Laurell K. Hamilton - 11 - Cerulean Sins

- Laurell K. Hamilton – - Anita Blake -

- 11 Cerulean Sins –

Disclaimer: Tłumaczenie niekomercyjne, powstało na potrzeby prywatne i ma charakter informacyjny. Wszystkie postacie i wydarzenia są własnością Laurell K. Hamilton.

Rozdział 1

Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Ultraska

Był początek października. Pracowity sezon dla tych, którzy wskrzeszają zmarłych. Z roku na rok Halloweenowa gorączka wydawała się zaczynać coraz wcześniej. Każdy animator w firmie Animators Inc. miał solidnie zapełnione terminy. Ja nie byłam wyjątkiem; w rzeczywistości zaoferowano mi więcej pracy niż byłam w stanie wykonać i to nawet zakładając, że mogłabym zrezygnować ze snu. Pan Leo Harlan powinien być wdzięczny, że został umówiony na spotkanie. Nie wyglądał na takiego. Prawdę mówiąc wyglądał nijako. Harlan był przeciętny. Średniego wzrostu o ciemnych, ale nie za ciemnych włosach. Skórę miał ani zbyt bladą, ani zbyt opaloną. Oczy brązowe o trudnym do sprecyzowania odcieniu. W rzeczywistości najbardziej zadziwiającą rzeczą w panu Harlanie było to, że nie było w nim nic nadzwyczajnego. Nawet jego garnitur był ciemny, konserwatywny. Taki, który był modny dwadzieścia lat temu i który będzie modny za na następne dwadzieścia. Jego koszula była biała, krawat gładko zawiązany, a zadbane lecz bez manikiuru dłonie, nie za duże ani za małe. Jego wygląd mówił mi tak niewiele, że to samo w sobie było interesujące i zarazem niezwykle niepokojące. Wypiłam łyk kawy z mojego kubka z napisem „Jeśli tylko nalejesz mi bezkofeinowej, urwę ci łeb”. Przywiozłam go do pracy gdy nasz szef, Bert, nasypał bezkofeinowej kawy do ekspresu nie mówiąc nic nikomu i myśląc, że nikt nie zauważy. Przez tydzień pół biura myślało, że ma mononukleozę zanim nie odkryli podłego planu Berta. Kawa, którą nasza sekretarka Mary przyniosła dla pana Harlana, stała na krawędzi mojego biurka. Kubek miał logo Animatorów Inc. Minutę po tym, jak Mary wręczyła mu kawę, napił się jej. Przełknął, ale zrobił to tak, jakby mu nie smakowała, albo nie dbał w ogóle jak smakuje. Napił się z grzeczności, a nie z chęci. Popijałam swoją gęstą od cukru i śmietanki kawę starając się nabrać sił po zeszłonocnej długiej pracy. Kofeina i cukier. Dwa podstawowe produkty żywnościowe. Jego głos był taki jak wygląd. Tak przeciętny, aż zdumiewający. Mówił bez żadnego akcentu, bez wskazówki co do regionu lub kraju jego pochodzenia.

– Chcę, żeby wskrzesiła pani mojego przodka, panno Blake. – Tak pan powiedział. – Wydaje mi się, że ma pani co do mnie wątpliwości, panno Blake. – Nazwijmy to sceptycyzmem. – Dlaczego miałbym tu przyjść i kłamać? Wzruszyłam ramionami. – Ludzie robili to już wcześniej. – Zapewniam panią, panno Blake, ze mówię prawdę. Problem w tym, że mu nie wierzyłam. Może to paranoja, ale moje lewe ramię pod ładną, granatową marynarką było pokryte bliznami – począwszy od blizny w kształcie krzyża, gdzie wampirzy sługa wypalił mi piętno, po ślady po pazurach zmiennokształtnej czarownicy. Plus cienkie i czyste, w porównaniu do reszty, blizny po nożu. Na prawym ramieniu mam tylko jedną - po nożu, to było nic w porównaniu do reszty. Miałam też inne ukryte pod spódnicą . Jedwab nie dba, czy ślizga się po bliznach, czy też po gładkiej nietkniętej skórze. W każdym razie zapracowałam na prawo do paranoi. – Jakiego przodka chce pan wskrzesić i dlaczego? – Uśmiechnęłam się miło, gdy to powiedziałam. Ale uśmiech nie dotarł do moich oczu. Starałam się by je wypełnił. Odpowiedział mi tym samym. Jego oczy, tak jak moje, pozostały bez żadnych emocji. Uśmiechnął się, bo ja się uśmiechnęłam. Tak naprawdę to nic nie znaczyło. Podniósł kubek z kawą i tym razem zauważyłam coś ciężkiego po lewej stronie jego kurtki. Nie miał na sobie naramiennej kabury, ale w jego lewej kieszeni na piersi było coś cięższego niż portfel. Mogło to być wiele rzeczy, ale instynkt podpowiadał mi, że to broń. Nauczyłam się słuchać mojego instynktu. Człowiek nie staje się paranoikiem bez powodu. Miałam swój własny pistolet schowany w kaburze pod moim lewym ramieniem. To wyrównywało szanse, ale nie chciałam zmieniać mojego biura w O. K Corral. On miał pistolet. Może. Zapewne. Z tego co wiedziałam mogłoby to być całkiem ciężkie pudełko na cygara. Ale mogłam się założyć o prawie wszystko, że ten ciężki przedmiot to broń. Mogłam siedzieć tam próbując sobie wyperswadować tą myśl, albo mogłam też przygotować się na wypadek, gdybym miała rację. Jeśli się mylę przeproszę później, ale jeśli mam rację, przeżyję. Lepiej być żywym i nieuprzejmym, niż martwym i taktownym. Przerwałam jego opowieść o drzewie genealogicznym rodziny. I tak nic z tego nie słyszałam, bo byłam zbyt skupiona na ciężkim przedmiocie w jego kieszeni. Dopóki nie wyjaśni się czy to broń, czy też nie, nic więcej się dla mnie nie liczy. Uśmiechnęłam się zmuszając do tego moje oczy. – Jak pan zarabiana na życie panie Harlan?

Wziął głębszy wdech i przesunął się nieznacznie w fotelu. To był jedyny ruch, jaki zauważyłam u niego do tej pory. Ludzie wiercą się. Harlan tego nie robił. Ludzie nie lubią mieć do czynienia z osobami, które wskrzeszają zmarłych. Nie pytajcie mnie dlaczego, ale sprawiamy, że stają się nerwowi. Harlan nie był nerwowy. On nie pokazywał po sobie niczego. Po prostu siedział naprzeciwko mnie za biurkiem odprężony z nijakimi oczami. Uprzejmymi i pustymi. Zakładałam, że skłamał co do powodów przyjścia tutaj, i że przyniósł pistolet ukryty tam, gdzie nie było łatwo go zauważyć. Co raz mniej lubiłam Leo Harlana. Wciąż się uśmiechając postawiłam mój kubek z kawą na podkładce. Uwolnienie rąk było pierwszym krokiem. Wyciągniecie broni będzie kolejnym, ale miałam nadzieję, że zdołam go uniknąć. – Chcę żeby wskrzesiła pani jednego z moich przodków, panno Blake. Nie wiem jakie znaczenie ma tutaj to, gdzie pracuję. – Proszę sprawić mi tą przyjemność – powiedziałam wciąż się uśmiechając, ale czując że niczym topniejący lód uśmiech ześlizguje się z moich oczu. – Dlaczego miałbym to zrobić?– powiedział. – Bo jeśli nie, to będę musiała odmówić przyjęcia sprawy. – Pan Vaughn zainkasował już pieniądze. Zgodził się w pani imieniu. Uśmiechnęłam się i tym razem odnalazłam prawdziwy humor. – Właściwie Bert teraz tylko zarządza interesami w Animators Inc. Większość z nas jest pełnoprawnymi partnerami w firmie tak, jak w kancelarii prawniczej. Bert załatwia sprawy handlowe, ale on w zasadzie już nie jest moim szefem. Jego twarz, jeśli to możliwe, stała się spokojniejsza, bardziej skryta, bardziej tajemnicza. To było jak patrzenie na kiepski obraz, który miał wszystkie techniczne szczegóły, ale nie miał w sobie żadnego życia. Jedyni ludzie, o których wiedziałam, że mogą być tak zamknięci w sobie, byli to ci najbardziej przerażający. – Nie byłem świadom zmiany pani statusu, panno Blake – jego głos stał się o ton głębszy, jednak pozostał równie pusty jak jego twarz. Budził we mnie wszystkie moje alarmy. Ramiona miałam mocno napięte potrzebą sięgnięcia jako pierwsza po broń. Bez zastanowienia zsunęłam ręce w dół. Dopiero, gdy rękoma dotknęłam obicia krzesła zdałam sobie sprawę z tego, co robię. Oboje dążyliśmy do zajęcia jak najlepszej pozycji. Nagle w pokoju pojawiło się napięcie gęste i ciężkie niczym niewidzialny piorun . Nie było więcej wątpliwości. Widziałam to w jego pustych oczach i małym uśmiechu na twarzy. To był

prawdziwy uśmiech. Żadnego fałszu, żadnego udawania. Sekundy dzieliły nas od zrobienia jednej z najbardziej prawdziwych rzeczy, jakie jedna ludzka istota może zrobić drugiej. Byliśmy o krok od pozabijania się. Obserwowałam. Nie jego oczy, ale górną część ciała czekając na ten zdradzający go ruch. Nie było już więcej wątpliwości, Oboje to wiedzieliśmy. W tym ciężkim, groźnym napięciu, jego głos zabrzmiał jak kamień rzucony w dół głębokiej studni. Sam jego głos prawie sprawił, że sięgnęłam po broń. – Jestem zabójcą do wynajęcia, ale nie jestem tu z twojego powodu, Anito Blake. Nie odrywałam oczu od jego ciała, napięcie wcale nie zmalało. – Dlaczego mi to mówisz? – wypowiedziałam to niemal dysząc. Mój głos był cichszy niż jego. – Bo nie przyjechałem do St. Louis by kogoś zabić. Naprawdę jestem zainteresowany wskrzeszeniem swojego przodka. – Dlaczego? – zapytałam wciąż obserwując jego ciało i narastające napięcie. – Nawet zabójca może mieć hobby, panno Blake. – Jego głos był rzeczowy. Fakt, ale jego ciało pozostało bardzo sztywne. Uświadomiłam sobie nagle, że on stara się mnie nie wystraszyć. Pozwoliłam mojemu spojrzeniu przesunąć się na jego twarz. Była wciąż bez wyrazu, nieruchoma, nienaturalnie pusta, ale widniało na niej coś jeszcze… ślad rozbawienia. – Co jest takie zabawne? – zapytałam. – Nie wiedziałem, że przybycie tutaj na spotkanie z panią, będzie kuszeniem losu. – Co ma pan na myśli? – Próbowałam trzymać się krawędzi napięcia, ale wyślizgiwało się. Brzmiał zbyt zwyczajnie, zbyt realnie jak dla mnie wciąż myślącej o chwyceniu za broń i strzelaniu w moim biurze. Nagle to wszystko wydało się odrobinę śmieszne, ale mimo to … spoglądając w jego martwe oczy, których humor tak naprawdę nigdy do końca nie wypełnił, przestało to wyglądać tak zabawnie. – Na świecie jest wielu ludzi, którzy z rozkoszą zobaczyliby mnie martwym, panno Blake. Są i tacy, którzy wyłożyliby niemało pieniędzy i wysiłku, by coś takiego się stało, ale nikt nie był tego tak blisko. Aż do dziś. Potrząsnęłam głowa – Nie było blisko. – Normalnie bym się z panią zgodził, ale wiem coś o pani reputacji, wiec nie włożyłem pistoletu tak jak zwykle. Zauważyła pani ciężar, kiedy pochyliłem się do przodu ostatnim razem, czyż nie? Skinęłam głową. – Jeżeli byśmy wymierzyli do siebie nawzajem, to wyjęcie broni z pani kabury byłoby o kilka sekund szybsze, niż z wewnętrznej kieszeni kurtki, którą mam na sobie.

– Więc dlaczego pan ją ubrał? – zapytałam. – Nie chciałem pani zdenerwować przychodząc tutaj uzbrojonym, ale nigdzie się nie wybieram bez broni, więc pomyślałem, że tak będzie lepiej. Ale pani to i tak zauważyła. – Niemal przeoczyłam. – Dzięki, ale oboje znamy prawdę. Nie byłam tego taka pewna, ale odpuściłam. Bez sensu jest się sprzeczać, kiedy wygrywasz. – Czego pan tak naprawdę chce, panie Harlan, jeśli to rzeczywiście pana prawdziwe nazwisko? Uśmiechnął się. – Jak mówiłem naprawdę chcę, żeby wskrzesiła pani mojego przodka. Nie kłamałem na ten temat. – Wydawał się zastanawiać nad czymś przez sekundę. – Dziwne, ale wcale nie skłamałem. – Wyglądał na zaskoczonego. – Minęło wiele czasu odkąd mówiłem prawdę. – Wyrazy współczucia – powiedziałam. Skrzywił się – Co? – Musi być trudno nigdy nie móc mówić prawdy. Wiem, że to wyczerpujące. Uśmiechnął się i znowu było to lekkie wygięcie warg, które wydawało się być jego prawdziwym uśmiechem. – Nie myślałem o tym od długiego czasu. – Wzruszył ramionami – Sądzę, że przywykłem do tego. Teraz była moja kolej na wzruszenie ramionami. – Być może. Jakiego przodka chce pan wskrzesić i dlaczego? – Dlaczego co? – Dlaczego chce pan wskrzesić tego przodka? – To ma znaczenie? – Zapytał. – Tak. – Dlaczego? – Bo uważam, że nie należy zakłócać spokoju zmarłych nie mając dobrego powodu. Ten mały uśmiech pojawił się ponownie. – Są w tym mieście animatorzy, którzy wskrzeszają zmarłych każdej nocy dla rozrywki. Skinęłam głową. – W takim razie niech pan wybierze się do jednego z nich. Zrobią wszystko, co pan zechce. No mniej więcej, jeśli cena będzie odpowiednia. – Czy oni będą w stanie wskrzesić zwłoki mające ponad dwieście lat? Potrząsnęłam głową

– To nie ich liga. – Słyszałem, że animator może wskrzesić zwłoki, z których praktycznie nic nie zostało. Jeśli byłby gotowy do złożenia ofiary z człowieka. – Jego głos stał się cichszy. Znowu potrząsnęłam głową. – Niech pan nie wierzy we wszystko co usłyszy, panie Harlan. Niektórzy animatorzy mogą wskrzeszać kilkusetne zwłoki przy pomocy ofiar z ludzi. Oczywiście to byłoby zabójstwo, a tym samym to niezgodne z prawem. – Plotki głoszą, że pani to zrobiła. – Plotki mogą głosić co komu się podoba. Nie składam ofiar z ludzi. – Więc nie jest pani w stanie wskrzesić mojego przodka. - Stwierdził krótko. – Tego nie powiedziałam. Jego oczy rozszerzyły się. Wyglądał na lekko zaskoczonego. – Może pani wskrzesić prawie dwustuletnie zwłoki bez ludzkiej ofiary? Skinęłam głowa. – Plotka mówiła także o tym, ale nie uwierzyłem. – Tak wiec uwierzył pan w to, że składam ofiary z ludzi. Ale w to, że mogę ożywić kilkusetletnich zmarłych bez tego, już nie. Wzruszył ramionami. – Jestem przyzwyczajony do zabijania innych ludzi, nigdy nie widziałem nikogo powstającego z martwych. – Szczęściarz. Uśmiechnął się, a jego oczy trochę złagodniały. – Więc wskrzesi pani mojego przodka? – Jeśli mi poda mi pan wystarczająco dobry powód do zrobienia tego. – Nie daje się pani rozproszyć na długo, prawda panno Blake? – Upór to ja – powiedziałam i uśmiechnęłam się. Może spędziłam zbyt wiele czasu wśród naprawdę złych ludzi, ale skoro teraz wiedziałam, że Leo Harlan nie był tu po to by zabić mnie, albo kogokolwiek w tym mieście, nie miałam z nim problemu. Dlaczego mu uwierzyłam? Z tych samych powodów, dla których nie uwierzyłam mu za pierwszym razem. Instynkt. – Przeszukałem zapiski dotyczące mojej rodziny w tym kraju tak daleko jak mogłem, ale mojego pierwszego przodka nie ma w żadnych oficjalnych dokumentach. Sadzę, że od początku podawał fałszywe nazwisko. Do czasu, gdy nie poznam jego prawdziwego nazwiska, nie mogę odnaleźć mojej rodziny Europie. A bardzo chciałbym to zrobić. – Wskrzesić go, zapytać o jego prawdziwe nazwisko, jego prawdziwy powód przybycia do kraju i złożyć go z powrotem do grobu? – Uczyniłam z tego pytanie.

Harlan pokiwał głowa. – Dokładnie. – To brzmi na wystarczający powód. – Więc zrobi to pani – powiedział. – Tak, ale nie będzie to tanie. Jestem prawdopodobnie jedynym animatorem w kraju, który może wskrzesić kogoś tak starego bez konieczności składania ludzkiej ofiary. To wolny rynek, jeśli rozumie pan, co mam na myśli. – Na swój sposób jestem tak dobry w mojej pracy, jak pani w swojej. – Spróbował wyglądać skromnie, ale mu się nie udało. Wyglądał na zadowolonego z siebie, aż po te przeciętne i przerażające brązowe oczy. – Mogę zapłacić panno Blake. Proszę się nie bać. Wymieniłam skandaliczną cenę. Nawet się nie wzdrygnął. Sięgnął do wnętrza marynarki. Powiedziałam. – Nie. – Moja karta kredytowa, nic więcej. Wyjął ręce z marynarki i trzymał je rozczapierzone tak, że widziałam je wyraźnie. – Może skończyć pan papierkowa robotę i zapłacić w sekretariacie. Mam inne spotkania. Prawie się uśmiechnął. – Oczywiście. On wstał. Ja wstałam. Żadne z nas nie zaproponowało uściśnięcia sobie dłoni. Zawahał się pod drzwiami. Zawahał się w połowie drogi do drzwi, ale nie tak blisko, jak zwykle robią to inni ludzie. Pole do manewru, sami wiecie. – Kiedy może pani wykonać to zlecenie? – Jestem zajęta w tym tygodniu. Mogę znaleźć dla pana czas w przyszłą środę. Może w przyszły czwartek. – Co się dzieje w przyszły poniedziałek i wtorek? – Zapytał. Wzruszyłam ramionami. – Zarezerwowane. – Powiedziała pani i tu cytuję „Jestem stale zajęta w tym tygodniu.” Później wymieniła pani następną środę. Znowu wzruszyłam ramionami. Kiedyś nie byłam dobra w kłamaniu. Teraz też nie jestem świetna, ale nie z tych samych powodów. Poczułam jak moje oczy stają się nijakie, puste, i dodałam – Miałam zamiar powiedzieć, że jestem zajęta przez większość następnych dwóch tygodni. Wpatrywał się we mnie wystarczająco twardo by sprawić, że chciałam się wić. Przemogłam to pragnienie i po prostu posłałam mu zwykłe, niewyraźne, przyjacielskie spojrzenie.

– W następny wtorek jest pełnia księżyca – powiedział cichym głosem. Mrugnęłam walcząc, aby utrzymać moją twarz nieporuszoną i myślałam, że osiągnęłam cel, ale zdradziło mnie ciało. Moje ramiona naprężyły się, moje ręce napięły. Większość ludzi zauważa tylko twoją twarz, nie zwraca uwagi na resztę, ale Harlan był człowiekiem, który zauważa wszystko. Cholera. – Tak, jest pełnia, jupi, i co z tego? – Mój głos był tak rzeczowy, jak tylko dałam radę. Posłał mi mały uśmiech. – Nie jest pani zbyt dobra w byciu skromną, panno Blake. – Nie, nie jestem, ale do tej pory to, że nie jestem wstydliwa, nie było problemem. – Panno Blake – powiedział, prawie się przymilając. – Proszę nie obrażać mojej inteligencji. Pomyślałam o tym aby mu odpowiedzieć "że to nie jest wcale takie trudne", ale powstrzymałam się. Po pierwsze, to nie było wcale takie łatwe; po drugie obawiałam się trochę. gdzie zaprowadziłaby mnie ta wymiana zdań. Poza tym nie miałam zamiaru ofiarowywać mu darmowych informacji. Gdy mówi się mniej, denerwuje to ludzi. – Nie obraziłam pana inteligencji. Zmarszczył brwi. Myślę, że było to tak prawdziwe jak ten uśmiech. Mignął prawdziwy Harlan. – Plotka głosi, że od kilku miesięcy nie pracowała pani w czasie pełni. Nagle wyglądał na bardzo poważnego. Nie w ten groźny sposób, ale prawie tak, jakbym była nieuprzejma, zapomniała się przy stole albo coś, a on udzielał mi nagany. – Może jestem Wiccanką. Rozumie pan, pełnia jest dla nich dniem świętym. A raczej nocą. – Jest pani Wiccanką, panno Blake? Zawsze szybko męczę się gierkami słownymi. – Nie panie Harlan. Nie jestem – Więc, dlaczego nie pracuje pani w noc pełni księżyca? – Studiował moją twarz tak, jakby moja odpowiedź była z jakiegoś powodu ważniejsza, niż być powinna. Wiem co chciał, żebym mu powiedziała. Chciał, żebym przyznała, że jestem jakiegoś rodzaju zmiennokształtną. Kłopot w tym, że nie mogłam tego przyznać, bo to nie była prawda. Byłam pierwszą w historii ludzką Nimir-Ra, królową lampartołaków. Odziedziczyłam lamparty po tym, jak zostałam zmuszona do zabicia ich starego przywódcy, aby powstrzymać go przed zamordowaniem mnie. Byłam również Bolverkiem lokalnej sfory wilkołaków. Bolverk to ktoś więcej, niż ochroniarz. To prawie kat. To był zasadniczo ktoś, kto robił rzeczy, których Ulfrik nie mógł lub nie chciał zrobić. Richard Zeeman był lokalnym Ulfrikiem. Od kilku lat z przerwami był moim ukochanym. Obecnie znów nie byliśmy ze sobą. Zabił mi klina mówiąc : „Nie chcę kochać kogoś, kto czuje się lepiej z

potworami, niż ja”. Dlaczego mi to powiedział? Co można odpowiedzieć? Cholera, jeśli wiem. Mówią, że miłość pokonuje wszystko. Kłamią. Jako Nimir-Ra i Bolverk miałam ludzi, za których byłam odpowiedzialna. Brałam wolne podczas pełni, by być z nimi. To było naprawdę proste i nie byłam skłonna do dzielenia się tym z Leo Harlanem. – Czasami biorę wolne dni, panie Harlan. Jeśli zbiegły się z pełnią to zapewniam pana, że to przypadek. – Plotka głosi, że kilka miesięcy temu została pani posiekana przez zmiennego i teraz jest jednym z nich. Jego głos wciąż był cichy, ale byłam na to gotowa. Moja twarz, moje ciało, wszystko było spokojne dlatego, że był w błędzie. – Nie jestem zmiennokształtną, panie Harlan. Jego oczy zwęziły się. – Nie wierzę pani, panno Blake. Westchnęłam. – Naprawdę nie obchodzi mnie to, czy mi pan wierzy, panie Harlan. To, czy jestem likantropem, czy nie, nie ma wpływu na to, jak dobra jestem w wskrzeszaniu zmarłych. – Plotki głoszą, że jest pani najlepsza, ale powtarzasz mi pani, że plotki są nieprawdziwe. Czy naprawdę jest pani tak dobra jak mówią, że jest? – Lepsza. – Krążą plotki, że wskrzesiła pani całe cmentarzyska. Wzruszyłam ramionami. – Takimi słowami może pan zawrócić w głowie dziewczynie. – Chce pani powiedzieć, że to prawda? – Czy to naprawdę ważne? Powtarzam: mogę wskrzesić pana przodka, panie Harlan. Jestem jednym z kilku, jeśli nie jedynym animatorem w tym kraju, który może to zrobić bez składania ludzkiej ofiary – uśmiechnęłam się do niego moim zawodowym uśmiechem, który był jasny i lśniący, i tak pusty, jak żarówka. – Czy w najbliższą środę lub czwartek będzie panu pasować? Pokiwał głową. – Zostawię mój numer telefonu, pod którym można mnie znaleźć 24 godziny na dobę. – Czy spieszy się panu? – Powiedzmy, że nigdy nie wiem, kiedy pojawi się oferta, której ciężko będzie się oprzeć.

– Nie chodzi tylko o pieniądze – powiedziałam. Posłał mi ten uśmiech ponownie. – Nie, nie tylko o pieniądze, panno Blake. Mam wystarczająco dużo pieniędzy. Ale praca, która oferuje nowe cele... Nowe wyzwania. Właśnie tego szukam. – Niech pan uważa, czego pragnie, panie Harlan. Zawsze gdzieś tam będzie ktoś większy i gorszy od pana. – Nie znalazłem takiego. Wtedy się uśmiechnęłam. – Albo jest pan jeszcze straszniejszy, niż się wydaje, albo nie spotkał pan właściwych ludzi. Patrzył na mnie przez dłuższą chwilę aż poczułam, że uśmiech znika z moich oczu. Swoimi martwymi oczami napotkał moje. W tym momencie to dobrze, że wypełniała mnie cisza i spokój. Byłam w spokojnym miejscu, do którego udawałam się, kiedy zabijałam. Wielkie, białe, statyczne miejsce, gdzie nic nie bolało, gdzie nic nie czułam. Patrząc w puste oczy Harlana zastanawiałam się, czy i jego umysł jest biały, pusty i statyczny. Prawie zapytałam, ale powstrzymałam się, bo przez chwilę myślałam, że kłamał na temat wszystkiego i miał zamiar spróbować wyciągnąć broń z marynarki. Byłoby to wyjaśnienie, dlaczego chciał wiedzieć czy jestem zmiennokształtną. Przez uderzenie serca lub dwa myślałam, że muszę zabić pana Leo Harlana. Nie byłam przestraszona ani zdenerwowana, ale przygotowywałam siebie na to. To był jego wybór: życie lub śmierć. Nie było nic prócz rozciągniętej niekończącej się sekundy, gdzie wybory są dokonywane, a życia tracone. Wtedy się otrząsnął prawie jak ptak, który poprawia swoje pióra. – Przypominam, że jestem strasznym człowiekiem, ale nie w tej chwili. Głupio byłoby kontynuować tę grę. To jak szturchanie grzechotnika kijem. Po prostu spojrzałam na niego pustymi oczami wciąż znajdując się w tym cichym miejscu. Mój głos był spokojny, ostrożny, a moje ciało to czuło. – Mam nadzieję, że nie okłamał mnie pan dzisiaj, panie Harlan. Posłał mi niepokojący uśmiech. – Ja także, panno Blake, ja także. Po tej dziwnej uwadze otworzył ostrożnie drzwi nie spuszczając ze mnie wzroku. Potem odwrócił się i szybko odszedł pozostawiając mnie sam na sam ze spływającą gwałtownie ze mnie adrenaliną tworzącą kałużę u moich stóp. To nie był strach, który pozostawiał mnie słabą, ale adrenalina. Wskrzeszałam umarłych i byłam legalną egzekutorką wampirów. Czyż nie byłam wystarczająco wyjątkowa? Musiałam jeszcze przyciągać przerażających klientów? Wiedziałam, że powinnam powiedzieć Harlanowi, że nie zrobię tego, ale powiedziałam mu prawdę. Mogłam

wskrzesić, zombie i nikt inny w tym kraju nie mógł zrobić tego bez ludzkiej ofiary. Byłam przekonana, że gdybym odrzuciła jego propozycję Harlan znalazłby kogoś, kto to zrobi. Kogoś innego, kto nie ma moich umiejętności, albo mojej moralności. Czasami mamy do czynienia z diabłem nie dlatego, że tego chcemy, ale dlatego, że nie chcemy by ktoś inny miał.

Rozdział 2

Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska

Cmentarz Lindel należał do tych nowoczesnych cmentarzy, na których wszystkie nagrobki są niskie i obowiązuje zakaz sadzenia kwiatów. Miało to ułatwić koszenie, ale jednocześnie sprawiało, że pusta przestrzeń była przygnębiająca. W ciemności nie było widać nic poza płaskim terenem pokrytym prostokątnymi kształtami. Krajobraz był tak samo radosny, pusty i nudny jak ciemna strona księżyca. Chciałabym zobaczyć cmentarz z nagrobkami, kamiennymi aniołami płaczącymi nad portretami dzieci, Matką Boską modlącą się za nas wszystkich, z jej cichymi oczami wzniesionymi ku niebu. Cmentarz powianiem posiadać coś, co przechodzącym ludziom przypominałoby o istnieniu nieba, a nie tylko o dziurze w ziemi przykrytej kamieniem. Byłam tu by ożywić Gordona Benningtona, ponieważ firma ubezpieczeniowa Fidelis miała nadzieję, że to była śmierć samobójcza, a nie spowodowana nieszczęśliwym wypadkiem. Wielomilionowa polisa była zagrożona. Policja ustaliła, że śmierć była właśnie wynikiem wypadku, ale Fidelis nie byli usatysfakcjonowani. Byli gotowi zapłacić mi pokaźne honorarium wierząc, że zaoszczędzą miliony dolarów. Byłam droga, ale najwyraźniej nie aż tak bardzo. W porównaniu do kwoty, którą mogliby stracić, ja byłam niczym z wyprzedaży. Na cmentarzu stały trzy grupy aut. Dwie z nich były w odległości przynajmniej pięćdziesięciu stóp, ponieważ i pani Bennington i główny prawnik Fidelis'ów, Artur Conroy, mieli sądowe zakazy zbliżania się do siebie. Trzecia grupa aut była zaparkowana pomiędzy tymi dwiema. Oznakowany oraz nieoznakowany radiowóz. Nie pytajcie skąd wiedziałam, że to był nieoznakowany radiowóz. Po prostu miał w sobie to coś. Ja zaparkowałam trochę z tyłu pierwszej grupy. Wysiadłam z mojego nowiutkiego Jeepa Grand Cherokee, zakupionego w części za pieniądze z mojego świeżo skasowanego Jeepa Country Squire. Firma ubezpieczeniowa nie chciała mi wypłacić pieniędzy na słowo. Nie wierzyli, że hienołaki zjadły Country Squire'a. Wysłali człowieka, by zrobił zdjęcia i pomiary, i aby zobaczył plamy krwi. W końcu zapłacili, ale zmniejszyli mi ubezpieczenie. Teraz co miesiąc płacę nowej firmie, która przyzna mi pełne ubezpieczenie wtedy i tylko wtedy, jeżeli przez dwa lata nie zniszczę kolejnego auta. Marne szanse.

Współczułam

rodzinie

Benningtonów.

Oczywiście

ciężko

jest

współczuć

agencji

ubezpieczeniowej, która próbuje się wywinąć z płacenia wdowie i trójce dzieci. Okazało się, że auta najbliżej mnie należały do agencji Fidelis. Artur Conroy podszedł do mnie z wyciągniętą ręką. Był bardzo niski z przerzedzonymi blond włosami, które zaczesał na łysinę, jakby próbował ją zatuszować. Nosił okulary w srebrnych oprawkach okalających duże szare oczy. Gdyby brwi i rzęsy miał ciemniejsze oczy byłyby jego największym atutem. Ale te oczy były tak wielkie i nieozdobione, że dosłownie przypominał żabę. A może mój niedawny incydent z firmą ubezpieczeniową sprawił, że byłam mu nieżyczliwa. Może. Conroy'owi towarzyszyła potężna ściana mężczyzn ubranych w ciemne garnitury. Uścisnęłam dłoń Conroy'a i spojrzałam na obu wysokich facetów stojących za nim. - Ochroniarze? - Zapytałam. Oczy Conroy'a się rozszerzyły. - Skąd pani wiedziała? Potrząsnęłam głową. - Wyglądają jak ochroniarze, panie Conroy. Uścisnęłam

dłonie

pozostałym

pracownikom

Fidelis.

Ale

ochroniarzom

tego

nie

zaproponowałam. Większość z nich i tak by tego nie zrobiła, nawet jakbym ja wyciągnęła do nich rękę. Nie wiem, czy to niszczy wizerunek twardziela, czy też chcą mieć wolną dłoń, by móc chwycić za broń. Nieważne, ani ja ani oni nie wyciągnęliśmy ręki. Jednak ciemnowłosy ochroniarz, tak szeroki w barach, jak ja byłam wysoka, uśmiechnął się. - A więc to ty jesteś Anita Blake. - A ty kim jesteś? - Rex, Rex Canducci. Uniosłam brwi. - Czy Rex to twoje prawdziwe imię? Zaśmiał się tym typowo męskim i niespodziewanym wybuchem śmiechu zwykle przeznaczonym dla kobiet. - Nie. Nie zaprzątałam sobie głowy by zapytać o jego prawdziwe imię. Prawdopodobnie było równie kłopotliwe jak Florence lub Rosie. Drugi ochroniarz był cichym blondynem. Obserwował mnie małymi, bladymi oczkami. Nie spodobał mi się. - A ty kim jesteś? - Zapytałam. Mrugnął jakbym go zaskoczyła pytaniem. Większość ludzi ignoruje ochroniarzy. Niektórzy ze strachu i niewiedzy co zrobić, ponieważ nigdy wcześniej nikogo takiego nie spotkali. Inni właśnie dlatego, że spotkali i zorientowali się, że ochroniarz jest tylko meblem, ignorowanym dopóki nie jest potrzebny. Zawahał się, a później odpowiedział. - Balfour.

Odczekałam chwilę, ale nic więcej nie dodał. - Balfour, tylko imię jak Madonna albo Cher? - Zapytałam miłym głosem. Oczy mu się zwęziły, ramiona napięły. Łatwo było go zdenerwować. Miał pewne spojrzenie i emanował groźbą, ale był tylko mięśniakiem. Wyglądał groźnie i wiedział o tym, ale chyba nic poza tym. Rex zainterweniował. - Myślałem, że będziesz wyższa. - Powiedział swoim miło-mi-cię-poznać głosem. Balfour rozluźnił ramiona, uszło z niego napięcie. Widać, że pracowali już wcześniej razem i Rex wiedział, że jego partner nie jest najstabilniejszym facetem w ekipie. Spojrzałam Rexowi w oczy. Balfour mógłby stać się problemem, gdyby sprawy się skomplikowały. Mógłby przesadnie zareagować. Rex by tego nie zrobił. Usłyszałam podniesione głosy. Jeden z nich należał do kobiety. Powiedziałam prawnikom pani Bennington, żeby zatrzymali ją w domu. Albo mnie zignorowali, albo nie byli w stanie sprzeciwić się jej uroczej osobowości. Miły policjant ubrany po cywilnemu rozmawiał z nią spokojnym, ale niosącym się głosem i najwyraźniej starał się ją zatrzymać pięćdziesiąt stóp od Conroy'a. Kilka tygodni temu spoliczkowała tego adwokata, a on jej oddał. Następnie ona uderzyła go pięścią w szczękę a on upadł na tyłek. W tym momencie ingerował strażnik sądowy i przerwał bijatykę. Brałam udział w ich wszystkich sądowych imprezach, ponieważ w pewnym sensie byłam częścią sądowej ugody. Dzisiejsza noc była decydująca. Jeśli Gordon Bennington powstałby z grobu i powiedział, że jego śmierć była wypadkiem, to Fidelis musiałoby zapłacić. Ale jeśli przyznałby się do samobójstwa, to pani Bennington nie dostałaby nic. Zgodnie z jej życzeniem zwracałam się do niej per pani Benningtonowa. Ale kiedy zwróciłam się do niej pani Bennington, niemal odgryzła mi głowę. Nie należała do kobiet wyzwolonych. Lubiła być żoną i matką. Byłam z tego zadowolona. Oznaczało to większą swobodę dla nas. Westchnęłam i ruszyłam po białym żwirowym podjeździe w kierunku podniesionych głosów. Minęłam umundurowanego policjanta opierającego się o samochód. Kiwnęłam głową i powiedziałam - Cześć. On również kiwnął głową, ale nie oderwał oczu od ludzi z firmy ubezpieczeniowej, jakby ktoś powiedział mu, że jego obowiązkiem było pilnowanie, by oni nie zaczęli się zbliżać. Albo może nie podobał mu się rozmiar Rexa i Balfoura. Obaj panowie byli ciężsi od niego o czterdzieści kilo. On jak na policjanta był szczupły i wyglądał na niedoświadczonego, jakby nie pracował w tym zawodzie zbyt długo i jeszcze nie podjął decyzji, czy chciałby pracować tu na stałe.

Pani Bennington krzyczała na zagradzającego jej drogę, miłego policjanta. - Te dranie ją wynajęły i ona zrobi co jej każą. Zmusi Gordona do kłamstwa, ja to wiem! Westchnęłam. Wyjaśniłam wszystkim, że zmarli nie kłamią. Jedynie sędzia i policja mi uwierzyli. Uważam, że Fidelis pomyśleli, że moje honorarium zapewni im wygraną, a pani Bennington doszła do takiego samego wniosku. W końcu mnie zauważyła ponad szerokimi ramionami gliniarza. W szpilkach była wyższa niż oficer. A to znaczy, że była wysoka, on natomiast niezbyt. Mógł mieć maksymalnie 174 cm wzrostu. Krzycząc na mnie spróbowała go minąć. On przesunął się na tyle, żeby ją zablokować, ale żeby nie musiał jej łapać. Walnęła go w ramię i zmrużyła na niego oczy. Co spowodowało, że na sekundę przestała krzyczeć. - Zejdź mi z drogi – powiedziała. - Pani Bennington, – jego głęboki głos dudnił, - pani Blake jest tu z nakazu sądu. Musi jej pani pozwolić wykonać pracę. - Miał krótkie, siwe włosy, trochę dłuższe na czubku. Nie sądziłam, żeby to było zgodne z modą, raczej nie miał ostatnio czasu, żeby iść do fryzjera. Kolejny raz próbowała go ominąć, ale tym razem go chwyciła, jakby chciała go przesunąć. On nie był wysoki, ale umięśniony, mocno umięśniony. Szybko zdała sobie sprawę, że go nie ruszy, więc chciała go obejść. Była nadal zdeterminowana by powiedzieć mi co o mnie sądziła. Złapał ją za ramię, aby do mnie nie podeszła. Podniosła na niego rękę, ale jego niski głos przeciął październikową noc. - Jeśli mnie pani uderzy, zakuję panią w kajdanki i wsadzę do radiowozu do czasu, aż będzie po wszystkim. Zawahała się z uniesioną ręką. Musiała wyczytać w jego twarzy, że zrobiłby wszystko, co powiedział. Mnie wystarczyłby jego ton, wykonałabym każde jego polecenie. W końcu opuściła rękę. - Odbiorę ci odznakę, jeśli mnie dotkniesz. - Napaść na policjanta jest przestępstwem, pani Bennington, - powiedział swoim niskim głosem. Nawet w świetle księżyca można było zauważyć na jej twarzy zdziwienie, jakby w jakiś sposób nie rozumiała zasad, które ją obowiązywały. Zdanie sobie z tego sprawy pozbawiło ją tchu. Cofnęła się i pozwoliła swoim prawnikom w ciemnych garniturach odprowadzić się kawałek od policjanta. Byłam jedyną osobą na tyle blisko niego, że usłyszałam jak mówił - Gdyby była moją żoną, też bym się zastrzelił. Zaśmiałam się. Nie byłam w stanie się powstrzymać. On się odwrócił. Spojrzenie miał złe, defensywne, ale cokolwiek zauważył na mojej twarzy sprawiło to, że się uśmiechnął.

- Może się pan uznać za szczęściarza, - powiedziałam - ja widziałam panią Bennington w kilku sytuacjach. - Wyciągnęłam do niego dłoń. Jego uścisk był dobry, porządny, służbowy. - Oficer Nicols, wyrazy współczucia, że miała już pani do czynienia z tą... - Zawahał się. Dokończyłam zdanie za niego - tą chorą suką. Wydaje mi się, że tego określenia pan szukał. Przytaknął. - Tego określenia szukałem. Współczuję wdowie i dzieciom, bo pieniądze się im należą, - powiedział - ale ona sprawia, że jej osobiście ciężko współczuć. - Zauważyłam. - Odparłam z uśmiechem. Zaśmiał się i sięgnął do kieszeni po papierosy. - Ma pani coś przeciwko? - Nie na otwartej przestrzeni. Poza tym zasłużył pan na to. Uporał się pan z naszą cudowną panią Bennington. Wysunął papierosa jednym z tych wprawnych ruchów, które opanowują wieloletni palacze. - Jeżeli Gordon Bennington powstanie z grobu i powie, że się zabił, ona się wścieknie, pani Blake. Nie wolno mi jej zastrzelić, ale nie jestem pewien co innego będę w stanie z nią zrobić. - Może jej prawnicy ustawią ją do pionu. Jest ich wystarczająco wielu, by nad nią zapanować. Włożył papierosa do ust nie przerywając mówienia. - Byli kurew... kurde bardzo bezużyteczni, za bardzo obawiają się, że stracą swoje pensje. - Kurewsko bezużyteczni, oficerze. Chciał pan powiedzieć kurewsko bezużyteczni. Wybuchnął śmiechem tak intensywnym, że musiał wyjąć papierosa z ust. - Kurewsko bezużyteczni, tak, to jest to określenie. - Ponownie włożył papierosa do ust i wyjął jedną z rzadko ostatnio spotykanych, metalowych zapalniczek. Pomimo, że nie było wiatru, zasłonił pomarańczowo-czerwony płomień dłonią. Gdy końcówka papierosa rozżarzyła się, zatrzasnął zapalniczkę i wsunął ją do kieszeni. Wyjął papierosa z ust i wypuścił długą smugę dymu. Automatycznie się cofnęłam, by uniknąć dymu, ale byliśmy na zewnątrz, a pani Bennington była wystarczającym powodem by zapalić. Albo wypić drinka. - Mógłby pan wezwać wsparcie? - Im także nie będzie wolno jej zastrzelić. – odparł Nicols. Uśmiechnęłam się. - Nie, ale może będą w stanie uformować zaporę z ciał i powstrzymać ją, żeby nikomu nie zrobiła krzywdy. - Prawdopodobnie mógłbym ściągnąć jednego, może dwóch mundurowych, nie więcej, ponieważ dzięki pieniądzom ma ona kontakty w wyższych sferach, a po dzisiejszej nocy może mieć jeszcze więcej forsy. Ale jest też kurewsko niemiła. - Używanie słowa na K zdawało się sprawiać mu przyjemność na równi z paleniem papierosów. Ale przy pogrążonej w żałobie wdowie musiał pilnować języka, a to zdawało się sprawiać mu trudność.

- Jej znaczenie polityczne blaknie? - Zapytałam. - Na pierwszych stronach gazet pokazane zostało jak przywaliła w twarz Conroy'owi. Władze martwią się, że przerodzi się to w bałagan, a oni nie chcą się w to mieszać. - Więc odsuwają się na wypadek gdyby zrobiła coś godnego pożałowania. - Odparłam. Zaciągnął się bardzo mocno. Wstrzymał oddech prawie jakby palił skręta. Wypuścił dym ustami i nosem, i odparł - Dystansują się, tak, to jest odpowiednie określenie. - Deponują pieniądze, opuszczają statek bez pozwolenia, uciekają z pokładu... Znowu się zaśmiał, lecz się zakrztusił, bo nie dokończył wydmuchiwania dymu. Ale nie przejął się tym. - Nie wiem, czy jest pani aż tak zabawna, czy też to ja potrzebuję śmiechu. - To przez stres. - Odparłam. - Większość ludzi w ogóle nie uważa, że jestem zabawna. Spojrzał na mnie z ukosa zadziwiająco jasnymi oczami. Mogłabym się założyć, że w świetle dziennym były błękitne. - Słyszałem, że jest pani wrzodem na dupie i wiele osób doprowadziła do wściekłości. Wzruszyłam ramionami. - Dziewczyna stara się jak może. Uśmiechnął się. - Ale ci sami ludzie, którzy uważają panią za wrzód, nie mają problemu, by z panią pracować. Prawdę mówiąc, pani Blake, - rzucił papierosa na ziemię - większość z nich powiedziała, że wolałaby panią jako wsparcie zamiast wielu innych gliniarzy. Nie wiedziałam co na to powiedzieć. Nie ma wśród policji większego komplementu niż świadomość, że zaufają ci w sytuacji zagrożenia życia. - Oficerze Nicols, sprawi pan, że się zarumienię. - Nie patrzyłam na niego mówiąc to. Zdawał się obserwować ciągle tlący się niedopałek papierosa na białym żwirze. - Zerbrowski z RIPT uważa, że nie czerwieni się pani zbyt często. - Zerbrowski jest dowcipnym lubieżnym dupkiem - odparłam. Zachichotał głębokim śmiechem i zdeptał papierosa. I nawet ten delikatny blask zniknął w ciemności. - Tak, jest taki. Spotkała pani jego żonę? - Znam Katie. - Zastanawiała się pani jak ją złapał? - Za każdym cholernym razem, gdy ją widzę - odparłam. Westchnął. - Wezwę jeszcze jedną załogę, postaram się by było dwóch mundurowych. Załatwmy to i wynośmy się jak najdalej od tych ludzi. - Załatwmy to. - Odpowiedziałam. Poszedł zadzwonić. Ja ruszyłam by przygotować mój sprzęt do ożywiania zombie. Ponieważ jednym z głównych przyrządów jest maczeta dłuższa niż moje przedramię, to zostawiłam ją w aucie,

żeby nie straszyć ludzi. Dzisiejszego wieczoru bardzo mocno będę się starała nie przepłoszyć ochroniarzy, ani miłych policjantów. Byłam prawie pewna, że nic, co bym zrobiła, nie wystraszyłoby pani Bennington. Równocześnie byłam pewna, że niczym nie mogłabym jej sprawić przyjemności.

Rozdział 3

Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska

Mój zestaw do ożywiania zombie znajdował się w szarej sportowej torbie Nike. Niektórzy animatorzy używają wyszukanych walizek. Widziałam nawet jednego, który miał małą walizeczkę zmieniającą się w stolik podobny do tych, jakie używane są przez magików albo ulicznych sprzedawców. Osobiście pilnowałam, żeby wszystko było ciasno upakowane, nic się nie rozbiło lub zadrapało, ale poza tym nie widziałam powodu by wydziwiać bardziej, niż to było potrzebne. Jeżeli ludzie chcieli przedstawienia mogli iść do Cyrku Potępieńców oglądać zombie wypełzające z grobu oraz aktorów udających, że się ich boją. Ja byłam animatorem, a nie osobą zabawiającą publiczność. To była moja praca. Każdego roku odrzucałam zaproszenia na Halloweenowe imprezy, na których ludzie o północy chcieli ożywiać zombie i robić inne podobne bzdury. Im bardziej przerażająca stawała się moja reputacja, tym więcej ludzi chciało bym przyszła ich postraszyć. Powiedziałam Bertowi, że zawsze mogę pójść na któreś z nich i zagrozić, że zastrzelę wszystkich imprezowiczów. Co prawda nie wywarło to wrażenia na Bercie, ale przestał nagabywać mnie o te imprezy. Zostałam nauczona by rozsmarowywać maść na twarzy, rękach, sercu. Zapach rozmarynu, przypominający Bożonarodzeniową choinkę, nadal wywoływał uczucie nostalgii, ale przestałam już korzystać z tej maści. Niejeden raz w nagłych wypadkach wskrzeszałam zmarłych bez niej, co dało mi do myślenia. Niektórzy uważali, że smarowidło pomagało duchowi wstąpić w ciebie, żeby moce mogły zostać użyte do ożywienia zmarłego. Większość, przynajmniej w Ameryce wierzyła, że zapach i dotyk mieszanki ziół polepszał twoje zdolności paranormalne, albo pomagał się im uzewnętrznić, żeby zadziałały. Ja nigdy nie miałam problemów z ożywianiem zmarłych. Moje zdolności zawsze były gotowe do animowania. Ale, na wszelki wypadek, zawsze miałam ze sobą maść mimo, że jej już nie używałam. Trzy rzeczy, których potrzebowałam do ożywienia zombie, to stal, świeża krew i sól. Chociaż sól służyła do złożenia zombie do grobu, gdy było już po wszystkim. Ograniczyłam do absolutnego minimum moje akcesoria, a ostatnio ucięłam ich listę jeszcze bardziej. I mam na myśli dosłownie „ucięłam”.

Moja lewa ręka pokryta była małymi plastrami. Używałam tych przeźroczystych, żebym nie wyglądała jak opalona wersja mumii. Na przedramieniu miałam większe plastry. Wszystkie rany zostały zrobione przeze mnie i zaczynało mnie to wkurzać. Uczyłam się z Marianne kontrolować moje rosnące moce. Kiedy ją poznałam była medium, ale stała się czarownicą. Wiccanką. Nie wszystkie czarownice są Wiccankami i gdyby Marianne była czarownicą innego gatunku, ja nie musiałabym się ciąć. Marianne, jako moja nauczycielka, dzieliła ze mną część mojego karmicznego długu. W każdym razie wierzyła w to jej paczka – czyli sabat. Fakt, że co noc po trzy, cztery razy zabijałam zwierzę, by ożywić zombie sprawił, że jej sabat głośno narzekał, wściekał się, krzyczał i w zasadzie wariował. Krwawa magia jest dla Wiccan czarną magią. Odbieranie życia dla potrzeb magii, każdego życia, nawet kurczakowego, to bardzo czarna magia. Jak Marianne mogła związać się z kimś tak… złym? Domagali się odpowiedzi. By pomóc karmicznym obciążeniom Marianne – i moim, jak mnie zapewnił sabat – starałam się ożywiać zombie bez zabijania czegokolwiek. Robiłam to już wcześniej w sytuacjach awaryjnych, więc wiedziałam, że jest to możliwe. Ale – niespodzianka – co prawda mogłam wykonywać swoją pracę bez zabijania, lecz nie byłam zdolna robić tego bez świeżej krwi. Dla Wiccan krwawa magia cały czas jest czarną magią. Cóż na to poradzić? By załagodzić sytuację miałam używać wyłącznie swojej krwi. Nie byłam pewna, czy to się mogło udać. Ale przynajmniej robiłam to już dla niedawno zmarłych. Zaczęłam od rozcinania lewego przedramienia, ale szybko straciło to swój urok, skoro musiałam robić to trzy, albo więcej razy na noc. Później zaczęłam nakłuwać palce. Odrobina krwi zdawała się wystarczać dla trupów nie starszych niż sześć miesięcy. Ale palce mi się skończyły, a moja ręka miała już wystarczająco dużo blizn. Równocześnie zauważyłam, że strzelanie lewą ręką stało się wolniejsze, bo rany cholernie bolały. Nie nacinałam prawej, bo nie mogłam sobie pozwolić by stała się ona mniej sprawna. Stwierdziłam, że mimo iż było mi przykro, że musiałam zabić kilka kurczaków lub kóz, życia zwierząt nie były tyle warte, bym ryzykowała swoje. Proszę. Powiedziałam to. Niezbędna totalnie egoistyczna decyzja. Miałam nadzieję, że małe nacięcia zagoją się błyskawicznie. Dzięki moim więzom z JeanClaude’m, wampirzym mistrzem miasta, wracałam do zdrowia w niezwykłym tempie. Ale małe ranki wcale tak szybko się nie goiły. Marianne uważała, że prawdopodobnie było to spowodowane używaniem naładowanego magią ostrza. Ale ja lubiłam moją maczetę. Prawdę mówiąc nie byłam pewna, czy bez niej mogłabym wskrzesić umarlaka za pomocą wyłącznie krwawego nakłucia. Z tym problemem miałam zadzwonić do Marianne i powiedzieć przy okazji, że oblałam wiccański test dobroci. Dlaczego z nimi miałoby być inaczej? Większość prawicowych chrześcijan również mnie nienawidziła.

Spojrzałam za siebie na moją publiczność. Dwóch nowych mundurowych dołączyło do porucznika Nicolsa i pierwszego policjanta. Stali pomiędzy dwiema grupami, którym pozwolono podejść na tyle blisko grobu, by słyszeli co zombie będzie miało do powiedzenia. Czyli znacznie bliżej niż pięćdziesiąt stóp, ale obie strony musiały usłyszeć Gordona Benningtona, bo tak zarządził sędzia. Wspomniany sędzia właśnie do nas dołączył wraz ze swoją protokolantką i jej małą maszyną. Przyprowadził ze sobą również dwóch krzepkich strażników przez co pomyślałam, że mógł być mądrzejszy, niż wyglądał. A już i tak byłam pod wrażeniem jego inteligencji. Nie każdy sędzia uzna dowód z zeznań zombie. Dzisiejszej nocy cmentarz Lindel stał się sądem. Byłam zadowolona, że telewizja sądowa nie nagrywała. Było to na tyle dziwaczne gówno, że chętnie pokazaliby to w telewizji. No wiesz – aresztowanie transseksualisty; nauczycielka gwałcąca trzynastoletniego ucznia; proces o morderstwo zawodowego gracza footballu. Cóż proces O. J. Simpson’a nie miał dobrego wpływu na Amerykańską telewizję. Sędzia odezwał się donośnym głosem, który niósł się dziwnie po płaskiej przestrzeni cmentarza - Śmiało, pani Blake, zebraliśmy się już wszyscy. Normalnie dekapitowałabym kurczaka i użyła jego ciała by stworzyć krwią koło. Okrąg mocy, który po ożywieniu zombie, powstrzyma go przed włóczeniem się po okolicy. Okrąg również pomagał skoncentrować moc i podwyższyć energię. Ale w tym momencie nie miałam kurczaków. Było prawdopodobieństwo, że jeżeli spróbowałabym użyć mojej krwi do stworzenia nawet małego okręgu, to miałabym zawroty głowy i byłabym zbyt oszołomiona i wykończona, żeby zrobić jeszcze coś innego. Więc co prawy moralnie animator powinien zrobić? Westchnęłam i wyciągnęłam maczetę, a za sobą usłyszałam sapnięcia. Ostrze było duże, ale do obcięcia jedną ręką głowy kurczakowi potrzebny był sporych rozmiarów ostry nóż. Spojrzałam na lewą rękę i starałam się znaleźć wolne od plastrów miejsce. Przyłożyłam czubek ostrza do środkowego palca (symbolika mi nie umknęła) i nacisnęłam. Maczeta była zbyt ostra, żebym ryzykowała przejechaniem nią po palcu. Byłoby do dupy, jakbym przecięła się za głęboko i potrzebowała szwów. Rana nie zabolała natychmiast co oznaczało, że prawdopodobnie rozcięłam się głębiej, niż chciałam. Uniosłam dłoń tak, że światło księżyca na nią padło i zobaczyłam zbierającą się krew. W chwili gdy to ujrzałam, poczułam ból. Dlaczego wszystko boli bardziej, gdy zauważysz, że krwawisz? Zaczęłam obchodzić okrąg trzymając stal i krwawiący palec skierowane w dół tak, że krople krwi od czasu do czasu spadały na ziemię. Nigdy tak naprawdę nie czułam jak maczeta, za moim

pośrednictwem, rzeźbi magiczny okręg w ziemi, dopóki nie przestałam zabijać zwierząt. Prawdopodobnie zawsze była jak stalowy ołówek kreślący moje koło, ale przytłoczona mocniejszym uderzeniem śmierci, nigdy wcześniej nie byłam w stanie tego poczuć. Czułam każdą spadającą kroplę. Czułam spragnioną ziemię, jak w trakcie suszy, ale nie spijała wody, tylko moc. Wiedziałam kiedy obeszłam dookoła nagrobek, ponieważ w chwili gdy dotarłam do miejsca, z którego zaczęłam, okrąg zamknął się z mrowiącym skórę, jeżącym włosy na głowie porywem. Zwróciłam się twarzą do nagrobka czując wokół siebie okrąg, niczym drżenie powietrza. Podeszłam do kamiennej płyty. Dotknęłam nagrobka maczetą. – Gordonie Benningtonie, stalą przywołuję cię z twojego grobu. – Dotknęłam zakrwawioną ręką zimnego kamienia. – Krwią przywołuję cię z twojego grobu. – Odsunęłam się na koniec okręgu. – Wysłuchaj mnie Gordonie Benningtonie, wysłuchaj i podporządkuj się. Stalą, krwią i mocą rozkazuję ci powstać z grobu. Powstań i chodź między nami. Ziemia poruszyła się jak ciężka woda i wyrzuciła ciało na powierzchnię. W filmach zombie zawsze wypełzają z grobu z wyciągniętymi rękami, jakby ziemia chciała je powstrzymać. Ale w większości wypadków ziemia ich uwalnia i zombie po prostu wydostaje się na zewnątrz, jakby wynurzało się na powierzchnię jakiegoś płynu. Tym razem na przeszkodzie nie było kwiatów. Nic, o co ciało mogłoby się zaczepić siadając i rozglądając się dookoła. Jedyną różnicą jaką zauważyłam, gdy nie zabijałam zwierząt było to, że moje zombie nie były takie piękne. Z kurczakiem mogłabym sprawić, że Gordon Bennington wyglądałby jak na zdjęciu w gazecie. Używając jedynie mojej krwi wyglądał jak to, czym był. Jak ożywiony trup. Nie był paskudny. Widziałam o wiele gorszych. Ale wdowa po nim krzyknęła długo i głośno, i zaczęła łkać. Był więcej niż jeden powód, dla którego chciałam, żeby pani Bennington została w domu. Ładny niebieski garnitur zakrywał ranę w klatce piersiowej, która była przyczyną jego śmierci. Mimo to wiedziało się, że jest martwy. Po dziwnym kolorze skóry. Po tym też, jak jego skóra zaczęła zapadać się na kościach policzkowych. Jego oczy pozostały zbyt okrągłe, zbyt duże, zbyt odsłonięte. Ruszały się w oczodołach ledwo otoczone woskową skórą. Blond włosy były poplamione. Wyglądały jakby urosły. Ale to była tylko iluzja spowodowana kurczeniem się ciała. Włosy i paznokcie nie rosną po śmierci, w przeciwieństwie do popularnego przekonania. Musiałam zrobić jeszcze jedną rzecz, by pomóc Gordonowi Benningtonowi przemówić. Krew. Odyseja opowiada o krwawej ofierze złożonej by duch martwego proroka mógł przekazać Odyseuszowi radę. To stara wiedza, że martwi pragną krwi. Przeszłam po świeżo ubitej ziemi i uklękłam obok jego zdziwionej, zasuszonej twarzy. Nie mogłam wygładzić spódnicy, ponieważ w

jednej ręce miałam maczetę, a druga krwawiła. Każdy mógł zobaczyć uda, ale nie miało to znaczenia, bo musiałam zrobić coś, co mi najbardziej przeszkadzało, odkąd przestałam składać w ofierze drób. Wyciągnęłam rękę do twarzy Gordona Benningtona. – Pij, Gordonie, pij moją krew i przemów do nas. Te okrągłe, pomarszczone oczy spojrzały na mnie. Następnie jego zapadnięty nos poczuł zapach krwi. Gordon złapał moją dłoń obiema swoimi rękami i zniżył usta do rany. Jego ręce miały teksturę zimnego wosku z patykami wewnątrz. Usta były prawie bez warg, więc gdy ssał zęby naciskały na moją skórę. Jego język uderzał o ranę, jakby był oddzielną i żywą rzeczą, pożywiającą się na mnie. Wzięłam głęboki, uspokajający oddech. Wdech. Wydech. Nie zwymiotuję. Nie. Nie zrobię sobie wstydu przed tyloma ludźmi. Kiedy stwierdziłam, że już wystarczy, powiedziałam - Gordonie Benningtonie. Nie zareagował. Usta miał nadal przyciśnięte do rany. Rękami kurczowo trzymał mój nadgarstek. Poklepałam go lekko maczetą po głowie. – Panie Bennington, ludzie czekają, żeby z panem porozmawiać. Nie wiem czy sprawiły to słowa, czy ostrze, ale spojrzał w górę i powoli zaczął się odsuwać od mojej ręki. Jego oczy były wypełnione jego osobą. Krew zawsze tak na nich działała. Wypełniała ich osobowością. - Czy jest pan Gordonem Benningtonem? – Zapytałam. Wszyscy musieliśmy być oficjalni. Pokiwał głową. Sędzia powiedział - Potrzebujemy, żeby odpowiedział pan na głos, panie Bennington. Do nagrania. Spojrzał na mnie. Powtórzyłam mu to, co sędzia powiedział i Bennington odparł - Jestem, byłem, Gordonem Benningtonem. Jednym z plusów ożywiania zmarłych moją krwią było to, że zawsze wiedzieli, że byli umarlakami. Wcześniej ożywiłam kilku nieświadomych i do dupy było uzmysłowić komuś, że był trupem, a ty chciałeś go złożyć z powrotem do grobu. Prawdziwy koszmar. - Jak pan zmarł, panie Bennington? - Zapytałam. Nabrał powietrza i usłyszałam jak zaświstało, ponieważ brakowało prawie całej prawej strony klatki piersiowej. Garnitur to maskował, ale ja widziałam zdjęcia sądowe. Poza tym wiedziałam jakiego spustoszenia może dokonać postrzał z bliska 12-sto milimetrowym shotgunem. - Zastrzeliłem się.

Za mną napięcie rosło. Czułam to nawet pomimo brzęczenia okręgu mocy. – Jak to się stało? – Zapytałam spokojnym, kojącym głosem. - Postrzeliłem się schodząc do naszej piwnicy. Po jednej stronie tłumu słychać było okrzyk triumfu, po drugiej niewyraźny płacz. - Czy zastrzelił się pan celowo? – Zapytałam. - Nie, oczywiście, że nie. Potknąłem się, broń wystrzeliła, naprawdę, straszna głupota. Co za głupota. Słychać było za mną wiele krzyków, w większości pani Bennington. - Mówiłam ci to, mała suko… Odwróciłam się i zawołałam - Sędzio Fletcher, czy pan to słyszał? - Większość - odparł. Skierował głos w stronę drogi i krzyknął. – Pani Bennington, czy mogłaby pani być wystarczająco długo cicho, by posłuchać? Pani mąż właśnie wyznał, że zmarł w wyniku wypadku. - Gail - głos Gordona Benningtona był niepewny - Gail, jesteś tam? Nie chciałam łzawego spotkania na grobie. – Proszę sądu, czy już skończyliśmy? Mogę go złożyć do grobu? - Nie - odezwali się prawnicy z Ubezpieczalni Fidelis. Conroy poszedł bliżej. – Mamy jeszcze parę pytań do pana Benningtona. Zadawali pytania. Na początku musiałam je powtarzać, żeby Bennington był w stanie odpowiedzieć, ale z czasem radził sobie coraz lepiej. Nie wyglądał fizycznie ładniej, ale zbierał się w sobie, stawał się bardziej czujny, bardziej świadomy otoczenia. Zauważył żonę i powiedział - Gail, tak mi przykro. Miałaś rację co do broni. Nie byłem wystarczająco ostrożny. Przepraszam, że zostawiłem ciebie i dzieci. Pani Bennington podeszła do nas w towarzystwie swoich prawników. Sądziłam, że będę musiała powiedzieć im, żeby nie pozwolili jej wejść na grób, ale zatrzymała się na zewnątrz okręgu, jakby go czuła. Czasami zaskakują cię ludzie, którzy mają zdolności nadnaturalne. Wątpię, czy była świadoma dlaczego się zatrzymała. Oczywiście trzymała ręce wzdłuż tułowia. Nie próbowała dotknąć męża. Nie sądzę, by chciała się przekonać jaką fakturę miała woskowa skóra. Nie mogłam jej za to winić. Conroy i pozostali prawnicy starali się nadal zadawać pytania, ale sędzia powiedział - Gordon Bennington odpowiedział szczegółowo na wszystkie pytania. Czas by pozwolić mu odejść… w spokoju.

Zgadzałam się z tym. Pani Bennington była zapłakana. Gordon pewnie też by był, gdyby jego kanaliki łzowe nie wyschły kilka miesięcy temu. Zwróciłam jego uwagę. – Panie Bennington, zaraz złożę pana z powrotem do grobu, - Czy Gail i dzieci dostaną teraz pieniądze z polisy? Spojrzałam na sędziego, który przytaknął. - Tak, panie Bennington, dostaną. Uśmiechnął się, a raczej próbował. – Dziękuję, jestem gotowy. – Spojrzał na żonę, która cały czas klęczała na trawie przy jego grobie. – Cieszę się, że mogłem się pożegnać. Ona cały czas kręciła głową, łzy ciekły jej po policzkach. – Ja też, Gordie, ja też. Tęsknię za tobą. - Ja za tobą też, mój mały piekielny kotku. Przez to wybuchła płaczem, dłońmi zakryła twarz. Gdyby jeden z prawników jej nie złapał, upadłaby na ziemię. „Mój mały piekielny kotku” nie zabrzmiało to dla mnie jak czułe słówka, ale hej, to świadczyło, że Gordon Bennington naprawdę znał swoją żonę. I prawdopodobnie dowodziło, że będzie ona tęsknić za nim do końca życia. W obliczu takiego bólu mogłabym jej wybaczyć kilka napadów szału. Ścisnęłam ranę na palcu i na szczęście pojawiła się krew. Czasami musiałam ponownie rozcinać ranę, albo robić nową, żeby złożyć zombie do grobu. Dotknęłam zakrwawioną dłonią jego czoła, zostawiając ciemny ślad. - Krwią łączę cię z twoim grobem, Gordonie Benningtonie.

– Dotknęłam go delikatnie

brzegiem maczety. – Stalą łączę cię z twoim grobem. – Przełożyłam maczetę do lewej ręki i podniosłam odkręcony pojemnik z solą, który położyłam w okręgu. Posypałam go solą, co zabrzmiało jakby spadły na niego suche krople deszczu ze śniegiem. – Solą łączę cię z twoim grobem, Gordonie Benningtonie. Odejdź i więcej nie powstawaj. Po dotknięciu solą jego oczy straciły swoją czujność. Był pusty, gdy kład się na ziemi. Grunt go pochłonął, jakby wielka bestia zmarszczyła sierść, a on po prostu zniknął. Zanurzył się w grobie. Ciało Gordona Benningtona wróciło tam, gdzie jego miejsce i nic nie wyróżniało tego grobu od pozostałych. Nawet źdźbła trawy były na swoim miejscu. Magia. Ja wciąż musiałam odczynić okręg. Normalnie ta część ceremonii nie ma widowni. Jak zombie wraca do grobu, to wszyscy odchodzą. Ale Conroy z Ubezpieczalni Fidelis kłócił się z sędzią, który groził, że oskarży go o obrazę. A pani Bennington nie była jeszcze w formie by odejść. Policjanci stali wokół i obserwowali przedstawienie. Porucznik Nicols spojrzał na mnie i z uśmiechem pokręcił głową. Podszedł do mnie, gdy okrąg opadł, a ja zaczęłam czyścić ranę chusteczkami

antyseptycznymi. Zniżył głos tak, żeby rozpaczająca wdowa go nie słyszała. – Nie ma takich pieniędzy, za które pozwoliłbym temu czemuś ssać moją krew. Prawie wzruszyłam ramionami dociskając opatrunek do rany, żeby przestała krwawić. – Zdziwiłby się pan ile ludzie płacą za taką pracę. - I tak by nie wystarczyło - odparł z nie zapalonym papierosem w dłoni. Już miałam powiedzieć coś lekceważącego, gdy niczym chłód na mojej skórze, poczułam obecność wampira. Gdzieś w ciemności ktoś czekał. Nagle pojawił się lekki podmuch mimo, że dzisiaj wieczorem nie było wiatru. Spojrzałam do góry, ale nikt poza mną tego nie zrobił, ponieważ ludzie nigdy nie spodziewają się, że śmierć może na nich spaść z nieba. Miałam kilka sekund by powiedzieć: - Nie strzelać, to przyjaciel - nim z powiewającymi włosami pojawił się pośród nas bardzo blisko mnie Asher. Butami dotknął ziemi. Był zmuszony wykonać w połowie biegnący krok, żeby zniwelować impet po locie co sprawiło, że znalazł się obok mnie. Odwróciłam się i stanęłam przed nim. Był za wysoki, żebym go zasłoniła całego, ale zrobiłam co mogłam przesuwając nas tak, że jeśli ktokolwiek by strzelił, to ryzykowałby, że we mnie trafi. Każdy policjant, każdy ochroniarz miał wyciągniętą broń i każda lufa była wymierzona w Ashera. Oraz we mnie.

Rozdział 4

Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Ultraska

Wpatrywałam się w półkole utworzone z broni próbując objąć wszystkich spojrzeniem. Ale nic z tego. Było ich zbyt wielu. Trzymałam ręce z dala od mojego ciała z rozłożonymi palcami. Uniwersalny znak, że jestem nieszkodliwa. Nie chciałam żeby ktoś myślał, że mam zamiar sięgnąć po moją broń. To byłoby złe. – On jest przyjacielem – powiedziałam trochę za wysokim, lecz spokojnym głosem. – Czyim przyjacielem? – Zapytał Nicols. – Moim – powiedziałam. – Cóż, ale nie jest moim. – powiedział jeden z mundurowych. – Nie stanowi zagrożenia. – Powiedziałam przesuwając moje ciało na tyle, aby Asher znalazł się tuż za mną na linii strzału. Powiedział coś po francusku i każdy nieco mocniej chwycił pistolet. – Po angielsku, Asher, po angielsku – powiedziałam. Wziął głęboki, drżący wdech. – Nie chciałem nikogo przestraszyć. Nie tak dawno temu policji wolno było strzelać do wampira tylko dlatego, że był wampirem. To było pięć lat temu. Trwało to do czasu, gdy Addison V. Clark uczyniła znowu wampiry „żywymi”, co najmniej dla prawa. Teraz byli obywatelami z prawami i bezpodstawne zastrzelenie ich było morderstwem. Ale od czasu do czasu wciąż się to zdarzało. – Jeśli strzelicie do mnie w ten sposób, możecie wszyscy ucałować swoje odznaki na do widzenia. – Nie mam odznaki do stracenia – to był oczywiście gburowaty Balfour, który na poparcie swoich słów trzymał wielką spluwę. Spojrzałam na niego. – Jeśli chcesz strzelić, to lepiej mnie zabij, bo nie dostaniesz drugiej szansy. – Nikt nie będzie do nikogo strzelał – powiedział Nicols, a ja byłam wystarczająco blisko, aby usłyszeć pomruk „cholera”. Opuścił broń i skierował się do ochroniarzy.

– Odłóżcie broń, teraz – inni policjanci poszli w jego ślady. Okrąg pistoletów oddalił się ode mnie w kierunku Balfoura i Rexa. Wypuściłam oddech, który nieświadomie wstrzymałam. Asher wiedział najlepiej, że nic nie mogło bardziej zadziwić ludzi, zwłaszcza policjantów, niż jego lot między nimi. Nic nie wystraszy ludzi bardziej, niż widok wampira robiącego rzeczy, które powinny być niemożliwe. Poza tym Asher mówił po francusku, co oznaczało, że był tak wystraszony, lub na tyle zły, żeby zapomnieć angielskiego. Coś było bardzo źle, ale nie mogłam go jeszcze przepytać. Jeszcze nie. Najpierw trzeba zejść z linii ognia, później zajmę się resztą. Staliśmy tak blisko siebie, że jego faliste, złote włosy ocierały się o moje własne czarne loki. Położył ręce na moich ramionach i mogłam poczuć napięcie. On się bał. Co się wydarzyło? Policja przekonała ochroniarzy, aby schowali broń. Mundurowi podzielili się i odprowadzili dwie zainteresowane strony z powrotem do ich samochodów. To zostawiło Nicolsa, sędziego i protokolantkę sądową obok nas. Przynajmniej protokolantka jeszcze nie pisała. Nicols odwrócił się do mnie. Jego broń była wymierzona w dół. Stukał nią lekko o nogawkę spodni. Zmarszczył brwi. Spojrzał na Ashera by zaraz przeskoczyć wzrokiem na mnie. Dobrze wiedział czym się kończy patrzenie wampirowi w oczy. Jeśli chcieli mogli zauroczyć kogoś samym tylko spojrzeniem. Jestem odporna, bo jestem ludzkim sługą Wampirzego Mistrza Miasta. Dzięki Jean-Claude’owi byłam zabezpieczona przed większością rzeczy, jakie mógł mi zrobić Asher. Nie przed wszystkimi, ale przed większością z nich. Nicols był najwyraźniej niezadowolony. – Dobrze. Co było tak cholernie pilne, że musiałeś tak lecieć? Cholera, on był zbyt dobrym gliniarzem. Choć pewnie mało zajmował się wampirami, to zorientował się, że tylko nagły wypadek zmusił Ashera do zrobienia tego. Jego oczy śmignęły do Ashera ponownie, a następnie w dół do mojej twarzy – To dobry sposób, aby zarobić kulkę, panie… – Asher – odpowiedziałam. – Nie pytałem ciebie, panno Blake. Pytałem jego. – Jestem Asher – powiedział głosem, który opadł w powietrze jak pieszczota. Używał wampirzych mocy, aby uczynić siebie bardziej akceptowalnym. Jeśli Nicols zorientowałby się, co on robi, odniosłoby to odwrotny skutek. – Co się stało, panie Asher? – Wystarczy Asher – jego głos sunął przez moją skórę tak kojąco. Ja byłam odporna na głos, ale Nicols nie.

Mrugnął, potem zdziwiony zmarszczył brwi – Dobrze, Asher, po co, do cholery, ten pośpiech? Palce Ashera były mocno dociśnięte do moich ramion. Poczułam jak nabiera tchu. Przez sekundę miałam nadzieję, że zadziała na poruczniku Nicolsie sztuczka Obi-Wana. Wiecie, ta w stylu: “To nie są droidy, których szukasz”. Ale Nicols był silniejszy niż Asher chciał. – Musette została poważnie ranna. Przyszedłem, aby zabrać do niej Anitę. Czułam jak kolor odpływa z mojej twarzy. Mój oddech uwiązł mi w gardle. Musette była jednym z namiestników Belle Morte. Belle Morte była źródłem, początkiem dla linii krwi JeanClaude i Ashera. Była także członkiem Rady Wampirów, która miała siedziby gdzieś w Europie. Za każdym razem, gdy odwiedzali nas członkowie rady, umierali ludzie. Czasem ktoś z naszych, czasem od nich. Ale Belle Morte nigdy nie wysyłała nikogo. Aż do teraz. Było to poprzedzone starannymi negocjacjami na temat przyjazdu Musette. Miała tu być trzy miesiące po Święcie Dziękczynienia. Więc co do cholery robiła w mieście miesiąc wcześniej i co to za zmiana planów tuż przed Halloween? Ani przez chwilę nie uwierzyłam, że Musette została ranna. To był Ashera przebiegły sposób powiedzenia mi, że było to coś bardzo złego, aby mówić o tym w obecności świadków. Nie musiałam udawać, że jestem wstrząśnięta, czy też przerażona. Moja twarz musiała wyglądać jak twarz kogoś, kto właśnie dostał złe wieści. Nicols skinął głową, jakby zadowolony – Jesteś blisko z tą Musette? – Poruczniku, czy możemy już jechać? Chcę tam dotrzeć jak najszybciej. – Od razu zaczęłam rozglądać się za moją torbą gimnastyczną. Ucieszyłam się, że byłam już spakowana. Moja skóra była zimna na samą myśl o tym, co w tej chwili Musette może robić ludziom, na których mi zależało. Sam dźwięk jej imienia zawsze był wystarczający, by Jean-Claude i Asher bledli. Nicols ponownie skinął głową – Tak, jedź. Mam nadzieje,… że ze znajomą będzie dobrze. Spojrzałam na niego i nie próbowałam ukryć zmieszania w moich oczach – Ja też mam taką nadzieje – I nie miałam na myśli Musette. Myślałam o wszystkich innych. Tak wielu ludzi mogła zranić, gdyby miała błogosławieństwo Rady, a przynajmniej błogosławieństwo Bell Morte. Dowiedziałam się, że polityka Rady oznacza, że posiadanie jednego członka jako wroga nie świadczy, że inni też cię nienawidzili. W rzeczywistości wielu z rady wydawało się wierzyć w stare sycylijskie przysłowie: wróg mojego wroga jest moim przyjacielem. Sędzia mruknął swoje podziękowania i nadzieje na rychły powrót do zdrowia mojej przyjaciółki. Protokolantka sądowa nie powiedziała nic – jak zahipnotyzowana wpatrywała się w Ashera. Nie sądzę aby ją zauroczył. Bardziej wyglądała jakby nie widziała nigdy nic piękniejszego. Może nie widziała. Jego włosy odbijające blask reflektorów były złotą zasłoną lejących się, prawie metalicznych fal. Niczym morze płynące prawą stroną jego twarzy. W stosunku do jego

ciemnobrązowej, jedwabnej koszuli jego włosy wyglądały na jeszcze bardziej złote. Koszula była z długim rękawem wyciągniętą na niebieskie jeansy, nosił też brązowe buty. Wyglądał na ubranego w pośpiechu, ale wiedziałam, że on jest tak zazwyczaj ubrany. Upewnił się, to że lewa strona jego twarzy z najdoskonalszym profilem była tym, co pokazywał światu. Asher był mistrzem w posługiwaniu się światłem i cieniem, aby podkreślić to, co chciał by było zobaczone, a ukryć to, czego nie chciał pokazać. Jedno oko, które było widoczne, było czystym bladym błękitem, jak u psów husky. Ludzie po prostu nie mieli takich oczu. Nawet za życia musiał być niezwykły. Dostawałeś tylko przebłysk jego pełnych ust, lśnienie jakże innego, od wszystkich innych, niebieskiego oka. Był ostrożny, by nie pokazać światłu tych kilku cali za swoim okiem. Blizny ciągnęły się tam w linii prawie aż do ust. Strumyki blizn, gdzie woda święcona została rozlana na tej najpiękniejszej z twarzy. Więcej szram zbiegało w dół po prawej stronie jego ciała. Były ukryte pod ubraniem. Protokolantka patrzyła na niego tak nieruchomo, jakby przestała oddychać. Asher zobaczył to i zesztywniał obok mnie. Prawdopodobnie dlatego, że wiedział, iż jednym ruchem swojej głowy mógł pokazać jej blizny i obserwować, jak uwielbienie przechodzi w przerażenie lub współczucie. Dotknęłam jego ramienia – Chodźmy. Szedł w kierunku mojego Jeepa. Zazwyczaj sunął, jakby stopy wampira nigdy niedosięgły żwiru, ale płynęły bezpośrednio nad nim. Tej nocy szedł prawie tak ciężko jak człowiek. Żadne z nas nic nie powiedziało do czasu, aż byliśmy wewnątrz mojego Jeepa. Zapinałam pas mówiąc – Co się stało? – Musette przybyła godzinę temu. – Wrzuciłam bieg i zaczęłam ostrożnie prowadzić po żwirze. Wkoło wciąż stały samochody policyjne. Pomachałam do Nicolsa, bo go mijaliśmy. Odmachał, a żarzący papieros trzymał w drugiej ręce. Myślałam, że nie skończyły się jeszcze negocjacje na temat ilości osób, które może ze sobą przywieźć. – Nie skończyły – smutek w jego głosie był tak gęsty, że można by wycisnąć go ze łzami do filiżanki. Głos Jean-Claude’a był lepszy w obdarzaniu radością, uwodzeniu, ale Asher był mistrzem w przekazywaniu mrocznych emocji. Spojrzałam na niego. Z bardzo spokojną twarzą patrzył prosto przed siebie ukrywając to, co czuł. – Ona nie łamie czasem jakiegoś prawa lub traktatu, albo czegoś podobnego napadając na nasze terytorium? Pokiwał głową. Włosy przesunęły się wokół jego twarzy ukrywając go przede mną.

Nienawidziłam obserwować jak ukrywa swoje blizny. Bardzo mi się podobały w nim i blizny i cała reszta, ale on nigdy do końca mi nie uwierzył. Uważam, że myślał, iż jego atrakcyjność dla mnie była po części udziałem wspomnień Jean-Claude’a w mojej głowie, a po części współczuciem. To nie była litość, ale nie mogłam zaprzeczyć wspomnieniom Jean-Claude’a. Byłam ludzką służebnicą, a to dało mi przeróżne interesujące korzyści uboczne. Jedną z nich były przebłyski wspomnień JeanClaude’a. Zapamiętałam skórę Ashera jak chłodny jedwab na koniuszkach moich palców. Był w każdym calu nieskazitelny. Ale to palce Jean-Claude go dotykały, nie moje. W rzeczywistości zapamiętałam dotknięcie skóry Ashera tak dobrze, że miałam ochotę sięgnąć ręką i sprawdzić, czy wspomnienia były prawdziwe. Była to właśnie jedna z tych rzeczy, z którą musiałam żyć. Nawet, jeżeli Jean-Claude byłby w samochodzie, też nie dotknąłby Ashera. To było wieki temu. Ménage à trois z Julianną, ludzką służebnicą Ashera. Julianna została spalona na stosie jako czarownica przez te same osoby, które użyły święconej wody, aby oczyścić Ashera ze zła. Jean-Claude był w stanie uratować Ashera, ale dla Julianny było za późno. Asher nigdy nie wybaczył Jean-Claude’owi spóźnienia. – Jeśli Musette złamała prawo, czy możemy ją ukarać, albo wykopać z naszego terytorium? Byłam nas skraju cmentarza, wyczekując na nieistniejący ruch uliczny. – Gdyby to był inny wampirzy mistrz i przybyłby tak niegrzecznie, wtedy moglibyśmy zgodnie z prawem ją zabić. Ale to jest Musette. Tak jak ty dla wilkołaków jesteś Bolverkiem, Musette jest Belle... – Wydawałoby się, że szuka słowa – Nie znam słowa w angielskim, ale po francusku Musette jest bourreau. Ona jest naszym potworem i była nim przez sześćset lat. – W porządku. – powiedziałam – Jest przerażająca. Zgadzam się. Ale to nie zmienia faktu, że najechała na nasze ziemie. Jeśli pozwolimy jej wykręcić się od kary, będzie próbowała dalej. – Anita, to coś więcej. Ona jest… – znowu szukał po omacku słowa. Tak był przerażony, że zapomniał wielu słów – Vaisseau. Dlaczego nie mogę znaleźć na to określenia po angielsku? – Jesteś zdenerwowany. – Jestem przerażony – powiedział – Ale Belle Morte zrobiła z Musette swoje naczynie. Zaszkodzić Musette, to zaszkodzić Belle. – Dosłownie? - Zapytałam, skręcając w drogę na MacKenzie. – Non, to jest bardziej jak uprzejmość, niż czary. Dała Musette swoją pieczęć, jej oznakę władzy, co oznacza, że Musette faktycznie mówi w imieniu Belle. Jesteśmy zmuszeni traktować ją tak, jakbyśmy traktowali Belle Morte. To jest bardzo niespodziewane.

– Co za różnicę robi vaissean?– Zapytałam. Utknęliśmy na światłach Watson, wpatrując się w McDonald’s i Bank Unii Plantatorów. – Jeśli Musette nie byłaby naczyniem Belle, moglibyśmy ją ukarać za wcześniejsze przybycie i zerwanie układu. Jeśli jednak teraz ją ukarzemy oznaczałoby to, że to samo zrobilibyśmy Belle, gdyby tu przybyła. – Więc? Dlaczego nie ukarać Belle za przekroczenie granic naszego terenu? Asher spojrzał na mnie, ale nie mogłam utrzymać kontaktu wzrokowego, bo światło w końcu się zmieniło – Nie wiesz, co mówisz, Anito. – Wyjaśnij mi. – Belle jest naszym sourdre de sang, naszym źródłem. Jest naszą linią krwi. Nie możemy jej skrzywdzić. – Dlaczego nie? Poparzył mi prosto w twarz pozwalając cofnąć się włosom. W końcu ukazała się cała jego twarz. Sądzę, że był zbyt wstrząśnięty moim pytaniem, żeby przejmować się ukrywaniem. – Tak się nie robi. Po prostu. – Czego się nie robi? Broni swojego terytorium przed najeźdźcami? – Nie atakuje się głowy twojej linii, twojej sourdre de sang, twojego źródła krwi. Tak nie można. – Więc powtórz jeszcze raz, dlaczego nie. Belle obraziła nas. Nie na odwrót. Jean-Claude prowadził negocjacje w dobrej wierze. To Musette jest małym, złym wampirem. I jeśli ona przychodzi z błogosławieństwem Belle, w takim razie Belle nadużywa swojego statusu. Ona myśli, że przyjmiemy wszystko cokolwiek nam da. – Da? – Zrobił z tego pytanie. – Cokolwiek, nam zrobi. Myśli, że weźmiemy to od tak po prostu. Bez żadnego sprzeciwu i uskarżania się. – Ona ma rację – powiedział Asher. Popatrzyłam na niego z marsową miną. Wtedy odwrócił się marszcząc brwi. – Dlaczego? Dlaczego nie mielibyśmy traktować wszystkich zagrożeń i zniewag tak samo? Przebiegł rękami przez swoje włosy, przytrzymując je z dala od twarzy. Latarnia przecięła jego twarz blaskiem i cieniem. Musieliśmy zatrzymać się światłach .Obok nas stanął SUV tak, że ich okna zrównały się z naszymi. Kobieta za kierownicą spojrzała na nas i zagapiła się. Jej oczy rozszerzyły się, ale Asher tego nie zauważył. Spojrzałam na nią i przyłapana na podglądaniu, odwróciła się zmieszana. Amerykanie zdają się nie patrzeć na nic, co nie jest doskonałe. Jakby spoglądanie na to

czyniło je bardziej rzeczywistym. Zignoruj to, a zniknie. Asher tego nie zauważył, ponieważ światło się zmieniło i odjechaliśmy. Eksponował swoją twarz nieznajomym nie zauważając, jaki wywołuje na nich efekt. Zawsze pamiętał o bliznach Bez względu na to jak był zły, nie ważne jak był smutny. Bez względu na nic. To zdominowało jego myśli, jego działania, jego życie. Skoro zapomniał o tym, sytuacja musiała być bardzo poważna. A ja wciąż nie rozumiałam dlaczego. – Nie rozumiem, Asher. Broniliśmy się, gdy jakiś czas temu członkowie Rady najechali na nasz teren. Zraniliśmy ich, zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy, by ich zabić. Dlaczego teraz jest inaczej? Puścił swoje włosy. Zakołysały się tak, że z powrotem wróciły na miejsce. Jak kurtyna. Nie sądzę, żeby był teraz mniej zdenerwowany. To było przyzwyczajenie – Ostatnim razem nie było Belle Morte. – Co za różnica? – Mon dieu, czy nie rozumiesz co oznacza, że Belle jest matką naszej krwi? – Najwyraźniej nie. Wyjaśnij mi to. Jedziemy do Cyrku Potępionych, prawda? Chwilę nam zajmie dotarcie tam. Masz czas. – Oui – spojrzał przez okno Jeepa. jakby szukał inspiracji w elektrycznym świetle, pasażach centrów handlowych i barach szybkiej obsługi. W końcu odwrócił się twarzą do mnie – Jak mam ci wyjaśnić coś, czego nigdy nie zrozumiesz? Ty nigdy nie miałaś króla ani królowej. Jesteś młodą Amerykanką i nie rozumiesz obowiązków wobec seniora. Wzruszyłam ramionami – Pewnie nie. – Więc jak możesz zrozumieć co jesteśmy winni Belle Morte i jaką to byłoby… zdradą podnieść rękę przeciwko niej? Pokręciłam głową – To wspaniała teoria Asher, ale miałam już wystarczająco dużo do czynienia z polityką wampirów, aby wiedzieć jedno. Jeśli pozwolimy jej dyrygować nami, a ona uzna to jako oznakę słabości, to będzie nas naciskać i naciskać, dopóki nie zobaczy, jak słabi, albo silni jesteśmy. – Nie jesteśmy w stanie wojny z Belle Morte – powiedział. – Nie, ale jeśli jednak ona pomyśli, że jesteśmy wystarczająco słabi, to możemy być następni. Widziałam jak wy, chłopaki, działacie. Duże wampirze ryby jedzą małe wampirze rybki. Nie możemy sobie pozwolić, aby Musette, albo Belle myślały, że jesteśmy małymi rybkami. – Anita, jeszcze nie rozumiesz? W porównaniu z Bell Morte jesteśmy małymi rybkami. W rzeczywistości jesteśmy bardzo małymi rybkami.

Rozdział 5

Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska

Ciężko mi było uwierzyć, że w rzeczywistości byliśmy tak mało ważni. Co prawda nie byliśmy grubymi rybami, ale to nie to samo, co płotki. Ale Asher był o tym tak przekonany, że się z nim nie spierałam. Zawiadomiłam telefonicznie wszystkich w mieście o wcześniejszym przyjeździe Musette. Richard mógł być na mnie wściekły, ale cały czas był częścią naszego triumwiratu mocy; Ulfriciem do Mistrza Miasta Jean-Claude’a i do mojego nekromanty. Richard był zwierzęciem Jean-Claude’a, a ja jego ludzkim sługą, czy nam się to podobało, czy nie. Równocześnie zadzwoniłam do Micaha Callahana, mojego Nimir-Raj i opiekuna zmiennokształtnych, gdy ja byłam zajęta innymi sprawami. Bardzo często byłam wplątywana w inne obowiązki, więc potrzebowałam pomocy. Micah był także moim chłopakiem, na równi z Jean-Claude’m. Żadnemu z nich to nie przeszkadzało, ale ja nadal nie czułam się z tym komfortowo. Zostałam wychowana w świadomości, że dziewczyna nie powinna umawiać się jednocześnie z dwiema osobami. A przynajmniej na poważnie. Zgłosiły się automatyczne sekretarki, więc zostawiłam wiadomości na tyle zwięzłe i spokojne, na ile byłam w stanie. Ale jak przekazać taką wiadomość? – Cześć Micah, tu Anita. Musette wcześniej przyjechała do miasta, najeżdżając tym samym terytorium Jean-Claude’a. Jadę właśnie z Asherem do Cyrku. Jeśli nie odezwę się do świtu, przyślij pomoc. Ale dopóki osobiście nie zadzwonię, pod żadnym pozorem sam nie przychodź do Cyrku. Im mniej ludzi będzie na linii ognia, tym lepiej. Kazałam Asherowi nagrać się na sekretarce Richarda, ponieważ zdarzało się, że wiadomości ode mnie kasował, zanim je nawet wysłuchał. Wszystko zależało od tego, jak zły nastrój miał danego dnia. To on mnie rzucił, nie ja jego, ale zachowywał się jak zraniony kochanek i obwiniał mnie o wszystko. Trzymałam się od niego z daleka, ale były sytuacje takie jak ta, kiedy musielibyśmy współpracować, żeby utrzymać naszych ludzi przy życiu i zdrowiu. Przetrwanie było ważniejsze od bólu emocjonalnego. Musiało być ważniejsze. Miałam nadzieję, że Richard będzie o tym pamiętał. Cyrk Potępieńców był połączeniem przedstawienia na żywo w przerażającym stylu z tradycyjnymi, jeśli nie makabrycznymi spektaklami cyrkowymi, wesołym miasteczkiem z

karuzelami, grami, parówkami w cieście, lanymi ciasteczkami i dodatkowym przedstawieniem, po którym nawet ja miałabym koszmary. Za Cyrkiem było ciemno i cicho. Typowa cyrkowa muzyka, która z przodu głośno dudniła, z tylu była odległym snem. Kiedyś do Cyrku przychodziłam by zabijać wampiry. Teraz korzystałam z parkingu dla pracowników. Och, jakże mogłam tak nisko upaść. Odeszłam kilka kroków od Jeepa zanim nie zdałam sobie sprawy, że Asher nadal nieruchomo siedział w aucie. Westchnęłam i zawróciłam. Musiałam postukać w okno, by na mnie spojrzał. Ocze kiwałam, że się przestraszy, ale tego nie zrobił. Powoli zwrócił w moją stronę twarz jak ktoś w koszmarze kto wie, że jeśli ruszy się zbyt gwałtownie to potwór go dopadnie. Spodziewałam się, że otwo rzy drzwi, ale on tylko na mnie patrzył. Nabrałam głęboko powietrza i policzyłam powoli. Nie mia łam czasu by pilnować, czy jego emocjonalne rany pozostają zamknięte. Jean-Claude, moje kochanie, tkwił pod Cyrkiem zabawiając postrach wampirzego gatunku. Asher upewnił mnie, że do tej pory nic złego nikogo nie spotkało. Ale dopóki nie zobaczę Jean-Claude’a, nie dotknę jego dłoni, nie będę w stanie w to uwierzyć. Bardzo zależało mi na Asherze, ale nie miałam na to czasu. Nikt z nas nie miał. Otworzyłam za niego drzwi, ale nadal się nie ruszył. – Asher, nie załamuj się teraz. Jesteś nam dzisiaj potrzebny. Potrząsnął głową. – Anita, musisz wiedzieć, że Jean-Claude nie wysłał mnie do ciebie, ponieważ podróżuję szybciej niż ktokolwiek inny. Wysłał mnie, bym od niej uciekł. - Czy masz tam nie wracać? – Zapytałam. Ponownie potrząsnął głową. Złote loki okalały jego twarz. Oczy, jak zawsze w przyćmionym świetle, miał bladoniebieskie. – Jestem jego témoin, jego zastępcą. Muszę tam wrócić. - Więc musisz wysiąść z Jeepa. – Odparłam. Spojrzał na swoje dłonie bezwładnie leżące na kolanach. – Wiem. – Ale nadal nie drgnął. Oparłam jedną rękę na drzwiach, drugą na dachu i pochyliłam się do niego. – Asher… jeśli nie dasz rady, to leć do mojego domu, schowaj się w piwnicy. Jest tam wolna trumna. Uniósł wzrok. Na jego twarzy malowała się złość. – Mam pozwolić ci wejść tam samej? Nie, nigdy. Gdyby coś ci się stało… - Znowu opuścił głowę i jak miał to w zwyczaju, schował się za za słoną z włosów. – Nie umiałbym żyć ze świadomością, że cię zawiodłem. Westchnęłam. – Świetnie. Dzięki za te słowa. Wiem, że to prawda, ale to znaczy, że teraz musisz wysiąść z auta. Zbyt mocny powiew wiatru uderzył mnie w plecy. Taki sam, jaki Asher spowodował na cmentarzu. Klękając, sięgnęłam po broń.

Przede mną wylądował Damian. Lufa broni była wycelowana w dolną część jego ciała. Gdyby był odrobinę niższy niż 180 cm, celowałabym w jego klatkę piersiową. Powoli wypuściłam powietrze i zdjęłam palec ze spustu. – Damian, cholera. Zaskoczyłeś mnie, a to może być niebezpieczne. – Wstałam. - Przepraszam, - odparł - ale Micah chciał, żeby był ktoś jeszcze przy tobie. – Rozłożył ręce na boki pokazując, że jest jednocześnie nieuzbrojony i niegroźny. Mógł być nieuzbrojony, ale niegroźny? Nigdy. Nie dlatego, że był przystojny – wielu mężczyzn, żywych i umarłych, jest przystojnych. Włosy opadały mu prostą, jedwabną kurtyną, szkarłatną jak rozlana krew. Tak wyglądały rude włosy po ponad sześciuset latach bez słońca. Mrugnął zielonymi oczami w świetle lamp ulicznych. Tak zielonymi, że każdy kot mógłby mu pozazdrościć. Oczy były trzy odcienie jaśniejsze od t-shirta, który opinał jego tors. Czarne, luźne spodnie opadały na czarne buty. Stroju dopełniał czarny pasek ze srebrną sprzączką. Damian się nie wystroił, po prostu taki miał styl. Większość wampirów, które niedawno przybyły z Europy, nie czuło się komfortowo w jeansach i adidasach. Tak, był ucztą dla oczu, ale nie w tym tkwiło niebezpieczeństwo. Chciałam go dotknąć, przejechać dłońmi po bardzo jasnej skórze ramion. To stanowiło zagrożenie. Nie była to miłość, ani nawet pożądanie. W wyniku kilku wypadków i sytuacji awaryjnych, związałam Damiana ze sobą jako mojego wampirzego sługę. Co było niemożliwe. Przecież to wampiry mają ludzkich służących, a nie ludzie. Zaczynałam rozumieć dlaczego Rada miała w zwyczaju od razu zabijać nekromantów. Damian tryskał zdrowiem co znaczyło, że niedawno się na kimś pożywił, ale wiedziałam, że ofiara była dobrowolna, ponieważ zabroniłam mu polować. Wykonałby każde moje polecenie. Co do słowa. Podporządkował mi się we wszystkim, ponieważ nie miał wyjścia. - Wiedziałem, że tu dotrę, zanim wejdziesz do środka - powiedział. - Tak, latanie ma swoje plusy. - Potrząsnęłam głową i schowałam broń. Musiałam potrzeć ręką o spódnicę, by go nie dotknąć. Dłoń aż bolała z chęci, by popieścić jego skórę. Nie był moim kochankiem, ani nawet chłopakiem. Ale gdy był blisko mnie, w niepokojąco zażyły sposób pragnęłam jego dotyku . Wzięłam głęboki wdech, który zdawał się lekko drżeć. – Powiedziałam Micahowi, żeby nikogo nie przysyłał, dopóki nie rozeznam się w sytuacji. Damian wzruszył ramionami z uniesionymi rękami. – Micah powiedział idź, więc jestem. – Twarz miał bez wyrazu. Można było wyczuć od niego napięcie, jakby czekał, że zranię posłańca. - Dotknij go - powiedział Asher. Jego cichy głos zza mnie sprawił, że podskoczyłam, ale przynajmniej wysiadł z Jeepa.

- Co? - Dotknij go, ma cherie, dotknij swojego sługę. Czułam jak twarz mi czerwienieje. – Czy to takie oczywiste? Uśmiechnął się, ale nie jakby był wesoły. – Pamiętam jak to było z… Julianną. – Wymówił jej imię niosącym się w chłodnym jesiennym powietrzu szeptem. Zaskoczył mnie trochę wspominając ją, ponieważ jak mógł unikał mówienia o niej. Mówienia i słuchania. - Jestem służką Jean-Claude’a, ale nie czuję powalającej potrzeby by go dotknąć za każdym razem jak go zobaczę. Spojrzał na mnie. – Nie. Zaczęłam mówić nie, ale się nad tym zastanowiłam. Chciałam dotykać Jean-Claude’a, gdy go widziałam, ale było to spowodowane seksem. Żar wywoływany byciem względnie nową parą, prawda? Zmarszczyłam brwi i skoncentrowałam się na czymś innym. – Czy Jean-Claude czuje taką samą potrzebę dotyku? – Jak ja czuję do Damiana zawisło niewypowiedziane. - Prawie z pewnością - odparł Asher. Jeszcze mocniej zmarszczyłam brwi. – Dobrze to ukrywa. - Uciekłabyś, gdyby okazać ci tak wielkie pragnienie. – Dotknął delikatnie mojego łokcia. – Nie miałem zamiaru zdradzać ci kłopotliwych tajemnic, ale dziś wieczorem musimy okazać nasze zjednoczone siły przed… nią. Gdy dotykasz Damiana, twoja moc rośnie. Tak samo jak Jean-Claude rośnie w moc, gdy dotyka ciebie i Richarda. Nabrałam powietrza i powoli je wypuściłam. Jednej rzeczy byłam prawie pewna, że Richarda mogło dzisiaj z nami nie być. Nie zbliżył się do Cyrku Potępieńców od momentu naszego rozstania. To sprawiło, że przez brakującą jedną trzecią triumwiratu, nasze moce osłabły. Obiecał, że za trzy miesiące przyjdzie przywitać Musette. Lecz nie wcześniej. Mogłabym na to postawić na szali moje życie. I pewnie tak się miało stać. Bo kto wiedział co nas czekało w Cyrku? Popatrzyłam z jednego wampira na drugiego i potrząsnęłam głową. Musieliśmy wejść do środka, a ja musiałam przestać być przeczulona. Tak samo Asher. Ale jego czynów nie byłam w stanie kontrolować, tylko swoje. Dotknęłam ramienia Damiana i moc rozbłysła między nami jak powiew wiatru. Używając wyłącznie opuszków, zsuwałam się na dół po jego gładkiej skórze. Palce mnie bolały, gdy zbyt mocno czegoś dotykałam. Z drżeniem wypuścił powietrze, gdy wsunęłam moją prawą dłoń w jego lewą i zacisnęłam palce. Jeżeli nie zaciskałam zabandażowanych palców zbyt mocno, nic nie bolało.

Dotykanie go było takie naturalne. Ciężko to było wyjaśnić, ponieważ nie wywoływało to u mnie myśli o seksie. Jak z Jean-Claude’em. Albo Micahem. Lub Richardem. Z Richardem byłam skłócona, ale działała na mnie sama jego obecność. Gdy będę kiedyś z Richardem w jednym pomieszczeniu i moje ciało na niego nie zareaguje, to będę wiedziała, że się naprawdę odkochałam. - Nie mam nic przeciwko temu, że Micah przysłał wsparcie. Poczułam jak jego dłoń, rękę, a potem całe ciało opuściło napięcie, z którego nie zdawałam sobie sprawy. Uśmiechnął się i uścisnął mi dłoń. – To dobrze. - Złagodniałaś – zabrzmiał głos za nami. Wszyscy się odwróciliśmy i zauważyliśmy idącego w naszą stronę Jasona. Szczerzył się w uśmiechu, chyba dumny z tego, że nas zaskoczył. - Cholernie cichy jak na wilkołaka - powiedziałam. Miał na sobie jeansy, adidasy i krótką skórzaną kurtkę. Był tak samo Amerykaninem jak ja. Lubiliśmy swobodny styl ubierania. Jego blond włosy nadal były obcięte krótko, jak u młodego dyrektora. Wyglądał na starszego, bardziej dojrzałego. Bez włosów okalających jego twarz, błękitne w kolorze wiosennego, niewinnego nieba oczy stały się wyraźniejsze. Jednak ten kolor nie pasował do błysku w oczach. - Trochę za ciepło na skórzaną kurtkę – powiedziałam. Jednym płynnym ruchem rozpiął kurtkę i, ani razu nie myląc kroku, błysnął nagą klatką piersiową i brzuchem. Czasami zapominałam, że Jason pracował jako striptizer w Grzesznych Rozkoszach, klubie należących do Jean-Claude’a. Ale były też chwile, jak ta, kiedy mi o tym przypominał. - Nie miałem czasu by się ubrać, gdy Jean-Claude wysłał mnie, abym na was zaczekał. - Czemu taki pośpiech? – Zapytałam. - Musette zaoferowała, że podzieli się z Jean-Claude’em jej pomme de sang, jeżeli on podzieli się z nią mną. Pomme de sang dosłownie oznacza jabłko krwi, określenie wśród wampirów dla kogoś, kto jest kimś więcej niż dawcą krwi. Jean-Claude opisał to jako ukochaną kochankę, ale zamiast seksu dostawało się krew. Utrzymanka, albo w przypadku Jasona, utrzymanek. - Sądziłam, że to nietakt, by pytać o czyjeś pomme de sang. - Powiedziałam. - Równocześnie może to być wielka grzeczność i honor. - Powiedział Asher. – Ale można wierzyć, że jeżeli tylko będzie w stanie, to Musette zmieni ten zwyczaj w torturę.

- Ona nie proponuje swojego pomme de sang, by okazać szacunek Jean-Claude’owi, tylko robi to, bo wie, że on nie będzie chciał się dzielić Jasonem? - Oui. - Odparł Asher. - Świetnie, po prostu świetnie. Jakie inne wampirze zwyczaje wyjdą dziś wieczorem na światło i skopią nam dupy? Uśmiechnął się i uniósł moją dłoń do ust. – Wiele. Tak. Sądzę ma cherie, że bardzo dużo. – Spojrzał na Jasona. – Prawdę mówiąc jestem pod wrażeniem, że Musette pozwoliła ci wyjść bez dzielenia się krwią. Uśmiech Jasona zblakł – Jej pomme de sang jest nielegalna w tym kraju, więc Jean-Claude musiał odmówić. - Nielegalna, - powiedziałam - w jaki sposób? Westchnął. Wyglądał na zdecydowanie niezadowolonego. – Dziewczyna nie może mieć więcej niż piętnaście lat. - A wzięcie krwi od nieletniego jest wbrew prawu. - Stwierdziłam. – Jean-Claude poinformował ją o tym, dzięki temu przyszedłem tutaj i stoję na chłodzie. – Nie jest zimno – powiedział Damian. Jason zadrżał. – To kwestia opinii. –Owinął się w rozpiętą kurtką. – Jean-Claude nie chce, żebyś była zaskoczona, Anito, ale dwa z towarzyszących jej wampirów to dzieci. Poczułam, że twarz napięła mi się ze złości. – Nie jest aż tak źle. Oni nie są nowi. Tak na oko sądząc mają minimum kilkaset lat. Nawet w Stanach Zjednoczonych będą na zasadach nabytych w ramach obowiązującego prawa. Spróbowałam złagodzić narastające we mnie napięcie. Puściłam ręce, które wcześniej trzymałam, ponieważ pragnęłam mieć wolne dłonie, żeby móc chwycić za broń. Nie było nic, z czym mogłabym walczyć. Jeszcze nie. Ale chęć nie zniknęła. Damian dotknął niepewnie mojego ramienia. Obawiał się, by gniew nie przeniósł się na niego. Chyba. Moja codzienna zasada brzmiała, że zawsze lepiej być złym na kogoś, niż wściekać się na nikogo. Starałam się być lepsza, uczciwsza, ale do cholery, to było trudne. Gdy mu się nie wyrwałam i nie krzyknęłam na niego, Damian dotknął mojej ręki. Jego palce musnęły moją skórę, co sprawiało, że stałam się spokojniejsza. – Myślisz, że Musette przywiozła niepełnoletnich pomme tylko po to, żeby zobaczyć co zrobimy? – Musette lubi młodszych – powiedział Asher wciąż bardzo cichym głosem, prawie szeptem, jakby się bał, że może zostać podsłuchany. Może tak było.

Spojrzałam na Ashera. Palce Damiana wciąż poruszały się lekko z tyłu mojej dłoni. – Ona nie jest pedofilem. Proszę powiedz, że nie jest. Potrząsnął głową – Nie, nie chodzi o seks Anito, ale o krew. Tak, ona woli młodych. Fuj. – Podczas pobytu w tym kraju ona nie może wziąć krwi od nikogo poniżej osiemnastego roku życia. Jeżeli to zrobi, to może zostać wystawiony na jej imię nakaz egzekucji, a ja jestem Egzekutorką. – Wierzę, że Musette została starannie wybrana przez Belle Morte. Belle ma innych asystentów, którzy nie mają tak niedopuszczalnych nawyków. Sądzę, że Musette jest próbą. W tradycyjnym sensie tego słowa. Została wybrana przez Belle, żeby nas sprawdzić. Zwłaszcza ciebie i prawdopo dobnie Richarda. – Czym zasłużyliśmy na specjalne traktowanie? – zapytałam. – Ponieważ Belle żadnego z was nie zna. Lubi testować swoje ostrza, zanim je splami krwią, Anito. – Nie jestem jej ostrzem. Nie jestem jej niczym. Asher spoglądał na mnie cierpliwie. – Ona jest sourdre de sang, fontanną naszej linii krwi. Belle jest jak cesarzowa i każdy wampirzy mistrz, wywodzący się z jej linii, to król, który ma być jej lojalny. A okazywać lojalność, to być gotowym poświęcić wielu żołnierzy dla sprawy. – Jakiej sprawy? Wypuścił zniecierpliwiony oddech. – Każdej sprawy, jaką cesarzowa sobie zażyczy. Potrząsnęłam swoją głową – Dla mnie to naprawdę nie ma sensu. – Ręka Damiana wciąż lekko igrała na mojej. Wydaje mi się, że gdyby mnie nie dotykał, byłabym bardziej podenerwowana. – Belle uważa, że wszystko co wywodzi się z jej linii, należy do niej. Także ty i Richard, za po średnictwem Jean-Claude’a. Potrząsnęłam głową i zaczęłam mówić. Asher podniósł rękę. – Proszę daj mi dokończyć. Nie ma znaczenia, Anito, czy zgadzasz się w kwestii przynależności do Belle. Twojej i Richarda. Liczy się tylko to, że ona wierzy, że należycie do niej. Ona widzi cię, jako kolejną broń w swoim arsenale. Rozumiesz? – Rozumiem co mówisz, ale nie zgadzam się. Nie należę do kogokolwiek, ale widzę, że Belle Morte może uważać inaczej. Kiwnął głową. Poczuł ulgę, jakby nie wiedział co robić, gdybym kontynuowała sprzeczkę. – Bon, bon. W takim razie musisz zgodzić się, że Belle będzie chciała przetestować materiał swoich dwóch najnowszych broni. – Jak? – Zapytałam.

– Z jednej strony przez przywiezienie nieletniego pomme de sang do Ameryki i obnoszenie się z tym przed Egzekutorką. Jeśli Musette zaproponowała dzielenie się pomme de sangs, może również zaproponować dzielenie się ludzkimi sługami. Taką propozycję uważa się za wielki honor. – Dzielenie się? – Zapytałam od razu podejrzliwa. Palce Damiana przyśpieszyły, ale nie powiedziałam mu, aby przestał, bo gniew spinał mi ramiona, ręce. – Dzielenie się krwią. Prawdopodobnie, gdyż większość wampirów bierze krew od swoich ludzkich sług. Nie martw się ma cherie, nie chodzi o seks, Musette nie gustuje w kobietach. Prawie wzruszyłam ramionami. – Myślę, że mi ulżyło. – Zmarszczyłam brwi. – Jeśli ona uważa mnie i Richarda za część swojej… nieważne, to co z jego stadem oraz z moją grupą? Czy Belle uważa naszych ludzi za swoich? Asher oblizał wargi i zanim powiedział, ja znałam już odpowiedź. – W jej mniemaniu tak. – Więc Musette i jej towarzysze będą testować nie tylko mnie czy Richarda, ale też resztę na szych ludzi. – Zrobiłam z tego stwierdzenie. – Logicznym jest spodziewać się tego. – Odparł. Zamknęłam oczy i potrząsnęłam głową – Nie cierpię wampirzej polityki. – Ona jeszcze nie wrzeszczy. – Powiedział Jason. – Jeszcze nigdy nie widziałem jej tak spokoj nej po tym, jak usłyszała tak wiele złych wieści. Otworzyłam oczy i spojrzałam na niego krzywo. – Uważam, że to wpływ Damiana – powiedział Asher. Jason spojrzał w dół, gdzie Damian delikatnie bawił się moją dłonią. – Masz na myśli to, że dotykiem pomaga jej utrzymać temperament na wodzy? Asher przytaknął. Ponieważ byłam wściekła chciałam, żeby Damian przestał mnie dotykać. Ale nie powiedziałam tego. Jak ktokolwiek ma czelność wchodzić na nasze terytorium i poddawać nas testom? Co za aro gancja! Jakże to typowe dla wampira. Byłam zmęczona. Zmęczona grami, które miały się zacząć. Gdyby Jean-Claude pozwolił mi wystrzelać całą ekipę Musette dziś wieczorem, to zaoszczędziłoby to nam wielu kłopotów. Po prostu wiedziałam, że tak by było. Chwyciłam Damiana za rękę i sprawiłam, że przestał bawić się moją dłonią. Mój zaczynający narastać gniew, osłabł. Nadal byłam zła, ale panowałam nad złością. Cholera, Asher miał rację. Nienawidziłam tego. Nienawidziłam tego, że jakaś nowa metafizyczna bzdura pojawiła się, żeby zmusić mnie do bliższej zażyłości z kolejnym wampirem. Dlaczego metafizyka choć jeden raz nie mogła działać bez emocji i wylewności?

Jason patrzył na nas z dziwnym wyrazem na twarzy. – Myślę, że powinniśmy przymocować na noc Damiana do Anity. – Myślisz, że Musette, może mnie, aż tak wkurzyć? – Nikogo jeszcze nie skrzywdziła, Anito, nie podjęła żadnych działań, ale wszyscy są przeraże ni. Sam jestem cholernie przerażony i nie mogę zrozumieć dlaczego. Ona jest uroczą małą jasnowłosą osóbką i jest przepiękna. Jak naturalnej wielkości lalka Barbie z mniejszymi piersiami, ale cóż facet nie potrzebuje więcej niż kęsa, prawda? – Za bardzo się spowiadasz. Nie uśmiechnął się. Jego twarz była zbyt poważna. – Normalnie nie miałbym nic przeciwko, żeby olśniewający wampir zatopił we mnie kły. Ale Anita, ja nie chcę żeby ta laska mnie dotykała. – Nagle wyglądał jakby się bał, co sprawiło, że zdawał się być młodszy niż dwudziestodwulatek. – Nie chcę, żeby mnie dotykała. – Patrzył na mnie wystraszonym wzrokiem. – Jean-Claude obiecał mi, że Musette nie jest jednym z tych wampirów, które gniją na tobie. Ale to nie ma znaczenia, bo ze strachu przed nią boli mnie brzuch. Wyciągnęłam wolną rękę, a Jason podszedł do mnie. Przytuliłam go i mogłam poczuć jak drżał. Było mu zimno, ale dodatkowe ubrania by go nie rozgrzały. – Będziemy ją trzymać z daleka od ciebie, Jason. Przytulił mnie tak mocno, że nie mogłam oddychać. Odezwał się z twarzą przy mojej szyi. – Nie składaj obietnic, których nie możesz dotrzymać, Anito. Otwierałam usta, żeby właśnie mu obiecać, ale Asher mi przerwał. – Nie Anita, nie obiecuj bezpiecznego przejścia żadnemu z nas. Jeszcze nie. Nie, dopóki nie spotkasz Musette. Odsunęłam się od Jasona i spojrzałam na Ashera. – Gdybym tam weszła i od razu ją zabiła, to co zrobiłaby Belle? Zbladł, co dla wampira było bardzo trudne. – Nie możesz. Nie wolno. Anita… błagam cię. – Wiesz, że gdybym zabiła ją dzisiejszej nocy, wszyscy bylibyśmy bezpieczniejsi. Otworzył usta, zamknął i znowu otworzył – Anita, ma cherie, proszę. Jason cofnął się ode mnie i wykonał ruch rękami. Damian stanął za mną, z rękami na moich ramionach. W chwili, kiedy mnie dotknął, poczułam się lepiej. Nie do końca spokojniej, ale pojaśniało mi w głowie. Bo miałam rację, powinniśmy zabić Musette dzisiejszej nocy. Na krótką metę mogłoby to nam zaoszczędzić wielu problemów. Ale w dalszej perspektywie Belle Morte, a może nawet cała Rada, mogliby przybyć razem, żeby nas zabić. Wiedziałam o tym. A z rękami Damiana ugniatającymi delikatnie moje spięte ramiona, nawet mogłam się z tym zgodzić. – Dlaczego dotyk Damiana sprawia, że mam mniejszą ochotę na zabijanie? – Zapytałam.

– Zauważyłem, że gdy on cię dotyka, to zanim pociągniesz za spust zdajesz się zyskiwać pe wien poziom spokoju, dodatkową chwilę zadumy. – Jean-Claude nie jest wcale mniej bezwzględny, gdy jestem przy nim. – Możesz zyskać od sługi tylko to, co sługa ma do zaoferowania. – Rzekł Asher. – Powiedział bym, że pomogłaś stać mu się jeszcze bardziej bezwzględnym, a nie mniej, bo taka jest twoja natura. – Spojrzał na wampira stojącego za mną. – Damian przeżył wieki z panią, która nie tolerowała żadne go gniewu, żadnej dumy. Jedynie jej wola i jej zdanie się liczyły. Damian nauczył się być mniej zły, mniej bezwzględny, lub ta-co-go-stworzyła zniszczyłaby go dawno temu. Ręce Damiana leżały bardzo nieruchomo na moich ramionach. Pogłaskałam go po jednej z nich tak, jakbym pocieszała przyjaciela, który usłyszał złe wieści. – W porządku, Damian, ona już cię nie może skrzywdzić. – Nie, Jean-Claude wytargował moją wolność od niej i za to będę miał wobec niego wielki dług na wieki. Ale to nie ma nic wspólnego z przysięgą krwi, ani wampirzymi więzami. Jestem mu wdzięczny, że uwolnił mnie z tej przerażającej niewoli. – Jeśli możesz powstrzymać Anitę, przed zrobieniem czegoś niefortunnego dziś wieczorem, spłacisz część tego długu – powiedział Asher. Poczułam, że Damian przytaknął. – Możemy zejść do podziemi, bo choć znam Musette od dawna, to nie boję się jej tak bardzo jak tej-która-mnie-stworzyła. Odwróciłam się, żeby móc zobaczyć twarz Damiana. – Czy sugerujesz, że boisz się Musette tylko trochę mniej niż tej-co-cię-stworzyła? Zdawał się myśleć o tym przez sekundę albo dwie, a potem powoli przytaknął. – Bardziej boję się mojej dawnej mistrzyni. Ale tak, boję się Musette. – Wszyscy się jej boją – powiedział Asher. Damian przytaknął. – Wszyscy się jej boją. Położyłam czubek mojej głowy na klace piersiowej Damiana potrząsając głową tam i powrotem, niszcząc sobie włosy, ale nie obchodziło mnie to. – Cholera, gdybyście pozwolili mi ją zabić dziś wieczorem, teraz, to zaoszczędziłoby to tylu kłopotów. Mam rację. Wiecie, że mam rację. Damian podniósł moją twarz więc musiałam spojrzeć mu w oczy. – Jeśli zabijesz Musette, wte dy Belle Morte zniszczy Jean-Claude’a. – A co jeśli Musette zrobi coś naprawdę okropnego? Damian spojrzał za mnie na Ashera. Odwróciłam się, żebym mogła obserwować jak wampiry wymieniają spojrzenia. Asher w końcu przemówił. – Nigdy nie chciałbym ci powiedzieć, że w żadnym wypadku nie możemy zabić Musette, bo może nadejść chwila, gdy ona nie da nam innego wybo-

ru. Gdy nadejdzie ta chwila lepiej żebyś się nie zawahała. Ale myślę, że Musette będzie grać w polityczną grę tak dobrze, że nie da ci takiej wymówki. Westchnęłam. – Jeśli dziś wieczorem nie przykujesz Damiana do Anity, to ona nigdy nie będzie w stanie przetrwać małego pokazu Musette – powiedział Jason. – Nie sądzę, żeby to było konieczne– powiedział Asher. – Będzie, Anito? Zmarszczyłam brwi. – Skąd do diabła mam wiedzieć? Poza tym nie mam przy sobie kajdanek. Jason wyciągnął parę z kieszeni kurtki. – Możesz pożyczyć moje. Mocniej się skrzywiłam. – Po co nosisz ze sobą kajdanki? – Podniosłam rękę. – Chwila, nie chcę wiedzieć. Uśmiechnął się do mnie. – Jestem striptizerem, Anita, używam różnych rekwizytów. Z jednej strony dobrze było wiedzieć, że Jason nie nosił wkoło kajdanek z powodu własnego życia miłosnego. Z drugiej strony nie byłam pewna, czy chciałam wiedzieć, że kajdanki były częścią jego rekwizytów jako striptizera. Jakie widowiska dawali w Grzesznych rozkoszach w tych czasach? Chwileczkę, na to pytanie też nie chciałam znać odpowiedzi. Całą grupą skierowaliśmy się do tylnych drzwi Cyrku Potępieńców. Nie użyliśmy kajdanek Ja sona, ale ostatecznie szłam po schodach w dół trzymając Damiana za rękę. Wzrastała liczba ludzi, z którymi idąc ręka w rękę poczułabym romantyzm lub podniecenie. Damian niestety nie figurował na tej liście.

Rozdział 6

Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Ultraska

Głęboko pod Cyrkiem Potępieńców istniały długie, rozciągające się na wiele kilometrów, podziemne pokoje. Był to dom Mistrza Miasta St. Louis, komukolwiek zdarzyło się nim być. I było tak odkąd ktokolwiek o tym pamiętał. Tylko olbrzymi magazyn na powierzchni ziemi się zmienił. Jean-Claude zmodernizował podziemie. Odnowił niektóre jego części, ale to wszystko. Wciąż były tam niezliczone kamienne pokoje oświetlane pochodniami. Łagodząc kamienny wygląd ścian jego dziennego pokoju Jean-Claude używał ogromnych zwiewnych zasłon, by stworzyć coś w rodzaju namiotu. Z zewnątrz były białe, ale kiedy odsunąłeś pierwszy zestaw zasłon, ściany robiły się srebrne, złote, białe. Jason wyciągnął rękę do zasłon, kiedy zza nich wysunął się Jean-Claude. Skinął na nas wszystkich stojących z tyłu, z palcem na ustach. Przełknęłam słowa powitania. Miał na sobie obcisłe skórzane spodnie wsunięte w buty sięgające aż do ud tak, że trudno było powiedzieć, gdzie kończą się spodnie, a gdzie zaczynają buty. Koszula była jedną z jego typowych koszul. Wyglądała jak z roku 1700 z masą falban na rękawach i przy szyi. Ale kolor jedwabiu był czymś, w czym nigdy go nie widziałam. Intensywny niebieski. Gdzieś pomiędzy królewskim błękitem, a granatem. Ten kolor uczynił jego oczy w odcieniu nieba o północy, jeszcze bardziej niebieskimi, niż kiedykolwiek. Jego twarz była jak zawsze nieskazitelna. Zapierała dech. Było tak, jak zazwyczaj. Jak jakiś mokry sen, który staje się rzeczywistością. Zbyt piękny by był prawdziwy. Zbyt zmysłowy by był bezpieczny. Czułam w gardle uderzenia mojego serca. Chciałam rzucić się na niego, by owinąć się wokół jak koc. Chciałam, by te wszystkie czarne loki przeciągały się wzdłuż mojego ciała tak, jakbym była pieszczona przez żywy jedwab. Pragnęłam go. Prawie zawsze go pragnęłam, ale dzisiejszej nocy PRAGNĘŁAM go! Po tym wszystkim co się wydarzyło i miało się zdarzyć, jedyne o czym mogłam myśleć, to był seks. Seks z Jean-Claude’m. Podszedł do mnie, a ja wyciągnęłam rękę tak, żeby nie mógł mnie dotknąć. Jeśli położyłby na mnie choć palec, nie byłam pewna, co bym zrobiła. Spojrzał zdziwiony i usłyszałam jego głos w mojej głowie – Coś jest nie tak, ma petite?

Wciąż nie nauczyłam się sztuczki rozmawiania w myślach, więc nie próbowałam. Po prostu uniosłam moją lewą rękę i wskazałam na swój zegarek. Było dziesięć minut po północy. Jak Kopciuszek, musiałam być w domu koło północy. Powiedziałam moim współpracownikom, że była to przerwa na lunch. I tak było. Czasami nawet było jedzenie. Ale to czym się musiałam pożywiać co dwanaście godzin, nie miało większego związku z moim żołądkiem. Nie. To były niżej położone miejsca. Zdecydowanie niżej. Oczy Jean-Claude'a rozszerzyły się. Powiedział w mojej głowie – Ma petite proszę powiedz, że nakarmiłaś już ardeur. Wzruszyłam ramionami – Dwanaście godzin temu – nie przejmowałam się mówieniem szeptem, bo wampiry zza zasłony i tak by to usłyszały, więc użyłam normalnego tonu głosu. To nie było tak, że chciałam ukryć ardeur. W każdym razie nie przed nimi. Ardeur było jednym z efektów ubocznych bycia ludzką służebnicą Jean-Claude’a. W innym wieku Jean-Claude’a uznano by za inkuba, bo mógł żywić się pożądaniem. Nie tylko żywił się, ale też sprawiał, że inni go pożądali. To był sposób na zwiększenie tego, czego potrzebował. W sytuacjach kryzysowych mógł żywić się pożądaniem, rezygnując na parę dni z krwi. To było rzadkie dla wampira, by mieć dodatkowe źródło mocy. Mistrzyni Damiana była w stanie żywić się strachem. Była tym co nazywają nocną wiedźmą, albo zmorą. Belle Morte oczywiście też posiadała ardeur. Używała go od wieków do manipulowania królami i cesarzami. Jean-Claude był jednym z niewielu z jej linii krwi, którzy odziedziczyli tę szczególną moc. I ja, na tyle na ile wiedziałam, byłam jedynym ludzkim sługą, który odziedziczył je od kogokolwiek. Gdy ardeur budziło się w po raz pierwszy w wampirze, to przejmowało nad nim władzę tak, jak żądza krwi. A następnie wampir stopniowo uczył się to kontrolować. Albo taki był plan. Odkąd miałam to, walczyłam jak cholera, żeby karmić się tylko co dwanaście godzin. Pożywianie nie musi wiązać się ze współżyciem, ale musi to być kontakt seksualny. Wszystkie te stare historie, gdzie sukuby i inkuby zabijali ludzi kochając ich na śmierć, są prawdziwe. Nie mogłam za każdym razem pożywiać się na tej samej osobie. Micah pozwala mi pożywiać się na nim. Jean-Claude czekał przez wiele lat, aby dzielić się ze mną ardeur, chociaż myślał, że to on będzie karmił się mną, nie ja nim. Byłam zmuszona zrobić z Nathaniela - mojego lampartołaka – moją własną wersję pomme de sang. Żenujące jak diabli, ale cholera wykluczyło to molestowanie nieznajomych, które było całkiem prawdopodobne, kiedy walczyło się z ardeur. To było ciężkie zadanie. Takie jak z Belle Morte. Planem na dziś było udać się do domu i spotkać z Micahem. Zamiast tego byłam tutaj w Cyrku.

To nie było złe samo w sobie, bo Jean-Claude był zawsze chętny. Niestety mieliśmy duże, złe wampiry w pokoju obok, i myślę, że one nie zaczekałyby, abyśmy my mogli uprawiać gorący, małpi seks. To chyba intuicja, ale podejrzewałam, że Musette nie będzie pełna wyrozumiałości. Problem w tym, że ardeur również nie było życzliwe. Wszystkich mężczyzn stojących wokół mnie ogarnęła cisza, jak we wnętrzu ziemi. Spoglądaliśmy na Jean-Claude'a, żeby rozwiązał ten problem – Co zrobimy? – Zapytałam. Przez chwilę wyglądał na zagubionego. Nagle roześmiał się tym mogącym cię dotknąć, pełnym pieszczoty śmiechem. To przyprawiło mnie o dreszcz tak, że tylko Damian powstrzymał mnie od upadku. Czekałam, aż ardeur rozprzestrzeni się na niego, jak jakaś zakaźna choroba, ale tak się nie stało. W momencie, kiedy Damian mnie dotknął, ardeur oddaliło się jak ocean wycofujący się z brzegu. Czułam się lekko, czysto i miałam znów trzeźwy umysł. Znowu mogłam myśleć. Chwyciłam się ramienia Damiana, jakby to był ostatni kawałek drewna na oceanie. Odwróciłam rozszerzone oczy i spojrzałam na Jean-Claude’a. Wyglądał na bardzo poważnego – Ja też to czuję ma petite. Wiedzieliśmy z praktyki, że jeżeli Jean-Claude koncentrował się na kontrolowaniu ardeur, mógł pomóc także mnie. Gdy jednak nie koncentrowałam się dostatecznie, ogień spalał nas oboje, jak jakaś przytłaczająca siła natury. Czułam smutek Damiana na mój chłodny dotyk. Poczułam to na czubku języka. Tak jakby deszcz mógł mieć smak. Wiedziałam, że Damian pragnie mnie w ten dobry, staromodny sposób, który nie ma za wiele wspólnego z sercami i kwiatami, a ma prawie wszystko z pożądaniem. Pragnął mnie tak jak krwi, ponieważ beze mnie mógł umrzeć. Damian miał prawie sześćset lat, ale on nigdy nie będzie mistrzem wampirów. To oznaczało dosłownie, że jego pierwsza pani, sprawiła że jego serce biło, jego ciało poruszało się. Dopiero potem Jean-Claude stał się jego ożywiającą siłą, a następnie ja przypadkowo ukradłam go Jean-Claude’owi i teraz to moja nekromancja sprawiała, że jego krew płynęła, jego serce biło. Byłam przerażona, gdy dowiedziałam się, że w efekcie tego miałam wampirze zwierzątko. Próbowałam ignorować to co zrobiłam, uciekać od tego. Uciekałam od wielu rzeczy. Ale wiedziałam, że Damian nie jest jedną z tych rzeczy, którą mogłabym zignorować. Tak po prawdzie, jeśli odetnę się od Damiana, on najpierw oszaleje, a potem umrze. Oczywiście, zanim straciłby siły życiowe, inne wampiry musiałyby go unicestwić. Nie można trzymać biegającego po mieście i dokonującego masakry na ludziach sześćsetletniego wampira. To nie sprzyjało interesom. Skąd mogłam wiedzieć co się z nim stanie, kiedy go porzucę? Nie wiedziałam, że jest moim wampirzym sługą, przez sześć pierwszych miesięcy odkąd to się stało.

Damian oszalał i zabijał niewinnych. Jean-Claude uwięził go czekając, aż wrócę do domu Dorosnę do moich obowiązków, przestanę uciekać od nich. Damian był jedną z tych lekcji, gdzie dowiadujesz się, że albo zaakceptujesz swoją moc, albo inni zapłacą za to cenę. Spojrzałam na Jean-Claude'a. Wciąż był piękny, ale mogłam już patrzeć na niego bez chęci stopienia się z nim – To jest niesamowite – powiedziałam. - Jeśli pozwoliłabyś Damianowi dotknąć cię miesiące temu, odkrylibyśmy to prędzej – powiedział Jean-Claude. Był taki czas, jeszcze niedawno temu, gdy miałabym pretensje o to, że przypominał mi o moich niedoskonałościach. Ale jednym z moich nowych postanowień było nie kłócić się ze wszystkim. Wybierać moje bitwy, to był cel. Jean-Claude skinął głową, podszedł do mnie i wyciągnął rękę - Przepraszam za wcześniejszą niedyskrecję, ma petite, ale teraz jestem mistrzem, a nie pionkiem dla ognia, który spala nas oboje. Patrzyłam na rękę, taką bladą, z długimi palcami i pełną wdzięku. Nawet bez ingerencji ardeur on zawsze był fascynujący w taki sposób, że brakowało mi słów. Wzięłam go za rękę, gdy drugą nadal trzymałam dłoń Damiana. Palce Jean-Claude'a zamknęły się dookoła moich i moje serce pozostało spokojne. Ardeur nie podniosło swojej lubieżnej głowy. Podniósł moją rękę do ust. Powoli dotknął ustami moich knykci. Nic się nie stało. Zaryzykował pieszczoty ustami przesuwając się wzdłuż mojej skóry. Odebrało mi to oddech, ale ardeur się nie obudziło. Stał wyprostowany. Moja ręka ciągle była w jego. Uśmiechnął się olśniewającym uśmiechem, który ceniłam, ponieważ był prawdziwy. Albo tak bliski prawdziwemu, jak tylko mógł to sprawić. Spędził wieki na ćwiczeniu wyrazu twarzy. Każdy jego ruch był dworski i zgrabny, i nie zdradzał niczego. Uważał to za zbyt trudne, żeby po prostu reagować. - Chodź ma petite, chodź poznać naszych gości. Przytaknęłam – Jasne. Owinął moje ramię całkowicie swoim i spojrzał na Damiana – Weź jej drugie ramię, mon ami, towarzyszmy jej do środka. Damian stanowczo położył moją rękę, na umięśnionej skórze przedramienia – Z przyjemnością mistrzu. Normalnie Jean-Claude nie lubił, kiedy wampiry mówiły do niego „mistrzu”, ale dzisiejszej nocy musieliśmy być oficjalni. Staraliśmy się zaimponować ludziom, którzy nie byli pod wrażeniem od stuleci. Asher zrobił krok do przodu, aby przesunąć zasłony. Jason podszedł do drugiej strony. Trzymali

zasłony po bokach, więc mogliśmy wejść bez plątania się w nich jak nietoperze. Istnieją powody, dla których wiszące zasłony zamiast drzwi, popadły w niełaskę. Jedynym minusem posiadania przystojnych wampirów przy obu ramionach było to, że dostatecznie szybko nie mogłam wyciągnąć broni. Oczywiście, gdybym musiała wyciągnąć broń zaraz po przejściu przez drzwi, to byłaby bardzo zła noc. Na tyle zła, że moglibyśmy ją przetrwać. Ale następnej już nie.

Rozdział 7

Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Ultraska

Musette stała obok białego murowanego kominka. To musiała być ona, ponieważ była jedyną małą blond Barbie w tym pokoju, a tak właśnie opisał ją Jason. Jason miał wiele wad, ale opisanie kobiety w niedokładny sposób nie było jedną z nich. Rzeczywiście była drobna. Niższa ode mnie o co najmniej trzy cale. Co dawało jej zaledwie 5 stóp wzrostu, a jeżeli pod długą białą suknią miała buty na obcasach, to była jeszcze niższa. Jej włosy opadały blond falami dookoła ramion, ale brwi miała czarne i idealnie zarysowane. Farbowała jedno bądź drugie, albo była jedną z tych rzadkich blondynek, u których włosy na ciele i głowie nie pasowały do siebie. To się zdarzało, ale niezbyt często. Jasne włosy, blada skóra, ciemne brwi i rzęsy, które oprawiały oczy tak niebieskie jak niebo wiosną. Jednak zdałam sobie sprawę, że jej oczy były tylko kilka odcieni bardziej niebieskie, niż oczy Jasona. Może to ciemna oprawa sprawiła, że wydawały się one dużo bardziej intensywne. Uśmiechnęła się ustami jak pąk róży, które były tak czerwone, że wiedziałam, że są pomalowane szminką, gdy tylko je zobaczyłam. Wiedziałam również, że ma na sobie jeszcze więcej makijażu. Był dobrze zrobiony, subtelne dotknięcie to tu to tam, które pomagało wydobyć to dziecięce piękno. Jej pomme de sang uklękła u jej stóp jak zwierzątko. Długie brązowe włosy dziewczyny zostały upięte na czubku głowy tworząc skomplikowane warstwy loków tak, że wyglądała jeszcze młodziej. Była blada. Nie wampirzo blada, ale blada, a jej lodowo błękitna staromodna suknia nie dodawała jej koloru. Jej smukła szyja była gładka i nienaruszona. Jeśli Musette brała krew, to skąd? Czy chciałam to wiedzieć? Nie bardzo. Mężczyzna stał między kominkiem, a dużą białą kanapą obłożoną złotymi i srebrnymi poduszkami. Pod niemal każdym względem był przeciwieństwem Musette. Miał dobrze ponad sześć stóp wzrostu. Był zbudowany jak pływak. Barczysty, szczupły w talii, o wąskich biodrach, z nogami, które wydawały się dłuższe ode mnie. Jego włosy były czarne i podobnie jak moje miały niebieskie refleksy. Zostały związane w gruby warkocz na plecach. Jego skóra była tak ciemna, jak tylko może

być skóra, która od wieków nie widziała słońca. Obstawiałam, że łatwo się opala. Nie miał zbyt wielu możliwości, aby złapać jakiekolwiek promienie słońca. Jego oczy były dziwne, niebieskozielone, jak woda na Karaibach. Błyszczały na jego ciemnej twarzy i powinny dodać ciepła i piękna. Ale one był zimne. Powinien być przystojny, ale nie był. Niweczył to wszystko cierpki wyraz jego twarzy. Wyglądał jakby zawsze był w złym humorze. Może to przez ciuchy. Był tak ubrany, jakby zszedł z wiekowego obrazu. Gdybym musiała chodzić w rajstopach, też byłabym w złym humorze. Chociaż miałam mężczyzn przy obu ramionach, to Jean-Claude był tym, który pewnie prowadził nas między dwa wyściełane fotele. Jeden był złoty, drugi srebrny ze stosami białych poduszek. Zatrzymał się przed białym, drewnianym stolikiem z kryształową misą białych i żółtych goździków. Damian także natychmiast się zatrzymał stojąc nieruchomo pod dotykiem mojej ręki. Jason opadł z wdziękiem na złoty fotel najbliżej kominka. Asher stanął po drugiej stronie srebrnego krzesła tak daleko od Musette, jak tylko był w stanie, nie wychodząc z pokoju. Musette powiedziała coś po francusku. Jean-Claude odpowiedział jej w tym samym języku. W zasadzie zrozumiałam, iż odparł, że ja nie znam francuskiego. Powiedziała jeszcze coś, co było dla mnie kompletną tajemnicą, potem przerzuciła się na silnie akcentowany angielski. Większość wampirów nie ma akcentu. Przynajmniej tu w Ameryce. Ale Musette miała dziwaczny. Miejscami tak ciężki, iż bałam się, że gdyby mówiła zbyt szybko, to mogłabym jej nie zrozumieć. – Damian, wiele czasu minęło odkąd zaszczyciłeś nasz dwór swoją obecnością. – Moja dawna pani nie dbała o życie dworu. – Twoja pani Morvoren jest jakaś dziwna. Poczułam jak ciało Damiana zareagowało na jej imię tak, jakby został uderzony. Pogładziłam wierzch jego dłoni w sposób, w jaki koi się zmartwione dziecko. – Morvoren jest wystarczająco potężna, by rywalizować o miejsce w radzie. Zaoferowano jej nawet dawne miejsce Earthmovera. Nawet nie musiałaby o nie walczyć. To był dar – Musette patrzyła na Damiana, studiowała wyraz jego twarzy, jego ciało, jego reakcje. – Jak sądzisz, dlaczego odmówiła takiej nagrody? Damian przełknął, jego oddech drżał – Tak jak powiedziałem – Aby dokończyć musiał oczyścić gardło – moja dawna pani nie nadaje się do życia dworskiego. Ona woli samotność. – Ale rezygnacja z miejsca w radzie bez walki i ryzyka to szaleństwo. Dlaczego Morvoren to zrobiła? Za każdym razem, gdy wymawiała jej imię, mężczyzna wzdrygał się. – Damian odpowiedział na twoje pytanie. – Powiedziałam. – Jego dawna pani ceni swoją prywatność.

Musette zwróciła swoje niebieskie oczy na mnie i jej pełne nieprzychylności spojrzenie sprawiło, że prawie żałowałam, iż się wtrąciłam. – Więc to jest ta nowa – podeszła do nas. No nie był tylko płynny krok, to było także kołysanie biodrami. Z pewnością miała pod spódnicą pantofle na wysokich obcasach. Nie dało się iść tak płynnie bez nich. Wysoki, ciemny i przerażający mężczyzna szedł za nią jak cień. Młoda dziewczyna wciąż siedziała naprzeciwko kominka. Jej bladoniebieska sukienka rozłożyła się wokół niej, jakby była ułożona. Jej ręce leżały bardzo spokojne na kolanach. Wyglądała, jakby pozowała, Jak gdyby powiedziano jej „siedź tutaj w ten sposób” i ona siedziałaby tam tak, dopóki Musette nie nakazałaby jej się ruszyć. Zdecydowanie paskudne. – Czy mogę przedstawić Anitę Blake, moją ludzką służebnicę. Pierwszą, którą kiedykolwiek wezwałem do siebie. Nie ma żadnej innej. Jest tylko ona – Jean-Claude użył swojej dłoni zaciśniętej w mojej, by przesunąć mnie na zewnątrz od niskiego stolika i tym samym przypadkowo od Musette. To było prawie jak ruch taneczny. Jakbym wykonała głęboki ukłon, czy coś podobnego. Damian podążył za nami sprawiając, że to przypominało pełną wdzięku zabawę. Wampiry ukłoniły się, a ja uwięziona pomiędzy nimi nie miałam innego wyboru, niż zrobić to samo. Być może był więcej niż jeden powód, dla którego Jean-Claude umieścił mnie w środku. Musette szła ku nam. Jej ruchy sprawiały, że biała spódnica tańczyła. – Pamiętasz tą, którą mam na myśli, służebnicę Ashera, jak ona miała na imię? Spojrzenie w te niebieskie oczy powiedziało mi, że cholernie dobrze wiedziała, jak jej było na imię. – Julianna – Jean-Claude powiedział głosem tak neutralnym, jakim tylko mógł. Ale ani on, ani Asher nie mogli wypowiedzieć imienia Julianny bez żadnych emocji. – Ach tak, Julianna. Ładne imię dla kogoś tak przeciętnego – podeszła i stanęła przed nami. Wysoki ciemny mężczyzna stanął za nią przytłaczając samą swoją wielkością. Musiał być cholernie blisko 7 stóp wzrostu (214cm) – Dlaczego Asher i ty wybieracie takie zwyczajne kobiety? Przypuszczam, że jest coś pocieszającego w mocnej budowy dobrym towarze chłopskim. Roześmiałam się, zanim pomyślałam. Jean-Claude ścisnął moją dłoń. Damian zesztywniał pod moją drugą ręką. Musette nie lubiła być wyśmiewaną, to było widać po jej twarzy – Śmiejesz się, dziewczyno, dlaczego? –Przepraszam – powiedziałam – Ale nazwanie mnie prostaczką nie jest wielką zniewagą. – Dlaczego nie? – Zapytała i wyglądała na autentycznie zdziwioną. – Ponieważ masz rację. Każdy może prześledzić moje drzewo genealogiczne i są tam tylko

żołnierze i rolnicy. Jestem dobrym towarem chłopskim i jestem z tego dumna. – Dlaczego chcesz być z tego dumna? – Ponieważ wszystko co mamy wypracowaliśmy własnymi rękoma, potem z naszego czoła. Nie inaczej. Zapracowaliśmy na wszystko co mamy. Nikt nam niczego nie podarował. – Nie rozumiem – powiedziała. – Nie wiem jak ci to wyjaśnić – powiedziałam. Pomyślałam, że to jest jak z Asherem, który próbował wyjaśnić mi, co jest winien seniorowi. Nie było nic w moim życiu, co przygotowałoby mnie do zrozumienia tego rodzaju obowiązku. Nie powiedziałam jednak tego głośno, bo nie chciałam przywołać tematu, że byłam coś winna Belle Morte. Ponieważ nie czułam, że byłam. – Nie jestem głupia Anito, zrozumiałabym, gdybyś wytłumaczyła to jasno. Asher wyszedł z tyłu przesuwając się do nas. Wciąż tak daleko od Musette , jak tylko był w stanie. Ale to było odważne z jego strony, by zwrócić na siebie jej uwagę – Starałem się wcześniej wytłumaczyć Anicie zobowiązania feudalne i nie mogła zrozumieć. Ona jest młodą Amerykanką, oni nigdy tutaj nie poznali… zalet bycia z rządzonym. Odwróciła głowę w bok niepokojąco jak ptak, tuż przed zadziobaniem robaka – A co ma do rzeczy jej brak zrozumienia dla cywilizowanych procedur? Ludzka istota oblizałaby usta, ale Asher pozostał nieruchomy, cichy (Stój nieruchomo, a lis nie będzie wiedział, że tam jesteś). – Ty, urocza Musette, nigdy nie żyłaś gdzieś, gdzie nie podlegałabyś panu, lub pani. Albo gdzieś, gdzie nie rządziłabyś innymi. Nigdy nie żyłaś bez wiedzy, jakie obowiązki masz wobec seniora. – Oui – dźwięk tego słowa był tak zimny, jakby chciała powiedzieć, no dalej, wykop sobie głębszy dół, w którym zostaniesz pochowany. – Nigdy nawet nie przypuszczałaś, że bycie wieśniakiem, niezależnym od nikogo, może być doznaniem wolności. Ostrożnie machnęła ręką ze zrobionym manicure, jakby oczyszczając powietrze z samej myśli – Absurd. Doznaniem wolności, co to znaczy? – Wierzę, – Powiedział Jean-Claude – że fakt, iż nie rozumiesz co to znaczy jest tym, co próbował wyjaśnić Asher. Zmrużyła brwi na nich obu. – Nie rozumiem, więc to nie może być takie istotne. Zignorowała to robiąc falisty ruch delikatną dłonią. Potem zwróciła uwagę z powrotem na mnie i to było przerażające. Nie byłam pewna, czy chodziło o samo spojrzenie tych oczu, ale to zmroziło mnie do szpiku kości.

– Czy widziałaś nasz prezent dla Jean-Claude'a i Ashera? Musiałam wyglądać na tak zdezorientowaną, jak się czułam, ponieważ obróciła się i starała się wskazać na coś za nią. Ale wszystko co mogłam zobaczyć, to jej olbrzymi ludzki sługa. – Angelito przesuń się, aby mogła to zobaczyć. Angelito? Jakoś określenie „mały anioł” nie pasowało do niego. Mężczyzna przesunął się, a ona wskazała na kominek. Tam był tylko kominek z obrazem powyżej. Wtedy coś w obrazie przyciągnęło moją uwagę. Powinien tam się znajdować malunek przedstawiający Jean-Claude’a, Ashera i Juliannę w strojach a’la Trzej Muszkieterowie. Ale tak nie było. Gdyby nie było nowych i obcych wampirów w pokoju jestem pewna, że zauważyłabym to prędzej. O tak, to na pewno. To był obraz Amora i Psyche. Ta tradycyjna scena, gdzie Amor śpi i w końcu objawia się Psyche dzierżąca świecę. Walentynki pozbawiły Amora tego czym był na początku. Nie był grubym bezpłciowym dzieckiem ze skrzydłami. On był bogiem. Bogiem miłości. Wiedziałam kto pozował jako Amor, bo nikt inny nigdy nie miał takich długich złotych włosów, tak nieskazitelnego ciała. Miałam wspomnienia tego jak Asher wyglądał wcześniej, ale nigdy nie widziałam go ja, ja sama. Szłam w kierunku obrazu jak kwiat wyginający się ku słońcu. To było zniewalające. Na obrazie Asher leżał na boku. Jedna ręka zgięta na brzuchu, druga rzucona na zewnątrz, wiotka od snu. W blasku świec jego ciało świeciło złotem tylko o kilka odcieni jaśniejszym od fali włosów, która otaczała twarz i ramiona. Był nagi, ale to słowo nie oddawało całości. Blask świec sprawił, że jego skóra jaśniała ciepłem od szerokich ramion do krągłości jego stóp. Jego sutki były jak ciemne aureole wobec krągłości klatki piersiowej. Jego brzuch był płaski do granicy pępka, jakby anioł dotknął tej nieskazitelnej skóry i zostawił delikatny odcisk. Linia ciemnozłotych, prawie kasztanowych włosów, biegła w dół, by zakręcić się wokół niego, gdzie leżał nabrzmiały, częściowo sztywny penis, złapany pomiędzy snem a namiętnością. Łuk jego bioder był najdoskonalszym fragmentem skóry, jaki kiedykolwiek widziałam. Krzywizna przyciągała wzrok od linii ud, aż do całej okazałości jego długich nóg. Pamiętałam ze wspomnień Jean-Claude’a, jakie to było uczucie mieć krągłość tego biodra pod opuszkami palców. Pamiętam dyskusje czyje biodro jest najmiększe i najdelikatniejsze. Belle Morte powiedziała, że linie ich ciał były najbliższe doskonałości, jaką kiedykolwiek wiedziała u człowieka. Jean-Claude zawsze wierzył w to, że to Asher był piękniejszy. Asher myślał tak samo o Jean-Claude. Artysta namalował białe skrzydła śpiącej figurze tak szczegółowo, że wyglądały na tyle miękko, jakby można ich było dotknąć. Skrzydła były ogromne i przypominały mi renesansowe obrazy aniołów. Wyglądały nie na miejscu na tym złotym ciele.

Psyche spoglądała zza krawędzi jednego ze skrzydeł, które przysłaniało górną połowę jej ciała odkrywając ramię, kawałek tali, aż w dół do pierwszej krągłości biodra. Mimo to większa część kobiety była schowana za ciałem Amora. Zmarszczyłam brwi patrząc na obraz. Znałam to ramię, krągłość żeber poniżej tej białej skóry. Idąc śladem złotego blasku świec, znałam linię tego ciała. Spodziewałam się, że Psyche to będzie Belle Morte, ale byłam w błędzie. Popatrzyłam na długie czarne loki, które nie tyle ukrywały postać, co zdobiły ją. Twarz spoglądająca wokół krawędzi świecy była twarzą Jean-Claude’a. Zajęło mi chwilę, żeby się upewnić, ponieważ wydawała mi się bardziej delikatnie piękna, niż zazwyczaj. Później zdałam sobie sprawę, że miał na sobie makijaż, czy też jego wersję sprzed wieków. Zrobiono coś, aby zmiękczyć linię jego twarzy, aby jego usta były bardziej pełne. Ale oczy, oczy pozostały niezmienione, z czarną zasłoną rzęs i głębokim kolorem, w którym można zatonąć. Jak dla mnie ten obraz nie pasował do kominka. Był zbyt duży, aby ogarnąć go w całości. Jednak było coś w oczach Amora. Musiałam przesunąć się bliżej, aby zobaczyć, że były lekko otwarte. Wystarczająco by pokazać zimny niebieski ogień, jaki widziałam, kiedy Ashera dosięgał głód. Jean-Claude dotknął mojej twarzy i sprawił, że podskoczyłam. Damian cofnął się dając nam przestrzeń. Jean-Claude prześledził łzy na moich policzkach. Wyraz jego oczu powiedział wyraźnie, że moje łzy są za nas oboje. Nie mógł pozwolić sobie na słabość przed Musette. I nie mogłam w tym pomóc. Oboje odwróciliśmy się do Ashera, ale stał tak daleko, jak tylko pokój pozwolił. Odwrócił się tak, że wszystko co mogłam zobaczyć to złote fale jego włosów. Jego ramiona były nieco zgarbione, jakby został uderzony. Musette stanęła po drugiej stronie Jean-Claude'a – Nasza pani pomyślała, że skoro jesteście razem jak dawniej, ucieszyłbyś się tym małym przypomnieniem minionych dni. Spojrzenie, które posłałam jej zza barku Jean-Claude'a nie było przyjazne. Zobaczyłam dziewczynę, która była jej pomme de sang, po drugiej stronie tapczanu. Nawet nie byłam świadoma, kiedy odeszła od kominka. Gdyby źli goście chcieli mnie zaskoczyć, mogli to zrobić, ponieważ zaabsorbowana obrazem przez ostatnie kilka minut nie widziałam niczego. – Obraz jest darem gościnnym dla naszego gospodarza, ale mamy bardziej osobisty prezent właśnie dla Ashera. - Angelito przesunął się do niej jak ciemna góra, I znacznie mniejszy obraz znalazł się w jego rękach. Były na nim jeszcze resztki papieru i sznurka, które okrywał go jak usunięta skóra na podłodze. Obraz był o połowę mniejszy od pozostałych, ale oczywiście w tym samym stylu. Realistyczny, ale w jarzących się kolorach. Superrealistyczny, bardzo Tycjanowski.

Jedynym światłem na obrazie był blask ognia. Blask w kuźni. Ciało Ashera było w kolorze złoto-bordowym, odzwierciedlające blask ognia. Znowu był nagi. Krawędź kowadła ukryła jego pachwinę, ale prawa strona jego ciała była widoczna w świetle. Nawet jego włosy były związane w luźny koński ogon tak, że prawej strony jego twarzy nie można było ukryć. Jego wciąż silne ramiona, nadawały się do wykuwania tarczy, która leżała na kowadle, ale prawa strona jego twarzy, prawa strona klatki piersiowej, brzuch, udo, były stopioną ruiną. Nie były to stare, białe blizny, do oglądania których byłam przyzwyczajona. Były to surowe czerwone przebarwienia. Złe linie, jakby jakiś potwór pociął i żłobił jego ciało. I nagle przytłoczyła mnie pamięć, która nie była moja. Leżący na podłodze Asher w pokoju tortur, uwolniony ze srebrnych łańcuchów. Ludzie, którzy go dręczyli, wymordowani wokół niego w eksplozji krwi. Wyciągnął ręce do nas, jego twarz... Jego twarz.. Zasłabłam w efekcie bezpośrednich wspomnień płynących z jego pamięci. Jean-Claude i ja upadliśmy twardo na podłogę. Damian i Jason podeszli do nas, ale Asher pozostał daleko z tyłu. I wcale mu się nie dziwię.

Rozdział 8

Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska

– Asher, podejdź i obejrzyj swój prezent – zawołała Musette. Damian był już na podłodze przy mnie i ugniatał moje ramiona. Sądzę, że obawiał się tego, co mogłabym zrobić. Powinien się bać. Głos Ashera był napięty, ale wyraźny. – Widziałem ten szczególny prezent już wcześniej. Znam go dobrze. – Chcesz, abyśmy wrócili do Belle Morte i powiedzieli, że nie doceniasz jej podarunku? – Możesz powiedzieć Belle Morte, że dostałem dokładnie to, czego życzyłaby sobie, abym doznał otrzymując jej dary. – I cóż to takiego jest? – Przypomniano mi kim byłem i kim teraz jestem. Wstałam. Damian wciąż bardzo mocno trzymał moje ramiona. Jean-Claude wstał z gracją, jak kukiełka pociągnięta za niewidoczne sznurki. Ja nigdy nie będę tak pełna wdzięku, ale dzisiejszej nocy to nie miało znaczenia. Musette odwróciła się do Jean-Claude’a – Podarowaliśmy nasz prezent tobie, Jean-Claude i Asherowi. Oczekujemy podarunków dla nas jako gości. Jego głos był pusty, uprzejmy, jak słuchanie ciszy – Powiedziałem ci, Musette, nasze dary dla gości wymagają jeszcze tygodni do ich ukończenia. –Jestem pewna, że możesz znaleźć coś na ich zastępstwo – popatrzyła na mnie. Odnalazłam swój głos i nie był to łagodny ton. – Jak śmiesz pojawiać się trzy miesiące wcześniej wiedząc, że nie będziemy przygotowani i domagać się czegokolwiek od nas? – Damian przytulał się do moich pleców trochę nerwowo, ale byłam uprzejma. Jak na mnie. Po tym co ona i Belle Morte właśnie zrobiły, byłam naprawdę grzeczna. – Twoja nieuprzejmość nie zostanie wykorzystana jako wymówka do tego, by zmusić nas do zrobienia czegoś, czego nie chcemy.

Ramiona Damiana ześlizgnęły się po moich tak, że przytulał mnie do siebie. Nie walczyłam z tym, bo prawdopodobnie bez jego obecności uderzyłabym ją albo zastrzeliła. Co uznałam za bardzo dobry pomysł. Jean-Claude starał się załagodzić sytuację, ale Musette gestem nakazała mu się odsunąć. – Niech twoja służka mówi, jeśli ma coś do powiedzenia. Otworzyłam usta, aby nazwać ją zimną suką, ale nie to wyszło z moich ust. – Czy wierzysz, że pośpieszne prezenty mogą być warte twojej urody? Naprawdę wzięłabyś jakiś marny substytut zamiast wspaniałości, które zamówiliśmy? Przestałam mówić. Wszyscy nasi ludzie wpatrywali się we mnie oprócz Damiana, który przytulał mnie mimo wszystko. – Brzuchomówstwo. – Powiedział Jason stojąc po drugiej stronie Jean-Claude’a. – To jest jedyna odpowiedź. Jean-Claude skinął głową. – Rzeczywiście to cud. – Wtedy odwrócił się do Musette. – Wszystko, z wyjątkiem jednego, blednie przy twojej urodzie. Jak mógłbym ci zaoferować coś niedostatecznie pięknego, by uczcić twą urodę? Jej spojrzenie wróciło do mnie – Czy jej uroda nie jest równa mojej? Roześmiałam się. Ramiona Damiana zacisnęły się na tyle mocno, że musiałam poklepać go po ręce, abym mogła komfortowo oddychać – Nie martw się, uporałam się z tym już. – Nie sądzę, aby ktokolwiek mi uwierzył, ale byłam szczera. – Musette wiem, że jestem ładna. Mogę to przyznać, ale w porównaniu do innej nieziemskiej trójki, nie jestem najpiękniejszą osobą po naszej stronie. – Trójki. – Powiedział Jason. – Dlaczego wydaje mi się, że nie jestem w tej trójce? – Przepraszam Jason, ale jesteś taki jak ja. Wyglądamy ładnie, ale ta trójka stojąca tutaj, to nie nasza liga. – Zaliczasz Ashera do tych trzech piękności? – Musette zapytała. Przytaknęłam – Jeśli tworzysz listę pięknych osób, a Asher jest w pomieszczeniu, to zawsze znajdzie się na tej liście. – Kiedyś oui, ale nie teraz. Nie od stuleci. – Powiedziała. – Nie zgadzam się. – Kłamiesz. Spojrzałam na nią – Jesteś Mistrzynią Wampirów. Nie potrafisz powiedzieć czy ktoś kłamie, czy mówi prawdę? Nie możesz wyczuć tego w moich słowach, poczuć tego na mojej skórze? – Obserwowałam jej twarz, te piękne lecz przerażające oczy. Ona nie potrafiła stwierdzić czy kłamię, czy nie. Spotkałam tylko jedną Mistrzynię Wampirów, która nie potrafiła odróżnić prawdy od

kłamstwa tylko dlatego, że tak bardzo się okłamywała, gdyż prawda była dla niej kłopotliwa. Musette była ślepa na prawdę co oznaczało, że mogliśmy ją dowolnie okłamywać. To miało swoje plusy. Zmarszczyła brwi i machnęła na mnie tą drobną, wymanikiurowaną rączką. – Dość tego.– Była wystarczająco bystra by wiedzieć, że przegrywa w tym sporze, ale nie była wystarczająco bystra by wiedzieć dlaczego. Więc zmieniła temat na taki, w którym miała nadzieję wygrać. – Nawet Asher, z jego zrujnowaną urodą, jest ładniejszy od ciebie, Anito. Teraz była moja kolej, aby zmarszczyć brwi. – Sądzę, że już to powiedziałam. Znowu się skrzywiła. Wyglądało, jakby została przysłana z przygotowaną listą słów do powiedzenia, a ja nie odpowiadałam tak, jak ona oczekiwała. Niszczyłam jej przedstawienie, a Musette nie zdawała się lubić improwizować. – Nie przeszkadza ci, że nie jesteś piękniejsza od tych mężczyzn? – Dawno temu musiałam się pogodzić z tym, że nie jestem piękna. Zmarszczyła brwi tak mocno, że wyglądało to na bolesne – Jesteś kobietą, którą bardzo trudno obrazić. Wzruszyłam ramionami na tyle, na ile pozwalał mi uścisk Damiana. – Prawda to prawda, Musette. Zresztą złamałam główną zasadę dziewczyn. – A to jaką? – Nigdy nie umawiaj się z kimś ładniejszym od siebie. To ją rozśmieszyło, zaskakujące uderzenie dźwięku. – Non, non, zasadą jest nigdy się do tego nie przyznawać. – Uśmiech znikł. – Naprawdę nie sprawia ci… trudności mówienie, że jestem ładniejsza od ciebie. Potrząsnęłam głową – Nie. Przez chwilę wyglądała na kompletnie zagubioną, dopóki jej ludzki sługa nie dotknął jej ramienia.

Zadrżała. Wzięła głęboki oddech, jakby przypominała sobie kim i czym była. Oraz

dlaczego tu była. Ostatnia oznaka śmiechu zniknęła z jej oczu. – Przyznałaś, że twoje piękno nie może rywalizować z moim, stąd skosztowanie twojej krwi nie będzie prezentem godnym zastąpienia tego świecidełka, które Jean-Claude przygotowuje dla mnie. Masz słuszność również w sprawie twojego wilka. On jest urokliwy, ale nie tak jak tych troje. Nagle miałam złe przeczucie dokąd to wszystko zmierzało. – Damian jest w jakiś sposób twój. Nie rozumiem tego, ale to czuję. On jest twój w taki sposób jak Angelito jest mój, a ty jesteś Jean-Claude’a. Jako Mistrz Miasta Jean-Claude nie może być na wyciągnięcie ręki, ale Asher nie należy do nikogo. Dajcie mi go, jako dar gościnny.

– On jest moim zastępcą, moim témoin. – Powiedział Jean-Claude wciąż tym pustym, nic nieznaczącym głosem. – Trudno byłoby mi się nim podzielić. – Tej nocy spotkałam niektóre twoje wampiry. Meng Die ma zwierzę na wezwanie. Jest potężniejsza od Ashera. Dlaczego to ona nie jest twoją zastępczynią? – Ona jest zastępczynią kogoś innego i wróci do niego za kilka miesięcy. – Dlaczego zatem jest tutaj? – Wezwałem ją. – Dlaczego? Prawdziwym powodem było to, że gdy ja przemyśliwałam swoje wątpliwości, Jean-Claude potrzebował wsparcia. Ale nie wydawało mi się, żeby zamierzał się tym podzielić. Nie zrobił tego. – Mistrz wzywa do domu swoje stadko raz na jakiś czas. Zwłaszcza, jeżeli spodziewa się, że oni wkrótce zostaną mistrzami na swoich własnych terenach. Taka ostatnia wizyta, zanim straci moc, by ich wezwać. – Belle była zaniepokojona, że urosłeś do rangi Mistrza Miasta i to bez tej ostatniej wizyty, Jean-Claude. Obudziła się wymawiając twoje imię. Mówiąc, że się oswobodziłeś. Nikt z nas nie myślał, że kiedykolwiek dotrzesz tak wysoko. Nisko się ukłonił, a ona stała tak blisko, że jego włosy prawie musnęły jej spódnicę – Nieczęsto się zdarza, że ktoś tak bardzo zaskakuje Belle Morte. Jestem niezmiernie zaszczycony. Musette zmarszczyła brwi – Powinieneś być. Ona jest przede wszystkim… niezadowolona. Powoli się podniósł – Dlaczego mój wzrost mocy uczynił ją nieszczęśliwą? – Ponieważ bycie Mistrzem Miasta oznacza bycie poza zobowiązaniami. Dla wampirów znaczyło to więcej niż dla mnie, ponieważ poczułam jak wszyscy się uciszyli i jednocześnie znieruchomieli. Damian stał tak nieruchomo przytulony do mojego ciała, jakby go wcale nie było. Tylko ciężar jego ramion dawał mi znać, że wciąż mnie trzymał. Rytm i puls jego ciała zniknął, schowany gdzieś głęboko w środku. – Ale Asher nie wspiął się tak wysoko. On wciąż mógłby zostać wezwany do domu – powiedziała. Spojrzałam na Jean-Claude’a, ale jego twarz była zupełnie nieczytelna. Ta uprzejma nicość, która oznaczała, że ukrywał każdą reakcję. – To jest, oczywiście, w jej zakresie możliwości, ale przed wezwaniem Ashera potrzebowałbym jakiegoś zawiadomienia. Ameryka jest mniej ustabilizowana niż Europa i walki o teren są dużo mniej przyzwoite. – Jego głos wciąż był pusty, beznamiętny, nic nieznaczący. – Jeśli mój zastępca po prostu zniknie, inni będą postrzegać to jako słabość. – Nie martw się. Nasza pani nie wezwie go do domu, ale przyznaje, że jest zdziwiona.

Wszyscy czekaliśmy na kontynuację, ale Musette wydawała się być zadowolona z ciszy. Nawet z Damianem dotykającym mnie, wyłamałam się pierwsza – Zdziwiona czym? – Dlaczego Asher się od niej oddalił, oczywiście. Asher przesunął się bliżej, ale wciąż utrzymywał większy dystans od Musette, niż od nas – Nie opuściłem jej. – Powiedział. – Belle Morte od wieków mnie nie dotykała. Nawet nie chciałaby oglądać przedstawień, w których się… prezentowałem. Powiedziała, że ranię jej oczy. – To jej przywilej by postępować ze swoimi ludźmi tak, jak uważa za stosowne. – Powiedziała Musette. – Prawda. – Przytaknął Asher. – Ale kazała mi przybyć do Ameryki z Yvette, jako moim nadzorcą. Yvette umarła, a ja nie dostałem więcej poleceń. – A jeśli twoja pani rozkaże ci wrócić do domu? Cisza. Tym razem po naszej stronie. Twarz Ashera była tak beznamiętna, jak Jean-Claude’a. Cokolwiek poczuł, ukrył to, ale twarze obojga zdradzały, że miało to duże znaczenie. – Belle Morte zachęca swych ludzi do samodzielnego działania. – Powiedział Jean-Claude – To jedna z przyczyn, dlaczego jej linia krwi rządzi większą ilością terenów, niż jakakolwiek inna. Szczególnie tutaj w Stanach Zjednoczonych. Musette zwróciła swoje piękne, bezlitosne oczy na niego – Ale Asher nie odszedł by zostać Mistrzem Miasta. Odszedł, aby zemścić się na tobie i twojej ludzkiej służebnicy. Chciał zapłaty za śmierć jego ukochanej Julianny. – Proszę. Przez cały czas znała jej imię. – Mimo to twoja służebnica stoi tutaj. Silna. Ma się dobrze i nie odniosła żadnej krzywdy. Gdzie jest twoja zemsta Asher? Gdzie jest cena, jaką Jean-Claude miał zapłacić za zamordowanie twojej służebnicy? Asher wydawał się zamknąć w sobie i stać bardzo nieruchomo. Zastanowiłam się, czy gdybym mrugnęła, zniknąłby. Jego głos był daleki, pusty – Stwierdziłem, że obwiniając Jean-Claude’a, popełniłem błąd. Być może on też opłakiwał jej stratę. – Więc – pstryknęła palcami – od tak cały ból i nienawiść zostały zapomniane? – Nie tak po prostu, non. Ale nauczyłem się wielu rzeczy, o których zapomniałem. – Takich jak słodki dotyk ciała Jean-Claude’a? Cisza tym razem była tak silna, że słyszałam szum krwi w uszach. Damian zdawał się być duchem przy moim ciele. Wszystkie wampiry, byłam tego pewna, życzyły sobie by zniknąć. Albo Jean-Claude i Asher robili to za moimi plecami. Co nie było niemożliwe. Ale jeśli nie, szczera odpowiedź na to pytanie byłaby zła.

Jason przyciągnął mój wzrok, ale żadne z nas nie śmiało nawet wzruszyć ramionami. Nie wydaje mi się, żebyśmy wiedzieli co się dzieje, ale było prawie pewne, że zmierzało to w złym kierunku. Musette wdzięcznie ominęła Jean-Claude’a, by stanąć obok Ashera. – Czy ty i Jean-Claude jesteście ponownie szczęśliwą parą? Czy – wtedy spojrzała na mnie – jest to szczęśliwe ménage à trois? Czy to dlatego nie wróciłeś do domu? – Minęła Ashera i Jean-Claude’a sprawiając, że się odsunęli tak, że mogła stanąć przede mną – Jakże można przyrównać dotyk takiej jak to do wspaniałości naszej pani? Myślę, że ona po prostu dawała do zrozumienia, że nie jestem tak dobra w łóżku, jak Belle Morte. Ale nie byłam całkowicie pewna, że o to jej chodzi. Poza tym to nie miało znaczenia. Mogła obrażać mnie ile tylko chciała. Obrażanie mnie było mniej bolesne, niż wiele innych rzeczy, które mogła mi zrobić. – Belle Morte odczuwa wstręt na mój widok. – W końcu odezwał się Asher. – Unika mnie wszędzie. – Skinął na obraz, który Angelito wciąż trzymał. – Oto jak mnie widzi. Jak zawsze będzie mnie postrzegała. Musette wróciła z powrotem by stanąć przed Asherem – Być najmniejszym wśród jej dworu jest lepsze, niż rządzenie gdziekolwiek indziej. Nie mogłam się powstrzymać – Chcesz powiedzieć, że lepiej służyć w niebie, niż rządzić w piekle? Skinęła głową uśmiechając się, pozornie nie dostrzegając literackiej aluzji – Oui, precisement. Nasza pani jest Słońcem, Księżycem, wszystkim. Rozstać się z nią można tylko przez jedną prawdziwą śmierć. Twarz Musette była uduchowiona. Świeciła tą wewnętrzną pewnością, zazwyczaj zarezerwowaną dla skrajnych Chrześcijan oraz telewizyjnych kaznodziejów. Była rzeczywiście głęboko wierząca. Nie mogłam zobaczyć twarzy Damiana, ale mogłam się założyć, że była całkowicie bez wyrazu, jak u reszty. Jason patrzył na Musette, jakby wyrosła jej druga głowa. Brzydka, kolczasta druga głowa. Była fanatyczką, a fanatycy nigdy nie są do końca zdrowi na umyśle. Zwróciła się do Ashera z tym samym blaskiem oblewającym jej twarz. – Nasza pani nie rozumie, dlaczego ją opuściłeś, Asher. Ja rozumiałam. Myślę, że wszyscy w pokoju zrozumieli. Może z wyjątkiem Angelito i dziewczyny, która wciąż stała po drugiej stronie kanapy, gdzie Musette ją zostawiła. – Spójrz na obraz, Musette. Jestem na nim jako Wulkan. Zobacz co pani o mnie myśli.

Musette nie zawracała sobie głowy odwracaniem się za siebie. Dała galijskie wzruszenie ramion, które oznaczało wszystko i nic. – Anita nie widzi mnie w ten sposób – powiedział. – Jean-Claude nie może patrzeć na ciebie bez widzenia tego, co zostało stracone. – Powiedziała. – Czas, kiedy mogłaś mówić za mnie, Musette, dawno minął. Nie znasz mojego serca, ani myśli. Nigdy tak naprawdę nie znałaś. – Powiedział Jean-Claude. Odwróciła się do niego – Czy próbujesz mi powiedzieć, że mógłbyś go dotykać takim jakim jest teraz? Bądź ostrożny udzielając odpowiedzi Jean-Claude. Wiesz, że nasza Mistrzyni potrafi zajrzeć głęboko w twoje serce i w myśli. Możesz okłamać mnie, ale nigdy ją. Jean-Claude był cicho przez jakiś czas, ale w końcu powiedział prawdę – Obecnie nie jesteśmy razem w ten sposób. – Widzisz odmówiłeś mu dotyku tak, jak i ona odmawia. Poluzowałam ramiona Damiana, abym mogła się łatwiej poruszać. – Niezupełnie. – Powiedziałam. – Przepraszam, ale to moja wina, że nie są ze sobą. Odwróciła się do mnie – Co to znaczy sługo? – Wiesz co, nawet gdybym była służącą, to wiem wystarczająco dużo o kulturalnym społeczeństwie by wiedzieć, że nie woła się na pokojówkę po prostu pokojówka. Nie woła się na sługę, sługa, chyba że naprawdę nie miałaś kontaktu ze służbą. – Skrzyżowałam ręce na brzuchu celowo wyglądając na zakłopotaną. Ręce Damiana zostały lekko na moich ramionach – O to chodzi Musette? Czy ostatecznie nie jesteś arystokratką? To wszystko jest udawane i po prostu nie potrafisz lepiej? Jean-Claude posłał mi spojrzenie, którego ona nie mogła dostrzec. – Jak śmiesz! – Powiedziała Musette. – Więc udowodnij swoje szlachectwo. Przemawiaj do mnie jak ktoś, kto naprawdę miał służbę. Otworzyła usta, aby się sprzeczać. Potem zdawała się słuchać czegoś, czego ja nie mogłam słyszeć. Wypuściła długi oddech – Jeśli wolisz Blake, kontynuuj. – Blake może być. – Powiedziałam. – I to co chciałam powiedzieć to to, że nie czuję się całkowicie dobrze z tymi biseksualnymi rzeczami. Nie będę dzielić się Jean-Claude’m z inną kobietą i z pewnością nie z mężczyzną. Musette jeszcze raz zrobiła ten ruch głową w bok, jakby dostrzegła robaka, którego planowała zjeść – Bardzo dobrze. W takim razie Ashera nie łączą żadne więzy z wami. Jest tylko zastępcą.

Patrzyłam od jednego do drugiego wampira. Tylko Jason wyglądał na tak zdezorientowanego jak ja się czułam. Wampiry zastawiły pułapkę, a ja się na czas nie zorientowałam. – Co się dzieje? – Zapytałam. Musette zaśmiała się i ani trochę nie był to tak dobry śmiech, jak Jean-Claude’a i Ashera. To był tylko śmiech. W dodatku niejasny i niemiły. – Mam prawo poprosić, by został moim dzisiejszym darem. – Powiedziała. – Poczekaj. – Powiedziałam i Damian próbował przyciągnąć mnie do siebie, ale tym razem się nie poruszyłam – Myślałam, że zgadzasz się z Belle, że Asher nie jest już dość ładny, by uprawiać seks z kimkolwiek. – A kto tu powiedział cokolwiek o seksie? – Zapytała Musette. Teraz byłam naprawdę zaskoczona – Więc po co chcesz go tej nocy? Wtedy zaśmiała się odrzucając głowę w tył. Śmiała się śmiechem niegodnym damy. Brzmiał jak wycie psa gończego. Nie powiedziałam niczego tak śmiesznego, prawda? Ciszę, która nastąpiła po jej śmiechu, przerwał Jean-Claude mówiąc. – Musette interesuje bardziej ból niż seks, ma petite. Spojrzałam na niego. – Nie masz na myśli dominacji i uległości, gdzie są bezpieczne słowa, czyż nie? – W żadnym języku nie ma takiego słowa, które można wykrzyczeć, by odwieść Musette od jej przyjemności. Oblizałam moje nagle suche usta. Kłamią na temat szminek nawilżających. Twoje usta wciąż wysychają, gdy się boisz – Sprawdźmy, czy zrozumiałam. Jeśli Asher byłby twoim kochankiem, albo moim, albo kogokolwiek, byłby bezpieczny? – Non, ma petite. Byłby bezpieczny tylko wtedy, gdyby należał do mnie lub do ciebie. Słabsi nie mogą ochronić tych, których kochają. – Ale ponieważ tego nie robimy, on jest wolnym kutasem? – Zapytałam. Wydawało się, że zastanawiał sięł przez chwilę – To jest wystarczająco dobre porównanie, oui. – Pieprzyć to – powiedziałam. – Oui, ma petite, oui. – Nić zmęczenia przedarła się w końcu przez jego pusty głos. Spojrzałam na Ashera, który ponownie ukrył się za tymi lśniącymi włosami. Co miałam powiedzieć? Że gdybym nie była tak wrażliwa, to nic by się nie stało? Przykro mi, że mam problem z tym, że mój chłopak sypia z innymi mężczyznami. Przykro mi, że sama mam problemy z sypianiem z innymi mężczyznami. Dlaczego zawsze jestem zmuszona czuć się winna, ponieważ nie uprawiam seksu z większą liczbą ludzi? Czyż nie powinno być na odwrót?

Musette wyciągnęła rękę do Ashera. Stał tam przez sekundę lub dwie, a potem wziął jej dłoń. Spojrzał raz na Jean-Claude’a. Zaledwie błysk oczu pośród tych wszystkich włosów. Jean-Claude nie zareagował, jakby próbował udawać, że go tam nie ma. Ruszyłam do przodu. Tylko wbijające się w moje ramiona palce Damiana przykuły moją uwagę. – Nie pozwolimy jej tego zrobić. – Powiedziałam. – To Musette, zastępczyni Belle Morte. – Głos Jean-Claude stał się cichy i odległy. Musette nie zaprowadziła go za zasłony do drugiego pokoju. Zatrzymała się kilka metrów dalej, niezbyt blisko „ścian”. Odwróciła Ashera twarzą do siebie. Wyciągnęła nóż ze swojej białej spódnicy i wbiła go w jego brzuch, zanim ktokolwiek zdążył zareagować. Asher mógł ruszyć się szybciej, niż oko jest w stanie zarejestrować, ale nie zrobił nic, by się obronić. Po prostu pozwolił jej zatopić nóż w swoim ciele, dopóki rękojeść nie dotknęła jego skóry, a ona nie mogła pchnąć go dalej. Wyjęłam broń z kabury, ale Jean-Claude złapał mnie za rękę. – Nóż nie jest ze srebra, ma petite, po usunięciu go, uleczy się niemal natychmiast. S pojrzałam na niego próbując podnieść broń i nawet robiąc jakiś postęp. Dzięki jego wampirzym znakom byłam silniejsza, niż powinnam być. – Skąd wiesz, że to nie srebro? – Ponieważ już wcześniej grałem z Musette w tą grę. To sprawiło, że przestałam próbować podnieść broń. Uspokoiłam się trzymając jego dłoń. Ich dłonie, powinnam powiedzieć, bo ręce Damiana były nadal przyklejone do moich ramion. Jason nie dołączył do starających się przytrzymać mnie. Sądząc po jego minie chciał mi pomóc, a nie powstrzymać. Popatrzyłam za Jean-Claude’a, aby zobaczyć Ashera stojącego nieruchomo z rękami na żołądku, gdzie krew zakwitła mu na skórze dłoni. Brązowa koszula była wystarczająco ciemna, by ukryć pierwszy przypływ krwi. Musette umieściła nóż w jej delikatnych ustach i oblizała ostrze. Wiedziałam, przez wspomnienia Jean-Claude’a, że krew wampirów nie jest pożywna. Nie można karmić się trupem. Nie w ten sposób. Asher spojrzał na nas – To nie srebro ma cherie, to mnie nie zabije. – Jego oddech urwał się w gardle, gdy Musette wbiła nóż po raz drugi. Świat spływał wstążkami kolorów. Zamknęłam oczy i powiedziałam cichym spokojnym głosem. – Puść mnie Damian. – Ręce na moich plecach puściły od razu, bo otrzymał bezpośredni rozkaz. Otworzyłam oczy i mój wzrok spotkał Jean-Claude’a. Patrzyliśmy na siebie. Powoli. Z daleka. Jego głos odbił się szeptem w moim umyśle. – Nie możesz jej za to zabić. Włożyłam pistolet z powrotem do kabury – Tak, wiem. – Nie mogłam jej zabić, bo ona nie próbowała zabić Ashera, ale nie mogłam stać i patrzeć jak go torturuje. Nie. Nie mogłam tego zrobić. Kiedyś pomyślałam, że siłowanie się z wampirem jest złym pomysłem. Ona była silniejsza ode mnie,

nawet ze znakami Jean-Claude’a, ale mogłam się założyć, że nie znała sztuk walki. Jeśli się myliłam, to mogłam dostać porządnie po dupie. Jeśli miałam rację? Cóż, przekonamy się.

Rozdział 9

Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Ultraska

Musette nie uczyniła nic, by się obronić. Angelito został wraz z innymi mężczyznami po drugiej stronie pokoju. Tak jakby żaden z nich nie widział we mnie zagrożenia. Można by pomyśleć, że z moją reputacją wampiry przestaną mnie w końcu lekceważyć. Ale martwi czy żywi, zawsze znajdą się jacyś głupcy. Czułam, że się uśmiecham i nie potrzebowałam lustra by wiedzieć, że nie był to przyjazny uśmiech. To był jeden z tych, kiedy byłam bardzo wkurzona i postanowiłam coś z tym zrobić. Musette zrobiła wielki pokaz wylizując nóż do czysta, gdy Asher stał przed nią i krwawił. Lizała nóż tak jak dziecko loda na patyku w upalny dzień – szybko, ale ostrożnie, inaczej spłynie ci po dłoni i stracisz jego część. Jej oczy mówiły, że całe to widowisko przeznaczone jest dla mnie. To było tak, jakby Asher nie miał dla niej w ogóle znaczenia. Być może nie miał. Właśnie odwróciła się by zanurzyć nóż w jego wnętrznościach po raz trzeci, gdy znalazłam się od niej na odległość ręki. Nie wiem co myślała, że zamierzam zrobić, bo wydawała się całkowicie zaskoczona, gdy chwyciłam ją za rękę. Może spodziewała się, że będę walczyć jak dziewczyna. Cokolwiek do cholery to znaczy. Pchnęłam ją, a ona zachwiała się na tych swoich wysokich obcasach. Przełożyłam nogę przez jej i podcięłam. Z moją pomocą upadła do tyłu. Posłałam wampirzycę na podłogę manewrując nożem w taki sposób, że gdy tylko uderzyła o ziemię zatopiłam go w jej wnętrznościach. Dopchnęłam kolanem nasze ręce czując, jak ostrze wychodzi z tyłu jej ciała. Szepnęłam do niej – To nie srebro, wyleczysz się. Krzyknęła. Nie tyle usłyszałam, co poczułam poruszającego się Angelito. – Jeśli tu podejdziesz, Angelito, wcisnę to ostrze w jej serce i nie będzie miało znaczenia, czy to srebro, czy nie. Wytnę jej serce, zanim zdążysz przejść przez pokój. Odległe zasłony otworzyły się i wampiry dostały się do pokoju. Niektóre nasze, niektóre jej. Nie wiem, co by się stało, ale słyszałam jak dalsze drzwi otwierają się za kotarami.

Słysząc wielkie poruszenie niemal rozerwałam ją ostrzem, wcale nie mając pewności, czy metal był na tyle silny, by to wytrzymać. Lepszym nożem mogłabym wyciąć jej serce, ale z tym nie byłam tego taka pewna. Ułamek sekundy przed tym, zanim spróbowałam to zrobić, usłyszałam dźwięk, który uniósł mi włoski na ramionach. Dźwięk polujących hien. To cholernie bardziej przerażające, niż wycie wilka, ale brzmi podobnie. W chwili, w której to usłyszałam wiedziałam, że nadchodziła nasza kawaleria, nie Musette. Nie odwróciłam się do tyłu, bo nie odważyłam się oderwać oczu od wampira, którego przyciskałam do podłogi. Miałam wrażenie, że tłum za mną gwałtownie się powiększa. Poczułam na szyi pulsującą moc zmiennokształtnych wypełniającą pokój, jak elektryczne chmury. Obecność tak wielu z nich i to tak spiętych, wzywała moją własną bestię. Przepływała wewnątrz mojego ciała niczym wąż w moich jelitach. Nie byłam zmiennokształtną, ale dzięki Richardowi i więzi z lampartołakami, miałam najbliższą temu rzecz, jaką ludzka istota może mieć. Swoją własną, prywatną bestię. Bobby Lee, który w rzeczywistości był szczurołakiem, podszedł do przodu tak, że mogłam go zobaczyć. Podczas walki jego południowy akcent brzmiał zawsze nie na miejscu – Zamierzasz ją zabić? – Myślę o tym. Przyklęknął obok nas na jedno kolano. – Sądzisz, że to mądre? – Spojrzał na wampiry po drugiej stronie pokoju. – Prawdopodobnie nie. – Więc może powinnaś rozluźnić się, zanim ją wypatroszysz. – Micah cię przysłał? – Zapytałam z oczami wciąż skierowanymi na pełną bólu twarz Musette. Cieszyłam się widząc jej ból. Rzadko cieszył mnie ból kogokolwiek. Po prostu nie miałam nic przeciwko zrobieniu krzywdy Musette. – Nie wysłał żadnego z twoich lampartów bo powiedziałaś, żeby tego nie robił. Ale skontaktował się z innymi przywódcami i oto jesteśmy. Jeśli nie masz zamiaru jej zabić, powinnaś ją wypuścić. – Jeszcze nie. – Powiedziałam. Nie zapytał ponownie, ale stanął w pobliżu nas jak dobry ochroniarz. Przemówiłam bezpośrednio do Musette, ale tak, że mój głos niósł się w pomieszczeniu. – Nikt nie przychodzi na nasze terytorium i nie krzywdzi naszych ludzi. Nikt. Nawet Rada, nawet le sourdre de sang naszej linii krwi. Każdy powtarza mi, że gdy mówię do ciebie, to rozmawiam z samą Belle, więc mam

wiadomość. Następny z jej ludzi, który skrzywdzi jednego z naszych, jest martwy. Odetnę mu głowę i wytnę serce, a resztę spalę. Musette odnalazła wreszcie głos, chociaż był napięty i trochę przerażony – Nie ośmielisz się. Oparłam się na ostrzu, trochę mocniej sprawiając, że aż zacharczała – Sprawdźmy. Ból na twarzy Musette zbladł. Zniknął, jakby ktoś go starł i niebieskie oczy zaczęły ciemnieć. Wbijałam w nią nóż, gdy jasnobrązowe oczy Belle wirowały pod powierzchnią. Ciemność przytłoczyła błękit, aż oczy Musette miały kolor zatrutego miodu. Widziałam już raz jak Belle zrobiła taką sztuczkę, ale w lustrze. Strach przeszedł przeze mnie jak nóż chłodząc moją skórę, przesuwając moje serce w kierunku szyi, niczym rzecz złapaną w pułapkę. Strach może albo przegonić bestię, albo wezwać ją. Akurat ten rodzaj uspokoił ją, stłumił powodując, że ta wschodząca moc zostawiła mnie samą i przerażoną. Nie była to wampirza sztuczka, która miała na celu, abym ją puściła i odeszła. Czułam Belle wchodzącą w moje ciało i nie chciałam poczuć tego ponownie. Gdybym wycięła serce Musette z Belle w niej, czy mogłabym zabić je obie? Prawdopodobnie nie, ale na Boga, to było kuszące. Głos Belle dobiegł bez cienia strachu czy napięcia. Jeśli nóż też ją krzywdził, nie okazała tego. – Jean-Claude niczego jej nie nauczyłeś? – Ten głos nie należał do Musette. Był głębszy, bogatszy. Niski kontralt. Zuchwała myśl przeszła mi przez umysł, że byłaby bardzo dobra w seks telefonie. Jean-Claude dołączył do nas. Skinął na Damiana by za nim podążył, a rudowłosy wampir szedł tuż za nim. Jean-Claude uklęknął obok nas i gestem nakazał Damianowi zrobić to samo. Obaj ostrożnie, w pewnej odległości, pochylili głowy – Musette przekroczyła granice dla gości odwiedzających moje ziemie. Nie tolerowałabyś takiego traktowania kogokolwiek z twoich własnych ludzi. Nauczyłem się dobrze lekcji, której mnie uczyłaś, Belle Morte. – Cóż to jest za lekcja? – Zapytała. – Nie tolerować niczego. Żadnej aluzji nieposłuszeństwa. Żadnego oddechu rewolucji. Nie tolerować żadnej obrazy. Przyznaję, że zapomniałem o tym w przypływie strachu, który Musette przyniosła ze sobą. Myśl o obrażeniu ciebie, nawet nie bezpośrednio, była nie do pomyślenia. Ale nie jestem już marionetką w twoich rękach. Teraz jestem Mistrzem Miasta. Należę tylko do siebie, a Asher jest teraz mój. Jestem tym do czego mnie doprowadziłaś, Belle, Zaprawdę jestem twoim dzieckiem. Pozwolę ma petite być tak bezwzględną, jak lubi, a Musette albo nauczy się dobrych manier, albo nigdy nie wróci do ciebie do domu. Usiadła. Z nożem zagłębionym w jej ciele, usiadła i nie mogłam utrzymać jej przygniecionej. Ruch popchnął mnie do tyłu na tyle, że otarłam się o Damiana. Dotknął moich

pleców, a kiedy nie zaprotestowałam, dotknął mojego ramienia. Belle odsunęła rękę Musette od noża tak, że to moja ręka przytrzymała go w miejscu. Nie okazała bólu. W rzeczywistości mnie zignorowała, a spojrzała na Jean-Claude ’a. Zaczęłam czuć się głupio z moim zakrwawionymi rękami i nożem tkwiącym w Musette. Nie, nie głupio. Zbędnie. – Wiesz co bym ci zrobiła, gdybyś ją skrzywdził. – Powiedziała Belle. – Wiem, że według naszych praw, praw które pomagałaś uchwalić, nikt nie może wejść na terytorium bez negocjacji bezpiecznego przejścia. Musette i jej ludzie są tu trzy miesiące przed terminem, na który wydaliśmy zgodę, co w efekcie oznacza, że są wyjęci spod prawa. Nie mają żadnych praw, żadnej gwarancji bezpieczeństwa. Mogłem dokonać masakry na nich wszystkich i rada opowiedziałaby się po mojej stronie. Masz zbyt wiele osób w radzie, które się ciebie boją, Belle. Oni uznaliby to za dobry żart. – Nie ośmielisz się. – Nie pozwolę skrzywdzić Ashera, już nigdy więcej. – On jest niczym dla ciebie, Jean-Claude. – Jesteś najpiękniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek widziałem. Wspaniałą w swej żądzy. Czuję pokorę przed twoją mocą. Boję się twoich politycznych manipulacji, które czynisz bez wysiłku. Ale ja byłem długo z dala od ciebie i dowiedziałem się, że piękno nie jest zawsze tym, na co wygląda. Że żądza nie zawsze jest lepsza od miłości. Ta moc już nie wystarcza, by wypełnić łoże lub serce. I że nie mam cierpliwości do twojej polityki. Wyciągnęła smukłą rękę w jego kierunku – Pokazałam ci miłość, jakiej żaden śmiertelnik nigdy nie dozna. – Pokazałaś mi pożądanie, pani, popęd seksualny. – Oui, amour. – Powiedziała zmysłowym głosem wywołującym gęsią skórkę na ramionach. Jean-Claude potrząsnął głową – Non, pożądanie, nie miłość. Nigdy miłość. Przesunęłam wzrok po jej twarzy, jak po źle zaprojektowanej masce z cieczy przemieszczających się w ramach skóry Musette. Przypominało to niespokojne obserwowanie bestii ślizgającej się pod skórą zmiennokształtnych przed przemianą. Gdyby miała się zmienić w Belle całkowicie, spróbowałabym wyciąć jej serce, gdybym tylko miałam szansę. – Kiedyś mnie kochałeś, Jean-Claude. – Oui, z całego serca i z całej duszy. – Ale teraz już mnie nie kochasz. – Jej głos brzmiał miękko, bez śladu straty. – Nauczyłem się, że miłość może narodzić się bez seksualnego dotyku. I że seks nie zawsze prowadzi do miłości.

– Możesz pokochać mnie znowu. – Non, możesz posiadać mnie jeszcze raz, ale w miłości nie chodzi o posiadanie. – Mówisz od rzeczy. – Mówię prawdę, ponieważ ją poznałem. Te blade miodowo brązowe oczy zwróciły się na mnie. – Zrobiłaś to. Jakoś to zrobiłaś. Zaczęłam czuć się wręcz głupio z nożem wciąż zatopionym w Musette, ale bałam się go wyjąć na wpół oczekując, że Belle wstanie i powie aha to jest to na co czekałam. Więc trzymałam nóż. I starałam się wymyślić co zrobić. Patrząc w te jasnobrązowe oczy trudno było myśleć. Trudno było nie uciec lub spróbować ją zabić. Jeśli nie mogę uciec od mojego strachu, mam tendencje do tego, by spróbować pokonać go. Taką strategię wypracowałam do tej pory. – Co mam zrobić? – Zapytałam. Mój głos pokazywał napięcie. Damian delikatnie ugniatał moje barki. Nie tak jak podczas masażu, a jak sądzę, dla dania mi pewności, że tam jest. – Zwróciłaś go przeciwko mnie. - Powiedziała. – Nie. – Odparłam. – Zrobiłaś wszystko sama, wieki przed moimi narodzinami. Ta maska cieczy poruszyła się znowu na twarzy Musette. Jeśli dotknęłabym jej twarzy myślę, że poczułabym rzeczy, których nie powinno tam być. – Wzięłam go do mojego łoża. Czy to nie tego każdy pragnie? Być z Belle Morte? – Pokazałaś mu ile warta była twoja miłość, gdy wyrzuciłaś Ashera ze swojego łoża. – Co los Ashera ma wspólnego z miłością Jean-Claude’a? To, że ktoś, kto znał tych dwoje mógł o to pytać, było zdumiewające. To, że wampir, który sprawił że byli razem, mógł o to pytać, było zarówno przerażające jak i smutne. – Musisz teraz odejść Belle. – Dlaczego? Co takiego powiedziałam, że cię to zdenerwowało? Potrząsnęłam głową – Lista jest długa Belle, nie mamy całej nocy. Już ci powiedziałam to co najważniejsze. Odejdź teraz, proszę. Po prostu odejdź. Jestem zmęczona opisywaniem kolorów niewidomym. – Nie rozumiem co to znaczy. – Nie, nie rozumiesz. Patrzyła na mnie. Jej ręka pojawiła się, jakby chciała dotknąć mojej twarzy – Jeśli mnie dotkniesz – powiedziałam – sprawdzę, czy Musette może przetrwać bez serca. – Dlaczego dotyk mojej dłoni jest gorszy, niż dotyk naszych ciał, jedno przy drugim? – Nazwij to przeczuciem, ale nie chcę byś dotykała mnie celowo. Poza tym to nie jest twoje

ciało, tylko Musette. Chociaż nie jestem tego pewna, więc nazwij mnie ostrożną i po prostu nie dotykaj mnie. – Zobaczymy się znowu, Anito, obiecuję ci to. – Tak, tak wiem. – Nie wydajesz się mi wierzyć. – Och wierzę ci, już się nie mogę doczekać. – Nie możesz się doczekać?– Zrobiła z tego pytanie. – Ma na myśli to, że nie bardzo zmartwiła się twoją groźbą. - Powiedział Jean-Claude. Belle spojrzała na mnie – Dlaczego nie? – Było już wiele wampirów, które mi groziły. Nie mogę panikować za każdym razem. – Jestem Belle Morte, ważna członkini rady, nie lekceważ mnie Anito. – Powiedz to Earthmoverowi. – Powiedziałam. Był członkiem Rady, który pewnego razu przybył do miasta. Nie żyje. – Nie zapomniałam, że Jean-Claude zabił członka Rady. Właściwie to ja go zabiłam, ale po co się spierać o szczegóły. – Po prostu odejdź Belle. Proszę. Po prostu odejdź. – A jeśli pozostanę? Co wtedy zrobisz? Co możesz zrobić? Myślałam o kilku opcjach, śmiertelnych dla jednej lub obu z nas. W końcu odpowiedziałam. – Jeśli chcesz zatrzymać to ciało, w porządku. To nie moje ciało. To nawet nie jest mój wampir. Jeżeli chcesz, zostań na zewnątrz. Odchyliłam się do tyłu i wyszarpnęłam nóż. Nie było mowy, żebym zostawiła klingę w ciele Musette. Było zbyt prawdopodobne, że wampirzyca wbiła by je we mnie. Wyciągnięcie ostrza spowodowało gwałtowny oddech Belle, którego nie było przy zanurzaniu go w niej. Chwyciła mnie za rękę jakby chciała mnie powstrzymać przed zranieniem jej, jednak powinnam wiedzieć lepiej. Mała krzycząca część mnie wiedziała, że nadal klęczałam na dywanie w salonie Jean-Claude, ale reszta mnie była w ciemnym pokoju pełnym świec. Łóżko było duże i miękkie z górą poduszek, jakby mogło unosić się w powietrzu na łagodnej delikatnej fali i mnie pochłonąć. Kobieta wciśnięta w całą tą miękkość leżała na łóżku. Jej włosy były ciemne, oczy miały złoty kolor ognia, jakby patrzyła na słońce przez kawałek kolorowego szkła. Belle Morte patrzyła na mnie ponad jej nagim bladym ciałem. Jej wspaniałość obejmowała mnie, nie mając nic do ukrycia. Pragnęłam jej, pragnęłam jej jak niczego innego w całym moim życiu. Wróciłam do siebie z gwałtownym wdechem. Jean-Claude trzymał mnie z drugiej strony w

śmiertelnym uchwycie. Damian był ciężarem na moich plecach. Jason stał nad nami, gdy klęczeliśmy. Jego ręce były na ramieniu Jean-Claude i z boku mojej szyi, powyżej ręki Damiana. Mogłam wyczuć puls na mojej szyi naprzeciw tętna w dłoni Jasona. Poczułam zapach stęchłego futra, bogaty prawie jadalny zapach lasu. To był zapach sfory. Wilkołaki, które przyszły by chronić nasze tyły, powiększyły tłum. Czułam, że wilki są ze mną. Czułam, jakby niewidzialna nić była między Jasonem, mną i nimi. Jean-Claude był powiązany z wilkami bezpośrednio. Były one zwierzętami, które wzywał. Nie potrzebował bestii Richarda by je wzywać. Ja potrzebowałam zastępczego wilka do przywiązania ich do mnie. Richard powinien być naszymi plecami, ale nie był. Gdyby Jasona nie było jako naszego trzeciego, wtedy Belle mogłaby wzniecić ardeur. Mogłaby utopić nas we wspomnieniach jej słodkiego ciała. Wrzucić nas do pokoju i przemienić mój spokój w szał. Jednak Jean-Claude użyczył mi swojej kontroli poprzez uścisk dłoni; Damian rozpaczliwie oddawał swoje rezerwy poprzez przywarcie do moich pleców; Jason łączył puls stada poprzez zgięcie na mojej szyi. Nie byliśmy tylko triumwiratem mocy; dzięki udziałowi Damiana byliśmy czymś więcej. Silniejsi niż Belle Morte uwieziona w ciele Musette. Gdyby ona była tu osobiście, to byłaby zupełnie inna historia, ale jej nie było. Była gdzieś, cholera wie gdzie. Gdzieś w Europie. Za mną rozległo się wycie. Kolejne i kolejne. Jason odrzucił swoją głowę do tyłu tworząc łuk prosty ze swojego gardła. Wycie zadrżało wokół jego ust i dołączyło do chóru za nami. Dźwięk wzmagał się i opadał, gdy jeden wilk kończył, kolejny podejmował wezwanie, aż ostatni dźwięk opadł jak muzyka. Samotny drżący, niesamowity. Spotkałam jasnobrązowe oczy Belle i odnalazłam w nich pełno ognia, jakbym patrzyła na płomienie poprzez brązowe szkło. To przypomniało mi o jej oczach we wspomnieniu, które wybrała, ale to było tylko wspomnienie. Nie było teraz ani ugryzienia, ani żadnego pociągu do niej. Ardeur leżało cicho trzymane za kratami, które musieliśmy wykuć z siły woli i miesięcy praktyki. – Ostatni raz, gdy wzbudziłaś w nas gorąco ardeur, to było dla mnie nowe. To już nigdy takie nie będzie. – Powiedziałam. Coś przepłynęło pod skórą Musette. To było jak oglądanie drugiej twarzy pod jej skórą. Znów na wpół oczekiwałam, że Belle wyskoczy przez ciało Musette, jak niektóry rodzaj zmiennokształtnych. Ale skręcanie kształtów zatrzymało się, a ten ciemny ogień w oczach wpatrywał się we mnie. – Będą inne noce, Anito. – Powiedziała tym niskim, prawie mruczącym głosem. Skinęłam głową. – Wiem. I z tym zniknęła. Musette opadła na podłogę… całkowicie straciła przytomność. Jej wampiry

ruszyły naprzód. Wilki pozostały za moimi plecami, hienołaki ruszyły do przodu, szczurołaki wyciągnęły broń, a Bobby Lee powiedział. – Nie psujcie nam strzału, panowie. Hienołaki zawahały się tworząc dwie grupy po obu stronach wampirów. Nasze wampiry ostrożnie odsunęły się od Musette, ustępując tłumowi zmiennokształtnych – Nikt się nie ruszy, nikt nie zostanie ranny. – Powiedział Bobby Lee. – Pozwólcie im zabrać ich panią. – Powiedział Jean-Claude. Niektórzy ze zmiennokształtnych spojrzały na niego. Szczurołaki nie. Mieliśmy tyle osób chroniących nasze tyły nie dlatego, że Jean-Claude miał więź ze zwierzętami innymi niż wilki, ale dlatego, że byli moimi przyjaciółmi. Szczurołaki i hienołaki były tutaj dla mnie. Nie dla niego. – Spokojnie Bobby Lee. Niech wezmą Musette. Ja na pewno nie chcę się nią zajmować. Mężczyźni i kobiety, wszystkie szczurołaki, ze swoją wdzięcznie wycelowaną bronią wróciły do dwóch linii tak, że wampiry przechodziły między nimi, aby dotrzeć do Musette. Angelito dołączył do nich, ale Bobby Lee zawrócił go z powrotem machnięciem lufy. Angelito był imponujący, ale był również jednym z niewielu ludzi pomiędzy nimi. Nie byłam pewna, ale wielki człowiek był najbardziej niebezpiecznym po jej stronie. Dziewczynka siedmio lub ośmioletnia, z ciemnymi krótkimi lokami o anielskiej twarzy, błysnęła delikatnie kłami i syknęła na mnie. Starszy chłopiec, który wyglądał na małego dwunastolatka lub dużego dziesięciolatka, wziął Musette w swoje ramiona i uniósł w górę podnosząc jej bezwładną postać z ziemi, jakby nic nie ważyła. Nie błysnął kłami. Po prostu spojrzał na mnie ciemnymi, nieprzyjaznymi oczami. Wampir płci męskiej w ciemnym konserwatywnym garniturze niósł stopy Musette, choć nie zrobił nic, by wziąć małą kobietę od chłopca. Wiedziałam, że mężczyzna wampir mógł ją łatwo przenieść, ale nie kłócił się z chłopcem. Chłopcu nie brakowało siły, tylko wysokości i punktu oparcia. Przenieśli ją z powrotem do Angelito, który zabrał ją od innych. Musette wyglądała na maleńką w jego ogromnych ramionach. W tym pokoju nie było człowieka, który miał grubsze ramiona niż Angelito. Hienołaki były kulturystami, ale nie było nikogo po naszej stronie, kto dorównałby długością i obwodem ramion małemu aniołkowi Musette. Jean-Claude wstał podciągając mnie na nogi. Damian podniósł się wraz ze mną. Jason też – Mamy pokoje przygotowane dla was wszystkich. Będziesz pod ich eskortą, a następnie zostawimy strażników pod drzwiami w celu ochrony wszystkich zainteresowanych. Bobby Lee wciąż delikatnie trzymał dłoń na broni stale wycelowanej w wampiry – Anita? – Zrobił z mojego imienia pytanie. – Nie chcę, aby oni spacerowali wokół bez dozoru strażników, więc tak, to brzmi jak dobry

pomysł. Chłopcy, moglibyście pozostać tak długo? – Kochane dziecko, pojechałbym z tobą aż na kraniec świata. Oczywiście, że możemy. – Położył południowy akcent na tyle mocny, aby przeszedł na drugą sylabę. – Dzięki Bobby. - Przyjemność po naszej stronie. - Meng Die, Faust znacie drogę do pokoi, pokażcie naszym strażnikom gdzie iść. Meng Die była śliczna. Miała delikatne proste włosy obcięte tuż powyżej ramion, jej skóra była blada jak porcelana. Wyglądałaby jak idealna Chińska lalka, gdyby nie to, że przez większość czasu lubiła nosić obcisłą czarną skórę. Skóra jakby niszczyła ten obraz. Była Mistrzem Wampirów, a zwierzę, które wzywała, i tu mnie zaskoczyła, to wilk. O dziwo, to nie uczyniło jej bardziej atrakcyjną dla wilków lub dla mnie. Była po prostu cholernie zbyt nieprzyjazna. Faust nie był wiele wyższy od Meng Die, ale przez to, że był niski, nie sprawiał wrażenia delikatnego. Byłby atrakcyjnym chłopakiem z sąsiedztwa pod warunkiem, że chłopak z sąsiedztwa akurat był wampirem i miał farbowane włosy na kolor ciemnego burgunda. Jego oczy miały kolor nowych monet pensowych, jakby brązowy był zmieszany z odrobiną świeżej krwi. Był Mistrzem Wampirów, ale nie wystarczająco silnym, by kiedykolwiek zostać Mistrzem Miasta. A przynajmniej nie powinien się na to załapać. Słaby Mistrz Miasta jest zazwyczaj martwy. Meng Die i Faust wskazali kierunek przez zasłony i daleko poza korytarz. Następne ruszyły wampiry Musette. Szczurołaki i hienołaki były na końcu. Zasłony ze świstem zamknęły się za nimi. Zostaliśmy sami z naszymi myślami. Miałam nadzieję, że myśli wszystkich innych są bardziej przydatne niż moje, bo wszystko o czym mogłam myśleć to to, że Belle nie lubi, gdy podaje jej się kapelusz i pokazuje drzwi. Gdyby tylko mogła znalazłaby sposób, byśmy przełknęli naszą zniewagę. Może nie mogła, ale zgodnie z tym co mówił Jean-Claude, miała ponad dwa tysiące lat. Nie przetrwasz tak długo bez wiedzy o rzeczach, które sprawią, że wróg ucieka z krzykiem. Członek Rady, którego zabiliśmy, samą myślą mógł spowodować trzęsienie ziemi. Byłam całkiem pewna, że Belle miała swoje specjalne sztuczki. Po prostu ich jeszcze nie widziałam.

Rozdział 10

Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska

Niecałą godzinę później byliśmy z Jean-Claude’m sami w jego pokoju. Jednym ze strażników pilnujących drzwi był Damian. Pomieszaliśmy nasze wampiry razem ze zmiennokształtnymi mając nadzieję, że złe wampiry nie będą w stanie wykonywać umysłowych sztuczek na zmiennokształtnych bez wiedzy naszych wampirów. Zrobiliśmy wszystko co mogliśmy i wyszło nam to całkiem nieźle. Ardeur wciąż był w ukryciu. Nie sprzeczałam się z tym, byłam po prostu wdzięczna. Wielkie łoże Jean-Claude’a zostało przykryte niebieskim jedwabiem i stertą poduszek w przynajmniej trzech żywych odcieniach tego koloru. Zmienił zasłony i poduszki by dopasowywać je pod barwę prześcieradła, więc bez patrzenia wiedziałam, że prześcieradło było z niebieskiego jedwabiu. Jean-Claude nie używał białych prześcieradeł bez względu na to z czego zostały wykonane. Siedział z rękami założonymi na brzuchu głęboko wciśnięty w jedyny fotel w pokoju. Ja siedziałam na dywanie przy łóżku. W rzeczywistości była to zwierzęca skóra. Gruba i miękka. I dotykając ją wiedziało się, że kiedyś była żywa. Oboje byliśmy dziwnie niechętni by iść do łóżka. Myślę, że oboje obawialiśmy się tego, że ardeur powróci, a nie byliśmy na to gotowi. – Pozwól, że sprawdzę czy rozumiem. – Powiedziałam. Jean-Claude spojrzał na mnie, poruszając tylko oczami. – Jeśli jutro wieczorem Asher wciąż nie będzie należał do nas, będą mieli pełne prawo by o niego poprosić? – Nie tak jak dzisiaj. Nie. Uniemożliwiłaś im to teraz. Chyba, że wezmą go siłą. Potrząsnęłam głową. – Poznałam wystarczająco dobrze wampirzą politykę by wiedzieć, że jeśli powstrzymasz ich od zrobienia jednej rzeczy, zrobią coś innego nie dlatego że chcą, ale dlatego żeby cię skrzywdzić. Zmarszczył brwi. Westchnęłam. – Pozwól, że spróbuję jeszcze raz. Ustalmy, czego mają prawo od nas zażądać, gdy są tutaj?

– Prawa do polowania lub chętnych dawców, kochanków – zaspakajania elementarnych potrzeb. – Seks jest elementarną potrzebą? Tylko na mnie spojrzał. – Przepraszam, przepraszam. Rozumiem chętnych dawców, muszą jeść. Ale kochanków? Co to dokładnie oznacza? – To byłoby déclassé żądać kochanków dla służących, więc o pokojówkę Musette i lokaja nie należy się martwić. Tych dwoje dzieci to przypadki szczególne. Dziewczyna jest fizycznie zbyt młoda, nie myśli o takich rzeczach. Chłopiec stanowi problem. Bartolomé dojrzał wyjątkowo wcześnie. Dlatego Belle kazała Musette go zabrać. Popatrzyłam na niego – Proszę, powiedz mi, że Musette nigdy nie uprawiała seksu z dzieciakiem. Wydawał się nagle zmęczony, przetarł ręką oczy – Wolisz prawdę, czy bardziej przyjemne kłamstwo? – Prawdę. Tak sądzę. – Belle Morte potrafi wyczuć popęd płciowy, to jeden z jej darów. Bartolomé może i wygląda jak dziecko, ale nie myśli jak jedno z nich. Nie myślał tak i wtedy, gdy był człowiekiem i prawdziwym chłopcem pomiędzy jedenastym, a dwunastym rokiem życia. Był spadkobiercą wielkiej fortuny. Belle chciała kontrolować tą fortunę. Był także w takim wieku, w którym szlachetni synowie mogli pozwolić sobie na każdy nietakt z kobietami, które nie były szlachetnie urodzone. – Wyjaśnij to – powiedziałam. – Wyglądał jak dziecko, Anita, i wykorzystywał tą niewinną twarz, by narażać na szwank reputację kobiet. Często było już za późno, zanim zdawały sobie sprawę z tego, że groziła im zniewaga. Co więcej straszył, że oskarży je o bycie inicjatorkami. W tamtych czasach nie było takiego określenia jak molestowanie dzieci, ale wszyscy wiedzieli, że to się zdarza. Dzieci często były wydawane za mąż w wieku dziesięciu czy jedenastu lat, więc ludzie, którzy mieli takie gusta, mogli zaspokajać swoje potrzeby w łożu małżeńskim, dopóki ich małżonkowie nie stali się za starzy, jak na ich upodobania. Wtedy mogli rozglądać się za kimś spoza małżeństwa, albo ich własne dzieci mogły być już wystarczająco duże. Spojrzałam na niego – Nie chciałam poznać tej ostatniej części. To jest bardziej niż obrzydliwe. – Oui, ma petite, ale to wciąż prawda. Tak duży majątek jak Bartolomé’a byłby wyzwaniem dla Belle. Nigdy nie pozostawiała takich pieniędzy, ani ziem, ani tytułów nikomu innemu. Ale ona nie

jest kochanką dzieci, bez względu na to jak dojrzałe mogą się wydawać, więc pozostawiała to Musette. Która, jak już wiesz, zrobi wszystko, co rozkaże jej nasza pani. – Zauważyłam. – Więc tak, ona uwiodła, albo pozwoliła się uwieść chłopcu. Belle dała jej dotyk ardeur i Bartolomé był oczarowany. Belle nie chciała przemienić go jako chłopca. Chciała poczekać aż on dorośnie, ale spadł z konia. Miał zmiażdżoną czaszkę i umierał. Jego młodszy brat miał tylko pięć lat i Belle nie mogła na niego zaczekać. Potrzebowała Bartolomé, więc zdecydowała, że Musette musi to dokończyć. – Jak się czuł, gdy się obudził? – Był szczęśliwy, że żyje. – Jak się poczuł, gdy w końcu uświadomił sobie, że pozostanie chłopcem na zawsze, nie ważne jak nad wiek rozwiniętym? Jean-Claude westchnął – Był… nieszczęśliwy. Przemienianie dzieci jest zakazane nie bez powodu. Musette nie uczyniła Valentiny jedną z nas. Belle dowiedziała się, że jeden z jej Wampirzych Mistrzów, był pedofilem i przemieniał dzieci by były jego stałymi… towarzyszami. – Jego głos stał się delikatny pod koniec. Zrobiło mi się niedobrze. Odetchnęłam głęboko i powoli. – Słodki Jezu. – Powiedziałam. – Złamał nasz zakaz przemieniania dzieci i gdy Belle Morte dowiedziała się dlaczego to zrobił… zabiła go. Zamordowała go z całkowitym poparciem Rady. Zlikwidowali większość dzieci, które stworzył. Były wampirami uwięzionymi w dziecięcych ciałach i do tego były wykorzystywane. Ich umysły nie pozostały zdrowe. – Więc jak Valentina uciekła? – Zapytałam. – Była jego najnowszą i nie została jeszcze dotknięta. Była dzieckiem i wampirem, ale nie była szalona. Belle wzięła ją i znalazła jej ludzi, którzy mieli się nią zaopiekować. Przez wiele lat miała ludzkie nianie. Miała ludzkich towarzyszy zabaw. Muszę powiedzieć, że Belle zrobiła dla Valentiny wszystko co mogła. Myślę że obwiniała się za to, że nie zdawała sobie sprawy jakim potworem naprawdę był Sebastian. – Dlaczego wydaje mi się, że ten idealny obrazek nie pozostał bez skazy? – Znasz nas zbyt dobrze, ma petite. Valentina próbowała przemienić niektórych ze swoich rówieśników, żeby nie była sama. Kiedy jej opiekunka się o tym dowiedziała, Valentina poderżnęła jej gardło. To był koniec ludzkich niań i ludzkich towarzyszy zabaw. – Dlatego wampirza niania. – Powiedziałam.

Kiwnął głową – Tak naprawdę nie potrzebuje jej w takim sensie jak dziecko, ale zawsze będzie ośmiolatką i nawet dziś sama nie może złapać taksówki, czy zameldować się w hotelu bez dociekliwych pytań. Niektórzy w dobrej intencji dzwonią na policję, aby zgłosić że w ich hotelu przebywa biedne porzucone dziecko. – Musi tego nienawidzić. – Tego? – Swojej egzystencji – powiedziałam. Wpół wzruszył ramionami – Nie wiem. Nie rozmawiam z Valentiną. – Boisz się jej. – Non, ma petite ale jestem przy niej wytrącony z równowagi. Te dzieci, które przeżyły stulecia, to spaczone osoby. Nie może być inaczej. – Jak to się stało, że skończyła w orszaku Musette? – Valentina została przemieniona zanim jej ciało wystarczająco dojrzało do fizycznych przyjemności. Skierowała tą energię w inne – oblizał wargi – zainteresowania. Westchnęłam – Musette jest oprawcą Belle co oznacza, że Valentina jest jej małą asystentką przy torturach? Przytaknął, jego głowa spoczywała na oparciu krzesła, oczy miał zamknięte. – Valentina była bardzo zdolnym pupilkiem. – Torturowała cię? Pokiwał głową z wciąż zamkniętymi oczami – Mówiłem ci, że ceną Belle za ocalenie Ashera była moja służba przez stulecie pośród nich. Ale Belle chciała mnie ukarać za odejście od niej i przez długi czas sprawiała mi ból, zamiast przyjemności. Podeszłam do niego na czworakach i usiadłam na podłodze przy fotelu automatycznie wygładzając spódnicę, choć nie było nikogo, kto mógłby coś zobaczyć. – Więc Valentina nie będzie prosić o kochanka? – Non. – Ona będzie starać się… o co? O kogoś uległego? – Oui. – Czy możemy po prostu odmówić? – Oui. – Czy możemy zrobić transparent z napisem „nie”? Otworzył oczy i spojrzał na mnie. – Sądzę, że tak. Ale gdybym powiedział, że oczywiście, to jakbym skłamał.

Potrząsnęłam głową – Jeśli Musette wyjechałaby dziś i wróciła za trzy miesiące, mielibyśmy mniejsze pole do manewru? – Ona nie odejdzie, ma petite. – Nie o to mi chodzi. Chodzi mi o to, że gdyby przyjechała za trzy miesiące po uczciwych negocjacjach, czy pozwolono by upiekło mi się to, co zrobiłam dziś wieczorem? Czy też musielibyśmy stawić czoła wściekłości Rady? – Przed jej przybyciem musielibyśmy wybrać dla Musette ofiarę lub kochanka, albo obydwu. Zostałoby to zaplanowane i nie byłoby zaskoczenia. – Wiesz, że większość ludzkich gości nie oczekuje, by gospodarze dostarczali im seksualnych partnerów. – I nie robią tak inne linie krwi wywodzące się od Rady. Ale linia Belle opiera się na seksie i stało się zwyczajem oferować każdemu z linii Belle seks, gdy cię odwiedza. Zakłada się, że wszyscy nosimy w sobie dotyk jej sukuba. – To nie prawda. – Powiedziałam. – Non, ale nikt z jej linii nie chciał wyprowadzać innych z tego błędu. Uśmiechnęłam się. Zastanowiłam się nad roześmianiem, ale byłam zbyt zmęczona. – Możemy ochronić Willie'ego i Hannah, ponieważ odpowiadają za dwa kluby. Wynegocjowaliśmy, że nasze interesy nie mogą ucierpieć poprzez tą wizytę – powiedziałam. – Belle zawsze dbała o to, skąd pochodziły jej pieniądze, więc tak. Willie jest kierownikiem Uśmiechniętego Nieboszczyka, a Hannah jest tymczasowym kierownikiem Dance Macabre. Dwoje najsłabszych z mojego stada jest bezpiecznych. – Damian jest moim wampirzym sługą, ja jestem twoją ludzką służebnicą, ty jesteś Mistrzem Miasta, Jason jest twoim pomme de sang, Nathaniel jest moim pomme de sang, Micah jest moim kochankiem i moim Nimir-Raj, Richard jest Ulfrikiem, a ochroniarze nie mogą strzec nas, jeśli będą w tym czasie pieprzyć innych. – Zrobiliśmy co w naszej mocy, by wszyscy byli tak bezpieczni, jak tylko się da, ma petite. – Jest jedno imię, którego wyraźnie brakuje na naszej liście, Jean-Claude. – W rzeczywistości trzy ma petite, cztery, jeśli liczyć Gretchen. – Gretchen jest wariatką Jean-Claude, będzie traktowana specjalnie przez Belle, bo nadal jest chora, prawda? – Gretchen raz próbowała mnie zabić. Za karę została na jakiś czas zamknięta w trumnie. Izolacja wpędziła ją w jeszcze większe szaleństwo. – Oui, Gretchen pozostanie w swoim pokoju na czas wizyty Musette, ale to nie ochroni Meng Die czy Fausta.

– Faust woli mężczyzn i z tego co wiem, nikt w otoczeniu Musette nie jest gejem, prawda? – Oui, ale to nie zawsze jest przeszkodą. – Dziś wieczorem ustaliliśmy zasady, że nikogo nie można skrzywdzić. Zmuszanie kogoś do seksu z partnerem, którego uznaje za odrażającego, jest formą gwałtu, a to jest krzywdzenie. Spojrzał na mnie, zdziwiony – Ma petite, stajesz się przebiegła. Potrząsnęłam głową – Nie, po prostu praktyczna. Więc Faust jest bezpieczny, bo lubi tylko mężczyzn, a żaden z mężczyzn Musette nie lubi mężczyzn. Tortury zostały wyeliminowane, ponieważ to właśnie krzywda. – Bartolomé będzie zafascynowany Meng Die. – Ale znowu, Meng Die nie lubi dzieci, więc Bartolomé musiałby ją zgwałcić, by ją dostać, a tym samym… – Jest ona bezpieczna od jego zalotów. – Wydawało się, że myśli o tym przez sekundę lub dwie – Ale co z Angelito? – Nie tworzą pary z Musette? Czy z nią nie współżyje? – Gdy chcą to tak. Skrzywiłam się do niego – Nie są gorącą parą? – Prawdziwą miłością Musette nie jest seks i dlatego od tak dawna ona i Valentina są bardzo blisko. – Nie nasz problem. Jeśli każdy ma dostęp do kogoś, kogo może pieprzyć, albo nie mamy dla nich odpowiednich partnerów, nie licząc gwałtu, wtedy wszyscy są kryci. Albo coś przeoczyłam? Myślał o tym cicho przez kilka minut – Non, ma petite. Twoje machinacje są godne Belle, jeśli chciałaby uchronić swoich ludzi, – wtedy spojrzał na mnie – za wyjątkiem jednego problemu. Musette w przeszłości uprawiała seks z Asherem, więc nie można oskarżyć jej teraz o gwałt. – Uprawianie seksu w przeszłości nie oznacza, że teraz nie może to być gwałt – powiedziałam. Machnął ręką – Wiem, że w to wierzysz ma petite i nie będę się sprzeczał, ale Musette nie zniechęci ten argument. Asher lubi zarówno mężczyzn jak i kobiety, uprawiał z nią w przeszłości seks i cieszyło go to. Upewniłaś się, że ona nie może go fizycznie skrzywdzić, więc to byłby zaledwie seks, zaledwie pieprzenie. Nie zostałby przez to skrzywdzony. Uniosłam brwi – Wierzysz, że by mu to nie zaszkodziło? – Non. Po prawdzie Musette też nie. Musette wie, Belle również, że dla Ashera ponowny seks z Musette po tylu latach będzie bolesny. Skrzywdzi to go, ale nie w sposób, jaki Belle pozwoli nam wynegocjować. Według Belle Morte jeśli mężczyzna ma orgazm, to musi mu być dobrze. To jej wytłumaczenie.

– Ona naprawdę nie rozumie, że jest różnica między miłością a pożądaniem, prawda? – Non, ma petite, très non. – Dlaczego zawsze tak jest, że to Ashera nie możemy ochronić? Że to Asher nie może być bezpieczny? Pokręcił głową – Zadaję sobie to pytanie od bardzo, bardzo dawna, ma petite. Jeszcze nie znalazłem odpowiedzi. Położyłam policzek na jego kolanie – To najdłuższy czas jaki kiedykolwiek zdołałam wytrzymać między karmieniem. – Spojrzałam na zegarek – Jest prawie druga. – Świt nadejdzie za trzy, prawie cztery godziny. Muszę odebrać ci kontrolę nad ardeur, której ci wcześniej użyczyłem. Musisz się pożywić. – To nie jest tylko twoja kontrola, czyż nie? – Jeszcze strach i wyczerpanie. I zbyt intensywne myślenie. I twoje rosnące możliwości. W kilka miesięcy będziesz potrzebowała tylko jednego karmienia na dzień lub noc. Będziesz w stanie gromadzić moc z pożywiania się i wytrzymywać dłużej. – Moja głowa jest praktycznie na twoich kolanach i nie czuję żadnego pobudzenia. Pocieszającym gestem pogładził moje włosy. Bardziej pragnęłam przytulania, niż seksu. Chciałam, żeby tulił mnie, gdy ja będę odpływać w sen. Brzmiało to lepiej niż cokolwiek, co mogło mi teraz przyjść do głowy. – Kiedy nadejdzie świt moje więzy z tobą osłabną i nie będziesz w stanie utrzymać ardeur w ryzach. Przykro mi, ma petite, ale musisz się pożywić. – Jesteś zmęczony tak samo jak ja – powiedziałam. – Nie pragnę niczego więcej jak wsunąć się między jedwabne prześcieradła i owinąć nasze nagie ciała wokół siebie. Chcę cię trzymać i być przytulany. Seks jest cudowną rzeczą, ale dziś wolę pocieszenie. Nie rozkosz. Czuję się jak dziecko w ciemności, które wie, że potwory są pod łóżkiem. Chcę by mi powiedziano, że wszystko będzie w porządku, ale jestem zbyt stary, by wierzyć w takie pocieszające kłamstwa. Może dlatego, że byłam zmęczona. Może dlatego, że Jean-Claude wyraził głośno to, co sama czułam, ale pamiętałam inne noce, kiedy wszyscy byliśmy tak zmęczeni, tak przerażeni, tak niepewni tego, co przyniesie następny zmrok. Pamiętałam Ashera, Juliannę i mnie, nas, Jean-Claude ’a tulących się do siebie nawzajem. Po prostu przytulonych do siebie. Dotyk nagiej i ciepłej skóry, niczym dorosłej wersji pluszowego misia. „Przytulcie mnie dzisiejszej nocy” mawiała Julianna. I niewypowiedzianą prawdą między mężczyznami było to, jak często jej strach pozwalał im na bycie razem i okazanie przerażenia. Julianna była pomostem pomiędzy nimi. Bez niej nie udałoby im się

być razem tak długo. Miałam wspomnienia. Wiedziałam ile razy jej potrzeby ich łączyły, jej miłość do każdego z nich wiązała ich tak blisko. Jean-Claude był mózgiem, Asher był urokiem, chociaż obaj byli czarujący i inteligentni. Ale Julianna była ich sercem. Jednym żyjącym, bijącym sercem dla całej trójki. Nigdy nie byłabym Julianną. Nie miałam jej dobroci, delikatności, cierpliwości. Byłyśmy do siebie tak niepodobne, ale oto byłam tutaj, wieki później z tymi samymi mężczyznami. Wypuściłam długi oddech, wzięłam kolejny, wypuściłam, słuchając jego drżenia. – Coś nie tak, ma petite? Poza tym co już wiem? Uniosłam twarz z jego kolan – Jeśli Asher byłby z nami naprawdę w ménage à trois, wówczas Musette musiałaby go zostawić w spokoju, czy nie? Jakieś uczucie przeszło przez jego twarz, jednak szybko zniknęło. Ukrył je za tą piękną, uprzejmą maską, którą nosił, gdy nie był pewien, który wyraz twarzy pomoże, a który zaszkodzi. – Gdybyśmy byli w stanie odpowiedzieć zgodnie z prawdą, że Asher był w naszym łóżku, wtedy Musette nie mogłaby o niego prosić. To prawda. – Gdyby dołączył do nas dzisiaj, jutro byłby bezpieczny. – Mój głos brzmiał tak, jakbym w istocie proponowała mu zakupy lub obiad. Jego głos był jeszcze ostrożniejszy niż mój. – To byłaby prawda. – Gdybym tylko pozwoliła tobie i Asherowi być parą, kiedy nie ma mnie w pobliżu, byłby bezpieczny. Ale nie mogę. – Potrząsnęłam głową – W teorii nie mam z tym problemu. Lubię mężczyzn. Postrzegam mężczyzn jako atrakcyjnych, więc rozumiem, że każdy widzi ich jako atrakcyjnych. To, że mężczyźni są pociągający dla innych mężczyzn, ma dla mnie sens. Jednak w praktyce nie mogę zmusić się do dzielenia mojego mężczyzny z innym. Nie mogę tego zrobić. Gdybym dowiedziała się, że ty i Asher robicie to za moimi plecami rzuciłabym cię. Wiem, że to naprawdę niesprawiedliwe. Śpię z Micahem i jestem cholernie blisko seksu z Nathanielem i jeszcze kilka miesięcy temu uprawiałam seks z Richardem. Mimo to ty musisz być tylko ze mną. To potwornie niesprawiedliwe. Jestem tego świadoma. – Nie jestem wyobcowany z twojego łóżka, gdy inni są z tobą. Za wyjątkiem Richarda, który nigdy nie będzie się dzielił. – Wiem, bierzesz krew od mężczyzn, bo ja wciąż nie oddaje ci krwi, ale to nie to samo. – Nie chcę nikogo poza tobą, ma petite. Postawiłem sprawę jasno. Spojrzałam w górę na niego – To jest jasne. Ale wiem, że oprócz mnie pragniesz kogoś innego. Czułam to co czujesz, gdy patrzysz na Ashera. Widzę sposób, w jaki wy dwaj patrzycie na siebie. Jak jesteście razem w pokoju to czasem boli samo obserwowanie was.

– Przepraszam, ma petite. Przyciągnęłam kolana do piersi i objęłam je ramionami. – Daj mi skończyć tę myśl JeanClaude, proszę, – skinął, żebym kontynuowała. – Nie mogę pozwolić ci wziąć Ashera do łóżka, ani wpuścić go do mojego. Ale pamiętam jak to było dla waszej trójki. Pamiętam to bezpieczne uczucie. Są chwile, gdy zapominam, że to nie moje wspomnienia i pragnę tego, co miała wasza trójka. Wydaje mi się, że to jest cholernie bardziej kojące od tego, co my robimy. Objęłam moje nogi tak mocno, że ręce drżały z wysiłku. – Nie wiem czy sobie z tym poradzę, ale chciałabym spróbować. – Spróbować czego, ma petite? – Jego głos był bardzo ostrożny. – Chcę, żeby Asher był bezpieczny. Jego głos wydobył się bardzo spokojnie. – Nie rozumiem, ma petite. – Tak rozumiesz. Pokręcił głową – Nie, nie chcę tutaj żadnych nieporozumień. Musisz precyzyjnie wyjaśnić, co masz na myśli. Gdy mówiłam, nie mogłam na niego spojrzeć. – Przyprowadź Ashera na noc. Nic nie obiecuję, ale chcę go ciepłego i nagiego obok nas. Chcę przegonić ten ból z jego oczu. Chcę pokazać mu moimi dłońmi i ciałem, że uważam, iż jest piękny. – Spojrzałam na niego i odnalazłam jego twarz nieczytelną. – Nie wiem w którym momencie zaprotestuję i wyrzucę was obu. Jestem pewna, że ten punkt się pojawi, ale jeśli dzisiejszej nocy weźmiemy go do naszego łóżka, w jakikolwiek sposób, jutro będzie bezpieczny, prawda? – Co na to powie twój Nimir-Raj? – Założył, że ty i ja byliśmy blisko z Asherem, gdy tylko przybył do miasta. Wiele osób tak zakłada. – Powiedziałaś mu prawdę? – Tak. – I nie będzie zły, że będzie dzielił się tobą z jeszcze jednym mężczyzną? Potrząsnęłam głową – Micah jest bardziej praktyczny ode mnie, Jean-Claude. To nie miłość ani pożądanie prowadzi mnie z powrotem do Ashera. Dziś chodzi o zabezpieczenie naszej mocy. Jeśli Asher będzie bezpieczny, wtedy wszyscy będziemy bezpieczni. Jego ból nie może zostać użyty przeciwko nam. – Bardzo praktycznie jak na ciebie, ma petite. – Uczę się od najlepszych.

Spojrzał na mnie i podniósł brew. – Gdybym w sprawach sercowych naprawdę był praktyczny, to sprawy między nami potoczyłyby się szybciej. – Może tak, a może nie. Wiesz, że gdybyś naciskał na mnie zbyt mocno, albo bym uciekła, albo spróbowała cię zabić. Z wdziękiem wzruszył ramionami. – Być może, ale powinienem zapytać, aby nie było więcej nieporozumień. Masz na myśli wzięcie Ashera do naszego łóżka tylko na dzisiejszą noc? – Czy to sprawi jakąś różnicę? – Zapytałam. – Dla niego może. Starałam się to wszystko zrozumieć, ale nie dałam rady – Nie wiem. Wiem, że nie chcę zrezygnować z czasu z tobą. Tylko z tobą. Wiem, że nie zawsze chcę mieć towarzystwo. – Gdy byliśmy we trójkę, Julianna i Asher zdołali znaleźć czas tylko dla siebie. – Po raz pierwszy od dłuższego czasu moje życie osobiste układa się tak dobrze, jak nigdy dotąd. Nie chcę tego spieprzyć. – Rozumiem. – Myślę, że chcę, aby Asher był bezpieczny. Chcę przegonić ten ból z jego oczu. Ale w realnym świecie to jak walka z wiatrakami. Jeżeli to zadziała, to świetnie. Jeśli to nie zadziała, to co? Czy Asher będzie musiał nas opuścić? Stracisz zastępcę? Jeśli zrani to ciebie i Ashera jeszcze bardziej? Jeśli… Dotknął palcem moich warg – Szzaa, ma petite. Wezwałem Ashera. Idzie do nas w tej chwili. Poczułam, że moje oczy robią się wielkie, mój oddech zamarł w gardle, serce waliło jak młotem. Co ja zrobiłam? Jeszcze nic. Pytanie za dziesięć tysięcy dolarów, co ja zamierzam zrobić i czy będę mogła z tym później żyć?

Rozdział 11 Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska

Asher wszedł przez drzwi. Powoli, z twarzą starannie ukrytą za kurtyną złotych włosów. Przebrał się w świeżą, niezakrwawioną koszulę. Była biała, ale ten kolor do niego nie pasował. – Wzywałeś – powiedział. Zamarłam ciągle rękoma oplatając swoje kolana. Moje tętno nagle przyśpieszyło. A mój oddech zatrzymał się na sekundę bądź dwie. – My wzywaliśmy. – Powiedział Jean-Claude ostrożnym głosem. Asher uniósł głowę, a jego twarz mignęła pod włosami. Myślę, że reakcję wywołało słowo „my”. Zanim Asher podszedł pod drzwi, Jean-Claude usiadł prostując się. Był elegancki. Przygotowany. Ubrany w skórę i jedwab. Ja nadal skulona u stóp Jean-Claude, wpatrywałam się w Ashera jakby był lisem, a ja królikiem. Aż podskoczyłam, gdy Jean-Claude dotknął mojego ramienia. Spojrzałam na niego. Wpatrywał się we mnie. – To musi być twoja decyzja, ma petite. – Dlaczego zawsze wszystko musi być moją decyzją? – Zapytałam. – Ponieważ nie tolerujesz niczego innego. Och, teraz już wiedziałam. – Wspaniale – szepnęłam. Ścisnął delikatnie moje ramię. – Nic nie zostało powiedziane. Może zostać tak jak jest. Potrząsnęłam głową – Nie, nie będę jedyną osobą odpowiedzialną za jutrzejszą noc, jeżeli wszystko pójdzie źle. Nie zaryzykuję go z powodu mojego moralnego zgorszenia. – Jak sobie życzysz, ma petite, – powiedział ostrożnym głosem, który nic nie wyrażał. – Co się tutaj dzieje? – Zapytał Asher, a jego głos nie był zupełnie pusty. Choć była w nim odrobina strachu. Biorąc pod uwagę kto spał na końcu korytarza, nie mogłam go winić. Rozluźniłam uścisk moich ramion wokół kolan. Były sztywne od tego. Spróbowałam przesunąć zdrętwiałe ręce w dół moich nóg, by dotknąć spódnicy, ale znalazłam tylko pończochy. Granatowa spódnica była zbyt krótka jak dla mnie, by siedzieć w ten sposób. Jeżeli ktokolwiek byłby w tym pokoju zauważyłby, że moja bielizna pasowała do ubrania. Ułożyłam kolana pode mną. Poruszałam się powoli, sztywno. Moje ciało było mocno spięte.

– Co się stało? – Tym razem bezbarwnym głosem spytał Asher. – Nic mon ami, – powiedział Jean-Claude, – a raczej nic więcej. – To moja wina, – powiedziałam. Wciąż powoli poruszając się wstałam z kolan. – Co jest twoją winą? – Asher spoglądał od jednego do drugiego z nas, próbując odczytać coś z naszych twarzy. Zeszłam ze skóry. Moje wysokie obcasy wydały głośny dźwięk na podłodze. – To, że grozi ci niebezpieczeństwo ze strony Musette. – Zrobiłaś wszystko co mogłaś, aby mnie ochronić Anito. Więcej, niż mogłem marzyć. Nikt nie rzuca wyzwań Musette ze strachu przed Belle Morte. Zrobiłaś coś, czego bałoby się zrobić wielu członków Rady. – Nieświadomość jest błogosławieństwem – powiedziałam. Spojrzał na mnie spod błyszczących włosów. – Co to znaczy? Podeszłam do niego, gdyż nadal stał tuż przy drzwiach. – Oznacza to, że mogę być odważna, bo nie zdaję sobie sprawy z konsekwencji. Nigdy osobiście nie widziałam Belle Morte. Nie zrozumcie mnie źle, ona z daleka jest już wystarczająco imponująca, ale nigdy nie spotkałam jej na żywo. Stałam teraz przed nim. Odwrócił twarz tak, że widoczna była tylko jej idealna połowa. Od miesięcy tak całkowicie nie ukrywał się przede mną. Wyciągnęłam rękę by dotknąć tej strony jego twarzy, którą odwrócił. On wzdrygnął się i szarpnął w tył wystarczająco mocno, by drzwi brzęknęły – Non, non. – Dotykałam cię wcześniej – powiedziałam, a mój głos był niski, miękki. To był głos, którego można użyć przemawiając do płochliwych zwierząt lub człowieka na krawędzi. Odwrócił całą twarz ode mnie. – Widziałaś obrazy. Zobaczyłaś jaki byłem kiedyś i jak wyglądałem, gdy… rany były świeże. – Odwrócił się plecami. Ręce oparł na drzwiach. Pokręcił głową. – Widziałaś to, co widziała Belle Morte. Potrząsnęłam głową. Zrozumiałam, że tego nie widział i dotknęłam jego ramienia. Wzdrygnął się. Spojrzałam na Jean-Claude’a. Jego twarz była pusta. Tylko w oczach widać było błysk bólu tak wielkiego, że prawie zniszczył trzy osoby. Oparłam moje ciało o plecy Ashera i objęłam go od tyłu. Zamarł pod wpływem mojego dotyku, udając się gdzieś wewnątrz siebie, gdzie nie czułby bólu. Oparłam policzek na jego plecach i tuliłam go, dopóki jego ciało nie ucichło pod moim dotykiem. Przełknęłam łzy, których nie chciałam uronić. Odezwałam się spokojnym głosem. – Na długo przed dzisiejszym wieczorem widziałam cię we wspomnieniach Jean-Claude’a. Pamiętam

wspaniałość twojego ciała pod moimi dłońmi, przy moim ciele, – ułożyłam swoje ciało przy jego, przytuliłam się do niego. – Nie potrzebuję żadnego obrazu, który ukazałby mi twoje piękno. Dreszcz przebiegł przez jego ciało i próbował się odwrócić, odrzucić mnie, ale ja wytrzymałam i nie mógł odejść nie robiąc mi krzywdy. – Puść mnie, Anita. Puść mnie. – Nie, – powiedziałam, – nie dzisiejszej nocy. Uwięziony w pułapce pod drzwiami wykonał drobne, wierzgające ruchy jak człowiek, który stara się przejść przez pokój tylko o cal szerszy, niż jego własne ciało. – Czego ode mnie chcesz? – W jego głosie było coś bliskiego łez. – Dołącz do nas dzisiaj. Tego chcę. Dołącz do nas. Zaprzestał swoich niespokojnych ruchów i stał spokojnie, ale nie tak jak wcześniej. Mogłam wyczuć jego serce bijące pod moim policzkiem. Mogłabym przysiąc, że nie biło przed sekundą. – W jaki sposób mam do was dołączyć? – Jego głos był zduszonym szeptem. Złapałam go za koszulę i użyłam jej, by go obrócić. Ruszał się powoli, jakbym próbowała obrócić ziemię w przeciwną stronę. Przycisnął się plecami do drzwi i pokazał tylko to, co pozostało z jego doskonałego profilu. Pociągnęłam go za koszulę starając się wprowadzić go dalej do pokoju, ale nie chciał się przesunąć tak daleko. Spojrzał na Jean-Claude’a. – Nie mogę tego zrobić, – jego głos miał w sobie tak wiele bólu. – Jak myślisz, o co ona prosi? – Głos Jean-Claude’a wciąż był starannie pusty. – Zrobi wszystko, by zapewnić swoim ludziom bezpieczeństwo. Nawet na jedną noc weźmie kalekę do łóżka. Zwinęłam koszulę w dłoniach i musiałam do niego podejść, bo on by do mnie nie przyszedł. – Chcę, abyś był bezpieczny od Musette i zrobię to. Ale tak naprawdę to nie jest jedynym powodem. Spojrzał na mnie oczami przepełnionymi ogromnym bólem, pragnieniami, potrzebami, przerażeniem i samotnością. Pierwsza gorąca łza popłynęła mi po policzku. Odezwałam się do niego łagodnie po francusku rozumiejąc tylko część z tego, co mówiłam. Asher złapał mnie za nadgarstki i zmusił bym się od niego odsunęła. – Non, Jean- Claude, nie w ten sposób. Albo to jest jej pragnienie, albo nie. Nie oddzielę cię od tego, co pozostało z twojego triumwiratu. Wolałbym spędzić noc w łóżku Musette, niż tak osłabić twoją moc. Musisz być silny, gdy oni są tutaj, albo wszyscy zginiemy. Wzięłam głęboki wdech i poczułam, jakby coś się ode mnie odsunęło. Jakby kurtyna została podniesiona. Obróciłam się i spojrzałam na wampira za mną – Zrobiłeś to celowo?

Ukrył twarz w dłoniach i powiedział już nie pustym głosem. – Nie mogę przestać pragnąć tego, czego pragnę, ma petite. Wybacz mi. Zwróciłam się do Ashera – To nie pożądania ode mnie chcesz, Asher. Wiesz, że mnie pociągasz. Próbował odwrócić wzrok, ale dotknęłam jego twarzy i tym razem się nie wzdrygnął. Pozwolił mi ponownie przekręcić swoją twarz w moją stronę, z moimi palcami na krawędzi podbródka. Skóra nadal była tam gładka mimo, że po prawej stronie większość była zrujnowana. To było prawie tak, jakby ludzie, którzy mu to zrobili, nie mogli zepsuć idealnego łuku jego ust – To nie pożądania chcesz ode mnie. Opuścił wzrok. Prawie zamknął oczy. Miał wyraz twarzy człowieka przygotowującego się na cios. Szepnął – Nie. Stanęłam na palcach. Położyłam ręce po obu stronach jego twarzy: jednej tak gładkiej jak satyna i jedwab, choć jeszcze miększej, drugiej bardziej szorstkiej, podziurawionej tak, że w dotyku prawie nie przypominała skóry – Kocham cię, Asher. Otworzył surowe oczy. Były wypełnione wieloma rzeczami, którymi można by zadać ból. – Nie wiem jak wiele na początku było w tym wspomnień Jean-Claude’a, ale jakkolwiek to się zaczęło, kocham cię. Ja, nikt inny. – Jednak nie zabrałaś mnie do łóżka. – Kocham wiele osób, ale z nimi nie sypiam. No dobrze, nie uprawiam z nimi seksu. Wyraz jego oczu zaczął umierać. Zdałam sobie sprawę z tego, co powiedziałam – Chcę byś przyszedł dziś do łóżka. Proszę, Asher. I nie tylko po to, by spać. Położył ręce na moich. – Tylko po to bym był bezpieczny od Musette. Nie mogłam się z nim kłócić, ale… – To prawda, ale czy to liczy się tak bardzo? Czy ma znaczenie dlaczego? Uśmiechnął się delikatnie i przeniósł moje ręce z dala od jego twarzy. – Tak Anita, to ma znaczenie. Weźmiesz mnie dzisiejszej nocy do łóżka, ale jutro będziesz czuć się winna i znowu uciekniesz. Skrzywiłam się do niego. – Mówisz jakbym wcześniej tak z tobą postąpiła, a tak nie było. Wsunął moje ręce pomiędzy swoje. – Zabrałaś czterech mężczyzn do tego łóżka. Czterech z nas. A mimo to jak do tej pory uprawiasz seks tylko z Jean-Claude ’m. Karmisz ardeur Nathanielem, ale go nie pieprzysz, – puścił moje ręce, potrząsnął głową śmiejąc się. – Tylko ty możesz mieć tak silną wolę, by co noc spać obok takiego piękna i nie wziąć wszystkiego, co Nathaniel ma do

zaoferowania. W ciągu wieków spotkałem świętych i księży, którzy nie mieli takiej siły, by oprzeć się pokusie. – Ostatnio nie opieram się aż tak bardzo, – powiedziałam z rękami na biodrach. Ponownie się roześmiał, ale zaraz potem jego uśmiech zbladł. – Jasona umieściłaś z powrotem w pudełku z napisem „przyjaciel”. Ale co ze mną? Nie chcę ponownie dołączyć do was w łóżku, jeśli jutro znów będę zaledwie kolejnym przyjacielem. Nie zniósłbym tego. Skrzywiłam się. Zrobiłam co w mojej mocy, by zapomnieć o tym, co stało się miesiące temu, gdy Belle Morte sprawiła, że obudziło się ardeur. Dzięki niej uczestniczyłam w czymś najbliższemu orgii. Żadnego stosunku, ale wiele rąk i ciał dotykających się tam, gdzie nie powinny. Asher miał rację: zrobiłam co mogłam, by zignorować całe wydarzenie. Jeśli będziesz coś dostatecznie mocno ignorować uwierzysz, że to się nigdy nie wydarzyło. Ale oczywiście to się stało i sobie z tym nie radziłam. – Co chcesz, żebym powiedziała? Przykro mi, że jestem trochę przewrażliwiona na punkcie tego, że w tym samym czasie w moim łóżku było naraz czterech mężczyzn. Tak jestem zażenowana, więc możesz mnie obwiniać. – Dzisiejszy wieczór również wprawi cię w zakłopotanie. – Wiele rzeczy mnie żenuje, Asher. Nic na to nie mogę poradzić. – Nic nie poradzisz na to, kim i czym jesteś. Nie zmieniłbym ciebie. Ale również nie będę tylko jedną nocą dobroczynności w twoim łóżku. Mówię ci, nie zniósłbym ponownego odrzucenia. Wiedziałam, że w tej chwili nie miał na myśli mnie wyrzucającej go z naszego łóżka po zakończeniu ardeur. Chodziło o to, co wieki temu zrobiła Belle. Ona wyrzuciła go jak uszkodzoną zabawkę. W końcu zawsze możesz kupić więcej zabawek. Zaczęłam chodzić przed nim w tą i z powrotem, nie patrząc na żadnego z nich. Musiałam robić coś, cokolwiek, by rozładować narastającą nerwową energię. – Czego chcesz ode mnie Asher? Gwarancji? – Tak, – powiedział w końcu. – To jest dokładnie to, czego od ciebie chcę. Przestałam przemierzać pokój i spojrzałam na niego – Jakiego rodzaju gwarancji? Że jutro nie spanikuję? – Potrząsnęłam głową – Przykro mi. Nie mogę tego obiecać, bo nie wiem, jak jutro będę się czuła. – Co powie Micah, gdy dowie się, że byłaś ze mną? – Micah nie ma z tym problemu. Asher spojrzał na mnie.

– Wiem, wiem. Wiąż czekam, by wyskoczył z czymś. Nie widzi problemu z dzieleniem się mną z Jean-Claude ’m, Nathanielem i cytuję „ z każdym z kim potrzeba” koniec cytatu. Oczy Ashera rozszerzyły się, gdy na mnie patrzył – Och, jakiż on jest wyrozumiały. – Nie masz pojęcia, – powiedziałam. – Gdy pojawił się w moim życiu powiedział, że zrobi wszystko, by zostać ze mną. Wszystko, by być moim Nimir-Raj. Jak do tej pory tak jest. – Wydaje się idealny dla ciebie – powiedział Asher głosem pełnym miękkiej ironii. – Wiem. Sprawia, że zastanawiam się, kiedy pojawi się jakiś problem. Asher dotknął mojej twarzy, przez co musiałam na niego spojrzeć. Patrzył na mnie teraz lodowo-niebieskimi oczami. – Nigdy nie zrobiłbym niczego, co mogłoby zniszczyć to, jak ułożyłaś sobie życie. Jeśli zrobimy to, a ty uciekniesz, to zniszczy związek Jean-Claude’a z tobą, a ja odejdę. Czułam, że moje oczy się rozszerzają – Co masz na myśli mówiąc, że odejdziesz? – Mam na myśli to, że jeśli weźmiesz mnie dziś w nocy do swojego łóżka, a jutro wypędzisz, odejdę. Nie potrafię dłużej patrzeć, jak Jean-Claude jest zakochany w kimś innym, gdy ja wciąż czekam. To zajmie trochę czasu, by znaleźć innego Mistrza, który będzie mnie chciał. I to prawdopodobnie nie jako zastępcę. Wiem, że jestem za słaby na mistrza. Nie mam zwierzęcia, które mogę wzywać, – potrząsnął głową, – tak wiele moich mocy jest bezużytecznych, z wyjątkiem sytuacji intymnych, a odkąd, – prawie dotknął blizn na twarzy, ale jego ręce opadły, – odkąd to się zdarzyło, nikt nie pozwolił mi podejść wystarczająco blisko, by wykorzystać na nim moje moce. Wzdychając oblizał wargi i ten jeden gest sprawił, że zaparło mi dech. Pragnęłam go. Pragnęłam go w sposób, w jaki kobieta pragnie mężczyzny od dłuższego czasu. Ale sama żądza nigdy nie była dla mnie wystarczająca. – Mówisz, że jeśli dziś wieczorem weźmiemy cię do łóżka, a jutro zeświruję i to będzie jedyny raz, zostawisz nas? – Zapytałam. Kiwnął głową. Nawet nie musiał o tym myśleć. – Dajesz mi ultimatum, Asher. Nigdy dobrze tego nie znosiłam. – Wiem o tym, ale chronię siebie Anito. Nie mogę być tak blisko nieba, a nie być wpuszczonym do środka. Myślę, że w końcu doprowadzi mnie to do szaleństwa. – Oparł się plecami o drzwi i spojrzał na Jean-Claude’a. – Od miesięcy zastanawiałem się, czy powinienem odejść. To zbyt trudne dla nas wszystkich. Wiedzcie, że bycie z wami jako przyjaciel Jean-Claude’a uzdrowiło niektóre moje rany, – odwrócił się i uśmiechnął do mnie. – To, jak na mnie patrzysz, bardziej pomogło, niż zaszkodziło Anito, – obrócił się kładąc rękę na klamce. Położyłam dłoń płasko na drzwiach, przytrzymując je. Asher spojrzał na mnie – Puść mnie Anita, nie chcesz tego.

– Co mam ci powiedzieć Asher? Że masz rację? Że jeśli Musette nie przybyłaby dzisiaj, nie złożyłabym teraz tej oferty? Masz rację. Nie złożyłabym. - Przecisnęłam się na przeciwną stronę drzwi. – Ale myśl, że odejdziesz, że mogę nigdy więcej cię nie zobaczyć… – potrząsnęłam głową i niech mnie diabli, jeśli miałam się rozpłakać. – Nie odchodź. Proszę nie odchodź. – Muszę iść Anita. – Dotknął mojego ramienia starając się usunąć mnie z drogi tak, by mógł otworzyć drzwi. Potrząsnęłam głową – Nie. Zmarszczył brwi. – Ma cherie, nie kochasz mnie. Nie naprawdę. Jeśli mnie nie kochasz i nie pragniesz, to muszę odejść. – Kocham cię i pragnę. – Kochasz mnie jak przyjaciela. Pragniesz mnie, ale pragniesz wielu mężczyzn i jeszcze im się nie oddałaś. Mam całą wieczność, ale obecnie moja cierpliwość nie jest wystarczająco dobra, by czekać na ciebie, ma cherie. Pokonałaś mnie. Spróbowałbym cię uwieść, ale… – znowu prawie dotknął blizn na twarzy, ale ręce opadły, jakby nie mógł znieść swojego dotyku. – Widziałem mężczyzn, których odrzuciłaś. Taka doskonałość i pozostawiłaś ich bez żalu, – zmarszczył brwi, jakby nie rozumiał, ale wiedział, że to prawda. – Cóż takiego mogę zaoferować, czego inni nie mogli? Położył ręce na moim ramieniu i delikatnie próbował usunąć mnie z drogi. Przycisnęłam się z powrotem do framugi z ręką na klamce. – Nie – było wszystkim, co mogłam powiedzieć. – Tak ma cherie, tak. Już czas. Potrząsnęłam głową. – Nie – przycisnęłam się do drzwi tak mocno, że wiedziałam, że w godzinach porannych będę posiniaczona. Nie mogłam pozwolić mu odejść. Wiedziałam, że gdyby w jakiś sposób otworzył te drzwi, nigdy nie dostalibyśmy drugiej szansy. Modliłam się o słowa. Modliłam się, by moje serce mogło mówić bez strachu. – Pozwoliłam by Richard odszedł ode mnie. Myślę, że on odszedłby i tak, ale po prostu usiadłam na podłodze i patrzyłam na niego. Nie stanęłam mu na dodrze. Pomyślałam, że to jego wybór. I że nie można zatrzymywać kogoś, kto nie chce być zatrzymany. Jeśli ktoś naprawdę chce być od ciebie wolny, nie należy go zatrzymywać. Cóż, pieprzyć to. Do diabła z tym. Nie odchodź Asher, nie odchodź. Kocham sposób, w jaki twoje włosy lśnią w świetle. Kocham sposób, w jaki się uśmiechasz, gdy nie próbujesz wywrzeć na nikim wrażenia. Kocham twój śmiech. Kocham sposób, w jaki twój głos niesie smutek, niczym smak deszczu. Kocham sposób, w jaki patrzysz na Jean-Claude’a, gdy on idzie przez

pokój, kiedy myślisz, że nikt inny nie patrzy, ponieważ ja patrzę na niego dokładnie tak samo. Kocham twoje oczy. Kocham twój ból. Kocham cię. Zmniejszyłam odległość pomiędzy nami. Owinęłam ręce wokół niego. Przycisnęłam policzek do jego klatki piersiowej. Łzy schły na jego koszuli, a ja wciąż szeptałam – Kocham cię, kocham cię. – Kiedy podniósł moją twarz, po raz pierwszy naprawdę mnie pocałował.

Rozdział 12 Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Ultraska

Przerwaliśmy delikatny pocałunek. Wzięłam Ashera za rękę i poprowadziłam do łóżka. Stawiał opór jak niechętne dziecko. Jean-Claude stał przy łóżku, a jego twarz była tak pusta, jak tylko był w stanie. – Jest jedna rzecz, którą muszę powiedzieć, zanim zaczniemy. Kontroluję ardeur, ma petite, ale nadejdzie moment, gdy stracę kontrolę. Nie mogę zagwarantować co się wtedy stanie. Asher i ja staliśmy obok niego trzymając się za ręce. Trzymał moją dłoń z zapalczywością, która była prawie bolesna. Jego głos nie pokazał napięcia, które czułam w jego ciele – Jeśli myślałbym, że to tylko ardeur sprawia, że Anita chce wziąć mnie do łóżka, wtedy powiedziałbym nie. Bo gdy ardeur ostygnie, to odrzuciłaby mnie tak, jak wcześniej – przyłożył moją rękę do ust w miękkim dotyku. – Wierzę, że Anita sama z siebie chce mnie w swoim łóżku. Ardeur może wzrosnąć albo opaść. Jest mi to obojętne. Jean-Claude spojrzał na mnie – Ma petite. – Chciałabym zrobić jak najwięcej z tego przed ardeur, ale rozumiem, że dla ciebie będzie to… trudne – wzruszyłam ramionami. – Sama nie wiem. Zgodziłam się na to, więc myślę, że będzie ok. Uniósł brwi – Nigdy nie jesteś przekonująca, kiedy kłamiesz, ma petite. – Nieprawda – powiedziałam, – kłamię bardzo dobrze. Dzięki tobie. – Nie dziękuj mi. Wzruszyłam ramionami. – Robię co mogę, Jean-Claude. – Spojrzałam w górę, jakbym mogła zobaczyć niebo przez te wszystkie kamienie nad nami. – Wiem jedno, chcę zrobić to przed świtem. Nie chcę, abyście odeszli w połowie. – Ma petite wciąż uważa to za denerwujące, gdy umieramy o świcie – powiedział Jean-Claude. – Która godzina? – Zapytał Asher. Spojrzałam na zegarek – Świt będzie za dwie i pół godziny. – Ledwo wystarczy czasu – powiedział Asher. I sposób, w jaki to powiedział sprawił, że JeanClaude męsko się zaśmiał. Tak, jak śmieją się tylko mężczyźni, którzy rozmawiają o kobietach lub seksie. Nie byłam pewna, czy kiedykolwiek słyszałam ten dźwięk od Jean-Claude’a.

I nagle zdałam sobie sprawę, że byłam jedyną dziewczyną, a oni obaj byli mężczyznami. Wiem, to brzmi głupio. To znaczy, wiedziałam już o tym, ale… nagle to poczułam. To było jak podejście do baru ze świadomością tych wszystkich oczu podążających za tobą… jak lwy obserwujące gazele. Jeżeli któryś z nich spojrzałby w ten sposób na mnie myślę, że uciekłabym, ale tego nie zrobili. Jean-Claude jeszcze w ubraniu wczołgał się na łóżko i wyciągnął do mnie rękę. Patrzyłam ile wdzięku miały te długie palce i blada dłoń w tak małym ruchu. Ręka Ashera ścisnęła bardziej delikatnie moją drugą dłoń. Zrozumiałam w tym momencie, że gdybym stchórzyła, to byłby koniec. Żaden nie naciskałby na cokolwiek. Ale Asher odszedłby. Może nie dzisiejszej nocy, ale wkrótce. Nie chciałam, żeby tak było. Wzięłam rękę Jean-Claude'a, a on wciągnął mnie delikatnie na jedwabną narzutę. Jedwab robi się śliski, gdy masz na sobie pończochy. Ich ręce na moich powstrzymały mnie od zjechania z krawędzi łóżka. Na wpół wciągnęli mnie na posłanie. – Jak to jest – powiedziałam – że nigdy nie zsuwasz się z łóżka, gdy masz na sobie jedwab? – Lata praktyki – powiedział Jean-Claude. – Pamiętam, kiedy brak ci było tej praktyki. Pamiętasz księżną Vicante? – Powiedział Asher. Jean-Claude zarumienił się słabym cieniem różu. Nie wiedziałam nawet, że mógł się rumienić – Co się stało? – Zapytałam. – Spadłem – odparł starając się zachować powagę, lecz mu to nie wyszło, gdyż się uśmiechnął. – To czego nie chce powiedzieć to to, że rozciął sobie podbródek na srebrnym lustrze, które rozbił, gdy spadł z księżnej i jej jedwabnych prześcieradeł. Krew była wszędzie, a mąż rogacz na schodach. Spojrzałam na Jean-Claude ’a. Pokiwał głową i wzruszył ramionami. – Co się stało? – Zapytałam. – Księżna zraniła sama siebie kawałkiem szkła i powiedziała mężowi, że to jej własna krew. Księżna Vicante była bardzo przedsiębiorczą kobietą. – Więc znaliście się, gdy oboje nie byliście tak wyrafinowani? Jean-Claude powiedział – Nie. Asher obserwował jak pobieram nauki, ale zanim ja dołączyłem do dworu on był już z Belle od pięciu lat. Jeśli miał jakieś niezdarne zachowania, to miały miejsce przed moim przybyciem. – Zdarzały się takie, mon ami – powiedział Asher i uśmiechnął się. Przez ten uśmiech ogarnęła mnie powódź obrazów. Ten uśmiech, gdy jego długie loki wdzięcznie wystawały spod kapelusza z piórami. Ten uśmiech przy świecach. Ten uśmiech, gdy graliśmy w szachy, kiedy Julianna szyła przy ogniu. Ten uśmiech w czystej pościeli oraz śmiech Julianny.

Od dawna tego nie widzieliśmy. Wciągnęliśmy go do łóżka i wesoła mina zniknęła. JeanClaude odgarnął narzutę na bok, aby odsłonić prześcieradło trochę bardziej niebieskie, niż oczy Ashera. Niebieskie jak niebo za dnia. Lazurowe. Ale Asher pozostał na kolanach, jakby bał się położyć. Widziałam jego puls dudniący w gardle. To nie miało nic wspólnego z wampirami, czy z mocą zmiennokształtnych, tylko jak sądzę ze strachem. Asher się bał. Poczułam jego strach na czubku swojego języka. Mogłam jedynie go przełknąć, ciesząc się bukietem, jak dobrym winem, który zaostrza apetyt. Strach przywołał ten fragment mnie związany z bestią Richarda. To nękało mnie jak rozciągający się kot, badający przestrzeń, w której został uwięziony. Cienki warkot wydobył się z moich ust. – Kontrola, ma petite, nie trać jej tak szybko. Trudno mi było myśleć, a co dopiero mówić. Wstałam na kolana i podniosłam koszulę Ashera. Moje palce igrały na jego skórze. Chciałam rozerwać ten materiał i umieścić moje usta na tej delikatnej powierzchni. Ale to nie seks miałam na myśli. Wampiry nie żywią się sobą, ale wilkołaki zjadają wampiry. Zamknęłam oczy i odsunęłam ręce z dala od jego ciała. – Próbuję, ale wiesz co się dzieje, gdy wystarczająco długo zwalcza się ardeur. – Inny głód wzrasta. Oui, ma petite. Nie zapomniałem. – Nie możesz mi pomóc kontrolować bestii Richarda? – Mój głos brzmiał ochryple. – Non. Spojrzałam w szeroko otwarte, niebieskie oczy Ashera. Tak przerażone, ale nie moją bestią. To pomogło, ale wiedziałam, że to nie potrwa długo. Cokolwiek mieliśmy zamiar zrobić, musieliśmy zrobić to szybko. – Chcę po raz pierwszy zobaczyć cię nago bez płonącego w mnie ardeur , Asher. Ale teraz nie mamy dużo czasu. Chciałam położyć go na łóżku, ale nie pozwolił mi na to. Jean-Claude oparł się na poduszkach i uniósł ramiona prawie w taki sposób, jakby chciał sięgnąć po dziecko. Powiedział coś cicho po francusku, ale nie zrozumiałam całości. Jednak większa część tego była prośbą o pośpiech. Asher wczołgał się całkowicie na łóżko, choć każdy ruch był powolny, niechętny. Pozwolił usadowić się obok ciała Jean-Claude'a, ale obaj byli w ubraniu, a sposób, w jaki siedzieli sprawiał, że mogliby siedzieć tak w jakimkolwiek klubie. To nie było zbyt seksowne, bardziej pocieszające. Popatrzyłam na nich dwóch i wiedziałam, że ktoś będzie musiał zdjąć niektóre ubrania. Niech będzie. Zdjęłam kurtkę i rzuciłam ją na podłogę.

Jean-Claude uniósł brwi. – Jeśli będziemy posuwać się dalej tak ostrożnie, to nastanie świt i nic się nie zmieni Musiałam zsunąć się z łóżka, aby zdjąć spódnicę i rzucić ją na stos razem z moją bluzką. Majtki i biustonosz stanowiły komplet. Błyszczące, satynowe, granatowe. Kiedy je znalazłam skojarzyły mi się z kolorem oczu Jean-Claude'a. Spodziewałam się, że będę czuć się zakłopotana stojąc tak w samej bieliźnie, ale tak nie było. Może na co dzień spędzałam za dużo czasu ze zmiennokształtnymi i ich polityką nudystów. A może po prostu nie widziałam niczego złego w byciu rozebraną przed Asherem. Nie wiedziałam, ale nie pytałam o to. Wspięłam się ostrożnie z powrotem na lazurowy jedwab tak, aby nie zsunąć się ponownie. – Musisz być tego naprawdę pewna, że chcesz to zrobić – powiedział Asher głosem miękkim i niepewnym. Przytaknęłam wślizgując się do nich na łóżko w pończochach i wysokich obcasach. Wciąż miałam na sobie obcasy, ponieważ wiedziałam, że Jean-Claude je lubi. Poza tym zapewniał mi ich wystarczającą ilość na takie okazje. Czas się odwdzięczyć. Dotknęłam kostek Ashera, a on odrobinę rozsunął nogi. Wczołgałam się między nie napierając ciałem na łydki i kolana. Nogi Jean-Claude’a po obu jego stronach wydawały się trzymać go ciasno naprzeciwko mnie. Zostałam zmuszona wywalczyć sobie drogę pomiędzy jego uda używając moich bioder, nóg i w końcu zniecierpliwiona, moich rąk, żeby rozsunął się przede mną szeroko. To sprawiło, że w końcu znalazłam się klęcząc pomiędzy jego nogami. Moje kolana naciskały na niego, co było w rzeczywistości mniej erotyczne, niż się wydaje, ponieważ wciąż miał na sobie spodnie, a kąt był dziwny. Sięgnęłam do guzików jego koszuli. Asher chwycił mnie za ręce – Powoli, ma cherie. Zmarszczyłam brwi – Nie mamy czasu na to, by było powoli. Obrócił głowę w tył, aby zobaczyć Jean-Claude ’a. – Czy ona zawsze jest taka niecierpliwa? – Zaczyna jak Amerykanka, ale grę wstępną prowadzi jak Francuska. – Co to ma niby znaczyć? – Zapytałam. – Pozwól nam pomóc się rozebrać, mon ami i nie będziesz musiał zadawać pytań, sam zobaczysz. Asher odsunął ręce od moich. Rozpięłam mu koszulę. Zrobiłam to szybko. Gonił nas czas. Nie chciałam być z nimi w łóżku, gdy umrą o świcie. Wciąż wytrącało mnie to z równowagi, gdy JeanClaude robił to przy mnie, więc tym bardziej nie chciałam zobaczyć tego w wersji stereo. JeanClaude podniósł Ashera ku górze. Z dwóch stron ściągnęliśmy jego koszulę z długim rękawem. – Bardzo chciałabym delektować się każdym kawałkiem twojego ciała Asher, ale chcę cię widzieć nago przed świtem. Następnym razem, jeżeli zaczniemy wcześniej, możemy poświęcić na to nasz czas.

Uśmiechnął się. – Nie widziałaś jeszcze wszystkiego, co można zobaczyć, więc nie obiecuj następnego razu, dopóki, jak to mówią, "nie zobaczysz całego widowiska". Pochyliłam się do przodu, nasze twarze dzieliły od siebie centymetry – Nie wierzę, że cokolwiek co mi pokażesz sprawi, że przestanę cię pragnąć. – Prawie ci uwierzyłem, ma cherie. Prawie. Pochyliłam się na kolanach wystarczająco, by ująć jego twarz swoimi dłońmi. Różnica w teksturze nie była szokująca, to tylko część dotykania Ashera. Pocałowałam go, długo, powoli, badając go delikatnie ustami. Cofnęłam się na tyle, by zobaczyć jego twarz. –Więc uwierz. – Ujęłam w palce krawędź jego szczęki po obu stronach twarzy, łaskocząc paznokciami gładką linię jego szyi, jedną ręką naśladując drugą, aż dotarłam do klatki piersiowej. To nie rąk chciałam tam użyć. Pocałowałam blizny wzdłuż krawędź obojczyka. Ale ta skóra była zbyt gruba. Musiałam przenieść się na drugą stronę, by poczuł dotyk moich zębów. Przeszedł go dreszcz. Cofnęłam się do prawej strony i całowałam w dół, aż znalazłam jego sutek, spleciony w tej całej twardości. Nie byłam pewna, czy jego sutek miał czucie, czy nie. Był tylko jeden sposób, by się dowiedzieć. Lizałam jego czubek szybkimi ruchami języka i poczułam ruch jego skóry. Skurczył się. Użyłam moich rąk, by ścisnąć ten kawałek skóry i wypełnić sobie nim usta. W moim odczuciu blizny były ostre, ale jego sutek napiął się mocno pod moim językiem, ustami i delikatnym dotykiem zębów. Dopiero, gdy dokładnie zbadałam prawą stronę, przeszłam na drugą. Jego lewy sutek było prościej wziąć do ust, łatwiej go drażnić. Użyłam mocniej zębów. Jęknął. Delikatnie go naznaczyłam. Nic takiego, co nie wyleczyłoby się w kilka chwil. Lizałam w dół lewą stronę jego klatki piersiowej, jego brzuch, a wtedy przeniosłam się na prawą, by zbadać okaleczone ciało. Bo teraz już wiedziałam, że bez względu na blizny, miał tam czucie. Mógł odczuwać moje usta na swojej skórze, moje palce podążające coraz niżej ich tropem. Jeśli rzeczywiście tak było chciałam mu dać wszystko, co mogłam. Moje usta doszły do pasa i szczytu jego spodni. Lizałam od jednej strony do drugiej, a następnie wróciłam na prawą i lizałam jego płaski brzuch. Czubek mojego języka wślizgnął się do wnętrza góry jego spodni, nawet za pasek. Głos Ashera zabrzmiał chrapliwie i dysząco. - Dobrze ją wyuczyłeś. – Mogę przyjąć za to tylko małą pochwałę, mon ami. Ona lubi swoją pracę. Zwróciłam na nich oczy – Proszę, nie mówcie o mnie tak, jakbym nie mogła was zrozumieć. – Nasze najszczersze przeprosiny – odparł Jean-Claude.

– Oui – powiedział Asher – to nie była obraza. – Nie, ale zakładasz, że skoro jestem w czymś dobra to dlatego, że mężczyzna mnie tego nauczył. To takie seksistowskie. – Możemy cię tylko znowu przeprosić, ma petite. Zaczęłam rozpinać zamek spodni Ashera. Tym razem mnie nie powstrzymywał. Rozsunęłam górę, ale nigdy nie byłam dobra w rozpinaniu spodni mężczyźnie, gdy ten siedział. Myślę, że zawsze odrobinę obawiałam się, że mogę go przyciąć zamkiem. – Pomóżcie mi tutaj. Jean-Claude podniósł się. Asher pomógł i zamek błyskawiczny otworzył się ukazując szafirowe slipki z jedwabiu. Cóż innego. Nie ma sposobu na to, by zdjąć z kogoś spodnie z taką gracją. Oswobodziłam długie nogi Ashera ze spodni, zsunął buty, które miał nadal na sobie. Nie miał skarpet. Jeden kłopot mniej. Obejmowany przez Jean-Claude ’a, położył się ubrany jedynie w małą, jedwabną bieliznę. Chciałam zedrzeć ją z niego. Chciałam zobaczyć go całkiem nago. Wydawało się to ważniejsze niż cokolwiek innego. Aby sprawdzić czy blizny przeszły drogę w poprzek. Przeczołgałam się do przodu. Polizałam krawędź jego brzucha tak, że mój język zanurzył się poniżej paska jedwabiu. Podobnie zrobiłam już wcześniej z jego spodniami. Kiedy tak poruszałam się wokół jego pasa czułam wciśniętą w cienką tkaninę twardość ocierającą mi się o brodę. Wróciłam do prawej strony i blizn, które spływały aż do połowy uda. Lizałam i całowałam wzdłuż nich, aż krzyknął. Potem zrobiłam to samo z drugim jego udem idąc coraz niżej, aż lizałam tył jego kolana. Jęczał. Głos Jean-Claude ’a doszedł zduszony – Ma petite, proszę. Spojrzałam w górę. Czubek języka trzymałam jeszcze lekko na skraju kolana Ashera. Jego oczy były odwrócone prawie w tył głowy. Wiedziałam poprzez wspomnienia Ashera, że tylko kochanka wiedziałaby, że uwielbiał gdy lizano tylną części jego kolan. – Prosisz o co? – Zapytałam. – Proszę dokończ. Wiedziałam co miał na myśli. Wczołgałam się z powrotem, aż ponownie klęczałam między jego nogami. Niebieski jedwab był napięty. Tym razem było to bardzo erotyczne. Wsunęłam moje palce za szczyt materiału. Ręce Ashera skwapliwie dołączyły pomagając zsunąć bieliznę w dół. Pociągnęłam slipki machinalnie, nie bardzo zwracając na to uwagę, ponieważ co innego przykuło mów wzrok. Blizny spływały z jego bioder w kierunku pachwiny, jak białe robaczki zamrożone pod skórą, ale zatrzymały się kilka centymetrów niżej od tego wgłębienia. Leżał tam gruby, długi, prosty, doskonały penis.

Miałam niejasny obraz jego świeżych blizn. Członek był zniekształcony. Niezdolny do pełnej erekcji , przekrzywiony na bok, niezdolny do działania. Potrząsnęłam głową, by oczyścić się ze wspomnień. Spotkałam spojrzenie Jean-Claude’a. Nigdy nie widziałam go tak całkowicie zagubionego, zszokowanego, zdziwionego. Nigdy nie widziałam tak wielu emocji przepływających przez jego twarz. Ostatecznie ugrzązł między śmiechem, a łzami – Mon ami co… – Zaledwie kilka lat temu był lekarz, który uważał, że większość blizn była na napletku i faktycznie tak było. Jean-Claude położył swoją głowę na ramieniu Ashera zatracając się w tych złotych włosach i zapłakał. Następnie odparł – Cały ten czas… cały ten czas myślałem, że to moja wina, że jesteś zrujnowany. Że to przeze mnie. Asher sięgnął i pogładził włosy Jean-Claude'a – To nigdy nie była twoja wina, mon ami. Jeśli byłbyś z nami, gdy nas zabrali, zrobiliby ci to, co mnie i nie mógłbym tego znieść. Jeśli nie byłbyś wolny, nie mógłbyś mnie ocalić. Byłbym teraz martwy razem z naszą Julianną. Trzymali się i płakali. Śmiali i uzdrawiali. Nagle, klęcząc na łóżku w samej bieliźnie, poczułam się zbędna. Ten jeden raz wcale mi to nie przeszkadzało.

Rozdział 13 Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska

Jean-Claude uwolnił ardeur mniej niż godzinę przed tym, zanim ponownie staliby się martwi. Gdyby do tego doszło, to nie chciałam zostać uwięziona pod żadnym z nich. Ale wzbraniałam się przed ardeur dużo dłużej, niż kiedykolwiek, przez co stał się jak siła natury. Sztorm, który rozpętał się nad nami i zmył wszystko. Od ubrań Jean-Claude’a do tego, co zostało na mnie. Wzięłam Ashera w usta i badałam jego doskonałość. Znalazłam jedną cienką bliznę biegnącą w dół do jego moszny. Wessałam krawędź tej blizny do ust co sprawiło, że jęknął nade mną. Bardziej przypadek, niż skutek planowania sprawił, że Jean-Claude znalazł się pode mną, we mnie, z Asherem na moich plecach. Jego ciężar napierał na nas oboje, ale nie było dla niego żadnego otworu, który mógłby zdobyć. Lub takiego, którym byłabym gotowa się podzielić. Czułam naciskającą na moje plecy długość Ashera. Za każdym razem, gdy Jean-Claude wchodził we mnie, Asher napierał na moje plecy, zaklinowany między moimi pośladkami. Obaj idealnie się naśladowali. Gdy jeden się poruszył, drugi robił to samo. Gdzieś w środku tego wszystkiego błagałam Ashera, by wszedł we mnie. By mnie wziął. Głos Jean-Claude’a doszedł jakby z oddali. – Non, mon chardonneret, nie wykonaliśmy żadnego przygotowania. Ona nigdy wcześniej tego nie robiła. Ledwie zdawałam sobie sprawę z tego, o co prosiłam. I cieszyłam się, że ktoś myślał na tyle jasno, by przeciwdziałać, zanim stałaby mi się krzywda. Ale część mnie była zła. Ardeur chciał, żeby Asher był we mnie, chciał go chłonąć. Ujeżdżałam ciało Jean-Claude’a, gdy Asher ujeżdżał moje. Ręce Jean-Claude’a były na mojej talii trzymając mnie w miejscu, przytrzymując. Kierując w taki sposób, w jaki prowadzi się partnerkę w tańcu. Jedna z rąk Ashera była oparta na łóżku, drugą sięgnął by objąć moją pierś. Naciskał ją na granicy bólu. Poczułam budujące się we mnie napięcie. To uczucie poprzedzające eksplozję. A ja nie chciałam tego. Jeszcze nie. Pragnęłam Ashera w ten sposób, w jaki pragnęłam Jean-Claude’a. Chciałam, potrzebowałam by wniknął w moje ciało. – Proszę Asher, proszę wejdź we mnie, proszę!

Przesunął moje włosy na jedną stronę i obnażył moją szyję – Tak, Asher, tak. Wypełniało mnie to głębokie ciepło. Pozostały tylko sekundy na to, by mógł do nas dołączyć. Chciałam by doszedł razem z nami. Chciałam go z nami. Wydawało się, że było coś, o czym powinnam była pamiętać, ale zagubiłam się w uderzeniach ciała Jean-Claude’a, w rytmie moich bioder, w dotyku jego dłoni na mojej talii, dłoni Ashera na mojej piersi zaciśniętej wystarczająco mocno, by sprawić ból. Czułam go tak sztywnego, tak wilgotnego od własnego ciała, że poruszał się zanurzony w swojej własnej wilgoci i wiedziałam, że jeszcze nie doszedł. Podniósł rękę z łóżka i przechylił moją głowę na jedną stronę trzymając ją, wyginając moją szyję w długą gładką linię. Tak jakby oboje wiedzieli, co moje ciało zamierzało wkrótce zrobić. Jakby mogli wyczuć to, albo usłyszeć, albo spróbować. W chwili, gdy to ciepło przelało się za krawędź, gdy pierwsza kropla wylała się na moją skórę, zacisnęła moje ciało; Asher ugryzł. Był jeden moment ostrego bólu, ale ból przeszedł w przyjemność i przypomniałam sobie to, o czym zapomniałam. Ugryzienie Ashera było rozkoszą. Wznosiłam się na tej przyjemności w kółko i w kółko, aż krzyknęłam. Bez słów, bezgłośnie, bez skóry, bez kości. Byłam niczym. Tylko ciepłą rozlewającą się przyjemnością. Nie było niczego innego. Jean-Claude osiągnął orgazm krzycząc. Jego paznokcie wbiły się w moją skórę i to sprawiło, że wróciłam z powrotem. Przypomniał mi, że mam ciało, mam otaczającą mnie skórę. Mam mięśnie i kości, które poruszały ciałem pode mną. Asher doszedł gorącą falą na moich plecach, a jego usta pozostały zaciśnięte na moim gardle. Karmiliśmy się sobą nawzajem. Mój ardeur wypijał Jean-Claude’a poprzez ciepłą wilgoć mojego ciała, poprzez skórę, wszędzie tam, gdzie go dotykałam. Jego ardeur wypijało mnie do dna, jakby swoją dłonią wyciągał rzeczy z mojego ciała. Mój ardeur wypijał Ashera. Wchłaniał go tam, gdzie dotykał mojej skóry. Wsysał go, gdy na mnie napierał. Jego usta zamknięte na mojej szyi były jak pułapka. Ardeur wysysało go przez jego usta, a on wysysał moją krew, pożywiając się, przełykając, wypijając mnie. Dopóki się pożywiał, powodował orgazm w jednej wzburzonej fali za drugą. Potem w kolejnej fali przyjemności i dopiero gdy Jean-Claude krzyknął pode mną zdałam sobie sprawę, że przez jego znaki był w stanie poczuć to, co ja czułam. Asher ujeżdżał nas oboje. Ujeżdżał nas i sprawiał, że dochodziliśmy. I kiedy się odsunął, krew spływała z jego ust. Wiedziałam, że wziął więcej, niż potrzebował by się pożywić. To by mnie nie zabiło, ale przez moment nie byłam pewna, czy miało to znaczenie.

O ten rodzaj przyjemności mogłabyś błagać. Dla niej byś zabijała, może nawet umarła. Drżąc opadłam na Jean-Claude’a, niezdolna do kontrolowania mojego ciała. Niezdolna do czegokolwiek więcej, niż drżenia. Jean-Claude również drżał pode mną. Asher upadł na wierzchu. Czułam jak drży na moich plecach. Leżeliśmy wstrząsami dreszczami czekając, aż jedno z nas będzie zdolne poruszać się wystarczająco, aby wstać. Albo krzyknąć. Albo zrobić cokolwiek. Wtedy nadszedł świt. Czułam jak ich dusze odchodzą, jak ciała stają się wiotkie i puste. Byłam wciśnięta między szaleńcze tętno i ciepło ich ciał. Płyny nie ostygły na naszej skórze i nagle Asher był ciężki, a Jean-Claude całkowicie bezwładny pod naszą wagą. Szarpałam się, żeby wydostać się spomiędzy nich, ale moje nogi i ręce jeszcze nie pracowały. Nie chciałam tu leżeć, podczas gdy ich ciała stawały się chłodne. Nie mogłam wstać. Nie mogłam zrzucić z siebie Ashera. Nie mogłam zmusić ciała do pracy. Jak dużo krwi straciłam? Za dużo? Zbyt dużo? Miałam zawroty głowy i nie mogłam powiedzieć, czy to z powodu seksu, czy Asher naprawdę wziął za dużo krwi. Próbowałam go przesunąć. Powinnam być w stanie to zrobić, a nie byłam. Pierwsze uczucie nudności uderzyło we mnie i wiedziałam, że to przez utratę krwi. Dotknęłam szyi i stwierdziłam, że krew nadal sączyła się z rany. Tak się nie powinno stać. Powinno? Nigdy nie oddawałam krwi dobrowolnie. Nie wiedziałam jak długo rana powinna krwawić. Spróbowałam podnieść się na ramionach, jak przy robieniu pompki, a świat odpłynął w strugach kolorów. Zawroty głowy groziły pochłonięciem. Zrobiłam jedną rzecz, jaka przyszła mi do głowy – zaczęłam krzyczeć.

Rozdział 14

Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska

Drzwi otworzył Jason. Nie sądzę, żebym kiedykolwiek widząc go była tak szczęśliwa. Udało mi się powiedzieć – Pomóż mi. – Mój głos był słaby i przestraszony. Nienawidziłam tego, ale czułam także mdłości oraz zawroty głowy i to nie było rozleniwienie po stosunku, tylko utrata krwi. Teraz, kiedy znów mogłam widzieć zdałam sobie sprawę, że cała byłam zalana krwią i innymi rzeczami. Ale to właśnie krew mnie martwiła, ponieważ to była moja krew. Jason zsunął ze mnie Ashera, który poruszył się z tą bezwładną lekkością, jaką mogło mieć tylko naprawdę martwe ciało. Nie wiem jaka jest różnica między snem, a śmiercią, ale natychmiast po poruszeniu ramienia wie się, czy to śmierć, czy sen. Asher leżał na plecach. Jego włosy rozrzucone były wokół twarzy jak aureola. Szkarłatna krew błyszczała na jego brodzie, szyi, górnej części klatki piersiowej. Blizny nie odebrały mu piękna. Nie były pierwszą rzeczą jaką zauważyłam, a nawet nie trzecią. Leżał zalany moją krwią, jak jakiś upadły bóg, którego w końcu dopadła śmierć. Nawet osłabiona z powodu upływu krwi nie mogłam nie zauważyć, że był piękny. Cholera, co było ze mną nie tak? Jason pomógł mi zejść z Jean-Claude’a przytrzymując mnie w ramionach, przytulając mnie w taki sposób, w jaki trzyma się dziecko. Byłam naga, a on właśnie wyciągnął mnie z łóżka, gdzie najwyraźniej uprawiałam seks z dwoma mężczyznami, a jak dotąd Jason nie uczynił ani jednej dowcipnej uwagi. Nie zażartował. Kiedy Jason miał tyle amunicji, a nie dokuczał, było źle. Położyłam głowę na ramieniu Jasona i to pomogło na zawroty głowy. Sprawiło, że świat stał się trochę mniej chwiejny. Zaczął odciągać mnie od łóżka, ale powiedziałam, – Poczekaj, jeszcze nie. Zatrzymał się – Co? – Chcę to zapamiętać. – Co? – Znowu zapytał. – To jak razem wyglądają. – Obaj leżeli na plecach, ale gdy Asher wyglądał jak jakiś upadły bóg śmierci, Jean-Claude wyglądał na boga innego rodzaju. Jego grube czarne włosy leżały

rozrzucone wokół głowy, niedbale ułożone otaczały jego bardzo bladą twarz. Jego usta były na wpół rozchylone, grube rzęsy wyglądały na jego policzkach jak koronka. Leżał jakby zapadł w sen po jakiejś wielkiej pasji, z jedna ręką na brzuchu, a drugą na boku, jednym kolanem zgiętym. Wyglądał jakby był eksponatem na wystawie. Tylko Jean-Claude potrafił umrzeć i wyglądać ładnie. – Anita, Anita, – zdałam sobie sprawę, że Jason mówił od jakiegoś czasu – Jak dużo krwi wzięli? Mój głos był ochrypły, moje usta były suche. – Nie oni, tylko Asher. Przysunął mnie bliżej w swoich ramionach, prawie jakby mnie przytulał. Gdy się poruszył, jego skórzana kurtka zatrzeszczała. Przy mojej skórze jego naga klatka piersiowa była ciepła. – Nie tylko się pożywił. – Jason zabrzmiał tak, jakby tego nie pochwalał, a nie słyszałam tego od niego zbyt często. – Dał się ponieść chwili. Przeniósł mnie tak, by uwolnić rękę i dotknął mojego czoła, co wydawało się głupie, ponieważ byłam naga, ale gdy jesteśmy zestresowani często robimy coś z przyzwyczajenia. Sprawdzamy czyjąś temperaturę na czole, nawet jeśli ten ktoś jest nagi. – Nie masz gorączki. Jeśli już, to jesteś trochę za chłodna. To sprawiło, że coś sobie przypomniałam. Fakt, że o tym zapomniałam świadczył, że czułam się gorzej niż myślałam. – Czy moja szyja wciąż krwawi? – Trochę. – Czy powinna? Zaniósł mnie do łazienki. – Nigdy wcześniej nie zostałaś tak poważnie ugryziona? – Otworzył drzwi kolanem i jedną ręką, po czym wniósł mnie przez nie. – Nie bez późniejszego omdlenia, non. – Zmarszczyłam brwi. – Czy właśnie powiedziałam non, zamiast nie? – Ta, – powiedział. – Cholera. – Tak. – Usiadł na brzegu ogromnej, czarnej, marmurowej wanny, trzymając mnie na kolanach i równocześnie odkręcał wodę. Woda wypłynęła z ust srebrnego łabędzia, o którym zawsze myślałam, że był zbyt ostentacyjny, ale hej, to nie była moja łazienka. Nudności minęły, zawroty głowy osłabły. – Postaw mnie na podłodze. – Marmur jest zimny, – powiedział. Westchnęłam – Muszę się dowiedzieć, czy moje ciało już działa.

– Po prostu spróbuj usiąść na moich kolanach bez mojej pomocy. Jeśli wszystko z tobą w porządku, przyniosę ręczniki i będziesz mogła usiąść na nich, ale uwierz mi nie chcesz siedzieć nago na tym marmurze. – Praktyczny, – powiedziałam. – Nie mów nikomu, że zrobiłem coś mądrego, bo to zniszczy mój wizerunek. Uśmiechnęłam się. – Twoja tajemnica jest u mnie bezpieczna. – Spróbowałam usiąść, a Jason bawił się wodą, próbując uzyskać odpowiednią temperaturę. Mogłam usiąść. Świetnie. Próbowałam wstać i tylko ramię Jasona owinięte wokół mojej talii powstrzymało mnie przed upadkiem na marmurowe schody prowadzące do wanny. Posadził mnie znów bezpiecznie na swoich kolanach. – Nie próbuj zbyt szybko robić za wiele, Anito. Oparłam się o niego, jego ramię było jak pas bezpieczeństwa wokół mojej talii. – Dlaczego jestem taka osłabiona? – Jak to możliwe, że jesteś wśród wampirów tak długo i pytasz mnie o to? – Nie pozwalałam się mną pożywiać, – powiedziałam. – Ja pozwalam i zaufaj mi że, gdy oddajesz tak dużo krwi, zajmuje to chwilę by wyzdrowieć. – W końcu wydawał się zadowolony z temperatury wody, odkręcił mocniej kran i musiał mówić głośniej, by przekrzyczeć dźwięk wody. – Umyjemy cię i zobaczymy jak się czujesz. Czułam, że marszczę brwi, ale nie byłam pewna dlaczego. Czułam, że powinnam być zła. Powinnam być jakaś, ale nie byłam. Teraz, gdy nie byłam już uwięziona między Jean-Claude’m i Asherem, byłam dziwnie spokojna. Nie, nie tylko spokojna. Czułam się dobrze, a nie powinnam. Zmarszczyłam brwi mocniej, próbując przepędzić to cudowne zmęczenie. Jakbym próbowała obudzić się ze złego snu, a on nie chciał odejść. Tyle, że zamiast walczyć by się obudzić z koszmaru, walczyłam by obudzić się z przyjemnego snu. To także wydawało się niewłaściwe. Wszystko wydawało się niewłaściwe. Czułam się trochę tak, jakbym przeoczyła coś ważnego, ale za nic w świecie, nie wiedziałam co. Czułam się jednocześnie nie w sosie i wspaniale. Jakby moja naturalna gderliwość walczyła z ciepłymi, szczęśliwymi myślami. Ciepłe, szczęśliwe myśli wygrywały, jednak nie byłam pewna czy to koniecznie musi być dobre. – Co jest ze mną nie tak? – Co masz na myśli?

– Czuję się dobrze, a nie powinnam. Czuję się cudownie. Parę minut temu byłam przerażona, miałam zawroty głowy, czułam się chora i przestraszona. Ale po tym jak wyciągnąłeś mnie z łóżka wszystko wydawało się lepsze. – Tylko lepsze? – Zapytał. Zdejmował swoją skórzaną kurtkę, jedno ramie na raz, podczas gdy na zmianę przytrzymywał mnie drugą ręką. – Masz racje nie tylko lepiej. Gdy przestałam się bać, to znowu było cudownie. – Zmarszczyłam brwi, próbowałam myśleć, nadal miałam z tym problemy. – Dlaczego nie mogę przez to myśleć? Ustawił mnie na kolanach, by mógł rozsznurować buty i zsunąć je ze stóp. W końcu dotarło do mnie, że się rozbierał, wciąż trzymając mnie na kolanach. Kto mówi, że umiejętności, których uczysz się w pracy, nie przydają się w codziennym życiu? – Czemu się rozbierasz? – Nie możesz poruszać się nie przewracając. Byłby źle, gdybyś się utopiła w wannie. Próbowałam odepchnąć to wspaniałe uczucie, ale to jak próba walki ze wspaniałą, pokrzepiającą mgłą. Mogłeś w nią uderzać, ale nie było tam nic twardego do trafienia. Mgła po prostu rozmywała się, odnawiała i była. – Przestań. – Powiedziałam. To jedno słowo było dostatecznie stanowcze, chodź w środku tak się nie czułam. – Co? – Zapytał i podniósł mnie na tyle wysoko, by odpiąć gorę swoich jeansów. – To powinno mnie martwić, ty próbujący się rozebrać, podczas gdy ja jestem nago w wannie. To powinno mi przeszkadzać, prawda? – Ale nie przeszkadza, czyż nie? – Powiedział. Rozpiął rozporek jeansów jedną ręką. To wymagało talentu. – Nie, nie przeszkadza, – powiedziałam, marszcząc ponownie brwi. – Dlaczego mi to mi to nie przeszkadza. – Naprawdę nie wiesz, co? – Zapytał. – Nie, – powiedziałam, nie do końca pewna dlaczego mówię nie. Jego jeansy zostały rozpięte. – Mogę położyć cię na bardzo zimnych kafelkach, albo mogę na kilka sekund przerzucić cię przez moje ramię i w tym czasie zdejmę spodnie, wybór damy. Decyzja wydawała się dla mnie zbyt trudna. – Nie wiem. Nie zapytał po raz drugi, po prostu bardzo delikatnie przełożył mnie przez ramię, tak jak w strażackim chwycie. Bycie do góry nogami spowodowało, że świat ponownie zawirował i zastanawiałam się, czy nie zwymiotuję na jego plecy. Utrzymywał mnie w równowadze, gdy ściągał

swoje jeansy. I teraz patrzyłam na dół jego nagich pleców jak jeansy zsuwają się z górnej części jego tyłka. Nudności minęły, a ja zachichotałam. Ja nigdy nie chichoczę – Ładny tyłek. Zakrztusił się, albo śmiał. – Nie sądziłem, że to zauważasz. – Bielizna, – powiedziałam. – Co? – Miałeś bieliznę, widziałam ją, – miałam straszną ochotę przesunąć moje ręce na jego tyłek tylko dlatego, że tam był i mogłam to zrobić. Czułam się jakbym była pijana albo naćpana. – Tak, miałem bieliznę, co z tego? – Czy możesz założyć ją z powrotem? – Tak naprawdę nie obchodzi cię czy mam bieliznę czy nie, prawda? – Było coś zaczepnego w jego głosie. – Nie. – Potrząsnęłam głową, przez co świat zawirował. – O Boże, chyba zwymiotuję. – Przestań się ruszać, to przejdzie. Nie byłabyś aż tak chora, gdybyś nie walczyła by wydostać się spomiędzy nich. Zbyt dużo wysiłku fizycznego tuż po tym może sprawić, że się poważnie rozchorujesz. Pogrąż się w uczuciu, po prostu poddaj się mu i czuj się wspaniale. Czułam się trochę głupio mówiąc do jego tyłka, ale nie tak głupio jak powinnam. – Co sprawia, że czuję się wspaniale? – Zgadnij, – powiedział. Skrzywiłam się – Nie chcę zgadywać. – Boże, co się ze mną dzieje? – Powiedz mi. – Chodźmy do wanny, kąpiel pomoże oczyścić twój umysł. Przeniósł mnie z powrotem w swoje ramiona i wszedł za krawędź wanny. – Jesteś nagi, – powiedziałam. – Tak jak ty, – powiedział. Czułam, że jest w tym logika, więc nie mogłam z nim polemizować, choć wiedziałam, że powinnam się z nim kłócić. – Nie miałeś ubrać czegoś z powrotem? – Bielizna jest jedwabna, nie zniszczę jej zakładając ją do wanny, bo ty uważasz, że powinienem ją włożyć. Poza tym nie obchodzi cię czy jestem nagi, czy nie. Pamiętasz? Ból głowy zaczynał się tuż za jednym okiem. – Nie, – powiedziałam. – Ale powinno mnie to obchodzić. Powinno? Mam na myśli… Jason opuścił nas oboje do wody. Była cudowna. Tak ciepła, tak spokojna, tak idealna na mojej skórze. Jason przesunął mnie delikatnie w wodzie tak, że siedziałam przed nim, otulona przez jego ciało. Woda była ciepła, tak ciepła, a ja byłam taka zmęczona. Byłoby cudownie zasnąć. Ramię Jasona szarpnęło mnie z powrotem. – Anita nie możesz spać w wannie, utopisz się.

– Nie pozwolisz mi się utopić, – powiedziałam, a mój głos był przepełniony ciepłem i snem. – Nie, nie pozwolę ci się utopić, – powiedział. Zmarszczyłam brwi, w połowie pływając w wodzie. – Co się ze mną dzieje Jason? Czuje się jak pijana. – Wampir przejął całkowicie kontrolę nad twoim umysłem, Anita. – Jean-Claude nie może, chronią mnie jego znaki, – mój głos nadszedł z daleka. – Nigdy nie powiedziałem, że to był Jean-Claude. – Asher, – wyszeptałam. – Dzieliłem się z nim krwią i to była najbardziej niesamowita rzecz. Jean-Claude mówi, że on się zawsze powstrzymuje, bo nie jestem jego pomme de sang, jestem tylko wypożyczony. – Wypożyczony, – powiedziałam. – Nie sądzę, żeby Asher powstrzymywał się z wami dziś wieczorem. – Ardeur my… Robiliśmy… Ardeur… – Każde słowo było ciężkie z wysiłku. – Ardeur mógł uczynić go nieostrożnym, – powiedział Jason. Jego ręce bardzo mocno mnie trzymały, tuląc mnie w wodzie do ciała. – Nieostrożny? – Powiedziałam. – No dalej, poddaj się temu, Anito. Gdy się obudzisz, porozmawiamy. – O czym? – O różnych rzeczach, – powiedział, a jego głos oddalał się i tonął w ciemności oświetlonej świecami. Nie przypominałam sobie, żeby zapalał świece, które Jean-Claude trzymał dookoła wanny. Chciałam zapytać o jakich rzeczach, ale słowa nigdy nie zostały wypowiedziane na głos. Opadłam w ciepłą, miękką ciemność, gdzie nie było strachu, bólu. Za to było tak ciepło, tak bezpiecznie, tak uczuciowo.

Rozdział 15

Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Ultraska

Obudził mnie dzwoniący telefon. Otuliłam się prześcieradłami starając się tego nie słyszeć. Boże, ależ byłam zmęczona. Łóżko poruszyło się, ktoś inny zareagował na ten hałas. Dopiero gdy głos Jasona odezwał się „Halo”, cicho jakby w obawie, że mnie przebudzi, ocknęłam się już całkowicie. Dlaczego Jason był w mojej sypialni? Kiedy otworzyłam oczy, znalazłam odpowiedź na to pytanie. W rzeczywistości nie byłam w swojej sypialni. Nie wiedziałam, gdzie do cholery się znajduję. Łóżko było ogromnych rozmiarów, z samymi tylko poduszkami i niczym więcej, żadnego wezgłowia, żadnego podnóżka, tylko łóżko, bardzo nowoczesne i normalne. Jedyne światło dochodziło zza drzwi naprzeciwko posłania tak, że mogłam dostrzec wannę i prysznic. Podążając za słabym światłem dostrzegłam kamienne ściany i wtedy zrozumiałam, że nadal byłam gdzieś w Cyrku Potępieńców. – Ona jest chora – powiedział Jason. Był cicho przez chwilę. – Śpi, wolałabym jej nie budzić. Próbowałam sobie przypomnieć dlaczego tu byłam i nic mi nie przychodziło do głowy. Kompletna pustka. Zaczęłam się obracać z zamiarem zapytania kto dzwonił, ale zorientowałam się, że byłam naga. Zasłoniłam prześcieradłem piersi i odwróciłam się, by zobaczyć Jasona. Leżał na boku, tyłem do mnie z prześcieradłem zsuniętym na tyle, bym miała widok na górną część jego pośladków. Co ja do cholery robiłam naga w łóżku z Jasonem? Gdzie był Jean-Claude? Dobra, chyba w trumnie, albo w swoim łóżku. Nigdy nie dzieliłam z nim łóżka, gdy był zimny jak głaz. Ale dlaczego nie wróciłam do domu? – Nie sądzę, że będzie się czuła wystarczająco dobrze by dziś wyjść. Spróbowałam usiąść, ale stwierdziłam, że mój świat nie był wystarczająco stabilny. Może to nie był taki dobry pomysł. Zostałam w tej samej pozycji trzymając prześcieradło na piersiach i musiałam spróbować dwa razy, zanim udało mi się powiedzieć. – Obudziłam się. – Moje usta były bardzo suche. Jason odwrócił się do mnie. Ruch sprawił, że prześcieradło zsunęło mu się do kolan pozostawiając nagą jego lewą stronę. Przykrył ręką głośnik – Jak się czujesz?

– Jak się tu znalazłam? Dlaczego tu jestem? – Zapytałam głosem tak zachrypniętym, że ledwie brzmiał jak mój. – Pamiętasz cokolwiek? Skrzywiłam się i to bolało. Moje gardło bolało. Podniosłam rękę i znalazłam duży bandaż po prawej stronie szyi. Pod bandażem było ugryzienie wampira. Wiedziałam to. I wraz z tą wiedzą nadeszły wspomnienia. Moim ciałem wstrząsnęły konwulsje, mój kręgosłup wygiął się w łuk, ręce szarpnęły prześcieradła. Zanim straciłam oddech z mojego gardła wydobył się jęk. Oparłam się o łóżko złapana w zmysłowe wspomnienia. To nie było tak dobre jak w rzeczywistości, ale cholernie temu bliskie. Wbiłam pięść w prześcieradło zwijając tkaninę w kłębek, próbując znaleźć coś, czego mogłam się złapać. Nagle Jason znalazł się przy mnie, chwycił moje ramiona i próbował przytrzymać mnie nieruchomo. – Anito, coś nie tak? Moje ręce automatycznie chwyciły go za ramiona, trzymając go. Oczy wywróciły mi się w tył głowy. Moje ciało zadrżało, palce wbiły się w jego przedramiona. Czułam, że moje paznokcie zatapiają się w jego ciele. Czułam jak jego skóra mi się poddaje. Jason załkał dźwiękiem gdzieś pomiędzy krzykiem a jękiem. Leżałam na plecach dysząc, nie mogąc się skupić. Trzymałam się ramienia Jasona, ponieważ była to jedyna solidna rzecz, jaką miałam. – Anito, – jego głos był napięty, – wszystko w porządku? Starałam się powiedzieć tak, ale w końcu zredukowałam to do kiwnięcia głową. Zsunął moje ręce ze swoich ramion, delikatnie układając je na prześcieradle i brzuchu. Czułam jak łóżko się porusza, gdy się przysunął. Zdałam sobie sprawę, że moje oczy były zamknięte, a nie pamiętałam, kiedy je zamknęłam. – Co to do cholery było? – Zapytał. Chciałam powiedzieć, że nie wiem, ale wiedziałam. Pamiętałam Ashera siedzącego przy długim stole bankietowym z jego złotymi kręconymi włosami, ubrany był w złoto i purpurę. Żona naszego gospodarza ścisnęła kieliszek wina dłonią okrytą rękawiczką, jej usta były na wpół rozchylone, jej oddech sprawiał, że blade krągłości jej piersi opadały i wznosiły się. Wydała cichy dźwięk i kiedy mogła mówić poprosiła pokojówkę, by pomogła jej dojść do pokoju, ponieważ była chora. Ale nie była chora. Na rozkaz Belle Asher uwiódł ją poprzedniej nocy. Skarżył się JeanClaude’owi, że kobieta po prostu leżała z oczami wywróconymi w tył głowy, bez żadnej innej reakcji. To było najbardziej rozczarowujące. Przy stole doświadczyła wspomnienia orgazmu z poprzedniej nocy. Na szczęście zachowywała się cicho podczas seksu, więc jej zachowanie można było

wytłumaczyć innym. Mniej więcej. Leżałam tam wpatrując się w Jasona. Teraz dostrzegałam go zamiast oświetlonego świecami pokoju, wieki temu opuszczonego przez ludzi, którzy dawno obrócili się w proch. Odnalazłam głos i był bardziej zachrypnięty niż wcześniej, jakby krzyk odebrał mi resztkę sił. – To była retrospekcja, – wykaszlałam. – Czego? – Zapytał. – Poproszę wody. Zeskoczył z łóżka i klęknął przy małej lodówce obok. Wyjął małą butelkę jakiegoś energetycznego soku – To pomaga uzupełnić elektrolity lepiej niż woda. – Nie lubię tego gówna. – Uwierz mi, poczujesz się lepiej jeśli wypijesz to zamiast wody. Woda może doprowadzić cię do mdłości. Nagle neonowo niebieski napój wyglądał o wiele lepiej. Otworzył go i podał mi. Krew wypełniła zadrapania na jego przedramionach, sącząc się z w dół po jego skórze czerwonymi strumykami. – Jezu, Jason przepraszam, nie chciałam cię zranić. – Wzięłam łyk jasnej neonowej cieczy. Smak był tak zły jak zapamiętałam, ale wypiłam kilka małych łyczków i poczułam się trochę lepiej. Kiedy mówiłam mój głos brzmiał jakbym spędziła miesiąc na pustyni. Uniósł ręce ku górze. – Nie ma sprawy. Jednak zazwyczaj, gdy dostaje takie cięcia, to dlatego, że odwaliłem niezłą robotę zabawiając przyjaciółkę. – Uśmiechnął się. Potrząsnęłam głową i tym razem nie miałam zawrotów głowy. Dobrze. – Powiedziałaś, że to było wspomnienie, ale czego? – Zapytał. – Tego co zdarzyło się z Jean-Claude’m i Asherem. Podniósł na mnie brwi. – Masz na myśli to, że to była retrospekcja orgazmu? Czułam ciepło wpływające na moją twarz. – Coś w tym rodzaju, – mruknęłam. Roześmiał się – Żartujesz. – Nie sądzę. – Aby uniknąć patrzenia na niego napiłam się więcej tego wstrętnego napoju. – Służyłem jako przekąska dla Jean-Claude’a przez wiele lat, ale nigdy nie miałem reakcji takiej jak ta. – To coś co potrafi Asher. – Co? – Zapytał. – Krwawisz wszędzie, – powiedziałam. – Wyleczę się w ciągu minuty. Najpierw chcę byś skończyła wyjaśniać.

– Wiesz, ugryzienie Ashera jest… – Orgazmiczne, – dokończył za mnie. – Aha, – powiedziałam. – Sam doświadczyłem łagodnej wersji, – powiedział Jason. – Ty także w Tennessee, gdy Asher umierał. Przejął twój umysł. Jeśli dobrze pamiętam nie spodobało ci się to za bardzo. – To nie było tak, że mi się nie podobało Jason. Podobało mi się za bardzo i to mnie przeraziło. – Jean-Claude powiedział, że Asher zawsze się powstrzymuje. Chyba, że może zatrzymać osobę, cokolwiek to znaczy. Skinęłam głową, wzięłam napój i znów skinęłam głową – Myślę, nie, ja wiem, że Asher nie powstrzymywał się ostatniej nocy. – Skąd to wiesz? – Zapytał. – Mam kilka wspomnień Jean-Claude’a. Zareagowałam jak kobieta, którą Asher na polecenie Belle miał pewnego razu uwieść. – Reagując jak? – Zapytał – Krojąc ludzi? – Powiedziałam, że przepraszam. Usiadł na brzegu łóżka, jedno kolano podciągnięte, drugie spuszczone w dół, prawie jakby się popisywał przede mną. Generalnie nie miałam problemu z nawiązywaniem kontaktu wzrokowego z ludźmi, ale tym razem wzrok mi uciekał. – Tylko się drażnię Anito. – Wydawał się zupełnie nieświadomy swojej nagości, zupełnie jak większość zmiennokształtnych, których znałam. Podałam mu krawędź prześcieradła – Proszę, zakryj się trochę. Uśmiechnął się – Dlaczego? Spaliśmy, – spojrzał na zegar przy łóżku, – razem nago przez cztery godziny. Dlaczego miałbym się teraz ubierać? Spojrzałam na niego z marsową miną i nagle łatwo było mi nawiązać kontakt wzrokowy. Tak się zwykle dzieje, gdy piorunuję kogoś wzrokiem. – Jak się zachowywała ta inna kobieta? – Echo, wspomnienia przyjemności, której doświadczyła, gdy Asher wziął krew. – Czy to będzie się powtarzać? – Zapytał. Znów się zarumieniłam – Od czasu do czasu, kurwa. – Co? – Zapytał. – Kobieta, którą pamiętam, była bardzo spokojna w łóżku, według Ashera nie była zbyt aktywna. – Więc?

– Ona mogła to bardziej ukrywać niż ja. Zaśmiał się głośno. – Czy chcesz mi powiedzieć, że te wygibasy są dla ciebie normalne? Spojrzałam na niego. – Powinieneś wiedzieć. Widziałeś mnie raz w łóżku. Pomagałeś mi dojść, pamiętasz, – byłam zawstydzona tak mocno, że głowa zaczęła mnie boleć. Jego uśmiech znikł. Po tym wszystkim zajęło mi miesiące, by czuć się komfortowo przy Jasonie. – Ardeur płynęło przez nas wszystkich. Wszyscy byliśmy aktywniejsi niż zwykle. Potrząsnęłam głową i przyciągnęłam kolana wraz z prześcieradłem do piersi. – Z wyjątkiem pragnienia rozerwania ci gardła, dla mnie to było prawie normalne. Zakaszlał, zaśmiał się i na koniec powiedział. – No co ty. Skupiłam wzrok mocno na prześcieradłach. – Dobrze, śmiej się. Wziął butelkę ode mnie. – Muszę się napić. Przyciągnęłam kolana do piersi i owinęłam się prześcieradłem – Wcale nie jesteś śmieszny. Zsunął się na kolana obok łóżka tak, że mogłam zobaczyć jego twarz. – Przykro mi, naprawdę, ale…– posłał mi małe wzruszenie ramion. – Nie możesz mnie winić. Nie możesz mówić mi, że przeżywasz gwałtowne, niesamowite orgazmy, a następnie oczekiwać, że nie będę się z tobą droczył. To ja Anito, przecież wiesz, nic na to nie poradzę. Wyglądał tak chłopięco, tak niewinnie. To wszystko było tylko grą. Zanim spotkałam Jasona czasy jego niewinności dawno minęły. Podał mi napój – Wybacz mi, ok, może to tylko zazdrość. – Nie zaczynaj, – powiedziałam. – Nie chodzi o ciebie. Ale skoro ukąszenie Ashera jest aż tak dobre, to dlaczego do cholery nie mogłem poczuć tego w pełni. Starałam się patrzeć na niego z dezaprobatą, ale tylko w połowie mi się udało. – Sam powiedziałeś, że nie jesteś jego pomme de sang, że zostałeś tylko wypożyczony. – A ty jesteś ludzką służebnicą Jean-Claude’a, nie Ashera, więc dlaczego dostajesz pełny ekstatyczny orgazm? Miał rację, naprawdę ją miał. Wzruszyłam ramionami – Myślę, że ardeur miało nad nami kontrolę. Nie wiem. Sądzę, że zapytam go o to, gdy wstanie. Dlaczego Asher mi to zrobił? Zrobił to celowo? Wiedziałam tylko, że Asher może za pomocą zwykłego pobrania krwi uczynić to, czego większość ludzi nie potrafi za pomocą całego ciała. Asher zrobił ze mną coś, czego nawet Jean-Claude nie mógł powtórzyć. Pamięć o tym zacisnęła moje ciało i ledwie starczyło mi czasu, by rzucić butelkę Jasonowi, zanim rzuciłam się na łóżko.

To nie było tak gwałtowne, jak ostatnim razem i Jason nie poruszył się ani nie spróbował mnie dotknąć. Zgaduję, że miał dość zadrapań. Gdy skończyłam dysząc na łóżku z prześcieradłem owiniętym wokół mojego brzucha, a mój wzrok się wyostrzył, Jason zapytał z końca łóżka. – Teraz jest bezpiecznie? – Zamknij się, – zdołałam powiedzieć. Zaśmiał się i wrócił do łóżka. Podniósł mnie jedną ręką, a drugą podał mi butelkę. – Oprzyj się o poduszki, pij powoli, a ja obandażuję sobie ramiona. – Nałóż też antybakteryjną maść, – powiedziałam. – Jestem wilkołakiem Anito, nie mogę złapać infekcji. Och. – Dobrze, więc po co zawracać sobie głowę bandażami? – Nie chcę zakrwawić mojego ubrania, a nie chcę by policja widziała mnie w takim stanie. – Policja, po co policja? – To był ten telefon, który cię obudził. Ten, który dzwonił od ostatniej godziny. Porucznik Storr i detektyw Zebrowski. Obaj wydzwaniali i domagali się twojej obecności. Porucznik mówił coś o przyjściu i wyciągnięciu cię z mojego łóżka. – Skąd wiedział, że byłam w twoim łóżku? Uśmiechnął się do mnie z otwartych na oścież drzwi łazienki tak, że światło obejmowało jego ciało – Nie wiem, może zgadł. – Jason nie drażniłeś Dolpha, proszę powiedz, że nie. Przyłożył rękę do piersi – Ja, drażnić kogoś? – Słodki Jezu, zrobiłeś to. – Na twoim miejscu zadzwoniłbym do niego bezzwłocznie. Nie chciałbym mieć SWAT na naszym małym przyjęciu. – Nie robimy przyjęcia. – Nie sądzę, że twój przyjaciel sierżant w to uwierzy, jeśli znajdzie nas razem nagich w sypialni, – podniósł ręce w górę, – szczególnie, jeśli zobaczy to. – On nie zobaczy twoich ramion ani żadnej innej części ciebie. Daj mi tylko moje ubranie i zmykam. – A Jeśli będziesz mieć inne wizje, gdy będziesz prowadzić. Oddawałem krew dużo dłużej niż ty. Wiem, jak ciężko może być, gdy traci się jej tyle co ty. Możesz czuć się dobrze, ale jeśli przesadzisz, to ponownie dostaniesz zawrotów głowy i mdłości. To nie byłoby dobre na miejscu zbrodni, prawda? – Dolph nie wpuszcza na cywilów na miejsce zbrodni.

– Będę siedzieć w Jeepie, ale nie mogę pozwolić, byś jeździła dzisiaj sama. – Zadzwoń po Micaha albo Nathaniela, przyjadą po mnie. Pokręcił głową – Nathaniel ostatniej nocy w klubie stracił przytomność. – Co?! – Micah sądzi, że karmienie ardeur co najmniej raz na dobę wymęczyło Nathaniela. – Czy wszystko z nim w porządku? – On po prostu potrzebuje wolnego dnia. Jean-Claude bierze krew zazwyczaj co drugi dzień. – Żywię ardeur na przemian Micahem i Jean-Claude’m, – powiedziałam. – Tak, ale Jean-Claude musi żywić się tylko raz dziennie, a ty musisz karmić się dwa razy. Spójrz prawdzie w oczy Anito, potrzebujesz większej ilości pomme de sangs. – A co, zgłaszasz się jako chętny? Wyraz radości przeleciał przez jego twarz. – Och, do diabła tak, byłoby wspaniale dostać jeden z tych wyginających kręgosłup orgazmów. – Jason, – powiedziałam i to jedno słowo było wystarczającym ostrzeżeniem. – Dobrze, ale kogo znajdziesz na miejsce Nathaniela zanim odzyska siły? Westchnęłam – Cholera. – Widzisz, nie wiesz, prawda? – Mogę się teraz pożywiać Asherem. – Tak, ale on nie obudzi się przez wiele godzin. Potrzebujesz więcej dawców będących do dyspozycji za dnia. To nie muszę być ja, ale ktoś na pewno. Pomyśl o tym. Jednak dzisiaj będę cię eskortować, bo nie możesz wyjść sama na zewnątrz. Nie po takiej utracie krwi I czymkolwiek, co do cholery Asher ci zrobił. Możesz zadzwonić do Micaha, ale zanim on przyjedzie i zanim dojedziesz tam, gdzie policja chce byś była, twoi znajomi struże prawa dostaną szału. – W porządku, dopiąłeś swego. – Dopiąłem? Tak trudno było ci się do tego przyznać. Czasem myślę, że wygrałem na argumenty, a ty następnie łapiesz drugi oddech i pokonujesz mnie we wszystkim, ale do diabła z tym. – Po prostu idź Jason, załóż kilka bandaży na te zadrapania. – Zadrapania. Jak jasna cholera. Jeśli byłbym człowiekiem, musiałabyś zabrać mnie na izbę przyjęć. Pamiętaj masz siłę zarówno wampira jak i wilkołaka. Uderzeniem naszego palca możemy połamać komuś żebra. – Jesteś poważnie ranny? – zapytałam odsuwając wszystkie żarty na bok, nie chciałam go zranić. – Nic takiego, ale to się będzie leczyć w zwykłym ludzkim tempie.

– Przepraszam Jason, – odparłam przypominając sobie, aby dodać. – I dziękuje za opiekę nade mną. Jego uśmiech przygasł i coś niemal jak powaga wypełniło jego oczy, a następnie szybko odeszło, znikło z kolejnym uśmiechem. – Codzienność, proszę pani, – uchylił przede mną wyimaginowany kapelusz i zaczął zamykać drzwi. – Włącz lampę, zanim zamknę drzwi, jest cholernie ciemno bez okien. Sięgnęłam i włączyłam małą lampkę obok zegara na szczycie małej lodówki. Poświata wydawała się nienaturalnie jasna. – Twój telefon komórkowy jest na podłodze po mojej stronie łóżka. Rzuciłem go po tym, jak zaczęłaś się rzucać. – To nie było rzucanie się, – powiedziałam. – Och przepraszam, upuściłem go, gdy miałaś szalejący, przytłaczający, pełen krzyku orgazm. Teraz lepiej? Brzmiało lepiej, no nie? – Idź się umyj, – powiedziałam, zrzędliwym głosem. Śmiał się, gdy zamykał drzwi. Zostałam sama z małą lampą, wielkim łóżkiem i bez ubrania w zasięgu wzroku. Rozmyślałam przez chwilę, czy przed znalezieniem telefonu nie odszukać jakiegoś ubrania, gdy znów zadzwonił. Rzuciłam się w poprzek łóżka odrzucając prześcieradła, w które się zaplątałam. Wpół zsunęłam się, wpół spadłam na podłogę i znalazłam telefon siadając na nim. To był Dolph i nie był zadowolony. Podczas, gdy on czekał na mnie, było drugie wezwanie na kolejne miejsce zbrodni. Był wkurzony za telefoniczne wybryki Jasona, za oba miejsca zbrodni, a na mnie, jak sądzę, szczególnie.

Rozdział 16

Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska

Pierwsze miejsce zbrodni znajdowało się w Wildwood, nowym bastionie pieniędzy i wspinaczki po drabinie społecznej. Gorące adresy, jakimi zwykły być Ladue, Clayton, Creve Coeur, stawały się passé. Nowym popularnym miejscem jest teraz Wildwood. Fakt, że znajdowało się pośrodku niczego nie wydawał się odstraszać nowobogackich, albo ludzi, którzy chcą stać się nimi. W moim przypadku jedynym powodem tego, że żyłam na odludziu w znacznie mniej modnym miejscu był fakt, że nie chciałam, by zastrzelono moich sąsiadów. Zanim Jason przejechał przez te wszystkie wietrzne drogi, które prowadziły nas na miejsca zbrodni, odkryliśmy kilka rzeczy. Po pierwsze moje oczy były wrażliwe na światło, więc okulary przeciwsłoneczne zostały moimi najlepszymi przyjaciółmi. Nie musieliśmy się zatrzymywać, żebym mogła zwymiotować. Co było dobre, bo bylibyśmy zmuszeni wjechać na czyjś podjazd, gdyż droga nie miała żadnego pobocza. Była otoczona przez lasy, wzgórza, nudne pustostany, gdzie prawdziwe wilki już się nie błąkały i nawet czarne niedźwiedzie znalazły głębsze nory, by się ukryć. Normalnie kocham jeździć po wsiach. Dziś wszystkie te jaskrawe zielenie sprawiały, że mój wzrok wirował i wszystko widziałam w zielonym technikolorze. Jakby żaba została rozsmarowana na moim polu widzenia, co potęgowało moje nudności. – Jak to wytrzymujesz? – Zapytałam. – Jeśli spałabyś cały dzień, jak normalny pomme de sang lub ludzki sługa, w ogóle nie byłabyś chora. – Przepraszam za posiadanie dziennej pracy. – Ponadto, jeśli Asher wziąłby tylko tyle, ile trzeba do posilenia się, mogłabyś czuć się delikatnie chora, – pokonał zakręt, – ale myślę, że pogorszyło sprawę to, cokolwiek Asher ci zrobił równocześnie z braniem krwi. – Przerwał.– Prawdę mówiąc nie powinnaś być wcale chora. Wjechaliśmy na wzniesienie. To tu, to tam miękkie, łagodne wzgórza rozciągały się kilometrami w odcieniach zieleni z nutą złota. – Przynajmniej nie mam już mdłości, gdy patrzę na drzewa.

– To dobrze, ale nie o to mi chodzi Anito. Po tym jak poszłaś spać, a następnie wstałaś, wszystko powinno być dobrze. – Wziął kolejny zakręt ostrożnie, dużo wolniej niż pierwszy. – Więc co poszło źle? – Zapytałam. Wzruszył ramionami i zwolnił jeszcze bardziej starając się zobaczyć adres na grupce skrzynek pocztowych. – Dolph powiedział, że miejsce zbrodni jest przy głównej drodze. Nie przegapisz tego Jason. – Skąd możesz być pewna? – Zaufaj mi. Błysnął do mnie kolejnym uśmiechem. Jego niebieskie oczy ukryte były za lustrzanymi okularami – Ufam ci. – Co poszło nie tak? – Zapytałam ponownie. – Co robiłaś, gdy nastał świt? – Zapytał przyśpieszając i biorąc kolejny zakręt szybciej, niż bym chciała. – Ardeur, Asher się pożywiał i… – zawahałam się tylko na okamgnienie – uprawialiśmy seks. – Z obojgiem naraz, – powiedział szyderczym, poważnym głosem. – Zawiodłem się na tobie Anito. – Czemu się zawiodłeś? – Bo nie zostałem zaproszony. – Masz szczęście, że teraz prowadzisz. Uśmiechnął się, ale tym razem nie odwrócił oczu od drogi. – A jak myślisz, dlaczego powiedziałem to podczas jazdy? – Zwolnił. – Rozumiem, co miałaś na myśli mówiąc, że tego nie przegapię. Odwróciłam uwagę od twarzy Jasona i spojrzałam na drogę. Samochody policyjne, oznakowane i nieoznakowane były wszędzie. Dwa pojazdy pogotowia zaparkowane na skraju drogi skutecznie blokowały ruch. Gdybyśmy planowali jechać dalej, musielibyśmy znaleźć inną drogę dookoła. Ale szczęściarze z nas. Zatrzymywaliśmy się tutaj. Jason zjechał Jeepem na bok wjeżdżając na trawę, podejmując daremną próbę pozostawienia miejsca dla kogokolwiek za nami. Zanim wyłączył silnik, umundurowany funkcjonariusz zaczął iść w naszym kierunku. Wyciągnęłam moją odznakę z kieszeni marynarki. Jestem Anita Blake, egzekutorka wampirów i technicznie rzecz ujmując, ponadstanowy funkcjonariusz policji. Wszyscy łowcy wampirów, którzy obecnie mieli licencję w Stanach Zjednoczonych, otrzymali status ogólnoamerykański, jeśli przeszli szkolenie na strzelnicy. Zakwalifikowałam się i teraz byłam agentem federalnym. Wciąż kłócono się

w Waszyngtonie. czy można dać nam więcej niż te marne grosze, które państwo płaci nam za każdego zabitego, co nie jest wystarczające, by się z tego utrzymać. Ale na szczęście wampiry nie wyrwały się w takim stopniu spod kontroli, aby każdy stan potrzebował łowcy na pełen etat. Nie dostawałam więcej pieniędzy, więc po co chciałam odznakę? Bo to oznaczało, że mogę ścigać wampiry i innych nadprzyrodzonych złych gości poza granicami stanu, egzekwując różne prawa, nie musząc nikogo prosić o zgodę. I również gwarantowało mi to, że nie zostałyby mi postawione zarzuty morderstwa, gdybym zabiła wampira po niewłaściwej stronie granicy stanu, na którego terenie nie obowiązywałaby moja licencja. Ale dla mnie, w większym stopniu niż dla większości łowców wampirów, dodatkową korzyścią z posiadania odznaki było to, że nie musiałam już liczyć na przyjaciół policjantów, by wprowadzili mnie na miejsce zbrodni. Nie znałam umundurowanego funkcjonariusza, który właśnie zamierzał zapukać w okno naszego Jeepa, ale to bez znaczenia. Nie mógł utrzymać mnie z dala od miejsca zbrodni. Byłam agentem federalnym – mogłam wtykać swój nos w każde nadnaturalne morderstwo, jakie tylko chciałam. Prawdziwy agent federalny mógł wtrącić się do każdego śledztwa. Technicznie moja odznaka nie informowała, że zostałam sklasyfikowana do paranormalnych zbrodni, ale znam swoje ograniczenia. Znam potwory i przestępstwa powiązane z potworami. Nie jestem zwykłym policjantem. No cóż jestem dobra, jestem bardzo dobra, ale to, czego nie wiem, to po prostu tego nie wiem. Zabierzcie mnie od potworów i nie wiem czy byłby ze mnie jakikolwiek pożytek. Wysiadłam z Jeepa i pokazałam moją odznakę, zanim podszedł do nas mundurowy. Zlustrował mnie od butów do głowy. W tej kolejności. Ktokolwiek, kto zaczyna od moich stóp, a następnie idzie w górę traci szansę, że zrobi na mnie wrażenie. Przeczytałam imię na jego plakietce. – Oficer Jenkins, jestem Anita Blake. Porucznik Storr mnie oczekuje. – Storra tutaj nie ma, – powiedział z rękami skrzyżowanymi na piersi. Świetnie, nie rozpoznał mojego imienia – to na tyle z bycia sławną – i miał zamiar grać w „nie chcę federalnych węszących na moim terenie”. Jason wysiadł po swojej stronie Jeepa. Może i wyglądałam trochę nędznie w moim wymiętym ubraniu, z oczkiem biegnącym w pończochach od palców do ud. Ale Jason nie wyglądał ani na federalnego ani na policjanta. Ubrał się w niebieskie jeansy, które wyblakły od prania, ale wyglądały na wygodne, niebieski t-shirt, prawie w kolorze jego oczu, wciąż ukrytymi za lustrzaną zasłoną i białe buty do joggingu. To był jeden z tych ciepłych jesiennych dni, jakie czasem mamy. Za ciepło na

kurtkę ze skóry, więc nie zawracał sobie głowy niczym innym. Białe bandaże i plastry na jego przedramionach były bardzo widoczne. Oparł się o maskę Jeepa uśmiechając się miło i w ogóle nie wyglądając jak federalny. Oczy oficera Jenkinsa przeskoczyły na Jasona, potem z powrotem na mnie. – Nie wzywaliśmy federalnych. Stałam tam na trzycalowych obcasach i nierówna droga sprawiła, że ponownie poczułam zawroty głowy. Nie miałam cierpliwości ani siły na dyskusje. – Oficerze Jenkins, jestem agentem federalnym, wie pan co to znaczy? – Nie, – zrobił to słowo dłuższe niż było. – Oznacza to, że nie potrzebuję pańskiej zgody, by wejść na miejsce zbrodni. Nie potrzebuję niczyjej zgody. Więc to bez znaczenia czy porucznik tu jest, czy go nie ma. Z grzeczności poinformowałam pana, kto mnie wezwał do tej zbrodni, oficerze, ale jeśli nie chce pan być uprzejmy, to nie musimy być. Odwróciłam się i spojrzałam na Jasona. Normalnie zostawiłabym go w samochodzie, ale nie byłam do końca pewna, czy byłam w stanie przejść resztę wzgórza nie upadając. I naprawdę nie czułam się wystarczająco dobrze, by tutaj zostać. Ale skoro już tu byłam, to miałam zamiar zobaczyć miejsce zbrodni. Skinęłam na Jasona. Obszedł dookoła Jeepa, jego uśmiech zbladł na brzegach. Może wyglądałam tak blado, jak się czułam. – Chodźmy. – On nie jest agentem, – powiedział Jenkins. Miałam dość Jenkinsa. Gdybym czuła się lepiej wywalczyłabym sobie drogę, ale… były inne sposoby zastraszania. Zaczekałam, aż Jason stanął obok mnie, a potem przeniosłam włosy na jedną stronę, pokazując biały opatrunek z plastrami na mojej szyi. Pociągnęłam za plaster, żeby go odkleić i żebym mogła pokazać ugryzienie Jenkinsowi. To nie była elegancka rana. Asher dał się ponieść, bo krawędzie rany były poszarpane. – Cholera! – Powiedział Jenkins. Pozwoliłam Jasonowi z powrotem zakryć ranę, podczas gdy rozmawiałam z drugim mężczyzną. – Miałam ciężką noc oficerze Jenkins i mam upoważnienie by wejść na teren dowolnego nadnaturalnego miejsca zbrodni, które uznam za stosowne. Plaster został przyklejony z powrotem na miejsce, a Jason stał blisko mojej lewej ręki, jakby wiedział, jak niepewnie się czułam. Jenkins tego nie dostrzegał. – To nie był atak wampira, – powiedział Jenkins.

– Czy ja mówię po angielsku Jenkins? Czy powiedziałam, że to miało coś wspólnego z wampirami? – Nie proszę pani. To znaczy… nie. – Więc, albo zaprowadzi nas pan, oficerze, na miejsce zbrodni, albo zejdzie na bok, a sami tam dotrzemy. Pokazanie ugryzienia wampira wprawiło go w zakłopotanie, ale wciąż nie chciał federalnego kręcącego się na miejscu zbrodni. Prawdopodobnie jego szef tego nie lubił, ale to nie mój problem. Miałam odznakę agenta federalnego. W teorii miałam prawo wejść na miejsce zbrodni. W rzeczywistości, gdyby policja mi zabroniła, niewiele mogłam zrobić. Mogłam dostać nakaz sądowy i przeforsować sprawę, ale to wymagało czasu, a ja go nie miałam. Dolph już był na mnie wkurzony. Nie chciałam by czekał aż tak długo. Jenkins w końcu usunął się na bok. Zaczęliśmy wędrówkę pod górę. W połowie wysokości musiałam wziąć Jasona pod ramię. W tym momencie moim celem było nie upaść, nie zwymiotować, ani nie zemdleć, podczas gdy Jenkins wciąż zastanawiał się, czy postąpił słusznie pozwalając nam go minąć.

Rozdział 17

Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Ultraska

Odznaka na małym sznureczku wokół mojej szyi sprawiła, że minęliśmy większość policjantów. Kilku z tych, którzy nas przepytywali, rozpoznało moje imię, albo pracowało ze mną wcześniej. Zawsze dobrze jest być znanym. Za to ciekawiła ich obecność Jasona. W końcu im powiedziałam, że wyznaczyłam go na zastępcę. Wysoki policjant szerszy w barkach niż my mieliśmy wzrostu, powiedział. – Słyszałem wiele nazw, ale „zastępca” to nie jest jedna z nich. Nie mogłam poruszać się szybko, więc odwróciłam się do niego powoli. Po za tym wolne tempo wzmaga groźbę. Trudno być dla kogoś zagrożeniem, jeśli sięga mu się ledwie talii, ale ja miałam dużo praktyki. Jason musiał obawiać się tego co powiem, bo odparł – Jesteś po prostu zazdrosny. Wysoki mężczyzna pokręcił głową w swoim kapeluszu - Lubię kiedy kobiety są większe. – Zabawne – powiedziałam – To samo mówi twoja żona. Zajęło mu minutę aby to zrozumieć, a potem rozłożył muskularne ramię i zrobił krok w naszym kierunku – Dlaczego ty… – Trooper Kennedy, – głos dobiegł zza nas. – Nie masz piratów drogowych do złapania? Odwróciłam się i zobaczyłam podchodzącego do nas Zebrowskiego. Był ubrany na swój zwykły, cholernie niechlujny sposób. Wyglądał jakby spał w garniturze; żółta koszula z kołnierzem podwiniętym po jednej strony i krawat już czymś poplamiony, choć prawdopodobnie nie jadł śniadania. Jego żona, Katie, była zawsze taka schludna. Nigdy nie zrozumiem, czemu pozwalała mu wychodzić w takim stanie. – Jestem tutaj w czasie wolnym, – powiedział Trooper Kennedy. – A to jest moje miejsce zbrodni, posterunkowy. Nie sądzę, żebyśmy cię tutaj potrzebowali. – Ona mówi, że on ją zastępuje. – Ona jest szeryfem federalnym, Kennedy, ma na to pozwolenie. Duży mężczyzna wyglądał na zakłopotanego. – Nie miałem niczego złego na myśli, proszę

pana. – Wiem, że nie, Kennedy, tak samo jak funkcjonariuszka Blake. Prawda Anito? – Nie znam jego żony, więc od tak po prostu ironizowałam. Przepraszam za to oficerze Kennedy. Kennedy zmarszczył brwi myśląc, jak sądzę, intensywniej niż mógł. - Nie czuję urazy i mam nadzieję, że pani też nie. Nie mógł zmusić się, by nazwać mnie oficerem bądź szeryfem, ale nie przeszkadzało mi to. Status federalnego był tak nowy, że nie zawsze reagowałam, gdy ktoś mnie tak nazywał. Zapominałam, że chodziło mu o mnie. Gdy wielki policjant odszedł do swojego samochodu, Zebrowski przywołał detektywa z Regionalnego Paranormalnego Zespołu Dochodzeniowego, w skrócie znanego jako RPIT. Gdy chcesz ich wkurzyć nazwij ich RIP. – Pozbądź się pracowników, których nie potrzebujemy. – Tak jest, Sierżancie – udał się, by porozmawiać z tymi wszystkimi miłymi funkcjonariuszami z wielu oddziałów. – Sierżancie, – powiedziałam – Wiem, że Dolpha w końcu awansowali na porucznika, ale o tobie nie słyszałam. Wzruszył ramionami przejeżdżając ręką przez całkowicie rozczochrane loki. Katie powinna wysłać go szybko do fryzjera. – Gdy Dolph awansował potrzebowali innego bata, więc skorzystałem. – Już urządzili ci imprezę? Poprawił druciane okulary. Nie wymagały poprawiania – Tak. Gdybym była mężczyzną puściłabym to w niepamięć, ale byłam dziewczyną i dziewczyny wtykają nos w takie sprawy bardziej niż mężczyźni. – Zostałam zaproszona na imprezę do Dolpha, ale nie na twoją? – Lubię Micaha, Anito, ale Dolph… nie spodziewał się, że go przyprowadzisz. Nie sądzę, że zniósłby jego obecność także i na moim przyjęciu. – On nie radzi sobie z faktem, że moim kochankiem jest zmiennokształtny. Zebrowski wzruszył ramionami. – Katie dała mi surowe nakazy bym zaprosił ciebie i Micaha na obiad następnym razem, gdy cię zobaczę. Więc jak, kiedy możecie wpaść? Są punkty, gdzie przestajesz naciskać. Nie zapytałam czy Katie naprawdę to powiedziała, prawdopodobnie tak, ale to bez znaczenia, oferował towarzyską fajkę pokoju i miałam zamiar ją przyjąć. – Zapytam Micaha jak wygląda nasz grafik. Jego wzrok przeskoczył na Jasona i wyszczerzył się. Ten uśmiech przypominał tak wiele

uśmiechów Jasona, co kazało mi się zastanawiać, jaki był Zebrowski w college’u, gdy poznał Katie. – O ile znowu nie zmienisz chłopaka? – Nie, – powiedziałam – Jason jest tylko przyjacielem. – Mówisz, że tylko przyjacielem, – Jason chwycił się wolną ręką za serce, drugą miał wciąż owiniętą wokół mnie. – To rani mnie tak głęboko. – Czyżby, ja starałem dobrać się jej do spodni od lat. Ona po prostu nie chciała wyjść temu na przeciw. – Opowiedz mi o tym, – powiedział Jason. – Obaj przestańcie, natychmiast, – powiedziałam. Obaj roześmiali się, a ich śmiechy były tak podobne, że to było aż denerwujące. – Wiem, że masz prawo uczynić go zastępcą, ale wiem, czym zajmuje się pan Schuyler i gdzie jest jego główne miejsce zamieszkania. – Zebrowski pochylił się na tyle nisko by nikt inny nas nie słyszał. – Dolph mnie zabije, jeśli wpuszczę go na miejsce zbrodni. – Jeśli zemdleję, to mnie złapiesz, a on może zostać tutaj. – Zemdlejesz, – powiedział Zebrowski. – Żartujesz prawda? – Chciałabym, żeby tak było, – miałam teraz obie ręce na ramieniu Jasona, walcząc z pragnieniem zachwiania się na moich obcasach. – Dolph powiedział, że mówiłaś, że jesteś chora. Wiedział jak bardzo? – Nie wydaje mi się, żeby się tym przejmował, po prostu chciał, by mój tyłek się tutaj znalazł. – Gdyby wiedział w jakim jesteś stanie, nie nalegałby. – To ładnie, że tak myślisz, – powiedziałam. Czułam, że krew odpływa z mojej twarzy. Musiałam usiąść, szybko, tylko na kilka minut. – Zapytałbym czy to grypa, ale widzę bandaż na twojej szyi. Co to zrobiło? – Wampir, – powiedziałam. – Chcesz zgłosić przestępstwo? – Zajęłam się już tym. – Ukatrupiłaś jego tyłek? Spojrzałam na niego przez ciemne soczewki okularów. – Naprawdę muszę usiąść na kilka minut, Zebrowski, wiesz, że nie prosiłabym o to, gdyby nie było takiej potrzeby. Zaoferował swoje ramię – Będę ci towarzyszył, ale Schuyler nie może przejść dalej, – popatrzył na Jasona. – Wybacz stary. Jason wzruszył ramionami – W porządku. Jestem naprawdę dobry w szukaniu sobie zajęcia. – Zachowuj się.

Uśmiechnął się – A nie robię tego? Zostałabym i upewniła się, że mi obieca, że będzie grzeczny ale miałam tylko tyle energii, żeby wejść do domu i usiąść, zanim moje nogi się poddadzą. Zostawiłam policjantów i zespół ratowniczy na łasce Jasona. Nie zrobiłby nic złego, był po prostu irytujący. Potknęłam się na schodach prowadzących na frontowy ganek. Jeśli Zebrowski by mnie nie złapał, upadłabym. – Jezu, Anita, powinnaś być w łóżku. – To właśnie powiedziałam Dolphowi. Przepuścił mnie przez drzwi i znalazł na korytarzu małe, proste krzesło z oparciem. – Powiem Dolphowi jak chora jesteś i niech dzieciak zabierze cię do domu. – Nie – powiedziałam kładąc czoło na kolanach, gdy świat stabilizował się wokół mnie. – Jezu Anita, jesteście tacy sami. Dolph nie przyjmuje odmowy do wiadomości, więc ciągniesz swój tyłek z łoża boleści, zjawiając się tutaj. Daję ci wyjście, że wezmę na siebie furię Dolpha, ale nieeee, ty zamierzasz mu pokazać, że jesteś tak uparta i niepokorna jak on. Zamierzasz zemdleć na jego rękach? Wtedy naprawdę mu pokażesz. – Zamknij się Zebrowski. – Dobrze, możesz posiedzieć tutaj przez kilka minut. Wrócę i sprawdzę co u ciebie i odeskortuję cię na miejsce, gdzie popełniono przestępstwo. Ale postępujesz głupio. Odpowiedziałam mu z twarzą wciąż wciśniętą w kolana. – Gdyby Dolph był chory, to też byłby tutaj. – To nie dowodzi, że masz rację Anito, tylko dowodzi, że oboje jesteście głupi. – Z tymi słowami odszedł w głąb domu. To dobrze, że odszedł, ponieważ nie mogłam ciągle się z nim sprzeczać.

Rozdział 18

Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska

Gdy Zebrowski wprowadził mnie do pokoju pomyślałam, że przy ścianie lewitował człowiek. Wyglądał jakby się rzeczywiście unosił. Wiedziałam, że to nie prawda, ale przez chwilę mój umysł starał się przetrawić to, co zobaczyłam. Potem zauważyłam na ciele ciemne linie zaschniętej krwi. Wyglądał jakby został wielokrotnie postrzelony i się wykrwawił, ale kule nie utrzymałyby go przyszpilonego do ściany. Co dziwne nie było mi słabo, nie miałam mdłości ani nic takiego. Czułam się lekko i odlegle. Bardziej pewnie niż czułam w ostatnim czasie. Podchodziłam do człowieka na ścianie. Ręka Zebrowskiego zsunęła się z mojej, a ja czułam się stabilnie w moich wysokich obcasach na miękkim dywanie. Musiałam niemal znaleźć się pod ciałem, zanim moje oczy pojęły to wszystko. A nawet wtedy miałam zamiar zapytać kogoś, kto lepiej znał się na narzędziach, czy miałam racje. Wyglądało to jakby ktoś wziął przemysłowe narzędzie do wbijania gwoździ i przybił człowieka do ściany. Jego ramiona znajdowały się osiem metrów nad ziemią, więc albo ktoś użył drabiny, albo miał prawie 215 cm wzrostu. Ciemne plamy na ciele były na obu dłoniach, obu nadgarstkach, przedramionach tuż powyżej łokcia, ramionach, obojczykach, podudziach tuż poniżej kolan, tuż powyżej kostek, a następnie na każdej stopie. Nogi były rozsunięte, nie przybite razem. Nie starali się odwzorować Ukrzyżowania. Skoro zadali sobie tak wiele trudu, to aż dziwne, że nie nawiązali do dawnego dramatu. Sam fakt, że nawet nie próbowali, wydawał się podejrzany. Głowa mężczyzny opadła naprzód. Jego szyja była blada i cała. Na prawie siwych włosach tuż za jednym uchem miał ciemną plamę krwi. Jeśli gwoździe były tak duże, jak myślałam, a krew pochodziła z rany zrobionej przez jeden z nich, to końcówka powinna wystawać z twarzy, ale tak nie było. Stanęłam na palcach. Chciałam zobaczyć twarz. Siwe włosy i zwiotczała po śmierci twarz świadczyły, że był starszy niż wyglądał. Ciało było zadbane dzięki ćwiczeniom, prawdopodobnie podnoszenie ciężarów i bieganie, tylko twarz i siwe

włosy sugerowały, że prawdopodobnie miał ponad pięćdziesiątkę. Cała ta praca by utrzymać zdrowie i dobre samopoczucie, a tu przychodzi jakiś wariat i przygważdża cię do ściany. Wydawało się to niesprawiedliwe. Pochyliłam się do przodu tak daleko, że musiałam się oprzeć na koniuszkach palców. Moje palce dotknęły zaschniętej krwi na ścianie. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że zapomniałam o rękawicach chirurgicznych. Cholera. Zerbrowski złapał mnie za łokieć stabilizując mnie bez względu na to, czy tego potrzebowałam, czy nie. – Jak mogłeś pozwolić mi tu wejść bez rękawiczek. – Nie spodziewałem się, że będziesz dotykać dowodów, – powiedział. Wyłowił z jednej z jego kieszeni butelkę z płynem dezynfekującym do rąk. – Katie każe mi to nosić. Pozwoliłam mu polać moje ręce i wyszorowałam je. Nie martwiłam się, że złapię coś przez ten niewielki kontakt. Zrobiłam to bardziej z przyzwyczajenia. Nie zabiera się ze sobą rzeczy z miejsca zbrodni, jeśli nie jest to konieczne. Żel odparował na mojej skórze dając uczucie mokrych rąk choć wiedziałam, że takie nie były. Rozejrzałam się po miejscu zbrodni chłonąc to, co jeszcze tu było. Kolorowa kreda została użyta na ścianach w kolorze złamanej bieli. Po obu stronach ciała były pentagramy o różnej wielkości. Różowe, niebieskie, czerwone, zielone; prawie jak dekoracje. Każdy głupi, kto próbuje naśladować rytualne morderstwo wie, żeby użyć kilku pentagramów. Ale wśród tych pentagramów w cukierkowych kolorach były również nordyckie runy. Nie każdy świr wie, że nordyckie runy mogą być wykorzystane w rytualnej magii. Miałam jeden semestr religii porównawczej z profesorem, który bardzo lubił Skandynawię. To spowodowało, że znałam lepiej znaki runiczne niż większość chrześcijan. Minęło kilka lat, ale wciąż rozpoznałam je na tyle, by czuć zdezorientowanie. – To nie ma sensu, – powiedziałam. – Co? – Zapytał Zebrowski. Wskazałam na ścianę, mówiąc. – Minęło trochę czasu odkąd uczyłam się o runach, ale sprawca użył wszystkich run w dość typowej kolejności. Jeżeli naprawdę odprawiasz rytuał, masz określony cel. Nie musisz używać wszystkich nordyckich run, bo niektóre są sprzeczne. To znaczy, że nie chcesz użyć znaku runicznego chaosu i runy porządku. Nie potrafię wymyślić rytuału, podczas którego chciałbyś wykorzystać wszystkie. Nawet jeśli starasz się wywołać rozbieżność, uzdrowienie, krzywdę, chaos, porządek, boga, boginię, wciąż byś nie mógł. Niektóre z nich nie tak łatwo dopasować, by stały się przeciwieństwami. I są użyte według standardowej kolejności z podręcznika.

Cofnęłam się, ciągnąć go za sobą, bo wciąż trzymał mój łokieć. Patrząc na ciało, wskazałam jego lewą stronę. – Zaczyna się tutaj od Fehu i opada prosto, a kończy po drugiej stronie na Dagaz. Ktoś to po prostu to skopiował, Zebrowski. – Wiem, że to brzmi śmiesznie, ale czy czujesz jakąś magię? – Zapytał. Pomyślałam o tym – Masz na myśli, czy to było zaklęcie? Kiwnął głową – Tak, możesz poczuć zaklęcie? – Nie, nie było w tym pokoju nic potężnego. – Jak możesz być tego taka pewna? – Zapytał. – Magia, moc wszelkiej metafizycznej natury, pozostawia za sobą ślad. Czasem to mrowienie w karku, gęsia skórka, a czasami policzek w twarz, a nawet spotkanie ze ścianą. Ale ten pokój jest martwy. Nie jestem na tyle uzdolniona psychicznie, by odebrać emocje tego co tu się stało i cieszę się. Ale jeśli użyto tu jakiegoś wielkiego zaklęcia, to coś by z niego pozostało, a pokój jest tylko miejscem zbrodni, niczym więcej. – Więc jeśli nie zaklęcie, to po co te wszystkie symbole? – Zapytał. – Nie mam zielonego pojęcia. Wygląda jakby został postrzelony za uchem i przybity do ściany. Ciało nie zostało ustawione by naśladować mistyczne lub religijne symbole, jakie znam. Potem narysowali kilka pentagramów i skopiowali runy z książki. – Jakiej książki? – Jest wiele książek na temat run, od podręczników szkolnych, przez okultyzm, do ruchu New Age. Można iść do uczelnianego sklepu, albo jednego ze sklepów New Age, lub prawdopodobnie można złożyć zamówienie w jakiejkolwiek księgarni. – Więc to nie jest rytualne morderstwo, – powiedział. – Może być rytuałem z punktu widzenia zabójcy, ale czy było zrobione w magicznym celu? Nie. Wypuścił z siebie głęboki oddech. – Dobrze, Reynolds to samo powiedziała Dolphowi. – Detektyw Tammy Reynolds, wasza czarownica wśród pracowników? – Zapytałam. Przytaknął. – Dlaczego Dolph jej nie uwierzył? –Powiedział, że potrzebował potwierdzenia. Potrząsnęłam głową i nie wywołało to we mnie zawrotów. Świetnie. – Nie ufa jej, prawda? Zerbrowski wzruszył ramionami. – Dolph jest ostrożny.

– Pieprzysz Zerbrowski. Nie ufa jej, bo jest wiedźmą. Ona jest chrześcijanką i czarownicą na miłość boską, Judeochrześcijanką. Nie można uzyskać bardziej powszechnie akceptowanego eksperta okultystycznego, niż czarownica chrześcijanka. – Hej, nie gniewaj się na mnie, nie wyciągnąłem cię z łóżka, by sprawdzić pracę Reynolds. – A czy ciągnąłbyś ją tutaj by sprawdzić moją pracę, gdybym to ja była pierwsza na miejscu zbrodni? – Musiałabyś zapytać o to Dolpha. – Może tak zrobię, – powiedziałam. Zerbrowski delikatnie zbladł. – Nie szukaj Dolpha wkurzona, jest w kiepskim humorze. – Czemu? Ponownie wzruszył ramionami. – Dolph mi się nie zwierza. – Jest w złym nastroju tylko dzisiaj, czy od ostatnich kilku dni, co? – Przez ostatnie kilka dni było gorzej, ale dwa zabójstwa w ciągu jednej nocy są dość dobrym powodem, aby być w złym humorze, a on to w pełni wykorzystał. – Świetnie, po prostu super, – powiedziałam. Złość sprawiła, że potupałam na obcasach w kierunku okna, które zajmowało większą część drugiej ściany. Stałam tam i patrzyłam na niesamowity widok. Wyłącznie wzgórza, drzewa. Dom wyglądał jakby znajdował się pośrodku rozległej dziczy. Zerbrowski podszedł by stanąć obok mnie. – Ładny widok, prawda? – Ktokolwiek to zrobił, musiał znać rozkład domu. – Skinęłam na okno. – Musieli być pewni, że nie będzie sąsiada, który by zobaczył co robią. Mogli zaryzykować strzelając do niego, ale umieszczając go na ścianie wraz z symbolami, musieli mieć pewność, że nikt ich nie zobaczy. – Niezła organizacja jak na świra, – powiedział Zerbrowski. –Nie, jeśli ktoś chce być uznany za świra. – Co masz na myśli? – Nie mów mi, że ty i Dolph nie pomyśleliście o tym. – Co? – Że to ktoś bliski i drogi dla zmarłego, kto odziedziczy to wszystko. – Rozejrzałam się po salonie, który był tak duży, jak cały parter mojego domu. – Byłam zbyt chora, by zauważyć wszystko gdy weszłam, ale jeśli reszta domu jest równie imponująca, to oznacza, że miał kasę. – Nie widziałaś jeszcze basenu, co? – Basen? – Wewnątrz. Z jacuzzi wystarczająco dużym dla dwunastu osób.

Wzruszyłam ramionami. – Jak powiedziałam pieniądze. Podążaj za pieniędzmi, dowiedź się kto na tym zyska. Rytuał jest tylko mydleniem oczu, zasłoną dymną, na którą mordercy mają nadzieje, że się nabierzesz. Stał wpatrując się w piękny widok z rękami na plecach, jakby kołysząc się na obcasach. – Masz rację. To jest dokładnie to, co Dolph pomyślał, gdy Reynolds powiedziała, że nie ma tu żadnych czarów. – Nie idę na drugie miejsce zbrodni tylko w celu sprawdzenia jej pracy, prawda? Bo jeśli tak, to wracam do domu. Nie zawsze lubię detektyw Tammy, ale jest dość dobra w tym co robi. – Po prostu nie podoba ci się, że umawia się z Larrym Kirklandem, twoim animatorem na szkoleniu. – Nie, nie podoba mi się, że ona i Larry są parą. Jest jego pierwszą poważną dziewczyną, więc wybacz, że czuję się opiekuńcza. – Zabawne, ja wcale nie czuję się opiekuńczy w stosunku do Reynolds. – To dlatego, że jesteś dziwny, Zerbrowski. – Nie. – Powiedział. – To dlatego, że widzę jak Reynolds i Kirkland patrzą na siebie. Oni, Anita, są śmiertelnie Z-A-K-O-C-H-A-N-I. Westchnęłam. – Może. – Nie zauważyłaś tego, bo nie chcesz. – Może byłam zajęta. Pierwszy raz Zerbrowski pozostał cicho. Spojrzałam na niego. – Dotąd nie odpowiedziałeś na moje pierwsze pytanie. Idę na następne miejsca zbrodni tylko po to, by sprawdzić pracę Tammy? Przestał kołysać się na piętach i stanął cicho z poważną twarzą – Nie wiem. Prawdopodobnie. Częściowo. – Więc wracam do domu. Dotknął mojego ramienia. – Idź na drugie miejsce, Anita, proszę. Nie dawaj Dolphowi ani jednego więcej powodu, by być wkurzonym. – To nie mój problem Zerbrowski. Dolph sam sobie utrudnia życie. – Wiem, ale dwóch funkcjonariuszy, którzy byli w obu miejscach powiedzieli, że drugie jest gorsze. To bardziej twoja działka, niż Reynolds. – Moja działka, jak to? – Przemoc, prawdziwa przemoc. Dolph nie chce wiedzieć, czy to była magia. Chce wiedzieć, czy coś, co to zrobiło, nie było człowiekiem.

– Dolph jest fanatyczny, jeśli chodzi o nie podawanie szczegółów swoim ludziom, zanim zobaczą miejsce zbrodni, Zerbrowski. Czy właśnie powiedziałeś mi to, by go niezmiernie wkurzyć? – Bałem się, że nie pójdziesz, jeśli… nieco nie dodam. – Czemu się martwisz o to, czy Dolph i ja toczymy spór? – Jesteśmy tu od rozwiązywania spraw kryminalnych, Anita, nie od walczenia ze sobą. Nie wiem co gnębi Dolpha, ale jedno z was musi być dorosłe. – Uśmiechnął się. – Tak. Wiem, że jest to godne pożałowania, gdy to ty jesteś tą dojrzałą, ale tak jest. Potrząsnęłam głową i szturchnęłam go w rękę. – Jesteś strasznym wrzodem na dupie, Zebrowski. – Dobrze jest być docenionym, – powiedział. Gniew łagodniał, a wraz z nim przypływ energii. Oparłam głowę na jego ramieniu. – Zabierz mnie na zewnątrz, zanim ponownie zacznę źle się czuć. Pójdę zobaczyć drugie miejsce zbrodni. Objął mnie ramieniem i dał mi połowiczny uścisk. – Oto mój mały agent federalny. Podniosłam głowę – Nie przeginaj, Zerbrowski. – Nie mogę nic na to poradzić, przepraszam. Westchnęłam. – Masz rację, nie możesz się powstrzymać. Zapomnij, że coś powiedziałam, kontynuuj mówienie dowcipnych, drażniących rzeczy, gdy będziesz mnie odprowadzać do Jasona. Zaczął prowadzić mnie przez pokój z ręką wciąż na moich ramionach. – Jak wylądowałaś z wilkołakiem striptizerem jako twoim kierowcą? – Po prostu miałam szczęście, tak sądzę.

Rozdział 19

Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Ultraska

Drugie miejsce znajdowało się w Chesterfield, które było gorącym adresem dla karierowiczów, zanim ci zdobyli większą ilość pieniędzy, by przenieść się do Wildwood i dalej. Dzielnica, którą wiózł nas Jason, była całkowitym przeciwieństwem dużych, samotnych domów, które widzieliśmy wcześniej. To była średnia klasa środkowej Ameryki. Szablonowy rodzaj przeciętnego sąsiedztwa. Takich osiedli jak to są tysiące. Pomijając ten fakt, domy częściowo różniły się od siebie. W dalszym ciągu były osadzone zbyt blisko i były bardzo podobne, jakby ten sam umysł zaprojektował je wszystkie. Niektóre były dwupiętrowe, niektóre tylko jedno, niektóre z cegieł, inne nie. Tylko garaże wydawały się być takie same we wszystkich z nich, jak gdyby architekt nie chciał w tym wypadku zgodzić się na nic innego. Drzewa były średniej wielkości co oznaczało, że ten obszar był taki od ponad dziesięciu lat. Potrzeba czasu by urosły drzewa. Zanim zdążyłam zobaczyć wozy policyjne, dostrzegłam gigantyczną antenę stacji telewizyjnej. – Szlag. – Co? – Zapytał Jason. – Reporterzy już tu są. Spojrzał w górę. – Skąd wiesz? – Nigdy nie widziałeś furgonetki wiadomości z jedną z tych dużych anten? – Chyba nie. – Szczęściarz. Prawdopodobnie ze względu na nie policja zablokowała ulicę. Pewnie gdyby ktoś miał czas, kazałby zmiatać stąd tym harpiom. Zamiast tego mieliśmy umundurowanego funkcjonariusza opartego o radiowóz i żółtą taśmę „nie przechodź” rozwiniętą od skrzynki pocztowej przez całą ulicę. Były dwie lokalne furgonetki wiadomości i kilku fotoreporterów. Zawsze odróżnisz pismaków, ponieważ mają tylko aparaty fotograficzne, zero mikrofonów. Choć oczywiście będą pchać ci

dyktafon w twarz. Z ich powodu zaparkowaliśmy w połowie przecznicy. Gdy silnik zgasł Jason zapytał – Jak oni usłyszeli o tym tak szybko? – Jeden z sąsiadów musiał ich tu wezwać, bądź jedna z furgonetek wiadomości była w pobliżu, albo jeszcze coś innego. Kiedy coś uderza w skanery policji, dziennikarze o tym wiedzą. – Dlaczego nie było dziennikarzy na pierwszym miejscu zbrodni? – Pierwsze miejsce było bardziej odizolowane, trudniej się tam dostać i jeszcze zrobić to na czas. Być może przyciągnęła ich tu sławniejsza lokalizacja, lub lepsza oglądalność. – Lepsza oglądalność? – Większa sensacja. – W mojej głowie zastanawiałam się w jaki sposób coś może być bardziej sensacyjne niż przybicie do ściany salonu, ale oczywiście tego rodzaju szczegóły nie zostały dopuszczone do mediów. Nie, jeśli mogą być utrzymane w tajemnicy. Odpięłam mój pas i położyłam dłoń na klamce. – Tutaj pierwszą przeszkodą będzie przebrnięcie przez prasę. Jestem czymś w rodzaju lokalnej gwiazdy czy mi się to podoba, czy nie. – Ukochana Mistrza Miasta – śmiejąc się powiedział Jason. – Nie sądzę by ktokolwiek był tak uprzejmy – powiedziałam. – Ale tak. Chodź dzisiaj są zainteresowani morderstwem. Będą zadawać pytania o to, nie o Jean-Claude’a. – Wydajesz się lepiej czuć – powiedział Jason. – W sumie tak, ale nie jestem pewna dlaczego. – Może to, co wywołało złą reakcję, przygasa? – Może. – Zamierzamy wysiąść z samochodu, czy będziemy patrzeć stąd? Westchnęłam. – Wychodzimy, wychodzimy. Jason otworzył drzwi i zanim udało mi się zrobić cokolwiek więcej, niż postawić jedną nogę na ziemi, był po mojej stronie samochodu. Dziś pozwalałam mu sobie pomagać. Czułam się lepiej, ale wciąż nie najlepiej. Nienawidzę odmawiać pomocy, a następnie padać płasko na twarz. Naprawdę starałam się utemperować postawę maczo. Moją, nie Jasona. Położyłam rękę na ramieniu wilkołaka i zaczęłam iść chodnikiem w kierunku tłumu. Było tam wiele osób, ale większość z nich to nie reporterzy. Pierwsze miejsce zbrodni było odizolowane, bez sąsiadów wystarczająco bliskich, by wyjść do sklepu i zobaczyć przedstawienie. Ale w tej okolicy było gęsto od domów, więc mieliśmy tłum. Miałam odznakę na swojej szyi, nie zdjęłam jej po ostatnim razie. Poczułam się lepiej i przyszło mi do głowy, że ramię Jasona, będzie mi zawadzać, gdybym musiała sięgnąć lewą ręką po

broń. Nie chciałam go po prawej, ponieważ tą rękę miałam sprawniejszą w jej wyjmowaniu, ale nawet po lewej stronie mi trochę przeszkadzał. Widocznie czułam się znacznie lepiej, skoro mogłam martwić się o moją broń. Dobrze wiedzieć. Złe samopoczucie jest do bani, a mdłości są jednym wielkim złem wszechświata. Myślę, że przez to, iż u mojego boku miałam Jasona, zabrało reporterom więcej czasu, by zdać sobie sprawę z tego, kim byłam i że nie byłam częścią rosnącej widowni. Z trudem przepychaliśmy się przez tłum i byliśmy niemal przed żółtą taśmą, gdy zauważył mnie jeden z reporterów. Podsunął mi pod twarz dyktafon. – Panno Blake dlaczego tu jesteś, zamordowana kobieta była ofiarą wampira? Cholera, gdybym powiedziała bez komentarza wydrukowaliby, że to możliwe, że zamordowana jest ofiarą krwiopijcy . – Jestem wzywana do nadnaturalnych przestępstw, panie Miller, prawda? Nie tylko do wampirów. Był szczęśliwy, że pamiętałam jego imię. Większość ludzi kocha, gdy pamięta się ich imiona. – Więc to nie było zabójstwo dokonane przez wampira? Szlag. – Nie byłam jeszcze na miejscu zbrodni, panie Miller, nie wiem więcej, niż pan. Dziennikarze zamknęli się wokół mnie jak pięść. Duże ramię kamery skierowane było na nas. Jeśli nie wydarzy się nic bardziej ekscytującego, mieliśmy trafić do wiadomości popołudniowych. Pytania nadchodziły ze wszystkich kierunków. – Czy to było morderstwo dokonane przez wampira? Czy myślisz, że będzie więcej ofiar? – Jedna kobieta podeszła tak blisko, że tylko mocny uchwyt na ręce Jasona trzymał nas razem. – Anito to twój nowy chłopak? Rzuciłaś Jean-Claude'a? Kiedy postawiono jakieś pytanie, następowała lawina podobnych. I nie rozumiem dlaczego moje życie było ciekawsze od morderstwa. To nie miało dla mnie sensu. Gdybym powiedziała, że Jason jest przyjacielem, mogliby to źle zrozumieć. Gdybym odparła, że jest ochroniarzem, opublikują we wszystkich gazetach, że potrzebuję ochrony. W końcu przestałam próbować odpowiadać i uniosłam moją odznakę tak, żeby umundurowany funkcjonariusz mógł ją zobaczyć. Podniósł taśmę, by wpuścić nas do środka. Był zmuszony odpychać prasę, która próbowała podążyć za nami. Szliśmy w kierunku domu w gradzie pytań, które zignorowałam. Jeden Bóg wiedział co mogli zrobić z tymi kilkoma rzeczami, które powiedziałam. To mogło być coś w stylu : "Egzekutorka mówi - atak wampira." - "Egzekutorka twierdzi, że to nie był wampir" - ech, nie ma jak moje urocze życie. Przestałam czytać prasę lub oglądać wiadomości, ponieważ doszłam do wniosku, że mogę w nich być. Po pierwsze, nienawidzę oglądać się w kamerze. Po drugie zawsze mnie to wkurzało. Nie mogłam dyskutować o prowadzonym przez policję

dochodzeniu. Nikt nie mógł, więc reporterom pozostało spekulować o kilku faktach, którymi dysponowali. Ale jeśli Jean-Claude i nasze życie intymne miało być wybranym tematem, nigdy nie chciałam zobaczyć ani odczytać z niego sprawozdania. Z jakiegoś powodu bycie złapaną w żer mediów sprawiło, że poczułam się znowu słabo. Nie tak źle jak wcześniej, ale nie tak dobrze jak wtedy, gdy wyszłam z Jeepa. Świetnie, po prostu świetnie. Było tutaj mniej policjantów, a większość z nich rozpoznałam jako członków RPIT. Nikt nie kwestionował mojego prawa do przebywania tutaj, lub obecności Jasona. Ufali mi. Mundurowy w drzwiach był blady, jego ciemne oczy były zbyt białe. – Sierżant Storr czeka na ciebie, panno Blake. Nie poprawiłam go. Tytułowanie “Szeryf Blake” sprawia, że czuję się jakbym powinna grać w westernie. Mundurowy w gumowych rękawiczkach otworzył nam drzwi. Mój zestaw do takich rzeczy zostawiłam w domu. Teraz, kiedy wskrzeszałam zombie dla klientów z najwyższej półki, Bert nie lubił, gdy byłam ubrana w workowaty kombinezon. Mówił, że to nie wygląda profesjonalnie. Raz zgodził się, że zwróci mi koszty czyszczenia ubrań z pralni, jeśli tylko nagnę się do tej jego małej zasady. Niech mu będzie. Powiedziałam Jasonowi. – Nie dotykaj niczego dopóki nie zdobędę rękawiczek. – Rękawiczek? – Rękawiczki chirurgiczne na wypadek, gdyby ekscytowali się, że znaleźli jakieś ślady, a okazałoby się, że są twoje lub moje. Staliśmy w wąskim przedpokoju ze schodami prowadzącymi prosto od drzwi. Pokój dzienny był na lewo, a po prawej coś co wyglądało jak jadalnia. Był tam też aneks kuchenny, dostrzegłam blat i zlew. Nie mogłam zobaczyć wyraźnie kolorów, bo wciąż miałam na sobie okulary przeciwsłoneczne. Zastanawiałam się, czy jeśli je zdejmę, to ból powróci. Zsunęłam je powoli. Mrugałam boleśnie, ale po kilku sekundach nie było już tak źle. Jeśli będę się trzymać z dala od bezpośredniego światła słonecznego powinno być znośnie. Tym, który nas pierwszy zobaczył, był wchodzący do salonu detektyw Merlioni. – Blake myślałem, że stchórzyłaś. Spojrzałam na wysokiego mężczyznę z krótko obciętymi siwymi, kręconymi włosami. Merlioni nienawidził krawatów, ale zwykle wyglądał schludniej, niż teraz. – Musi być paskudnie - powiedziałam. Skrzywił się. – Co sprawia, że tak mówisz? – Szarpałeś swój krawat we wszystkie strony tak, jakbyś potrzebował powietrza. I nie nazwałeś

mnie jeszcze dziewuszką ani kurczaczkiem. Uśmiechnął się błyskając białymi zębami. – To dopiero początek dnia, kurczaczku. Potrząsnęłam głową. – Masz pożyczyć jakieś rękawiczki? Nie spodziewałam się dzisiaj odwiedzać miejsc zbrodni. Następnie zerknął na Jasona, jakby widząc go po raz pierwszy. Ale wiedziałam, że tak nie było. Gliny zwracają uwagę na niemal wszystko, jeśli chodzi o miejsce zbrodni. – Kto to? – Mój kierowca w ciągu dnia. Zdziwił się – Kierowca, wow, co jeszcze wymyślisz? Skrzywiłam się. – Dolph wiedział, że jestem zbyt roztrzęsiona, by prowadzić, więc dał mi pozwolenie na przyprowadzenie kierowcy ze mną. Gdyby nie było aż tyle prasy, by objąć cały blok miasta, zostawiłabym go przy drzwiach. Ale nie chcę go tam wysyłać. – Nigdy nie uwierzą, że jest zaangażowany w dochodzenie. Merlioni podszedł do wielkiego okna, podniósł krawędź zasłony na tyle, aby wyjrzeć na zewnątrz. – Są dzisiaj cholernie uporczywi. – Jak oni znaleźli się tutaj tak szybko? – Prawdopodobnie wezwał ich sąsiad. W dzisiejszych czasach każdy chce być w pieprzonej telewizji. – odwrócił się do nas. – Jak twój kierowca ma na imię? – Jason Schulyer. Potrząsnął głową. – Imię nic dla mnie nie znaczy. – Ja również nie wiem kim jesteś – z uśmiechem powiedział Jason. Zmarszczyłam brwi. – Wiesz Merlioni, nie znam twojego imienia. Nie mogę was przedstawić. Błysnął na mnie tymi białymi zębami – Rob, Rob Merlioni. – Nie wyglądasz jak Rob. – Moja mama też tak myśli i dlatego zawsze mówi do mnie “Roberto, dałam ci takie miłe imię i nazwisko, należy go używać”. – Roberto Merlioni, podoba mi się. Przedstawiłam ich sobie bardziej formalnie, niż kogokolwiek i kiedykolwiek na jakimkolwiek miejscu zbrodni. Merlioni ociągał się. Po prostu nie chciał wracać do środka. – W kuchni na blacie leży pudło rękawiczek, weź sobie. Idę na zewnątrz, na papierosa. – Nie wiedziałam, że palisz – powiedziałam. – Właśnie zacząłem – spojrzał na mnie zamyślonym wzrokiem . – Widziałem gorsze rzeczy. Blake, do diabła, przebrnęliśmy przez gorsze, ty i ja, ale dzisiaj jestem zmęczony. Może się starzeję.

– Nie, Merlioni, ty, nigdy. – Uśmiechnął się. Bezbarwnie. – Wrócę za chwilę. – Wtedy jego uśmiech się poszerzył. – Niech Dolph się nie dowie, że nie kazałem czekać twojemu kierowcy na zewnątrz. – Masz moje słowo – powiedziałam. Wyszedł cicho zamykając za sobą drzwi. W domu było bardzo cicho nie licząc gwałtownego szumu klimatyzacji. Tu było zbyt cicho, jak na świeże miejsce morderstwa. Zbyt nieruchomo. Tu wszędzie powinny kręcić się jakieś osoby. Zamiast tego nie było słychać nic, żadnego stukania, czegokolwiek. Staliśmy w przedpokoju jak w studni. W ciszy tak gęstej, że niemal można było usłyszeć krew we własnych uszach. Włosy na karku stanęły mi dęba, odwróciłam się do Jasona. Stał tam w jasnoniebieskiej koszulce ze spokojną twarzą spowitą cieniami, jednak sączyła się z niego energia, która sprawiała, że skóra cierpła mi na ramionach. Wyglądał nieszkodliwie, przyjaźnie. Ale jeśli potrafiłeś wyczuć kim był, nagle już nie wydawał się być miły i nieszkodliwy. – Co z tobą? – Szepnęłam. – Nie czujesz tego? – Jego głos był ochrypłym szeptem. – Zapach czego? – Mięsa, krwi. Cholera. – Nie – odparłam, ale jego wzrastająca energia sunąca po mojej skórze, oczywiście obudziła moją własną bestię. Ducha w moich wnętrznościach. Widmowy kształt, rozciągnięty we mnie jak jakiś wielki kot, budzący się z długiej drzemki. I w końcu to poczułam. Nie tylko krew, Jason miał rację – mięso. Krew pachnie słodko i metalicznie, jak stare pensy, albo monety. Ale duża jej ilość pachnie jak hamburger. Kiedy ludzki zapach jest zredukowany do mięsa mielonego już wiem, że będzie źle. I to bardzo. Podniosłam głowę i wciągnęłam przez nos spory haust powietrza, smakowałam je. Zanim doszłam do siebie, moja noga znajdowała się już na dole stopni schodów. – To jest na górze – szepnęłam. – Tak – powiedział Jason i jego głos był na najcieńszej krawędzi warkotu. Jeśli ktoś nie wiedział czego słuchać, jego głos był po prostu głębszy, niż normalnie. Ale ja wiedziałam co usłyszałam. – Co się dzieje? – Zapytałam nadal szeptem. Myślę, że dlatego, iż nie chciałam zostać podsłuchana. Może dlatego, że Jason też szeptał, a może nie. Nie pytałam. Jeśli on walczył z pragnieniem, by pobiec na górę i turlać się w miejscu zbrodni, nie chciałam o tym wiedzieć.

Objęłam się rękami starając się zetrzeć gęsią skórkę z ramion. – Chodźmy po te rękawiczki – powiedziałam. Spojrzał na mnie, ale nawet przez okulary czułam, że stara się skupić, aby zapamiętać, co mówiłam. A raczej zrozumieć, co te słowa znaczą. – Nie zrzucaj tego wszystkiego na mnie, Jason. Potrzebuję cię tutaj ze mną. Wziął głęboki wdech, który wydawał się pochodzić od stóp, a kończyć się u szczytu głowy. Skulił ramiona, a później je wyprostował, jakby próbował coś strząsnąć. – Już w porządku. – Jesteś pewien? – Zapytałam. – Mogę to zrobić, skoro ty możesz. Skrzywiłam się do niego. – Czy ja będę mieć gorzej? – Ja nie muszę iść na górę do tego pokoju, ty tak. Westchnęłam. – Jestem zmęczona tym gównem. – Jakim gównem? – Zapytał. – Tym wszystkim. Uśmiechnął się – Chodź szeryfie, zdobądźmy te rękawiczki. Potrząsnęłam głową, ale skierowałam się przez jadalnię do kuchni. Mogłam zobaczyć pudełko rękawiczek leżące obok prawie pełnego worka na śmieci. Nie było tak wiele personelu do wypełnienia tych toreb. Więc gdzie byli wszyscy? Gdzie był Dolph?

Rozdział 20

Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Ultraska

Dolph zastał nas w kuchni, gdy pomagałam Jasonowi z rękawiczkami. Założenie ich było nie lada sztuką, a Jason robił to po raz pierwszy, niczym małe dziecko, które wkłada swoją pierwszą parę. Zbyt mało palców, zbyt wiele dziur. Dolph wszedł do jadalni tą samą drogą, którą i my, chociaż swoją osobą praktycznie wypełnił drzwi, podczas gdy ja i Jason przeszliśmy przez nie razem z dużą ilością wolnej przestrzeni. Dolph zbudowany był jak zapaśnik, szeroki, wysoki (207 cm). Ja już do tego przywykłam, ale Jason zrobił to, co większość ludzi. Uniósł wzrok w górę. Poza tym dobrze się zachowywał, co było, jak na Jasona, pomniejszym cudem. – Co on tutaj robi? – Zapytał Dolph. – Powiedziałeś, że gdybym nie czuła się dość dobrze, aby prowadzić, mogę ze sobą zabrać kierowcę cywila. Jason jest moim kierowcą. Pokręcił głową. Jego ciemne włosy były tak niedawno przycięte, że odsłaniały jego blade uszy. – Nie zostali ci jacyś ludzcy przyjaciele? Skupiłam się na pomocy Jasonowi przy rękawiczkach i policzyłam do dziesięciu – Zostali, ale większość z nich to gliniarze, a oni nie bawią się w szofera. – On nie potrzebuje rękawiczek, Anito, bo on tu nie zostanie. – Mieliśmy od parkingu zbyt daleko, bym mogła dojść bez kogoś, kto by mnie złapał, gdybym tego potrzebowała. Nie mogę go wysłać z powrotem przez tę grupę reporterów. – Tak, możesz – powiedział Dolph. I wreszcie ostatni palec na miejscu. Jason wstał zginając palce wewnątrz rękawiczek – Dlaczego czuję mokre i sypkie zarazem? – Nie wiem, ale zawsze tak jest – powiedziałam. – On ma stąd wyjść, Anito, słyszysz mnie? – Jeśli on usiądzie z przodu werandy, będą mieć jego zdjęcia. A co jeśli ktoś go rozpozna? Czy na pewno chcesz czytać nagłówki o ataku wilkołaka na przedmieściach? – Wsunęłam swoje

rękawiczki z łatwością wynikającą z doświadczenia. – O rety – powiedział Jason – to było zręczne, wyglądało na takie łatwe. – Anito – teraz już prawie krzyczał. Oboje spojrzeliśmy na Dolpha – Nie musisz krzyczeć, Dolph. Słyszę cię dobrze. – Dlaczego więc on wciąż tu stoi? – Nie mogę go wysłać z powrotem do samochodu. Nie może siedzieć z przodu. Gdzie chciałbyś aby był, gdy ja będę sprawdzać miejsce zbrodni? Zacisnął dłonie w jeszcze większe pięści – Chcę-Aby-Stąd-Wyszedł – każde słowo było wyduszone przez zaciśnięte zęby. – Nie obchodzi mnie, gdzie kurwa pójdzie. Zignorowałam gniew, ponieważ zwrócenie na to uwagi zaprowadziłoby mnie do nikąd. Był w złym nastroju. To było paskudne morderstwo, a po za tym Dolph ostatnio nie bardzo lubił potwory. Merlioni wszedł do kuchni. Zatrzymał się w drzwiach między kuchnią i jadalnią, jakby wyczuł napięcie. – Co się dzieje? Dolph wskazał palcem na Jasona. – On stąd wychodzi. Merlioni spojrzał na mnie. – Nie patrz, kurwa, na nią, patrz na mnie! – Złość wrzała w jego głosie. Nie krzyczał, ale naprawdę to nie było potrzebne. Merlioni ostrożnie obszedł dookoła Dolpha, wyciągnął rękę i wziął Jasona pod ramię. Zatrzymałam go z jedną dłonią w rękawiczce. Merlioni spojrzał na Dolpha, następnie przeniósł się nieco dalej ustawiając się w kuchni, z dala od linii ognia. Tak myślę. – Jest tutaj podwórko? – Zapytałam. – Dlaczego? – Zapytał Dolph. Jego głos był niski i warczący, nie z krawędzi jakiegoś zwierzęcia, ale gniewu. – Merlioni może wyprowadzić go tyłem. Wyjdzie z domu i wciąż będzie bezpieczny przed dziennikarzami. – Nie, – powiedział Dolph – on ma stąd wyjść. Odejść. Całkowicie zniknąć. Mój ból głowy powrócił jako trzepotanie za jednym uchem, ale niósł obietnicę znacznie intensywniejszego w przyszłości.– Dolph, nie czuję się wystarczająco dobrze na to gówno. – Jakie gówno? – Twoje gówno z każdym, kto nie jest w pełni człowiekiem – powiedziałam i zabrzmiałam na zmęczoną, a nie złą. – Wynoś się.

Spojrzałam na niego. – Co powiedziałeś? – Wynoś się, zabierz swojego zwierzątko-wilkołaka i idź do domu. – Ty draniu. Posłał mi spojrzenie, które przez wiele lat wprawiało w zakłopotanie rosłych policjantów. Byłam zbyt zmęczona i zbyt zdegustowana by się wzdrygnąć. – Mówiłam ci, gdy mnie obudziłeś, że jestem zbyt chora by prowadzić. Zgodziłeś się, żebym mogła zabrać ze sobą kierowcę, nawet cywilnego. Nie mówiłeś, że musi być człowiekiem. Teraz po przyciągnięciu tutaj mojego tyłka masz zamiar wysłać mnie do domu, bez zobaczenia miejsca zbrodni? – Tak – powiedział Dolph. Jedno słowo prawie dławiące w swojej zwięzłości. – Nie – powiedziałam – Nie zrobisz tego. – To jest moje morderstwo, Anito. I ja mówię kto zostaje, a kto wychodzi. W końcu zaczynałam być zła. W takim stopniu możesz zranić tylko przyjaciół. – Nie jestem tutaj na twojej łasce, Dolph. Jestem teraz szeryfem federalnym i mam prawo zbadać wszelkie paranormalne zbrodnie, które uznam za stosowne. – Czy odmawiasz wykonania bezpośredniego rozkazu? – Jego głos był teraz cichy. Nie nagląco–pusty i to powinno mnie przestraszyć bardziej, ale nie bałam się Dolpha. Nigdy się go nie bałam. – Jeśli uważam, że twój bezpośredni rozkaz zagraża niniejszemu postępowaniu, wtedy tak. Zrobił jeden krok w moim kierunku. Górował nade mną, ale byłam przyzwyczajona, że wiele osób jest ode mnie wyższych. – Nigdy ponownie nie kwestionuj mojego profesjonalizmu, Anito, nigdy. – Gdy będziesz zachowywał się jak zawodowiec, nie będę. Jego ręce zaciskały się i rozluźniały przy bokach. – Chcesz zobaczyć dlaczego nie chcę go na tym miejscu zbrodni? Chcesz to zobaczyć? – Tak – powiedziałam – Chcę to zobaczyć. Złapał mnie z ramię. Nie wiem czy Dolph kiedykolwiek dotknął mnie wcześniej. To mnie zaskoczyło. Zanim odzyskałam czucie juz na wpół maszerowaliśmy, a na wpół ciągnął mnie w poprzek kuchni do jadalni, następnie do drzwi. Spojrzałam za siebie i potrząsnęłam głową do Jasona. Jemu prawdopodobnie się to nie podobało, ale oparł się wygodnie o szafki. Zanim wyszliśmy z jadalni zauważyłam zszokowaną twarz Merlioniego. Dolph wciągnął mnie na schody, a gdy się potknęłam, nie dał mi czasu by stanąć. Dosłownie targał mnie na górę. Drzwi otworzyły się za nami i usłyszałam człowieka, który krzyknął. – Poruczniku!

Pomyślałam, że rozpoznaję głos, ale nie miałam pewności i nie było czasu patrzeć. Byłam zbyt zajęta tym, aby dywan na schodach nie parzył moich stóp. Nie mogłam zapanować nad swoim nogami na tyle, by ustać wystarczająco długo w butach na obcasach. Za moimi oczami nastąpił pełnoobjawowy wybuch bólu głowy i świat stał się drżącą rzeczywistością. Odnalazłam swój głos. – Dolph, Dolph do cholery. Otworzył drzwi i szarpnął mnie na nogi. Zadrżałam, gdy świat stał się potokiem ciemnych barw. Trzymał mnie rękami za oba ramiona i tylko jego uścisk pozwalał mi stać na nogach. Kawałek po kawałku powracał mi wzrok, tak jakby miejsce zbrodni było czymś w rodzaju wideo puzzli. Łóżko znajdowało się naprzeciwko odległej ściany. Dostrzegłam białe poduszki naprzeciw lawendowej ściany, a potem głowę kobiety i któreś z jej ramion. To nie wyglądało prawdziwie, jak gdyby ktoś podparł fałszywą głowę poduszką. Od kości obojczykowych w dół znajdowała się tylko czerwona miazga. Nie miałam na myśli ciała. To było tak, jakby ktoś zanurzył łóżko w ciemnej cieczy. Krew nie była czerwona, była czarna. Sztuczka światła, albo to nie była tylko krew. Wtedy uderzył mnie zapach mięsa. Wszystko pachniało jak hamburger. Widziałam stos pościeli czarnej i czerwonej, przemoczonej, nasiąkniętej krwią. Zakrzepła posoka. I nie tylko ona. Również wnętrzności. Zerknęłam chcąc nie chcąc znów na głowę kobiety. Spojrzałam i wreszcie mogłam to zobaczyć. To było wszystko, co z niej zostało. Wszystko, co pozostało z dorosłej kobiety. To było tak, jakby wybuchła z głową na poduszce, a jej ciało było… wszędzie. Poczułam wzbierający w moim gardle krzyk i wiedziałam, że nie mogę sobie na niego pozwolić. Musiałam być silniejsza niż to, lepsza niż to. Zdławiłam krzyk, a mój żołądek miał ochotę podejść mi do gardła. Przełknęłam i to starając się myśleć. – Co o tym sądzisz? – Powiedział Dolph i popchnął mnie wielkimi łapskami w kierunku łóżka. – Wystarczająco ładne jak dla ciebie? Ponieważ jeden z twoich znajomych to zrobił – przycisnął mnie zbyt blisko posłania, a moje nogi wcisnął w nasączoną krwią pościel. Krew była chłodna w dotyku, co pomogło powstrzymać moją bestię przed ujawnieniem się w moim ciele. Co dobrego było we krwi, jeśli nie była gorąca i świeża? – Dolph, przestań– powiedziałam to i mój głos nie brzmiał jak ja. – Poruczniku – głos dobiegł z otwartych drzwi. Dolph odwrócił się ze mną wciąż tkwiącą w jego uchwycie. Detektyw Clive Perry stał w drzwiach. Był szczupłym Afroamerykanem ubranym konserwatywnie, skromnie, ale dobrze. Był mężczyzną o najłagodniejszym głosie, jakiego spotkałam, także wśród policjantów. – Co tam, Perry?

Perry nabrał głęboko powietrza, które podniosło jego ramiona i klatkę piersiową w górę i dół. – Poruczniku sądzę, że panna Blake zobaczyła już wystarczająco wiele z miejsca zbrodni. Dolph potrząsnął mną tak, że zagrzechotałam głową, a mój żołądek się wzburzył. – Nie, jeszcze nie. – Szarpnął mnie twarzą z powrotem do pomieszczenia. Zaciągnął mnie do zagłówka, który był pomalowany na lawendowy kolor tak podobny do koloru ściany, że wcześniej go nie zauważyłam. Pchnął mnie do przodu tak, że moja twarz znalazła się parę centymetrów od zagłówka. Były tam świeże znaki pazurów, tak jak blizny w drewnie i farbie. – Jak myślisz co to było Anito? – Szarpał mną, dopóki nie byłam skierowana do niego. Jego wielkie ręce nadal były owinięte wokół moich ramion. – Dolph przestań – mój głos wciąż brzmiał jak nie mój. Nikt inny nie mógł mi tego zrobić. Powinnam teraz walczyć, albo być przerażoną, albo wkurzoną. Wciąż nie robiłam żadnej z tych rzeczy. – Co o tym myślisz? – I trochę mną potrząsnął. Moja głowa zamieniła się w grzechotkę, moja wizja się rozmyła. – Poruczniku Storr, muszę nalegać, abyś pozwolił pannie Blake odejść, – detektyw Perry stał za nim tak, że mogłam zobaczyć jego twarz. Dolph odwrócił się do niego i myślę, że od chwycenia Perry’ego powstrzymał go tylko fakt, że miał już zajęte ręce. – Ona wie. Ona wie, co to zrobiło, ponieważ zna każdego pierdolonego potwora w tym mieście. – Pozwól jej odejść, poruczniku, proszę. Zamknęłam oczy, co rozwiązało sprawę zawrotów głowy. Jego ręce na moich ramionach dawały mi znać, gdzie było moje ciało. Wcisnęłam ostry obcas swojego buta w jego podbicie. Wzdrygnął się, a jego ręce się poluzowały. Otworzyłam oczy i zrobiłam to, do czego zostałam przeszkolona. Wsunęłam moje ramiona pomiędzy jego i pociągnęłam go na zewnątrz w dół. To złamało jego kontrolę nade mną tak, że przyciągnęłam do siebie prawą rękę i uderzyłam go krótkim ciosem w jelita. Gdyby był niższy, spróbowałabym w splot słoneczny, ale kąt był zły, więc uderzyłam w to, czego mogłam dosięgnąć. Powietrze wyszło z niego z chrząknięciem. Zgiął się wpół z rękami na brzuchu. Po pierwsze wciąż nie mogłam się przyzwyczaić do mojej nadludzkiej siły. Po drugie miałam nadzieję, że nie sprawiłam mu bólu w większym stopniu, niż zamierzałam. Potem cofnęłam się z dala od niego. Świat drżał, jakbym patrzyła na wszystko przez pofalowane szkło. Kontynuowałam cofanie się i moje pięty uderzyły w coś śliskiego, gęstszego niż krew i upadłam. Wylądowałam mocno na pupie i krew chlapnęła w górę. Przesiąkła przez moją spódnicę do

kolan i walczyłam, by ustrzec się przed przemoczeniem majtek. Krew była chłodna w dotyku. Potem moje kolano usmarowało się czymś, co nie było krwią. Krzyknęłam i zerwałam się na nogi. Upadłabym ponownie, gdyby Perry nie złapał mnie. Ale zmierzał zbyt wolno do drzwi. Nie chciałam wymiotować tutaj. Odsunęłam się od niego i pół zataczając, pół biegnąc dotarłam do wyjścia. Kiedy trafiłam na korytarz, upadłam na czworaka i rzuciłam się na blady dywan. Moja głowa ryczała z bólu, a mój wzrok eksplodował gwiazdami i jasnym, białym światłem. Podczołgałam się w kierunku szczytu schodów nie wiedząc, co zamierzałam zrobić. Na podłodze zostawiałam ślady mojego ciała i wtedy nadeszła nicość. Szara i miękka. Świat stał się czarny, a głowa przestała boleć.

Rozdział 21

Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska

Kafelki pod policzkiem były takie dobre, takie chłodne. Ktoś się poruszał. Myślałam o otwarciu oczu, ale wydawało się to zbyt wielkim wysiłkiem. Ktoś umieścił chłodną tkaninę na mojej szyi. Sprawiło to, że zadrżałam i otworzyłam oczy. Mój wzrok był przez sekundę nieostry, a następnie dostrzegłam, że kolana obok mojej twarzy nosiły pończochy i spódnicę. Wiedziałam, że nie był to żaden z mężczyzn. Chyba że mają oni hobby, o którym nie wiedziałam. – Anita, to ja, Tammy, jak się czujesz? Przewróciłam oczami, ale część moich własnych włosów zasłaniała i nie widziałam zbyt wysoko. Spróbowałam powiedzieć „pomóż mi usiąść”, ale nie wyszło. Spróbowałam jeszcze raz i musiała nachylić się, aby mnie usłyszeć. Odsunęła kosmyk swoich brązowych włosów za ucho, jakby to miało pomóc usłyszeć mnie lepiej. – Pomóż mi, – przełknęłam, – usiąść. – Włożyła rękę pod moje ramiona i podniosła. Detektyw Tammy Reynolds miała 177 cm wzrostu i ćwiczyła wystarczająco dużo, aby powstrzymać pozostałych – czytaj męskich – gliniarzy od denerwowania jej. Nie miała ze mną zbyt wiele problemu. Moje plecy oparły się o wannę. Utrzymanie się tam było moim zadaniem, ale sprawiło to trochę więcej kłopotów. Podparłam się na jednym ramieniu i oparłam się o wannę. Ona podniosła szmatkę z krawędzi zlewu, gdzie ją położyła i umieściła ją na moim czole. Szmatka była zimna i wstrząsnęłam się od niej. Było mi zimno, to był nowy objaw. Pomyślałam o czymś. – Czy, – odkaszlnęłam, by przeczyścić gardło, – kładłaś na mnie szmatkę? – Tak, to mi pomaga, gdy jestem chora. – Zimna szmata nie wydaje mi się pomagać. – Nie powiedziałam jej, że to prawdopodobnie najgorsza rzecz, jaką mogła zrobić. Odkąd odziedziczyłam bestię Richarda, zimno nie pomaga mi, gdy jestem chora. Teraz uzdrawiałam się jak likantrop. Oznaczało to, że moja temperatura podskakiwała w górę, gdy byłam chora, aż moje ciało się gotowało. Chcący dobrze lekarz prawie mnie zabił lodową kąpielą. Uważał, że mam niebezpiecznie wysoką gorączkę. Zaczynałam się trząść.

Wstała, opłukała szmatkę i rozłożyła ją do wyschnięcia na krawędzi zlewu. – Ja zwymiotowałam na podwórku, – powiedziała. Położyła ręce na zlewie, opuściła głowę. Objęłam się próbując powstrzymać dreszcze, ale to naprawdę nie pomagało. Było mi zimno. Wcześniej, dzisiaj, nie było mi tak zimno. Nowy objaw był dobry, czy zły? – To miejsce zbrodni jest paskudne. – Powiedziałam. – Jestem pewna, że nie byłaś jedynym policjantem, który zwrócił śniadanie. Tammy spojrzała na mnie przez krawędź spływających włosów. Musiała ścinać włosy tuż nad kołnierzem, podobnie jak męscy policjanci, ale zapuszczała je tak długie, jak mogła. – Być może, ale jestem jedyną, która zemdlała. – Poza mną, – powiedziałam. – Tak, ty i ja, jedyne kobiety na miejscu zbrodni. – Jej głos był zmęczony. Tammy i ja nie byłyśmy w istocie przyjaciółkami. Ona była Judeochrześcijanką Wyznawczynią Drogi, chrześcijańską wersją czarownic. Większość wyznawców była fanatykami, bardziej chrześcijańscy niż prawicowcy, jak gdyby musieli udowadniać, że naprawdę zasługują na zbawienie. Tammy złagodniała, odkąd spotykała się z Larrym Kirklandem, moim kolegą animatorem. Ale to był pierwszy raz, kiedy zdałam sobie sprawę, jak bardzo została zatarta ta jasna i błyszcząca zewnętrzna strona. Praca w policji pożre cię, a później wypluje. Jako kobiety musimy być twardsze tylko po to, by być akceptowane. Dzisiejszy dzień nie pomógł żadnej z nas. – To nie twoja wina. – Dreszcze zaczęły być trochę silniejsze. – Nie, to wina mojego cholernego lekarza. Spojrzałam na nią – Słucham? – Dał mi receptę na tabletki antykoncepcyjne. Następnie przepisał antybiotyk i nie ostrzegł mnie, że gdy biorę antybiotyk, pigułka nie będzie działać. Moje oczy otwarły się szeroko – Przepraszam, czy mówisz, że… – Że jestem w ciąży, tak. Wiem, że zaskoczenie pojawiło się na mojej twarzy, nie mogłam tego powstrzymać. – Czy Larry wie? Skinęła głową. – Tak. – Co… – Próbowałam wymyślić coś dobrego do powiedzenia i zrezygnowałam. – Co zamierzacie zrobić? – Wziąć ślub, cholera.

Coś musiało pokazać się na mojej twarzy, bo uklękła przy mnie. – Kocham Larrego, ale nie planowaliśmy ślubu, a już na pewno nie dziecka. Czy wiesz jak ciężko jest iść do przodu kobiecie w tej pracy? Oczywiście, że wiesz. Wybacz. – Nie, – powiedziałam, – dla mnie to nie to samo. Praca w policji nie jest moją jedyną karierą. – Dreszcze zaczęły się na nowo; żadna ilość zdziwienia nie mogła mnie rozgrzać. Zdjęła własną marynarkę odsłaniając broń w przedniej kaburze. Owinęła kurtkę wokół mnie. Nie kłóciłam się tylko chwyciłam ją kurczowo. – Drżysz z powodu ciąży? – Zapytała. – Niektórzy mówią, że jesteś chora, jesteś? Zajęło mi to sekundę lub dwie raczej głupkowatego mrugania zanim zrozumiałam, co powiedziała. – Czy ty właśnie powiedziałaś „ciąża”? Zrobiła głupią minę. – Anita, proszę. Też nikomu nie powiedziałam, ale zgadną. Zwymiotowałam na miejscu zbrodni. Nigdy tego nie robiłam. Nie zemdlałam z zimna jak ty, ale byłam blisko. Perry musiał mi pomóc wyjść do ogrodu, żebym tam mogła zwymiotować. Nie zajmie im dużo czasu, żeby się zorientowali. – To nie jest pierwsze miejsce zbrodni, na którym zwymiotowałam. Nawet nie czwarte. – Powiedziałam. – Nie zdarzyło mi się to już od jakiegoś czasu, ale na pewno zdarzyło mi się to wcześniej. Na pewno opowiedzieli ci historie o mnie wymiotującej na ciało. Zerbrowski to uwielbia. – Oczywiście, ale myślałam, że przesadził. Wiesz jaki jest Zerbrowski. – Nie przesadził. – Możesz kłamać jeśli chcesz, ale jeśli nie planujesz aborcji, to wszyscy odkryją to prędzej czy później. – Nie jestem w ciąży, – powiedziałam, choć miałam z tym drobne kłopoty, ponieważ drżałam tak mocno, że trudno było mi mówić. – Jestem chora. – Zamarzasz, Anito, nie masz gorączki. Jak mogłam wytłumaczyć jej, że to była zła reakcja na wampirze ugryzienie i fakt, że dzieliłam bestię Richarda. Dziwna metafizyka nie była łatwa do wyjaśnienia. W porównaniu do tego ciąża była miła i nieskomplikowana. Złapała mnie za ramiona, trochę jak Dolph. – Jestem w trzecim miesiącu ciąży. Jak długo ty jesteś? Proszę powiedz mi, powiedz mi, nie jestem głupia. Powiedz mi, że nie zrujnowałam sobie życia przez nie czytanie drobnego druczku na butelce leku. Drżałam tak mocno, że trudno mi było rozmawiać, ale udało mi się wydobyć. – Nie-jestem-wciąży. Stanęła i odwróciła się plecami. – Niech cię cholera, że nie chcesz się tym podzielić.

Próbowałam coś powiedzieć, nie byłam nawet pewna co, ale odeszła zostawiając otwarte drzwi. Nie byłam przekonana, czy bycie samą było dobrą rzeczą. Dreszcze były coraz gorsze, jakbym miała zamarznąć od środka. Larry Kirkland znalazł się poza szkoleniem na szeryfa federalnego. Nie miał jeszcze czterech lat doświadczenia jako egzekutor wampirów, więc nie mógł nabyć tego statusu. Zastanawiałam się, czy ciąża uczyni przebywanie z dala od Tammy trudniejszym, a może łatwiejszym. W każdym razie do diabła z tym. Perry przyprowadził do mnie Jasona. Dotknął mnie. – Boże, jesteś zimna. – Wziął mnie w ramiona, jakbym nic nie ważyła. – Zabieram ją do domu. – Damy ci eskortę przed prasą, – powiedział Perry. Jason się nie kłócił. Zniósł mnie na dół po schodach. Czekaliśmy kilka minut, zanim Perry zgromadził dość ciepłych ciał, jak żywą rękawicę ochronną, próbując w ten sposób zatrzymać media daleko. Otworzyły się drzwi. Światło słoneczne uderzyło w oczy i ból głowy powrócił z hukiem do życia. Schowałam swoją twarz w klatce piersiowej Jasona. Jason zdawał się wiedzieć co się stało, bo podniósł krawędź kurtki Tammy zakrywając moje oczy. – Jesteście gotowi? – Głos Perry’ego. – Zróbmy to. – powiedział Jason. Normalnie czułabym się upokorzona będąc wyprowadzaną z miejsca zbrodni, jak więdnący kwiat, ale zbyt mocno pracowałam nad tym, by utrzymać drżenie pod kontrolą. Wymagało to całej mojej koncentracji, by nie trząść się. Co do cholery było ze mną nie tak? Byliśmy na zewnątrz i poruszaliśmy się w dobrym tempie. Mogłam ocenić jak blisko byliśmy od prasy, bo krzyki były coraz głośniejsze. „Co się stało z panią Blake?”, „ Co się jej stało?”, „Kim jesteś?”, „Gdzie ją zabierasz?”. Pytań było coraz więcej, wszystkie stapiały się w hałas, niczym szum oceanu uderzającego o brzeg. Tłum wokół nas zgęstniał. Był moment, w którym poczułam, jakby zamykał się wokół nas jak pięść, a głos Merlioniego podniósł się do krzyku. – Cofnąć się, cofnąć się teraz, albo oczyścimy ten obszar. Jason usadowił mnie wewnątrz Jeepa, opierając ramię na mnie, by mógł zapiąć pasy. Kurtka była na mojej twarzy i czułam się dziwnie klaustrofobicznie. – Zamknij oczy, – powiedział. Już zrobiłam o co poprosił, ale nie powiedziałam niczego. Kurtka zsunęła się i poczułam jasne słońce na moich powiekach. Czułam jak okulary ześlizgują się na moje oczy i otworzyłam je ostrożnie. Lepiej.

Przed Jeepem była linia detektywów i mundurowych trzymając sforę dziennikarzy z tyłu, abyśmy mogli uciec. Każda kamera została skierowana w naszą stronę. Bóg jeden wie, jakie podpisy będę czytać, kiedy z tym skończą. Jason wcisnął gaz do dechy i wycofał się z piskiem opon. Był w dole ulicy, gdy mogłam powiedzieć. – Dostaniesz mandat. – Zadzwoniłem do Micaha. Czeka. Ty i Nathaniel możecie wziąć kąpiel. Udało mi się wydukać – Co? – Nie wiem dokładnie co się stało, Anita, ale zachowujesz się jak poważnie ranny zmiennokształtny. Jakby twoje ciało próbowało uleczyć kilka poważnych ran. Potrzebujesz ciepła i dotyku swoich ludzi. – Ja, – szczękałam zębami tak mocno, że nie mogłam dokończyć, – nie… – przestałam starać się wypowiedzieć zdanie i zdecydowałam się na – Nie ranna. – Wiem, że nie jesteś tak bardzo ranna. Ale nawet, jeśli to byłoby ugryzienie wampira, byłabyś ciepła w dotyku, gorąca, gotowałabyś się od uzdrawiania. Nie powinnaś czuć zimna. W moich uszach zaczęło dzwonić. Brzmiało to, jakby ktoś grał na dzwonkach. Dzwonienie zagłuszało głos Jasona, dźwięk silnika, a na koniec wszystko. Zemdlałam po raz drugi w czasie krótszym niż dwie godziny. To nie był, jak się okazało, jeden z moich lepszych dni.

Rozdział 22

Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska

Unosiłam się w bardzo ciepłej wodzie. Ramiona trzymały mnie na miejscu, męskie ciało ocierało się o moje. Otworzyłam oczy i zobaczyłam migoczące światło świec. Byłam z powrotem w Cyrku Potępieńców? Dwie rzeczy pozwoliły mi poznać, gdzie byłam: blade płytki błyszczały na krawędzi wanny, a ramiona okręcone wokół moich ramion przyciągnęły mnie bliżej. W momencie, gdy moje plecy oparły się o niego wiedziałam, że to Micah. Poznałam krzywiznę ramienia. Sposób, w jaki moje ciało wydawało się ocierać o niego i wypełniać zagłębienia jego ciała. Jak na mężczyznę jego opalone ramiona były delikatne, ale kiedy przytulił mnie do siebie mięśnie poruszyły się pod skórą. Wiedziałam jak dużo siły było w jego szczupłej sylwetce. Był podobny do mnie w o wiele większym stopniu, niż wydawało się na pierwszy rzut oka. – Jak się czujesz? – Zapytał tak blisko mojego ucha, że szept wydawał się głośny. Mój głos był odległy i pusty tak, jak czułam się przez cały dzień. – Lepiej. – Przynajmniej jesteś cieplejsza. – Powiedział. – Jason mówił, że miałaś nudności i zawroty głowy. Przeszły? Myślałam o tym starając się poczuć moje ciało, a nie samo pocieszające ciepło i bliskość. – Tak czuję się lepiej. Co, do cholery, ze mną jest? Odwrócił mnie w ramionach tak, że trzymał mnie na sobie i mogliśmy na siebie patrzeć. Uśmiechnął się do mnie. Opalenizna zaczęła trochę znikać, ale wciąż był ciemny, a ciemność oprawiała jego najbardziej zadziwiającą cechę. Jego oczy były oczami kota. Na początku myślałam, że są żółtozielone, ale one były żółte lub zielone, lub kombinacją obu, w zależności od jego nastroju, światła, koloru koszuli, którą nosił. Jego źrenice rozszerzyły się jak czarne baseny, a cienka linia koloru, która je otaczała, była prawdziwie blado zielona. Ludzkie oczy nie były naprawdę zielone. Prędzej szaro-zielone. Ale oczy Micaha były.

Te oczy osadzały się w twarzy, która była piękna w taki sposób, w jaki piękna jest twarz kobiety. Delikatna. Linie szczęki, podbródka były męskie, ale jednocześnie delikatne. Jego usta były szerokie, z grubszą dolną wargą, dając mu stale nadąsany wyraz twarzy. Chciałam poczuć jego usta na moich, muśnięcie jego skóry pod moimi dłońmi. Wpływał tak na mnie od niemal pierwszej chwili, jakby był brakującym elementem we mnie, którego musiałam trzymać tak blisko siebie, jak to możliwe, jakbyśmy pewnego dnia mieli się połączyć. Nie protestował, gdy przyciągałam go do pocałunku. Nie powiedział, że jestem ranna i potrzebuję wypoczynku. Po prostu pochylił się i przycisnął usta do moich. Całowanie go było jak oddychanie, automatyczne. Coś, co ciało robi by nie umrzeć. Nie myślałam, że chciałabym dotknąć Micaha. Żadnego ględzącego niezdecydowania, jak z każdym innym mężczyzną w moim życiu. Był moim Nimir-Raj. A od momentu, gdy byliśmy razem, połączenie było głębsze od małżeństwa. Bardziej trwałe, niż jakiekolwiek słowa lub coś, co mógłby związać papier. Moje ręce ślizgały się po jego plecach, ramionach. Śliska wilgoć na skórze. A nasze bestie powstały. Jego energia była jak gorący oddech na mojej skórze, połyskując wszędzie, gdzie się dotknęliśmy. Moja bestia wstała z głębi mojego ciała i czułam jak bestia Micacha odpowiedziała mojej. Poruszały się w naszych ciałach, jak dwa oddzielne, pływające kształty. Wyżej i wyżej, i tylko nasza skóra trzymała je z dala od siebie. Potem, jakby skóra nie wystarczyła, by utrzymać je w środku, nasze bestie przepłynęły przez każdego z nas. To wygięło moje plecy, a głos Micaha był czymś w rodzaju krzyku. Nasze bestie wiły się pomiędzy naszymi ciałami. Energia przeplatała się między naszymi organizmami. Tkała i tańczyła, jak jakaś niewidzialna lina tworząc węzły, wiążąc, ślizgając się i wychodząc z nas do czasu, aż wbiłam paznokcie w ciało Micaha, a on zacisnął zęby na moim ramieniu. Nie wiem czy to ból, przyjemność, czy bestia, a może wszystko razem, ale nagle mogłam myśleć. Zrozumiałam dlaczego byłam chora przez cały dzień. Czułam jak długi, metafizyczny przewód łączy mnie z Jean-Claude’m. Widziałam go w jego łóżku w Cyrku Potępieńców z Asherem obok niego. Ponury kształt, cień siedział na nagiej klatce piersiowej Jean-Claude’a. Im dłużej na to patrzyłam, tym bardziej się to stabilizowało do czasu, gdy warcząc nie obróciło zniekształconej twarzy do mnie. Pokazało mi oczy płonące ciemnym miodem. Spojrzałam na głodny cień mocy Belle Morte, która przez cały dzień próbowała wypić życie z Jean-Claude’a. Ale zaczął działać system bezpieczeństwa Mistrza Miasta i ludzkiego sługi, oraz prawdopodobnie jego zwierzęcia do wzywania. Richard nie chciał nam pomóc bezpośrednio, ale prawdopodobnie płacił dzisiaj za to cenę. Rzecz syknęła na mnie, jak jakiś wielki demoniczny kot i zdecydowałam traktować to jak jedno z nich. Pchnęłam moją bestię wzdłuż tej metafizycznej linii. Nie zaplanowałam, że bestia Micaha

pójdzie za moją i zaatakujemy razem, rozdzierając tę rzecz na dymiące fragmenty. To coś uciekło przez ścianę. Zastanawiałam się dokąd i to wystarczyło. Widziałam ją w pokoju gościnnym, który przygotowaliśmy dla Musette. Cień usiadł na chwilę na jej klatce piersiowej. Był moment, gdy ta pływająca rzecz przeniosła się pod skórę martwego wampira i potem wszystko ucichło. Głos Angelita, – Pani, jesteś tam? Wtedy wróciłam z powrotem do ciepłej wody i ramion Micaha. – Co to było? – Zapytał cichym, zdławionym głosem. – Mroczna rzecz, kawałek mocy Belle Morte, który dała Musette. – Jakby próbowała pożywić się Jean-Claude’m, ale nie mogła. – Jestem jego ludzką służebnicą, Micah. Myślę, że Musette próbowała ukraść Jean-Claude’owi siłę, ale to ja odpierałam atak. Wysysała mnie przez cały dzień. – Czy Jean-Claude zrobił to specjalnie? – Zapytał. – Nie, on jest martwy dla świata. To tylko sposób, w jaki ten system jest skonfigurowany. Gdyby mogła wycisnąć Jean-Claude’a jak gąbkę, mogłaby wyssać energię ze wszystkich wampirów związanych z nim krwią. – Zamiast tego karmiła się tobą. – Tak i prawdopodobnie Richardem. Założę się, że poszedł dzisiaj na zwolnienie. Micah trzymał mnie blisko siebie. – Jak możemy temu zapobiec? Poklepałam go po ramieniu. – To jedna z rzeczy, którą lubię w tobie najbardziej. Większość ludzi spędziłaby mnóstwo czasu zastanawiając się, co mogłoby się stać, jak mogło to się stać, ty jesteś bardziej praktyczny. – Musimy coś zrobić, zanim to z powrotem przeskoczy przez ścianę. – Jest gdzieś tutaj mój telefon komórkowy? – Na stosie z ubraniami, – powiedział. – Czy możesz go dosięgnąć? Wyciągnął jedno długie ramię. Było dłuższe niż wyglądało. Użył palców, żeby przesunąć telefon wystarczająco blisko, by go podnieść. Podał mi go bez żadnego pytania. Micah nie marnował czasu na wyjaśnienia. Zadzwoniłam do Cyrku Potępieńców na specjalny numer, którego nie było w książce telefonicznej. Odebrał Ernie, który był ludzkim chłopcem na posyłki Jean-Claude’a, a czasem przystawką. Zapytałam, czy Bobby Lee wciąż tam był. Gdy mu go opisałam odpowiedział – Tak, nie można się go pozbyć. Wydaje mu się, że on tu rządzi. Ja też tak uważałam.

Bobby Lee odebrał. – Anita, co się dzieje? – Poproś Erniego, aby znalazł kilka krzyży i umieścił je na drzwiach pokoi gościnnych. – Czy mogę zapytać dlaczego? – Aby dzisiaj powstrzymać złe wampiry od jakichkolwiek bardziej metafizycznych sztuczek. – To mi nie wyjaśnia absolutnie niczego. – Po prostu to zrób. – Nie należy umieścić krzyży na trumnach, aby powstrzymać wampiry od korzystania z mocy? – Z każdego pokoju jest tylko jedno wyjście, to jak większa trumna. Zaufaj mi, to zadziała. – Ty jesteś szefem. Przynajmniej do czasu, gdy Raphael powie inaczej. – Zapytał Erniego o krzyże. Słyszałam protestujący ton głosu Erniego, ale nie w słowa. Bobbie Lee wrócił na linię. – On się obawia, że krzyże na drzwiach będą przeszkadzać naszym wampirom, gdy się obudzą. – Może, ale martwię się bardziej o to, co nasi goście robią teraz. Będziemy się o to martwić, kiedy zapadnie zmrok. Do tego czasu po prostu to zrób. – Czy kiedykolwiek wytłumaczysz mi dlaczego to robię? – Chcesz wiedzieć? Dobrze. Nowe wampiry używają podstępu, aby wyssać energię z JeanClaude’a i przez niego ze mnie. Przez cały dzień czuję się jak gówno. – Wiesz, lubię cię Anita. Tłumaczysz rzeczy, o które pytam. Prawie nigdy nie rozumiem co do cholery mówisz, ale mówisz do mnie tak, jakbym był wystarczająco bystry, żeby zrozumieć i jakbym miał wystarczającą wiedzę na temat magii, by śledzić wszystkie słowa. – Rozłączam się, Bobby Lee. – Tak, proszę pani. Oddałam telefon Micahowi, aby mógł umieścić go w pobliżu sterty ubrań, której nie miałam szansy dosięgnąć bez chlapania wodą wszędzie. Oparłam się plecami o Micaha, a on zsunął się w wodzie głębiej tak, że nawet koniuszek podbródka miałam zanurzony. Chciałam zatopić się w jego ciało, być trzymaną i zdrzemnąć się. Teraz, gdy cień był z daleka on Jean-Claude’a, byłam zmęczona. Prawie jakbym miała zgodę na sen. Ale był jeszcze inny kryzys, o którym trzeba porozmawiać. – Jason powiedział, że Nathaniel zasłabł ostatniej nocy w pracy. – Śpi w swoim pokoju między Zane’em i Cherry. Wszystko z nim dobrze. – Micah pocałował bok mojej głowy.

– Czy to prawda, że upadł, ponieważ wy dwoje nie możecie karmić mojego ardeur dwa razy dziennie? Micah znieruchomiał, ale jego milczenie powiedziało wszystko. – Wiedziałeś, że was dwóch nie może mnie zaspokoić? – Żywisz się też od Jean-Claude’a, – powiedział. – Dobrze, czy wiedziałeś, że troje z was nie może mnie utrzymać? – Jean-Claude powtarza, że apetyt powinien wkrótce zmaleć. Nasza trójka mogłaby cię karmić raz dziennie, gdyby trzeba było. Dwa razy jest trudniej. – Dlaczego mi nie powiedziałeś? – Zapytałam. Przytulił mnie i pozwoliłam mu na to, chociaż nie byłam zadowolona. – Ponieważ wiem, jak trudno jest ci brać nowych ludzi do łóżka. Miałem nadzieję, że się to nie stanie. To mi o czymś przypomniało. – W pewnym sensie tak. – Tak co? – Zapytał. – Wzięłam kogoś do łóżka. – Czułam, że powinnam wić się ze wstydu, ale moje zażenowanie nie było takie jak kiedyś. – Kogo? – Zapytał miękkim głosem. – Ashera. – Ty i Jean-Claude. – Zrobił z tego bardziej stwierdzenie niż pytanie. – Tak. Przytulił mnie do siebie – Dlaczego teraz? Przekazałam mu moje argumenty. – Dziś wieczorem uczynisz te wampiry bardzo nieszczęśliwymi. – Mam nadzieję, – odwróciłam się, aby widzieć jego twarz. W świetle świec wyglądał spokojnie – Nie martwi cię Asher? Wydawało się, że myśli o tym sekundę lub dwie. – Tak i nie. – Wyjaśnij tak, – powiedziałam. – Podczas, gdy musisz żywić ardeur, masz dużo czasu, aby robić to z innymi. Trochę mnie martwi co się stanie, gdy będziesz miała kolejkę mężczyzn z budzącym się ardeur. A gdy odejdzie, będziesz mieć kilku nieszczęśliwych mężczyzn, jeśli będziesz miała ich zbyt wielu. Zmarszczyłam brwi. – Nie myślałam o tym. Nigdy nie miałam stosunku seksualnego z kimś oprócz ciebie i Jean-Claude’a.

– Powiem to, co powiedziałby Jean-Claude, gdyby tutaj był: ma petite dzielisz włos na czworo. – W porządku. Nie mam w planach wykopania Nathaniela z łóżka tylko dlatego, że ardeur się wyciszył. – Nie, ale jesteś w stanie go dotknąć w sposób, jakiego oczekuje? Obróciłam się, więc nie musiałam patrzeć w jego uczciwe oczy. – Nie wiem, taka jest prawda, nie wiem. – A Asher? – Krok po kroku z nim, okej? – A Richard? Potrząsnęłam głową przy klatce piersiowej Micaha. – To drażliwa sprawa. Richard ledwo wytrzymuje w odległości 6 metrów ode mnie. – Poważnie mówisz, że gdyby pojawił się dziś i poprosił o powrót, powiedziałabyś nie? Teraz była moja kolej by zamilknąć w jego ramionach. Myślałam o tym. Starałam się myśleć o tym jasno, zrównoważenie. Sęk w tym, że temat Richarda nigdy nie był logiczny. – Nie wiem, ale skłaniam się do nie. – Naprawdę? – Micah, nadal darzę Richarda uczuciami, ale to on mnie rzucił. Rzucił mnie, bo czuję się bardziej komfortowo z potworami od niego. Rzucił mnie, bo dla niego jestem zbyt krwiożercza. Rzucił mnie, bo nie jestem osobą, którą on chce, abym była. Nigdy nie będę osobą, którą on chce bym była. – Richard nigdy nie będzie osobą, którą sam chce być. – Delikatnie powiedział Micah. Westchnęłam. To była prawda. Richard, bardziej niż cokolwiek innego, pragnął być człowiekiem. Nie chciał być potworem. Chciał być nauczycielem w gimnazjum, ożenić się z miłą dziewczyną, osiedlić, mieć dwoje dzieci, a może psa. Był nauczycielem nauk ścisłych, ale reszta… Richard, jak ja, nigdy nie będzie miał normalnego życia. Ja to zaakceptowałam, ale on wciąż walczył. Walczył by być człowiekiem, walczył by być zwykły, walczył by mnie nie kochać. Z tym ostatnim się mu udało. – Jeśli Richard wróci do mnie, nie będzie to dobre. Wróci, bo nie jest w stanie sobie pomóc, ale nienawidzi siebie za bardzo, by kochać kogoś innego. – To brutalne. – Powiedział. – Ale prawdziwe. – Odparłam. Micah nie dyskutował ze mną. Nie robił tego, gdy wiedział, że się myli, albo gdy wiedział, że miałam racje. Richard by się kłócił. Richard zawsze się kłócił. Richard zdawał się wierzyć, że jeśli

będzie udawał, że świat jest ładniejszym miejscem, niż był w rzeczywistości, to w taki się zmieni. Nie zmienił się. Świat był tym, czym był. I żadna złość czy nienawiść, wstręt do siebie lub uparta ślepota tego nie zmieni. Może Richard nauczyłby się akceptować siebie, ale zaczynałam sądzić, że musiał poznać życie beze mnie. Otuliłam się ramionami Micaha jak ciepłym płaszczem, ale byłam zmęczona, przejmująco zmęczona. Jeśli Richard zapukałby dzisiaj do drzwi i poprosił o powrót, co bym zrobiła? Prawdę mówiąc nie wiedziałam tego. Ale jedno wiedziałam, Richard nie pozwoliłby mi karmić ardeur na nim. Uważał, że to potworne. I nie chciał dzielić się mną z nikim, oprócz Jean-Claude’a. Nawet gdyby chciał wrócić, to jeśli nie pozwoliłby mi karmić ardeur od innych, nie udałoby się nam. Czysta praktyczność. Ardeur musiało być karmione. Richard nie karmiłby go. Richard nie pozwoliłby go karmić nikomu, a Jean-Claude sam nie mógłby zaspokoić mojego apetytu. Cholera. Micah, Jean-Claude i Nathaniel nie mogli go zaspokoić. Jeśli Richard wróciłby dziś, co bym miała zrobić? Zaoferować mu jedną trzecią łóżka po drugiej stronie Micaha? Richard zgodził się na moje randki w tym samym czasie z Jean-Claude’em, ale nie na dzielenie łóżka z nim. Próbowałby wrócić do tego co mieliśmy. Nie mogłam tego zrobić. Co zrobiłabym, gdyby Richard zapukał do drzwi teraz? Zaproponowałabym, żeby przyłączył się do nas w wannie. Przyglądałabym się jak jego twarz pokazuje całą krzywdę i wściekłość. Patrzyłabym jak jeszcze raz głośno tupiąc wychodzi. Co bym zrobiła, gdyby Richard chciał wrócić? Jedyne co mogłam zrobić, to odpowiedzieć nie. Pytanie brzmiało, czy byłam wystarczająco silna by to powiedzieć? Prawdopodobnie nie.

Rozdział 23

Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Ultraska

Obudziłam się na tyle, aby usłyszeć głosy. Pierwszy należał do Micaha - Co powiedział Gregory? - To, że jego tata próbował się z nim skontaktować. - To był głos Cherry. - Dlaczego to źle? - Jego ojciec był jednym z tych, którzy stręczyli jego i Stephena, kiedy byli dziećmi. - Za każdym razem, kiedy myślę, że usłyszałem najgorsze rzeczy o ludziach, to się mylę. Odparł Micah. Walczyłam, aby otworzyć oczy, ale to było tak, jakby moje powieki ważyły sto funtów każda. Zamrugałam i zobaczyłam, że Micah wciąż leży zwinięty obok mnie podpierając się na jednym łokciu. Cherry stała poza łóżkiem. Była wysoka, szczupła o wąskiej talii z fryzurą ostrzyżoną na chłopaka. Nie miała na sobie żadnego makijażu co oznaczało, że się spieszyła. Poza tym była ubrana, co było niezwykłe jak na jednego z lampartołaków. Oni zazwyczaj zakładają coś na siebie tylko wtedy, kiedy na to nalegam. Może gdzieś szła, albo coś było nie tak. Znając życie pewnie to drugie. Walczyłam ze snem na tyle, aby coś powiedzieć. Zajęło mi to więcej wysiłku, niż było tego warte. Mój głos brzmiał niewyraźnie. - O co chodzi z Gregorym? Cherry pochyliła się bliżej. Włożyłam niemal cały wysiłek w to, aby skupić na niej mój wzrok. - Wiedziałaś o tym, że Gregory i Stephen byli wykorzystywani jako dzieci? - Zadała pytanie. Udało mi się powiedzieć . - Tak. - Skrzywiłam się na nią. - Czy ty powiedziałaś właśnie, że własny ojciec stręczył ich w dzieciństwie? Może śniłam. Albo to, albo czegoś nie zrozumiałam. - Nie wiedziałaś. - Odparła Cherry. Jej twarz była taka poważna. Nagle bardziej się rozbudziłam - Nie. Przez drzwi sypialni wszedł Zane z Nathanielem w ramionach. Zane miał sześć stóp wzrostu. Był trochę za szczupły, jak na mój gust, ale od kiedy spotykał się z Cherry, moje zdanie się nie

liczyło. Obecnie miał krótkie platynowoblond włosy. Zawsze je farbował, więc nawet nie wiedziałam, jaki jest jego naturalny kolor. Zane niósł mniejszego mężczyznę na rękach, przytulonego do swojej klatki piersiowej, niczym śpiące dziecko. Trzymał w jednej ręce sięgające kostek kasztanowe włosy Nathaniela, które miał splecione w długi warkocz. Gdybyś próbował przenieść Nathaniela bez kontrolowania całych tych włosów, można się było na nich przewrócić. Po obu stronach warkocza jego ciało było nagie. - Ma bieliznę - odparł Zane, - znamy zasady. Nie ma spania z tobą nago. Przesunął włosy na tyle, abym mogła zobaczyć błysk satynowych, krótkich spodenek Nathaniela, które zwykle wkładał do spania. Próbowałam unieść się na łokciach, ale okazało się to zbyt trudne. Doszłam do wniosku , że zostanę leżąc na plecach z szeroko otwartymi oczami. - Jak on się czuje? - Ma się dobrze. - Powiedział Micah. Spojrzałam na niego. Starałam się wyglądać sceptycznie, ale mi nie wyszło, więc powiedziałam na głos. - On wygląda jak w śpiączce. - Powiedź coś do niej ty leniwy kocie. - Ponaglił go Zane. Kiedy Zane niósł Nathaniela na drugą stronę łóżka, chłopak odwrócił głowę powoli, niemal boleśnie. Zamrugał na mnie lawendowymi oczami i posłał mi leniwy uśmiech. Wyglądał na tak zmęczonego, jak ja. W sumie dlaczego nie. Czy nie był osłabiony z tego samego powodu co ja? Też padł ofiarą pewnego rodzaju wampiryzmu. Ardeur nie karmiło się krwią, ale w podobny sposób odbierało siły. Micah wstał z łóżka ukazując doskonałą linię opalonego ciała. Na szczęście większość swoich atrybutów miał ukrytych przed moim wzrokiem. Sądzę, że byłam za bardzo zmęczona, by mieć na niego ochotę. Ubierał się tyłem do mnie. lecz kiedy się odwrócił, już z bezpiecznie zapiętymi spodniami, wyraz jego twarzy sugerował, iż wiedział, że go obserwowałam. Jego ciemne, czarnobrązowe włosy ułożyły się wokół jego ramion. Jeden ruch głowy sprawił, że te ciężkie pukle prześliznęły się na jedną stronę jego twarzy. Ciemne włosy niesamowicie oprawiały te niezwykłe oczy mieniące się jednocześnie na złoto i zielono. - Zejdź z jej oczu, bo inaczej spędzimy tu cały cholerny dzień. - Powiedział Zane. - Mówisz, jak byś był zazdrosny. - Droczyła się z nim Cherry. - No cóż - odparł - ty nie patrzysz na mnie w taki sposób. - Ja na nikogo tak nie patrzę - odpowiedziała Cherry. Zane wyszczerzeżył się do niej - Wiem.

Posłali sobie jeden z tych prywatnych uśmiechów zarezerwowanych tylko dla par,

a ty

wiedziałeś, że nie jesteś wtajemniczony do zrozumienie tego żartu. Zane miał rację co do jednego, ociągałam się.

Z chwilą, kiedy chciałam wstać z łóżka

zorientowałam się, że byłam naga. Jakoś to wiedziałam, ale nieobeszło mnie to. - Potrzebuję ubrania, - powiedziałam. Micah ze wspólnej szuflady wyciągnął koszulkę polo. Kupiłam ją z myślą o nim. Bogata, głęboka zieleń lasów. Kolor podkreślał barwę jego oczu. Podkoszulek pasował na nas oboje. Zresztą jak większość naszych wspólnych koszul. Często dzieliliśmy się naszymi ciuchami, za wyjątkiem tych eleganckich. Micah nie natrudził się, abym z powrotem się położyła. Wystarczyło, że dotknął mojego ramienia, a przestałam próbować siadać. Nie wydaje mi się, abym miała wystarczającą koordynację, aby w tym samym czasie trzymać prześcieradło na piersiach, usiąść na łóżku i jednocześnie żuć gumę. To było tak, jakby moje ciało nie chciało mnie słuchać. - Anito, jeśli nie odpoczniesz, to nikomu to nie wyjdzie na dobre. - Gregory jest mój, jestem jego Nimir-Ra. Micah pogładził moją twarz - Ja również jestem jego Nimir-Raj. Idź spać. Zajmę się tym. W końcu po to mnie wynajęłaś, prawda? Uśmiechnęłam się do niego, lecz wcale nie podobało mi się, że nie idę ratować Gregorego. Musiał poznać to po mojej minie, ponieważ wziął mnie za rękę i ukląkł przy łóżku. - Gregory wpadł w histerię na wiadomość, że jego ojciec jest w mieście. Pójdę do niego i sprawdzę jak się miewa. Może nawet sprowadzę go tutaj, aby jego ojciec nie mógł go wyśledzić za pomocą książki telefonicznej. Miałam trudności ze skupianiem się na twarzy Micaha. Przebudziłam się wystarczająco, ale na powrót dopadało mnie znużenie. - Dobrze - odparłam. Mój głos brzmiał odlegle nawet jak dla mnie, sprowadź go tutaj z powrotem. Wciąż trzymając moje ręce pocałował mnie delikatnie w czoło - Zrobię to. A teraz śpij, albo znów się rozchorujesz. A chora Nimir-Ra nikogo nie obroni. Od kiedy nie mogłam utrzymać otwartych oczu, sprzeczanie się z nim nie miało sensu. Kiedy pocałował moją dłoń zrozumiałam, że wstał. To było długie mrugnięcie. Łóżko się poruszyło i Nathaniel przytulił się do mnie. Owinął rękę wokół mojego brzucha, jedną nogę przewiesił przez moje udo. To była jego ulubiona pozycja do spania, ale coś mi nie pasowało. - Ubrania Nathanielu.

- powiedziałam mocniej marszcząc brwi - Nie mogę znów się pożywiać na

Micah pojawił się w moim polu widzenia. - Spałaś coś około dwóch godzin. Dlatego jesteś taka zmęczona. Jeśli karmiłaś ardeur o świcie, masz jeszcze co najmniej sześć godzin do następnego karmienia. Położyliśmy go tu tylko i wyłącznie dlatego, żebyś nie była sama. Kilka ostatnich słów płynęło do mnie z ciemności i dopiero długotrwała cisza sprawiła, że otworzyłam oczy. Pokój był już pusty. Nathaniel leżał owinięty wokół mnie z twarzą ukrytą na moim ramieniu. Przytulił się mocniej, zostawiając mi kilka centymetrów dzielących mnie od upadku z łóżka. Zaczęłam przesuwać go, aby móc wstać z łóżka po piżamę, której mi nikt wcześniej nie dał, ale zapadłam z powrotem w sen. Lampartołaki zaczynały mieć zgubny wpływ na nagość i wygodę, jaką wtedy czułam.

Rozdział 24

Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ruda

Śniłam. Belle Morte siedziała przy swojej toaletce, jej długie, świeżo wyszczotkowane, czarne włosy opadały lśniącymi falami w blasku świec. Miała na sobie suknię w kolorze głębokiego żółtego złota i wiedziałam zanim odwróciła te miodowe oczy, że kolor ubrania wydobywał z nich złoto. Jej usta były czerwone i wilgotne jakby je właśnie oblizała. Wyciągnęła białą rękę w moim kierunku. – Chodź ma petite, chodź, usiądź ze mną. – Uśmiechnęła się tymi czerwonymi ustami, a ja niczego nie pragnęłam tak bardzo, jak podejść do niej, chwycić jej wyciągniętą rękę i zostać przytuloną. Faktycznie zrobiłam krok do przodu i stwierdziłam, że miałam suknię podobną do jej. Mogłam poczuć warstwy halek. Metal w gorsecie uwierał, zmuszając moją postawę by była absolutnie prosta. Suknia była w kolorze głębokiego szkarłatu, który sprawił, że moja skóra zdawała się biała, włosy czarniejsze dla kontrastu, usta czerwieńsze niż naprawdę były, a ciemne oczy były prawie czarne. Dotknęłam nieznanych ubrań i to pomogło mi myśleć, pomogło mi się zawahać. Potrząsnęłam głową. – Nie, – mój szept rozbrzmiewał dziwnym echem w pokoju. Machnęła na mnie bladą ręką – Jak wolisz, ma petite, ale zbliż się bym mogła cię lepiej poznać. Potrząsnęłam ponownie głową, zmuszając się by dotknąć nieznanej tkaniny sukni. – Nie jestem twoją ma petite. – Oczywiście, że jesteś, wszystko co należy do Jean-Claude’a jest moje. – Nie, – powiedziałam. Powinnam była powiedzieć coś więcej, ale nie mogłam przez nią myśleć. Siedziała oświetlona blaskiem świec, z misą pełną staromodnych róż stojącą na stole. To były kwiaty stworzone wieki temu i nazwane na jej cześć. Wstała szeleszcząc spódnicą, ten dźwięk sprawił, że puls mi przyspieszył, ciało się zacisnęło. Biegnij, biegnij, krzyczałam w myślach, ale moje ciało się nie ruszyło. Szła do mnie powoli, jej piersi były uwypuklone przez ciasne ubranie. Miałam nagły przebłysk wspomnień, jak to było całować wzdłuż tej lśniącej skóry. Uniosłam w dłoniach swoją długą spódnice, odwróciłam się na wysokich obcasach i uciekłam. Pokój zmienił się w nieskończenie długi korytarz, którym cały czas biegłam. Było ciemno, ale

ciemnością ze snu, gdzie nawet bez światła można zobaczyć potwory. Chociaż to, co czaiło się we wnękach wzdłuż korytarza nie do końca było potworami. Pary splecione po obu moich stronach. Mignięcia bladych i ciemnych ciał, obrazy seksualnych rozkoszy. Nic nie widziałam wyraźnie, nie chciałam. Biegłam i starałam się nie patrzeć, ale oczywiście nie mogłam nie widzieć wszystkiego. Piersi jak dojrzałe owoce wylewały się ze staroświeckich sukien. Pełne spódnice uniesione, by udowodnić, że nie było nic pod spodem, tylko ciało. Facet ze spodniami wokół ud i kobieta pochylająca się nad nim. Krew lśniła na bladym ciele, wampiry podnosiły kły do światła, a ludzie trzymali się ich kurczowo, błagając o więcej. Biegłam szybciej i szybciej zmagając się z ciężkimi spódnicami i ciasnym gorsetem. Trudno było oddychać, trudno było się poruszać i nie ważne jak szybko uciekałam, drzwi które widziałam na końcu tych wszystkich seksualnych koszmarów, nigdy nie zdawały się przybliżać. Nie było nic wielce przerażającego w tym, co działo się w alkowach. Nic, czego nie widziałam albo nie brałam udziału w takiej czy innej formie, ale jakoś wiedziałam, że jeśli przestałabym uciekać to, by mnie złapali. A bardziej niż czegokolwiek innego, nie chciałam żeby mnie dotykali. Nagle przede mną pojawiły się drzwi. Chwyciłam za klamkę, szarpnęłam, ale były zamknięte. Oczywiście, że zostały zablokowane. Krzyknęłam i zanim się odwróciłam, wiedziałam, że rzeczy w korytarzu nie były już we wnękach. Usłyszałam głos Belle. – Chodź do mnie dobrowolnie, ma petite. Oparłam czoło o drzwi, zamknęłam oczy, jeżeli się nie odwrócę, jeżeli mnie nie zobaczą, to nie będą mogli mnie złapać. – Przestań mnie tak nazywać. Roześmiała się i poczułam jakby sam seks muskał moją skórę. Śmiech Jean-Claude był niesamowity ale to, ten… dźwięk sprawił, że oparłam się o twarde, drewniane drzwi, wstrząsana spazmami rozkoszy. – Nakarmisz nas ma petite. Masz tylko wybór sposobu w jaki się to stanie. Odwróciłam się powoli jak w koszmarze. Obracasz się, wiedząc że gorący oddech na twojej skórze naprawdę należy do potwora. Belle Morte stanęła na środku ogromnej, rozbrzmiewającej echem przestrzeni korytarza, a przez wspomnienia Jean-Claude wiedziałam, że ten korytarz to prawdziwe miejsce. Ludzie z wnęk tłoczyli się za nią i po obu jej stronach, ogromny, wygłodniały, półnagi tłum. – Ofiaruję ci moją rękę, chodź, weź i poczujesz przyjemność o jakiej nie śniłaś. Odmów mi… – skinęła, ten delikatny gest zdawał się wpłynąć na rozochocone, pożądliwe twarze. – To może być sen lub koszmar. Wybór należy do ciebie. Potrząsnęłam głową – Nie dajesz wyborów Belle, nigdy nie dawałaś.

– Więc twój wybór to… ból. Tłum za jej plecami ruszył na mnie i w tym momencie sen się rozmył. Ciężko oddychałam prosto w zmartwioną twarz Nathaniela. – Krzyczałaś przez sen. Miałaś koszmary? – Powiedział. Moje serce biło tak mocno, że ledwie mogłam przełknąć ślinę. Udało mi się wydyszeć. – O tak. Potem poczułam zapach róż, ciężki, mdły, staromodny, niemal za słodki. Głos Belle był jak echo w mojej głowie. – Nakarmisz nas. Ardeur mnie wypełnił, rozlewając ciepło po mojej skórze. Nathaniel szarpnął dłoń jakby został poparzony, ale wiedziałam, że nie poczuł bólu. Ukląkł w plątaninie prześcieradeł z szeroko otwartymi oczami, krótkie, satynowe spodenki opięły mu uda. Nie był jeszcze podniecony, ale ja chciałam, żeby był. Przetoczyłam się na moją stronę, wyciągnęłam po niego bladą dłoń. – Chodź, weź moją rękę, – w chwili w której słowa opuściły moje usta, wróciłam do mojego koszmaru, tym razem ja grałam Belle. Nathaniel sięgał by dotknąć mojej ręki i wiedziałam, że gdy to zrobi ardeur rozprzestrzeni się na niego, a ja się pożywię. Nathaniel zasłabł poprzedniej nocy bo wzięłam od niego zbyt dużo. Co by się stało, gdybym jeszcze raz się nim nakarmiła w tak krótkim czasie? – Zatrzymaj się, – powiedziałam prawie stanowczo. Gdyby to był ktokolwiek inny, nie zatrzymałby się, ale to był Nathaniel i zrobił, co mu kazano. Pozostał na kolanach, z tymi spodenkami przylegającymi tak bardzo do jego ciała. Pozwolił swoim rękom opaść na kolana. Był oddalony tylko kilka centymetrów ode mnie. Wszystko co musiałam zrobić, to zmniejszyć tę niewielką odległość. Potrzebowałam wyjść z tego łóżka, odejść, ale nie byłam tak silna. Nie mogłam oderwać od niego oczu, był tak blisko, taki chętny, taki młody. Ta myśl nie była moja. Zmarszczyłam brwi, a zakłopotanie pomogło mi odepchnąć ardeur na wystarczająco długo by usiąść, wystarczająco długo by spojrzeć w lustro na toaletce, na przeciwległej ścianie. Chciałam zobaczyć czy moje oczy lśniły miodowo–brązowym ogniem, ale były moje. Belle nie zawładnęła mną jak kiedyś. Ale zrobiła coś co obudziło ardeur przed czasem. Łóżko się poruszyło, a ja odwróciłam głowę, jak drapieżnik nasłuchujący myszy w trawie. Nathaniel był dokładnie tam, gdzie go zostawiłam, ale musiał wykonać jakiś niewielki ruch i to wystarczyło. Mój puls podszedł mi do gardła, moje ciało napięło się i nabrzmiało z pragnienia, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczyłam. Nie mogłam oddychać, nie mogłam się poruszyć. Jakby pragnienie całkowicie mną zawładnęło i absolutnie nic ze mnie nie zostało.

To nie było w porządku. To nie byłam ja. Udało mi się potrząsnąć głową, wypuścić wstrzymywany oddech. Ktoś mieszał w mojej głowie. Nawet wiedziałam kto, ale nie umiałam tego zatrzymać. Drzwi do sypialni otworzyły się. To był Jason. Stał w drzwiach pocierając dłońmi ramiona. Wciągnął na siebie jeansy, ale nie zawracał sobie głowy zamkiem czy guzikami. Zauważyłam fragment nowej, jedwabnej, bladoniebieskiej bielizny pasującej do koszuli której już nie nosił. – Co robisz, Anito? Twoja moc pełza po mojej skórze. Dwa razy próbowałam się odezwać, zanim rozszalały puls pozwolił mi wyksztusić. – Ardeur. Wszedł do pokoju, ciągle pocierając ręce, próbując pozbyć się gęsiej skórki. – To o wiele godzin za wcześnie. Chciałam mu opowiedzieć o śnie, o Belle, ale wszystko na czym mogłam się skoncentrować to fragment jedwabiu pod rozpiętymi jeansami. Chciałam do niego podejść, opuścić jego spodnie do kostek, aby wziąć go w usta… Wizja była tak silna, że musiałam zamknąć oczy, objąć się, by pozostać na łóżku. Nathaniel wykonał kolejny drobny ruch. Położył się na łóżku, ciągnąc za sobą warkocz jak u Roszpunki. Jego twarz była spokojna. Pozwoliłby mi zrobić ze sobą wszystko, nawet pokochać na zabój. Podciągnęłam nogi, owinęłam je rękami tak mocno, jak tylko się dało. – Wyjdź, Nathanielu, wyjdź. – Czułam jak łóżko się poruszało, ale nie odważyłam się spojrzeć. Oczy miałam mocno zaciśnięte. – Wyjdź! – Słyszałeś ją, Nathaniel - powiedział Jason, – idź już. Usłyszałam ciche dźwięki, gdy przechodził przez pokój, a następnie zamknął za sobą drzwi. – Możesz już spojrzeć, Anito, poszedł sobie. Otworzyłam oczy, pokój był pusty z wyjątkiem gry światła słonecznego i Jasona strojącego przy łóżku. Jego włosy w tym świetle były bardzo żółte, w kolorze masła, jego oczy wyjątkowo niebieskie. Patrzyłam wzdłuż jego ciała, na szerokie ramiona, umięśnione ręce, klatkę piersiową z bladymi sutkami. Na jego klatce piersiowej ani na brzuchu nie było włosów. Wielu striptizerów goliło włosy na ciele. Widziałam Jasona nago wystarczająco często, aby wiedzieć, że był w większości ogolony. Nie zauważyłam tylko jak bardzo. Było moim przyjacielem, nawet nagi był wciąż moim przyjacielem. Nie gapisz się na krocze przyjaciela po to, by sprawdzić ile ma tam włosów. Teraz siedząc na łóżku i obejmując się mocno, nie czułam się jak przyjaciel, czułam się oszalała. Chciałam rzucić się na niego. Chciałam by był nagi.

– Czego potrzebujesz? – Zapytał Jason. Spojrzałam na niego i nie wiedziałam czy mam płakać, czy krzyczeć, ale w końcu odnalazłam słowa, ochrypłym głosem powiedziałam. – Muszę się pożywić. – Wiem, – wyglądał tak poważnie. – Czego potrzebujesz od mnie? Chciałam mu powiedzieć, żeby też sobie poszedł, ale nie powiedziałam. Micaha nie było. Wampiry nadal były martwe dla świata. Nathaniel wyczerpał swój limit na dziś. Na zewnątrz byli też inni, ale nikt, kogo chciałabym dotknąć. Nikt, kto byłby chociaż moim przyjacielem. Spojrzałam na Jasona. Promienie słońca rozproszone na jego piersi rozgrzewały go malując na złoto. – Co chcesz, żebym zrobił, Anito? Mój głos był ledwie szeptem. – Nakarm mnie. – Krew, ciało czy seks? – Jego twarz była ostrożna, poważna, gdy pytał. Moje ardeur mieszało się zawsze z innymi pragnieniami, ale nie dziś. Obecnie istniała tylko jedna potrzeba. – Seks. – To jedno słowo, niskie, miękkie, podczas gdy powstrzymywałam się przed podejściem do niego. Jego poważna mina zmieniła się w niespodziewany uśmiech. – Poświęcę się dla dobra nas wszystkich. Zsunęłam się z łóżka i stanęłam na chwilę przed nim nago. Chciałam do niego podbiec, skoczyć na niego, pieprzyć go. Nie było innych słów na to, czego pragnęło moje ciało. Ale nie chciałam tego robić. Chciałam uniknąć stosunku, gdybym tylko mogła. Udawało mi się go unikać z Nathanielem od miesięcy. Ten jeden raz z Jasonem, na pewno mogłoby mi się udać. Zamknęłam oczy i wzięłam kilka głębokich wdechów, potem opadłam na ziemię na czworaka. Czołgałam się do niego, czując mięśnie w miejscach gdzie nie powinnam ich mieć. Moja bestia ocierała się o moje ciało, jak kot na plecach wyciągający się w promieniach słońca. – Nie będziesz narzekać, że jesteś przede mną naga? – Nie – szepnęłam. Był na boso. Opuściłam twarz do gładkiej skóry na jego stopie, liżąc po niej. Jego oddech był drżący. – Boże. Użyłam rąk, aby podciągnąć się po jego nogach, chwytając za jeansy, dopóki przed nim nie klęczałam. Nie zamierzałam ściągnąć mu jeansów poniżej bioder i odsłonić tego szerokiego trójkąta błękitnej, jedwabnej bielizny. Moja twarz była prawie na poziomie jego krocza. Widziałam go napierającego i jędrnego pod tkaniną. Czubek miał naprężony pod bielizną, w pułapce. Chciałam obniżyć tkaninę, aby mu pomóc.

Przesunęłam ręce na jego tyłek, wciskając palce w jego jeansy. To spowodowało, że z jego gardła wydobył się niski dźwięk, a równocześnie powstrzymało mnie od zerwania z niego ubrania. Oparłam twarz o jego udo, odwracając się od jego krocza. Moja kontrola zawisła na włosku. Dzięki długiej praktyce z Nathanielem nauczyłam się, że jedynym sposobem, aby ją utrzymać, było wykonywanie wszystkiego wolniej i ostrożniej. Ale nie chciałam być ostrożna, ani nie czułam niczego co byłoby powolne. Chciałam go błagać, żeby mnie wziął. Cholera, mogłam się bardziej postarać. Jason gładził moje włosy i ten jeden delikatny dotyk sprawił, że spojrzałam do góry. Popatrzyłam wzdłuż jego ciała, aż dotarłam do twarzy. Patrzył na mnie jak mężczyzna, który jest pewien ciebie i tego, co się za chwilę wydarzy. Nigdy nie myślałam, że zobaczę to spojrzenie na twarzy Jasona, skierowane w moja stronę. To spojrzenie w wiosennych, niebieskich oczach spowodowało, że wydałam niski, gardłowy dźwięk. Dotknął mojego policzka. – Nie przestawaj, – powiedział łagodnym głosem. – Nie przestawaj. Opuściłam twarz ku niemu wciąż patrząc w górę. Lizałam go przez jedwab i gdy to robiłam, patrzyłam na jego twarz. Lizałam go wzdłuż, dopóki nie odchylił głowy do tyłu i jego oczy się nie zamknęły. Był taki twardy, taki jędrny pod moimi ustami, pod materiałem. Objęłam ustami jego główkę poprzez jedwab, chwytając go równocześnie rękę, aby utrzymać go twardym i grubym. Wydał z siebie dźwięk pomiędzy słowem a krzykiem, jakbym go zaskoczyła. Spojrzał na mnie, a jego oczy były dzikie. Odsunęłam się od niego, tam gdzie dotykały go moje usta jedwab zmienił kolor na ciemno niebieski. To on przesunął ręce do tyłu i zsunął bieliznę razem z jeansami ze swoich z bioder. Ukazał mi się podczas, gdy ja przed nim klęczałam. Był gładki, o szerokiej i gładkiej główce, pełen gracji, prosty i sztywny, odchylał się lekko na bok, tak że ułożył się w zagłębieniu biodra. Wzięłam go do ręki, a jego oddech przyśpieszył. Odsunęłam go od jego ciała na tyle, żebym mogła objąć jego główkę ustami i wodzić językiem wzdłuż tej powabnej krągłości. Zadrżał pod wpływem mojego dotyku. Wsunęłam go głębiej do buzi, rękę przesunęłam by objąć rzeczy poniżej. Był gładki, wszędzie gdzie mogłam dotknąć ręką lub ustami, nie było nic, oprócz gładkiej doskonałości. Był całkowicie ogolony. Byłam z mężczyznami, którzy przycinali włosy, golili się częściowo, ale nigdy z takim, który był perfekcyjnie gładki. Podobało mi się to. To sprawiało, że wiele rzeczy stawało się łatwiejsze, jak branie do ust, rolowanie i próbowanie. Każdy kontakt, każda pieszczota, każde liźnięcie, wydawało się przynosić nowy dźwięk: jęki, ciche krzyki, słowa bez tchu. Stało się to grą, by zobaczyć jak wiele dźwięków mogę z niego wydobyć.

Opuściłam jego spodnie niżej, żebym mogła rozsunąć jego nogi i polizać między nimi, wzdłuż tej cienkiej linii skóry między jądrami a odbytem. Krzyknął a ja przesuwałam się w górę jego ciała, na zmianę liżąc i podgryzając go. Wzięłam go ponownie do ust tak głęboko, jak tylko mogłam, zawijając palce wokół niego, drugą ręką ugniatałam jego jądra, drażniąc go wzdłuż tej linii która biegnie między nogami. Jego oddech coraz bardziej przyspieszał, jego ciało drżało. Chwycił garść moich włosów, odsunął mnie od siebie. Spojrzał na mnie jak tonący. – Wstań. – Powiedział. Zmarszczyłam brwi. – Co? Schylił się, chwycił mnie za ramiona, podciągnął mnie do góry. Pocałował mnie jakby próbował wejść we mnie przez usta, wargi, zęby, było to coś pomiędzy pocałunkiem a jedzeniem mnie. Jego ręce zsunęły się po moich plecach, przez zagłębienie kręgosłupa, a następnie niżej po wypukłościach bioder, aż jego palce znalazły się na moich udach. Podniósł mnie używając samych rąk, nasze usta nadal były złączone. Ten ruch rozszerzył mi nogi, przycisnął mnie do niego. Czułam, że był bardzo twardy i gotowy, co sprawiło, że wymykały mi się ciche dźwięki, a on połykał je prosto z moich ust, jakby smakował moje krzyki. Odsunął od siebie dolną cześć mojego ciała, moje ręce wciąż były oplecione wokół jego ramion, jedną ręką przeczesywałam jego jedwabiście gładkie włosy. Przesunął rękę na mój tyłek, utrzymując cały mój ciężar, podczas gdy drugą wsunął między nas. Miałam sekundę by się zorientować. co zamierzał zrobić. Walczyłam z ardeur, walczyłam z dotykiem jego ust na moich, z dotykiem jego ciała w moich ramionach, walczyłam by odsunąć się na tyle by móc coś powiedzieć. Udało mi się wymówić, – Jason, – zanim poruszył biodrami w górę. Ale ten dotyk wewnątrz mojego ciała był dokładnie tym, czego chciał ardeur. Dokładnie tym czego ja chciałam. Wszedł we mnie, nie wahał się, ani nie był delikatny. Walczył z wilgotną ciasnotą mojego ciała. Obiema rękami trzymał mnie za uda i przysuwał mnie do siebie, gdy we mnie wchodził. To sprawiło, że krzyczałam raz za razem. Cofał się dopóki nie upuścił mnie na brzegu łóżka, większą część mojego ciała wciąż trzymał uwięzioną w sowich dłoniach. Pozostał na stojąco, jego ciało dociskało mnie do brzegu łóżka, ręce trzymały mnie tak jakbym nic nie ważyła. Patrzył na mnie oczami już nie człowieka, lecz wilka. Wysunął się z mojego ciała, powoli, cal po calu, aż byłam prawie pusta w środku, następnie wbił się ponownie i sprawił, że krzyknęłam. Nie był to krzyk bólu. Znalazł szybki, głęboki i intensywny rytm, jakby próbował przebić mnie na wylot. Wbijał się w moje ciało z mocnym dźwiękiem uderzających o siebie ciał. Orgazm przyszedł niespodziewany. W

jednej chwili tkwiłam w rytmie naszych ciał, a w następnej krzyczałam wijąc się pod nim. Drapałam paznokciami po jego ciele wszędzie gdzie tylko mogłam go dosięgnąć, a gdy to nie wystarczyło, podrapałam własne ciało. Krzyk Jasona był echem mojego, jego ciało napięło się, wygiął kręgosłup, odrzucił głowę do tyłu i zawył. Ardeur spijało go, jego skórę, jego pot, jego nasienie. Opadł na mnie. Oddychał bardzo ciężko, na mojej skórze czułam jak mocno biło mu serce. Przesunął nas głębiej na środek łóżka, jego ciało wciąż czułam głęboko we mnie. Kiedy oboje leżeliśmy na łóżku, dysząc, pulsy się nam uspakajały, spojrzał na mnie i było w jego oczach coś bardzo nie-Jasonowego. Jego głos był wciąż zdyszany, zachrypnięty, gdy powiedział – Wiem, że może to być mój jedyny raz, kiedy to robię. Gdy się poruszę, pozwól mi się potrzymać jeszcze przez chwilę. Mój głos nie był znaczenie lepszy od jego. – I tak nie mogę się ruszać od pasa w dół, więc spoko. Wtedy się roześmiał, a ponieważ nadal był we mnie, częściowo w stanie erekcji, ten ruch spowodował, że wiłam się pod nim ściskając go i wbijając paznokcie w jego plecy. Krzyknął a jego biodra naparły na mnie ponownie. Kiedy znów mógł wziąć oddech, wyszeptał. – O Boże, nie rób tego więcej. – Więc zejdź ze mnie, – powiedziałam bez tchu tak, jak on. Podniósł się na rękach prawie jakby robił pompkę i wysunął się ze mnie. Czując jak ze mnie wychodzi, zaczęłam się znowu wić. Upadł obok mnie na wpół się śmiejąc. Kiedy znów mogłam mówić, zapytałam. – Co jest takie śmieszne? – Boże, jesteś niesamowita. – Też nie jesteś najgorszy, – powiedziałam. – Nie najgorszy? – Powiedział z szeroko otwartymi oczami. Musiałam się uśmiechnąć. – Dobrze, też jesteś niesamowity. – Nie mów tak, jeśli tak nie myślisz, – powiedział. Udało mi się przekręcić na bok, tak, że lepiej mogłam widzieć jego twarz. – Miałam to na myśli. Byłeś niesamowity. Odwrócił się na bok, więc leżeliśmy naprzeciw siebie, ale się nie dotykaliśmy – Jeśli nie będę mógł zrobić tego ponownie, chciałem być dobry. Musiałam zamknąć oczy, by odeprzeć chęć ponownego wicia się po łóżku. Wypuściłam długi, uspakajający oddech i otworzyłam oczy jeszcze raz. – Och to było dobre. Naprawdę dobrze się bawiłam, ale zawsze jesteś taki energiczny? Nie każda dziewczyna lubi być wbijana w materac.

– Widziałem mężczyzn z którymi sypiałaś, Anito, wiedziałem, że mogę być tak ostry i szybki jak chciałem być i że cię przy tym nie zranię. Skrzywiłam się do niego – Czy sugerujesz, że jesteś mały? – Nie, mówię, że nie jestem wielki. Jestem odpowiedniej wielkości, ale niektórzy z mężczyzn w twoim łóżku są więcej niż odpowiedniej wielkości. Zarumieniłam się. Nie zaczerwieniłam się przez cały czas gdy się kochaliśmy, a teraz się zarumieniłam. – Nie wiem co powiedzieć, Jason, czuję jakbym powinna bronić twojego ego, ale… – Ale, cal do cala, wiem gdzie stoję, Anito, – zaśmiał się i wsunął rękę pod moje ramiona. Pozwoliłam mu się przesunąć w zagłębienie jego ramienia. Położyłam jedną rękę na jego brzuchu, drugą pod jego plecy, nogę przesunęłam na jego udo. Przytuliliśmy, prawie tak blisko jak byliśmy wcześniej. – Byłeś wspaniały, – powiedziałam. – Zauważyłem, jak wspaniały myślisz, że byłem, – podniósł swoją wolną rękę w górę, więc mogłam zobaczyć nowe krwawiące zadrapania, jakie zrobiłam na jego ramionach. Otwarłam szeroko oczy. – Czy drugie ramię też wygląda tak źle? – Tak. Zmarszczyłam brwi, a on dotknął mojego czoła. – Nie krzyw się, Anito, zamierzam się cieszyć każdym znakiem. Będę tęsknił za nimi gdy się wyleczą. – Ale… Dotknął opuszkami palców moich ust, aby mnie powstrzymać. – Żadnych ale, po prostu niesamowity seks i dlatego chcę czuć te zadrapania tak długo, jak tylko mogę. Dotknął mojego ramienia, które leżało na jego brzuchu, podniósł je, żebym mogła się przyjrzeć. Były to ślady po paznokciach, jedne podchodziły krwią, inne były po prostu czerwone i wypukłe. – To nie są moje ślady. Oczywiście, gdy je zobaczyłam zaczęły boleć. Dlaczego te małe rany nie bolą dopóki się ich nie zobaczy? – Prawdę mówiąc, – powiedziałam, – to są twoje znaki, lub przynajmniej oznaki dobrze wykonanej roboty. Nie pamiętam już, kiedy się tak mocno sama podrapałam. Zaśmiał się tym niskim, męskim chichotem na krawędzi śmiechu, który tak pasował do Jasona. – Dziękuje za komplement, ale wiem, że to co zrobiłem, nie może być w połowie tak wspaniałe, jak to co Asher i Jean-Claude zrobili kilka godzin temu. Żadna ilość cali ani talentu nie umieści mężczyzny w tej lidze. Wzdrygnęłam się i przytuliłam – To wcale nie jest złą rzeczą.

– Jak możesz tak mówić? Czułem ułamek tego, co Asher ci zrobił i to było… – wydawał się poszukiwać właściwego słowa w końcu powiedział, – nadzwyczajne, oszałamiające. – Tak, – powiedziałam. – Rodzaj przyjemności dla której zrobisz wszystko by doświadczyć jej ponownie, – mój głos brzmiał mniej niż szczęśliwie. Jason dotknął mojej brody i uniósł, bym na niego spojrzała. – Myślisz o tym, żeby nie wrócić po więcej? Schowałam twarz w jego ramieniu. – Powiedzmy, że nie do końca jestem z tego zadowolona. – Dlaczego nie? – Zapytał. – Nie wiem dokładnie. – Potrząsnęłam głową tak mocno jak mogłam, będąc przytuloną do niego. – Prawda jest taka, że to mnie przeraża. – Co cię przeraża? – Seks jest wspaniały Jasonie, ale… to co Asher może zrobić poprzez swoje ugryzienie… – Starałam się znaleźć słowa i wiedziałam, że cokolwiek bym powiedziała nie byłabym w stanie tego opisać. – Czuję Ashera w mojej głowie jak Mistrza Wampirów, jego poziom mocy, ale bez zwierzęcia na wezwanie. On może czynić cuda za pomocą swojego głosu, tak jak Jean-Claude, ale to niewielka moc. Byłam zaskoczona, mam na myśli, czułam go jako mistrza, ale gdzie podziała się cała ta moc? – Zadrżałam ponownie. – Teraz już wiem. Jason oparł brodę na mojej głowie i powiedział, – Co masz na myśli? – Mam na myśli, że jego moc leży w uwodzeniu, seksie, grach intymnych. Nie może żywić się pożądaniem, w taki sposób w jaki Jean-Claude może i nie powoduje żądzy wokół niego, w sposób w jaki Jean-Claude powoduje, ale cholera, gdy to przestaje się liczyć, może powodować taką… przyjemność. To naprawdę coś, za co ludzie mogliby zabić, zrzec się na piśmie swoich fortun, zrobić cokolwiek, czego zechciałaby Belle Morte, tak długo jak tylko Asher odwiedzałby ich łóżka. – Więc jest niesamowitym kochankiem, – powiedział Jason. – Nie, ty jesteś niesamowitym kochankiem, Micah jest niesamowitym kochankiem, nie jestem w stu procentach pewna, czy Jean-Claude jest tak dobry, jak myślę, że jest, bo nie jestem pewna, ile jest w tym prawdziwego talentu, a ile wampirzych mocy. Nie doszło do stosunku z Asherem. My tylko dzieliliśmy krew. Jason się poruszył, więc mogłam zobaczyć, że patrzy na mnie krzywo. – Przykro mi, ale wilk zna się na takich rzeczach. Gdy wszedłem do pokoju, czułem nie tylko Jean-Claude’a. Zarumieniłam się ponownie – Nie powiedziałam, że Asher nie bawił się dobrze, powiedziałam tylko, że nie doszło do pełnego stosunku. – Do czego zmierzasz? – Zapytał

– Chodzi mi o to, że jeśli to było tylko dzielenie się krwią, obawiam się uprawiać z nim prawdziwy seks. To znaczy, o ile lepiej może być? Zaśmiał się, ale bardziej przypominało to chichot. – Bardzo chciałbym się dowiedzieć. Oparłam się na łokciu. – Mówisz, że chciałbyś to zrobić z Asherem? Zmarszczył brwi, ale śmiech nadal lśnił w jego oczach. – Byłem przez jakiś czas lekko zdezorientowany, co do moich preferencji. Mam na myśli, że jestem pomme de sang Jean-Claude’a już od dwóch lat. To niesamowite uczucie gdy on się pożywia, Anito, fanta-kurwa-styczne. To, że cieszyłem się tym tak bardzo, dawało mi do myślenia czy nie jestem gejem. – Jego ręka głaskała moje ramię. – Ale lubię dziewczyny. Nie mówię, że z odpowiednią osobą nie mogę być bi, ale nie zaryzykuję, jeżeli nie będę w stanie tego powtórzyć. Lubię dziewczyny. – Wyciągnął słowo „lubię” jakby było wielosylabowe. To mnie rozśmieszyło. – A ja lubię mężczyzn. – Zauważyłem, – powiedział, wciąż ze śladami śmiechu w głosie. Usiadłam – Myślę, że wystarczy przytulania. Dotknął mojego ramienia ponownie z poważną twarzą. – Czy naprawdę nie zamierzasz iść do łóżka z Asherem? Westchnęłam. – Pamiętasz jak powiedziałeś, że Jean-Claude jest tak niezwykły, gdy bierze krew. – Tak. – Jean-Claude mówi, że ugryzienie Ashera powoduje orgazmy, dosłownie. Więc to oznacza, że ugryzienie Ashera jest bardziej przyjemne niż Jean-Claude’a. – Dobrze, – ułożył się na poduszkach. Ręce położył na brzuchu i słuchał. Siedziałam po turecku, wciąż nago i nie miało to żadnego znaczenia. Teraz to nie było seksualne, po prostu wygodne. – Uprawiałam seks z Jean-Claude’em, ale nigdy nie pozwoliłam mu wziąć od siebie krwi. – Nigdy? – Powiedział. – Nigdy. Potrząsnął głową. – Jesteś najbardziej stanowczą osobą, jaką kiedykolwiek spotkałem. Nikt inny nie odmawiał sobie podwójnej przyjemności, nie przez tak długi czas. – Ty też nie zrobiłeś z nim obu rzeczy, – powiedziałam. Uśmiechnął się – Uważa się za nietakt pieprzyć swoje pomme de sang, chyba że sam to zainicjuje. Jeśli to zainicjuje, to jest to dodatkowa nagroda i tylko wtedy, gdy dobrze się zachowywał. – Mówisz tak, jakbyś go o to spytał.

– Pytałem. Uniosłam brwi. – No daj spokój, Anito. Sypiam z nim dłużej niż ty. Musiałabyś być o wiele bardziej heteroseksualna niż ja, żeby się nad tym nie zastanawiać. – Odmówił ci? – Bardzo grzecznie, ale tak. Zmarszczyłam brwi. – Powiedział dlaczego? Jason skinął głową. – Ty. Nie mogłam boczyć się bardziej, więc starałam się przestać, ale byłam zdziwiona. – Dlaczego ja? Jesteś jego pomme dłużej niż ja jestem jego dziewczyną i cholernie dłużej, niż jestem jego kochanką. – W czasie, gdy o to pytałem, wy już się spotykaliście. Zdawał się myśleć, że kopniesz go w tyłek, jeśli dowiesz się, że robi to z innym mężczyzną. – Przyprawiasz mnie o ból głowy, – powiedziałam. – Przykro mi, ale jeśli nie chcesz prawdy, nie pytaj. – Oparł się plecami o poduszki bardziej komfortowo. – Ale udało ci się uniknąć odpowiedzi na moje pierwsze pytanie. – Jakie ono było? – Zapytałam. Spojrzał na mnie. – Nie udawaj skromnej, Anito, jesteś w tym koszmarna. – Dobrze, co zrobię z Asherem. Dałam im obu coś w rodzaju obietnicy, że znajdziemy sposób, by być ménage à trois, albo jak wolisz ménage a quatre. – Kto jest waszym czwartym? – Micah. – Powiedziałam. – Cholerka. – Powiedział. Skrzywiłam się na niego. – Nie mogłem się powstrzymać, przepraszam. – Jeśli cofnę moje słowo, stracimy Ashera. Wyjaśniłam plany wyjazdu Ashera. – Więc jeśli nie rozwiążecie tego, on wyjedzie. – Tak. Skrzywił się, zaśmiał, a potem potrząsnął głową. – Niech się nad tym dobrze zastanowię. Jego ukąszenie jest niezwykle ekstatyczną, fantastyczną przyjemnością. Myślisz, że pieprzenie się z nim, gdy będzie pił krew, będzie jeszcze bardziej niesamowite. – Tak. – Odparłam.

– Dlaczego to jest problem? – zapytał Jason. Przytuliłam się do siebie. – Boję się, Jason. Usiadł obok mnie – Czego się boisz? – Boje się… – Zawahałam się, starając znaleźć właściwe słowa. – Boje się zostać skonsumowaną. Skrzywił się – Skonsumowaną. Wiem co oznacza to słowo, ale nie wiem, co przez nie rozumiesz. – Czy nie boisz się chcieć kogoś tak mocno, że zrobiłbyś wszystko, by mieć go przy sobie? – Chodzi ci tylko o wampiry czy o ludzi ogólnie? Oparłam podbródek na kolanach. – Wampiry, oczywiście. – Nie, nie masz na myśli tylko wampirów, boisz się pragnąć całkowicie kogokolwiek, czyż nie? Nie patrzyłam na niego. – Nie wiem co masz na myśli. Odgarnął moje włosy za ucho, ale było ich zbyt dużo, żeby tam zostały. – Nie kłam Wujkowi Jasonowi, nie miałaś na myśli tylko wampirów. Spojrzałam na niego obejmując swoje nogi. – Może i nie, ale chodzi o to samo. Nie chcę pragnąć kogoś tak bardzo, że jeśli nie będzie go ze mną, to umrę. Coś mignęło w jego oczach, coś czego nie mogłam odczytać. – Oznacza to, że boisz się kogoś kochać ponad życie? – Tak. Uśmiechnął się łagodnym, trochę smutnym uśmiechem. – Oddałbym jedną z mniej ważnych części ciała, żeby kobieta zaopiekowała się mną tak dobrze, jak ty zajmujesz się Nathanielem. Zaczęłam protestować, że nie kocham Nathaniela. Jason dotknął palcem moich ust. – Dość. Wiem, że nie oddałaś serca i duszy Nathanielowi, ale nie oddałaś serca i duszy nikomu, prawda? Odwróciłam się, ponieważ patrzenia na to cierpliwe i dojrzałe spojrzenie jego oczu, było co najmniej niewygodne. – Jednym z moich celów w życiu jest znalezienie kobiety, która będzie patrzeć na mnie tak, jak ty patrzysz na Jean-Claude’a. Jak ty i Jean-Claude patrzycie na Ashera. Jak ty patrzysz na Nathaniela. Jak Nathaniel patrzy na ciebie. – Pominąłeś Micaha. – Ty i on macie ten poziom komfortu, którego nie masz z nikim innym, ale to prawie tak jakby ten komfort przychodził kosztem czegoś innego. – Czego? – Zapytałam. – Nie wiem, nigdy nie byłem zakochany, skąd mam wiedzieć.

– Więc co, nie jestem zakochana w Micahu? – Nie ja powinienem odpowiedzieć na to pytanie. – Nie mogę być zakochana w czterech osobach na raz. – Dlaczego nie? Spojrzałam na niego. – To nie jest reguła, – powiedział. – To byłoby niedorzeczne. – Odparłam. – Walczyłaś z Jean-Claude’em, bo się go bałaś. Następnie pojawił się Richard, sądzę, że go kochałaś, naprawdę kochałaś i to cię wystraszyło, więc się wycofałaś. Myślę, że spotykałaś się z nimi oboma, aby nie zakochać się w żadnym z nich. – To nieprawda. – Nieprawda? – Początkowo Jean-Claude powiedział, że zabije Richarda, jeśli nie dostanie swojej szansy, żeby mnie uwieść. – A dlaczego, po prostu nie zabiłaś wtedy Jean-Claude’a? Nie tolerujesz ultimatum, więc dlaczego tolerowałaś to? Nie znałam odpowiedzi na to pytanie, a przynajmniej nie wystarczająco dobrej. – Richard stał się bardziej odległy, bardziej pochłonięty swoimi osobistymi lękami, co pozostawiło otwarte pole dla Jean-Claude’a. I nagle znajdujesz Nathaniela śpiącego z tobą. Wiem, wiem to twój pomme de sang, domowy lampart, ale wciąż to interesujące wyczucie czasu. Chciałam mu powiedzieć, żeby przestał, żeby już nic nie mówił. Nigdy nie uważałam, że Jason mógł być aż tak nieugięty. – Gdzieś w tym wszystkim na radarze pojawia się Asher, może to stare wspomnienia JeanClaude’a, a może nie. Ale cokolwiek spowodowało, że zwróciłaś na niego uwagę, on jest tak pełen gniewu, że nie jest zagrożeniem. On jest prawie tak pełen nienawiści do samego siebie jak Richard. I nagle Richard odchodzi, tym razem naprawdę. Pozostajesz z Jean-Claude’m i Nathanielem, ale Nathaniel nie jest wystarczającym zagrożeniem, żeby utrzymać Jean-Claude’a na dystans i nagle pojawia się Micah. Znienacka, z natychmiastową żądzą, natychmiastowym zadomowieniem się. Masz Micaha i Jean-Claude znowu musi się tobą dzielić z kimś innym, a ty ponownie jesteś bezpieczna. Nie możesz zakochać się do szaleństwa w Jean-Claude’dzie czy kimkolwiek innym, ponieważ podzieliłaś swój świat na kawałki i każdemu z nich oddałaś inną część. Ponieważ żaden mężczyzna nie ma dostępu do całego twojego świata, nikt nie może wstrząsnąć całym twoim światem.

Wyszłam z łóżka, zawijając pościel wokół mnie jak szlafrok. Nagle nie chciałam być już naga przed Jasonem. – Myślałem, że to był przypadek. Jesteś przerażona przynależnością do jednej osoby. Prawda? Potrząsnąłem głową. – Nie przynależeniem do jednej osoby, Jason, pragnieniem żeby należeć do wyłącznie jednej osoby. – Dlaczego, dlaczego to jest dla ciebie tak przerażające? Większość ludzi spędza życie pragnąc dokładnie tego, tak jak ja. – Kochałam kiedyś kogoś z całego serca, a on je zdeptał. – Proszę cię, nie znowu narzeczony ze studiów, Anita, on był dupkiem i to było wiele lat temu. Nie możesz spędzić reszty swojego życia, biorąc pod uwagę tylko jedno złe doświadczenie. Stałam teraz w nogach łóżka, owinięta od ramion do stóp prześcieradłem. Było mi zimno i nie miało to nic wspólnego z temperaturą. – To nie tak, – powiedziałam miękkim głosem. – A jak? Wzięłam głęboki wdech, i powoli wypuściłam – Kochałam moją matkę z całego serca i całej duszy, była moim światem. Zmarła i to mnie niemal zniszczyło. –Myślałam o wszystkim co, powiedział i nie mogłam udawać, że to nie miało sensu. – Nie chcę ponownie umieścić całego mojego świata w rękach jednej osoby, Jasonie. Jeśli ten ktoś umrze, ja nie będę musiała umrzeć wraz z nim. – Więc będziesz zachowywać cząstkę siebie z dala od wszystkich. –Nie, – powiedziałam. – Zatrzymam kawałek tylko dla siebie. Nikt nie dostanie ode mnie wszystkiego, Jasonie, nikt oprócz mnie. Potrząsnął głową. – Tak więc Jean-Claude dostaje seks, ale nie krew. Nathaniel dostaje intymność, ale nie stosunek. Asher dostaje krew, ale nie stosunek. Micah dostaje intymność i współżycie, czego jemu nie dajesz? – Nie kocham go jeszcze. – Kłamczucha. – Pożądam go, ale jeszcze go nie kocham. – A Richard, czego nie dałaś Richardowi? Stałam tam owinięta w te przeklęte prześcieradła, czując jakby świat zmieniał się w małą, krzyczącą rzecz. – Oddałam mu wszystko, – powiedziałam. –Nic nie zachowałam dla siebie, a on kopnął mnie w dupę. Jason usiadł na moment, a potem wstał z łóżka. Myślę, że miał zamiar mnie pocieszyć.

Wyciągnęłam rękę by go powstrzymać. – Jeśli mnie przytulisz, rozpłaczę się, a ostatnia łza została już wypłakana przez Richarda. – Przepraszam, Anito. – Nie twoja wina. – Nie, ale to nie była moja sprawa. Nie miałem prawa robić ci psychoanalizy. – Jesteś po prostu zazdrosny, – powiedziałam i starałam się zrobić z tego lekki żart, ale nie udało mi się. – O co? – Zapytał. – Że mam tylu ludzi, w których mogłabym być zakochana, gdybym tylko na to pozwoliła. Usiadł z powrotem na brzegu łóżka. – Masz racje, cholera, ale masz racje. Jestem zazdrosny, ale nie chciałem cię zranić. Nie rozumiałem do momentu, gdy powiedziałaś, że boisz się być skonsumowana. Ja chcę być skonsumowany, Anito. Chcę, żeby ktoś przyszedł i mnie rozpalił. – Jesteś romantykiem. – Powiedziałam. – Mówisz, tak jakby to było brzydkie słowo. – Nie brzydkie Jasonie, po prostu bezużyteczne. – Zaczęłam iść do drzwi. – Idę się umyć. Jeśli chcesz, możesz użyć prysznica na górze. Jason mnie zawołał, ale szłam dalej. Miałam dość intymnych rozmów jak na jeden dzień.

Rozdział 25

Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Ultraska

Spodobał mi się nowy prysznic, jaki miałam zainstalowany w głównej łazience na dole. Jeden ze zmiennokształtnych niedźwiedzi w mieście okazał się być hydraulikiem. Zapłaciłam sporo, ale było warto. Przynajmniej uniknęłam głupich pytań o aranżację mieszkania. Kiedy była ku temu okazja, podobały mi się długie, relaksujące kąpiele, ale w głębi serca byłam zwolenniczką pryszniców. Ustawiłam słuchawkę prysznicową na twardy strumień tak, aby woda uderzała o szyję, głowę, ramiona. Nie byłam zakłopotana tym, że odbyłam stosunek z Jasonem. Może to nie było w porządku, ale nie czułam się winna. Może dlatego, że to był kolejny jego sposób by zadbać o mnie. Ale bardziej mi przeszkadzała nasza późniejsza rozmowa. Ta ciężka, emocjonalna prawda przeszkadzała mi bardziej, niż stosunek płciowy z kimś, kogo nie kocham. Prawdopodobnie powiedział coś o tym, że zaliczyłam głęboki, moralny upadek w dół. Stałam w strumieniach bardzo gorącej wody. Para skraplała się na szklanych drzwiach kabiny i byłam szczęśliwa, że nie jestem nikomu winna mojego serca. Było moje, do cholery. I jeśli mogę, to utrzymam je w jednym kawałku. Richard złamał część mnie. Część ostatniego kawałka, który próbowałam zatrzymać dla łagodniejszej, bardziej romantycznej wizji miłości. Odszedł. Rzucił mnie, bo nie byłam dla niego wystarczająco człowiekiem. Mój narzeczony w college’u rzucił mnie, bo nie byłam wystarczająco biała dla jego matki. Moja macocha Judith nigdy nie pozwoliła mi zapomnieć, że byłam mała i ciemna, a ona, jej dzieci oraz mój ojciec, byli jasnowłosi, niebieskoocy i wysocy. Ludzie przez całe moje życie odrzucali mnie za rzeczy, których nie mogłam w sobie zmienić. Więc pieprzyć ich. Pieprzyć ich wszystkich. Siedziałam w brodziku. Nie o to chodziło. Nie miałam zamiaru kulić się w wodzie, chować się. Dlaczego zawsze goniłam za miłością do ludzi, dla których nigdy nie będę wystarczająco odpowiednia? Nie brakowało takich, którzy pragnęli mnie dokładnie taką, jaką byłam – małą, mroczną, twardą, krwawą, mocną w metafizycznym cholerstwie. Ludzi, którzy doceniają mnie za to kim naprawdę byłam. Niestety żaden z nich mnie nie kochał.

Rozległo się pukanie do drzwi i zdałam sobie sprawę, że ktoś puka już od jakiegoś czasu. Zawsze, gdy wchodziłam, zamykałam drzwi na klucz. Siła przyzwyczajenia. Wyłączyłam wodę, aby lepiej słyszeć. - O co chodzi? - Anito, to ja, Jamil. Muszę wejść. – Dlaczego? – To słowo zawierało wszechświat podejrzeń. Jeśli powodem było coś, czego nie znoszę, od razu by powiedział, dlaczego musi wejść. Zamiast tego usłyszałam westchnienie przez drzwi. – Richard jest ranny, musimy użyć dużej wanny. –Nie. – Powiedziałam. Wyłączyłam wodę i sięgnęłam po wielki ręcznik. – Anito, od kiedy sfora sprzedała dom Rainy nie mamy nikogo z wystarczająco dużą wanną, która mogłaby go pomieścić, czy też innych członków stada. Znalazłem go na podłodze w sypialni, był zimny jak lód. Suszyłam ręcznikiem mokre włosy. – Nie wprowadzisz go tu, Jamil. Musi być jeszcze jakieś miejsce, gdzie możesz go zabrać. Jean-Claude pozwoli wam używać wanny w swoim lokalu. – Anito, jest lodowaty. Jeśli nie umieścimy go szybko w cieple, nie wiem co się stanie. Oparłam głowę o drzwi. – Chcesz powiedzieć, że umrze? – Chcę powiedzieć, że nie wiem. Nigdy nie widziałem innego wilkołaka w tak złym stanie bez kilku rodzajów ran. Nie wiem co się z nim stało. Ja na nieszczęście wiedziałam. Belle nie karmiła swoich ludzi tylko na mnie. Ona także karmiła ich Richardem. Myślałam o tym wcześniej w ciągu dnia. Mogłam tylko pomarzyć, że wezwie swoje stado i zatrzyma przy sobie kilku z nich, aby móc wzmocnić się przez pobieranie od nich energii. A tak zostawił się na pewną śmierć. Na pewno na długo przed tym, zanim poczuł się źle, musiał wiedzieć, że coś jest nie tak. – Czy wzywał pomocy? – Zapytałam nadal oparta o framugę drzwi. – Nie, chciałem zapytać go o coś w interesach sfory. Próbowałem znaleźć go w szkole, ale zadzwonił, że jest chory. Następnie zadzwoniłem do domu, ale nie odbierał telefonu. Anito, proszę, wpuść nas. Kurwa jego mać. Nie mogłam uwierzyć, że mam zamiar to zrobić. Mężczyzna, który złamał mi serce, nazwał mnie potworem, miał się moczyć w mojej wannie Bóg wie jak długo. Otworzyłam drzwi stojąc za nimi, więc nie mógł mnie dostrzec ani zobaczyć. Jamil przeszedł przez drzwi z Richardem w ramionach. To nie waga sprawiła, że mężczyzna miał problem z pomieszczeniem się w łazience. To były raczej gabaryty Richarda jak i samego Jamila. Próbowałam na nich nie patrzeć, ale mignęły mi warkoczyki Jamila z wplecionymi jasnoczerwonymi koralikami.

Jego koszulka była czerwona, by pasować do czerwonych koralików, kurtka była czarna. Nie miałam czasu by sprawdzić, czy jego spodnie były dopasowane do kurtki. Po prostu zaczęłam kierować się do drzwi z ręcznikiem owiniętym wokół siebie. – Czy możesz napuścić wody, Anito? – Zapytał Jamil. – Nie, – powiedziałam i uciekłam.

Rozdział 26

Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Ultraska

Ubrałam się. Nie mogłam sobie przypomnieć, czy użyłam szamponu do włosów, czy tylko zmoczyłam je. Ale nic mnie to nie obchodziło. Obraz twarzy Richarda był wypalony w moim umyśle. Zamknięte oczy, ta idealnie kwadratowa szczęka z dołeczkiem. Tylko te wspaniałe włosy nie rozlewały się po ramionach. Te cudowne włosy, które były brązowym lokami z dodatkiem złota i miedzi, które lśniły w słońcu. Ściął je. Ostrzygł. Przypomniałam sobie jak to było poczuć je w dłoniach. Jak jedwabiście przesuwały się po moim ciele, jak wyglądały rozrzucone wokół jego twarzy, kiedy unosił się nade mną. Richard leżący pode mną. Włosy jak gęsta chmura na poduszce, a jego oczy tracące ostrość, gdy wbijał się we mnie. Siedziałam na łóżku płacząc, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Zdążyłam założyć dżinsy, ale nadal miałam na sobie tylko stanik. – Chwileczkę. – Mój głos był tylko odrobinę niski. Wsunęłam czerwoną koszulkę w czarne jeansy i miałam powiedzieć wejść, gdy uświadomiłam sobie, że to może być Richard. Mało prawdopodobne, ponieważ jeszcze parę minut temu był nieprzytomny, ale nie mogłam ryzykować – Kto tam? - Nathaniel. - Wejdź. – Przetarłam oczy stojąc plecami do drzwi, patrząc na moją naramienną kaburę i próbując dowiedzieć się, co się stało z moim paskiem. Potrzebowałam paska, aby ją umocować. Gdzie do diabła był mój pasek? - Dzwoni policja. – Powiedział cichym głosem. Tylko potrząsnęłam głową. – Nie mogę znaleźć mojego paska. - Znajdę go dla ciebie. – Powiedział. Poznałam po głosie, że był teraz w głębi pokoju. Nie słyszałam jak się poruszył. To było tak, jakbym nie słyszała wszystkiego. Jakbym traciła fragmenty rzeczywistości. - Co się ze mną dzieje? – Szlag, nie chciałam powiedzieć tego głośno. - Richard tu jest. – Powiedział Nathaniel jakby to wszystko wyjaśniało.

Kontynuowałam potrząsanie głową próbując przebiec dłońmi przez moje mokre włosy. Były splątane. Nie użyłam szamponu, nie mówiąc już o odżywce. Będzie z nich szopa, gdy wyschną. – Kurwa! Dotknął mojego ramienia, a ja szarpnęłam się do tyłu. – Nie, nie. Nie bądź dla mnie miły. Jeżeli będziesz miły rozpłaczę się. - Chcesz powiedzieć, że gdy będę okrutny, to poczujesz się lepiej? To było tak dziwne pytanie, że musiałam na niego spojrzeć. Wciąż miał na sobie spodenki do joggingu, w których opuścił pokój, ale rozpuścił swoje włosy i rozczesał je tworząc lśniącą, kasztanową zasłonę. Promienie słońca błyszczały w jego włosach. I wiedziałam jak to było, gdy te długie włosy przesuwały się po moim ciele. Były tak gęste, tak ciężkie, że brzmiały jak sucha woda, gdy kaskadą spływały wokół mnie. Zawsze odrzucałam wszystko, co Nathaniel miał do zaoferowania. Zawsze broniłam się przed skorzystaniem z każdej jego części. Słowa Jasona prześladowały mnie. Tak naprawdę nie brałam pod uwagę oddania siebie kompletnie nikomu. Nie dopuszczałam nikogo do siebie. W ogromnym stopniu nie dopuszczałam do siebie Nathaniela. Bardziej niż któregokolwiek z pozostałych mężczyzn w moim życiu. Jego trzymałam na dystans najbardziej, bo nie wierzyłam, że go zatrzymam. Będę miała kiedyś ardeur pod kontrolą i nie będę potrzebowała pomme de sang na co dzień. Mogłam karmić ardeur na odległość, tak jak Jean-Claude mógł. Tak, bym mogła zaprzestać używania pomme de sang. Czyż nie? Spojrzał zmartwiony. – Co się stało Anito? Potrząsnęłam głową. Zrobił krok w moim kierunku, i tym nieznacznym ruchem odrzucił swoje włosy przez jedno ramię. Niedbale poruszył głową i przerzucił włosy za siebie. Musiałam zamknąć oczy i zrobić wdech, skupić się tylko na oddechu. Nie będę płakać. Nie będę kurwa płakać. Za każdym razem, gdy pomyślałam, że wylałam na Richarda ostatnią łzę, jaką kiedykolwiek miał od mnie dostać, wydawałam się mylić. Za każdym razem, gdy pomyślałam, że nie ma żadnej innej drogi, by mógł mnie zranić, on znajdował nową. Nic nie zmienia się w nienawiść tak gorzką jak to, co było kiedyś miłością. Otworzyłam oczy i stwierdziłam, że Nathaniel był w wystarczająco bliskiej odległości. Patrzyłam na te współczujące liliowe oczy, tą delikatną opiekuńczą twarz i nienawidziłam go. Nie wiem dlaczego. Drażnił mnie. Nienawidziłam go, bo nie był kimś innym. Nienawidziłam go za włosy, które opadały do jego kolan. Nienawidziłam go, bo go nie kochałam. A może dlatego, że go kochałam. Ale to nie było to, co czułam do Richarda. Nienawidziłam jego i swojej osoby. W jednej chwili nienawidziłam w moim życiu wszystkich i wszystkiego, a siebie najbardziej. - Wynosimy się stąd. – Powiedziałam.

Skrzywił się. – Co? - Ty, ja, Jason. Wynosimy się stąd. I tak muszę zabrać Jasona z powrotem do Cyrku, zanim Jean-Claude się obudzi. Spakujemy torby i zostawimy dom dla Richarda. Nathanielowi rozszerzyły się oczy – To znaczy, że opuszczasz dom, dopóki Richard nie zniknie? Skinęłam głową. Może trochę zbyt szybko, może trochę zbyt gwałtownie, ale miałam plan i zamierzałam się go trzymać. - Co powie Micah? Potrząsnęłam głową. – On może dołączyć do nas w Cyrku. Nathaniel patrzył na mnie przez chwilę, a potem wzruszył ramionami. – Jak długo tam będziemy? - Nie wiem. – Powiedziałam i odwróciłam się od niego. Nie protestował, nie oskarżył mnie o tchórzostwo. On po prostu trzymał się faktów. Jak długo będziemy nieobecni? - Spakuję nas na kilka dni. Jeśli będziemy potrzebować innych rzeczy, wrócę po nie. - Tak zrób. – Powiedziałam. Przeniósł się w stronę drzwi zostawiając mnie rozglądającą się po całym pomieszczeniu. – Twój pasek jest u stóp łóżka. To sprawiło, że na niego spojrzałam. Było coś w jego oczach, co było starsze niż on. Było coś co sprawiało, że chciałam odskoczyć i odwrócić wzrok, ale już uciekałam od Richarda, nie mogłam uciekać od wszystkich innych. Jeden akt skrajnego tchórzostwa był wszystkim, co moje ego mogło znieść. - Dzięki. – Powiedziałam, a mój głos wyszedł zbyt miękki, zbyt zachrypnięty, zbyt „jakiś”. - Chcesz żebym spakował też dla ciebie torbę? – Jego twarz wróciła z powrotem do neutralności, jakby zdał sobie sprawę, że spojrzenie w jego oczy właśnie teraz jest dla mnie zbyt okrutne. - Mogę spakować się sama. - Mogę spakować nas oboje, to nie problem, Anito. Miałam zacząć się kłócić, ale tego nie zrobiłam. Spędziłam ostatnie dwadzieścia minut próbując znaleźć pasek, obok którego przeszłam zapewne dwa razy. Jeśli pakowałabym się w tym stanie byłam pewna, że zapomnę wziąć bielizny. – Dobrze. - Co chcesz, żebym powiedział Sierżantowi Zerbrowskiemu? - Porozmawiam z nim, gdy będziesz nas pakował. Nathaniel skinął głową – W porządku.

Zajęłam się podwijaniem koszulki, zapinaniem paska i taśmy kabury naramiennej. Automatycznie sprawdziłam, czy magazynek mojej broni był pełen. Zaczęłam mówić coś do Nathaniela widząc te stare oczy na młodej twarzy, i nie wiedziałam co powiedzieć. Opuszczaliśmy dom na tak długo jak Richard tu będzie. Przez tą decyzję nie wiedziałam co powiedzieć. Zostawiłam Nathaniela i poszłam do kuchni by wziąć telefon, zastanawiając się, czy po drugiej stronie nadal będzie Zerbrowski, czy też przez moją dezorientację jego cierpliwość się wyczerpała.

Rozdział 27

Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Ultraska

Weszłam do kuchni i zastałam Caleba siedzącego przy stole z telefonem i leżącą obok niego słuchawką. Caleb był najmniej lubianym przeze mnie nowym lampartem z tych, które dołączyły, kiedy Micah i ja połączyliśmy nasze pardy. Był słodki na sposób młodego chłopca-prostytutki, takiego w stylu MTV. Na bokach i karku miał krótko przycięte kręcone brązowe włosy, a na górze koronę grubych loków figlarnie opadającą na oczy. Jego opalona skóra była ciemna, ale nie tak ciemna jak włosy. Przez te kilka miesięcy, które spędził w mieście , jego opalenizna przygasła nieco. Jego oczy były lito brązowe, z jedną przebitą srebrnym kolczykiem brwią. Tors miał nagi, więc mogłam zobaczyć przekłuty pępek. Zauważyłam też, dwa nowe kolczyki w przebitych sutkach – małe srebrne hantelki. Regularnie chodził z rozpiętym guzikiem w jeansach tłumacząc, że jego wyszywany pasek drażni mu przekłuty brzuch. Nie wierzyłam mu, ale ponieważ nigdy nie przekułam nawet uszu, nie mogłam nazwać go kłamcą. Trzymał jedną rękę na filiżance, a drugą gładził swoją klatkę piersiową drażniąc jeden mały srebrny hantelek między palcami. – Zrobiłem kilka tygodni temu. Podobają ci się? - Co ty tutaj robisz? – Zapytałam i nie obchodziło mnie to, że zabrzmiałam wrogo. Miałam ciężki dzień, a Caleb w mojej kuchni go nie poprawiał. - Przynoszę wiadomość dla ciebie. – Nie chwycił mojej zrzędliwej przynęty. To nie było w stylu Caleba stracić okazję do bycia wrednym. - Jaką wiadomość? Wyciągnął ku mnie małą kartkę papieru. Jego twarz była tak neutralna, jak tylko był w stanie. Jedynie nikły błysk w jego oczach mówił, że nigdy całkiem się nie poddał. Ten wyraz mówił „Mam o tobie pokrętne myśli”. Wzięłam głęboki wdech, odetchnęłam powoli I podeszłam do niego by odebrać kartkę. Poznałam papier listowy. Był jednym z tych arkuszy, które znajdują się w pobliżu telefonu. Caleb trzymał go o sekundę za długo, przez co pociągnęłam nieco, ale w końcu puścił i nie

powiedział niczego irytującego. To był chyba pierwszy raz. Spojrzałam na notkę. Nie poznałam pisma, co prawdopodobnie znaczyło, że było Caleba. Było zadziwiająco eleganckie. Same wielkie litery: NIKT NIE ZGINĄŁ. JAK ZNAJDZIESZ CZAS ZADZWOŃ DO MNIE. DOLPH MA DWUTYGODNIOWY URLOP. CAŁUJĘ, ZERBROWSKI. Musiałam unieść brwi przy końcowej części, ponieważ Caleb powiedział – Zapisałem dokładnie to, co powiedział policjant. Niczego nie dopisałem. - Wierzę ci. Zerbrowski myśli, że jest dowcipnisiem. Dlaczego tutaj jesteś? - Micah zadzwonił z komórki i powiedział, abym dzisiaj był blisko ciebie. - Nie wyglądał na szczególnie zadowolonego. - Czy wspominał dlaczego chce, abyś był dzisiaj blisko mnie? Caleb zmarszczył brwi – Nie. - I rzuciłeś wszystko, co miałeś na dziś zaplanowane, by niańczyć mnie z dobroci serca. Próbował marszczyć brwi, ale uśmiech stopniowo zaczął wypełniać jego wredne spojrzenie. To był nieprzyjemny uśmiech, jakby miał niemiłe myśli. A te myśli bardzo, bardzo go rozbawiły. - Merle powiedział mi, że zrani mnie, jeśli zawiodę Micaha w tej sprawie. Merle był głównym ochroniarzem Micaha. Sześć stop mięśni i postawa, która sprawiłaby, że piekielny anioł pomyślałby dwa razy. Caleb miał 171 cm wzrostu i był delikatny w sposób, który nie miał nic wspólnego z muskułami. Musiałam się uśmiechnąć. – Merle groził ci wcześniej i nie wywarło to na tobie wielkiego wrażenia. - To było zanim umarł Chimera. Lubił mnie bardziej niż Merle i Micaha. Wiedziałem, że będzie mnie chronić bez względu na Merle. – Powiedział. Chimera był starym przywódcą pardu, tak jak Ojciec Chrzestny grupy likantropów. Ale już nie żyje, a my podzieliliśmy jego ludzi pomiędzy nas. Większości z nich teraz było lepiej, ponieważ Chimera był sadystą seksualnym i wszechstronnie złym człowiekiem. Ale kilkoro, których cieszyło pomaganie mu, wydawało się żałować Chimery. Ponieważ Chimera był jedną z bardziej przerażających spraw, z którymi kiedykolwiek miałam do czynienia, a ta lista obejmowała niedoszłych bogów, czy tysiącletnie stare wampiry, to nie wierzyłam, że jakikolwiek z jego ludzi zatęsknił nagle za byciem dobrym. Caleb był jednym z nich. - Wspaniale. Dobrze wiedzieć, że w końcu zaczynasz przyjmować polecenia jak dobry żołnierz. Powiedz Micahowi, kiedy wróci, że będę w Cyrku Potępieńców. - Pojdę z tobą. – Już był na nogach. Był boso. Ale oczywiście, ponieważ to był Caleb, miał pierścionek na palcu stopy.

Potrząsnęłam głową. – Nie, zostań tutaj. Przekaż moją wiadomość Micahowi. - Merle był bardzo precyzyjny. Dzisiaj przez cały dzień zostaję blisko ciebie. Zmarszczyłam brwi. Od początku to był okropny pomysł. – Jestem pewna, że ani Micah ani Merle nie powiedzieli ci, dlaczego chcieli abyś się mnie uczepił? Potrząsnął głową, ale wyglądał na zaniepokojonego. Po raz pierwszy zastanowiłam się, co Merle zrobił poza „mówieniem” do niego. - Co powiedział Micah, że się stanie, jeśli nie będziesz blisko mnie? - Powiedział, że wytnie moje kolczyki nożem. Szczególnie te najnowsze. – Jego głos nie brzmiał ani trochę zaczepnie. Brzmiał na zmęczonego. - Najnowsze? Sutki? – Powiedziałam i uczyniłam z tego pół pytanie. - Nie .– Potrząsnął głową. Jego ręce powędrowały do górnej odsłoniętej częściowo linii jego jeansów. Rozpiął drugi guzik. Podniosłam rękę. – Stop, to wystarczy. Chodzi o to, że masz przebite coś… tam. - Pomyślałem, czemu nie? Wyleczę się w ciągu kilku dni, zamiast tygodni lub miesięcy jak człowiek. Chciałam zapytać „ Czy to naprawdę boli?” Ale ponieważ srebro pali skórę likantropów, to trzeba być masochistą by sobie coś przebić. Zapytałam jednego z innych lampartów, który miał kolczyki, dlaczego nie użył złota. Odpowiedział, że zrastałyby się na złocie gojąc rany. Ale nie leczą się na srebrze. - Dzięki za dzielenie się nadmiarem informacji, Caleb. Nie było cienia zwykłego uśmiechu, ale przede wszystkim jego oczy były pełne obaw, niemal przerażone. – Staram się robić to, co kazano mi zrobić, to wszystko. Westchnęłam. Jedno, czego się nie spodziewałam, to tego, że będzie mi żal Caleba. Cholera, nie potrzebuję teraz kolejnej osoby wymagającej opieki. Miałam dość problemów z dbaniem o siebie. - Dobrze, ale Nathaniel i ja bierzemy Jasona z powrotem do Cyrku tak, że będziemy tam o czasie, gdy Jean-Claude wstanie. - Pojdę z tobą. Tylko na niego spojrzałam. Jego troska wynikała ze strachu. – Anito proszę, wiem, że byłem wrzodem na dupie, ale będę dobry. I nie spowoduję żadnych problemów. Czyżby Micah wysłał tutaj Caleba na wypadek, gdyby ardeur obudziło się wcześniej? Bardzo nie lubiłam Caleba. Czy Micah naprawdę uważał, że mogłam go tak wykorzystać? Oczywiście, gdy

spotkałam Micaha po raz pierwszy, pożywiłam się nim. To było wtedy, kiedy po raz pierwszy ardeur wzrosło, a moja kontrola nie istniała. Było już lepiej, ale to, co zrobiłam z Jasonem, nie było dużo lepsze. Później złożę skargę do Micaha na temat jego wyboru opiekuna, ale on zapewne będzie argumentował, że jak nie Caleb to kto? Na to nie miałam dobrej odpowiedzi. Cholera, nie miałam nawet złej.

Rozdział 28

Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska

Wyszłam, kiedy przybyło więcej wilkołaków ze sfory Richarda i zaczęło robić się głośno. Miał pół tuzina opiekunek. Nie potrzebował jeszcze mnie. Cholera, on mnie nawet nie chciał. Nie wiedziałam, co jeszcze mogłam zrobić dla Richarda. Mogłam pomóc sforze jako całości, ale pomoc Richardowi wydawała się ponad moje siły. Potrzebował uzdrowienia, a ja nie wiedziałam jak to zrobić. Jeśli chciałeś kogoś zabić, albo komuś zagrozić, a nawet zadać mu ból, to byłam dziewczyną, której szukałeś. Samoobrona, morderstwo w słusznej sprawie nie były ponad moje siły, ale samobójstwo, tym się nie zajmowałam. Richard pozwolił, żeby jego organizm się wychłodził. Żeby energia była z niego wysysana i nie zadzwonił po pomoc. To było samobójstwo. Może i bierne, ale zamiar pozostawał ten sam. Jason prowadził. Zauważył, że przez cały dzień doświadczałam dziwnych reakcji fizycznych i byłoby źle, gdyby jedno z tych omdleń zdarzyło się za kierownicą samochodu. Oświadczyłam, że załatwiłam sprawę chwilowych omdleń poprzez umieszczenie krzyży w Cyrku. Odparł, że nie był w stu procentach pewien, czy to jedyna przyczyna omdleń. Czy nie lepiej byłoby być ostrożnym? Z tym nie mogłam się spierać. Nie warto było ryzykować trzech osób i Jeepa z powodu mojej dumy. Gdybym była sama prawdopodobnie bym zaryzykowała. Zazwyczaj bardziej dbałam o życie innych osób, niż swoje własne. Fakt, że cała trojka to likantropy i że prawdopodobnie wyszliby z wypadku w lepszym stanie niż ja, nic nie zmieniał. Gdyby wyrzucić futrzaka przez przednią szybę, to czy nie będzie krwawił? Byliśmy na Highway 21 skręcając w 270, gdy poczułam zapach róż. - Czujecie to?- Zapytałam. Jason spojrzał na mnie. Jego włosy wciąż były wilgotne po prysznicu. Na jego białej koszulce znajdowały się ciemniejsze plamy po wodzie tak, jakby wycierał się w pośpiechu i nie dosuszył w niektórych miejscach – Co powiedziałaś? – Róże, czuję zapach róż. Spojrzał na Nathaniela i Caleba. Nathaniela zaprosiłam. Caleb się prawie popłakał, gdy nie chciałam go zabrać. Cokolwiek Merle mu powiedział, porządnie go to wystraszyło. Mogłam

posmakować słodkich, mdłych perfum na końcu mojego języka. I nikt poza mną tego nie czuł. Cholera. Głos Belle Morte wyszeptał w mojej głowie. – Czy naprawdę sądzisz, że możesz mi uciec? – Uciekłam ci. – Co? – zapytał Jason. Potrząsnęłam głową koncentrując się na głosie w mojej głowie i gęstniejącym zapachu róż. – Nie uciekłaś. Nakarmiłaś mnie. I nakarmisz mnie znowu, aż będę zaspokojona. – Jean-Claude mówi, że nigdy nie jesteś zaspokojona. Śmiała się w mojej głowie i poczułam, jakby ktoś wewnątrz czaszki potarł mnie futrem, jakby mogła dotknąć swoim głosem rzeczy, których nikt nie powinien dotknąć rękami. Ten mruczący, niski śmiech, przeszedł przez moje ciało, powodując gęsią skórkę. W mojej głowie pojawił się obraz, wspomnienie. Wielkie lóżko i na nim masa ciał. To była zbieranina rąk, nóg, klatek piersiowych, kroczy, wszystkie męskie. Wtedy jeden mężczyzna uniósł tylko górną część ciała i dostrzegłam pod nim Belle. Położył się, a ona zniknęła z pola widzenia. Jakbym oglądała gniazdo węży. Tyle ruchu. Nieład w ciemności oświetlonej światłem świec, jak gdyby każda z tych kończyn była czymś osobnym i żyła bez ciała. Ramię Belle podniosło się ponad masę ciał, a potem wynurzyła się na powierzchnię odsuwając mężczyzn od jej nagiego ciała do czasu, aż stanęła pośrodku nich. Ich ręce sięgały po nią, błagały ją. Uwolniła ardeur i karmiła się. I karmiła. I karmiła, aż lśniąca od energii, uniosła się nad tą masą. Jej oczy rozjaśnione ciemnymi płomieniami przeganiały cienie, gdy w połowie wyszła, w połowie spłynęła z łóżka. Ciało mężczyzny spadło na podłogę. Zapomniane. Leżał nieruchomo, gdy przeszła obok naga i z idealnymi kształtami, lśniąca od mocy. Przeszła ponad człowiekiem, który dał z siebie wszystko, by zaspokoić jej potrzeby, podczas gdy inni mężczyźni sięgali po nią, prosili by nie przestawała. Mężczyźni podnosili się na kolana bądź spadali z łóżka starając się za nią podążać. Co najmniej dwa inne ciała leżały na łóżku nieruchomo, straceni na zawsze. Troje martwych, rozkochanych na śmierć, a inni wciąż błagali o więcej, nadal starając się wstać i podążyć za nią. Wiedziałam, że musiał to oglądać przywiązany do krzesła Jean-Claude. Wiedziałam, że to on, a nie ja, patrzył na nią pełnymi lęku, głodnymi oczami. A gdy przeszła obok niego bez żadnej pieszczoty, udławiłam się jego rozpaczą. Część jego kary za to, że odważył się ją opuścić. – Anita, Anita. – Głos zdawał się być odległy. Ktoś dotknął mojego ramienia, a ja sapnęłam. Zostałam przywołana z powrotem mrugając, z ciężkim oddechem w gardle.

Wciąż siedziałam na fotelu przypięta pasami w Jeepie. Byliśmy wciąż na 270, wjeżdżając na 44. Nie byłam przywiązana do krzesła, nie byłam w kryjówce Belle. Byłam bezpieczna. Jednak zapach róż przylgnął do mnie jak złe perfumy. Jason wołał mnie po imieniu, ale to ręka Nathaniela znalazła się na moim ramieniu. – Wszystko w porządku? – zapytał Jason. Skinęłam głową, po czym nią potrząsnęłam. – Belle ze mną igra. Nathaniel ścisnął moje ramię. Otworzyłam usta by powiedzieć, że nie powinien mnie teraz dotykać, gdy ardeur się we mnie obudziło. Ciepło wypłynęło na moją skórę wraz z kroplami potu, przyspieszyło bicie serca, wypełniło mi gardło jak dojrzewający owoc. Zaparło mi dech tak, że przez moment tonęłam w rytmie i pulsie własnego ciała. Słyszałam krew jak huczącą powódź. Czułam każdy impuls, każdą kroplę, mrowienie końców palców rąk i nóg. Nigdy nie byłam tak bardzo świadoma ile krwi krąży w moich żyłach, jak w tej pełnej napięcia chwili. Przykryłam swoją dłonią rękę Nathaniela, który nadal trzymał moje ramię. Jego skóra była tak ciepła, prawie gorąca. Odwróciłam się w jego kierunku. Zajrzałam do tych lawendowych oczu i intensywność mojego spojrzenia przyciągnęła go bliżej. Wystarczająco blisko, by oparł swój policzek na moim fotelu. Byłam na tyle sobą by pomyśleć, choć niejasno, że musiał odpiąć pasy bezpieczeństwa, ale nie na tyle, bym dbała o jego bezpieczeństwo. Wszystko, o czym mogłam myśleć to to, że był bliżej mnie, a chciałam go jeszcze bliżej. – Anita. – Głos Jasona. – Anita, co się, do cholery, dzieje? Moja skóra cierpnie od czegoś, cokolwiek to do cholery jest. Jakby ardeur, ale to nie to. Nie odwróciłam wzroku od twarzy Nathaniela. Głos Jasona był jak brzęczenie owadów. Hałas, który słyszałam, ale nie słuchałam go. Podniosłam rękę Nathaniela z mojego ramienia i delikatnie przyciągnęłam do ust. Jego dłoń dotknęła dolnej części mojej twarzy. Mój oddech odbił się od niego ciepłem, które przyniosło jego zapach. Pachniał nie tylko ciepłem i krwią, ale także wszystkim, czego tego dnia dotknął. Słabymi śladami, których mydło nie mogło usunąć całkowicie. Jego ręce pachniały jak życie, a ja tego chciałam. – Anita mów do mnie. – Powiedział Jason. – Co się dzieje? – Zapytał Caleb. – Dlaczego tak trudno oddychać w samochodzie? – Moc. – Powiedział Jason. – Jeszcze nie wiem jakiego rodzaju. Pociągnęłam ręką Nathaniela przed moją twarzą, aż moje usta dotknęły jego nadgarstka, a dosłownie tuż pod skorą znajdowało się inne ciepło. Musnęłam w tym miejscu językiem, a on zadrżał. – Anita! – powiedział Jason.

Słyszałam go, ale to było zupełnie nieistotne. Jedyne, co było ważne, to ciepło skóry i słaby puls pod nią. Otworzyłam buzię. Rozsunęłam szeroko wargi by posmakować ten puls. Jeep gwałtownie skręcił rzucając Nathaniela do tyłu i na bok, odrywając go ode mnie. Wylądował na kolanach Caleba. Spojrzałam na Jasona. Naprawdę na niego popatrzyłam. W głębi duszy wiedziałam, że to Jason, ale jedyne co mogłam zobaczyć, to puls na szyi. Uderzał pod skórą jak coś uwięzionego. Wiedziałam, że mogę to uwolnić. Sprawić, by moje usta zalała gorąca czerwień. Odpięłam mój pas. To mnie na chwilę zastopowało, bo byłam fanatyczką, jeśli chodzi o pasy bezpieczeństwa. Moja mama żyłaby do dzisiaj, gdyby ich używała. Nigdy nie jeździłam nie zapięta. Nigdy. To był tak głęboko zakorzeniony lęk, że odepchnął Belle i żądzę krwi, którą we mnie wzbudziła. Odnalazłam swój głos. Ochrypły i dziwny, ale mój. – Myślałam, że obudziła ardeur, ale to nie to. – Żądza krwi. – Powiedział Jason. Skinęłam głową z rękami nadal na odpiętych pasach. – Żądza krwi jest prawie jak ardeur, ale nie do końca. Czasem nie wiesz, która to żądza, dopóki nie zorientujesz się, czy kierujesz się do szyi, czy do krocza. Spojrzałam na Jasona. – Co powiedziałeś? – Nigdy nie usłyszałam odpowiedzi, jeśli nawet jakaś była. Belle ponownie mnie zaatakowała i nagle byłam bardziej skoncentrowana na uderzeniach tętna na jego szyi, niż na tym, że jego usta się poruszały. Nie słyszałam żadnego dźwięku poza przytłaczającym hukiem mojej krwi, mojego serca, mojego drżącego, pulsującego ciała. Przesuwałam się na przednim siedzeniu do niego, ale nie pamiętałam tego ruchu, ani chęci by go wykonać. Znów szarpnął kierownicą odrzucając mnie na drzwi. W chwili, gdy uderzyłam plecami o drzwi usłyszałam wściekłe trąbienie klaksonów, ponieważ Jeep przeciskał się z prawej strony jezdni do lewej w ruchu ulicznym. Potem wyrównał i jechał prosto. Jason patrzył na mnie szeroko otwartymi oczami. – Nie mogę jechać, jeśli będziesz się mną pożywiać. Moj głos był niski. – Nie sądzę bym się tym przejmowała. Usiadłam z rękami na siedzeniu, by powstrzymać go od ponownego rzucenia mną na drzwi. – Nathaniel, Caleb trzymajcie ją z daleka ode mnie, dopóki nie znajdziemy bezpiecznego miejsca, żeby się zatrzymać. Stałam okrakiem w niewygodnej pozycji nad drążkiem zmiany biegów, gdy Nathaniel podsunął rękę przed moją twarz. Nie starał się mnie dotknąć, ale trzymał rękę na tyle blisko bym

czuła ciepło jego skóry. A potem powoli przesunął rękę na tylne siedzenie, a ja przecisnęłam się między siedzeniami podążając za ciałem, jak gdyby było przywiązane do mnie liną. Oparłam się o siedzenie. Nathaniel był po swojej stronie. Siadłam na nim okrakiem. Nawet przez moje jeansy czułam, że był twardy. Ale dziś nie było to tak ważne, jak gładka linia na jego szyi. Przed wyjazdem związał włosy w warkocz, przez co jego szyja była naga. Jeep ponownie gwałtownie skręcił, a ja upadłam na podłogę u stop Caleba. Mieliśmy na tyle szczęścia, że uniknęliśmy wypadku lub betonowej bariery na środku drogi. Ale to szczęście mogło się skończyć i nie byłam pewna, czy się tym przejmowałam. – Jeśli nie możesz uprawiać seksu z Nathanielem to uważam, że tym bardziej nie powinnaś brać od niego krwi. Nadal jest słaby. – Usłyszałam głos Jasona jakby dochodził z bardzo daleka. Podniosłam wzrok na to, co siedziało nade mną. Jego ubrane w jeansy nogi ocierały się o mnie. Do seksu Caleb nie był wskazany, ale dla krwi… Uklękłam między jego nogami i zaczęłam się podciągać wzdłuż jego ciała, wbijając palce w jego jeansy, czując pod spodem ciało. Wsunęłam ręce pod luźną, zapiętą pod szyję koszulę z narysowanym krzykliwym komiksem. Jego skóra była taka ciepła. Moje palce przesuwały się w górę dotykając kolczyka w jego pępku. Zawahałam się badając krawędź metalowego kółka, ciągnąc je delikatnie, czując rozciąganie skory, aż cicho zaprotestował. Patrzyłam mu w twarz, a to co on zobaczył w mojej sprawiło, że wytrzeszczył oczy i złożył usta w niewielkie „o”. Przesunęłam palcami od brzucha przez klatkę piersiową. Moje ręce zniknęły pod za dużą koszulą, a gdy dotknęłam jego ramion, koszula zaczęła się podnosić odsłaniając brzuch. Widok nagiej skóry zaczął wzbudzać inny głód, mięsa zamiast zaledwie krwi. Ale Belle uderzyła przez metafizyczną smycz, którą do mnie przyczepiła i bestia cofnęła się, zanim w ogóle się zbudziła. Chciała, żebym pragnęła tego co ona. I w tym momencie wiedziałam, że choć miała zwierzęta na wezwanie, to nie dzieliła ich bestii i pragnień mięsa. Myśl ta była zbyt racjonalna. Smycz się trochę rozluźniła i mogłam myśleć samodzielnie. – Czemu przejmujesz się, czy wezmę krew czy ciało. Możesz pożywić się na obu energiach? Karmiłaś się Richardem przez cały dzień. –Zapytałam. – Może jestem zmęczona ciałem. Miałam przebłysk, jakbym mogła czytać w jej myślach. – Nie mogłaś zmusić Richarda, żeby cię nakarmił. Walczył z tobą cały dzień. Pozwolił wyssać całą energię, ale nie mogłaś zmusić go do zaatakowania kogoś innego. Jej gniew był jak gorący metal przyłożony do mojej skóry. To spowodowało, że moje plecy się wygięły i sapnęłam. Caleb chwycił mnie za ramiona. Inaczej bym upadła.

Głos Belle mruczał mi w głowie. – Loup był zaskakująco silny, ale nie jest moim zwierzęciem na wezwanie. Nie przyciąga zmarłych, ale ty tak, ma petite, ty tak. Jej moc przelewała się przeze mnie, ale nie był to żar żądzy krwi tylko zimno i chłód grobu. W momencie, gdy energia mnie dotknęła, moja moc zbudziła się do życia. Ta część mnie, która wskrzeszała zmarłych. Płonęła we mnie, jakby zimno energii Belle było pewnego rodzaju paliwem dla mojego chłodnego ognia. – Jesteś moja, ma petite. Moja na sposób, którego loup nie może sobie wyobrazić. Jego połączenie ze zmarłymi jest przypadkowe, ale ty jesteś skazana na to od momentu narodzin. Jej moc była siłą grobu. Samej śmierci. Ale moja była taka sama. Miała zamiar dowieść swych racji, ale zbudziła moją nekromancję, a ona należała do kolejnego gatunku zmarłych. Wiedziałam jak radzić sobie z martwymi. Nabrałam powietrza gromadząc swoją magię. Przygotowywałam się by ją przepędzić. Zrobiłam to już wcześniej. Ale zanim skończyłam wdychać powietrze, jej chłód zmienił się w ciepło. Żądza krwi zmyła moją magię tak, że utonęłam w powodzi pragnienia. Jej głos ściekał po mojej skórze jak ciekły miód, jakby mroczna siła jej oczu topiła się na moim ciele. – Magia grobu jest pod twoją kontrolą, ale nie moc pożądania. Pożądanie we wszystkich postaciach jest pod moim nadzorem. Gdybym miała czym oddychać, to bym krzyknęła. Ale nie było powietrza i nie było szansy na wirujący, oszałamiający moment. Ale tonęłam w dźwiękach. Krew pędziła przez moje ciało, moje serce mokre i dudniące, mój puls jak bicie drugiego serca w tysiącu miejsc pod skórą. Mogłam to słyszeć, mogłam to czuć. Czułam klatkę piersiową Caleba w moich rękach. Mogłam poczuć szorstkość włosów, które otaczały jego sutki, aż wreszcie same sutki stały się twarde i jędrne pod moimi palcami. Małe metalowe sztangi, które je przeszywały, były przeszkodą. Chciałam je rolować między palcami, ale metal zawadzał. Jak wykałaczka w kanapce, stały na drodze. Był moment, gdy Belle pomyślała o wyrwaniu ich i ta myśl była tak bardzo nie w moim stylu, że pomogła mi powrócić do mojej głowy. Przynajmniej odrobinę. Kiedy moja wizja się wyczyściła, oczy Caleba były nieskupione, a usta na wpół rozchylone. Przeze mnie. To prawie jakby sama Belle go dotknęła, a jej dotyk rozprzestrzeniał pożądanie, żądzę wszelkiego rodzaju. Byłam w mojej głowie, w mojej skórze, ale był we mnie także głód Belle i nie mogłam się go pozbyć. Miała rację. Głód krwi to nie śmierć. Podarłam koszulkę Caleba rękami powodując, że guziki się poodrywały obnażając górną część jego ciała. Gdy odbierałam żądzę krwi Jean-Claude’a, interesowała mnie szyja, nadgarstek, łokieć, czasami wewnętrzna część ud. Wszystkie porządne

główne tętnice lub żyły, ale Belle nie patrzyła w gorę ani w dół. Patrzyła na tors Caleba, jakby były wyśmienitym stekiem, idealnie przyrządzonym. Moja logika próbowała się z tym kłócić. Były inne miejsca, w których było więcej krwi, znacznie bliżej powierzchni. Czyste zaskoczenie tym, że nie zmierzała do typowych miejsc, pomogło mi ją odepchnąć. Dotarł do mnie ciężki głos Caleba. – Dlaczego przestałaś? – Nie sądzę by ona chciała seksu. – Cichym głosem powiedział Nathaniel. Jego głos przyciągnął moją uwagę. Gdyby to, co mną kierowało, był ardeur, to może byłby to wystarczający powód, by przeczołgać się do niego. Ale Nathaniel miał rację. Tu nie chodziło o seks. Tu chodziło o pożywienie się, a Nathaniel nie był jedzeniem. Czy to oznaczało, że Caleb był jedzeniem? Nie całkiem ładna myśl. – Co masz na myśli? – Zapytał Caleb. Patrzyłam na nagą pierś Caleba. Na tą młodą, jeszcze nieuformowaną twarz. Wyglądał na zdziwionego. Powiedziałam to na głos, choć nie mówiłam do nikogo szczególnego w samochodzie. – On nie rozumie. Belle wyszeptała. – Wkrótce pojmie. – Wygląda na to, że teraz twoja kolej, by poświęcić się dla ogółu. – Powiedział Jason z przodu. – Co? – Będzie podjadać. – Odparł Jason. Połączenie moich dylematów moralnych z faktem, że Belle wybrała dziwne miejsce do pobierania krwi, które po prostu nie miało dla mnie sensu, pomagało mi wypłynąć na powierzchnię. Uklękłam z powrotem na podłodze uwalniając się odrobinę od ciała Caleba. – Nie. – Powiedziałam na głos, a żaden z mężczyzn nie odpowiedział mi, jakby wszyscy pochwycili fakt, że nie rozmawiałam z żadnym z nich. – Do tej pory byłam delikatna, ma petite. – Nie jestem twoją ma petite, więc kurwa przestań mnie tak nazywać. – Jeśli nie przyjmiesz ode mnie uprzejmości, to ja przestanę ją oferować. – Jeśli to twoja idea łagodności, to nie chciałabym zobaczyć… – Nigdy nie dokończyłam tej myśli dlatego, że Belle pokazała mi, że rzeczywiście była uprzejma. Nie naparła na mnie. Uderzyła we mnie mocą paraliżując umysł, kradnąc oddech, zatrzymując serce. Na chwilę, lub na wieczność, zawisłam w nicości. Jeep zniknął, Caleb zniknął. Nie mogłam widzieć, czuć ani być. Nie było ani jasno, ani ciemno, ani góra ani dół. Miałam doświadczenie bliskie śmierci. Wcześniej zdarzyło mi się omdleć, zemdleć, ale ten moment, kiedy moc Belle spadła na mnie, to uczucie najbliższe prawdziwej nicości, jakie kiedykolwiek doświadczyłam.

W tą nicość, w tą pustkę, napłynął głos Belle. – Jean-Claude rozpoczął taniec, ale pozostawił go niedokończonym między tobą, wilkiem i samym sobą. Pozwolił, by sentyment przesłonił jego osąd. To stawia pytanie, jak wiele go nauczyłam? Starałam się coś powiedzieć, ale nie mogłam sobie przypomnieć, gdzie są moje usta oraz jak wziąć oddech. Nie pamiętałam jak mogę jej odpowiedzieć. – Odkryłam to z wilkiem, ale nie mogłam tego naprawić. Nie jest on moim zwierzęciem na wezwanie. Nie rozumiem psów, a wilk jest raczej psem. – Szeptała do mnie coraz cichszym głosem, drżąc w moim ciele, ale żeby jej głos tańczył we mnie, musiałam mieć ciało. Wróciłam z powrotem do mojego ciała, jakbym spadała z dużej wysokości. Leżałam na podłodze bez tchu, patrząc na zaskoczoną twarz Caleba i zmartwioną twarz Nathaniela. Głos Belle muskał moje ciało, jak znająca się na rzeczy ręka. I nagle wiedziałam kto uczył Jean-Claude’a wykorzystywana głosu, jako narzędzia uwodzenia. – Ale ty, ma petite, rozumiem ciebie. Wzięłam głęboki, trzęsący oddech, co wywołało ból aż do płuc, jakbym nie oddychała przez długi czas. Moj głos był chrapliwy. – O czym ty mówisz? – Czwarty znak, ma petite. Bez czwartego znaku nie jesteś naprawdę Jean-Claude’a. To jak różnica między narzeczeństwem i małżeństwem. Jedno jest na stałe, drugie niekoniecznie. Zrozumiałam co miała na myśli na sekundę przed tym, zanim zobaczyłam jak nade mną pojawiły się dwa tańczące płomienie miodu. Wiedziałam, że to drugi znak, bo otrzymałam drugi znak trzy razy, dwa razy z Jean-Claude’m, a raz z wampirem, którego zabiłam. Nigdy wcześniej nie byłam w stanie się przed tym ochronić. Wiedziałam z doświadczenia, że nic fizycznego by mnie nie uratowało. To nie było coś, w co można uderzyć lub do czego strzelić. Nienawidziłam rzeczy, których nie mogłam uderzyć lub zastrzelić. Ale miałam teraz inne umiejętności, nie do końca fizyczne. Sięgnęłam w dół długiego metafizycznego połączenia z Jean-Claude’m. Głos Belle płynął przeze mnie, opóźniała ten moment, przedłużała przyjemność i mój strach. – Jean-Claude będzie martwy jeszcze przez wiele godzin, nie może ci pomoc. Ciemne płomienie oczu zaczęły się obniżać, jak zły anioł, który przyszedł pożreć moją duszę. Zrobiłam jedyną rzecz, która przyszła mi do głowy. Sięgnęłam w dół po drugą połowę naszego metafizycznego połączenia. Dotarłam do miejsca, które nie pomagało mi od miesięcy. Szukałam Richarda. Zobaczyłam obraz Richarda w gorącej kąpieli trzymanego w ramionach Jamila. Richard spojrzał w gorę, jakby mnie zobaczył. Wyszeptał moje imię, ale albo był zbyt słaby, żeby mnie odepchnąć, albo wcale nie próbował. Przez chwilę było tak jak być powinno, a zaraz potem zostałam

z tego wyrwana, wepchnięta w moją głowę, w moje ciało. Richard tym razem mnie nie odrzucił. Płomienie w kolorze ciemnego miodu unosiły się nad moją twarzą i wraz z nimi był niewyraźny zarys, widmo długich ciemnych włosów, mglista twarz. Caleb krzyczał. – Co jest z nami w samochodzie? Nic nie widzę, ale coś czuję. Co to, do cholery, jest? Głos Nathaniela doszedł stłumiony i dziwnie głośny. – Belle Morte. Nie miałam czasu by spojrzeć w gorę i popatrzeć na innych, ponieważ widmowe usta przemówiły. – Nie pozwolę, żebyś zdobyła moc od wilka. Dałam ci pierwszy znak, a ty nawet o tym nie wiedziałaś. Dam ci drugi tu i teraz, a dzisiaj wieczorem, Musette jako mój zastępca, da ci trzeci. Gdy Jean-Claude i ja będziemy sobie równi, trzy na trzy, wtedy przyjdziesz do mnie ma petite. Będziesz podróżować po świecie, jeśli sobie tego zażyczę. Zrobisz wszystko, żeby tylko posmakować mojej słodkiej krwi. Te widmowe usta zniżyły się do moich. Z jakiegoś powodu wiedziałam, że jeśli złoży na mnie swój upiorny pocałunek, będę jej. Zrobiłam to, co robiłam zawsze. Starałam się trafić w tą twarz, ale nie było co dotknąć. Krzyczałam bez słów i wysyłałam metafizyczne „Pomocy!”. Nagle poczułam zapach lasu, drzew, świeżo zaoraną ziemię, mokre liście pod nogami i słodką woń wilka. Belle mogła powstrzymać mnie od dotarcia do Richarda, ale nie mogła powstrzymać jego przed dotarciem do mnie. Moc Richarda unosiła się nade mną jak słodko pachnąca chmura, odpychając te płonące oczy i widmowe usta. Zaśmiała się muskając moje ciało co sprawiło, że przeszedł mnie dreszcz. Oddech uwiązł mi w gardle. Uczucie było tak przyjemne, mimo że coś w mojej głowie krzyczało, że to było złe. – Słyszeliście czyjś śmiech? – Zapytała Caleb. Jason powiedział nie. Nathaniel powiedział tak. Belle szeptała przy mojej skórze i nawet otaczająca mnie moc Richarda nie mogła utrzymać jej głosu z dala ode mnie. – Wraz z dotykiem ciała wilka mogłabyś utrzymać mnie na dystans, ale nie na odległość. Im bliżej ciała, tym bliższa więź, tym więcej mocy. Jesteś już moja, ma petite, nie możesz się ode mnie uwolnić. – Te oczy zaczęły się ponownie obniżać. Moc Richarda rosła nade mną jak delikatna tarcza. Moc Belle unosiła się na powierzchni tej energii jak liść na wodzie, a następnie zaczęła naciskać, napierać. – Pomóż mi! – Krzyknęłam głośno do wszystkich i do nikogo. Poczułam dłoń Nathaniela na mojej, a widmowy pocałunek zawahał się i zwrócił w jego stronę. Poczułam jak go wzywała, niczym niski pomruk w moich kościach. Lampart był jej pierwszym zwierzęciem na wezwanie. Gdyby mnie posiadła, miałaby na własność moją grupę.

Nathaniel wyciągnął wolną rękę, jak gdyby mógł ją zobaczyć. – Nie! – Oderwałam się od niego szarpnięciem i w chwili, gdy zerwałam kontakt fizyczny, Nathaniel stał się dla niej mniej prawdziwy. Odwróciła do mnie te ciemno-miodowe oczy. – Ostatecznie będę miała ich wszystkich, ma petite. – Nie. – Powiedziałam, ale mój głos był delikatny, bo wierzyłam, że ma racje. – Oddasz mi je. Wszystkie. Strach rozlał się we mnie, jakbym wpadła do lodowatej wody. Myśl o tym, co Belle mogłaby zrobić moim lampartom, moim przyjaciołom. Nie, nie mogłam na to pozwolić. – Pieprz się, pieprz się, Belle i wszystko co z tobą związane. – Mój strach, mój gniew wydawał się karmić moc Richarda. Słodka, gryząca w nos woń wilka była tak gęsta, jak gdybym była owinięta niewidocznym futrem. Jeep gwałtownie skręcił w bok. Co spowodowało za nimi wściekłe trąbienie klaksonów i pisk hamulców. Jason zrezygnował z szukania bezpiecznego miejsca i zatrzymał się na betonowym środku. Nathaniel i Caleb zostali rzuceni na fotele i drzwi po stronach pasażerów. Nie miałam czasu martwić się o to, że nikt nie miał zapiętych cholernych pasów bezpieczeństwa. Oczy Belle napierały na moc Richarda. To nie było łatwe. Sprawił, że musiała walczyć o każdy cal, ale te płonące oczy, ten upiorny zarys coraz bardziej się zbliżał… do momentu, aż wstrzymałam oddech w obawie, że jeśli odetchnęłabym zbyt głęboko, to mogłabym ją do siebie przyciągnąć. Kątem oka zauważyłam ruch. Jason był między siedzeniami. Zatrzymał jeepa, odpiął swój pas. Włożył rękę w zjawę nade mną, jakby nie mógł jej zobaczyć. Złapał mnie za ramię i w chwili, gdy mnie dotknął, bestia Richarda we mnie wezbrała. Zawsze myślałam, że to moja bestia poruszała się we mnie, ale to, cokolwiek to było, należało do Richarda, nie do mnie. Jego wilk wlewał się we mnie jak wrząca woda do filiżanki, wypełniając mnie po brzegi, opróżniając moją skórę z lamparta oraz śmierci, aż wygięło mi kręgosłup, odrzuciło ręce, otwarło usta w bezgłośnym krzyku. Czułam ocieranie się futra wewnątrz mojego ciała i silne, wbijające się pazury. Wilk starał się znaleźć jakieś wyjście z mojego ciała. Belle syknęła na mnie jak jakiś wielki upiorny kot. Oczy wycofały się unosząc się w powietrzu w pobliżu dachu jeepa, gdy Jason wciągnął mnie na przednie siedzenie trzymając mnie przy swoim ciele. Jego bliskość wydawała się uspokajać wilka tak, że poczułam jak usiadł, dysząc, gapiąc się na kształt w suficie z głodnymi, chętnymi, aroganckimi oczami. Oczy Jasona były wilcze i dziś wydawało się to pasować do jego twarzy. Ale to moc Richarda, moc klanu Thronnos Rokke owinęła się wokół nas obojga. Nigdy nie czułam tak mocno bestii Richarda we mnie. Jakbym była torebką.

Torbą, trzymającą jego bestię. Czułam jej kroki we mnie, jakby moje ciało było klatką, z której nie mogła uciec. Głos Belle spłynął do nas i tym razem gorąco jej gniewu aż piekło. – Możesz spędzić cały dzień w ramionach swojego wilka, ale dziś wieczorem będzie bankiet. Musette tam będzie, a przez nią, ma petite, i ja tam będę. Moj głos był cichym warczeniem. – Nie jestem twoją ma petite. – Będziesz. – Powiedziała, a oczy powoli blakły, aż został tylko utrzymujący się zapach róż przypominający mi, że wygraliśmy tę rundę, ale będą inne. Znałam Belle zbyt dobrze ze wspomnień Jean-Claude'a, by myśleć inaczej. Ona by się nigdy nie poddała, a tym bardziej, gdy postanowiła kogoś lub coś uczynić swoją własnością. Jean-Claude nie wiedział, czy zmieniała w czymś takim zdanie. To było nieuczciwe. Czy przywilejem damy nie jest zmieniać zdanie? Oczywiście Belle raczej nie była damą. Była wampirem i miała ponad dwa tysiące lat, a oni nie byli znani ze zmiany zdania, zwyczajów czy celów. Ostatnim razem, gdy Mistrz Wampirów przybył do miasta i próbował ukraść mnie od JeanClaude, skończyłam w tygodniowej śpiączce. Richard miał rozdarte gardło, a Jean-Claude prawie naprawdę umarł. Wampiry zawsze albo próbowały mnie zabić, albo sobie przywłaszczyć. Boże, nienawidziłam być popularna.

Rozdział 29 Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Ruda

Nathaniel dostał jeden z dodatkowych krzyżyków ze schowka. Zawsze brałam ze sobą zapasowe krzyżyki ,podobnie jak ekstra amunicję, bo kiedy polujesz na wampiry, brak jednej z tych rzeczy jest bardzo zły. To byłoby czystą głupotą z mojej strony postawić krzyże wokół Cyrku Potępieńców, ale nie założyć ich na siebie. W pewne dni po prostu za wolno myślę. Wróciłam na przednie siedzenie, ale cała się trzęsłam. Nie, to nie oddawało mojego stanu. Drobne drżenie moich rąk, skurcze mięśni w dziwnych momentach. Było mi zimno, a to był jeden z tych ostatnich, wspaniałych, letnich dni ogrzanych słońcem, mieniącym się, jasnym i delikatnym w tym samym czasie. Jechaliśmy pod przejrzystym, niebieskim niebem, w blasku słońca, a mimo to było mi zimno, tak zimno, że żadna ilość koców, tak naprawdę by mi nie pomogła. Nathaniel był owinięty wokół dolnej części mojego ciała jak żywy koc, wciśnięty między moje nogi a podłogę. Narzekałam, że to bardzo niebezpieczne, ale nie skarżyłam się za bardzo. Nie miałam żadnych koców w samochodzie. Spędzałam ostatnio tyle czasu będąc w szoku, że musiałam temu jakoś zaradzić. Drzewa wzdłuż czterdziestej czwartej ustąpiły domom i od czasu do czasu starym szkołom odnowionym na mieszkania, kościołom, budynkom bez zauważalnego użytku, starym i zmęczonym. No dobrze, może to ostatnie dotyczyło tylko mnie. Dłonią głaskałam głowę Nathaniela, w kółko przeczesując palcami jego ciepłe, jedwabiste włosy. Jego głowa na moich kolanach, jego ręce owinięte wokół mojej talii, jego ciało wciśnięte między moje nogi. Czasami Nathaniel sprawiał, że myślałam o seksie, a czasami, jak teraz dawał tylko pocieszenie. Tylko bliskość. Nie można tego osiągnąć z większością ludzi, bo są zajęci myśleniem o seksie. Sądzę, że to dlatego psy są tak cholernie popularne. Możesz przytulić psa jak chcesz i pies nigdy nie pomyśli o seksie ani nie będzie naciskać na twoje bariery społeczne w jakikolwiek sposób. Chyba, że zdarzy ci się jeść. Psy naruszą twoje granice społeczne dla resztek obiadowych, chyba że zostaną wyszkolone inaczej. Ale hej, to pies, a nie osoba ubrana w futro. Teraz było mi potrzebne zwierzę, a nie osoba. Nathaniel mógł być oboma. Niewygodny fakt, ale prawdziwy. Jason prowadził. Caleb wrócił na swoje miejsce na tylnym siedzeniu. Nikt nic nie mówił. Nie sądzę, by ktokolwiek wiedział, co powiedzieć. Chciałam, żeby Jean-Claude już nie spał. Chciałam

powiedzieć mu, co zrobiła Belle Morte. Chciałam, by mi powiedział, że istnieje inny sposób na powstrzymanie jej, cokolwiek innego niż po prostu nadanie mi czwartego znaku. W teorii on może żyć wiecznie, z czwartym znakiem ja również bym mogła. Dlaczego więc odmawiałam do tej pory? Z jednego powodu: to mnie przerażało. Nie byłam pewna jako chrześcijanka, co czułam w związku z życiem wiecznym. Chodzi mi o to, co się stanie z niebem, Bogiem i sprawą sądu? Teologicznie, co mogłoby to oznaczać? Na bardziej przyziemnym poziomie, jak blisko zwiąże mnie to z JeanClaude’m? Mógł już ingerować w moje sny, co oznaczałby ten ostatni krok? Czy odmawianie czwartego znaku jest innym sposobem na uniknięcie oddania siebie całkowicie komukolwiek? Być może. Jeżeli jednak jedynym sposobem powstrzymania Belle jest pozwolenie Jean-Claude’owi posiadać mnie, wiedziałam co wybiorę. Zastanawiałam się czy gdybym zadzwoniła teraz do mojego pastora, to mógłby do mnie oddzwonić i wskazać mi teologiczne konsekwencje czwartego znaku, zanim zapadnie ciemna noc? Ojciec Mike odpowiadał na moje równie dziwaczne pytania przez lata. - Anito – powiedział Jason, brzmiał na zaniepokojonego. Spojrzałam na niego i uświadomiłam sobie, że prawdopodobnie próbował zwrócić moją uwagę już od jakiegoś czasu. -Przepraszam, zamyśliłam się. - Myślę, że jesteśmy śledzeni. Uniosłam brwi. – Co masz na myśli? - Kiedy niemal spowodowałem stłuczkę czterech samochodów, gdy cię dotknąłem, zobaczyłem samochód w lusterku. Był blisko i to bardzo, jakby siedział nam na ogonie. To był jeden z tych samochodów, który prawie w nas rąbnął, gdy nacisnąłem hamulce. - Jest duże natężenie ruchu, wiele osób jedzie za nami. - Taak, ale wszyscy inni którzy byli blisko nas, gdy się zatrzymałem, odjechali od nas tak szybko, jak tylko mogli. A ten samochód jest wciąż za nami. Spojrzałam w boczne lusterko i zobaczyłam niebieskiego Jeepa. – Czy to na pewno jest ten sam samochód? - Nie spisałem numerów, ale to ta sama marka, ten sam kolor i są tam dwaj mężczyźni: jeden brunet, drugi blondyn w okularach. Przyjrzałam się Jeepowi, który zdaje się że podążał za naszym samochodem. Dwóch mężczyzn, jeden ciemny, drugi jasny, mógł to być zbieg okoliczności. Oczywiście, mogło też tak nie być. - Sprawdźmy teorie, że nas śledzą – powiedziałam. - Co? – Zapytał Jason. – Mam ich zgubić? - Nie. Przetnij ulicę i zjedź pierwszym zjazdem, o ile nie zaprowadzi nas to do Cyrku. Nie chce doprowadzić ich do Jean-Claude’a. – Poinstruowałam.

- Prawie każdy potwor w St. Louis wie, że Mistrz Miast kryje się pod Cyrkiem Potępieńców – powiedział Jason, ale zmienił pas ruchu kierując się trochę bliżej zjazdu. - Ale faceci za nami nie wiedzą, gdzie jedziemy. Wzruszył ramionami i zjechał dwa pasy bliżej, ustawiając się do zjazdu. Niebieski Jeep zaczekał, aż pomiędzy nami znalazły się dwa samochody, zanim skręcił. Jeśli bym tego nie obserwowała lub wyższy samochód byłby pomiędzy naszymi Jeepami, to nie zobaczyłabym ich zjazdu. Ale widziałam, między nami nie było większego samochodu i wszystko było jasne. - Cholera – powiedziałam, zrobiło mi się cieplej. Nie ma to jak akcja, by skupić na czymś innym swoją uwagę. - Kim są ci faceci? – zapytał Jason, wymawiając na głos to nad czym się zastanawiałam. Caleb spojrzał w tył. – Dlaczego ktoś miałby nas śledzić? - Reporterzy? – Jason zrobił z tego pytanie. - Nie sądzę – powiedziałam. Straciłam z oczu wszystko oprócz górnej części dachu Jeepa, która była widoczna ponad innymi samochodami. - W którą stronę mam skręcić? – Zbliżył się już prawie do wylotu zjazdu. Potrząsnęłam głową. – Nie wiem. Obojętne, sam zdecyduj. Kim oni byli? Dlaczego nas śledzili? Zwykle, gdy ludzie zaczynają mnie śledzić to wiem, że w coś wdepnęłam. Dzisiaj nie miałam pojęcia. Żadna aktualnie prowadzona sprawa, w której pomagałam RIPT, nie powinna spowodować, aby ktoś mnie śledził. Chciałam, żeby to byli reporterzy, ale sytuacja na to nie wyglądała. Jason skręcił w prawo. Jeden samochód skręcił w lewo, jeden skręcił w prawo, a Jeep pojechał za nami. Na znakach drogowych znajdowały się chorągiewki, flagi włoskie ze słowem „Wzgórza”. Ludzie ze Wzgórz zawsze chcieli byś wiedział gdzie jesteś, kochali swoje włoskie dziedzictwo. Nawet hydranty malowali na zielono, czerwono i biało jak flagę. Nathaniel podniósł głowę z mojego uda wystarczająco by zapytać. – Czy to Belle? - Co? – zapytałam, ze wzrokiem wciąż przyklejonym do bocznego lusterka. - Czy to dzienni pomocnicy Belle? – spytał swoim cichym głosem. Myślałam o tym. Nigdy nie spotkałam wampira z więcej niż jednym ludzkim sługą, ale spotkałam kilku takich, którzy mieli więcej niż jednego Ranfielda. Ranfieldem większość amerykańskich wampirów nazywała ludzi, którzy służyli im nie poprzez mistyczne powiązania, ale ponieważ byli dla nich dawcami krwi i pragnęli stać się kiedyś wampirami. W czasach, gdy polowałam na wampiry i nie sypiałam z nimi, nazywałam wszystkich ludzi powiązanych z wampirami ludzkimi sługami, ale teraz wiedziałam lepiej.

- Oni mogą być Ranfieldami, tak sądzę. - Co to jest Ranfield? – zapytał Caleb. Był odwrócony na siedzeniu i patrzył do tyłu, bezpośrednio na samochód jadący między nami, a niebieskim Jeepem. - Odwróć się Caleb. Kiedy ten samochód skręci, nie chcę, aby Jeep zauważył, że ich dostrzegliśmy. Odwrócił się natychmiast bez kłótni, co było dość niezwykłe dla Caleba. Nie pochwalałam grożenia ludziom, w celu zdobycia ich posłuszeństwa, ale na niektórych nic innego nie działało. Być może on był jednym z nich. Wyjaśniłam kim jest Ranfield. - Jak facet w Draculi, który jadł robaki. – powiedział Caleb. - Dokładnie – odpowiedziałam. - Super – powiedział i wydawało się, że miał to na myśli. Zapytałam kiedyś Jean-Claude, jak przed wydaniem książki „Dracula” z 1897 roku nazywano „Ranfieldów”. Jean-Claude odpowiedział „Niewolnikami”. Prawdopodobnie żartował, ale nigdy nie miałam serca zapytać go o to ponownie. Samochód za nami skręcił w jeden z tych wąskich podjazdów. Niebieski Jeep nagle się ujawnił. Starałam się nie patrzeć bezpośrednio na nich, używając tylko bocznego lusterka, ale to było trudne. Chciałam się odwrócić i gapić się na nich. Wiedza, że nie powinnam, czyniła to jeszcze bardziej kuszącym. Nie było nic złowieszczego w Jeepie, czy nawet w dwóch mężczyznach, w nim widocznych. Obaj mieli krótkie włosy, czyste oraz zadbane, nawet jeep był błyszczący i czysty. Jedyną złowrogą rzeczą było to, że byli wciąż za nami. Wtedy… skręcili na boczny podjazd. - Cholera. - Jak wyżej, – powiedział Jason, ale widziałam ugięcie jego ramion, jakby całe napięcie zeszło z niego z tym jednym słowem. - Czyli mamy jednak paranoje? – zapytałam. - Może – powiedział Jason, ale spędzał tyle samo czasu na spoglądaniu w lusterko wsteczne, ile na drogę przed nim, jakby nie mógł w to uwierzyć. Też nie mogłam, więc nie kazałam mu zwracać baczniejszej uwagi na drogę. Patrzył teraz naprzód, ale tak jak i ja, oczekiwał, że niebieski Jeep zaraz skądś wyskoczy i zacznie za nami znowu podążać. Taki podstęp, koledzy, ostatecznie naprawdę nieszkodliwy. Ale tak się nie stało. Jechaliśmy wzdłuż drogi zatłoczonej samochodami, aż Jeep schował się za drzewami i zaparkowanymi pojazdami. - Wygląda na to, że tylko jechał w naszym kierunku – powiedział Jason.

- Na to wygląda. – powiedziałam. Nathaniel potarł twarzą o moje nogi. – Wciąż pachniesz na wystraszoną, jakbyś w to nie wierzyła. - Nie wierzę – powiedziałam. - Dlaczego nie? – zapytał Caleb, pochylając się na fotelu między siedzeniami. Wreszcie odwróciłam się na siedzeniu, ale nie patrzyłam na Caleba, tylko obok na pustą ulicę. – Doświadczenie. Zapachniało różami, a sekundę później mój krzyżyk na szyi zaczął delikatnie błyszczeć. - Jezu – wyszeptał Jason. Moje serce boleśnie waliło w klatce piersiowej, ale mój głos był silny. – Ona nie może mnie kontrolować, gdy mam na sobie krzyżyk. - Jesteś tego pewna? – zapytał Caleb, przesuwając się z powrotem na swoje siedzenie, jak najdalej ode mnie. - Tak – powiedziałam – jestem tego pewna. - Dlaczego? – zapytał z szeroko otwartymi oczami. Spojrzałam na niego, podczas gdy delikatne, białe światło stawało się coraz jaśniejsze w cieniu drzew, błyskając na okrągło, prawie niewidoczne w pełnym słońcu. – Ponieważ wierzę, – powiedziałam miękkim głosem i tak pewnym jak blask widoczny na mojej szyi. Widziałam krzyże, które lśniły tak białym światłem, że aż oślepiały, ale to działo się, gdy stałam twarzą w twarz z wampirem, który chciał wyrządzić mi krzywdę. Belle była daleko stąd i delikatny poblask to pokazywał. Czekałam, aż zapach róż nasili się ponownie, ale tak się nie stało. Był słaby, ale wyczuwalny, nie wzmagał się jednak w powietrzu. Czekałam na głos Belle w mojej głowie, ale nie nadszedł. Za każdym razem, gdy mówiła do mnie w moim umyśle, zapach róż był bardziej wyrazisty. Jej słodkie perfumy pozostały lekko wyczuwalne, ale jej głos nie nadszedł. Ścisnęłam krzyżyk dłonią, czując jego ciepło, jego moc, kłującą wzdłuż skóry na moim ramieniu, uderzającą jak nieprzerwany puls w mojej dłoni. Caleb zapytał, jak mogłam wierzyć. To, o co ja zawsze chciałam się zapytać, to jak można nie wierzyć? Czułam złość Belle roztaczającą ciepło w powietrzu. Moc wypełniła Jeepa jeżąc włosy na karku, falą kradnąc oddech. Tyle wysiłku i wszystko ,co mogła wysłać to obraz siebie siedzącej przy toaletce. Jej długie czarne włosy były rozwiązane, podobnie jak poły złoto-czarnego szlafroka. Patrzyła w lustro wzrokiem pełnym miodowego ognia, jakby niewidomymi oczami, pustymi z wyjątkiem koloru jej mocy.

Szepnęłam głośno. – Nie możesz mnie teraz dotknąć. Spojrzała w zwierciadło jakbym stała za nią, a ona mogła mnie dostrzec. Wściekłość zmieniła jej urodę w coś przerażającego, w zwykłą maskę bladego piękna, która wyglądała tak jak każda inna podrabiana, hallowenowa maska. Potem odwróciła się i spojrzała za mnie, poza mnie, a strach na jej twarzy wyglądał tak realnie, tak niespodziewanie, że też się odwróciłam i zobaczyłam…coś. Ciemność. Ciemność wzbierająca niczym fala nade mną, nad nami, jak wysoki, poruszający się szczyt górujący na niewiarygodnie wysokim niebie. Pokój Belle skonstruowany z marzeń sennych i mocy, zawalił się, rozdarty jak sen, którym był, a tym co zjadało ranty tego jasno oświetlonego świeczkami pokoju, był mrok. Ciemność absolutna i tak czarna, że było w niej widać blaski innych kolorów, jak plama ropy naftowej albo złudzenie optyczne. Jakby ten mrok składał się z każdego koloru, który kiedykolwiek istniał, każdego widoku, który kiedykolwiek ktoś widział, każdego westchnienia, każdego krzyku, odkąd powstał czas. Słyszałam o termin pierwotna ciemność, ale do tego momentu nie rozumiałam, co tak naprawdę znaczył. Teraz zrozumiałam, naprawdę zrozumiałam i byłam zdruzgotana. Patrzyłam na ocean czerni, który unosił się nade mną, jak gdyby ziemi i nieba nigdy nie było. To był mrok przed światłem i słowem bożym. To było jak oddech pradawnego wcielenia. Jeśli to było stworzenie, to nie było to nic co mogłam zrozumieć, nic co chciałabym zrozumieć. Belle krzyknęła pierwsza. Myślę, że byłam zbyt przejęta by krzyczeć, a nawet się bać. Spojrzałam w głąb pierwotnej otchłani, pierwszej ciemności i poznałam rozpacz, ale nie strach. Moj umysł próbował znaleźć słowa opisujące to coś. To wznosiło się nade mną niczym pasmo gór, dlatego, że posiadało ciężar oraz klaustrofobiczne odczucie gotowej runąć w dół góry, ale nią nie było. To było bardziej jak ocean, który mógł wezbrać, wyżej niż najwyższy szczyt i stanąć nad tobą, czekając, przeciwstawiając się grawitacji i każdemu znanemu prawu fizyki. Również jak w przypadku oceanu, wiedziałam, że mogę wyczuć to, czego nie mogłam zobaczyć z brzegu, mogłam tylko zacząć zgadywać jak głęboko i daleko sięga ta nieprawdopodobna, rozlewająca się nade mną ciemność. Czy dziwne stworzenia pływały wewnątrz? Czy w tej ciemności były kreatury, które mogły się ujawnić tylko poprzez nasze sny lub koszmary. Oglądałam migotanie ciemniej cieczy i poczułam, że odrętwienie wynikające z braku nadziei zaczęło zanikać. To tak jakby rozpacz była chroniącą mnie tarczą, odcinającą mnie, dzięki czemu mój umysł się nie złamał. Przez chwilę byłam zdolna do myślenia „Czym to jest?” Jak mam zrozumieć tego sens? Odrętwienie zaczęło znikać jakby ta ogromna czerń wyssała je, karmiąc się nim. Stałam przed tym czymś, przed nią… trzęsąc się i drżąc, moja

skóra zrobiła się zimna, czułam jak ciemność wnika we mnie, karmiąc się moim ciepłem. W tym momencie zdałam sobie sprawę z czym mam do czynienia. To był wampir. Być może był to nawet pierwszy wampir, tak pradawny, że myśl o ludzkim ciele lub innym zawierającym tą ciemność, była śmiechu warta. Ona była pierwotnym mrokiem, który stał się rzeczywistością. Była powodem, dla którego ludzie bali się ciemności, samego mroku, nie tego co w nim jest, ani tego co się za nim kryje, ale wytłumaczeniem dlaczego boimy się ciemności. Był czas, gdy wędrowała wśród nas, karmiła się nami, gdzieś w głębi naszych głów pamiętamy o tej nienasyconej ciemności. Ten błyszczący ocean czerni sięgnął ku mnie. Wiedziałam, że jeśli mnie dotknie umrę. Nie mogłam się odwrócić, ani uciekać, nie możesz uciec przed ciemnością, nie tak naprawdę. Światłość nie przetrwa. Ta myśl nie była moja. Ani Belle. Wpatrywałam się w ciemność, która zaczęła pochylać się nade mną i wiedziałam, że kłamała. To nie ciemność będzie ostatnia. Świt zabija mrok, nie odwrotnie. Gdybym mogła znaleźć wystarczająco dużo powietrza, krzyknęłabym, ale starczyło mi tylko na szept. Ciemność nachyliła się nade mną, a ja nie mogłam do niej strzelić ani jej uderzyć, nie miałam wystarczająco dużo psychicznej mocy by utrzymać ją z daleka. Jedyne co przyszło mi do głowy, to modlitwa. Szepnęłam: -„Zdrowaś Maryjo, łaski pełna, Pan z Tobą… - ciemność się zawahała – błogosławionaś Ty między niewiastami i błogosławiony owoc żywota Twojego, Jezus – najsłabszy dreszcze przeszedł przez poruszającą się czerń – Święta Maryjo Matko Boża, módl się za nami…”. Nagle w ciemności rozbłysło światło. Krzyżyk wokół mojej szyi znalazł się w tym wszystkim. Metal błyszczał jak uwięziona gwiazda, lśniąc na biało, inaczej niż w prawdziwym życiu, widziałam coś poza jego blaskiem. Patrzyłam na czyste, jasne światło rozpraszające ciemność. Nagle zdałam sobie sprawę, że siedzę w fotelu samochodowym, z pasem na mojej piersi, z Nathanielem owiniętym wokół moich nóg. Krzyżyk na mojej szyi płonął białym żarem nawet w pełnym słońcu, musiałam odwrócić wzrok, a i tak miałam białe światło w polu widzenia. Krzyżyk wciąż by nie płonął, gdyby niebezpieczeństwo minęło. Czekałam aż Matka Wszelkiej Ciemności dokona następnego ruchu. Powietrze w Jeepie stało się nagle lekkie i przyjemne, jak doskonały letni wieczór, kiedy można poczuć każde źdźbło trawy, każdy liść, każdy kwiat, niczym pachnący koc owijający cię w zapachach delikatniejszych niż kaszmir, lżejszych niż jedwab, jak słodki koc w postaci wiatru. Moje gardło stało się nagle chłodne jakbym wzięła łyk zimnej wody. Czułam jak otula moje gardło, wyczuwałam słabą nutkę jaśminu. Nathaniel ukrył swoją twarz w moich kolanach, chroniąc się przed światłem. To było jak słoneczny blask wokół mojej szyi.

- Cholera – powiedział Jason. – Mam problem z widzeniem drogi. Możesz to przygasić? Świat był pełen okrągłych białych kręgów, a ja nie odważyłam się spojrzeć na niego. Zapach nocy był wszystkim co czułam, jakby wszystko inne zniknęło. Niemal ponownie mogłam wypić tą chłodną, perfumowaną wodę, która pokryła moje gardło. To było takie prawdziwe, tak przytłaczająco rzeczywiste. Udało mi się wyszeptać – Nie. Czekałam aby usłyszeć słowa w mojej głowie, ale nie było tam nic poza ciszą i zapachem letniej nocy, smakiem zimnej wody i rosnącym przekonaniem, że coś dużego się zbliża. To było jak stanie na torach kolejowych, gdy czujesz pierwszą wibrację metalu. Wiesz, że powinieneś zejść, ale nic nie widzisz. Jak daleko możesz spojrzeć, tory są puste, tylko metaliczne wibrowanie, jak bicie serca przy twoich stopach, pozwala ci zrozumieć, że kilka ton stali pędzi na ciebie. Ludzie umierają co roku na torach kolejowych i często ich ostatnie słowa to „nie widziałem pociągu”. Zawsze sądziłam, że pociągi muszą być w pewien sposób magiczne, bo w innym przypadku ludzie zdążyliby je zobaczyć i spierdolić z torów. Mogłam wyczuć jej wibracje szybko zbliżające się do mnie, oczywiście chętnie zeszłabym z torów ,ale były tylko w mojej głowie, przygwożdżone do całej długości mojego ciała i nie miałam pomysłu jak przed nimi uciec. Coś otarło się o mnie, jak jakieś duże zwierzę przyciskające swoje ciało do mojego. Czułam, że Nathaniel się cofa, ale nie widziałam go przez białe światło. Jego głos był pozbawiony tchu, przestraszony. – Co to jest? Otworzyłam usta nie wiedząc nawet, co chce powiedzieć, gdy ruch niewidzialnego zwierzęcia uderzył w moją pierś i mój krzyżyk. Krzyżyk rozgorzał tak jasno, że większość z nas krzyczała i wrzeszczała. Jason uderzył w hamulce i zatrzymał Jeepa na środku ulicy, oślepiony światłem, jak sądzę nie widział drogi. Światło zaczęło gasnąć. Przez chwilę zastanawiałam się czy ten blask nie usmażył mojej siatkówki, ale mój wzrok, zamazanymi plamami, zaczął wracać do normy. Wciąż to czułam, ją naciskającą na mnie, przyciskającą mnie do siedzenia, naciskającą na krzyżyk tak jakby zjadała jego blask. Nathaniel spojrzał na mnie. Jego lawendowe oczy stały się lamparcie, ciemno szare z odrobiną błękitu widoczną w świetle słońca. – Ona jest zmiennokształtną – wyszeptał. I wiedziałam dlaczego. Zmiennokształtny nie może być wampirem i vice versa. Wirus likantropii wydawał się odporny na to, co powodowało, że stawałeś się wampirem. Nie mogłeś być jednym i drugim. Taka jest zasada. Ale cokolwiek naciskało na mnie było zwierzęciem, a nie człowiekiem. Nie mogłam się zorientować jakiego rodzaju zwierzęciem, ale to było zwierzę. Jak Matce Wszelkiej Ciemności udało się być wampirem i zmiennokształtnym jednocześnie, to był problem na inny dzień. Po prostu nie obchodziło mnie czym ona była, chciałam tylko aby

zostawiła mnie w cholernym spokoju. Krzyżyk nadal świecił, ale tylko sam metal, tak jakby były wydrążone w nim dziury i paliły się w nich świeczki. Światło było białe, a teraz migotało. Nigdy wcześniej nie widziałam krzyżaka, który tak bardzo przypominałaby ogień. To był zimny ogień. Ten kształt naciskał i falował, tak jakby próbował wspiąć się wewnątrz mnie, ale krzyżyk świecił chroniąca mnie przed nią, jak metafizyczna tarcza. - Co możemy zrobić by pomoc? – zapytał Jason. Jeep wciąż stał na środku ulicy. Samochody trąbiły uwięzione za nami. Auta stały zaparkowane po obu stronach ulicy mieszkalnej, więc żadne auto nie mogło przejechać obok nas. W okolicy nic nie było, małe, schludne domy bez podjazdów. Jason przycisnął kierunkowskaz, starając się wycofać i obrócić. Bałam się wręcz otworzyć połączenia z Richardem i Jean-Claude’m, co w przypadku gdyby pierwotna ciemność rozlała się przez nasze więzy i pochłonęła także i ich? Jean-Claude nie wierzył, więc nie miał przed nią ochrony. Richard miał wiarę, ale kwestia noszenia krzyżyka była dyskusyjna. Minął długi czas odkąd widziałam Richarda noszącego krzyżyk. Gdy wciąż to rozważałam, Jason złapał mnie za rękę. Zapach nocy nie zniknął, ale został dodany do innych jak kolejna warstwa farby. Czyste piżmo wilka wypełniło noc. Zimna woda wydawała się spływać moim gardłem, tak że teraz smakowała bardziej gliną i lasem niż perfumami. Miałam przed twarzą obraz wielkiej głowy z długimi zębami, największymi kłami, jakie w życiu widziałam. Na głowie sierść złoto-płowa z czerwonym poblaskiem, bardziej cieniowana niż w paski, raczej jak u lwa niż tygrysa. Oczy jak złoty ogień patrzyły na mnie, ogromne, szeroko otwarte wargi wrzasnęły we frustracji, w podobnym jak pantera krzyku, ale o oktawę niższym. Pionierzy zawsze mylili krzyk pantery z płaczem kobiety. Nikt nie pomyliłby tego z kobietą – może z mężczyzną, może z torturowanym człowiekiem krzyczącym w obronie własnej duszy. Odkrzyknęłam, jakby ta głowa naprawdę stała przede mną, a nie tysiące mil stąd. Mój krzyk został powtórzony przez dwa kolejne. Nathaniel warknął na mnie z podłogi, ustami pokazując zęby które szybko stawały się kłami. Caleb zsunął się pomiędzy siedzeniami z żółtymi kocimi oczami. Zaczął pocierać policzkiem o moje ramię jakby oznaczał mnie zapachem, nagle zatrzymał się warcząc, jakby dotknął tego drugiego, widmowego kota. Jason nie krzyczał, warknął tym dźwiękiem jaki wydawał z nastroszonym futrem, który nie miał nic wspólnego z polowaniem a wszystko z walką nie o jedzenie a o przetrwanie. To był dźwięk ochrony terytorium, przeganiający intruzów, pozbywający się kłopotów. Dźwięk który mówił spadaj albo zginiesz. Ona mu odkrzyknęła głosem, który powinien zmrozić mi krew w żyłach, przypominał mi, że

moi przodkowie stłoczeni wokół małych ognisk, patrzyli z przerażeniem na rzeczy z dala od płomienia. Ale nie myślałam jak człowiek. Nie byłam nawet pewna, co do słowa, które określiłoby tą rzecz w moim umyśle. To tak jakbym całkowicie i kompletnie zatrzymała się w tej chwili. Poczułam skórzane siedzenie otaczające moje ciało, Nathaniel przycisnął się do moich nóg, jego ręce powędrowały wyżej. Caleb dotykał mojego ramienia, policzek przy mojej twarzy, jego szczęki warknęły z wysiłkiem. Ręka Jasona na moim ramieniu stała się jakby częścią mnie. Poczułam zapach skóry Caleba, mydła, którego użył rano i strachu jak czegoś gorzkiego unoszącego się pod tym wszystkim. Nathaniel podniósł się na kolana tak, że jego twarz zrównała się na chwilę z tygrysem szablozębnym. Mogłam poczuć waniliowy zapach jego włosów i nie było żadnej woni od widmowego kota. Jason przesunął się bliżej umieszczając swoją twarz przy mojej węsząc w powietrzu, poczułam szampon, mydło i zapach Jasona, zapach który dla mnie zaczął oznaczać dom w taki sposób, jak waniliowy aromat włosów Nathaniela, droga woda kolońska Jean-Claude’a lub ciepłe wgłębienie szyi Richarda. To nie było erotyczne, było bardziej jak świeże pieczywo albo ulubione mamine ciasteczka, które sprawiają, że czujesz się bezpieczny i jak w domu. Odwróciłam głowę do Caleba tak, że nosem dotknęłam jego skóry. Pod strachem, mydłem, i miękką skórą pachniał lampartem uwięzionym w ludzkiej skórze, tym charakterystycznym, kłującym zapachem. Skierowałam się w kierunku ciężaru, który naciskał na mój krzyżyk. Spojrzałam w te żółte oczy, zobaczyłam kły, których nie ma już żadne stworzenie chodzące po tym świecie, to nie miało zapachu.. Jason wciągnął nosem powietrze przede mną. Jego blade, wilcze oczy spotkały moje, wiedziałam, że odkrył to samo, co ja. Jako wampir pachniała chłodnym wieczorem, słodką wodą, prawie jak jaśmin. W zwierzęcej postaci nie miała zapachu, ponieważ tak naprawdę jej tu nie było. To było przesłanie, mentalne przesłanie. Miało ono moc, ale nie było prawdziwe, nie było rzeczywiste ani fizyczne. Nieważne jak dużo mocy w nie włożysz, to tylko psychiczna energia, która ma granice tego, co mogła uczynić fizycznie. Może cię przerazić, do tego stopnia, że spowodujesz wypadek , ale nie może cię popchnąć. Może cię nakłonić do robienia rożnych rzeczy, ale nie może cię skrzywdzić bez fizycznej formy. Będąc wampirem krzyżyk trzymał ją z dala ode mnie, jako zmiennokształtna nie była prawdziwa. Nathaniel dosłownie czołgał się przez ten obraz, który widziałam unoszący się nad moją klatką piersiową. To on pierwszy powiedział na głos. – To nie ma zapachu. - To nie jest prawdziwe – powiedziałam. Nadszedł głos Caleba na krawędzi ryku, tak głęboki, że niemal bolesny – Czuję to, jak jakiegoś wielkiego kota, coś jak lampart, ale jednak inny.

- Ale coś czujesz? – zapytał Jason. Caleb obwąchał moje ciało. W każdej innej chwili zarzuciłabym mu bycie zbyt blisko moich piersi, ale nie teraz. Był tak poważny, jak nigdy wcześniej, gdy węszył po mojej klatce piersiowej, niemal przybliżając swoją twarz do tej złej. Zatrzymał się, wpatrując się w te żółte ślepia z odległości kilku centymetrów. Syknął jak każdy zaskoczony kot. – Nie czuję nic, ale widzę. - Widzieć, nie zawsze znaczy uwierzyć. – powiedziałam. - Co to jest? – zapytał. - Projekcja mentalna, przesłanie. Wampir nie mógł przedostać się przez krzyżyk, dlatego próbował w innej formie, ale kociak nie przemieszcza się tak łatwo jako to… czymkolwiek do cholery ona jest. – Spojrzałam w te żółte oczy, patrzyłam na masywne, ryczące na mnie szczęki. – Nie masz zapachu, nie jesteś prawdziwa, to tylko zły sen, a koszmary nie mają żadnej władzy, chyba że im ją dasz. Nic ci nie dam. Wracaj tam, skąd przyszłaś, wracaj do ciemności. Nagle zobaczyłam obraz ciemnego, mrocznego pokoju, ale nie całkiem czarnego jak smoła, tak jakby jedyne światło pochodziło odbijane od czegoś innego. Było tam łózko z czarną jedwabną pościelą i postać leżąca pod przykryciem. Pokój miał dziwne kształty, nie okrągłe, nie prostokątne, prawie sześciokątne. Były tam okna, ale jakimś cudem wiedziałam, że nie wychodzą na zewnątrz. Okno z widokiem na ciemność, taką która nigdy się nie unosiła, nigdy się nie zmieniała. Ciągnęło mnie do tego łóżka, w taki sposób w jaki wciągało cię w koszmary. Nie chciałam patrzeć, ale musiałam zerknąć ; nie chciałam tego zobaczyć, ale musiałam widzieć. Wyciągnęłam rękę do tego lśniącego czarnego jedwabiu, mogłam powiedzieć, że to jedwab po sposobie odbijającego się światła od położonego daleko w dole okna. Światła migotały, wiedziałam, że to były pochodnie. Nic elektrycznego nigdy nie miało styczności z ciemnością tego miejsca. Moje opuszki dotknęły jedwabiu, a ciało leżące pod prześcieradłem, poruszyło się przez sen jakby nadal śniło, ale jeszcze się nie obudziło. Wiedziałam w tym momencie, że to jest jej sen, w którym się znalazłam, nie mogłam tak naprawdę stać w jej sanktuarium, bez względu na to jak rzeczywiste czy prawdziwe się to wydawało, ja sama nie potrafiłam wysłać się do jej snu, aby odgarnąć tę pościel. Sny same nie mogły tego uczynić. Ale wiedziałam także, że wszystko co mi dzisiaj uczyniła, zrobiła mi przez sen, który trwał długo, tak długo, że inni myśleli czasami że umarła, mając nadzieje, że właśnie tak było, bojąc się tego i modląc się o to by nie żyła, jeżeli mieli jeszcze odwagę, aby się modlić. Do kogo modlą się bezduszni umarli? Jakiś kształt poruszył się po tym ciasnym, dusznym pokoju, z pierwszy oddechem powietrza wydostał się najcichszy szept, pierwszy dźwięk jaki ten pokój usłyszał od wieków. – Do mnie. Zajęło mi chwilę, aż uświadomiłam sobie, że to była odpowiedź na moje pytanie. Do kogo

modlą się bezduszni umarli? Do mnie – odpowiedział szept. Postać pod prześcieradłem poruszyła się znowu we śnie. Nie obudziła się, jeszcze nie, ale płynęła ku górze, wypełniając się świadomością, zbliżając się do stanu czuwania. Szarpnęłam ręką z dala od prześcieradeł. Cofnęłam się od łóżka. Nie chciałam jej dotykać. Bardziej niż czegokolwiek innego, nie chciałam jej obudzić. Ale ponieważ nie wiem, jak dostałam się do jej pokoju, nie wiedziałam też, jak się z niego wydostać. Nigdy nie byłam w czyimś śnie, choć ludzie zarzucali mi bycie w ich koszmarach. Jak przestać istnieć w czyimś śnie? Ten szept rozległ się ponownie w pokoju - Budząc ich. Odpowiedziała na moje pytanie. Cholera. We mnie zaczęła się pojawiać przerażający myśl, a co jeśli ciemność zagubiła się we śnie? Czy mrok mógł zagubić się w ciemności? Czy matka wszystkich koszmarów mogła zostać uwięziona w krainie marzeń? - Nie uwięziona – powiedział szept w ciemności. - Więc co? – Zapytałam na głos, a ciało obróciło się pod przykryciem, wypełniając ciszę szumem przesuwającego się jedwabiu po skórze. Słowa uwięzły mi w gardle, przeklinałam siebie za bezmyślność. - Czekająca –wciąż słyszałam ten oddychający, cichutki dźwięk wokół mnie, nie prawdziwy głos. Myślałam intensywnie – Czekając na co? Nie było odpowiedzi z ciemnego pokoju. Ale pojawił się nowy dźwięk. Ktoś za mną oddychał, oddychał głęboko, bardzo równo, jakby spał. Choć mogłabym przysiąc, że postać na łóżku sekundę temu nie nabierała powietrza. Nie chce tu być, gdy ona usiądzie, nie chce tu być wtedy. Na co ona czekała przez cały ten czas? Tym razem głos dochodził z łóżka, ten sam głos podobny do wiatru, słaby, długo nieużywany, lekko chrapliwy i delikatny, tak że nie mogłam określić czy to mężczyzna, czy kobieta – Na coś interesującego. W końcu poczułam coś od tej postaci. Byłam nastawiona na złośliwość, zło, gniew, jednak kompletnie nie byłam przygotowana na ciekawość. Jakby zastanawiała się nad tym czym byłam, a nie zastanawiała się nad niczym od tysiącleci albo dwóch, albo trzech. Poczułam zapach wilka: piżmo, słodycz, cierpkość, tak realnie, że niemal mogłam poczuć jak ślizga się po mojej skórze. Nagle na mojej szyi pojawił się krzyży i wypełnił pokój blaskiem. Wydaje mi się, że w świetle krzyża dostrzegłam wyraźną postać na tle łóżka, ale zamknęłam oczy nie zapamiętując tego obrazu, może dlatego, że pewnych rzeczy nie powinno się oglądać nawet w snach.

Obudziłam się w Jeepie z Nathanielem i zmartwioną twarzą Caleba unoszącą się nade mną. Ogromny wilk siedział na miejscu kierowcy, jego długi pysk pociągał nosem przy mojej twarzy. Sięgnęłam by dotknąć miękkiego, grubego futra, a następnie zobaczyłam blask cieczy na całym fotelu kierowcy, gdzie Jason zmienił kształt. - Jezusie, Maryjo i Józefie Święty, nie mogłeś się zmienić z tyłu, w bagażniku. Musiałeś się zmienić na skórzanych siedzeniach. Nigdy tego nie doczyszczę. Jason warknął na mnie nisko i dudniąco, nie musiałam znać języka wilków, by zrozumieć, co mówi. Byłam niewdzięcznym łajdakiem. Ale łatwiejsze było skoncentrowanie się na zniszczonej tapicerce, niż myślenie o tym, że przebywałam w obecności Matki Wszystkich Wampirów, Matki Wszelkiej Ciemności. Pierwotnej Otchłani, która stała się ciałem. Przez wspomnienia Jean-Claude’a wiedziałam, że nazywano ją Łagodną Matką, Marmè oraz za pomocą wielu innych, różnych eufemizmów, które miały spowodować, że będzie się wydawała milsza i po prostu pełniejsza matczynej miłości. Ale czułam jej moc, jej mrok, aż wreszcie na końcu inteligencję tak zimną i pustą jak każde zło. Była ciekawa mnie w taki sposób, w jaki naukowcy są ciekawi nowych gatunków owadów. Znajdź, schwytaj, umieść w słoiku czy tego chce, czy nie. To przecież tylko owad. Mogli nazywać ją Łagodną Matką, jeśli chcieli, ale Piekielna Matka było bardziej na miejscu.

Rozdział 30 Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska

Caleb poszedł na tył Jeepa, żeby wyciągnąć plastikową płachtę, którą posiadam od kiedy zaczęłam przewozić coś bardziej brudzącego niż kurczaki. Rozłożył ją na siedzeniu, żeby Nathaniel mógł prowadzić. Upierałam się by być kierowcą, ale Jason na mnie zawarczał. Miał rację, bo nie czułam się najlepiej. Oczy Nathaniela z powrotem wróciły do normalnego koloru bzu. – Zemdlałaś. Przestałaś oddychać. Jason tobą potrząsnął, a ty zrobiłaś gwałtowny wdech. – Nathaniel pokręcił głową, twarz miał bardzo poważną. – Musieliśmy tobą potrząsać, Anito. A ty wciąż nie oddychałaś. Mogłabym się z nimi sprzeczać o to, że tylko sobie wyobrazili, że nie oddychałam. Ale nie byli ludźmi. Jeśli kilku zmiennokształtnych nie było w stanie usłyszeć ani zobaczyć mojego oddechu, mu siałam im uwierzyć. Czy Najukochańsza Mamusia próbowała mnie zabić? Może był to wypadek? Albo przypadek? Może nie miała zamiaru mnie zabić, ale mogłaby to zrobić niechcący. Wystarczają co poznałam jej myśli i wiedziałam, że byłoby jej wszystko jedno. Nie żałowałaby i nie czułaby się winna. Nie myślała jak człowiek, a raczej nie myślała jak miły, normalny, cywilizowany człowiek. Ona myślała jak socjopatka. Nie znała żadnej empatii, żadnego współczucia, żadnego poczucia winy. Żadnej litości. W dziwny sposób musiała to być spokojna egzystencja. Czy potrzeba więcej uczuć, niż ona posiadała, by czuć się samotnym? Tak sądziłam, ale teraz już nie była tego taka pewna. Samotny nie było słowem, które mogłoby jej dotyczyć. Jeśli nie rozumiała potrzeby przyjaźni i miłości, to czy mogłaby być samotna? Wzruszyłam ramionami i potrząsnęłam głową. – Co jest? – Zapytał Nathaniel. – Czy jeśli nie czujesz miłości ani przyjaźni, to możesz być samotnym? Uniósł brwi. – Nie wiem. Dlaczego pytasz? – Właśnie zetknęliśmy się z Matką Wszystkich Wampirów, ale ona jest bardziej jak Matka Wszystkich Socjopatów. Istoty, ludzie bardzo rzadko są prawdziwymi socjopatami. Czasem brakuje im tego kawałka, czasem innego. Prawdziwa, rasowa socjopatia jest naprawdę bardzo rzadka, ale sadzę, że Najukochańsza Mamusia się kwalifikowała. – To bez znaczenia czy jest samotna, – powiedział Caleb. Spojrzałam na niego. Jego brązowe oczy były bardzo duże, a pod blaknącą opalenizną był blady. Zanim mogłam nawet pomyśleć powąchałam powietrze. Samochód był niczym karuzela zapa-

chów: słodka woń wilka, waniliowa czystość Nathaniela i Caleb. Caleb pachniał… młodością. Nie byłam pewna jak to wytłumaczyć, ale mogłam poczuć jak delikatne byłoby jego mięso, jak świeża krew. Pachniał czystością. Zapach lekko perfumowanego mydła okrywał jego skórę, ale pod spodem był inny zapach. Gorzki i słodki równocześnie. Tak samo jak krew była jednocześnie słona i słodka. Odwróciłam się na tyle, na ile pozwolił pas bezpieczeństwa. – Dobrze pachniesz, Caleb, delikatnością i strachem. Był prawdziwym drapieżnikiem. Nie tak jak ja. Ale patrzył na mnie ogromnymi oczami ofiary z łagodną twarzą i delikatnie rozchylonymi ustami. Patrzyłam na puls na jego szyi. Miałam ochotę przeczołgać się na tylne siedzenie i polizać językiem po tym oszalałym tętnie, zagłębić zęby delikat nym ciele i uwolnić go. Wyobraziłam sobie puls Caleba jako landrynkę, której kawałek można ugryźć, ssać i rolować w ustach. Ale wiedziałam, że to nieprawda. Wiedziałam, że gdybym ugryzła, to tętno uległoby znisz czeniu. Umarłoby rozlewając się w czerwieni krwi. Ale wyobrażenie cukierka zostało i nawet myśl o krwi tryskającej w moich ustach nie zdawała się być przerażająca. Zamknęłam oczy, żebym nie mogłam widzieć pulsu w szyi Caleba i skoncentrowałam się na własnym oddechu. Ale z każdym wdechem wciągałam coraz więcej gorzkiej słodyczy. Posmaku strachu. Mogłam prawie poczuć w ustach smak jego ciała. – Co się ze mną dzieje? – Zapytałam głośno. – Chcę wyrwać puls z gardła Caleba. Jest jeszcze zbyt wcześnie, by Jean-Claude powstał. Poza tym zazwyczaj nie pragnę krwi. Albo nie samej krwi. – Pełnia księżyca jest blisko. – Powiedział Nathaniel. – To jeden z powodów, przez które Jason stracił kontrolę na tyle, by przemienić się na twoich siedzeniach. – Otworzyłam oczy i odwróciłam twarz, by na niego spojrzeć. By jakoś oddalić się od strachu Caleba. – Belle próbowała zmusić mnie, żebym pożywiła się Calebem, ale nie mogła. Więc dlaczego nagle on pachnie tak smacznie? Nathaniel w końcu znalazł zjazd na 44. Wcisnął się za dużym żółtym samochodem, który potrzebował gruntowego malowania. Albo może był w trakcie takiego malowania, ponieważ jego połowa pokryta była szarym podkładem. Zauważyłam ruch we wstecznym lusterku. Na końcu wąskiej drogi z samochodami po obu stronach pojawił się niebieski Jeep. Właśnie wyjechał zza rogu, zoba czył nas i starał się nie rzucać w oczy mając nadzieję, że go nie zobaczymy. Tak sądzę. – Cholera. – powiedziałam. – Co? – zapytał Nathaniel. – Przeklęty Jeep jest na końcu ulicy. Niech nikt się nie patrzy wstecz. – Każdy zatrzymał się w połowie ruchu, z wyjątkiem Jasona. Nawet nie starał się spojrzeć. Może kark wilka nie działał w ten sam sposób, a może patrzył na inne rzeczy. Uświadomiłam sobie, że patrzył na Caleba.

Obserwowałam kudłaty łeb. – Myślisz o zjedzeniu Caleba? Odwrócił się i popatrzył na mnie pełną siłą tego bladozielonego wzroku. Ludzie mówią, że psy pochodzą od wilków, ale są chwile, kiedy w to wątpię. W tych oczach nie było nic przyjaznego lub życzliwego. Nawet odrobinę potulnego. Myślał o pożywieniu. Spotkał mój wzrok, bo wiedział, że przyłapałam go na myśleniu o zjedzeniu kogoś, kto był pod moją opieką. A potem odwrócił się, by spojrzeć na Caleba i myśleć o mięsie. Psy nigdy nie patrzą na ludzi tak, jakby myślały o nas jak o je dzeniu. Cholera. One nigdy nie patrzą tak nawet na inne psy. Wilki tak. Fakt, że nie zarejestrowano przypadku by północnoamerykański wilk zaatakował człowieka po to, by go zjeść, zawsze mnie zdumiewał. Gdy patrzysz mu w oczy wiesz, że nie ma tam nikogo, z kim można porozmawiać. Wiedziałam, że podczas swojej pierwszej przemiany likantropy pragną świeżego mięsa. Nowe likantropy są śmiertelne, ale Jason nie był nowy i mógł się kontrolować. Wiedziałam o tym, ale nadal nie podobał mi się sposób, w jaki patrzył na Caleba. Tym bardziej, że przenosił na mnie swoje pra gnienia. - Co chcesz, żebym zrobił z Jeepem? – Zapytał Nathaniel. Zwróciłam swoją uwagę na Nathaniela. Ciężko mi było myśleć. Ale jeśli Jeep był pełen złych facetów, to na nich musiałam być skoncentrowana, a nie na metafizycznych pragnieniach. – Cholera, nie wiem. Niezbyt często jestem śledzona. Zazwyczaj ludzie po prostu próbują mnie zabić. – Muszę albo wjechać na autostradę, albo skręcić na inną drogę. Jak będziemy tu stać, to się zorientują, że ich zauważyliśmy. Miał rację. – Autostrada. Ruszyliśmy do przodu kierując się na wjazd. – Kiedy już tam wjedziemy, to gdzie zmierzamy? – Do Cyrku. Tak myślę. – Czy chcemy zaprowadzić tam złych facetów? – Zapytał Nathaniel. – Jason powiedział już wcześniej, że większość ludzi wie, gdzie Mistrz Miasta ukrywa się w ciągu dnia. Poza tym wciąż są tam szczurołaki, a większość z nich jest byłymi najemnikami lub czymś w tym rodzaju. Myślę, że powinnam zadzwonić i zapytać o zdanie Bobby’ego Lee. – Opinię na jaki temat? –Z tylnego siedzenia zapytał Caleb. Jego oczy wciąż były zbyt szerokie i wciąż było czuć jego strach, ale nie patrzył na wilka na siedzeniu obok niego. Czegokolwiek się bał nie było to coś blisko niego. – O to czy mamy ich złapać, czy nawracamy i próbujemy jechać za nimi. – Złapać ich? – Zapytał Caleb. – Złapać ich jak?

– Nie jestem pewna, Ale wiem dużo więcej o łapaniu czarnych charakterów, niż o śledzeniu lu dzi, aby zobaczyć gdzie mnie zaprowadzą. Nie jestem detektywem, Caleb, nie za bardzo. Mogę dostrzec wskazówkę, jeśli ugryzie mnie w tyłek i wydać opinię odnoszącą się do zbrodni dokonanej przez potwory. Ale w głębi serca mam bardziej bezpośrednią linię pracy, niż detektyw. Wyglądał na zaskoczonego. – Jestem Egzekutorką. Ja uśmiercam rzeczy. – Czasem trzeba śledzić rzeczy w celu ich zabicia. – Powiedział Nathaniel. Spojrzałam na niego. Na ten poważny profil. Jego oczy śledziły ruch na drodze, ręce miał na kierownicy dokładnie na drugiej dziesięć. Jeszcze nie minął rok, odkąd miał prawo jazdy. Nie wiem, czy w ogóle by je zrobił, gdybym na to nie nalegała. – To prawda, ale nie chcę ich zabić, chcę ich przesłuchać. Chcę wiedzieć, dlaczego nas śledzą. – Nie sądzę, żeby to robili. – Powiedział Nathaniel. – Co? – zapytałam. – Niebieski Jeep nie wjechał za nami na autostradę. – Może zauważyli że ich dostrzegliśmy. – Albo jak wszyscy, wiedzą gdzie śpi Mistrz, więc nie jest trudno znaleźć jego dziewczynę. – Cichym głosem powiedział Nathaniel ze wzrokiem skupionym na drodze. Wiedział, że nienawidziłam bycia dziewczyną Mistrza. Lub przynajmniej tego, że mnie tak nazywali. Po prawdzie miał rację. Jeśli ktoś wiedział, z kim randkujesz i gdzie mieszkacie, w końcu, mogli cię ponownie znaleźć. Nienawidziłam być przewidywalna. Wielka kudłata głowa Jasona minęła mój fotel i otarła się o moje ramię. Czubkiem głowy połaskotał mnie w policzek. Bez zastanowienia wyciągnęłam rękę i pogłaskałam ogromny łeb. Zrobiłam to w taki sposób, jakby był psem. W chwili, gdy go dotknęłam, głód chwycił mnie od stop do głów. Włosy na ciele stanęły dęba i czułam, jakby coś próbowało się wyczołgać z tyłu mojej czaszki, bo ciarki na karku były tak silne. Równocześnie wilk i ja odwróciliśmy się, by spojrzeć na Caleba. Gdyby moje oczy mogły zmienić się w wilcze, zrobiłyby to. Caleb wyglądał na przerażonego. Myślę, że gdyby pozostał na miejscu, to byłoby okej, ale się ruszył. Wyprostował ręce z niemal nagiej klatki piersiowej i powoli przesuwał się na siedzeniu. Jason warknął, a ja zanim miałam okazję, by pomyśleć o tym, że nie zapięte pasy w pędzącym samochodzie, to zły pomysł, zeszłam ze swojego miejsca na podłogę z tyłu auta. Myślę, że mogłabym wrócić z powrotem na swoje miejsca, ale Caleb uciekł. Najpierw przepełzł na tylne siedzenie, a ja z Jasonem za nim. Jakbyśmy byli wodą, która podąża w naturalnym kierunku. Nie przygwoździliśmy Caleba, tylko klęczeliśmy i siedzieliśmy wokół niego.

Caleb został mocno wciśnięty w kąt przestrzeni ładunkowej. Rękami mocno obejmował klatkę piersiową. Starał się zająć jak najmniej miejsca. Myślę, że Caleb wiedział, że dotykanie któregokol wiek z nas byłoby złe. Jason usiadł na swoim zadzie, obnażył kły i warknął. Nie potrzebowałeś znać słów by wiedzieć, co to znaczyło nie ruszaj się, kurwa nie ruszaj. Caleb się nie poruszył. Klęczałam przed nim i wszystko co mogłam zobaczyć, to puls na jego szyi. Dudniący, uderzający pod skorą, próbujący się uwolnić. Chciałam mu pomoc. Nagle mogłam poczuć woń lasu, drzew i futro wilka. Ale to nie był zapach Jasona. To Richard szeptał w moim umyśle, jak pachnąca chmura. Widziałam go w mojej wannie tak daleko stąd. Ramię ciemniejsze niż opalenizna, która utrzymywała się na skórze Richarda przez większą część roku, oplatało jego klatkę piersiową, przytrzymując go w wodzie, podpierając. Jamil, jak dobry Hati, pilnował, żeby jego Ulfrik nie utonął. Wcześniej to samo Jason zrobił dla mnie, minus seks. Richard był delikatnym homofobem. Nie lubił mężczyzn, którzy przypominali mu, że lubią mężczyzn. W szczególności, jeżeli to on się im podobał. Nie mogłam jako pierwsza rzucić kamieniem. Byłam prawie taka sama w stosunku do kobiet. Nie ważne jak mogłabym być wyrafinowana zapominałam, że inna kobieta mogła uważać mnie za atrakcyjną. Zawsze mnie to zaskakiwało. Jakby w sennym marzeniu zza Richarda wyłoniła się twarz Jamila. Wyraźnie widziałam jedynie Richarda. Mignęło mi jego ciało w wodzie i słabe światło świec. Likantropy czasem miały proble my z nadwrażliwością na światło, więc górne oświetlenie było wyłączone. Ale świece sprawiły, że woda była ciemna i ukryła więcej Richarda, niż chciałam. Czułam się jak metafizyczny podglądacz. Ale głód tak łatwo mógł się zmienić w inny rodzaj pragnienia. Zawsze tak było. Richard spojrzał na mnie, a widok jego twarzy pozbawionej włosów, ścisnął mi gardło. Chciałam zapytać dlaczego, ale on przemówił. To był pierwszy raz, gdy rozmawialiśmy telepatycznie, co mnie zaskoczyło. Wiedziałam, że mogę to zrobić z Jean-Claude’m, ale nie z Richardem. – Głód jest mój, Anito. Przepraszam. Coś, co ta kreatura mi zrobiła, pozbawiło mnie większości mojej kontroli. – Przez moment pomyślałam, że mówi o Matce Wszelkiej Ciemności, ale zdałam sobie sprawę, że myśli o Belle. Spojrzałam w przerażone oczy Caleba. Moj wzrok podążył na jego szyję, wzdłuż linii klatki piersiowej aż na brzuch. Oddychał wystarczająco ciężko i był na tyle przestraszony, że nisko na brzu chu pod linią jego włosów, która prowadziła do spodni, pojawiło się drżenie. Brzuch był miękki i delikatny. Tak dużo mięsa. – Anita, – powiedział Richard. – Posłuchaj mnie, Anita.

Musiałam odepchnąć obraz drżącego ciała Caleba i nagle widziałam. Zobaczyłam Richarda lepiej niż to, co rzeczywiście leżało przede mną. – Co? – Wiedziałam, że to jedno słowo nie zostało powiedziane głośno, tylko w mojej głowie. – Możesz zamienić głód w seks, Anito. Potrząsnęłam głową. – Myślę, że wolałabym zjeść Caleba, niż go przelecieć. – Nigdy nikogo nie zjadłaś, inaczej byś tego nie powiedziała, – odparł Richard. Nie mogłam się z nim spierać. – Poważnie mówisz, że nie masz nic przeciwko, żebym przele ciała Caleba? Zawahał się. Woda zamigotała w świetle świec, gdy jego ciało poruszyło się niespokojnie. Do strzegłam fragment kolana i uda. – Jeśli do wyboru masz albo go zjeść, albo zerżnąć, to tak. –Nie lubiłeś nawet dzielić się mną z Jean-Claude’m. – Nie jesteśmy razem, Anito. Och. – Przepraszam, zapomniałam o tym na moment, – powiedziałam. Momentalny nawrot bólu na wpół uzdrowionej rany pomógł mi myśleć trochę jaśniej. – Jason jest w wilczej formie, Richard. Nie uprawiam seksu z futrzakami. – Mogę coś na to poradzić. – Zobaczyłam jego bestię jak jakiś złoty cień, który skoczył z niego do mnie. Jakby metafizyczny nóż ugodził we mnie, a za moim pośrednictwem, w Jasona. Nagle znalazłam się w środku tej całej mocy, całego bólu, całej wściekłości. Bestia żywiła się bólem i wściekłością, jakby osiągała najwyższy poziom świadomości. Klęczałam sapiąc. Byłam zbyt zadyszana, by krzyczeć. Jason wrzeszczał za mnie, a ja czułam jak jego bestia ulatnia się z niego. Nie. W nim. Jakby wpychać coś niemożliwe olbrzymiego do walizki, która była już pełna. Tą walizką było ciało Jasona i to sprawiało ból. Poczułam jak kości się skręcały, mięśnie pękały i formowały. Cholera, to bolało. Uchwyciłam odległą myśl Richarda, że bolało tak bardzo, ponieważ było to wymuszone. Kiedy walczysz, zmiana boli bardziej. Tak jakby futro zostało wchłonięte przez blade ciało. Jakby coś uwię zione pod lodem torowało sobie drogę na powierzchnię. Ciało Jasona pojawiało się z powrotem, a futro, długie kości i w mięśnie zatopiły się w nim. Wszystko się w nim pogrążyło, aż leżał na siedzeniu blady i drżący, pokryty jasnym płynem, który wsiąknął w moje jeansy od kolan w dół. Jason się zmienił, ale się nie pożywił, a do tego był zmuszony do ponownej zmiany w czasie krótszym, niż pół godziny. Może gdyby można było pozwolić mu się pożywić, czułby się dobrze. Ale teraz leżał drżąc, zwinięty w kulkę, obejmując się rękami, żeby utrzymać ciepło i zająć jak najmniej miejsca.

Sądzę, że Jason, tak jak Caleb, wiedział, że dotknięcie mnie byłoby złe. Jason już nie był nie bezpieczny dla Caleba. Do czasu, aż odpocznie, nie będzie zagrożeniem dla nikogo. A w rzeczywi stości… spojrzałam na krągłość jego tyłka, tak gładkiego, tak twardego, tak delikatnego. Patrzyłam na niego nagiego i nie myślałam wcale o seksie. Wszystko, co zrobił Richard, to dał mi wybór pożywienia. Spojrzałam na Richarda. W wizję, w której był krystaliczny, a reszta zamglona. – Jedynie o czym mogę myśleć, to o zatopieniu zębów w jego ciele. Miałeś mi pomoc, a ja nadal muszę się pożywić, bo ty wciąż się nie pożywiłeś. – Znajdę tu coś do zjedzenia. Pożywię się, ale ty nie masz nic bezpiecznego do upolowania. Nie chcesz skrzywdzić żadnego z nich. Krzyknęłam głośno i długo pozwalając, żeby frustracja wypełniła jeepa, wylała się z moich ust, parzyła moje gardło. Moje ręce zacisnęły się w pięści i uderzyły w bok jeepa. Usłyszałam jęk metalu i zamrugałam patrząc na to, co zrobiłam. Wgniotłam metal. Zaokrąglony dołek wielkości pięści. Cho lera. Caleb wydał cichy dźwięk. Spojrzałam na niego i widziałam miękkie ciało na brzuchu. Prawie mogłam poczuć je pod zębami. Przykucnęłam nad Calebem. Moja twarz wąchała jego brzuch. Nie pamiętam, jak znalazłam się tak blisko. Richard mnie zawołał. – Anita! Spojrzałam w gorę, jakby rzeczywiście był przede mną. Odepchnął ramię Jamila i oparł się ple cami o bok wanny. Przejechał rękami po swojej klatce piersiowej zaznaczając sutki. Jedna ręka prze mieściła się niżej, gdy wynurzał się z wody, która spływała z niego jak srebrne płomienie kaskady. Jego ręka zsuwała się niżej i niżej. Po brzuchu. Wzdłuż linii włosów. Aż w końcu się objął i zaczął się zabawiać. Obserwowałam jak rósł i mój głód zmienił się, jak przy przełączeniu guzika. Ale w chwili, gdy głód przeobraził się w pożądanie, ardeur obudził się do życia. Pochodził z centrum mojej istoty, jak płomień. Rozprzestrzeniał się, a ręka Richarda, jego ciało, podsycało ten żar. Sprawiały one, że moja skora była rozpalona. Ale tym razem nie było Jean-Claude’a by nam pomoc, a Richard nie był w stanie się dzisiaj odciąć. Ardeur pomknął przez metafizyczne połączenie i uderzył w Richarda, jak rozpędzona ciężarówka. Wygięło mu kręgosłup. Konwulsje wstrząsały jego ręką trzymającą penisa. Pchnęły go na krawędź wanny, a jego nogi pozostały w wodzie. Patrzyłam w te duże brązowe oczy, twarz tak pustą bez bujnych włosów i oglądałam walkę strachu i żądzy. Nie sądzę by kiedykolwiek wcześniej czuł całą siłę ardeur. To go przytłoczyło, zostawiło bez tchu, bez ruchu. Ale na tym by się nie skończyło. Wiedziałam o tym. Powiedziałam mu

to, co wcześniej od niego usłyszałam. – Można zmienić ardeur w głód, ale będziemy musieli się pożywić czymś lub kimś, Richard. Jest za późno na cokolwiek innego. Nawet jego głos w mojej głowie brzmiał, jakby się dusił. – Czuję się lepiej i gorzej. Myślę, że mogę teraz zapolować. Wcześniej nie byłem w stanie się ruszać. – Wszystko ma swoje plusy, Richard, a to jest minus. – Byłam zła na Richarda. Porządną gorą cą wściekłością, która pomogła mi poskromić próbujące mnie pochłonąć, utopić w żądzy, zalewające go ardeur. Ale trzymałam przy sobie mój gniew i z całych sił miażdżyłam tamte fale. Poczułam zmianę jego głodu. Czułam jak jego żołądkiem targa potrzebę mięsa, krwi i rozrywa nia. Jedynie w tle wyczuwałam odległy dreszcz seksu. – Zapoluję na zwierzę. Sądzę, że sobie poradzę. – To mi za bardzo nie pomoże, Richard. – Pozwoliłam, by gniew przemknął wzdłuż naszego połączenia. – Przykro mi, Anita, nie rozumiałem. Wiedziałam w tej chwili, że mogłabym siłą zmienić głód z powrotem w ardeur. Tak, jak on zmusił Jasona do zmiany formy. Mogłam sprawić, by głód Richarda zmienił się w sposób wybrany przeze mnie. Wiedziałam, że mogłabym użyć magii na jego skórze i zmusić go do pożywiania się w sposób, w jaki ja musiałam się pożywiać. Ale tego nie zrobiłam. Zrobił to, co zrobił nieświadomie. Nie mogłam się odwzajemnić. Nie celowo. – Zapoluj na swoją zwierzynę, Richard. – Anita… przykro mi. – Tobie zawsze jest przykro, Richardzie. A teraz wynoś się z mojej głowy, zanim zrobię coś, czego oboje będziemy żałować. Wycofał się, ale to nie było całkowite zerwanie. Zwykle jego tarcze były solidne, jak zatrzaśnięte metalowe wrota. Dzisiaj były jak cukierki ciągutki. Pogięte, klejące się do siebie, ogromne pędy lepkiej, miękkiej się słodyczy, która, nawet rozerwana, będzie dwiema częściami całości. Chcia łam nas do siebie przyciągnąć, aby wtopić się w ciepło, aż stalibyśmy się jedną wielką gorącą lepką masą, a dziś Richard nie mógł mnie powstrzymać. Nie miał kontroli, by trzymać mnie z daleka. Jean-Claude wstał. Czułam jak otwierał szeroko oczy. Czułam jak łapał pierwszy oddech. Był obudzony. Jason popatrzył na mnie oczami niebieskimi jak niebo. – On wstał. Przytaknęłam. – Wiem. Nathaniel odezwał się tak, jakby rozumiał więcej z rozmowy, niż powinien. – Już prawie jeste śmy w Cyrku, Anito.

– Jak długo jeszcze? – Pięć minut, może mniej. – Spraw by było mniej. Jeep wyskoczył do przodu. Przyśpieszył. Wlazłam na tylnie siedzenie i mocno zapięłam pas. Nie po to, bym była bezpieczna, gdybyśmy mieli wypadek. To było po to, by mi przypomniało, że nie mogłam się rozkleić, dopóki nie dotrzemy do Cyrku i Jean-Claude’a.

Rozdział 31 Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Ultraska

Jadąc do Cyrku walczyłam z ardeur. Walczyłam z tym, gdy biegłam przez parking i uderzyłam w drzwi. Przebiegłam obok zaskoczonej twarzy Bobbiego Lee i udało mi się powiedzieć: – Zapytaj Nathaniela o jeepa. - Wtedy go wyprzedziłam i pobiegłam w kierunku schodów, które prowadziły w dół, prosto do podziemi. Richard także biegł. Pędził między drzewami, gałęziami i tnącym go liśćmi i nie zwalniał. Robił uniki. Był cały czas w ruchu, jakby jego ciało było zrobione z wody i wciąż nabierało prędkości. Omijał drzewa i usłyszałam jak coś dużego przecięło mu drogę. Uniósł głowę i zaczął pościg. Gdy ja uderzyłam w drzwi sypialni Jean-Claude'a, Richard ruszył na łowy za jeleniem. Rzucił się za nim biegnąc sprintem by odebrać mu życie. W lesie były też inne wilkołaki. Większość z nich w wilczej formie, ale nie wszystkie. Niemal wywarzyłam drzwi, a strażnicy za mną zamknęli je mocno. Nie wiem, co czuli, czy widzieli, ale tak prawdopodobnie było lepiej. Na posłaniu wciąż leżały niebieskie jedwabne prześcieradła i otulony w nie Asher, nieruchomy, martwy. Tylko Mistrz Miasta nie śpi, tylko on się porusza. Wysłałam mentalne pytanie i poczułam wszystkie wampiry w ich trumnach, ukryte w swoich łóżkach, drzemiące. Dotknęłam przez chwilę Angelito i znalazłam go niespokojnego i rozbudzonego. Zmieszany zastanawiał się, dlaczego nie powiódł się diaboliczny plan jego Pani. Spojrzał w górę jakby mnie widział, albo coś poczuł, a ja znalazłam się na powrót przed drzwiami łazienki. Richard złapał jelenia i walczył z nim. Kopyta uderzyły go w brzuch, orały skórę, ale zjawiły się też inne wilki i zwierzę nie miało żadnych szans. Czarny owłosiony wilk rozdarł gardło ofiary, a ja czułam jak Richard w ludzkiej formie dosiada jelenia trzymając go tak, aby nie wierzgał za mocno, spazmatycznie. Strach jelenia wyblakł, jak otwarty szampan, który wietrzeje. Drzwi do łazienki otworzyły się, a ja nie pamiętałam bym ich dotykała. Znalazłam się w środku i znów nie pamiętałam jak. Jean-Claude był w czarnej marmurowej wannie. Klęczał. Jego długie czarne włosy przylgnęły do ramion. Umył się. Czując, że przychodziłam do niego jak burza potrzeby, poszedł się wykąpać. Oczywiście to, że czuł mnie jak burzę pragnienia, nie zawsze oznaczało, że spadnie ona na niego.

Poczułam świeżą, gorącą krew, gdy Richard pochylał się w kierunku gardła jelenia. Wilk, który zabił, cofnął się, by Ulfrik mógł się pożywić. Zapach skóry był cierpki, niemal gorzki, tak jakby strach z krwi przeniknął do skóry. Nie chciałam być w głowie Richarda, gdy włoży mięso do ust. W ubraniu weszłam do wanny mocząc moje jeansy prawie do wierzchołka ud. – Pomóż mi – wyszeptałam, ale równie dobrze mógł to być krzyk. Jean-Claude wstał. Woda spływała po jego nieskazitelnie białej skórze przyciągając mój wzrok w dół jego lędźwi, gdzie odnalazłam go miękkiego i niegotowego dla mnie. Krzyczałam, a Richard zatopił zęby w pokrytej sierścią skórze. Jean-Claude złapał mnie, inaczej wpadłabym do wody. I nagle nie mogłam już czuć Richarda. To tak jakby drzwi się zatrzasnęły i nastąpiła błogosławiona cisza. Spokój sięgający aż do mojej duszy. W tej ciszy odezwał się Jean-Claude. – Mogę osłonić ciebie od Richarda, ma petite, i jego od ciebie, ale nie mogę osłaniać was oboje przed ardeur. Patrzyłam na niego niemal mdlejąc w jego ramionach. Jego ręce były na moich plecach, moje ciało pochylało się w stronę wody, nogawki nasączone były gorącym płynem. Otworzyłam usta, aby coś powiedzieć. Coś o tym, że jest równie przydatny jak jego słowa , ale ardeur nadeszło rycząc w odpowiedzi. Wstrząsnęły mną konwulsje w jego ramionach. Niemal mnie upuścił. Chwycił moje włosy w wodzie, pociągnął mnie w górę, przyciskając nasze ciała do siebie. Moje ręce, moje usta, moje ciało, zapłonęło. Odnalazłam tę śliską doskonałą skórę, pieściłam delikatną bliznę od bata na plecach. Okaleczenia, które po prostu były częścią jego doskonałości. Sapiąc odsunął się od moich ust. – Ma petite nie pożywiałem się. Nie mam dość krwi, by wypełniła moje ciało. Spojrzałam na niego i stwierdziłam, że miał normalne, ciemnoniebieskie oczy okolone firanką czarnych rzęs. Ale nie było w nich mocy. Zazwyczaj na tym etapie gry wstępnej jego oczy zamieniały się w czysty błękit. Musiałam stłumić potrzebę, wyciszyć ardeur, by w końcu zrozumieć, co miał na myśli. Przerzuciłam włosy na bok i powiedziałam. – Pożyw się, jedz i wtedy mnie pieprz. - Nie mogę otoczyć twojego umysłu, ma petite, to będzie tylko ból. Potrząsnęłam głową, zamknęłam oczy, rękoma pocierałam skórę na jego barkach i ramionach. – Proszę Jean-Claude, proszę pożyw się na mnie. - Gdybyś była przy zdrowych zmysłach, to byś tego nie oferowała. Wyciągnęłam czerwoną koszulkę ze spodni, ale miałam problem ze zdjęciem pasków kabury z moich ramion, jakbym nie mogła sobie przypomnieć, jak to się robi. Bez słów krzyczałam z frustracji. Może z tego powodu, a może dlatego, że Jean-Claude próbował odeprzeć zbyt wiele rzeczy

na raz, nagle poczułam, że Richard się karmi. Gorące ciało zmierzało dużymi kęsami w dół mojego gardła. Dusiłam się. Potknęłam i skuliłam na krawędzi wanny pozwalając gorącej wodzie sięgać do talii. Byłam chora. Jean-Claude dotknął moich pleców i nie czułam już Richarda. – Nie mogę osłaniać Richarda przed ardeur zarówno twoim jak i moim, a także walczyć z własną rządzą krwi. To zbyt wiele. Usiadłam na krawędzi wanny starając się utrzymać dłonie płasko na marmurze. – Więc nie walcz ze wszystkim. Wybierz coś. - I co powinienem wybrać? – Zapytał miękkim głosem. Ardeur odrodziło się jak łagodna fala. Powróciły nudności. Odepchnęłam od siebie uczucie ciała i mięsa w moim gardle. Do tej pory nie zdawałam sobie sprawy, że ardeur miało w sobie jakąkolwiek łagodność. – Jeśli nie walczysz z ardeur, to nie jest takie straszne. - Powiedział Jean-Claude jakby czytał w moich myślach. - Tak jak bestia. Jeśli akceptujesz to, to nie zawlecze cię siłą do piekła. Posłał mi delikatny uśmiech - Oui, ma petite. Ardeur postawił mnie na nogi i już się nie trzęsłam. Opanowałam swoje pożądanie. Poruszałam się przez gorącą, głęboką po uda wodę. Moje jeansy przywierały do mnie jak druga skóra, buty do joggingu nasiąkły wodą. Stałam dotykając go tylko moim wzrokiem. Widziała siłę jego ud, lekki obrzęk krocza, skórę nieznacznie ciemniejszą niż reszta jego ciała, czarną linię włosów biegnącą w dół, wokół jego pępka, gładką skórę klatki piersiowej z bladym kręgiem jego sutków i płaską biel poparzenia w kształcie krzyża. Doszłam do jego smukłych ramion, linii szyi, a na końcu do twarzy. Nigdy nie byłam pewna jak mam patrzeć na jego twarz i nie dać się zauroczyć. Gdyby to była tylko doskonała czerń jego włosów, mogłabym to znieść. Ale tu chodziło o jego oczy, które miały najciemniejszy odcień granatu, jaki miałam okazję widzieć i przywodziły na myśl niebo o północy. Rzęsy były grube niczym czarna koronka. Kości jego twarzy były subtelne, małe i delikatnie rzeźbione, jakby ten, ktokolwiek kto go tworzył, zwrócił szczególną uwagę na każdą krzywiznę policzka, łuk brody, uniesienie brwi i wreszcie usta. Jego usta były po prostu piękne. Takie czerwone i kontrastujące z bladością skóry. Dotknęłam jego twarzy śledząc jej krawędzie od skroni aż do brody. Moje palce powstrzymywały krople wody płynące po jego skórze przyklejając się tak, że dotyk nie był płynny ani łatwy. Ardeur nadal było we mnie jak wielka ciepła masa, ale tym razem przyjęłam to z zadowoleniem. Z satysfakcją przegoniłam bestię Richarda i znowu mogłam myśleć. Ale tylko o

mężczyźnie naprzeciw mnie. Wpatrywałam się w jego twarz i powiedziałam to, co myślałam. – „Więc to oblicze wysłało na morze Tysiąc okrętów ... " – położyłam mu rękę za szyję, by delikatnie przyciągnąć go bliżej pocałunku – „ … zniszczyło ogniem Wieże Ilionu "– odwróciłam głowę i odrzuciłam moje włosy w bok – “Słodka Heleno! Unieśmiertelnij mnie swym pocałunkiem!" Przemówił - : “Dlaczego jest to piekło, nie jestem z niego. Myślisz, że ja, który widział oblicze Boga, I skosztował wiecznej radości nieba, Nie jestem dręczony dziesięcioma tysiącami piekły Pozbawiony wiecznej szczęśliwości?" Cytat sprawił, że odwróciłam się do niego i popatrzyłam. – To z Dr Fausta prawda? - Oui. - Pamiętam tylko ten cytat. – powiedziałam. - Podam ci inny „Jak przed zabiciem całowałem ciebie, Tak niech umieram, sam zabiwszy siebie.” - To nie Marlowe – powiedziałam. - Jeden z jemu współczesnych – odpowiedział Jean-Claude. - Szekspir – powiedziałam. - Zaskakujesz mnie, ma petite. - Dałeś mi dużą podpowiedź. – Powiedziałam. – Marlowe i Szekspir są chyba jedynymi, których cytują współcześni ludzie. – Skrzywiłam się na niego. – Dlaczego ze mną walczysz w tej sprawie? - Dzisiaj, z ardeur będącym w tobie, mówisz „pożyw się”. Kiedy twój umysł będzie jasny, nazwiesz mnie nikczemnym, a ja zostanę ukarany przez twój żal. – Spojrzenie pełne tęsknoty I frustracji krzyżowało się w jego twarzy. – Chcę więcej niż zwykłe dzielenie się krwią z tobą, ma petite, ale jeśli wezmę to teraz, kiedy jesteś odurzona, możesz mi późnej odmówić bardziej stanowczo niż kiedykolwiek. Chciałam z nim polemizować. Chciałam znaleźć jakiś inny cytat, który pomoże mi go przekonać, ale moja kontrola nad ardeur jeszcze nie była tak dobra jak jego. Wpatrywanie się w całe to piękno sprawiło, że się zapominałam. Zapominałam całą poezję jaką znałam. Zapominałam o logice, powodach, powściągliwości. Zapominałam o wszystkim, oprócz jego piękna i wszystkim poza moją potrzebą. Nawet nie tyle uklękłam, co opadłam przed nim. Ciepła woda przemoczyła mi koszulkę, biustonosz, moje ciało, trzymając mnie w ogniu, gdy patrzyłam na długość Jean-Claude'a. Spojrzał na mnie w dół, jego oczy nadal były ludzkie, normalne, piękne, ale chciałam więcej.

Przywarłam do niego swoją twarzą chcąc wziąć go w usta. - Ma petite, nie możesz nic zrobić, dopóki się nie nakarmię. Złożyłam delikatny pocałunek na jego kroczu. Zamknął oczy i delikatnie westchnął -

Nie mówię, że to nie jest przyjemne, ale to

bezużyteczne dla ciebie. Wzięłam go w usta. Był mały i miękki, więc nie musiałam ze sobą walczyć, aby wziąć go całego do środka. Kochałam to uczucie, gdy był niewielki. Nie tylko dlatego, że nie walczyłam z erekcją o oddech i przełykanie, ale była różnica w fakturze. Nie było nic na ciele kobiety, co mogło czuć coś podobnego. Obracałam go delikatnie w moich ustach i zadrżał. Ssałam go delikatnie, ciągnęłam ustami, spojrzałam w górę, aby zobaczyć jego odrzuconą do tyłu głowę i ręce spazmatycznie chwytające powietrze. Wyciągnęłam go wystarczająco by wyszeptać, a mój oddech pieścił jego mokrą pachwinę Pożyw się, a będziemy mogli nakarmić się oboje. Potrząsnął głową i spojrzał na mnie, ale niewiele mogłam odczytać z jego twarzy. Był uparty. – Wezmę od ciebie przyjemność, jeśli poprosisz, ma petite, ale nie krew, gdy ardeur tobą rządzi. Jeśli wciąż będziesz tego chciała, kiedy ardeur odejdzie, to chętnie, z radością, spełnię twoje życzenie. Ale nie w ten sposób. Moje ręce prześlizgnęły się w górę po gładkiej wilgotności jego bioder – Muszę się teraz pożywić, Jean-Claude, proszę, proszę. - Non – potrząsnął po raz kolejny głową. Ardeur było gotowe by być delikatne, łagodne jak nigdy, ale odmowa sprawiała, że moje samopoczucie stawało się dalekie od łagodności. Czułam się zła, uparta, oszukana. Starałam się myśleć o przeszłości, ale nie mogłam. Byłam grzeczna. Tak długo byłam grzeczna. Nie pożywiłam się na Calebie i nikt nie krzyczał na mnie za to. Nie pożywiłam się na Nathanielu, choć był moim pomme de sang. Chciałam, żeby nabrał sił na inny dzień. Nie podobało mi się, że zemdlał w klubie. Nie przejmowałam się Jasonem, który był zbyt słaby, aby dyskutować. Gdy poczułam, że JeanClaude wstaje, wiedziałam czego pragnęłam. Gdy dostawałam się do tego pokoju nawet nie widziałam innych ludzi. Oni dla mnie nie istnieli. Teraz zaprzeczał mi, odmawiał, odrzucał mnie. Jakaś odległa mała część mnie wiedziała, że to nie była prawda, że to nie było w porządku, ale to był odległy głos. Głos z przodu mojej głowy zaczął krzyczeć pieprz go, pożyw się nim, weź go. Nic pozostało. Nic poza potrzebą, a ona nie miała litości. Wzięłam go ponownie w usta i zrobiłam coś, co mogłam zrobić tylko wtedy, gdy był

najmniejszy. Wciągnęłam jego jądra delikatnie w siebie tak, że trzymałam go całego w moich ustach. To było najbardziej niesamowite uczucie móc trzymać go i jednocześnie pociągnięciami lizać skórę między jego jądrami, żuć delikatnie jego mosznę i czuć ją na zębach i policzkach. Wypełniał moje usta całkowicie, lecz brak erekcji ułatwiał mi oddech. To było tak, jakbym mogła trzymać go w ten sposób całe dnie. Wciągnęłam go całego. Jego trzonek, jądra, wszystko na raz, przywarłam szczelnie ustami do jego podstawy tak, że mogłam go ssać, lizać, obracać, badać. Spojrzałam w górę i ujrzałam jego oczy, które w końcu zmieniły barwę na błękitne, ale już mnie to nie obchodziło. Zamknęłam oczy, chwyciłam rękoma gładkość jego pośladków, co dało mi niesamowitą radość. Usłyszałam jego krzyk, poczułam dreszcz ciała i drżenie pod moim dotykiem, ale to było gdzieś daleko. Jego ciało wypełniło moje usta, z łatwością miażdżyłam je moim językiem. Zawsze delektowałam się nim, kiedy był miękki, ale to nie trwało długo, bo po paru dotknięciach, jak każdy mężczyzna, przestawał być mały. Przywarłam do niego mocniej i mocniej podskubując lekko zębami. To była jego męskość, wystarczyło tylko mocniej ugryźć, a pozbawiłabym go wszystkiego. Wiedziałam, że to dla niego był akt zaufania. Ugryzłam wystarczająco mocno by doprowadzić go do krzyku, wtedy pociągnęłam łagodnie jego ciało, używając głownie nacisku warg. Pozwoliłam jego jądrom wypaść i zassałam resztę z powrotem w moje usta. Mocno i szybko. Tak jak chciałam, nie kontrolując się, nie czekając, tylko obracając go i pociągając. Krzyknął moje imię. Wpół przyjemność, wpół ból brzmiały w jego głosie. Ardeur wybuchło przez nas oboje. Ciepło wspinało się w górę przeze mnie i czułam jak się rozprzestrzenia, wbija się w Jean-Claude'a. Tak gwałtownie, tak gorąco, tak bardzo gorąco. Woda wokół nas powinna nas chłodzić. Kontrolowałam się na tyle , żeby wypuścić go z moich ust, bym nie dała się ponieść emocjom. Dygotałam przed jego nogami, paznokcie wbiłam w jego ty³ek, uda. Kołysał się nade mną i walczył o utrzymanie równowagi. W końcu na wpół usiadł, na wpół opadł na krawędź wanny. Siedział tam wsparty na ramionach, z ciężkim oddechem. To, że w ogóle oddychał oznaczało, że nakarmił swój ardeur, a ja nakarmiłam swój nim. Czasem było to tylko wymianą energii, czasem było to prawdziwe karmienie. Wyszłam z wanny wystarczająco, by usiąść obok niego, ale go nie dotknąć. Rzeczywiście czasem ardeur budzi się ponownie przez dotyk jakiegokolwiek rodzaju, szczególnie między ludźmi, którzy oboje posiadają ardeur. Było tak między Jean-Claude’m i Belle i było tak czasem między nami. Jego oczy wciąż były niebieskie jak niebo o północy, kiedy gwiazdy zatoną. Jego głos był dyszący, gdy powiedział: - Jesteś coraz lepsza w karmieniu ardeur bez prawdziwego orgazmu, ma petite.

- Mam dobrego nauczyciela. Uśmiechnął się uśmiechem, który mężczyzna posyła kobiecie, gdy skończą robić takie rzeczy i nie jest to ich pierwszy, czy ostatni raz. – Zdolny uczeń, jak to mówią. Spojrzałam na niego, a on był niczym blady alabaster z ciemnymi, czarnymi włosami oraz tymi niebieskimi oczami. Wyeksponowane przez lampę załamania i wgłębienia jego ciała były tak piękne i znane mi, jak ulubione ścieżki, którymi mogłam chodzić zawsze i nigdy się nie męczyć. Wpatrywałam się w Jean-Claude'a i nie kochałam go przez to piękno. Tylko dla niego samego. To była miłość składająca się z tysiąca dotyków, milionów rozmów, bilionów spojrzeń. Miłość składająca się z dzielonych niebezpieczeństw, pokonanych wrogów, determinacji, by ludzie na których nam zależało, byli bezpieczni niemal za każdą cenę. I świadomość, że żadne z nas nie zmieni drugiego nawet gdyby mogło. Kochałam Jean-Claude'a, całego jego, bo gdybym zabrała jego machiaweliczne knowania, labirynt jego umysłu, to zmniejszyłabym go, uczyniła kimś innym. Usiadłam na brzegu wanny wciąż z jeansami i butami w wodzie. Patrzyłam na niego śmiejącego się, przyglądając się jak jego oczy zmieniały się z powrotem w ludzkie. Pragnęłam go nie dla seksu, chociaż dla niego też , ale seks nie był wszystkim. - O czym myślisz, ma petite, z tak poważną miną? - O tobie. – Powiedziałam delikatnym głosem. - Dlaczego to sprawia, że wyglądasz tak poważnie? – Humor zaczął znikać z jego twarzy i wiedziałam na sto procent, że myślał, że zamierzam znów uciekać. Prawdopodobnie martwił się od momentu, gdy byłam w jednym łóżku z nim i Asherem. Zawsze uciekałam, gdy zrobiłam wielki przełom. A może raczej rozłam. - Zaskakująco mądry przyjaciel powiedział mi, że trzymam jakąś część siebie z dala od wszystkich ludzi. Powiedział, że robię to, by poczuć się bezpiecznie. Zachowuję dystans, aby nie zostać pożartą przez miłość. Twarz Jean-Claude'a stała się bardzo ostrożna, jakby bał się tego, co wyczytam z jej ekspresji. - Chciałbym się kłócić, ale nie mogę. Ma rację. Jean-Claude patrzył na mnie z twarzą wciąż pustą, ale zdradzało go napięcie wokół oczu. Ostrożność, której nie mógł całkiem ukryć. Czekał na cios. Nauczyłam go tego. Wzięłam głęboki powolny wdech i dokończyłam. – To, co trzymam z dala od ciebie, to dzielenie się krwią. Karmiliśmy ardeur od siebie, ale nadal nie pozwalam brać krwi. Jean-Claude otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, a następnie je zamknął. Usiadł wyprostowany. Ręce splótł na kolanach. To nie tylko jego oblicze walczyło o utrzymanie

neutralności, nawet język jego ciała był bardzo ostrożny. - Poprosiłam byś posilił się na mnie kilka minut temu, ale powiedziałeś nie, póki ardeur przemawiało przeze mnie. Nie, do czasu, kiedy nie minie odurzenie. – Uśmiechnęłam się na dobór słów, bo bycie odurzonym to rzeczywiście dobre określenie. Metafizyczny alkohol. – Oboje nakarmiliśmy ardeur. Nie jestem dłużej pijana potrzebą. - Przeszedł w całkowity bezruch, który potrafią osiągnąć tylko naprawdę stare wampiry. To było tak, jakbym odwróciła wzrok i nie było go za mną – Oboje nakarmiliśmy ardeur. To prawda. - I ja wciąż oferuję krew. Wziął głęboki wdech. – Chcę tego, ma petite. Wiesz, że tak. - Wiem. - Ale dlaczego teraz? - Mówiłam ci, rozmawiałam z przyjacielem. - Nie mogę dać ci tego, co wczoraj dał ci Asher. Dał nam. Z moimi znakami na tobie, nie mogę otoczyć twojego umysłu. To będzie jedynie ból. - Zrób z tego w połowie przyjemność. Udowodniliśmy niejednokrotnie, że moje receptory bólu czy przyjemności, trochę się mylą, gdy jestem wystarczająco podekscytowana. Moje słowa sprawiły, że się uśmiechnął – To dzięki mnie. Wtedy ja też się uśmiechnęłam. – Dalej, wygłupiaj się. - A potem? – spytał cicho. - Nadejdzie czas by wziąć krew, a potem będziemy się pieprzyć. Zaskoczony wybuchnął śmiechem. – Ma petite tak słodko kusisz, jak mogę ci odmówić? Oparłam się o niego i powiedziałam – “Jej usta ssą moją duszę: patrz gdzie leci. Przyjdź Heleno, przyjdź, oddaj mi moją duszę ponownie. Tutaj będę mieszkać, niebo jest w tych ustach i wszystko jest niczym, tylko Helena”. Spojrzał mi w twarz z taką tęsknotą. – Myślałem, że mówiłaś, że nie pamiętasz więcej tej sztuki. - Pamiętam – wyszeptałam. – A ty? Potrząsnął głową. Byliśmy tak blisko, że jego włosy otarły się o mnie, mieszając się z moimi. - Nie, gdy jesteś tak blisko mnie. Nie. - Dobrze – uśmiechnęłam się. – Ale obiecaj, że pewnej nocy powiemy całą sztukę, razem. Uśmiechnął się i był to uśmiech, który miał wartość większą, niż jakikolwiek inny. Był rzeczywisty i wrażliwy. I myślę, że to mogła być jedna z niewielu rzeczy, która pozostała z człowieka, jakim mógłby się stać, gdyby Belle Morte go nie znalazła. – Przysięgam to z radością.

- Więc pomóż mi ściągnąć ze mnie te mokre jeansy, a poezję pozostawmy na inną noc. Położył dłonie na mojej twarzy. – Poezja jest zawsze między nami, ma petite. Moje usta stały się nagle suche i trudno było mi przełknąć – Tak, ale czasami to brudny limeryk. Śmiał się, gdy mnie całował. Później pomógł mi rozebrać się z mokrych spodni, skarpet, butów i całej przemoczonej reszty. Kiedy mój krzyż wyswobodził się z koszuli nie świecił. Po prostu leżał lśniąc w świetle lampy. Jean-Claude odwrócił wzrok jak zawsze, gdy zobaczył święty obiekt, ale to była jedyna wskazówka, że krzyż mu przeszkadza. Zdałam sobie sprawę, że krzyż przestał świecić przy Jean-Claude’dzie, a przedtem to robił. Co to oznaczało? Zazwyczaj jestem bardzo bezpośrednia w akceptowaniu obszarów emocjonalnych, ale próbowałam być inna i się zmieniać. – Rani cię patrzenie na mój krzyż? Intensywnie patrzył na krawędź wanny – Nie. - Więc dlaczego patrzysz gdzieś indziej? - Bo zacznie świecić, a tego nie chcę. - Skąd wiesz, że zacznie świecić? - Bo jestem wampirem, a ty jesteś prawdziwie wierząca. – Wciąż wpatrywał się w wodę, marmurową wannę. Wszędzie z wyjątkiem mojej klatki piersiowej z wiszącym na niej krzyżem. - Moj krzyż nigdy nie świecił, gdy byłeś jedynym wampirem obok mnie. Spojrzał w górę, a potem szybko w dół – To nie może być prawda. Myślałam o tym trochę więcej - Nie mogę sobie przypomnieć , by kiedykolwiek się to zdarzyło. Zróbmy tak; Spróbuj spojrzeć, wtedy ja zdejmę krzyż i znów zajmiemy się sobą. Ale i tak nie zaświeci. Poruszył się w wodzie wystarczająco, by trochę jej rozprysnąć. – Czy to ważne? Jego głos pokazywał jak bardzo był niezadowolony z kierunku rozmowy. - Nie wiem. - Jeśli nie chcesz mnie nakarmić, to nie ma sprawy. - To nie to, Jean-Claude, naprawdę. Położył rękę na krawędzi wanny i wyszedł. - Jean-Claude – powiedziałam. - Nie, ma petite, nie chcesz tego, albo nie chcesz rozstać się ze swoim świętym przedmiotem. – Sięgnął po ręcznik w intensywnym niebieskim kolorze, który pasował do prześcieradeł na łóżku i zaczął się wycierać.

- Chodzi mi o to… och cholera, nie wiem o co mi chodzi, po prostu nie odchodź. – Położyłam ręce z powrotem na zapięciu łańcuszka, ale drzwi się otworzyły. Asher wszedł do środka cały pokryty wysuszoną krwią, moją krwią. To powinno przeszkadzać mi, ale tak nie było. Jego włosy wciąż opadały wokół ramion i jego samego, niczym złote nici. I to nie był eufemizmem dla blondu. Jego włosy były niczym złoto zamienione w grube, miękkie fale. Jego oczy były niebieskie, tak blade jak niebo zimą, ale cieplejsze, bardziej… żyjące. Blizny nie czyniły go mniej doskonałym. One po prostu były częścią Ashera i nic nie szpeciło jego boskiej gracji, gdy szedł przez pomieszczenie. Był tak piękny, że zapierał mi dech w gardle i piersiach. Chciałam powiedzieć podejdź do nas, ale mój głos zamarł w czystym zdumieniu, gdy ruszył boso w naszym kierunku. Krzyż wrócił do życia. Nie do białego blasku, jak w Jeepie, ale świecił wystarczająco jasno. Wystarczająco by sprawić, że zamrugałam. Wystarczająco by pomóc mi myśleć. Asher wciąż był piękny, nic w tej kwestii się nie zmieniło, ale teraz mogłam oddychać, poruszać się, mówić. Chociaż nie miałam pojęcia co powiedzieć. Krzyż nigdy nie świecił przy nim, aż do teraz. Jean-Claude się odezwał. – Co uczyniłeś mon ami, co uczyniłeś? – Odwrócił się z powrotem od blasku krzyża, zasłaniając oczy ręcznikiem. Asher osłonił się ramieniem. – Starałem się otoczyć jej umysł na tyle, by sprawić przyjemność, ale ardeur było za dużo. - Co ty zrobiłeś? – ponownie zapytał Jean-Claude. Patrzyłam na nich obu w świetle krzyża. Jeden krył się za niebieskim ręcznikiem, drugi za ręką. - Zahipnotyzował mnie. Zawładnął mną. Całkowicie i zupełnie. Nawet gdy to powiedziałam wiedziałam, że zrobił więcej. Byłam już wcześniej zahipnotyzowana. Zdarzyło się to z Jean-Claude'm przy naszym pierwszym spotkaniu. Ale wampir, który potrafi hipnotyzować, jest jak tuzin dziesięciocentówek, prawie każdy z nich może to zrobić. Większość z młodych musi uwięzić cię spojrzeniem, ale stary może to zrobić po prostu myśląc o tobie. Byłam odporna na większość z nich. Częściowo to naturalna zdolność nekromantki, a częściowo to znaki Jean-Claude'a. Ale nie byłam odporna na Ashera. Krzyż ciągle świecił. Wampiry ciągle zasłaniały oczy i nawet wtedy, z nimi ukrywającymi oczy przed białym światłem, nadal ich chciałam. Obu. Ale musiałam się zastanowić ile w tym było mnie, a ile mentalnych sztuczek Ashera. Cholera.

Rozdział 32 Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Ultraska

Skończyliśmy w sypialni, ale nie dla jakiejkolwiek zabawy. Wysuszyłam się i narzuciłam zapasowe ubrania, które trzymam w Cyrku. Musiałam z powrotem założyć mokre buty. Mój krzyżyk ponownie był bezpieczny pod koszulką. Gdy znalazł się pod bluzką, przestał świecić, ale wciąż ciepło pulsował. Jean-Claude zawiązał wokół bioder sięgający niemal kostek niebieski ręcznik. Mniejszym zaś owinął sobie włosy, a kolor tkaniny wydobył błękit jego oczu. Patrząc na jego twarz wolną od włosów, stał się dla mnie bardziej męski. To jego kości policzkowe sprawiały, że nie był całkowicie kobiecy. Wciąż był piękny, ale teraz, bez czarnej zasłony włosów, był przystojniejszy. Asher nadal był nagi i brudny od zaschniętej krwi i innych płynów, którymi miał oblepione całe włosy. Chodził po pokoju niczym zwierzę w klatce. Jean-Claude po prostu usiadł na brzegu niebieskich prześcieradeł, wciąż poplamionych krwią i innymi rzeczami. Wyglądał na zniechęconego. Stanęłam tak daleko od nich, jak tylko mogłam. Ramionami ścisnęłam mój brzuch. Nie włożyłam kabury naramiennej, abym nie wyciągnęła broni podczas kłótni. Miałam nadzieję, że atmosfera się polepszy, a nie pogorszy. Jean-Claude schował twarz w dłoniach, jego blade ciało otoczone było niebieskimi tkaninami: ręcznikiem, prześcieradłami. – Dlaczego to zrobiłeś, mon ami! Gdybyś tylko dobrze się sprawował nawet teraz bylibyśmy razem tak, jak mieliśmy być. Nie byłam pewna, czy podoba mi się to, że Jean-Claude mówi za mnie, ale tak naprawdę nie mogłam się sprzeczać nie kłamiąc, więc odpuściłam. Unikanie pieprzenia rzadko jest złym posunięciem z mojej strony. Asher przystanął i powiedział – Anita odczuwała potrzebę karmienia mnie. Wiedziała, że mogę zawładnąć jej umysłem całkowicie. Nie powiedziała, bym tego nie robił. Powiedziała, bym ją wziął, bym karmił się nią, więc to zrobiłem. Zrobiłem to, co powiedziała mi bym zrobił. Była świadoma tego, w jaki sposób mogę to uczynić, bo karmiła mnie już wcześniej. Jean-Claude podniósł twarz ukrytą w dłoniach niczym tonący, który chwyta powietrze. – Wiem, że Anita żywiła cię, gdy leżałeś na łożu śmierci w Tennessee. - Uratowała mnie – powiedział Asher. Podszedł w końcu do wielkiego łoża z baldachimem.

Spoglądałam na nich wkomponowanych w te niebieskie prześcieradła. Tam, gdzie niedawno tak dobrze spędziliśmy czas. Stałam tam pragnąc ich obu, rękoma trzymając siebie, jakby chcąc uchronić się od tego ruchu. - Oui, ona cię ocaliła, ale nie otoczyłeś jej umysłu całkowicie. Musiałbym poczuć twoje dotknięcie w jej umyśle i sercu, a tak nie było. Zostałam tam, gdzie byłam. – Zaufaj mi Asher, to nie działa w ten sposób. Byłam już gryziona przez wampiry i kiedyś znajdowałam się już pod ich wpływem. Spojrzał na mnie tymi jasnymi, bladymi oczami. – Ale jak dawno to było? Myślę, że twoje moce wzrosły od tego czasu. Moje spojrzenie zmierzało dalej w dół odnajdując wzór krwi na bladej, nieznacznie zabarwionej złotem skórze. Patrzenie na niego rozpraszało mnie, więc, żeby coś powiedzieć, musiałam zamknąć oczy. – Czy czujesz, że musisz robić to, co mówię? Zawahał się, a ja walczyłam z chęcią, by na niego spojrzeć, by zobaczyć jak się zastanawia – Nie – jego głos był miękki. Wzięłam głęboki wdech, wypuściłam go powoli i starałam się jak diabli patrzeć na twarz Ashera i nic więcej. – Widzisz, nie jesteś w mojej mocy, ani nic takiego. Zmarszczył delikatnie brwi. – Byłaś wtedy w mojej mocy? - Nie mogę przestać patrzeć na was dwóch. Nie mogę przestać myśleć o tym ,co robiliśmy i o tym, co moglibyśmy jeszcze zrobić. Zaśmiał się ostro i to bolało, jak cios po skórze. – Jak można nie myśleć o nas, gdy stoimy tak przed tobą? - Och, wcale nie jesteś arogancki – powiedziałam trzymając się za ramiona, jakby były ostatnim bezpiecznym miejscem. - Anito, także o tobie myślę. Blady wytrysk na twoim tyłku, krągłość twojego biodra, pagórek twojej pupy pode mną. Uczucie mnie ocierającego się o twoją miękką, ciepłą skórę. - Dość – powiedziałam, musiałam się odwrócić, ponieważ oblałam się rumieńcem i nagle ciężko mi było oddychać. - Dlaczego dość? To jest to, o czym wszyscy myślimy. - Ma petite nie lubi, gdy przypomina się jej o przyjemności. - Mon dieu, dlaczego? Zdążyłam dostrzec jak Jean- Claude wzrusza bezradnie ramionami, co oznaczało wszystko i nic. Zwykle u niego był to elegancki ruch, jednak dziś wyglądał na zmęczony. - Anito – powiedział Asher.

Spojrzałam na niego i tym razem nawiązałam kontakt wzrokowy z wyjątkiem tego, że patrzenie na te niesamowite oczy nie było dużo bezpieczniejsze od patrzenia na jego niesamowite ciało. - Z tego co pamiętam mówiłaś mi, że chcesz mnie w sobie i kiedy obnażyłem twoją szyję powiedziałaś „Tak, Asher, tak”. - Pamiętam, co powiedziałam. - Więc jak możesz być na mnie zła o zrobienie tego, o co prosiłaś? - Podszedł bliżej mnie o trzy kroki, a ja się cofnęłam. Mój ruch zatrzymał go. – Jak możesz mnie za to winić? - Nie wiem, ale to robię. Może to niesprawiedliwe, a może tak. Nie wiem, ale to robię. Wtedy odezwał się Jean-Claude, a jego głos był niczym westchnienie wiatru zza samotnych drzwi. - Jeśli byś się wtedy pohamował, mon ami, nawet teraz moglibyśmy być razem w wannie. - Nic nie wiem na ten temat– powiedziałam. Mój głos brzmiał na zły, a ja byłam z tego zadowolona. Jean- Claude popatrzył na mnie niebiesko granatowymi oczami. – Czy chcesz powiedzieć, że mogłabyś odmówić takiej nagrody po jednym spróbowaniu? Nie zarumieniłam się. Tym razem zbladłam. – Cóż to jest sprawa dyskusyjna, czyż nie? Bo on oszukiwał – wskazałam na Ashera by zwiększyć dramatyczny nacisk. Patrzył na mnie z otwartymi ustami – Jak oszukiwałem? Jean-Claude na powrót powrócił do trzymania głowy między rękoma. – Ma petite nie pozwala na wampirze sztuczki, kiedy się zemną zabawia - jego głos był stłumiony, ale dziwnie czysty. Asher przenosił wzrok z jednego z nas na drugie. – Nigdy? Jean-Claude odpowiedział bez ruchu wciąż z głową w rękach. – Zazwyczaj, oui. - Więc ona nigdy nie smakowała cię tak, jak powinieneś być kosztowany – powiedział Asher, a jego głos niósł miękkie zdziwienie. - To jest jej wybór – powiedział Jean-Claude. Podniósł powoli twarz, więc napotkałam jego niebieskie spojrzenie i było w nim coś z gniewu. Nie zrozumiałam całej rozmowy i nie byłam pewna, czy chciałam, więc ją zignorowałam. Zawsze byłam cholernie dobra w ignorowaniu tego, co sprawiało, że czułam się niekomfortowo. – Chodzi o to, że Asher użył na mnie wampirzych podstępów. Zrobił coś, co zmąciło sposób, w jaki o nim myślę. Teraz już nigdy nie będzie wiadomo, czy to co do ciebie czuję jest prawdziwe, czy to tylko sztuczka. - W końcu odzyskałam pewien moralny grunt. Jean-Claude zrobił coś w rodzaju gestu Voila jakby chciał powiedzieć „zobacz, mówiłem ci”. Twarz Ashera zaczęła tracić swój gniew i zamieniała się w pustkę. Obydwaj robili to tak

dobrze. – Więc to było kłamstwo. Spojrzałam na nich obu. – Co było kłamstwem? - To, że chciałaś bym był z tobą i Jean-Claude'm. Zmarszczyłam brwi. – Nie, to nie było kłamstwo. Chciałam tego. - To faux pas niczego nie zmienia – powiedział. - Grzebałeś w moim umyśle. Nie sądzę by to było po prostu faux pas. Sądzę, że to jest cholernie poważne. - Moje ręce leżały sztywno na moich biodrach niczym przywiązane do siebie, aby nikogo nie dotknąć. Otuliłam się w mój gniew, ponieważ czynił ich mniej doskonałymi. Oczywiście to powodowało, że wszystko inne również takie było. - Więc kłamałaś – powiedział Asher z twarzą pozbawioną emocji. Nienawidziłam widoku, kiedy zamykał się w sobie jak teraz, ale nie wiedziałam co zrobić, by go zatrzymać. – Cholera. Nie. Ja nie kłamię. To ty jesteś osobą, która zmieniła zasady, nie ja. - Ja nic nie zmieniłem. Mówiłaś, że będziemy razem. Zaoferowałaś mi swoje łóżko. Błagałaś bym był w tobie. Jean-Claude powiedział, że twój słodki tyłek nigdy nie był dotykany, a głęboka przyjemność twojego ciała była pełna, gdzie miałem iść? Walczyłam by się nie zaczerwienić i nie powiodło mi się. – Przemawiało przeze mnie ardeur, wiedziałeś o tym. Cofnął się aż doszedł do brzegu łóżka i wpół opadł na niebieskie prześcieradła chwytając się ich, by nie zsunąć się z jedwabiu. Jego twarz była pusta, ale reszta jego ciała drżała, jakbym go uderzyła, a ja wiedziałam, że powiedziałam coś niewłaściwego. - Mówiłem, że gdy ardeur się ochłodzi znajdziesz sposób, by odrzucić mnie, odrzucić to. – Wskazał na Jean-Claude'a na drugim końcu łóżka i na samo łóżko. – I zrobiłaś tak jak mówiłem, że zrobisz. Odsunął się od łóżka przez moment trzymając się drewnianej ramy, jakby nie był pewien, czy ustoi. Zrobił niepewny krok od łóżka, niemal zachwiał się potem wykonał kolejny i kolejny. Każdy krok był stabilniejszy niż poprzedni. Zmierzał do drzwi. - Poczekaj chwilę, nie możesz tak po prostu wyjść – powiedziałam. Przestał odchodzić, ale nie odwrócił się dając czysty obraz widoku jego ciała z tyłu. – Nie mogę odejść, dopóki Musette nie odjedzie. Nie dam jej powodu by zabrała mnie z powrotem do rady. Jeśli nie będę należeć do kogoś, to nie będę miał podstawy, by odmówić. – Pocierał dłońmi ramiona, jakby było mu zimno. – Kiedy Musette nie będzie, zwrócę się z petycją do innego Mistrza Miasta. Są tacy, którzy mnie wezmą.

Podeszłam do niego. – Nie, nie. Musisz dać mi trochę czasu na przemyślenie tego co, zrobiłeś. To nie jest sprawiedliwe, by tak uciekać. – Byłam prawie przy nim, gdy odwrócił się z wściekłością na twarzy, która zatrzymała mnie, jakbym uderzyła w ścianę. - Sprawiedliwe! A co jest sprawiedliwego w oferowaniu wszystkiego, czego kiedykolwiek chciałeś i myślałeś, że nigdy nie będziesz miał tylko po to, by wyrwano ci to z rąk. Wyrwano ci z rąk, ponieważ zrobiłeś dokładnie to, co ci powiedziano, że możesz zrobić, o co cię poproszono. – Nie krzyczał, ale gniew wypełniał jego głos, więc każde słowo było jak rozpalony węgiel rzucony w moją twarz. Nie wiedziałam, co powiedzieć w obliczu takiej złości. - Nie zostanę. Nie mogę zostać i patrzeć na ciebie i Jean-Claude'a. Wolałbym żyć bez widoku któregoś z was tak blisko mnie, jednocześnie będąc oddalonym z twojego łoża, ramion i uczuć zakrył twarz rękami i wydał niski krzyk. - Być z nami jako nasza kochanka, to być uwiedzionym przez nasze moce -odrzucił swoje ręce z dala od twarzy pozwalając mi zobaczyć jak jego oczy toną w błękicie i jak gniew rekompensował brak krwi. - Nigdy nie śniłem, że Jean-Claude tego nie zrobi. – Patrzył na innego mężczyznę wciąż siedzącego na skraju łóżka. – Jak mogłeś być z nią tak długo i opierać się pokusie? - Ona jest bardzo stanowcza w takich sprawach – powiedział Jean-Claude. – Przynajmniej miałeś ją chętną do oddania krwi. Ja nigdy nie byłem tak pobłogosławiony. Asher skrzywił się i wyglądało to źle na jego cudnej twarzy. Jakby jakiś anioł marszczył brwi – Choć to wiem, to i tak stale mnie to zadziwia. Jednak obdarzyła cię swoimi wdziękami, których teraz ja nigdy nie zaznam. To wszystko działo się dla mnie zbyt szybko. – Jean-Claude rozumie reguły i oboje staramy się z nimi żyć. Potrząsnął głową zarzucając plątaninę złotych włosów wokół ramion. – Nawet, jeśli rozumiałbym zasady Anito, nie zmusiłbym się do ich przestrzegania. Skrzywiłam się – Co masz na myśli? - Anito, nie jesteśmy ludźmi. Nie ważne jak niektórzy z nas ich udają. Ale nie wszystko czym jesteśmy jest złe. Weszłaś do naszego świata, ale odmawiasz sobie najlepszej części z nas, podczas gdy widzisz tylko złą. Ale najgorsze ze wszystkiego jest to, że odmawiasz Jean-Claude'owi najlepszego z jego świata. - Co to ma znaczyć? - On żyje w celibacie przez ciebie. A nie osiąga pełni przyjemności nawet z tobą, ani nigdzie indziej.

Uczynił gest, którego nie zrozumiałam. – Widzę to patrząc na twoją twarz Anito, na ten Amerykański wygląd. Seks to nie tylko stosunek płciowy, ani nie tylko orgazm. A to jest ważne dla nas. - Bo jesteście Francuzami? Posłał mi takie spojrzenie, że moja namiastka humoru zamarła w piersi, niczym zimny ciężar. – Jesteśmy wampirami. Co więcej jesteśmy wampirami z linii Belle Morte. Możemy dać ci przyjemność, której nikt inny nie może. Możemy czerpać przyjemność, jakiej nikt inny nie może doświadczyć. Zgadzając się na ograniczenia Jean-Claude odmówił sobie dużo z tego, co czyni naszą egzystencję znośną, czy nawet przyjemną. Spojrzałam na Jean-Claude'a. – Ile się powstrzymujesz? - Nie chciał spotkać mojego wzroku. Ile, Jean-Claude? - Nie mogę uczynić mojego ugryzienia prawdziwą ekstazą, jak Asher, ale mogę gryźć tak jak on potrafi. – Wciąż nie patrzył na mnie. - To nie to, o co pytałam. Westchnął. – Są rzeczy, które mogę zrobić, a o których nie wiedziałaś. Starałem się przestrzegać wszystkich twoich życzeń. - A ja nie będę – powiedział Asher. Oboje spojrzeliśmy na niego. - Anita zawsze znajdzie jakiś powód, by powstrzymać się przed otwarciem się na nas obu. Ona nawet nie może pozwolić, by jeden kochanek był całkowicie wampirem. Jak ona mogłaby znieść ewentualny dotyk dwóch? - Asher – zawołałam, ale nie wiedziałam co jeszcze powiedzieć. Wiedziałam, że boli mnie w piersiach i przez to trudno mi było oddychać. - Nie. Zawsze znajdziesz coś u swoich mężczyzn, przez co nie są wystarczająco dobrzy lub czyści. Możesz przyjść do nas z konieczności, a nawet miłości, ale zawsze jest to za mało. Nie wystarczy nawet dla nas. - Ponownie potrząsnął głową z ogromem jasności tego roztrzaskanego światła, jak złote lustro. - Moje serce jest zbyt kruche, by grać w te gry, Anito. Kocham cię, ale nie mogę żyć, nie mówiąc już miłości. Nie w ten sposób. - Nawet nie dostałam godziny na strawienie tego, że użyłeś na mnie wampirzych sztuczek. Położył rękę na moich ramionach i waga jego rąk ogrzała mnie. – Jeśli nie to, to będzie coś innego. Widziałem cię z Richardem, Jean-Claude'm i teraz Micahem. Micah wygrywa drogę przez twój labirynt zgadzając się na wszystko, o co prosisz. Jean-Claude zdobywa miejsce na krawędziach

labiryntu poprzez wyrzeczenie się niewiarygodnej przyjemności. Richard nie będzie chodził przez twój labirynt, bo ma swój własny. A tylko jedna osoba może być tak kłopotliwa w tylu relacjach jednocześnie. Ktoś musi być gotów na kompromis. Ani ty, ani Richard nie pójdziecie na wystarczającą ugodę. Puścił mnie i brak jego rąk sprawił, że niemal się zatoczyłam, jakbym straciła schronienie i byłam zagubiona w czasie burzy. Zaczął się cofać w stronę drzwi. – Myślałem, że zrobię wszystko, by być z Jean-Claude'm i jego nowym sługą. Pomyślałem, że zrobię wszystko, by być w bezpiecznych ramionach dwojga ludzi, którzy mnie kochają. Ale rozumiem teraz, że twoja miłość zawsze będzie mieć jakieś warunki. Nieważne jak dobre masz intencje, coś trzyma cię z daleka, Anito. Coś powstrzymuje cię od oddania się tej błyszczącej rzeczy, którą nazywają miłością. Powstrzymujesz siebie i powstrzymujesz tych, którzy cię kochają. Nie mogę żyć, gdy najpierw ofiarowujesz mi swoją miłość, a potem ją zabierasz. Nie mogę żyć będąc ukaranym za coś, czego nie mogę zmienić. - To nie kara – powiedziałam i mój głos brzmiał na dziwnie zduszony. Posłał mi smutny uśmiech zarzucają włosy na blizny - Cytując ciebie, ma cherie, jak cholera nie jest. – Odwrócił się i ruszył do drzwi. Zawołałam – Asher proszę… - ale się nie zatrzymał. Drzwi zamknęły się za nim, a pokój wypełnił się ciszą. Jean-Claude przemówił , a jego miękki głos sprawił, że podskoczyłam. - Zabierz swoje rzeczy Anito i wyjdź. Spojrzałam na niego i moje tętno poczułam w gardle. Bałam się, naprawdę się bałam. – Czy ty mnie wykopujesz? – Mój głos nie brzmiał jak mój. - Non, ale w tej chwili potrzebuję być sam. - Nie pożywiłeś się jeszcze. - Nie chcesz chyba powiedzieć, że teraz byłabyś chętna mnie nakarmić? – Nie spojrzał na mnie, gdy o to pytał. Patrzył na podłogę. - Faktycznie, tak jakby nie jestem już w nastroju. – Mój głos walczył o powrót do normy. Jean-Claude nie wykopał mnie ze swojego życia, ale nie podobało mi się, że nie spojrzał na mnie. - Pożywię się, ale to będzie tylko jedzenie, a ty nie jesteś żywnością. Tak więc idź, proszę. - Jean-Claude… - Po prostu wyjdź Anito. Potrzebuję by cię tu teraz nie było. Nie chcę na ciebie patrzeć. – Pierwszy przebłysk gniewu ściskał się w jego głosie, jak poruszenie bezpiecznika nowo zapalonego i uruchomionego ognia, który naprawdę nie zapłonął. Jeszcze nie.

- Czy mówiąc, że mi przykro, mogę jakoś pomóc? – Mój głos był szeptem, gdy spytałam. - To, że rozumiesz, że masz za co przepraszać, to początek. Ale to nie wystarczy. Nie dzisiaj. – Wtedy spojrzał na mnie oczami błyszczącymi w świetle. Ale nie od mocy, tylko od nie rozlanych łez. – Poza tym to nie mnie jesteś winna przeprosiny. Teraz idź zanim powiem coś czego będziemy oboje żałować. Otworzyłam usta, wyciągnęłam oddech, aby odpowiedzieć, ale on podniósł rękę i powiedział po prostu – Nie. Zebrałam moją broń i kaburę naramienną z łazienki. Mokre ubrania pozostawiłam na podłodze w łazience. Nie oglądałam się za siebie, ani nie próbowałam pocałować go na pożegnanie. Myślę, że gdybym próbowała go dotknąć, to on by mnie zranił. Nie miałam na myśli tego, że by mnie uderzył, ale istnieje tysiąc sposobów krzywdzenia kogoś, kogo kochasz, które nie mają nic wspólnego z przemocą fizyczną. W jego oczach uwięzione były słowa bólu. Nie chciałam usłyszeć tych słów. Nie chciałam czuć tego bólu. W tym momencie nie chciałam go widzieć, ani dotknąć, ani wcierać w rany w moim sercu. Wierzyłam, że miałam rację, a dziewczyna musi mieć pewne normy. Nie pozwól wampirowi pieprzyć swojego umysłu, wystarczy twoje ciało. Godzinę temu wydawało się to dobrą zasadą. Zamykałam za sobą drzwi, oparłam się do nie i walczyłam by odetchnąć, żeby nie drżeć. Godzinę temu mój świat był bardziej solidny.

Rozdział 33 Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska

Nadal opierałam się o drzwi drżąc, gdy podszedł do mnie Nathaniel. Na początku go nie widziałam, choć stał tuż przy mnie. Wpatrywałam się w podłogę i zobaczyłam jego buty do biegania, szorty, zanim powoli spojrzałam w górę na jego twarz. Miałam wrażenie, że dużo czasu zajęło mi patrzenie na jego ciało, zanim zobaczyłam tą znajomą twarz z oczami w kolorze bzu. – Anita… – jego głos był delikatny. Wyciągnęłam dłoń, ponieważ gdyby ktoś był dla mnie miły, to bym się rozpadła. Nie mogłam sobie teraz na to pozwolić. Skoro Asher wstał, to prawdopodobnie Musette też. Normalnie ta myśl sprawiłaby, że sprawdziłabym tego wampira. Dzisiaj to było puste. Ja byłam pusta. To było to, co Marianne, moja paranormalna nauczycielka, nazywała jałowym umysłem. Zdarzało się to czasami, gdy przeżyło się jakiś szok psychiczny, emocjonalny, cokolwiek. Dopóki to coś, cokolwiek to było, nie minęło, nie byłabym w stanie robić nic metafizycznego. W tej chwili czułam się, jakby pod moimi nogami miała się rozstąpić ziemia i jakby miała mnie pochłonąć wielka czarna dziura, która pożerała moje serce. – O co chodzi, Nathaniel? – Mój głos był cichym szeptem. Odchrząknęłam ostro, by powtórzyć, ale usłyszał. – Dwóch mężczyzn, którzy nas śledzili niebieskim jeepem, jest na zewnątrz i obserwują tylny parking. Mają inny samochód, ale to wciąż oni. Skinęłam głową, a czarna dziura przy moich nogach zaczęła się zamykać. To wciąż bolało, a mój umysł nadal był pusty. Ale to bez znaczenia. Broni nie obchodzi czy jesteś psychicznie uzdolniony. Broni nic nie obchodzi. Nie narzeka na zasady, jakimi kierujesz się w życiu. Nigdy. Oczywiście psa też nie, ale po skorzystaniu z mojej broni nie musiałam używać szufelki do sprzątania psich odchodów. Czasem potrzebny był worek na ciało, ale to zazwyczaj nie moja robota. Czułam się lepiej. Stabilniej. Mogłam to zrobić. – Znajdź Bobby’ego Lee. Chcę najlepszych ludzi, jakich ma, do pracy w samochodzie. – Pracy w samochodzie? – Nathaniel zrobił z tego pytanie. – Zablokujemy ich by dowiedzieć się, dlaczego nas śledzą. – A co jeśli nie będą chcieli nam powiedzieć? – Zapytał.

Patrzyłam na niego zakładając na ramiona kaburę. Nie powiedziałam nic, gdy przygotowywałam pistolet by był dokładnie tam, gdzie chciałam. Musiałam nosić kolbę pistoletu niżej, niż mogłabym chcieć, by wyjąć ją jak najszybciej, ale uderzenie piersi brzegiem pistoletu jeszcze bardziej mnie spowalniało. Więc wybrałam trochę mniejszy kąt, by uniknąć klatki piersiowej. Legendy mówiły, że Amazonki odcinały sobie pierś, by być lepszymi łuczniczkami. Nie wierzyłam w to. Myślę, że to kolejny przykład, iż mężczyźni sądzą, że kobieta nie może być wielką wojowniczką bez odcinania jej kobiecości. Symbolicznie, lub w inny sposób. Możemy być wielkimi wojowniczkami. Po prostu musimy zapakować sprzęt trochę inaczej. Nathaniel wyglądał bardzo poważnie. – Nie wziąłem broni. – To świetnie, bo nie idziesz. – Anita… – Nie Nathaniel. Uczyłam cię o broni, żebyś nie zrobił sobie krzywdy, albo żebyś umiał się obronić w nagłym wypadku. To nie jest nagły wypadek. Chcę byś został w środku. Poza linią ognia. Coś przemknęło po jego twarzy. Coś, co mogło być uporem. Wyblakło, ale upór to coś, czego nigdy u Nathaniela nie widziałam. Chciałam by był bardziej niezależny, a nie uparty. Był jedyną osobą w moim życiu, która robiła to, o co poprosiłam i gdy poprosiłam. W tym momencie doceniłam to. Przytuliłam go i myślę, że zaskoczyło to nas oboje. Szepnęłam mu do ucha przy policzku słodko pachnącym wanilią. – Proszę, zrób co mówię. Był cichy przez moment, potem objął mnie ramionami i szepnął. – Dobrze. Cofnęłam się powoli badając jego twarz, chcąc zapytać, czy uznawał moje zasady za ciężar, czy odebrałam mu również połowę przyjemności. Nie zapytałam, bo naprawdę nie chciałam wiedzieć. To nie tak, że opuściła mnie odwaga. To więcej niż obezwładniające mnie tchórzostwo. Miałam wystarczająco prawdy na cały dzień. Pocałowałam go w policzek i poszłam szukać Bobby’ego Lee. Jemu ufałam na linii ognia. Ale chodziło o więcej. Z Bobby’m Lee nie sypiałam. Nie kochałam go. Czasem miłość sprawia, że jest się egoistą. Czasem sprawia, że jesteś głupi. Czasem przypomina, dlaczego kochasz swój pistolet.

Rozdział 34 Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska

Patrzyłam przez lornetkę na samochód zaparkowany na parkingu dla pracowników po drugiej stronie Cyrku Potępieńców. Nathaniel miał rację. To byli ci sami dwaj mężczyźni, ale teraz byli w dużej złotej Impali z lat 60, albo jakoś tak. Była wielka i stara, ale w dobrym stanie. Bardzo różniła się od błyszczącego nowego Jeepa, w którym byli wcześniej. Zamienili się i teraz blondyn prowadził. Przez lornetkę mogłam zobaczyć, że wyglądał młodo, poniżej czterdziestu lat, powyżej dwudziestu pięciu. Był ogolony, ubrany w czarny golf i miał okulary ze srebrnymi oprawkami. Jego oczy były blade. Szare lub szaro niebieskie. Ciemnowłosy mężczyzna założył czapkę z napisem i zmienił okulary przeciwsłoneczne na większe. Jego twarz była chuda, ogolona, z czymś co nazywają pieprzykiem w jednym kąciku ust. Patrzyłam jak siedzieli i zastanawiałam się dlaczego przynajmniej nie czytali gazety, albo nie pili kawy. Nie robili czegoś. Czegokolwiek. Zrobili wszystko, co powinni zrobić, zgodnie z Podstawowym Kursem Zwalczania Zbrodni Kasey’a. Zmienili pojazdy. Dokonali niewielkich zmian w wyglądzie. Wszystko to może nawet i by się sprawdziło, gdyby nie siedzieli na zewnątrz Cyrku Potępieńców nie robiąc nic. Nieważne jak sprytnie się maskujesz, niewiele osób siedzi w samochodzie w środku poranka i nic nie robi. Również to, że parking dla pracowników przed południem był pusty, im nie pomagało. Gdyby zapadały ciemności, mogliby zaparkować i zbyt szybko nie zostać zauważonymi, ale rankiem nie mogli się ukryć. Bobby Lee wyjaśniał wszystkim zasady Kursu Zwalczania Zbrodni Kasey’a, ale najbardziej dla mnie. – Gdyby nie zmienili samochodów, lub nie zrobili nic by zmienić swój wygląd oznaczałoby, że nie obchodzi ich to, czy ich zauważyliśmy. Albo nawet chcieli byśmy ich dostrzegli. Ale pozmieniali wystarczająco wiele i uważam, że naprawdę starają się ciebie śledzić. Oddałam mu lornetkę. – Dlaczego mnie śledzą? – Zazwyczaj gdy ludzie cię śledzą, to wiesz dlaczego. – Myślałam, że mogą być Ranfieldami pracującymi dla Musette, ale nie sądzę by Ranfieldzi podjęli trud takiej zmiany swojego wyglądu. Większość Ranfieldow nie jest najbystrzejsza.

Bobby Lee uśmiechnął się do mnie. – Jak możesz przyjaźnić się z tak wieloma krwiopijcami, a jednocześnie być dla nich tak pogardliwa. Wzruszyłam ramionami, co nigdy nie było wdzięczne. – Szczęście. Tak myślę. Uśmiech pozostał, ale oczy zaczęły być poważne. – Co chcesz zrobić z tymi dwoma? Przez sekundę myślałam, że miał na myśli Ashera i Jean-Claude’a, a potem zdałam sobie sprawę, że chodziło mu o tych dwóch debili w Impali. Fakt, że przez okamgnienie pomyślałam, że mówił coś innego niż w rzeczywistości świadczył o tym, jak zła była moja koncentracja. Taka koncentracja zabije cię w trakcie wymiany ognia. Wzięłam głęboki wdech, kolejny. Powoli wypuszczałam powietrze starając się oczyścić umysł. Musiałam być tu, teraz, nie martwiąc się o moje coraz bardziej skomplikowane życie osobiste. Tu i teraz, z uzbrojonymi mężczyznami i kobietami, ryzykującymi swoje życie, bo o to poprosiłam. Być może obaj mężczyźni w samochodzie nie byli wcale niebezpieczni, ale nie mogliśmy na to liczyć. Musieliśmy ich traktować jakby byli. Gdybyśmy się mylili, to nic złego by się nie stało. Jeśli mielibyśmy rację, no cóż, bylibyśmy przygotowani jak najlepiej. Nie mogłam się oprzeć wrażeniu nadciągającej katastrofy. Spojrzałam na wysoką posturę Bobby’ego Lee. – Nie chcę by zabili któregoś z was. – Sami chcemy tego uniknąć. Potrząsnęłam głową. – Nie, nie o to mi chodzi. Spojrzał na mnie z nagle bardzo poważną twarzą. – Co się stało Anito? Westchnęłam. – Myślę, że tracę nerwy od tego gówna. Nie przez moje własne bezpieczeństwo, a bezpieczeństwo innych. Ostatnim razem, gdy szczurołaki mi pomagały, jeden z was zginął, a drugi został bardzo dotkliwie pocięty. – I wyzdrowiałam całkiem szybko. – Claudia podeszła do nas ze swoimi potężnymi mięśniami. Długie czarne włosy związała w ciasny, koński ogon odsłaniając twarz. Nigdy nie widziałam jej w makijażu może dlatego, że wcale go nie potrzebowała. Była ubrana w granatowy sportowy biustonosz i parę ciemnych jeansów. Zwykle nosiła sportowe biustonosze. Myślę, że miała problem ze znalezieniem koszul, które pasowałyby na jej spektakularną klatkę piersiową i ramiona. Podnosiła duże ciężary, ale nie do tego stopnia, by pomylić ją z mężczyzną. Nie, Claudia była zdecydowanie dziewczyną. Ostatni raz gdy ją widziałam, jej ramię prawie zostało odstrzelone. Można było zauważyć niewyraźną, bladoróżową i białą bliznę na jej prawym barku. Postrzał srebrną amunicją pozostawi bliznę nawet u zmiennokształtnego. Było niewielkie prawdopodobieństwo, że mogła stracić władzę w ramieniu. Ale prawa ręka wyglądała i była tak samo umięśniona jak lewa.

– Wyglądasz świetnie, jak ręka? – Zapytałam uśmiechając się. Jedną z moich ulubionych rzeczy związanych z potworami to uzdrawianie. Zwykli ludzie zdawali się przeze mnie ginąć, potwory przeżywały. Przyznajmy rację potworom. Claudia zgięła ramię i mięśnie zafalowały pod jej skórą. To było wręcz imponujące. Podnosiłam ciężary, ale nie tak. – Nie wszystko wróciło jeszcze do normy. Wciąż nie mogę unieść więcej niż 64 kilogramy. Wyciskałam na ławeczce moją własną masę ciała, plus kilka kilo więcej i dotychczas byłam pod wrażeniem unoszenia 40 kilo. Nagle poczułam się niedowartościowana. Chciałam zapytać czy nie miała nic przeciwko narażaniu życia i jej imponującego ciała dla mnie, ale nie zapytałam. Niektórych pytań nie należy zadawać. Nie głośno. Stałam tam oparta o czarne odbijające szkło, które z zewnątrz przypominało część ściany. Zawsze zastanawiałam się dlaczego przeważnie ktoś się pojawiał, żeby otworzyć mi tylne drzwi. Teraz wiedziałam, że mieliśmy straż. Mogliśmy patrzeć na czarne charaktery cały dzień i oni nigdy by nas nie zobaczyli. Była to wąska część strychu nad Cyrkiem Potępieńców. Ten jeden mały zakątek wyposażony został w lornetkę, wygodne krzesła i mały stolik. Na reszcie powierzchni strychu były głównie kable, przewody, przechowywany sprzęt jak w kulisach w teatrze. Większa część sufitu była otwarta na wsporniki i belki jak magazyn, którym pierwotnie był. Ale teraz, gdy wiedziałam, że był tu strych i poddasze, zdałam sobie sprawę, że istniał tutaj wąski pas zamkniętej przestrzeni obiegający cały szczyt budynku. Zapytałam czy były inne ukryte punkty obserwacyjne i usłyszałam oczywiście. Zadaj oczywiste pytanie, dostaniesz oczywistą odpowiedź. – Claudia będzie prowadzić jeden z samochodów w naszym małym planie – powiedział Bobby Lee. – Myślałam, że to plan dla kogoś, kto wygląda nieszkodliwie i normalnie w obu samochodach. – Claudia posłała mi płaskie nieprzyjazne spojrzenie. – Bez obrazy, ale o twoim wyglądzie można powiedzieć wszystko, ale nie zwyczajny. – Narzuci koszulę na mięśnie, rozpuści kucyka i będzie wyglądać jak dziewczyna – powiedział Bobby Lee. Spojrzałam na niego i na nią. Była od niego wyższa. Cholera była tak szeroka w ramionach jak on i miała je bardziej masywne. – Wiesz Bobby–chłopcze, gdybym miała wybierać siłowanie się na rękę z tobą lub Claudią, wolałabym ciebie. Spojrzał na mnie zupełnie tego nie łapiąc. Claudia zrozumiała. – Gadasz na próżno, Anita. Nie ważne jak wiele ćwiczę, wciąż jestem dziewczyną równą z najlepszymi.

Bobby Lee patrzył z jednej na drugą. – O czym wy rozmawiacie? Próbowałam użyć prostych słów. – Claudia jest wyższa i bardziej umięśniona niż inne szczurołaki, które masz tu dzisiaj. Dlaczego wpuszczenie jej do samochodu jest normalne i nieszkodliwe? Można powiedzieć o niej wszystko, ale nie nieszkodliwa. Spojrzał na mnie marszcząc brwi. – Nie zobaczysz mięśni pod koszulką. – Ma cholerne metr i pieprzone dziewięćdziesiąt centymetrów wysokości i ramiona takie jak twoje. Nie ukryjesz tego pod koszulą. – Jestem tego świadom, Anita. – Więc dlaczego wypuszczasz ją, żeby wyglądała nieszkodliwie? Bobby Lee próbował pojąć to swoim umysłem, ale w końcu to tylko mężczyzna, który spędził większość swojego życia jako mięśniak. Inteligentny mięśniak, ale wciąż mięśniak – Oprócz ciebie ona jest jedyną dziewczyną, którą tutaj mamy. A oni cię rozpoznają. – Czy naprawdę wmawiasz mi, że źli faceci poczują się mniej zagrożeni przez Claudię niż przez niskiego, mniej potężnie zbudowanego mężczyznę? To było jasne, że Bobby Lee w końcu załapał. Otworzył usta. Zamknął, ponownie otworzył, uśmiechnął się i zaśmiał. – Rozumiem twój punkt widzenia, ale prawdę mówiąc tak. Będą mniej onieśmieleni. Po prostu mężczyźni nie traktują kobiet jako zagrożenie. Nieważne jak duże one są. Z kolei wszyscy mężczyźni są podejrzani, nieważne jak mali. Potrząsnęłam głową – Dlaczego? Bo my mamy piersi, a wy nie? – Odpuść, Anita, – powiedziała Claudia. – Po prostu odpuść. To są mężczyźni, nic na to nie poradzisz. Ponieważ nie byłam mężczyzną, wzięłam za słowo Bobby’ego Lee, że źli faceci będą mniej panikować, jeśli jedną z osób zaangażowanych w nasz udawany wypadek będzie kobieta. Musiałam przyznać, że sama mniej bałam się przebywać z inną kobietą, ale wydawało się to w pewien sposób złe. Claudia narzuciła na siebie męską bladoniebieską koszulę i zapięła nawet na rękawach. Zostawiła tyle rozpiętych guzików z przodu by pokazać dekolt, potem zdjęła gumkę z włosów. Potrząsnęła głową, a gęste, brązowe włosy opadły jej wokół twarzy. Loki zmiękczyły mocne linie jej twarzy i nagle byłam w stanie zobaczyć jakby mogła wyglądać, gdyby włożyła odrobinę wysiłku, żeby być zwykłą dziewczyną. Przyszło mi do głowy słowo spektakularnie. Bobby Lee obserwował kaskadę włosów z prawie otwartymi ustami. Myślę, że mogłabym postrzelić go i to nawet dwa razy, zanim by zareagował. Cholera. Myślałam o nim lepiej. Claudia spotkała moje spojrzenie i wykrzywiła jedną brew. To mówiło wszystko.

Miałyśmy tę jedną chwilę doskonałego zrozumienia między dziewczynami, a myślę, że dla niej i dla mnie, nie było ich zbyt wiele. Obie spędziłyśmy zbyt wiele czasu przebywając z mężczyznami. Nieważne jak wiele razy uratowałaś im życie, nieważne jak wiele razy oni uratowali tobie życie , nieważne ile wyciskałaś na ławeczce, nieważne jak byłaś wysoka lub silna, albo jak kompetentna, wciąż byłaś dziewczyną. A fakt, że jesteśmy dziewczynami, dla większości mężczyzn stawia w cieniu wszystko inne. To nie było ani dobre ani złe. Tak po prostu było. Kobieta zapomni, że mężczyzna jest facetem, jeśli jest wystarczająco dobrym przyjacielem, ale mężczyźni rzadko zapominają, że kobieta jest kobietą. Przez większość czasu cholernie mnie to wkurzało, ale dziś mieliśmy tego użyć na złych facetach. Kiedy by ją zobaczyli, te włosy, te piersi, nie doceniliby jej, bo była dziewczyną.

Rozdział 35 Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Ultraska

O ile wiedziałam, to śledzili mnie przez jeden dzień. Więc czemu byłam taka zdeterminowana, by dowiedzieć się dlaczego? Po pierwsze: zawsze lepiej wiedzieć niż nie wiedzieć z jakiego powodu cię śledzą, a po drugie: byłam w naprawdę paskudnym nastroju. Nie miałam pojęcia co z Asherem. Nie chciałam go stracić, a teraz nie ufałam uczuciom. W rzeczywistości byłam całkiem pewna, że tak naprawdę były to wampirze sztuczki. Być może tak naprawdę nigdy go nie kochałam. Może to zawsze było kłamstwo. Logiczna część mnie wiedziała, że oszukuję samą siebie, ale strachliwa część była zadowolona z tej teorii. Rzeczą, która przeszkadzała mi najbardziej było to, że nie byłam pewna, którą część odważę się wybrać. Czy słusznie zrobiłam prawie rzucając Ashera przez zdradę? Czy może jednak on miał rację i zrobił to, o co go poprosiłam? A ja się myliłam? Co, jeśli to był mój błąd? Skoro myliłam się co do tego, to w ilu jeszcze rzeczach nie miałam racji? Ile razy byłam niesprawiedliwa? Tracę poczucie słuszności w wielu sprawach. Bez mojego gniewu świętszego-od-Boga czułam się niepewnie i nierealnie. Nie byłam już sobą. Co jeśli Claudia zostanie zabita, podobnie jak jej przyjaciel Igor kilka miesięcy temu? Co, jeśli Bobby Lee zginie jak jego znajomy, Cris? Zabiłam prawie 50% szczurołakow, które pożyczył mi Raphael - ich król. Nikt na to nie narzekał, ale dziś myśl o większych stratach wydawała się nie do przyjęcia. Gdybym nie pozwoliła ludziom by ryzykowali życie, to ten plan by nie zadziałał. Cztery pojazdy blokowały cztery drogi upewniając się, że źli goście nie mają jak zwiać. Odcięliśmy

im

wszystkie

drogi

ucieczki.

To

oznaczało

minimum

czterech

ludzi

w

niebezpieczeństwie. Co więcej Bobby Lee chciał ukrytych strzelców wśród niewielu samochodów na parkingu. Gdy źli goście byliby zajęci jazdą wokół parkingu, próbując znaleźć drogę ucieczki, strzelcy mogliby wyjść z Cyrku. Taki był plan. Dobry plan, chyba, że złe typki wyciągną broń i zaczną strzelać. Wtedy i my musielibyśmy, więc istnieje szansa, że zginą, a to nie byłoby najlepiej. Wciąż nie znałabym powodu i miałabym na koncie więcej martwych ludzi Raphaela. - W porządku Anito? – Zapytał Bobby Lee.

Pocierałam palcami skronie i potrząsnęłam głową. – Nie, nie jest. Jest naprawdę nie w porządku. - Z czym? - Z tym wszystkim. – Nawet jak to mówiłam, widziałam Claudię jadącą polną drogą, a Fredo zbliżającego się inną. Upewniłam się, że znam jego nazwisko. Nie powinno się prosić ludzi, by umierali dla ciebie, jeśli nie znasz przynajmniej ich nazwiska. Miał kilka cali poniżej sześciu stóp wzrostu, smukły ciemny mężczyzna z dużymi zręcznymi dłońmi. Nosił więcej noży niż ktokolwiek kogo spotkałam od długiego czasu. Bobby Lee powiedział, że zarówno Fredo jak i Claudia mogą sprawić, że wypadek będzie wyglądał na rzeczywisty, bo oboje byli zawodowymi kierowcami. Powiedział ,,kierowcy” jakby nie wiadomo co to było. Zapytałam czy mogłabym być jednym z kierowców, ale zostałam poinformowana, że nie wiedziałam jak JECHAĆ, więc nie mogłam się z tym kłócić. Ale prawdą jest, że na ten moment oczekiwanie i oglądanie ludzi podejmujących ryzyko było dla mnie trudniejsze niż ryzykowanie siebie. Ufałam osądowi Bobbego Lee. Naprawdę. To czemu nie ufałam to źli goście. Oni byli czarnymi charakterami, więc nie mogłam zaufać im w niczym oprócz tego, że byli nieprzewidywalni i niebezpieczni. Oglądałam dwa zbliżające się samochody i niemal krzyknęłam „Nie, nie robcie tego”. Ale chciałam wiedzieć, kto mnie śledził, a co więcej chciałam ich powstrzymać. Jeśli moje nerwy zawodzą w czymś tak prozaicznym, to w czym będę dobra? Problem w tym, że moje nerwy zawiodły. Trzymałam usta ciągle zamknięte, jakby jedyną rzeczą utrzymują mój puls były wargi zaciśnięte w wąską linię. Modliłam się „Dobry Boże nie pozwól by ktokolwiek został ranny”. Ta myśl przyszła mi do głowy na sekundę przed zderzeniem aut. Jeśli Bobby Lee i jego ekipa mogli upozorować coś takiego, to prawdopodobnie mogli śledzić mężczyzn przyczepiając się do nich gdziekolwiek. Po prostu nie myślałam o niczym innym, jak konfrontacja. Cholera. Samochody zderzyły się. Wypadek wyglądał na prawdziwy i przypadkowy. Claudia wysiadła. Nawet z daleka była wysoka i kobieca. Fredo wysiadł krzycząc i wymachując rękami. Źli goście odpalili samochód i udali się w oddaloną uliczkę od wejścia od parkingu, dalej w dół ulicy, która właśnie została zablokowana. Musieli wywęszyć ... podstęp. Impala zatrzymała się przed zakrętem na drogę, co znaczyło, że zauważyli trzeci samochód schowany przy Cyrku, blokujący uliczkę między Cyrkiem, a budynkiem obok. Bobby Lee prowadził prosto do schodów, zastukaliśmy w dół mając nadzieję, że czwarty pojazd, ciężarówka, zablokuje daleką aleję, gdzie były umieszczone rampy. Byliśmy gotowi

poświęcić obydwa by być pierwszą siłą ognia na parkingu i mieć możliwość obserwacji jak rozwija się sytuacja. Do czasu gdybyśmy trafili na przykład na uzbrojonych bandytów wyrastających niczym grzyby po deszczu z zaparkowanych licznie samochodów. Poczułam się niemal głupio czując ciężar mojej broni i dołączając do półkola. Claudia, Fredo i dwóch innych kierowców uzupełniali drugą część koła, wychodząc z rożnych stron. Pojęcie okręgu było metaforyczne. Nie był idealny, bo nie mógł taki być, inaczej strzelalibyśmy sami do siebie, jednak efekt był doskonały. Impala zaparkowała w kręgu naszych karabinów. Silnik był włączony, nie było broni w zasięgu wzroku. Blondyn miał ręce mocno przylegające do kierownicy, ciemnowłosy w czapce miał ręce poza zasięgiem wzroku. Było dużo wezwań po naszej stronie o rękach od góry, oraz ,, ani kurwa kroku dalej". Nie poruszyli się, ale silnik dalej pracował, a jeden facet wciąż miał ręce schowane przed naszym wzrokiem. Trzymałam wycelowaną broń w jednej ręce, drugą podniosłam do góry. Nie wiem, czy ktoś to zauważył, czy zrozumiał o co mi chodziło, ale Bobby Lee tak. Uniósł swoją rękę w prawie taki samym geście i krzyk uspokoił się. Nastało nagłe milczenie, nie licząc szumu silnika samochodowego. Przemówiłam w tej ciszy upewniając się, że mój głos brzmi wyraźnie – Zgaś samochód. Ten w czapce powiedział coś, czego nie mogłam usłyszeć przez okno. Blondyn bardzo powoli obniżał jedną z rąk i silnik zamarł. W panującej ciszy buczenie silnika było bardzo głośne. Mężczyzna w czapeczce był bardzo niezadowolony. Nawet pomimo okularów obejmujących jego twarz można było to wyczytać z jego ust. Jego ręce wciąż były ukryte. Blondwłosy położył dłonie z powrotem na kierownicy. - Ręce na widoku. - Powiedziałam. - Ale już. Ręce blondyna zdawały się drgać na kierownicy, jak gdyby chciał położyć ręce tam, gdzie nie mogłabym ich zobaczyć, ale było już za późno. Powiedział coś do swojego towarzysza, ale ten pokręcił głową. Opuściłam moją broń, nabrałam powietrza, wstrzymałam oddech, odetchnęłam głęboko, następnie przeładowałam pistolet. Wolno i ostrożnie nacisnęłam spust. W ciszy strzał był głośny i zajęło mi chwilę by usłyszeć syk powietrza z opony. Wycelowałam moją broń w okno blondyna. Jego oczy szeroko się otworzyły. Mówił szybko i gorączkowo do swego przyjaciela. - Bobby Lee – powiedziałam – miej kogoś po tej stronie samochodu, kto naciśnie spust przed oknem od strony pasażera. - Chcesz ich zastrzelić? - Jeszcze nie, ale jeśli trzeba będzie strzelić, nie chcę by przypadkiem blondyna uderzyła ta

sama kula – spojrzałam na niego. – Wyceluj odpowiednio. Claudia była tym, kto podszedł bliżej i ustawiła broń naprzeciw okna pod kątem lekko w dół tak, by ominąć człowieka po drugiej stronie. Kule mają paskudną tendencję do podróżowania dalej niż chcesz. Zapytała bez patrzenia na mnie, nie odrywając oczu od mężczyzny którego miała na celu – Czy mam go zabić? - Potrzebujemy tylko jednego z nich do przepytania – powiedziałam. Uśmiechnęła się, błysnęła białymi zębami. To było dziki i przerażający grymas na tej pięknej twarzy okolonej ciemnymi włosami. – Wspaniale. -Nie powtórzę ponownie. Połóż dłonie tam, gdzie możemy je zobaczyć. W przeciwnym razie… - powiedziałam. Nie uniósł rąk do góry. Był albo głupi, albo. . . - Bobby Lee, czy ktoś zabezpiecza tyły? - To znaczy wsparcie? - zapytał. - Tak, bo ten gość jest albo jest strasznie uparty, albo myśli, że pomoc nadchodzi. Powiedział coś szybko i ostro. Mówiąc to jego południowy akcent zniknął. Język brzmiał jak niemiecki, ale to nie było to. Niektóre szczurołaki zwróciły się na zewnątrz, rozglądając się dookoła. Byliśmy na otwartej przestrzeni. Nikt nie zamierzał podkradać się do nas. Jedynym realnym niebezpieczeństwem byłoby, gdyby ktoś miał karabin maszynowy z dużym zasięgiem. To była prawda, że nic nie możemy zrobić snajperom, a ponieważ nic nie mogłam zdziałać, to musiałam odpuścić. Udawać, że nic nie może się zdarzyć i dbać o to, co się dzieje. Ale miejsce między łopatkami, do góry, do głowy, przebiegło gęsią skórką, jakbym czuła na plecach laser. Byłam pewna, że to moja wyobraźnia, ale moja wyobraźnia zawsze była problemem, gdy byłam podekscytowana. Starałam się myśleć o czymś innym. Dlaczego mężczyzna nie podnosił pieprzonych rąk do góry? Celowałam jedną ręką, więc mogłam uwolnić lewą . Uniosłam jeden palec, potem drugi. Blondyn mówił coś gorączkowo. Słyszałam urywki jego głosu. Zrób to, Boże, zrób to. Zaczęłam ponosić trzeci palec, kiedy ten w bejsbolówce uniósł powoli ręce w górę. Puste ręce, ale mogłam założyć się o każdą kwotę pieniędzy, że miał jakiś paskudny kawałek sprzętu na kolanach. O tak. Claudia trzymała swoją broń opartą o swoje okno. Myślę, że dlatego, że jej nie kazano ruszyć z powrotem. Szczerze, lubiłam ją tam, wystarczająco blisko strzału, gdyby mężczyzna sięgnął po to coś na jego kolanach. Opuścił okno, położył ręce z powrotem na kierownicy, nic nie powiedział. Nie próbował błagać, udawać niewinności czy przyznawać się do winy. On po prostu siedział. Dobrze.

Byłam wystarczająco niska, by lekko garbiąc się, zobaczyć, że kolana drugiego mężczyzny były puste: cokolwiek tam było, kołysało się na podłodze. Upuścił to tak, byśmy tego nie zobaczyli. Co to do cholery było? Nieznacznie podniosłam głos – Ty, w czapce, połóż dłonie powoli na desce rozdzielczej. Płasko, a jeśli je ruszysz, zastrzelimy cię. Czy to jasne? Nie spojrzał na mnie. - Czy to jasne? Zaczął poruszać rękami w kierunku deski rozdzielczej. – Jasne. - Dlaczego mnie śledziliście? – Zapytałam głównie blondyna, bo zaczęłam zdawać sobie sprawę, że ten drugi mężczyzna sam od siebie dużo nie powie. - Nie wiem o czym mówisz – miał słaby niemiecki akcent. A miałam zbyt wielu krewnych z tym samym akcentem, by go nie rozpoznać. Oczywiście wszyscy byli po sześćdziesiątce i nie byli w swoim kraju przez kilka dziesięcioleci. Mogłam się założyć, że Blondie to nowszy import. -Gdzie ładny niebieski Jeep? - Spytałam. Jego twarz była wciąż spokojna. – Mówiłem ci – powiedział ten w czapce. - Tak, zauważyliśmy cię - powiedziałam. - To nie było takie trudne. - Nie zobaczyłabyś nas, gdybyś gwałtownie nie skręciła na drodze – powiedział Blondynek. - Przepraszam za to, mieliśmy trudności techniczne. - Taa, jak jeden z was; przemieniony futerkowy - odpowiedział facet w czapce. Z pewnością pochodził ze środkowej Ameryki, ale jakby znikąd. Nie miał charakterystycznego akcentu. - Więc zastanawialiście się co było nie tak i zbliżyliście się wystarczająco, by zobaczyć powiedziałam. Żaden nie odpowiedział. - Obaj wysiądziecie bardzo powoli z tego samochodu. Jeśli któryś z was sięgnie po broń, obaj możecie umrzeć. Potrzebuję tylko jednego z was do przesłuchania, drugi to po prostu dodatek. Zrobię co w mojej mocy by zobaczyć jednego z was żywego, ale nie będę pocić się nad ochroną obu, bo nie potrzebuję obu. Czy to jasne? Blondyn powiedział ‘tak” drugi powiedział „Krystalicznie kurwa jasne”, o tak, on był Amerykaninem. Tylko my mamy takie poetyckie wyrażenia. Wtedy usłyszałam syreny. Były blisko, bardzo blisko, jakby przy zaułku budynku. Chciałam myśleć, że byli tylko przejazdem, ale kiedy trzymasz broń na otwartej przestrzeni nie można było na to liczyć.

- Nigdy nie ma policjantów, gdy są potrzebni – powiedział Bobby Lee – Staraj się zrobić coś nielegalnego, a oni już są przy tobie. Ten w bejsbolówce odezwał się – Jeśli umieścicie broń poza zasięgiem wzroku policjantów, my będziemy po prostu udawać, że nic się nie stało. – Uśmiechnął się, kiedy się pochylił. Byłam pewna, że zobaczyłam jego tryumfalną minę. Uśmiechnęłam się, a jego uśmiech przywiędł, bo wyglądałam na zbyt cholernie zadowoloną. Nie obyło się bez problemów z dokopaniem się do mojej odznaki w kieszeni, nie jedną ręką, ale mi się udało. I błysnęłam metaliczną gwiazdką w małym pokrowcu. - Za co nas aresztujesz? – Zapytał Blondyn z niemieckim akcentem – Nic nie zrobiliśmy. - Oh nie wiem. Zaczniemy od posiadania ukrytej broni bez pozwolenia, a następnie podejrzenie kradzieży samochodu – Klepnęłam bok Impali. – To nie twój samochód i cokolwiek twój przyjaciel rzucił na podłogę, to będzie nielegalne. Możesz to nazwać przeczuciem. Bobby Lee nie potrzebujemy wielkiego tłumu. Chwycił sens i wyszczekał kolejny rozkaz dziwnym gardłowym, prawie niemieckim głosem. Szczurołaki rozpłynęły się z rozmywającą prędkością, zbyt szybkie, by śledzić je oczami. Widziałam to raz, czy dwa. Claudia pozostała na stanowisku, a Bobby Lee odmówił odejścia, więc było nas troje, gdy policjant nas zobaczył. Cóż, pięcioro, jeśli liczyć złych facetów. Dwóch umundurowanych funkcjonariuszy wpadło w uliczkę piechotą, ponieważ samochód w dalszym ciągu blokował drogę, a szczurołak, który go prowadził szedł po prostu przed nimi z rękoma splecionymi na czubku głowy. Z rękami do góry widać było, że jego futerał na broń był pusty. Rozbroili go. Upewniłam się, że moja odznaka była tak wysoko, jak tylko mogłam dać radę. I krzyknęłam, gdy oni wyszli zza rogu. – Szeryf federalny. Policjanci wykorzystali kilka samochodów po tej stronie jako tarcze i krzyknęli – Odłóż broń. Krzyknęłam. – Szeryf Federalny Anita Blake, reszta tych osób to moi zastępcy. Bobby Lee wyszeptał.– Zastępcy? Przemówiłam kącikiem ust. – Po prostu się ze mną zgadzaj. - Tak, proszę pani. Cofnęłam się od samochodu, by odznaka lepiej mignęła i krzyknęłam – Szeryf Federalny Blake. Miło widzieć oficerów. Policjanci osłaniali się za samochodami, ale przestali na nas krzyczeć. Próbowali dowiedzieć się, w jakie kłopoty wdepnęli przeszkadzając federalnym w robocie, ale nie martwili się aż tak mocno o politykę, jak o ryzyko dostania strzału.

Zgadzałam się. Zniżyłam głos i przemówiłam do mężczyzn w samochodzie, zanim poszłam w kierunku policjantów. – Przewożenie bez pozwolenia ukrytej broni, która jest nielegalna. Skradziony samochód, a ja mogę się założyć, że wasze wydruki z systemu będą świecić jak Bożonarodzeniowe drzewka – uśmiechnęłam się do dwóch policjantów. Odznaka miała ich uspokoić, ale oni ciągle mieli broń i słyszałam syreny w oddali. Wezwali posiłki i nie mogłam ich za to winić. Nie mieli możliwości sprawdzenia, czy każdy z nas jest policjantem. Spojrzałam na blondyna. – Poza tym policja tutaj niechętnie patrzy na przestępców śledzących szeryfów federalnych. - Nie wiedzieliśmy, że jesteś policjantką – powiedział Blondyn. - Twój wywiad jest do bani – odpowiedziałam. Kiwnął głową, jego ręce wciąż były na kierownicy - Tak. Położyłam broń i trzymałam odznakę bardzo wysoko podnosząc obie ręce do góry, aby pokazać, że nie jestem uzbrojona i ruszyłam ostrożnie w kierunku dwóch mundurowych, a pozostali, skradając się ostrożnie z bronią, rozeszli się między uliczkami. Były dni, kiedy naprawdę kochałam posiadanie odznaki. To był jeden z nich.

Rozdział 36 Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska

Trzy godziny później siedziałam w zewnętrznym biurze policji popijając naprawdę gorzką kawę i czekając na kogoś, kto pozwoli mi rozmawiać z moimi więźniami. Miałam odznakę i prawo, by w nagłych przypadkach wyznaczyć na mojego pomocnika każdego, kogo uważałam za właściwego. Policja wzięła Bobby’ego Lee, Claudię oraz jednego z kierowców na przesłuchanie. Zostali odesłani do domu godzinę temu. Bobby Lee nalegał, że zostanie ze mną, ale jego adwokat powiedział mu, że powrót do domu po zaledwie dwóch godzinach, jest prezentem i powinien go przyjąć. Przyjął go, ale dopiero po tym, jak nalegałam na to. Pomogło to, że na podłodze samochodu były MP5 Heckler i karabin maszynowy Koch, nie wspominając o pół tuzinie mniejszej broni, czterech nożach, jednej z tych składanych pałek, ASP. Aha i samochód, którym jechali, nie należał do nich. Ciemnowłosy facet, który był taki ponury, okazał się ex-wojskowym, więc pojawiły się jego odciski palców. O dziwo nie był karany. Ja bym postawiła prawie wszystko na to, że był złym gościem. Ale jeśli był złym gościem, to był wystarczająco dobry, by nie zostać złapanym. Blondyn nie istniał. Jego odcisków nie było w naszym systemie. Ze względu na niemiecki akcent i mój upór, przekazali odciski palców do Interpolu, aby sprawdzić, czy nasi chłopcy byli poszukiwani poza granicami kraju. Ale to wymagało czasu. Więc musiałam uzbroić się w cierpliwość i poczekać na bardzo niewygodnym krześle obok biurka detektywa, który zdawał się tam nigdy nie bywać. Na tabliczce przeczytałam "P. O'Brien", a o ile widziałam, to przez trzy godziny był legendą. Tak naprawdę pewnie nie było żadnego detektywa O'Briena. Oni po prostu sadzali ludzi przy biurku i zapewniali, że wkrótce przyjdzie i porozmawia z nimi. Nie zostałam aresztowana. W rzeczywistości w ogóle nie byłam w tarapatach. Byłam wolna, ale nie mogłam porozmawiać z więźniami bez czyjejś obecności. Nie ma sprawy. Pogadam z nimi przy miłym policjancie. Jak do tej pory nikt się niczego od nich nie dowiedział poza tym, że obaj wiedzieli, że chcą prawników. Gdy tylko przeczytano im ich prawa, to było wszystko, co powiedzieli. Było wystarczająco dużo dowodów, by zatrzymać ich na co najmniej 72 godziny, ale potem bylibyśmy w czarnej dupie. Chyba, że wróciłyby odciski z aktywnym karnym nakazem.

Wzięłam kolejny łyk kawy. Skrzywiłam się i postawiłam ją ostrożnie na biurku niewidzialnego detektywa. Myślałam, że nigdy nie spotkam kawy, której nie mogłabym wypić. Myliłam się. Ta smakowała jak stare skarpetki i była prawie jak ciało stałe. Wyprostowałam się i zastanawiałam, czy by po prostu nie wyjść. Moja odznaka sprawiła, że ja i szczurołaki nie trafiliśmy do więzienia oraz to, że źli goście nie wyszli na wolność. Ale to wszystko. Lokalna policja nie była zadowolona z nikogo, kto w nazwie miał ‘federalny’ i pchał się do przestępstwa na ich terenie. Stanęła przede mną kobieta. Miała 172 cm wzrostu. Była ubrana w czarną spódnicę, za długą, by ją nazwać stylową, oraz wygodne czarne buty, które również nie były ostatnim krzykiem mody. Jej bluzka była ciemnozłota. Wyglądała jak jedwab, ale prawdopodobnie było to coś łatwiejszego w czyszczeniu. Była ciemną brunetką z szarymi, srebrnymi i białymi pasemkami. Wyglądało to jak zrobione celowo. Naturalny punk. Głębokie zmarszczki nad wargami prezentowały naprawdę ładny uśmiech. Wyciągnęła do mnie rękę. Wstałam podając swoją. Jej uścisk był mocny, silny. Spojrzałam na czarną marynarkę na krześle detektywa O'Briena i wiedziałam z kim rozmawiałam, jeszcze zanim się przedstawiła. – Przepraszam, że zajęło mi tak długo, by do ciebie wrócić. Mieliśmy pracowity dzień. – Skinęła na mnie bym usiadła. Usiadłam. – Zrozumiałe. Uśmiechnęła się, ale oczy nie pasowały do uśmiechu. Jakby mi nie wierzyła. – Będę dowodzić w tej sprawie, więc chcę wyjaśnić kilka rzeczy. – Położyła na biurku teczkę, którą przyniosła. Otworzyła ją i zdawała się czytać jakieś notatki. – Oczywiście, – powiedziałam. – Nie wiesz dlaczego tych dwóch mężczyzn cię śledziło, zgadza się? – Nie, nie wiem. Posłała mi bardzo bezpośrednie spojrzenie ciemnych, szarych oczu. – Jednak czułaś, że sprawa jest tak poważna, że wyznaczyłaś pomocników, – sprawdziła swoje notatki, – dziesięciu cywilów, którzy pomogli ci schwytać tych dwóch mężczyzn. Wzruszyłam ramionami i spojrzałam na nią przyjemnie pustymi oczami. – Nie lubię być śledzona przez ludzi, których nie znam. – Na miejscu powiedziałaś oficerom, że podejrzewasz tych ludzi o nielegalne posiadanie broni. To było zanim ktoś przeszukał ich lub samochód. Skąd wiedziałaś, że mieli nielegalną broń – odrobinę się zawahała zanim powiedziała, – szeryfie Blake? – Instynkt, tak sądzę.

Te ciepłe szare oczy nagle stały się zimne jak zimowe niebo. – Skończ z bzdurami i powiedz mi, co wiesz. Rozszerzyłam oczy. – Powiedziałam wszystko co wiem twoim współpracownikom, detektyw O'Brien. Posłała mi spojrzenie tak miażdżącej pogardy, że powinnam zmarnieć na fotelu i wyznać wszystko. Sęk w tym, że nie miałam nic do wyznania. Gówno wiedziałam. Próbowałam być szczera. – Detektyw O'Brien przysięgam, że dzisiaj na autostradzie po prostu zauważyłam, że mam ogon. Potem zauważyłam, że ci sami dwaj mężczyźni są na zewnątrz miejsca, gdzie byłam, tylko siedzą w innym samochodzie. Dopóki nie zauważyłam ich po raz drugi, zaczynałam wierzyć, że mam paranoję. Ale gdy się zorientowałam, że mnie śledzą, chciałam żeby przestali, ale przede wszystkim chciałam się dowiedzieć, dlaczego mnie śledzili. – Wzruszyłam ramionami. – To jest cała prawda. Chciałabym wiedzieć coś, co mogli ukryć, ale tak samo jak ty szukam po omacku. Zamknęła akta z trzaskiem i uderzyła ostro o biurko, jakby układała wewnątrz dokumenty. Albo to automatyczny gest, albo złość. – Nie próbuj mrugać do mnie tymi wielkimi, brązowymi oczami, panno Blake. Nie kupuję tego. Mruganie brązowymi oczami? Ja? – Czy oskarża mnie pani o używanie na pani kobiecych sztuczek, detektywie? To sprawiło, że prawie się uśmiechnęła, ale zwalczyła pokusę. – Nie do końca, ale widziałam wcześniej kobiety takie jak ty. Taka słodka, taka drobna. Robisz tą niewinną minę i mężczyźni ci wierzą. Patrzyłam na nią przez chwilę by zobaczyć czy żartuje. – Znajdź sobie innego kozła ofiarnego, żeby się na nim wyżyć. Przyszłam tu i powiedziałam całą prawdę. I pomogłam zgarnąć z ulicy dwóch mężczyzn, którzy mieli ogromną siłę ognia, działa przeciwpancerne, amunicję na policjantów (cop killer). Nie wydajesz się nawet odrobinę wdzięczna. Rzuciła mi bardzo zimne spojrzenie. – Możesz w każdej chwili wyjść, panno Blake. Wstałam, a potem się uśmiechnęłam do niej i wiedziałam, że moje oczy były tak samo zimne i nieprzyjazne jak jej. – Dziękuję bardzo, pani O'Brien. – podkreśliłam pani. – Detektyw O'Brien, – powiedziała tak, jak tego oczekiwałam. – To wtedy szeryf Blake dla ciebie, detektyw O'Brien. – Zdobyłam prawo by być nazywana detektywem, Blake, a nie przyznano mi za nic tego tytułu. Możesz mieć odznakę ale nie robi to z ciebie gliny.

Jezu, była zazdrosna. Wzięłam głęboki wdech i wypuściłam wolno. Gdybym złapała haczyk i pokłóciła się z nią, nie doprowadziłoby to nas donikąd. Więc nie zrobiłam tego. Świetnie dla mnie. – Może nie jestem takim gliniarzem jak ty, ale jestem mianowanym zgodnie z prawem szeryfem federalnym. – Możesz ingerować w każdy przypadek z udziałem sił nadprzyrodzonych. Cóż, w tym wypadku nie ma nic nieziemskiego. – Spojrzała na mnie ze spokojem na twarzy, ale wciąż wykazując oznaki gniewu – Tak więc miłego dnia. Spojrzałam na nią licząc powoli do dziesięciu. Podszedł inny detektyw. Miał krótkie, kręcone blond włosy, piegi i duży uśmiech. Gdyby był młodszym detektywem w cywilu, ledwo by sobie poradził. – James powiedział mi, że złapałaś jakiegoś międzynarodowego super-szpiega, to prawda? Spojrzenie przeszło przez twarz O'Brien. Wyglądała jakby coś ją zabolało. Można było prawie usłyszeć jak myśli cholera. Zwróciłam się do drugiego detektywa. – Interpol odpowiedział z hukiem, co nie? Skwapliwie skinął głową – Niemiec jest poszukiwany wszędzie za szpiegostwo przemysłowe i podejrzenie terroryzmu… O'Brien przerwała mu. – Odejdź, Detektywie Webster, idź kurwa ode mnie. Jego uśmiech zawahał się. – Czy powiedziałem coś złego? Chodzi mi o to, że to agentka ich tutaj przyprowadziła, myślałem, że ona… – Odejdź ode mnie, teraz – powiedziała O'Brien, a ostrzegawczy warkot w głosie był taki, że wilkołak byłby z niego dumny. Detektyw Webster odszedł nie mówiąc ani słowa. Wyglądał na zmartwionego i powinien być. Mogłam się założyć, że O'Brien zabierała urazy do grobu i upewniała się, że każda zostanie odpłacona. Patrzyła na mnie, ale złość w jej oczach nie była tylko na mnie. Może to przez lata bycia jedyną kobietą na służbie, może praca uczyniła ją zgorzkniałą, albo ona zawsze była zrzędliwą, marudną dziewczyną. Nie wiedziałam i naprawdę mnie to nie obchodziło. – Złapanie międzynarodowego terrorysty w tych dniach i czasach mogłoby stworzyć karierę. – Powiedziałam nawiązując rozmowę, nie bardzo patrząc na nią. Wyraz nienawiści w jej oczach sprawił, że chciałam się wzdrygnąć. – Wiesz dobrze, że mogłoby. Potrząsnęłam głową. – O'Brien, ja nie mam kariery w policji. Nawet nie posiadam kariery w FBI. Jestem egzekutorką wampirów i pomagam w sprawach, w które zaangażowane są potwory. To,

że posiadam odznakę jest tak nowe i bez precedensu, że nadal są ludzie argumentujący, czy w ogóle będziemy mieć rangę szeryfów federalnych i czy będziemy w stanie w ogóle awansować. Nie jestem zagrożeniem dla twojej kariery. Mnie zasługi ani krzty nie pomogą w budowaniu mojej kariery. Także radź sobie sama. Jej oczy przeszły od nienawiści do nieufności. – O co ci chodzi? Potrząsnęłam głową. – Nie łapiesz jeszcze O'Brien? Co Webster powiedział: szpiegostwo międzynarodowe, szpiegostwo przemysłowe, podejrzenie terroryzmu, a to dopiero początek listy. – Co z tego? - Powiedziała, ręce splotła nad teczką z aktami na biurku, jakby osłaniała je przede mną, jakbym miała wyrwać je i uciec z nimi. – Śledzili mnie O'Brien, dlaczego? Nigdy nie byłam za granicą. Czego chce ode mnie międzynarodowy skurczybyk? Lekko zmarszczyła brwi. – Naprawdę nie wiesz dlaczego cię śledzili, co? Potrząsnęłam głową. – Nie, a chciałabyś żeby ktoś taki cię śledził? – Nie, – powiedziała i jej głos złagodniał, był niepewny. – Nie, nie chciałabym. – Spojrzała na mnie twardymi oczami, ale tak jak przedtem. Nie przeprosiła, ale dała mi teczkę z aktami. – Jeśli naprawdę nie wiesz dlaczego cię ścigali, musisz wiedzieć jak złego faceta odgrzebałaś… szeryfie Blake. Uśmiechnęłam się. – Dziękuje, detektyw O'Brien. Nie uśmiechnęła się do mnie, ale wysłała detektywa Webstera po świeżą kawę dla nas obu. Kazała mu również, przed nalaniem jej do naszych kubków, zaparzyć nowy dzbanek. Coraz bardziej lubiłam detektyw O'Brien.

Rozdział 37 Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska

Na imię miał Leopold Walther Heinrick. Był Niemcem. Ciążyły na nim podejrzenia o niemal każdą większą zbrodnię, którą można wymyślić. I to dużą, nie miałam na myśli błahej. Nie był złodziejaszkiem portmonetek czy oszustem. Był podejrzewany o pracę dla grup terrorystycznych na całym świecie, głównie z tymi ze zdecydowanym aryjskim uprzedzeniem. To nie tak, że nigdy nie wziął pieniędzy od ludzi, którzy chcieli stworzyć bezpieczny świat dla rasistów, ale wydawał się woleć pracować dla nich. Był związany ze szpiegostwem, które specjalizowało się w pomaganiu bledszym ludziom w utrzymaniu władzy lub zdobyciu jej nad ludźmi mniej białymi. Teczka zawierała listę znanych współpracowników ze zdjęciami niektórych. Kilka było takich jak zdjęcia policyjne, ale większość z nich była faksami ujęć z monitoringu. Twarze z profilu, ludzie zatrzaskujący samochody, wchodzący i wychodzący z budynków w odległych krajach. Prawie jakby wiedzieli, że są fotografowani, albo obawiali się, że mogą być. Były dwie twarze, do których wracałam – dwóch mężczyzn. Jeden z profilu w kapeluszu, a drugi z rozmywającą się twarzą wpatrującą się w aparat. O'Brien podeszła, by stanąć obok mnie. Patrzyła w dół na dwa zdjęcia, które położyłam z boku na krawędzi jej biurka. – Rozpoznajesz ich? – Nie jestem pewna. – Dotknęłam krawędzi zdjęć, jak gdyby to sprawiało, że będą bardziej realne i odkryją swoją tajemnicę. – Ciągle do nich wracasz, – stwierdziła. – Wiem, ale to nie tak, że ich znam. Bardziej jakbym ich gdzieś widziała. Gdzieś niedawno. Nie mogę ich umiejscowić, ale wiem, że widziałam ich lub innych, bardzo podobnych ludzi. Spojrzałam w dół na niewyraźne zdjęcia, szare, białe i czarne, składające się z drobnych kropek, jakby faks był kopią kolejnej kopii. Kto wie skąd pochodził oryginał? O'Brien wydawała się wyczuwać co pomyślałam, ponieważ powiedziała, – Pracujesz na niewyraźnych faksach zdjęć z monitoringu. Będziesz mieć szczęście, jeśli rozpoznasz na nich własną matkę.

Kiwnęłam głową i podniosłam to z dużym brunetem. Miał wsiąść do samochodu. Za nim znajdował się stary budynek, ale nie byłam studentką architektury, więc nic mi to nie mówiło. Mężczyzna patrzył w dół, jakby obserwował swoje zejście z krawężnika, więc nawet nie miałam pełnego widoku z przodu. – Może gdybym zobaczyła go w ujęciu z przodu. Czy wysłali nam wszystko, co mieli? – Wysłali nam wszystko, co mieli. Albo raczej tak powiedzieli. – Zerknięcie na jej twarz pokazywało, że nie wierzyła w to, ale musiała działać jakby tak było. – To trochę niepokojące, że więcej przyjaciół Heinrick’a może być w Stanach. Damy te zdjęcia policjantom patrolującym z rozkazami, żeby śledzili i relacjonowali, ale nie aresztowali. – Sądzisz, że są aż tak niebezpieczni? – Zapytałam. Posłała mi spojrzenie. – Przeczytałaś życiorys Heinrick’a, co myślisz? Wzruszyłam ramionami. – Brzmi na niebezpiecznego. – Ponownie podeszłam do listy jego współpracowników. – Żaden z nich mi nic nie mówi. – Zamknęłam teczkę i położyłam ją za dwoma zdjęciami. Podniosłam tym razem drugie zdjęcie. To z mężczyzną o jasnych włosach. Na zdjęciu zdawały się być białe. Białe lub bardzo jasny blond. Nie było wystarczająco dużo tła by ocenić jego rozmiary. To było ujęcie całej twarzy z bliska. Ujęto tylko górną część ciała. Był pochylony nad stołem rozmawiając. To było lepsze zdjęcie, bardziej szczegółowe, ale wciąż nie mogłam go umiejscowić. – Czy to było robione z jednej z tych ukrytych kamer szpiegowskich? – Dlaczego pytasz? Podniosłam zdjęcie, aby mogła spojrzeć prosto w dół na nie. – Po pierwsze: kąt jest dziwny, w górę, jakby kamera była nisko, na poziomie bioder. Zazwyczaj nie robisz zdjęcia z biodra. Po drugie on rozmawia, ale nie patrzy w aparat, a to jest zbyt naturalne. Postawię ciężki grosz na to, że on nie wie, że jest fotografowany. – Możesz mieć rację. – Wzięła ode mnie zdjęcie i przechyliła je by uzyskać lepszy kąt. – Dlaczego to takie ważne jak zdjęcie zostało zrobione? – Jej oczy stały się miłe i zimne. Ddobre oczy gliny. Podejrzliwe, które chciały wiedzieć to, co ja wiedziałam. – Słuchaj, widziałam jak staraliście się przesłuchać Heinrick’a i jego przyjaciela. Brzmią jak pieprzona zdarta płyta. Możesz zatrzymać ich na siedemdziesiąt dwie godziny, a oni przez ten czas nie powiedzą nic. – Tak, – powiedziała.

– Możemy zapolować. Powiedz Heinrick’owi, że jego przyjaciele naprawdę muszą się lepiej pilnować. Nie jesteś w stanie powiedzieć, gdzie te zdjęcia zostały zrobione. Blondyn jest w jakimś pokoju. O'Brien potrząsnęła głową. – Nie wiemy wystarczająco, by zacząć polować. – Gdybym sobie przypomniała, gdzie widziałam tych gości, to byśmy mogli – powiedziałam. Spojrzała na mnie, jakbym w końcu zrobiła coś ciekawego. – Moglibyśmy, – jej głos był ostrożny. – Nawet, jeśli sobie nie przypomnę, gdzie ich widziałam, a 72 godziny będą dobiegać ku końcowi, to czy moglibyśmy spróbować blefu? – Dlaczego? Założyłam ręce na żebrach walcząc z pragnieniem by się objąć. – Bo chcę wiedzieć, dlaczego ten facet mnie śledzi. Szczerze, gdyby nie jechał specjalnie za mną, generalnie bardziej martwiłabym się o St. Louis. Zmarszczyła brwi. – Dlaczego? – Jeśli Heinrick byłby w mieście tak zwyczajnie, to powiedziałabym, że mielibyśmy powody do martwienia się o terroryzm. Prawdopodobnie coś na tle rasowym. – Dotknęłam teczki bez otwierania jej. – Pracował kilka razy dla kolorowych ludzi, jak się mawia. Ciekawe jak uzasadnił to swoim białym rasistowskim znajomym? – Być może jest tylko najemnikiem, – powiedziała O'Brien. – Może fakt, że pracował dla białych rasistów, to przypadek. Byli ludźmi, którzy mieli pieniądze w czasie, gdy on ich potrzebował. Spojrzałam na nią. – Wierzysz w to? – Nie, – powiedziała i uśmiechnęła się. – Myślisz bardziej jak glina, niż sądziłam, Blake. Zwracam honor. – Dzięki. – Była to najwyższa pochwała i tak też to odebrałam. – Nie. Jeśli chodzi jak kaczka, kwacze jak kaczka to jest kaczką. A jego akta świadczą, że jest białym rasistą, który nie jest równocześnie ponad to, żeby brać pieniądze od pewnych osób, które chce zniszczyć. Jest rasistą, nie fanatykiem. Przytaknęłam – Sądzę, że masz rację. Patrzyła na mnie przez sekundę lub dwie, a potem skinęła głową, jakby podjęła decyzję. – Jeśli siedemdziesiąt dwie godziny będą dobiegały końca, to możesz przyjść i pobawimy się w polowanie. Ale myślę, że będziemy potrzebować lepszej przynęty, niż niewyraźne zdjęcia. Skinęłam głową. – Zgadzam się. Zrobię wszystko by zdobyć więcej, zanim uporamy się z lwem w jego kryjówce.

– Uporamy się z lwem w jego kryjówce? – Potrząsnęła głową. – Coś ty czytała? Potrząsnęłam głową. – Mam przyjaciół, którzy mi czytają. Jeśli nie ma obrazków, jestem trochę zdezorientowana. Posłała mi kolejne spojrzenie w połowie niesmak, w połowie uśmiech. – Wątpię w to, Blake, bardzo wątpię. Faktycznie Micah, Nathaniel i ja wieczorami czytaliśmy sobie wzajemnie na głos. Micah był zszokowany, że ani Nathaniel, ani ja nie czytaliśmy oryginalnego Piotrusia Pana, więc zaczęliśmy od tego. Wtedy odkryłam, że Micah nie czytał Pajęczyny Szarloty. Nathaniel przeczytał ją sam, gdy był mały, ale nikt mu nigdy nie czytał. Właściwie nie pamiętał, by ktokolwiek kiedykolwiek czytał mu jak był dzieckiem. To wszystko co powiedział. Po prostu to, że gdy był mały nikt mu nie czytał na głos, ale ta odrobina wiedzy wymownie o czymś świadczyła. Więc zaczęliśmy po kolei czytać sobie na głos. Swoisty rytuał przed snem, który był bardziej przytulny i dziwacznie bardziej intymny, niż seks czy karmienie ardeur. Nie czytasz swoich ulubionych historii z dzieciństwa ludziom, z którymi się pieprzysz. Czytasz je osobom, które kochasz. Znowu to słowo, miłość. Zaczynałam myśleć, że nie wiedziałam, co oznaczało. – Blake, Blake jesteś tu? Zamrugałam na O'Brien i zorientowałam się, że mówiła do mnie, a ja jej nie słyszałam. – Przepraszam. Naprawdę. Chyba myślę zbyt intensywnie. – O czymkolwiek myślałaś, nie było to miłe. Co miałam powiedzieć. Trochę było, trochę nie. Jak większość w moim życiu osobistym. Na głos powiedziałam, – Wybacz, zdenerwowało mnie, że kogoś taki jak Heinrich siedzi mi na dupie. – Nie wyglądałaś na przestraszoną Blake. Wyglądałaś, jakbyś myślała o czymś cholernie mocno. – Wcześniej wynajmowano już na mnie płatnych zabójców, ale nie terrorystów, którzy specjalizują się w polityce. W tym co robię nie ma polityki. – W chwili, gdy opuściło to moje usta zdałam sobie sprawę, że byłam w błędzie. Były dwa rodzaje polityki, w które byłam głęboko zaangażowana. Futrzasta i wampirza. Cholera, czy Belle go zatrudniła? Nie, to nie prawda. Byłam tak blisko jej umysłu. Ona wciąż myślała, że mogłaby mnie mieć. Nie zniszczyłaby tego, w co wierzyła, że mogłaby kontrolować lub użyć. Richard nadal odkopywał się z politycznego bałaganu w swojej sforze, w który się wpakował, gdy próbował wprowadzić prawdziwą demokrację. Wiesz, jeden głos na osobę. Nie zadziałało, bo zapomniał zachować prezydenckie weto. Był Ulfrikiem. Wilczym królem. Ale zniszczył urząd Ulfrika i jak na razie nie odbudował jeszcze szacunku, ani potrzebnego

zaplecza politycznego. Pomagałam mu, ale niektórzy ze sfory widzieli moje zaangażowanie jako kolejny znak jego słabości. Cholera. Richard też. O ile wiedziałam, nikt nie próbował przejąć sfory Richarda. Sąsiednie sfory omijały nas z daleka, dopóki kurz nie opadnie. Nikt, poza Sylvie, nie byłoby w stanie wyzwać go na walkę o przywództwo. A ona się powstrzymywała, bo lubiła Richarda i nie chciała go zabić. Gdyby Richard nie obawiał się co Sylvie zrobiłaby jako Ulfrik, ustąpiłby dla niej. Ale wiedział, a ona to potwierdziła, że jej priorytetem byłoby zabić każdego, kogo podejrzewała o nielojalność. Mógłby to być tuzin ludzi, lub dwa. Richard nie był chętny, by do tego doszło. Ale Sylvie przyszłaby bezpośrednio do mnie, gdyby miała problem. Więc… Spojrzałam na O'Brien. Ona patrzyła na mnie próbując mnie rozszyfrować. Nie miałam pojęcia, jakie różne emocje zobaczyła na mojej twarzy. Dzisiaj zdecydowanie nie byłam w formie. – Mów do mnie Blake, – powiedziała. Zdecydowałam, że pół-prawda jest lepsza niż nic. – Myślałam o tym, że jest jedna polityka, w której biorę udział. – I to jest? – Wampiry. Mam bliską więź z Mistrzem Miasta St. Louis. Nie sądzę, żeby Heinrich świadomie działał dla wampirów, ale mógłby nie wiedzieć. W tej pracy większość ludzi kontaktuje się przez pośredników, więc nikt nie zna żadnych twarzy. – Dlaczego niektóre wampiry mogłyby chcieć cię zabić za to, że spotykasz się z Mistrzem Miasta? Wzruszyłam ramionami. – Ostatnim razem, kiedy ktoś próbował mnie zabić, to właśnie z tego powodu. Pomyśleli, że to osłabi... Mistrza… osłabi jego koncentrację. Pochyliła się nad krawędzią biurka, ramiona skrzyżowała na brzuchu. – Naprawdę myślisz, że o to chodzi? Zmarszczyłam się i potrząsnęłam głową. – Nie wiem. Nie sądzę. Ale to jedyna polityka, o której pomyślałam. – Włożę notatkę do akt, przekażę dalej, – powiedziała. – Możemy zaoferować ci policyjną ochronę. – Macie na to ekstra budżet? Uśmiechnęła się, ale nie była szczęśliwa. – Heinrick ma terroryzm w swojej dokumentacji. Zaufaj mi. Teraz, ze słowem na T mogłabym sfinansować wielu ludzi. – A nie jednostki? – Powiedziałam z poważną miną, patrząc na nią z uporem. Parsknęła. – Och proszę cię, nie jestem politycznie poprawna i jak sądzę, ty również nie jesteś.

– Przepraszam, nie mogłam się oprzeć. – Poza tym pracujesz z policją wystarczająco długo aby wiedzieć, że przeważnie to wiele osób. – Sama prawda. – Powiedziałam. – Co z eskortą policji lub jakimś nadzorem? – Daj mi to przemyśleć, – odparłam. Odsunęła się od swojego biurka. Nie górowała nade mną, ale była wysoka. – Dlaczego nie pozwolisz nam się chronić, panno Blake? – Czy mogę dostać kopię raportu? Uśmiechnęła się, ale to nie był przyjemny uśmiech. – Złóż podanie do odpowiednich kanałów, a na pewno dostaniesz to za dzień lub dwa. – Nie można po prostu skorzystać z kserokopiarki? – Nie, – powiedziała. – Dlaczego nie? – Ponieważ nie chcesz policyjnej ochrony, a to oznacza, że coś ukrywasz. – Może, jeśli dasz mi kopię tych zdjęć, to będę mogła ich zidentyfikować. – Jak? Wzruszyłam ramionami. – Mam parę kontaktów. – Myślisz, że twoje kontakty mają lepsze informacje wywiadowcze, niż rząd? – Powiedzmy, że znam motywy i priorytety każdego z moich kontaktów. Nie mogę tego samego powiedzieć o każdym departamencie mojego rządu. Patrzyłyśmy na siebie przez kilka uderzeń serca. – Nie będę próbować z tobą o tym dyskutować. – Dobrze. A teraz mogę dostać kopię przynajmniej samych zdjęć? – Nie. – Zabrzmiało to stanowczo. – Jesteś dziecinna, – powiedziałam. Uśmiechnęła się, ale bardziej jakby obnażała zęby w przyjaznym warczeniu. – Ukrywasz coś. Jeśli to wróci i ugryzie dochodzenie w dupę, odbiorę ci za to odznakę. Pomyślałam żeby powiedzieć spróbuj i zobacz jak daleko zajdziesz, ale nie zrobiłam tego. Odznaka była na tyle nowa, że nie wiedziałam za co mogłam ją stracić, a za co nie. Pewnie powinnam zajrzeć i sprawdzić takie szczegóły. – Nie znam powodu, dla którego Heinrick mnie śledził. Nic, co mogłabym ukryć, O'Brien. – Tak mówisz. Westchnęłam i wstałam – W porządku.

– Miłego dnia, Blake. Idź porozmawiać ze swoimi kontaktami i zobacz dokąd cię to doprowadzi. Ja zostanę z rządem i Interpolem. – Posłała mi przesadne wzruszenie ramion. – Nazwij mnie staromodną. – Rób co chcesz, – powiedziałam. – Po prostu idź, – powiedziała. Wyszłam. Rozdział 38 Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Ultraska

Otworzyłam Jeepa i usłyszałam dzwonek telefonu. Ciągle zostawiałam go samochodzie zapominając, że go mam. Przesunęłam się na ciepłe skórzane siedzenia grzebiąc za telefonem pod nimi. Nawet wtedy, gdy zamknęłam za sobą drzwi. Byłoby chłodniej przy otwartych drzwiach, ale nie chciałam by moje nogi wystawały, podczas gdy leżałam na całym siedzeniu. Nie dlatego, że za mną stali faceci, tylko przez zwykłą dziewczęcą paranoję. Przy czwartym dzwonku udało mi się wreszcie wyszperać telefon. Zdążyłam zanim włączyła się poczta. – Tak, to ja, czego? – Brzmiałam na niegrzeczną i zdyszaną, ale przynajmniej odebrałam. - Ma petite? – powiedział pytająco Jean-Claude, jakby nie był pewny, czy dobrze się dodzwonił. Mimo drążka zmiany biegów u mojego boku i przegrzanej skóry pod ramieniem poczułam się lepiej. Lepiej, bo usłyszałam jego głos. Bo odezwał się do mnie pierwszy. Nie mógł być wściekły, jeśli odezwał się do mnie pierwszy. - To ja, Jean-Claude. Zapomniałam telefonu z jeepa, przepraszam. – Chciałam powiedzieć inne rzeczy, ale nie mogłam sformułować właściwych słów. Częścią problemu było to, że nie miałam pewności, które słowa były dobre. - Policja zatrzymała Jasona – powiedział. - Co powiedziałeś? - Policja przyszła i wzięła Jasona. – Jego głos był rzeczowy, niemal pusty, co zazwyczaj oznaczało, że ukrywał wiele emocji, z których żadną z nich nie chciał się dzielić. Poruszyłam się cal nad dźwignią zmiany biegów, by nie uwierała i przez moment leżałam na siedzeniach. Pierwsza iskierka paniki zatrzepotała w moim brzuchu.

– Dlaczego go zabrali? – Mój głos brzmiał niemal normalnie i prawie tak praktycznie, jak JeanClaude’a. - W celu przesłuchania na temat morderstwa. – Jego pusty, kulturalny głos powiedział to w taki sposób, jakby nie było słowa na M. - Jakiego morderstwa? – Zapytałam, a mój głos był coraz bardziej pusty. - Sierżant Zebrowski powiedział, że zrozumiesz. Że wzięcie go na miejsce zbrodni było złym pomysłem. Nie wiedziałem, że zabrałaś kogoś na miejsce zbrodni. - Mówisz to tak, jakbym była tam z przyjacielską wizytą. - Nie miałem na myśli zniewagi, ale dlaczego Jason był z tobą? - Nie czułam się na tyle dobrze, by prowadzić. A policja nie chciała czekać, aż poczuję się lepiej. - Dlaczego nie czułaś się na tyle dobrze by jechać? - Cóż, wydaje mi się, że dlatego, iż Asher wziął ode mnie piekielnie dużo krwi. I źle reagowałam na owładnięcie mojego umysłu. To sprawiło, że czułam się trochę chora. - Jak chora? – Spytał i teraz w jego pustym głosie pojawiła się pewna nuta. Coś, czego nie mogłam umiejscowić. - Zemdlałam i zwymiotowałam kilka razy, okay? Teraz skoncentrujmy się na obecnym kryzysie. Czy oni rzeczywiście aresztowali Jasona? - Nie orientuję się w tym za dobrze, ale nie sądzę. Choć wzięli go w kajdankach. - To standardowa procedura ze wszystkimi znanymi lub podejrzanymi likantropami – powiedziałam. Podciągnęłam się w górę, wiec mogłam siedzieć na fotelu, a nie leżeć w poprzek. – Wiesz, że jeśli go nie aresztowali, to w dowolnym momencie może wyjść wolno z przesłuchania? - Tak jest tylko w teorii, ma petite – teraz brzmiał na zmęczonego. - To prawo – powiedziałam. - Być może dla ludzi – odpowiedział łagodnie. Nie mogłam zatrzymać oburzenia w moim głosie. – Prawo dotyczy wszystkich, Jean-Claude. To sposób, w jaki działa ten system. Wydał miękki śmiech i tym razem był to rzeczywiście tylko śmiech, bez niczego zawoalowanego pod nim. – Z reguły nie jesteś tak naiwna. - Jeśli ustawa nie działa równo dla wszystkich, to nie działa wogóle. - Nie będę kłócił się z tobą, ma petite. - Jeśli zabrał go Zebrowski, to wiem, gdzie wzięli Jasona. Nie jestem zbyt daleko od siedziby RIPT.

- Co zamierzasz zrobić? – Zapytał głosem wciąż znajdującym się na granicy lekkiego śmiechu. - Wyciągnąć Jasona. – Powiedziałam trzymając ramieniem telefon, jednocześnie zapinając pas bezpieczeństwa i uruchamiając Jeepa. - Sądzisz, że to możliwe? – Zapytał. - Jasne .– Powiedziałam i prawie upuściłam telefon, ale uruchomiłam też samochód. - Brzmisz na tak pewną siebie, ma petite. - Bo tak jest. – Byłam. Trzepotanie w brzuchu zniknęło. - Muszę jechać. - Wszystkiego dobrego ma petite, mam nadzieje, że uratujesz naszego wilka. - Dam z siebie wszystko. - Nie mam wątpliwości. Je t'aime, ma petite. - Też cię kocham. – Rozłączyliśmy się, ale przynajmniej zakończyliśmy słowami kocham cię. To było lepsze niż krzyczenie na siebie. Rzuciłam telefon na miejsce obok mnie i wrzuciłam w jeepie bieg. Jeden problem na raz. Uratować Jasona. Skontaktować się z kilkoma ludźmi, których znałam i dowiedzieć się, czy coś wiedzą o Heinrick’u. A następnie przygotować się do bankietu Musette i jej spółki. Aha i dowiedzieć się jak utrzymać ten bałagan z wyjazdem Ashera i stały impas między JeanClaude'm a mną. To tylko kolejny dzień w moim życiu. To był jeden z tych dni, gdy myślałam, że nowe życie, inne życie, nie byłoby takie złe. Ale jak do cholery miałam napisać pokwitowanie i zwrócić

coś,

co

miałam

od

ponad

dwudziestu

lat?

Gdzie udasz się by zdobyć nowe życie, gdy twoje stare jest taką zagadką, że nie wiesz jak się z nim uporać? Chciałabym wiedzieć.

Rozdział 39 Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska

Nikt nie zatrzymał mnie przy drzwiach. Nikt nie zatrzymał mnie przy schodach. W rzeczywistości ludzie powtarzali „Cześć Anita, jak się masz?” Nie byłam oficjalnym członkiem Okręgowej Jednostki ds. Dochodzeń Paranormalnych, ale pracowałam z nimi tak długo, że byłam jak mebel biurowy. Coś, co było akceptowane, a nawet spodziewane. To detektyw Jessica Arnet powiedziała do mnie coś więcej, niż tylko cześć. – Gdzie jest ten przystojniaczek, który ci zawsze towarzyszy? – Który? – Zapytałam. Roześmiała się i zaczerwieniła trochę. To był rumieniec, który zwrócił moją uwagę. Zawsze flirtowała z Nathanielem, ale nigdy o tym wiele nie myślałam. Dopóki nie zobaczyłam jej rumieńca. – Wydajesz się mieć zbyt wielu przystojniaków, ale miałam na myśli tego z fiołkowymi oczami. Mogłabym się założyć, że dokładnie wiedziała, jak Nathaniel miał na imię. – Został dziś w domu, – powiedziałam. Położyła stos teczek na biurku, nie jej własnym i przesunęła swoje włosy z twarzy do tyłu. Nie miała tych włosów wystarczająco wiele, ale gest wyglądał jak z czasów, gdy miała je dłuższe. Krótko mówiąc poziom cięcia ledwo poniżej ucha naprawdę nie schlebiał jej twarzy. Ale ona nadal była ładna, trójkątna, o delikatnych kościach policzkowych oprawiających jej ładny uśmiech. Nigdy wcześniej naprawdę tego nie zauważyłam, ale była ładna. Czy Nathaniel kiedykolwiek chciał randkować, tylko randkować? Nie dominacja i te rzeczy z uległością, ale kolacja i kino? Kiedyś będę miała ardeur pod kontrolą i nie będę potrzebowała pomne de sang, prawda? Taki był plan. Więc Nathaniel, powinien randkować. Powinien? Jeśli nie zamierzałam go zatrzymać, powinien chodzić na randki. Ból głowy zaczął narastać bezpośrednio między moimi oczami. Detektyw Arnet prawie dotknęła mojego ramienia, ale zatrzymała się w połowie gestu. – Czy wszystko w porządku? Zmusiłam się do uśmiechu. – Szukam Zerbrowskiego.

Powiedziała mi, w którym pokoju był, ponieważ nie wiedziała, że nie powinna. Cholera, nie byłam pewna, czy nie powinna. Formalnie rzecz biorąc to była część śledztwa, w którym Dolph chciał żebym uczestniczyła, więc miałam prawo być tam, gdy przesłuchiwali podejrzanych. W mojej głowie zabrzmiało to logicznie, ale trochę zdesperowanie, jakbym próbowała przekonać samą siebie. Stanęłam na palcach pod drzwiami, żebym mogłam spojrzeć przez małe okienko. Telewizja sprawia, że myślisz, iż wszystkie policyjne pokoje przesłuchań mają ogromne lustra, które zajmują niemal całą ścianę. Bardzo niewiele wydziałów ma budżet i miejsce na takie rzeczy. Telewizja tego używa, bo jest bardziej dramatycznie i sprawia, że praca kamery jest łatwiejsza. Wydawało mi się, że prawdziwe życie jest wystarczająco dramatyczne bez dużych okien i nie ma tam miejsca na żadne punkty widzenia kamery. Tylko ból. Albo może właśnie byłam w fatalnym nastroju. Chciałam szybko zajrzeć do pokoju, aby na sto procent się upewnić, że to dobre miejsce. Jason siedział przy małym stole, Zerbrowski naprzeciw niego. Ale to, co było zaskakujące, to Dolph, który opierał się o odległą ścianę. Zerbrowski powiedział, że był na kilkutygodniowym urlopie. Czyżby Zerbrowski mnie okłamał? To nie było w porządku. Ale co tutaj robił Dolph? Raz ostro zapukałam do drzwi. Czekałam, przygotowywałam się, by zachować spokój, a przynajmniej wyglądać spokojnie. Zerbrowski uchylił drzwi. Zza okularów jego oczy wydawały się być zdziwione. – To nie jest dobry moment, – powiedział. Próbował oczami dać mi do zrozumienia, że Dolph jest w pokoju. – Wiem Zerbrowski, że Dolph jest tutaj. Myślałam, że ma być na urlopie przez jakiś tydzień. Zerbrowski westchnął, ale jego oczy były złe. Złe na mnie za to, że nie odeszłam i pogarszałam sprawę. Sprawianie, że rzeczy było gorsze, było jedną z moich specjalności. Zerbrowski powinien to już wiedzieć. – Porucznik Storr jest tutaj, bo wciąż jest szefem Okręgowej Jednostki ds. Dochodzeń Paranormalnych i zwrócił naszą uwagę na podejrzanego. – Podejrzany? Dlaczego Jason jest podejrzany? – Nie chcesz tego robić w korytarzu, Anita. – Nie, nie chcę. Chcę wejść do pokoju tak, byśmy wszyscy mogli porozmawiać jak cywilizowani ludzie. Jesteś jedynym trzymającym mnie w korytarzu. Oblizał usta i niemal odwrócił się, by spojrzeć na Dolpha, ale zwalczył pragnienie. – Wejdź, – zniżył głos do szeptu, – ale pozostań po tej stronie pokoju. Weszłam za Zerbrowskim i udałam się tam, gdzie wskazał mi gestem, abym się zatrzymała. Za stołem pomiędzy mną, a Dolphem. To prawie tak jakby Zerbrowski nie ufał temu, co zrobi Dolph.

– Nie pozwolisz jej tu siedzieć, – powiedział Dolph. Zerbrowski wzruszył ramionami. – Poprosiliśmy ją o pomoc w tej sprawie. – Ja nie, – powiedział Dolph. – Właściwie ty. Tak było – powiedziałam. Dolph otworzył usta, potem zamknął je w cienką linię. Zacisnął ręce tak mocno, że wyglądało tak, jakby go bolało. Jakby nie ufał temu, co te ręce mogą zrobić, jeśli nie zostaną wokół czegoś owinięte. W jego oczach była wściekłość. Zwykle miał jedne z najlepszych oczu gliniarza. Nigdy nic w nich nie widziałam. Puste, nic nie pokazujące. Dziś te oczy pokazywały wszystko, ale nie rozumiałam skąd pochodzi ten gniew. Jason siedział na końcu stołu starając się wyglądać na tak małego i nieszkodliwego, jak to tylko było możliwe. Ponieważ nie był dużo wyższy ode mnie, odwalał dobrą robotę. Zerbrowski zamknął drzwi i usiadł na brzegu stołu blisko Dolpha, zostawiając mi krzesło. Nie usiadłam. – Dlaczego przesłuchujecie Jasona? – Ma na ciele rany spójne z przestępstwem. – W rzeczywistości nie wierzycie, że Jason brał udział w tej… – szukałam słowa – rzezi, prawda? – On jest wilkołakiem i ma rany, – powiedział Dolph. – Jeśli nie zgwałcił naszej ofiary to zgwałcił kogoś innego. – Jesteś tu, aby obserwować, poruczniku, – Zerbrowski powiedział, ale jego twarz mówiła wyraźnie, że wolałby być gdziekolwiek indziej, niż tu mówić Dolphowi o pilnowaniu własnego interesu. Dolph zaczął coś mówić, ale potem powstrzymał się siłą woli. – Dobrze. W porządku sierżancie, kontynuuj. – Te dwa ostatnie słowa miały więcej żaru, niż pożar lasu. – Poczekaj, – przerwałam. – Powiedziałeś gwałt? – Odkryliśmy nasienie na pierwszym miejscu morderstwa, – powiedział Zebrowski. – Ukrzyżowanie? – Spytałam. – Nie, – powiedział Dolph szorstko. – Kobieta, która została rozerwana na kawałki. – Nasienie na miejscu nie oznacza gwałtu tylko to, że się mu podobało. To chore, ale to nie musi oznaczać stosunku seksualnego. Widziałam ciało. Nie pozostało wystarczająco dużo by stwierdzić, czy jej w ten sposób dotknął, czy nie. – Miałam straszną myśl. – Proszę powiedz, że nie miałeś na myśli głowy. Zerbrowski potrząsnął głową – Nie. Rozrzucone po miejscu zbrodni. To była prawie ulga. Prawie. – Więc dlaczego Dolph powiedział gwałt?

– Trochę więcej zostało z drugiej żeńskiej ofiary. – powiedział Zerbrowski. Spojrzałam na niego. – Nie pamiętam wiadomości o drugim ataku. – Nie musiałaś wiedzieć, – powiedział Dolph. – Miałaś rację. Wezwałem cię do pierwszego z nich, ale nie popełniłem tego błędu ponownie. Zignorowałam Dolpha najlepiej jak mogłam i spojrzałam na Zerbrowskiego. Ustami wymówił „Później”. Dobrze, Zerbrowski poinformuje mnie, gdy będziemy mieć czas. Bez Dolpha. Dobrze. Super. Nic nie mogłam zrobić w sprawie psychicznego zmiennokształtnego biegającego po mieście, ale może mogłabym zrobić coś z obecną katastrofą. – Co powiedział Jason, gdy zapytaliście, kto go podrapał? – Powiedział, że mężczyzna nie opowiada o romansach, – odpowiedział Zerbrowski, – nawet ja uważam, że wymówka jest kiepska. Spojrzałam na Jasona. Wzruszył ramionami, jakby chciał powiedzieć, a co miałem mówić. Znał mnie wystarczająco dobrze, że wiedział, że nie chciałam by o tym mówił. Miał rację. Dlatego nie chciałam by Zerbrowski i Dolph wiedzieli. Cholera, nie chciałam by ktokolwiek wiedział. Ale moje zażenowanie nie warte było zamknięcia Jasona. Westchnęłam i powiedziałam prawdę. – To nie są zadrapania obronne. – Jest pocięty, Anita i na dowód tego mamy zdjęcia z polaroidu, – powiedział Zerbrowski. – Dolph zauważył kilka zadrapań na pierwszym miejscu zbrodni. Tamte zniknęły, ale teraz ma świeże rany. – Ja go pocięłam, – mój głos brzmiał nijako, ponieważ walczyłam, by tak właśnie brzmiał. Dolph wydał dźwięk, który był bardziej parsknięciem, niż śmiechem. Żadne słowa nie były potrzebne by powiedzieć, że mi nie wierzy. Zerbrowski powiedział głośno. – Sprzedaj to gdzieś indziej, Anita. Nie kupujemy tego. Podwinęłam rękawy koszuli by pokazać moje leczące się zadrapania. – Kiedy bałam się, że go zranię bardziej, podrapałam sama siebie. Zerbrowski otworzył szeroko oczy. – Jezu, Anita, zawsze jesteś taka ostra? – Nigdy się tego nie dowiesz, Zerbrowski. – Jeśli to miało znaczyć tak, to w porządku. – Prawie dotknął niektórych głębszych zadrapań na moim ramieniu, a potem zatrzymał się i prawie dotknął zadrapań Jasona. – Mam nadzieję, że seks był dobry. Jason spojrzał na stół i zrobił minę w stylu „ojej”. Udało mu się wyglądać jednocześnie na zawstydzonego i zadowolonego z siebie. I to wszystko w tym samym czasie.

– Ta odpowiedź wystarczy, – powiedziałam. Jason rzucił uśmiechem, który sprawił, że jego błękitne oczy zabłysły. – Cokolwiek powiesz, pani. Posłałam mu bardzo wredne spojrzenie, które nie przyćmiło ani kawałeczka jego przyjemności. Dolph odepchnął się od ściany, aby zajrzeć ponad stołem na moje ramię. – Nie kupuję tego, Anito. Może podrapałaś własne ręce w drodze tutaj, by dać mu alibi. – Zadrapania nie są tak świeże, Dolph. Zaczął chwytać moją rękę, ale wyszłam poza jego zasięg. – Nie chcę znowu zostać sponiewierana. Mimo wszystko dziękuje. Sięgnął przez stół do mnie i Jason zaczął odsuwać ostrożnie swoje krzesło, jakby nie chciał być w środku. – Kłamiesz, – powiedział Dolph. – Zmiennokształtni bardzo szybko leczą wszystko oprócz srebra i ran innych potworów. Nauczyłaś mnie tego, Anita. On powinien już być wyleczony, jeśli naprawdę ty zadałaś mu ból. – Czyż ta sama logika nie dyktuje, że jeśli szramy były żeńskich ofiar, to on już je uzdrowił? – Nie, jeśli pochodzą od drugiej ofiary. – Dolph cisnął tę informację, jakby była ciosem. I w pewnym sensie tak było. Spojrzałam na Zerbrowskiego – Nie mogę debatować na temat zaleczonych zadrapań, jeśli nie nam przedziału czasu. Potrzebuję tego. Otworzył usta, ale Dolph odpowiedział – Dlaczego więc dajesz mu perfekcyjne alibi? – Ojej. Zerbrowski nie widzę twojej ręki na tyłku Dolpha, ale musi tam być, bo za każdym razem, gdy zadaję ci pytanie, odpowiedź wychodzi z jego ust. – Teraz ja także byłam pochylona nad stołem. – Jego szramy są starsze niż twoje, Anito, – Dolph powiedział głosem przypominającym prawie warczenie, – bardziej uzdrowione. Nigdy nie udowodnisz w sądzie, że stało się to w tym samym czasie. – Jest zmiennokształtnym. Leczy się szybciej. Uczyłam cię. Pamiętasz? – Czy naprawdę przyznajesz, że się z nim pieprzyłaś? – Zapytał Dolph. Byłam tak zła, że drgnęłam przy doborze jego słów – Wolę określenie kochać się, ale tak pieprzyliśmy się, ciupcialiśmy się. – Jeśli to prawda, ślady byłyby teraz całkowicie wyleczone. Jeśli jesteś tylko człowiekiem, jak twierdzisz.

Ból głowy pomiędzy moimi oczami był taki, jakby ktoś próbował przebić się nożem z mojej czaszki. I naprawdę nie byłam w nastroju do takich rzeczy. – Czym jestem, albo czym nie jestem, to nie twój cholerny interes. Ale mówię ci, że został oznaczony w ogniu namiętności. Co więcej są szansę na to, że był ze mną w czasie, w którym miało miejsce morderstwo. Możemy określić ramy czasowe, jeśli chcesz. – Ramy czasowe będą dobre, – Zerbrowski przesunął krzesło wzdłuż stołu, nie opuszczając swojego stanowiska. Pozostał bliżej całej tej drżącej wściekłości, niż zrobiłaby to większość ludzi. Musiałam o tym pomyśleć. Udało mi się podać przybliżony czas w ostatnich dwóch dniach. Prawdę mówiąc nie byłam odpowiednim alibi dla Jasona na czas pierwszego morderstwa, ale byłam całkiem pewna, że podczas drugiego był kryty. Zerbrowski robił co w jego mocy, by jego twarz była pusta, podczas gdy spisywał to, co mówiłam. Cały wywiad był nagrany, ale Zerbrowski, podobnie jak Dolph, lubił pisać rożne rzeczy. Tak naprawdę nie myślałam o tym wcześniej, ale Zerbrowski mógł nabierać nawyków od Dolpha. Gdy mówiłam Dolph wciąż stał obok stołu wisząc nad każdym z nas. Zerbrowski zadawał drobne pytania, by podać czas tak szczegółowo, jak to tylko możliwe. Jason przez to cały czas pozostał spokojny i nieruchomy, jak tylko mógł. Ręce splecione razem na stole, głowa w dół, oczy rzucające małe i szybkie spojrzenia na nas wszystkich, bez poruszania głowy czy ciała. Przypominał mi królika ukrytego w wysokiej trawie, mającego nadzieję, że jeśli tylko pozostanie wystarczająco spokojny, wystarczająco nieruchomy, psy go nie znajdą. Analogia powinna być śmieszna. To znaczy on był wilkołakiem. Ale to nie było śmieszne, bo było trafne. Bycie wilkołakiem nie chroniło go od praw ludzkich, a przez większość czasu one go krzywdziły. Czasem nawet zabijały. Nie byliśmy w tego rodzaju niebezpieczeństwie. Jeszcze. Ale to się mogło zmienić. Zmiennokształtny oskarżony o zabicie człowieka miał szybki proces i egzekucję. Jeśli zmiennokształtny został uznany za łajdaka, który aktywnie poluje na ludzi, a policja nie może go schwytać, wtedy można uzyskać nakaz sądowy egzekucji, podobnie jak na wampira. Działało to w prawie taki sam sposób. Na wampira, który był oskarżony o morderstwo, ale wciąż się wymykał i stanowił zagrożenie dla społeczeństwa, można było uzyskać nakaz egzekucji wydany przez sędziego. Gdy się miało nakaz egzekucji w rękach, można było go zabić, gdy się go znalazło. Wystarczyło w formułkę wstawić zmiennokształtnego, zamiast wampira i mieliśmy to samo. Nie było procesu. Niczego. Tylko wytropić go i zabić. Miałam parę zadań takich jak to. Niewiele, ale kilka. Kilka lat temu był taki ruch, by człowieka używającego magii poddawać egzekucji, ale zbyt wiele prawicowych organizacji wpadało w szał. Jako człowiek wykorzystujący magię, byłam

szczęśliwa. Jako ktoś, kto zabijał ludzi na zlecenie sądu, nie byłam pewna, jakbym się czuła polując na człowieka i zabijając go. Zabijałam ludzi wcześniej, gdy zagrażali mojemu życiu lub życiu drogich mi osób. Ale samoobrona, nawet aktywna samoobrona, to nie całkiem to samo. Ludzka czarownica, lub czarodziej, mieliby proces. Ale jeśli byliby podejrzani o morderstwo z użyciem magii, to automatycznie wyrokiem była śmierć. W dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach przypadków czarownica lub czarodziej zostałby skazany. Sędziom po prostu nie podoba się pomysł, że ktoś, kto mógł zabić używając magii, chodził wolno. Jednym z moich celów w życiu było trzymać się w cholerę z daleka od sali sądowej. Wiedziałam, że Jason nie zrobił nic złego, ale również wiedziałam wystarczająco o sposobie pracy systemu by wiedzieć, że dla tych z nas, którzy nie do końca byli ludźmi, niewinność nie miała większego znaczenia. – Czy ktoś jeszcze może zweryfikować te ramy czasowe? – Zapytał Zerbrowski. – Kilka osób. Tak, – powiedziałam. – Kilka osób, – powiedział Dolph. Spojrzał zdegustowany, a ja nie rozumiałam jego emocji. – Nie wiesz nawet, kto jest ojcem, prawda? To sprawiło, że wyglądałam jak jeleń, który mignął w reflektorach. – Nie wiem, co masz na myśli. Posłał mi spojrzenie, jakbym go okłamała. – Detektyw Reynolds zdradziła nam twój mały sekret. Spojrzałam na niego ponad stołem. Wciąż był pochylony, a ja stałam, więc byliśmy niemal oko w oko. – I? Wydał dźwięk pomiędzy parsknięciem, a kaszlem. – Ona nie była jedyną osobą, która zemdlała na miejscu zbrodni i nie była jedyną osobą, która zwymiotowała. Wyglądał, jakby pędząc do bazy z precyzją chirurga, zdobył wielki punkt. Zmarszczyłam brwi i spojrzałam na niego. – Przepraszam, o czym ty mówisz? – Pozwoliłam mu zobaczyć jak zdezorientowana się czułam. – Nie wstydź się, Anito, nie jesteś w tym dobra. – Nie wstydzę się, Dolph. To co mówisz nie ma żadnego pieprzonego sensu. – Wtedy wpadła mi do głowy myśl, ale to nie mogło być to. Dolph nie mógł myśleć, że… Spojrzałam na niego i pomyślałam, że może myślał właśnie to. – Sugerujesz, że jestem w ciąży? – Sugeruję? Nie. Zrelaksowałam się trochę. Nie powinnam.

– Pytam czy wiesz, kto jest ojcem. A może było ich zbyt wielu, by zgadywać? Zerbrowski wstał i był na tyle blisko Dolpha, by zmusić go do odsunięcia się trochę od stołu. – Myślę, że powinnaś już iść, Anito, – powiedział Zerbrowski. Dolph wpatrywał się we mnie. Powinnam być zła, ale byłam zbyt zaskoczona. – Wymiotowałam już wcześniej na miejscach zbrodni. Zerbrowski odsunął się trochę od stołu. Miał zrezygnowany wyraz twarzy jak ktoś, kto wiedział, że po torach nadjeżdżał pociąg i nikt nie zdąży uciec na czas. Wciąż nie uważałam by sprawy miały się tak źle. – Nigdy wcześniej nie zemdlałaś, – powiedział Dolph. – Byłam chora, Dolph. Taka chora, że nie mogłam sama prowadzić. – Teraz wyglądasz dobrze, – powiedział głosem niskim i dudniącym, wypełnionym złością, która zdawała się ostatnio być cały czas pod powierzchnią. Wzruszyłam ramionami. – Zdaje się, że to był jakiś wirus. – I nie miało to nic wspólnego z kłami odbitymi na twojej szyi? Moja ręka zmierzała do rany, ale zmusiłam się by jej nie dotykać. Prawdę mówiąc zapomniałam o tym. – Byłam chora, Dolph. Nawet ja choruję. – Zrobiłaś test na syndrom Vlada? Wzięłam głęboki oddech i wypuściłam powietrze. A potem pomyślałam pieprzyć to. Dolph nie zamierzał odpuścić. Chciał walczyć. Mogłam to zrobić. Cholera, miła, nieskomplikowana wojna na krzyki była niemalże kusząca. – Powiem to raz: nie jestem w ciąży. Nie obchodzi mnie, czy mi uwierzysz, bo nie jesteś moim ojcem. Nie jesteś moim wujkiem, bratem, ani niczym. Byłeś moim przyjacielem, ale teraz to kwestia do rozważenia. – Jesteś albo jednym z nas, albo jednym z nich, Anita. – Jednym z których? – Spytałam. Byłam dość pewna odpowiedzi, ale chciałam usłyszeć ją głośno. – Potworem, – powiedział niemal szeptem. – Nazywasz mnie potworem? – Nie szeptałam, ale mój głos był niski i ostrożny. – Mówię, że musisz wybrać, czy jesteś jednym z nich, czy jednym z nas. – Kiedy to mówił wskazał na Jasona. – Dołączyłeś do Ludzi Przeciwko Wampirom, czy innej tego typu grupy? – Nie, ale zaczynam się z nimi zgadzać. – Jedyny dobry wampir to martwy wampir, czyż nie?

– Oni są martwi, Anito. – Zrobił krok bliżej. – Są pieprzonymi trupami, które nie mają wystarczająco rozumu, by pozostać w swoich zapomnianych przez Boga grobach. – Zgodnie z prawem są istotami żyjącymi z prawami i chronionymi przez prawo. – Może w tym prawo się myli. Część mnie chciała powiedzieć: wiesz, że to jest nagrywane? Część mnie ucieszyła się, kiedy to powiedział. Gdyby wyszedł na szalonego fanatyka, to pomogłoby mi ochronić Jasona. Martwił mnie fakt, że nie pomogłoby to w karierze Dolpha, ale nie na tyle, by poświęcić Jasona. Chciałam ratować wszystkich moich przyjaciół. Jeśli jednak ktoś jest zdecydowany na samozniszczenie, to niewiele mogę zrobić. Nie możesz narobić innym ludziom koło pióra. Nie, chyba że oni tego chcą. Dolph chciał. Położył ręce płasko na stole i pchnął swoją twarz w Jasona. Jason odsunął się na krześle tak daleko, jak tylko mógł. Zerbrowski spojrzał na mnie, a ja patrzyłam szeroko otwartymi oczami. Oboje wiedzieliśmy, że jeśli Dolph dotknąłby podejrzanego w sposób, w jaki dotknął wcześniej mnie, jego kariera byłaby na dobre i prawdziwie skończona. – To wygląda jak człowiek, ale nim nie jest, – powiedział Dolph. Nie lubiłam, kiedy ktoś używał to w stosunku do moich przyjaciół. – Naprawdę pozwoliłaś, by on cię dotykał? On. Widzisz, nawet, jeśli nienawidzisz potworów, trudno utrzymać w głowie, co jest to, a co on.– Tak, – powiedziałam. Zerbrowski poruszył się dookoła Dolpha, by dostać się do Jasona, aby stanąć miedzy nimi. Tak przypuszczam. Dolph spojrzał na mnie. Nadal był nisko pochylony, zbyt blisko Jasona, by ktokolwiek czuł się komfortowo. – A ugryzienie na szyi należy do krwiopijcy, który cię pieprzy? – Nie, – powiedziałam. – On był nowy. Teraz pieprzyłam się z dwoma na raz. Zatoczył się, jakby przyjął cios. Pochylił się mocno na stole i przez sekundy myślałam, że upadnie na kolana Jasona, ale z widocznym wysiłkiem odzyskał siły. Zerbrowski dotknął ramienia wielkiego faceta. – Spokojnie, poruczniku. Dolph pozwolił Zerbrowskiem się posadzić. Nie uczynił żadnego ruchu, gdy wyprosił Jasona z krzesła dalej od Dolpha. Dolph nie patrzył na nich. Swoje wypełnione bólem oczy skierował na mnie. – Wiedziałem, że jesteś trumiennym wabikiem. Nie wiedziałem jednak, że jesteś dziwką. Czułam jak moja twarz staje się twarda i zimna. Może gdybym nie była tak zmęczona, tak zestresowana. Ale nie byłoby żadnego usprawiedliwienia dla tego, co powiedziałam potem. Chyba jedynie to, że Dolph mnie zranił, a ja chciałam skrzywdzić też jego.

– Jak tam z problemy z wnukami, Dolph? Wciąż jest wampirzyca, która wkrótce stanie się twoją synową? – Czułam jak Zerbrowski reaguje na tę wiadomość i wiedziałam, że tylko ja ją znałam. – Naprawdę nie powinieneś wkurzać ludzi, którym się zwierzasz. – W chwili kiedy to powiedziałam, pożałowałam. Ale było za późno. Cholernie za późno. Wstał z krzesła z rękami pod stołem i z niesamowitym hukiem przewrócił go do góry nogami na podłogę. Wszyscy się rozproszyliśmy. Zerbrowski stanął przed Jasonem przy przeciwległej ścianie. Ja stanęłam w kącie obok drzwi. Dolph zdemolował pokój. Nie było na to żadnego innego określenia. Najpierw krzesła uderzyły w ściany, a potem stół. W końcu podniósł jedno krzesło i wydawał się wylewać specjalnie na niego swe żale. Uderzał metalowym krzesłem w kółko o podłogę. Drzwi do pokoju przesłuchań się otworzyły. Policja z karabinami wypełniła drzwi. Myślę, że spodziewali się zobaczyć szalejącego wilkołaka. Na widok miotającego się Dolpha zamarli w drzwiach. Zapewne radośnie strzeliliby do wilkołaka, ale nie sądzę by chcieli strzelać do Dolpha. Oczywiście nikt nie zgłosił się do zmagania się z nim w zapasach. Krzesło metalowe złożyło się i Dolph upadł na kolana. Jego charczący oddech wypełnił salę, jakby ściany same oddychały. Podeszłam do drzwi i wygnałam wszystkich. Powiedziałam coś w stylu „Będzie w porządku. Będzie z nim dobrze. Po prostu idźcie”. Nie byłam pewna, czy będzie z nim w porządku, ale naprawdę chciałam, żeby sobie poszli. Nikt nie musiał wiedzieć, że porucznik nad sobą nie panował. To by zachwiało ich wiarą w niego. Cholera, moja wiara nie miała się tak dobrze. Zamknęłam za nimi drzwi i spojrzałam przez pokój na Zerbrowskiego. Po prostu patrzyliśmy na siebie. Nie sądzę by któreś z nas wiedziało, co powiedzieć, albo zrobić. Głos Dolpha zabrzmiał jak gdyby z głębi niego. Jakby musiał wyciągać go na wierzch ręką, niczym wiadro ze studni. – Mój syn ma zamiar zostać wampirem. – Spojrzał na mnie z mieszaniną bólu i złości tak, że nie wiedziałam, co z tym zrobić. – Jesteś teraz szczęśliwa? – Powiedział. Uświadomiłam sobie, że na jego twarzy wysychały łzy. Płakał i niszczył wszystko. Ale nie płakał mówiąc, – Moja przyszła synowa chciała go przemienić, żeby na zawsze miał dwadzieścia pięć lat. – Wydobył się z niego dźwięk, który był w połowie jękiem i krzykiem. Powiedzenie, że było mi przykro, wydawało się niewystarczające. Nie mogłam wymyślić czegokolwiek, co byłoby takie. Ale, że było mi przykro, to wszystko co miałam do zaoferowania – Przykro mi Dolph.

– Dlaczego? Dlaczego przykro, przecież wampiry to też ludzie. – Łzy znowu zaczęły płynąć cicho. Nigdy byś nie wiedział, że płacze, gdybyś nie patrzył wprost na niego. – Tak, spotykam się z krwiopijcą i niektórzy z moich przyjaciół nie mają pulsu, ale nadal nie aprobuję przemieniania ludzi. Spojrzał na mnie i ból pokonywał gniew. To sprawiło, że jego oczy w tym samym czasie stały się trudniejsze i łatwiejsze do spotkania. – Dlaczego? Dlaczego? Nie sądziłam by naprawdę pytał mnie dlaczego. Wierzyłam w to, co wierzyłam o wampirach. Sądzę, że to było uniwersalne wołanie dlaczego ja? Dlaczego mój syn, moja córka, moja matka, mój kraj, mój dom? Dlaczego ja? Dlaczego wszechświat jest niesprawiedliwy? Dlaczego nie każdy ma szczęśliwe zakończenie? Modliłam się do Boga by znać odpowiedzi dlaczego. Odpowiedziałam pośrednio dlaczego, bo nie mogłam odpowiedzieć na inne, bardziej bolesne pytania. – Nie wiem nic więcej, ale wiem, że mam gęsią skórkę, gdy spotykam kogoś, kogo znałam wcześniej jako żywego człowieka, a następnie jako martwego wampira. – Wzruszyłam ramionami. – To po prostu wydaje się, nie wiem, niepokojące. Wydał duży, przypominający czkawkę szloch. – Niepokojące… –Wpół się zaśmiał, wpół płakał, a potem zakrył twarz rękoma i oddał się płaczowi. Zerbrowski i ja staliśmy tam. Nie wiem, które z nas czuło się bardziej bezradne. Przeszedł ostrożnie po pokoju prowadzając Jasona ze sobą. Dolph wyczuł ruch i powiedział, – On nigdzie nie pójdzie. – On nie miał z tym nic wspólnego, – odparłam. Dolph wytarł twarz ze złością. – Nie ma alibi na czas pierwszego morderstwa. – Szukasz seryjnego mordercy. Jeśli podejrzany jest oczyszczany z jednego z przestępstw, wtedy jest on zwykle niewinny we wszystkich innych. Z uporem potrząsał głową. – Możemy trzymać go siedemdziesiąt dwie godziny i zamierzamy to zrobić. Obejrzałam zniszczony pokój. Spotkałam spojrzenie Zerbrowskiego i nie byłam pewna, czy Dolph miał jeszcze dość wpływu, by wydawać tego rodzaju oświadczenia. – Pełnia księżyca za kilka dni. – Będziemy go trzymać w bezpiecznym obiekcie, – powiedział Dolph. Bezpieczne obiekty zostały uruchomione przez rząd. Były to miejsca, gdzie nowe likantropy mogły pójść i mieć pewność, że nie zranią nikogo przypadkowo. Chodziło o to by zostać tam, dopóki nie zyskało się kontroli nad bestią, a następnie puszczali cię, by kontynuować swoje życie. Taka była

teoria. W rzeczywistości było tak, że kiedy zostałeś wpisany, dobrowolnie lub nie, prawie nigdy nie wychodziłeś. Amerykańska Unia Swobód Obywatelskich wszczęła lata bitew sądowych, aby dostać unieważnienie lub stwierdzenie niezgodności z konstytucją. Spojrzałam na Zerbrowskiego. Patrzył na mnie z rosnącym przerażeniem i znużeniem. Nie byłam pewna, czy był wystarczająco efektywny, by uratować Jasona od zamknięcia, gdyby Dolph naciskał. To nie mogło się zdarzyć. Nie mogłam do tego dopuścić. Spojrzałam na Dolpha. – Jason od lat jest wilkołakiem. Ma doskonałą kontrolę nad bestią. Dlaczego wysyłasz go do zabezpieczonego obiektu? – Należy do nich, – powiedział Dolph, a nienawiść ponownie wygrywała z bólem. – Nie powinien być zamknięty i ty to wiesz. Dolph tylko na mnie spojrzał. – Jest niebezpieczny, – powiedział. – Dlaczego? – Jest wilkołakiem, Anita. – Powinien zostać zamknięty, bo jest wilkołakiem. – Tak. – Wymaga zamknięcia, tylko dlatego, że jest wilkołakiem. – Powiedziałam. Chciałam żeby usłyszał co odpowie, żeby zaprzeczył temu, żeby przywróciło mu to zdrowe zmysły, ale tak się nie stało. – Taa, – powiedział. I powiedział to na taśmie. Jako dowód. Nieodwołalnie. To mogłoby zostać i prawdopodobnie będzie wykorzystane przeciwko niemu. Nie było niczego, co mogłoby pomóc Dolphowi, ale wiedziałam w tym momencie, że Jason nie poszedłby do zabezpieczonego obiektu. W połowie mi ulżyło, w połowie martwiłam się o Dolpha tak, że mogłam poczuć smak metalu na moim języku. Zerbrowski podszedł pod drzwi popychając Jasona przed sobą. – Damy ci kilka minut, poruczniku. – Skinął na mnie głową. Dolph nie próbował nas zatrzymać. Po prostu klęczał z szokiem na twarzy, jak gdyby w końcu usłyszał swoje słowa. Wreszcie zorientował się, co mógł zrobić. Wszyscy wyszliśmy. Zerbrowski zamknął dokładnie drzwi za nami. Każdy z oddziału w pokoju patrzył na nas. Starali się tego nie robić, ale każdy znalazł coś blisko do roboty. Nigdy nie widziałam tak wielu detektywów chętnych do zrobienia dokumentacji przy swoich biurkach, a nawet na czyichś biurkach tak długo, jak to biurko było w pobliżu korytarza. Zerbrowski spojrzał na ścianę ludzi i powiedział – Rozejść się, nie potrzebujemy tłumu. Wszyscy spojrzeli na siebie jakby pytając, czy powinni się ruszyć, czy należy go słuchać?

Dla Dolpha ruszyliby się bez pytania. Ale wreszcie poszli odpływając w pojedynkę lub w parach do innych części dużego pokoju. Ci, którzy byli przy swoich biurkach blisko akcji, wydawali się przypominać sobie o telefonach, które mieli wykonać. Zerbrowski pochylił się do mnie i powiedział cicho. – Weź ze sobą pana Schuylera i idźcie. – Co na to powie Dolph? – Spytałam. Potrząsnął głową. – Nie wiem. Ale wiem, że Schuyler nie zasługuje na przeniesienie do jednego z tych obiektów. – Dzięki, sierżancie – powiedział Jason i się uśmiechnął. Zerbrowski nie uśmiechnął się w odpowiedzi, ale odparł. – Jesteś wrzodem na tyłku, Schuyler i jesteś kudłaczem. Ale nie jesteś potworem. Mieli jeden z tych męskich momentów. Kobiety by się przytuliły, ale to byli mężczyźni, co oznaczało, że nie było nawet potrząśnięcia dłońmi. – Dzięki, Zerbrowski. Zerbrowski posłał słaby uśmiech. – Dobrze wiedzieć, że uczyniłem dzisiaj kogoś szczęśliwym. – Odwrócił się do mnie. Patrzyliśmy na siebie. – Co będzie z Dolphem? – Zapytałam. Wyglądał na jeszcze poważniejszego zważając, że wcześniej wyglądał wręcz na przygnębionego. A to wiele znaczyło. – Nie wiem. Dolph powiedział wystarczająco na taśmie, by stracić pracę, gdyby to wyciekło. Do diabła. Skoro szef RPIT był tak uprzedzony, mogło to skutkować kontrolą wszystkich rozwiązanych spraw i spowodować powrót do początku. – Upewnij się, że dostanie dwa tygodnie urlopu, Zerbrowski. Utrzymaj go daleko stąd. – Wiem o tym. – Powiedział. – Teraz. Potrząsnęłam głową. – Przepraszam, oczywiście, że wiesz. – Po prostu teraz idź, Anita. Proszę. Idź. Dotknęłam ramienia Zerbrowskiego. – Nie wracaj tam bez jakiejś obstawy, dobrze? – Perry powiedział mi, co Dolph kiedyś ci zrobił. Nie martw się, będę ostrożny. – Spojrzał na zamknięte drzwi. – Proszę, Anita. Idź, zanim wyjdzie. Chciałam coś powiedzieć. Coś pocieszającego lub pomocnego, ale nie było nic. Jedyną pomocną rzeczą, jaką mogłam zrobić, to wyjść. Tak też zrobiliśmy. Odchodząc czułam się tchórzem. Zostanie byłoby głupie. Gdy wybór jest między byciem tchórzem lub głupcem, za każdym razem wybieram bycie głupim. Dziś wybrałam tę lepszą część bohaterstwa. Ponadto nie miałam pewności, czy Dolph nie wyjdzie z pokoju jak szalejący byk i nie spróbuje zaatakować Jasona lub mnie. Mogliśmy wyciszyć tę sprawę w pokoju przesłuchań, ale gdyby zdemolował cały pokój oddziału, to

oznaczałoby koniec jego kariery. Teraz możliwe, że strzelił swojej karierze w stopę. Nawet prawdopodobne. Ale może i prawdopodobnie było lepsze niż całkowita pewność. Zostawiłam Zerbrowskiego, aby pozbierał fragmenty układanki, bo ja nie potrafiłam. Byłam dużo lepsza w niszczeniu, niż naprawianiu.

Rozdział 40 Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Ultraska

Jason odchylił głowę na siedzenie pasażera. Jego oczy były zamknięte. Wyglądał na zmęczonego. Miał worki pod oczami. Jason miał jasną karnację, nie bladą. Nie miał ciemnej opalenizny, tylko ładnie złotą. Dzisiaj wyglądał wampirzo blado. Jego skóra dawała złudzenie, jakby była zbyt cienka. Jakby jakaś wielka ręka natarła mu twarz i okolice oczu kamykiem. - Wyglądasz jak gówno. - powiedziałam. Uśmiechnął się nie otwierając oczu – Jak słodko mówisz. - Nie, serio. Wyglądasz okropnie. Dasz sobie radę z dzisiejszym bankietem i całą resztą? Otworzył oczy wystarczająco, by przesunąć wzrok w moim kierunku – Czy mam jakiś wybór? Czy któreś z nas go ma? W sumie ... - Nie, nie sądzę – mój głos także pobrzmiewał zmęczeniem. Uśmiechnął się jeszcze raz. Głowę miał nadal opartą na siedzeniu, a oczy prawie zamknięte. – Jeśli sierżantowi nie odbiłaby szajba, teraz właśnie byłbym w drodze do strzeżonego obiektu? Zgarbiłam się na siedzeniu kierowcy i uruchomiłam Jeepa. - Nie odpowiedziałaś mi – powiedział niskim, ale natarczywym głosem. Ustawiłam bieg w jeepie – Może, nie wiem. Jeśli Dolphowi nie odbiłaby szajba, jak to określiłeś, to nigdy by nie pomyślał o oddaniu cię do strzeżonego obiektu. – Powoli i ostrożnie opuściłam parking. – Ale może wezwać cię na przesłuchanie. Jesteś dość poharatany, a na dodatek jesteś wilkołakiem – wzruszyłam ramionami. Wyciągnął ramiona nad głową wyginając ciało na siedzeniu, rozciągając tym sposobem palce. Był to dziwnie elegancki gest. To sprawiło, że koszulka podjechała do góry ukazując cięcia na jego rękach. Wykonał jeszcze jakiś dziwny ruch. Coś jak dreszcz lub fala, która płynęła od czubków palców, w dół ramion, poprzez klatkę piersiową, łuk szyi, talię, biodra, w dół mięśni ud, łydek, aż do palców stóp. Głośne trąbienie i piski hamulców sprowadziły mnie z powrotem na drogę i na fakt, że prowadziłam. Udało mi się nie potrącić nikogo, ale byłam blisko. Pokonywałam drogę przez las z nieprzyzwoitymi gestami i śmiechem Jasona. - Teraz czuję się lepiej. – Śmiech wciąż dźwięczał w jego głosie.

Spojrzałam na niego marszcząc brwi. Jego niebieskie oczy błyszczały. Twarz nagle promieniała radością. Walczyłam z tym, ale musiałam odpowiedzieć uśmiechem. Jason zawsze potrafił sprawić, że się uśmiechałam. Nawet wtedy, gdy nie chciałam. - Co jest tak cholernie zabawne? – Powiedziałam z nutą rozbawienia w moim głosie, której nie mogłam całkiem przełknąć. - Starałem się flirtować i zadziałało. Nigdy nie zwracałaś uwagi na moje ciało. Nawet, gdy byłem nagi. Skoncentrowałam się na drodze. Bardzo mocno. A rumieniec spalił mi twarz. Zarechotał. – Zarumieniłaś się dla mnie. Boże tak! - Rób tak dalej, a mnie wkurzysz. Zawróciłam na ulicę Clarka i skierowałam się do Cyrku. - Ty nie rozumiesz, prawda? – spojrzał na mnie, a ja nie potrafiłam odczytać wyrazu jego twarzy. Zaintrygowanie, zachwyt i coś innego. - Czego? – Zapytałam. - Dla ciebie przestałem być niewidzialny. - Co? - Zwracasz uwagę na mężczyzn, Anito, ale nigdy nie zauważałaś mnie. Zacząłem się czuć jak nadworny eunuch. Posłałam mu szybkie zmarszczenie brwi

i na powrót skupiłam się na prowadzeniu. Nie

chciałam ryzykować kolejnego przegapienia skrętu. Jak na jeden dzień miałam dość adrenaliny. - No weź. Wiesz, co mam na myśli. Wzruszyłam ramionami. – Może. Gdybym stała przeskakiwałabym z nogi na nogę. Musiałam zadowolić się naprawdę mocnym koncentrowaniem się na jeździe. – Jason, jeśli o coś ci chodzi, to po prostu powiedz. - Nie rób się taka marudna, Anito. Chodzi mi o to, że nawet jeśli nie będziemy się ze sobą ponownie, będziesz myśleć o mnie jak o mężczyźnie. Dostrzegasz mnie. Naprawdę dostrzegasz. Wyglądał na głęboko zadowolonego. Byłam zmieszana. Kiedy jestem zmieszana, zwykle próbuję skoncentrować się na pracy. – Myślisz, że likantrop, który zgwałcił i zabił te kobiety, jest miejscowy? - Wiem, że nie jest – powiedział Jason. Spojrzałam na niego, bo brzmiał tak stanowczo - Jak możesz być tak pewien? - To był wilkołak, ale nie jeden z naszej sfory. Nie ma wilkołaka na obszarze St. Louis, który nie należałby do Thronnos Rokke Clan.

- Skąd wiesz, że to wilkołak? Mógł to być dowolny z kilkunastu typów drapieżnych pół ludzi. - Pachniał jak wilkołak. – Zmarszczył się. – Nie czułaś tego w domu? - Głównie czułam krew, Jason. - Czasem zapominam, że nie jesteś jedną z nas. Jeszcze. - To komplement czy skarga? Uśmiechnął się – Żadne z nich. - Jak właściwie możesz być pewien, że to nie jeden z waszych? - Nie pachniał jak sfora. - Zapominasz, że jestem człowiekiem i mój nos nie jest czterysta razy bardziej czuły i nie rozróżnia zapachów. Po prostu mi to bardziej wyjaśnij. - Mój nos w ludzkiej formie nie jest tak dobry jak mój nos w formie wilka. Świat jest taki żywy. Zapach jest prawie taki jak wzrok. Jeśli nigdy nie doświadczyłaś tego, to trudno to wyjaśnić, ale w ludzkiej formie zdolność widzenia jest na pierwszym miejscu, a dotyk na drugim. U wilka jest odwrotnie. Najpierw zapach, później wzrok. - Dobrze, ale jakie ma to znaczenie dla tego dochodzenia? - Takie, że wiemy, że zabójca jest wilkołakiem i wiemy, że nie jest jednym z naszych. - Twoja opinia nie przejdzie w sądzie – powiedziałam. - Nie myślałem, że mogłaby. Szczerze, szybciej wspomniałbym, że poczułem jego zapach w domu, gdybym nie przypuszczał, że również poczułaś ten zapach. – Teraz wyglądał na zmartwionego, młodszego, z powodu tego całego uczniowskiego czaru. To co powiedział dało mi do myślenia. - Większość ras psów gończych nie wytropi wilkołaka, albo żadnego zmiennokształtnego. Ryją pyskiem i dostają szału, wyją, skamlą i wariują. Zasadniczo mówią tym samym myśliwym “idziesz na własną rękę “– powiedziałam. - Wiem. Psy nas nie lubią, ale nie wiedziałem, że aż tak bardzo. - Zależy od rasy psa. Ale wolą z wami nie zadzierać. Nie mogę powiedzieć, że ich winię. - Więc zgaduję, że trzeba pójść do azylu i wybrać do tego jakiegoś psa. - Pewnie. Pod warunkiem, że chcesz całe to miejsce postawić na nogi. - No dobra, to do czegoś zmierzasz? - Zapytał i ponownie się uśmiechnął. - Może wilkołak w postaci wilka mógłby wyśledzić tego mordercę? Jason myślał o tym z poważną miną. – Prawdopodobnie tak, ale policja nie pójdzie na to. Obaj nas nie lubią. - Prawdopodobnie nie, ale wpłynę na Zerbrowskiego, gdy zadzwoni.

- Jesteś pewna, że zadzwoni? - Tak. - Dlaczego? - Bo ma dwie martwe kobiety i prawdopodobnie to wszystko jest w mediach. - Jeśli oglądasz telewizję, sporadycznie poczytasz gazetę, a nawet posłuchasz radio, możesz dowiedzieć się wielu rzeczy – powiedział Jason. - Prawdopodobnie tak, ale jest napalony by rozwiązać tę sprawę i uchronić niewinne życia od niebezpieczeństwa. Zerbrowski zadzwoni, bo chwytają się wszelkich sposobów. Inaczej by cię nie wezwali. Dolph nie ma więcej obiecujących tropów. Nawet z jego nastawieniem, nie posunąłby się do zapuszkowania twojej gęby. Albo mojej. - Jesteś tego pewna? - Ponad wszystko jest gliną. Gdyby miał cokolwiek innego, nie goniłby za tobą tracąc czas. - Nie wiem Anito. Dziś nie widziałem za wiele z gliny. Wyglądał jak człowiek, któremu osobiste problemy przysłaniają wszystko inne. Chciałabym kłócić się z tym, gdybym mogła. Ale nie mogłam. – Wspomnę o pomyśle Zebrowskiemu. Zrobią to, jeśli będą na tyle zdesperowani. - Jak zdesperowani muszą być? Zawróciłam Jeepa na parking Cyrku. - Może jeszcze dwa ciała, a może trzy. Zerbrowskiemu, przy jego poczuciu humoru, może spodobać się pomysł z wykorzystaniem wilkołaka, by wyśledzić drugiego futrzaka. Jednak załatwienie tego na wyższym szczeblu może być problemem. - Dwie kobiety, może trzy. Jezu, Anito. Dlaczego nie spróbują, zanim do tego dojdzie? - Policjanci, jak większość ludzi, Jason, nie lubią myśleć nieszablonowo. Używanie wilkołaka w zwierzęcej formie, jako paranormalnego psa gończego, jest sposobem zwariowanym i niecodziennym. - Może – powiedział. – Ale poczułem to coś, co było na górze, Anito. Tyle krwi, tyle mięsa. Istota ludzka nie powinna być zredukowana do krwi i mięsa. - Czy wszyscy właściwie nie jesteśmy jedzeniem? - Spróbowałam zrobić z tego żart, ale Jason popatrzał urażony. - Ty z wszystkich ludzi powinnaś wiedzieć najlepiej. - Może – powiedziałam czując jak uśmiech znika z mojej twarzy. – Okay przepraszam, nie chciałam cię urazić, ale zbyt wielu zmiennokształtnych groziło mi aluzjami, gdzie jestem w łańcuchu pokarmowym. I straszna większość zmiennokształtnych wierzy, że jest na szczycie. - Nie kupuję tych radykalnych bzdur o nas na szczycie ewolucyjnej drabiny – powiedział

Jason.- Gdybyśmy naprawdę byli perfekcyjni ewolucyjnie, to dlaczego istniejemy od tysięcy lat i wciąż jeszcze wy ubodzy ludzie przewyższacie nas liczebnie i często zabijacie? Zaparkowałam w pobliżu tylnich drzwi i wyłączyłam silnik. Jason otworzył drzwi, ale gdy wysiadał, powiedział przez ramię. - Nie oszukuj się, Anito. Zwykle ludzie zabijają więcej naszych, niż my ich kiedykolwiek. - Uśmiechnął się, ale to nie był wesoły uśmiech. - Oni mordują więcej ludzi zabijając siebie nawzajem, niż giną przez nas. - Potem poszedł w poprzek parkingu. Nie obrócił się ani razu. Obraziłam Jasona. Do tego momentu nie byłam pewna, że w ogóle można go obrazić. Albo dorósł, albo byłam coraz mniej dyplomatyczna. Skoro niemożliwe było bym była mniej dyplomatyczna, więc to Jason musiał wydorośleć. Po raz pierwszy przez chwilę zastanawiałam się, czy podobało mu się bycie na każde skinienie Jean-Claude'a. Jak i to, że był jego przystawką. No i jeszcze pracował jako striptizer. Przecież nie da się wiecznie rozbierać i żywić wampiry, a może da się?

Rozdział 41 Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Ultraska

Bobby Lee spotkał się ze mną w drzwiach. Wysoki, jasnowłosy, niemal lśnił w porównaniu z ciemnym magazynem za nim. Ale jego nastrój nie był olśniewający. – Policja powinna pozwolić mi zostać z tobą. - Nie sądzę, by uwierzyli w moją historyjkę o was wszystkich jako zastępcach. - Trzeba było powiedzieć, że byliśmy twoimi ochroniarzami. - Zrobię tak następnym razem, Bobby Lee. – Podczas gdy szliśmy w dół nieskończenie długich schodów, które prowadziły z magazynu do dolnej części Cyrku Potępieńców, przekazałam mu to, czego dowiedziałam się w departamencie policji. Schody były wystarczająco szerokie dla idących obok siebie czterech osób, ale same stopnie były dziwnie rozstawione, jakby pierwotnie były wyrzeźbione dla czegoś, co nie było zbyt ludzkie. Zdecydowanie nie były przygotowane dla dwunożnych. - Nic mi nie mówi nazwisko Henrick – powiedział. Spojrzałam na niego tak nagle, że potknął się i złapał mnie za ramię. Zrozumiałam w tym momencie, że tak naprawdę niewiele wiem o Bobbym Lee. – Pracujesz dla Rafaela. Nie możesz być białym rasistą. Puścił moją rękę gdy był pewien, że solidnie stoję na jednym z tych dziwnych, szerokich schodków – Kochane dziecko znam białych rasistów, którzy specjalizują się w nienawiści do ludzi trochę ciemniejszych, niż Rafael. - Prawdziwi południowcy nie mówią „Kochane dziecko”. Uśmiechnął się do mnie. – Robią to, jeśli wy północni łajdacy oczekujecie tego. - Jesteśmy w stanie Missouri, to nie dokładnie północ. - Jest. Tam skąd pochodzę jest. - A gdzie to jest? Uśmiechnął się szerzej. – Kiedy nie będziemy w samym środku zagrożenia, możemy usiąść i wspólnie korzystać z wolnego czasu przy piwie albo kawie. Teraz skoncentruj się, Kochane dziecko, bowiem jesteśmy zatopieni głęboko po szyję i wciąż toniemy. - Jeśli nie znasz Henricka, skąd wiesz, że toniemy?

- Byłem najemnikiem zanim zrekrutowali mnie ludzie Rafaela. Znam ludzi takich jak Heinrick. - Czego tacy jak oni mogą chcieć ode mnie ? - Obserwowali cię nie bez powodu, Anito. I pewnie go znasz. Musisz tylko trochę pomyśleć. Potrząsnęłam głową. – Brzmisz jak mój przyjaciel. On zawsze mówił mi, że jeśli sprawy zmierzają w gównianym kierunku, to przynajmniej powinnam wiedzieć, kto mnie ściga. - Ma racje. - Nie zawsze, Bobby Lee. Nie zawsze. – Ta rozmowa skierowała moje myśli na Edwarda. Swoje zawodowe życie zaczął jako płatny zabójca. Jednakże zabijanie ludzi stało się zbyt łatwe, więc przerzucił się na potwory. Według Edwarda potwory zajmowały zbyt duży obszar. Byli to nie tylko zmiennokształtni czy wampiry. W tej kategorii uwzględniał również seryjnych morderców, zakichanych aktorów. Wszystko i wszystkich, co przykuło jego wyobraźnię. Choć cena musiała mieć znaczenie. Edward nie pracował za darmo. Cóż, nie często. Czasem pracował dla dreszczyku pościgu. Czegoś, co resztę zwykłych śmiertelników wystraszyłoby na śmierć. - Czy ktoś w firmie Rafaela ma kontakty w kanałach pozarządowych? Nie chcę być nikomu winna za to przysługi. Jak i nie chcę nikogo wpędzić w kłopoty. Po prostu chcę wiedzieć, co wiedzą, bądź nie wiedzą, regularne kanały rządowe oraz czy nie dzielą się czymś z departamentem policji w St. Louis. - Od takich rzeczy mamy kilku ex-żołnierzy, członków służb specjalnych. Popytam. Skinęłam głową. – Dobrze. – I zadzwonię do Edwarda sprawdzić, co wie na temat Heinricka. Ruszyłam ponownie w dół. Bobby Lee sunął obok, ale ponieważ miał sześć stóp wzrostu, a ja nie, kroki, które stawiał,

były dla niego niezgrabne. Nie narzekał, a ja nie proponowałam

przyśpieszenia. Akurat nie mogłam się doczekać zobaczenia ponownie Jean-Claude'a lub Ashera. Nadal nie wiedziałam, co powiedzieć. W zasięgu wzroku mieliśmy wielkie, ciężkie drzwi, które prowadziły do podziemnych obszarów. Były częściowo uchylone, jakby czekały na nas. – Przy okazji Jean-Claude i Asher prosili o twoją obecność w pokoju Jean-Claude'a. Westchnęłam, a moje nieszczęście musiało być widoczne na twarzy, bo dotknął mojego ramienia. – Nie patrz tak ponuro, kochanie. Mówili coś o należnych Ci przeprosinach. - Moje brwi powędrowały w górę. Oni chcą przeprosić mnie. Super. To mi się podobało.

Rozdział 42 Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska

Nie takich przeprosin się spodziewałam, ale w tych okolicznościach, jakiekolwiek przeprosiny były lepsze niż żadne. Zwłaszcza, że ja nie musiałam przepraszać. Oczywiście zabrało im niemal pięć minut, zanim usłyszałam te przeprosiny, ponieważ gdy raz dobrze przyjrzałam się im obu w odświętny strojach na bankiet, odebrało mi mowę, słuch i byłam ślepa na wszystko inne. Nie sądzę, żeby to była magia, czy wampirze sztuczki. Oni po prostu wyglądali wspaniale. Asher założył marynarkę w kolorze bladego złota z ciemniejszym złotym haftem i z fragmentami z prawdziwą złoto-metaliczną nicią poprowadzoną przez sam haft. Większa ilość złota znajdowała się na kołnierzu, klapach marynarki, szerokich mankietach. Dodatkowy blask, mieszający się ze złotem jego włosów opadających kaskadowo na ramiona, akcentował gesty jego rąk. Koszula była pianą białych falban przy klatce piersiowej i nadgarstkach, niczym poskromiona chmura. Widziałam, ponieważ szperałam w szafie wnękowej Jean-Claude’a, że koszula nie była tak miękka, na jaką wyglądała. Spodnie, tak samo jak marynarka, były blado złote, z haftem z boku jego nogi. Buty w kolorze muszli ostryg zdobiły jego nogi, ich szczyty zaginały się powyżej kolana, związane jasnobrązowymi skórzanymi paskami i niewielkimi złotymi klamrami, które można było dostrzec, gdy się poruszył. Najpierw zauważyłam Ashera. Może z powodu jego mocy, a może dlatego, że był cały błyszczący, złoty i przykuwający wzrok. Jak zauważanie słońca. Nie mogłaś nic na to poradzić, tylko patrzeć, zwrócić twarz do ciepła, wygrzać się w jego chwale. Ale często, gdy słońce jest wysoko na niebie, księżyc jest tam także. Nikłe wyobrażenie tego, jaki będzie w nocy. Ale mimo że słaby i mglisty, to solidny i biały. W nocy jest tylko księżyc. Słońca nigdzie nie widać. Nic nie rozprasza, gdy księżyc rządzi nocnym niebem. Płaszcz Jean-Claude’a był z czarnego aksamitu. Tak delikatny i cienki, jakby był futrem. Długość była operowa, spływał, aż do kostek. Na klapach i szerokich mankietach był haft w ciemnoniebieskim kolorze. Haft na płaszczu pasował do tego na czarnej kamizelce, ale koszula, która ukazywała się na tle tej całej czerni i przepychu, była w tym samym odcieniu błękitu, co jedwabna pościel na łóżku. Błękitny kolor nieba złapany między dniem i nocą. To wydobyło kolor jego oczu, tak, że były jak żywe klejnoty pośród czarnych włosów, blisko czystej bieli jego skóry. Jedwabna

koszula miała miękkie falbanki na piersi i chowała się w kamizelce. Złoto-szafirowa szpilka do krawata spinała falbany na piersi. Kamień był prawie tak duży, jak jedno jego niebieski oko. Spinki do mankietów mrugały przy gestach, złote z szafirami, prawie tak dużymi jak ten na klatce piersiowej. Szafiry były tak chabrowo niebieskie, jak kropla Morza Karaibskiego. Jego włosy były masą czarnych loków. Prawie jakby zrobił z nimi mniej, niż normalnie, pozwalając im zmierzwić się wokół twarzy i ramion. Czerń jego włosów mieszała się z czernią jego płaszcza tak, że włosy wyglądały na żywe. Przez chwilę myślałam, że miał na sobie skórzane spodnie, ale zdałam sobie sprawę, że czarne buty biegły po całej długości jego nóg. Miał na sobie czarne spodnie, ale były ledwie widoczne. Ledwie dostrzegłam tył jego butów, gdy się poruszył. Na całej długości od kostki do tyłka, były związane niebieskim sznurem, który pasował do zdumiewającego błękitu jego koszuli. Byłam rozdarta między krzyczeniem z radości na myśl o zabawie z nimi i ucieczką w cholerę. Udało mi się stać tam pośrodku pokoju i nie wybiec, ani nie paść u ich stóp, jak jakaś grupie. Prawdę mówiąc ta druga czynność wymagała większej determinacji, niż byłabym kiedykolwiek zdolna przyznać głośno. – Ma petite, czy słyszałaś choć słowo z tego, co powiedzieliśmy? Pamiętałam, że ich usta się poruszały, gdy patrzyłam na ten męski splendor, ale w życiu nie powtórzyłabym ani słowa. Zarumieniłam się i przyznałam. – Nie bardzo. Wyglądał na rozdrażnionego. Podchodził do mnie z rękami na biodrach, rozchylając płaszcz, pokazując więcej niebieskiego sznura,. – Tak jak się obawiałem, Asher. Ona jest w tobie zadurzona. Jeśli nie możemy, – zamachał rękami i po raz pierwszy zauważyłam szafirowy pierścień na palcu mrugający do mnie w blasku świec, – zmniejszyć tego efektu, to dziś wieczorem będzie bezużyteczna. – Gdybym tylko przypuszczał, że może być całkowicie pod wpływem, powstrzymałbym się. Jean-Claude się odwrócił i spojrzał na Ashera. Widziałam niebieski haft z tyłu jego płaszcza. Jakiś wzór lub obraz, ale nie mogłam zauważyć go przez rozlane włosy. – Czy naprawdę, mon ami? Czy naprawdę odmówiłbyś sobie takiej przyjemności? Byłbyś w stanie się oprzeć? – Gdybym wiedział o tym, oui. Nie osłabiłbym nas przed Musette i jej ludźmi. Nie zrobiłbym tego dla żadnej przyjemności. Skrzywiłam się i pokręciłam głową. – Wstrzymajcie się chłopcy. – Odwrócili się i spojrzeli na mnie. Obaj byli zdziwieni. Myślę, że dlatego, że brzmiałam tak normalnie. – To nie może być moc Ashera. Chyba, że fascynacja rozciąga się też na Jean-Claude’a, bo obaj wydajecie mi się równie

szykowni. Mam ochotę skakać krzycząc „hurra”, oraz bawić się z wami obydwoma. – Zamrugałam i walczyłam, by się nie zaczerwienić. – Przepraszam, czy ja to wszystko powiedziałam na głos? Obaj panowie wymienili spojrzenia, a potem zwrócili się w moją stronę. – O czym ty mówisz, ma petite? Nie widziałem cię nigdy, żebyś stała przede mną taka oniemiała i nieobecna. Spojrzałam na nich i potrząsnęłam głową. – W porządku. Potrzebujecie przypomnienia. Mogę to zrobić. – Przeszłam obok nich do długiego lustra, które znajdowało się po przeciwnej stronie pokoju. I skinęłam na nich obu. – Chodźcie. Podejdźcie, nie mamy całej nocy. – Ostatecznie podryfowali ku mnie, patrząc zaskoczeni. Trochę się rozproszyłam oglądając ich szybujących do mnie w tych wszystkich jedwabiach, skórach i błyszczących rzeczach. Ale w końcu, stanęli przed lustrem, choć wciąż zdziwieni patrzyli na mnie, zamiast w lustro. W końcu musiałam ich obu dotknąć, żeby nimi pokierować, aby złoto płaszcza Ashera rozlało się na czarnym aksamicie Jean-Claude’a. Tak, że czarne loki zmieszały się ze złotymi falami. Połączyłam ich razem, aż intensywny błękit koszuli i szafirów Jean-Claude’a wydobył odcienie niebieskie z ich oczu. – Przyjrzyjcie się sobie i powiedzcie, że żaden śmiertelnik nie będzie stał i gapił się na was, mówiąc „łał”. Spojrzeli w lustro i przyglądali się sobie nawzajem. W końcu Jean-Claude się uśmiechnął. Asher nie. – Gdyby to były wyłącznie moce Ashera, to masz rację, ma petite, nie rozprzestrzeniłoby się to na mnie. – Stanął przede mną przodem z uśmiechem na twarzy. – Ale nigdy nie widziałem cię tak zadurzonej. – Po prostu nie zauważyłeś tego. Potrząsnął głową. – Non, ma petite, przyuważyłbym wcześniej takie zjawisko. Wzruszyłam ramionami. – Może wcześniej nie widziałam was obu tak zabójczo ubranych. Podwójne wrażenie jest przytłaczające. Odsunął się wystarczająco, żeby z wyciągniętymi rękami wdzięcznie się okręcić, pokazać strój. – Uważasz, że to jest zbyt wiele? Uśmiechnęłam się, prawie roześmiałam. – Nie, skądże. Ale pozwolono mi stać w osłupieniu w obecności takiego piękna. – Très poetycko, ma petite. – Patrząc na was obu żałuję, że nie jestem poetką, bo nie potrafię oddać wam sprawiedliwości. Wyglądacie zdumiewająco, nadzwyczajnie, spektakurwalarnie.

Asher przeszedł na drugi koniec pokoju i stanął przy sztucznym kominku. Ciężko było zobaczyć coś w ciemności, ale dziś wieczorem ktoś postawił dwie stożkowe świece na obudowie kominka. Każda była zakryta kryształem, więc błyszczały jak klejnoty. Włosy Ashera skrzyły się w delikatnym świetle. Oparł jedną rękę na obudowie kominka, głowę opuścił tak, jakby patrzył na zimny środek, jak gdyby nowa osłona ognia była très fascynująca. Przypominała wielki, antyczny wachlarz zakryty szkłem. W kolorach żywej czerwieni i zieleni. Jaskrawe kwiaty i delikatna koronka. Było ładne, ale nie aż tak. Spojrzałam na Jean-Claude’a szukając jakiejś wskazówki, a on ledwie wskazał, żebym podążyła za Asherem. Ale gdy nadal tam stałam, chwycił mnie za rękę i zaprowadził do drugiego mężczyzny. Asher musiał nas usłyszeć, ponieważ powiedział. – Byłem na ciebie bardzo zły, Anita, wściekły. Tak bardzo, że nie pomyślałem, że mogłaś mieć powód, by się na mnie złościć. Jean-Claude ścisnął moją rękę, jakby chciał mi powiedzieć, żebym nie przeszkadzała, ale byłam na wygranej pozycji, więc nie miałam zamiaru powiedzieć ani słowa. Nigdy nie przerywaj, jeśli wygrywasz. – Jason powiedział nam jak bardzo byłaś chora po tym, jak wziąłem od ciebie krew. Jeżeli to prawda, to naturalnie obawiałaś się mnie objąć. – Nagle spojrzał do góry szeroko otwartymi i prawie dzikimi oczami, zagubionymi w blasku włosów i migotającego światła świec. – Nie skrzywdziłbym cię. To nigdy nie było tak… – zdawał się szukać słowa, – traumatyczne dla żadnej z moich innych, – ponownie się zawahał, – ofiar. Nie byłam pewna co odpowiedzieć, ponieważ częściowo się z tym zgadzałam. Czułam, że bez wcześniejszego zapytania, zrobił ze mnie ofiarę jego moc,. Ale nie ważne czy byłam tego świadoma, czy nie, gdzieś w podświadomości musiałam myśleć cały dzień o tym problemie, ponieważ z pewnością wiedziałam jedno. Nie miałam stu procentowej racji. Cholera. Puściłam rękę Jean-Claude’a, ponieważ dotyk jego skóry o moją utrudniał mi teraz koncentrację. – Mogę zrozumieć, że mogłeś wpaść na pomysł, iż zrozumiałam, co oznacza dzielenie się z tobą krwią. Prosiłam cię byś mnie ugryzł. Zaoferowałam ci pożywienie się mną. Miałeś rację. Wiedziałam, że twoje ugryzienie może pokonać moje naturalne mechanizmy obronne. – Teraz była moja kolej na opuszczenie wzroku na ładną osłonę kominkową, która nigdy nie poczuje ognia. – Po prostu byłam pod wpływem, – prawie nie mogłam tego powiedzieć, – żądzy, przez którą nie myślałam jasno. Ale to nie była twoja wina. Mogłeś tylko zrobić to, co powiedziałam na głos. – Spojrzałam w górę i spotkałam jego wzrok. – Och do diabła, Asher, nawet gdybyś mógł w tamtej

chwili czytać mi w myślach, to chciałam żebyś mnie wziął. Cokolwiek to znaczy. Nie było żadnych zasad i znaków stop w mojej głowie. – Wzięłam głęboki, drżący oddech, bo bałam się. Obawiałam się przyznać na głos. Bałam się tego wszystkiego. Bałam się być skonsumowana przez pożądanie, czy miłość, czy jakkolwiek to do cholery nazwać.– Chciałam byś mnie wziął, podczas gdy JeanClaude kochał się ze mną. Chciałam byśmy byli razem. Tak jak dawnej. – Dla ciebie, Anita, to nie jest tak jak dawnej – powiedział Asher. Spojrzał obok mnie na JeanClaude’a. – Patrz. To jest to, czego się obawialiśmy. Ona zadurzyła się we mnie poprzez twoje wspomnienia. To, co do mnie czuje, nie jest prawdziwe. Z moimi mocami fascynacji, czy bez nich, to nie jest prawdziwe. – To brzmi zupełnie jak to, co mówiłam, Asher, – odparłam. – Że ponieważ zrobiłeś mi pranie mózgu, nigdy nie będę wiedzieć co do ciebie rzeczywiście czuję. Ale mogę powiedzieć ci że to, co czułam do ciebie wcześniej, było prawdziwe. Nie myślę o tobie jako osobie, zanim zostałeś okaleczony wodą święconą. Myślę o tobie jakim jesteś teraz. Potrzasnął głową i odwrócił wzrok, przez co włosy utworzyły barierę między nami, więc nie mogłam zobaczyć jego twarzy. – Ale wykorzystałem swoje moce, żeby cię oczarować, jak wąż hipnotyzuje ptaka. Złapałem twój umysł i chciałem to zrobić. Dotknęłam jego włosów, ale odsunął się ode mnie i od kominka poza mój zasięg. Nie próbowałam za nim podążać. Nabrałam głęboko powietrza i powoli wypuściłam. Wolałam raczej stanąć w obliczu kilkunastu złych gości, niż z następną częścią tej rozmowy. – W twojej obronie powiem, że byliśmy nadzy i ciupcialiśmy się, zanim opanowałeś mój umysł. Spojrzał w górę z twarzą ledwie wyraźną przez cienie i przytłumione światła bym zauważyła, że był zaskoczony. – Ciupcialiśmy? – Uprawialiśmy seks, – powiedział Jean-Claude. – Jest to osobliwy amerykański slang. Ciupciać się. – Ach, – odparł Asher i nie wyglądał na mniej zdziwionego. Brnęłam dalej. Jeżeli podjęłam decyzję, to byłam zdeterminowana. – Chodzi mi o to, że uprawialiśmy już seks. Nie wpłynąłeś na mój umysł, gdy godziłam się, byśmy wszyscy zdjęli ubranie. Nie otoczyłeś mojego umysłu, gdy trwała gra wstępna. Nie zaćmiłeś mojego umysłu, gdy lizałam tył twoich kolan i inne rzeczy. – Zmusiłam się, żeby patrzeć w jego wolno uspokajające się oczy. – Do wszystkiego zgłosiłam się na ochotnika. Jeśli mogłabym wymyśliłabym sposób, byś był we mnie, nie biorąc pod uwagę kłów. Zrobiłabym to, ale chciałam was obu we mnie.

Musiałam zamknąć oczy, bo nagle wizja była tak silna, że prawie zgięła moje kolana. Z wizją przyszła fala doznań. Tym razem nie drapałam powietrza. Ale najmocniej jak potrafiłam przytrzymywałam się za kominek i ciężko dyszałam. – Ma petite, wszystko w porządku? Potrząsnęłam głową. – W porównaniu z pierwszym wspomnieniem orgazmu, teraz jest ekstra. – Quelle? – Zapytał Asher. – Wcześniejszej w ciągu dnia doświadczała naszej przyjemności. Asher spojrzał na mnie jeszcze mniej szczęśliwy. – Ma wszelkie objawy. Nie wierzyłem, że mogłaby. Sądziłem, że nekromancja ją chroni. – Powinnam również wspomnieć, że Belle Morte miała coś wspólnego z tym, jak bardzo chora byłam. Przez was żywiła się na mnie i Richardzie. Jean-Claude oparł się o ścianę ze skrzyżowanymi rękami. – Jason nam o tym wspominał, ma petite. Ale nadal wierzę, że twoja moc cały dzień zmagała się z siłami Ashera. Odwieczne pytanie brzmi, co się stanie, gdy nieodparta siła spotka niewzruszony cel. – Asher jest nieodpartą siłą, a ja niewzruszonym celem? – Zapytałam. – Oui. Chciałam się spierać z podziałem ról, ale były zbyt odpowiednie. – Więc co to oznacza dla nas jako ponowne ménage à trois? Jean-Claude przez chwilę pokazał coś na twarzy, a następnie przeszedł do najbardziej pustego z pustych wyrazów. To Asher przemówił ponownie. – Byłabyś w stanie zrobić to ponownie? Zaczęłam puszczać gzyms kominka. Postanowiłam jednak na wszelki wypadek tego nie robić i powiedziałam. – Być może. – Popatrzyłam na Jean-Claude’a, na jego ostrożną, piękną twarz. – Myślę, że Jean-Claude znalazł wreszcie coś, czego nie narazi na szwank. – Co masz na myśli, ma petite? – To znaczy, że jeśli wybierzesz mnie kosztem Ashera, to wbije klin między nas. – Jestem, więc czymś, co weźmiesz do łóżka, żeby być z Jean-Claude’m! – Nagle był wściekły. Jego oczy wypełnił niebieski ogień. Na moich oczach opuściło go człowieczeństwo, był wciąż blady i piękny, ale było to piękno wyrzeźbionej skały i klejnotów, twarde, jasne piękne, bez życia, ani miękkości, ani niczego człowieczego. Stał przede mną, jego złote włosy płynęły wokół twarzy niczym aureola, poruszane przez wiatr jego własnej mocy. Był cudowny i potworny. Przerażające piękno. Jak anioł śmierci, który cię szuka. Nie bałam się go. Wiedziałam, że Asher nie skrzywdziłby mnie. Nie celowo. Wiedziałam więcej. Jean-Claude nie pozwoliłby mu na to. Ale miałam dość. Dość Ashera i siebie. W jakiś

perwersyjny sposób Asher i ja w złym znaczeniu, pasowaliśmy idealnie na terapię. Oboje mieliśmy tak wiele problemów dotyczących osobistej intymności, tak wiele obręczy, przez które ludzie musieli przeskoczyć, że nawet ja byłam tym zmęczona. Odpięłam mój pasek i zaczęłam przesuwać go przez szlufki do czasu, gdy był wystarczająco daleko. Zsunęłam pasek ze szlufki mojej kabury podramiennej. Asher zapytał głosem, który odbijał się echem po pokoju, pełzł po plecach, – Co ty robisz? Skończyłam ściąganie mojego paska i wzruszyłam ramionami bez kabury. – Rozbieram się. Przypuszczam, że Jean-Claude ma gdzieś tutaj ubranie również dla mnie. Chociaż nie założę stroju, który do was pasuję, jeśli ma halki, gorset i inne rzeczy. Nie da się w tym cholerstwie ruszać. – Nie obawiaj się, ma petite, przy wyborze stroju twoje preferencje były dla mnie priorytetem. – Wyciągnął rękę i stworzył cudowną, jeśli nie zbyt dramatyczną, pozę. – Nawet nasz ubiór jest komfortowy i łatwo się w nim poruszać. Oboje ignorowaliśmy wampira, który groźnie na nas patrzył. Nic tak bardzo nie odbiera wiatru z żagli jak to, gdy starasz się być przerażający i jesteś ignorowany. Zaczęłam zdejmować moją koszulkę, ale zatrzymałam się. Nie chciałam znowu zmagać się ze świecącym krzyżem. Nie chciałam z tym zadzierać. Więc podeszłam do łóżka, gdzie mogłam zdjąć buty w komfortowych warunkach. – Więc Jason powiedział ci, co zrobiła Belle Morte? – Dała ci pierwszy znak, oui. – Ona wie Jean-Claude. Wie, że Richard i ja nie mamy czwartego znaku. – Wskoczyłam na łóżko kładąc mój pas i kaburę obok mnie. Skupiłam się na rozwiązywaniu butów, ponieważ nie chciałam wejść na temat, na jaki bałam się, że zejdzie dyskusja. – Nie spojrzysz teraz na mnie, ma petite. Dlaczego obawiasz się tego, co mogę powiedzieć? – Wiem, że jeśli nadasz mi czwarty znak, ona nie będzie mogła oznaczyć mnie ponownie. Byłabym przed nią bezpieczna. – Non, ma petite, nie będzie między nami kłamstw. Nie mogłaby cię naznaczyć jako swoją, ale nie byłabyś bezpieczna. Mógłbym użyć tego jako wymówki, by posiąść twój ostatni fragment, ale nie zrobię tego w obawie, co mogłaby zrobić Belle. Spojrzałam na niego z jednym butem w dłoni. – Co przez to rozumiesz? – Na razie uważa, że mogłaby cię posiąść jako o ludzką służkę. Mogłaby być w stanie użyć cię w celu zwiększenia własnej mocy. Jeśli dowie się, że jesteś poza jej zasięgiem, może zdecydować, że lepsza jesteś martwa. – Jeśli ona nie może mnie mieć, to nikt inny mnie nie dostanie, tak?

Delikatnie skinął głową i z pokorą wzruszył ramionami. – Jest bardzo praktyczną kobietą. – Nie, ona jest bardzo praktycznym wampirem. Zaufaj mi, Jean-Claude, to zupełnie nowy poziom praktyczności. Kiwnął głową. – Oui, oui, sprzeczałbym się, gdybym mógł. Ale byłyby to kłamstwa. Asher szedł do nas. Jego oczy ciągle błyszczały błękitem, jakby zimowe niebo wypełniło jego czaszkę, ale reszta, wyglądał tak zwyczajnie, jak nigdy. Co było nadzwyczajne. Ale przynajmniej nie powodował małego wiatru nieziemskiej mocy, ani nie lewitował kilka centymetrów nad podłogą – Oboje jesteście osłabieni przez nie dzielenie czwartego znaku. Bez niego żadne z was nie jest tak potężne, jak powinno być. Wiesz to Jean-Claude. – Wiem, ale znam też Belle. Niszczy to, z czego nie może korzystać. – Albo pozbywa się tego, – powiedział Asher miękkim głosem, zawierającym smutek taki, że moje gardło się ścisnęło. Ściągnęłam buty i ustawiłam je na podłodze, włożyłam w nie skarpety. – Pozbywając się ciebie, zniszczyła cię, – powiedziałam. Chciałam, by to zabrzmiało miękko, ale wyszło całkiem tak jak zazwyczaj brzmię. Spojrzał na mnie. Jego źrenice wypływały z niebieskiego ognia niczym wyspa odrodzona z morza. – Miałam na myśli, Asher, że to, co wybrała, zraniło cię gorzej, niż śmierć. Zostałeś odseparowanym od jej uczuć, z łóżka Jean-Claude’a, skoro jego łóżko było jej. – Nie zabiła mnie, ponieważ obiecała to Jean-Claude’owi. Spojrzałam na Jean-Claude’a. – Wróciłem do niej na sto lat za uratowanie życia Ashera. Jeśli by umarł, byłbym od niej wolny. – Więc działała tak, aby utrzymać mnie przy życiu – powiedział Asher, a jego głos był wystarczająco gorzki, by zadławić. – Były noce, kiedy przeklinałem cię za moje życie, Jean-Claude. – Wiem, mon ami. Belle Morte często wypominała, że gdybym pozwolił ci umrzeć, oszczędziłbym ci wielkiego upokorzenia. – Nie wiedziałem, że dała ci taki wybór. Jean-Claude odwrócił wzrok nie spotykając oczu drugiego mężczyzny. – To było egoistyczne z mojej strony. Wołałem byś żył i mnie nienawidził, niż byś był martwy i poza jakąkolwiek nadzieją. – Spojrzał do góry, a jego twarz była surowa z emocji, w przeciwieństwie do jego zwyczajnej uprzejmej miny bez wyrazu. – Czy to źle Asher? Czy wolałbyś umrzeć te wszystkie lata temu? Usiadłam na łóżku, oglądając ich, czekając na odpowiedź. W pewnym sensie byłam publicznością, w pewien sposób nie było mnie tam wcale.

– Były momenty, kiedy pragnąłem śmierci. Jean-Claude odwrócił się. Asher dotknął opuszkami palców jego ramienia pokrytego aksamitem. Ten mały dotyk zdawał się zmrozić Jean-Claude’a. Jeśli oddychał, nie mogłam tego zobaczyć. – Ostatnia noc nie była jednym z tych momentów. Patrzyli na siebie. Palce Ashera ledwo dotykały ramienia Jean-Claude’a. Tak wiele było między nimi. Ogromny ból, miłość i nienawiść. Jakby to wszystko gotowało się w powietrzu, prawie widoczne w migotającym świetle. Chciałam powiedzieć pocałujcie się i pogódźcie, ale wiedziałam, że by tego nie zrobili. Nie wiem, jakie kwestie były między nimi, ale wydawało się, że nie mogli zrobić takich rzeczy bez ich Julianny. Ona była pomostem między nimi. Rzeczą, która pozwalała im kochać się wzajemnie. Bez niej stali na krawędzi przepaści i patrzyli na siebie, oddzieleni otchłanią, której żaden z nich nie umiał przekroczyć. Nigdy nie byłabym Julianną. Mam zbyt wiele wspomnień o niej. Ona haftowała, na miłość boską. Była delikatna i miła. I była wszystkim, czym ja nigdy nie będę. Ale jedno mogłam zrobić. Zsunęłam się z łóżka i podeszłam wpierw do Ashera, by go ponownie nie wzburzyć. Stanęłam na palcach, a on trochę musiał się pochylić, bym go pocałowała, ale nie walczył ze mną. Trzymałam jego twarz w dłoniach, jak gdyby był kielichem wyrzeźbionym z jakiegoś delikatnego kamienia. Coś, co może się roztrzaskać, gdy używa się go w niewłaściwy sposób. Pocałowałam go łagodnie spijając go, jakby był świętym darem. Podeszłam do Jean-Claude’a ze smakiem Ashera wciąż na ustach. Objęłam jego twarz tak, jak trzymałam Ashera i pocałowałam go. Ledwie ruszał się pod moimi ustami. Odsunęłam się z powrotem od nich. – Teraz pocałowaliśmy się i pogodziliśmy. Musimy mnie ubrać i porozmawiać przed bankietem. Głos Jean-Claude’a był cichy i ochrypły. – Porozmawiać o czym, ma petite? – O Matce Wszelkiej Ciemności. – Jason także o niej mówił, ale miałem nadzieje, że to nieporozumienie. – To nie mogła być Słodka Matka, – powiedział Asher. – Nie budzi się od tysiącleci. – Nie obudziła się, Asher, poruszała się jak w niespokojnym śnie. Obaj mężczyźni patrzyli na siebie. To Asher się odezwał. – Chciałbym odłożyć drobne nieporozumienia do czasu, gdy nie rozwiążemy poważnych tajemnic. – Jakie drobne nieporozumienia? – Zapytałam. – Albo będziemy ménage à trois, albo nie. – Potrząsnęłam głową. – Uwielbiam cię Asher, ale nie mam wystarczająco dużo siły, by znieść tak dużą

ilość emocjonalnego gówna. Zdajesz sobie sprawę, że masz więcej zahamowań w osobistych zażyłościach, niż ja? Otworzył usta, zamknął, a następnie wzruszył ramionami. – Jesteśmy faktycznie dobrze dopasowani w jeszcze-nie-pobiłam-cię-na-śmierć sposób. Ale teraz oboje musimy odłożyć nasz osobisty bałagan na bok. Okay? Proszę. Wdzięcznie się ukłonił. – Moja pani każe, a ja to spełniam. – Tak długo, jak ci to odpowiada, – odparłam. Zaśmiał się dobrym śmiechem. Dźwiękiem, który muskał moją skórę i ściskał rzeczy nisko w moim ciele. To sprawiło, że westchnęłam. – Więc, gdzie są moje ciuchy na tą dzisiejszą małą katastrofę?

Rozdział 43 Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska

Oczywiście musiałam ponarzekać na ubranie. Czarny aksamit i jedwab wydawał się uwypuklać moje piersi, niczym blade, dojrzałe owoce. Kolory podkreśliły prawie przeźroczystą skórę z cieniem niebieskich pasemek. Wiedziałam, że to była krew. Błękitna krew w moich żyłach, która pod wpływem tlenu przemieniłaby się w czerwień. Stephen zrobił mi włosy i makijaż. Stylizował je wcześniej na te małe spotkania towarzyskie. Regularnie robił je dla innych striptizerek w Grzesznych Rozkoszach. Pozwoliłam mu ułożyć moje włosy w stos luźnych loków na głowie tak, że moja szyja była biała i naga. Ślad po ugryzieniu Ashera wyróżniał się wyraźnie na moim ciele. – Moja szyja i piersi wyglądają tak, jakby powinny leżeć na tacy z napisem „chodź i weź”. Stephen odsunął się po zastosowaniu ostatniego pociągnięcia eyelinera. – Wyglądasz pięknie, Anito. – Prawdopodobnie miał to na myśli, ale jego niebieskie oczy skierowane były na ten cały makijaż. Na jego pracę. Widział we mnie dzieło. Nieznacznie zmarszczył brwi, majstrował coś kilka minut w pobliżu moich oczu, co spowodowało moje mruganie. Musnął mnie chusteczką higieniczną i znowu się cofnął. Przypatrzył mi się od czubka mojej głowy do końca mojej brody, potem skinął głową. – Jest dobrze. – To jest bezwzględnie apetyczne. – Głos Micaha dochodził od progu. Wszedł do pokoju zamykając za sobą drzwi. W momencie gdy go zobaczyłam, straciłam wszystkie prawa do narzekania na to, co miałam na sobie. Kolor był turkusowo-niebieski z wystarczającą ilością zieleni, by jego oczy płonęły tą barwą. Koszula miała dziury na szczycie jego ramienia, pośrodku ramienia i dwie pośrodku przedramienia. Czarny sznur został przełożony przez tkaninę i przywiązany wokół łokcia, wyżej i poniżej dziury, powstrzymując tkaninę przed ześliźnięciem się w dół. Mankiety były szerokie i sztywne, z błyszczącym czarnymi guzikami, z wycięciami na spodzie, dzięki czemu skóra jego nadgarstków była naga. Tak samo otwory na łokciach pozostawiły te miejsca nagie. Na tle turkusu jego skóra wyglądała na bardzo opaloną, bardzo gładką, bardzo ciepłą.

Spodnie pasowały do koszuli, ale nie tylko kolorystycznie. Znajdowały się w nich dziury po bokach, które ukazywały doskonałą gładkość bioder, aż do fragmentów ud. Otwory prawdopodobnie zmierzały dalej w dół, ale czarne buty odcinały widok tuż nad kolanem. Spodnie były tak opięte, że nie potrzebowały pasa, ale posiadały czarny sznurek zaczepiony o niepotrzebne szlufki, który kołysał się, gdy Micah chodził. Był właściwie przy mnie, kiedy zdałam sobie sprawę, że otwory były także po wewnętrznej stronie spodni. Potrząsnęłam głową. – Jest więcej dziur, niż materiału. Uśmiechnął się do mnie. – Jestem jedzeniem, więc musisz być w stanie dotrzeć do krwi. JeanClaude nie chciał, by był pretekst, żeby kogoś rozebrać. Spojrzałam na Jean-Claude’a. – On nie nakarmi żadnego z tych ludzi. – Non, ma petite. Jest nasz i tylko nasz. Ale nie chcemy w żaden sposób go rozebrać. Jeśli wszyscy będziemy trzymać nasze ubrania stanowczo na miejscu, to oni także. To byłoby faux pax gigantycznych rozmiarów, gdyby oni rozbierali swoje jedzenie, a my nie. To jest nasz dom i nasze zasady. Przedstawiając to w ten sposób trudno było z tym się kłócić, ale wciąż chciałam. Potem przyjrzałam się z bliska twarzy Micaha. – Ma zrobiony makijaż oczu. – Wstałam z krzesła, na którym posadził mnie Stephen i podeszłam bliżej do Micaha. Miał na sobie coś więcej niż tylko makijaż oczu. Ale to wszystko było tak zręcznie zrobione, że nie zauważyłam od razu. – Nie mogłem się oprzeć tym oczom, – powiedział Jean-Claude. – Zasługują na to by być udekorowane. Włosy Micha były całkowicie związane z dala od jego twarzy w kok, który tworzył pełną wdzięku mieszankę warkocza francuskiego i samej sztuki. – Gdzie się podziały te wszystkie loki? – Zapytałam. – Zostały wyprostowane, – powiedział Jean-Claude. Podszedł i prawie dotknął włosów Micaha, aby pokazać jak cudne to było. – Nie protestował niczemu, co uczyniło go tak pięknym, – JeanClaude spojrzał na mnie oczami podkreślonymi eyelinerem. – To odświeżająca zmiana. Micah zamrugał tymi niesamowitymi oczami, które za pomocą czyjejś sztuki stały się jeszcze bardziej niesamowite. – Tobie się nie podoba? Potrząsnęłam głową – Nie. Podoba mi się. To znaczy jesteś piękny. – Wzruszyłam ramionami – Nie wiem. Po prostu inaczej wyglądasz. – Zwróciłam się do Jean-Claude’a. – Nigdy nie widziałam cię w tak mocnym makijażu. – Belle Morte odzwyczaiła mnie od patrzenia na siebie w ten sposób. – Jego osłona była solidna, gdy to mówił, jakby nie chciał się dzielić wspomnieniami związanymi z tymi słowami.

– Więc dlaczego aż tak upiększałeś Micaha? – Nie podoba ci się, – powtórzył Micah. Zmarszczyłam brwi. – To nie to. Dlaczego teraz to zrobiłeś? Co zyskujemy przez taki wygląd. Nie próbuj mi wmówić, że to nie ma celu? – Obróciłam się do Ashera siedzącego w jego fotelu po drugiej stronie pokoju, posyłając mu spojrzenie, którym uraczyłam Jean-Claude’a. – Żaden z was nie zadałby sobie dziś wieczorem aż tyle kłopotu bez powodu. Słyszałam tylko jak obaj skarżyliście się, że nie mamy czasu, by odpowiednio przygotować wszystkich do bankietu, – skinęłam na Micaha. – To zajęło dużo czasu, który mógł zostać wykorzystany gdzieś indziej. Więc pytam się was obu, o co chodzi? – Wymienili spojrzenia, a następnie Asher pilnie zaczął obserwować podłogę. Udawał, że studiuje idealnie zadbane paznokcie, ale nie dałam się oszukać. Odwróciłam się do Jean-Claude’a. – Wyrzuć to z siebie, – powiedziałam. Wzruszył ramionami. Nie było w tym zbyt dużo wdzięku. Prawie jakby był zawstydzony. – Musette ostatecznie została zmuszona podać pełną listę gości. Zastrzegała tylko trzy nazwiska, ponieważ są częścią daru od Belle. – Więc jest trzech tajemniczych gości. Co to ma wspólnego z tym, że zrobiłeś z Micaha lalkę? – Jeden z wampirów, który dziś przyjdzie, ma oko na pięknych ludzi. Zarówno ja, jak i Asher, naraziliśmy się mu. Więcej niż raz. – I? – Powiedziałam. – Obnoszenie się z takim wyśmienitym pożywieniem przed jego stołem, ale nie pozwalając mu skosztować ani dotknąć, satysfakcjonuje nas. – Więc jesteś małostkowy, – powiedziałam. Jean-Claude nagle był zły, co pokazało się na jego twarzy wypełniając oczy niebieskim ogniem. – Nie rozumiesz ma petite. Belle wysłała Paolo, by nas dręczyć. Ma przypomnieć nam czym byliśmy i jak byliśmy bezsilni. Chodziliśmy do każdego, komu Belle nas dawała, do każdego. Nie robiła tego beztrosko, ale jeśli naszymi ciałami u kogoś w łóżku zyskałaby coś czego pragnęła, wtedy nas wykorzystywała i pozwalała innym robić to samo. Chodził w małym kółku sztywnym krokiem. Czarny płaszcz unosił się wokół niego niczym ciemne skrzydła. – Myśl o siedzeniu ponownie przy jednym stole z Paolo wzbudza we mnie odrazę i Belle wiedziała, że tak będzie. Czuję do niego wstręt w sposób, którego nie da się opisać. Ale nie możemy go skrzywdzić, ma petite. Belle wysłała go, by dręczyć nas samą jego obecnością. Będzie uśmiechał się ironicznie, patrzył pożądliwie i przypominał każdym spojrzeniem, każdym dotknięciem jego rąk na kimś innym to, co kiedyś mógł z nami zrobić.

Jean-Claude podszedł by stanąć obok mnie. Jego gniew drżał w powietrzu, niczym niewidzialne płomienie. – Ale to możemy zrobić, ma petite. Afiszować się wszem i wobec naszą nagrodą. Możemy pokazać Paolo, czego jestem w stanie dotknąć i czego Asher może dotknąć, a Paolo nie może mieć. Paolo jest jednym z tych ludzi, którzy zawsze pragną tego, co mają inni. Jeśli nie może tego mieć tego, kogo chce, w każdy sposób, w jaki chce, to pożera jego duszę. - Opuszkami palców dotknął mojej szyi i pozostawił ciepłe ślady na mojej skórze. Sprawiło to, że westchnęłam prawie z bólu, niemal z przyjemności. – Chcę by Paolo cierpiał. Bodaj tylko odrobinę, ponieważ nie mam możliwości sprawić, by cierpiał bardziej. Patrzyłam na wściekłą twarz Jean-Claude’a i westchnęłam. – Ta noc będzie właśnie taka, prawda? Belle wysłała tylko takich ludzi, przy których czujecie się niekomfortowo, albo ich nienawidzicie. Albo oni nienawidzą was. –Cóż, ma petite. Obawiamy się Musette i Valentina. Wierzę, że Bartolomé przybył, ponieważ się nudził. Paolo to pierwsza osoba, która naprawdę mnie rozdrażniła. Dotknęłam twarzy Jean-Claude’a trzymając jego gniew na mojej dłoni. Jego oczy wróciły do normy. Albo do normalności na tyle, na ile było to możliwe. Spojrzałam obok niego na Micaha – Zgadzasz się z drażnieniem pragnień jakiegoś męskiego wampira? – Tak, dopóki nie będę musiał się na do niego zbliżyć. To sprawiło, że się uśmiechnęłam. – Jeśli Micah się zgadza, to ja też. – Trzymałam twarz JeanClaude’a w dłoniach, ale starałam się o kontakt wzrokowy, nie o pocałunek. – Ale bądźmy czujni. Dzisiejszej nocy nie jesteśmy tu dla zemsty. Przyłożył ręce na moich trzymając je przy swojej twarzy. – Jesteśmy tu, ponieważ Belle Morte jest le sourdre de sang naszej linii, a my nie możemy odmówić jej prawa do odwiedzin. Ale nie popełnijmy żadnego błędu, ma petite. Musette i jej kompani są tutaj, by się na nas zemścić. – Zemścić, za co? – Spytałam. Asher odpowiedział z drugiego końca pokoju. – Zemścić za odejście od niej, oczywiście. Spojrzałam na niego. – Dlaczego oczywiście? Wymienili kolejne spojrzenie, którego nie zrozumiałam. Jean-Claude powiedział. – Ponieważ Belle Morte uważa się za najbardziej pożądaną kobietę świata. Uniosłam brwi. – Jest piękna, przyznaję. Ale najpiękniejsza kobietą świata? Daj spokój! Mam na myśli, że to zależy, co uważasz za piękne. Niektórzy ludzie lubią brunetki, niektórzy ludzie lubią blondynki. – Powiedziałem, że najbardziej pożądaną, ma petite, nie piękną. – Nie rozumiem różnicy.

Zmarszczył brwi. – Mężczyźni zabijali się, gdy ich wyrzucała z jej łóżka. Toczyły się wojny między władcami, którzy oszaleli na myśl, że Belle Morte dzieliła się łaskami z innym człowiekiem. To była moja kolej by się skrzywić – Mówisz, że jak raz posiądziesz Belle, to nikt inny się nie liczy? – Ona w to wierzy. Spojrzałam na niego – Ty i Asher odeszliście. Dwukrotnie. Każdy. – Exactement, ma petite, nie rozumiesz? – Niespecjalnie. – Jeśli opuściliśmy jej łóżko, jeśli wolimy inny dotyk niż jej, to może ona nie jest najbardziej pożądaną kobietą na świecie. Myślałam o tym przez sekundę. – Tak, więc ta cała wyprawa to karanie was obu? – Nie do końca. Wierzę, że jak to się mówi, Belle testuje grunt, zanim odwiedzi nas osobiście. – Dlaczego w ogóle chce nas odwiedzić? – To będzie coś politycznego. Tego możemy być pewni. – Powiedział Jean-Claude. – Więc karanie was obu w tym czasie jest dodatkową przyjemnością? Rzucił kolejne z tych spojrzeń, ale dotknęłam twarzy Jean-Claude’a i zmusiłam go do spojrzenia na mnie. – Nie, nigdy więcej tajemniczych spojrzeń. Po prostu odpowiedz. – Belle jest najbardziej pożądaną kobietą na świecie. Cała jej podstawa mocy, cały jej obraz samej siebie jest na tym zbudowany. Musi znaleźć sposób, by zrozumieć, dlaczego odeszliśmy i dlaczego nawet teraz chcemy się trzymać z daleka. – Więc? – Zapytałam. – Jesteś zbyt subtelny. – Powiedział Asher. Wstał i ruszył w naszym kierunku. – Dobrze, ty mi powiedz. – Odparłam. – Tak jak Belle Morte widziała Julianne jako zagrożenie, tak będzie widzieć ciebie. Ale mamy nadzieję przekonać ją, że to nie tylko jedna kobieta nas zabawia, ale też mężczyzna. Belle nigdy nie widziała mężczyzn jako konkurencji. Nie tak jak kobiet. – Więc dlatego wypiękniliście Micaha? – I innych. – Powiedział Asher. Spojrzałam na Jean-Claude’a. – Innych? Miał na tyle gracji, by wyglądać na speszonego, ale nie całkowicie. Jego oczy wyglądały na zadowolone. – Jeśli Musette poinformuje Belle, że mamy harem mężczyzn, to Belle przestanie się martwić o ciebie.

Potrząsnęłam głową. – Nie sądzę, Jean-Claude. Ona mnie spróbowała. Albo będzie się mnie teraz bała, albo przyciągnie ją moja moc. – Wierzę, że ona nałożyła ci pierwszy znak, by mnie dręczyć. Tak naprawdę nie chce cię jako ludzkiej służki, ale jest na mnie zła. Na ciebie również za posiadanie mnie. – Potrząsnął głową. – Myśli jak kobieta, ma petite, ale nie współczesna. Ty myślisz bardziej jak mężczyzna, więc trudno ci to wyjaśnić. – Nie. Myślę, że łapię aluzję. Będziecie próbować przekonać ludzi Belle, że porzuciliście ją nie dla jednej kobiety, tylko dla wielu mężczyzn. – Oui. – A jeśli widok wielu wspaniałych mężczyzn równocześnie męczy Paolo, to tym lepiej. Uśmiechnął się, ale oczy pozostały surowe i nieprzyjemne. – Oui, ma petite. Nie powiedziałam tego głośno, ale Belle Morte nie była jedyną, która rzadko robiła coś bez posiadania więcej niż jednego motywu.

Rozdział 44 Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Ultraska

Bankiet odbywał się w jednym z zewnętrznych pomieszczeń Cyrku. Nigdy wcześniej go nie widziałam. Zdawałam sobie sprawę, iż to miejsce było ogromne i widziałam tylko jego fragment, ale nie pomyślałabym nawet, że mogłam przegapić pokój tego rozmiaru. Był dosłownie kolosalny, ponieważ pierwotnie był ogromną, górującą, przestrzenną, wyrzeźbioną przez wodę w ciągu kilku milionów lat jaskinią. Obecnie nie było tu wody, tylko skały i chłodne powietrze. Ten sposób smakowania powietrza, sposób dotykania skóry informował z jakiegoś powodu, że cała ta ciemna wspaniałość jest efektem ciężkiej pracy natury, nie człowieka. Nie wiem jaka jest różnica między naturalnymi jaskiniami, a sztucznymi. Ale wyczuwa się tam inne powietrze. Tak po prostu jest. Oczekiwałam pochodni, ale zdziwiłam się. W pomieszczeniu znajdowały się lampy gazowe. Rozmieszczone wokół pokoju odganiały ciemność. Zapytałam Jean-Claude'a, kiedy zainstalował gaz. Odpowiedział, że niektórzy przemytnicy zrobili to podczas prohibicji. I że ta pieczara była tajnym barem. Nikolaos, Mistrzyni Miasta przed Jean-Claude'm, pozwoliła przemytnikom płacić czynsz za przestrzeń. Jej wampiry były również karmione pijanymi biesiadnikami. To był dobry i łatwy sposób, by się nakarmić i nie dać się złapać. Ofiara łamała prawo, więc nie pójdzie na policję, by powiedzieć gdzie nastąpił atak wampira. Nigdy nie byłam w pokoju oświetlonym wyłącznie przez lampy gazowe. Miał miękkie krawędzie z blasku ognia, ale to był bardziej stały i czysty płomień. Po trochu oczekiwałam, że będzie tam zapach gazu, ale nie było. Jean-Claude poinformował mnie, że gdybym wyczuła zapach gazu to oznaczałoby to przeciek, a wtedy prawdopodobnie powinniśmy uciekać jak diabli. Dobra, naprawdę powiedział, że powinniśmy odejść tak szybko, jak to możliwe, ale wiedziałam, co miał na myśli. Stół bankietowy był zarówno piękny, jak i dziwnie ułożony. Lśniące sztućce jak i zapinki do lnianych serwetek, były wykonane ze złota. Złote ornamenty zdobiły też delikatną, białą porcelanę. Obrus był trójwarstwowy. Jeden długi, niemal sięgający podłogi, z brzegami haftowany żółtymi liśćmi i kwiatami. Środkowa warstwa była delikatną koronką o podobnej barwie. Góra zaś tworzyła oddzielną złoto-białą warstwę, jakby ktoś musnął złotą farbą po białym płótnie. Siedzenia krzeseł były wyściełane na biało i złoto, a bogate rzeźbienia w ciemnym, niemal czarnym drewnie, zdobiły oparcia. Stół stał jak błyszcząca wyspa pośród oświetlonej lampami

ciemności. Ale zastanawiały mnie dwie rzeczy. Po pierwsze dziwne złote narzędzia przy każdym krześle. Nie wiedziałam, co z nimi zrobić. Do czego, do cholery, służył ten dwuząbkowy widelec? Został położony u szczytu talerza, więc nie był do żadnych owoców morza, sałatek, deserów, ani niczego, o czym pomyślałam. Miałam nadzieję, że był do owoców morza lub deseru, bo do tej pory wiedziałam, który jest do sałatki. Nigdy nie byłam na formalnym bankiecie u wampira. Próbowałam nie spekulować na temat różnych innych możliwości użycia widelca z dwoma ząbkami. Po drugie znajdował się szereg miejsc na podłodze. Każde siedzisko miało białą, płócienną serwetkę, niczym miniaturowe pikniki. Miejsca siedzące na podłodze ustawione były między krzesłami siedzącymi tak, że nie było miejsca, by odsunąć krzesło i wyjść. To było… dziwne. Stałam tam w swojej czarno szafirowej sukni z delikatnym ciemnoniebieskim połyskiem stukając palcem u nogi w moich czarnych skórzanych butach na wysokich obcasach, próbując dowiedzieć się, dlaczego talerze były na podłodze. Jean-Claude sunął przez długie czarne zasłony, które przykryły wejście między pokojem, a niewielką przyległą salą. Reszta biesiadników brała udział w zabawie w innym pokoju. Nie cierpiałam bratania się z innymi bez względu na okoliczności, nawet na normalnych uroczystych kolacjach. A dziś wieczorem były towarzyskie pogawędki w bojowym stylu. Wszystko miało podwójne lub potrójne znaczenie. Każdy starał się być subtelnie obraźliwy. Wszyscy tak boleśnie w dupę uprzejmi. Moje umiejętności rozmowy towarzyskiej były dość niewielkie, a będąc pomiędzy Musette i jej trzódką, byłam nieuzbrojona. Potrzebowałam przerwy, zanim na serio zacznę wariować. Przynajmniej niepełnoletni pomme de sang Musette opuścił świętowanie dzisiejszego wieczoru. Dowiedzieliśmy się, że dziewczyna została odesłana do Europy, ponieważ jej obecność wydawała się mnie bardzo martwić. Przypuszczałam, że Musette nie chciała zgubić zabawki, gdyby sprawy poszły źle. Asher prześlizgiwał się przez całą tę ciemność niczym złota wizja. Ale nie sunął za JeanClaude'm. Śpieszył się. Musette nie była gotowa wierzyć, że Asher jest naprawdę nasz. Ja też nie byłam tego na sto procent pewna. Trudno, żeby nie wyczuła kłamstwa, choć do końca nie było nim. Nigdy nie powinnam zostawiać Ashera samemu sobie, ale byłam zmęczona. Zmęczona polityką wampirów. Zmęczona odkopywaniem się z problemów, których nie spowodowałam i tak naprawdę nie rozumiałam. - Ma petite, nasi goście pytają o ciebie. - Z pewnością. Jean-Claude wykonał to długie, powolne, pełne wdzięku mrugnięcie, które zazwyczaj

oznaczało, że próbuje zrozumieć odrobinę slangu lub sarkazm. Kiedyś myślałam, że ten gest miał na celu pokazanie jego niemożliwie długich rzęs. Ale znając go wiedziałam, że uczynił po prostu coś kuszącego z czegoś, co dla innych byłoby irytującym nawykiem. - Musette naprawdę prosi o ciebie. – Powiedział Asher i naśladował jej głos. – Gdzie jest twoja nowa ukochana? Porzuciła cię tak szybko? – Jego jasnoniebieskie oczy błysnęły bielą pokazując krawędź paniki, która była tuż pod powierzchnią. - To do ciebie niepodobne, by izolować się przy tak ważnych i potencjalnie niebezpiecznych okolicznościach. Co się stało ma petite? - Och, no nie wiem. Międzynarodowy terrorysta mnie śledzi. W mieście jest rada wampirów. I może jeszcze ten wieczór, który przebiega przy akompaniamencie najbardziej złośliwej, uprzejmej rozmowy towarzyskiej, o jakiej kiedykolwiek słyszałam. Po za tym Asher będący w jego zwykłym kapryśnym nastroju, oraz jeden z moich przyjaciół i ulubiony policjant ma załamanie nerwowe. Na dodatek jeszcze wilkołak ,seryjny zabójca, biega na wolności po moim mieście. O i fakt, że Richard i jego wilki jeszcze nie przybyły i nie odbierają telefonu. Wybierz jedno z tych. – Wiedziałam, że gdy skończyłam mówić, uśmiech na mojej twarzy nie był przyjemny. To był wyzywający uśmiech. Mówił „domyśl się, dlaczego jestem spięta?” -Nie wierzę by coś się stało z Richardem, ma petite. - Nie. Obawiasz się, że weźmie sobie przepustkę na cały wieczór. To spowodowałoby, że wyglądalibyśmy na cholernie słabych. - Damian lata prawie tak dobrze jak ja. – Powiedział Asher. –Znajdzie ich, jeśli będą blisko. - A jeśli nie? To znaczy, jeśli Richard osłania się tak bardzo, że ani Jean-Claude, ani ja nie możemy do niego dotrzeć? Zwykle nie robi tego bez powodu, musi być wkurzony. Asher westchnął - Nie wiem co powiedzieć o twoim królu wilków, ale on nie jest jedynym naszym problemem. – Spojrzał na mnie i upór wkradł się na tę piękną twarz. – Poza tym nie jestem kapryśny. Nie zawracałam sobie głowy dyskusją z nim. Asher był humorzasty i kropka. – Dobrze, ale problemem jest to, że Musette wyczuje kłamstwo. Zapyta mnie, czy jesteś mój. Odpowiem, że tak, a ona mi nie uwierzy. Ona mi nie uwierzy, bo ja nie mogę całkiem w to uwierzyć. Nie jesteś całkowicie mój. To zbyt świeże, aby poczuć, że jest to prawdziwe. I ona właśnie to zobaczy. Praktycznie uganiała się za mną po pokoju, by znaleźć nowe sposoby, aby zapytać, czy cię pieprzę. I nawet to mnie peszyło. - Potrząsnęłam głową i brakowało mi dotyku włosów na mojej skórze. Dotknęłam nagiego karku i poczułam się bezbronna. - Jeśli to jest tylko na ich wizytę, rozumiem. – Powiedział Asher.

- Nie, do cholery. To dlatego, że nie mieliśmy stosunku. Asher spojrzał na mnie, a potem podniósł wzrok na Jean-Claude'a. – W tym jest bardzo amerykańska. Jeśli nie miałeś stosunku, nie miałeś seksu z ma petite. To jest bardzo amerykańskie nastawienie. - Pokryłem jej plecy swoim nasieniem i to się nie liczy? Zarumieniłam się nagle i poczułam zawroty głowy – Czy możemy, proszę, zmienić temat? Jean-Claude dotknął mojego ramienia, a ja szarpnęłam się. Chciałam pocieszenia, ale nie mogłam pozwolić mu na to. Wiem, że to nie miało sensu, ale tak właśnie było. Chciałam przestać próbować dyskutować sama ze sobą, a zacząć starać się i pracować z tym, co mam. Byłam kłębkiem sprzeczności. Czy nie każdy tak ma? Jednak trzeba przyznać, że targały mną większe sprzeczności niż zazwyczaj. Odeszłam od niego. Od nich obu. Ale jednocześnie odeszłam od światła w stronę mroku. Stanęłam. Nie chciałam znaleźć się w tej czerni. Przemówiłam na wpół odwrócona, jakbym nie ufała ciemności znajdującej się za moimi plecami. – Dlaczego na podłodze są talerze? - JeanClaude ruszył ku mnie, pełen gracji w tych niesamowitych butach. Czarny płaszcz wirował wokół niego. Zdobienia chwytały światło mieniąc się niczym delikatne niebieskie gwiazdy. Szafirowa koszula zdawała się płynąć z ciemności, przykuwając niemal boleśnie moją uwagę na jego twarz i to, jaki był piękny. Oczywiście prawdopodobnie zaplanował dokładnie taki efekt. Jego głos zdawał się wypełniać jaskinię jak ciepły szept – Bądź spokojna ma petite. - Przestań – powiedziałam i uświadomiłam sobie, że bardziej odwróciłam się plecami do ciemności, zwracając się tym samym w jego kierunku. Jak kwiat, który skręca ku słońcu. Zrobiłam to, bo nie mogłam nie patrzeć na niego. To nie były wampirze moce. To był efekt, który prawie zawsze na mnie wywierał. - Przestać, co? – Zapytał głosem wciąż ciepłym i spokojnym, jak pocieszający koc. - Próbować na mnie używać głosu. Nie jestem jakąś turystką, która zostanie uspokojona kilkoma ładnymi słowami i dobrą prezencją. Uśmiechnął się i dał mały ukłon. – Nie, ale jesteś nerwowa jak turystka. To niepodobne do ciebie by być taką… strachliwą. – Uśmiech zniknął zastąpiony przez małe zmarszczenie brwi. Potarłam swoje ręce tam i z powrotem, chcąc by nie było tam jedwabiu i aksamitu. Potrzebowałam dotknąć własnej skóry własnymi rękami. Jaskinia miała około dziesięciu stopni, więc musiałam nosić długi rękaw. Ale musiałam również mieć więcej kontaktu ze skórą. Spojrzałam w górę na gigantyczny sufit nad nami i ciemność, która zdawała się wciskać w niego, unosząc się nad gazowym światłem, naciskając na krawędzie blasku, niczym ciemna ręka. Westchnęłam – To przez ciemność. – Powiedziałam w końcu.

Jean-Claude podszedł i stanął obok mnie. Nie zrobił najmniejszego ruchu by mnie dotknąć, ponieważ wcześniej się odsunęłam. Nauczyłam go ostrożności. Popatrzył krótko w górę na sufit, a następnie na mnie , by studiować moją twarz. – Co z tego ma petite? Potrząsnęłam głową próbując przełożyć to na słowa jednocześnie się obejmując, jakbym mogła tym gestem zatrzymać ciepło. Nosiłam krzyż. Srebrny łańcuch leżał na mojej szyi zdobiąc hojnie dekolt mojej sukni. Miałam przylepiony kawałek czarnej taśmy maskującej nad srebrnym krzyżem tak, by nie wydostał się w nieodpowiednim momencie. Po wcześniejszych odwiedzinach Belle i Matki z Piekła Rodem, nie miałam zamiaru iść nigdzie bez świętego elementu przy sobie. Nie byłam pewna, jakie to będzie mieć znaczenie pod czas seksu z Jean-Claude'm czy innym wampirem, ale jak na tę chwilę żaden seks nie był wart takiego ryzyka. Jean-Claude dotknął mnie delikatnie ręką. Podskoczyłam, ale się nie odsunęłam. Uznał to za zaproszenie. Wszystko, co nie było jawną naganą, brał za przyzwolenie. Poruszył się, by stanąć za mną. Położył swoje ręce ponad moimi, którymi wciąż się obejmowałam. – Twoje ręce są chłodne. - Objął mnie ramionami przyciskając mnie delikatnie do swojego ciała. Oparł policzek na czubku mojej głowy. – Zapytam jeszcze raz, ma petite, co się dzieje? Ułożyłam się w kręgu jego ramion relaksując przy nim każdy cal ciała, jakby same moje mięśnie nie mogły znieść myśli ulegania czemuś miękkiemu, albo pocieszaniu. Zignorowałam pytanie i zapytałam jeszcze raz. - Dlaczego talerze są na podłodze? Westchnął i trzymał mnie blisko. – Nie bądź zła, bo nic nie można zrobić, aby to zmienić. Wiedziałem, że ci się to nie spodoba, ale Belle jest staromodna. Asher podszedł, by do nas dołączyć. – Jej początkową prośbą było umieszczenie ludzi na srebrnych tacach jak prosiaki. Związanych i bezbronnych. Następnie każdy mógłby wybrać żyłę i się nią cieszyć. Odwróciłam głowę od ubrania Jean-Claude'a tak, że mogłam wpatrywać się w oblicze Ashera. – Żartujesz prawda? - Spojrzenie na jego twarz było wystarczające. – Cholera, nie żartujesz. – Uniosłam głowę w górę, bym mogła spojrzeć na Jean-Claude'a. Posłusznie spojrzał na mnie. Jego twarz była bardziej nieczytelna, ale byłam bardzo pewna, że Asher nie skłamał. - Oui ma petite. Sugerowała, że trzech ludzi będzie wystarczających dla nas wszystkich. - Nie można nakarmić tylu wampirów trzema osobami. - Nieprawda ma petite. – Powiedział cicho. Patrzyłam na niego, aż wreszcie odwrócił wzrok - Masz na myśli osuszyć ich z krwi przez wiele ugryzień. - Tak. To jest to, co mam na myśli. – Powiedział zmęczony.

Zmusiłam się do lepszego usadowienia w jego nagle napiętych ramionach i westchnęłam – Po prostu powiedz mi. Wierzę, że Belle upierała się przy tym, cokolwiek to jest. Wierzę, że chciała zrobić gorsze rzeczy. Tylko mi powiedz. Pochylił głowę tak, że szeptał pod moimi włosami. Jego ciepły oddech dotykał mojego ucha. – Gdy jesz stek, czy zaprosisz krowę, by siedziała z tobą przy stole? - Nie. – Powiedziałam, po czym odwróciłam głowę na bok, bym mogła zobaczyć jego twarz. Jego spojrzenie było wystarczające. – Nie masz na myśli… - Miał to na myśli. – Więc kto siedzi na podłodze? - Wszyscy, którzy są jedzeniem – powiedział. Posłałam mu spojrzenie. Mówił szybko patrząc w moje oczy. – Będziesz siedzieć przy stole, ma petite. - Co z Jasonem? - Pomme de sangs będą jeść z podłogi. - Więc Nathaniel też. – Stwierdziłam. Dał mi małe kiwnięcie głową i pozwolił mi zobaczyć, jak zmartwiony był tym, jak to przyjmę. - Jeśli tak się martwiłeś moją reakcją, to dlaczego nie ostrzegłeś mnie wcześniej? - W rzeczywistości tak dużo się działo, że zapomniałem. To było kiedyś dla mnie normalne, ma petite, a Belle trzyma się starych zwyczajów. Istnieją jeszcze starsi od niej, którzy nie pozwoliliby jedzeniu siedzieć nawet na podłodze. – Potrząsnął głową wystarczająco mocno. Tak, że jego włosy dotknęły mojej twarzy, owionął mnie zapach jego wody kolońskiej i tego czegoś nieokreślonego, co było po prostu jego zapachem. – Istnieją bankiety, ma petite, których nie chciałabyś zobaczyć, ani nawet znać. One są naprawdę straszne. - Myślałeś, że są okropne, gdy w nich uczestniczyłeś? - Niekiedy, oui. – Jego oczy wypełniły się tęsknym spojrzeniem. Tym, które utraciły niewinność. Wieki bólu. To nie zdarza się za często, ale czasami w jego oczach mogłam dostrzec to, co stracił. - Nie będę się sprzeczać, kiedy mi mówisz, że były same gorsze rozwiązania. Po prostu ci wierzę. Spojrzał na mnie z niedowierzaniem – Żadnych kłótni? Potrząsnąłem głową i odchyliłam się od jego klatki piersiowej, trzymając jego ramiona wokół mnie niczym płaszcz. – Nie dziś wieczorem. - Powinienem zostawiać ten cud w spokoju, ale nie mogę. Nauczyłaś mnie złych nawyków, ma petite. Myślę, że muszę spytać raz jeszcze. Co jest nie w porządku? - Mówiłam ci, to przez ciemność.

- Nigdy wcześniej nie bałaś się ciemności. - Nigdy wcześniej nie spotkałam Matki Wszelkiej Ciemności. – Powiedziałam delikatnie, ale jej imię wydawało się być echem w mroku, jakby sama ciemność wydawała się czekać na te słowa. Jakby mogła wyczarować ją dla nas. Wiedziałam, że to nie była prawda. Wszystko było w porządku. Byłam pewna, że to nie było realne, ale drżałam tak samo. Jean-Claude zacieśnił chwyt na moim ciele przyciągając mnie ciaśniej do jego ciała – Ma petite, nie rozumiem. - Jak mogłeś? – Dobiegł nas głos. Jean-Claude odwrócił mnie w swoich ramionach tak, aby stanąć przodem do głosu. Zrobił to tanecznym ruchem kończąc to w taki sposób, że moja lewa ręka była po jego prawej stronie. Jego płaszcz i moja spódnica wirowały osiadając szelestem wokół nas. Nasze stroje były zaprojektowane by ruszać się i płynąć niczym gotycka wersja Freda Astaire i Ginger Rogers. Asher podszedł szybko do nas i nawet sposób, w jaki się poruszał, był niewłaściwy. Jego prezencja była wciąż doskonała, ale zgarbił się lekko niczym pies, który spodziewa się ciosu. Podbiegł pośpiesznie w tych białych butach i chociaż wciąż piękny, mało było gracji w jego ruchach. Za bardzo się bał, by pozwolić sobie na grację. Jean-Claude wyciągnął rękę i Asher ją wziął. Staliśmy tam we troje, trzymając się za ręce jak dzieci. To powinno być absurdalne, biorąc pod uwagę wampira, naprzeciw którego staliśmy, ale to nie o Valentinę chodziło. Myślę, że dla nas trojga chodziło ogólnie o tę noc. O wszystko, co było w pokoju obok i co sobą reprezentowało. Valentina stała przed zasłoną. Wyglądała jak maleńka lalka ubrana na biało i złoto tak, by ona i Asher pasowali do wystroju stołu. Każdy w otoczeniu Musette pasował do stołu co oznacza, że to było czymś, co także wynegocjowali. Jakoś ubranie nie byłoby na szczycie mojej listy, ale przecież to byłam ja. Valentina była ubrana w miniaturę stroju z XVII wieku. Miała na sobie suknię z rozkloszowaną spódnicą w kształcie owalu. Spódnica była bardzo obszerna i kiedy wampirzyca szła w złotych bamboszach i licznych halkach, mieniła się. Miała nawet białą perukę, która zakrywała jej ciemne loki. Na jej smukłej białej szyi peruka wyglądała na zbyt ciężką, ale szła, jakby klejnoty, pióra i włosy w pudrze, nic nie ważyły. Miała absolutnie idealną postawę, ale wiedziałam, że nosiła gorset, który był pod sukienką. Te suknie nie pasują dobrze bez odpowiedniej bielizny. Nie potrzebowała pudru, by jej skóra była biała, róż i czerwona szminka były wystarczające. Oh, i czarna muszka w kształcie maleńkiego serca koło tych różanych ust. Powinna wyglądać głupio, ale tak nie było. Była jak złowieszcza lalka. Kiedy otworzyła swój złoty, koronkowy wachlarz, podskoczyłam.

Roześmiała się i tylko ten dziecinny śmiech był podpowiedzią, jak mogła brzmieć dawno temu. - Ona stała na skraju otchłani i wpatrywała się w nią, a otchłań odpowiedziała tym samym, czyż nie? Musiałam przełknąć, bo trudno było mi odpowiedzieć, przez moje wciąż galopujące tętno. Poza tym wciąż miałam dreszcze. – Mówisz, jakbyś wiedziała. - Wiem. – Podeszła do nas kołysząc się z pełnym wdziękiem. Miała ciało dziecka, ale nie ruszała się jak ono. Chyba wieki praktyki mogą nauczyć każdego chodzenia. Zatrzymała się dalej, niż zrobiłaby to osoba dorosła. Tak, aby nie musiała się wysilać, aby popatrzeć na mnie. Zauważyłam, że robi to wtedy, kiedy wszyscy się przyłączali. - Kiedyś naprawdę byłam dzieckiem, które to ciało udaje. Przechadzałam się z dala od każdego badając, w taki sposób, jak robią to dzieci. - Spojrzała na mnie tymi brązowymi oczami. - Znalazłam drzwi, które nie były zamknięte. Pokój z wieloma oknami... - I żadne z nich nie wychodziło na zewnątrz. - Dokończyłam za nią. Zamrugała na mnie. – Exactement. Bo miały widok na? - Pokój – powiedziałam. - Olbrzymi pokój – popatrzyłam w gorę w otchłań dachu. – Taki jak ten, tylko większy, a pokój z oknami jest najwyżej. - Nie było cię w naszym sanktuarium. Tego jestem pewna. Ale mówisz tak, jakbyś stała tam gdzie ja stałam. - Nie fizycznie, ale byłam tam. – Spojrzałyśmy na siebie. To spojrzenie wspólnej wiedzy, wspólnego terroru, wspólnego strachu. - Jak bliska byłaś dostania się do łóżka? – Zapytała. - Bliżej, niż bym chciała – szepnęłam. - Dotknęłam czarnego prześcieradła, bo myślałam, że ona tylko śpi. - Bo spała. -Powiedziałam. Valentina potrząsnęła uroczyście głową. – Non, powiedzieć, że ona śpi, to tak jakby powiedzieć, że każdy wampir to robi. - Ona nie jest martwa. Nie w sposób, w jaki wy wszyscy jesteście, gdy śpicie. - Prawda, ale ona także nie jest uśpiona. Wzruszyłam ramionami. – Jakkolwiek by tego nie nazwać, nie jest przebudzona. - I za to jesteśmy wdzięczni, czyż nie? – Mówiła na tyle cicho, że pochyliłam się w jej kierunku, by usłyszeć słowa. - Tak – odszepnęłam. – Jesteśmy. Wyciągnęła rękę i dotknęła mojej szyi, a ja wzdrygnęłam się nie od dotyku, a z napięcia

wypływającego z naszych słów. Nie śmiała się tym razem. – Tylko ty i ja zostałyśmy dotknięte przez ciemność. - Belle Morte także. Valentina spojrzała na mnie z pytaniem. - Belle wezwała mnie do jakiegoś dziwnego snu, gdzie ciemność wzrosła wokół nas. - Nasza mistrzyni nie poinformowała nas o tym. – Powiedziała Valentina. - To stało się tylko dzisiaj, wcześnie rano. – Powiedziałam. - Hmm. – Powiedziała Valentina mocno składając swój wachlarz i przytrzymując go drobnymi dłońmi, gdzie każdy paznokieć był pomalowany na złoto. - Musette powinna o tym wiedzieć. – Wpatrywała się we mnie i było jej tam więcej, niż powinno jej być. Zawsze będzie wyglądać na drobną ośmiolatkę, ale jej oczy utrzymywały świadomość osoby dorosłej, a nawet więcej. - Jest kilku niespodziewanych gości, którzy za chwilę się pojawią. Nie mogę zepsuć niespodzianki, bo to by rozgniewało Musette, a przez nią Belle. Ale sądzę, że ty i ja nie będziemy z nich zadowolone. Myślę, że ty i ja bardziej niż ktokolwiek inny, uznamy to za katastrofę. - Nie rozumiem – powiedziałam. - Jean-Claude wyjaśni ci ich obecność, gdy już się pojawiają. Ale tylko ty i ja naprawdę rozumiemy, dlaczego sam fakt, że oni tutaj są, jest zły. Bardzo zły. Zmarszczyłam brwi. – Przepraszam, ale pogubiłam się. Westchnęła i wypracowanym ruchem rozłożyła wachlarz. – Porozmawiamy ponownie po niespodziance. – Odwróciła się z powrotem ku zasłonie. Zawołałam ją. – Co ocaliło cię od ciemności? Odwróciła się. Wachlarz otworzył się jeszcze raz, jakby bawienie się nim stało się jej nawykiem. – A ciebie? - Krzyż i przyjaciel. Posłała mi mały uśmiech, który pozostawił jej oczy puste i szare, jak zimowa burza. – Moja ludzka pielęgniarka. - Czy widziała to, co było w łóżku? - Nie, ale widziała ją. Zaczęła krzyczeć. Wrzeszczała i wrzeszczała, aż padła martwa. Jej ciało leżało bardzo długi czas, ponieważ nikt nie chciał wejść do pokoju. Valentina otworzyła wachlarz z trzaskiem. Tym razem udało mi się nie podskoczyć – Zapach, który do mnie dotarł, był okropny. – Uśmiechnęła się i zrobiła z tego kawał, okrutny żart. Ale nie mogła zrobić miny pasującej do dowcipu. Jej oczy były udręczone. Nieważne jak okrutny był

uśmiech. Opuściła jednym ruchem czarne zasłony. Wszyscy troje wyraźnie się zrelaksowaliśmy, gdy zasłona opuściła się i zamknęła. Wymieniliśmy spojrzenia.– Dlaczego sądzę, że nie jestem jedyną zestresowaną osobą dziś wieczorem? –Powiedziałam. Asher trzymał rękę Jean-Claude'a, ale przekręcił się tak, że był naprzeciw nas – Musette wyczuje kłamstwo i nie odpuści. - Valentina i ja właśnie skończyłyśmy rozmawiać o Matce wszystkich złych wampirów, a ty z powrotem marudzisz o Musette. Jean-Claude uścisnął moją rękę i westchnął. - Słodka Ciemność nie weźmie mnie dziś w nocy, Anito. Nie przypnie mnie do stołu, nie rozerwie mojego ubrania i nie rzuci się na mnie. A Musette to zrobi. - Jesteś teraz w naszym łóżku. Zasady mówią, że nie może cię mieć. - Ale ona pachnie tak, jakby to było kłamstwo. - Nie poradzę nic na to, że skoro nie mieliśmy stosunku, pieprzenie się z tobą jawi się jako nieprawda na wampirzym wykrywaczu kłamstw. - Musette chce, by to była nieprawda, ma petite. Ona szuka czegoś, co pozwoli jej na więcej miejsca do zabawy. Twoje wątpliwości, wątpliwości Ashera, dajecie jej tym pole do popisu. Zamknęłam oczy i policzyłam do dziesięciu. Kiedy je otworzyłam, obaj równocześnie przywdziali swoje najlepsze puste oblicza. To było jak patrzenie na dwa wspaniałe obrazy, niespodziewanie wykonane trójwymiarowe, bardzo żywe, ale nieżyjące. Ścisnęłam rękę Jean-Claude'a, a on oddał uścisk. – Nie patrzcie na mnie tym dziwnym spojrzeniem, chłopcy. Mam dość kłopotów dziś wieczorem. Obaj zamrugali. Jedno pełne wdzięku mrugnięcie i byli znów „żywi”. Zadrżałam i zabrałam moją rękę od Jean-Claude'a. – To jest niepokojące. – Powiedziałam. - Pourquoi, ma petite? - Dlaczego. On musi się pytać, dlaczego. – Potrząsnęłam głową ze skrzyżowanymi rękami. Musiałam ułożyć ręce pod piersiami, ponieważ dzięki stanikowi i dekoltowi, nie było żadnego sposobu, by wykonać ten gest wyżej. Damian przeszedł przez czarne zasłony. Szkarłatne włosy wampira świeciły na tle jego staromodnego ubrania w kolorze kremu i złota. Wyglądał, jakby wyszedł siedemnastowiecznego obrazu, ponieważ do kompletu nosił białe pończochy i spodnie do kolan oraz te dziwne buty z klamrami na wysokim obcasie, jakie nosili arystokraci. Tylko jego włosy, luźne i płonące, były nieujarzmione i rozpoznawalne. Damian nie dołączył do ładnych mężczyzn Jean-Claude'a. Damian

był homofobiczny. Chłopiec, który wpadł w niewłaściwe grono wampirów. Ruszył po dywanie i ukląkł przede mną na jedno kolano. Dziś byliśmy formalni, więc nie kłóciłam się i zaproponowałam mu lewą rękę. Wziął ją składając pocałunek na moich palcach. – Ulfrik i jego stado są już niedaleko. - Gdzie oni byli? – Zapytał Jean-Claude. Damian spojrzał w górę pokazując nam całą siłę swoich zielonych oczu. Bez makijażu oczu wyglądał prawie jak bez ubrania. Myślę, że prawie co druga osoba z tego małego przyjęcia, nosiła makijaż. Uniósł nieznacznie kącik ust i zdałam sobie sprawę, że próbował się nie śmiać - Musieli znaleźć kogoś, kto naprawi włosy Ulfrika. Nikt w sforze nie jest fryzjerem. - Co oznacza naprawić jego włosy? – Zapytał Jean-Claude. Westchnęłam – Pamiętasz jak mi mówiłeś, że zapomniałeś mi powiedzieć o talerzach na podłodze? - Oui. - Więc ja zapomniałam wspomnieć, że Richard ściął włosy. I nie mam na myśli, że poszedł do salonu i się ostrzygł. Mam na myśli, że obciął się sam. Jean-Claude wyglądał na prawie tak przerażonego, jak ja. – Jego piękne włosy. - Taa – powiedziałam. – Wiem. – Zrobiłam co w mojej mocy, by o tym nie myśleć. To znaczy Richard powiedział, że już się nie umawiamy. Długość jego włosów nie była moim interesem. Moim głównym problemem było to, że rozsądni, szczęśliwi ludzie nie siekali sobie włosów w domu nożyczkami. Cięcie włosów jest zwykle substytutem krzywdzenia siebie w inny, bardziej trwały sposób. Każdy psycholog ci to powie. Odezwał się Damian, który wciąż klęczał i lekko trzymał moją rękę. – Znaleźli kogoś, kto ratował to, co się dało. Ale i tak jest mocno wystrzyżony. Jean-Claude wyglądał na chorego, co dla wampira jest schludnym trikiem. – Czy da radę znieść dzisiejszy wieczór i całą resztę? Nie byłam pewna, kogo pytał. Wszystkich, czy nikogo. Ale Jean-Claude pojął, że to zły znak, że Richard sam się okalecza. - Nie jestem pewna, co do żadnego z nas. – Powiedziałam. Posłał mi nieprzyjazne spojrzenie. – Jesteśmy silniejsi od tego, ma petite. - Silni tak, ale zmęczeni. Zgaduję, że mogę mówić tylko za siebie, ale jeśli Musette przyjdzie jeszcze do mnie i zapyta o Ashera, elegancko ją spoliczkuję. - To jest sprzeczne z zasadami, ma petite. - To co uczynić, by powstrzymać dokuczanie nam na temat Ashera? Czy ona musi widzieć nas

pieprzących się przy niej, by nam odpuściła? Damian gładził moją dłoń w lekkim uścisku. Odskoczyłam z dala od niego. – Nie chcę się uspokoić. Jestem wkurzona i mam prawo do tego. - Prawo, oui, ale nie luksus, ma petite. - Co to do cholery znaczy? - Gniew bez celu jest dzisiaj luksusem, ma petite. Nie możemy sobie na niego pozwolić. Nie chcę dać Musette powodu do przekraczania granic, które mamy tak starannie wynegocjowane. Miał rację, a ja tego nienawidziłam. – Dobrze. W porządku. Masz pierdoloną rację. Jak zawsze w tym politycznym gównie. Ale co mam zrobić, by Musette przestała pytać o Ashera? - Mam jedno możliwe rozwiązanie. – Powiedział Jean-Claude. Rozwiązanie musiało poczekać, bo przez zasłonę wszedł Micah z Nathanielem. Towarzyszył im Merle. Strój Nathaniela składał się praktycznie z pasków kremowej skóry, które prawie nic nie zasłaniały. Białe stringi zakrywały jego przód, ale pozostawiły nagie pośladki. Miał kremowe buty nad kolano, wycięte z tyłu tak, że widać mu było nogi do połowy łydki. Miały trzy calowe obcasy, a Nathaniel wiedział, jak zrobić z nich użytek. Wiedziałam, że nosił mniej, niż którejkolwiek nocy w Grzesznych rozkoszach, ale entuzjastycznie zapewnił mnie, że był z tego zadowolony. Stephen wystylizował włosy Nathaniela. Zrobił pętlę z tyłu tworząc największy francuski warkocz, jaki w życiu widziałam. Francuskie warkocze nie powinny obijać ci się o kolana. Delikatny makijaż oczu był prawie przytłaczający, przy jego fioletowej barwie tęczówki, czyniąc z nich niemal bolesne, skandaliczne piękno. Szminka nadała kształt jego ustom czyniąc je całuśnymi. Nawet z daleka. Wyglądałby jak dziewczyna, gdyby nie strój przykrywający bez wątpienia męskie ciało. Merle był ubrany w kopię tego, co nosili wszyscy ochroniarze – czarną skórę. Czarne skórzane spodnie. Taki sam kolor miały buty, nie licząc punktów srebra. Czarna koszulka pod czarną skórzana kurtką. To był jego prywatny ubiór. Miał około 180cm, opadające szarymi pasmami włosy do ramion, wąsy i częściową brodę, która była w odcieniu ciemniejszej szarości, niż włosy. Wyglądał jak stary motocyklista i twardy gość. W tej chwili był wściekły. Tak zły, że jego bestia krążyła wokół w powietrzu. Nieograniczona, prawie widoczna obecność. - Co się stało? – Zapytałam. Merle warknął – Jeśli ten bękart dotknie mojego Nimir-Raj jeszcze raz, mam zamiar wyrwać jego ramię i wpakować mu je w dupę. Jean-Claude i Asher powiedzieli chórem. – Paolo. - Tak. – Warknął Merle.

Micah wyglądał na rozbawionego. Nie sądzę, żeby mu to przeszkadzało, ale niewiele przeszkadzało Micahowi. Był jednym z najbardziej niefrasobliwych ludzi, jakiego spotkałam. Zgadywałam, że jako mój chłopak, musiał sobie jakoś radzić. - To mi nie przeszkadza, Merle. - To nie jest argument. – Powiedział wielki mężczyzna. – To obraza. To pokazuje, że nie ma do nas szacunku. - To jest Paolo. – Powiedział Asher. – Nie ma szacunku do nikogo, prócz Belle. - Pozwól mi zgadnąć – powiedziałam. – Paolo obmacywał również Nathaniela. Merle wydał niski warczący dźwięk pełznący po skórze. Zasłony rozwarły się i Bobby Lee wychylił głowę i ramiona. – Jeżeli nie możemy po prostu zacząć rozrywać ludzi, to lepiej tam wróćcie. Wymieniliśmy spojrzenia, westchnęliśmy niemal równocześnie i wróciliśmy tam.

Rozdział 45 Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Ultraska

Była tam ściana składająca się naszych ochroniarzy: szczurołaków, hienołaków i lampartołaków odzianych w czarną skórę. Stali tak blisko siebie, że nie mogliśmy dostrzec, kto robił ten piskliwy, żałosny hałas. - Zróbcie przejście. – Powiedziałam. Zostałam zignorowana. Merle krzyknął – Przesuńcie się ludzie! – A ochroniarze rozstąpili się jak ocean czarnej skóry. To był Stephen. Był wciśnięty w przeciwległą ścianę, jakby próbował przepchnąć się przez nią na drugą stronę. Valentina była przed nim. Nie robiła mu nic, co mogłabym zobaczyć, a nawet poczuć. Ale stała bardzo blisko unosząc przed nim jedną malutką dłoń. Gregory został wciśnięty w inną przestrzeń. Bartolomé stał tuż przed nim patrząc z uczuciem bliskim zachwytu na jego młodą twarz. Skupiłam się na wampirze i czułam jak się posila karmiąc przerażeniem Gregory’ego. Znałam wampira lub dwóch, którzy mogli powodować strach u innych, a potem się nim żywić. Nie wiedziałam, czy ta moc też zasila linię Belle. Stephen krzyczał, a dźwięk rozniósł się echem dookoła mnie, Valentina położyła maleńką rękę na jego gołym brzuchu. Ona nie żywiła się strachem. Odczuwał ból w sposób, którego nie mogłam zobaczyć. Stephen zasłonił twarz. Jego długie blond loki splątały się na jego umalowanej twarzy, górna część jego nagiego ciała wciskała się w kamień, jakby myślał, że dzięki temu, mógł zniknąć. Valentina zsunęła małą dłoń w dół jego talii na biodra, a ten gest wyrwał krzyk z jego gardła. Nagle zdałam sobie sprawę z tego, dlaczego bliźnięta były przerażone jak dzieci. Bobby Lee utorował sobie drogę obok mnie. – Ochroniarze mają iść pierwsi, Anito, nie drudzy. Zignorowałam gniew, bo wiedziałam, że to z frustracji. Zakomunikowaliśmy strażnikom, że nie moglibyśmy rozpocząć przemocy w żadnym wypadku. To Musette i jej towarzysze musieli złamać rozejm jako pierwsi. Jak na razie to ja miałam ochotę to zrobić. Zaczęłam iść w kierunku Stephena, ale obcy wampir zastąpił mi drogę. Wiedziałam nagle, dlaczego nasi strażnicy po prostu stali tam z przysłowiowymi rękami w kieszeniach. Wampir nie był zbyt wysoki, ale był zwalisty i to nie były tylko mięśnie. Było coś podejrzanego w jego ramionach. Jego kształt głowy był jakiś dziwny. Niby nic szczególnego, ale na moim radarze nie jawił się jako człowiek. Był nieludzki w sposób zupełnie inny, niż pozostałe wampiry.

Był także jednym z nielicznych czarnoskórych wampirów, jakie widziałam. Niektórzy uznali, że te same geny, które uodparniały osoby pochodzenia afrykańskiego na malarię sprawiają, że mniejsza ich ilość może zostać krwiopijcami. Stał patrząc na mnie. Z jego ciemną, w specyficzny sposób bladą skórą, niczym czekoladowa kość słoniowa. Jego oczy były złoto-żółte, zerknęłam w nie na chwilę. Słowo nieczłowiek przyszło do mojej głowy. Inny krzyk rozdarł powietrze. Nie miało znaczenia czym było, a czym nie to coś, co się przede mną znajdowało. Nie obchodziło mnie to. Próbowałam go ominąć, ale ruszył z miejsca nie grożąc, ale też nie pozwalając mi przejść obok. Pokój stał się nagle cichy. Bardzo cichy. Głos Gregory’ego był pierwszy, nienaturalnie głośny w tej napiętej ciszy – Nie każ mi tego robić. Boże, nie każ mi tego robić! Jean-Claude mruczał do Musette i usłyszałam jej głos. Tylko słowo lub dwa po francusku. Po prostu mówiła, że nie złamała rozejmu. To była tylko rozrywka. Poczułam, że moje ramiona się relaksują. Czułam jak decyzja osiedla się w centrum mojego ciała. Wpatrywałam się w wampira. – Jesteś tchórzem, obrzydliwym, wykorzystującym dzieci tchórzem. Wampir nie zareagował. Zignorował mnie. Nie przyszło mi to do głowy, że mógł być chłodnym ochroniarzem. Próbowałam jeszcze kilku wybranych obelg dotyczących wszystkiego od jego przodków, aż po fizyczny wygląd, a w zamian dostałam szybkie mrugnięcia. On nie mówił po angielsku. Dobra. - Bobby Lee. – Powiedziałam. Pochylił się blisko mnie próbując nawet teraz zasugerować, że jego ciało powinno być między mną, a złym wampirem. – Tak, proszę pani. - Obezwładnijcie go liczebnie. - Możemy go zranić? - Nie. - Wtedy nie obezwładnimy go na długo. - Potrzebuję tylko minuty. Kiwnął głową. – Mogę wycisnąć minutę z tego bałaganu. Spotkałam jego oczy. – Zrób to. - Tak, proszę pani. Dał sygnał ręką, a wszystkie szczurołaki ruszyły na raz. Minęłam masę czarnej skóry i podeszłam szybko do Valentiny i Stephena. Wcześniej mówiłam serio, że naprawdę chciałam się do nich dostać. Nie miałam dużo czasu.

Micah pojawił się przy mnie. Merle i Noe praktycznie naciskali go od tyłu. Upewniłam się, że wszyscy moi ochroniarze są zajęci wampirem. Gdyby rzeczy poszły nie tak, nie miałam pewności, że Merle albo Noah chroniliby mnie, gdyby to stanowiło zagrożenie dla Micaha. Och, do dzieła. - Stephen był wykorzystywany jako dziecko. Przywykł do seksu z ojcem i bycia sprzedawanym innym ludziom. – Powiedziałam przesuwając się do przodu. Pamiętam co Jean-Claude powiedział. Że Valentina nienawidzi pedofilów z powodu jej własnej przeszłości. Odwróciła małą twarzyczkę w kształcie serca w moją stronę, jej ręka pieściła ramię Stephena. Upadł na podłogę skulony niemal w pozycji embrionalnej. Byłam teraz obok nich, a odgłosy za mną przybierały na sile. Zaraz rozpocznie się bójka, i to taka porządna. – Przysięgam, że to co mówię jest prawdą. Spójrz na niego. Spójrz na strach jaki w nim budzi twój dotyk. Stephen nie patrzył na żadne z nas. Zaciskał zamknięte oczy, a łzy rozmazały makijaż tworząc czarne linie w dół jego twarzy. Objął mocno swoje ciało. Poddał się i cokolwiek się teraz działo, przyzwalał na to w takim samym stopniu jak wtedy, kiedy był dzieckiem. Valentina spojrzała na niego i coś jak przerażenie pojawiło się na jej twarzy. Wpatrywała się w swoje maleńkie ręce, jakby coś okropnego, pojawiło się na końcu ramienia. Potrząsnęła głową – Non, non. – Więcej nie zrozumiałam. - Idzie – powiedział Merle i czułam jak on i Noah przygotowują się przed Micahem i mną. Dotknęłam ramienia Valentiny Podniosła wstrząśnięte oczy i odwróciła się do mnie – Odwołaj Bartolomé, powiedz mu dlaczego Gregory się boi. Odczułam wpływ wampira trzaskający w Merle i Noaha, którzy rzucili się do przodu podejmując walkę kilka metrów od nas. Micah stanął przede mną gotowy. Potrafił zmieniać kształt i używać pazurów, ale miał po prostu niewystarczającą masę ciała, by utrzymać wampira. Głos Valentiny przebił się przez walkę echem po sali, a ja zdałam sobie sprawę, że użyła wampirzych mocy, by być słyszalną. – Zerwaliśmy rozejm pierwsi, pierwsza krew jest na naszej ręce. Musette krzyknęła. – Valentina. Valentina powtarzała się w tym czasie po francusku. Na słowa maleńkiej kobiety walka zwolniła i zaczęła zamierać. Valentina odwróciła twarz do Musette, która była cała w białej sukni tak, że wyglądała jak panna młoda. – To prawda, Musette. Ci dwaj mężczyźni zostali przez nas wystarczająco naruszeni. Nie pozwolę by to było kontynuowane. - On się mnie tak bardzo bał, Valentino. Taki strach pożywia. – Powiedział Bartolomé. – Teraz to zepsułaś. – Szczupła chłopięca figura była ubrana w solidne, staromodne złoto w stylu z XVII

wieku. Gdy się poruszał, tkaniny bardzo błyszczały. Valentina przemówiła nisko i miękko w szybkim języku francuskim. Twarz Bartolomé nie zbladła, ale spojrzał na Gregory’ego. Odwrócił spojrzenie na mnie. – Czy to prawda? Ich własny ojciec? Pokiwałam głową. Gregory zaszlochał głośno w nagłej ciszy. - Zmusić do siebie dzieci jest złą rzeczą. – Powiedział Bartolomé. – Używać własnych synów. – Splunął na podłogę i powiedział coś, co uznane mogło być za hiszpański, ale nie mogłam tego wychwycić. - Przywiozłam ich dzisiaj tutaj, bo mieli być pod moją opieką. Ich ojciec wrócił niedawno i próbuje się z nimi spotkać ponownie. Są tu więc, by nie mógł ich znaleźć. Nie pomyślałam o was dwojgu. - Nie zrobilibyśmy tego, gdyby nam powiedziano. – Powiedział Bartolomé. - Musette wiedziała o tym. – Głos Jean-Claude zdawało się wypełniać napięcie, jak woda w kubku. Wszyscy odwróciliśmy się do Jean-Claude'a, który nie stał zbyt daleko. Był blisko masy ochroniarzy, którzy przejęli drugiego wampira takiego jak ten, który trzymał mnie z dala od Stephena. – Powiedziałem jej o przeszłości Gregory’ego i Stephena, bo kiedy Stephen zobaczył Valentine i Bartolomé powiedział, że nie może ich nakarmić. Że wspomnienia mogłyby się obudzić i być nie do zniesienia. Powiedziałem to Musette. Gdybym jej nie ostrzegł, nigdy bym nie opuścił Stephena i Gregory’ego zostawiając ich bez Anity albo samych bez mojego ochroniarza. Wszyscy spojrzeli na Musette. Nie nosiła peruki, ale jej kręcone włosy zostały ułożone w długie spiralne loki tak, że wyglądała jak lalka z porcelany z jej czerwonymi ustami, staranie pomalowanymi oczami, bladą skórą i XVII wieczną białą suknią z dołączoną peleryną. Nikt nigdy nie mógł odebrać jej piękna, ale jej fizyczne piękno to za mało do ukrycia sadyzmu. - To prawda? – Zapytała Valentina. - Och, ma poulet , czy mogłabym co takiego zrobić? - Tak. – Powiedziała Valentina. – Tak, mogłabyś. Dwoje wampirzych dzieci wpatrywało się w Musette. Wpatrywali się w nią bez słowa, aż to ona odwróciła wzrok, zamrugała dużymi niebieskimi oczami. Przez chwilę widziałam coś, czego myślałam, że nigdy nie zobaczę. Musette była zakłopotana. - Bobby Lee, wyrzuć jej tyłek. - Ma petite, co robisz?

- Znam zasady, Jean-Claude. Oni zaprzepaścili bezpieczeństwo na naszym terytorium. To oznacza, że mamy prawo umieścić ją w areszcie domowym, dopóki jej mali kompani nie odejdą. - Ale nie możemy jej zaszkodzić. Ona jest zbyt ważna dla Belle. - Powiedział. - Oczywiście. - Potwierdziłam. Spojrzałam na Bobby’ego Lee. - Eskortuj ją do jej pokoju i załóż krzyż z powrotem na drzwi. Spojrzał na mnie, potem na Jean-Claude'a. - To znaczy tak po prostu, możemy im zagrozić więzieniem, tak? Skinęłam głową. Westchnął. – Chciałbym, żeby to działało w ten sposób ze zmiennokształtnymi. - Czasami to, że wampiry są tak cywilizowane, się przydaje. Bobby Lee uśmiechnął się do mnie. On i Claudia, i pół tuzina innych, przeniosło się do Musette. Angelito stanął przed nią blokując jej pole widzenia. Jej głos rozległ się jasny, choć ukryty. – Nie bój się, Angelito, szczurołaki mnie nie dotkną. Bobby Lee i Claudia skierowali się ku Angelito. Sprawił, że oboje wyglądali na małych. – Możemy to zrobić pokojowo, albo nie. – Powiedział Bobby Lee. – Choć po dobroci, a wszyscy pójdziemy spokojnie do pokoju. Staw opór, to cię zranimy, a następnie przeciągniemy Twoją dupę do pokoju. – W jego głosie był zapał, który powiedział, że liczy na walkę. Myślę, że wszyscy liczyli. Żaden z nich nie lubił stać bezczynnie i przyglądać się jak dręczyli Stephena i Gregorego. - Odsuń się Angelito – powiedziała Musette. – Teraz. Angelito poruszył się, ale jego twarz pokazywała jak niechętnie to zrobił. Byłam zaskoczona, że Musette była taka chętna do współpracy. Wydawała mi się kimś, kogo trzeba będzie odprowadzić kopiącego i krzyczącego. Bobby Lee sięgnął po Musette. Powiedziała. – Nie dotykaj mnie – Zatrzymał się w połowie ruchu, jakby jego ręka była zamrożona w miejscu. - Zabierz ją Bobby Lee. – Powiedziałam. - Nie mogę. – Odpowiedział i było coś w jego głosie, czego nigdy nie słyszałam. Strach. - Co rozumiesz przez „nie mogę”? – Spytałam. Powoli wziął rękę do tyłu i trzymał ją przy piersi, jakby był ranny. – Ona powiedziała, że nie mogę jej dotykać, więc nie mogę. - Claudia. – Powiedziałam. Duża kobieta potrząsnęła głową. – Nie mogę. Pierwsza wskazówka do tego, że rzeczy mają się źle, pojawiła się wraz z prawdziwym

szczurem dreptającym i węszącym po białych spódnicach Musette. Spojrzał w górę na nią czarnymi, święcącymi niczym guziki ślepiami. Patrzyłam na Musette i jej niebieskie oczy stały się blade, wyglądała jak niewidoma blond lalka. Jej twarz była pełna radosnego triumfu. - Szczury są twoimi zwierzętami do wezwania. – Powiedziałam. - Jean-Claude Ci nie powiedział? – Gdy to mówiła słychać było śmiech w jej głosie. Wyraźnie wiedziała, że nie zrobił tego. - Zapomniał o tym. - Nie wiedziałem. – Powiedział Jean-Claude. – Jej jedynym zwierzęciem, które mogła wezwać dwa wieki temu, był nietoperz. – Jego głos był pusty, ukrywający to co czuł. - Zdobyła szczury jako swoje drugie zwierze pięćdziesiąt lat temu. – Powiedział Asher. Posłałam mu spojrzenie. – Byłoby miło wiedzieć. Wzruszył ramionami. – Nigdy nie przyszło mi do głowy, że ktoś rzeczywiście spróbuje umieścić Musette pod strażą. Odwróciłam się do wampirzycy z pytaniem. – Dlaczego nie użyłaś swoich mocy, aby pozbyć się szczurzołaczych strażników wcześniej? - Chciałam by była to niespodzianka. – Powiedziała i uśmiechnęła się na tyle szeroko, aby błysnąć kłami. Była strasznie zadowolona z siebie. - Świetnie. – Powiedziałam. – Wszyscy zmiennokształtni ochroniarze, którzy nie są szczurołakami, brać ją. - Zabij ich. Wiedziałam, że mówiła do Bobby’iego Lee. Tego nie przewidziałam. Cholera. Ale Bobby Lee i Claudia pokręcili głowami, odchodząc od niej. – Możesz nakazać nam Ci nie szkodzić, ale nie możesz krzywdzić innych. Nie masz tego rodzaju mocy, dziewczyno. Wszystkie szczurołaki zaczęły się wycofywać patrząc zmieszane i zmartwione. Więcej prawdziwych szczurów przygnało z głębi jaskini. Jednym z problemów z wykorzystywaniem miejsc naturalnie stworzonych przez przyrodę jest to, że otrzymujesz także naturę. Natura nie zawsze jest ładna czy przyjazna. Głównie hienołaki przesuwały się do przodu. Tylko dwóch z lampartołaków zakwalifikowało się jako ochroniarze i tych dwóch trzymało się blisko Micaha. Reszta naszych lampartów została wprowadzona jako jedzenie. Jedzenie nie walczy, jedzenie tylko krwawi. Uświadomiłam sobie, że prócz Stephena nie było innych wilkołaków w jaskini. Gdzie oni się podziewali? Musette powiedziała coś i to nie w języku francuskim. W rzeczywistości nie był to język, którego mogłam się nawet domyślać. Dwa wampiry o barwie skóry kości słoniowej i złotych oczach

pojawili się przed nią. Jean-Claude powiedział. – Odwołaj ich, ma petite. Nie chciałbym ich przez to stracić. - Ich jest tylko dwóch, Jean-Claude. - Ale oni nie są tacy na jakich wyglądają. Wezwałam wszystkich i zwróciłam się do Jean-Claude'a - Co? To Valentina, przyszła do przodu i odpowiedziała na moje pytanie. – Jest pokój, gdzie słudzy Słodkiej Ciemności czekają, gdy śpi. Członkowie rady wchodzą do tego pokoju od czasu do czasu i starają się wezwać ich do służby. Spojrzałam na dwa wampiry, a następnie z powrotem na Valentinę. – Dwóch obudzonych – powiedziałam. - Więcej niż tych dwóch. – Odpowiedziała. – Nasza pani wezwała sześciu, obudziła ich. Wierzy, że to znak jej potęgi. Valentina i ja spojrzałyśmy na siebie. – Matka Wszelkiej Ciemności budzi się, a jej słudzy budzą się przed nią. – Wyszeptałam, ale nawet szept zadrżał i napełnił pokój tańczącymi echami. - Wierzę, że tak – powiedziała Valentina. - Nasza mistrzyni jest potężniejsza, niż jakakolwiek inna. Słudzy naszej Słodkiej Matki są na rozkaz Belle Morte. Jest to znak wielkości naszej mistrzyni, – Musette oświadczyła, że to prawda, z dzwoniącą dumą w głosie. - Jesteś głupia, Musette. Ciemność budzi się. Faktem jest, że stoją tu tego dowody. Będą słuchać Belle Morte, dopóki ich prawdziwa mistrzyni nie powstanie. Wtedy Bóg ci tylko pomoże. Musette dosłownie tupnęła na mnie nogą. – Nie zepsujesz naszej zabawy. Nie możesz mnie dotykać, oni Ci nie pozwolą. Patrzyłam na nich i zmarszczyłam brwi. – Oni nie są tylko wampirami, prawda? - Co masz na myśli, ma petite? Mogłam ich wyczuć. Poczuć obecność, której nie powinno tam być. – Czuję ich jak zmiennokształtnych. Wampiry nie mogą być zmiennokształtnymi. – Zdałam sobie sprawę, że to co powiedziałam nie było do końca prawdziwe. Matka Wszelkiej Ciemności była zmiennokształtnym wampirem. Czułam to. - Myślałam, że Matka z Piekła Rodem była pierwszym wampirem, który was stworzył. - Oui ma petite. - Czy są w Radzie jakieś wampiry, które są jej bezpośrednimi potomkami? Jean-Claude myślał o tym przez chwilę. – Wszyscy pochodzą od niej. - Nie o to pytam.

Asher odpowiedział. – Nie ma nikogo, kto może twierdzić, że pochodzi bezpośrednio z jej linii. Ale ona założyła Radę Wampirów. Rozpoczęła naszą cywilizację, dała nam zasady, abyśmy nie byli samotni jak zwierzęta i zabijali się nawzajem. - Więc jest waszą kulturalną matką, nie twórcą linii. - Kto może wiedzieć na pewno, ma petite? Ona była początkiem tego, co mamy dzisiaj. Ona była pierwszą Matką na wszystkie sposoby, które są ważne. Potrząsnęłam głową. – Nie na wszystkie sposoby. – Stanęłam w niedostępnym miejscu i powiedziałam. – Ktoś, kto umie mówić w języku, jakimkolwiek ona mówi, niech tłumaczy. Valentina powiedziała. – Teraz rozumie francuski. - Dobrze, Jean-Claude. - Jestem tutaj ma petite. - Powiedz im, że Musette utraciła bezpieczne przebywanie na naszym terytorium, a my musimy umieścić ją w areszcie. Nie skrzywdzimy jej, jak i ona też nie będzie mogła zaszkodzić nikomu innemu. Jean-Claude przemówił powolnie po francusku, więc trochę mogłam zrozumieć. Przez lata uczyłam się więcej i więcej, ale z szybką mową miałam problemy. – Powiedziałem im. - To powiedz im to jeszcze raz. Jeśli nie przesuną się na bok, abyśmy ją aresztowali, to złamią zasady, które ustanowiła sama Matka Ciemności. Zabijemy ich za nieposłuszeństwo. Jean-Claude spojrzał wątpliwie. - Po prostu to powtórz. – powiedziałam. Odeszłam by znaleźć Bobby’ego Lee. Był spocony i wyglądał źle. - Przykro mi Anito, zawiedliśmy cię. Potrząsnęłam głową. – Jak do tej pory nie. Spojrzał zdziwiony. – Otwórz szeroko swoją skórzaną kurtkę. Zrobił to, o co prosiłam. Wyjęłam broń z jego kabury naramiennej i zauważyłam przebłysk długiej broni przypiętej do pasa. Regulamin mówił, że tylko strażnicy mogą być uzbrojeni. Zwróciłam pistolet na ziemię, zabezpieczając go dla pewności. Jego oczy były szeroko otwarte. Nie byłam pewna czy rzeczywiście mógł mi dać broń, ale to zrobił. A ja przebiłam się ponownie przez tłum i na linię frontu. Pistolet był niewidoczny. Trzymałam go w fałdach mojej czarnej spódnicy. – Co oni mówią, Jean-Claude?

- Oni nie wierzą, że ktoś tutaj może im zaszkodzić. Mówią, że są niezwyciężeni. - Jak długo byli uśpieni? Jean-Claude zapytał. – Nie wiedzą dokładnie. - Skąd mają pewność, że są niezwyciężeni? Zapytał, a oni wyciągnęli miecze spod swoich białych płaszczy. Krótkie miecze wykute z czegoś ciemniejszego i cięższego niż stal. Czy to był brąz? Nie byłam pewna. Po prostu wiedziałam, że to nie stal. Wszyscy automatycznie cofnęliśmy się od ostrza, gdziekolwiek ktoś stał. – Oni mówią, że żadna broń urodzona z człowieka nie może ich skrzywdzić. – Powiedział Jean-Claude. Musette roześmiała się. – Oni są najlepszymi wojownikami jakich kiedykolwiek stworzono. Nie dotkniesz mnie, gdy mam ich za obrońców. Cofnęłam się starając się jak tylko mogłam przybrać najbardziej stabilną postawę na wysokich obcasach i podniosłam broń. Wycelowałam w głowę i dostał. Czerep wampira eksplodował w powodzi krwi i mózgu. Odgłos strzału wydawał się nieść nieskończonym echem, dzięki czemu nie mogłam usłyszeć krzyku drugiego nacierającego na mnie wojownika. Ale mogłam go zobaczyć. Jego głowa wybuchła jak u poprzednika. Wszystkie szkolenia bojowe na świecie są nieprzydatne, jeśli twój wróg nie pozwala Ci zbliżyć się dostatecznie blisko, by tego użyć. Musette stała mrugając, zbyt wstrząśnięta jak sądzę, by się poruszyć. Była cała we krwi i tkankach. Jej blond włosy i blada twarz były czerwoną maską, zza której mrugały jej niebieskie oczy. Biała sukienka była niemal cała purpurowa. Wymierzyłam broń w jej przestraszoną twarz. Myślałam o tym, Bóg wie, że myślałam. Nie musiałam zobaczyć trwogi Jean-Claude’a, aby ją wyczuć. – Ma petite, proszę, przez wzgląd na nas wszystkich, nie rób tego. Zawahałam się. Nie mogłam zabić Musette, bo co dopiero mogła zrobić Belle Morte w odwecie. Ale niech Musette zobaczy w moich oczach, mojej twarzy, moim ciele, że zabiłabym ją. Że chciałam to zrobić i to daje mi prawo usprawiedliwienia się, że mogłam zapomnieć o zemście Belle na sekundę, w której pociągnęłabym za spust. Oczy Musette były pełne lśniących łez. Była głupia, ale nie aż tak. Ale musiałam się upewnić, że myślimy podobnie. – Co widzisz w mojej twarzy Musette? – Mój głos był niski, prawie szept. Bałam się, co moja ręka mogła zrobić, gdybym krzyknęła. Przełknęła i to był głośny dźwięk dla moich uszu. – Widzę moją śmierć na Twojej twarzy. - Tak. – Powiedziałam. – To widzisz. Nigdy nie zapomnij tej chwili, Musette, bo jeśli stanie się

to ponownie, to będzie Twoja ostatnia chwila. Wzięła drżący oddech. – Rozumiem. - Mam nadzieję. Mam szczerą nadzieję. – Opuściłam pistolet. – Teraz Merle może nadzorować Musette i Angelita w drodze do ich pokoju. I to już. Merle wystąpił naprzód, a mała armia hienołaków ruszyła za nim. – Moja Nimir-Ra mówi, a ja jestem posłuszny. Słyszałam jak mówi takie rzeczy do Micaha, ale nigdy do mnie. Albo nigdy w sposób, który pokazywał, że naprawdę tak uważa. Merle przeszedł nad ciałami martwych wampirów i wziął ramię Musette. Hienołaki były blade, ale szczęśliwe. Sprawiłam, że wszystkie mięśnie w pokoju się rozluźniły, ponieważ wszystko teraz było prostsze. Mogliśmy ich zabić, jeśli zawiedliby nas ponownie. Uchwyciłam wyraz twarzy Jean-Claude’a. Nie był zadowolony. Wykonałam pracę łatwiejszą dla żołnierzy, ale nie dla polityków. Nie. Myślę, że cholernie skomplikowałam polityczną stronę tych rzeczy. Merle prowadził Musette niezbyt delikatnie nad ciałami. Potknęła się, a jedynie masa hienołaków trzymająca Angelito, chwyciła ją. Musette odzyskała równowagę, a w pokoju nagle zapachniało różami. Myślę, że zadławiłam się moim własnym pulsem, gdy Musette podniosła głowę i ujrzałam oczy koloru ciemnego miodu.

Rozdział 46 Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska

Belle Morte spojrzała na mnie oczami Musette i myślę, że przestałam oddychać. Jedyne co mogłam przez chwilę usłyszeć, to uderzenia własnego serca. Dźwięki powróciły z pośpiechem, a głos Belle wydobył się z ust Musette. – Jestem Tobą poirytowana, Jean-Claude. Merle starał się przeciągnąć ją na drugą stronę pokoju. Albo nie wiedział, że mieliśmy przesrane, albo wampir był dla niego taki sam. Miał się o tym zaraz przekonać. – Uwolnij mnie. – Powiedziała spokojnym głosem. Merle puścił jej rękę, jakby go oparzyła. Odsunął się od niej tak, jak Bobby Lee wcześniej cofnął się od Musette. Z wyrazem bólu. Trzymając się za ramię, jakby go bolało. – Lamparty są jej zwierzętami na wezwanie. – Powiedział Jean-Claude, a jego głos niósł się w gęstej ciszy. Ale nie miałam czasu myśleć o ciszy, ponieważ Belle przemówiła. Mówiła straszne rzeczy. – Byłam łagodna, aż do teraz. – Odwróciła się i spojrzała na dwa martwe wampiry. – Czy wiesz jak długo Rada starała się obudzić pierwsze dzieci Matki? Myślę, że wszyscy pomyśleliśmy, że to pytanie retoryczne, na które baliśmy się odpowiedzieć. Odwróciła się z powrotem do nas, a coś przepływało po twarzy Musette, podobnie jak ryby przepychające się przez wodę. – Ale ja ich obudziłam. Ja, Belle Morte, obudziłam dzieci Matki. – Nie wszystkie. – Powiedziałam i od razu chciałam to cofnąć. Posłała mi spojrzenie, które było tak wściekłe, że paliło. I tak zimne, że miałam dreszcze. Jakby cała odwieczna wściekłość i nienawiść była w tym spojrzeniu. – Nie, nie wszystkie. Ale teraz odebrałaś mi dwóch. Cóż powinnam zrobić by Cię ukarać? Starałam się powiedzieć ze ściśniętym gardłem, ale Jean-Claude odparł. – Musette złamała rozejm i nie przyznała się do tego. Musimy przestrzegać litery prawa. – To prawda. – Wtrąciła Valentina. Tłum dorosłych odzianych w czarną skórę rozstąpił się, więc wampir dziecko mogło przejść i stanąć w pobliżu Musette/Belle. Zauważyłam, że Valentina trzymała się poza zasięgiem. – Mów, maleńka.

Valentina opowiedziała historię jak to Musette zatrzymała dla siebie informacje na temat molestowania dziecka i co się z tego powodu stało. Ciało Musette spojrzało na Stephena i Gregory’ego. Gregory trzymał swojego brata. Kołysał go. Stephen nie patrzył na nikogo, ani na nic. Cokolwiek jego oczy widziały, nie znajdowało się to w tym pokoju. Belle odwróciła się do nas i znowu było wrażenie, że inna twarz znajdowała się pod spodem. Ale tym razem widziałam to jak ducha nakładającego się na twarz Musette. Upiorne czarne włosy rozlewały się na blond. Twarz z bardziej zarysowanymi kościami policzkowymi, silniejsza od tej, pokazała się na chwilę i zatonęła z powrotem w miękkie piękno Musette. – Musette złamała rozejm pierwsza, przyznaję. Dlaczego moje tętno nie zwolniło, gdy to powiedziała? Jej kolejne słowa weszły w mruczący kontralt jak futro, które z łatwością pieściło skórę i umysł. – Ty działałaś zgodnie z prawem, więc ja również powinnam. Kiedy Musette i reszta powrócą do mnie, Asher przyjedzie z nimi. – Tymczasowo. – Powiedział Jean-Claude, ale w jego głosie była wątpliwość. – Non, Jean-Claude, będzie mój. Jak dawniej. Jean-Claude wziął głęboki wdech i wypuścił wolno. – Zgodnie z naszymi prawami nie możesz zabrać kogoś na stałe z dala od tych, do których on lub ona należy. – Gdyby do kogoś należał, to byłaby prawda. Ale on nie jest niczyim pomme de sang, niczyim sługą, niczyim kochankiem. – To nie jest prawda. – Powiedział Jean-Claude. – Jest naszym kochankiem. – Musette komunikowała się ze mną. Powiedziała mi, że wyczuła wasze kłamstwa. Twój słaby wysiłek, by utrzymać Ashera z dala od jej łóżka. Belle także była w stanie wyczuć kłamstwo, jeśli kłamstwo było dla niej zrozumiałe. Żaden wampir nie mógł rozróżnić prawdy od fałszu, gdy chodziło o coś, czego nie rozumieli. Gdy wampir nie miał żadnej lojalności, nie mógł rozpoznać tego w innych. Zamierzałam spróbować dać jej coś, co mogła zrozumieć. – Nie sądzę, że to był słaby wysiłek. – Powiedziałam. Jean-Claude posłał mi spojrzenie, a ja pokręciłam na niego głową. Odstąpił z wdziękiem na bok, ponieważ wiedział, że miałam plan. Ale jego głos szepnął mi w myślach, „Bądź ostrożna, ma petite.” Taaaa, będę ostrożna. Belle odwróciła pożyczone ciało, by spojrzeć na mnie. – Tak, więc przyznajesz, że próbowałaś okłamać Musette.

– Nie. Powiedziałam, że nie był słaby. Stwierdziłam, że cała sprawa była krępująca, ekscytująca, cudowna i przerażająca. Będąc w łóżku z Asherem to nie było dokładnie to, co myślałam, że będzie. – Jeszcze nie skłamałaś. – Powiedziała, a jej głos był tak wspaniały, że powinna być w stanie paść na ziemię i toczyć się po niej jak po jakimś miękkim, ciepłym, duszącym dywanie. Jej głos był równie nęcący jak Jean-Claude’a i Ashera mógł być, ale też przerażający. – Wzięliśmy Ashera do lóżka według standardów europejskich. – Standardów europejskich. – Wyglądała na zdezorientowaną, a jej twarz wypchnęła się przed Musette. Tym razem była jak maska. Poczucie czegoś większego, bardziej niebezpiecznego napierającego na twarz Musette. Wiedziałam ze wspomnień Jean-Claude’a, że Belle nie była fizycznie dużo większa od Musette, ale fizyczny rozmiar to nie wszystko w Belle Morte – Nie wiem co to znaczy „europejskie standardy”. Jean-Claude odpowiedział. – Amerykanie mają najbardziej osobliwy pomysł na to, że tylko stosunek płciowy między kobietą i mężczyzną, oznacza prawdziwy seks. Cokolwiek innego tak naprawdę się nie liczy. – Czuję prawdę, ale uważam, że to nadzwyczaj dziwne. – Dla mnie też, ale to wciąż prawda. – Wdzięcznie wzruszył ramionami. Dodałam. – To, co Musette wyczuwała, nie było kłamstwem. To był mój nieuzasadniony lęk, że Asher i ja nie mieliśmy prawdziwego stosunku. Uwierz mi. Wszyscy byliśmy nadzy i spoceni w łóżku. Odwróciła do mnie tą niekompletną twarz. Wyglądałoby to bardziej przerażająco, gdyby jej twarz nie była otoczona długimi, spiralnymi blond lokami Musette. Wygląd Shirley Temple nie był przeznaczony dla Belle. – Wierzę ci, ale jak sama przyznałaś, nie jesteście kochankami według twoich własnych standardów. Tak, więc Asher jest mój. – Zapomniałam, że nie dbasz o prawdę. – Powiedziałam. Zmrużyła miodowo-złote oczy. – Nic nie zapomniałaś, maleńka. Nie znasz mnie. – Mam wspomnienia Jean-Claude’a tu i tam. To wystarczy. Powinny mnie nauczyć lepiej, żeby nie mówić ci prawdy. Podchodziła do mnie. Jej ciało zdawało się zakrywać Musette tak, że nie była już samą twarzą, ale sukienką o kolorze ciemnego złota, dłuższym ramieniem, bladą ręką z miedzianymi paznokciami. Poruszała się jak duch spowijający Musette tak, że ukazywała się nam inna kobieta. Nie było to idealne. Belle Morte nie było tam fizycznie, ale niewiele brakowało. A to zniechęcało.

Jean-Claude poruszył się i dotknął mnie w momencie, gdy Belle podeszła, by stanąć przede mną. Oparłam się na nim ponieważ naznaczyła mnie raz i to bez fizycznego kontaktu. Oparłam się o Jean-Claude’a i walczyłam z pragnieniem, aby opleść się jego rękami jak tarczą. Belle stała tak blisko, że krawędź pełnej spódnicy Musette muskała moje stopy. Upiorna sukienka Belle zdawała się rozlewać na moje buty i wokół kostek. Nie mogłam oddychać. Jean-Claude przesunął nas do tyłu z dala od pełznącej mocy. Owinęłam się szczelnie jego ramionami. Pieprzyć to. Bałam się. – Jeśli prawda na mnie nie działa, to co będzie działać, ma petite? – Zapytała Belle. Odnalazłam głos. Lekko chropawy, wystraszony, ale nic nie mogłam na to poradzić. – Jestem ma petite Jean-Claude’a, nikogo innego. – Ale cokolwiek on posiada, jest moje, więc jesteś moją ma petite. Odpuściłam tę kłótnię, na razie. Były inne ważniejsze sprawy, w których potrzebowałam wygrać. – Pytałaś, co na ciebie działa, skoro nie prawda? – Oui, ma petite. Pytałam. – Seks albo moc. – Odpowiedziałam. – To na ciebie działa. Preferujesz oba na raz, jeśli możesz je dostać. – Oferujesz mi seks? – Wymruczała do mnie, a dźwięk wprawił mnie w dreszcz i wcisnął mnie mocniej w Jean-Claude’a. Nie chciałam się bawić z Belle. W żaden sposób. – Nie. – Powiedziałam niemal szeptem. Wyciągnęła do mnie tą smukłą, białą dłoń z ciemnymi, miedzianymi paznokciami i ten ślad ręki Musette pod spodem, jakby pełna gracji ręka Belle była dziwną metafizyczną rękawiczką. Jean-Claude ponownie nas odsunął do tyłu. Ułamek cala brakowało, aby te długie paznokcie i palce minęły o oddech mój policzek. Belle spojrzała na niego. Jej długie czarne włosy zaczęły się poruszać, jakby wiał wokół niej wiatr. Ale nie było wiatru, tylko jej moc. – Obawiasz się, że po jednym dotyku zabiorę ją od ciebie? – Nie. – Powiedział Jean-Claude. – Ale ja wiem, co twój dotyk może zrobić, a nie jestem pewien, czy Anicie się to spodoba. Użył mojego imienia. Prawie nigdy tego nie robił. Prawdopodobnie dlatego, że Belle użyła mojego zdrobnienia, on tego nie chciał robić. Jej gniew palił powietrze jak prawdziwy pożar, kradnąc tlen z płuc, uniemożliwiając oddychanie. Chyba że wciągałeś to ciepło do płuc. Mogłoby spowodować oparzenia i można byłoby od tego umrzeć.

Żar wypełnił jej słowa tak, że oczekiwałam, że powietrze się zapali. – Czy pytałam czy spodoba się jej mój dotyk? – Nie. – Powiedział Jean-Claude. Jego głos był bardzo spokojny, a ja czułam jak odpływał, nawet z ramionami owiniętymi wokół mnie. Tonął, zanurzał się w tej ciszy, chował się przed wszystkim. Miałam wgląd w to miejsce i było to cichsze miejsce od tego, do którego się udawałam, gdy zabijałam. Nie było tam żadnych zakłóceń, tylko zupełna cisza. Pustka wypełniona zapachem róż, słodka, mdła, dławiąca. Sapnęłam i wszystko, co mogłam poczuć, to róże. Jean-Claude mnie złapał, inaczej bym upadła. Różane perfumy wypełniły mi nos, usta i gardło. Nie mogłam tego przełknąć. Nie mogłam przełknąć ani oddychać niczym, poza perfumami. Krzyczałabym, ale nie miałam powietrza. Usłyszałam krzyczącego Jean-Claude’a. – Przestań! Belle roześmiała się i nawet dusząc się na śmierć, dźwięk muskał moje ciało jak ręka, która je znała. Dłoń złapała za moją, a powietrze odzyskało swoją drogę w dół mojego gardła, pokonując moc Belle. Znowu, gdybym miała wystarczająco dużo powietrza, krzyczałabym. Twarz Micaha unosiła się nad moją. Ręka Micaha w mojej. – Non, mon chat, jesteś mój tak samo jak ona. – Wyciągnęła się, by dotknąć twarzy Micaha. Jean-Claude odsunął nas do tyłu tak, że upadliśmy na podłogę u jej stóp, ale znowu byliśmy poza zasięgiem. Ale ledwie. Na tą chwilę i to było dobre. Oczy Belle płonęły miodowym ogniem, a z paznokci na dłoni wypływały płomienie miedzi w powietrzu, gdy sięgała po Micaha. Jean-Claude chciał nam pomoc odczołgać się, ale zaplątaliśmy się w stercie długich spódnic i płaszczy. Śmierć przez modę. Belle dotknęła twarzy Micaha przejeżdżając tymi pazurami w dół po policzku. Zapach róż zamknął się nad moją głową jak zatruta woda i tonęłam ponownie. Kolejna ręka na mnie. I ten dotyk nie miał w sobie nic wspólnego z ciepłem, nie wezwał ardeur, nie przywołał mojej bestii. Wywołał coś chłodniejszego i bardziej pewnego siebie. Moja nekromancja nadeszła wzbierając i wybuchła na mojej skórze, moim ciele. Wpatrywałam się w płonące oczy Belle i mogłam oddychać. Moje gardło było obolałe jak cholera, ale mogłam oddychać. Przeniosłam moje oczy wystarczająco, by zobaczyć Damiana trzymającego mnie za drugą rękę. Jego oczy były szerokie i mogłam czuć jego strach. Ale był klęcząc obok mnie w obliczu mocy Belle Morte. Belle zwróciła twarz Micaha do siebie. Jej skóra wydawała się być wykonana z białego światła, włosy z czarnego płomienia, a ręce i oczy z lśniącego metalu. Jej usta świeciły jak świeża krew.

Ręka Micaha ścisnęła moją tak mocno, że bolało. I to ból pomógł i sprawił, że moje myśli były bardziej czyste i ostrzejsze. Cicho zaskamlał, gdy Belle przycisnęła swoje usta do jego. Wiedziałam, że nie chciał jej dotknąć, ale również wiedziałam, że nie mógł jej odmówić. Ale on był mój. Micah był mój, nie jej. Mój. Usiadłam z Micahem z jednej, a Damianem z drugiej strony. Ciepłem i zimnem, pasją i logiką. Ręce Jean-Claude’a wciąż były na moich niemal nagich ramionach. Dodawał mi sił, jak ja umacniałam jego. Ale ta moc była moja, nie jego. Lamparty nie były jego zwierzętami do wezwania. Były moje. Wezwałam tę część mnie, którą lamparty dotykały i zdałam sobie sprawę, że nie była związana z Richardem, ani nawet Jean-Claude’m. Lamparty były moje. I Belle. Usiadłam z moją twarzą tak blisko jej, że blask jej ognia pieścił moją twarz, a przyjemność z tego lekkiego dotyku wysłała falę dreszczy po mojej skórze. Nie chodziło o to, że byłam odporna na dotyk Belle. Tylko o to, że miałam własny. Zwykle walczyłam z moją bestią niezależnie jakiego była gatunku, ale nie dzisiaj. Dziś wieczorem powitałam ją, przyjęłam i może dlatego przelała się przeze mnie jak parząca powódź mocy. Gdybym była prawdziwym likantropem, moja bestia wybuchłaby z mojej skóry w powodzi ciepłych płynów. Ale nie byłam likantropem. Ale bestia przemieszczała się pod moją skórą, krzyczała moimi ustami i uderzyła ciało Micaha jak pociąg. Ogromny, ciekły, umięśniony pociąg. To oderwało jego usta od Belle Morte i wywołało krzyk, echo mojego. Moja bestia ryczała przez jego ciało, a jego bestia odpowiedziała. Jego bestia wynurzyła się z głębin, by spotkać moją, jak dwa lewiatany pędzące na powierzchnię. Wynurzyliśmy się na tą metafizyczną powierzchnię razem, a nasze bestie wiły się tam i z powrotem w naszych ciałach. Ocierając się jak wielkie koty, rozkoszując się dotykiem mięśni i futra. Nie dało się tego zobaczyć oczami, ale można było to poczuć. Belle muskała tymi świecącymi dłońmi tuż nad nami, pieszcząc tę energię. – Tres de bon gout. – Dotknęła skóry Micaha, a energia przeskoczyła na nią powodując, że sapnęła. Micah odwrócił się i myślę, że poszedłby do niej, ale złapałam jego twarz w dłonie. Pocałowaliśmy się. Pocałunek rozpoczął się jako muśnięcie warg, eksploracja językami, gryzienie zębami, naciskanie ustami. Potem nasze bestie wypełzły przez nasze usta jak dwie dusze zamieniające się miejscami. Wzrost energii zatrzasnął nasze ciała razem, wbił moje paznokcie w rękę Damiana, wstrząsnął dłońmi Jean-Claude'a na moich ramionach. Poczułam jak równocześnie jego ciało i Damiana wygięły się w łuk sekundę wcześniej, nim moc wdarła się do nich i sprawiła, że krzyczeli. Ale bardziej z przyjemności, niż z bólu.

Micah i ja ujeżdżaliśmy się nawzajem. Usta zamknięte w nieskończonym pocałunku, jak gdyby nasze bestie połączyły się w jedną. Potem powoli spleciona energia zaczęła się rozdzielać i powracała do swoich oddzielnych domów z ciał. Doszłam całkowicie do siebie na ziemi, Micah leżał na mnie. Damian leżał na podłodze trzymając tylko moją rękę. Jean-Claude nadal siedział wyprostowany, ale kołysał się delikatnie w miejscu, prawie jakby tańczył do muzyki, której nie mogłam usłyszeć. Myślę, że po prostu walczył, by nie upaść. Ale nawet to wydawało się wdzięczne. Belle patrzyła na nas wzrokiem bliskim upojenia na twarzy. – Och, Jean-Claude, jak te twoje zabawki na ciebie oddziałują. Jean-Claude odzyskał głos, podczas gdy ja wciąż walczyłam o oddech. Serce Micaha tak mocno waliło o moją klatkę piersiową, jakby miało wybuchnąć. Puls w dłoni Damiana bił jak drugie serce na mojej skórze. Nikt z nas nie znalazł głosu, który mógłby pokonać puls w naszych ciałach. – Nie zabawki, Belle, nigdy zabawki. – Oni wszyscy są zabawkami, Jean-Claude. Niektóre po prostu trudniej używać, niż inne. Ale wszyscy są zabawkami. – Pogłaskała świecącą ręką ostrożnie wystylizowane włosy Micaha. Jej energia zaigrała wzdłuż jego ciała, spowodowała westchnienie nas wszystkich, ale to była słaba, prawie automatyczna reakcja, że nie można jej było zupełnie zapobiec. Leżeliśmy cicho pod jej dotykiem. Belle spojrzała na nas i trudno było zobaczyć przez święcącą maskę, ale myślę, że zmarszczyła brwi. Palcami przebiegła wzdłuż twarzy Micaha i nie było żadnej reakcji. Wezwała jego bestię, ale jego bestia była nakarmiona, senna i usatysfakcjonowana. Mój głos był pusty, jakbym nie do końca wróciła do siebie. – Lamparty są moje, Belle. – Lampart były moimi pierwszymi zwierzęciem na wezwanie, Anito, i ja powinnam je przyzywać. Leżałam na podłodze czując się senna, zadowolona. Micah obrócił twarz tak, że policzek oparł na miękkiej poduszce z moich piersi. Patrzyliśmy na nią leniwymi oczami w sposób, w jaki jedynie koty potrafią. Powinnam była się bać, ale tego nie robiłam. Zdawało się, że przypływ mocy porwał wszelki strach ze sobą. Miałam czysty umysł i byłam spokojna. Belle rozlała swoją mglistą moc nad nami, ale mimo że zrobiła się nam gęsia skórka i westchnęliśmy, to nie stało się nic więcej. Nie mogła wezwać Micaha jako swojej bestii, bo był mój. Ona nie mogła wezwać mojej bestii, bo była Micaha. Naprawdę byliśmy Nimir-Ra i Nimir-Raj, a razem byliśmy wystarczająco potężni, by utrzymać ją z daleka. Odwróciła te złote, ogniste oczy na kogoś za nami, a ja poczułam jak starała się dotrzeć do jednego z lampartów. W jakiś sposób wiedziałam, że to był Nathaniel. Gdyby próbowała tego zanim

ja i Micah się połączyliśmy, podszedłby do niej, ale teraz było za późno. Zamknęliśmy te drzwi i zablokowaliśmy ją. Belle Morte nie mogła dotknąć naszych lampartów. Nie dziś wieczorem. – To niemożliwe. – Powiedziała, a jej głos stracił część swojego pieszczotliwego mruczenia. Jean-Claude odpowiedział na jej wątpliwość. – Możesz wezwać niemal wszystkie wielkie koty, ale nie możesz przywołać kotów, które odpowiedziały na Władcę Bestii. – Padma siedzi w Radzie, a ty jesteś jednym z moich dzieci. To, że nie mogę wziąć tego, co należy do innego członka Rady, to po prostu prawda. Ale to, że jedno z moich dzieci mogło mnie powstrzymać przed posiadania tego, co jest jego, to niemożliwe. – Być może. – Powiedział Jean-Claude i wstał. Podał rękę zarówno Micahowi jak i mnie. Normalnie nie pozwalam żeby mi ktoś pomagał, ale dzisiaj miałam na sobie długą spódnicę, wysokie obcasy i właśnie przeżyłam coś w rodzaju metafizycznego seksu w miejscu publicznym. Chwyciliśmy go razem za dłonie i pociągnął nas na nogi. Damian nadal trzymał w mocnym uścisku moją drugą rękę, ale pozostał na kolanach. Jego oczy były na wpół skupione, jakby moc odurzyła go bardziej, niż to miało miejsce z resztą z nas. Był jedynym, który nie był mistrzem, ani czymś w rodzaju alfy. Odwróciłam go tak, by siedział oparty o moje nogi, ale nie próbowałam go postawić; nie wyglądał, żeby był na to gotowy. – Według Amerykańskich standardów, – powiedział Jean-Claude, – to się nie liczy jako seks. Belle roześmiała się, a dźwięk wciąż drżał na mojej skórze. Ale był odległy. Albo byliśmy zbyt zdrętwiali, albo zabezpieczeni przed jej dotykiem. – Amerykanie nie liczą tego jako seks. To jest absurd! – Być może, ale mimo wszystko prawdziwe. Ty i ja uznalibyśmy to za seks, a może nie? – Oh, oui, seks wystarczający jako jedna z moich rozrywek. Prawie poczułam uśmiech Jean-Claude’a. Nie musiałam go widzieć. – Czy naprawdę wierzysz, że nie zrobiliśmy z Asherem tego i więcej? Spojrzała na niego, a jej gniew uderzył batem przez pokój jeszcze raz, jak wiatr znad piekielnych jezior. – Nie ustąpię tak łatwo. – Wskazała na dwa martwe wampiry. – Nie masz pojęcia, co twoja ludzka służka zabrała ode mnie. To nie były tylko wampiry. – Byli likantropami. – Powiedziałam. Spojrzała na mnie i było w niej więcej zainteresowania, niż gniewu. Belle zawsze była zainteresowana bardziej mocą, niż byciem małostkową. Ale jeśli mogła być obiema, wówczas byłoby najlepiej na świecie. – Skąd to wiesz? – Czułam ich bestie i dzisiaj poczułam bestię Kochanej Mamusi.

– Kochanej Mamusi? – Udało jej się wyglądać na zaskoczoną pod całą tą błyszczącą mocą. – Słodka Ciemność. – Powiedział Jean-Claude. – Poczułam, że porusza się we śnie, Belle. Matka Wszelkiej Ciemności się budzi. Dlatego jej dzieci, jak to ujęłaś, w końcu przybyły na czyjeś wezwanie. – Ja ich wezwałam. – Powiedziała. – Możesz przywołać wszystkie wielkie koty, a oni są, między innymi, kotami. Założę się, że Władca Bestii mógłby ich wezwać, jeśliby spróbował. – Odpowiedziałam. Zastanawiałam się przez moment, czy nie zamierzała tupnąć swoją nogą, czy raczej nogą Musette. – Przybyli na moje wezwanie, nikogo innego. – Nie martwi Cię to, że dzieci ciemności wstają? Nie przeraża cię to? – Pracowałam długo i ciężko, by zgromadzić wystarczającą ilość mocy, aby obudzić dzieci ciemności. Potrząsnęłam głową. – Czułaś ją dzisiaj, Belle. Jak mogłaś tam stać i nie rozumieć, że to nie Twoja moc wzrasta na nowy poziom, ale Ona się budzi. Belle Morte potrząsnęła głową. – Non, ma petite, starasz się powstrzymać mnie od zemsty. Nigdy nie zapominam zniewag i zawsze upewniam się, że ktoś za to zapłaci. – Podeszła do nas, a świecąca krawędź mocy wirowała w moich szerokich spódnicach. Ale tym razem nie zaparło mi tchu. To była moc, która czołgała się po mojej skórze jak rząd maszerujących owadów, ale nie była kusząca, ani wyjątkowa. Wystarczająco dużo mocy przelało się przez nas tak, że nic nam nie zostało na więcej gier i zabaw dziś wieczorem. Przebiegła ręką w dół klatki piersiowej Micaha, a ja czułam jak jego ciało się napięło, ale efekt nie był taki jak przedtem. Dotknęła twarzy Jean-Claude’a, a on jej na to pozwolił. – Cudowna. Jak zawsze, Belle. – Nie, nie zawsze. – Powiedziała i odwróciła się wtedy do mnie. Nie chciałam, żeby mnie dotykała, ale wiedziałam, że teraz mogę jej na to pozwolić. Nie była tu ciałem, a to ograniczało jej moc. Intelektualnie to wiedziałam, ale zimne, twarde uczucie w moim żołądku nie było tego takie pewne. Zmusiłam się, żeby stać spokojnie, a ona uniosła tę świecącą rękę przed moją twarz. Jej ręka właściwie nie parzyła tam, gdzie dotknęła, ale była gorąca i rozprzestrzeniała się z niej moc, maszerując w dół mojego ciała, jak gorąca woda rozlewająca się na moją twarz i spływająca w dół po mojej skórze. To wywołało dreszcz i chęć odsunięcia się, ale mogłam to znieść. Nie cofnęłam się. Nie uciekałam. Cofnęła swoją rękę, a uczucie mocy utrzymało się między jej dłonią, a moją skórą. Wygładziła swoją spódnicę, spódnicę Musette. Zastanawiałam się czy Musette wciąż tam była. Widziała, co się

zdarzyło? Albo odeszła i wróci, gdy tylko Belle skończy? Odwróciła się do Damiana. On schował się za mną jak pies, który bał się zranienia. Ale nie uciekł. Belle dotknęła jego twarzy. Wzdrygnął się, ale nie chciał spotkać jej oczu, tylko nadal klęczał przy moich nogach i nic gorszego się z nim nie stało, niż uczucie mocy na jego skórze. Powoli spojrzał w górę. W jego oczach było coś na kształt zdumienia i triumfu. Belle szarpnęła swoją rękę z powrotem, jakby została oparzona. – Damian pochodzi z mojej linii, a nie z twojej, Jean-Claude. Ale nie twoją mocą smakuje. – Spojrzała na mnie i było coś w tej pięknej, obcej twarzy, czego nie mogłam zrozumieć. – Dlaczego on smakuje twoją mocą, Anita? Nie ty nim, ale on tobą. Nie byłam pewna czy prawda pomoże, ale wiedziałam, że kłamstwo na pewno nie. – Czy uwierzysz mi, jeśli powiem, że nie jestem całkiem pewna? – Oui i non. Mówisz prawdę, ale twoja odpowiedź jest wymijająca. Przełknęłam ślinę i wzięłam głęboki oddech. Naprawdę nie chciałam by Belle poznała tę część. Naprawdę nie chciałam by w ogólnym ujęciu dotarło to do Rady. Spojrzała na mnie, a jej oczy otwarły się szeroko i część tej świecącej mocy zaczęła słabnąć, cofając się z powrotem do ciała Musette tak, że to Musette z miodowo-brązowymi oczami spotkała moje spojrzenie. – W jakiś sposób on jest twoim sługą. Nasze legendy mówią o takiej możliwości. Jest to jedna z przyczyn, dla których od razu zabijaliśmy wszystkich nekromantów. – Cieszę się, że przenieśliśmy się ze starych, dobrych czasów. – Powiedziałam. – Nie zrobiliśmy tego, ale kiedy dowiedzieliśmy się, że jesteś ludzką służką Jean-Claude’a, to nie było w tym nic złego, bo twoja moc jest jego. – Potrząsnęła głową ukazując błysk czarnych włosów nad blond, ciemny duch był nad białym, zakrwawionym ciałem. – Teraz nie jestem taka pewna. Smakujesz mocą Jean-Claude’a, oui, ale Damian smakuje tylko tobą. I lamparty także smakują tylko twoją mocą. Żaden nekromanta nigdy nie miał zwierzęcia do wezwania. – Potrząsnęła głową. – Jean-Claude ze swoją nową ludzką służką i jej sługami był w stanie utrzymać mnie w ryzach. Gdybym była tutaj ciałem, zamiast duchem, to nic by was nie uratowało, tak myślę. – Oczywiście, że nie uratowałoby. – Powiedział Jean-Claude. – Twoje piękno by nas pokonało. – Bez fałszywych pochlebstw, Jean-Claude. Wiesz, jak bardzo tego nienawidzę. – Nie wiedziałem, że to jest fałszywe. – Nie jestem taka pewna, czy moja uroda mogłaby was obezwładnić. Jakoś ta, – skinęła na mnie, – odcięła mnie od lampartów, a ty jakoś odciąłeś mnie od wampirów pochodzących wprost od Ciebie.

Mój puls przyspieszył trochę, bo nawet nie poczułam, jak próbuje przejąć Meng Die albo Fausta. Stali tak daleko od pokazu, jak mogli, ubrani jak ochroniarze w czarną skórę. Oboje byli mali w porównaniu z resztą i nie pasowali. Meng Die patrzyła przerażona, Faust nie. Co mogło oznaczać wszystko i nic. – Ale nie każdy wampir w tym pokoju jest twoim bezpośrednim potomkiem, Jean-Claude. Ponieważ nie jestem tutaj ciałem, możesz uratować przede mną stadko, które jest twoje. Ale nie to, co najpierw należało do mnie. Obawiałam się, że wiedziałam, o co jej chodziło i miałam nadzieję, że się myliłam. Belle Morte przeszła obok nas z blaskiem zanikającej mocy, jak powiew bryzy na naszych ciałach. Szła w stronę Ashera. Ponieważ ona go stworzyła i był starszy od Jean-Claude’a, Asher nie był mu nic winny, za wyjątkiem ślubów, które każdy wampir składa Mistrzowi Miasta i miłości. Być może miłości. Nie byłam pewna czy miłość wystarczy, by wybawić go od Belle Morte. Wierzyłam w miłość, ale wierzyłam także w zło. Ani miłość, ani zło nie zwyciężało wszystkiego. Ale zło częściej oszukiwało.

Rozdział 47 Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska

Właśnie ten moment wybrały wilki by wejść przez zasłony. To sprawiło, że wszystko na moment się zatrzymało, bo liczba naszych ochroniarzy została podwojona. Nie musiałam widzieć twarzy Belle - lub Musette - by wiedzieć, że jej się to nie podoba. Jej ramiona zesztywniały, pięści nieznacznie się zacisnęły. Uświadomiłam sobie nagle, że widziałam jak Musette zaczyna się wznosić nad Belle, jak mucha złapana w topniejącym lodzie. Wtedy zobaczyłam Jasona w stroju, który głównie składał się z granatowych pasków przykrywających jego ciało w takim stopniu, jak strój Nathaniela i zdałam sobie sprawę, że do tej pory nie było wilków, z wyjątkiem Stephena, który wyjechał z mojego domu razem z Micahem. Wiedziałam, że Richard był spóźniony, ale nie zwróciłam uwagi, że nie było żadnych wilków. Zawsze były tutaj jakieś wilki dla Jean-Claude’a. Jason wszedł uśmiechnięty w butach ponad kolano, ale było w jego oczach coś, jakieś małe ostrzeżenie, którego nie umiałam rozszyfrować. Spodziewałam się, że tak jak Micah i Nathaniel, będzie w makijażu, ale nie był. Żaden z mężczyzn wilków nie był. Richard wszedł w zasięg wzroku, łatwy do zauważenia pośród morza czarnej skóry, w której była jego sfora. Wiedziałam, że zmasakrował swoje włosy, ale nie rozumiałam do jakiego stopnia, dopóki go nie zobaczyłam. Jestem pewna, że fryzjer zrobił co w jego lub jej mocy, ale niewiele mogli zrobić. Musieli ściąć jego włosy na długość mniejszą niż trzy centymetry. Krótkie wydawały się ciemniejsze, brak było złotych i czerwonych refleksów. Wyglądał zadziwiająco. Tak jak jego starszy brat Aaron i jego ojciec. Podobieństwo zawsze było silne, ale teraz byli jak klony. Miał na sobie czarny smoking z koszulą w kolorze bogatego, głębokiego szafiru i dopasowaną muszką. Z nową fryzurą i w bardziej konserwatywnym ubraniu wyglądał nie na miejscu. Jego oczy spotkały moje i szok spowodowany tym, jaki był przystojny, wysłał dreszcz od stóp do głów. Bez odwracających uwagę włosów nie można było udawać, że jego kości policzkowe nie były idealnie wyrzeźbione, ani tego, że dołek w brodzie nie zmiękczał jego silnie męskiej twarzy. Jego ramiona były szerokie, a pas nie szczupły, ale wąski. Nic w Richardzie nie było szczupłe. Był zbudowany bardziej jak piłkarz, niż jak tancerz.

Jamil i Shang-Da, jego Hati i Skoll, czyli osobiści ochroniarze, otaczali go. Jamil jako koszulkę miał na sobie czarne skórzane pasy, uzupełniając prawie zwykłe czarne, skórzane spodnie i krótkie boty. Jasnoczerwone koraliki w jego warkoczykach, przy jego ciemnej cerze i czarnej skórze, wyglądały jak szkarłatne krople krwi. Spotkał moje oczy i zobaczyłam w nich to samo ostrzeżenie, które widziałam u Jasona. Coś było nie tak. Coś poza tym, co już się dzieje, ale co? Shang-Da wyglądał niekomfortowo bez swojego garnituru, ale czarna skóra pasowała do jego wysokiej sylwetki w taki sam sposób, jak jakiegokolwiek rodzaju zbroja. Shang-Da był najwyższym chińczykiem, jakiego spotkałam. Był fizycznie imponujący i do tego był wojownikiem ochraniającym swojego Ulfrika. Delikatnie mówiąc nienawidził mnie, ponieważ nie mógł ochronić Richarda przed bólem, który mu zadałam. Ochroniarze nie mogą nic zrobić na emocjonalny stres. Więc unikał mojego wzroku. Jason kroczył dumnie w moją stronę upewniając się, że jego ciało kołysało się uwodzicielsko. Z zawodu był striptizerem, więc był dobry w uwodzicielskim kołysaniu. Jego język ciała mówił seks, ale w jego oczach czaił się cień czegoś innego. A kiedy dotarł do mnie objął moje ramiona przyciskając swoje ciało do mojego, ale to, co szepnął mi do ucha, nie było wcale słodkie. To było ostrzeżenie. – Richard pokazał bezwzględność, ale najpierw postanowił użyć jej przeciw Jean-Claude’owi. – Mówiąc to uśmiechał się tak samo uwodzicielsko, jak kuszący był jego chód. Musnął dłońmi po moim karku, igrał palcami w zagłębieniu obojczyka. Szepnęłam mu do ucha. – Co to znaczy? Odwrócił moją głowę w swoim kierunku tak, że moja twarz była ukryta przed Richardem i sforą. Wyglądało jakbyśmy flirtowali. – Richard zamierza spróbować odebrać wszystkie wilki JeanClaude’owi. Byłam szczęśliwa, że moja twarz była skierowana tylko do Jasona, bo nie mogłabym ukryć szoku. Walczyłam by kontrolować moją twarz, a Jason śmiał się z czegoś, czego nie powiedziałam. Położył dłonie po obu stronach mojej twarzy dając mi czas na odzyskanie kontroli nad sobą. Szepnęłam w jego skórę. – Ciebie też? Wciąż się uśmiechał, ale pozwolił żebym zobaczyła jego nieszczęśliwe oczy. – Nawet mnie. – Powiedział ledwie poruszając wargami, ale ciągle uśmiechnięty. Shang-Da nagle stanął obok nas. Próbował chwycić Jasona za rękę, lecz Jason odsunął się poza jego zasięg. Gdybyś obserwował, mógłbyś w ogóle nie zdawać sobie sprawy, co się stało. Niski warkot wyszedł z ust Shang-Da. Dźwięk podniósł włosy na moim karku.

Jason odwarknął, ale stał na tyle blisko, że dźwięk przeszedł po mojej skórze i spowodował dreszcze. Dreszcze widoczne z daleka. Richard powiedział. – Shang-Da. – Jedno słowo. Tylko jego imię, ale duży mężczyzna nie próbował ponownie chwycić Jasona. Schylił głowę i przemówił głosem, który w większości był warczeniem. – Człowiek nie może służyć dwóm panom. Chciał być dyskretny, więc spuścił głowę nad moją, nie Jasona. Nie sądzę, by się bał, że mogłabym mu odgryźć kawałek twarzy. Popatrzyłam w górę na twarz, która była tak blisko, że mogłabym ją pocałować i zapytałam. – Twoim rozkazem jest przypomnieć Jasonowi kto jest przywódcą jego sfory? Jego równie nieprzyjazny wzrok przesunął się z Jasona na mnie. – Rozkazy mojego Ulfrika to nie twoja sprawa. – Wyszeptał, bo starał się nie pokazywać czarnym charakterom rozłamu w szeregach. Zrozumiałam w tym momencie, że nie ważne jak Shang-Da mnie nienawidził, nie do końca akceptował to, co robił Richard. Nie, gdy wrogowie byli w mieście. Kątem oka zauważyłam ruch. Jean-Claude podszedł do Richarda i rozmawiali cicho i żarliwie. Jean-Claude starał się stanąć wystarczająco blisko by szeptać, tak jak my to robiliśmy, ale Richard się odsunął. Nie chciał być aż tak blisko. Rozglądnęłam się i zobaczyłam Musette wciąż stojącą blisko Ashera. Ale nie był sam, okrążyły go lampartołaki. Nie jako ochrona, ale pokazali, że najpierw trzeba by dotknąć ich, zanim dotknęliby Ashera. Micah spotkał mój wzrok, minimalnie kiwając głową. Wyraźnie powiedział „zajmę się tym, dopóki nie będziesz wolna”. Micah się nie rozpraszał. Merle górował nad wszystkimi jak wielka, czarna, skórzana góra i patrzył na dół na drobną postać w bieli. Musette stała i wyglądała jak ona sama. Shang-Da także patrzył na Musette, jakby mógł wyczuć, gdzie było niebezpieczeństwo. Spojrzeliśmy na siebie w tym samym momencie. Byliśmy wystarczająco blisko by się pocałować. Powinno to być intymne, ale takie nie było. To było prawie przerażające. Ponieważ rozumieliśmy się nawzajem, a to się nigdy nie zdarzyło. Nie spierałam się, że byłam Bolverkiem tego klanu, więc rozkazy Ulfrika były moją sprawą. Shang-Da nie akceptował, że byłam dla nich kimkolwiek. Użyłam logiki. Pochyliłam się blisko i szepnęłam. – Cokolwiek Richard dzisiaj robi, nie jest to odpowiednia noc. Teraz jesteśmy w tarapatach. Coś mignęło w jego oczach i opuścił wzrok, ale pochylił się tak, że jego czarne krótkie włosy musnęły czubek moich loków. – Rozmawiałem z nim. Dziś wieczorem nie słucha nikogo. – Podniósł

na mnie wzrok i w jego oczach było coś, co teraz mogłam odczytać. Ból. – Sylvie kłóciła się z nim już, żeby zaczekać, aż nasi wrogowie odjadą. – Nie widzę jej. – Szepnęłam, bez zastanowienia pochylając się niżej. – Nie ma jej z nami. – Tchnął to na mój policzek. Musiałam zareagować, bo dodał, – Nie jest martwa. Odsunęłam się na tyle, by zobaczyć jego oczy. – Walczył z Sylvie. – Ona walczyła z nim. Rozszerzyłam oczy. – Wygrał. Shang-Da skinął głową. – Jest ranna? Znów skinął głową. – Ciężko? – Wystarczająco. – Powiedział i po raz pierwszy zobaczyłam na jego twarzy dezaprobatę. Jutro z powrotem będzie mnie nienawidził, ale dzisiejsza noc była niebezpieczna, a Shang-Da w zbyt dużym stopniu był wojownikiem, by tego nie zobaczyć. Nawet jeśli Richard tego nie widział. – Jason musi iść ze mną. – W jego głosie nie było wyraźnego błagania. Shang-Da nie prosił, ale tam była miękkość, miejsce na kompromis. – Na razie. – Powiedziałam. Jason przecisnął się za mnie, chowając się przed większym mężczyzną. Nie byłby sobą, gdyby nie wykorzystał tego jako pretekstu, żeby prawie nagim ciałem oprzeć się o moje, odziane w aksamit i jedwab. Złożył delikatny pocałunek na moim karku co sprawiło, że przeszedł mnie dreszcz. – Nie mogę z powrotem być tylko jeszcze jednym członkiem sfory. Nie mogę. Wiedziałam o co mu chodziło, a przynajmniej tak mi się wydawało. Odpowiedziałam bez próby utrzymania kontaktu wzrokowego, a on delikatnie całował mnie po nagiej skórze w miejscu, gdzie szyja łączy się z ramionami. Ta jego zabawa utrudniała koncentrację. – Tylko na dzisiaj. – Co jest z tobą, Anita? Czy wszyscy chcą Cię zerżnąć? – To był Richard. Kiedy był naprawdę zły, mógł być bardziej nienawistny, niż ktokolwiek z kim się spotykałam. Fakt, że wymówił słowo zerżnąć świadczyło, jak wredny zamierzał być dziś wieczorem. Boże, nie chciałam tego robić, wyciągać emocjonalnego bajzlu, gdy wielkie złe wampiry nas pożerały. Byłam wystarczająco blisko by zobaczyć oczy Shang-Da. Nie podobało mu się to, co powiedział jego Ulfrik. Dotknęłam jego twarzy co sprawiło, że podskoczył. Przysunęłam się na tyle blisko, że z punktu widzenia Richarda wyglądało jak pocałunek, ale szepnęłam w usta Shang-Da. – Jason jest Twój dziś wieczorem, ale nie może tak być na stałe.

Shang-Da został blisko, aby tchnąć odpowiedź w moje usta. – Przedyskutujemy to. Zaczął się odsuwać, ale złapałam go ręką za tył głowy. – Bez dyskusji. Jego twarz stała się twarda i zła. Jak zwykle. Ruszył się tak gwałtownie, że mogłam pozwolić mu się odsunąć lub chwycić za garść włosów, aby go zatrzymać. Pozwoliłam mu odejść. Wyciągnął rękę i powiedział. – Twój Ulfrik chce byś stanął z wilkami. – Jego głos pełen był jednego uczucia. I tego przyćmionego gniewu. Jason wysunął się zza mnie, muskając palcami każdy kawałek nagiej skóry, który mógł znaleźć. Aż zostawił mnie drżącą. Shang-Da go prowadził z jedną ręką na ramieniu mniejszego mężczyzny. Jason patrzył na mnie jak dziecko zabierane przez przerażających obcych. Tak naprawdę nie był w bezpośrednim niebezpieczeństwie, a ja nie mogłam powiedzieć o tym przy wszystkich w pomieszczeniu. Niestety. – Może powinienem był cię uczynić Erato, a nie Bolverkiem. – Erato była muzą poezji erotycznej, między innymi. Teraz, wśród większości wilkołaków, był to tytuł dla kobiet pomagających nowym, młodym wilkołakom w kontrolowaniu ich besti podczas seksu. Eros, bóg miłości i pożądania był tytułem męskim. Większość zmiennokształtnych podczas pierwszego razu traciło kontrolę i zabijało ludzi w trakcie stosunku częściej, niż w którymkolwiek innym pojedynczym momencie. Orgazm powoduje utratę kontroli. Spojrzałam przez pokój na Richarda. Spotkałam jego gniewne brązowe oczy i nic nie czułam. Nie byłam zła. To było zbyt absurdalne, że walczył tak przed Musette i jej ludźmi. Było to bezsensowne i głupie. – Przedyskutujemy to Richardzie, kiedy nasi goście wrócą do domu. – Powiedziałam i w moim głosie nie było złości. Brzmiałam rozsądnie, zwyczajnie. Coś przemknęło przez twarz Richarda. Coś, co wyciekło przez jego ciasne tarcze. Wściekłość. Był tak wściekły. Skierował ten gniew do wewnątrz, a depresja zjadała go do punktu, w którym ściął włosy. Podźwignął się z depresji, ale wciąż był zły. Skoro jego złość nie mogła iść do wewnątrz, to musiała iść na zewnątrz. To na zewnątrz wydawało się być skierowane na mnie. Świetnie, po prostu świetnie. – Jeśli jesteś Bolverkiem, to chodź i stań ze swoją sforą. – Jego głos wibrował z trudem powstrzymywaną wściekłością. Mrugałam na niego przez sekundę. – Przepraszam, coś Ty powiedział? – Jeśli jesteś prawdziwym Bolverkiem dla naszego klanu, to musisz przy nim stanąć. –Spotkał mój wzrok i teraz się nie wzdrygnął, nie zmiękł. Czekałam, żeby przestał mieć opory. Nigdy wcześniej nie śniłam, że to może oznaczać coś takiego.

Jamil wszedł po pokoju ze Stephenem, którego trzymał w ramionach. Gregory wciąż trzymał się ręki Stephena, więc szli jako zespół. Kiedy Jamil wrócił do wilków, Richard powiedział, – Gregory nie jest jednym z nas. Nie może stać z nami. Nie mogłam dosłyszeć, co powiedział Jamil, ale wydawało mi się, że starał się wyperswadować Richardowi. Że to nie było konieczne. Richard potrząsnął głową, a potem Jamil popełnił błąd. Spojrzał na mnie i samymi oczami poprosił o pomoc. Wiele razy wcześniej to robił. Dziś wieczorem Richard to zauważył, zrozumiał i nie mógł zdzierżyć. Chwycił nadgarstek Gregory’ego i próbował oderwać go od Stephena. Stephen krzyczał chowając się w ramionach Jamila, trzymając obiema rękami za ramię brata. Miałam tego dosyć. Nie obchodziło mnie, czy Belle wszystko słyszała. Przeszłam po podłodze w stronę sfory. – Richard, jesteś okrutny. Nie przestał próbować ich rozdzielić. – Myślałem, że chciałaś bym był okrutny. – Chciałam byś był silny, nie okrutny. – Byłam prawie przy nich, ale nie wiedziałam co mogłam zrobić, gdy do nich dotrę. – Ty jesteś silna i okrutna. – Aktualnie jestem silna i pragmatyczna, nie okrutna. – Byłam obok nich, ale nie miałam odwagi nikogo dotknąć. Gdybym dotknęła Richarda lub bliźniaków, doprowadziłabym do większej przemocy. Czułam to. Stephen wydał z siebie wysokie żałosne dźwięki, jak młody króliczek zjadany żywcem. Machał rękami starając się trzymać Gregory’ego. Gregory płakał starając się trzymać brata. – Pragmatyzm mówi, że sprawiasz, że wyglądamy na słabych przed członkiem rady. Okrucieństwo mówi, że jestem Bolverkiem, ponieważ nie masz jaj, by nim być. Przestał ciągnąć bliźniaki, a Jamil skorzystał z tej chwili wahania i przesunął się dalej. Oczywiście zostawiali mnie samą z Richardem. I to był jeden z tych momentów, kiedy zdawałam sobie sprawę, jak imponujący był. Richard był jednym z tych wielkich mężczyzn, którzy do pewnego momentu nie wydają się duzi. A ty zazwyczaj za późno myślisz, o Boże. Staliśmy patrząc na siebie. Nie byłam zła dopóki nie próbował zranić Stephena i Gregory’ego. A kiedy robię się wściekła, zazwyczaj tak już zostaje. Lubię mój gniew. To jedyne hobby, jakie mam. Kilkanaście okrutnych uwag krążyło po mojej głowie, ale trzymałam usta zamknięte. Bałam się tego, co mogło z nich wyjść, gdybym je otworzyła. Podeszłam do przodu zmniejszając pozostałą odległość między nami. Zobaczyłam w jego oczach coś oprócz gniewu – panikę. Nie chciał być tak blisko mnie. Świetnie.

Ciągle poruszałam się do przodu, a Richard faktycznie się cofnął i wtedy zauważył co zrobił. Gdy wykonałam kolejny krok w jego kierunku, stał w miejscu. Podchodziłam do czasu, dopóki szeroka spódnica mojej sukienki nie ocierała się o jego nogi; spódnica zawirowała i przykryła czubki wyczyszczonych do połysku butów. Byłam wystarczająco blisko, że naturalniejsze byłoby się dotknąć, niż po prostu stać, jak my to robiliśmy. Patrzyłam wzdłuż jego ciała i spotkałam jego oczy ze świadomością, że znałam każdy jego cal ukryty teraz pod tym klasycznym garniturem. Richard nie patrzył na moją twarz, gdy ja patrzyłam na niego. Patrzył na mój dekolt. Wzięłam głęboki wdech, dzięki któremu wzgórki moich piersi urosły i opadły, jakby ręka unosiła je od spodu. Spojrzał z mojego biustu w moje oczy. Wściekłość na jego twarzy była prawie przejrzysta. Złość bez celu, bez formy. Jak te wielkie pożary rozpoczynające się od pochłonięcia drzew. Następnie gdzieś po drodze ogień nabiera własnego życia, jakby nie potrzebował już paliwa i niczego innego do istnienia. Pali i rośnie, i niszczy nie dlatego, że potrzebuje paliwa, ale dlatego, że robi to, do czego został stworzony. Stanęłam w obliczu wściekłości Richarda z moją własną. Jego była nowa i świeża, nie miała czasu by wypalić drogę do jego duszy, by wydrążyć przestrzeń, w której nie było nic prócz gniewu. Moja była stara. Prawie tak stara jak moja pamięć. Skoro Richard chciał walczyć, mogliśmy walczyć. Jeśli chciał się pieprzyć, mogliśmy się pieprzyć. W tym momencie obie te rzeczy były równie szkodliwe. Dla nas obojga. Jego bestia zbudziła się pod wpływem gniewu, jak pies na głos właściciela. Każda silna emocja mogła przynieść zmianę, a uczucia Richarda były bardzo silne. Energia jego bestii zapłonęła widoczną falą mocy, jak ciepło na drodze w letni dzień. Tańczyła na nagiej skórze mojego ciała. Kiedyś doprowadził mnie używając tylko swojej bestii, wciskając ją w moje ciało. Ale dziś robiliśmy inne rzeczy. Wątpiłam czy byłyby tak zabawne. Musette przesunęła się blisko nas w swojej białej sukni opryskanej krwią. Jej oczy były ponownie niebieskie. Przesunęła dłońmi nad energią bestii Richarda, igrającą między nami dwojgiem, nie dotykając, dosłownie bawiąc się energią. – Och byłbyś bardzo dobrym jedzeniem, tres bon, tres tres bon. – Roześmiała się i był to ten rodzaj śmiechu, dzięki któremu spojrzysz dwa razy w barze. Śmiech, by zwrócić na siebie uwagę. Dźwięk nie pasował do krzepnącej maski z krwi na jej twarzy. Richard pozwolił wściekłości wypełnić oczy i skierował ją na nią. To było spojrzenie, na które, jak sądzę, każdy w tym pokoju by się cofnął. Musette zaśmiała się raz jeszcze.

Richard odwrócił się do niej. Jego gniewu naprawdę nie obchodziło, kto był jego celem, byle byłby to ktokolwiek. – To nie Twoja sprawa. Kiedy skończymy sprawy sfory, wtedy i tylko wtedy będziemy rozmawiać z wampirami. Musette odrzuciła głowę i zarechotała. Nie było na to innego słowa. Śmiała się, aż łzy pociekły po twarzy żłobiąc tunele w schnącej krwi. Śmiech zamierał powoli, a kiedy ponownie otworzyła oczy, były złotobrązowe. Oddech zamarł Richardowi w gardle. Byłam wystarczająco blisko by wiedzieć, że na chwilę przestał oddychać. Zapach róż był wszędzie. – Pamiętasz mnie, wilku, czuję to w twoim strachu. - Mruczący kontralt zadrżał na mojej skórze, a ja zobaczyłam, że Richard również zadrżał. – Później się z tobą zabawię, wilku, ale teraz – odwróciła się i spojrzała na Ashera, – teraz pobawię się z nim. Asher wciąż stał w całkowitym bezruchu przyciśnięty do ściany w sposób, jaki potrafią robić tylko stare wampiry. Zatonął w ciszy wieczności starając się by to się nie stało, starając się ukryć na widoku. Ale to nie działało. Ciało Musette sunęło ku niemu, Belle zaczęła się z niej wylewać. Ciemnozłota suknia nakładała się na białą jak duch. Czarne włosy rozprzestrzeniały się jak widmowe płomiennie, poruszane przez wiatr, który powoli przetaczał się przez pokój. Wiatr mocy Belle. – Co się dzieje? – Szepnął Richard i nawet nie wiedziałam, czy chciał bym odpowiedziała, ale i tak to zrobiłam. – Musette jest zastępczynią Belle. Jego oczy cały czas wędrowały za upiorną postacią Belle, przesłaniającą inne ciało, kiedy powiedział. – Co to dokładnie oznacza? – To oznacza, że jesteśmy w cholernie wielkich tarapatach. Spojrzał wtedy na mnie. – Jestem Ulfrikiem, Anita, to się nie zmieni tylko dlatego, że wysoki rangą wampir przybywa do miasta. – Bądź Ulfrikiem, Richard. Świetnie. Znokautuj sam siebie, ale nie zniszcz nas wszystkich, gdy to będziesz robił. – Część gniewu odeszła pod napływem strachu. Niemożliwe było być osobiście i blisko mocy Belle i nie bać się. – Jestem albo nie jestem Ulfrikiem, Anito. Albo jestem mistrzem, albo niewolnikiem. Nie mogę być obojgiem jednocześnie. Uniosłam brew. – Właściwie to jest możliwe. – Podniosłam rękę. – Nie mamy czasu na to dziś wieczorem, Richardzie. Jutro. Jeśli wszyscy przeżyjemy podyskutujemy o tym jutro, dobrze? Skrzywił się. – Ona nie jest tutaj ciałem, Anito, to metafizyczne gry. Jak źle może być?

W tym momencie uświadomiłam sobie, że Richard wciąż jeszcze żył w innym świecie. Świecie, gdzie ludzie grali uczciwie i nic tak naprawdę strasznego się nie przydarzało. To musiało być spokojne miejsce do życia. Planeta, którą ludzie tacy jak Richard nazywają domem. Ja zawsze podziwiałam jej widoki, ale nigdy tam nie mieszkałam. Sęk w tym, że Richard również tam nie mieszka. Pierwszy krzyk przeciął ciszę. Wszystkie lampartołaki cofnęły się, skulone u stóp Belle Morte. Tylko Micah pozostał na stojąco. Ustawił się przed Asherem, ale był tak mały, że nie mógł ukryć Ashera całkowicie. Spojrzałam na Richarda, a on patrzył z taką krzywdą w swoich oczach. Nigdy nie zamierzał się obudzić i powąchać krwi. Nie chciał naprawdę się zmieniać. Odwróciłam się od niego i zaczęłam iść w kierunku Ashera i Micaha. Jean-Claude podszedł do mnie, zaoferował mi swoją rękę, a ja ją wzięłam. Nikt inny nie ruszył za nami. Szczurołaki nie mogły zaatakować Musette. Lampartołaki robiły, co w ich mocy, ale to mogło być za mało. Tylko wilki mogły nam pomóc, ale Richard im nie pozwolił. W tym momencie zastanawiałam się jak dużo czasu minie, zanim zacznę nienawidzić Richarda.

Rozdział 48 Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Ultraska Nie mogłam zrozumieć, dlaczego Asher krzyczy. Nie było krwi, żadnego rozdzierania ciała, ale krzyczał tak, jakby były. Jednak kiedy dotarliśmy bliżej zobaczyłam jak ciało na jego twarzy zaczyna wysychać. Tak jakby jego skóra zapadła się w okolicach kości czaszki, jakby dotyk Belle osuszał go nie z krwi, a z wszystkiego. Zaryzykowałam spojrzenia na Jean-Claude'a. Przez sekundę, zanim przybrał pustą maskę, wyglądał na przerażonego. Poczułam jak na chwilę odrywa się od miejsca, gdzie się ukrywał i przemówił. – Tym sposobem ona może ususzyć go na śmierć. – Jego głos był zadziwiająco bezbarwny. - Ale ty jesteś odporny na to, prawda? Nie stworzyła cię. - Ona jest naszą sourdre de sang, nikt z nas nie jest odporny na jej dotyk. Zatrzymałam się i odepchnęłam go do tyłu. – Więc zostań. Nie potrzebuje martwić się o was obu. Nie kłócił się, ale jego wzrok wrócił do Ashera. Nie byłam pewna czy w ogóle mnie słyszał, ale nie było czasu by to sprawdzać. Niemal już biegłam, gdy Micah pchnął Belle w tył. Używając swojego

ciała

pchnął

ją

do

tyłu,

Asher zjechał powoli w dół ściany,

przerywając

dotyk

na

twarzy

Ashera.

a świecąca twarz Belle pocałowała Micaha.

W momencie, w którym ich usta się dotknęły, poczułam ardeur wypełniające pokój jak gorąca woda. Piekące krople wylały się na moją skórę. Uczucie zmroziło mnie wpół kroku i sprawiło, że się potknęłam. Stałam tam w trudnym położeniu między Asherem przy ścianie, a Micahem rozjarzonym w błyszczącym uścisku. Wiedziałam, że przy pomocy ardeur mogłabym osuszyć Micaha na śmierć w ciągu kilku dni, ale część mnie wiedziała, że Belle mogła to zrobić szybciej. Sięgnęła ku mnie szkieletowo cienka niczym drewienko powleczone w papier ręka Ashera. Micah próbował odepchnąć od siebie ciało Musette/Belle, ale go objęła. Położyła ręce na jego plecach, a świecące ,karminowe jak czerwona mgła usta na jego twarzy. Przez chwilę doznałam uczucia umierania Ashera. Blaknięcia z braku lepszego słowa. Jean-Claude podszedł do niego. Wiedziałam, że nie ma w sobie na tyle życia, by się z nim podzielić. Wtedy zaklejony taśmą krzyż na piersi zapłonął życiem. Parzył moje ciało, jakby czarne tworzywo ukryło całe jego gorąco. Niemal krzyknęłam, gdy

zrywałam taśmę, a krzyż wypadł. Biały, gorący jak gwiazda w niewoli na łańcuchu. Micah odsunął się pospiesznie od Belle Morte. Jean-Claude rozciągnął swój czarny płaszcz nad sobą i Asherem. Pozostałe wampiry ukryły swoje twarze i syknęły na światło. Widziałam ruch kątem oka na sekundę wcześniej, nim Angelito uderzył we mnie. Nie było nikogo, by go teraz powstrzymać. Krzyż był mieczem obosiecznym. Złapał mnie za jedno ramię unosząc wysoko nad ziemią. Drugą ręką owijając krzyż. Dźgnęłam go w gardło trzema palcami złożonymi w szpic. Zaczął się dusić i puścił mnie, ale nadal trzymał krzyż. Poczułam jak łańcuszek puszcza i zrywając się rozcina moją szyję. W momencie, gdy krzyż był jego, poświata zaczęła znikać. Ciało Musette zwróciło się do mnie, a jej oczy były jak baseny ciemnego, ognistego złota. Ale teraz to nie był widmowy obraz nałożony na jej ciało. Tym razem wyglądało to tak, jakbym widziała podwójnie. Ujrzałam Musette z niewłaściwym kolorem oczu. W mojej głowie była Belle. Belle w rzeczywistości była niewiele wyższa od Musette. Długie, czarne włosy opadały w falach do kolan. Ciemne złoto jej szlafroku ukazywało trójkąt białego ciała. Twarz jak wyrzeźbiona z perły. Doskonałe wydęcie czerwonych warg. Owinęła białe ręce wokół moich ramion. Długie, ciemne paznokcie igrały wzdłuż aksamitnych rękawów. Przycisnęła mnie do swojego ciała. Pochyliła się, by złożyć pocałunek na moich ustach. Mały głos w mojej głowie wrzeszczał. – Nie pozwól jej się dotknąć. – Ale nie mogłam się ruszyć, nie mogłam uciec. Nie byłam pewna, czy chciałam uciec. Te czerwone wargi unosiły się nad moimi. Jej oddech napierający na moje usta. Świat pachniał różami. Potem nagle mogłam spróbować pocałunku Ashera na moich wargach. Skosztowałam, jakbym sekundę wcześniej go całowała. Ten jeden smak sprawił, że otworzyłam oczy i pomógł mi odwrócić się od ust Belle. Pomógł mi, bym miała chęć, aby się odsunąć. Jej oczy patrzyły na mnie. Kałuże złotego ognia, jak brązowa woda w słońcu. Zdałam sobie sprawę, że niemal omdlałam, a ona trzymała mnie tak, jakbyśmy były pogrążone w tańcu. Jej ręka była na mojej głowie podnosząc mnie na spotkanie jej pocałunku. Poczułam ruch i odwróciłam wzrok. Belle też go zobaczyła – Wtrąć się, a na powrót wzniecę w tobie ardeur, wilku. Nie przyprowadziłeś z wami żadnej kobiety. Czy uważasz, że to Cię uratuje? Nie. Ardeur chce tylko być karmione, wilku. Nie obchodzi go jak. Richard zawahał się. W moich ustach mogłam wyczuć smak jego strachu, ale pod spodem wciąż był smak pocałunku Ashera. Jean-Claude znalazł się nagle obok Belle .– To mnie chcesz. – Rozłożył ręce w dramatycznym

geście. Ten ruch sprawił, że jego płaszcz opadł do tyłu, a włosy rozlały się ciemną falą wokół niego. - Jestem tutaj. Nie wiem, co zrobiła, albo co powiedziała, bo następną rzeczą, jaka mnie ogarnęła, były wspomnienia kochania się z Asherem. To przyszło do mnie jak kiedyś przy Jasonie, ale to było coś więcej. A co gorsza było lepsze. Doznanie sprawiło, że wygięłam plecy w łuk i dostałam konwulsji w ramionach Belle. Puściła mnie raptownie. Dostrzegłam jak przez mgłę, niczym jak przez białe okno, że blade dłonie chwyciły Jean-Claude'a. Richard złapał mnie ,nim uderzyłam o podłogę. Wyglądał na zmartwionego. Jego dłoń dotknęła mojej twarzy. – Anito, jesteś ranna? Udało mi się potrząsnąć głową nawet z Richardem tak blisko mnie. Jego twarz była miękka i martwił się o mnie. Odwróciłam głowę w kierunku Ashera. Nie mogłam sobie pomóc. Asher był jak złote świecidełka na drzewku bożonarodzeniowym. Bez życia. Wiszące wokół twarzy, która była bardziej czaszką, niż ciałem. Jego wargi były cienką linią wokół zębów, które były głównie kłami. Tylko oczy pozostały wciąż bladymi basenami niebieskiego ognia, jakby mogło płonąć niebo zimą. W momencie, gdy go zobaczyłam, próbowałam się odczołgać z ramion Richarda. Próbowałam doczołgać się do Ashera. - Anito, Anito, co się dzieje? – Złapał mnie i odwrócił od patrzenia na wampira. Odnalazłam głos, ale nie mogłam odpowiedzieć, co jest nie tak. – Asher. Gapił się na upadłego wampira i zdegustowanie pojawiło się na jego twarzy. – Wiem, przepraszam. Nie byłam pewna, za co przeprasza, ale nie obchodziło mnie to. Było coś jeszcze, o co powinnam martwić się bardziej, ale zapomniałam. Nie mogłam myśleć o niczym innym z wyjątkiem oczu Ashera i o tym, że muszę iść do niego. Musiałam. Richard podniósł się nagle ze mną w ramionach. Usłyszałam przepychanie, jakby tysiąc małych pazurów. Szczury. Tysiące szczurów płynęło futrzaną, piszczącą falą po całej podłodze jaskini. Moc Ashera cofnęła się i wiedziałam, że kosztowało go to energię, by pozwolić mi odejść. Wiedziałam jednak, że w tej chwili byłam jedyną osobą, która mogła go wyżywić wystarczającą ilością energii, aby utrzymać go przy życiu. Richard ciężko westchnął i odwrócił się, abym mogła zobaczyć to, co sprawiło, że zbladł. Dwa wampiry, którym rozwaliłam czaszki, budziły się powoli do życia. Te dziwne twarze z kocimi oczami były całe. Nie było nawet blizny, aby zaznaczyć, gdzie uderzyły kule. - Kurwa – powiedziałam. Jednemu z hienołaków puściły nerwy i strzelił do masy wijących się szczurów.

W następnej sekundzie padł z dziurą w plecach w piszczący tłum. Pokryły go w całości i jego ciało zniknęło z pola widzenia. Dźwięków jednak nic nie maskowało. Nie byłam wystarczająco blisko, by zostać ogłuszoną przez wystrzał i po raz pierwszy tego żałowałam. Dźwięk maleńkich zębów rozrywających ciało, piszczące odgłosy utarczek nad tym kiedyś człowiekiem, zdawały się zagłuszać nas wszystkich. Niektóre hienołaki opuściły broń, ale tylko jeden ją odrzucił. Bobby Lee upadł na kolana i splótł ręce na czubku głowy. Claudia zrobiła to następna, a potem jedno po drugim wszystkie szczurołaki. Wiedziałam, że się bali, że Musette/Belle wykorzysta ich przeciwko nam. Ale ja nie chciałabym klęczeć na podłodze, gdy szczury mnie dopadną. W końcu mogłam myśleć wystarczająco jasno, żeby sobie uświadomić, że Jean-Claude może walczyć o życie. Ale tak nie było. Belle trzymała jego piękną twarz w swoich dłoniach, ale wciąż stał. Jego własne ręce przykryły jej przypierając je do jego twarzy. Jego oblicze było wciąż doskonałe, nienaruszone. Miękki uśmiech zaigrał wzdłuż jego ust. To oczy Belle były szeroko otwarte. Jej twarz była nieszczęśliwa. On nie mógł się na niej pożywić w sposób, w jaki uczyniła to Asherowi. Ale co dziwnie, to ona wydawała się mieć kłopoty z wchłonięciem go. Wiedziałam to, że Belle Morte/Musette wezwała szczury. Nie sądziłam, że miała coś wspólnego ze zwiększeniem mocy dwojga dzieci nocy. Słudzy na wpół przykucnęli. Jeden drugiemu pomagał wstać, ale nie patrzyli na Belle, ani na nikogo innego. Zastanawiałam się przez chwilę czy zamierzają trzymać urazę, gdy fala szczurów wskoczyła na pierwszego hienołaka, drobnymi zębami odrywając czarną skórę. Ludzie krzyczeli, a hienołaki zaczęły strzelać do małych szczurów, wysadzając ich ciała, tworząc czerwoną ruinę. Ale było ich tak wiele... Szczury rozdzieliły się wokół klęczących szczurołaków, tak jakby byli dużymi kamieniami w potokach. - Możesz stać? – Zapytał Richard. - Myślę, że tak. Opuścił mnie delikatnie na podłogę, a potem spojrzał na wilkołaki, które nadal stały w mało szczęśliwej grupie. Najwidoczniej Richard postawił sobie za cel, by być wystarczająco gwałtowny dla Sylvie, by żaden z nich się nie zbuntował. Cóż, jedynie Jason walczył z uchwytem Shang-Da na ramieniu, ale nikt więcej nie próbował pomóc. Co do cholery Richard zrobił Sylvie? Świat nagle pachniał jak piżmo w wilczej sierści i wilgotne bogactwo liści w pleśni. Zapach zimowej zielonej choinki, jak gdyby moje pokryte futrem ramię właśnie delikatnie pokropiła rosa i było wciąż rano. Czułam jak bestia Richarda przelewała się całkowicie przez moje ciało i jak wiatr łagodziła moją skórę. Richard spojrzał na mnie bursztynowymi oczami wilka. Znaki były otwarte między nami.

Otworzył je szeroko. Odrzucił głowę i zawył, a tuzin gardeł odpowiedziało mu. Potem wilkołaki zaczęły przeć naprzód, niczym czarna fala zniszczenia. Shang-Da i Jamil pozostali z tyłu Richarda i pokazali pazury tam, gdzie powinny być paznokcie. Połowiczna zmiana samej alfy. Co do reszty to poczułam ślizganie się ich skóry, pęd energii jak małe eksplozje szarpiące moje jelita. Czułam teraz, że Jean-Claude zamknął swój koniec naszego triumwiratu tak mocno, jak tylko mógł. Mogłam na niego patrzeć, ale tym razem nie mogłam poczuć go w ogóle. Spodziewał się śmierci, ale nie chciał nas zabrać ze sobą. Znalazłam jeden z karabinów porzuconych przez szczurołaka i poczułam się od razu lepiej. Jego ciężar w ręku był dobrą rzeczą. Niestety nie byłam jedynym człowieczym sługą, który znalazł pistolet. Angelito strzelił do hienołaka wysyłając go w masę gryzących szczurów. Krzyczał i wił się starając się je pokonać. Strzeliłam do szkodników blisko niego, ale było ich zbyt wiele. To było jak strzelanie w wodę. Poruszasz nią, ale nie ranisz. Wiedziałam jak powstrzymać szczury. Wycelowałam lufę w głowę Musette/Belle. Gdybym ją zabiła, szczury wróciłyby tam, skąd przyszły. Wypuściłam oddech uspokajając się przed strzałem. Jean-Claude był zbyt blisko, bym czuła się komfortowo. Szczur wskoczył mi na rękę, zagłębił we mnie kły. Ich fala zaczęła skakać po moim ubraniu. Ich pazury łapały się ciężkiej tkaniny. Krzyczałam i nagle Micah był na czworakach sycząc na nie. Te na podłodze rozproszyły się, piszcząc ze strachu. Te na moim ciele wydawały się odporne na strach. Pomógł mi je zdjąć z siebie i wyrzucić w masę tych biegających. Gryzonie zalewały rannych towarzyszy i także je zjadały. Te małe zwierzątka wydawały się bardziej bać lampartołaków, niż wilkołaków. Więc te zaczęły rozprzestrzeniać się od murów sycząc, oddalając małe szkodniki, zyskując powiększenie przestrzeni. Dwóm wampirom, które myślałam, że zabiłam, wyrosły pazury i kły takie, których nie posiadał żaden krwiopijca. Brnęli przez wilkołaki pokryci strumieniem krwi i białymi kośćmi. Zobaczyłam jedną wielką rękę wzniesioną za plecami Shang-Da i niewiele myśląc strzeliłam. Mogłam to zrobić dzięki temu, że stałam w kole stworzonym przez lamparty. Głowa wampira wybuchła ponownie. Wiedziałam, że gdybyśmy chcieli zatrzymać go martwym musielibyśmy wziąć jego serce i wszystko spalić. Rozrzucenie prochów nad bieżącą wodą również by nie zaszkodziło. Shang-Da miał chwilę, by na mnie spojrzeć. Wtedy wstał drugi wampir i posłał całą trójkę na podłogę do plątaniny szczurów, które ich pochłonęły. W tym hałasie głos Belle wzrósł jak burza. Grom, który zmroził wszystkich w połowie akcji. Nawet owłosione morze szczurów zamarło. – Wystarczy!

Odeszła od Jean-Claude’a i zaczęła się śmiać. To nie był jej magiczny śmiech, który prześlizgiwał się przez skórę i sprawiał, że myślisz o seksie. To był śmiech czysty, bez domieszek radości. - Nie będziemy więcej walczyć. – Choć jej głos był nadal głęboki, stracił seksowne mruczenie. Wydawała się nie być zła, ale zgaszona. Jakby to ona została zaskoczona. Szczury wycofały się jak odsączający się ocean. Piszczały i piszczały, ale wyszły. Większość wilkołaków było pokrytych małymi, purpurowymi śladami ugryzień. Pozostałość po hienołaku wyglądała tak, jakby został poszarpany przez coś większego. Jean-Claude odnalazł głos. Był tak radosny jak jego śmiech. - Nie możesz karmić się ode mnie. Nie możesz mi tego odebrać, co mi dałaś, bo nie jestem już z Twojej linii. Jestem sourdre de sang swojej własnej linii. Belle wpatrywała się w niego, a jej twarz była nijaką pustką, którą znałam tak dobrze. Ukrywała pod nią to, co naprawdę czuje. – Wiem co to znaczy, Jean-Claude. - Nie możesz mnie traktować jako mniejszego członka swojej linii, Belle. Istnieją rożne subtelności, których muszą przestrzegać dwaj sourdres de sang. Wygładziła dłońmi swoją spódnicę i wiedziałam, że ten gest był jednym z Jean-Claude'a. Zdenerwowanie. Belle Morte była zdenerwowana. – To, co uczyniłam, mieści się w granicy praw, bo nie wiedziałam. Ty również. - Mniej więcej, ale teraz, gdy wiemy, musisz zabrać wszystkich swoich ludzi i odejść. Dziś wyjedziesz z tych ziem, bo jeśli znajdziecie się na naszym terytorium jutro wieczorem, będziecie zgubieni. - Nie zabiłbyś naprawdę mojej Musette? – Jednak jej głos przejawiał minimalne wahanie. - Byłbym w stanie zabić Musette, legalnie, bez żadnych politycznych reperkusji – zrobił małą pauzę. - Zdaje się, że to byłoby najgłębszym życzeniem wielu Wampirzych Mistrzów i zrobię to Belle. Możesz spróbować prawdy moich słów. Zesztywniała, ale tylko trochę. – Utrzymam kontrolę nad Musette, dopóki jesteśmy na waszych ziemiach. Ona czasami ma niefortunny temperament. - Byłoby źle, gdyby straciła nad sobą panowanie tutaj, w St. Louis – powiedział Jean-Claude. Jego głos był pusty, lecz radość sączyła się dalej. Cherry pojawiła się przy moim łokciu. – Przepraszam, że przerywam. Nie jestem ekspertem od wampirów, ale sądzę, że Asher umiera.

Rozdział 49 Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Ultraska Asher leżał pod ścianą. Był jak szkielet w wysuszonej skórze. Spoczywał na wspaniałych resztkach swoich włosów, jak na łóżku z blichtru choinki. Jego ubrania zapadły się wokół jego wysuszonego ciała niczym przebity balon. Jego oczy były zamknięte, a tylko zaokrąglenie pod cienką skórą było mięsiste i solidne. Wszystko inne wydawało się uschnąć. Upadłam obok niego na kolana nie mogąc tego znieść. - On nie jest martwy – dobiegł skądś dziecięcy głos Valentiny. Oferowała pocieszenie, ale nie była głupia. Spojrzałam w dół na to, co zostało z całego tego piękna i nie uwierzyłam jej. - Spójrz czymś innym niż tylko oczy, ma petite – powiedział Jean-Claude. Nie klęknął, ale stał naprzeciw Belle Morte, jakby nie śmiał odwrócić się do niej plecami. Zrobiłam to, o co poprosił mnie Jean-Claude. Patrzyłam mocą, zamiast moich fizycznych oczu. Poczułam iskierkę wewnątrz Ashera. Jakiś jego element jeszcze się tlił. Nie był martwy, ale mógł być. Spojrzałam na Jean-Claude’a. – On jest zbyt słaby by wziąć krew. - Nie ma ludzkiego sługi, – powiedziała Belle Morte. – Żadnych zwierząt do wezwania. On jest bez – zrobiła pauzę przed kolejnym słowem – zasobów. Zasoby, jakie to miłe słowo. Ale jakiegokolwiek słowa by nie użyła, miała rację. Asher nie miał nic do pożywienia, tylko krew. Skoro jest zbyt słaby by się nią żywić… Nie mogłam skończyć tej myśli nawet w mojej głowie. - Belle Morte może go ochronić – głos Jean-Claude był neutralny, pusty. Spojrzałam na niego, a następnie na nią. – Co masz nam myśli? - Stworzyła go, a ona jest sourdre de sang. Mogłaby po prostu oddać z powrotem trochę energii, którą mu ukradła. - Nic nie ukradłam. – Powiedziała Belle swoim neutralny głosem, który posiadał ślady złości.– Nie można ukraść czegoś, co jest Twoje przez prawo. A Asher jest mój. Wszystko w nim, JeanClaude, każdy kawałek jego ciała, każda kropla jego krwi. On żyje tylko dzięki mojej łasce, bez niej umrze. Jean-Claude wykonał mały gest. – Może ukradła nie jest prawidłowym określeniem, ale

możesz przywrócić jakąś część jego siły życiowej. Możesz go sprowadzić z powrotem na tyle, aby móc karmić go krwią. - Mogłabym, ale tego nie zrobię. – Tam, gdzie dotknęła mnie jej złość, była jak parzący wiatr gryzący moją skórę. - Dlaczego nie? – Zapytałam, bo nikt inny nie wydawał się skłonny, a ja musiałam to wiedzieć. - Nie muszę Ci się tłumaczyć, Anito. Wciąż miałam broń w ręku. Nagle stała się ciężka, jakby przypominała mi, że wciąż tam była. A może szok spowodowany jej trzymaniem sprawiał, że mogłam ją znów poczuć. Wstałam i skierowałam pistolet w klatkę piersiową Musette. – Jeśli Asher umrze, Musette także. - Nie miałaś dużo szczęścia w zabijaniu wampirów z tego małego pistoletu. – Powiedziała Belle i brzmiała pewnie. Oczywiście to nie jej ciało miałam zmienić w sito za pomocą kul. - Myślę, że dzieci Matki to szczególne przypadki. Prawdopodobnie mogą przetrwać prawie wszystko prócz ognia. Nie sądzę by się to sprawdziło z Musette. – Wypuściłam oddech z mojego ciała. Musiałam być spokojna najbardziej jak się tylko da. Moja wolna ręka opierała się na dolnej części pleców, niemal obejmowała pośladki. To była moja ulubiona pozycja strzelecka. - Angelito Cię powstrzyma. – Powiedziała po prostu. Popatrzyłam w tył by zobaczyć Angelita na kolanach mocującego się z trzema wilkołakami, ale hej… - Jeśli będzie robił problemy również może umrzeć. Może nie dożyć, żeby mnie powstrzymać przed zabiciem Musette. Brązowe oczy rozszerzyły się trochę. – Nie ośmieliłabyś się. - Oczywiście, że tak. – Uśmiechnęłam się, ale nie dotarło to do moich oczu, bo wpatrywałam się w ciało Musette. Ignorowałam kształt Belle nad Musette koncentrując się na widoku białej sukni z wyschniętą krwią. Im bardziej byłam skoncentrowana, tym bardziej mogłam zobaczyć to jako podwójny obraz, klatka piersiowa Musette w moich oczach i upiornej przeźroczystej nakładce w mojej głowie. To sprawiło, że zaczęłam się zastanawiać ile Belle wszyscy inni widzieli i czy miałam lepszy widok z powodu mojej nekromancji. Zapytam kogoś o to później. - Jean-Claude na to nie pozwoli. - Ma petite ma swoje momenty pochopności, ale w tej chwili przypomniała mi, że zasady nie są teraz takie same. Według moich praw jestem sourdre de sang. Mam prawo ukarać Twoich ludzi, za skrzywdzenie mojego drugiego dowódcy. Jest to najdoskonalsze z naszych praw. - Kiedy się pożywiałam nie wiedziałam, że Asher jest zastępcą sourdre de sang. Moja ręka wciąż była stabilna, ale to nie potrwa długo. Nie możesz trzymać takiej postawy

wiecznie. Do diabła, żadnej strzelniczej postawy się nie da długo utrzymać. - Wiesz teraz. – Powiedziałam. – Nie jest jeszcze martwy, więc w tym momencie z pełną świadomością zabijasz drugiego dowódcę sourdre de sang. -W ramach naszych praw będziemy mogli zgładzić Musette. Jej istnienie jako zapłata za życie Ashera – powiedział Jean-Claude. – Powinnaś być ostrożniejsza, Belle. Wysyłanie ludzi, których cenisz, z dala od siebie sprawia, że trudniej ci zapewnić im bezpieczeństwo. Walczyłam by moje ramię nie drżało. Ale w końcu zacznie. – Pozwól, że ci to jaśniej wytłumaczę. Pomóż Asherowi teraz, albo zabiję Musette. Jedyna rzecz, która była taka sama w obu wizjach w moich oczach i w mojej głowie, to właśnie te miodowo-brązowe oczy. Te oczy spojrzały na mnie sondując. Chciała bym opuściła broń. Ramię mnie bolało, więc dlaczego tego nie zrobić? Moja ręka zaczęła się opuszczać. Złapałam się na tym na chwilę przed tym, kiedy Jean-Claude dotknął mojego ramienia. Wróciłam do poprzedniej pozycji. Ale właśnie to opuszczanie i podnoszenie pomogło kwasowi mlekowemu się odbudować. Teraz mogłam trzymać postawę znacznie dłużej. - Jeśli chcesz grać w grę życiem Musette, to zależy od Ciebie. – Powiedział Jean-Claude. Jego głos tańczył na mojej skórze. To sprawiło, że cała zadrżałam. Drgnęła mi dłoń i tylko praktyka powstrzymała mój palec od naciśnięcia spustu. Nie powiedziałam by przestał, ponieważ Belle użyła znaku, by zaciemnić mój umysł. To było tak dawno temu, gdy wampir dostał się do mnie z taką łatwością. Seks Jean-Claude’a przebiegł po mojej skórze, podczas gdy strach prześlizgnął się niczym lud przez resztę mnie. Belle nie została pokonana. Nie było nawet blisko tego. W większej mierze to arogancja mogła nas zabić. Może nie tyle co ona, jak po prostu prawda. – Musisz zadać sobie pytanie, Belle .– Powiedziałam cichym głosem, ponieważ starałam się skupić na moim oddechu próbując być spokojną, gdy wypaliłam. – Czy Twoja miłość do Musette jest silniejsza, niż nienawiść do Ashera. - Nie nienawidzę mniejszych istot, Anito. To tylko kara. – Jej głos brzmiał na tak pewny siebie. Jean-Claude powiedział jedno słowo. – Kłamczucha. Te ciemne miodowe oczy śmignęły do niego, ale nie było utraconej miłości w tym spojrzeniu. Nienawidziła także Jean-Claude'a. Nienawidziła ich obu. Powiedzieli mi, dlaczego. Oni byli jedynymi mężczyznami, którzy kiedykolwiek opuścili jej łóżko dobrowolnie. To było niespotykane. Porzucili ją, a nikt nie odchodzi od Belle Morte, bo nikt tego nie chce. O dziwo ich odejście zniszczyło jej poczucie własnej wartości. Nie podzieliłam się tą wiedzą, bo to zraniłoby ambicje Belle, a to nam nie pomoże. By ratować dumę pozwoli umrzeć Asherowi i Musette. Byłam tego niemal pewna. Przełknęłam słowa i starałam się kontrolować moją twarz, ale zapomniałam, że była

sourdre de sang i raz mnie naznaczyła. To nie o twarz musiałam się martwić najbardziej. Jej głos przybył do mnie jak sen, niosąc ze sobą zapach róż. – Moja duma nie jest tak delikatną sprawą, Anito. Pocałunek Jean-Claude'a na policzku tłumił aromat kwiatów i tembr głosu. – Ma petite, ma petite, wszystko dobrze? Skinęłam głową. – Udowodnij. – Powiedziałam. – Uzdrów Ashera. Jean-Claude nie pytał, o czym mówiłam. Słyszał przeze mnie, a może zgadł, albo nie zawracał sobie tym głowy, ponieważ kończył się nam czas. - Będziecie rozmawiać aż do jego śmierci. – Powiedziała Valentina. Wszyscy oprócz mnie spojrzeli na wampirze dziecko. Wciąż walczyłam by utrzymać cel na ubranej na biało klatce piersiowej Musette. - Jeśli nie dasz mu wkrótce pocałunku życia, będzie on ponad Twoimi mocami, Belle Morte. – Powiedziała Valentina. Belle walczyła, by utrzymać spokojny wyraz twarzy, ale gniew wyciekł przez pokój. A może ja byłam po prostu bardziej na nią wrażliwa. – Czy zmieniasz strony, Petite Morte? - Non, ale nie chcę stracić Musette przez przypadek. Jeśli wybierasz śmierć Ashera, to jedna rzecz. Jeśli po prostu przegapisz okazję do uratowania go, to całkiem coś innego. Bardzo chciałam się włączyć i popatrzeć na Valentinę, ale trzymałam mój wzrok na Musette. Na Belle. Poza tym, twarz Valentiny była taka, jak wszystkich innych starych wampirów, gdy ukrywali się, albo narażali. Puste, piękne maski. Coś zaszło między nimi. Coś, czego nie mogłam odczytać. Belle oddychała głęboko i szybko, wygładziła spódnicę i zaczęła iść do przodu. To nie było takie zgrabne kołysanie, jak to czyniła Musette. Zastanawiałam się, czy wszystkie wampiry miały problem z płynnym chodem, kiedy były zdenerwowane, ponieważ Belle właśnie była. Czułam to. Kiedy ruszyła opuściłam broń. Dlatego, że jeśli Asher przeżyje, to Musette również. Taka była umowa. Poza tym moje ramię i ręka zaczęły boleć. Gdybym wiedziała, że będę musiała utrzymać pozycję tak długo, przybrałabym inną, oburęczną. Gdy szła przez pokój zdawała zbierać się w sobie, aż dotarła do Ashera i biała sukienka Musette całkowicie zagubiła się w ciemnym złocie Belle. Przynajmniej ja to tak odbierałam. Uklękła przy ciele Ashera. Nie mogłam myśleć o tym inaczej, niż ciało. Byłam gotowa aby się zdystansować do tego. Zdałam sobie sprawę z czymś w rodzaju szoku, że nie wierzę, że ona go oszczędzi. Wyglądał na martwego. I to bardzo. Ręce Jean-Claude’a ścisnęły moje ramiona i zdałam sobie sprawę, że zapalczywie chroni się

przede mną. Właśnie teraz nie chciał się dzielić uczuciami i nie obwiniałam go za to. To było zbyt osobiste, zbyt przerażające. Richarda także nie było. Musiałam spojrzeć na niego by upewnić się, że jest jeszcze w pokoju, a to wszystko przez to, że postawił tak mocną tarczę. Nie byłam pewna, kiedy odszedł za swoje osłony, co wydawało się dziwne. Powinnam była zauważyć. Złapał moje spojrzenie, ale nie mógł powstrzymać współczucia i bólu malującego się na jego twarzy. Nie sądzę, by był to ból dla Ashera. Jean-Claude napiął ręce i ruch ten przeniósł moją uwagę z powrotem na Belle. Jej włosy opadały wokół niej jak czarny płaszcz tak, że złota sukienka była tylko przebłyskiem w całej tej czerni. Czułam jak Jean-Claude zbiera się w sobie, jakby to był wysiłek fizyczny zebrać swoją wolę, westchnął i otrząsnął się jak ptak wytrącający swoje pióra. Wyszedł zza mnie i zaoferował mi swoją rękę bardzo formalnie. Wahałam się przez uderzenie serca, a następnie przesunęłam moją rękę poprzez niego. On wciąż ochraniał mnie od swoich emocji, ale nie musiałam tego czuć, bo dobrze wiedziałam co miał na myśli. Zobaczenie Ashera zredukowanego do „tego” zraniło moje serce . To sprawiło mi ból, a nie spędziłam wieków historii z tym mężczyzną. Podszedł ze mną do klęczącej wampirzycy i do tego, co zostało z osoby, którą kochaliśmy. Nigdy się nie dowiem, czy moja miłość do Ashera była spowodowana uczuciami Jean-Claude’a do niego. Prawdopodobnie była, ale nie mogłam oddzielić swoich uczuć od Jean-Claude’a. To powinno wprawić mnie w panikę, ale tak się nie stało. Byłam zmęczona byciem przestraszoną przez cały czas. Byłam gotowa, by spróbować i być tak odważną sercem, jak zwykle odważna była reszta mnie. Poza tym byłam taka ostrożna z Richardem, a na koniec złamaliśmy sobie wzajemnie serca. Spojrzałam na niego, gdy szłam do przodu, przy ramieniu Jean-Claude’a. Moje serce nadal szarpało się na jego widok. Wcześniej w ciągu dnia byłam gotowa na pojednanie. Zawsze byłam gotowa do pojednania się z Richardem, byle dał mi cokolwiek. Kłopot w tym, że zawsze chciał, żeby mu to oddano. Pochwycił moje spojrzenie i było coś w jego oczach. Ból, strata, głębokie jak ocean, szerokie jak morze. Naprawdę go kochałam. Może zawsze będę. Miałam ogromne pragnienie by pobiec do niego, pozwolić mu zagarnąć mnie w ramiona, przegonić ból z jego oczu. Ale prawdopodobnie nie uczyniłby tego. Prawdopodobnie spojrzałby tylko na mnie niezrozumiale. A to sprawiłoby, że bym go znienawidziła. Nie chciałam nienawidzić Richarda. Odwróciłam się od niego. Nie chciałam by widział pragnienia, straty, lub pierwsze podrygi nienawiści na mojej twarzy. Nim mnie dotknął, wyczułam go obok mnie. Miałam moment zaskoczenia, podczas gdy przyglądałam się jego twarzy. Była tak bardzo nieczytelna, jak tylko mógł to sprawić. Nie zagarnął

mnie w ramiona, ale zaoferował rękę. Wahałam się tak jak z Jean-Claude’m, a następnie powoli położyłam rękę na jego. Uścisnął moją dłoń tak ciepło, tak solidnie, naciskając tym samym na ciężar jego przedramienia. Spuściłam oczy, by nie mógł zobaczyć jak to na mnie zadziałało. Wszyscy ochranialiśmy się jak diabli starając się zachować bezpieczeństwo w naszych myślach. Richard i Jean-Claude wymienili spojrzenia nad moją głową. Nie wiem co to spojrzenie miało znaczyć. To powinno wyglądać na głupie, wymieniać spojrzenia, kiedy wszystko co musieliśmy zrobić, to otworzyć znaki, które uczyniły nas triumwiratem. W takim wypadku mogliśmy zmusić się niemal do czytania każdego z innych umysłów. Ale to był pierwszy raz od miesięcy, gdy Richard był po naszej stronie. Myślę, że wszyscy troje byliśmy tak ostrożni, jak tylko potrafiliśmy.

Rozdział 50 Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Ultraska Belle uklękła przed Asherem z opuszczoną głową, jakby go całowała. Ale trzymała się z dala od jego ciała, z jedną ręką na podłodze, drugą opartą o ścianę. Pocałunek powinien wyglądać intymnie, a jednak podeszła do niego z wielkim cierpieniem nie dotykając go bardziej, niż musiała. Intymny akt został zniszczony. Powinnam być w stanie poczuć moc pchającą na niego, ale byłam zbyt mocno osłonięta. Nie byłam wystarczająco dobra w filtrowaniu tego, przed czym się osłaniałam. Kiedy robiłam to tak mocno, odgradzałam się od wszystkiego. Chciałam poczuć to, co ona robiła. Chciałam poczuć jak rosła słaba iskra wewnątrz Ashera. Otworzyłam się odrobinę, jak przesunięcie osłonki w aparacie. Tylko trochę. Wystarczająco, by wyciągnąć rękę i dotknąć tej iskry. Na ustach poczułam smak pocałunku Ashera, jakbym wypiła wino, które nim smakowało. Iskra stała się promieniem, zimnym promieniem, który wypełnił jego ciało, a Belle nadal wlewała w niego energię. Asher krzyczał przez mój umysł, a ten cichy krzyk zachwiał mną. Zwaliłby mnie na kolana, gdyby Richard i Jean-Claude mnie nie złapali. - Anito, coś nie tak? – Zapytał Richard. - Ma petite wszystko dobrze? Nie było czasu na wyjaśnienia. Wyciągnęłam się wolno od nich obu, a oni nie walczyli ze mną. Chwyciłam Belle za ramię i włosy. Było to niemal szokujące czuć Musette. Czuć jak jej staranne loki miażdżyły się pod moją ręką. Szarpnęłam nią z dala od Ashera. Spodziewałam się poczuć Belle pod moją ręką, ale Belle tu nie było. Nie naprawdę. Nigdy jej tutaj nie było. Nie była iluzją, ani czymś dokładnie rzeczywistym. Odrzuciłam wampirzycę od Ashera wysyłając ją ślizgającą się po podłodze na śliskim materiale białej sukni Musette. Ale to głos Belle grzmiał przez pokój. – Jak śmiesz położyć na mnie swoje dłonie? - Starałaś się związać go znowu, jak dawniej. On nie chce być związany. - On będzie znikać i wygaśnie bez mocy, którą ja mogę w niego tchnąć. – Obejrzała się jakby oczekiwała, że ktoś pomoże jej wstać. Jedyni ludzie, którzy byliby skłonni jej pomóc, byli pod strażą, a nikt inny się nie poruszył. W końcu stanęła o własnych siłach, ale bez niczego w pobliżu do podtrzymania. Ruch ten w staromodnym gorsecie był pozbawiony wdzięku. Dobrze wiedzieć, że

niektóre fasony modowe mogą unieruchomić nawet wampiry. Belle spojrzała na mnie wzrokiem pełnym błyszczącego ognia. – Asher zginie beze mnie. Spójrz na niego. Zobacz, co z niego pozostało. To nie wystarczy by przeżyć. Jej moc wlała się w ciało pod tą suchą skórą, ale niezbyt dużo. To było tak, jakby dało się zobaczyć poszczególne mięśnie i więzadła pod skórą. Jak schemat fizjologii, który pokazuje, gdzie są miejsca mocowania. Ale to nie było tak jak u człowieka. Włosy były nadal suchym gniazdem złotych świecidełek, a skóra jak wyblakły pergamin, rozciągnięta obrzydliwie cienko. Ale oczy, oczy wyglądały na ludzkie, oprócz tego niezwykłego koloru niebieskiego lodu. Nawet wtedy, gdy był człowiekiem, jego oczy nie mogły wyglądać zupełnie zwyczajnie. Asher był tam. W tych oczach. Uwięziony w tej kruchej pół-martwej powłoce. Spojrzał w górę na mnie, a ja poczułam cały ogrom ciężaru jego spojrzenia. - Krew mogłaby uratować jego życie. – Powiedziała Belle. – Ale nie odda mu z powrotem tego, co stracił. Tylko jego stwórca lub ktoś, kto zajął jego istotę, może mu to zwrócić. Stała tam, a za nią lśniła ciemność wychodząca z oczu na twarzy Musette. Nie dodała, że ponieważ była jednocześnie stwórcą Ashera i kimś, kto ukradł jego esencję, to tylko ona mogła mu zwrócić jego dawną chwałę. Belle Morte miała za dużo klasy, by wskazywać na rzeczy oczywiste. Ale niewypowiedziane słowa wisiały w powietrzu. - On potrzebuje jedynie mocy. – Powiedziałam. – Nie musi pochodzić od ciebie. - Gdyby miał ludzkiego sługę lub zwierzę do wezwania, ale nie ma nic. – Powiedziała Belle z nieukrywaną satysfakcją w głosie. – On jest sam i ponowne związanie się ze mną jest jedynym wyborem, jaki ma. Chyba, że chcesz by spędził w taki sposób resztę wieczności. – Ton zadowolenia prześlizgnął się w okrucieństwo bez zmrużenia oka. - Nie można go tak zostawić. – Powiedział Richard z wyrazem litości i zgrozy na twarzy. – Bycie związanym z Belle Morte nie jest gorsze niż to. - Jeśli kiedykolwiek zaznałbyś jej objęć .– Powiedział Jean-Claude. – Może nie podjąłbyś tak szybko decyzji. Richard spojrzał na niego, potem na Ashera, a następnie na Belle Morte. – Nie rozumiem. - Nie. – Powiedziałam. – Nie rozumiesz. – Potem dotknęłam jego ramienia, bardzo lekko. – Pomyśl o sobie uwięzionym na zawsze z Rainą. Spojrzenie pełne obrzydzenia i wstrętu przeniknęło po jego twarzy, zanim mógł je ukryć. Ja wciąż nosiłam w sobie kawałek munina Raniy. Jej pamięć ducha była we mnie. Była seksualną sadystką, jednakże gwałtownie broniła ludzi, których torturowała. Kobieta, która potrzebowała

poważniej terapii. W końcu jedyną terapią, jaką dostała, były srebrne kule. Nigdy nie czułam się źle z powodu zabicia Rainy. Zabawne. Richard skinął głową. – Rozumiem to, ale… - Zrobił bezradny gest w kierunku Ashera – to nie jest… - Wydawało się, że nie mógł znaleźć słów. Nie mogłam go winić. Mi również brakowało słów na myśli o losie Ashera w obecnym stanie przez następne kilka wieków. To było nie do zniesienia. Ten stan rzeczy był po prostu nie do przyjęcia. Ale nie mogłam sprawić, by Belle dała mu energię, bez związania go. To była natura energii wampirów, która zawsze oferowała łańcuchy do kompletu. Została ona zaprojektowana do związania wampira do jego Stwórcy, a jego Stwórcę do Rady. Cała struktura władzy ich świata. Wszystko upadnie, jeśli nie będą należeć do kogoś. Istnieje bezkrólewie wśród zmiennokształtnych, ale nie bezkrólewie wśród wampirów. Istnieją wampiry, które straciły swoich mistrzów, ale są zmuszeni do znalezienia nowego mistrza obiecując przysięgę nowej krwi, szukając kogoś nowego do rządzenia nimi. Młody wampir mógł nawet umrzeć bez rządzącego nim mistrza. Kładą się spać o świcie i nigdy nie budzą się ponownie. Wiedziałam to wszystko. Miałam tego świadomość i nie obchodziło mnie to. Czułam Ashera. Nie myśli, a jego wolę. Wolał czystą śmierć od bycia niewolnikiem Belle raz jeszcze. Upadłam na kolana obok niego. Mogłam dać mu czystą śmierć. Wiedziałam wszystko o śmierci. Zaczęłam go dotykać, moja ręka zawahała się. Nie chciałam go dotknąć. Nie chciałam tego czuć, kiedyś-żyjąca skóra zredukowana do tego. Nie chciałam by ostatnie wspomnienie o nim było takie. Ale nienawidzę tchórzostwa. Jest niemal gorsze od czegokolwiek innego. A jeśli Asher mógł być złapany w pułapkę wewnątrz tego ciała, to ja mogłam go dotknąć po raz ostatni. Położyłam rękę na jego twarzy. Była taka delikatna. Poczułam cienką jak papier skórę, suchą i kruchą. Bałam się, że gdybym pchnęła, moje palce przeszłyby przez jego skórę jak przez strony traktowanej zbyt brutalnie starożytnej księgi. Zapomniałam, że wszystkie wampirze moce wzrastają wraz z dotykiem. W jednej sekundzie trzymałam jego twarz tak delikatnie, jak tylko mogłam, w następnej chwili upadłam na jego ciało wijąc się ze wspomnieniem Ashera we mnie. Czyjeś ręce mnie pochwyciły ściągając z Ashera. Walczyłam z tym uściskiem kierując moje kolano w tył w pachwinę. Ręce nie puściły, ale słabo słyszałam, jak ktoś wołał w kółko. - „Anito, Anito, Anito”. Mrugnęłam i to było jak przebudzenie, ale wiedziałam, że moje oczy nie były zamknięte. Ręce Richarda nadal były na mnie, ale stał, jakby coś go bolało. Otworzyłam usta by przeprosić, ale to co wyszło, nie było przeprosinami – Dlaczego nas

powstrzymałeś? - Myślałem, że zamierzasz go zmiażdżyć. Wpatrując się w jego tak szczerą twarz wiedziałam, że tak właśnie myślał. Czy przed chwilą to ja byłam wystraszona, że wepchnę palec przez łamliwą skórę Ashera? Ale jakoś wiedziałam, że to by się nie zdarzyło. Jakoś wiedziałam, że jest dużo wytrzymalszy, niż wyglądał. Jean-Claude przybył by stanąć obok mnie, a wyraz jego twarzy mówił, że on wiedział o co mi chodziło, w przeciwieństwie do Richarda. Ale Richard nie znał się na martwych. To nie była jego dziedzina. Jean-Claude dotknął delikatnie mojej twarzy, jakby bał się mnie złamać. – On karmił się od ciebie. Z twoich wspomnień o nim. Pokiwałam głową – Tak. - Ilu wampirom służysz? – Zapytała Belle. Najwyraźniej nie tylko Jean-Claude to zauważył. Uświadomiłam sobie, że ona myślała, że Asher mnie naznaczył. Ale to nie było dokładnie to. - On mnie nałożył na mnie znaku Belle, jeśli to jest to, o czym myślisz. - Więc jak może karmić się z Twojej siły? - Niespodzianka. – Powiedziałam. – Nie sądzę by Jean-Claude był jedynym wampirem, który zyskał nową moc. - To niemożliwe. - Ale to prawda. – Powiedziałam i nie próbowałam ukryć triumfu w moim głosie. Już nie jest nam potrzebna. Jest nam cholernie zbędna. Richard wciąż trzymał moje ramiona. Spojrzałam na niego. – Puść mnie Richardzie. Skrzywił się. Nadal nie rozumiał lub nie chciał zrozumieć. Powtórzyłam raz jeszcze, ale bardziej łagodnie. – Puść Richardzie, proszę. Jego oczy spojrzały na leżącego pod ścianą Ashera, wciąż bardziej wyglądającego na martwego. – Gdy ostatni raz rozmawialiśmy miałaś tę samą zasadę, co ja. Nikt nie pożywia się na Tobie. Studiowałam jego twarz, podczas gdy on patrzył na to, co pozostało z piękna Ashera. Próbowałam zobaczyć coś w tym spojrzeniu. Coś, z czym mogę rozmawiać, wyjaśnić wiele rzeczy, ale nie byłam pewna, czy był tam ktoś, kto zrozumie. - Jeśli nie pozwolę mu się pożywić, Richardzie, on będzie uwięziony. Jak teraz. Nie umrze. Nie zgnije. Po prostu będzie istniał, w ten sposób. Oderwał wzrok od Ashera i spojrzał na mnie. – On nie wziął krwi. - To bardziej przypomina karmienie energią, jak ardeur. – Nagle przyszło mi do głowy, że Richard może nie wiedzieć, że Asher cieleśnie naprawdę był w moim łóżku.

W przeszłości zdarzało mi się udawać przed złymi gośćmi by ich oszukać, że jest moim chłopakiem czy kochankiem. Richard może myśleć, że to znów tylko gra. Ale teraz to nie był dobry moment na wyjaśnianie wszystkich brutalnych szczegółów. Będzie czas później by się dowiedzieć, czy Richard faktycznie wierzył w to, co mi powiedział w moim umyśle w Jeepie. Że nie obchodzi go z kim uprawiał seks, bo nie randkowaliśmy. Jeśli rzeczywiście tak będzie, wkurzy mnie. A jeśli nie to wiedza o Asherze zdenerwuje go. Tak czy inaczej to może poczekać. Nadal nie puścił mojego ramienia. – Czy wcześniej pozwoliłaś Asherowi karmić się sobą? Nie wiem co bym mu odpowiedziała, bo puścił jedno z moich ramion. Sięgnął jedną dłonią by dotknąć mojej brody. Wiedziałam, co zamierza zrobić, ale nie mogłam go powstrzymać. Odwrócił moją głowę na bok eksponując ukąszenie wampira na szyi. – Kiedy zaczęłaś dzielić się krwią? - Ostatniej nocy. Opuścił rękę, a ja uniosłam głowę, by spotkać jego wzrok. On, tak jak ja, myślał, że seks jest mniejszym złem. Problem z czymś, co jest mniejszym złem jest taki, że coś innego musi być większym. - Czy to tylko Jean-Claude, czy…? - Jego spojrzenie powędrowało do Ashera. - Porozmawiamy o tym jutro, Richardzie. Obiecuję ci. Ale teraz muszę pomóc Asherowi. Potrząsnął głową. – Czy to Jean-Claude’a? Jego ślady na szyi? Westchnęłam i spojrzałam w dół na podłogę. Spotkałam jego oczy, ale do cholery nie miałam czasu i energii na to. Nie teraz. – Nie. – Powiedziałam. Jego wzrok znów wrócił do Ashera. – Jego? - Tak. - Jak mogłaś pozwolić mu pożywiać się na sobie? - Gdybym nie pozwoliła Asherowi pożywiać się ostatniej nocy, to dziś byłby martwy lub zniewolony przez Belle Morte na resztę wieczności. To jeden z powodów, dla którego to zrobiliśmy. - Wiedziałaś, że będzie się żywić? – Spojrzał na mnie z marsową miną. Potrząsnęłam głową. – Nie, ale Musette zgłosiła pretensje do niego dla Belle, ponieważ nie należał do nikogo. Upewniliśmy się, że należy do nas. - Nas? – Teraz spojrzał na Micaha. Twarz Micaha była neutralna. - Nie Micaha, Jean-Claude'a. Spojrzał na wampira, a następnie z powrotem na Micaha. – Jak możesz jej na to pozwalać? - Chciałbym nakarmić go sobą, gdyby to pomogło. – Powiedział Micah. Oczy Richarda rozszerzyły się, a z jego twarzy wyzierało niezrozumienie. – Nie rozumiem

tego. Micah popatrzył na niego przez chwilę, po czym spojrzał na mnie i w jego spojrzeniu było coś, co pokazywało, że rozumie ile to wszystko kosztowało mnie i nas oboje. Jak i nas wszystkich. Richard puścił moje ramię. W rzeczywistości odsunął się krok w tył, jakby nie chciał być blisko mnie. Zachowywał się tak, jakbym zrobiła coś nieczystego. Gdyby tylko wiedział. A może seks wcale mu nie przeszkadzał. Może to wszystko było z powodu karmienia. Moje normy moralne po prostu nie były już tak precyzyjnie określone. Westchnęłam i odwróciłam się do Jean-Claude’a. – Czy kiedyś byłeś obecny przy karmieniu Ashera? Czy on może być w stanie pożywić się Tobą przeze mnie? Jean-Claude kiwnął głową. – Prawdopodobnie. - Jeśli dotkniesz mnie, gdy ja dotknę Ashera i opuścimy tarcze, to możemy spróbować. Wspólnie możemy zabrać go z powrotem do miejsca, gdzie karmienie krwią powinno przywrócić go z powrotem do jego normalnej chwały. - Jestem gotów spróbować. – Powiedział. Walczyłam z chęcią spojrzenia na Richarda. – Wiem, że jesteś. Odeszłam od nich obu ku Asherowi. Chciałam nakarmić Ashera. Przywrócić go do zdrowia. Ale szczerze, jak na tę jedną noc, miałam już wystarczająco mężczyzn w moim życiu.

Rozdział 51 Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska Jean-Claude i ja klęknęliśmy przy Asherze. Zyskał wystarczająco z pierwszego małego przypływu mocy, by zdobyć się na uśmiech. Był śladowy w porównaniu do jego zwykłego uśmiechu, ale poczułam ulgę, gdy to zobaczyłam i także się uśmiechnęłam. Chwyciłam rękę Jean-Claude’a w moją lewą dłoń i położyłam moją prawą na policzku Ashera. W chwili, kiedy go dotknęłam, zmienił się w najpiękniejszą rzecz, jaką kiedykolwiek widziałam. Nic nie miało znaczenia oprócz tego, by go dotykać. Nic nie miało znaczenia, oprócz bycia z nim. Nic nie miało znaczenia, oprócz Ashera. Jakby świat zawęził się do jego oczu, jego ciała. Słońce krążyło wokół niego. Byłam tego pewna. W przyćmionej części mojego umysłu uświadomiłam sobie, że nie używał na mnie wampirzych mocy. Cokolwiek wcześniej czułam, było prawdziwe. Ponieważ to było nierealne. Nigdy nie czułam czegoś takiego do nikogo. To nie była miłość. Nawet nie pożądanie. To była obsesja. Pewność, że gdybym go nie dotknęła, umarłabym. Wiedziałam, że to nie była prawda, ale czułam, że to była prawda. Boże pomóż, czułam, że to prawda. Walczyłam by uwolnić lewą rękę. Coś ją trzymało, więc nie mogłam dotknąć Ashera obiema dłońmi. Musiałam go dotknąć. Położyłam ciało na Asherze i pieściłam moimi rękami w dół. Jego ręce objęły moją twarz. Jakaś część mnie wiedziała, że są jak stara skóra i patyki, ale po raz pierwszy nie walczyłam z wampirzymi sztuczkami. Pozwoliłam mocy Ashera zamienić to, co powinno być horrorem, w coś erotycznego i pięknego. Otworzyłam się dla niego szeroko i pozwoliłam mu się przelać przeze mnie jak długo tamowany strumień płynący, zatapiający, wypełniający ziemię, która była zbyt długo bez wody. Nie ujeżdżałam jego mocy. Ona mnie pochłonęła. Przewróciła mnie masa tysiąca fal. Przycisnął mnie do dna z piasku i trzymał na dnie oceanu. Nie chodziło o to, że tonęłam, ale o to, że mnie to nie obchodziło. Obudziłam się, jeśli obudzić to odpowiednie słowo, z jego ciałem wciskającym mnie w twardą, kamienną podłogę. Wpatrywałam się w chmurę falujących włosów. Światło błyszczało jak przez ten złoty welon. Przeczesałam je palcami i były miękkie, znowu żywe. Krawędź policzka była pełna i szorstka przez blizny. Dotknęłam tych znanych śladów, a on odwrócił się do mnie całkowicie. Jego widok zaparł mi dech w piersiach.

Od łuku czoła, przez linię jego policzka, do pełni jego ust, był znowu doskonały. Jego oczy były jak lodowe szafiry pośród pereł i złota. Gdy go zobaczyłam, zaśmiałam się radosnym dźwiękiem. Ujął moją twarz w dłonie, a ja odwróciłam głowę, by złożyć pocałunek na jego dłoni. Waga jego ciała na mnie była jednym z lepszych rzeczy, jakie czułam, bo to był dowód, że wrócił z powrotem, że było z nim dobrze i że był cały. W połowie przetoczył, a w połowie podniósł mnie do pozycji siedzącej na jego kolanach, z jego plecami przy ścianie. Obrócił się ze mną w swoich ramionach, by spojrzeć przez pokój na Belle Morte. Nie musiałam widzieć jego spojrzenia by wiedzieć, że nie było całkowicie przyjazne. – Imponujące, nie sądzisz? – Powiedział Jean-Claude. – Nie, nie sądzę. On może się żywić tylko energią tych, od których wziął krew i skradł ich biedne umysły. Wiesz równie dobrze jak ja, Jean-Claude, że nie można pozwolić, by Asher otaczał umysły każdej ofiary. Byłby korowód zamroczonych miłością głupców chodzących za nim wszędzie. Poczułam się urażona częścią o zamroczonych miłością głupcach, ale odpuściłam. Wygrywaliśmy. Nigdy się nie kłóć, gdy jesteś zwycięzcą. – Tak czy owak, Belle, Asher został przywrócony do swojego chwalebnego stanu. Nie potrzebujemy cię więcej dzisiejszej nocy, więc ty i twoi ludzie muszą zniknąć z naszego terytorium przed jutrzejszym zmierzchem. – Naprawdę mógłbyś zgładzić nas wszystkich? – Zrobiła z tego pytanie. – Oui. – Moja zemsta byłaby straszna. – Non, Belle. Zgodnie z prawem Rady nie możesz karać innego sourdre de sang tak, jak innych wampirów ze swojej linii. Twoja nienawiść byłaby straszna, ale twoja zemsta musiałaby poczekać. – Nie, jeśli Rada przychyliłaby się do mojej zemsty. – Powiedziała. – Dotknęłam jej, Belle. Ona nie dba o twoją zemstę. Nawet ty jej nie interesujesz, ani ja czy wielu innych. – Powiedziałam. – Matka spała bardzo długo, Anito. Kiedy sen się skończy, może przejść na emeryturę Rady. Roześmiałam się i to nie było teraz radosne. – Emerytura! Wampiry nie przechodzą na emeryturę. Umierają, ale nigdy nie przechodzą na emeryturę. Nic nie pokazało się na jej twarzy, ale była jakaś sztywność na jej ramionach, ruch w ręce. Nie wiem, co sprawiło, że to zobaczyłam. Moc Ashera czy coś innego. Ale zauważyłam i miałam wspaniały, straszny pomysł. – Planujesz ją zabić. Planujesz zabić Pierwszą Ciemność i uczynić się głową Rady.

Jej twarz była perfekcyjnie pusta, gdy powiedziała. – Nie bądź absurdalna. Nikt nie atakuje Łagodnej Matki. – Tak, wiem. I jest ku temu bardzo dobry powód. Ona cię zabije, Belle. Zmiażdży cię i zniszczy wszystko, czym jesteś. Walczyła, ale nie mogła ukryć arogancji na twarzy. Myślę, że jeżeli żyjesz dłużej niż Jezus nie żyje, nie możesz nie być aroganckim. – Jeśli wypowiesz komukolwiek wojnę, Belle, jako sourdre de sang w swoich prawach, ani ja, ani żaden z moich ludzi nie przybędzie, gdy ich wezwiesz. Nie znajdziesz tutaj pomocy. – Powiedział Jean-Claude. – Pomoc od was, moi dwaj petite catamites? Znalazłam innych ludzi służących moim celom. – Odwróciła się z szelestem spódnic Musette. – Chodźcie moje maleństwa. Wyjeżdżamy i strząśniemy brud tego prowincjonalnego miasteczka z naszych butów. – Moment, moja Pani. – To była Valentina. Bardzo głęboko dygnęła w jej sztywnej biało złotej sukience. – Na mój i Bartolomé honor spadła hańba przez podstęp Musette. – Co z tego, dziecko? Valentina została w głębokim ukłonie, jakby mogła utrzymać taką pozycję wiecznie. – Błagamy o łaskę, by pozostać i zadośćuczynić zmiennokształtnym. – No. – Powiedziała Belle. Valentina podniosła wzrok na kobietę. – Oni byli wykorzystywani tak jak ja byłam poniżana, a my uczyniliśmy to gorszym. Błagam o pozwolenie by pozostać tu i poprawić sytuację. – Bartolomé. – Powiedziała Belle. Bartolomé podszedł i opadł na jedno kolano z opuszczoną głową. – Tak Pani. – To jest to, o co prosisz? – Nie, Pani. Ale honor wymaga od nas naprawienia tego błędu. – Spojrzał w górę i było w jego twarzy coś z chłopca, którym kiedyś był. – Oni wyrośli na mężczyzn, ale blizny nałożone na chłopców są głębokie. Valentina i my pogłębiliśmy je. Żałuję, a wiesz ponad wszystko, że nie żałuję często. Oczekiwałam, że Belle powie im „nie”, zbierze swoich ludzi i wyjdzie, ale nie zrobiła tego. Odparła. – Zostańcie, póki wasz honor nie zostanie zaspokojony, a potem wróćcie do mnie. – Spojrzała na Jean-Claude’a. – Czyż umożliwisz im pozostanie? Jean-Claude przytaknął. – Dopóki ich honor nie zostanie zaspokojony, oui. Nie zgadzałam się z tym, ale coś w twarzy Belle, coś w twarzy Jean-Claude’a, coś w napięciu ciała Ashera, pozwoliło mi zrozumieć, że prawdopodobnie nie rozumiałam rzeczy, które się działy.

– Jeśli wilki byłyby tak miłe, czy mogłyby eskortować naszych gości do ich pokoi, a następnie na lotnisko? Richard zdawał się być nagle obudzony, jakby również był pod wpływem jakiegoś zaklęcia. Nie sądziłam, żeby tak było. Patrzył na mnie na kolanach Ashera z Micahem opierającym się o ścianę obok nas. Nathaniel czołgał się do nas, a ja podniosłam rękę, by ułożył głowę i ramiona na moich kolanach. – Odeskortujemy ich do wyjścia. – Powiedział, a jego głos brzmiał pusto. Otworzył usta jakby chciał powiedzieć coś więcej, a potem odwrócił się, a jego wilki ruszyły za nim. Stanęli za ludźmi Belle i zaczęli ich odprowadzać do przodu i do głównych pokojów. Belle spojrzała raz na Valentinę i Bartolomé, jak stali w ich lśniących biało-złotych ubraniach. To jedno spojrzenie wystarczyło, by przemówiły światy. Nigdy nie będę pewna, ale Belle Morte miała poczucie winy nie tylko w sprawie Valentiny, ale także Bartolomé. Valentinę rozumiałam, bo tworzący ją wampir Belle zrobił rzecz odrażającą. Ale przemienienie Bartolomé jako dziecka miało być po prostu dobrym biznesem. Nie myślałam, że Belle traci sen przez jakiś dobry biznes. Ale ona skazała go na wieczność w ciele dziecka. W ciele dziecka z męskimi apetytami. Belle pozwoliła im zostać, mimo że usprawiedliwienie było niedostateczne. Belle pozwoliła im zostać, ponieważ poczucie winy było cudownym czynnikiem motywującym nawet wśród zmarłych.

Rozdział 52 Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska Obudziłam się w ciemności z przyjemnym ciężarem ciał wokół mnie. Po jakości ciemności i słabym świetle padającym z niedalekiej łazienki wiedziałam, że byłam w łóżku Jean-Claude’a. Pamiętałam jak Jean-Claude’a oddawał nam posłanie, bo było blisko świtu, a nie sądzę, żeby któreś z nas miało ochotę na powtórkę z poprzedniego poranka. Dziwne. Po tym co się stało z Asherem, mój ardeur wydawał się być nasycony. A może po prostu byłam zbyt zmęczona. Kiedyś bym założyła, że zyskiwałam większą kontrolę, ale przestałam próbować zrozumieć ardeur. Myliłam się zbyt często. Prawdę mówiąc to nie było wystarczająco światła, by zobaczyć dokładnie, ale łaskotanie loków wzdłuż policzka pozwoliło mi wiedzieć, że twarz Micaha wciśnięta była w zagłębienie mojej szyi. Jego ręka, ciepła i ciężka, leżała na moim brzuchu. Jego noga spleciona z moim udem. Inne ramię leżało na moich biodrach. Druga twarz wciśnięta w mój bok, drugie ciało zwinięte w kłębek przy mnie. Naprawdę nie potrzebowałam dotykać czubka głowy Nathaniela by wiedzieć, że to on. Smuga światła z łazienki pokazała blade smukłe ramię zarzucone niedbale w poprzek Micaha przez jedną wyciągniętą nogę. Spod przykrycia było widać tylko ramię. Widziałam je i wiedziałam, że gdzieś pod kołdrą ukryty był Zane i reszta Cherry. Nie przeszkadzało mi spanie w dużej, ciepłej gromadzie, ale w umyśle przeszkadzało mi dzielenie tak dużego łóżka z ludźmi kradnącymi kołdrę. Cherry sama w sobie nie była zła, ale dodać do niej Zane’a i musiałeś walczyć o każdy cal kołdry, co nie byłoby uspakajające. Albo się poddać. Zauważyłam, że jedwabna pościel Jean-Claude'a była szczególnie trudna do trzymania podczas snu. Nie byłam pewna co mnie obudziło, ale wiedziałam, że lampartołaki miały lepszy słuch i węch niż ja. Jeśli ich to nie zaalarmowało, to prawdopodobnie coś mi się śniło. Wtedy to usłyszałam. Bardzo, bardzo słabo. To mój telefon. Jakby dzwonił z dna głębokiej studni. Próbowałam usiąść, ale nie mogłam. Byłam ściśnięta przez dwóch mężczyzn. Usłyszałam jęk i smukłe ramię ułożone w poprzek nogi Micaha zniknęło pod ciemną masą prześcieradeł. W następnej chwili słychać było dźwięk pełzania, głuchy odgłos, przekleństwo i dźwięk grzebania w ubraniach. Głos Cherry był półprzytomny, gdy powiedziała. – Tak? – Cisza, a potem. – Nie, to nie Anita, chwileczkę. – Jej druga ręka szturchnęła w wybrzuszoną, ciemną część prześcieradeł. Głos Zane – Co! – Telefon. – Jęknęła.

Jego dłoń chwyciła telefon i zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, zapytał. – Halo. Zane milczał przez chwilę, a potem. – Chwileczkę, ona tu jest, moment. – Blada, bardziej męska dłoń wyjawiła się z mnóstwa prześcieradeł i podała telefon niejasno w moim kierunku. Ale ja wciąż byłam przygnieciona. Telefon wisiał poza zasięgiem. W końcu musiałam zepchnąć z siebie rękę Micaha i spróbowałam usiąść. – Micah odsuń się, muszę dotrzeć do telefonu. Wydał cichy, niewyraźny dźwięk i odsunął się ode mnie dając mi widok długiej linii pleców. Nathaniel wziął słuchawkę z rąk Zane’a, zanim ja mogłam ją wziąć. Jego głos był jak najbardziej przebudzony. – Kogo mogę zaanonsować, że dzwoni? W końcu usiadłam. – Daj mi ten telefon. Nathaniel wręczył mi go. – To Zerbrowski. Opuściłam na sekundę głowę, westchnęłam i przyłożyłam telefon do ucha. – Tak, Zerbrowski, co tam? – Ile osób jest z tobą w łóżku, Blake? – Nie twój interes. – Jeden z nich brzmiał jak dziewczyna. Nie znałem cię od tej strony. Nacisnęłam przycisk na moim zegarku, żebym mogłam zobaczyć czas na tarczy świetlnej. – Zerbrowski mieliśmy około dwie godziny snu. Jeśli dzwonisz, aby sprawdzić moje życie seksualne, to idę spać. – Nie, nie. Przepraszam. Po prostu, – zaśmiał się delikatnie, –zbiłaś mnie z tropu. Będę starał się ograniczyć dokuczanie do minimum, ale cholera, zwykle nie dajesz mi tyle amunicji. Nie możesz mnie winić za rozproszenie. – Wspominałam już o dwóch godzinach snu? – Tak. – Powiedział. Brzmiał na przygnębiająco przebudzonego. Mogłam się założyć, że był już po kawie. – Liczę do trzech, a jeśli do tego czasu nie powiesz czegoś ciekawego, rozłączam się i wyłączam telefon. – Mamy świeże morderstwo. Przesunęłam się by oprzeć się o wezgłowie. – Słucham. – Micah pozostał zwinięty na boku, plecami do mnie, ale Nathaniel wtulił się tak blisko, że wciąż był we mnie wciśnięty. Cherry i Zane byli nieruchomi pod stosem prześcieradeł. Myślę, że poszli spać. – To ponownie zmiennokształtny gwałciciel. – Wesołość uciekła z jego głosu i brzmiał na bardzo zmęczonego. Zastanawiałam się jak długo spał wczorajszej nocy. Byłam przytomna, puls miałam przyspieszony. – Kiedy?

– Została znaleziona zaraz po świcie. Nie byliśmy tu długo. – Będę tam mimo to. Ale czy Dolph też tam będzie? – Nie. – Powiedział Zerbrowski. – Jest na urlopie. – Zniżył głos. – Zwierzchnik powiedziała mu, że albo pójdzie na dobrowolny płatny urlop, albo wymuszony nieodpłatny. – Dobra, gdzie jesteś? Był ponownie w Chesterfield. – Działa na dość małym obszarze geograficznym. – Powiedziałam. – Tak. – Odparł Zerbrowski i w tym jednym słowie było tyle zmęczenia. Prawie zapytałam jak się trzymał, ale to było niezgodne z kodeksem faceta. Musisz udawać, że nie zauważasz, że coś jest nie tak. Udawaj, a wszystko minie. Czasami, bo jestem dziewczyną, łamałam męskie reguły, ale dziś to zostawiłam. Zerbrowski miał przed sobą cały dzień i był głównym dowodzącym. W tym momencie nie mógł sobie pozwolić na przejmowanie się uczuciami. Ważniejsze było, żeby trzymał się w kupie, niż to czy rozumiał to, co czuł. Zerbrowski zaczął dawać mi wskazówki, a ja musiałam mu powiedzieć, żeby zaczekał, aż będę miała długopis i papier. W pokoju nie było długopisu i papieru. Ostatecznie ograniczyłam się do pisania wskazówek szminką na lustrze w łazience. Zerbrowski pękał ze śmiechu do czasu, gdy znalazłam szminkę i zaczęłam pisać po lustrze. Sapnął cicho i wreszcie udało mu się powiedzieć. – Dzięki, Blake. Było mi to potrzebne. – Cieszę się, że mogłam rozjaśnić twój dzień. – Wlazłam z powrotem na łóżko. Myślałam o tym, co powiedział Jason, że wilkołak byłby w stanie podążyć śladem zapachu i przekazałam pomysł Zerbrowskiemu. Przez chwilę panowała martwa cisza. – Nie ma mowy, Nie dostanę od nikogo zgody na przebywanie innego zmiennokształtnego w pobliżu miejsca zbrodni. – Jesteś dowodzącym. – Powiedziałam. – Nie Anito. Przyprowadzisz kolejnego zmiennokształtnego, a oni go w końcu przesłuchają, tak, jak to było z Schuylerem. Nie rób tego. Ta cała sprawa wkrótce zmieni się w polowanie na czarownice. – Co masz na myśli? – To, że zaczynają sprowadzać wszystkich znanych zmiennokształtnych na przesłuchanie. – ACLU będzie wkurzone. – Powiedziałam. – Tak, ale dopiero wtedy, gdy zatrzymamy kilka osób i przesłuchamy je. – To nie jeden z lokalnych likantropów, Zerbrowski.

– Nie mogę powiedzieć zwierzchnikom, że nasz sprawca nie pachnie jak lokalny likantrop ze sfory, Anita. Oni powiedzą, że lokalne wilki mogą to powiedzieć, bo nie chcą być obwiniane o to gówno. – Wierzę Jasonowi. – Może ja mu również wierzę, a może nie. Ale to nie ma znaczenia, Anito. To naprawdę nie ma znaczenia. Ludzie są cholernie przerażeni. Jest przyspieszony projekt ustawy w senacie, który deklaruje legalne przepisy o szkodnikach w Missouri. – Przepisy o szkodnikach. Jezu, Zerbrowski, to znaczy, że będzie tak, jak w książkach o Westernach? – Taa. Zabij, a jeśli badanie krwi wykaże, że jest likantropem, to będzie to samoobrona, nie morderstwo i nie ma procesu. – To nigdy nie stanie się prawem. – Powiedziałam. Byłam prawie pewna, kiedy to powiedziałam. – Prawdopodobnie nie teraz, Anito. Ale znajdziemy jeszcze kilka rozerwanych kobiet i nie wiem co będzie dalej. – Chciałabym powiedzieć, że ludzie nie są tak głupi. – Odparłam. – Ale wiesz lepiej. – Powiedział. – Taa. Westchnął. – Jest coś innego. – Brzmiał naprawdę nieszczęśliwie. Usiadłam trochę prościej na wezgłowiu, zmuszając Nathaniela do odsunięcia się. – Mówisz tak, jakbyś zamierzał przekazać mi naprawdę złe wieści, Zerbrowski. – Ja po prostu nie chcę walczyć jednocześnie z tobą i Dolphem, i zwierzchnikami. – Co się stało Zerbrowski, dlaczego mam być na ciebie zła? – Pamiętaj Anito, Dolph wtedy był jeszcze dowodzącym. – Po prostu powiedz. – Mój żołądek był dziwnie napięty, jakbym się obawiała tego, co powie. – W pierwszym miejscu gwałtu była wiadomość. – Nie widziałam wiadomości. – To było na tylnich drzwiach. Dolph nigdy nie dał ci szansy tego zobaczyć. Nie wiedziałem o tym do teraz. – Jaka to była wiadomość, Zerbrowski? – Wiele myśli przeszło mi przez głowę. Czy to wiadomość dla mnie? O mnie? – Czytam pierwszą wiadomość: „My przybiliśmy także tego”.

Zajęło mi parę chwil by to załapać. Albo myśleć, że załapałam. Pierwsze morderstwo. Człowiek przybity do ściany pokoju w salonie. Nie było nic, co połączyłoby tę śmierć ze zmiennokształtnymi zabójstwami. Może z wyjątkiem dziwnej wiadomości. – Myślisz o pierwszym człowieku w Wildwood. – Powiedziałam. – Wiadomość mogła oznaczać cokolwiek, Zerbrowski. – Też tak myśleliśmy, aż do drugiego gwałtu. Tego, do którego Dolph nie pozwolił cię wezwać. – Była inna wiadomość. – Powiedziałam miękkim głosem. – „Przybity kolejny”. – Powiedział. – To może być nadal przypadek. Przybity to może być eufemizm seksu. – Dzisiejsza wiadomość była taka: „Nie zostało wiele by ukrzyżować”. – Maniak, który dokonał rzezi na tych kobietach, nie jest wystarczająco metodyczny lub wystarczająco schludny jak dla pierwszego morderstwa. – Wiem. – Powiedział. – Ale nie informowaliśmy o wiadomościach i fakcie, że nasza pierwsza ofiara została ukrzyżowana. Nikt oprócz zabójcy o tym nie wiedział. – Jeden z zabójców. – Powiedziałam. – Śmierć mężczyzny była wysiłkiem grupowym. Pomyślałam o czymś. – Czy istnieje więcej niż jeden rodzaj plemników na miejscach zbrodni? – Nie. – Więc po co gwałciciel stara się nam przekazać, że zbrodnie są połączone. Dlaczego? – Dlaczego jeden z tych szalonych, niegodziwych dewiantów chce byśmy wiedzieli cokolwiek? Bawi go to, Anita. – Co wiesz o pierwszej ofierze? – To były wojskowy. – Nie zdobędziesz takiego domu i krytego basenu za wojskową emeryturę. – Był importerem. Jeździł dookoła świata i przywoził rzeczy. – Narkotyki? – Nie możemy znaleźć. Miałam inną myśl. Rekord po zaledwie dwóch godzinach snu. – Wymień odwiedzane kraje. – Po co? – Zapytał. Wyjaśniłam mu to, czego nie słyszał pocztą pantoflową o Heinricku. – Jeśli zmarły bywał w tych samych krajach, może to coś znaczy. – Wskazówka. – Powiedział Zerbrowski. – Realna, żywa wskazówka. Nie sądzę, żebym wiedział co z nią zrobić. – Masz dużo wskazówek, które po prostu nie pomagają.

– Też to zauważyłaś. – Powiedział. – Jeśli Heinrick znał zmarłego, ja nadal nie wiem, co to znaczy. – Ja też nie. Po prostu bądź tu tak szybko, jak to tylko możliwe. I nie przyprowadzaj żadnych zmiennokształtnych ze sobą. – Rozumiem. – Powiedziałam. – Mam taką nadzieję. – Przez sekundę mówił z daleka od telefonu. – Już idę. – Potem powiedział bezpośrednio do mnie. – Pospiesz się. – I odłożył słuchawkę. Myślę, że Dolph nauczył nas wszystkich, by się nie żegnać.

Rozdział 53 Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska Spodziewałam się, że miejsce będzie złe, bo ostatnie właśnie takie było. Ale nie spodziewałam się tego. Albo nasz morderca gwałciciel przeniósł się do łazienki na drugi atak, albo mieliśmy zupełnie nowego zabójcę. Gdy weszłam do domu poczułam ten sam zapach hamburgerów. Zerbrowski dał mi foliowe ochraniacze na buty, żebym ubrała je na moje Nike i wręczył mi pudełko rękawiczek. Powiedział coś o zabałaganionej podłodze. Nigdy wcześniej nie myślałam o Zerbrowskim, jako o mistrzu niedomówień. Pokój był czerwony. Czerwony, jakby ktoś pomalował wszystkie ściany szkarłatem. Ale to nie była praca malarska. To nie był czerwony lub bordowy, ale szkarłat, rubin, czerwona cegła. Tam, gdzie zaczął wysychać, kolor był prawie czarny, ale wywodził się z czerwonego, jak ciemny czerwony. Próbowałam pozostać spokojna i rozsądna. I patrzeć na wszystkie te odcienie czerwieni, aż zobaczyłam coś długiego, cienkiego i mięsnego przyklejonego do ściany pokrytej krwią, jak odrzucony na bok przez niedbałego rzeźnika kawałek odpadu. Pokój nagle stał się duszny i musiałam się trzymać z dala od ścian. Ale podłoga była gorsza. Była wyłożona płytkami i nie absorbowała cieczy. Była pokryta krwią. Krwią wystarczająco głęboką, żeby pokryć błyszczącą cieczą prawie całą podłogę. Powierzchnia była co prawda mała, ale to wciąż było dużo krwi, jak na jeden pokój. Obejmowałam framugę drzwi prowadzącą do pokoju. Moje stopy w ochraniaczach wciąż były na stosunkowo czystych płytkach w miejscu, gdzie był stołek. W malutkim pomieszczeniu wraz z toaletką, w komplecie z dwoma zlewozmywakami. Główna sypialnia była ponad to, a łóżko było starannie zaścielone, nietknięte. Niewielki brzeg marmuru powstrzymał płytkie jezioro krwi wewnątrz ostatniego pokoju. Niski kamienny schodek utrzymywał resztę pokoi w czystości. Byłam wdzięczna tej maleńkiej krawędzi. Spojrzałam na ściany ponownie. W rogu stał głęboki, trzyosobowy prysznic. Szklane drzwi poplamione były krwią, która zaschła w jednolitą, czerwoną skorupę. Kabina prysznicowa nie została tak bardzo poplamiona jak ściany. Nie byłam jeszcze pewna dlaczego. W łazience większą część przestrzeni zajmowała wanna. Nie była tak duża, jak Jean-Claude’a, ale prawie tak duża, jaką ja miałam u siebie. Lubiłam swoją wannę, ale wiedziałam, że przez parę dni po tym nie będę mogła jej użyć. Ta scena zrujnowałaby przyjemność na jakiś czas.

Wanna była pełna bladej krwi. Krew miała kolor ciemnoczerwonych róż pozostawionych zbyt długo na słońcu. Wyblakły odcień różu. Taki, że nigdy nie wyglądał na całkiem różowy, ale równocześnie zawsze taki, jakby miał to być ciemniejszy kolor. Różowa krwawa woda wypełniała wannę po brzegi, jakby to był kubek napełniony ponczem. Zła myśl. Niedobra myśl. Myślenie o jedzeniu i piciu czegokolwiek było teraz złe, naprawdę złe. Musiałam odwrócić wzrok patrząc z powrotem do mniejszych pomieszczeń. Dostrzegłam łóżko i policję wciąż kręcącą się w drugim pokoju. Żaden z nich nie zgłosił się na ochotnika, by towarzyszyć mi w obchodzie. Nie można ich za to winić. Ale nagle poczułam się odizolowana. Byłam tylko trzy małe pokoje dalej, ale czułam, jakby to było tysiąc mil. Jakbym teraz krzyknęła, to nikt by mnie nie usłyszał. Skorzystałam z najdalszej futryny by dostać się do toaletki ze zlewem. Oparłam się o chłodne płytki zlewu i przebiegłam zimną wodą po rękach. Kiedy była wystarczająco zimna spryskałam nią moją twarz. Nie było żadnego ręcznika. Prawdopodobnie zostały zapakowane i wysłane do laboratorium, gdzie zostaną sprawdzone włosy, włókna i materiały. Wyciągnęłam moją koszulkę z jeansów i otarłam twarz do sucha. Zrobiłam sobie kilka ciemnych plam. Resztki wczorajszego makijażu. Spojrzałam w szerokie, lśniące lustro, rażące jasnymi światłami nad głową. Miałam pod oczami ciemne smugi tuszu do rzęs i eyelinera. Wodoodporność naprawdę nie istnieje. To było bardziej jak nieustępliwość przed wodą, ale nie odporność. Użyłam rąbka mojej koszulki by zmazać czarne znaki, co w większości się udało. Nabawiłam się kolejnych czarnych plam na mojej koszuli, ale to nie miało znaczenia. Zerbrowski zajrzał przez drzwi. – Jak leci? Skinęłam głową, bo nie ufałam swojemu głosowi. Uśmiechnął się nagle, a jeśli czułabym się lepiej, to bałabym się jego następnego komentarza. Ale dziś byłam zbyt odrętwiała. To nie miało znaczenia. Nic nie miało znaczenia. Ponieważ, gdyby nic nie miało znaczenia, nie byłoby potrzeby iść do tego pokoju. A jednak musiałam tam pójść. Więc nic nie miało znaczenia. Byłam pusta i cicha. I nie było nic. – Kim była ta dziewczyna rano? Zrobiliśmy mały zakład. Niektórzy ludzie myślą, że to była twoja najlepsza kumpela, Ronnie Sims. Osobiście tak nie uważam; ona wciąż jest napalona na tego faceta, profesora z Wash U. Stawiam, że to blond lampartołak, który zawsze jest u ciebie w domu. Która to jest? Myślę, że tylko na niego mrugałam. Skrzywił się, a następnie wszedł do małego pokoju. – Anita, wszystko w porządku? Pokręciłam głową. – Nie, nie jest w porządku.

Na jego twarzy pojawił się niepokój. Podszedł wystarczająco blisko. Prawie dotknął mnie w rękę, ale się zatrzymał. – Co jest? Zostałam pochylona nad zlewem, ale wskazałam do tyłu jedną ręką nie patrząc, gdzie wskazuję. Nie chcąc patrzeć. Spojrzał tam, gdzie wskazywałam. Wtedy jego oczy bardzo szybko wróciły na mnie. – Co z tym? Po prostu na niego patrzyłam. Wzruszył ramionami. – Tak, to jest złe. Już wcześniej widziałaś zło. Spuściłam głowę i patrzyłam na złoty kran. – Wzięłam miesiąc wolnego, Zerbrowski. Myślałam, że potrzeba mi wakacji i wzięłam. Ale być może miesiąc nie wystarczy. – Co ty mówisz? Spojrzałam w lustro. Moja twarz była prawie tak blada, jak ducha. Oczy stały się czarnymi dziurami. Eyeliner, pozostały na moich oczach, uczynił je większymi, bardziej frapującymi, bardziej zagubionymi, niż powinny być. To co chciałam powiedzieć to: „nie wiem czy chcę to jeszcze robić”, ale na głos powiedziałam tylko. – Myślałam, że sytuacja w sypialni była zła. Ale to jest jeszcze gorsze. Przytaknął. Zaczęłam brać głęboki wdech, ale w porę przypomniałam sobie o zapachu i wzięłam płytki oddech, który nie był aż tak kojący dla mojej psychiki. Ale za to korzystniejszy dla żołądka. – Będzie ze mną ok. Nie kłócił się, bo przez większość czasu Zerbrowski traktował mnie według męskich zasad. Jeśli facet mówi, że będzie w porządku, po prostu bierzesz go za słowo. Nawet jeśli mu nie wierzysz. Jedynym wyjątkiem jest zagrożenie życia. Wtedy kodeks facetów zostaje złamany, ale mężczyzna, co do którego złamałeś kodeks, prawdopodobnie nigdy Ci tego nie wybaczy. Wyprostowałam się. Ręce wciąż trzymały zlew śmiertelnym chwytem. Mrugnęłam do lustra kilka razy, a następnie poszłam do drugiego pokoju. Mogłam to zrobić. Musiałam to zrobić. Musiałam zobaczyć to, co tam było i myśleć logicznie. Dla mnie była to okropna rzecz. W końcu to przyznałam. Przyznałam, że oglądanie rzeczy leżących w drugim pokoju niszczyło mi duszę. Przyznałam to i szłam dalej. Byłam z powrotem w drzwiach łazienki. Zerbrowski szedł ze mną, jednak stanął za mną. Tak naprawdę nie można było w futrynie drzwi stać razem i czuć się komfortowo. Spojrzałam po pokoju, po ścianach z ich powłoką z krwi i skrzepami. – Ilu ludzi tu zginęło? – Dlaczego pytasz?

– Nie bądź fałszywie skromny, Zerbrowski. Nie mam dzisiaj na to cierpliwości. – Dlaczego? – Zapytał i tym razem była nuta obronna w jego głosie. Spojrzałam na niego. – Jaki jest Twój problem? Nie wskazał na rzeź. W rzeczywistości myślałam, że powie, żebym pilnowała własnego interesu, ale nie zrobił tego. – Jeśli Dolph powiedziałby „dlaczego”, po prostu byś mu odpowiedziała, a nie spierała się z nim. Westchnęłam. – Ciężko przejąć stanowisko po Dolphie? – Zapytałam. – Nie, ale jestem cholernie zmęczony powtarzaniem się, gdy wiem, że nikt do cholery nie kazał powtarzać pytań Dolphowi. Spojrzałam na niego i czułam uśmiech pełznący mi po twarzy. – No cóż. Prawdę mówiąc ja zmuszałam Dolpha do powtarzania. Uśmiechnął się. – Dobra, dobra. Może Ty to robisz, ale jesteś takim pieprzonym wrzodem na tyłku, Anito. – To jest talent. – Powiedziałam. Staliśmy w drzwiach i uśmiechaliśmy się do siebie. Nic się nie zmieniło w tej małej komnacie horroru. Nie było mniej ani kropli krwi lub odrobinę mniej krwawych kawałków na otynkowanej ścianie, ale oboje czuliśmy się lepiej. – Teraz. – Powiedziałam, wciąż uśmiechnięta. – Ilu ludzi zginęło w łazience? Jego uśmiech zmienił się w pełen wyszczerz. – Dlaczego pytasz? – Ty draniu. – Powiedziałam. Uniósł brwi powyżej oprawek okularów. – Nie tak twierdzi moja mama, ale nie Ty pierwsza spekulujesz. Na wpół się zaśmiałam i wiedziałam, że przegrałam. – Ponieważ, Zerbrowski, są dwie całe ściany w tym pomieszczeniu. Obie są pokryte grubą warstwą krwi i cięższymi kawałkami, więc to są dwa morderstwa. Jedno przy jednej ścianie, drugie przy drugiej. – A co z wanną? – Zapytał. – Woda jest blada. Nigdy nie widziałam nikogo, kto wykrwawił się w wannie, więc nie wiem czy woda będzie blada, czy ciemniejsza. Ale moja intuicja mówi mi, że nikt nie wykrwawił się w wannie. Mógł być zabity w wannie, ale w większość krwi jest na podłodze i ścianach. – Jesteś pewna? – Nie. Jak już mówiłam, nie widziałam nikogo przedtem, kto wykrwawił się w wannie. Ale zastanawiam się również, dlaczego wanna jest pełna prawie po brzegi. Nie możesz tak wypełnić

wanny. One mają mały otwór, który powstrzymuje je od przepełnienia. Ta jest tak pełna, że nie mógłbyś nawet do niej wejść nie rozlewając wody na podłogę. Patrzył na moją twarz, gdy mówiłam. A potem jego wzrok przesunął się dalej po pokoju, a następnie do czystej części na piętrze, gdzie staliśmy. – Mam rację co do dwójki zamordowanych, prawda? Miał teraz kontrolę nad swoją ekspresją i spotkał mój wzrok. – Być może. Westchnęłam i było teraz w tym więcej frustracji. – Słuchaj, pracowałam z Dolphem od lat i lubię go. Szanuję jego metody pracy. Ale, do cholery Zerbrowski, nie musisz bawić się zatajanie wszystkich wiadomości tak, jak on to robi. Zawsze nienawidziłam grać w dwadzieścia pieprzonych pytań. Spróbujmy czegoś nowego i innego. Ja zadaję pytania, ty odpowiadasz. Prawie się uśmiechnął. – Może. Walczyłam z chęcią krzyku. Mówiłam bardzo spokojnie, bardzo cicho. – Przynajmniej dwie osoby zostały zabite, zaszlachtowane przy ścianie. – Zmusiłam się do odwrócenia i ponownie spojrzałam na dwie wspomniane ściany. Skoro miałam innego człowieka do rozmowy i sprawił, że lekko się zdenerwowałam, mogłam ponownie pomyśleć. Ściany nie były dosłownie pomalowane krwią. Były miejsca, gdzie było widać płytki. Miały taki jasnobrązowy kolor, że w pierwszej chwili wyglądało to gorzej, niż było. A Bóg jeden wie, że było wystarczająco źle. Odwróciłam się do Zerbrowskiego. – Ok. Dwa zabójstwa, każde pod przeciwną ścianą. Albo przynajmniej byli rozerwani, czy cokolwiek, przy każdej ścianie. – Popatrzyłam na wannę jeszcze raz. – Czy w wannie są fragmenty ciał? – Dolph kazałby ci łowić. Wpatrywałam się w niego. – Być może. Prawdopodobnie. Ale nie jesteś Dolphem, a ja nie jestem w nastroju. – Zostawiliśmy te kawałki specjalnie dla ciebie, Anito. To nie żart. – Uniósł swoje ręce. – Jesteś naszą specjalistką od potworów, a jeśli to nie potwór, to nie wiem, co to jest. Miał mnie. – To jest potwór, Zerbrowski. Ale czy to jest człowiek potwór, czy coś innego? To pytanie za sześćdziesiąt-cztery-miliony dolarów. – Myślałem, że to było pytanie za sześćdziesiąt-cztery-tysiące dolarów. – Inflacja. – Powiedziałam. – Masz przynajmniej jakieś długie rękawice czy coś? – Nie mam długich rękawic przy sobie. – Powiedział. – Ja cię, kurwa, nienawidzę. – Nie pierwsza to dzisiaj powiedziałaś. – Odparł i ponownie wyglądał na zmęczonego.

– Wszystko usmaruję krwią tam i z powrotem. Zanurkował pod zlew i wyciągnął worek na śmieci. – Przed wyjściem z pokoju wrzuć tu ochraniacze na buty. – Czegoś mogę się dowiedzieć przez grzebanie w tej paskudnej wodzie? – Prawdopodobnie żadnej cholernej rzeczy. – Powiedział. Pokręciłam głową. – Więc dlaczego powinnam to zrobić? – Ponieważ trzymaliśmy to dla Ciebie. Na wszelki wypadek nie opróżniliśmy tej cholernej wanny, bo pewnie zniszczylibyśmy jakiś tajemny kawałek potwornego gówna, które ty mogłabyś zauważyć, a my byśmy wyrzucili. – Tajemny. – Powiedziałam, – Co? Katie ponownie czytała ci książki dla dorosłych? Uśmiechnął się. – Im szybciej to zrobisz, tym szybciej będziemy mogli się stąd wynieść. – Nie gram na zwłokę. – Powiedziałam, mimo że wiedziałam, że dokładnie tak było. – Tak. Grasz. I nie winię Cię za to. Spojrzałam do pokoju obok, a potem na Zerbrowskiego – Jeśli nie znajdę genialnej wskazówki, zamierzam skopać ci tyłek. Uśmiechnął się. – Tylko jeśli mnie złapiesz. Potrzasnęłam głową. Wzięłam płytki oddech i przeszłam przez ostatni fragment pokoju do drzwi.

Rozdział 54 Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Ultraska Krew opłynęła mojego buta ubranego w foliowy ochraniacz. Nie całkowicie, aby wlać się do środka, ale niewiele brakowało. Nawet przez tworzywo i moje buty czułam chłód krwi. Nie zimno, ale chłód. Nie byłam pewna, czy to moja wyobraźnia, czy nie. Nie sądziłam, że powinnam być w stanie poczuć krew przez ochraniacze i moje obuwie. Ale czułam jakbym mogła. Czasem moja wyobraźnia nie jest atutem na miejscu zbrodni. Wysunęłam nogę w przód wciąż jedną ręką trzymając się futryny. Nie byłam pewna, czy foliowe obuwie będzie się ślizgać na tak dużej ilości płynu na posadzce, ale również nie chciałam tego przetestować w przykry sposób. Były dwie rzeczy, których nie chciałam robić w tym pomieszczeniu. Jedną był upadek tyłkiem w kałużę krwi. Drugą było włożenie ręki do wanny. Musiałam zrobić to drugie, ale niech mnie diabli, jeśli przytrafi mi się to pierwsze. Przesunęłam moje stopy do przodu. Powoli. Ostrożnie i trzymając się framugi tak długo, jak to było możliwe. W sumie pomieszczenie było niewielkie, a odległość drzwi od wanny mała. Śmiertelnie mocno chwyciłam się krawędzi wanny dłońmi w rękawiczkach, a kiedy przybrałam stabilną pozycję, mogłam spojrzeć w dół na wodę. To był rodzaj jakiejś dziwnej, czerwonej zupy. Wiedziałam, że to głównie woda, ale kolor… Przyszły mi na myśl kubki używane do barwienia pisanek. To wyglądało jak wielki, ogromny kubek do barwienia wielkanocnych jaj i czasem bywało, że jeśli nie zrobiłeś mieszanki dobrze, to woda barwiła się nie całkiem na czerwono ,czy różowo, ale na coś pomiędzy. Skupiłam myśli na pisankach i zapachu octu. To było o wiele łatwiejsze od tego. Woda wydawała się kłębić, jak gdyby była cięższa niż normalnie. Prawdopodobnie to iluzja, ale nagle pojawił się obraz czegoś pływającego tam pod powierzchnią. Coś, co wyskoczy i spróbuje mnie złapać. Wiedziałam, że to nieprawda. Wiedziałam, że to po prostu zbyt wiele obejrzanych tego typu scen zbrodni, ale mój puls był w moim gardle, a serce dudniło. Rzuciłam okiem z powrotem na Zerbrowskiego. – Nie macie chłopaki jakiś żółtodziobów do zrobienia tego? - A jak myślisz, w jaki sposób wydostaliśmy pierwszy kawałek? – zapytał. - To by wyjaśniało mundurowego wyrzucającego bebechy w krzakach, kiedy przyszłam. - To jego pierwszy tydzień w pracy.

- Ty łajdaku. - Może, ale nikt inny nie chciał włożyć tam ręki. Po zakończeniu oględzin technicy wypompują wodę i wyfiltrują ją do dowodów. Ale to ty musisz zobaczyć ją w pierwszej kolejności. Powiedz mi, że to nie był likantrop, Anito. Powiedz mi, a ja potem powiem to mediom. To wyhamuje polowanie na czarownice. - Ale nie histerię, Zerbrowski. Jeśli jest drugi zabójca, to mamy dwóch najgorszych psycholi, jakich widziało St. Louis. Chciałabym udowodnić, że to nie jest zmiennokształtny, ale jeśli jest, wtedy mamy inne problemy. Mrugnął do mnie. – Naprawdę byłabyś szczęśliwsza, gdyby to był ten sam zmiennokształtny? - Tradycyjnie dwaj oddzielni zabójcy dokonają większej rzezi, niż tylko jeden. - Wciąż jednak myślisz bardziej jak glina, niż jak ekspert od potworów, Anito. - Dzięki. – Odwróciłam się do wanny i nagle wiedziałam, że to zrobię. Nie miałam zamiaru łowić głębiej, niż sięgały rękawiczki. Zbyt to cholernie niezdrowe. Ale jeśli udałoby mi się znaleźć jakiś fragment bez przelania za materiał, zamierzałam to zrobić. Woda była zimna, nawet przez ochraniacze. Sięgnęłam w dół. Zimna linia krwawej wody pełzła przez moją skórę, moje ręce zanurzone do połowy. Solidnie o coś zahaczyłam. Zamarłam na chwilę, wzięłam oddech i przebiegłam płytko ręką w dół, po czym tego dotknęłam. To było jednocześnie miękkie i stałe, jak kawałek mięsa. Doszłam do kości i było jej na tyle, by wzmocnić uchwyt i podnieść swobodnie z wody. To było to, co zostało z kobiecej ręki. Kość wyglądała na różowo białą, woda lała się z niej strumieniami. Koniec dołączony do ramienia był zmiażdżony. Były narzędzia stworzone przez człowieka, które mogły by zrobić taki rodzaj uszkodzeń, ale wątpię, by ktoś zadał sobie tyle trudu. Ułożyłam ramię z boku i wróciłam do miejsca, gdzie je znalazłam. Moja ręka zatopiła się tym razem trochę dalej i wyciągnęłam prawie bezmięsną kość. To nie wyglądało na kawałek osoby, więc nie myślałam o tym w ten sposób. Po prostu spojrzałam na to jak na zwierzę w lesie i próbowałam się dowiedzieć, co go zjadło. Wielkie zęby, wielki miażdżący nacisk. Bardzo niewielu prawdziwych drapieżników ma taką siłę miażdżącą kości, ale większość likantropów miało. Wątpiłam, że jakieś hieny uciekły z zoo, aby poszaleć w podmiejskiej łazience. Powoli opuściłam kości z powrotem do wody. Powoli, łagodnie, bo z jakiegoś powodu nie chciałam, żeby mnie zachlapała. Odwróciłam się od wanny, przeszłam ostrożnie do drzwi, zdjęłam rękawice, rzuciłam je do worka, który Zerbrowski otwarł dla mnie. Oparłam się o framugę drzwi, zdjęłam ochraniacze, wrzuciłam je do worka na śmieci. Wyszłam z tego okropnego pomieszczenia i szłam, dopóki nie

natrafiłam na sypialnię. Powietrze wydawało się tutaj czystsze, bardziej nadające się do oddychania. Zerbrowski szedł za mną, ale to Merlioni powiedział – Zrobiła to, prawda? - Taa. Merlioni wydał piejący rodzaj dźwięku. – Wiedziałem to, wygrałem. Spojrzałam na niego, potem na Zerbrowskiego. – Przepraszam, co powiedziałeś? Zerbrowski nie wyglądał na zakłopotanego, gdy powiedział .– Mieliśmy zakład, czy rzeczywiście będziesz łowić w wannie. Westchnęłam i pokręciłam głową. - Jesteście wszyscy totalnymi łajdakami. - Totalnymi, ohhh. – Powiedział Merlioni. – Jeśli używasz wielkich słów do znieważania nas Blake, my nigdy im nie sprostamy. Spojrzałam z powrotem na Zerbrowskiego. – To zmiennokształtny. Nie wiem czy to ten sam. Pierwsza ofiara została zabita w łóżku. A druga … – Przytaknął. – To było w wannie, a tam, co najmniej dwa pokrojone ciała. - Dlaczego dwa? – Zapytał. - Ponieważ stos jest zbyt cholernie wysoki, żeby to było jedno kobiece ciało zwłaszcza, że zjadł jego część. - Mówisz „on” jakbyś wiedziała. Pokręciłam głową. – Nie wiem, ale zakładam, że to mężczyzna, bo nie ma zbyt wielu kobiet pragnących robić ten rodzaj gówna. To się zdarza, ale rzadko. - Dostaliśmy dowód, że kobieta jest właścicielką domu i obserwowano inną dziewczynę wychodzącą z mieszkania w okolicach godziny drugiej. – Zerbrowski zamknął oczy, jakby cytował. – Przybyły pijane, ale był z nimi mężczyzna. - Masz świadka? – zapytałam. - Jeśli człowiek, który ich przywiózł, nie jest zmiennokształtnym i nie jest częścią tego, to tak. Nie myślałam o tym. – On może być w wannie. Przy okazji, dlaczego woda jest tak głęboka. Dlaczego zawór upustowy nie działa? - Nasz nowicjusz mówił, że kawałek ciała został nadziany na zawór. Zadrżałam. – Nic dziwnego, że przerażony zwymiotował. - Przegrałem to. – Powiedział Merlioni. - Przegrałeś co? - Zapytałam. - Większość stawiało, że będziesz rzygać. - Kto postawił, że nie będę? Zerbrowski odchrząknął. – Ja.

- Co wygrałeś? - Kolację dla dwojga u Tonego. - Co wygrałeś za mój połów w wannie? – Zapytałam, Merlioniego. - Pieniądze. – Odpowiedział. Pokręciłam głową. – Nienawidzę Was wszystkich. – Ruszyłam do drzwi. - Czekaj, mamy jeszcze jeden zakład. – Powiedział Merlioni. – Kim była ta dziewczyna z telefonu, kiedy zadzwonił do ciebie Zerbrowski i Cię obudził? Miałam powiedzieć zjadliwy komentarz, kiedy zatrzymał mnie głos zza drzwi. – Nie widziałaś nic tak złego od Nowego Meksyku? Odwróciłam się by zobaczyć w drzwiach mojego ulubionego agenta FBI. Agent specjalny Bradley Bradford uśmiechał się i zaoferował mi rękę.

Rozdział 55 Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Ultraska Bradley był ze Specjalnej Sekcji Badawczej; to był nowy wydział do zajmowania się nadnaturalnymi przestępstwami. Ostatnio pracowaliśmy razem w Nowym Meksyku nad niektórymi bardzo makabrycznymi morderstwami. Z przyjemnością uścisnęliśmy sobie ręce. Uśmiechnął się i myślę, że oboje bardzo cieszyliśmy się, że widzimy siebie nawzajem. Jednak wzrokiem ogarniał pokój, aż odnalazł Zerbrowskiego. – Sierżancie Zerbrowski, musisz nas opuścić. Zerbrowski podszedł do nas. – Co masz na myśli Agencie Bradford? Uniósł wąską szarą kopertę. – Jest sklep po drugiej stronie ulicy naprzeciw klubu, gdzie poszły wczoraj te dwie kobiety. Sklep został obrabowany w zeszłym roku, więc go wyposażyli w bardzo ładny system monitoringu. Wszystkie żarty zniknęły; Zerbrowski był nagle bardzo poważny. – I? - Złapali obraz mężczyzny pasujący do z ostatniej nocy danego przez sąsiada. Przeszli tuż obok okna sklepu. – Otworzył kopertę. – Pozwoliłem sobie na uchwycenie kadru i zrobienie zdjęcia. - I przekazałeś je do wszystkich twoich ludzi. – Powiedział Merlioni. - Nie detektywie, to jest jedynie kopia i przyniosłem ją najpierw tutaj. Merlioni wyglądał jakby chciał się kłócić, ale Zerbrowski mu przerwał. – Nie obchodzi mnie to, kto to rozwiązuje. dopóki mamy tego faceta. - Czuje to samo. – Powiedział Bradley. Nie do końca wierzyłam Bradleyowi. Ostatni raz, gdy rozmawialiśmy, jego mały oddział był zagrożony rozwiązaniem, a ich sprawy oddane w ręce Wsparcia Śledczego czytaj Szeregowej Jednostki Zabójstw. Bradley był jednym z tych dobrych. Naprawdę bardziej dbał o rozwiązanie przestępstw niż awans zawodowy, ale także dbał o swoją nową jednostkę. Mocno wierzył, że federalni jej potrzebują. Więc dlaczego przekazał jedyną kopię obrazu? Dzielenie się było rozsądne, ale oddawanie nie. - Co sądzisz, Anito? – Zapytał. Spojrzałam na zdjęcie. Było czarno-białe. Faktycznie dość dobrej jakości. Dwie śmiejące się kobiety z wysokim mężczyzną między nimi. Brunetka po lewej odpowiadała niektórym zdjęciom poniżej. Nie pytałam o imię kobiety, która była właścicielką domu. Nie chciałam wiedzieć. Niewiedza

czyniła łatwiejszym pójście do łazienki i grzebanie łapą w pozostałościach. Druga kobieta wyglądała dziwnie znajomo. – Nie była to dziewczyna ze zdjęcia grupowego na dole? Wygląda na to, że zostało zrobione na imprezie. - Sprawdzimy. – Powiedział Zerbrowski. - Co z mężczyzną? – Zapytał Bradley. Patrzyłam na tego mężczyznę na zdjęciu. Mężczyzna, który może być naszym mordercą, lub który mógł być w stosie kości na dnie w wannie, był wysoki i barczysty. Proste brązowe włosy związał z tyłu w długi koński ogon, a jedna z kobiet szarpała je bawiąc się. Twarz była przystojna z wysokimi kośćmi policzkowymi. Nie był tak przystojny jak Richard, ale dziwnie mi jego przypominał. Zarówno wzrostem jak i gabarytami. Plus klasyczny typ urody. Ale było coś w jego twarzy, co nawet przerażało mnie ze zdjęcia. To była prawdopodobnie wiedza, że za parę godzin dwie kobiety zostaną zmasakrowane. Może to była moja wyobraźnia, ale nie lubiłam patrzeć na twarz tego mężczyzny, kiedy on rzucał okiem na aparat. Zrozumiałam, co było dziwnego w jego spojrzeniu, dlaczego wyglądało na dziwne. – Zauważył kamerę – Powiedziałam. - Co masz na myśli? – Zapytał Zerbrowski. - Spójrz na jego twarz. Nie jest zadowolony, że go uchwyciła. - Prawdopodobnie wiedział, co zamierza zrobić. – Powiedział Merlioni. – Nie chciał być zauważony przed morderstwem. - Być może. Prawdopodobnie. – Patrzyłam na jego twarz i myślałam, że jest znajoma. - Poznajesz go? – Zapytał Bradley. Wpatrywałam się w niego. Jego twarz była pusta, szczera, ale nie wierzyłam w jego niewinne spojrzenie. – Dlaczego miałabym? - No cóż, jest zmiennokształtnym. Jeżeli jest naszym człowiekiem, może widziałaś go gdzieś. Bradley kłamał, mogłam to poczuć. Nawet ja nie byłam na tyle nietaktowna, aby oskarżyć go o to w twarz. Ale zostałam uratowana od wymyślania czegoś do powiedzenia przez dzwonek komórki. Trzymałam ją dzisiaj przy sobie, zaczepioną z tyłu mojego paska na wypadek, gdyby Musette i spółka nie wyjechali z miasta. Nazwijcie mnie głupią, ale nie ufałam im. - Halo. - Czy to Anita Blake? – To była kobieta. Nie rozpoznawałam głosu. - Tak. - Tutaj detektyw O’Brien Dziwne, z wampirzą polityką i nowym morderstwem, nie poświęciłam dużo myśli na temat

poszukiwanego międzynarodowego terrorysty Leopolda Heinricka. - Detektyw O’Brien dobrze cię słyszeć, co się dzieje? - Zidentyfikowaliśmy dwa wybrane przez ciebie zdjęcia. - Naprawdę jestem pod wrażeniem, zdjęcia nie były dobre. - Wziął je porucznik Nicolas, spotkałaś go raz. Zajęło mi chwilę by umiejscowić nazwisko. – Porucznik odpowiedzialny za Cmentarz Lindel. - Tak, to ten. Podniósł te same dwa zdjęcia co ty. I obu spotkałaś jednocześnie… - Zanim zdążyła skończyć powiedziałam. – Ochroniarze, szurnięci ochroniarze. Canducci i… Ona powiedziała – Balfour. - Tak, zgadza się. Nie mogę uwierzyć, że ich nie pamiętałam. - Widziałaś ich raz w nocy, Blake. I z tego co mówił Nicolas, wdowa odwaliła całkiem spore przedstawienie. - Tak, ale jednak. Przyprowadziłaś ich na przesłuchanie? - Nikt nie wie, gdzie są. Oni zakończyli swoją pracę w agencji ochroniarskiej dwa dni po tym, jak ich widziałaś. Pracowali tam przez około dwa tygodnie. Wszystkie dane, które dali, prowadzą do ślepych zaułków. - Cholera. – Powiedziałam i spojrzałam na zdjęcie, które Bradley wciąż przytrzymywał tak, że mogłam je widzieć. Nagle wiedziałam, dlaczego obraz wydawał mi się znajomy. Był kolejnym z współpracowników Heinricka. Albo wyglądał tak niesamowicie, jak jeden z nich. Ale ja po prostu nie wierzę, że przypadek może rozciągać się tak daleko. Spojrzałam na Bradleya. Cierpliwie trzymał zdjęcia tak, bym mogła je zobaczyć. Niżej, niż pozostałych dwóch mężczyzn potrzebowało. Może on był grzeczny, a może nie. Spotkał mój wzrok i posłał mi pustą twarz. Twarz gliniarza. - Co jeśli powiem ci, że patrzę teraz na zdjęcie jednego ze współpracowników Heinricka i on także jest teraz w mieście? Twarz Bradleya się nie zmieniła. Zerbrowskiego i Merlioniego tak. Spojrzeli zaskoczeni. Bradley nie. – Skąd masz to zdjęcie? - Długa historia, ale jest poszukiwany w związku z morderstwami tutaj w mieście. - Który mężczyzna? - Zgaduję, że jedyny z długimi włosami. Nie sądzę, żeby to był kucyk jak tutaj, ale na pewno były do ramion. Słyszałam przesuwanie papierów. – Mam go. – Słyszałam więcej przesuwania papierów i małe

westchnienie. – Roy Van Anders. To jest bardzo zły gość, Blake. - Jak zły? - O dziwo, dzisiaj przyszły akta o panu Van Andersie. Zdjęcie miejsc zbrodni, które aż skręcają brzuch. - Dużo krwi, za to nie za wiele pozostałości z ciała? - Zapytałam. Czułam jak Zerbrowski napina ciało obok mnie. - Tak, skąd wiesz? - Myślę, że mamy tu miejsce zbrodni zrobione przez pana Van Andersa. - Jesteś na tym morderstwie likantropów, tak? - Tak. - Nie ma nic w jego pliku, co mówiłoby w stu procentach, że nie jest człowiekiem. On jest po prostu chorym sukinsynem, który lubi gwałcić i zabijać kobiety. - Nikt nigdy nie zapytał, jak on rozczłonkował zwłoki. lub gdzie jest reszta ciała? - Nie czytałam jeszcze wszystkiego, ale nie. Większość jego zbrodni była w krajach, gdzie mamy szczęście, jeśli będzie jakiekolwiek zdjęcie. Bardzo niska technologia, bardzo mało pieniędzy, by zrobić specjalistyczne badania nad zbrodnią. - Jak wyrafinowane muszą być ,by dostrzec różnicę między narzędziem, a zębami? - Wielu seryjnych morderców używa zębów, Blake. – Brzmiała, jakby musiała bronić honoru policji. - Wiem to O’Brien. Ale teraz to nie ma cholernego znaczenia. Co nam szkodzi. Facet jest tutaj w naszym mieście. Właśnie teraz, gdy nie ma niskiej technologii jak tam. A poza tym mamy trochę pieniędzy, by wyśledzić złych gości. - Masz rację, Blake. Skoncentruj się na tym tu i teraz. - Czyli jak na teraz to tyle, jeśli chodzi o pytania w sprawie Heinricka i jego kumpli? - Myślę, że tak. Możemy założyć, że Heinrick wie o hobby swoich kolegów. Czyni go to wspólnikiem w ich poczynaniach, jak nie więcej. - Będę tam tak szybko, jak tylko będę mogła się stąd wydostać. - Blake, to nie twoja sprawa. Jesteś jedną z potencjalnych ofiar. Myślę, że to sprawia, że jesteś zbyt blisko tego i nie jesteś obiektywna. - Nie rób tego O’Brien. Gram wobec ciebie fair. - To nie jest gra, Blake. To jest praca. Czy może chcesz wszystko sobie przypisać? - Mam w dupie zaszczyty. Chcę tylko tam być, gdy będziesz przesłuchiwać Heinricka. - Tylko jeśli zdążysz. Nie zatrzymamy imprezy ze względu na ciebie.

- Dobrze, O’Brien, dobrze. Ty tu rządzisz. - Dobrze, że o tym pamiętasz. – Odłożyła słuchawkę. Bardzo serdecznie powiedziałam. – Suka. Zerbrowski i Merlioni mieli chętne, wyczekujące twarze, ale nie Bradley. Mógł przybrać twarz gliniarza, ale nie był aktorem. Zapoznałam ich. Zerbrowski był wkurzony na O’Brien, ale nie za wyłączenie mnie. Ale za to, że nawet nie zadała sobie trudu rozważenia skontaktowania się z członkami RPIT. - Ona ich aresztowała. Za co, za śledzenie ciebie? Mamy cztery morderstwa, może więcej. – Spojrzał na mnie. – Chcesz jechać samochodem z syreną i światłami tak, że się tam kurwa dostaniemy, zanim ona zniszczy naszą sprawę? Podobało mi się „naszą sprawę” i podobało mi się, że zaprosił mnie ze sobą. Dolph prawdopodobnie by tego nie zrobił nawet wtedy, kiedy nie byłby na mnie wściekły. Skinęłam głową. – Bardzo chciałabym jechać i machać flagą jurysdykcji prosto w jej twarz. Uśmiechnął się. – Daj mi dziesięć minut, by wszystkim osobom wydać rozkazy, a następnie spotkaj się ze mną na dole. Pożyczymy oznakowany samochód. Ludzie zawsze szybciej ustępują z drogi oznaczonym samochodom. – Był za drzwiami i szedł w dół schodów nucąc. Merlioni poszedł za nim mówiąc. – Kto chce zostać do oczyszczenia wanny? – Nie sądzę, żeby Merlioni chciał być uwzględniony przy czyszczeniu wanny, a nawet nadzorowaniu. Bradley i ja znaleźliśmy się sami. To było niespotykane jak na federalnego, a nawet dwóch jak sądzę, żeby opuścić

miejsce zbrodni takie jak to. Większość lokalnych gliniarzy nienawidziło

federalnych. I z wzajemnością. Spojrzałam na Bradleya. - Teraz, kiedy zrobiłam już wszystkie połączenia, których ode mnie oczekiwałeś powiedz, dlaczego tak naprawdę tutaj przyszedłeś. Zamknął kopertę i wręczył mi ją. – Aby rozwiązać przestępstwa. - Rozwiązać te przestępstwa, by dodać twojej jednostce wpływów. Ostatnio, gdy rozmawialiśmy, potrzebne ci były wpływy. Patrzył na mnie uważnie. - Jesteś tu oficjalnie Bradley? - Tak. Wpatrywałam się w jego pustą twarz. – Jesteś tu oficjalnie jako agent FBI? - Nie wiem, co masz na myśli. - Powiedziałeś mi kiedyś, że zwróciłam na siebie uwagę niektórych mniej miłych oddziałów naszego rządu. Nazwałeś ich zjawami. Tak myślę. Czy Van Anders jest zjawą?

- Żaden rząd przy zdrowych zmysłach nie chciałby zwierzęcia takiego jak to w swoim kraju. - Mów do mnie Bradley, mów do mnie. Następnym razem, gdy się spotkamy, nie będę ci ufać tak, jak to robię w tej chwili. Westchnął i wyglądał nagle na zmęczonego. Przetarł oczy kciukiem i palcem wskazującym. - Te morderstwa zwróciły naszą uwagę. Ale widziałem już zbrodnie takie jak te. W innym kraju. W innym miejscu, gdzie rząd był bardziej zaniepokojony zostaniem u władzy, niż o ochronę bezbronnych kobiet. – Jego spojrzenie uciekło gdzieś daleko i było pełne bólu. - Mówiłeś, że odszedłeś z tej branży. - Bo tak jest. – Spojrzał na mnie bardzo intensywnie, już nie oczami gliniarza. – Ludzie tacy jak Van Anders byli jedną z przyczyn, dla których nie mogłem tego robić. Ale pewne osoby dowiedziały się, że Van Anders może zostać wpuszczony w granice Stanów Zjednoczonych. Nie byli zadowoleni. Mam jednorazowe pozwolenie na pomoc tutaj. - Jaka jest cena za pomoc? - Heinrick zostanie odeskortowany z kraju. On nigdy nie poda nazwiska drugiego mężczyzny, który został zabrany. To wszystko zniknie. - Heinrick jest podejrzany o terroryzm. Myślisz, że oni po prostu pozwolą mu wyjść? - On jest poszukiwany w pięciu innych krajach, z którymi mamy mocne traktaty. Komu go oddamy, Anito? Lepiej po prostu pozwolić mu odejść. - Nie chcesz wiedzieć, co on robił w mieście? Ja chcę wiedzieć dlaczego mnie śledził. - Mówiłem ci, dlaczego oni cię potrzebują. - Mogę ożywić dla nich umarlaków. Lidera politycznego tu, kilku ochroniarzy tam. – Starałam się obrócić to w żart, Bradley się nie śmiał. - Znasz człowieka przybitego do ściany w salonie? - Tak. - Znał Heinricka i Van Andersa i czuł się zbyt niezwykły. Wyszedł i ukrywał się, ale nie na tyle dobrze. - Skoro to była egzekucja, to dlaczego sprawiają, że wygląda to na mord rytualny? - Aby nas zmylić. - Ale po co sobie zawracają tym głowę? - Zapytałam. Potrząsnął głową. – To była wiadomość, Anito. Pragnęli jego śmierci i chcieli tego w taki sposób, by było o tym wszędzie głośno. Chcieli jego śmierci tak, jak pozostałych takich jak on. Jak ja. Tych, którzy odeszli. - Nie wiesz tego na pewno, Bradley.

- Nie wiem. Ale wiem, że wszystkich zaangażowanych w złapanie Van Andersa i Heinricka już nie ma. - Co z innymi? - Nie wiem. - Oni odeszli na dobre, czy mamy jeszcze się czymś martwić? - Mamy się czym martwić, Anito. Mamy się czym martwić. Wspaniale. – Coś mi przyszło do głowy. Wiem, że to wszystko poza pracą. Ale, mam jedno nieoficjalne pytanie. - Nie mogę obiecać, ale o co chodzi? Dałam mu imię Leo Harlan i ogólny opis, bo imię nie trudno zmienić. – Powiedział, że jest zabójcą, a ja mu wierzę. On mówi, że jest na jakimś urlopie i w to także wierzę. A St. Louis ma pecha, że są w nim źli faceci z całego świata. Ale chcę wiedzieć, czy mój klient nie jest z nimi w jakiś sposób związany. - Rozejrzę się. - Jeśli będzie na twojej liście, będę go unikać i odmówię wskrzeszenia jego przodka. Jeśli go nie będzie, to wykonam swoją pracę. - Mimo że jest zabójcą? Wzruszyłam ramionami. – Kim jestem by rzucać kamieniem? Staram się nie osądzać ludzi bardziej niż muszę. - Albo czujesz się bardziej komfortowo z mordercami. - Tak. Wszyscy moi przyjaciele są kryminalistami, mordercami albo glinami. To wywołało jego uśmiech. Zerbrowski krzyknął z dołu. – Anito, joł, my już jesteśmy. Dałam Bradleyowi mój numer telefonu komórkowego. Popatrzyłam na dół. Pobiegłam w stronę schodów.

Rozdział 56 Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska O’Brien zaczęła przesłuchanie, zanim tam dotarliśmy. Ludzie w St. Louis nie zdawali się rozumieć, że syreny i światła na samochodzie policyjnym oznaczają, że mają się wynosić z drogi. To tak, jakby samochód policyjny ze wszystkimi powiewającymi flagami tworzył wokół nas blok gapiów. Kierowcy byli tak zajęci dowiedzeniem się, dlaczego jechaliśmy w takim pośpiechu, że zapominali zjechać z drogi. Nigdy nie widziałam tak wściekłego Zerbrowskiego. Cholera, nigdy nie wiedziałam Zerbrowskiego wkurzonego. Nie na poważnie. Spowodował dość zamieszania, by wyciągnąć O’Brien z przesłuchania, ale ona wciąż powtarzała. – Możesz go mieć, kiedy my z nim skończymy, sierżancie. Głos Zerbrowskiego był tak niski, że słuchanie go było prawie bolesne. Ten przeciągły i ostrożny głos miał wystarczająco dużo żaru, by mnie zdenerwować. O’Brien nie wydawała się pod wrażeniem. – Nie uważasz detektywnie, że wypytywanie go o seryjnego mordercę, który już zmasakrował trzy, a może cztery osoby, ma pierwszeństwo nad przesłuchiwaniem go, dlaczego śledził szeryfa federalnego? – Przesłuchuję go w sprawie seryjnych zabójstw. – Małe zmarszczki powstały między jej oczami. – Co masz na myśli mówiąc trzy może cztery? – Nie skończyliśmy liczenia fragmentów z ostatniego miejsca zbrodni. Mogą być dwie ofiary. – Nie jesteś w stanie powiedzieć? – Zapytała. Wypuścił głośno oddech. – Nie wiesz nic o tych przestępstwach. Nie wiesz wystarczająco wiele, by przesłuchiwać go bez nas. – Jego głos trząsł się, ale nie zaczął na nią krzyczeć. – Być może możesz siedzieć w środku, sierżancie. Ale ona nie. – Wskazała kciukiem w moim kierunku. – Właściwie detektywnie, technicznie nie możesz wykluczyć mnie z przesłuchania teraz, gdy Heinrick jest podejrzany o dokonanie paranormalnych zbrodni. O’Brien spojrzała na mnie pustym, nieprzyjaznym spojrzeniem. – Wcześniej wyłączyłam cię na dobre, Blake.

– Ach. – Powiedziałam i czułam jak się uśmiecham. Nie mogłam nic na to poradzić. – Ale to było wtedy, gdy Heinrick był podejrzany o terroryzm, a winny nic więcej ponad posiadanie nielegalnej broni. I nic, co mój status szeryfa federalnego stawia pod moją jurysdykcją. Jak wskazałaś wcześniej, nie jestem zwykłym agentem federalnym. Moje kompetencje są bardzo wąskie. Nie mam legalnego statusu do nieparanormalnych przestępstw. Ale do nadnaturalnych przestępstw mam kontrolę w całym kraju. Nie muszę czekać, by być zaproszonym. – Wiem, że wyglądałam na zadowoloną z siebie, kiedy skończyłam, ale nie mogłam sobie pomóc. O’Brien była wkurzająca, a to musiało zostać ukarane. O’Brien wyglądała jakby ugryzła coś gorzkiego. – To moja sprawa. – Właściwie O’Brien to teraz sprawa każdego. Moja, ponieważ prawo federalne daje mi tu kompetencje. Zerbrowskiego, ponieważ to sprawa nadnaturalna. A to oznacza, że należy do Regionalnego Paranormalnego Zespołu Śledczego. Prawdę mówiąc to ty nie masz kompetencji w sprawie morderstw. Nie zdarzyły się na waszym boisku i nawet nie wiedzielibyście, że Heinrick został w nie zaangażowany, gdybyśmy nie wymieniali z tobą tak swobodnie informacji. – Graliśmy z tobą fair. – Powiedział Zerbrowski. – Odwzajemnij się tym samym, a wygramy. – Jego głos był prawe normalny. Zatracił ten przerażający bas. Dość dramatycznie wskazała na mnie palcem. – Ale to jej imię będzie w gazetach. Potrząsnęłam głową. – Jezu, O’Brien to wszystko, o co ci chodzi? Chcesz swojego nazwiska w nagłówkach? – Wiem, że złapanie seryjnego mordercy mogłoby zrobić ze mnie sierżanta. – Jeśli chcesz, żeby twoje nazwisko było w tej sprawie, dobrze. – Powiedziałam. – Ale bardziej martwimy się teraz o rozwiązanie sprawy, a nie kto zyska za to uznanie. – Łatwo ci mówić, Blake. Jak powiedziałaś, nie robisz kariery w egzekwowaniu prawa. Uznanie nic tu nie pomoże, ale mimo to je dostaniesz. Zerbrowski odsunął się od ściany, o którą był oparty. Dotknął teczek na krawędzi stołu. Otworzył jedną wystarczająco, by wyciągnąć zdjęcie. Na wpół przesunął na wpół zrzucił zdjęcie przez stół do O’Brien. To była mieszanina kształtu i koloru. Większość miało barwę czerwoną. Widziałam rzeczywistość, nie potrzebowałam przypomnienia. O’Brien spojrzała na zdjęcie, a potem spojrzała ponownie. Zmarszczyła brwi i prawie sięgnęła po zdjęcie, a potem przyglądnęła się mu dokładniej. Skupiła się na obrazku. Obserwowałam ją jak próbuje nadać sens temu, co widziała. Patrzyłam jak jej zbuntowany umysł usiłował nadać temu sens. Ujrzałam moment, kiedy to zobaczyła. Na jej twarzy, w nagłej bladości skóry. Usiadła powoli na krześle po jej stronie

stołu. Wydawało się, że ma problemy z patrzeniem, gdzie indziej niż na zdjęcie. – Czy wszystkie są takie same? –Zapytała cienkim głosem. – Tak. – Powiedział Zerbrowski. Jego głos był tak miękki, jak gdyby zdobył punkt i nie chciał tego wykorzystać. Spojrzała na mnie i wyglądało to, jakby z wysiłkiem odciągnęła wzrok od zdjęcia. – Będziesz ponownie ulubieńcem mediów. – Ale jej głos zmiękł, jakby to już nie miało znaczenia. – Prawdopodobnie. – Powiedziałam. – Ale nie dlatego, że chcę tam być. – Jesteś po prostu tak cholernie fotogeniczna. – Jej głos posiadał odrobinę wcześniejszej pogardy, a następnie zmarszczyła brwi i spojrzała na zdjęcie ponownie. Wydawało się, że słyszała, co właśnie powiedziała z tym okropnym, ohydnym zdjęciem przed nią. A to zdawało się złe. – Nie miałam na myśli… – Zebrała się w sobie i z powrotem miała swoją gniewną twarz, ale wydawało się, że teraz to bardziej jak maska, za którą się ukrywała. – Nie martw się O’Brien. – Powiedział Zerbrowski dokuczającym głosem. Wiedziałam, co następnie mogło wyjść z jego ust, ale ona nie wiedziała. – Wiemy, co miałaś na myśli. Anita jest po prostu tak cholernie urocza. Posłała mi słaby uśmiech. – Coś w tym rodzaju, tak. – Powiedziała. Uśmiech zniknął, jakby nigdy nie istniał. Znów była służbowa. – Sprawienie, żeby to nie przydarzyło się innej kobiecie jest ważniejsze od tego, kto dostanie uznanie. – Cieszę się, że się zgadzamy. – Powiedział Zerbrowski. O’Brien wstała. Pchnęła zdjęcie w kierunku Zerbrowskiego. Robiła co w jej mocy, by na nie więcej nie spojrzeć. – Możesz przesłuchać Heinricka i tego drugiego, chociaż on wiele nie powiedział. – Wymyślmy plan, zanim tam pójdziemy. – Powiedziałam. Oboje spojrzeli na mnie. – Wiemy, że Van Anders jest naszym facetem, ale nie wiemy czy jest jedyny. – Myślisz, że jeden z mężczyzn, których mamy, pomógł to zrobić Van Andersowi? – O’Brien skinęła na zdjęcie, które chował Zerbrowski. – Nie wiem. – Spojrzałam na Zerbrowskiego i zastanawiałam się, czy myślał to samo, co ja. Pierwszy komunikat brzmiał „przybiliśmy także tego pierwszego.” My. Chciałam się upewnić, że Heinrick nie był częścią tego „my”. Jeśli tak, to nigdzie się nie wybierał. Nie, jeśli mogłam coś na to poradzić. Naprawdę nie obchodziło mnie kto będzie miał uznanie za tę sprawę. Chciałam ją rozwiązać. Chciałam tylko nigdy, przenigdy nie oglądać czegoś tak okropnego, jak wanna w łazience i jej… zawartość. Zazwyczaj myślałam, że pomagałam policji z poczucia sprawiedliwości, chęci

ochrony niewinnych, a nawet kompleksu bohatera. Ale ostatnio zaczęłam rozumieć, że czasem chcę rozwiązać sprawę z powodów bardziej samolubnych. Że nie chciałam iść na inne miejsce zbrodni, równie złe jak to, które widziałam.

Rozdział 57 Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska Heinrick siedział za małym stolikiem.

Osunął się na krześle z prostym oparciem, które

wyglądało na twardsze, niż było w rzeczywistości. Jego starannie ostrzyżone włosy wyglądały wciąż schludnie. Okulary położył na blat, a bez nich jego twarz wyglądała młodziej. Jego akta wskazywały, że bliżej miał do czterdziestki, niż trzydziestki, ale nie wyglądał na nie. Miał niewinną twarz, ale ja wiedziałam, że to kłamstwo. Każdy, kto wyglądał niewinnie po trzydziestce, albo kłamał, albo był dotknięty przez palec boży. Jakoś nie sądzę, aby Leopold Heinrick kiedykolwiek miał zostać świętym. Co nasuwało tylko jeden wniosek. Kłamał. Kłamał na temat czego? O to jest pytanie. Przed nim stał styropianowy kubek z kawą. Musiała stać już dłuższą chwilę, ponieważ śmietanka zaczęła oddzielać się od ciemniejszego płynu tak, że kłęby bladości udekorowały szczyt kawy. Kiedy weszliśmy z Zerbrowskim spojrzał w górę. Coś zamigotało w jego bladych oczach: zainteresowanie, ciekawość, zmartwienie? Spojrzenie zniknęło, zanim mogłam je rozszyfrować. Założył swoje okulary pokazując mi bezbarwną i niewinną twarz. Z tym dodatkiem wyglądał bliżej swojego wieku. Szkła zaburzały obraz jego twarzy, więc pierwszym co rzucało się w oczy były oprawki. - Chcesz świeżej kawy? - Zapytałam go siadając. Zerbrowski oparł się o ścianę obok drzwi. Ja miałam zacząć przesłuchanie Heinricka i zobaczyć dokąd nas to zaprowadzi. Zerbrowski wyraźnie dał do zrozumienia, że teraz była moja kolej. Ale nikt, nawet ja, nie mogłam zostać sama z Heinrickiem. Śledził mnie, a my nadal nie wiedzieliśmy dlaczego. Agent Bradford zgadywał, że to część jakiegoś spisku, by przy mojej pomocy wskrzesić jakiegoś nikczemnego osobnika. Ale nie był do końca pewny. Dopóki nie będziemy wiedzieli na pewno, lepiej zachować ostrożność. Do diaska, ostrożności nigdy dość. - Nie. – Powiedział Heinrick. – Dziękuję. Miałam kubek świeżej kawy w jednej ręce i stos teczek w drugiej. Umieściłam napój na stole i zrobiłam mały pokaz ustawiając stos teczek obok niego. Jego spojrzenie powędrowało do akt, a następnie wróciło spokojnie do mnie. - Czyżby za dużo kawy? – Zapytałam.

- Nie. Jego twarz była uprzejma, pusta z odrobiną nieufności. Coś musiało go martwić. Czy to te teczki? Ich ilość? Specjalnie było ich tak dużo. Na dnie znajdowały się teczki, które nie miały nic wspólnego z Leopoldem Heinrickiem, Van Andersem, czy człowiekiem, który bezimiennie siedział w pokoju na korytarzu. Było niemożliwe by mieć wojskowe akta bez dołączonych danych osobowych, ale jakoś temu ciemnowłosemu Amerykaninowi się to udało. Jego teczka była pełna zaciemnionych przestrzeni, które były prawie nieczytelne. Fakt, że przyznawali się do niego, iż był członkiem sił zbrojnych, ale nie chcieli nadać naszemu Johnowi Doe imienia, było niepokojący. Zaczęłam się zastanawiać, co na to mój rząd. - Napijesz się czegoś jeszcze? – Zapytałam. Potrząsnął głową. - Jeszcze nam chwilę tu zejdzie. - Mówienie powoduje pragnienie. – Powiedział Zerbrowski z tyłu. Oczy Heinricka przeskoczyły na niego, a następnie z powrotem na mnie. – Ale milczenie już nie. – Jego usta uniosły się niemal w uśmiechu. - Jeśli podczas przesłuchania zechcesz nam powiedzieć, dlaczego mnie śledziłeś, to chciałabym to usłyszeć. Ale to jest naprawdę drugorzędny powód, dla którego tu jesteśmy. Spojrzał zdziwiony. – Kiedy po raz pierwszy nas zatrzymano, to wydawało się być bardzo ważne dla Ciebie. - Tak było i wciąż chciałabym wiedzieć, ale priorytety się zmieniły. Skrzywił się. – Grasz w grę panno Blake. Jestem zmęczony grą. Nie było w nim strachu. Wydawał się zmęczony, nieufny, nieszczęśliwy, ale nie bał się. On nie bał się policji, ani mnie. Ani tego, że pójdzie do więzienia. Nie było nic z tego lęku, który ma większość ludzi podczas śledztwa policji. To było dziwne. Bradley powiedział, że nasz rząd zamierza puścić Heinricka wolno. Podejrzewał to – wiedział? Skoro tak – jak? Skąd wiedział? Dlaczego nie było w nim ani krzty strachu przed pobytem w więzieniu St. Louis? Otworzyłam pierwszą teczkę. Trzymałam chropowate kopie starych zbrodni. Kobiety Van Andersa zamordowane daleko stąd. Położyłam zdjęcia przed nim w estetycznym rządku czarnobiałych okropieństw. Na niektórych zdjęciach jakość była tak zła, że jeśli nie wiedziałeś, że szukasz ludzkich szczątków, nigdy byś się nie domyślił. Van Anders redukował swoje ofiary niemal do testów Roschera. Heinrick spojrzał znudzony, niemal zdegustowany. – Twoja detektyw O'Brien już mi je

pokazywała. Już wyszły jej kłamstwa. - A jakie to kłamstwa miały być?– Zapytałam. Sączyłam swoją kawę, nie była taka zła. Była przynajmniej świeża. Pijąc napój, patrzyłam na jego twarz. Złożył ręce na piersi. – Że w twoim mieście są świeże morderstwa, takie jak te stare. - Co sprawia, że sądzisz, iż ona kłamie? Zaczął coś mówić, potem zamknął usta układając je w cienką, rozgniewaną linię. Po prostu na mnie spojrzał jasnymi ze złości, bladymi oczami. Otworzyłam drugą teczkę i zaczęłam układać kolorowe zdjęcia tuż nad starymi czarnobiałymi. Ułożyłam je w równym rzędzie i obserwowałam jak kolor odpływa z twarzy Heinricka. Do momentu, kiedy usiadłam, wyglądał niemal szaro. Musiałam stanąć, by dosięgnąć i móc ułożyć zdjęcia na końcu stołu. - Ta kobieta została zabita trzy dni temu. – Wzięłam inną teczkę ze stosu. Otworzyłam ją i utworzyłam wachlarz ze zdjęć. Nie byłam w stu procentach pewna, że będę potrafiła dopasować zdjęcia do odpowiedniego przestępstwa. Powinni zaznaczyć tył, ale tego nie zrobili, więc nie chciałam ryzykować. Jak tylko dostaniesz się do sądu prawnicy są bardzo wybredni, jeśli chodzi o dowody i rzeczy. Wskazałam na zdjęcia w teczce. – Ta kobieta została zabita dwa dni temu. Zerbrowski podszedł i podał mi plastikową torebkę z garścią polaroidów w niej. Rzuciłam torebkę na stół tak, że zsunęła się z niego, a on złapał ją automatycznie, zanim uderzyła o podłogę. Jego oczy były bardzo duże, gdy zobaczył wierzch druku. - Ta kobieta zmarła w nocy. Uważamy, że były dwie ofiary. Ale szczerze, nie zdążyliśmy jeszcze złączyć kawałków, więc nie jesteśmy w stu procentach pewni. Może być więcej niż jedna kobieta. To strasznie dużo krwi jak na jedną osobę, nie uważasz? Położył na stole torebkę z polaroidami tak ostrożnie, aby nie dotykać żadnego zdjęcia. Patrzył na wszystkie fotografie. Jego twarz zrobiła się śmiertelnie biała, a oczy ogromne. Jego głos był zduszony, jakby oddychanie było wysiłkiem, nie mówiąc już o rozmowie. – Co chcesz wiedzieć? - Chcemy zapobiec temu, zanim zdarzy się ponownie. – Powiedziałam. Patrzył w dół na zdjęcia, jakby nie mógł odwrócić od nich wzroku. – Obiecał, że nie zrobi tego tutaj. Przysięgał, że będzie nad sobą panował. - Kto? – Zapytałam cicho. Tak, rząd dał mu imię, ale to byli ci sami, którzy nie dali imienia Johnowi Doe. - Van Anders. – Wyszeptał. Spojrzał w górę zszokowany, ale nie zaskoczony. – Ta detektyw powiedziała, że wiecie o Van Andersie.

Świetnie. Nie ma to jak przekazywanie więcej informacji, niż daje ci Twój podejrzany. Wzruszyłam ramionami. – Bez świadków trudno być pewnym. - Coś w rodzaju nadziei przemknęło mu przez oczy i ich kolor zaczął się polepszać. – Sądzisz, że to może być ktoś inny? Nie Van Anders? Przerzuciłam akta jeszcze raz i Heinrick wzdrygnął się. Znalazłam wąską teczkę ze zdjęciami Van Andersa i dwiema kobietami. Machnęłam przed nim zdjęciami. – Van Anders z dwiema ofiarami morderstwa wczorajszej nocy. Skrzywił się przy ostatnim słowie, a kolor znów odpływał z jego twarzy. Jego usta wyglądały na bezkrwawe. Przez chwilę myślałam, że mógł zemdleć. Nigdy wcześniej nie zdarzyło mi się, aby podejrzany zemdlał. Jego głos był ochrypłym szeptem. – Więc to on. – Położył czoło na stole. - Czy potrzebujesz trochę wody, albo coś mocniejszego? – Zapytałam. Choć prawdę mówiąc czarna kawa była najsilniejszym napojem, jaki mogłam mu dać. Były pewne zasady dotyczące trunków serwowanych podejrzanym. Powoli podniósł głowę, wyglądał okropnie. – Powiedziałem im, że jest szalony. Powiedziałem im, by go nie najmowali. - Powiedziałeś komu? – Zapytałam. Usiadł nieco prościej. – Zgodziłem się tu przybyć wbrew mojemu zdrowemu rozsądkowi. Wiedziałem, że zespół został zmontowany zbyt szybko. Kiedy śpieszysz się przy takim zadaniu, to się kończy źle. - Jakie zadanie? – Zapytałam. - Rekrutacja do misji. - Jakiej misji? – Zapytałam. - To teraz bez znaczenia. Niektórzy z naszych ludzi uwiecznili cię na taśmie, kiedy wskrzeszałaś mężczyznę na miejscowym cmentarzu. Nie wyglądał wystarczająco żywo. Tak, jak oczekiwali moi pracodawcy. Wyglądał jak zombie i to nie było wystarczające. - Wystarczające, do czego? - By oszukać ludzi z pewnego kraju, że ich przywódca wciąż żyje. - Jakiego kraju? – Zapytałam. Potrząsnął głową, a cień uśmiechu przeszył jego wargi. – Nie będę tu długo, panno Blake. Ci, którzy mnie zatrudniają, będą czuwać. Będą albo pracować, by szybko uwolnić mnie bez kosztów, lub by mnie zabić. - Wydajesz się być spokojny. – Powiedziałam. - Wierzę, że odejdę wolno.

- Ale nie jesteś pewien. – Powiedziałam. - Niewiele rzeczy w życiu jest pewne. - Wiem, że jedno jest. – Powiedziałam. Tylko na mnie spojrzał. Myślę, że powiedział więcej, niż planował powiedzieć. Więc teraz starał się milczeć. - Van Anders zabije kogoś dziś wieczorem. Jego oczy stały się posępne, gdy odparł. – Pracowałem z nim rok temu, zanim dowiedziałem się kim naprawdę jest. Nie powinienem był mu wierzyć, że panuje nad swoim gniewem. Powinienem był wiedzieć lepiej. - Czy Twoi pracodawcy mają zamiar pozwolić, by Van Anders zarżnął więcej kobiet? Wtedy na mnie spojrzał. Znów nie mogłam odczytać wyrazu jego twarzy. Determinacja, poczucie winy, coś jeszcze. - Wiem, gdzie Van Anders się zatrzymał. Dam Wam adres. Wiem, że moi pracodawcy obecnie życzą mu śmierci. Stał się ciężarem. Wyciągnęliśmy z niego adres. Nie wyszłam po tym pośpiesznie, bo w przeciwieństwie do filmów wiedziałam, że nie puścili by mnie z tą informacją wolno. Mobilna Jednostka St. Louis, której odpowiednikiem jest SWAT, będzie jedyną, która będzie dowodzić. Kiedy dysponujesz ludźmi w kamizelkach kuloodpornych wyposażonych w pełną broń automatyczną, reszta z nas po prostu się nie liczy. Otworzyłam ostatnią teczkę i pokazałam mu człowieka ukrzyżowanego na ścianie. – Dlaczego Van Anders to zrobił? - Nie wiem, o czym mówisz. Chciał zaprzeczać, w porządku. Nawet, jeśli moglibyśmy przypiąć to do niego, wątpię, byśmy zdołali przytrzymać go wystarczająco długo do rozprawy. – Wiemy, że Ty i Twój zespół to zrobiliście. Nawet wiemy, dlaczego. Pod warunkiem, że Bradley mówił prawdę. - Nic nie wiesz. – Brzmiał na bardzo pewnego siebie. - Kazano Ci go zabić, bo uciekł. Uciekł od takich jak Ty, takich jak Van Anders. Spojrzał na mnie, wyglądał na zmartwionego. Zastanawiał się ile wiem. A wiedziałam niewiele. - Czyj to był pomysł by go ukrzyżować? - Van Andersa. – Wyglądał jakby połknął coś kwaśnego. Potem lekko się uśmiechnął. – To nie będzie miało znaczenia, panno Blake, nigdy nie zobaczysz procesu. - Może nie, ale zawsze lubię wiedzieć, gdzie leży wina. Skinął głową i powiedział – Van Anders był wściekły i zastrzelił go w pierwszej kolejności.

Powiedział, że ukrzyżowanie jest prostsze, jeśli osoba nie jest ciężka. – Spojrzał na mnie nawiedzonymi oczami. – Powinienem wiedzieć, co zamierza zrobić. - Kto wpadł na runy? – Zapytałam. Potrząsnął głową. – Dostałaś ode mnie już ostatnią odpowiedź, jaką mogłem ci dać. - Jest jedna rzecz, której nie rozumiem. – Faktycznie było wiele rzeczy, których nie rozumiałam, ale to nie był dobry pomysł, aby przyznawać się do tego w obecności złego faceta. - Nie będę się obciążał, panno Blake. - Jeśli wiedziałeś, do czego Van Anders jest zdolny, dlaczego przywieźliście go ze sobą? Dlaczego w ogóle był częścią zespołu? - Jest wilkołakiem, widziałaś już co potrafi zrobić swoim ofiarom. Byli też ci, którzy wierzyli, że i ty również jesteś zmiennokształtnym. Chcieliśmy kogoś kto, jeśli walczyłabyś z nami, mógłby nad tobą zapanować bez ryzyka infekcji. - Planowaliście mnie porwać? - W ostateczności. – Powiedział. - Ale ponieważ Balfour’owi i Canducci'emu nie podobały się moje zombie, plan nie wypalił? - To tylko nadane im imiona, ale tak. Mieliśmy pogłoski, że możesz wskrzesić zombie. Takie, które dobrze wyglądają i mogą uchodzić za ludzi. Moi pracodawcy byli bardzo rozczarowani widząc taśmy. Próbowałam jeszcze kilku pytań, ale Leopold Heinrick dał mi wszystkie informacje, które zamierzał mi dać. W końcu poprosił o adwokata, a rozmowa była skończona. Weszłam do głównego pomieszczenia i zastałam chaos. Ludzie krzyczeli, biegali. Wychwyciłam jak ktoś mówi, że któryś z funkcjonariuszy nie żyje. Złapałam detektywa Webstera. – Co się stało? O’Brien odpowiedziała za niego – Ci z oddziału Drużyny Rezerwowej ruszyli, by złapać Van Andersa, ale urządził im masakrę. Przynajmniej jeden policjant nie żyje, może więcej. - Cholera - powiedziałam. Złapała kurtkę z oparcia i torebkę z szuflady. - Gdzie jest Zerbrowski? - Poszedł już. - Czy mogę załapać się na podwózkę? Spojrzała na mnie. – Gdzie? Jadę do szpitala. - Myślę, że na miejsce zbrodni. - Ja cię zawiozę. – Powiedział Webster.

O’Brien spojrzała na niego. - Dojadę do szpitala nieco później, ale będę, obiecuję. O’Brien pokręciła głową i pobiegła do drzwi. Każdy wychodził. Jedni pójdą do szpitala. Drudzy udadzą się na miejsce zbrodni by zobaczyć, czy mogą tam pomóc. Niektórzy chcieli iść posiedzieć z rodzinami zastrzelonych oficerów. Wszyscy z nich gdzieś się udadzą. Gdybyś naprawdę chciał popełniać przestępstwo w jakimkolwiek mieście, wystarczy zadzwonić, że nie żyje policjant, a oni rzucą wszystko i pojadą tam, a ty będziesz mieć wolną rękę. Postanowiłam się udać na miejsce zbrodni. Spróbuję pomóc dowiedzieć się, co poszło nie tak. Ponieważ coś poszło bardzo źle, skoro Van Anders wymknął się całemu oddziałowi Mobilnej Jednostki Rezerwowej. Są przeszkoleni do walki z terrorystami, sytuacji z zakładnikami, narkotykami, gangami, zagrożeniami biochemicznymi; wybierz sobie co chcesz, a oni i tak by sobie z tym poradzili. Więc, tak, coś poszło straszliwie źle. Pytanie brzmiało: tylko co?

Rozdział 58 Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska Widziałam dość efektownych dzieł Van Andersa by być przygotowanym na najgorsze. To co zobaczyłam w korytarzu nie było nawet temu bliskie. W porównaniu do innych miejsc zbrodni, to było prawie czyste. Obok okna na końcu korytarza stał umundurowany oficer. W oknie nie było szyby, jakby coś dużego zostało przez nie wyrzucone. Odrzuciłam myśl, że ktoś z szacownych osób z miasta popełnił samobójstwo. Jednak nie było nic więcej, niż to okno. Blado brązowy dywan w korytarzu był zroszony krwią. Rozmazane na ścianie dwie krople wyglądały niemal sztucznie. Zbyt dramatyczne na białawych ścianach. To było wszystko. Van Anders nie miał czasu by się dobrze bawić. Jeden oficer był martwy, może dwóch. Ale miał tylko czas by ich zabić. Nie miał czasu by ich pociąć. Zastanawiałam się, czy to go rozwścieczyło? Czy czuł się oszukany? W korytarzu zaczęli pojawiać się policjanci, a dźwięk głosów z otwartych drzwi mieszkania przypominał szum morza. Smutnego, złego, natarczywego, zmieszanego morza. Apartament był nieskazitelny, nietknięty. Nie było widać śladów walki. Wszystkie kłopoty zaczęły się i skończyły na korytarzu. Detektyw Webster przyjechał ze mną. Stał jeszcze w drzwiach, bo nie było miejsca, by wejść do pokoju. Przy każdym zabójstwie było więcej policjantów, niż to potrzebne, ale nigdy nie widziałam takiego tłumu. Ludzi było pełno, jak na jakiejś imprezie. Poza tym, że każda twarz była ponura, lub zszokowana, albo wściekła. Nikt się dobrze nie bawił. Podczas jazdy zadzwonił na mój telefon komórkowy Zerbrowski. Wszyscy chcieli odpowiedzi. Odpowiedzi na temat potworów. Odpowiedzi, których nie mógł im dać, ponieważ, kurwa, sam ich nie znał. Jego cytat, nie mój. Zastanawiałam się, czy krzyczeć za Zerbrowskim, czy dzwonić na jego telefon komórkowy. Zazwyczaj nie przeszkadzało mi bycie niską, ale tym razem przez tłum nie mogłam nic zobaczyć, a już za cholerę nie mogłam zobaczyć nic nad nim. Spojrzałam na Webstera. On miał pieprzone 185 centymetrów. – Czy możesz dostrzec sierżanta Zerbrowskiego? Weber nagle zaczął wyglądać na jeszcze wyższego. Zdałam sobie sprawę, że się garbił w sposób, w jaki robią to niektórzy wysocy ludzie. Zwłaszcza, jeśli wcześnie wyrośli i nie lubili tego.

Stał z ramionami z tyłu i starał się patrzeć przez tłum; miał co najmniej 188 centymetrów, może trochę więcej. Zazwyczaj bardzo dobrze umiem ocenić wzrost. – Jest po drugiej stronie pokoju. – Nagle wydawało się, że się skurczył. Zaokrąglił ramiona, jakby jego kręgosłup kompresował się na moich oczach. Potrząsnęłam głową i powiedziałam. – Czy możesz przyciągnąć jego uwagę? Uśmiechnął się złośliwie i patrzył wzrokiem, który u Zerbrowskiego albo Jasona, mógłby wzbudzić we mnie strach. – Mógłbym Cię umieścić na moich ramionach, wtedy Cię dostrzeże. Posłałam mu spojrzenie, przez które jego szeroki uśmiech zmalał. – Wybacz. – Ale to był ten rodzaj przepraszam, do którego jestem przyzwyczajona. Jeden z tych, które zawsze daje Jason, gdy nie jest mu wcale przykro. Albo Zerbrowski miał więcej zdolności nadnaturalnych, niż myślałam, albo próbował wyrwać się człowiekowi, który chodził za nim krok w krok. To był jeden z oficerów Mobilnej Rezerwy, w czarnym bojowym stroju. Nadal miał pancerz, ale zgubił swój kask i swoją maskę, a jego oczy były dzikie. Było mu widać białka. Jak u konia, który miał się zaraz zerwać. Zerbrowski mnie zobaczył i ulga widoczna na jego twarzy była tak czysta i tak szczęśliwa, że prawie mnie to przeraziło. – Oficerze Elsworthy, to Anita Blake, agentka Anita Blake. Jest naszym nadnaturalnym ekspertem. Elsworthy zmarszczył brwi, mrugając trochę za szybko. Tak, jakby trochę zbyt długo trwało złapanie słów, przefiltrowanie ich i zrozumienie ich znaczenia. Widziałam wystarczająco dużo, by dostrzec objawy szoku. Dlaczego on nie był w szpitalu z resztą swojej drużyny? Zerbrowski bezgłośnie powiedział do mnie. – Przepraszam. Elsworthy mrugnął na mnie. Jego brązowe oczy nawet nie wyglądały na skupione, jakby widział to, co nadal było w jego głowie. Cholera. Chwilę temu krzyczał na Zerbrowskiego, teraz patrzył na rzeczy, których nie mogliśmy zobaczyć. Prawdopodobnie przeżywał katastrofę. Był blady, a na jego twarzy był pot. Założę się, że gdybym jej dotknęła, byłaby wilgotna. Przyłożyłam swoją twarz blisko do Zerbrowskiego i powiedziałam niskim głosem. – Dlaczego on nie jest w szpitalu z innymi? – Nie chciał iść. Powiedział, że chce zapytać RPIT, jak do cholery wilkołakowi mogły wyrosnąć pazury, kiedy był jeszcze w ludzkiej postaci. Musiałam zareagować na to pytanie, ponieważ Zerbrowski spojrzał na mnie przez oprawki okularów. – Powiedziałem mu, że nie było możliwe by wydobył pazury, gdy był jeszcze w ludzkiej postaci. Czy się mylę?

Potwierdziłam. – Zmiennokształtny musi być naprawdę potężny, by być w stanie to zrobić. Jest tylko garstka, która może przejść częściową przemianę, podczas gdy reszta jest ludzka. Zerbrowski zniżył głos jeszcze bardziej. – Byłoby dobrze to wiedzieć przed obławą na Van Andersa. – Myślałam, że co najmniej jedna osoba z każdej drużyny poszła do Quantico na wykład do paranormalnej klasy. – Poszli. Posłałam mu oburzone spojrzenie. – Ja nie chodzę wkoło z założeniem, że wiem więcej o potworach, niż cholerne FBI. – Może powinnaś. – Cicho powiedział Zerbrowski. Sposób, w jaki to powiedział, odebrał żar moim słowom. Tak naprawdę nie mogłam być zła ze stojącym i mrugającym jak niewiniątko idące na rzeź Elsworthy’m. – Czy tu jest gorąco? – Zapytał Elsworthy. Właściwie to było zbyt wiele osób na zbyt małej przestrzeni. – Detektywie Webster, weź Elsworthy’a na korytarz, by zaczerpnął powietrza, dobrze? Webster zrobił to, o co prosiłam, a Elsworthy poszedł bez jednej skargi. Tak jakby wykorzystał cały swój gniew przedtem i teraz wszystko, co zostało, to szok i horror. Zerbrowski i ja tkwiliśmy w naszym małym kącie. – Co poszło źle? – Zapytałam. – Elsworthy krzyczał na mnie. Ale jeszcze lepiej robił to Kapitan Parker. On czeka na mnie w szpitalu by mu wytłumaczyć, jak Van Anders mógł zrobić to, co zrobił. – Co dokładnie zrobił? Zerbrowski wyjął z kieszeni marynarki stale tam obecny notes, który wyglądał, jakby już był w błocie, a następnie jeszcze został podeptany. Grzebał w nim, dopóki nie doszedł do strony, której chciał. – Kiedy weszli, Van Anders całkowicie współpracował. Wydawał się zaskoczony i nie wiedział, dlaczego chcieli go aresztować. Został zakuty w kajdanki, przeszukany, a dwóch oficerów taktycznych, Bates i Meyer, wyprowadzili go na korytarz, podczas gdy reszta drużyny się przetasowała i sprawdzała, czy reszta mieszkania była czysta. – Spojrzał na mnie. – Standardowa procedura. – Więc kiedy przestała być standardowa? – Potem robi się to trochę pogmatwane. Meyer nigdy nie wrócił na radio. Bates zaczął wrzeszczeć, że oficer ranny i coś, że ktoś miał pazury. Elsworthy i inny oficer weszli przez drzwi na czas, by zobaczyć Van Andresa wystarczająco wyraźnie, że obaj przysięgają, że miał pazury, ale był

w pełni w ludzkiej postaci. – Zerbrowski spojrzał na mnie. – Prawdę mówiąc, byłem gotów pomyśleć, że Elsworthy i… – Odwrócił stronę notesu. – Tucker mieli przewidzenia. Potrząsnęłam głową. – Nie, to możliwe. – Potrząsnęłam głową jeszcze raz i powstrzymałam pragnienie potarcia moich skroni. Zaczynał mi się ból głowy. – U likantropów, które widziałam jak to robią, pazury się po prostu wysuwały na zewnątrz. To jak posiadanie nagle pojawiających się pięciu noży sprężynowych. Nie było nic więcej, co zobaczył oficer Bates? – Meyer, Bates nadal żyje. Kiwnęłam głową. Nazwiska były istotne. Ważne by pamiętać kto był martwy a kto żył. – Van Anders dźgnął Meyera. Gdy pazury wyrosły na jego palcach, użył ich jak noży. – Najwyraźniej Kevlar nie zatrzymuje pazurów likantropa, – powiedział Zerbrowski. – Kevlar nie jest stworzony po to, by zatrzymać dźgnięcie, – powiedziałam. – Pazury działają jak ostrza. Skinął głową. – Van Anders używał oficera jak tarczy. Trzymał go w swoich szponach jak… marionetkę, tak w końcu określił to Elsworthy. – Powinien iść do szpitala jak inni – powiedziałam. – Wyglądał dobrze, kiedy tu przybyłem, Anito. Naprawdę. Nie winię ich za nie zmuszenie go do wyjścia. – Cóż, teraz nie wygląda dobrze. – Gdy pojedziemy, możemy zawieść go do szpitala. Spojrzałam na niego. – Dlaczego myślę, że jedziemy do szpitala nie tylko po to, by dać moralne wsparcie? – Jesteś dzisiaj spostrzegawcza jak cholera. – Zerbrowski, – powiedziałam. – Powiedziałem Parkerowi, że przyjadę, jak tylko agentka Blake się pokaże. – Ty łajdaku. – Zadawał pytania dotyczące potworów, na które nie mogłem odpowiedzieć. Może Dolph mógłby, ale nie chciałem by tu był. Udało mi się uspokoić najgorsze, co się stało w śledztwie Twojego kudłatego przyjaciela. Ale jeśli Dolph straci opanowanie w miejscu publicznym… Tylko potrząsnął głową. Zgodziłam się z nim. – Dobrze, pojadę z Tobą do szpitala i zobaczę, czy mogę odpowiedzieć na pytania kapitana. – Ale najpierw musisz to zobaczyć. – Był rzeczywiście uśmiechnięty, a to nie było miejsce na uśmiech.

– Zobaczyć co? – Zapytałam podejrzliwie. Odwrócił się bez słowa i ruszył korytarzem w kierunku pustego okna. Weber zaprowadził Elsworthy’a w przeciwnym kierunku tak daleko, jak tylko korytarz pozwalał. Dobrze dla Webstera. Kiedy byliśmy wystarczająco blisko moje oczy zaczęły patrzeć na coś oprócz okna. W ścianie przy oknie na końcu korytarza były dwie zgrabne dziury po kulach. Broń Mobilnej Rezerwy mogła przejść w automatyczną za pstryknięciem przełącznika, ale są szkoleni, by strzelać pojedynczymi kulkami. Z dwoma oficerami martwymi i potworem na luzie pamiętali o szkoleniu. Zerbrowski skinął mundurowemu by się odsunął i mieliśmy trochę prywatności. Na dywanie prawie w ogóle nie było szkła, ponieważ wyleciało na zewnątrz. – Czy Van Anders wyrzucił kogoś przez okno? – Sam się wyrzucił, – powiedział Zerbrowski. Wpatrywałam się w niego. – Jesteśmy dwadzieścia pięter nad ziemią. Nawet wilkołak nie mógł odejść spacerkiem po takim rodzaju upadku. Nie mogłoby to go zabić, ale by bolało. – Nie zleciał w dół. Poszedł w górę. – Skinął, bym podeszła bliżej okna. Nie podobało mi się to okno. Miało bardzo niski parapet, prawie wystarczająco niski by zrobić na niego krok. Dawał lepszy widok, ale bez szkła w metalowej ramie, nie było nic pomiędzy pustym powietrzem, mną i bardzo dużym spadkiem. – Uważaj na szkło i nie patrz w dół. Ale zaufaj mi, Anito, warto wychylić się tylko trochę i popatrzeć w górę. Zobacz po prawej stronie okna. Położyłam rękę na ścianie i znalazłam miejsce w metalu wolne od szkła, więc mogłam się chwycić. Powietrze biło we mnie jak chętne ręce gotowe mnie porwać. Nie boję się wysokości, ale idea upadku z nich, cóż, tego się boję. Walczyłam z prawie nieodpartą chęcią spojrzenia w dół, bo wiedziałam, że gdybym spojrzała w dół, nie mogłabym spojrzeć przez okno w ogóle. Pochyliłam się bardzo ostrożnie i na początku nie rozumiałam, co widziałam. W ścianie budynku były otwory, tak daleko jak tylko moje oczy mogły sięgnąć. Małe dziury w regularnych odstępach. Wyprostowałam się ostrożnie pilnując się przed szkłem tak samo, jak przed upadkiem. Skrzywiłam się do Zerbrowskiego. – Widziałam otwory, ale czym one są? – Van Anders zrobił Spidermana. Snajper i obserwator zostali umieszczeni po przeciwnej stronie budynku. Nic nie mogli zrobić. Czułam jak moje oczy otworzyły się szeroko. – To znaczy, że te otwory są tam, gdzie włożył ręce w budynek i wspiął się do góry?

Zerbrowski przytaknął i się uśmiechał. – Kapitan Parker krzyczał, że nie wiedział, że wilkołaki to potrafiły. Spojrzałam na okno. – Kapitan Parker nie jest jedynym, który o tym nie wiedział. Znaczy, mają siłę, ale mogą ulec otarciom, zranieniom, a nawet złamaniom kości. Mogą wyleczyć się szybko, ale to ich boli. – Spojrzałam na sufit, jakbym widziała tą wspinaczkę w górę przez otwory. – Bycie postrzelonym bolało go jak cholera. Zerbrowski przytaknął. – Czy będzie musiał zobaczyć się z pogotowiem, lekarzem, czy czymś? Pokręciłam głową. – Wątpię. Jeśli jest wystarczająco silny, by zrobić częściową przemianę, wówczas muszę założyć, że jego zdolności lecznicze są na wysokim poziomie. Jeśli są, to wyleczy się w ciągu kilku godzin, może mniej. Jeśli zmieni formę i znowu stanie się człowiekiem, będzie jak nowy. – Na wszelki wypadek dali znać do wszystkich miejsc opieki nad nagłymi i pilnymi przypadkami. Skinęłam głową. – Sądzę, że to nie zaszkodzi. Ale nie uważam, że złapiesz go w ten sposób. – Jak zamierzamy to złapać, Anito? Jak złapać coś takiego? Spojrzałam na niego. – Czy pytałeś szefów co sądzą o śledzeniu wilkołakami? – Zawetowali to. – Myślę, że teraz będą w bardziej przyjaznym nastroju. – Myślisz, że Twoi znajomi na smyczy będą dla mnie mili? – Naprawdę myślałam, że to ja będę trzymała ich smycz. – Zadzwonił mój telefon, a dźwięk sprawił, że podskoczyłam. Otworzyłam go gwałtownie i to był głos, którego nie poznałam. Zbyt często nie rozmawiam z komendantem całej policji. Powiedziałam dużo „tak proszę pana” i „nie proszę pana”. Następnie w telefonie był szum, a ja stałam z Zerbrowskim, który się na mnie gapił. – Czy rozmawiałaś z tym, o którym myślę? – Wydał sądowy nakaz egzekucji Van Andersa. Zerbrowski szeroko otworzył oczy. – Nie pójdziesz za nim sama. Pokręciłam głową. – Nie planowałam tego. Wyglądał jakby mi nie wierzył. Naprawdę musiałam dać mu moje słowo, że nie miałam zamiaru wyskoczyć na Van Andersa bez wsparcia. Będę miała wsparcie. Szef policji powiedział, że przystałby na pomysł śledzenia przez wilkołaki. Miałam wsparcie, gdybym mogła przekonać Richarda, by mi je dał. Poprosiłam o kilka plastikowych toreb na dowody i zrobiłam nalot na szufladę z ubraniami Van Andersa. Użyłam rękawiczek. Nie, żeby rzeczy nie pachniały mną ale dlatego, że nie chciałam

dotykać tego, czego dotykało ciało Van Andersa. Zamknęłam ubrania w torbie i miałam nadzieję, że to wystarczy wilkołakom, by go śledzić. Wrócimy i zaczniemy u podnóża budynku. Van Anders mógł się wspinać, ale musiał gdzieś zejść. Zerbrowski zawiózł mnie, oficera Elsworthy i siebie do szpitala, żeby kapitan Parker mógł krzyczeć na nas dwoje. Bates zmarł na stole operacyjnym. Zerbrowski musiał ugryźć się w język, ponieważ sierżant nie przewyższa stopniem kapitana. Ja także ugryzłam się w język, bo czułam zapach strachu Parkera. Nie winiłam go za to. Myślę, że wszyscy bez wyjątku w tym korytarzu byliśmy przestraszeni. Każda osoba w mieszkaniu. Każdy policjant i kobieta w tym mieście powinni się obawiać. Kiedy zdarza się coś takiego, to właśnie policja musi uprzątnąć ten bałagan. Cóż, policja i przyjazny mieszkający po sąsiedzku egzekutor. Wszyscy byliśmy wystraszeni i powinniśmy być.

Rozdział 59 Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Ultraska Umówiłam się z Richardem w jego domu. Siedzieliśmy przy stole, gdzie spędziliśmy wiele weekendowych poranków. On pił herbatę. Ja sączyłam kawę. Nie patrzył mi w oczy, a ja nie wiedziałam, co powiedzieć. Zbił mnie z tropu zaczynając. – Gdybyś trzymała się moich zasad moralnych, Asher byłby już martwy, albo co gorsza uwięziony w Europie z tą potworną suką. Byłam całkiem pewna, że „potworna suka” to Belle Morte. – To prawda. – Starałam się by mój głos był neutralny. Chciałam przejść do interesów i poprosić Richarda, by pożyczył mi paru wilkołaków, ale bezpośrednie podejście do problemu zwykle nie działało dobrze na Richarda. Niewiele potrzeba by go obrazić. Potrzebowałam jego współpracy, a nie kolejnej kłótni. – Nie mogę zrozumieć jak mogłaś pozwolić im pożywiać się na sobie, Anito. – W końcu spojrzał w górę i jego perfekcyjnie brązowe oczy były pełne bólu i dezorientacji. Tak surowe, że aż bolało na nie patrzeć. – Coraz trudniej jest mi rzucać w innych kamieniami, Richard. - Ardeur. – Powiedział. Skinęłam głową. – Również tobie nie mogę pozwolić się na mnie żywić. – Rozumiem to. – Powiedziałam. Przeszukał moją twarz. – Więc dlaczego tu jesteś? On naprawdę myślał, że miało to być wzruszające spotkanie, na którym błagałabym by wrócił do mojego lóżka? Część mnie była wkurzona, część mnie była smutna. Na żadną z nich nie miałam czasu. – Wilkołak, który gwałcił i zabijał kobiety, uciekł dziś przed policją. – Nie widziałem nic w wiadomościach. – Staram się utrzymać to w tajemnicy. – Jesteś tu w interesach. – Jego głos był miękki. – Jestem tu by uchronić inne kobiety od śmierci. Wstał od stołu i przez moment bałam się, że odejdzie, ale wziął ocieplacz na imbryk do herbaty i napełnił swój kubek. – To nie jest jeden z moich wilków.

– Wiem. Odwrócił się z pierwszą wzmianką gniewu. – Więc czego ode mnie chcesz? Westchnęłam. – Richard, kocham Cię. Mogę zawsze Cię kochać, ale nie mam teraz czasu na kłótnię. – Dlaczego nie teraz? – Zapytał i był zły. Otworzyłam teczkę i wyjęłam pierwsze zdjęcie. Trzymałam je tak, by mógł je zobaczyć. Skrzywił się mrużąc oczy. Wreszcie jego umysł zrozumiał, a całkowity wstręt wypełnił jego twarz. Odwrócił się. – Dlaczego mi to pokazujesz? – Zabił trzy kobiety tu i ponad pół tuzina w innych krajach. To są tylko te, o których wiemy. On tam teraz jest wybierając nową ofiarę. – Nie mogę nic na to poradzić. – Ale ja mogę, jeśli dasz mi jakiego wilkołaka, by pomóc mi go wyśledzić. – Spojrzał na mnie, potem odwrócił wzrok, bo ciągle pokazywałam zdjęcie. – Tropić go, w sensie jak pies? – Nie, większość psów nie będzie tropić zmiennokształtnego, zbytnio się ich boją. – Nie jesteśmy zwierzętami, Anito. – Nie, nie jesteście. Ale w zwierzęcej postaci macie nos jednego z nich i wciąż macie mózg człowieka. Możecie śledzić i myśleć. – Ja, oczekujesz tego ode mnie? Pokręciłam głową i położyłam fotografię na aktach. Wstałam i rozłożyłam stos na stole. – Nie, ale Jason by mógł i Jamil, jeśli go poprosisz. Powiedziałabym też o Sylvie, ale z nią nie jest wystarczająco dobrze by to zrobić. – Wyzwała mnie na pojedynek i przegrała. – Powiedział Richard. Wzrok uciekał mu do zdjęć na stole. – Zabierz to z mojego stołu. – On tam teraz jest przygotowując się do zredukowania innej kobiety w mięso. – Dobrze, weź Jasona, weź Jamila. Do cholery weź kogo chcesz. – Dziękuję. – Zabrałam się za zbieranie zdjęć. – Nie musiałaś robić tego w ten sposób, Anito. – W jaki sposób? – Zapytałam zamykając teczkę z makabrycznymi zdjęciami. – Brutalny. Mogłaś mnie poprosić. – Czy powiedziałbyś tak? – Nie wiem, ale te zdjęcia będą mnie prześladować.

– Widziałam to w rzeczywistości, Richard. Twoje koszmary nie mogą być gorsze niż moje. Poruszył się tym ruchem zacierającym prędkość i chwycił mnie za ramię. – Część mnie myśli, że są one przerażające, tak jak to powinno być. Ale część mnie lubi te zdjęcia. – Jego palce wbiły się w moją rękę powodując siniaki. – Część mnie widzi tylko świeże mięso, – pozwolił warkotowi wysączyć się z pomiędzy równych, białych zębów. – Przykro mi Richard, że nienawidzisz tego, czym jesteś. Puścił mnie tak szybko, że niemal upadłam. – Weź wilki, których potrzebujesz i wyjdź. – Gdybym mogła machnąć magiczną różdżką nad Tobą i zrobić z Ciebie człowieka, wyłącznie człowieka, zrobiłabym to, Richard. Spojrzał na mnie. Jego oczy zmieniały się w bursztynowe wilcze. – Wierzę Ci, ale nie ma magicznej różdżki. Jestem jaki jestem i nic tego nie zmieni. – Przykro mi Richard. – Zdecydowałem się żyć, Anito. Spojrzałam na niego. – Przykro mi, ale nie rozumiem. – Próbowałem umrzeć. Już nie zamierzam umierać. Będę żyć, cokolwiek to oznacza. – Cieszę się, ale chciałabym byś brzmiał na szczęśliwszego z takiego wyboru. – Idź Anito, masz mordercę do złapania. Tak i czas nie był po naszej stronie. Ale nadal nienawidziłam zostawiać go w tym stanie. – Zrobię, co w mojej mocy by Ci pomóc, Richard. Wiesz o tym. – Tak jak pomagasz wszystkim swoim przyjaciołom. Potrząsnęłam głową, zabrałam teczkę i udałam się do drzwi. – Jeśli zechcesz porozmawiać, a nie walczyć, zadzwoń do mnie, Richard. – I jeśli zechcesz porozmawiać, a nie łapać morderców, to ty do mnie zadzwoń. Zostawiliśmy to tak. Ale ja nie miałam czasu trzymać go za rękę, nawet gdyby mi pozwolił. Van Anders był gdzieś i było tak wielu ludzi, których mógłby zranić. Czym była emocjonalna pustka między przyjaciółmi w porównaniu z Van Andersem na ulicach?

Rozdział 60 Tłumaczenie: Nat_us Korekta : Ultraska

Jason i Jamil byli w ludzkiej formie, podczas gdy Norman i Patricia zmienili się w wilki. Widziałam Normana w ludzkiej postaci, ale nie mogłam przypomnieć sobie twarzy Patricii. Była po prostu wielkim, kudłatym wilkiem. Bladym, prawie białym. Musieliśmy wziąć na smycz dwa wilki wielkości kucyków. Dzisiaj strasznie nie chciałam, żeby policja widziała olbrzymie wilki biegające luzem po ulicach. Stwierdziłam, że najpierw zaczną strzelać, a dopiero potem pytać. Rozpięłam dwa worki z rzeczami zabranymi z wynajętego mieszkania Van Andersa. Wilki obwąchały to, warknęły i tropiły go na smyczy wokół chodnika jego budynku mieszkalnego, przez całe miasto, aż do centrum handlowego. Policja obserwowała lotniska, dworce autobusowe, autostrady. Van Andres siedział w cholernym ogródku barowym centrum handlowego w Eastfield. Włosy schował pod czapką bejsbolówką i dodał tanie okulary przeciwsłoneczne. Przebranie było niezłe. Poza tym nie mogłam bardzo narzekać. Sama ubrałam czapeczkę i okulary. Nienawidzę, kiedy źli goście kopiują. Miałam na sobie także luźny t-shirt, workowate jeansy i Nike. Przy moim niskim wzroście wyglądałam jak tysiąc innych nastolatków przechadzających się po jakimkolwiek innym centrum handlowym w Ameryce. Jamila i Jasona wyznaczyłam na pomocników. Pozostawali poza zasięgiem wzroku, ale ostrzegli mnie, że prędzej czy później on ich wyczuje. Ja zdążyłam pokazać ochronie centrum swoją odznakę. Podjęłam decyzję, by nie wzywać policji, ani nie starać się prowadzić ewakuacji. Miałam sądowy nakaz egzekucji. Nie musiałam go ostrzegać. Nie musiałam robić nic, tylko go zabić. Było późne popołudnie, więc dziedziniec restauracyjny nie był zbyt zatłoczony. To było dobre. Przy stole najbliżej Van Andresa siedziała grupa nastolatków. Dlaczego nie byli w szkole? Przy drugim stoliku była matka z dzieckiem w wózku i z dwójką małych dzieci. Dwoje maluchów. Żaden z nich nie siedział w krzesełku, tylko biegali wkoło, podczas gdy ona próbowała pomoc najmłodszemu dziecku jeść miękki jogurt. Van Andres wciąż był więcej niż pięć metrów od szalejących maluchów. Nastolatki były przerażająco blisko, ale nie umiałam wymyślić sposobu, by ich przesunąć. Moj mózg ciężko

pracował nad tym, jak ominąć matki z dziećmi, kiedy nastolatki wstały, zostawiły swoje śmieci na stole i odeszły. Van Anders był tak odizolowany, jak mogłam tylko chcieć w centrum handlowym. I nie byłam skłonna pozwolić mu uciec ponownie. Był zbyt niebezpieczny. Podjęłam decyzję. W tym momencie naraziłabym tych wszystkich miłych ludzi. Tę matkę z umazanym jogurtem dzieckiem i dwójkę małych krzyczących dzieci. Będziemy musieli zaryzykować. Byłam prawie pewna, że mogę na tyle dobrze kontrolować sytuację, by utrzymać ich z dala od tego. Ale nie byłam całkowicie pewna. Wiedziałam na pewno to, że miałam zamiar przejąć go teraz. Nie zamierzałam czekać. Broń odbezpieczoną i z nabojem załadowanym w komorze trzymałam przy boku, na długo przed tym, nim dotarłam do stolika matki z dziećmi. Odznaka agenta federalnego wisiała na kieszeni dużej koszulki na wypadek, gdyby jakiś dzielny cywil próbował ocalić Van Andresa. Uniosłam pistolet i wycelowałam, gdy mijałam stolik kobiety. Myślę, że to jej ciche westchnienie sprawiło, że się odwrócił. Zobaczył odznakę i uśmiechnął się biorąc kęs kanapki. Odezwał się z pełnymi ustami. – Zamierzasz mnie ostrzec, żebym nie wykonywał żadnych gestów, chcesz powiedzieć mi, żebym się nie ruszał? – Brzmiał na Holendra. - Nie. – Powiedziałam i strzeliłam do niego. Kula obróciła go z krzesła i wypaliłam ponownie, zanim uderzył w ziemię. Pierwszy był pochopny, ale drugi był solidnym strzałem w ciało. Strzeliłam do jego ciała jeszcze dwa razy, zanim dotarłam na tyle blisko, aby zobaczyć jak otwierał i zamykał usta. Krew wypłynęła mu z buzi oraz zmieniła jego niebieską koszulę w purpurową. Obeszłam go szerokim kołem, żebym mogłam oddać czysty strzał w głowę. Leżał na plecach krwawiąc, ale udało mu się odkaszlnąć krew, oczyścić swoje gardło na tyle, by powiedzieć. – Policja musi dać ostrzeżenie. Nie może po prostu strzelać. Wypuściłam oddech z mojego ciała i patrzyłam na jego czoło tuż nad oczami. – Nie jestem Policją, Van Anders. Jestem egzekutorką. Jego oczy się rozszerzyły, a on powiedział. – Nie. Nacisnęłam spust i patrzyłam jak większość jego twarzy wybuchła w nierozpoznawalnym bałaganie. Jego oczy były bardziej niebieskie, niż na zdjęciach.

Rozdział 61 Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Nat_us

Tej nocy do mojego domu zadzwonił Bradley. O dziwo, po rozstrzelaniu mózgu mężczyzny na oczach okolicznych matek i dzieci, nie byłam w nastroju, aby iść do pracy. Leżałam już przykryta w łóżku razem z moją ulubioną przytulanką, pingwinem Zygmuntem i Micahem zwiniętym obok mnie. Zazwyczaj ciepło Micaha było bardziej pocieszające niż ciężarówka wypchana zabawkami, ale dziś potrzebowałam mocno przytulić moją ulubioną maskotkę. Ramiona Micaha były wspaniałe, ale Zygmunt nigdy nie powiedział, że byłam niemądra, albo krwiożercza. Tak samo Micah, ale ciągle na to czekałam. - Jesteś w krajowych wiadomościach, a na pierwszej stronie Post-Dispatch jest twoje zdjęcie jak wykonujesz egzekucję na Van Andersie, – powiedział Bradley. - Tak, okazało się, że po drugiej stronie był sklep fotograficzny. Szczęściara ze mnie. – Nawet jak dla mnie brzmiałam na zmęczoną, albo gorzej. Co może być gorszego od zmęczenia? Śmierć? - Wszystko dobrze u ciebie? – Zapytał. Owinęłam się mocniej ramionami Micaha, przytuliłam głowę do jego nagiej piersi. Wciąż byłam zimna. Jak mogłam być zimna pod tymi wszystkimi kocami? – Mam kilku przyjaciół, którzy są ze mną i poprawiają mi nastrój. - On musiał zostać zabity, Anito. - Wiem. - Więc co to za ton w twoim głosie? - Chyba ominęła cię ta część artykułu, gdzie trzyletni chłopiec krzyczał, że chcę go zabić po tym jak zobaczył, co zrobiłam złemu człowiekowi w centrum handlowym, prawda? - Gdyby on uciekł… - Po prostu przestań Bradley, po prostu przestań. Zanim zaczęłam działać, podjęłam decyzję, że psychika świadków nie była tak ważna jak ich fizyczne bezpieczeństwo. Nie żałuję tej decyzji. Wcale. - Okej, więc przejdźmy do interesów. Sądzimy iż Leo Harlan, bardziej znany jako Harlan Knox, pracował częściowo z tymi samymi osobami, które zatrudniały Heinricka i Van Andersa. - Dlaczego nie jestem tym zaskoczona? – Powiedziałam.

- Sprawdzamy numer, który ci dał. Automatyczna sekretarka mówi, że anulował wszystko, ale jedna wiadomość jest inna. Czekałam na to. - Nie zamierzasz zapytać? - Po prostu mi to powiedz, Bradley. -Okej, proszę bardzo. " Panno Blake, przykro mi, że nie udało nam się wskrzesić mego przodka. Wspominam o tym na wypadek gdyby się pani zastanawiała czy to była prawda. Ale w tych okolicznościach uznałem, że rozwaga będzie lepsza niż moja duma. W chwili obecnej zlecenie zostało anulowane." Czy rozumiesz, o co mu chodziło z tym anulowaniem zlecenia? - Tak myślę, sądzę, że to oznacza, że transakcja została odwołana. Zrobił się za duży bałagan. Dzięki za sprawdzenie Bradley. - Nie dziękuj mi, Anito, gdybym nie postarał się o ciebie na naszej liście płac jako agentki federalnej, być może nigdy nie zwróciliby na ciebie uwagi ci, którzy zatrudnili Heinricka. - Nie możesz się za to obwiniać Bradley. To jak z rozlanym mlekiem, trzeba posprzątać bałagan i iść dalej. - To samo się tyczy Van Andersa. - Ja zawsze daję lepsze rady niż sama mogę przyjąć Bradley, powinieneś to wiedzieć. Zaśmiał się, a potem powiedział. – Uważaj na siebie, dobrze? - Będę. Ty też. - Pa Anito, trzymaj się. Byłam w środku mówienia "ty też", gdy się rozłączył. Co było nie tak z ludźmi z organów ścigania, że mieli tak fatalne maniery przez telefon? Nathaniel wszedł do pokoju z egzemplarzem „Pajęczyny Szarloty”. - Była w kuchni, w środku jest druga zakładka. Myślę, że Zane albo ktoś inny zaczął to czytać. Przytuliłam się mocniej do Micaha, a on mnie objął, jego ręce były ciepłe i silne, jakby mógł wycisnąć ze mnie złe uczucia. – Niech sobie znajdą własny egzemplarz. Nathaniel się uśmiechnął. Micah pocałował czubek mojej głowy. – Kto czyta dziś wieczorem? – Zapytał Nathaniel. - Ja, – powiedział Micah. – Chyba, że Anita chce. Schowałam moją twarz w zgięciu jego ramienia. - Nie, perspektywa słuchania lektury jest idealna na dzisiejszy wieczór. Nathaniel wręczył mu książkę i wszedł do łóżka. Nie byłam pewna, czy to ich ciepło pod

kołdrą, czy głęboki dźwięk głosu Micaha gdy czytał, ale powoli zaczęłam wracać to normalnej temperatury. Nie czytałam „Pajęczyny Charlotte” od lat. Miałam zaległości. I to w tak wielu rzeczach, które nie były związane z bronią czy zabijaniem ludzi.

Rozdział 62

Tłumaczenie: Fanmoon Korekta : Nat_us

Dolph nadal jest na urlopie, a ja starałam się zorganizować spotkanie między nim, jego żoną, synem i synową. Nie wiem, czy jest coś, o czym mogliby porozmawiać, ale Lucille, pani Dolph chce żebym spróbowała. I tak zrobię. Richard chyba odzyskał trochę spokoju. Jednak nie na tyle byśmy się z powrotem umawiali. Ale co tam, jestem zachwycona, że nie tkwi w samobójczej depresji. W tym momencie, chcę aby był szczęśliwy i zdrowy, bardziej niż tego aby był ze mną. Asher, Jean-Claude i ja osiągnęliśmy porozumienie. Myślę, że możemy powiedzieć, że randkujemy. Nie powiedziałabym, że spotykanie się z dwoma mężczyznami jednocześnie było czymś nowym dla mnie, ale dwóch mężczyzn na dokładnie tej samej randce w dokładnie tym samym czasie było. Ojciec Stephena i Gregorego wciąż jest w mieście. Valentina i Bartolomé zapytali, czy mogą go zabić. Jean-Claude na to przystanął, pod warunkiem, że Stephen i Gregory się zgodzą. Terapeuta Stephena twierdzi, że zdrowsze dla nich będzie, jeśli sami sobie z tym poradzą. Gregory skomentował. – Och, więc mamy zabić go sami. - Nie o to mi chodziło, – odparł Stephen. Obaj nadal się spierają jak mają sobie poradzić z koszmarem z dzieciństwa, który przyjechał do miasta. Ja w tej kwestii trzymałam stronę Valentiny i Bartolomé. Zabić go. Jednak nie odbiorę możliwości wyboru Stephenowi i Gregoremu, skoro ich terapeuta mówi, że narobi to więcej szkód. Bóg jeden wie, że wystarczająco już w swoim życiu wycierpieli. Dwoje wampirzych dzieci w dalszym ciągu przebywało w St. Louis ponieważ nie byli w stanie zmyć swojej plamy na honorze. Nie licząc tego, myślę, że Valentina nie chce być nigdzie w pobliżu Belle Morte, kiedy ta stanie na przeciw Matki Wszelkiej Ciemności. Ja też nie. Są noce, kiedy śnię o żywej ciemności. Tak długo jak śpię z krzyżykiem na szyi, wszystko jest w porządku, ale jeśli zapomnę, ona mnie prześladuje. Zrobiłabym sobie tatuaż z wizerunkiem krzyża, gdybym się nie obawiała, że mógłby stanąć w płomieniach. Ruchoma Jednostka ma mnie na liście swoich ekspertów cywilnych. Będą dzwonić, jeśli będą mnie potrzebować. Kapitan Parker był wkurzony na federalnych, że aktualna baza paranormalna nie

była taka aktualna. FBI nie ma wystarczającej liczby przyjaciół, którzy są potworami. Gdyby tak było, wiedzieliby więcej. Larry wrócił do miasta jako należycie wyszkolony Szeryf Federalny i łowca wampirów. Ślub jest w październiku. Tammy grozi mi, że mam pojawić się na ślubie. Cóż za przyjaciele. Wciąż czytamy „Pajęczynę Szarloty”. „W trawie grały świerszcze. Śpiewały smutną i monotonną pieśń o końcu lata. - Lato przeminęło i odchodzi - śpiewały. - Przeminęło, odchodzi, przeminęło, odchodzi….” Niektórzy ludzie uważają, że to smutny rozdział, ale to był zawsze jeden z moich ulubionych. Lato się kończy, jesień już jest, a następny miesiąc to październik z najbardziej niebieskim niebem w całym roku. Po raz pierwszy od lat, nie, skreślić to, po raz pierwszy w ogóle, miałam kogoś kto trzymał mnie za rękę i razem spacerowaliśmy pod tym niebieskim niebem. Richard i ja zawsze planowaliśmy to zrobić, ale on miał swoją pracę, a ja swoją i nigdy nie mieliśmy czasu. A teraz mam Micaha. I uczę się jak mieć czas na to, co ważne. Trzeba walczyć, by wykroić małe chwile szczęścia ze swojego życia, albo codzienne problemy pochłoną wszystko. Gdy skończymy „Pajęczynę Szarloty” Nathaniel chce przeczytać „Wyspę skarbów”. Brzmi nieźle.