i teraz zdałam sobie sprawę, że była tam też masakra. Nie za dużo, ale jego oczy nie potrzebowały wiele, by zmienić się z pięknych w przerażająco cudowne. –Nie wolno ci mnie dotykać, a ja mogę mieć tylko ograniczony kontakt z tobą, ale twoje ręce muszą zostać na krześle przez większość czasu. – Jego usta pokazały cień uśmiechu, który błyszczał w jego oczach. Nie wiem co bym odpowiedziała, ponieważ zabrzmiała muzyka, albo może dopiero co się zaczęła, a on już tańczył. To było dość spektakularne z krawędzi sceny. Ale tak blisko, to zmieniło się ze spektakularnego we wprawiające w zakłopotanie. Nie miało znaczenia, że sypiałam z nim prawie każdej nocy, albo że widziałam go nagim więcej niż raz. To oznaczało tylko, że to było w miejscu publicznym, a ja nie wiedziałam co robić. Zaczął wić się wokół mnie nadal trzymając swoje ręce na krześle. Jego pierś była tak blisko mojej twarzy, że trudniej było nie dotknąć go moimi ustami, niż nie dotknąć w ogóle. Widziałam jak wcześniej używał swojego ciała, ale nie w ten sposób. Wyglądało to tak, jakby każdy mięsień od ramienia do pachwiny zdolny był poruszać się samodzielnie. A on używał ich wszystkich. To było niesamowite i gdybyśmy byli sami, powiedziałabym mu to. Ale tu i teraz tylko się zarumieniłam. Usiadł na moich kolanach otaczając swoimi nogami krzesło, jego ręce nadal spoczywały na oparciu. Jeśliby po prostu usiadł, mogłabym poradzić sobie z tym, ale

oczywiście tego nie zrobił. Swoimi biodrami zatoczył kółko na moich kolanach, jakby chciał coś pobudzić. Ale ten ruch nie zatrzymał się tylko na biodrach. Tańczył całym swoim ciałem. Ruchy były mocniejsze, niż można było dostrzec z widowni. Takie, że nie mogło być żadnych wątpliwości, że to pantomima. Moja twarz była tak gorąca, że gdybyś dotknął mojej skóry, to by zapłonęła. Oparł się o moje włosy kryjąc tym samym moją twarz i wyszeptał. – Przestanę i wybiorę kogoś innego, jeśli to dla ciebie zbyt wiele. Podniosłam się wystarczająco, by spotkać jego oczy. – Wybierzesz kogoś innego? – Zapytałam. -Przedstawienie się nie zmieni. – Wyszeptał. – Tylko osoba na scenie. – Uśmiech zniknął z jego oczu. Znów był poważny. Albo ja zabiłam uśmiech na jego twarzy, albo zrobiło to moje zażenowanie. Boże. Dotknęłam jego twarzy, otaczając krawędzie jego policzków moimi dłońmi. Spojrzałam w te jego tak nagle poważne oczy, podczas gdy wokół nas pulsowała muzyka. W tamtej chwili nie było tłumu. Nie było nic poza jego twarzą i moją decyzją. Zapomniałam o ludziach. Zapomniałam, że mogłabym być zażenowana. Zapomniałam o wszystkim za wyjątkiem tego, że pragnęłam aby znów się uśmiechnął. -Nie. Nie wybieraj nikogo innego. Postaram się. Naprawdę spróbuję. Posłał mi przebłysk uśmiechu, jaki wiedziałam, że od niedawna ma i opadł na kolana przede mną. Jego ręce lekko bawiły się na moich kolanach i zaczął rozsuwać moje nogi nadal tańcząc do muzyki, nawet będąc na kolanach. I dostrzegł problem, zanim zrobiła to reszta widowni. Wepchnął swoje ciało między moje kolana i pochylił się wystarczająco, by powiedzieć. – Nie masz nic na sobie. Musiałam się uśmiechnąć widząc te zaskakujące zażenowanie na jego twarzy. Miło było wiedzieć, że coś może go zawstydzić. – Nie. – Powiedziałam. Znów się uśmiechnął i uniósł na kolanach. Jego ręce ponownie znalazły się na oparciu krzesła. Przysunął się do mnie nie dotykając, ale to musiało wyglądać mocniej dla publiczności, ponieważ zaczęli wyć i krzyczeć oraz rzucać pieniądze na scenę. Nie tyle obniżył się, co z gracją spłynął w dół, jak to tylko potrafili zmiennokształtni, kiedy tylko chcieli. Zatrzymał się kładąc swoją twarz na moich kolanach, rozciągając materiał mojej spódnicy. Jego tułów zakrywał resztę mnie przed wzrokiem publiczności. Spódniczka podsunęła się na tyle, że wszyscy wiedzieli, że miałam czarne pończochy z koronkowymi

wykończeniami. Jego ręce przejechały w górę moich pończoch zaczynając od kolan, przez uda, aż jego palce dotknęły skraju koronki. Jego palce głaskały koronkę, bawiły się nagą skórą moich ud. Odwrócił głowę na moich kolanach na tyle, żeby jego usta były wystarczająco blisko moich nagich ud i pocałował ich wnętrze. To jedno, małe dotknięcie sprawiło, że zadrżałam. Z westchnieniem zamknęłam oczy. Podniósł się, gdy moje oczy wciąż były zamknięte. Rękoma złączył moje kolana, więc kiedy się poruszył, nie mignęłam nikomu niczym niestosownym. Tańczył za mną i niespodziewanie jego włosy otoczyły moją twarz i ciało niczym kasztanowy wodospad. Nagle zatonęłam w waniliowym zapachu jego włosów. Wirował wkoło mnie, dotykał tylko swoimi włosami. Nagle wziął moje ręce w swoje i mocno, szybko wyciągnął mnie z krzesła tak, że zderzyłam się z jego ciałem. To było jak figura taneczna, tylko że zrobiona z większa siłą niż wtedy, gdy chcesz by twój partner stał na stopach. Gdyby mnie nie złapał, mogłabym upaść. Ale jego ciało tam było, a moje ręce znalazły się na nim. Nie mogłam temu zapobiec. Ja tylko chwyciłam się jego ramion i klatki piersiowej, ale ten widok spowodował więcej pieniędzy i zwiększył szał kobiet zgromadzonych pod sceną. Jego druga ręka przesunęła się na tył mojej spódnicy i obciągnęła ją w dół. Jednak uczynił to tak, że wyglądało, jakby robił coś zupełnie odwrotnego. Cokolwiek myśleli, że robi, podobało im się to. Muzyka zwolniła, zmieniła się i niespodziewanie zaczął ze mną tańczyć. To było prawie jak walc i zrobił trzy szybkie obroty wokół sceny i znowu znaleźliśmy się przy krześle. Użył mojej ręki by oderwać mnie od jego ciała i ustawić twarzą do krzesła. Położył moje ręce na zaokrąglonym oparciu, a następnie przycisnął swoje ciało do mojego tak mocno, jak tylko mógł. Był wystarczająco blisko, bym czuła jego naprężone ciało naciskające na tył mojej spódnicy. Wyszeptał w moje włosy. – To byłoby łatwiejsze, gdybyś nosiła bieliznę. Zaczęłam się obracać i miałam spytać, co byłoby łatwiejsze, ale przycisnął moje ręce swoimi, uwięził je na oparciu krzesła i nagle zaczął wpychać tą napiętą część ciała w mój tyłek. Mogłabym powiedzieć, że już wcześniej mieliśmy pantomimiczny seks, ale myliłabym się, ponieważ dopiero teraz to robił.

Pchnął w tył mojego ciała trzymając mnie w potrzasku jego rąk i krzesła, wyginając swoje ciało do mojego. Z moimi złączonymi nogami nie ocierał się o nic, co Requiem mógł wcześniej zranić. Z moimi złączonymi nogami kąt, który teraz mieliśmy, byłby zły, gdybyśmy chcieli uprawiać seks. Ale to nie o tym miało być to show. Jak powiedział kilka godzin wcześniej, to była tylko iluzja, złudzenie, które mogliśmy im dać. Złudzenie, które można przywołać na scenie na oczach wszystkich. Stringi Nathaniela były wykonane z satyny, ale to co znajdowało się pod tym było twarde i jędrne. I wszystko o czym mogłam myśleć to to, co wydarzyło się wcześniej w moim biurze. O tym uczuciu jego we mnie, takim rzeczywistym. O nim wpychającym się we mnie tak daleko, jak tylko mógł, o nim ślizgającym się na przemian w moje ciało, uderzającym w to miejsce wewnątrz mnie. Takim ostrożnym, delikatnym, tak bardzo silnym, gdy poruszał się wewnątrz mnie. Wyobraźnia w tej chwili nie była moim sojusznikiem. Ponieważ pomiędzy jednym oddechem a drugim otaczały mnie wspomnienia i nagle to silne ciepło rozprzestrzeniło się z dołu, rozlało się po mojej skórze jak tańcząca gęsia skórka. Dostałam konwulsji przy krześle, ciele Nathaniela, które nadal pochylało się nade mną, a jego waga ujeżdżała mnie podczas spazmów, dopóki nie miałam orgazmu. Był mały, bez krzyku, drapania, tylko bezradne drgania i niewiele więcej z moich zwyczajnych zachowań. Wyszeptał przy mojej twarzy, jego oddech był prawie gorący. – Anita… Ale w następnej chwili coś poruszyło się za nami, poczułam ruch w powietrzu i doszedł mnie nieznany dźwięk i ostry odgłos, jakby coś ciężkiego uderzyło o ciało. Ciało Nathaniela zareagowało na to uderzenie, zadrżało prawie tak jak moje. Drugie uderzenie nadeszło tym razem ze słowami, głosem Jean-Claude’a. –Niegrzeczny kot, bardzo niegrzeczny kot. Z dala od niej niedobry kocie, z dala. Ciało Nathaniela odpowiedziało na każde uderzenie, prawie jak mini orgazm. Zacisnęło się wokół mnie, jakby uczucie mojego ciała obok niego, gdy Jean-Claude go chłostał, było czymś, czego nie chciał stracić. Ale Jean-Claude odciągnął go żartując i Nathaniel upewnił się, że moja spódnica była na miejscu, zanim pozwolił Jean-Claude’owi poprowadzić się po scenie. Pozostawiono mnie trzymającą się krzesła, o miękkich kolanach, że nie ufałam sobie na tyle, by się poruszyć. Jean-Claude trzymał w ręce krótki, zakończony wieloma ogonami bicz. Nathaniel szedł na czworakach i czołgał się po scenie, a Jean-Claude go uderzał. To była dziwna wersja dawnych pokazów treserów lwów poza tym, że krzesło tutaj służyło zupełnie innemu celowi.

-Jesteś bardzo niegrzecznym koteczkiem, bardzo niegrzecznym. Jak ukarzemy naszego niegrzecznego kotka? – Przez chwilę myślałam, że mnie o to pyta, ale tak nie było. Kobiety wokół sceny zaczęły krzyczeć. – Zwiąż go, zwiąż go, zwiąż go. Jean-Claude uśmiechnął się, jakby wcześniej nie przyszedł mu do głowy tak dobry pomysł. Na jego znak łańcuchy opadły z sufitu. Nie zauważyłam ich wśród kabli oświetlenia. Och, do diabła, nawet nie spojrzałam w górę. Dwóch kelnerów z nagimi torsami, noszących tylko skórzane spodnie, weszło na scenę i postawiło Nathaniela na nogi. Skuli jego ramiona rozszerzając je szeroko, rozkładając nadgarstki nad głową. Jean-Claude podszedł do mnie poruszając się tak, że jego biodra kręciły się bardziej niż powinny. Dotknął mojego ramienia i wyszeptał z uśmiechem, który nie pasował do słów. – Wszystko w porządku, ma petite? Przytaknęłam i wyszeptałam, ponieważ wiedziałam, że mnie usłyszy. – Przebłysk z przeszłości. -Nie taki silny jak te, które nasz Asher potrafi dać. Potrząsnęłam głową. -Interesujące. – Powiedział. - Czujesz się na tyle dobrze, by dokończyć pokaz? -Obiecałam to. Jego uśmiech się rozszerzył, a jego głos nagle wypełnił pokój radosnym dźwiękiem. – Teraz możesz pomóc nam ukarać naszego niegrzecznego kotka. Możesz zmusić go by zapłacił za to, na co sobie pozwolił. – Poczułam tylko cień tego, co robił widowni. Kiedy powiedział „ukarać” to było ostre smagnięcie na ciele; „niegrzeczny kotek” sprawił, że pomyślałeś o nieprzyzwoitych rzeczach; „zapłacić” i więcej pieniędzy spadło na scenę; „pozwolić sobie” miało lubieżny ton, który sprawił, że publiczność nerwowo zachichotała, jakby to o czym myśleli było gorsze, niż wszystko co dziś zobaczyli. Po porostu przytaknęłam i wzięłam jego rękę. Ten jeden dotyk był zarówno błędem jak i pomocą. Sprawił, że mniej drżałam, ale także otworzył mnie bardziej na niego. Dotykanie samej jego ręki było bardziej rozpraszające, niż dotykanie całych ciał innych mężczyzn. Poprowadził mnie odrobinę roztrzęsioną przez scenę, aż staliśmy za Nathanielem, patrząc na tył jego ciała. Jean-Claude puścił moją rękę i podeszłam do niego. Dotknął nagich pleców. – Możesz uderzyć go tutaj. - Jego ręka prześlizgnęła się z pleców Nathaniela na jego pośladki. - Albo tutaj. Był niegrzecznym kotkiem, ale nie chcemy zrobić mu krzywdy. Jest zbyt śliczny na to. Widownia zgodziła się z nim, w większości.

Jean-Claude podał mi bat. – Nie wiem jak używać bata. -Po pierwsze, co to jest, moje drogie? Większość kobiet wrzasnęła, - Pejcz! -A po drugie, to będzie moja przyjemność. - I to słowo prześlizgnęło się po mojej skórze i najwyraźniej po pozostałych kobietach też, skoro pisnęły. - By pokazać ci jak się tego używa. I każde jego słowo wydawało się mroczniejsze, sugerujące więcej niż powinno. Spróbował mi pokazać to po prostu używając go na Nathanielu. Sprawił, że ciężkie, skórzane końce migały na skórze Nathaniela. Nathaniel reagował na każde uderzenie z dreszczem, który przebiegał od jego palców do stóp i wszystkiego pomiędzy. Mogłam dostrzec dość jego twarzy by wiedzieć, że te zamknięte oczy i rozwarte usta nie były efektem bólu. Jean-Claude biczował Nathaniela, czy też chłostał go, dopóki jego skóra nie była różowa, a scena nie zapełniła się pieniędzmi u ich stóp. Nachylił się blisko twarzy Nathaniela i coś powiedział, Nathaniel mu odpowiedział, wtedy Jean-Claude odwrócił się do mnie. Podał mi pejcz ponownie. – Jest takim niegrzecznym kotkiem. Potrząsnęłam głową. -Powinienem pokazać jej jak to się robi? – Zapytał publiczność, a ona krzyknęła głośniej i żałowałam, że po prostu nie wzięłam tego przeklętego przedmiotu i nie spróbowałam, ale teraz było za późno. Włożył pejcz w moją rękę i przycisnął swoje ciało do moich pleców, z jedną ręką dookoła mojej talii, a drugą na ręce, w której trzymałam pejcz. To był sposób, w jaki lubieżni mężczyźni stają, gdy próbują nauczyć cię jak grać w golfa, albo podkręcać piłkę. Odchylił moje ramie w tył i spróbował zmusić mnie bym mocno uderzyła ciało Nathaniela, ale to nie wyszło mocno, raczej bez życia. -Musisz się odprężyć i pozwolić mi się tym zając, ma petite. – Na głos dla widowni powiedział. – Odpręż się, moja droga, odpręż się, a pokażemy mu ból i być może coś więcej. – To „być może” było jak obietnica w ciemności przy twojej skórze. Wypuściłam oddech, który wstrzymywałam i spróbowałam się odprężyć, co nigdy mi nie wychodziło najlepiej. Ale wiedziałam też, że jeżeli się nie odprężę, ta część przedstawienia potrwa dłużej, a ja pragnęłam by się zakończyła. To było poniżające, jakbym była dziewczyną, która nie potrafi podkręcić piłeczki bez pomocy. Dobrze, być może nie wiedziałam jak używać pejcza, ale naprawdę nie potrzebowałam aż tyle pomocy.

Wykonaliśmy kilka uderzeń, dość by Nathaniel drżał w łańcuchach. Wtedy Jean-Claude odsunął się ode mnie, pozostawiając pejcz w mojej ręce. – Daj niegrzecznemu kotu to, czego chce. – A to co powiedział nie było tym, co poczułam w umyśle, czy na skórze, czy w głębi mojego ciała. Kobiety wokół sceny i dalej w pomieszczeniu zaczęły wydawać ciche dźwięki. Cholera. Rzuciłam pejcz Jean-Claude’owi w ten sposób, w jaki rzucasz kij bejsbolowy, kiedy chcesz by ktoś go złapał. Złapał go za rączkę tak, jak się spodziewałam. – Wiem czego chce niegrzeczny kotek i zamierzam mu to dać. Kobiety wydały dźwięki “och” i “ach”, a kilka zawołało “dalej dziewczyno!” Jedna krzyknęła „szczęściara z tej suki!” Podeszłam do Nathaniela i stanęłam przed nim. Jego oczy były tylko odrobinę skupione. Podobał mu się pejcz. Teoretycznie wiedziałam, że tak będzie, ale widok jego twarzy to było coś innego. To kłopotało mnie i nie byłam pewna, czy było tym co martwiło mnie, czy też martwiło mnie to, że to było coś, co on tak bardzo lubił, a ja nie byłam pewna, czy będę chciała to dla niego zrobić. Pozwoliłam odejść wątpliwościom, ponieważ miałam zrobić coś, co mogłam zrobić i pragnęłam. I obiecałam. Spojrzałam na łańcuchy i po prostu nie byłam na tyle obeznana z nimi by to wiedzieć, więc zapytałam Jean-Claude’a. – Czy to się obraca? -Tak. – Odpowiedział. – Po co? -Ponieważ myślę że będą chciały zobaczyć jego twarz. Widowni się to spodobało i zaczęto wykrzykiwać więcej zachęt, ale ja ich nie potrzebowałam. Nie wiedziałam dlaczego, ale nagle byłam spokojna. Nie martwiło mnie, że byłam w miejscu publicznym, czy na scenie. Byłam bardzo spokojna wewnątrz umysłu, bardzo wyciszona. Kelnerzy odwrócili Nathaniela dookoła tak, że patrzył na widownię. Jego oczy wróciły do normalności. Mogłam zobaczyć odbicie jego twarzy w odległym szkle na ścianie. Nigdy naprawdę nie zauważyłam jak wiele bardzo lśniących powierzchni było wokół, aż do tej chwili, kiedy mogłam obserwować twarz Nathaniela i swoją. Chwyciłam jego kucyk, chwyciłam go i owinęłam go wokół ręki. Mocno, dość mocno, aż jęknął. Myślę, że widownia krzyknęła, ale dźwięk cichł, odsuwał się i pozostałam w studni ciszy, gdzie były tylko odgłosy oddechu Nathaniela i mojego. Przycisnęłam moje ciało do jego pleców, przyciągnęłam go do siebie tak, że jego tyłek napierał na mój brzuch, a moje piersi na jego plecy. Trzymałam w garści jego włosy i użyłam ich by uniemożliwić mu poruszanie się, przyciągając mocniej, gdy przeniósł ciężar ciała, aż

wreszcie wisiał bezwładnie, obawiając się poruszyć, niechętny do tego. Musiałam podnieść się na palce, by uzyskać kąt, jakiego chciałam w gładkim zagłębieniu jego szyi. Położyłam wolną rękę na jego piersiach trzymając nas ściśle przy sobie. Użyłam jego włosów by naprężyć jego szyję, by dała mi tyle tego delikatnego, gładkiego ciała, ile potrzebowałam. Jego oddech się nagle zmienił, przyśpieszył w oczekiwaniu. Polizałam jego szyję, szybkie muśnięcie językiem, a on westchnął. Polizałam mocniej i on zadrżał. Pocałowałam go w szyję, a on wydał cichy dźwięk, nie protestu, ale chęci. Otworzyłam usta szerzej i pozwoliłam by mój oddech dotknął jego skóry. I wtedy go ugryzłam. Nie było więcej gry wstępnej, czy innych gierek. Ugryzłam go. Wierzgał, nie mógł nic na to poradzić, I użyłam jego włosów w mojej ręce i mojego ramienia wokół jego ciała, oraz nacisku mojego ciała na jego plecy, by utrzymać go w miejscu. Poczułam jego skórę pod zębami, poczułam jego ciało w moich ustach, a pod nim ten szaleńczo bijący puls. Mogłam posmakować jego życia pod skórą, posmakować tego i wiedziałam, że to moje. Moje, gdybym go chciała. Moje, ponieważ część jego pragnęła je mi oddać. Uczucie tego ciała w moich ustach było prawie przytłaczające. Walczyłam by nie ugryźć głębiej i nie rozerwać tego ciała. Walczyłam, by nie wziąć wszystkiego co w tej chwili oferował. Ugryzłam znów, trzymałam go jak się wierzgał, trzymałam go jak jego nadgarstki szarpały łańcuchami, jak jego ciało zaczęło drżeć i wciąż zatapiałam moje zęby w tym ciele. Pierwszy smak krwi niczym sól i metal, i coś jeszcze słodszego wypełnił moje usta. I poczułam jak drży przy mnie, usłyszałam jak jęczy. I pożywiłam się, nakarmiłam ardeur, nie wiedziałam nawet, że to się działo. Żywiłam się jego krwią, jego ciałem, seksem, żywiłam się nim całym. Żywiłam się, a kiedy spojrzałam w górę znad jego ciała zobaczyłam odbicie moich oczu w lustrze. Czarne światło z odrobiną brązu, moje oczy tonęły w mocy. Odsunęłam usta. Nagle. I zobaczyłam na nich, na moim policzku lśniącą w światłach krew. Puściłam jego włosy, jego ciało i cofnęłam się wiedząc, że moje oczy wciąż były pełne tego mrocznego światła. Bałam się przez chwilę tego, co zrobiłam, ale dostrzegłam idealny odcisk moich zębów, jak krwawy naszyjnik na jego skórze. Nie przegryzłam jego tętnicy. Nie zraniłam go, nie bardziej niż tego pragnął. Jean-Claude stał tam przede mną. – Ma petite. – Wyszeptał. – Ma petite. – Ale wiedziałam o czym myślał, wiedziałam czego pragnął. Byliśmy związani mocniej niż kiedykolwiek wcześniej i to działało w obie strony. Mamrotał coś o tym jak się czuję, czy wszystko w porządku, ale nie o tym myślał. Nie tak naprawdę. - Powiedz czego chcesz, po prostu powiedz czego chcesz. – Powiedziałam.

Przestał próbować być ostrożnym i po prostu odpowiedział. – Pocałuj mnie. Podeszłam do niego i go pocałowałam. Całował mnie, jakby smakował mnie, jakby za pomocą języka, zębów i ust mógł osuszyć mnie z ostatniej kropli krwi Nathaniela i posmakować również mnie. Polizał moje podniebienie, a ja wydałam niski dźwięk w gardle. Jego oczy zapłonęły niebieskim blaskiem, gdyby tylko ciemna woda mogła mieć w sobie blask gwiazd. Ujrzałam przez moment moje własne oczy i były one pełne światła, oślepione ciemnością, z wyjątkiem tego, że nie byłam oślepiona, to było wszystko poza tym. To było tak, jakby być superświadomym wszystkiego wokół. Wiedziałam nagle, że tak długo jak to światło będzie trwać, każdy zmysł będzie intensywniejszy. Pamiętałam jak zastanawiałam się na cmentarzu, że kochać się w taki sposób albo byłoby najcudowniejszą rzeczą w świecie, albo doprowadziłoby cię do szaleństwa. Spoglądając w oczy Jean-Claude’a tonące w błękicie, byłam gotowa postawić na to pierwsze. -Musimy najpierw zająć się Nathanielem. – Powiedział, ale jego głos był zachrypnięty i niski z pożądania. Przytaknęłam. – Tak, najpierw Nathaniel. - A potem? – Zapytał. -Powiedz co masz na myśli. – Powiedziałam. Mój głos nie był tak zachrypnięty jak jego, ale i tak nie brzmiał całkiem zwyczajnie. - A potem w moim biurze jest kanapa.- Odpowiedział. - Myślałam o biurku. Spojrzał na mnie i nawet z tymi głębokimi oczami wyglądał bardzo męsko. – Oba odpowiadają mi, ale ponieważ to ty będziesz na dole, wybór należy do ciebie. -Ja będę na dole? – Zrobiłam z tego pytanie. Przytaknął. –Tak. -Dlaczego? -Ponieważ tego chcę. -Dobrze.

Rozdział 44 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Ultraska Nathaniel był wyczerpany tej nocy, nie będzie już żadnego przemieniania się w lamparta. Był ledwie przytomny tak, jak po wspaniałym seksie. Kilku klientów narzekało, ale niewielu. Większość uważała, że dostali przedstawienie warte ceny wstępu. Zanieśliśmy Nathaniela do miejsca, które striptizerzy nazywali cichym pokojem. Miał on przesadnej wielkości kanapę, koce, przyćmione światło i był ,dokładnie tym, na co wskazywała nazwa. Cichy pokój, gdzie możesz się albo przespać, albo zebrać się w sobie, jeżeli coś pójdzie nie tak. Były i mniejsze pokoje, gdzie mogłeś zapłacić za prywatny taniec, ale to nie był jeden z nich. To był bardziej pokój przeznaczony do odpoczynku, gdy byłeś zmęczony, albo musiałeś przeczekać przemianę. Pogłaskałam Nathaniela po włosach i zapytałam. – Wszystko w porządku? Ledwie otworzył oczy i uśmiechnął się do mnie. Nigdy nie widziałam jego twarzy tak zadowolonej. – Tak. Bardzo. Tak. Powiedziałam mu aby cieszył się przyjemnością i pozostawiłam Requiem przy drzwiach, ponieważ Nathaniel był pod moją opieką, a ja planowałam być przez chwilę zajęta. Moje oczy zbladły do normalnych, zanim zeszłam do korytarza prowadzącego do biura Jean-Claude’a. On zatrzymał się w połowie korytarza i zawołał za mną. – Dokąd idziesz, ma petite? Zatrzymałam się przy drzwiach i spojrzałam na niego. – Do twojego biura. - Twój nastrój się ostudził i moce cię opuściły.- Próbował być całkowicie neutralny, ale odrobinę mu się to nie udało. Otworzyłam drzwi wciąż patrząc na niego. – Wejdź do biura, Jean-Claude i zamknij drzwi. – Nie czekałam, aby zobaczyć co zrobi. Przeszłam przez drzwi zostawiając je otwarte za sobą. Podeszłam do biurka i wskoczyłam na nie. Mogłam spróbować być bardziej subtelna, ale było późno i ani odrobinę się tak nie czułam. Postawiłam buty na biurku, rozsunęłam nogi i pozwoliłam spódnicy podjechać w górę tak daleko, jak tylko chciała. To było wybitnie zdzirowate, ale wyraz jego twarzy jak wszedł przez drzwi sprawił, że byłam zadowolona, że to zrobiłam. Pochylił się przy drzwiach i zamknął je, rozpinał swoją kurtkę jak szedł przez pokój. Zsunęłam skórzaną kurtkę i rzuciłam ją na podłogę. Jego kurtka też znalazła się na podłodze,

biały puszysty krawat rozwiązany tak, że było widać jego bladą szyję. Zsunęłam z ramion kaburę, ale pasek był tylko częściowo rozpięty, kiedy on zdjął koszulę przez głowę i był nagi od pasa w górę. Kończyłam rozpinać pasek, ale on był już przy biurku, zanim go zdjęłam, ześlizgując naramienną kaburę i kładąc pistolet i całą resztę obok mnie na wielkim czarnym lakierowanym blacie. Podniosłam się na kolana na biurku i osunęłam się na jedwabne mięśnie i linie jego klatki piersiowej, dłońmi, palcami i ustami. Lizałam bliznę w kształcie krzyża. Wzięłam jeden sutek, a potem drugi do ust. Przesuwałam po nim językiem, ssałam go. Używałam rąk by zebrać ciało jego torsu tak, że mogłam wsunąć więcej jego sutka do ust, więcej jego piersi. Dopiero, gdy ledwie mogłam zamknąć usta wokół tego przygryzłam, aż on jęknął, a jego ręce odnalazły moją twarz, odciągnęły mnie od jego ciała, do jego ust. Całowaliśmy się tak jak na scenie, jakbyśmy eksplorowali każdy cal językiem, ustami, zębami. Odsunął się od pocałunku, a jego oczy zapłonęły błękitem. Moje były nadal moimi własnymi, ale nie dbałam o to. Jego ręce znalazły moją koszulę, a on zdjął ją ponad moją głową i pochylił się nade mną całując w dół linię mojej szyi, moje ramiona, oraz wzgórki moich piersi, gdy wyślizgnęły się one z czarnego koronkowego stanika. Wsunął swoje dłonie do mojego stanika i wyciągnął moje piersi na wierzch tak, że opierały się na fiszbinach tak, jakby były one czarną ramą dla bladych półkul moich piersi. Przeszedł na kolana i przysunął mnie do krawędzi biurka tak, że mógł przebiegać językiem po moich piersiach. Pstrykał nim przy moich sutkach szybko i delikatnie, i wilgotnie, dopóki nie wydałam cichego dźwięku. Zamknął swoje usta wokół mojej piersi i wciągnął tak wiele, jak tylko dał radę pomiędzy kły bez skaleczenia mnie. Ssał. Mocno. Coraz mocniej, przesuwając językiem wzdłuż mojego sutka i wciągając coraz bardziej moją pierś, zanim nie doprowadził mnie do miejsca, w którym to czuło się tak bardzo dobrze, ale mogłam poczuć jak bardzo był ostrożny. To nie był pierwszy raz, kiedy zabawiał się ze mną tak jak teraz, ale to był pierwszy raz, kiedy wiedziałam, że to był dopiero początek tego, czego pragnął. To nie było jak telepatia, czy obraz w mojej głowie. Po prostu wiedziałam. Wiedziałam co pragnął zrobić. I z czym walczył, by tego nie zrobić. - Weź moją krew. – Powiedziałam. Zwrócił na mnie oczy tak, że mógł zobaczyć moją twarz. - Ugryź mnie, wiem od jak dawna pragnąłeś to zrobić. Jak bardzo byłeś ostrożny. Zatrzymał się i wypuścił moją pierś powoli, ostrożnie. Powiedział – Ma petite, jesteś pijana nowymi mocami, ale jutro w nocy nie będziesz.

Potrząsnęłam głową. – Pozwól mi poczuć jak to jest kiedy rozciągasz mnie w swoich ustach i weźmiesz tylko odrobinę krwi. Nie mówię, że ta cała akcja spodoba mi się, ale mówię że jestem chętna spróbować odrobinę, aby zobaczyć czy polubię to bardzo, czy też nie. Spojrzał na mnie dziwnie podejrzliwie i zdałam sobie sprawę, że to jest mój wyraz w jego oczach, bardziej niż jego, jakbym nauczyła go tego spojrzenia, tej ostrożności. - Daje ci moje słowo, że nie ukaże cię za nic, czego zgodzę się spróbować tej nocy. Odrobina krwi dziś wieczorem, tylko odrobina, lekkie skaleczenie, tylko na spróbowanie. – Pochyliłam się w kierunku jego twarzy. – Wiem, że pragniesz pożywić się stąd, teraz. Nigdy mi tego nie powiedziałeś. - I nigdy bym tego nie uczynił, ma petite, pozwalasz mi wziąć krew tak rzadko, że nigdy bym nie śnił zapytać o taką swobodę. Jeżeli nie chcesz dzielić się swoją szyją, jakże mógłbym pomyśleć, by poprosić o bardziej delikatne części ciała? - Oferuję to teraz. Wzięłabym mnie za słowo, gdybym była tobą. Kto wie, czy zaoferuję to kiedykolwiek znów, jeżeli powiesz teraz nie. – Spoglądałam w jego twarz z odległości cala i pozwoliłam mu dostrzec, że nie było tam żadnego konfliktu, żadnych wątpliwości, tylko gotowość. Gotowość by spróbować. - Co w ciebie wstąpiło, ma petite? - Ty, ty wstąpiłeś we mnie, albo chcę aby tak się stało. Chcę mieć ciebie w sobie JeanClaude, chcę cię w sobie. Chcę, abyś położył mnie z powrotem na biurku, z nagimi piesiami i z twoim śladami na nich. Chcę, abyś wchodził we mnie i patrzył jak krew płynie z rany, jaką zrobiłeś. Chcę, abyś patrzył jak krew płynie szybciej i szybciej, gdy będziesz mnie pieprzył. - Powtarzasz moją fantazję, ma petite, czyżbym przejął nad tobą kontrolę? - Nie sądzę. – Powiedziałam, ale nawet myśl o tym nie wywołała we mnie paniki. – Tylko odrobinę dziś w nocy, Jean-Claude, tylko małe skaleczenie. Sięgnął za moje ciało i zajęło mi to sekundę, aby uświadomić sobie, że odpina mój stanik. Zsunął go z moich ramion w dół po moich rękach i pozwolił mu spaść na podłogę. Spojrzał na mnie i jego oczy już nie podniosły się wyżej niż nad moje piersi. Nareszcie nie miałam nic przeciwko temu. Zebrał moje piersi w dłonie, delikatnie, w nabożnym skupieniu i położył najlżejszy pocałunek na każdej z nich. Podniósł oczy na mnie, które wróciły z powrotem do jego normalnego koloru nieba o północy tak, jak tylko jego oczy mogły się stać ludzkie. – Jesteś tego pewna, ma petite, jesteś pewna? Przytaknęłam. – Tak, och, tak.

Ujął moją prawą pierś w swoją rękę, potem wziął sam koniuszek do swoich ust, szybkie pociągniecie ust nad moim ciałem. Ssał i pociągał, dopóki mój sutek nie był sztywny i napięty pod jego dotykiem. To przyśpieszyło mój oddech, przyśpieszyło moje tętno. Podniósł wzrok, aby zobaczyć moją twarz i cokolwiek tam dostrzegł upewniło go, ponieważ pociągnął szybko i mocno sprawiając, że jęknęłam. Wtedy pociągnął powoli, tak powoli, więcej i coraz więcej mojej piersi do swoich ust. Nigdy nie brał tak wiele naraz, ponieważ aby to zrobić, ryzykował przelanie krwi. Jego usta były tak ciepłe, tak wilgotne. Mocny nacisk jego zębów był tak odległy, jak tylko dal radę to zrobić, wciąż trzymając mnie w swoich ustach. Użył swoich dłoni aby pomóc swoim ustom rozlać się tak ostrożnie nade mną. Jego oddech był jak gorąco przy mojej skórze. Odsunął się ostrożnie ode mnie, jego usta ześlizgnęły się z powrotem, dopóki nie było tam dużo mniej ciała pomiędzy nimi. Wrócił do bezpiecznej ilości, jaką miał wcześniej. Wyciągnął tylko końcówkę mojej piersi ze swoich ust i ssał. Ssał i ciągnął, i skręcał, i ssał, dopóki nisko w gardle nie wydałam cichych dźwięków. Ścisnął moją pierś w swojej dłoni, ścisnął ją i przesunął oczy, by obserwować moją twarz. Kiedy nie kazałam mu przestać, ścisnął mocniej, mocniej, aż poczułam jakby próbował zgnieść moją pierś swoimi palcami. To bolało, naprawdę bolało, ale to wszystko było zmieszane ze ssaniem i ciągnięciem mojego sutka, że to nie bolało. Nie naprawdę. W rzeczywistości to było przyjemne, bardzo przyjemne. Z moich ust wydobył się dźwięk, który był prawie jękiem. – Tak, proszę, proszę, tak. Zwrócił swoje oczy znów, by obserwować moją twarz i było coś w tych oczach, pewna wiedza czy ostrzeżenie i nagle ugryzł, nie tak mocno jak to widziałam w jego myślach, ale odrobinę. Pozwolił końcówce tych ostrych kłów skaleczy moją pierś jak ssał ją, jak ściskał ją dłonią. To było ostre, ale to nie bolało. To było zagubione w innych wrażeniach. Jego ręka ściskająca tak mocno, jego usta ssące tak mocno, lekkie ugryzienie kłów było niczym w porównaniu z całą resztą. Pozwolił by jego usta ześlizgnęły się z mojej piersi, dopóki tylko sutek nie został uwięziony pomiędzy jego zębami. Ale tam na wzgórku mojej piersi były dwie purpurowe krople. Kiedy je obserwowałam, zaczęły się ześlizgiwać w dół po mojej skórze. Pociągnął mój sutek raz za razem i oboje obserwowaliśmy dwa cienkie ślady czerwieni ześlizgujące się po mojej skórze. Pociągnął mój sutek tak mocno i tak długo że zapłakałam. – Wystarczy, wystarczy. Wycofał się delikatnie i ukląkł na moment obserwując kolory na mojej skórze, nie tylko krew, ale też ślady po jego palcach. One zbladły, ale te dwie linie krwi nie. Spływały w dół

po mojej skórze i jak czucie wróciło do moich piersi, łaskotały. Uczucie tych małych ślizgających kropel, widok jak spływają po skórze sprawił, że zadrżałam. Przesunął dłońmi po wnętrzu moich ud i jak tylko jego palce musnęły pewne miejsce, wydałam prawdziwy dźwięk bólu. – Żadnych robótek ręcznych tej nocy. Zmarszczył brwi. – Jesteś ranna? Wyjaśniłam tak krótko, jak tylko było to możliwe. – Powiedzmy, że ardeur wymagało nakarmienia, a Requiem był dżentelmenem. Myślę, że oboje bylibyśmy mniej obolali, jeżeli byłby dżentelmenem w mniejszym stopniu. Wyglądał na zmieszanego. - Wyjaśnię ci wszystko ze szczegółami, ale później, proszę Jean-Claude. Zdejmij spodnie, miałam już takie skórzane spodnie blisko i intymnie, bardziej niż jestem w stanie to dziś znieść. Chcę cię zobaczyć nago. Zsunął buty i skórzane spodnie z wypraktykowaną łatwością kogoś, kto nosi takich wiele. Widziałam go nago więcej razy niż mogłam teraz zliczyć, ale nigdy nie przestał zadziwiać mnie swoim pięknem. Idealny to było jedyne słowo, jakie miałam dla niego. Biały i blady. I idealny, jakby ktoś mógł wyrzeźbić chłodny biały marmur i tchnąć w niego życie. I ślad rumieńca, koloru w jego pachwinie, gdzie usiadł prosty, sztywny i gotowy. Włosy, które prowadziły od delikatnego zagłębienia jego pępka w dół do jego pachwiny, były czarne jak loki, które spadały wokół jego ramion. Te czarne, zupełnie czarne włosy, tak nierzeczywiste przy jego jasności. Powinny być delikatniejsze słowa na to, czego pragnęłam, ale wszystko o czym mogłam myśleć, to było jak bardzo pragnęłam go wewnątrz mnie. Jak bardzo pragnęłam, by zanurzył ten lśniący kolor wewnątrz mojego ciała. – Pieprz mnie. – Powiedziałam, ponieważ kochaj się, nie było tym, co miałam na myśli. Pragnęłam seksu, który pasowałby do tego, co zrobił z moimi piersiami. Chciałam seksu, który pasowałby do krwi spływającej w dół po mojej skórze. - Pieprz mnie. Pochylił się nade mną i zlizał krew z mojej klatki piersiowej. Nie szybkim liźnięciem, ale sztywnym, wolnym ruchem swojego języka, jakby nigdy nie smakował niczego tak dobrego i nie chciał stracić najmniejszej kropli. Wykonywałam małe bezgłośne dźwięki i wierciłam się na biurku, zanim podniósł twarz i pokazał mi oczy, które tonęły w błękitnym ogniu. Wyszeptałam. – Proszę, Jean-Claude, proszę.

Zrobił to, co widziałam w jego myślach. To, co zaoferowałam. Położył mnie z powrotem na biurku i przysunął moje biodra do samego końca drewna. Moja spódnica całkowicie zawinęła się wokół mojej talii, tak jak pasek. Wciąż miałam na sobie samonośne pończochy, buty i nic więcej. Użył rąk by rozsunąć moje nogi i wtedy przysunął się do mnie, jego koniec prześlizgnął się przy moim wejściu. - Jesteś wilgotna, ale wciąż ciasna. - Pieprz mnie. – Powiedziałam. – Proszę, po prostu to zrób, proszę, proszę, proszę, proszę… Gdzieś w trakcie ostatniego proszę zaczął wsuwać się we mnie. Byłam ciasna, tak ciasna i tak wilgotna. Innej nocy poprosiłabym o więcej gry wstępnej, aby sprawić by ta straszna ciasność minęła, ale dziś w nocy chciałam poczuć go wpychającego się we mnie. Pragnęłam poczuć go zanurzającego się wewnątrz mnie. Wsunął się pomiędzy moje nogi, używając swoich bioder i nóg by wejść we mnie. To był ten moment, zbyt ciasny i pod naciskiem tego zaczęłam wierzgać. Nie wierzgać, aby uciec, ale wierciłam się, ponieważ nie mogłam na to nic poradzić. Moje ręce i ramiona przesuwały się po biurku i zrzucały wszystko w zasięgu, włączając w to moją broń. Pragnęłam czegoś miększego w dotyku, czegoś do drapania i trzymania, ale nie było nic takiego, tylko chłodne drewno biurka i to nie było tym, czego pragnęłam dotykać. Kiedy był już tak głęboko we mnie, jak tylko dał radę, zaczął się wysuwać. Powoli, jakby moje ciało próbowało zatrzymać go i być może tak było. Wysunął się powoli i wtedy zaczął znów wsuwać się. Tak powoli. Jeżeli by się nie pośpieszył, nie byłabym już ciasna ani chwili dłużej. Pragnęłam poczuć go wsuwającego się na siłę w moje ciało i mogliśmy to stracić, jeżeli nadal byłby tak delikatny. - Pieprz mnie Jean-Claude, pieprz mnie, dopóki jestem ciasna. - To będzie bolało. - Chcę aby bolało. Spojrzał na mnie, po czym chwycił moje biodra w dłonie, pozwolił mi poczuć tą nieziemską siłę i zrobił to, o co prosiłam. Wszedł we mnie i wyszedł tak szybko, jak tylko był w stanie. To bolało i nie byłam na to gotowa. I to było dokładnie tym, czego pragnęłam. Wszedł we mnie tak głęboko i mocno jak tylko mógł tak, że siła uderzenia naszych ciał wycisnęła chrząknięcie z mojego ciała i dźwięk, jakiego nigdy wcześniej nie słyszałam z jego ust. Uwięził moje biodra pod siłą swoich dłoni i wepchnął się we mnie, zwalczył tą ciasność mojego ciała, jakby przebijał moje ciało, tworząc nowe wejście, ponieważ to jedno nie było wystarczająco szerokie.

Krew płynęła przez moją klatkę piersiową w rozszerzających się liniach, gdy moje serce biło szybciej i moja krew pompowała się z tych dwóch maleńkich ranek. Krew wyglądała tak czerwono, tak czerwono na tle bieli mojego ciała. Podniósł moje nogi tak, że moje stopy znalazły się przy jego twarzy. Chwycił moje biodra i przesunął mnie dalej w dół biurka, bliżej swojego ciała. Użył swego ciężaru, by przycisnąć moje nogi nad moim ciałem tak, że zmienił kąt we mnie, czyniąc go głębszym, ostrzejszym. Jęknęłam. Przesunął swoje dłonie do mojej talii i przyciągnął mnie bliżej swojego ciała, i pociągnął moje nogi w dół tak, że byłam prawie zgięta w pół. Robiliśmy delikatniejszą wersję tego i on wiedział, że byłam wystarczająco giętka na to, ale to była nagle zupełnie inna pozycja. Ponieważ on ujeżdżał moje ciało, aż zacisnęło się w twardy supeł, pieprząc mnie tak mocno i szybko, jak tylko był w stanie, ale złożył moje ciało razem tak, że mógł lizać moją klatkę piersiową, gdy mnie pieprzył. Podniósł swoją twarz znad moich piersi i jego usta oraz szczęka były purpurowe od mojej krwi. Rozsunął moje nogi na boki i podciągnął mnie do góry, nad biurko tak, że nagle znalazłam się przyciśnięta do przodu jego ciała, a moje nogi były owinięte wokół jego pasa. Pocałował mnie. Całował mnie i poczułam smak mojej własnej krwi, jak metaliczny cukierek w jego ustach. Wydawał z siebie niskie gardłowe dźwięki i oparł nas o ścianę wystarczająco mocno, że moje plecy uderzyły w nią. Tak silnie, że gdyby nie trzymał mojej głowy, też bym nią uderzyła w mur. Wchodził we mnie. Znów i znów, i znów. Tak mocno i tak szybko, jak tylko był w stanie. Nie byłam już ciasna, byłam wilgotna i rozciągnięta, ale to nie miało już znaczenia. Jego klatka i brzuch były udekorowane moją krwią. Zadziwiająco szkarłatne plamy błyszczały na bieli jego ciała. Oparł całe swoje ciało o moje tak ściśle i blisko, jak tylko mógł. Tak, że śliskość krwi przepływała pomiędzy nami, gdy przycisnął mnie do ściany. Obejmowałam go moimi nogami owiniętymi dookoła jego ciała, moje ramiona były zamknięte wokół jego ramion. Obejmowałam go, a on mnie pieprzył. Wyglądało to tak, jakby próbował zrobić dziurę w ścianie za mną. Jakby każde pchnięcie miało mnie w nią wepchnąć, rozgnieść pod jego ciałem. Prawie powiedziałam dość, prawie kazałam mu przestać, ale jak nabrałam oddechu by to zrobić, orgazm nadszedł jak obezwładniająca fala. Zawładnął mną. Drapałam, krzyczałam, wierzgałam pod wagą i siłą jego ciała tak, że orgazm stał się innym rodzajem szarpaniny, innym rodzajem walki.

Moje zęby wbiły się w jego ramiona, moje paznokcie spróbowały przebić się przez jego plecy, a moje ciało ujeżdżało go, podczas gdy on wbijał mnie w ścianę i gdzieś w tym wszystkim poczułam jak jego ciało zadrżało, poczułam jego biodra wykonujące jeden potężny ruch w górę i wewnątrz mnie. Krzyknął, gdy doszedł i poczułam jak wytrysnął we mnie. Poczułam jak położył dłonie na ścianie i spróbował utrzymać nas, ale jego kolana opadły i znaleźliśmy się na podłodze z moimi nogami wciąż owiniętymi wokół jego pasa, z nim wciąż wewnątrz mojego ciała. Jego oddech był oszalały, jego oczy nieskupione, gdy patrzył na moją twarz – Mon Dieu. - „Wow” wydaje się zbyt dziecinne Ale niesamowite nie oddaje tego. – Powiedziałam. Próbowałam dotknąć jego twarzy, ale moje ramiona jeszcze nie miały siły, by to zrobić. – Po prostu obiecaj mi, że możemy to powtórzyć którejś nocy. - Uśmiechnął się i to był zmęczony uśmiech, ale miał on w sobie całkowite zadowolenie. – Tej obietnicy, ma petite, z radością dotrzymam. - Dopilnuję tego. – Odpowiedziałam. - Oh nie. - Powiedział i okazało się, że miał w sobie jeszcze wystarczająco sił, by móc pochylić się nade mną. – Z całą pewnością wykorzystam tą obietnicę przeciwko tobie.

Rozdział 45 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Zaplanowaliśmy resztę nocy. Kiedy dojdziemy do siebie na tyle by wstać, założymy nasze ubrania. Odbierzemy Nathaniela i wrócimy do Cyrku Potępieńców. Zapatulimy go gdzieś, a Jean-Claude i ja planowaliśmy wziąć przyjemną, gorącą kąpiel. Ale zanim nawet doszliśmy do zakładania ubrań, moja komórka zadzwoniła. Prawie nie odebrałam, ponieważ nikt nie dzwoni o trzeciej rano z dobrymi wiadomościami. Numer wyświetlający się na ekranie należał do sierżanta Zerbrowskiego. – Kurwa. – Jęknęłam. -Co takiego, ma petite? -Policja. – Otworzyłam telefon i powiedziałam. – Hej, Zerbrowski, co słychać? -Hej, co u ciebie. Jestem przy rzece w Illinois, zgadnij na co patrzę? -Kolejnego martwego striptizera. -Skąd wiedziałaś? -Jestem medium. Zakładam że chcesz abym przyszła i spojrzała na ciało. -Nigdy niczego nie zakładaj, ale w tej sprawie, tak. Spojrzałam na moje pokryte krwią piersi i na ranę, która wciąż krwawiła. – Będę tam tak szybko jak się umyję. -Jesteś pokryta krwią kurczaka? - Coś w tym rodzaju. -No cóż, ciało się nigdzie nie wybiera, ale świadkowie stają się niespokojni. -Świadkowie, mamy świadków? -Świadków lub podejrzanych. -Co to ma znaczyć? -Przyjedź do Szafirowego Klubu i dowiedz się. -Szafirowy, czy to nie jest ten klub z górnej półki, jeden z tych, który nazywa się klubem dla dżentelmenów? -Anita, jestem zszokowany, nie wiedziałem że uczęszczasz do takich barów. -Chcieli skorzystać z wampirzych striptizerów i musiałam tam iść o tym z nimi porozmawiać. -Nie wiedziałem, że to wchodzi w zakres twoich oficjalnych obowiązków.

Jeżeli to byłby Dolph, odpuściłabym, ale to był Zebrowski, a on był w porządku. – Kościół Wiecznego Życia nie pozwala swoim członkom się rozbierać, ani robić nic więcej, co kościół uważa za budzące wątpliwości moralne. Tak więc klub potrzebował zgody JeanClaude’a na import wampirów z innych terenów. -Dał ją? -Nie. -A ty poszłaś z nim, by pomóc mu zdecydować? -Nie. -Poszłaś sama? -Nie. Westchnął. – Och, cholera, po prostu przyjedź tutaj. Jeżeli mówisz, że wampiry mają się trzymać z dala stamtąd, to twój chłopak nie będzie zadowolony. -Po prostu żadnych wampirów na scenie, reszta to już nie nasza sprawa. -Nie na scenie, przynajmniej nie odpłatnie. -Powiedziałeś świadkowie albo podejrzani, a teraz mówisz, żadnych wampirów za kasę na scenie. Cholera, czy masz jakieś wampiry które były na widowni? -Przyjedź i zobacz, ale pośpiesz się, świt nadchodzi. – Rozłączył się. Przeklęłam cicho. -Wnioskuję, że leniwa kąpiel dziś się nie wydarzy. – Jean-Claude powiedział. -Nie, niestety. -Jeżeli nie kąpiel dla ciebie, to może mogę zaoferować szybki prysznic tutaj. Westchnęłam. – Jasne. Nie mogę pójść na spotkanie z policją w takim stanie. Spojrzał w dół na swoje własne poplamione krwią ciało i uśmiechnął. – Być może ja także. -Możemy zaoszczędzić na wodzie i pójść się umyć razem. Uniósł brew na mnie i uśmiechnął się znów. Ten uśmiech mówił wszystko. -Dobrze, dobrze. Zgaduję że byśmy się rozkojarzyli. -Nie jestem pewien czy mam siłę, aby być, jak to ujęłaś, rozkojarzonym tak szybko. -Przepraszam, zapominam, że chłopcy nie dochodzą do siebie tak szybko jak dziewczyny. -Nie jestem człowiekiem, ma petite, z kolejną donacją krwi, rzeczywiście bym odzyskał siły. -Naprawdę. – Powiedziałam. Mój puls przyśpieszył odrobinę na samą myśl. Cholera. Byłam zbyt zmęczona i zbyt obolała, by myśleć o tym znów.

-Naprawdę. -Myślę, że jeżeli oddam jeszcze trochę krwi dziś w nocy, to będzie źle. -To nie musi być twoja krew. Patrzyłam na niego, a on na mnie. Powiedziałam to o czym myślałam, co prawie mnie złamało. – Więc co, weźmiesz od mnie krew, będziemy się pieprzyć, i będziesz miał dawce krwi stojącego obok, i będziemy się pieprzyć. Moglibyśmy, co, mieć pokój dawców i pieprzyć się dopóki nie byliśmy zbyt obolali lub zmęczeni by się móc ruszyć? Miałam nagłą wizję tak silną, że jeżeli nie byłabym już na podłodze, znalazłabym się tam. Widziałam Belle Morte rozciągniętą na wielkim łóżku, otoczoną światłem świec. Asher i Jean-Claude byli na łóżku także. Byli tam mężczyźni przywiązani do wielkich kolumn łóżka, nadzy i bladzie. Krew błyszczała w cienkiej linii na ich ciałach, na szyjach, klatkach piersiowych, wnętrzu ich ramion, na ich nogach. Nie jedno ugryzienie, nawet nie dwa, ale więcej niż mogłam zliczyć. Głowa jednego z mężczyzn opadła na jego piersi, i zadrżał w więzach. Jeżeli oddychał, to tego nie dostrzegłam. Jean-Claude wyrzucił mnie ze swoich wspomnień, jakby fizycznie wypchnął. Wróciłam do siebie, na podłodze jego biura, pokryta moją krwią, z telefonem wciąż w ręce. -Nie chciałem abyś to widziała. -Założę się. Zamknął oczy i potrząsnął głową. – Byliśmy młodzi i niewiele wiedzieliśmy. Belle Morte była naszą Boginią. -Wykrwawiliście ich na śmierć, abyście mogli mieć sesje maratonu seksu. – Powiedziałam to i mój głos nie był w zasadzie przerażony, brzmiał pusto. Ponieważ wciąż mogłam dostrzec to wspomnienie, nie w tak żywych szczegółach jak wcześniej, ale było teraz także w mojej głowie. Boże, nie potrzebowałam jeszcze czyichś koszmarów. -Jest wiele rzeczy, jakie uczyniłem, me petite, o których nie chciałbym abyś wiedziała. Rzeczy którymi jestem zawstydzony. Rzeczy, które palą mnie od środka jak żółć. -To było twoje wspomnienie, pamiętaj. Czułam to, co ty czułeś. Nie było w tym żalu. -Więc widocznie wypchnąłem cię zbyt wcześnie. – Nie wciągnął mnie ponownie, po prostu przestał mnie wypychać i z powrotem byłam w tym pokoju. Z powrotem na łóżku. Byłam wewnątrz głowy Jean-Claude’a kiedy zauważył, że mężczyzna na łóżku się nie rusza. Podczołgał się przez łóżko i dotknął stygnącego ciała. Poczułam jego żal, jego wstyd. Miałam jego wiedzę, że to byli ludzie, którzy nam zaufali. Ludzie, którym obiecaliśmy ich chronić. Dajcie nam waszą krew i wasze ciała, a my zapewnimy wam bezpieczeństwo. Spojrzałam z powrotem na Belle Morte, rozciągniętą, nagą i pociągającą, pod ciałem Ashera. Ciałem

Ashera, zanim kościół oszpecił go. Obserwowałam jak twarz Ashera podnosi się, nasze oczy się spotykają i w środku czegoś, o czym Belle myślała jako o najbardziej zmysłowej nocy, ziarno zostało zasiane, musieliśmy uciekać. Są rzeczy, których się nie robi i linie których się nie przekracza, a ona nie była boginią. I byłam z powrotem w jego biurze, z moją krwią schnącą na moim ciele i moimi piersiami zaczynającymi boleć, i płakałam. Patrzył się na mnie, z suchymi oczami i oczekiwał, że ucieknę. Odwrócę się i ucieknę. Jak wiele razy w przeszłości. Nic nie było dla mnie wystarczająco dobre, wystarczająco miłe, wystarczająco czyste. Nie lubiłam popapranych ludzi w moim życiu i to kiedyś była prawda, dopóki nie obudziłam się jednego dnia i zdałam sobie sprawę, że sama jestem jednym z popapranych ludzi. Mój głos był pewny i nie brzmiał jakby łzy schły na mojej twarzy. – Przywykłam myśleć, że wiem co jest słuszne, a co nie i kim są dobrzy ludzie, a kim są źli. Po czym świat stał się szary i od dłuższego czasu niczego już nie byłam pewna. Po prostu spojrzał na mnie, jego twarz bez wyrazu, ukrywał się przede mną, ponieważ był pewien, co zamierzałam powiedzieć. -Są dni, cholera tygodnie, kiedy wciąż niczego nie jestem pewna, zostałam wypchnięta poza to, o czym myślałam, że jest dobre i złe i czasami nie widzę drogi powrotnej. Zrobiłam rzeczy w imię sprawiedliwości, w imię mojej wersji sprawiedliwości, o których nie chciałabym, aby ktokolwiek wiedział. Mogę spojrzeć człowiekowi w oczy, zabić go i nic nie czuć. Nic, Jean-Claude, nic. Ty nie zamierzałeś zabić i żałowałeś tego. -Odbierasz życie by ochraniać innych, ma petite. Ja odebrałem życia dla przyjemności, dla przyjemności tej, której służyłem. –Potrząsnął głową i powoli przyciągnął kolana do klatki piersiowej, przytulając się mocno. – Czy kiedykolwiek zastanawiałaś się, dlaczego nie zastąpiłem tych wampirów, które ty i Edward, i nawet ja później zabiłem, kiedy zniszczyliśmy Nikolaos? -Rzeczywiście nie zastanawiałam się nad tym. Wiem, że mamy krucho z wampirami, gdy wcześniej wydawało się tylko trochę pusto. -Wezwałem wampiry do domu, do mnie, ponieważ przemieniłem je dawno temu. Ale nie stworzyłem nowego wampira odkąd stałem się Mistrzem Miasta. To sprawia, że jest nas niebezpiecznie mało. Jeżeli naprawdę mistrz innego terenu wypowiedziałby nam wojnę, przegralibyśmy. Po prostu brakuje nam siły rąk. -Więc czemu nie stworzyć więcej?- Zapytałam, ponieważ wydawało się że chce bym spytała.

Spojrzał na mnie I było coś w jego oczach co przypomniało mi kogoś jeszcze. To był wyraz bólu, zmieszania i wieków cierpienia. Nigdy nie widziałam jego oczu tak surowych, tak ludzkich. –Ponieważ, by stworzyć wampira, musimy najpierw odebrać ich moralność, ich człowieczeństwo. Kim jestem, by to uczynić, ma petite? Kim jestem, by zdecydować kto ma żyć, a kto umrzeć w wyznaczonym czasie? -Kim jesteś by bawić się w Boga? -Tak, tak, kim jestem, by wiedzieć co to zmieni. Belle zwykła używać naszej mocy by zmieniać kraje, wojny, władców, decydować kto ma zostać zamordowany. Były czasy kiedy rządziła większością Europy, tak że nikt o tym nie wiedział, nawet wampirza rada. Zabiła miliony poprzez wojnę i głód. Nie własnoręcznie, ale poprzez swoje wybory. -Co ją powstrzymało? -Francuska Rewolucja i dwie wojny światowe. Nawet śmierć sama musi ustąpić przed taką bezmyślną destrukcją. Teraz rada ma większą kontrolę nad swoimi członkami. Czasy, kiedy ktokolwiek w Europie mógł stworzyć taką sekretną strukturę władzy, minęły. -Dobrze to słyszeć. -Co, jeżeli przemienię kogoś i uczynię go takim jakim ja jestem, a ta osoba mogłaby znaleźć lek na raka albo wynalazła jakieś wspaniałe rzeczy. Wampiry nie wymyślają niczego, ma petite, jesteśmy konsumowani przez śmierć i przyjemność, i bezsensowne próby sił. Szukamy pieniędzy, wygód, bezpieczeństwa. -Jak większość ludzi. Potrząsnął głową. – Ale nie wszyscy, a mój rodzaj jest przyciągany do tych, którzy mają moc czy bogactwo, czy są w jakiś sposób niezwykli. Piękny głos, dar sztuki, czy umysłu, czy uroku. Nie zabieramy najsłabszych, jak większość drapieżników, my zabieramy najlepszych. Najrozumniejszych, najśliczniejszych, najsilniejszych. Jak wiele żyć zniszczyliśmy przez wieki, tych którzy mogli stworzyć coś pięknego lub strasznego, zmienić ludzkość, cały świat. Spojrzałam na niego i nie tak dawno temu nie zaufałabym tym wyznaniom. Ale mogłam go poczuć w moim umyśle. Martwiłam się, czy byłam potworem. Jean-Claude miał pewność. Nie żałował tego czym był, bo nie mógł wyobrazić sobie innego życia, ale martwił się o innych. Martwiło go podejmowanie wyborów za innych. Martwił się bawieniem w jakiegoś mrocznego boga. Martwił się, że pewnego dnia stanie się tym, od czego uciekł. Że pewnego dnia stanie się podobny do Belle Morte. Co robisz kiedy nagle jesteś w stanie zajrzeć tak głęboko w czyjeś najmroczniejsze lęki? Co mówisz na tak wiele prawdy o kimś? Powiedziałam jedyną rzecz jaka przyszła mi do

głowy, jedyną rzecz jaka dałaby mu jakieś pocieszenie. – Nigdy nie staniesz się taki jak Belle Morte. Nigdy nie staniesz się tak zły jak ona. -Jak możesz być tego pewna. -Ponieważ zabiję cię, zanim pozwolę, by to się stało. – I gdy to mówiłam mój głos był miękki, ponieważ to nie było kłamstwo. -Zabijesz mnie by ocalić mnie przede mną samym. – powiedział i spróbował by zabrzmiało to radośnie ale nie udało mu się. -Nie, zabiję cię by ocalić każdego, kogo byś zniszczył. – Mój głos nie był znów miękki. -Nawet jeżeli w tym samym czasie to zniszczy ciebie? -Tak. -Nawet jeżeli to pociągnie naszego udręczonego Richarda razem z nami? -Tak. -Nawet jeżeli będzie to kosztowało Damiana życie? Przytaknęłam. – Tak. -Nawet jeżeli Nathaniel umrze z nami? Przestałam oddychać przez chwilę, a czas wydawał się rozciągać, jak gdy masz całą wieczność, a jednocześnie nic. Mój oddech był drżący i musiałam polizać usta, zanim powiedziałam. – Tak, pod jednym warunkiem. -A to będzie? -Że będę mieć gwarancję, że ja tego też nie przetrwam. Spojrzał na mnie i to było długie, długie spojrzenie. Spojrzenie, które przeniknęło moją duszę i zdałam sobie sprawę, że to było dokładnie to, co zrobił lata temu. -Powiedziałeś mi kiedyś, że jestem twoim sumieniem, ale to nie tylko tym jestem, czyż nie? -Co masz na myśli, ma petite? -Jestem twoim zabezpieczeniem. Jestem twoim sędzią, twoim prawem i egzekutorem, jeżeli coś pójdzie nie tak. -Nie coś, ma petite, jeżeli ja oszaleję. – W jego oczach był spokój, jakby jakiś ciężar spadł z jego ramion. Wiedziałam gdzie dokładnie ten ciężar poszedł. -Ty draniu. Kiedyś zabiłabym cię z uśmiechem, ale nie teraz. Nie teraz. -Jeżeli to zbyt wiele, to uważaj to za nie zapytane, niewypowiedziane. -Nie, ty draniu, nie rozumiesz? Jeżeli oszalejesz i zaczniesz zabijać niewinnych, to jestem dokładnie tym kogo wyślą, jestem Egzekutorką. – Patrzyłam się na niego. -Ale ma petite, zawsze byłaś tym kogo by wysłali. Zawsze byłaś Egzekutorką.

Wstałam. Moje kolana nie były już słabe. – Ale nigdy nie kochałam kogoś, kogo musiałabym zabić. -Ale powiedziałaś mi że twoja miłość do mnie nie powstrzymałaby cię przed wypełnieniem twoich obowiązków. Moje oczy zapłonęły. – Nie, nie powstrzymają. Jeżeli zejdziesz na złą drogę, wypełnię mój obowiązek. – Zamknęłam oczy i potrząsnęłam głową. -Ty makiaweliczny draniu, załatwiłabym twój tyłek nie będąc w tobie zakochana. -Nie chciałem, abyś zakochała się we mnie i była moim zabezpieczeniem, jak to określiłaś. Chciałem, abyś mnie kochała, bo ja byłem zakochany w tobie. – Jego głos był blisko, a kiedy otworzyłam oczy, stał przede mną. – Dopiero ostatnio zacząłem się martwić, że jesteś tak mną oczarowana, że możesz wybaczyć mi zbrodnie w tym życiu, teraz. Potrząsnęłam głową. – Nie, nie. -Musiałem wiedzieć, ma petite. -Nie nazywaj mnie tak, nie w tej chwili. Wziął głęboki oddech i go wypuścił. – Anita, przepraszam. Nie spowodowałbym ci bólu, nie z premedytacją. -Więc nie mogła ta rozmowa poczekać aż emocje by opadły? -Nie, musiałem wiedzieć, czy kochasz mnie bardziej niż swoje poczucie sprawiedliwości. Przełknęłam mocno. Nie będę płakać, nie będę kurwa płakać. – „Nie mógłbym tak cię kochać, gdyby Honor mi droższy nie był.” Wziął moje ręce i prawie wyrwałam je, ale zmusiłam się by stać i pozwolić mnie dotknąć. Byłam tak zła, tak wkurzona, tak… - „Nie mów mi, żem ja przeniewierca,” – powiedział, - „Że mnie nieczułość goni Z cichej pustelni twego serca.” Spojrzałam na niego i wypowiedziałam następną linię, - „Na wojnę i do broni.” - „Tak, nową panią ścigam — wroga,” - „Nie tobą — bitwą żyję,” – wyrecytowałam i pozwoliłam mu się bliżej przysunąć. - „Mocniej niż ciebie ściskam, droga,” - „Miecz, tarczę, końską szyję.” Ostatnie słowo było szeptem przy jego klatce piersiowej, wciąż spoglądając w jego oczy, przeszukując jego twarz. - „Lecz wiesz, żem — choć niewierny niby Rzetelną drogę przebył,” – Wyszeptał w moje włosy.

Skończyłam wiersz wtulona w niego, słuchając bicia jego serca, które pełne było mojej krwi. - „Nie mógłbym tak cię kochać, gdyby Honor mi droższy nie był.” - „Do Lucasty, idąc na Wojnę” Jean-Claude powiedział. Jego ramiona były dookoła mnie, trzymając mnie blisko. Sama go powoli objęłam. – Richard Lovelace, zawsze lubiłam jego utwory w college’u. – Poruszałam ramionami, aż znalazły się dookoła jego talii i po prostu staliśmy tam trzymając się nawzajem. – Nie sądziłam, że pamiętałabym cały poemat bez twojej pomocy. -Razem możemy więcej niż osobno, Anita, to tym jest miłość. Tuliłam go i łzy płynęły w dół po mojej twarzy, wielkie, gorące i dławiące. – Nie Anita. Nie musiałam widzieć jego twarzy, by wiedzieć, że się uśmiechnął, mogłam usłyszeć to w jego głosie, - Ma petite, ma petite, ma petite. Nadchodzi chwila, kiedy po prostu kogoś kochasz. Nie dlatego, że jest dobry, czy zły, czy jakikolwiek. Po prostu go kochasz. To nie znaczy, że będziecie razem na zawsze. To nie znaczy, że nie zranicie się nawzajem. To znaczy, że po prostu kogoś kochasz. Czasami pomimo tego kim jest, a czasami za to kim jest. I wiesz, że ktoś cię kocha, czasami z powodu tego kim jesteś, a czasami pomimo tego.

Rozdział 46 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Szafirowy Klub znajdował się w niskim, szerokim budynku i z zewnątrz nie wyglądał ładnie. Nie odróżniał się zbytnio od pozostałych barów i klubów w okolicy, więc dlaczego ten był klubem dla dżentelmenów, a pozostałe tylko zwykłymi barami ze striptizem? Ochrona, dekoracje i styl ubierania się tancerzy, zacznijmy od tego. Dziś wieczorem parking dla vipów był pełen oficjalnych i tych mniej oficjalnych pojazdów, przez które ledwie można było dostrzec ścianę frontową z powodu błysku świateł i przechodzących ludzi. Był tam nawet wielki wóz strażacki, ale miejsce zbrodni zawsze przyciąga więcej ludzi niż potrzeba, więcej gliniarzy, więcej cywilów, więcej wszystkich. Tłum napierał na policyjną taśmę i barierki. Niektóre kobiety były ubrane dość skąpo jak na październikowy chłód, więc musieli być to ludzie z pobliskich klubów. Większość tancerzy przybywała do pracy w normalnych ciuchach i potem się przebierała na miejscu. Więc przynajmniej część kobiet drżących w chłodzie opuściło pobliskie miejsce pracy, by dołączyć do gapiów. Musiałam zaparkować obok najbliższego klubu, Jazz Baby, z muzyką na żywo i żywą zabawą. Co mogłoby być lepsze? Być może sen. Dochodziła prawie czwarta rano. Mój prysznic pobił rekord prędkości, ale i tak byłam kawałek od Nadbrzeża. Zakrwawiliśmy przód mojej koszuli, więc miałam na sobie T-shirt, który Jean-Claude skądś dla mnie znalazł. Był biały, więc czarny stanik prześwitywał, albo by tak było gdybym znowu nie miała na sobie skórzanej kurtki Byrona. Może powinnam mieć na sobie kurtkę cały czas. Nie, w środku będzie ciepło. No cóż. Jeżeli najgorszą rzeczą, jaka zdarzy się dzisiaj to, że ktoś zauważy że mam czarny stanik pod białą koszulką, to mogłabym uważać się za szczęściarę. Jean-Claude znalazł również bieliznę, ponownie stringi, ale te były wygodne, ponieważ byłby z miękkiego materiału, nawet ten fragment między pośladkami. Większość kobiecych stringów, na które patrzyłam, były elastyczne lub z koronki, a to nie wyglądało komfortowo. Musiałam wyciągnąć odznakę żeby przedostać się przez tłum. Gdy byłam na przedzie, oficer najbliżej mnie nawet na mnie nie spojrzał. Zobaczył kobietę w szpilkach, krótkiej

spódniczce i skórzanej kurtce. I powiedział. - Klub jest na dzisiaj zamknięty, nie będziesz już pracowała. Podetknęłam mu odznakę pod nos tak blisko, że musiał się cofnąć żeby ją zobaczyć. – Prawdę mówiąc, oficerze – przeczytałam jego plakietkę z nazwiskiem – Douglas, uważam, że dziś wieczorem będę pracowała. Spojrzał na mnie na dół, bo był ode mnie wyższy. Patrzyłam jak starał się ogarnąć mnie w tym stroju i moją odznakę. Nie był pierwszym policjantem, który miał z tym problem i na pewno nie był ostatnim. Mogłam myśleć jak glina, ale tak nie wyglądałam. Szczególnie dzisiaj. - Jestem Marshall Anita Blake, sierżant Zerbrowski mnie wezwał. – Dobrze przypomnieć ludziom, że sama się na imprezę nie wprosiłam. Miałam do tego prawo, ale starałam się to robić jak najrzadziej. Żaden gliniarz, nie ważne jakiej kategorii, nie lubił ingerowania w jego sprawy. Szczególnie te duże. Oficer Douglas gapił się na moją odznakę, jakby nie wierzył, że była prawdziwa. – Nikt mi nie powiedział, że przyjadą federalni. - Wiesz, jest czwarta nad ranem. Poprosiłam grzecznie o zgodę na przejście tej linii, ale ta odznaka jest federalna i daje mi prawo na przekroczenie tej linii, wejście na miejsce zbrodni i wypełnienie moich cholernych obowiązków. Jeśli mnie zatrzymasz, oficerze Douglas, oskarżę cię o utrudnianie wypełnianie obowiązków oficera federalnego na służbie. Wyglądał jakby połknął coś kwaśnego, ale wezwał innego oficera. Zostawił go na swoim miejscu przy barierce i uniósł dla mnie taśmę. – Odprowadzę panią. Chyba nie mogłam mu mieć tego za złe. Co, jeśli odznaka byłaby fałszywa, albo nie moja? Oczywiście jeśli byłabym wielkim, postawnym facetem, nie miałby z tym problemu. Zawsze można odróżnić nowicjusza od weterana. Nowi sądzą po wyglądzie, ale gliniarz po kilku latach pracy przestaje tak robić. Ponieważ uczą się, że to co jest na zewnątrz nie zawsze pasuje to tego co jest wewnątrz. Mała słodka pani może równie łatwo pociągnąć za spust jak wielki straszny facet. Nowicjusze tego jeszcze nie wiedzą. Patrząc na nich wiedziałeś, że jeszcze się tego nie nauczyli na własnej skórze. Oficer Douglas nie skrócił dla mnie swoich kroków, bo nie musiał. Przywykłam do chodzenia na miejscach zbrodni za Dolphem, przy którym Douglas był mały. Dotrzymałam mu tempa nawet w obcasach. Wyglądał, jakby chciał coś powiedzieć, ale tego nie zrobił. I dobrze.

Niektórzy policjanci po tej stronie rzeki mnie nie znali. Myśleli to samo, co Douglas, że tu pracowałam, ponieważ wołali za nami – hej, Dougi, chcesz skorzystać? Nie ma prywatnych tańców w czasie pracy. – I gorsze rzeczy. Zignorowałam to. Była czwarta nad ranem, a ja jeszcze nie byłam w łóżku. Poza tym nauczyłam się na własnej skórze, że im większą uwagę zwracasz na takie gówno, to bardziej dopiekają. Zignoruj i przeważnie przestają, ponieważ nie mają z tego satysfakcji jeżeli cię nie wkurzają. Poza tym nie chodziło im o mnie, a o Douglasa. Ja byłam tylko bezimienną dziewczyną, która dała im wymówkę. On to ignorował, ale w chwili, gdy otarliśmy do głównego wejścia, jego twarz była purpurowa. Przytrzymał dla mnie drzwi, a ja mu pozwoliłam. Był czas w moim życiu, gdy bym mu w tym przeszkodziła. Ale z jego bordową z zażenowania twarzą nie zamierzałam się z nim siłować. Może będę musiała z nim kiedyś jeszcze pracować, więc chrzanić to, mógł przytrzymać drzwi. Poza tym, jeśli bym się zaczęła z nim spierać o te drzwi, to jego współpracownicy mieliby kolejny powód do kpin, a tego nie chciałam. Weszliśmy przez szklane drzwi do małego pomieszczenia przypominającego hol w miłej restauracji z ladą dla maître d’. chociaż prawdopodobnie to nie było określenie tego wysokiego faceta. Ale hej, nosił białą marynarkę i krawat, więc wyglądał jak maître d’. kiedy widziałam go poprzednim razem, był wysoki i pewny siebie, poprosił o moje i Ashera imię i zadzwonił po „hostessę” żeby nas odprowadziła. Teraz opierał się o swoją ladę, z głową na rękach i wyglądał na chorego. Na lewo były łazienki, a krótki korytarz prowadził do klubu. Z drzwi nie było widać nic w barze. To dawał możliwość zatrzymać niepożądanych lub nieletnich zanim zobaczyliby piersi. Wnętrze było utrzymane w stonowanym niebieskim kolorze i fioletach, i gdyby na ścianach nie było sylwetek nagich kobiet, wyglądałoby to jak restauracja, och i plakat obwieszczający, że środy to noce dla amatorów. Nie pamiętałam imienia wysokiego faceta, po prostu nie mogłam sobie przypomnieć. Ale nie miało to znaczenia, bo Douglas przeprowadził mnie obok niego bez słowa, po podeście i weszliśmy do klubu. Po lewej stronie był ładny i duży bar, którego nie powstydziłby się żaden inny klub, ale cała reszta świadczyła, że był to lokal ze striptizem. To znaczy, do czego innego używa się małych okrągłych scen? Pomieszczenie w większości było niebieskie, purpurowe i może w innych kolorach. Nie potrafiłam powiedzieć, ponieważ oświetlenie było słabe, tak, że wszystko było w półmroku. Gdy pierwszy raz tu byłam, byłam zaskoczona, jakby światło mogło być ciemnością, ale mimo, że nie było tu żadnych cieni, pomieszczenie nie było jasne.

Był weekend, miejsce było pełne klientów, ale panowała cisza. Musieli wyłączyć muzykę, a niekończący się szczebiot dj’a był nieobecny. Prawdę mówiąc, pomieszczenie tonące w ciszy było dziwne, jakby dźwięk był częścią wystroju. Mężczyźni i więcej kobiet niż można by się spodziewać, zebrali się razem, jak żałobnicy na niespodziewanym pogrzebie. Tancerki były w jednym rogu pilnowane przez detektywa w cywilnym stroju, którego nie rozpoznawałam. Wielki facet, podobny do Douglasa zmierzał w naszą stronę, z notatnikiem w jednej ręce i długopisem w drugiej. Wciąż miał na głowie kapelusz, jakby jego okrągła twarz była bez niego niekompletna. - Douglas, czemu, kurwa, przyprowadzasz mi kolejną striptizerkę? Mamy wszystkie dziewczyny, które były tu dziś w pracy. – Wskazał kciukiem przez ramię. Miał małe, świrujące oczy, a może ja byłam zmęczona nazywaniem mnie striptizerką i poniżaniem, jakbym nic nie znaczyła, tylko dla tego, że byłam dziewczyną i nie miałam munduru. – Chyba, że zobaczyłaś coś na zewnątrz. Tak było, panienko, widziałaś coś? Podniosłam odznakę, tak żeby mógł ją zobaczyć, obeszłam Douglasa i stanęłam przed kimś, kto musiał być jego szefem. – Marshall Anita Blake, a ty kto jesteś? Mogłam zobaczyć jak jego twarz ciemniej nawet w tym dziwnym oświetleniu. – Szeryf Christopher, Melvin Christopher. – Spojrzał na mnie z góry na dół, nie w sposób w jaki robi to mężczyzna gdy uważa kobietę za atrakcyjną, ale jakby oceniał mnie i nie był pod wrażeniem. – Wiesz, jeżeli nie chcesz by ludzie uważali cię za striptizerkę, powinnaś lepiej się ubrać, panienko. -Dla ciebie Marshall Blake, Szeryfie i w wielkim mieście to się nazywa ciuchy na randkę. Suknie do kolan wyszły z mody kilka dekad temu. Jego twarz pociemniała jeszcze bardziej, oczy zmieniły się z nieprzyjaznych we wrogie. – Myślisz że jesteś zabawna? -Nie, -powiedziałam i wzięłam głęboki wdech, który powoli wypuściłam. – Słuchaj, przestaniesz nazywać mnie striptizerką, a ja przestanę ci się odcinać. Oboje udawajmy, że jesteśmy tu by rozwiązać sprawę i po prostu zajmijmy się naszą pracą. -Nie potrzebujemy federalnych do pomocy. Westchnęłam. Rozejrzałam się po pokoju i nie dostrzegłam nikogo, kogo bym znała. – Dobra, chcesz zrobić to w ten sposób, możemy zrobić to w ten sposób. Jeżeli uniemożliwisz mi przesłuchanie wampirów zanim nadejdzie świt, oskarżę cię o utrudnianie pracy oficerowi federalnemu na służbie. - Niektórzy z nich to twoi przyjaciele, prawda? Słyszałem że jesteś trumienną latawicą.

Potrząsnęłam głową i obeszłam szeroko Douglasa, co sprawiło, że byłam poza zasięgiem szeryfa. -Dokąd, do diabła, idziesz? -Przesłuchać świadków. – Powiedziałam i trzymałam na oku szeryfa, ponieważ nie byłam pewna co zrobi. -Skąd wiesz gdzie są? -Nie są na zewnątrz, ani na parking, więc powinni być w Szafirowym Pokoju. – Prawie dotarłam do małej podnoszonej platformy przed eleganckimi drewnianymi drzwiami. Stał przy nich inny nieumundurowany oficer. Byłam tu wcześniej, więc wiedziałam, że w pomieszczeniu został ściszony dźwięk. To dlatego nie krzyczałam jeszcze po Zerbrowskiego. Podchodząc do schodów rozpięłam skórzaną kurtkę. Miałam odznakę w lewej ręce, umieszczoną tak, że oficer przy drzwiach mógł ją wyraźnie zobaczyć. Nie byłam naprawdę pewna co bym zrobiła jeżeli szeryf kazałby swoim ludziom mnie nie wpuścić. Nauczyłam się, że to, iż miałam legalne prawo by gdzieś być, nie oznaczało, że miejscowa policja mi to ułatwi. Nie położyliby na mnie co prawda łapsk, czy wykopali mojego tyłka, ale jeżeli nie chcieli współpracować, to utrudniliby mi to jak się da. -Proszę się odsunąć, Oficerze. W zasadzie zaczął się odsuwać na bok, ale szeryf powiedział. – Nie pracujesz dla niej. Ruszysz się kiedy ja ci każę. Westchnęłam i pomyślałam, No cóż, kurwa. Po czym miałam pomysł. Sięgnęłam do kieszeni skórzanego płaszcza. -Bądź ostrożna po co sięgasz, - powiedział szeryf zbyt bliska za mną. Odwróciłam się bym mogła dostrzec go i innego oficera. Wyciągnęłam komórkę. – Nie ma się czym podniecać, Szeryfie. Chcę tylko wykonać telefon. Miał ręce na biodrze, nad swoim pasem oficerskim. Nie odpiął pistoletu, więc nie traktował tego poważnie. Po prostu sprawdzał czy się wystraszę. Jeżeli sądził, że ten rodzaj gówna może mnie zastraszyć, bawił się w płytkim rogu basenu przez zbyt długi czas. Wcisnęłam przycisk, trzymając na oku oficerów w pomieszczeniu. Wielu z nich przerwało przepytywać lub strzec, czy cokolwiek co robili, by obserwować nasze małe przedstawienie. Zerbrowski odpowiedział po drugim dzwonku. – Jestem w klubie, tuż za drzwiami. -A dlaczego nie jesteś w środku? – zapytał brzmiąc na zaskoczonego. -Szeryf rozkazał swojemu człowiekowi nie ruszać się sprzed drzwi.

-Nie prawda,- krzyknął szeryf, - ale za cholerę nie wolno ci rozkazywać moim ludziom. Westchnęłam dość głośno by Zerbrowski mógł to usłyszeć. – Odrobina pomocy by się przydała. Zerbrowski otworzył drzwi wciąż trzymając telefon w ręce. – Dzięki, Szeryfie Christopher, myślę że Marshall Blake i ja damy sobie teraz radę. – Wyłączył komórkę, uśmiechnął się do wszystkich i poruszył się na tyle bym przeszła, ale nie dość dla szeryfa, który stał u dołu schodów i gapił się na niego. W końcu zdałam sobie sprawę że ta cholerna rywalizacja zaczęła się zanim tu dotarłam, a ja po prostu się w to wplątałam. Zerbrowski zamknął za nami drzwi, i oparł się o nie potrząsając głową. Ma 175 cm wzrostu, krótkie czarne włosy z każdym rokiem coraz bardziej siwiejące. Kiedy żona zmusi go by je obciął, są krótkie i zadbane. Kiedy zapomina, albo ona jest zajęta, są zakręcone i falowane i tak zaniedbane jak on cały. Jego garnitur był brązowy, krawat bladożółty, tak jak jego koszula. Myślę że to pierwszy raz gdy widziałam go w pasujących do siebie rzeczach w ciągu tych wszystkich lat odkąd go znam. Dobrze, w pasujących i niczym nie poplamionych ubraniach. Jego okulary były srebrne i pomagały ukryć, że jego oczy były zmęczone, ale nie to, że był wkurzony. Zabrał mnie na stronę, obok fontanny z kiedyś-naprawdę -żywym lwem siedzącym obok niej. Szafirowy Pokój był mieszaniną domku łowieckiego i pokoju safari oraz innych rzeczy, które mężczyźni uważali za męskie. Większość pokoju była pokryta wykładziną w lamparcie cętki, tak że moją pierwszą myślą było, Och nie, lampart się wysadził w powietrze i pokrył sobą wszystko, ale hej, zwierzęce cętki są w modzie tego roku. Ludzie płacą setki dolarów za noc by tu być, więc musi im się to podobać. Zerbrowski obrócił się tyłem do pokoju i wskazał na mnie, bym stanęła przed nim, tak że nikt nie widziałby jak rozmawiamy. – Witaj na imprezie. -Dlaczego nie wpuściłeś żadnego z ludzi szeryfa? -Kiedy tu dotarliśmy, trzymali tu wampiry i użyli na nich krzyży. Nie dotknęli ich, po prostu sprawili, że krzyże świeciły jak diabli i zagrozili, że albo będą mówić, albo zostawia tu krzyże. -Kurwa, używanie świętych przedmiotów do przesłuchiwania wampirów zostało sklasyfikowane przez sąd federalny jako napaść, jakieś trzy miesiące temu. -Zgadza się, - powiedział i uniósł szkła, pocierając oczy kciukiem i palcem serdecznym. -Każdy wampir tutaj może wnieść zarzuty, - wyszeptałam. Przytaknął i poprawił okulary. – Jak powiedziałem, witaj na imprezie.

Przed tym prawem, wiele oddziałów policji używało świętych przedmiotów jako części munduru, jak spinki w klapie czy do krawatu, ale teraz musieli nosić je schowane gdzieś przy ciele. Święte przedmioty uważano teraz za broń, gdy miano do czynienia z wampirem. Co oznaczało, że szeryf dokonał bezprawnej napaści ze śmiertelną bronią. - Tylko on, czy jego ludzie też. -Niektórzy z jego ludzi. Zanim dotarliśmy tutaj, wszyscy mieli małe spinki do klap w kształcie krzyży. Zmusiłem ich je by zdjęli, ale dopiero po tym jak zagroziłem, że wezwę najbliższego oficera FBI. Spojrzałam na niego, ponieważ żaden gliniarz nie lubił dzwonić do czegoś, co z taką niechęcią nazywali Federalni. -Wolałbym pozwolić FBI przejąć całą sprawę niż pozwolić by uszło im coś takiego. Wampiry są teraz przerażone jak diabli. Jeżeli jest tam winny, nie dam rady zgadnąć, ponieważ albo są niesamowicie wkurzeni, albo przerażeni. Większość z nich nawet nie będzie z nami rozmawiać i w świetle prawa nie muszą. – Nie było tego widać w jego głosie, ale był wściekły jak jeszcze go nigdy nie wiedziałam. Mogłam zobaczyć zaciśnięte mięśnie wokół oczu, sposób w jaki jego ręce się zaciskały. Zerbrowski zazwyczaj był luzakiem, ale każdy ma swoje granice. – Mamy zgłoszenie z Nowego Orleanu i Pittsburgha. Bardzo podobne zbrodnie. Dwoje w Pittsburghu, pięcioro w Nowym Orleanie, po czym przenieśli się tutaj. -Szczęściarze z nas. -Taa, ale to oznacza że możemy spodziewać się przynajmniej trzech kolejnych ciał. Potrzebujemy tych miłych wampirzych obywateli by z nami porozmawiali. -Zobaczę co mogę zrobić. Czy jest ktoś od kogo chcesz bym zaczęła? Mam na myśli, że jest 4:30 i mamy około trzy godziny lub mniej do świtu. Mają prawo wrócić do domu przed świtem, jeżeli ich o coś nie oskarżymy. -Mamy martwą kobietę na parking, wiele wampirzych ugryzień, a oni są wampirami. Mógłbym prawdopodobnie namówić sędziego by zgodził się ich przetrzymać jako świadków dowodowych. Znam sędziego, który nienawidzi wampirów na tyle, by dać mi sądowy nakaz. Potrząsnęłam głową. –Spróbujemy to załagodzić, nie pogorszyć. W tej chwili mogą oskarżyć tylko miasto, nie dajmy im powodu by oskarżyli i nas. Przytaknął po czym odszedł na bok i wykonał gest ręką. – Są cali twoi, powodzenia. Wokół wielkiego kominka w centrum głównego pomieszczenia była grupa wampirów. Żaden nie należał do Jean-Claude’a. Niektórzy z nich byli skupieni wokół stołu przed kominkiem. Jeden wampir ściskał poduszkę z nadrukowanym zwierzęciem, siedząc przed kominkiem. Jego oczy były szeroko rozwarte i wyglądał jakby był w szoku.

Pozostałych pięciu było przerażonych, albo wściekłych, albo takich i takich, ale trzymali się lepiej niż miłośnik poduszek. Pokazałam im moją odznakę i wytłumaczyłam kim jestem. Ale to nie odznaka sprawiła, że miłośnik poduszki zadrżał. – Och, Boże, zabiją nas! -Zamknij się Roger, - powiedział wysoki wampir z gładkimi czarnymi włosami i wściekłymi orzechowymi oczami. – Dlaczego tu jesteś panno Blake? Jesteśmy przetrzymywani wbrew naszej woli i nie jesteśmy niczemu winni, poza byciem wampirami. -A kim ty jesteś? Wstał i wygładził całkiem ładny, konserwatywny garnitur. – Jestem Charles Moffat. -Znam to imię. Wyglądał na nerwowego, przez chwilkę, po czym spróbował to przełknąć. Liczył dwadzieścia lat jako umarły, niemowlę. -Jesteś jednym z diakonów Malcolma z Kościoła Wiecznego Życia. Otworzył usta, po czym zamknął je i powiedział, - Tak jestem i nie wstydzę się tego. -Nie, ale Malcolm zakazał członkom swojego kościoła odwiedzać tę stronę rzeki w niegodziwych celach. -Skąd wiesz co nasz mistrz każe? – Próbował zablefować, ale mu nie wyszło. -Ponieważ Malcolm rozmawiał z Mistrzem Miasta, a ten zgodził się poinformować Malcolma jeżeli jakiś z członków kościoła odwiedzi jego kluby. Nie macie pozwolenia by bywać w tak niegrzecznych miejscach. Musicie, i tu cytuję, być całkowicie bez zarzutów. Jeden z wampirów, łysy i w okularach, zaczął kołysać się na krześle. – Wiedziałem, że nie powinniśmy tu przychodzić. Jeżeli Malcolm się dowie … -Ona jest służebnicą Jean-Claude’a i musi mu powiedzieć, a on to przekaże Malcolmowi. -W zasadzie to zgoda dotyczyła plotek o was odwiedzających nasze kluby. Malcolm nie kazał nam pilnować was po tej stronie rzeki. Łysy wampir spojrzał na mnie, jakbym zaoferowała mu wybawienie. – Nic nie powiesz? -Jeżeli wy powiecie mi wszystko co o tym wiecie, nie widzę ku temu powodu. Łysy wampir dotknął ramienia Charlesa Moffata. Charles odsunął się od niego. – Dlaczego mamy ci zaufać? -Słuchaj, to nie ja podpisałam klauzulę moralną z moim mistrzem i zostałam złapana w barze ze striptizem–wy to zrobiliście. Więc jeżeli ktoś kwestionuje czyjeś słowo, nie

powinnam być to ja? Mam na myśli wampira, który narusza rozkazy swojego mistrza, to jak dobry jest on dla swojego mistrza i reszty grupy? -My w kościele nie używamy słowa “grupa” odnośnie wampirów. Malcolm uważa że to zbyt zmysłowe słowo. -Dobrze, ale moja uwaga ma znaczenie. Zdradziliście swojego mistrza, wasz kościół, waszą przysięgę, czy też w kościele nie składacie przysięgi krwi? -Barbarzyńska praktyka, my w kościele trzymamy się naszych własnych moralnych zasad, nie jakiejś magicznej przysięgi. Uśmiechnęłam się i wskazałam na pokój. – Hm, ładne zasady. Charles się zarumienił, co nie było łatwe dla wampira, ale to pozwoliło mi wiedzieć, że pożywił się dziś i to porządnie. -Na kim się pożywiłeś tej nocy? Spojrzał na mnie. – Słuchajcie, panowie, jest 4:30 rano. Mamy mniej niż trzy godziny, by wysłać wasze tyłki do domów. Chcemy, byście dotarli tam przed świtem, prawda? Wszyscy przytaknęli. – Więc odpowiedzcie na moje pytania. Mogę odróżnić, który z was się pożywił, a który nie. Muszę wiedzieć na których tancerzach, czy dawcach się pożywiliście. Jeżeli są w drugim pokoju, porozmawiamy z nimi. Jeżeli nie, potrzebuję nazwisk i sposobu na kontakt z nimi. -Związek pomiędzy wampirem a jego partnerem jest święty. -Słuchaj Charles, wziąłeś dość krwi by się rumienić. Chcesz bym zaczęła spekulować, gdzie zmarnowało się tak wiele krwi. -Już nam grożono i nadużyto władzy. Nie możesz zrobić nic więcej. Odwróciłam się do reszty. – Kto chce odpowiedzieć na moje pytania i dostać karteczkę “Nie powiem Malcolmowi”. Łysy wampir wstał. Charles krzyknął na niego. Ale Łysy potrząsnął głową. – Nie, nie jesteś moim mistrzem, Charles. W kościele wszyscy jesteśmy wolnymi istotami, to jedna z przyczyn z których dołączyłem. Zamierzam odpowiedzieć na jej pytania, bo mam do tego prawo. -Znajdźmy pomieszczenie, gdzie będzie więcej prywatności, - powiedziałam i wskazałam by podążył za mną. W pomieszczeniu, które prawdopodobnie miało być palarnią było naprawdę piękne akwarium ze słoną wodą, ale były też mniejsze pokoje, gdzie normalnie mógłbyś zabrać któregoś z tancerzy i dostać prywatny taniec.

Zabrałam Łysego do pierwszego pokoju. To było miłe, ale nie mdłe pomieszczenie, z małą kanapą, krzesłem, stolikiem do kawy i oświetleniem. Pokój wyróżniał się spośród tego skórzanego i męskiego motywu, nie będąc przy tym ohydnym. - Siadaj, - powiedziałam. Usiadł, pocierając nerwowo dłońmi o kolana. Był odrobinę okrągły i delikatny. Wyglądał jak księgowy, z wyjątkiem tego, że gdy oblizał usta, błysnął kłami. Nowi tak robią. – Jak długo należysz do kościoła? -Dwa lata. – Potrząsał głową. – Myślałem że to będzie seksowne, no wiesz, wampiry, ciuchy, romance. – Złożył razem pulchne dłonie. – Ale to wcale takie nie jest. Wciąż jestem urzędnikiem, tylko w innym biurze, gdzie pozwalają mi pracować nocami. Nie mogę pić, nie mogę zjeść steku, a umieranie nie czyni mnie seksowniejszym.- Rozłożył ręce. – Spójrz na mnie, jestem tylko bledszy. -Myślałam że kościół wymaga minimum sześciu miesięcy nauk, zanim pozwoli ci wykonać ostatni krok? Przytaknął. – Tak robią, ale sprawili, że wszystkie te etyczne rzeczy wydawały się szlachetne, no wiesz, jesteśmy lepsi niż te inne wampiry. Nie jesteśmy zboczeńcami, jak JeanClaude i jego wampiry. – Spojrzał w górę przestraszony, co było widać. – Przepraszam, nie chciałem… -Wiem, co kościół mówi o normalnej wampirzej społeczności. -To brzmiało tak szlachetnie. -Niech zgadnę, pewna kobieta przypadkiem była wampirzycą. Spojrzał w górę, zaskoczony. – Skąd wiesz? -Szczęśliwy traf, a po tym jak się przemieniłeś, co się stało? -Była moją partnerką przez kilka pierwszych miesięcy, ale potem miała inne obowiązki. Ciekawe, zanotowałam to sobie na później. Jeżeli diakoni kościoła uwodzili członków, to mogło zostać uznane za nielegalne, a przynajmniej zakwestionowane moralnie. – Kim się pożywiłeś dziś w nocy. Pytanie go zaskoczyło i mrugnął jak królik w świetle lamp. – Sasha, miała na imię Sasha. -I przyprowadziłeś ją z tutaj? Przytaknął. -Jesteś członkiem klubu? Znów przytaknął. -Charles też? Przytaknięcie.

-Większość osób przy tamtym stoliku to członkowie? Przytaknął, po czym, - Czy to był pierwszy raz Clarka. -A Clarke to ten z poduszką? -Skąd wiedziałaś? Potrząsnęłam głową, uśmiechnęłam się i powiedziałam. – Pamiętasz inne dziewczyny, na których ci ludzie się pożywili, imiona, opisy. – Pamiętał sporo. Skończyłam z czterema nazwiskami, dwoma opisami i tylko biedny Clarke się nie pożywił. Oczywiście. Wiedziałam o tym, ale zawsze miło, gdy masz potwierdzenie. Z Zerbrowskim jako moim ochroniarzem, wyszliśmy z klubu i przyprowadziliśmy wspomnianą kobietę. Dopasowaliśmy do każdego wampira co najmniej jedną dziewczynę. Charles pożywił się na trzech i dawał dobre napiwki. Dwie z dziewczyn były jego stałymi donorkami. Dość nieprzyzwoicie jak na diakona kościoła. Zajęło mi odrobinę dłużej niż dwie godziny, by dopasować kto się na kim pożywił i kto był wtedy z nim. To nie oznaczało, że ktoś się wymknął i pożywił ponownie, ale uczyniło to mniej prawdopodobnym. Zasugerowałam, że później, jeżeli będzie trzeba, porównamy średnice ugryzień na martwej dziewczynie z tymi od wampirów. Znaliśmy ich nazwiska, wiedzieliśmy jak ich znaleźć. Najciekawsze informacje zostały nam udzielone przez pierwszego wampira i Clarke, który był tak przerażony, że wydałby własną matkę. Wcześniej tego wieczora byli tam też trzej inni członkowie kościoła, oni także byli częścią grupy, która lubiła odwiedzać bary ze striptizem. Ale żaden z nich nie był członkiem klubu Szafirowy Pokój dla Vipów. Miałam ich nazwiska i adresy tych niedawno zmarłych. Być może mieli coś wspólnego z zabójstwem, a może znudzili się i poszli wcześniej do domu. To nie zbrodnia opuścić dane miejsce. Zerbrowski wprawdzie wezwał stanowe oddziały by nas wsparły, gdy eskortowaliśmy wampiry do ich aut. Żaden z nich nie był dość potężny, ani stary by móc odlecieć do domu. Kiedy zapakowaliśmy bezpiecznie ostatniego nieumarłego do ich minivanów i terenowych aut, Zerbrowski wziął mnie na stronę i powiedział, - Czy dobrze cię słyszałem? Wampirzy kościół zmusza członków do podpisania klauzuli sumienia? Przytaknęłam. – Inne wampiry nazywają ich nocnymi Mormonami. Uśmiechnął się. – Nocni Mormoni, serio? -Serio.

-Och, muszę to zapamiętać, to naprawdę dobre. – Spojrzał za nas na oczekujący ambulans, wóz strażacki i cały personel. – Teraz, gdy nam pomogłaś ocalić wampiry, co ty na to, by spojrzeć na miejsce zbrodni. -Myślałam że już nie zapytasz. Uśmiechnął się i to prawie wyparło zmęczenie z jego oczu. – Schodzę pierwszy po drabinie. Skrzywiłam się. – Jakiej drabinie? -Nasze miejsce zbrodni i porzucone ciało są w dziurze pozostawionej przez jakichś nadgorliwych pracowników budowlanych. Według menadżera klubu, naruszyli ziemię, ale nie mieli pozwoleń na to, więc to tylko duża dziura. To dlatego potrzebujemy strażaków by pomogli nam wyciągnąć ciało z dziury, gdy z nimi skończymy. -Nie będziesz schodził przede mną po drabinie, Zerbrowski. -Co masz na sobie pod tą skąpą spódniczką? -To nie twój cholerny interes, a jeżeli nie pozwolisz zejść mi pierwszej po drabinie, nagadam na ciebie twojej żonie. Zaśmiał się i kilka osób się obejrzało. Byli spokojniejsi niż my i po prostu zmęczeni. Nie sądzę żeby widzieli cokolwiek śmiesznego. – Katie wie, że jestem zbereźnikiem. Potrząsnęłam głową. – Jak brudno jest tam na dole w dziurze? -Zobaczmy, padało, zamarzło, rozmarzło i padało ponownie. -Cholera. -Gdzie są te kombinezony jakie zwykłaś nosić na miejscach zbrodni? -To wbrew polityce firmy bym nosiła na zbrodnie zestaw do wskrzeszania zombie. To czego nie powiedziałam na głos, to że do wskrzeszania zombie zapomniałam się i założyłam kombinezon, który był pokryty krwią. Żona klienta zemdlałą. Czy to moja wina, że była tak wrażliwa? To nie Bert tego zabronił, to większość głosów w Animatorach sp. z o.o. Więc musiałam uważać na tą zasadę. – Nie planowałam dzisiaj łazić po dołach i szukać ciał. Uśmiech zniknął z jego twarzy. – Ani ja, skończmy to. Chcę wrócić do domu i przytulić moją żonę i dzieci zanim wyjdą do szkoły i pracy. Nie podkreśliłam że była 6:30 rano, a jego szanse by wrócić do domu i zobaczyć Katie i dzieci zanim wyjdą były prawie zerowe. Każdy potrzebuje odrobinę nadziei, kim jestem by ją odbierać?

Rozdział 47 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Dla kobiety w dole nie było nadziei, ani strachu, ani czegokolwiek co jej się przydarzyło. Twarz wyglądała na pustą, tak jak zawsze u zmarłych. Czasami napotkasz kogoś, kto wygląda na przerażonego, ale to tylko kwestia przypadku. Sposobu w jaki mięśnie twarzy ułożyły się w momencie śmierci. Ale w większości umarli mieli pusty wyraz twarzy, jakby czegoś w nich brakowało, czegoś poza oddechem i biciem serca. Widziałam dość oczu, z których znikał ostatni błysk, aby twierdzić, że coś więcej niż oddech odchodzi wraz ze śmiercią. A może byłam zmęczona i nie chciałam stać po kostki w błocie gapiąc się na kobietę młodszą niż ja, która już się nie zestarzeje. Im bliżej świtu, tym bardziej ponura się staję, jeżeli nie idę spać. Istniało wiele podobieństw do pierwszego ciała. To leżało na plecach, tak samo jak wcześniejsze. Obie były striptizerkami. Obie zostały zabite na zewnątrz klubów, w których pracowały. Ta też była blondynką, biała, tak samo jak pierwsza ofiara. Ślady ugryzienia znajdowały się po obu stronach szyi, jedno w zgięciu lewego ramienia, na prawym nadgarstku i na klatce piersiowej. Aby sprawdzić, czy ugryzienia znajdują się na udzie, będę musiała uklęknąć w błocie, a nie miałam na to ochoty. Obiecałam sobie, że nigdy więcej nie znajdę się bez kombinezonu i kaloszy. Musiałam pożyczyć rękawiczki od Zerbrowskiego. Myślałam o randce, a nie o pracy, gdy wcześniej pakowałam się do Jeepa. Głupio. Stałam, rozważając czy zdołam uniknąć czołgania się w błocie, aby przyjrzeć się wszystkim śladom. - Jest wyższa prawie o trzydzieści centymetrów od ostatniej. Blond włosy, ale bardzo krótkie, ostatnia miała długie włosy. Poza tym, wszystko jest bardzo podobne. -Średnice ugryzień są identyczne. -Kto robił pomiary? - Zapytałam. Odpowiedział, ale imię nic mi nie mówiło. Znajdowałam się po drugiej stronie rzeki, a miałam tu do czynienia z niewielką ilością zbrodni. Zabijałam wampiry w Illinois, ale rzadko prowadziłam tu śledztw. Nie mogłam pozwolić zrobić tego komuś innemu, kogo nie znałam. Jeżeli choć jedna średnica ugryzienia byłaby inna, oznaczałoby to zmianę członków naszej wampirzej grupy. Musieliśmy wiedzieć czy szukamy piątki, szóstki, czy więcej.

Westchnęłam i wyjęłam z kieszeni kurtki małą taśmę mierniczą. Tą, którą trzymałam w schowku na rękawiczki i chusteczki. Zmierzyłam najpierw łatwo dostępne ugryzienia, a Zerbrowski robił notatki. Potem ostrożnie uklękłam w błocie, pomiędzy kolanami kobiety. Błoto było zimne. Rozsunęłam jej nogi i odnalazłam ugryzienia po wewnętrznej stronie ud. Zmierzyłam wszystkie, które znalazłam. Promienie ugryzień pasowały, Korzystałam z innego przyrządu, by wykonać pomiary, czego nie powinnam robić. Technicy CSU nie powinni byli mi pozwolić na wykorzystanie czegoś, czego nie będę mieć przy sobie następnym razem. To jaką miałeś miarkę, miało znaczenie w terenie. Teren to nie laboratorium. Ostrożnie podniosłam się z ziemi, moim celem nadal było nie wylądowanie na tyłku w błocie. Buty na wysokim obcasie nie są na to najlepszą gwarancją. Więc byłam ostrożna. Szafir zatrudnia ochronę pilnującą parkingu. Przynajmniej jeden ochroniarz o danej porze. To weekend, powinno być ich dwóch. Widzieli coś albo słyszeli? -Jeden z nich widział wychodzącą dziewczynę w płaszczu. Zmierzała do domu, skończyła pracę na tę noc. Widział jak idzie do auta – przekartkował swój notes, - potem zniknęła. Spojrzałam na niego. - Co takiego? -Powiedział, że szła w kierunku auta, pomachał do niej, potem coś po drugiej stronie parkingu odwróciło jego uwagę. Jest dość tajemniczy mówiąc co odwróciło jego uwagę, ale przysięga że spojrzał tylko na chwilę, a gdy odwrócił się ona zniknęła. -Zniknęła. -Tak, dlaczego masz taki wyraz twarzy, jakby to coś znaczyło? -Sprawdził natychmiast jej auto? Przytaknął. - Tak, a gdy nie znalazł nic w aucie, wrócił do klubu, by sprawdzić, czy wróciła do środka. Gdy nie mógł jej znaleźć wewnątrz, poszukał drugiego ochroniarza i razem zaczęli sprawdzać okolicę. Oni ją znaleźli. -Jak długo zajęło mu szukanie? -Mówił, że kilka sekund. -Sprawdziliście czy ktoś w środku nie widział jak wychodziła? Chciałabym wiedzieć o jakiej porze opuściła budynek i jak długo on patrzył w innym kierunku. -Wydostańmy się z tej dziury i znajdźmy kogoś, kto widział jak wychodzi i patrzył wtedy na zegarek. Ponownie kartkował notatnik. Światła, które skierowali w dół, by wszystko oświetlić lekko zamigotały, bezlitośnie jakby należało ją znowu zakryć i nie przyglądać się jej. Ckliwa, stawałam się ckliwa.

-W zasadzie to jedna z pań w środku, klientka, bardzo polubiła blondynkę, ona i jej mąż. Zaobserwowała kiedy wyszła. -I jak to się ma do zeznań ochroniarza. Sprawdził oba czasy. - Dziesięć minut. -Dziesięć minut to strasznie dużo czasu, by przyglądać się czemuś, czego nie jest pewien czy widział. -Myślisz, że skłamał? Potrząsnęłam głową. - Nie. Myślę, że powiedział nam to, co uważa za prawdę. -Zgubiłem się. Do czego zmierzasz? - zapytał Zerbrowski. Uśmiechnęłam się do niego, ale bez radości. - Jeden z wampirów musi być mistrzem, doszliśmy do tego, ale muszą także umieć kontrolować ludzkie umysły na tyle, by dokonać czegoś takiego. -Myślałem, że wszystkie wampiry potrafią kontrolować umysł. Potrząsnęłam głową. - Mogą zahipnotyzować jedną osobę spojrzeniem, a jeżeli ją ugryzą, mogą wymazać jej pamięć. Jeżeli są wystarczająco potężni, mogą zahipnotyzować oczami i wymazać większość wspomnień. Ale ofiara zazwyczaj ma przebłyski wspomnień oczu, albo czasami zwierząt o lśniących oczach, albo bardzo jasnych reflektorów samochodowych. Umysł próbuje zracjonalizować to, co się stało. - Dobra, więc jeden z wampirów uwięził go swoim spojrzeniem. -Nie, Zerbrowski. Założę się, że nie chodziło o oczy. Założę się, że zrobił to z odległości, bez bezpośredniego spojrzenia. Porozmawiam z nim, zobaczę co pamięta, ale jeżeli nie ma na nim śladów ugryzień i nie ma dziwnych wspomnień, to odbyło się to z bezpiecznej odległości, bez kontaktu bezpośredniego. -Co wtedy? - zapytał, brzmiał na poirytowanego i zmęczonego. Nie wzięłam tego do siebie. - Oznacza to, że jeden z wampirów jest stary, Zerbrowski. Jest stary i jest mistrzem. Mówimy o dość znacznych zdolnościach. Takich wampirów jest niewiele. -Nazwiska? Potrząsnęłam głową. - Porozmawiajmy z ochroniarzem i każmy mu się rozebrać. Spojrzał na mnie znad ramki okularów, zanim wsunął je z powrotem na nos. -Czy ty właśnie to powiedziałaś, czy tylko mi się wydaje? -Musimy sprawdzić, czy nie ma wampirzych ugryzień. Jeżeli jest czysty, to szukamy większego gracza, mówiąc wampirycznie. Jeżeli został ugryziony, to nie będzie nikt potężny. Zaufaj mi, to ma wpływ na to z kim będziemy potem rozmawiać.

-Czy to jeden z ludzi Jean-Claude'a? - zapytał Zerbrowski. -Nie. - Odpowiedziałam. -Skąd możesz mieć pewność? Skąd mogłam mieć pewność? Byłam na tyle zmęczona, że pozwoliłam zaistnieć temu pytaniu w umyśle, zastanowić się co odpowiedziałby Jean-Claude. Czy zagwarantowałby, że to żaden z jego ludzi? Myśl wystarczyła, by nagle pojawił się w mojej głowie. Cholera. Widział to co ja, niedobrze w przypadku morderstwa, gdy sprawcami były wampiry. Zaczęłam się osłaniać, by go wykopać, ale nagle znałam odpowiedź na moje pytanie. - Moja przysięga krwi powstrzyma ich przed tym, ponieważ będzie to wbrew wyrażonym przeze mnie poleceniom, by nie zwracać uwagi ludzkiej policji w negatywnym znaczeniu. Pomyślałam “Liv złamała kiedyś twoją przysięgę”, a on mnie usłyszał. - Nie byłem wtedy jeszcze sourdre de sang. Moja przysięga teraz nie jest łatwa do złamania. Za długo byłam cicho. Zerbrowski zapytał. - Wszystko w porządku? -Tylko rozmyślałam – odpowiedziałam. Wiedziałam o przysięgach krwi, ale nie rozumiałam jak bardzo istotne były, ani co miały oznaczać. - Ponieważ wszyscy ludzie JeanClaude'a muszą składać przysięgę krwi. To wiąże ich mistycznie z Mistrzem Miasta. Zabronił swoim wampirom takich zabaw. -Chcesz powiedzieć, że przysięga krwi czyni to niemożliwym? -Nie niemożliwym, ale trudniejszym. Zależy od tego jak silny jest mistrz, któremu złożyli przysięgę. -Jak silny jest Jean-Claude? Myślałam nad najlepszym sposobem wyjaśnienia, ale ostatecznie stwierdziłam tylko. Wystarczająco silnym, abym postawiła dużą kasę, że to nie byli jego ludzie. -Ale nie zagwarantujesz tego. -Gwarancje są dla urządzeń codziennego użytku, nie do morderstw. Uśmiechnął się. - Urocze. Może sam tego kiedyś użyję. -Spadaj. Uśmiech zbladł w kącikach. - Nadal nie rozumiem tej całej przysięgi krwi. Może jestem zbyt zmęczony na metafizykę, wyjaśnisz mi to później. -Uprośćmy to. -Byłoby miło. -Dowiedziałam się tej nocy od wampirów, które przesłuchiwałam, że Malcolm porzucił przysięgę krwi w kościele. Jest zbyt barbarzyńska.

Jean-Claude nadal znajdował się w mojej głowie i słyszał co mówiłam. Poczułam od niego napływ strachu, strachu graniczącego z paniką. -Dobra, a co to dokładnie oznacza? - zapytał Zerbrowski. Musiałam wziąć głęboki wdech, by mówić pomimo lęku Jean-Claude'a. Jego głos w mojej głowie zapytał: “Jesteś tego pewna, ma petite?” Przemówiłam na głos by odpowiedzieć zarówno na pytanie Zerbrowskiego jak i JeanClaude'a. - Oznacza to, Zerbrowski, że masz setki wampirów w okolicy, których nic nie powstrzyma przed zrobieniem czegoś takiego jak to, poza ich własnym sumieniem i klauzulą moralności jaką podpisują. Jean-Claude przeklinał w mojej głowie po francusku i mimo, że niektóre słówka słyszałam tu i ówdzie, mówił za szybko dla mnie. Zerbrowski uśmiechnął się, uśmiech poszerzał się. - Chcesz powiedzieć, że kościół wierzy, że jego członkowie będą porządnymi obywatelami, a twój chłopak takiej wiary nie pokłada. -Przyjrzę się nowym mistrzom jacy przybyli do miasta na zaproszenie Jean-Claude'a, ale i tak obstawiam Kościół Wiecznego Życia. -Dolph powiedziałby, że nie chcesz aby to byli ludzie Jean-Claude'a. -Tak, powiedziałby, ale zapewniam cię, Zerbrowski, że myśl, iż wszystkie te nowe wampiry do bycia dobrym zmusza jedynie ich ludzka moralność, sprawia, że prawie zgadzam się z Dolphem. -Zgadzasz się z czym? -Zabiciem ich wszystkich. Jean-Claude odezwał się, - Nie mów tego na głos policji, ma petite. Może do tego dojść i nie chciałabyś, aby twój przyjaciel pamiętał tą rozmowę. - Miał rację. -Cholera, Anita, niektórzy z twoich najlepszych przyjaciół są wampirami. -Jasne, ale bycie wampirem wiąże się z zasadami, a Malcolm próbuje traktować ich jak ludzi z kłami. Oni nimi nie są. Zerbrowski, oni naprawdę nimi nie są. Nawet jeśli okaże się, że to grupa dzikich wampirów, którzy umknęli reszcie, mnie, Jean-Claude'owi i Malcolmowi, będziemy musieli porozmawiać z nim o jego nowej polityce. -Dlaczego gdy mówisz “my”, teraz, mam wrażenie że nie masz na myśli ani mnie ani gliniarzy? - Patrzył na mnie i żartobliwe, rubaszne komentarze zniknęły. Widziałam bardzo inteligentną parę oczu policjanta.

Westchnęłam i zrobiłam krok w kierunku drabiny. Powiedziałam za dużo, dużo za dużo. Głos Jean-Claude'a zabrzmiał w mojej głowie “Musisz powiedzieć coś, by złagodzić swoje słowa, ma petite.” Myślałam co powiedzieć Zerbrowskiemu na głos. - Jestem zmęczona Zerbrowski, proszę nie mów Dolphowi, że uważam, iż wszystkie wampiry w kościele powinny zostać zlikwidowane. Nie miałam tego na myśli, nie poważnie. -Nie powiem nic nikomu, zwłaszcza Dolphowi. Pewnie zacząłby od swojej nowej synowej i wyszłoby z tego bagno. Przytaknęłam. - Ale jeżeli setki wampirów zostaną spuszczone ze smyczy w jednej chwili, to ja zostanę wezwana. Nie chcę być zmuszona zająć się tyloma z nich. Jestem w tym dobra, ale nie aż tak. -W przypadku kilku setek, nawet ty potrzebowałabyś pomocy. - Odpowiedział. Wypuścił powoli powietrze. - Rozumiem, że myśl o tym mogła cię wkurzyć i zmęczyć. Cholera, mnie to męczy i martwi. -Spróbuję dowiedzieć się jak długo trwa ta polityka braku przysięgi krwi. -I co potem? Położyłam dłonie na drabinie. - Zajmę się tym. -Ma petite, znów jesteś nieostrożna. Wyszeptałam – Wynoś się z mojej głowy. -Co to oznacza Anita? Jesteś federalnym szeryfem, nie możesz już bawić się w Samotnego Strażnika. Masz odznakę. Oparłam czoło o drabinę, otarłam twarzą o błoto i odskoczyłam w tył. Powiedziałam mu tyle ile mogłam. - Damy Malcolmowi wybór, albo on dopilnuje przysięgi krwi od każdego, albo zrobi to Jean-Claude. Jean-Claude nagle zabrzmiał głośniej w mojej głowie. -Przerwij tutaj, ma petite, błagam cię, nie mów tego na głos. To, czego nie powiedziałam na glos, to że każdy wampir, który odmówi ceremonii, prawdopodobnie zginie. Posiadałam teraz wspomnienia Jean-Claude'a i wiedziałam, że przysięga krwi to jedno z najsurowiej przestrzeganych praw. Widziałam co może się zdarzyć jeżeli przysięga nie jest wystarczająco mocna, więc pomyślcie co by się stało, gdyby jej całkiem zabrakło. Wchodziłam właśnie po drabinie gdy Zerbrowski zapytał. - A co jeśli wampiry nie złożą przysięgi.

Zamarłam na chwilę na drabinie, a potem skłamałam. - Nie jestem pewna. Mam nadzieję, że chodzi tylko o Malcolma, a nie o każdy kościół w kraju. Mówisz o czymś, czego nie uczyniono nigdy wcześniej, Zebrowski. Na tyle ile wiem, żaden mistrz wampirów nie tworzył innych wampirów, nie zapewniając swojej pozycji ich przywódcy czymś więcej niż tylko nazwą. Coś takiego nigdy wcześniej nie miało miejsca. Wampiry nie są skore do zmian. -Mówisz o zabiciu tych, którzy nie złożą przysięgi? Anita, oni mają swoje prawa. -Wiem o tym Zerbrowski, lepiej niż większość. - Przeklinałam Malcolma, przeklinałam za bałagan, który wywołał. Nawet jeżeli mordercy nie byli jego ludźmi, to tylko kwestia czasu. Wampiry nie są ludźmi, nie myślą jak ludzie. Uświadomiłam sobie, że Malcolm próbował zrobić to samo z Kościołem Wiecznego Życia, co Richard z Klanem Thronnos Rokke. Obaj próbowali traktować potwory jak zwykłych ludzi. Ale nimi nie byli. Boże dopomóż, nie byli ludźmi. Jean-Claude wyszeptał: - Musimy wysłać posłańca do kościoła, by wybadał jak bardzo jest źle. Nie odpowiedziałam, bo byłam pewna kim ten posłaniec będzie. To ja. Ruszyłam w górę drabiny, a gdy Zerbrowski zagwizdał, przypomniałam sobie, co miałam pod spódnicą. Blake masz bardzo ładny... -Nie kończ Zerbrowski. -Czemu nie? -Ponieważ, jeżeli to powiesz, wylądujesz na ziemi. -Tyłek, - odpowiedział. -Ostrzegałam cię. Zaśmiał się. Kiedy oboje znaleźliśmy się na twardym gruncie, popchnęłam go w pobliską kałużę. Przeklął mnie, wszyscy się śmieli. Odpowiedział, - Powiem Katie, że byłaś wobec mnie wredna. -Będzie po mojej stronie. - Na pewno będzie. W zasadzie znałam na tyle dobrze Katie Zerbrowski, by wiedzieć że jej mąż nie powie jej, że powiedział mi, że mam ładny tyłek. Uznałaby to za niegrzeczne. Echo Jean-Claude'a rozbrzmiewało w mojej głowie „to prawda”, ale kazałam mu się też zamknąć i tym razem posłuchał. -Świt nadchodzi, muszę udać się na spoczynek. Porozmawiamy ponownie, gdy się obudzę. -Miłych snów. – Wyszeptałam. -Umarli nie śnią, ma petite. – I już go nie było.

Rozdział 48 Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Ultraska Ochroniarzowi nie spodobało się rozbieranie. Powiedziałam mu, że mógł to zrobić w mniejszym gronie ze mną i miłymi oficerami, albo mógł się rozebrać na jednej ze scen. Jego wybór. Wyglądał jakby mi nie wierzył, ale wolał nie ryzykować. Był czysty, bez żadnych ugryzień wampirów. Z jednej strony pech, ponieważ wampirzy mistrz jest trudniejszy do złapania, do zatrzymania i do zabicia. Z drugiej strony świetnie, ponieważ lista wampirów, które mogły tego dokonać, była bardzo ograniczona. A raczej tak było, jeśli rozumiałam układ między Malcolmem i Jean-Claude’m. Dobra, technicznie Malcolm dobił targu z Nikolaos, poprzednią Mistrzynią Miasta. Poznałam ją. Cholera. Nawet ją zabiłam. Solidaryzowałam się z wampirami, które zbierały się w kościele i nie chciały jej nic zawdzięczać. Na pewnych warunkach Jean-Claude uznał jej ustalenia z kościołem. Po pierwsze, żadem wampir o mocy mistrza nie mógł przebywać w mieście bez poinformowania o tym Jean-Claude’a. Więc, albo Malcolm nie dotrzymał danego słowa, albo nie wiedział, że miał w swojej społeczności kogoś tak potężnego. Albo ani Malcolm, ani Jean-Claude, nie wyczuli, że ktoś z ogromną mocą wkroczył na ich terytorium. Jeżeli to ostatnie było prawdą, byliśmy po uszy w tarapatach, ponieważ to podnosiło poziom mocy do takiej, z którą żadne z nas nie chciałoby mieć do czynienia. A może Jean-Claude zgodził się na mistrza za Malcolma nie rozumiejąc, że nie będzie przysięgi krwi, żeby utrzymać nad tym kontrolę. Miałam tak wiele pytań, że bolała mnie głowa, a nie było możliwości, żeby uzyskać na nie odpowiedzi, dopóki Jean-Claude się nie obudzi. Wracałam do St. Louis w świetle wczesnego poranka ciesząc się, że miałam okulary przeciwsłoneczne i że nie jechałam prosto na wschód. Rozproszona jasność była wystarczająco niedobra. Cyrk był bliżej niż mój dom, więc tam jechałam. Czasami się tam kładłam spać, żeby mieć randkę z Jean-Claude’m. Ale częściej dlatego, że było bliżej. Moje oczy paliły mnie ze męczenia, a ciało bolało tak, jakbym była chora. Ale ból był spowodowany tym, że ciało zużywało swoje rezerwy, żeby się ruszać i nie zasnąć. Zatrzymałam się na parkingu dla pracowników pod Cyrkiem Potępieńców o 8:30 rano. Poza mną były trzy inne auta. Jedno należało do Jasona, a pozostałych nie znałam. Ale musiały należeć od ludzi, którzy nie tylko tu pracowali, ale także mieszkali i mieli prawo

jazdy. A to zawężało krąg. Pomyślałam, że to może Meng Die i Faust, ale nie byłam pewna. A byłam zbyt zmęczona, żeby się tym przejmować. Przeszłam przez parking w szybko jaśniejącym świetle i zwalczyłam ochotę by zgarbić ramiona. Tylne drzwi otworzyłam swoim kluczem i weszłam do przyjemnej ciemności magazynu. Zamknęłam je za sobą i przez chwilę opierałam się o nie. Nie tak dawno temu te drzwi w ogóle nie miały zamka, ktoś musiałby cię wpuścić do środka, ale zmusiłam ich do zamontowania lepszych drzwi ze wzmocnionej stali i z zamkiem. Bez tego ktoś musiał stać na czatach w małym pomieszczeniu pod dachem. Ten ktoś musiał wysłać kogoś innego, jeżeli osoba przy drzwiach tego potrzebowała. Powiedziałam, że było to śmieszne, ponieważ na frontowych drzwiach był zamek. To po prostu utrudniało pracownikom wejście do środka. Szczególnie podczas małej przerwy, tuż przed świtem, gdy nikt nie stał na czatach, a właśnie wtedy najczęściej chciałam wejść do środka. Walenie w drzwi o świcie było po prostu zniechęcające. Upewniłam się, że zamknęłam za sobą drzwi. Potem przez pudła, które zawsze tam stały, przebrnęłam do drzwi na schody, które prowadziły długą drogą na dół. Byłam wystarczająco zmęczona, że gdyby była winda, to pojechałabym nią. Ale nie było. Schody były częścią obronną Cyrku. Po pierwsze, schodów było bardzo dużo, więc musiałeś być całkowicie pewny, by nimi zejść. Po drugie, po drodze były miejsca, gdzie można było zastawić zasadzki, jeśli byłoby to potrzebne. Po trzecie, schody zostały dziwnie wykonane, jakby oryginalnie zostały stworzone dla czegoś, co nie chodziło na dwóch nogach, a przynajmniej nie miało rozmiarów człowieka. Jeśli nie wiedziałeś co czeka cię na dole, mogłeś się zacząć zastanawiać, co korzystało z tych schodów. Obecnie tylko wampiry i zwierzołaki. Ale nasi wrogowie o tym nie wiedzieli. Jean-Claude podsycał plotki, że na dole były inne, większe, mniej ludzkie rzeczy. Dla mnie w porządku. Wywoływało to strach u wrogów i dawało im do myślenia. W chwili, gdy dotarłam do wielkich żelaznych drzwi na dole, moje widzenie rozmazywało się z braku snu. Ponownie wyciągnęłam klucze. Klucz do tych drzwi nie był trudny do znalezienia. Był wielki i staromodny. W porównaniu do nowoczesnych kluczy wyglądał jak olbrzym wśród liliputów. Włożyłam klucz i porządnie naoliwiony zamek lekko się poruszył. Zawiasy były równie ciche, ale prawdopodobnie gdybym miała siłę zwykłego człowieka, musiałabym się wysilić z powodu ciężaru tych drzwi. Miały być odporne na uderzenia większych rzeczy niż dłoni. Zamknęłam je za sobą i przekręciłam klucz, a nawet założyłam rygiel. Jeżeli ktoś przywlókłby swój tyłek o tej porze, to miałby pecha. Ale tak późno po świcie przeważnie

można było bezpiecznie zaryglować drzwi. Fakt, że wcześniej nikt tego nie zrobił świadczył, że Jean-Claude domyślił się, że przyjadę tu w dzień. Przeszłam obok długich, jedwabnych zasłon, które służył za ściany w salonie. Nie zwróciłam większej uwagi na złote, białe i srebrne meble, ani na obraz nad sztucznym kominkiem. Teraz, gdy zewnętrzne drzwi były zamknięte, jedyne o czym myślałam to o śnie. Poszłam do pokoju Jean-Claude’a, ale powinnam była wiedzieć lepiej. Znalazłam go z Asherem skulonych pod pościelą. Obaj tak samo piękni po śmierci jak i za życia. Złote loki Ashera leżały na białej poduszce jak metalowa piana. Jego powieki były zamknięte, więc nie mogłam zobaczyć bladoniebieskich oczu, jak u psa haski. Tak bardzo bladoniebieskich, jak Jean-Claude’a były granatowe. Asher leżał na boku tak, że jego niepokryta bliznami strona była wystawiona do światła. Prawdopodobnie dla mnie zostawili włączone światło. Bez światła w pokoju było ciemno jak w jaskini. Nie było okien. Jean-Claude leżał za Asherem w pozycji na łyżeczkę, z jedną ręką na talii drugiego mężczyzny. Dłonią dotykał blizny po prawej stronie ciała Ashera. Kiedyś Asher był blond pięknością dla kontrastu do bruneta, Jean-Claude’a. A potem mający dobre chęci przedstawiciele kościoła pojmali go i użyli święconej wody by wypędzić z niego diabła. Święcona woda działa na ciało wampirów jak kwas. Ci sami ludzie spalili na stosie jego ludzką służkę i ukochaną, Juliannę. Chrześcijaństwo jest wspaniałą religią, ale niektóre rzeczy dokonywane w jej imię nie były za dobre. Dotknęłam twarzy Jean-Claude’a, odsunęłam zbłąkany kosmyk włosów na blade ramię. Jego skóra była chłodna w dotyku, a stanie się jeszcze zimniejsza. Pocałowałam Ashera w czoło jakbym całowała zmarłego. Wampiry nie zasypiały o świcie, one umierały. Naprawdę były ożywionymi trupami. Ale nie byłam do końca pewna co je ożywiało. Nie byłam w stanie spać w łóżku z dwoma trupami. Stygnące ciała po prostu przyprawiały mnie o gęsią skórkę. Nie byłam pewna, czy kiedykolwiek byłabym w stanie spać z wampirem. Mam na myśli prawdziwy sen. Co sprawiło, że zastanawiałam się, z którego łóżka skorzystać. Gdyby w pokoju była kanapa, to bym jej użyła, ale nie było. Dopóki nie poprosiłam, to nawet nie było krzeseł. Gdy masz łóżko takiej wielkości, to kto chce siadać w krześle? Wyszłam i delikatnie zamknęłam drzwi. Nie dlatego, żeby ich nie obudzić, ale z przyzwyczajenia. Poszłam do pokoju Jasona. Kładłam się już u niego wcześniej. Nie pukałam, bo spodziewałam się, że wszyscy będą spali i miałam rację. Jason był zwinięty na skraju łóżka. Jego blond włosy wystawały spod przykrycia. Ktoś był przytulony do jego

pleców i przez sekundę pomyślałam, że popełniłam gafę i że to była dziewczyna, ale poznałam te kasztanowe włosy. Nathaniel spędzał tu noc. Również nie pierwszy raz. Zostawili zaświecone światło w łazience i uchylone drzwi. Nie wiedziałam czy to dla mnie, czy dla Nathaniela, żeby wiedział gdzie był, w razie jakby się przebudził w środku nocy. Pierwsze parę razy, gdy się budziłam w całkowitej ciemności w jednym z tych pokoi bez okien, uczucie było klaustrofobiczne. Wolałam choć odrobinę światła. W aucie zmyłam błoto z twarzy przy pomocy nawilżonych chusteczek i w chwili, gdy zdejmę buty i pończochy, będę wolna od błota. To prawie cud, że nie upadłam chodząc na wysokich obcasach po błocie. Zdjęłam skórzaną kurtkę i położyłam ją równo. Nie było krzesła, więc usiadłam na podłodze. Rozpięłam buty, zdjęłam pończochy i położyłam je pod ścianą, żeby nikt się o to nie potknął. Spódnica była sztywna od zaschniętej krwi. Fakt, że żaden wampir w klubie nic nie powiedział świadczył, że albo nie mogli tego wyczuć, albo myśleli, że komentarz na ten temat mógłby być barbarzyński. Spódnicę położyłam na osobnej kupce. Nie byłam pewna, czy pranie chemiczne ją uratuje. Zdjęłam biały t-shirt i ułożyłam go na trzeciej stercie ubrań, które aktualnie były czyste. Stanik też tam wylądował. Z powrotem ubrałam t-shirt i zostałam w stringach. Wygodniej spałoby mi się bez nich, ale t-shirt był niewystarczającym ubraniem. Nigdy nie spałam nago z Nathanielem, a z Jasonem tylko raz, gdy zemdlałam. Potrzebowałam piżamki. W tej chwili nie pragnęłam niczego tak bardzo, jak przytulić moje zmęczone ciało do Nathaniela i spać. Wdrapałam się do łóżka na drugim końcu i przesuwałam się tak długo, aż dotknęłam nagich pleców Nathaniela. W chwili gdy go dotknęłam, poruszył się przez sen. Przysunęłam moje ciało do jego tak, że leżeliśmy w pozycji na łyżeczkę. Właśnie tak spaliśmy przez większość nocy w domu. Nie miał nic na sobie. Nie chodziło o orientację seksualną Nathaniela lub Jasona, ale o to, że obaj byli zwierzołakami. Zwierzołaki nie widzą sensu w ubraniach. Nie, jeśli mogą chodzić bez nich. Ułożyłam się przy ciele Nathaniela, a on wtulił się we mnie i Jasona. Ten drugi nawet nie drgnął. Przystawiłam twarz to włosów Nathaniela, a zapach wanilii wystarczył. Byłam w domu i zasnęłam.

Rozdział 49 Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Ultraska Coś mnie obudziło. Nie byłam pewna co. Nagle byłam rozbudzona w półmroku pokoju Jasona. Wciąż byłam wtulona w Nathaniela, a Jason był niewyraźnym blond kształtem po jego drugiej stronie. Nic się nie zmieniło, więc co mnie zbudziło? Leżałam nadstawiając uszu. Ale nie było nic słychać. Tylko ciche oddechy chłopców, szum pościeli, gdy Jason odwracał się we śnie. Pokój był zupełnie cichy. Czy ja coś usłyszałam? Wtedy coś usłyszałam-wodę. Wodę lejącą się w łazience. Wsunęłam rękę pod poduszkę i Browning był w swojej kaburze. Gdy nie spałam w domu z bronią w kaburze przymocowanej do ramy łóżka, to pistolet był zabezpieczony w kaburze. Tak na wszelki wypadek. Byłoby nieprzyjemnie, gdyby czyjaś ręka przypadkowo odblokowała bezpiecznik, a następna ręka spust i cóż, wiecie o co chodzi. Rozpięłam kaburę, wyciągnęłam broń i zasłoniłam ręką usta Nathaniela. Zerwał się z oczami szeroko otwartymi. Wskazałam bronią w stronę szczeliny między drzwiami do łazienki. Kiwnął głową i dotknął ramienia Jasona, gdy ja wysunęłam się z łóżka i ruszyłam w stronę łazienki. Odbezpieczyłam broń i trzymałam ją obiema rękami wymierzoną w sufit. To mógł być inny zmiennokształtny, korzystający z prysznica. To było w ich stylu, nie budzić nikogo i założyć, że wszystko będzie w porządku. Nie fajnie byłoby zabić kogoś, ponieważ użył nieodpowiedniego prysznica. Szerokim łukiem obeszłam drzwi, żeby nie było widać mojego cienia, chociaż w ciemnym pokoju prawdopodobnie by się tak nie stało. Ale lepiej być ostrożnym. Musiałam zawinąć na ręce czarny jedwabny szlafrok, żeby się o niego nie potknąć. Nie pamiętałam, żebym go ubierała. Uklęknęłam na jeno kolano przy drzwiach po stronie zawiasów, ponieważ gdyby po drugiej stronie był ktoś z bronią, celowałby wyżej niż była moja głowa, gdy kucałam. Jak najwięcej siebie schowałam za ościeżnicą i zaczęłam otwierać drzwi rękami, w których cały czas trzymałam broń. Chciałam dać czas oczom do przystosowania się do świtała, zanim ktokolwiek kto był w łazience zauważyłby, że drzwi się poruszały. Wiedziałam, że lepiej nie wskakiwać do oświetlonego pokoju z ciemności. Byłabym oślepiona przez sekundę lub dwie.

Gdybym miała pewność, że to jakiś zły koleś, zaczęłabym strzelać na ślepo, ale nie miałam tej pewności. Spod drzwi sączyła się woda, szlafrok pod moimi kolanami stał się mokry. Pomyślałam, że prysznic był kąpielą. Teram mogłam usłyszeć różnicę. Ktoś przelał wannę. Co się do cholery działo? Drzwi były otwarte na oścież, ale nikogo nie było widać. Była tylko przelewająca się przez wannę woda i kran odkręcony na pełen regulator. Dolna część moich nóg była mokra. Woda była zimna, lodowato zimna. Jakby ktoś odkręcił tylko zimną wodę. Kto się kąpał w tylko zimnej wodzie? Były tam tylko umywalka, niska ścianka, taboret i wanna/prysznic. Pomieszczenie było na tyle małe, że mogłam je oglądnąć jednym rzutem oka. Nie było miejsca, żeby się schować. Czy to był żart? Czy ktoś zakradł się gdy spaliśmy, zatkał wannę i włączył wodę? Czy sądził, że zauważymy zanim się przeleje? Czy go to obchodziło? Głupi dowcip. Wstałam i zaczęłam iść przez wodę. Była do kostek, co zdawało się nieodpowiednie. Mam na myśli, że nie powinna być taka głęboka. Brzeg szlafroka zaczepił o prąd wody, jakbym szła przez strumień. Był jak lód. Zimny, tak bardzo zimny. Teraz stałam nad wanną, woda była mętna. Nie widziałam dna, co było złe. Wanna nie była taka głęboka. Była biała, a woda była czysta. Czemu nic nie widziałam? Trzymałam broń w górze, ale sięgnęłam, żeby wyłączyć wodę. Częściowo spodziewałam się, że coś chwyci mnie za rękę, ale tak się nie stało. Kran się po prostu wyłączył a cisza, która nastała, była ogłuszająca. Pojawiły się ciche dźwięki, plusk wody w pomieszczeniu. Woda oczyściła się, jak szklanka pełna kranówki z dużą zawartością minerałów. Ten mleczny osad opadał na dno, a w wodzie coś pływało. Coś wypłynęło z mętnej wody, nabierało ostrości. Blada dłoń. Rude pasma. Patrzyłam w dół na twarz Damiana. Jego oczy były szeroko otwarte i martwe, ale przecież był środek dnia. On był martwy. Nie potrzebował oddychać. Mógł przebywać pod wodą. Nie zrobiłoby mu to krzywdy. Ale logika nie pomagała. Widząc jak tam pływał zrobiłam to, co zrobiłabym, gdyby był człowiekiem. Sięgnęłam po niego. Upuściłam broń na ziemię i zanurzyłam ręce w wannie. Dotknęłam go, złapałam za koszulę i zaczęłam go wyciągać walcząc, by go unieść, ale miałam wrażenie, że woda była cięższa, niż być powinna. Bardzo ciężka i bardzo zimna. Był już prawie na powierzchni, gdy zdałam sobie sprawę, że to nie była woda, tylko lód. Był zamarznięty w wielkiej bryle lodu, a moje ramiona zamarzły razem z nim, zostały uwięzione.

– Anita, Anita. – Głos Nathaniela. Poczułam jego dłoń na moim ramieniu i obudziłam się w sypialni Jasona. Mój puls mnie dławił. Usiadłam i rozglądnęłam się. Drzwi do łazienki były uchylone, ale nie było słychać wody. Śniło mi się, to był tylko sen. Zaczęłam się trząść. Poza tym nadal było mi lodowato. Tak bardzo zimno. – Miałam sen. Śnił mi się Damian. Był taki zimny, zamarznięty. – Twoja skóra jest lodowata. – Powiedział Nathaniel. Jason siadał. Jego blond włosy były zmierzwione, wzrok zaspany. – Co się dzieje? Nathaniel mnie objął i pocierał dłońmi moje ramiona. – Kiedy ostatni raz jadłaś, Anito? – Z tobą w drive-upie. – To było ponad dwanaście godzin temu. – Spojrzał na Jasona. – Musi coś zjeść, teraz. Jason nie zadawał pytań tylko wyczołgał się z łóżka i ukląkł przed małą lodówką, która służyła jako jeden z trzyłóżkowych stolików. Wyciągnął miskę z owocami – jabłkami, bananami. – Nie lubię zimnych owoców. – Powiedziałam. – Anita, śniłaś o Damianie, ponieważ pochłaniasz jego energię. Zjedz banana. – Odparł Nathaniel. Wtedy dotarło do mnie, że miał rację. Zimno mnie ogłupiało. Jason wręczył mi owoc. Ale to Nathaniel pomógł mi go obrać, ponieważ drżenie się wzmogło i nie mogłam tego zrobić sama. Cholera. Nathaniel karmił mnie kawałkami, gdy moje zęby szczękały. Gdy udało mi się go zjeść, drżenie się trochę zmniejszyło, ale niewiele. – Mięsa, protein. – Powiedział Nathaniel. Jason uniósł pudełko chińszczyzny, ale potrząsną głową i nie podsunął go. – Za stare. – wyciągnął piankową tackę i podał nam. – Mieszane fajitas od El Maguey’a, z wczoraj. Nathaniel to otworzył, palcami wyciągnął kawałek wołowiny i podsunął pod moje usta. – Jedz. Zjadłam, a mięso było niewiarygodnie smaczne mimo, że zimne. Mięso zdawało się wypełniać dużo więcej niż mój żołądek. Wybierałam spomiędzy grillowanych cebulek i papryczek wołowinę i jadłam. Gdy moja skóra przestała być zimna w dotyku i przestałam się trząść zwolniłam, a potem potrząsnęłam głową. – Więcej już nie zjem. – Zjadłaś większość mięsa. – Powiedział Jason. Klęczał przy łóżku z rękami leżącymi na nim i brodą na dłoniach. – Czy słyszałem, jak Nathaniel mówił, że pochłaniasz energię Damiana? Kiwnęłam głową.

– Jean-Claude powiedział, że uformowałaś drugi triumwirat z Nathanielem i Damianem. – Najwyraźniej. – Odparłam. – Rozumiem, że to jest etap uczenia się. – Można tak powiedzieć. To już drugi raz przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny, gdy prawie zabiłam Damiana. Oczy Jasona się rozszerzyły. – Jak? – Ona stara się robić to, co zawsze robiła. – Odpowiedział Nathaniel wręczając zamknięte pudełko Jasonowi. – Niewiele jeść, niewiele spać, nie dbać o siebie, poza ćwiczeniami fizycznymi. – Nie mogę powiedzieć gliniarzom, och, przepraszam, muszę się zdrzemnąć. – Wtrąciłam. – Nie, ale powiedziałem ci, że musisz więcej jeść. Powiedziałem ci, że zachowujesz się bardziej jak likantrop, a nie jak wampir. Jedyne co musiałaś zrobić, to pojechać do drive-upa. Są przecież całodobowe. Nie spodobał mi się jego ton. – Nie pomyślałam o tym. Po prostu chciałam tylko iść spać. Byłam tak zmęczona, że było mi niedobrze. – A może miałaś nudności, ponieważ wyczerpywała się twoja energia. – Odparł Nathaniel i był zły. – Ale o tym nie pomyślałaś, prawda? – Nie, nie pomyślałam. Szczęśliwy? – Nie, ponieważ gdy Damian umrze,, to jak myślisz, kogo następnego zaczniesz wysysać? – Był tak zły, że jego oczy pociemniały. Zaczęłam ponownie się denerwować, ponieważ koszmar mnie przestraszył, a narażanie na szwank Damiana mnie przeraziło. Gdy Nathaniel mi to wytłumaczył, poczułam się głupio, że nie pomyślałam o jedzeniu. Byłam po prostu taka zmęczona. Ale zastanawiając się nad tym, byłam bardziej zmęczona niż powinnam, prawda? Chciałam być na niego zła, ponieważ to była moja wina. Nienawidzę, gdy jestem winna. Nienawidzę popełniać błędów, a szczególnie tak dużych. – Masz rację, masz rację. Przepraszam. Przykro mi. – Nie będziesz się kłócić? – Zapytał Jason. – Po co, skoro i tak przegram? Byłam nieostrożna. Nie chodzi o triumwirat, ani o ten nowy, ale o ardeur. W końcu go opanowałam, w pewnym sensie. – Co znaczy w pewnym sensie? – Zapytał i usiadł na brzegu łóżka. Był nagi. Cały czas był rozebrany. Ja po prostu tego nie zauważyłam. Ale teraz to zobaczyłam i utrzymałam bardzo dobry kontakt wzrokowy.

– To oznacza, że ardeur nie budzi się już sam z siebie. – To dobrze, prawda? – Odparł Jason badając moją twarz, jakby był zaintrygowany moją miną. – To jest dobra wiadomość. Zła jest taka, że ardeur się nie pojawia, ale nadal musi był karmiony. Nie przypomni mi, że to czas na pożywianie. To właśnie wcześniej stało się z Damianem. Nie nakarmiłam ardeur przez ponad dwanaście godzin, albo o wiele więcej, ale się nie obudził. – Więc go nie nakarmiłaś. – Powiedział delikatnie Nathaniel. – Dokładnie. – I zaczęłaś wysysać energię z Damiana. Przytaknęłam. – Zawołał w mojej głowie. W pewnym sensie. – I wtedy pożywiłaś ardeur. – Powiedział Jason. Kiwnęłam głową. – Zanim dotarłaś do klubu. – Wtrącił cicho Nathaniel. – Tak. – Odwróciłam się i spojrzałam na niego, a to co zobaczyłam w jego oczach jednocześnie sprawiło, że poczułam się źle i wkurzyłam się. Wyglądał na zranionego, ale to nie była moja wina. Ale wypieranie się, że to nie moja wina, że musiałam uprawiać seks z innymi mężczyznami, w jakiś sposób źle brzmiało. Miał prawo być zmęczonym tym, że pieprzyłam się z innymi, ale nie z nim. – Zrobiłam minimum, na przegryzkę, żeby przetrwać. – Powiedziałam. – Z kim? – Zapytał, a jego oczy były ostrożne i szeroko otwarte. – Requiem. – Skoro już pochłaniałaś energie od Damiana, to powinnaś była wcześniej nakarmić ardeur, prawda? – Zapytał Jason. Sądzę, że naprawdę chciał wiedzieć, ale równocześnie chciał powstrzymać kłótnię, zanim by się zaczęła. Nie byłam pewna, czy by do tego doszło, ale równocześnie nie wiedziałam, czy by nie doszło. Zastanowiłam się nad pytaniem Jasona i w końcu powiedziałam. – Tak, tak sądzę. – Dzięki ardeur zdobywasz energię, prawda? – Tak. – A teraz jesteś źródłem mocy dla nowego triumwiratu. Twoja energia szczególnie wzmacnia Damiana, a w mniejszym stopniu Nathaniela? – Dlaczego mnie w mniejszym stopniu? – Zapytał Nathaniel. – Ty jesteś żywy. Sam sprawiasz, że twoje serce bije, Damian nie. Nathaniel przytaknął. – Okej.

– O co ci chodzi, Jason? Wiem, że do czegoś zmierzasz. – Czy miałbym jakiś cel? – Zapytał i wyszczerzył zęby. Potrząsnęłam głową. – Za tymi niebieskimi oczkami jest bardzo prężny umysł. Tylko nie wszystkim pozwalasz go dostrzec. Więc tak, masz jakiś cel. O co chodzi? – Anita musi jeść więcej, prawda? Oboje przytaknęliśmy. – A co jeśli potrzebuje częściej zaspokajać też inne rzeczy? Wydaje mi się, że oboje nabraliśmy powietrza, żeby zapytać co miał na myśli, gdy jednocześnie zrozumieliśmy. – O cholera. – Powiedziałam. Nathaniel wtrącił. – O Boże. – Przed dzisiejszym wieczorem musiałam to robić co dwanaście godzin, jeśli to rozciągnęłam, to co czternaście. – Powiedziałam. – O ile częściej będę musiała się pożywiać? Jason szeroko rozłożył ręce. – Skąd mam to wiedzieć? Tylko ci to uświadamiam. – To ma sens. – Powiedział Nathaniel. – Ile przed naszym karmieniem pożywiłaś się na Requiem? Pomyślałam o tym, próbowałam policzyć w myślach, ale było mi trudniej niż normalnie z powodu ukłucia paniki. Było bardzo głośne. – Dwie godziny, może mniej. – Potrząsnęłam głową. – Nie, absolutnie nie. Nie mogę karmić ardeur co dwie godziny. – Nie, ale możesz w Jeepie trzymać jedzenie i co dwie godziny możesz zjeść przekąskę. – Powiedział Nathaniel. – Jak już wspomniałem, jeśli zaspokajasz jeden głód, pozostałe maleją. Panika trochę ustąpiła, ale nie za wiele. – Jesteś pewny, że orzeszki w aucie będą wystarczające? Wzruszył ramionami. – Nie wiem, ale tak sądzę. – Nagle wyglądał młodo i w ogóle niepewnie. Przytuliłam go, a on odwzajemnił uścisk. – Boże, Nathaniel, Boże. Już brakowało nam dziennych żywicieli. Co ja zrobię? – Pozwoliłam usłyszeć część paniki w moim głosie. On ścisnął mnie mocniej. – Coś wymyślimy. Przepraszam, że zezłościłem się o Requiem. Chodzi o to… – Że wszyscy mnie dostają, ale nie ty. – Powiedziałam. Kiwnął głową. Potem się odsunął na tyle, żeby się uśmiechnąć tym cudownym uśmiechem. Wziął moją rękę i położył na boku swojej szyi. Pod palcami czułam ślady moich zębów. – To było dobre, Anito. To właśnie tego w tamtej chwili potrzebowałem. Dokładnie.

Musiałam odpowiedzieć uśmiechem, ale nie trwało to długo. – Która jest godzina? Jason odpowiedział. – Dziesiąta. Świetnie. Mniej niż dwie godziny snu. Głośno powiedziałam. – Pożywiłam się tobą około drugiej nad ranem, co znaczy, że minęło tylko osiem godzin. Osiem godzin to zbyt szybko, Nathaniel. Spojrzał na mnie wzrokiem pełnym żaru i determinacji. – Kochaj się ze mną, Anita. Kochaj się ze mną, a potem pożyw się na kimś innym. Ale masz rację, jestem zmęczony patrzeniem jak inni cię dostają przede mną. – Klęknął i dotknął moich ramion, nie to końca ściskając, ani trzymając. – Kochaj się ze mną, a nie będę miał powodów by być zazdrosnym. – Nadal będę musiała uprawiać seks z innymi mężczyznami. – Powiedziałam. – Dlaczego nie będziesz zazdrosny? – Ponieważ będę wiedział, że chcesz się ze mną kochać, a z nimi musisz uprawiać seks. Zaczynała mnie boleć głowa. Nathaniel często sprawiał, że czułam się jakbym traciła grunt pod stopami. Kochałam go i pragnęłam, ale cholera, nie wiedziałam co mu odpowiedzieć. – Gdybyś to ty był w łóżku innej kobiety, bez względu na wszystko, byłabym zazdrosna. Zaczerwienił się. – Naprawdę byłabyś o mnie zazdrosna? – Nie byłam całkowicie szczęśliwa oglądając jak byłeś w klubie obmacywany, więc tak, męczyłoby mnie to. – To jest chyba najmilsza rzecz, jaką kiedykolwiek do mnie powiedziałaś. – Że jestem zazdrosna o inne kobiety wokół ciebie? Kiwnął głową. – Dziewczyny wcześniej były o ciebie zazdrosne. – Powiedziałam. Potrząsnął głową. – Nigdy nie miałem dziewczyny. Gapiłam się na niego. Nie wiedziałam co powiedzieć. Wiedziałam, że by mnie na ten temat nie okłamał, ale ciężko mi było w to uwierzyć. – Grałeś w filmach pornograficznych. Byłeś… – Prostytutką. – Dokończył za mnie i nawet nie mrugnął okiem. – Tak, przepraszam, ale… – Pieprzenie się to nie randki, Anita. A pieprzenie się za pieniące, to naprawdę nie randki. – Ale… Dotknął palcami moich ust. – Cicho. – Powiedział. – Ty jesteś moją pierwszą dziewczyną.

Patrzyłam na niego z rosnącym w moim umyśle delikatnym przerażeniem. Ja byłam jego pierwszą dziewczyną? Nie mogłam tego pojąć. Jak możesz grać w filmach porno, być prostytutką i nie chodzić na randki? Część zakłopotania musiało być widać na mojej twarzy, ponieważ się uśmiechnął i dotknął mojego policzka. Plaster się odkleił, a on przejechał palcem po gojącym się zadrapaniu, które zrobiła Barbara Brown. – Powiedziałem ci, że jesteś pierwszą osobą, która pragnęła mnie dla mnie samego. Nie dlatego jak wyglądam, ani co mogę zrobić ze swoim ciałem. Kochasz mnie bez seksu. Pozwalasz mi się tobą opiekować. Pozwoliłaś mi zagospodarować twoją kuchnię. – Gotujesz w niej częściej niż ja. – Odparłam. Uśmiechnął się, oczy miał łagodne, jakbym to ja była dzieckiem, a on był wiele starszy ode mnie. – O to chodzi, Anito. Pozwoliłaś mi kupić zestaw do herbaty, mimo że wiem, że uważasz, że jest to trochę głupie. – Podoba ci się ten zestaw. – Powiedziałam. Przytaknął. – Robisz rzeczy nie dlatego, że chcesz, czy ci się podobają, ale dlatego, że to sprawia mi przyjemność. Ludzie kupowali mi biżuterię, ubrania, weekendy we wspaniałych hotelach i spa, ale nikt nie pozwolił mi kupić za ich pieniądze tego, co chciałem. Tylko to, co oni sądzili, że chcę. Pozwolić mi przerobić ich rozkład dnia. Pozwolić mi stworzyć miejsce dla siebie w ich życiu. – Objął dłońmi moją twarz. – Może dziewczyna nie jest odpowiednim słowem, ale każde inne słowo, o którym myślę, mogłoby sprawić, że byś uciekła, a tego nie chcę. Nagle zaschło mi w ustach. – Kochaj się ze mną. – Wyszeptał i zaczął się nachylać do pocałunku. Poczułam jak łóżko po drugiej stronie się poruszyło. Musiałam zwalczyć chęć złapania Jasona za rękę lub coś innego. Cokolwiek, żeby z nami został. Cokolwiek, żeby nie zostać samą z Nathanielem. Ronnie miała rację. To nie było racjonalne, ale czułam, że gdybym skonsumowała nasz związek, musiałabym go zatrzymać. Myliła się. Dla mnie seks nie oznaczał już zobowiązania. Odebrał mi to ardeur. Ale seks z odpowiednią osobą nadal był oddaniem, a osoba pochylająca się do pocałunku, och, tak ostrożnie, była odpowiednią osobą. Odwróciłam się, żeby spojrzeć na Jasona idącego do łazienki. – Odkręcę prysznic, bawcie się dobrze. – Przykro mi, że wyrzucamy cię z twojego łóżka. – Powiedziałam i naprawdę tak czułam, z więcej niż jednego powodu. Wyszczerzył się w uśmiechu, ale starał się powstrzymać, jakby wiedział, że nabawi się z tego powodu kłopotów. – To nie tak, że nie wezmę w tym udziału.

Zatrzymałam ręką na ramieniu Nathaniela przed przysunięciem się bliżej i patrzyłam na Jasona. – Co to miało znaczyć? Walczył by zapanować nad swoją twarzą i zawiódł, a ostatecznie wyglądał na zadowolonego z siebie. – Nie możesz pożywić się od Nathaniela. To zbyt szybko. JeanClaude się nie obudzi, tak samo Asher. Zwęziłam oczy. – I? – Jeśli jest tu inny zmiennokształtny, na którym chciałabyś się pożywić zamiast mnie, to go zawołam dla ciebie. Graham jest na końcu korytarza. – Jego mina wyraźnie świadczyła, że nie spodziewał się, abym chciała się z nim zaprzyjaźniać. – Ty arogancki mały… – Oj, oj, oj. – Powiedział. – Czy to jest sposób mówienia do osoby, która zamierza cię nakarmić najważniejszą esencją swojego ciała? Spojrzałam na niego wilkiem, a potem na Nathaniela. – Zgadasz się z tym? – Szczerze? – Tak, szczerze. – Tak długo jak będę pierwszy, to się zgadzam. – Mógłbym zostać i pomóc przy grze wstępnej. – Powiedział Jason. Zanim zdążyłam coś powiedzieć, Nathaniel rzekł. – Nie za pierwszym razem, Jason. Chcę, żebyśmy byli tylko my dwoje. Jason wyszczerzył się bardziej do Nathaniela niż do mnie, ponieważ mógł zobaczyć moją minę spowodowaną przez wyluzowane podejście Nathaniela i przerobienie togo później w trójkąt. – Schowam się teraz w łazience. – Zamknął za sobą drzwi, a my zostaliśmy z lampką przy łóżku. Spojrzałam na niego w pewnym sensie wściekła. – Dziękuję za zgłoszenie mnie na ochotnika do trójkąta. Wyglądał na zaskoczonego. – Prawie co noc jestem z tobą i Micahem. – Ale nie uprawiamy wszyscy razem jednocześnie seksu. Spojrzał na mnie i spojrzenie świadczyło, że za bardzo protestowałam. – Przecież nie. – Powiedziałam. – Anita, budzisz się, musisz się pożywić i robisz to na tym, na którym nie robiłaś tego poprzedniego wieczoru. Ale ten drugi nie zawsze wychodzi z łóżka. Więcej niż raz obserwowałem, jak uprawiałaś z Micahem seks, a on patrzył jak się na mnie pożywiałaś.

Ból głowy zaczynał pulsować za moimi oczami. Miałam problem z przełykaniem i czułam znajomy smak paniki. – Wiem, że ty i Jean-Claude jesteście razem z Asherem. Wiem, że to jest prawdziwy trójkąt. – Nie zawsze. – Powiedziałam i nawet dla mnie to było słabe. Zmarszczył brwi. – Nie ma nic złego z cieszenia się dwojgiem facetów jednocześnie, Anito. Mój puls zaczynał mnie dławić. – Tak, jest. – Mój głos był zachrypnięty. – Czemu? Dlaczego to jest złe? – Nachylił się do mnie, jakby zamierzał mnie pocałować, a ja się odchyliłam. Ale to była jedna z tych głupich chwil, bo odchylenie się sprawiło, że położyłam się na łóżku i patrzyłam na niego do góry. Nie było logiki w tym, że się odsunęłam i wylądowałam na łóżku. Oczywiście nie było też sensownego wytłumaczenia dla paniki, która krzyczała w mojej głowie. Oparł się na ramionach i spojrzał w dół na mnie z uśmiechem, który mówił, że byłam niemądra. W tym momencie zrozumiałam, że cały czas starałam się myśleć o nim jak o dziecku. To jedno spojrzenie pokazało mi, że na jego sposób on był tak samo ostrożny przy mnie, jak ja przy nim. Że uważał mnie za chronioną, niewinną. Że pod wieloma względami, w porównaniu do jego doświadczeń, byłam dzieckiem. To był ten moment, gdy związek się zmienia. Sposób, w jaki postrzegasz świat, nagle rozwija się, albo eksploduje. A świat, który był, nie jest już taki sam jak przed momentem. Patrzyliśmy się na siebie i nie wiem, czy było to widać na mojej twarzy, a może również zdał sobie z tego sprawę, lub coś innego, ale zawahał się i uśmiechnął do mnie. – Coś się stało? Pytanie wydało się być tak niedorzeczne, że aż się zaśmiałam. – Och nie wiem, prawie dwukrotnie zabiłam Damiana. Sądziłam, że kontrolowanie ardeur ułatwi sprawy, ale tak się nie stało. Odbyłam stosunek z Byronem. Byronem. Ze wszystkich ludzi. Dzisiejszej nocy ożywiłam prawie cały cmentarz. Mogłam to poczuć, jak armię umarłych czekających by ją zbudzić. Mogłam to poczuć, Nathaniel, poczuć tą moc. – Płakałam, chociaż nie miałam takiego zamiaru. – Tak wiele poszło dziś nie tak. Tak delikatnie całował łzy, które płynęły po moich policzkach. – Zróbmy coś poprawnie. – Pocałował mnie, a sól z moich łez pokrywała jego usta. – Ale… Znowu mnie pocałował, odrobinę mocniej. – Anita, proszę, przestań mówić. Zmarszczyłam brwi. – Dlaczego?

– Żebyśmy mogli się pieprzyć. – Odparł. Otworzyłam usta i nie wiem co bym powiedziała, ponieważ odezwał się pierwszy. – Kochaj się ze mną. – I nachylił się nade mną. – Skonsumuj mnie. – Myślałam, że mnie pocałuje, ale jego usta przesunęły się trochę niżej. Pocałował mnie w szyję i nadal się zsuwał. – Zerżnij mnie. – I przez koszulkę pocałował czubek mojej piersi. – Ssij mnie. – Uniósł bluzkę do góry uwalniając moje piersi. Zaczęłam protestować, ale spojrzenie w jego oczach, w jego twarzy mnie powstrzymało. Przyłożył usta do mojego sutka tuż pod opatrunkiem, który przykrywał ugryzienie Jean-Claude’a. Polizał długą, mokrą linię na mojej piersi i obrócił oczami, żeby na mnie spojrzeć. – Pieprz się ze mną. Chciałabym móc powiedzieć, że miałam coś równie sprośnego lub wyszukanego do wyznania, ale nie mogłam nic wymyślić. Jedyne, co przyszło mi do głowy, to: – Okej. – To nie było wyszukane ani wytworne, ale gdy się kogoś kocha, nie potrzeba być wyszukanym i wytwornym. Czasem możesz być po prostu sobą. A okej wypowiedziane w takiej chwili jest słodsze niż poezja i może oznaczać więcej, niż wszystkie pościelowe pogadanki na świecie.

Rozdział 50 Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Nat_us Koszulka i majtki zniknęły w pierwszym impulsie rąk, a ja nigdy nie próbowałam go dotykać bez metafizycznej potrzeby. Nigdy nie zwróciłam się do Nathaniela dlatego, że go pragnęłam. Nie dlatego, że uważałam, że nie był atrakcyjny. Bóg wie, że tak sądziłam, ale nie zdawałam sobie sprawy przez te kilka pierwszych miesięcy, jak bardzo zaczęłam polegać na ardeur. Myślałam o tym jak o klątwie, ale na początku doceniłam, że przejmował za mnie stery. Przezwyciężył moje zażenowanie, skrępowanie, to nastawienie dobre-dziewczynkitego-nie-robią. Bez ardeur byłam tylko ja, a wnętrze mojej głowy było potworne. Nathaniel coś zauważył, ponieważ zwracał uwagę na wszystko. Oparł się na łokciu i popatrzył na mnie. – Co się stało? Nie byłam pewna co powiedzieć i musiało się to odbić na mojej twarzy, ponieważ powiedział. – Wyrzuć to z siebie, Anita, nie ważne co to. Spojrzałam na niego i musiałam zwalczyć chęć patrzenia na jego ciało. Musiałam zamknąć oczy i w końcu wydusiłam z siebie. – Bez ardeur jestem tylko ja. Tylko ja i czuję się… – Usiadłam. – Niekomfortowo. – Ze mną? Miałam przytaknąć, ale się powstrzymałam i powiedziałam prawdę. – Ze sobą. Przesunął się na łóżku tak, że głowę oparł na moich plecach. Był taki ciepły. – Co to tak właściwie znaczy? Jak miałam wytłumaczyć coś komuś, skoro sama tego nie rozumiałam? – Nie wiem, czy umiem to wyjaśnić. Drzwi do łazienki się otworzyły i oboje się oglądnęliśmy. Stał w nich Jason z ręcznikiem owiniętym wokół pasa. Wystarczająco wiele czasu spędziłam wśród zmiennokształtnych, by wiedzieć, że to było dziwne. – Nie zniosę tego, – powiedział. – Nie mogę tego wytrzymać. – Czego? – Zapytałam. – Zaraz to spieprzysz. Spojrzałam na niego wrogo.

– Nie patrz tak na mnie. – Podszedł i stanął w nogach łóżka z rękami na biodrach. – Powiedziałem ci, że oddałbym prawie wszystko, żeby ktoś patrzył na mnie tak, jak Nathaniel patrzy na ciebie. – Tak, ale… – Nie ma ale. Myślałem, że dojrzewasz, zmieniasz się, ale to, co właśnie powiedziałaś, zrzuca całą winę na ardeur. Ty nic nie zrobiłaś. To nie twoja wina. Jeśli pieprzysz się z każdym pod wpływem ardeur, nadal jesteś bez skazy. Chciałam się z nim kłócić, ale nie wiedziałam jak. – W pewnym sensie zgadzam się z tym co powiedziałeś, co w związku z tym? – Boże, Anita, nie chodzi o winę. Zachowujesz się, jakby to był grzech. Coś musiało się pojawić na mojej twarzy, ponieważ wydał z siebie dźwięk, który w połowie był warczeniem, a w połowie irytacją. Musiałam odwrócić wzrok od jego oczu i złości, jaka w nich była. – Zostałam wychowana w przekonaniu, że to był grzech. – Jednocześnie mówili ci, że Święty Mikołaj był prawdziwy, ale już w to nie wierzysz, prawda? Skrzyżowałam ręce na ciele, ale straciłam część z zamierzonej posępności, ponieważ byłam goła, a w takiej sytuacji ciężko wyglądać posępnie. – Co to ma niby znaczyć? Uklęknął przy łóżku. – To znaczy, spójrz na niego. Uparcie patrzyłam na Jasona, a nie na Nathaniela. – Obróć się i spójrz na niego, albo ja cię przekręcę. – Nie odważysz się. – Dobrze, chcesz się siłować, możemy się siłować, ale czy nie będzie to mniej żenujące i mniej dziecinne, jak sama się obrócisz? Nabrałam głęboko powietrza, wypuściłam i przekręciłam się. Nathaniel leżał na brzuchu oparty na łokciach. Pierwsze co zauważyłam, to jego twarz. Te niezwykłe lawendowe oczy z pozostałością makijażu, przez co zdawały się większe, ciemniejsze, jakby nie potrzebowały pomocy, by być cudownymi. Była w nich tak wielka cierpliwość, spokojna pewność, że to naprawię. Że wszystko będzie w porządku. Nie podobało mi się, że ktokolwiek tak na mnie patrzył, ponieważ życie mnie nauczyło, że przeważnie nie było w porządku. Że nie każdego mogłam uratować. Że nie wszystko mogłam naprawić. Na jego ustach gościł śladowy uśmiech. Nie było w nim żadnego niepokoju. Żadnego strachu. Patrzył na mnie ze spokojną twarzą świętego wpatrzonego w Boga. Pewnego swojej wiary, bezpiecznego w swojej wiedzy, ufającego na sposób, jaki ja dawno

temu straciłam. Jak mógł tak na mnie patrzeć? Mieszkał ze mną od czterech miesięcy. Czy do teraz nie zdał sobie sprawy, że byłam popieprzona na maksa i nie powinien na mnie polegać? Pochylił głowę w nieśmiałym geście, ale to sprawiło, że mój wzrok skierował się na jego szerokie ramiona, krzywiznę jego pleców. Tylko raz pozwoliłam sobie by go dotknąć poniżej pasa. Gdy ardeur był nowy. Pokryłam jego plecy i pośladki ugryzieniami, a on był wniebowzięty. Ja się pożywiłam i nigdy więcej nie pozwoliłam sobie na tak zuchwały dotyk, aż do przedwczoraj. Pierwszy raz był tylko dla pożywienia się i nie miałam czasu by go zobaczyć, nacieszyć się nim, ponieważ uważałam to za nikczemną konieczność. Patrząc na niego teraz, czułam się winna, że tak o nim myślałam. Zasłużył na więcej. Od miesięcy zmuszałam go do noszenia ubrań, a przynajmniej spodenek, nawet w łóżku. Ale zbyt komfortowo czuł się nago, bym nie miała okazji przynajmniej rzucić na niego okiem. Nawet zeszłej nocy w klubie, nie pozwoliłam sobie tak naprawdę na niego spojrzeć. Bo gdybym sobie pofolgowała i obserwowała jego ciało, patrzyłabym na to, co mnie najbardziej fascynowało i to nie było to o czym myślicie. Jego plecy były lekko wygięte, miały zagłębienie, które przechodziło w cudowny tyłek, ale w dolnej części jego pleców, zanim stawały się pośladkami, były dziurki. Może dziurki nie było odpowiednim słowem, ale nie wiedziałam jak inaczej to opisać. Teraz się na niego patrzyłam, pozwoliłam swoim oczom zwlekać, a nie rzucać spojrzeniem i odwracać wzrok. Pozwoliłam sobie zobaczyć nie to, że był nagi, ale jego ciało. Wyciągnęłam do niego rękę i zrobiłam to, co od dawna chciałam. Przesunęłam ręką wzdłuż jego pleców i zatrzymałam się w zagłębieniu na końcu, zanim dotarłam do tyłka. Zadrżał pod dotykiem mojej dłoni, mimo, że tylko ją tam położyłam. Pozostawiłam ją tam, pomiędzy tymi dwiema dziurkami, tak nisko na jego ciele. Jakby gdy glina była jeszcze mokra, to Bóg umieścił swoje kciuki na wgłębieniu Nathaniela pleców, jako dodatkową słodycz. Dziurki na policzkach są uważane za pocałunki Aniołów tuż przed narodzinami dziecka, więc te dziurki na jego ciele były dodatkiem do urody. Bardzo delikatnie pocałowałam każde z tych zagłębień w jego skórze, jak malutkie filiżanki. Każde z nich było wielkości moich ust, jakby były stworzone dla moich pocałunków. Położyłam głowę w wygięciu jego pleców, policzek oparłam na tych śladach urody, tak, że moja twarz była lekko nachylona nad jego ciałem, ukazując moim oczom jego pośladki i dalej nogi. Ale w tej chwili byłam szczęśliwa w tej pozycji. Użyłam jego ciała jako poduszki i tak samo jak moje usta pasowały do tych całuśnych dziurek, moja głowa niemal idealnie leżała w zagłębieniu jego ciała, jakby miała tam leżeć.

Nathaniel głęboko westchną i jego ciało zrelaksowało się na łóżku, jakby napięcie, o którym nie wiedziałam, z niego zeszło i pozwoliło mu się rozluźnić. Przesunęłam dłonią po krągłości jego pośladków, a on cicho jęknął. Dotknęłam palcami niżej, po udzie. Jego nogi nigdy nie były poza limitem, tak jak inne części, ale zdałam sobie sprawę, że podzieliłam jego ciało linią w pasie, jakbym ustaliła granicę na wojnie. Nad linią było nasze, pod linią było zakazane. Jego udo było umięśnione i dorodne, skórę miało gładką i jędrną. Przesunęłam ręką z powrotem w górę jego nogi i pozwoliłam moim palcom zakręcić kółka na jego tyłku. Te delikatne ruchy spowodowały, że cicho jęknął, prawie jakby w proteście. – Wydajesz z siebie dźwięki jakbyś cierpiał. Boli cię coś? – Zapytałam głosem równie leniwym jak moje ruchy. – Nie, – odparł głosem, w którym wyczuwalne było napięcie, ale nie było go widać w jego ciele. – Tylko tak długo czekałem żebyś mnie dotknęła. To jest… cudownie mieć twoją głowę opartą o moje ciało, twoje dłonie na mnie. Boże, to jest takie przyjemne. Pozwoliłam mojej dłoni bardzo delikatnie dotknąć szczeliny między jego pośladkami i gdyby były tam włoski, to bawiłabym się nimi. Ale był całkowicie gładki. To sprawiło, że zaczęłam się zastanawiać czy inne rzeczy też miał takie gładkie. Musnęłam palcami linie jego tyłka ponownie, dotykając tą przestrzeń między pośladkami, aż znalazłam pierwszą oznakę ciepłego ciała, które nie było ani tyłkiem ani innymi rzeczami, ale delikatną, miękką skórą. Położyłam palce po obu stronach tego miejsca i przesuwałam nimi w górę i w dół. Nathaniel wiercił się pod wpływem tego dotyku. Rękami poruszał na łóżku, jakby nie wiedział co z nimi zrobić. Uniosłam głowę i całując wzdłuż jego pośladków, przesunęłam ją na bok, żeby tam się o niego oprzeć jak na poduszce. Ponownie głaskałam go po udach, ale tym razem zakręciłam kółka pod kolanami i przesuwałam się niżej, aż moje palce mogły dotknąć jego kostek. Zaśmiał się i ponownie zaczął się wiercić na łóżku, jak wtedy, gdy dotykałam jego bardziej tradycyjnych miejsc intymnych. Na ciele jest dużo więcej stref erogennych niż ta krótka lista, z której ludzie korzystają. Uniosłam się z poduszki z jego ciała żebym mogła poświęcić więcej uwagi jego kostkom, delikatnie drapiąc paznokciami to, najwyraźniej, wrażliwe miejsce. Zaczął się kręcić, unosząc górną połowę ciała nad łóżko i wypuścił powietrze jakby się śmiejąc. Usiadłam żebym mogła dotknąć go w stopy od spodu. – O mój Boże, – wyszeptał.

Dotknęłam jego stóp z wierzchu bardzo delikatnie, a on kopnął nogą, jakby nie mógł tego znieść. Nie każdy ma tak wrażliwe stopy, ale gdy ktoś już tak ma, to rzeczywiście są wrażliwe. Patrzyłam wzdłuż jego ciała, gdy leżał w pościeli i dyszał. A ledwie zaczęłam. Miałam tak wiele możliwości. Nachyliłam się nad jego stopą i polizałam okrągłą kość, zrobiłam językiem mokre, okrągłe koła. Wydawał z siebie protestujące dźwięki i zaczął machać nogami. Ale ja złapałam jego stopę dwiema rękami i trzymałam ją przy ustach. Niemalże krzyknął i spojrzał na mnie. W jego oczach było coś dzikiego, delikatnego i zdumiewającego. Ugryzłam tą cienką skórę nie za mocno, ledwie drasnęłam zębami, ale jego oczy schowały się do głowy, ramiona zgięły, jakby wpadł w euforię. Przesunęłam się na łóżku tak, że mogłam położyć głowę nie na pośladku, ale w tym zagłębieniu, które było moją poduszką. Uczucie jego pośladków pod moim policzkiem zmusiło mnie do zamknięcia oczu i ponownej nauki oddychania. Przesunęłam ręką wzdłuż jego ciała, aż ponownie znalazłam tą delikatną skórę. Ale tym razem użyłam jej jak linii, która prowadziła w inne miejsce. Znalazłam to, czego szukałam, skóra była tak delikatna, wrażliwsza, niż wszystko inne na jego ciele. Jądra były schowane pod jego ciałem, ciężkie, okrągłe i delikatne. Tylko ich fragment był ukryty, a połączenie masy jego ciała i podniecenia sprawiło, że nabrzmiały, więc skóra nie była tak wiotka, jak w rzeczywistości. Chciałam się tą luźną skórą bawić, ale nie dałam rady. Gdybym pociągnęła, to w tym momencie prawdopodobnie sprawiłabym więcej bólu niż przyjemności. Nie ważne co Nathaniel w tej kwestii lubił, ja nie byłam na to gotowa. Wcisnęłam swoje ciało między jego nogi, żeby się tam położyć. Przyłożyłam usta do wewnętrznej strony jego uda, ale zatrzymała się zanim mogłam zdecydować, czy chciałam go pocałować, polizać, czy ugryźć. Zatrzymałam się, ponieważ zobaczyłam Jasona ponad udem Nathaniela. Po prawdzie mówiąc, zapomniałam o nim. Czy to dobrze, czy źle? Czy oznaczało to, że zaczynałam się czuć ze sobą bardziej komfortowo, czy zapadałam się w bezkresy kurwiarstwa? Nie miało to znaczenia, ponieważ nagle zamarłam i patrzyłam w błękitne oczy. To co w nich zobaczyłam sprawiło, że przestałam się ruszać. Pożądanie byłoby żenujące, ale logiczne. Ale nie to zobaczyłam. Jason obserwował nas z miną przypominającą smutek, a w oczach była tęsknota, jakby coś stracił. Nie wiedziałam jak zareagować na to spojrzenie, więc się zatrzymałam i uniosłam twarz znad ciała Nathaniela.

Jason zdał sobie sprawę, że go zauważyłam i pochylił głowę, a gdy ponownie na nas spojrzał, miał twarz pod kontrolą. Prawie udało mu się zażartować, gdy się odezwał, – Nie przestawaj ze względu na mnie, ja się dobrze bawię. – Jego głos był normalny, ale oczy, blasku w nich nie było. – Kłamca, – powiedziałam. Uśmiechnął się niewesoło. – Myślałem, że jesteś zbyt zajęta, żeby zauważyć. Powinienem był wiedzieć, że bez ardeur jesteś bardziej ostrożna. – O co chodzi? – Zapytał Nathaniel. – Nie jestem pewna. – Odparłam. – Nie martwcie się, – powiedział Jason. – Nie tęsknię za tobą, Anita, ani tym bardziej za Nathanielem. Ale za kimś, kto zajmie się mną tak dobrze. Zmarszczyłam brwi. – Można uprawiać seks i będzie to przyjemne, ale oddałbym prawie wszystko, żeby ktoś dotykał mnie tak, jak ty to robisz Nathanielowi. Prawdopodobnie będziemy później uprawiać seks i to będzie wspaniałe, ale nie będziesz na mnie w ten sposób patrzeć. Westchnęłam. – Przypominam sobie, jak o tym kiedyś rozmawialiśmy. Chcesz być skonsumowany przez miłość, a moim celem w życiu jest nigdy nie zostać skonsumowaną. – Ironiczne, prawda? – Zapytał. – Chcę, żeby choć raz ktoś na mnie spojrzał tak, jak ty patrzysz na Nathaniela, ale ty się tego śmiertelnie boisz. Wciąż powtarzasz, że ardeur jest przekleństwem, ale gdyby się nigdy nie pojawił, nie miałabyś Nathaniela, ani Micaha. Nie jestem nawet pewien, czy umawiałabyś się z Asherem i Jean-Claude’m równocześnie. Oparłam ręce na pośladkach Nathaniela, położyłam na nich głowę i spojrzałam na Jasona. Patrzyłam na niego i starałam się usłyszeć co do mnie mówił. – Może, jeśli chodzi o Ashera. Gdy przekroczysz pewne granice, kolejna nie ma znaczenia. – Dokładnie. – Odparł Jason. – Więc ardeur jest czym, błogosławieństwem? – Popatrz na czym to się opiera i powiedz mi, że tak nie jest. Słyszałem cię wcześniej, Anita. Gdyby ardeur się nie pojawił, wciąż tkwiłabyś tam, gdzie byłaś. Wciąż walczyłabyś z tym czego chcesz i z tym czego powinnaś chcieć. Patrzyłam na niego, leżąc na Nathanielu, który oparł się na ramionach i również na niego patrzył. Oboje zdawaliśmy się czuć przy nim komfortowo. Co było nie tak? Nic. Chciałam się spierać, ale nie mogłam, cóż, mogłam, ale wyszłabym na głupią. Gdzie bym teraz była, gdyby ardeur się nie pojawił? Pomyślałam, że nadal byłabym z Richardem, ale od razu, gdy ta myśl mi się pojawiła, wiedziałam lepiej.

Richard użył ardeur jako kolejnej wymówki, by ode mnie uciec, bo nie podobało mu się moje życie. Nie lubił mojej pracy dla policji, ożywiania zombie, mojego komfortu wśród zmiennokształtnych. Ale, o dziwo, najmniej podobało mu się to, że chciałam zaakceptować jego bestię. Wtedy, w mojej łazience, zbyt głęboko zaglądnęłam w jego myśli. Damian to wypowiedział, Richard kochał swój wstyd bardziej, niż cokolwiek innego. Więc gdzie byłabym bez ardeur? Bez Micaha, bez Nathaniela, bez Ashera. Moje życie byłoby tylko miejscami zbrodni, ożywianiem zombie i poskramianiem wampirów. Cholera, czy bez ardeur byłabym nadal z Jean-Claude’m, czy znalazłabym jakiś powód, by także od niego uciec? Prawdopodobnie. To brzmiało jak coś, co mogłabym zrobić. Spojrzałam na Jasona i wygodniej ułożyłam się na Nathanielu, a on westchnął i położył głowę na łóżku. – Więc co, ardeur jest sposobem wszechświata na to, żebym była tu, gdzie jestem? – Może, – odparł, a potem wyszczerzył się w uśmiechu. – Nie mogę mówić w imieniu całego wszechświata. Wiem tylko, że ci zazdroszczę, a nie czuję tego wobec wielu osób. Zmarszczyłam brwi – Czy czujesz zawiść? – Zapytał Nathaniel. Jason wyglądał na zaskoczonego, albo pytaniem, albo tym kto pytał. Ale w końcu potrząsnął głową. – Nie czuję zazdrości do ciebie albo Anity, jakbym był w was zakochany. Ale o to co jest między wami, oj tak. Zazdrość o to, że nie kocha mnie tak wiele osób, pewnie, że tak. – Uśmiechnął się i tym razem dotarło to do jego oczu. – Poza tym, nie jestem facetem w typie Anity. – Co to ma oznaczać? – Zapytałam. – Nie jestem dla ciebie wystarczająco uległy ani dominujący. A już z pewnością nie jestem wystarczająco udomowiony. Nie jestem chętny, by przejąć odpowiedzialność, na którą Micah tak łatwo się zgodził. Znalazłaś człowieka, który odnosi sukcesy w swojej pracy i w zajmowaniu się kryzysami innych ludzi. A to nie jest mój pomysł na dobrą zabawę. – Rozłożył ręce. – Ale ty i Jean-Claude to coś innego. Wiem, że nie mogę z tym konkurować. – To nie jest konkurowanie, – odparł Nathaniel. – Ty tak na to nie patrzysz, – powiedział Jason, – ale ja jestem na tyle dominujący i na tyle facetem, że tak to widzę. – Gdyby choć jeden z nich patrzył na to jak na zawody, to nic by z tego nie wyszło, – powiedziałam.

– Wiem. – Jason przytaknął i potrząsnął głową. – Wracam do łazienki, ale teraz zostanę tam, aż mnie nie zawołacie, albo dopóki nie poczuję ardeur. Bawcie się dobrze. Wybaczcie, jeśli popsułem wam nastrój. – Mój nastrój jest w porządku, – odparłam. – Mój też, – zawtórował Nathaniel. Jason gapił się na nas oboje. – Nie ma ardeur, a ja zmusiłem was do rozmowy i ciężkich przemyśleń i dobrze wam z tym? – Tak. – Dlaczego? – Ponieważ bardzo mądry przyjaciel powiedział mi, że wszystko spieprzę, a tego bym nie chciała. Uśmiechnął się i jego twarz złagodniała. – Jeśli wybierzesz jednego, którego będziesz chciała poślubić, a będzie to Nathaniel, to mam pierwszeństwo w byciu drużbą. – Nie wydaje mi się, żeby do tego doszło, – powiedziałam, – ale jeżeli tak się stanie, to będziesz naszym pierwszym wyborem. – Nie zapytałaś Nathaniela. – Nie musiała, – odparł Nathaniel. Jason ruszył w stronę łazienki, kręcąc głową. – Zbyt dominująca po dwakroć. Zawołałam za nim. – Wiesz, że w każdym związku muszę być lepszym facetem, Jason. – Chciałam, żeby zabrzmiało to jak żart. Odwrócił się w drzwiach do łazienki i powiedział. – Kurwa, Anita, jesteś lepszym facetem. To, że nie masz odpowiedniego wyposażenia, nie zmienia tego, kim jesteś. – Zamknął za sobą drzwi. Zostaliśmy w sypialni sami. Nathaniel się podniósł i spojrzał na mnie. – Nie musisz tego dziś wieczorem kończyć, Anita. Jason ma rację, sposób w jaki mnie dotykałaś, wiem, że jeśli nie dziś, to następnym razem. A im wcześniej nakarmisz ardeur, tym lepiej się poczujesz. Uśmiechnęłam się do niego, rozłożyłam ręce i opuściłam twarz tak głęboko między jego nogi jak mogłam. Nie był już tak podniecony, skóra była luźna. Polizałam go w tym najdelikatniejszym miejscu i usłyszałam jak westchnął. Wessałam tą luźną skórę do buzi, delikatnie odciągając ją od jego ciała. Ale skóra nie była już luźna, a gdy się napięła, mogłam polizać jądra i powiedziałam mu, – Na czworakach. Nie musiałam powtarzać, bo to zrobił. Wessałam bardzo delikatnie po jednym jego jądra do ust. Masowałam je językiem i ustami, aż zrobiły się mokre i śliskie. Zauważyłam resztę jego ciała, ale nie całego i nie wyraźnie. Nago i z przodu widziałam go tylko trzy razy.

Pierwszy, gdy go poznałam, drugi gdy utworzyłam z nim i Damianem triumwirat, a trzeci niedawno w moim biurze. – Obróć się – powiedziałam, a on przekręcił na plecy. Był twardy i drżał przy brzuchu, jak wskaźnik na ciele. – Nie przypominam sobie, żebyś był taki wielki za pierwszym razem, gdy zobaczyłam cię nago. – Byłem w szpitalu. Ktoś prawie mnie zabił. Nie byłem w najlepszej formie. Spojrzałam na niego w dół i powiedziałam. – Teraz to widzę. – Powoli po niego sięgnęłam i objęłam jego gorące ciało. Ale traciłam cierpliwość. Następnym razem będę wolniejsza, ale teraz owinęłam wokół niego swoją ręką i pozwoliłam tej twardej krągłości wypełnić moją dłoń. Górna część jego ciała zadrżała i uniosła się lekko ponad łóżko. Jedną rękę przesunęłam na jądra i zaczęłam je masować, gdy drugą dotykałam ten jego gorący i twardy jedwab. – Taki delikatny, a jednocześnie taki twardy. Głaskałam go dopóki jego oczy się nie zamknęły a szyja nie wygięła, więc nie widział jak się nachylałam. Objęłam jego czubek ustami gdy nie patrzył, a on krzyknął jak zaczęłam przesuwać ustami po całej długości. Wiedziałam czego chciałam. Chciałam go całego włożyć o buzi, aż do jąder, chociaż raz. Następnym razem zacznę jak będzie mniejszy, a teraz musiałam z tym powalczyć. Stałam się lepsza w braniu głęboko do gardła, ponieważ dzieląc łóżko z Micahem albo stawałam się w tym lepsza, albo przestawałam robić jedną z moich ulubionych rzeczy. Praktyka czyni mistrza, wsunęłam Nathaniela do buzi jednym solidnym, czystym ruchem, aż moje usta dotknęły jego jąder. Mogłam tak wytrzymać tylko moment, a potem musiałam przestać. Musiałam oddychać, musiałam pozwolić wilgoci z moich ust spłynąć po ciele Nathaniela. Uklękłam między jego udami i jego mina była warta całego zachodu. Prawdę mówiąc warta była więcej i musiałam zrobić to jeszcze raz. Tym razem nie wzięłam go tak głęboko, żebym mogła się poruszać, wsuwając go i wysuwając z ust. Lizałam go, muskałam, ssałam, a gdy zaczął wydawać wystarczające dźwięki, bardzo delikatnie użyłam zębów. – O Boże, tak, tak, proszę. Odsunęłam się na tyle, by zapytać. – O co prosisz? – Więcej zębami, proszę. Zmarszczyłam brwi. – Większość mężczyzn uważa, że to boli. – Nie jestem większością facetów, – sposób w jaki to powiedział, sprawił, że ponownie zacisnęłam na nim usta. Ssałam go mocno, a potem wsunęłam go do buzi, ale nie tak głęboko jak poprzednio i ugryzłam, nie zbyt mocno, ale mocniej niż z innymi mężczyznami, z którymi

to robiłam. Patrzyłam na jego twarz, żebym wiedziała czy nie wyrządziłam mu krzywdy. Ale jego mina nie miała nic wspólnego z bólem. Jego oczy były dzikie gdy powiedział, – Mocniej. Spojrzałam na niego. – Proszę, Anita, proszę, nie wiesz od jak dawna tego pragnąłem. Nie moje rzeczy były gryzione, ale przypomniałam sobie, że Nathaniel nie miał zahamowań, nie miał znaku stop-tam-dalej-nie-wolno. Mogłam zrobić to, czego chciał, ale to do mnie należało upewnić się czy nie posuniemy się za daleko. W końcu robiłam to, czego chciał. Dominowałam nad nim. Szybko i gwałtownie wzięłam go do buzi i tym razem ugryzłam go na tyle mocno, że moje zęby zacisnęły się wokół tego twardego, mięsistego ciała. Miałam natychmiastowy przebłysk, nie ardeur, ale bestii i jej żądzy mięsa między zębami. Odepchnęła to, ale równocześnie odsunęłam się od niego i już tego nie powtórzyłam. Ale zrobiłam na tyle dużo, że jego oczy przewróciły się w głąb głowy i wiercił się na łóżku. Rękami chwycił za pościel, a ciało drżało i opadło na materac. Czekałam aż będzie leżał spokojnie, ale jego oczy były jak motyle z drżącymi powiekami. Gdy pod powiekami zauważyłam przebłysk lawendy, pogłaskałam go delikatnie. Dotykałam go dłońmi, aż patrzył na mnie zamiast w głąb głowy. Spojrzał na mnie leniwymi lawendowymi oczami i uśmiechnął się do mnie jak kot, który dostał śmietankę. Objęłam dłonią tą ciepłą, grubą długość. Zawinęłam palce i ścisnęłam. – Chcę to w sobie. Otworzył oczy i powiedział. – Nie miałaś żadnej gry wstępnej. Ponownie go ścisnęłam, patrzyłam jak kręgosłup się mu wygiął i głowa odchyliła, aż warkocz zsunął się z łóżka, jak coś uciekającego za krawędź. – Zaufaj mi, Nathaniel, miałam grę wstępną. Gdy wystarczająco doszedł do siebie powiedział, – Nie tylko tobie brakuje dotyku poniżej pasa. Zamknęłam oczy. – Proszę, Nathaniel, proszę, po prostu kochaj się ze mną. Chcę, żebyś dokończył to, co zaczęliśmy w moim biurze, proszę. Spojrzał na mnie i w jego oczach było coś bardzo męskiego i bardzo dojrzałego. – Podobało ci się to, prawda? Odwzajemniłam spojrzenie i powiedziałam. – Byłeś tam, jak sądzisz? Usiadł i nagle byłam otoczona jego nogami, ramionami. Pocałował mnie delikatnie, ale nie niewinnie. Badał moje usta tak samo jak ja badałam jego nogi, tyłek, muskając, delikatnie,

rozkoszując się tym. Ale jedna ręka zsuwała się w dół mojego ciała, aż jego palce się po mnie przesunęły. Moje ciało zareagowało na ten delikatny dotyk, ale się nie zatrzymał. Musnął palcem po moim wejściu. – Jesteś mokra. – Mówiłam ci. Wsunął we mnie palec i zaparło mi dech w piersiach. Następnie wsunął drugi palec i opuszkami znalazł ten punkt. Poruszał palcami, samymi czubkami, zginając je szybko i gładko po tym miejscu. Poczułam jakby ta część mojego ciała na niego czekała, jakby wszystko co wcześniej zrobił, nadal tam było, ponieważ tymi szybkimi ruchami mnie doprowadził. Krzyczałam i wbijałam w jego ramiona i plecy paznokcie. Złapał mnie w pasie drugą ręką, inaczej bym opadła na łóżko. Wysunął ze mnie palce i powiedział. – Teraz jesteś gotowa. Starałam się kiwnąć głową, ponieważ wciąż widziałam wnętrze swojej głowy i nie byłam w stanie nic powiedzieć, ale nie musiałam. Jak to się mówi, liczą się czyny, nie słowa.

Rozdział 51 Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Nat_us Obserwowałam jego twarz nade mną, gdy jego ciało wchodziło i wychodziło ze mnie. Opierał się na rękach i na nogach, tak że jego ziało stanowiło samo dla siebie podporę. Patrzenie jak się ze mnie wysuwa sprawiło, że moje ciało zadrżało, głowa się odchyliła, ale walczyłam by nad tym zapanować. By na niego patrzeć. By go obserwować, ten pierwszy raz. Ten pierwszy raz po tylu falstartach. Walczyłam z moim ciałem, z cudownymi odczuciami, które mnie wypełniały, walczyłam, ponieważ chciałam widzieć jego twarz. W tej pozycji to było płytkie, przeważnie wolałam głęboko, ale coś związanego z kątem lub głębokością, albo jej brakiem, szybko zaczynało mnie doprowadzać. Zaczynałam czuć początek orgazmu. Na czas sobie przypomniałam żeby szepnąć. – Gdy ja dochodzę, ty też dochodzisz. Jego głos był dziwnie pod kontrolą, jakby się bardzo mocno koncentrował na tym, co robił. – Możesz dojść więcej niż raz, ja mogę nie być do tego zdolny. Dotknęłam jego twarzy i delikatnie objęłam dłońmi. – Gdy ja dojdę, to ty też, koniec z nieporozumieniami. Jego oczy się do mnie uśmiechnęły. – Zgoda. I nagle nie było czasu na słowa, ani na debaty. Orgazm zacisnął moje ciało, potem się rozprzestrzenił, wybuchając w moim ciele, w skórze. Ujeżdżałam falę przyjemności za falą. Jego oczy się rozszerzyły, jakby ze zdziwienia, oddech przyspieszył, ciało się zawahało, prawie zatrzymało, a potem wbił się we mnie głęboko i gdybym nie trzymała jego twarzy, to odrzuciłby głowę do tyłu, ale chciałam patrzeć w jego oczy. Były prawie szalone. Jego ciało ponownie zadrżało i tym razem orgazm mnie zaskoczył i dłonie puściły jego twarz, oczy schowały mi się w głąb głowy i krzyknęłam. Opadł na mnie i wbił się we mnie ta szybko, tak mocno i tak nagle jak mógł. Trzęsłam się pod nim i wbiłam paznokcie w jego plecy. Pod tym naciskiem jego skóra pękła. Wiercił się na mnie, co sprawiało, że nadal we mnie wchodził, a to powodowało, że drapałam paznokciami głębiej i wbiłam zęby w jego ramię, równocześnie krzycząc. Tworząc sobie knebel z jego skóry między moimi zębami. Ciało Nathaniela lubiło ból. Tak długo jak robiłam mu krzywdę, on nie kończył. Im bardziej moje paznokcie i zęby wbijały się w niego, tym szybciej poruszały się jego biodra.

Jakbyśmy byli złapani w niekończącą się pętlę bólu i przyjemności, a granica między jednym i drugim się zatarła. Jego oddech ponownie się zmienił, a gdy jego ciało wygięło się w orgazmie, ja wciąż wbijałam zęby w jego ramię. Wyrwał się z moich ust. Puściłam go na czas by nie odgryźć mu kawałka skóry lub nie stracić zęba, ale nie na czas by nie spowodować krwawienia. Nagle tonęłam w smaku jego krwi. Słodki, słony i metaliczny, a pod tym coś innego, coś więcej. Wcześniej ugryzłam go w szyję, ale wtedy nie byłam tak świadoma smaku krwi. To jak różnica między piciem wody, gdy się jest spragnionym, a sączeniem wina i cieszeniem się jego bukietem. Pozwoliłam krwi Nathaniela pozostać na języku, lizać ją w buzi, bawić się jej smakiem, teksturą, jej ciepłem. Pozwoliłam jej spłynąć do gardła, trwać, jakby była ostatnim łykiem płynu, który miałam. Wcześniej pragnęłam krwi dzięki bestii i myślałam, że to wszystko przez nią. Ale po tym jednym słodkim posmaku, wiedziałam lepiej. Wcześniej już skosztowałam krwi, ale nigdy mi się to nie podobało ani nie wiedziałam, że tak mogło to smakować. Moc wędrowała po skórze Nathaniela i utknęła pod jego ciałem, przeszła na mnie powodując mrowienie i zaparła mi dech w piersiach. Sprawiła, że zadrżałam, a moja bestia się obudziła, jak coś futrzastego i zaspanego, wyrwanego z drzemki. Nathaniel nachylił się nade mną z oczami jasnoszarymi ze śladem niebieskiego. Patrzyłam w jego lamparcie oczy i czułam jak jego bestia przeciąga się w jego ciele, jakby ocierała się o klatkę z kości. Moja bestia zrobiła to samo, wcześniej już miałam to wrażenie, ale nigdy nie byłam w stanie tego poczuć, jakby moje ciało było puste, a ten długi kształt przeciągał się na całej mojej długości. To sprawiło, że zadrżałam i przez moment ciężko mi było oddychać, jakby rzeczywiście było coś we mnie i dostawało wystarczająco wysoko, by ucisnąć moje płuca. Nacisk trwał przez chwilę, potem zniknął, ale wrażenie jakie pozostawił, nie spodobało mi się. – Pachniesz krwią, – powiedział Nathaniel, a w jego głosie słychać było warczenie. – To twoja krew, – wyszeptałam, a moje serce szybciej zaczęło bić. – Ale jest w twoich ustach, – zawarczał tuż nad moimi ustami. Jego wargi nagle naparły na moje, a język wcisnął się do mojej buzi. Pocałował mnie mocno, długo i głęboko, wpychając język tak daleko we mnie, jakby chciał się dostać do gardła. Jego język nie był ani tak długi ani tak szeroki jak penis. Ale miał zęby i brutalną siłą prawie przegryzł mi wargę, co nie miało nic wspólnego z seksem oralnym. Jego język lizał mnie po podniebieniu, wewnątrz policzków. Wylizywał z moich ust smak swojej krwi.

Lampart krzyczał w moim umyśle, że nas zjadał! Ja wiedziałam lepiej, ale coś się we mnie poruszyło, w miejscach, gdzie nic nie powinno było być ruchome. Poczułam to, nie jak płynny, bezpostaciowy kształt, ale jakby coś bardzo prawdziwego i bardzo trwałego siedziało we wnętrzu mojego ciała i się poruszało. Zbudziło się i tym razem poczułam jakby rozwarła się dłoń i coś innego się rozprzestrzeniło. Zabolało i nagle zaczęłam się dławić pocałunkiem Nathaniela. Odsunął się z płomiennym i radosnym uśmiechem na twarzy, jak dzikie piękno, jakby myśli w jego głowie nie były zbytnio ludzkie. – Jesteś smaczna, – powiedział boleśnie niskim głosem. W ogóle nie brzmiał jak on. Lampart nie zareagował na ten warkot, zniknął z mojej głowy. Ale to coś w centrum mojego ciała się rozciągnęło, prostowało nogi i ramiona w moim ciele. Czułam jak dotykało rzeczy, które nigdy nie powinny być dotykane. Krzyczałam, patrząc w jego oczy i zastanawiałam się, czy było z nim wystarczająco dużo Nathaniela, żeby mi pomógł. – Anita, co się dzieje? – Z oczami lamparta, obcym głosem, twarz była jego, zatroskana i zmartwiona. – To boli. – Co? Zrobiłem ci krzywdę? Potrząsnęłam głową, pazury musnęły moje żebra, a ja poruszyłam się pod jego ciałem. – Pomóż mi! Zszedł ze mnie i zawołał. – Jason! – Musiał to zrobić dwa razy, zanim Jason wyszedł, mokry spod prysznica, z ręcznikiem w ręce. Spojrzał na nas i uśmiech natychmiast zniknął. – Co się stało? – Nie wiem, – powiedział Nathaniel wciąż tym niskim głosem, – mówi, że coś ją boli. To coś ponownie się rozciągnęło, a wraz z tym, moje ciało, jakby dopasowywało się do moich rąk i nóg. To praktycznie nie bolało. Jakby moje ciało było rękawiczką, a to coś sprawdzało ile miało miejsca. – Czułeś to? – Zapytał Jason. Jego ciało pokryło się gęsią skórką. Nathaniel kiwnął głową. – To jej bestia. Jason ukląkł przy łóżku. – Tak, ale nigdy wcześniej jej tak nie odczuwałem. Moja bestia rozciągnęła się do granic mojego ciała i poczuła, że nie miała już więcej miejsca. Kilka lat wcześniej otrzymałam maleńki fragment bestii Richarda i, w jakiś sposób, linia Belle dała mi zwierzę na wezwanie – lamparta. Dzięki temu byłam Nimir-Ra dla Micaha Nimir-Raj. Nathaniel był moim zwierzęciem na wezwanie, tak jak Richard był dla JeanClaude’a. A teraz ta część mnie, bestia, kot, przeciągała się w moim ludzkim ciele. Wcześniej

odczuwałam ją jako moc, bardziej metafora niż rzeczywistość, ale teraz była bardzo materialna. Mogłam ją poczuć, jak wierciła się we mnie, szukając wyjścia. Jakbym była likantropem, tylko bez tego ostatniego fragmentu, który pozwoliłby bestii wydostać się z mojego ciała i stać się prawdziwą. Cofnęła się do środka mojego ciała, gdzie znajdowała się przez większość czasu. Ale zachowywała się jak jeden z lampartów w zoo zamknięty w małej, metalowej klatce. Przemierzała ją tam i z powrotem, i w końcu naparła na kraty, tnąc je pazurami. Wyciągnęłam rękę, starając się za coś chwycić, coś, cokolwiek, co mogłoby mi pomóc. Jak walczyć z czymś, co jest we wnętrzu twojego ciała? Jak zniszczyć coś, co jest w głębi ciebie? Jason złapał mnie za dłoń i momentalnie zatonęłam w słodkiej woni wilka. Ale dotknięcie Jasona zadziałało jakby połączenie tunelowe, nagle mogłam zobaczyć Richarda. Był w swojej jasnej, słonecznej kuchni, ubrany jedynie w jeansy, ze ścierką do naczyń wetkniętą za pasek. Plecy miał podrapane szponami, albo paznokciami. Ślady wyglądały jakby powstały podczas naprawdę dobrego seksu, a nie walki. Uniósł głowę, powąchał powietrze i dopiero wtedy odwrócił się i spojrzał, jakby mógł mnie zobaczyć. – Anita, czy to ty? – Zapytał. – Pomóż mi. – Co tym razem się stało? Ścisnęłam dłoń Jasona, co sprawiło, że ten mocniejszy kontakt przybliżył mnie do Richarda. Jakbym unosiła się tuż przed nim. Wyciągnął rękę i musnął przeze mnie. Moja bestia na to zareagowała krzykiem, drapaniem i szaleństwem. Nie chciała w naszym wnętrzu wilka, nie było dla niego miejsca. Na pewno nie było miejsca dla obu zwierząt. Richard odsunął rękę i powiedział, – Anita, słyszysz mnie? Wykrzyczałam jego imię, bo tylko tak mogłam to wyrazić. Miałam wrażenie jakby lampart mnie rozcinał, starając się wydostać na zewnątrz, ale nie mógł. – Przekaż swoją bestię komuś innemu, Anita. Komuś, kogo ciało może ją uwolnić. Nie rozumiałam co miał na myśli. Zaczęłam mu to mówić, ale zdawał się poczuć moje zakłopotanie, ponieważ podzielił się ze mną wspomnieniami. Mówi się, że obraz jest wart tysiące słów; wspomnienie uzupełnione o zmysły i dźwięk jest warte dużo więcej. Oszczędza czas, ale przyspiesza ból. Znajdowaliśmy się w środku areny Cyrku Potępieńców. Sięgnęłam do bestii Richarda, jego wściekłości, ponieważ jeśli nie zapanowalibyśmy nad tym, rada by go zabiła. Sięgnęłam po tą furię. Moc, o której mówił bestia, pojawiła się na mój dotyk. Pachniałam dla niej jak

dom i przelała się do mnie, po mnie, przeze mnie jak oślepiająca burza żaru i mocy. Przypominało to sytuacje, gdy wzywałam moc z Richardem i Jean-Claude’m, ale tym razem nie było zaklęcia żeby użyć tej mocy. Bestia nie miała gdzie iść. Próbowała wydostać się z mojej skóry, rozprzestrzenić się w moim ciele, ale nie było w nim bestii. Byłam pusta, co jeszcze ją wzmogło. Czułam jak wzbierała, aż myślałam, że eksploduję krwawymi fragmentami. Ciśnienie wciąż rosło i nie mogło znaleźć ujścia. Richard podczołgał się do mnie na czworakach. Złożył na moich ustach drżący pocałunek. Z głębi jego gardła wydobył się dźwięk i naparł swoimi ustami na moje, do czasu aż miałabym siniaki lub rozchyliłabym wargi. Jego język wbił się do mojej buzi, usta karmiły się mną. Rozcięcie w jego ustach wypełniło moje jego słodkim i słonym smakiem. Trzymałam jego twarz dłońmi, ustami przeszukiwałam jego, ale było mi mało. Uklęknęliśmy, wciąż się całując. Moje dłonie przesunęły się na jego klatkę piersiową i coś głęboko wewnątrz mnie zrozumiało i zrelaksowało się. Jego moc próbowała się rozlać, ale ją powstrzymałam… Ręce Richarda przesunęły się w górę moich ud, znajdując koronkowe majtki. Jego palce musnęły mój nagi kręgosłup, a ja poczułam się jak w raju. Moc wystrzeliła do góry, na zewnątrz, wypełniając nas oboje. Rozbłysnęła nad nami falą gorąca i światła, aż mój obraz rozpadł się na kawałeczki i oboje krzyknęliśmy jednym głosem. Bestia wróciła do niego. Czułam jak ze mnie wypełzała, wysuwała się ze mnie jak wielki, gęsty sznur, rozlewający się we wnętrzu Richarda, zwijający się w jego ciele. Czekałam żeby poczuć ten ostatni fragment przepływający między nami, jak ostatnia kropla wina z kieliszka, ale ta kropla pozostała. Wspomnienie umknęło, a ja dyszałam na łóżku. Nathaniel nachylał się nade mną. – Anita, wszystko w porządku? – Jego oczy były już lawendowe. Jason dotykał nosem moich włosów. – Pachniesz jak sfora. Richard stał w kuchni, jedną ręką podpierając się o szafki. – Teraz już pamiętasz? – Pamiętam, – wyszeptałam. – Co pamiętasz? – Zapytał Nathaniel. – Czy to czujesz? – Jason ocierał się ustami o mój policzek. Nathaniel nachylił się bardzo nisko nad moją twarzą. – Wilk. – Powąchał moją skórę, – Richard. – Szepnął. Dotyk ich ust sprawił, że na chwilę musiałam zamknąć oczy. Ale gdy zmysł wzroku zniknął, ich zapach okrył mnie jak koc. Słodka woń wilka i drażniąca słodycz lamparta były wszędzie, jak niewidzialna woda, a ja w niej tonęłam. Spodziewałam się, że mój kot zacznie narzekać, ale tak się nie stało. Był dziwnie spokojny na oba zapachy.

– Jesteś tak samo sforą, Anito, jak i pardem. Przekaż im swoją bestię. – Richard patrzył na mnie w górę i zauważyłam, że na dole policzka miał zadrapania. Nie jest to miejsce, które się drapie w szale namiętności. Przestałam widzieć poharataną twarz Richarda w jego słonecznej kuchni. Otworzyłam oczy i zobaczyłam kasztanowe włosy. Nathaniel dotykał mojej twarzy, usta miał poniżej linii mojej żuchwy. Jego ciało ponownie było na mnie, przygniatając mnie swoim ciężarem. Był bardzo ciepły. Jason wciąż trzymał mnie za rękę, wargami muskał przeciwną niż Nathaniel stronę mojej szyi. Czułam się ciepło i bezpiecznie, i zrozumiałam, że Richard przekazał mi część swojej kontroli. Dał mi możliwość by złapać oddech. Musiałam z tego skorzystać zanim moja bestia otrząsnęłaby się z tego ciepła i miłej ospałości. Wróciłam w myślach do wspomnienia przyjęcia od Richarda jego bestii. W jaki sposób to działało? Przez pocałunek, dlaczego wszystko wymagało pocałunku lub dotyku? JeanClaude wczoraj wieczorem odpowiedział na to pytanie. Ponieważ mogliśmy tylko używać narzędzi, które mieliśmy. Większość z nich pochodziła od linii Belle Morte, a to oznaczało, że nasze narzędzia i umiejętności musiały mieć pewien styl. Spodziewałam się poczuć zmęczona tym stylem i część mnie była, pozostała część pomyślała, że powinniśmy nabyć nowych umiejętności, ale w większości czułam się ciepło i bezpiecznie, owinięta zapachem sfory i pardu. Ich usta poruszały się delikatnie po obu stronach mojej szyi, całując delikatnie. Ciało Nathaniela dotykające mnie było gorące, cieplejsze niż jakikolwiek koc, lepsze niż zwykłe przytulenie. Jason pogłaskał ręką moje biodro, a ja nie mogłam się powstrzymać i zareagowałam na jego dotyk. Ten drobny ruch zdawał się mieć wpływ na ciało Nathaniela. Nagle stał się cięższy niż poprzednio, w taki sam sposób, jak pocałunek Richarda we wcześniejszym wspomnieniu. Biodra Nathaniela przysunęły się do mnie, i tak jak w zapamiętanym pocałunku, naparł na mnie, a ja miałam do wyboru albo się dla niego otworzyć, albo nie wpuścić go do swojego ciała. Bestia Richarda odeszła za pomocą pocałunku. A ja mogłam całować jednego w danej chwili. Pojawiła się myśl, że mogłam robić inne rzeczy równocześnie się całując. Ale miałam dość trójkątów. Moje zmaltretowane morale miało tyle wielokątów ile mogło znieść. Cichy głosik podszeptywał, że to było takie przyjemne. Ale był też głos mojej babci, który krzyczał Zdzira! Starasz się bardzo mocno i długo by słuchać swojego wewnętrznego głosu, ale czasem poczucie winy albo przyzwyczajenie zmuszają cię do słuchania głosu innych – tych, którzy cię pokonują. Czasami nie da się ich odtrącić.

– Muszę przekazać swoją bestię mojemu kotu, – powiedziałam cichym i powolnym głosem. Spróbowałam puścić dłoń Jasona, ale on mi nie pozwolił. Wyszeptał w zagłębieniu mojej szyi. – Ja będę twoim kotem. Nathaniel wyszeptał po mojej drugiej stronie. – Ja jestem jej kotem. – To ja będę twoim pieskiem. – Polizał mnie po szyi, a ja się poruszyłam, ale delikatnie potrząsnęłam głową i obróciłam się tak, że mogłam zobaczyć bok jego twarzy. – Nie dzisiaj, Jason. – Tym razem pozwolił mi zabrać dłoń. Jego niebieskie oczy pojawiły się moim polu widzenia i pocałował mnie długo i głęboko, a moja bestia leżała spokojnie. – Smakujesz krwią i pocałunkami innego mężczyzny. – Wyszeptał i się odsunął. Moja bestia się we mnie obudziła, jakby tylko zapadła w drzemkę. Ożyła i chciała się wydostać. Wypełniła moje ciało jak ktoś mierzący za małe futro. Czułam jak się we mnie rozprzestrzeniała, wypełniała mnie jak ciepła woda rozlewająca się aż zajęła całe ciało, ale wciąż brakowało jej miejsca. Przelewała się, jakby miała kości, mięśnie i mogła czuć wściekłość. Ponieważ gdy poczuła, że miała ograniczenia, że moja skóra się nie rozpadła, kości się nie zgięły, ciało się nie poddało, bestia wpadła w szał. Drapała pazurami i mięśniami, które powinny być metaforą, ale czułam je jak rzeczywiste. Próbowała wydrapać sobie drogę na zewnątrz z klatki, którą tworzyło moje ciało. Krzyczałam i rzucałam się, ale jak walczyć z czymś, czego nie możesz dotknąć? Nathaniel wciąż leżał na mnie, z szeroko otwartymi i przerażonymi oczami. Zaczął się ze mnie zsuwać, ale złapałam jego rękę i udało mi się wydusić. – Pocałuj mnie. Gdyby to był ktokolwiek inny, zacząłby się kłócić. Ale on przyłożył swoje usta do moich i następny krzyk utonął w jego buzi. Przekazywałam to coś ze mnie jemu. Próbowałam to zmusić, ale panikowało i mnie nie słyszało. Było jak dzikie zwierzę zagonione do rogu, nie słyszało nic poza własnym strachem. Oderwałam usta od Nathaniela i krzyknęłam. Jason się zjawił, objął dłońmi moją twarz i w chwili gdy mnie dotknął, bestia się zawahała. Kot zatrzymał się na wystarczająco długo by powąchać powietrze, jakby się zastanawiał czym on był. Spojrzałam na Nathaniela, z dłońmi Jasona wciąż trzymającymi moją twarz. – Jeszcze raz spróbuj mnie pocałować. Zrobił to i tym razem byłam w stanie odwzajemnić pocałunek, ale bestia się nie ożywiła. Siedziała we mnie zaintrygowana, węsząc. Przerwałam pocałunek i krzyknęłam, ale nie z bólu, tylko z frustracji.

– Richard powiedział, żebym przekazała swoją bestię komuś, kto ją uwolni, ale ona nie idzie. Nie chce mnie opuścić. – Wciąż walczysz żeby zachować kontrole nad ardeur? – Nathaniel zapytał. Mrugnęłam i zastanowiłam się nad tym. Tak było? Nie umyślnie, ale kontrolowanie tego stało się automatyczne. Teraz nie musiałam nad tym panować, ale zamiast tego musiałam to wezwać. Czy teraz to odtrącałam, wciąż się osłaniałam? Odpowiedź brzmiała – Tak. – Przestań z tym walczyć, po prostu to wypuść. – Odparł Nathaniel. – Nie, – zaczęłam mówić, ale dotknął palcami moich ust. – Cicho, Anita, możesz się pożywić nami obojgiem i nie wyczerpiesz mnie tak bardzo. To nie jest dobry pomysł, ale nie jest to równocześnie katastrofa. Przestań walczyć i może bestia też przestanie walczyć. Otworzyłam usta mimo jego palców wciąż mnie dotykających. Wsunął je odrobinę do mojej buzi, bawiąc się na krawędzi. Ten gest powstrzymał mnie przed odezwaniem się bardziej, niż cokolwiek co mógłby zrobić. Leżałam i pozwoliłam żeby delikatnie i sensualnie igrał opuszkami na krawędziach moich warg. – Odpuść, Anita, po prostu to puść. Złapiemy cię. Jason nachylił się nad moją twarzą. – Jestem tu, Anita. Nie pozwolę, by coś się stało Nathanielowi. Obiecuję. – Oparł się o moje czoło. – Możemy to zrobić, Anita, ale musisz odpuścić. Musisz pozwolić nam się złapać. I puściłam. Brzmiało to bardzo łatwo. Ale odpuszczanie czegokolwiek nie było moją najlepszą rzeczą. Nie byłam pewna, czy wiedziałam jak to zrobić. Jak to jest odpuścić? Jak otworzyć dłoń i pozwolić sobie spaść, i ufać, że inni mnie złapią? Że mnie złapią i nie pozwolą żeby stała się krzywda mnie lub komuś innemu. Czy ufałam tak bardzo Nathanielowi i Jasonowi? Może. Dobrze, nie do końca. Wzięłam głęboki wdech, powoli wydmuchałam powietrze i odpuściłam. Puściłam i zaufałam. Zaufałam, mimo że cichy głosik w mojej głowie szeptał głupia, głupia, głupia.

Rozdział 52 Tłumaczenie: Fanmoon, Nat_us Korekta: Ultraska Piekłem były pazury i zęby, oraz walczące ciała. Zatopiłam zęby w czyjejś piersi chwytając tyle mięsa, ile mogłam zmieścić w buzi i zaczęłam przeżuwać. Potrzebowałam mięsa. Potrzebowałam się nakarmić, a lampart krzyczał, że jeśli nie zabijemy ich, oni zabiją nas. Powiedzieli 'puść' więc puściłam, ale teraz zamiast bestii próbującej się ze mnie wydostać byłam ja, złapana w pułapkę, z której nie mogłam się uwolnić. Ta część, która chciała mięsa i krwi, walczyła gdzieś pomiędzy seksem i jedzeniem z przodu mojej głowy. Zawsze myślałam, że istota zwierzęcia jest pokojowo nastawiona, ale taka nie była. Było prościej, ale wcale nie spokojniej. Pamiętam tylko urywki. Smak krwi w ustach. Dotyk zatapiania zębów w ciele. Moje paznokcie przeszywające kogoś. Leżałam na brzuchu i byłam unieruchomiona. Ktoś siedział na moich plecach, a jeszcze ktoś inny trzymał moje ręce tak, że nie mogłam się ruszyć. Czyjeś zęby na moim karku. Moment otępiającej paniki, a następnie błogi spokój. Coś podobnego jak wtedy w moim biurze, kiedy ugryzł mnie tam Nathaniel. Spokój. Jason klęczał przede mną przy brzegu łóżka, trzymając mnie za nadgarstki. Cała lewa strona jego twarzy była pokryta krwawymi bruzdami. Gdzieś w oddali wiedziałam, że to ja go tak urządziłam drapiąc paznokciami. Jego oko mrugało boleśnie z pod krwawych sznytów. Ręce miał pokryte ugryzieniami i zadrapaniami. Wyglądało to, jakby założył czerwone rękawice aż do ramion. Jego klatka piersiowa i brzuch również krwawiły. Nathaniel wzmocnił nacisk zębów na moim karku. Moje powieki drgały, a kiedy warknął tuż przy mojej skórze, moje ciało zaczęło się pod nim wić. Nie do walki, a zapraszająco. Jason się odezwał, a strużka krwi popłynęła z jego ust. - Następnym razem kiedy będziemy to robić, trzeba będzie cię związać. Nathaniel warknął, ale nie sądzę, aby to było do mnie. Jason popatrzył nade mną w oczy drugiego mężczyzny i powiedział. - Dobrze, już dobrze. Daj mi swoją bestie, Anito. Pochłonę ją. Pochylił się do mnie, a krew, która drżała na krawędzi jego ust, mnie fascynowała. Zęby

Nathaniela powstrzymały mnie od ruchu i musiałam czekać, aż Jason sam się do mnie zbliży. Jego usta zatrzymały się tuż poza zasięgiem. Próbowałam podnieść ręce i dotknąć go, ale przytrzymał mocniej moje nadgarstki w dół na brzegu łóżka. Położył usta na moich i nie pocałowałam go. Zamiast tego zlizałam krew z krawędzi jego warg. Odsunął się, śmiejąc. - To teraz wolisz mnie jeść zamiast całować. - Mimo wszystko pochylił się ku mnie z rozchylonymi ustami tak, że mogłam poczuć krew z jego buzi. Ugryzłam go. Przypominałam sobie uczucie jego warg w moich zębach. Z mojego gardła dobył się niski dźwięk, a on znowu się roześmiał, czystym męskim śmiechem, z ustami tak blisko moich, że mój język mógł ich dotykać. Jego głos wciąż dźwięczał rubasznie, ale teraz już na krawędzi warkotu. - Boże, ona jest chętna. Nathaniel zawarczał znowu z zębami wciąż zaciśniętymi mocno na moim karku. Warczenie było niskie i głębokie. Wibrowało po moim kręgosłupie, jakby moje ciało było kamertonem. To sprawiło, że wygięłam ciało naprzeciw jego. Moje usta sięgnęły po Jasona, ale reszta mnie parła ku ciężarowi na plecach. - W porządku, ale jeśli ona odgryzie mi język, to się wkurzę. Ale nie zrobiłam tego, ponieważ jego usta były pełne krwi i smaku mięsa. Ja już zaczęłam ten posiłek. Wszystko, co chciałam zrobić, to go dokończyć. Moja bestia już tu była, pod moją skórą. I tylko chwyt Nathaniela trzymał ją spokojnie. Smak świeżej krwi, mięsa i uczucie ust Jasona przywierających do moich wzniosło bestię niczym ciepło na mojej skórze. Mogłam poczuć jak mój organizm gotuje się w tym gorącu, jak gdyby moja skóra była naczyniem na coś bardziej gorącego niż ludzkie ciało. Coś co było niemal tuż tuż, niemal gotowe, niemal... Nathaniel podniósł usta i tylko jego waga, i ręce Jasona, trzymały mnie nieruchomo. Wyszeptał coś obok mojej rany na szyi. Myślę, że powiedział - Teraz. Ale nie miałam pewności, ponieważ w tym momencie moja bestia wzrosła. Wzrosła po linii kręgosłupa jak ciepło. Wylała się z moich ust wprost do Jasona w skumulowanej fali mocy. To oderwało jego wargi od moich, odchylając jego głowę w krzyku, Nathaniel wygiął się do tyłu i także krzyczał. Moja bestia była jak miecz przeszywający ich obu. Wlewałam energię w ich ciała, aż nie wytrzymali. Widziałam jak rozdziera się skóra Jasona i czułam drżenie Nathaniela nad sobą. W jednej chwili byli tam, a w następnej zostałam schlapana ciepłą cieczą. I to bardzo ciepłą. Jak świeża krew, ale to nie była posoka. To był jasny i lepki płyn, który wydzielali zmiennokształtni podczas ich przemiany. Byłam tym cała pokryta. Kapało ze mnie, a że pazury Jasona w dalszym ciągu

przyszpilały mi nadgarstki, nie miałam jak tego wytrzeć z twarzy. Mrugnęłam na wilkołaka klęczącego przed mną. Był kompletnie suchy. Jak zawsze. Jak za sprawą jakiejś magii. Wpatrywałam się w wilcze oczy koloru trawy wczesną wiosną. Jego futro było grube i blade z odcieniami szarości. Otworzył szczękę pełną zębów, której nie jeden wilk mógł mu pozazdrościć. Oblizał je nieprawdopodobnie długim językiem i popatrzył na mnie oczami, które miały w sobie coś, czego można było się tylko domyślać. Szpon zawinął się po jednej stronie mokrej pościeli, a tym szponem była porośnięta czarnym futrem ręka. Odwróciłam się powoli jak w horrorze, gdzie wiesz, że coś jest za tobą, ale nie możesz się oprzeć, aby nie spojrzeć na to. Musisz to zrobić, choć nawet czujesz dotyk futra na swoim nagim ciele. Wiedziałam co zobaczę, ale i tak musiałam to zrobić. Twarz Nathaniela była dziwnie zgrabną mieszanką człowieka i pantery. Kształt twarzy był bardziej ludzki, niż wilkołaczy, ale kiedy napotkałam te szaro niebieskie oczy wiedziałam, że w tym domu nikogo nie ma, z kim można byłoby porozmawiać. Uwolniłam się od mojej bestii sprowadzając ich i nagle znalazłam się pokryta płynem przypominającym krew, uwięziona między dwoma likantropami, którzy zostawili ją na mnie podczas przemiany. Nathaniel położył futrzane ręce po obu moich stronach, a białe pazury niczym noże wysunęły się

z jego dłoni. Sam ich widok sprawił, iż mój puls nieco

przyspieszył. Wiedziałam, że mnie nie skrzywdzą. Ufałam im. Ale bardziej ufałam im, niż ich bestiom. Starałam się nie bać, ponieważ strach jest niczym przyprawa do mięsa. Strach podniecał likantropy. Tak po prostu jest. Więc leżałam spokojnie starając się uspokoić kołatanie serca, próbując jednocześnie wymyślić coś, aby mnie puścili bez przybierania postawy ofiary. Nathaniel przeniósł ręce tak, że leżały po obu stronach mojego ciała, a futrzaste kciuki pieściły moją skórę. Nie spodobało się to mojemu tętnu, ani mnie. Znów poruszył rękoma i pazury wsunęły się do środka. Zniżył się i zaczął ocierać się o moje ciało. Jego futro było ciepłe i sprawiało, że mój oddech drżał. Jego głos był warknięciem i niczym więcej, kiedy powiedział. - Nigdy nie miałem rąk, kiedy się przemieniałem. Na powrót położył te "ręce" po obu stronach mojego ciała tak blisko, iż krawędzie jego futra dotykały boków moich piersi. Ponownie wysunął pazury, a ja poczułam, jak jego mięśnie napinają się przy mnie. Jego ręce były bardzo blisko. Tuż obok. Czułam jak pazury chwytają

łóżko. Zaczął wyciągać je w dół. Rozpruł prześcieradła, ale to rozdzieranie

materaca sprawiło, że z mojego gardła wydobył się kwilący pisk. Materac wydawał mięsisty

dźwięk, kiedy pazury z łatwością przedzierały się przez niego. Wyciął na nim zarys linii mojego ciała. Zaczęłam się bać. Jason roześmiał się i dziwne, że pomimo wilczego gardła męski chichot był tak dobrze słyszalny. To sprawiło, że spojrzałam na niego. Błysnął kłami, kiedy zaczął mówić. - Nie bój się Anito. - To mnie puśćcie. - Powiedziałam i mój głoś brzmiał całkiem spokojnie, choć nieco drżał. Jeśli byliby ludźmi, nie byliby w stanie wyczuć mojego galopującego pulsu, czy zapachu strachu. Ale nie byli nimi. Nathaniel opadł swoim ciałem na moje. Był wyższy, szerszy i bardziej umięśniony, albo mięśnie pojawiły się tam, gdzie wcześniej ich nie było. To było jakby ktoś inny naciskał na mnie. Taki, którego wcześniej nie dotykałam. Futro było cieńsze na jego klatce piersiowej, brzuchu i pachwinach, ale skóra była cieplejsza, prawie gorąca przy moim nagim ciele, jakby w tej formie krążyła mu cieplejsza krew. Polizał mnie w ramię, a z mojego gardła wymknął bardzo cichutki pisk. Zamknęłam oczy i skoncentrowałam się tylko na oddychaniu. Nie na poczuciu jego ciała, albo rąk Jasona z nie do końca chowającymi się pazurami, łaskoczącymi moje nadgarstki. Oddychałam, podczas gdy język okrąglejszy od Nathaniela, wciąż lizał mokrymi pociągnięciami po moim ramieniu i górnej części pleców. Gdy ponownie otworzyłam oczy, mój puls był normalny i zdałam sobie sprawę, że Nathaniel czyścił to przeźroczyste cholerstwo, które on i Jason na mnie zostawili. Warknął mi do ucha. – Pobrudziliśmy cię. - Tak. – Odparłam szeptem. Ustawił biodra na moich udach i wykonał mały, ale gwałtowny ruch. Coś pomiędzy przekręceniem się, a popchnięciem. Nagle leżał na moim tyłku i mogłam poczuć, że także tam był inny. Większy. Tak go czułam, ale mogłam być po prostu przestraszona. Wszystko zdaje się być większe, gdy czujemy się zagrożeni. Tuż przy mojej twarzy wydał dźwięk, jakby wąchanie, ale nie mnie. To było coś, co powinnam znać i rozumieć. – Jesteś głodna, tak jak my jesteśmy. Czuję to. Walczyłam, żeby mój puls był spokojny i normalny, oddech równy. Nie zamierzałam robić nic, by nie potęgować tego, nie jeśli miałam wybór. - Nie jestem głodna, - powiedziałam. Mocniej na mnie nacisnął zsuwając się niżej pomiędzy moje nogi, nie do środka, ale w tamtym kierunku. Ta myśl przyspieszyła mi puls. Nic nie mogłam na to poradzić. Potarł włochatym policzkiem o moją twarz. – Potrzebujesz wziąć prysznic.

- Dobrze. – W tym momencie zgodziłabym się na wszystko co sprawiłoby, że bym wstała i wyszła spod nich obu. - Nie zamierzamy cię zjeść, Anito, - powiedział Jason. – Gdyby tak było, Jean-Claude nie zostawiłby mnie z tobą. Powinnaś o tym wiedzieć. Uniosłam twarz i spotkałam te wilcze oczy. – Wybacz, ale to, że pojawiły się wam zęby i pazury sprawiło, że zaczęłam się nad tym zastanawiać. - Nie zrobimy ci krzywdy. - Odparł Jason. - Więc mnie puśćcie. - Powiedziałam głosem spokojnym, normalnym, ze zwalniającym pulsem. - Jeszcze nie. - Powiedział Nathaniel z twarzą wciąż przyciśniętą do mojej. Jason na niego spojrzał. – Dlaczego nie? – Zapytał, zanim ja to zrobiłam. - Ponieważ nadal potrzebuje nakarmić ardeur. Nie pomyślałabym, że wilcza twarz mogła pokazać tak wielkie niedowierzanie, ale Jasonowi się udało. – Anita nie uprawia seksu z futrzakami. Lampartołak na moich plecach przesunął biodra o kolejne centymetry. Naparł na mnie. Nie wszedł, ale pukał w te najbardziej intymne drzwi. – Jesteś pusta w środku. Mogę to wyczuć. Nie mogłem tego wyczuć wcześniej. Mówienie tego raz, było pobożnym życzeniem. Drugi raz, postarałam się spojrzeć w głąb siebie. Próbowałam zobaczyć ardeur, bez budzenia go. Potrzebowałam jakiegoś metafizycznego gazowego miernika, ale jedynie co w sobie znalazłam, to pustkę. Miejsce, gdzie coś powinno być, ale nie było tam nic. - Czuję to, - powiedziałam. - Nie czuję się zmęczony teraz, Anito. Czuję się jak nowy. – Poruszył się na mnie delikatnie. – Powiedz tak. - Puśćcie mnie i powiem może. - Odparłam. - Lubię cię trzymać. Lubię jak oboje cię trzymamy. - Zawarczał przy mojej skórze. - Myślałam, że nie lubisz dowodzić. - Powiedziałam. - Przeważnie nie, ale dzisiaj tak. Dzisiaj kocham uczucie twojego ciała pod moim. Uwielbiam czuć to, jak starasz się nie wiercić, nie panikować. Chcę to pokonać. - Nathaniel. - Powiedz tak, Anito. Po prostu powiedz tak. Nakarm ardeur, potem weźmiesz prysznic, a my pójdziemy po jakieś rzeczy do jedzenia. - Jakie rzeczy? – Zapytałam. - Głębiej w podziemiu jest prowiant. - Odparł Jason. - Mamy tu teraz zbyt wielu

zmiennokształtnych, żeby nie mieć zapasów. - Jakich zapasów? – Zapytałam. Nachylił się, rękami nadal trzymał moje nadgarstki. – Nic ludzkiego, nic nielegalnego, obiecuję. – Polizał moją twarz szybkim maźnięciem języka i zaśmiał się męski, po prostu żartujący Jason. Jason, który żartowałby idąc do piekła, nawet gdyby to oznaczało dodatkowy czas i karę. Nieważne w jakiej formie był, nadal był Jasonem. Ta myśl sprawiła, że zeszło ze mnie napięcie, z którego nie zdawałam sobie sprawy, że było. Pod tym futrem i pazurami nadal był Jason. Policzkiem o moją twarz ocierał nadal Nathaniel. Kiedyś błagałam Richarda, żeby pokazał mi swoją bestię. Ale kiedy to zrobił, nie byłam w stanie sobie z tym poradzić. Długo zajęło mi zanim zrozumiałam, że Richard pokazał mi bestię w najgorszym możliwym świetle, ponieważ po części nie chciał, żeby ją zaakceptowała, ponieważ on tego nie mógł zrobić. Uciekłam od niego po tym, jak widziałam jak zjadł Markusa. Uciekłam od niego do Jean-Claude’a, ponieważ tamtej nocy wampir zdawał się być mniejszym potworem. Czy nadal byłam tą samą osobą, która by sobie z tym nie poradziła? Czy byłam osobą, która chciała przystojnego księcia, ale nie bestię? Czy bardziej niż miłość poruszało mnie piękno? Nathaniel lekko na mnie popchnął. – Jeśli nie pożywisz się teraz, to na kim to zrobisz? - Graham naprawdę jest na końcu korytarza. - Powiedział Jason. – Będzie w ludzkiej postaci, ponieważ Meng Die nie uprawia seksu z futrzakami. W takiej formie nawet z nim nie śpi. Nie chciałam Grahama. Czy byłam zakochana tylko w ludzkiej postaci? Kochałam jakiś antropomorficzny ideał? Cholera. To nie były pytania o związki, na które odpowiedzi drukowały czasopisma. Czy Pani Dobra Rada miała odpowiedź na świrowanie z powodu zwierzęcej formy ukochanego? Wątpiłam. Jason delikatnie puścił pazury z moich nadgarstków. – Zawołam tu Grahama. - Nie. - Powiedziałam i sięgnęłam po jego futrzastą rękę. Sierść była wyjątkowo miękka, a ręka realna. – Nie, nie chcę Grahama. Jason kolejny raz spojrzał na mnie, jakbym żartowała. – Nie uprawiasz seksu z kudłaczami, Anito. - Ale z Nathanielem tak i z tobą okazjonalnie. Wyszczerzył się w uśmiechu, ale to nie było to samo z wilczym pyskiem. – Okazjonalnie. – Kucnął ponownie przede mną. – Chcesz, żebym był dzisiaj twoim

szczeniaczkiem? - Myślałam raczej, że będziemy się pieprzyć. Albo jego twarz była bardziej ekspresyjna, niż innych wilkołaków jakie spotkałam, albo nadal był to Jason i dlatego mogłam odczytać jego twarz. Gdzieś pod tym wszystkim nadal tam był. Zaskoczyłam go nie negatywnie, ale go zaskoczyłam. Nathaniel naparł na mnie i wyszeptał. – Czy to znaczy tak? - Tak. – Odpowiedziałam. W połowie zawarczał, a w połowie wydał dźwięk czystego pragnienia. Uniósł się odrobinę, a potem wbił między moje nogi. Krzyczałam, zanim skończył, ale nie z bólu. Był większy, szerszy i wszystkie te ekstra fragmenty zanurzały się we mnie.

Rozdział 53 Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Ultraska Doprowadził mnie do orgazmu swoim rozmiarem, rytmem bioder i przebłyskami białych pazurów, niczym małych noży na najdelikatniejszych częściach mojego ciała. Myśl, co te pazury mogłyby mi zrobić, gdyby chciały, doprowadziła mnie z drżeniem pod nim. Wszystko o co walczyłam, żeby nie zrobić, właśnie teraz robiłam. Wierciłam się, krzyczałam, walczyłam, a on trzymał mnie ostrożnie, ale bez wątpliwości mógłby mnie rozerwać na strzępy, gdyby tylko chciał. Takie kochanie się było jednocześnie najdelikatniejsze, ale też najniebezpieczniejsze. Nie przez to, co robił, ale przez to, co mógł zrobić. Podniósł mnie na kolana przytulając do siebie ramionami, a ja pieściłam te ręce dłońmi. Te mięśnie, to futro tak miękkie i tak inne niż wilka. Głaskałam go nie jak psa, ale jak kochanka. Czułam jak jego rytm się zmieniał. Wiedziałam, że był blisko, że jego ciało naprężało się, by mnie nie rozszarpać. Czułam delikatny nacisk czubków każdego z pazurów, gdy trzymał za moje ciało. Doszłam oglądając te szpony ugniatające moją skórę, prawie przecinające, prawie przebijające, prawie zabójcze. W ostatniej chwili cofnął pazury i trzymał mnie mocno i szybko przy swoim ciele. Futrem i poduszkami na łapach pomiędzy ludzką i lamparcią formą. Ardeur się pożywiał. Karmił się siłą jego ciała, ciepłem jego skóry i wytryskiem jego spermy, która była we mnie cieplejsza, niż cokolwiek innego, co czułam od pozostałych mężczyzn. W moim umyśle pojawiła się myśl On nie jest mężczyzną. Słowa nie były ostre, ale emocje, które im towarzyszyły zdawały się wypalać dziurę w mojej skórze. Wściekłość. Tak wielka furia i wiedziałam kto to był, zanim się otworzyły drzwi.

Rozdział 54 Tłumaczenie: Fanmoon Korekta: Ultraska Richard wkroczył przez drzwi, a jego energia rozlała się po pokoju niczym gorące iskry. W kontakcie z moją skórą to bolało, jak małe ugryzienia insektów. Co można powiedzieć, kiedy nakryjesz swoją eks narzeczoną pieprzącą się lampartołakiem? Richard doskonale wiedział. - Ostatni raz, kiedy widziałem coś tak chorego, było to na jednym z porno filmów Rainy. Jason zsunął się z łóżka i spojrzał na niego. Myślę, że dawał czas Nathanielowi, aby ten delikatnie ze mnie wyszedł. A może to dla mnie grał na zwłokę. Cokolwiek nim kierowało, stanął pomiędzy mną, a jego Ulfriciem. A to nie była najmądrzejsza rzecz, którą kiedykolwiek zrobił. To było odważne, nawet szarmanckie, ale niemądre posunięcie. Moc Richarda wypełniła pokój jak wrząca woda. Nathaniel zsunął się z łóżka, a ja zastawiałam się, czy i jemu też tak trudno się oddycha w tym ciężkim powietrzu. Dość myślenia. Wiedziałam, że odczuwał moc Richarda jak coś, z czym musisz walczyć, aby przejść. Niczym pewien rodzaj burzy, zamieci czy nawałnicy. Coś, co cię oślepi i weźmie twoje życie. Chyba, że znajdziesz schronienie. Moje schronienie przykucało między łóżkiem, a drzwiami. Wilkołak był wysoki, szeroki i niebezpieczny. Richard w swej ludzkiej postaci powinien wyglądać krucho, ale tak nie było. Był od niego ponad głowę niższy, ale z mocą wylewająca się z niego, wydawał się być ogromny. - Zejdź mi z drogi Jasonie. Nie poproszę ponownie. - Powiedź mi, że nie skrzywdzisz jej ani Nathaniela, to się ruszę. - Powiedział głębokim, warczącym głosem, mrożącym krew w żyłach każdemu człowiekowi. Ale Richard nim nie był. Nathaniel odsunął się od łóżka i ruszył między nich. Richard skrzywdzi Jasona w takim stopniu, żeby tylko przejść, ale Nathaniela potraktuje brutalnie z innych powodów. Powodów, do których nigdy nie przyzna się na głos, a nie chciałam tego oglądać. Zawołałam Nathaniela do siebie.

Miałam pistolet pod poduszką, ale nie chciałam strzelać do Richarda, a jeśli nie jesteś w stanie strzelać, pistolet jest tylko skałą wykonaną z metalu. Wciąż starałam się wymyślić coś, co byłoby mniej straszne, kiedy Richard uderzył Jasona na odlew. Krew poleciała małym łukiem mieniąc się w świetle, ale wilkołak pozostał nieporuszony. Nie stawał do walki, ale ruszyć się też nie miał zamiaru. Krzyknęłam. - Richardzie, nie! Podniósł Jasona do góry niczym hantle. Przysiad. Szarpnięcie. Ręce Ulfrika pęczniały z wysiłku, kiedy uniósł wilkołaka nad głowę i trzymał go tam na jedno uderzenie serca. To był jeden z tych momentów, kiedy wszystko zwalnia, a ty wiesz, że zaraz wydarzy się coś złego i nie możesz tego powstrzymać. Możesz dokonać wyboru i zmienić coś, ale nie uda ci się zapobiec wszystkiemu. Tonęłam w złości Richarda. Jego moc była wzburzona, niczym morze. Dotykałam jego gniewu wcześniej, niż bestii i to nie było to. Nie do końca. Uświadomiłam sobie, że ten gniew smakował jak stary przyjaciel. To był mój gniew, albo coś bardzo podobnego do niego. Miałam tylko chwilę na zastanowienie. Potem rzucił Jasonem nie przez pokój na łóżko. Może chciał we mnie trafić, ale przeturlałam się i spadłam, podczas gdy Jason wylądował twardo na samym jego środku łamiąc konstrukcję. Na szczęście nie było tam nikogo. Znalazłam się po drugiej stronie złamanego łóżka z Nathanielem przy boku. Wysunął się nieco przede mnie. Nie popchnął mnie za siebie, niczym damy w opałach, ale zrobił coś podobnego. Byłam jego Nimir-Ra. Podobno to ja nad nim dominuję. Więc czy nie powinnam być z przodu? Oszołomiony Jason leżał na połamanym łóżku. Został wyrzucony z wysokości około dwóch metrów, a był tylko zdyszany i leżał nieruchomo czekając na uzdrowienie. Ja nie miałam takich zdolności jak oni. Może jednak bycie z przodu nie będzie zbyt mądrym posunięciem. Szlag. Nie wiedziałam co mam robić. Jak zazwyczaj z wszystkim, co tyczyło się Richarda. - Dlaczego wy wszyscy nie wrócicie do łóżka? Jestem pewien, że to cholernie dobre show. Raina i Gabriel byliby zachwyceni. Musiałam zabić ich oboje, ponieważ chcieli nakręcić film ze sceną gwałtu ze mną w roli głównej. To był paskudny cios poniżej pasa. Ale czasy, kiedy takie obelgi z ust Richarda mnie wkurzały, dawno minęły. Zresztą bałam się dodać mój gniew do jego.

Jego moc była wszędzie, jakby samo powietrze smagało i paliło. Ale wściekłość, którą mogłam wyczuć, nie była tylko jego. Wstręt, przerażenie, a poniżej tego rzecz, która napędzała gniew... zazdrość. Dlaczego zazdrość? Był nieostrożny, opuścił tarcze. Dostałam moją odpowiedź. To było jak puzzle w powietrzu, mogłam ujrzeć ich kawałki. Clair i Richard w łóżku. Richard wykonujący swoje szybkie pchnięcia. Clair dokonująca przemiany w trakcie. Jej pazury tnące jego plecy i ramiona. Clair w ludzkiej formie krzyczy. Richard popchnął swoją złość na mnie. Czułam ją jak coś materialnego. - Trzymaj się z daleka od mojej głowy. - Więc przestań miotać tym tak bardzo, że nic na to nie mogę poradzić. Na całe gardło wydał okrzyk wściekłości, który rozniósł się echem po dużym pokoju. Usłyszałam jak ktoś biegnie korytarzem. Wiedziałam kto to, a przynajmniej co. Troje ludzi rozproszyło się po pokoju. Jedna kobieta, dwóch mężczyzn. Wszyscy uzbrojeni w pistolety. Wycelowali w Richarda. Claudia, która była prawie tak wysoka jak Dolph i szersza w barach, oraz bardziej umięśniona w ramionach, niż większość z mężczyzn w moim życiu, szybko zlustrowała całe pomieszczenie. Jej wysoko spięty kucyk poruszał się wraz z nią. Dziewczyńska kitka miała w ten sposób zrekompensować brak makijażu i te niesamowite ręce. Nie rozpoznałam towarzyszących jej dwóch mężczyzn, ale nie licząc tego, fachowo trzymali broń, co z resztą cechowało profesjonalizm ludzi Rafaela. Nie zatrudniali amatorów. - Co się tu dzieje Anito? - Zapytała Claudia. Jej głos był tylko trochę napięty, jakby szykowała się do wykonania swojej roboty mając mniej skrupułów, niż ja. - Różnica zdań. - Odparłam. Zaśmiała się, ale bez krzty radości. - Różnica zdań. Proszę, proszę. - To nie jest sprawa gryzoni. - Powiedział Richard. - To się tyczy sfory i pardów, nie szczurów. Claudia ponownie wzrokiem objęła pomieszczenie. Popatrzyła na zakrwawionego wilkołaka leżącego na połamanym łóżku, mojej ręce na ramieniu Nathaniela trzymającego go z dala od Richarda. Wróciła wzrokiem do Richarda i uśmiechnęła się jak wcześniej - To nie wygląda jak sprawa wilków czy pardów, to pachnie jak coś osobistego. - Nie twoja sprawa. – Powiedział. Jego głos stał się niższy. Nie ryczący, ale niższy. Ponownie się uśmiechnęła, ale tym razem to było tylko okazanie zębów. - Jest nią, kiedy strzeżemy Cyrku i ludzi w nim. Skrzywdziłeś kogoś będącego pod naszą opieką, Ulfriku, naprawdę nie pozwolimy zrobić krzywdy nikomu więcej.

- Przeciwstawił się mi. A nikt nie przeciwstawia się królowi. Rafael zgodziłby się z tym. - Odwrócił się przodem do niej i zdałam sobie sprawę, że jako nieliczny znany mi mężczyzna, nie wyglądał przy niej krucho. - Na co by się zgodził nasz król, a na co nie, to nie tyczy się sprawy. Westchnęła i opuściła broń, kierując ją w dół. Dwóch mężczyzn zrobiło to samo. Richard odwrócił się ponownie w naszym kierunku i patrzył na nas. Nawet zrobił krok w stronę łóżka. - Nie Ulfriku. Nie możesz wrócić do tego co zacząłeś. Może i nie możemy zastrzelić cię bez politycznych reperkusji, ale i tez nie mamy zamiaru patrzeć jak robisz krzywdę komuś, kogo mamy ochraniać. Spojrzał na nią, a cała ta paląca moc przestała wypełniać pokój. Za to wydawała się skupiać w jednym miejscu, niczym potężna broń. Nie byłam wystarczająco blisko, aby to poczuć, ale mogłam się założyć, że cała ta energia była teraz skoncentrowana na Claudii. Potrząsnęła głową, jakby została spoliczkowana. Dwóch mężczyzn odsunęło się dalej, chcąc mieć więcej pola do manewru, jakby coś poszło nie tak. Claudia odpowiedziała mu. Jej głos stawał się groźny napędzany gniewem. - Nikt nie kwestionuje twej mocy, Ulfriku, jest wielka. Ale czy potrafisz się kontrolować? Oto jest pytanie. Richard był zły. I to tak bardzo, że szukał zaczepki do walki. Wolałabym się nie mylić, ale nie sądzę, że rzeczy zaszły tak daleko między nami, żeby mieszać w to jeszcze szczurołaki. Ktoś mógł zostać poważnie ranny, albo gorzej. To, że Richard był w złym humorze nie oznaczało, że ktoś ma przez to umrzeć. Wiem, wiem, prawdopodobnie do tego nie dojdzie, ale szczurołaki zwykle byli eks najemnikami bądź eks wojskowymi. Więc kiedy walczyli, to na serio. Richard nie znał się na tych rzeczach. Potrafił się wściec, ale nie na tyle, aby kogoś zabić. To wszystko może bardzo szybko potoczyć się źle. - Uspokójcie się wszyscy. - Powiedziałam. - Nie warto za to umierać. Richard na mnie spojrzał. - Nikt nie mówi tu o żadnym zabijaniu. Z wyjątkiem ciebie. - Richardzie, cała trójka ochroniarzy, która teraz patrzy na ciebie, zastanawia się nad zabiciem ciebie, odkąd tylko przekroczyli próg pokoju. Zapytaj ich. No już. Zapytaj. Nie krępuj się. Spojrzał na szczurołaki, które wciąż mierzyły bronią w podłogę. - To prawda? Wymienili spojrzenia, następnie odpowiedziała Claudia - Tak. - Myśleliście o zabiciu mnie ot tak? Tak po prostu?

- Nie wiedzieliśmy, że to ty, Ulfriku, robisz te wszystkie zniszczenia. Mamy pozwolenie na to, że w takich sytuacjach możemy robić to, co uznamy za konieczne. Nie możemy pozwolić ci skrzywdzić kogoś pod naszą opieką. - Ale również nie możecie interweniować, kiedy przywołuje do porządku jednego z moich wilków. Przytaknęła. - Masz rację. To nie jest dozwolone, aby jeden gatunek negował w prawa drugiego. Jeśli udowodnisz, że sprawa tyczy się sfory, to wyjdziemy i będziesz mógł dokończyć to, co zacząłeś. Ale musisz to udowodnić. Jeden z mężczyzn, który był niski i ciemny, i wyglądał jakby spędził za dużo czasu w szczurzej formie, powiedział. - Jak dla mnie pachnie to zazdrością. - Roberto nie pomagasz. - Powiedziała Claudia ze wzrokiem wciąż utkwionym w Richardzie. Jason przeturlał się i próbował usiąść. Poruszał się jakby go bolało. - On mi się przeciwstawił. - Powiedział Richard wskazując na Jasona. - Jak? - Zapytała Claudia. - Odmówił zejścia mi z drogi. - A co byś zrobił, gdybym ustąpił? - Zapytał Jason głosem, który był nieco grubszy, niż zazwyczaj. Tak, jak by w dalszym ciągu krwawił wewnątrz buzi. - Jeśli nie rzuciłbyś mną, to kim? Nathanielem, Anitą? Oni nie leczą się tak, jak my, Richardzie. - Nie zrobiłbym... - Kiedy wpadłeś tutaj, miałeś zamiar kogoś zranić. - Powiedział Jason, a stróżka krwi pociekła w dół, ponieważ w wilczej postaci nie mógł splunąć. - Pomyślałem, że będzie lepiej, gdy to będę ja. Część tej palącej mocy zaczęła zanikać. Richard opuścił ramiona i znowu zaczął krzyczeć. Na całe gardło. Maksymalnie głośno. Tak długo, póki starczyło mu oddechu. Upadł na kolana, a pięściami uderzył w podłogę. Najwyraźniej lubił to robić, ponieważ uderzał i uderzał cały czas. W kółko. Przestał dopiero wtedy, kiedy kamienie zaczęły prześwitywać pod wykładziną. Jego dłonie krwawiły w miejscach, gdzie skóra stykała się z tkaniną. Podniósł te zakrwawione ręce do góry i w dalszym ciągu klęcząc wpatrywał się w nie. Nie płakał, nie odzywał się, nie robił nic. Zesztywnieliśmy w oczekiwaniu na to, co powie bądź zrobi. W końcu po kilku minutach się poruszył. Claudia spojrzała na mnie przez pokój. Wzruszyłam ramionami. Kiedyś byliśmy

zaręczeni, byłam jego kochanką, ale nie miałam pojęcia co robić. To był właśnie jeden z problemów między mną, a Richardem, że czasem nie wiedzieliśmy, co ze sobą począć. Zaczęłam obchodzić łóżko, ale Jason złapał mnie za nadgarstek. - Tyle wystarczy. Nie sprzeczałam się. Zatrzymałam się i spojrzałam na niego. Wciąż wpatrywał się w swoje krwawiące dłonie. - Richardzie jesteś tam? Wtedy się roześmiał, ale to nie był dobry śmiech. To był jeden z tych śmiechów, który zawierał w sobie więcej goryczy, niż radości. Wszyscy w pokoju, prócz mnie, podskoczyli, kiedy się roześmiał, jakby spodziewali się wszystkiego, ale nie tego. Ja już nauczyłam się nie zgadywać, co zrobi. - Mam ochotę zlizać krew z moich dłoni. - Powiedział zduszonym głosem. - Więc zrób to. - Powiedziałam. Spojrzał na mnie. - Co? - To twoja krew, twoje ręce. Jeśli chcesz wylizać własne rany, po prostu to zrób. - Nie obrzydza cię to? Skinęłam głową. - Richardzie, to nieważne co ja myślę. Ważne jest co ty o tym sądzisz. - Sądzę, że to obrzydliwe. - Powiedział. Kiwnęłam głową. - Nie, Richardzie, wcale nie. Lizanie sprawi, że zadrapania będą lepiej się goić, a ty będziesz delektował się smakiem krwi. Zmarszczył brwi. - Jeszcze rok temu byś tego nie powiedziała. Te słowa wypowiedział niemal szeptem. - Może nie powiedziałabym tego jeszcze sześć miesięcy temu, ale mówię to teraz. Wyliż swe rany Richardzie, nie zostawiaj ich tak. - Co to ma znaczyć? - Zapytał, a jego gniew rozgorzał, jak śmignięcie małego bata na mojej skórze. - Nie złość się Richardzie. Staram się żyć życiem, jakie mam, a nie marzeniem o życiu, którego nigdy nie będę mieć. - Sądzisz, że ja to robię. - Jesteś Ulfriciem klanu Thronnos Rokke, a boisz się wylizać swoich krwawiących dłoni z obawy, iż ktoś może pomyśleć, że to niewystarczająco ludzkie. Więc tak. Tak. Myślę, że nadal udajesz, że masz zamiar dostać kolejną szansę na życie. To jest to, Richardzie. To, kim i czym jesteśmy. Trzeba tylko pogodzić się z tym. Tylko tyle. Potrząsnął głową. Jego oczy lśniły w świetle, jakby w tych idealnie brązowych oczach były łzy. Kiedy odezwał się, po łzach nawet nie było śladu. - Próbowałem.

Osłaniałam się tak mocno, jak tylko mogłam. Nie chciałam oglądać więcej kawałków z jego miłosnego życia, ale mogłam zgadywać. - Z Clair? Spojrzał w górę i gniew wygrał ze łzami. Nigdy nie widziałam go tak rozstrojonego. Widziałam jego złość, zgorzknienie, smutek, ale nigdy takich huśtawek nastroju. To było tak, jakby ze wszystkich uczuć pozostały mu tylko smutek i złość. - Więc widziałaś. - Teraz osłaniam się jak jasna cholera. Widziałam to, kiedy walczyłeś. Ten zły fragment. Ale tylko tyle. Otworzył usta i spojrzał za siebie. - Nie skrzywdzę nikogo, ale to nie jest rozmowa dla wszystkich. Szczurołaki spojrzały na mnie. Skinęłam i zastanawiałam się, czy jestem głupia, czy co. Może, ale i tak miałam zamiar to zrobić. - Możecie iść. Claudia spojrzała na mnie. - Nie wydaje mi się, aby to był dobry pomysł, Anito. - Ani mnie. -Powiedziałam. - Ale zróbcie to. Pokręciła głową, ale wskazała na dwóch mężczyzn i wyszli. W połowie zamykania drzwi odwróciła się i powiedziała. - Jeśli będziesz nas potrzebować, jesteśmy niedaleko. Skinęłam. - Dobrze. Posłała mi spojrzenie mówiące, że i tak mi nie wierzy, ale wyszła i zamknęła drzwi za sobą. - Wynocha, Jason. - Powiedział Richard. - To jego pokój, Richardzie. - Powiedziałam. - Nie musi tego słyszeć. - Odparł. Jason zszedł powoli z łóżka, jakby dalej go bolało. - Jeśli wyjdę, a ty ją skrzywdzisz, nigdy sobie tego nie wybaczysz. A ja ci tego nie zapomnę. Richard spojrzał na wysokiego wilkołaka. Przez chwilę patrzyli na siebie i cokolwiek zobaczyli wydawało się satysfakcjonować ich obu. Richard odezwał się. - Masz rację. Nie skrzywdzę jej. - Co z Nathanielem? Richard spojrzał za nim na ciemną postać Nathaniela. - On też ma wyjść. - Tylko Anita może mi to rozkazać. - Odparł Nathaniel. Richard spojrzał na mnie, a potem w dół. – Mam dwie prośby. Jedna to ubrania dla ciebie, a druga, aby oni opuścili pokój. Proszę.

Z ubraniem będzie trudno, ponieważ wciąż pokrywało mnie to paskudztwo. Miałam kilka ciuchów, ale nie chciałam ich od razu upaprać. Jedno, czego było mi trzeba, to szlafrok, ale nie było go w tym pokoju. Chyba zastanawiałam się zbyt długo, bo odezwał się. - Nie każ mi o tym mówić, kiedy jesteś naga, Anito. Proszę. Powiedział "proszę", jakby wymawiał to słowo po raz pierwszy jako własną frazę, a nie jak refleksję. Ale to "proszę" było ważniejsze niż zazwyczaj. I brzmiało jak całkiem oddzielna prośba. - Chciałabym się ubrać Richardzie, ale nadal jestem pokryta tym paskudztwem. Wolałabym, aby nie dostało się to na moje ubrania. - Z tyłu drzwi w łazience wisi szlafrok. - Powiedział Jason. - Powinien pasować. - Od kiedy masz coś takiego? - Spytałam. - To był prezent. Popatrzyłam na niego. - Jean-Claude uważał, że stygnę. - Myślę, że próbował się do mnie uśmiechnąć, ale przez wilczy pysk mu się to nie udało. - Niech zgadnę, czarny jedwab? - Niebieski, żeby pasował do moich oczu. Ruszył w stronę łazienki, trochę kulejąc. - W porządku. Sama pójdę po niego. Wszyscy zostają tutaj i są grzeczni, dopóki nie wrócę. Udałam się do łazienki w poszukiwaniu szlafroka, który ponoć miał wisieć z tyłu drzwi. Znalazła. Był dokładnie tam, gdzie opisywał Jason. Był pięknego, mieniącego się niebieskiego koloru. Musiałam być zmęczona bardziej, niż sądziłam ostatniej nocy, że go przegapiłam. Założyłam go i przeglądnęłam się w lustrze. Resztki wczorajszego makijażu wciąż pokrywały mi twarz. Cienie na oczach lekko się rozmazały i wyglądałam jak goth. Szminki nie było. Przeźroczysta maź wyschła po jednej stronie moich włosów tak, że tutaj mógł pomóc tylko prysznic. Moje całe ciało było pokryte tym czymś i kiedy chodziłam, zaczynałam się łuszczyć. Jeśli kochasz się w prezerwatywie, nie zawracasz sobie głowy zbędnymi płynami, jak to. Przez chwilę próbowałam się trochę oczyścić, ponieważ to wszystko było lekko krepujące. Niebieski był dla mnie za blady. Po za tym szlafrok był również za szeroki w ramionach. To była jedna z tych chwil, kiedy zastanawiałam się, dlaczego ktokolwiek mnie

chciał. Po prostu tego nie widziałam. Oczywiście to samokrytyczne uczucie może delikatnie miało coś wspólnego z czekającą mnie rozmową z Richardem. Może. Zaczerpnęłam łyk powietrza i wypuściłam je powoli, a następnie otworzyłam drzwi. To była jedna z odważniejszych rzeczy, jakie musiałam zrobić ostatnimi czasy. W tym momencie wolałabym mieć do czynienia ze złymi łotrami, niż z Richardem. Z nimi było prościej. Zabij ich zanim oni zabiją ciebie. Z Richardem wiązało się całe mnóstwo rzeczy, ale żadna z nich nie była prosta.

Rozdział 55 Tłumaczenie: Fanmoon Korekta: Nat_us Jason wyszedł bez słowa, ale Nathaniel powiedział, że zaczeka na zewnątrz ze szczurołakami. Nikt nie chciał zostawić nas samych, nawet ja. Do diabła, nawet nie wiedziałam, czy Richardowi podobała się perspektywa sam na sam ze mną, ale to ono o to poprosił, a nie ja. Richard wciąż tkwił na ziemi jakby miał się już z niej nie ruszyć. Ponieważ nie było żadnych krzeseł, usiadłam na skraju zdemolowanego łóżka. Usiadłam z lekko skrzyżowanymi nogami, przy czym jedną spuściłam na dół, upewniając się wcześniej, że materiał zasłaniał co trzeba. Siedzieliśmy w ten sposób w całkowitej ciszy przez co najmniej minutę, choć miałam wrażenie, że dłużej. Złamałam się pierwsza, miałam już dość patrzenia jak klęczy ze spuszczoną głową. Sprawiał, że chciałam go pocieszyć, a to źle. Richard nie przyjmował już ode mnie pocieszenia, a jeśli tak, to zawsze kazał mi za to płacić wysoką cenę. To była gra, w którą nie chciałam już więcej grać. - O co chodzi, Richardzie? Chciałeś prywatności, mamy ją, więc mów. Tylko na mnie spojrzał, a jego wzrok mówił sam za siebie. Złość. Jego moc nie rozproszyła się ani nie wylała na pokój, ale sądzę, że tylko dlatego, że osłaniał się równie mocno co ja. - Myślisz, że to takie łatwe. - Nie powiedziałam, że to będzie proste. Powiedziałam tylko, że jeśli chcesz mówić, to mów. - Tak po prostu. - Do diabła, Richardzie, to ty prosiłeś o tę rozmowę. To nie ja zaprosiłam cię na prywatną konwersację. - Pytałaś o sprzeczkę z Clair. Nie chciałem się z tym z nikim dzielić. - Nie musisz. - Myślę, że muszę. - Co to ma znaczyć? Przełknął ślinę tak głośno, że to usłyszałam, a następnie pokręcił głową. - Zacznijmy od początku. Postaram się nie szaleć, jeśli nie będziesz mnie naciskać. - Nie robię tego, Richardzie, staram się tylko skłonić cię do mówienia.

Spojrzał na mnie, nie wyglądał już na złego, ale na szczęśliwego też nie. - Jeśli przyjaciel ma ci coś do powiedzenia coś bardzo trudnego, to mówisz do niego „gadaj”? Wzięłam głęboki wdech a następnie wypuściłam powietrze. - Nie, nie mówię. No dobrze, a może tak. Przepraszam, chcesz mi powiedzieć coś, co cię trapi. Ale to co mówiłam wcześniej to prawda, nie musisz mi się tłumaczyć z kłótni ze swoją dziewczyną, Richardzie. Serio. - Wiem o tym, ale myślę, że to najszybszy sposób abym mógł wszystko wyjaśnić. Chciałam powiedzieć 'wyjaśnić co'? ale zwalczyłam tą chęć. To było oczywiste, że jest zraniony, a ja starałam się nie wcierać dodatkowo soli w te rany. Ale prośba o prywatność i to całe budowanie napięcia zaczynało działać mi na nerwy. Z tego co go znałam, Richard nie miał mi nic ważnego do powiedzenia i wzajemnie. Fakt, że on myślał inaczej, sprawiał, że czułam się wręcz nieswojo. Siedziałam na rogu łóżka, rękoma ściskając poły szlafroka, który i tak się mimo wszystko rozchylał. Był zbyt duży więc nie pasował na mnie idealnie. Jedną ręką trzymałam górę, a drugą na kolanach, aby przypadkiem nie błysnąć przed nim tym i owym. Parę minut temu stałam przed nim goluteńka, a teraz nagle zaczęłam się przejmować żeby czasem czegoś nie zobaczył. Myślę, że to był jego komentarz, że nie mógł ze mną rozmawiać kiedy byłam nago. A czy ja mogłabym z nim przeprowadzić poważną rozmowę gdyby to on stał przede mną nagi? Chciałabym powiedzieć 'nie', ale tak naprawdę w mojej głowie brzmiało 'tak'. Cholera, nie potrzebowałam tego. Ponownie zwrócił wzrok na podłogę. Nie mogłam tego znieść. Musiałam go jakoś skłonić, ale starałam się zrobić to bardziej uprzejmie niż przedtem. Musiałam spróbować myśleć jak jego przyjaciółka, a nie była dziewczyna i schować dumę do kieszeni. - Co chciałbyś mi powiedzieć o kłótni z Clair? - Nawet udało mi się utrzymać neutralny głos. Punkt dla mnie. Nabrał sporo powietrza i wypuściła je, a następnie spojrzał na mnie parą smutnych, brązowych oczu. - Może zacznę od czego innego. - W porządku. - powiedziałam ostrożnym głosem. - Więc zacznij od czego chcesz. Pokręcił głową . - Nie wiem jak to zrobić. Chciałam krzyczeć 'ale co?' Jednak zmitygowałam się. Moja cierpliwość miała swoje granice i wiedziałam, że jeśli dalej będzie taki niezdecydowany, to wybuchnę. Albo mój temperament da o sobie znać. To podsunęło mi pewien pomysł: Może jeśli zacznę mówić ja, to on w końcu wydusi coś z siebie.

- Minęło sporo czasu odkąd czułam twój gniew. - Powiedziałam. - Przepraszam za to. Straciłem kontrolę, nie chciałem... - To nie zarzut, Richardzie. Chodziło mi o to, że tym razem to było inaczej niż na początku, kiedy mogłam go dotknąć. Spojrzał na mnie. - Co masz na myśli? - Mogłam go poczuć, albo inaczej, smakował jak mój gniew, jak ja, bardziej jak mój niż twój. W końcu zdobyłam jego uwagę. - Nie rozumiem. - Ja też nie bardzo, ale mam pewną myśl. Asher powiedział mi kiedyś, że odkąd jestem służącą Jean-Claude'a, stał się bardziej bezwzględny. A dzięki Damianowi, który był z kolei moim sługą, ja zdobyłam jakąś część jego emocjonalnej samokontroli. Zyskujesz coś, czym może się podzielić twój partner. Spojrzał na mnie, a myślenie powoli wypierało smutek. Dobrze wiedzieć, że gdzieś tam jest umysł, którego zdawał się tak rzadko ostatnio używać. - W porządku, rozumiem. - Jeśli Jean-Claude otrzymał część mojej praktyczności, która czyni go bardziej bezwzględnym, a ty co zyskałeś od niego? To znaczy, ja częściowo posiadam twoją bestię, w tym twoją potrzebę mięsa. Od Jean-Claude mam pożądanie krwi i ardeur. A ty co uzyskałeś od nas? Wydawał się nad tym zastanawiać. - Otrzymałem od Jean-Claude żądzę krwi. Krew jest dla mnie niemal tak atrakcyjna jak mięso. Nie miałem tego wcześniej. - Poruszył się i usiadł po turecku na dywanie. - Łatwiej rozmawia mi się w naszych myślach, jak ostatniej nocy kiedy wtrąciłem ci się w kontrolowanie zombie. - Zadrżał delikatnie jakby coś go przestraszyło. Nie mogłam go za to winić. - W porządku, to jest nowość, Richardzie. Ale co zyskałeś jako pierwsze? Zmarszczył brwi patrząc w podłogę. - Ale co ma to wspólnego z … - Co, jeśli dostałeś część mojego gniewu? Spojrzał na mnie. - Twój gniew nie może być gorszy od wściekłości bestii. Zaśmiałam się gorzko, podobnie jak on jeszcze chwilę temu. - Och Richardzie, widocznie nie spędziłeś za dużo czasu w mojej głowie, skoro tak twierdzisz. Z uporem pokręcił głową. - Człowiek nie jest w stanie posiadać tak bezmyślnej wściekłości jak bestia. - Chyba nie miałeś do czynienia z wieloma seryjnymi mordercami, prawda? - Wiesz, że nie. - Powiedział i słychać było, że jest w złym humorze. - Nie złość się na mnie, Richardzie. Chcę ci tylko coś wytłumaczyć.

- To zrób to. - powiedział. - Widzisz, to jest dokładnie to, o czym mówię. Brzmisz bardziej jak ja niż ty. Ostatnio złościsz się szybciej niż zwykle, a ja wolniej niż zawsze, dlaczego? Może masz część mojego gniewu, a ja twojego opanowania? Znów pokręcił głową. - Mówisz, że ludzki gniew jest gorszy niż wściekłość bestii. To nie jest możliwe. Teraz była moja kolej, by potrząsać głową. - Richardzie, wydajesz się myśleć, że ludzie są lepsi niż likantropy. Nie wiem, skąd przyszło ci to do głowy. - Ludzie nie zajadają się nawzajem. - Cholera, Richardzie, zjadają. - Nie chodziło mi o kultury, u których występuje kanibalizm. - Ani mnie. - Porównywanie likantropów do seryjnych morderców nie sprawia, że czuje się lepiej jako zmiennokształtny. - Chodziło mi o to, że ludzi również mocno wypełnia gniew i oni również reagują w niszczycielski sposób. Różnica polega na tym, że wilkołak jest lepiej przygotowany na ten chaos niż zwykły człowiek. Jeśli istoty ludzkie miałyby kły i pazury, tak ja wy, to byliby tak samo destrukcyjni. To nie to, że oni nie chcą tego robić, po prostu brak im odpowiednich narzędzi, które czynią ludzi mniej przerażającymi. - Jeśli to jest twoja wściekłość Anito, to jest okropna. Jest gorsza niemal od wszystkiego, co kiedykolwiek czułem. Czuję się jakbym zwariował. Jestem zły niemal przez cały czas. Nie mogę uwierzyć, że coś takiego było w tobie. - Nie mów o tym w czasie przeszłym, Richardzie, uwierz mi. Musiałam przyswoić to, z czym przyszło mi funkcjonować, wiele lat temu. - Co masz na myśli mówiąc funkcjonować, co to znaczy? - To znaczy, że w moim sercu jest głęboka, kipiąca, bezdenna dziura gniewu. Może już tak miałam. Ale wiem też, że śmierć mojej matki pomogła dodatkowo ją wypełnić. Ale jak daleko sięgam wstecz, zawsze tam była. Potrząsnął głową. - Mówisz tak żebym poczuł się lepiej. - A niby dlaczego miałabym to robić? Gniew wypełnił jego oczy, jak za dotknięciem magii. W jednej chwili były szczero brązowe a w następnej wypełniała je ciemność seryjnego mordercy. - Dziękuje, dziękuję ci bardzo, za przypomnienie mi, że nic dla ciebie już nie znaczę.

Pokręciłam głową i pozwoliłam moim dłoniom opaść na kolana. - Jeśli nie znaczyłbyś nic dla mnie, Richardzie, zupełnie nic, nie bylibyśmy w tym pokoju sami. - Masz rację, masz rację. Przepraszam. Jestem taki zły, tak bardzo zły. - Chciał potrzeć swoje ramiona ale zadrapania na jego rękach bolały. - Powiedziałeś, że chcesz wylizać rany, śmiało, zrób to, nie przeszkadza mi to. - Ale mi tak. - powiedział. - Nie, Richardzie czyszczenie ran sprawi, że poczujesz się lepiej. I to cię boli. Nie to, że chcesz to zrobić, ale jakie to miłe uczucie, gdy to zrobisz. Skinął głowa wpatrując się w swoje dłonie. - Starałem się okiełznać moją bestię, Anito, naprawdę starałem. - Czułam cię kiedy karmiłeś się jeleniem. Czułam jak szczęśliwy byłeś w wilczej formie, jakbyś ją przyjął z radością. - Gdy jestem w zwierzęcej formie, to jestem z tego korzystam. Ale chodzi o bycie człowiekiem na zewnątrz, a nieludzkim wewnątrz. - Czy to cię właśnie martwi, albo Clair? Spojrzał na mnie ale nie był bardzo zły. - Sądziłem, że nie słyszałaś naszej kłótni. - Tylko jedno słowo kiedy krzyczała na ciebie 'zwierzę'. Mylę się? Czy może mówiła o sobie i swojej bestii? -Nie, masz całkowitą rację. - Położył ręce na kolanach a jego oczy na powrót stały się smutne, jakby ktoś przełączył jakiś guzik. Złość, smutek, złość, smutek. Jak jakaś demoniczna walka hormonów. - Oskarżyła mnie o gwałt. - Gdy to mówił, jego głos był miękki. W odpowiedzi zrobiłam wielkie oczy, pokazując mu wyraz mojej twarzy, co sądzę o tym niedorzecznym pomyśle. Posłał mi nikły uśmiech. - Przynajmniej wygląd twojej twarzy jest coś wart. Nie uwierzyłaś, że mógłbym jej to zrobić, nie zastanawiałaś się nad tym ani chwili. - Nie wierzę, że mógłbyś to zrobić żadnej kobiecie, ale nie o to chodzi. - Nie. - Powiedział, a jego głos wydawał się być najbardziej zrelaksowany od momentu kiedy wszedł do pokoju. - Nie, nie o to, nie dla mnie. Po tym wszystkim jakim draniem byłem dla ciebie, wciąż we mnie wierzysz, to dla mnie dużo znaczy. Nie byłem pewna, co powiedzieć. Czy jeśli powiem, że tak, był draniem, to się wścieknie? Jeśli myślał, że w niego wierzę, to czy to sprawiło, że dałam mu złudne nadzieje? Wiara w to, że Richard nikogo nie zgwałcił, nie była taka trudna. Był przyzwoity, to wszystko. - Cieszę się, że poprawiłam ci samopoczucie, ale pamiętaj, że widziałam początki waszego seksu. Nie można zgwałcić chętnego, Richardzie.

Jego oczy wyglądały na udręczone, niemal jakbym coś przegapiła. - Mówiła, że zawsze kiedy się z nią kocham, to jest jak gwałt. Po raz kolejny uniosłam brwi ze zdziwienia. - Słucham? Mów do mnie powoli, bo to nie ma sensu. Spojrzał na mnie i było coś w jego oczach, jakaś prośba, jakby chciał mi coś powiedzieć, ale nie potrafiłam odczytać co. - Naprawdę tak myślisz? - Wytłumacz mi, o co jej chodziło. - Powiedziała, że zawsze jestem ostry, a to jest jak gwałt. Że nie wiem jak się kochać, a wiem tylko jak się pieprzyć. - Jego oczy wyglądały boleśnie, jakby zawarty w nich ból skradł całe światło z jego twarzy. Ranił mnie ten widok, ale nie odwróciłam się. Za to pokazałam mu w moich oczach, co sądziłam o tym, co powiedziała Clair. - Dalej jest twoją dziewczyną? - Nie sądzę. - To dobrze, ponieważ, nie chciałabym tego mówić, ale chyba jest szalona jeśli myśli, że dalej będziesz się z nią umawiać. - Niby dlaczego jest szalona? - zapytał. - Jaki rodzaj prania mózgu ci zrobiła, Richardzie? Gwałt to nie jest słowo, którego używa się lekko. - Nie używała go lekko. - Powiedział Richard, jego nikły uśmiech był gorzki. - Ona tak sądziła. - Jak to? Spojrzał na mnie, a ból był wciąż intensywny. - Czy kiedy byliśmy razem, kiedykolwiek cię skrzywdziłem? Chciałam zapytać 'emocjonalnie czy fizycznie’? Ale powiedziałam tylko - Chodzi ci o ból fizyczny? - Chodzi mi o to, czy kiedy kochaliśmy się zrobiłem ci jakąś krzywdę? - Pokręcił głową. - Przepraszam, że o to pytam. Nie mam prawa tego robić, ale nie mam nikogo innego. Ty nie okłamiesz mnie, bo jestem twoim Ulfriciem, albo dlatego, że nie będziesz chciała urazić moich uczuć. Wiem, że jeśli zapytam, powiesz mi prawdę. Spojrzałam na niego i miałam nadzieję, że nie wyglądam na tak zdumioną, jak się czułam. Po tym wszystkim co sobie zrobiliśmy, wszystkich kłótniach, przykrościach, on dalej mi ufał. Wierzył, że go nie okłamię i że powiem najgorszą prawdę, nie najlepsze kłamstwo. Nie byłam pewna jak to odebrać, czy jako pochlebstwo czy obelgę. Postanowiłam czuć się za-

szczycona, ponieważ wszystko inne by mnie wkurzyło. Ale ilość zaufania, którym mnie obdarzył, przerażała mnie, ale co do jednego miał rację, że zawsze mówiłam mu prawdę. Większość osób by tego nie zrobiła. Wiele osób użyłoby tego jako wymówki, by głębiej wbić nóż w plecy. Miał cholernego farta, że nie byłam jedną z nich. Otwarłam usta i zamknęłam, rękoma gładziłam poły szlafroka, a w końcu odwróciłam wzrok od tych wypełnionych bólem oczu, próbując wymyślić, co mam mu powiedzieć. Nie zastanawiałam się nad prawdą czy kłamstwem, ale nad sposobem, w jaki mu wytłumaczyć o co mi chodziło. Wstał nagle, raptownie. - W porządku, nie powinienem o to pytać. - Richardzie, usiądź z powrotem. Po prostu zastanawiam się, jak to ubrać w słowa, aby nie zabrzmiało głupio. Stał tam, a jego twarz robiła się zła, jakby mi nie uwierzył. - Niech będzie, stój, ale zapytałeś mnie czy kiedykolwiek zrobiłeś mi krzywdę, kiedy się kochaliśmy, tak? Pokiwał głową. - I tak i nie. Spojrzał na mnie spode łba. - Co to ma znaczyć, i tak i nie? - Znaczy to, że matka natura uczyniła dla ciebie niemal nie możliwym bycie innym niż brutalny, nie licząc tego kiedy jesteś bardzo ostrożny. Zmarszczył brwi mocniej. - Nie rozumiem. No pewno, że nie, i oczywiście zrobił to tak żenujące jak tylko możliwe. - Richardzie, na pewno wiesz, że jesteś dobrze wyposażony, prawda? Czułam jak rumieniec pokrywa mi twarz i nie było żadnej cholernej możliwości abym coś na to poradziła. Zawsze łatwo się rumieniłam, ale rzadko tak bardzo tego nienawidziłam jak właśnie w tym momencie. - Raina mówiła, że jestem. To był jeden z powodów dla których chciała mnie do filmów. - Za nim ona ci tego nie uświadomiła, nie wiedziałeś, że jesteś duży? Teraz to on się zarumienił. - Byłem prawiczkiem przed Rainą. Wzdrygnęłam się, a wyraz jego twarzy był tak surowy, że musiałam powiedzieć to na głos. - Myśl rozprawiczenia z Rainą jest po prostu przerażająca. Była chorą suką. Przytaknął. - Teraz to już wiem. - Wcześniej nie zdawałeś sobie z tego sprawy? - spytałam. - Nie miałem porównania. - odparł. Przyszła mi do głowy pewna myśl. Raina była jego pierwszą kochanką, a ona lubowała się w sadomasochizmie w takiej skali, że gwałt to był dla niej jakiś żart, dokonany za obopól-

ną zgodą. Kręciła filmy porno, cholera, filmy przestawiające realne morderstwa, sceny gwałtu i tym podobne. Była jedną z najstraszniejszych i najbardziej pokręconych osób jakich do tej pory spotkałam, a znałam ich wielu. Richard powiedział, że nie miał do czego tego porównać, co konkretnie miał na myśli? Starałam się go podpytać, ale nie wprost, to była moja wersja subtelności. Wróciłam do pierwotnego problemu naszej rozmowy. - Jesteś duży, Richardzie, co oznacza, że jeśli się kochasz i jesteś nieostrożny, sprawiasz ból. - Ciebie nie bolało. - Powiedział pustym głosem. - Tego nie powiedziałam. - A właśnie, że tak. - Richardzie, to co teraz ci mówię, różni się od wyobrażenia w twojej głowie, okej? Wstałam, zaczęłam chodzić. To nie była rozmowa na ciągłą pozycję siedzącą. - Postaram się. - powiedział. - Dobre i to. - Stanęłam przed nim i spróbowałam raz jeszcze. - Wiele kobiet nie lubi, kiedy pod czas seksu uderza się w ich szyjkę macicy. Ponownie zmarszczył ze zdziwienia brwi. Jak to się stało, że wylądowałam udzielając mojemu byłemu narzeczonemu edukacji seksualnych. Jak ktoś potrafi wybrnąć z tego typu konwersacji? Chyba mam pecha. - Jeśli wejdziesz za głęboko, sięgasz najdalszej części pochwy. A wtedy uderzasz po szyjce macicy. Przytaknął i powiedział. - Zawsze wchodzę do końca. Tak już mam. Wykonałam gest voilà. - I to jest to o co mi chodzi. - A o co ci chodzi? Położyłam ręce na biodrach, albo udawał głupiego albo rzeczywiście nie kapował, co do niego mówiłam. - Jesteś na tyle obdarzony, że w każdej pozycji sięgasz nim końca macicy i napierasz na nią, Richardzie, już jaśniej nie mogę, pomógł byś trochę. - Znaczy, że to je boli, - powiedział. - Tak. - Bolało cię. - powiedział. - Nie. Mnie to akurat sprawia przyjemność. Osiągam z tego oddzielny orgazm, więc mnie to nie przeszkadza. Znów zmarszczył brwi, ale tym razem jakby nad czymś myślał. - Czyli mówisz, że jeśli tego nie lubisz to to boli.

- Tak. - Powiedziałam. - Ponieważ w pewnych pozycjach, z kimś tak hojnie obdarowanym jak ty, to sprawia tylko ból. Nienawidziłam myśleć kategoriami Rainy, ale mogłam się założyć, że miałam rację. - Więc zrobiłem ci krzywdę czy nie? Westchnęłam. - Zrozum, że dopiero niedawno ogarniam ten obszar. Czasami mój ból i przyjemność jest czymś, co mi się rozmywa. To co boli większość osób, jest dla mnie w porządku, oczywiście chodzi mi o seks. - Nie patrzyłam mu w oczy, bo to było moje wyznanie i jednocześnie strapienie, a nie jego. - Mnie też. Spojrzałam na niego. - No cóż, to wiele wyjaśnia. - Co masz przez to na myśli? - Nasz seks zawsze był świetny, Richardzie. Nawet wtedy kiedy wszystko szło piekielnie źle, to w łóżku układało nam się rewelacyjnie. - Serio tak myślisz? Skinęłam głową. - Tak. Uśmiechnął się niemal prawdziwym uśmiechem, nie licząc lekkiej tremy w jego oczach. - Więc twierdzisz, że byłem zbyt szorstki dla Clair z powodu mojego rozmiaru? - I twojej zbyt energicznej techniki. Ponownie się skrzywił. - Richardzie, czy kiedykolwiek kochałeś się z kimś mniej... żywiołowo? Spojrzał na mnie a jego wzrok mówił więcej niż słowa a było to 'nie'. - No dobrze, mój przyjaciel powiedział mi, że mężczyźni są jak małpy i, że mają tendencję do powielania tego, do czego przywykli przy pierwszej partnerce. Co znaczy, że kochasz się w sposób, jaki ci pokazano na początku przygody z seksem. A ty zostałeś przeszkolony przez kobietę, która była seksualną sadystką i kręciła filmy porno, brutalne na dodatek. Wydawał się zaskoczony, a potem przerażony. - Czyli, że Clair miała rację. Byłem zbyt ostry. Zrobiłem jej krzywdę. Pokręciłam głową. - A czy poprosiła cię podczas stosunku abyś był delikatniejszy? - Nigdy nie pytała o moją...technikę, nigdy. Ona po prostu wybuchła i powiedziała, że jestem zbyt grubiański. Że podobało mi się, że przywołałem jej bestię. Czerpałem przyjemność kiedy jej pazury wbijały się we mnie. Cieszyłem się, że zrobiłem z niej potwora. Że zawsze kochałem się jak zwierze, bez względu na to, jaki miałem kształt. Eeech. Powiedziałam, co myślę - Czy Clair zraniła cię najmocniej jak się dało, czy to był tylko wypadek?

- Co masz na myśli? - Chodzi mi o to, że jeśli ja bym chciała cię zranić najmocniej jak umiem, postarałabym się bardziej. - Myślę, że mówiła serio. Jeśli uprawiałem wystarczająco brutalny seks dla Rainy, to cóż innego mogę robić z kimś innym kiedy się kocham. Pokręciłam głową i machnęłam mu ręką przed twarzą, tak, żeby spojrzał na mnie w górę. - Nigdy więcej nie używaj przy mnie słowa 'gwałt', Richardzie, ponieważ tego nie robisz. Jeśli byłbyś z kimś kto lubi uprawiać taki sam rodzaj miłości się jak ty, to byłby po prostu dobry seks. - Ale ostry seks. Wzruszyłam ramionami. - Nie zaczynaj od tego, ale tak, zazwyczaj tak to się z tobą kończy, ale zawsze za moim przyzwoleniem. Wszystko co musiała zrobić Clair, to tylko poprosić o to czego chciała, ale ona potraktowała cię jak większość kobiet, którym się wydaje, że mężczyźni potrafią czytać w ich myślach. Nie czytasz w myślach, Richardzie, podobnie jak każdy facet, tylko inna kobieta może zrozumieć drugą kobietę. - Nie jestem mężczyzną Anito, jestem wilkołakiem. Zwierzęciem. Złapałam go za ramiona. - Nie chcę od ciebie tego słyszeć, nigdy więcej. Mówisz zwierze jak by to było brudne słowo, Richardzie, a tak nie jest. Do póki komuś nie pozwolisz na to nikt, nie będzie cię tak traktował. Uśmiechnął się, trochę smutno, ale to był prawdziwy uśmiech. Dotknął moich ramion rękami, ale odsunęłam się. Nie miałam zamiaru się ściskać czy przytulać. Pomogłam mu na tyle na ile umiałam, ale nie byliśmy już razem. - Skoro nigdy cię nie skrzywdziłem, dlaczego teraz się wyrywasz? Objęłam się ciasno ramionami i delikatnie się od niego odsunęłam. - Przyszyłeś tu po prawdę, ok, więc oto ona. Nie jesteśmy już razem, ale to nie oznacza, że nie mam uczuć... och, do diabła, nie chcę żebyś wyobrażał sobie nie wiadomo czego. - A co by to było? - Jego głos stał się z powrotem bardziej ostrożny. - Wczoraj w moim domu byłeś bardzo czytelny. Byłam w twojej głowie Richardzie. Wiedziałam co myślisz, co czujesz. Byłam tam, tam w środku. - Więc widziałaś co chciałem ci zrobić. Odwrócił się, więc wszystko co mogłam zobaczyć to było tył jego dżinsów i dżinsowej marynarki, która była bardziej niebieska od spodni. Jego włosy powoli zaczynały się falować, ale w dalszym ciągu były dla mnie za krótkie.

- To było chore Anito. Chciałem żebyś się mnie bała. Chciałem żebyś czuła strach kiedy bym cię pieprzył, chciałem… by było… - Żebym była uległa. - Dokończyłam za niego. Odwrócił się i spojrzał na mnie. Jego oczy były puste, jakby coś w nich umarło. - Tak, właśnie tak. - Richardzie, każdy likantrop, którego znam, ma lekkiego fioła na punkcie strachu, jedzenia i seksu. Potrząsnął głową, ale chyba zbyt intensywnie, ponieważ się skrzywił. - Ale żaden likantrop, którego spotkałem, nie licząc Rainy i Gabriela, nie uważał strachu za afrodyzjak. - Odkąd spotkałam część tych wilkołaków co ty, wiem, że to nieprawda. Prawdą natomiast jest, że Gabriel i Raina byli jedynymi, którzy otwarcie przed wszystkimi się do tego przyznawali. - Nie, nie. - Powiedział i ruszył w moją stronę a jego gniew wzrastał niczym ciepły szczypiący prysznic. - Nikt nie pragnie tego co oni. Nie naprawdę. - Aha, - Powiedziałam, następnie przeprosiłam za 'aha' i dodałam - Chodzi o to, że powiedziałeś 'nie naprawdę'. Spotkałam wielu zmiennokształtnych, którzy lubią gdy się ich niewoli, bądź krępuje, ale to jest gra z zasadami. Bezpiecznie, zdrowo, za obopólna zgodą. Są słowa bezpieczeństwa, a raz wypowiedziane, sygnalizuje koniec pewnych zabaw. - Nie było słów, które zapewniały by bezpieczeństwo przed Rainą i Gabrielem. - Dokładnie, Richardzie, dokładnie. Ale możesz czerpać z tego radość, nie robiąc tego co oni robili. Sięgnął ku mnie, starałam się odskoczyć ale przecież miałam tylko ułamek prędkości jaką posiadał on. Udało mu się mnie złapać tylko za jeden nadgarstek, więc drugą rękę miałam wciąż wolną. Szarpną mną ku sobie, nie mocno, więc wystarczająco dla mnie abym postawiła stopę tak, że nie pociągnąłby mnie bliżej. To był normalny odruch, instynkt, nic osobistego. - A co jeśli rzeczywiście to jest to, czego chcę, Anito. Co jeśli podobałem się Rainie dlatego, że byłem taki sam jak ona? - Nie robił mi krzywdy, nie robił nic więcej, jak tylko trzy mał mnie za nadgarstek, ale wiedziałam, że nie uwolnię się z tego tak łatwo, jeśli w ogóle. Byłam silniejsza niż normalny człowiek, ale nie tak silna jak prawdziwy likantrop. Wypościłam powietrze, a mój głos brzmiał normalnie, ale nie mogłam nic więcej poradzić. Spróbowałam od - Puść mnie Richardzie. - Boisz się mnie. - powiedział.

- Nie, ale nie jesteś już moim chłopakiem. Nie masz prawa dotykać mnie bez pozwolenia. - Fakt, że odpychasz się ode mnie i nie udaje ci się to, podnieca mnie. Był kiedyś taki czas, że kłóciłabym się, ale mogliśmy przełożyć to na kiedy indziej, jeśli będzie taka potrzeba. Nie powtórzyłam swojej prośby ponownie, ponieważ nie byłam pewna jakie fizyczne skutki odniesie. Za to wiedziałam, że nie chciałabym się o tym przekonać, więc powiedziałam tylko. - Wszystko czego ci trzeba, to kogoś kto będzie grał w twoje gry i tyle, nie jestem ci nic winna, więc mnie puść. - No dobra nie mogłam się oprzeć, aby nie zapytać ponownie. Puścił mnie tak nagle, że aż zachwiałam się lekko. Chyba odpychałam się od niego mocniej niż sądziłam. A to ci dopiero. Uwolniłam się i zwalczyłam chęć potarcia nadgarstka. Nigdy nie pozwól im zobaczyć, że cię zranili. To zasada. - Nie jesteś jak Raina, Richardzie. - Tak, - powiedział. - Jestem. - Posiadam jej mumin, pamiętasz, w głowie mam jej chwałę w pełnym technikolorze, jak i także byłam w twoim umyśle. Uwierz mi, nie myślisz jak ona. - Czasem fantazjuje o okropnych rzeczach, Anito. To co chciałam mu powiedzieć to to, że nie jestem jego spowiednikiem, ale nie zrobiłam tego, ponieważ nie wiedziałam do kogo mógłby się jeszcze zwrócić z taką rozmowa. Komu jeszcze mogłam zaufać? Nikomu. Cholera. - A kto nie, Richardzie, różnica polega na tym nie co myślisz, ale co z tym zrobisz. Większość z nas zna różnicę między marzeniami a rzeczywistością. Wiemy, że to, co sobie wyobrażamy, nie działa w prawdziwym świecie. - Co zrobić, jeśli chcę rzeczy, które ranią innych ludzi? Nie uśmiechała mi się ta rozmowa, ale patrząc na jego twarz, wiedziałam, że to była część demona która popchnęła go niemal do zniszczenia siebie i nas. - Jeśli to kogoś okaleczy na stałe, będą blizny, bądź doprowadzi do śmierci, to nie rób tego. Poza tymi parametrami porozmawiaj ze swoją kochanką i zobaczysz, co chce robić. Jakie rzeczy wchodzą w rachubę. Zmarszczył brwi. - Zero okaleczania, blizn i zabijania, a wszystko inne jest w porządku? Pokręciłam głową. - Nie, wszystko inne póki twój parter mówi 'tak', jest okay. Jeśli jesteś na górze, dominujesz, musisz się skupić na tym, aby wszystko było bezpieczne i nie za bardzo przerażające. - Ale ja chcę żeby to było przerażające. - Powiedział. Wzruszyłam ramionami.

- Powiedziałam, że ma być nie za bardzo przerażające a nie, że wcale. W sumie... dzięki przyjaciołom zaczynam rozumieć, że lekka doza strachu to inna gra wstępna. - Nie masz na myśli przyjaciół, masz na myśli Nathaniela. - Gdyby tak było, po prostu wymieniłabym jego imię. On nie jest w stanie nauczyć mnie jak dominować. Aby się tego nauczyć musisz porozmawiać z osobą, która jest dominantem a nie z taką, która jest uległa. - Brzmisz jakbyś to już robiła. - Większość zmiennokształtnych z mojego pardu jest uległa, bądź zdominowana. Nie mogę być dobrą Nimir-Ra, jeśli ich nie rozumiem. Patrzył na mnie, rozważając coś. Nie byłam pewna o czym dokładnie myślał, ale przynajmniej nie był smutny ani zły. W tym momencie przyjmę każde uczucie jeśli nie będzie jednym z nich. - Wiem, że jeszcze do dziś nie pieprzyłaś się z Nathanielem. Byłem w twoim umyślę i wiem to. Naprawdę starasz się zrozumieć swoje lamparty i nie tylko jako swoich kochanków. - Brzmisz na zaskoczonego. - powiedziałam. - Ponieważ Raina była naszą lupą tak długo, to większość wilkołaków też było w BDSM, ale nauczyłem się wszystkiego, co tylko chciałem od Rainy i Gabriela i ich wspólników. Niemal mu powiedziałam, że przecież przyszedł do mnie po prawdę. Ciekawe czy chce ją całą, czy interesuje go tylko jej część. - Richardzie, mówisz, że strach podczas stosunku sprawia ci przyjemność. Lubisz zabawy z lekkim dreszczykiem i podoba ci się twój ostry seks. Spojrzał na mnie ostrzegawczo. Te ciemne brązowe oczy chciały abym nie dokańczała, ale jeśli ja tego mu nie powiem, to kto? - Podobają ci się również sceny, Richardzie. - Ja nie… Podniosłam rękę. - Nie robisz tego co Raina i Gabriel i inni, ale w pewnej mierze jesteś do nich podobny. Niektórzy ludzie myślą, że korzystanie z paznokci i zębów podczas seksu jest sadystyczne. Potrząsał głową w kółko. Jeśli bolały go zadrapania na twarzy, nie okazał tego. - Tylko dlatego, że lubię zęby i pazury nie oznacza, że jestem taki jak oni. Nie jestem. - Jeśli mówisz teraz o Rainie i Gabrielu, to nie, nie jesteś. Ale nie uciekłeś ode mnie tyl ko dlatego, że uważałeś, że jestem krwiożercza. Uciekłeś ponieważ przy mnie nie mogłeś udawać.

- Udawać czego? Niczego nie udaje. - Nie tylko ty to robisz, Richardzie. - Ale co niby udaje? - Jego gniew zaczynał wypełniać pokój, niczym zbliżająca się burza. - Lubię zęby i paznokcie podczas seksu. Cholera, nawet sama czasem lubię ugryź bez seksu. Lubię również smak mięsa między moimi zębami. Spojrzał w dal. - To moja wina i Jean-Claude'a. To nasz głód nie twój. - Może, ale to jest wciąż we mnie i wciąż czerpię z tego przyjemność. Pewnie nigdy nie będę się czuć komfortowo ze względu na to, z jakiego otoczenia pochodzi Nathaniel i to mnie martwi, ponieważ jest mój, a chciałabym, żeby był szczęśliwy. Ale musiałam przestać udawać, że nie lubię ostrego seksu. Jason powiedział, że lubię dominujących mężczyzn, ponieważ oni jakby przejmują dowodzenie i dzięki temu nie mam wyboru. Powodem, dla którego tak długo unikałam Nathaniela, było to, że wszystko musiałam robić sama. Potrzebuję lekkiej gry dominującej, albo nie gram. Myślałam, że zwariował, ale to były pracowite dwadzieścia cztery godziny, a ja jestem zmęczona uciekaniem. Spojrzał na mnie. - Uciekaniem przed czym? - Przed tym samym co ty, czyli sobą. - Ty nie... Ponownie powstrzymałam go unosząc dłoń. - A właśnie, że tak. Może wciąż to robię. Jest część mojego życia ,na którą nie mam ochoty patrzeć. Ktoś powiedział mi, że to nic złego, że lubię dwóch mężczyzn w łóżku ze mną. Spierałam się z nim, Richardzie. Spierałam, że nie. - Podeszłam dwa kroki bliżej. - Ale negowanie tego było dość głupie, nie sądzisz? - Nie wiem, o co ci chodzi. - Umawiam się z Jean-Claude’m i Asherem. To samo robiłam z tobą i nim. - Nie na w tym samym czasie i nie na tej samej randce. - powiedział. Machnęłam ręką. - W porządku, rób co chcesz. Ale wciąż będę się spotykać z Jean-Claude’m i Asherem. Dalej mam zamiar dzielić łoże z Micah i Nathanielem. To wyszło przypadkowo. Nie próbowałam znaleźć się w tej sytuacji specjalnie, ale tkwię tam. A teraz z Damianem i Nathanielem mam kolejny triumwirat, gdzie znowu jestem jedyną dziewczyną. Nie miałam tego w planach, ale po pewnym czasie, Richardzie, sprzeczanie się z tym, że bycie z dwoma mężczyznami nie sprawia mi przyjemności, brzmi niedorzecznie. - Naprawdę? - Zapytał.

Nie musiałam mu odpowiadać, ale może musiałam zrobić to samej sobie. Sekundę temu właśnie przyznałam się do czegoś. - Tak, bycie pomiędzy dwoma mężczyznami jak dla mnie jest okej. Czuć ich po obu moich stronach jest dla mnie okej. Czekałam na rumieniec albo chociaż poczucie wstydu, ale nic takiego nie nastąpiło. Powiedziałam szczerą prawdę i to było w porządku. I tak też się czułam. Miałam mężczyzn w moim życiu, którzy również uważali, że to było okej. Richard spojrzał na podłogę, jakby nie chciał oglądać tego, co widział w mojej twarzy. A może coś było w jego i nie chciał żebym to ja to dostrzegła. - Nie mógłbym tak. - Nikt cię o to nie pytał. Spojrzał w górę, a jego gniew zaatakował, jak smaganie bata na mojej skórze. Podskoczyłam z wrażenia. - Ałć. - powiedziałam. - Przepraszam, nie chciałem cię skrzywdzić, ale wkurzyłem się kiedy powiedziałaś, że nikt mnie nie pytał. - W porządku, ale z tego co mi wiadomo nie pytał cię nikt. - Wszyscy, ale to wszyscy z nadnaturalnej wspólnoty, niezależnie od zwierzęcia jakim są, sądzą, że robię to z tobą i Jean-Claude’m. Że jesteśmy małym szczęśliwym ménage à trois. - Słyszałam tę plotkę, - powiedziałam. - Wiesz co robisz i z kim, więc co ci to przeszka dza? Wypuścił z siebie ułamek tego nieartykułowanego krzyku co wcześniej. - Anito, jak myślisz jak się czuję kiedy niemal każdy przywódca stada z innych miast, z którym mam robić interesy, myli, że bzykam się z Mistrzem Miasta? - Chcesz powiedzieć, że ludzie którzy myślą, że jesteś biseksualny, podkopują twoją pozycję lidera? - Tak. - Ale Jean-Claude’owi wydaje się to nie szkodzić. - To jest co innego. - Nie wydaje mi się. Zwinął ręce w pięści, co zabolało i znów wydał z siebie ten dźwięk. - Nie rozumiesz, Anito. Jesteś dziewczyną i po prostu tego nie rozumiesz. - Jestem dziewczyną i nie rozumiem. Co to ma znaczyć? - Oznacza to, że to, że jako dziewczyna biseksualna jesteś bardziej akceptowana społecznie niż mężczyzna. - Kto tak mówi? - zapytałam.

- Wszyscy! - Jego gniew rozgrzał się na nowo jak ciepła woda, teraz sięgał talii i ciągle rósł. - Jesteś homofobem. - powiedziałam. - A właśnie, że nie. - O tak, właśnie że tak. Jeśli nie przejmował byś się, tym że ludzie gadają, miałbyś gdzieś to co mówią. Znasz prawdę i to by wystarczyło. - Podeszłam bliżej niego, przeciskając się przez żar jego mocy, złości, frustracji. - A poza tym co jest złego w byciu biseksualnym, homoseksualnym, albo czymkolwiek innym? Jakie to ma znaczenie póki jesteś szczęśliwy i nikomu nie dzieje się krzywda? Stałam od niego na wyciągnięcie ręki. Będąc tak blisko, jego moc kąsała i niemal skwierczała na mojej skórze, jakbym nie miała na sobie szlafroka. Boże, on był taki potężny, bardziej niż ostatni raz kiedy dotykałam jego mocy. Zyskał to od Jean-Claude'a i mnie, tak jak zrobił to Jean-Claude, jak zrobiłam to ja. Jeśli nasz triumwirat działałby tak jak trzeba, nikt nie odważył by się nas tknąć. Ta jedna myśl nie była moja, nie do końca. Jean-Claude jeszcze się nie obudził, czułam to, ale refleksja była bardziej jego niż moja. Przypomniałam sobie wczorajszą noc w klubie i jak byliśmy mocniej połączeni, jak nigdy wcześniej. Ostatniej nocy robiłam rzeczy, które wcześniej były niemożliwe. Osiągnęłam nowy poziom mocy zarówno dzięki Jean-Claude’owi jak i z moich własnych możliwości. Po za tym uprawiałam seks z wampirem, którego znałam mniej niż dwa tygodnie i tylko dzięki uprzejmości Requiem, skończyło się na jednym. To było do mnie niepodobne, stać tak blisko bólu Richarda i zastanawiać się nad mocą, a jego cierpienie mieć gdzieś. To nie byłam ja. To bardziej przypominało Jean-Claude'a. - Co się stało. - Zapytał Richard. - Myślisz nad czymś. - Po prostu zastanawiałam się jakie jeszcze inne części Jean-Claude'a noszę w sobie. - Mówiłaś, o ardeur i rządzy krwi. Pokręciłam głową. - Nigdy nie byłam tak praktyczna, jeśli chodzi o związki, czy seks, a tymczasem, w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin właśnie taka się stałam. - Czy to prawda, że ostatniej nocy kochałaś się z dwoma Brytyjskimi wampirami w Grzesznych Rozkoszach? - Proszę, proszę, plotki szybko się roznoszą. Uspokoił się i uszło z niego jakieś napięcie. - Więc to były tylko pogłoski.

Westchnęłam, byłam już zmęczona powtarzaniem tego, ale wydawało się, że to właśnie Richard wywołuje u mnie ciągły ten gest. - To połowiczna prawda. - A która część? - zapytał. Nie podobał mi się wyraz jego twarzy. Nie był zły, co powinno być lekką poprawą, ale neutralny również nie był. - Robiłam to z jednym a nie z dwoma. - Pokręciłam głową. - Ale wiesz co? Myślę, że nie muszę ci się z niczego tłumaczyć, Richardzie. Nie śledzę twoich poczynań i tego, co robisz w stadzie Verne’a, kiedy jesteś w Tennessee. Patrzył na mnie, studiując moją twarz, jakby próbując dowiedzieć się, co ukrywam. - Gdybyś się tego nie wstydziła po prostu byś mi to powiedziała. - Richardzie, nie jesteś moim tatą, ani chłopakiem. Nie jestem ci winna żadnych wyjaśnień, z kim sypiam, a z kim nie. - Spałaś z Nathanielem przez cztery miesiące, zanim się z nim kochałaś. Co się zmieniło? Dlaczego te dwa wampiry, dlaczego teraz? Słyszałem, że ostatniej nocy był piekielny pokaz, ale co się, u diabła, stało? - Pytasz jako zaborczy macho? - Nie, jako trzeci z triumwiratu. Albo raczej powinienem powiedzieć jako jeden z twoich triumwiratów. Jako nasz trzeci miał prawo wiedzieć jak byliśmy blisko utraty kontroli nad Primo i innych alternatywnych kawałków. Pomógł mi ostatniej nocy, nawet kiedy wszystko szło źle, próbował. Naprawdę się starał. Usiadłam na skraju łóżka, a on na podłodze z kolanami przy piersi, wtedy przedstawiłam mu zarys zbliżającej się katastrofy i okrojoną wersję, co musiałam zrobić, aby pomóc Jean-Claude’owi się pożywić. Same fakty, bez zbędnego rozwlekania. - Nie mogę uwierzyć, że pieprzyłaś się z Byronem. Nawet nie myślałem, że lubi dziewczyny. - Wziął jedną do drużyny. - Powiedziałam starając się ironię w moim głosie utrzymać do minimum. Zarumienił się. - Nie chodziło mi o to. Chodziło mi, że jeśli to ja bym miał wybierać z nowych wampirów, to on nie plasował by się wysoko na mojej liście. - Szczerze, na mojej też nie jest. Mam na myśli, że jest miłym gościem, ale jako kolega i nikt więcej. - Więc dlaczego?

- Bo był tam, Richardzie. Jeśli przez przypadek wyssałabym czyjąś dusze przez usta, Jean-Claude stwierdził, że będę mniej rozpaczać jeśli to przytrafi się Byronowi a nie Nathanielowi. - Czy Primo to jakiś rodzaj konia trojańskiego? - Zapytał, a to pytanie spowodowało, że pomyślałam o nim lepiej, o wiele lepiej. To było bardzo dobre pytanie. - Masz na myśli czy Dragon pozwoliła Jean-Claude’owi zatrzymać Primo aby mogła spróbować nas przejąć? - Albo spowodować tak wiele zniszczeń, by obwinić o to Jean-Claude'a. Albo żeby zrujnować jego biznes, albo coś. Z tego co Jean-Claude usłyszał w Europie, rada nie jest z niego zadowolona. Musiałam pokazać coś na mojej twarzy, ponieważ Richard powiedział na głos - Interesuję się tym i owym, Anito. - Przepraszam, na prawdę przepraszam, nie myślałam, że to robisz. - Przyznaję, że nie robiłem tego jeszcze miesiąc temu, ale robię to teraz. Mówiłem ci, że zdecydowałem się żyć, a nie umrzeć bez celu. Oznacza to, że muszę zwrócić większą uwagę na interesy, choć tego nie lubię. Mogę tego nie znosić, ale bycie częścią triumwiratu to jest biznes. - Nie wiem nic o Primo. On może być, jak to ująłeś, jakimś typem konia Trojańskiego. Postawiłam przy jego trumnie straż złożoną ze szczurołaków. Wydałam rozkazy, że jeśli Primo się wyswobodzi, ma zostać zabity. Nie ma kolejnej szansy, bo już zaprzepaścił jedną. - Dlaczego Jean-Claude sprowadził coś tak niebezpiecznego? - Widziałam jak walczy Primo i widziałam jak leczy uszkodzenia, robiąc to szybciej niż jakikolwiek znany mi dotąd wampir. To było imponujące. Mamy wielu potężnych wampirów, ale większość z nich pochodzi z linii Belle, więc wiodą prym w sztuce uwodzenia, piękna, co jest świetne, ale dla klubów. Chodzi mi o to, że posiadamy niezły wybór ludzi jeśli chodzi o striptiz czy taniec dla turystów w Danse Macabre, ale jeśli mielibyśmy wojnę, taką prawdziwą, nie mamy niemal żadnych żołnierzy. - Masz wilki. - Powiedział. - A dzięki dwóm traktatom także szurołaki. - Tak, ale to się rzadko zdarza, aby mieć takie bliskie więzi z innymi grupami. Wampiry, które będą chciały nas przejąć, nie będą liczyć się z wilkami. Większości nawet nie przyjdzie do głowy, że możliwy jest traktat ze zwierzętami, które nie są na wezwanie mistrza, którego teren odbiera się siłą. - Więc aprobujesz tutejszy pobyt Primo?

- Nie, zdecydowanie nie, nie po ostatniej nocy. Sądzę, że powinniśmy zastrzelić jego tyłek, ale rozumiem również dlaczego Jean-Claude dał mu szansę. Potrzebujemy wampirów, którzy umieją walczyć, a nie tylko ładnie wyglądać. - Jakby na zawołanie, drzwi się otworzyły i stanął w nich mój ulubiony śliczny wampir.

Rozdział 56 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Ultraska Oboje odwróciliśmy się do drzwi, choć ja byłam wolniejsza, niż Richard. Jean-Claude stał w przejściu ubrany w czarny szlafrok, który tak lubiłam. Ten wykończony prawdziwym czarnym futrem na połach, tak ładnie oprawiający jego bladą klatkę piersiową. Jego długie, czarne loki zostały uczesane tak, że wyglądały świeżo i ślicznie. Ja wciąż potrzebowałam prysznica. No cóż. -Nie poczułam jak się budzisz. A zawsze to czuję. -Oboje osłaniacie się bardzo, bardzo mocno.- Powiedział wchodząc do pokoju. Jego nagie stopy były bardzo blade na czarnym dywanie. – Słyszałem twój ostatni komentarz, ma petite, czy powinienem odebrać to jako obrazę? -Przykro mi, ale potrzebujemy wojowników, nie uwodzicieli. Tych mamy pod dostatkiem. Wzruszył ramionami, co mogło oznaczać wszystko i nic. To był wdzięczny ruch. Czasami zastanawiałam się, czy wzruszenie ramionami to właściwe określenie. Jeżeli to co robią Amerykanie, to wzruszenie ramion, to to, co Jean-Claude robił, było czymś zupełnie innym. -Kazałem twojemu Nathanielowi nakarmić jego nową, zadziwiającą postać. Będzie teraz jeszcze bardziej popularny, kiedy panie zobaczą tą nową formę. – Zaczynał być zbyt zadowolony, zbyt niedbały. Na twarzy miał ten uśmiech. Jego ruchy były wdzięczne i odrobinę uwodzicielskie. Ukrywał coś. Nauczyłam się dawno temu, że to nie był prawdziwy Jean-Claude. To była jedna z jego wielu twarzy, której używał, gdy rzeczywistość była zbyt brutalna, lub zbyt szokująca, lub zbyt jakaś inna. -Co się dzieje Jean-Claude? -Co masz na myśli, ma petite? – Zapytał i podszedł, by usiąść na łóżku obok mnie. Na części, z której usunęłam pościel tak, że siedzieliśmy na całkiem czystym materacu. Jak się umościł, łóżko wygięło się nierówno. Spojrzał na Richarda, gdy mebel dziwnie się poruszył. – Myślę, Richard, że jesteś winien mojemu pomme de sang nową ramę do łóżka. Richard miał na tyle przyzwoitości, by wyglądać na zakłopotanego. – Poniosło mnie, przepraszam za to. Wymienię ramę.

-Dobrze. - Skrzyżował nogi. Jedna odrobinę wyżej niż potrzeba tak, że mógł otoczyć rękami kolano i wyeksponować linię bladych nóg. On flirtował. Nie, to nie to. To nie ja wypowiedziałam kolejne słowa, ale moje myśli wyszły z ust Richarda. Przerażające. – Skończ grę, Jean-Claude. Po prostu powiedz nam co się teraz dzieje. Twarz, jaką nam pokazał, była zbyt niewinna. – Co masz na myśli, mon ami? – Richard i ja wymieniliśmy spojrzenia, które mówiły wszystko. Richard przemówił za nas. – Koniec gier, Jean-Claude, pamiętaj. -Zaczynasz brzmieć boleśnie podobnie do ma petite. -Dziękuję, przyjmę to jak komplement. To sprawiło, że dostał ode mnie uśmiech i przytaknięcie. Richard uśmiechnął się do mnie. To był pierwszy prawdziwy uśmiech jaki widziałam u niego, odkąd wszedł do pokoju. Dobrze było go widzieć i mogłam go odwzajemnić. Oto my, wszyscy w przyjaznym nastroju. -Odgrywasz swoje ekstrawaganckie, radosne, nonszalanckie gry. - Powiedziałam. – Skończ gierki i powiedz nam co się dzieje. -Zdajesz sobie sprawę, ma petite, że Richard czasami staje się tak dosadny, jak ty. -A ja czasami brzmię jak ty, Jean-Claude. Niech zgadnę, to bliższe związanie ostatniej nocy miało pewne interesujące efekty uboczne. -Nie tylko my związaliśmy się bliżej, ma petite, ale ty stworzyłaś swój nowy triumwirat. To zwiększyło efekty uboczne, tak sądzę. – Jego twarz była wciąż śliczna, ale te prawie pretensjonalne ruchy zbladły, zmieniając się w powagę, której nie lubiłam widywać. Z jakiegoś powodu nie był zadowolony. Nie wiedziałam o co chodzi, ale to musiało być coś, czego bał się, że nasza dwójka, albo choć jedno z nas, naprawdę nie polubi. Zaczął od przyznania, że moja chęć, by przelecieć Byrona i pożywić się na Requiem, to prawdopodobnie jego mniej pruderyjny gust przenikający do mnie. Powstrzymałam go, zanim doszedł do połowy. – Jeżeli nie pożywiłabym się z Byrona albo Requiem, ty nie miałbyś dość energii, by kontrolować Primo. On wymordowałby publiczność. Moja cnota kontra życie tuzinów ludzi, hmm niech pomyślę. – Wzruszyłam ramionami. – W porządku, choć wolałabym nie robić z tego zwyczaju. -Zaskakujesz mnie, ma petite. – Ale zrelaksował się na łóżku. Jego pozycja była wciąż idealna. Taka, jaką przyjmuje wiele starych wampirów, ale delikatnie się rozluźnił. -Nauczyłam się, że odrobina seksu nie jest dużo gorsza, niż śmierć, Jean-Claude. -To wszystko? – Zapytał Richard. – Czy jest coś jeszcze, o czym wolałbyś, abyśmy nie wiedzieli, ale uważasz, że powinniśmy wiedzieć.

-Widzisz, widzisz? Zachowuje się jak ty. Wasza dwójka, nie wiem czy dam radę... -Po prostu nam powiedz. Lekko skrzywił się do mnie. – Wywnioskowałaś, że nasze zdolności mieszają się i przenikają w bardziej niż metafizyczny sposób. Nie wiem o wszystkim, co nabędziemy, bądź stracimy, zależnie jak na to patrzysz. Wiem tylko, że to się dzieje. -Myślę, że Nathaniel i ja wymieniliśmy się odrobiną dominacji i uległości. – Zobaczyłam wyraz twarzy Richarda i dodałam. – Mam na myśli, że odkąd staliśmy się triumwiratem, Nathaniel wydaję się być odrobinę bardziej dominujący, a ja możliwe że lubię być odrobinę bardziej uległa. Przyznaję. Nathaniel próbował być bardziej dominujący wcześniej, ale teraz zaczął naprawdę to zyskiwać. – Wypowiedzenie tych słów sprawiło, że chciałam się zwinąć z zażenowania, ale zwalczyłam to uczucie. Będę przeklęta, jeżeli przeproszę nawet gestem. Zawsze jestem buntownicza, zwłaszcza, jeżeli czuję się niekomfortowo. -Więc najwyraźniej i my możemy oczekiwać mieszania się naszych podstawowych osobowości.- Powiedział Jean-Claude próbując brzmieć niedbale. Nie udało mu się. -To może stać się naprawdę dziwne. – Powiedziałam i teraz ja przyciągnęłam kolana do klatki piersiowej. Richardowi było tak wygodnie, ale w moim przypadku chodziło o uspokojenie siebie. -Czy to wszystkie złe nowiny? –Zapytał Richard i spojrzałam bezpośrednio na niego. -Nie postrzegam tego jako złe nowiny, mon ami, ale wasza dwójka może. -Wykrztuś to. – Powiedziałam tuląc kolana do klatki piersiowej. -Przemieniłaś moje pomme de sang w jego zwierzęcą postać. W każdym razie jedną z nich. Ja, podobnie jak ty do niedawna, preferuję moje pożywienie bez futra. Zrobiłam co mogłam, by nie spojrzeć na Richarda. – Co masz na myśli. -Requiem powiedział mi o ilości krwi, jaką straciłaś ostatniej nocy, ma petite. Myślę, że mądrzej będzie, jeżeli nie oddasz jej więcej w najbliższym czasie. Usłyszałam westchnienie Richarda tam, skąd siedziałam, a on nie znajdował się wcale tak blisko mnie. -Powiedziałbym, że to zawsze ja, ale zazwyczaj tak nie jest. Wiem, że Anita nie jest twoim regularnym żywicielem, ale wiem też, że pozwala ci się pożywiać. Wtulił twarz w kolana i znów westchnął. – Dobrze, ale tylko z Anitą, z nami, tutaj. Nie sam na sam. -Zdefiniuj „Anita będąca z nami”. -To nie to, co powiedziałem.

-Ale czy nie o tym myślałeś? - zapytał Jean-Claude. Richard wydawał się zastanawiać nad tym przez sekundę, po czym dał drobne przytaknięcie. – Zgaduję, że to to, ale słyszeć jak ty to mówisz, to wydaje się -Powtórzę pytanie Jean-Claude’a, zdefiniuj “mnie będącą z wami” Richard zarumienił się. On nie rumienił się często, a to był drugi raz w ciągu jednej rozmowy. – Nie chodziło mi o to tak, jak to brzmi. -Więc powiedz nam co miałeś na myśli, mon ami. -Nie chcę. Znaczy.. – Wydał znowu ten dźwięk, bezsłowny, sfrustrowany. – Dlaczego za każdym razem, gdy robię cokolwiek, co wymaga was obojga, zawszę kończę czując, że nie mam racji. Zrobiłam jeden z tych psychicznych przeskoków, ponieważ pamiętałam problem Richarda, gdy każdy myślał, że sypiał, bądź sypia z Jean-Claude’m. Zdecydowałam się go uratować. Mimo wszystko zamierzał otworzyć żyłę dla Jean-Claude’a. To zasługiwało na pewne zrozumienie. Zrozumienie, że jego zasady o pozwalaniu na pożywianie się wampirom, są takie jak moje kiedyś. Richard wciąż próbował to wyjaśnić i nie udawało mu się. -Czekaj, rozumiem co Richard próbuje powiedzieć. Obaj spojrzeli na mnie. Richard wątpiąco, a Jean-Claude z rozbawieniem, jakby on też rozumiał dyskomfort Richarda, ale nie mógł pozwolić drugiemu mężczyźnie dostrzec, że to zobaczył. Albo coś jeszcze innego go rozbawiło, z Jean-Claude'm nigdy nie można być pewnym. -Nie chcesz, abyście byli tylko we dwóch, kiedy Jean-Claude się pożywi.Powiedziałam. Richard spojrzał z ulgą i przytaknął. Nie powiedziałam na głos nie, nie jesteś homofobem. Skoro Richard nie czuł się tak komfortowo, gdy inny mężczyzna go dotykał, to miał do tego prawo. Nigdy nie pożywiałam wampira-kobiety dobrowolnie, więc kim jestem by się kłócić? Uśmiech Jean-Claude’a pogłębił się odrobinę. – A dlaczego to taki problem, byśmy byli sami? Rzuciłam Jean-Claude’owi mroczne spojrzenie, a Richard wrócił do punktu, gdzie nie wiedział jak to wyjaśnić. – Jean-Claude, znasz stare amerykańskie przysłowie, by nie zaglądać podarowanemu koniowi w zęby? -Oui. -Sprawdzasz właśnie jego zęby.

Zaśmiał się tym śmiechem, który sprawiał, że drżałam nawet przez najmocniejsze osłony, jakie miałam. I to nie ze strachu. Kątem oka dostrzegłam ruch Richarda. On też zadrżał. Po raz pierwszy zastanawiałam się, jak wiele zdolności Jean-Claude’a działało na Richarda. Ja byłam przerażająco heteroseksualna i czasami nie myślałam poza tym schematem. Richard nie lubił chłopców, więc Jean-Claude nie działał na niego tak, jak na mnie. Ja w to wierzyłam, a teraz zastanawiałam się, czy Richard miał więcej problemów z Jean-Claude’m, niż sądziłam. Jeżeli byłeś bardzo hetero, a moc Jean-Claude’a działała na ciebie, mogłeś mieć problem z tym, czy byłeś mężczyzną. Fakt, że to nigdy nie dotarło do mnie, pokazał, poza wszelkimi wątpliwościami, że czasami nie byłam aż tak spostrzegawcza odnośnie otaczających mnie mężczyzn. -Ale zanim zbliżymy się, muszę pozbyć się tego wszystkiego z siebie. To łuszczy się i po prostu nie czuję się czysta. -To da nam czas, by zmienić pościel. – Powiedział Jean-Claude. Dotknął schnących, poplamionych prześcieradeł. – Nigdy nie widziałem łóżka, gdzie przemienił się więcej niż jeden likantrop. To jest, jak to mówicie, bałagan. Jego angielski był lepszy, nawet w przypadku slangu. Wrócił do bycia zadowolonym z siebie i nie wiedziałam dlaczego. Jeżeli opuściłabym osłony dość dla niego, by mógł rozmawiać ze mną w umyśle, miałabym też w głowie więcej Richarda. Nie chciałam tego, więc będę musiała zapytać go później, albo domyślić się. Wszystko jedno. -Wezmę szybki prysznic. – Powiedziałam i ruszyłam ku oddalonym drzwiom. -Jeżeli to on brałby prysznic, - Richard wskazał kciukiem na Jean-Claude’a. - Nie uwierzyłbym w szybki, ale tobie wierzę. Ten jeden komentarz sprawił, że zaczęłam się zastanawiać, ile czasu Richard spędził z Jean-Claude’m, kiedy mnie tutaj nie było. Nie powiedziałam tego na głos, stawałam się mądrzejsza. Richard już czuł się dość niekomfortowo z Jean-Claude’m. Nie musiałam tego pogarszać. -Będziemy tu, kiedy skończysz, ma petite. Miejmy nadzieję, że z łóżkiem w lepszym stanie. – Stał patrząc w dół, jakby nie był pewien, czy to mogłoby naprawdę zostać naprawione. -Dlaczego nie skorzystamy z twojego pokoju? – zapytał Richard. -Asher śpi w moim łóżku. Gdy jest martwy, to ma petite uważa to za niekomfortowe. Jeżeli się obudzi w trakcie pożywiania, to myślę że i ty, Richardzie, uznasz to za niepokojące.

Richard wstał i skulił się w swojej dżinsowej kurtce. – Niekomfortowe. Możesz tak to nazwać. - Nie brzmiał na uradowanego i zastanawiałam się, czy miał miejsce jakiś incydent pomiędzy nim a Asherem, o jakim powinnam wiedzieć. Najprawdopodobniej nie. To nie moja sprawa. Musiałam wrócić do łóżka i znaleźć pistolet w kaburze pod poduszkami. Pomachałam nim im obu. – Nie chciałabym, aby to trafiło do pralni. Jean-Claude wskazał na łazienkę. – Idź, weź prysznic, ma petite, będziemy gotowi, jeżeli nie wrócisz zbyt szybko. “My” będziemy gotowi, powiedział. Czy nie miałam już dość „nas” w moim życiu. Poszłam wziąć prysznic i zostawiłam ich debatujących, czy łóżko wytrzyma, czy też bezpieczniej będzie po prostu usunąć całą ramę. Dopiero kiedy zamknęłam za sobą drzwi, zaczęłam się zastanawiać, dlaczego potrzebowaliśmy łóżka. Jean-Claude mógł pożywić się na Richardzie klęczącym na podłodze, prawda? Jeżeli to była moja pierwsza szansa, by od miesięcy dotknąć obu mężczyzn w tym samym czasie, to wolałam nie skończyć pokryta schnącym szlamem. Ale kiedy będę czysta, wciąż mogliśmy zrobić to na podłodze. Nie potrzebowaliśmy łóżka. Pomyślałam, by wrócić i powiedzieć im o tym, ale zrezygnowałam. Nieważne, oni wciąż byli mężczyznami, a lepiej, gdy mężczyźni mają coś do zrobienia. Mogli wyprostować łóżko i prześcieradła. I zadbać, by wszystko było ładne i czyste. To powstrzymałoby ich od tych dziwnych momentów ciszy. Taką miałam nadzieję.

Rozdział 57 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Ultraska Kiedy wyszłam spod prysznica mój czarny szlafrok wisiał z tyłu drzwi. Jak to się stało, że nie zobaczyłam tego, ani nie usłyszałam? Jeżeli Jean-Claude mógł to zrobić, gdy ja byłam pod prysznicem i nie zauważyłam tego, to musiałam osłaniać się bardzo mocno. Osłaniając się tak mocno, traciłam wyczucie otoczenia. Niedobrze. Wysuszyłam się, owinęłam włosy ręcznikiem i założyłam szlafrok. Dałabym wiele za czystą bieliznę, ale do diabła, jeżeli zawiązałabym pasek ciasno i małe tasiemki jeszcze ciaśniej, szlafrok nie rozsuwałby się. Sprawdziłam w lustrze, że nic nie było widać, poza odrobiną górnej części ciała. Bardzo poprawnie. Zmyłam cały makijaż. Wyglądałam blado i czysto. I z włosami w górze w jasnym ręczniku, wyglądałam zbyt blado. Prawie niezdrowo. Zaczęłam zdejmować ręcznik, ponieważ wiedziałam, że wyglądałam dobrze w szlafroku, z rozpuszczonymi włosami, wilgotnymi czy nie. Ale oparłam się pokusie. Po pierwsze włosy były zbyt wilgotne, a jedwab nie lubi wilgoci. Po drugie miałam tylko jednego chłopaka w pokoju obok, nie dwóch. Nie próbowałam wyglądać jak najlepiej, tylko pomóc Richardowi nie denerwować się tym, że Jean-Claude go dotknie. Spojrzałam na swoją twarz, na moje tak ciemne oczy i zastanawiałam się, czy mogłam przyznać, nawet przed samą sobą, że wciąż dbałam o to, żeby Richard uznał mnie za atrakcyjną. Taa, przed sobą samą mogłam to przyznać, ale nie zdjęłam ręcznika. Kiedy wyszłam, kłócili się o świeczki. Jean-Claude przyniósł kilka na stół przy łóżku, a Richard mówił: - Nie potrzebujemy świeczek, Jean-Claude. Tylko się pożywisz, to wszystko. -Zgadzam się z Richardem. Nie potrzebujemy świeczek. - Wasza dwójka nie ma w sobie za wiele romantyzmu. -Tu nie chodzi o romantyzm, tylko o pożywienie. – Powiedziałam. Richard wskazał na mnie. – Widzisz, Anita zgadza się ze mną. -Oczywiście, że się zgadza, mon ami. – Jean-Claude nie brzmiał na przygaszonego, wciąż miał ten ton kota-który-wychłeptał-śmietankę. Stelaż z materacem stał na podłodze, przykryty nową krwistoczerwoną pościelą. Nawet stosy poduszek zostały zmienione tak, że w przytłumionym świetle łóżko błyszczało purpurą.

Rama łóżka zniknęła, prawdopodobnie to wyjaśniało, dlaczego Richard zdjął swoją dżinsową kurtkę i był tylko w oliwkowo-zielonej koszulce. -Nie zdawałem sobie sprawy jak ciemny był pokój Jasona. – Powiedział Jean-Claude. – Nie mam żadnych dodatkowych miejsc do postawienia lamp, ale moglibyśmy rozświetlić to świeczkami. Wolałbym romantyczny powód, ale prawdę mówiąc, to po prostu praktyczność. Wolałbym więcej światła. -Jesteś wampirem. – Odparł Richard. – W ciemności widzisz lepiej ode mnie. -Prawda, ale jeżeli pozwolono ci dotknąć kogoś, kto rzadko pozwala ci się dotykać w sposób intymny, czy nie życzyłbyś sobie więcej światła, by widzieć co robisz? – Spojrzał na Richarda, potem przesunął oczy na mnie. To było szybkie spojrzenie, ale Richard podążył za nim i nagle wydawał się nie wiedzieć, co zrobić ze swoją twarzą, więc odwrócił ją ponownie ku drugiemu mężczyźnie. -Czy coś mnie ominęło? – Spytałam. - Albo ja coś ominęłam? -Umknęło ci bardzo niewiele, ma petite. -Świeczki mogą zostać. – Powiedział Richard, wciąż nie patrząc na mnie. Potrząsnęłam głową, ale poczułam drobny dotyk na mojej skórze. Znałam ten dotyk. Opuściłam najmniejszy fragment moich osłon. Głos Jean-Claude’a przeniknął mnie jak pieszczący wiatr. – Czy to nic dla ciebie nie znaczy, ma petite, że zaledwie widok ciebie w tym szlafroku sprawił, że Richard zmienił zdanie? Potrząsnęłam głową i próbowałam odpowiedzieć tak cicho, jak on. Wciąż nie byłam w tym zbyt dobra. To, o czym spróbowałam pomyśleć to. – Ja w szlafroku i tym ręczniku, to nie jest warte by on zmieniał zdanie. -Wciąż nie cenisz się tak, jak my ciebie, ma petite. Było tam znów “my”. Zaczęłam otwierać usta, by dodać coś na głos, kiedy gorący powiew energii przeszedł przez moje ciało. To zatrzymało mnie w połowie. –Rozmawianie z kimś w umyśle, gdy inna osoba nie jest dopuszczona do rozmowy, jest niegrzeczne. – Powiedział Richard. – To jak szeptanie i wytykanie palcami. Nie mogłam się z tym kłócić, choć chciałam. – Zaufaj mi, Richard, to nie jest warte powtórzenia. -Chciałbym mieć szansę, by to ocenić. Westchnęłam, co wydawało się być dziś już tysięcznym razem. O czym ja myślałam? Powinnam powiedzieć Jean-Claude’owi, że nie potrzebowaliśmy łóżka, że Richard mógł uklęknąć i po prostu pożywić się. Voila i będzie po wszystkim.

Richard zdjął koszulkę. – Jest zbyt jasna, jeżeli się pokrwawi, to będzie wyglądać jak krew. – Wyjaśnił na głos i to miało sens, ale byłam zbyt zadowolona, że nie patrzył na mnie jak ściągał koszulkę, ponieważ jego widok bez koszuli miał swój zwykły efekt. Powiedziałam wcześniej, że w dniu, gdy mogłabym wejść do pokoju i moje ciało nie zareaguje na Richarda, będę wtedy wiedziała, że między nami już koniec. Ale hormony to zdradzieckie małe dranie. Nie dbają jak złamane jest twoje serce, obchodzi je jedynie to, że atrakcyjny mężczyzna jest w pokoju. Kurwa. Jean-Claude przechodził od świeczki do świeczki z jednym z tych zapalaczy na baterie. Nigdy nie dosięgłabym do nich, by je zapalić. On poruszał się bez wysiłku, od świeczki do świeczki, druga ręka trzymała opadający rękaw jego szlafroka poza zasięgiem płomienia. Richard siedział w rogu łóżka. Jego niebieskie dżinsy i ciągła linia jego czarnego paska wyglądała ładnie na tle czerwonej pościeli. Jego opalona górna część ciała wyglądała lepiej i jakby usłyszał, że o tym myślę, położył się na pościeli. Nie płasko, ale oparł się na łokciu tak, że błyszcząca purpura otaczała jego umięśnione ciało. Były tam małe mięśnie na jego brzuchu, jak u prawdziwych ludzi, jeżeli nie mieli oni kaloryfera, a Richard miał lepsze rzeczy do zrobienia z wolnym czasem, niż wiele przysiadów. Jego brzuch był płaski i idealny, ale idealny nie oznacza całkowicie płaski. Linie są płaskie, ludzie mają krzywizny i wybrzuszenia, i miejsca do zbadania. Richard obrócił głowę i spojrzał na mnie. Jego twarz nie była już neutralna. Jego ciemne oczy miały w sobie gorąco i to nie była jego bestia, albo przynajmniej nie tylko ona. To był wyraz, jaki widziałam wcześniej. Wyraz, który mówił, że był całkowicie świadomy efektu, jaki wywierał na mnie. I że cieszyło go to. Ostatnio ten wyraz mówił mi ‘wiem, że myślisz, że jestem wspaniały i nie będziesz mogła tego dotknąć już więcej’. Teraz nie byłam pewna, co on oznacza, ale nie podobało mi się to. Jean-Claude przeszedł na drugą stronę łóżka. Jego wysoka sylwetka w czarnym szlafroku przerwała spojrzenie pomiędzy mną, a Richardem. Kiedy Jean-Claude zniknął z pola widzenia, Richard posunął się dalej na łóżku tak, że jego nogi już nie dotykały podłogi. Tak, że całe jego te sześć stóp wzrostu było na łóżku, otoczone przez pościel w kolorze świeżej krwi i migotliwe światła świeczek. Moje usta były suche. Niedobrze. – Zmieniłam zdanie. Nie potrzebujecie mnie, nie naprawdę. - Mój głos brzmiał na zdyszany. Jean-Claude obrócił się po zapaleniu ostatniej świeczki. Wygładził rękawy szlafroka w dół tych dłoni z długimi palcami i stał patrząc na mnie. Jego oczy błyszczały jak ciemne szafiry, dając to migotliwe światło w sposób, w jaki ludzkie oczy nie potrafiły. –Och, ależ

potrzebujemy, ma petite. Z pewnością potrzebujemy. Jesteś mostem pomiędzy nami. Jesteś trzecią z naszej mocy. Czy to brzmi jak o kimś, kto nie jest potrzebny? -Nie mam na myśli na zawsze, tylko nie teraz, nie tu. Mam na myśli, że możesz pożywić się beze mnie. Możesz… - Miałam problem z koncentracją. Richard przewrócił się na brzuch i wykonał drobny ruch głową, który pokazał mi, że jego włosy urosły na tyle, by opaść odrobinę naprzód wokół jego twarzy. Nie długie, ale grubsze niż sądziłam. Światło świec nie tańczyło na jego dżinsach, ale ciało Richarda w obcisłych dżinsach nie potrzebowało niczego więcej, to było oczywiste. -Idę teraz. Zamierzam teraz wyjść. Dokładnie, to właśnie zamierzam zrobić. – Bełkotałam i nie mogłam przestać. Ale zmierzałam do drzwi, zdobyłam tym tyle punktów, aż nie mogłam się ich doliczyć. Jean-Claude zawołał: - Me petite, nie odchodź, proszę. Obróciłam się i nie wiedziałam co miałam powiedzieć, ponieważ on usiadł na łóżku, ale zrobił coś z górą swojego szlafroka, że była rozchylona i mogłam zobaczyć prawie całą jego klatkę piersiową otoczoną przez czarne futro kołnierza. Blizna po oparzeniu wyglądała na czarną na bieli jego skóry i przy błyszczącej czerni futra. Jego sutki były bladoróżowe i tylko stąd wiedziałam, że się nie pożywił. Jego ręka dotknęła klatki piersiowej, jakby wiedział, gdzie patrzyłam. Ręka przesunęła się w dół tak, jak moje spojrzenia. Tak, że patrzyłam na płaską linię jego brzucha, na linię czarnych włosów, która rozpoczynała się tuż poniżej jego pępka i znikała w cieniach szlafroka. Miałam prawie nieodpartą potrzebę, by podejść tam, rozedrzeć pasek i ujrzeć jego ciało blade i idealne przy czerni szlafroka i purpurze pościeli. Wiedziałam jak wyglądał na tym tle, ponieważ widziałam to wcześniej. Ta myśl przesunęła moje spojrzenie na Richarda, ponieważ nigdy nie widziałam go na czerwonym jedwabiu. Nigdy nie widziałam go w świetle świec. Przewrócił się na bok jak go obserwowałam, oparł się na jednym łokciu, jedno ramię zwisało luźno na jego biodra, jakby w celu przykucia uwagi do jego dżinsów i tego, co wiedziałam, że w nich było. Ale nie, Richard nie był tak świadomy swojego ciała, przynajmniej nie w kwestii uwodzenia. To było coś, co Jean-Claude by zrobił, ale nie Richard. Wtedy naszła mnie jedna z tych strasznych myśli. Co, jeżeli spośród rzeczy, jakie Richard zdobył z trwalszego związania znaków, były pewne zdolności Jean-Claude’a w uwodzeniu. Och, to byłoby naprawdę nie fair. Zamknęłam oczy i ponownie zmierzałam do drzwi. Było lepiej, gdy nie mogłam widzieć żadnego z nich. Jean-Claude zawołał. - Ma petite, uderzysz w ścianę.

Zatrzymałam się nagle i otworzyłam oczy. Byłam cale od ściany. Drzwi były dwie stopy po lewej. Cudownie, po prostu cudownie. -Ma petite, nie zostawiaj nas. – Jego głos prześlizgnął się przez tą malutką dziurę, jaką zrobiłam w moich osłonach dla niego. Prześlizgnął się wewnątrz i igrał wzdłuż mojej skóry sprawiając, że zadrżałam. I, Boże dopomóż mi, obróciłam się i spojrzałam. Jak głupio z mojej strony. Jean-Claude przesunął się na łóżku w pobliże poduszek. Leżał całkowicie na czerwonym jedwabiu z szlafrokiem rozpiętym, ledwie ukrywającym cokolwiek. Jego białe, blade ramię było otoczone na górze purpurowym jedwabiem. Jego długie nogi rozlewały się z czarnego szlafroka w połowie na purpurowej pościeli. Tylko lekki kraniec futra przykrywał jego biodra. Richard wciąż leżał na boku. Leżeli prawie w identycznej pozycji poza tym, że głowa Richarda była odchylona od drzwi, a Jean-Claude’a w ich kierunku. -To nie fair. – Powiedziała. - Nie obaj, nie w tym samym czasie. -Co masz na myśli, ma petite? – Zapytał Jean-Claude, ale wyglądał na zbyt zadowolonego z siebie pytając o to. -Ty draniu, dobrze wiesz. -Nie wiem nic, ale żyję nadzieją. Miałam problem z oddychaniem, czy też raczej z równymi oddechami. Kręciłam głową i ręcznik zaczął się odwijać. Złapałam go i stałam tam z nim w moich dłoniach. Ręcznik był wilgotny i zimny. Drżałam, ale tylko częściowo od wilgotnych włosów ślizgających się po mojej szyi. -Richard, zamierzasz wejść w butach na jedwabne prześcieradła. Czy nikt cię nie nauczył nie wchodzić w butach na jedwab? – Nawet nie spróbował by zabrzmiało to prawdziwie. To było droczenie, ale to nie z Richardem się droczył. Richard po prostu usiadł napinając ładnie mięśnie brzucha i położył jedną stopę na dżinsach, zaczynając rozwiązywać krótki but. Robiąc to nie spojrzał na mnie, ale wiedział, że patrzyłam. Musiałam wyjść. Teraz. Naprawdę musiałam. Wiedziałam to, ale jakoś wciąż stałam tam, gdy Richard rzucił swój pierwszy but na podłogę. Dźwięk sprawił że podskoczyłam. Obserwował mnie, gdy zdejmował drugi but, czy też obserwował mnie, obserwującą jego. Czułam się jak jeden z tych małych ptaszków, które są zafascynowane ruchami węża. Tak piękne, tak grzeszne, tak niebezpieczne. On po prostu zdejmował but, do diabła. Nie powinno to znaczyć tak wiele dla mnie, cholera, dla nikogo.

Kiedy oba buty zostały rzucone na podłogę, zdjął grube skarpetki bez żadnej wskazówki od nikogo. Położył się na łóżku na brzuchu z nagimi stopami na pościeli. Obserwował mnie przez ramię z tą falą włosów ledwie zakręconą nad jego okiem. Ten wyraz był zarówno nieśmiały, jak i pełen wiedzy. Jak upadły anioł. Niewinność i obietnica grzechu. Wszystko w jednym spojrzeniu. To było bardzo dobre spojrzenie. Spojrzenie, którego myślałam, że nigdy nie zobaczę na twarzy Richarda. To nie wydawało się jego. – Jak wiele z tego to ty, Richard, a jak wiele to on? Leżał płasko na jedwabiu i przewrócił się na plecy ruchem, który był psi i koci w tej samej chwili. Albo być może jestem uprzedzona, że psy nie poruszają się z tą płynną gracją, kiedy przewracają się na plecy. Wysunął ramiona nad głową, wyciągnął całe, długie ciało od stóp do opuszków palców, rozciągnął się, aż jego całe ciało zatrzęsło się z wysiłku, po czym zrelaksował się na łóżku. Położył ręce na brzuchu i uśmiechnął się do mnie tą samą mieszanką niewinności i grzechu. -Nie jestem pewien. - Powiedział głosem niższym niż powinien być o tej porze. -Czy to cię nie przeraża? – Zapytałam i mój głos był zdyszany teraz z innego powodu. Richard odrobinę zmarszczył brwi tuż nad tymi ciemno-brązowymi oczami. Potem potrząsnął głową. – Nie jestem przerażony. W zasadzie czuję się spokojniejszy, niż czułem się od dłuższego czasu. Spojrzałam ponad nim na Jean-Claude’a, który leżał na stosie poduszek tak, że purpura pościeli idealnie otaczała jego czarne loki. -Och, przestań być tak cholernie malowniczy. Igrasz z jego umysłem. -Niezupełnie. -Co znaczy to ‘niezupełnie’? -Mam na myśli to, że nie miałem tego na celu. Ja też wciąż przyzwyczajam się do tego nowego poziomu mocy, ma petite. Martwiłem się wcześniej o ciebie. Bałem się tego, co zdarzy się z Nathanielem i Damianem. Pomyślałem, że chciałbym, abyś nie obawiała się tak Nathaniela i tego, czego on chce od ciebie. Przysięgam, że to wszystko o czym pomyślałem, nic więcej, ale dziś dowiedziałem się, że przekroczyłaś kilka granic, których przysięgałaś nigdy nie przekroczyć. -Mówisz, że zmusiłeś mnie do tego? -Non, ma petite. Mówię, że życzyłem sobie, byś mniej obawiała się tego, czego pragniesz i czym jesteś. Nie zdawałem sobie sprawy, że to może wywrzeć na ciebie taki wpływ, do momentu, kiedy po prostu pomyślałem, że chciałbym aby Richard nie bał się tego co chce i tak się stało.

-Słyszałeś to wszystko, Richard? Używa wampirzych mocy na tobie. Richard uśmiechnął się leniwie. – Czuję się spokojniej, mniej przerażony, mniej skonfliktowany. Do teraz nie zdawałem sobie sprawy, jak źle się czułem. -W porządku, boję się za nas oboje, jeżeli naprawdę igrałeś ze mną wcześniej tego dnia, to czemu zamierzam wyjść z tego pokoju? -Zaledwie pomyślałem, że życzyłbym sobie, byś mniej się obawiała tego, czego pragniesz od Nathaniela i tego, czego Nathaniel pragnął od ciebie. Nie byłem tak dokładny w przypadku naszego Richarda. -Zastanawiałeś się, czy to zadziałało za pierwszym razem, więc spróbowałeś ponownie i voila, masz swój empiryczny dowód, ponieważ to zadziałało po raz drugi. -Być może, a być może to ledwie przypadek. Zajmie nam tygodnie, czy miesiące, by zrozumieć co jest prawdziwą mocą, a co zaledwie naszą trójką znajdującą porozumienie ze sobą. Nie podobało mi się jak to brzmiało, wcale. – Nie mogę tego zrobić. -Dlaczego nie? – Zapytał Jean-Claude. -Ponieważ kiedyś oddałabym prawie wszystko, by mieć was obu w ten sposób. Muszę wiedzieć co to oznacza. Richard usiadł wystarczająco, by oprzeć się na łokciach. – Sama to powiedziałaś, Anita, już umawiasz się z Jean-Claude’m i Asherem. I żyjesz z Micahem i Nathanielem. Powiedziałaś, że bycie z dwoma mężczyznami działa na ciebie. Więc czym będzie jeszcze jedna para? Rzuciłam spojrzenie Jean-Claude’owi. – Czy masz jakąś metafizyczną pięść w jego tyłku, jak jakiś rodzaj brzuchomówstwa, ponieważ to nie brzmiało jak on. To brzmi jak ty. -Nie mów do niego, kiedy chcesz porozmawiać ze mną. – Powiedział Richard. Usiadł i ten śpiący uśmiech zniknął. – Czy to sprawia mi problem, że jesteś z Micahem, Nathanielem, Jean-Claude’m i Asherem? Cholera, tak. Czy sprawia ci problem, że jestem z Clair i tuzinem kobiet w moim stadzie? – Mówiąc to spojrzał na mnie. Odwzajemniłam spojrzenie. W końcu powiedział. - To było pytanie, Anita, mogę dostać odpowiedź? -Tak, to sprawia mi problem widzieć Clair i spotykać twoją dziewczynę po raz pierwszy, kiedy byłam naga. Tak, to było specjalnie. Próbowałam widzieć tak niewiele o twoim życiu osobistym z paniami ze stada, jak to możliwe, więc o reszcie nie wiedziałam. -Poczułem jak bardzo pragnęłaś mnie wcześniej w swoim domu i wiesz co ja czułem do ciebie. Więc nie udawaj już teraz.

Nie wiedziałam, że udawaliśmy, ale nie powiedziałam tego na głos. – Nie wiem co masz na myśli, Richard. -To oznacza, że oboje pragniemy móc dotknąć siebie nawzajem ponownie. I pieprzyłaś Byrona na miłość boską. Dlaczego czujesz się z tym dobrze, a źle będąc z nami?- Wskazał na całe łóżko. Nie sądziłam że ‘my’ oznaczało jego i mnie. Po raz pierwszy dla Richarda, byłam całkiem pewna, że mówił o sobie i Jean-Claude. Chwyciłam chłodny ręcznik i spróbowałam powiedzieć na głos coś sensownego. – Nie jestem – zmieńmy to – Byron był pożywieniem w sytuacji awaryjnej. Dawno temu myślałam, że byliśmy czymś więcej dla siebie nawzajem. Kiedy rzuciłeś mnie, to mnie załamało. Dotykanie ciebie, to wciąż nie to samo, co dotykanie innych ludzi. -Czuję się tak samo. Wiesz, że tak jest. -Wiem, że mnie chcesz, ale wiem też, że później będziesz się tego wstydził. Kiedy nie będzie tutaj Jean-Claude’a by ukoić twoje lęki, zaczniesz się znów w nich topić. – Zaśmiałam się. – Boże, po raz pierwszy rozumiem co Asher powiedział o mnie i ardeur. Nie chcę, aby to było dobre teraz, po czym wrócimy do ranienia siebie nawzajem. Nie zniosę tego. I to była prawda. Miałam po raz pierwszy przebłysk tego, dlaczego ludzie uprawiają przypadkowy seks z tymi, o których nie dbają. Jeżeli nie dbasz o to i coś pójdzie nie tak, to nie ma to znaczenia. -Ja także nie chcę, abyśmy znów się ranili, Anita. Naprawdę nie chcę. – Przewrócił się na krawędź łóżka i wstał. Tuzin czy więcej świec połyskiwało na jego ciele w grze cienia i światła. Tęskniłam za grubą kurtyną włosów dookoła jego ramion, ale to wciąż był Richard. Wciąż ten mężczyzna, który doszedł najbliżej tego, bym chciała spróbować domku z ogrodzeniem i dziecka. – Wciąż potrzebujesz co najmniej jednego dziennego pożywienia. Temat zmienił się zbyt szybko jak dla mnie. Przycisnęłam się do drzwi tak, że klamka była w zasięgu. Jeżeli będę musiała uciekać, pragnęłam trafić w drzwi, nie w ścianę. – Tak, choć okazuje się, że mogę się żywić na ludzkiej postaci, a potem znów ze zwierzęcej i to jest jak dwa różne pożywienia. Jean-Claude przesunął się bliżej końca łóżka, szlafrok raczej otaczał jego ciało jak bielizna, niż ukrywał cokolwiek. – Więc w rezultacie masz teraz cztery dzienne pożywienia, tak? -Coś w tym rodzaju. Nathaniel i ja szacujemy, że muszę karmić ardeur co sześć godzin, albo zacznę wysysać energię życiową Damiana. Ponieważ nie mogę żywić się na tej samej osobie każdego dnia, to wciąż mam braki.

-To może pozostawić nam, jak to powiedziałaś, niedobór, nawet w nocy. Walczyłaś o to, by utrzymać pożywienie się co dwanaście godzin. -Nie wiem, Jean-Claude, ale wydaje się, że muszę częściej. -Jesteś energią dla twojego nowego triumwiratu. To wymaga energii, by go utrzymywać. Richard obrócił się i spojrzał na drugiego mężczyznę. – Chcesz powiedzieć, że Anita i ja wysysamy z ciebie energię? Obrócił się z powrotem do mnie, zanim dostał odpowiedź i wyraz na jego twarzy mówił, że nie był zadowolony z przedstawienia, jakie dawał Jean-Claude. -Niezupełnie, ale w pewien sposób, oui. Każda moc przychodzi z ceną, Richard i ta cena może być wysoka. -Myślę, że dopóki nie rozumiem, jak rozdzielać moc pomiędzy naszą trójką, to karmienie będzie konieczne co sześć godzin. Nie pomyślałam o tym, że tylko ty i Asher żywicie mnie nocą. Kurwa. - To ostatnie powiedziałam z uczuciem. -Masz teraz Damiana. – Powiedział Richard. – Czy to nie starczy? Spojrzałam na niego próbując dostrzec zazdrość, albo gniew, ale wydawał się oferować to jako prosty fakt. – Nie wiem, może. -Ufam, że ma petite zdoła kontrolować to, co może. – Jean-Claude powiedział prawie z końca łóżka, szlafrok ześlizgiwał się z jego górnego ciała, dopóki prawie wszystko nad wciąż związanym paskiem, stało się nagie w świetle. Było coś w sposobie, w jaki jego ciało odbijało płomienie, błyszczące i blade, prawie nierzeczywiste, jakby jakiś rodzaj żywego dzieła sztuki, że jeżeli dotknąłbyś, on znikłby, zbyt piękny by być prawdziwy. Richard pstryknął palcami i gwałtowny dźwięk przywrócił moją uwagę do niego. Marszczył brwi. -Czy ty właściwie mnie odrzucasz? To było zbyt trudne pytanie dla mnie. Zamknęłam oczy tak, że nie mogłam zobaczyć żadnego z nich. – Niezupełnie, ale muszę wiedzieć czego oczekiwać, Richard. Muszę wiedzieć co się zmieni. -Co trzeci dzień przyjdę do twojego domu i nakarmię ardeur. Otworzyłam oczy. – Tylko trochę seksu i to wszystko. -Czego ode mnie chcesz, Anita? Odsunęłam się od drzwi, ponieważ wściekałam się. –Żadnych randek, tylko znajomi do łóżka, czy o to ci chodzi? -Żyjesz teraz z dwójką mężczyzn, nie sądzę abyś w twoim życiu znalazła przestrzeń i dla mnie.

Tym, co chciałam powiedzieć było, że jeżeli możesz po prostu pieprzyć mnie i nic więcej, to nigdy naprawdę się nie kochaliśmy. To, co powiedziałam na głos, to – Nie tylko seksu mi brakuje, Richard. Tęsknię za weekendowymi maratonami filmowymi. Tęsknię za wychodzeniem z tobą. Tęsknię za tobą, nie tylko twoim ciałem, Richard. – Prawię zatrzymałam tę część dla siebie, ale musiałam wiedzieć. Nadszedł czas. – Czy tęsknisz za mną Richard, czy tylko za moim ciałem? – Zdołałam sprawić, by brzmiało to neutralnie, bardzo neutralnie. Punkt dla mnie. Spojrzał w dół i emocje walczyły na jego twarzy. Jego moc błyszczała jak gorący wiatr, po czym zamarła. Kiedy spojrzał na mnie, był tam ból i gniew w jego oczach. – Ty pierwsza to powiedziałaś, Anita. Nie sprawdzamy się jako jedni, jedyni. Ciężko pracuję, by zaakceptować życie takim, jakie jest, ale nie mogę żyć tak jak ty. Wciąż pragnę jednej kobiety, by była ze mną na zawszę. Wciąż pragnę małżeństwa, może i dzieci. Chcę życia, Anita. Wiem, że nie mogę mieć tego z tobą. – Sięgnął do mnie, po czym jego ręce zacisnęły się w pięści. -Ale tęsknię za tobą. Nie tylko za seksem. Tęsknię za twoim zapachem na moich poduszkach, na mojej skórze. Jestem ci winien przeprosiny. Kiedy to wszystko zdarzyło się w Tennessee, winiłem najpierw moją bestię, potem winiłem ciebie. Zajęło mi sześć tygodni terapii, by zobaczyć, że byłem wściekły na to, że ty uratowałaś moją matkę i brata, kiedy ja nie mogłem. -Oddałbyś swoje życie, by ich ocalić. -Tak, ale wtedy wszyscy bylibyśmy martwi. – W jego oczach był nie tylko ból, ale i cierpienie. Rodzaj emocji, która cię zżera i pluje na ciebie. – Zrobiłaś okropne rzeczy, Anita, okropne rzeczy, by odnaleźć ich na czas. Torturowałaś człowieka, pocięłaś go, by dostać informację. Ja nie mogłem tego zrobić. Nie pozwoliłbym, aby ktoś zrobił to przy mnie. Nie chodzi o to, że ty ocaliłaś ich, a nie ja. Zrozumiałem to, kiedy usłyszałem co się stało. Zdałem sobie sprawę, że nawet gdybym był tam z tobą, oni by zginęli. Moja matka i Daniel zginęliby, bo ja nie pozwoliłbym zrobić tego, co było konieczne by ich ocalić. Po prostu spojrzałam na niego, ponieważ nie wymyśliłam nic dość dobrego do powiedzenia. Nie byłam dumna z tego, co zrobiłam w Tennessee. W każdym razie nie ze wszystkiego, ale nie żałowałam niczego, ponieważ by ocalić Charlotte i Daniela, zrobiłabym i gorsze rzeczy. Naprawdę żałowałam tylko tego, że nie dotarłam tam, zanim zostali zgwałceni i torturowani. Pójdę do grobu żałując tej części, ponieważ widziałam jak Charlotte wybuchła płaczem w kuchni. Powiedziała: - Nie wiem czemu płaczę. To takie głupie. – To nie było głupie i poleciłam jej najlepszego terapeutę, jakiego znałam. Tego, którego zazwyczaj

polecałam osobom chcącym dołączyć do Kościoła Wiecznego Życia, jako nieśmiertelni członkowie. -Jesteś Bolverkiem mojego stada. Czyniącym zło. Tym, który robi to, czego Ulfrik nie chce, albo nie może. Raina była Bolverkiem Marcusa. -Taaa, - powiedziałam. Patrzcie, wciąż mówiłam, ale wciąż nie miałam nic dobrego do powiedzenia. -Chcę domu z białym ogrodzeniem, Anita. Wiem, że ty nie chcesz. -To nie tak, że ja nie chcę, Richard. Dla mnie na to jest po prostu za późno. Moje życie nie wpasuje się w ten obrazek. Przytaknął. – Wiem. I być może moje też nie, ale ja wciąż chcę spróbować. Są Ulfrikowie, którzy mają żonę i rodzinę poza stadem. Próbowałem znaleźć lupę dla stada, ale żadna się nie nadawała. Żadna nie jest tobą. Znowu nie wiedziałam co powiedzieć, więc nic nie mówiłam. Rzadko miałam problem z utrzymaniem zamkniętych ust. -Myślę, że dziś twoja bestia wydostała się spod kontroli, dlatego że spędzasz zbyt wiele czasu tylko z jednym zwierzęciem. Myślę, że jeżeli będziesz miała osobisty kontakt z czymś poza lampartami, to twoja bestia znów stanie się amorficzna, bardziej metafizyczna, niż fizyczna. Pragnę twojego pozwolenia na wysłanie ci kilku wilków do towarzystwa. -Richard-Nie każę ci ich pieprzyć, ale spać z nimi. Albo wziąć jakieś szczurołaki do domu, wybrać zwierzę, ale jeżeli twoja moc dotyka tylko lamparty, będzie myśleć, że jest lampartem. -I ty będziesz jednym z wilków, z którymi mam się zadawać? – Nie mogłam zatrzymać ironii i niezadowolenia w moim głosie. -Nie chcę, aby to było przypadkowe, Anita. Chcę, abyś była naszą lupą. Przyprowadź ze sobą lamparty, mogą polować z nami przy pełni. -Będę twoją lupą, co to właściwie oznacza? Co się zmienia? -Jesteśmy parą w społeczeństwie likantropów. Będziesz kontaktować się częściej z wilkami poza sytuacjami kryzysowymi. Micah naprawdę pracował pomagając wszystkim. Potrzebujemy co najmniej jednej osoby na pełny etat na gorącej linii. On sam się zapracuje. -Nie wiedziałam, że śledzisz to, co się dzieje. -Staram się zwracać uwagę, Anita. Próbuję zobaczyć co jest tu, a nie to, co chcę by było. Nie potrafiłbym dzielić się tobą w ten sposób, w jaki Micah dzieli cię z Nathanielem.

Nie każdego dnia, każdej nocy. Nie sądzę, że tolerowałbym randki z Jean-Claude’m i Asherem. Z pewnością nie mógłbym być dawcą krwi tak regularnie, jak Micah i Nathaniel. Po prostu mrugnęłam na niego, ponieważ to była rozmowa, jakiej nie sądziłam odbyć z Richardem. To było zbyt logiczne. – Zgadzam się ze wszystkim co powiedziałeś, co do słowa. Ale to nic nie zmienia, prawda? -Poczułem moc twojego triumwiratu z Damianem i Nathanielem. Damian nie jest mistrzem, a Nathaniel nie jest Nimir-Raj, ale wasza trójka miała niesamowitą ilość mocy. Czym my byśmy byli, nasza trójka, jeżeli zrobilibyśmy to właściwie? Jeżeli zrobilibyśmy to jak należy? -To nie brzmi jak ty. -Powiedz mi, że nie myślałaś o tym, odkąd stworzyłaś drugi triumwirat? Nie mogłam szczerze przytaknąć, więc nie próbowałam. – Poczułam w klubie, czym Jean-Claude i ja mogliśmy być, kiedy Primo wyrwał się spod kontroli. Poczułam, co JeanClaude mógłby zrobić, kiedy pozwoliłam mu nakarmić ardeur w sposób bliższy pełnemu pożywieniu z innymi kobietami. Więc tak, pomyślałam o tym, coś w tym rodzaju. -Sama to powiedziałaś, Anita, nie mamy dość żołnierzy. Musimy wyglądać na silnych i to nie tylko dlatego, że wampiry mogą chcieć naszego terytorium. Nasze stado ma złą reputację, dzięki mnie i przede mną Rainie i Marcusowi. Wśród innych Ulfrików moja reputacja wciąż jest niczym. Myślą, że jestem słaby i mam kilku szpiegów z innych terytoriów, które mają zbyt wielu dominantów i nie dość ziem. Jak dotąd nasze stado było zbyt popieprzone, więc oni odchodzili bez rzucania wyzwań. Nikt nie chce bałaganu, jakiego narobiłem. Ale jak będę miał lepszą władzę nad wilkami, to może się zmienić. Jeżeli wszyscy połączymy się, tak jak ty i Jean-Claude zeszłej nocy, jeżeli naprawdę będziemy triumwiratem mocy, nikt nas nie tknie Anita, nikt się nie odważy. To było prawie jak dokładny cytat tego, o czym myślałam wcześniej. Spojrzałam przez niego na Jean-Claude’a. -Powtarzamy to, o czym myślałeś przez miesiące, prawda? Wzruszył tymi ślicznymi nagimi ramionami. – Oui, ale nie włożyłem tam tych myśli, ma petite. Wierzę, że oboje doszliście do tych samych wniosków w tym samym czasie. Czy tak trudno w to uwierzyć? -Nie wiem. – Powiedziałam i byłam zmęczona. Zmęczona grami, zmęczona ranieniem, zmęczona byciem przerażoną. Richard położył się na łóżku, jedno kolano w górze, drugie na dole, tak więc wyglądał czarująco jak cholera na czerwonej pościeli. – Jestem znów przerażony, Anita. Nie chcę, aby

wszystko, co stworzyliśmy spłonęło, ponieważ jesteśmy wściekli na siebie nawzajem. Pozwól Jean-Claude’owi zabrać krawędź mojego lęku. To dobre uczucie. Spojrzałam ponad nim na wampira, który wciąż leżał na poduszkach. – Wycofałeś się z jego umysłu? -Non, ma petite, on po prostu zareagował odrobinę i zostałem wyrzucony. Oboje macie moc, by mnie odciąć, jeżeli tego chcecie. -Nie chcę. – Powiedział Richard i ten uśmiech powrócił. To był leniwy, śpiący uśmiech i wypełniał jego oczy tą pełną wiedzy niewinnością. Zdałam sobie sprawę w tym momencie, że to nie był wyraz Jean-Claude’a, to był Richard, gdy się nie bał, czy nie był zły, albo skonfliktowany. To tym mógł być, jeżeli nie wchodziłby sobie stale w drogę. -Ma petite. - Jean-Claude podniósł rękę w moim kierunku. – Dołącz do nas. Potrząsnęłam głową. Richard sięgnął po mnie także. – Chcesz tego. Wiesz, że tego chcesz. -Moje życie jest tak bliskie tego, by funkcjonować, jak jeszcze nigdy nie było. Nie chcę tego zniszczyć. -Nie oferuję powrotu do tego, co mieliśmy, Anita. Rozumiem, że nie sprawdzi się to dla nas. Jesteś twardsza i bardziej bezwzględna niż ja kiedykolwiek będę. I mogę ci pozwolić być taką, ale nie wtedy, jeżeli będziesz moją jedyną ukochaną. Potrzebują odrobiny dystansu od tego, co w tym najgorsze, więc mogę odrobinę udawać. Niewiele, ale tyle, bym nie stracił rozumu. – Pochylił się, zanim jego głowa nie spoczęła na boku Jean-Claude’a. Jean-Claude był cały w czarnym futrze i aksamicie na tle jego białej skóry. Jego włosy rozlewały się dookoła jego nagiego ciała, jak mroczny sen. Odwrócił głowę tak, że mógł patrzeć na Richarda leżącego tam. Richard był opalony i w dżinsach, i wydawał się płonąć od tego, jak bardzo żywy był. Wyglądali jakby wyszli z dwóch bardzo różnych filmów porno. Jean-Claude spojrzał na mnie i było błaganie w jego oczach. Bez słów poprosił. Proszę, ma petite, proszę nie zepsuj tego. -Żadnego czwartego znaku. -Zgoda. – Odpowiedział Jean-Claude. -Póki co.- Dodał Richard Spojrzałam na niego. -W tej chwili wiele rzeczy wydaje się jak świetny pomysł. Nie, nie krzyw się Anita, jeżeli odrobina wampirzej magii może zabrać krawędź mojego niepokoju. Jestem tego pełen. I to działa lepiej niż pigułki, które dał mi lekarz.

-Ciało likantropa ma zbyt szybki metabolizm dla większości leków, by pozostały w organizmie dość długo, żeby zadziałały. -Wiem. – Powiedział Richard i podniósł głowę na tyle, że spoczywał bezpośrednio na nagich plecach Jean-Claude’a. Prawdopodobnie dobrze, że nie mógł zobaczyć twarzy JeanClaude’a, kiedy te grube włosy dotknęły jego skóry. Prawdopodobnie nie spodobałoby mu się to, że inny mężczyzna patrzyłby tak z jego powodu. -Chodź, ma petite, pozwól nam być w końcu prawdziwym triumwiratem. Bądź lupą w większym stopniu, niż tylko z nazwy dla Richarda i jego stada. Zachowaj swoje życie takim, jakie jest, ale pozwól Richardowi cię odwiedzać. -Podczas gdy on będzie poszukiwał swojej Jedynej wśród ludzkiej populacji. -Ty będziesz miała swoich mężczyzn, a on będzie miał swoje kobiety. To sprawiedliwe, ma petite. Nie byłam pewna jak czułam się z tą ‘sprawiedliwością’. – Nie wiem jak się z tym wszystkim czuję, z niektórymi rzeczami super, ale inne... Nie wiem, czy będę mogła żyć w ten sposób. -Możemy tylko spróbować. – Powiedział Jean-Claude. Richard wyciągnął do mnie rękę. – Anita, proszę, proszę, jeżeli wyjdziesz wiesz, że ja nie zostanę. Byłaś zdolna pozwolić Jean-Claude’owi zbliżyć się beze mnie w roli bufora, ale ja potrzebuję twojej pomocy. – Podniósł się na kolana, wyciągnął rękę. – Proszę, Anita, obiecuję nie uciec, nie ważne jak mroczne staną się moje fantazje. -Tylko pożywienie dla Jean-Claude’a i trochę pieszczot? – Zapytałam i nie mogłam nie zabrzmieć podejrzliwie. Richard spojrzał w tył. I on i Jean-Claude mieli ten rzadki męski moment. Spojrzenia jakie wymienili jasno mówiły, że to nie to mieli na myśli. Jean-Claude powiedział łagodnym głosem. – Jeżeli to wszystko, czego sobie od nas życzysz, to zdołamy się powstrzymać. Zamknęłam oczy. Czy tylko tego od nich chciałam? Nie. Czy to było wszystko co mogłam znieść w tej chwili? Być może. To była cudowna propozycja. To wydawało się naprawić większość problemów, jakie powstały z nowymi mocami, więc czemu się wciąż wahałam? – Wiesz, znalezienie żony, która nie będzie miała problemu z tobą sypiającym z inną kobietą, nie będzie łatwe. -Nic, co jest coś warte, nie jest łatwe do zrobienia i może dowiem się, że domek z ogrodzeniem nie jest jednak dla mnie. Wszystko co wiem to to, że teraz, w tej chwili, wiem czego chcę i to jesteś ty.

Wiele kobiet wykorzystałoby go, zarzuciło swoje ramiona dookoła niego i powiedziało coś w stylu: - Och, Richard. – Ale to nie byłam ja. TO o czym myślałam to, czy jeżeli Clair byłaby jego małą przyjaciółką do pieprzenia, to on nie byłby tutaj. Nie chciałby mnie, teraz. Upuściłam ręcznik na podłogę i potrząsałam głową. – Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł. Richard wciąż wyciągał do mnie rękę. – Ani ja. -Więc czemu znowu to robimy? -Ponieważ chcemy. -To nie brzmi jak dość dobry powód. – Ale poruszyłam się powoli w kierunku łóżka. -Ponieważ, kiedy jestem blisko ciebie, wszystko o czym mogę myśleć, to zapach twojej skóry i sposób, w jaki twoje włosy rozlewają się jak czarna piana na moich poduszkach. Ponieważ, kiedy jestem blisko ciebie, wszystko co pamiętam to, jak twoje ciało jest przy mnie. Muszę być dla ciebie draniem, że nie padam u twoich stóp i nie błagam cię byś przyjęła mnie z powrotem. Powiedzieć ci, że to nie ciebie nienawidziłem. To byłem ja i przykro mi, że zrzuciłem to na ciebie. Bardziej mi przykro niż mogę powiedzieć. To, że masz odwagę mieć życie, które się dla ciebie sprawdza pomimo tego, jak dalekie jest ono od tego, czego ja bym chciał. Pomóż mi znaleźć odwagę do tego samego, Anita. Pomóż mi być sobą. – Poruszył ręką trochę bliżej do mnie. Jego palce musnęły moje. Myślę, że odskoczyłabym, jak kiedy twoja skóra dotknie czegoś gorącego, co parzy. Ale on chwycił moje dłonie, owinął je w cieple swoich rąk. Jego dłonie były o wiele większe od moich tak, że mógł ukryć moje dłonie w swoich, jakbym była dzieckiem. Nigdy nie lubiłam tego w Richardzie. Był dużo większy ode mnie, czasami czułam się przytłoczona. Jak teraz. Nauczyłam się dawno temu, że jeżeli coś brzmi za dobrze, by było prawdą, to tak jest. Jeżeli ktoś obiecuje ci wszystko, co jest pragnieniem twojego serca, to kłamie. Przyciągnął mnie w okrąg swoich ramion tak, że przód mojego ciała był przyciśnięty do jego. Schował swoją twarz w moich piersiach, wciąż pokrytych jedwabiem, ale waga jego twarzy przy mnie zmusiła mnie do zamknięcia oczu i kiedy je otworzyłam patrzyłam na JeanClaude’a. Patrzył nie na nagie plecy Richarda, ale na mnie, na moją twarz. Obserwowałam jak się boi. Boi się, że ja powiem nie. Richard potarł twarzą o jedwab i jego oddech przeszedł przez ubranie jak coś, co powinno parzyć, ale tak się nie stało. Zadrżałam, jakby było mi zimno, ale trzymana w kręgu tych ramion z jego gorącym oddechem na mojej skórze, czułam się, jakby nigdy nie było mi już zimno. Nie mogłam powstrzymać moich rąk przed głaskaniem jego włosów. Wciąż okropnie krótkie, ale gęste i ciężkie, i takie.. Richardowe.

Jean-Claude klęczał. Nie podniósł rąk, ale włożył słowo ‘proszę’ na twarz, w te oczy. Jego głos szeptał w mojej głowie, - Ma petite, narazimy każdego kto jest od nas zależny przez to wahanie. Wszystko nad czym pracowaliśmy tak ciężko by zbudować siły na następne wyzwanie dla mojej mocy, czy Richarda. Jeżeli nie wchłoniemy naszych mocy jako triumwirat, nadejdzie noc kiedy ktoś pozamiata nami i my przegramy. Najgorsze, co może się zdarzyć to nie to, że Richard może nie przyjść do twojego łóżka, albo że możesz poczuć się niekomfortowo z Micahem i Nathanielem. Najgorsze to nasza śmierć. I nasi ludzie znajdą się na łasce kogoś, kto ich nie kocha. – Podniósł ku mnie rękę. – Chodź do nas, ma petite, chodź do nas i pozwól nam zbudować fortecę, za którą nasi ludzie, wszyscy nasi ludzie, mogą być bezpieczni. – To ostatnie powiedział na głos. Richard podniósł twarz wystarczająco, by spojrzeć na linię mojego ciała. – Proszę Anita, nie karz wszystkich za to, że ja byłam draniem Jean-Claude był dość blisko, że mogłam wziąć jego rękę, kiedy Richard wciąż trzymał mnie w ramionach. -Proszę, ma petite, jeżeli są słowa lub czyny, które sprawią, że przyjdziesz, powiem je lub uczynię. Powiedź mi tylko co powiedzieć lub zrobić, a to będzie twoje. Wzięłam głęboki wdech i powoli wypuściłam powietrze. Sięgnęłam i pozwoliłam jego palcom musnąć moje. Podszedł odrobinę bliżej tak, że mógł wziąć moją rękę i to był ten czyn. Wziął moją rękę i wiedziałam, że nic z tego co wyszeptał w moim umyśle nie było kłamstwem. Co zrobiłabym by utrzymać moje lamparty bezpieczne? Wszystko. Co zrobiłabym by naprawić szkody jakie Richard wyrządził swoim wilkom? Prawie wszystko. Co zrobiłabym aby uchronić wampiry Jean-Claude’a przed panami takimi jak Belle Morte? Wszystko. Noc metafizycznego, czy nie metafizycznego seksu, z mężczyzną, którego kochałam i drugim mężczyzną, który wciąż łamał mi serce, tak więc musiałam go też kochać, albo nie mógłby tego robić, wydawała się wystarczająco niską ceną. Albo być może po raz pierwszy pragnęłam być z nimi obydwoma w łóżku. Tak, po raz pierwszy, wbrew wszystkim plotkom. Być może obawiałam się, że ta szansa nie nadejdzie już nigdy i po prostu nie chciałam być tą, która powie nie. Być może.

Rozdział 58 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Ultraska Pozostaliśmy w rogu łóżka, jakby nie było więcej miejsca do wykorzystania. Wciąż nie byłam pewna, czy to dobry pomysł. Myślę, że Richard czuł się niekomfortowo z JeanClaude’m w łóżku. Jean-Claude był po prostu cierpliwy, kupował czas, ponieważ wiedział, że jeżeli naciśnie, jedno z nas się wycofa. Kiedy usta Richarda po raz pierwszy odnalazły moje i spiłam jego smak jak jakieś zapomniane uzależnienie, pomyślałam, że to ja ucieknę stąd z krzykiem. Ale gdy za trzecim razem Richard skrzywił się, gdy Jean-Claude musnął jego nagie plecy, zaczęłam myśleć, że to nie ja to spieprzę. Przeklął po francusku, potem powiedział po angielsku. – Położyłem rękę na twoich ramionach, by złapać równowagę, nic więcej. Zachowujesz się, jakbym chciał się dobrać do twojej cnoty. Zapewniam cię, że interesuje mnie wyłącznie cnota ma petite, a nie twoja. Richard westchnął i spojrzał w dół tak, że nawet siedząc na jego kolanach nie mogłam dostrzec jego twarzy. – Nadal mnie dotykasz. Jean-Claude wydał niski głos w gardle. – Jak mam jej dotykać, jeżeli jest na twoich kolanach, w twoich ramionach, całuje cię, nie dotykając nawet odrobinę twojego ciała swoim? Nie jestem takim magikiem, aby dzielić kobietę z innym mężczyzną i ani razu nie dotknąć ciała tego mężczyzny. -Zaufaj mi, on nie robił nic więcej, tylko mnie trzymał. – Powiedziałam. Dotknęłam brody Richarda i pozwolił mi podnieść swoją twarz ku mnie. Spojrzałam w te stałe, brązowe oczy i wszystko co zobaczyłam, to ból i niepewność. -Co jest nie tak? To właśnie ty byłeś na to nakręcony. Namówiłeś mnie do tego, pamiętasz? -Przepraszam. - Powiedział. Przycisnął czoło do mojego ramienia. – Przepraszam. Powtórzył. Jean-Claude i ja spojrzeliśmy na siebie nad jego schyloną głową. Zapytałam moim wyrazem twarzy, co do cholery się dzieje? – Powiedz nam co jest nie tak, mon ami, a postaramy się pomóc. -Ostatni raz, kiedy byłem w łóżku z innym mężczyzną i kobietą, to było z Rainą i Gabrielem.

Wiedziałam, że Raina była jego pierwszą kochanką, ale że kiedykolwiek pozwolił się dotknąć Gabrielowi, tego nie wiedziałam. Byłam tak zaskoczona, że cieszyłam się, że nie mógł zobaczyć mojej twarzy. Raina była dość zła, ale ta dwójka, w tym samym czasie. Ble, ble, ble. Munin Rainy był zazwyczaj cicho za swoją metafizyczną klatką, ale moja reakcja umożliwiła jej drobne wejście. Raina zachowywała się przez tak długo, że złapała mnie bez osłon. Większego wysiłku wymagało odepchnięcie jej i ochrona nas wszystkich. Albo być może to był fakt, że dotykałam kogoś z jej sfory. Kogoś, kogo ona znała na wskroś. Zobaczyłam Gabriela, jak kolorowego ducha, z jego na tyle długimi, czarnymi lokami, by nakryć bladoszare lamparcie oczy. Srebrne kółko w jego sutku błyszczało w świetle lamp. Leżałam na plecach pośrodku wielkiego łóżka, a Gabriel wczołgał się po jednej stronie, a Richard po drugiej, obaj poruszali się pełnymi wdzięku ruchami, jakby mieli mięśnie tam, gdzie ludzie nie mają. To był młodszy Richard, mniej umięśniony, twarz odrobinę mniej pewna siebie, jego włosy obcięte gładko i czyste. Richard, kiedy miał dwadzieścia lat, zanim go spotkałam. Jego twarz taka otwarta, chętna, roześmiana. Powiedzieliśmy mu, że to zabawa. Raina chciała dwóch mężczyzn, by ją podkręcić. Mała fantazja o gwałcie pomiędzy przyjaciółmi. Przycisnął moje nadgarstki, jej nadgarstki i jak prosiła, nie było gry wstępnej. To miało być brutalnie. Mogłam zobaczyć jej oczami, jak obserwowała Gabriela wchodzącego za plecami Richarda. To była fantazja o gwałcie, ale Raina nie była ofiarą. Richard krzyknął i wstał, zrzucając mnie na podłogę. Zrobił dwa drżące kroki i upadł na kolana. Coś, co munin Rainy zrobił, rozdarło jego osłony. Nie otrzymywałam wspomnienia, tylko jego reakcję na to. Wstyd, gniew, wściekłość. Widziałam urywki jego i Gabriela walczących. Nie lekko szamoczących się, ale próbujących się zabić. Obaj nadzy, pokryci swoją krwią. Raina obserwowała ich z łóżka, jej usta wilgotne, jej język bawiący się jej wargami, cieszyła się przedstawieniem. Richard próbował się osłonić, ale nie mógł. To było tak, jakby emocje pozbawiły go osłon. Dopiero chłodny dotyk Jean-Claude’a w mojej głowie wyłączył to. Oddzielił Richarda ode mnie i, jak sądzę, od siebie. Oddał mu jego metafizyczne ubranie tak, że nie był przed nami nagi. -Ja też mam swoje wspomnienie dotyczące Gabriela. – Powiedział miękko Jean-Claude. Oboje spojrzeliśmy na niego. Richard powiedział. – Ty i Gabriel? – Jego twarz wyrażała obrzydzenie.

-Nie z wyboru. To była jej cena za przekonanie Marcusa, że powinien nadal być sprzymierzony ze mną. -Noc z obojgiem z nich? – Zapytałam. Jean-Claude przytaknął. -Czy wiedziałeś? – Zapytał Richard. - Zanim, czy wiedziałeś czego od ciebie chcieli? Znów przytaknął. – Negocjowałem tę noc tak dokładnie, jak żadnej innej kiedykolwiek wcześniej. Richard był nieruchomy na kolanach na podłodze. Spojrzał ponownie na Jean-Claude’a. – I wiedziałeś, wiedziałeś, że ona chciała patrzeć jak Gabriel… będzie cię miał? -Chciała wielu rzeczy, ale o tą jedną zabiegała najbardziej. -Jak mogłeś pozwolić mu to ci zrobić? – Dziwny wyraz przeszedł prze twarz Richarda. – Och, ale ty nie masz nic przeciw. Ty lubisz mężczyzn. Twarz Jean-Claude stała się bez wyrazu, ukrywając go. – Właściwie, to tak, miałem wiele przeciwko. Bardzo wiele, ale to było to, z czego Raina by nie zrezygnowała. Chciała pewnych rzeczy, a to była jedna z nich. – Podniósł szlafrok na ramiona, jakby było mu zimno, i nie spojrzał na żadne z nas. – Wyperswadowałem jej wiele innych rzeczy, które bolałyby dużo bardziej. -Nie sprawiło ci to przyjemności. – Powiedział Richard. Jean-Claude rzucił mu spojrzenie, takie spojrzenie. To wysłało wampirzą moc jak chłodną wodę przez pokój. – Gwałt to gwałt, Richard. Czy kobieta jest zgwałcona w mniejszym stopniu, bo lubi mężczyzn? Oto pytanie, Richard. -Nie, oczywiście, że nie. -Więc dlaczego to ma być czymś mniej złym dla mężczyzny, który lubi mężczyzn, zostać zgwałconym przez innego mężczyznę. Richard odwrócił na to wzrok. Siedziałam na podłodze nie wiedząc co powiedzieć, ani kogo pocieszyć, ani nawet jak zacząć pocieszać. – Nic o tym nie wiedziałam. -Moja umowa z Rainą była oparta na tym, że nie będzie znana. To by podważyło mój autorytet, co by zniweczyło cel zawarcia umowy. Wstałam z ziemi i podeszłam do Jean-Claude’a. Sięgnęłam do niego w połowie bojąc się, że się odsunie. Nikt nie jest dobry w radzeniu sobie z takim rodzajem bólu, ale zwłaszcza mężczyźni wydawali się źle sobie radzić. Myślę, że ponieważ ciężko im było myśleć o sobie jako o potencjalnych ofiarach. Kobiety są wychowywane wiedząc o takiej możliwości. Większość z nas rozumie od wczesnego wieku, że nie jesteśmy tymi większymi i

silniejszymi. To dlatego, kiedy kobieta walczy, walczy nieczysto; czasami musi nadrobić brak siły pochodzącej z budowy ciała. Dotknęłam jego twarzy i dał mi to puste, piękne spojrzenie. Jakby był obrazem posiadającym kolor i linię, i piękno, ale bez życia. Jakby wyjawienie sekretu wyssało z niego coś cennego. – Przykro mi. - Powiedziałam miękko. Uśmiechnął się i odrobina napięcia opuściła go, a coś z niego zaczęło powracać w jego spojrzenie. – Myślałem że będziesz zła, dowiadując się że jestem zbrukany. Podniosłam na to brwi. – Nigdy nie wiń ofiary, Jean-Claude. Nie wiesz tego jeszcze? Uśmiechnął się odrobinę szerzej i położył twarz na mojej dłoni. – Nigdy nie podziękowałem ci za zabicie ich obojga. -Próbowali mnie wtedy zabić i sfilmować to na morderczym pornosie. Wierz mi, to była przyjemność wykończyć ich oboje. Richard wstał i podszedł do nas, tuż za komfortowym zasięgiem. – Tej nocy zerwałem z Rainą. – Zaśmiał się i to zabrzmiało gorzko, jakby dławił się tym. –Zerwałem, Boże, to brzmi jak z liceum. Gabriel i ja prawie się pozabijaliśmy, a ona na to patrzyła. – Trząsł głową, i choć jego włosy ledwie odrosły, i tak były dłuższe niż w tym wspomnieniu. Zastanawiałam się, czy to była jedna z przyczyn, dla których je zapuścił, by pomogło mu to poczuć się inaczej. -Mogę znaleźć inne pożywienie. – Powiedział Jean-Claude. – Nie musisz robić niczego, z czym nie czujesz się komfortowo. Richard spojrzał na nas, moje ręce wciąż na twarzy Jean-Claude’a. – To, co powiedziałem wcześniej, to wciąż prawda. Musimy we trójkę znaleźć się tak blisko, jak wasza dwójka była. -Nie wierzę, że jesteś gotowy zrobić to, co konieczne dla takiego powiązania. – Powiedział Jean-Claude. -A co dokładnie jest konieczne? Jean-Claude oblizał usta. – To magia, nie nauka. Prawdę mówiąc nie jestem pewien. Możemy przyjąć czwarty znak, to wiem jak uczynić, ale to, co się stało w klubie ostatniej nocy nie było czwartym znakiem. To było tak, jakby ma petite wślizgnęła się we mnie. Połączyliśmy się jak nigdy wcześniej i to uczyniło nas niewiarygodnie potężnymi. -Jak to działało? -Dotykaliśmy się. -Byliśmy w środku kryzysu politycznego. – Powiedziałam. -Oui, ale myślę, że to zadziałało dzięki dotykowi. Jesteśmy z linii Belle, a większość jej magii może zostać osiągnięta poprzez fizyczną bliskość.

-Fizyczna bliskość. – Powiedział Richard i potrząsnął głową. – Zdefiniuj fizyczną bliskość. Jean-Claude uśmiechnął się. – Powiedz mi, czego chcesz ode mnie, Richard. Jakie zasady i ograniczenia sprawią, że poczujesz się bezpiecznie? -Jeżeli powiem, nie dotykaj mnie? -Wtedy powiem, że marnujemy nasz czas. Ma petite i ja dotykaliśmy się, kiedy to się stało, nie intymnie, ale kontakt był ważny. Fizyczny kontakt ułatwia korzystanie z większości z moich mocy. -Zdefiniuj nie intymnie. -Myślę że on trzymał moją rękę. – Powiedziałam. Richard uśmiechnął się, szybki błysk na jego opalonej twarzy. – Z trzymaniem rąk sobie poradzę. Jean-Claude uśmiechnął się i choć raz miło było widzieć jak uśmiechali się do siebie. – Zapytałbym, czy jeżeli będę musiał dotknąć cię dla utrzymania równowagi, to czy będzie to dozwolone? Richard zmrużył odrobinę oczy. – Zależy gdzie będziesz mnie dotykał, ale zgoda. Jean-Claude potrząsnął głową. – To nie jest spojrzenie Richarda, to twoje spojrzenie ma petite. Twoje spojrzenie z twarzy Richarda. -No cóż, wiesz co mówią, po jakimś czasie pary zaczynają zachowywać się podobnie. Richard spojrzał na mnie. – Pary? Wzruszyłam ramionami. – Jeżeli mam być lupą dla twojego Ulfrika, to tak. Twoje stado tak będzie to odbierać. Przytaknął, potem uśmiechnął się znów. – I tak, po prostu, zgodziłaś się na to wszystko. Wyciągnęłam rękę i po chwili wahania wziął ją. Nie było tam żadnego wspomnienia munina Rainy, tylko jego ciepła ręka w mojej. –Spróbujemy, zobaczymy czy to zadziała, zależnie od tego, co będę musiała robić jako twoja lupa. Po prostu chcę, abyś wiedział, że możesz wyjść teraz przez te drzwi, a ja wciąż będę próbować być z tobą w lupanarze. Ścisnął moją rękę. – Nie zmusisz mnie? -Nie kręci mnie to. -Ani mnie. – Wtrącił Jean- Claude. – Przez wieki, zbyt wiele razy byłem ofiarą. To sprawiło, że nie sprawia mi to przyjemności. Richard wziął głęboki oddech, który uniósł jego klatkę piersiową i ramiona, i uniósł jego brzuch w górę i w dół, jakby próbował nabrać powietrza aż do stop. Wypuścił je powoli i przytaknął. – Spróbujmy. Jeżeli nie będę mógł tego zrobić, to nie zrobię, ale spróbuję.

Trzymałam moją rękę w Jean-Claude’a, ale odsunęłam się od niego na tyle, dopóki nie stałam przed Richardem. Stanęłam na palcach, a on pochylił się w dół tak, że mogłam go delikatnie pocałować w usta. -Powiedziałam ci ostatnio, że uważam, że jesteś bardzo dzielny? Jego oczy wypełniły się czymś ciepłym i dobrym. – Nie. -Więc mówię to teraz. -Dziękuję. – Powiedział, a jego ramiona otoczyły moją talię, ciepło jego skóry pulsowało nawet przez jedwab. Nie, nie jego ciepło, jego moc. Jean-Claude wstał, a ja przyciągnęłam go do moich pleców. Richard spiął się, kiedy ciało Jean-Claude’a przycisnęło jego ramię, ale nie walczył z tym. Starał się zrelaksować. Nie udało mu się to całkowicie, ale próbował. Piątka za chęci. -Teraz się rozbierzmy. - Powiedziałam. W zasadzie sprawiłam, że obaj zaśmiali się w tej samej chwili. – Ma petite, cóż uczyniło cię tak śmiałą? - Wieczność zajmuje naszej trójce, by coś zrobić. Omawiamy to, nie zgadzamy się, kłócimy się, godzimy się, kłócimy. Nie chcę już dyskutować. Jeżeli mamy to zrobić, to zróbmy. -Tak po prostu. – Powiedział Richard. - Zdjąć ubranie, żadnej słodkiej gadki. Pochyliłam się w okręgu jego ramienia, z ciężarem Jean-Claude’a za moimi plecami. Spojrzałam w twarz Richarda i powiedziałam. – Chcę zobaczyć, czy dam radę wziąć cię do gardła. Zamrugał, po czym zaczął się śmiać, potem przestał i w końcu powiedział bardzo spiętym głosem. – Nie potrafiłaś wcześniej. Było cudownie, ale nigdy całkiem -Ćwiczyłam. - Powiedziałam uśmiechając się do niego. -Ten uśmiech. -Jaki uśmiech? Jean-Claude odpowiedział. - Ten pełen wiedzy uśmiech. -Ten, który mówi, że masz nieprzyzwoite myśli i chcesz je wszystkie zrealizować ze mną. Jesteś jedyną kobietą, jaką znam, która potrafi zawrzeć niewinność i zło w jednym i tym samym spojrzeniu. -Zło. Mam czuć się obrażona? -Po prostu nigdy nie oczekiwałem, że zobaczę ten uśmiech przeznaczony dla mnie. – Pocałował mnie w czoło. -Wiele bym dał za ten uśmiech.

-Wciąż nie rozumiem pomysłu połączenia w tym samym uśmiechu niewinności i zła. -Masz spojrzenie upadłego anioła, ma petite. Anioł nie przestaje być aniołem tylko dlatego, że wypadł z łask; ich skrzydła nie tak łatwo są odbierane. Pamiętałam jak wcześniej myślałam prawie to samo o Richardzie. Jak upadły anioł. Czy powinno martwić mnie, że Jean-Claude i ja użyliśmy tej samej analogii? Taa, ale na głos powiedziałam. – Myślałam, że to ty jesteś tu mrocznym aniołem? – Obróciłam się, by zobaczyć jego twarz. Uśmiechnął się i wyszeptał. - Nic, co ja mógłbym zaoferować, nie sprawi, że on wyskoczy ze spodni. -Słyszałem to. – Powiedział Richard. Jean-Claude zaśmiał się. – A czy odrzucisz jej propozycję? Spojrzał od Jean-Claude’a na mnie, potem znów na Jean-Claude’a. Richard zaśmiał się i to był bardzo męski śmiech. – Nie. Nagle byłam bardzo świadoma dwóch z nich przyciśniętych po obu stronach mnie. Dość gry wstępnej, zdejmować ubrania.

Rozdział 59 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Ultraska Ubrania zostały zdjęte. Wtedy Richard zaczął kłócić się ze mną o pozycję, która będzie lepsza do wzięcia go w głębokie gardło. Jak już mówiłam, nasza trójka musiała się kłócić o wszystko. Jean-Claude zakończył to po prostu mówiąc: - Pozwól spróbować ma petite jej sposobu i jeżeli nie wyjdzie, to spróbujemy twojego. - Zaczęłam zdawać sobie sprawę, że Richard i ja już jako para byliśmy naprawdę niemożliwi, ale jako trójkąt, z trzecią osobą jako dyplomatą, to mogło wyjść. O czym to świadczy, jeżeli potrzebujesz kolejnego dorosłego w łóżku jako rozjemcy? Nic, o czym chciałabym myśleć zbyt intensywnie. Nie w tej chwili. W tej chwili pozwoliłam odejść wszystkim wątpliwościom. Wszystkim. Znałam Richarda na tyle dobrze by wiedzieć, że wrócimy do tego później. Ale teraz, właśnie teraz, mieliśmy czas dla siebie. Spróbowałam tego nie zepsuć i cieszyć się tym. I musiałam zaufać, że mężczyźni zrobią to samo. Widziałam Richarda nago i to niedawno. Ale minął długi czas, kiedy widziałam go rozciągniętego na łóżku, na plecach, kiedy cała długość jego ciała rozlewała się przede mną. Zmusiłam go do rozsunięcia nóg, bym mogła położyć się pomiędzy nimi, położyć głowę na jego umięśnionych udach i spojrzeć na jego długość. To był niemal rodzaj drażnienia samej siebie. Tak blisko pachwiny, ale nie dotykając. Ale to nie tylko na to pragnęłam patrzeć, lecz na całość. I nie dlatego, że wyglądał pięknie, patrzyłam na pachwinę, tylko częściowo nabrzmiałą, a wciąż wywołującą wrażenie, płaską płaszczyznę jego brzucha z idealnym dołeczkiem pępka, umięśnioną klatkę piersiową z sutkami jak brązowe punkciki na tych całkowicie opalonych mięśniach; jego ramiona i w końcu jego twarz. Jego twarz spoglądającą na mnie w dół. Czysty brąz jego czekoladowych oczu, ich spojrzenie już odrobinę rozkojarzone, kiedy wszystko co zrobiłam, to położyłam policzek na jego udzie i dmuchnęłam na jego jądra. Leciutki dotyk, a już na jego twarzy, oraz innych częściach ciała, widać było tego efekt. To nie było tylko ciało, to był Richard patrzący w dół, na mnie. Tym pełnym znaczenia spojrzeniem. On patrzył na linię swojego własnego ciała, kiedy ja leżałam pomiędzy jego udami. Zwykłam myśleć, że tylko śmierć może mi kogoś odebrać. Ale nauczyłam się, że wiele mniejszych rzeczy może kogoś ukraść, nie tak kompletnie, ale też na wieczność. Oni żyją, oddychają, ale nigdy nie będziesz mogła ich dotknąć, nigdy nie zobaczysz ich nago, nigdy nie

obudzisz się widząc ich uśmiech, zapach ich skóry na twojej pościeli. Są rzeczy mniej dramatyczne niż śmierć, a tak samo niezmienne. Jeżeli nigdy już nie znajdę się tutaj w ten sposób z Richardem, pragnęłam by to trwało. Chciałam wykorzystać mój czas. Gdzie podział się Jean-Claude? Siedział w odległym rogu łóżka naprzeciw nas. Był nagi, ale wciąż plecami do ściany, jedno kolano podciągnięte tak, że był zakryty, przynajmniej najważniejsza część, nawet jeżeli patrzyłeś bezpośrednio na niego. Wyglądał jak zwinięty na poduszkach wielki, blady kot. Kiedyś powiedziałabym, że wyglądał na całkowicie zrelaksowanego, ale znałam go zbyt dobrze. Widziałam sposób, w jaki obejmował swoje ramiona, napięcie w jednej nodze. Kontrolował się, będąc tak, och, ostrożnym. Położyłam policzek na udzie Richarda w sposób, w jaki kot by cię oznaczył, pocierając w tą i z powrotem. Tylko tyle, nic więcej. Ale to sprawiło, że on drgnął. Jego nogi napięły się po obu stronach mojego ciała. Nawet to sprawiło, że zamknęłam oczy i położyłam policzek pomiędzy jego nogami tak, że moja twarz była objęta tym miękkim ciepłem jego jąder. Wtuliłam usta w tą jedwabistą skórę. Krótkie, sztywne włoski łaskotały moją twarz, jak lizałam tą delikatną, ruchomą skórę. Więcej włosów połaskotało moje usta. Preferowałam gładszą skórę, odrobinę mniej kędzierzawą. Ale oczywiście mogłam to mieć po prostu przesuwając się w górę. Podniosłam się na kolana i polizałam przód jego fiuta. Polizałam to jak wielki kawałek cukierka i to takiego, który nie chciał się roztopić. Lizałam w przód i tył, w górę i na dół, tylko przód, dopóki on nie zajęczał, a jego dłonie nie zacisnęły się na czerwonej pościeli. -Anita, proszę, nie drocz się. Podniosłam się tak, że klęczałam pomiędzy jego nogami. - Droczenie, to nie droczenie, to gra wstępna. Przełknął i wyglądało, jakby to wymagało wysiłku, albo może jego gardło było suche. – Więc mniej gry wstępnej, przynajmniej dla mnie. Nie potrzebuję jej. Spojrzałam w dół na niego, na gotowość w jego oczach, jego twarzy, całym ciele. Mogłam poczuć czego pragnął, poczuć to prawie jakby wrzeszczał w mojej głowie. Spojrzałam na Jean-Claude’a. – Niektórzy mężczyźni lubią dużo gry wstępnej. Jean-Claude wzruszył ramionami. – Ale to nie mnie zadowalasz w tej chwili. -Myślałam, że cała nasza trójka musi się dotykać, by to zadziałało? -Zamierzałem dać tobie i Richardowi szansę na odnowienie waszych relacji, zanim się dołączę.

Wspięłam się po udzie Richarda tak, że mogłam uklęknąć obok jego biodra. –Czasami podczas seksu, granice między nami mogą runąć. Jeżeli nie będziemy dotykać się we trójkę, kiedy to się zdarzy, możemy przegapić naszą szansę na mocniejsze połączenie. -Być może. - Odpowiedział Jean-Claude. -Co proponujesz? -Przytrzymasz ręce Richarda. -Anita ... - Zaczął Richard. Owinęłam ręce wokół jego podstawy i okazało się, że nie był tak twardy, jak chwilę wcześniej. Myśl o Jean-Claude dołączającym do nas była za to odpowiedzialna. Było mi przykro, że to sprawiało mu problem, ale nie wślizgnęłam się do tego łóżka tylko po seks. To było wszystko albo nic. Seks i więcej metafizycznego siłowania się, nie tylko seks. Ścisnęłam go, jeden szybki uścisk i to odebrało mu słowa, sprawiło, że jego oddech zadrżał pomiędzy jego ustami. -Richard będzie potrzebował czegoś do przytrzymania i to szybko, a to łóżko nie ma żadnej ramy. Richard odzyskał głos. – To zbyt wiele informacji. - I brzmiał na odrobinę złego. -Wiesz, że lubisz złapać się czegoś stabilnego, kiedy to robię. Rzucił mi ponure spojrzenie. To nie było spojrzenie, jakie chciałam zobaczyć dzisiaj, nie od niego. – Przytrzymaj jego ręce, Richard, to wszystko o co teraz proszę. Tylko przytrzymaj jego rękce, albo pozwól mu trzymać twoje. To tak wiele? Obróciłam się tak, że nie byłam zwrócona twarzą do niego, ale ku przeciwnej części jego anatomii, która też miała główkę. Trzymałam rękę na jego podstawie i prześlizgnęłam po nim usta. Nie był jeszcze całkowicie twardy i walczyłam by wziąć tak dużo, jak tylko zdołam, zanim zesztywnieje. To było łatwiejsze, gdy był odrobinę bardziej miękki, mniej trudne do przełknięcia w niektórych punktach. Nawet gdy był miękki, był taki moment, kiedy moje ciało mówiło nie, dławimy się, nic tak dużego nie powinno schodzić w dół w jednym kawałku. To było jakby przełykanie go w dół, ale ponieważ wciąż był przyłączony i tak wielki, to było bardziej jak wsuwanie mojego gardła wokół niego, na niego. Dowiedziałam się, że jeżeli nie będę się wiercić, to mogłabym znaleźć sposób by wziąć w dół tę długą grubość jego fiuta, jeżeli tylko zrelaksuję się robiąc to. To było zmaganie się by wziąć wszystko w dół, ale w tym samym czasie sztuczką było nie walczyć z tym. Tylko ja mogłam zmienić seks oralny w moment zen. Kiedy moje usta poczuły stały dotyk przodu jego ciała, wtedy i tylko wtedy, pozwoliłam sobie prześlizgnąć się po nim w górę. To było zawsze łatwiejsze, niż w dół. Zeszłam z niego, bez tchu, ale zadowolona. Całkiem niedawno byłam zdolna zrobić to z Micahem, po kilku

bardzo żenujących nieudanych próbach. Takich jak żenujące wymiotowanie. To jedna z przyczyn, dlaczego nie powinieneś nigdy próbować tego z kimś, kogo nie kochasz. Ludzie, którzy kochają, nie wypominają i nie wyśmiewają się. Nie dałam mu czasu, by złapał oddech, tylko sobie na złapanie własnego. Przesunęłam usta po nim, połykając go, dopóki nie zszedł w dół mojego gardła. Zacisnęłam się dookoła niego i mogłam poczuć moje gardło zamykające się na końcówce jego tak głęboko, tak przerażająco głęboko. Prześlizgnęłam się w górę tego długiego, grubego fiuta, po czym zmusiłam się do ruchu w dół, dopóki jego ciało nie spotkało się z moimi ustami i nie było gdzie już iść, nic więcej do wzięcia do środka. Wtedy, nie dlatego, że nie próbowałam go ścisnąć w ustach, moje gardło zacisnęło się same, zaciskając w dole wokół niego. Moje ciało próbowało pozbyć się czegoś tak dużego, tak niemożliwego do przełknięcia. Przełknęłam własną ślinę, więc nie zadławiłam się tym. Tylko wtedy, kiedy wiedziałam, że nie mogę wziąć nic więcej, ten jeden raz biorąc go głęboko do gardła, że to bolało i pozwoliłam sobie przełknąć. Pozwoliłam wilgotności z moich własnych ust ześlizgnąć się za wargi, ześlizgnąć się w dół jego grubości, wytyczyć grubą, wilgotną, linie w dół jego fiuta, dopóki nie był tak wilgotny w moich ustach, jakby był pomiędzy moimi nogami. Głos Richarda: - Boże, Anita, Boże. Podniosłam usta znad niego, moja własna ślina ześlizgiwała się grubymi liniami z moich ust do jego ciała. Podniosłam się i obróciłam ostrożnie, powoli, tak, że w całości to widział. Patrzył w dół swojego ciała na mnie, jego oczy były szeroko otwarte, twarz prawie szalona. – Anita … - I wtedy zobaczył mnie i ten widok odrzucił jego głowę, zacisnął jego ręce, szukając czegoś, za co mógłby złapać. Zrzucił wszystkie poduszki obok siebie. Ręce Richarda poszukiwały oparcia łóżka, którego nie było, poszukiwały czegoś do przytrzymania się. Jego ręka uderzyła rękę JeanClaude’a z donośnym odgłosem ciała o ciało. Richard powstrzymał oszalałe młócenie rękami, spojrzał na drugiego mężczyznę, który był tak cichy, tak nieruchomy, przyciśnięty do ściany na szczycie łóżka. Mieli moment, kiedy spotkały się ich oczy. Nie wiedziałam co Richard by powiedział, albo zrobił, ponieważ przesunęłam dłońmi w górę jego pachwiny, użyłam gęstego płynu do wygładzenia go, do przesunięcia jego główki. To sprawiło, że zamknął oczy i zgiął się. Odwróciłam się, więc byłam zwrócona twarzą do nich. Chciałam widzieć ich twarze. Owinęłam rękę dookoła niego, gdzieś w dolnej połowie, po czym zgięłam głowę nad nim i wślizgnęłam go do ust, dopóki nie doszłam do ręki. To było łatwiejsze, mogłam wziąć go

mocniej, szybciej. Z jego całością to byłaby walka, bez względu na to, jak dobrze było go czuć w moich ustach, w dole mojego gardła. Wciąż walczyłam z moim ciałem, aby zatrzymać go w dole, by oddychać, by przełykać tak, że ślina się nie nazbiera i nie zadławię się. Było tam tak wiele koncentracji, że nie miałam czasu cieszyć się tym tak jak pragnęłam. Tylko z połową jego, to była zabawa. To nie było tylko uczucie niego, tak dojrzałego i twardego w moich ustach, ale skóra była tak delikatna, delikatniejsza niż jakakolwiek skóra na jego ciele. To było jak turlanie umięśnionego jedwabiu po moim języku, wbijając to do wnętrza moich ust. Kiedy to robiłam, obserwowałam ciało Richarda. Drżało. Jego oszalały oddech wprawiał wszystko, od jego brzucha do ramion, w ruch. Jego obie ręce były zaciśnięte na dłoniach Jean-Claude’a. Ręce Richarda zaciskały się, dopóki mięśnie w jego ramionach nie napięły się i nie uniósł się z łóżka wydając dźwięk, który jednocześnie był jękiem i krzykiem, który zakończył się moim imieniem. Umieścił się z powrotem na łóżku, oczy miał zamknięte i miałam moment by spojrzeć w twarz Jean-Claude’a, gdy Richard nie patrzył. Przez moment JeanClaude pozwolił mi zobaczyć jak wiele to znaczyło dla niego. Uczucie tej całej siły w jego rękach tak, że Richard wierzgając się oparł większość swojego ciała o nogi Jean-Claude’a, to że był zdolny być tu, gdy Richard oddał się takiej pasji. Przez moment to zalśniło w jego oczach i w tej chwili wiedziałam, jak cierpliwy był wobec mnie. Jednak to było nic w porównaniu z tym, jak cierpliwy był wobec Richarda. -Przestań. – Powiedział Richard. - Przestań, albo dojdę. Och, Boże. – Podniósł głowę, śmiejąc się, bez tchu i wyraz na jego twarzy był radosny, wolny w sposób, w jaki rzadko wyglądał ostatnimi czasy. Wyślizgnęłam go z moich ust, kiedy obserwowałam jego twarz. Pozwolił opaść głowie w tył na łóżko, jego ręce, ramiona zaczęły się rozluźniać, odsuwać z rąk Jean-Claude’a. Polizałam jego główkę i on znów zadrżał, napiął mięśnie w ramionach i klatce piersiowej, jego ręce zacisnęły się wokół Jean-Claude’a. Jeżeli byłoby tam oparcie łóżka, to mogłoby nie przetrwać. Ale wampiry są z solidniejszego materiału niż drewno, czy metal. -Proszę, Anita, proszę, przestań. Pozwól mi złapać oddech, albo nie wytrzymam. Pogłaskałam ręką w górę jego wilgotnej twardości. Zadrżał znów i powiedział. – Ręce też, Boże, po prostu przestań, proszę! To ostatnie proszę miało element szaleństwa. Zabrałam ręce i uklękłam obok jego ciała, moje ręce trzymałam na kolanach. Trudno być skromnym, kiedy jesteś naga w łóżku z dwojgiem mężczyzn, ale zrobiłam co w mojej mocy.

Richard pozwolił sobie odprężyć się na łóżku, pozwolił napięciu przyjemności odejść. Jego głowa spoczywała na udach Jean-Claude’a, jego dłonie wciąż luźne w rękach drugiego mężczyzny. Albo był zbyt podekscytowany seksem, by o tym myśleć, albo nie miał nic przeciwko temu. Jako zmiennokształtny nie powinien mieć nic przeciw fizycznemu kontaktowi. Cholera, zmiennokształtni spali w wielkim nagim kopcu, ale Richard zawsze kładł bardzo wyraźną linię pomiędzy wampirami, a zmiennokształtnymi. Wampiry nie dostawały zbliżeń i intymnych rzeczy, kropka. Odwrócił głowę, domyślił się, że potrzebuje lepszego kąta i użył uda Jean-Claude’a jako poduszki, by podnieść twarz na tyle, by wygodnie na mnie patrzeć. Zabrał ręce z dłoni drugiego mężczyzny, ale wciąż trzymał głowę tam opartą i tym sposobem ich dwoje było obramowanych czarną ścianą i purpurą pościeli, obaj nadzy, obaj strasznie prawdziwi. Zastanawiałam się czy to moja myśl, czy kogoś innego. -Daj mi kilka minut, albo następna rzecz, jaką zrobimy, będzie ostatnią i też nie potrwa długo. Boże, byłaś dobra wcześniej, ale nie tak. – Obrócił głowę w tył tak, że mógł spojrzeć przez linię ciała Jean-Claude’a do jego twarzy. – Czy ty jej tego nauczyłeś? -Dlaczego wszyscy mężczyźni zakładają, że tylko mężczyzna może nauczyć kobietę jak dobrze uprawiać seks? – Powiedziałam. Richard odwrócił się do mnie i uśmiechnął uśmiechem bardziej zrelaksowanym, niż wszystko co widziałam do tej pory. -Chcesz powiedzieć, że nauczyłaś się tego od innej kobiety? – Droczył się ze mną i pokazał to swoim głosem. Droczący ton sprawił, że się uśmiechnęłam. – Nie, doszłam do tego sama, dziękuję bardzo. Jak powiedziałam, ćwiczyłam. Richard odwrócił głowę patrząc na Jean-Claude, który czuł się zobowiązany spojrzeć w dół, by spotkać wzrok Richarda. – Na tobie? Jean-Claude uśmiechnął się. – Non, mon ami, jestem dobrze wyposażony, ale nie na tyle, by pozwolić ma petite nauczyć się takiej techniki. Richard spojrzał z powrotem w dół na mnie. Był tam wyraz na jego twarzy, który widziałam ostatnio zbyt często, niezadowolony wyraz. – Kto? -Zawrzyjmy umowę Richard. Nie pytaj mnie o moich kochanków, a ja nie będę pytać o twoje. -Co to ma znaczyć? -To znaczy, że jeżeli nie byłbyś likantropem, nigdy nie zrobiłabym tego z tobą, zanim nie udowodniłbyś, że nie jesteś na nic chory. Możesz złapać AIDS, rzeżączkę, zapalenie wątroby, tylko przez seks oralny. Ale szczęściarz z ciebie, nie złapiesz niczego. Likantropia

niszczy wszystko poza sobą, więc nie jesteś na nic chory. Wiesz choć z iloma kobietami ze swojego i Verne’a stada spałeś? -Tak. - Powiedział i gniew wciąż tam był. -Chcesz znać liczbę? -Nie.- Odpowiedział. -Ale mogę się założyć, że nigdy nie zbliżę się do takiej ilości w moim łóżku. -Myślałem, że powiedziałaś, że nie śledzisz tego co robię. -Słyszałam odrobinę, dość, by wiedzieć, że sięgnąłeś liczby trzycyfrowej, albo jesteś blisko tego. Więc zgódźmy się nie być zbyt zaborczymi bądź przemądrzałymi. Żadne z nas nie ma do tego prawa. Przykrył twarz rękami i wydał dźwięk, prawie ryk. Jean-Claude spojrzał na mnie, jego twarz walczyła o neutralność, ale raczej nie udało mu się to. Byliśmy bliżej niż kiedykolwiek wcześniej do bycia prawdziwym triumwiratem, a Richard i ja psuliśmy to. -W porządku, masz rację, masz rację. Jeżeli to ma zadziałać, to masz rację. – Powiedział Richard. Ja byłam jedyną, która widziała ulgę i zaskoczenie na twarzy Jean-Claude’a. Zanim Richard obniżył ręce i usiadł, twarz Jean-Claude’a wróciła do uprzejmości i nieczytelności. Zgaduję, że mój wyraz twarzy był wystarczający za nas oboje. Richard uśmiechnął się do mnie, choć jego oczy wciąż były niezadowolone. -Chciałem cię w tym łóżku. Nie zamierzam odrzucić tego, będąc idiotą. – Jego uśmiech rozświetlił się i ostatecznie wypełnił jego oczy. – Dobrze. Spróbuję nie być zbyt uparty jak osioł, ale ostatnio wydaje się, że nie mogę nic na to poradzić. -Witaj w moim świecie. – Powiedziałam. Uśmiech się ocieplił. – Zamieńmy się miejscami. Skrzywiłam się.- Co? -Zamieńmy się miejscami. – Odsunął się od Jean-Claude’a i poklepał łóżko obok drugiego mężczyzny. -Ty tutaj. Wciąż się krzywiłam, ale nie niezadowolona. Byłam bardziej zaskoczona niż cokolwiek więcej. – Dlaczego? -Ponieważ chcę odwzajemnić przysługę. -Przysługę? -Połóż się. - Powiedział i poklepał znów łóżko. – Pozwól Jean-Claude’owi przytrzymać twoje ręce.

Nie mogłam się powstrzymać od skrzywienia się mocniej. – Nie jestem wyrywaczem zagłówków. On nie musi trzymać moich rąk. -Czułem jaki jest silny. Dość silny, że kiedy będzie trzymał twoje ręce, nie będziesz mogła się uwolnić. Spojrzałam w jego twarz. -Mam być twoją liną. - Powiedział Jean-Claude. Richard przytaknął, ale dalej patrzył na mnie. -A co ty będziesz robił, kiedy Jean-Claude będzie trzymał mnie w dole? -Cokolwiek będę chciał. Skrzywiłam się bardziej. – Och, potrzebuję więcej szczegółów. -Nie ufasz mi? – I sposób w jaki to powiedział, wyraz jego twarzy sprawił, że chciałam powiedzieć nie. Jeżeli bylibyśmy sami, nie sądzę, że pozwoliłabym mu się związać, bez określonej listy planowanych aktywności. Ale Jean-Claude’owi ufałam jako arbitrowi. Ten nowy, bardziej racjonalny, bardziej uwodzicielski Richard. Nie byłam do tego jeszcze przekonana. -Nikomu, kto mówi ‘zaufaj mi’, albo ‘nie ufasz mi’, nie ufam. -Więc nie ufasz mi. - Powiedział i uśmiech zbladł w kącikach jego ust. -Nie powiedziałam tego. -Co powiedziałaś, ma petite? – Jean-Claude zapytał. -Tak. Richard zmarszczył brwi. Jean-Claude zrobił małą linię na czole, dla niego to było skrzywienie się, kiedy próbował nic nie okazywać. -Tak. – Powtórzyłam. Jean-Claude uśmiechnął się. Richardowi zajęło chwilę dłużej, by to zrozumieć. – Tak. Powiedział. Przytaknęłam. -Tak. - Powiedział ponownie. Przytaknęłam jeszcze raz. Uśmiechnął się i ten uśmiech był cudowny. Taki, który sprawia, że wyglądał młodziej, bardziej zrelaksowanie, bardziej jak… on. Poczułam jak uśmiech rozprzestrzenia się na mojej twarzy, uśmiech, którego nie mogłam i nie chciałam powstrzymać. -Tak. - Powiedział, wciąż się uśmiechając. -Tak. – Powiedziałam.

-Nareszcie. - Powiedział Jean-Claude i też się uśmiechał.

Rozdział 60 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Ultraska Ręce Jean-Claude’a na moich, jego ciało rozłożone przy wezgłowiu łóżka. Wszystkie poduszki zrzucone na podłogę tak, że nie było tam nic poza jedwabnymi prześcieradłami i naszą trójką. -Zamieńmy się miejscami. - Powiedział Richard. To wydawało się takie proste. Powinnam wiedzieć, że z Richardem nigdy nic nie było proste. Położył ręce na moich ramionach tuż poniżej tego, gdzie Jean-Claude mnie trzymał. Owinął te wielkie ręce dookoła moich ramion, po czym zaczął przesuwać je w dół. Tylko dotykał moich ramion. Takie niewinne miejsce do dotyku, ale wykonał ten ruch powoli i zmysłowo prowadząc koniuszki opuszków jak delikatny nacisk czegoś twardszego i bardziej niebezpiecznego. Jego ręce sięgnęły pod moje ramię, ślad paznokci połaskotał i sprawił, że wiłam się i zachichotałam. W połowie, bo to łaskotało i w połowie z powodu powolnych, pewnych ruchów jego rąk. Zapomniałam już jak to było mieć skupioną na sobie całą uwagę Richarda w łóżku. Kiedy myślisz, że nigdy nie będziesz mogła dotknąć kogoś ponownie, próbujesz zapomnieć. Czekałam, aż otoczy rękami moje piersi, ale tego nie zrobił. Przesunął ręce odrobinę niżej po moich bokach tak, że jego ręce ledwie muskały brzegi moich piersi i zsuwały się dalej w dół mojego ciała. To jedno drobne muśnięcie przy brzegach moich piersi zaparło mi dech i zamknęłam oczy drżąc pod jego rękami. Jego ręce. Tak wielkie, że obejmowały moje żebra i prawie spotkały się w mojej talii, jego kciuki naciskały na mój pępek, na dół mojego brzucha. Czekałam, aż jego ręce zejdą niżej, lecz tak jak poprzednio, przesunął ręce po bokach moich ud. Omiótł je pewnie, ciężkim, sunącym dotykiem skóry i paznokci z dala nawet od początku mojej kości łonowej tak, że tylko dotykał moich bioder, moich ud, ale niczego więcej. Jego ręce ześlizgiwały się w dół, ale ominął te części, których najbardziej chciałam, aby dotykał. To pozostawiło mnie wydającą niskie dźwięki, nisko w gardle. Nie od tego co zrobił, ale od tego, czego nie zrobił. Z tego, co pragnęłam, aby zrobił. To sprawiło, że uniosłam ramiona, albo spróbowałam to zrobić, lecz powstrzymał mnie Jean-Claude. Trzymał moje ręce przyciśnięte do łóżka. Włożyłam w to więcej wysiłku i okazało się, że mogę unieść ręce z łóżka o cal, albo coś koło tego, ale Jean-Claude przycisnął

mnie z powrotem podnosząc się na kolana, by mieć taki punkt oparcia, jakiego potrzebował. Zmusiłam go do zmiany pozycji. Zmusiłam go, by popracował odrobinę mocniej, ale to wszystko. Włożyłam więcej wysiłku w podniesienie nadgarstków, uwolnienie rąk. Nie wiem czemu, może dlatego, że naprawdę nie myślałam o byciu niezdolną do uwolnienia się. Bycie uwięzioną w teorii to jedno. Wiedza, że to fakt, to coś innego. Albo innego dla mnie. -Dlaczego wierzgasz? – Richard zapytał tonem, którego nigdy nie słyszałam od niego. – Wiesz, że Jean-Claude nie pozwoli, aby stało ci się nic złego. – Jego wielkie ręce skończyły sunąć po moim ciele, jego palce owinięte były dookoła moich kostek. Nie przyparł mnie do łóżka tylko je trzymał, trzymał moje kostki w swoich dłoniach. Spróbowałam uwolnić się od niego. Nie mogłam nic na to poradzić. To po prostu jedna z tych rzeczy. Powiedz mi, że nie mogę, albo pokaż mi, że nie mogę, a spróbuję. Nie próbowałam tak mocno, jak tylko mogłam, ale próbowałam. Próbowałam w wystarczającym stopniu, by poczuć siłę jego rąk, siłę, która mogła złamać stal. Nie mogłam się wydostać. Rozsunął moje nogi używając swoich rąk na moich kostkach. Rozsunął moje nogi szeroko i jeszcze szerzej, kiedy próbowałam go zatrzymać. To była gra, ponieważ wszyscy się na to zgodziliśmy. Pragnęłam by się ze mną kochał, ale gra czy nie, było coś w sposobie w jaki rozsunął moje nogi z siłą jego rąk, gdy Jean-Claude przyszpilał moje ramiona, co przyśpieszyło mój puls i sprawiło, że wierzganie przeszło z czegoś, w co wkładałam niewiele wysiłku, w coś co nie było już z niewielkim wysiłkiem. To było głupie, ale nie mogłam nic na to poradzić. Musiałam spróbować powstrzymać go przed rozsuwaniem moich nóg, przed wyeksponowaniem mnie. I fakt, że nie mogłam, zarówno przerażał mnie jak i ekscytował. Te dwa uczucia powinny wzajemnie się wykluczać, ale tak nie było. -Każ mi przestać. - Richard powiedział i jego głos brzmiał głębiej. Potrząsnęłam głową. – Nie. -Więc dlaczego walczysz? – Zapytał i było coś w wyrazie jego twarzy. Coś gotowe, mroczne, szczęśliwe. Wszystko naraz. Rozsunął moje nogi szerzej, dopóki nie doszedł do momentu, gdy to bolało. Dopóki moje mięśnie w udach nie zaczęły boleć od naciągnięcia. – Dlaczego wierzgasz, jeżeli nie chcesz abym przestał? Powiedziałam jedyną rzecz, o jakiej mogłam pomyśleć. - Nie wiem. – Mój głos był bardziej zdyszany, niż myślałam, że będzie, jakby mój puls na niego wpływał. Zdałam sobie wtedy sprawę, że rozsunął moje nogi tak mocno, że w rzeczywistości nie mogłam już walczyć. Nie, jeżeli nie chciałam by to bolało. To sprawiło że naparłam mocniej na ręce JeanClaude’a. Podniosłam się o kilka cali tak, że musiał unieść się na kolana i nacisnąć w dół, by utrzymać mnie bezpiecznie. To, że podniósł się na kolana sprawiło, że nagle jego ciało

znalazło się wyeksponowane nad moją głową. Zwisał luźny i miękki tuż nade mną. Wiedziałam, że dopóki się nie pożywi, pozostanie miękki. Uwielbiałam wrażenie jego w moich ustach, gdy był taki jak teraz, ponieważ to nie trwało długo, poza chwilą, gdy się nie pożywił. Teraz mogłam eksplorować tą jego miękkość tak długo jak chciałam i nie uległoby to zmianie. Wyprostowałam się po niego odginając szyję, wyciągając usta, a on był poza zasięgiem. Zwisając tuż nade mną, ale jego ręce trzymały mnie w dole i nie mogłam go dosięgnąć. Jean-Claude musiał wiedzieć, co próbowałam zrobić, ale utrzymał swój ciężar na moich nadgarstkach i jego ciało wygięło się nade mną, poza zasięgiem. Mój głos wyszedł napięty, zdyszany. - Proszę. - Prosisz, o co? – Głos Richarda dobiegł z drugiego końca łóżka. - Ma petite ma upodobanie co do mężczyzn, gdy oni są wiotcy. Dopóki się nie pożywię, może zaspokoić to… pragnienie. -A ty trzymasz to poza jej zasięgiem. – Powiedział Richard, jego głos był o oktawę niższy tak, że był prawie boleśnie niski, prawie wyciem. -Oui. -Dlaczego? - Zapytał. -Czy to nie gra, w którą chciałeś zagrać? Cienka linia wycia wydobyła się z gardła Richarda. – Tak, tak, ta gra. – Również podniósł się, ale w przeciwieństwie do Jean-Claude’a był ciężki i masywny przed jego ciałem. – Ale nie chcę, abyś to ty był tym, którego będzie błagać. Chcę abym to był ja. -Dlaczego nie możemy to być my obaj? - Zapytał Jean-Claude. Dwóch mężczyzn patrzyło się na siebie nawzajem i przez chwilę poczułam ich, nie moce, ale prawie jakby ich wole stały się nagle mocą. Mogłam poczuć siłę ich woli wycelowaną w siebie nawzajem. -Zdecydowałeś, by nie pozwolić mi się pożywić. - Powiedział Jean-Claude. - Z wyrachowania. Myślałeś, że nie będzie miała ze mnie żadnego pożytku, dopóki nie osiągnę erekcji. – Uśmiechnął się. – Nie doceniasz jak ma petite kocha męskie ciało. Ona kocha nas w naszych wszystkich formach. – To ostatnie miało w sobie jakąś uwagę, jakiś przytyk, którego nie zrozumiałam. A powinnam. Ale poczucie ich rąk na moim ciele i widok ich obu nago, rozproszył mnie. Nigdy nie wydawałam się myśleć jasno obok nich, gdy oni byli nadzy. Wstyd się przyznać, ale to prawda. Twarz Richarda pociemniała z gniewu i pierwsze napłynięcie jego mocy prześlizgnęło się za sztywne tarcze. To tańczyło po moich nogach jak piekielna bryza. Gorąca, tak gorąca.

To wywołało gęsią skórkę na drżącej linii mojego ciała. Ja, drżąca, zwróciłam ich uwagę z powrotem na mnie. Twarz Jean-Claude’a była uprzejmie neutralna, ukrywająca coś. Richard spoglądał na mnie w dół i gniew wciąż tam był, ale pod tym było coś jeszcze. To niosło w sobie seks, ale także coś mroczniejszego. Coś, co obiecywało rzeczy poza seksem, poza bezpieczeństwem i rozsądkiem. Moment by zerknąć w jego oczy i dostrzec rzeczy, których on prawdopodobnie nie chciałby widzieć w lustrze, zanim się odwrócił tak, że nie mogłam widzieć jego twarzy. Jakby wiedział co zobaczyłam. -Jeżeli zamierzacie się kłócić, to złaź ze mnie. – Powiedziałam. Było nieco trudno włożyć wiele autorytetu w mój głos, kiedy byłam naga, a oni trzymali mnie w dole. Ale zdołałam. Mój głos nagle był znów mój, nie pozbawiony tchu, nie seksowny, ale mój. -To nie zależy ode mnie, ma petite. Zamierzamy się kłócić, Richard? Ten gorący, pikantny wiatr przesunął się po moim ciele znowu. Linia ciepła podążała jak coś trwałego i dosięgającego mojej skóry. To było jak palce, palce zrobione z ciepła wspinającego się po mojej skórze, dotykającego miejsc, których Richard celowo unikał. Kiedy ta poszukująca pieszczota pieściła mnie pomiędzy nogami westchnęłam i zdołałam powiedzieć. – Przestań, cokolwiek to jest, przestań. – Ciepło wspięło się wyżej, używając mojego ciała jak drabiny. -Czy to boli? – Zapytał Richard, ale patrzył na Jean-Claude’a, nie na mnie. -Nie – I moc popieściła moje piersi, jakby jakiś wielki potwór tchnął w nie gorącym powietrzem. Zadrżałam pod tym dotykiem zamykając oczy, odchylając szyję. Otworzyłam oczy gapiąc się na twarz Jean-Claude’a. Wciąż była uprzejma, nieczytelna, ukryta. -Wszystko w porządku, ma petite? Przytaknęłam. Mogłam powiedzieć coś jeszcze, ale moc Richarda pieściła moje gardło, przepłynęła po moich ustach tak, że poczuły one gorąco, jakby coś gorącego, gęstego, płynnego znalazło się na moim języku. Spojrzałam w niebieskie oczy Jean-Claude’a i wyszeptałam. - Richard. Jean-Claude obniżył swoją twarz nade mną, więcej jego ciężaru przycisnęło moje nadgarstki tak, że nawet gdy się zbliżył, byłam trzymana mocniej. Otworzyłam dla niego usta, ale on zatrzymał się tylko na krótki pocałunek. Oblizał powietrze nad moimi ustami. Pomyślałam najpierw, że nie trafił, ale podniósł się na tyle, by spojrzeć w dół mojego ciała na Richarda. – Co to za gra? -Ty i ona nie jesteście jedynymi, którzy zdobyli moc, kiedy Anita przywiązała się do Damiana i Nathaniela. – Kiedy to mówił jego głos nie był szczęśliwy. W zasadzie powrócił

gniew. Gniew karmił się bezpośrednio jego mocą, tak więc linia płonącego gorąca rozbłysła na moim ciele i wydarła krzyk z mojego gardła. Jean-Claude przyłożył swoje usta do moich i jego moc była w pocałunku. Błogosławiony chłód prześlizgnął się po moim języku, w dół do mojego gardła, rozlewając się chłodną linią przez moje ciało i gasząc to całe gorąco. I jakby moc Richarda na to czekała, wybuchła naprzód, i nagle zostałam przykryta ich mocą. To było tak, jakby moje ciało było knotem dla ognia Richarda i strugą dla chłodnej wody Jean-Claude’a. Ale nie możesz być w jednej chwili ogniem i wodą. Nie możesz płonąć i tonąć, nie w tej samej chwili. Moje ciało próbowało. Próbowało być chłodne i gorące, ogniem i wodą, życiem i śmiercią. Ale czekajcie. To ostatnie, to ostatnie my rozumieliśmy, moja moc i ja. Życie i śmierć. Zwłaszcza śmierć. Moja moc po prostu nie powstała, ona wybuchła przez moje osłony, jak po roztrzaskaniu zapory. I moc od tego potopu, tak długo zamkniętego, rozlała się na nas wszystkich. Nie rozdzieliła nas, ale połączyła. Byliśmy na kolanach w łóżku z Richardem przypartym z przodu mnie i Jean-Claude’m przy moich plecach. Mówią, że nie ma światła bez ciemności, nie ma dobra bez zła, mężczyzny bez kobiety, prawdy bez fałszu. Nic nie może istnieć, jeżeli jego przeciwieństwo nie istnieje. Nie wiem czy to było prawdą, ale w tej chwili rozumiałam, że każda rzecz potrzebuje swojego przeciwieństwa i one także nie mogą istnieć jednocześnie. Są dwie strony monety, ale co jest monetą? Co jest monetą, która oddziela dobro od zła, światło od mroku? Co jest tym, co wiąże je razem, a jednocześnie oddziela je na wieczność? Dobro i zło, światło i ciemność. Nie wiedziałam, ale w przypadku Richarda i Jean-Claude’a, to byłam ja. Byłam metalem, który jednocześnie oddzielał ich i wiązał razem. Byłam ich monetą, a oni byli moimi odmiennymi stronami. Zawsze osobno, zawsze razem, inni, ale idealnie dopasowani. Richard przyciśnięty z przodu mojego ciała i to było uczucie, jakby płonął, jakby jego ciało było tak gorące, że powinno stanąć w płomieniach, jakby słońce spoczęło na jego skórze. Jean-Claude przyparty do moich pleców był jak woda, chłodna woda, która powstała z głębi morza, gdzie płynie zimna i czarna, i powolna, i gdzie żyją dziwne rzeczy. Jeżeli patrzyłbyś na słońce zbyt długo, mógłbyś oślepnąć; jeżeli zanurzyłbyś się zbyt głęboko w morze, utonąłbyś. Krzyknęłam. Krzyknęłam, ponieważ nie wiedziałam co zrobić z mocą. Byłam ich monetą, ale nie wiedziałam jak złączyć nas w całość. To było tak, jakbyś próbował wpasować trójkę ludzi w jedno ciało. Jak to zacząć? Kto ma się gdzie znaleźć? Ale to nie ja byłam tu mistrzem, to nie była moja robota, by znaleźć sposób na połączenie tych wielkich kawałków w jedność. Chłodna moc Jean-Claude’a przepłynęła

przeze mnie łagodząc płomień, dotykając krawędzi mocy Richarda i przywiodła nas z powrotem na powierzchnię naszego metafizycznego morza. Powiedział dokładnie to, o czym myślałam. – Mogę powstrzymać to tylko przez chwilę. Kiedy znów utoniemy, nie możemy walczyć. Musimy posiąść to i siebie nawzajem. -Zdefiniuj “posiąść”. – Powiedział Richard i jego głos był niski od wysiłku, jakby powstrzymywał jakiś wielki ciężar. I może tak było. -Ty w ciele Anity, a ja pożywię się twoim. Nie mieliśmy czasu by powiedzieć tak, lub nie, lub cokolwiek. Moc była nagle z powrotem, jakbyśmy otworzyli drzwi i okazało się, że budynki sypią się dookoła nas. Nie mieliśmy czasu. Albo ujarzmimy moc, albo ona nas pogrzebie. Pogrzebie nas ze wszystkimi, których kochaliśmy. Wszystkimi, których obiecaliśmy chronić. Odlegle pomyślałam, że jeżeli wzięlibyśmy czwarty znak, byłaby łatwiejsza do ujarzmienia, ale myśl zniknęła pod naciskiem ciała Richarda. Jego ciało było grube i gotowe, i upewnił się, że Jean-Claude nie będzie. Mogły być inne sposoby, by nas związać, ale Richard dokonał pewnych wyborów za Jean-Claude’a i mnie, po prostu nie pozwalając drugiemu mężczyźnie się pożywić. Zabawne jak próbując uniknąć jednego zła, wpadł na inne. Richard wszedł we mnie. Byłam ciasna, a on gruby, ale w chwili, gdy zaczął wpychać się we mnie, ta strasznie ciężka moc złagodniała. To było tak, jakby ciało Richarda złamało jakąś barierę, jakby moje ciało było drzwiami, przez które wchodziliśmy. Chwyciłam jego ramiona i powiedziałam. – Nie przestawaj, Boże, nie przestawaj. -Jesteś za ciasna. -Nie na długo. -Jest wilgotna? – Jean-Claude zapytał. Richard rzucił mu spojrzenie i nie było ono przyjazne. – Tak. -Więc jej nie zranisz. - Sam to powiedziałeś, Jean-Claude, nie jesteś tak dobrze wyposażony, nie wiesz jak to jest zranić kobietę nie mając takiego zamiaru. Uderzyłam Richarda w ramię, ponieważ nie mogłam dosięgnąć jego twarzy. Spojrzał na mnie w dół, gniew już napłynął do jego oczu. – Nie jestem Clair. Chcę cię, Richard. Chcę cię wewnątrz mnie, proszę, Richard, proszę. Nie przestawaj, proszę, nie przestawaj. Spojrzał na mnie w dół i wyraz jego twarzy w tym samym czasie był bardzo męski i bardzo Richardowy. Obserwowałam go. Czułam, jak pragnął wejść w moje wnętrze, ale ta część, która była wciąż Richardem, która wciąż myślała zbyt intensywnie, bała się. Nie bała się, że on mnie zrani, ale obawiała się tego samego wyrazu na mojej twarzy, jaki zobaczył na

twarzy Clair. Posmakowałam tego strachu na moim języku. Poczułam jak puls w mojej szyi przyśpiesza nie z pożądania, ale ze strachu. Strachu, że Clair miała rację. Że on był zwierzęciem. Jeżeli mogłabym przyłożyć jej w tej chwili, to zrobiłabym to. Ostatnią rzeczą, jakiej Richard potrzebował, było więcej emocjonalnych problemów. -Jeżeli ty tego nie zrobisz, mon ami, to pozwól mi się pożywić, bym mógł to skończyć. - Nie jestem twoim przyjacielem. – Powiedział Richard i jego gniew zapłonął jak gorący olej na mojej skórze. To nie bolało tak jak wcześniej i wiedziałam, że to robota JeanClaude’a. Neutralizował krawędź mocy Richarda, czy też raczej zmieniał ten płonący ból w coś bardziej przyjemnego. Rozgrzany olej spływający po mojej skórze, zamiast kłującego bólu; jak mogłam się z tym kłócić. - Bądź więc moim wrogiem, ale jeden z nas musi to zrobić. Jeżeli nie ty, to musisz mi z tym pomóc. Usiadłam, a on nie był dość daleko na to, więc odsunął się w tył. Ten napór uderzył ponownie. Jean-Claude chwycił garść moich włosów, przyciągnął moją głowę w tył i pocałował mnie. Mocno, głęboko, językiem przeszukiwał moje usta. Wtopiłam się w ten pocałunek, dałam mu swoje usta, swoją twarz w jego ręce, moją głowę dłoni wciąż owiniętej moimi włosami. Odchylił mnie w tył do swojego ciała i zrozumiałam. Jak omawialiśmy to wcześniej, jego moc leżała w uwodzeniu. On dosłownie budował głębsze powiązanie używając seksu jako materiału. Każdy dotyk, każda pieszczota, każda penetracja, to kolejny kamień, by utrzymać nas bezpiecznymi. Kłóciłabym się z jego wyborem materiału, ale nie byłam tu mistrzem. To była jego rozgrywka, nie moja. Oczywiście, był więcej niż tylko jeden sposób gry. Ręka Jean-Claude’a prześlizgnęła się po przedzie mojego ciała, dopóki nie objął moich piersi. Ścisnął je dłońmi, ścisnął je mocno i ostro. Oderwałam się od jego ust z westchnieniem i niskim dźwiękiem w moim gardle. – Nie skrzywdzisz jej Richard. Richard nie wrócił do nas. Wciąż siedział tam, gdzie moje ciało go zostawiło. Jego ciało było pomiędzy moimi kolanami dość blisko, że mógłby dołączyć do gry wstępnej JeanClaude’a, ale on tylko tam klęczał. Przesunęłam po nim ręką znajdując go nie tak twardym, jak był wcześniej. Owinęłam wokół niego rękę ciasno i mocno. Wydał z siebie mały dźwięk. – Chcę tego. - I ścisnęłam go znów obserwując, jak jego oczy tracą skupienie. - Tego. Wewnątrz mnie. Mogłam poczuć, że on też chciał, ale jego lęki trzymały go mocniej, niż mogłyby ramiona jakiegokolwiek kochanka. Puściłam go i obróciłam się z płaczem do Jean-Claude. Poczułam się nagle na wpół szalona z potrzeby. Potrzeby, by mieć kogoś wewnątrz mnie.

Jean-Claude nie pożywił się jeszcze, ale wciąż było coś, co mogłam zrobić dla własnej przyjemności. Obróciłam się plecami do Richarda i położyłam delikatny pocałunek na ustach Jean-Claude’a, ale to nie było to czego pragnęłam. Podniósł się na kolana, jakby wiedział do czego zmierzałam. Lizałam go w dół jego ciała i jego ręce na moich plecach poprowadziły mnie do niego. Wzięłam go do ust i uczucie go tak małego, tak wiotkiego, było cudowne. Ssałam go, rolowałam moim językiem. Tak mały, że mogłam zając się nim tak jak chciałam i nie musiałam z tym walczyć. Ssałam go tak mocno i szybko, jak mogłam. Do środka i na zewnątrz. Do i z. Dopóki on nie jęknął nade mną. Użyłam ręki by podnieść tą wiotką delikatność jego jąder tak, że mogłam delikatnie wsunąć je do ust. Było ciężko zmieścić go całego w moich ustach na raz, nawet tak małego. Tam ledwie starczało miejsca. Musiałam być ostrożna, tak ostrożna, by go nie zranić, by nie uszkodzić tych delikatnych części. Jak dotykanie jakiegoś bezcennego dzieła sztuki pomiędzy twoimi zębami. Kiedy nie ufałam sobie na tyle, by nie ugryźć tych delikatnych części, wysunęłam go z ust. Ale zatrzymałam tą miękką, elastyczną, słabą część by rolować i przekładać, dopóki nie jęknął nade mną i jego ciało pchnęło naprzód. Ale nie mógł tego skończyć. Mogłam droczyć go całą noc a on nie mógłby skończyć. Byłam gotowa sama zaoferować otwarcie żyły, kiedy poczułam ręce na moich biodrach. Poczułam jak Richard napiera na moje ciało. Nie był teraz miękki. Był taki, och, twardy. Trzymał jedną rękę na moim biodrze i użył drugiej, by wprowadzić go do środka. Pchnął w wejście mojego ciała. Zaczęłam się podnosić, ale ręce Jean-Claude’a naparły na moją głowę trzymając mnie tam, gdzie byłam, zatrzymując moje usta owinięte dookoła jego ciała, ssąc go głęboko w ustach, jak Richard wchodził w moje ciało. Byłam teraz wilgotniejsza, bardziej otwarta, ale Richard wciąż musiał wypracować sobie drogę pchając i wchodząc każdy ciasny, wilgotny cal. Uczucie go wewnątrz wymusiło mały dźwięk z mojego gardła. Sprawiło, że zaskamlałam i jęknęłam. I to wszystko z Jean-Claude’m wciąż w moich ustach. Richard wchodził we mnie, dopóki nie było tam więcej miejsca. Dopóki nie uderzył w mój koniec i nie było nic więcej, ale wyszedł wtedy ze mnie, powoli, tak powoli. Nie chciałam powoli. Chciałam szybko. Chciałam mocno. Chciałam Richarda w tym, co potrafi najlepiej, nie w tym delikatnym tańcu. Oderwałam głowę od Jean-Claude’a i tym razem pozwolił mi, ale zatrzymał rękę w moich włosach. Podniosłam się na tyle, by spojrzeć nad moim ciałem i zobaczyć Richarda na kolanach.

Widok go wewnątrz mnie sprawił, że na chwilę zamknęłam oczy, ale uczucie tego grubego potencjału używanego tak delikatnie sprawiło, że chciałam krzyczeć na niego. -Pieprz mnie, Richard. Spojrzał na mnie i ta kontrola na jego twarzy i w jego ciele zatrzymała się na chwilę. Spojrzał na mnie i powiedział. – Anita. -Pieprz mnie, pieprz mnie, Boże, pieprz mnie, po prostu pieprz mnie. Pieprz mnie, pieprz mnie, pieprz mnie, pieprz mnie, proszę, proszę, po prostu pieprz mnie. -Robię to. Potrząsnęłam głową wystarczająco mocno, by moje włosy zafalowały wokół twarzy. Jean-Claude odsunął swoją rękę na tyle, bym mogła to zrobić. – Nie, nie, nie, nie! - Wolna od rąk Jean-Claude’a mogłam się poruszać. Wbiłam się na niego. Wbijałam się mocno i szybko, dopóki nie było słychać odgłosu naszych ciał uderzających o siebie. Mając go zagłębionego tak mocno, szybko, głęboko wewnątrz mnie sprawiło, że jęknęłam. Ale nie z bólu. Pochyliłam górną część mojego ciała naprzód, zmieniłam kąt ułożenia bioder i pieprzyłam go tak mocno i szybko, jak dałam radę. To nie było tak dobre, jak gdyby robił to on, ale wciąż było dobre. Wciąż tak przyjemne. Richard złapał rytm moich bioder i zaczął wchodzić w mnie tak szybko i mocno jak był w stanie. Mocniej i szybciej, niż ja mogłam zdołać sama. Tak mocno, tak szybko, tak głęboko, uderzając w ten punkt w głębi, głęboko wewnątrz mojego ciała, dopóki nie jęknęłam wokół niego. Ręka Jean-Claude’a popchnęła mnie z powrotem w dół i pomogła moim ustom znaleźć go ponownie. Pomogła mi pożywić się na jego delikatnym, miękkim ciele, gdy Richard wbijał się we mnie. Jean-Claude podniósł się na kolana i jego ręka pomogła mi pozostać tam, gdzie mnie chciał. Dopiero wtedy usłyszałam głos Richarda. - Jean-Claude. – I poczułam jak jego rytm spowalnia i domyśliłam się, co Jean-Claude robił tam w górze za moimi plecami. Jean-Claude stał się nagle nie miękki, czy wiotki. Urósł w moich ustach jak dojrzały owoc, jak coś słodkiego i delikatnego, co czekało bardzo długo, by urosnąć w ciężkie i grube. Wypełnił moje usta. Odsunęłam się, by złapać oddech, a on skierował moją głowę mocniej w dół, wchodząc głębiej w moje gardło. Nagle miałam ich obu tak głęboko we mnie, jak tylko mogłam. Richard wbijał się pomiędzy moimi nogami, a Jean-Claude wchodził w moje usta. Znaleźli wspólny rytm tak, że naśladowali siebie nawzajem. Walczyłam by otworzyć usta dość szeroko, by utrzymać zęby z dala, kiedy Jean-Claude mnie pieprzył. Nigdy wcześniej nie pozwoliłam na to nikomu, nie w

ten sposób, nie tak, że to co działo się w moich ustach, było prawie dokładnie tym, co działo się między moimi nogami. Richard wziął mnie za słowo. Wchodził we mnie tak szybko i mocno, dopóki odgłos tego nie stal się nieprzerwanym uderzeniem ciała o ciało i choć to było cudowne, jeżeli JeanClaude nie byłby w moich ustach, to mogłabym błagać go by przestał. To było prawie za dużo, prawie bolesne. Jean-Claude był ostrożniejszy z przodu, ponieważ musiał, ale wciąż zmuszał mnie do utrzymania tego samego rytmu, szybkiego, mocnego, uderzając, przełykając prawie nieskończenie, ledwie mając czas, by złapać oddech pomiędzy jednym pchnięciem, a drugim. W jednej chwili walczyłam o oddech, walczyłam by nie zacząć błagać, a w następnej uderzył we mnie orgazm i krzyczałam, ale nie chciałam przestać. Wykrzykiwałam mój orgazm wokół ciała Jean-Claude’a wciąż głęboko w moich ustach. Krzyknęłam i moje ciało zacisnęło się wokół ich obu. Ssałam mocniej i mocniej, wbijając biodra w Richarda. Moment wcześniej byłam gotowa przerwać, a teraz pomagałam im mnie pieprzyć. Wbijałam moje ciało w nich obu tak szybko i mocno, jak mogłam, kiedy moje ciało tańczyło pomiędzy nimi. Orgazm narastał, narastał, dopóki nie był wystarczający, by po prostu krzyczeć i wbiłam swoje paznokcie w uda Jean-Claude’a. Poczułam jak ich ciała zaciskają się w tej samej chwili. Richard zadrżał za moimi plecami wchodząc tak głęboko we mnie, że tym razem krzyknęłam naprawdę, ale JeanClaude wszedł we mnie w tej samej chwili i mój krzyk zagubił się we wrażeniu jego wytrysku we mnie. Nie był tak długi jak Richard, ale był tak głęboko, że to nie była kwestia przełknięcia. To była po prostu kwestia nie zadławienia się. Albo pozwolić spłynąć tej gorącej gęstości w dół mojego gardła i nie walczyć z tym. Pozwoliłam im wziąć moje ciało w tej chwili. Pozwoliłam ich przyjemności wylać się we mnie, przeze mnie. To była ta chwila, kiedy nasze ciała połączyły się, dzieląc rzeczy tak intymne jak krew, która umieściła wszystko we właściwym miejscu. Zrobiliśmy dość, by związać nas bez wykrwawienia Jean-Claude’a. Być może to było to, czego potrzebowaliśmy, by zadziałało, lub być może we trójkę musieliśmy opuścić w dół nasze tarcze, by przestać walczyć. Opadliśmy bez tchu w drżący kopiec. Jean-Claude wyszedł ze mnie delikatnie i położył się na plecach ze mną na nim, przyszpilającą jego nogi. Richard wciąż był na górze mnie, wciąż we mnie, ale teraz był prawie bezwładną masą i ja byłam wystarczająco niska, a on wysoki, że częściowo leżał na Jean-Claude. Byłam po prostu przyszpilona pomiędzy nimi. Richard podniósł się na kolana wystarczająco, by wyjść ze mnie, po czym przewrócił się na bok w połowie obejmując mnie, ale raczej nie dotykając Jean-Claude’a. Głosem wciąż pozbawionym tchu zapytał. - Zrobiłem ci krzywdę?

Nie mogłam się powstrzymać i zaśmiałam się. Śmiałam się pomimo tego, że moje szczęki zaczęły boleć, jak tylko zbladły endorfiny. Śmiałam się, jak zaczęłam czuć ból pomiędzy moimi nogami. Zaśmiałam się nie dlatego, że to bolało, ale ponieważ to było takie dobre. Jean-Claude także się roześmiał. -Co? – Richard zapytał. Jean-Claude i ja leżeliśmy na sobie zbyt zmęczeni, by się poruszyć i śmieliśmy się. Richardowi zajęło kilka minut, ale w końcu jemu też wyrwał się głęboki śmiech. Poruszył się wystarczająco, by przerzucić swoje ramię przeze mnie i zaśmiał się. Nasza trójka leżała niezdolna i niechętna by się ruszyć i śmialiśmy się. Śmialiśmy się, aż zdołaliśmy się ponownie poruszyć, po czym przesunęliśmy się na łóżku i leżeliśmy w ciszy, w wielkim, gorącym, nagim, kopcu szczeniaczków. Ja w środku, ale kiedy głowa Jean-Claude’a dotknęła ramienia Richarda, żaden z nich się nie odsunął. To nie było idealne, ale cholera, było blisko.

Rozdział 61 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Próbowałam dodzwonić się do mojego zaprzyjaźnionego łowcy wampirów z Nowego Orleanu, by zobaczyć, czego mogę się dowiedzieć o wampirach, których szukaliśmy, ale Denis-Luc St. John, łowca wampirów i federalny marszałek, był w szpitalu, nadal na oddziale intensywnej terapii. Prawie go zabili, zanim opuścili miasto. Coraz gorzej. Słońce stanowiło pas krwawej czerwieni na tle zachodniego nieba gdy Zerbrowski i ja wysiadaliśmy z samochodu, by przepytać pierwszego świadka. Zawsze czułam, że po wyjściu z jego samochodu powinnam wyprać dżinsy. Tylne siedzenie było tak pełne papierów i starych opakowań po fast foodach, że wyglądało jak wysypisko śmieci. Przednie siedzenie nie było faktycznie brudne, ale reszta samochodu była tak niechlujna, że po prostu odnosiło się wrażenie jakby cały samochód był obrzydliwy. - Czy Katie i dzieci w ogóle w tym czymś jeżdżą? - zapytałam, jak zaczęliśmy się wspinać po schodach do pierwszego mieszkania z listy. - Nie, ona i dzieciaki jeżdżą minivanem. Pokręciłam głową. - Czy widziała ostatnio to wnętrze? - Widziałaś nasz dom, jest doskonały, wszystko na swoim miejscu. Nawet nasza sypialnia jest nieskazitelna. Samochód jest jedynym miejscem, które jest moje. Będzie tak niechlujne, jak chcę żeby było. O dziwo, to miało teraz dla mnie więcej sensu, niż miałoby kilka miesięcy temu. Pojęłam sztukę kompromisu między parami w taki sposób, w jaki nie pojmowałam nigdy wcześniej. Nie twierdzę, że jestem w tym dobra, po prostu lepiej to rozumiem. Zerbrowski odczytał numer mieszkania i było ono położone na drugim piętrze, na pograniczu betonowego pasażu i metalowej poręczy. Wszystkie drzwi były identyczne. Zastanawiałam się, czy sąsiedzi wiedzieli, że mieli wampira mieszkającego obok. Byłbyś zdumiony liczbą osób, które tego nie pojmowały. Wampiry mocno uderzały w mój radar, więc nie przechodzą dla mnie bez echa. Większość ludzi czuje się bardziej komfortowo niż ja dając się nabrać. Nie wiem, czy to dlatego, że chcą się nabrać, czy naprawdę jest im trudniej rozpoznać wampira. Nie wiem, co przeszkadza mi bardziej, to, że normalni ludzie nie mogą ich rozpoznać, co sugeruje, że jestem jeszcze bardziej nienormalna, czy to, że ludzie chcą się tak dotkliwie ogłupić.

Ponieważ szukaliśmy wampirów, które zabiły co najmniej dwie osoby, wyciągnęłam tę część mnie, która wyczuwała martwych. To nie był ten sam element, który budził zombie. Aczkolwiek wyjaśnienie tego było jak wyjaśnienie różnicy między błękitem nieba a turkusem. Oba były niebieskim, ale nie były tego samego koloru. Zerbrowski sięgnął do dzwonka, a ja dotknęłam jego dłoni. - Jeszcze nie. - Dlaczego nie? - zapytał. Ręką odchylił swój wygnieciony płaszcz i marynarkę, by dotknąć kolby pistoletu na biodrze. - Słyszysz coś? - Wyluzuj, jest w porządku. Po prostu jeszcze się nie obudził. Zerbrowski spojrzał na mnie zdziwiony. - Co to znaczy? - Potrafię wyczuć wampiry, Zerbrowski, jeśli się skupię, lub jeśli robią coś potężnego. On jeszcze się nie obudził. Miałam nadzieję, że już wstał, bo jest prawdopodobnie najstarszy z trojga, najdłużej martwy. Najdłużej martwi zazwyczaj budzą się jako pierwsi, chyba że jeden z nich jest mistrzem. Mistrzowie budzą się w pierwszej kolejności. - Znałem tę część o najdłużej żyjących - powiedział. - Więc wampirzy mistrz, który jest martwy od dwóch lat, może się obudzić przed wampirem, który nie żyje od pięciu, ale nie jest mistrzem? - Taa, choć niektóre wampiry nie zgromadzą wystarczającej mocy w pięćset lat by rywalizować z mistrzami, których spotkałam, mającymi poniżej pięciu lat. - To by była wtopa. Słabeusz na całą wieczność. Przytaknęłam. - Taa. - Poczułam tę nagłą iskrę wewnątrz pomieszczenia. Uderzyła mnie niemal jak cios w brzuch, lub poniżej. Kiedyś wyczuwałam do tego stopnia tylko wampiry, z którymi miałam połączenie i kiedyś to był tylko mały dreszcz rozpoznania. Wydaje się, że mój poziom mocy podniósł się o stopień lub dwa. - Wszystko w porządku? - zapytał Zerbrowski. - Taa, właściwie tak. Teraz możesz użyć drzwi. Spojrzał na mnie. - Koncentrowałam się zbyt mocno kiedy się obudził, okej? Moja wina. Nie wiem, czy naprawdę rozumiał komentarz, czy po prostu przypisał to mojemu dziwactwu, ale co tam, przycisnął przycisk. Usłyszeliśmy przeraźliwy dźwięk wewnątrz pomieszczenia. Tak wielu ludzi myśli, że bycie wampirem automatycznie daje duży dom na wzgórzu, lub trumnę gdzieś w lochu, ale większość z wampirów jakich znałam miało apartamenty, domy i żyli jak niemal każdy inny. Wampiry żyjące w centralnym położeniu otaczającym ich mistrza, w sposób jaki miał Jean-Claude, stawały się przeszłością. Brakowało mi tego. Nie z nostalgii. Jeśli miałam zabić kilka wampirów, oddalonych od siebie

o mile, to sprawiało, że moja praca była trudniejsza. Ale nie byliśmy tu, by kogokolwiek zabijać, jeszcze nie. Oczywiście, to mogło się zmienić. Wszystkim, czego potrzebowaliśmy był dowód, lub, w zależności od sędziego, silne podejrzenia. Kiedyś czułam się z tym w porządku. Teraz mi to przeszkadzało. Według mojej wiedzy, nigdy nie zabiłam wampira, który nie popełnił przestępstwa, ale musiałam przyznać, że na początku mojej kariery nie sprawdzałam tego tak dokładnie jak teraz. Kiedyś byli dla mnie po prostu chodzącymi zwłokami i sprawienia, że leżeli i byli nieruchomi nie odbierałam jako morderstwa. Moja praca była wówczas łatwiejsza, mniej konfliktowa. Nic nie pozwala spać w nocy tak bardzo jak absolutna pewność, że jesteś dobry, a wszyscy inni są źli. Drzwi się otworzyły, a wampir stał mrugając na nas. Jego blond włosy były potargane od snu, miał narzucone dżinsy na bokserki, lub może spał w obu. Były wystarczająco wygniecione. Zmrużył na nas oczy i zajęło mi sekundę uświadomienie sobie, że to zmrużenie oczu było trwałe, jak u kogoś, kto pracował całe swoje życie na zewnątrz, nie nosząc okularów przeciwsłonecznych. Jego oczy były blade i niemal bezbarwne. Wyglądał na opalonego, ale był martwy od pięciu lat i to nie mogła być opalenizna. Sztuczna opalenizna zaczęła być wielkim biznesem wśród niedawno zmarłych. Wśród tych, którzy nie nabyli przyzwyczajenia do tego jaśniejszego niż blady wyglądu. Jego wyglądała lepiej niż większości, profesjonalna robota, a nie domowa. - Jack Benchely? - Zerbrowski zrobił z tego pytanie. - Kto chce wiedzieć? Błysnął swoją odznaką, a ja błysnęłam swoją. -Sierżant Zerbrowski z Regionalnego Zespołu Dochodzeń Nadnaturalnych. - Anita Blake Marszałek Federalny. Jack Benchely zamrugał mocniej, jakby naprawdę starał się obudzić. - Cholera, co zrobiłem, że mam Oddział Duchów i Egzekutorkę pod swoimi drzwiami tuż po zachodzie słońca? - Wejdźmy do środka i porozmawiajmy o tym - powiedział Zerbrowski z uśmiechem. Wampir wydawał się myśleć o tym przez chwilę. - Macie nakaz? - Nie chcemy przeszukiwać pańskiego mieszkania, panie Benchely. Chcemy zadać kilka pytań, to wszystko. - Zerbrowski wciąż się uśmiechał. Uśmiech nawet nie wyglądał na wymuszony. Ja nie próbowałam się uśmiechnąć, nie miałam ochoty. - Jakiego rodzaju pytań? - zapytał.

Odpowiedziałam. - W rodzaju ciebie, będącego po drugiej stronie rzeki w klubie ze striptizem, chociaż cholernie dobrze wiem, że Malcolm nakazał wam wszystkim trzymać się z dala od tego gówna. - Teraz się uśmiechałam, ale było to uśmiech w rodzaju tego gdzie błyskasz zębami. Czasem jest to uśmiech, a czasem nie. Przyłóż rękę blisko do psiego pyska i się dowiesz. Benchely nie wyglądał, jakby chciał się dowiedzieć. Wyglądał teraz na rozbudzonego i prawie przestraszonego. Oblizał wąskie usta i powiedział: - Czy zamierzasz powiedzieć Malcolmowi? - To zależy od tego jak bardzo będziesz współpracował, - powiedziałam. - Tym, co Marszałek Blake ma na myśli, jest to, że jeśli uzyskamy od ciebie wystarczająco dużo informacji, nie będzie potrzeby kłopotać głowy Kościoła Życia Wiecznego. - Zerbrowski wciąż był uśmiechnięty i miły. Myślę, że dzisiaj to ja byłam złym gliną. Pasowało mi to. - Wiem, co miała na myśli - powiedział wampir. Przesunął się na jedną stronę otwartych drzwi i był ostrożny w trzymaniu swych rąk tak byśmy je widzieli. Jack Benchely, człowiek, był notowany. Drobne rzeczy. Trochę pijaństwa i demolek, oskarżenie o napaść, które zaczęło się od wezwania do awantury domowej. Nic poważnego, a wszystko to z udziałem zbyt dużej ilości alkoholu i nie wystarczającej ilości zdrowego rozsądku. Kiedy weszliśmy do środka, zamknął drzwi i podszedł do kanapy. Ze stolika, niemal tak zaśmieconego jak tylne siedzenie samochodu Zerbrowskiego, wyłowił papierosa i zapalniczkę. Zapalił bez pytania, czy nam to nie przeszkadzało. Jakże niegrzecznie. Nie było żadnych innych krzeseł w pokoju, więc pozostaliśmy na stojąco. Ponownie, niegrzeczne. Choć miejsce było tak brudne, że nie byłam pewna, czy usiadłabym, nawet jeżeli by to zaproponował. Panował tak duży nieład, że spodziewałam się nieświeżego zapachu, ale tak nie było. Pachniało jak wewnątrz popielniczki, ale to nie to samo jak coś brudnego. Bywałam w domach, które wyglądały nieskazitelnie czysto, ale nadal śmierdziały papierosami. Jako niepalącej, mój nos nie jest na to przytłumiony. Zaciągnął się mocno i sprawił, że końcówka rozjarzyła się jasno. Pozwolił by dym wysączył się przez jego nos i kąciki ust. - Co chcesz wiedzieć? - Dlaczego opuściłeś Sapphire tak wcześnie w nocy? - zapytałam. Wzruszył ramionami. - Było po jedenastej. Nie nazwałbym tego wczesnym. - Dobra, dlaczego wyszedłeś i czemu to zrobiłeś?

Spojrzał na mnie, mrużąc oczy gdy dym sączył się obok nich. - To było nudne. Te same dziewczyny, te same występy. - Wzruszył ramionami. - Przysięgam, że striptizerki były bardziej zabawne, kiedy mogłem pić. - Założę się, - powiedziałam. Zerbrowski powiedział: - O której dokładnie godzinie wyszedłeś? Benchely odpowiedział. Zadawaliśmy zwykłe pytania. O której godzinie? Czemu? Z kim? Czy był ktoś na parkingu, kto może poświadczyć, że wsiadł do samochodu i nie ociągał się na parkingu? - Ociągać się - powiedział Benchely i zaśmiał się. Śmiał się tak mocno, że mignął kłami. Kły były pożółkłe od nikotyny, jak reszta jego zębów. - Nie ociągałem się, oficerze. Po prostu odjechałem. Zastanawiałam się, czy mogłabym w jego własnym domu powiedzieć mu, żeby zgasił papierosa i czy zrobiłby to, jeśli zapytam. Jeśli bym mu kazała, a on tego nie zrobi wyszlibyśmy na słabych. Jeśli wyrwałabym mu papierosa i go zniszczyła, wyszłabym na brutala. Starałam się wstrzymać oddech i mieć nadzieję, że wkrótce to się skończy. Ponownie się zaciągnął i rozmawiał z dymem wychodzącym z jego ust. - Co przegapiłem? Jeden z innych wampirów wymknął się spod kontroli z tancerką? Jeden z pozostałych szanowanych członków kościoła próbuje mnie w to wrobić? - Coś w tym stylu - powiedziałam cicho. Wyłowił popielniczkę z bałaganu. To była jedna z tych starszych, jasnozielona, ceramiczna, z wywiniętymi brzegami oraz tacką z uchwytami na papierosy po środku, niczym tępe zęby. Zgasił papierosa i nie starał się ukryć, że był zły. A może pięć lat bycia martwym nie było wystarczającą ilością czasu, by nauczyć się dobrze to ukrywać. Być może. - Do diabła, to był Charles, prawda? Wzruszyłam ramionami. Zerbrowski się uśmiechnął. Nie powiedzieliśmy tak, nie powiedzieliśmy nie. Wymijający, to my. - On jest członkiem ich cholernego klubu, powiedział wam to? - Nie dobrowolnie - powiedziałam. - Założę się, że nie. Cholerni hipokryci, wszyscy z nich. - Przesunął dłońmi po włosach, powodując, że sterczały jeszcze bardziej. - Powiedział, że to on zwerbował mnie do cholernego kościoła? Walczyłam z chęcią wymiany spojrzenia z Zerbrowskim. - Nie wspomniał o tym powiedział Zerbrowski.

- Starałem się rzucić picie. Próbowałem po prostu zrezygnować, dwanaście kroków, tak to nazywacie, próbowałem tego. Nic nie działało. Straciłem dwie żony, więcej miejsc pracy, niż mógłbym zliczyć. Mam syna, który ma prawie dwanaście lat. Mam sądowy zakaz widywania go. Czy to nie jest coś piekielnego, zakaz do mojego własnego syna? Zerbrowski przyznał, że to było coś piekielnego. - Moffat był w klubie jednej nocy. Sprawił, że brzmiało to tak łatwo. Miałbym przestać pić, bo nie mógłbym więcej pić. Proste. - Sięgnął po kolejnego papierosa. - Czy możesz z tym zaczekać, aż wyjdziemy? - zapytałam. - To ostatni nałóg jaki mam - powiedział. Ale wepchnął papierosa z powrotem do opakowania. Trzymał zapalniczkę w dłoniach, bawiąc się nią, jak gdyby nawet to było pocieszeniem. - Mam, jak to mój doradca nazywa, osobowość nałogowca. Wiecie co to oznacza, państwo policjanci? - Oznacza to, że jeśli nie możesz pić, musisz być uzależniony od czegoś innego powiedziałam. Uśmiechnął się i spojrzał na mnie tak naprawdę po raz pierwszy. Nie tak jakbym była gliną, która przyszła go nękać, ale jakbym była osobą. - Taa, taa, mój doradca nie lubi tego określenia, ależ ona tego nie lubi. Ale taa, to prawda. Niektórzy ludzie mają szczęście, że są tylko uzależnieni od alkoholu lub palenia tytoniu, lub czegokolwiek, ale dla tych z nas, którzy są po prostu uzależnieni od bycia uzależnionym, nie można nic zrobić. - Pragnienie krwi - powiedziałam. Roześmiał się znowu i skinął głową. - Taa, taa, nie mogę pić alkoholu, ale nadal mogę pić. Wciąż lubię pić. Rzucił zapalniczkę na stół i zarówno Zerbrowski i ja podskoczyliśmy. Benchely wydawał się tego nie zauważyć. - Wszyscy myślą, że wypiękniejesz kiedy się przemienisz. Że będziesz uprzejmy i dobry z panienkami, tylko dlatego, że masz parę kłów. - Z kłami zyskujesz spojrzenie - powiedziałam. - Taa, mogę je oszukiwać oczami, ale zgodnie z prawem, to nie jest chętne pożywienie. Spojrzał na Zerbrowskiego jakby ten reprezentował wszystkie prawa, które uziemiały go przez całe życie. - Jeśli użyję wampirzych sztuczek, a ona ocknie się z tego z wrzaskiem, jestem martwy. - Spojrzał na mnie i to nie było nieprzyjazne spojrzenie. - To jak napaść na tle seksualnym, jakbym podał jej pigułkę gwałtu na randce. Ale jestem wampirem i nie zobaczę procesu. Dadzą mnie tobie, a ty mnie zabijesz. Nie byłam pewna, co powiedzieć. To była prawda, choć zmieniono prawo tak, że trzeba było mieć na koncie więcej niż jednorazowe wywołane spojrzeniem pobranie krwi by

wykonać na kimś egzekucję. Tak to nazywali, wywołane spojrzeniem pobranie krwi. Skrajna prawica płakała, że pozwalano przestępcom seksualnym chodzić wolno wśród naszej społeczności. Skrajna lewica po prostu nie chciała zgodzić się z prawicą, więc pomogli przepchnąć zmianę praw. Tym z nas, po środku, po prostu nie podobał się pomysł wydania wyroku śmierci na podstawie powiedzmy jednej randki, która obudziła się następnego ranka z ciężkim przypadkiem wyrzutów sumienia. - Nie mam pieniędzy, by rozrzucać je na prawo i lewo, jak to robią diakoni kościoła mówił Benchely. - Muszę pozyskać kobietę do oddania krwi przez urok osobisty. - Powiedział te ostatnie słowa, jakby były przekleństwem. - Wiem, picie zrujnowało mi życie, ale jestem cholernie dużo bardziej uroczy, gdy wypiję choć kilka drinków. - Zwykle to nie jest prawda - powiedziałam. Zerknął na mnie. - Co nie jest prawdą? - Wiele pijaków myśli, że są uroczy jako pijani, ale nie są. Zaufaj mi, byłam jedyną abstynentką na wielu imprezach. Nie ma nic uroczego w pijanym, chyba, że dla innego pijanego. Potrząsał głową. - Być może, ale ja wiem, że jestem ograniczony do żywienia się w kościele. Kościół czyni pobieranie krwi tak mdłym, jak to tylko możliwe. Coś, co powinno być lepsze niż seks, a oni sprawiają, że czujesz się jak w jednym z tych miejsc, gdzie można dostać jedzenie jedynie po wysłuchaniu kazania. To pozbawia jedzenia smaku. - Podniósł zapalniczkę ponownie obracając ją w kółko w dłoniach, dopóki złoto nie wirowało w słabym świetle, lśniąc. - Nic nie smakuje dobrze, kiedy trzeba przełknąć wraz z tym swoją dumę. - Czy chcesz powiedzieć, że Moffat, diakon kościoła, nieprawdziwie przedstawił jak będzie wyglądało życie po tym, jak staniesz się wampirem? - Próbowałam zapytać tak zwyczajnie jak tylko potrafiłam. - Nieprawdziwie, nie do końca. Bardziej pozwolił mi przyjść wierząc w te wszystkie rzeczy z książek i filmów, a kiedy mówiłem o tym w ten sposób, nie powiedział mi o różnicach. Ale to się różni, naprawdę różni. Jeśli byłeś z linii Belle Morte spędziłeś wieczność z ludźmi ustawiającymi się w kolejce do oddania krwi. Jeśli byłeś z niektórych linii krwi, które dawały moc, ale nie piękno lub seksapil, to w kraju, gdzie użycie wampirzych sztuczek było nielegalne, byłeś udupiony. Jedynym wampirem, dobrze mi znanym, a pochodzącym z linii takiej jak ta, był Willie McCoy. Nigdy nie zastanawiałam się, jak Willie, w swoich brzydkich garniturach i jeszcze brzydszych krawatach i ulizanych do tyłu włosach, zdobywa jedzenie. Może powinnam.

Kościół Wiecznego Życia nie obiecywał znacznie więcej niż obiecywała większość kościołów ale można było dołączyć do Luteran, a jeśli ci się to nie podobało, można było odejść. Przystąpienie do Kościoła Życia Wiecznego jako pełnoprawny członek oznaczało, że nigdy nie będziesz w stanie nic zrobić z żalem, który możesz poczuć. Zerbrowski przywrócił nas na właściwy tor. - Nie widziałeś na parkingu nikogo, kto mógłby potwierdzić, kiedy opuściłeś Sapphire? Potrząsnął głową. - Czy coś wyczułeś? Te bardzo zmęczone oczy śmignęły do mnie. Skrzywił się. - Co? - Nie widziałeś niczego, ani nikogo, ale wzrok nie jest jedynym zmysłem jaki posiadasz. Skrzywił się bardziej. Pochyliłam się więc mogłam spojrzeć mu prosto w oczy. Uklękłabym, ale nie chciałam dotykać dywanu niczym poza moimi butami. - Jesteś wampirem, Benchely, krwiopijcą, drapieżnikiem. Jeśli byłbyś człowiekiem zapytałabym jedynie, co widziałeś, lub słyszałeś, ale nie jesteś człowiekiem. Jeśli nie zobaczyłeś lub usłyszałeś czegoś, to co poczułeś węchem? Co wyczułeś zmysłami? Wyglądał na pozytywnie zaskoczonego. - Co masz na myśli? Pokręciłam głową. - Co oni zrobili, uczynili cię wampirem, a potem nie nauczyli niczego o tym, kim jesteś? - Jesteśmy wiecznymi dziećmi Boga - powiedział. - Gówno prawda, pierdolona bzdura! Nie wiesz, kim jesteś, albo czym możesz być. Chciałam go złapać za ramiona i potrząsnąć nim. Był martwy od pięciu lat. Nie sądziłam, że był zaangażowany, ale przechodził przez ten parking cholernie blisko momentu zabójstwa. Jeśli nie miałby tak żałosnej jak na nieumarłego wymówki, mógłby być w stanie pomóc nam złapać złoczyńców. - Nie rozumiem - powiedział, a ja mu uwierzyłam. Pokręciłam głową. - Potrzebuję powietrza. - Poszłam do drzwi, pozostawiając Zerbrowskiego mamroczącego - Dzięki za pomoc, panie Benchely, a jeśli przyjdzie ci na myśl cokolwiek, zadzwoń do nas. Byłam w betonowym pasażu, oddychając całym tym nocnym powietrzem ile tylko mogłam, kiedy Zerbrowski mnie odszukał. - Co to do cholery było? - zapytał. - Po prostu zdecydowałaś, że przerywamy przesłuchanie podejrzanego? - On tego nie zrobił, Zerbrowski. Jest zbyt cholernie żałosny, by to zrobić.

- Anita, wsłuchaj się w siebie. To nie ma sensu. Wiesz równie dobrze jak ja, że mordercy mogą sprawić, że poczujesz do nich litość. Niektórzy z nich specjalizują się we wzbudzaniu współczucia. - Nie mam na myśli tego, że poczułam do niego litość, tylko że jest zbyt cholernie żałosnym wampirem, by dać się w to wciągnąć. Zerbrowski spojrzał na mnie. - Pogubiłem się. Nie byłam pewna, jak to wytłumaczyć, ale spróbowałam. - To wystarczająco złe, że pozwolono mu uwierzyć, że bycie wampirem naprawi wszystko, co było nie tak w jego nędznym żywocie, ale potem go zabili. Zabrali jego śmiertelne życie, ale zrobili wszystko, by okaleczyć go jako wampira. - Okaleczyć go, jak? - Każdy wampir, którego znam, zauważa pewne elementy, Zerbrowski. Są niczym hiper skoncentrowane drapieżniki. Drapieżniki zauważają szczegóły. Benchely może mieć kły, ale nadal myśli jakby był owcą, nie wilkiem. - Naprawdę chciałabyś, żeby każdy członek kościoła był dobrym drapieżnikiem? Oparłam się plecami o balustradę. - To nie to. To jest to, że odebrali mu życie a nie dali innego w zamian. Nie jest lepszy, niż był przedtem. - Nie bywa już aresztowany za pijaństwo i rozróby. - I jak długo potrwa, zanim nie będzie mógł już tego znieść i użyje swego spojrzenia na kimś, wypije krew i wybuchnie? Zbudzą się i zdecydują, że zostali wykorzystani. Nie jest wystarczająco dobrym wampirem żeby się nie obudzić i nie żałować. - Co masz na myśli, że nie jest wystarczająco dobry wampirem? Anita, kłócisz się ze zdrowym rozsądkiem. - Nie wiem, czy to będzie miało dla ciebie sens, Zerbrowski, ale widziałam ich prawdziwe oblicza. Są straszni, lub mogą być, ale to jak oglądanie tygrysa w zoo. Są niebezpieczni, ale mają w sobie piękno, nawet ci spoza linii krwi, która czyni ich piękniejszymi po śmierci, nawet oni mają coś w rodzaju takiej mocy. Swego rodzaju aurę tajemniczości lub aurę pewności siebie, czy coś. Mają w sobie coś, czego brakuje każdemu członkowi kościoła z którym rozmawialiśmy od ostatniej nocy. - Mówię ponownie, czy chcemy, by byli silniejsi i bardziej tajemniczy? Czy to nie byłoby złe? - Dla zatrzymania przestępczości i utrzymania spokoju tak, ale Zerbrowski, Kościół namówił tych ludzi by pozwolili się zabić. Zabić w imię czego? Próbowałam przez lata

rozmawiać z ludźmi by nie przystępowali do kościoła, ale naprawdę nie rozmawiałam z wieloma członkami, gdy nie mogłam ich już ocalić. Patrzył na mnie rozbawiony. Myślę, że nie mogłam go za to winić. - Nadal uważasz, że wampiry są martwe. Randkujesz z jednym i nadal uważasz, że nie żyją. - Jean-Claude nie stworzył nowego wampira odkąd stał się Mistrzem Miasta, Zerbrowski. - Dlaczego nie? Mam na myśli, że to jest teraz uważane za legalne, nie za morderstwo. - Myślę, że zgadza się ze mną, Zerbrowski. Skrzywił się na mnie mocniej, zdjął okulary, potarł nasadę nosa, założył je z powrotem i pokręcił głową. - Jestem tylko prostym gliniarzem i przyprawiasz mnie o ból głowy. - Prostym jak mój tyłek. Katie powiedziała mi, że masz podwójną specjalizację z egzekwowania prawa i filozofii. Jakiego rodzaju gliniarz ma dyplom z filozofii? Spojrzał na mnie z ukosa. - Jeśli powiesz komukolwiek, zaprzeczę, powiem że sypianie z nieumarłym sprawiło, że masz halucynacje. - Zaufaj mi, Zerbrowski, gdybym miała halucynacje, to nie dotyczyłyby ciebie. - To cios poniżej pasa, Blake, nawet cię nie drażniłem. - Zadzwoniła jego komórka. Odebrał, wciąż uśmiechając się odnośnie mojego ciosu. - Zerbrow... - Nie dopowiedział swego imienia, nim jego uśmiech zniknął. - Powtórz, Arnet, wolniej. Cholera. Jesteśmy w drodze. Święte przedmioty na wierzchu. Będą świecić, jeśli wampir jest blisko. Zaczął biec nim zamknął swój telefon. Pobiegłam z nim. - Co się stało? - zapytałam. Wpadliśmy z łoskotem na schody zanim odpowiedział. - Martwa kobieta na miejscu zbrodni. Brak wampira. Mieszkanie wydaje się puste. - Wydaje się? - powiedziałam. - Wampiry to podstępne dranie - powiedział. Kłóciłabym się, jeśli bym mogła. Ale ponieważ nie mogłam, zachowałam oddech na bieg i prześcignięcie Zerbrowskiego w drodze do jego auta. Jeśli oboje nie martwilibyśmy się tym, co zastaniemy na miejscu zbrodni, podokuczałabym mu w tym temacie.

Rozdział 62 Tłumaczenie: Fanmoon Korekta: Nat_us Mieszkanie było dużo ładniejsze niż to z którego przyszliśmy. Było czysto i schludnie, myślę, że usatysfakcjonowałoby nawet moją macochę Judith. No cóż, może nie licząc martwej kobiety na dywanie i ścieżki krwi która prowadziła do sypialni. Poza tym, lokum wyglądało na świeżo wypucowane. Teraz już wiem, że morderstwa zdarzają się nawet w najlepszych dzielnicach. Nawet ekonomia, czystość czy też uprzejmość nie stanowi bariery dla przemocy. Każdy pragnie wierzyć w to, że przemoc dzieje się tylko w okropnych miejscach, gdzie nawet szczury boją się iść, ale to niestety nie jest prawda. Nie sądzę abym miałam jeszcze jakieś złudzenia co do morderców i morderstw, ale myliłam się. Gdy zobaczyłam w pełni wyposażone, jak spod igły mieszkanie z martwą kobieta na dywanie, to pomyślałam, że ciało bardziej by pasowało do apartamentu Jacka Benchelya. Cholera, jej ciążo można by położyć na zaśmieconym stoliku do kawy. Leżała tak blisko wejścia, że aby dostać się do środka, Arnet i Abrahams musieli przesunąć ją drzwiami. Abrahams przeniósł się z przestępstw seksualnych. Stojąc w pobliżu schludnej i błyszczącej kuchni rzuciłam na niego okiem. Był wysoki, szczupły, z ciemnymi włosami i o oliwkowej cerze. Brązowy zdawał się być jego ulubionym kolorem, ponieważ chyba jeszcze nigdy nie widziałam go w innym zestawieniu barw. Rozmawiał z Zerbrowskim, który robił notatki. Ja, jak na razie, nie czułam się na tyle kompetentna aby je robić. Może dlatego, że ciało leżało u naszych stóp. Arnet i moich. Zwłoki skutecznie zniechęcają do rozmowy. Denatka leżała na brzuchu, nogi miała lekko rozchylone, jedna ręka sięgała w stronę drzwi, druga była tam gdzie ją przesunęli, aby wejść. Arnet stała obok mnie patrząc w dół na ciało. Wyglądała trochę mizernie. Miała lekko umalowane oczy i jasną szminkę. Ale jej oczy były trochę za duże, a skóra za blada przy jej czarnych krótkich włosach. To nie był kontrast ale bardziej jakby miała zaraz zemdleć na ofiarę. Miałam ochotę zapytać czy wszystko w porządku, ale nie pyta się o takie rzeczy gliniarza, więc spróbowałam nakłonić ją do rozmowy. - Skąd wiedziałaś, że ona tutaj jest? - Zapytałam. Podskoczyła i odwróciła na mnie zdziwione oczy. Była poważnie wystraszona.

- Może wyjdziemy na zewnątrz zaczerpnąć świeżego powietrza? - Powiedziałam. Pokręciła głową, rozpoznaję upór kiedy go zobaczę, więc odpuściłam. - Zobaczyłam krew pod drzwiami, czy też coś co ją bardzo przypominało. - I co dalej? - Zadzwoniłam po wsparcie i wyważyliśmy drzwi. - Ty i Abrahams. - powiedziałam. Skinęła głowa. - Drzwi odbiły się, bo uderzyły w jej ramię, ale o tym przekonaliśmy się dopiero jak spróbowaliśmy je otworzyć ponownie. Przyjęłam niską pozycję więc zobaczyłam ją pierwsza. - Na końcu jej głos delikatnie drżał. - Przenieśmy się do kuchni, dobrze? - Czuje się dobrze. - powiedziała lekko zagniewanym głosem. - Dlaczego myślisz, że jesteś jedyną kobietą która może znieś tego typu draństwa? Uniosłam brwi, ale nic nie powiedziałam, za to policzyłam do pięciu. Nie byłam zła, po prostu nie byłam pewna co powiedzieć. W końcu zdecydowałam się naprawdę. - To nie ja wyglądam jakbym miała zaraz zemdleć. - Nie zemdleje. - Syknęła. Gniewne szepty zawsze brzmią tak złowieszczo. - Więc świetnie, zostaniemy tutaj. - Świetnie. - Powiedziała wciąż zła. Wzruszyłam ramionami, o dziwo wciąż nie byłam wkurzona. - Dobrze. Sprawdziłaś kobietę, odkryłaś, że nie żyje a następnie... - Wiesz, nie muszę składać ci raportu. Nie jesteś moim szefem. To było to. - Słuchaj, Arnet, jeśli masz coś do mnie, niech ci będzie, ale to nie czas na osobiste animozje, to jej czas. - Wskazałam na ciało. - Co masz na myśli mówiąc 'jej czas', ona nie żyje. Nigdzie jej się nie spieszy. - Gówno prawda. Teraz jesteśmy jej Heronem. To ją zamordowano a złapanie tego sukinsyna, który jej to zrobił jest obecnie ważniejsze od wszystkiego. Utrudniasz i zachowujesz się jak jakiś cholerny nowicjusz, który daje mu więcej czasu na ucieczkę. Nie chcemy aby uciekł. Chcemy go dorwać, tak? Skinęła głową. - Nie zachowuje się jak nowicjusz. Westchnęłam. - Przepraszam za to, ale jeśli chcesz się kłócić to nie ma sprawy, ale później, a teraz nie marnujmy czasu, jej czasu.

Arnet ponownie spojrzała w dół na ciało, pewnie dla tego, że wskazałam na nie. Może to było zbyt dramatyczne, ale już miałam dość użerania się z Dolphem na miejscach zbrodni i nie potrzebowałam na głowie kolejnej primadonny. Najpierw morderstwo, prywatne sprawy na później, musiał istnieć jakiś porządek, inaczej człowiek by się pogubił. Zerbrowski był za nią. Zauważyłam go jak ruszył ale nie sadzę aby zrobiła to Arnet. - Arnet, idź na zewnątrz, zaczerpnąć świeżego powietrza, - powiedział z uśmiechem, starając się jej dopiec. - W tym zespole ja jestem detektywem, nie ona. - Wskazała na mnie kciukiem. - Na zewnątrz, ale już. - powiedział Zerbrowski, a jego głos stracił resztki wesołości. Arnet stała wpatrując się w niego. - Jeśli jeszcze raz będę musiał powtórzyć, że masz się iść przewietrzyć, nie będę miał na myśli tylko powietrza. - Co to ma znaczyć? - Zapytała a ręce zaczęły jej drżeć. Była tak wściekła, że aż się trzęsła. Co ja jej niby takiego zrobiłam, że tak się na mnie wściekała? Czy chodzi tu o Nathaniela? Do diabła, przecież nigdy z nim się nie umawiała. - Czy mam cię wykluczyć z tej sprawy? - zapytał Zerbrowski zupełnie nie podobnym do siebie cichym głosem. - Nie. - powiedziała i spojrzała ponuro, z malującym się zdziwieniem na twarzy słysząc u niego taki ton. Z resztą ja też byłam zdziwiona. Spojrzał na nią, wzrokiem który pasował do nowego głosu. - Więc co teraz powinnaś zrobić? Otworzyła usta a następnie je zamknęła w bardzo ciasną linię. Odwróciła się na pięcie i wyszła. Zerbrowski głośno westchnął i popatrzył na mnie. - Co zrobiłaś Arnet? - Ja? Nic. Posłał mi spojrzenie. - Przysięgam, że nic cholernego jej nie zrobiłam. - Katie powiedziała, że Arnet nieźle się wkurzyła na coś, co powiedziałaś na weselu. - A skąd niby Katie to wie, że Arnet była zła? Zwęził oczy. - Powiedziałaś coś, prawda? Otwarłam usta a następnie je zamknęłam i spojrzałam w dół na ciało.

- Marnujemy czas na osobiste pretensje. - powiedziałam. No dobra tak naprawdę nie chciałam dyskutować o mojej sytuacji z chłopakiem z Zerbrowskim, ale czy czasem nie mieliśmy do złapania mordercy? - To prawda, ale kiedy to wszystko zwolni, naprawisz to napięcie między tobą a Arnet. - Ja? Dlaczego ja? - Ponieważ to nie ty miotasz ogniem na nią. - powiedział, a jego twarz wyglądała tak rzeczowo jak jego słowa. Chciałam się kłócić z taką argumentacją, ale jak na razie to ma sens. - Zrobię co mogę. Co powiedział ci Abrahams? - Arnet zobaczyła krew pod drzwiami. Zadzwonili po wsparcie i weszli. Przeszukali miejsce i nie znaleźli żadnego Averego Seabrooka. Łóżko było nie pościelone, a stróżka krwi zdawała się zaczynać właśnie od niego. - Nie od sypialni a od łóżka. - powiedziałam. Kiwną głową. - Czy już ją zidentyfikowaliśmy? Zabawne, że nie zapytał o kim mowa. - Torebka była obok łóżka wraz ze starannie złożonymi ubraniami. Sally Cook, wiek dwadzieścia cztery lata, 5 stóp i 3 cale wzrostu i waga w którą nigdy nie wierzę na kobiecym prawo jazdy. - Tak, kobiety cyganią co do wagi, ale faceci za to dodają sobie kilka centymetrów wzrostu. Uśmiechnął się do mnie. - Większość z nas nie jest wystarczająco mądra aby zapamiętać jak wysocy jesteśmy. Uśmiechnęłam się do niego i oparłam pokusie, aby uderzyć go w ramię. Wywierał na mnie taki efekt nawet na miejscach zbrodni. - Zauważyłem, że oparłaś się na palcach patrząc na ciało. Pomieszasz nam ślady krwi. - Tak to prawda, ale robiłam to najdelikatniej jak się dało. Ale przynajmniej wiem dlaczego się częściowo wykrwawiła. - Mów. - powiedział, i zaczynał brzmieć jak Dolph. To nie takie złe, tylko trochę niepokojące. - Denatka ma częściowy ślad ugryzienia po wewnętrznej części ud. Wygląda, że przebito jej tętnice. - Dlaczego powiedziałaś 'częściowy' ślad ugryzienia? Więc dziabnął ją czy nie. Wzruszyłam ramionami. - Ugryzł, ale wygląda jakby zaczął a ona wyrwała mu się do tyłu i nie mógł skończyć. Z braku lepszej analogii to jest jak ukąszenie przez węża. Jeśli nie

jest trujący lepiej się nie szarp. Wampirze kły są odgięte lekko do tyłu, nie tak jak u węży, ale mimo to jeśli szarpniesz się nagle, pokaleczysz się gorzej niżeli pozwolisz aby cię ugryzł i lekko spróbujesz rozewrzeć jego szczęki. - To instynkt nakazuje wyszarpać się od tego co cię gryzie, Anito. - Nie twierdzę, że nie Zerbrowski, tylko mówię ci, że to nie jest dobry pomysł. Można samemu sobie zaszkodzić. - Więc ugryzł ją, ona szarpnęła do tyłu tak, że rozerwał jej tętnice. Sugerujesz, że nie chciał jej zabić? Wzruszyłam ramionami. - Mówię tylko, że można się wykrwawić z czegoś takiego w dwadzieścia minut, może mniej. Większość ludzi tego nie rozumie. - Anito, nie rób mi tego. - Czego? - Zapytałam. - Zostawiłem najlepsze na koniec. Miała małą walizkę z czymś co cholernie przypomina mi strój striptizerki. Same frędzle i nic więcej. Jeśli jest striptizerką, to mamy pewnego podejrzanego wampira. Ale ty stoisz tu i bredzisz mi, że on nie chciał jej zabić. Jeśli to prawda, to nie jest jeden z naszych podejrzanych. Jestem w trakcie załatwiania ci pozwolenia na jego egzekucję. A byłoby kiepsko, gdybyś zabiła nie tego gościa co trzeba. Pokręciłam głową. - On jest odpowiedzialny za jej śmierć, Zerbrowski. Śmierć to śmierć. Jeśli jest częścią zespołu naszych seryjnych morderców, już nie żyje. Jeśli przypadkowo zrobił to, co zrobił, wystarczyło zadzwonić na 911, a może spanikował, albo zastał go świt zanim skończył. Nie ważne, czy to był wypadek czy nie. Prawo mówi, że to morderstwo jeżeli wampir zabija człowieka za pomocą ugryzienia. Zerbrowski spojrzał na mnie, a jego oczy były bardzo poważne zza drucianych oprawek okularów. - Myślisz, że to był wypadek, prawda? I znów wzruszyłam ramionami. - Jeśli chciał rozerwać jej tętnice, myślę, że jego ugryzienie było by inne, bardziej okrutne. Widziałam wiele takich ugryzień, Zerbrowski, bardzo wiele. To mi wygląda na nowego wampira, świeżaka, który nie wie jeszcze jak używać kłów. Ktoś, kto jest nieumarły od dwóch lat nie popełni błędów takich jak to. - Więc zrobił to celowo. Westchnęłam. - Zastanawiam się jaki rodzaj edukacji pobierają świeżo urodzone wampiry Kościoła Wiecznego Życia. - Co masz na myśli.

- To znaczy, że sądziłam, że jak większość zmiennokształtnych tak i oni posiadają system opieki mentorskiej. Uczą młodych jak polować, jak zabijać czysto i efektywnie. - Usprawiedliwiasz swoich futrzanych przyjaciół? - zapytał, ale nie uśmiechał się wystarczająco do tego komentarza, nie jak dla mnie. - Zwierzęta, Zerbrowski, zwierzęta. Jean- Claude nie powołał żadnego nowego wampira odkąd się z nim spotykam, ale widziałam innych, którzy są wampirami od mniej więcej dwóch lat, jednak nie są żółtodziobami. Nie są ekspertami, ale też nie popełniają błędów nowicjuszy. Pamiętasz, kiedy Jack Benchely powiedział, że dadzą ofiary wampirom, ale muszą zrobić to szybko i czysto a nie dla zabawy? - Tak. - Co jeśli karmienie się z tętnicy udowej dla Kościoła Wiecznego Życia jest tematem tabu i zbyt erotyczne by ich o tym uczyć. - Co masz na myśli? - Znasz teorię, że jeśli nie powiemy nastolatkom o seksie to sami nie będą o nim myśleć. - Pewnie - powiedział, uśmiechnął się i potrząsnął głową – mówisz jak ktoś, kto sam był kiedyś nastolatkiem a pewnego dnia wychował dwoje nastolatków, to fajna teoria ale to tak nie działa. - Tak, ja to wiem, ale co jeśli kościół jest prawicowy? Jeśli o tym nie mówisz, albo powiesz młodym wampirom o brudnych rzeczach, nie zrobią tego, czy raczej będą dowiadywać się tego na własną rękę. - Karmienie z wewnętrznej strony uda to za wiele, niczym seks oralny dla kościoła, powiedział, i nie było słychać żadnego podtekstu w jego głosie. Pracował, myślał. Skinęłam głową. - Dokładnie. - Ale Avery, nasz prawie nowy wampir, nie pomyślał o tym, ani się nie postarał, albo nie wiedział co robi. - Tak, a dlatego, że nie był doinformowany, nie wiedział jak niebezpieczne to może być. To jak z dzieciakami, które zachodzą w ciążę w gimnazjum, bo zamiast prezerwatyw jako zabezpieczenia używają opakowań po batonikach. Zerbrowski spojrzał na mnie. - Żartujesz. - Klnę się na Boga, że nie zmyślam. Chodzi o to, że jeśli nie doinformujesz nowo narodzonego wampira, tak jak i dzieci wchodzących w wiek dojrzewania, możesz wpakować się z nimi w niezły bajzel. Niebezpieczne rzeczy, które zdobędą albo inni to zrobią, mogą ich zabić albo zrobić im krzywdę. Niewiedza nie jest błogosławieństwem w przypadku

podstawowej edukacji seksualnej, czy w początkach oddawania krwi wampirom. Ignorancja zabije cię w obu tych przypadkach. Spojrzał na ciało. - Fizycznie pasuje do profilu pierwszej ofiary. Jeśli się nawet zignoruje różnice we wzroście, zostaje jeszcze jasny kolor włosów który pasuje do trzech poprzednich. - Ale ta nie jest naturalną blondynką. Zerbrowski spojrzał na mnie. - Nie chodzi mi o to, że widać jej odrosty. Nie sprawdzałam tak szczegółowo, ale wygląda na to, że goliła się wszędzie, albo naturalnie miała małe owłosienie na ciele. Wiele striptizerek tak robi. - Jak twój nowy chłopak. - jego głos był łagodny ale oczy już nie. Pokręciłam głowa. - Nie twój zakichany biznes, Zerbrowski. - Podobno nieźle przytulaliście się na parkiecie, a zaraz po tym zamieszkał z tobą, czyż nie? - Ktoś za dużo gada. - Hej, jestem zawodowym detektywem, odkryłem, że gzisz się ze striptizerem młodszym o ile, o siedem lat od siebie? - Jako oficer śledczy dowodzący tym miejscem zbrodni, nie powinieneś czasem zająć się rozwiązaniem tego morderstwa? - Ja pracuje. A dokuczanie ci zawsze pomaga mi w myśleniu. - Cieszę się, że cię inspiruje. I co wymyśliłeś? - Myślę, że chcę porozmawiać z Averym Seabrookiem przed jego egzekucją. Jeśli brał udział w innych morderstwach, chce nazwiska jego kumpli. Jeśli jednak zrobił to przypadkiem, to myślę, że to też powinniśmy wiedzieć. Jeśli masz rację i Kościół nie uczy swoich członków 101 zasad podstawowego bezpieczeństwa, to gdzieś tam dziś wieczorem mamy setki chodzących potencjalnych przypadkowych zgonów. Więc jest kiepsko. - Zgodnie z prawem, nie możemy zrobić nic aby zmusić kościół do zmiany ich metod nauczania. Rozdzielność kościoła od państwa, i tyle w temacie. Skinął. - Ja nie mogę, szeryf federalny Blake nie może, ale Anita Blake, ukochana Mistrza Miasta, tak. - Czy namawiasz mnie abym ja namówiła kogoś, aby wywarł presję na w zasadzie uczciwych członków społeczności? - Czy mógłbym to zrobić? Skinęłam głową. - A owszem.

- Łeb mnie boli. - powiedział. - poddaję się. Jak do diabła mamy złapać wampira i przytrzymać go tak aby móc przesłuchać, aby dodatkowo jeszcze nikt nie zginął? - Jest nieumarłym tylko od dwóch lat, Zerbrowski. Nie jest duży i paskudny. Rzucił okiem na ciało. - Powiedź to jej. Miał rację. - Jeśli to był wypadek, to może, ale tylko może pobiegł do kościoła po azyl albo po rozgrzeszenie, albo cokolwiek innego. - A co jeśli to nie był wypadek? - W tedy dołączył do swoich morderczych kumpli i nie mam zielonego pojęcia gdzie można byłoby go szukać. Wiemy, że jego terytorium łowieckie znajduje się po drugiej stronie rzeki, w klubach. Zerbrowski przytaknął. - Szeryf Christopher, którego poznałaś, postawił wszystkich swoich ludzi w gotowości. Stanowi też pomagają, starając się utrzymać cichy ton całej akcji. - Nie ukryjesz tego dłużej przed mediami. Wzruszył ramionami. - Wiem. - Więc jeśli ludzie patrolują kluby, to my możemy sprawdzić inne teorie. - Kościół. - powiedział. Skinęłam głową. - Pogadam z Abrahamsem, niech wie o co chodzi. Ty za to pójdziesz na zewnątrz do Arnet i będziesz dla niej miła. - Zerbrowski... - Zrób to, Anito, nie mam czasu niańczyć waszych sporów. Masz mniej niż pięć minut, aby to naprawić. Na twoim miejscu już bym szedł. Znów przybrał ten nie-Zerbrowski- ton głosu. Nie wrogi ale taki nie znoszący sprzeciwu. To był głos oczekujący przestrzegania nakazów i o dziwo posłuchałam go. W końcu wyszłam na zewnątrz. Nie miałam pojęcia jak naprawić rzeczy z Arnet. Nie naprawisz czegoś póki nie wiesz jak bardzo jest zepsute. Nie wierzyłam, że była wkurzona na to, że nie może umówić się z Nathanielem, ale jeśli to nie było to, więc co. Czy to tylko ja tak mam, czy inni ludzie też są tak zdezorientowani?

Rozdział 63 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Przez częściowo otwarte drzwi nie było widać Arnet. Był tam las umundurowanych oficerów, w cywilnych ubraniach i furgonetka koronera w komplecie z koronerem czekającym by zabrać ciało. Wciąż oczekiwaliśmy na laboratorium kryminalistyczne, CSU. Rzadko przybywałam na miejsce zbrodni tak szybko. Ściągnęłam w drzwiach moje zakrwawione rękawiczki, ale nikt nie umieścił nigdzie worka na śmieci. Musiałam trzymać je dwoma palcami za czyste brzegi. Niewygodne, ale nie mogłam ich tak po prostu upuścić. Najnowszy detektyw na liście płac RPIT przeszedł przez futrynę drzwi z otwartym, ale pustym workiem na śmieci w swoich ubranych w rękawiczki dłoniach. Nazywał się Smith i spotkałam się z nim raz na miejscu zbrodni dawno temu, kiedy był w mundurze. To było jedno z pierwszych spotkań z Nathanielem. Smith był wystarczająco nieskrępowany w temacie likantropów, że go zapamiętałam. Zapamiętałam na tyle, by powiedzieć Dolphowi. Najwyraźniej, Dolph zapamiętał go także. Ujrzenie Smitha w cywilu było przypomnieniem, że Dolph tak naprawdę nie myślał, że jestem zła, a może nawet cenił jeszcze moją opinię. Uśmiechnął się do mnie. - Wygląda na to, że dotarłem w samą porę. - Trzymał torbę otwartą, więc mogłam upuścić do niej rękawice. Uśmiechnęłam się. - W ostatniej chwili. Zerbrowski krzyknął - Smith! Smith podszedł do Zerbrowskiego z workiem wciąż w dłoniach. Był najnowszym detektywem w składzie, a to oznaczało, że był ich wersją chłopca na posyłki. To nie było tak złe jak w przypadku umundurowanego żółtodzioba, ale nadal była to niska pozycja. Wyszłam na zewnątrz, nie czekając, by zobaczyć co Zerbrowski chciał od Smitha. Nie mój problem. Nie, mój problem czekał na zewnątrz. Faktycznie spodziewałam się spotkać Arnet gdzieś w korytarzu ze wszystkimi dodatkowymi pracownikami, ale nie było jej tam. Zeszłam po schodach i przeszłam przez szklane drzwi do małego przedpokoju. Potraktowała Zerbrowskiego dosłownie, lub może naprawdę potrzebowała powietrza. Październikowa noc była łagodna, cieplejsza niż ostatnia, ale wciąż wystarczająco chłodna by poczuć się jak jesienią. Powietrze smakowało jakby był czas, by pójść i zebrać jabłka. Arnet siedziała na krawężniku. Światło halogenowe było na tyle jasne, że jej strój nadal miał ten sam, brązowo-bordowy odcień. Ja wyglądałabym

chorobliwie w tej barwie, ale u niej wydobywał i podkreślał jej krótkie włosy, na które nie zwracało się uwagi, kiedy miała na sobie kolor czarny lub granatowy. Ramiona owinięte miała wokół kolan, nie do końca je trzymając, ale oczywiste było, nawet z dużej odległości, że nie jest zadowolona. Wzięłam głęboki oddech, wypuściłam i poszłam ku niej. Tak, nie chciałam tego robić. Zatrzymałam się blisko niej i powiedziałam - Czy to miejsce jest zajęte? Zerwała się i spojrzała na mnie. Otarła twarz, próbując ukryć łzy. - Och, świetniepowiedziała - po prostu świetnie. Złapałaś mnie, na płaczu. Teraz musisz myśleć, że naprawdę jestem frajerką. Nie powiedziała, że mogę usiąść, ale nie powiedziała również, że nie mogę. Postanowiłam to przyjąć i usiadłam. Wystarczająco blisko, by porozmawiać prywatnie bez bycia podsłuchaną, ale nie na tyle blisko, by naruszyć jej przestrzeń osobistą bardziej niż mogłam coś na to poradzić. Siadając na krawężniku, byłam szczęśliwa, że miałam na sobie dżinsy, buty do joggingu i T-shirt. Były doskonałą odzieżą do siedzenia na krawężniku. - Co się stało, Arnet? - zapytałam. - Nic. - Dobra, dlaczego jesteś na mnie zła? Spojrzała na mnie jakby z ukosa. - Dlaczego cię to obchodzi? - Ponieważ musimy razem pracować. - Wiesz, prawie każda inna kobieta zmierzałaby do tej rozmowy. Poplotkowała trochę. - Zerbrowski powiedział, że mam mniej niż pięć minut. Nie mam czasu na pogaduchy. - Dlaczego mniej niż pięć minut? - Mamy zamiar wybrać się w podróż. - Wiesz gdzie jest Avery Seabrook? - Nie, ale pomyślałam o ludziach, których można popytać. Odwróciła wzrok ode mnie i pokręciła głową. - A jak dotarłaś do ludzi do popytania? Nie poprzez pracę w policji. Zmarszczyłam brwi, ale nie mogła tego zobaczyć. - Co to ma znaczyć? Oblizała wargi, zawahała się, a potem powiedziała - Mogę pracować od lat jako policjantka od tego rodzaju przestępstw i nie mieć twojego wglądu w potwory. - Spojrzała na mnie ponownie z ukosa, ale tym razem utrzymała spojrzenie. - Czy mam się pieprzyć z potworami, by być w tym tak dobra, jak ty? Spojrzałam na nią z szeroko otwartymi oczami. - Proszę powiedz mi, że nie jesteś wkurzona tylko dlatego, że chodzę z Nathanielem a ty nie.

- Widziałam cię w klubie zeszłej nocy. Był czas w moim życiu, gdy powiedziałabym, Grzeszne Rozkosze, ale czasy, kiedy dobrowolnie udzielałam informacji przeminęły. - W jakim klubie? - zapytałam. Jej oczy nagle stały się oczami gliniarza, może trochę bardziej wrogimi niż musiały być, ale zimne i patrzące na mnie, jakby mogła zajrzeć w moją głowę. To było częściowo kłamstwo a częściowo prawda. Nie wiedziała tak wiele jak zdawało się mówić jej spojrzenie, ale chyba wiedziała więcej niż bym chciała. - Nie pogrywaj, Anita. Och cudnie, zamierzałyśmy mieć sprzeczkę opartą na imionach. - Nie jestem zbyt dobra w grach, Jessico, więc nie pogrywam za dużo. Jej dłonie mocniej ścisnęły kolana. Myślę, że po to, żeby nie chwycić mnie. - Dobrze, Grzeszne Rozkosze. Widziałam cię ostatniej nocy w Grzesznych Rozkoszach. Moja twarz nie ukazała niczego, bo dała mi dużo czasu, by się na to przygotować. Po prostu zamrugałam i miałam lekki uśmiech na twarzy. Miła, pusta, na zewnątrz. Wewnątrz ciężko myślałam. Jak wiele widziała w klubie? Ile pamięta? Czy była tam na przedstawieniu Primo? Prawie powiedziałam, ja cię nie widziałam, ale się powstrzymałam. Nie zamierzałam jej pomagać wypełnić wszelkie luki. - Więc zobaczyłaś mnie w Grzesznych Rozkoszach. Chodzę z właścicielem. Odwróciła wzrok wówczas w kierunku zaparkowanych samochodów i poza nimi na furgonetkę wiadomości. Mundurowy, który wciąż rozwijał żółtą taśmę wokół sceny zbrodni pomagając odgrodzić teren parkingu, zatrzymał się i spojrzał na vana. Czy ktoś ostrzegł Zerbrowskiego? Arnet odwróciła się i krzyknęła - Marconi, idź i powiedz Zerbrowskiemu, że mamy tu vana wiadomości. Marconi powiedział – Choooolera - z prawdziwym uczuciem i poszedł do przedpokoju. Świetnie, to tak jakby wszystko, co musiałam zrobić, to pomyśleć o czymś, a ktoś inny robił to za mnie. Fajnie. Chciałabym spróbować to wykorzystać jedynie w czynieniu dobra. Spojrzała na mnie. - Jak możesz spotykać się z nim i Nathanielem w tym samym czasie? - Po prostu szczęście, jak sądzę. Gdyby spojrzenie mogło ranić, to jedno właśnie by to zrobiło. - To nie jest odpowiedź, tylko wymówka. Westchnęłam. - Spójrz, Jessico, nie jestem ci winna odpowiedzi na to konkretne pytanie. Z kim się umawiam i dlaczego, lub jak, to nie twoja sprawa.

Jej orzechowe oczy pociemniały, blisko koloru brązowego. Zdałam sobie sprawę, że to jej wersja "ciemnych z wściekłości." - Myślałam, że pójdę i zobaczę tam Nathaniela bez ciebie. Pomyślałam, że jeśli cię tam nie będzie, to nie będziesz przeszkadzać ... - Odwróciła się wtedy, popatrzyła na zaparkowane samochody i gapiów powstrzymywanych przez mundurowych. Patrzyła na nich, jakby naprawdę ich widziała, w co wątpiłam. To było po prostu miejsce gdzie mogła zwrócić oczy, podczas gdy rozmawiała. - Ale tam byłaś. O mój Boże, byłaś tam. - Jej głos się załamał, nie z powodu łez, ale z emocji. Nie rozumiałam jej głębi. - Zachowujesz się jakbym ukradła ci Nathaniela. Nigdy się z nim nie umawiałaś. Cholera, kiedy go spotkałaś, już ze mną mieszkał. Spojrzała na mnie wtedy i niepokojące było ujrzenie złości, bo tego nie rozumiałam. Ale ja o tym nie wiedziałam. Pozwoliłaś mi wierzyć, że był tylko twoim przyjacielem. On pozwolił mi w to uwierzyć. - Nathaniel lubi być miły dla ludzi. - Tak to nazywasz? - Spójrz, Arnet, czasem Nathaniel flirtuje nie mając tego naprawdę na myśli. Myślę, że to jest jak ryzyko zawodowe. - Masz na myśli, bo jest striptizerem. Przytaknęłam. - Taa. - Nie wiedziałam z czego się utrzymywał aż do wesela. Powinnam wiedzieć, że był czymś w rodzaju męskiej dziwki. To mnie wkurzyło. - On nie jest męską dziwką. - Do diabła nie. Mam przyjaciela w poprawczaku. Został dwukrotnie zatrzymany za prostytucję, nim stuknęła mu piętnastka. Męską prostytucję - powiedziała to ostatnie, jakby to czyniło wszystko gorszym. Faktycznie nie wiedziałam, że taką miał przeszłość, ale nie okazałam jej tego. - Wiem, co Nathaniel robił, zanim zabrano go z ulic. - To była częściowo prawda i częściowo nie, ale nie kłamstwo. - Uratowałaś go? Zobaczyłaś go i zabrałaś do domu? Jesteś jego słodką mamusią? - Słodka mamusia. Ubarwiłaś to. To naprawdę nie jest właściwe słowo. - Miała przyzwoitość by wyglądać na zakłopotaną. Prawie się uśmiechnęła, ale zwalczyła to. Jakkolwiek chcesz to nazwać. Jesteś? Czy on jest twoim...

Nie pomagałam jej. Jeśli miała zamiar to powiedzieć, chciałam, żeby to powiedziała. Moim czym? - zapytałam, a mój głos był o kilka oktaw niższy, zimny, przejrzysty. To był głos, którego usłyszenie mogło cię zmartwić, jeśli mnie znałeś. Jeśli Arnet była zmartwiona, nie okazała tego. - Żigolakiem - powiedziała. Rzuciła tym słowem w moją twarz, jakby było czymś silnym i bolesnym, jakby walnęła mnie pięścią. Roześmiałam się, a jej się to nie spodobało. - Co w tym jest tak cholernie śmiesznego? Widziałam cię z nim na scenie, Blake. Widziałam, co mu zrobiłaś. Ty i ten twój wampir. Rzuciłam jej zdziwione spojrzenie, bo w końcu myślałam, że mam przebłysk tego, dlaczego jest tak na mnie wkurzona. - Odniosłaś wrażenie, że zgarnęłam Nathaniela jako dziecko z ulicy i uczyniłam go swoją chłopięcą dziwką? Odwróciła wtedy wzrok. - Kiedy mówisz o tym w ten sposób, to brzmi głupio. - Taa - powiedziałam. Odwróciła się do mnie, wciąż wściekła. - Widziałam, co zrobiłaś z nim wczoraj. Zakułaś go w łańcuchy. Raniłaś go. Upokarzałaś go przed tymi wszystkimi ludźmi. Teraz była moja kolej, by spojrzeć w dal, bo starałam się pomyśleć, jak to wytłumaczyć nie wyjaśniając zbyt wiele. Zastanawiałam się też, czy akurat byłam winna wyjaśnienia Jessice Arnet. Jeśli nie potrzebowałybyśmy ze sobą pracować i nie obawiałabym się, że podzieli się tym co widziała z resztą RPIT, mogłabym jej niczego nie wyjaśniać, ale pracowałyśmy wspólnie, a ja nie chciałam by jej wersja krążyła po sali odpraw. Nie dlatego, że moja wersja byłaby znacznie lepsza, gdyby rozeszła się w około. Z reguły większość policjantów jest skrytych, albo nie tyle skrytych, co konserwatywnych. Jak wytłumaczyć kolor niewidomemu? Jak wytłumaczyć, że ból może być przyjemnością komuś, kto nie odbiera tego w ten sposób? Nie można, nie naprawdę, ale tak czy inaczej spróbowałam. - Zajęło mi dużo czasu, by zrozumieć, czego Nathaniel chciał ode mnie. Spojrzała na mnie z przerażeniem. - Będziesz go za to winić? Zamierzasz obwiniać ofiarę? To nie zmierzało ku dobremu. - Czy kiedykolwiek spotkałaś kogoś, kto był niewidomy od urodzenia? Spojrzała na mnie. - Co? - Kogoś, kto nigdy nie widział koloru, żadnego. - Nie - powiedziała, - ale co to ma wspólnego z Nathanielem? - Jesteś ślepa, Jessico, jak mogę ci wyjaśnić, jak wygląda niebieski?

- Co ty pleciesz? - spytała. - Jak mogę ci wyjaśnić, że Nathaniela cieszyło bycie na scenie, że w pewien sposób wymusił na mnie tę sytuację? - Jesteś ofiarą, proszę, nie byłaś skuta łańcuchem. Wzruszyłam ramionami. - Mówię, że ostatniej nocy nie było ofiar na scenie, tylko kilku przyzwalających dorosłych. Pokręciła głową. - Nie, wiem co widziałam. - Wiesz, co byś czuła gdybyś to ty została skuta na scenie i traktowana w ten sposób i zakładasz, że ponieważ takie są twoje odczucia, to każdy tak by się czuł. Nie każdy czuje się tak samo odnośnie czegoś. - Wiem to. Nie jestem dzieckiem. - Więc przestań zachowywać się jakbyś była. Wówczas wstała i spojrzała na mnie z góry, ręce zacisnęła w pięści po bokach. - Nie zachowuję się jak dziecko. - Masz rację, jesteś zbyt osądzająca jak na dziecko. Zerbrowski zawołał - Anita, musimy się zwijać. Wstałam, otrzepałam tył dżinsów i krzyknęłam – Idę. - Spojrzałam na Arnet i próbowałam pomyśleć o czymkolwiek, co uczyniłoby to lepszym. Nic nie przyszło mi do głowy. - Nathaniel jest moim ukochanym, Jessico, nigdy bym go nie zraniła. - Widziałam, jak go krzywdzisz - powiedziała i rzuciła we mnie tymi słowami tak jak wtedy, gdy mówiła o żigolaku. - On nie odbiera tego w ten sposób. - On nie zna nic lepszego - powiedziała. Uśmiechnęłam się i walczyłam z pragnieniem, by wydać jeden z tych śmiechów, który jest w połowie z nerwów i w połowie z rozdrażnienia. - Ty chcesz go uratować. Chcesz pojechać i ocalić go od upokarzającego życia. Nie powiedziała nic, tylko wpatrywała się we mnie. - Anita, musimy iść, teraz - krzyknął Zerbrowski. Stał w otwartych drzwiach swego samochodu. Spojrzałam na Arnet. - Też kiedyś myślałam, że Nathaniel potrzebował ocalenia, potrzebował bym go naprawiła. Tym, czego nie rozumiałam było to, że on nie jest uszkodzony, dobra, nie bardziej uszkodzony niż reszta z nas. - I to było prawdopodobnie więcej prawdy, niż należało się detektyw Jessice Arnet. Zostawiłam to na tym i pobiegłam do

samochodu Zerbrowskiego. Zapytał mnie, jak poszło z Arnet. Powiedziałam mu, że mogło pójść lepiej. - Jak lepiej? - zapytał kiedy mijaliśmy furgonetkę wiadomości i tłum gapiów. - Och, jakby Masakra w Dniu Świętego Walentego2 mogła być lepszą imprezą. Spojrzał na mnie. - Jezus, Anita, nie wystarczy, że ty i Dolph jesteście na siebie wkurzeni, musiałaś zacząć sprzeczkę z Arnet? - Nie zaczęłam sprzeczki z żadnym z nich. Wiesz, że nie zaczęłam tej z Dolphem. Minęliśmy taśmę i barierki, które mundurowi przestawili dla nas. Ekipa telewizyjna miała kamerę ustawioną prosto na nas. Wspaniale. Oparłam się pokusie, by pokazać im palec, lub coś innego równie dziecinnego. - Nie powinienem tego mówić o Dolphie. Wiem, że tego nie zaczęłaś. - Dzięki. - Co gryzie Arnet? - Jeśli zechce, żebyś wiedział, to ci powie. - Nie zamierzasz opowiedzieć najpierw swojej wersji? - Nikt nie wierzy w moją wersję, Zerbrowski. Jestem pieprzonym trumiennym wabikiem. Skoro pieprzyłbyś wampiry, mógłbyś robić cokolwiek, prawda? - I tak po prostu, zaczęłam płakać. Nie głośno, ale ze łzami, prawdziwymi łzami. Odwróciłam się i patrzyłam przez okno. Nie miałam pojęcia, dlaczego płakałam. Głupie, tak głupie. Czy naprawdę obchodziło mnie, co o mnie myśli Arnet? Nie. Czy obchodziło mnie, czy zniszczy moją reputację w pozostałej części oddziału? Tak, myślę, że tak. Cholera. Zerbrowski był albo tak zdumiony, że płaczę, że nie wiedział co powiedzieć, albo traktował mnie tak, jak traktuje się innego policjanta. Jeśli nie chcą, byś widział, jak płaczą, to nie widzisz. Zerbrowski jechał do Kościoła Wiecznego Życia, jak sukinsyn koncentrując się na drodze. Ja cały czas gapiłam się przez okno i płakałam.

2

Masakra w dniu świętego Walentego – morderstwo siedmiu członków konkurencyjnego gangu North Side, popełnione w Chicago 14 lutego (w dzień świętego Walentego) 1929 roku przez gang Ala Capone.

Rozdział 64 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Parking był pełny i mam na myśli naprawdę pełny. Tak pełny, że Zerbrowski zaparkował przed kościołem w strefie dla Straży Pożarnej. W aucie za nami jechali Marconi i Smith, wraz z dwoma oznakowanymi radiowozami. Najwyraźniej Zerbrowski planował naszą strategię podczas gdy ja próbowałam rozwiązać sprawy z Arnet. Najwyraźniej, Abrahams lub Arnet zostali w jako dowodzący na miejscu zbrodni. Stawiałam na Abrahamsa. Nie chciałabym aby Arnet dziś wieczorem szefowała. Oczywiście, mogłam być trochę uprzedzona na ten moment. Zerbrowski miał dwóch mundurowych, którzy sami z siebie stanęli na posterunku w drzwiach i kazał im wyjąć ich święte przedmioty. - Nikt nie wychodzi, zanim nie otrzyma mojej zgody, czy to jasne? - To było jasne. Zasugerowałam, że są inne drzwi przy wejściu do sali parafialnej, a ponieważ mieliśmy dość siły roboczej by to zrobić, Zerbrowski kiwnął głową i powiedział - Zróbmy to. - Jakby wstąpił w niego duch Dolpha, ale to działało. Każdy robił to, co on powiedział. Marconi pokręcił głową i powiedział to, o czym myślałam . - Prezentujesz się jak dowódca, Zerbrowski . - Jesteś po prostu zazdrosny , że jest lepszy w naśladowaniu Dolpha niż ty powiedziałam. Marconi uśmiechnął się do mnie i skinął głową . Ale jego ręka była za pasem i przesunął broń nieco bardziej do przodu. Czasami im bardziej jesteś nerwowy, tym bardziej starasz się żartować. Smith był wystarczająco nowy, jego oczy błyszczały z ożywieniem i prawie drżał z zapału, jak pies prężący się na smyczy. Był oficerem śledczym nie dłużej niż miesiąc, a to mogło sprawić, że jesteś chętny, by się wykazać. Miałam nadzieję, że nie zbytnio chętny, ponieważ to ja go poleciłam. Zerbrowski zauważył to i kiwnął głową, że będzie mieć oko na niego. Zapytał tylko Wchodzimy głośno czy cicho? Pomyślałam nad tym przez chwilkę, po czym wzruszyłam ramionami. - Wiedzą, że tutaj jesteśmy, Zerbrowski, przynajmniej ci najbliżej tyłu. - Mogą nas usłyszeć?

Przytaknęłam. - Ale poprośmy odźwiernego z tyłu o przyciągnięcie uwagi Malcolma. Bycie uprzejmym nic nie kosztuje Skinął głową, a następnie podszedł do dużych, eleganckich, drewnianych drzwi. Zanim zdążył je pchnąć, mężczyzna otworzył je od wewnątrz. Był młody, miał krótkie brązowe włosy i okulary. Widziałam go wcześniej przy innej okazji. Nazywał się na B, jak Brandon, czy Brian, lub Bruce, czy coś. Bruce, pomyślałam. Drzwi delikatnie zamknęły się za nim, nim zdążyliśmy otrzymać więcej niż spojrzenia ludzi odwracających się by się na nas pogapić. Jego brązowe oczy nadal były piękne za okularami i nadal miał leczące się ślady ugryzień na szyi. Wydawało się jakby nie upłynął żaden czas odkąd ostatnio się widzieliśmy, ale miło wiedzieć, że był nadal wśród żywych. - Przerywacie nasze nabożeństwo? - Jego głos był cichy, wyważony. - Jesteś Bruce , prawda? Jego oczy rozszerzyły się nieznacznie. - Jestem zaskoczony, że mnie zapamiętałaś, pani Blake. - Marszałek Blake, aktualnie. - To mówiąc uśmiechnęłam się. Jego oczy znów się rozszerzyły. - Powinienem pogratulować? - Czy on gra na zwłokę? - zapytał Zerbrowski. - Nie w sposób jaki masz na myśli - powiedziałam. - Nie chce żebyśmy przerywali nabożeństwo, ale nie sądzę, by celowo ukrywał mordercę. Zareagował ponownym rozszerzeniem oczu. - Mordercę? O czym ty mówisz, pani Marszałek Blake? Kościół nie popiera przemocy w żadnym aspekcie naszego życia. - Martwa kobieta w domu jednego z waszych członków polemizowałaby z tym, gdyby mogła - powiedział Zerbrowski. Zasmucony wyraz pojawił się na twarzy Bruce'a . - Jesteś pewien, że to dom jednego z naszych członków? Oboje przytaknęliśmy. Bruce spojrzał na ziemię, po czym pokiwał głową, jakby coś rozważał. - Jeżeli pozostalibyście na tyłach kościoła, powiem Malcolmowi co się stało. Zerbrowski spojrzał na mnie, jakby chciał zapytać, czy to jest w porządku. Wzruszyłam ramionami i kiwnęłam głową. - Pewnie. Bruce uśmiechnął się z ulgą. - Dobrze, dobrze, proszę o ściszenie głosu. To jest kościół i mamy nabożeństwo. - Poprowadził nas przez te eleganckie drzwi. Mundurowi pozostali na zewnątrz, ale Marconi i Smith weszli za nami.

Za drzwiami nie było żadnego przedsionka. Drzwi poprowadziły bezpośrednio do nawy głównej, więc nagle po prostu znaleźliśmy się pośród ławek pełnych członków zboru. Wampiry w pobliżu drzwi śledziły naszą drogę. Bruce skinął na nas, żebyśmy pozostali tam, gdzie jesteśmy, a następnie wszedł pomiędzy ławki gdzie w górze znajdowały się czerwone i niebieskie abstrakcyjne witraże. Tam gdzie powinni być święci lub droga krzyżowa, lub co najmniej krzyż lub dwa, nie było niczego, tylko gołe, białe ściany. Myślę, że dlatego Kościół zawsze wyglądał dla mnie na niedokończony, nagi, jakby ściany potrzebowały ubrania. Nigdy nie czułam się komfortowo stając nagle przed grupą ludzi. Będąc na świeczniku, zwłaszcza przed potencjalnie wrogą grupą. Zerbrowski miał uśmiech na twarzy, taki uśmiech w rodzaju miło-cię-poznać. Jak zrozumiałam, była to jego wersja nieczytelnej twarzy. Marconi wyglądał na znudzonego. Wielu policjantów doskonaliło to widziałem-gorsze-rzeczy znudzenie po kilku latach służby. Twarz Smitha błyszczała z podniecenia, jak u dziecka o poranku w Boże Narodzenie. Przyglądał się wszystkiemu wokoło i zupełnie mu nie przeszkadzał gapiący się tłum. Zgadywałam, że większość glin nie miała zbyt często okazji zajrzenia do środka Kościoła Wiecznego Życia, albo zobaczenia setek wampirów na raz w jednym miejscu. Cholera, nawet ja zazwyczaj nie widywałam ich tak wielu jednocześnie, w jednym miejscu. Parę pierwszych kościelnych ławek zerknęło na nas, ale spojrzenia rozprzestrzeniły się stamtąd. Szybkie zerknięcia z szeptami, będące jak wiatr niesiony przez pokój. Wiatr, który obrócił twarze w naszym kierunku, rozszerzył oczy, wysłał więcej gwałtownych szeptów rozprzestrzeniających się po wnętrzu, aż rozbił się przed amboną i dziwnie pustym obszarem ołtarza z przodu kościoła. Malcolm stał przy białym ołtarzu, ale już wyszedł zza niego i przesunął się w bok na spotkanie Bruce’a, gdy młody człowiek podszedł do podwyższonego obszaru. Nawet stopnie prowadzące do niego były białe. Jedynym innym kolorem były pasy niebieskiej tkaniny, które wisiały w tylnej części świątyni. Wspaniały królewski błękit podniósł się nieznacznie po środku, jakby materiał nie przywierał płasko do ściany. Zastanawiałam się, co kryje się za tkaniną. To była jedyna rzecz, która różniła się od chwili, kiedy ostatnio byłam w środku, około trzy lata temu. Około dwóch lat temu budynek stanął w ogniu - zbombardowany przez prawicowych ekstremistów. Atak nie powstrzymał Kościoła. Sprawił, że Kościół Wiecznego Życia znalazł się bardziej niż kiedykolwiek w zainteresowaniu krajowym i międzynarodowym i zalały go darowizny od

osób, które nie tyle popierały wampiry, jak sprzeciwiały się przemocy. Widziałam, co pozostało, gdy straż pożarna miała wejść do budynku. Stojąc tutaj, teraz, wydawało się, że nie wybuchł nawet mały pożar w tej białej, czystej przestrzeni, nie mówiąc już o bombie. Malcolm rozmawiał z Bruce'em przy ołtarzu. Wcale nie byłam zaskoczona, gdy zszedł szerokim głównym przejściem między ławkami kościelnymi. Bruce podążył jego śladem. Pierwszym, co zauważasz w Malcolmie są jego krótkie jasne loki w odcieniu jaskrawej żółci piór szczygła. Ponad trzy setki lat spędzonych w ciemności czyni takimi jasne blond włosy. Następną rzeczą jest to, że jest wysoki, bardzo chudy, tak, że wygląda na jeszcze wyższego, niż naprawdę jest. Dzisiejszego wieczoru miał na sobie czarny garnitur, skromny, ale dzięki wyczuciu mody Jean-Claude’a wiedziałam, że ten z pozoru prosty garnitur został dopasowany do jego sylwetki i prawdopodobnie kosztował więcej niż zarobki większości ludzi w ciągu miesiąca. Koszula była niebieska, podkreślająca kolor jego oczu tak, że były niebieskie jak jaja rudzika. Krawat miał wąski i czarny ze srebrnym paskiem, gładki. Jeśli popatrzeć w górę, można było dostrzec głównie jego włosy i oczy. Malcolm miał bardzo kanciastą twarz, twarz niemalże nieatrakcyjną, jakby kąty potrzebowały wyregulowania, by współdziałać. Gdy pierwszy raz ujrzałam oczy Malcolma pomyślałam o jego pięknie, ale z nałożonym nawet jednym znakiem wampira wiedziałam, że jest inaczej. Szczycił się nie używaniem na nas, zwykłych śmiertelnikach, swoich wampirzych mocy, ale wykorzystywał je na tyle, by wydawać się przystojnym. Pozwolił sobie na tę odrobinę pieprzenia w umysłach. Próżność, całkowita próżność. Kiedyś myślałam o nim jak o jednym z najpotężniejszych wampirów w St. Louis, teraz, kiedy podszedł do mnie, wydawał się w jakiś sposób słabszy. Albo może ja osłaniałam się teraz lepiej i jego moc nie mogła mnie ogarnąć. Możliwe. Wyciągnął jedną ze swoich wielkich rąk, które zawsze wydawało się, że powinny należeć do bardziej muskularnego ciała, wyciągnął ją częściowo pomiędzy Zerbrowskiego i mnie, jakby nie był pewien, kto był ważniejszy, a nie chciał nikogo urazić. Ostatni raz, gdy widziałam Malcolma nie zaproponował uścisku dłoni. Wiedział, że bym go nie przyjęła. Dziś w nocy wzięłam go za rękę, bo Zerbrowski był tylko człowiekiem, a czymkolwiek byłam ja, „tylko człowiek” tego nie pokrywał. Malcolm zawahał się w trakcie uścisku dłoni, jakbym go zaskoczyła, ale szybko doszedł do siebie, uśmiechnął się, jego niebieskie oczy błyszczały z przyjemności na okazję udzielenia pomocy policji. To było kłamstwo. Nie chciał nas tutaj. Z pewnością nie chciał morderstwa z udziałem jego kościoła. Nie poczułam niczego, gdy nasze ręce się dotykały, poza tym, że jego była chłodna, więc nie karmił się ostatnio. Poza tym, nie czułam niczego,

bo się osłaniałam. Stałam się ostatnio naprawdę dobra w osłanianiu. Uświadomiłam sobie, że ochraniałam się tak mocno, jak mogłam, od momentu, gdy Jean-Claude,

Richard i ja

związaliśmy się ze sobą w tamtym łóżku. Nie tylko poczucie winy czyniło mnie wystraszoną. Więc ręka Malcolm była po prostu ręką, chłodniejszą niż normalne ludzkie, ale po prostu ręką. Dobra. Myślę, że byłoby w porządku, gdyby Malcolm nie wypróbował trochę wampirzej mocy na mnie. Może byłam za bardzo osłonięta, zbyt wiele ukrywałam z tego, czym byłam, lub może po prostu on był bezczelny. W każdym bądź razie, jego moc delikatnie zapulsowała w dół ręki do mnie. Przez chwilę byłam oszołomiona, a on, zanim się odepchnęłam otrzymał obraz martwej dziewczyny w mieszkaniu. Byłam jeszcze trochę zdezorientowana całą tą paranormalną sprawą. Mam tendencję do nadmiernej rekompensaty, gdy czuję się atakowana. Taa, wiem, oczywiście, że się odwzajemniłam. To byłam cała ja. Malcolm zatoczył się do tyłu i jedynie mój chwyt na jego ręce utrzymał go na nogach. Jego oczy były rozszerzone, usta otwarte trochę w ‘ups niespodzianka’. Gdyby był po prostu jakimś potężnym wampirem, który właśnie spróbował wypieprzyć mój umysł, dostałby lekcję i śledztwo posunęłoby się do przodu, ale był ich mistrzem. Dowiedziałam się czegoś w ciągu tych kilku sekund, czegoś czego nie odgadłam. Każdy człowiek w kościele miał mentora, a ja założyłam, że ich wampirzymi mentorami byli ci, którzy ich wprowadzali, gdy nadszedł czas. Wiedziałam, że mentorzy wezmą krew z ich ludzkich ciał, gdy jednak przychodziło co do czego, to Malcolm robił ostatnie trzy ugryzienia. Malcolm osobiście stworzył większość z tych setek. Z chwilą, gdy pchnęłam w niego swoją moc, przedostała się przez niego jak jakiś olbrzymi miecz. A poprzez niego i do reszty. Tak, jakbym nagle mogła ich dotknąć, jakby moja ręka wystrzeliła w dłoni Malcolma, przez niego, do ich ciał. Czułam ich tętna, niektóre serca, niektóre nadgarstki, kilka szyi. Czułam puls wszystkich tych wampirów, słaby i och, taki wolny. Tak niemrawy, tak spowolniony, ponieważ niektóre z nich nie były od dawna karmione. Nie pozwalał im na polowanie. Nie pozwolił im nawet chodzić do klubów i brać chętnych żywicieli. Zobaczyłam nieskończenie długi strumień członków kościoła ubranych na biało, jak dziewicze ofiary, oferujących swoje szyje. Brali trochę krwi, zaledwie trochę, nigdy nie na tyle, by być zadowolonym, tylko tyle, żeby nie umrzeć. Widziałam gęsty poncz w sali parafialnej, wiedziałam, że zawierał po trosze krwi z co najmniej trzech różnych wampirów. Malcolm upewnił się co do tego. Nie chciał, by

przypadkowo przysięga krwi przywiązała ich do kogoś innego. Ale nigdy nie użył własnej krwi, z obawy, co to może oznaczać. Malcolm szarpnął się ode mnie, ale było już za późno. Nie potrzebowałam go więcej. Spojrzałam za niego, na dziewczynę z długimi ciemnymi włosami i okularami. To był pierwszy wampir, jakiego kiedykolwiek widziałam w okularach. Złapała się za pierś, a ja wiedziałem dlaczego. Jej serce biło. Ale widziałam inne rzeczy. Zobaczyłam jak była tutaj człowiekiem i uklękła, i ofiarowała się, ale było coś w niewinnych rękach na jej okrytych ramionach. Nikt nigdy jej nie objął, nikt jej nigdy nie przytulił, pochwycono ją do ich ciał, karmiono tak mocno, że jej ciało rzucało się pod nimi, a seks wypadał blado, w porównaniu do tego. - Przestań - powiedział Malcolm - Przestań , puść ich! Odwróciłam się powoli patrząc na niego, a to co ujrzał w mojej twarzy sprawiło, że się cofnął. - Dałeś mi ich - powiedziałam, a mój głos był powolny, słodki jak miód. Moc, taka moc. Nauczyłam się ledwie wczorajszej nocy, że wampiry mogły pełnić dla mnie rolę czegoś w rodzaju zwierzątka czarownicy, myślałam, że potrzebny jest wampir, z którym miałam jakiś związek, ale myliłam się. Mogłam karmić się nimi wszystkimi, używać ich jak jakiś olbrzymich nieumarłych baterii. Zerbrowski podszedł blisko mnie, choć nawet on zadrżał, gdy znalazł się na tyle blisko, by szepnąć - Anita, co się dzieje? - Starał się wykorzystać wampirze moce, żeby dowiedzieć się, co wiem - powiedziałam tym samym powolnym, słodkim głosem. To zabrzmiało tak, jakby mój głos był czymś co można trzymać w ustach i ssać, jak cukierki. To była sztuczka Jean-Claude’a i ta myśl była wystarczająca. Nagle był świadomy mnie i tego, co się dzieje. Ale musiał wiedzieć o większości z tego co się działo. On był Mistrzem Miasta, nie Malcolm. Był tolerowany poprzez traktat zawarty przez starą mistrzynię przed jej śmiercią, ale teraz… no cóż, zobaczymy. Ale to było na inną noc. Ta noc dotyczyła morderstwa. - Jesteś ranna? - zapytał Zerbrowski. Brzmiał jakby tak nie uważał, ale wiedział, że coś było nie tak. - Nie - powiedziałam - nie, nie jestem ranna. - Pomyślałam, że jeśli potrafię odbierać ich odczucia, jeśli mogę zajrzeć w ich twarze i ujrzeć wspomnienia, to co jeszcze mogę zrobić? Pomyślałam, Avery, Avery, gdzie jesteś? Poczułam odpowiedź, niczym mały podmuch wiatru na mojej twarzy. Odwróciłam się w kierunku tego wiatru i lewej strony kościelnych ławek. - Avery, Avery, Avery. - wymawiałam jego imię, za każdym razem trochę głośniej, nie wrzeszcząc, ale z większą mocą.

Po środku rzędu wstał wampir. Był średniego wzrostu, z krótkimi brązowymi włosami i twarzą przystojną w delikatny, niedopracowany sposób, jak gdyby był ledwie pełnoletni, gdy go zabili. Wyciągnęłam rękę do niego. - Avery, przyjdź do mnie, przyjdź do mnie, Avery, chodź do mnie. Zaczął przeciskać się przez tłum innych ludzi. Ręka złapała jego nadgarstek, ludzka kobieta potrząsnęła głową, mówiąc - Nie idź. Wyrwał się jej i usłyszałam jego głos tak, jakby stał obok mnie. - Muszę iść, ona mnie wzywa. - I odwrócił na mnie wzrok, który tonął w wampirzym blasku, płonący jak brązowe szkło w słońcu , ale na jego twarzy był wyraz, który widywałam tylko u ludzi. Ludzi którzy byli zauroczeni przez wampiry. Ludzi, którzy nie mogli powiedzieć nie. Głęboki głos Malcolma wypełnił pomieszczenie. - Dzieci, zatrzymajcie go, powstrzymajcie go od odpowiedzi na jej wezwanie. Ona jest dziwką Mistrza Miasta. Zniszczy naszego Avery’ego. Muszę przyznać, że komentarz odnośnie dziwki mnie wkurzył. Odwróciłam się do Malcolma i pozwoliłam swojemu gniewowi napełnić mój głos. - Zniszczę ich? Mój Boże, zrujnowałeś ich wszystkich. Ukradłeś ich śmiertelne życia, w imię czego, Malcolmie? Po co? - wykrzyczałam to ostatnie i słowa były gorące jak wiatr z jakiegoś potężnego ognia. Wszystkie te drobne wampiry, które nadal były utrzymywane w mojej mocy, krzyknęły. Zadałam im ból, choć nie myślałam o tym. Próbowałam dotrzeć do nich, a problemem było to, że miałam w sobie gniew, a nie byłam zbyt dobra w pocieszaniu ludzi. Ale Jean-Claude był, w pewnym sensie. To był taki dobrze znany, stary problem jego i jego linii wampirów. Jeśli twoim jedynym narzędziem jest młotek, wszystkie twoje problemy wyglądają jak gwoździe. Jeśli jedynymi narzędziami jakie posiadasz są uwodzenie i strach, a starasz się być miły ... cóż, proszę bardzo.

Rozdział 65 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Mogłam poczuć smak ich tętna na swoim języku. Nie tylko jednego, ale setek, jakbym nagle miała ciężarówkę cukierków w swoich ustach. Cukierków, które były twarde i słodkie i roztapiały się powoli na moim języku, ale nie po prostu wiśniowych, albo winogronowych, albo korzennych. To było niczym tysiąc różnych smaków wypełniających moje usta tak, że zamiast być pyszne były przytłaczające. Nie mogłam wybrać jednego smaku, podążać za jednym tętnem. Dosłownie, nie mogłam wybrać właśnie jednego, ponieważ nie mogłam ich pooddzielać. Dławiłam się zbyt wieloma wyborami. Dopóki nie wybrałabym jednego, nie mogłam przełknąć któregokolwiek z nich. Upadłam na kolana, zatonęłam w tysiącu odmiennych zapachach, różnych skórach. Mogłam poczuć zapachy ich skór, ten cudowny zapach przy boku szyi, gdzie skóra pachnie najsłodziej, kiedy jesteś zakochany. Ale to były różne zapachy dla każdej szyi: płyn po goleniu, perfumy, woda kolońska, mydło, pot. Tak, jakbym podeszła do każdego z nich i umieściła moją twarz tuż nad ich skórą – blisko niczym przy pocałunku – i odetchnęła ich zapachem. Zerbrowski znalazł się przy mnie, wyciągnął broń, ale nie celował w nikogo, trzymał ją trochę zwróconą w kierunku sufitu. - Anita, w czym problem? Czy on cię skrzywdził? Kto, pomyślałam? Jaki on? Było tak wielu "on." Którego z nich miał na myśli? Próbowałam przełknąć ślinę ze wszystkimi tymi tętnami w ustach, ale nie mogłam. Nie mogłam tego rozgryźć. Było tego za dużo. Głos Jean-Claude’a pojawił się w mojej głowie. - Ma petite, musisz wybrać. Udało mi się odpowiedzieć - Nie mogę. - Kogo potrzebujesz tam znaleźć? - zapytał. Kogo ja tam szukałam? To było dobre pytanie. Kogo? To wszystko sprowadzało się do kogo. Zerbrowski złapał mnie za rękę, mocno. - Anita! Potrzebuję cię tutaj. Co się dzieje? Potrzebował mnie. Widziałam Smitha i Marconiego obydwu z wyciągniętą bronią. Potrzebowali mnie, ponieważ nie mogli tego poczuć. Musiałam działać, myśleć, mówić, lub sprawy wymkną się spod kontroli. Dziś wieczorem byłam marszałkiem federalnym, musiałam

o tym pamiętać. Przypomniałam sobie coś jeszcze, coś, co zostało zmazane przez cały ten zapach. Avery, potrzebowałam Avery'ego. Pomyślałam imię i tak po prostu, jego tętno znalazło się na moim języku. Jego skóra miała zapach wody kolońskiej, czegoś tak drogiego, że było pudrowe i słodkie, niemal jak dobre perfumy, ale pod spodem był pot. Nie brał prysznica dziś wieczorem. Ta myśl sprawiła, że zastanowiłam się czego jeszcze nie zmył, oprócz potu. Poczułam jakbym ponownie była blisko niego, jakby moja twarz wyłapywała jego ciało tuż nad jego skórą. Mój oddech był ciepły na jego skórze i pomógł wciągnąć zapachy z jego skóry do mojego nosa, moich ust. Nie tylko czułam zapach jego ciała, czułam smak. Słaby smak, jakby zapach był bardziej ważny, ale zapach i smak były odmienne niż przedtem. Wyraźniejsze, w jakiś sposób. Ta część nie była mocą Jean-Claude’a, ale Richarda i walczyłam, żeby o nim nie myśleć, nie otwierać bardziej niż dotychczas więzi pomiędzy nami. Nie chciałam teraz Richarda w mojej głowie. Jean-Claude dał mi znać bez słów, albo słowami, lecz zbyt szybko bym mogła to zarejestrować, jakby telepatyczną stenografią, że ochroniłby mnie przed Richardem. Nie pozwoliłby mi bardziej zatonąć w uczuciach. Ale to dzięki zaciśnięciu więzi z Richardem, mogłam poczuć zapach smak Avery'ego, jego ciała i lubić to, albo raczej nie odczuwać przez to wstrętu. Wilki, tak jak psy, nie myślą o zapachu i smaku tak jak robią to ludzie. One lubią naturalne zapachy. Avery odbył stosunek i nie umył się potem. Nie byłam tym zaniepokojona, bardziej ciekawa, ponieważ, dzięki znakom Jean-Claude’a i mojej własnej mocy, wiedziałam, że Avery był tak czysty i dokładny jako osoba, jak był w swoim sposobie prowadzenia domu. Zerbrowski ścisnął moje ramię tak mocno, że niemal miażdżąco. - Anita, do cholery, nie możemy go zastrzelić . Nie mamy na niego nakazu. Nie jesteśmy egzekutorami. Anita, ocknij się! Mrugnęłam na niego i zobaczyłam stojącego tuż obok niego Avery’ego. Marconi podszedł, a jego broń dotykała klatki piersiowej Avery'ego. Avery nie robił nic zagrażającego, po prostu stał i napierał na jego broń. Starał się podejść do mnie. Jego twarz nie była pusta jak u zombie, w rzeczywistości był uśmiechnięty, a zatem bardzo świadomy, ale ja go wzywałam i nawet lufa wycelowana w jego serce nie mogła tego powstrzymać . - Stop - powiedziałam. Avery przestał próbować iść naprzód i po prostu stanął i czekał. Wpatrywał się we mnie spojrzeniem, jakie potrafi dać ci tylko twój chłopak, ale mi to nie przeszkadzało. Chciałam wyciągnąć mu ze spodni koszulę, ściągnąć spodnie i ocierać się o jego skórę. To było seksualne, to fakt, ale to był również ten popęd, który sprawia, że psy tarzają się w

śmierdzących rzeczach. Pachniało tak dobrze, że mogłam zabrać ten zapach ze sobą i mogłam go zgłębiać w wolnym czasie. Wiedziałam w tym momencie, że wilki i psy zbierają zapachy tak, jak ludzie zbierają kamienie albo rośliny doniczkowe choćby dlatego, że to lubią i myślą, że te rzeczy są ładne. Niektóre zapachy po prostu czynią cię szczęśliwszą, tak jak ulubiony kolor. Fakt, że pot i nieświeży zapach seksu był dość ładny dla tej mojej części, która pochodziła od Richarda, był zagadką na inny dzień. Teraz, po prostu próbowałam nie kwestionować tego za bardzo i nie czynić fizycznym tego, co już odczułam metafizycznie. - Wszystko ze mną w porządku, Zerbrowski. - Ale mój głos był odległy i powolny od mocy. Nie mogłam nic na to poradzić, gdy jednak pociągnął mnie na nogi, mogłam ustać. Plus dla mnie. Zrobiłam krok do przodu i powiedziałam - W porządku, Marconi, kazałam mu do mnie podejść. Marconi miał zabawny wyraz twarzy. - Nie powiedziałaś tego na głos. Wzruszyłam ramionami. - Przepraszam. - Ale nie patrzyłam na Marconiego, patrzyłam na Avery’ego. Patrzyłam na niego tak, jak wpatrywałbyś się w kochanka, ale to wszystko było związane z jedzeniem i zapachem, i rzeczami , które były tak nieludzkie, że miałam problemy z ich przetwarzaniem . Chciałam oznaczyć go zapachem. Był mój. Chciałam owinąć jego zapachem moje ciało i myśleć o tym zapachu i o jego znaczeniu. Tak, jakby zapach był fotografią miejsca zbrodni. Mogłabym go nosić i "patrzeć" na to w kółko i znowu o tym myśleć. Zmysł powonienia wskoczył gwałtownie z dolnej części mojej listy sensorycznej wprost za zmysł wzroku, a jedyną rzeczą , która sprawiała, że był poniżej wzroku było to, że byłam za bardzo ssakiem naczelnym żeby aż tak zaufać mojemu nosowi. - Odłóżcie broń - powiedział Zerbrowski - witamy w szerokim świecie dziwnego wampirzego gówna. - Nie zabrzmiało to radośnie, ale nie patrzyłam, czy jego twarz zgadza się z jego tonem, bo oznaczałoby to odwrócenie się od Avery’ego, a ja nie chciałam tego robić. Był trochę zbyt elegancki jak na mój gust. Jego włosy były miękkie, brązowawe, pasujące zarówno do niego jak i do jego ojca lub dziadka. Męska fryzura, która od pięćdziesięciu lat nigdy tak naprawdę nie wyszła z mody. Oczy pasowały do jego włosów, były delikatnie brązowe. Brwi miał ciemniejsze niż włosy i łukowate w sposób, w jaki potrafią być męskie brwi, doskonałe, podczas gdy większość kobiet musiałoby je depilować, żeby uzyskać taki kształt. Nie miał gęstych rzęs, ale wydawały się grubsze niż były, bo były ciemne. Twarz stanowiła łagodny owal, jedynie ciemny ślad kilkudniowego zarostu ratował go od wyglądania na jeszcze młodszego niż był. Miał prawie metr osiemdziesiąt, ale wydawał się niższy, choć nie byłam pewna dlaczego. Wszystko, co można było o nim powiedzieć, to że

był kimś, komu nigdy nie przytrafiło się nic złego. To nie jego twarz czy karnacja sprawiała, że był łagodny i pozbawiony dramatyzmu; to był on. Smakował w mojej głowie jak ktoś jeszcze niedoświadczony. Jak można stać się wampirem i nie stracić tej delikatności? Odczułam jego smutek , ale nie czuł się jak ktoś, kto właśnie zabił kobietę, celowo lub przez wypadek. Byłam w błędzie? Albo nie był jedynym wampirem w tym nieskazitelnie czystym mieszkaniu? Avery stanął naprzeciwko mnie z wyrazem, który był smutny, tak bardzo smutny. Wiedział? Zrobił to? Rozległo się pukanie do drzwi kościoła. Dźwięk zaskoczył nas wszystkich, jak sądzę. Po prostu nie pukało się do drzwi kościoła. Wchodziłeś, albo nie, ale nie pukałeś. Jakiś głos zawołał - Sierżancie Zerbrowski? Zerbrowski podszedł do drzwi i wyjrzał na zewnątrz. Kiedy wrócił, trzymał w ręku kawałek papieru. Był grubszy niż kiedyś, ale większość z dodatków było rzeczami, które utrzymywały mnie z dala od więzienia i nie mogły zrobić żadnej cholernej rzeczy dla zdrowia Avery'ego. Zerbrowski podszedł do mnie trzymając papier. Otworzyłam go i przeczytałam choć wiedziałam już, co to było. To był nakaz egzekucji. Dni gdy jakikolwiek egzekutor wampirów zabiłby kogoś bez wcześniejszego ujrzenia nakazu się skończyły, a ja byłam ostrożniejsza niż inni. Nigdy nikt mnie z powodzeniem nie pozwał. Jeden z naszych współ-egzekutorów przebywał w więzieniu za wykonanie swojej pracy przed otrzymaniem formalnego upoważnienia. Każdy, kto ze mną pracował wiedział, że bez tego małego kawałka papieru, nie można było zapolować na wampira. Z nim, miałam prawie wolną rękę. Przejrzałam go. Był dość standardowy. Mogłam legalnie zapolować i wykonać egzekucję wampira lub wampirów, odpowiedzialnych za - przeczytałam listę z nazwiskami ofiar. To pomogło mi się skupić. Przypomniało mi, dlaczego wykonuję tego rodzaju pracę i o innych ofiarach morderstw, które mogłyby się pojawić. Ponadto zostałam upoważniona do zrobienia wszystkiego w ramach moich umiejętności, by wykonać ten nakaz jak najszybciej. Posiadacz tego nakazu mógł wejść do każdego budynku w poszukiwaniu podejrzanych. Każda osoba lub osoby, ludzkie bądź nie, stające na drodze do legalnego wypełnienia moich obowiązków traciły swoje prawa na mocy konstytucji USA i Stanu Missouri. Był tam inny żargon prawniczy ale wszystko sprowadzało się do tego, że mogłam odwrócić się do Avery'ego, przyłożyć mu pistolet do głowy, nacisnąć spust, a policja nie tylko nie mogła mnie zatrzymać, ale zgodnie z prawem, mieli mi pomóc wypełnić mój obowiązek.

Cała idea nakazów egzekucji została powołana po raz pierwszy, gdy wampiry zdobyły prawa, a ty nie mogłeś ich zabić przy pierwszej okazji po prostu za to, że były wampirami. Nakaz wydawał się być krokiem naprzód, teraz ja spojrzałam na niego i pomyślałam Hmm. A co jeśli Avery tego nie zrobił? Co jeśli był niewinny? Spojrzałam na Zerbrowskiego i zrozumiał mnie wystarczająco dobrze, by zmarszczyć brwi. - Kiedy patrzysz w ten sposób, to zawsze oznacza, że skomplikujesz mi pracę. Uśmiechnęłam się do niego i skinęłam głową. - Przykro mi, ale chcę się upewnić, że wykonam nakaz na właściwych wampirach. Malcolm podszedł. - Chciałbym zobaczyć ten nakaz, jeżeli dotyczy mojego Kościoła i moich wiernych. Wydobyłam go, energicznie rozłożyłam, ale nie podałam mu, tylko trzymałam w dłoni. Jego oczy pomknęły w dół strony i potrząsnął głową. - I ty nazywasz nas potworami. - Nie bierz tego do siebie, Malcolm, niektórzy z moich najlepszych przyjaciół są potworami. - Złożyłam nakaz i schowałam go. - Jak możesz żartować, kiedy przyszłaś tutaj, by zabić jednego z nas? Parafianie wzburzyli się i zaczęli wstawać. Były ich setki a nas tylko garstka. To mogło wymknąć się spod kontroli, a ja tego nie chciałam. Zgodnie z prawem, jeśli ktoś by ingerował, wtedy mogłam zabić również jego. Ostatnią rzeczą, którą chciałabym mieć na swoim sumieniu to kościół pełen męczenników. Malcolm jakby czytał w moich myślach, albo to ja czytałam w jego, bo ruszył w kierunku drzwi. Marconi zatrzymał go unosząc rękę, ale nie całkiem dotykając. - Nie chcemy żadnych kłopotów - powiedział Zerbrowski - ty też tego nie chcesz, Malcolmie. - Mam po prostu pozwolić odeskortować stąd jednego z moich wiernych, wiedząc, że możecie mu kazać uklęknąć na parkingu i wykonać na nim wyrok? Jaką byłbym osobą po prostu stojąc z boku i pozwalając na to? Cholera, pomyślałam. - Po kogo tutaj jesteś ? - spytał Avery, a jego głos był jak cały on - łagodny, niepewny. Czy to była gra ? - Po ciebie, na początek - powiedziałam. Jego brązowe oczy rozszerzyły się - Dlaczego? - Jeśli spróbujesz go zabrać, staniemy przed drzwiami. Będziesz musiała wspinać się po naszych ciałach żeby wziąć go ze sobą.

Spojrzałam na Malcolma i wiedziałam, że nie o to mu chodziło. Targował się. Zakładał, że nie będziemy gotowi wspiąć się po ciałach członków Kościoła, by wykonać ten nakaz tu i teraz. Zakładał, że odejdziemy i wrócimy po Avery’ego innym razem. Zazwyczaj wolę otrzymać nakaz szybciej, ale dziś pracowałabym lepiej, gdybym otrzymała go później, a nie przed nieumarłym Billy Grahamem i jego stadem. Zerbrowski spojrzał na mnie. - Jesteś egzekutorką wampirów, Anito, to twoja działka. - Dzięki - powiedziałam, ale nie miałam pojęcia co robić. Mogłabym jeszcze spróbować pogadać z Averym. Uderzył w mój radar jako niewinny, czy mogłam go zabrać na zewnątrz? Malcolm starał się uzyskać ode mnie konkretne informacje, a ja obróciłam to przeciwko niemu. To ja otrzymałam informacje od jego wampirów. Zdobyłam bardzo konkretne obrazy o tym, jak byli karmieni, jak żyli. Mogłabym uzyskać coś jeszcze bardziej konkretnego? Czułam się tak jakbym mogła. Czułam, że gdybym dotknęła Avery’ego, mogłabym zobaczyć coś w jego głowie, jego ciele, jego duszy. Że gdybym go dotknęła, to byłby mój, mój bardziej niż dzisiaj chciałam. Nagle to nie była taka zła myśl. Oparłam się o Zerbrowskiego i szepnęłam - Czuję go w mojej głowie. Myślę, że mogę dowiedzieć się, co widział ostatniej nocy. - W jaki sposób ? Wzruszyłam ramionami. - Dziwnymi nekromanckimi rzeczami, metafizyką, magią, nazywaj to jak chcesz. - Nakaz nie pozwala używać magii na moich ludziach. Spojrzałam na Malcolma; to już nie było przyjazne spojrzenie. - Mam zezwolenie na użycie jakiejkolwiek siły albo umiejętności, które uznam za niezbędne. Więc, taa, mogę użyć magii, jeśli wykonam dzięki temu zadanie. - Nie pozwolę ci go zaczarować. - A czy nie przyszło ci do głowy, że nie chcę go zabijać, jeśli tego nie zrobił? Jeśli wyrwę mu serce i rozwalę głowę, a następnie dowiemy się jutro, że jest niewinny, to co powinnam zrobić, powiedzieć sorry, ups? Byłam coraz bardziej wściekła. Wzięłam głęboki oddech i policzyłam powoli do pięciu. Nie miałam cierpliwości liczyć do dziesięciu. - Nie chcę go zabić, Malcolmie. - To ostatnie nie było złością, brzmiało prawie jak usprawiedliwienie. Malcolm spojrzał na mnie i to było spojrzenie, którego wcześniej nie widziałam. Starał się zdecydować, czy kłamałam. - Czuję twój żal, Anito. Jesteś zmęczona zabijaniem, tak jak ja. -Widzicie, to jest problem z wampirami, wpuszczasz ich w swoją głowę na cal a oni przemierzają metafizyczną milę. Nie podobało mi się, że mógł odczytać mnie w ten sposób,

zwłaszcza z moimi postawionymi tarczami. Oczywiście, nie byłam pewna, jak wysoko podniesione były moje tarcze. Opuściłam je kosztując wampirów? Pomyślałam o moich tarczach i tak, były obniżone, lub zostały naruszone przez fale zapachów i smaków, i krwi płynącej powoli w żyłach. Zaczęłam podnosić tarcze z powrotem, ale musiałam coś najpierw zrobić. Spojrzałam na Malcolma. - Mam zamiar dotknąć Avery'ego. Chcę zajrzeć w niego i sprawdzić, co zobaczę. Nie zamierzam go skrzywdzić, nie celowo. Chcę prawdy, Malcolmie, to wszystko. Daj mi słowo, że jeśli jest winny, pozwolisz mi go zabrać. - Skąd mam wiedzieć, co możesz w nim odkryć? Uśmiechnęłam się i znowu to nie był przyjemny uśmiech. - Kiedy powiem ci, jeśli powiem ci, dotknij mnie, wtedy będziesz wiedzieć to, co ja wiem. Patrzył na mnie, a ja patrzyłam na niego. Mieliśmy jeden z tych momentów niewypowiedzianych pytań. Wiedziałam, że spróbował uzyskać informacje o wampirzym morderstwie, gdy uścisnął mi dłoń. Były stany, gdzie samo to mogłoby umieścić go na krótkiej liście wampirów, które stawały się niebezpieczne. Wiedziałam co zrobił i miałam nakaz, który pozwalał mi na tyle swobody, że mogłam udawać, iż próbował ukryć swój udział w zabójstwach. To znaczy, że

nigdy nie doszłoby do procesu sądowego. Nigdy nie

musiałabym dowodzić moich podejrzeń w sądzie. Malcolm wziął oddech na tyle głęboki, że jego ramiona uniosły się w górę i opadły w dół. Skinął głową, raz, krótko, lakonicznie i niemal niezgrabnie, jakby nie był pewien, czy to dobry pomysł, ale tak czy inaczej miał zamiar to zrobić. - Możesz dotykać Avery'ego, jeśli będzie chciał byś go dotknęła. Możesz użyć znaków Jean-Claude’a, by spróbować dowiedzieć się prawdy. Nie poprawiłam go, że tym czego używałam była bardziej moja własna nekromancja niż moce Jean-Claude’a. Każdy potrzebuje kilku złudzeń, nawet wampirzy mistrzowie. Odwróciłam się do Avery'ego. - Zgadzasz się na to, co mam zrobić? Skrzywił się i wyglądał na zdziwionego. Zaczynałam się zastanawiać, czy nie był aż tak bystry, na jakiego wyglądał i czy nie byłoby to wstydem. - Co chcesz robić? - Dotknąć cię - powiedziałam. Jego usta wygięły się w górę w najdrobniejszym z uśmiechów, ale wypełnił swe oczy większą radością niż pokazało się na jego ustach. - Tak - powiedział - tak, proszę. Podałam mu swoje ręce i uśmiechnęłam się. - Chodź do mnie, Avery. - I tak po prostu, podszedł tych kilka kroków do przodu. Bez pytania opadł przede mną na kolana. Uniósł ku mnie twarz i dwie rzeczy uwidoczniły się w jego obliczu, zapał oraz kompletne i zupełne

zaufanie. To nie on nie był bystry, to ja. Zawładnęłam nim. Zawładnęłam nim w sposób, w jaki wampirzy mistrz mógł zawładnąć śmiertelnikiem. W tym momencie, zanim go dotknęłam, zastanowiłam się czy gdybym wyciągnęła broń i przyłożyła do jego głowy, drgnąłby, czy nadal wpatrywałby się we mnie tymi ufnymi oczami, podczas gdy pociągałabym za spust?

Rozdział 66 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Jego skóra była miękka, nawet kilkudniowy zarost był delikatniejszy niż na to wyglądało, tak czarny na tle tej białej skóry. Zaledwie dotykając brody, wiedziałam, że jego włosy będą miękkie, że nic na jego ciele nie byłoby ostre lub szorstkie. Był... delikatny. Uśmiechnął się do mnie i była w tym błogość, jakby widział coś cudownego. Skoro patrzył na mnie, wiedziałam, że nie widział nic cudownego, tylko mnie. Można wiele o mnie powiedzieć, ale cudowna nie bardzo. Ruch sprawił, ze spojrzałam w dal ponad twarzą Avery'ego. Były tam inne wampiry, które wyszły ze swoich miejsc. Niektórzy stali w ławkach, wyglądając na zdezorientowanych, jakby nie mieli pewności dlaczego wstali. Kilku z nich było już w nawie głównej, ale się zatrzymali, jakby wiedzieli dokąd mieli zamiar iść, ale teraz nie byli już tego pewni. Ale byli inni, kilkunastu, znajdujących się w nawie głównej, oni nie wyglądali na zdezorientowanych. Patrzyli na mnie tak, jak Avery, jakbym była odpowiedzią na modlitwę. Denerwowały mnie takie spojrzenia na czyjejkolwiek twarzy, ale na twarzach wielu wampirów, całkiem obcych... Zdenerwowanie nie oddaje tego odczucia... Może strach, taa, strach byłby właściwszym określeniem. - Zauroczyłaś ich - powiedział Malcolm. Był zły. - Tak jak ty ludzi? - spytałam. - Nie używam moich mocy na ludziach. - Mówisz, że nie korzystasz z żadnej mocy, aby wydać się ludziom przystojniejszym, lub trochę mniej wampirycznym? Zamrugał na mnie niebieskimi oczami, pasującymi do twarzy, która była przyjemna, ale nie była to twarz, którą pokazał mi podczas kilku pierwszych spotkań. - To byłoby próżnością - powiedział w końcu bardzo cichym głosem. Nie zaprzeczył, ale odpuściłam. Moim głównym problemem odnośnie "próżności" było to, że jeśli wykorzystywał wampirzy urok, by wyglądać lepiej, to czego jeszcze na nich używał? Ale to nie był problem na tę noc. Avery oparł swój policzek o moją rękę, nie pocierając tak jak zrobiłyby to lamparty, ale przypominając mi, że wciąż tu był. Spuściłam wzrok na niego, potem spojrzałam na inne wampiry czekające w przejściu. To była prawie kolejka, jak gdybym kończąc z Averym oczekiwała, aż podejdzie następny. Nie zrobiłam tego celowo i nie potrafiłam tego cofnąć.

Pomyślałam o Jean-Claudzie. Jego szept dotarł do mnie, zadrgał po mojej skórze i ten dreszcz przebiegł wzdłuż mojej ręki do wampira u moich stóp. To sprawiło, że Avery zamknął swoje oczy i niemal się zachwiał. Szepnęłam - To nie pomaga, Jean-Claude. Chcę to powstrzymać, nie pogorszyć. - Nie mam umiejętności w czytaniu cudzych myśli i uczuć, ma petite, nie do tego stopnia. Ta moc, którą pożyczyłaś nie należy do mnie. - W takim razie czyja jest? - Domyślam się, że Malcolma. Ponieważ użył jej na tobie pierwszy. - I tak po prostu, jest moja na zawsze? - Być może nie na zawsze, tak jak mówisz, ale na razie. Użyj jej szybko, ma petite, gdyż może zanikać. - Co mam zrobić z tym przyciąganiem? - Uzyskaj swe informacje od tego jednego, to pomogę ci oswoić tę szczególną moc. Na razie wycofam się żeby tego nie pogarszać. - I tak jak powiedział, usunął się. Kiedyś, gdy się wycofywał, urok zanikał wraz z nim, ale nie teraz. Teraz wciąż miałam u swych stóp Avery’ego, a pozostali wciąż wpatrywali się we mnie, wciąż czekali, wciąż pragnęli. Czego pragnęli? Co na Boga miałam z nimi zrobić? Wzięłam głęboki oddech i wypuściłam go powoli. Jeden problem na raz. Jedna katastrofa na raz, albo zostaniesz przytłoczony. Spuściłam wzrok na jasnobrązowe oczy Avery'ego i pomyślałam Co zdarzyło się w twoim mieszkaniu ostatniej nocy? Zauważyłam kobietę, ofiarę, ale teraz jeszcze żywą. Zauważyłam inną kobietę, ale nie mogłam zobaczyć jej wyraźnie. Jakby część obrazu była mglista. Avery przyparł swoją twarz do mojej ręki i mgła podniosła się trochę, ale wciąż nie mogłam zobaczyć drugiej kobiety. Pożyczyłam moc Malcolma, ale większość z tej mocy co była we mnie, była dużo bardziej intymna. Przyłożyłam swoją drugą dłoń i ułożyłam ostrożnie twarz Avery'ego między moimi rękami, a mgła rozcieńczyła się bardziej, ale to było jak oglądanie filmu, gdy część ekranu została porysowana. Byłam tak zajęta oglądaniem drugiej części "ekranu", że tak naprawdę nie patrzyłam na resztę. Avery i pełna życia kobieta byli coraz bliżej i bardzo osobiście. Albo moja zdolność do zakłopotania została zmniejszona, albo kiedy byłam w pracy, po prostu skupiałam się na pracy. Teraz pracowałam. Wiedziałam, że wampiry mogą sprawiać, że ludzie zapominają godziny, albo nawet doby, ale nigdy nie znałam nikogo, kto mógł sprawić, by tylko część pamięci pozostała rozmyta. Ten poziom kontroli ich mocy był dla mnie nowością. Przerażającą nowością.

Dotykanie jego twarzy było bardziej pomocne ponieważ, nie ważne czy to lubiłam czy też nienawidziłam, moc Jean-Claude’a i moja rosła poprzez fizyczność. Pochyliłam się nad twarzą Avery'ego, oparłam się o niego. Nie zamknął oczu kiedy się zbliżyłam by go pocałować, ale ja zamknęłam swoje. Zawsze zamykałam swoje. Moje wargi zetknęły się z jego i dostrzegłam, że kobieta po drugiej stronie łóżka miała brązowe włosy. Pocałunek przybrał na mocy, pod naciskiem ust włosy kobiety stały się miękkimi brązowymi falami, które wypełniły rękę Avery'ego, bardziej miękkimi nawet niż wyglądały. Jej twarz obróciła się do jego oczu i ta mgła ponownie zawisła nad jego wizją. Nie mogłam dostrzec jej twarzy. Świetnie, pomyślałam, Jej imię, Avery, podaj mi jej imię, ale w jego głowie była hucząca cisza, jakby cokolwiek mu zrobiła, tam też miała bezpieczna, albo co najmniej anonimowa. Wspomnienie nie było jak widok z kamery, to był widok z oczu Avery'ego. Miałam mignięcie jego ciała, tego, że był nagi, że obie kobiety były nagie, ale jej twarz... nie mogłam dostrzec jej twarzy. Osunęłam się na kolana, wciąż go całując. Jego ręce owinęły się wokół mojego ciała, a kiedy przycisnął nas do siebie, pozwoliłam sobie zatonąć w uczuciach jego ramion, jego ciała. Oddałam się pocałunkowi, uściskowi i jakby błyskawica przecięła pamięć. Kolory stały się jaskrawsze, wiedziałam jak smakowały usta Sally Cook. Mogłam poczuć zapach perfum, jedne były mocniejsze, z większą zawartością alkoholu, inne jak bogate piżmo, coś drogiego. Twarz wampira była jak kryształ w mojej głowie, w jego głowie. Miała na imię Nellie i była wampirzym mistrzem, poznała go w lokalu ze striptizem, nie w kościele. Przyprowadziła striptizerkę, którą Avery znał jako Morganę. Nagle miałam dostęp do wszystkiego co ta Nellie mu powiedziała, jakbym otworzyła plik komputerowy z wszelkimi informacjami. Rozmawiała o swoim mistrzu, którego Avery nigdy nie spotkał. Jej mistrz był prawdziwym mistrzem wampirów, nie tak jak Malcolm. Kimś, kto wiedział jak polować, jak się karmić, jak być prawdziwym drapieżnikiem. Avery próbował uwolnić się od niej, ale była nieugięta. Myśl ta zaprowadziła do wspomnienia o Nellie i innej wampirzej kobiety. Drugi wampir wyglądał tak jak Nellie, jak jej siostra, niemal bliźniaczka. Miała na imię Nadine i była o wiele młodsza, dużo słabsza. Ale wyglądały podobnie i przez moment zdawałam sobie sprawę, że wyglądają jak Avery. Wszyscy mieli takie same delikatne brązowe włosy, takie same łagodne, owalne twarze, jasnobrązowe oczy. Mogliby być rodzeństwem. Nadine i Nellie pokłóciły się po odbytym z nim stosunku. Nadine nie chciała dzielić Nellie regularnie. Avery użył tego jako wymówki, by ponownie się zdystansować, ale wówczas Nellie pojawiła się tej nocy w klubie w towarzystwie Morgany i złożyły mu propozycję, a on nie

powiedział nie. Poczułam jego wyrzuty sumienia. Były wystarczająco prawdziwe. Złamał tak wiele zasad Kościoła. Klub, striptizerka i Nellie były niebezpieczne, wiedział o tym, po prostu nie wiedział jak bardzo niebezpieczne. Pożywił się kobietą, pożywił się z jej szyi, a potem odbył stosunek z Nellie. Myślał, że wieczór się skończył, ale Nellie zaczęła zsuwać się wzdłuż ciała drugiej kobiety. Chciała, by się pożywił z jej uda. Chciała, by poznał inne, intymniejsze miejsca, ale coś wywołało w nim panikę. Może to był wzrok tego wampira. W kolorze łagodnego brązu, ale tym, co oboje zobaczyliśmy w tych oczach była bezwzględność i wiedział, że jeśli nie wstanie i nie pójdzie, namówiłaby go do czegokolwiek, do wszystkiego. Złapał swoje ubrania, uciekł z sypialni, ubrał się w salonie i zostawił Morganę żywą i szczęśliwą w łóżku z Nellie. Poszedł do kościoła i użył jednej z trumien, którą trzymali w piwnicy na nagłe wypadki. Przygotowywał się do powiedzenia Malcolmowi o Nellie i jej przerażającej ofercie, o wampirzym mistrzu, który potrafił polować. Mistrzu, który aktywnie rekrutował członków kościoła do jego przerażającej małej grupy. Ale Avery czekał, aż skończy się nabożeństwo. Wtedy wkroczyłam ja i plany się zmieniły. Przerwałam pocałunek, w sposób w jaki wynurzasz się z basenu, szybko i gwałtownie, kiedy zbyt długo jesteś pod wodą i musisz odetchnąć. To przyprawiło mnie o zadyszkę przy jego ustach i pozostawiło o cale od jego twarzy, tak, że patrzyliśmy się na siebie z szeroko otwartymi oczami. Gdybym myślała jasno, próbowałabym zadać następne pytanie w ten sam sposób w jaki zapytałam o resztę, przez dotyk i wampirzy urok, albo może nekromancki urok? Bądź co bądź, patrzenie na jego twarz z odległości kilku cali i ujrzenie czegoś podobnego do oddania w twarzy obcego, odrzuciło mnie. Jean-Claude mógł tego używać, ale to byłam ja, więc zrobiłam to, co zawsze, kiedy jestem przerażona jakimś nowym metafizycznym elementem. Uciekłam się do czegoś ludzkiego i zwykłego. Zaczęłam mówić, na głos. - Jest tu dziś wieczorem w kościele ktoś, kto dołączył do Nellie i jej mistrza? - Tak - powiedział głosem, który był jeszcze szeptem po pocałunku - Jonah, Nellie powiedziała, że Jonah spotkał jej mistrza i polubił go. Proponowała trójkąt z Jonahem, mną i nią. Odmówiłem. - Byłam jeszcze na tyle z nim połączona, by wiedzieć, że powiedział to, by się bronić. Pomysł się pojawił, oczywiście nigdy nie poszedłby do łóżka z innym mężczyzną, nawet jeśli byłby z kobietą w tym samym czasie. Jeśli pomyślał, że tym zdobędzie u mnie punkty, to był w błędzie. Lubiłam mężczyzn, którzy nie czuli się mniej męscy poprzez dzielenie mnie z innym mężczyzną, tak naprawdę, ostatnio, to był wręcz warunek wstępny spotykania się ze mną.

Avery spoglądał na mnie z marsową miną, jakby otrzymał fragmenty moich rozmyślań. Ale nie miałam czasu by się o to martwić, ponieważ Zerbrowski krzyknął - On próbuje uciekać! Stanęłam na nogi na czas, by zobaczyć jak jeden z wampirów poruszał się lekko ponad grzbietami ławek kościelnych. Jego stopy ledwie dotykały drewna, używając go, by odbić się dalej. Prawie lewitował, ale nie całkiem. Nie potrafił jeszcze latać. Lubię młode wampiry, łatwiej je łapać. Nie mógł polecieć więc nie zmierzał do wysokich okien. Nie goniłam go. Podbiegłam do nawy obok odległej ściany. Były tam drzwi, które prowadziły do ich sali parafialnej. Nie mógł polecieć. Potrzebował drzwi. Wyjęłam broń. Odbezpieczyłam ją kciukiem i sprawdziłam komorę, gdy biegłam. Wampir skoczył z grzbietu ostatniej ławki i wylądował lekko jak powietrze na podłodze. Zrobił krok w stronę dalszych drzwi, a ja krzyknęłam - Stój, albo strzelę. - Miałam broń wycelowaną w niego oburącz. Trudno iść do przodu i trzymać kogoś na celowniku, ale byłam dalej niż bym chciała w zatłoczonym kościele. Taa, niewinni ludzie stali grzecznie z jednej strony, ale kule są małymi zdeterminowanymi rzeczami, które, kiedy naciskasz spust, chcą w coś trafić. Chciałam być na tyle blisko, by bezpieczne pociągnąć spust i nie zagrażać innym. Oczywiście, gdy wyciągasz broń, ludzie panikują. Zazwyczaj panikują wcześniej, ale z jakiegoś dziwnego powodu, byłam w odległym przejściu i miałam czysty strzał, zanim tłum zaczął krzyczeć i mnie rozprasza. Kilku z nich wybrało cholernie złą drogę. Nagle miałam cywilów krzyczących i wahających się między mną a wampirem, którego goniłam. Krzyknęłam – Na ziemię, do cholery, padnijcie! Łapać go, niech to szlag trafi! – dotarł do drzwi ponieważ nie mogłam zaryzykować strzału. Ale tuż za nim były dwa wampiry. Byli tą dwójką, która znajdowała się w korytarzu. Czy ja to sprawiłam gdy powiedziałam, łapać go? Byli dobrymi obywatelami, czy była to moja wina? Cholera. Zaczęłam przedzierać się przez tłum z Zerbrowskim z tyłu i Marconim i Smithem obok. Broń wycelowałam w sufit, ponieważ próbowałam przedostać się pomiędzy nimi. Krzyczeli na broń i krzyczeli na mnie. Krzyczeli ponieważ mogli. Słyszałam, jak Zerbrowski za mną podawał mundurowym przy tylnych drzwiach opis naszego złego wampira. Prawie przebrnęliśmy przez przestraszonych cywilów. Słyszałam inny krzyk ponad przenikliwymi wrzaskami, mężczyzna krzyczał, ale nie ze strachu. Podniosłam swoją broń gdy podeszłam w stronę drzwi, wysunęłam swoje ciało tak minimalnie, jak to było możliwe. Nie, nie stanęłam w środku pieprzonych drzwi robiąc z

siebie doskonały cel. Ten rodzaj gówna jest wspaniały na filmach, ale w rzeczywistości, ukrywasz się, martwisz się o bohaterski wygląd później, kiedy już przeżyjesz. Na końcu korytarza toczyła się walka. Nasi cywile, jeden ciemny i jeden blondyn, dogonili czarny charakter. Wydawali się wygrywać. Mieli go na ziemi, jednak ciemnowłosy cywil również leżał na ziemi. Otworzyłam drzwi, chwyciłam broń obiema rękami z Zerbrowskim tuż za mną. Krzyknął - Policja, wszyscy stać! Cywile zawahali się w walce ponieważ byli przykładnymi obywatelami. Przykładni obywatele mają tendencje do słuchania glin. To było małe zawahanie, po prostu przestali tak mocno walczyć i rzucili okiem na nas. To było to, następnie odwrócili się z powrotem do złego gościa, ale on był prawdziwym czarnym charakterem i nie popatrzył na nas, nie zawahał się walcząc. Przecież nie miał nic do stracenia. Już miałam nakaz udupienia go. Dwa wampiry trzymały go, ale kiedy się zawahały, jeden z nich musiał rozluźnić uchwyt, zaledwie na moment. Zobaczyłam srebrny błysk w ręce złego faceta. Krzyknęłam Nóż! - Ale było już za późno. Ostrze ugodziło ciemnego cywila w klatkę piersiową. Coś w tym uderzeniu wydawało się wprawić w osłupienie blondyna, ponieważ opadł na kolana przy swoim przyjacielu. Może myślał, że mamy złego gościa na muszce. Uklęknął i sięgnął do leżącego przyjaciela, a gdyby zły facet zrobił to, co robi się zwykle, czyli wstał i wybiegł przez drzwi, mielibyśmy go na muszce. Ale nie, odepchnął drzwi ręką na oścież i na wpół przepełznął, na wpół przetoczył się przez nie. Dwaj cywile całkowicie zablokowali nasze strzały. Krzyknęłam - Kurwa! - i zaczęłam biec.

Rozdział 67 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Oczyściliśmy odległe drzwi, ja mierząc nisko, Zerbrowski wysoko. Marconi i Smith osłaniali nasze tyły czekając na czysty kąt. Byliśmy w sali parafialnej, a pośrodku wszystkich tych długich stołów był wampir. Używał swojej kurtki ze skóry by ochronić twarz przed blaskiem rozżarzonych do białości krzyży dwóch mundurowych. W jednej ręce trzymali broń, w drugiej krzyże, prawie tak jakby trzymali latarkę i jednocześnie mogli zachować dwuręczny uchwyt i pokazać krzyże. Było o tym na szkoleniu. Krzyknęłam - On ma nóż! Widziałam, że jeden z mężczyzn mrugnął na mnie, to było sekunda. - My osłaniamy, ty go przeszukaj. - Nie bądź tchórzem, Roarke, - powiedział Smith zza mnie. - Nazwij mnie tchórzem gdy sam staniesz tak blisko niego. Trzymałam broń wycelowaną w wampira i powoli się do niego zbliżałam. Podchodząc powiedziałam. - Powoli, upuść nóż. Wampir nie ruszał się, tylko kulił za kurtką. Zatrzymałam się i spojrzałam znad mojej broni na niego. Poczułam, jak się wyciszam w środku, wśliznęłam się w głąb swojej głowy, do tego dalekiego dziwnie spokojnego miejsca, w które odchodziłam gdy zabijałam i miałam czas żeby wkręcić się na obroty. - Poproszę jeszcze raz, Jonah. Rzuć nóż, albo cię zastrzelę. Nie będę... prosić... ponownie. - Całe powietrza uszło ze mnie, moje ciało nadal było spokojne tak samo jak umysł. Dzisiaj nie słyszałam białego szumu, była po prostu cisza. Świat się zawęził do pochylonej sylwetki i niczego innego. Nie byłam świadoma policji, Zerbrowskiego za mną, nawet blask krzyży przygasł, tak, że moja wizja została wyostrzona na mężczyznę, do którego miałam strzelać. Coś upadło tej ciemnej postaci, coś srebrnego błysnęło w świetle, lecz nie zdążyłam tego zarejestrować. Nie sądziłam, że to nóż . Minęłam punkt z którego nie było odwrotu. Byłam zdecydowana. Głos Zerbrowskiego przywiódł mnie z powrotem. - Nóż, Anito, upuścił nóż. - Jego głos był łagodny, jakby zrozumiał, że byłam na krawędzi. Krawędzi, gdzie ostry ton może sprawić, że nacisnę spust.

Mój oddech powrócił w ostrym syku powietrza. Wycelowałam spluwę w sufit, bo musiałam przestać celować w mężczyznę. Musiałam ją skierować gdzie indziej, bo miałam zamiar go zastrzelić. Prawnie, mogłam to zrobić, ale najpierw musieliśmy z nim porozmawiać. Martwi, naprawdę martwi, nie są zbyt rozmowni. - Mam go - powiedział Zerbrowski. Skierował swoją broń dokładnie i pewnie w wampira. Kiwnęłam głową i przycisnęłam tył mojej broni do swego czoła. Nie poczułam chłodu, to było ciepłe. Ciepłe od trzymania pod ramieniem, wciśnięcia przy mojej piersi. Jeśli nosiłam zły biustonosz, ocierałam krawędź mojej piersi, gdy wyciągałam broń, więc nauczyłam się, że wszystkie te biustonosze typu minimizer, które rozkładają piersi na boki nie sprzyjają noszeniu kabury. Staniki typu push-up faktycznie trzymają twoje piersi w górze i przez to nie przeszkadzają. Po prostu trzeba się upewnić, że biustonosz faktycznie zakrywał cię z przodu, tak, żebyś mogła biegać bez wypadania piersi na zewnątrz. Dlaczego debatowałam nad stanikami kiedy wciąż mieliśmy do obezwładnienia podwójnego wampirzego mordercę? Ponieważ prawie go zabiłam. Niemal strzeliłam do niego, nie dlatego, że to był właściwy moment, ale dlatego, że to było to, co robiłam. Rzadko spoglądałam znad pistoletu, nie mając zamiaru pociągnąć za spust. Prawie go zabiłam, zanim spróbowaliśmy go przesłuchać. Niemal go zabiłam, bo moje ciało i umysł do tego dążyły. Wszystko sprowadzało się do jednego. Patrzymy wzdłuż lufy pistoletu i pociągamy za spust, strzelamy do końca. Zatrzymujemy się gdy jest martwy. - Anita, jak się czujesz? - zapytał Zerbrowski. Kiwnęłam głową i opuściłam broń w kierunku podłogi. Zaufałam Zerbrowskiemu, że strzeli i sprowadzi wampira do poziomu. Zaufałam sobie, że uniosę moją broń na czas i zakończę to. Nie byłam pewna, w tym momencie, czy ufałam sobie stojącej tam z wampirem na muszce. To zabawne, ale nie byłam. - Dobrze, Zerbrowski. Utrzymywał wzrok na wampirze oraz swej broni. - Ok. To twój nakaz. - Taa - powiedziałam - moja działka. - Spojrzałam na wampira, wciąż ukrywającego się za swoją skórzaną kurtką i nic nie czułam. Był po prostu kimś od kogo chciałam informacji. Nie mogłam zaoferować mu niczego w zamian. Prawo nie pozwala na układy z wampirami, które mordowały. Ale to był problem na inną godzinę. - Powoli, połóż ręce na głowie i złącz palce. Teraz! Jego głos był dziwnie stłumiony. - Niech schowają krzyże. - Chcesz umrzeć dokładnie w tej sekundzie?

Milczał przez chwilę, a potem ponownie przemówił - Nie. - Więc rób co mówię. Ręce na głowę, palce splecione, w tym pieprzonym momencie. Teraz! Spróbował trzymać swą twarz ukrytą w kurtce, oczy zaciśnięte i mocno zamknięte, gdy wydostał ręce i położył dłonie na swojej głowie. - Złącz palce. Zrobił to. - Teraz, na kolana. - Mogę używać swoich rąk? Uniosłam z powrotem swoją broń w górę i wycelowałam. - Zaczynasz działać mi na nerwy. Padnij na swoje pieprzone kolana. Zrobił to. Spoko. - Skrzyżuj kostki. - Co? - Jedna kostka nad drugą, skrzyżuj swoje kostki. Zrobił to. Co oznaczało, że nadszedł czas, by faktycznie go przeszukać. Nienawidzę przeszukiwania kogoś, kto żyje. Dużo łatwiej przeszukiwać zastrzelonego. Skąd wiadomo, że nie zabiło się jednak zbyt wielu? Chwila gdy myślisz, że przeszukiwanie kogoś, kto się wciąż rusza jest do dupy. Przyłożyłam lufę broni do jego głowy. - Jeśli się podniesiesz, strzelę. Czy to jasne? - Tak - powiedział napiętym głosem. Inną zaletą przeszukiwania martwych jest to, że nie słychać strachu w ich głosie, nie czuć drżenia rąk i ramion. Nie musisz wiedzieć, że tym, czego się boją jesteś ty. Nie musisz myśleć o tym, że osoba, którą dotykasz będzie musiała umrzeć i, że nic nie możesz zrobić, lub, że nie możesz temu zapobiec. Prawu nie chodzi o sprawiedliwość i miłosierdzie. Prawo jest prawem i to prawo nie daje Jonahowi BezNazwiska lub mnie żadnych opcji. Miał drugi nóż, na plechach w pochwie wewnątrz spodni. Miał pochwę na nadgarstku, pustą i większą pochwę przy jego szyi, ukrytą za kołnierzykiem kurtki. Nigdy nie widziałam wampira noszącego tak wiele broni. Gdy upuścił nóż, pomyślałam, że pomyliłam się co do tego co widziałam - noża w klatce piersiowej innego wampira, ale nie, łajdak pchnął go nożem i wciąż jeszcze miał zapas ostrzy. Przypomniałam sobie nóż niczym wykrzyknik w piersi wampira. To kazało mi się zastanowić. Popatrzyłam na jeden z noży, podniosłam go, dotknęłam płasko moim kciukiem. - Cholera to srebro. Nie pobiegłam do tamtego wampira. Poczekałam

i pomogłam im zakuć Jonaha w kajdanki, chociaż wiedziałam, że jedynie go spowolnią, gdyby naprawdę chciał uciec. Właściwie nie mieliśmy niczego, co mogło wytrzymać siłę wampira. To był jeden z powodów, dla których byli zabijani zamiast oczekiwać na rozprawy. Jeden stan spróbował pakować ich do owiniętych krzyżami trumien, ale zostało to odrzucone jako okrutne i niepraktyczne. Gdybym mogła, zapytałbym ustawodawców, którzy postanowili, że trumny są zbyt okrutne, czy woleliby być zamknięci w małej przestrzeni oczekując do rozprawy, czy woleli być martwi. Stawiam, że wybraliby trumnę, ale nikt mnie nie pytał. Zostałam zaproszona do wystąpienia przed Senacką Podkomisją Praw Nieumarłych, ale albo zmieniano terminy albo zmieniał się przewodniczący komisji, lub ...

to było

niemalże tak, jakby ktoś nie chciał żeby Komisja zakończyła swój raport. Prawdopodobnie względy polityczne, ale bądź co bądź, mnie nie wezwano. Właściwie zostałabym zapytana, ale termin spotkania zmieniono na późniejszy. Zabawne, ale myślę, że Komisji bardziej spodobałoby się moje oświadczenie, gdyby pozwolili mi przyjść porozmawiać wtedy, gdy po raz pierwszy wystąpili z zaproszeniem. Ostatnio nie miałam do powiedzenia nic pocieszającego. - Posadź go na krześle. Jeśli spróbuje robić sobie jaja, zastrzel go. - Dokąd idziesz? - zapytał Zerbrowski. - Noże są srebrne. - Więc? - Więc, nasz dobry wampirzy Samarytanin może być martwy, albo umierający. Ruszyłam do drzwi. - Jeśli jest możliwość, że przeżyje, mamy minuty, by go uratować. - Uratować go jak? - zapytał Zerbrowski. Pokręciłam jedynie głową i poszłam do drzwi. - Idź z nią, Smith. Smith po prostu zmienił chwyt na swojej broni tak by celować oburącz w podłogę. Osłaniam cię. Nie sprzeczałam się o podążającego za mną Smitha. Zerbrowski i ja byliśmy dziś wieczorem partnerami. Ufaliśmy sobie nawzajem, że upilnujemy złego wampira, ale musiałam sprawdzić rannego, więc Zerbrowski pozostał z podejrzanym i dał mi wsparcie. Ponieważ żadne z nas nie ufało nikomu więcej odnośnie Jonaha. Zerbrowski miał mordercę, a ja miałam bohatera. Życie było o wiele prostsze, kiedy wampiry nie wchodziły w rolę bohatera.

Rozdział 68 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Nie mogłam zobaczyć naszego bohatera zza szerokich pleców jego przyjaciela. Blondyn wciąż klęczał, trzymając jego rękę. Ramiona blondyna były zgarbione, zwrócił ku mnie zapłakaną twarz. Słaby czerwonawo-różowy ślad znaczył twarz w miejscu gdzie krew spływała w jego własnych łzach. Łzy sprawiły, że obawiałam się najgorszego, do chwili gdy przeszłam wokół stóp drugiego wampira. Bohater leżał na plecach ale zamrugał na mnie dużymi szarymi oczami. Oczy były w nim jedyną jasną rzeczą. Miał długie ciemne włosy i początki zarostu wokół szerokich ust. Prawie powiedziałam na głos to, o czym myślałam, Och, dobrze, że nie jesteś martwy, ale powstrzymałam się. Punkt dla mnie. Uklękłam u jego boku, naprzeciwko jego przyjaciela. Nóż wystawał z jego klatki piersiowej niczym wykrzyknik. Swego czasu pchnęłam nożem wiele wampirów i umiałam rozpoznać cios w serce, gdy go widziałam. Krew wypływała wokół ostrza, mocząc ciemnowłosemu odzież. Mocno krwawił, co mogło znaczyć, że pożywił się dziś wieczorem, albo że był to poważny uraz, albo jedno i drugie. - Nie zdawałam sobie sprawy, że nóż jest srebrny do czasu gdy nie rozbroiliśmy tamtego. Wróciłabym prędzej. Smith powiedział - Mamy towarzystwo. - Prędzej czy później - powiedział głos zza nas - to bez znaczenia. - Za nami był Malcolm. Inni członkowie Kościoła stali za nim. Zawsze znajdą się gapie, jak sądzę. - To ma znaczenie - powiedziałam. - On umiera Anito i nic nie możemy zrobić, żeby go ocalić. Spojrzałam na cierpiącego mężczyznę i zauważyłam wyraz niebieskich oczu jego przyjaciela. Niebieskie oczy otoczone błękitem kołnierza jego koszuli. - Widziałam wampiry, które przetrwały gorsze. - Widziałaś wampirzych mistrzów, którzy przetrwali gorsze. On nie jest mistrzem. - Czerpie moc ze swej linii, od swego mistrza - powiedziałam - nie zawsze jest to zależne od osobistej mocy. - Truth i Wicked nie mają panów, czyż nie?

Blondyn spojrzał na Malcolma, na jego twarzy malowała się rozpacz. Nie mogłam nawet odnieść się do tych imion. To znaczy, któż zostaje nazwany Truth i Wicked 3? Ale w obliczu takiego surowego bólu, nie mogłam nic zrobić, poza stwierdzeniem - Jeśli masz coś ważnego do powiedzenia, Malcolmie, powiedz to. - Są bezpańscy, Anito. Mistrz, który ich stworzył i był twórcą ich linii, nie żyje. Sourdre de sang, który stworzył ich linię także został zniszczony. Przetrwali zagładę, ale to ich osłabiło. Spojrzałam na twarz blondyna, Truth czy Wicked, nie wiedziałam, kim był. Wpatrywał się w Malcolma, ale spojrzenie jego oczu mówiło, że była to prawda. - Gdybyś związał ich krwią, mieliby teraz mistrza. - Pozwoliłem im dołączyć do Kościoła. Większość mistrzów zabiłaby ich. - Dlaczego? Wampir na ziemi odpowiedział zduszonym głosem - Boją się nas. Blondyn odrzekł - Nie mów bracie, będę mówić za ciebie. Obawiają się, że jeśli pozostałe wampiry dowiedziałyby się, że przetrwaliśmy rzeź całej naszej linii, to inni mogliby się zastanawiać, czy jeśli zabiliby tych, którzy ich zniewalają również by przetrwali. - Brat? - Spytałam. Blondyn spojrzał na mnie, świeże łzy wypełniły jego niebieskie oczy czyniąc je czerwonawymi. - Truth jest moim bratem. Cholera, pomyślałam. - Czy Malcolm ma rację, że jeśli usuniemy nóż… Truth się nie uleczy? - Kiedyś by wyzdrowiał, ale zagłada naszej linii nas osłabiła. Gdy użyje się srebrnej broni, leczymy się jak ludzie. Spojrzałam na rękojeść znikającą w klatce piersiowej wampira. - Gdyby był człowiekiem, byłby już martwy, a nie jest. - On umiera, Anito, nie czujesz tego? - powiedział Malcolm. Położyłam rękę na klatce piersiowej wampira, blisko ostrza, we krwi zastygającej na jego ubraniu i skoncentrowałam się. Czułam jego energię, blednącą, z braku lepszego słowa. Wziął głęboki zasapany oddech i miał problemy z wzięciem kolejnego. - Cholera, wykrwawi się na śmierć. - Stracił tyle krwi, że jego ciało zaczynało się wyłączyć. Cholera. Spojrzałam na blondyna. - Jeśli będziemy tak sobie tu siedzieć, on umrze. Jeśli wyciągniemy ostrze, może będę w stanie go uratować.

3

Truth znaczy Prawda lub Szczerość albo Rzeczywistość, Wicked oznacza Nikczemny, Niegodziwy lub Koszmarny

- Jak? - spytał blondyn. Właściwie nie mogłam pomyśleć o żadnym z nich jako Wicked, nie mając na myśli imienia. Jak? To było pytanie. Jeśli byłby tu Jean-Claude, moglibyśmy użyć jego przysięgi krwi. Oczywiście teraz, z szeroko otwartym między nami połączeniem, Truth mógł wziąć moją krew i zostać związanym. Primo odkrył to przypadkowo, teraz, to była możliwość. - Zamierzam skontaktować się z moim mistrzem, Mistrzem Miasta. Jeśli się zgodzi, to mam pomysł. - zawołałam w mojej głowie, - Jean-Claude. Miałam wrażenie ruchu wokół niego. Był w klubie. - Oui, ma petite, wzywałaś mnie? Nie użyłam słów, pozwalałam mu przerzucać w swojej głowie pewnego rodzaju stenografie. Skończyliśmy i poczułam jego zdumienie - Wicked Truth 4 tutaj, w Ameryce. - Znasz ich? - Są jedynymi wampirami w naszej historii, którzy celowo wytropili swoją linię i wymordowali ich. Wstrząsnęło mną. - Co, dlaczego? - Znałem ich mistrza i jego mistrza, sourdre de sang. Byli wojownikami, ma petite, prawdziwymi wojownikami. Dla nich walka była tym, czym dla Belle Morte jest seks. - Więc, są zbyt niebezpieczni, by mieć ich u boku? - Czy wiesz, co się dzieje, gdy źródło linii ogarnie szaleństwo? Wydawało się, że to podchwytliwe pytanie, ale powiedziałam - Coś złego. Zaśmiał się w mojej głowie i to przyprawiło mnie o dreszcz. - Cała ich linia nagle zaczęła wyżynać ludzi, bez nagród, bez pobudek politycznych lub jakiegokolwiek sensu. Byłem wtedy jeszcze związany z Belle. Wiem, że Rada zamierzała wysłać zabójców, ale dwóch wampirów z linii podjęło działania. Uratowali nas od zwrócenia na to uwagi Anglii i Rada była im za to wdzięczna, ale zabili swe źródło krwi, swego twórcę, a to oznaczało wśród nas wyrok śmierci. - Więc dlaczego nie są martwi? - Ponieważ niektórzy w Radzie wstawili się za nimi. Nie wiem dlaczego, lub nawet kto dokładnie, wiem tylko, że Belle głosowała za ich życiem, ale byli bezpańscy i wysłani na tułaczkę i nie posiadanie Mistrza, zwracało się przeciwko nim. Skoro mogli zabić ich sourdre de sang i przetrwać, to tym bardziej uznawano ich za zbyt niebezpiecznych, by przetrwali. - A ty co o tym sądzisz? - Co proponujesz, ma petite? - Pamiętasz, co stało się z Primo? 4

„The Wicked Truth” – tak w oryginale ich nazwał – co oznacza Koszmarna Rzeczywistość albo Nikczemna Prawda

- Nakarmiłabyś Truth, a on związałby się ze mną i z tobą, o to chodzi? - Taa. - Oni nie są bestiami z linii Dragon, ale wojownikami, którzy przetrwali wieki a każda ręka zwracała się przeciwko nim. Poznałem ich raz, gdy ich Mistrz przybył na dwór. Byli to mężczyźni honoru. - Co mówi? - zapytał Wicked. Podniosłam rękę. - Myśli nad tym. - Nikt nie zaryzykuje - odezwał się Truth tym strasznie napiętym głosem. Jean-Claude odetchnął w moim umyśle, po mojej skórze przeszedł dreszcz. Zabrałam rękę z rannego wampira, więc efekt się nie rozprzestrzenił. Otworzyłam szeroko znaki między nami i wypełnił mnie. Rozlał się przez moje ciało, po mojej skórze. Jego moc uderzyła we mnie jakby przepłynął przeze mnie płomień, tworząc ogromne ognisko. To wypełniło moją głowę, wygięło mój kręgosłup i wypłynęło przez moją skórę. Wypłynęło na zewnątrz i dalej, i poczułam każdego wampira w korytarzu. Poczułam ich jak poszczególne światła w ciemności, nawet z zamkniętymi oczami poznałabym je wszystkie. - Zawróćcie moje dzieci - głos Malcolma dobiegł z oddali, jakby przemawiał poprzez ryk w mojej głowie, - musimy opuścić to miejsce i jej czarną magię. Otworzyłam oczy i wiedziałam od razu, że moje wypełniły się brązowym ogniem otoczonym czernią. - Co się dzieje? - zapytał Smith. Spojrzałam na niego, a on jęknął zaskoczony. Oblizał wargi i spojrzał na mnie, blady i przestraszony. - Jeśli nie chcesz tego oglądać, to wróć teraz do Zerbrowskiego. Smith pokręcił głową. - Zostaję. - Nie spodoba ci się to - powiedziałam. Walczył żeby się nie objąć i przypomniałam sobie, że mógł wyczuć energię zmiennokształtnych. Nie ma to jak ktoś trochę uzdolniony parapsychicznie znajdzie się w środku metafizycznej imprezy. - Nie podoba mi się to już teraz, ale osłaniam twoje plecy przynajmniej przeciwko czemuś co można zatrzymać bronią. - To ostatnie sprawiło, że pomyślałam, iż być może jest bardziej wrażliwy niż sądziłam. Wiedział, że gdzieś tam w korytarzu były niebezpieczniejsze rzeczy i że broń nie może pomóc. To było niemal zbyt bystre. Musiałam być ostrożna z metafizyką przy Smithcie; mógł dowiedzieć się więcej, niż chciałam, żeby wiedział.

Odwróciłam się do dwóch wampirów. - Jestem ludzką służebnicą Jean-Claude’a. Jesteśmy krwią z mojej krwi. - Co proponujesz? - zapytał Wicked. - Wyjmiemy nóż, następnie nakarmię Truth i zwiążemy go krwią z Jean-Claude’m. - On naprawdę nas przyjmie? - Powiedział, że tak. Wicked spuścił wzrok na brata. - Zgadzasz się na to? Na związanie z kolejnym mistrzem? - Czułem jej siłę, jej wezwanie - miał zadyszkę - jeśli to jest służebnica, w takim razie mistrz musi być potężniejszy. - Czy to oznacza tak? - zapytałam. Wicked kiwnął głową. - Ale jeśli weźmiesz mojego brata, musisz zabrać również mnie. Wiedziałam, że Jean-Claude nie będzie się sprzeciwiał. Nie było żadnej potrzeby by go pytać. - Zgoda, jednak czy mogę nakarmić was obydwóch dziś wieczorem to już jest inne pytanie. - Pożywiliśmy się już dziś w nocy. Dla Truth będzie potrzebne prawdziwe karmienie, mnie wystarczy skosztowanie. - Okay - powiedziałam. Pomyślałam, że chciałabym by to zadziałało, a odpowiedź JeanClaude’a była niemal pewnością. Był niemal pewny że to zadziała. - Czy nie lepiej najpierw złożyć przysięgę krwi i wtedy wyjąć nóż? - zapytałam. - Być może, ma petite, ale srebro może również zakłócać proces. Mamy nadzieję go uzdrowić, a tak się nie stanie ze srebrem nadal tkwiącym w jego ciele. Zamrugałam i spojrzałam na Wicked. Objęłam oczyma całego wampira, struktura jego kości była bardzo wyraźna i zdałam sobie sprawę, że był bardzo męsko przystojny. Bardzo męski, a kiedy spojrzałam na jego brata, mogłam prześledzić tę samą strukturę kości pod zarostem. Jak mogłam wcześniej nie zauważyć podobieństwa? - Musimy najpierw wyjąć nóż, potem się pożywi. - Spojrzałam na nadgarstki. Mój lewy nadal uzdrawiał się po Primo i zombie z ostatniej nocy. Nie oferowałam prawego nadgarstka. Nigdy nie nadwyrężaj ręki, przeznaczonej do trzymania broni jeśli możesz tego uniknąć. Dotknęłam swojej szyi. Ugryzienie Requiem było nadal widoczne, choć prawie uzdrowione. Ugryzienie Damiana zanikało. Nie zdjęłabym swojej koszulki, więc piersi odpadały. Padło na szyję. Zmierzałam do wyglądu jak wampirzy ćpun, nosząc zawsze świeży ślad po ukąszeniu. No cóż.

- Przepraszam, przeglądam wszystkie urazy. Prawa strona szyi będzie właściwa dla pożywiania. - On nie będzie w stanie usiąść. - Ja się położę. - Dałam Smithowi swoją broń. Jego oczy powiększyły się. - Po co to wszystko? - Zamierzam pozwolić Truth pożywić się na mojej szyi. Wolę nie musieć się martwić czy może ruszyć moją broń czy nie. - Nie ufasz nam - powiedział Wicked. - Nie ufam nikomu. - Zaczęłam kłaść się na Truth, ale nóż był znaczną przeszkodą. Jean-Claude powiedział w mojej głowie - najpierw nóż, ma petite. Uklękłam ponownie i popatrzyłam na brata. - Ty chcesz to zrobić, czy ja mam się tym zająć? Wydawał się rozumieć bez dodatkowych objaśnień-miło dla odmiany. – Ja to zrobię. Wyciągnął wolną rękę, ponieważ w drugiej wciąż trzymał dłoń swego brata. Chwycił rękojeść ostrza i zawahał się. - Już czas, bracie - powiedział Truth. Przesunęłam swoje włosy na jeden bok tak, by prawa strona mojej szyi była odsłonięta. Jak tylko nóż zostanie wyjęty, będziemy mieć prawdopodobnie chwilę, by utrzymać go przy życiu, albo pozwolić mu umrzeć. Wicked pozostawał nieruchomy, z ręką na bracie i rękojeści. - Chcesz żebym ja to zrobiła? - zapytałam. Potrząsnął głową , ale nadal się nie ruszał. - Albo ty to zrobisz , albo ja … Wicked. Kończy nam się czas. - Zrób to - szepnął Truth - zrób to. Ramię Wicked napięło się. - Wybacz mi, bracie - powiedział i wyciągnął ostrze jednym ostrym szarpnięciem. Krew wypłynęła z rany, gęsta, czerwona. Jego ciało drżało. Zrobiłam to, co powiedziałam, że zrobię. Jak ułożyć swoje ciało na rannym mężczyźnie? W ten sam sposób jak na jakimkolwiek mężczyźnie, jeśli nie chcesz się zsunąć. Położyłam się na nim z nogami po obu stronach jego ciała, podczas gdy on drżał pode mną i walczył o swe życie. Przyłożyłam swą szyję do jego twarzy , ale nie mógł wystarczająco kontrolować swojego ciała, by się pożywić. - O cholera! - Spojrzałam w górę i napotkałam wzrok jego brata. - Pomóż mi. - W jaki sposób? - Trzymaj go tak, by mógł się karmić.

Wicked nie sprzeczał się, przeniósł się za swego brata i uniósł jego głowę i ramiona nad ziemią. Drgawki zmniejszyły się, ale to nie było dobre, to wcale nie było dobre. Jean-Claude odetchnąć w moim ciele - Pocałuj go. - Co? - powiedziałam głośno. - Co jest? - zapytał Wicked. - Daj mu dość energii by mógł się pożywić. - Jak? Pokazał to w mojej głowie, nie słowami, niezupełnie obrazami, ale po prostu nagle zrozumiałam, ponieważ on pozwolił mi zrozumieć. Wampiry miały swój pocałunek życia na długo zanim my, ludzie, poznaliśmy sztuczne oddychanie. Kiedyś pomyślałabym, że musisz być sourdre de sang, lub osobą, która przemieniła wampira, by przekazać w ten sposób energię, ale udowodniłam, że to nieprawda. Jeśli Jean-Claude nie byłby tak pewny, że to zadziała, dyskutowałabym. Zrobiłam raz coś podobnego do tego i to było z Asherem, który był naszym ukochanym i który pożywił się mną wcześniej. Ten wampir był mi obcy, nie był z naszej linii, ale pewność Jean-Claude’a wypełniła mnie tak, jakby była moją własną. Spojrzałam w twarz Truth, a jego oczy zaczęły robić się szkliste, gdy jego ciało znieruchomiało. Sięgnęłam po moc, lub może zrobił to Jean-Claude, albo oboje to zrobiliśmy. Trudno było powiedzieć, gdzie kończyła się jedna magia, a zaczynała inna. Pochyliłam się nad twarzą wampira. - Co robisz? - zapytał Wicked. Nie było czasu na wyjaśnienia. Przycisnęłam moje usta do ust drugiego wampira. Jego wargi były nieruchome pod moimi. Pocałowałam go i poczułam jego śmierć. Czułam iskrę migoczącą jak zapałka na wietrze. Tchnęłam moc w jego usta. Pchnęłam ją tak, jak wpychasz powietrze do ust umierającego. Tchnęłam w jego usta i pomyślałam Obudź się. Obudź się dla nas, Truth, przebudź się dla naszej magii. Jean-Claude użył mnie by pchnąć mocą niczym mieczem w dół jego ciała. To było ostre i bolesne nawet dla mnie. Przywróciło Truth oddech, siadł krzycząc na podłodze. Krzyczał coś w języku, którego nigdy nie słyszałam. - Pożyw się - powiedziałam i były to słowa Jean-Claude’a. Ale to moja ręka, przełożyła moje włosy na bok i obnażyła szyję dla niego. Złapał mnie, ręce zagłębiły się w moich ramionach. Widziałam jego głowę pochylającą się do przodu, ale reszta była poza zasięgiem mojego wzroku. Ugryzł mnie. Nagle, ostro, kły przeszyły moje ciało. Krzyknęłam, bo to bolało. Nie było umysłowych sztuczek lub seksu, by to złagodzić. To po prostu bolało.

Usłyszałam przestraszony męski głos z kierunku najbliższych drzwi. - Cholera, jeszcze jeden! - Zgłosiła się na ochotnika - powiedział Smith - by ocalić mu życie. - On jest pieprzonym trupem, nie możesz ratować jego życia. - Marszałek Blake podjęła decyzję, Roarke, wracaj do innych. - Cholera - powiedział ponownie. Nie mogłam powiedzieć niczego, nie mogłam pomóc wyjaśnić. Moje ręce były na ramionach Truth. Myślę, że miałam zamiar rozpocząć walkę. To kurewsko bolało. Jean-Claude był tam, głęboko w mojej głowie. - Rozluźnij się, ma petite, nie walcz z nim. - Nie walczę - pomyślałam. - Tak, walczysz. Walczysz z jego mocami, musisz opuścić swoje tarcze nie tylko między tobą i mną, ale między nim a sobą. Pośpiesz się, ma petite, pospiesz, albo go stracimy. Opuściłam swoje tarcze, te, które powstrzymywały wszystkie inne wampiry. Te, które były tak automatyczne, że zazwyczaj ich nie zauważałam. Tarcze, które posiadałam naturalnie jako nekromantka. Opadły i nagle... nie było już bólu. To było tak nagłe, jak znalezienie się w tym momencie seksu, gdzie ból jest przyjemnością, gdzie ugryzienie za które byś komuś przyłożył jest właśnie najlepszą rzeczą jaką kiedykolwiek poczułeś. Pozwoliłam mu żywić się ze swojej szyi ale uczyniłam z tego wysiłek, teraz odprężyłam się dla niego. To było jak roztopienie się w pocałunku, przed którym się wzbraniasz i nagle mu ulegasz. Przestajesz myśleć o tym jak o śmierci i pozwalasz temu trwać. Zanurzyłam się w odczuciu jego ust na mojej szyi, sile jego rąk na moich plecach, nacisku jego ciała na mnie. Jego ręka zsunęła się niżej, w dół do dolnej części pleców i dalej tak, że ujął moje pośladki. Przycisnął nas razem, skłaniając swój kark i ramiona, trzymając swoje usta zamknięte na mojej szyi i dociskając nasze niższe partie ciała mocno do siebie. Na tyle mocno, że mogłam poczuć, twardość i nabrzmiałość przodu jego ciała. Opuściłam tarcze, wszystkie moje tarcze. Tylko cudem było, że ardeur nie próbowało wzrosnąć wcześniej. Ale wzrosło teraz, wzrosło przy nacisku jego ciała, ssaniu jego ust. Wzrosło poprzez moje ciało, moją skórę i w nim. Odsunął się od mojej szyi z okrzykiem: - Matko Ciemności ocal nas, to Belle Morte! Znałam to spojrzenie z szeroko otwartymi oczami. Jego oczy były bardziej niebieskie, niż wydawały się w rzeczywistości. - Nie Belle, Truth, tylko ja, tylko Jean-Claude, tylko my. Wyszeptałam ostatnie słowa w jego usta. Ardeur zmuszało mnie, by go pocałować, docisnąć

nasze usta razem i nakarmić, energia w energię. Mówiłam z moimi ustami prawie dotykającymi jego - Jean-Claude, pomóż mi, pomóż mi wsadzić dżina z powrotem do butelki. Pomóż mi to zatrzymać. - Jeśli pomogę ci się osłonić, ardeur może rozprzestrzenić się tutaj w klubie, gdzie jestem. - Więc pożyw się tak, jak zrobiłeś to wczoraj wieczorem. Pożyw się na chętnych, ale pozwól by ta nagroda ominęła mnie dziś wieczorem. Muszę złapać mordercę, a nie pieprzyć wszystkich wokół. - Pomóż nam - powiedział Truth - pomóż nam, mistrzu. Poczułam Jean-Claude’a

niczym niespodziewany dreszcz na mojej skórze, jakby

zaciekawiony dotyk. - Czy on chce to zatrzymać? - Jego pytanie padło z moich ust, moim głosem. - Tak - Truth odetchnął w moje wargi tak, że poczułam moją krew w jego oddechu tak, pomóż nam to zatrzymać. - Dlaczego? - zapytał Jean-Claude. To pytanie zablokowałam, bo miałam już tego dość. - Zaspokoisz swoją ciekawość później, Jean-Claude. Mam policję czekającą w drugim pokoju. Muszę z tym skończyć. - Oczywiście, ma petite. - To nie tak, jakby sięgnął ku mnie, był już we mnie prawie tak głęboko, jak tylko mógł dotrzeć. Ale dotarcie było jedynym słowem jakim mogłam to określić. Nie osłonił mnie albo Truth. Nie osłonił niczego i nikogo. Zabrał wzrastające w nas ardeur i zrobił dwie rzeczy jednocześnie. Wchłonął ardeur, a potem zamknął połączenie między nim a mną, mocno i zdecydowanie, jakby zatrzasnął drzwi między nami. Zostałam sama przyparta do ciała Truth, nasze twarze wciąż blisko siebie, ale nagle byliśmy tylko my. Równocześnie wypuściliśmy oddech, drżący harmonijnie, jak gdybyśmy oboje go wstrzymywali. Rozsunął swoje ramiona, więc mogłam wydostać się z jego kolan. Nie było żadnego przekomarzania się, żadnego poczucia straty z jego strony na dotyk ardeur i jego odejście. Wydawało się, że poczuł ulgę tak samo jak ja. Gdybym miała czas i mogła znaleźć sposób, by spytać dlaczego poczuł ulgę i nie brzmiałoby to jak moja urażona duma, zrobiłabym to. Ale miałam robotę, więc wstałam i zachwiałam się i jedynie ręka Truth na moim ramieniu powstrzymała mnie od wpadnięcia na ścianę. - Wszystko w porządku? - zapytali jednocześnie Smith i Wicked. Smith spojrzał na wampira, ale twarz Wicked była neutralna.

- Po prostu oddałam ostatnio trochę zbyt dużo krwi. Czuję się dobrze. - By to udowodnić odsunęłam się od ręki Truth. Wzięłam kilka głębokich oddechów i ustałam. Ale naprawdę zamierzałam zobaczyć, czy mogę przetrwać co najmniej noc bez otwierania żyły. - Czułem moc twojego mistrza - powiedział Wicked. - Mój brat jest z nim związany, ale ja nie jestem. Obiecałaś związać nas obu. - Obiecałam, Jean-Claude także, ale nie dzisiejszego wieczoru. Ten bank krwi jest zamknięty na noc. Wicked spojrzał na mnie, a jego spojrzenie mówiło, że mi nie wierzył ani nie ufał. Jego brat po prostu stał przy nim, jakby lewitował. Może tak było. Objął Wicked jedną ręką przez ramiona. - Zrobi to, co obiecała. - Truth się uśmiechał. - Dlaczego, bo pomogła ci odeprzeć ardeur? - Częściowo. Wicked pokręcił głową. - Musisz być nawet lepsza niż czułem, skoro Truth tak bardzo ci ufa. - Uratowałam mu życie, to zazwyczaj wystarcza, by zaimponować ludziom. - Nie jemu, nie Truth. - Dobra, ale teraz muszę iść przesłuchać podejrzanego o morderstwo. - Pójdziemy z tobą - powiedział Truth. - Niestety, to sprawa policji. Dzięki za próbę ujęcia złego faceta. - Twoja moc nas wezwała, kiedy dotknęłaś Avery'ego - powiedział Truth. - Więc kiedy powiedziałam, złapcie go, musieliście to zrobić? Oboje przytaknęli. - Przykro mi. - Mnie nie - powiedział Truth. Wicked posłał mi cyniczne spojrzenie. – Dam znać później. Jeszcze nie jest mi przykro. - Słuchaj, daję ci słowo, że tak szybko, jak to tylko możliwe, dam cię Jean –Claude’owi. - Dasz mnie? Zmarszczyłam brwi. - Daję słowo, że tak szybko, jak to tylko możliwe, sprawię że będziesz związany z naszym Mistrzem Miasta, wystarczająco dobrze? - Obiecaj mi, że zwiążesz mnie tak, jak związałaś mojego brata. - Właśnie to zrobiłam. - Nie, nie zrobiłaś. Z tego co wiem, możesz przekazać mnie do kogoś innego w domu twego mistrza. Mój brat i ja uzupełniamy się. Żeby działać razem, musimy podążać tą samą drogą.

Życzyłam sobie mieć teraz tutaj Jean-Claude’a i zapytać go, w czym leży problem z tą obietnicą, ale był zajęty robieniem wszystkiego, żeby klienci w Grzesznych Rozkoszach byli szczęśliwi. Zastanowiłam się nad jego prośbą i nie dostrzegłam problemu, więc powiedziałam - Dobrze, obiecuję, że zwiążę cię tak jak ja twojego brata. Teraz jesteś szczęśliwy? Delikatnie skinął głową, z jeszcze delikatniejszym uśmiechem. - Zostaw wizytówkę lub swój numer w jednym z klubów Jean-Claude’a, a zaaranżujemy kolejne spotkanie. - Będziemy tam - powiedział Wicked. - Tak - odpowiedział Truth - Tak, będziemy tam. Odwróciłam się w stronę drzwi i drugiego pokoju. Smith krył mi plecy. Wyciągnęłam swoją rękę do niego. – Broń - powiedziałam. Podał mi moją broń. Schowałam ją i poszłam w kierunku drugiego pokoju, gdzie czekał zły gość i policja. Miałam niejasne uczucie, że przegapiłam coś przed chwilą z Wicked i Truth. "The Wicked Truth" czemu Jean-Claude tak ich nazwał? Czy właśnie dlatego, że wymordowali swoją linię krwi? Albo może ja coś pominęłam. Coś czego później pożałuję. Przejrzałam to w mojej głowie, wszystkim, co obiecałam to pozwolenie by Wicked wziął moją krew i związał się z Jean-Claude’m i ze mną. To było wszystko, co obiecałam, więc dlaczego miałam wrażenie, że bracia zamierzali oczekiwać więcej niż zaoferowałam. Pomyślałam, Jean-Claude, co ja właściwie zrobiłam? Ku mojemu zaskoczeniu, odpowiedział ostrożnie, jakby mnie ochraniał. - Mamy naszych wojowników, ma petite, tak, jak sobie życzyłaś. - Niemożliwe, że skończyłeś już karmić ardeur. - Non, ale pamiętam Wicked z dawnych lat i pomyślałem, że to byłoby niemądre, żeby nie sprawdzić jeszcze raz co z tobą. - Trzymasz ardeur w ryzach, podczas gdy rozmawiasz ze mną umysł w umysł, w pokoju pełnym pożądliwych kobiet? - Qui. - Dobrze wiedzieć, że nasz mały trójkącik dał ci jakieś korzyści. - Sprawiasz, że to brzmi jakbyś ty nie zyskała niczego, ma petite. Ty jesteś tą która wezwała Wicked Truth do nas, do ciebie, zanim podeszli do mojej ręki. Mówiłaś wczoraj , że potrzebujemy ludzi, którzy potrafiliby walczyć, a nie tylko uwodzić, a mniej niż czterdzieści osiem godzin później, wzywasz do siebie dwóch naszych najbardziej legendarnych wojowników. To, ma petite, to jest nie tylko imponujące, to przerażające.

Zignorowałam przerażający komentarz i skoncentrowałam się na drugiej części. Nie pamiętam, żebym życzyła sobie żołnierzy lub wojowników. Przypomniałam sobie, że pomyślałam, że potrzebujemy więcej mięśni. - W takim razie mamy więcej mięśni tak, jak sobie życzyłaś. Nie mogłam się z nim spierać, ale będę musiała być bardziej ostrożna z tym, czego sobie życzę. Ostatnio wydawało się, że dostawałam coraz więcej, bez względu na to, czego chciałam. Nagle zwrot ‘uważaj czego sobie życzysz’ nabrał zupełnie nowego znaczenia. Jak sądzę, muszę po prostu być cholernie ostrożna z tym, czego sobie zażyczę.

Rozdział 69 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Oczywiście, tym czego sobie życzyłam wchodząc do sąsiedniego pokoju było to, żebyśmy złapali naszego seryjnego zabójcę zanim uderzy jeszcze raz. Byłam całkiem pewna tego życzenia. Wyglądało na to, że wszyscy żywili tą samą nadzieję. Posadzili wampira na krześle z rękami w kajdankach przełożonymi przez szczeble, to spowolniłoby go tylko trochę, ale gdyby coś poszło naprawdę źle, sekundy zwłoki mogły uratować życie. Wpatrywałam się w twarz wampira. Jego włosy były ciemniejsze niż Avery’ego, brunet, niektórzy powiedzieliby, że miał czarne włosy, gdybym nie stała w pokoju. Jego oczy były brązowe i ciemne. Wyglądał dobrze, w stylu nie-widywało-się-setek-takich-twarzy-w-swoim-życiu, ale to nie to wprawiło mnie w zdumienie. Znałam go. Najpierw był właściwie taki przebłysk w mojej głowie, że jego twarz była znajoma, potem nagle to zmieniło się w pewność. - Jesteś Jonah Cooper. W wywiadzie udzielałam odpowiedzi jak się czułam w związku z tym, że jeden z moich kolegów łowców wampirów został zabity przez wampiry. To było prawie dwa lata temu, może trzy? Jego spojrzenie, dotąd neutralne, stało się wrogie. - Cztery. - Wymówił to ostatnie słowo, jakby było czymś złym. - Oni są teraz legalni, Cooper, dlaczego nie wyszedłeś z ukrycia i nie powiedziałeś ludziom, że nie zginąłeś podczas tamtego pożaru? Spojrzał w dół, potem w górę, a oczy pociemniały mu od gniewu i musujących wampirzych mocy. Pochyliłam się do niego z uśmiechem. Wiedziałam, jaki to był uśmiech, zimny pozostawiając moje oczy martwe. Moja broń została przyciśnięta, niezbyt mocno, do piersi tuż nad jego sercem. - A może pozwoliłeś sześciu policjantom zginąć w ogniu? - Anita, co się dzieje? - zapytał Zerbrowski. Powiedziałam mu. Nie musiałam patrzeć w górę, by wiedzieć, że twarz Zerbrowskiego nie była przyjazna. Żaden gliniarz nie olewa kogoś, kto zabija jednego z nich. - Jak udało ci się przeżyć, Cooper? - zapytałam. Spojrzał na mnie. - Wiesz jak. - Sprzedałeś ich wampirom, na które polowałeś, nieprawdaż? Jedynie spojrzał na mnie, ale nie zaprzeczył. To wystarczyło. - Wziął pieniądze, żeby zdradzić gliniarzy? - spytał Marconi.

- Nie - powiedziałam - nie pieniądze. - Nie - potwierdził Cooper - nie pieniądze. - Więc co? - zapytał Smith. - Nieśmiertelność - powiedziałam - prawda, Cooper? - Nie tylko to. - Zatem co? - spytałam. - Jesteś ludzką służebnicą Mistrza Miasta, wiesz, co jeszcze. Mrugnęłam patrząc na niego, nie pewna, co powiedzieć, ale odchyliłam się do tyłu, zmniejszając nacisk pistoletu na jego klatce piersiowej. Wiedziałam, jak to było dać się uwieść tym, na których się polowało. Ja po prostu zostałam w to wciągnięta bardziej tradycyjnym uwodzeniem. Dobra, ja przynajmniej wciąż byłam wśród żywych. - Co on ma na myśli? - zapytał Smith . Głęboki głos Malcolma wypełnił salę parafialną ze stołami i wazą ponczu. Wszystko było przygotowane w oczekiwaniu na ciasteczka i poncz, chociaż poncz wydawał się troszkę zbyt czerwony jak na mój gust, troszkę za gęsty. - Moc, oficerze, moc i seks, to jest to, co oferuje Jean-Claude. - Uważaj, gdy rzucasz kamieniami, Malcolmie, czasem wracają z powrotem. - Czy to groźba? - Nie, jedynie przyjacielskie ostrzeżenie, że tylko ten, który jest bez winy powinien rzucać kamieniami. - Zapytaj tego tutaj, swojego przyjaciela. Zapytaj go, czy to seks z jednym z nas go skusił. Przyglądałem się, jak śmiertelnicy dążyli do takiego życia od wieków przez wzgląd na seks. - Po pierwsze - powiedziałam - nie jest moim przyjacielem. Po drugie, nie ma znaczenia, dlaczego to zrobił, tylko, że to zrobił. - Dotknęłam Coopera, gdy szukałam jego broni, ale nie miałam żadnych przebłysków informacji. Żadnych obrazów. Nie posiadłam zdolnościami Malcolma, by zobaczyć poprzez dotyk, ja je sobie tylko na trochę pożyczyłam. Chciałam pożyczyć je ponownie. Myślę, że powinnam przynajmniej udawać, że próbuję zrobić to w normalny sposób. Zwróciłam się do Coopera. - Gdzie jest twój mistrz? Gdzie on teraz jest? - Pożywia się, najprawdopodobniej. - Gdzie jest jego dzienna kryjówka? Potrząsnął głową, z czymś w rodzaju uśmiechu na twarzy. - Nic ci nie powiem, Anito Blake. Nie zdradziłbym mojego mistrza tak, jak ty nie zdradziłabyś swojego.

- Ale widzisz, mój mistrz nie każe mi zarzynać bezbronnych kobiet, jak robi to twój. Znów pokręcił głową. - Nie zdradzę go. Teraz, formalnie rzecz biorąc wampir nie miał już więcej praw. Mogłam legalnie umieścić w jego mózgu kulę. Nakaz informował, że mogłam użyć siły, którą uznałam za niezbędną. Nikt dużo o tym nie mówił, ale wiedziałam i reszta z nas legalnych łowców też, że niektórzy z nas używali tej części nakazu, by usprawiedliwić tortury. Ja nie lubiłam tortur, nie po żadnej stronie łańcucha. Ponadto, Cooper miał w zwyczaju być nieustępliwym. Nie mieliśmy czasu na jego nieustępliwość. Musieliśmy wiedzieć gdzie mieszkał jego mistrz. Podeszłam do Malcolma. Nie wyglądał na szczęśliwego widząc mnie tak blisko siebie. - Czego chcesz, pani Blake? Masz złoczyńcę, weź go i idź. Obniżyłam mój głos tak, że tylko my i wkrótce-martwy Cooper mogliśmy słyszeć. Spróbuj czytać w moich myślach ponownie mnie dotykając. - Ja nie… - Jeśli temu zaprzeczysz, upewnię się, że wszyscy ci ludzie, z którymi negocjowałeś przez lata, dowiedzą się dokładnie, jak ich przechytrzyłeś. Potrząsałeś ręką i miałeś ich. - Nie czarowałem nikogo. - Nie, ale mogłeś czytać w ich umysłach, brać od nich wiedzę, wbrew ich woli. To jest niezgodne z prawem. - Czy znowu mi grozisz, pani Blake? - Negocjacje ze mną są proste, Malcolmie. Jeśli teraz użyjesz na mnie swojego małego jasnowidzenia, to będzie to nasz mały sekret. Jeśli tego nie zrobisz, to nie będzie to naszym małym sekretem. Widzisz? Bardzo proste. - Jak mogę ci zaufać? - Być może nie możesz, ale jaki masz wybór? Poczułam jego moc, gdy wypełniła pokój niczym woda. Martwiłam się poprzednio, że się w niej utopię. Teraz wiedziałam, że umiałam w niej pływać, albo po prostu ją ignorować. Taką pokazówką nie zdobędziesz u mnie żadnych punktów. - Zrobię to, ale nie dlatego, że mnie zmusiłaś. Chcę powstrzymać te zabójstwa, a jeśli wśród nas hodowaliśmy żmije, nic nie podejrzewając, w takim razie chcę wiedzieć kim oni są. Nie będzie już takich rzeczy w moim Kościele, nie pośród moich członków. - Dobra. - Podałam mu swoją rękę. - Dyskusja nic nie kosztuje. Spojrzał na mnie z marsową miną ale podał mi dłoń i w momencie, w którym jego palce mnie dotknęły, poczułam, jak wystrzelił w mojej głowie. Poczułam, jak ujrzał drugi wizerunek zmarłej. Bardziej dokładny obraz. Wypchnęłam moc na zewnątrz niczym obronne

ostrze. Tym razem był przygotowany. Po prostu zabrał swoją rękę i cofnął się. - Niech da ci to całą radość, jaką dawało mi na przestrzeni wieków. Zabrzmiało jak jakiś rodzaj błogosławieństwa zamienionego w przekleństwo, ale zignorowałam to. Malcolm i ja mogliśmy posprzeczać się później. Musiałam wykorzystać jego dar, dopóki wciąż go miałam. Odwróciłam się do wampira, który wciąż był przykuty do krzesła. Słyszał przynajmniej część z tego, co Malcolm i ja powiedzieliśmy. Jego twarz była zła, wyzywająca. - Nie będę rozmawiał. - Nie proszę cię o to. - Co się dzieje Anito? - zapytał Zerbrowski. - Mam zamiar dowiedzieć się tego, co chcemy wiedzieć. - Jak? - spojrzał wręcz podejrzliwie. To mnie rozśmieszyło. - Boże, Zerbrowski, jak myślisz co mam zamiar zrobić? - Nie wiem. To sprawiło, że przestałam się śmiać i mój uśmiech też przygasł. Zawsze ciężko jest zobaczyć znajomych spoglądających nieufnie, czy nie zrobisz nic potwornego - Nie mam zamiaru zrobić niczego ponad to, co już dzisiaj widzieliście. Wytrzeszczył na mnie oczy. - Ten gość cię nie polubił, tak jak ten drugi. - To nie będzie miało znaczenia. Wykonał niewielki gest, jakby chciał powiedzieć, proszę bardzo, ale wyglądało, że uwierzy, gdy to zobaczy. Jak sądzę, nie mogłam go za to winić. Wyciągnęłam rękę w kierunku twarzy Coopera. - Nie dotykaj mnie. - Wolisz żebym strzeliła? Spiorunował mnie wzrokiem. - Więc się nie ruszaj. - Gdybym się nie bała, że będzie próbować zranić mnie rękami i zębami, dotknęłabym go od tyłu, ale był wampirem, a takich nie należy przytulać jeśli nie jesteś pewien swojego bezpieczeństwa. Dotknęłam go z boku tak, że gdyby próbował mnie ugryźć poczułabym i mogłabym odskoczyć. Dotknęłam boku jego twarzy. Był ogolony, ale był również zimny. Nie żywił się wieczorem. Pomyślałam, Kto jest twoim mistrzem? Walczył ze mną. Próbował myśleć o przypadkowych rzeczach. Miałam chaotyczne obrazy. Widziałam drugą striptizerkę, jedną z ostatniej nocy. Zobaczyłam ją żywą i tańczącą na scenie. Zobaczyłam zamaskowaną postać ukrytą za jej sceną.

- Nie! - oderwał ode mnie swoją głowę. Przyparłam swoje biodro do jego ramienia i położyłam ręce po obu stronach jego głowy. Jego włosy były delikatne, ale nie tak miękkie jak Avery’ego. Włosy Coopera miały strukturę czegoś, co, jeśli urosłoby całkowicie, to miałoby ciało i falowałoby. - Nie - powiedział, ale tym razem to nie był okrzyk. Próbował myśleć o czymkolwiek, o wszystkim. Ale gdzieś w tych pomieszanych wizerunkach, rozpoznałam twarz. Twarz kobiety. Widziałam ją przy stole bankietowym. Widziałam ją na dworze Belle. To nie była moja pamięć. Pomyślałam, Jean-Claude. Szepnął do mnie i tym razem miałam poczucie, że jest zajęty, albo coś w tym stylu. - Potrzebujesz mnie tam, ma petite? Mogę to odłożyć. Powiedziałam to głośno, ale tylko dla jego uszu, choć zabrzmiało to mocniej. - Kim ona jest? - Gwenyth, śliczna Gwennie Vittoria. - Vittorio - powiedziałam i otrzymałam twarz z imieniem. Był mrocznie przystojny, a ja wątpiłam, że zaczął życie z włoskim imieniem. Wyglądał na bardzo ciemnego, może araba. - Vittorio. - musiałam wyszeptać to głośno, ponieważ Cooper krzyknął i wstał. Wstał z wciąż przymocowanymi do krzesła kajdankami. Wstał i ostatnią rzeczą, którą dostałam od niego była bardzo wyraźna myśl. Zmuszę ich do zabicia mnie. Byłam najbliżej, ale musiałam wziąć broń do ręki żeby zrobić moją małą sztuczkę. Zrobiłam pierwszą rzecz jaka przyszła mi na myśl, uderzyłam go. Uderzyłam go tak mocno i szybko, jak tylko mogłam. Uderzyłam go tak, ja zostałam przeszkolona przez lata w sztukach walki. Nie starasz się rzucić kogoś na podłogę, dążysz do wbicia go metr pod ziemię. Moim celem nie był policzek, mierzyłam w inną część jego twarzy. Kiedy byłam tylko człowiekiem, jedynym sposobem, by uzyskać maksymalną siłę z ciała było skoncentrowanie się. Teraz nagle, poturbowanie kogoś nabierało zupełnie nowego sensu. Trysnęła krew, a jego policzek ugiął się pod moją pięścią. Miałam wrażenie, że słyszałam chrzęst łamanej szczęki. Cios obrócił go wokół i upadł na bok wraz z krzesłem. Upadł na podłogę i nie podniósł się. - Jezu - powiedział jeden z mundurowych - Jezu, skręciłaś mu kark. Zrobiłam to? Stałam tam przez chwilę z prawą ręką pokrytą krwią i zdałam sobie sprawę, że czuję w niej ból. Skaleczyłam się o jego zęby. - Nie jest martwy - powiedziałam, a mój głos był zachrypnięty. Każdy wpatrywał się we mnie, ale nie w dobry sposób. Bardziej jakby wyrosła mi druga głowa w dodatku wielka i przerażająca zarazem. Spojrzałam na Malcolma. - Czy to zadziała, gdy on jest nieprzytomny?

Malcolm po prostu przytaknął. Uklękłam obok leżącego wampira. Dotknęłam jego włosów i starałam się nie patrzeć na to, co zrobiłam z jego twarzą. Nie zrobiłam w nim dziury dosłownie, ale jakby oddzieliłam skórę od jego zębów, jakbym używała tępego ostrza. Zamknęłam oczy i pomyślałam, Dzienny odpoczynek, gdzie jest miejsce dziennego odpoczynku? Nie mógł teraz ze mną walczyć. Jego myśli nadeszły gładkie jak jedwab i wiedziałam w tym momencie, że Malcolm może łatwiej odczytać ludzi podczas snu. Odsunęłam to i podążyłam tokiem myśli Coopera, jego obrazów. To był duży budynek, blok mieszkalny. Pieprzony, nowoczesny blok. Chciałam ujrzeć przód budynku. Zobaczyłam to. Miałam adres. Chwileczkę, numer i nazwa bloku z mieszkaniami własnościowymi, i patrzyłam na małe kartoniki z wszystkimi nazwiskami i numerami. Patrzyłam na to z większej wysokości niż mogłam zobaczyć. Ulica, pomyślałam, na jakiej jesteśmy ulicy? Powiedziałam na głos adres, ulicę i nazwę pod którą znajdował się blok z mieszkaniami własnościowymi. – Przyjąłem - powiedział Zerbrowski. Otworzyłam oczy i zdjęłam swoje ręce z Coopera. Jego oczy zatrzepotały otwierając się. Wydał dźwięk, niskie jęknięcie. Spojrzenie, którym mnie obdarzył, gdy stałam nad nim było mieszanką zaskoczenia i strachu. Byłam tak samo zaskoczona, jak każdy, ale nie mogłam pozwolić, by to zobaczyli. Wiedziałam, że połączenie z Jean-Claude’m i Richardem spowodowało wzrost umiejętności metapsychicznych, ale nie zastanawiałam się, co to oznaczało dla fizycznych. Gdyby Cooper był człowiekiem, mój cios skręciłby mu kark. Cholera. Zerbrowski wisiał już na swoim telefonie. - Do kogo dzwonisz? - zapytałam. - Jednostka Specjalna. Będziemy potrzebować siły ognia. - Zaczekaj - powiedziałam. Zerbrowski wcisnął przycisk na swoim telefonie, rozłączył się. - Zaczekać na co? - Jeśli podamy im adres, mogą wejść dziś wieczorem. Nie chcemy tego. - Chcemy złapać tych drani - powiedział Smith. - Taa, ale są już na polowaniu. Nie będzie ich w domu, lub przynajmniej większości z nich nie będzie. Ominiemy któregoś z nich, albo wszystkich i jak tylko zobaczą tak wielu gliniarzy koło budynku, domyślą się. Nigdy nie wrócą w to miejsce ponownie i nie będziemy wiedzieć gdzie ich szukać. - Nie możemy zatajać adresu - powiedział Roarke - nie, jeśli zostaniemy zapytani.

- Jeśli adres opuści ten pokój, umrze więcej kobiet. Jeśli adres opuści ten pokój, możliwe, że zginą gliny. Jego mistrz jest kimś tak potężnym, że żaden wampirzy mistrz w tym mieście go nie wyczuł. To znaczy, że on jest naprawdę, naprawdę dobry. Jednostki Specjalnej potrzebuję przy strzelaninie, ale nie są odporni na wampirze moce. Wejdą wieczorem, gdy on jest najsilniejszy i wszyscy mogą umrzeć. Wszyscy patrzyli na mnie, z wyjątkiem Zerbrowskiego. On już to przerabiał i nie trzeba go było przekonywać. Marconi zachował zimną krew, ale byli mundurowi i Smith, których musiałam przekonać. - Zerbrowski, zadzwoń do Jednostki Specjalnej, daj mi Kapitana Parkera. Zerbrowski uniósł brew na mnie. - Jesteś pewna, że to dobry pomysł? - Nie, ale on mnie zna. I jest człowiekiem odpowiedzialnym za Jednostkę. Daj mi go. Zerbrowski skrzywił się. - Twój pogrzeb. - Miejmy nadzieję, że nie - powiedziałam. Spojrzałam na Jonaha Coopera, wampira, ex-wampirzego egzekutora. Mrugnął na mnie. Miałby prawdopodobnie coś do powiedzenia, ale złamana szczęka ucina wszelkie pogawędki. Zerbrowski zamknął telefon. - Zostawiłem wiadomość. Oddzwoni. Skinęłam głową. Spojrzałam ponownie na Jonaha. Dostałam wszystko, co wiedział, zupełnie wszystko. Widziałam, że pomagał w morderstwach kobiet. Widziałam to w jego własnej pamięci. Westchnęłam. - Podczas oczekiwania na telefon, pomóżcie mi przenieść naszego więźnia na zewnątrz. Zerbrowski spojrzał na mnie. Odwzajemniłam się. To była jego kolej, by westchnąć. Smith, weź go za drugą rękę. Wyprowadzimy go na zewnątrz. Smith popatrzył na nas z częściowym rozbawieniem, ale pomógł Zerbrowskiemu postawić wampira na nogi. Cooper cicho zaprotestował i wysyczał przekleństwa wraz ze swoim oddechem. Może nie złamałam mu szczęki, albo przynajmniej nie tak dotkliwie. Zerbrowski i Smith podnieśli go na nogi i zaczęli prowadzić za drzwi. Wyjęłam swoją broń i poszłam za nimi. Jeden z mundurowych zapytał - Co zamierzają zrobić? - Wyjdź na zewnątrz, jeśli chcesz zobaczyć widowisko - powiedział Marconi - Ja to już widziałem. - Wydawał się zmęczony. Roarke i inny mundurowy, którego imienia nie zapamiętałam, podążyli za mną. To było jak parada. Miałam na koncie ponad osiemdziesięciu zabitych. Większość z nich legalnie w świetle prawa. Ale zazwyczaj usuwałam czarne charaktery, gdy byli martwi dla świata.

Zazwyczaj nie musiałam ich przesłuchiwać, dotykać. Zazwyczaj nie wiedziałam kim byli w życiu, albo jeśli to robiłam, miałam poczucie wydobycia ich z ich nieszczęścia, albo robiłam tak, dokąd wierzyłam, że wampiry były naprawdę martwe. Jonah Cooper był tym kim jestem ja i zdradził wszystko na co stawiał. Złożył w ofierze stróżów prawa, którzy weszli jako jego wsparcie. Zamordował dla zabawy niewinne kobiety. Wiedziałam aż tyle, ale czułabym się lepiej gdybym nie wiedziała, że jego włosy są miłe w dotyku, albo, że kiedyś miał pogrzeb jako bohater. Jest powód, dla którego egzekutorzy poprzez lata historii, zazwyczaj przychodzili na końcu, tylko wtedy gdy już czas było zabić. Gdyby próbował uciekać albo walczyć, wtedy inne gliny mogły go postrzelić, zabić go dla mnie. Ale nie zamierzał teraz uciekać a nikt tutaj nie miał uprawnień do zrobienia tego, co miałam zrobić ja. Byliśmy na zewnątrz w małej bocznej części,

koło odległego parkingu. Cooper

zorientował się, co się dzieje, ponieważ nawet z uszkodzoną szczęką próbował ze mną rozmawiać. Słowa wychodziły sztywne, ale stawały się wyraźniejsze w miarę, jak mówił. Strach przebijał przez ból. - Jesteś ludzką służebnicą Jean-Claude’a. Jak bardzo odmienne od tego jest to, co ja robiłem? - Nie zabijałam niewinnych cywilów, bo mój mistrz nie lubił striptizerek. - Zabiłem więcej ludzi jako egzekutor niż zabiłem jako wampir - powiedział. Próbował odwrócić się i spojrzeć na mnie, ale widocznie to za bardzo bolało. Byliśmy na pasie trawy, z kwiatami po jednej stronie i parkingiem po drugiej. Wystarczy - powiedziałam. Zerbrowski odwrócił się i Smith ruszył się wraz z nim. Odwrócili wampira, więc mogłam zobaczyć jego twarz. - Ja zabijam, ponieważ prawo mi zezwala, nie dlatego, że chcę - powiedziałam. - Kłamiesz. - Kolana - powiedziałam. Walczył z nimi i nie obwiniałam go. Postrzeliłam go w nogę i padł na ziemię. Nie spodziewałam się, że muszę tak szybko go postrzelić, albo zranić. Echo wystrzału przebiegło w górę mojego ramienia i przyprawiło o dreszcz emocji całe moje ciało, jakby broń była w miejscu skąd pochodziła cała adrenalina, mrowiąc w górę mojego ramienia. Smith był blady. Zerbrowski ponury. Ale wciąż trzymali jego ramiona, nawet z nim na ziemi. - Mogę zrobić to szybko, Cooper, albo mogę zrobić to wolno. Twój wybór. - Mój głos był bezbarwny. Niczego nie pokazałam na mojej twarzy. Patrzyłam tylko na niego i

wiedziałam, że gdyby walczył strzelałabym do czasu, aż byłby zbyt ranny by uciec i mogłabym pozwolić Zerbrowskiemu i Smithowi odejść bez ryzyka, że Cooper się wyrwie. Walczył, więc postrzeliłam go jeszcze raz. Smith puścił ramię - Nie mogę tego zrobić. To nie jest w porządku. - Więc spieprzaj od niego - powiedziałam i teraz była złość w moim głosie, bo zgadzałam się z Smithem. - Zerbrowski. - Taa. - Jego głos był bardzo ostrożny. Miałam broń wycelowaną w Coopera i moje ciało się wyciszyło, gniew się ulotnił, subtelny czysty, statyczny w mojej głowie - Ruszaj. Ruszył. Cooper próbował lewitować. Domyśliłam się, że mógłby. Oddałam dwa strzały w środek jego ciała i padł z nóg z powrotem na ziemię. Nie był w stanie latać w kościele, kiedy był zdrowy, nie spodziewałam się, by uzyskał lepszy rezultat jako ranny. Nie zrobił tego. Podeszłam do niego, z bronią trzymaną oburącz, wycelowaną w środek jego czoła. Cieszy cię to - powiedział i wydał dźwięk w swoim gardle. Miał krew na wargach, swoją krew. - Nie - powiedziałam - Naprawdę nie. - Łżesz - powiedział ponownie i spróbował splunąć krwią u moich stóp, ale najwyraźniej jego szczęka była zbyt obolała i to sprawiło, że wił się na kolanach. - Nie chcę cię zabijać, Cooper i nie cieszę się z tego. Spojrzał na mnie zdziwiony. - Wydajesz się pusta w środku. Ja czerpałem przyjemność z zabijania. - Co ty nie powiesz - powiedziałam i wiedziałam, że powinnam pociągnąć za spust, powinnam to zakończyć. Nigdy nie pozwól im rozmawiać. - Naprawdę się tym nie cieszysz, co? - zapytał. - Nie - powiedziałam, patrząc w te brązowe oczy. - Więc jak pozostałaś przy zdrowych zmysłach? Pozwoliłam całemu powietrzu ujść ze swojego ciała, gdy świat ograniczył się do środka jego czoła. Ale wciąż mogłam zobaczyć jego oczy, takie żywe, tak... rzeczywiste. Odpowiedziałam mu - nie wiem. - Nacisnęłam spust, uderzenie odrzuciło go do tyłu. Upadł na bok, przesunęłam się nad niego, broń wciąż trzymałam oburącz, ponieważ dopóki nie był martwy, zadanie nie zostało wykonane. Miał niewielką dziurę pośrodku czoła tuż nad swoimi zaskoczonymi oczami. Strzelałam w jego czoło do czasu gdy czubek jego głowy wybuchł w kawałkach mózgu i

kości. Ścięcie głowy byłoby bardziej pożądane, ale wywalenie całego mózgu na trawę również działało. Zmieniłam swój cel na jego klatkę piersiową i strzelałam do czasu, gdy moja broń się nie opróżniła. W takim układzie wyjęłam magazynek

zza paska,

przeładowałam i strzelałam w jego pierś, aż mogłam zobaczyć przez jego ciało światło. W świetle prawa nie mogłam wozić w samochodzie swojego zestawu egzekutora bez aktualnego nakazu. Opuszczałam dom bez nakazu, więc mój obrzyn pozostał w domu wraz z moimi kołkami i maczetą. Krótkie bronie palne załatwiają sprawę, ale trwa to dłużej i marnuje piekielnie dużo amunicji. Ostatni wystrzał z pistoletu odbił się echem w nocy. Moje uszy były pełne tej dźwięcznej ciszy, która pojawia się, gdy wystrzeliłeś zbyt wiele razy bez ochrony słuchu. Stałam nad ciałem z jedną stopą na jego ramieniu, przyciskając go do ziemi. Gdzieś podczas oddawania strzałów w jego pierś, musiałam przewrócić go kopnięciem na plecy. Nie pamiętałam tego, ale strzelanie w ziemię było piekielnie bardziej bezpiecznie niż wystrzeliwanie w noc. Nie wszystkie kule zatrzymałyby się w jego ciele, nie gdy próbowało się przedziurawić nimi osobę. Pierwszym dźwiękiem, który powrócił, był dźwięk mojej krwi w uszach, puls własnego ciała. Następnie powróciły do mnie niektóre inne dźwięki. Malcolm przyprowadził swoje stadko jako widownię, a może przyszli tu sami i nie mógł ich powstrzymać, więc przyszedł za nimi. Jakkolwiek, byli tam, powstrzymywani przez mundurowych. Wampiry i wśród nich kilku ludzi, stali wpatrując się we mnie. Była tam mała dziewczynka z przodu i przez chwilę pomyślałam, o czym do cholery myśleli jej rodzice, kiedy zdałam sobie sprawę, że była wampirem. Miałam problemy z koncentracją, ale była stara. Starsza niż kobieta, trzymająca ją za rękę i udająca jej mamę. Sprawdziłam magazynek w swojej broni i ile amunicji pozostało. Nie pamiętałam ile razy wystrzeliłam. Przyniosłam ze sobą tylko dwa magazynki. Głupia ja. Musiałam przeładować. Potrzebowałam swojego Jeepa, albo domu. Włożyłam magazynek z powrotem i zatrzasnęłam go ręką. Kilka wampirów podskoczyło na ten dźwięk. Jakoś z nimi wszystkimi stojącymi tam i wpatrującymi się we mnie, nie chciałam podnosić broni. Nie sądziłam, że naprawdę rzucą się na nas, ale to z pewnością nie był przyjazny tłum. Zerbrowski podszedł do mnie. - Zbierajmy się stąd - powiedział, albo szeptem, albo mój słuch jeszcze nie wrócił. Ale nie kłóciłam się. Pozwoliłam mu zabrać się do jego samochodu i pozwoliłam Smithowi i Marconiemu pilnować naszych tyłów. Gdy ruszaliśmy, widziałam w tłumie Avery'ego. Nie wyglądał na szczęśliwego widząc mnie ponownie. Przypuszczam, że miesiąc miodowy się skończył. Zerbrowski ulokował mnie

na miejscu pasażera. Jakiś ruch zwrócił moją uwagę. To byli Wicked i Truth. Stali przy wejściu do kościoła. Nie wyglądali na zdenerwowanych. Truth mi pomachał, a Wicked pocałował czubek swego palca w moim kierunku. Zapięłam swój pas i uniosłam rękę w ich kierunku. - Zdobyłaś dzisiaj wieczorem nowych przyjaciół - powiedział Zerbrowski, gdy wrzucił bieg i ruszył powoli do przodu. Musieliśmy zwolnić blisko grupy oczekujących wampirów. Obserwowali nas z nieczytelnymi, pustymi twarzami. - Taa, zdobywam przyjaciół dokądkolwiek pójdę. Wydał cichy, suchy śmiech. - Jezus, Anita, musiałaś zrobić dziurę na wylot w jego klatce piersiowej? - Tak, w gruncie rzeczy tak. - Mój głos nie był ani troszkę przyjazny. - Gdybym był tobą, trzymałbym się przez jakiś czas z dala od kościoła. Zapamiętają co zrobiłaś dziś wieczorem. Odchyliłam głowę na oparciu i zamknęłam oczy. - Taa, ja również. - Czujesz się z tym w porządku? - Nie. Parker już oddzwonił? - Taa. Powiedziałem mu, że robisz właśnie dziurę w klatce piersiowej wampira. Powiedział, że możesz do niego oddzwonić. Otworzyłam szeroko oczy i spojrzałam na niego. - Naprawdę mu to powiedziałeś? Wyszczerzył się do mnie. - Tak. Pokręciłam głową . - Daj mi swój cholerny telefon. Wręczył mi go. - Wystarczy nacisnąć ten przycisk i oddzwonisz do niego. Nacisnęłam przycisk i telefon zaczął dzwonić. Byłam odrętwiała. Nie czułam niczego, oprócz delikatnego szoku. Parker odezwał się po drugim sygnale i zaczęłam rozmawiać o sprawie. O wyjaśnianiu morderstw i oszczędzaniu życia. Skupiłam się na tym, że staraliśmy się uratować życia, ale mój umysł zeskakiwał z tematu. Przeskakiwał na wizję oczu Jonaha Coopera i jego pytanie, jak możesz pozostać przy zdrowych zmysłach? Odpowiedź, prawdziwa odpowiedź brzmiała: nie możesz.

Rozdział 70 Tłumaczenie: Fanmoon Korekta: Nat_us Godzinę później, byłam w domu. Miałam umówione spotkanie z Jednostką Specjalną tuż po świcie. Kapitan Parker kazał mi się trochę przespać, chyba brzmiałam tak jakbym tego potrzebowała. Nawet zgodził się zabrać mnie z nimi. Byłam dla nich jak wampirzy desant, niczym Haz-Mat był dla ich nalotów na laboratoria narkotykowe. Specjalistą, który mógł pomóc im przeżyć i przypadkiem nie wpakować się w piekło. Wampiry nie wybuchłyby tak jak jakieś substancje chemiczne używane w laboratoriach metamfetaminy, ale niewiedza mogła uczynić cię trupem. Byłam dla nich ekspertem, zawsze pod ręką, osobą, na której mogli polegać, i nie chcesz wiedzieć ile się wykłóciłam, żeby zarówno zostać zaproszona by przyłączyć się do nich i zachować jasność umysłu do czasu gdy spotkamy się o świcie. Usiadłam przy swoim stole kuchennym sącząc kawę i wpatrując się daleko w przestrzeń. Kawa rozlała się z jednej strony mojego kubka, jakby próbowała uciec. To nie powinno się zdarzyć. Micah pojawił się nagle u mego boku. Położył rękę na moim kubku - Upuścisz go. Patrzyłam na niego nie rozumiejąc, co miał na myśli. To musiało być widoczne na mojej twarzy, bo wyjaśnił, - Twoje ręce drżą. Obawiam się, że możesz go upuścić. Wyjął go łagodnie z moich dłoni i postawił na stole. Wpatrywałam się w moje ręce, miał rację. Trzęsły się. Nie dokładnie drżały, to było raczej pełnoobjawowe trzęsienie, jakbym od nadgarstka w dół miała atak. Wpatrywałam się w moje dłonie, jakby należały do kogoś innego. Micah ukląkł przede mną, objął mnie i przytrzymał ciasno w swoich ramionach. - Anito, co się stało? Tak dobrze było poczuć go na moich rękach. Pomogło spowolnić drżenie, ale nie zlikwidowało go. Co się stało? Co się wydarzyło? Co sprawiło, że tym razem było inaczej? Wszystko, nic. Podjęcie rozmowy zajęło mi dwa podejścia. - Rozmawiałam z nim.

- Z nim, czyli z kim? - Z wampirem, którego zabiłam dziś wieczorem. Drżenie uspokoiło się w uścisku jego rąk. Mój głos nie drżał w ogóle, by pusty. - Dlaczego musiałaś z nim rozmawiać? - Przesłuchanie, musiałam go przesłuchać. Micah dotknął mojej twarzy i to mnie nie tylko zaskoczyło, ale sprawiło, że na niego spojrzałam. Jego oczy były bardzo zielone w półmroku kuchni, z tymi żółtymi refleksami wokół źrenic jakby światło gromadziło się wokół jednego punktu. - Udzielił ci informacji o tym czego potrzebowałaś się dowiedzieć? Skinęłam głową, wciąż wpatrując się w jego oczy. - A dlaczego nie mogłaś poczekać do świtu by go zabić? Pokręciłam głową. - Był jednym z naszych seryjnych morderców. Nie mogłam ryzykować, że ucieknie i ich ostrzeże. - W takim razie musiałaś go zabić. Położył swoją dłoń na moim policzku i to sprawiło, że przyjrzałam mu się dokładniej, nie tylko fascynując się jego oczami. Zobaczyłam go teraz, wszystko w nim, zobaczyłam Micaha. Wiedziałam, że tam był, ale jakbym dotychczas widziała tylko fragmenty rzeczy. Patrzyłam na tę twarz, która była tak znajoma, że znałam każdą krzywiznę i linię, a jednak wciąż czasami byłam zaskoczona patrząc na niego i zdając sobie sprawę, że był mój. Że to był mój najdroższy. To wciąż zbijało mnie z tropu, jak naprawdę dobra niespodzianka. Jakby był zbyt dobry, by być rzeczywistym i wciąż oczekiwałam, że taki nie jest. Dlaczego miałby być inny? Sięgnął po mnie i zsunęłam się z krzesła w jego objęcia. Owinęłam się wokół jego pasa, jego klatki piersiowej, jego ramion. Przytuliłam go całą sobą tak mocno jak tylko mogłam, a on wstał ze mną wciąż owiniętą wokół niego. Byliśmy tego samego wzrostu, różnica polegała na tym, że był ode mnie o jakieś niecałe siedem kilo cięższy. Gdyby był człowiekiem, nie mógłby tego zrobić, ale nim nie był więc wstał i zaczął iść przez zaciemniony dom. Wiedziałam gdzie szliśmy i nie mogłam wymyślić nic lepszego niż wpełznięcie pod nakrycie i pozwolenie mu trzymać mnie w ramionach. Zadzwonił telefon. Micah szedł nadal. Włączyła się automatyczna sekretarka, następnie usłyszałam głos Ronnie – Nita, tu Ronnie. Potrzebuję pomocy. Micah zamarł ponieważ to nie było w stylu Ronnie. Zeskoczyłam na dół na podłogę i pobiegłam do telefonu podczas gdy ona wciąż mamrotała swoje słowa.

- Ronnie, Ronnie, to ja. Co się stało? - Anito, to ty. - Ronnie, co się stało? - moje tętno ponownie wydało głuchy odgłos w moim gardle. Adrenalina podskoczyła odsuwając szok i odrętwienie gdzieś na bok. - Jestem pijana - powiedziała radośnie. - Co? - Jestem w klubie nad rzeką. Przyglądam się, jak faceci zdejmują swoje ciuchy. - Co to za klub? - Coś ze Snami. - Sny Inkuba – powiedziałam. - To jest to - odrzekła mamrocząc. - Dlaczego upijasz się w klubie ze striptizem? - Zapytałam. Adrenalina łagodnie opadła. - Louie nie zamieszka ze mną. Powiedział, że albo małżeństwo albo nic, a ja powiedziałam nic. -Och, Ronnie. - Jestem pijana, a barman mówi, że potrzebuję podwózki. Czy możesz przyjechać? Micah stał na tyle blisko, że wychwycił co nieco z rozmowy. - Pojadę po nią. - Anito, dlaczego faceci to tacy dranie? Nie byłam pewna, czy mężczyźni byli takimi draniami, ale wiedziałam, że lepiej się nie kłócić. - Już po ciebie jadę, po prostu czekaj tam na mnie i nie rób nic, czego będziesz żałować, kiedy się jutro obudzisz. Zachichotała. Ronnie nigdy nie chichotała. - Och, chcę zrobić coś, czego Louie jutro pożałuje. Cholera. -Siedź tam, nie rób nic głupiego. Będziemy tam tak szybko, jak to możliwe. Odłożyła słuchawkę, wciąż się śmiejąc. Wprowadziłam Micaha w te części rozmowy, które opuścił. -Musisz odpocząć, Anito. Pojadę po nią. - Po pierwsze, ona jest w nastawieniu faceci-to-dranie i do tego chce zrobić coś, czego Louie jutro pożałuje. Myślę, że zmierzenie się z tym w pojedynkę nie byłoby dobrym pomysłem, poza tym, ona jest moją przyjaciółką. Ale pozwolę ci jechać ze mną. Spoglądał na mnie z marsową miną. Dotknęłam jego ramienia. - Pójście do łóżka razem z tobą przy mnie to jest teraz

najlepszy pomysł na świecie, a pójście spać bez ciebie jest tym najgorszym. Myślę, że będąc w samotności moja głowa będzie włączać paskudne rzeczy. Może wyjście jest dokładnie tym czego potrzebuję. Zmarszczył brwi mocniej. - Możesz po prostu zamówić jej taksówkę. - Ronnie i ja właśnie zakończyłyśmy walkę trwającą miesiącami. Nie chcę stracić jej jeszcze raz. - Nie wyperswaduję ci tego? -Nie. Uśmiechnął się chociaż jego uśmiech nie objął oczu. - Zatem chodźmy. Uśmiechnęłam się do niego. - Dziękuję. - Za co, że się nie buntuję? - Taaa. - Ale ja prowadzę. Nie sprzeczałam się. Przyniosłam swój wampirzy sprzęt łowiecki i moją torbę z wyposażeniem. Torba była nowa, ale mieściła więcej broni. Całe mnóstwo broni, mnóstwo amunicji, broń ostrą i to wszystko wyglądało jak średniej wielkości czarny worek marynarski, ale w stylu walizki. Micah nie spierał się o dodatkowy arsenał. Przytrzymał dla mnie drzwi ponieważ w każdej ręce niosłam torbę. Zobaczyliśmy Nathaniela zbliżającego się chodnikiem. Uśmiechał się do mnie, dopóki nie zobaczył mojej twarzy i torby. - Co jest grane? Co się stało? Patrzyłam na Micaha, a on patrzył na mnie. - Ma nakaz więc może zabrać swój cały zestaw ze sobą. - Nie zamierzasz chyba łapać wampirów wraz z nią? Westchnął. - W tej chwili mamy zamiar iść ratować Ronnie. Jest nad rzeką w Snach Inkuba, pijana jak bela. Barman zabrał jej kluczyki. Brwi Nathaniel uniosły się. - Dlaczego poszła do tego śmietniska? Roześmiałam się i rzuciłam torbę, więc mogłam go objąć. Przytulił mnie. - Chodź z nami, a omówimy to w samochodzie. Chcę się tam dostać, zanim zrobi coś głupiego. - To znaczy, w stylu upicia się w klubie ze striptizem, gdzie jak wiem, tancerze zrobią dużo więcej niż tylko przyjęcie kasy za pasek? Spojrzałam na niego, a moje oczy były szeroko otwarte. - Powiedz mi, że nie masz na myśli.... Wzruszył ramionami. - To plotki, ale wierzę osobie, która mi to powiedziała.

- O, cholera. Zaczęłam biec do Jeepa , bo seks ze striptizerem-prostytutką kwalifikował się dokładnie jako coś, czego Louie będzie rano żałował. Problem z tego rodzaju zemstą jest taki, że sam żałujesz dużo bardziej niż ktokolwiek kogo starasz się zranić. Rzuciłam torby do tyłu. Micah prowadził, a Nathaniel siedział za nami. Byliśmy zdecydowani spróbować ocalić Ronnie od losu gorszego od śmierci, albo czegoś w tym guście.

Rozdział 71 Tłumaczenie: Fallen Korekta: Nat_us Klub Sny Inkuba leżał pośrodku otwartej przestrzeni, w oddali rosły drzewa oraz znajdował się żwirowany parking. Stał samotnie, po części z przypadku, a po części dlatego, że to jedyny klub z wyłącznie męskimi występami po tej stronie rzeki. Jaskrawy wielokolorowy neon otaczał wejście. Szyld z wielkimi, drukowanymi literami na drzwiach głosił „Wyłącznie Męscy Tancerze”. Ostatnia szansa dla pijanych gości, by upewnili się, że właśnie tego szukają i nie trafią do niewłaściwego klubu. Nasza trójka wkroczyła do holu, czy jakkolwiek zwać otwartą przestrzeń z pustą gablotką i małą ladą. Nikt za nią nie stał, nikt nie pytał czy chcieliśmy oddać okrycia do szatni. W zasadzie tylko ja miałam na sobie płaszcz. Było ciepło jak na październik, a likantropom zawsze było cieplej. Miałam na sobie krótką skórzaną kurtkę, głównie po to by ukryć pistolet pod ramieniem, nie dla ochrony przed jesiennym chłodem. Jakikolwiek bramkarz powinien sprawdzać ludzi przy wejściu, ale go tam nie było. Weszliśmy do klubu nie kłopotani niczym i nie sprawdzeni. Kiepska ochrona, nie będzie ciasteczka. Oczywiście możliwe, że liczyli na to że zostaniesz ogłuszony na chwilę przez muzykę. Było tu tak głośno, że mogłeś poczuć echo basów w kościach, mało przyjemne. Dosłownie stałeś przez chwilę na podwyższeniu za drzwiami, próbując przywyknąć do tej przeklętej muzyki. Komu potrzebna ochrona, gdy muzyka uderza jak pięść w twarz? Ból głowy pojawił się prawie natychmiast, lekki, ale obiecujący stać się prawdziwym utrapieniem. Zastanowiłam się ile miałam przy sobie pieniędzy i ile kosztowałoby mnie, aby ściszyli muzykę. Dwadzieścia dolarów, co najmniej dwadzieścia dolców. Oczywiście DJ w kabinie poczuje się urażony. Spróbowałam zignorować muzykę, gdy rozglądałam się po sali, szukając Ronnie. Ile wysokich, długonogich blondynek mogło tu być? Więcej niż sądzisz. Sala była zatłoczona. Kurwa. Musiałam zawahać się zbyt długo, ponieważ DJ nachylił się przy ściance kabiny, która znajdowała się nad nami po lewej. Wrzasnął. - Zapłata przy barze. -Co takiego? - Odkrzyknęłam. Powtórzył, nadal krzycząc.

Skorzystałam z okazji, by poprosić o ściszenie muzyki. Uśmiechnął się, potrząsnął głową i znikł za ścianą. Sięgałam do kieszeni, gdy Nathaniel dotknął mojego ramienia. Nachylił się tak, że prawie dotykał twarzą mojego ucha. - Nie proponuj mu kasy za ściszenie, obrazisz go. Krzyknęłam mimo że dzieliło nas kilka centymetrów. - Jakby mnie to obchodziło. Nathaniel uśmiechnął się i wrzasnął. - Może ją jeszcze pogłośnić. Otworzyłam szerzej oczy, a ręka wysunęła się z kieszeni kurtki. Nie sądziłam, że muzyka mogła być jeszcze głośniejsza, ale na wszelki wypadek nie będę kusić losu. Po prawej znajdował się parkiet i kilka małych podestów o lśniących powierzchniach w centrum. Stół bilardowy po lewej i małe stoliki rozrzucone tu i tam. Łazienki dziwnie odznaczały się po lewej. Wyglądało na to, że nie ma wejścia do męskiej toalety, ani żadnych drzwi do pisuarów, więc nawet stojąc w drzwiach wszystko było widać. Dziwne. Bar oczywiście znajdował się w odległej części. Duża grupa kobiet skupiła się przy najbliższej scenie, choć w tej chwili scena była pusta. Ale poza grupką kobiet resztę klientów stanowili mężczyźni. Widziałam trzy blondynki, które mogły być Ronnie, ale gdy się odwróciły, zrozumiałam, że żadna z nich to nie ona. Ostatni blondyn to mężczyzna, który albo lubił tak wyglądać, albo natura okrutnie go potraktowała. Byłby przepiękną kobietą, ale lata w szkole musiały być dla niego piekłem. Micah poprowadził nas oboje w dół po schodach, w tłum, trzymając nas oboje za ramiona. Torowaliśmy sobie drogę pośród szczęśliwego, pijanego tłumu, aż wreszcie dotarliśmy do miejsca przy barze. Zapłaciliśmy, głównie porozumiewając się na migi, ponieważ lada była zbyt szeroka, by wrzeszczeć sobie do uszu. Próbowałam zapytać gdzie była Ronnie, ale on tylko uśmiechnął się, potrząsnął głową i uniósł pustą szklankę w górę, pytając czy chcemy drinka. Ponieważ obok nie było blondynki bym mogła zapytać czy widział kogoś takiego, potrząsnęłam głową i odeszliśmy od baru na tyle by nie blokować dojścia dla tych, którzy chcieli się napić. Mężczyzna w luźnych bokserkach i skarpetkach wyszedł zza kurtyny obok baru. Tam musiała znajdować się przebieralnia. Stłoczyliśmy się i wrzasnęłam. - Łazienka. Sprawdzę łazienkę. Obaj przytaknęli i ruszyliśmy w kierunku damskiej toalety, przed którą wisiał duży kawałek materiału przymocowany na suficie, zasłaniający wejście. Może miał ukryć drzwi do damskiej toalety, by mężczyźni nie czuli się poszkodowani. Pośrodku stała toaleta, naprzeciw umywalek. Została umieszczona samotnie pośrodku pomieszczenia. W niej woda i wydawała się działać, ale tylko tam stała.

Dwie kabiny przy ścianie, na jednej tabliczka „awaria”. Przed drugą stała kolejka. Żadna z kobiet nie była Ronnie. Ściany musiały być grubsze niż mi się wydawało, bo mogłam usłyszeć jak pytam, - Ronnie, jesteś tam? Żadnej odpowiedzi. Ostatecznie odwróciłam się do brązowowłosej kobiety i zapytałam. -Przyjaciółka zadzwoniła, abym odwiozła ją do domu. Metr osiemdziesiąt, blondynka, szare oczy, atrakcyjna. Zbyt pijana by rozmawiać. Kobieta potrząsnęła głową. Kobiecy głos z kabiny krzyknął. - Cholera, to może być każda blondyna jaką widziałyśmy tej nocy. Wyjaśniłam, że widziałam blondynki przy barze i żadna z nich nie była Ronnie i zapytałam czy widziały ją wcześniej. Nie widziały. Jedna z kobiet korzystała z toalety na środku, gdy wychodziłam. Cóż. Otworzyłam drzwi i albo odrobinę ściszono muzykę, albo przywykłam do niej, albo zaczynałam robić się głucha. Micah i Nathaniel stali tam, gdzie ich zostawiłam, ale dołączył do nich mężczyzna, którego nie znałam. Był wyższy od nich, ale na tyle chudy, że wydawał się mniejszy. Miał krótkie, kręcone, brązowe włosy, ubrany w koszulkę, szorty i skarpetki. Bez butów. Ciekawe. Nathaniel chwycił mnie za rękę jak tylko zbliżyłam się na tyle, by mógł mnie dotknąć. Nieznajomy dotknął ramienia Micaha i przesunął po nim ręką o sekundę za długo. Uśmiechnął się i zapytał. - Czy wasza dwójka lubi fiuty? Trzymałam Nathaniela za rękę, gdy do nich podchodziłam, tak że zmusiło to mężczyznę do odsunięcia się od nas. W zasadzie sięgnął wokół nas i znów dotknął ramienia Micaha. Musiałam puścić rękę Nathaniela, ale przesunęłam się o dwa kroki naprzód. Przez chwilę mężczyzna prawie do mnie przytulał. Chciał się do mnie uśmiechnąć, wtedy zobaczył moje spojrzenie i uśmiech znikł, a on się cofnął. Nie wiem jaką miałam minę, ale zaczął się plątać. - Mówili, że lubią fiuty. -Powiedziałem, że lubię swojego, - odezwał się Micah. -Jeżeli ktoś inny zapyta, - powiedział Nathaniel, - po prostu powiedz „nie”. Wtrąciłam się. - Doszło do nieporozumienia. Mężczyzna przytaknął. - Przepraszam. - Zaczął odchodzić. -Próbujemy znaleźć naszą przyjaciółkę. Zadzwoniła pijana, by ją odwieźć do domu. Opisałam ją. Spojrzał na mnie nerwowo. Coś wiedział, a ja byłam przerażająca, więc nie chciał powiedzieć. Powinnam nauczyć się ograniczać groźby, ale do diabła, byłam w tym naprawdę dobra.

Ręka Nathaniela owinęła się wokół mojego ramienia. Miał w niej dwadzieścia dolarów. Odezwał się. - Zapytaj jeszcze raz. Wzięłam dwadzieścia dolców i zgięłam je pośrodku. Mężczyzna obserwował jak to robię. Wydawał się mniej nerwowy, ale nadal czułam, że nie lubi ani mnie, ani tego co się dzieje. Sprawy nie potoczyły się tak jak się spodziewał i to go odrzucało. -Wiesz gdzie jest nasza przyjaciółka? - Uniosłam pieniądze w górę. -Być może, - odpowiedział Nathaniel nachylił się nad moim ramieniem. Odezwał się spokojnie niskim głosem. Chcemy ją znaleźć zanim zrobi coś, czego będzie żałować. Pokłóciła się z chłopakiem, pogodzą się, jeżeli nie posunie się za daleko, rozumiesz? -To starczy ci na indywidualny taniec, całkiem dobry. Muszę coś zrobić za tą forsę, albo on się dowie, że go zdradziłem. Nie spodoba mu się to i mi też się oberwie. -Kto? - zapytałam. Nathaniel stał zbyt blisko mnie, tak że poczułam jak wzdycha. - Ronnie jest już za kulisami, Anita. -Kulisami? -Tam gdziekolwiek chodzą, ona już tam jest. Kurwa. - Zabierz nas do niej. -Dallas mnie zabije. Nie trafia nam się zbyt wiele pięknych kobiet. -Możemy zacząć pytać gdzie jest Dallas. Coś bliskie prawdziwej panice przemknęło przez jego oczy. - Proszę, nie róbcie tego. Nienawidzę, gdy jest mi ich szkoda. - Jak się nazywasz? -Owen, - odpowiedział Nathaniel, - powiedział, że nazywa się Owen. -Dobra, Owen, nie chcemy aby stała ci się krzywda, ale jeżeli będziesz tylko gadał, a coś złego wydarzy się... Odezwał się Micah, - Daj mu kolejną dwudziestkę, a potem niech nas zaprowadzi na zaplecze. Spojrzałam na niego. -Sami ją znajdziemy, a on może udawać, że zabrał nas tam w interesach. Moje spojrzenie mówiło wszystko. Wzruszył ramionami. - Nic mu nie zrobią, a my znajdziemy to co potrzeba. Chciałam się kłócić, ale ręka Nathaniela już pojawiła się z kolejną dwudziestką. Miałem dobrą noc, - powiedział. Co to miało znaczyć? Dobrą noc? Dobre napiwki? Albo Nathaniel daje prywatne tańce, gdy nie jest na scenie? Nigdy nie pytałam. Nie chciałam

wiedzieć, do diabła. Nadal nie chciałam wiedzieć. Wzięłam pieniądze i zgięłam je z pierwszym banknotem. - Zabierz nas za kulis, Owen. Kolejny tancerz pojawił się w czymś co wyglądało na kostium: luźne szorty, koszulka i skarpetki. Ten był bardziej umięśniony i uroczy w taki młodzieńczy, chłopięcy sposób. Potrzebujecie jeszcze kogoś? Nathaniel poruszył się, przytulając mnie od tyłu z uśmiechem. - Mamy tylu facetów ilu potrzeba, prawda Owen. Owen przytaknął, a ja obserwowałam jak zmienia wyraz twarzy, tak, że gdy odwrócił się do współpracownika, spokojnie się uśmiechał. Wziął od nas czterdzieści dolarów i wsunął je za skarpetkę. Poruszał się dziwnie wdzięcznie, bardziej kobieco niż powinien, jakby w umyśle w myślach wsuwał sto dolców za jedwabne pończochy. To był dobry moment i sprawił że pomyślałam o nim lepiej odnośnie zawodu jaki sobie wybrał. Wcześniej zastanawiałam się co on tutaj robił. Oczywiście oceniając z punktu Grzesznych Rozkoszy, każdy tutaj wyglądał zbyt chudo, zbyt delikatnie, nie dość muskularnie, czegoś im brakowało. Nie zdołałam się uśmiechnąć, ale przybrałam zadowoloną i nieodgadnioną minę. -Taa, mamy dość facetów. -Nie mamy tutaj kobiet, - odpowiedział tancerz. Dostrzegłam coś w jego oczach, coś w sposobie w jaki spojrzał na Owena, jakby nam nie wierzył. -Przyprowadziliśmy swoją, - odpowiedział Nathaniel wchodząc pomiędzy Owena i mnie, tak że mógł objąć nas oboje. Uśmiechnął się. Jego lawendowe oczy iskrzyły z zadowolenia. Oto warte Oscara przedstawienie i drugi tancerz najwyraźniej je kupił. Spojrzał ponownie na Micaha. -A on co tu robi? -Obserwuje, głuptasie, - odpowiedział Owen i zaczął prowadzić nas obok drugiego mężczyzny. Szliśmy między stołami, a Micah za nami. Przysięgam, mogłam poczuć na sobie oczy drugiego tancerza, jakby nadal nam nie wierzył. A może był zazdrosny, Bóg jeden raczy wiedzieć, mnie to nie obchodziło. Ronnie będzie mi za to dłużna. Tancerz wszedł na blat baru gdy przechodziliśmy. Nie był zbytnio w formie, nie był delikatny, coś jak komputerowy maniak, albo księgowy. Nosił okulary a krótkie włosy nie pasowały do jego twarzy. Był przeciętny i nie wyglądał jak ktoś, kto robi striptiz. Zastanawiałam się co tutaj robi, wtedy chwycił parę jaskrawych rur, które wisiały nad nim i podciągnął cale ciało, udowadniając że był tak zwinny jak Nathaniel. Dobra.

Widownia krzyczała za nami, nie mogłam powstrzymać się i zerknęłam w tym kierunku. Tancerz był wysoki, chudy, brunet, który miał na sobie tylko skarpetki. Chwycił rurę pośrodku sceny i zaczął wić się wokół niej. Odwróciłam się, szybko i zauważyłam, że tancerz przed nami też był nagi. Przed moimi oczami pojawił się powód z jakiego robił tu striptiz: był bardzo dobrze wyposażony przez naturę. Prawie przewróciłam nas, próbując zrobić odrobinę miejsca pomiędzy nami a rurą. Owen zaśmiał się, wysokim, dziewczęcym piskiem, a Nathaniel dołączył w męskim chichocie. Micah był cicho, a ja czekałam aż przestanę się rumienić. Za rzeką rozbierali się do naga, jak mogłam o tym zapomnieć? Chciałam uciec z krzykiem, ale zamiast tego pozwoliłam by Owen skierował nas do pokoju ukrytego za czarną kotarą. Nathaniel szedł pomiędzy nami, nadal uśmiechnięty i chichoczący. Jeżeli Nathaniel mógł zachowywać się miło, to mogłam i ja. Spojrzałam w tył, by sprawdzić co z Micahem i zobaczyłam jak tancerz przy rurze udowadnia, że nie tylko jego ramiona potrafią się wyginać w niesamowity sposób. Kobieta trzymała pieniądze. Micah patrzył prosto przed siebie, jak gdyby nie patrzył, to wszystko by znikło. Nie tylko wobec mnie Ronnie będzie miała dług. Owen rozsunął czarne kotary i weszliśmy do środka.

Rozdział 72 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Mała otwarta strefa ukryta była zaraz za zasłonami. Facet opierał się o odległą ścianę. Wyprostował się gdy tylko weszliśmy. Nosił obcisły podkoszulek, spodnie dresowe i białe skarpety. Ubranie różniło się nieznacznie ale skarpety były takie same. Był kolejnym tancerzem. Miał więcej mięśni pod koszulką i ciało bliższe temu, czego oczekiwałam ze strony striptizera. - Potrzebujesz pomocy? - zapytał. Dokładnie o to samo pytał inny tancerz. Zbieg okoliczności, czy kod do czegoś? Nie wiem, nie byłam pewna, nie obchodziło mnie to. - Nie, dziękuję, mamy komplet - powiedział śpiewnie Owen. Uchwycił się ramienia Nathaniela i Nathaniel mu na to pozwolił. Starałam się pomóc. Powiedziałam - Przykro nam, ale myślę, że osiągnęłam już swój limit mężczyzn na noc. Po trójce, nie odrzucasz jednego? Nowy chłopak zaśmiał się, pokręcił głową i pokierował nas do korytarza, który zdawał się rozciągać na długość klubu. Owen poprowadził nas w dół wąskim przesmykiem. Nie było faktycznie miejsca byśmy mogli iść we trójkę ramię przy ramieniu, więc Nathaniel przeszedł do przodu i objął ramieniem Owena. Owen musiał przyjąć to za dobry znak, bo nagle otoczył Nathaniela, jak jakiś wysoki, chudy, modny dodatek. Micah dogonił mnie, jego ramię owinęło się wokół mojej talii, jakbym była jego nowym bezpiecznym okryciem. Myślę, że nie można go za to winić, sama nie czułam się komfortowo. Po obu stronach rozmieszczone były małe kabiny z zasłonami, jednak nie każdy wydawał się kłopotać zaciąganiem zasłon. Większość z tego była całkowicie legalna, prywatny taniec erotyczny. Zasady tańca erotycznego są następujące: klient trzyma ręce przy sobie. Tancerz może dotykać, ale nawet wtedy, istnieją zasady, jaki rodzaj dotykania jest dozwolony. Zabawne, jak życie ze striptizerem i spotykanie się z kimś, kto prowadzi lokal ze striptizem sprawiło, że zwracałam uwagę na sprawy, o których nigdy nie pomyślałam, że będę chciała lub potrzebowała wiedzieć. Ale kiedy idziesz na prywatny taniec, to jest negocjowanie między tancerzem a klientem. Nie mam na myśli tylko seksu. Jason miał jedną klientkę, która chciała lizać tył jego kolan i była gotowa zapłacić pięćdziesiąt dolarów za ten przywilej. Nie mój pomysł na

zabawę, poza tym nie seksualny, nie w świetle prawa. Nie dla większości ludzkich standardów, w ogóle. Naprawdę nie pomyślałam jak znaleźć Ronnie, kiedy już tu byliśmy. Większość z kabin została zamknięta. Nie mogłam po prostu zacząć wołać jej imienia, bez możliwości wpakowania Owena w kłopoty z tym Dallasem. Cholera. Ale nie mogąc znaleźć Ronnie, prawie potknęłam się o jej cholerną nogę, gdy wystrzeliła spod zasłony. Pomyślałam, że znam tę nogę, ale nabrałam pewności słysząc głos. Przewróciłam się, Boże, że jestem pijana. - Męski głos zamruczał i myślę, że pomagał jej wstać. Walczyłam z ochotą by zapukać i zapytałam - Ronnie, to ty? - Choć wiedziałam, że to ona, czasami po prostu musisz walnąć jakąś gównianą głupotę. Chichot był jedyną odpowiedzią jaką otrzymałam. Wzięłam głęboki oddech i odciągnęłam zasłonę na bok. Ronnie była na kolanach, w tylnej części kabiny. Błysnęły blade piersi, jej koszulka była w górze, a w zasięgu wzroku nie było biustonosza. Mężczyzna opierał się na piersiach, jakby były jego własnością. Tancerzom wolno dotykać, ale nie aż tak. Gdyby dowiedziało się o tym kierownictwo,

zostałby

wyrzucony,

albo

przynajmniej

tak

byłoby

w

teorii.

- Zaczekam na korytarzu - powiedział Micah. Skinęłam głową. - Taa. Nathaniel wziął Owena za ramię i powiedział - Zajmę się Micahem. - Zostałam sama z moją przyjaciółką i jej przyjacielem. Ronnie zachichotała i przyciągnęła go do pocałunku. Nie sądzę, by zdawała sobie sprawę, że zasłona była odsunięta. Jeśli byłaby trzeźwa, odwróciłabym się na pięcie i zostawiła ją z nim. Jest pełnoletnia, ale była pijana i w depresji i zdezorientowana, i była moją przyjaciółką. Więc weszłam trochę do kabiny, wystarczająco blisko, by mogła mnie zobaczyć ponad jego ramieniem. Uśmiechnęła się do mnie. - Anita, dlaczego tu jesteś? - Zadzwoniłaś, żebym zabrała cię do domu, pamiętasz? Zmarszczyła na mnie brwi, jakby chciała powiedzieć, że nie, nie pamięta. Facet, który był na kolanach przed nią odwrócił się i spojrzał na mnie. - Chcesz do nas dołączyć? Nie policzę ekstra. - Mogę się założyć, że nie. Chodź, Ronnie, chodźmy do domu. - Nie chcę wracać do domu. Jeszcze nie. Właśnie znalazłam Dallasa. Mamy prywatny taniec.

- Właśnie widzę - powiedziałam - ale jeśli planowałaś prywatny taniec, nie powinnaś była do mnie dzwonić. Potrzebuję położyć się do łóżka i tak jak ty. - Ale czy on nie jest słodki? - Położyła dłonie po obu stronach jego twarzy i odwróciła go do mnie ponownie. Prawdę mówiąc, był w porządku, ale z twarzy tego nie widać. Był pierwszym facetem z ciałem, które wyglądało jak ciało mężczyzny, a nie dojrzewającego chłopca. Miał szerokie ramiona, ładną talię, biodra, mięśnie rąk i nóg, które dowodziły, że podnosił ciężary. Na ramieniu miał tatuaż piechoty morskiej. Co były marynarz robił w takim miejscu? - Taa, jest słodki, teraz chodźmy. - Sięgnęłam do jej ramienia. Dallas nie dotknął mnie, ani nie starał się zatrzymać jej siłą, był przebieglejszy i również mądrzejszy. Ukrył twarz w jej piersi i przygryzał delikatnie jej brzeg. Ronnie odrzuciła głowę do tyłu i wydała dźwięk, którego nigdy nie chciałabym usłyszeć od mojej przyjaciółki będącej w tym samym pokoju. Micah zawołał, niezupełnie krzycząc - Anita, czemu to tak długo trwa? - Ronnie nie chce wyjść. - Więc chodźmy - Coś w jego głosie sprawiło, że chciałam zobaczyć, co się z nim dzieje. - Zaraz wracam, nie rób niczego, za co można zostać aresztowanym. - Dallas rzucił mi spojrzenie, które powiedziało, że najwyraźniej zamierzał spróbować robić wprost przeciwnie, ale to było najlepsze co mogłam zrobić poza wywleczeniem Ronnie z kabiny za włosy. Chciałam zobaczyć dlaczego głos Micah zabrzmiał w ten sposób. Micah bardzo uprzejmie, ale stanowczo, odpowiadał starszemu panu - Dziękuję, ale nie, czekamy na przyjaciela. - Ja będę twoim przyjacielem - powiedział mężczyzna. Machnął plikiem banknotów na wysokości pasa więc nie zobaczyłbyś tego z odległości w klubie. Banknot, który pokazał był dwudziestką, pozostawiając w domyśle, że miał tam całą rolkę dwudziestek. Micah potrząsnął swoją głową. Mężczyzna oddzielił dwie dwudziestki. - Nie - powiedział Micah. Dobiegłam

w końcu do nich gdy facet dołączył kolejne dwie dwudziestki,

osiemdziesiąt dolców i podsunął to Micahowi. - Nikt nie zaoferuje ci więcej dziś wieczorem. - No, nie wiem - powiedziałam - Ja dokładam pokój z wyżywieniem i seks z dziewczyną. - Otoczyłam ramieniem pas Micaha, a on zrobił to samo ze mną. Wzrok mężczyzny przeskoczył na mnie, potem z powrotem na Micah i znowu na mnie. - Ty jesteś jego przyjacielem?

Kiwnęłam głową. - Naprawdę czekałeś na przyjaciela - powiedział mężczyzna. - Mówiłem ci - powiedział Micah. Mężczyzna zmarszczył brwi i zaczął chować pieniądze. - Nie sądziłem, że masz na myśli tego rodzaju przyjaciela. - Miał - powiedziałam i posłałam mu uśmiech, który był jasny i wesoły i nigdy nie dotarł do moich oczu. Rozejrzałam się za Nathanielem i stwierdziłam, że ledwie mogę zobaczyć go zza pleców pary, która zapędziła go w ślepą uliczkę. Podniósł rękę żebym miałam pewność, że go widzę. Albo może prosił o pomoc, niczym tonący człowiek. Chwyciłam Micaha za rękę i zabrałam go ze sobą. Myślę, że bycie w grupie było dla nas najlepszym wyborem. - Przepraszam, chłopcy i dziewczęta - powiedziałam. Para odwróciła się i popatrzyła na mnie. Mężczyzna był wysoki i ciemny, dziewczyna była blondynką trochę wyższą ode mnie. Miała na sobie sukienkę bez pleców, mocno podkreślającą linię. Jej sutki były ciemnymi odciskami na bladej tkaninie. Starannie utrzymałam wzrok powyżej talii, nawet nie chcąc wiedzieć, czy nie było innych ciemnych odcisków niżej. Nie sądziłam, by danie im do zrozumienia, że wyglądali tanio było dobrym pomysłem, zwłaszcza, że tak nie było. Dziewczyna miała pierścionek zaręczynowy z diamentem wystarczająco dużym, by zadławił szczeniaka, a jej bransoletki były złote z jeszcze większą ilością diamentów. Jej makijaż był zręczny, co oznaczało, że wyglądała jakby go nie miała, ale faktycznie miała sporo. Mężczyzna był ubrany w garnitur, który został dopasowany do jego ciała i prawdopodobnie pochodził z tego samego sklepu, z którego Micah i Nathaniel dostali swoje. Miał prezencję. - Przykro mi, ale rozmawialiśmy z panem pierwsi - powiedział mężczyzna. Wciągnęłam dużo powietrza przez nos i wypuściłam powoli. Perfumy kobiety były ciężkie i kosztowne. - Właściwie, to ja pierwsza z nim rozmawiałam, bo przyprowadziłam go tutaj. Popatrzyli na siebie ze zdziwieniem. Nathaniel zaczął próbować załagodzić sprawę. – Sorry - powiedział - mówiłem wam, że z kimś przyszedłem. Kiedy był bezpieczny obok mnie, a ja trzymałam obu i Micah i Nathaniela za ręce, pomyślałam że jesteśmy już zabezpieczeni przed wszelkimi kolejnymi propozycjami. Głupia ja. Kobieta stanęła na palcach, a mężczyzna pochylił się, żeby mogła szeptać. Nie obchodziło mnie to już. Podjęłam próbę poprowadzenia nas z powrotem do Ronnie. Obszar był po prostu trochę za wąski dla trzech osób, by przejść z łatwością. - Zaczekaj - powiedziała kobieta.

Odwróciłam się, bo to jest to, co robisz, gdy ktoś do ciebie mówi. - Cała wasza trójka z nami - powiedziała. Mrugnęłam, długim mrugnięciem, dającym mi czas na przetworzenie informacji, kiedy po prostu nie wierzę w to co właśnie słyszę. Dawno, dawno temu, zapytałabym ją, co miała na myśli, ale dorosłam od tego czasu i znałam odpowiedź. – Nie - powiedziałam i częściowo pchnęłam Micah przed siebie i pociągnęłam Nathaniela z tyłu. Nagle się zatrzymaliśmy, bo Nathaniel się zatrzymał. Wiedziałam, co zobaczę , zanim się odwróciłam. Miałam w połowie rację, mężczyzna chwycił Nathaniela za ramię. Myślałam, że to będzie kobieta. Ponownie, głupia ja. Przysunęłam się do Nathaniela. - Puść go, natychmiast - powiedziałam z naciskiem na ‘natychmiast’. Puścił rękę Nathaniela. - Mojej żonie naprawdę spodobał się twój przyjaciel. - Cieszę się jej szczęściem, ale to nie mój problem. Nie dotykaj go ponownie. Nie dotykaj ponownie żadnego z nas, czy to jasne? - Jesteś tu, z tego samego powodu co my - powiedział - pojedźmy do naszego domu. Mamy wannę wystarczająco wielką dla nas wszystkich. - Podszedł trochę bliżej nas. - Po prostu wiem, że będziesz wyglądać jeszcze lepiej bez swoich ubrań niż w nich. Posłałam mu spojrzenie, w rodzaju tego, które cofa czarne charaktery o dwadzieścia kroków a słabszym każe pędzić po mamusię. Jego żona była mądrzejsza od niego, ujęła jego ramię i powiedziała - Kochanie, nie sądzę, by chcieli się zabawić. - Posłuchaj swojej żony, jest bystra. Pomyślałam, że to była miła riposta i odwróciliśmy się by iść, Nathaniel ponownie się zatrzymał. Odwróciłam się i stwierdziłam, że mężczyzna złapał Nathaniela za warkocz. To był koniec uprzejmości. Wyjęłam swoją odznakę i wepchnęłam mu w twarz. Musiał się cofnąć, żeby na nią spojrzeć, jakby powinien nosić okulary, choć nie nosił. Ale to sprawiło, że puścił włosy Nathaniela. Roześmiał się. - Mam taką w domu. Jeśli chcesz się zabawić w policjantów i złodziei, wchodzimy w to. Miałam odznakę w lewej ręce, więc musiałam użyć tylko moich palców tej samej ręki do rozchylenia kurtki na tyle szeroko, by pokazać mu broń w kaburze na ramieniu. - Masz też jedną taką? - zapytałam. Kobieta pociągnęła go za ramię. - Przestań kochanie, myślę, że ona mówi prawdę. Spojrzał na mnie z góry. - Kim jesteś? - Marszałek Federalny Anita Blake, dupku, zbieraj się i zostaw nas w spokoju. Wyraz jego twarzy powiedział wyraźnie, że mi nie uwierzył. Może był jednym z tych

mężczyzn, którzy po prostu nie wierzą w kobiety u władzy, a może po prostu tak bardzo chciał zobaczyć włosy Nathaniela rozprzestrzeniające się po jego łóżku, że nie chciał w to uwierzyć. Byłabym skłonna kupić, że to jego żonie podobał się Nathaniel, aż do momentu, w którym on złapał go za rękę, dotknął jego włosów. Jego żonie może i spodobał się Nathaniel, komu by się nie spodobał? Ale to nie jej stwardniał na jego widok. Pozwoliłam mojej kurtce opaść z powrotem na miejsce i użyłam swego ciała, by wcisnąć Nathaniela między Micaha i mnie. Nie sposób było zostawić go z tyłu dzięki Panu Dotykalskiemu. Schowałam odznakę i ruszyłam wąskim korytarzem, ale przeniosłam się częściowo na tył, żeby mieć oko na parę. W porządku, na połowę pary. Żona pociągnęła go za rękę próbując nakłonić do odejścia. Wyszarpnął się od niej i po prostu utrzymywał na mnie spojrzenie. To nie było przyjazne spojrzenie. W rzeczywistości, w jego oczach było dość gorąca, by przekroczyć tę linię oddzielającą od nienawiści. Nie zrobiłam nic, by mnie znienawidził poza powiedzeniem mu nie. Są mężczyźni, odbierający odmowę jako ostateczną zniewagę, ale uzyskanie tego poziomu reakcji zwykle trwa dłużej i wymaga podniesienia poprzeczki. Zwracałam na niego uwagę, dopóki nie zostaliśmy połknięci przez jedną z zasłon, które ukrywały głębsze pokoje. - To było po prostu straszne - powiedziałam. - Znam go - powiedział Nathaniel cichym głosem. Spojrzałam na niego. - Skąd? Oblizał wargi, a jego oczy wyglądały na wystraszone. - Kiedy mieszkałem na ulicach. Zgarniał starszych chłopców, tych, którzy byli za starzy na handel. - Za starzy? - zapytałam. - Większość facetów, którzy się tam pojawili nie szukało mężczyzn, Anito. Chcieli chłopców. Gdy wyglądałeś zbyt dorosło, trzeba było przenieść się gdzie indziej. Do innej klienteli. - Powiedział to ostatnie z gorzkim wygięciem ust. - Jest teraz starszy i mnie nie rozpoznał, ale ja go pamiętam. Pamiętam, że jeden ze starszych chłopców ostrzegał mnie przed nim. - Ostrzegał cię? Nathaniel przytaknął. - Taa. - Czy on ich krzywdził? - Jeszcze nie, ale nieraz każdy zbierał opinie odnośnie klienta. On mógł prosić o rzeczy naprawdę standardowe, ale po pewnym czasie każdy robi się nieswój. Tak jakbyś mogła wyczuć od nich zapach choroby, po prostu wiesz, że to tylko kwestia czasu, zanim kogoś zranią.

Dotknęłam jego twarzy i spojrzał na mnie, jego oczy były tak smutne, jak wtedy, gdy do mnie przyszedł. To spojrzenie mówiło, że widział wszystko, robił wszystko i to w nim coś zniszczyło. Położyłam ręce po obu stronach jego twarzy i pocałowałam go delikatnie. To pomogło odsunąć trochę tego zagubienia, ale nie do końca. Jakaś część tego uparcie trwała na obrzeżach. Micah

wydał

dźwięk.

-

Anita,

ona

jest

twoją

przyjaciółką,

ale…

Odwróciłam się i okazało się, że tancerz Dallas był na podłodze z leżącą na nim Ronnie. Wciąż była ubrana od pasa w dół, ale on nie był. Jej koszula była rozpięta i jeśli zaczęła noc z biustonoszem, nie było go teraz. Miałam dość. Dość obcych obmacujących moich chłopaków. Dość Ronnie przyciągającej tutaj nasze tyłki. Dość jej autodestrukcyjnych zapędów. Miałam wystarczająco tego rodzaju gówna z Richardem i nie potrzebowałam go od niej. - Veroniko Marie Simms - powiedziałam. Zamrugała na ten głos i dźwięk wszystkich trzech jej określeń. - Kim jesteś, moją matką? Chwyciłam pas jej dżinsów i zdjęłam ją całkowicie z mężczyzny. To ją zaskoczyło, i mnie, bo nie musiałam się starać, żeby ją podnieść. Była większa niż ja, wyższa, po prostu większa a podniosłam ją jakby nic nie ważyła. Trzymałam ją, gdy podnosiła się na nogi. Dallas powiedział - Hej, nie skończyliśmy. Pokazałam mu odznakę. - Taa, ty skończyłeś. - Trzymając odznakę w lewej ręce zarzuciłam Ronnie na ramię. Musiałam podrzucić ją raz w górę, by ułożyć ją lepiej, następnie było w porządku. Poszłam korytarzem, Nathaniel odsunął zasłonę i podążył za nami a Micah zamykał pochód. Nie walczyła, tylko wołała - Anita, postaw mnie! Straszna para nie czekała na nas w małym obszarze z przodu pokoi. Byłam zadowolona. Miałam odznakę, ale musiałabym postawić Ronnie na podłodze, żeby sięgnąć po broń. Przeskanowałam salę zanim weszliśmy i pary nie było w zasięgu wzroku. Nawet lepiej. - Anita, nie jestem pierdolonym dzieckiem. Postaw mnie! Bramkarz stanął nam na drodze i błysnęłam mu swoją odznaką. Uniósł swoje ręce, jakby mówił, żadnych kłopotów. Kontynuowaliśmy drogę do wyjścia. Muzyka była wciąż tak cholernie głośna, że niemal rozsadzała mi czaszkę, ale ludzki hałas przycichł gdy przyglądali się, jak ich mijaliśmy. Nie wiem czy to była odznaka, fakt, że dziewczyna niosła dziewczynę, fakt, że Ronnie prawdopodobnie świeciła cyckami po całym pomieszczeniu, albo fakt, że byli w żałobie bo dwóch najlepiej wyglądających facetów opuszczało lokal wraz ze mną. Bądź co

bądź, wywołaliśmy dziwny bezruch, ponieważ każdy przerwał taniec, przerwał rozmowy, przerwał picie, zatrzymał się i nas obserwował. Musiałam użyć mojej ręki z odznaką, by pomóc utrzymać Ronnie jak wchodziłam po schodach do platformy z przodu drzwi, ale zrobiłyśmy to z gracją. Nathaniel poszedł do przodu i otworzył drzwi prowadzące do szatni. Micah przeszedł przez drzwi i wyminął mnie, aby otworzyć drzwi na zewnątrz. Wyszliśmy na chłodne, jesienne powietrze. Drzwi zamknęły się za nami i cisza zadzwoniła w moich uszach. - Postaw mnie, do cholery. - Tym razem walczyła, nie zbyt dobrze, nie tak jak potrafiła, ale straciłam cierpliwość. Chciała na dół, umieściłam ją na dole. Rzuciłam ją na żwir, na tyłek. Myślę, że mogłaby krzyknąć na mnie ale zabawne spojrzenie przecięło jej twarz i nagle zerwała się na nogi i pobiegła, potykając się, w kierunku trawiastego obszaru otaczającego parking. Upadła na czworaka i zaczęła wymiotować. - Cholera - powiedziałam, łagodnie i z uczuciem. Ruszyłam w jej kierunku, z facetami za plecami. Skinęłam, żeby pozostali za ostatnią linią samochodów, kiedy brnęłam przez trawnik do Ronnie. Sucha jesienna trawa wydawała szeleszczący dźwięk ocierając się o moje dżinsy. Ronnie była wciąż na czworakach. Kwaśny, słodki zapach wymiocin dotarł do mnie, zanim ja podeszłam do niej. Musiała być moją przyjaciółką, bo podeszłam do niej, odgarnęłam jej włosy z twarzy i trzymałam je tak, jak u dziecka. Tylko prawdziwa przyjaźń trzymała mnie tam, gdy ona wyrzucała z siebie wszystko, co wypiła tej nocy. Starałam się myśleć o czymś innym, czymkolwiek innym, podczas gdy tam stałam. Nie jestem wytrzymała przy ludziach, którzy wymiotują. Coś w dźwięku i zapachu sprawia, że walczę, by także nie zwymiotować. Rozejrzałam się po polu, starając się znaleźć coś innego do rozmyślań. Nie było nic wystarczająco ciekawego, dopóki nie spojrzałam niemal prosto z miejsca, gdzie stałam. Na początku myślałam, że to martwe drzewo, ale gdy moje oczy wyłowiły z tego więcej sensu, zdałam sobie sprawę, że to był człowiek. Blada linia ramion, jedna ręka wskazująca w niebo, jak gdyby opierał się na czymś czego nie widziałam. To nie musiało być martwe ciało. Ktoś mógł tu przyjść i zemdleć. Spojrzałam na Micah i Nathaniela, skinęłam na nich. Ronnie zwolniła. Doszła do suchych odruchów, w końcu. - Zostańcie z nią. - Wiedziałam, że podchodząc do niego, mogę zniszczyć dowody, ale myślałam, że to może być manekin, albo, że ktoś zemdlał. Musiałam mieć pewność, zanim zadzwonię po kawalerię. Co to mówiło o moim życiu, że pomyślałam o śmierci, o

morderstwie, zanim pomyślałam o czymkolwiek innym? To, że zbyt długo pracowałam nad zabójstwami. Przeszłam przez suchą trawę i zwolniłam patrząc, gdzie stawiam moje stopy. Trawa nie wydawała dźwięku przy moich dżinsach, ponieważ skradałam się dalej. Gdyby gdzieś tam była broń nie chciałabym na nią nadepnąć. Im więcej ciała widziałam, tym bardziej myślałam trup. Skóra miała tę bladość, w odległym halogenowym świetle i zimnym blasku gwiazd. To był człowiek, leżący na plecach tak, że jedno ramię oparte było o martwe gałęzie drzewa. Jeśli ręka nie zostałaby podparta, mogłabym nie dostrzec go tak szybko. Podobnie jak w przypadku włosów dziewczyny na pierwszym miejscu zbrodni, ktoś włożył trochę więcej wysiłku, by powiedzieć, hej, spójrz na mnie. Taa, to był mężczyzna zamiast kobiety, ale miał na sobie stringi z lamparciej skóry, które zostały odsunięte, więc nie przegapiłam faktu, że był wygolony, bardzo dokładnie wygolony. Szanse na to, że nie jest striptizerem, który pracował w Snach Inkuba były niemal zerowe. Vegas nie obrałby tego kursu. Ślady kłów na szyi czerniły się na jego skórze. Więcej na zgięciu ramienia, nadgarstku. Nie dotykałam go, żeby poruszyć głową i zobaczyć, czy miał pasujące znaki po drugiej stronie szyi. Nie poruszyłam nóg, by zobaczyć, czy niżej też go naznaczyli. Po prostu przykucnęłam obok niego, starając się nie dotykać ziemi bardziej, niż musiałam i dotknęłam jego ramienia. Taa, chciałabym powiedzieć, że szukałam pulsu, ale to nie było naprawdę to. Był zimny w dotyku, ale jego ręka poruszyła się gdy ją nacisnęłam, bardzo delikatnie. Stężenie albo się jeszcze nie pojawiło, lub pojawiło się i ustąpiło. Różne rzeczy mogły mieć na to wpływ, ale mogłam się założyć, że zmarł wczesną porą dzisiejszego wieczoru. Że zabijali go, podczas gdy przesłuchaliśmy Jonaha Coopera w Kościele Wiecznego Życia. Patrząc na zmarłego mężczyznę, prawie chłopca, wyglądającego tak młodo, nie czułam się tak źle w związku z zabójstwem Coopera. Zabawne. Wstałam i wyłowiłam z kieszeni kurtki mój telefon komórkowy. Wykręciłam numer znany mi na pamięć. - Tu Zerbrowski. - Mam nadzieję, że nie jesteś w domu - powiedziałam. - Dlaczego? - zabrzmiał dziwnie podejrzanie. - Bo jestem nad rzeką przed klubem ze striptizem, patrząc na inne cholerne ciało. - Nikt nas nie powiadomił. - Ja cię powiadamiam. - Chcesz mi powiedzieć, że znalazłaś ciało? - zapytał.

- Tak. - Powiedz mi co się stało. Powiedziałam mu skróconą wersję. Nie pominęłam, że barman kazał Ronnie wracać do domu, że była po prostu w gównianym nastroju, bo rozpadał się jej związek z Louiem. Pominęłam parę przyprawiającą o gęsią skórkę ale to było wszystko. - Cholera - powiedział - muszę to zgłosić. Stanowi albo miejscowy szeryf dotrą tam wcześniej. Szeryf nie polubił cię zbytnio. - Pamiętam - powiedziałam. Prawie mogłam poczuć, jak myślał po swojej stronie telefonu. - Niemalże chciałbym powiedzieć, żebyś odesłała swoich ludzi domu, ale będziemy ich potrzebować, żeby potwierdzić twoją historię. - Nie wierzysz mi? - Wierzę ale nie będę pierwszy na miejscu, Anito. Rozumiesz? - Myślę, że tak, będę potrzebowała alibi, żeby wyjaśnić, jak tak po prostu znalazłam kolejną ofiarę morderstwa, gdy oni mają ludzi patrolujących wszystkie kluby. Pomyślą, że kogoś kryję. - Taa - powiedział. - Ty mi wierzysz, Zerbrowski. - Taa, ale ja cię znam. Jeśli jakakolwiek kobieta mogła wyjść do klubu ze striptizem, żeby poderwać facetów i przypadkowo znaleźć ofiarę morderstwa, to jesteś nią ty. - Nie podrywałam facetów - powiedziałam. - O taa, na pewno tak było i powiem wszystkim facetom, tutaj, w RPIT, że to była tylko przysługa dla przyjaciela. - Ty draniu, nie drażnij się ze mną. - Czyż mógłbym to robić? - Pieprzę cię, Zerbrowski. - Zgodziłbym się, ale co powiedziałaby na to Katie? - Jego głos zabrzmiał nagle poważnie. - Zadzwonię do nich, powiem im, że jeden z naszych ludzi jest na miejscu, ale jeśli szeryf dostanie się tam pierwszy, bądź miła. - Zawsze jestem miła - powiedziałam. Zaśmiał się. - Taa, a piekło zamarza w lecie. Po prostu spróbuj się zachowywać, zanim cię stamtąd nie wyciągniemy. - Będę się zachowywać, jeśli on będzie - powiedziałam. - Wspaniale. Będę tam, najszybciej jak tylko będę mógł, Anito.

- Wiem, że tak będzie. - Długa, cholerna noc - powiedział. - Taa - powiedziałam. Rozłączył się. Schowałam telefon i zaczęłam iść. Usłyszałam syreny jeszcze zanim dotarłam z powrotem na parking. Miałam czas, by dać Nathanielowi i Micahowi zarys tego, co się stało i co mogło się wydarzyć. Ronnie siedziała na ziemi, jęcząc i trzymając głowę. Nie jestem pewna, czy wysłuchałaby mnie nawet gdybym próbowała z nią porozmawiać. Potem samochody zapiszczały na żwirze parkingu, a pierwszy z nich należał do szeryfa Melvina Christophera. Nie było stanowych glin w zasięgu wzroku. Wspaniale.

Rozdział 73 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Sanitariusze z pogotowia dali Ronnie koc. Wydawali się myśleć, że była w szoku. A to nie to. Trzeźwiała. Trzeźwiała w środku dochodzenia w sprawie o zabójstwo, a wypiła więcej przez jedną noc niż skonsumowała przez całych sześć lat naszej znajomości. Siedziała w otwartym tyle ich karetki. Myślę, że po części to dało im coś do roboty. Dobrze jest mieć zajęcie. Ronnie najgorzej czuła się fizycznie, ale żadne z nas nie bawiło się dobrze. Szeryf Melvin Christopher otwarcie strzelił do mnie - Prawie nie poznaję cię w takiej ilości ubrań, panno Blake. Uśmiechnęłam się słodko i powiedziałam - Marszałek Blake dla ciebie szeryfie i jak na heteroseksualnego mężczyznę z obszaru wiejskiego jesteś strasznie zainteresowany odzieżą damską. - I ruszyła lawina. Nawet przyznam, że częściowo to była moja wina. Nie powinnam rzucać komentarza odnośnie damskiej odzieży i podawać w wątpliwość jego orientacji seksualnej, ale hej, jego twarz stała się tak strasznie bordowa, zanim zaczął na mnie krzyczeć. Przez chwilę myślałam, że przyprawiłam go o udar czy coś. Zastępca Douglas musiał dołączyć do nas i zabrać swojego szefa na mały spacer wokół parkingu. To dało mi czas, żeby pójść sprawdzić co z Micahem i Nathanielem. Micah mówił spokojnie, cierpliwie, ale tonem oznajmiającym, że to nie pierwszy i nie drugi raz, gdy odpowiadał na to pytanie - Nie pracuję w tym klubie. Zastępca, który go przesłuchiwał był zbyt wysoki w stosunku do swego ciała, jakby stawy jego rąk i nóg nie miały okazji nadgonić reszty. Był albo znacznie poniżej dwudziestu pięciu lat, lub potrzebował więcej jeść. - W jakim klubie zatem pracujesz? Micah spojrzał na mnie. Spojrzenie oznaczało, pomóż mi. Próbowałam. – Zastępco - powiedziałam. Spojrzał na mnie. Jego oczy śmignęły przez odznakę w mojej ręce, ale ponieważ jego szef nie był zbytnio pod jej wrażeniem, jemu również trudno było zaimponować. Szef nadaje ton. Miał blade, niebieskawe oczy. Nie były przyjazne, niemal złośliwe. - Jestem w trakcie przesłuchiwania świadka.

Uśmiechnęłam się i próbowałam okazać to także w moich oczach, ale prawdopodobnie mi się nie udało. - Widzę to, ale zastępco - przeczytałam jego plakietkę - Patterson, świadek odpowiedział na twoje pytanie kilka razy. - Nie powiedział mi, gdzie pracuje. - Nigdy nie zapytałeś, gdzie pracowałem - powiedział Micah. Zastępca Patterson spojrzał na niego, blade oczy zwęziły się, co jak myślał zapewne było twardym spojrzeniem. Nie było. - Pytałem, gdzie pracowałeś i nie odpowiedziałeś. - Pytałeś w jakim klubie pracuję, nie pracuję w żadnego rodzaju klubie. Nie rozbieram się w celach zarobkowych, to jest wystarczająco jasne? - zapytał Micah. Jego głos był na skraju zniecierpliwienia. Był jednym z najbardziej wyluzowanych osób jakie znałam. Co Patterson powiedział, że wywołał ten ton w głosie Micaha? Twarz Pattersona wykazała, że w to nie wierzył. Naprawdę będzie musiał popracować nad nieczytelnym obliczem gliniarza, teraz wszystko co myślał rozlewało się na jego twarzy. A co robiłeś wewnątrz tego miejsca? - spojrzenie bliskie złośliwej radości pojawiło się na jego twarzy. - Och, pojmuję. Lubisz popatrzeć na inne męskie fasolki i frankfurterki. - Fasolki i frankfurterki - powiedziałam - co to, kurwa, ma znaczyć? - Fiut i jaja - rzekł tonem sugerującym, że każdy to wie. Micah spojrzał na mnie i nawet przez ciemne okulary, mogłam zobaczyć to spojrzenie. Zaczynałam rozumieć co go tak wkurzyło. - Patterson, pozwoliłam ci przesłuchać moich przyjaciół z uprzejmości. To jest moje miejsce zbrodni, nie twoje i jeśli nie możesz zadać ani jednego pytania, które mogłoby pomóc nam wyjaśnić to przestępstwo, to musisz iść gdzieś indziej. Nie wiem, co by odpowiedział, ale poczułam zbliżającego się szeryfa Christophera, zanim jeszcze zobaczyłam wyraz zadowolenia na twarzy zastępcy. Jego spojrzenie mówiło wyraźnie, że szeryf rozprawi się ze mną, a on z radością zajmie miejsce przy ringu. Patterson powiedział - On nie chce mi powiedzieć, gdzie pracuje, szeryfie. Mówi, że nie jest striptizerem. Mówi, że po prostu przyszedł popatrzyć trochę na dyndające fajki. Wydałam cichy dźwięk w gardle. - Mam zamiar powiedzieć, to jeszcze tylko jeden raz. Dostaliśmy telefon od mojej przyjaciółki Veroniki Simms, że barman z tego klubu powiedział jej, że jest zbyt pijana, by prowadzić i potrzebuje podwózki do domu. Micah zjawił się, by mi z nią pomóc. - A co z drugim? - zapytał Patterson. - Mówi, że jest striptizerem w Grzesznych Rozkoszach. - Nathaniel poszedł, by dotrzymać nam towarzystwa - powiedziałam.

Szeryf Christopher rzucił mi znudzone spojrzenie. To był prawdziwy wzrok gliny. Mógł być uprzedzonym, nienawidzącym kobiet, dobrym starym druhem, ale był także policjantem. Pod tymi wszystkimi pierdołami był ktoś, kto mógł być dobry w pracy, gdy jego osobiste poglądy nie wchodziły mu w drogę. To sprawiło, że poczułam się lepiej, niż na to wyglądało, ale oczywiście, jego osobiste poglądy uderzały w nas w każdej części. - Dlaczego potrzebowałaś dwójki przyjaciół - i podkreślił ‘przyjaciół’ - by móc zabrać jedną pijaną dziewczynę? - Nathaniel właśnie skończył pracę, a my kończyliśmy rozmawiać, gdy przyszedł, więc zabrał się z nami. Szeryf Christopher zmarszczył brwi na mnie. - Mówiłaś, że byłaś w domu. - Byłam. - Myślałem, że to jest twój chłopak. - Wskazał na Micaha. - Bo jest. - Więc co to za jeden? - zapytał, wskazując kciukiem w kierunku Nathaniela. Nathaniel rozmawiał z ostatnim zastępcą. Wydawał się bardziej beztroski niż Micah albo ja, a może jego zastępca był bystrzejszy, albo po prostu mniej uprzedzony. - Mój chłopak - powiedziałam. - Obydwaj są twoimi chłopakami? Nabrałam powietrza i wypuściłam je powoli. - Tak. - No cóż… - powiedział. Odmówiłam cichą modlitwę, żeby Zerbrowski znalazł się tu wkrótce. - Mamy kolejną ofiarę, szeryfie, nie martwi cię to? - Taa, to inna sprawa - powiedział i rzucił mi to twarde, policyjne spojrzenie. Jeśli myślał, że sprawi, iż się wzdrygnę, był w błędzie ale to wciąż było niezłe spojrzenie. - Po prostu przypadkowo znaleźliście kolejną ofiarę naszego seryjnego mordercy. - Tak - powiedziałam. - Gówno prawda, pierdolonagównoprawda. - Wierz w co chcesz, szeryfie. Powiedziałam tobie i twoim ludziom absolutną prawdę. Mogłabym coś podkoloryzować, jeśli to uczyniłoby cię szczęśliwszym. Spojrzał za mnie, na Micaha. - Chcę widzieć oczy mężczyzny, gdy z nim rozmawiam, zdejmij okulary. Cholera. Micah spojrzał na mnie, a ja spojrzałam na niego. Wzruszyłam ramionami. Patterson nigdy nie zapytał, jak w rzeczywistości Micah zarabia na życie. Był zbyt zajęty, robieniem z Micaha striptizera lub homoseksualisty, niezbyt obchodziły go fakty.

- Dobra, pytam co robisz zarobkowo, panie Callahan? - Jestem koordynatorem w Koalicji Na Rzecz Lepszego Porozumienia Między Likantropami i Społecznością Ludzi. - Jesteś czym? - zapytał Patterson. - Zamknij się Patterson - powiedział Christopher. - Więc jesteś jednym z liberałów z krwawiącymi sercami, którzy myślą, że zwierzęta zasługują na równe prawa. - Coś w tym stylu szeryfie. Christopher skupił nagle całą uwagę na Micahu. - Zdejmij okulary, panie koordynatorze. Micah zdjął okulary. Patterson cofnął się, a jego ręka dotknęła tyłu jego broni. Niedobrze. Szeryf po prostu gapił się w kocie oczy Micah i kręcił głową. - Zoofilka i trumienna-przynęta, to są cholerne niziny dla białej kobiety. Komentarz o "białej kobiecie" powiedział wiele o wszelkich innych uprzedzeniach szeryfa, które zdawał się przejawiać. Był rasistą stosującym zasadę równouprawnienia. Nienawidził wszystkich, którzy nie byli męscy, biali i heteroseksualni. Cóż za strasznie sztywny i pusty światopogląd. - Moja matka była Hiszpanką, z Meksyku, czy to pomoże? - Pół Latynoska - powiedział. Uśmiechnęłam się i to trafiło do moich oczu. – Perfekcyjnie - powiedziałam - po prostu doskonale. - Wyglądasz na strasznie szczęśliwą jak na kogoś kto ma naprawdę złą noc. - I w jaki sposób ta noc może być jeszcze gorsza, szeryfie? - Wiedziałaś, że ciało tu będzie ponieważ zrobili to twój chłopak i jego ludzie. Dlatego je znalazłaś. - Niby czemu zabrałam swoich chłopaków i jak umówiłam się, że moja przyjaciółka będzie się tu upijać? - Zamierzałaś przenieść ciało, ukryć je. Dlatego potrzebowałaś tak wielu ludzi. Jest w tym coś, co prowadzi ku twoim pedalskim wampirzym przyjaciołom. Zastanawiałam się jak Jean-Claude’owi i Asherowi podobałoby się bycie nazwanymi moimi pedalskimi wampirzymi przyjaciółmi. Lepiej nie wiedzieć. Potrząsnąłem swoją głową. - Jak wiele procesów tyczy się przeciwko twojemu departamentowi? - Żaden - powiedział. Zaśmiałam się ale to nie był szczęśliwy śmiech. - Trudno w to uwierzyć. - Wykonuję swoją pracę i to wszystko, o co ludzie się troszczą.

To nie był mój biznes ale musiałam się zastanowić jak wielu z jego aresztowanych było ludźmi nie białymi, nie heteroseksualnymi, nie takimi jak on. Postawiłabym prawie każdą ilość pieniędzy, że większość z jego aresztowań wpadała w te kategorie. Miałam nadzieję, że jestem w błędzie ale wątpiłam w to. - Znasz teorię, że jeśli wszystko, co posiadasz to młotek, to każdy twój problem zaczyna wyglądać jak gwoździe? Spojrzał na mnie z marsową miną, nie pewny gdzie zmierzałam. - Taa, lubię twórczość pana Ayoob’a5. - Taa, ja też, ale taki jest mój punkt widzenia. Jeśli wszystko co widzisz, uznajesz za potwory, to wszystko będziesz tak widzieć. Zmarszczył mocniej brwi. - Nie nadążam. Dlaczego ja w ogóle próbowałam? - Jesteś tak zajęty nie cierpieniem mnie i każdego ze mną, że zrobiłeś z tego niemal nierealną policyjną teorię, a może cię to nie obchodzi? Tak jest szeryfie? To, że jakiś drobny pedalski striptizer doprowadził do swej śmierci nie jest tak ważne, jak białe kobiety wcześniej? Coś drgnęło w jego oczach i jeśli nie wpatrywałabym się wprost na niego nie zauważyłabym. - Musisz naprawdę nienawidzić tego klubu. Jego oczy były chłodne i nie dające się odczytać, gdy powiedział - Moje doświadczenie jest takie, że to wszystko co się dzieje, kręci się wokół ciebie, marszałku. Angażujesz się w zachowania wysokiego ryzyka i to cię dopada a koszty są cholerne. Potrząsnęłam głową. - Nikt nie jest tak ślepy, jak ci, którzy nie zrozumieją.6 - Co? - powiedział. - Nic, szeryfie, po prostu marnuję oddech. W czarno-białych autach zatrzeszczały radia, a to co usłyszeliśmy wystarczyło, by zatrzymać kłótnie. - Ranny policjant, ranny policjant. Lokalizacja była tuż poniżej drogi przy pierwszym barze, przy którym uderzyły wampiry. Ambitne dranie. Krzyknęłam do Micah i Nathaniela - Weźcie samochód Ronnie i wróćcie do domu. - Już otwierałam drzwi kierowcy w jeepie. - Anita… - zaczął Micah. 5 Massad F. Ayoob (urodzony 20 lipca 1948) światowej sławy znawca broni palnej i instruktor samoobrony. Od 1974 roku uczy policyjnych i cywilnych technik samoobrony zarówno członków organów ścigania jak i obywateli prywatnych. Napisał w tym temacie wiele książek i wydał wiele materiałów filmowych.

6 Dosłownie „There is none so blind as those who will not see” – cytat z Commentary on the Whole Bible (1708) autorstwa Matthew Henry (1662-1714), angielskiego prezbiteriańskiego ministra i pisarza.

- Kocham cię - powiedziałam i wsunęłam się za kierownicę. Cofnęłam i musiałam zaczekać, aż jeden z pozostałych policyjnych wozów zjedzie mi z drogi. Nathaniel wciąż opierał się o samochód, gdzie był przesłuchiwany przez zastępcę. Opuściłam szybę. Posłałam mu buziaka. Uśmiechnął się i odesłał z powrotem. Następnie znalazłam się pomiędzy dwoma czarno-białymi i wyjechaliśmy. Ranny policjant, to sprawka wampirów? Czy po prostu pijany miał szczęście? Nie było sposobu, by się dowiedzieć, aż dotrzemy na miejsce. Jedynym jasnym punktem było to, że nie będę zbyt długo sama jedynie z szeryfem i jego ludźmi. Policja z całego regionu przyjedzie do tego miejsca. Funkcjonariusze, którzy normalnie nie mają tutaj żadnych zadań lub jurysdykcji, dotrą tu w góra kilka minut. Ambulans jechał za nami, ze światłami i syrenami. Mogli po prostu podążać za głównym wozem policji, ale wzięłam to za dobry znak. Sanitariusze jechali na pełnym sygnale tylko wtedy, kiedy wiedzieli, że ktoś jest ranny, ale wciąż żyje. Zmówiłam szybką modlitwę i skoncentrowałam się na jeździe. Szeryf był nietolerancyjnym dupkiem, ale znał drogi, a ja nie. Miałam tylko nadzieję, że nie skończę w rowie.

Rozdział 74 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Byliśmy pierwszymi oficerami na miejscu, bo dotarliśmy tam w mniej niż dziesięć minut. Dźwięki syreny wyły w nocy. Nadciągało więcej pomocy. Tam, na parkingu, stał samochód Stanowej Policji Illinois z jednymi drzwiami otwartymi, oficer osunął się i siedział przy drzwiach. Jego twarz była białą, niewyraźną plamą, jedno ramię wyglądało na zranione, a broń tkwiła wpleciona niezgrabnie w drugiej ręce. Miał krew na ramieniu munduru. Czarno-biali otworzyli swoje drzwi i ukryli się pomiędzy nimi a maską równocześnie się rozglądając. Nikt nie podbiegał tak po prostu do pokrzywdzonego policjanta. Wszyscy się kryliśmy, wszyscy mieliśmy wyciągniętą broń, wszyscy ocenialiśmy sytuację, zanim ruszymy. Nigdy nie wiesz, czy źli faceci, nie używają czasem przynęty. Trzymałam się plecami blisko przodu swojego Jeepa, z bronią na zewnątrz, skierowaną ku niebu. Miałam z tyłu kadłub silnika, więc bez względu na to, z czego korzystali źli, byłam bezpieczna tak długo, jak byłam przy prawym boku Jeepa. Było tak wiele rzeczy do przemyślenia, ale nie było czasu na głębokie myśli, trzeba było pozwolić szkoleniu i doświadczeniu pomyśleć trochę za ciebie. Szeryf zrobił coś swoją ręką i nagle wszystkie syreny zamilkły. Cisza była tak nagła, że tylko stroboskopowy efekt świateł informował ludzi, że coś jest nie tak. Przeczesywaliśmy parking i okolicę. Z tyłu kontenerów na śmieci było prywatne ogrodzenie. Były też inne budynki w obrębie kilku metrów. Parking został szczelnie wypełniony. Czarny charakter mógł ukryć się za którymkolwiek z samochodów, albo mógł uciec gdy usłyszał syreny. Żadnej sposobności, by się upewnić. Nic się nie poruszało, z wyjątkiem policjanta, który mrugnął do nas. Żył i chciałam, by tak pozostało. Musieliśmy się ruszyć. Szeryf Christopher jakby czytał w moich myślach, podniósł się. Trzymał się nisko, co z jego brzuchem i wzrostem było godne podziwu. Dużo bardziej zwinny niż wyglądał. Wycelowałam swoją bronią w nic szczególnego, ale w kierunku mogącym ukryć kogoś, kto potencjalnie mógłby strzelić do szeryfa. Biała plastikowa torebka potoczyła się obok kontenera na śmieci, popchnięta przez wiatr. Nic więcej się nie poruszało. Szeryf Christopher dał wszystkim znak, że jest czysto. Jego ludzie wstali, wyszli z ukrycia i zbiegli się do niego. Byłam bardziej ostrożna, przeskanowałam obszar zanim

ruszyłam by do nich dołączyć, moja broń wycelowana w ziemię, ale trzymałam ją oburącz, gotową, by podnieść ją z powrotem. Tłum zaczynał się pod drzwiami do klubu. Dopóki nie wstałam, nie widziałam drzwi zza maski mojego jeepa, ale mogłam się założyć, że tłum był tam cały czas. Ludzie nie mają rozumu. Albo wiedzieli coś, czego my nie. No nie. Usłyszałam - Daj tutaj sanitariuszy. Patterson potruchtał, by powiadomić medyków, że jest bezpiecznie. Szeryf Christopher spojrzał na mnie. - To był jeden z twoich wampirzych przyjaciół. - Wygląda jak rana od noża, skąd wiesz, że to wampir? Policjant odezwał się głosem napiętym z bólu i szoku - Sukinsyny z nią odleciały. Poleciały jak pieprzone ptaki, prosto w górę. Ok. - W porządku, wampiry. Kogo zabrały? - Jedną z tancerek - powiedział policjant. - Robiłem objazd, jak powinienem. Widziałem ją wychodzącą i zobaczyłem jak po prostu wyszli z cienia, po jednym z każdego jej boku. Zaczęła krzyczeć. Wysiadłem, wyciągnąłem pistolet. Ale był jeszcze jeden, nie widziałem go. Nie wiem dlaczego, ale jakby po prostu pojawił się za mną. Przyłożył mi nóż do gardła, kazał mi oglądać. Wtedy inni po prostu odlecieli z dziewczyną. Kurewsko odlecieli. - Zamknął oczy i wyglądał, jakby zmagał się z bólem. Zjawili się sanitariusze, odpychając nas wszystkich do tyłu. Policjant otworzył oczy i spojrzał na szeryfa. - Miał nóż na moim gardle, dlaczego mnie nie zabił? Zabrał ostrze, przejechał nim po moim ramieniu. Dlaczego? Dlaczego mnie nie zabił? Odpowiedziałam, podczas gdy medycy go opatrywali. - Chciał zachować cię przy życiu, żebyś mógł nam powiedzieć, co zobaczyłeś. - Dlaczego? - zapytał i spojrzał na mnie. - To jest wiadomość. - Jaka wiadomość? Pokręciłam głową. - Chcą żebyśmy przyszli i ją uratowali. Chcą nas zmusić do przyjścia dziś w nocy, gdy są mocni, a nie czekać aż do świtu, kiedy to my będziemy górą. Szeryf Christopher wstał jakby mnie nie potrzebował, ale wydawał się zmienić zdanie, dał mi znak bym poszła za nim. Ruszyłam za nim. - Ostatnio myślałem, że nie wiemy, gdzie te dranie się ukrywają. Brzmisz jakbyś wiedziała. Mrugnęłam na niego i pomyślałam, Co mogę mu powiedzieć, żeby nie wpakować nas wszystkich w kłopoty? - Mam randkę z Jednostką Specjalną tuż po świcie, ale jeśli wzięli

zakładnika, nie możemy czekać aż do świtu. - Wyjęłam z kieszeni kurtki swoją komórkę i wybrałam numer Zerbrowskiego. - Daj mi numer kapitana Parkera, Zerbrowski. - Dlaczego? - Wampiry zabrały striptizerkę, żywą. Nawet pamiętali byśmy mieli rannego, ale żywego policjanta stanowego by nas o tym powiadomił. - Jezu, Anita, to jest pułapka. - Prawdopodobnie, ale daj i tak mi numer. Dał mi numer, a ja zadzwoniłam. Miałam na linii Kapitana Parkera przy obserwującym mnie szeryfie Christopherze. Przekazałam Parkerowi informacje w skrócie. - Czy to pułapka? - zapytał. - Może, albo może wiedzą, że przyjdziemy i po prostu starają się nas pospieszyć, żebyśmy przyszli w nocy, gdy mają przewagę. Ale taa, to najprawdopodobniej pułapka. - Nie chcę wysyłać swoich ludzi na śmierć, Blake. - Ja też tego nie chcę, ale była jeszcze żywa, kiedy ją zabierali, a jeśli będziemy czekać na świt, może już taka nie być. Oczywiście, może nie żyć już w tym momencie, nie wiem. - To pułapka, a kobieta jest przynętą - powiedział Parker. - Wiem - odpowiedziałam. - Wciąż chcesz iść z nami? - Nie przegapiłabym tego za nic w świecie. Zaśmiał się cichym, zdławionym głosem. - Na swój sposób przekonujesz do tej akcji samą siebie, mam nadzieję, iż tego nie pożałujesz. - Już żałuję, ale jeśli naprawdę masz zamiar wybrać się tam w nocy, to będziesz mnie potrzebować bardziej niż kiedykolwiek. - Naprawdę jesteś aż o tyle lepsza z wampirami od nas? - Tak, kapitanie, jestem. - Mam nadzieję, że jesteś tak dobra, jak to przedstawiasz, Marszałek Blake. - Lepsza - powiedziałam. - Więc chodź tutaj, mamy zamiar uderzyć w cel w mniej niż trzydzieści minut, jeśli się spóźnisz, wchodzimy bez ciebie. - Rozłączył się. Zaklęłam zamykając telefon. Ruszyłam do mojego jeepa. – Gdzie, do cholery, idziesz? - Złapać przynętę - powiedziałam. Skrzywił się. - Striptizerka. Kiwnęłam głową i wciąż szłam z nim idącym za mną krok w krok. - Jednostka Specjalna naprawdę zabiera cię ze sobą.

- Jeśli mi nie wierzysz, sam zadzwoń do Kapitana Parkera. - Byłam przy drzwiach do dżipa. Złapał krawędź drzwi, zanim zdążyłam je zamknąć. - Czy strzelanie do swoich wampirzych chłopaków nie jest dla ciebie konfliktem interesów? - To są źli goście, szeryfie, oni nie należą do nikogo. - Zamknęłam drzwi i puścił mnie. Dodałam lekko gazu, ale nie za dużo. Znałam Parkera, wiedziałam, jak działa Jednostka, jeśli nie zmieszczę się w harmonogramie, wejdą beze mnie. Wampiry chciały byśmy weszli dziś wieczorem. Wiedzieli, że mamy ich adres. Wiedzieli, że zamierzamy w nich uderzyć. Przypuścili, że mamy zamiar uderzyć po wschodzie słońca i wywierali na nas presję. Chcieli nas tam na swoich warunkach. To oznaczało dziś w nocy. Ale dlaczego nie zwiali? Skoro wiedzieli, że znaliśmy ich lokalizację, dlaczego po prostu jej nie opuścili? Dlaczego po prostu nie zwiali i nie znaleźli kolejnego dziennego lokum? Po co zabierać zakładnika i dokonywać takich skomplikowanych starań, by się upewnić się, że się o tym dowiemy? To była pułapka, ale wiedząc o tym, wciąż musieliśmy tam pójść.

Rozdział 75 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Suchościeralna tablica została pokryta schematami. Sierżanci Hudson i Melbourne robili rozeznanie obszaru, zanim reszta z nas opuści naszą miłą, bezpieczną lokalizację z dala od bloku. Pokryli tablicę wejściami i wyjściami, oświetleniem, oknami i wszystkimi drobnymi szczegółami, których nigdy nie zauważałam, czy raczej zauważyłabym, ale nie byłam w stanie z nich korzystać. Mogłam zgłaszać co widziałam, ale któryś z nich musiałby to wszystkim interpretować. Po prostu nie miałam przeszkolenia. Moim sposobem było zrobienie nalotu i zabicie wszystkiego co się rusza. Uzyskanie schematu wnętrza apartamentu lub planu budynku, nie mówiąc już o jakiejkolwiek wiedzy o kobiecie która była właścicielem mieszkania, nie przyszło by mi do głowy. Ewakuowali już mieszkanie przylegające do naszego i mieli najbliższego sąsiada, który ponownie podawał nam informacje o wnętrzu i właścicielu. Warto wiedzieć, że w mieszkaniu nie było prawie żadnych mebli, ponieważ właścicielka, Jill Conroy, czekała na przesyłki, które zostały dwukrotnie opóźnione. Pracowała jako prawnik w dużej firmie w centrum i właśnie została partnerem. Fascynujące, ale nie widziałam, w czym przydatne. Wciąż starali się znaleźć kogoś, kto odbierze telefon w jej pracy, żeby dowiedzieć się, kiedy była w niej ostatnio. Nikt nie pracował o niemal drugiej w nocy, cholerne próżniaki. To wszystko było interesujące, ale nasza ofiara była tam sama, z wampirami, którzy zamordowali co najmniej dziesięć osób w trzech stanach. Chciałam ją ratować a tymczasem martwiliśmy się o drobiazgi. To musiało być widoczne, bo sierżant Hudson powiedział - Nudzimy cię, Blake? Zamrugałam na niego z miejsca, w którym ostatecznie zwinęłam się na ulicy. Byłam zmęczona i nie widziałam powodu, by nie usiąść, niektórzy faceci z Jednostki Specjalnej klęczeli. - Trochę - powiedziałam. Dwaj mężczyźni najbliżej mnie, Killian blondyn wygolony na zapałkę i Jung, najbardziej zielonooki amerykański Azjata jakiego kiedykolwiek spotkałam, równocześnie odsunęli się ode mnie, nie chcąc być zbyt blisko, gdy zacznie tryskać krew. Zauważyłam, że Melbourne pozostał tam, gdzie był, obok Hudsona, jakby spodziewał się, że krew popłynie jednostronnie. - To jest ulica, Blake, zacznij chodzić.

- Zadałeś pytanie sierżancie. Jeśli nie oczekiwałeś szczerej odpowiedzi, należało mnie ostrzec. Ktoś zaśmiał się, na tyle cicho, że nie byłam pewna, kto to zrobił, ale jak widać, Hudson był, bo nie spróbował dowiedzieć się, kto się śmiał, tylko po prostu użył tego jako pretekstu do większego wkurzenia się na mnie. Zrobił krok w moją stronę. Wstałam. - Jeśli cię nudzimy Blake, to możesz wrócić do domu. Nie potrzebne nam twoje nastawienie, mamy dość naszego. - Jego głos był cichy, ale każde słowo zostało bardzo dokładnie sformułowane. Znałam taki ton. To był ton, którego można użyć zamiast krzyku lub uderzenia w coś. - Dawn Morgan może jest tam wciąż żywa - powiedziałam. - Ale każda minuta, którą czekamy, zmniejsza jej szanse na przeżycie. Możesz nienawidzić, że kapitan pozwolił mi przyjść, możesz kurewsko mnie nienawidzić, nie obchodzi mnie to, ale ruszmy się. Chciałabym zabrać Dawn, zanim będzie za późno, sierżancie Hudson. Nie lubię być w załodze sprzątającej, wolę być tam na tyle wcześnie, by mieć coś do uratowania. Mrugnął na mnie brązowymi oczami, miał zadbane wąsy i krótko przycięte włosy. Moje własne włosy związane były w koński ogon. Mieli dać mi kask i włosy prawie do pasa po prostu nie pasowały bez zaczepiania w jakiś sposób. Obcięłabym włosy miesiące temu, ale Micah powiedział, że jeśli zetnę swoje, on też ścina i to zagrożenie zostawiło mnie z najdłuższymi włosami mojego życia. Wyglądałam jak niski, niezgrabny hippis wśród militarnych fryzur i bardzo męskich figur wokół mnie. Nawet wepchnięcie mnie w jedną z ich kamizelek nie mogło ukryć, jak bardzo nie pasuję do każdego innego. Są chwile, gdy nagle ponownie czuję się niezręcznie, nie gliniarzem, nie facetem, żadną częścią tego wielkiego braterstwa. Jestem tylko dziewczyną, po prostu animatorką voodoo, której nikt nie ufa mając ją za plecami. Minęło wiele lat od czasu, kiedy czułam się z tym tak źle. Może to był pożyczony sprzęt, który tak naprawdę nie pasował, a może byli to źli na mnie Arnet i Dolph, lub może to tylko wiara w to, co było w oczach Hudsona. Nie pasowałam tu. Nie byłam w czymkolwiek taktyczna. Nie znałam się na ich biznesie. Nie byłam częścią ich zespołu, a część mnie rozumiała, że bez względu na to, jak wielu znajomych, których miałam było glinami i bez względu na to, że mam odznakę, zawsze będzie więcej policjantów myślących, że nie pasuję, niż tych, którzy mieli odmienne zdanie. Ja zawsze i na zawsze będę z zewnątrz, bez względu na to, co zrobiłam. Częściowo z powodu płci, częściowo z powodu pracy, częściowo z powodu pieprzenia się z potworami, a częściowo po prostu, że istniałam. Nie słuchałam rozkazów, nie trzymałam ust zamkniętych, nie grałam w gry polityczne. Nigdy

bym nie przeżyła jako prawdziwy glina, po prostu nie mogłam grać według zasad ustalanych przez kogokolwiek innego. Policjanci, prawdziwi policjanci, rozumieli i żyli zgodnie z zasadami. Stałam tam i patrzyłam na Hudsona, na jego spojrzenie, jego gniew i po prostu nie byłam zła. Za bardzo zgadzałam się z jego gniewem na mnie. - Odznaka nie czyni cię policjantem, Blake. Nie masz dyscypliny. Jeśli któryś z moich ludzi zginie ponieważ byłaś w gorącej wodzie kąpana, nie spodoba ci się kolejny wykład. Tak naprawdę nie za bardzo podobała mi się ta rozmowa, ale nie powiedziałam tego głośno. Byłam coraz bardziej inteligentna, lub bardziej zmęczona, a może po prostu nie obchodziło mnie to już wystarczająco. Kto wie, do cholery? Stałam w miejscu i nic nie czułam. Mój głos był wyprany z emocji, kiedy powiedziałam - Co zrobisz, jeśli twoi ludzie zginą, bo nie pozwoliłeś mi wykonywać mojej pracę, najlepiej jak potrafię? Czy wtedy to ja z tobą pogadam? Wszyscy ludzie wokół mnie po prostu się cofnęli, jednocześnie, jakby minimalna bezpieczna odległość nagle stała się niezbędna. Przemówił przez zęby, a gniew uczynił jego brązowe oczy, prawie czarnymi. - A co dokładnie jest twoją pracą, Blake? - Jestem łowcą wampirów. Podszedł do mnie powoli, a Melbourne dotknął jego ramienia, jakby to wymykało się spod kontroli. Hudson zaledwie spojrzał na rękę i ręka się odsunęła. Każdy traktował Hudsona jakby był bardzo groźnym facetem. Nie był największym, najbardziej umięśnionym, czy jakimkolwiek, ale nosił swój autorytet jak jakiś niewidzialny płaszcz i to było widoczne. Gdyby mnie nie nienawidził, szanowałabym to, ale uczynił dla mnie niemożliwym ujrzenie go jako kogoś innego niż przeszkoda. Przemówił z odległości centymetrów przede mną, każde słowo wpychając w moją twarzy, jak cios - Jesteś-pierdolonym-zabójcą. Spojrzałam na jego twarz, prawie tak blisko, że mogłam go pocałować i odpowiedziałam - Taa czasami, czasami jestem. Mrugnął na mnie, zdumienie wypełniło jego oczy, odpychając gniew. - To była zniewaga, Blake. - Nigdy nie próbuję się obrażać za prawdę, sierżancie. - Spojrzałam łagodnie starając się nie czuć nic, bo jeśli pozwolę sobie poczuć cokolwiek, stałabym się smutna, mogłabym się rozkleić, lub co gorsza wrzeszczeć, że tak jest. Nie pozwoliliby mi zagrać, nie, jeśli bym się rozpłakała. Płakałabym, bo Jessica Arnet myślała, że gorszyłam Nathaniela. Płakałabym bo musiałam zabić Jonaha Coopera. Co było, kurwa, nie tak ze mną dziś w nocy? Zazwyczaj jedyną rzeczą, która przyprawiała mnie o łzy, był Richard.

Potrząsnął głową. - Będziesz nas po prostu spowalniać, Blake. - Jestem odporna na wampirze moce - powiedziałam. - Usuniemy całą tę szajkę w mniej niż minutę. Wiemy, żeby nie nawiązywać kontaktu wzrokowego, jesteśmy gotowi potraktować wszystkie wampiry, które zbliżą się wewnątrz, jak wrogów. Nie będą mieli czasu żeby zrobić na nas jakieś sztuczki. Kiwnęłam głową, jakbym naprawdę rozumiała, że mogliby oczyścić całe mieszkanie rozmiaru małego domu, w mniej niż minutę. - Dobrze, sądzisz, że mnie nie potrzebujesz, by poradzić sobie z wampirami, w porządku. Znów zamrugał, nie mógł ukryć faktu, że zbiłam go z tropu po raz drugi w przeciągu paru minut. - Będziesz czekać na zewnątrz? - Co się dzieje z rekordem prędkości, jeśli musisz traktować wampiry jak ludzi? zapytałam. - Są prawnymi obywatelami, co sprawia, że są jak ludzie. - Taa, ale czy można wyczyścić miejsce w mniej niż minutę, jeśli musisz znaleźć czas, by poskromić możliwe ponad siedem wampirów, z przynajmniej jednym Mistrzem? Jeśli myślisz, że będę was spowalniać, Hudson, uwierz mi, oni spowolnią cię dużo bardziej niż ja to zrobię. Melbourne odezwał się zza ramienia Hudsona - Dostaliśmy zielone światło. Wszystkie znajdujące się tam wampiry są celem. Pokręciłam głową i spojrzałam na Melbourne, jakby Hudson nie stał wciąż nade mną. Kiedy powstały pierwsze nakazy wykonania egzekucji, jednym z głównych zarzutów było to, że uczyniono z policjantów w tym kraju nic więcej niż pieprzonych zabójców, więc nakazy sformułowano bardzo ostrożnie. Jeśli jest z tobą uprawniony egzekutor i znajdziecie się w niebezpieczeństwie, to możesz użyć wszelkich środków w celu wykonania tego nakazu, ale jeśli egzekutora z tobą nie ma, to nakaz nie ma mocy. - Odwróciłam się, by spojrzeć na Hudsona i poczułam lekki gniew, w końcu. Dobrze, był lepszy od łez. - Co znaczy, że jeśli pójdziesz beze mnie i strzelisz w jakiekolwiek pierdolone ciało, będziesz się tłumaczyć, albo nie strzelisz i stanie się kurewskie gówno. Zawahaj się przed wampirami, a zaryzykujesz swoje życie i życie swoich ludzi. Nie zawahaj się, a możesz stracić pracę, emeryturę lub nawet trafić do więzienia. Zależy od sędziego, prawnika, klimatu politycznego miasta w czasie wypadku. -Niemal się uśmiechnęłam ponieważ mówiłam absolutną prawdę. Hudson uśmiechnął się, bardziej warcząc niż cokolwiek. - Albo może usiądziemy sobie tak jak teraz i pozwolimy ci wziąć nakaz egzekucji całkowicie na swoje własne małe barki. To jak będzie? Wchodzisz sama.

Roześmiałam się, co znów go zaskoczyło. – Killian - powiedziałam, odwracając się do niego. Podszedł do mnie, jakby z wahaniem, zerkając na sierżanta. Killian był jedynie cal lub dwa wyższy ode mnie, to był jeden z głównych powodów, iż jego dodatkowe wyposażenie prawie na mnie pasowało. - Pomóż mi z tym, bo nie chcę namieszać w twoim sprzęcie. Dzięki za pożyczkę. - Dlaczego zdejmujesz sprzęt? - zapytał Hudson. - Jeśli idę bez ciebie, nie muszę mieć kamizelki lub kasku, lub tego cholernego radia, które jest z tym związane. Idę sama, jak zazwyczaj, biorę to, co chcę wziąć, a nie to co mi każą. - Spojrzałam na paski. - Pomóż mi to zdjąć Killian, pomagałeś mi to założyć. Hudson pokręcił głową i Killian zawrócił. - Pani Blake... - Dla ciebie marszałek Blake, sierżancie Hudson. Wziął głęboki oddech i wypuścił go powoli. - Marszałek Blake, nie możemy pozwolić ci wejść tam samej. - To jest mój cholerny nakaz, nie twój. Ja podzieliłam się moimi informacjami z wami, a nie na odwrót. Żaden z was nie wiedział beze mnie, gdzie szukać tej kobiety. - Wiesz co mówią, że zrobiłaś, by uzyskać te informacje, marszałku? Po sposobie w jaki to powiedział, wiedziałam, że nie chcę wiedzieć, ale powiedziałam Nie, co? - Pieprzyłaś podejrzanego. Pieprzyłaś go przed innymi oficerami, aż powiedział ci wszystko, a następnie wywaliłaś mu mózg przy użyciu broni. De-kurwa-kapitowałaś go, strzelając mu wielokrotnie w łeb. Znów się roześmiałam. - Jezu, chciałabym wiedzieć, który stworzył tę teorię. - Mówisz, że to kłamstwo? - To, że pieprzyłam go, tak, myślenie życzeniowe z czyjejś strony, wypieprzyłam go jako wampir, nie jako dziwka. I taa, strzelałam, aż jego głowy już tam nie było, bo nie miałam przy sobie swojego zestawu do polowań na wampiry. Pistolet to było wszystko, co miałam, więc go użyłam. - Pokręciłam głową i poczułam, jak słaby gniew przemija. - Ten nakaz to jest moja cholerna impreza, sierżancie Hudson. Ta ja zaprosiłam cię do tańca, a nie na odwrót. Chciałabym, żebyś się postarał i pamiętał o tym, gdy mamy ze sobą do czynienia. Spojrzał na mnie, naprawdę spojrzał na mnie. Nie sądzę, żeby mnie widział aż do tej chwili. Byłam kobietą, trochę dziwkarską królową zombie, uderzającą w jego autorytet. Byłam cywilem z odznaką, ale nie byłam dla niego rzeczywista, nie prawdziwą osobą. Teraz spojrzał na mnie i mnie zobaczył, a ja przyglądałam się, jak ten irracjonalny gniew przygasał Naprawdę zamierzałaś pójść tam sama, prawda?

Westchnęłam i potrząsnęłam głową. - Jestem wampirzą egzekutorką, sierżancie, zwykle jestem sama, tylko ja i źli chłopcy. Uśmiechnął się leciutko. - Nie dzisiaj marszałku, dziś w nocy, idziesz z nami. Uśmiechnęłam się do niego, to był dobry uśmiech, nie flirt, choć niektórzy mężczyźni ujęliby to w ten sposób, po prostu dobry, otwarty, szczery, szczęśliwy, że kogoś masz. Odwzajemnił uśmiech, bez wrażenia, że to pomogło. - Dobrze, wspaniale - powiedziałam - ale możemy się w końcu ruszyć? Palimy się do roboty. Spojrzał na mnie, jakby nie był pewien, jak do mnie podejść, a potem zaśmiał się. W chwili gdy to zrobił, wszyscy się zrelaksowali, mogłam poczuć, jakiś rodzaj psychicznego westchnienia ulgi. - Jesteś cholernie arogancką kobietą. - Tak - odpowiedziałam - jestem. Słabo się uśmiechnął gdy rzekł - Będziesz słuchać rozkazów, gdy będziemy w środku, tak? Westchnęłam. - Spróbuję. Pokręcił głową. - Jeśli po prostu powiem tak, to będzie kłamstwo, ale dołożę wszelkich starań, żeby robić to, co mi powiedziano. Obiecuję. - To najlepsze co mogę uzyskać, prawda? Kiwnęłam głową. - Tak, jeśli nie chcesz, żebym cię okłamywała. - Nie, prawda od agenta federalnego jest wręcz orzeźwiająca. - Dobra, zatem mam zamiar być po prostu jak powiew świeżego powietrza. Spojrzał na mnie, pokiwał głową i ruszył w stronę tablicy. – W to wierzę, marszałku, w to wierzę. - Wrócili do odprawy, a ja wróciłam do liczenia minut i zastanawiania się, czy w mieszkaniu będzie jeszcze ktoś żywy do czasu, kiedy uderzymy w drzwi.

Rozdział 76 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Na moją sugestię umieszczono snajpera tam, gdzie mógł widzieć okna, a nie drzwi. Nie wiedział, jak oni wyglądali, więc nie mógł po prostu wystrzelać ludzi wychodzących od frontu. Tam mogli być praworządni wampirzy obywatele, więc snajper nie mógł tak po prostu strzelać do wampirów. Jeśli w ogóle mógłby powiedzieć, że uśmiercił wampira. Bynajmniej nawet ja nie potrafiłabym patrząc przez wizjer na osobę i odpowiedzieć tak lub nie czy to wampir. A co jeśli się pomylisz? Wysoka zawartość srebra, nie byłoby żadnych przeprosin. Ale każdy, który wyleciałby z okien naszego mieszkania, byłby złym gościem, a snajper mógłby zdjąć go bezkarnie. Zielone światła od miasta. Reszta z nas stłoczyła się wokół furgonetki. W filmach van jest elegancki i przestronny. W prawdziwym życiu był wąski, zabałaganiony i wyglądał jak skrzyżowanie vana hydraulika i wesołej ciężarówki, sprzedającej pistolety zamiast lodów. Nie było miejsca dla nas i broni. Do diabła, w tak pustym jak tylko mógł być, większość z nas by się nie zmieściła. To był van sprzętowy, nie pojazd transportowy. Byłam wciąż w kamizelce, choć nawet wykazałam, że nic tam gdzie idziemy nie będzie do nas strzelać, a kamizelki były bezużyteczne wobec ostrzy noża lub rozrywania. Wpadłam na to zanim zrobili to zarówno wojskowi jak i egzekwujący prawo. Oni po prostu nie mogli wbić sobie do głowy faktu, że kamizelki nie stanowiły ich najlepszej obrony, nie przeciwko komuś kto potrafił zmiażdżyć stal. To jakby stanąć przeciwko Supermanowi myśląc, że kevlar zapewni ci bezpieczeństwo. Wreszcie sierżant Melbourne powiedział to, czego kilka taktycznych jednostek specjalnych nigdy nie przyznało głośno - Używamy kul. Kule mogą rykoszetować, a my po prostu czulibyśmy się lepiej, gdybyśmy wiedzieli, że jesteś bezpieczna od postrzału przez kumpla. Mikrofon był integralną częścią kamizelki wraz z dołączoną do niego małą słuchawką, jak nosili ci z Secret Service. Pokazali mi przycisk mikrofonu na środku kamizelki, w pobliżu miejsca, gdzie trzymali broń. Sprawdzili, czy mikrofon działa, ktoś poklepał mnie po moim kasku i byłam gotowa ruszać. Lub na tyle gotowa, na ile mogłam. Nie pójście tam byłoby dobrą rzeczą, ale wampiry sprawiły że ta opcja nie wchodziła w grę. Kobietą, którą zabrali była Dawn Morgan, lat dwadzieścia dwa, pracowała w klubie dopiero od trzech tygodni. Mieli jej zdjęcie na swojej stronie internetowej, więc wszyscy mogliśmy ją zobaczyć. To była reklama baru ze striptizem, więc staraliśmy się dostrzec jej

twarz. Brązowe włosy, długości do ramion i na tyle mocny makijaż że trudno było naprawdę zobaczyć jej twarz. Wszystko co widzieliśmy to niebieskie oczy i czerwone wydatne usta. Nie spytałam, czy facetom było trudniej, dostrzec jej twarz niż mnie. Była okryta dłońmi i kilkoma dobrze umieszczonymi sztukami tkaniny, ale miało się złudzenie, że widać więcej skóry niż pokazywała naprawdę. Rozpraszające i takie miało być. Jestem pewna, że jeśliby powiedzianoby pani Morgan, że może zostać porwana przez mordercze wampiry, zostawiłaby nam ładną, mniej efektowną fotografię. Ale po prostu nie planuje się tego rodzaju rzeczy. Mieliśmy w pamięci twarz zakładnika więc przypadkowo nie zastrzelimy jej podczas akcji. Taa, to byłoby złe. Myślę, że gdybym nie miała własnych niebezpiecznych zabawek, czułabym się nieuzbrojona. Większości z zespołu taktycznego wydawało się, że jestem cywilem i traktowali mnie w ten sposób. Nie byli niegrzeczni, po prostu nie podobał im się pomysł, że miałam załadowany pistolet. Myślę, że nie można ich za to winić. Nie miałam ich przeszkolenia. Nigdy nie widzieli jak używałam broni. Nigdy nie widzieli mnie w tego rodzaju pracy. Jak się wydawało, uważali mnie za niemal bardziej niebezpieczną niż wampiry. Moim największym problemem z kamizelką było to, że uniemożliwiła mi trzymanie Browninga i Firestara w ich obecnych kaburach i posiadanie jakiejkolwiek nadziei na wyciągnięcie ich. Oficer Derry rzucił mi kaburę z rzepami na udo. - To utrzyma Browninga i dodatkowy magazynek. - Derry wyglądał na Irlandczyka, jak jego imię, za wyjątkiem jego karnacji, która była ciemna. Musiałam zdjąć kamizelkę, przełożyć górną część kabury udowej przez mój pasek, a wtedy drugi pasek objął moją nogę. Kabura udowa faktycznie nie była zła, chociaż nie chciałabym próbować tego bez spodni chroniących moje uda. Moje uda ocierają się o siebie, gdy chodzę, dziękuję bardzo. Ale z dżinsami nie było źle. To było jednak inne manewrowanie, nie tylko kąt, albo miejsce, gdzie była broń, ale faktyczny ruch ręki, różniły się. Nie byłabym tak szybka, ponieważ musiałam o tym pamiętać. Oczywiście, dzisiejszego wieczoru, krótkie bronie palne były drugorzędne. Miałam nowego Mossberga 590A1 Bantam. Trzynastocalowa odległość od środka spustu do końca kolby, mniejsza masa całkowita. To oznaczało większy odrzut, ale, biorąc na to poprawkę, to był shotgun z moich marzeń. Nigdy więcej ciężkiej lufy opadającej podczas prób celowania, dającej mi uczucie złego wyważenia. Miałam obrzyna, który rozpoczął życie jako Ithica 37, ale teraz po prostu był wykorzystywany do rozsadzania wampirów z bliska. Ithica miała regulowany pasek, by dopasować się do mojego typu budowy ciała niczym niezgrabna torebka. Aby utrzymać to w miejscu, podczas walki, Edward, mój przyjaciel i

jedyna osoba, jaką kiedykolwiek widziałam używającą miotacza płomieni, pomógł mi dorobić rzep do kabury udowej na lewym udzie. To była moja kabura udowa, ale przeznaczona na dodatkową amunicję, nie do przechowywania broni. Rzep przebiegał nad skróconą lufą Ithici, tak by została ona mocno przytwierdzona do nogi, ale nie pod kątem, gdzie jeśli coś poszłoby nie tak przestrzeliłabym sobie rzepkę. Jedno szybkie, mocne pociągnięcie i obrzyn będzie w moich rękach, w razie, gdybym była bardzo, bardzo blisko wampira. Mossberg posiadał uprząż Urban Ops’a, z U.S. Tactical Supply. To sprawiało, że wolałam uchwyty dla większych broni. Niestety, nie mogłeś nieść dwóch broni na dwóch różnych uprzężach typu Urban, ponieważ została ona przeznaczona do zmiany rąk, łatwego ruchu. To oznaczało, że broń byłaby w ruchu dookoła mnie. Edward, który był prawdziwym zabójcą, o co oskarżał mnie Hudson, nie lubił tak bardzo jak ja akcji w mieście, ale przecież nie pracował z potworami zbyt często pod przykrywką. Większość czasu sprawdzał się jako zespół jednoosobowej demolki. Uprząż również działała lepiej jeśli miałeś na niej cięższą kurtkę, powstrzymywało ją to przed zsuwaniem się z twojego ramienia. Gdybym miała szersze ramiona, mogłabym umocować ją lepiej, a ponieważ większość ludzi testujących te rzeczy to mężczyźni, mający szersze ramiona, nie mogłam zbytnio narzekać. To nadal było słodkim elementem wyposażenia. Miałam magazynek dołączony do kolby Mossberga. Umieściłabym dodatkową amunicję w uchwycie na udo, ale miałam już na tym udzie Browninga. Uznałam, że jeśli będę nosiła dodatkową amunicję na lewym udzie, to trudniej będzie się do niej dostać. Kosztowałoby mnie to sekundę lub dwie. Gdybym nie miała zajętego swojego prawego, wtedy magazynek byłby rzeczą drugą w kolejności. Byłby następnym dobrym elementem. Przesunęłam się do przodu i umieściłam dodatkową amunicję w lewym uchwycie uda. Znacie to stare porzekadło: Wolałabym mieć i nie potrzebować, niż potrzebować i nie mieć. To miało lepsze zastosowanie do amunicji niż cokolwiek innego, o czym wiedziałam. Derry powiedział - To jest prawie dokładnie takie samo, jak kabura udowa, którą dałem ci na Browninga. Jeśli miałaś już taką, nie musiałaś pożyczać naszej. - Mam dwie przystosowane do amunicji. Nie mam żadnej na broń. Jeśli to nie kłopot mogę wziąć jedną. - Więc miło mi, że Jednostka Specjalna może pomóc ci wypróbować kilka nowych zabawek. - Uśmiechnął się do mnie. Odwzajemniłam uśmiech. - On daje ci nędzną kaburę, a ty z nim flirtujesz. Ja pożyczam ci całe moje zapasowe wyposażenie i nic. - powiedział Killian.

- To nie był flirt, Killian. Kiedy będę flirtować, dowiesz się o tym. - Ooch - powiedział Derry. Hudson nadszedł w pełnym rynsztunku. - Masz zamiar nadal rozpraszać moich ludzi, marszałku, czy jesteś gotowa do wykonania swojego nakazu? - Skończę rozpraszanie, jeśli ty skończysz planowanie. - Skończyłem - powiedział. - Zatem ja też. Chodźmy zabić kilka wampirów. - Nie upolować, po prostu zabić? - zapytał. - Polowanie na wampiry nie jest sportem w rodzaju złap-i-wypuść, sierżancie. Zaśmiał się krótkim zaskakującym śmiechem. - Albo jesteś coraz zabawniejsza, albo jest już kurewsko późno. - Jest kurewsko późno - powiedziałam. - Istnieją dziesiątki ludzi, którzy potwierdzą, że w ogóle nie jestem zabawna. - Znowu go rozśmieszyłam, ale kiedy macie zamiar wspólnie zaryzykować swoje życie, są gorsze sposoby, by rozpocząć.

Rozdział 77 Tłumaczenie: Fanmoon Korekta: Nat_us To był jeden z tych budynków w centrum, które zostały odnowione i ten architektoniczny cud uratował go od rozbiórki ale w środku to było ultranowoczesne wnętrze, mega eleganckie, z dywanem i niemal pustymi korytarzami, jakby ci, którzy uzgodnili pomalowanie go w dwóch odcieniach, nie mogli dogadać się w sprawie innych rzeczy. Budynek posiadał jeszcze wolne lokale, ale w większości był pełen. Dla inwestorów to było w porządku, dla nas już nie. Jeśli byłby bardziej pusty to straty w ludziach byłyby mniejsze. Dodatkowe straty w ludziach, nie brzmi to za fajnie. Właśnie dlatego musieli ewakuować tak wiele osób. Nie było możliwości aby wampiry nie zorientowały się, że coś jest nie tak. Staliśmy na zewnątrz mieszkania. Wciąż było własnością Jill Conroy. Czułam się tak jakbyśmy dowiedzieli się o wszystkim wiele godzin temu, a w rzeczywistości minęła niecała godzina od pierwszego rekonesansu aż do chwili obecnej tutaj, w korytarzu. Udało nam się w końcu zdobyć numer do jednego z jej kolegów prawników. Jill była nieobecna w pracy przez pięć dni. Trzy dni była chora, ale czwartego dnia nie odebrała telefonu. Trzy dni choroby a później brak wieści. Mogłam się założyć, że za chorobą Jill Conroy stał nieumarły. Diabelski, niegodziwy nieumarły, ale nie członek Kościoła Wiecznego Życia i byłam pewna, że też nie ktoś z ludzi Jean-Claude'a. Fakt, że mieliśmy trzeciego gracza w mieście, a żadna z pozostałych stron nie zorientowała się o tym, był kiepski. To sugerowało, że albo ich mistrz był bardzo potężny, albo staliśmy się nieostrożni. Chciałam pchnąć moją moc przez ściany i sprawdzić, ilu ich było. Byłam w stanie to zrobić teraz, ale gdyby byli tak dobrzy, jak się obawiałam, poczuliby to. Bałam się, że mogliby spróbować więcej wampirzych sztuczek, gdyby wiedzieli, że ktoś z moimi umiejętnościami był z glinami. Jeśli oni pomyślą, że to tylko policjanci, mogą polegać na szybkości i wytrzymałości. Jeśli tak, to stawiam na nas. Zatem musiałam znowu na ślepo włazić w gówno.

Swego czasu przerabiałam dość wiele kryjówek wampirów, ale nigdy z Jednostką Specjalną, czy inną jednostką policji. W pewnym sensie to było co innego ale pod pewnymi względami było podobnie. Jedyna różnica polegała na tym, że tym razem nie byłam z przodu. Hudson był facetem, który dowodził szturmem na budynek. Wydał rozkazy zanim i to mnie martwiło, ale odpowiadał przed innymi. Dowódcą szturmowym, negocjatorem, dowódcą taktycznym, żaden nie wybierał się tam z nami, i to było by na tyle jeśli chodzi o to kto chwytał za broń i miał walczyć z tobą ramię w ramię. Hudson miał wejść w trzeciej kolejności linii, choć w sumie nie tworzyliśmy żadnej. - Ruszasz wtedy kiedy ja, Blake. Jesteś moim pieprzonym cieniem, aż powiem ci inaczej. Będziesz wykonywać bezpośrednio moje rozkazy gdy będziemy w środku, albo cię skuję, i zostawię ze strażą. Czy to jasne? - Krystalicznie – powiedziałam. Myślę, że osobiście mnie lubił, ale teraz wykonywał swoją pracę. Praca nie była czymś osobistym i w tym momencie oficjalnie, nie znał mnie wcale. Żadna ilość uroku nie mogła zrównoważyć faktu, że nie ufał mi za grosz mając mnie z tyłu. Jeszcze na to sobie nie zasłużyłam. Przynieśli ogromną metalową tarczę z małym okienkiem po środku. Niósł ją Oficer Baldwin. Nie był najbardziej zwalistym z mężczyzną, to domena Derry’ego, ale Baldwin miał odpowiedni wzrost, a ponieważ wszyscy się chowaliśmy za tarczą, to kto ją niesie miało znaczenie. Sytuacja odwrotna nie miałaby prawa bytu. Spodziewałam się że skorzystają z jednego z tych wielkich metalowych taranów, ale tak się nie stało. Pani Conroy zapłaciła dodatkowo za solidne metalowe drzwi z zamkiem, co zapewniało prawdziwe bezpieczeństwo. Całe to określanie specyfikacji budynku i przeprowadzanie wywiadu z ludźmi się opłaciło. Włożyli mały ładunek wybuchowy w zamek i odpalili go. Wrzucili do środka granat hukowy, a następnie weszliśmy w akompaniamencie tego przepięknego hałasu i oślepiającego światła. Kiedy palące światło wyblakło, jedynym oświetleniem stały się omiatające pomieszczenie policyjne latarki wmontowane w ich broń. W każdym bądź razie zrobił się młyn. Nie zamęt walki, bo nikt nie był jeszcze w pierwszym pokoju, ale mętlik, gdy próbujesz ustawiać się za tarczą i nie potknąć się lub nie potknąć kogoś innego. Sprawdzaliśmy się jako jednostka, ale to było tak szybkie, jak bieg wewnątrz otoczki z ciał. Coś na kształt tańca czy

gimnastyki zespołowej, przeszukujesz ciemność, śledząc ją z bronią w ręce i patrząc w co możesz przy tym strzelić. Dzięki rozeznaniu, znałam, układ tego mieszkania niemal lepiej niż mojego własnego domu. Duży pusty pokój dzienny, nieduża kuchnia, przedpokój z wychodzącą na niego łazienką dla gości i pokój gościnny po prawej. To był prosty układ, dzięki Bogu. Hudson odezwał się w mikrofonie w moim uchu, był to szept nawet jak dla mnie stojącą tuż za nim z ręką na jego plecach. - Mendez, Derry, kuchnia. Mężczyźni odłączyli się bez słowa, wychodząc poza jasną linię naszego małego konga. Jung przesunął się i poczułam rękę na plecach. Miło wiedzieć, że nie jestem jedyną, która potrzebuje uspokajającej dłoni. Radio zabrzęczało mi do ucha:

- Ofiara, kobieta, nie Morgan. - Myślę, że to był Derry. - -

Ugryzienie wampira. - Tak. - Blake, sprawdź to. Potknęłam się, wywołując potknięcie Junga, byliśmy jak domino. Przypomniałam sobie o naciśnięciu swojego przycisku. - Co? - Sprawdź ciało. Mogłam się z tym sprzeczać, ale nie było na to czasu. Wiedziałam, że robi to, żeby się mnie pozbyć. Może naprawdę ich spowalniałam, ale był zdecydowany zabrać mnie zanim całe to gówno uderzy w wentylator. Odłączyłam się tak, jak mi pokazali i poszłam do kuchni. To był jego rozkaz, choć ja nie się z nim nie zgadzałam. Poszłam sprawdzić ciało, bo sierżant mi kazał. Cholera. Pognałam czym prędzej do kuchni w nadziei, że zdążę jeszcze dołączyć do głównej walki. Światło prześwitywało przez żaluzjowe drzwi kuchni. Poczułam krew, zanim dotknęłam drzwi. Ogarnęło mnie światło a kiedy moje oczy się przystosowały, przygasło. Derry zmierzał do drzwi, tak jak ja. Głos Hudsona był napięty ale czysty, przez radio: - Zostań z Blake do czasu gdy sprawdzi ciało. - Cisza radiowa. Derry’emu opadły ramiona, wskazując na to, że był rozczarowany, ale się nie kłócił. Po prostu poszedł ze mną, trzymając karabin nadal w gotowości. Poszłam z nim, choć zwróciłam moją broń lekko w bok.

Pokój nie był tak szeroki, a ja po prostu nie byłam pewna, czy było wystarczająco dużo miejsca dla nas wszystkich trzymających spluwy, bez ryzyka skrzyżowania się z kimś innym. To nie był mój priorytet na dziś. Mniej więcej mogłam się spodziewać, co mogliśmy znaleźć, bo mogłam to wyczuć. Nie tylko krew, starą posokę, ale mięso, zapach płynu i nieświeżą woń seksu. Woń mężczyzny. To pomogło mi się przygotować na to, co miałam zobaczyć. Kobieta leżała szeroko rozłożona na małym czteroosobowym stole. Nogi zwisające na krawędziach stołu a pachwiny rozwarte w kierunku drzwi, więc widok był boleśnie oczywisty. Została zgwałcona, a obrażenia, prawdopodobnie nie były spowodowane jedynie przez czyjeś ciało. A przynajmniej nie tylko penisem. Cieszyłam się kiedy mogłam oderwać wzrok. Miała na sobie coś, co wyglądało jak srebrne cekinowe bikini, ale miała pod tym rajstopy. Chociaż może nie zwróciłabym na to uwagi, gdyby jej ubrania na dolnej części ciała nie były rozerwane. Rajstopy podpowiedziały mi, że była striptizerką pracującą po tej strony rzeki. Przepisy prawne odnośnie striptizerów w St Louis były dziwne. Klub Jean-Claude’a miał jakąś klauzulę w ustawie lub regulaminie, która z racji tego, iż wampiry były tu od dawna za nim nowe przepisy weszły w życie, pozwalała pracować ludziom na starych warunkach, podczas gdy cała reszta musiała ich przestrzegać. Jedną z zasad, było to, że dziewczyny miały nosić rajstopy pod strojem. Zasady były utworzone przez ludzi, którzy chcieli upewnić się, że st.Louis nie mogło mieć "tego rodzaju" klubów. Nie ma niczego tak obłudnego jak ktoś strzegący czyjejś moralności. Głowa denatki była odchylona do tyłu, tak, że jej oczy wpatrywały się w ścianę małej ale wyglądającej na drogą kuchnie. Włosy miała brązowe i musiały sięgać co najmniej do pasa. Stałam się całkiem dobra w ocenie długości włosów leżących osób. Były prawdziwe, nie peruka, więc to nie była nasza zaginiona striptizerka. W rzeczywiści to był ktoś inny. Ilu ludzi porwali dziś wieczorem? Albo Mendez albo Derry użył plastikowych kajdanek na jej nadgarstkach. To był standardowy sprzęt na nieruchome ciała. Oficerowie mogliby zostać zabici przez „martwe ciało”. Lepiej dmuchać na zimne. Mendez przykucnął. Zajrzał pod stół. - Co to jest? Schyliłam się, bo byłam bliżej ziemi. Derry miał oko na pokój, trzymał broń w pogotowiu, ale ostrożnie, tak aby nie celować w nas. Miło pracować z profesjonalistami. Pod stołem leżał długi cylindryczny przedmiot. Przedmiot był czarny z zaschniętą na nim krwią. To było tak oblepione posoką, że przez chwilę nie wiedziałam co to było, coś jak

jeden z tych abstrakcyjnych obrazów, którego elementy po dłuższym przyglądaniu dopiero wskakują na miejsce. Przełknęłam ślinę, powstrzymując mdłości. Zaczerpnęłam powolny wdech przez nos i wypuściłam spokojnie przez usta. Mój głos zabrzmiał dziwnie nawet dla mnie, kiedy powiedziałam, - To butelka, butelka wina. Mendez powiedział: - Boże. Musiał przez przypadek nacisnąć przycisk, bo Hudson go usłyszał. - Co się stało, Mendez?- Zapytał Hudson poprzez słuchawki. - Przepraszam, sir, Jezu to paskudny sposób na śmierć. - Spokojnie, Mendez. - To jej nie zabiło - powiedziałam i wstałam. Mendez podniósł się ze mną. Jego oczy błyszczały jasno zza otworów kominiarki. Wskazałam jedną ręką na jej szyję, piersi, ramiona. - Oni wykrwawili ją na śmierć. - Przed tym? - Zapytał, jakby z nadzieją. To nigdy nie jest dobry znak, gdy Policja prosi cię z nadzieją w głosie, abyś stwierdziła, że to nie jest tak straszne jak to wygląda. Pokręciłam głową. - Ale wielokrotne ukąszenia oznaczają, że nie żyje, nie może być wampirem. Ciało jest wysączone do cna, chłopaki. Czy mogę przyłączyć się do was, czy mam tu stały etat niańki? Derry ruszył do kuchennych drzwi. Och, wspaniale, że nie jestem jedyną, która chciała się stąd wydostać. Podążyłam za Derrym, a Mendez zamykał tyły. Przesunęłabym się na tył, ale nikt nie narzekał, więc pozostałam tam, gdzie jestem. Odgłos strzałów, krzyki i wrzask dobiegł z przodu. Chciałam biec, ale potrąciłabym Derry’ego. Jeśli jego ciało wypełniała mocno adrenalina, a jego puls łomotał, to nie okazywał tego. Mendez podążał za Derrym, więc ja też. Wysoki i przenikliwy krzyk kobiety nadszedł bardziej z głębi mieszkania. Jej krzykom towarzyszyły dźwięki, które były bardziej zwierzęce niż ludzkie. Gruby, mokry, ssący dźwięk. Wampiry się pożywiały i Dawn Morgan wciąż żyła. Zrobiliśmy jedyną rzecz jaką mogliśmy. Ruszyliśmy przez przedpokój. Popędziliśmy naprzód żeby ją ratować. Biegliśmy wprost w pułapkę ponieważ przynęta krzyczała.

Rozdział 78 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Jednym światłem, były szerokie smugi latarki z przodu i z tyłu. Ponieważ ja nie miałam latarki, to rujnowało moje widzenie w ciemności, zamiast mi pomóc. Derry przeskoczył nad czymś i spojrzałam w dół, by stwierdzić, że w korytarzu były ciała. Spojrzenie w dół uchroniło mnie przed potknięciem o trzecie ciało. Miałam tylko czas na zorientowanie się, że jedno było naszym człowiekiem, reszta nie. Było zbyt wiele krwi, zbyt wiele uszkodzeń. Nie mogłam powiedzieć, kto to był. Był przyszpilony do ściany za pomocą miecza. Wyglądał jak wyjęty ze skorupki żółw, cała ta ochronna kamizelka kuloodporna została rozdarta, ukazując czerwoną ruinę górnej połowy jego ciała. Duża metalowa tarcza była zgnieciona wraz z ciałem. Czy oznaczało to, że to o Baldwin? Nogi wystawały z jednych drzwi. Derry przeszedł koło tego, mając nadzieję, że oficerowie będący z przodu nie pozostawili za sobą niczego niebezpiecznego albo żywego. To był poziom zaufania, z którym ja miałam problem, ale szłam. Zostałam z Derrym i Mendezem, jak mi powiedziano. Na końcu korytarza leżał wampir z brakującą większością czubka głowy. Jego usta były szeroko otwarte, ukazując kły w błysku czyjegoś światła. Derry uderzył w drzwi i przypadł do ściany po lewej stronie. Poszłam za nim. Mendez poszedł na prawo. Dopiero, gdy Mendez nie zrobił tego co ja, zdałam sobie sprawę, że powinnam wraz nim przypaść do przeciwnej ściany. Cholera, było zbyt wiele zasad. Zostałam z Derrym, ponieważ nie było czasu, by poprawić błąd, jeśli to był błąd. Jakbyśmy przeżyli, chciałabym kogoś o to spytać. Święte przedmioty zapłonęły do życia, tak jasne, białe i niebieskie jak zniewolone gwiazdy. To niszczyło każde widzenie w nocy. Sprawiło, że trudno, było strzelać. Mój krzyż pozostawał bezpiecznie schowany, właśnie z tego powodu. Przez cienkie wiązki latarki i flary żarowe świętych ogni widziałam to, co było do zobaczenia. Gdybym była tam od początku, mój umysł zwolniłby i przetworzył to wszystko w sztucznym poczuciu, że masz więcej czasu na pewne rzeczy, decydujące rzeczy, niż faktycznie masz. Ale czasami, gdy robisz krok w środek, możesz zobaczyć rzeczy jak w stroboskopowym świetle, obraz tu i tam, ale nigdy nie całość, jakby ogarnięcie tego wszystkiego na raz cię przerastało. Hudson krzyczał, MP5 tkwiło przy jego ramieniu. Ciała leżały na ziemi między nim a dużym łóżkiem. Mignięcie bladego, nagiego ciała na łóżku kobieta. Dwa inne wampiry dopadły dwóch mężczyzn. Jeden ściągnął go na podłogę więc

musiał zniknąć z zasięgu wzroku Hudsona i pozycji Killiana. Inny człowiek znalazł się w potrzasku przy ścianie, wciąż strzelając ze swojej broni do klatki piersiowej wampira, podczas gdy ciało podskakiwało i nie umierało. Wampir został podziurawiony tak mocno że biały blask bijący z niego wyglądał jak luminescencyjny różaniec. Mendez ze swoją strzelbą, starał się oddać strzał w tym bałaganie. Przeszedł wokół znajdującego się z tyłu łóżka, tak , że mógł przyszpilić lufą pistoletu czubek głowy wampira. Wampir nawet nie podniósł się znad szyi Junga. Wystrzał, tak jak wszystkie inne, był głośny, albo przynajmniej tak głośny jak mógłby być. Było źle, wszystko źle. Żaden wampir, z wyjątkiem najbardziej potężnych, nie mógłby stać w obecności świętych przedmiotów w taki sposób. Jedynie upiorni, bezmyślni nowicjusze pożywialiby się podczas gdy ty przyciskałeś broń do ich głowy i wydmuchiwałeś ich mózgi na zewnątrz. Nie możesz być starożytny i początkujący, co oznaczało, że brakowało kogoś, kogoś, kto, stał tutaj z nami. Zrzuciłam swoje tarcze i popatrzyłam nie na walkę, ale z dala od tego. Albo był lepszy niż myślałam i był niewidzialny, co oznaczało, że jest dalej w pokoju, albo ukrywał się gdzieś, gdzie zespół jeszcze nie dotarł, albo jedno i drugie. Znalazłam jego energię w dalekim kącie na wprost oczu. Nawet wiedząc, że tam był, nie widziałam go. Co oznaczało, że albo się myliłam, albo był na tyle dobry, że mógł stać w cieniu, owinąć się ciemnością i być niewidoczny. Tylko jeden inny wampir, którego poznałam i był w tym tak dobry, nigdy nie był człowiekiem. Myślę, że mogłabym pozbawić go tego za pomocą mojej nekromancji, lub znaków Jean-Claude’a, ale miałam Mossberga w rękach. Dlaczego magia odpada, kiedy masz technologię? Docisnęłam broń z kolbą do mojego ramienia, spojrzałam przez lunetę i pociągnęłam za spust. Strzał go nie zabił, ale oderwał od ściany. Nagle wszyscy mogli go zobaczyć. Jego dłonie trzymały się za brzuch, gdzie go trafiłam. Spojrzał zaskoczony. Wysoki drań, celowałam w jego klatkę piersiową. Strzeliłam jeszcze raz, rozbrzmiało echo, dwa echa. Jego ciało uderzyło plecami o ścianę. Krzyknęłam do mikrofonu: - Chcę zobaczyć ścianę przez jego piersi. Nikt się nie spierał. Derry ruszył na pomoc Mendezowi. Szłam o zakład, że Hudson go wysłał, gdy koncentrowałam się na wampirzych sprawach. Hudson, Killian i ja strzelaliśmy do głównego wampira, dopóki nie było widać ściany przez dziurę w jego piersi. Osunął się po ścianie jak złamana lalka, malując ciemno-krwisty ślad. Hudson i Killian przestali strzelać, ale ja tego nie zrobiłam. Oddałam strzał w głowę i miałam oddać drugi zanim się dołączą, ale dołączyli do mnie. Dzięki naszej trójce nie trwało to długo, aż wybuchł jak melon rzucony o

ścianę. Gdy większość z jego głowy zniknęła z jego ramion, opuściłam swoją broń, wystarczyło rozejrzeć się i zobaczyć, jak wszyscy inni to robią. Teraz, gdy mistrz nie żył, wampiry nowicjusze kuliły się od świętych przedmiotów, tak jak to mają w zwyczaju. Cóż, jedyny wampir, który jeszcze żył skulił się. Przyparła swoją krwawiącą twarz do kąta za łóżkiem, jej małe ręce odpychały nas jakby to mogło ją ocalić. Na początku wyglądało to jakby miała na sobie czerwone rękawiczki, a następnie światła uwidoczniły krew i wiedziałam, że to nie były rękawiczki operowe, była w krwi, aż do łokci. Wiedząc o tym, Melbourne nieruchomo trwał na podłodze przed nią i wciąż do niej nie strzelał. Jung opierał się o ścianę, jakby mógł upaść gdyby się nie skoncentrował. Jego szyja była rozdarta, ale krew nie tryskała. Nie trafiła na żyłę. Zrzućmy to na brak doświadczenia. Powiedziałam: - Zastrzel ją. Wampir wydał popiskujące dźwięki, tak jak przerażone dziecko. Jej głos był wysoki i żałosny, - Proszę, proszę, nie rób mi krzywdy, nie rań mnie. On mi kazał. Zmusił mnie. - Zastrzel ją, Mendez, - powiedziałam do mikrofonu. - Ona błaga o życie, - powiedział, a jego głos nie brzmiał dobrze. - Cholera, - powiedziałam i przeszłam w poprzek pokoju. Coś chwyciło moją kostkę. Odruchowo skierowałam strzelbę w dół. Jeden z "martwych" wampirów syknął na mnie, z dziurą w czole, ale nadal trzymając moją kostkę, próbował mnie ugryźć. Z odległości pół metra mój obrzyn spisałby się lepiej, ale nie było czasu. Opróżniałam pistolet w jego głowę i plecy, aż uwolnił mnie i krew i inne rzeczy wyciekły z jego ciała. - Hudson, martwi są co najmniej wtedy, gdy połowa ich mózgów się rozleje, a światło dzienne wyziera poprzez piersi. Nie sprzeczał się, po prostu podszedł blisko do innego wampira i zaczął pracować z zacięciem. Myślę, że uwidocznienie niewidocznego wampira zyskało mi kilka punktów u sierżanta. Oczyściłam shotgun z łusek i przeładowałam broń, jak szłam w kierunku Mendeza i wampira. Wciąż płakała, prosząc: - Kazali nam to zrobić, sprawili, że to robiliśmy. Kobieta na łóżku była naga, a jej oczy zaczęły się szklić. Cholera. Ale pokój musiał być zabezpieczony zanim mogliśmy podejść do ofiary. Zabezpieczony w moim rzemiośle oznacza coś innego niż dla większości funkcjonariuszy policji. Zabezpieczone oznaczało, że wszystko w pokoju, co nie było po mojej stronie, nie żyje. Killian poruszał się przy łóżku, by sprawdzić stan naszej ofiary. Miałam nadzieję, że może jej pomóc, bo wydawało się gorsze stracić ludzi, którzy próbowali uratować życie komuś, kogo nie udało się uratować. Jung starał się utrzymać ucisk na własnej ranie szyi.

Ciało Melbourne’a leżało na boku, z ręką wyciągniętą ku kulącemu się wampirowi. Melbourne nie poruszał się, ale wampir tak, to wyglądało dla mnie nieodpowiednio. Ale wiedziałam, jak to naprawić. Miałam przeładowaną broń, ale pochyliłam ją w dół u mojego boku. W tym przypadku obrzyn był szybszy, nie marnował amunicji. Mendez rzucił okiem z dala od wampira do mnie, następnie dalej na swojego sierżanta. Nie można strzelać do kogoś, kto błaga o swoje życie. - W porządku, Mendez, można. - Nie, - powiedział, i popatrzył na mnie, jego oczy pokazały zbyt wiele białka - Nie. - Cofnij się, Mendez, - powiedział Hudson. - Sir... - Krok w tył i niech Marszałek Blake skończy swoją pracę. - Sir... to nie w porządku. - Odmawiasz bezpośredniego rozkazu, Mendez? - Oczywiście, że nie, ale..? - Więc cofnij się i pozwól Marszałek skończyć jej pracę. Mendez wciąż się wahał. - Teraz, Mendez! Cofnął się, ale nie ufałam za plecami. Nie był pod wpływem uroku, nie miał z nią kontaktu wzrokowego. To było o wiele prostsze. Policjanci są szkoleni, by ratować życie, nie odbierać. Jeśli by go zaatakowała, Mendez by strzelił. Gdyby zaatakowała kogoś innego, wystrzeliłby. Gdyby wyglądała na bredzącego potwora, wystrzeliłby. Ale ona nie wyglądała jak potwór, skuliła się w kącie, rękami tak małymi jak moje własne próbując zatrzymać to, co nadchodziło. Jej ciało wcisnęło się w kąt, tak jak dziecko szuka schronienia przed biciem, gdy zabraknie miejsc do ukrycia i jesteś dosłownie osaczone i nic nie może zrobić. Brak słów, brak działania, brak rzeczy, które mogą to zatrzymać. - Przejdź i stań obok twojego sierżanta - powiedziałam. Patrzył na mnie, a jego oddech był zbyt szybki. - Mendez, - powiedział Hudson - Chcę cię tu i teraz. Mendez posłuchał tego głosu, jak został przeszkolony, ale zatrzymał spojrzenie na mnie i wampirze w kącie. Rzuciła okiem nad swoim ramieniem, a ponieważ nie miałam świętej relikwii na widoku, mogłam poświęcić jej spojrzenie w oczy. Były blade w niepewnym świetle, blade i przerażone. - Proszę, - powiedziała, - proszę nie rób mi krzywdy. Sprawił, że robiliśmy takie straszne rzeczy. Nie chciałam, ale krew, musiałam ją mieć. - Podniosła delikatny owal twarzy

do mnie. - Musiałam ją mieć. - Dolna połowa twarzy była szkarłatną maską. Skinęłam głową i oparłam strzelbę na moich ramionach, używając biodra i ramienia jak klamry. - Wiem, - powiedziałam. - Nie, - powiedziała i wyciągnęła ręce. Strzeliłam jej w głowę z mniej niż pół metra. Jej twarz zniknęła w rozbryzgu krwi i grubszych rzeczy. Jej ciało tkwiło prosto na tyle długo, że pociągnęłam za spust w środek klatki piersiowej. Była malutka, szczupła, wydobyłam światło dzienne za pomocą jednego strzału. Głos Mendeza nadszedł od mikrofonu: - Mieliśmy grać dobrych chłopców. - Zamknij się, Mendez, - powiedział Jung zdławionym głosem, który był grubszy niż powinien być. Uklękłam przy Jungu. - Sprawdź Mela - wyszeptał. Mogłam się z nim kłócić, choć jestem pewna, że to nie miało sensu. Dotknęłam tętnicy w jego szyi i znalazłam rozdarte, krwawe mięso. Dywan wokół niego był nasiąknięty od krwi. Nawet się nie pożywili. Po prostu rozerwali jego gardło, nie jedli, po prostu zabili. - Co z nim? - zapytał Jung. - Hudson - powiedziałam. Hudson podszedł, a ja wstałam, zostawiłam go, żeby przekazał Jungowi złe wieści. Nie moja praca przekazywanie nowin rannym. Nie moja praca. Wyszłam ze środka pokoju. W korytarzu coś się poruszyło i zrobiłam wszystko co mojej mocy, aby nie strzelać do medyków, jak weszli. Hudson musiał zadzwonić przez zestaw słuchawkowy, ale ja tego nie słyszałam. Piekielna noc. Podeszli do rannych z torbami i pudełkami, ja przeszłam dalej w głąb pokoju, bo nie mogłam nic zrobić. Nie miałam władzy nad śmiertelnością ludzi. Wampirów, niektórych zmiennokształtnych, ale nie prostych ludzi. Nie wiedziałam, jak ich uratować. - Jak mogłaś patrzeć jej w oczy i to zrobić? Odwróciłam się i znalazłam Mendeza obok mnie. Zdjął maskę i hełm, choć mogłam się założyć, że to było wbrew zasadom, dopóki nie opuścimy budynku. Przykryłam mój mikrofon, bo nikt nie powinien dowiedzieć się o czyjejś śmierci przez przypadek. - Rozerwała gardło Melbourne’a. - Powiedziała, że inny wampir kazał jej to zrobić, czy to prawda? - Być może - powiedziałam. - Zatem, jak mogłaś po prostu do niej strzelić? - Ponieważ była winna.

- A kto umarł i zrobił cię sędzią, ławą przysięgłych, i egz…? - przerwał w pół zdania. - Egzekutorką, - skończyłam na niego. - Rząd federalny i władze stanowe. - Myślałem, że jesteśmy dobrzy - powiedział jak dziecko, które w końcu zdaje sobie sprawę, że czasem dobro i zło są takimi przeciwieństwami, jak dwie strony medalu. Możesz obrócić w jedną stronę i to wygląda dobrze, inna strona i to jest złe. Czasami to po prostu zależy od tego na którym końcu pistoletu jesteś. - Jesteśmy. Potrząsnął głową. - Ty nie jesteś. Nie miałam żadnego usprawiedliwienia dla tego, co powiedziałam następnie, może poza tym, iż zranił moje uczucia i powiedział głośno coś, nad czym się zastanawiałam. - Jeśli nie możesz znieść krytyki, Mendez, wyjdź z tej pieprzonej kuchni. Znajdź pracę przy biurku. Ale cokolwiek zrobisz, teraz spierdalaj daleko ode mnie. Patrzył na mnie. Hudson odezwał się, - Mendez, idź złap trochę powietrza. To rozkaz. Mendez rzucił nam obojgu spojrzenie, a następnie udał się do drzwi. Hudson patrzył za nim, po czym spojrzał na mnie. - On nie miał tego na myśli. - Tak, miał. - On nie rozumie tego, co robisz. Westchnęłam. - Oczywiście. - W filmach, wampiry wyglądają pokojowo. Tu nic nie wyglądało pokojowo. - Ja nie przynoszę pokoju, sierżancie, ja niosę śmierć. - Ocaliłaś więcej żyć, niż odebrałaś. - Można tak myśleć, - powiedziałam. Poklepał mnie po plecach, gest najbliższy przytuleniu, na jaki mógł sobie pozwolić wobec swoich ludzi, ale wzięłam to za komplement. - Postąpiłaś dzisiaj dobrze, Blake, nie pozwól nikomu tego sobie odebrać. Skinęłam głową. - Dzięki. - Nie wyglądasz na przekonaną, - powiedział. - Powiedzmy, że po pewnym czasie męczy cię konieczność strzelania do ludzi, którzy błagają o życie. - Oni są wampirami, oni już nie żyją, - powiedział. Pokręciłam głową i uśmiechnęłam się. - Chciałabym w to wierzyć, sierżancie Hudson, ja naprawdę chciałabym w to wierzyć.

Obserwowałam jak zajmowano się rannymi. Zostawili Melbourne’a, tam gdzie leżał, ale zdjęli dziewczynę z łóżka. Byli wytrenowani by brać tych, których mogą uratować. Zmarli nigdzie nie idą. Dobra, nikt ze zmarłych w tym pokoju.

Rozdział 79 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Kłóciłam się z sierżantem Hudsonem. Robiliśmy to cicho z tyłu furgonetki z wyposażeniem, więc media, które zwaliły się do nas, nie nagrałyby nas na kamerze, ale to wciąż była sprzeczka. - To nie oni, Sierżancie - powiedziałam. - Więc był dodatkowy wampir albo dwa więcej niż świadczyły o tym ugryzienia widoczne na wcześniejszych ofiarach. Stworzyli więcej. - Wampirzy mistrz tej grupy jest dostatecznie potężny by ukryć swoją moc przed obydwoma, Kościołem Wiecznego Życia i Mistrzem Miasta, nic, co zabiliśmy tam na górze nie miało tego rodzaju mocy. - Straciliśmy tam trzech ludzi, myślę, że to było wystarczająco potężne. Potrząsnęłam głową. - Większość z nich była dziećmi, prawie zupełnie nowymi. To, co zobaczyłam przy wcześniejszym przestępstwie nie było gorączkowym karmieniem, to było metodyczne. Wampiry w tym apartamencie były wciąż bardziej jak zwierzęta, niż myślące istoty. Były zbyt dzikie, by mogły wziąć udział w zorganizowanym polowaniu. - Nie wiem co rozumiesz poprzez zorganizowane polowanie. Mówisz o tym tak, że brzmi jakby zabijanie ludzi było polowaniem na jelenia, albo królika. - Dla niektórych wampirów tak jest. Potrząsnął głową, ręce umieścił na biodrach, zaczął chodzić w koło, ale otwarte drzwi furgonetki przerwały jego przemierzanie. - Tu była właściwa liczba wampirów. Mieli jedną zmarłą striptizerkę i jedną, którą niemal zabili. To wystarczające. - Zabrali ją i zostawili policjanta w charakterze świadka, więc chcieli byśmy wiedzieli. Chcieli żebyśmy przyszli tutaj dziś wieczorem. Dlaczego? - Zasadzili się na nas w przedpokoju, Blake. Myślę, że byliśmy po prostu lepsi w ich zabijaniu niż zaplanowali. - Może, ale co jeśli to nie była pułapka żeby nas zabić? Co jeśli to była pułapka by zabić wampiry? - To po prostu... to nie ma sensu.

- Jesteś gotowy zamknąć sprawę. Jesteś gotowy uznać, że umarli, zostali pokonani. Zabijamy kilku wampirów, znajdujemy kilku zmarłych ludzi w mieszkaniu i jesteś gotowy sądzić, że to są nasi seryjni mordercy. - A kto inny mógłby to być? Czy chcesz powiedzieć, że mamy naśladowców? - Nie, mówię, że jeśli zamkniesz tę sprawę, to mogą po prostu przejść do następnego miasta. Mogą zacząć od początku. - Twierdzisz, że zostawili nam niektóre ze swoich wampirzych dzieci, żebyśmy przyszli je zabić? Poświęcili w tym celu własnych ludzi? - Tak, to właśnie mówię. - Wiesz, co myślę, Blake? - Nie, co? - Myślę, że po prostu nie potrafisz odpuścić. Myślę, że chcesz żeby to nie był koniec. Teraz była moja kolej, by zacząć krążyć, ale byłam mniejsza i stałam nieco dalej od drzwi, więc miałam prawie pełne koło. Nie pomogło. - Chcę z tym skończyć, Hudson, bardziej niż ty. Bo jeśli te wampiry zostały tam jako ofiarne baranki, to użyto nas by ich zabić. Użyto nas wszystkich jako rodzaj broni, ich broni. - Idź do domu, Blake, idź do domu do męża lub chłopaka, czy pieprzonego psa, ale idź do domu. Twoje zadanie zostało tu wykonane. Rozumiesz? Spojrzałam na niego i starałam się myśleć, jak to wyjaśnić. W końcu spróbowałam czegoś do czego w ogóle nie przyznałam się policji. - Widziałam wcześniej wieczorem wspomnienia jednego z wampirów w kościele. Widziałam niektóre twarze. Zdobyłam kilka nazwisk. Tych twarzy tam nie było. Te nazwiska nie będą należeć do żadnego z umarłych. - Ta sprawa jest zamknięta Blake, co oznacza, że twój nakaz został wykonany. Skończyłaś. Idź do domu. - Prawdę mówiąc, sierżancie, mam własne zdanie co do tego, czy nakaz jest wykonany, czy nie. Zrozum mnie, jeśli nie złapiemy tych facetów w St. Louis, przeniosą warsztat. Ujęliśmy niektórych z nich dziś wieczorem, ale nie wszystkich, bezdyskusyjnie brakowało wielkiego gościa, a jeśli nie zabijemy głównego mistrza, po prostu przeniesie się gdzieś indziej i zacznie tworzyć nowe wampiry. To tak jak w operacji nowotworu, jeśli nie wytniesz wszystkiego, nie powstrzymasz go przed rozprzestrzenianiem się. - Myślałem, że spotykasz się z wampirem - powiedział. - Zgadza się - powiedziałam. - Na kogoś, kto randkuje z jednym z nich, masz o nich cholernie mroczne poglądy.

- Zapytaj mnie, co czasami czuję odnośnie istot ludzkich. Spotkałam zbyt wiele przypadków seryjnych zabójców, gdzie chciano by to były potwory, bo nie wierzono, że jeden człowiek może zrobić drugiemu tak wielkie gówno. - Jak długo to robisz, polujesz na wampiry, oglądasz paskudne zbrodnie? - Sześć lat, a co? - Większość jednostek zajmujących się przestępczością związaną z przemocą przenosi swoich ludzi co dwa do pięciu lat. Może potrzebujesz popatrzeć przez jakiś czas na coś trochę mniej krwawego. Nie wiedziałam, co na to powiedzieć, więc częściowo jakby to pominęłam. - Tam na górze, był ukrywający się w kącie wampirzy mistrz, nikt z was go nie widział, prawda? - Dopóki go nie postrzeliłaś. - Mogłam go wyczuć. Wiedziałam dokładnie, gdzie się znajduje. Kontrolował innych w sypialni. Gdyby nie umarł, oni atakowaliby nadal, nawet przy wyciągniętych świętych przedmiotach. Stracilibyśmy więcej ludzi. - Być może, ale o co ci chodzi? - Moje umiejętności nekromantki są genetyczne, to jest jakby psychiczny prezent. Żadna ilość szkolenia lub praktyki nie nauczy cię jak zobaczyć to, co niewidoczne. Istnieje mniej niż dwadzieścia osób w całym kraju, które mają umiejętności zbliżone do moich. - W programie jest cholernie dużo więcej nowych federalnych marszałków niż dwadzieścia osób - powiedział. Skinęłam głową. – Tak i niektórzy z nich są dobrzy. Niektórzy z nich wyczują jego moc, ale nie wiem, czy któryś z pozostałych wiedziałby dokładnie, gdzie strzelać. - Mówisz, że jesteś jedyną, która może wykonywać swoją pracę? Wzruszyłam ramionami. - Spójrz Blake, przyjmij poradę od kogoś, kto robi to dłużej niż ty. Nie jesteś Bogiem, nie można ocalić wszystkich, a praca policji w tym mieście przebiega wystarczająco sprawnie bez ciebie w charakterze niańki. Nie jesteś jedyną policjantką w tym mieście, ani nie jesteś jedyną, która może wykonywać tą robotę. Odpuścić ten pomysł, albo oszalejesz. Zaczniesz się obwiniać, że nie jesteś tam dwadzieścia cztery na siedem. Zaczniesz myśleć, jeśli tylko bym tam była, to lub tamto złe by się nie wydarzyło. To kłamstwo. Jesteś tylko człowiekiem, z kilkoma dobrymi umiejętnościami i dobrym osądem, ale nie próbuj unieść ciężaru całego pieprzonego świata. To cię zniszczy. Spojrzałam w brązowe oczy i było coś w jego twarzy, co mówiło, że udzielenie tej porady, przychodziło mu z trudem. Gdybyśmy oboje byli dziewczynami, powiedziałabym, że

mówi z własnego doświadczenia, ale zbyt długo trzymałam z chłopcami, by nie poznać ich zasad. Hudson się otworzył a nie musiał, starał się mi pomóc, pytając go o osobiste gówno wyszłabym na niewdzięcznego łajdaka. - Byłam jedyną zbyt długo. - Weszłaś do tego mieszkania sama? - zapytał. Pokręciłam głową. - Więc przestań się zachowywać jakbyś to zrobiła. Masz kogoś, kto czeka na ciebie w domu? - Jego głos był delikatniejszy niż wtedy, kiedy pierwszy raz powiedział mi, żebym wracała do domu do mojego męża lub chłopaka. - Tak, mam kogoś kto czeka. - Więc wróć do domu. Zadzwoń do niego z samochodu, niech wie, że słowa ‘martwy policjant’ nie odnoszą się do ciebie. Nigdy nie ujawniano mediom nazwisk poległych oficerów, dopóki nie poinformowano rodzin, lepiej dla pogrążonych w żałobie, ale piekielnie dla wszystkich rodzin policjantów będących poza domem dziś wieczorem. Wszyscy oczekiwali czy zadzwoni telefon, albo co gorsza, dzwonek do drzwi. Nikt, kto miał w rodzinie policjanta nie chciał dziś wieczorem zobaczyć innego oficera na progu swojego domu. Myślałam o tym, jak zostawiłam Micaha i Nathaniela stojących na parkingu. Jak kazałam im zabrać Ronnie do domu. Jak nie pocałowałam żadnego z nich na pożegnanie. Moje oczy były gorące, a gardło bolało. Kiwnęłam głową, może trochę zbyt szybko. Mój głos był tylko trochę roztrzęsiony. Pójdę do domu. Zadzwonię do domu. - Prześpij się, jeśli możesz, jutro poczujesz się lepiej. Skinęłam głową, ale nie patrzyłam na niego. Zrobiłam kilka kroków, potem odwróciłam się i powiedziałam - Mogę postawić prawie wszystko, Hudson, że laboratorium kryminalistyczne się ze mną zgodzi. DNA z pierwszej ofiary nie będzie pasować do większości wampirów na górze. - Po prostu nie odpuścisz, nie? Wzruszyłam ramionami. - Nie wiem jak odpuścić, sierżancie. - Znajdź kogoś, kto wie, Blake. Lepiej zacznij się uczyć, albo się wypalisz. Spojrzałam na niego, a on spojrzałam na mnie i zastanawiałam się, co według niego czułam, że potrzebowałam wykładu odnośnie "wypalania się." Miał rację? Czy wszyscy byliśmy po prostu zmęczeni? On, ja, każdy z nas.

Rozdział 80 Tłumaczenie: Alicjasylwia Korekta: Nat_us Jechałam do domu myśląc o wampirach. Nie o tych zabawnych. Ale o zabitych. Była prawie trzecia rano, mój samochód był niemal jedynym autem, kiedy przecinał autostradę. Osiem martwych wampirów, plus jeden człowiek kohorty. Zakładam, że był ludzkim sługą, bo był tym, który zabił oficera Baldwina mieczem. To mówiło wiele o jego dawnych umiejętnościach. Nie wielu współczesnych ludzi jest wystarczająco dobrych w posługiwaniu się ostrzem żeby załatwić oficera taktycznego uzbrojonego w MP5. Ósemka wystarczy, gdyby uwzględnić wszystkie z nich, ale wiedziałam, że brakowało Vittoria. Jego po prostu tam nie było. Noc była bezchmurna i jasna, a ponieważ pozostawiłam miasto właściwie z tyłu, gwiazdy były rozsiane po niebie jakby ktoś rozsypał torbę diamentów na aksamicie. Czułam się zaskakująco dobrze. Nie byłam pewna dlaczego i nie przyglądałam się temu zbyt blisko, tak na wszelki wypadek, bo to było zbyt kruche, a za dużo szturchania złamałoby nastrój. Poczułam się dobrze, jechałam do domu, zrobiłam wszystko co mogłam i zabiłam wszystkich, których mogłam. Byłam ponad tym, tej nocy. Była odpowiednia liczba martwych kobiet, które można by wziąć za Nadine i Nellie, parę, która uwiodła Avery’ego Seabrooka. Była nawet dodatkowa, która mogłaby być Gwenyth, ukochaną Vittoria, ale myślałam, że to niemożliwe, żeby wszystkie trzy z nich po prostu pozwoliły nam strzelać do nich bez większego oporu. Wedle moich standardów, nie było dużo walki. Nie takiej, jaką ta grupa byłaby w stanie podjąć. Co najmniej jedno z nich, lub więcej, powinno próbować wylecieć przez okno, by uciec. Snajper nie miał nic do roboty dziś wieczorem. Zanim skręciłam w Południową 55 zdałam sobie sprawę, że Cyrk Potępieńców byłby znacznie bliżej i znalazłabym się w łóżku wcześniej. Teraz było już za późno, jazda prosto czy zawrócenie było taką samą odległością. A ja chciałam dzisiaj moje własne łóżko. Chciałam pewną wypchaną zabawkę pingwina. Chciałam Micah i Nathaniela i prawie na pewno w tej chwili nie chciałam zobaczyć innego wampira. To nie wampirze ofiary sprawiły, że nie chciałam stawić czoła innemu wampirowi dziś w nocy, to były moje ofiary. To były moje migawki dziewczyny, która błagała o życie, Jonasa Coopera i milczącego tłumu przyglądającego mi się przy kościele. Próbowałam ukryć się za tarczą strasznych rzeczy,

które zrobili tej kobiecie w kuchni. To było straszne. Usprawiedliwiałam siebie, myśląc, że jestem dobrym człowiekiem, że pewnych rzeczy bym nie zrobiła, pewnych linii nie przekroczyła. Ostatnio, linie wyglądały na niewyraźne lub zanikały. Zgadzałam się z Mendezem. Nie strzela się do kogoś, kto błaga o życie, nie, jeśli jesteś dobrym człowiekiem. Ale wielu z nich błagało. Wielu z nich było przykro, gdy stali patrząc w niewłaściwy koniec pistoletu. Ale nie było im przykro, gdy zabijali ludzi, torturowali ich, nie, dobrze się bawili, do momentu, aż zostali złapani. To o czym myślałam dziś wieczorem, to dziewczyna mówiąca: "On kazał nam to zrobić." Czyżby? Czyżby Vittorio tak ich kontrolował, że nie mogli się sprzeciwić? Wiedziałam, od wampirów z Londynu, których przyjęliśmy, że były zobowiązane do naśladowania swojego mistrza, prawie moralnie zobowiązane, bo był jakby ich panem lennym. Ale może chodziło o więcej? Może wampiry sprawiały, że inne wampiry robiły rzeczy, których nie chciały robić? Chciałabym zapytać Jean-Claude’a, ale nie dzisiaj. Dziś wieczorem byłam zmęczona. Autostrada ciągnęła się czarna i pusta. Moim jedynym kompanem była półciężarówka ciągnąca jakiś całonocny ładunek poprzez kraj gdzieś w dal. Samochód ciężarowy i ja mieliśmy drogę do siebie. Stawiałam, że gdziekolwiek Vittorio był, tam znaleźlibyśmy kobiety. Laboratorium kryminalistyczne porównałoby DNA zmarłych wampirów ze śladami ugryzień na pierwszych kilku ofiarach, a my wiedzielibyśmy, ilu mogliśmy przegapić. Jak dotąd policja St. Louis obstawiała, że to koniec. Zabiliśmy większość z nich i pogoniliśmy ocalałych poza miasto. Problem polegał na tym, że seryjni mordercy nie przestawali zabijać, po prostu szli dalej i zaczynali jeszcze raz gdzieś indziej. Sierżant Hudson i jego ludzie skończyli z tym i zapłacili wysoką cenę by to pozostało skończone. Ale moja odznaka oznaczała federalnego, co z kolei oznaczało, że nie mogę skończyć z Vittorio i jego ludźmi. Odsunęłam tę myśl. Na teraz wywaliliśmy go i jego ocalałych członków poza miasto. To musiało wystarczyć, przynajmniej na dzisiaj. Byłam poza autostradą teraz, na gładkiej, bardziej wąskiej drodze, prowadzącej w głąb Jefferson County i mojego domu. Drzewa zablokowały widok, więc gwiazdy wydawały się odleglejsze. Wjechałam na swój podjazd i zobaczyłam słaby blask świateł zza zasłon salonu. Micah lub Nathaniel czekali. Było po trzeciej w nocy i ktoś czekał na górze. Czułam się winna, szczęśliwa i pełna obaw. Nic dobrego nigdy nie wynikało gdy mój ojciec i Judith na mnie czekali. Nadal nie byłam całkowicie przyzwyczajona do życia z kimś, więc czasami stare reakcje wkradały się, jakbym znowu miała siedemnaście lat, a światło świeciło się na

górze. Powiedziałam sobie, że to głupie, ale to byłby pierwszy krok do odrzucenia, odkąd Nathaniel, miał prawo do żądania ode mnie więcej. Nie byłam pewna, jakie to mogły być wymagania. Więc byłam trochę nerwowa wkładając klucz w drzwi. Czy byłam głupia? Jest tylko jeden sposób, aby się dowiedzieć. Siedzieli na kanapie. Myślałam, że Nathaniel spał z głową na kolanach Micaha, ale jak weszłam, odwrócił się i złapałam blask jego oczu w świetle z telewizji. Patrzyłam jak nagła ulga przecięła twarz Micaha zanim zdołał ukryć się za uśmiechem. Wrócił do swojego zwykłego neutralnego uśmiechu, wrócił do tak niewielu żądań, jak to możliwe, ale widziałam to pierwsze spojrzenie. To spojrzenie, które mówiło więcej niż słowa, że zastanawiał się, czy kiedykolwiek jeszcze mnie zobaczy. Nie pocałowałam go na pożegnanie. Zapomniałam zadzwonić z samochodu, powiedzieć im, że martwy oficer, to nie ja. Myśl zacięła głęboko niczym rzucony nóż. Nathaniel doskoczył do mnie pierwszy, potem zwolnił, zanim rzeczywiście mnie dotknął. Wyraz mojej twarzy, być może, lub fakt, że po prostu stałam w połowie drogi między kanapą a drzwiami. Wyraz jego twarzy był tak rozczarowany. Poczułam przypływ uczucia od niego. Taki smutny. Myślał, że cofnęłam się, oddaliłam, zbyt bojąc się naprawdę być z nim, z nimi. To nie było to, czego się bałam. Nie można strzelać do kogoś z mniej niż trzech stóp z obrzyna i nie dostać czegoś złego w zamian. Miałam krew w moich włosach, na moich ramionach. Zmyłam trochę tego wilgotnymi chusteczkami trzymanymi w samochodzie, ale nie wszystko. Nie byłam czysta. Gdybym była tylko policjantką, a martwa kobieta po prostu człowiekiem, to musiałabym się martwić o choroby przenoszone przez krew. Ona mogła mieć AIDS, lub zapalenie wątroby, ale była wampirem, więc nie mogła przenosić niczego, dopóki nie brało się pod uwagę wampiryzmu. Taa, myślę, że brałam to pod uwagę, ale Nathaniel i Micah też nie mogli tego złapać. A może ja mogłam. Gdybym zabiła ludzi, byłabym w większym niebezpieczeństwie choroby, ale wampiry były czystsze. To było zbyt dziwne dla mnie dziś wieczorem, za dużo myślałam. - Anita, wszystko w porządku? - zapytał Micah, i wstał z kanapy przysuwając się do Nathaniela. Spojrzałam za nich. - Mam krew na sobie, krew innych ludzi. - Potrząsnęłam głową. Bóg wie, co przywiozłam ze sobą do domu. - Nie możemy niczego złapać - powiedział Nathaniel, - nawet przeziębienia. - Nie wyglądał już na zagubionego, wyglądał na zmartwionego. - Krew nie może nas skrzywdzić, - powiedział Micah.

Mieli rację. Byłam głupia w temacie zarażenia się, ale... - Czy naprawdę chcesz mnie dotknąć, gdy mam wciąż krew moich ofiar na sobie? - Tak - powiedział Nathaniel i podszedł przytulić się do mnie. Sprzeciwiłam się, wystarczająco by go zatrzymać. Bałam się, że jeśli pozwolę im mnie przytulić, będę stracona. Chciałabym po prostu zatopić się w ich ramionach i szlochać. - Ofiary? - powiedział Micah. - Anita, to nie brzmi jak ty. - Podszedł z Nathanielem i spróbował mnie przytulić. Odskoczyłam potrząsając głową, aż uderzyłam w drzwi. - Jeśli pozwolę wam mnie trzymać, rozpłaczę się. Cholera, nienawidzę płakać. Micah spojrzał na mnie. - Nie o to chodzi. Zamknęłam oczy i upuściłam moją torbę na sprzęt na podłogę. Miał rację, to nie było to, nie do końca. Starałam się być uczciwa. Starałam się powiedzieć, co czułam. - Jeśli okażecie mi współczucie, to się rozpadnę. - Być może to jest to, co powinnaś zrobić, - powiedział Micah, przysunął się trochę bliżej, - Może tylko przez chwilę, pozwól nam zadbać o ciebie. Ciągle potrząsałam głową. - Boję się. - Czego? - zapytał, miękkim głosem. - Odpuścić. Micah delikatnie dotknął mojego ramienia. Nie wyrwałam się. Poruszał się powoli, delikatnie, łagodnie zabierając mnie od drzwi w swoje ramiona. Byłam sztywna i nieugięta przez chwilę, a potem mój oddech wydostał się w długim, drżącym ciągu i pozwoliłam sobie owinąć się wokół niego. Moje ręce chwyciły jego koszulę, garście tkaniny, jakbym nie mogła dostać się wystarczająco blisko, lub trzymać dość mocno. Chciałam go nagiego, nie dla seksu, chociaż prawdopodobnie tak mogłoby być, ale dlatego, że po prostu chciałam go jak najwięcej docisnąć do siebie, najwięcej jak to możliwe. - Pójdę przygotować kąpieli, - powiedział Nathaniel. Potrzebowałam go, złapałam go za koszulę i przyciągnęłam do nas. - Przepraszam, powiedziałam. - Za co? - zapytał i on i Micah wymienili spojrzenia. Pierwsza wyciśnięta łza, zdradziecki drań. Mój głos był niemal opanowany, kiedy powiedziałam - Nie pocałowałam na pożegnanie żadnego z was. Po prostu odjechałam. Przepraszam.

Oboje pocałowali mnie, miękko, nieśmiało, zaledwie dotyk warg. Micah otarł łzę z mojego policzka. - Rozumiemy. - Spojrzał na Nathaniela. - Napełnij wannę. - Wolę wziąć prysznic i iść do łóżka. Wymienili kolejne spojrzenia, ale za skinieniem głowy Micaha, Nathaniel poszedł do łazienki. Spojrzałam w twarz Micaha. Jedynemu mężczyźnie w moim życiu, przy którym nie musiałam patrzeć w górę, żeby spojrzeć mu w oczy. - Co się stało? Co przegapiłam? Uśmiechnął się, ale to nie był szczęśliwy uśmiech. To był uśmiech, który miał, kiedy pierwszy raz się z nim spotkałam. Uśmiech, w którym był smutek, autoironia, kpina, i coś jeszcze, coś takiego, że smutek był zbyt lekkim określeniem na to. Prawie załamałam się od tego uśmiechu. Chwyciłam go za ramiona, niemal potrząsając. - Co się stało? - Nic, przysięgam, wszystko jest w porządku, ale Jean-Claude ostrzegł nas, byśmy nie pozwolili ci wziąć prysznica. Powiedział, cytuję: "nie pomiędzy szklanymi ścianami." Zmarszczyłam brwi. - O czym ty mówisz? Dlaczego Jean-Claude dba o to jak mam się umyć? Zadzwonił telefon. Podskoczyłam jakbym została pchnięta nożem. Powiedziałam, co myślę. - Jeśli to kolejne miejsce zbrodni, nie mogę tego zrobić. - Nawet mówiąc to, wiedziałam, że mogłam to zrobić. Jeśli potrzebowaliby mnie, poszłabym. Ale to, co powiedziałam było prawdą, poszłabym, lecz nie byłam pewna, czy mogłabym sobie poradzić dziś wieczorem. Przyznanie tego, nawet przed samą sobą, przeraziło mnie. To była moja praca. Musiałam być w stanie to zrobić. Micah poszedł do telefonu, a ja stałam w zaciemnionym pokoju i modliłam się o to, aby to nie była policja. Zawołał - To Jean-Claude. - Dlaczego dzwoni przez telefon? - Przyjdź i się przekonaj - powiedział Micah. Weszłam do oświetlonej kuchni. Świeciła tylko lampka nad zlewem, nie dawała dużo światła, ale zamrugałam jak jeleń w reflektorach. Wzięłam słuchawkę od Micaha, a on nie chciał okazać mi swoich zmartwionych oczu. - Co się dzieje? - Zapytałam. - Ma petite, jak się czujesz? Jego głos był radością dla mnie, tak zazwyczaj było, ale dziś wieczorem nawet ten głos wydawał się płaski i pusty. - Jak gówno, dlaczego? - Jak dawno temu się pożywiałaś? Oparłam swoje czoło o ścianę i zamknęłam oczy. - Zjadłam jakieś orzeszki ziemne i chipsy poprzedniego dnia, dlaczego? - Nathaniel umieścił jakąś przekąskę w moim schowku.

- Ja nie odnoszę się do jedzenia, ma petite. Nagle pustka rozmyła się, zastąpiona przez panikę. - Jezus, Damian. - Czuje się dobrze. Zadbałem o to. - Jak może być dobrze, zaczął umierać, jak tylko przekroczyłam sześć godzin. Teraz mija prawie dwadzieścia cztery godziny. Boże, nie mogę uwierzyć, że jestem taka głupia. - A kiedy w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin mogłaś na kimś nakarmić ardeur? Pytanie zatrzymało moje samooskarżanie i pomogło mi pomyśleć. Wydaje mi się, że były gorsze rzeczy niż zapomnienie o ardeur podczas policyjnego śledztwa. Jak może nie zapomnienie o ardeur w czasie policyjnego śledztwa. Kilka strasznych scenariuszy pojawiło się w mojej głowie, jak ardeur budzące się w furgonetce z Jednostką Specjalną lub z Zerbrowskim w jego samochodzie. Zrobiło mi się zimno i to nie miało nic wspólnego z moimi wcześniejszymi wyrzutami sumienia. - Ma petite, słyszę twój słodki oddech, ale muszę usłyszeć słodki głos. - Jezusie, Maryjo i Józefie, jak to powstrzymywałeś przed opanowaniem mnie? - Przez osłanianie pod każdym względem między nami i Richardem, i pomagając innym również to robić. - Dlatego dzwonisz do mnie przez telefon, nie poprzez umysł. - Oui. - Jak powstrzymywałeś mnie przed wyczerpywaniem Damiana i Nathaniela? - Pożywiłem ardeur w klubie, tak jak się umawialiśmy i podzieliłem się z Damianem. Dopiero gdyby on był wyczerpany, twój triumwirat zacząłby ciągnąć energię z naszego złego koteczka. - Jedno karmienie dzięki tobie zaspokoiło to na tak długo? Westchnął i zabrzmiał na zmęczonego, ponieważ wciąż osłaniał mnie zbyt mocno bym mogła to poczuć. - Non, non, ma petite. Zrobiliśmy twoje sześciogodzinne karmienia za ciebie. - Kto my? - Richard i Damian, i ja. Nathaniel żywił cię ostatnio i nie byłem na sto procent pewny, że mogłem kontrolować karmienie, więc go nie wykorzystałem. - Richard spróbował ardeur z innej strony? - Tak. - Co o tym sądzi? - Ma nowy szacunek dla naszej umiejętności by nie oszaleć.

Chciałam spytać kim Richard się pożywił, ale to nie był mój biznes. Nie byłam monogamiczna i on nie był. Wciąż opierałam się o ścianę lecz moje oczy były otwarte. Damian żywił ardeur nie jako zjadany, ale jako jedzący? - Nie trudno było to w nim obudzić. - To jest na stałe? Mam na myśli Richard i Damian muszą również się teraz żywić? - Non, ma petite. Desperackie środki, ale nie stałe. - Jak możesz mieć pewność? - zapytałam. - Ponieważ mogę czuć, jak ponownie we mnie wzrasta, nie tylko moja potrzeba, ale twoja. Rozdzieliłem ją, podzieliłem jak mogłem, ale nadchodzi ponownie, ma petite. Odwróciłam się i wpatrywałam się ślepo na wnętrze kuchni. - Chcesz powiedzieć, że pożyczyłeś moje ardeur na parę ostatnich godzin? Zdawało się, że zastanawiał się nad tym. - Tak można to wyjaśnić. Oui. - Więc mogłam poszukiwać czarnych charakterów i nie stracić kontroli pośrodku tego wszystkiego. - Tak. Nie wiedziałam, co powiedzieć, więc powiedziałam, co mogłam, - Dziękuję. - Proszę bardzo, ma petite, ale świt jest blisko, a kiedy zasnę, ardeur wróci. Wolałbym oddać ci je wcześniej, lecz mogę poczuć, jak burzliwy ten powrót będzie. - Martwisz się. - Oui. - Pytałeś mnie, jak się czuję, dlaczego? - Ardeur ma swoją cenę, jak każdy głód, ale ma też swoje korzyści. Nie mówię o przyjemności, ale o korzyściach, które nam daje. W efekcie, kradnąc twoje ardeur, osłabiłem cię wieczorem. Gdybym nie obawiał się kontaktu umysł-w-umysł, to poprosiłbym najpierw o twoje pozwolenie lub ostrzegł cię. - Nie czułam się słaba. - Wtedy pomyślałam o tym. - Jestem naprawdę rozkojarzona przez te wampirze egzekucje dziś wieczorem. Mam na myśli, bardziej niż normalnie. Trzęsę się i zastanawiam, czy jestem dobrym człowiekiem po tym wszystkim. - Takie wątpliwości nie pasują do ciebie. - Mam ich trochę, - powiedziałam. - Ale nie za dużo, nie mogłabyś być, kim jesteś, jeśli miałabyś ich zbyt wiele. - Czy chcesz powiedzieć, że częściowo czerpię moją odwagę lub moją niewrażliwość z ardeur?

- Mówię, że ardeur może żywić tę twoją część, która chroni cię w twoim własnym umyśle, twoim własnym sercu. Pokręciłam głową. - To jest zbyt skomplikowane dla mnie, Jean-Claude. Po prostu pozwól mi wziąć je z powrotem i zobaczymy, czy poczuję się lepiej. - Wolałbym żebyś była sama z Micahem, kiedy to się stanie. Byliśmy bardzo ostrożni starając się go nie naruszyć podczas pożywiania, tak żebyś mogła nakarmić się na nim samodzielnie. Nie czułam się nawet odrobinkę sexy. Chciałam tylko wziąć szybki prysznic i iść spać. - Jestem zbyt zmęczona na seks, Jean-Claude. Zbyt zmęczona na cokolwiek. - Tak jak się obawiałem, wziąłem za dużo, lub ardeur przywiązało się do twoich własnych dróg. - O czym ty mówisz? - Na długo zanim ardeur weszło w ciebie, ma petite, stwierdziliśmy, że jesteś rzadko zbyt zmęczona na seks. Myślałam żeby się zarumienić, ale okazało się, że nawet to wydawało się zbyt wielkim wysiłkiem. - Co chcesz żebym zrobiła? Odrobina emocji, która wkradła się z powrotem do mojego głosu, zniknęła. Nic nie wydawało się całkiem realne, jakbym już spała. Usypiałam na nogach. - Jeśli nalegasz aby się umyć… - Mam krew innych ludzi w moich włosach, więc tak. - Dobrze, idź do łazienki, ale weź Micaha. Odłóż słuchawkę, idź do łazienki, weź Micaha ze sobą, a kiedy wypełnisz wannę wodą, oddam z powrotem to, co należy do ciebie. - Nathaniel teraz napełnia wannę. Micah powiedział, że ostrzegłeś nas, by nie korzystać z prysznica. Coś odnośnie szkła. - Powrót może być bardziej brutalny niż bym chciał, ma petite. Będę czuł się lepiej, jeśli ty i Micah nie będziecie otoczeni szklanymi ścianami. - Czy wiesz, że będzie źle, czy tylko się martwisz? - Powiedzmy, że nie żyłbym tak długo, albo nie zabiegałbym z powodzeniem o ciebie, bez myślenia o najgorszych scenariuszach. - Zabieganie jest tym, jak to się ostatnio nazywa? - Odkładam teraz słuchawkę, ma petite. Proponuję żebyś zrobiła to, co zaoferowałem. Rozłączył się. Umieściłam słuchawkę na widełkach i wyszłam z kuchni. Micah stał obok stołu, obserwując mnie ostrożnie kocimi oczami. Zrozumiałam teraz, jak bardzo ukrywał się za tym

ostrożnym wyrazem twarzy. Ale dziś wieczorem nie wtrącałam się. Miałam wystarczająco dużo własnych horrorów bez pożyczania od innych. - Wiesz, co Jean-Claude zrobił z ardeur? - spytałam. - Tak, Jean-Claude kazał mi mieć oko na Nathaniela, a gdyby zaczął słabnąć, miałem zadzwonić po pomoc. Pokręciłam głową. - Byłam dla niego zagrożeniem, dla was wszystkich. - Poczułam ponownie odrętwienie, właśnie takimi słowami karmiło się samooskarżanie. Później, kiedy więcej z tego do mnie dotrze, poczuję się źle, ale teraz, czułam się na tyle źle, na ile byłam w stanie. Teraz po prostu nie pozostało wystarczająco dużo mnie, żeby się o to martwić. - Anita. - Micah stanął przede mną, choć nie widziałam jak się poruszył. - Anita, wszystko w porządku? Pokręciłam głową. Odpowiedzią było nie, ale głośno powiedziałam - Chcę się umyć zanim ardeur wróci. Chcę usunąć ze mnie to gówno. - Zaczęłam iść do łazienki. Micah podążył za mną. Nathaniel pochylał się nad wanną, a jego kucyk opadał wokół jego nagiej górnej połowy ciała. Rozebrał się do jedwabnych bokserek. Jego widok powinien mnie poruszyć, ale tak się nie stało. Zimno, czułam się tak bardzo zimna w środku. Spojrzał na mnie ze zmartwieniem, gdy podszedł. - Co mogę zrobić, by pomóc? Rzuciłam się na niego dość mocno by wprawić go w osłupienie. Trzymał mnie w ramionach w cieple swojego ciała. Trzymał mnie w ramionach ciasno i twardo, reagując na moją rozpacz. Chciałam zaszyć się w jego ciele, owinąć go wokół mnie, ale nie mogłam. Zagrażałam mu, po prostu, ryzykowałam jego życiem, nie zwracając uwagi na ardeur. Jeśli Jean-Claude by nie pomógł… Starałam się odepchnąć tę myśl, ale ciało Jonasa Coopera błysnęło w mojej głowie. Jego ciało na ziemi, moja stopa na ramieniu i trawa prześwitująca poprzez jego piersi. „Czujesz się tym wyczerpana, wiem co robisz,” powiedział. Byłam na kolanach i tylko ręce Nathaniela trzymały mnie z dala od krawędzi wanny. - Anita… Odsunęłam się od Nathaniela i sięgnęłam do Micaha. Wziął mnie za rękę i powiedział Idź, Nathanielu, odejdź, zanim ardeur nadejdzie. - Nie sądzę… - zaczął mówić. Krzyknęłam - Odejdź, proszę, idź! Boże, idź! Nie widziałam czy Nathaniel odszedł, czy został, bo Jean-Claude opuścił osłony. Nie wiem, czego oczekiwałam. Sprawił, że brzmiało to jakby pożyczył mój ulubiony płaszcz, albo

książkę i teraz oddałby to, ale płaszcz nie zechce sam wrócić do ciebie, książka nie troszczy się kto ją czyta. On nie oddał mi tego z powrotem, jego tarcze opadły i to zaryczało we mnie niczym pociąg, który walczył by powstrzymać się, nie ruszać się, ale z całej siły napierał na moją kontrolę. To było spragnione, by wrócić do domu. Jak bycie złapanym na torach w nocy, w pierwszym odczuciu, że katastrofa jest tuż tuż, jest jasne światło, a pod nogami czujesz jak tory wibrują, wtedy świat wypełnia się hałasem, światłem, niczym grzmoty i błyskawice wykute w metalu i to wszystko przechodzi prosto przez ciebie, a ty nie możesz ruszyć się z torów. Nie możesz biec. Nie możesz się ukryć, ponieważ organizm jest torami, a pociąg jest kawałkiem ciebie, który chce wrócić do domu.

Rozdział 81 Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Nat_us Ardeur nas pochłoną i wpadliśmy do wody. Prawie minutę trwało zanim zorientowaliśmy się, że musimy oddychać. Wynurzyliśmy się, łapiąc powietrze i od razu wybuchnęliśmy śmiechem. Ubrania zniknęły na początku, więc byliśmy nadzy. Jak udało nam się tak szybko wydostać z jeansów? Fragment spodni pływał koło mnie. A więc tak. – Pozycja na misjonarza odpada, oboje byśmy utonęli. – Powiedziałam. Jego loki były płasko przyklejone do głowy, a włosy zdawały się być czarne w świetle świec. Uśmiech zniknął z jego twarzy i zostało na niej spojrzenie ciemniejsze, bardziej zasadnicze. Ten wzrok sprawił, że zadrżałam. – Okej. – Przesunął nas na skraj wanny, opierając mnie plecami o gładką powierzchnię. Przytulił się do mnie, ściskając mnie między sobą a wanną. Na moment musiałam zamknąć oczy gdy poczułam go twardego i jędrnego przyciśniętego do mojego nagiego ciała. Miałam mętne wspomnienie rozrywanych ubrań, ale nie byłam pewna kiedy ani które z nas to zrobiło. Byłam coraz lepsza w logicznym myśleniu, gdy ardeur się budziło, ale były chwile, gdy mój umysł się wyłączał. Odsunął się ode mnie na tyle, żeby pieścić swoje ciało. Samo patrzenie jak jego dłoń muskała jego twardość, sprawiło że zadrżałam. Skierował się w dół, tak, że mógł wejść między moje uda. Czułam jakby był niemiłosiernie wielki. Nie starał się kierować ku górze, ani wejść we mnie. Po prostu wsunął się między moje uda, tak że cała jego grubość przesuwała się po mnie. Pocierał sobą w przód i tył, używając tej części ciała jak dodatkowej dłoni, by mnie pieścić i drażnić między nogami. Ale to było ciężkie i mocne pocieranie, nie takie delikatne jak palcami. Można by myśleć, że woda by wszystko ułatwiła, ale ona sprawiała, że niektóre rzeczy robiły się mniej śliskie, tak że mimo iż było to przyjemnie, jednocześnie było brutalniejsze niż mogłoby być, gdybym była mokra od czegoś innego niż woda. – Jesteś niewystarczająco wilgotna, – powiedział głosem cięższym, dziwnie ochrypłym i przytłumionym pożądaniem. Mogłabym się kłócić, bo ardeur tego chciało, chciało żebym powiedziała weź mnie, posiądź mnie teraz. Gdybym była z każdym innym moim facetem, moglibyśmy tak zrobić nie krzywdząc ani mnie ani jego, ale Micah był wyjątkiem od reguły w wielu rzeczach w moim

życiu. Nie chodziło o jego długość, ale o szerokość. Przekonaliśmy się o tym boleśnie i na dowód tego mieliśmy kilka otarć. Udało mi się powiedzieć – Nie, niewystarczająco mokra. Oparł się o mnie czołem i rzekł z uczuciem, – Cholera. Kiwnęłam z moją głową przy jego, milcząc to potwierdziłam, bo nie ufałam swojemu głosu. Micah nie był jedyną osobą dławiącą się z pragnienia. Wysunął się z pomiędzy moich ud i nawet to sprawiło, że jęknęłam. Jego ręce powędrowały do mojej talii i nagle mnie uniósł, tak że siedziałam na skraju wanny. Gdyby mnie nie podtrzymał, to bym się przeważyła i z powrotem wylądowała w wodzie. Jedną rękę położył na mojej nodze, a druga przesuwała się w górę uda. Myślałam, że chciał mnie doprowadzić dłonią, ale wsunął we mnie palca. Tego się nie spodziewałam, lecz nawet jeden palec był zbyt gruby i uczucie było przyjemne. Tak przyjemne, że położyłam się na płytkach okalających brzeg wanny. Poczułam gorąco zanim oparłam się na świecach. Usiadłam tak gwałtownie, że musiał wziąć swoją rękę i wpuścić mnie z powrotem to wody. – Poparzyłaś się? – Zapytał. Potrząsnęłam głową. – Nie, nie tym razem. – Kiedyś podpaliłam sobie włosy. Zaśmiałam się drżącym głosem. – Głupia. Micah patrzył na mnie i było coś w tym jego spojrzeniu. – Co? – Zapytałam. – Ardeur odeszło. Chwilę się nad tym zastanowiłam, czekałam aż je poczuję, znajdę, ale nie, nie odeszło, tylko się cofnęło. Lecz nie w taki sposób jak gdy z nim walczyłam, tylko jakby niedoszłe poparzenie pomogło mi ponownie myśleć. Albo może nawet ardeur przychyla się do przetrwania. Mogła je wyczuć jak burzę, która odsunęła się od nabrzeża, ale nadchodziła. – Myślałam, że się podpaliłam. – Znowu, – odparł. Zmarszczyłam brwi. – Tak, ponownie. To moja wina, że jesteś taki cudowny i sprawiasz, że zapominam o bożym świecie, nawet o fizycznym bezpieczeństwie? Potrząsnął głową. – Nie ja, ardeur. Ardeur sprawia, że wszystko jest lepsze, Anita. W tym co powiedział było coś poważnego i smutnego, co sprawiło, że zapytałam. – Co się stało? Pocałował mnie w czubek nosa. – Później. Chciałam się z nim sprzeczać, ale ardeur zdecydowało, że dało nam wystarczająco dużo czasu. Uderzyło we mnie jak pociąg i wpadłam w jego ramiona, sprawiło, że moje dłonie

wędrowały po jego ciele jakbym, była spragniona jego dotyku, jakby żadne muśnięcie, żadna pieszczota, nic nie było wystarczające. Całowaliśmy się w ten sam sposób, jakbyśmy byli siebie głodni. Tak, jak gdybyśmy mogli wejść w swoje ciała nawzajem, owinąć się sobą nawzajem, bliżej niż skóra i ciało by wytrzymały. W jednej chwili moje ciało starało się wejść w Micaha, w drugiej obudziła się moja bestia, wznosząc się z mojego ciała, wychodząc z tego metafizycznego miejsca i wspinając się po moim ciele. Micah odsunął się od moich ust na tyle by powiedzieć, – Anita… Użyłam rąk i ciała by przycisnąć jego usta z powrotem do moich. Jego bestia zaczęła się unosić w jego ciele jak zapierający dech w piersiach żar. Coraz szybciej, jakby chciała dogonić moją. Pędziły w naszych ciałach, w ciemnej wodzie, szybciej, coraz szybciej, aż wydostały się na powierzchnię. Nie chodziło o zmianę kształty, tylko o zamianę ciał. By jak najbardziej owinąć moje ciało jego ciałem, ciasno i tak ściśle jak się dało. Jakby każda istota naszych ciał odpowiedziała na to pragnienie. Nasze bestie wystrzeliły z naszych ust i otarły swoje pokryte futrem ciała, tak jak my nasze. To było bardziej cielesne niż seks, niż cokolwiek innego. Jakby łączenie, przez moment byliśmy w obu ciałach naraz. Nie w umysłach, nawet nie w myślach, uczuciach, ani we wspomnieniach, ale na sekundę lub dwie część mnie była w nim, a część jego była we mnie. I to nie były te części, które mogły myśleć i czuć jak istoty ludzkie. Nie było myśli, a to tak jest być Micahem. Było tylko uczucie wtulania się bardzo głęboko w niego, w to miejsce, gdzie ukrywa się jego bestia i właśnie tam położyła się moja bestia, a jego przechadzała się w moim sekretnym miejscu. W tej chwili ardeur się pożywiało. Na tej ciepłej, żywej energii, na wrażeniu bycia w ciele Micaha tak głęboko jak nigdy nie byłam w niczyim innym ciele. Ardeur się pożywiło i zostawiło nas wyciszonych, spokojniejszych i szczęśliwszych. Bestie nie wróciły w taki sam sposób jak się wydostały. Część mnie była w nim bezpiecznie zwinięta, a uczucie jego we mnie było takie samo, jak podczas kochania się, jakby nawet jego bestia byłą większa i zajmowała więcej miejsca niż moja. Ta ciepła, żywa energia nie wyszła przez nasze gardła, jak dwie energie wydobywające się z naszych ciał, naszych skór, tak, że przez chwilę czuło się jakby nasze skóry eksplodowały i dwa wielkie kształty przez nas przeszły, a potem jakby spadły z powrotem na swoje miejsca. Przysięgam, miałam wrażenie jakby coś fizycznego z realną wagą wpadło do środka mojego ciała i uderzyło o mnie. Jakby zamiast spadać z wysokości, to ja byłam tą odległością i mogłam poczuć ciało we mnie lecące i uderzające o moją podłogę.

Przerwaliśmy pocałunek śmiejąc się i nie mogąc złapać powietrza. – Wow. Wyglądał na bardziej szczęśliwego niż go kiedykolwiek widziałam, zrelaksowanego, bardziej… bardziej w domu, jakby zrzucił z siebie wielki ciężar. – Wiesz, – powiedział wciąż ciężko oddychając, – Niemożliwe jest to zrobić gdy jedna z osób jest człowiekiem. – Nie wiedziałam, że w ogóle coś takiego jest możliwe. – Jeżeli obie osoby są potężne i są parą, to jest taka możliwość. – Mówisz o tym, jakby to miało swoją nazwę. – Shiva i Parvati, albo po prostu Mithuna, to sanskryt związku, pary. – Shiva, który zniszczy świat swoją energią jeżeli Parvati nie będzie z nim stale uprawiać seksu i dawać ujścia tej energii. Przytaknął. – Ponownie religie świata z college’u? Pokręciłam głową. – Kilka lat temu znaleźliśmy nagę, prawdziwą, żywą ofiarę zbrodni. To sprawiło, że przyglądnęłam się hinduizmowi. Mam na myśli, że skoro jest jeden rodzaj nadnaturalnej istoty, to może być i inny. – Był? – Nie. – Pomyślałam o tym. – To znaczy, jak na razie. – Zawinęłam ręce za jego głową i przyciągnęłam go do pocałunku. Nie stawiał oporu, ale zatrzymał się tuż przy mojej twarzy. – Nakarmiłaś ardeur. – Ale nadal chcę buziaka. Pocałował mnie, na początku delikatnie, a potem intensywnie, aż ponownie pożywialiśmy się na swoich ustach. Odsunął się śmiejąc. – Myślałem, że już to zrobiliśmy. Nie byłam pewna jak to wyjaśnić. Uprawialiśmy metafizyczny seks i tak samo jak podczas normalnego stosunku, byłam napompowana i naenergetyzowana. Czułam, że on nadal był twardy, przyciśnięty między naszymi ciałami. Chciałam go w środku. Chciałam go tak blisko fizycznie jak wcześniej był duchowo. Jedną rękę miałam na jego szyi, ale druga wędrowała w dół jego ciała, aż mogłam go chwycić w dłoni. Zamknął oczy i głośno przełknął. Ruszyłam dłonią i owinęłam palce wokół niego. Był taki twardy, taki jędrny, taki solidny, że musiałam zamknąć oczy i wypuściłam drżący oddech. Otworzyłam oczy i wiedziałam, że mój wzrok jest trochę mniej skupiony. – Chcę to w sobie. Starał się być zaskoczony, ale na jego twarzy było już widoczne pragnienie. Jego głos był ponownie zachrypnięty, – Nawet bez ardeur? Ścisnęłam go na tyle mocno, że jego oczy obróciły się w głąb głowy. Gdy mógł ponownie widzieć, odezwałam się. – Pragnę cię nie dlatego, że jest ardeur.

Jego głos był szorstkim szeptem, jakby miał problemy z mówieniem. – Nigdy nie pobijemy tego, co dziś wieczorem zrobiliśmy. Przesuwałam ręką po tej twardej długości. – Nie chodzi o bycie lepszym, ale o bycie tak samo dobrym. Pokręcił głową. – To nie będzie tak samo dobre bez ardeur lub bez bestii, a tak blisko do pełni nie wydaje mi się, że chcemy kusić bestie. Mogłyby się nam wymknąć spod kontroli. Teraz ja pokręciłam głową. – Tylko my, Micah, tylko my. – Od naszego pierwszego dotyku nigdy nie byliśmy tylko my. Zawsze jest jeszcze ktoś lub coś, nigdy my. – Wyglądał bardzo poważnie. Objęłam jedną dłonią wilgotną miękkość jego jąder i delikatnie się nimi bawiłam, a równocześnie drugą ręką pieściłam go na całej długości oraz muskałam główkę. – Więc mamy zaległości, nie sądzisz? Przełknął głośno, zaśmiał się i lekko skinął głową. – Jesteś bardziej wilgotna po pożywieniu ardeur, ale wpadliśmy do wody, więc nie będziesz wystarczająco mokra ani otwarta… – Objął dłonią moją rękę, którą cały czas go trzymałam, ścisnął aż odchylił głowę, zamknął oczy i zadrżał na tyle mocno, że woda chlupała w wannie. Spojrzał na mnie i wsunął mi rękę między nogi aż mógł włożyć we mnie palec. Wsunął drugi, a ja odchyliłam głowę i zamknęłam oczy. – …żeby tam wejść. Gdy mogłam mówić, odezwałam się, – Och, cholera, więc będziesz musiał sprawić żebym była mokra i otwarta. Wbił we mnie palce szybko i mocno, i zaparło mi dech w piersiach. – To mogę zrobić, – powiedział z miną, która sugerowała, że wiedział, że go pragnęłam i, że nie powstrzymałabym go. Nie powiedziałam nie, powiedziałam tak i powtarzałam to w kółko, aż rozciągnął mnie palcami, a ostatecznie i ustami, tak, że mógł we mnie wejść cały. W końcu mógł to we mnie włożyć, a uczucie było wilgotne, ciasne, mocne i takie jak chciałam żeby było. Gdy wykrzyczałam jego imię i wbiłam mu paznokcie w plecy, jego ciało weszło we mnie ostatni raz tak szybko i głęboko, że ponownie krzyknęłam, a jego ciało wygięło się nade mną na płytkach w łazience. Jego ciało przyozdobione płomieniami i cieniem, nasze ręce przewróciły świece, postrącały je do wody. Po tym wszystkim spojrzał na mnie. Wzrok miał nie do końca skupiony, twarz rozluźnioną po orgazmie. Odezwałam się zdyszanym głosem. – Metafizyka, nie potrzebujemy żadnej metafizyki. Chwilę mu zajęło zanim zrozumiał żart, a potem zaczął się śmiać, a ponieważ nadal był we mnie, ja się poruszyłam, przez co on się we mnie wbił, ja się ruszyłam, on wbił… W końcu zsunął się na bok, na wolne od świec kafelki wciąż się śmiejąc. Śmialiśmy się aż

opadło nas zmęczenie. Jakby całe 24 godziny spadły na mnie w jednej chwili i było po mnie. Nie miałam siły na dzień, nie miałam siły na noc, na rok. Byłam wykończona. Wysuszyliśmy nasze włosy tak bardzo jak się dało. Nalegałam na to, żeby naoliwić chociaż te noże, które utopiliśmy w wodzie. Micah pomógł mi rozprawić się z wielkim ostrzem i dwoma pistoletami. Miałam wielką torbę ze sprzętem z salonu, ale Micah wybłagał, żebym ją po prostu zostawiła w sypialni zamiast rozpakowywać to wszystko do sejfów. – Tylko na jedną noc. Obiecuję, – powiedział. Musiałam przyznać, że nie chciało mi się iść na górę, do długiego sejfu na strzelby, potem na dół, do sejfu z amunicją, potem… no cóż, rozumiesz. Doczołgaliśmy się do łóżka niosąc więcej broni niż ubrań. Delikatnie położyłam torbę ze sprzętem koło łóżka. Nathaniel leżał na swojej części, zwinięty w ciasną kulkę, tak jak zawsze, gdy spał w łóżku sam. Noże położyłam na stoliku koło łóżka po jego stronie, starając się być cicho. Otworzył oczy na tyle, by mnie zobaczyć, potem zamknął, a jego oddech się pogłębił. Nie obudził się całkowicie, ale jego ciało zareagowało na to, że kładłam się koło niego. Był taki ciepły, bardzo ciepły, jakby w gorączce, a może to nasza skóra była chłodna po kąpieli i seksie. Schowałam Browninga do kabury w wezgłowiu łóżka. Micah położył Firestara na stoliku po swojej stronie. Nathaniel rozluźnił się, przyciskając jak najwięcej swojego ciała do mojego. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że wszyscy byliśmy nadzy. Nathaniel nie założył nic do łóżka, tak samo my. Pozwalałam Micahowi spać nago, ale nigdy Nathanielowi, a tym bardziej sobie. Do tej chwili nie przyszło mi nawet do głowy, żeby założyć jakieś ubrania. Chciałam tylko iść do łóżka, zasnąć, wtulić się między nich. Micah umieścił się za moimi plecami i pozwoliłam sobie odpłynąć w uczuciu bycia przytuloną między nimi. Sypiałam z nagim Micahem za plecami, ale nigdy z Nathanielem. Od miesięcy jego tyłek dotykał mojego brzucha i krocza, ale nigdy bez ubrań, nigdy skóra-do-skóry. Przycisnęłam piersi do jego gorących pleców, jedną rękę położyłam nad głową, żebym mogła dotknąć jego włosów. Drugą przełożyłam przez jego pas. We śnie przesuwał moją rękę bliżej jego ciała, niżej, więc moje palce dotykały okolicy, o którą dbałam, żeby była zakryta. – Coś się stało? – Wyszeptał Micah, jakby wyczuł we mnie napięcie. Dotknęłam jedwabistą skórę wewnątrz biodra Nathaniela, tą miękką skórę, która okala krocze. Jego dłoń trzymała moją rękę gdy oddech mu się wyrównał i zapadł w głęboki sen. Wtuliłam się w niego, aż mój oddech zatańczył na jego karku, co sprawiło, że tym razem on wtulił się we mnie. – Nic, – wyszeptałam, – kompletnie nic.

Micah ułożył się za mną. Jedną rękę włożył pod moją poduszkę i trochę pod Nathaniela. Drugą przełożył przez moją talię, a ponieważ byłam tak blisko Nathaniela, to położył dłoń na jego biodrze. – Ach, – szepnął, – nie ma ubrań. – Nie ma ubrań, – odparłam. Wyszeptał w moją szyję, – czy to problem? – Nie, – powiedziałam i przesunęłam głowę tak, że mogłam oddychać zapachem Nathaniela. – Jesteś pewna? – Tak. – I byłam, ponieważ uczucie było zbyt przyjemne, żebym się miała mylić.

Rozdział 82 Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Nat_us Najazd

na

mieszkanie

wampirów

zyskał

narodowy

rozgłos.

Mieszane

błogosławieństwo. Nagłówki mówiły od „Mieszkanie Śmierci” do „Nalot Policji Kończy Szaleństwa Wampira Seryjnego Zabójcy”, lub najbardziej popularne „Wampiry okazały się seryjnymi zabójcami, ciąg dalszy na kanale…” Reportaże były tak podobne, że nie miało znaczenia jaki kanał oglądałeś. Na kilka dni przestałam odbierać telefon. Prośby o wywiad były lokalne i kilka międzynarodowych. Zastanawiałam się czy ktokolwiek z Jednostki Specjalnej był w takim centrum zainteresowania. Jeśli tak, to miałam nadzieję, że im się to bardziej podobało. Przyszedł wynik testu DNA i moje najgorsze obawy się potwierdziły. Troje z zabitych wampirów pasowało do ugryzień na wcześniejszych ofiarach, ale nie znaliśmy losów pozostałych pięciu zabójców. Seryjni mordercy nie przestają zabijać, chyba że się ich zamknie, albo są ostatecznie martwi. Opuścili St. Louis tak samo jak opuścili Nowy Orlean, a wcześniej Pittsburgh. Zabili policjantów we wszystkich trzech miastach. Ich liczba ofiar przekraczała dwadzieścia i wciąż byli na wolności. Między zabójstwami w Pittsburgh a Nowym Orleanem była prawie trzymiesięczna przerwa. A między Nowym Orleanem i St. Louis miesiąc. Nasilało się to, był mniejszy odstęp czasu między szałem zabijania, więcej ofiar, chociaż w St. Louis zginęła najmniejsza liczba policjantów. Jak to się stało, że mieliśmy takie szczęście? Jean-Claude dostał list. Pismo było piękne, kaligraficzne, na grubym pergaminie ze znakiem wodnym. Wiadomość była od Gwennie Vittoria: Jean-Claude, Mistrz Miasta St. Louis, Odeszłam od Vittoria. Jego szaleństwo urosło ponad wszelką normę, którą umiem wytłumaczyć, lub w której mogę brać udział. Już dłużej nie mogę żyć tak jak on. Jeśli mnie znajdzie, to mnie zabije. Uciekłam z innym, młodszym wampirem z twojego pocałunku, Myronem, a Vittorio nie wybaczy tej zdrady. Szuka teraz innego miasta. Wypłoszyliście go, ale znajdzie inny teren do polowań. Jego szaleństwo nie daje mu zbyt wiele czasu na odpoczynek. Jego jedyną ulgą zdaje się być

chwila zabójstwa ludzi, których uważa, że z niego szydzą. Widziałam waszego Ashera na dworze u Belle po tym, co zrobił mu kościół; powiem tak, Vittorio nie miał takiego szczęścia. Jest zrujnowany jako mężczyzna. Jest potworem. Pozwolił wodzie święconej, która pochłonęła jego ciało, żeby również zniszczyła jego umysł. Wszystko co w nim kochałam, zatraciło się w jego chorym szaleństwie. Mam nadzieję, że pomocne dla policji było to, co z Myronem zrobiliśmy. Ustawialiśmy ciała, żeby można było je znaleźć szybciej. Tylko tyle mogliśmy zrobić przy Vittorio. To Myron zostawił policjanta żywego żebyście wiedzieli, że dziewczyna została porwana. Myron był również naszym szpiegiem w kościele, wiedział, że zanim umarł Cooper, zdobyłaś od niego adres. Nie powiedział nikomu, poza mną, ponieważ pozostali są uwięzieni w piekielnym śnie Vittoria. Zrobiliśmy wszystko co mogliśmy, by pomóc tobie i twojej ludzkiej służebnicy. Proszę, uwierzcie nam. Jeśli przeżyjemy, postaram się ponownie z wami skontaktować. Szczerze wierzę, że Vittorio nas znajdzie zanim rok się skończy. Ale czasem lepiej żyć krótkim, ale dobrym życiem, niż długim ale złym. Z wyrazami szacunku, Gwen List wyjaśniał część niewiadomych, ale większa część pozostała tajemnicą. Gdzie był Vittorio? Ile potrwa zanim znajdzie kolejne miasto? Byłam agentem federalnym, a to oznaczało, że gdyby się ponownie pojawił, to mogłabym tam być gdybym chciała lub gdyby lokalny łowca wampirów mnie zaprosił. Denis-Luc St. John wciąż jest w szpitalu w Nowym Orleanie. Rozmawiałam z nim przez telefon, przekazałam co się stało z wampirami, które prawie go zabiły. Chce ich dopaść, gdy się pojawią. Niech mu będzie, ja mam nadzieję, że mnie to ominie. Czy to tchórzostwo? Możliwe. Gdybym uważała, że jestem jedyną osobą, która mogłaby ich wyśledzić i uratować świat, zrobiłabym to, ale nie jestem jedyną gliną w państwie. Nie jestem nawet jedyną egzekutorką z odznaką w tym kraju. Niech ktoś inny ma zabawę, dla odmiany. Ja przez ostatnie kilka lat miałam taki ubaw, że mam już dość. Pojadę, jeśli mnie poproszą, ale nie zgłoszę się na ochotnika. Zawsze jest więcej złoczyńców, zawsze. Nie ma możliwości wygrać wojny. Można wygrać bitwę tu i teraz, ale wojna cały czas trwa. Zabijasz jednego nikczemnego sukinsyna, a zaraz pojawia się kolejny, gorszy. I nigdy się to nie kończy. Mamy umówione spotkanie z Malcolmem w sprawie związania ich krwią. Niestety sytuacja nie przywiązywania krwią jest w całym kraju, nie tylko w St. Louis. Może się z tego zrobić kurewska katastrofa. Kilka wampirów, które były tej nocy w kościele, gdy zabiłam

Coopera, poprosiły Jean-Claude’a o zmianę mistrza z Malcolma na niego. Avery Seabrook, Wicked i Truth są pośród tych zmieniających okręty. Marianne postawiła kolejnego tarota, który się zduplikował z poprzednim. Identyczny oznacza, że pracujemy nad tym. Nadal nie wiem kto ma mi pomóc, ktoś z mojej przeszłości. Wszyscy, którzy pomagają są bardzo teraźniejsi i przyszli. Dragon dała Primo pozwolenie na pozostanie w St. Louis i chciałaby w późniejszym czasie porozmawiać z nami o sprawach Rady. Mieszane błogosławieństwo. Skontaktowałam się z policją pracującą nad sprawą Brownów. Zgodzili się, żeby pojawił się policjant z jakąś rzeczą osobistą chłopca, co znaczy, że są skołowani. Evansa zgodził się zobaczyć na te rzeczy. Barbara Brown wysłała mi kartkę z przeprosinami za to, że mnie zraniła. Nie naprawię świata, ale robię postępy we własnym życiu. Czasami wystarcza, że wracam do domu żywa i wczołguję się do łóżka koło kogoś, kogo kocham i kto mnie kocha. Znalazłam orchidee, które mają taki sam żółto-zielony kolor jak oczy Micaha. Bukiet stoi w naszym salonie. Micah powiedział, że nigdy nie dostał kwiatów. Nathaniel dostał biały fartuszek z falbanką, taki, jakich naprawdę nie nosi się w kuchni i sznur pereł. Zastałam go kiedyś jak leżał na łóżku i przesuwał po palcach perłami. Dla Jean-Claude’a są białe orchidee w czarnym wazonie. Postawił je na stoliku do kawy w swoim salonie. Żółte róże dla Ashera, chociaż wypadły blado przy jego złotych włosach. Z Richardem jeszcze nie wróciliśmy do etapu dawania sobie kwiatów. I prawdę mówiąc, nigdy nie widział większego sensu w tym, żeby dostał od kogokolwiek kwiaty. Damian prawie wszczął bójkę w Danse Macabre pierwszej nocy po tym jak utworzyliśmy triumwirat. Zdaje się, że zdobył moce, które są przypisane bardziej do linii Belle Morte niż Moroven. Podoba się mu jego nowy seksapil. Nie jestem pewna, czy Damian jest w kategorii chłopak, ale jest moim wampirzym służącym i zasługuje na więcej niż ode mnie dostaje. Dałam mu kopertę z talonem w środku. Bon do sklepu meblowego. Może umeblować piwnicę jako swoje pomieszczenie, dopóki nie wybudujemy mu apartamentu nad garażem. Pewnej nocy mieliśmy imprezę czyszczenia piwnicy; pomysł Nathaniela. Chodziło o zaproszenie wielu przyjaciół i zrobienie porządków, a później nakarmienie ich pizzą. No dobrze, lampartołaki, wilkołaki, szczurołaki i ludzie zjedli pizzę. Wampiry dostały coś mniej stałego. Nie, Jean-Claude nie przyszedł sprzątać piwnicy, ale, o dziwo, Asher tak. Tak samo Richard. Trzymał się dzielnie aż do posiłku, potem wyszedł, bo nie mógł patrzeć jak otwieram żyłę dla Ashera. Nie kłócił się, po prostu poszedł. Stara się.

Wszyscy się staramy. Ja próbuję pamiętać co myślałam i robiłam gdy zaczynałam polować na wampiry i pracować dla policji. Wydawało mi się, że robiłam coś szlachetnego. Że miało to swój cel. Wiedziałam, że byłam po stronie dobra. Ale ostatnio, mam wrażenie jakbym przerzucała jedno gówno, żeby kolejne mogło zając jego miejsce. Jakby złoczyńcy byli jak lawina, a ja staram się jej przeciwstawić, odrzucając ją łopatą. Może jestem po prostu zmęczona, a może zastanawiam się czy Mendez nie miał racji. Może nie możesz być po stronie dobrych, jeśli przez większość czasu strzelasz do ludzi. Nie wiem co bardziej mnie martwi, czy to, że mogę strzelić w twarz komuś, kto błaga o życie, czy że legalnie nie ma innej opcji. Nie mam nic przeciwko zabijaniu w obronie mojego i innych życia. Nie mam nic przeciwko śmierci osoby, która na to zasłużyła. Ukatrupiłabym Vittoria w mgnieniu oka. Ale co, jeśli dziewczyna w mieszkaniu mówiła prawdę? Co jeśli jej mistrz zmusił ją do zrobienia czegoś i nie miała wyboru? Co jeśli daleko od niego nie byłaby zła? Cholera, nie znałam odpowiedzi na te pytania. To czego jestem pewna, to, że nie ja powinnam się martwić o to jak biedny łajdak zmienił się w zabójcę. Moim zadaniem jest upewnić się, że nigdy więcej nikogo nie zabije. To właśnie robię. Jestem Egzekutorką. Zamorduj kogoś w moim mieście, a spotkasz się ze mną. W ostateczności.