Laurell K. Hamilton - 09 - Obsydianowy Motyl

ßobsidian butterflyõ

(obsydianowy motyl)

Disclaimer: Tłumaczenie niekomercyjne, powstało na potrzeby forum i ma charakter informacyjny. Wszystkie postacie i wydarzenia są własnością Laurell K. Hamilton.

Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Jasienia, Anita_Blake

Rozdział 1

Cała byłam umazana krwią, ale nie należała ona do mnie, więc mi to nie przeszkadzało. Nie tylko nie była to moja krew, ale cała pochodziła od zwierząt. Jeżeli najgorszymi ofiarami nocy miało być sześć kurcząt i koza, mogłabym to przeżyć. Inni też mogli. Ożywiłam siedem trupów w jedną noc. Nawet jak dla mnie to był rekord. Podjechałam na mój podjazd kwadrans przed świtem. Niebo było jeszcze ciemne i pełne gwiazd. Zostawiłam Jeepa na zewnątrz, zbyt zmęczona, by użerać się z garażem. Był maj, ale miało się wrażenie, że jest kwiecień. Wiosna w St. Louis była zwykle dwudniowym wydarzeniem, między końcem zimy i początkiem lata. Jednego dnia odmrażałeś sobie tyłek, a nazajutrz było ponad 30 stopni. Ale w tym roku była wiosna. Mokra, delikatna wiosna. „Obsidian Butterfly” - tłumaczenie http://www.anitablake.fora.pl/

Z wyjątkiem wysokiej liczby ożywionych zombie, to była typowa noc. Wszystko, od przywołania żołnierza wojny domowej, do miejscowego historyka społecznego, od pytań, przez testament, który potrzebował końcowego podpisu, do ostatniej konfrontacji syna z obelżywą matką. Jak na jedną noc, miałam powyżej uszu prawników i terapeutów. Jeśli miałabym usłyszeć „Jak się czujesz Jonathan (albo Cathy, albo ktokolwiek)?” jeszcze jeden raz dzisiaj wieczorem, zaczęłabym krzyczeć. Nie miałam ochoty oglądać nikogo więcej „radzącego sobie z jego lub jej uczuciami”. Przynajmniej większość prawników osób pogrążonych w smutku nie zbliżała się do grobu. Prawnik z urzędu mógłby stwierdzić, że zombie był wystarczająco świadomy, by wiedzieć co podpisywał. Wtedy mógłby zostać świadkiem. Jeżeli zombie nie mógłby odpowiedzieć na pytania, wtedy nie byłoby ważnego podpisu. Trup musiał być w pełni świadomy, aby uzyskać prawnie wiążący podpis. Nigdy nie przywołałam zombie, który nie mógłby podać prawnej definicji zdrowia, ale to się czasami zdarzało. Jamison, inny animator w Animator Inc., miał kilku prawników, którzy palili na grobie. Zabawne. Powietrze było wystarczająco chłodne, by sprawiło, że zadrżałam idąc chodnikiem do drzwi. Słyszałam dzwoniący telefon, gdy gmerałam kluczami w zamku. Uderzyłam drzwi ramieniem, ponieważ nikt nigdy nie dzwonił przed świtem, chyba że było to coś poważnego. Dla mnie to zwykle oznaczało policję i morderstwo. Kopnięciem zamknęłam drzwi i pobiegłam do kuchni, by odebrać telefon. Automatyczna sekretarka kliknęła, mój głos ucichł i usłyszałam Edwarda. - Anita, tu Edward. Jeżeli tam jesteś, odbierz. - Cisza. Biegłam szybko, ale poślizgnęłam się na wysokich obcasach. Chwyciłam słuchawkę sunąc w stronę ściany i prawie ją upuściłam. Wrzasnąłem do odbiornika, manipulując przy telefonie: - Edward, Edward, to ja! Jestem tutaj! Edward śmiał się miękko, kiedy w końcu go usłyszałam. - Cieszę się, że jestem zabawna. Co się dzieje? - Spytałam. - Dzwonię w sprawie mojej przysługi - powiedział cicho. Teraz ja zamilkłam. Pewnego razu Edward przyszedł mi z pomocą. Był moim wsparciem. Przyprowadził przyjaciela, Harleya, jako dodatkową pomoc. Skończyłam zabijając go. On pierwszy próbował mnie zabić i tylko byłam szybsza, ale Edward

„Obsidian Butterfly” - tłumaczenie http://www.anitablake.fora.pl/

potraktował to zabójstwo osobiście. Czepialski. Dał mi wybór: albo on i ja, moglibyśmy stanąć naprzeciw siebie i dowiedzielibyśmy się raz na zawsze, które z nas było lepsze, albo mogłabym być mu winna przysługę. Kiedyś miał po mnie zadzwonić, żebym, tak jak Harley, była jego wsparciem. Zgodziłam się na przysługę. Nigdy nie chciałam zmierzyć się z Edwardem na poważnie. Jeżeli by do tego doszło skończyłabym martwa. Edward był zawodowym zabójcą. Wyspecjalizował się w potworach. Wampiry, zmiennokształtni, cokolwiek i wszystko. Byli ludzie tacy jak ja, którzy robili to legalnie. Ale Edward nie przejmował się prawem, albo cholera, etyką. Czasami nawet zabijał człowieka, ale tylko wtedy, gdy ten ktoś miał niebezpieczną reputację. Innych morderców, przestępców, złych mężczyzn, albo kobiety. Był zabójcą dającym równe szanse. Nikogo nigdy nie dyskryminował. Ani ze względu na płeć, religię, rasę, albo nawet gatunek. Jeżeli osobnik stwarzał zagrożenie, Edward polował na niego i zabijał. To było to czym był, czym żył – polował na drapieżniki. Zaoferowano mu kiedyś kontrakt na moje życie. Odrzucił go i przybył do miasta jako mój ochroniarz, biorąc ze sobą Harleya. Zapytałam go, dlaczego nie przyjął kontraktu. Jego odpowiedź była prosta. Jeżeli przyjąłby kontrakt, miałby tylko mnie do zabicia. Jeżeli by mnie chronił, miał nadzieję, że mógłby zabić więcej ludzi. Doskonałe rozumowanie Edwarda. Albo był socjopatą. Blisko mu było do tego, ale nie robiło to wielkiej różnicy. Prawdopodobnie jestem jedną z niewielu przyjaciół, których Edward ma, ale to jak przyjaźnienie się z oswojonym lampartem. Może zwinąć się u stóp twojego łóżka i pozwala pieścić jego głowę, ale nadal może rozerwać twoje gardło. Tylko nie zrobi tego dzisiaj wieczorem. - Anita, jesteś tam nadal? - Jestem, Edwardzie. - Nie wydajesz się szczęśliwa po tym co ode mnie usłyszałaś. - Powiedzmy, że jestem ostrożna - powiedziałam. Znowu się zaśmiał. - Ostrożna. Nie, nie jesteś ostrożna. Jesteś podejrzliwa. Tak - powiedziałam. - Więc jaka to przysługa? - Potrzebuję wsparcia - powiedział. - Co mogłoby być tak straszne, że Śmierć potrzebuje pomocy? - Ted Forrester potrzebuje pomocy od Anity Blake, egzekutorki wampirów.

„Obsidian Butterfly” - tłumaczenie http://www.anitablake.fora.pl/

Ted Forrester był drugim ja Edwarda. Jego legalną tożsamością, której byłam świadoma. Ted był szczodrym myśliwym, wyspecjalizowanym w nadprzyrodzonych stworzeniach, które nie były wampirami. Według podstawowej reguły wampy były szczególną rzeczą, przez którą powstali licencjonowanymi egzekutorzy wampirów, ale nie byli oni upoważnieni do zabijania niczego innego. Być może wampiry maja lepsze polityczne lobby, wręcz dostają najlepszą prasę. Hojni myśliwi, jak Ted, wypełnili luki między policjantami i licencjonowanymi egzekutorami. Pracowali głównie w stanach, gdzie nadal można było legalnie polować na szelmy i zabijać je dla pieniędzy. Do nich nadal zaliczano lykantropów. Mógłbyś rozstrzelać ich na widoku w około sześciu stanach, o ile później badanie krwi by udowodniło, że byli lykantropami. Niektóre z zabójstw zostały skierowane do sądu i zostały zakwestionowane, ale nic nie zmieniono w lokalnym prawie. - Więc dlaczego Ted mnie potrzebuje? Naprawdę poczułam ulgę, że to Ted pytał, a nie Edward. Gdyby to pytał Edward, prawdopodobnie byłoby to nielegalne. Być może byłoby to nawet morderstwo. Nie nadawałam się do zabijania z zimną krwią. Jeszcze nie. - Przyjedź do Santa Fe i dowiedz się - powiedział. - Nowy Meksyk? Santa Fe, Nowy Meksyk? - Tak. - Kiedy? - Spytałam. - Teraz. - Jeśli przyjadę jako Anita Blake, egzekutorka wampirów, mogę użyć licencji egzekutorki i zabrać mój arsenał. - Weź co chcesz - powiedział Edward. - Podzielę się z tobą moimi zabawkami jak przyjedziesz. - Dzisiaj się jeszcze nie położyłam do łóżka. Czy mam czas by się przespać zanim wsiądę do samolotu? - Połóż się na kilka godzin, ale bądź tutaj po popołudniu. Usunęliśmy ciała, ale zostawiliśmy resztę miejsca zbrodni dla ciebie. - Jaki rodzaj zbrodni? - Powiedziałbym morderstwo, ale to nie jest całkiem właściwe słowo. Jatka, rzeźnia, tortury. Tak - powiedział, jak gdyby wybierał słowo - scena tortur. - Czy próbujesz mnie przestraszyć? - Spytałam.

„Obsidian Butterfly” - tłumaczenie http://www.anitablake.fora.pl/

- Nie - odpowiedział. - Więc przestań dramatyzować i powiedz mi co się, do diabła, zdarzyło. Westchnął i pierwszy raz usłyszałam zmęczenie w jego głosie. - Mamy dziesięciu zaginionych. Dwanaście potwierdzonych zgonów. - Gówno - powiedziałam. - Dlaczego nie usłyszałam niczego w wiadomościach? - O zniknięciach pisały brukowce. Myślę, że nagłówek brzmiał „Trójkąt Bermudzki na Pustyni”. Dwanaście trupów to trzy rodziny. Sąsiedzi znaleźli ich dzisiaj. - Jak długo nie żyli? - Spytałam. - Kilkanaście dni. Prawie dwa tygodnie dla jednej rodziny. - Jezus, dlaczego nikt nie szukał ich wcześniej? - W ostatnich dziesięciu latach prawie cała populacja Santa Fe się wymieniła się. Mamy ogromny napływ nowych ludzi. Wielu ludzi ma tutaj domki letniskowe. Miejscowi nazywają przybyszów Californicators1. - Słodko - powiedziałam - czy Ted Forrester jest miejscowym? - Ted mieszka blisko miasta, tak. Dreszcz przebiegł po mnie od stóp do czubka głowy. Edward był bardzo tajemniczym człowiekiem. Nie wiedziałam o nim prawie niczego, naprawdę. - Czy to znaczy, że zobaczę gdzie mieszkasz? - Zostaniesz u Teda Forrestera - powiedział. - Ale ty jesteś Ted Forrester, Edwardzie. Będę mieszkała w twoim domu, tak? Był cicho przez uderzenie serca, i wtedy: - Tak. Nagle cała podróż wydawała się dużo bardziej atrakcyjna. Miałam zobaczyć dom Edwarda. Mogłam uczestniczyć w jego życiu osobistym, jeżeli jakieś miał. Co mogłoby być lepsze? Chociaż, jedna rzecz mnie martwiła. - Kiedy powiedziałeś, że ofiarami były rodziny, to czy były tam też dzieci? - Dziwne, ale nie - powiedział. - Dobrze. Chwała Bogu dla małych błogosławieństw - powiedziałam. - Zawsze byłaś sentymentalna, jeśli chodziło o dzieci - powiedział. - Naprawdę nie przeszkadza ci widok martwych dzieci? - Nie - powiedział. 1

Termin ten oznacza ludzi prowadzących modny i zamożny styl życia.

„Obsidian Butterfly” - tłumaczenie http://www.anitablake.fora.pl/

Przez sekundę albo dwie słyszałam jak oddycha i wiedziałam, że nic nie niepokoiło Edwarda. Nic go nie ruszało. Ale dzieci... każdy policjant, którego znałam, nienawidził jechać do zbrodni, gdzie ofiarą było dziecko. Było w tym coś osobistego. Nawet ci z nas bez dzieci mocno to odczuwali. To, że Edwarda to nie ruszało, męczyło mnie. Zabawne, ale tak było. - Mnie to przeszkadza - powiedziałam. - Wiem. - odpowiedział - To jedna z twoich poważnych wad. - W jego głosie była odrobina humoru. - Fakt, że jesteś socjopatą i to, że ja nim nie jestem, jest jedną z rzeczy, z których jestem bardzo dumna. - Nie musisz być socjopatą, żeby mnie wspierać. Tylko strzelcem i nim jesteś, Anita. Zabijasz tak łatwo jak ja, jeżeli okoliczności są sprzyjające. Nie próbowałam się kłócić, ponieważ nie mogłam. Zdecydowałam się skoncentrować na zbrodni zamiast na moim moralnym dylemacie. - Więc Santa Fe ma dużą przejściową populację. - Nie przejściową, - powiedział Edward, - ale mobilną. Bardzo mobilną. Mamy wielu turystów, sporo ludzi wprowadza i wyprowadza się na jakiś czas. - Więc nikt nie zna swoich sąsiadów - powiedziałam - albo jakie były ich plany. - Dokładnie. - Jego głos był uprzejmy, pusty. Z tą nutką zmęczenia pod spodem, a jeszcze głębiej było coś innego. - Myślisz, że będzie więcej ciał, których jeszcze nie znalazłeś - powiedziałam to tak, że zabrzmiało jak stwierdzenie. Przez parę sekund był cicho, a później powiedział: - Usłyszałaś to w moim głosie, nieprawdaż? - Tak - powiedziałam. - Nie jestem pewien, czy mi się to podoba, że tak łatwo potrafisz mnie rozgryźć - Przepraszam. Spróbuję mniej słuchać intuicji. - Nie martw się. Twoja intuicja jest jedną z rzeczy, która tak długo utrzymuje cię przy życiu. - Czy żartujesz sobie z kobiecej intuicji? - Spytałam. - Nie. Mówię, że jesteś kimś, kto rozwiązuje zadania dzięki przeczuciom, emocjom, a nie głową. Jest to twoją siłą, ale i słabością - Mam zbyt czułe serce, prawda?

„Obsidian Butterfly” - tłumaczenie http://www.anitablake.fora.pl/

- Czasami. A czasami jesteś tak jak ja, martwa wewnętrznie. Słyszenie jak to stwierdza ot tak, prawie mnie przeraziło. Nie to, że zaliczył mnie jako kogoś takiego jak on, ale że Edward wiedział, że coś w nim umarło. - Czy kiedyś żałowałeś tego co odeszło? - Spytałam. To było najbardziej osobiste pytanie, które kiedykolwiek mu zadawałam. - Nie - powiedział. - A ty? Myślałam o tym przez chwilę. Zaczęłam automatycznie mówić tak, ale się wstrzymałam. Prawda. Zawsze prawda między nami. - Nie, domyślam się że nie. Wydał mały dźwięk, prawie śmiech. - Moja dziewczynka Zarówno mi to schlebiło i lekko poirytowało, że byłam "jego dziewczynką." Kiedy masz wątpliwości, skoncentruj się na pracy. - Co to za potwór, Edwardzie? - Spytałam. - Nie mam pojęcia. Zamurowało mnie. Edward polował na nadprzyrodzonych złych facetów znacznie dłużej ode mnie. Znał potwory prawie tak jak ja i przejeździł świat zabijając je, więc miał wiadomości z pierwszej ręki o rzeczach, o których ja tylko czytałam. - Co to znaczy, że nie masz pojęcia? - Nigdy nie widziałem niczego, co by tak zabijało, Anita. - Usłyszałam w jego głosie coś, czego chyba nigdy nie słyszałam - lęk. Edward, który pomiędzy wampirami i zmiennokształtnymi miał przezwisko Śmierć, bał się. To był bardzo zły znak. - Trzęsiesz się, Edwardzie. To do ciebie niepodobne. - Zaczekaj, aż zobaczysz ofiary. Zachowałem dla ciebie zdjęcia pozostałych miejsc zbrodni, ale ostatnie trzymam nietknięte. Tylko dla ciebie. - Jak miejscowym stróżom prawa podoba się rozwijanie taśmy dookoła sceny zbrodni i zostawianie tego tylko dla starej małej mnie? - Wszyscy miejscowi policjanci lubią Teda. On jest starym dobrym chłopcem. Jeżeli Ted mówi, że możesz pomóc, oni mu wierzą. - Ale ty jesteś Ted Forrester – powiedziałam - I nie jesteś starym dobrym chłopcem. - Ale Ted jest - odpowiedział pustym głosem.

„Obsidian Butterfly” - tłumaczenie http://www.anitablake.fora.pl/

- Twoja sekretna tożsamość - powiedziałam. - Tak - powiedział. - Świetnie. Przylecę do Santa Fe popołudniu, albo wczesnym wieczorem. - Leć do Albuquerque. Spotkamy się na lotnisku. Tylko zadzwoń do mnie i podaj mi czas. - Mogę wynająć samochód - powiedziałam - Będę w Albuquerque w innej sprawie. To nie jest problem. - Czego mi nie mówisz? - Spytałam. - Ja mam tajemnice? - W jego głosie była odrobina rozbawienia. - Jesteś tajemniczym człowiekiem, Edwardzie. Kochasz zachowywać sekrety. To daje ci władzę. - Naprawdę ? - zabrzmiało to jak pytanie. - Ależ oczywiście. Zaśmiał się miękko. - Być może. Zrób rezerwację biletu i zadzwoń do mnie z godziną przylotu. Muszę kończyć. Ściszył głos, jak gdyby ktoś wszedł do pokoju. Nie spytałam, czy pośpiech był konieczny. Dziesięcioro zaginionych, dwanaście potwierdzonych zgonów. To było pilne. Nie spytałam, czy będzie czekał na mój telefon. Edward, który nigdy się nie bał, był przerażony. Będzie czekał na moją wiadomość.

„Obsidian Butterfly” - tłumaczenie http://www.anitablake.fora.pl/

ßobsidian butterflyõ

(obsydianowy motyl)

Disclaimer: Tłumaczenie niekomercyjne, powstało na potrzeby forum i ma charakter informacyjny. Wszystkie postacie i wydarzenia są własnością Laurell K. Hamilton.

Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Jasienia

Rozdział 2

Okazało się, że jedyny lot, którym mogłam polecieć, był w południe. Tylko wtedy były wolne miejsca. Oznaczało to, że zostało mi pięć godzin snu, zanim będę musiała wstać i pędzić na lotnisko. Musiałam też opuścić zajęcia Kenpo, odmianę karate, na które zaczęłam chodzić kilka tygodni temu. Wolałabym być na zajęciach niż w samolocie. Nienawidzę latać. Na możliwie jak najwięcej spotkań jeździłam samochodem. Jednak ostatnio dużo latałam. To zmniejszyło odczuwaną przeze mnie presję związaną z lataniem, jednak nadal miałam na tym punkcie fobię. Nienawidzę latać samolotem pilotowanym przez kogoś, kogo nie znam. Kogoś, komu nie zrobiłam testów na narkotyki. Po prostu nie należę do ludzi ufnych. Linie lotnicze również nie ufają obcym. Posiadanie ukrytej broni w samolocie było jak wrzód na dupie. Musiałam wziąć udział w dwugodzinnym kursie FAA by móc przewozić broń w samolocie. Miałam certyfikat, „Obsidian Butterfly” - tłumaczenie http://www.anitablake.fora.pl/

który poświadczał, że przeszłam kurs. Nie mogłabym dostać się na samolot bez tego papierka. Miałam też list stwierdzający, że jechałam w oficjalnej sprawie, która wymagała ode mnie bym była uzbrojona. Sierżant Rudolf (Dolf) Storr, głowa Okręgowej Jednostki ds. Dochodzeń Paranormalnych, przefaksował mi list z firmowym nagłówkiem. Bardzo imponujące. Ktoś, kto był prawdziwym policjantem, musiał dać mi coś, by uprawomocnić mój status. W sytuacji gdy naprawdę był to policyjny interes, Dolf, nawet jeśli bezpośrednio nie został włączony, zwykle dawał mi wszystko czego potrzebowałam. Jeżeli Edward wezwałby mnie, by udzielić mu pomocy w nieoficjalnym lub nielegalnym zadaniu, uniknęłabym Dolfa. Pan Prawo i Rozkaz nie był przekonany do Edwarda, a.k.a. Teda Forrestera. Kiedy "Ted" był w okolicy, trup ścielił się gęsto. To sprawiło, że Dolf mu nie ufał. Nie patrzyłam przez okno. Wolałam czytać i udawać, że jadę zatłoczonym autobusem. Ostatnio zdałam sobie sprawę, że jednym z powodów, przez które nie lubię latać, jest to, że mam klaustrofobię. 727 pełny ludzi był wystarczająco ciasny, bym miała trudności z oddychaniem. Odkręciłam trochę nadmuch nad moim siedzeniem i zabrałam się za czytanie Sharon Shinn. Wierzyłam, że jej książka wciągnie mnie wystarczająco, by odwrócić moją uwagę. Nawet wtedy, kiedy byłam setki kilometrów nad ziemią, w cienkiej metalowej puszce oddzielającej mnie od wieczności. Z tego powodu nie powiem wam jak wygląda Albuquerque z lotu ptaka, ale małe przejście prowadzące na lotnisko było takie samo jak inne, przez które przechodziłam. Już w tunelu dało się wyczuć gorąco napierające na cienki plastik. W St. Louis była wiosna, ale w Albuquerque było lato. Przyglądałam się tłumowi szukając Edwarda i minęłam go, zanim zdałam sobie sprawę, że to on. Po części przez to, że nosił kapelusz. Kowbojski kapelusz. Z przodu miał wetknięty wachlarz z piór, wyglądało to całkiem nieźle. Brzeg został zakrzywiony po obu stronach, jak gdyby ktoś ciągłym naciskiem rąk zdołał utworzyć w twardym materiale nowy kształt. Jego koszula była biała, z krótkimi rękawami, jakby zamierzał iść do jakiegoś domu towarowego. Do tego dopasował wyglądające na nowe ciemne dżinsy i buty do wędrówek, które jednak nimi nie były. Buty do pieszych wycieczek? Edward? Nigdy nie robił na mnie wrażenia chłopca z prowincji. Nie, zdecydowanie był mieszczuchem. Ale oto sobie stał wyglądając tak swobodnie. Wcale nie wyglądał jak Edward, dopóki nie napotkałam jego oczu. Przebierz go w cokolwiek chcesz, nawet w Disnejowskiego Kopciuszka, ale jak tylko spojrzysz w jego oczy, uciekniesz z krzykiem. Jego oczy są niebieskie i lodowate jak zimowe niebo. Z jego blond włosami i delikatną bladą cerą jest idealnym przedstawicielem WASP. Jeśli tylko chce, może wyglądać niegroźnie.

„Obsidian Butterfly” - tłumaczenie http://www.anitablake.fora.pl/

Dopóki chce, jest doskonałym aktorem. Jednak jego oczy mówią same za siebie? Jeżeli oczy są lustrem duszy, Edward ma problem, bo niczego w nich nie ma. Uśmiechnął się do mnie i jego oczy wypełniło coś podobnego do ciepła. Cieszył się, że mnie widział. Był naprawdę zadowolony. Albo tak zadowolony, jak miał w zwyczaju cieszyć się widząc innych. To nie było pocieszające. W pewnym sensie to zniechęcało, ponieważ jednym z głównych powodów dla których Edward mnie lubił, był ten, że razem zawsze zabijaliśmy więcej niż osobno. Albo przynajmniej tak było w moim przypadku. Wszystko co wiedziałam to to, że Edward, kiedy nie był ze mną, mógł w tym czasie kosić całe armie. - Anita. - powiedział. - Edward. - Odpowiedziałam. Jego uśmiech zamienił się w szyderczy. - Nie wydajesz się szczęśliwa widząc mnie. - Ty, tak zadowolony z mojej obecności sprawiasz, że robię się nerwowa, Edwardzie. Przeraża mnie to, że czujesz ulgę wiedząc, że tu jestem Patrzyłam jak szeroki, powitalny uśmiech zniknął z jego twarzy, odpłynął jak woda wypływająca ze szklanki przez pęknięcie. - Nie czuję ulgi - powiedział, ale głos miał zbyt uprzejmy. - Kłamca - powiedziałam. Chciałam odezwać się miękko, ale hałas portu lotniczego był jak ryk oceanu. Patrzył na mnie tymi bezlitosnymi oczyma i kiwnął lekko głową. Przyznał, że mój przyjazd sprawił mu ulgę. Być może by to powiedział, ale nagle pojawiła się przy nim kobieta. Uśmiechała się i objęła Edwarda Wyglądała na trzydziestolatkę, starzej od Edwarda, choć nie byłam pewna jego faktycznego wieku. Miała zmierzwione, krótkie, brązowe włosy, jednak ładne. Nie nosiła prawie żadnego makijażu, ale nadal była śliczna. Zobaczyłam delikatne zmarszczki dookoła jej oczu i ust, co sprawiło, że dałabym jej czterdzieści, a nie trzydzieści lat. Była niższa od Edwarda, ale wyższa ode mnie. Nie wyglądała delikatnie, choć była drobna. Zmarszczki najprawdopodobniej spowodowane były jej nadmierną opalenizną. Biła jednak od niej siła, gdy tak stała i uśmiechała się, trzymając Edwarda za rękę. Nosiła dżinsy, które wyglądały tak schludnie, że musiały zostać wyprasowane. Miała białą koszulkę z krótkimi rękawami, wystarczająco przewiewną, że założyła pod to wiązany top. Jej stroju dopełniała brązowa, skórzana torba, prawie tak duża jak mój bagaż. Zastanowiłam się przez chwilę, czy Edward także odebrał ją z samolotu, ale było w niej coś zbyt świeżego i niespiesznego. Nie wyglądała tak, jakby właśnie wysiadła z samolotu „Obsidian Butterfly” - tłumaczenie http://www.anitablake.fora.pl/

- Jestem Donna. Ty musisz być Anita. - Wyciągnęła rękę i uścisnęłyśmy dłonie. Miała mocny uścisk. Jej ręka nie była miękka. Pracowała, to było pewne. Wiedziała jak potrząsnąć ręką. Większość kobiet nigdy nie miała do tego talentu. Polubiłam ją odruchowo, instynktownie, ale to nigdy nie wzbudzało mojego zaufania - Ted dużo mi o tobie mówił - powiedziała Donna. Spojrzałam na Edwarda. Uśmiechał się i nawet jego oczy iskrzyły humorem. Cała twarz i ciało się zmieniły. Zgarbił się nieznacznie i uśmiechnął leniwie. Wibrował z niego urok starego dobrego chłopca. To był występ wart Oskara, jakby był jednocześnie kimś innym. Patrzyłam na Edwarda/Teda i powiedziałam: - Naprawdę dużo o mnie mówił? - Och, tak - powiedziała Donna, dotykając mojej ręki, nadal obejmując Edwarda. Należała do ludzi, których dotyk nie krępował. Moi zmiennokształtni przyjaciele próbowali mnie przyzwyczaić do dotyku, ale to nadal nie było moją mocną stroną. Co do diabła Edward - Ted -robił z tą kobietą? Edward odezwał się z lekkim, prawie niewyczuwalnym, teksańskim akcentem. Edward nie miał żadnego akcentu. Jego głos był czysty i mocny. Nigdy go takiego nie słyszałam. Brzmiał, jakby nie miał okazji widzieć tych wszystkich ludzi i miejsc, w których faktycznie był. - Anito Blake, chciałbym ci przedstawić Donnę Parnell, moją narzeczoną. Szczęka opadła mi na podłogę i mogłam się tylko na niego gapić. Zwykle starałam się być bardziej wyrafinowana, albo cholera, bardziej miła. Wiedziałam, że moje zdziwienie, nawet szok, było widoczne, ale nie mogłam nic na to poradzić. Donna się zaśmiała i był to dobry śmiech, ciepły, prawie macierzyński. Ścisnęła rękę Edwarda. - Och, miałeś rację, Ted. Jej reakcja była warta tej wycieczki. - Mówiłem ci, kochanie – powiedział Edward, tuląc ją i całując w czubek głowy. Zamknęłam usta i spróbowałam ochłonąć. Zdołałam wymamrotać, - To jest ... świetnie. Znaczy naprawdę ... Ja ... - W końcu wyciągnęłam rękę i powiedziałam - Gratulacje. - Ale nie mogłam się uśmiechnąć. Donna pociągnęła mnie do siebie za rękę, aby mnie przytulić. - Ted powiedział, że nigdy nie wierzyłaś, że w końcu mógłby się z kimś związać. Uścisnęła mnie znów, śmiejąc się. - Ale, mój Boże, dziewczyno, nigdy nie widziałam tak szczerego szoku. - Wróciła do Edwarda i jego uśmiechającej się twarzy Teda. Nie jestem aktorem nawet w połowie tak dobrym jak Edward. Zajęło mi lata by udoskonalić mój kamienny wyraz twarzy i umiejętności nie zdradzenia się mową ciała. Więc „Obsidian Butterfly” - tłumaczenie http://www.anitablake.fora.pl/

trzymałam moją twarz neutralną i spróbowałam powiedzieć oczami Edwardowi, że oczekiwałam od niego wyjaśnień. Nieznacznie odwrócił się w stronę Donny i posłał mi tajemniczy uśmiech. Co mnie wkurzyło. Edward cieszył się moim szokiem. Niech go szlag. - Ted, gdzie są twoje maniery. Weź jej torbę - powiedziała Donna. Edward i ja popatrzyliśmy na małą torbę, którą trzymałam w lewej ręce. Uśmiechnął się uśmiechem Teda, ale odezwał się głosem Edwarda - Anita lubi nosić swój bagaż sama. Donna popatrzyła na mnie, aby potwierdzić, czy to prawda. Być może nie była tak silna i niezależna jak się wydawało, albo być może była dekadę starsza niż na to wyglądała. Różnice pokoleniowe, rozumiecie? - Ted ma rację - powiedziałam kładąc zbyt duży nacisk na jego imię. - Lubię nosić moje manatki. Donna wyglądała jakby chciała poprawić moje oczywiście niewłaściwe myślenie, ale była zbyt grzeczna, by powiedzieć to głośno. Wrażenie jakie wywierała, a szczególnie cisza, sprawiła, że swoim zachowaniem przypominała mi moją macochę Judith. Co spowodowało, że wiek Donny podskoczył ponad pięćdziesiątkę. Była naprawdę dobrze zachowana jak na ponad pięćdziesiątkę, ponad czterdziestkę, albo mocno opaloną trzydziestokilkulatkę. Nie byłam pewna jej wieku. Szli przede mną przez lotnisko trzymając się pod rękę. Ruszyłam za nimi, nie dlatego, że moja walizka była zbyt ciężka, ale dlatego, że potrzebowałam kilku minut by dojść do siebie. Oglądałam, jak Donna opiera głowę na ramieniu Edwarda, zwrócona do niego. Uśmiechnięta, promienna. Edward/Ted nachylił się nad nią i szepnął coś, co ją rozśmieszyło. Niewiele brakowało, a stałabym się niegrzeczna. Co do diabła Edward robił z tą kobietą? Czy była innym mordercą, tak dobrą aktorką jak on? Nie wydawało mi się. I, jeżeli czuła to co okazywała - kobieta zakochana w Tedzie Forresterze, który nie istniał - miałam zamiar skopać metaforyczną dupę Edwarda. Jak on ma czelność mieszać w jego wymyśloną historię jakąś niewinną kobietę! Albo - i to była bardzo dziwna myśl - Edward/Ted naprawdę się zakochał? Jeżeli ktoś by mnie o to spytał dziesięć minut temu, powiedziałabym, że nie był zdolny do tak głębokich emocji, ale teraz... teraz byłam mocno zdezorientowana. Port lotniczy Albuquerque przełamał regułę, że wszystkie lotniska wyglądają prawie identyczne i nie jesteś w stanie powiedzieć w jakiej części kraju, albo nawet świata, jesteś patrząc tylko na port lotniczy. Jeżeli są ozdoby, zwykle nie należą do danej kultury. Podobnie jak bary „Obsidian Butterfly” - tłumaczenie http://www.anitablake.fora.pl/

leżące w głębi lądu, ale wnętrzem przypominające nadmorskie tawerny. Ale nie tutaj. Tutaj wszędzie były ślady południowo-zachodniej kultury. Wielokolorowa dachówka, albo farba przypominająca turkus i błękit kobaltu użyta w większości sklepów i na wystawach. Mały przykryty stojak ze srebrną biżuterią na środku dużego korytarza prowadzącego od bramek w głąb lotniska. Zostawiliśmy tłum i hałas za nami. Byliśmy w świecie, gdzie cisza aż dzwoniła w uszach, spotęgowana przez białe ściany i duże okna po obu stronach. Albuquerque rozciągało się za oknami jak jakaś wielka, płaska równina z zarysem czarnych gór na widnokręgu. Jak tło do gry. Prawie nierealne. Gorąco napierało nawet przez klimatyzację. To jeszcze nie było prawdziwe ciepło, ale zdawałeś sobie sprawę co cię czeka. Krajobraz był całkowicie obcy, przez co czułam się bardziej osamotniona. Jedną z nielicznych rzeczy, którą lubiłam w Edwardzie, było to, że nigdy się nie zmienił. Był kim był. A teraz Edward, niezawodny na swój własny sposób, zbił mnie z tropu tak bardzo, że nie wiedziałam jak sobie z tym poradzić. Donna zatrzymała się i obróciła, ciągnąc za sobą Edwarda. - Anita, ta torba jest zbyt ciężka dla ciebie. Proszę, pozwól Tedowi ją ponieść. - Dała mu małego dobrodusznego kuksańca, popychając go w moją stronę. Edward ruszył w moim kierunku. Nawet szedł krokiem, który sugerował, że spędził dużo czasu jeżdżąc konno albo pływając na łodzi. Na twarzy miał uśmiech Teda. Tylko jego oczy były widoczne przez tą maskę. Martwe, puste oczy. Nie było w nich miłości. Niech go szlag. Właściwie pochylił się, jego ręka zaczęła się zamykać na mojej dłoni i uchwycie torby. Syknęłam - Nie. - Pozwoliłam w tym jednym słowie zawrzeć cały gniew jaki czułam. Jego oczy poszerzyły się tylko trochę i zdał sobie sprawę, że nie chodziło mi tylko o torbę. Wyprostował się i odezwał do Donny, - Ona nie chce mojej pomocy. - Wywarł nacisk na "mojej." Powiedziała coś szeptem i zaczęła do nas iść. - Jesteś uparta, Anita. Niech Ted ci pomoże. Spojrzałam w górę na nią i wiedziałam, że moja twarz nie była obojętna, ale nie mogłam się pozbyć całego gniewu. Oczy Donny rozszerzyły się trochę. - Czy obraziłam cię w jakiś sposób? - spytała. Potrząsnęłam głową. - Nie jestem na ciebie zła. Popatrzała na Edwarda. „Obsidian Butterfly” - tłumaczenie http://www.anitablake.fora.pl/

- Ted, kochanie, myślę, że ona gniewa się na ciebie. - Myślę, że masz rację - powiedział Edward. Jego oczy znowu były pełne miłość i humoru. Spróbowałam ocalić sytuację. - Chodzi o to, że Ted powinien był powiedzieć mi o zaręczynach. Nie lubię niespodzianek. Donna przechyliła głowę na jedną stronę, patrząc na mnie uważnie. Chciała coś powiedzieć, ale zastanowiła się nad tym. - Dobrze. Postaram się, żeby z mojej strony nie było więcej niespodzianek. - Oparła się odrobinę pewniej na ręce Edwarda. Spojrzenie w jej brązowych oczach było tylko odrobinę mniej przyjazne niż wcześniej. Uświadomiłam sobie z westchnieniem, że Donna teraz myślała, że byłam zazdrosna. Moja reakcja nie była normalna jak na zwykłego przyjaciela i współpracownika. Dopóki nie mogłam jej podać prawdziwego powodu mojej złości, musiałam sobie odpuścić. Lepiej, żeby myślała, że byliśmy z Edwardem kiedyś parą, niż gdyby znała prawdę. Chociaż, Niebo wie, prawdopodobnie bardziej od prawdy o jej „Tedzie”, wolałaby żebyśmy byli kochankami. Była zakochana w człowieku, który nie istniał. Nieważne jak solidne ramię trzymała. Gdy przechodziliśmy przez lotnisko, przyspieszyłam i wzmocniłam uścisk na torbie. Znalazłam się po drugiej stronie Donny. Nie czuła się komfortowo ze mną idącą za nimi, więc zrównałam się z nimi. Nie mam wprawy w rozmowach o byle czym, a teraz nie przychodziło mi nic do głowy, więc poruszaliśmy się w ciszy, która stawała się coraz bardziej przytłaczająca dla mnie i dla Donny. Dla niej, ponieważ była kobietą i oczywiście była naturalnie przyjazna. Dla mnie, ponieważ cisza mogła stać się dla niej niekomfortowa. Donna pękła pierwsza. - Ted mi powiedział, że jesteś animatorem i łowcą wampirów. - Wolę egzekutorka wampirów, ale tak. - W desperackiej próbie, by być miłą spytałam - A ty czym się zajmujesz? Błysnęła wspaniałym uśmiechem, który spowodował, że dookoła jej bardzo cienkich uszminkowanych ust pojawiła się ramka ze zmarszczek. Byłam szczęśliwa, że nie miałam makijażu. Być może to pomoże jej zrozumieć, że nie byłam z Edwardem/Tedem. - Mam sklep w Santa Fe. Edward dodał: - Sprzedaje metafizyczne akcesoria. - Posłał mi uśmiech nad jej głową. Moja twarz zesztywniała i walczyłam, by trzymać ją obojętną. „Obsidian Butterfly” - tłumaczenie http://www.anitablake.fora.pl/

- Jakiego rodzaju? - Kryształy, talie tarota, książki. Wszystko i nic, co przykuje moją uwagę. Chciałam powiedzieć, "Ale nie jesteś wróżką", ale tego nie zrobiłam. Spotkałam już kiedyś ludzi, którzy byli przekonani, że mieli zdolności paranormalne, ale w rzeczywistości byli ich pozbawieni. Jeżeli Donna należała do ludzi szczęśliwie oszukujących się, kim byłam, by niszczyć jej domek z kart? Zamiast tego powiedziałam: - Czy jest duże zapotrzebowanie na tego rodzaju rzeczy w Santa Fe? - Och, kiedyś było dużo takich sklepów jak mój. W Santa Fe dawniej było duże zapotrzebowanie na new age, ale podatki własnościowe podskoczyły niebotycznie i ludzie ze zdolnościami paranormalnymi przenieśli się dalej, w stronę gór, do Taos. Energia Santa Fe się zmieniła przez ostatnie parę lat. Nadal jest bardzo pozytywna, ale w Taos jest lepsza. Nie wiem dlaczego. Mówiła o „energii” jakby to była normalna rzecz i nawet nie próbowała tego tłumaczyć, uważając, że ją rozumiem. Zakładała, jak większość ludzi, że skoro ożywiasz zombie, to masz zdolności także w innych dziedzinach. Często to prawda, ale nie zawsze. To, co ona nazywała „energią”, ja nazywałam „atmosferą” miejsca. Niektóre miejsca mają swoją „atmosferę”. Dobrą albo złą. Energetyzującą albo wykańczającą. Stara idea genius loci1 była żywa i bardzo dobrze

funkcjonowała w nurcie new age, tylko pod inną nazwą. - Czytasz z kart? - zapytałam. To był grzeczny sposób, aby się dowiedzieć czy wierzyła, że ma moce. - Och, nie - powiedziała Donna. - Moje umiejętności są bardzo małe. Chciałabym móc czytać z kart albo z kryształów, ale jestem tylko posiadaczką. Moim talentem w tym życiu jest pomoc innym w odkrywaniu ich sił. Zabrzmiało to tak, jakby powiedział to jakiś terapeuta wierzący w reinkarnację. Spotkałam ich wystarczająco wielu, by poznać żargon. - Więc nie masz zdolności paranormalnych - powiedziałam. Chciałam się upewnić czy o tym wiedziała. - Na niebiosa, nie. - Potrząsnęła głową by to potwierdzić i wtedy zauważyłam jej złote kolczyki. - Większość ludzi w tym biznesie ma takie zdolności - powiedziałam. Westchnęła. 1

łac: duch opiekuńczy danego miejsca – duch lub demon władający albo opiekujący się jakimś miejscem. Według mitologii rzymskiej opiekuńcza siła, coś, co sprawia, że dana przestrzeń jest jedyna w swoim rodzaju (tam też często przedstawiana w postaci węża). Duchy opiekuńcze miejsc lub poszczególnych osób powszechnie występują również w innych wierzeniach (również słowiańskich czy chrześcijańskich).

„Obsidian Butterfly” - tłumaczenie http://www.anitablake.fora.pl/

- Medium, do której zaraz idę, mówi, że w tym życiu moje zdolności zostały zablokowane, ponieważ ostatnim razem nadużyłam moich talentów. Uważa też, że w przyszłym życiu będę w stanie z nich korzystać. Po raz kolejny z góry założyła, że wierzę w reinkarnację i terapię poprzednich wcieleń. Prawdopodobnie dlatego, że zarabiałam na życie tak a nie inaczej. Albo przez to, co Edward/Ted jej nakłamał na mój temat, żeby się pośmiać. Nie powiedziałam jej, że jestem chrześcijanką i że nie wierzę w reinkarnację. Na świecie jest więcej religii wierzących w to, niż tych, które temu zaprzeczają. Kimże jestem żeby narzekać? Nie mogłam się powstrzymać i musiałam zadać kolejne pytanie. - Czy spotkałaś Teda w poprzednim życiu? - Nie, jest dla mnie zupełnie nowy, chociaż Brenda twierdzi, że jest bardzo starą duszą. - Brenda, twoja wróżka? - Zapytałam. Przytaknęła. - Zgodzę się z częścią o starej duszy. - Powiedziałam. Edward popatrzył na mnie ponad jej głową. Jego spojrzenie było podejrzliwe. - Też to musiałaś poczuć, sposób w jaki oddziałuje na innych. Kiedy Edward jest w okolicy, Brenda odczuwa jego obecność, jak wielki ciężki dzwon bijący w jej głowie? Bardziej jak dzwony ostrzegawcze, pomyślałam. A głośno powiedziałam: - Czasami możesz obciążyć duszę w ciągu jednego życia. Popatrzyła na mnie zaskoczona. Nie była głupia. W jej brązowych oczach kryła się inteligencja. Mimo to była naiwna. Chciała wierzyć. Przez to była łatwym celem dla pewnego rodzaju kłamców, jak prawdopodobnych mediów, czy mężczyzn jak Edward. - Chciałabym poznać Brendę zanim pojadę do domu - powiedziałam. Oczy Edwarda rozszerzyły się. Donna delikatnie się uśmiechnęła. - Bardzo chętnie was sobie przedstawię. Ona nigdy wcześniej nie spotkała animatora. Wiem, że z ogromna ochotą cię spotka. - Nie wątpię - powiedziałam. Naprawdę chciałam poznać Brendę, bo byłam ciekawa, czy była czarownicą czy szarlatanem. Jeżeli rościła sobie pretensje do umiejętności, których nie miała, to popełniała przestępstwo, a ja bym to zakończyła. Nienawidziłam, gdy udawane media żerowały na ludziach. Zawsze mnie zaskakiwała ilość prawdziwych talentów dookoła i ilu oszustów zdołało funkcjonować. Jadąc w dół ruchomymi schodami mijaliśmy restaurację udekorowaną w niebieskie i purpurowo - czerwone wzory z kwiatkami podobnymi do stokrotek namalowanymi na brzegach. „Obsidian Butterfly” - tłumaczenie http://www.anitablake.fora.pl/

Malowidło ścienne przedstawiało hiszpańskich konkwistadorów i rdzennych Indian ubranych w przepaski biodrowe. Przez cały czas udawało mi się utrzymywać moją torbę w równowadze. Pewnie dzięki ćwiczeniom. Po jednej stronie był rząd budek telefonicznych. - Pozwólcie, że zadzwonię jeszcze raz do dzieci - powiedziała Donna. Pocałowała Edwarda w policzek i ruszyła w stronę telefonów zanim zareagowałam. - Dzieci? - Zapytałam. - Tak - odparł spokojnie. - Ile - zapytałam. - Dwoje. - Wiek? - Chłopiec czternaście, dziewczynka sześć - odpowiedział. - Gdzie jest ich ojciec? - Donna jest wdową. Popatrzyłam na niego i to mu wystarczyło. - Nie, ja tego nie zrobiłem. Zmarł kilka lat wcześniej. Zanim poznałem Donnę. Podeszłam do niego, odwracając się plecami tak, że Donna nie mogła zobaczyć mojej twarzy. - W co ty grasz, Edwardzie? Ona ma dzieci i jest w tobie śmiertelnie zakochana. Co ty, na Boga, sobie myślisz? - Donna i Ted spotykają się od około dwóch lat. Są kochankami. Oczekiwała, że się jej oświadczy, więc to zrobił. - Jego twarz była nadal uśmiechniętą twarzą Teda, ale głos był zupełnie wyprany z emocji. - Mówisz o Tedzie jakby był obcym człowiekiem, Edwardzie. - Anita, musisz zacząć nazywać mnie Ted. Znam cię. Jeśli się do tego nie przyzwyczaisz, zapomnisz się. Podeszłam do niego w bezwzględnej ciszy, zniżając mój głos do wściekłego szeptu. - Pieprzyć to. On jest tobą, a ty jesteś, kurwa, zaręczony. Zamierzasz ją poślubić? Wzruszył lekko ramionami. - Cholera.- powiedziałam. - Nie możesz się z nią ożenić. Jego uśmiech się poszerzył. Obszedł mnie dookoła wyciągając ręce do Donny. Pocałował ją i spytał:

„Obsidian Butterfly” - tłumaczenie http://www.anitablake.fora.pl/

- Jak mają się dzieciaczki? - Obrócił ją w ramionach, tak że na wpół ją obejmował, dzięki czemu była do mnie zwrócona tyłem. Jego twarz była zrelaksowana, należała do Teda, ale jego oczy mnie ostrzegały - "Nie schrzań tego." Z jakiegoś powodu było to dla niego ważne. Donna odwróciła się na tyle, że mogła zobaczyć moją twarz, a ja walczyłam, by pozostała obojętna. - O czym tak usilnie szepczecie? - O sprawie - powiedział Edward. - Och, ach - odparła. Uniosłam brwi i popatrzyłam na Edwarda. Och, ach. Jeden z najbardziej niebezpiecznych mężczyzn jakich spotkałam był zaręczony z matką dwójki dzieci, która mówiła takie rzeczy jak „och, ach”. To było zbyt dziwaczne. Oczy Donny rozszerzyły się. - Gdzie masz torebkę? Zostawiłaś ją w samolocie? - Nie wzięłam jej ze sobą. Wiedziałam, że będę miała walizkę i kieszenie - powiedziałam. Spojrzała ma mnie jakbym mówiła w obcym języku. - Mój boże, nie wiedziałabym, jak mam sobie poradzić bez mojej wielkiej torby – przytuliła ją do piersi – Mam w niej wszystko. - Gdzie są twoje dzieci? - Zapytałam. - Są z sąsiadami. To para emerytów i świetnie sobie radzą z Beccą. - Zmarszczyła brwi. Niestety, ostatnio nic nie jest w stanie sprawić, żeby Peter był szczęśliwy. - Zerknęła na mnie. Peter jest moim synem. Ma czternaście lat i staje się gwałtownym nastolatkiem. Wszyscy mi mówili, że to będzie trudne, ale nigdy nie zdawałam sobie sprawy jak bardzo. - Czy wpakował się w kłopoty? - Zapytałam. - Nie całkiem. To znaczy nie w przestępczość. To drugie dodała zbyt szybko. - Ale przestał mnie słuchać. Około dwa tygodnie temu miał wrócić ze szkoły do domu, żeby pilnować Becki. Zamiast tego poszedł do kolegi. Kiedy wróciłam po zamknięciu sklepu, dom był pusty, a ja nie wiedziałam, gdzie oni są. Hendersonowie gdzieś wyszli, więc Becki u nich nie było. Boże, byłam przerażona. Inny sąsiad się nią zaopiekował, ale jeśli i ich by nie było w domu, musiałaby błąkać się po sąsiadach przez kilka godzin. Peter wrócił do domu i wcale nie było mu przykro. A do czasu zanim wrócił, zdążyłam pomyśleć, że został porwany i leżał gdzieś w rowie martwy. Wtedy przyszedł spacerkiem, jak gdyby nigdy nic. - Nadal ma szlaban? - zapytałam. Kiwnęła głową, twarz miała bardzo poważną. „Obsidian Butterfly” - tłumaczenie http://www.anitablake.fora.pl/

- Możesz założyć się, że tak. Został uziemiony na cały miesiąc i dałam mu szlaban na każdą rzecz na jaką tylko mogłam. - Co on sądzi o twoim ślubie z Tedem? To było sadystyczne. Wiedziałam o tym, ale nie mogłam na to nic poradzić. Donna wyglądała na dotkniętą. Naprawdę dotkniętą. - Nie jest zachwycony tym pomysłem. Zachwycony? - Cóż, ma czternaście lat i jest chłopcem - powiedziałam. - Czuje się urażony, że inny mężczyzna pojawił się na jego terytorium. Ted ją objął. - Wszystko będzie dobrze, skarbie. Peter i ja w końcu się dogadamy. Nie martw się. Nie spodobała mi się ekspresja Edwarda. Oglądałam jego twarz, ale przez maskę Teda, nie mogłam nic zobaczyć. Odniosłam wrażenie, jakby co chwilę zanikało jego alter ego. Byłam na ziemi niecałą godzinę i jego gra, którą prowadził pomiędzy Jekyllem a Hydem, zaczynała mi działać na nerwy. - Masz jakieś inne bagaże? - Edward zapytał. - Oczywiście, że tak - powiedziała Donna. - Przecież jest kobietą. Edward się zaśmiał i to był bardziej jego śmiech niż Teda. To był dźwięk, który spowodował, że Donna na niego spojrzała, a ja poczułam się lepiej. - Anita nie jest jak inne normalne kobiety, które poznałem. Donna znowu na niego spojrzała. Edward wyraził się tak celowo. Wzbudził w niej zazdrość, tak jak ja zrobiłam to wcześniej, i teraz on w to grał. To była jedna z dróg by wyjaśnić moją dziwną reakcję na wiadomość o ich zaręczynach, bez ryzyka ujawniania jego przykrywki. Wydaje mi się, że nie mogłam go winić. Ale w pewnym sensie była to zapłata za mój brak społecznych umiejętności. Jego przykrywka była dla niego wystarczająco ważna, by pozwolić Donnie myśleć, że byliśmy parą. Między mną a Edwardem nigdy nie było za grosz romantyzmu. - Mam bagaż - powiedziałam. - Widzisz - Powiedziała Donna, szarpiąc go za rękę. - Podręczna torba nie pomieściłaby całej broni. Donna zatrzymała się w połowie mówienia czegoś do Edwarda. Obróciła się powoli by na mnie spojrzeć. Ja i Edward zatrzymaliśmy się, ponieważ ona się zatrzymała. Jej oczy były trochę za szerokie. Wydawało się, że przestała oddychać. Gapiła się na mnie, ale nie na moją twarz. Jeśli

„Obsidian Butterfly” - tłumaczenie http://www.anitablake.fora.pl/

byłaby facetem, mogłabym oskarżyć go o gapienie się na moją klatkę piersiową, ale nie na to się patrzyła. Podążyłam za jej spojrzeniem i zorientowałam się, że żakiet odsunął się z lewej strony, pokazując moją broń. To musiało się stać kiedy odbierałam broń z taśmy. Byłam nierozważna. Przeważnie jestem ostrożniejsza z eksponowaniem mojego arsenału w miejscach publicznych. To powoduje, że ludzie robią się nerwowi. Tak jak teraz. Poprawiłam torbę i żakiet wrócił na miejsce zakrywając kaburę podramienną. Donna szybko nabrała powietrza, mrugnęła i spojrzała na moją twarz. - Naprawdę nosisz broń. - W jej głosie było zdziwienie. - Mówiłem ci, że tak robi - powiedział Edward jego Tedowym głosem. - Wiem, wiem - powiedziała Donna. Potrząsnęła głową. - Po prostu nigdy nie byłam obok kobiety która… zabijasz równie łatwo jak Ted? To było bardzo inteligentne pytanie i oznaczało, że była bardziej zorientowana w życiu prawdziwego Edwarda, niż przypuszczałam. Więc powiedziałam jej prawdę. - Nie. Edward ją przytulił, ale ponad jej głową ostrzegał mnie wzrokiem. - Anita nie wierzy, że zmiennokształtni są zwierzętami. Ona dalej wierzy, że potwory mogą zostać ocalone. To powoduje, że czasami jest sentymentalna. Donna się na mnie gapiła. - Mój mąż został zabity przez wilkołaka. Zginął na oczach moich i Petera. On miał wtedy tylko osiem lat. Nie wiedziałam jakiej reakcji ode mnie oczekuje, wiec nic nie zrobiłam. Moja twarz była neutralna, zainteresowana, daleka od szoku. - Co was uratowało? Przytaknęła, rozumiejąc pytanie. Wilkołak rozerwał jej męża na kawałki na oczach jej i jej syna, oni nadal żyli, ale mąż nie. Coś go powstrzymało. W jakiś sposób się uratowali. - John, mój mąż, naładował strzelbę srebrnymi kulami. Upuścił ją w trakcie ataku. Postrzelił go, ale niewystarczająco. - Staliśmy na jasnym lotnisku. Troje ludzi, zgromadzeni w małym okręgu ciszy, przytłumionych głosów i rozszerzonych oczu Donny. Nie musiałam patrzeć na Edwarda, by wiedzieć, że jego twarz była tak samo obojętna jak moja. Donna ucichła, terror w jej oczach był bardzo świeży. Jej spojrzenie wystarczało. Było coś jeszcze gorszego. Coś, przez co czuła się winna.

„Obsidian Butterfly” - tłumaczenie http://www.anitablake.fora.pl/

- John tydzień wcześniej pokazał Peterowi jak się strzela. On był taki mały, ale pozwoliłam mu wziąć broń. Pozwoliłam mu zastrzelić tego potwora. Pozwoliłam mu stanąć twarzą w twarz z tym czymś, kiedy ja się kuliłam przerażona na podłodze. To było to. To był prawdziwy horror dla Donny. Pozwoliła by jej dziecko ją ochroniło. Pozwoliła jej dziecku zająć rolę dorosłego ochroniarza i przeciwstawić się koszmarowi. Oblała najważniejszy sprawdzian, a mały Peter stał się dorosły w bardzo młodym wieku. Nic dziwnego, że nienawidził Edwarda. Peter zapracował na to, by być mężczyzną i głową rodziny. Zapracował na to krwią, a teraz jego matka miała ponownie wyjść za mąż. Taa, super. Donna zwróciła na mnie udręczone oczy. Mrugnęła i wydawało się, że rany z przeszłości się otwarły, jakby to był jakiś psychiczny wysiłek. Nie poradziła sobie z tym, albo nie było by to takie żywe. Jeśli sobie z czymś poradzisz, możesz o tym opowiadać jakby to się przydarzyło komuś innemu, bez emocji. Albo, nie uporałeś się z tym, ale umiesz opowiedzieć o tym jakby to była interesująca historia, która się przydarzyła dawno temu, nic ważnego. Widziałam gliniarzy, którzy musieli się upić zanim ból znikną z ich przeszłości. Donna cierpiała. Peter cierpiał. Edward nie cierpiał. Spojrzałam na niego obok przerażonej twarzy Donny. Miał puste oczy, gdy na mnie spojrzał wyczekujący i cierpliwy, jak jakiś drapieżnik. Jak śmiał wkroczyć w ich życie w taki sposób! Jak śmiał powodować im jeszcze więcej bólu! Ponieważ cokolwiek by się stało, czy miał zamiar ją poślubić czy nie, to byłoby bolesne. Bolesne dla wszystkich poza Edwardem. Może byłabym w stanie to naprawić. Jeśli by spieprzył życie Donny, może ja mogłabym spieprzyć jego. Tak, to mi się podobało. Chętnie uprzykrzyłabym mu życie. Musiało to być widoczne w moich oczach przez sekundę albo dwie, ponieważ oczy Edwarda zwęziły się i dreszcz przeszedł mnie po plecach pod wpływem jego spojrzenia. Był bardzo niebezpiecznym człowiekiem, ale by ochronić tą rodzinę miałam zamiar sprawdzić jego i moje granice. Edward w końcu znalazł coś, co mnie wkurzyło wystarczająco by nacisnąć guzik, którego nigdy nie chciałam dotykać. Musiał zostawić Donnę i jej rodzinę w spokoju. Chciałam zobaczyć jak zostawia tą rodzinę, albo coś innego. Ale jest tylko jedno „inne” kiedy ma się do czynienia z Edwardem. Śmierć. Patrzyliśmy się na siebie ponad głową Donny, kiedy ją przytulał, głaskając jej włosy, mówiąc uspakajające słowa. Ale jego spojrzenie było utkwione we mnie i zrozumiałam, że dokładnie wiedział o czym myślałam. Był świadomy do jakich wniosków doszłam, ale mógłby nigdy nie zrozumieć, dlaczego jego zaangażowanie w związek z Donną i dziećmi było dla mnie tak trudne do zaakceptowania. Ale to spojrzenie było wystarczające. Mógł nie rozumieć dlaczego, ale mleko zostało rozlane i nie było możliwości by naprawić to inaczej, jak tylko w sposób jaki od „Obsidian Butterfly” - tłumaczenie http://www.anitablake.fora.pl/

niego oczekiwałam. Inną alternatywą była śmierć Po prostu wiedział, że to zrobię. Wiedziałam, że mogłabym spojrzeć na Edwarda przed lufą pistoletu i strzelić. Nie celowałabym by go zranić. To było jak lekki zimny wiatr w moim ciele. Wiedza, która sprawiła, że poczułam się pewniej i trochę bardziej samotna. Edward uratował mi życie więcej niż raz. Ja również uratowałam jego więcej niż raz. Jednak… mimo to… tęskniłabym za nim, ale jeśli bym musiała, to zabiłabym go. Edward się zastanawiał dlaczego jestem pełna zrozumienia dla potworów. Odpowiedź jest prosta. Ponieważ jestem jednym z nich.

„Obsidian Butterfly” - tłumaczenie http://www.anitablake.fora.pl/

Obsidian Butterfly (Obsydianowy Motyl) Disclaimer: Tłumaczenie niekomercyjne, powstało na potrzeby forum i ma charakter informacyjny. Wszystkie postacie i wydarzenia są własnością Laurell K. Hamilton. Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Kelair; Leilan

Rozdział 3

Wyszliśmy na upał, który owionął naszą skórę jak podmuch gorącego wiatru. Miało się wrażenie żaru spływającego z nieba, a zważywszy, że był dopiero maj, to prawdziwy skwar uderzy w nas dopiero w lecie. Prawda jest taka, że 30 stopni i brak wilgotności nie jest tak bardzo nieprzyjemne, jak gdyby była ta sama temperatura i wilgoć. Szczerze, jedno mrugnięcie na słońcu i przyzwyczajasz się do upału, po prostu o nim zapominasz. Przyciąga uwagę tylko za pierwszym razem, przez około 15 minut. W St. Louis, jak wrócę do domu, zastanę ok. 35 stopni i wilgotność od 80 do 100 procent. Oczywiście jeżeli tam wrócę. Zaczynałam w to wątpić, jeśli rzeczywiście miałabym się zmierzyć z Edwardem. Było bardzo prawdopodobne, że mnie zabije. Miałam nadzieję, ogromną nadzieję, że mogłabym wybić mu z głowy Donnę i jej rodzinę bez używania przemocy. Upał nie wydawał się nieznośny prawdopodobnie przez krajobraz. Albuquerque było pustą równiną, otoczoną kręgiem gór, jakby wszystko, co wartościowe, zostało rozkopane, a to, co niewartościowe, wrzucono pomiędzy te zakazane góry przypominające gigantyczne „Obsidian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

stosy węgla. Taa, wyglądało to na ogromną kopalnię odkrywkową i patrząc, miało się wrażenie jałowości i zniszczenia. Rzeczy popsutych i wrogości obcych, jakbyś nie był serdecznie witany. Sądzę, że Donna nazwałaby to złą energią. Nigdy nie spotkałam miejsca, które było tak bardzo niecodzienne. Edward niósł obie moje walizki, które ściągnęliśmy z taśmociągu. Normalnie dźwigałabym jedną z nich, ale nie teraz. W tej sytuacji chciałam, żeby Edward miał ręce pełne rzeczy innych niż broń. Chciałam dla niego czegoś na jego niekorzyść. Nie zamierzałam zastrzelić go w drodze do auta, ale Edward jest praktyczniejszy ode mnie. Jeśli by zdecydował, że jestem większym zagrożeniem niż pomocą, byłby w stanie zaaranżować wypadek w drodze do samochodu. Byłoby to trudne z Donną idącą za mną, ale nie niemożliwe. Nie dla Edwarda. Dlatego też pozwoliłam mu iść przodem, a sama szłam za jego plecami. To nie była paranoja, nie z nim. W jego przypadku to zwykłe przetrwanie. Edward poprosił Donnę, żeby poszła przodem i otworzyła auto. Zwolnił, by zrównać się ze mną, a ja odsunęłam się, żeby zachować między nami pewien dystans. Przez to staliśmy na środku chodnika, gapiąc się na siebie i wyglądaliśmy jak dwoje rewolwerowców w filmie starej daty. W obu rękach trzymał walizki. Wiedział, że byłam za bardzo nakręcona. Myślę, że zdawał sobie sprawę z tego, że gdyby upuścił walizki, to sięgnęłabym po broń. - Chcesz wiedzieć, dlaczego nie martwiło mnie to, że szłaś za mną? - Wiedziałeś, że nie strzeliłabym ci w plecy - odpowiedziałam. Uśmiechnął się. - A ty wiesz, że ja bym mógł. Przekrzywiłam głowę na jedną stronę, mrużąc oczy od słońca. Edward oczywiście nosił okulary przeciwsłoneczne. Ale przez to, że jego oczy rzadko zdradzały cokolwiek, nie miało to znaczenia. Nie musiałam się o nie martwić. - Edwardzie, lubisz ryzyko. To dlatego zabijasz tylko potwory. Musisz intensywnie odczuwać emocje za każdym razem, gdy polujesz, inaczej cię to nie bawi. Obok nas przeszła para z wózkiem pełnym walizek. Czekaliśmy w ciszy, dopóki nas nie miną. Kobieta z zainteresowaniem na nas zerknęła, ale przyspieszyła, wyczuwając napięcie. Mężczyzna pociągnął ją za sobą, by szybciej nas minąć. - Do czego pijesz? - zapytał.

„Obsidian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- Chcesz wiedzieć, które nas jest lepsze, Edwardzie. To pytanie nurtuje cię już od dawna. Jeśli zabiłbyś mnie z zaskoczenia, nigdy nie poznałbyś odpowiedzi, a to by cię wkurzyło. Uśmiech jednocześnie wykwitł na jego ustach i zbladł, jakby tak naprawdę nigdy nie miał się pojawić. - Więc nie strzelę ci w plecy. - Zgadza się - potwierdziłam. - To po co tyle zachodu o to, bym miał czymś zajęte ręce i żebym szedł z przodu? - W tym momencie pomyłka nie wchodzi w rachubę. Zaśmiał się, miękko i trochę złowróżbnie. Ten dźwięk mówił sam za siebie. Podobał mu się pomysł pojedynku ze mną. - Z radością bym na ciebie zapolował, Anito. Marzę o tym. – Westchnął, ale zabrzmiało to smutno. - Ale potrzebuję cię do rozwiązania tych spraw. I jak bardzo chcę poznać odpowiedź na to jedno pytanie, tak bardzo brakowałoby mi ciebie. Jesteś jedną z niewielu osób, za którymi bym tęsknił. - A co z Donną? - spytałam. - Co z nią? - powtórzył. - Nie bądź cwany, Edwardzie. - Spojrzałam obok niego na Donnę machającą do nas z parkingu. - Jesteśmy obserwowani. Spojrzał na nią, podnosząc jedną z toreb, by jej odmachać. Łatwiej byłoby mu ją puścić, ale na swój własny sposób też był ostrożny. Odwrócił się do mnie. - Nie będziesz w stanie zająć się pracą, jeśli będziesz się oglądać na mnie. Więc rozejm, dopóki nie rozwiążemy sprawy. - Słowo? - Zapytałam. Przytaknął. - Słowo. - To mi wystarczy - stwierdziłam. Uśmiechnął się szczerze. - Prawdziwym powodem, dla którego wierzysz w moje słowo jest to, że jeśli ty dajesz słowo, to go dotrzymujesz. Potrząsnęłam głową i zaczęłam zmniejszać dystans między nami.

„Obsidian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- Dotrzymuję słowa, ale nie wierzę w obietnice większości ludzi. - Szłam przy nim, ale nadal czułam jego spojrzenie, nawet przez czarne szkła okularów. Było intensywne, należało do prawdziwego Edwarda. - Ale mnie wierzysz. - Nigdy mnie nie okłamałeś, Edwardzie, nie kiedy dałeś mi słowo. Robisz, co mówisz, nawet jeżeli jest to złe. Nie ukrywasz, kim jesteś, przynajmniej nie przede mną. Oboje popatrzyliśmy na Donnę i zaczęliśmy iść do niej blisko siebie tak, jakbyśmy dalej dyskutowali. - Dlaczego, do cholery, pozwoliłeś temu zabrnąć tak daleko? Jak mogłeś pozwolić Tedowi się oświadczyć? Tak długo był cicho, że myślałam, iż nie odpowie. Szliśmy w ciszy, w upale i w słońcu. Ale w końcu odpowiedział: - Nie wiem. Jednej nocy chyba się zagalopowałem. Nastrój był odpowiedni i Ted się oświadczył. Przez sekundę zapomniałem, że to ja będę tym, który weźmie ślub. Popatrzyłam na niego. - Wyrzuciłeś z siebie więcej osobistego gówna przez ostatnią godzinę, niż przez blisko pięć lat. Zawsze jesteś takim gadułą, kiedy przebywasz na terenie Teda? Potrząsnął głową. - Wiedziałem, że nie spodoba ci się, że Donna jest w to zamieszana. Nie wiedziałem, jak ostro zareagujesz, ale byłem pewien, że nie przypadnie ci to do gustu. Co oznaczało zachować spokój do momentu, aż będę chciał z tobą o tym porozmawiać. Miałem to na uwadze, gdy do ciebie dzwoniłem. Zeszliśmy z krawężnika, oboje uśmiechnięci i machający do Donny. Powiedziałam z uśmiechem przylepionym do ust, jak brzuchomówca: - Jakim cudem możemy znać się tak dobrze i tęsknić jedno za drugim, jeżeli któreś umrze, ale nadal chcieć pociągnąć za spust? Wiem, że tak jest, ale nie potrafię tego zrozumieć. - Nie wystarczy ci znać prawdy? Musisz to roztrząsać? - zapytał, podczas gdy machaliśmy do Donny pomiędzy samochodami. - Tak, muszę. - Dlaczego? – spytał. - Bo jestem dziewczyną - odpowiedziałam.

„Obsidian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

Zaczął się śmiać. Ten niespodziewany wybuch spowodował, że zabolało mnie serce, bo na palcach jednej ręki mogłam policzyć, ile razy słyszałam radosny śmiech Edwarda. Ceniłam to szczególnie, ponieważ był on jak stary dźwięk młodszego, bardziej niewinnego Edwarda. Zastanawiałam się, czy jestem jedyną osobą, która mogła wywołać u niego ten śmiech. Jakim cudem mogliśmy spokojnie rozmawiać o zabijaniu siebie nawzajem? Nie, to że wiedzieliśmy, nie wystarczało. Chciałam zrozumieć dlaczego, a mówienie, że oboje jesteśmy socjopatami i potworami, to wcale nie wyjaśnienie. Przynajmniej nie dla mnie. Donna obrzuciła mnie spojrzeniem, kiedy podeszliśmy. Zrobiła wielkie show, całując go, a kiedy postawił walizki i ręce miał wolne, zrobiła jeszcze większy pokaz. Całowali się, obejmowali i przytulali jak para nastolatków. Jeśli Edward był w jakikolwiek sposób niechętny, nie okazywał tego. Nawet zsunął kapelusz i przybliżył się do niej, jakby był szczęśliwy, że tam jest. Stałam oparta o samochód, wystarczająco blisko, by ich dotknąć. Jeśli potrzebowali prywatności, mogli wynająć pokój. Trwało to tak długo, że zaczęłam się zastanawiać, czy patrzenie na zegarek byłoby wystarczającą aluzją, ale zdusiłam tę chęć. Zdecydowałam, że opieranie się o auto, z rękami skrzyżowanymi na brzuchu i wyglądanie na znudzoną, wystarczy. Edward odsunął się z westchnieniem. - Myślałem, że po ostatniej nocy nie będziesz za mną tak bardzo tęskniła. - Zawsze za tobą tęsknię - mruknęła głosem pomiędzy westchnieniem a chichotem. Przyglądała mi się, wciąż bardzo zaborczo go obejmując. Dokładnie na mnie popatrzyła i powiedziała: - Przepraszam, nie chciałam cię zawstydzić. Odepchnęłam się od auta. - Nie tak łatwo mnie speszyć. Wesołe światło w jej oczach zmieniło się w coś srogiego i zaborczego. Spojrzenie i jej słowa nie były przyjazne. - A co mogłoby cię zażenować? Potrząsnęłam głową. - Czy teraz moja kolej, by powiedzieć, że na nic więcej cię nie stać? - Zesztywniała. Nie martw się, Donna, nie jestem, ani nie byłam nigdy zainteresowana… Tedem w romantyczny sposób. - Nigdy nie pomyślałam… - zaczęła mówić.

„Obsidian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- Daruj sobie – przerwałam jej. - Spróbujmy czegoś naprawdę wyjątkowego: bądźmy szczere. Martwiłaś się o mnie i Edwarda - szybko się poprawiłam - Teda, przez co zrobiłaś scenę godną nastolatki. Nie musisz przede mną znaczyć swojego terytorium, Donna. Ostatnie zdanie zostało dopowiedziane w lekkim pośpiechu, bo miałam nadzieję, że nie zwróciła uwagi na moją pomyłkę imion, ale oczywiście dostrzegła to i wiem, że Edward też. Ted jest za bardzo podobny do mnie, żeby rozmyślać o randkach. To byłoby jak kazirodztwo. Zaczerwieniła się pomimo opalenizny. - Rany, jesteś bezpośrednia. - Jest bezpośrednia nawet jak na faceta - powiedział Edward. - Jak na kobietę jest jak taran. - To oszczędza czas - odparłam. - Tak, oszczędza - przytaknął Edward. Przyciągnął Donnę do szybkiego, ale intensywnego pocałunku. - Widzimy się jutro, skarbie. Uniosłam brwi. Edward popatrzył na mnie ciepłymi oczami Teda. - Donna przyjechała swoim autem, żebyśmy spędzili resztę dnia razem. Teraz jedzie do domu, do dzieciaków, abyśmy mogli się zająć naszymi sprawami. Donna odwróciła się od niego, patrząc na mnie podejrzliwym wzrokiem. - Wierzę ci na słowo, Anito. Wierzę, ale równocześnie odbieram od ciebie jakieś dziwne wibracje, jakbyś coś ukrywała. Ukrywałam coś, powtórzyłam w myślach. Gdyby tylko wiedziała… Donna kontynuowała z poważną twarzą. - Powierzam ci trzecią najważniejszą osobę w moim życiu. Ted jest zaraz za moimi dziećmi. Nie spieprz najlepszej rzeczy, jaka mnie spotkała po śmierci mojego męża. - Widzisz - odezwał się Edward. - Donna też wie, jak być bezpośrednią. - O tak, wie - mruknęłam. Donna popatrzyła na mnie ostatni raz, potem odwróciła się do Edwarda. Pociągnęła go do swojego auta trzy miejsca od nas. Rozmawiali po cichu, gdy ja czekałam w nieruchomym, suchym upale. Skoro Donna potrzebowała odrobiny prywatności, dałam im ją, odwracając się i patrząc na odległe góry. Wyglądały na bardzo bliskie, ale zawsze ma się wrażenie, że góry są bliżej, niż jest naprawdę. Są jak marzenia, odległe, by podjudzić wzrok, ale nie do końca można wierzyć, że będą tam, gdzie ich oczekujesz.

„Obsidian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

Usłyszałam chrupiące na żwirze buty Edwarda, zanim się odezwał. Stałam do niego twarzą z rękami skrzyżowanymi na brzuchu tak, że moja prawa dłoń była blisko broni. Uwierzyłam Edwardowi, kiedy powiedział, że mieliśmy rozejm, ale… lepiej być ostrożną niż martwą. Zatrzymał się przy samochodzie, opierając się o niego tyłkiem i krzyżując ramiona tak jak ja. Ale nie miał broni pod ręką. Nie byłam pewna, czy licencja łowcy nagród wystarczyła, by mógł przejść przez wykrywacz metali na lotnisku. Nie powinien mieć przy sobie broni ani większego ostrza. O ile oczywiście nie wziął broni z jednego z aut, gdzie wcześniej ją ukrył. To było coś, co Edward mógł zrobić. Lepiej zakładać najgorsze i się pomylić. Pesymizm utrzyma cię przy życiu, optymizm nie, nie w naszej pracy. Nasza praca. Dziwne określenie. Edward był mordercą. Ja nie. Ale w pewien sposób zajmowaliśmy się tym samym. Nie potrafiłam tego wyjaśnić, ale taka była prawda. Uśmiechnął się do mnie czystym uśmiechem Edwarda, co sprawiło, że stałam się zaniepokojona i podejrzliwa. Nie chciał mnie skrzywdzić, ale drażnił się ze mną. Wiedział oczywiście, że ja wiem, co ten uśmiech przeważnie oznaczał, więc mógł mnie oszukać fałszywym poczuciem bezpieczeństwa. Albo uśmiech mógł oznaczać dokładnie to, co się wydawało. Za dużo nad tym myślałam i to było złe. Edward miał rację, byłam w najlepszej formie, gdy pozwalałam instynktom przejąć kontrolę, myślenie zostawiając na później. To nie przepis na życie, ale dobry sposób w trakcie strzelaniny. - Mamy rozejm - oznajmiłam. Przytaknął. - Mówiłem przecież. - Przez ciebie staję się nerwowa - odparłam. Jego uśmiech się poszerzył. - Dobrze wiedzieć, że dalej się mnie boisz. Zaczynałem w to wątpić. - W dniu, w którym przestaniesz się bać potworów, zabiją cię. - I ja jestem potworem? - Zrobił z tego pytanie. - Dobrze wiesz, czym dokładnie jesteś, Edwardzie. Zwęził oczy. - Nazwałaś mnie Edwardem przy Donnie. Nie powiedziała niczego, ale musisz być bardziej ostrożna. „Obsidian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

Kiwnęłam głową. - Przepraszam, też się na tym złapałam. Postaram się, ale nie jestem nawet w połowie tak dobrym kłamcą, jak ty. Poza tym Ted jest zdrobnieniem Edwarda. - Nie, jeśli w prawie jazdy jest napisane Theodor. - Więc jeśli mogę do ciebie mówić Teddy, może zapamiętam. - Teddy może być - powiedział zupełnie niezmienionym głosem. - Ciężko się z tobą drażnić, Ed… Ted. - Imiona nic nie znaczą, Anito. Można je bardzo łatwo zmienić. - Czy Edward to twoje prawdziwe imię? - Teraz tak. Potrząsnęłam głową. - Naprawdę chciałabym wiedzieć. - Dlaczego? - Popatrzył na mnie spoza czarnych okularów, ciężar jego zainteresowania czułam przez szkło. Pytanie nie było bezpodstawne. Edward rzadko zadawał pytania, na które nie chciał znać odpowiedzi. - Ponieważ znam cię od pięciu lat i nawet nie wiem, czy twoje imię jest prawdziwe. - Jest wystarczająco prawdziwe - powiedział. - Wkurza mnie to, że nie wiem. - odparłam. - Dlaczego? - zapytał znowu. Wzruszyłam ramionami i odsunęłam dłoń od broni, ponieważ by mi się nie przydała, nie teraz, nie dziś. Ale kiedy to zrobiłam, wiedziałam, że będą inne dni, i po raz pierwszy nie byłam pewna, czy oboje dotrwamy do końca mojej wizyty. To sprawiło, że stałam się smutna i zrzędliwa. - Może chciałabym wiedzieć, jakie imię napisać na nagrobku - powiedziałam. Zaśmiał się. - Pewność siebie jest dobrą cechą, ale bez przesady. - Śmiech ustał i pozostawił jego twarz dookoła okularów zimną i nieczytelną. Nie musiałam widzieć jego oczu, by wiedzieć, że są bezlitosne i lodowate jak zimowe niebo. Odeszłam od auta z pustymi rękami. - Widzisz, Edward, Ted, jakkolwiek do cholery się nazywasz, nie podoba mi się, że zostałam tu zaproszona, by grać przynętę dla potwora. I dowiaduję się, że spotykasz się z mamuśką roku. To też mi się nie podoba i dodatkowo zbija z tropu. Mamy rozejm, dopóki nie rozwiążemy sprawy, a później co? „Obsidian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- Zobaczy się. - Nie mógłbyś po prostu przestać spotykać się z Donną? - Nie. - Jego głos był spokojny, ostrożny. - Dlaczego nie? - Zapytałam. - Musiałbym podać wystarczająco dobry powód, żeby złamać serce jej i dzieciakom. Pamiętaj, że spędzam z nimi dużo czasu. Jakby się czuły, gdybym po prostu zniknął? - Myślę, że jej syn nie miałby nic przeciwko. Peter, tak? Mam wrażenie, że nawet by się ucieszył ze zniknięcia Teda. Edward przekrzywił głowę. - Tak, Peterowi by się to spodobało, ale co z Becką? Byłem w jej życiu przez ponad dwa lata, a ona ma tylko sześć. Donna wierzy, że będę ją odbierał po szkole. Zawożę ją raz w tygodniu do szkoły tańca, żeby Donna nie musiała wcześniej zamykać sklepu. Jego głos i twarz nie zmieniły się, kiedy to mówił, jakby to był tylko nic nie znaczący fakt. Złość napięła moje ramiona i wędrowała wzdłuż nich. Zacisnęłam dłonie w pięści, bo musiałam coś z nimi zrobić. - Ty gnojku. - Możliwe, ale uważaj, o co mnie prosisz, Anito. Zwykłe zniknięcie mogłoby spowodować więcej zniszczeń niż prawda. Gapiłam się na niego, starając się dostrzec coś za tą wyzutą z emocji twarzą. - Myślałeś o powiedzeniu Donnie prawdy? - Nie. - Niech cię szlag. - Czy naprawdę myślisz, że poradziła by sobie z całą prawdą o mnie? - zapytał. Zastanawiałam się nad tym przez prawie całą minutę, podczas gdy staliśmy na upalnym parkingu. W końcu odparłam: - Nie. Nie podobało mi się to, ale prawda to prawda. - Jesteś pewna, że nie umiałaby być żoną mordercy? Przecież widziałaś ją tylko przez pół godziny. Jak możesz być tego taka pewna? - Teraz się ze mną drażnisz - stwierdziłam. Jego usta wygięły się w lekkim uśmiechu. „Obsidian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- Myślę, że masz całkowitą rację. Nie wydaje mi się, żeby Donna poradziła sobie z prawdą.

„Obsidian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

„Obsydian Butterfly” (Obsydianowi Motyl) Disclaimer: Tłumaczenie niekomercyjne, powstało na potrzeby forum i ma charakter informacyjny. Wszystkie postacie i wydarzenia są własnością Laurell K. Hamilton.

Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Kelair, Leilan

Rozdział 4

Auto należało do Teda, ale prowadził je Edward. Było to kwadratowe i wielkie coś pomiędzy Jeepem i ciężarówką, naprawdę paskudny samochód. Pokrywało go czerwone gliniane błoto, jakby zaliczył przejażdżkę po rowach. Przednia szyba była tak brudna, że jedynym przejrzystym miejscem stały się dwa ślady po wycieraczkach, a resztę dokładnie przykrywała czerwono-brązowa skorupa. - Rany, Edward - powiedziałam, gdy otwierał tylną klapę. - Co ty robiłeś, przecież tu jest sucho! Nigdy nie widziałam tak brudnego auta. - To Hummer, który jest droższy od większości domów. Podniósł klapę i zaczął pakować moje bagaże. Podałam mu torbę podręczną i gdy podeszłam bliżej, mogłam poczuć zapach nowości, co tłumaczyło dlaczego obicia z tyłu nadal wyglądały prawie nieskazitelnie. „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- Skoro tyle kosztował, czym sobie zasłużył na takie traktowanie? - zapytałam. Wziął ode mnie torbę i położył na nowym obiciu. - Kupiłem go, bo może wjechać prawie wszędzie, bez względu na pogodę. Gdybym nie chciał, żeby się pobrudził, wybrałbym coś innego. - Zamknął bagażnik. - Dzięki czemu Ted może sobie pozwolić na coś takiego? – spytałam. - Tak właściwie to Ted zarabia naprawdę dużo z polowań na niegrzecznych chłopców. - Ale nie aż tyle – sprzeciwiłam się. - Nie z bycia łowcą nagród. - Skąd wiesz, co robi łowca nagród? - zapytał, spoglądając na mnie zza brudnego auta. Punkt dla niego. - Chyba jednak nie wiem. - Większość ludzi nie ma pojęcia o tym, ile zarabiają łowcy nagród, więc mogę sobie pozwolić na więcej, niż mogłoby być osiągalne dla Teda. - Ruszył dookoła auta w stronę drzwi kierowcy, widoczny był tylko wierzch jego białego kapelusza ponad brudnym dachem. Podeszłam do drzwi pasażera i otworzyłam je. Wspięcie się do kabiny trochę mi zajęło i byłam bardzo zadowolona, że nie założyłam spódnicy. Jednym z pozytywów pracy z Edwardem było to, że nie oczekiwał ode mnie noszenia eleganckich ubrań. Na tą wycieczkę miałam dżinsy i Nike. Jedynym wizytowym ciuchem był czarny żakiet, zarzucony na bawełnianą bluzkę i dżinsy. Miał ukryć broń, nic więcej. - Jakie są przepisy dotyczące noszenia broni w Nowym Meksyku? Edward uruchomił silnik i spojrzał na mnie. - Czemu pytasz? Zapięłam pas. Ewidentnie się nam spieszyło. - Chcę wiedzieć, czy mogę zdjąć żakiet i nosić broń na wierzchu, czy ukrywać ją przez cały czas. Jego usta się wygięły. - W Nowym Meksyku wolno nosić broń, dopóki nie jest ukryta. Na schowaną musisz mieć pozwolenie, inaczej jest to nielegalne. - Czyżbym dobrze zrozumiała? Mogę nosić broń na widoku nawet bez pozwolenia, ale jeśli założę żakiet, ukrywając ją, i nie mam pozwolenia, to będzie przestępstwo? Lekkie wygięcie warg przerodziło się w uśmiech. - Tak jest.

„Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- Zachodnio-stanowe prawo o broni zawsze było takie interesujące - westchnęłam i zaczęłam ściągać żakiet. Możesz się wyślizgnąć prawie ze wszystkiego w aucie, pozostając nie zapięta. Odkąd zawsze zapinałam pas, dorobiłam się niezłej wprawy. - Ale policja nadal może cię zatrzymać, jeśli zobaczą, że chodzisz uzbrojona. Tylko po to, by się upewnić, że nie chcesz nikogo zabić. - Uśmiechnął się lekko, gdy to mówił. - Więc dopóki nie jest ukryta, mogę ją nosić, ale nie obejdzie się bez pytań policji. - A do baru nie możesz wnieść broni żadnego rodzaju. - Nie piję, więc nie powinnam mieć z tym problemu. Drogę, na którą wjechaliśmy, otaczały ogrodzenia, ale nie zmieniło to nic w krajobrazie, nadal był płaski i otoczony dziwnymi, czarnymi górami. - Jak się nazywają te góry? - Sangre del Christo, krew Chrystusa - odpowiedział. Popatrzyłam na niego, czy aby nie żartował. Oczywiście, że nie. - Dlaczego? - Co dlaczego? - Dlaczego nazywają je „krew Chrystusa”? - Nie wiem. - Jak długo Ted tu mieszka? - Prawie cztery lata – powiedział. - I nie wiesz dlaczego góry nazywają się Sangre del Christo? Nie byłeś ciekawy? - Nie w sprawach, które nie są przydatne w pracy. Nie powiedział w jakiej pracy, tylko w pracy. Pomyślałam, że to dziwne wyrażenie. - A co jeżeli potwór, którego szukamy, jest tutejszym straszydłem? To, dlaczego góry zostały nazwane tak a nie inaczej, może nie znaczyć nic, albo może mieć coś wspólnego z lokalną legendą, historią lub wskazówką o jakiejś pamiętnej krwawej jatce z przeszłości. Istnieje wiele regionalnych potworów, Edwardzie, rzeczy, które wychodzą na światło dzienne co sto lat lub są jak naprawdę długowieczne cykady. - Cykady? - powtórzył. - Taa, cykady. Larwy zostają pod ziemią przez siedem, trzynaście albo ile tam lat trwa ich cykl, potem wychodzą, linieją i stają się dorosłe. To te owady, które słychać w lecie. - Cokolwiek zrobiło to tym ludziom, nie było gigantyczną cykadą, Anito.

„Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- Nie o to mi chodziło, Edwardzie. Są pewne stwory, które żyją ukryte przez lata, potem się pojawiają i nadal są częścią ekosystemu. Biologia nadnaturalna jest stała, więc może dawne mity i legendy zawierają jakąś wskazówkę. - Nie ściągnąłem cię tu po to, byś bawiła się w Nancy Drew - oznajmił. - Właśnie po to – odparłam. Patrzył na mnie wystarczająco długo, żebym nabrała ochoty na powiedzenie mu, by patrzył na drogę. - O czym ty mówisz? - Gdybyś chciał kogoś do strzelania, poprosiłbyś inną osobę. Potrzebujesz mojej ekspertyzy, nie tylko umiejętności obchodzenia się z bronią, prawda? Ku mojej uldze odwrócił wzrok z powrotem na drogę. Po obu stronach stały małe domy, w większości z niewypalanej albo sztucznej cegły. Nie znałam się wystarczająco, by to oceniać. Ogródki były małe, ale dobrze utrzymane, pełne wysokich kaktusów i wielkich liliowych krzaków z zaskakująco małymi grupkami bladych lawendowych kwiatków. Wyglądało to na inną odmianę zwykłych bzów ze Środkowego Zachodu. Być może ta potrzebowała mniej wody. Cisza wypełniła samochód, więc odpuściłam, oglądając okolicę. Nigdy nie byłam w Albuquerque i zamieniałam się w turystkę, kiedy tylko mogłam. Skręcając w ulicę Lomos, Edward w końcu odpowiedział: - Masz rację. Nie sprowadziłem cię tu, żebyś strzelała. Do tego już mam wsparcie. - Kogo? - spytałam. - Nie znasz ich, ale spotkacie się w Santa Fe. - Jedziemy prosto do Santa Fe? Nic dzisiaj nie jadłam. Miałam nadzieję, że coś przegryzę. - Ostatnie miejsce zbrodni jest w Albuquerque. Zobaczymy je, a później coś zjemy. - Czy po wszystkim dam radę patrzeć na jedzenie? - Może. - Chyba nie uda mi się przekonać cię, byśmy najpierw coś zjedli. - Mamy przystanek, zanim dotrzemy do domu - powiedział. - Jaki przystanek? - zapytałam. Tylko się lekko uśmiechnął, co znaczyło, że to miała być niespodzianka. Edward uwielbiał testować granice mojej cierpliwości. Może odpowiedziałby na inne pytanie. - Kim jest twoje wsparcie? - Mówiłem ci, nie znasz ich. „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- Ciągle używasz liczby mnogiej. Czyżbyś miał już dwie osoby, a mimo to nadal jestem ci potrzebna? - Milczał. - Trzy osoby pomagające przy odwalaniu brudnej roboty. Rety, Edward, musisz być zdesperowany. – To był swego rodzaju żart. Nie odebrał tego w ten sposób. - Chcę tę sprawę rozwiązać, Anito, nieważne jak. - Wyglądał ponuro, kiedy to mówił. To by było na tyle z moim poczuciem humoru. - Czy ci dwoje są ci winni przysługę? - Jeden tak. - To zabójcy? - Czasami. - Łowcy nagród, jak Ted? - Bernardo tak. W końcu poznałam imię. - Bernardo czasami jest mordercą i łowcą nagród, tak jak Ted? Masz na myśli to, że używa swojej licencji łowcy nagród tak, jak ty używasz swojej, jako legalnego identyfikatora? - Czasami jest też ochroniarzem. - Wszechstronnie uzdolniony facet, nie ma co. - Nie do końca - odparł. Dziwne słowa. - A co z tym drugim gościem? - Olaf. - Olaf, okej. Jest czasami mordercą, lecz nie łowcą nagród ani ochroniarzem, co jeszcze? Edward potrząsnął głową. Odpowiedzi bez zaangażowania z jego strony zaczęły działać mi na nerwy. - Czy któryś z nich posiada jakieś inne umiejętności poza talentem do zabijania? - Tak. Wyczerpał mój limit cierpliwości, odpowiadają na „tak” lub „nie”. - Nie przyjechałam tu, żeby grać w dwadzieścia pytań, Edwardzie. Po prostu opowiedz mi o nich. - Wkrótce ich poznasz. - Świetnie, to powiedz mi, gdzie jest następny przystanek. Lekko potrząsnął głową. „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- Edward, do cholery, grasz mi na nerwach i już mnie wkurzyłeś, więc skończ z tajemnicami i porozmawiaj ze mną normalnie. Zerknął na mnie bokiem, zezując zza czarnych okularów. - Rany, ale jesteś dziś drażliwa. - Nie jestem nawet bliska rozdrażnienia, Edwardzie, i dobrze o tym wiesz. Bądź dalej taki obojętny, a wkurzysz mnie naprawdę. - Myślałem, że naprawdę zdenerwowałaś się o Donnę. - Tak - powiedziałam - ale mam zamiar zainteresować się sprawą i zapomnieć o byciu ciągle wkurzoną. Ale nie mogę się zaangażować, kiedy ty nie odpowiadasz na moje pytania. Dopóki twoi koledzy są częścią sprawy, powinieneś zacząć dzielić się ze mną informacjami, albo odwieźć mnie na tamto cholerne lotnisko. - Nie powiedziałem im, że spotykasz się z wampirem i wilkołakiem. - Aktualnie nie umawiam się z żadnym z nich, ale nie o to chodzi. Ja nie chcę znać życia seksualnego twoich znajomych po fachu, Edwardzie. Chcę tylko wiedzieć, dlaczego po nich zadzwoniłeś. W czym się specjalizują? - Zerwałaś z Jean-Claude’em i Richardem? - Rzadko się zdarzało, żebym słyszała w jego głosie prawdziwą ciekawość. Nie wiedziałam, czy to miłe, czy raczej denerwujące, że moje życie osobiste interesuje Edwarda. - Nie wiem, czy zerwaliśmy, po prostu się nie spotykamy. Potrzebuję czasu na zastanowienie się, jaki będzie mój następny ruch. - Co planujesz z nimi zrobić? - W jego głosie była nuta gorliwości. Edward był chętny tylko do jednej rzeczy. - Nie chcę zabijać żadnego z nich, jeżeli o to ci chodzi. - Nie mogę powiedzieć, że nie jestem zawiedziony - oznajmił. - Uważam, że powinnaś zabić Jean-Claude’a osobiście, zanim to zabrnie za daleko. - Mówisz o zabiciu kogoś, kto był moim kochankiem przez ponad rok, Edwardzie. Może potrafiłbyś udusić Donnę w jej łóżku, ale ja bym po czymś takim cierpiała na bezsenność. - Kochasz go? To pytanie mnie zaskoczyło, nie ze względu na treść, ale na to, kto je zadał. Wydawało się bardzo dziwne, szczególnie w ustach Edwarda. - Tak, chyba tak. - Kochasz Richarda? „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

I znowu niezwykle było rozmawiać o moim życiu osobistym z Edwardem. Mam kilku przyjaciół płci męskiej, ale większość z nich wolałoby kopać rowy, niż rozmawiać o „uczuciach”. A teraz rozmawiałam z facetem, z którym nigdy bym nie poruszyła tematu miłości. W tym roku rozumienie mężczyzn wychodziło mi gorzej niż zwykle. - Tak, kocham Richarda. - Wydaje ci się, że kochasz wampira, ale prawdziwą miłość odczuwasz do Richarda. Zabij wampira, Anito, pomogę ci z tym. - Nie naciskaj za bardzo, Edwardzie, przecież wiesz, że jestem ludzką służebnicą JeanClaude’a. Richard jest jego zwierzęcym sługą. Nasza trójka jest połączona wampirzymi znakami w mały trójkącik miłosny. Jeśli jedno z nas by umarło, wszyscy mogliby zapłacić za to życiem. - Możliwe, ale może to tylko puste słowa wampira. To nie byłby pierwszy raz, kiedy cię okłamał. Niemożliwe było kłócić się bez wychodzenia na głupca, więc nie próbowałam. - Kiedy będę potrzebowała twojej rady w sprawie życia osobistego, zapytam. Dopóki ludzie nie zaczną jeździć na łyżwach w piekle, zachowaj oddech. A teraz opowiedz mi o sprawie. - Ty mi mówisz, z kim mam się spotykać, a z kim nie, a ja nie mogę się zrewanżować? - spytał. Popatrzyłam na niego. - Jesteś na mnie zły z powodu mojego stanowiska w sprawie Donny? - Nie do końca, ale jeśli ty mi dajesz rady, czemu ja nie mogę tobie? - To nie to samo, Edwardzie. Richard nie ma dzieci. - Dzieci robią ci taką wielką różnicę? - zapytał. Przytaknęłam. - Taa, robią. - Nigdy nie sądziłem, że masz instynkt macierzyński. - Nie mam, ale dzieci to też ludzie, Edwardzie, mali ludzie, którzy utknęli w pułapce decyzji podejmowanych przez dorosłych. Donna jest wystarczająco dorosła, by popełniać własne błędy, ale kiedy spieprzysz jej życie, zrobisz to też dzieciom. Wiem, że cię to nie martwi, ale mnie tak. - Wiedziałem, że tak będzie. Wiedziałem, że tak zareagujesz, chociaż nie wiem czemu.

„Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- Cóż, jesteś przecież mądrzejszy ode mnie. Nigdy nie sądziłam, że będziesz pieprzył wdowę związaną z new age i miał na karku dwa dzieciaki. Według mnie słono za to zapłacisz. - Ted nie musi za to płacić - odparł. - A co z Edwardem? Wzruszył ramionami. - To jest jak jedzenie, jeszcze jedna z wielu potrzeb czy obowiązków. Jego zimna dosadność była uspakajająca. - No, to jest Edward, którego znam i się boję. - Boisz się mnie, ale jednak mi się postawiłaś w obronie kobiety, którą dopiero poznałaś, i dzieci, których nawet nie widziałaś. Nie mam zamiaru zabić żadnego z nich, ale ty postawiłaś sprawę jasno. - Potrząsnął głową. - Nie rozumiem tego. - Nie staraj się zrozumieć, Edwardzie. Po prostu wiedz, że to prawda. - Wierzę ci, Anito. Jesteś jedyną osobą, poza mną, która nigdy nie blefuje. - A Bernardo i Olaf blefują? - Dodałam małą intonację, robiąc z tego pytanie. Potrząsnął głową i się zaśmiał. Napięcie, które się między nami tworzyło, złagodniało wraz ze śmiechem. - Nie podpuszczaj, nic ci o nich nie powiem. - Dlaczego? - zapytałam. - Dlatego - odpowiedział i prawie się uśmiechnął. Popatrzyłam na jego spokojny profil. - Podoba ci się to. Cieszysz się, że poznam Olafa i Bernardo. - Udało mi się ukryć zdziwienie w moim głosie. - Tak, jak bawiło mnie twoje spotkanie z Donną. - Nawet mimo że wiedziałeś, że się wkurzę - rzekłam. Przytaknął. - Twoja mina była warta prawie groźby śmierci. Potrząsnęłam głową. - Zaczynasz mnie martwić, Edwardzie. - Tylko zaczynam? Starzeję się. - Dobra, nie mów mi o nich, opowiedz mi o sprawie. Wjechał na parking. Popatrzyłam do góry i zobaczyłam szpital. - To jest miejsce zbrodni? „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- Nie. Zaparkował i wyłączył silnik. - Po co to, Edwardzie? Dlaczego jesteśmy w szpitalu? - Tu są ofiary. Oczy mi się rozszerzyły. - Jakie ofiary? Spojrzał na mnie. - Ci, którzy przeżyli ataki. Otworzył drzwi, a ja złapałam go za rękę, zatrzymując go w aucie. Edward odwrócił się powoli, patrząc na moją dłoń na jego nagim ramieniu. Długo się w nią wpatrywał, z promieniującą od niego dezaprobatą. To był jego sposób, na który ja nie raz się nabrałam. Jeśli ktoś wyraźnie daje do zrozumienia, że nie chce być dotykany, większości ludzi, którym nie chodzi o przemoc, wycofa się. Ja się nie wycofałam. Wbiłam palce w jego skórę, nie po to by mu sprawić ból, ale żeby zrozumiał, że tak łatwo nie odpuszczę. - Porozmawiaj ze mną, Edwardzie. Jakie ofiary? Przeniósł spojrzenie z mojej dłoni na twarz. Miałam ochotę zerwać mu okulary, ale zwalczyłam ją. Jego oczy i tak by mi nic nie powiedziały. - Mówiłem ci, że byli ranni. - Jego głos był łagodny. - Nie, nie mówiłeś. Sprawiłeś, że brzmiało to tak, jakby nikt nie przeżył. - Moje przeoczenie. - Pieprzysz - warknęłam. - Wiem, że uwielbiasz tajemnice, Edwardzie, ale to zaczyna być nudne. - Puść moją rękę. - Powiedział to głosem, którym mówi się cześć, albo miłego dnia, bez przejęcia. - Czy kiedy to zrobię, odpowiesz na moje pytania? - Nie. - Nadal tym przyjaznym, pustym głosem. - Ale jeśli zrobisz z tego cholerne zawody, nie będę miał wyjścia i zmuszę cię, żebyś mnie puściła, a to ci się nie spodoba. Mówił to wciąż tym samym głosem. Na jego ustach był nawet cień uśmiechu. Ale puściłam go, powoli, wracając na fotel. Skoro Edward powiedział, że mi się to nie spodoba, uwierzyłam mu. - Porozmawiaj ze mną, Edwardzie. Uśmiechnął się do mnie jak stary dobry znajomy. „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- Mów mi Ted. - I skurwiel wysiadł z auta. Ja zostałam i patrzyłam jak szedł przez parking. Zatrzymał się na rogu, tylko uliczka dzieliła go od szpitala. Zdjął okulary, założył je z przodu koszuli, patrzył na auto i czekał. Przyznałabym mu rację, gdybym nie wysiadła. Przyznałabym mu rację, gdybym wróciła do St. Louis i zostawiła go, by sam sobie radził. Ale otworzyłam drzwi i wysiadłam. Moglibyście zapytać, dlaczego. Po pierwsze, poprosił mnie o przysługę, a znając Edwarda, wyjaśni mi wszystko w swoim sadystycznie wybranym momencie. Po drugie, chciałam się tego dowiedzieć. Chciałam wiedzieć, co się w końcu przebiło przez tę jego oziębłość i go przestraszyło. Chciałam wiedzieć. Ciekawość jest i słabością, i mocną stroną. Która z tych ciekawości wzięła górę, tego nie wiedziałam. Ale stawiałabym na słabość.

„Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

„Obsidian Butterfly” (Obsydianowy Motyl) Disclaimer: Tłumaczenie niekomercyjne, powstało na potrzeby forum i ma charakter informacyjny. Wszystkie postacie i wydarzenia są własnością Laurell K. Hamilton.

Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Elagoth

Rozdział 5

Szpital Saint Lucia był dużym i jednym z nielicznych, nieozdobionych budynków, które widziałam w Albuquerque. Jak każdy inny szpital, był duży i toporny. Może nie spodziewali się, że turyści będą go oglądać. Szczęśliwi turyści. Budynek wyglądał przytulnie, ale nadal pozostawał szpitalem. Miejscem, w którym zawsze lądowałam, gdy coś się źle potoczyło. Jedyną różnicą teraz było to, że w pokojach nie było ani mnie, ani nikogo, kogo znałam. Byliśmy w długim, bladym korytarzu z dużą ilością zamkniętych drzwi. Przed jednymi z nich stał policjant w mundurze. Nazwijcie to przeczuciem, ale wiedziałam, że to ten pokój. Edward podszedł do policjanta i się przedstawił. Obaj znali się z widzenia, co powinno znacznie przyśpieszyć sprawę. Jak przystało na okoliczności, mój towarzysz był dziś starym, dobrym chłopcem. Sprawiał wrażenie miłego i nieszkodliwego.

„Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

Człowiek w mundurze popatrzył na mnie. Wyglądał młodo, ale jego oczy były zimne i szare jak oczy gliny. Musisz być na służbie przez jakiś czas, zanim twoje oczy staną się puste. Ale patrzył na mnie za długo i za intensywnie. W powietrzu można było wyczuć testosteron. Wyzywające spojrzenie mówiło, że albo nie był pewny swojej męskości, albo nie pracował w tym fachu zbyt długo. Nie był żółtodziobem, ale nie był też zaprawiony w boju. Jeżeli spodziewał się, że złamie mnie swoim badawczym wzrokiem, będzie zawiedziony. Patrzyłam na niego obojętnymi oczami, uśmiechnięta i spokojna, ale bliska znudzeniu. Przechodzenie takich testów nigdy nie było moim ulubionym zajęciem. Mrugnął pierwszy. - Porucznik jest w środku. Chce ją zobaczyć zanim tam wejdzie. - Dlaczego? - Głos Edwarda był nadal miły. Oficer wzruszył ramionami. - Wykonuję rozkazy, panie Forrester. Nie zadaję pytań. Zaczekajcie tutaj. Otworzył drzwi i wślizgnął się do środka, zamykając je za sobą. Nie czekał, aż ciężar i zawiasy zrobią to za niego. Nie chciał dać nam okazji, żebyśmy zajrzeli do środka. Edward zmarszczył brwi. - Nie wiem o co chodzi. - Ja wiem. - Powiedziałam. Popatrzył na mnie unosząc brew, jakby chciał powiedzieć: „No dalej, mów”. - Jestem dziewczyną i technicznie jestem cywilem. Wielu gliniarzy nie wierzy, że potrafię sobie poradzić. - Ja cię poleciłem. - Rany Ed… Ted, wydaje się, że twoje zdanie nie liczy się tak bardzo jak sądziłeś. Nadal marszczył brwi z oczami Edwarda, gdy drzwi się otworzyły. Patrzyłam, jak jego twarz zmienia się w Teda. Oczy zaczęły błyszczeć, usta się wygięły. Generalnie twarz się zmieniła tak, jakby założył maskę. Jego prawdziwa osobowość zniknęła jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Stałam tak blisko, że aż przeszły mnie dreszcze. Łatwość z jaką się zmieniał była przerażająca. Facet w drzwiach był niski. Mógł mieć najwyżej pięć, może sześć stóp, bo był niewiele wyższy ode mnie. Zaczęłam się zastanawiać, że może ich policja nie ma wymagań dotyczących wzrostu. Włosy przycięte bardzo krótko, pasowały do twarzy z kwadratową szczęką. Miały złote pasemka, które już wypłowiały na słońcu. Był opalony na przyjemny, jasny kolor złota, jakby blada skóra nie mogła już być bardziej opalona.

„Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

Czy nikt się tutaj nie obawiał raka skóry? Patrzył na mnie zielono-złotymi oczami, których kolor przypominał młode, wiosenne liście. To były piękne oczy z długimi, złotymi rzęsami, które łagodziły jego twarz niemal do kobiecej. Tylko szczęka ratowała go przed byciem pięknym. Pozostawał przystojny. To jednocześnie rujnowało i dodawało mu perfekcji. Oczy mogły być cudowne, ale nie były przyjazne. Nawet nie były zimne jak u policjanta. Była w nich wrogość. Nigdy go nie spotkałam, więc musiał to sprawiać fakt, że byłam: kobietą, cywilem albo/i animatorem. Albo był szowinistą, albo myślał stereotypowo. Nie wiem, które bym wolała. Przez dłuższą chwilę starał się porazić mnie wzrokiem. Ja tymczasem stałam z obojętną twarzą i czekałam, aż się znudzi. Mogłam tam stać spokojnie cały dzień. Pozostanie Pozostawanie w miłym i bezpiecznym szpitalnym korytarzu nie równało się z tym, co mnie czekało później. Zawsze byłam spokojniejsza, gdy nikt nie chciał mnie zabić. Edward spróbował przełamać tą beznadziejną sytuację. - Poruczniku, to jest Anita Blake. Naczelnik Appleton dzwonił do pana w jej sprawie. - Nadal używał wesołego głosu Teda, ale ramiona miał napięte i wiedziałam, że nie jest szczęśliwy. - Ty jesteś Anita Blake. - Porucznik Marks postarał się, by zabrzmiało to wątpliwie. - No - Przytaknęłam. Zwęził oczy. - Nie lubię, gdy cywile mieszają się do moich spraw. - Szturchnął kciukiem Edwarda. Forrester udowodnił swoją wartość. - Pokazał na mnie palcem. - Ty nie. Edward chciał coś powiedzieć, ale Marks przerwał mu krótkim ruchem ręki. - Nie. Pozwól jej odpowiadać na pytania. - Odpowiem, jeśli je zadasz. - Powiedziałam. - Co to ma znaczyć? - To poruczniku, że do tej pory nie zadawałeś pytań. Tylko stwierdzałeś. - Nie potrzebuję żadnego gówna od jakieś pieprzonej królowej zombie. Och, był uprzedzony. Jedna zagadka rozwiązana. - Poruczniku Marks, zostałam tutaj zaproszona i poproszono mnie o pomoc w rozwiązaniu tej sprawy. Ale jeśli nie chcesz mojej pomocy-świetnie. Będzie mi jednak potrzebny ktoś z władz miasta, żeby wyjaśnił mojemu szefowi dlaczego, do cholery, wsiadłam do samolotu, skoro nie byłam potrzebna. - Nie traktuję cię odpowiednio i zaczynasz mnie straszyć zwierzchnikami, tak? Potrząsnęłam głową. - Dlaczego srasz w portki, Marks? - Co? - Zmarszczył brwi. „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- Czy przypominam ci twoją byłą żonę? - Mam tylko jedną żonę. - Był oburzony. - Gratuluję. Czy chodzi ci o voodoo, którego używam, by ożywić zmarłych? Czy boisz się tajemnych mocy? - Nie lubię czarnej magii. - Pokazał na krzyż, który był standardowym wyposażeniem policjantów, ale wiedziałam, że Marks traktował to poważnie. - Nie pałam się czarną magią. - Pociągnęłam za srebrny łańcuszek na moje szyi i na jego końcu pokazał się krucyfiks. - Jestem chrześcijanką. Należę do Kościoła Episkopalnego. Nie wiem co słyszałeś na temat tego, co robię. Na pewno nie jest to złe. - To ty tak mówisz. - Powiedział. - Kwestia mojej nieśmiertelnej duszy to sprawa pomiędzy mną a Bogiem. Pozwólmy Mu to osądzić. Czy możemy pominąć tę część i zająć się czymś milszym? Twarz mu pociemniała, a żyła na skroni zaczęła pulsować. Ten poziom złości to przesada, nawet jeśli był zagorzałym chrześcijaninem. - Co jest za tymi cholernymi drzwiami, że tak się tego obaj boicie? - Zapytałam. Spojrzał na mnie. - Nie jestem przestraszony. Wzruszyłam ramionami. - Jasne. Trzęsiesz portkami w sprawie ofiar. I wyżywasz się na mnie. - Nie znasz mnie. - Powiedział. - Nie, ale znam wielu policjantów i wiem, kiedy ktoś się boi. Podszedł do mnie tak blisko, że jeśli mielibyśmy walczyć, musiałabym się cofnąć. Zamiast tego zostałam na miejscu. Nie sądziłam, że porucznik mógłby się na mnie zamachnąć. - Myślisz, że jesteś taka twarda? Popatrzyłam na niego. Byliśmy tak blisko, że gdybym stanęła na palcach, mogłabym go pocałować. - Nie myślę, poruczniku. Ja to wiem. Uśmiechnął się do mnie nieprzyjaźnie. - Jeśli sądzisz, że to zniesiesz, to bądź moim gościem. Przeszedł na jedną stronę, wykonując zapraszający gest w stronę drzwi. Chciałam zapytać co jest za nimi. Cóż przerażającego spowodowało, że Edward i porucznik policji byli roztrzęsieni? Gapiłam się na zamknięte i gładkie drzwi, skrywające te wszystkie sekrety. - Na co pani czeka, panno Blake? Śmiało, proszę otworzyć drzwi. Spojrzałam na Edwarda. „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- Nie spodziewam się, że dasz mi wskazówkę. - Otwórz drzwi, Anito. - Gnojek - Wymamrotałam pod nosem i otworzyłam drzwi.

„Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

„Obsidian Butterfly” (Obsydianowy Motyl) Disclaimer: Tłumaczenie niekomercyjne, powstało na potrzeby forum i ma charakter informacyjny. Wszystkie postacie i wydarzenia są własnością Laurell K. Hamilton.

Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Elagoth

Rozdział 6

Drzwi nie prowadziły prosto do pokoju. Prowadziły do małego przedpokoju, z kolejnymi szklanymi i szczelnymi drzwiami. Słychać tam było szum klimatyzacji, jakby pokój miał swój własny system powietrzny. Z jednej strony stał mężczyzna ubrany w zielony fartuch chirurgiczny. Stroju dopełniały małe, plastikowe buty i wisząca luźno na szyi maseczka. Był wysoki i szczupły, ale nie wyglądał na słabego. Był także jednym z pierwszych nieopalonych Meksykan, których widziałam. Podał mi ubranie ochronne. - Załóż to. Wzięłam je. - Ty jesteś lekarzem w tej sprawie? - Nie, jestem pielęgniarzem. - Jak masz na imię? „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- Ben, jestem Ben. - Uśmiechnął się. - Dzięki, Ben. Jestem Anita. Dlaczego mam to założyć? - To ochrona przeciwko infekcjom. Nie kłóciłam się. Moja praca bardziej polegała na zabieraniu życia, niż na jego ochronie. Wykonałam ukłon w stronę ekspertów. Założyłam spodnie ochronne na moje dżinsy, starając się zawiązać paski tak ciasno, jak się tylko dało. Ale nogawki spodni nadal wlokły się po ziemi. Pielęgniarz Ben się uśmiechał. - Nie spodziewaliśmy się, że przyślą nam policjanta tak… drobnego. Zmarszczyłam brwi. - Śmieszne, gdy to mówisz. Uśmiechnął się szerzej, błyskając białymi zębami. Uśmiech sprawił, że jego twarz stała się łagodna. Mniej przypominała Nurse Cratchet, a bardziej człowieka. - Nie jestem gliną. Przeniósł wzrok na broń w kaburze podramiennej. Pistolet był bardzo czarny i odznaczał się na tle czerwonej bluzki. - Ale nosisz broń. Założyłam przez głowę bluzkę z krótkim rękawem i zakryłam pistolet. - Przepisy w Nowym Meksyku mówią, że mogę nosić broń, dopóki jej nie ukrywam. - Skoro nie jesteś policjantką, to czemu jesteś uzbrojona? - Jestem egzekutorką wampirów. Podał mi fartuch z długimi rękawami. Wsunęłam w nie ręce. Był wiązany z tyłu i Ben pomógł mi się z tym uporać. - Myślałem, że nie da się zabić wampira nabojami. - Srebrne kule je spowalniają. Jeśli nie są zbyt stare albo potężne, rozwalenie ich serca albo mózgu może je zabić. Czasami. - Dodałam. Nie chciałam, żeby Ben wpadł na pomysł zabicia jakiegoś nieprzyjemnego wampira srebrną amunicją i, przy okazji, został zjedzony, bo mi uwierzył. Mieliśmy pewne problemy z upchaniem moich włosów pod plastikowym czepkiem. W końcu sobie poradziliśmy, ale cienka gumka, która utrzymywała wszystko na miejscu, drapała mnie po szyi, gdy kręciłam głową. Ben chciał mi pomóc z rękawiczkami, ale założyłam je bez problemu. Uniósł brwi. - Zakładałaś już wcześniej rękawiczki. - To nie było pytanie. - Noszę je na miejscach zbrodni i wtedy, gdy nie chcę mieć krwi za paznokciami. Pomógł mi zawiązać maseczkę na szyi. „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- W pracy musisz widzieć dużo krwi. - Założę się, że nie aż tak dużo jak ty. - Obróciłam się z maseczką zakrywającą nos i usta. Tylko moje oczy były niezasłonięte. Ben spojrzał na mnie. - Nie pracuję na chirurgii. - A jaka jest twoja specjalizacja? - Zapytałam. - Oparzenia. Rozszerzyłam oczy. - Czy to są ofiary pożaru? Potrząsnął głową. - Nie, ale ich ciała są nadal jak otwarte rany. Jak oparzenia. Postępowanie jest podobne. - Co masz na myśli mówiąc, że ich ciała są jak otwarte rany? Ktoś uderzył w szkło za mną, a ja podskoczyłam, odwracając się. Zobaczyłam mężczyznę w stroju takim jak mój. Patrzył na mnie bladymi oczami. Nacisnął guzik interkomu i usłyszałam jego głos wystarczająco wyraźnie by wiedzieć, że był poirytowany. - Jeśli masz zamiar tu wejść, to zrób to. Chcę im znowu podać leki uspakajające, a nie mogę tego zrobić, dopóki ich nie przesłuchasz. Tak mi powiedziano - Puścił guzik i poszedł dalej za zasłonę, która zasłaniała resztę widoku na pokój. - Rany, dziś jestem u wszystkich na szczęśliwej liście. Ben założył maseczkę i powiedział. - Nie bierz tego do siebie. Doktor Evans jest dobry w tym co robi. Jest jednym z najlepszych. Jeśli chcesz znaleźć dobrego lekarza w szpitalu, nie pytaj lekarzy czy innych. Zapytaj pielęgniarki. One zawsze wiedzą kto jest dobry, a kto nie. Mogą nie mówić głośno nic złego, ale jeśli powiedzą coś dobrego o lekarzu, możesz to wziąć jako pewnik. Ben dotknął czegoś na ścianie, co było za duże by nazwać to guzikiem. Drzwi rozsunęły się z dźwiękiem napływającego powietrza. Weszłam do środka i drzwi się za mną zamknęły. Została jeszcze biała zasłona. Nie chciałam jej odsuwać. Wszyscy byli za bardzo spięci. To miało być coś złego. Ben powiedział, że ich ciała były jak otwarte rany, ale nie oparzenia. Co się im stało? Jak mówi stare powiedzenie, jest tylko jeden sposób by się przekonać. Wzięłam głęboki wdech i odsunęłam zasłonę. Pokój, który zobaczyłam, był biały i nieskazitelny. Bardzo szpitalny jak na szpital. Na zewnątrz tego pokoju użyto pastelowych kolorów. Udawano, że był to tylko budynek, normalne korytarze, zwykłe pokoje. Ale całe to udawanie kończyło się na tej zasłonie i rzeczywistość stawała się trudna. „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

Było tam sześć łóżek. Na każdym z nich był biały namiot nad głową i górną częścią ciała pacjentów. Doktor Evans stał przy najbliższym łóżku. Kobieta w fartuchu była głębiej w pokoju. Sprawdzała jedno z wielu mrugających i piszczących urządzeń, które stały obok łóżek. Popatrzyła na mnie. Mały obszar jej twarzy, który było widać, był koloru czarnego. Afro-amerykanka. Kobieta. Nie gruba. Ale poza tym i wzrostem przez ubranie ochronne nie było widać więcej. Nie rozpoznałabym jej bez fartucha. To było dziwnie anonimowe i rozpraszające. Albo przeszkadzało tylko mnie. Opuściła wzrok i poszła dalej, do innego łóżka, sprawdzać i zapisywać coś w kartach. Podeszłam do najbliższego łóżka. Doktor Evans nie odwrócił się. Nie zwracał na mnie uwagi. Białe prześcieradła tworzyły namioty nad każdym pacjentem. Były podtrzymywane przez jakiegoś rodzaju ramę tak, by ich nie dotykały. Doktor Evans przesunął się tak, że mogłam zobaczyć twarz pacjenta. Mrugnęłam, bo moje oczy odmówiły posłuszeństwa albo mój mózg odrzucił to, co widziałam. Twarz była czerwoną, świeżą raną, która powinna krwawić, ale nie krwawiła. To było jak patrzenie na świeże mięso w kształcie ludzkiej twarzy. Nie, raczej mięsnej czaszki. Nos został odcięty, pozostawiając krwawe dziury dla plastikowych rurek. Mężczyzna ruszył oczami w oczodołach, patrzył na mnie. W jego oczach, poza brakiem skóry dookoła, było coś nie tak. Zajęło mi chwilę zanim się zorientowałam, że powieki zostały odcięte. Nagle w pomieszczeniu zrobiło się gorąco, a maseczka zaczęła mnie dusić. Chciałam ją ściągnąć, żeby móc oddychać. Musiałam wykonać jakiś ruch, bo doktor złapał mój nadgarstek. - Nic nie ściągaj. Ryzykuję ich życie za każdym razem, gdy wchodzi tu ktoś nowy. - Puścił moja rękę. - Spraw, żeby ryzyko było tego warte. Powiedz mi, co to zrobiło. Potrząsnęłam głową i skoncentrowałam się na spokojnym oddychaniu. Kiedy mogłam mówić, zapytałam. - Jak wygląda reszta ciała? Patrzył na mnie pytającym wzrokiem. Spotkałam jego spojrzenie. Wszystko było lepsze od patrzenia na to, co leżało w łóżku. - Już jesteś blada. Jesteś pewna, że chcesz zobaczyć resztę? - Nie - Powiedziałam szczerze. Nawet z widocznymi tylko oczami mogłam zobaczyć zdziwienie na jego twarzy. - Nie chce niczego bardziej niż odwrócić się i wyjść z tego pokoju, nie zatrzymując się. Powiedziałam - Nie potrzebuje nowych koszmarów, doktorze Evans, ale przyjechałam tu by wyrazić moją opinię. Nie mogę tego zrobić, dopóki nie zobaczę wszystkiego. Jeśli bym uważała, że nie muszę tego oglądać, proszę mi wierzyć, że bym nie pytała. - Co chcesz przez to osiągnąć? - Zapytał. „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- Nie jestem tu by się na nich gapić, doktorze. Ale szukam wskazówek. W większości przypadków, wskazówki są na ciałach ofiar. Mężczyzna w łóżku drgnął, ruszając głową z jednej strony na drugą, jakby bardzo cierpiał. Z jego ust wydobyły się bezbronne dźwięki. Zamknęłam oczy i starałam się oddychać normalnie. - Proszę, doktorze, musze to zobaczyć. Otworzyłam oczy na czas by zobaczyć, jak odsuwał prześcieradło. Obserwowałam, jak je delikatnie zwijał, odkrywając ciało mężczyzny kawałek po kawałku. W momencie, gdy zobaczyłam jego tors, wiedziałam, że został oskórowany żywcem. Miałam nadzieję, że dotyczyło to tylko głowy. To było wystarczająco ohydne, ale cholernie dużo czasu zajmuje ściągnięcie skóry z ciała dorosłego mężczyzny. Długą wrzeszczącą wieczność, by zrobić to dobrze i gruntownie. Kiedy pościel odsłoniła pachwinę, zachwiałam się trochę. Okolica była gładka i pusta. Spojrzałam na klatkę piersiową. Struktura kości była męska. Potrząsnęłam głową. - To mężczyzna czy kobieta? - Mężczyzna- Odpowiedział. Popatrzyłam na dół. Nie mogłam przestać gapić się na jego krocze i na to, czego tam nie było. - Cholera - Powiedziałam delikatnie. Zamknęłam oczy. Było ciepło, bardzo ciepło. Z zamkniętymi oczami słyszałam szum tlenu i dźwięk butów pielęgniarki, gdy do nas szła. Słyszałam ciche dźwięki z łóżka, gdy mężczyzna się ruszył i naciągnął pasy, przypięte do jego nadgarstków i kostek. Pasy? Widziałam je, ale jakoś ich nie zarejestrowałam. Wszystko co mogłam zobaczyć, to ciało. Tak, ciało. Nie mogłam myśleć o tym człowieku jak o „nim”. Musiałam się zdystansować albo bym nie wytrzymała. Skoncentrować się na pracy. Otworzyłam oczy. - Po co te pasy? Mój głos był niespokojny, ale czysty. Rzuciłam okiem na ciało, potem z powrotem na doktora Evansa. Skupiłam na nim wzrok najmocniej, jak kiedykolwiek mi się udało. Patrzyłam na niego, dopóki nie zapamiętałam zmarszczek dookoła jego oczu. Wszystko, bylebym tylko nie musiałam patrzeć na to, co było na łóżku. - Próbują wstać i wyjść. - Powiedział. Zmarszczyłam brwi. Nie żeby mógł to zobaczyć pod maseczką. - Z pewnością za bardzo cierpią, żeby dojść daleko. - Są na bardzo mocnych lekach przeciwbólowych. Kiedy ból ustaje, chcą stąd wyjść. - Wszyscy? - Zapytałam. Przytaknął. Zmusiłam się, żeby spojrzeć na łóżko. „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- Dlaczego to nie jest sprawa seryjnego… nie mordercy? Jak to można nazwać? Seryjny… Potrząsnęłam głową. Nie mogłam znaleźć odpowiedniego słowa. - Dlaczego zostałam wezwana? Jestem ekspertem do spraw nadnaturalnych, a to mógł zrobić człowiek. - Na tkankach nie ma śladów ostrza. - Powiedział doktor Evans. Gapiłam się na niego. - Co to znaczy? - To znaczy, że nie zrobiono tego żadnym ostrzem. Nie ważne jak dobry jest ten ktoś w torturowaniu, zawsze zostają charakterystyczne ślady użytego narzędzia. Masz rację mówiąc, że ciała ofiar dają najlepsze wskazówki, ale nie tu. To wygląda jakby ich skóra została rozpuszczona. - Żaden żrący środek, który mógłby rozpuścić skórę i tkanki miękkie takie jak nos i krocze, nie poprzestałby tylko na skórze. Przeżarłby się przez ciało. Przytaknął. - Chyba, że został natychmiast spłukany, ale nie ma śladów żadnych znanych środków żrących. Nawet więcej, na ciele nie ma śladów po kwasie. Nos i pachwina zostały oderwane. Są ślady oderwania i zniszczeń, których nie było nigdzie indziej. Tak jakby ktoś kto ich oskórował, najpierw obdarł ich ze skóry, a później zabrał dodatkowe części. - Potrząsnął głową. Podróżowałem dokoła świata, by pomagać łapać sadystów. Myślałem, że widziałem już wszystko, ale się myliłem. - Jest pan patologiem sądowym? - Zapytałam. - Tak. - Ale oni nie są martwi. Popatrzył na mnie. - Nie, nie są. Ale te same umiejętności, które pomagają mi ocenić ciało, są też przydatne tutaj. - Ted Forrester powiedział, że byli zabici. Czy zmarli przez oskórowanie? - Przez to że „pracowałam”, pokój nie wydawał się taki duszny. Może gdybym skoncentrowała się wystarczająco na zadaniu, to nie zwymiotowałabym na pacjentów. - Nie. Zostali pocięci na kawałki i zostawieni tam, gdzie upadli. - Wnioskuję, że były ślady ostrza, inaczej nie użyłby pan określenia pocięci. - Były ślady jakiegoś tnącego narzędzia, ale nie znam takiego miecza, ani noża albo cholera, bagnetu. Rany były głębokie, ale nie gładkie. Użyto czegoś mniej wyrafinowanego niż stal. - Co? - Zapytałam. Potrząsnął głową. - Nie wiem. Ostrze nie przecięło kości. Ktokolwiek pociął ciała, porozrywał je w stawach. Żaden człowiek nie mógłby być tak silny, żeby to zrobić. Nie wielokrotnie. „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- Prawdopodobnie nie. - Powiedziałam. - Naprawdę myślisz, że mógł to zrobić człowiek? - Zapytał, wskazując na łóżko. - Pyta mnie pan, czy jeden człowiek mógł zrobić coś takiego innemu? Skoro jeździ pan po świecie badając sprawy związane ze śmiercią przez tortury, powinien pan dokładniej wiedzieć, co ludzie są w stanie zrobić sobie nawzajem. - Nie mówię, że człowiek nie mógłby tego zrobić. - Powiedział. - Uważam, że to nie byłoby fizycznie możliwe. Przytaknęłam. - Cięcia i rozrywanie mogłoby być zrobione przez ludzi, ale zgadzam się z obdzieraniem ze skóry. Jeśli zostałoby to zrobione przez człowieka, to powinny zostać ślady jakiegoś narzędzia. - Mówisz ślady narzędzia, a nie ostrza. Większość ludzi uważa, że potrzeba ostrza, żeby kogoś oskórować. - Można to zrobić czymś, co ma ostrą krawędź. – Powiedziałam. - Ale jest to wolniejsze i bardziej kłopotliwe. Tu jest wszystko dziwnie gładkie. - Tak. - Powiedział, potakując. - Tak, to jest dobre określenie na to. To straszne, ale zostało zrobione bardzo starannie, z wyjątkiem dodatkowych tkanek, które zostały usunięte. To nie było zrobione starannie, ale brutalnie. - To tak jakbyśmy mieli dwoje różnych… - Chciałam powiedzieć zabójców, ale ci ludzie nadal żyli. – Drapieżników. - Powiedziałam w końcu. - Co masz na myśli? - Rozcinanie ciała tępym narzędziem, które nie jest w stanie przeciąć kości, a później rozrywanie ciał na kawałki gołymi rękami, przypomina bardziej niezorganizowanego seryjnego mordercę. Ostrożne obdzieranie ze skóry jest czymś, co mógłby zrobić zorganizowany seryjny morderca. Po co zadawać sobie trud, by ostrożnie obrać ze skóry twarz i pachwinę, a później oderwać kawałki? Albo mamy dwóch różnych drapieżników, albo kogoś o dwóch osobowościach. - Kogoś z rozdwojoną jaźnią? - Zrobił z tego pytanie. - Nie do końca, ale nie wszystkich seryjnych zabójców można zaszufladkować do danych kategorii. Niektórzy zorganizowani kryminaliści mają momenty barbarzyństwa, które są przypisywane niezorganizowanym mordercom. Niektóre zorganizowane umysły stają się chaotyczne z czasem jak ich zabójstwa się nasilają. Nie maja wystarczająco wiele chwilowych sukcesów, żeby móc dalej naśladować swoje zorganizowane metody działania. - Więc albo zorganizowany morderca z dzikimi momentami niesubordynacji, albo … albo co?

„Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

Dobry doktor rozmawiał ze mną bardzo rozsądnie. Już nie był zły. Albo mu zaimponowałam, albo go nie zawiodłam. Jeszcze nie. - Mogła to być para morderców. Zorganizowany może być mózgiem operacji, a chaotyczny słucha rozkazów. Nie jest trudno znaleźć zabójców działających w tandemie. - Jak Hillside Strangler albo raczej Stranglers. - Powiedział. Uśmiechnęłam się przez maseczkę. - Poza tą jedną było dużo więcej spraw, gdzie było dwóch morderców. Czasami jest to dwóch mężczyzn. Czasami jest to mężczyzna i kobieta. W tej sprawie mężczyzna jest dominującą osobowością. Albo przynajmniej w każdej sprawie o jakiej słyszałam, poza jedną. Ale zawsze jedno jest dominujące, a drugie jest bardziej lub mniej kontrolowane przez pierwszego. Może to być całkowita kontrola, tak, że drugi nie może powiedzieć nie, albo może to być bardziej partnerstwo. Ale nawet w równych relacjach jedno z nich jest bardziej dominujące, a drugie go słucha. - I jesteś pewna, że to jest seryjny oprawca? - Zapytał. - Nie. - Powiedziałam. - Co przez to rozumiesz? - Seryjny oprawca, to najprostsze rozwiązanie, które mi się nasuwa. Ale jestem ekspertem od rzeczy nadnaturalnych, doktorze Evans. Rzadko mnie wzywają, gdy mordercą jest człowiek, nie ważne jakim byłby potworem. Ktoś uważa, że to nie zostało zrobione rękami ludzkimi. Inaczej by mnie tu nie było. - Agenci FBI wydają się być bardzo pewni. - Powiedział doktor Evans. Popatrzyłam na niego. - Czy właśnie zmarnowałam nasz czas? Czy federalni powiedzieli to samo co ja? - Bardzo dużo. - Powiedział. - Więc jestem niepotrzebna. - FBI jest przekonane, że tym zwyrodnialcem jest człowiek. - Czasami federalni są bardzo pewni siebie i jak się zaangażują, to nie lubią być w błędzie. Policja też taka jest. Szukają najłatwiejszej odpowiedzi. Jeśli mąż nie żyje, to prawdopodobnie zabiła go żona. Policja nie powinna komplikować spraw. Ona ma je ułatwiać. - A dlaczego ty nie szukasz najłatwiejszego rozwiązania? - Zapytał. - Z kilku powodów. Po pierwsze, jeśli to seryjne coś było człowiekiem, to myślę, że policja i federalni mieliby już jakieś ślady. Poziom strachu i niepewności wśród ludzi jest za wysoki. Jeśli mieliby jakąś wskazówkę, byliby mniej spanikowani. Ja nie mam zwierzchnika, przed którym

„Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

odpowiadam. Nikt mnie nie ukarze. Nie zostanę też zdegradowana, jeśli będę w błędzie. Moja praca i dochody nie zależą od zadowalania nikogo innego poza mną. - Nie masz szefa przed którym odpowiadasz? - Mam, ale nie musze składać regularnych raportów. On jest bardziej menadżerem niż czymkolwiek. Nie wtrąca się w to jak pracuję tak długo, jak to robię i nie obrażam przy tym zbyt wielu osób. Ożywiam zmarłych, doktorze Evans. To szczególna umiejętność. Jeśli będę miała zbyt dużo zgryzot z szefem, to w tym kraju są dwie inne firmy, które przyjmą mnie z otwartymi ramionami. Mogłabym nawet być niezależna. - Jesteś taka dobra? - Zapytał. Przytaknęłam. - Wydaję się być, a to mnie zwalnia od papierkowej roboty i polityki, w którą policja jest zamieszana. Moim zadaniem jest zatrzymanie tego czegoś, żeby nie dopadło innych. Jeśli będę przy tym wyglądała głupio albo niezdecydowanie, to trudno. Ale prawdopodobnie będą naciskać na mnie, żebym się zdecydowała i wybrała straszydło. Nie mój szef, ale policja i federalni. Rozwiązanie takiej sprawy może policjantowi zrobić karierę. Ale bycie w błędzie i nie rozwiązanie jej może zniszczyć karierę. - Ale jeśli ty będziesz w błędzie, to nic ci się nie stanie. - Powiedział Evans. - Jeśli się pomylę, to nie ma krzywdy, nie ma problemu. Jeżeli wszyscy szukamy nie tam gdzie trzeba: ja, gliny, federalni, to ataki się będą powtarzać.- Popatrzyłam na mężczyznę na łóżku. - A to będzie bolało. - Czemu? Dlaczego cię to będzie bolało? - Ponieważ to my jesteśmy dobrymi ludźmi, a ktokolwiek lub cokolwiek to robi jest zły. Dobro podobno ma zatriumfować nad złem, doktorze Evans. W innym wypadku po co jest Niebo? - Jesteś chrześcijanką? Przytaknęłam. - Nie sądziłem, że można być chrześcijaninem i ożywiać zombie. - Niespodzianka. - Powiedziałam. Przytaknął, ale nie wiedziałam, czy się zgadza. - Czy chcesz zobaczyć pozostałych, czy już wystarczy? - Może go pan przykryć, ale tak, powinnam przynajmniej spojrzeć na resztę. Jeśli tego nie zrobię, będę się zastanawiała, czy czegoś nie przeoczyłam. - Nikt nie oglądnął wszystkiego bez opuszczania pokoju. To się również tyczy mnie, gdy pierwszy raz tu wszedłem. „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

Ruszył do następnego łóżka, gdy to mówił. Poszłam za nim nieszczęśliwa, że musiałam tam być, ale czułam się lepiej. Mogłam to zrobić koncentrując się na rozwiązaniu zbrodni. Schowałam swoją empatię do małego, czarnego pudełka. W tej sytuacji sympatia była luksusem, na który nie mogłam sobie pozwolić. Drugi mężczyzna był prawie taki sam jak pierwszy. Był innego wzrostu, a oczy miał niebieskie. Musiałam uciec wzrokiem. Jeśli spotkałabym ich wzrok staliby się ludźmi, a ja uciekłabym krzycząc. Trzecie łóżko było inne. Rany na klatce piersiowej wydawały się być inne. Kiedy doktor Evans zsunął pościel z pachwiny zrozumiałam, że to kobieta. Mój wzrok powędrował na jej klatkę piersiową, gdzie coś oderwało jej piersi. Jej oczy ruszały się dziko, a usta otwierały i zamykały, wydając ciche dźwięki. Po raz pierwszy zobaczyłam, dlaczego nikt nic nie mówił. Język był zrujnowanym kawałkiem, ruszającym się jak zarżnięty robak w buzi bez ust i skóry. Nagle zrobiło mi się gorąco. Pokój odpłynął. Nie mogłam oddychać. Maseczka przywarła do moich otwartych, rozdziawionych ust. Odwróciłam się i ruszyłam w stronę drzwi. Szłam powoli. Nie biegłam, ale gdybym nie wyszła stamtąd, zwróciłabym to, co miałam w żołądku. Albo bym zemdlała. Z tych dwóch rzeczy wolałam zwymiotować. Doktor Evans bez słowa nacisnął przycisk, który otwierał drzwi. Otworzyły się i przeszłam przez nie. Ben, pielęgniarz, odwrócił się do mnie. Szybkim ruchem założył sobie maseczkę ręką w rękawiczce. Gdy drzwi się zamknęły, pozwolił maseczce opaść. - Wszystko w porządku? Potrząsnęłam głową, nie ufając swojemu głosowi. Zerwałam maseczkę i nadal nie mogłam nabrać wystarczająco dużo powietrza. Było tu za cicho. Jedynym dźwiękiem był szum napływającego powietrza z zamkniętego obiegu. Cichy ruch ubrań, gdy Ben ruszył w moją stronę. Potrzebowałam hałasu, ludzkich głosów. Musiałam się stamtąd wydostać. Zerwałam plastikowy czepek z głowy. Włosy opadły mi na ramiona, musnęły twarz. Nadal potrzebowałam powietrza. - Przepraszam. - Powiedziałam, a mój głos wydawał się niewyraźny. - Zaraz wracam. Otworzyłam zewnętrzne drzwi i uciekłam.

„Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

„Obsidian Butterfly” (Obsydianowy Motyl) Disclaimer: Tłumaczenie niekomercyjne, powstało na potrzeby forum i ma charakter informacyjny. Wszystkie postacie i wydarzenia są własnością Laurell K. Hamilton.

Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Naja1985

Rozdział 7

Hol wydawał się chłodniejszy, ale wiedziałam, że tak nie jest. Oparłam się obok zamkniętych drzwi, z przymkniętymi oczami, wdychając duże hausty powietrza. Korytarz był pełen odgłosów. Ludzie chodzili, poruszali się, a pośród nich głos porucznika Marksa, - Nie aż taka twarda po wszystkim, eh, panno Blake. Otworzyłam oczy i popatrzyłam na niego. Siedział na krześle, które prawdopodobnie było przyniesione dla umundurowanego strażnika. Ale jego nigdzie nie było widać. Tylko Edward opierał się o odległą ścianę, z rękami za plecami. Obserwował moją twarz, obserwował mnie, jakby zapamiętywał mój strach. - Przebrnęłam przez trzech pacjentów zanim musiałam opuścić pokój. Ilu ty zobaczyłeś zanim wyszedłeś, Marks? - Nie musiałem opuszczać pieprzonego pokoju. „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- Doktor Evans powiedział, że nikt nie widział całego pokoju bez wychodzenia. To znaczy, że tobie też się nie udało, Marks. Więc się odwal. Nagle stał na nogach. - Ty… ty wiedźmo. - wypluł ostatnie słowo jakby to była najgorsza obelga jaką mógł wymyślić. - Nie miałeś na myśli suko? - powiedziałam. Na korytarzu czułam się lepiej. Wymiana zniewag z Marksem była jak cake-walk1 w porównaniu do moich innych wyborów. - Powiedziałem, to co miałem na myśli. - Jeśli nie znasz różnicy pomiędzy prawdziwą wiedźmą, a animatorem, nie dziwię się, że nie złapałeś tego czegoś co to robi. - Co rozumiesz przez „to coś”? - zapytał. - Coś, stworzenie, potwór. - Federalni sądzą, że to seryjny oprawca. - Powiedział. Spojrzałam na Edwarda. - Miło, że mi ktoś przekazał, co sądzą federalni. Edward bynajmniej nie wyglądał na winnego. Był przyjazny, nieodgadniony, więc zwróciłam moją uwagę z powrotem na Marksa. - Więc dlaczego nie ma śladów narzędzia po oskórowaniu? Marks rzucił okiem w głąb korytarza, gdzie pielęgniarka pchała mały wózek. - Nie będziemy omawiać toczącego się śledztwa w miejscu, gdzie wszyscy mogą nas usłyszeć. - Świetnie, jak wrócę stamtąd po obejrzeniu pozostałych trzech… ciał, znajdziemy jakieś spokojne miejsce żeby omówić sprawę. Wydawało mi się, że lekko zzieleniał. - Wracasz tam? - Ofiary są wskazówkami, poruczniku. Wiesz to. - Możemy cię zabrać na miejsce zbrodni, - powiedział. To było najmilsze zdanie jakie do mnie powiedział. - Super, muszę je zobaczyć. Jednak w tej chwili jesteśmy tutaj, a jedyne możliwe wskazówki są w tamtym pokoju.

1

taniec towarzyski w żywym tempie

„Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

Oddech mi się już wyrównał, a pot z czoła wysechł. Możliwe, że byłam jeszcze trochę blada, ale byłam mobilna i czułam się prawie normalnie. Wyszłam na środek korytarza i skinęłam na Edwarda, jakbym chciała porozmawiać z nim na osobności. Oderwał się od ściany i podszedł do mnie. Kiedy był wystarczająco blisko, udałam niskie kopnięcie, tylko spojrzał, reagując na to, a drugi wysoki wykop trafił go w szczękę. Upadł ciężko. Ręce miał wysoko by osłaniać twarz. Wiedział wystarczająco dużo, by chronić strefy witalne, a martwić się o wstawanie później. Serce mi waliło, nie z wysiłku, ale przez adrenalinę. Nigdy nie użyłam moich nowo nabytych umiejętności w Kenpo. Próbowanie ich na żywo po raz pierwszy na Edwardzie, prawdopodobnie nie było moim najlepszym pomysłem, ale hej, udało się. Szczerze, byłam zdziwiona, że poszło to tak łatwo. W podświadomości słyszałam głos, który zastanawiał się czy Edward pozwolił mi się uderzyć. Ale świadomość mówiła, że miał na to zbyt duże ego. Zostałam gdzie byłam, na lekko ugiętych nogach. To była jedna z lepszych pozycji, które znałam dostatecznie dobrze, by kopnąć jeszcze raz. Miałam pięści w górze, czekałam, ale się nie ruszyłam. Kiedy Edward zorientował się, że nic mu więcej nie zrobię, opuścił ręce i gapił się na mnie. - Co to, do cholery, było? - Miał krew na dolnej wardze. - Uczę się Kenpo, - powiedziałam. - Kenpo? - To rodzaj Tae-kwon-do, mniej kopnięć i bardziej płynne ruchy, dużo pracy rękami. - Czarny pas w judo już nie wystarcza? - Zapytał głosem Teda. - Judo to świetne ćwiczenie, ale nie jest dobre do samoobrony. Musisz być blisko wroga i mocować się z nim. A tu mogę pozostać poza jego zasięgiem, ale mimo to go uszkodzić. Dotknął ust i starł krew. - Zauważyłem. Dlaczego? - Dlaczego kopnęłam cię w twarz? - Zapytałam. Przytaknął i nawet lekko skrzywił się z bólu. Świetnie. - Dlaczego nie powiedziałeś mi o ofiarach? Powiedz mi jakie były przeciwności? - Ja poszedłem tam nieświadomy, - powiedział. - Chciałem zobaczyć jak zareagujesz. - To nie są cholerne zawody, Edward. Ted. Nie rywalizuję z tobą. Wiem, że jesteś ode mnie lepszy, twardszy, zimniejszy. Wygrałeś, dobrze? Skończ z macho’wskim szajsem. - Nie jestem tego taki pewny, - stwierdził delikatnie. - Nie jesteś pewny czego? - Zapytałam. - Kto jest twardszy. Pamiętaj, ja też nie zobaczyłem całego pokoju. „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

Gapiłam się na niego. - Świetnie, chcesz stanąć jeden na jednego, wspaniale, ale nie teraz. Mamy rozwiązać sprawę. Mamy zapobiec, żeby to co się stało tym ludziom już się nie powtórzyło. Kiedy to się skończy, możemy się zmierzyć. Dopóki nie rozwiążemy sprawy, daj sobie, kurwa, spokój, albo naprawdę się wnerwię. Edward powoli wstał. Cofnęłam się poza jego zasięg. Nigdy nie widziałam go używającego sztuk walki, ale wolałam nie ryzykować. Dźwięk spowodował, że cofałam się dopóki mogłam zobaczyć Edwarda i Marksa bez odrywania od pierwszego wzroku. Marks wydawał z siebie cichy chichot. Chwilę zajęło mi zorientowanie się, że się śmiał, rechotał tak, że twarz miał czerwoną i miał problemy z oddychaniem. Oboje z Edwardem się na niego gapiliśmy. Kiedy Marks mógł mówić, powiedział, - Kopiesz człowieka w twarz i nie jesteś poważnie wkurzona. - Wyprostował się z rękami po bokach, jakby były przyszyte. - Więc co, do kurwy nędzy, nazywasz poważnie wnerwiony? Poczułam jak moja twarz zrobiła się obojętna, a oczy puste. Przez chwilę pozwoliłam Marksowi zobaczyć pustą dziurę w miejscu gdzie powinno być moje sumienie. Nie chciałam tego, ale nic na to nie mogłam poradzić. Może byłam bardziej roztrzęsiona z powodu ofiar, niż sądziłam. To była jedyna moja wymówka. Jego twarz zmieniła się z blaknącego uśmiechu w coś podobnego do obawy. Patrzył na mnie oczami gliny. Ale pod tym była niepewność, nawet strach. - Proszę się uśmiechnąć, poruczniku. To jest dobry dzień, nikt nie zginął. Patrzyłam jak myśli przemykają mu po jego twarzy. Dokładnie wiedział o co mi chodziło. Nie powinno się nigdy, przenigdy przyznać policjantowi, że byłbyś zdolny zabić, ale byłam zmęczona i nadal musiałam wrócić do pokoju. Pierdolić to. Edward odezwał się swoim pustym i niskim głosem. - A ty się zastanawiasz dlaczego ja z tobą konkuruję? Odwróciłam wzrok, ale wiedziałam, że spotkam jego oczy tak puste jakby były martwe. - Nie interesuje mnie dlaczego chcesz się ze mną zmierzyć… Ted. Powiedziałam ci, żebyś przestał dopóki nie rozwiążemy sprawy. - A potem co? - Zapytał - Potem zobaczymy, nieprawdaż. Na twarzy Edwarda nie było strachu. Widziałam na niej oczekiwanie. I taka była między nami różnica. On lubił zabijać. Ja nie. Co mnie naprawdę przerażało, to fakt, że to mogła być jedyna różnica między nami. Nie była ona taka wielka, żebym mogła rzucać w niego „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

kamieniami. Nadal miałam więcej zasad niż Edward. Były rzeczy które on by zrobił, a ja nie. Ostatnio ta lista się kurczyła. Poczułam w żołądku coś podobnego do paniki. Nie strachu przed Edwardem, ani niczym co mógłby zrobić, ale strach przed tym, że przekroczyłabym ostatnią granicę i stałabym się potworem. Powiedziałam doktorowi Evansowi, że byliśmy tymi dobrymi, ale skoro ja i Edward staliśmy po stronie aniołów, to co było po drugiej stronie? Coś, co mogło oskórować żywego człowieka bez żadnego narzędzia. Coś, co mogło oderwać gołymi rękami mężczyźnie penisa, a kobiecie piersi. Jak zły był Edward, jak zła stawałam się ja, gdzieś było coś gorszego. A my mieliśmy na to coś zapolować.

„Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

„Obsidian Butterfly” (Obsydianowy Motyl) Disclaimer: Tłumaczenie niekomercyjne, powstało na potrzeby forum i ma charakter informacyjny. Wszystkie postacie i wydarzenia są własnością Laurell K. Hamilton.

Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Kelair

Rozdział 8

Wróciłam do pokoju i nie, nie dowiedziałam się nic od pozostałych trzech ofiar. Cała odwaga poszła na marne. Cóż, nie do końca. Udowodniłam sobie, że mogłam tam wrócić bez zwymiotowania albo zemdlenia. Nie zależało mi na zaimponowaniu Edwardowi albo Marksowi. Chciałam zaimponować sobie. Jeśli tego nie potrafisz, nie zrobisz tego przed nikim innym. Albo zaimponowałam także doktorowi Evansowi, albo potrzebował napić się herbaty, bo zostałam zaproszona do pokoju dla pielęgniarek i lekarzy. Nie ma czegoś takiego jak nienadająca się do wypicia kawa, ale miałam nadzieję że herbata jest lepsza, dla dobra Evansa. Wątpiłam w to. Kawa była z puszki, a herbata w małych torebkach ze sznureczkami. Nie można liczyć na zbyt wiele po pakowanej kawie i herbacie. W domu sama mielę sobie ziarna, nie byłam w domu, ale byłam wdzięczna za tę odrobinę przenikającego ciepła. Dodałam śmietanki i cukru i zauważyłam, że filiżanka drży, tak jakby moje ręce nie były zbyt stabilne. Było mi zimno. Nerwy, to tylko nerwy.

„Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

Jeśli Edward był zdenerwowany, to nie okazywał tego po sobie, stojąc oparty o ścianę i pijąc swoją czarną kawę. Gardził cukrem i śmietanką - prawdziwy twardy mężczyzna. Pijąc lekko się krzywił i nie wydawało mi się, że robił to, bo parzył go płyn, ale z powodu opuchlizny, która się zrobiła w miejscu, gdzie go kopnęłam. Czułam się z tym dobrze. Dziecięce, ale prawdziwe. Marks usiadł na jedynej kanapie w pokoju, dmuchając na swoją kawę. Dodał do niej cukier i śmietankę. Evansa usiadł w jedynym krześle, które wyglądało w miarę komfortowo, wzdychając, gdy mieszał herbatę. Edward mnie obserwował i w końcu zdałam sobie sprawę, że nie usiadłby tak długo, dopóki ja bym tego nie zrobiła. Pieprzyć to. Usiadłam na krześle, któremu było daleko do wygodnego, ale stało w miejscu skąd mogłam widzieć wszystkich, nawet drzwi. W pokoju, pod przeciwną ścianą stała mała, ale pełnych rozmiarów lodówka. Był to starszy model w dziwnym brązowym odcieniu. Na niewielkiej szafce w kształcie litery L był ekspres do kawy, drugi ekspres, ale z czystą, gorącą wodą, zlew i mikrofalówka. Doktor Evansa użył gorącej wody, by zrobić sobie herbatę. W otwartym woreczku były białe plastikowe łyżeczki i kubek trochę niepotrzebnych małych mieszadełek. Do wyboru był cukier, słodzik i jakieś inne słodzące produkty, o których nigdy nie słyszałam. Był też okrągły ślad po śmietance, tak wyschnięty, że utworzyła się okrągła chrupiąca krawędź w miejscu gdzie ktoś postawił kubek. Skoncentrowałam się na szczegółach szafek, starając się nie myśleć. Przez chwilę chciałam sączyć kawę i móc się wyłączyć. Wciąż nic dziś nie jadłam, ale teraz już nie miałam na to ochoty. - Panno Blake, mówiłaś, że masz do mnie kilka pytań. - Doktor Evansa przerwał ciszę. Podskoczyłam, tak samo jak Marks. Tylko Edward nie drgnął, oparty o ścianę, oglądając nas niebieskimi oczami, jakbyśmy byli dalecy od tego całego napięcia i horroru. Może on był, albo to była gra. Już nie wiedziałam. Przytaknęłam, próbując się skupić. - Jak to się stało, że wszyscy przeżyli? Przekrzywił głowę na jedną stronę. - Masz na myśli technicznie jak to się stało? Medyczne szczegóły? Potrząsnęłam głową. - Nie, chodzi o to, że uwierzyłabym w jedną, może dwie osoby, które by przetrwały taką traumę. Ale większość ludzi by tego nie przeżyła, czy się mylę? Evansa poprawił okulary i potwierdził. - Nie, nie mylisz się. - Więc jakim cudem przeżyła cała szóstka? - Zapytałam. Zmarszczył brwi. - Nie jestem pewny, czy rozumiem co dokładnie chcesz powiedzieć, panno Blake. „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- Pytam jaka jest szansa, że sześć osób o różnej płci, pochodzeniu, sprawności fizycznej, wieku itd. byłoby w stanie przeżyć taki sam uraz. Rozumiem, że wszystkie ofiary, które zostały oskórowane, przeżyły, prawda? - Tak. - Doktor Evansa przyglądał mi się bardzo dokładnie, czekając na kontynuację. - Dlaczego przeżyli? - Są twardzi jak skurwysyn. - powiedział Marks. Rzuciłam okiem na Marksa, a później na Evansa. - Czy są? - Czy są co? - Zapytał doktor. - Czy są twardzi jak skurwysyn? Obniżył wzrok, jakby myślał. - Dwóch mężczyzn ćwiczyło regularnie, jedna kobieta była maratończykiem. Pozostała trójka była normalna. Jeden z mężczyzn podchodzi pod sześćdziesiątkę

i nie uprawiał żadnych

regularnych ćwiczeń. Kolejna kobieta ma ok. trzydzieści lat i nie… - spojrzał na mnie. – Nie, ogólnie nie są twardymi ludźmi, przynajmniej nie fizycznie. Ale odkryłem, że najczęściej ludzie, którzy nie są fizycznie albo zewnętrznie twardzi, dłużej wytrzymują tortury. Twardziele pękają przeważnie pierwsi. Zmusiłam się, żeby nie spojrzeć na Edwarda, ale było to trudne. - Sprawdźmy, czy dobrze rozumiem, doktorze. Czy jacyś ludzie, którzy zostali oskórowani, zmarli? Znowu mrugnął i zapatrzył się w dal jakby sobie przypominał, potem spojrzał na mnie. - Nie, zmarli jedynie ludzie rozerwani na kawałki. - Więc zapytam jeszcze raz, dlaczego wszyscy to przeżyli? Dlaczego przynajmniej jedno z nich nie zmarło z szoku, utraty krwi, słabego serca albo, cholera, z czystego terroru. - Ludzie nie umierają przez terror.- powiedział Marks. Spojrzałam na niego. - Jesteś tego całkowicie pewny, poruczniku? Jego przystojna twarz wyglądała na rozdrażnioną, zawziętą. - Ta, jestem pewny. Machnęłam ręką na komentarz. Mogłam się z nim pokłócić później. Teraz chciałam się czegoś dowiedzieć. - Jak całej szóstce udało się to przeżyć? Nie dlaczego ta szóstka, ale dlaczego wszyscy? Evans przytaknął. - Rozumiem co masz na myśli. Jak wszyscy mogli to przeżyć? - Dokładnie. Niektórzy powinni byli umrzeć, ale tak się nie stało. „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- Ktokolwiek im to zrobił, jest ekspertem. - powiedział Marks. - Wiedział, jak utrzymać ich przy życiu. - Nie. - powiedział Edward. - Nieważne jak jesteś dobry w torturach, nie będziesz w stanie utrzymać przy życiu wszystkich. Nawet jeśli każdemu zrobisz dokładnie to samo, niektórzy umrą a inni przeżyją. Nigdy nie wiesz dlaczego jednym się udaje, a innym nie. - Mówił cichym głosem, ale wypełnił nim pokój. Doktor Evans na niego patrzył, potakując. - Tak, tak, nawet ekspert nie jest w stanie sprawić, żeby ludzie przeżyli to co zrobiono tej szóstce. Niektórzy powinni byli umrzeć. Dlatego nie wiem czemu wszyscy nadal żyją. Dlaczego żadne z nich nie złapało jakiejś wtórnej infekcji? Wszyscy są wyjątkowo zdrowi. Marks wstał tak gwałtownie, że oblał ręce kawą. Przeklął, idąc do zlewu i wrzucając tam filiżankę z zawartością. - Jak możecie mówić, że oni są zdrowi? - Patrzył przez ramię na doktora podczas mycia rąk. - Wszyscy żyją, poruczniku, a jak na ich kondycję, są wyjątkowo zdrowi. - Mogła to sprawić magia. - powiedziałam. Wszyscy na mnie popatrzyli. - Są zaklęcia, które mogą utrzymać przy życiu ludzi podczas tortur i mogą zostać przedłużone. Marks oderwał za dużo papierowych ręczniczków z rolki i odwrócił się do mnie, wycierając ręce krótkimi, nagłymi ruchami. - Jak możesz mówić, że nie uprawiasz czarnej magii? - Powiedziałam, że są zaklęcia które mogą zrobić coś takiego, nie, że to zrobiłam. Trzy razy próbował wrzucić papier do kosza. - Sama wiedza o czymś takim jest zła. - Myśl sobie co chcesz, Marks, ale prawdopodobnie jednym z powodów dla których zostałam tu wezwana jest to, że jesteś tak nieskazitelnie czysty, że nie wiesz wystarczająco żeby pomóc tym ludziom. Może gdybyś był bardziej zaangażowany w ratowanie ich niż w ratowanie swojej duszy, może złapałbyś już to coś. - Ratowanie duszy jest ważniejsze niż rozwiązanie sprawy, - powiedział. Kroczył w moją stronę. Wstałam, z kubkiem z kawą w ręce. - Jeśli bardziej interesuje cię ratowanie dusz niż zbrodnia, zostań księdzem, Marks. Teraz potrzebny jest nam gliniarz. Podkradał się do mnie i wydaje mi się, że mógłby podejść wystarczająco blisko żebyśmy mogli wymienić ciosy, ale pamiętał, co zrobiłam na korytarzu. Pamiętał, by być ostrożnym, więc obszedł mnie wielkim łukiem, żeby dostać się do drzwi. „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

Doktor Evans patrzył to na mnie, to na innych jakby zastanawiał się, co go ominęło. Marks odwrócił się od drzwi, wskazując na mnie palcem. - Jeśli moje zdanie się będzie liczyło, dziś wieczorem będziesz siedziała w samolocie. Nie możesz prosić diabła, by pomógł ci złapać diabła. - I zamknął za sobą drzwi. Evans odezwał się w ciszy. - Musi być w tobie coś innego poza samym uporem, coś, czego jeszcze nie zauważyłem, panno Blake. Spojrzałam na niego biorąc łyk stygnącej kawy. - Dlaczego pan tak uważa, doktorze? - Jeśli bym nie wiedział o co chodzi, powiedziałbym, że porucznik Marks się ciebie boi. - On się boi tego za kogo mnie uważa, doktorze Evans. Skacze na cienie. Evans patrzył na mnie z zapomnianą herbatą w dużych rękach. Spojrzenie było długie i uważne. Miałam ochotę zacząć się wiercić pod wpływem tak krytycznej obserwacji, ale zwalczyłam to. - Możliwe, że masz rację, panno Blake, albo zobaczył w tobie coś, czego ja nie widzę. - Jeśli cały czas się za siebie oglądasz, bo boisz się że czai się tam zło, to w końcu zaczynasz je tam dostrzegać, nawet jeśli go tam nie ma. - powiedziałam. Evans wstał, przytakując. Zaczął myć swój kubek w zlewie. Odezwał się nie odwracając do nas. - Nie wiem, czy kiedykolwiek zobaczę diabła, ale widziałem prawdziwe zło i nawet jeśli nie krył się za tym diabeł, to nadal jest zło. - Odwrócił się i spojrzał na mnie. - I musimy to zakończyć. Przytaknęłam. - Tak, - powiedziałam, - musimy. Uśmiechnął się, ale jego oczy były zmęczone. - Popracuję z kolegami, którzy pracują częściej z żywymi niż z martwymi. Postaramy się odkryć dlaczego cała szóstka przeżyła. - A jeśli to magia? - Zapytałam. Przytaknął. - Proszę nie mówić porucznikowi Marksowi, ale moja żona jest czarownicą. Podróżowała ze mną po świecie i widziała różne rzeczy. Czasami to, co zastajemy, jest bardziej jej dziedziną niż moją, nie za często, rozumiecie. Ludzie są bardzo zdolni w sprawie tortur bez grama magii. Ale czasem jej używają. - Proszę nie brać tego do siebie, - powiedziałam, - ale dlaczego nie poprosił jej pan tutaj wcześniej? „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

Wziął głęboki wdech, potem wypuścił powietrze. - Była poza krajem w innej sprawie. Pewnie zapytasz, dlaczego nie sprowadziłem jej wcześniej? Potrząsnęłam głową. - Nie miałam zamiaru pytać. Uśmiechnął się. - Dziękuję za to. Uważałem, że żona była potrzebna gdzie indziej, a FBI było przekonane, że to zrobił człowiek. - Rzucił okiem na Edwarda, a później wrócił do mnie. - Prawda jest taka, że w pewnym sensie coś w tym mnie przeraża. A ciężko mnie przestraszyć. - Boi się pan żony, - powiedziałam. Patrzył na mnie tak intensywnie, jakby chciał zajrzeć do mojego umysłu. - A ty byś się nie bała? Dotknęłam jego ramienia, delikatnie. - Proszę zaufać swojemu instynktowi, doktorze. Jeśli czuje się pan z tym źle, proszę ją odesłać. Odsunął się ode mnie, uśmiechnięty, wrzucił papier do koszta. - To byłoby z mojej strony bardzo zabobonne. - Ma pan mieszane uczucia, angażując żonę w tą sprawę. Proszę się zdać na przeczucia. Nie trzeba być rozsądnym. Jeśli kocha pan żonę, proszę słuchać serca, nie umysłu. Przytaknął dwukrotnie, potem powiedział. - Pomyślę nad tym co mi powiedziałaś, ale teraz naprawdę muszę już iść. Wyciągnęłam rękę. On ją uścisnął. - Dziękuję za poświęcony czas, doktorze. - Moja… przyjemność, panno Blake. - Kiwnął głową Edwardowi. - Panie Forrester. Edward kiwnął w odpowiedzi i zostaliśmy sami w cichym gabinecie. - Proszę słuchać serca, nie umysłu. Cholernie romantyczna rada jak na ciebie. - powiedział Edward. - Daj sobie spokój, - powiedziałam. Trzymałam już rękę na klamce. - Jakby wyglądało twoje życie uczuciowe, gdybyś stosowała się do swoich rad? - Zapytał. Otworzyłam drzwi i bez odpowiedzi wyszłam na biały korytarz.

„Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

„Obsidian Butterfly” (Obsydianowy Motyl) Disclaimer: Tłumaczenie niekomercyjne, powstało na potrzeby forum i ma charakter informacyjny. Wszystkie postacie i wydarzenia są własnością Laurell K. Hamilton.

Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Elagoth

Rozdział 9

Oferta Marksa, że mnie zawiezie na miejsce zbrodni, wyparowała razem z jego nastrojem. Edward mnie tam dostarczył. Jechaliśmy w prawie kompletnej ciszy. Edward nigdy nie wysilał się żeby rozmawiać o głupotach, a ja nie miałam na to siły. Jeśli przyszłoby mi do głowy coś ważnego, powiedziałabym to. Do tego czasu cisza była piękna. Edward upewnił mnie, że jechaliśmy na ostatnie miejsce zbrodni, a później mieliśmy spotkać jego wsparcie w Santa Fe. Nie powiedział mi o nich nic więcej, a ja nie naciskałam. Wargę miał nadal opuchniętą, bo był za wielkim macho, żeby przyłożyć sobie do niej lód. Zdałam sobie sprawę, że rozwalona warga była wszystkim, na co Edward mi pozwolił tego dnia. Wyraziłam się najmocniejszymi jakimi umiałam słowami, oprócz wyciągania broni, że mam dość jego gównianych zawodów i nic tego nie zmieni, przynajmniej nie ja. Nadal jechałam w ciszy aż dzwoniącej w uszach i odbijającej się echem, jakby nic nie było solidne. To był szok. Ludzie ocaleni, jeżeli można ich tak nazwać, wstrząsnęli mną od stóp do „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

głów. Widziałam obrzydliwe rzeczy, ale nigdy nic takiego. Musiałam się z tego otrząsnąć, zanim miałoby dojść

do naszej pierwszej strzelaniny. Ale szczerze, jeśli ktoś by teraz wyciągnął

przeciwko mnie broń, zawahałabym się. Nic nie wydawało się naprawdę ważne albo realne. - Wiem dlaczego boisz się tego czegoś.- Powiedziałam. Spojrzał na mnie przez czarne okulary, a potem z powrotem na drogę, jakby niczego nie usłyszał. Każdy inny poprosiłby mnie żebym to wyjaśniła albo skomentowała. Edward po porostu prowadził. - Nie boisz się niczego co może cię zabić. Zaakceptowałeś, że nie dożyjesz późnej starości. - My. - Powiedział. - My zaakceptowaliśmy, że my nie dożyjemy późnej starości. Otworzyłam usta by zaprotestować, ale się powstrzymałam. Myślałam o tym przez sekundę albo dwie. Miałam dwadzieścia sześć lat i jeśli kolejne cztery lata miały być takie jak ostatnie cztery, nie dożyłabym trzydziestki. Nigdy się nad tym tak bardzo nie zastanawiałam, ale późny wiek nie był jednym z moich największych zmartwień. Nie spodziewałam się, że wytrzymam do tej pory. Mój styl życia był pasywnym samobójstwem. To mi się nie podobało. Chciałam się wykręcić i zaprzeczyć. Ale nie mogłam. Chciałam, ale nie mogłam. Ściskało mi serce, bo zdawałam sobie sprawę, że spodziewam się umrzeć przez przemoc. Nie chciałam tego, ale tak jest. Mój głos był niepewny, ale powiedziałam to głośno. - Dodrze, my zaakceptowaliśmy to, że my nie dożyjemy późnej starości. Szczęśliwy? Lekko kiwnął głową. - Boisz się, że będziesz żył jak te rzeczy w szpitalu. Boisz się, że skończysz jak oni. - A ty nie? - Jego głos był prawie delikatny, ale jakoś nadawał pośpiech kołom i drogiemu pomrukowi silnika. - Staram się o tym nie myśleć. - Powiedziałam. - Jak możesz o tym nie myśleć? - Zapytał. - Bo jeśli zaczniesz myśleć o złych rzeczach, martwić się o nie, stajesz się wolniejszy, zaczynasz się bać. Żadne z nas nie może sobie na to pozwolić. - Dwa lata temu to ja robiłem ci taki wykład. – Powiedział. Dało się coś wyczuć w jego głowie, nie złość, ale coś bliskiego. - Byłeś dobrym nauczycielem. - Odparłam. Ręce zacisnął na kierownicy. - Nie nauczyłem cię wszystkiego czego wiem, Anito. Nie jesteś lepszym potworem ode mnie. Patrzyłam na jedną stronę jego twarzy bez wyrazu, starając się ją odczytać. Szczękę miał napiętą, w szyi i ramionach widać było gniew.

„Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- Starasz się przekonać mnie czy siebie… Ted? – Wymówiłam jego imię lekko i z kpiną. Zwykle sobie z nim nie pogrywałam nawet po to by go zbuntować, ale dzisiaj czuł się niepewnie, a ja nie. Część mnie piekielnie się z tego cieszyła. Nadepnął na hamulec i koła piszczały aż do zatrzymania na brzegu drogi. Miałam browinga wymierzonego w jego bok głowy, wystarczająco blisko, by naciśniecie na spust rozbryzgało jego mózg na szybach. Miał w ręce broń. Nie wiem gdzie ją miał schowaną w aucie, ale nie była wymierzona we mnie. - Spokojnie, Edwardzie. Pozostał nieruchomy, ale nie odłożył pistoletu. To był jeden z tych momentów, gdy jesteś w stanie zajrzeć w duszę innej osoby jak w otwarte okno. - Twój strach cię spowalnia, Edwardzie, bo wolałbyś umrzeć, teraz, w taki sposób, niż przeżyć i wegetować jak ci biedacy. Szukasz lepszego sposobu by zginąć. - Moja broń była bardzo stabilna, palec na spuście. Ale to nie było na poważnie, jeszcze nie. - Jeśli to miało być na serio, trzymałbyś broń zanim się zatrzymałeś. Nie zaprosiłeś mnie tu, żebym polowała na potwora. Chciałeś, żebym cię zabiła, jeśli coś poszło by nie tak. Bardzo delikatnie kiwnął głową. - Ani Bernardo, ani Olaf nie są wystarczająco dobrzy. - Położył bardzo wolno broń na półeczce między fotelami. Spojrzał na mnie z rękami na kierownicy. - Nawet dla ciebie muszę być trochę wolniejszy. Wzięłam zaoferowaną broń, cały czas patrząc i mierząc w niego. - Jakbym wierzyła, że to jest jedyna broń jaką masz ukrytą w aucie. Ale doceniam gest. Zaczął się śmiać jednym z najbardziej gorzkich śmiechów, które kiedykolwiek słyszałam u Edwarda. - Nie lubię się bać, Anito. Nie jestem w tym dobry. - Masz na myśli, że nie przywykłeś do tego. - Nie. Opuściłam bron dopóki nie była w niego wymierzona, ale jej nie schowałam. - Obiecuję, że jeśli skończysz jak ci ludzie w szpitalu, pozbawię cię głowy. Popatrzył na mnie i pomimo okularów przeciwsłonecznych wiedziałam, że był zaskoczony. - Nie zastrzelisz mnie ani nie zabijesz, tylko obetniesz mi głowę. - Jeśli coś takiego się stanie Edwardzie, to nie zostawię cię żywego. Oboje będziemy tego pewni dopiero jak odetnę ci głowę. Coś przemknęło przez jego twarz, potem poprzez ramiona do rąk i zdałam sobie sprawę, że była to ulga. - Wiedziałem Anito, że mogę na ciebie liczyć w tej kwestii. Na ciebie i nikogo innego. „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- Powinno mi to schlebić czy mnie obrazić, że nie spotkałeś nikogo innego, kto zrobiłby to z zimną krwią? - Krew Olafa jest wystarczająco zimna, ale on by mnie po prostu zastrzelił i zakopał w jakiejś dziurze. Nigdy by nie pomyślał o odcięciu mi głowy. A co jeśli strzały by mnie nie zabiły? - Zdjął okulary i potarł oczy. - Byłbym żywy gdzieś w śmierdzącej dziurze, bo Olaf nigdy by nie pomyślał o pozbawieniu mnie głowy. Potrząsnął głową jakby pozbywał się jakiś obrazów. Założył z powrotem okulary i kiedy na mnie popatrzył, jego twarz była taka jak zwykle: obojętna i nieczytelna. Ale zaglądnęłam pod tą maskę, głębiej niż mi kiedykolwiek pozwolił. Jedną rzeczą, której nie spodziewałam się znaleźć, był strach. Pod nim ukrywało się zaufanie. Edward powierzył mi więcej niż swoje życie. Wierzył, że sprawię, że naprawdę umrze. Dla mężczyzny takiego jak Edward, nie było większego zaufania. Nigdy nie poszlibyśmy na zakupy ani nie jedlibyśmy ciastek narzekając na facetów. Nigdy by mnie nie zaprosił na kolację albo grila. Nigdy nie bylibyśmy kochankami. Ale było wielkie prawdopodobieństwo, że jedno z nas mogło być ostatnią osobą, którą by zobaczyło, zanim by umarło. To nie była taka przyjaźń jaką rozumie większość ludzi, ale mimo to byliśmy przyjaciółmi. Było kilka osób, którym powierzyłabym życie, ale nikomu innemu nie ufałam jeżeli chodziło o śmierć. Jean-Claude razem z Richardem próbowaliby mnie utrzymać przy życiu z powodu miłości lub czegoś podobnego. Nawet moja rodzina i znajomi walczyliby, żebym przeżyła. Jeśli chciałabym śmierci, Edward mógł mi ją dać. Bo oboje rozumiemy, że nie boimy się śmierci. Tylko życia.

„Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

„Obsidian Butterfly” (Obsydianowy Motyl) Disclaimer: Tłumaczenie niekomercyjne, powstało na potrzeby forum i ma charakter informacyjny. Wszystkie postacie i wydarzenia są własnością Laurell K. Hamilton.

Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Elagoth

Rozdział 10

Dom był dwupoziomowym ranczem z antresolą. Mógł się znajdować wszędzie na Środkowym Wschodzie w sąsiedztwie średnio wyższej klasy. Ale duże podwórko miało kamienne ścieżki obiegające kaktusy i okręgi małych kwitnących bzów, których było pełno. Inni ludzie starali się utrzymać ich trawniki zielone, jakby nie mieszkali na granicy z pustynią, ale nie tu. Ten dom i mieszkający w nim ludzie dbali o środowisko i starali się nie marnować wody. A teraz byli martwi, ale nie zostali zgubieni przez środowiskową świadomość albo deszcz. Oczywiście jedno z nich mogło ocaleć. Nie chciałam zobaczyć ich zdjęć zanim zostali… zranieni. Miałam wystarczająco dużo problemów z utrzymaniem mojego profesjonalnego dystansu bez kolorowych zdjęć uśmiechniętych twarzy, które zostały zmienione w nagie mięso. Wysiadłam z auta, modląc się, żeby wszyscy zmarli w tym domu. To nie była moja normalna modlitwa na miejscu zbrodni. Ale nic w tej sprawie do teraz nie było normalne. „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

Przed domem stał oznakowany policyjny samochód. Umundurowany policjant wysiadł z radiowozu, gdy ja z Edwardem weszliśmy na podwórko. Miał średnią budowę, ale wagę kogoś wysokiego, dużo wyższego. Większość tej wagi była na brzuchu, co sprawiało, że jego pasek był nisko. Bladą twarz miał spoconą po przejściu pięciu stóp w naszą stronę. Założył kapelusz idąc do nas i zaczepił kciuk o pasek. - W czym mogę pomóc? Edward stał się Tedem, uśmiechając się i wyciągając rękę. - Jestem Ted Forrester, oficerze… - Popatrzył na etykietkę z imieniem. - Norton. To jest Anita Blake. Naczelnik Appleton pozwolił nam zobaczyć miejsce zbrodni. Norton zmierzył nas od dołu do góry bladymi, nieprzyjaznymi oczami. Nie uścisnął dłoni. - Mogę zobaczyć dowody tożsamości? Edward otworzył portfel. Miał tam prawo jazdy i wyciągnął je. Ja wyjęłam licencję egzekutorki. Oddał Edwardowi dokument, a na mój patrzył. - Ta licencja nie jest ważna w Nowym Meksyku. - Jestem tego świadoma, oficerze. - Powiedziałam uprzejmym głosem. Bardzo się na mnie gapił trzymając licencję. - Więc dlaczego tu jesteś? Uśmiechnęłam się, ale nie mogłam się zmusić, żeby dotarło to do moich oczu. - Jestem tutaj jako doradca do spraw nadnaturalnych, nie jako egzekutorka. Oddał mi licencję. - Dlaczego akurat ten dokument? Rzuciłam okiem na broń bardzo widoczną na tle mojej czerwonej bluzki. Tym razem uśmiech był prawdziwy. - Nie jest ukryta, oficerze Norton. To jest federalna licencja, więc nie muszę się starać o nowe pozwolenie na broń za każdym razem, gdy przekraczam granice stanu. Nie spodobała mu się odpowiedź - Powiedziano mi, że mam was wpuścić do środka. To było stwierdzenie, ale brzmiało jak pytanie. Jakby nie był całkowicie pewny, że mimo wszystko nas wpuści. Staliśmy tam z Edwardem i staraliśmy się wyglądać nieszkodliwie, ale użytecznie. Ja byłam dużo lepsza od Edwarda w wyglądaniu nieszkodliwie. Nie musiałam nawet nad tym pracować. On był lepszy w udawaniu użytecznego. W końcu bez bycia niebezpiecznym mógł emanować aurą celowości, a policja i ludzie na to reagowali. Najlepsze co mogłam zrobić to wyglądać nieszkodliwie i czekać, aż oficer Norton zdecyduje o naszym losie. „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

W końcu kiwnął głową, jakby się namyślił. - Mam panią oprowadzić po miejscu zbrodni, pani Blake. Nie wyglądał z tego powodu na zadowolonego. Nie poprawiłam go, że nie jestem pani, a panna Blake. Wydaje mi się, że szukał wymówki, żeby się nas pozbyć. Nie miałam zamiaru mu jej dać. Bardzo mało policjantów lubi, gdy cywile mieszają się do ich spraw. Byłam cywilem, kobietą i polowałam na wampiry. Potrójna zaczepka, jeśli kiedykolwiek jakaś była. Byłam cywilem, kobietą i dziwolągiem. - Tędy. Ruszył wąską dróżką. Rzuciłam okiem na Edwarda. Poszedł za Nortonem. A ja za nim. Odniosłam wrażenie, że w ciągu najbliższych dni będę to robiła często. Cisza. Dom był bardzo cichy. Klimatyzacja szumiała w ciszy, przypominając mi o wymianie powietrza w pokoju szpitalnym. Norton wszedł za mną, a ja podskoczyłam. Nic nie powiedział, ale wystarczyło jego spojrzenie. Przeszłam z przedpokoju do dużego salonu z wysokim sufitem. Norton szedł za mną. W rzeczywistości deptał mi po piętach jak jakiś posłuszny pies, gdy szłam dookoła pokoju, ale nie robił tego przez zaufanie czy adorację. To była podejrzliwość i dezaprobata. Edward usadowił się w jednym z trzech wyglądających komfortowo, bladoniebieskich krzeseł. Wyciągnął się na całej długości, a nogi skrzyżował w kostkach. Zostawił założone okulary, więc mógł obserwować obraz spokoju w środku tego starannego salonu, w tym za cichym domu. - Nudzisz się? - Zapytałam. - Widziałem już widowisko. - Powiedział. Przyhamował granie Teda i był bardziej sobą. Może nie przejmował się Nortonem, a może był zmęczony udawaniem. Wiedziałam, że ja byłam zmęczona tym pokazem. Pomieszczenie było jednym z tych wielkich pokoi, co oznaczało, że salon, jadalnia i kuchnia były w jednym miejscu. To była duża przestrzeń, a ja nie czuję się komfortowo w takich miejscach. Lubię gdy jest więcej ścian, drzwi, barier. To może oznaka mojej mniej niż otwartej osobowości. Jeśli dom miał być wskazówką co do rodziny, która tu mieszkała, to byli otwarci i w pewnym stopniu typowi. Meble zostały kupione jako komplet. Był to bladoniebieski zestaw wypoczynkowy oraz komplet z ciemnego drewna do jadalni, który stał po jednej stronie okna, we wnęce z białą firanką. Na szafce kuchennej leżała nowa książka kucharska w twardej oprawie. Rachunek został użyty jako zakładka.

„Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

Kuchnia zajmowała najmniej przestrzeni. Była długa i cienka, z białymi szafkami i słoikiem na herbatniki. Słoik miał czarno-biały krowi motyw i muczał, gdy się mu zdjęło głowę. W środku były kupione w sklepie chrupki czekoladowe. Nie, nic nie zjadłam. - Jakieś wskazówki w słoiku z ciastkami? - Zapytał Edward. - Nie. – Powiedziałam. - Chciałam sprawdzić, czy naprawdę muczy. Norton wydał cichy dźwięk, który mógł być śmiechem. Zignorowałam go. Chociaż odkąd cały czas stał około dwie stopy ode mnie, ignorowanie go nie było łatwe. Zmieniłam nagle kierunek w kuchni, a on niemal na mnie wpadł. - Mógłbyś mi dać więcej przestrzeni, żebym mogła oddychać? - Zapytałam. - Wykonuję rozkazy. - Odparł z uprzejmą twarzą. - Czy miałeś rozkaz, by stać wystarczająco blisko jak do tanga, czy tylko za mną chodzić? Usta mu się wywinęły, ale powstrzymał się, żeby się nie uśmiechnąć. - Tylko za panią chodzić. - Wspaniale, to weź dwa duże kroki do tyłu, żebyśmy na siebie nie wpadali. - Mam się upewnić, że nie naruszy pani miejsca zbrodni. - Moje imię to Anita, nie pani. Dzięki temu zarobiłam uśmiech, ale potrząsną głową i powstrzymał się. - Tylko wykonuję rozkazy. To robię. Ostatnie zawierało w sobie posmak goryczy. Oficer Norton zbliżał się do pięćdziesiątki albo na tyle wyglądał. Mimo to nadal siedział umundurowany w aucie przed miejscem zbrodni wykonując rozkazy. Jeśli kiedyś marzył o czymś więcej, to mu nie wyszło. Był człowiekiem, który zaakceptował rzeczywistość, ale jej nie lubił. Drzwi się otworzyły i wszedł mężczyzna. Miał do połowy rozwiązany krawat i białe rękawy koszuli podwinięte na ciemnych przedramionach. Jego skóra miała solidny ciemny odcień i nie wyglądała jak opalenizna. Hiszpan albo Indianin, albo może po trochu oba. Włosy były obcięte bardzo krótko, nie żeby były modne, ale tak było wygodniej. Na biodrze miał broń i złotą odznakę przypiętą do paska spodni. - Jestem detektyw Ramirez. Przepraszam za spóźnienie. - Uśmiechał się, gdy to mówił. Wydawało się, że to prawdziwa radość, ale ja w to nie wierzyłam. Widziałam zbyt wielu gliniarzy, zmieniających się z radosnych w bezlitosnych. Zbyt wiele razy. Ramirez mógł próbować łapać muchy na miód zamiast octu, ale ja wiedziałam, że ocet tam był. Nie stajesz się detektywem w cywilnym ubraniu bez bycia odrobinę gorzkim. Albo może lepszym słowem była starta niewinności. Jakkolwiek by to nazwać, było tam. Pytanie brzmiało, jak głęboko pod powierzchnią to chował. „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

Uśmiechnęłam się i wyciągnęłam rękę. Uścisk był mocny, uśmiech nadal na miejscu, ale jego oczy były zimne i zauważały wszystko. Wiedziałam, że jeśli opuściłabym teraz pokój, byłby w stanie opisać mnie ze szczegółami od góry do broni albo może od broni w górę. Oficer Norton nadal był za mną jak pulchna druhna. Oczy detektywa Ramireza skierowały się na niego i uśmiech zmienił się tylko odrobinę. - Dziękuję, oficerze Norton. Już się tym zajmę. Spojrzenie, jakie posłał mu Norton, nie było przyjazne. Może oficer nie lubił nikogo. A może on był biały, a Ramirez nie. On był stary, a Ramirez młody. On miał skończyć swoją karierę umundurowany, a Ramirez już był w cywilnym ubraniu. Uprzedzenie i zazdrość są często bliskie sobie. Albo Norton był w kiepskim nastroju. Jakby nie było, Norton wyszedł trzaskając za sobą drzwiami. Uśmiech Ramireza się poszerzył, gdy odwrócił się do mnie. Zdałam sobie sprawę, że był słodki w chłopięcy sposób. Dobrze o tym wiedział, ale nie była to chorobliwa pewność siebie. Byłam kobietą, a on był słodki i miał nadzieję, że to mu pomoże w kontaktach ze mną. Chłopiec robił zakupy w niewłaściwym sklepie. Potrząsnęłam głową, ale się uśmiechnęłam. - Czy coś jest nie tak? - Zapytał. Nawet drobne zmarszczenie brwi było trochę chłopięce i ujmujące. Musiał ćwiczyć przed lustrem. - Nie detektywie. Wszystko w porządku. - Proszę, mów mi Hernando. To spowodowało, że uśmiechnęłam się szerzej. - Jestem Anita. Jego uśmiech się poszerzył. - Anita, ładne imię. - Nie. – Powiedziałam. - Nie jest ładne. Mamy sprawę do rozwiązania, a nie jesteśmy na randce w ciemno. Możesz trochę stonować swój urok, a ja nadal będę cię lubiła, detektywie Ramirez. I szczerze mówiąc, nawet będę się z tobą dzieliła wskazówkami. - Hernando. - Powiedział. To sprawiło, że się zaśmiałam. - Hernando. Dobrze, ale naprawdę nie musisz się tak bardzo starać, żeby mnie do siebie przekonać. Nie znam cię wystarczająco dobrze, żeby cię już nie lubić. Teraz była jego kolej, żeby się zaśmiał. - Czy to było tak oczywiste?

„Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- Grasz bardzo dobrego glinę, a wdzięk małego chłopca jest świetny. Ale jak już powiedziałam nie jest konieczny. - Dobrze, Anito. - Uśmiech mu lekko złagodniał, ale nadal był w jakiś sposób otwarty i radosny. To sprawiło, że stałam się nerwowa. - Widziałaś już wnętrze domu? - Jeszcze nie. Oficer Norton szedł za mną trochę za blisko, żeby było komfortowo. Ciężko się tak pracuje. Uśmiech zniknął, a spojrzenie było prawdziwe. - Jesteś kobietą z czarnymi włosami. Prawdopodobnie z ciemniejszą opalenizną wyglądałabyś jak inni. - Moja matka była Meksykanką, ale większość ludzi tego nie zauważa. - Jesteś w części kraju gdzie jest dużo mieszanych ludzi. - Nie uśmiechał się, gdy to mówił. Wyglądał poważnie i mniej młodo. - Ludzie, którzy będą chcieli to zauważyć, zauważą. - Mogłabym być po części ciemną Włoszką. Tym razem się lekko uśmiechnął. - Nie mam w Nowym Meksyku dużo ciemnych Włochów. - Nie jestem tu zbyt długo, żeby zwrócić uwagę na jedno albo drugie. - Pierwsza wizyta w tym kraju? Przytaknęłam. - I co do tej pory sądzisz? - Widziałam szpital i część tego domu. Uważam, że to za wcześnie na opinię. - Jeśli znajdziemy chwilę w trakcie twojego pobytu, z chęcią cię oprowadzę. Mrugnęłam oczami. Może chłopięcy urok nie był tylko jego techniką policyjną. Może on, westchnęłam, flirtował. Zanim pomyślałam o odpowiedzi, Edward podszedł do nas ze swoim urokiem starego, dobrego chłopca. - Detektywie Ramirez, miło pana znowu widzieć. Uścisnęli ręce i Ramirez uśmiechnął się do niego. Ten uśmiech był równie prawdziwy jak Edwarda. Odkąd wiedziałam, że Edward udawał wnerwiające było, jak oba wrażenia są podobne. - Mnie również miło cię widzieć, Ted. - Odwrócił się do mnie. - Proszę, kontynuuj oględziny. Ted mi dużo o tobie powiedział i mam nadzieję, że jesteś tak dobra jak twierdzi. Rzuciłam okiem na Edwarda. Tylko się do mnie uśmiechnął. - Cóż, postaram się nie zawieźć nikogo. Wróciłam do salony z detektywem Ramirezem idącym za mną. Dał mi więcej przestrzeni do manewru niż Norton, ale mnie obserwował. Może chciał się ze mną umówić, ale nie obserwował „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

mnie jak potencjalną randkę. Patrzył na mnie jak gliniarz, żeby zobaczyć co zrobię i jak zareaguję. To sprawiło, że zaczęłam lepiej o nim myśleć. Był profesjonalistą. Edward obniżył okulary wystarczająco bym mogła zobaczyć jego spojrzenie, gdy koło niego przechodziłam. Uśmiechał się. Prawie szczerzył zęby. Spojrzenie mówiło samo za siebie. Miał niezły ubaw z flirtu Ramireza. Machnęłam na niego, zakrywając gest drugą ręką tak, żeby tylko on mógł go zobaczyć. To sprawiło, że zaczął się śmiać i ten dźwięk wydawał się być na miejscu. To było miejsce przeznaczona dla śmiechu. Cisza wpłynęła po śmiechu jak woda zamykająca się dokoła kamienia, dopóki dźwięk nie przeszedł w głęboką ciszę, która była więcej niż ciszą. Stałam na środku jasnego salonu i miałam wrażenie, że jest to dom pokazowy, czekający aż agent nieruchomości wejdzie z potencjalnymi właścicielami. Dom był tak nowy, że wyglądał jak świeżo rozpakowany prezent. Ale były w nim rzeczy, na które żaden agent by nie pozwolił. Na bladym, drewnianym stoliku do kawy, była rozłożona gazeta na dziale biznesowym. Nagłówek mówił New York Times, a niektóre fragmenty miały tytuł Los Angeles Tribune. Może ktoś zainteresowany biznesem ostatnio przeprowadził się z Los Angeles. Na rogu stolika stała duża kolorowa fotografia. Była na niej starsza para około pięćdziesiątki i nastolatek. Wszyscy się uśmiechali i dotykali jak na zwykłych, pozowanych zdjęciach. Wyglądali na szczęśliwych i zrelaksowanych razem, ale nigdy nie wiadomo, jak to jest naprawdę na pozowanych zdjęciach. Tak łatwo okłamać aparat. Rozejrzałam się po pokoju i znalazłam mniejsze zdjęcia rozstawione na licznych białych półkach, które zajmowały wszystkie dostępne miejsca na ścianach. Koło zdjęć stały pamiątki, w większości o tematyce Indiańskiej. Mniejsze, bardziej szczere ujęcia, były zrelaksowane i uśmiechnięte. Szczęśliwa, zamożna rodzina. Chłopiec z mężczyzną na łodzi, obaj opaleni i zadowoleni. Morze w tle, a między nimi wielka ryba. Kobieta z trzema małymi dziewczynkami, ubrudzone masą na ciasto, w pasujących do siebie fartuszkach bożonarodzeniowych. Były też trzy zdjęcia uśmiechniętych dorosłych par z jednym albo dwójką dzieci. Małe dziewczynki na świątecznym zdjęciu. Może wnuczki. Gapiłam się na parę i wysokiego, opalonego nastolatka. Miałam nadzieję, że byli martwi, bo myśl, że jedno z nich było w szpitalu, zmienione w ból i mięso była… niezbyt komfortowa. Nie spekulowałam. Byli martwi i to było pocieszające. Zwróciłam uwagę na Indiańskie przedmioty leżące na półkach. Niektóre z nich były zwykłymi pamiątkami: reprodukcje garnków pomalowanych w przygaszonych kolorach, zbyt nowe żeby były prawdziwe; lalki Kaczyni1, które mogły wyglądać jak w pokoju dziecięcym; 1

mitologiczne nadprzyrodzone istoty z legend Indian Hopi, Zuni i innych Indian Pueblo, duchy natury. Niektóre źródła kojarzą Kaczynów z kultem przodków

„Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

głowa grzechotnika rozciągnięta w bezsilnym proteście, zabita zanim morderca zdążył otworzyć usta, by stać się przerażającym. Wśród tej turystycznej mody było coś jeszcze. Naczynie, które stało za szybą, z brakującymi kawałkami i farbą koloru skorupki jajka, wyblakłą do szarości. Włócznia lub oszczep nad kominkiem. Była wystawiona za szkłem. Miała opadające resztki piór, pasków i koralików. Przód włóczni wyglądała na kamienną. Miała cienki naszyjnik z korali i muszli, powiązanych ukrytymi sznurkami zaplecionymi razem tak, by były widoczne. Ktoś musiał wiedzieć, że to zbierają, bo każda rzecz, która była za szkłem, wyglądała na prawdziwą. Dbano o nie. Pamiątki turystyczne stały na zewnątrz i radziły sobie same. Odezwałam się bez odwracania, patrząc na naszyjnik. - Nie jestem ekspertem od Indiańskich wyrobów, ale niektóre z nich wyglądają jak eksponaty muzealne. - Tak też twierdzą eksperci. - Powiedział Ramirez. Popatrzyłam na niego. Twarz miał neutralną, przez co wyglądał na starszego. - Czy to jest legalne? Zarobiłam kolejny mały uśmiech. - Masz na myśli, czy zostało ukradzione? Przytaknęłam. - Wszystkie rzeczy, które zbadaliśmy, były kupione od osób prywatnych. - Jest tego więcej? - Tak. – Powiedział. - Pokarz mi. - Odparłam. Odwrócił się i ruszył środkowym korytarzem. Teraz była moja kolej na zabawę: „Podążaj za przywódcą”, ale dałam mu więcej miejsca niż on i Norton dali mnie. Nie mogłam nic poradzić na to, że zauważyłam, jak dobrze miał dopasowane spodnie. Potrząsnęłam głową. Czy było to spowodowane flirtem, a może byłam zmęczona dwoma mężczyznami w moim życiu? Coś mniej skomplikowanego byłoby miłe, ale część mnie wiedziała, że czas na inny wybór dawno minął. Więc podziwiałam jego pupę podczas naszej wycieczki przez korytarz i wiedziałam, że nic to nie znaczyło. Miałam wystarczająco dużo problemów bez umawiania się z lokalnym gliną. Byłam cywilem otoczonym policjantami i oczywiście kobietą. Jedną z rzeczy, jaka by mi przysporzyła mniejszy szacunek, było umawianie się z jednym z nich. Straciłabym tą resztkę siły przebicia jaką miałam i stałabym się czyjąś dziewczyną. Anita Blake, egzekutorka wampirów i ekspert do spraw nadnaturalnych. Na tym bazowałam i to się liczyło. Dziewczyna detektywa Ramireza-nie. „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

Edward podążał za nami, ale dość daleko z tyłu. My byliśmy na końcu korytarza, a on zaledwie na początku. Dawał nam trochę prywatności? Czy sądził, że flirtowanie z detektywem było dobrym pomysłem? A może każdy człowiek był lepszy od potwora, nie ważne jak miły był potwór? Jeżeli miał jakieś uprzedzenia, to tylko do potworów. Ramirez zatrzymał się na końcu korytarza. Nadal się uśmiechał, jakby mnie oprowadzał po innym domu i w innym celu. Jego twarz nie pasowała do tego, co mieliśmy zrobić. Wskazał mi drzwi z obu swoich stron. - Artefakty po lewej, krwawe rzeczy po prawej. - Krwawe rzeczy? - Zrobiłam z tego pytanie. Przytaknął, wciąż miły, a ja podeszłam do niego bliżej. Patrzyłam w te ciemne brązowe oczy i zdałam sobie sprawę, że ten uśmiech był jego neutralną twarzą gliniarza. Twarz pogodna, ale oczy tak nieczytelne, jak żadnego gliniarza jakiego znałam. Uśmiechnięta obojętność, ale nadal obojętność. To było unikalne i w pewnym stopniu niepokojące. - Krwawe rzeczy. - Powiedziałam. Uśmiech został, ale oczy były mniej pewne. - Nie musisz grać przede mną twardej dziewczyny, Anito. - Ona nie udaje. - Powiedział Edward dołączając do nas. Oczy Ramireza wróciły do studiowania mojej twarzy. - Prawdziwy komplement z twojej strony, Forrester. Gdyby tylko wiedział jaki- pomyślałam. - Detektywie, dopiero wróciłam ze szpitala. Cokolwiek jest za tymi drzwiami, nie może być gorsze od tamtego. - Skąd ta pewność? - Zapytał. Uśmiechnęłam się. - Bo nawet z włączoną klimatyzacją smród byłby gorszy. Uśmiech się mu poszerzył i chyba przez chwilę był prawdziwy. - Bardzo praktyczna. - Powiedział, prawie się śmiejąc. - Powinienem był się domyślić, że jesteś bardzo praktyczna. Zmarszczyłam brwi. - Dlaczego? Wskazał na moją twarz. - Nie masz makijażu. - Powiedział. - Może się tym nie przejmuję. Przytaknął. „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- To też. Zaczął sięgać do klamki, ale go uprzedziłam. Uniósł brwi, ale odsunął się o krok i pozwolił mi otworzyć drzwi. To znaczyło, że musiałam tam wejść pierwsza, ale hej, tylko zagrania fair. Edward i Ramirez już widzieli przedstawienie. Mój bilet był czysty i nie został jeszcze skasowany.

„Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

„Obsidian Butterfly” (Obsydianowy Motyl) Disclaimer: Tłumaczenie niekomercyjne, powstało na potrzeby forum i ma charakter informacyjny. Wszystkie postacie i wydarzenia są własnością Laurell K. Hamilton.

Tłumaczenie: Nat_us Korekta: Jasienia

Rozdział 11

Spodziewałam się znaleźć w łazience wiele rzeczy: plamy krwi, oznaki walki, może nawet jakiś ślad. Nie spodziewałam się, że znajdę duszę. Ale w chwili, gdy weszłam do białozielonej łazienki, wiedziałam, że tam jest. Unosiła się pod sufitem. Czekała. To nie była pierwsza dusza, którą wyczułam. Pogrzeby zawsze były zabawne. Dusze często unoszą się nad ciałami, jakby nie były pewne, co zrobić. Ale po trzech dniach przeważnie odchodzą tam, gdzie mają odejść dusze. Patrzyłam na tą duszę, ale nie widziałam nic. Jeśli dusza ma fizyczny kształt, ja tego nie umiałam udowodnić, ale wiedziałam, że tam jest. Mogłam zaznaczyć ręką jej kontury w powietrzu. Wiedziałam, jaką przestrzeń zajmuje latając pod sufitem. To była energia, duch i zajmowała jakąś przestrzeń, ale nie wiedziałam, czy tą samą co ja, co łóżko, co wszystko inne. Mój głos był szeptem, jakbym się obawiała, że gdybym się odezwała głośno, to mogłabym to przestraszyć. - Jak długo oni nie żyją? - Nie są martwi - powiedział Ramirez.

„Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

Mrugnęłam i odwróciłam się do niego. - Co to znaczy, że nie są martwi? - Widziałaś Bromwell’sów w szpitalu. Oboje nadal żyją. Patrzyłam w jego poważną twarz. Uśmiech zniknął. Odwróciłam się w stronę unoszącej się powoli obecności. - Ktoś tu zmarł - powiedziałam. - Nikt tu nie został pocięty - powiedział Ramirez. – Zgodnie z policją w Santa Fe, jest to metoda zabijania, jakiej używa ten gość. Spójrz na dywan. Jest za mało krwi, żeby ktoś mógł zostać poćwiartowany. Spojrzałam na bladozielony dywan i on miał rację. Krew wsiąkła w dywan, jak czarny sok, ale nie było jej wiele. Tylko plamy, ślady. Krew pochodziła z oskórowania dwóch dorosłych, ale jeśli ktoś zostałby rozerwany na członki, byłoby więcej krwi. Dużo więcej. Nadal można było poczuć słaby, nieświeży zapach po tym, jak czyjeś wnętrzności puściły albo pod wpływem tortur, albo śmierci. To było bardzo podobne. Śmierć jest ostatnią intymną rzeczą, którą kiedyś zrobimy. Potrząsnęłam głową i zastanawiałam się, co powiedzieć. Gdybym była z Dolph’em, Zerbrowskim i resztą policji z St. Louis, których dobrze znam, powiedziałabym, że widziałam duszę. Ale nie znałam Ramireza, a większość glin bała się każdego, kto miał coś wspólnego z mistycyzmem. Powiedzieć, czy nie powiedzieć, oto było pytanie, gdy hałas z poprzedniego pokoju zmusił nas żebyśmy się patrzyli na nadal otwarte drzwi. Męskie głosy i pospieszne kroki, zbliżały się. Miałam rękę na broni, gdy usłyszałam krzyczący głos. - Ramirez, gdzie, do cholery, jesteś? To był porucznik Marks. Odsunęłam rękę od pistoletu i już wiedziałam, że nie powiem policji o latającej nade mną duszy. Marks bał się mnie wystarczająco, nawet bez tego. Wszedł przez drzwi z małym batalionem mundurowych, prawie jakby spodziewał się kłopotów. Gdy na mnie patrzył jego oczy były naraz okrutne i zadowolone. - Odpierdol się od moich dowodów, Blake. Nie ma cię tu. Uśmiechnięty Edward wyszedł naprzód. Starał się zaprowadzić spokój. - Poruczniku, kto wydał taki rozkaz? - Mój szef. - Odwrócił się do glin za sobą. - Wyprowadźcie ją z posiadłości. Podniosłam ręce do góry i zaczęłam iść w stronę drzwi, zanim mundurowi weszli. - Wyjdę, nie ma problemu. Nie ma potrzeby używać przemocy. „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

Byłam przy drzwiach prawie pierś w pierś z Marksem. Syknął mi w twarz. - To nie jest przemoc, Blake. Jeszcze raz się do mnie zbliżysz, a pokarzę ci, co to przemoc. Zatrzymałam się w drzwiach, spotykając jego spojrzenie. Oczy zmieniły się mu w płynącą niebieską wodę. Ciemną ze złości. Wejście nie było takie duże, a stojąc tam prawie się dotykaliśmy. - Nie zrobiłam nic złego, Marks. Odezwał się cicho, ale miało to swój przekaz. - „Nie pozwolisz żyć czarownicy1.” Pomyślałam o wielu rzeczach, które mogłabym powiedzieć albo zrobić. Większość z nich spowodowałaby, że zostałabym wyprowadzona przez kilku mundurowych, ale chciałam żeby Marks cierpiał. Wybory, ciągłe wybory. Stanęłam na palcach i złożyłam duży pocałunek na jego ustach. Potknął się, odsuwając ode mnie tak gwałtownie, że wpadł do sypialni, a ja zostałam wepchnięta na korytarz. Męski śmiech wypełnił pomieszczenie. Dwie jasne plamy koloru płomieni pojawiły się na policzkach Marksa dyszącego i leżącego na dywanie. - Mieszasz sobie w dowodach, Marks - powiedziałam. - Wynoś się stąd, natychmiast. Posłałam Marksowi całusa i wyszłam pomiędzy roześmianymi policjantami. Jeden z nich zaoferował, że mogę go w każdej chwili pocałować. Odparłam, że mógłby sobie z tym nie poradzić i ruszyłam w lewo w stronę frontowych drzwi pośród śmiechu, gwizdów i męskich żartów, głównie pod adresem Marksa. Nie wydawał się być bardzo lubianym gościem. Nie ma co gadać. Edward został w środku parę chwil dłużej. Prawdopodobnie starał się załagodzić sytuację, jak zrobiłby dobry Ted. Ale w końcu wyszedł uśmiechnięty, ściskając ręce policjantom, potakując. Śmiech zniknął zaraz, gdy się odwrócił tak, że tylko ja go widziałam. Otworzył auto i wsiedliśmy do środka. Gdy byliśmy już bezpieczni wewnątrz brudnobłotnych witraży na szybach, powiedział: - Marks wykopał cię ze śledztwa. Nie wiem jak to zrobił, ale się mu to udało. - Może chodzi z szefem do tego samego kościoła. - Powiedziałam. Zagrzebałam się w fotelu tak głęboko, jak tylko pasy bezpieczeństwa na to pozwalały. 1

Wj 22,17

„Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

Edward zerknął na mnie i odpalił silnik. - Nie wydajesz się zmartwiona. Wzruszyłam ramionami. - Marks nie jest pierwszym pracowitym dupkiem, który mi nawymyślał w twarz i na pewno nie będzie ostatnim. - A gdzie twój sławny temperament? - Może dorastam - powiedziałam. Potrząsnął głową. - Co zauważyłaś w rogu pokoju, czego ja nie widziałem? Patrzyłaś na coś. - Obniżył okulary tak, że mogłam zobaczyć jego chłopięco niebieskie oczy. - Duszę? Kiwnęłam głową. - A to oznacza, że ktoś w tym domu zmarł, nie dalej niż trzy dni temu. - Dlaczego trzy dni? – Zapytał. - Ponieważ dusze pozostają tutaj najdłużej trzy dni. Potem idą do nieba, piekła lub gdzieś indziej. Po trzech dniach będziesz miał ducha, ale nie zobaczysz duszy. - Ale Bromwells’owie żyją. Widziałaś ich osobiście. - A co z ich synem? – Zapytałam. - Zaginął - odparł Edward. - Miło, że o tym wspomniałeś. Chciałam być na niego wściekła za to, że grał ze mną w tą grę, ale nie mogłam znaleźć na to energii. Nie ważne, jak bardzo zblazowana byłam w sprawie Marksa, przejęłam się tym. Byłam chrześcijanką, ale straciłam już rachubę ilu innych chrześcijan nazywało mnie wiedźmą, albo gorzej. Nie denerwowało mnie to już, tylko męczyło. - Skoro rodzice żyją, to chłopiec prawdopodobnie nie - powiedziałam. Edward wycofał na drogę, łagodnie manewrując pomiędzy licznymi oznakowanymi i nieoznakowanymi wozami policyjnymi które przybyły tu wraz z nim. - Ale pozostałe ofiary morderstwa zostały poćwiartowane. Nie znaleźliśmy w tym domu żadnych części ciała. Jeżeli chłopak nie żyje, to jest to zmiana w schemacie. A jeszcze nie mamy żadnego schematu. - Taka zmiana może spowodować przełam w śledztwie, którego potrzebuje policja powiedziałam. - Wierzysz w to? – Zapytał. - Nie – odparłam. - A w co wierzysz? „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- Że syn Bromwells’ów nie żyje i cokolwiek, co oskórowało i okaleczyło jego rodziców, zabrało jego ciało, ale go nie pocięło. W jakikolwiek sposób zginął ich syn, nie został rozerwany na kawałki, bo byłoby więcej krwi. Został zabity tak, że nie rozlano jego krwi w pokoju. - Ale jesteś pewna, że nie żyje? - Jakaś dusza unosi się w domu, Edwardzie. Ktoś jest martwy, a skoro mieszka tam tylko trójka osób, a dwoje z nich stanowiło część… Sam sobie to dopasuj. Patrzyłam przez okno, ale nic nie widziałam. Widziałam młodą, opaloną twarz uśmiechającą się ze zdjęcia. - Dedukcyjne wyciąganie wniosków - powiedział Edward. – Jestem pod wrażeniem. - Tak, ja i Sherlock Holmes. Poza tym, skoro teraz jestem persona non grata, to dokąd mnie zabierasz? - Do restauracji. Powiedziałaś, że nie jadłaś lunchu. Kiwnęłam głową. - Dobrze. – Ale po chwili zapytałam. – Jak miał na imię? - Kto? - Syn Bromwells’ów, jak się nazywał. - Thad, Thaddeus Reginald Bromwell. - Thad - powiedziałam do siebie cicho. Czy został zmuszony, by patrzeć, gdy jego rodzice byli żywcem obdzierani ze skóry i okaleczani? A może to oni oglądali jego śmierć? - Gdzie jest twoje ciało, Thad? I po co im było potrzebne? Nie było żadnej odpowiedzi. Nie spodziewałam się jej. Dusze nie były podobne do duchów. Z tego co wiedziałam, to nie było sposobu, by się z nimi bezpośrednio skontaktować. Ale znajdę odpowiedzi i to szybko. - Edwardzie, muszę zobaczyć zdjęcia z pozostałych miejsc zbrodni. Potrzebuję zobaczyć wszystko, co ma policja w Santa Fe. Powiedziałeś, że tylko ta zbrodnia miała miejsce w Albuquerque, więc pieprzyć ich. Zaczniemy z innej strony. Edward się uśmiechnął. - Mam w domu kopie. - W twoim domu? – Usiadłam prosto i gapiłam się na niego. – Od kiedy to policja dzieli się aktami z łowcami nagród? - Mówiłem ci, że policja w Santa Fe lubi Teda. - Mówiłeś, że policja w Albuquerque też cię lubi. „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- Lubią mnie. To ciebie nie lubią. Miał rację. Nadal widziałam nienawiść w oczach Marksa, gdy syknął mi w twarz. „Nie pozwolisz żyć czarownicy.” Słodki Jezu. Po raz pierwszy ktoś zacytował na mnie ten szczególny wers. Ale prędzej czy później ktoś w końcu by to zrobił, patrząc na to kim jestem i co robię. Nie spodziewałam się usłyszeć tego od porucznika podczas śledztwa w sprawie o morderstwo. To był brak profesjonalizmu. - Marks nie będzie w stanie rozwiązać tej sprawy – powiedziałam. - Bez ciebie, to masz na myśli? - To nie muszę być ja, ale będzie potrzebny ktoś ze specjalistyczną wiedzą. Nie mamy tu do czynienia z człowiekiem zabójcą. Normalna praca policji nic tu nie da. - Zgadzam się – odparł Edward. - Marks musi zostać zastąpiony – powiedziałam. - Zajmę się tym - powiedział. Potem się uśmiechnął. – Może z miłym detektywem Ramirezem, który uważa, że jesteś taaaaka fascynująca. - Nie brnij w to, Edwardzie. - On ma coś na plus przy twoich dwóch chłopakach. - Co? – Zapytałam. - Jest człowiekiem. Chciałam się z nim kłócić, ale nie mogłam. - Kiedy masz rację, to tak jest. - Nie będziesz się ze mną kłóciła? – był zdziwiony. - Ani Jean-Claude, ani Richard nie są ludźmi. Z tego, co mogę powiedzieć, Ramirez jest człowiekiem. O co mam się kłócić? - Drażnię się z tobą, a ty bierzesz to na poważnie. - Nie masz pojęcia, jak ożywcze byłoby bycie z mężczyzną, który pragnąłby mnie dla mnie samej, bez tych wszystkich makiawelicznych intryg. - Czy ty mówisz, że Richard knuł coś za twoimi plecami, tak samo jak wampir? - Powiedzmy sobie, że nie jestem już pewna, kto jest dobry, a kto zły, Edwardzie. Richard stał się bardziej ostry i skomplikowany z powodu bycia Ulfriciem. Królem Wilków. Ta rola tego od niego wymagała. I, Boże dopomóż mi, w pewnym sensie wydaje mi się, że dlatego, że i ja tego od niego wymagałam. Był dla mnie zbyt delikatny, więc stał się bezwzględny. - A tobie się to nie podoba - powiedział Edward.

„Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

- Nie, nie podoba mi się, ale przez to, że po części jest to też moja wina, ciężko mi narzekać. - Więc rzuć ich obu i umawiaj się z ludźmi. - Sprawiasz, że brzmi to bardzo prosto. - To jest trudne, jeżeli chcesz, żeby takie było. - Rzuć obu chłopaków i zacznij umawiać się z innymi mężczyznami, tak po prostu. - Dlaczego nie? – Zapytał. Otworzyłam usta przekonana, że znajdę na to odpowiedź, ale za nic nie mogłam takiej znaleźć. Dlaczego nie umawiać się z innymi ludźmi? Ponieważ już kochałam dwóch mężczyzn, a to było dla mnie za dużo, nawet bez dodawania kogokolwiek więcej. Ale jakby to było być z kimś, kto był człowiekiem? Z kimś, kto nie starał się mnie wykorzystać, by umocnić swoją moc, jak Jean-Claude. Obaj, Richard i Jean-Claude owinęli się wokół mojego człowieczeństwa, jakby to był ostatni promień ognia na końcu świata, a wszystko inne było lodowatą ciemnością. Richard wyjątkowo do mnie przywarł, ponieważ byłam człowiekiem, a posiadanie ludzkiej dziewczyny wydawało się pomagać mu zachować status człowieka. Ale ostatnio dyskusyjne było to, jak bardzo byłam człowiekiem. Richard był człowiekiem, dopóki nie stał się wilkołakiem. Jean-Claude był człowiekiem, dopóki nie został zmieniony w wampira. Ja zobaczyłam moją pierwszą duszę na pogrzebie mojej ciotki, gdy miałam dziesięć lat. Ożywiłam pierwszego zmarłego, gdy miałam trzynaście lat. Z naszej trójki byłam jedyną, która naprawdę nigdy nie była człowiekiem. Jakby to było umawiać się z kimś „normalnym”? Nie wiedziałam. Czy chcę się dowiedzieć? Z szokiem zdałam sobie sprawę, że tak. Chciałam iść na normalną randkę z normalnym facetem i robić normalne rzeczy. Tylko jeden raz. Tylko przez chwilę. Byłam kochanką wampira, partnerką wilkołaka, królową zombie, a przez ostatni rok uczyłam się rytuałów magicznych, żebym mogła kontrolować całą resztę. Cóż, sądzę, że mogłabym dodać do tej listy praktykującą czarownicę. Ten rok był dziwny, nawet dla mnie. Zrobiłam przerwę w romansie z Jean-Claude’em i Richardem, ponieważ potrzebowałam odetchnąć. Przytłaczali mnie, a ja nie wiedziałam, jak to powstrzymać. Czy jedna randka z kimś innym, naprawdę by zaszkodziła? Czy wyjście z kimś, kto był zwykłym facetem spowodowałoby, że mój świat by się zawalił? Stałoby się tak? Odpowiedź prawdopodobnie brzmiała nie, ale rzeczywistość sugerowała, że powinnam uciec od Ramireza i każdego innego miłego faceta, który zaprosiłby mnie na randkę. Powinnam powiedzieć nie, więc czemu jakaś część mnie chciała powiedzieć tak? „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

“Blue Moon” (Błękitny Księżyc) Disclaimer: Tłumaczenie niekomercyjne, powstało na potrzeby forum i ma charakter informacyjny. Wszystkie postacie i wydarzenia są własnością Laurell K. Hamilton.

Tłumaczenie: AnHeC Korekta: Jasienia

Rozdział 12 Dopiero, kiedy Edward szukał miejsca na kamienistym parkingu za Los Cuates, zdałam sobie sprawę, że to meksykańska restauracja. Nazwa powinna być dla mnie wskazówką, ale ja po prostu nie zwróciłam na to uwagi. Nawet jeśli moja mama lubiła kuchnię meksykańską, żyła zbyt krótko, abym przejęła te upodobania. Blake to angielskie nazwisko, ale zanim mój pradziadek przybył poprzez wyspę Ellis brzmiało Bleckenstien. Dla mnie kuchnia opierała się na sznyclu wiedeńskim i sauerbraten1. Tak więc byłam mało entuzjastycznie nastawiona, kiedy szliśmy po żwirze w stronę tylnego wejścia do restauracji. Jak na kogoś, kto nie lubił meksykańskiej i południowej kuchni, znajdowałam się w nieodpowiedniej części kraju. Tylne wejście wiodło przez długi, zacieniony korytarz, ale główna sala restauracyjna była jasna. Ściany pokrywał biały stiuk. Powieszono na niej jaskrawe draperie. Sztuczne papugi zwieszały się z sufitu. Wszędzie było pełno suszonych pęków papryczek chili. Było bardzo turystycznie, co zwykle oznaczało, że jedzenie nie będzie naprawdę regionalne ani 1

Sauerbraten – jedna z narodowych potraw Niemiec - duszone mięso (najczęściej wołowina) przed gotowaniem marynowane w zalewie z octu, wody i przypraw. Najczęściej podawane z czerwoną kapustą i kluskami ziemniaczanymi.

„Blue Moon”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

zbyt dobre. Ale wielu stołujących się tu ludzi miało latynoskie rysy, co dobrze wróżyło. Niezależnie od typu jedzenia, jeżeli prawdziwa grupa etniczna lubi restaurację, to jedzenie jest autentyczne oraz prawdopodobnie dobrze smakuje. Kobieta o latynoskich rysach zapytała, czy zaprowadzić nas do stolika. Edward uśmiechnął się i powiedział: -Dzięki, ale widzimy znajomych. Spojrzałam tam gdzie on i zobaczyłam Donnę przy stoliku. Siedziała z nią dwójka dzieci, pięcio lub sześcioletnia dziewczynka i chłopiec, młody nastolatek. Nazwijcie to przeczuciem, ale mogłabym się założyć, że zaraz zostanę przedstawiona dzieciaczkom. Przedstawiona potencjalnym pasierbom Edwarda. Możecie to znieść? Ja byłam prawie pewna, że nie dam rady. Donna wstała i posłała Edwardowi uśmiech, który rozpuściłby słabego mężczyznę, aż do skarpet. Jednak nie było w tym seksu. Było w im ciepło, całkowite zaufanie, które może dać ci tylko prawdziwa miłość. Ta pierwsza romantyczna miłość, która może nie przetrwać, ale kiedy się udaje - wow. Wiedziałam, że jego mina odpowiada jej postawie, ale jego nie była prawdziwa. To nie było szczere. Kłamał swymi oczami. To udało mi się opanować dopiero niedawno. Częściowo było mi z tego powodu przykro. Umieć kłamać to jedno, ale umieć kłamać oczami, to nie być godnym zaufania. Biedna Donna. Przebywała w towarzystwie naszej dwójki. Mała dziewczynka wysunęła się ze stolika i przybiegła do nas z wyciągniętymi rękami. Powiewały za nią kasztanowe warkocze. Wydała radosny okrzyk -Ted! –i rzuciła mu się w ramiona. Edward podniósł ją i podrzucił do góry. Roześmiała się. To był ten radosny, szczery, niepohamowany dźwięk, z którego dzieci wyrastają, jakby świat wykrwawiał z nich radość. O ile nie mamy wiele szczęścia, świat uczy nas śmiać się ciszej, bardziej niepewnie. Chłopiec przypatrywał się nam. Jego włosy były tej samej bogatej, kasztanowej barwy co dziewczynki, obcięte krótko, z grzywką wpadającą do oczu. Te były brązowe i ciemne. Nieprzyjazne. Edward powiedział, że chłopiec ma czternaście lat, ale był jednym z tych, którzy wyglądają młodziej. Mógłby z łatwością zostać oceniony na dwanaście. Wyglądał na nadąsanego i wściekłego, gdy obserwował jak Edward i Donna przytulają się. Mała dziewczynka nadal była w ramionach Edwarda, więc był to rodzinny uścisk. Edward szepnął coś do ucha Donnie, co wywołało jej śmiech. Odsunęła się, a na jej twarzy wykwitł rumieniec. Przeniósł dziewczynkę na drugie ramię i zapytał: -Jak się ma moja najlepsza dziewczyna? „Blue Moon”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

Zachichotała i zaczęła mówić podekscytowanym głosem. Opowiadała jakąś długą, skomplikowaną historię o swoim dniu, w którą wplątane były motyle i kot i wujek Raynold i ciocia Esther. Założyłam, że są to sąsiedzi, którzy dziś pełnili rolę niańki. Chłopiec przeniósł wrogie spojrzenie na mnie. Grymas nie znikł, ale oczy z rozeźlonych stały się zaciekawione, jakbym nie była tym, czego się spodziewał. Właściwie często mi się to zdarza w kontakcie z mężczyznami w różnym wieku. Zignorowałam radosną rodzinkę i wyciągnęłam do niego dłoń. –Nazywam się Anita Blake. Z wahaniem podał mi swoją, jakby większość ludzi się nie oferowała: jego uścisk był niepewny, jakby potrzebował praktyki, ale powiedział: -Peter, Peter Parnell. Skinęłam głową. –Miło mi. – Powiedziałabym, że jego mama opowiadała o nim dobre rzeczy, ale to nie było całkiem prawdą, a Peter wydawał mi się osobą szanującą prawdę. Skinął lekko głową, rzucił okiem na matkę i Edwarda. Nie podobało mu się to, ani trochę. Nie mogłam go winić. Pamiętałam, jak się czułam, kiedy mój ojciec przyprowadził do domu Judith. Tak naprawdę nigdy nie wybaczyłam mu, że poślubił ją zaledwie dwa lata po śmierci mamy. Nie zakończyłam żałoby, a on żył dalej. Znów był szczęśliwy. Nienawidziłam go za to, a Judith nienawidziłam jeszcze bardziej. Nawet, gdyby Edward naprawdę był Tedem Forresterem, a jego intencje szlachetnymi, to byłaby to trudna sytuacja. Obecna sytuacja ssała. Becca miała na sobie jaskrawo żółtą sukienkę na ramiączkach. W stokrotki. Na końcach warkoczy zawiązano żółte wstążki. Dłoń, którą zakryła usta, aby zdusić śmiech nadal miała ten miękki, krągły, dziecięcy wygląd. Wpatrywała się w Edwarda, jakby był ósmym cudem świata. W tamtej chwili nienawidziłam go. Nienawidziłam tego, że potrafił tak całkowicie okłamać dziecko i nie rozumiał, że to jest złe. Coś musiało odbić się na mojej twarzy, ponieważ Peter przypatrywał mi się uważnie. Nie był wściekły, ale zamyślony. Zmusiłam się do pustego wyrazu twarzy i napotkałam jego oczy. Przez kilka sekund

wpatrywał się, ale w końcu musiał odwrócić wzrok.

Prawdopodobnie użycie mojego świdrującego spojrzenia w pełni na jednym rozeźlonym czternastolatku nie jest uczciwe, ale zrobić mniej, to zasugerować, że on był wart mniej, a nie był. Po prostu był młody. A czas go z tego wyleczy. Donna zabrała Beccę od Edwarda i obróciła się do mnie z uśmiechem. –To jest Becca. „Blue Moon”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

-Cześć Becca -powiedziałam z uśmiechem, ponieważ była jednym z tych dzieci, które czyniły to łatwym -A to Peter -powiedziała. -Już się spotkaliśmy -powiedziałam. Donna spojrzała ze zdziwieniem na Petera, potem na mnie. Zdałam sobie sprawę, że ona zrozumiała to dosłownie. –Zdążyliśmy się już sobie przedstawić –powiedziałam. Rozluźniła się i zaśmiała nerwowo. –Oczywiście, jaka jestem niemądra. -Byłaś zbyt zajęta, by to zauważyć -powiedział Peter. W jego głosie dało się słyszeć to, czego nie zdradzały słowa: pogardę. Donna spojrzała na niego, jakby nie wiedziała co powiedzieć, w końcu rzekła: -Przepraszam Peter. Nie powinna była przepraszać. To sugerowało, że zrobiła coś niewłaściwego, a tak nie było. Nie wiedziała, że Ted Forrester to tylko iluzja. Dotrzymywała swojej części umowy „i żyli długo i szczęśliwie”. Przeprosiny sprawiają, że wydajesz się słaby, a z tego co widziałam na twarzy Petera ,Donna potrzebowała całej siły, jaką mogła otrzymać. Donna pierwsza wsunęła się za stół, potem Becca i Edward od zewnętrznej strony, z jedną wystającą poza obszar stołu, nogą. Peter już usiadł na środku, po swojej stronie stołu. Usiadłam obok niego. Nie przesunął się, więc usadowiłam się wygodnie. Nasze siała stykały się od ramion po biodra. Jeśli chciał bawić się w nadąsanego nastolatka z Edwardem i swoją mamą, świetnie. Ale nie ze mną. Kiedy Peter zdał sobie sprawę, że się nie odsunę, zrobił mi więcej miejsca z głośnym westchnieniem, dając mi znać, że był to wysiłek. Było mi go żal, ale moje współczucie nigdy nie jest bezgraniczne, a popisy nadąsanego młodzika mogą je całkiem szybko wyczerpać. Becca siedziała szczęśliwa pomiędzy mamą i Edwardem. Machała nogami. Jej obie dłonie były dla mnie niewidoczne. Może trzymała ich za ręce. Jej zadowolenie było wielkie i całkowite, jakby siedząc między nimi była nie tylko szczęśliwa, ale czuła się bezpiecznie. Tak jak powinieneś się czuć będąc z rodzicami. Widząc ją tak zadowoloną z sytuacji poczułam ucisk w klatce piersiowej. Edward miał rację. Nie mógł po prostu odejść bez wyjaśnienia. Becca Parnell, bardziej niż jej matka, zasługiwała na coś więcej. Obserwowałam małą dziewczynkę siedzącą pomiędzy nimi, która zdawała się promieniować i zastanawiałam się, jaka wymówka byłaby dość dobra. Nic nie przychodziło mi do głowy.

„Blue Moon”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

Kelnerka podeszła do stolika, rozdała wszystkim plastikowe karty dań, nawet Becce, co ją ucieszyło, potem odeszła, gdy my dokonywaliśmy wyboru. Pierwszym komentarzem Petera było: -Nienawidzę meksykańskiego jedzenia. Donna powiedziała - Peter - ostrzegawczym tonem. Ale wcisnęłam swoje dwa grosze: -Ja też. Peter spojrzał na mnie z ukosa, jakby nie ufał mojemu pokazowi jednomyślności: -Naprawdę? Skinęłam głową. –Naprawdę. -Ted wybrał restaurację - powiedział. -Myślisz, że po prostu próbował być denerwujący? –spytałam. Peter spojrzał bezpośrednio na mnie rozszerzonymi oczami. –Tak, dokładnie. Kiwnęłam głową. –Ja też. Donna rozchyliła w zdumieniu usta. –Peter, Anita. –Obróciła się do Edwarda. –Co my z nimi zrobimy? –Jej zwrócenie się do Edwarda po pomoc z powodu takiej drobnostki sprawiło, że straciła w mich oczach. -Z Anitą nic nie da się zrobić -powiedział i spojrzał chłodnymi niebieskimi oczami na Petera. –Co do Petera, nie jestem jeszcze pewien. Petrer nie spojrzał Edwardowi w oczy. Chłopak trochę się wiercił. Edward sprawił, że odczuł dyskomfort na więcej niż jednym poziomie. Nie chodziło tylko o to, co Edward robił z jego mamą. To było coś więcej. Peter trochę bał się Edwarda i stawiałabym na to, że ten nic nie zrobił, aby na to zarobić. Stawiałam, że Edward bardzo starał się przekonać do siebie Petera, tak jak zrobił z Beccą, ale Peter się nie dał. Prawdopodobnie na początku była to zwykła niechęć do kogokolwiek spotykającego się z jego mamą, ale sposób w jaki teraz siedział ostrożnie unikając spojrzenia Edwarda sugerował, że teraz to coś więcej. Peter był bardziej zdenerwowany niż powinien znajdując się w pobliżu Teda, jakby w jakiś sposób wyczuł jego prawdziwy charakter pod tymi wszystkimi grami, dobrą zabawą. Jednocześnie było to dla Petera dobre i złe. Jeśli odgadłby prawdę, a Edward nie chciałby, aby wiedział… Cóż, Edward był bardzo praktyczny. „Blue Moon”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

Jeden problem na raz. Peter i ja pochyliliśmy się nad kartami dań i rzucaliśmy lekceważące komentarze na temat nieomal każdej pozycji. Kiedy pojawiła się kelnerka z koszykiem chleba, zobaczyłam jak dwukrotnie się uśmiechnął. Mój własny młodszy brat, Josh, nigdy się nie dąsał, ale zawsze miałam z nim dobre kontakty. Jeśli kiedykolwiek będę mieć dzieci, nie żebym to planowała, chciałabym mieć synów. Czułam się przy nich lepiej. Chleb nie był chlebem, ale puszystym ciastem zwanym sopapilla. Na stole stał plastikowy pojemniczek z miodem specjalnie do tego pieczywa. Donna rozprowadziła miód na rogu i zaczęła jeść. Edward posmarował całą kromkę. Becca nałożyła tyle miodu na swoją porcję, że Donna musiała ją jej zabrać. Peter wziął sopapillę. –To jedyna smaczna część posiłku -powiedział. -Nie lubię miodu -skomentowałam. -Ja też, ale to nie jest złe. –rozsmarował maleńką ilość miodu i wziął małego gryza, tam gdzie posmarował. Potem powtórzył proces. Wzięłam jedną i poszłam za jego przykładem. Pieczywo było dobre, ale miód smakował inaczej, mocniej. Miał posmak czegoś, co kojarzyło mi się z szałwią. –Ten miód smakuje zupełnie inaczej, niż miód w domu. -To miód szałwiowy -powiedział Edward. –Ma mocniejszy smak. -Z całą pewnością. –Nigdy nie jadłam nic, poza miodem koniczynowym. Zastanawiało mnie, czy cały miód przechodzi smakiem rośliny, której użyły pszczoły. Wydawało się to prawdopodobne. Codziennie uczymy się nowych rzeczy. Ale Peter miał rację. Sopapillas były dobre, a miód nie smakował źle w małych , nie, mikroskopijnych ilościach. Ostatecznie zamówiłam enchiladę z kurczakiem. No przecież co takiego mogliby zrobić z kurczakiem, aby stał się niejadalny. Nie odpowiadaj. Peter chciał zwykłe serowe enchilady. Oboje zdawaliśmy się wychodzić z założenia, że mniej znaczy lepiej. Wszyscy pozostali, nawet Peter, zjedli już swoje dwa kawałki sopapilli, ja jeszcze jadłam, kiedy zobaczyłam dwa podejrzane typy wchodzące do restauracji. Skąd wiedziałam, że to podejrzane typy? Instynkt? Nie, praktyka. Pierwszy miał sześć stóp wzrostu i prawie nieprzyzwoicie szerokie bary. Jego ręce naciągały materiał t-shirtu tak, jakby miał pęknąć. Proste, grube włosy zapleciono w luźny warkocz. Myślę, że warkocz był na pokaz, ponieważ reszta wyglądała bardzo etnicznie. Mógłby być modelem dla Amerykańskiego Indianina (Pismo chyba…). Kości policzkowe „Blue Moon”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

były wysoko osadzone, pod ciasno napiętą ciemną skórą, czarne oczy lekko skośne, wyraźnie zarysowana szczęka, wąskie usta. Miał na sobie niebieskie jeansy na tyle ciasne, aby pokazać, że jego dolna połowa ciała nie byłą tak wyćwiczona jak górna. Jest tylko jedno miejsce, w którym mężczyźni wkładają tyle wysiłku w ćwiczenie górnych partii ciała i ignorują dół: więzienie. W więzieniu nie podnosisz ciężarów, aby uzyskać zrównoważony efekt. Podnosisz je, aby wyglądać jak twardziel i móc przywalić z całych sił, gdyby zaszłą taka potrzeba. Szukałam kolejnej wskazówki. Tatuaże były czarne. Miały kształt drutu kolczastego. Znajdowały się na wybrzuszeniach ramion tuż poniżej rękawków koszulki. Towarzyszyło mu dwóch mężczyzn: jeden wyższy, drugi niższy. Wyższy był w lepszej formie, ale niższy miał paskudną bliznę, która prawie rozpoławiała jego twarz, potęgując złowieszczy efekt. Tej trójce potrzebny był jeszcze tylko transparent nad głowami z napisem „złe wieści”. Czemu nie byłam zaskoczona, gdy ruszyli w naszą stronę. Spojrzałam na Edwarda i bezgłośnie zapytałam: -O co chodzi? Najdziwniejsze było to, że Donna zdawała się ich znać. Mogłam wyczytać z jej twarzy, że ich zna i się ich boi. Czy ten dzień może stać się jeszcze dziwniejszy?

„Blue Moon”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

„Obsidian Butterfly” (Obsydianowy Motyl) Disclaimer: Tłumaczenie niekomercyjne, powstało na potrzeby forum i ma charakter informacyjny. Wszystkie postacie i wydarzenia są własnością Laurell K. Hamilton.

Tłumaczenie: Fanmoon Korekta: Nat_us, Jasienia

Rozdział 13

- O mój Boże - wymknęło się delikatnie Peterowi. Na jego twarzy widać było strach. Przywdział swój gniew, jak maskę, ale byłam wystarczająco blisko, by zobaczyć jego szeroko otwarte oczy i przyspieszony oddech. Spojrzałam na Beckę. Zwinęła się w kłębek pomiędzy Edwardem, a Donną. Spoglądała zza ramienia Edwarda szeroko otwartymi oczami. Każdy, poza mną, wiedział, co się dzieje. Ale nie musiałam długo czekać. Groźna trójka podeszła prosto do naszego boksu. Naprężyłam się gotowa by wstać, gdyby Edward to zrobił. Ale on został tam, gdzie był. Jego ręce znajdowały się pod stołem, poza zasięgiem wzroku. Prawdopodobnie miał wyciągniętą broń. Celowo upuściłam, niby przypadkowo, serwetkę, a kiedy wynurzyłam się spod stołu, serwetkę miałam w jednej ręce, a Browning Hi-Power w drugiej. Pistolet był niewidoczny pod stołem, ale był wycelowany w tych oprychów. Strzał spod stołu pewnie nie zabije nikogo, ale zrobi wielką dziurę w czyjejś nodze lub pachwinie, w zależności od tego, jak wysoka będzie ta osoba, która stanie tu w nieodpowiednim miejscu i w „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

nieodpowiednim czasie. - Harold - powiedział Edward - przywiozłeś wsparcie. Jego głos wciąż należał do Teda. Był bardziej energiczny, niż zazwyczaj, ale nie był już miłym głosem. Nie umiałam powiedzieć co zmieniło się w tym głosie, ale zwiększyło się jego napięcie, przechodząc na inny poziom. Becka przesunęła się do tyłu tak, aby nie widzieć mężczyzn, ukrywając twarz za rękawem Edwarda. Donna sięgnęła po nią, odciągając ją od Edwarda, i przyciągnęła w swoje ramiona. Twarz Donny spowijał strach, jak to zwykle bywa u dziewczyn. Edward był rozluźniony, prawie uśmiechnięty, ale jego oczy były puste. To były jego prawdziwe oczy. Widziałam potwory, prawdziwe potwory, blednące pod tym spojrzeniem. Niski facet z blizną przestępował z nogi na nogę. - Tak, to jest Russell - wskazał na Indianina - a to jest Newt. Prawie głośno powiedziałam: "Newt", ale uświadomiłam sobie, że mamy już dość problemów, beze mnie bawiącej się w mądrą dupę. A ludzie twierdzą, że nie wiem kiedy trzymać gębę na kłódkę. - Tom i Benny są nadal w szpitalu? - wciąż gawędziarskim głosem zapytał Edward. Do tej pory nie zwróciliśmy na siebie zbytniej uwagi. Przyciągaliśmy jakieś spojrzenia, ale nadal niewiele. - Nie jesteśmy Tom i Benny - powiedział Russell. Jego głos pasował do uśmiechu na jego twarzy, ale przypomniałam sobie, że uśmiechanie się to tylko inny sposób szczerzenia zębów, inny sposób warczenia. - Wielka mi rzecz - powiedziałam. Jego wzrok przesunał się na mnie. Jego oczy były tak czarne, że źrenica stapiała się z tęczówką tworząc jedną czarną dziurę. - Jesteś kolejnym paranormalnym czułym serduszkiem, które próbuje chronić indiańskie ziemie przed nami, biednymi dzikusami? Potrząsnęłam głową. - Zostałam już oskarżona o wiele, ale nigdy o bycie nadmiernie współczującą. Uśmiechnęłam się do niego i pomyślałam, że gdybym pociągnęła za spust, odstrzeliłabym mu większą część uda, i może okaleczyłabym go na całe życie. Stał tak blisko stołu. Na tyle blisko, że chciałam, aby się cofnął. Ale czekałam na Edwarda, który wyglądał pogodnie z nimi górującymi nad nami. - Powinniście już iść - powiedział Edward. Jego głos zaczął już przypominać głos Edwarda. Ted oddalał się pozostawiając jego twarz zmienioną w bezbarwną, zimną maskę, z „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

oczami pustymi jak zimowe niebo. Jego głos był nijaki, jakby mówił coś zupełnie innego. Edward wychodził ze swojej maski Teda, jak motyl wychodzący z poczwarki. Choć chciałam porównać to do czegoś mniej ładnego. Mniej szkodliwego dla analogii, ponieważ to, co wychodziło na światło, nie było nieszkodliwe, a jeśli wszystko pójdzie źle, to z pewnością nie będzie również ładne. Russell pochylił się nad stołem kładąc duże dłonie na blacie. Pochylił się w taki sposób, że był bliżej twarzy Donny, ignorując zarówno Edwarda, jak i mnie. Albo był głupi, albo sobie wykombinował, że pierwsi nie przelejemy krwi w miejscu publicznym. Co do mnie to miał rację, ale jeśli chodzi o Edwarda, już nie byłam tego taka pewna. - Ty i twoi przyjaciele trzymajcie się od nas z daleka. Chyba, że chcesz, aby stała się wam krzywda. - Gdy to mówił nie uśmiechał się. Jego głos był bezbarwny i odrażający. Masz ze sobą śliczną małą dziewczynkę. Byłby wstyd, gdyby się coś jej stało. Donna zbladła i mocniej chwyciła Beckę. Nie wiem, co planował Edward, ponieważ pierwszy odezwał się Peter - Nie groź mojej siostrze. - Jego głos był niski i gniewny. Nie okazywał strachu. Wzrok Russella przeskoczył na Petera. Pochylił się blisko jego twarzy. Peter siedział nieruchomo, aż ich twarze dzielił tylko centymetr, ale jego oczy przeskakiwały to w lewo to w prawo, jak gdyby starały się uciec. Rękami chwycił krawędzie siedzenia, jakby dosłownie trzymał się, aby się nie cofnąć. - I co masz zamiar z tym zrobić, mały mężczyzno? -Ted? - Zrobiłam z tego pytanie. Russell spojrzał na mnie, a następnie z powrotem na Petera. Bawił go jego pokaz brawury i

strach

chłopca. Trudno być mięśniakiem, kiedy nie możesz uciszyć

czternastoletniego chłopca. Zakończył straszenie Petera i przeniósł się na mnie. Nie sądzę, aby uważał mnie za swoje zagrożenie. Jego błąd. Nie mogłam zobaczyć Edwarda przez wielkie cielsko Russella, ale usłyszałam jego głos. Zimny i pusty - Zrób to. Nie, nie zastrzeliłam go. Nie o takie pozwolenie poprosiłam, albo na co Edward dał zielone światło w tej sprawie. Skąd to wiedziałam? Po prostu wiedziałam. Przełożyłam broń do mojej lewej ręki i długo oraz delikatnie wypuściłam powietrze, aż moje ramiona były rozluźnione. Rozluźniałam się w ten sposób odkąd nauczyłam się tego wiele lat temu w Judo, a teraz Kenpo. Wyobraziłam sobie moje palce zaciskające się na jego gardle, na jego ciele. Kiedy walczysz naprawdę, nie wyobrażasz sobie uderzenia kogoś. Wyobrażasz sobie zadawanie ciosu pięścią poprzez niego i wyjście jej po jego drugiej stronie. Chciałabym choć trochę się powstrzymać. Możesz w ten sposób zmiażdżyć człowiekowi tchawicę, a ja nie chciałam iść przez to do więzienia. „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

Opuściłam prawą rękę obok siedzenia i podniosłam ją do góry z dwoma wyprostowanymi palcami, jakbym w coś celowała. Russell widział ruch, ale nie zareagował na czas. Wstając, całą siłą ciosu wbiłam mu palce w gardło. Dusił się. Prawie upadł na stół. Jego ręce powędrowały do gardła. Prawą ręką chwyciłam go za twarz i uderzyłam nią trzy razy o stół. Krew trysnęła z nosa. Mięśniak zsunął się ze złamanym nosem ze stołu na podłogę, patrząc w sufit, dusząc się i starając się oddychać przez poranione gardło i rozbity nos. Myślę, że gdyby mógł lepiej oddychać, mógłby zemdleć, ale trudno to zrobić kiedy się dławisz. Zakołysał się i upadł na podłogę, dławiąc się. Jego oczy wywracały się do tyłu. Nie mógł się skupić. Stałam przy naszym boksie, patrząc na niego. Pistolet wciąż znajdował się z boku w mojej lewej ręce, dyskretny na tle czarnych dżinsów. Większość ludzi nawet nie dostrzegła broni. Widzieli tylko krew i faceta na podłodze. Harold i wysoki Newt stali zmrożeni, patrząc w dół na Russella. Harold ze smutkiem pokiwał głową. - Nie powinniście tego robić. Edward stanął obok nich blokując im widok na Donnę i Beckę. Mówił cicho, więc jego głos nie niósł się dalej poza nasze małe koło. - Nigdy więcej nie groźcie tym ludziom, Harold. Nie zbliżaj się do nich pod żadnym pozorem. Powiedz Rikerowi, że są pewne granice, albo następnym razem nie skończy się tylko na złamanym nosie. - Widzę pistolety - powiedział cicho Harold. Pochylił się obok Russella. Oczy dużego człowieka wciąż nie były skupione. Pod wpływem krwi jego niebieski T-shirt zmienił się w fioletowy. Harold pokręcił głową. Spojrzał na mnie. - Kim ty do cholery jesteś? - Anita Blake - przedstawiłam się. Potrząsnął głową ponownie. - To nazwisko nic mi nie mówi. - Widocznie moja reputacja nie sięga, aż tak daleko - powiedziałam. - Ale będzie - powiedział Harold. - Zdobądź trochę serwetek Peter - powiedziałam. Peter nie zadawał pytań. Po prostu wyjął podwójną garść serwetek z pojemnika na stole i podał mi je. Wzięłam je prawą ręką i podałam je Haroldowi. Wziął je, obserwując moją twarz. Jego wzrok przeskoczył na broń, wciąż znajdującą się przy mojej nodze. - Dzięki. - Nie ma za co. Przycisnął serwetki do nosa Russella i ujął go pod ramię. - Weź go pod drugie, Newt. W oddali słychać było wycie zbliżających się syren. Ktoś wezwał gliny. „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

Russell wciąż stał niepewnie na swoich nogach. Wepchali mu serwetki do rozkwaszonego nosa. Wyglądał głupio i zarazem groteskowo z nasiąkniętymi krwią serwetkami

sterczącymi mu z nosa. Musiał dwukrotnie odkrzyknąć, zanim mógł coś

powiedzieć. Jego głos brzmiał szorstko, dławiąco i boleśnie. - Ty pierdolona suko! Zapłacisz mi za to. - Kiedy już będziesz mógł stać o własnych siłach i poskładają ci nos w najbliższym pogotowiu, to daj znać. Uwielbiam rewanże. Splunął w moim kierunku, ale nie dosięgnął celu, więc tylko ochlapał podłogę. Ohyda, ale niezbyt skuteczna. - No chodź już - powiedział Harold. Próbował przenieść widowisko w kierunku drzwi. Syreny były już bardzo blisko. Ale Russell jeszcze nie skończył. Odwrócił się, zmuszając tym samym pozostałych dwóch, aby zrobili to samo. - Mam zamiar zerżnąć twoją sukę, a dziewczynę i chłopaka rzucić kojotom. - Russell nie uczy się zbyt szybko - powiedziałam. Becca zaczęła płakać, a Donna była strasznie blada. Martwiłam się, że zemdleje. Nie mogłam obrócić się wystarczająco, aby zobaczyć twarz Petera i jednocześnie nie odwracać się od złych facetów, więc nie wiem, jak wyglądał. Ale to nie był przyjemny widok. Policjanci rozeszli się na boki, gdy Harold wciąż próbował wyciągnąć Russella za drzwi. Edward i ja użyliśmy zamieszania, by schować naszą broń. Dwaj mundurowi byli trochę niepewni kogo aresztować, ale ludzie zaświadczyli, że słyszeli groźby Russella i widzieli go, jak nam 'grozi', zanim zrobiłam mu krzywdę. Nigdy nie widziałam tak dużej ilości współpracujących świadków. Przez większość czasu ludzie są głusi i niemi, ale łzy małej dziewczynki pomagają odzyskiwać im wspomnienia. Technicznie, Russell mógł oskarżyć mnie o napaść, ale wszyscy przysięgali się, żeby powiedzieć, że to on nam groził. Jeden człowiek twierdził, że widział jak Russell wyciągnął nóż. Niesamowite, jak szybko do historii dodawane są szczegóły. Nie mogłam potwierdzić noża, ale miałam dość świadków na to, że nam groził, więc nie sądziłam, że trafię do więzienia. Edward wyciągnął dowód osobisty Teda. Policjanci, jeśli nie znali go z widzenia, to znali go przez jego reputację. Wyciągnęłam moją licencję i zezwolenie na broń. Formalnie rzecz biorąc, nosiłam ją schowaną, gdyż pozwolenie nie obejmowało tego stanu. Wyjaśniłam, że noszę kurtkę cały czas, by nie martwić dzieci. Policjanci skinęli głowami. Zapisali to i zdawali się akceptować wszystko. Pomógł fakt, że Russell obrzucił funkcjonariuszy wyzwiskami, i że był tak oczywistym gnojkiem, a ja wyglądałam tak nieszkodliwie, tak drobno, tak kobieco, i o wiele mniej przerażająco od „Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

niego. Edward dał im swój adres. Powiedział, że zatrzymam się u niego i mogliśmy swobodnie iść. Restauracja zaproponowała nam inny stolik, ale dziwnym trafem Donna i dzieci straciłi apetyt. Byłam wciąż głodna, ale nikt nie zapytał mnie o zdanie. Edward zapłacił za jedzenie i odmówił spakowania obiadu na wynos. Zostawiłam napiwek na zakrwawionym stole, próbując w ten sposób zrekompensować bałagan. Potem wyszliśmy. A ja wciąż jeszcze nic dziś nie zjadłam. Może gdybym ładnie poprosiła, Edward zatrzymałby się pod McDrivem w McDonalds’ie. Każda pomoc jest dobra.

„Obsydian Butterfly”- tłumaczenie Bractwo Nieumarłych www.anitablake.fora.pl

Rozdział 14 Donna zaczęła płakać zaraz po wyjściu na parking. Becca dołączyła do niej. W całej tej histerii tylko Peter zachował milczenie. Czym więcej Donna płakała, w tym większą obie wpadały panikę, jakby karmiły się nią nawzajem. Dziewczyny płakały tak bardzo, że były niemal na granicy hiperwentylacji. Spojrzałam na Edwarda i uniosłam brwi. Wyglądał nijak. W końcu posłałam mu szturchańca. Powiedział bezgłośnie: - Która z nich? - Dziewczynka - odpowiedziałam mu podobnie. Uklęknął przy nich. Donna usadowiła się na zderzaku jego Hummera układając sobie ostrożnie Beckę na kolanach. Edward uklęknął przodem do nich. - Pozwól mi zabrać Beckę na mały spacer. Donna zamrugała zdziwiona, jakby słyszała go i widziała, ale nie rozumiała, o co mu chodziło. Sięgnął po Beckę i zaczął odciągać ją od matczynych ramion. Ręce Donny poluźniły się bezwładne, ale dziewczynka krzycząc przytuliła się do matki. Edward dosłownie musiał podważyć jej małe palce. A kiedy była już wolna od matki, Becka odwróciła się i przytuliła do niego, wtulając twarz w jego ramię. Spojrzał na mnie ponad głową dziewczynki. Mrugnęłam do niego porozumiewawczo. Nie zadawał zbędnych pytań. Po prosu udał się kierunku chodnika, znajdującego się na obrzeżach parkingu. Gdy szedł, powoli kołysał dziewczynką, uspokajając ją. Donna miała twarz zasłoniętą rękoma. Pochylała się do przodu, aż jej twarz i ręce dotknęły kolan. Jej szloch przypominał zawodzenie. Cholera. Spojrzałam na Petera. Przyglądał się jej. Na jego twarzy malował się wstręt i zakłopotanie. Wiedziałam, że w tej chwili, był bardziej dorosły niż wtedy, kiedy zastrzelił zabójcę swojego ojca. Jego matka była na granicy histerii, ale on nie był. Był jedną z tych osób, które trzymają się kupy w sytuacjach kryzysowych. Moim zdaniem to było cholernie nieuczciwe. - Peter, czy możesz nas zostawić same na chwilę? Pokręcił głową. - Nie. Westchnęłam, po czym wzruszyłam ramionami. - Dobrze, tylko się nie wtrącaj. Uklękłam przodem do Donny dotykając jej trzęsących się ramion. - Donna, Donna! - Nie było odpowiedzi. Nic się nie zmieniło. Zapowiadał się długi dzień. Chwyciłam ją za krótkie włosy i pociągnęłam jej głowę do góry. To bolało, ale tak miało być. - Spójrz na mnie, ty samolubna suko. Peter ruszył do przodu. Wycelowałam w niego palec. - Ani kroku. Cofnął się lekko, ale nie odszedł dalej. Na jego twarzy rysował się gniew i czujność. Byłam pewna, że przeszkodziłby mi, gdybym posunęła się za daleko. Niezależnie od tego, co powiedziałam mu wcześniej. Ale nie musiałam tego robić. To nią wstrząsnęło. Jej oczy były szeroko otwarte, cal od moich. Jej twarz była cała zalana łzami. Oddech wciąż miała urywany, ale patrzyła na mnie, słuchała mnie. Powoli puściłam jej włosy. Zawiesiła na mnie swój wzrok. Przyglądała mi się z okropną fascynacją na twarzy, jakbym zrobiła jej coś okrutnego. To była prawda. - Twoja mała córeczka właśnie widziała najgorszą rzecz w swoim życiu. Już się uspakajała, robiła postępy, dopóki ty nie wpadłaś w histerię. Jesteś jej matką. Jesteś jej siłą, jej obrońcą. Gdy zobaczyła cię taką, to ją przeraziło.

- Ja nie chciałam...Nic na to nie mogłam poradzić... - Nie wciskaj mi gówna o tym co czujesz albo jak bardzo ci jest przykro. Jesteś jej matką. Ona jest dzieckiem. Masz trzymać się jakoś, dopóki mała będzie w pobliżu, żeby nie wiedziała jak się rozklejasz. Czy to jest jasne? Zamrugała na mnie. - Nie wiem, czy potrafię to zrobić. - Możesz to zrobić i zrobisz. Spojrzałam w górę, ale nie dostrzegłam jeszcze Edwarda. To dobrze. - Jesteś dorosła, Donna. Na Boga. I będziesz się tak zachowywała. Wyczuwałam jak Peter nam się przygląda i zapamiętuje wszystko, by pomyśleć o tym później. Zapamięta sobie tę małą scenkę i będzie myślał o niej. Mogłam to wyczuć. - Masz dzieci? - zapytała i wiedziałam, do czego zmierza. - Nie - odpowiedziałam. - Więc jakim prawem mówisz mi jak mam wychowywać moje? - Była zła. Wyprostowała się krótkimi ruchami wycierając twarz. Siedząc na zderzaku była wyższa ode mnie klęczącej na ziemi. Spojrzałam w jej zagniewane oczy i powiedziałam prawdę. - Miałam osiem lat, kiedy zmarła moja matka, a ojciec nie mógł sobie z tym poradzić. Dostaliśmy telefon od miejscowego policjanta, który powiedział, że ona nie żyje. Mój ojciec upuścił telefon i zaczął płakać. Nie, to nie był płacz, to był lament. Wziął mnie za rękę i poszedł kilka przecznic dalej do domu mojej babci, płacząc i prowadząc mnie za rękę. W tym czasie, kiedy szliśmy do mojej babci, mijaliśmy tłum sąsiadów, zadających pytanie, co się stało. Byłam jedyną, która się odwróciła do nich i powiedziała: ' Moja mamusia nie żyje '. Mój ojciec został otoczony przez grono swojej rodziny, a ja zostałam sama stojąc tam bez pocieszenia, bezradna, ze łzami na mojej twarzy, pośród rozmawiających między sobą sąsiadów o tym, co się stało. Donna spojrzała na mnie, a na jej twarzy malowało się coś bliskiego przerażeniu. - Przykro mi - powiedziała głosem, który stał się miękki i utracił swój gniew. - Nie współczuj mi, Donno, ale bądź matką dla własnej córki. Trzymajcie się razem. Ona potrzebuje teraz twojego pocieszenia. Później, gdy będziesz sama, lub z Tedem, możesz się rozkleić, ale proszę, nie przed dziećmi. To odnosi się również do Petera. Spojrzała na niego. Stał tam patrząc na nas. Zaczerwieniła się zawstydzając się w końcu. Skinęła głową zbyt szybko, a następnie się wyprostowała. Widać było jak zbiera się sama w sobie. Wzięła moje ręce, ściskając je. - Przykro mi z powodu twojej straty i przepraszam za dzisiaj. Nie czuję się zbyt dobrze w pobliżu przemocy. Jeśli jest to wypadek, odcinam się. Bez względu na krew, mam się dobrze. Serio. Ale po prostu nie mogę znieść przemocy. Wyciągnęłam delikatnie dłonie z jej uścisku. Nie byłam pewna, czy jej wierzyć, ale powiedziałam: - Cieszy mnie to, Donno. Pójdę po... Teda i Beckę. Skinęła głową. - Dziękuję. Wstałam kiwając głową. Poszłam po żwirze w kierunku w którym udał się Edward. Przez to wszystko trochę mniej lubiłam Donnę, ale teraz już wiedziałam, dlaczego Edward uciekł od tej rodziny. Donna nie czuła się dobrze otoczona przemocą. Jezu, gdyby tylko wiedziała, co i kogo sobie wzięła do łóżka. Dostałaby histerii na całe życie. Edward szedł wzdłuż chodnika, aby przystanąć przed jednym z wielu małych domów. Wszystkie miały z przodu ogrody, były zadbane i rozmyślnie zaplanowane. To przypomniało mi Kalifornię, gdzie każdy cal ziemi jest używany do czegoś, ponieważ ziemia jest tam luksusem. Albuquerque nie wyglądało na tak zatłoczone, a mimo to jardy ziemi były zapchane. Edward nadal trzymał Beckę na rękach. Dziewczynka patrzyła na coś, na co on

wskazywał. Jej twarz rozjaśnił uśmiech, gdy zobaczyła coś dwa domy dalej. Napięcie, z którego nie zdawałam sobie sprawy, opadło z moich ramion i pleców. Kiedy się odwróciła, mogłam dostrzec jej całą twarz. Zobaczyłam kwiat bzu schowany w jednym z jej warkoczy. Jasne lawendowe kwiaty nie pasowały do żółtych wstążek i sukienki, ale hej, to było słodkie jak diabli. Kiedy mnie zobaczyła jej uśmiech delikatnie osłabł. Była bardzo duża szansa na to, że nie będę należała do ulubieńców Becki. Prawdopodobnie ją przestraszyłam. Oh, no cóż. Edward postawił ją na ziemi, i ruszyli w moim kierunku. Uśmiechała się do niego, wymachując delikatnie jego ręką. Odwzajemnił jej uśmiech, który wydawał się być prawdziwy. Nawet jak dla mnie wyglądało to szczerze. Można było uwierzyć, że Becka uwielbiała go, jak ojca. Jak, do cholery, miałby zniknąć z ich życia bez spieprzenia go Becce? Peter będzie zadowolony, gdy Ted się więcej nie pojawi, a Donna ... była dorosła. Becka nie była. Cholera. Edward uśmiechnął się do mnie i powiedział wesołym głosem Teda - Jak leci? - Po prostu super - powiedziałam. Uniósł brwi i na ułamek sekundy jego oczy zmieniły się z cynicznych na wesołe tak szybko, że przyprawiło mnie to o zawroty głowy. - Donna i Peter czekają na nas. Edward odwrócił się, więc dziewczynka była między nami. Spojrzała na mnie, a jej spojrzenie było pytające i zamyślone. - Pobiłaś złego pana - powiedziała. - Tak - odparłam. - Nie wiedziałam, że dziewczyny też tak mogą. To sprawiło, że aż zabolały mnie zęby. - Dziewczyny mogą robić co chcą, w tym chronić siebie i bić złych facetów. - Ted powiedział, że zrobiłaś krzywdę temu panu, ponieważ mówił o mnie niemiłe rzeczy. Spojrzałam na Edwarda, ale jego twarz była tak pogodna dla tej dziewczynki, więc nic mi to nie dało. - To prawda - powiedziałam. - Ted powiedział, że pobiłaś kogoś, by mnie chronić i on zrobiłby tak samo. Napotkałam jej duże brązowe oczy i skinęłam głową. - Tak, zgadza się. Wtedy się uśmiechnęła i to było piękne, jak słońce przedzierające się przez chmury. Wyciągnęła wolną ręką w moją stronę, a ja wzięłam ją. Edward i ja wróciliśmy na parking, trzymając dziecko za ręce, podczas gdy mała szła między nami w pół podskakując. Wierzyła w Teda, a Ted powiedział jej, że mogła wierzyć we mnie, i tak zrobiła. Najdziwniejsze było to, że zraniłam kogoś po to, by ją chronić. Zabiłabym, żeby zapewnić jej bezpieczeństwo. Spojrzałam na Edwarda i przez chwilę patrzył na mnie spod maski. Patrzyliśmy na siebie nawzajem ponad dzieckiem, a ja nie wiedziałam co robić. Nie wiedziałam, jak mam nas wszystkich wyciągnąć z tego bałaganu, w który on nas wpakował. Becca powiedziała - Rozhuśtajcie mnie. Edward odliczył - Raz, dwa, trzy - i rozhuśtał ją, zmuszając mnie do huśtania jej drugim ramieniem. Przeszliśmy sporą część parkingu, kołysząc Beckę między nami. Dziewczynka śmiała się pełna szczęścia. Posadziliśmy ją śmiejącą się przodem do matki. Donna była opanowana i uśmiechała się. Byłam z niej dumna. Becka spojrzała na mnie, rozpromieniona. - Mama mówi, że jestem zbyt duża na takie huśtanie, ale ty jesteś silna, prawda? Uśmiechnęłam się do niej, ale kiedy odpowiadałam na pytanie spojrzałam na Edwarda: - Tak, jestem. Rozdział 15 Donna i Edward pożegnali się czule, ale przyzwoicie. Peter przewrócił oczami i skrzywił się jakby zrobili o wiele więcej niż w połowie niewinny pocałunek. Byłby onieśmielony, gdyby

mógł ich zobaczyć wcześniej tulących się na lotnisku. Becca pocałowała Edwarda w policzek, chichocząc. Peter wszystko zignorował i wsiadł do auta najszybciej jak mógł, jakby się obawiał, że „Ted” mógłby chcieć go przytulić. Edward machał im dopóki samochód nie skręcił w Lomos i zniknął z zasięgu wzroku, a następnie zwrócił się do mnie. Wszystko co zrobił, to spojrzał na mnie, ale to wystarczyło. - Wsiadajmy do auta i włączmy klimatyzację zanim upiekę cię, za to co się do cholery dzieje, - powiedziałam. Otworzył samochód. Wsiedliśmy. Włączył silnik i klimatyzację, mimo iż powietrze nie miało jeszcze czasu by się ochłodzić. Siedzieliśmy w kosztownym szumie jego silnika, z gorącym powietrzem dmuchającym na nas i ciszą wypełniającą samochód. - Liczysz do dziesięciu? - zapytał. - Spróbuj do tysiąca, a będziesz bliżej. - Pytaj. Wiem, że chcesz. - W porządku, pomińmy tyradę o tym, że wciągasz Donnę i jej dzieci w swój bałagan i przejdźmy do tego, kim, do cholery, jest Riker i dlaczego nasłał swoich zbirów by was upomnieć? - Po pierwsze, to bałagan Donny i to ona mnie w niego wciągnęła. - Niedowierzanie musiało być widoczne na mojej twarzy, ponieważ kontynuował, - Ona i jej przyjaciele są członkami towarzystwa amatorów archeologii, które stara się zachować rdzenno amerykańskie miejsca w okolicy. Czy wiesz jak odbywają się wykopaliska archeologiczne? - Trochę. Wiem, że stosują sznurek i etykiety do oznaczenia gdzie znaleziono dany obiekt, robią zdjęcia, rysunki, coś podobnego jak ty z martwym ciałem zanim je przeniesiesz. - Wierzyłem, że znajdziesz perfekcyjne porównanie, - powiedział z uśmiechem. - Poszedłem tam z Donną i dziećmi w weekend. Używają dziwacznych szczoteczek do zębów i malutkich pędzelków delikatnie czyszczących z całego kurzu, lub stomatologicznego wydłubywacza. - Wiem, masz punkt, - powiedziałam. - Łowcy naczyń obierają cel, na którym przeprowadzono już badania albo czasami taki, który nie został jeszcze odkryty i przyprowadzają spychacze i koparki by wydobyć jak najwięcej w jak najkrótszym czasie. Gapiłam się na niego. - Ale to niszczy więcej, niż mogą ewentualnie wydobyć i jeśli przenosisz obiekt na swój teren, zanim zostanie zarejestrowany rejestrowany, to traci wiele ze swej wartości historycznej. Chodzi mi o znaleziony brud, który może pomóc go datować. To co zostaje znalezione w pobliżu obiektu może wprawnemu obserwatorowi powiedzieć wiele. - Łowcy garnków nie dbają o historię. Biorą to, co znajdą i sprzedają prywatnym kolekcjonerom i dealerom, którzy nie są zbyt wybredni co do tego, jak obiekt został znaleziony. Teren, na którym Donna była z wolontariatem miał nalot. - Poprosiła cię, byś na to spojrzał - powiedziałam. - Nie doceniasz jej. Ona i jej znajomi parapsychologowie są zdania, że mogą przekonać Rikera, ponieważ są dość pewni, że to jego ludzie stoją za tym. Westchnęłam. - Nie lekceważę jej, Edwardzie. - Ona i jej przyjaciele nie rozumieli, jak złym człowiekiem jest Riker. Niektóre naprawdę duże grupy łowców garnków zatrudniają ochroniarzy, oddziały najemników, aby pomogli zająć się krwawiącymi sercami, a nawet miejscowym prawem. Riker jest podejrzany o spowodowanie śmierci dwóch lokalnych policjantów. To jedna z przyczyn, dlaczego tak gładko wszystko poszło w restauracji. Wszyscy lokalni policjanci wiedzą, że Riker jest podejrzewany o bycie szczytowym głównym mordercą, nie robi tego osobiście, ale najmuje kogoś. Uśmiechnęłam się niemiłym uśmiechem. - Zastanawiam się, jak wiele mandatów on i jego ludzie otrzymali od czasu kiedy to się stało. - Tyle, że jego adwokat wzniósł pozew o nękanie. Nie ma żadnego dowodu, że ludzie Riker'a

byli w to zaangażowani, tylko fakt, że policjanci zostali zabici przy wykopaliskach, które częściowo zostały zrównane z ziemią i naoczny świadek, który widział samochód z miejscową tablicą, która mogłaby należeć do jednego z jego samochodów. - Czy świadek wciąż jest pośród żywych? - Zapytałam. - Jej, szybko łapiesz. - Zakładam, iż to oznacza, że nie. - Zaginął, - powiedział Edward. - Więc dlaczego przyszedł później po Donnę i jej dzieci? - Ponieważ dzieci były z nią, kiedy ona i jej grupa uformowali protestacyjną linię ochraniającą teren, znajdującą się na gruntach prywatnych, na których Riker dostał zezwolenie na kopanie. Była ich rzecznikiem. - Głupia, nie powinna zabierać dzieci. - Jak mówiłem, Donna nie rozumiała, jak złym człowiekiem był Riker. - I co się stało? - Jej grupa została sponiewierana, zwymyślana, pobita. Uciekli. Donna miała podbite oko. - Co Ted z tym zrobił? - Patrzyłam na jego twarz, z rękoma skrzyżowanymi na brzuchu. Wszystko co mogłam zobaczyć to jego profil, ale to wystarczyło. Nie podobało mu się, że Donna została ranna. Może tylko przez to, że należała do niego, sprawa męskiej dumy, czy może ... może coś więcej. - Donna poprosiła mnie, bym porozmawiał z mężczyznami. - Zakładam, że chodzi o dwójkę mężczyzn, których umieściłeś w szpitalu. Wydaje mi się, iż pamiętam jak pytałeś Harolda czy dwóch facetów jest jeszcze w szpitalu. Edward skinął głową. - Tak. - Tylko dwóch w szpitalu, ani jednego w grobie. Musiałeś się potknąć. - Nie mogłem zabić nikogo, bez wiedzy Donny, więc zrobiłem przykład z jego dwóch ludzi. - Niech zgadnę. Jednym z nich był człowiek, który zafundował Donnie podbite oko. Edward uśmiechnął się radośnie. - Tom. - A ten drugi? - Popchnął Petera i groził mu, że złamie mu rękę. Potrząsnęłam głową. Powietrze zaczęło się schładzać, i podniosła mi się gęsia skórka, pomimo kurtki, a może to nie z zimna. - Drugi facet ma złamaną rękę? - Między innymi - powiedział Edward. - Edward, spójrz na mnie. Odwrócił się i posłał mi zimne spojrzenie błękitnych oczu. - Szczerze, czy troszczysz się o tę rodzinę? Czy zabijesz, by ją chronić? - Zabiję by się zabawić, Anito. Potrząsnęłam głową i pochyliłam się zbliżając się do niego, na tyle blisko, by studiować jego twarz, spróbować zmusić go do wyjawienia tajemnic. - Nie żartuje, Edwardzie, powiedz mi prawdę, jesteś na poważnie z Donną? - Spytałaś mnie, czy ją kocham i powiedziałem, nie. Potrząsnęłam ponownie głową. - Cholera, nie unikaj odpowiedzi. Nie sądzę, że ją kochasz. Nie sądzę, byś był do tego zdolny, ale coś czujesz. Nie wiem dokładnie co, ale coś. Czy czujesz coś do tej rodziny, do nich wszystkich? Jego twarz była pusta, i nie mogłam jej odczytać. Tylko na mnie patrzył. Chciałam go spoliczkować, krzyknąć i wygłosić tyradę, dopóki nie przebiłabym się przez maskę do czegokolwiek, co byłoby pod spodem. Nasze relacje były jasne, zawsze widziałam na czym polegały, nawet jeśli miał zamiar mnie zranić. Ale teraz, nieoczekiwanie, nie byłam pewna niczego. - Mój Boże, martwisz się o nich. - Osunęłam się z powrotem na mój fotel, bezsilna. Nie byłabym bardziej zdziwiona gdyby wyrosła mu druga głowa. To byłoby dziwne, ale nie tak

bardzo. - Jezusie, Mario i Józefie, Edwardzie, troszczysz się o nich wszystkich. Odwrócił wzrok. Edward, lodowaty zimny zabójca, odwrócił wzrok. Nie mógł lub nie chciał spotkać mojego wzroku. Wrzucił bieg i zmusił mnie do zapięcia pasa. Pozwoliłam mu wyjechać z parkingu w ciszy, ale gdy zatrzymaliśmy się przy znaku stop, czekając na wolny przejazd w Lomos, musiałam coś powiedzieć. - Co zamierzasz zrobić? - Nie wiem- powiedział. - Nie kocham Donny. - Ale - powiedziałem. Skręcił powoli w główną ulicę. - Ona sobie nie radzi. Wierzy we wszystko co jest związane z nurtem new age. Ma głowę do biznesu, ale ufa wszystkim. Jest do niczego pośród przemocy. Widziałaś ją dzisiaj. - Bardzo mocno koncentrował się na jeździe, rękoma trzymając w napięciu kierownicę tak mocno, że aż zbielały mu kłykcie. - Becca jest taka jak ona, ufająca, słodka, ale ... tak sądzę. Oboje dzieci są twardsze od Donny. - Muszą być - powiedziałam, i nie mogłam powstrzymać dezaprobaty obecnej z moim głosie. - Wiem, wiem - powiedział. - Znam Donnę, wiem wszystko na jej temat. Usłyszałem każdy szczegół od kołyski do chwili obecnej. - Czy to cię nudzi? - Zapytałam. - Niektóre z nich, - powiedział ostrożnie. - Ale nie wszystko - odpowiedziałam. - Nie, nie wszystko. - Czy mówisz, że kochasz Donnę? - Musiałam zapytać. - Nie, nie, nic takiego nie powiedziałem. Wpatrywałam się w jego twarz tak intensywnie, że nie zauważyłabym gdybyśmy jechali po odległej stronie księżyca. W tej chwili nie liczyło się nic poza twarzą Edwarda i jego głosem. - To co mówisz ? - Mówię, że czasami, kiedy odgrywasz rolę zbyt długo, możesz się wciągnąć w część I, i staje się ona bardziej realna niż miała być. - Widziałam coś takiego w jego twarzy, czego nigdy wcześniej nie ujrzałam, niepokój, niepewność. - To znaczy, że masz zamiar poślubić Donnę? Będziesz mężem i ojcem? Spotkania komitetu rodzicielskiego i cała reszta? - Nie, nie mówię tego. Wiesz, że nie mogę się z nią ożenić. Nie mogę żyć z nią i dwójką dzieci i ukrywać dwadzieścia cztery godziny na dobę tego czym jestem. Tak dobrym aktorem nie jestem. - A wiec co mówisz? - Zapytałam. - Mówię ... Mówię, że część mnie, mała część mnie pragnie tego. Patrzyłam na niego z otwartymi ustami. Edward, nadzwyczajny zabójca, nieumarły doskonały łowca, nie chciał jakiejś rodziny, ale pragnął być częścią akurat tej. Wdowa wierząca w nurt new age, jej nadąsany nastoletni syn i mała dziewczynka, przy której Rebecca z Farmy Sunnybrook jest nudna. Tego pragnął Edward. Kiedy wiedziałam, że mogłam myśleć logicznie, powiedziałam: - Co zamierzasz zrobić? - Nie wiem. Nie mogłam wymyślić nic pomocnego, co mogłabym powiedzieć, więc uciekłam się do poczucia humoru, mojej ostatniej osłony. - Tylko proszę, powiedz mi, że nie mają psa i płotu. Uśmiechnął się. - Nie ma ogrodzenia, ale mają psa, właściwie dwa psy. - Jakiej rasy? - Zapytałam. Uśmiechnął się i spojrzał na mnie, chcąc zobaczyć moją reakcję. - Maltańczyki. Nazywają się Peeka i Boo. - O cholera, Edwardzie, żartujesz sobie ze mnie. - Donna chciała uwiecznić psy na zdjęciach z zaręczyn. Wpatrywałam się w niego, wyraz mojej twarzy wydawał się go bawić. Roześmiał się. -

Cieszę się, że tu jesteś, Anito, ponieważ nie znam żadnej innej osoby, której bym się przyznał do tego. - Czy zdajesz sobie sprawę, że twoje życie osobiste jest teraz bardziej skomplikowane, niż moje? - Powiedziałam. - Teraz wiem, że jestem w tarapatach - powiedział. Zakończyliśmy to lżejszym, żartobliwym tonem, ponieważ czuliśmy się komfortowo w ten sposób. Edward zwierzył mi się z osobistych problemów. W ten sposób zwrócił się do mnie o pomoc w tym temacie. I nawet będąc tym, kim byłam, postarałabym mu się pomóc. Miałam nadzieję, że chociaż rozwiążemy sprawę okaleczeń i morderstw. Mam na myśli, że przemoc i śmierć to były nasze specjalności. W kwestiach osobistych nie miałam w sobie tyle optymizmu. Edward nie należał do świata, w którym byłaby obok kobieta, która miała parę psów zabawek o nazwie Peeka i Boo. Edward ani teraz, ani nigdy nie byłby taki, taki cukierkowaty. Donna była. To się nie mogło udać. To po prostu nie mogło zadziałać. Ale po raz pierwszy zdałam sobie sprawę, że gdyby Edward miał serce, to chciałby je komuś oddać. Przypomniała mi się scena z Czarnoksiężnika z krainy Oz, gdzie Dorota i Strach na wróble uderzali w pierś Blaszanego drwala i usłyszeli nierówne echo. Blacharz zapomniał umieścić serca. Edward wyrwał swoje własne serce lata temu i zostawił je na podłodze. Wiedziałam o tym. Po prostu nigdy nie widziałam, żeby Edward ubolewał z powodu tej straty. I myślę, że dopóki nie pojawiła się Donna Parnell, również o tym nie wiedział. Rozdział 16

Podjechaliśmy z Edwardem do okienka drive-up, ale nie chciał się zatrzymywać. Wydawało się, że chciał jak najszybciej dotrzeć do Santa Fe. Przez to, że rzadko był niecierpliwy, nie kłóciłam się z nim. Zasugerowałam, że mógłby pojechać na myjnię samochodową, podczas gdy ja jadłam frytki i cheeseburgera. Nie odezwał się słowem, tylko wjechał do jednej z automatycznych myjni stojących przy autostradzie. Gdy byłam mała, uwielbiałam obserwować, jak piana spływała po szybach i jak poruszały się wielkie szczotki. Nadal miało to dla mnie swoisty urok, ale już nie czułam tego dreszczyku, jaki odczuwałam mając 5 lat. Dzięki myjni samochodowej miałam piękny widok przez wszystkie okna. Brudne okna wywoływały u mnie delikatną klaustrofobię. Skończyłam jeść zanim opuściliśmy Albuquerque. Sączyłam swój napój gazowany, podczas gdy wyjechaliśmy z miasta i skierowaliśmy się w stronę gór. Nie były to czarne góry, ale inne pasmo, które wyglądało „normalnie”. Były poszarpane i skaliste, z wstęgą światła lśniącą u ich podnóża. - O co chodzi z tym pokazem świateł? – Zapytałam. - Z czym? – Zdziwił się Edward. - Blask, co to jest? Poczułam, jak jego uwaga odwraca się od drogi, ale nadal nosił okulary przeciwsłoneczne i nie mogłam zobaczyć, gdzie skierował się jego wzrok. - Domy. Słońce odbija się od okien w domach. - Nigdy nie widziałam, żeby światło słoneczne tak błyszczało w oknach. - Albuquerque jest na wysokości 7000 stóp . Powietrze jest rzadsze, niż to, do którego przywykłaś. Światło przez to wyprawia dziwne rzeczy. Przyglądałam się lśniącym oknom, jak ułożonej z biżuterii linii otaczającej góry. - To jest piękne. Obrócił całą głowę. Tym razem wiedziałam, że naprawdę na to patrzył. - Skoro tak mówisz. Po tym przestaliśmy rozmawiać. Edward nigdy niepotrzebnie nie gadał i najwidoczniej teraz nie miał nic do powiedzenia. Mój mózg cały czas przetwarzał to, że Edward był zakochany.

Albo tak bliski temu, jak prawdopodobnie mógłby kiedykolwiek być. To było po prostu zbyt dziwne. Nie mogłam myśleć o żadnej przydatnej rzeczy, aby zacząć rozmowę, więc patrzyłam przez okno, dopóki nie przyjdzie mi coś konstruktywnego do powiedzenia. Miałam przeczucie, że zapowiadała się długa i cicha przejażdżka do Santa Fe. Wzgórza były bardzo okrągłe pokryte suchą, brązową trawą. Czułam to samo, co w chwili, gdy wysiadłam w Albuquerque z samolotu - pustkę. Wydawało mi się, że góry są niedaleko, dopóki nie dostrzegłam krowy stojącej na jednej z nich. Wyglądała na niewielką. Wystarczająco małą, bym ją zakryła dwoma wyciągniętymi palcami. A to znaczyło, że wzgórza były w rzeczywistości małymi górami i nie znajdowały się tak blisko drogi, jak się wydawało. Było późne popołudnie, albo wczesny wieczór, w zależności jak się na to spojrzało. Nadal było jasno, ale mimo światła dziennego, można było już poczuć nadchodzący zmierzch. Dzień wymykał się, jak kawałek cukierka zbyt długo ssany. Nie ważne, jak jasne było światło słoneczne, czułam napierającą ciemność. Częściowo był to mój nastrój – zakłopotanie zawsze sprawiało, że stawałam się pesymistką – ale również był to wrodzony talent do wyczuwania nadchodzącej nocy. Byłam egzekutorką wampirów i wyczuwałam smak nocy w bryzie tak samo, jak czułam napór brzasku na ciemność. Kiedyś były czasy, gdy moje życie zależało od nadchodzącego świtu. Nic tak nie udoskonala umiejętności, jak doświadczenie bliskiej śmierci. Światło słoneczne delikatnie zaczęło się poddawać ciemności, gdy w końcu poczułam, że mam dość ciszy. Nadal nie miałam nic ważnego do powiedzenia w sprawie jego życia osobistego, ale było jeszcze śledztwo. Zostałam tu zaproszona, aby pomóc w wyjaśnieniu zbrodni, a nie by bawić się w Dear Abby , więc może gdybym się skoncentrowała na zbrodni, wszystko będzie w porządku. - Czy jest coś w kwestii śledztw, czego mi nie powiedziałeś? Cokolwiek, co sprawi że się wkurzę na to, że wcześniej o tym nie wiedziałam. - Zmiana tematu? – Zapytał. - Nie wiedziałam, że był jakiś temat - odparłam. - Wiesz o co mi chodziło. - Tak, wiem o co ci chodziło. – Westchnęłam. Zanurzyłam się w fotelu na tyle, na ile pozwalał mi pas bezpieczeństwa. Ręce skrzyżowałam na brzuchu. Mowa mojego ciała nie była przyjazna. Ja również. – Nie mam nic więcej do powiedzenia w sprawie Donny, nic pomocnego. - Więc koncentrujesz się na pracy, - powiedział. - Ty mnie tego nauczyłeś, - odparłam, - ty i Dolph. Patrz i myśl o ważnych rzeczach. Ważne rzeczy mogą doprowadzić do twojej śmierci. Donna i jej dzieciaki nie stanowią zagrożenia życia, więc odkładam ich na później. Uśmiechnął się jego normalnym uśmiechem, uśmiechem mówiącym, że on coś wie, a ja nie. Ale nie zawsze oznaczało to, że on coś wiedział, a ja nie. Czasami robił to, by mnie zirytować. Tak jak teraz. - Wydawało mi się, że powiedziałaś, że mnie zabijesz, jeśli nie przestanę spotykać się z Donną. Potarłam szyją o drogie siedzenie i starałam się zmniejszyć napięcie, które się gromadziło się u podstawy mojej czaszki. Może jednak zostałam tu zaproszona, by bawić się w Dear Abby, przynajmniej częściowo. Cholera. - Masz rację, Edwardzie. Ne możesz po prostu odejść. To by źle wpłynęło na psychikę Becki. Ale nie możesz wiecznie umawiać się z Donną. Zacznie pytać o datę ślubu i co jej wtedy powiesz? - Nie wiem - odparł. - Cóż, ja również. Więc porozmawiajmy o sprawie. Przynajmniej w tym temacie mamy pewien kierunek.

- Mamy? –Pytając zerknął na mnie. - Wiemy, że zależy nam na powstrzymaniu okaleczeń i morderstw, prawda? – Zapytałam. - Tak - odparł. - Cóż, to więcej, niż wiemy w sprawie Donny. - Czy próbujesz mi powiedzieć, że mam nie przestawać widywać się z nią? – Zapytał, a na usta wrócił mu ten piekielny uśmieszek. Wyglądał na zadowolonego z siebie. - Mówię, że nie wiem, co, do cholery, chcę, żebyś zrobił. Nie wspominajmy o tym, co powinieneś zrobić. Dajmy sobie z tym spokój, dopóki nie wymyślę czegoś genialnego. - W porządku - odparł. - Świetnie - powiedziałam. – A teraz wracając do pytania, które zadałam. Czego mi nie powiedziałeś w kwestii zbrodni, a uważasz, że powinnam o tym wiedzieć? - Nie umiem czytać w myślach, Anito. Nie wiem, co chcesz wiedzieć. - Nie bądź cwany, Edwardzie. Po prostu wyłóż karty na stół. Nie chcę mieć więcej niespodzianek podczas tego wyjazdu, nie od ciebie. Przez dłuższą chwilę był cicho i pomyślałam, że nie miał zamiaru mi odpowiedzieć. Więc go ponagliłam. - Edward, mówię poważnie. - Myślę - powiedział. Poruszył się na siedzeniu napinając i rozluźniając mięśnie, jakby starał się pozbyć napięcia. Wydaje mi się, że nawet dla niego ten dzień był stresujący. Ciężko sobie wyobrazić, że coś mogło poważnie zestresować Edwarda. Zawsze mi się wydawało, że szedł przez życie z doskonałym Zen socjopaty i nic go tak naprawdę nie dręczyło. Myliłam się. Nie miałam racji w wielu kwestiach. Wróciłam do oglądania okolicy. Krowy pasły się wystarczająco blisko drogi, by można było zobaczyć ich kolor i rozmiar. Jeżeli nie należały do rasy Jersey, Guernsey albo Black Angus, to ich nie rozpoznawałam. Obserwowałam dziwne krowy, stojące pod niemożliwym kątem na stromych zboczach i czekałam, aż Edward skończy myśleć. Zmierzch zdawał się tu trwać bardzo długo, jakby światło dnia poddawało się powoli, zmagając się, by pozostać i nie dopuścić do nadejścia ciemności. Może było to spowodowane moim samopoczuciem, ale nie oczekiwałam ze zniecierpliwieniem nadejścia ciemności. Wrażenie było takie, jakbym mogła wyczuć wśród tych opuszczonych wzgórz coś, co czekało na noc. Coś, co nie mogło poruszać się za dnia. Mogła to być moja bujna wyobraźnia, ale mogłam mieć rację. To była ta trudna strona zdolności paranormalnych: czasami masz rację, a czasami nie. Czasami twój własny niepokój, albo strach, mogą zatruć twoje myślenie i sprawić, że, prawie dosłownie zobaczysz ducha, którego nie ma. Był oczywiście sposób, by się tego dowiedzieć. - Czy jest gdzieś miejsce, gdzie mógłbyś zjechać z głównej drogi? - Dlaczego? – Spojrzał na mnie. - Ja… wyczuwam coś i chcę się przekonać, czy sobie tego nie wymyśliłam. Nie kwestionował tego. Gdy pojawił się najbliższy zjazd, skorzystał z niego. Wjechaliśmy na boczną drogę. Była pokryta kurzem i żwirem, i pełno na niej było wybojów. Zawieszenie Hammera wybierało wyboje na drodze, jakbyśmy wygodnie jechali po jedwabiu spływając w dół wzgórza. Niewielkie pagórki odcięły nas od autostrady, ale droga przed nami była bardzo płaska, ukazując nam niczym nie zakłócony widok na szosę prowadzącą wprost na odległe wzgórza. Po obu stronach drogi było kilka małych domków. Większa ich liczba była trochę dalej, z małym kościołem po jednej stronie, jakby był częścią domów, ale równocześnie nie. Na strzelistej wierzy był krzyż i z góry założyłam, że wewnątrz znajdował się dzwon. Ale byliśmy za daleko, żeby być tego pewnym. Miasteczko, jeżeli nim było, z góry wyglądało na ubogie, ale nie opuszczone. Byli tam ludzie i patrzyli na nas. Na nasze szczęście okolica była pusta, a droga prowadziła do miasta.

- Zatrzymaj samochód - powiedziałam. Byliśmy tak daleko od najbliższego domu, jak mogliśmy być bez zawracania. Edward zjechał na pobocze. Po obu stronach auta uniosły się tumany kurzu osiadając na czystym lakierze, jak suchy puder. - Nie macie tu za wiele deszczu, prawda? - Nie - odparł. Ktoś inny wdałby się w szczegóły, ale nie Edward. Nawet pogoda nie była dobrym tematem. Chyba, że była powiązana z pracą. Wysiadłam z auta i odeszłam kawałek w suchą trawę. Szłam, dopóki nie mogłam wyczuć Edwarda i samochodu. Gdy spojrzałam za siebie, byłam kilkanaście metrów od auta. Edward stał na progu od strony kierowcy ze skrzyżowanymi ramionami na dachu samochodu, z odsuniętym kapeluszem, by mógł oglądać przedstawienie. Nie sądzę, by była inna osoba, która nie zadałaby chociaż jednego pytania, co zamierzałam zrobić. Byłoby ciekawie, jeśli po wszystkim zadałby jakiekolwiek pytanie. Ciemność zawisła, jak miękka jedwabna tkanina, otaczając skórę i żywe światło. Zmierzch był delikatny i komfortowy, obejmujący ciemnością. Lekki wiatr przemknął po otwartym terenie i zatańczył w moich włosach. Wszystko było w porządku, było przyjemne. Wyobraziłam to sobie? Pozwoliłam by problemy Edwarda i mnie zaprzątnęły głowę? Czy może to wspomnienie o ocalałych ofiarach w ich pokoju szpitalnym sprawiło, że widziałam cienie? Niewiele brakowało, a bym się odwróciła i wróciła do auta, ale nie zrobiłam tego. Nic nie szkodziło sprawdzić, czy była to sprawka mojej wyobraźni, ale jeżeli nie… Odwróciłam się i patrzyłam w przeciwną stronę niż auto oraz odległe domy i spojrzałam w pustkę. Oczywiście nie była całkowicie pusta. Trawa poruszała się na wietrze. Brzmiała na bardzo suchą, jak kukurydza jesienią tuż przed zbiorami. Ziemia była pokryta cienką warstwą bladego, czerwono-brązowego żwiru z prześwitującym bledszym kurzem. Ziemia roztaczała się do miejsca, w którym dochodziła do wzgórz, a potem wznosiła się do góry, wprost w ciemniejące niebo. Nie opuszczona, tylko odludna. Wzięłam oczyszczający wdech. Wypuściłam go i zrobiłam dwie rzeczy na raz: opuściłam moją osłonę i rozłożyłam szeroko ręce. Sięgnęłam na zewnątrz tym zmysłem, który posiadałam - magią, jeśli podoba ci się to słowo. Mnie nie. Wypuściłam tą moc, która pomaga mi ożywiać zmarłych zmieszaną z wilkołakami. Sięgnęłam po tą czekająca obecność, którą wyczułam, lub wydawało mi się, że wyczułam. Tam, jak ryba szarpiąca się na mojej żyłce. Odwróciłam się i stanęłam twarzą do drogi. To było tam, kierując się w stronę Santa Fe. To - nie umiałam znaleźć lepszego określenia. Czułam jego radość z nadchodzącej nocy i wiedziałam, że nie mogło się poruszać w świetle dziennym. I wiedziałam, że było wielkie, nie fizycznie, ale psychicznie, ponieważ nie byliśmy blisko tego czegoś, a ja wyczułam je wiele kilometrów stąd. Jak wiele, nie umiałam powiedzieć, ale daleko. Zbyt daleko, by je normalnie wyczuć. Nie odniosłam wrażenia, że było złe. Ale to nie oznaczało, że takie nie było. Po prostu nie uważało siebie za złe. W przeciwieństwie do ludzi, nadnaturalne istoty są raczej dumne z bycia złymi. Tolerowali swój złośliwy charakter, ponieważ cokolwiek to było, nie było to ludzkie. To nie było materialne. Duch, energia, wybierz sam, ale było tam i nie miało żadnej fizycznej skorupy. Unosiło się nie skrępowane niczym. Nie, nie unosiło się luźno… Coś we mnie uderzyło. Nie fizycznie, ale jakby potrąciła mnie paranormalna ciężarówka. Siedziałam w trawie na tyłku próbując oddychać, jakby ktoś uderzył mnie w klatkę piersiową i pozbawił mnie całego powietrza. Usłyszałam jak Edward biegł do mnie, ale nie byłam w stanie się odwrócić. Byłam zbyt zajęta ponowną nauką oddychania. Uklęknął obok mnie z bronią w ręku. - Co się stało? Patrzył na ciężki zmierzch, nie na mnie, szukając, rozglądał się za niebezpieczeństwem.

Okulary zniknęły, a jego twarz była bardzo poważna, gdy szukał czegoś, do czego mógłby strzelić. Uścisnęłam jego ramię trzęsąc głową i starając się odezwać. Gdy w końcu nabrałam powietrza, by coś powiedzieć, powiedziałam tylko: - Cholera, cholera, cholera! Nie było to zbyt pomocne, ale byłam przestraszona. W większości sytuacji, gdy jestem tak przerażona, robi mi się zimno. Doznaję szoku. Ale nie w przypadku paranormalnego gówna. Gdy coś idzie nie tak z „magią”, nigdy nie doznaję wstrząsu lub nie robi mi się zimno. Jestem ciepła. To jak ciarki, ciepło, jakbym włożyła palce do kontaktu. Cokolwiek „to” było, wyczuło mnie i odcięło. Rozłożyłam dookoła siebie tarczę, jakbym opatulała się płaszczem przed zamiecią, ale na szczęście to się wycofało. Ale jeżeli to uderzenie mocy było tylko ostrzeżeniem, to to coś mogłoby mnie pociąć, poszatkować i podać na toście, jeżeli miałoby na to ochotę. Ale nie chciało. Byłam szczęśliwa. Przerażona. Ale dlaczego to nie chciało mnie bardziej zranić? W jaki sposób wyczułam to z takiej odległości i jak to wyczuło mnie? Moim największym darem jest śmierć. Czy to oznaczało, że czymkolwiek „to” było, było martwe, albo miało coś wspólnego ze śmiercią? A może to jedna z tych moich paranormalnych umiejętności, przed pojawieniem których moja nauczycielka, Marianne, mnie ostrzegała. Boże, miałam nadzieję, że nie. Nie potrzebowałam więcej dziwnego gówna w moim życiu. Miałam go wystarczająco wiele. Zmusiłam się, by przestać bezsensownie przeklinać. - Schowaj broń, Edwardzie. Jestem cała. Poza tym, nie ma tu nic do zastrzelenia, ani nic do zobaczenia. Wsunął rękę pod moje ramię i podniósł mnie, zanim byłam na to gotowa. Byłabym szczęśliwa, gdybym mogła chwilę posiedzieć. Oparłam się na nim, a on ruszył w stronę auta. Potknęłam się i w końcu odezwałam. - Zatrzymaj się, proszę. Edward mnie podtrzymał. Nadal z bronią w ręku przeszukiwał ciemność. Powinnam była wiedzieć, że nie schowa broni. Była jego przytulanką – czasami. Znowu mogłam oddychać i gdyby Edward przestał mnie wlec, może byłabym w stanie iść sama. Strach opadł, bo był bezużyteczny. Spróbowałam użyć trochę „magii”, ale nie byłam wystarczająco dobra. Uczyłam się rytualnej magii, ale byłam początkująca. Moc to nie wszystko. Musisz wiedzieć, co z nią zrobić. Tak jak z zabezpieczoną bronią. Może służyć za przycisk do papieru, chyba że wiesz, co z nią zrobić. Wślizgnęłam się do auta i zamknęłam drzwi, zanim Edward otworzył swoje. - Powiedz mi co się stało, Anito. Spojrzałam na niego. - Mam pełne prawo, by tylko na ciebie popatrzeć i się uśmiechnąć. Coś przemknęło przez jego twarz, zmarszczka, zamęt, ale szybko wróciła jego perfekcyjna obojętność. - Masz rację. Byłem kochającym sekrety sukinsynem i masz pełne prawo odwdzięczyć się za to. Ale to ty powiedziałaś, że musimy skończyć z tymi cholernymi zawodami i musimy rozwiązać tą sprawę. Skończę z tym, jeśli ty to zrobisz. - Zgoda. - Kiwnęłam głową. - Więc - powiedział. - Odpal samochód i zabierz nas stąd. Jakoś nie podobało mi się siedzenie na prawie pustynnej drodze w ledwie nastałym zmroku. Chciałam być w ruchu. Czasami ruch daje ci iluzję, że coś robisz. Edward odpalił samochód, nawrócił na poboczu i ruszył w stronę autostrady. - Mów. - Nigdy nie byłam w tej okolicy. Z tego co wiem i co wyczułam, to coś jest tu od zawsze, jakieś lokalne straszydło.

- Co wyczułaś? - Coś potężnego. Coś, co jest wiele kilometrów stąd, w kierunku Santa Fe. Coś, co w jakiś sposób może być powiązane ze śmiercią, a to mogłoby wyjaśnić, dlaczego odpowiedziało na wezwanie tak intensywnie. Będę musiała znaleźć dobre lokalne medium, by zapytać, czy to coś jest tutaj od zawsze. - Donna będzie znała jakieś medium. Czy są dobrzy, nie umiem powiedzieć i nie jestem pewien czy ona również. - Od tego zaczniemy - powiedziałam. Otuliłam się pasem bezpieczeństwa, obejmując się. – Znasz jakiś lokalnych animatorów, nekromantów, kogokolwiek, kto pracuje ze zmarłymi? Jeżeli to coś jest połączone z moimi mocami, to zwykłe medium może tego nie wyczuć. - Nie znam żadnego, ale popytam. - Dobrze. Z powrotem byliśmy na autostradzie. Noc była bardzo ciemna, jakby ciężkie chmury pokryły niebo. W porównaniu z ciemnością światła samochodu wydawały się bardzo żółte. - Uważasz, że to cokolwiek-to-jest ma coś wspólnego z okaleczeniami? – Zapytał. - Nie wiem. - Nie wiesz cholernie dużo - odparł zrzędliwie. - Taki jest problem z paranormalnym gównem. Czasami nie jest zbyt pomocne. - Nigdy wcześniej nie widziałem, żebyś robiła coś takiego, co właśnie zrobiłaś. Nienawidzisz mistycznych pierdół. - Tak, ale muszę zaakceptować to kim jestem, Edwardzie. Te mistyczne pierdoły to część tego kim i czym jestem. Nie mogę od tego uciekać, bo taka jestem. Nie można się schować przed samym sobą, nie na zawsze i nawet nie możesz przed sobą uciec. Ożywiam zmarłych, Edwardzie. Dlaczego miałoby być szokiem to, że mam również inne zdolności? - Nie jest - odparł. Rzuciłam na niego okiem, ale on obserwował drogę i nie byłam w stanie wyczytać nic z jego twarzy. - Nie jest - powiedziałam. - Wezwałem cię jako wsparcie nie dlatego, że jesteś dobrym strzelcem, ale dlatego, że wiesz więcej o nadnaturalnych rzeczach, niż ktokolwiek inny, kogo znam i komu ufam. Nienawidzisz ludzi ze zdolnościami paranormalnymi i mediów, bo jesteś jedną z nich, ale nadal radzisz sobie z rzeczywistością, a to sprawia, że różnisz się od pozostałych. - Mylisz się, Edwardzie. Widziałam dziś duszę unoszącą się w tamtym pomieszczeniu. To było prawdziwe, tak jak broń w twojej kaburze. Ludzie ze zdolnościami paranormalnymi, czarownice, medium, wszyscy radzą sobie z rzeczywistością. To nie jest ta sama rzeczywistość, w której ty żyjesz, ale jest prawdziwa, Edwardzie, bardzo, bardzo realna. Nic na to nie odpowiedział. Pozwolił ciszy wypełnić auto, a ja byłam zadowolona z tej ciszy, bo byłam zmęczona, strasznie, przeraźliwie zmęczona. Zorientowałam się, że używanie nadnaturalnych mocy czasami wykańczało mnie o wiele bardziej, niż praca fizyczna. Każdego dnia biegam cztery mile, podnoszę ciężary, uczę się Kenpo i Judo, i nic z tego nie zmęczyło mnie tak bardzo, jak stanie na otwartej przestrzeni i otworzenie się na to coś. Nigdy nie śpię w aucie, bo nie ufam kierowcy, że nie spowoduje wypadku i mnie nie zabije. Taka jest prawda, dlaczego nie sypiam w autach, nie ważne co mówię głośno. Moja mama zginęła w wypadku samochodowym i ja od tamtej pory nigdy nie zaufałam całkowicie samochodom. Usadowiłam się na siedzeniu, starając się znaleźć wygodne miejsce na głowę. Nagle zrobiłam się bardzo zmęczona. Tak zmęczona, że piekły mnie oczy. Zamknęłam je tylko po to, by sobie odpoczęły, a sen wciągnął mnie, jakby naciskała na mnie ręka. Mogłam z tym walczyć, ale tego nie zrobiłam. Potrzebowałam odpoczynku i to teraz, albo wkrótce byłabym gówno warta. I ta myśl przemknęła mi w głowie, gdy pozwoliłam sobie się zrelaksować, bo ufałam

Edwardowi. Naprawdę mu ufałam. Spałam wtulona w fotel do momentu, aż samochód się nie zatrzymał. - Jesteśmy na miejscu - powiedział Edward. Zmusiłam się by usiąść, zdrętwiała, ale wypoczęta. - Gdzie? - W domu Teda. Siedziałam na wprost domu Teda? Domu Edwarda. W końcu miałam się dowiedzieć, gdzie mieszka Edward. Miałam poznać i odkryć niektóre jego tajemnice. Jeśli nie zginę, poznanie sekretów Edwarda mogłoby sprawić, że ta wycieczka była tego warta. Gdybym została zabita, miałam zamiar wrócić i nawiedzać Edwarda. I dowiedzieć się, czy mogłam sprawić, by, mimo wszystko, zobaczył duchy. Rozdział 17 Ceglany dom wyglądał na stary i autentyczny. Nie żebym była ekspertem, ale wyczuwało się, że stoi tam od wieku. Rozładowywaliśmy mój bagaż z tyłu Hummera, ale miałam widok na większą cześć domu. Domu Edwarda. Nigdy się nawet nie łudziłam, że zobaczę, gdzie mieszkał. Był jak Batman. Jechał do miasta, ratował twoją dupę, a potem znikał i nigdy tak naprawdę nie oczekiwałeś zaproszenia, aby zobaczyć jego kryjówkę Nietoperza. Teraz stałam tutaj przed nią. Super. Nie tak ją sobie wyobraziłam. Sądziłam, że to może będzie nowoczesny blok w mieście z mieszkaniami własnościowymi. Może w Los-Angeles. Ten skromny ceglany dom wyłaniający się z ziemi nie był tym, o czym myślałam. To była część jego sekretnej tożsamości, jego 'Tedości'. Ale nadal mieszkał tu Edward i na pewno istniał jeszcze jakiś powód, dlaczego Tedowi się tu podobało. Zaczynałam myśleć, że tak naprawdę to w ogóle nie znałam Edwarda. Światło nad drzwiami frontowymi było włączone. Musiałam się odwrócić, aby przywyknąć do niego po ogarniającej nas nocy. Patrzyłam na prawo czekając, aż moje oczy przystosują się. Miałam dwie myśli: jedna - kto włączył światło, druga - drzwi były niebieskie. Drzwi były pomalowane na intensywnie bogaty niebiesko-fioletowy kolor. Dostrzegłam również okno znajdujące się blisko drzwi. Wyglądało na to, że było pomalowane takimi samymi intensywnymi kolorami. Widziałam już to na lotnisku, ale z większą ilością kwiatów i dodatkiem fuksji. Zapytałam: - O co chodzi z tymi niebieskimi drzwiami i wykończeniami? - Może tak mi się podobało. - Odpowiedział. - Odkąd tutaj jestem, widziałam już wiele drzwi pomalowanych na niebiesko lub turkusowo na wielu domach. O co tu chodzi? - Jesteś bardzo spostrzegawcza. - Mniejsza o mnie. Teraz mi to wyjaśnij. - Oni uważają, że wiedźmy nie mogły przekroczyć progu drzwi pomalowanych na niebiesko lub zielono. Wybałuszyłam oczy. - Oni w to wierzą? - Wątpię, czy większość z tych ludzi, którzy malują swoje drzwi jeszcze w to wierzy, ale chcą się stać częścią stylu lokalnego. Domyślam się, że większość ludzi, którzy to robią, nawet nie pamięta, że za tym zwyczajem kryje się folklor. - Jak postawienie latarni z dyni w Halloween, żeby odstraszyć gobliny. - Powiedziałam. - Dokładnie. - A skoro jestem tak spostrzegawcza, to kto włączył światło na ganku? - Bernardo lub Olaf.

- Twoje kolejne wsparcie. - Powiedziałam. - Tak. - Nie mogę się doczekać, żeby ich poznać. - W duchu współpracy i już bez niespodzianek, Olaf nie za bardzo lubi kobiety. - Masz na myśli, że jest gejem? - Nie i uznanie go za geja prawdopodobnie oznaczało by walkę. Proszę więc, nie rób tego. Gdybym wiedział, że będę dzwonił po ciebie, w ogóle nie dzwoniłbym po niego. Was dwoje w tym samym domu, w tej samej sprawie równa się... pieprzona katastrofa. - To niesprawiedliwe. Myślisz, że nie możemy udawać dla siebie miłych. - To niemal pewne. - Powiedział. Drzwi otworzyły się i nasza rozmowa nagle została ucięta. Zastanawiałam się, czy powinnam bać się Olafa. Człowiek w drzwiach nie wyglądał na Olafa, ale w takim razie jak powinien wyglądać Olaf? Mężczyzna miał mniej więcej sześć stóp wzrostu. Trudno było powiedzieć ile dokładnie, gdyż jego dolna część ciała była całkowicie przykryta białym prześcieradłem, które ściskał jedną ręką w pasie. Prześcieradło rozlewało się wokół jego stóp jak suknia, ale od pasa w górę był bynajmniej typowy. Był szczupły, muskularny i miał bardzo ładne mięśnie brzucha. Nawet był opalony na piękny brąz, choć zapewne to była zasługa jego naturalnego koloru skóry, ponieważ był Indianinem. O tak, był nim. Włosy sięgały mu do pasa opadając kaskadą na jedno ramie, zasłaniając część jego twarzy. Były ciężkie i czarne, rozczochrane od snu, choć było za wcześnie, aby być w łóżku. Jego trójkątna twarz była delikatna i o pełnych ustach z dołeczkiem w brodzie. Czy to będzie rasistowskie jeśli powiem, że jego rysy twarzy były bardziej białe, niż indiańskie? A może to po prostu była prawda? - Możesz już zamknąć usta. - Powiedział Edward blisko mojego ucha. Zamknęłam je. – Przepraszam. - Mruknęłam. Jaka żenada. Zazwyczaj nie reaguję tak na mężczyzn, a przynajmniej nie na takich, których nie znałam. Co ze mną było dzisiaj nie tak? Mężczyzna przełożył sobie prześcieradło przez wolne ramię tak, aby odsłonić stopy i móc zejść ze schodów bez potknięcia. - Przepraszam, spałem. Inaczej zapewne wyszedłbym wcześniej, żeby wam pomóc. Wydawał się czuć zupełnie swobodnie w swoim prześcieradle, choć pewnie musiał włożyć sporo wysiłku w to, aby mieć je wciąż owinięte wokół ręki i żeby trzymało się na miejscu, gdy chwytał walizkę. - Bernardo Spotted-Horse, Anita Blake. Trzymał prześcieradło prawą ręką. Wyglądał na zakłopotanego, gdy upuścił walizkę i ponowił przerzucanie wszystkiego z powrotem do drugiej ręki. Prześcieradło obsunęło się z przodu, a ja musiałam szybko odwrócić głowę, bo oblałam się rumieńcem. Ciemność powinna to ukryć. Niejasno machnęłam za sobą ręką. - Uściśniemy sobie ręce później, kiedy będziesz miał na sobie ubranie. Edward się odezwał. - Zawstydzasz ją. Świetnie, wszyscy zauważyli. - Przepraszam. - Powiedział Bernardo. – Szczerze. - Zajmiemy się bagażem. – Powiedziałam. - Idź się ubrać. Poczułam za sobą czyjąś obecność. Nie byłam pewna skąd to wiedziałam, ale byłam przekonana, że nie był to Edward. - Jesteś nieśmiała. Z opisów Edwarda spodziewałem się wielu rzeczy, ale nie nieśmiałości. Odwróciłam się powoli. Stał za blisko, naruszając jak jasna cholera moją przestrzeń osobistą. Spojrzałam na niego. - Więc czego się spodziewałeś? Dziwki Babilonu? Byłam zakłopotana i czułam się nieswojo, a to zawsze sprawia, że staję się zła. Słychać było gniew w moim głosie.

Jego uśmieszek lekko przygasł. - Nie chciałem cię obrazić. Gdy to mówił podniósł rękę do góry, jakby chciał dotknąć moich włosów. Cofnęłam się do tyłu by nie mógł tego zrobić. - O co chodzi z tą dotykowo-macającą zagrywką? - Widziałem sposób w jaki na mnie patrzyłaś, gdy stanąłem w drzwiach. - Powiedział. Czułam gromadzące się ciepło na mojej twarzy, ale tym razem się nie odwróciłam. - Jeśli wychodzisz zza drzwi wyglądając jak dziewczyna z rozkładówki, to nie wiń mnie za gapienie się na ciebie. Ale nie licz na nic więcej. Jesteś miłym dla oka ciachem, ale fakt, że dajesz do zrozumienia, że jesteś pociągający seksualnie nie schlebia żadnemu z nas. Albo jesteś dziwką, albo myślisz, że ja nią jestem. W to pierwsze jestem w stanie uwierzyć. A co do tego drugiego wiem, że to nie prawda. - Teraz to ja podeszłam do niego, naruszając jego przestrzeń. Rumieniec minął, zostawiając mnie bladą i wściekłą. - Więc spadaj. Teraz to on wyglądał na niepewnego. Cofnął się, podnosząc prześcieradło tak wysoko jak tylko mógł i ukłonił się. Gest był staromodny i uprzejmy, jakby wcześniej już go wykonywał i takie miał mięć znaczenie. To był miły widok, gdy jego włosy rozlewały się dookoła, ale widziałam już lepsze. Może nie przez ostatnie sześć miesięcy, ale widziałam lepsze. Podniósł się, a jego twarz była poważna. Wyglądał szczerze. - Istnieją dwa rodzaje kobiet, które kręcą się wokół mężczyzn takich jak ja i Edward wiedząc, czym się zajmujemy. Pierwsze to dziwki i nieważne ile mają broni. W drugim przypadku chodzi tylko o interesy. Nazywam je Madonnami, ponieważ nigdy z nikim nie sypiają. Starają się być jednym z chłopaków. - Uśmiech wrócił mu na usta. - Wybacz mi moje rozczarowanie, że jesteś jednym z facetów. Jestem tutaj już od dwóch tygodni i zaczyna mi doskwierać samotność. Potrząsnęłam głową. - Dwa tygodnie, biedne dziecko. - Przecisnęłam się obok niego i chwyciłam swoją walizkę. Spojrzałam na Edwarda. - Następnym razem poinformuj mnie o słabościach innych. Podniósł rękę w geście przysięgi skautów. - Nigdy nie widziałem, żeby Bernardo tak się zachował przy pierwszym spotkaniu z kobietą. Przysięgam. Moje oczy zwęziły się, ale spojrzałam mu w oczy i uwierzyłam mu. - W takim razie, czym zasłużyłam sobie na taki honor? Wziął moją walizkę, ale się nie uśmiechnął. - Trzeba było widzieć swoją twarz, kiedy zszedł po schodach w prześcieradle. - Zaśmiał się i to było bardzo męskie. - Nigdy nie widziałem cię tak zawstydzonej. Bernardo pojawił się obok nas. - Naprawdę, szczerze, nie chciałem świecić przed tobą golizną. Ja po prostu sypiam nago, więc zarzuciłem na siebie co było pod ręką. - Gdzie jest Olaf? - Zapytał Edward. - Dąsa się za to, że ją tu ściągnąłeś. - Super. – Powiedziałam. - Jeden z was myśli, że jest Lothario, a drugi nie chce ze mną rozmawiać. Jest po prostu doskonale. Odwróciłam się i udałam się za Edwardem w stronę domu. Bernardo zawołał za nami. - Nie wyciągnij błędnych wniosków względem Olafa, Anito. On lubi kobiety w swoim łóżku, ale w przeciwieństwie do mnie nie jest zbyt wybredny co do sposobu, w jaki one tam trafiają. Na twoim miejscu byłbym bardziej ostrożny z nim niż ze mną. - Edward. - Powiedziałam. Był już prawie w drzwiach. Odwrócił się i spojrzał na mnie. - Czy Bernardo ma rację? Czy Olaf jest dla mnie niebezpieczny? - Mogę powiedzieć mu o tobie to, co powiedziałem mu o Donne. - A mianowicie? - Zapytałam. Wciąż staliśmy w drzwiach. - Powiedziałem mu, że jeśli tylko ją tknie to go zabiję. - Jeśli przyjdziesz mi z pomocą, to on nigdy nie będzie ze mną pracował i nie będzie mnie szanował. - Powiedziałam.

Edward skinął głową. - To prawda. Westchnęłam. - Sama się tym zajmę. Bernardo przesunął się za mną bliżej niż bym chciała. Użyłam niby przypadkowo mojego bagażu, aby przesunął się krok lub dwa do tyłu. - Olaf siedział w więzieniu za gwałt. Spojrzałam na Edwarda i pozwoliłam, aby dostrzegł niedowierzanie na mojej twarzy. - Czy on mówi poważnie? Edward tylko skinął głową. Jego twarz zmieniła się w zwykłą maskę. - Powiedziałem ci w samochodzie, że nie zaprosiłbym go gdybym wiedział, że będziesz pomagać przy tej sprawie. - Ale nie wspominałeś nic o gwałcie. - Powiedziałam. Wzruszył ramionami. - Powinien był to zrobić. - Co jeszcze powinnam wiedzieć o dobrodusznym Olafie? - To wszystko. - Popatrzył prze ze mnie na Bernardo. - Czy myślisz jeszcze o czymś innym o czym powinna wiedzieć? - Tylko o tym, że chełpi się gwałtem i co mógłby jej zrobić. - No dobra. – powiedziałam. - Wiem o co obu wam chodziło. Mam tylko jedno pytanie. Edward tylko spojrzał na mnie wyczekująco, a Bernardo powiedział: - Strzelaj. - Jeżeli zabiję jedną osobę z twojego wsparcia, czy będę wisiała ci kolejną przysługę? - Nie, jeśli na to sobie zasłuży. Rzuciłam torbę na progu. - Cholera, Edwardzie, jeśli lokujesz mnie razem z innymi popierdolonymi szaleńcami i będę musiała się bronić, będę winna ci przysługi dopóty, dopóki nie znajdziemy się w grobie. Odezwał się Bernardo: - Mówisz poważnie. Ty naprawdę zabiłaś jego ostatnie wsparcie. Rzuciłam okiem na niego. - Tak, mówię poważnie. I chcę zgody na to, że jeśli Olaf będzie leciał do mnie z łapami, nie będę winna żadnego funta ciała Edwardowi. - Kogo zabiłaś? - Zapytał Bernardo. - Harley'a. - Odpowiedział Edward. - Cholera, naprawdę? Podeszłam do Edwarda naruszając jego przestrzeń i próbując odczytać przeszłość z tych pustych, błękitnych oczu. - Chcę zgody na zabicie Olafa, gdyby nie utrzymał rąk przy sobie, bez przymusu wyświadczenia ci kolejnej przysługi. - A jeśli ci jej nie dam? - Zapytał niskim głosem. - Podrzucisz mnie do hotelu, ponieważ nie zostanę w domu razem z chwalącym się gwałcicielem, którego nie mogę zabić. Edward patrzył na mnie przez dłuższą chwilę, potem lekko mi się ukłonił. – Zgoda. Na tak długo jak będzie w tym domu. Poza domem bawcie się grzecznie. Spierałabym się, ale prawdopodobnie to było wszystko, co mogłam uzyskać. Edward był bardzo opiekuńczy co do swojego wsparcia, a odkąd byłam jednym z nich, mogłam docenić jego postawę. Wzięłam torbę z podłogi i powiedziałam: - Dziękuję. A teraz, gdzie jest mój pokój? - Oh, wpasuje się idealnie. - Powiedział Bernardo. Było w jego głosie coś, co kazało mi spojrzeć na jego twarz. Jego przystojne oblicze zmieniło się na puste i bez wyrazu, pozostawiając jego ciemnobrązowe oczy niczym wypalone dziury na twarzy. To tak, jakby zrzucił maskę i dał mi zajrzeć w jego wnętrze, bo pokazałam mu, że jestem na tyle potworem by sobie z tym poradzić. Może nim byłam. Ale wiedziałam jedną rzecz: Olaf czy Bernardo, żadnego z nich, lepiej nie nachodzić we śnie. Rozdział 18

Na odległej ścianie umieszczony był wąski i biały kominek. Odcień miał tak samo jednolity jak ściany. Nad kominkiem wisiała czaszka jakiegoś zwierzęcia. Powiedziałabym, że jelenia, ale ta czaszka była cięższa, a rogi długie i kręte. Nie jelenia, ale czegoś blisko spokrewnionego i nie z tego kraju. Na wąskim gzymsie leżały dwa kły i mniejsza, zwierzęca czaszka. Niska, biała kanapa stała przed kominkiem. Po jednej stronie znajdował się duży fragment matowego marmuru, z małą białą lampką z porcelany na nim. W niewielkiej niszy nad lampą znajdował się ogromny kawałek białego kryształu. Pod odległą ścianą pomiędzy dwiema parami drzwi znajdował się czarny lakierowany stół. Kolejną, większą lampę postawiono na stole. Dwa krzesła ustawiono naprzeciw siebie przed kominkiem. Ozdobione rzeźbionymi herbami ze skrzydlatymi lwami na poręczach i nogach. Oprawione w czarną skórę, wyglądały trochę na egipskie. - Twój pokój jest w tą stronę, - powiedział Edward. - Nie - powiedziałam: - Długo czekałam, aby zobaczyć twój dom. Nie pospieszaj mnie. - Mogę zanieść twój bagaż do twojego pokoju, podczas gdy ty będziesz zwiedzać? - Radź sobie sam, - powiedziałam. - Jakaś ty łaskawa, - rzekł, z dodatkową odrobiną sarkazmu w głosie. - Nie ma o czym mówić, - odpowiedziałam. Edward podniósł obie moje walizki, i powiedział: - Chodź, Bernardo. Ubierz się. - Nam nie pozwoliłeś się rozglądać na własną rękę, - powiedział Bernardo. - Nie pytaliście. - To jedna z przyjemności bycia dziewczyną, a nie facetem, - stwierdziłam. - Jeśli jestem ciekawa, po prostu pytam. Wyszli przez oddalone drzwi, aczkolwiek pokój był na tyle mały, że "daleko" było pojęciem względnym. Drewno leżało obok kominka w wyblakłym tkanym koszyku, z prawie białych trzcin. Pobiegłam ręką w dół po gładkim, chłodnym, czarnym marmurowym stoliku, który znajdował się najbliżej kominka. Na stole stał czarny wazon pełen czegoś, co wyglądało albo jak małe dzikie kwiaty lub duże rudbeki owłosione (http://pl.wikipedia.org/wiki/Rudbekia). Ciemne złoto żółte z brązowym centrum tak naprawdę nie pasowały do niczego w tym pokoju. Nawet dywan Nawaho, który leżał na większej części podłogi, był w odcieniach czerni, bieli i szarości. We wnęce między drzwiami stało więcej kwiatów. Nisza była na tyle duża, że mogła być oknem, poza tym, że nie przypominała niczego takiego. Kwiaty rozlewały się z wnęki/alkowy/niszy jak fale złoto-brązowej wody. Ogromny, niesforny bukiet. Kiedy Edward wrócił do pokoju, bez Bernardo, ja siedziałam na białej kanapie z wyciągniętymi nogami pod stolikiem do kawy. Miałam ręce zaplecione na brzuchu i starałam się sobie wyobrazić trzaskający ogień i zimno zimowego wieczora. Ale kominek był zbyt czysty, za bardzo nieskazitelny. Usiadł obok mnie, potrząsając głową. - Zadowolona? Skinęłam głową. - Co o tym sądzisz? - Nie jest to uspokajające pomieszczenie, - powiedziałam, - i na miłość boską spójrz na te wszystkie wolne miejsca na ścianie. Dodaj kilka obrazów. - Podoba mi się tak, jaki jest. - Rozsiadł się na kanapie obok mnie, wyciągnął nogi, z rękoma na brzuchu. Naśladował mnie, ale nawet to nie mogło zrujnować mojego nastroju. Chciałam zobaczyć każdy pokój szczegółowo przed wyjazdem. Mogłabym starać się być obojętna, ale nie przejmowałam się tym, nie przy Edwardzie. Przekroczyliśmy tym granice naszej dziwnej przyjaźni. Naprawdę nie starałam się grać Królowej wzgórza przy Edwardzie. Fakt, że on wciąż ze mną grał, powodowało tylko, że wyglądał głupio. miałam nadzieję, że granie według tych reguł zakończyło się już dla nas. - Może dam ci obraz na Boże Narodzenie, - stwierdziłam.

- Nie kupujemy prezentów świątecznych dla siebie na wzajem, - odrzekł Edward. Oboje wpatrywaliśmy się w kominek, wyobrażając sobie tą sytuację. - Może zacznę. Jedno z tych wielkookich dzieci lub pajac na aksamicie. - Nie zawieszę go, jeśli mi się nie spodoba. Spojrzałam na niego. - Chyba, że jest od Donny. Zrobił się nieoczekiwanie bardzo cichy. - Tak. - Donna dodała kwiaty, czyż nie, - powiedziałam. - Tak, - odpowiedział. - Białe lilie czy może orchidee, ale nie dzikie kwiaty, nie w tym pokoju. - Myśli, że rozjaśnią to miejsce. - Och, robią to, - rzekłam. Westchnął. - Może powiem jej, jak bardzo kochasz te zdjęcia psów z kart do gry w pokera i może kupi ci kilka odbitek. - Nie uwierzy w to, - powiedział. - Nie, ale założę się, że wymyślę coś takiego, że w to uwierzy, a ty będziesz tego bardzo nienawidził. Patrzył na mnie. - Nie zrobisz tego. - Mogłabym. - To brzmi jak wstęp się do szantażu. Czego chcesz? Wpatrywałam się w niego, studiując tę pustą twarz. - A więc przyznajesz, że Donna i jej ekipa są dla Ciebie na tyle ważni, że szantaż mógłby się udać. On tylko spojrzał na mnie z tymi bezlitosnymi oczyma, ale pusta twarz tym razem nie wystarczyła. Szczelina w jego zbroi była wystarczająco duża, by przejechać przez nią samochodem. - Są zakładnikami, Edwardzie, jeśli ktokolwiek kiedykolwiek o tym pomyśli. Patrzył z dala ode mnie, zamykając oczy. - Czy naprawdę myślisz, że mówisz mi coś o czym już nie myślałem? - Przepraszam, masz rację. To jak uczyć ojca dzieci robić. - Co? - Odwrócił się, na wpół śmiejąc się. Wzruszyłam ramionami. - Po prostu stare powiedzenie. Oznacza, że mówię komuś to, czego wcześniej się od niego dowiedziałam. - Czego cię nauczyłem? - zapytał, wesołość zniknęła, oblicze stało się poważne. - Nie możesz sobie przyznać wszystkich zasług. Śmierć mojej matki rozpoczęła tę lekcję wcześnie, lecz dowiedziałam się, że jeśli zależy nam na ludziach, oni mogą umrzeć. Jeśli inni ludzie dowiedzą się, iż troszczysz się o kogoś, mogą wykorzystać tą osobę przeciwko tobie. Pytasz, dlaczego nie umawiam się z ludźmi. Zakładnicy, Edwardzie. Moje życie jest zbyt, cholera, brutalne ażeby za mięso armatnie posłużyły osoby bliskie i drogie mojemu sercu. Nauczyłeś mnie tego. - A teraz złamałem zasady, - powiedział, miękkim głosem. - Tak, - odpowiedziałam. - W jakiej sytuacji stawia to Richarda i Jean-Claude’a? - zapytał. - Och, , że czujesz się niekomfortowo i teraz twoja kolej. - Wystarczy odpowiedzieć na pytanie. Myślałam o tym przez sekundę lub dwie, a następnie odpowiedziałam zgodnie z prawdą, wiele czasu podczas ostatnich sześciu miesięcy myśląc o tym , o nich. - Jean-Claude nie jest więc mięsem armatnim. Jeśli spotkałam kiedykolwiek kogoś, kto wie jak o siebie zadbać, to jest nim Jean-Claude. Uważam, że nie można przeżyć czterystu lat nie mając w sobie zdolności przetrwania. - A Richard? - Edward przyglądał się mojej twarzy kiedy zapytał, studiował mnie tak jak ja często studiuje jego i po raz pierwszy zastanawiałam się, czy moja twarz była pusta częściej

niż wyrażała cokolwiek, jakbym ukrywała moje emocje, moje myśli, nawet kiedy nie miało to znaczenia. Jak można naprawdę wiedzieć, co pokazuje własna twarz? - Richard mógłby przeżyć postrzał z dubeltówki w klatkę piersiową gdyby śrut nie był srebrny. Czy możesz powiedzieć to samo o Donnie? - Było to dosadne, może zbyt dosadne, ale zgodne z prawdą. Przymknął oczy jakby zaciągając zasłony, ukrywając się, przyczajając. Stał się pusty. Z takim wyrazem na twarzy mordował, choć czasem kiedy zabił przybierał najbardziej radosny wyraz twarzy, jaki kiedykolwiek widziałam. - Powiedziałaś mi, że skupiają się wokół twojego człowieczeństwa. Chcesz powiedzieć, że ty skupiasz się wokół ich potworności? - zapytał. Spojrzałam w tą tak ostrożną, nieczytelną twarz i skinęłam głową. - Tak, zajęło mi trochę czasu, aby zdać sobie z tego sprawę i jeszcze więcej by to zaakceptować. Straciłam wystarczająco dużo osób w moim życiu, Edwardzie. Jestem tym zmęczona. Szanse są bardzo duże, że obaj chłopcy mnie przeżyją. - Powstrzymałam go, zanim zdążył coś powiedzieć. Wiem, że Jean-Claude nie żyje. Zaufaj mi. Prawdopodobnie lepiej niż ty. - Wyglądacie bardzo poważnie. Rozmawiacie o śledztwie? - Bernardo wszedł do pokoju mając na sobie niebieskie jeansy i nic więcej. Związał wszystkie włosy z tyłu w luźny warkocz. Szedł boso do nas, powodując ścisk w moich piersiach. Był to jeden z ulubionych sposobów chodzenia Richarda po domu. Wkładał tylko buty i koszulę do wyjścia lub gdy zbliżało się towarzystwo. Obserwowałam bardzo przystojnego mężczyznę idącego w moim kierunku, ale tak naprawdę nie widząc go. Widziałam Richarda, tęskniłam za nim. Westchnęłam i starałam się usiąść wyprostowana na kanapie. To chyba intuicja, ale obstawiałam, że Edward nie miał odwagi od serca rozmawiać przy Bernardo, przynajmniej nie na temat Donny. Edward także się wyprostował. - Nie, nie rozmawialiśmy o tej sprawie, - powiedział. Bernardo patrzył od jednego z nas do drugiego z zabawnym uśmiechem na ustach. Ale jego oczy nie pasowały. Nie podobała mu się poważna atmosfera, to że nie rozmawialiśmy o śledztwie i to, że nie był w temacie. Ja bym zapytała. Edward by mi nie odpowiedział, ale mimo to zadałabym pytanie. Czasami dobrze być dziewczyną. - Mówiłeś, że masz akta spraw z Santa Fe, - powiedziałam. Edward skinął głową, wstając. - Przyniosę je do jadalni. Bernardo, pokaż jej drogę. - Z wielką przyjemnością, - rzekł. Edward powiedział: - Traktowanie Anity jak dziewczyny byłoby błędem, Bernardo. Wkurwiłoby mnie, gdybym musiał zastąpić cię pod koniec gry. - To mówiąc, Edward wyszedł przez drzwi po prawej stronie. Nie było zraszania nocnym powietrzem i brzęczeniem owadów, zanim zamknął za sobą drzwi. Bernardo spojrzał na mnie, potrząsając głową. - Nigdy nie słyszałem, żeby Edward o jakiejkolwiek kobiecie mówił w taki sposób, jak mówi o tobie. Zdumiona uniosłam brwi. - To znaczy? - Niebezpieczna. Mówi o tobie, jakbyś była niebezpieczna. - Mądrość ujawniła się w jego brązowych oczach, inteligencja, ukrywająca się za wyglądem i czarującym uśmiechem. Inteligencja, która znikała, kiedy przybierał twarz potwora. Po raz pierwszy pomyślałam, że, lekceważenie go może być błędem. Był czymś więcej niż tylko bronią do wynajęcia. Ile więcej to się okaże. - Co, niby mam powiedzieć, że jestem niebezpieczna? - Jesteś? - zapytał, nadal patrząc na mnie z intensywnością. Uśmiechnęłam się do niego. - No cóż, będziesz musiał iść przodem. Przechylił głowę na bok. - Dlaczego nie pójdziemy razem, ramię w ramię? - Ponieważ korytarz jest zbyt wąski, czyż nie mam racji? - Nie mylisz się, ale czy naprawdę sądzisz, że strzelę ci w plecy? - Rozłożył szeroko ręce i

odwrócił się powoli wokoło. - Czy wyglądam na uzbrojonego? - Uśmiechał się czarująco, gdy ponownie stanął ze mną twarzą w twarz. Nie kupiłam tego. - Dopóki nie sprawdzę twoich gęstych włosów i spodni, nie będę miała pewności, że jesteś nieuzbrojony. Uśmiech zbladł odrobinę. - Większość ludzi nie myśli o włosach. - Co oznaczało, że miał tam coś ukryte. Gdyby był naprawdę nieuzbrojony, droczyłby się i zaoferował możliwość przeszukania. - To musi być nóż. Włosy nie są wystarczająco gęste, by ukryć broń, nawet Derringera, powiedziałam. Sięgnął za głowę i wyciągnął cienkie ostrze, które wplótł we włosy. Trzymał je, następnie odwracał rękojeścią, tam i z powrotem, tańcząc pomiędzy długimi smukłymi palcami. - Czy to nie jest stereotyp etniczny, że jesteś dobry w nożach? - spytałam. Roześmiał się, ale to nie było zabawne. Po raz kolejny obrócił ostrze w ręce, i to mnie spięło. Nadal stałam za kanapą, ale wiedziałam, że gdyby był naprawdę dobry, nigdy bym nie zdążyła się zasłonić lub wyciągnąć broni w tym samym czasie. Był po prostu zbyt cholernie blisko. - Mogę obciąć włosy i założyć garnitur, ale dla większości ludzi nadal będę Indianinem. Jeśli nie możesz tego zmienić, równie dobrze możesz to zaakceptować. - Wsunął nóż z powrotem we włosy, dzięki czemu wyglądy gładko i lekko. Ja musiałbym korzystać z pomocy lustra, a nawet wtedy prawdopodobnie odcięłabym połowę swoich włosów. - Nadal działasz w Korporacyjnej Ameryce (Korporacyjna Ameryka jest nieformalnym wyrażenie opisujące świat korporacji w Stanach Zjednoczonych nie własność rządową. Oznacza to, finansowych i ideologicznych egoizmu, chciwości, odporność na należności i odpowiedzialnego promowania counter-socjalistycznych własny interes kosztem rządu i konkurentów. "Corporate America" jest powszechnie używane zamiennie z wyrażeniem " Wall Street ".)? - zapytałam. - Tak, - powiedział. - Więc teraz nie zrobisz zbiorowych rzeczy. - Wciąż gram w Korporacyjnej Ameryce. Ochraniam ważniaków, którzy chcą mięśniaka na pokaz. Coś egzotycznego robi wrażenie na znajomych, pokazuje jakimi są grubymi rybami. - Wywijasz nożami na rozkaz? - Zapytałam. Wzruszył ramionami. - Nieraz. - Mam nadzieję, że dobrze płacą, - stwierdziłam. Uśmiechnął się. - Albo dobrze płacą, albo nie robię tego. Mogę być ich symbolicznym Indianinem, ale jestem bogatym symbolicznym Indianinem. Jeśli jesteś tak dobra, jak Edward uważa, że jesteś, byłabyś lepsza w pracy ochroniarza ode mnie. - Dlaczego? - Zapytałam. - Ponieważ większość ochranianych chce, aby ich ochroniarz nie rzucał się w oczy. Oni nie chcą nikogo krzykliwego czy egzotycznego. Jesteś ładna, jak ładna dziewczyna z sąsiedztwa, ale nie przesadnie piękna. Zgodziłam się z nim, ale powiedziałam - Och, zapunktowałeś tym u mnie. - Całkiem jasno mi powiedziałaś, że nie mam u ciebie szans, więc dlaczego miałbym zawracać sobie głowę kłamstwami? Musiałem się uśmiechnąć. - Masz punkt. - Mogłabyś być ciemniejsza dla własnej korzyści, ale możesz uchodzić za białą - stwierdził Bernardo. - Nie uchodzę, Bernardo. Jestem biała. Moja mama po prostu pochodziła z Meksyku. - Masz skórę po ojcu? - zapytał. Skinęłam głową. - Tak, co z tego? - Nikt cię przez to nigdy nie drażnił, prawda?

Myślałam o tym. Moja macocha spieszyła z komentarzami do obcych, iż nie jestem jej. Nie, nie zostałam przyjęta. Byłam jej pasierbicą. Ja i Kopciuszek. Naprawdę niedelikatni z nich pytali: - Kim była jej matka? Judith zawsze szybko odpowiadała, - Jej matka była Meksykanką.- Aczkolwiek w ostatnich czasach była hiszpanko-amerykanką. Nikt nie mógł zarzucić, Judith politycznej niepoprawności w kwestii rasy. Moja matka umarła na długo przed tym, nim ludzie zaczęli się martwic czy poprawność polityczna jest w modzie. Gdy ktoś pytał, ona zawsze z dumą mówiła: - Meksykanka. Jeśli to było wystarczająco dobre dla mojej matki, to było wystarczająco dobre dla mnie. Ja tych wspomnień nie podzielam. I tak naprawdę nigdy nie dzieliłam ich z moim ojcem. Nie chodziło o to, by otwierać się przed nieznajomym. Wybrałam inne wspomnienie, które nie bolało aż tak bardzo. - Byłam raz zaręczona, dopóki jego matka nie dowiedziałam się, że moja mama była Meksykanką. Był blondynem z niebieskimi oczami, typowy przedstawiciel WASP. Mojej przyszłej teściowej nie spodobało się, że zaciemniłabym ich drzewo genealogiczne. To był zwięzły, beznamiętny sposób by powiedzieć bardzo bolesne rzeczy. On był moją pierwszą miłością, moim pierwszym kochankiem. Sądziłam, że był dla mnie wszystkim, ale ja nie byłam wszystkim dla niego. Nigdy nie pozwoliłam sobie tak całkowicie oddać się komuś, wcześniej ani później. Jean-Claude i Richard nadal płacili rachunki za tą pierwszą miłość. - Czy myślisz o sobie jako o białej? Skinęłam głową. - Tak. Teraz spytaj mnie, czy myślę, że jestem wystarczająco biała? Bernardo spojrzał na mnie. - Jesteś wystarczająco biała? - Nie, według niektórych ludzi. - Dla kogo? - To nie twój cholerny interes. Rozłożył ręce. - Przepraszam, nie wiedziałem ze nadepnąłem na odcisk. - Tak, wiedziałeś, - powiedziałam. - Tak sądzisz? - Tak, - powiedziałam. - Myślę, że jesteś zazdrosny. - O co? - Że ja mogę się wpasować, a ty nie. Otworzył usta i emocje wypłynęły na jego twarz jak woda, gniew, wesołość, zaprzeczenie. Wreszcie pozostał przy uśmiechu, ale nie był szczęśliwy. - Naprawdę jesteś suką, nie? Przytaknęłam. - Nie ciągnij za mój łańcuch, a nie będę ciągnąć za twój. - Zgoda - powiedział. Błysnął szerszym uśmiechem. - Teraz, pozwól mi eskortować swój liliowo biały tyłek do jadalni. Potrząsnęłam głową. - Prowadź, wysoki, ciemny i potężny, tak długo, jak mogę obserwować twój tyłek, będziemy chodzić po korytarzach. - Tylko jeśli obiecasz powiedzieć mi, jak podobał ci się widok. Rozszerzyłam oczy. - Myślisz ze skrytykuje twój tyłek? Pokiwał głową i uśmiechał się radośnie. - Jesteś tak wielkim egoistą czy po prostu chcesz mnie zawstydzić? - Zgadnij. - Oba, - powiedziałam. Uśmiech poszerzył się. - Jesteś tak mądra na jaką wyglądasz. - Po prostu rusz się, Romeo. Edward nie lubi czekać. - Cholernie bezpośrednia. Szliśmy krótkim korytarzem, on prowadził, ja szłam za nim. Dodał do swojego kroku płynności i tak, oglądałam pokaz. To chyba intuicja, ale mogłabym się założyć, że Bernardo

faktycznie zapytałby mnie o recenzję, prawdopodobnie głośno w obecności innych osób. Dlaczego, gdy masz pewność co do typowania, nigdy nie ma nikogo wokół by się założyć? Rozdział 19 W jadali było więcej ciemnych belek i więcej ścian w kolorze złamanej bieli. Jeśli krzesła były wskazówką, to stół był czarny i srebrny. Ale stół był przykryty obrusem, który wyglądał jak kolejny pled Nawaho, tyle, że w tym przypadku był kolorowy. Ponure czerwone paski mieszały się z czarnymi i białymi. Na środku stołu stał także czarny, metalowy świecznik z czerwonymi świecami. Miło było widzieć coś kolorowego, czego nie dodała Donna. Lata trwało zanim złamałam fiksację Jean-Cladue’a na punkcie dekoracji w kolorze czarnym i białym. Ale przez to, że byłam tylko przyjaciółką Edwarda, jego wystrój wnętrz nie był moją sprawą. W rogu był kominek, prawie identyczny jak ten w salonie, różniący się jedynie tym, że został ozdobiony czarnymi fragmentami drewna. Można by to nazwać obramowaniem kominka, ale nie wystawało wystarczająco. Prawdziwa obudowa została udekorowana czerwonymi świecami w każdym rozmiarze i kształcie. Niektóre z nich były ustawione bezpośrednio na kominku, niektóre były w czarnych, metalowych świecznikach. Były też dwie okrągłe. Zostały one ustawione na pewnego rodzaju świeczniku, na który nabija się świece, aby utrzymać je w miejscu. Lustro w srebrnej ramie, wyglądające na antyk, wisiało za świecami tak, że gdy te się paliły, widać było ich odbicie. Dziwne. Nie pomyślałabym, że Edward lubił blask świec. W pokoju nie było okna, tylko wyprofilowane drzwi prowadzące na drugą stronę. Ściany były całe białe i zupełnie puste. Brak dekoracji sprawił, że pokój wydawał się bardziej klaustrofobiczny, niż powinien. Mężczyzna pojawił się w odległych drzwiach. Musiał się schylić, by nie uderzyć łysą głową w futrynę. Był wyższy niż Dolph, który miał 6,8 stopy wzrostu (około 207 cm), co oznaczało, że ten mężczyzna był najwyższą osobą, jaką kiedykolwiek widziałam. Jedynymi włosami na jego głowie były gęste, czarne brwi oraz cień zarostu na pliczkach i brodzie. Miał na sobie interesująco opięte spodnie od męskiej piżamy. Były czarne i wyglądały na atłasowe. Na nogach miał płaskie kapcie z rodzaju tych, które wydawały się, że zaraz spadną. Olaf, ponieważ kto inny mógłby to być, poruszał się w tych pantoflach tak, jakby stanowiły część jego ciała. Po tym, gdy się pochylił, by przejść przez drzwi, poruszał się jak dobrze naoliwiona maszyna. Mięśnie falowały mu pod bladą skórą. Był wysoki i nie było na nim grama tłuszczu. Całe jego ciało było twarde, szczupłe i umięśnione. Przeszedł dookoła stołu w naszą stronę, a ja, bez zastanowienia, ruszyłam w przeciwną. Tak by dzielił nas stół. Zatrzymał się. Ja stanęłam. Patrzyliśmy się na siebie ponad stołem. Bernardo stał na końcu stołu, najbliżej drzwi i obserwował nas. Wyglądał na zmartwionego. Prawdopodobnie zastanawiał się, czy powinien przyjść mi z pomocą, gdybym tego potrzebowała. Albo może nie podobał mu się poziom napięcia w pokoju. Nie wiedziałam. Czy gdybym się nie ruszyła w chwili, gdy on wszedł do pomieszczenia, to napięcie byłoby mniejsze? Możliwe. Ale dawno temu nauczyłam się ufać swojemu przeczuciu, a ono powiedziało mi, że mam zostać poza zasięgiem. Ale mogłam spróbować być miła. - Ty musisz być Olaf. Nie usłyszałam twojego nazwiska. Ja jestem Anita Blake. Jego ciemnobrązowe oczy były głęboko osadzone na jego twarzy niczym bliźniacze jaskinie, jakby nawet w świetle dnia znajdowały się w cieniu. Tylko na mnie patrzył. Jakbym się w ogóle nie odezwała. Spróbowałam znowu. Jestem bardzo nieustępliwa. - Halo, ziemia do Olafa. Obserwowałam jego twarz, ale nawet nie mrugnął, jakby w żaden sposób nie zauważył moich słów. Gdyby nie piorunował mnie wzrokiem, powiedziałabym, że mnie ignorował. Zerknęłam na Bernardo, ale cały czas widziałam wielkiego faceta po drugiej stronie stołu. - O co chodzi, Bernardo? On mówi, prawda?

- Mówi. – Bernardo przytaknął. Zwróciłam całą swoją uwagę na Olafa. - Po prostu nie masz zamiaru się do mnie odzywać, o to chodzi? Patrzył na mnie gniewnie. - Sądzisz, że karą dla mnie będzie to, że nie usłyszę twojego dźwięcznego głosu? Większość mężczyzn strasznie papla. Cisza to miła odmiana. Dzięki, że jesteś uprzejmy, Olaf, kochanie. – Ostatnie słowo wypowiedziałam sylabami. - Nie jestem twoim kochaniem. – Głos był głęboki i pasował do tej ogromnej klatki piersiowej. Pod czystą angielszczyzną krył się gardłowy akcent, prawdopodobnie niemiecki. - To mówi. Uspokój się moje serce. Olaf zmarszczył brwi. - Nie zgodziłem się na włączenie cię do śledztwa. Nie potrzebujemy pomocy od kobiety. Żadnej kobiety. - Cóż, Olaf, złotko, potrzebujecie czyjejś pomocy, bo wasza trójka nie doszła do niczego w sprawie cholernych okaleczeń. - Nie nazywaj mnie tak. – Rumieniec złości zawędrował z jego szyi na twarz. - Jak? Złotko? Kiwnął głową. - Wolisz najdroższy, skarbie, koteczku? Jego twarz zmieniła kolor z różowej na czerwoną i nadal ciemniała. - Nie używaj tych czułych słówek w stosunku do mnie. Nie jestem niczyim skarbem. Byłam przygotowana, by powiedzieć kolejną zjadliwą uwagę, ale to mnie powstrzymało i pomyślałam o czymś lepszym. - To przykre. - O czym ty mówisz? - To przykre, że nie jesteś niczyim skarbem. Kolor, który powoli znikał z jego twarzy, teraz stał się ciemniejszy, prawie jakby się rumienił ze wstydu. - Czy jest ci mnie żal? Jego głos podniósł się nieznacznie. Nie krzyczał, ale warczał, jak pies przed ugryzieniem. Im bardziej się emocjonował, tym akcent stawał się wyraźniejszy. Bardzo niemiecki, bardzo nizinny. Babcia Blake pochodziła z Baden-Baden, na granicy między Niemcami a Francją, ale dziadek wujeczny Otto pochodził z Hamburga. Nie miałam stu procentowej pewności, ale akcent był prawie taki sam. - Każdy powinien być czyimś skarbem - powiedziałam łagodnie. Nie byłam zła. Drażniłam go, ale widziałam, że nie powinnam. Na swoje usprawiedliwienie miałam to, że cała ta gadka o gwałcie sprawiła, że się go bałam i to mi się nie podobało. Więc robiłam coś, co było bardzo męskie. Ciągnęłam bestię za ogon, by poczuć się odważną. Głupia. W chwili, gdy zdałam sobie z tego sprawę, starałam się powstrzymać. - Nie jestem głupcem, a to oznacza, że nie jestem niczyim skarbem. - Wymawiał każde słowo spokojnie, ale jego akcent był wystarczająco intensywny, by po nim chodzić. Zaczął się powoli przesuwać wzdłuż stołu z napiętymi mięśniami, jak jakiś wielki drapieżny kot. Odchyliłam żakiet z lewej strony pokazując mu broń. Zatrzymał się, a jego twarz wyrażała furię. - Zacznijmy od początku, Olaf - powiedziałam. – Edward i Bernardo powiedzieli mi, jaki z ciebie wielki, zły facet i to sprawiło, że jestem nerwowa, przez co zaczęłam się bronić. A gdy to robię, to staje się wrzodem na tyłku. Przepraszam za to. Udawajmy, że nie byłam taka przemądrzała, a ty wielki i zły, i zacznijmy od nowa. Znieruchomiał. Tylko to słowo pasowało. Drżące napięcie jego mięśni zelżało, jak woda spływająca po wzgórzu. Ale nie odeszło, tylko zostało odepchnięte. Miałam jakieś pojęcie o

postępowaniu Olafa. Działał na wielkich, mrocznych zasobach furii. A przez przypadek było to skierowane przeciwko kobietom. Wściekłość musiała mieć jakieś ujście, albo zmieniłby się w jednego z tych ludzi, którzy wjeżdżają autami w okna restauracji i zaczynają strzelać do nieznajomych. - Edward bardzo upierał się przy tym, byś tu była. Ale nic co powiesz nie sprawi, że mi się to spodoba. – Gdy się uspakajał, jego słowa traciły akcent. Kiwnęłam głową. - Jesteś z Hamburga? Mrugnął oczami i na moment zdziwienie zastąpiło posępność. - Co? - Czy pochodzisz z Hamburga? Zdawał się myśleć o tym przez sekundę albo dwie, a potem kiwnął głową. - Wydawało mi się, że rozpoznałam akcent. Gniewne spojrzenie wróciło z pełną siłą. - Jesteś ekspertką od akcentów? – Zapytał z sarkazmem. - Nie. Mój wuj Otto pochodził z Hamburga. Znowu mrugnął, a jego gniew opadł delikatnie. - Nie jesteś Niemką. – Powiedział to pewnie. - Rodzina mojego ojca jest; z Baden-Baden, na obrzeżach Schwarzwaldu, ale wuj Otto był z Hamburga. - Powiedziałaś, że tylko twój wuj miał taki akcent. - Do moich narodzin większość rodziny, poza moją babcią, była tu tak długo, że zatracili akcent, ale nie wuj Otto. - Ale już nie żyje. – Było to w połowie pytanie w połowie stwierdzenie. Przytaknęłam. - Jak zmarł? - Babcia Blake mówi, że ciotka Gertrude zadręczyła go na śmierć. Jego usta drgnęły. - Kobiety mogą stać się tyranami, jeżeli mężczyzna na to pozwoli. – Jego głos był teraz odrobinę bardziej miękki. - Taka jest prawda o kobietach i mężczyznach. Jeżeli jeden z partnerów jest słaby, drugi przejmuje dowodzenie. - Natura brzydzi się próżnią, - wtrącił Bernardo. Spojrzeliśmy na niego. Nie wiem, co zobaczył na naszych twarzach, ale podniósł ręce i odparł – Przepraszam, że przeszkodziłem. Wróciliśmy z Olafem do patrzenia na siebie. Teraz był wystarczająco blisko, że mogłabym nie być w stanie wyciągnąć Browninga na czas. Ale gdybym się odsunęła, wszystkie moje starania, by załagodzić sytuację, stałyby się bezużyteczne. Albo poczułby się znieważony, albo uznałby to za moją słabość. Żadna reakcja nie byłaby pomocna. Więc stałam w miejscu i starałam się nie wyglądać na tak spiętą, jak się czułam, ponieważ nieważne jak spokojny był mój głos, w środku byłam przerażona. Miałam jedną możliwość, żeby to zadziałało. Gdybym to zawaliła, to reszta mojej wizyty tutaj przypominałaby zbrojny obóz, a mieliśmy rozwiązać sprawę, a nie walczyć między sobą. - Jesteś albo liderem, albo spełniasz rozkazy, - powiedział Olaf. – Kim ty jesteś? - Pójdę za kimś, jeśli jest tego wart. - A kto decyduje, Anito Blake, kto jest tego wart? - Ja. - Musiałam się uśmiechnąć. Jego usta znowu drgnęły. - A jeśli Edward przekaże mi kontrolę, czy pójdziesz za mną? - Ufam osądom Edwarda, więc tak. Ale pozwól, że zapytam o to samo. Czy pójdziesz za mną, jeśli to mnie Edward przekaże kontrolę?

Wzdrygnął się. - Nie. - Dobrze, wiemy na czym stoimy. - To znaczy? – Zapytał. - W pewnym sensie jestem skoncentrowana na celu, Olaf. Przyjechałam tu, by rozwiązać kwestie zbrodni i zamierzam to zrobić. Jeśli to znaczy, że będę musiała przyjmować od ciebie rozkazy, niech tak będzie. Jeśli Edward mnie przekaże pałeczkę, a tobie się to nie spodoba, to zwróć się z tym do niego. - Jak każda kobieta zrzucasz odpowiedzialność na barki mężczyzny. Policzyłam do dziesięciu i wzruszyłam ramionami. - Mówisz tak, jakby twoje zdanie coś dla mnie znaczyło, Olaf. Nic mnie nie obchodzi, co o mnie sądzisz. - Kobiety zawsze interesuje, co o nich myślą mężczyźni. Zaśmiałam się. - Wiesz, zaczęłam się czuć znieważona, ale teraz jesteś zabawny. – Naprawdę tak myślałam. Nachylił się nade mną, używając swojego wzrostu, by mnie zastraszyć. Robił wrażenie, ale odkąd pamiętam, zawsze byłam tą najmniejszą. - Nie pójdę z tym do Edwarda. Przyjdę z tym do ciebie. A może nie masz jaj, by stawić mi czoła? – Zaśmiał się srogo. – Och, zapomniałem, ty nie masz jaj. Sięgnął po mnie błyskawicznym ruchem. Wydaje mi się, że chciał mnie obmacać, ale nie czekałam, by się tego dowiedzieć. Rzuciłam się do tyłu wyciągając Browninga, zanim mój tyłek dotknął podłogi. Przez to, że sięgnęłam po broń, nie mogłam złagodzić uderzenia. Upadłam ciężko i całym kręgosłupem poczułam wstrząs. Skądś wyciągnął nóż tak długi, jak jego przedramię. Ostrze kierowało się na dół, a Browning nie był dokładnie wymierzony w jego klatkę piersiową. To mogły być zawody, kto pierwszy przeleje krew, ale prawie pewne było, że oboje byśmy krwawili. Wszystko zwolniło do tej jednej krystalicznej wizji, jakbym miała cały czas na świecie, by wymierzyć broń, uniknąć ostrza. Ale jednocześnie wszystko działo się za szybko. Zbyt szybko, by to powstrzymać lub zmienić. - Przestańcie! Zastrzelę tego, kto pierwszy przeleje krew. – Głos Edwarda przemknął przez pokój. Zamarliśmy w połowie ruchu. Olaf mrugnął i czas wrócił do normalnego biegu. Może, tylko może, nie pozabijalibyśmy się dziś wieczorem. Ale miałam broń wymierzoną w jego klatkę piersiową, a jego ręka trzymająca nóż, była nadal uniesiona. Chociaż nóż nie był odpowiednim słowem. Bardziej miecz. Skąd on go wyciągnął? - Rzuć nóż, Olaf - powiedział Edward. - Niech ona najpierw odłoży spluwę. Spotkałam jego brązowe oczy i zobaczyłam w nich taką samą nienawiść, jaką widziałam u porucznika Marksa. Obaj nienawidzili mnie za bycie czymś, czego nie mogłam zmienić: jeden za wrodzony, dany przez Boga talent, a drugi - bo byłam kobietą. Śmieszne, jak jedna ślepa nienawiść może być podobna do drugiej. Trzymałam broń bardzo stabilnie, wymierzoną w jego klatkę piersiową. Pozwoliłam całemu powietrzu ujść z mojego ciała i czekałam. Czekałam, aż Olaf zadecyduje, co zamierzał zrobić. Albo zaczęlibyśmy prowadzić śledztwo, albo kopalibyśmy grób. Może dwa, gdyby okazał się wystarczająco dobry. Wiedziałam, na co bym postawiła, ale również wiedziałam, że głos nie należał do mnie. Nawet nie do Olafa. Tylko do jego nienawiści. - Ty rzucisz nóż, a Anita odłoży broń - powiedział Edward. - Albo mnie zastrzeli, gdy będę nieuzbrojony. - Nie zrobi tego. - Teraz się mnie boi - odparł Olaf.

- Możliwe, - powiedział Edward - ale bardziej obawia się mnie. Olaf spojrzał na mnie na dół. Iskra zaskoczenia przebiła się przez nienawiść i wściekłość. - Mam zamiar przebić ją tym ostrzem. Ona się mnie boi. - Powiedz mu, Anito. Miałam nadzieję, że wiedziałam, co Edward chciał usłyszeć. - Strzelę ci w klatkę piersiową dwa razy. Może będziesz w stanie mnie pociąć, zanim upadniesz na ziemię. Jeśli jesteś naprawdę dobry, to może nawet uda ci się poderżnąć mi gardło, ale mimo to będziesz martwy. Miałam nadzieję, że szybko podejmie decyzję, ponieważ uciążliwie było siedzieć na ziemi w pozycji strzeleckiej. Mogło to spowodować bolesny skurcz pleców, gdybym się wkrótce nie ruszyła. Strach opadał, pozostawiając za sobą tylko głuchą pustkę. Byłam zmęczona, a noc nadal była młoda. Wiele godzin, zanim położyłabym się do spania. Byłam zmęczona Olafem. Miałam przeczucie, że gdybym go dziś nie zastrzeliła, to będzie inna okazja do tego. - Kogo się bardziej boisz, Anito, Olafa czy mnie? – Zapytał Edward. Parzyłam na Olafa odpowiadając. - Ciebie, Edwardzie. - Powiedz mu dlaczego. Brzmiało to, jakby nauczyciel podpowiadał uczniowi, co ma mówić, ale mogłam to przyjąć od Edwarda. - Bo ty nigdy nie pozwoliłbyś, żebym tak zareagowała. Nigdy nie pozwoliłbyś emocjom narazić na szwank swojego bezpieczeństwa. Olaf mrugnął. - Nie boisz się mnie? – Zrobił z tego pytanie i wydawał się być zawiedziony. Było w tym coś chłopięcego. - Nie boję się niczego, co mogę zabić - powiedziałam. - Edward może zostać zabity - odparł Olaf. - Tak, ale czy może tego dokonać ktokolwiek w tym pomieszczeniu? Oto jest pytanie. Olaf na mnie popatrzył. Bardziej zaskoczony niż zły. Zaczął powoli opuszczać nóż. - Rzuć to - powiedział cicho Edward. Olaf upuścił na podłogę ostrze, które upadło z donośnym dzwonieniem. Uklękłam i uciekłam poza krawędź stołu, opuszczając broń w trakcie ruchu. Wstałam przy szczycie stołu, niedaleko Bernardo. Spojrzałam na niego. - Odsuń się do Edwarda. - Nic nie zrobiłem - odparł. - Po prostu to zrób, Bernardo. W tej chwili potrzebuję trochę przestrzeni. Otworzył usta, jakby chciał się sprzeciwić, ale Edward mu przerwał. - Zrób to. Bernardo posłuchał. Gdy wszyscy byli po drugiej stronie stołu, uniosłam broń. Edward miał w rękach kartonowe pudło. Było zapełnione aktami. Postawił je na stole. - Nawet nie miałeś broni - powiedział Olaf. - Bo nie potrzebowałem – odparł Edward. Olaf przecisnął się obok Edwarda na korytarz. Miałam nadzieję, że miał zamiar się spakować i wyjechać, ale wątpiłam w to. Nie znałam Olafa nawet godzinę, ale już wiedziałam dlaczego nie był niczyim skarbem. Rozdział 20 Zabójstwo zawsze płodzi masę papierów, ale w przypadku serii morderstw możesz utonąć w papierkowej robocie. Edward, Bernardo i ja płynęliśmy pod prąd. Siedzieliśmy nad tym już koło godziny, a Olaf nadal nie wrócił. Może postanowił się spakować i pojechać do domu. Co

prawda nie słyszałam odgłosu zamykanych drzwi czy samochodu, ale nie byłam pewna na ile dom był dźwiękoszczelny. Edward zdawał się nie przejmować nieobecnością Olafa, więc ja też nie poświęciłam temu zbyt wiele uwagi. Przeczytałam od początku do końca jeden raport. Jeden aby poznać ogólny zarys sytuacji i sprawdzić czy coś przyjdzie mi do głowy. Tylko jedno. W pociętych ciałach były odłamki obsydianu. Być może użyto obsydianowego ostrza. Znajdowaliśmy się jednak w nie tej części świata, a może jednak? - Czy Aztekom udało się zajść tak daleko? - spytałam Edward nie potraktował tego pytania jako dziwne i odpowiedział. - Tak. - Więc nie jestem pierwszą osobą, która stwierdziła, że obsydian może wskazywać na Aztecką magię? - Nie. - Dzięki, że powiedziałeś mi, iż szukamy Azteckiego potwora. - Tutejsza policja rozmawiała z najlepszym okolicznym ekspertem. Profesor Dallas nie była w stanie przypomnieć sobie żadnego bóstwa czy też ludowej legendy, która uwzględniała by te morderstwa i okaleczenia. - Brzmisz jakbyś cytował. Czy jest tu gdzieś raport? Spojrzał ponad stertą papierów. - Gdzieś - Czy nie było czasem jakiegoś Azteckiego bóstwa, dla którego kapłani obdzierali kogoś w ofierze, a może to było u majów? Wzruszył ramionami. – Dobra, profesor nie widziała związku. Dlatego ci nie powiedziałem. Policja analizowała sprawę pod kontem Azteków od tygodni. Nic. Sprowadziłem cię, dla nowych pomysłów, nie podążania za starymi. - I tak chciałabym porozmawiać z panią profesor. Jeśli nie masz nic przeciwko. -upewniłam się, że wychwycił sarkazm. Spojrzałam na niego, jak zwykle usiłując wyczytać prawdę kryjącą się za tymi dziecięco niebieskimi oczami. - Kiedy mogę spotkać się z profesorem? - Dziś w nocy. Uniosłam brwi. - Kurcze, jak szybko, szczególnie biorąc pod uwagę, że uważasz to za stratę naszego czasu. - Większość nocy spędza w klubie niedaleko Albuquerque. - Ona, czyli profesor Dallas, - powiedziałam Skinął głową. - Co jest takiego specjalnego w tym klubie? - Jeśli twoja kariera opierałaby się na historii i mitologii Azteków, czy nie pragnęłabyś porozmawiać z prawdziwym, żywym Aztekiem? - Żywy starożytny Aztek w Albuquerque? - nie próbowałam ukryć zaskoczenia. -Jakim cudem? - Cóż, może nie żywy, - powiedział. - Wampir, - odparłam. Powtórnie skinął głową. - Czy ten aztecki wamp ma imię? - Mistrzyni Miasta nazywa siebie Izpapalotl. - Czy to nie jest tak jakby aztecka bogini? - spytałam. - Owszem jest. - Nie ma to jak mania wielkości. - obserwowałam jego twarz w poszukiwaniu wskazówki. Czy gliny rozmówiły się z wampem? - Tak. - I? - Nie była pomocna. - Nie uwierzyłeś jej, prawda?

- Gliny też. Ale podczas przynajmniej ostatnich trzech morderstw znajdowała się na scenie swojego klubu. - Więc jest czysta, - powiedziałam. - Właśnie dlatego chcę, abyś najpierw zapoznała się z raportami, Anito. Coś przegapiliśmy. Może odkryjesz co, nie zrobisz tego jeśli dalej będziesz zajmować się azteckim straszydłem. Podnieśliśmy kamień i choć policja naprawdę pragnęłaby, aby chodziło o Mistrza Miasta, tak nie jest. - Więc czemu wyskoczyłeś z ofertą zabrania mnie tam dziś w nocy? - To, że nie popełnia morderstw, nie znaczy, że nie dysponuje żadnymi pomocnymi informacjami. - Policja ją przesłuchała. - to było wyraźne stwierdzenie. - Tak, ale zabawne jest to, jak wampiry nie lubią rozmawiać z policją, a jak uwielbiają rozmawiać z tobą. - Wiesz, że mogłeś mi po prostu powiedzieć, że dzisiejszej nocy wybieramy się na spotkanie z Mistrzem Wampirów z Albuquerque. - Nie zamierzałem cię tam dziś zabierać, chyba, że zaczęłabyś się czepiać tematu. Tak naprawdę miałem nadzieje, że nie zaczniesz badać pod kątem Azteków dopóki wszystkiego nie przeczytasz. - Czemu? - Już ci mówiłem, to ślepy zaułek. Potrzebujemy nowych pomysłów. Rzeczy, na które jeszcze nie wpadliśmy, nie to, co policja już wykreśliła z listy. - Ale ty nie skreśliłeś tej Itza-cośtam ze swojej listy, prawda? - Bogini pozwoli ci zwracać się do niej w angielskim tłumaczeniu, Obsydianowy Motyl. To też nazwa jej klubu. - Uważasz, że jest w to wplątana, czy tak? - Uważam, że wie coś, czym mogłaby się podzielić z nekromantą, ale nie z egzekutorką wampirów. - Więc schodzę z posterunku, tak to ujmując. - Tak to ujmując. - Jestem ludzką służebnicą Jean-Claude’a, częścią jego małego triumwiratu mocy. Jeśli wybiorę się w odwiedziny do Mistrza tego miasta bez referencji policji, będę musiała bawić się w wampirze politykę. Nienawidzę wampirzej polityki. Edward wyjrzał ponad stołem. - Kiedy przeczytasz setny raport tej nocy, możesz zmienić zdanie. Nawet wampirza polityka wydaje się fajna po przeczytaniu wystarczającej ilości tego gówna. - Kurcze, Edward, to prawie zabrzmiało gorzko. - Jestem ekspertem od potworów, Anito i nie mam pieprzonego zielonego pojęcia. Spojrzeliśmy na siebie i powtórnie wyczułam jego strach, jego bezsilność, rzeczy, których Edward po prostu nie odczuwał. Przynajmniej tak myślałam. Bernardo niósł kawę na tacy. Musiał coś wyczuć w powietrzu, ponieważ powiedział, -Czy coś przegapiłem? - Nie, - odparł Edward i wrócił do przeglądania zgromadzonych przed sobą kartek. Wstałam i zaczęłam sortować papiery. - Jeszcze nic nie przegapiłeś. - Uwielbiam być okłamywany. - Nie kłamiemy, - powiedziałam. - Więc czemu jest tu taki wysoki poziom napięcia? - Zamknij się Bernardo, - powiedział Edward. Bernardo nie uznał tego za obrazę. Po prostu się zamknął i podał kawę. Oddzieliłam wszystkie zeznania świadków, które udało mi się znaleźć, potem spędziłam trzy godziny na ich czytaniu. Przeczytałam od początku do końca jeden raport i nie odkryłam nic,

czego policja i Edward nie wiedzieliby tygodnie temu. Teraz szukałam czegoś nowego, czegoś, co policja, Edward, wezwani eksperci, nikt nie znalazł. Brzmiało to egoistycznie, ale Edward wydawał się być pewien, że to zauważę, czymkolwiek by to było. Co prawda ja zaczynałam się zastanawiać, czy to była wiara we mnie czy czysta desperacja Edwarda, która sprawiła, że jest taki pewien, że coś odkryję. Dam z siebie wszystko, tylko tyle mogę zrobić. Spojrzałam na kilka stosów zeznań świadków i zasiadłam do lektury. Wiem, że większość ludzi czyta każdy raport w całości, albo prawie w całości, potem przechodzi do kolejnego, ale w przypadku seryjnych morderstw szuka się wzoru postępowania. Podczas pracy nad seryjnymi zabójstwami nauczyłam się dzielić dokumenty na części: wszystkie zeznania świadków, potem wszystkie raporty specjalistów od medycyny sądowej, następnie zdjęcia miejsc zbrodni etc… Czasami najpierw zabierałam się za zdjęcia, ale chciałam to odłożyć na później. W szpitalu zobaczyłam wystarczająco dużo, aby zmięknąć. Więc zdjęcia mogą zaczekać, poza tym nadal mogłam wykonywać usankcjonowaną pracę nie oglądając tych okropności. Kunktatorstwo z celem, co mogłoby być lepsze? Bernardo dalej przygotowywał nam kawę i bawił się w gospodarza, chodząc tam i z powrotem kiedy zaczynało brakować kawy, proponując jedzenie, choć oboje odmówiliśmy. Kiedy przyniósł mój nasty kubek kawy, w końcu zapytałam, - Nie żebym była niewdzięczna, ale nie wydajesz mi się być domowym typem, Bernardo. Czemu rola gospodarza idealnego? To nawet nie jest twój dom. - Odebrał to pytanie jako zaproszenie do przysunięcia się bliżej, do mojego krzesła, aż jego odziane w jeans udo dotykało ramienia. Mnie nie dotykał, więc mi to nie przeszkadzało. - Chcesz poprosić Edwarda, żeby przyniósł kawę? Spojrzałam na Edwarda ponad stołem. Nawet nie spojrzał na nas z nad trzymanych papierów. Uśmiechnęłam się, - Nie, myślałam bardziej o przynoszeniu sobie samej. Bernardo obrócił się i oparł tyłkiem o stół, ramiona skrzyżował na piersi. Mięśnie ramion tańczyły, jakby napinał je specjalnie dla mnie. Sądziłam, że nie jest nawet świadomy, że to robi, jakby to był nawyk. - Szczerze? - spytał. Spojrzałam na niego i popiłam przyniesioną kawę. - Było by miło. - Czytałem raporty więcej niż raz. Nie chcę znów tego robić. Mam dość zabawy w detektywa, chciałbym po prostu coś zabić, albo przynajmniej z czymś walczyć. - Ja też, - powiedział Edward. Teraz obserwował nas chłodnymi, niebieskimi oczami. - Ale musimy wiedzieć z czym mamy do czynienia, a odpowiedź znajduje się gdzieś tu. - Wskazał na sterty dokumentów. Bernardo pokręcił głową. - Więc dlaczego my lub policja nie znaleźliśmy jej jeszcze w tej stercie papierów? - Przeciągnął palcem po najbliższym stosie. - Nie sądzę aby papierkowa robota pomogła nam dorwać drania. Uśmiechnęłam się do niego. - Jesteś znudzony. Spojrzał na mnie z góry, miał trochę zaskoczony wyraz twarzy, potem się roześmiał, odrzucił głowę do tyłu, otworzył szeroko usta, jakby wył do księżyca. - Nie znasz mnie na tyle długo, aby znać mnie tak dobrze. - Śmiech nadal iskrzył w jego brązowych oczach, wolałabym aby to była inna para brązowych oczu. Nagle z tęsknota za Richardem ścisnęła mi pierś. Spojrzałam na papiery na kolanach, niepewna czy widać to w moich oczach. Jeśli zdradzały żal, nie chciałam aby Bernardo to zobaczył. Jeśli zdradzały tęsknotę, nie chciałam, aby ją niewłaściwie zinterpretował. - Czy jesteś znudzony Bernardo? - Spytał Edward. Bernardo obrócił tors, aby spojrzałeś na Edwarda wykonując minimum ruchu. Przez to jego naga klatka piersiowa znalazła się dokładnie przede mną. - Żadnych kobiet, żadnej telewizji, nic do zabicia, nuda, nuda, nuda. Zdałam sobie sprawę, że wpatruję się w jego klatę. Poczułam chęć wstania z krzesła, zrzucenia papierów na podłogę i przejechania językiem po niej. Obraz był tak silny, że musiałam zamknąć oczy. Odczuwałam podobne emocje, kiedy w pobliżu był Richard lub

Jean-Claude, ale nie przy obcych. Czemu Bernardo miał na mnie taki wpływ? - Wszystko w porządku? - Nachylił się nade mną, jego twarz była tak blisko, że wypełniała całe moje pole widzenia. Szarpnęłam się do tyłu, odpychając krzesło i stając na równe nogi. Krzesło upadło na podłogę, kartki rozsypały się po pokoju. - Cholera, - powiedziałam z uczuciem. Podniosłam krzesło. Nachylił się aby mi pomóc pozbierać papiery. Jego nagie plecy uformowały wygiętą linię, kiedy zaczął zgarniać je na kupę. Obserwowałam jak pracują małe mięście dolnej partii pleców, byłam tym zafascynowana. Odsunęłam się od niego. Edward obserwował mnie przez stół. Jego spojrzenie było ciężkie, jakby wiedział co myślę, czuję. Wiedziałam, że to nie jest prawdą, ale on znał mnie lepiej niż większość. Nie chciałam aby ktokolwiek wiedział, o tym, co zdawało się być nieuzasadnionym zainteresowaniem Indianinem. To było zbyt żenujące. Edward powiedział, - Zostaw nas na chwilę samych Bernardo. Bernardo wstał z kłębem papierów, spoglądał od jednego do drugiego. - Czy właśnie coś przegapiłem? - Tak, - powiedział Edward, - Teraz wyjdź. Bernardo spojrzał na mnie. To było pytanie, ale nic nie wydałam. Czułam, że moja twarz jest pusta, nie do odczytania. Bernardo westchnął, podał mi papiery. - Jak długo? - Dam ci znać, - powiedział Edward. - Cudownie, będę w moim pokoju, do czasu kiedy Tatuś zdecyduje się pozwolić mi wyjść. Wyszedł przez najbliższe drzwi, te same za którymi zniknął Olaf. - Nikt nie lubi być traktowany jak dziecko, - powiedziałam. - To jedyny sposób na poradzenie sobie z Bernardo, - powiedział Edward. Jego spojrzenie było nieruchome na mojej twarzy, wyglądał zbyt poważnie abym czuła się swobodnie. Zaczęłam sortować trzymane papiery. Użyłam oczyszczonej powierzchni stołu, którą zrobiłam godziny temu kiedy nadal pochylałam się nad blatem zamiast usiąść czytając wygodnie na krześle. Skupiłam się na rozdzielaniu i nie spojrzałam go góry, dopóki nie poczułam, że stoi obok. Wtedy spojrzałam na niego i zobaczyłam oczy bez wyrazu. Były intensywne, ale nie mogłam ich rozszyfrować. - Powiedziałaś, że nie umawiałaś się z żadnym z nich przez sześć miesięcy? Skinęłam głową. - Czy umawiałaś się z kimś innym? - spytał. Zaprzeczyłam. - A więc zero seksu, - powiedział. Ponownie pokręciłam przecząco głową. Moje serce zaczęło szybciej bić. Z całą pewnością nie chciałam aby się tego domyślił. - Czemu nie? - spytał. Wtedy spojrzałam w bok, nie byłam w stanie spojrzeć mu w oczy. - Nie mam moralnych podstaw aby to nadal głosić Edwardzie, ale nie uprawiam okazyjnego seksu, wiesz o tym. - Za każdym razem kiedy Bernardo zbliża się do ciebie, wychodzisz z siebie. Poczułam na twarzy falę gorąca. - Czy to aż tak widoczne? - Tylko dla mnie, - powiedział. Byłam za to wdzięczna. Przemówiłam nie patrząc na niego. - Nie rozumiem tego. To drań. Nawet moje hormony mają zwykle lepszy gust. - Edward oparł się o stół, skrzyżował ramiona na tle swej białej koszulki. Dokładnie tak, jak przed chwilą siedział Bernardo, ale to mnie nie ruszyło, i sądzę, że nie chodzi tylko o koszulkę. Po prosu Edward nie wpływał na mnie w taki sposób i nigdy nie będzie. - Jest przystojny, a ty jesteś napalona. Gorąco, które zanikało ponownie zapłonęło, aż czułam jakby moja skóra płonęła.

- Nie mów tego w ten sposób. - To prawda. Teraz spojrzałam na niego, w mych oczach widać było gniew. - niech cię. - Może twe ciało wie, czego ci potrzeba. Rozszerzyłam oczy ze zdumienia. - Co masz na myśli? - Dobre, proste rżnięcie. To mam na myśli. - Nadal wyglądał spokojnie, nieporuszony, jakby powiedział coś zupełnie innego. - Co ty mówisz? - Pieprz się z Bernardo. Daj swemu ciału, czego potrzebuje. Nie musisz wracać do potworów, aby cię ktoś posunął. - Nie mogę uwierzyć, że to do mnie powiedziałeś. - Czemu nie? Jeśli sypiałabyś z kimś innym, było by ci łatwiej zapomnieć Richarda i JeanClaude’a? Czy to nie jest część tego, co cię przy nich trzyma, szczególnie jeśli chodzi o wampira. Przyznaj Anito. Jeśli nie żyłabyś w celibacie nie tęskniłabyś za nimi tak bardzo. Otworzyłam usta aby zaprotestować, zamknęłam je i pomyślałam nad tym co powiedział. Czy miał rację? Czy jednym z powodów mojego rozpływania się był brak seksu? Ta, chyba tak jest, ale to nie tylko to. - Brakuje mi seksu, owszem, ale brakuje mi też bliskości Edwardzie. Brakuje mi patrzenia na nich dwóch i świadomości, ze należą do mnie. Świadomości, że mogę mieć każdy ich cal. Brakuje mi niedzielnych popołudni po kościele i tego, jak Richard zostawał na noc aby oglądać ze mną stare filmy. Brakuje mi Jean-Claude’a obserwującego jak jem. - Pokręciłam głową. - Tęsknię za nimi Edwardzie. - Twoim problemem jest to, że nie umiałabyś rozpoznać prostego rżnięcia gdyby cię dziabnęło w tyłek. Nie byłam pewna czy się uśmiechnąć czy zezłościć, więc mój głos był trochę rozbawiony i trochę zły. - A twój związek z Donną jest prosty? - Na początku był. - powiedział. - Czy możesz to samo powiedzieć o swoich związkach? Pokręciłam głową. - Nie jestem typową osobą, Edwardzie, w żadnej kwestii. Westchnął. - Wiem o tym. Kiedy dajesz swą przyjaźń, to na całe życie. Kiedy kogoś nienawidzisz, to już na wieki. Kiedy mówisz, że kogoś zabijesz, zrobisz to. Jednym z powodów, które sprawiają, że się wiercisz jest to, że dla ciebie miłość powinna być na zawsze. - I co w tym złego? Pokręcił głową. - Czasami zapominam jaka jesteś młoda. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Że komplikujesz sobie życie Anito. - Uniósł dłoń zanim zdążyłam coś powiedzieć i powiedział to za mnie. - Wiem, że spieprzyłem jeśli chodzi o Donnę, ale gdy się w to zaangażowałem, miało być niezobowiązujące, tylko część gry. Ty zawsze wchodzisz we wszystko, jakby to była kwestia życia i śmierci. Tylko życie i śmierć to życie i śmierć. - A ty sądzisz, ze przespanie się z Bernardo by to naprawiło. - To byłby jakiś początek, - powiedział. Pokręciłam głową. - Nie. - Twa ostateczna odpowiedź? - spytał. - Tak, - powiedziałam. - W porządku, nie będę więcej poruszał tematu. - Świetnie, - powiedziałam i spojrzałam w pustą twarz Edwarda. - Przebywanie z Donną uczyniło cię bardziej osobistym, bardziej ciepłym i pluszowym. Nie czuję się komfortowo z nowym Edwardem. - Ja też, - powiedział. Edward wrócił na swoją stronę stołu i oboje wróciliśmy do czytania. Zwykle cisza między nami była przyjacielska i pozbawiona napięcia. Ale ta cisza byłą pełna niewypowiedzianych

rad: moich dotyczących Donny i jego na temat chłopców. Edward i ja bawiliśmy się ze sobą w drogą Abby : to by było śmieszne, gdyby nie było takie smutne.

Rozdział 21 Godzinę później skończyłam z raportami świadków. Rozciągnęłam krzyż, nadal siedząc na krześle, nachylając się powoli do przodu w talii, aż moje dłonie dotknęły podłogi, albo prawie dotknęły podłogi. Trzy rozciągnięcia i mogłam położyć całe dłonie na podłodze. Od razu lepiej. Wstałam i spojrzałam za zegarek. Północ. Czułam się dziwnie, byłam odrętwiała, cichy pokój i spokojne otoczenie odstręczały mnie. Głowę wypełniały mi przeczytane informacje, nie były uspokajające. Stojąc mogłam zobaczyć Edwarda. Przeniósł się na podłogę, leżał płasko trzymając papiery w górze przed twarzą. Gdybym ja się położyła, to bym zasnęła. Edward zawsze miał żelazną wolę. Rzucił na mnie okiem. Mignęło mi co przeglądał. Przeszedł do zdjęć. Coś musiało pokazać się na mojej twarzy, ponieważ odłożył obrazki na klatkę piersiową. - Skończyłaś? - Z raportami świadków, tak. Po prostu spojrzał na mnie. Obeszłam stół i usiadałam na krześle, które zajmował na początku nocy. Nadal leżał na podłodze. Powiedziałabym, że niczym zadowolony kot, ale było w nim coś bardziej gadziego niż kociego, pewien chłód. Jak Donna mogła to przegapić? Pokręciłam głową. Interesy, skoncentruj się na interesach. - Większość domów jest odizolowana, głównie z powodu bogactwa właścicieli. Mają dość pieniędzy, aby zapewnić sobie ziemię i prywatność. Ale trzy domy były częścią osiedli, tak jak w przypadku Bromwellów, z masą sąsiadów w okolicy. Te trzy ataki odbyły się podczas jednych z niewielu nocy, kiedy wszyscy sąsiedzi gdzieś pojechali. - I? - powiedział. - I myślałam, że urządzimy burzę mózgów. Chcę usłyszeć twoje pomysły. Pokręcił głową. - Sprowadziłem cię dla świeżego spojrzenia na sprawę, Anito. Jeśli powiem ci o naszych starych koncepcjach, może cię to naprowadzić na niewłaściwą ścieżkę, którą już zbadaliśmy. Powiedz mi co widzisz. Zmarszczyłam brwi. To co powiedział miało sens, ale i tak czułam się, jakby miał przede mną sekrety. Westchnęłam. - Jeśli to byłaby jedna osoba, powiedziałabym, że on lub oni obserwowali domy noc po nocy, czekając na tę jedną okazję, kiedy wszyscy sąsiedzi zejdą im z drogi. Ale czy wiesz jakie są szanse na to, aby cała ulica na przedmieściach, wyludniła się jakiejkolwiek nocy? - Małe, - powiedział Edward. Skinęłam głową. - Jak w mordę strzelił. Kilka osób miało plany na wieczór. Jedna para wybrała się na urodziny siostrzenicy. Inna rodzina akurat miała raz w miesiącu obiad u teściów. Dwie pary z dwóch różnych miejsc zbrodni pracowały do późna, ale reszta ludzi nie miała żadnych planów Edwardzie. Po prostu mniej więcej o tej samej porze z różnych powodów wyszli z domu. Obserwował mnie, oczy puste, ale nieruchome, intensywne, a zarazem neutralne. Z jego twarzy nie byłam w stanie wyczytać, czy mówię coś, co słyszał już tuzin razy, albo coś całkiem nowego. Detektyw sierżant Dolph Storr lubi pozostawać neutralnym i nie wpływać na swoich ludzi, więc już byłam do tego tak jakby przyzwyczajona, ale przy Edwardzie Dolph wydawał się być całkowicie naładowany wpływami. Kontynuowałam, ale bez jakichkolwiek wskazówek, przypominało to przedzieranie się przez muł. - Funkcjonariusz kierujący drugą sprawą, też zwrócił na to uwagę. Pofatygował się aby zapytać czemu opuścili domy. Odpowiedzi były prawie identyczne, kiedy policja poświęciła

trochę czasu aby dopytać o szczegóły. - Kontynuuj, - powiedział Edward, twarz nadal bez wyrazu. - Niech cię, Edwardzie. Przeczytałeś wszystkie raporty. Powtarzam znane ci informacje. - Ale może zakończysz w jakimś nowym miejscu, - powiedział. - Proszę, Anito, po prostu dokończ tę myśl. - Wszyscy stali się niespokojni. Bodziec chwili, wyjście z dziećmi do sklepu po lody. Jedna kobieta postanowiła zrobić zakupy o jedenastej w nocy. Niektórzy z nich wsiedli do samochodów i pojechali na przejażdżkę. Po prostu musieli na chwilę wyjść. Jeden mężczyzna opisał to jako gorączkę zamknięcia. - Kobieta, pani Emma… cholera. Przeczytałam zbyt wiele nazwisk w zbyt krótkim przedziale czasu. - Czy było to nietypowe nazwisko? - Spytał Edward nie zmieniając wyrazu twarzy. Zmarszczyłam brwi i nachyliłam się nad stołem, położyłam się na blacie sięgając po raporty. Przeglądałam je, aż znalazłam to czego szukałam. - Pani Emma Taylor powiedziała, „Ta noc dawała okropne odczucia, po prostu poczułam że nie zniosę pozostania w środku”. Dalej mówi „Na zewnątrz powietrze było duszące, ciężko się oddychało”. - Więc? - spytał. - Więc chcę z nią porozmawiać. - Czemu? - Myślę że jest przynajmniej wrażliwa, jeśli nie posiada metafizycznych zdolności. - W raporcie nie ma nic stwierdzającego, że jest jednym lub drugim. - Gdybyś miał dar i po prostu go ignorował albo udawał, że nie jest prawdziwy, on by nie zniknął. Moc da o sobie znać Edwardzie. Jeśli jest bardzo wrażliwa albo posiada metafizyczne zdolności, które zaniedbywała przez lata, ma depresję lub wariuje. W aktach będzie mieć historię leczenia choroby psychicznej. Jak poważnej, zależy od tego jak bardzo jest utalentowana. W końcu wydawał się zainteresowany. - Mówisz, że posiadanie paranormalnych umiejętności może doprowadzić cię szaleństwa? - Mówię, że umiejętności paranormalne mogą się maskować jako choroba psychiczna. Znam łowców duchów, którzy słyszą głosy zmarłych, niczym szepty wprost do ucha, jeden z klasycznych objawów choroby psychicznej. Empaci, ludzie którzy odbierają wrażenia innych osób, często mogą mieć depresję, ponieważ otaczają ich nieszczęśliwi ludzie, a nie wiedzą jak się osłonić. Naprawdę potężni jasnowidze potrafią spędzić życie odbierając wizje od wszystkiego, czego dotkną, nie mogą tego wyłączyć, znowu, widzenie rzeczy których nie ma. Choroba psychiczna. Opętanie przez demona potrafi maskować się jako rozdwojenie osobowości. Mogłabym przywoływać przykłady chorób psychicznych pasujących do różnych typów mocy przez kolejną godzinę. - Już to podkreśliłaś, - powiedział. Usiadł i nie wydawał się ani trochę zesztywniały. Może podłoga miała dobry wpływ na jego plecy. - Nadal nie rozumiem, czemu chcesz porozmawiać z tą kobietą. Raport spisał detektyw Loggia. Był bardzo dokładny. Zadawał dobre pytania. - Zauważyłeś tak samo jak ja, że poświęcił więcej czasu pytając czemu ludzie opuścili domy, niż reszta policjantów. Edward wzruszył ramionami. - Loggia nie był zadowolony łatwością, z jaką wszyscy zostali oczyszczeni z zarzutów. Cholernie za wygodne, ale nie mógł wymyślić nic, co powiązało by ich razem w spisek. - Spisek? - Prawie się roześmiałam, potem zatrzymałam się i spojrzałam na jego poważną twarz. - Czy ktoś naprawdę zasugerował, że cała ulica ludzi-wyższej-klasy-średniej i ludziwięcej-niż-klasy-średniej spiskowała razem aby zabić tych ludzi? - To było jedyne logiczne wyjaśnienie, wszyscy opuścili domostwa w przeciągu trzydziestu minut podczas nocy morderstwa.

- Więc przesłuchali wszystkich ludzi? - spytałam. - Stąd właśnie pochodzi dodatkowa papierkowa robota. - I? - powiedziałam - Nic, - powiedział Edward. - Nic? - to było pytanie. - Kilka sąsiedzkich sprzeczek o dzieci niszczące kwiaty, jeden romans, mąż który zginął, posuwał żonę sąsiada. - Edward wyszczerzył zęby. - Mężczyzna miał szczęście, że kochanek został pocięty w serii zabójstw. W innym wypadku byłby głównym podejrzanym. - Czy mógł tego dokonać naśladowca? - spytałam. - Policja w to wątpi, a uwierz mi, że starali się na siłę dopasować kawałki układanki. - Wierzę ci. Policja nie lubi aby dobry motyw się zmarnował, szczególnie biorąc pod uwagę, że motyw nie jest nawet jednym z priorytetów. Większość ludzi zabija z głupich powodów, pod wpływem impulsu, pieprzyć motyw. - Czy wymyśliłaś jakiś logiczny powód, dla którego ci wszyscy ludzie opuścili by domy dokładnie w odpowiednim dla zabójcy, zabójców, czasie? Skinęłam głową. - No. Spojrzał na mnie, na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech. - Zamieniam się w słuch. - Bardzo często podczas polowań na duchy, ludzie czują dyskomfort na obszarze, gdzie duch jest najsilniejszy. - Twierdzisz, że zrobił to duch? Machnęłam na to dłonią. - Poczekaj, poczekaj aż skończę. Lekko skinął głową. - Oświeć mnie. - Nie wiem, czy to oświecające, ale myślę, że wiem jak tego dokonano. Istnieją zaklęcia, które podobno mogą sprawić, aby ktoś poczuł się nieswojo w domu lub jakimś miejscu. Ale czary, które czytałam podczas studiów oddziaływały na jedną osobę, lub jeden dom, nie tuzin domów i dwa razy tylu ludzi. Nie jestem nawet pewna czy sabat wiccanów byłby w stanie współpracując wpłynąć na tak duży obszar. Nie wiem zbyt wiele o magii wiccanów jakiegokolwiek typu. Musimy znaleźć wiedźmę aby się podpytać. Ale sądzę, że to bezprzedmiotowe. Wspomniałam tylko o istnieniu możliwości. - Możliwe, że gliny jeszcze na to nie wpadły. - Dobrze wiedzieć, że nie zmarnowałam kompletnie ostatnich pięciu godzin mojego życia. - Jednak uważasz, że to nie były wiedźmy, - powiedział Edward. Pokręciłam głową. - Wiedźmy prawie każdego typu wierzą w regułę trzykrotności. Cokolwiek dasz wróci do ciebie z trzykrotną siłą. - Kto sieje wiatr, ten zbiera burze, - powiedział Edward. - Dokładnie, a nikt nie chciałby aby to gówno wróciło do niego z trzykrotną siłą. Powiedziałabym też, że wierzą w „rób co chcesz, lecz nie krzywdź nikogo”, ale możesz znaleźć złych pogan tak samo jak złych Chrześcijan. To, że twoja wara mówi, że coś jest złe, nie znaczy, ze nikt nie złamie zasad. - A więc co według ciebie spowodowało, że wszyscy opuścili swe domy, akurat gdy zabójca tego potrzebował? - Myślę, że cokolwiek tego dokonuje, jest na tyle duże i na tyle potężne, aby po prostu przybyć na miejsce i chcieć aby ludzie sobie poszli, a oni idą. Edward zmarszczył brwi. - Nie jestem pewien czy rozumiem co masz na myśli. - Nasz potwór pojawia się na miejscu, wie który dom go interesuje i wypełnia resztę domów obawą, doprowadzając ich do opuszczenia domostw. To wymaga cholernie dużo mocy, ale osłanianie tego jednego domu, żeby ta konkretna rodzina nie uciekła, to jest naprawdę imponujące. Znam kilka nadprzyrodzonych zwierzaków, które potrafią roztaczać wokół siebie aurę niepokoju. Sądzę, że w większości robią to, aby odstraszać myśliwych. Ale nie znam niczego, co mogłoby wywołać taką kontrolowaną panikę.

- Więc mówisz, że nie wiesz co to jest, - powiedział, w jego głosie był odcień rozczarowania. - Jeszcze nie, ale jeśli mam rację, wyklucza to cholernie wiele rzeczy. Znaczy się, niektóre wampiry potrafią roztaczać taki strach, ale nie na taką skalę, a jeśli mogliby zająć się resztą domów, nie byliby w stanie obronić tego zamordowanych. - Wiem jak wygląda wampirzy mord, Anito, to nie jest to. Pomachałam dłońmi w powietrzu, jakbym starała się je oczyścić. - Tylko podaję przykłady Edwardzie. Nawet demon nie mógłby tego zrobić. - A co z diabłem? - spytał. Spojrzałam na niego, zobaczyłam, że mówi na poważnie, więc dałam mu poważną odpowiedź. - Nie będę wdawać się w to, od jak dawna nikt nie widział diabła, potężniejszego demona, na ziemi, ale to nie było nic demonicznego, poczułabym to dziś w domu. Demony pozostawiają za sobą ślad Edwardzie. - Czy dość potężny nie byłby w stanie ukryć swej obecności przed tobą? - Prawdopodobnie, - powiedziałam. - Nie jestem księdzem, więc prawdopodobnie, ale cokolwiek masakruje tych ludzi nie próbuje się ukryć. To nie jest demoniczne, jestem prawie na 100% pewna, ale nie jestem demonologiem. - Wiem, że Donna może nam jutro pomóc znaleźć wiedźmę. Nie sądzę, aby znała jakichś demonologów. - Jest tylko dwóch w kraju. Ojciec Simon McCoupen, który dokonał rekordowej liczby egzorcyzmów w tym stuleciu, i doktor Philo Merrick, który uczy w Uniwersytecie San Francisco. - Brzmisz, jakbyś ich znała, - powiedział Edward. - Uczęszczałam na zajęcia prowadzone przez Merricka i wykłady Ojca Simona. - Nie wiedziałem, że interesują cię demony. - Powiedzmy, że mam dość wpadania na nie, nic o nich nie wiedząc. Spojrzał na mnie wyczekująco. - Kiedy wpadłaś na demona? Pokręciłam głową. - Nie będę o tym mówić po zmierzchu. Jeśli naprawdę chcesz wiedzieć, zapytaj mnie jutro, kiedy świeci słońce. Przez sekundę czy dwie przyglądał mi się, jakby zamierzał się sprzeczać, ale dał sobie spokój. Co było dobre. Są takie historie, takie wspomnienia, którymi nie chcesz dzielić się po zmroku, zdają się przybierać na wadze, materii, jakby coś nasłuchiwało, czekało aby znów o sobie usłyszeć. Słowa mają moc. Ale czasem nawet myślenie o nich wystarczy aby powietrze stało się cięższe. Na przestrzeni lat stałam się lepsza w wyłączaniu wspomnień. Był to sposób na pozostanie przy zdrowych zmysłach. - Lista czym nasz zabójca nie jest, staje się dłuższa, powiedział Edward. - Teraz powiedz mi co to jest. - Jeszcze nie wiem, ale to nadprzyrodzone. - Kartkowałam strony aż znalazłam zaznaczony fragment. - Czworo ludzi w szpitalu w Santa Fe zostało odnalezionych tylko dlatego, że wyszli w nocy z domów, obdarci ze skóry, krwawiący. W obu przypadkach znaleźli ich sąsiedzi. - W tej stercie jest gdzieś zapis jednego z telefonów do 911. - Pomyślałam o tym, co zobaczyłam w szpitalu i spróbowałam wyobrazić sobie, że znajduję jednego z moich sąsiadów, może przyjaciela, w takim stanie na ulicy w środku nocy. Pokręciłam głową i przegoniłam obraz. Nie chciałam sobie tego wyobrażać. Miałam dość własnych koszmarów, dziękuję bardzo. - Nie winię jej, - powiedziałam. - Ale chodzi mi o to jak mogli chodzić w takim stanie? Jeden z ocalałych zaatakował sąsiada, kiedy ten przyszedł mu pomóc. Ugryzł go w ramię tak mocno, że zabrano go do szpitala razem z okaleczonymi ofiarami. Doktor Evans powiedział, że musieli unieruchomić wszystkich pacjentów w Albuquerque, w przeciwnym wypadku próbowali wstać i wyjść. Nie wydaje ci się to dziwne? - Tak, to wszystko jest dziwne. Czy do czegoś zmierzasz? – W jego głosie dało się słyszeć

zmęczenie. - Myślę, że cokolwiek obdarło ich ze skóry, przyzywało ich. - Przyzywało? Jak? - spytał. - Tak samo jak wampir przyzywa osobę, którą ugryzł i mentalnie zgwałcił. Obdarcie ze skóry lub coś z tym związanego daje potworowi władzę nad nimi. - Czemu potwór nie zabierze ich po prostu ze sobą po obdarciu ze skóry? - spytał Edward. - Nie wiem. - Czy możesz udowodnić, że okaleczone ofiary są przyzywane przez jakieś straszydło? - Nie, ale jeśli lekarze by się na to zgodzili, zastanawiam się dokąd mógłby się udać jeden z ocalałych, jeśli nikt by go nie powstrzymał. Może okaleczone ofiary mogły by nas doprowadzić do tego czegoś. - Widziałaś dziś szpital Anito. Nie pozwolą nam zabrać jednego ze swoich pacjentów i puścić go wolno. Mówiąc między nami, nie jestem pewien czy sam byłbym w stanie to obserwować. - Co my tu mamy, Edward Wspaniały w końcu odczuwa strach, - powiedział inny głos. Oboje obróciliśmy się, w dalekich drzwiach stał Olaf. Miał na sobie czarne buty i czarną koszulkę polo, jej rękawki były trochę za krótkie dla jego długich rąk. No cóż, kiedy masz rozmiar wielkiego, zielonego giganta chyba nie ma zbyt dużego wyboru. Wsunął się do pokoju, jakbym nie spędzała tyle czasu z wampirami i zwierzołakami, powiedziałabym, że sunął. Jak na człowieka był bardzo dobry. Edward wstał mówiąc. – Olaf, czego chcesz? - Czy dziewczyna rozwikłała twoją tajemnicę? - Jeszcze nie, - powiedział Edward. Olaf zatrzymał się przy krawędzi stołu najbliższej nas. - Jeszcze nie. Cóż za pewność w niej pokładasz. Czemu? - Cztery godziny i to jest najlepsze pytanie na jakie wpadłeś, - powiedziałam. Olaf obrócił się do mnie z warknięciem. - Zamknij się! Zrobiłam krok do przodu, Edward dotknął mojego przedramienia. Pokręcił głową. Cofnęłam się, dałam im trochę miejsca. Szczerze mówiąc, nie byłam zainteresowana siłowaniem się na rękę z Olafem, a nie specjalnie mogłam go zastrzelić za nakrzyczenie na mnie. To tak jakby ograniczało moje opcje. Edward odpowiedział na pytanie Olafa. - Kiedy na nią patrzysz Olafie, widzisz tylko to, co jest na zewnątrz, tylko małe, atrakcyjne opakowanie. Pod całą tą urodą jest ktoś myślący jak zabójca, i glina, i potwór. Nie znam nikogo innego, kto łączyłby wszystkie trzy światy tak dobrze jak ona. A wszyscy nadnaturalni eksperci, których udało ci się znaleźć, to specjaliści, to wiedźmy albo jasnowidze albo demonologowie. - Rzucił na mnie okiem wypowiadając to ostatnie, potem spojrzał powtórnie na Olafa. - Ale Anita posiada wiedzę ogólną. Wie trochę o większości tych rzeczy i potrafi powiedzieć nam, czy musimy znaleźć specjalistę i jakiego. - A jakiego magicznego eksperta nam potrzeba? - w tym ostatnim pytaniu był sarkazm. - Wiedźmy, kogoś kto zajmuje się zmarłymi. - Pamiętał moją wcześniejszą prośbę dotyczącą tego, co poczułam na drodze. - Układamy listę. - I sprawdzamy wszystko dwa razy, - powiedziałam. Edward pokręcił głową. Olaf zwrócił się do mnie. - Czy to był żart? - Taki maleńki. - Morze nie powinnaś próbować żartować. Wzruszyłam ramionami. Ponownie zwrócił się do Edwarda. - To wszystko powiedziałeś mi zanim przybyła. Opowiadałeś elokwentnie o jej umiejętnościach. Ale w przeszłości pracowałem z twoimi magicznymi ludźmi, nigdy nie mówiłeś o nich tak, jak mówisz o niej. Co w niej jest tak cholernie wyjątkowego?

Edward spojrzał na mnie, na Olafa. – Grecy wierzyli, że kiedyś nie było mężczyzny ani kobiety, wszystko było jednym. Potem dusze zostały rozdzielone, mężczyzna i kobieta. Grecy myśleli, że kiedy znajdziesz drugą połówkę swojej duszy, bratnią duszę, to będzie twa idealna miłość. Ale ja uważam, że jeśli znalazłbyś drugą połówkę siebie, bylibyście zbyt podobni, aby zostać kochankami, ale nadal bylibyście bratnimi duszami. Usiłowałam nie okazywać narastającego zaskoczenia, które wywołała ta mała przemowa. Miałam nadzieję, że mi się to udaje. - Co chcesz przez to powiedzieć? – domagał się Olaf. - Jest jak kawałek mej duszy Olafie. - Jesteś szalony, - powiedział Olaf, - zwariowałeś. Bratnie tusze, ha! W tym przypadku zgadzałam się z Olafem. - Więc czemu myśl o daniu jej pistoletu kiedy na nią poluję, to jedna z moich najwspanialszych fantazji? - spytał Edward. - Bo jesteś szalony, - powiedział Olaf. Właśnie, właśnie, ale nie powiedziałam tego na głos. - Wiesz, że w moim przypadku to największy komplement, jaki mogę dać, - powiedział Edward. - Gdybym chciał cię zabić Olafie, po prostu bym to zrobił. To samo zdobyczy Bernardo, ponieważ wiem, że jestem od was lepszy. Ale jeśli chodzi o Anitę, dopóki się nie zmierzymy na poważnie, nigdy nie będę pewny. Jeśli zginę nie wiedząc, które z nas jest lepsze, będę tego żałował. Olaf patrzył na niego z góry. - Nie możesz na poważnie twierdzić, że ta dziewczyna, ta die Zimtzicke dziewczyna, jest lepsza niż Bernardo czy ja. - Dokładnie to mam na myśli. Die Zimtzicke oznacza kłótliwą lub czepialską kobietę. Temu nie mogłam zaprzeczyć. Westchnęłam. Olaf wcześniej mnie nienawidził. Teraz będzie czuł się zmuszony do rywalizacji. Nie trzeba mi tego. I choć komplement to był wielki, nie uspokajała mnie świadomość, że Edward fantazjuje o zabiciu mnie. Och, przepraszam, polowaniu na mnie, kiedy jestem uzbrojona, żeby przekonać się kto jest lepszy. O taaak, To było o wiele normalniejsze. Spojrzałam na zegarek. Była pierwsza trzydzieści. - Chłopcy, szczerze mówiąc nie wiem czy czuć się mile połechtaną czy przerażoną, ale wiem jedno. Jest późno i jestem zmęczona. Jeśli naprawdę dzisiejszej nocy wybieramy się na spotkanie z wielkim złym wampirem, musimy wyruszyć teraz. - Po prostu nie chcesz dziś obejrzeć zdjęć, - powiedział Edward. Pokręciłam głową. - Nie, nie dopóki się nie prześpię. Nie chcę dziś nawet czytać raportów specjalistów od medycyny sądowej. Pierwszą rzeczą, jaką zrobię z rana, będzie rzucenie okiem na krwawe szczątki. - Boisz się, - powiedział Olaf. Spojrzałam w jego rozeźlone oczy. - Jeśli mam być przydatna podczas mego pobytu, potrzebuję snu. Jeśli obejrzę zdjęcia dziś, przed pójściem spać, nie mam gwarancji, że zasnę. Powtórnie zwrócił się do Edwarda. - Twoja bratnia dusza jest tchórzem. - Nie, po prostu jest szczera. - Dziękuję Edwardzie. - Podeszłam bliżej do Olafa, aż musiałam odchylić do tyłu kark, aby widzieć jego twarz, górował nade mną. Naprawdę nie było możliwości nawiązania dobrego kontaktu wzrokowego, więc cofnęłam się dla wygodniejszej pozycji karku, i zadowoliłam się spojrzeniem w jego głęboko osadzone oczy. - Gdybym była mężczyzną, prawdopodobnie czułabym się zmuszona je obejrzeć, udowodnić, że jestem warta pochwał Edwarda. Ale jedną z dobrych rzeczy w byciu kobietą, jest to że mój poziom zatrucia testosteronem jest niższy, niż u większości mężczyzn. - Zatrucia testosteronem? - Olaf wyglądał na zagubionego. Prawdopodobnie nie było to dla

niego nowe odczucie. - Pokaż mi gdzie jest mój pokój, potem mu to wytłumacz. Chciałabym skoczyć po kilka dodatkowych rzeczy, jeśli mam dziś przeprowadzić wywiad z wampirami. Edward poprowadził mnie obok Olafa i dalej za drzwi, gdzie wszyscy zdawali się znikać. Korytarz był tak samo biały i tak bardzo pozbawiony dekoracji, ze wyglądał na niedokończoną robotę. Wskazał pokój Bernardo, pierwsze drzwi, Olaf był obok mnie. - Czy naprawdę myślisz, że Olaf i ja śpiący w pokojach obok, to dobry pomysł? - Umieszczając cię obok niego, pokazuję, że się o ciebie nie boję. - Ale ja tak, - powiedziałam. Uśmiechnął się. - Po prostu zachowaj podstawowe środki ostrożności. Nic ci nie będzie. - Dobrze wiedzieć, że choć jedno z nas jest pewne. Jakbyś nie zauważył, waży z tonę więcej ode mnie. - Mówisz jakby to miała być walka wręcz. Znam cię, Anito. Jeśli Olaf przekroczy dziś w nocy ten próg, po prostu go zastrzelisz. Przyglądałam się uważnie jego twarzy. - Czy ustawiasz mnie, abym go zabiła? Mrugnął, i przez chwilę widziałam, że go zaskoczyłam. - Nie, nie. To co powiedziałem Olafowi, było na poważnie. Gdybym chciał aby był martwy, po prostu bym go zabił. Umieściłem cię obok, bo wiem jak myśli. Uzna, że to pułapka, zbyt łatwe i dziś w nocy będzie się zachowywał przyzwoicie. - A co z jutrzejszą nocą? Edward wzruszył ramionami. – Jedna noc na raz. Pokręciłam głową i otworzyłam drzwi. Edward zawołał mnie, nim zdążyłam wejść czy choćby włączyć światło. Obróciłam się do niego. - Wiesz, większość kobiet się rozckliwia, kiedy mężczyzna mówi im, że są jego bratnią duszą. - Nie jestem większością kobiet. Uśmiechnął się szerzej. - Amen. Spojrzałam na niego. - Wiesz, że to co powiedziałeś mnie przeraża. Myśl o tym, że fantazjujesz o polowaniu i zabiciu mnie. Edward, to upiorne. - Przepraszam, - powiedział, ale nadal się uśmiechał, nadal był rozbawiony. - Ale szczerze, jeśli mówił byś o bratnich duszach i miał na myśli tkliwostki-miłostki, to mogłoby wystraszyć mnie bardziej. Od kiedy się spotkaliśmy, wiedziałam że pewnego dnia możesz mnie zabić, ale zakochać się we mnie… to by było zbyt dziwne. Uśmiech trochę zbladł. - Wiesz, gdybyśmy mogli kochać siebie nawzajem, nasze życia byłyby mniej skomplikowane. - Powiedz prawdę Edwardzie. Czy kiedykolwiek przyszła ci do głowy choćby jedna romantyczna myśl związana ze mną? Nawet nie musiał się zastanawiać. Po prostu pokręcił głową. - Mi też. Spotkam cię przed domem przy samochodzie. - Zaczekam tu na ciebie, - powiedział. Spojrzałam na niego. - czemu? - Nie chcę abyś wychodząc wymądrzała się przed Olafem, jeśli nie ma mnie w pobliżu, aby zatrzymać walkę. - Czy ja bym tak postąpiła? - Pokręcił głową. - Zaopatrz się w dodatkową siłę ognia i po prostu jedźmy. Chciałbym położyć się spać przed świtem. - Słuszna uwaga, - weszłam do pokoju zamykając za sobą drzwi. Prawie natychmiast ktoś zapukał. Otworzyłam je powoli, ale byłam prawie pewna, że to Edward. - Zabierzemy cię do klubu, jako mojego gościa i przyjaciela. Jeśli wampiry nie wiedzą kim jesteś, mogą być mniej ostrożne w twojej obecności, pozwolić aby wymsknęło im się coś, co dla ciebie będzie mieć sens, a dla mnie by nie miało.

- Co jeśli moja tożsamość wyjdzie na jaw? Myślisz, że Jej Cześć będzie na ciebie zła za przemycenie Egzekutorki do jej klubu? - Powiem jej, że chciałaś zobaczyć najlepszy show w mieście i uznałaś, że mogą nie chcieć Egzekutorki w pobliżu, ale jesteś w trybie ściśle nie-egzekucyjnym. - Czy powiesz tak po prostu, nie-egzekucyjny tryb pracy? Uśmiechnął się. - Zapewne. Lubi mężczyzn bardzo poważnych lub bardzo uroczych. - Ona. Mówisz jakbyś ją znał. - Ted zabija tylko renegatów. Jest bardzo mile widziany w wielu miejscach spotkań lokalnych potworów. - Edward aktor, - powiedziałam. - Jestem dobry w pracy pod przykrywką. - Wiem Edward. - Ale zawsze gdy widzisz, jak to robię odczuwasz dyskomfort. Wzruszyłam ramionami. - Jesteś tak dobrym aktorem Edwardzie, że czasami zastanawiam się, która rola jest prawdziwa. Uśmiech zniknął, pozostawiając jego twarz bez wyrazu, pustą jakby wraz z uśmiechem ześlizgnęła się jego część. - Weź swoje rzeczy Anito. Zamknęłam drzwi, on nadal tam stał. Pod pewnymi względami rozumiałam Edwarda lepiej, niż któregokolwiek z mężczyzn, z którymi się spotykałam. Z drugiej strony był największą ze wszystkich tajemnic. Potrząsnęłam głową, dosłownie strząsając ten temat i rozejrzałam się po małej sypialni. Jeśli wrócimy o świcie, będę zmęczona, a zmęczona może oznaczać nieostrożna. Postanowiłam wprowadzić kilka zmian teraz, póki jestem świeża. Jedyne krzesło wyląduje pod klamką, ale dopiero, gdy się położę. Przeniosłam rządek miniaturowych laleczek Kaczina z komody na parapet. Jeśli ktokolwiek otworzy okno, jedna lub więcej laleczek spadnie. Na ścianie wisiało małe lustro obramowane rogami jelenia. Ułożyłam je pod oknem, na wypadek gdyby laleczki nie spadły. Walizkę postawię obok drzwi wejściowych, na wypadek gdyby komuś udało się je otworzyć nie przewracając krzesła, Olaf może się potknąć o walizkę. Oczywiście równie prawdopodobne było, że ja na nią wpadnę po drodze do łazienki albo do wyjścia. Gdy tylko o tym pomyślałam, musiałam skorzystać. Wpadnę do toalety po. Edward może postać na zewnątrz i przypilnować, aby Olaf nie przeszkadzał. Przeszukałam swoją walizkę. Zgodnie z prawem nie posiadając nakazu egzekucji, nie mogłam mieć przy sobie sprzętu do uśmiercania wampirów. Noszenie go ze sobą bez tego było jak morderstwo z premedytacją. Ale nie było prawa, przeciwko noszeniu kilku dodatkowych rzeczy. Miałam dwie cienkie fiolki wody święconej zatkane gumowymi zatyczkami Uderzałeś w zatyczkę kciukiem i wyskakiwała na zewnątrz, trochę jak granat, ale groźny tylko dla wampirów. Co czyniło go o wiele bardziej przyjaznym użytkownikowi. Wsunęłam wodę święconą do dwóch osobnych kieszeni. Były prawie niewidoczne przez ciemny materiał. Miałam na sobie krzyżyk, ale kiedyś już zdarzyło się tak, że zerwano mi go z szyi, więc posiadałam zapasowe. Do przedniej kieszeni dżinsów włożyłam prosty srebrny krzyżyk na łańcuszku, kolejny umieściłam w kieszeni czarnej marynarki. Otworzyłam pudełko z amunicją. Prawie dwa lata temu musiałam opuścić swoje mieszkanie. Wcześniej wkładałam do pistoletu bezpieczne pociski śrutowe. Odłamkowy nie przeleci przez ścianę, ale jak Edward i kilku moich przyjaciół z policji zwróciło uwagę, miałam sporo szczęścia. Takie pociski roztrzaskają kości, ale przez nie nie przejdą, różnica między strzałem z shotguna i pociskiem z pistoletu, tak jakby. Prawdę mówiąc Edward przyjechał do miasta tylko po to, aby zabrać mnie na strzelnicę i wypróbować bronie palne. Zapytał mnie o poszczególne strzelaniny i co dowiedziałam się, że powodem, dla którego pociski śrutowe zadziałały tak, jak chciałam, było strzelanie z przyłożenia, gdy zabijałam z ich użyciem. Potrzeba mi było czegoś, na czym

można polegać przy zabijaniu z odległości bezpieczniejszej niż długość wyciągniętej ręki. To mogło również wyjaśnić, czemu czasem trafiałam starsze wampiry z większej odległości, a one się nie zatrzymały. Może nie. Może po prostu były tak stare, ale... Edward był bardzo przekonujący. Coś z większą mocą przebicia, amunicja, która ma zabić a nie zranić. Ponieważ spójrzmy prawdzie w oczy: kiedy ostatni raz zdarzyło mi się kogoś zranić, gdy nie usiłowałam zabić danej osoby? Dla mnie zranienie było wypadkiem. Zabicie było celem. Ostatecznie zdecydowałam się na amunicję Hornady Custom XTP do broni ręcznej. Konkretnie Lugera 9mm, 147 JHP/XTP, naturalnie pokryte srebrem. Istniały też inne pociski dum dum o większej masie, ale niektóre nie zagłębiały się aż tak w tkankę. Przy wampirach musisz mieć pewność, że uszkodzisz coś ważnego, a nie tylko zrobisz dużą dziurę. Były też kule o większej sile penetracji, co oznaczało, że prawdopodobnie przeszłyby przez ciało na wylot. Ale Hornady XTP zaprojektowano, aby nastąpiła penetracja celu, ale nie na tyle, aby przeszły na wylot i „stanowiły zagrożenie”. To ostatnie to cytat z któregoś z tekstów na temat produkcji Hornady. Amunicja spełniała wymagania FBI dotyczące penetracji celu. Federalni w większym stopniu niż ja, muszą się martwić o to, co stanie się z kulą, kiedy trafi przestępcę i będzie kontynuować swój lot. Czy trafi dziecko, ciężarną kobietę, zakonnicę podczas porannego spaceru? Gdy kula trafi cel i leci dalej, nigdy nie wiesz co się stanie. Plan polega na tym, aby upewnić się, że nie przebije celu na wylot, ale też, że cel nie wstanie. Naturalnie Edward miał własny przepis na zabijanie. Wziął srebrne pociski dum dum i wypełnił je wodą święconą i rtęcią, potem zapieczętował końcówkę woskiem. Obawiałam się, że wosk zatka lufę pistoletu, ale przechodziły niczym jedwab – gładko, można było na nich polegać jak na Edwardzie. Amunicja była cholernie widowiskowa. Tak przynajmniej powiedział mi Edward. Jeszcze nie wypróbowałam jego niespodzianki domowej roboty. Byłam nadal ostrożna, jeśli o nie chodzi. Nie powinien był mi powiedzieć, że mogą zablokować broń. A może i tak czułabym niepokój. Mając je przy sobie, nawet jeśli trafienie nie powinno zakończyć się śmiercią, nie trafisz w serce, głowę, cokolwiek zabójczego, nadal pojawią się poważne obrażenia. Woda święcona, srebro i rtęć eksplodują w ciele wypalając wszystko, czego dotkną. Woda święcona przepali ciało niczym kwas. Traf tym wampira choćby w nogę lub rękę, a może przestać interesować się zabiciem cię i po prostu chcieć, żeby przestało boleć. Wpatrywałam się w dwa opakowania amunicji, ostatecznie załadowałam Hornady XTP, specjalne pociski Edwarda pozostały w pudełku. Jeśli będę musiała dziś zastrzelić jakieś wampiry nie mając nakazu egzekucji, posiadanie amunicji domowej roboty wydawało by się być zbyt zamierzone. Premedytacja stanowi różnicę pomiędzy morderstwem pierwszego a drugiego stopnia a nawet nieumyślnym spowodowaniem śmierci, jeśli masz dobrego prawnika i radę przysięgłych po swojej stronie. Nawet teraz w więzieniach przebywają ludzie skazani za zabicie wampirów. Nie chcę być jednym z nich. Poza tym, idziemy tylko zadawać pytania, nic wielkiego. Powtarzałam to sobie zamykając walizkę i pozostawiając w niej tamtą amunicję. Ale wiedziałam lepiej niż większość ludzi, że to, co powinno być proste, zawsze się komplikuje, kiedy w grę wchodzą wampiry. Dodaj Mistrza Miasta, jakiegokolwiek miasta, a nigdy tak naprawdę nie wiesz, w co się pakujesz. Zabiłam trzech Mistrzów Miasta: jednego mieczem, jednego ogniem, jednego uśmiercając ludzkiego sługę. Nigdy zwykłym, prostym strzałem. Dzisiejszej nocy prawdopodobnie nie będę do nikogo strzelać, ale… wzięłam dodatkowy magazynek. Użyję go, tylko po wykorzystaniu pierwszego. Jeśli wystrzelę trzynaście XTP, a cel nie zostanie zlikwidowany, chrzanić zasady. Oskarżeniami o morderstwo, będę się martwić później, jak uda mi się przeżyć. Najpierw przetrwanie. Potem próba wymigania się od więzienia. Trzeba mieć priorytety, włożyłam dodatkowy magazynek do prawej kieszeni kurtki i poszłam znaleźć Edwarda. To on nauczył mnie jakie powinnam mieć priorytety. Rozdział 22

Studziłam swój zapał w salonie, gdy Bernardo i Olaf wyszli z odległych pokoi. Oboje zmienili ubrania. Bernardo miał na sobie białe, luźne spodnie w kantkę i z podwiniętymi mankietami. Biała kamizelka uwidoczniała śniade, umięśnione ramiona. Dodał ciężkie, srebrne bransolety na ramionach w połowie bicepsa i pasujące do nich ozdoby na nadgarstkach. Święty srebrny medalik błyszczał na gładkiej śniadej skórze jego piersi. Większość jego włosów opadała jak czarny sen, wokół tej bieli, z wyjątkiem warkocza z jednej strony. Bardzo grubego warkocza, bo po prostu miał tyle włosów. Tu i ówdzie wplótł we fryzurę srebrne łańcuszki z drobnymi dzwoneczkami, tak, że wszedł majestatycznie do pokoju w delikatnym dźwięku dzwonków. Spojrzał na mnie przez kurtynę czerni otaczającą jedną stronę twarzy, a drugą przyozdobioną swym, błyszczącym na srebrno i czarno, warkoczem. To, co najmniej, przyciągało wzrok. Musiałam walczyć ze sobą, aby oderwać wzrok od Bernardo i spojrzeć na Olafa. Wybrał czarną koszulę, która wydawała się zupełnie zwyczajna. Włożył skórzaną kurtkę, żeby ukryć swoją kaburę podkamienną. Było zbyt ciepło na skórę. Choć trzeba przyznać, iż z jego całkowicie ogoloną głową, czarnymi dżinsami i czarnymi butami ze srebrnymi czubkami i obcasami, skórzana kurtka wydawała się właściwym posunięciem. - Chłopaki, ależ wyglądacie elegancko. Co to za okazja? - Jedziemy do klubu. - Powiedział Bernardo, tak jakby to wszystko wyjaśniało. - To wiem. - Odpowiedziałam. Zmarszczył brwi. - Powinnaś się przebrać. - Odepchnęłam się od kanapy i stanęłam na nogach. - Dlaczego? - Podszedł do mnie. Wychwyciłam przebłysk ciemnej skóry ponad jego białymi skórzanymi mokasynami i rąbkiem spodni. Nie ubrał skarpetek. Zatrzymał się przy krawędzi kanapy, jak gdybym się cofnęła lub dała znak, że nie jestem zadowolona. - Wiem, że możesz wyglądać równie dobrze jak my. - Dodał z lekceważącym uśmiechem: - Albo tak dobrze, jak Olaf w tej chwili. Może nie tak dobrze jak ja. - Uśmiechnął się i był to prawdziwy uśmiech, przeznaczony do stopienia czegoś trochę niżej niż serca. Ale zaczęłam pracować nad swoją reakcją na niego. Nie byłam niewolnikiem własnego libido. Richard i Jean-Claude mogą zaświadczyć na ten temat. Spojrzałam na niego, w całym jego blasku i chwale ciemności. - Jeśli nie mogę wyglądać tak dobrze jak ty, dlaczego w ogóle próbować? Uśmiech rozciągnął się w szeroki uśmiech powodując, że jego twarz wyglądała w jakiś sposób bardziej prawdziwe i mniej przystojnie. Mniej przystojny i mniej wyćwiczony, ale podobał mi się bardziej. Zrobił krok do przodu, żeby się podrażnić. Wyćwiczony wygląd powrócił. Był to mężczyzna który wiedział, jak flirtować. Ale jeśli cokolwiek zwróciło moją uwagę to bardzo wytrenowane podejście, jakby ten człowiek wcześniej robił to tysiąc razy, przy wielu różnych kobietach. Takie zachowanie zawsze zdaje się sugerować, że nie różnię się od całej reszty. Nie pochlebiało mi to. - Myślę, że może, może byłabyś w stanie dostąpić mojej chwały, jeśli byś chciała. -Nawet wiedząc, że to była gra, musiałam się uśmiechnąć. - Ja po prostu nie chcę pracować tak ciężko, Bernardo. - Skoro zostałem zmuszony, żeby się przebrać, to wszyscy muszą to zrobić. - Powiedział Olaf. Spojrzałam na niego. Czy był przystojny? Nie bardzo, ale był atrakcyjny. Jeśli mógłby złagodzić w sobie złego chłopca, prawdopodobnie poderwałby wiele dziewczyn w klubie. A może udałoby mu się to, nawet gdyby nic nie zmieniał? Zawsze zadziwia mnie, jak wiele kobiet lubi niebezpiecznych mężczyzn. Mężczyzn, o których niemal od momentu ich spotkania wiesz, że są zapowiedzią kłopotów. Ja osobiście wolę moich chłopców: uprzejmych, łagodniejszych, milszych. Wrażliwość jest bardzo niedoceniana przez większość ludzi. - Nie przypominam sobie, żeby ktokolwiek przekazał ci władzę, Olafie. Kiedy Edward każe

mi zmienić ubranie, zrobię to. Zrobił krok w moim kierunku, ale niezależnie od tego co zamierzał powiedzieć lub zrobić, powstrzymał się, gdy Edward wszedł do pokoju. Miał na sobie czerwoną koszulkę na ramiączkach oraz jedwabną koszulę z krótkimi rękawami, która pasowała do podkoszulka. Koszulka miałaby ukryć kaburę na ramię, jakby był ostrożny. Dżinsy miał nowe i czarne, a jego żółte włosy urosły wystarczająco, by zacząć się kręcić. W rzeczywistości wyglądał trochę słodko. Edward nigdy nie wyglądał słodko. Wiedziałam, kiedy zostałam pokonana. Podniosłam ręce w geście kapitulacji i ruszyłam w kierunku sypialni. Następnie zatrzymałam się i odwróciłam w jego kierunku. - Myślałam, że powodem, dla którego zabierasz mnie tam bez policji jest to, że może potwory chętniej porozmawiają z Anitą Blake, egzekutorką wampirów. To znaczy, że nie będzie żadnych tajnych bzdur. - Dlaczego przebranie się jest dla ciebie czymś tajnym? - zapytał Bernardo. Spojrzałem na niego, po czym spojrzałam na Edwarda. - Jeśli zależy ci na moich usługach, korzystasz z nich, cholera, bez względu na to, co mam na sobie. Nie stroję się poza biurem. Edward powiedział. - Chodź tam z nami incognito. Rozejrzysz się po klubie i spotkasz z potworami, zanim dowiedzą się kim jesteś. - Dlaczego? - Znasz odpowiedź. - Chcesz, żebym się rozejrzała i skorzystała z mojego umiejętności, zanim zorientują się, że jakieś posiadam. Pokiwał głową. - Ale również chcesz, żebym była Anitą Blake i zaimponowała potworom. - Tak. - Powiedział. - Trudno robić obie rzeczy jednocześnie. - Bądź turystką dopóki cię nie rozpoznają, potem bądź sobą. - Najlepsze połączenie. - Stwierdziłam. - Dokładnie. Spojrzałam na niego. - Czy to cały twój plan? Żadnych ukrytych zamiarów? - Uśmiechnął się i był to uśmiech Teda: powolny, leniwy, niewinny. - Zrobiłbym ci coś takiego? Potrząsnęłam głową i ruszyłam do sypialni. - Zapomnij, że zapytałam. Przebiorę się w coś bardziej... odświętnego. - Powiedziałam nie odwracając się. Edward nie zawołał mnie z powrotem i nie powiedział, że nie musze się przebierać, więc szłam dalej. Najwyraźniej dziś byliśmy tajniakami. Nienawidziłam działać pod przykrywką. Jestem w tym po prostu cholernie zła. Ponadto nie zapakowałam nic z myślą o klubowej potańcówce. Przebrałam się w najnowsze i najczarniejsze dżinsy jakie miałam. Nike musiały zostać, ponieważ nie przywiozłam niczego innego oprócz większej ilości Nike. Wszystkie moje koszule były właściwie w różnych kolorach i w jednym czy dwóch krojach. Jeśli znajdę coś wygodnego i w moim stylu, nauczyłam się kupować podwójnie i w wielu kolorach, o ile coś naprawdę mi się podoba. Oznacza to, że zazwyczaj noszę zeszłoroczne modele, gdy trendy w modzie idą dalej. Ale to nie jest coś czym się przejmuje. Miałam chabrową, bawełnianą koszulkę z dekoltem w łódkę. Niemal wszystkie spakowane przeze mnie koszulki były takie. Niebieski był trochę bardziej łagodny niż pozostałe kolory. Dodałam odrobinę cienia do powiek i odpowiednią ilość eyelinera, by wyglądać dramatycznie. Rzęsy pociągnęłam odrobiną tuszu do rzęs. Całość wykończyłam różem do policzków i trochę idiotyczną, czerwoną i „całuśną” szminką. Nie mogłam się cała przejrzeć w małym pokojowym lusterku, ale przynajmniej makijaż wyglądał dobrze. Kabura podramienna wyglądała bardzo czarno na tle niebieskiej koszuli, ale czarna marynarka zakrywała wszystko. Przez to, że nie mogłam zdjąć żakietu bez pokazywania broni, dołożyłam jeszcze przedramienne pochewki na pasujące do nich srebrne

noże. Jeśli miałam tkwić w marynarce całą noc, równie dobrze mogłam je nosić. Poza tym nigdy nie wiesz, kiedy będziesz potrzebował odpowiedniego. Przeczesałam szczotką moje włosy i stwierdziłam, że skończyłam. Najwyraźniej wyglądałam dobrze, ponieważ Bernardo powiedział. - Cofam to, co powiedziałem. Gdybyś spakowała sukienkę, byłabyś ładniejsza ode mnie. Potrząsnęłam głową. - Nie, nie byłabym, ale dzięki za to. - Chodźmy. - Zdecydował Edward. - Ona pokazuje zbyt dużo piersi. - Stwierdził Olaf. Patrzyłam na jego całkowicie przejrzystą czarną koszulę. - Widzę twoje sutki. – Jego twarz pociemniała. Myślę, że rzeczywiście się zawstydził. –Suka. - Tak, pewnie, ty i koń, na którym jechałeś. - Rzekłam. Edward znalazł się między nami, uspakajając wielkiego faceta. Powiedział do mnie. - Nie drażnij go, jeśli nie chcesz kłopotów. - On zaczął. - Stwierdziłam. Spojrzał na nas oboje lodowatym spojrzeniem które przywdziewał, kiedy kogoś zabijał. - Nie obchodzi mnie kto zaczął, ale ja to skończę. Czy to jasne? Olaf i ja spojrzeliśmy na Edwarda, a następnie na siebie. Powoli oboje skinęliśmy głowami. - Jasne. - Powiedział Olaf. - Jak kryształ. - Odpowiedziałam. - Dobrze. - Jego twarz przekształciła sie w uśmiechniętą. W jakiś sposób wydawał się lata młodszy. Jak on to robił? - Zatem chodźmy. Poszliśmy. Rozdział 23 Klub „Obsydianowy motyl” znajdował się pomiędzy Santa Fe i Albuquerque. Jak jedno z indiańskich kasyn, budynek był oddalony od drogi. Widok aż krzyczał: wysokiej klasy pułapka na turystów. Parking był tak zapełniony, że musieliśmy jeździć w kółko, aby znaleźć wolne miejsce. Budynek udawał aztecką świątynię. A przynajmniej to, co według mojej wiedzy było aztecką świątynią. Z zewnątrz wyglądał jak plan filmowy. Czerwony neon otaczał rzeźbione, kwadratowe twarze. Nazwa została wykonana z większej ilości czerwonych neonów. Kolejka mijała róg budynku i znikała w gorących, letnich ciemnościach. To nie było moje miasto. Nie znałam kierownika, więc nie mogłam wejść bez kolejki. Ale też nie chciałam w niej stać. Edward, pełen pewności siebie, ominął kolejkę, jakby wiedział coś, czego ja nie wiedziałam. Szliśmy za nim jak posłuszne szczeniaczki. Nie byliśmy jedyną czwórką usiłującą dostać się do klubu. Za to byliśmy jedyną czwórką, której nie tworzyły pary. Aby wmieszać się w tłum, potrzebowalibyśmy przynajmniej jeszcze jednej kobiety. Ale Edward wcale nie próbował wmieszać się w tłum. Podszedł do początku kolejki, gdzie stał duży mężczyzna o szerokich ramionach i bardzo indiańskich rysach. Miał nagą klatkę piersiową, a na sobie jedynie coś wyglądającego jak spódniczka, co prawdopodobnie wcale nią nie było. Całości dopełniał ciężki kołnierz ze sztucznego złota, który zakrywał większość ramion jak narzutka. Na głowie nosił koronę pokrytą piórami ary i innymi mniejszymi, których nie rozpoznałam. Jeśli tak wyglądał bramkarz, to nawet jestem ciekawa, jak wygląda pokaz. Miałam nadzieję, że posiadali dostęp do dużej ilości papug domowych i nie musieli pozabijać ptaków, aby wykonać kostiumy. - Jesteśmy towarzyszami profesor Dallas. Czeka na nas. - Powiedział Edward swym najlepszym „Cześć-przyjacielu-miło-cię-spotkać” głosem. Mężczyzna udekorowany piórami i złotem zapytał. - Nazwiska. – Przestał krzyżować ramiona i spojrzał na podkładkę, którą cały czas trzymał w dłoni. - Ted Forrester, Bernardo Spotted–Horse, Olaf Gndersson i Anita Lee. – Nowe nazwisko

zaskoczyło mnie. Najwyraźniej chciał, żebym na poważnie była incognito. - Dowody tożsamości. Starałam się mieć obojętny wyraz twarzy, ale wymagało to wysiłku. Nie miałam żadnych fałszywych dokumentów. Spojrzałam na Edwarda. Podał mężczyźnie swoje prawo jazdy. Potem nie przestając się uśmiechać, powiedział. - No i czy nie jesteś szczęśliwa, że nie pozwoliłem ci zostawić prawa jazdy w samochodzie? – Podał drugą plakietkę bramkarzowi. Ten przyglądał się dokumentom dłużej, niż uważałam za konieczne, jakby coś podejrzewał. Moje ramiona były spięte. Czekałam, aż obróci się i powie: „Ahaaaaa, fałszywe prawo jazdy!”. Jednak tego nie zrobił. Podał oba dokumenty Edwardowi, po czym zwrócił się do Bernardo i Olafa. Wyjęli swoje dowody, jakby kiedyś już to robili. Edward cofnął się, aby stanąć obok mnie i podał mi plakietkę. Wzięłam ją i obejrzałam. Wydano ją w Nowym Meksyku. Widniał na niej nie znany mi adres. Ale to było moje zdjęcie, podpisane Anita Lee. Wzrost, waga i cała reszta się zgadzała. Tylko nazwisko i adres nie pasowały. - Lepiej schowaj je do kieszeni. Może mnie nie być w pobliżu, aby znaleźć je następnym razem. - Powiedział. Wsunęłam je do kieszeni razem z moim drugim prawkiem, szminką, pieniędzmi i dodatkowym krzyżykiem. Nie byłam pewna czy czuć się docenioną, czy może urażoną, że Edward stworzył dla mnie sekretną tożsamość. Naturalnie to było tylko prawo jazdy, ale znając Edwarda, kryło się za tym coś więcej. Jak zwykle. Duże podwójne drzwi otworzył inny umięśniony facet w spódniczce. Ten nie miał korony z piór ani fajowego kołnierza. Najwyraźniej był niżej w hierarchii bramkarzy. Drzwi wiodły do ciemnego pomieszczenia. Powietrze było ciężkie od nieznanych mi kadzideł, a ściany całkowicie pokrywały ciężkie draperie. Dopiero następna para drzwi wskazywała drogę. Kolejny bramkarz miał blond włosy i opaloną, miodową skórę. Otworzył nam drzwi. W krótkie włosy miał wplecione piórka. Mrugnął do mnie, gdy go mijałam, ale to Bernardo przyglądał się w największym stopniu. Może szukał broni, ale moim zdaniem gapił się na jego tyłek. Z tyłu nie zobaczyłby pistoletu. Bernardo umieścił go z boku, ponieważ z tyłu tworzyłby wybrzuszenie. To mówi wiele o ścisłym dopasowaniu spodni na tyłku. Pomieszczenie, do którego weszliśmy, było duże i rozciągało się w mroku. Ludzie siedzieli przy kwadratowych, kamiennych stołach, które podejrzanie przypominały mi ołtarze. Albo przynajmniej to, co Hollywood zawsze pokazuje jako ołtarze. Pod przeciwległą ścianą większość miejsca zajmowała „Scena”, która sceną nie była. Używano jej jako sceny, ale tak naprawdę była to świątynia. Jakby ktoś ściął czubek piramidy świątynnej i przeniósł go tu, do klubu nocnego, do miasta tak bardzo odseparowanego od dżungli, że kamienie musiały czuć się samotne. Przed Edwardem pojawiła się kobieta o etnicznych rysach twarzy, tak jak pierwszy bramkarz. Wysokie kości policzkowe i kurtyna czarnych lśniących włosów opadała jej do kolan i falowała za każdym razem, gdy mijała stoliki. W ciemnych dłoniach trzymała menu, więc założyłam, że to kelnerka. Ale miała na sobie jedwabną, czerwoną sukienkę w czarne wzory. Tak, umiem rozpoznać jedwab, gdy go widzę. Sukienka była trochę orientalna i nie pasowała ani do wystroju pomieszczenia, ani do kelnerek pośpieszających między stołami w luźnych sukienkach uszytych z szorstkiego materiału. Kelnerki męczyły się w luźnych sandałach, kiedy hostessa sunęła przed nami na obcasach w kolorze szkarłatu swej sukni i z idealnym manicure na paznokciach. Była piękna, wysoka, szczupła i pełna gracji. Wyglądała niczym modelka, ale była fałszywą nutą, jakby częścią innego motywu. Pokazała nam drogę do stolika, który znajdował się na samym przedzie, dokładnie przed świątynią. Siedząca przy nim kobieta wstała i gdy siadaliśmy, podawała każdemu dłoń. Miała mocny uścisk dłoni, choć jej ręka rozmiarem

przypominała moją. Mocny uścisk tak małej dłoni wymaga praktyki. Profesor Dallas, mówcie mi Dallas, była niższa niż ja i tak drobna, że we właściwych ubraniach wyglądałaby na dziecko przed okresem dojrzewania. Miała na sobie brązowe, eleganckie spodnie, białą koszulkę polo i tweedową marynarkę ze skórzanymi łatami pod łokciami. Wyglądało to tak, jakby przeczytała zasady ubioru profesorów uniwersyteckich i starała się je potwierdzić. Brązowe włosy sięgały jej do ramion. Jej twarz była mała i trójkątna, tak samo blada i idealna, jak bóg zamierzył. Nosiła za duże w stosunku do twarzy okulary w złotych oprawkach. Jeśli tak wyglądały według niej imprezowe ciuchy, ktoś powinien zabrać ją na zakupy. Ale jakoś nie wydawało mi się, że ją to obchodzi. Cenię to w kobiecie. Z drzwi o dziwnym kształcie, znajdujących się na szczycie świątyni, wyłonił się mężczyzna. Gdy tylko wyszedł, zapadła wokół niego cisza, która rozeszła się falami w szepcącej widowni. W końcu zapadła tak absolutna cisza, że mogłam usłyszeć pulsowanie własnej krwi. Nigdy nie widziałam tak wielkiego tłumu, który by tak szybko zamilkł. Powiedziałabym, że to magia, ale tak nie było. Nie do końca. Obecność tego mężczyzny była jakby magiczna, bo mógłby mieć na sobie zwykłe dżinsy i t-shirt, a i tak rozporządzałby twą uwagą. Naturalnie jego strój sam w sobie przyciągał oko. Jego korona była masą cienkich, długich piór o dziwnej zielonkawej, niebieskawej i złotawej barwie. Gdy się poruszał, kolory mieniły się niczym uwięziona, zielonkawa tęcza, unosząca się jak wachlarz nad jego czołem. Miał na sobie sięgającą prawie do kolan pelerynę, która zdawała się być wykonana z takich samych piór, jak przybranie głowy. Poruszał się niczym zielonkawa fala. Widoczne kawałki ciała wyglądały na silne, kwadratowe i ciemne. Siedziałam na tyle blisko aby móc stwierdzić, czy jest przystojny, ale wpatrując się w niego nie byłam pewna. Nie dało się oddzielić jego twarzy od wrażenia, które wywierał całym sobą. A zatem twarz nie miała wielkiego znaczenia. Był atrakcyjny nie z powodu długości nosa czy podbródka, ale po prostu. Zdałam sobie sprawę, że siedzę trochę bardziej wyprostowana niż zwykle, prawie jakbym stawała na baczność. Pomyślałam, że nawet jeśli to nie jest magia, to jest to coś na pewno. Oderwanie od niego wzroku i spojrzenie na pozostałych przy stole wymagało wysiłku. Bernardo wpatrywał się w niego, podobnie doktor Dallas. Edward patrzył w przestrzeń ponad tłumem. Olaf przyglądał się pani profesor. Obserwował ją nie tyle jak mężczyzna kobietę, ale jak kot ptaszka przez pręty klatki. Może Dallas to zauważyła i zignorowała, ale jakoś wydawało mi się, że nie zdawała sobie z tego sprawy. Myślę, że nawet w obecności aury tego mężczyzny wypełniającej pomieszczenie i jego bogatym głosie niosącym się w powietrzu, poczułabym spojrzenie Olafa niczym zimny powiew na kręgosłupie. To, że Dallas pozostawała w błogiej nieświadomości sprawiło, że zaczęłam się o nią martwić. Tylko troszkę, ale byłam pewna, że nigdy nie chcę zostawić jej samej z Olafem. Jej instynkt samozachowawczy po prostu sobie nie radził. Mężczyzna, król lub najwyższy kapłan, mówił barwnym, głębokim tonem. Część z tego zrozumiałam. Coś o miesiącu Toxcala i wybranym. Nie mogłam skupić się na jego głosie bardziej niż spojrzeć na niego, ponieważ poświęcić mu tyle uwagi oznaczało, że znalazłam się pod działaniem czaru, który roztaczał nad tłumem. To nie był czar w dosłownym znaczeniu tego słowa, ale była w tym pewna moc, jeśli nie magia. Różnica pomiędzy magią a mocą potrafi być bardzo mała. W ciągu ostatnich dwóch lat zostałam zmuszona do zaakceptowania tego faktu. Najwyższy kapłan był człowiekiem, ale dało się od niego wyczuć wieki. Nie ma zbyt wielu sposobów, aby człowiek przeżył stulecia. Jednym z nich jest zostanie ludzkim sługą potężnego mistrza wampirów. O ile Obsydianowy Motyl nie dzielił się bardziej hojnie mocą niż większość Mistrzów Miasta, których spotkałam, najwyższy kapłan należał do niej. Był zbyt potężnym echem swego mistrza, aby go znieść, o ile ona nie była mistrzem. Mistrzowie

wampirów mają tendencję albo do niszczenia, albo do posiadania tego, co potężne. Najwyższy kapłan był potężnym za życia, charyzmatycznym przywódcą. Teraz wieki praktyki uczyniły tą charyzmę rodzajem magii. Zdarzało się, że prawdziwe wampiry nie miały na mnie takiego wpływu. Jeśli to był sługa, jak przerażający będzie mistrz? Siedziałam przy tym kamiennym stole napinając ramiona, aby poczuć ucisk kabury podramiennej. Cieszyło mnie, że wzięłam dodatkowy magazynek. Poruszyłam nadgarstkami na tyle, aby poczuć noże przymocowane na przedramionach. Bardzo cieszyłam się, że je zabrałam. Możesz dźgnął wampira i nie zabić, ale nadal podkreślisz… swoje stanowisko. W końcu byłam w stanie oddzielić moc jego głosu od słów. Większość wampirów, o ile potrafią, wykonuje sztuczki używając głosu. Słowa są kluczem. Mówią piękno, i widzisz piękno. Mówią terror, i odzywasz strach. Ale ten głos miał mało wspólnego ze słowami. To była przytłaczająca aura mocy, niczym biały szum. Widownia mogła sądzić, że wsłuchują się w każde słowo, ale mężczyzna mógł recytować listę zakupów i uzyskać podobny efekt. Słowa brzmiały: „Zobaczyliście go jako boga Tezcathpoca podczas naszego początkowego tańca. Teraz zobaczcie go jako człowieka.” Gdy to mówił, przygasały światła. Znalazł się prawie w ciemności, a gdy się ruszał, widać było tylko opalizujący blask piór. Światło, które zapaliło się po drugiej stronie sceny, ukazało mężczyznę, którego blada skóra w świetle lśniła od stóp aż po nagie ramiona. Stał plecami do widowni i przez chwilę myślałam, że jest nagi. Nic nie przełamywało krzywizn jego ciała. Od wypukłości łydek do ud, zwartej krągłości tyłka, szczupłej talii, aż po rozszerzające się ramiona. W tym świetle włosy zdawały się czarne. Obcięto je tak blisko głowy, że wyglądała na ogoloną. Powoli obrócił się, ukazując najbardziej nago wyglądające stringi. Ich kolor był tak zbliżony do barwy skóry, że iluzja nagości w wiadomy sposób musiała zostać zaplanowana. Jego nieudekorowana twarz lśniła niczym gwiazda. Surowe piękno. Wydawał się być czysty i idealny, co było niemożliwe. Żaden człowiek nie był idealny. Ale był ładny. Linia czarnych włosów pokrywała środek jego klatki piersiowej, brzuch i znikała w stringach. Nasz stół był na tyle blisko, a jego ciało na tyle białe, że mogłam dostrzec cienkie linie włosków wokół sutków, spotykające się po środku klatki piersiowej, niczym ramiona litery T. Musiałam potrząsnąć głową, aby to przełamać. Może miał na to wpływ celibat, a może w powietrzu było więcej magii niż tylko głos ludzkiego sługi. Ponownie spojrzałam na scenę i wiedziałam, że lśnienie jego skóry to tylko sztuczka, kwestia wykorzystania światła. Spojrzałam na profesor Dallas. Miała głowę nachyloną bardzo blisko Edwarda, szeptała do niego. Jeśli oglądała show prawie każdej nocy, to było dla niej nic, ale brak uwagi poświęcanej mężczyźnie sprawił, że przyjrzałam się przyćmionym stolikom do koła. Większość oczu, szczególnie kobiet, była wpatrzona w scenę i oczarowana. Ale nie wszystkie oczy. Niektórzy pili, inni trzymali ręce swych partnerów albo robili inne rzeczy. Ponownie zwróciłam wzrok ku scenie i po prostu patrzyłam na niego, spijając linie jego ciała. Cholera, to byłam tylko ja. Albo raczej była to tylko normalna ludzka reakcja na prawie nagiego, atrakcyjnego mężczyznę. Wolałabym czar. Przynajmniej mogłabym winić kogoś innego. Moje hormony - moja wina. Potrzebowałam więcej hobby i tyle. Więcej hobby. To wszystko naprawi. Światła powoli rozpalały się, aż Kapłan był ponownie widoczny. – Częścią tradycji było, że dwadzieścia dni przed wielką ceremonią, wybierano dla niego panny młode. – Mignęło mi trochę futra. Przez chwilę sądziłam, że to rząd zmiennokształtnych w pół-ludzkiej formie, przebraniu pół-bestii. Ale mężczyźni byli ubrani w skóry leopardów. Nie wiszące luźno jak płaszcze, ale jakby skóry zaszyto wokół ich ciał. Niektórzy byli zbyt wysocy dla skór, więc o wiele więcej nagiej skóry nóg było widoczne poniżej stóp zwierząt lub spod zakończonych pazurami łap. Przechodzili między stolikami w dziwnym rzędzie pełnym gracji, zamknięci w futerałach z futer i z twarzami obramowanymi otwartymi szczękami martwych zwierząt. Mężczyzna minął nasz stolik na wyciągnięcie ręki. Zobaczyłam wyraźniej czarne rozety

dekorujące złotą skórę. To nie był leopard. W St. Louis spędzałam wiele czasu w towarzystwie leopardów. Zabiłam przywódcę leopardów, ponieważ usiłował mnie zamordować. Między innymi. Ale pozostawiłam leopardy bez przywódcy, a zwierzołaki bez przywódcy są ofiarą dla każdego. Więc de facto pełnię tę rolę, aż uda nam się coś wymyślić. Uczyłam się jak zmienić ich w silniejszą jednostkę albo pard. Jedną z metod była zwykła fizyczna bliskość. Nie seks, ale bliskość. Wpatrywałam się w skórę i bezmyślnie uniosłam dłoń. Ruchy mężczyzny otarły moją dłoń o niegdyś żywe futro. Plamy były większe. Znaki nie były aż tak schludne. Obserwowałam głowę kota na głowie mężczyzny. Głowy były bardziej kwadratowe niż zaokrąglone. Nieomal kobiece linie leoparda. Jaguary. Tak, to były jaguary. Miało to głęboki sens biorąc pod uwagę azteckie motywy, ale tak jak przy ptasich piórach zastanawiałam się skąd je wzięli i czy były legalne. Wiedziałam, że to jest złe. Nie wierzyłam w morderstwo dla dekoracji. Noszę skórę, ponieważ jem mięso, po prostu używam całego zwierzęcia. Nic się nie marnuje. Mężczyzna obrócił się i spojrzał na mnie. Miał niebieskie oczy. Twarz opalona na blado złoty kolor pasowała do linii futra brzucha jaguara, tam gdzie przechodziło w biel. Gdy tylko na mnie spojrzał, energia przebiegła po mojej skórze niczym gorący oddech. Zwierzołak, wspaniale. Był tanki czas, nie tak dawno temu, kiedy tyle mocy tak blisko wywołałoby w odpowiedzi moją energię, ale nie tym razem. Siedziałam wpatrując się w niego i byłam bezpieczna za moją tarczą, która zatrzymywała warstwę energii, znajdującą się między mną i całym metafizycznym gównem. Spojrzałam na niego niewinnie moimi brązowymi oczami. Przeszedł dalej między stolikami, jakbym już nie była interesująca, co mi pasowało. Nie sięgnęłam po nią, ale energia przybyła od nich. Było by o tyle gorzej bez umysłowej osłony. To musiały być jaguarołaki. Albo kostiumy były szczytem mylącej reklamy. Jakoś nie wydawało mi się, że to będzie show, które obiecuje więcej, niż może dać. Jaguarołaki wybierały kobiety z widowni, brały je za rękę i wiodły w stronę sceny. Drobna rozchichotana blondynka została wyciągnięta z siedzenia. Niska, kwadratowa kobieta o ciemniejszej skórze zachowała poważną twarz i nie wydawała się być równie zadowolona, co poprzedniczka, ale pozwoliła zaprowadzić się na scenę. Następna była wyższa, szczuplejsza kobieta o latynoskich rysach. Jej długie czarne włosy lśniły w ruchu niczym hebanowa zasłona. Potknęła się na schodach i jedynie ramię jaguarołaka ocaliło ją od upadku. Zaśmiała się, gdy pomógł jej odzyskać równowagę. Dotarło do mnie, że jest pijana. Postać, która pojawiła się przede mną, zablokowała widok sceny. Spojrzałam do góry w ciemną twarz obramowaną warczącymi szczękami. Złote oczy jaguara czaiły się na głowie mężczyzny, jakby martwe zwierze też się we mnie wpatrywało. Mężczyzna wyciągnął do mnie ciemną, kwadratową dłoń. Potrząsnęłam głową. Dłoń pozostała nieruchoma, wyczekująco zwrócona bladością wewnętrznej strony ku mnie. Ponownie pokręciłam głową. – Nie, ale dzięki. Dallas nachyliła się nad stołem omijając Edwarda. Musiała się prawie na niego wczołgać, aby znaleźć się blisko mnie. Jej ciało było wyciągnięte w długiej linii, a długi kucyk spłynął na kamień. Dłoń Olafa zamarła nad tą masą włosów. Wyraz jego twarzy był wystarczająco dziwny, aby odwrócić moją uwagę od wszystkiego innego. Jej głos sprawił, że spojrzałam jej w twarz, zamiast gapić się na Olafa. – Potrzebują kogoś twoich rozmiarów i figury, aby skompletować panny młode. Kogoś z długimi włosami. – Uśmiechała się. – Nic złego się nie stanie. – Uśmiechnęła się do mnie radośnie. Tak wyglądała młodziej. Mężczyzna nachylił się nade mną i mogłam poczuć zapach futra i… jego. Nie potu, po prostu jego zapach. To ścisnęło mi mięśnie brzucha. Musiałam się skoncentrować, aby utrzymać osłony, ponieważ część mnie, która była powiązana z Richardem i jego bestią chciała odpowiedzieć, chciała rozlać się na zewnątrz i nurzać w tym zapachu. Zwierzęce impulsy, prawdziwe zwierzęce impulsy, zawsze wytrącały mnie z równowagi.

Mężczyzna mówił z ciężkim akcentem. To nie pasowało do szeptu. To był głos odpowiedni do wykrzykiwania rozkazów. – Nie rób nic, czego nie będziesz chciała uczynić, ale przyjdź proszę do naszej świątyni. Może była to prośba, a może akcent, a może całkowita powaga na jego twarzy, ale uwierzyłam mu. Być może nadal bym z nim nie poszła, ale Edward nachylił się do mnie i powiedział. - Turyści, pomyśl o turystach. – Nie powiedział: Współpracuj Anito. Pamiętasz, jesteśmy pod przykrywką, ponieważ jeśli zmiennokształtny był tak blisko, usłyszałby wszystko, co powiedziano by przy stole. Ale Edward powiedział wystarczająco dużo. Byłam turystką. Turysta by poszedł. Podałam mężczyźnie lewą dłoń i pozwoliłam mu podnieść mnie na nogi. Jego ręka była bardzo ciepła. Niektórzy lykantropi zdają się przybierać temperaturę ciała swego alter ego. Nawet w przypadku Richarda jego skóra stawała się cieplejsza bliżej pełni, ale to nie mogło być dziś w nocy. Dzieliło nas kilka dni od nowiu, tak daleko od lśniącej pełni, która przywoływała bestie, jak to tylko możliwe. Mężczyzna po prostu był ciepły. Zbyt gorący, aby nosić futro. Kapłan w swych piórach zachęcił widownię do aplauzy, gdy ostatnia oporna panna młoda, ja, dołączyła do grupy wokół prawie nagiego mężczyzny. Jaguarołak ustawił mnie koło rozchichotanej blondynki. Zapach piwa był na tyle silny, że śmiech nie był po prostu oznaką nerwowości. Idealnie. Spojrzałam ponad mężczyzną na dwie kobiety po drugiej stronie. Robiłam wszystko, aby go zignorować. Wysoka z długimi włosami chwiała się lekko na cienkich obcasach. Jej spódniczka została uszyta ze skóry, a bluzka wyglądała jak czerwona koszulka na ramiączkach. Druga kobieta była tęga. Niektórzy nazywają to otyłością, ale to nieprawda. Byłą kwadratowa i miała na sobie czarną koszulkę i czarne spodnie. Dostrzegła moje spojrzenie i dzieliłyśmy chwilę zakłopotania. Udział widowni to świetna sprawa, o ile widownia chce brać udział. – Oto twoje panny młode. - Powiedział kapłan. - Twa nagroda. Naciesz się nimi. Potężniejsza kobieta i ja zrobiłyśmy krok do tyłu, jakbyśmy to wcześniej przećwiczyły. Blondynka i wysoka z długimi włosami rzuciły mu się w ramiona, tuliły się ze śmiechem. Mężczyzna dostosował się do nich, ale to ich dłonie wędrowały po jego ciele. On był bardzo ostrożny i uważał, gdzie ich dotyka. Najpierw myślałam, że po prostu boi się ewentualnych pozwów, ale była w nim sztywność i napięcie ciała, kiedy ich dłonie gładziły jego nagie pośladki. To zdradzało, że nie bawił się tak dobrze jak to wyglądało. Od strony widowni nie dałoby się tego zauważyć. Odsunął się od nich. Pomarańczowo czerwona szminka wyglądała niczym rana na twarzy, a blado różowa przypominała plamę brokatu. Wyciągnął do nas ręce i obie pokręciłyśmy głowami. Cofnęłyśmy się o kolejny krok i stanęłyśmy bliżej siebie. Solidarnie. Podała mi dłoń. Nie żeby ją uścisnąć, ale trzymać. Dotarło do mnie, że ona nie jest po prostu zdenerwowana. Bała się. Ja nie odczuwałam ani jednego, ani drugiego. Po prostu byłam niezadowolona. Wyszeptała – Nazywam się Ramona. – Podałam jej moje imię i, co zdawało się ważniejsze, trzymałam jej dłoń. Czułam się jak mamusia podczas pierwszego dnia szkoły, kiedy szkolni chuligani czekają w pobliżu. Kapłan powiedział. – Jesteście jego ostatnim posiłkiem, ostatnią pieszczotą. Nie odmawiajcie mu. Wyraz twarzy Ramony uległ zmianie, złagodniał. Jej dłoń wypadła z mojej. Zniknął strach. Cicho zawołałam. -Ramona. – Ale ruszyła do przodu, jakby mnie nie słyszała. Weszła w objęcia mężczyzny. Pocałował ją czulej niż dwie pozostałe panie. Odwzajemniła pocałunek z namiętnością oraz intensywnością, przy której to co zrobiły tamte dwie wypadało blado. Tamte kobiety opadły na kolana po obu jego stronach. Albo nie były już w stanie ustać, albo chciały mieć lepszy dostęp dotykając zarówno mężczyzny jak i nowej kobiety. Wyglądało to na lekką wersję pornograficznego kwadratu.

Odsunął się od Ramony i pocałował ją w czoło, jakby była dzieckiem. Pozostała nieruchoma. Oczy miała zamknięte, twarz rozluźnioną. Zmuszenie kogokolwiek do czegokolwiek używając magii wbrew woli osoby było niezgodne z prawem. Spojrzałam na pustą, wyczekującą twarz Ramony, wyczekującą tego, co będzie dalej. Cała wolna wola, cała możliwość wyboru zostały odebrane. Gdybym była sobą dzisiejszej nocy, zamiast kimkolwiek do cholery miałam być, wytknęłabym to. Powinnam zawiadomić policję. Ale szczerze mówiąc, o ile nie zrobią nic gorszego, nie doniosę, jeśli Mistrz Miasta może nam pomóc rozwiązać sprawę serii brutalnych mordów. Jeśli uda się powstrzymać zabójstwa, można przymknąć oko na kilka mentalnych gierek. Był taki czas, kiedy bym tego nie tolerowała, kiedy nie spojrzałabym w bok niezależnie od przyczyny. Mówią, że każdy ma swoją cenę. Kiedyś sądziłam, że jestem wyjątkiem potwierdzającym regułę, ale gdybym miała wybierać pomiędzy miłą kobietą zmuszoną do zrobienia czegoś a zobaczeniem kolejnej sceny zbrodni, kolejnych ocalałych, mogą mieć tę kobietę. Nie dosłownie, ale z tego co wiem, magia manipulująca umysłem w wykonaniu ludzkiego sługi nie jest trwała w skutkach. Oczywiście do dziś nie miałam pojęcia, że ludzki sługa może dokonać gwałtu mentalnego. Naprawdę nie miałam pojęcia, w jakim niebezpieczeństwie znalazła się ta kobieta, a jednak… a jednak zaryzykowałabym, jeśli nic gorszego się nie stanie. Jeśli każą jej się rozebrać, zrywam wszelkie umowy. Mam zasady, granice. Po prostu nie są takie same co cztery lata temu. Albo dwa lata, albo rok temu. To, że pozwoliłam im ją mentalnie zgwałcić i nie czepiałam się, martwiło mnie, ale nie dość. Blondynka oparła się o tyłek mężczyzny. Nie mocno, ale na tyle, aby podskoczył. Stał tyłem do widowni, więc byłam prawdopodobnie jedyną osobą, która zauważyła gniew na jego przystojnej twarzy. Tylko przez moment. Kapłan stał z boku sceny, jakby nie chciał odciągać uwagi od pokazu, ale wiedziałam, że zwrócił na mnie uwagę. Pełna siła była niczym nacisk na moją skórę. Jego głos. – Najbardziej oporna panna młoda, aby pozostawić go w potrzebie. – Poczułam jego moc. Teraz ta moc była wpleciona w słowa. Kiedy powiedział „potrzeba”, poczułam rządzę. Napięła moje ciało, ale byłam w stanie to zignorować. Wiedziałam, że mogę tu stać nieporuszona, że może dać z siebie wszystko i ja to zniosę. Ale żaden człowiek nie mógł tego dokonać. Anita Blake, pogromca wampirów, mógł stać twardo, ale Anita Lee, imprezowicz pod przykrywką, cóż. Jeśli będę tu po prostu stać, to koniec gry. Będą wiedzieć przynajmniej, że nie jestem zwykłą turystką. Takie momenty są powodem, dla którego nienawidzę pracy pod przykrywką. Zignorowałam bogaty głos kapłana i po prostu podeszłam do mężczyzny. Miał problemy z zapanowaniem nad ręką blondynki z przodu swoich stringów. Druga kobieta siedziała w zalewie własnych ciemnych włosów. Trzymała się jego nogi, a jedną ręką bawiła się bocznym paskiem stringów. Tylko Ramona stała. Jej twarz była bez wyrazu, a ręce opadały luźno z boku. Czekała na rozkazy. Ale kapłan skupiał całą energię na mnie. Była bezpieczna, dopóki ze mną nie skończy. Ciemnowłosa kobieta ześlizgnęła pasek z gładkiej kości bioder, a blondynka wykorzystała to jako szansę do włożenia dłoni pod materiał. Zamknął oczy i odrzucił głowę do tyłu. Ciało zareagowało automatycznie, nawet kiedy chwycił jej rękę i próbował ją odsunąć. Najwyraźniej trzymała się. Nie sprawiała mu bólu, ale nie puszczała. Wątpię, czy jakikolwiek klub tolerowałby takie nadużycie, gdyby aktor był kobietą, a członek widowni mężczyzną. Niektóre postacie seksistowskich podwójnych standardów są niekorzystne dla mężczyzn. Gdyby to była kobieta prędko by ją ocalono, ale to był facet, więc mógł liczyć tylko na siebie. Dotknęłam ramienia Ramony i przesunęłam ją na bok, jakby byłą meblem. Przesunęła się tam, gdzie chciałam. Nawet nie otworzyła oczu. Jej uległość sprawiła, że poczułam się gorzej. Ale jeden problem na raz. Odsunęłam jego dłoń od nadgarstka blondynki. Najpierw nie chciał jej przesunąć, ale potem spojrzał na mnie. Naprawdę spojrzał

na mnie. Miał duże oczy czystej, miękkiej szarej barwy otoczone czarną obwódką wokół tęczówki, jakby ktoś otaczając jego oczy, użył tego samego ołówka do brwi i rzęs. Dziwne oczy. Ale cokolwiek zobaczył w moich musiało go uspokoić, bo puścił blondynkę. W ręce znajduje się nerw. Jest oddalony mniej więcej o trzy palce w dół od zgięcia łokcia. Przyciśnięcie we właściwy sposób jest bardzo bolesne. Wbiłam palce w jej ciało, jakbym usiłowała odnaleźć ten nerw i wyciągnąć go na wierzch. Byłam wkurzona i chciałam jej sprawić ból. Udało mi się. Krzyknęła krótko i rozwarła dłoń, udało mi się odsunąć jej rękę. Palce nadal wbijałam w nerw. Nie szarpała się ze mną. Po prostu skomlała i wpatrywała się we mnie dużymi, pełnymi zmieszania oczami, ale ból zaczął ją otrzeźwiać. Jeśli trzymałabym chwyt wystarczająco długo, mogłam otrzeźwić ją w no, powiedzmy piętnaście minut. Jeśli nie straciłaby wcześniej przytomności. Przemówiłam cicho, ale głos się niósł. Scena miała świetną akustykę. – Moja kolej. Wysoka latynoska odczołgała się od mężczyzny. Uciekała w swej ciasnej spódniczce, aż upadła na twarz. Musisz być całkiem nieźle pijanym, aby upaść, będąc na czworaka. Uniosła się na jednym łokciu. Jej głos był gruby, ale spanikowany. – Jest twój. Odciągnęłam blondynkę kilka kroków dalej od mężczyzny i powoli puściłam jej rękę. Powiedziałam jej. - Zostań. – Przyciskała do siebie rękę nachylając się nad nią. Spojrzenie, które mi rzuciła nie było przyjazne, ale nie odpysknęła. Sądzę, że się mnie bała. Nie bawiłam się dobrze. Po pierwsze pozwoliłam, aby miła pani została mentalnie zgwałcona, a potem sterroryzowałam pijanych turystów. Powiedziałabym, czy może być gorzej, ale gorzej na mnie czekało. Spojrzałam na powrót na prawie nagiego mężczyznę i nie wiedziałam co z nim zrobić. Wróciłam do niego, ponieważ nie miałam pomysłu jak taktownie zejść ze sceny. Prawdopodobnie zniweczyłoby to nasze wejście pod przykrywką turystów, ale Edward pozwolił mi wziąć do klubu pistolet i noże. Prawdę mówiąc byliśmy uzbrojeni na tyle, aby walczyć z niedźwiedziem albo wampirem. Albo czymkolwiek. Bramkarze, o ile nie byli idiotami, musieli zobaczyć część broni. Po prostu miałam nie być egzekutorką wampirów, ale nigdy nie byłam dobra w graniu ofiary. Nie powinnam się była zgodzić, aby wejść na scenę, ale teraz na to za późno. Mężczyzna i ja staliśmy przodem do siebie. On nadal był zwrócony plecami do widowni. Przysunął się do mnie i poczułam ciepły oddech na włosach. - Moja bohaterka. Dziękuję ci. Skinęłam głową i ten niewielki ruch otarł moje grube włosy o jego twarz. Poczułam suchość w ustach. Przełykanie stanowiło problem. Moje serce nagle biło zbyt mocno i zbyt szybko, jakby po biegu. To była niedorzeczna reakcja na obcego mężczyznę. Byłam okropnie świadoma jego bliskości i tego, jak mało miał na sobie. Moje dłonie po prostu wisiały swobodnie po bokach, ponieważ poruszyć nimi oznaczało otrzeć się o niego. Co się ze mną dzieje? Mężczyźni nie mieli na mnie aż takiego wpływu w St. Louis. Czy było coś w powietrzu Nowego Meksyku? Czy był to po prostu niedobór tlenu spowodowany wysokością? Otarł twarz o moje włosy i wyszeptał. - Mam na imię Cesar. – Ten niewielki ruch sprawił, że bok jego żuchwy i skóra jego karku znalazły się obok mojej twarzy. Był na niej lekki zapach damskich perfum zmieszanych z czystym zapachem jego skóry, ale pod tym wszystkim był ostrzejszy zapach. Zapach cieplejszy niż ludzki. Trochę piżmowy i tak bogaty, że nieomal mokry. Jakby można się było w nim wykąpać niczym w wodzie. Ale woda byłaby gorąca. Gorąca jak krew. Jeszcze gorętsza. Zapach był tak silny, że zachwiałam się i przez chwilę mogłam poczuć ocierające się o moją twarz futro niczym szorstka jedwabna szczotka. Pamięć dotyku wypełniła mnie i zmiażdżyła całe moje ostrożne opanowanie. Moc popłynęła w górę falą gorąca po mojej skórze. Udało mi się odciąć bezpośrednie połączenie z chłopcami, więc byłam sama w moim ciele, ale znaki nadal tam były, nadal wychodziły na wierzch w

dziwnych chwilach takich jak ta. Zwierzołaki zawsze rozpoznają siebie nawzajem. Ich bestie wiedzą i choć nie miałam własnej bestii, miałam kawałek bestii Richarda. Ten kawałek zareagował na Cesara. Gdybym się tego spodziewała, może udało by mi się temu zapobiec, ale było za późno. To nie było niebezpieczne. To była po prostu fala gorąca pulsująca na mojej skórze. Taniec energii nie należącej do mnie. Cesar szarpnął się do tyły, jakbym go poparzyła, a potem się uśmiechnął. To był uśmiech pełen wiedzy. Jakbyśmy dzielili wspólną tajemnicę. Nie był pierwszym zmiennokształtnym, który wziął mnie za jednego ze swoich. Z tego co wiem jestem jednym z zaledwie dwóch ludzi na świecie, którzy mają takie bliskie połączenie ze zwierzołakiem. Inny mężczyzna jest powiązany z tygrysołakiem, a nie wilkołakiem, ale problemy są podobne. Oboje jesteśmy częścią wampirzego triumwiratu i żadne z nas nie wydaje się być zadowolone. Dłonie Cesara znalazły się po bokach mojej twarzy, ale zawahał się tuż nad moją skórą. Wiedziałam, że czuje nacisk tej nieziemskiej energii niczym zasłonę, którą trzeba odsunąć, aby mnie dotknąć. Tylko że on tego nie zrobił. Skoncentrował swą własną moc w dłoniach tak, że trzymał mnie w pulsującej otoczce ciepła. Zamknęłam oczy, a on nawet mnie jeszcze nie dotknął. Nie dłońmi. Otworzyłam usta aby powiedzieć mu, żeby mnie nie dotykał, ale gdy brałam oddech, jego dłonie dotknęły mojej twarzy. Nie byłam gotowa. Posłał we mnie swoją moc. Uderzyła mnie jak wiązka prądu. Uniosła małe włoski na moim ciele, powodując napięcie rzeczy nisko we mnie. Dostałam gęsiej skórki. Moc przepłynęła w stronę Cesara niczym kwiat obracający się ku słońcu. Nie mogłam tego zatrzymać. Moją najlepszą opcją było wykorzystać moc zanim ona wykorzysta mnie. Nachylił ku mnie twarz, wciąż trzymając moją w swoich dłoniach. Położyłam ręce na wierzchu jego dłoni, jakbym chciała się trzymać. Moc przelała się z jego ust, gdy wahał się nad moimi wargami. Moc przebiegła przez moje ciało i rozlała się przez w pół otwarte usta niczym gorący wiatr. Nasze wargi zwarły się i moc przepłynęła przez nas, mieszając i ocierając się o siebie, jak dwa duże koty ocierające się bokami. Ciepło narastało, aż dotyk jego ust prawie sprawiał ból. Jakby za chwilę nasze ciała miały spłonąć razem, stapiając się poprzez skórę, mięśnie, kości, aż spotkają się nasze rdzenie. Jak stopiony metal przecinający warstwy jedwabiu. Energia stała się seksualna, jak to zwykle było… w moim przypadku. Żenujące ale prawdziwe. Wycofaliśmy się z pocałunku w tym samym czasie, mrugając niczym zbyt wcześnie przebudzeni lunatycy. Zaśmiał się nerwowo i nachylił jakby chciał mnie powtórnie pocałować, ale położyłam rękę na jego piersi, utrzymując dystans między nami. Czułam bicie jego serca pod moją dłonią. Nagle czułam krew płynącą w tym ciele. Mój wzrok przyciągnęła pulsująca tętnica szyjna. Patrzyłam jak gwałtownie unosi się i opada z boku szyi jakby to był jaki klejnot. Coś do podziwiania, jak błyszczy i lśni w świetle. Poczułam suchość w ustach. To nie był seks. Przysunęłam się bliżej i przywarłszy do niego moim ciałem, zbliżyłam twarz do karku. Do tego pulsującego rytmu życia. Chciałam rzucić się na tę miękką skórę, zanurzyć zęby w ciele i posmakować tego, co jest po spodem. Wiedziałam, że jego krew będzie cieplejsza od ludzkiej. Będzie gorąca, a nie ciepła. Jak wrząca fala życia, aby ogrzać zimne ciało. To nie była moja wiedza. Musiałam zamknąć oczy, obrócić głowę i odsunąć się, zakrywając oczy rękami. Nie miałam bezpośredniego połączenia z żadnym z chłopców, ale nosiłam w sobie ich moc. Płonące ciepło Richarda i zimny głód Jean-Claude’a. Przez kilka uderzeń serca chciałam się pożywić Cesarem. Chciałam tego, po tym jak oddzieliłam znaki, zamknęłam je, skułam i zablokowałam jak tylko mogę. Kiedy znaki były otwarte pomiędzy naszą trójką, pragnienia przepływały przeze mnie. Rzeczy, które uważałam za zbyt okropne, a może po prostu zbyt obce. Po raz pierwszy zastanawiałam się, jaką część mnie mieli w sobie. Jakie mroczne pragnienie albo dziwną chęć zostawiłam im? Jeśli kiedykolwiek z nimi porozmawiam, może

zapytam. A może nie. Poczułam kogoś w pobliżu. Pokręciłam głową. – Nie dotykaj mnie. - Choć z nami za kulisy, a potem mogę przeprosić. – To był głos kapłana. Opuściłam ręce i zobaczyłam, że stoi obok. Wyciągnął do mnie dłoń. Nie dotknęłam go. – Nie chcemy cię skrzywdzić. – Podałam mu lewą dłoń. Jego skóra była cicha. Nie było w niej nic poza ludzkim ciepłem i dotykiem ciała. Zaprowadził mnie w stronę obszaru po lewej stronie sceny. Cesar i trzy inne kobiety już tam byli. Jaguarołaki były niczym straż. Zdawało się, że dzięki temu blondynka i ta druga odzyskały odwagę. Dotykały Cesara, a on całował Ramonę, która entuzjastycznie oddawała pocałunek. Kapłan zaprowadził mnie ku nim. Zostałam z tyłu. Wyszeptałam. - Nie mogę. – Chodziło mi o to, że nie mogę tak prędko powtórnie dotknąć Cesara. Nie ufałam sobie, ale nie chciałam powiedzieć tego na głos. Nie musiałam. Kapłan zdawał się rozumieć. Przybliżył się. – Proszę, po prostu stań w pobliżu. Nikt cię nie dotknie. – Nie wiem czemu mu uwierzyłam, ale tak wyszło. Stanęłam obok tej nieomal orgii, usiłując nie wyglądać na tak skrępowaną, jak się czułam. Wtedy duży biały ekran obniżył się z sufitu i zanim zatrzymał się nieruchomo, kapłan odciągnął mnie na bok. Pojawiła się kobieta moich rozmiarów o podobnej długości włosach i poszła w kierunku mini-orgii. Przyglądałam się, jak dołącza do grupy. Jaguar odciągnął blondynkę. Kobieta, która pasowała jej figurze zajęła jej miejsce. Zastąpili wszystkich aktorami, nawet Cesara. Oni wykonali orgię cieni na tle białego ekranu. Zrobili to z rozmachem, specjalnie dla widowni. Aktorki pasowały do wybranych kobiet, przynajmniej jeśli chodzi o grę cieni. O to chodziło Dallas, gdy powiedziała, że potrzebują kogoś moich rozmiarów z długimi włosami, aby skompletować panny młode. Aktorzy tak naprawdę nic nie robili, ale od strony widowni musiało to wyglądać okropnie. Ubrania latały, kobiety były topless. Ciekawiło mnie, czy gra cieni wyglądała tak topless jak prawdziwi aktorzy. Kapłan odciągnął mnie na bok, aż stanęliśmy w małym obszarze za kurtyną. Mówił cicho ale wyraźnie, więc chyba możemy mogliśmy rozmawiać i nie byłoby nas słychać na scenie. – Nigdy nie zostałabyś wybrana, gdybyśmy sądzili, że nie jesteś człowiekiem. Nasze najszczersze przeprosiny. Wzruszyłam ramionami. – Nic się nie stało. Spojrzał na mnie. W jego oczach był ciężar wiedzy, przed którym nie mogłam skłamać. – Jesteś przerażona tym, co leży w tobie. Nie pogodziłaś się z tym. To było prawdą. – Nie, nie pogodziłam się z tym. - Musisz zaakceptować czym jesteś, albo nigdy nie odkryjesz swego miejsca w świecie. Swego prawdziwego celu. - Nie zrozum mnie źle, ale dzisiejszej nocy nie potrzeba mi pouczeń. Zmarszczył brwi, a na jego twarzy błysnął gniew. Nie był przyzwyczajony do takiego traktowania. Stawiałabym na to, że wszyscy się go bali. Może i ja powinnam, ale strach przed nim zniknął, kiedy zdałam sobie sprawę, że chcę wziąć kęs z karku Cesara. To przeraziło mnie bardziej niż wszystko, co mogliby mi zrobić dziś w nocy. No dobrze, prawie wszystko co mogli mi zrobić dziś w nocy. Nigdy nie lekceważ kreatywności stworzeń liczących setki lat. Większość z nich wie więcej o bólu, niż my zwykli śmiertelnicy będziemy wiedzieć kiedykolwiek. Chyba, że będziemy mieć wielkiego, wielkiego pecha. Czułam się albo szczęśliwa, albo głupia. Wykonał niewielki gest i jagurołak, który mnie wybrał, podszedł do nas. Uklęknął na jedno kolano i pochylił głowę. Kapłan powiedział. - Ty wybrałeś tę kobietę. - Tak Pintolu. - Czy nie czułeś jej bestii? Jego głowa znalazła się jeszcze niżej. – Nie, mój panie, nie poczułem. - Wybieraj. - Powiedział kapłan.

Klęczący mężczyzna wyjął zza paska nóż. Trzonek był wykonany z turkusu wyrzeźbionego w kształt jaguara. Obsydianowe ostrze miało około sześciu cali długości. Mężczyzna wyciągnął ostrze w stronę kapłana, który wziął je od niego z taką dostojnością, z jaką zostało podane. Mężczyzna odpiął jakieś ukryte zapięcie na skórze jaguara i zdjął kaptur z głowy tak, że była naga. Miał długie gęste włosy, które związał z tyłu głowy. Uniósł ciemną twarz. Była tak kwadratowa i wyrzeźbiona, że mógłby być modelem dla twórców rzeźbień w azteckich świątyniach. Jeśli interesują cię rdzenni amerykanie, jego profil był idealny. Uniósł twarz w stronę kapłana. Była pusta i pozbawiona jakiegokolwiek wyrazu. Po prostu było na niej spokojne wyczekiwanie. Ze strony widowni dało się słyszeć ryk. Rzuciłam okiem na aktorów, ale obróciłam się z powrotem do kapłana i mężczyzny zanim cokolwiek zobaczyłam. Udało mi się dostrzec trochę półnagich ciał i coś fallicznego kształtu obok mężczyzny. W normalnej sytuacji spojrzałabym drugi raz, żeby się upewnić, że widzę to, co widzę, ale niezależnie od tego co się działo tam, prawdziwy pokaz był tu. W spokojnej, zwróconej ku górze twarzy mężczyzny i poważnych oczach kapłana. W tępym błysku czarnego ostrza. Mogli używać jakichkolwiek rekwizytów i niezależnie od rozmiarów, nie zbliżyliby się do tych dwóch mężczyzn i cichej intensywności pomiędzy nimi. Nie wiedziałam, co dokładnie miało się stać, ale miałam pewien pomysł. Czekała go kara, ponieważ wybrał z widowni lykantropa zamiast człowieka. Ale ja byłam człowiekiem. Albo przynajmniej nie byłam lykantropem. Nie mogłam pozwolić go pociąć, nawet jeśli oznaczało to zdradzenie kim jestem. Prawda? Lekko dotknęłam ręki kapłana. – Co zamierzasz z nim zrobić? Kapłan spojrzał na mnie. Jego oczy były jak głębokie jaskinie. Sztuczka światłocieni. – Ukarzę go. Zacisnęłam palne na jego ręce, starając się ją poczuć przez śliską miękkość piór. – Chcę tylko mieć pewność, że nie poderżniesz mu gardła lub nie zrobisz czegoś równie dramatycznego. - To moja sprawa, jak postępuję z naszymi ludźmi. Tobie nic do tego. – Siła jego dezaprobaty sprawiła, że zabrałam dłoń. Ale teraz martwiłam się, co zamierza zrobić. Cholerny Edward i jego pomysł z wejściem incognito. Mi to się nigdy nie udawało - udawanie. Rzeczywistość zawsze spieprzyła sprawę. Kapłan przyłożył ostrze do policzka mężczyzny. W jego twarzy nie było strachu. Nic poza przerażającym spokojem, który ścisnął mi gardło i posłał dreszcz strachu wzdłuż kręgosłupa. Boże, nienawidzę fanatyków religijnych, a to właśnie widzę. - Zaczekaj. - Powiedziałam. - Nie przeszkadzaj. - Powiedział kapłan. - Nie jestem lykantropem. - Powiedziałam. - Kłamstwo aby ocalić nieznajomego. - W jego głosie nie było nic poza pogardą. - Nie kłamię. Kapłan powiedział. - Cesar. Wezwany pojawił się niczym dobrze przyuczony pies na zawołanie pana. Może analogia była niesprawiedliwa, ale nie czułam się szczególnie charytatywnie. Jeśli zepsuję nasze wejście pod przykryciem, będę musiała powiedzieć kim jestem i znajdziemy się w niebezpieczeństwie. Edward nie podzielił się ze mną wystarczającą ilością szczegółów dotyczących planu, o czym potem z nim porozmawiam, ale najpierw muszę zająć się naszym bezpieczeństwem. Czy uratowanie nieznajomego od bycia pociętym było warte naszych żyć? Nie. Czy uratowanie nieznajomego od śmierci było warte zaryzykowania naszych żyć? Prawdopodobnie. Było tyle pytań bez odpowiedzi i dysponowałam tak małą ilością informacji, że myślenie z ominięciem rzeczy, których nie wiem, musiało zabijać szare komórki. Cesar pojawił się obok mnie, daleko od kapłana. Sądzę, że zauważył ostrze. – Co on zrobił?

- Wybrał ją z widowni i nie wyczuł jej bestii. - Powiedział kapłan. - Nie mam bestii. - Powiedziałam. Cesar roześmiał się. Dźwięk był za głośny, więc na chwilę zakrył usta dłonią, jakby chciał sobie przypomnieć o konieczności zachowania ciszy. – Widziałem głód na twej twarzy. – Powiedział głód, jakby należało to zapisać wielkimi literami. Świetnie, więcej nieznanego mi slangu zwierzołaków. Starałam się wymyślić sensowną skróconą wersję. Zaczynałam dwa razy, nim w końcu powiedziałam. - Dużo by mówić. Podsumuję. – Nawet dodałam kiepski hiszpański akcent. Twarz kapłana pozostała pusta i niezadowolona. Nie załapał odniesienia do filmu. Cesar zdusił kolejną salwę śmiechu. On prawdopodobnie obejrzał „Narzeczoną dla księcia”. – Głód, który zobaczyłeś, nie pochodził od jakiejś bestii. - Powiedziałam. Kapłan skierował całą swoją uwagę ku mężczyźnie klęczącemu przed nim. Zupełnie jakbym mogła odejść. Rozciął jego policzek. Cienkie skaleczenie otworzyło się i krew spłynęła stróżkami po ciemnej skórze. - Cholera. - Powiedziałam. Przyłożył nóż do drugiego policzka. Chwyciłam go za nadgarstek. – Proszę, wysłuchaj mnie. Kapłan zwrócił w moją stronę ciemne oczy. – Cesar. - Nie jestem twoim sługą, abyś mi rozkazywał. - Powiedział Cesar. Kapłan przeniósł wzrok na mężczyznę obok mnie. – Uważaj, pozory nie stają się prawdą, Cesarze. To byłą groźba. Choć nie rozumiałam dokładnie jaka groźba, to umiem rozpoznać pogróżkę, gdy ją słyszę. Cesar przybliżył się do mnie. – Ona chce tylko przemówić, mój panie Pintolu. Czy to tak wiele? - Również mnie dotyka. – Obaj wpatrywali się w moją rękę na jego nadgarstku. - Puszczę, jeśli dasz mi słowo, że go nie potniesz, dopóki mnie nie wysłuchasz. Oczy powtórnie spoczęły na mojej twarzy i poczułam na sobie jego moc. Mogłam prawie poczuć jak skóra wibruje pod moją dłonią.- Nie mogę pozwolić ci go pociąć za coś, co nie było jego winą. Nikt nie powiedział słowa, ale poczułam za sobą ruch. Wiedziałam, że to nie był Cesar, ponieważ on zwrócił się w tamtą stronę. Spojrzałam do tyłu i zobaczyłam dwóch ludzi jaguarów idących w naszą stronę. Prawdopodobnie by mnie nie skrzywdzili. Po prostu zadbaliby, abym się nie wtrącała. Zwróciłam się do kapłana i spojrzałam mu w oczy. Puściłam jego nadgarstek. Miałam kilka sekund aby zdecydować, czy wyjąć pistolet czy nóż. Nie zamierzali mnie zabić, więc przynajmniej mogłam odwdzięczyć się tym samym. Wyjęłam nóż. Trzymałam go przy nodze, starając się być dyskretna. Zdecydowałam sięgnąć po nóż nie po pistolet. Miałam nadzieję, że to był dobry wybór. Jeden z jaguarów był opalony i niebieskooki. Drugi był pierwszym afro Amerykaninem, którego widziałam w klubie. Jego twarz bardzo kontrastowała z całym tym bladym futrem w plamki. Zbliżali się do mnie w rozdrażnieniu energii. Niskie warknięcie wydobyło się z gardła jednego z nich. Najmniejsza groźba. Ten jeden cichy dźwięk uniósł włoski na moim karku. Wycofałam się, a klęczący mężczyzna znalazł się między mną i jaguarami. Kapłan przyłożył obsydianowe ostrze do jego policzka. Jeszcze nie zaczął ciąć. – Czy tylko rozetniesz mu policzek i tyle? Czy na tym się skończy? Czubek ostrza zagłębił się w ciało. Nawet w ciemnościach widziałam pierwsze krople płynu. Lekki połysk, niczym na ciemnym klejnocie. – Jeśli chcesz go tylko pociąć, w porządku. To twoja sprawa. Po prostu nie chcę widzieć go okaleczonego lub martwego za coś, czego nie mógł wyczuć. Kapłan ciął drugi policzek, tym razem wolniej. Myślę, że pogarszałam sprawę. Zapytałam o to na głos, wszystkich i nikogo zarazem. – Czy pogarszam sprawę? Policzek bliżej mnie zaczął się goić. Skóra zrastała się na moich oczach. Wpadłam na pewien

pomysł. Stanęłam bliżej kapłana i klęczącego mężczyzny. Nadal miałam oko na dwa jaguary po drugiej stronie, które stały tam obserwując. Sprawili, że się wycofałam, więc może tylko tyle mieli zrobić. Dotknęłam brody klęczącego mężczyzny i obróciłam ku sobie jego twarz. Drugi policzek zagoił się całkowicie. Nigdy nie widziałam obsydianowego ostrza w użyciu i nie byłam na sto procent pewna, że nie działa jak srebro. Ale tak nie było. Rany zwierzołaków goiły się. Kapłan nadal trzymał w dłoni obsydianowy nóż. Na widowni wybuchła burza oklasków. W małej przestrzeni za kulisami dźwięk narastał niczym grzmot. Aktorzy oddalali się od białego ekranu. Przedstawienie dobiegało końca. Wszyscy zwrócili się ku hałasowi i ruchom, nawet kapłan. Przyłożyłam palec do czubka obsydianowego noża i nacisnęłam. Przypominał szkło. Ból był ostry i natychmiastowy. Cofnęłam palec z sykiem. - Coś uczyniła? – Zażądał kapłan. Jego głos był zbyt głośny i musiał go usłyszeć tłum. Przemówiłam ciszej. – TO się nie zagoi, nie tak szybko jak u niego. Udowodnię, że nie jestem lykantropem. Gniew kapłana wypełnił powietrze jak coś gorącego, namacalnego. – Nie rozumiesz. - Gdyby ktoś zechciał ze mną porozmawiać, zamiast tak zazdrośnie strzec swych tajemnic, nie mieszałabym się w to. Kapłan podał nóż klęczącemu mężczyźnie. Ten wziął go i pochylił do niego czoło. Potem polizał ostrze, ostrożnie, wokół ostrych krawędzi, aż dotarł to czubka i mojej krwi. Potem wsunął czubek ostrza między usta. Ssał go niczym kobieta czyjąś męskość. Usta poruszały się wokół ostrza. Wiedziałam, że go kaleczy, gdy je połykał. Wiedziałam, że go rozcina, ale sprawiał wrażenie, jakby było to coś cudownego, bliskiego orgazmu. Jakby się świetnie bawił. Obserwował mnie, gdy to robił. Jego oczy nie były już spokojne. Wypełniał je żar. Taki sam żar można zobaczyć w oczach mężczyzny, gdy myśli o seksie. Ale nie kiedy ssie ostrze noża, rozcinając usta, język i gardło. Kiedy pije własną krew z posmakiem mojej. Ktoś chwycił mnie za rękę, aż podskoczyłam. To był Cesar. – Musimy być na scenie. Musisz wrócić na miejsce. – Obserwował uważnie klęczącego mężczyznę. Wszystkich mężczyzn. Poprowadził mnie wokół całej grupy. Wszystkie oczy śledziły nas, jakbym była jakąś ranną gazelą. Pozostałe trzy kobiety były już na miejscach. Stały za obecnie przyciemnionym białym ekranem. Zdjęły trochę ubrań. Rozchichotana blondynka została w blado niebieskim staniku i majtkach. Nadal śmiała się do rozpuku. Latynoska zdjęła spódniczkę. Miała na sobie czerwone majtki, które pasowały do jej bluzeczki na ramiączkach. Została w pasujących czerwonych wysokich szpilkach. Ona i blondynka opierały się o siebie i chwiały roześmiane. Ramona nie śmiała się. Stała nieruchomo, cicho, nie poruszona i nie poruszająca się. Z zza kulis dobiegł głos kapłana. – Rozbierz się dla widowni. – Jego głos był delikatny, ale Ramona chwyciła dół koszulki i uniosła go. Jej stanik był zwyczajny, biały i prosty. To nie miała być seksowna bielizna i wątpię, aby planowała pokazać ją komuś dziś w nocy. Pozwoliła, aby jej bluzka upadła na podłogę. Dłonie przesunęły się, aby odpiąć spodnie. Odsunęłam się od Cesara i chwyciłam jej ręce. – Nie, nie rób tego. Jej dłonie znieruchomiały w moim uścisku, jakby najmniejsza interwencja przełamała czar, ale nie spojrzała na mnie. Nie widziała co się przed nią znajduje. Miała tylko wewnętrzny krajobraz, którego ja nie mogłam widzieć. Podniosłam jej bluzkę i włożyłam w jej ręce. Chwyciła automatycznie i zakryła prawie cały swój front. Cesar wziął mnie za rękę. – Ekran idzie w górę. Nie ma czasu. Ekran powoli zaczął się unosić. - Nie możesz być jedyną ubraną. - Powiedział. Próbował zsunąć ze mnie kurtkę i odsłonił kaburę podramienną.

- Przestraszymy widownię. - Powiedziałam. Ekran znajdował się na wysokości naszych kolan. Chwycił przód mojej bluzki i wyszarpnął go ze spodni, odsłaniając brzuch. Opadł na jedno kolano i gdy ekran uniósł się całkowicie, lizał mój brzuch. Spróbowałam chwycić garść włosów i odsunąć go, ale nie było czego złapać. Włosy były miększe niż wyglądały, o wiele miększe niż byłyby moje, gdyby je króciutko ogolić. Delikatnie ugryzł moją skórę. Złapałam go dłonią za brodę i uniosłam jego twarz, tak że musiał przestać albo ugryźć głębiej. Puścił i pozwolił mi unieść swoją twarz. Nie mogłam odczytać jego spojrzenia, ale było w nim coś dużego i bardziej złożonego, niż zwykle się widuje w oczach nieznajomych. Złożoność, właśnie tego mi potrzeba dziś w nocy. Stanął na nogi ruchem tak płynnym i pełnym gracji, że wiedziałam, iż Edward zobaczy czym on jest, że nie jest człowiekiem. Najpierw podszedł do długowłosej. Pocałował ją głęboko, sięgając migdałków, jakby chciał wejść w nią przez usta. Potem obrócił ją jak w tańcu i pojawił się jeden z mężczyzn jaguarów, aby odprowadzić ją i naręcze ubrań do stolika. Następna była blondynka. Pocałowała go i przebiegła jasnymi paznokciami po jego plecach. Podskoczyła trochę i oplotła go nogami w talii, zmuszając go, aby utrzymał jej wagę albo upadł. Pocałunek był długi, ale kontrolowała go. Cesar odprowadził ją do krawędzi sceny. Nadal była uczepiona jak rzep. Mężczyzna – jaguar odczepił ją od niego. Jeden blady członek ciała na raz, aż musieli ją nieść nad swoimi głowami, gdy się szarpała. W końcu stała się bezwładna i śmiała się, gdy nieśli ją z powrotem do stolika. Ramona zdawała się odzyskać przytomność. Zamrugała wokół siebie, jakby się obudziła i nie była pewna, gdzie powinna się znajdować. Patrzyła na trzymaną przed sobą bluzkę. Zaczęła krzyczeć. Cesar próbował pomóc jej się ubrać, ale go spoliczkowała. Podeszłam do niej, starając się jej pomóc, ale teraz zdawała się też bać mnie, jakby jej panika rozszerzyła się i obejmowała teraz wszystkich. Człowiek – jaguar próbował pomóc jej zejść ze sceny. Upadła, usiłując trzymać się od niego z daleka. W końcu mężczyzna, który siedział z nią przy stole, odprowadził ją od blasku świateł i otaczających nieznajomych. Płakała i mówiła coś cicho po hiszpańsku, gdy prowadził ją z powrotem do stolika. Będę musiała z kimś o niej porozmawiać. Nie mogę opuścić miasta nie wiedząc, czy mentalne sztuki są trwałe. Gdyby to był wampir, w przypadku indywidualnego wezwania, mógłby przyzwać ją potem kiedykolwiek, każdej nocy, a ona by odpowiedziała na wezwanie. Nie miałaby wyboru. Cesar stał przede mną. Uniósł moją dłoń. Myślę, że chciał ja pocałować, ale to była dłoń, którą skaleczyłam, aby udowodnić, że się nie zagoi. Nie żeby kogokolwiek to obchodziło. Cesar uniósł moją dłoń i przyjrzał się małej rance na czubku palca. To było niewielkie nacięcie. Nie krwawiło mocno, ale też nie goiło się. Gdybym była lykantropem, małe ukłucie już by się zagoiło. Spojrzał na mnie ponad nadal krwawiącym palcem. – Czym jesteś? – Wyszeptał. - To długa historia. - Odpowiedziałam szeptem. Pocałował rankę, jak mama zadrapanie dziecka. Potem wziął mój palec do ust. Powoli się wycofał. Świeża krew zebrała się na koniuszku palca, jasna i lśniąca w świetle. Wysunął język i kropla krwi skapnęła mu do ust. Przybliżył się, jakby chciał mnie pocałować, ale pokręciłam głową i ruszyłam ku stopniom wiodącym ze sceny, z dala od niego. Mężczyźni- jaguary zjawili się, aby mi pomóc, ale spojrzałam na nich i obaj się cofnęli, pozwalając abym sama zeszła po schodach. Edward podsunął mi krzesło. Pozwoliłam mu na to. Gdy byłam na scenie podano jedzenie. Edward podał mi lnianą serwetkę. Owinęłam nią palec i przycisnęłam rankę. Dallas aż wstała i podeszła, aby ze mną pomówić. Nachyliła się nad tyłem mojego krzesła. – Co się tam wydarzyło? Byłam już kiedyś ochotnikiem i nigdy nie widziałam, aby komuś stała

się krzywda. Spojrzałam na jej twarz, znajdującą się tak blisko w półmroku. Była poważna i przejęta. – Jeśli myślisz, że nikomu nie dzieje się krzywda, to nie patrzyłaś uważnie. Zmarszczyła brwi i wyglądała na zmieszaną. Pokręciłam głową. Było za późno. Nagle poczułam się zbyt zmęczona, aby próbować to wyjaśnić. – Zacięłam się przy goleniu. Jeszcze bardziej zmarszczyła brwi, ale zrozumiała, że nie chcę o tym rozmawiać. Usiadła na miejscu zostawiając mnie z Edwardem. Pochylił się do mnie, przybliżywszy usta do mojego ucha i wyszeptał tak cicho, jakby chuchał na nie. Wiedział jak dobry słuch mają zwierzołaki, nie wspominając o wampirach. – Czy wiedzą kim jesteś? Obróciłam się i przyłożyłam wargi do jego ucha. Musiałam unieść się na jednym kolanie. Przywarłam do niego ciałem. Wyglądało to intymnie, ale musiałam szeptać do niego tak cicho, że nie byłam pewna czy usłyszy. – Nie, ale wiedzą, że nie jestem człowiekiem i turystą. – Objęłam go ramieniem. Trzymałam się go, bo nie chciałam, aby się odsunął. Chciałam, żeby udzielił odpowiedzi na kolejne pytanie. – Co planujesz? Obrócił się w moją stronę. Wyraz jego twarzy był zbyt skryty i zbyt dokuczliwy na rozmowy. Przysunął się. Jego usta znalazły się tak blisko mojego ucha, że innym musiało się wydawać, że wsunął w nie język. – Nie mam planu. Po prostu sądziłem, że będąc sobą możesz wystraszyć potwory i nie będą chciały z nami porozmawiać. Teraz ja szeptałam. - Nie masz planu, obiecujesz? - Czy ja bym cię okłamał? Odsunęłam się od niego i uderzyłam go w ramię. Nie mocno, ale zrozumiał. Czy Edward by mnie okłamał? Czy jutro wzejdzie słońce? Tak w obu przypadkach. Aktorzy, którzy zajęli nasze miejsca, w końcu pojawili się na scenie. Byli ubrani. Kapłan przystrojony piórami przedstawił ich, a publiczność nagrodziła zasłużonymi brawami. Cieszyło mnie, że zniweczyli efekt i nie pozwolili, aby biedna Ramona była przekonana, że zrobiła coś okropnego. Prawdę mówiąc byłam zaskoczona, że zdradzili działanie sztuczki. To tak jakby magik ujawnił swe sekrety. - Pozwolimy, abyście mogli zjeść przed kolejnym, ostatnim pokazem naszego programu. Zapaliły się światła i zajęliśmy się naszymi talerzami. Myślałam, że to mięso wołowe, ale kiedy wzięłam do ust pierwszy kęs, faktura powiedziała mi, że się mylę. Kelnerka przyniosła mi dodatkową serwetkę, której użyłam do wyplucia jedzenia. - Coś nie tak? – Spytał Bernardo. Zajadał się mięsem i dobrze się bawił. - Nie jadam… cielęciny. - Powiedziałam. Nadziałam na widelec jakieś niezdatne do rozpoznania warzywo. To były słodkie ziemniaki. Nie rozpoznałam użytych przypraw. Naturalnie gotowanie nie było moją mocną stroną. Wszyscy jedli poza mną i, co dziwne, Edwardem. Wziął kęs, ale on również skupił się na płaskim chlebku i warzywach. - Ty też nie jesz cielęciny Ted. – Spytał Olaf. Wziął do ust kolejny kawałek i powoli przeżuwał, jakby delektował się smakiem. - Nie. - Powiedział Edward. - Wiem, że nie chodzi o moralne oburzenie dotyczące biednych małych cielaczków. Powiedziałam. - A ty martwisz się o biedne cielątka? – Spytał Edward. Pytając rzucił mi przeciągłe spojrzenie. Nie mogłam nic wyczytać z jego oczu. Były puste. Nie mogłam go rozszyfrować. Co jest jeszcze nowego? - Nie popieram torturowania zwierząt, ale szczerze mówiąc, po prostu nie lubię faktury mięsa. - Dallas obserwowała nas, jakbyśmy robili coś ciekawszego, niż dyskutowanie o mięsie. – Nie lubisz faktury… cielęciny? Pokręciłam głową. – Nie, nie lubię.

Olaf obrócił się do Dallas. Nadział na widelec ostatni kawałek mięsa i zaproponował go jej. – Lubisz cielęcinę? Na jej wargach błądził dziwny uśmiech. – Jem tu cielęcinę prawie każdego wieczoru. – Nie wzięła od niego mięsa, ale zjadła kolejny kawałek z własnego widelca. Zdawało mi się, że coś przegapiłam, ale nim mogłam zapytać, ponownie zgasły światła. Ostatni pokaz miał się zaraz zacząć. Nadal byłam głodna. Z pewnością coś będzie otwarte po drodze do domu. Zwykle było. Rozdział 24 Światła zgasły. W pomieszczeniu zapanowały ciemności. Słaba poświata latarni przecinała mrok. Dla osoby siedzącej w odległym krańcu lokalu to był tylko wątły blask. Postać wkroczyła na scenę w słabą poświatę. Korona lśniącej czerwieni i żółtych piór pochyliła się w kierunku światła. Peleryna mniejszych piór okrywała postać od szyi, aż do krawędzi światła. Korona uniosła się, odsłaniając bladą twarz. To był Cesar. Odwrócił się w bok ukazując swój profil z mnóstwem kolczyków od płatka, aż do połowy wysokości krawędzi ucha. Gdy poruszał głową, złoto błyszczało, a światło stawało się silniejsze. Podniósł coś w ręce i nuty muzyki niemal całkowicie wypełniły ciemność. Wyglądało to jak flet, ale nim nie było. Utwór był piękny, lecz upiorny, jakby coś uroczego płakało. Mężczyzna-jaguar uniósł ptasią pelerynę i zniknął w ciemności. Ciężka złota obroża zdobiła jego klatkę piersiową i ramiona. Jeśli była prawdziwa, to drogocenny metal musiał być wart fortunę. Ręce wyłaniały się z ciemności, pojawiając się w świetle, zabierając ptasią koronę bez pokazywania się. Cesar szedł wolnym krokiem. Nagle w połowie odległości pomieszczenia mogłam zobaczyć, na czym grał. Wyglądało to mniej więcej jak piszczałki. Piosenka przebijała ciemności pełznąc przez nie, podnosząc w jednej chwili na duchu, aby w drugiej brzmieć smutno. Wyglądało to, jakby naprawdę grał. I jeżeli tak było, to było imponujące. Mężczyzna-jaguar rozebrał go z wszystkiego, co miał przy sobie: niewielkiej tarczy, dziwnego kija, który wyglądał jak łuk, ale nim nie był, worka strzał, albo czegoś temu podobnego. Był na tyle blisko, że mogłam zobaczyć jego nefrytową ozdobę, którą nosił z przodu kiltu, choć wiedziałam, że to nie był kilt. Jednak spódnica, jako określenie tego stroju, również nie pasowała. Przód był pokryty piórami, resztę stanowiła jakaś bogata tkanina. Więcej rąk wyłoniło się z ciemności, by zabrać cześć jego ubrania i nefryt. Byli na tyle blisko, że teraz ciemność i światło nie mogło ukryć, że ręce należały do jaguarów. Rozebrali go do stringów koloru ciała, które miał na sobie wcześniej, albo do podobnych. Piosenka rosła w ciemności, gdy on podchodził do kilku rzędów stolików. Można było niemal zobaczyć nuty unoszące się w górę, niczym ptaki. Zwykle nie silę się na poezję o muzyce, ale to było coś innego. W jakiś sposób wiedziałeś, że nie była to zwykła piosenka, ale jak coś, co było tylko do posłuchania i zapomnienia, albo do nucenia w dziwnych momentach. Kiedy myślisz o rytualnej muzyce, myślisz o bębnach. O czymś, co przypomina rytm naszego serca. O wzlotach i upadkach naszego ciała. Ale nie wszystkie rytuały przypominają nam o naszych ciałach. Niektóre z nich mają za zadanie przypomnieć nam, dlaczego odbywa się ta ceremonia. Pierwotnie wszystkie rytuały były przeznaczone bóstwom. Dobra, nie wszystkie, ale większość. Większość z nas krzyczy, hej Boże, spójrz na mnie, spójrz na nas, mam nadzieję że to ci się podoba. Wszyscy jesteśmy tylko dziećmi z nadzieją w sercu, że Tacie lub Mamie spodoba się wybrany prezent. Oczywiście, czasem Mama i Tata mogą mieć odmienny temperament.

Cesar pozwolił, aby flet lub piszczałka zwisała z rzemienia wokół jego szyi. Ukląkł i zsunął swoje sandały, a następnie wręczył je kobiecie przy najbliższym stoliku. Nastąpiła jakaś zmiana w mroku, jakby nie była pewna, czy chciała je przyjąć. Może po wcześniejszym widowisku bała się je wziąć. Nie można było jej za to winić. Zatrzymał się przy stole, tuż za nią i powiedział coś cicho do innej kobiety. Wstała i ściągnęła jeden z jego złotych kolczyków. Następnie udał się od stołu do stołu i czasem mężczyźni, ale najczęściej kobiety, ściągały ostatnie dekoracje z jego ciała. Co prawdopodobnie wyjaśniało to, że kolczyki były najtańszymi dziełami z jego stroju. Oprócz ostatnich kolczyków. Średniego rozmiaru jadeitowa kula wyznaczała środek w każdym płatku ucha. Spod kul zwisały figurki poruszające się wraz z ruchem jego głowy, kołysząc się, gdy chodził. Kolczyki były wyjątkowe. Każda postać mierzyła niemal trzy cale. Muskały jego ramiona, jak włosy których nie miał. Gdy podszedł bliżej widać było, że zielony kamień był misternie wyrzeźbiony w jedno z tych krępych Azteckich bóstw, które tak bardzo lubili. Zatrzymał się przy naszym stole i byłam zaskoczona, ponieważ w swoim spacerze ostrożnie ignorował inne "panny młode". Podniósł mnie za rękę, po czym odwrócił głowę tak, abym mogła dosięgnąć kolczyka. Nie chciałam zatrzymywać przedstawienia, ale one były zbyt kosztownym prezentem, aby je przyjąć. Chyba, że były fałszywe. W chwili, kiedy dotknęłam kamienia wiedziałam, że to prawdziwy jadeit. Był zbyt ciężki, aby mógł być podróbką. Nie nosiłam kolczyków, nawet nigdy nie przekułam sobie uszu, więc stałam w całkowitej ciemności, dotykając opuszka jego ucha i próbowałam dowiedzieć się, jak ściągnąć kolczyk. W końcu sięgnął i mi pomógł. Jego ręce zdjęły go szybko i niemal z gracją, w przeciwieństwie do moich. Obserwując go zdałam sobie sprawę, że kolczyk był odkręcany. Gdy odwrócił głowę, udało mi się już zdjąć drugi samodzielnie. Wiedziałam wystarczająco dużo o biżuterii, aby zauważyć, że wkrętki były nowoczesne. To był prawdziwy jadeit, prawdziwe złoto, ale nie były antyczne, lub przynajmniej wkrętki były nowoczesne. Ciężkie i solidne kamienie spoczęły w moich rękach. Pochylił się i szepnął, zostawiając ciepły oddech na moim policzku. - Odbiorę je od ciebie po spektaklu. Nie przeszkadzaj. Złożył delikatny pocałunek na moim policzku i podszedł do dolnego schodka. Wziął flet z szyi, zerwał jedną z wielu trzcin i rozrzucił je na stopień. Usiadłam z powrotem, trzymając jadeit w ręce. Nachyliłam się do Edwarda. - Co się teraz stanie? Pokręcił głową. - Nigdy nie widziałem tego konkretnego programu. Spojrzałam ponad stolikiem na prof. Dallas. Chciałam zapytać jej, co się dzieje, ale całą uwagę skupiła na scenie. Cesar wchodząc po schodach odłamywał po kolei części fletu. Czterech mężczyzn-jaguarów czekało na niego na górze. Byli zgrupowani wokół niewielkiego, owalnego kamienia. Kapłan również tam stał, ale bez peleryny był nawet bardziej barczysty, niż się wydawał. I choć nie był wysoki, odnosiłeś wrażenie czystej siły, czystej fizyczności. Wydawał się bardziej wojownikiem, niż kapłanem. Cesar dotarł na szczyt świątyni. Mężczyźni złapali go za nadgarstki i kostki unosząc go nad głową, przytrzymując jego ciało ich rękami. Chodzili z nim po scenie pokazując go w każdym jej rogu, nawet poza zasięgiem wzroku publiczności. Potem zanieśli go w stronę małego, okrągłego kamienia i położyli go na nim w poprzek tak, że jego głowa i ramiona odchylały się do tyłu, a dolna część klatki piersiowej, i górna część żołądka były wygięte w łuk. Zdążyłam wstać, zanim zobaczyłam obsydianowe ostrze w dłoni kapłana. Edward chwycił mnie za ramię. - Spójrz w lewo - powiedział. Zrobiłam jak mi kazał. Zobaczyłam dwóch czekających mężczyzn-jaguarów. Jeśli pobiegnę do sceny, założę się, że będą próbowali mnie zatrzymać. Cesar powiedział, że przyjdzie po

kolczyki po spektaklu. Więc, jak się domyślam, musiał być żywy, aby to zrobić. Ostrzegł mnie, abym nie zakłócała pokazu. Ale do cholery, oni zamierzali go pociąć. Teraz już to wiedziałam. Ale nie wiedziałam, jak bardzo go zranią. Dallas podniosła się ze swojego miejsca i chwyciła mnie za drugie ramię szepcząc: - To część przedstawienia. Cesar odgrywa ofiarę dwa razy w miesiącu. Nie zawsze taką ofiarę, ale to jest część jego pracy. Mówiła cicho i kojąco. W taki sposób, jak rozmawia się z wariatem próbującym skoczyć z okna. Pozwoliłam jej i Edwardowi posadzić mnie z powrotem na miejsce. Jadeitowe kolczyki mocno tkwiły w mojej dłoni. Dallas uklęknęła obok mnie trzymając rękę na moim ramieniu, ale patrzyła na scenę. Mężczyźni-jaguary trzymali go. Można było zobaczyć kiedy wzmocnili uścisk i jak w jednej chwili wszyscy nabierali powietrza. Twarz Cesara nie pokazywała nic. Zero strachu, zero niecierpliwienia, tylko czekanie na to, co nastąpi. Kapłan wbił ostrze w ciało tuż pod żebrami. Ciało Cesara drgnęło w reakcji, ale nie krzyczał. Ostrze przedzierało się przez niego, zanurzając się w nim, aż do mięsa, poszerzając otwór. Jego ciało tańczyło wraz z poszerzającą się raną, ale nawet nie pisnął. Krew rozlała się po bladej skórze Cesara, tak jasnej i niemal nierealnej pod światłami. Kapłan zagłębił rękę w ranę prawie do łokcia i Cesar krzyknął. Chwyciłam rękę Dallas. - On nie przeżyje bez serca, nawet zmiennokształtni nie mogliby tego przeżyć. - Nie wyjmą jego serca, przysięgam. Gładziła moją rękę w taki sposób, w jaki chcesz uspokoić nerwowego psa. Nachyliłam się do niej bardziej i wyszeptałam: - Jeśli wyjmą jego serce, podczas gdy mogłam ich powstrzymać, wytnę twoje nożem, zanim opuszczę Nowy Meksyk. Nadal chcesz przysiąc? Jej oczy rozszerzyły się. Sądzę, że wstrzymała oddech, ale skinęła głową. - Przysięgam. Zabawne było to, że uwierzyła w groźbę natychmiast. Powiedz ludziom, że zamierzasz wyciąć im serce, a ci nie uwierzą. Ludzie wierzą, że możesz ich zabić, ale powiedz im to dosłownie a odbiorą to jako żart lub przesadę. Profesor Dallas uwierzyła mi. Można było wyczytać to z jej twarzy. Większość profesorów nie uwierzyłaby. Zaczęłam się mocniej, niż wcześniej zastanawiać nad Dallas. Głos kapłana rozległ się w zupełnej ciszy, wypełniając pomieszczenie. - Trzymam jego serce w ręku. W dawnych czasach wyrwano by mu je z piersi, ale one minęły.- Można było wyczuć tęsknotę w tych słowach. - Odprawiamy obrzędy religijne tak, jak możemy, ale nie tak jak byśmy chcieli. Wysunął rękę powoli. Byłam na tyle blisko, aby usłyszeć mokro - mięsiste brzmienie, gdy wyciągał rękę z rany. Podniósł rękę pokrytą krwią nad głowę, a publiczność wiwatowała. Oni się cieszyli. Oni się, kurwa, cieszyli. Mężczyźni-jaguary znieśli Cesara z ołtarza i zrzucili go w dół po schodach. Spadł z nich bezwładnie, zatrzymując się u ich podnóża. Leżał na plecach, bez tchu, walcząc o oddech i zastanawiałam się, czy kapłan sięgając serca uszkodził mu jedno płuco czy dwa. Siedziałam tam zwyczajnie gapiąc się na niego. Robił to dwa razy w miesiącu. Była to część jego pracy. Cholera. Nie tylko tego nie rozumiałam, ale nawet nie chciałam tego zrozumieć. Gdyby interesował się bólem i śmiercią, nie musiałabym wiedzieć o nim nic więcej. Miałam powyżej uszu sadomasochistycznych lampartołaków. Nie potrzebowałam kolejnego. Kapłan coś mówił, ale nie słyszałam go. Nie słyszałem nic, prócz wielkiego szumiącego huku w moich uszach. Widziałam jak lampartołak drga, gwałtownie się szarpie. Krew spływała mu z boków na podłogę, ale kiedy się tak przyglądałam zauważyłam, że przestaje lecieć. Trudno było powiedzieć przez tą całą krew i okaleczone ciało, ale wiedziałam, że się uzdrawia. Dwóch bramkarzy podeszło i podnieśli go. Jeden wziął Cesara za kostki, drugi pod ramiona. Nieśli go między stołami, obok nas. Wstałam, blokując im drogę. Dallas stała przy mnie, jakby obawiając się tego, co zrobię. Patrzyłam w oczy Cesara. Był w nich prawdziwy ból. Nie

wydawał się być zadowolony z tej zabawy. Ale nie babrzesz się regularnie w tego typu gównie, chyba że w pewnym stopniu sprawia ci to przyjemność. Jego ręce leżały na jego piersi, jakby starał się przytrzymać swoje ciało razem. Podniosłam jego rękę. Skóra była śliska od krwi. Włożyłam mu do ręki jadeitowe kolczyki, zaciskając jego palce wokół nich. Szepnął coś, ale nie pochyliłam się, aby to usłyszeć. Nigdy ponownie się do mnie nie zbliżaj. Usiadłam z powrotem, a ochroniarze zanieśli go dalej. Zaczęłam szukać serwetek do wycierania rąk, ale Dallas chwyciła mnie za ramię. - Ona jest gotowa, aby się teraz z tobą zobaczyć. Nie widziałam nikogo, kto by z nią w tej chwili rozmawiał, ale nie pytałam o to. Jeśli powiedziała, że już czas, to w porządku. Mogliśmy spotkać Mistrza Miasta i wynieść się stąd. Zaczęłam ponownie sięgać po serwetkę, ale przeniosła ją poza mój zasięg. - To stosowne, że spotkasz ją z krwią ofiary na ręce. Spojrzałam na nią i zabrałam serwetkę z jej rąk. Walczyła o nią, jak pod czas przeciągania liny, zanim jej ją wyszarpnęłam. Nagle jakaś kobieta pojawiła się przy moim łokciu. Była ubrana w czerwony płaszcz z kapturem. Pojawiła się tylko przy moim ramieniu, ale nawet zanim odwróciła głowę, mogłam zobaczyć twarz, która była ukryta pod kapturem i wiedziałam, czym była. Itzpapalotl, Obsydianowy Motyl, Mistrzyni Miasta, i samozwańcza bogini. Nie wychwyciłam tego, że nadchodziła. Nie słyszałam jej, ani jej nie wyczułam. Po prostu pojawiła się obok mnie, jak magia. Wiele czasu minęło odkąd ostatni raz wampir mógł coś takiego zrobić. Kiedy napotkałam jej oczy, myślę, że przestałam oddychać na sekundę lub dwie. Jej twarz była delikatna. jak i cała reszta, miała jasnobrązową, mleczną skórę. Oczy były czarne. Nie brązowe, tylko naprawdę czarne, jak obsydianowe ostrze, od którego przyjęła imię. Większość oczu mistrzów miasta pochłania cię, jakbyś tonął w basenie. Zapadasz się w nie i zostajesz uwięziony, ale jej oczy były jak czarne lustra, nie takie, w które wpadasz, ale takie, które pokazują ci prawdę. Zobaczyłam siebie w tych oczach. Miniaturowe odbicie doskonałe w każdym szczególe, jak czarna kamea. Następnie obraz się podzielił, podwoił się, a następnie potroił. Moja twarz pozostała w centrum, z głową wilka po jednej stronie, i czaszką po drugiej. Gdy patrzyłam, trzy obrazy zbliżyły się do siebie, aż wilk i czaszka nałożyły się na moją twarz, i na ułamek sekundy nie mogłam powiedzieć, gdzie jeden obraz się zaczyna, a drugi kończy. Jedno odbicie unosiło się ponad resztę. Czaszka wrosła ponad pierwsze dwa, rozlewając się w górę przez czerń, wypełniając jej oczy, dopóki czaszka nie wypełniła mojej wizji. Niemal się cofnęłam, prawie upadając. Złapał mnie Edward. Dallas przesunęła się, by stanąć obok wampira. Bernardo i Olaf stali za Edwardem. Wiedziałam, że gdyby dał im znak, wyciągnęliby broń i zaczęliby strzelać. To była pocieszająca myśl. Samobójcza, ale pocieszająca. Ponieważ teraz mogłam wyczuć jej ludzi, co oznaczało, że musiała mnie blokować, ukrywając ich. Czułam wampiry pod budynkiem, wokół niego, i przed nim. Były ich setki, a większość z nich było starych. Ponad stuletnie wampiry. A Obsydianowy Motyl? Spojrzałam na nią, ale tym razem uważając, by nie napotkać jej oczu. Minął rok odkąd ostatni raz musiałam uniknąć wampirzego spojrzenia. Zapomniałam, jak trudno jest patrzeć komuś w twarz, bez kontaktu wzrokowego, to jak pod czas jakiejś skomplikowanej gry. Oni próbują złapać moje spojrzenie i wessać mnie, a ja staram się trzymać z daleka. Wampirzyca nosiła prostą, gęstą, czarną grzywkę. Reszta jej włosów była zaczesana do tyłu, aby odsłonić delikatne uszy z jadeitowymi klipsami. Była delikatną osóbką, wyglądającą drobno, w porównaniu do mnie i stojącej obok niej prof. Dallas, ale nie dałam się oszukać tym pozorom. To, co znajdowało się w środku, nie było tak starym wampirem. Nie miałam wątpliwości, że nie miała jeszcze tysiąca lat. Miałam przyjemność spotkać starsze, znacznie

starsze, ale nigdy nie spotkałam żadnego wampira poniżej tysiąca lat, który rozbrzmiewał echem w mojej głowie z mocą taką, jak ona. Moc musnęła moją skórę niczym widzialna chmura. Nauczyłam się wystarczająco wiele o wampirach, aby wiedzieć, że wydzielanie mocy nie było celowe. Niektórzy mistrzowie mięli specjalne zdolności, takie jak powodowanie strachu, albo wywoływanie pożądania. Tego rodzaju moc wydobywała się na zewnątrz, jak para z garnka. To było nieumyślne, przynajmniej częściowo. Ale nigdy nie spotkałam żadnego z wyciekiem czystej mocy. Edward mówił coś do mnie. Prawdopodobnie mówił już od dłuższego czasu. Ja po prostu go nie słyszałam. - Anita, Anita, dobrze się czujesz? Czułam pistolet, ale nie był wycelowany w moje plecy. Był tylko wyciągnięty, używając mojego ciała, przed wzrokiem pozostałych. Sprawy mogły bardzo szybko przybrać zły obrót. - Nic mi nie jest. - Ale mój głos zdradzał, że tak nie jest. Brzmiałam pusto i nieobecnie, jakbym była w szoku. Może byłam, ale tylko tak troszkę. Mistrzyni nie wniknęła dokładnie w mój umysł, ale w tym pierwszym kontakcie dowiedziała się o mnie rzeczy, których większość innych wampirów nie odkryła. Nagle zdałam sobie sprawę, że wie, jakiego rodzaju mocą dysponuję. To był jej dar, być w stanie odczytać moc. Głos, który się z niej wydobył, był mocno zaakcentowany i znacznie głębszy, niż powinno posiadać tak delikatne gardło, jakby głos był echem tej potężnej mocy. - Czyją służebnicą jesteś? Wiedziała, że jestem ludzką służebnicą, ale nie wiedziała cyją. To mi się spodobało. Od razu zrobiło mi się lepiej. Czytała tylko moc, a nie szczegóły, o ile oczywiście nie udawała, że nie wie. Ale jakoś wiedziałam, że nie udaje niewiedzy. Nie, ona była z tego rodzaju, co lubią się popisywać swoją wiedzą. Arogancja emanowała z niej podobnie jak jej moc. Ale niby dlaczego nie być aroganckim? W końcu była boginią, tak czy siak samozwańczą boginią. Trzeba być absolutnie aroganckim, albo kompletnie szalonym, aby obwieścić się boginią. - Jean-Claude’a, Mistrza Miasta St. Luis. Przekrzywiła głowę na bok tak, jakby czegoś nasłuchiwała. - A więc jesteś egzekutorką. Nie podałaś prawdziwego nazwiska przy drzwiach. - Nie wszystkie wampiry chcą ze mną rozmawiać, wiedząc kim jestem. - O czym życzysz sobie ze mną rozmawiać? - O bestialskich morderstwach. Ponownie, odwróciła głowę na bok, jakby nasłuchiwała. - Ach, tak. - Zamrugała i spojrzała na mnie. - Cena za audiencje znajduje się w twoich rękach. Musiałam wyglądać na tak zdziwioną, jak byłam, ponieważ wyjaśniła szczegółowo. - Krew, krew Cesara. Pragnę Ci ją odebrać. - W jaki sposób? - zapytałam. Po prostu nazwijcie mnie podejrzliwą. Zwyczajnie się odwróciła i zaczęła iść. Jej głos zabrzmiał jak dźwięk filmu z źle podłożonym dubbingiem. Dźwięk wyszedł na długo po tym, kiedy powinien być słyszalny. - Choć za mną, i nie myj rąk. Spojrzałam na Edwarda. - Ufasz jej? - zapytałam. Potrząsnął głową. - Ja też nie - powiedziałam. - Idziemy czy zostajemy? - zapytał Olaf. - Głosuję za tym, aby iść - powiedział Bernardo. Nie patrzyłam na niego odkąd rozpoczęło się składanie ofiary. Wyglądał na lekko bladego. Za to Olaf nie. Olaf wyglądał świeżo, miał jasne spojrzenie, jakby cieszył się wieczorem. Dallas powiedziała: - Byłoby poważną obrazą odrzucić jej zaproszenie. Ona rzadko dobrowolnie udziela indywidualnych wywiadów. Musiałaś jej zaimponować.

- Nie zaimponowałam jej. Pociągam ją - odparłam. Dallas zmarszczyła brwi. - Pociągasz ją. Ona lubi mężczyzn. Potrząsnęłam głową. - Ona i może uprawia seks z mężczyznami, ale to, co ją pociąga, to moc, pani profesor. Spojrzała na mnie, wpatrując się w moją twarz. - Masz tego rodzaju moc? Westchnęłam. - Dowiemy się tego, czyż nie? Ruszyłam w kierunku, w którym zniknęła zakapturzona postać. Nie czekała na nas z podjęciem decyzji. Wampirzyca po prostu odeszła. Tak jak mówiłam, była arogancka. Oczywiście, mieliśmy podążyć za nią do jej prywatnej komnaty. To było również aroganckie, albo głupie. Arogancja czy głupota, czasami, nie ma różnicy między nimi. Rozdział 25 Nie wiedziałam dokąd się udać, ale Dallas była zorientowana. Poprowadziła nas do małych drzwi umiejscowionych z boku świątynnych schodów, przejście schowano za kurtyną. Drzwi nadal były otwarte, przypominały czarne usta. Schody wiodły w dół. A dokąd by indziej? Chciałabym choć raz spotkać wampira, którego główna kryjówka znajdowałaby się na ziemi zamiast pod nią. Dallas zeszła po schodach sprężystym krokiem i z pieśnią w sercu. Jej kucyk podskakiwał gdy przeskakiwała schodki. Jeśli miała jakiekolwiek obawy dotyczące zejścia w dół, w ciemność, nie było po niej tego widać. Przez Dallas czułam się zmieszana. Z jednej strony nie zauważyła, że Olaf jest niebezpieczny i nie bała się żadnych potworów w klubie. Z drugiej uwierzyła mi, gdy powiedziałam, iż wytnę jej serce. Widziałam to w jej oczach. Jak mogła uwierzyć w groźbę całkowicie nieznajomej osoby, a nie dostrzec innych zagrożeń? Jak dla mnie nie miało to sensu, nie lubię tego, czego nie rozumiem. Zdawała się całkowicie niegroźna, ale jej reakcje były dziwne, więc postawiłam przy niej znak zapytania. Co oznaczało, że nie stanę do niej plecami ani nie będę jej traktować jak cywila, dopóki nie zyskam pewności, że tym właśnie jest. Jak dla Olafa szłam za wolno. Przepchnął się koło mnie i podążył po schodach w dół, za podskakującym kucykiem Dallas. Musiał się zatrzymać, aby nie uderzyć głową w sufit, ale chyba się tym nie przejął. Mi to pasuje. Niech on przyjmie pierwszą kulkę. Ale podążyłam za nim w ciemność. Na razie nikt nie groził mi przemocą, nie na poważnie, jeszcze nie. Zatem trzymanie pistoletu w dłoniach wydawało się niegrzeczne, ale… przeproszę potem. O ile nie znam wampira osobiście, lubię trzymać w ręku naładowaną broń podczas pierwszego spotkania. Albo może była to kwestia wąskich schodów, bliskość masy kamienia, która zamknęłaby się wokół nas niczym pięść, miażdżąc wszystkich. Czy wspominałam, że mam klaustrofobię? Schody nie były bardzo długie, a na końcu nie było drzwi. Miejsce dziennego spoczynku Jean-Claude’a w St. Louis przypominało podziemną fortecę. Ledwo co ukryte wejście, krótkie schody, brak drugich drzwi… arogancja, ponownie. Olaf zasłaniał mi Dallas, ale widziałam jak dociera do słabo oświetlonego wejścia na dole. Musiał się pochylić jeszcze bardziej, żeby się zmieścić, zawahał się, nim wyprostował się po drugiej stronie. Obok niego, a raczej z każdej jego strony dało się wyczuć ruch. Szybki, prawie jakby go tam nie było, jak coś ujrzanego kątem oka. Przypomniały mi się dłonie rozbierające Cesara, gdy kroczył pomiędzy światłem i ciemnością. Olaf stał w przejściu, jego ciało zakrywało je prawie całkowicie odcinając nas nawet od tej niewielkiej ilości światła. Zobaczyłam niewyraźny zarys Dallas. Poprowadziła go z dala od drzwi, głębiej w słabo oświetloną ciemność. Zawołałam, - Olaf, wszystko w porządku? Żadnej odpowiedzi. Edward spróbował. - Olaf?

- Nic mi nie jest. Rzuciłam okiem w tył na Edwarda. Przez chwilę patrzeliśmy sobie w oczy, oboje myśleliśmy o tym samym. Czy to może być pułapka. Może to ona kryła się za morderstwami. Może po prostu chciała zabić Egzekutorkę. Albo może była liczącym setki lat wampirem i po prostu chciała nas skrzywdzić, ot tak, bo może. - Czy mogłaby zmusić Olafa do kłamstwa? - Chodzi ci o mentalne sztuczki? - zapytałam. Skinął głową. - Nie tak szybko. Może go nie lubię, ale jest na to za silny. - Spojrzałam na niego, starałam się wyczytać coś z jego twarzy w słabym świetle. - Czy mogliby go zmusić do kłamstwa? - Chodzi ci o nóż na gardle? - spytał Edward. - Aha. Uśmiechnął się lekko. - Nie, nie tak szybko, nigdy. - Jesteś tego pewien? - spytałam. - Postawiłbym na to życie. - Stawiamy na to nasze życia. Skinął głową. - Owszem, tak. - Ale jeśli Edward powiedział, że Olaf by nas nie sprzedał ze strachu przed śmiercią lub bólem, wierzyłam mu. Edward nie zawsze rozumiał czemu ludzie robią to co robią, ale zwykle miał rację co do samego faktu dokonania czynu. Motyw mu umykał, ale rzadko się mylił. Więc… Ruszyłam dalej. Wysilałam moje widzenie peryferyjne, starałam się widzieć co znajduje się po obu stronach drzwi, gdy przez nie przechodziłam. Co prawda ja nie musiałam się schylać. Pomieszczenie było małe i kwadratowe, może miało szesnaście na szesnaście stóp (16 stóp = prawie 5 metrów). Było także bardzo zatłoczone, od rogu do rogu wypełniały je wampiry. Oparłam się plecami o ścianę po prawej stronie drzwi, oburącz trzymałam broń, celowałam w sufit. Bardzo chciałam ją w kogoś wycelować, kogokolwiek. Ramiona bolały z napięcia, spowodowanego powstrzymywaniem się od tego. Nikt mi nie groził. Nikt nie robił do cholery nic poza staniem, gapieniem się, wierceniem się po ludzku. Czemu więc czułam, że powinnam wpaść do pomieszczenia strzelając? Wysokie wampiry, niskie wampiry, szczupłe wampiry, otyłe wampiry, każdego rozmiaru, każdego kształtu, prawie każdej rasy, przemieszczały się w tym małym kamiennym pokoju. Po tym co stało się na górze z ich panem, uważałam, aby nie nawiązać z żadnym z nich kontaktu wzrokowego. Przebiegłam oczami pomieszczenie, orientowałam się, zauważałam blade twarze i dokonywałam szybkich obliczeń w pamięci. Kiedy przekroczyłam sześćdziesiąt, zdałam sobie sprawę, że pokój był co najmniej dwa razy większy, niż na początku sądziłam. Musiał być, aby tyle ich się zmieściło. Wydawał się niewielki, ponieważ był tak zatłoczony. Światło pochodni potęgowało efekt, ruchome, roztańczone, niepewne światło. Edward stał w przejściu, plecami do framugi, lekko dotykał mnie ramieniem. Też wyjął broń, obserwował wampiry. - Coś się stało? - Coś się stało? Spójrz na nie. - Mój głos był sapliwy, nie dlatego, że starałam się szeptać (to by było bezcelowe), ale ponieważ miałam tak ściśnięte gardło i sucho w ustach. Jeszcze raz przeskanował pomieszczenie. - I? Rzuciłam na niego okiem, potem znowu spojrzałam na wampiry. - Cholera, Ed.. Ted. - Nie chodziło tylko o ich liczbę. To moja umiejętność wyczuwania ich stanowiła problem. Kiedyś byłam w pobliżu liczących setki lat wampirów, ale nie miały na mnie tak silnego wpływu. Nie wiedziałam czy odcięcie się od mojego połączenia z Jean-Claudem uczyniło mnie bardziej podatną, czy moja moc nekromancji wzrosła od tego czasu. A może Itzpapalotl była po prostu o tyle potężniejsza od innych mistrzów. Może to jej moc uczyniła je czymś więcej niż większość wampirów. W tym pokoju była ich prawie setka. Od wszystkich odbierałam

wrażenia, albo od większości. Teraz moje osłony były świetne, mogłam odgrodzić się od wielu nadnaturalnych rzeczy, ale to było zbyt wiele. Jeśli miałabym zgadywać, nie było w tym pomieszczeniu wampira liczącego mniej niż sto lat. Odbierałam przebłyski od pojedynczych z nich, jeśli patrzyłam na nich zbyt długo, następowało spoliczkowanie ich wiekiem, ich mocą. Cztery kobiety w prawym rogu miały ponad pięćset lat. Obserwowały mnie ciemnymi oczami, miały ciemną skórę, ale nie tak ciemną, jaką miałyby, gdyby przebywały trochę na słońcu. One cztery obserwowały mnie z cierpliwym, pustym wyrazem twarzy. Jej głos nadpłynął z środka pomieszczenia, ale była ukryta za wampirami, osłaniały ją. - Nie groziłam ci przemocą, a jednak dobyłaś broni. Szukasz moje pomocy, a jednak grozisz mi. -To nic osobistego, Itz… - zacięłam się przy jej imieniu. - Możesz nazywać mnie Obsydianowym Motylem. - Mówienie do niej, nie będąc w stanie zobaczyć choćby jej kawałka przez wszystkie wampiry, było co najmniej dziwne. - To nic osobistego Obsydianowy Motylu. Po prostu wiem, że jeśli schowam broń, szanse na to, iż zdążę ją powtórnie wyciągnąć, nim jeden z twojej trzody rozszarpie mi gardło, są cholernie małe. - Nie ufasz nam, - powiedziała. - Tak jak ty nie ufasz nam, - odparłam. Wtedy się roześmiała. Jej śmiech był dźwiękiem młodej kobiety, normalnym, ale pociągnął za sobą inne wampiry jak echo, to z pewnością nie było normalne. Śmiech brzmiał trochę dziko, desperacko, jakby bali się nie zaśmiać. Zastanawiałam się co jest karą, za nie podążanie za nią. Śmiech przycichł, poza jednym wysokim męskim głosem. Inne wampiry znieruchomiały, to była ta niemożliwa nieruchomość, gdy wyglądały jak świetnie wykonane figury, coś z kamienia i farby, nieprawdziwego, nieżywego. Czekali jak coś pustego. Czekali, ale na co? Jedynym dźwiękiem był ten wysoki, niezdrowy śmiech, narastający, narastający jak dźwięki, które w filmach puszczają w scenach w zakładzie dla obłąkanych, albo w laboratoriach szalonych naukowców. Dźwięk wywołał u mnie gęsią skórkę i to nie była magia. To po prostu było przerażające. - Jeśli schowacie broń odeślę większość moich ludzi. To sprawiedliwe, czyż nie? To było sprawiedliwe, ale mi się nie podobało. Lubię trzymać w ręku odbezpieczoną broń. Naturalnie pistolet zadziałałby tylko, gdyby zastrzelenie kilku z nich powstrzymało resztę od rzucenia się na nas, a tak by nie było. Jeśli powiedziałaby, idźcie do piekła, zaczęliby kopać dziurę. Jeśli powiedziałaby im, aby się na nas rzucili, na sto procent by posłuchali. Zatem pistolety stwarzały tylko poczucie bezpieczeństwa, były taktyką pozwalającą odwlec koniec. Przemyślenie sprawy zajęło tylko kilka sekund, ale ten straszny śmiech nadal trwał, jakby to była jedna z tych okropnych laleczek z nagranym dźwiękiem. Poczułam jak Edward napiera na mnie ramieniem. Czekał na moją odpowiedź, ufał mojej ocenie sytuacji. Miałam nadzieję, że nas nie pozabijam. Schowałam pistolet do kabury. Potarłam dłonią nogę. Zbyt długo i zbyt mocno ściskałam broń. Zdenerwowana, ja? Edward schował pistolet. Bernardo nadal stał na schodach i zdałam sobie sprawę, że pilnuje czy nic nie zachodzi nas od tyłu, czy mamy możliwość odwrotu. Miło było pracować w więcej niż dwie osoby i wiedzieć, że każdy po twojej stronie jest gotów zastrzelić cokolwiek się poruszy. Żadnych krwawiących serc, żadnej empatii, czyste interesy. Naturalnie Olaf odszedł na bok z Dallas. Nigdy nie wyjął broni. Wszedł pomiędzy tak wiele wampirów idąc za jej podskakującym kucykiem ku zgubie. Albo przynajmniej ku potencjalnej zgubie. Wampiry wzięły oddech, wszystkie klatki piersiowe uniosły się równocześnie niby jedna, jakby wiele ciał posiadało wspólny umysł. Życie, z braku lepszego słowa, powróciło do nich. Niektóre wyglądały prawie jak ludzie, ale wiele było bladych, wygłodzonych i słabych. Ich

twarze były zbyt chude, jakby kości czaszki miały przebić schorowaną skórę. Wszystkie były blade, ale naturalny kolor skóry wielu z nich był ciemniejszy niż rasy kaukaskiej, więc nawet blade, nie przypominały bladością duchów, a do takiego widoku byłam przyzwyczajona. Zdałam sobie sprawę, że większość znanych mi wampirów, była rasy kaukaskiej, to był szok. Tu, biali stanowili mniejszość. Miła odmiana. Wampiry zaczęły sunąć ku wyjściu. Albo część z nich sunęła. Niektóre szurały nogami, jakby nie miały siły unosić stóp, jakby naprawdę były chore. Z tego co wiem wampir nie może się niczym zarazić, ale te wyglądały na schorowane. Jeden z nich potknął się i padł u moich stóp, wylądował ciężko na czworaka. Został tam, zwiesił głowę. Jego skóra była barwy przybrudzonej bieli, jak śnieg, który leżał zbyt długo przy ruchliwej drodze, szarawa biel. Pozostałe wampiry mijały go, jakby był wybojem na drodze. Przepływały koło niego, a on zdawał się ich nie zauważać. Dłonie przypominały ręce szkieletu, ledwo pokryte skórą. Włosy były tak jasnego koloru blond, że wyglądały na białe, zwisały wokół jego twarzy. Powoli uniósł głowę, wyglądała jak czaszka. Oczy zapadły się tak głęboko, że zdawały się płonąć na końcach długich tuneli. Nie bałam się spojrzeć w jego oczy. Nie miał dość jaj aby mnie omamić wzrokiem, mogłam po prostu stać w miejscu. Kości policzkowe napinały skórę tak, że zdawało się, iż zaraz ją rozerwą. Blady język wysunął się z prawie niewidocznych ust. Oczy były blade, blado zielone, jak kiepskie szmaragdy. Cienkie ścianki nosa rozszerzyły się, jakby wąchał powietrze. Prawdopodobnie właśnie to robił. Wampiry nie polegają na zmyśle zapachu w takim stopniu jak zwierzołaki, ale jest on w ich przypadku o wiele lepszy niż u ludzi. Zamknął oczy w trakcie brania głębokiego oddechu. Zadrżał i zdawał się zachwiać, mdleć. Nigdy nie widziałam wampira zachowującego się w taki sposób. Zaskoczył mnie i to był mój błąd. Zobaczyłam jak się napina i sięgałam po Browninga, ale nie było czasu. Był mniej niż trzydzieści centymetrów ode mnie. Nie zdążyłam nawet dotknąć broni, gdy uderzył. Uleciało ze mnie powietrze. Nim zdążyłam wziąć oddech, jego ręka znalazła się na mojej twarzy, przekręcił głowę na bok odsłaniając szyję. Poczułam ruch choć go nie zobaczyłam. Czułam jak jego ciało napina się i wiedziałam, że szykuje się do ciosu. Nie starał się unieruchomić moich rąk. Nadal próbowałam dobyć broni, ale nie miałam szans wycelować na czas. Wbije zęby w moją szyję, a ja nie mogę nic na to poradzić. To było jak wypadek samochodowy. Miałam dość czasu, aby zobaczyć co nadchodzi i pomyśleć, - Nie mogę temu zapobiec. - Nie było nawet czasu na strach. Coś szarpnęło wampira do tyłu. Zacisnął rękę na mojej kurtce, nie puścił. Jego desperacki chwyt prawie uniósł mnie z ziemi, wyjęłam pistolet nim zaczęłam martwić się, gdzie mam nogi. Duży, bardzo aztecko wyglądający wampir trzymał przypominającego szkielet przyciśniętego do siebie, tylko ta jedna zaciśnięta dłoń nie dotykała ciała dużego mężczyzny. Edward wyjął broń i wycelował w wampiry. Dobył jej przede mną, ale nie pchnięto go na ścianę i nie został brutalnie sponiewierany. A może raczej wampirycznie sponiewierany? (* gra słów, po angielsku „to be manhandled” oznacza, że ktoś zastosował wobec przemoc, potraktował kogoś brutalnie. Anita zamienia początek „man” na „wampire” więc wychodzi „wampirehandled”) Duży wampir szarpnął drobnego tak mocno, iż prawie mnie podniósł, ale ta jedna dłoń nadal zaciskała się na mojej kurtce, chwytając bluzkę pod spodem. Celowałam Browningiem w jego klatkę piersiową, ale nie byłam pewna czy amunicja Hornady może być bezpiecznie użyta z przyłożenia, gdy cel jest w bezpośrednim kontakcie z drugą osobą. Nie byłam pewna czy nabój przebije pierwszego wampira i rani drugiego. Drugi mnie uratował. Przedziurawienie go nie byłoby miłe. Pozostali krwiopijcy pospiesznie opuszczali pomieszczenie, oddalali się od zagrożenia. Tchórze. Ale to przerzedzało ich szeregi, co było świetne. Ewentualnie zacznie mnie

obchodzić, iż w pomieszczeniu nie ma tak cholernie dużej ilości wampirów, ale w tym momencie świat skurczył się do wampira, który mnie trzymał. Najpierw to, co najważniejsze. Duży wampir nadal się cofał, usiłując ściągnąć ze mnie szkieletowatego. Zagłębialiśmy się w pomieszczenie. Edward szedł razem z nami, celował oburącz w głowę wampira. W końcu przyłożyłam pistolet pod jego brodę. Mogłam rozsadzić mu mózg nie trafiając w tego drugiego. Głos Obsydianowego Motyla przeciął powietrze niczym bicz. Dźwięk sprawił, że się skrzywiłam, napięłam ramiona jakby to był cios. - To moi goście. Jak śmiesz ich atakować! Przypominający szkielet wampir zaczął płakać, jego łzy były przejrzyste, ludzkie. Łzy wampirów są zabarwione na czerwono. Ronią krwawe łzy. – Proszę, proszę pozwól mi się pożywić, proszę! - Pożywiasz się tak jak my wszyscy, jak przystoi bogom. - Proszę, proszę, o pani, proszę. - Przynosisz mi hańbę przed naszymi gośćmi. - Potem przemówiła cicho, pospiesznie w języku brzmiącym trochę hiszpańsko, ale to nie był hiszpański. Nie mówię po hiszpańsku, ale słyszałam go dość często aby umieć go rozpoznać, to nie było to. Cokolwiek mówiła, zdenerwowało oba wampiry. Duży ciągnął tak mocno, że w końcu szarpnięciem zwalił mnie z nóg, ponieważ drugi wampir nadal kurczowo się trzymał. Znalazłam się na kolanach, zwisając z ręki wampira na kurtce i bluzce, jedną rękę miałam w górze pod dziwnym kątem. Teraz celowałam w jego brzuch, ponownie zastanawiałam się czy z przyłożenia nowa amunicja zabije oba wampiry? Cudem było, że nie odstrzeliłam mu przypadkiem głowy. Edward nadal był w pobliżu, celował w głowę. Pierwszą wskazówką, że coś jeszcze poszło nie tak, był delikatny blask. Blask narastał ,stał się czymś czystym i białym. Mój krzyżyk wysunął się zza bluzki. Wampir nadal mnie trzymał, ale zaczął krzyczeć wysokim, żałosnym głosem. Krzyż świecił jaśniej i jaśniej aż musiałam odwrócić głowę, aby chronić oczy. Przypominało to posiadanie na szyi płonącego magnezu. Taka jasność, tak jest tylko wtedy, gdy coś bardzo złego znajduje się w pobliżu. Nie sądziłam aby tym czymś było desperacko trzymające się mnie stworzenie. Stawiałabym na to, że krzyż płoną z jej powodu, może też przez innych, ale głównie przez nią. Wiele osób w tym pomieszczeniu mogło mnie zabić, ale nikt inny nie był wart takiego światła. - Pozwól mu odejść ku przeznaczeniu, - powiedziała. Poczułam jak ręka, która trzymała mnie z taką determinacją rozluźniła się. Poczułam jak klęka, poczułam poprzez nadal przyciśniętą do jego brzucha lufę pistoletu. Edward powiedział, - Anita? - To było pytanie, ale jeszcze nie miałam odpowiedzi. Zamrugałam w świetle, starając się coś zobaczyć. Wampir położył ręce na moich ramionach. Zacisnął oczy, aby chronić je przed światłem. Jego twarz była napięta z bólu. Białe światło lśniło na kłach, gdy zbliżał się, aby się pożywić. - Przestań albo zginiesz, - powiedziałam. Nie jestem pewna czy mnie usłyszał. Jego dłoń przejechała po krawędzi mojego policzka, przypominało to dotyk cielistych patyków. Jego dłonie zdawały się nierealne. Krzyknęłam, Zabiję go. - Zrób to. To jego wybór. - Jej głos był rzeczowy, pozbawiony uczuć, sprawił, że nie chciałam tego zrobić. Chwycił moje włosy, próbował przekręcić głowę na bok. Cofnął głowę szykując się do ciosu, ale nie mógł przedrzeć się przez blask krzyża. Ale mógłby na to zapracować. Tak słaby powinien uciec z krzykiem od takiej ilości świętego światła. - Anita, - głos Edwarda nie był już pytaniem, bardziej przypominał zapowiedź. Wampir wydał z siepie krzyk, aż sapnęłam. Odrzucił głowę do tyłu, potem rzucił się w dół, jego twarz zbliżała się do mnie białą smugą. Pistolet wystrzelił nim zdałam sobie sprawę, że

nacisnęłam spust, po prostu refleks. Drugi strzał padł czasowo tak blisko mojego, ze brzmiały jak jeden. Wampir szarpnął się, jego głowa eksplodowała. Krew i gęstsze rzeczy rozprysły się na połowie mojej twarzy. Klęczałam w nagłej, głuchej ciszy. Nie było dźwięków, nic poza odległym dzwonieniem w uszach, niczym małe dzwoneczki. Obróciłam się jakby w zwolnionym tempie, aby zobaczyć rozciągnięte na boku ciało wampira, wstałam, nadal nic nie słyszałam. Czasami to szok. Czasami to po prostu pistolet, który wypalił tuż koło twoich uszu. Zaczęłam zdrapywać krew i większe kawałki z lewej strony twarzy. Edward podał mi białą chusteczkę, prawdopodobnie coś, co Ted miałby przy sobie, ale wzięłam ją. Zaczęłam czyść twarz. Krzyżyk nadal świecił jak schwytana gwiazda. Już byłam głucha. Jeśli nie przestałabym musieć mrużyć oczu w tym blasku, to byłabym do tego ślepa. Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Większość wampirów uciekła po schodach z dala od jasności, ale te, które zostały, skupiły się wokół swej bogini, osłaniali ją, chyba od nas. Mrugałam w świetle, zdaje mi się, że dostrzegłam strach na dwóch twarzach. Nie często dostrzegasz takie emocje u liczących klika setek lat wampirów. Być może była to wina krzyżyka, ale odniosłam odmienne wrażenie. Wsunęłam święty przedmiot z powrotem pod bluzkę. Srebro nadal było chłodne. Nigdy nie zapalało się, chyba, że dotknęło ciała wampira. Wtedy wybuchłoby prawdziwym płomieniem, poparzyłoby wampira i ciało człowieka, które akurat byłoby w styczności z krzyżykiem. Zwykle wampiry uciekały zanim pojawiły się poparzenia powyżej drugiego stopnia, więc nigdy nie została mi blizna od jednego z moich krzyży. Wampiry zostały przed swą panią, strach nadal gościł na przynajmniej jednej twarzy. Krzyżyk mógł utrzymać je w pewnej odległości, ale to nie jego się bały. Spojrzałam na zwłoki. Rana wlotowa była zaledwie małym kółkiem czerwieni, z lekko osmalonymi przypalonymi krawędziami, ale rana wylotowa miała prawie trzydzieści centymetrów średnicy. Nie było głowy, tylko dolna żuchwa i odrobina mózgu z tyłu. Reszta została odstrzelona i rozprysła się na podłodze oraz na mnie. Edward poruszał ustami, dźwięk powracał trochę jakby po efekcie Dopplera, więc usłyszałam tylko końcówkę. - …amunicji używasz teraz? Powiedziałam mu. Uklęknął obok ciała i obejrzał ranę klatki piersiowej. - Myślałem, że Hornady XTP miał nie robić takiego bałaganu wylatując z drugiej strony. Jego głos nadal brzmiał odlegle, cicho, ale znowu słyszałam. Oznaczało to, że mój słuch z czasem wróci do normy. - Nie sądzę, aby wykonali jakieś testy strzałów z przyłożenia. - Tak powstaje ładna dziura. - Wchodzi jak moneta, wychodzi jak pizza, - powiedziałam. - Miałaś pytania dotyczące morderstw? - spytał Obsydianowy Motyl. – Zadaj je. Stała po środku grupy swych ludzi, ale już jej nie osłaniali. Nie wiem, czy uznała, że jej nie zastrzelimy czy uważał, iż chowanie się za plecami innych to tchórzostwo, albo czy przeszliśmy jakiś rodzaj próby. Ale jeśli była chętna do udzielenia odpowiedzi, skorzystam z tego jak tylko mogę. Zobaczyłam Dallas i Olafa obok wampirów. Dallas schowała twarz przyciskając ją do jego piersi, obejmował ją, pocieszał, pomagał nie widzieć bałaganu na podłodze. Olaf spoglądał na nią jak na coś cennego. To nie była miłość, bardzie męskie spojrzenie na naprawdę ładny samochód, który chce się posiąść. Patrzył na nią jakby była ładnym przedmiotem, który chciał mieć, ale nie spodziewał się go dostać. Głaskał ją po włosach, przeczesywał palcami długi ciemny kucyk znowu i znowu, bawił się nimi, patrzył jak spadają na jej plecy. Nie byłam jedyną obserwującą go osobą. - Cruz, zabierz profesor na górę. Sądzę, że widziała dość na jedną noc. Niski wampir płci męskiej o bardzo latynoskich rysach podszedł do nich, ale Olaf powiedział,

- Zabiorę ją na górę. - Nie, - powiedział Edward. - Nie wydaje mi się, - powiedziałam. Itzpapalotl rzekła, - To nie będzie konieczne. Nasza trójka wymieniła spojrzenia, nie spojrzałam jej prosto w oczy. Ale pomiędzy nami było porozumienie, tak mi się wydaje. Olaf musi trzymać się daleka od pani profesor. Może dwa lub trzy stany od niej. Cruz odciągnął Dallas od niechętnego Olafa i poprowadził płaczącą kobietę po schodach, z dala od okropności rozciągniętych na podłodze. Co prawda to nie my uczyniliśmy wampira okropnością, my go po prostu zabiliśmy. Itzpapalotl głodziła go, aż zmierzył się z blaskiem krzyża dla szansy pożywienia się. Głodziła go, doprowadzając by pozwolił aby dwójka ludzi celowała do niego z broni palnej i nawet wtedy nie próbował uciekać. Chciał zatopić w ludzkim ciele kły bardziej, niż chciał żyć. Zwykle nie jest mi żal wampirów, które usiłowały się mną pożywić, szczególnie bez pozwolenia, ale ten jedyny raz zrobiłam wyjątek. Był żałosny. Teraz był martwy. Żal nigdy nie powstrzymał mnie od pociągnięcia za spust, a Edward nie czuł żalu. Mogłam patrzyć się na to, co zostało z jego przypominającego szkielet ciała i myśleć, biedactwo, ale nie czułam nic odnośnie śmierci. To nie to, że nie czułam żalu. Nic nie czułam, absolutnie nic. Spojrzałam na Edwarda, a on na mnie, dałabym wiele aby w tamtej chwili mieć lusterko. Wpatrując się w pustą twarz Edwarda, w te nic nie czujące oczy bez wyrazu, zdałam sobie sprawę, że nie potrzebuję lustra. Już jedno mam. Rozdział 26 Może powinnam była być zaniepokojona tym odkryciem, ale wampiry zaczęły wychodzić nam naprzeciw. Najpierw przetrwanie, dylematy moralne później. Richard mógłby powiedzieć, że to był jeden z moich największych problemów. Jean-Claude by tego nie zrobił. Jest więcej niż jeden powód, przez który ja i Richard nie żyjemy razem długo i szczęśliwie. I jest więcej niż jeden powód, dla którego nie uwolniłam się od Jean-Claude’a). Itzpapalotl wysunęła się na przód, nadal owinięta w szkarłatną pelerynę. Okrycie było tak długie, że nie dało się zobaczyć jej stóp. Wampirzyca poruszała się tak gładko, jakby toczyła się na kółkach. Było w tym coś nienaturalnego. Cztery ciche kobiety przesunęły się na jej lewą stronę i coś w sposobie ich poruszania mnie zaniepokoiło. Sekundę albo dwie zajęło mi, zanim zorientowałam się, co to takiego. Ich ruchy były perfekcyjnie zgrane ze sobą. Jedna uniosła rękę, by odsunąć kosmyk czarnych włosów z twarzy i wszystkie pozostałe podążyły za jej ruchem, jak szczeniaki. Mimo, że na ich twarzach nie było żadnych włosów. Od oddechów, które unosiły ich klatki piersiowe, do małego drgnięcia palca, naśladowały siebie nawzajem. Nie, nie naśladowały. To zbyt delikatne słowo. Były jak jedna istota złożona z czterech ciał. Efekt był przedziwny, bo nie były wiernymi kopiami. Jedna była niska i mocno zbudowana. Następna była wysoka i chuda. Dwie pozostałe były delikatne i zdawały się być podobne do siebie. Wszystkie miały bledszą skórę niż Itzpapalotl, jakby za życia nie były ciemniejsze, niż teraz. Wysoki wampir, który próbował odciągnąć ode mnie zagłodzonego wampira, przeszedł na jej prawą stronę. Był najwyższy pośród tych, którzy wyglądali na czystej krwi Azteków. Miał przynajmniej sześć stóp wzrostu oraz ramiona i mięśnie, które do tego pasowały. Jego włosy opadały falą na plecy. Przytrzymywane były piórami i złotem, by nie opadały do oczu. Miał w nosie kolczyk, chociaż to było zbyt delikatne określenie na trzy cale złota, które przecinały jego twarz. Złote zatyczki rozciągały jego płatki uszu do cienkiej warstwy ciała. Jego skóra była takiego koloru, jaki czasami przybiera stara kość słoniowa. Nie bladozłota, ale jasnomiedziana, płowo-brązowa. Kolor ten robił wrażenie w połączeniu z czarnymi jak węgiel włosami i perfekcyjnie czarnymi oczami. Cofnął się dwa kroki, jakby to zawsze było jego

miejsce. Trzy wampiry odsunęły się odrobinę od tego mężczyzny. Skóra wszystkich miała ten odcień błyszczącej, białej kości słoniowej, do oglądania której przywykłam. Mieli na sobie takie same ubrania jak ochroniarze, te spódnice, strój kąpielowy, czy jak to się tam nazywa. Ale nie mieli ozdób. Ich ramiona i nogi były blade i puste. Byli nawet boso. Gdy ich zobaczyłam poznałam, że byli służącymi, może nawet więźniami. Jeden był średniego wzrostu, z krótko obciętymi, kręconymi, brązowymi włosami i ciemniejszą linią zarostu widoczną na tle białej skóry. Oczy miał bladoniebieskie. Drugi mężczyzna był niższy, z krótkimi włosami koloru pieprzu i soli, jakby zmarł po tym, jak jego włosy osiwiały. Twarz miał pokrytą zmarszczkami, ale silną, a ciało nadal muskularne, więc jego wiek w chwili śmierci był trudny do określenia. Był starszy niż inni, czterdziestoletni, chociaż nie byłam sędzią w sprawie wieku śmierci u wampirów. Jego oczy miały kolor ciemnoszary, jak chmury burzowe i były podobne do koloru jego włosów. W jednej ręce trzymał smycz, na której końcu czołgał się trzeci mężczyzna, nie na czworakach, ale na dłoniach i stopach, i z nogami zgiętymi jak u małpy lub jak pobitego psa. Jego włosy były krótkie i zaskakująco żółte. I lekko się kręciły. Były jedyną rzeczą, która wyglądała u niego na żywą. Skóra miała ocień starego papieru, przylegająca i pożółkła na kościach. Jego oczy były tak bardzo zapadnięte w głowie, że nie byłam w stanie powiedzieć jaki miały kolor. Na końcu świty stało pięciu bardzo hiszpańskich, azteckich ochroniarzy. Ochroniarze to ochroniarze, bez względu na kulturę, stulecie, stan życia lub może śmierci? Poznawałam mięśniaków, gdy tylko ich zauważałam, nawet noszących obsydianowe ostrza, zakończone obsydianem pałki i w pewnym sensie wyglądających śmiesznie w piórach i biżuterii. Olaf cofnął się, by stanąć obok mnie i nasza trójka stanęła z nimi twarzą w twarz. Bernardo został blisko schodów, by się upewnić, że nasza droga ucieczki nie została odcięta. Jak miło pracować z innymi profesjonalistami. Olaf też wyjął swoją broń i obserwował wampiry wzrokiem, który nie był neutralny. Patrzył na nich wrogo. Nie wiem czemu, ale zdawał się być wkurzony. Bądź tu mądry. Wampiry zatrzymały się około osiem stóp przed nami. Między nami leżał martwy wamp. Ciało przestało już krwawić. Gdy odejmiesz wampirowi głowę, krwawią jak ludzie, kwarta za kwartą czerwonej cieczy. Gdy się kogoś dekapituje, to robi się cholerny bałagan. Ale ten wampir zakrwawił małą powierzchnię na kamiennej podłodze, ledwie szeroką na stopę i drugą taką samą plamę miał pod klatką piersiową. Prawdę mówiąc było za mało krwi na to, co mu zrobiliśmy. Cisza zdawała się cięższa niż powinna i przerwał ją Olaf. - Możesz sprawdzić jego puls, jeśli chcesz. - Olaf, nie. - powiedział Edward. Olaf się poruszył, albo z powodu zakłopotania, albo by zwalczyć chęć zrobienia czegoś gorszego niż narzekanie. - Ty jesteś szefem - powiedział, ale nie do końca to miał na myśli. - Wątpię, by ten miał puls. - powiedziałam patrząc na wampiry. – By serce wampira biło, potrzebna jest energia, a ten jej nie miał. - Szkoda ci go. - powiedziała Itzpapalotl. - Tak, chyba tak. - Twojemu przyjacielowi nie jest. Rzuciłam okiem na Edwarda. Jego twarz była nieczytelna. Miło było wiedzieć, że nadal były między nami różnice. Ja czułam litość. On nie. - Prawdopodobnie nie. - Ale nie ma w żadnym z was żalu, nie ma winy. - Dlaczego mielibyśmy się czuć winni? Tylko go zabiliśmy. Nie zmieniliśmy go w pełzającą,

zagłodzoną rzecz. Nawet pod tą maskująca peleryną czułam jej rosnący bezruch z tą paskudną ciszą, którą mają te starsze. Jej głos był rozgrzany od pierwszych oznak gniewu. - Pozwalasz sobie mnie oceniać. - Nie, po prostu stwierdzam fakty. Gdyby nie był zagłodzony bardziej niż wampiry, jakie kiedykolwiek widziałam, poza uwięzionymi w trumnie, nigdy by nas nie zaatakował. Pomyślałam również, że powinni byli się bardziej postarać i go odciągnąć ode mnie, ale tego głośno nie powiedziałam. Naprawdę nie chciałam jej wkurzyć, z około osiemdziesięcioma wampirami czekającymi na górze między nami i drzwiami. Nie brałam nawet pod uwagę jaguarołaków. - A gdybym powiedziała moim zagłodzonym ludziom, że mogliby się pożywić na was. Każdemu. Co by zrobili? – zapytała. Wygłodzony wampir na smyczy popatrzył w górę. Jego oczy nigdy nie zatrzymały się na kimś. Przeskakiwały z twarzy na twarz, ale ją usłyszał. Mój żołądek się skurczył wystarczająco, by to bolało. Musiałam wypuścić powietrze, by być w stanie uspokoić nagły trzepot mojego pulsu. - Zaatakowaliby nas. - powiedziałam. - Rzuciliby się na was jak wściekle głodne psy. – odparła. Kiwnęłam głową, ustawiając dłoń bardziej pewnie na kolbie broni. - Taa. Gdyby wydała rozkaz, mój pierwszy nabój powędrowałby między jej oczy. Jeśli miałabym umrzeć, chciałam zabrać ją ze sobą. Mściwe, ale prawdziwe. - Ta myśl was przeraziła. - powiedziała. Starałam się zobaczyć jej twarz pod kapturem, ale jakaś gra cieni pozostawiła widoczne tylko jej małe, wygięte usta. - Jeśli możesz wyczuć te wszystkie emocje, możesz również odróżnić kłamstwo od prawdy. Uniosła twarz nagłym, prowokującym ruchem. Spojrzenie przemknęło przez jej twarz. Minimalny błysk na tym spokoju. Naprawdę nie umiała rozróżnić prawdy od kłamstwa. Ale wyczuła żal, litość, strach. Między nimi powinny znajdować się również prawda i fałsz. - Moi zagłodzeni ludzie są czasami użyteczni. - Więc głodzisz ich umyślnie. - Nie. - odparła. – Wielki boski stwórca widzi, że oni są słabi i nie wspiera ich tak, jak wspiera nas. - Nie rozumiem. - Pozwolono im żywić się tak, jak bogom. Nie jak zwierzętom. Zmarszczyłam brwi. - Przepraszam, ale nadal tego nie łapię. - Pokarzemy ci, jak pożywia się bóg, Anito. Wymówiła moje imię tak, jak powinno być wymawiane. Zrobiła z niego trzysylabowe słowo. Sprawiła, że ze zwykłego imienia stało się egzotyczne. - Zmiennokształtny schodzi na dół - powiedział Bernardo. Miał wyciągniętą i wymierzoną broń. - Wezwałam kapłana, by nakarmił bogów. - Pozwól mu wejść. - Odparłam. Spojrzałam na tą delikatną twarz i starałam się przeczytać, co na niej było. Ale nie było tam nic, do czego mogłabym się zwrócić. Nic, co mogłabym zrozumieć. – Nie chcę być obelżywa, proszę o wybaczenie, jeżeli jestem, ale przyszliśmy tu by porozmawiać o morderstwach. Chciałabym zadać kilka pytań. - Przyprowadziła nas do ciebie twoja nieprzebrana wiedza o tajemnych rzeczach. O Aztekach - powiedział Edward. Pomyślałam, czy nie unieść brwi i tylko przytaknęłam.

- Tak, dokładnie jak powiedział. Uśmiechnęła się. - Nadal wierzycie, że ja i moi ludzie jesteśmy tylko wampirami. Szczerze nie wierzycie, że jesteśmy bogami. Miała mnie tu, ale nie mogła wyczuć kłamstwa. - Jestem chrześcijanką. Zobaczyłaś to, gdy zaświecił krzyż. To oznacza, że jestem monoteistką, więc jeśli jesteście bogami, to jest to dla mnie pewien problem. To było tak dyplomatyczne, że nawet ja byłam pod wrażeniem. - Udowodnimy wam to. Potem zaoferujemy wam gościnę i omówimy interesy. Nauczyłam się przez lata, że jeśli ktoś mówi, że jest bogiem, nie kłócisz się z nim, chyba że jesteś lepiej uzbrojony. Więc nie próbowałam przyspieszać interesów. Ona była szalona i miała w tym budynku wystarczająco dużo wspierających ją mięśniaków, by sprawić, że jej rodzaj szaleństwa był zaraźliwy, a nawet zgubny. Więc przebrniemy przez to tajemnicze wampirze gówno. Wtedy samozwańcza bogini będzie usatysfakcjonowana, a ja będę mogła zadać jej moje pytania. Jak złe mogło być oglądanie tego, jak udowadniają nam, że są bogami? Nie odpowiadaj na to . Jaguarołak, który wszedł przez drzwi, był tym samym niebieskookim blondynem ze złotą opalenizną, który przeszedł tak blisko naszego stolika, że dotknęłam jego futra. Wszedł z twarzą neutralną, pustymi oczami, jakby nie był do końca przekonany, że chciał tu być. Ogarnął pomieszczenie wzrokiem i zawahał się na martwym wampirze na środku. Ale upadł na kolano przed Itzpapalotl, plecami do nas i naszych broni. Skinął głową pokrytą futrem. - Czego potrzebujesz ode mnie, święta pani? Starałam się utrzymać twarz obojętną. Święta pani? Dobry Boże. - Chcę pokazać naszym gościom, jak pożywia się bóg. Wtedy spojrzał w górę, w jej twarz. - Komu mam oddać cześć, święta pani? - Diego - powiedziała. Brązowowłosy wampir zareagował na imię i pomimo, że jego twarz była obojętna, pusta, wiedziałam, że nie był szczęśliwy. - Tak, moja mroczna bogini, czego ode mnie oczekujesz? - Seth zaproponuje ci ofiarę. – Przejechała delikatną dłonią po futrze na kapturze mężczyzny. - Jak sobie życzysz, moja mroczna bogini - odparł Diego. Jego głos był tak pusty, jak starał się, by była jego twarz. Jaguarołak, Seth, ruszył na czworaka udając zwierzę, którego skórę miał na sobie. Przycisnął czoło do jego ręki, położył się krzyżem przed Diegiem. - Podnieś się, kapłanie naszej mroczna bogini i poświęć się. Jaguarołak wstał i był prawie pół stopy wyższy od wampira. Zrobił coś z przodu skóry z jaguara, bo otworzyła się wystarczająco, by mógł zdjąć hełm z głowy, więc niewidome oczy zwierzęcia patrzyły na nas ponad ramionami mężczyzny. Głowa opadła bezwładnie, jakby miał skręcony kark. Jego włosy miały kolor głębokiego, miodowego blondu, z pasemkami od słońca, zaplecione z tyłu tak, że wyglądały, jakby było ich dużo więcej, ale były blisko jego ciała tak, by skóra jaguara mogła z łatwością zostać założona. Fryzurę miał taka samą jak ten, który został pocięty przez kapłana za sceną. - Odwróćcie się tak, by nasi goście mogli wszystko widzieć – powiedziała Itzpapalotl. Mężczyźni się przesunęli, więc widzieliśmy ich z boku. Płatek ucha jaguarołaka był pokryty białym bliznami. Wyciągnął mały, srebrny nóż zza paska. Jego rękojeść była z rzeźbionego nefrytu. Przyłożył srebrne ostrze do ucha, podtrzymując je drugą ręką i przeciął. Krew popłynęła szkarłatnymi liniami po jego palcach, wzdłuż ostrza, by spaść na ramię pokryte skórą jaguara. Diego podszedł do mężczyzny, kładąc rękę z tyłu jego szyi i drugą na zagłębieniu pleców.

Wyglądało to dziwnie. Prawie jak pocałunek, gdy pochylał do przodu głowę jaguarołaka. Usta wampira zamknęły się na płatku ucha, wciągając je i część ucha. Jego gardło pracowało przy połykaniu, ssało ranę, zaciągało się. Błękit jego oczu zmienił się w iskrzący ogień, jak blade szafiry błyszczące na słońcu. Jego skóra zaczęła się skrzyć, jakby w środku szalał biały płomień. Brąz jego włosów pociemniał, a może to było tylko wrażenie, przez to jak bardzo jego skóra świeciła na biało. Jaguarołak zamknął oczy. Głowę odrzucił do tyłu. Łapał ciężko oddech, jakby to było przyjemne. Jedna z jego rąk leżała na ramieniu wampira i można było zauważyć nacisk jego palców na tą bladą, błyszczącą skórę. Diego się odsunął, błyskając kłami. - Rana się zamknęła. - Kolejna ofiara, mój kocie - odparła. Wampir się odsunął wystarczająco, by mężczyzna mógł użyć noża na drugim uchu. Potem opadł na niego, jak kochanek, któremu długo odmawiano. Odsunął się, oczy błyszczały mu błękitnym płomieniem. Kiedy się cofał, jego oczy były jak ślepe, przysłonięte ciężkimi powiekami. - Rana się zamknęła. Prawdę mówiąc interesujące było to, z jaką szybkością rana się goiła. Wampiry miały w swojej krwi antykoagulant, który powodował krwawienie, a srebro powinno spowodować, że zmiennokształtny leczył się jak człowiek. Ale rana goiła się szybko. Nie tak szybko, żebym czuła się komfortowo, ale dużo szybciej niż powinna. Jedyną rzecz, jaką zauważyłam to to, że Itzpapalotl przekazała w jakiś sposób swoim zmiennokształtnym większe zdolności do leczenia się, niż posiadały inne zwierzołaki. Może normalne srebrne naboje by na nich nie działały. Przynajmniej nie zabiły. Było o czym myśleć. Tak na wszelki wypadek. - Chcę, żeby zobaczyli, co znaczy być bogiem, Diego. Pokaż im, mój kocie. Jaguarołak pociągnął za szew, który wydawał się być zapięty na rzep. Odpiął przód futra, ale musiał się zatrzymać, by odpiąć pasek, do którego przymocowane były noże i mała sakiewka. Pasek spadł na ziemię, a on zsunął z siebie futro. Złota opalenizna była wszędzie złota, nawet… hm, wiecie gdzie. Opalał się nago, jakże to niezdrowe. Jaguar zsunął futro, aż stał całkowicie nago. W ręce nadal trzymał srebrny nóż. Nie miałam pojęcia do czego chciał go użyć, ale to, że musiał się rozebrać, nie mogło być dobrym znakiem. Chwycił swojego penisa, który wyłonił się spod futra gładki i twardy, podniecony. Przyłożył czubek ostrza do delikatnej skóry i przeciął szkarłatną linię. Jego oddech był przy tym szorstkim sapnięciem. To było echo tego, co zrobiłam ja i Olaf. - Cholera! – powiedział Bernardo. Taaaa. Nie sądzę, że rozumiałam to tak samo jak faceci, ale to musiało boleć. Tylko Edward nie wydał z siebie żadnego dźwięku. Albo wiedział, co miało się stać, albo nic go nie było w stanie zaskoczyć. - Diego, - powiedziała Itzpapalotl - pokaż im, co znaczy być bogiem. W jej głosie słychać było groźbę, jakby go przestrzegała, by wykonał polecenie. Nie byłam pewna dlaczego, bo Diego zdawał się bardzo cieszyć z ssania ucha. Dlaczego miałby tego nie zrobić? Diego opadł na kolana, jego twarz była bardzo blisko oferowanej krwi. Wszystko co musiał zrobić, to sięgnąć i wziąć ją. Ale klęczał patrząc na ranę oczami, które płonęły bladobłękitnym ogniem. Klęczał, dopóki rozcięcie nie zaczęło się goić i w końcu zniknęło, jakby ciało je pochłonęło. Nigdy nie widziałam zmiennokształtnego gojącego rany po srebrze tak szybko. Nigdy. Seth obejrzał się przez ramię. Jedną ręką nadal trzymał nagiego penisa, ale ten zaczynał delikatnie wiotczeć.

- Święta pani, czego ode mnie oczekujesz? - Ofiary – odparła głosem, w którym było wystarczająco dużo nacisku, bym zadrżała. Seth ponownie przyłożył czubek ostrza do ciała. Zdawało się, że trudniej było wykonać czyste cięcie, gdy nie był w pełni pobudzony, ale mu się udało. Krew popłynęła strumieniami po skórze, plamiąc jego palce czerwienią. Diego nadal klęczał, ale nie zrobił nic, by się ruszyć. Płomień zniknął z jego oczu. Skóra przestała błyszczeć. Nadal był piękny, kontrastem między bladą skórą, ciemnymi włosami i niebieskimi oczami, ale w jakiś sposób wyglądał na pokonanego, z bezwładnymi rękami na kolanach. Cztery kobiety za Itzpapalotl się poruszyły. Sunęły jak oddział, dopóki nie stanęły w półkolu za klęczącym wampirem. - Znowu mnie zawiodłeś, Diego - powiedziała bogini. Potrząsnął głową, pochylił ją i zamknął oczy. - Przepraszam za to, moja mroczna bogini. Na słońce i sam księżyc nigdy bym cię nie zawiódł. Ale jego głos był zmęczony, gdy to mówił, jakby powtarzał zapamiętany werset, ale nie wkładał w to serca. Cztery otaczające go wampirzyce wyciągnęły zza pasków oprawione w skórę pręty, rózgi i usunęły skórzane osłony z końców. Tuziny skórzanych sznurków wysypało się z osłonek, jak nieprzyzwoite kwiaty. Srebrne kulki były wplecione w sznurki tak, że błyszczały w świetle pochodni. To były pejcze dziewięciorzemienne, ale miały większą ilość rzemieni. - Dlaczego uparcie odmawiasz tego honoru, Diego? Dlaczego sprawiasz, że musimy cię ukarać? - Nie jestem kochankiem mężczyzn, moja mroczna bogini i nie zrobię tego. Przykro mi, że moja odmowa cię rani, ale tej jednej rzeczy nie zrobię. Jego głos znowu był zmęczony, jakby już wcześniej mówił to wiele razy. Miał około pięćset lat, jak cztery kobiety, które go otaczały. Czy odrzucał „honor” przez pięć stuleci? Cztery kobiety obserwowały boginię, nawet nie rzucając okiem na wampira u ich stóp. Itzpapalotl lekko skinęła głową. Cztery ręce się cofnęły, błyskając dziewięciorzemiennym pejczem w wachlarzu skóry i srebra. Zakręciły nimi w powietrzu, jakby wiedziały co robią. Uderzały go w kolejności, prawa, lewa. Każde uderzenie bata trafiało, potem następne, kolejne i jeszcze jedno. Ciosy następowały tak szybko jedne po drugim, że brzmiały jak ciężki deszcz. Poza jedną różnicą. Ten deszcz uderzał o ciało tak, że można było usłyszeć dudnienie. Biczowały go dopóki nie pojawiła się krew. Wtedy stanęły bez ruchu nad nim, czekając. - Nadal odmawiasz? - Tak, moja mroczna bogini, nadal odmawiam. - Gdy dawno temu gwałciłeś te kobiety, śniłeś o cenie, jaką będziesz musiał zapłacić? - Nie, moja mroczna bogini, nie śniłem. - Uważałeś, że twój biały Chrystus cię uratuje, czyż nie? - Tak, moja mroczna bogini, tak. - Myliłeś się. Wtulił głowę między ramiona, jak gdyby chciał się w siebie schować. Jak żółw. Metafora była śmieszna. Gest nie. - Tak, moja mroczna bogini, myliłem się. Ponownie skinęła głową i kobiety zaczęły biczować go w tempie, które sprawiło, że pejcze błyszczały srebrem w ich rękach, jak błyskawice. Krew płynęła stróżkami po jego plecach, ale nigdy nie krzyknął, nigdy nie błagał o litość. Musiałam wykonać jakiś ruch, bo Edward podszedł do mnie bliżej. Nie złapał mnie za ramię,

ale dotknął. Spotkałam jego wzrok, a on minimalnie pokręcił głową. Prawdę mówiąc nie zaryzykowałabym naszego życia dla wampira, którego nie znałam. Naprawdę. Ale nie podobało mi się to. Olaf wydał z siebie cichy dźwięk. Obserwował to z błyszczącymi oczami, jak dziecko w Boże Narodzenie, które dowiedziało się, że dostało dokładnie to, co chciało. Odłożył broń. Ręce kurczowo trzymał przed sobą, ściśnięte tak bardzo, że pojawiły się żyłki. Mnie się to mogło nie podobać, ale Olafowi wręcz przeciwnie. Rzuciłam okiem na Edwarda i wskazałam na dużego faceta. Edward minimalnie skinął głową. On również to zauważył, ale zignorował to. Ja się starałam. Napotkałam wzrok Bernardo. Również patrzył na Olafa z wyrazem twarzy zbliżonym do przerażenia. Odwrócił się i skoncentrował na schodach, zwracając się plecami do tego, co się działo w pomieszczeniu. Chętnie bym się do niego przyłączyła, ale nie mogłam się odwrócić. Nie chodziło o bycie macho, rozumiecie. Skoro Edward mógł na to patrzeć, to ja też. Po części o to chodziło. Ale przede wszystkim, jeżeli Diego mógł to znieść, to ja mogłam na to patrzeć. Skoro nie mogłam tego powstrzymać, to musiałam na to patrzeć. Nie zrobić nic, by mu pomóc i odwrócić się do tego plecami byłoby dla mnie zbyt wielkim tchórzostwem, abym mogła to znieść. Najlepszą rzeczą, jaką mogłam zrobić, to starać się patrzeć na inne rzeczy dookoła niego. Na sposób, w jaki kobiety podnosiły i opuszczały ręce, jak maszyny, jakby nigdy miały się nie zmęczyć. Pięciu strażników stało niewzruszonych. Ale wampir, który szedł po prawej stronie za Itzpapalotl, obserwował to z rozchylonymi ustami, skupionymi oczami, jakby obawiał się, że przeoczy jakiś najmniejszy ruch. Był prawie tak stary jak sama bogini. Miał siedemset, osiemset lat, a przez pięćset lat obserwował ten szczególny pokaz i nadal mu się podobał. W tym momencie wiedziałam, że nigdy nie chciałabym mieć wrogów w stworzeniach w tym pomieszczeniu. Nigdy nie chciałabym być na ich łasce. Bo nie znali litości. Dwaj pozostali ocaleni Hiszpanie cofnęli się pod ścianę tak daleko, jak tylko mogli. Ten z włosami jak sól i pieprz patrzył na ziemię, jakby było tam coś bardzo interesującego. Ten zagłodzony na smyczy zwinął się w pozycji embrionalnej, jakby starał się zupełnie zniknąć. Kobiety zmieniły plecy Diega w krwawe pasma. Czerwona plama pojawiła się u jego stóp. Zwinął swoje ciało w kłębek, dopóki nie stał się jedynie cierpiącym korpusem. Krew zaczęła spływać po jego ramionach i formować drugą kałużę przed nim. Chwiał się, nawet tak blisko ziemi, jakby miał zaraz zemdleć. Miałam nadzieję, że szybko straci przytomność. W końcu zrobiłam krok do przodu, a Edward złapał mnie za rękę. - Nie - mruknął. - Jest ci go żal - powiedziała Itzpapalotl. - Tak - odparłam. - Diego był jednym z obcych, którzy przybyli na nasze ziemie. Uważał, że byliśmy barbarzyńcami. Byliśmy rzeczami, które trzeba było podbić, okraść, zgwałcić, zniewolić. Diego nigdy nie uważał nas za ludzi, prawda Diego? - Tym razem nie było odpowiedzi. Nie był całkowicie nieprzytomny, ale nie był w stanie nic powiedzieć. - Nie uważałeś, że byliśmy ludźmi, prawda, Cristobal? Nie wiedziałam kim był Cristobal, ale usłyszałam wysoki, przenikliwy dźwięk. To wampir na smyczy. Przekręcił się ze swojej ciasnej pozycji embrionalnej. Dźwięk skończył się paskudnym śmiechem, który już słyszałam wcześniej. Śmiech rósł i rósł, dopóki wampir trzymający smycz nie szarpnął nią i nie pociągnął, jakby dyscyplinował psa. Zorientowałam się, że obroża była zaciskającą się kolczatką. Cholera. - Opowiedz, Cristobal. Wampir popuścił smycz wystarczająco, by ten zagłodzony mógł zaczerpnąć powietrza. Jego głos, gdy się odezwał, był dziwnie kulturalny, spokojny i dokładny. - Nie, nie uważaliśmy, że byliście ludźmi, moja mroczna bogini. Przerywany śmiech wydobył się spomiędzy jego cienkich ust, a on owinął się wokół siebie

ponownie. - Włamali się do naszej świątyni i zgwałcili nasze kapłanki, nasze dziewicze kapłanki, nasze zakonnice. Dwunastu z nich zgwałciło te cztery kapłanki. Zrobili im niewypowiedzianie podłe rzeczy. Bólem i groźbą śmierci zmusili je do zrobienia wszystkiego, czego mężczyźni chcieli. - Twarze kobiet nawet nie drgnęły podczas tej przemowy, jakby to było o kimś innym. Przestały biczować mężczyznę. Po prostu stały i patrzyły jak krwawi. - Znalazłam je w świątyni, umierające z powodu tego, co im zrobiono. Zaoferowałam im życie. Zaoferowałam im zemstę. Zrobiłam je bogami, a potem ścigałyśmy obcych, którzy je zgwałcili. Tych, którzy pozostawili je na śmierć. Znalazłyśmy każdego, a potem przemieniłyśmy w jednych z nas, by ich kara mogła trwać wiecznie. Ale moje teyolloquanies (chodzi o bicze) były dla większości z nich zbyt solidne. Kiedyś było ich dwunastu. Teraz pozostało tylko dwóch. - Itzpapalotl spojrzała na mnie, a w jej wzroku było wyzwanie. Coś, co żądało odpowiedzi. – Nadal jest ci ich szkoda? Kiwnęłam głową. - Tak, ale rozumiem waszą nienawiść, a zemsta jest jedną z moich ulubionych rzeczy. - Więc zauważasz tu sprawiedliwość. Otworzyłam usta, a uścisk Edwarda na mojej ręce się wzmocnił, dopóki nie zaczął być bolesny. Zmusił mnie do myślenia, zanim odpowiedziałam. Byłam ostrożna, ale nie zdawał sobie z tego sprawy. - Zrobił straszną, niewybaczalną rzecz. Powinny dostać swoją zemstę. W myślach dodałam, że pięćset lat tortur wydawało się przesadą. Zabijałam ludzi, gdy na to zasłużyli. Cała reszta należała do Boga. Nie uważałam, że byłam upoważniona do podejmowania decyzji, które trwałyby pół wieku. Edward poluźnił uścisk na mojej ręce i zaczął mnie puszczać, gdy zapytała. - Więc zgadzasz się z naszą karą? Jego dłoń z powrotem zacisnęła się na moim ramieniu, mocniej niż poprzednio. Rzuciłam na niego okiem i syknęłam pod nosem. - Będę miała siniaki. Puścił powoli, niechętnie, ale wyraz jego oczu był wystarczającym ostrzeżeniem. Nie zabij nas. Starałam się. - Nigdy bym nie się nie odważyła kwestionować decyzji boga. To była prawda. Gdybym kiedykolwiek spotkała boga, nie podważałabym jego decyzji. Fakt, że nie wierzyłam w żadnego boga przez małe „b”, to inna bajka. Nie kłamałam więc i zabrzmiało to idealnie do sytuacji. Jeżeli wymyślasz coś na poczekaniu, trudno wpaść na coś lepszego. Uśmiechnęła się, co sprawiło, że nagle stała się młoda i piękna, niespodziewany przebłysk młodej kobiety, którą kiedyś była. To było niewiele mniej szokujące, niż cała reszta. Spodziewałam się wielu rzeczy, ale nie tego, że Itzpapalotl zachowała jeszcze odrobinę swojego człowieczeństwa. - Jestem bardzo zadowolona - powiedziała i na taką wyglądała. Usatysfakcjonowałam boginię. Sprawiłam, że się uśmiechnęła. Raduj się serce moje. Musiała dać jakiś znak, bo biczowanie zaczęło się ponownie. Biły go dopóki nie pokazała się biel kręgosłupa, w miejscach gdzie skóra została kompletnie oderwana. Człowiek zmarłby dużo wcześniej. Nawet zmiennokształtny. Ale wampir był tak samo żywy, jak na początku. Zwinął się w małą kulkę. Czoło oparł na ziemi, ręce schował pod siebie, całą wagę oparł na nogach. Był nieprzytomny, ale ciało się nie przewróciło. Trzymało się w miejscu dzięki swojej wadze. Olaf wydawał pod nosem wysokie, piskliwe dźwięki, szybciej i szybciej. Gdyby okoliczności były inne, powiedziałabym, że zbliżał się do orgazmu. Ale jeżeli tak było, to nie chciałam tego wiedzieć. Ignorowałam go, albo robiłam to, co mogłam. Jaguarołak stał tam pomimo wszystko, nagi, bezwładny. Rozcięcie dawno się wygoiło, gdy

patrzył jak rozrywają ciało wampira. Obserwował to z neutralną twarzą, ale momentami, gdy uderzenie było szczególnie podłe, albo gdy pojawił się pierwszy przebłysk kości, drgał, odwracał wzrok, jakby nie chciał na to patrzeć, ale obawiał się odwrócić głowę. - Wystarczy. Jedno słowo i bicze stanęły. Opadły jak zwiędłe kwiaty. Srebrne kulki zmieniły się w szkarłatne, krew wolno skapywała z rzemieni. Twarze kobiet nigdy się nie zmieniły, jakby były maskami. Jakby to, co było pod spodem, nie było ludzkie i zawierało wszystkie emocje, których maski nie mogły pokazać. Jakby potwory wewnątrz nich były bardziej ludźmi, niż skorupy, które przybrały. Cztery kobiety podeszły w linii do kamiennej umywalki w odległym rogu. Zanurzyły po kolei każdy bicz w wodzie, a następnie przetarły każdy rzemień prawie z uwielbieniem. Olaf dwa razy próbował się odezwać, ale musiał odchrząknąć. - Czy do skóry używacie mydła z tłuszczu zwierzęcego i oleju z norek? Cztery kobiety odwróciły się razem w jego stronę. Wszystkie patrzyły na Itzpapalotl. - Mówisz, jakbyś się znał na tych rzeczach - odpowiedziała za nie. - Nie tak dobrze, jak one - odparł, a w jego głosie słychać było wrażenie, jakie na nim wywarły. Zupełnie jak wiolonczelista pierwszy raz widzący grającego Yo-Yo Ma (sławny chiński wiolonczelista). - One miały stulecia, by opanować do perfekcji to rzemiosło. - Czy używają swojej profesji tylko na ciałach mężczyzn, którzy je zranili? - Zapytał. - Nie zawsze - odpowiedziała. - Czy mogą mówić? Obserwował je, jakby były czymś cennym i cudownym. - Złożyły śluby milczenia dopóki ostatni z ich prześladowców żyje. - Czy wykonują na nich egzekucje okresowo? - Musiałam zapytać. - Nie - odparła. Zmarszczyłam brwi, a pytanie musiało być wypisane na mojej twarzy. - Nie wykonujemy na nich egzekucji. My ich tylko krzywdzimy, a jeśli umierają z powodu ran, niech tak będzie. Jeśli przeżyją, to będą żyć, by zobaczyć następną noc. - Więc nie macie zamiaru udzielić Diego żadnej opieki medycznej? - Zapytałam. Podczas tortur Edward ani na chwilę nie zdjął ręki z mojego ramienia, jakby mi nie ufał, że nie zrobiłabym nic heroicznego i samobójczego. Jego dłoń znów się zacisnęła i miałam już tego dość. - Puść mnie, kurwa, teraz, albo będzie z tego konflikt… Ted. Nie czułam się dobrze oglądając krwawiącego Diega. Czułam się gorzej, bo nie martwiło mnie to tak bardzo, jak powinno. Pomogłabym mu, gdybym mogła, gdyby nie było to samobójstwem. Był dla mnie obcy i był wampirem. Nie miałam zamiaru ryzykować naszego życia dla niego i o to chodziło. Czy był kiedyś czas, kiedy zaryzykowałabym nasze życie, nawet dla obcego wampira? Tego już nie wiedziałam. - Diego przeżył o wiele gorsze rzeczy niż to. Jest z nich najsilniejszy. Złamaliśmy wszystkich pozostałych zanim zmarli. W końcu zrobili wszystko, czego od nich chcieliśmy. Poza Diego, który nadal się nam sprzeciwia. - Potrząsnęła głową, jakby to odrzucała. - Ale musimy wam pokazać, jak to powinno być poprawnie zrobione. Chualtalocal, pokaż im jak ofiara powinna zostać przyjęta. Wampir, który stał po jej prawej stronie, wyszedł naprzód. Przeszedł dookoła upadłego Diego, jakby był kupą śmieci, których trzeba unikać i które ktoś inny posprząta. Stanął naprzeciwko Jaguarołaka, tak jak Diego, ale pewne rzeczy się zmieniły. Seth na początku, kiedy się rozebrał po tym, jak wampir ssał jego uszy, był podniecony, twardy i chętny, by go zadowolić. Teraz był tylko nagi, a jego oczy uciekały w kierunku krwawego bałaganu, którym stał się Diego, jakby się zastanawiał, kiedy przyjdzie jego kolej.

- Złóż swoją ofiarę, mój kocie - powiedziała. Seth popatrzył od ciała Diega do wampira naprzeciwko mnie. - Moja mroczna bogini, jestem chętny, wiesz, że tak jest, ale… zdaję się być… - przełknął wystarczająco ciężko, że aż ja usłyszałam, pomimo słabego dzwonienia w uszach – zdaje się być… - Złóż swoją ofiarę, Seth, albo poznaj mój gniew. Cztery siostry cztery dziwaczne siostry powiesiły swoje dziewięciorzemienne pejcze na małych hakach wystających ze ściany, w rzędzie, jak sadomasochistyczna wersja siedmiu krasnoludków z identycznym wyposażeniem. Prześlizgnęły się z powrotem do nas, jak rekiny wyczuwające krew w wodzie. Seth zdawał sobie sprawę z tego, że tam były. Prawdę mówiąc masturbował się i próbował zwrócić uwagę na siebie, ale oczy mu dziko goniły po pomieszczeniu, jakby szukał drogi ucieczki. Starał się, ale nic z tego nie wychodziło. Edward już nie trzymał mnie za ramię i może to było to, a może miałam dość jak na dzisiejszy wieczór. - Śmiertelnie go przestraszyłaś. Ciężko stanąć na wysokości zadania, gdy jest się przerażonym. Ona i Chualtalocal spojrzeli na mnie, a wyraz ich czarnych oczu był prawie identyczny. Nie żebym zaryzykowała długo patrzeć im w oczy, ale była tam pogarda. Jak śmiem przeszkadzać? Edward wykonał ruch, jakby chciał mnie złapać. Podniosłam do niego rękę. - Nie dotykaj mnie. Pozwolił opaść swojej ręce, ale jego oczy nie były ze mnie zadowolone. Świetnie, ja w tym momencie nie byłam z nikogo zadowolona. - A ty proponujesz mu pomóc pokonać jego strach? - Zapytała Itzpapalotl, a wyraz jej twarzy wyraźnie mówił, że nie spodziewała się mojej oferty. - Oczywiście - odparłam. Nie wiem kto wyglądał na bardziej zdziwionego, ale wydaje mi się, że Edward, chociaż Bernardo był niecałą sekundę od drzwi. Olaf tylko na mnie patrzył, jak lis obserwujący królika za ogrodzeniem, który zauważył wystarczająco dużą dziurę, by się do niej schować. Zignorowałam go. Prawdopodobnie najlepsze co mogłam zrobić, to ignorowanie Olafa, jeśli byłoby to możliwe. Ignorowanie lub zabicie go. Takie jest moje zdanie. Wyciągnęłam rękę do jaguarołaka. Zawahał się, patrząc z wampira przed sobą, na mnie i na boginię za nim. Skinęłam na niego palcami. - Chodź Seth, nie mamy całej nocy. - Idź z nią, rób, co powie, tak długo jak oferujesz spełnić swoją ofiarę. Niezobowiązująco chwycił mnie za rękę i mimo, że miał ponad sześć stóp wzrostu, był nagi, szczupły, to miał coś chłopięcego w twarzy. Może to bliska panika wyzierająca z jego chłopięco błękitnych oczu. Był przestraszony. Bał się, że mógłby skończyć na podłodze jako mięso dla czterech sióstr dla czterech pokręconych sióst). Nie winiłam go za ten strach. Wydaję mi się, że gdybym się nie wtrąciła, to właśnie by się stało. Jak na jedną noc miałam już dość tortur, które mogłabym znieść. Nie chodziło o urażone morale. To była zwykła zniewaga. Chciałam zadać moje pytania i wynieść się stąd. Wampiry mogą żyć bardzo długo, teoretycznie wiecznie, co znaczy, że ich pojęcie o przejściu do interesów może być cholernie powolne. Wampiry może i miały wieczność. Ja nie. Poprowadziłam jaguarołaka Setha na drugą stronę pomieszczenia. Najłatwiej byłoby to zrobić ręką, ale nie miałam na to najmniejszej ochoty. To co zamierzałam zrobić, nie było takie proste, ale to było coś, co chciałam zrobić. Miałam zamiar wezwać tą część mnie, która była znakiem Richarda. Nie połączenie - to było bezpiecznie otoczone murem. Zamknęłam to tak porządnie, że nie byłam pewna, czy byłabym w stanie otworzyć znak celowo. Ale miałam

część tego w sobie. Tę samą część, która rozpoznała Cesara, tę samą część, która pozwalała mi w domu przewodzić lampartołakom. Ten elektryzujący przypływ niesamowitej mocy interesował się zwierzołakami. Odkryłam to przypadkiem. Teraz zamierzałam zrobić to celowo. Ale to nie działało tak, jak za włączeniem guzika. Może pewnego dnia by tak było, ale teraz potrzebne było pewne przygotowanie. Irytujące było to, że coś, co pojawiało się w dziwnych chwilach, gdy tego nie chciałam, mogło odmówić i nie pojawić się, gdy chciałam. Ale z magicznym cholerstwem tak bywało. Było nieprzewidywalne. To dlatego tak ciężko to badać w warunkach laboratoryjnych. X nie zawsze równa się Y. Oparłam ręce na biodrach i spojrzałam na niego, od stóp do głów i nie wiedziałam jak zacząć. Moje życie byłoby zarówno łatwiejsze i bardziej skomplikowane, gdybym uprawiała przygodny seks, ale na dobre i złe, nie przepadałam za tym. - Czy możesz rozpuścić swoje włosy? - Dlaczego? – zapytał, a jego głos był podejrzliwy i wcale go za to nie winiłam. - Spójrz, mogłabym pozwolić, żeby cię zmieniła w zwierzaka do tortur, ale tego nie zrobiłam. Więc współpracuj ze mną. Podniósł ręce do węzła z tyłu głowy. Wyciągnął z włosów długie szpilki i na końcu zrobiony z kości grzebień. Włosy powoli się rozprostowały, jakby się rozciągały po długim śnie, przesuwając się po jego plecach w gęstym bałaganie. Podeszłam do niego z tyłu, a on zaczął się odwracać i mnie obserwować. Dotknęłam jego ramienia, by się odwrócił i patrzył przed siebie. - Nie zamierzam cię skrzywdzić, Seth. Jestem prawdopodobnie jedyną taką osobą w tym pomieszczeniu. Trzymał twarz zwróconą przed siebie, ale ramiona i plecy miał napięte. Nie podobało mu się to. Nie obchodziło mnie to. Musieliśmy to zrobić szybko. Nazwijcie to przeczuciem, ale nie wydawało mi się, żeby bogini była cierpliwa. Rozwinęłam jego włosy i pomogłam im opaść na dół. Ich kolor był zdumiewający. Pasemka jasnych żółtych, bogatych złotych, bladych, prawie białych. Każdy z kolorów mieszał się z następnym, jak morska woda miesza jeden kolor z drugim, wyraźnie tworząc całość. Przejechałam dłońmi po ciepłej masie jego włosów, dopóki nie ułożyły się na jego plecach, cal powyżej jego pasa. Chwyciłam dwie garście tych włosów i przyłożyłam je sobie do policzka. Poczułam zapach potu i futra, które nosił. Pachniał delikatnie wodą kolońską, słodkim zapachem, który przypominał cukierki. Rozdzieliłam włosy tak, że mogłam zobaczyć skórę jego pleców i przyłożyć moją twarz do jego rozgrzanego ciała. Pachniał ciepłem. Tak, jakby można zanurzyć w nim zęby, jak w czymś świeżo wyjętym z piekarnika. Obeszłam dookoła niego rękami delikatnie przesuwając po jego skórze, przeważnie dotykając tych opadłych podszytych słońcem włosów. Podeszłam by stanąć naprzeciw niego, spojrzałam w te szeroko otwarte, nadal lekko przestraszone oczy, ale rzut oka na dół jego ciała powiedział, że zrobiłam jakiś postęp. Nie wystarczający, ale jakiś. Nie patrzyłam na wampiry, ani Edwarda, ani nikogo. Skoncentrowałam się na mężczyźnie przede mną. Gdybym popatrzyła gdzie indziej, to bym się rozproszyła. Wzięłam go za rękę, a jego ciemnozłota opalenizna wyglądała na ciemniejszą na tle mojej bladej skóry. Obniżyłam twarz nad jego dłoń i pocałowałam ją, dosłownie muskając ustami jego skórę, unosząc jego rękę, oddychając zapachem jego ciała. Otworzyłam usta, wydychając powietrze jak ciepły dotyk na skórze jego ręki. To spowodowało, że włoski stanęły mu dęba i miał gęsią skórkę. Napiął rękę, którą trzymałam, obracając mnie tak, że moje plecy były oparte o przód jego ciała. Jego druga ręka owinęła mnie z drugiej strony, zamykając mnie w cieple jego ciała. Oparł swoją twarz na czubku mojej głowy, a włosy rozlały się dookoła mnie, jak ciepła, słodko pachnąca zasłona. Światło z pochodni tańczyło w tych złotych włosach, zmieniając je

w bursztynową klatkę, wyrzeźbioną ze światła. Pocałował czubek mojej głowy, następnie złożył delikatny pocałunek na mojej skroni, kości policzkowej, policzku. Był tak wysoki, że pochylając się otoczył mnie swoim ciałem, przesycił jego zapachem. Cukierkowy zapach jego wody kolońskiej był na całej jego skórze i całe moje ciało zawęziło się do tego. Zapach był istotny. Moc wytrysnęła w ciepłym, płynnym zrywie, aż stanęłam na palcach. Sprawiła, że rozkoszowałam się jego ciałem, jak kot kocimiętką. Chciałam zanurzyć swoje ciało w tym zapachu. Moje ciało ocierało się o jego, gdy moc wydobywała się w prawie bolesnych falach, tak ciepłych, że prawie gorących, powodując na moim ciele unoszenie się niewidocznej pary wodnej. Jedna ręka została na mojej talii, druga dotknęła mojego podbródka i odwróciła moją twarz tak, bym spotkała jego usta. Pocałował mnie i na sekundę zesztywniałam, ale nauczyłam się, że gdy wzywa się moc, to się z nią nie walczy. Przyjmuje się ją. Gdy z nią walczysz, masz mniejszą kontrolę nad nią. Również go pocałowałam. Spodziewałam się, że moc przepłynie z moich ust do jego, tak jak to się stało z Cesarem, ale nie. Pocałunek był miły, ale był tylko dotykiem jego ust na moich. Jego ciepło napierało na moje, jego moc jak drżący cień rozprzestrzeniła się dookoła mnie. Staliśmy otoczeni zasłoną z jego włosów, w okręgu z rąk i wibrującą warstwą tej tańczącej na skórze mocy, która należała tylko do zmiennokształtnych. Zadrżał przy mnie, mocniej objął ramionami. Mogłam powiedzieć bez patrzenia, że był gotowy by złożyć ofiarę, ale mimo wszystko musiałam rzucić okiem na dół. Był gotowy. Delikatnie się od niego odsunęłam. - Jesteś gotów, by wrócić do wampirów, Seth. Sądzę, że jesteś gotowy złożyć swoją ofiarę. Zmusiłam się, by patrzeć w jego oczy. Pochylił się i delikatnie pocałował mnie w czoło. - Dziękuję. - Nie ma za co. Wróciliśmy ramię w ramię do wampirów. Ale to nie wampiry sprawiły, że czułam się niekomfortowo. To ludzie. Bernardo wyglądał tak, jakby na nowo rozważał mój status nietykalnej Madonny. Olaf miał wygłodniały wyraz twarzy. Bardziej przypominał on sposób, w jaki wilkołaki patrzą na ciebie podczas pełni księżyca, niż sposób, w jaki mężczyzna patrzy na kobietę. Edward miał niewielką zmarszczkę między oczami, co oznaczało, że coś go zaniepokoiło. Wampiry wyglądały tak, jak się spodziewałam. Itzpapalotl była poważna, jakby nie wiedziała, że mogłam wezwać moc na zawołanie. To dlatego mnie przeprosili za to, że wcześniej wzięli mnie na scenę. Przekazałam Sehta Chualtalocal’owi, jak ojciec oddający pannę młodą panu młodemu. Potem odsunęłam się, by stanąć obok Edwarda. Spojrzał na mnie, jakby jako jedyny chciał mnie rozgryźć i mu się to nie udało. Prawie byłoby to tego warte, gdybym mogła wprawić w zakłopotanie Edwarda. - Czy czerpałeś z tego przyjemność, mój kocie? – Bogini zapytała. - Tak, święta pani. - Jesteś gotowy by złożyć ofiarę? - Tak, święta pani. - Więc niech tak będzie. Spojrzała na mnie tak, jakby nie podobało jej się to, co zobaczyła. Coś, co zrobiłam z Sethem ją zaniepokoiło. Spodziewała się, że zabiorę go do rogu i załatwię sprawę ręką, jak członek ekipy na planie filmu pornograficznego, który odpowiada za utrzymanie erekcji u aktorów płci męskiej? Czy zaniepokoił ją fakt, że użyłam mocy równie łatwo, jak delikatnego seksu? A może zobaczyła coś, czego ja nie dostrzegłam, albo z rozumiała coś, czego ja nie rozumiałam? Nie było możliwości się dowiedzieć nie pytając o to, a przyznanie się do takiej ignorancji mistrzowi wampirów było dobrym sposobem na to, by zginąć. Więc żadnych pytań o magię, tylko, miałam nadzieję, w sprawie śledztwa.

Seth ponownie wziął małe srebrne ostrze. Wziął swoje ciało w dłoń i przyłożył do siebie czubek noża. Zauważyłam, że Bernardo się odwrócił w stronę drzwi. Ostrze zanurzyło się w ciele i spojrzałam gdzie indziej. Wydaje mi się, że poza Olafem każdy z nas tak zrobił. Za pierwszym razem może go to zaskoczyło, ale już nie był w szoku. Krew się polała, ciało zostało przecięte. Olaf tego nie mógł przegapić. Obserwował cięcie, ale gdy kątem oka zauważyłam, że się odwracał, musiałam to sprawdzić. Musiałam zobaczyć co było takiego strasznego, że Olaf nie był w stanie sobie z tym poradzić. Wampir klęczał. Chyba oczekiwałam, że tylko zliże krew, ale on tak nie zrobił. Ssał w taki sam sposób, w jaki Diego ssał wcześniej uszy Setha. Poza tym, że to nie były uszy. Wampir zakrył ustami prawie każdy cal długości Setha. Seth zamknął oczy, a na jego twarzy widać było koncentrację. Odwróciłam wzrok i złapałam się na patrzeniu w martwe oczy czterech upadłych zakonnic. Trudniej było patrzeć na te puste, nienawidzące twarze, niż na wampira robiącego komuś laskę. Dosłownie odwróciłam się tyłem i zauważyłam, że Olaf zrobił to samo. Obejmował się i nie patrzył na nic. Jego dyskomfort wibrował z niego prawie widzialnymi falami. Pomimo stania tyłem, dźwięk się niósł. Chciałam, by dzwonienie w moich uszach było głośniejsze. Słyszałam ciche, wilgotne odgłosy ssania, dźwięki ciała w ciele i ostre brzmienie nabieranego powietrza, prawdopodobnie przez Setha, który trzy razy sapnął i się odezwał. - Proszę, święta pani, nie jestem pewien mojej kontroli dzisiejszej nocy. - Wiesz jaka jest kara - odparła. - Na pewno jest to wystarczająca motywacja, by trzymać się w ryzach. Rzuciłam okiem i zobaczyłam, że Seth przyglądał się przez ramię czterem kobietom w rogu. Gdy się odwrócił, był przestraszony. Wampir nadal się pożywiał, ssał, jego gardło przełykało. Na pewno rana do tej pory się zagoiła, chyba że zrobili kolejną ranę, gdy ja byłam zażenowana i nie patrzyłam. Seth wbił paznokcie w dłonie. Jego ręce zbielały z wysiłku z jakim ścisnął dłonie i wbijał paznokcie w ciało. Odrzucił głowę do tyłu i zaczął oddychać szybciej, coraz szybciej. Wampir się od niego odsunął, pozostawiając go twardym i nienaruszonym. - Rana się zamknęła. Chualtalocal wstał i podszedł do swojej pani. W chwili, gdy zrobiło się miejsce, Seth opadł na kolana i powoli otworzył dłonie, jakby go to bolało. Były na nich krwawe półksiężyce w miejscach, gdzie w ciało wbiły się paznokcie. Ale zadziałało. Jakiekolwiek rozproszenie, żeby utrzymać go z dala od rąk dziwacznych pupilek bogini. - Proponuję gościnność tobie i twoim przyjaciołom. Możesz mieć Setha jeśli chcesz i zakończyć sprawę z nim, gdyż jego ciało zdaje się być w wielkiej potrzebie. Nagle zdałam sobie sprawę z tego, co miała znaczyć ta gościnność. W jakiś sposób nie wydawało mi się, że to należało do kultury Azteków, ale jeżeli dobrze pamiętałam, to czy Aztekowie nie wysłali Cortezowi i jego ludziom kobiet wraz z jedzeniem i złotem? Może teraz nie było różnicy. Ale nie chciałam mieć z tym nic do czynienia. - Zbliża się świt. Czuję, że naciska na ciemność, jak ciężar, który ma rozerwać noc na kawałki. Przechyliła głowę na jedną stronę i zdawało się, że myśli, albo może wyczuwała noc, powietrze, cokolwiek. - Tak, - powiedziała - też to czuję. - Więc, jeżeli nie będzie to wielka zniewaga, to czy możemy pominąć kwestie gościnności na dzisiejszą noc i przejść do morderstw? - Tylko pod warunkiem, że dasz mi swoje słowo, że wrócisz i skosztujesz naszej gościnności zanim wrócisz do St. Louis. Rzuciłam okiem na Edwarda, który tylko wzruszył ramionami. Wydaje mi się, że to była

moja sprawa. Co jeszcze było nowością, gdy chodziło o potwory? - Nie zgodzę się na seks z twoimi ludźmi, ale zgodzę się na ponowną wizytę. - Zdajesz się lubić Setha. Zaoferowałabym ci Cesara, gdyż twoja moc zdaje się go bardziej lubić, ale on nie składa ofiar, ani nie bierze udziału w gościnności. To jest jego cena za pozwalanie nam dwa razy w miesiącu prawie go zabijać. - Masz na myśli to, że dzięki temu, że pozwala wam prawie wyrwać sobie serce dwa razy w miesiącu, nie musi składać ofiary, ani nic z tych rzeczy? - Tak, to mam na myśli. To sprawiło, że miałam lepsze zdanie o starym, dobrym Cesarze. Widziałam jego pokaz i teraz widziałam niektóre z rzeczy za sceną, i musiałam przyznać, że nie wiem co było gorsze. Pozwolić komuś rozciąć klatkę piersiową i dotykać nadal bijącego serca, czy pozwolić wampirom ssać krew z najbardziej wrażliwych części ciała i być proponowanym obcym do seksu. Nie, po przemyśleniu, wolałabym mieć rozcinaną klatkę piersiową, gdybym wiedziała, że za każdym razem całkowicie się z tego wyleczę. - Nie o to chodzi, że Seth nie jest miły dla oczu. Wierzę, że bycie z nim byłoby przyjemnością, ale nie uprawiam przygodnego seksu. Dziękuję, że o mnie pomyślałaś. Wiem, że policja już z tobą rozmawiała. - Tak. Nie sądzę, żeby się ode mnie dowiedzieli czegoś cennego. - Może nie zadawali odpowiednich pytań. - A jakie to są odpowiednie pytania? Miałam zamiar zrobić coś, co policji by się nie spodobało. Miałam przekazać szczegóły potworowi, komuś, kogo podejrzewali, że był mordercą. Ale ona potrzebowała szczegółowych detali, albo jak inaczej miałabym rozpoznać znamiona jakiegoś Azteckiego straszydła? Wiedziałam jak załatwiły sprawę gliny. Byli tak ogólni, że prawie bez sensu było to, że się tu pokazali. Rozumiałam dlaczego tak to zrobili. Gdy raz otworzyłam usta i powiedziałam wszystkie szczegóły Itzpapalotl, zdawała się być jak skażona. Nigdy nie byliby w stanie zmylić jej na przesłuchaniu, ponieważ poznała ode mnie wszystkie sekretne szczegóły. To co wiedziałam, że policja nie osiągnęła, to to, że nie dowiedzieli się od niej prawdy. Należała do tego typu wampirów, że mogła siedzieć w ciemnym pomieszczeniu i obserwować kolory wewnątrz swoich oczu i byłaby zadowolona. Jedyną rzeczą, jaką mogli jej grozić, była kara śmierci, a jeśli miała coś wspólnego z morderstwami, to już była to pewna kara śmierci. Jedną z niedogodności szybkich i pewnych kar było to, że zajmowało to wiele zachodu poza przesłuchaniem. Ale gdy ktoś wiedział, że będzie stracony, nie można było się z nim targować. - Czy możemy trochę oczyścić pomieszczenie? - Co przez to rozumiesz? - Czy możemy mieć tu mniejszą liczbę twoich ludzi? Mam zamiar podzielić się z tobą poufnymi, policyjnymi informacjami i nie chciałabym, żeby się to stąd wydostało. - Cokolwiek powiesz w tym pomieszczeniu, pozostanie w nim. Nikt nie przekaże tego dalej do nikogo. Mogę to obiecać. Była całkowicie pewna siebie. Arogancka. Ale czemu nie? Przerażała wszystkich jej ludzi. Jeżeli to, co stało się z Diego, było banalne, to wyobraźcie sobie, czym musiały być egzotyczne rzeczy. Jeżeli mówiła, że sekrety były bezpieczne, to oznaczało, że były. Edward podszedł do mnie bliżej. Przyciszył głos, ale nie starał się szeptać. - Jesteś tego pewna? - Jestem, Edwardzie. Nie będzie w stanie nam pomóc, jeśli nie będzie miała wystarczających informacji. Patrzyliśmy się na siebie przez kilka sekund, potem delikatnie skinął głową. Zwróciłam się do czekającego wampira.

- W porządku - powiedziałam i opowiedziałam jej o ocalałych i ofiarach. Nie wiem czego oczekiwałam. Może tego, że byłaby pobudzona, albo powiedziałaby acha i rozpoznała odpowiedzialnego potwora. Ale to, co otrzymałam, to poważne zainteresowanie, odpowiednie pytania w odpowiednich momentach i błysk bardzo inteligentnego umysłu ukrytego za wszystkimi grami. Gdyby nie była złudną, sadystyczną, mającą manię wielkości, prawdopodobną boginią, mogłaby być sympatyczna. - Ludzkie skóry są cenne dla Xipe Totec’a (http://pl.wikipedia.org/wiki/Xipe_Totec) i Tlazolteotl’a (http://pl.wikipedia.org/wiki/Tlazolteotl). Kapłani mogliby obedrzeć ze skóry ofiarę i użyć jej dla bogów. Nawet ciało było używane, przynajmniej w części. Czasami wnętrzności ofiary miały w środku dziwne rzeczy i mogły być omenem. Pozostałe organy mogły być przechowywane przez jakiś czas i potem badane, ale to była rzadkość. - Jak sądzisz, czemu mieliby wycinać im języki? - By powstrzymać ich przed wyjawieniem sekretów, które widzieli. - Powiedziała to, jakby to był oczywisty powód. Miało to sens rytualny, tak sądzę. - Dlaczego odcięli powieki? - Żeby nigdy nie przeoczyli prawdy, nawet mimo tego, że nie mogliby mówić. Nie wiem czy to dlatego zrobili te okropne rzeczy. - Dlaczego ktoś miałby usunąć zewnętrzne wtórne narządy płciowe? - Nie rozumiem - powiedziała i owinęła się peleryną bardziej, jakby było jej zimno. Rozmawiałyśmy na tyle długo, że musiałam upomnieć się, by nie patrzeć bezpośrednio w jej oczy. - Usunięto genitalia mężczyznom i piersi kobietom. Zadrżała i zdałam sobie sprawę z czegoś, czego nie wiedziałam wcześniej. Itzpapalotl, bogini obsydianowego ostrza, bała się. - To brzmi jak to, co niektórzy Hiszpanie zrobili naszym ludziom. - Ale obdzieranie ze skóry i zabieranie organów jest bardziej podobne do Azteków niż Europejczyków. Kiwnęła głową. - Tak, ale nasze ofiary były wiadomościami dla bogów. Powodowaliśmy ból dla wyższych celów, nie dla samego okrucieństwa. Cała krew była święta. Jeśli umierałeś z rąk kapłana, umierałeś wiedząc, że przysłużyłeś się wyższemu celowi. Dosłownie, twoja śmierć pomagała spaść deszczowi, rosnąć kukurydzy, wzejść słońcu na niebie. Nie znam żadnego boga, który obdarłby ze skóry ludzi i pozostawił ich przy życiu. Śmierć jest potrzebna dla posłańca, by dotrzeć do bogów. Śmierć jest częścią kultu bóstwa. Hiszpanie nauczyli nas zabijać dla samego zabijania, nie dla świętej wiary, ale tylko dla mordu. - Patrzyła nade mną na cztery kobiety, które cierpliwie czekały, aż je zauważy, by dała im cel. - Wyciągnęliśmy odpowiednie wnioski, ale wolałabym pozostać w świecie, gdzie to nie była prawda. Wyczytałam na jej twarzy, że miała pewne pojęcie tego, co straciła, gdy zdecydowała, że staną się tak okrutni, jak ich wrogowie. - Hiszpanie zabili tak wielu naszych ludzi na drodze do Acachinanco, że zawiązali sobie na twarzach białe chustki z powodu smrodu gnijących ciał. Spojrzała na mnie, a nienawiść w jej oczach paliła moją skórę. Po pięciuset latach nadal żywiła urazę. Musiałeś podziwiać kogoś, kto mógł czuć taką nienawiść. Zdawało mi się, że wiedziałam jak żywić urazę, ale patrząc na jej twarz zdałam sobie sprawę, że się myliłam. Było we mnie miejsce na przebaczenie. Na twarzy Itzpapalotl było miejsce tylko na jedno. Nienawiść. Była wściekła na jedną rzecz przez ponad pięćset lat. Karała ludzi za te same zbrodnie przez ponad pół wieku. To było imponujące na chory psychicznie sposób. Nie dowiedziałam się wiele więcej o morderstwach niż zanim przekroczyłam próg. Poznałam prawie same zaprzeczenia. Autentyczna Azteczka nie rozpoznała morderstw jako sprawki jakiegoś boga ani kultu powiązanego z Azteckim panteonem. Dobrze było to wiedzieć i móc

wykreślić z listy. Praca policji jest w większości ujemna. Dowiadujesz się czego jeszcze nie wiesz, żebyś zdecydował co zrobisz. Nie wiem nic pozytywnego o morderstwach, ale z całkowitą pewnością wiedziałam jedną rzecz, gdy słuchałam obrazy w jej głosie w sprawie okropności starszych niż państwo, w którym się znajdowaliśmy. Nigdy nie chciałabym aby ta kobieta była na mnie zła. Mówiłam ludziom, że ścigałabym ich z zemsty aż do piekła, ale prawdopodobnie nie miałam tego na myśli. Itzpapalotl miała na myśli każde słowo. Rozdział 27 Nadal było ciemno, gdy Edward wiózł nas w stronę domu. Wciąż była noc, prawdziwa ciemność, wampiry nadal się włóczyły, lecz lekkie podekscytowanie w powietrzu dawało znać, że nadchodził świt. Gdybyśmy się pospieszyli, to zdążylibyśmy przed nastaniem świtu. Gdybyśmy marnowali czas, moglibyśmy zobaczyć wschód słońca. Nikt z nas nie zdawał się obijać. Siedzieliśmy w samochodzie, w ciszy, której żadne z nas nie było chętne przerwać. Zostawiliśmy klub za nami i jechaliśmy w stronę wzgórz, w kierunku Santa Fe. Czarny jedwab nocy oplatały gwiazdy rozsiane po niebie pióropuszem zimnego ognia. Firmament miał tą niezwykłą, nieużywaną jakość, którą można zaobserwować nad dużymi zbiornikami wodnymi lub nad pustynią. Głos Olafa wypełnił ciemność, niskim i dziwnie intymnym dźwiękiem, jaki można usłyszeć nocą w samochodzie. - Gdybyśmy przyjęli ich zaproszenie, uważacie, że mógłbym dostać wampira, którego wychłostali? Uniosłam brew. - Zdefiniuj dostać? - Spytałam. - Zrobić z nim to co mi się podoba. - Co byś z nim zrobił, gdybyś mógł?- Zapytał Bernardo. - Nie chcesz wiedzieć, a ja nie chcę tego słuchać, - powiedział Edward. Brzmiał na zmęczonego. - Myślałem, że podobają Ci się kobiety, Olafie, - Stwierdził Bernardo. Ja tego nie powiedziałam. Szczerze. - Do seksu lubię kobiety, lecz tak wiele krwi. Nie powinna zostać zmarnowana. - W jego głosie słychać było tęsknotę. Odwróciłam się w fotelu i starałam się dostrzec jego twarz w ciemności. - Więc nie tylko kobiety muszą zachować przy tobie ostrożność, o to chodzi? Czy wystarczy tylko krwawić by być pociągającym? - Zostaw go w spokoju, Anito. W tej kwestii, zostaw go, kurwa, w spokoju. Odwróciłam się by spojrzeć na Edwarda. Rzadko przeklinał, oraz rzadko brzmiał na tak zmęczonego i niemal przytłoczonego jak teraz. - Dobrze, to znaczy, jasne. Edward spojrzał w lusterko wsteczne. W odległości wielu kilometrów droga była pusta. Myślę, że patrzył na Olafa. Wpatrywał się w lusterko przez długi czas. Sądzę, utrzymywał ważny kontakt wzrokowy. W końcu zamrugał i wrócił do patrzenia na drogę, ale nie wydawał się szczęśliwy. - Czego nie chcesz mi powiedzieć? - Nam - Poprawił Bernardo. - Czego nam nie mówisz? - W porządku, czego nam nie mówisz? - To nie mój sekret bym o nim mówił, - Powiedział Edward, i było to wszystko co powiedział. On i Olaf mieli tajemnicę i nie byli skłonni się nią podzielić. Resztę drogi przebyliśmy w milczeniu. Gwiazdy przygasały na wciąż czarnym niebie, ale była to jaśniejsza czerń. Kiedy wchodziliśmy do domu świt był drżąco blisko. Czułam się bardzo zmęczona, oczy mnie paliły. Ale Edward wziął mnie pod ramię i poprowadził niewielkim korytarzem z dala od sypialni. Utrzymywał niski ton głosu. - Uważaj na Olafa. - Jest duży i zły. Kapuję. Odsunął rękę z mojego ramienia, potrząsając głową. - Nie sądzę żebyś rozumiała. - Słuchaj, wiem, że został skazany za gwałt. Widziałam sposób w jaki dziś wieczorem patrzył

na doktor Dallas oraz jego reakcję na krew i tortury. Nie wiem czego mi nie mówisz, ale wiem, że Olaf by mnie skrzywdził jeśli by mógł, wiem o tym. - Boisz się go? Wzięłam głęboki wdech. - Tak, boję się go. - Dobrze, - powiedział Edward. Zawahał się, a następnie powiedział: - Pasujesz do profilu jego ofiar. - Słucham? - Jego ulubionymi ofiarami są drobne kobiety, zwykle rasy białej, ale zawsze z długimi ciemnymi włosami. Mówiłem ci, iż nigdy nie wciągnął bym go do tej sprawy, gdybym wiedział, że ty również tu przyjedziesz. Nie tylko dlatego, że jesteś kobietą. Fizycznie jesteś jego ideałem ofiary. Patrzyłam na niego przez kilka sekund, z otwartymi ustami, a następnie zamknęłam je i starałam się wymyślić, co odpowiedzieć. - Dzięki za poinformowanie mnie, Edwardzie. Cholera. Trzeba było mnie z góry uprzedzić. - Miałem nadzieję, że mógłby powstrzymać swoje działania, ale też go obserwowałem dziś w nocy. Obawiam się, że starci panowanie nad sobą. Po prostu nie chcę, byś stała mu na drodze, kiedy to się stanie. - Odeślij go z powrotem, skądkolwiek by nie pochodził, Edwardzie. Nie potrzebujemy go, skoro ma pogorszyć sytuację. Pokręcił głową. - Nie, posiada specjalność, która jest idealna w tym przypadku. - A tą specjalnością będzie? Posłał, mi nieznaczny uśmiech. - Idź do łóżka, Anito. Już świta. - Nie, - powiedziałam, - prawie, ale nie całkiem. Obserwował moją twarz. - Naprawdę możesz poczuć wschód słońca, nie patrząc? Skinęłam głową. - Tak. Patrzył na mnie i to tak, jakby próbował mnie teraz odczytać. Po raz pierwszy poczułam, że może, tylko może, Edward był tak zaskoczony mną, jak czasami ja nim. Odprowadził mnie pod same drzwi, jak nadopiekuńczy chłopak po randce. Ucieszyłam się, że przygotowałam pokój pod względem bezpieczeństwa przed wyjazdem. Jeśli ktoś wszedłby przez okno, stłukłby lalki na nim lub nadepnąłby na lustro z rogiem jelenia. Przed drzwiami ustawiłam krzesła i walizki. W pokoju było tak bezpieczne, jak tylko mogło być. Rozebrałam się, kładąc broń i noże na łóżku, dopóki nie zdecydowałam dokładnie, gdzie co będzie w nocy leżało. Z nocnej torby wyciągnęłam męski, bardzo duży Tshirt, który wisiał mi za kolanami. Zaczęłam trzymać ubrania na zmianę, bieliznę nocną i kosmetyki w nocnej torbie odkąd linie lotnicze zgubiły mój bagaż w podróży służbowej. Ostatnią rzeczą, jaką wyciągnęłam z nocnej torby, była moja zabawka pingwin Zygmuś. Kiedyś spałam z Zygmusiem tylko od czasu do czasu, ale ostatnio, stał się moim stałym towarzyszem w pościeli. Dziewczyna potrzebuje czegoś do przytulania się w nocy. Browning Hi-Power był moim drugim stałym towarzyszem. W domu zostawał w kaburze przymocowanej za zagłówkiem. Tutaj umieściłam go pod poduszką, upewniając się, że był dobrze zabezpieczony. Zawsze się lekko denerwowałam umieszczając naładowany pistolet pod poduszką. Wydawało się to mniej niż bezpieczne, ale nie tak niebezpieczne jak bycie nieuzbrojonym, gdyby Olaf wszedł przez drzwi. Przywiozłam ze sobą cztery noże. Jeden z nich znalazł swoje miejsce między materacami. Włożyłam firestara z powrotem do walizki. Chciałam coś większego niż pistolet. Miałam obrzyna oraz mini-uzi. Normalnie przywiozłabym więcej broni, ale wiedziałam, iż Edward miał jej dużo i była lepsza, oraz że się nią podzieli. W końcu zdecydowałam się na mini-uzi ze zmodyfikowanym zaciskiem, które wytrzymywało trzydzieści serii z wystarczającym zaskoczeniem by przeciąć wampira na pół. Był to prezent od Edwarda więc amunicja była prawdopodobnie nielegalna, a więc równocześnie broń. Byłam prawie zażenowana nosząc go na początku, ale pewnej

zeszłorocznej sierpniowej nocy użyłam go na prawdę. Wycelowałam w wampira, nacisnęłam spust i przecięłam go na pół. Wyglądał jakby jego ciało zostało rozdarte na pół przez jakieś olbrzymie ręce. Jego górna część ciała spadła powoli na jedną stronę. Jego dolna część ciała upadła na kolana. Nadal to widziałam, jak obrazy przeskakujące w zwolnionym tempie. Nie było przerażenia i żalu. To było tylko wspomnienie. Wampir miał przyszedł z setką swoich przyjaciół by nas zabić. Próbowałam zabić jednego z nich w sposób jak to tylko możliwe brudny sposób, powodując by reszta zostawiła nas w spokoju. Nie poskutkowało, ale tylko dlatego, iż wampiry bardziej bały się swego Mistrza Miasta, a niżeli mnie. Może to przesada użyć Uzi na istotę ludzką, ale jeśli przypadkiem opróżniłabym Browninga w klatkę piersiową Olafa i by nie upadł, chciałam upewnić się, że by mnie nie dosięgną. Przecięłabym go na pół i patrzyła, czy kawałki mogą się czołgać. Rozdział 28 Było po piątej, kiedy w końcu zamknęłam oczy. Spanie wessało mnie w dół niczym fala czarnej wody, ciągnąc mnie głęboko i natychmiastowo w sen. Stałam w ciemnym miejscu. Wszędzie rosły małe skarłowaciałe drzewa, ale były martwe. Wszystkie drzewa były martwe. Czułam to. Coś rozbiło się po mojej prawej stronie, coś dużego poruszało się za drzewami, a poczucie lęku pędziło przed nim jak wiatr. Uciekałam, z rękoma w górze chroniąc moją twarz od suchych gałęzi. Potknęłam się o korzeń i upadłam. Pouczyłam ostry ból w ręce. Krwawiłam. Krew lała się w dół, ale nie mogłam znaleźć rany. To coś było coraz bliżej. Słyszałam pękanie pni drzew jak odgłosy eksplozji. Nadchodziło. Szło po mnie. Biegłam i biegłam, i biegłam, martwe drzewa ciągle się rozpościerały i nie było ucieczki. Typowy senny pościg, pomyślałam i w tym momencie zorientowałam się, że to był sen i ten sen się zmienił, przeszedł w następny. Richard stał w samym prześcieradle i wyciągał do mnie jedną opaloną rękę. Brązowe włosy opadały dookoła jego twarzy jak spienione fale. Sięgnęłam po niego. W chwili gdy musnęłam go opuszkami palców i uśmiech pojawił się na jego ustach, sen prysnął i się obudziłam. Obudziłam się w plamie światła słonecznego, rozlanego na łóżku i zaczęłam mrugać. Ale nie światło mnie obudziło, tylko delikatne pukanie do drzwi. Męski głos. - Edward mówi, żebyś wstała. Zajęło mi chwilę zanim uświadomiłam sobie, że głos należał do Bernarda. Sen z Richardem w prześcieradle na końcu nie wymagał Freudowskiej analizy. Zamierzałam zachować ostrożność w obecności Bernardo. Żenujące, ale prawdziwe. Usiadłam na łóżku, krzycząc przez drzwi: - Która godzina? - Dziesiąta. - Dobra, idę. Wsłuchiwałam się, ale nie słyszałam żeby odchodził. Albo drzwi były mocniejsze niż wyglądały, albo Bernardo zachowywał się cicho. Gdyby tylko to był Edward, zarzuciłabym na siebie parę dżinsów pod przydłużą koszulkę i poprosiła o trochę kawy. W domu byli goście i wszyscy byli mężczyznami. Udało mi się dostać do łazienki i ubrać się, nie spotykając nikogo w korytarzu. Miałam na sobie ciemnoniebieskie dżinsy, granatową koszulkę polo, białe skarpetki do biegania i czarne Nike. Normalnie, odpuściłabym sobie broń, dopóki nie ruszyłabym w wielki, zły świat. Ale w domu Edwarda wielki, zły świat mieszkał w pokoju obok, więc umieściłam Firestara 9 mm w wewnętrznej kaburze spodni, przystosowanej dla praworęcznego krzyżowego wyjmowania. Uczesana, umyta i uzbrojona, powędrowałem za zapachem boczku. Kuchnia okazała mała, ciasna i biała. Wszystkie urządzenia były czarne, i surowość kontrastu była zbyt duża na początek dnia. Kolejny bukiet polnych kwiatów znajdował się na środku

małego drewnianego stołu. Donna trafiła ponownie, ale szczerze, zgadzałam się z nią. Kuchni potrzebne było coś łagodzącego. Dwóch mężczyzn siedzących przy stole nie zrobiło nic, aby uczłowieczyć to pomieszczenie. Olaf był ogolony tak, że jedynymi pozostawionymi włosami były czarne linie brwi. Miał na sobie czarną koszulkę na ramiączkach i czarne wizytowe spodnie. Nie mogłam zobaczyć butów, ale stawiałam na jednobarwny wygląd. Miał na sobie także czarny naramienny osprzęt z jakimś dużym karabinem maszynowym. Nie rozpoznałam marki. Nóż z czarną rękojeścią znajdował się w etui na jego lewym ramieniu. Krawędź kabury obcierała podczas noszenia jej z bezrękawnikiem, ale hej, to nie był mój problem. Bernardo włożył białą koszulkę z krótkim rękawem i czarne dżinsy. Zaczesał włosy do tyłu po obu stronach spinając je dużymi wielobarwnymi wsuwkami. Mimo to jeszcze spora cześć włosów opadała na jego ramiona, nieugięte i czarne na nieskazitelnej bieli jego koszuli. Miał przy sobie tylko Berettę dziesięć milimetrów, z tyłu przy prawym biodrze. Nie widziałam noża, ale byłam pewna, że gdzieś go ma. Edward stał przy kuchence, opróżniając patelnię jajecznicy na dwa talerze. Ubrany w czarne dżinsy z dopasowanymi kowbojskimi butami i białą koszulę, która była bliźniaczo podobna do tej założonej wczoraj. - Kurcze, chłopaki, muszę wrócić do mojego pokoju i się przebrać? Wszyscy spojrzeli na mnie, nawet Olaf. - To co masz na sobie jest w porządku, - powiedział Edward. Zaniósł talerz do stołu i położył przed każdym niezajętym krzesłem. Talerz z boczkiem stał na środku stołu obok kwiatów. - Ale ja do was nie pasuję, - stwierdziłam. Edward i Bernardo uśmiechnęli się. Olaf nie. Wielkie zaskoczenie. - Chłopaki wyglądacie jakbyście byli w mundurach - oceniłam. - Też tak sądzę, - powiedział Edward. Siadając na jednym z pustych krzeseł. Usiadłam na drugim. - Powinieneś mnie poinformować o zasadach ubioru. - Nie zrobiliśmy tego celowo, - odparł Bernardo. Skinęłam głową. - Co sprawia, że jest zabawniej. - Nie przebiorę się, - powiedział Olaf. - Nikt cie o to nie prosił. - Odpowiedziałam. - Prowadziłam obserwacje. - Moja jajecznica miała w sobie zielone i czerwone kawałeczki. - Co jest w jajkach? - Zielona papryka, czerwona chilli, i pokrojona w kostkę szynka, - powiedział Edward. - Ojej, Edward, nie musiałeś. - Lubiłam, jak moja jajecznica była zrobiona w taki sposób, w jaki Bóg ją wymyślił, prosty. Odsunęłam jajecznice widelcem, i sięgnęłam po boczek. Połowa talerza była ledwie przysmażona, druga połowa przyrządzona na chrupko. Wybrałam chrupką. Boczek na talerzu Olafa również był z rodzaju chrupkiego. Och, dobrze. Odmówiłam modlitwę przed jedzeniem. Edward nie przerwał jedzenia, ale inni zawahali się, zakłopotani z pełnymi ustami. Zawsze fajnie jest powiedzieć modlitwę przed jedzeniem przy stole z ludźmi, którzy tego nie robią. Niezręczna cisza. Panika, podczas której zastanawiają się, czy żuć dalej czy przestać. Skończyłam się modlić i ugryzłam boczek. Pycha. - Jaki jest plan gry na dziś? - Zapytałam. - Nie skończyłaś przeglądać dokumentów, - Powiedział Edward. Bernardo jęknął. - Myślę, że to strata czasu, - Powiedział Olaf. - Przeglądaliśmy już te dokumenty. Nie wierzę, że znajdzie coś nowego. - Już to zrobiła, - odparł Edward. Olaf spojrzał na niego, z kawałkiem boczku w połowie drogi do ust. - Co masz na myśli? Edward powiedział im. - To jest nic, - powiedział Olaf.

- To więcej niż ty wymyśliłeś, - rzekł Edward cicho. - Jeśli jestem takim ciężarem w jej pracy, może powinienem odejść, - stwierdził Olaf. - Jeśli nie możesz pracować z Anitą, może powinieneś. Olaf spojrzał na niego. - Wolisz by ubezpieczała cię zamiast mnie? - Brzmiał na zdziwionego. - Tak, - stwierdził Edward. - Mógłbym złamać ją w pół na kolanie, - rzekł Olaf. Zdziwienie zamieniało się w gniew. Podejrzewałam, że większość emocji Olafa zamieniała się w gniew. - Być może, - Edward powiedział, - ale wątpię, żeby dała ci szansę. Podniosłam do góry rękę. - Nie rób z tego zawodów, Edward. Olaf powoli odwrócił się do mnie. Mówił bardzo powoli, bardzo wyraźnie. - Nie konkuruję z kobietami. - Boisz się, że nie możesz się ze mną mierzyć? - Zapytałam. W chwili, gdy to powiedziałam, pożałowałam tego. Chwilowe zadowolenie nie było warte widoku jego twarzy kiedy podniósł się z krzesła. Oparłam się o stół i wyciągnęłam Firestara. Skierowałam go w jego stronę pod stołem. Olaf wstał, pochylając się nade mną, jak muskularne drzewo. - Edward spędził poranek rozmawiając ze mną o tobie. Starając się przekonać mnie, iż warto cię słuchać. - Pokręcił głową. - Ty jesteś czarownicą, a ja nie. Rzecz, na którą polujemy może być magiczna i potrzebujemy twojej wiedzy. Może to wszystko prawda, ale nie pozwolę siebie obrażać. - Masz rację, - Powiedziałam: - Przykro mi. To był tani chwyt. Mrugnął na mnie. - Przepraszasz mnie? - Tak, w naprawdę rzadkich sytuacjach kiedy się mylę, potrafię przeprosić. Edward patrzył na mnie przez stół. - Co? - Zapytałam. Tylko pokręcił głową. - Nic. - Nienawiść Olafa do kobiet jest rodzajem upośledzenia, a ja staram się nie śmiać z ludzi upośledzonych. Edward zamknął oczy i potrząsnął głową. - Po prostu nie możesz zostawić tego w spokoju, prawda? - Nie jestem kaleką. - Jeśli kogoś lub czegoś nienawidzisz bezmyślną, bezkompromisową nienawiścią, to jesteś zaślepiony niepokojącą nienawiścią. Wczoraj policja wyrzuciła mnie z miejsca zbrodni, ponieważ dowodzący jest prawo-skrzydłowym piskliwie-czystym chrześcijaninem, a mnie uważa za dziecko diabła. Więc woli więcej osób zabitych i okaleczonych niż moją pomoc przy rozwiązaniu sprawy. Nienawidzi mnie bardziej, niż chce złapać tego potwora. Olaf wciąż stał, ale pewna ilość napięcia wyparowała. Wydawało się, że rzeczywiście mnie słucha. - Czy nienawidzisz kobiet bardziej niż chcesz złapać tego potwora? Spojrzał na mnie i ten jeden raz jego oczy nie wyrażały złości. Zadumał się. - Edward zadzwonił do mnie, bo jestem najlepszy. Nigdy nie odszedłem z pracy dopóki zdobycz nie była martwa. - A jeśli wymaga to mojej nadnaturalnej wiedzy, aby pomóc zabić potwora, możesz sobie z tym poradzić? - Nie podoba mi się to, - powiedział. - Wiem, ale nie o to pytałam. Poradzisz sobie z moją wiedzą, która pomoże ci zabić potwora? Czy przyjmiesz moją pomoc, jeśli jest to najlepsze by wykonać tą pracę? - Nie wiem, - powiedział. Przynajmniej był szczery, nawet rozsądny. To był początek. - Pytanie, Olaf, co bardziej kochasz? Zabijanie czy nienawiść do kobiet. Czułam bezruch Edwarda i Bernardo. Wszyscy czekaliśmy z zapartym tchem na odpowiedź. - Wolałbym zabić niż zrobić cokolwiek innego, - powiedział Olaf.

Skinęłam głową. - Znakomicie, dziękuję. Pokręcił głową. - Jeśli przyjmę twoją pomoc, nie oznacza to, że uważam iż jesteś mi równa. - Ja również. Ktoś kopnął mnie pod stołem. Myślę, że to Edward. Ale Olaf i ja skinęliśmy na siebie, nie do końca uśmiechając się, ale myślę, że zawarliśmy rozejm. Gdyby mógł kontrolować swoją nienawiść i ja mogłabym kontrolować moje mądro-kretyńskie impulsy, rozejm mógłby trwać wystarczająco długo, aby doprowadzić nas do rozwiązania sprawy. Udało mi się wsadzić Firestara do kabury bez zwracania jego uwagi, co pozwoliło mi mniej o nim myśleć. Myślę, iż Edward zauważył, więc także Bernardo. Jaką specjalność posiadał Olaf? Co pożytecznego umiał, jeśli nie wiedział, gdzie miałam broń palną? Rozdział 29 Po śniadaniu udaliśmy się na powrót do jadalni. Bernardo zgłosił się do zmywania naczyń. Myślę, iż szukał wymówki, by wymigać się od papierkowej roboty. Choć zaczynałam się zastanawiać, czy Bernardo był tak samo wytrącony z równowagi okaleczeniami co Edward. Nawet potwory bały się tego potwora. Ostatniej nocy byłam gotowa, aby wziąć się następnie za raporty specjalistów od medycyny sądowej, ale w świetle dnia mogłam przyznać, że to było tchórzostwo. Czytanie o tym nie było tak straszne jak zobaczenie. Tak bardzo nie chciałam widzieć tych zdjęć. Bałam się je zobaczyć, kiedy tylko przyznałam się do tego przed sobą, przesunęłam je na szczyt listy. Edward zasugerował przypięcie zdjęć do ścian jadalni. - I zrobimy dziury szpilkami w twych pięknych ścianach, - zaoponowałam. - Nie bądź barbarzyńcą, - powiedział Edward. - Użyjemy masy plastycznej. - Uniósł małe opakowanie miękkich żółtych trójkątów. Oderwał trochę i podał je mnie oraz Olafowi. Ściskałam surowiec między palcami, robiąc z niego kulkę. To wywołało mój uśmiech. - Nie widziałam tego od podstawówki. Nasza trójka spędziła następną godzinę umieszczając zdjęcia na ścianach. Po prostu posługiwanie się plasteliną przypomniało mi, jak pomagałam pani Cooper zawiesić świąteczne dekoracje. Powiesiliśmy wesołych mikołajów, grube laski cukrowe i jasne dzwoneczki. Teraz zawieszałam ciała po wiwisekcji, zbliżenia twarzy obdartych ze skóry, ujęcia pomieszczeń pełnych części ciała. Nim pokryliśmy całą jedną ścianę zaczęłam wpadać w depresję. Ostatecznie zdjęcia zajęły prawie całą pustą przestrzeń ścian. Stałam na środku pokoju patrząc na to wszystko. - Słodki Jezu. - Zbyt brutalne dla ciebie? – spytał Olaf. - Zejdź ze mnie, - odpowiedziałam. Zaczął coś mówić, ale Edward się wtrącił, - Olaf. - To, jak wielką groźbę potrafił zawrzeć w jednym zwykłym słowie było niesamowite. Olaf zastanowił się nad tym przez sekundę lub dwie, ale ostatecznie odpuścił. Albo Olaf stawał się mądrzejszy albo on też bał się Edwarda. Zgadnijcie na co głosowałam. Pogrupowaliśmy zdjęcia miejscami zbrodni w dużych skupiskach. To był mój pierwszy rzut oka na porozrywane ciała. Doktor Evans opisał je jako pocięte ostrzem nieznanego pochodzenia, potem porozrywane ręcznie w łączeniach stawów. Ale to był bardzo czysty opis dokonanego czynu. Najpierw widziałam tylko krew i kawałki. Nawet gdy wiedziałam, na co patrzę, mój umysł na początku odmawiał, aby to zobaczyć. Przypominało to patrzenie na jeden z tych obrazków 3D, gdzie najpierw widzisz tylko kolory i kropk,i a potem nagle widzisz to. Kiedy raz to zobaczysz, nie możesz tego cofnąć. Mój umysł starał się ochronić mnie przed tym widokiem, nie pozwalając po prostu aby to do mnie dotarło. Mój umysł chronił minie, a robi to tylko wtedy, gdy jest źle, naprawdę, naprawdę źle.

Gdybym teraz po prostu wyszła, zanim to do mnie dotrze, mogłabym uniknąć pełni okropieństwa. Mogłabym obrócić się na pięcie i wyjść stąd. Mogłabym po prostu odmówić przyjęcia do mózgu kolejnej grozy. Prawdopodobnie był to dobry pomysł dla mojego zdrowia psychicznego, ale nie pomógłby następnej rodzinie zaatakowanej przez to coś. Nie zatrzymałoby to ani okaleczeń ani śmierci. Zatem stałam tam i zmusiłam się do patrzenia na pierwsze zdjęcie, czekałam, aż naprawdę zobaczę, co się na nim znajduje. Krew była jaśniejsza niż na filmach, barwy wiśni. Dotarli na miejsce zbrodni zanim zaczęła wysychać. Przemówiłam nie obracając się. - Jak udało się policji znaleźć ciała tak szybko w tym domu? Krew jest nadal świeża. Edward odpowiedział, - Rodzice męża mieli spotkać się z nim na wczesne śniadanie przed pracą. Musiałam odwrócić wzrok od obrazka, spojrzeć na podłogę. - Czyli jego rodzice odnaleźli go w takim stanie? - Jest coraz gorzej, - powiedział Edward. - Czy to w ogóle możliwe? - spytałam. - Żona powiedziała swej najlepszej przyjaciółce, iż jest w ciąży. Miała podzielić się tą informacją przy śniadaniu z rodzicami męża, powiedzieć, że wkrótce zostaną dziadkami. Dywan rozmył mi się przed oczami, jakbym patrzyła przez wodę. Sięgnęłam po krzesło i opuściłam się na nie. Umieściłam głowę między kolanami i oddychałam ostrożnie. - Wszystko w porządku?- spytał Edward. Skinęłam głową nie unosząc jej. Czekałam, aż Olaf rzuci sarkastyczną uwagę, ale tego nie zrobił. Albo Edward ostrzegł go, albo on też uważał, że to okropne. Kiedy byłam pewna, że nie zwymiotuję ani nie zemdleję, odezwałam się z głową nadal przy kolanach. - Kiedy rodzice dotarli do domu? O której? Usłyszałam szum papieru. - Szóstej trzydzieści. Oparłam policzek o kolano. To było przyjemne. - O której wzeszło słońce? - Nie wiem, - powiedział Edward. - Dowiedz się, - odparłam. Kurcze, dywan na podłodze był całkiem ładny. Wyprostowałam się powoli, nadal oddychałam miarowo. Nie kręciło mi się w głowie. Świetnie. - Przyszli dziadkowie przybyli o szóstej trzydzieści. Zajmuje im ile, dziesięć minut, mniej, aby dojść do siebie na tyle, by wezwać policję. Mundurowi przybywają na miejsce pierwsi. Mogło to zająć trzydzieści minut lub godzinę, więcej aby na miejscu zjawił się fotograf, a jednak krew jest nadal świeża. Jeszcze nie utraciła barwy, nie mówiąc nawet o brązowieniu. - Rodzice prawie się z tym spotkali, - powiedział Edward. - Taa, - odparłam. - A co za różnica?- spytał Olaf. - Jeśli świt był blisko szóstej trzydzieści, stworzenie może przebywać w świetle dziennym lub schowało się w dziurze blisko miejsca zbrodni. Jeśli nie było blisko do wschodu słońca, istnieje szansa, że porusza się tylko w ciemnościach. Edward uśmiechał się do mnie jak dumny rodzic. - Nawet z głową między kolanami nadal myślisz o pracy. - Ale co to nam daje, - zapytał Olaf, - jeśli stworzenie jest ograniczone do ciemności lub światła dnia? Spojrzałam na niego. Znów górował nade mną, ale zostałam w pozycji siedzącej. Gdybym wstała i upadła, nie byłoby to zbyt macho. - Jeśli ogranicza je ciemność, może nam to pomóc stwierdzić jaki to typ potwora. Naprawdę nie ma tak wielu nadnaturalnych stworzeń, które ściśle ogranicza mrok. Pomogłoby to w zawężeniu listy. - A jeśli to ukryło się w pobliżu miejsca zbrodni, - powiedział Edward, - możemy znaleźć

jakieś ślady. Skinęłam głową. - Taa. - Policja przemierzyła każdy cal tej okolicy, - powiedział Olaf. - Czy twierdzisz, że znajdziesz coś, czego oni nie dali rady odkryć? - Jego arogancja wychodziła na wierzch. - Przy pierwszym zabójstwie w szczególności, policja szukała ludzkiego sprawcy. Jeśli szukasz człowieka, zwracasz uwagę na inne rzeczy, niż polując na potwora. - Uśmiechnęłam się. - Poza tym, gdybyśmy wszyscy nie wierzyli, że możemy odkryć rzeczy, które umknęły innym, nie byłoby nas tu. Edward nie zadzwoniłby po nas, policja nie podzieliłaby się z nim aktami sprawy. Olaf zmarszczył brwi. - Nigdy nie widziałem u ciebie takiego uśmiechu Edwardzie, chyba, że udajesz Teda. Wyglądasz jak dumny nauczyciel, którego pupil dobrze się spisuje. - Bardziej jak Frankenstein ze swym potworem, - powiedziałam. Edward pomyślał o tym przez chwilę, potem skinął głową i wyszczerzył zęby, był z siebie zadowolony. - Podoba mi się to. Olaf zmarszczył brwi patrząc na nas oboje. - Nie stworzyłeś jej Edwardzie. -Nie, - powiedziałam, - ale pomógł mi się stać kobietą, którą dziś jestem. Edward i ja spojrzeliśmy na siebie, uśmiech zniknął z naszych twarzy, byliśmy poważni. Czy powinienem za to przeprosić? - spytał. Pokręciłam głową. - Czy czujesz taką potrzebę? -Nie, - odpowiedział. - Więc nie. Żyję Edwardzie i jestem tu. - Wstałam i nie zachwiałam się ani trochę. Życie wyglądało świetnie. - Dowiedzmy się czy jakiekolwiek zabójstwo odbyło się po zmroku. Kiedy obejrzę całe to gówno, chodźmy zobaczyć kilka miejsc zbrodni. - Spojrzałam na Edwarda. - Jeśli nie masz nic przeciwko. To ty jesteś szefem. Lekko kiwnął głową. - Ok, ale aby Ted nadal współpracował z policją z Santa Fe, musimy ich brać pod uwagę na miejscach zbrodni. - Tak, - zgodziłam się, - policja nie lubi cywili szperających na ich terenie, stają się rozdrażnieni. - Poza tym, w Albuquerque już jesteś persona non grata, - powiedział Edward. - Musimy mieć kilku gliniarzy, którzy zechcą z tobą rozmawiać. - I to właśnie mnie martwi, - powiedziałam. - Mam zakaz wstępu na najświeższe miejsca zbrodni, odcięli mnie od najnowszych dowodów. Nie potrzebuję dawać jeszcze większych forów pracując nad taką sprawą. - Ty też nie wiesz co to jest, prawda? - spytał Edward. Pokręciłam głową i westchnęłam. - Nie mam zielonego pojęcia. - Błogosławione jego szowinistyczne serce, ale Olaf nie powiedział, a nie mówiłem. Wróciłam do przyglądania się zdjęcia i nagle to zobaczyłam. Uszło ze mnie powietrze, powiedziałam cicho, - Łoł. - Pokój wydawał się gorący. Cholera, nie będę znowu siadać. Oparłam opuszki palców o ścianę, aby poczuć się stabilnie, ale musiałam wyglądać, jakbym usiłowała przyjrzeć się bliżej zdjęciom. Szczerze, byłam tak wystarczająco blisko, serio. W końcu musiałam zamknąć na kilka sekund oczy. Kiedy je otworzyłam, czułam się dobrze, a przynajmniej tak dobrze jak mogłam. Części ciała rozrzucone jak płatki kwiatów, zmieszane w czerwony bałagan. Moje oko ślizgało się z jednego krwistego kawałka do następnego. Byłam prawie pewna, że to przedramię i rzepka stawu kolanowego pośród całej tej czerwieni. Nigdy wcześniej nie widziałam tylu kawałków. Widziałam porozrywane ciała, ale ze względu na pożywienie albo karę. Ale w tym zniszczeniu była przerażająca… całkowitość. Przeszłam do ujęcia tej samej sceny, ale pod innym kątem. Starałam się złożyć w głowie ciało, ale cały czas brakowało mi kawałków.

W końcu obróciłam się. - Nie ma głowy i dłoni. - Wskazałam małe wybrzuszenia w krwi. chyba, że to są palce. Czy ciało było całkowicie rozczłonkowane, aż do stawów palców? Edward skinął głową. - Każda ofiara została prawie całkowicie rozdarta, aż do poziomu stawów. - Czemu? Spytałam. Spojrzałam na Edwarda. - Gdzie głowa? - Znaleźli ją przy wzgórzu za domem. Brakuje mózgu. - A co z sercem? - zapytałam. - Znaczy się widzę prawie nie naruszony kręgosłup, ale nie ma żadnych wnętrzności. Gdzie są organy wewnętrzne? - Nie znaleziono ich, - powiedział Edward. Pochyliłam się do tyłu, na wpół usiadłam na stole. - Dlaczego zabierał organy wewnętrzne? Czy zostały zjedzone? Czy to część jakiegoś magicznego rytuału? Albo po prostu część samego rytuału zabijania, pamiątka? - W ciele jest wiele organów, - powiedział Olaf. - Włóż je do jednego pojemnika a będą ciężkie, zajmą dużo miejsca. Poza tym bardzo szybko gniją, chyba że zanurzy się je w środku konserwującym. Spojrzałam na niego, ale nie patrzył na mnie. Przyglądał się zdjęciom. Nie podał wielu szczegółów, ale coś w sposobie mówienia sprawiało wrażenie, jakby wiedział o czym mówi. - A skąd wiesz jak ciężkie mogą być ludzkie organy wewnętrzne? - Mógł po prostu pracować w kostnicy, - powiedział Edward. Pokręciłam głową. - Ale tak nie było, prawda Olaf. - Nie, - powiedział, teraz patrzył na mnie. Przez grę światła, czy raczej cienia i głębokie osadzenie gałek ocznych, jego oczy zamieniły się w dwie ciemne jaskinie. Wpatrywał się mnie i nawet nie widząc jego oczu czułam intensywność spojrzenia, jakby mnie studiował, mierzył, przeprowadzał sekcję. Nadal patrzyłam na Olafa, lecz zapytałam, - Co jest jego specjalnością Edwardzie? Czemu zadzwoniłeś po niego przy tej konkretnej sprawie? - Jedyną znaną mi osobą, która dokonała czegoś podobnego, jest on, - powiedział Edward. Spojrzałam na niego, był spokojny. Zwróciłam się na powrót do Olafa. - Powiedziano mi, ze poszedłeś do więzienia za gwałt, nie morderstwo. Spojrzał prosto na mnie i powiedział, - Policja przybyła zbyt wcześnie. Wesoły głos zawołał z przed domu. - Ted, to my. - Donna, a "my" mogło oznaczać tylko dzieci. Edward wyszedł aby ją zatrzymać. Sądzę, że Olaf i ja moglibyśmy nadal wpatrywać się w siebie, kiedy by weszła, ale zjawił się Bernardo i powiedział, - Mamy ukryć zdjęcia. - Jak? - spytał Olaf. Wzięłam kandelabr ze stołu i powiedziałam. - trzymajcie obrus przed drzwiami. - Stałam z boku i pozwoliłam Bernardo ściągnąć go ze stołu. Olaf zapytał, - Nie pomożesz mu? Jesteś w końcu jednym z chłopców. - Jestem za niska, aby zakryć całe drzwi, - powiedziałam. Na jego wargach pojawił się mały drwiący uśmiech, ale ruszył aby pomóc Bernardo zasłonić przejście. Zostałam z tyłu z czarnym, żelaznym kandelabrem w dłoniach. Wpatrywałam się w wysokiego, łysego mężczyznę i w połowie żałowałam, że nie jestem dość wysoka, aby rozbić mu głowę ciężkim, trzymanym przeze mnie przedmiotem. Dobrze się składa. Wisiałabym Edwardowi kolejną przysługę, jeśli zabiłabym jego wsparcie, tylko dlatego, że się przestraszyłam. Rozdział 30 Słyszałam uspokajający głos Edwarda. Robił co mógł, aby przekonać ją, że nie musi się ze wszystkimi przywitać. Spierała się, grzecznie, ale zdecydowanie, oczywiście, że to robiła. Im bardziej starał się utrzymać ją z dala, tym bardziej chciała zobaczyć. Może to tylko

przeczucie, ale stawiałam, że to ze mną chciała się spotkać. Dom był tak zaprojektowany, że nie dało się dostać do żadnego z trzech pokoi gościnnych, nie przechodząc przez jadalnie. Donna chciała się upewnić, że nie jestem w cudzej sypialni. Albo przynajmniej u Teda. Czy sądziła, ze pędzę do siebie aby narzucić coś na gołe ciało? Jakikolwiek nie byłby jej motyw, zbliżała się. Usłyszałam głos Beccki. Cholera. Zanurkowałam pod dywanem i prawnie na nich wpadłam. Donna zatrzymała się z cichym odgłosem zaskoczenia. Miała oczy szeroko otwarte, jakbym ją przestraszyła. Peter obserwował mnie chłodnym wzrokiem, jakby to wszystko było zbyt nudne na słowa, ale pod idealną maską znudzonego nastolatka tlił się płomyk, zainteresowanie. Wszyscy zastanawiali się czemu w drzwiach wisi obrus. To Becca powiedziała, - Czemu przed drzwiami wisi dywan? - Ja nadal nazywałam to obrusem, ponieważ takie zastosowanie znalazł dla tego przedmiotu Edward, ale wyglądał jak dywan. Dzieci trzymały się podstaw. Donna spojrzała na Edwarda. - Właśnie, Ted, czemu w drzwiach wisi obrus? - Ponieważ go trzymamy, - powiedział Bernardo zza zaimprowizowanej kurtyny. Przysunęła się bliżej do materiału. - A czemu go trzymacie? - Spytaj Teda, - powiedzieli równocześnie Olaf i Bernardo. Donna obróciła się w stronę Edwarda. Zwykle wiem, co powie, ale gdy chodzi o Donnę, nie mam pojęcia. - Na ścianach są rozwieszone zdjęcia dotyczące sprawy. Nie chciałbym, aby dzieci je zobaczyły. - Kurcze, powiedział prawdę. To musi być miłość. - Och, - powiedziała. Zdawała się myśleć o tym przez chwilę czy dwie, potem skinęła głową. - Becca i ja przejdziemy przez kuchnię. - Podniosła białe, zawinięte sznurkiem pudełko, wzięła Becckę za rękę i ruszyła w stronę kuchni. Becca ciągnęła tyłu, mówiąc, - Ale mamusiu, chcę obejrzeć zdjęcia. - Nie, nie chcesz kochanie, - powiedziała Donna i zdecydowanie ją odprowadziła. Myślałam, że Peter pójdzie za nimi, ale stał w miejscu, wpatrywał się w wejście, potem spojrzał na Edwarda. - Jakie zdjęcia? - spytał. - Okropne, - powiedział Edward. - Jak bardzo? - Anita, - powiedział Edward. - Jedne z najgorszych, jakie widziałam, a widziałam naprawdę przykre rzeczy, - odparłam. - Chcę zobaczyć, - powiedział Peter. Odpowiedziałam - Nie. Edward milczał, po prostu na niego patrzył. Peter spojrzał na nas gniewnie. - Traktujecie mnie jak dziecko. - Nie chciałbym, żeby je zobaczyła twoja mama, - powiedział Edward. - To mięczak, - rzekł. Zgodziłam się z nim, ale nie na głos. - Twoja mama jest kim jest, - powiedział Edward. - Nie czyni to jej słabą. To po prostu Donna. Wpatrywałam się w niego i bardzo starałam się nie rozdziawić ust, ale miałam na to ochotę. Nigdy nie słyszałam, aby traktował kogoś ulgowo z jakiegokolwiek powodu. Edward nie był po prostu krytyczny. Był surowym sędzią. Jakich chemicznych czarów użyła ta kobieta, aby go zdobyć? Po prostu tego nie rozumiałam. - Sądzę że… Ted próbował powiedzieć, że to nie twój wiek sprawia, że nie chcemy pokazać ci zdjęć. - Myślisz, że sobie z tym nie poradzę, - powiedział Peter. - Aha, - odparłam, - dokładnie tak. - Z czymkolwiek sobie poradzisz, zniosę i ja - powiedział, skrzyżował ramiona na chudej

piersi. - Czemu? Bo jestem dziewczyną? Nawet się zarumienił, jakbym go zawstydziła. - Nie miałem tego na myśli. - Ależ oczywiście, że miał. Ale hej, miał czternaście lat. Przymknę na to oko. - Anita jest jedną z najtwardszych spotkanych przeze mnie osób, - powiedział Edward. Peter spojrzał na niego z niedowierzaniem, nie przestając krzyżować ramion. - Jest twardsza niż Bernardo? Edward skinął głową. - Twardsza niż Olaf? - Miałam o nim lepsze mniemanie, ułożył mężczyzn we właściwej kolejności. Instynktownie wiedział, który jest bardziej przerażający, albo po prostu chodziło o wymiary Olafa. Nie, sądzę, że Peter miał wyczucie do typów z pod ciemnej gwiazdy. Albo to się ma albo nie. Nie da się tego nauczyć. - Nawet twardsza niż Olaf, - powiedział Edward. Zza dywanu dobiegły odgłosy niezadowolenia. Odgłosy posiniaczonego ego Olafa. Peter spojrzał na mnie inaczej. Prawie dało się zobaczyć, jak myśli, jak stara się umieścić moją drobną formę w tej samej kategorii co agresywną, męską aurę Olafa. W końcu pokręcił głową. - Nie wygląda na tak twardą jak Olaf. - Jeśli chodzi ci o siłowanie na ręce, to nie. Zmarszczył brwi i zwrócił się do Edwarda. - Nie rozumiem. - Myślę, że rozumiesz,- odparł Edward, - a jeśli nie, nie mogę ci tego wytłumaczyć. Peter wyglądał na jeszcze bardziej zmieszanego. - To część problemów związanych z kodeksem twardych kolesi, - powiedziałam, - wielu rzeczy nie da się wyjaśnić. - Ale ty to rozumiesz, - powiedział Peter. To zabrzmiało prawie jak oskarżenie. - Spędziłam wiele czasu w towarzystwie naprawdę twardych facetów. - To nie to, - powiedział Peter. - Jesteś inna niż wszystkie spotkane przeze mnie dziewczyny. - Jest inna, niż wszystkie dziewczyny, które spotkasz, - powiedział Edward. Peter patrzył to na mnie to na Edwarda. - Mama jest o nią zazdrosna. - Wiem, - powiedział Edward. Z pokoju dobiegł głos Bernardo. - Czy możemy już opuścić dywan? - Nie mów mi, że wy, herosi nie do zdarcia, jesteście zmęczeni, - powiedziałam. - Kwas mlekowy wytwarza się w ciele każdego, dziecino, - powiedział Bernardo. To ja zaczęłam używać przezwisk, więc nie zareagowałam na „dziecinę”. - Musisz dołączyć do Beccki i swej mamy. - Muszę? - patrzył na Edwarda, zdałam sobie sprawę, że zwrócił się do niego, pytał o pozwolenie. - Tak, - powiedziałam i spojrzałam na Edwarda, starałam się dać mu znać wzrokiem, aby tego nie robił. Ale patrzył tylko na chłopca. Wpatrywali się w siebie, coś przekazywali sobie, jakąś wiedzę, coś. - Opuśćcie materiał, - powiedział Edward. - Nie, - powiedziałam i chwyciłam Petera za ramie. Obróciłam go tyłem do drzwi. Wzięłam go z zaskoczenia, więc się nie szamotał. Nim mógł zdecydować, jak zareagować, Edward przemówił. - Puść go Anito. Spojrzałam na niego nad ramieniem Petera i zdałam sobie sprawę, że chłopak jest ode mnie wyższy o kilka cali. - Nie rób tego. - Chce zobaczyć. Pozwól mu. - Donnie się to nie spodoba, - powiedziałam. - Kto jej powie? Spojrzałam w ciemne oczy Petera. - On, kiedy wścieknie się na ciebie, albo na was oboje. - Nie zrobiłbym tego, - powiedział Peter.

Pokręciłam głową. Nie wierzyłam mu, a to bardziej niż cokolwiek innego sprawiło, że puściłam jego ramię. Jeśli Edward pokaże Peterowi ten mały kącik piekła, a Donna się o tym dowie, to może wystarczyć, aby się rozstali. Byłam gotowa wymienić za to trochę niewinności chłopaka. Surowe, ale prawdziwe. Dywan najpierw zsunął się po stronie Olafa, potem Bernardo trzymał go w ramionach jak bezwładne dziecko. Spojrzał na Edwarda i pokręcił głową, ale stanął koło Olafa i pozwolił Peterowi wejść do środka. Poszłam za nim i Edwardem. Olaf przeniósł się z powrotem w pobliże drzwi. Bernardo położył materiał na stole i odsunął się na jego drugi koniec. Ja stałam przy przeciwległej ścianie, prawie jak lustrzane odbicie Olafa, ale przy przeciwnych drzwiach. Wszyscy przenieśliśmy się na osobne końce pomieszczenia, wszyscy staraliśmy się odseparować od tego, co się działo. Myślę, że nawet Olaf tego nie popierał. Peter patrzył na wszystkie zdjęcia, obracając się w koło i w koło. Zbladł, jego głos był trochę chrapliwy. - Czy to są ludzie? - Tak, - powiedział Edward. Stał obok Petera, ale nie dotykał go, nie był zbyt blisko, ale bardzo definitywnie z nim. Peter podszedł do najbliższej ściany, do zdjęć, na które właśnie patrzyłam. - Co się z nimi stało? - spytał. - Jeszcze nie wiemy, - odparł Edward. Peter patrzył na zdjęcia, oczy przemieszczały się z jednego okropnego obrazu na drugi. Nie chodził po pokoju ani nie przyglądał się żadnemu ze zdjęć tak blisko jak ja, ale patrzył, widział co tam jest. Nie krzyczał, nie wymiotował, nie mdlał. Udowodnił to co chciał. Nie był mięczakiem. Zastanawiałam się, czy powinnam ostrzec go przed możliwymi koszmarami. Eee tam, albo je będzie miał, albo nie. Nadal był blady, nad górną wargą perlił się pot, ale mógł się ruszać, jego głos brzmiał lekko chrapliwie, ale mówił spokojnie. - Lepiej pomogę mamie w kuchni. - Wyszedł obejmując się, jakby mu było zimno. Gdy zmierzał do wyjścia, wszyscy milczeli. Kiedy byłam przekonana, że nas nie usłyszy, podeszłam do Edward. - Cóż, poszło lepiej niż się spodziewałam. - Poszło mniej więcej tak, jak się spodziewałem, - powiedział Edward. - Cholera, Edward, dzieciak będzie miał koszmary. - Może, może nie. Peter jest twardy. - Parzył na drzwi, jakby mógł go nadal widzieć. Jego wzrok był daleki. Wpatrywałam się w niego. - Jesteś z niego dumny. Dumny, że patrzył na to, - wskazałam na zdjęcia, - i nie spanikował. - Czemu nie powinien być dumny? - spytał Olaf. Spojrzałam na niego. - Gdyby Edward był ojcem Petera, może. Ale nie jest. - Spojrzałam ponownie na Edwarda. Wpatrywałam się w niego. Jego twarz była jak zwykle bez wyrazu, ale dało się dostrzec napięcie wokół oczu. Dotknęłam jego ramienia, dotyk wystarczył. Spojrzał na mnie. - Traktujesz go jak przyszłego syna. - pokręciłam głową. - Nie możesz mieć rodziny. - Wiem o tym, - powiedział. - Nie wydaje mi się, - odparłam. - Uważam, że naprawdę zaczynasz zastanawiać się nad zrobieniem tego, tak na poważnie. Spuścił wzrok, nie spojrzał mi w oczy. - Cholera, Edward, cholera. - Z przykrością muszę przyznać, że się z nią zgadzam, - powiedział Olaf. - Jeśli to byłby tylko chłopak, nie byłoby problemu, ale kobieta i dziewczynka… - pokręcił głową. - To nie zadziała. - Nie rozumiem czemu w ogóle chciałbyś mieć rodzinę, - powiedział Bernardo.

- Z różnych powodów, żadne z was nie wierzy w małżeństwo, - powiedział Edward. - Prawda, - powiedział Olaf, - ale jeśli mężczyźni tacy jak my biorą ślub, to nie powinien on być z kobietą pokroju Donny. Jest zbyt.. - szukał słowa, w końcu powiedział, - niewinna, a wiesz, że nie mówię tego o wielu kobietach. - Może to jedna jej atrakcyjnych cech, - powiedział Edward, zdawał się być naprawdę tak zagubiony jak my. - Posuwasz ją. Po co ślub? - To powiedział Bernardo. - Gdybym chciał tylko seksu, udał bym się gdzie indziej, - powiedział Edward. - Jest w tym dobra? - spytał Bernardo. Edward po prostu na niego spojrzał, jedno przeciągłe spojrzenie. Bernardo uniósł dłonie, - Przepraszam, przepraszam, to zwykła ciekawość. - Nie interesuj się Donną, - powiedział Edward. Zwrócił się do mnie. - Ty wierzysz w małżeństwo. Pod tą całą hardością jest dziewczyna z środkowego południa, która nadal wierzy w białe ogrodzenie. - Wierzę w małżeństwo, ale nie dla ludzi jak my, Edwardzie. Nie wiem, co by na to odpowiedział, ponieważ zadzwonił telefon i poszedł go odebrać. - Ocalony przez dzwonek, - powiedziałam. - Zamierza poślubić tę kobietę, - powiedział Olaf. Skinęłam głową. - Obawiam się, że tak. - Jeśli chce tego, to jego sprawa, - dodał Bernardo. Olaf i ja wpatrywaliśmy się w niego, aż jego uśmiech zmienił się w zmieszanie. - Co? - Olaf może być seryjnym gwałcicielem Bernardo, albo nawet seryjnym zabójcą, ale na swój pokręcony sposób ma więcej skrupułów niż ty. To cię nie martwi? Bernardo pokręcił głową. - Nie. Westchnęłam. Wrócił Edward. Jego twarz wróciła do normy, „zwykłej twarzy Edwarda”, jakby wszystkie niedawne wydarzenia nie istniały. - Potwór załatwił następną parę w Albuquerque ostatniej nocy. - Cholera, powiedziałam. - Jedziecie beze mnie? Edward obserwował mnie trochę zbyt uważnie, więc wiedziałam, że zaraz mnie zaskoczy. Poproszono o twoją obecność na miejscu zbrodni. Czułam, że wyglądam na zaskoczoną. - Czy Marks nie już nie dowodzi? - Właśnie z nim rozmawiałem. - Żartujesz, - powiedziałam. Edward pokręcił głową i się uśmiechnął. - Nie rozumiem. - Zgaduję, że ktoś wyżej w łańcuchu pokarmowym dziabnął go w tyłek, za wykopanie cię. Prawdopodobnie postawiono ultimatum, pracuje z tobą albo oddaje sprawę. Musiałam się uśmiechnąć. - Taka sprawa potrafi zbudować karierę. - Dokładnie, - powiedział Edward. - Cóż, teraz znamy jego cenę. - Cenę? - spytał Bernardo. - Daliście mu łapówkę? - Nie, - powiedziałam, - ale jego zasady, którymi tak uroczo napluł mi wczoraj w twarz, nie były dla niego tak cenne jak kariera. Zawsze miło wiedzieć jak silne są przekonania człowieka. - Nie zbyt silne, - powiedział Edward. - Najwyraźniej nie, - dodałam. Usłyszałam, że nadchodzi Donna, mówiła głośno do Beccki, ale sądzę, że robiła to, aby nas ostrzec, że się zbliżają. Faceci chwycili dywan i podeszli do wejścia. Edward powiedział

swym donośnym, wesołym głosem Teda, - Zbierajcie się chłopcy i dziewczęta. Mamy robotę do wykonania. Poszłam do mojego pokoju. Jeśli idziemy na zewnątrz, potrzebuje broni. Rozdział 31 Siedziałam na przednim siedzeniu obok Edwarda. To chyba moja wyobraźnia, ale czułam czyjeś spojrzenie na swoim karku. Jeśli jednak nie fiksowałam, to stawiałam na Olafa. Dodałam kaburę podramienną w komplecie razem z Browning Hi-Powerem. Zazwyczaj nie noszę przy sobie dwóch pistoletów, dopóki ktoś nie próbuje mnie zabić, albo jakiś potwór nie pokazał swego prawdziwego oblicza. Żeby się usprawiedliwić miałam w pamięci zbyt wiele obrazów rozczłonkowanych zwłok. Nawet zabrałam wszystkie noże, co jasno wskazywało na to, jak niepewnie się czułam. To ciężkie spojrzenie, mogące wywiercić mi dziurę w ciele, zaczęło działać mi na nerwy. Doszłam do wniosku, że jednak to nie była tylko moja wyobraźnia. Mogłam to wyczuć. Odwróciłam się i napotkałam spojrzenie Bernardo. Wyraz jego twarzy był tym, czego nie chciałam zobaczyć. Miałam nieprzyjemną myśl, że fantazjował, a ja grałam w tym główną rolę. - Na co się gapisz? - zapytałam. Mrugnął. Wydawało się zająć mu chwilę zanim skupił wzrok na mnie, zaś nie na tym, co miał w głowie. Posłał mi powolny, niemal leniwy uśmiech. - Nic nie zrobiłem. - Jak jasna cholera - odpowiedziałam. - Nie możesz mi mówić, o czym mam myśleć, Anito - powiedział. - Jesteś wystarczająco atrakcyjny. Idź na randkę. - Będę musiał postawić jej wino i obiad, a i tak nie mogę liczyć na to, że wieczorem zgodziłaby się na seks. Więc po co się umawiać? - To idź na dziwki - powiedziałam. - Chciałbym, jeśli Edward pozwoliłby mi wyjść samemu. Odwróciłam się i spojrzałam na Edwarda. Odpowiedział mi na pytanie, bez konieczności zadawania go przeze mnie. - Zabroniłem Olafowi...umawiania się na randki podczas jego pobytu tutaj. Olaf protestował, więc powiedziałem to samo Bernardo. - Bardzo sprawiedliwie - powiedziałam. - To jest totalnie niesprawiedliwe karać mnie za to, że Olaf jest psychopatą - powiedział Bernardo. - Jeśli nie mogę zaspokoić mojej potrzeby, to dlaczego ty miałbyś móc? - powiedział Olaf. Było coś w jego głosie, co sprawiło, że musiałam na niego spojrzeć. Patrzył prosto przed siebie nie utrzymując z nikim żadnego kontaktu wzrokowego. Odwróciłam się na fotelu i spojrzałam na Edwarda. - Skąd ty bierzesz tych ludzi? - Z tego samego miejsca co egzekutorkę wampirów i nekromantkę - odpowiedział. Załapałam. Miał rację na tyle, że resztę drogi do Albuquerque spędziliśmy jadąc w milczeniu. Czułam, że moja moralność jest na tyle dobra, żebym mogła rzucać kamieniami. Ale widocznie Edward się z tym nie zgadzał. Ponieważ znał Olafa lepiej niż ja, nie miałam zamiaru się spierać. Przynajmniej nie teraz. Ludzie mówili o wielkiej wiejskiej posiadłości, ale tak naprawdę było ranczo. Ranczo z kowbojami i końmi. Ośrodek wczasowy na farmie z rustykalnymi elementami, żywcem wyjęty z Dzikiego Zachodu i trudny do sklasyfikowania pod jakąkolwiek nazwą. Jednakowoż był on najbardziej zbliżoną rzeczą do funkcjonującego, prawdziwego rancza, na którym kiedykolwiek byłam. To gospodarstwo tak naprawdę nie było położone w Albuquerque, ale znajdowało się po środku niczego. W rzeczywistości dom i zagrody usytuowane były w szczerym polu. Pusta przestrzeń z pękami wyschniętej trawy i dziwnie bladej gleby ciągnęła

się stąd aż po horyzont. Wzgórza okalały trawy i stosy gładkich kamieni. Edward przejechał przez wjazd. Krowie czaszki zostały przybite po obu stronach bramy. Szyld nad nią głosił nazwę rancza "Dead Horse Ranch" Sceneria przypominała mi westerny, które widziałam kiedyś w telewizji i przez to wszystko wydawało mi się dziwnie znajome. Nawet zagrody pełne koni wydawały się tworzyć zorganizowany okrąg. Dom nie był dokładnie taki, jaki sobie wyobraziłam. Był niski i ceglany. I wyglądał podobnie jak dom Edwarda, tylko że ten był nowszy. Gdyby usunąć nadmiar samochodów policyjnych, karetek, a nawet straż pożarną, byłoby to malownicze, odludne, usytuowane na prerii miejsce. Wiele radiowozów miało włączone obrotowe światła. Trzask policyjnego radia gęstniał w powietrzu. Zastanawiałam się, czy to przez światła, hałas, czy przez ilość ludzi, konie zrobiły się nerwowe. Nie wiedziałam za dużo o koniach, ale oczywiście bieganie tam i z powrotem wokół ich zagród nie było normalnym zachowaniem. Zastanawiałam się, czy zaczęły biegać w koło przed przyjazdem policji czy też po. Czy konie lubiły psy? Czy wyczuwały złe rzeczy? Nie wiem, a nawet nie wiedziałam kogo o to zapytać. Umundurowany policjant zatrzymał nas tuż przy bramie. Spisał nasze nazwiska i poszedł znaleźć kogoś, kto pozwoli nam wejść. Albo kogoś, kto nas stąd wykopie. Zastanawiałam się, czy porucznik Marks był tutaj. Odkąd rozsyłał zaproszenia, wydawało się to prawdopodobne. Czym zagrozili jego karierze, by go przekonać, żeby mnie ponownie zaprosił? Czekaliśmy. Nikt z nas się nie odzywał. Myślę, że wszyscy już mieliśmy wprawę w czekaniu na mundurowych, takich czy innych, dających nam pozwolenie, aby robić swoje. Kiedyś działało mi to na nerwy, ale ostatnio po prostu czekałam. Dojrzałość, a może stałam się po prostu zbyt znużona by spierać się o nieistotne rzeczy? Chciałabym postawić na dojrzałość, ale byłam pewna, że to nie było to. Mundurowy wrócił do nas z podążającym za nim Marksem. Jasna marynarka Marksa trzepotała w gorącym wietrze, ukazując wetkniętą broń na jego lewym biodrze. Gdy szedł patrzył pod nogi. Poruszał się energicznie, pewnie, jednak uważał, aby na nas nie spojrzeć. A może tylko na mnie. Mundurowy dotarł do nas pierwszy, ale stanął z boku i trochę dalej od otwartych drzwi kierowcy pozwalając, aby porucznik nadrobił zaległości. Marks w końcu dotarł na miejsce, spojrzał nieruchomym wzrokiem na Edwarda, jakby mógł mnie wykluczyć przez samo nie patrzenie na mnie. - Kim są ci faceci z tyłu? - Otto Jefferies i Bernardo Spotted-Horse. Zauważyłam, że Olaf musiał posługiwać się pseudonimem, ale Bernardo zachował swoje prawdzie nazwisko. Przypuszczałam, że był poszukiwany za zbrodnie gdzie indziej. - Czym się zajmują? Ja bym nie umiała odpowiedzieć na to pytanie, ale Edward tak. - Pan Spotted-Horse jest łowcą nagród, jak ja, a pan Jefferies jest emerytowanym pracownikiem rządowym. Marks spojrzał na Olafa przez szybę. Olaf się obejrzał. - Pracownik rządu. Jaki pracownik rządu? - Taki, że jeśli skontaktujesz się z Departamentem Stanu, oni potwierdzą jego tożsamość. Marks stuknął w okno Olafa. Olaf opuścił cicho szybę przyciskiem na klamce. - Tak - powiedział głosem całkowicie pozbawionym jego zwykłego niemieckiego warkotu. - Co robiłeś dla departamentu stanu? - Zadzwoń do nich i zapytaj - odpowiedział mu Olaf. Marks potrząsnął głową. - Mam wpuścić ciebie i Blake na moje miejsce zbrodni, ale nie tych dwóch. Wskazał kciukiem na tylne siedzenie. - Oni zostają w samochodzie. - Dlaczego? - zapytał Bernardo. Marks spojrzał na niego przez otwartą szybę. Jego niebieskozielone oczy w tym momencie

zrobiły się bardziej zielone. Zdałam sobie sprawę, że był zły. - Bo tak powiedziałem i to ja mam odznakę, a nie ty. Cóż, przynajmniej był szczery. Edward powiedział coś, zanim Bernardo zdążył rzucić jakąkolwiek obelgę. - To twoje miejsce zbrodni, poruczniku. Zdajemy sobie sprawę z tego, że jesteśmy tutaj tylko cywilami na twojej łasce. Obrócił się na fotelu bezpośrednio patrząc na dwóch mężczyzn, ale zrobił to w taki sposób, że Marks nie mógł dobrze zobaczyć jego twarzy. Ja widziałam i było to zimne spojrzenie pełne ostrzeżenia. - Będą zadowoleni z pobytu w samochodzie. Prawda, chłopcy? Bernardo zasępił się w fotelu, ramiona skrzyżował na piersi. Dąsał się, ale skinął głową. Olaf po prostu powiedział: - Oczywiście, wszystko co tylko dobry oficer powie. Jego głos był łagodny, pusty. Lakoniczny ton był przerażający, jakby jego słowa wyrażały całkiem coś przeciwnego od tego, co tak naprawdę myślał. Marks zmarszczył brwi, ale cofnął się od samochodu. Uniósł rękę, jak gdyby miał nagłe pragnienie, by dotknąć swojej broni, ale nie chciał wyglądać na wystraszonego. Zastanawiałam się, co kryło się w oczach Olafa, kiedy to mówił. Na pewno nic łagodnego. Tego jestem pewna. Policjant wychwycił coś w zachowaniu Marksa, ponieważ zbliżył się do zastępcy z ręką na kolbie gnata. Nie wiedziałam, co się zmieniło w Olafie, ale nagle policjanci zrobili się nerwowi. Nie poruszył się. Tylko jego twarz zwróciła się w ich kierunku. Co mógł zrobić z samą mimiką twarzy, że zrobili się tak nerwowi? - Otto - powiedział cicho Edward. Tak, że dźwięk nie był słyszalny na zewnątrz samochodu. Ale w taki sam sposób, w jaki wymówił imię Olafa, to jedno słowo zawierało w sobie groźbę, obietnicę poważnych konsekwencji. Olaf zamrugał i powoli odwrócił głowę w stronę Edwarda. Wygląd jego twarzy był przerażający, dziki, jakby pozwolił opaść swojej masce wystarczająco, aby pokazać szaleństwo znajdujące się w jego środku. Ale kiedy spojrzałam na niego, pomyślałam, że celowo straszył ludzi. To był jego sposób droczenia się. Nie prawdziwy potwór, ale taki potwór, którego ludzie mogą zrozumieć i bać się go bez zbytniego główkowania nad tym. Olaf zamrugał i wyjrzał przez okno. Twarz miał znudzoną i nieszkodliwą. Edward nawrócił samochód i przekazał kluczyki Bernardo. - Możecie sobie posłuchać radia. Bernardo łypnął na niego, ale wziął klucze. - Ojej, dziękuję, tato. Edward odwrócił się do policjantów. - Jesteśmy gotowi iść kiedy zechcesz, poruczniku. Mówiąc to otworzył drzwi. Marks i drugi policjant automatycznie odsunęli się od nich. Wzięłam to za sygnał i wysiadłam po mojej stronie. Musiałam okrążyć prawie całego Hummera zanim Marks w końcu zwrócił na mnie swoją uwagę. Patrzył na mnie, a jego twarz była surowa. Mógł przynajmniej nie pokazywać tak jawnej nienawiści, ale nie potrafił wyglądać naturalnie. Nie podobało mu się, że tu jestem. Ani trochę nie podobało. Kto związał jego ogon w tak mocny węzeł, że został zmuszony wpuścić mnie z powrotem na pokład? Otworzył usta, jak gdyby chciał coś powiedzieć, ale zamknął je i ruszył w kierunku domu. Umundurowany funkcjonariusz deptał mu po piętach. Edward i ja szliśmy za nimi. Edward przybrał twarz grzecznego chłopca. Uśmiechał się i kiwał głową do policjantów, ratowników, wszystkich i wszystkiego na swojej drodze. Ja tylko szłam u jego boku, starając się nie krzywić. Nie znałam tutaj nikogo i nigdy nie czułam się swobodnie witając obcych mi ludzi, jak starych znajomych. Na dziedzińcu znajdowało się wielu policjantów. Zauważyłam przynajmniej dwa rodzaje mundurowych i wystarczającą ilość w cywilnych ubraniach, by otworzyć sklep z wyprzedażą męskiej odzieży. Dostrzegłam również kilku detektywów,

którzy stali na zewnątrz. Nie wiem czego szczególnego uczą podczas szkolenia agentów FBI, ale można ich zwykle rozpoznać. Ubrania mają nieco inne. Bardziej jednolite. Nie takie jak u zwykłych policjantów, ale bije od nich jakaś aura. Aura władzy. Jak gdyby wiedzieli, że to ich rozkazy a nie twoje pochodzą prosto od Boga. Kiedyś myślałam, że to może przez mój brak pewności siebie, ale już mi jej nie brak, więc to nie mogło być to. Nieważne co "to" było, oni to mieli. Przybyło FBI. Ich obecność mogła być użyteczna i ruszyć pewne sprawy naprzód, lub spowolnić je i spierdolić wcześniej poczynione postępy. Zależy to niemal wyłącznie od tego w jaki sposób policjanci będą współpracować ze sobą i jak będą bronić swojego terytorium. Te zbrodnie były na tyle makabryczne, że można tu dostrzec pewien rodzaj współpracy między organami władzy. Cuda się zdarzają. Zazwyczaj, kiedy ciała leżą na ziemi, policja każdego typu znajduje się na miejscu zbrodni szukając dowodów. Ale tutaj było zbyt wielu ludzi. Nie mogło ich być znacznie więcej w domu. Dom był duży, ale nie aż tak. Tylko jedna rzecz w Nowym Meksyku mogła zmusić ich do przebywania na zewnątrz. Zbrodnia musiała być makabryczna. Krwawa, żałosna i straszna, choć pewnie nikt nie przyzna się do tego głośno. Wybierz odpowiedni przymiotnik, ale policjanci kręcili się po podwórku w presji swoich powiązań, niczym kobieta na wysokich obcasach na sypkim żwirze. Papierosy pojawiły się w wielu rękach. Rozmawiali przyciszonymi głosami, których nie było słychać przez trzeszczące radia. Tłoczyli się w małych grupach, lub przysiadywali samotnie na skraju samochodu, jednak nie na długo. Każdy pozostawał w ruchu, jak gdyby bezruch prowadził do myślenia i to była zła rzecz. Przypominali mi konia, który nerwowo biegał w koło. Jeden z mundurowych policjantów siedział w otwartych drzwiach ambulansu. Sanitariusz bandażował mu ręce. Jakim cudem coś mu się stało? Przyspieszyłam by dogonić Marksa. Jeśli rzeczywiście tu dowodził, to będzie wiedział co mu jest. Edward tylko szedł za mną, bez zbędnych pytań. Po prostu podążał po moich śladach. Czasami w moim towarzystwie miał problemy z własnym ego, ale w pracy nie było nic prócz pracy. Zostawiasz całe to gówno za zamkniętymi drzwiami. Zawsze możesz to sobie odebrać wracając z powrotem. Dogoniłam Marksa na długim, wąskim ganku. - Co się stało temu policjantowi, że ma na ręce bandaż? Marks zatrzymał się w pół kroku i spojrzał na mnie. Jego oczy były jeszcze twardsze, bezlitośnie zielone. Zielone oczy kojarzą się z pięknem lub miękkością, ale jego były jak zielone szkło. Żywił do mnie całkiem sporą dozę nienawiści. Uśmiechnęłam się słodko, dodając w myślach - ty też się pierdol. Ale ostatnio nauczyłam się kłamać nawet swoimi oczami. To było niemal smutne, że mogę kłamać oczami. One są naprawdę zwierciadłem duszy i gdy raz przestaną, jesteś stracony. Patrzyliśmy na siebie sekundę lub dwie. Jego nienawiść była jak palący ciężar, moja jak uśmiechnięta maska. Mrugnął pierwszy, jakby nie było już żadnych wątpliwości. - Ugryzł go jeden z ocalałych. Moje oczy rozszerzyły się. - Czy ci, którzy przeżyli są nadal w środku? Pokręcił głową. - Są w drodze do szpitala. - Ktoś jeszcze został ranny? - Kiedy zadajesz to pytanie na miejscu, gdzie są ofiary, prawie zawsze masz na myśli innych policjantów. Marks skinął głową, wrogość w jego oczach ustąpiła zdziwieniu. - Dwóch innych funkcjonariuszy musiało zostać zabranych do szpitala. - Jak z nimi źle?- zapytałam. - Bardzo źle. Jeden miał prawie rozerwane gardło.

- Czy jeszcze jakieś okaleczone ofiary były agresywne? - Nie - powiedział. - Ile było tam ofiar? - Dwie i jedna martwa, ale brakuje nam jeszcze trzech może pięciu osób. Mieliśmy paru zaginionych, ale inni goście usłyszeli, jak rozmawiali wcześniej o pikniku. Mamy nadzieję, że ominęło ich to przedstawienie. Spojrzałam na niego. Był bardzo pomocny, bardzo profesjonalny. - Dziękuję, panie poruczniku. - Znam się na swojej pracy, panno Blake. - Nigdy nie powiedziałam, że jest inaczej. Spojrzał na mnie, potem na Edwarda, ale ostatecznie jego wzrok powrócił do mnie. - Skoro tak twierdzisz. Odwrócił się gwałtownie i przeszedł przez otwarte drzwi. Spojrzałam na Edwarda. Wzruszył ramionami. Poszliśmy za Marksem, choć zauważyłam, że zgubiliśmy gdzieś na podwórzu naszego umundurowanego funkcjonariusza. W środku nie spędzali więcej czasu niż musieli. Salon wyglądał tak, jakby ktoś wziął biały płyn i polał nim ściany. Okrągłe wejście prowadziło do dalszej części domu. Znajdował się tu również kominek. Wisiała nad nim krowia czaszka. Brązowy, skórzany narożnik pasował idealnie przed paleniskiem. Na nim leżały poduszki z wydrukowanym na nich napisem - Native American (rdzenni Amerykanie) Ogromny dywan, który wyglądał prawie identyczne, jak ten u Edwarda, zajmował większą część podłogi. W rzeczywistości całe to miejsce wyglądało jak nowszą wersją domu Edwarda. Widać wciąż jeszcze nie widziałam gustu Edwarda. Być może to był tylko standard południowo-zachodnich mieszkańców, którego po prostu nigdy wcześniej nie widziałam. Dalej znajdowała się otwarta powierzchnia, która była jadalnią. Wciąż stał tam stół. Był tam nawet żyrandol wykonany z czegoś, co przypominało poroże jelenia. Po jednej stronie stołu na białej tkaninie leżał przesiąknięty czerwienią materiał. Krew sączyła się strużkami z tkaniny, spływając w maleńkich strumykach szkarłatu i ciemniejszych płynów na wypolerowaną drewnianą podłogę. Fotograf pstrykał zdjęcia czegoś, co znajdowało się na stole. Mój widok był częściowo ograniczony przez trzech mężczyzn w garniturach. Ogarnęła mnie panika. Nagle trudniej było mi oddychać. Nie chciałam żeby się przesunęli. Nie chciałam zobaczyć tego, co było na stole. Serce waliło mi w gardle, musiałam wziąć głęboki, drżący oddech, aby oczyścić moje gardło. Głębszy wdech byłby błędem. Zapach świeżej śmierci jest jak skrzyżowanie rzeźni i wychodka. W pomieszczeniu unosił się gryzący smród. Wiedziałam, że jelita zostały rozerwane. Ale był tu jeszcze inny zapach, niemal słodki od zbyt dużej ilości krwi. Zapach mięsa. Chciałabym użyć innych słów, ale to było najbliższe temu opisowi. To było jak tonąć w zapachu surowych hamburgerów. Mięso. Osoba zredukowana do dużego kawałka mięsa. Tamten zapach sprawił, że chciałam stąd uciec. Po prostu obrócić się na pięcie i odejść. To nie była moja praca. Nie byłam policjantem. Byłam tu dla Edwarda, wyświadczając mu przysługę. Gdybym teraz wyszła, mógłby mnie potem z tego rozliczyć. Ale oczywiście, było już za późno. Ponieważ nie byłam tu ze względu na korzyści. Byłam tu, aby pomóc to powstrzymać, aby to już nigdy się nie wydarzyło. I to było ważniejsze niż wszelkie koszmary, które zgromadziłam do tej pory. Wąska, ciężka linia cieczy sączyła się poza krawędź stołu, spływając powoli na podłogę z blaskiem szkarłatu bijącym od jasnego żyrandola. W środku niewysoki mężczyzna odwrócił się i ujrzał z nas. Jego twarz była ponura, ale kiedy nas zobaczył, a może tylko mnie, jego usta wykrzywiły się w słabym uśmiechu. Opuścił pozostałych skupionych wokół stołu i podszedł do nas. Był niski, jak na agenta FBI, ale agent specjalny Bradley Bradford kroczył pewnym, płynnym

krokiem, którym przemierzał dystans powodując, że czasem wyżsi mężczyźni musieli przyspieszać kroku by za nim nadążyć.Spotkaliśmy się ponad rok temu w Branson, w Missouri, w sprawie wampira, który okazał się być wampirami plus. Czymś trochę starszym i mniej miejscowym. Zginęli ludzie, ale w większości to potwory poniosły śmierć. Bradford musiał być zadowolony z mojego przedstawienia, ponieważ pozostaliśmy w kontakcie. Wiedziałam, że dostał przydział do nowej jednostki FBI do spraw nadnaturalnych. Słyszałam ostatnio, że nazwali to "Specjalnym Oddziałem Badawczym", podobnie jak jednostkę Profil Seryjnych Morderców teraz tak zwanym Wsparciem Służb Śledczych. FBI próbuje uniknąć sensacyjnych zwrotów takich jak: seryjny morderca, nadnaturalny, czy też potwór. Ale nazywaj to jak chcesz, ale łopata zawsze będzie łopatą. Zaczął wyciągać rękę, aby się przywitać, ale się zatrzymał. Jego ręce przyobleczone były w gumowe rękawiczki, które z kolei były ubrudzone krwią. W pewnym miejscu były zbyt czarne i zbyt grube, aby to mogła być krew. Uśmiechnął się przepraszająco i opuścił rękę. Wiedziałam już kto ukręcił ogon Marksowi i wciągnął mnie z powrotem do gry. Zaczerpnęłam równo i płytko powietrza, starałam się go nie skompromitować. Minęły dwa lata odkąd ostatni raz zwymiotowałam na miejscu zbrodni. Będzie wstyd jeśli zepsuję teraz mój rekord. - Anito, dobrze znów cię widzieć. Skinęłam głową i poczułam, że się uśmiecham. Byłam szczęśliwa widząc Bradley'a, ale ... Naprawdę musimy się kiedyś spotkać bez ciał na ziemi. Widzicie, żartowałam, może nie jest ze mną tak źle. Opóźniałam również mój ostateczny spacer do czegoś, co leżało na stole. Mogłam prowadzić błyskotliwą rozmowę cały przeklęty dzień, jeśli tylko nie musiałabym zobaczyć, co krwawiło w jadalni. Dlaczego akurat ta sprawa sprawiała, że czułam się tak źle? Nie miałam na to odpowiedzi, ale tak było. Dołączył do nas kolejny agent. Był wysoki, szczupły. Skórę miał na tyle ciemną, że można go było nazwać czarnym. Miał zadbane włosy, krótko przycięte przy skórze. Wyprostował krawat i wygładził płaszcz długimi, smukłymi palcami, które zdawały się tańczyć nawet w tych drobnych ruchach. Nie jestem jedną z tych kobiet, które zwykle zwracają uwagę na dłonie, ale w jego było coś, co przywoływało mi na myśl poetę, muzyka. Jakby robił inne rzeczy poza wprawnym strzelaniem. - Agent specjalny Franklin, to Ted Forrester i Anita Blake. Mężczyźni podali sobie dłonie, ale nie odpowiedział Tedowi na jego uśmiech. Odwrócił się do mnie z poważnym spojrzeniem. Jego ręka była na tyle dłuższa od mojej, że potrząsanie było trochę niewygodne, jednak nam się udało. Ale to był jakoś niezadowalający uścisk dłoni, jakbyśmy wciąż nie wyrobili sobie zdania o sobie. Niektórzy ludzie nadal korzystali z uścisku ręki jako sposobu oceniania cię. - Jak długo jest już pani w tym domu, panno Blake? - zapytał. - Dopiero co tu dotarliśmy- odparłam. Pokiwał głową, jakby to było ważne. - Bradford przedstawiał cię w korzystnym świetle. - Coś było w jego głosie, co skłoniło mnie aby powiedzieć ... - Rozumiem, że nie podzielasz jego opinii o mnie. - Gdy to powiedziałam, uśmiechnęłam się. Mrugnął i spojrzał zaskoczony, a następnie jego ramiona rozluźniły się tak, jak pod dotykiem. I bardzo mały uśmiech zaigrał mu na ustach. - Powiedzmy, że jestem sceptyczny wobec cywili, którzy nie posiadają specjalnego przeszkolenia i wchodzą na miejsce zbrodni. Uniosłam brwi - bez specjalnego przeszkolenia. Edward i ja wymieniliśmy spojrzenia. Twarz Teda zanikała pozwalając części jego naturalnego cynizmu pojawić się w tych niebieskich oczach, w tej prawie chłopięcej twarzy. - Cywile - powiedział cicho.

- Nie mamy odznak - powiedziałam. - To musi być to - powiedział miękkim i niejasno rozbawionym głosem. Franklin łypnął na nas gniewnie. - Śmieszy was to? Bradford niemal dosłownie wszedł między nas. - Pozwólmy im zobaczyć miejsce zbrodni, potem rozstrzygniemy sprawę. Marsowa mina Franklina pogłębiła się. - Nie podoba mi się to. - Twój sprzeciw odnotowano, Franklin - powiedział Bradford. Ton w jego głosie wskazywał, że ma już dość tego młodego człowieka. Franklin musiał to również wychwycić, ponieważ przygładził raz jeszcze swój idealny krawat i poprowadził nas w kierunku jadalni. Bradford poszedł jego śladem. Edward spojrzał na mnie, pytająco. - Idę - powiedziałam. Przynajmniej raz spróbowałam być bardziej macho niż policja. Nic mi się nie spodobało. Byłam wielką pogromczynią wampirów. Ale ostatnio, po prostu nie nadawałam się do tego świństwa. Nie chciałam już więcej tego robić. To był prawie szok, kiedy uświadomiłam sobie, że tak naprawdę nie chcę tu być. Widziałam zbyt wiele horrorów w zbyt krótkim czasie na przestrzeni lat. Wypaliłam się, albo może już byłam wypalona i nie zdawałam sobie z tego sprawy. Panika ścisnęła mój żołądek w twardy węzeł. Musiałam wziąć się w garść. Musiałam oddzielić siebie od czekającego mnie zadania, albo wszystko stracone. Spróbowałam zaczerpnąć kilka uspokajający oddechów, ale zapach osiadł na moim języku. Przełknęłam go. Taką miałam nadzieję i wpatrzyłam się w czubki moich butów. Wpatrywałam się w moje Nike, które dotykały końcówek frędzli jadalnianego dywanu. Wpatrywałam się w nie tak długo, aż gula w moim brzuchu złagodniała i poczułam spokój. Wciąż odczuwałam lekkie trzepotanie w mojej klatce piersiowej, ale to było wszystko, co w tej chwili mogłam zrobić. Agent Franklin powiedział: - Panno Blake, wszystko w porządku? Podniosłam wzrok i zobaczyłam, co leżało na stole. Rozdział 32 Wyrwało mi się ciche, - Łoł. - Tak, - powiedział Bradford, - Łoł świetnie pasuje. Stół wykonano z naturalnej sosny, drewno było jasne, prawie białe. Pasowało do ścian i reszty wystroju, przez to rzecz na stole stawała się dramatycznym eksponatem. To coś, żadne inne sformułowanie nie byłoby wystarczająco dystansujące, dystans, byle nie myśleć o tym, że był to kiedyś człowiek. Na początku widziałam tylko krew i kawałki mięsa. To było niczym układanka z brakującymi elementami. Pierwszą rzeczą, której byłam pewna, był kark. Widziałam złamane kręgi kręgosłupa ponad ciałem karku. Rozglądałam się w poszukiwaniu głowy, ale żaden z zakrwawionych ochłapów nie był właściwych rozmiarów. Ale leżała prawie w całości noga, została tylko oderwana od biodra, lecz była w nienaruszonym stanie. Nie została rozczłonkowana w stawach. Kiedy to ujrzałam, znalazłam dłoń leżącą wnętrzem do góry, palce były zaciśnięte, jakby coś ściskały. Nachyliłam się niżej, dłonie trzymałam w kieszeniach, ponieważ zapomniałam rękawiczek chirurgicznych. Zostawiłam je w St. Louis. Jak bardzo nieprofesjonalnie z mojej strony. Nachyliłam się nad dłonią i już nie czułam żadnego smrodu. Nie myślałam “O mój Boże, jakie to okropne”. Świat skurczył się do trzymanego w dłoni skrawka wielkości pięciocentówki. Spojrzałam na palec serdeczny i znalazłam obrączkę, która wyglądała na drogą i ciężką, choć aby mieć pewność, musiałabym przesunąć dłoń, a na to jeszcze nie byłam gotowa. Zarejestrowałam wszystkie informacje ze sporej odległości, ponieważ znalazłam wskazówkę. Skupiłam się na niej, jakby była liną ratowniczą, może i była. - Coś znajduje się w jej dłoni. To może być tylko kawałek materiału, ale… - Nachyliłam się nad tym tak nisko, że mój oddech owiał skórę i przyniósł ku mnie jej zapach. Stęchlizna,

zwierzęcy zapach. Mój oddech spowodował jeszcze jedną rzecz. Poruszył krawędzią trzymanego przedmiotu. Jeden maleńki brzeg nie był aż tak przesiąknięty krwią i poruszył się, gdy dmuchnęłam na dłoń. Wyprostowałam się. - Sądzę, że to piórko. - Rozejrzałam się po pokoju, starając się zlokalizować, skąd mogło się wziąć. Poza świecznikiem z poroża, nic nie wyglądało, na zrobione ze zwierząt. Bradford i Franklin spojrzeli na siebie. - Co? - spytałam. - Czemu powiedziałaś “ona”? - spytał Franklin. - Paznokcie, komplet obrączek, - rzuciłam okiem na resztę ciała. Była jeszcze tylko jedna wskazówka, rozmiar karku i jego drobna budowa. - Była mała, mniej więcej mojego wzrostu, może trochę mniejsza. - Usłyszałam jak to mówię i nic nie czułam. Czułam się pusta jak muszla wyrzucona na piach, pusta, rozchodziło się we mnie echo. To trochę przypominało znajdowanie się w stanie szoku, wiedziałam, iż później za to zapłacę. Albo wpadnę w histerię, gdy tylko znajdę trochę prywatności, lub złamię w sobie coś, co nigdy nie wróci, nigdy nie da się tego naprawić. - Poza tym, że to kobieta, co jeszcze widzisz? - spytał Franklin. Nie lubiłam być poddawana próbie, ale jakoś nie miałam sił się czepiać. - Pozostałe ofiary rozczłonkowano aż do stawów palców. Tu tak nie jest. Kiedy pierwszy raz usłyszałam, że ocaleni zostali ostrożnie obdarci ze skóry i okaleczeni, a potem ciała martwych ofiar rozerwano na kawałki, sądziłam, że możemy mieć do czynienia z parą zabójców. Jednym dobrze zorganizowanym, kierującym wszystkim, i drugim zdezorganizowanym, podążającym za pierwszym. Ale ciała nie zostały rozerwane. Zostały ostrożnie poddane sekcji. TO było zorganizowane, dobrze przemyślane. Ale to… - Wskazałam na to coś leżące na stole. - To nie było zorganizowane. Albo nasz zabójca zaczyna się rozmywać, staje się mniej spójny, albo mamy dwóch zabójców, jak sądziłam na początku. Jeśli jest ich dwóch, zorganizowany stracił kontrolę nad swym podwładnym. To morderstwo nie zostało dobrze zaplanowane. A to oznacza błędy, co nam pomoże. Ale może także znaczyć, że ktokolwiek wejdzie temu w drogę jest martwy. Od teraz więcej ciał, może częstsze zabójstwa, może nie. - Nieźle, pani Blake. Zgadzam się w większości. -Dziękuję Agencie Franklin. - Chciałam spytać z czym się nie zgadza, ale wydawało mi się, iż wiem. - Nadal uważasz, że seryjnym zabójcą jest człowiek? Skinął głową. - Tak. Spojrzałam na szczątki, przypominały czerwoną farbę z grudkami. Plamy krwi rozlewały się, aż stałam na ich krawędzi. Policja nienawidzi, kiedy wszędzie zostawiasz ślady krwi. Cofnęłam się, kałuża rozlewała się w moją stronę. Zrobiłam jeszcze jeden krok do tyłu. Usłyszałam chrzęst pod stopą. Przyklękłam i znalazłam sól na podłodze. Ktoś nabałaganił podczas lunchu. Wstałam. - To świeże morderstwo Agencie Franlin, naprawdę świeże. Jak długo zajęłoby człowiekowi, albo nawet dwójce, zredukowanie innego stworzenia ludzkiego do tego czegoś? Jego długie dłonie ponownie zatańczyły na linii krawata. Zastanawiałam się, czy wie, że to robi, kiedy jest nerwowy. Jeśli nie, zagram z nim kiedyś w pokera. - Naprawdę nie mógłbym rzucić opinią i być dokładnym. - W porządku. Czy naprawdę uważasz, że człowiek jest na tyle silny, aby rozerwać kogoś na kawałki na tyle szybko, alby krew nadal była tak świeża? To cholerstwo krwawi jakby nadal żyło, jest tak kurewsko świeże. Nie sądzę, aby człowiek był w stanie zadać takie obrażenia w tak krótkim czasie. - Jesteś przywiązana do swej opinii. Pokręciłam głową. - Posłuchaj Franklin, logicznym było założyć, iż zabójca lub zabójcy to ludzie. Zwykle tak jest w twoim zawodzie. Zakładam, że jesteś z Jednostki Dochodzeniowej? Skinął głową.

- Świetnie. Widzisz, ty polujesz na ludzi. Tym właśnie się zajmujesz. To potwory, ale nie prawdziwe potwory. Ja nie poluję na ludzi. Poluję na potwory. To praktycznie jedyne moje zajęcie. Nie przypominam sobie, aby kiedykolwiek mnie wezwano, kiedy sprawcą był człowiek, albo przynajmniej gdzie nie była wplątana magia. - Masz na myśli, - powiedział, był bardzo sztywny, oczy wypełniał gniew. - Mam na myśli, że jeśli uważaliby, że to potwór od początku, skierowaliby sprawę do jednostki Bradforda. Ale nie zrobili tego, prawda? Jego oczy były trochę mniej zagniewane, bardziej niepewne. - Nie, nie zrobili tego. - Wszyscy sądzili, że to człowiek, więc czemu nie miałbyś wyjść z takiego samego założenia? Jeśli przypuszczaliby w najśmielszych snach, że to nie człowiek, nie posłaliby po ciebie, prawda? - Tak mi się wydaje. - Świetnie. Więc pracujmy razem, nie w przeciwnych kierunkach. Jeśli rozdzielimy potencjał ludzki pomiędzy poszukiwania człowieka i potwora, stracimy cenny czas. - A jeśli się pani myli Blake, jeśli to człowiek robił te okropne rzeczy i wstrzymamy śledztwo w tym kierunku, może to kosztować więcej ludzkich istnień. - Pokręcił głową. - Nie trzymam się początkowego raportu pani Blake, tylko szansy, że drapieżnikiem jest człowiek. Będziemy nadal traktować to jak normalne dochodzenie. - Spojrzał na Bradforda. - To moja ostateczna sugestia. Zwrócił się do Edwarda. - A pan, panie Forrester, czy olśni mnie pan swymi umiejętnościami tworzenia profilu zabójcy? Edward pokręcił głową. - Nie. - Zatem co możesz zaoferować dochodzeniu? - Kiedy znajdziemy sprawcę, zabiję to. Franklin pokręcił głową. - Nie jesteśmy sędzią, ławą przysięgłych i katem, panie Forrester. Należymy do FBI. Edward spojrzał na niego i prawie cały urok dobrego, starego chłopaka zniknął z jego oczu, pozostawiając je zimne i nieprzyjemne. - Mam ze sobą w samochodzie dwóch ludzi, jeden z nich jest ekspertem od zbrodni tego typu. Jeśli zrobił to człowiek, on powie nam w jaki sposób. - Jego głos był obojętny, gładki i pusty. - Kto jest tym ekspertem? - spytał Franklin. - Dlaczego nadal siedzi w samochodzie? - zapytał Bradford. - Otto Jefferies, ponieważ półkownik Marks nie chciał go wpuścić, - brzmiała odpowiedź Edwarda. - Przy okazji, - powiedziałam, - dzięki za ponowne zaangażowanie mnie w sprawę, Bradley. Bradley uśmiechnął się. - Nie dziękuj mi. Pomóż nam rozwiązać to cholerstwo. - Kim jest Otto Jefferies? - spytał Franklin. - Jest emerytowanym pracownikiem rządowym, - powiedział Edward. - Jak emerytowany pracownik rządowy może udzielić ekspertyzy na temat tego typu morderstwa? Edward patrzył niego, aż Franklin zaczął się wiercić, wygładzał nie tylko krawat, ale marynarkę. Nawet sprawdził mankiety, co prawda, aby gest naprawdę był efektywny musisz posiadać spinki do mankietów. Guziki się nie nadają. - Jestem pewien, że starasz się coś zasugerować swym niewzruszonym spojrzeniem, ale pytanie nadal jest aktualne. Jaki pracownik rządowy mógłby znać się na czymś takim? Franklin mógł być zdenerwowany, ale był także uparty. - Zadzwoń do departamentu stanu, - powiedział Edward. - Oni udzielą odpowiedzi na twoje pytania. - Chcę, abyś ty na nie odpowiedział. Edward lekko wzruszył ramionami. - Przykro mi, gdybym powiedział ci prawdę, musiałbym

cię zabić. - To ostatnie powiedział z uśmiechem dobrego, starego chłopaka, i skromnym blaskiem w oczach. Co prawdopodobnie oznaczało, że mówił serio. - Przyprowadź swoich ludzi, - powiedział Bradley. - Muszę zaprotestować przeciwko angażowaniu w tę sprawę większej ilości cywili, powiedział Franklin. - Zanotowałem. - Bradley spojrzał na Edwarda. - Przyprowadź swoich ludzi panie Forrester. Jestem agentem sprawującym nadzór na miejscu zbrodni. - Edward ruszył w stronę drzwi. - Na razie, - powiedział Franklin. Bradley spojrzał na wyższego mężczyznę. - Sądzę, że jesteś potrzebny gdzieś indziej, Franklin. - Gdzie mógłbym być bardziej przydatny, niż kontrolując miejsce zbrodni? - Gdziekolwiek, byle z dala ode mnie, - powiedział Bradley. Franklin zaczął coś mówić, potem spojrzał na nas po kolei, w końcu zwrócił się do Bradleya. - Nie zapomnę tego, Agencie Bradford. - Ani ja, Agencie Franklin. Franklin obrócił się gwałtownie i wyszedł, jego dłonie gładziły ubranie. Kiedy znalazł się poza zasięgiem słuchu, powiedziałam, - Chyba ciebie nie lubi. - Stworzenie nowego wydziału dla nadnaturalnych zbrodni nie cieszyło się popularnością u wszystkich. Do tej pory zajmowała się tym Jednostka Dochodzeniowa. - Kurcze, a ja myślałam, że FBI jest ponad takie przyziemne spory. Bradley roześmiał się. - Boże, chciałbym. - To naprawdę, naprawdę świeże miejsce zbrodni Bradley. Nie próbuję mówić ci, jak masz wykonywać swoją pracę, ale czy nie powinniśmy przeszukiwać okolicy w poszukiwaniu stworzenia? - Przeprowadziliśmy poszukiwania, bez rezultatów. Nadal w powietrzu znajduje się helikopter. Posłaliśmy także po mapy geologiczne rancza, na wypadek, gdyby tu była jaskinia, którą przegapiliśmy. - Czy wywiad geologiczny zawierałby także ruiny stworzone przez ludzi? - spytałam. - O co ci chodzi? - Ta część kraju powinna być pełna ruin. To, że nic nie widać na powierzchni ziemi nie znaczy, że pod spodem nic nie jest przysypane. Pomieszczenia, a może nawet kiva. - Czym jest kiva? - spytał Bradley. - Święte podziemne pomieszczenie do ceremonialnej magii. To jedna z niewielu rzeczy, które południowo zachodnie plemiona, albo pueblo, mają ze sobą wspólnego. Bradley uśmiechnął się. - Nie mów mi, że jesteś też ekspertem od praktyk religijnych rdzennych amerykanów? Pokręciłam głową. - Nie. Miałam krótki przegląd podczas zajęć z religioznawstwa porównawczego podczas studiów, ale nie wybrałam rdzennych amerykanów. Wiedza o tym, że istnieje coś takiego jak kiva i do czego jest zasadniczo używana, praktycznie wyczerpuje moją wiedzę na temat południowo zachodnich plemion. Jeśli potrzebujesz poznać szczegóły rytuałów Siuxów oddawania czci słońcu, te pamiętam. - Sprawdzę czy firmy geodezyjne zawierają konstrukcje wykonane przez ludzi. - Dobrze. - Miejscowi sprowadzili trochę psów tropiących. Psy nie chciały wejść do domu. Odmawiają tropienia. - Czy to psy rasy bloodhound (Inaczej pies św. Huberta http://pl.wikipedia.org/wiki/Bloodhound)? Bradley skinął głową, - A co? - Bloodhoundy są bardzo przyjacielskie. Nie są to psy do walki. Czasami kiedy chodzi o nadprzyrodzone zło odmawiają współpracy. Potrzebujesz trollhund’sów.

- Troll czego? - spytał Bradley. - Trollhunds. Pierwotnie wyhodowano je aby polowały na Wielkie Europejskie Trolle Leśne. Kiedy trole wyginęły, ta rasa też prawie wymarła. Nadal są rzadkie, ale jeśli chodzi o śledzenie nadprzyrodzonych czarnych charakterów, są najlepsze. W przeciwieństwie do Bloodhound’sów zaatakują i zabiją to, co tropiły. - Skąd wiesz tyle o psach? - spytał Bradley. - Mój tata jest weterynarzem. Edward ponownie wszedł do pomieszczenia, towarzyszyli mu Olaf i Bernardo. Szli tuż za nim. Usłyszał moją ostatnią wypowiedź. - Twój tata to lekarz piesków, nie wiedziałem o tym. Wpatrywał się we mnie intensywnie, zdałam sobie sprawę, że tak naprawdę Edward nie wie o mnie wiele więcej, niż ja o nim. - Czy są w pobliżu jakieś trollhunds’y? - spytał Edwarda Bradly. Ten pokręcił głową. - Nie. Wiedziałbym o tym. Używałbym ich. - Ty też wiedziałeś o troll-cosiach? - spytał Bernardo. Edward skinął głową. - Jeśli polujesz na szkodniki, ty też powinieneś. Bernardo, słysząc słowa krytyki, zmarszczył brwi i wzruszył ramionami. - Ostatnio więcej pracuję jako ochroniarz, niż zabójca stworzeń. - Przyglądał się nam wszystkim, nie patrzył tylko na to, co było na stole. - Może powinieneś wrócić do pilnowania ciał innych ludzi, - powiedział Edward. Nie wiem, co przegapiłam, ale Edward był na niego zły. Bernardo spojrzał na niego. - Może powinienem. - Nikt cię nie zatrzymuje. - Niech cię szlag,… Ted, - i Bernardo wyszedł. Spojrzałam na Olafa, jakbym szukała wskazówki dotyczącej tego, co się stało, ale Olaf patrzył tylko na szczątki. Jego twarz przemieniła się. Dopiero po kilku sekundach zdałam sobie sprawę, co to za wyraz twarzy, ponieważ był niewłaściwy. Nie pasował do tego wydarzenia. Przypatrywał się szczątkom kobiety z surową rządzą w oczach, która mogłaby podpalić dom. Takie spojrzenie, powinno pojawiać się tylko w odosobnieniu, pomiędzy dwoma ukochanymi osobami. To nie był odpowiedni wyraz twarzy na widoku publicznym, kiedy przyglądasz się krwawiącym szczątkom nieznanej ci kobiety. Gdy przyglądałam się twarzy Olafa, poczułam zimno, zimno aż po buty. Strach, ale nie przed potworem, a raczej nie przed tamtym potworem. Gdybym mogła wybierać pomiędzy tymi morderstwami, a Olafem, w tej chwili nie wiedziałabym na co się zdecydować. To było trochę jak wybieranie między tygrysem i tygrysem. Może stałam za blisko, nie wiem. Po prostu nagle obrócił głowę i spojrzał na mnie. Tak jak wiedziałam o czym w samochodzie myśli Bernardo, tak teraz wiedziałam, iż Olaf patrzy na gwiazdę swej własnej, małej fantazji. Uniosłam dłonie i zaczęłam kręcić głową, cofnęłam się od niego. - Nie idź tam,… Otto. Zaczynałam naprawdę nienawidzić pseudonimów. - Była prawie dokładnie twojego wzrostu. - Jego głos był delikatny, prawie senny. Wyciągnięcie broni i zastrzelenie go, prawdopodobnie byłoby przesadą, ale z całą pewnością nie musiałam tam stać i wspomagać jego wyobraźni. Zwróciłam się do Bradleya, - Ktoś mówił, że są też inne ciała. Chodźmy je zobaczyć. - Pięć minut temu, musieliby mnie zaciągnąć do kolejnej komnaty okropności. Teraz chwyciłam Bradleya za ramię i w połowie ciągnąc go, w połowie pozwoliłam mu się prowadzić w głąb w domu. Czułam na plecach spojrzenie Olafa niczym dłoń, tak gorące i bliskie. Nie obejrzałam się za siebie. Nic przede mną nie mogło być gorsze niż oglądanie jak Olaf trąca pozostałości kobiety i wiedza, że robiąc to myśli o mnie. Rozdział 33

Bradley zaprowadził mnie do drzwi, które były w połowie wyrwane z zawiasów. Coś dużego się przez nie przecisnęło. Bradley musiał użyć obu rąk, by przesunąć te drzwi na jedną stronę. Zdawały się być przymocowane do dywanu. Zaklinowane. Odsunął się, a ja podskoczyłam z sercem w gardle. - Cholerne drzazgi. - Podniósł swoją dłoń ubraną w rękawiczkę i można było zauważyć małe szkarłatne plamki na lateksie. Zerwał rękawiczkę. Drzazgi zdawały się zniknąć razem z lateksem, ale rany nadal krwawiły. - Drzazgi - powiedziałam. - Cholera. - Bradley na mnie spojrzał. - Lepiej niech ktoś na to spojrzy. Kiwnął głową, ale się nie odwrócił. - Nie czuj się obrażona, ale nie wszyscy są zadowoleni ze mnie, że cię przywróciłem do tej sprawy. Nie mogę cię zostawić samej z dowodami. Gdyby ktoś kiedyś zapytał, trudno byłoby to wytłumaczyć. - Nigdy nie zwinęłam dowodu z miejsca zbrodni. - Przykro mi, Anito, ale nie mogę ryzykować. Pójdziesz ze mną na zewnątrz do ambulansu? Musiał podłożyć jedną dłoń pod drugą, by zapobiec pochlapaniu dywanu krwią. Zmarszczyłam brwi, ale kiwnęłam głową. - Dobra. Zaczął coś mówić, potem odwrócił się i ruszył w stronę salonu. Przeszliśmy już w trzech czwartych przez pokój, gdy Edward zapytał. - Otto chciałby rozłożyć obrus i zobaczyć co w nim jest. - Przyślę fotografa i agenta Franklina, by to nadzorował. - Bradley pospieszył w stronę drzwi, by nie zabrudzić sceny zbrodni własną krwią. Ani Edward ani Olaf, ani nawet mundurowy, który w cudowny sposób pojawił się, by pilnować czy nie dotykają dowodów, nie zapytał w jaki sposób Bradley zranił się w rękę. Może nikogo to nie obchodziło. Poszłam za Bradley’em przez żwirowy podjazd do ambulansu. Na zewnątrz było zbyt wielu główkujących ludzi. Nie powinni byli raczej szukać tego stworzenia? Nie do mnie należało mówienie im, co mają robić, ale jak do tej pory było to najświeższe miejsce zbrodni, a nie było tam wystarczająco wiele gorączkowych działań, bym czuła się usatysfakcjonowana. Bradley usiadł na końcu ambulansu i pozwolił ratownikom opatrzyć ranę. Bo to była rana. Drzazga, pewnie. Nabił się na coś. Starałam się być dobrą dziewczynką i po prostu tam stać, ale moja niecierpliwość była widoczna, bo Bradley się odezwał. - Gdy tu przyjechaliśmy wysłaliśmy ludzi, by przeszukali teren, a byliśmy tu cholernie szybko. - Przecież nic nie powiedziałam. Uśmiechnął się, a potem skrzywił, gdy sanitariusz zrobił z jego ręką coś, co go zabolało. - Odejdź wystarczająco daleko od domu, byś mogła się dookoła rozejrzeć. Potem wróć i powiedz mi co widziałaś. Spojrzałam na niego. Odesłał mnie zdrową ręką. Wzruszyłam ramionami i zaczęłam odchodzić. Upał był odczuwalny, jak jakiś ciężar na moich ramionach, ale bez wilgoci w powietrzu nie był taki zły. Pod moimi stopami żwir chrzęścił głośniej, niż powinien. Szłam w przeciwnym kierunku niż do zagrody z końmi. Zwierzęta nadal biegały w swoim niekończącym się wyścigu, jak na szalonej karuzeli. Utorowałam sobie drogę między oznakowanymi i nieoznakowanymi samochodami. Straż pożarna już odjechała. Nie byłam pewna dlaczego tu byli. Ale czasami, gdy dzwoni się pod 911, przysyłają więcej pojazdów, niż potrzeba. Szczególnie, gdy dzwoniący panikuje i nie jest wystarczająco konkretny. Zatrzymałam się przy samochodzie z cicho obracającymi się światłami. Kto wezwał policję? Czy mieliśmy

świadków? Jeśli tak, to czemu nikt o tym nie wspomniał? Jeśli nie, to kto zadzwonił po pomoc? Szłam, dopóki szelest ciepłego wiatru w kępach trawy nie stał się głośniejszy od skrzeczącego radia. Zatrzymałam się i odwróciłam w stronę domu. Samochody były na tyle małe, że mogłam je zakryć jedną ręką. Prawdopodobnie odeszłam dalej, niż potrzebowałam. Wystarczająco daleko, by w razie wzywania przeze mnie pomocy, nikt mnie nie usłyszał. Niezbyt mądrze. Powinnam była wrócić, ale potrzebowałam być przez chwilę poza tym wszystkim. Potrzebowałam być sama na wietrze. Poszłam na kompromis. Wyjęłam browninga i odbezpieczyłam go, trzymając go jedną ręką i mierząc nim w ziemię. Teraz mogłam cieszyć się samotnością i jednocześnie być bezpieczna. Chociaż, prawdę mówiąc, nie wiedziałam czy to, co ścigaliśmy, przejmowało się nabojami. Srebrnymi lub jakimikolwiek innymi. Bradley powiedział bym się rozejrzała. Więc patrzyłam. Ranczo leżało w wielkiej, okrągłej dolinie, albo na płaskowyżu, gdyż musieliśmy wjechać na kilka wzniesień, by tu dotrzeć. Obojętne co to było. Płaska i równa okolica rozciągała się na kilometry, aż do podnóży odległych wzgórz. Oczywiście byłam zaskoczona odległościami, więc może wzgórza były w rzeczywistości górami, a grunt rozciągał się na duże odległości w każdym kierunku. Nie było drzew. Nie było prawie żadnej roślinności sięgającej wyżej, niż do moich ud. Cokolwiek rozwaliło drzwi, było duże. Większe niż człowiek. Ale niewiele. Zakręciłam powolne koło obserwując okolicę, ale nie było nic, gdzie coś tak wielkiego mogłoby się schować. Przeszukali teren gdy tu przyjechali, pewni, że stworzenie nie mogło uciec daleko. Szli dalej i dalej. I nic nie znaleźli. Helikopter latał ponad głowami wystarczająco wysoko, by nie przeszkadzać. Ale również wystarczająco nisko. Byłam przekonana, że mnie obserwowali. Szukali czegokolwiek niezwykłego, a ja stałam tu sama, a to było wystarczająco niespotykane. Helikopter zatoczył kilka okręgów, a potem odleciał, by przeszukać inną okolicę. Spojrzałam na pustą przestrzeń. Nie było gdzie się schować. Gdzie to coś się podziało? Gdzie mogło się podziać? Może zeszło pod ziemię, albo odleciało. Jeśli odleciało, to nie mogłam im pomóc tego znaleźć. Ale jeśli ukryło się pod ziemią… jaskinie, albo może stare szyby. Zasugeruję to Bradley’owi i prawdopodobnie usłyszę, że już to sprawdzili. Ale hej, byłam tu, by sugerować, prawda? Usłyszałam kogoś za sobą i odwróciłam się. Miałam w połowie uniesioną broń, gdy rozpoznałam detektywa Ramireza. Trzymał ręce w górze po obu stronach ciała, z daleka od broni. Wypuściłam powietrze, które wstrzymywałam i schowałam broń. - Przepraszam. - W porządku - powiedział. Miał na sobie kolejna białą koszulę z podwiniętymi rękawami, ukazującą opalone, silne przedramiona. Krawat miał inny kolor, ale wisiał luźno, jak naszyjnik, a górne dwa guziki były rozpięte, więc można było zobaczyć gładkie wgłębienie gardła. - Nie, nie jest. Normalnie nie jestem taka nerwowa. Objęłam się, ale nie dlatego, że było mi zimno. Daleko mi było do tego. Zrobiłam to, ponieważ bardzo chciałam by mnie ktoś przytulił. Chciałam zostać pocieszona. Edward miał wiele zalet, jednak pocieszanie do nich nie należało. Ramirez podszedł do mnie. Nie próbował mnie dotykać, tylko stał bardzo blisko i patrzył na okolicę, którą obserwowałam. Odezwał się, nadal patrząc w przestrzeń. - Śledztwo cię niepokoi? - Tak i nie wiem dlaczego, - przytaknęłam. Zaśmiał się ostro i odwrócił w moją stronę. Na twarzy widać było w połowie zdziwienie, a w połowie rozbawienie. - Nie wiesz czemu?

- Nie, nie wiem. - Zmarszczyłam brwi. Potrząsnął głową uśmiechając się, ale jego oczy pozostały łagodne. - Anita, to jest straszne śledztwo. Nigdy nie widziałem nic tak okropnego. - Widziałam rzeczy tak złe, jak ofiary po wiwisekcji. Te, które od tego zmarły. - Widziałaś takie rzeczy wcześniej? - Jego twarz złagodniała. Przytaknęłam. - A co z okaleczeniami? - Zapytał. Teraz jego twarz była bardzo poważna. Jego spokojne, prawie czarne oczy obserwowały mnie. Potrząsnęłam głową. - Nigdy nie widziałam czegoś takiego, jak ci ocaleni. - Zaśmiałam się, ale nie był to radosny dźwięk. - Jeżeli ocaleni to odpowiednie dla nich słowo. Jakie życie będą mieli, jeżeli przeżyją? Objęłam się ciaśniej, patrzyłam na ziemię i starałam się nie myśleć. - Ja mam koszmary - powiedział Ramirez. Spojrzałam na niego. Policjanci nieczęsto przyznają się do takich rzeczy, szczególnie nie przy cywilach, których dopiero poznali. Patrzyliśmy na siebie, a jego oczy były takie łagodne, prawdziwe. Jeżeli nie był o wiele lepszym aktorem niż sądziłam, Ramirez pozwalał mi zobaczyć prawdziwego siebie. Doceniałam to, ale nie umiałam tego powiedzieć głośno. Nie da się czegoś takiego przekazać słowami. Najlepsze co można zrobić, to się odwdzięczyć tym samym. Problemem było to, że sama nie wiedziałam jaka byłam naprawdę. Nie wiedziałam co pokazać oczami. Nie wiedziałam co pozwolić mu zobaczyć. W końcu przestałam starać się coś wybrać i wydaje mi się, że zdecydowałam się na zakłopotanie graniczące ze strachem. Delikatnie dotknął mojego ramienia. Gdy nic nie powiedziałam, przysunął się bliżej, objął mnie ramionami i trzymał przy sobie. Przez sekundę albo dwie byłam zesztywniała, ale się nie odsunęłam. Zrelaksowałam się. Oparłam głowę o zagłębienie jego szyi, niezobowiązująco objęłam go w pasie. - Wszystko będzie w porządku, Anito. - Wyszeptał. - Nie wydaje mi się. - Potrząsnęłam głową opartą o jego ramię. Starał się zobaczyć moją twarz, ale stałam zbyt blisko. Pod zbyt nieporęcznym kątem. Odsunęłam się, żeby mógł zobaczyć moją twarz i nagle poczułam się niezręcznie obejmując obcego człowieka. Odsunęłam się, a on mi na to pozwolił. Pozostawiłam tylko palce mojej dłoni złączone z jego. Delikatnie potrząsnął moją dłonią. - Porozmawiaj ze mną, Anito, proszę. - Rozwiązuję sprawy takie jak ta przez około pięć lat. Gdy nie badam brutalnie zmarłych, poluję na wampiry, nieznośnych zmiennokształtnych. Zwał jak zwał. Teraz trzymał moją dłoń porządnie, zawiniętą w ciepło jego skóry. Nie wyciągnęłam jej. Potrzebowałam czuć coś ludzkiego. Starałam się ułożyć w słowa to, o czym od chwili myślałam. - Wielu gliniarzy nigdy przez 30 lat nie używa swojej broni. Ja straciłam rachubę ilu ludzi zabiłam. - Jego ręka zacisnęłam się na mojej, ale mi nie przerwał. - Gdy zaczynałam, uważałam, że wampiry są potworami. Wierzyłam w to. Ale ostatnio nie jestem tego taka pewna. Ale bez względu na to czym są, wyglądają jak ludzie. Jutro mogę dostać telefon, który wyśle mnie do kostnicy, żebym zakołkowała ciało, które wygląda tak jak człowiek. Jak ty czy ja. W chwili, gdy dostaję wyrok sądu na egzekucję, jestem prawnie usankcjonowana, by zastrzelić i zabić skazanego wampira lub wampiry i każdego, kto stanie mi na drodze. A to włącza ludzkich służących lub ludzi z jednym czy dwoma ukąszeniami. Jedno ugryzienie, dwa ugryzienia, ludzie mogą być wyleczeni, uzdrowieni. Ale ja ich zabijałam by ratować siebie. By ratować innych. - Zrobiłaś to, co musiałaś. Kiwnęłam głową.

- Może. Może, ale to już nie ma znaczenia. Nie liczy się czy mam rację robiąc to, czy nie. Tylko dlatego, że jest to prawnie usprawiedliwione zabójstwo, nie oznacza, że cię to nie porusza. Zawsze myślałam, że skoro miałam rację, to powinno wystarczyć. Ale tak nie jest. Przyciągnął mnie bliżej do siebie. - O czym ty mówisz? - Muszę sobie zrobić wakacje. - Uśmiechnęłam się. Roześmiał się miło, otwarcie i radośnie. Nie było w tym nic specjalnego poza jego zdziwieniem. Słyszałam lepszy śmiech, ale żadnego, którego bym bardziej potrzebowała. - Wakacji, tylko wakacji? Wzruszyłam ramionami. - Nie widzę siebie robiącej kompozycje kwiatowe, detektywie Ramirez. - Hernando - odparł. Kiwnęłam głową. - Hernando. Oto kim jestem. - Zdałam sobie sprawę, że nadal trzymaliśmy się za ręce, więc go puściłam. Pozwolił mi na to bez protestu. - Może jeśli zrobię sobie przerwę będę w stanie robić to dalej. - Co, jeśli wakacje nie wystarczą? - Zapytał. - Nie martwię się na zapas. Nie był to tylko brutalny dzień w pracy. Moja reakcja na ciało Bernarda i to, że pozwoliłam całkowicie obcemu facetowi się pocieszyć, były zupełnie niepodobne do mnie. Tęskniłam za chłopcami, ale chodziło o coś więcej. Gdy opuściłam Richarda, opuściłam również sforę, wszystkim moich wilkołaczych przyjaciół. Gdy opuściłam Jean-Claude’a, opuściłam wampiry, a co dziwne, jeden lub dwoje z nich było moimi przyjaciółmi. Możesz się przyjaźnić z wampirami tak długo, jak pamiętasz, że są potworami, a nie ludźmi. Jak robi się obie rzeczy w tym samym czasie, nie umiem powiedzieć, ale mnie się udało. Odcięłam się nie tylko od mężczyzn w moim życiu. Nawet Ronnie, Veronica Sims, jedna z moich ludzkich przyjaciółek, miała gorący romans. Umawiała się z najlepszym przyjacielem Richarda, co stało się towarzysko niewygodne. Catherine, mój adwokat i przyjaciółka, od dwóch lat była mężatką i nie chciałam przeszkadzać jej i Bobowi. - Myślisz o czymś bardzo poważnym - powiedział Ramirez. Zamrugałam oczami i spojrzałam na niego. - Zdałam sobie sprawę z tego, jak odizolowana będę, gdy wrócę do domu. Tutaj jestem... Potrzasnęłam głową nie kończąc tego. Uśmiechnął się. - Jesteś odizolowana tylko wtedy, jeśli chcesz być, Anito. Zaproponowałem, że pokażę ci miejsca godne zobaczenia. Potrząsnęłam głową. - Naprawdę dziękuję. W innych okolicznościach powiedziałabym tak. - Co cię powstrzymuje? - Zapytał. - Po pierwsze śledztwo. Gdybym zaczęła umawiać się z jednym z lokalnych gliniarzy, to moja wiarygodność by się zmniejszyła, a nie jestem zbyt wysoko na liście pod tym względem. - Co jeszcze? Jego twarz była delikatna, miła, jakby miał być bardzo uprzejmy we wszystkim, co by nie zrobił. - Zostawiłam dwóch mężczyzn w domu. Czekają, aż podejmę decyzję którego wybiorę, albo czy rzucę obu. Oczy mu się rozszerzyły. - Dwóch. Jestem pod wrażeniem. Potrząsnęłam głową.

- Nie ma czym. Moje życie osobiste jest bałaganem. - Przykro mi to słyszeć. - Nie mogę uwierzyć, że właśnie ci to powiedziałam. To do mnie niepodobne. - Jestem dobrym słuchaczem. - Tak, jesteś. - Czy mogę eskortować cię w drodze powrotnej? Uśmiechnęłam się na to staromodne zdanie. - Możesz najpierw odpowiedzieć na kilka pytań? - Pytaj. Usiadł na ziemi w swoich ciemnobrązowych spodniach, wcześniej podwijając nogawki, żeby się nie pomięły. Usiadłam obok niego. - Kto wezwał policję? - Gość. - Gdzie on lub ona jest? - W szpitalu. Poważny szok wywołany tym przeżyciem. - Żadnych fizycznych ran? - Zapytałam. Potrząsnął głową. - Kim, tym razem, były okaleczone ofiary? - Brat żony i dwóch siostrzeńców, wszyscy ponad dwudziestkę. Żyli i pracowali na rancho. - Co z pozostałymi gośćmi? Gdzie byli? Zamknął oczy, jakby wyobrażał sobie stronę. - Większość z nich wyjechała na zaplanowany wyjazd, nocny obóz w górach. A pozostali pożyczyli samochody trzymane na posesji przeznaczone na użytek gości i wyjechali. - Niech zgadnę. - powiedziałam. - Po prostu poczuli się niespokojni i roztrzęsieni, i musieli opuścić dom. Ramirez kiwnął głową. - Tak jak sąsiedzi dookoła poprzednich domów. - To jest zaklęcie, Ramirez. - Nie zmuszaj mnie, żebym znowu prosił, byś używała mojego imienia. Uśmiechnęłam się i odwróciłam wzrok od jego przekornego spojrzenia. - Hernando, albo jest to zaklęcie, albo jakaś umiejętność, którą posiada ta kreatura, powodująca strach, przerażenie w tych, których nie chce zabić, ani zranić. Ale stawiam na zaklęcie. - Dlaczego? - Ponieważ jest to zbyt wybiórcze, by być naturalnym strachem, tak jak wampirza zdolność hipnotyzowania wzrokiem. Krwiopijca może zaczarować jedną osobę albo pomieszczenie pełne ludzi, ale nie może zrobić tego na całej ulicy, poza jednym domem. To zbyt precyzyjne. Musisz być w stanie zorganizować swoją magię, żeby to zrobić, a to oznacza zaklęcie. Podniósł jedno źdźbło trawy, przesuwając nim między palcami. - Więc szukamy czarownicy. - Wiem trochę o wikanach i innych odmianach magii, ale nie wiem, czy w jakikolwiek sposób wikanie lub nawet sabat czarownic, mogliby coś takiego zrobić. Nie mówię, że ludzkie zaklęcie nie zostało tu użyte, ale na pewno jest tu coś z innego świata. Coś nieludzkiego. - Mamy ślady krwi na popękanych drzwiach. Kiwnęłam głową. - Świetnie. Chciałabym, żeby ktoś mi powiedział, gdy znajdzie wskazówkę. Wszyscy, włączając Teda, zachowują wszystko dla siebie. Spędzam większość czasu odkrywając to, do czego inni już wcześniej doszli. - Pytaj, a powiem ci wszystko, co chcesz wiedzieć. - Odrzucił źdźbło trawy na ziemię. - Ale lepiej wracajmy, żebyś nie wyrobiła sobie reputacji gorszej, niż umawiając się ze mną.

Nie kłóciłam się. Wpuśćcie kobietę w środowisko pełne mężczyzn, a plotki będą się rozprzestrzeniać. Dopóki nie postawisz sprawy jasno, że jesteś nieosiągalna, będzie pewna rywalizacja. Niektórzy mężczyźni albo próbują wyrzucić cię z miasta, albo dobrać się do twoich majtek. Nie zdają się znać innego sposobu postępowania z kobietami. Jeżeli nie jesteś obiektem seksualnym, to jesteś zagrożeniem. Zawsze zastanawiałam się, jakie mieli dzieciństwo. Hernando wstał strzepując trawę i kurz z tyłu swoich spodni. Zdawał się mieć świetne dzieciństwo, albo przynajmniej dobrze wyrósł. Gratulacje dla jego rodziców. Pewnego dnia przyprowadzi do domu miłą dziewczynę i będzie miał fajne dzieci w ładnym domu z pracami ogródkowymi w weekendy, a każdej niedzieli obiady u jednych dziadków lub drugich. Przyjemne życie. Nie każdy ma takie szczęście. Ale nadal miał morderstwa do rozwikłania. Będzie miał to wszystko. A co ja miałam? Co ja naprawdę miałam? Byłam zbyt młoda na kryzys wieku średniego, a za stara na wyrzuty sumienia. Ruszyliśmy w kierunku samochodów. Znowu się obejmowałam i musiałam się zmusić, by przestać to robić. Opuściłam ręce na boki i szłam obok Ramireza… och, Hernando, jak gdyby nigdy nic się nie stało. - Marks powiedział, że jednemu z pierwszych policjantów na miejscu zbrodni prawie rozerwano gardło. Jak to się stało? - Nie było mnie tu od pierwszej chwili. Porucznik czekał, by mnie zawiadomić. - W jego głosie słychać było ślad surowości. Był miły, dopóki się go nie przycisnęło. - Ale słyszałem, że trzy żyjące ofiary zaatakowały gliniarzy. Musieli ich opanować przy pomocy pałek. Starały się poodgryzać im kawałki ciała. - Dlaczego mieliby to zrobić? Jak mieliby to zrobić? Chodzi mi o to, że gdy się kogoś obedrze ze skóry i poodrywa kawałki ciała, to taki człowiek nie jest w nastroju do walki. - Pomagałem zabrać niektóre z wcześniejszych ofiar, ale oni nie walczyli. Tylko leżeli i jęczeli. Cierpieli. I tak się zachowywali. - Czy znaleźli Thada Bromwell’a, syna ofiar z miejsca zbrodni, które widziałam jako pierwsze? Oczy Hernanda się rozszerzyły. - Marks ci nie powiedział? Potrząsnęłam głową. - Jest takim pojebem. Zgodziłam się z tym. - Co? Znaleźli jego ciało? - On żyje. Był na obozie z przyjaciółmi. - Żyje - odparłam. Więc czyją duszę widziałam latającą w sypialni? Nie powiedziałam tego głośno, bo zapomniałam wspomnieć o duszy policji. Marks był gotowy wygnać mnie z miasta. Gdybym zaczęła mówić o duszach latających pod sufitem, złapałby za zapałki i patyki. Ale ktoś zmarł w tamtym pokoju, a dusza była niezdecydowana dokąd pójść. Większość czasu, gdy dusza się unosi, robi to ponad ciałem, swoimi szczątkami. Tylko trzy osoby mieszkały w tym domu. Dwoje z nich okaleczono, a chłopak był gdzie indziej. Miałam pomysł. - Te nowe okaleczone ofiary walczyły, starały się gryźć policjantów? Przytaknął. - Jesteś pewien, że gryźli. Nie bili, ale jakby starali się pożywić? - Nie wiem nic o pożywianiu się, ale wszystkie rany były od ugryzienia. - Dziwnie na mnie patrzył. - Wymyśliłaś coś. Kiwnęłam głową. - Może i tak. Muszę zobaczyć pozostałe ciało, to za drzwiami. A potem, jak sądzę, będzie

czas, by pojechać do szpitala. - Dlaczego? Ponownie ruszyłam, a on mnie złapał i odwrócił twarzą do siebie. W jego oczach było widać gwałtowność. Napięcie, które powodowało drżenie jego ręki. - Byłaś tu tylko kilka dni. Ja mierzyłem się z tym od tygodni. Co wiesz, czego ja nie wiem? Patrzyłam na jego rękę dopóki mnie nie puścił. Z powodu tego gówna miał koszmary, ale ja jeszcze nie dotarłam do tego miejsca. - Jestem animatorką. Ożywiam zombie. Moją specjalnością jest śmierć. Jedną rzecz, którą żywi umarli mają wspólną, od zombie, przez ghoule do wampirów, to potrzeba pożywiania się na żywych, by przetrwać. - Zombie nie jedzą ludzi - powiedział. - Gdy zombie zostanie ożywione, a animator, który go wezwał, nie może go kontrolować, to może stać się szalony. Takie zombie zaczyna jeść ludzkie mięso. - Myślałem, że to tylko opowieści. Potrząsnęłam głową. - Nie, ja to widziałam. - Co ty mówisz? - Mówię, że może nie być ocalałych. Może są tylko martwi i żywe trupy. Troszeczkę pobladł. Dotknęłam jego łokcia, by go podtrzymać, ale stał prosto. - W porządku, wszystko w porządku. - Spojrzał na mnie. - Co się robi z zombie ludojadem? - Gdy wpadnie w szał nie ma nic, co można zrobić, poza unicestwieniem go. Jedyny sposób, by tego dokonać, to ogień. Napalm jest dobry, ale może być każdy ogień. - Nie pozwolą nam usmażyć tych ludzi. - Nie. Chyba, że będę w stanie udowodnić, że to co mówię jest prawdą. - Jak to udowodnisz? - Zapytał. - Jeszcze nie wiem, ale porozmawiam z doktorem Evansem i coś wymyślimy. - Dlaczego poprzednie ofiary miałyby być uległe, a te nowe brutalne? - Nie wiem. Chyba, że zaklęcie albo potwór się zmieniają. Może rosną w siłę. Po prostu nie wiem, Hernando. Jeżeli mam rację, że nie ma żadnych ocalałych, to wyczerpałam limit na genialne pomysły na ten dzień. Kiwnął głową, a jego twarz była bardzo poważna. Patrzył się na ziemię. - Jezu, jeżeli oni wszyscy są martwi, to oznacza, że to coś, co ścigamy coraz więcej samodzielnie rozumuje. - Byłabym zaskoczona, jeżeli to kiedyś było człowiekiem, ale może. Nie wiem. Ale wiem, że jeżeli to rośnie w siłę i ci oskórowani stają się bardziej agresywni, to to stworzenie może ich kontrolować. Patrzyliśmy na siebie. - Zadzwonię do szpitala i ściągnę tam więcej ludzi. - Zadzwoń również do szpitala w Santa Fe. Kiwnął głową i ruszył półbiegiem po żwirze, poruszając się między samochodami, jakby miał jakiś cel. Pozostali gliniarze go obserwowali, jakby się zastanawiali po co ten pośpiech. Nie zapytałam Hernanda, czy szukali kryjówek pod ziemią. Cholera. Poszłam poszukać Bradley’a i jego o to zapytać. Potem weszłam do domu po raz ostatni, żeby zbadać ciało, a potem… do szpitala odpowiedzieć na wiekowe pytanie: czym jest życie i kiedy śmierć jest oczywista? Rozdział 34 Twarz mężczyzny była zwrócona w moją stronę z szeroko otwartymi oczyma, szklistymi, niewidzącymi. Głowa nadal była połączona z kręgosłupem, ale klatka piersiowa została otwarta, jakby dwie wielkie dłonie wbiły się pomiędzy żebra i szarpnęły. Brakowało serca. Płuca zostały rozerwane, prawdopodobnie kiedy klatka piersiowa poddała się. Brzuch został przebity, wydzielał się z niego kwaśny zapach. Wątroba i wnętrzności leżały obok ciała w

mokrej masie, jakby wszystkie wylały się w tym samym momencie. Końcówka jelit nadal była zwinięta w dolnej części jamy ciała. Oceniając tylko po zapachu, byłam całkiem przekonana, że uszkodzono jelita. Przysiadłam na piętach obok ciała. Krew poplamiła dolną połowę twarzy, jej krople zostały rozsiane wyżej, aż po siwiejące włosy. Brutalne, bardzo brutalne i bardzo szybkie. Wpatrywałam się w te niewidzące oczy i nie czułam nic. Na powrót byłam odrętwiała i nie narzekałam. Sądzę, że gdybym najpierw zobaczyła te zwłoki, byłabym przerażona, ale szczątki znajdujące się w jadalni wyczerpały mnie na dziś. To było okropne, ale istniały gorsze rzeczy, a znajdowały się one w pokoju obok. Ale to nie ciało było interesujące. Chodziło o pomieszczenie. Wokół ciała znajdował się okrąg utworzony z soli. W kole leżała książka, była tak nasiąknięta krwią, że nie mogłam przeczytać aktualnie otwartej strony. Zrobili zdjęcia i nakręcili materiał wideo, więc skorzystałam z pożyczonych rękawiczek i uniosłam książkę. Oprawiono ją w tłoczoną skórę, ale nie było tytułu. Środkowa połowa książki, nasiąkła taką ilością krwi, iż skleiły się strony. Nie usiłowałam ich rozdzielić. Policja i Federalni mają specjalistów od delikatnej roboty. Byłam ostrożna, nie chciałam zamknąć książki i zgubić miejsca, które mężczyzna prawdopodobnie czytał. Mogłam się tylko domyślać iż, leżała na biurku, które mężczyzna pchnął w stronę drzwi. Książka po prostu spadła na podłogę otwierając się. Ale wyjście z takiego założenia oznaczało, że nie mamy żadnych wskazówek, więc wszyscy udawaliśmy, iż mężczyzna celowo otworzył książkę. Kiedy był ścigany przez potwora, który właśnie zaszlachtował jego żonę, poszedł po tę książkę, otworzył ją i zaczął czytać. Czemu? Książka została napisana ręcznie, czytałam dość, aby wiedzieć, że to księga cieni. Była to księga zaklęć, tak jakby, należąca do praktykującej wiedźmy. Takiej, która uznawała starsze albo bardziej klasyczne tradycje niż neo-pogański ruch. Nie mogłam być pewna. Podczas studiów uczęszczałam na jeden semestr czarownictwa porównawczego, choć teraz jestem przekonana, że nazywają to wiccan’stwem porównawczym. Ze znanych mi praktykujących wiccan’ów, żaden nie zajmował się czymś tak tradycyjnym. Ostrożnie odłożyłam książkę z powrotem i wstałam. Półki z książkami na pobliskiej ścianie były pełne książek o badaniach metapsychicznych, rzeczach paranormalnych, mitologii, folklorze i wicca’e. Miałam część tych książek w domu, więc one same nie stanowiły żadnego dowodu. Ale ostatecznym dowodem był ołtarz. Antyczna drewniana skrzynia przykryta jedwabiem. Stały tam srebrne świeczniki z do połowy wypalonymi świecami. Na świecach wyryto runy. Poza tym, że wiedziałam, iż są to runy, nie mogłam ich odczytać. Pomiędzy świeczkami leżało płaskie okrągłe lusterko bez ramy. Z jednej strony znajdowała się miseczka suszonych ziół, większa miseczka wody i małe, zamknięte, rzeźbione pudełko. - Czy to jest to, co myślę? – spytał Bradley. - Ołtarz. Praktykował. Sądzę, że to jego księga cieni, jego księga zaklęć, z braku lepszego określenia. - Co tu się wydarzyło? - Na podłodze w jadalni jest sól. - Nic w tym dziwnego, - powiedział Bradley. - Nie, ale krąg z soli tak. Sądzę, że był głębiej w domu. Albo usłyszał krzyk swojej żony albo potwora. Coś go zaalarmowało. Nie przybiegł z pistoletem, Bradley. Przybiegł z garścią soli. Może miał w rękach lub na sobie coś jeszcze, amulet lub talizman. Nie widzę nic takiego, ale to nie znaczy, że tego tu nie ma. - Czy twierdzisz, że rzucił w to coś solą? - Tak. - Czemu na boga? - Sól i ogień to dwa najstarsze czynniki oczyszczające. Używam soli aby na powrót przywiązać zombie do grobu. Rzuca się ją na wróżki, na całą masę istot, dzięki temu się

zawahają, może uda się uzyskać niewiele więcej. - Więc rzucił sól i może jakiś amulet, co potem? - Sądzę, że właśnie dlatego potwór się zatrzymał, dlatego obrus pełen trofeów nadal leży na stole - Czemu potwór nie wrócił po trofea po zabiciu mężczyzny? - Nie wiem. Może skończył rzucać zaklęcie nim zginął. Może odpędził to z domu. Chciałabym, aby prawdziwy wiccan przyszedł rzucić na to okiem. - Wiccan, chodzi ci o wiedźmę. - Tak, ale prawie wszyscy wolą być nazywani wiccan’ami. - Polityczna poprawność, - powiedział Bradley. Skinęłam głową. – Tak. - Co może nam powiedzieć prawdziwy wiccan, czego ty nie wiesz? - Może wiedzieć jakiego zaklęcia użyto. Czy czar wypędził to z domu, wtedy moglibyśmy użyć wersji tego zaklęcia aby uwięzić i unicestwić potwora. Ten mężczyzna zrobił coś, aby wygonić potwora nim ten był na to gotów. Zmusił go do pozostawienia swej paczki dobroci i odejścia bez wyciągania z niego wnętrzności. To pierwsza słabość, jaką udało nam się u tego czegoś zauważyć. - Franklinowi nie spodoba się sprowadzenie wiedźmy. Ani miejscowym. Jeśli zmuszę wszystkich, aby przyprowadzić wiccan’a i to nic nie da albo ta osoba porozmawia z mediami, gdy spotkamy się następnym razem nie będę już agentem FBI. - Czy nie powinieneś podejmować prób pod każdym kątem, aby rozwiązać sprawę? Czy to nie jest twoją pracą? - FBI nie korzysta z usług wiedźm Anito. Pokręciłam głową. – Więc jak do cholery udało ci się załatwić mi wejście? - Forrester już cię zaangażował w sprawę. Musiałem tylko sprzeciwić się Marksowi. - I Franklinowi, - powiedziałam. Skinął głową. – Mam wyższą rangę niż Franklin. - Więc czemu jest taki arogancki? - To zdaje się być jego naturalnym talentem. - Nie chcę, abyś stracił pracę Bradley. – Podeszłam, aby przekręcić biurko i zaczęłam otwierać szuflady. W salonie była szafka na broń. Większość ludzi mających pełną szafkę trzyma jeden egzemplarz dla własnego bezpieczeństwa. - Czego szukasz? – spytał. Otworzyłam większą szufladę na dole, i oto znalazłam. – Podejdź tu Bradley. Zbliżył się aby zajrzeć do szuflady. To był 9mm Smith&Wesson. Leżał z boku szuflady, upadł tam, gdy biurko się przewróciło. Bradley wpatrywał się w pistolet. – Może nie jest naładowany. Może amunicja była zamknięta w salonie. - Mogę go dotknąć? Skinął głową. Uniosłam broń, już na podstawie samej wagi byłam prawie pewna, że jest naładowany, ale nie byłam przyzwyczajona do tego modelu, więc wyjęłam magazynek i pokazałam go Bradley’owi. - Pełen, - powiedział cicho. - Pełen. – Umieściłam magazynek na miejscu zdecydowanym uderzeniem dłoni, aby kliknęło. – Miał w biurku naładowany pistolet kalibru 9mm, ale chwycił garść soli i księgę cieni. Nie marnował czasu sięgając po broń. Albo wiedział z czym ma do czynienia, albo wyczuł coś i wiedział, że pistolet nie zadziała, a zaklęcie tak. – Uniosłam pistolet, aby Bradley na niego spojrzał, lufę skierowałam w stronę sufitu. – Czar zadziałał Bradley, musimy wiedzieć co to było, a jedynym sposobem jest przyprowadzenie tu wiedźmy. - Nie możesz zabrać książki i pokazać jej zdjęć?

- A co jeśli pozycja książki ma znaczenie? Co jeśli wskazówki są zawarte w samym kręgu? Nie zajmuję się tym rodzajem rytualnej magii Bradley. Jak dla mnie ktoś może wyczuć coś, czego ja nie jestem w stanie zauważyć. Czy naprawdę chcesz zaryzykować i obstawiać, że zobaczenie książki i zdjęć we własnym domu będzie tak samo dobre jak zobaczenie tego na żywo? - Prosisz mnie abym zaryzykował utratą kariery. - Proszę cię, żebyś zaryzykował utratą kariery, - powiedziałam, - ale też proszę cię, abyś nie ryzykował życiem kolejnych niewinnych ludzi. Czy naprawdę chcesz zobaczyć kolejną parę lub rodzinę w takim stanie? - Jak możesz być taka pewna, że to jest kluczem? - Nie jestem pewna, ale jak do tej pory teraz jesteśmy najbliżej przełomu w sprawie. Nie chciałabym zaprzepaścić tej szansy przez lęk o karierę. - Nie chodzi tylko o to Anito. Jeśli użyjemy czegoś bardziej egzotycznego niż medium i poniesiemy porażkę, cały wydział zostanie zlikwidowany. Położyłam mu pistolet na dłoni. Wpatrywał się w niego. – Wierzę, że postąpisz właściwie Bradley. Dlatego jesteś jednym z tych dobrych. Pokręcił głową. – I pomyśleć, że szantażowałem Marksa abyś mogła wrócić do sprawy. - Wiedziałeś, że jestem wrzodem na tyłku kiedy starałeś się mnie ponownie zaangażować. To jeden z moich uroków. Tym zarobiłam na wątły uśmiech. Nadal trzymał pistolet płasko na dłoni. Jego palce zacisnęły się wokół broni. – Znasz jakieś pobliskie wiedźmy? Wyszczerzyłam się do niego. – Nie, ale stawiam, że Ted zna. – Pokręciłam głową. – Nigdy nie przytuliłam agenta FBI ,ale odczuwałam pokusę. Teraz się uśmiechnął, ale jego spojrzenie pozostało ostrożne, niezadowolone. Prosiłam go o wiele. Dotknęłam jego ręki. – Nie prosiłabym cię, abyś sprowadził wiedźmę, gdybym nie sądziła, że to nasz najlepszy strzał. Nie prosiłabym w ramach kaprysu. Rzucił mi przeciągłe spojrzenie. – Wiem. Jesteś jedną z najmniej kapryśnych osób jakie kiedykolwiek spotkałem. - Powiedziałabym, że musisz mnie zobaczyć, kiedy nie jestem po dziurki w nosie w zwłokach, ale to nie ma znaczenia. Nigdy nie jestem o wiele bardziej swobodna. - Sprawdziłem sprawy, w których pomagałaś wydziałowi policji w St. Louis Anito. Potworne rzeczy. Ile masz lat? Zmarszczyłam brwi. – Dwadzieścia sześć. - Jak długo pomagasz policji? - Jakieś cztery lata. - Zarząd zmienia agentów pracujących nad seryjnymi zabójcami co dwa lata. Niezależnie czy chcą zostać przeniesieni czy nie. Potem po przerwie mogą wrócić. - Uważasz, że potrzebuję przerwy? - W końcu każdy się wypala Anito. Nawet ty. - Prawdę mówiąc myślę o wakacjach po powrocie do domu. Skinął głową. – To dobrze. Spojrzałam na niego. – Czy wyglądam jakbym potrzebowała przerwy? - Widziałem to w oczach innych agentów. - Co? – spytałam - Jak oczy wypełniają się niczym kubek, każde okropieństwo jest kolejną wlaną kroplą. Twoje są pełne tego, co widziałaś, co zrobiłaś. Wycofaj się, póki jest jeszcze miejsce na rzeczy, które nie krwawią. - Cholernie poetyckie jak na agenta FBI. - Jeden kumpel znosił to aż miał atak serca. - Sądzę, iż jestem na to trochę za młoda, - powiedziałam.

- Inny zjadł swoją broń. Patrzyliśmy się na siebie - nie jestem typem samobójczym. - Nie chcę też zobaczyć cię w więzieniu. Spojrzałam na niego rozszerzonymi oczami. – Łoł. Nie mam pojęcia o czym mówisz. - Departament stanu potwierdził, że Otto Jefferies jest emerytowanym pracownikiem rządowym, ale w chwili obecnej nie mogli uzyskać dostępu do reszty danych. Mam przyjaciela w departamencie stanu posiadającego drugi stopień zezwoleń tajności. On też nie mógł uzyskać dostępu do danych Otto Jefferiesa. Absolutnie nic, co oznacza, że jest jakiegoś rodzaju szpiegiem. Nie chcesz mieć nic wspólnego ze szpiegami Anito. Jeśli spróbują cię zrekrutować powiedz nie. Nie próbuj dowiedzieć się kim naprawdę jest Otto ani co robił. Nie bądź ciekawska albo skończysz w dziurze w ziemi. Po prostu z nim pracuj, zostaw go w spokoju, niech stanie się przeszłością. - To brzmi jakbyś mówił z doświadczenia, - powiedziałam. Pokręciła głową. – Nie będę o tym mówił. - To ty poruszyłeś temat, - powiedziałam. - Powiedziałem ci dość, aby przykuć twoją uwagę, mam taką nadzieję. Po prostu mi zaufaj w tej kwestii. Trzymaj się kurwa z dala od tych ludzi. Skinęłam głową. – W porządku Bradley. Nie lubię… Otto. A on nienawidzi kobiet, więc nie martw się. Nie sądzę aby przyszło mu do głowy by mnie zrekrutować. - Dobrze. – odłożył pistolet z powrotem do szuflady i ją zamknął. - Poza tym, - powiedziałam, - czego mogli by ode mnie chcieć tajniacy? Spojrzał na mnie, to było spojrzenie do którego nie byłam przyzwyczajona. Mówiło, że jestem naiwna. – Anito, możesz wskrzeszać zmarłych. - I? - Jestem w stanie wymyślić z pół tuzina zastosowań tylko dla tej jednej umiejętności. - Jak niby co? - Więzień umiera podczas przesłuchania. To nie ma znaczenia. Wskrzeszasz go. Światowy przywódca został zamordowany. Potrzebujemy kilku dni aby przygotować nasze oddziały, wskrzeszasz przywódcę na kilka dni. Dajesz nam czas na zapanowanie nad paniką lub powstrzymanie rewolucji. - Zombie nie są żywe, Bradley. Nie mogą ujść za przywódców państw. - Z odległości przez dwa lub trzy dni, nie próbuj nawet powiedzieć, że nie dałabyś rady. - Nie zrobiłabym tego, - powiedziałam. - Nawet jeśli miałoby to ocalić setki istnień, albo setki Amerykanów udało by się ewakuować w bezpieczne miejsce. Spojrzałam na niego. – Ja… Nie wiem. - Nie ważne jak dobra wydaje się być na początku przyczyna, Anito, ostatecznie nie będzie. Ostatecznie, kiedy znajdziesz się tak głęboko, że nie będziesz widzieć światła dnia, poproszą o rzeczy, których nie będziesz chciała zrobić. Znowu się obejmowałam, co mnie zirytowało. Nikt nie zwrócił się do mnie z czymkolwiek na międzynarodowym poziomie. Olaf uważał, że nadaję się tylko do jednego, i nie miał to nic wspólnego pomącą rządowi. Ale przez to zaczęłam się zastanawiać jak Edward go spotkał. Edward był tajemniczy, ale czy był tajnym agentem? Spojrzałam na poważną twarz Bradleya. – Będę ostrożna. – Potem coś przyszło mi do głowy. – Czy ktoś zwrócił się do ciebie w mojej sprawie? - Rozważałem zaoferowanie ci pracy u nas. – Uniosłam brwi. Roześmiał się. – Tak, po przejrzeniu twojej teczki zdecydowano, że jesteś zbyt niezależna, dzika karta. Uznano, że nie prosperujesz zbyt dobrze w biurokratycznym otoczenie. - Tu masz rację, ale czuję się doceniona. Jego twarz na powrót stała się poważna, pojawiły się na niej linie, których wcześniej nie

zauważyłam. Sprawiło to, iż wyglądał jakby przekroczył czterdziestkę. Przez większość czasu tak nie było. – Twoja teczka została oznaczona Anito. Przesunęła się dalej. Nie wiem kto o nią poprosił, ale istnieje rządowa praca dla niezależnych dzikich kart, jeśli posiadają odpowiednie umiejętności. Otworzyłam usta, zamknęłam je, w końcu powiedziałam, - Uznałabym, że żartujesz, ale tak nie jest, prawda? Pokręcił głową. – Chciałbym. Edward powiedział, że nie sprowadziłby Olafa, gdyby wiedział, że ja się zjawię. Brzmiało to jakby Olaf został zaproszony, a nie zgłosił się sam, ale zapytam Edwarda. Upewnię się. - Dziękuję, że mi powiedziałeś Bradley. Nie wiem o tym zbyt wiele, ale zaryzykowałeś mówiąc mi o tym. - Musiałem ci powiedzieć Anito. Widzisz, to ja wyciągnąłem twoją teczkę. Ja naciskałem, aby cię zaprosić. Zwróciłem na ciebie czyjąś uwagę. Jest mi z tego powodu niezmiernie przykro. - W porządku Bradley. Nie wiedziałeś. Lekko pokręcił głową, jego spojrzenie było gorzkie. – Ale powinienem. Nie wiedziałam co na to powiedzieć. Wyszło na to, że nie mam nic do powiedzenia. Bradley wyszedł z pokoju. Poczekałam chwilę lub dwie, potem podążyłam za nim. Ale nie mogłam otrząsnąć się z uczucia dyskomfortu. Chciał mnie przestraszyć i mu się to udało. To był cały ten Big Brother i paranoja. Już zaczęłam się przez niego zastanawiać, czy Olaf sam się zaprosił, lub nawet czy Edward mógł zostać poproszony, aby mnie zrekrutować. Nie zaskoczyło by mnie, gdyby pracował dla rządu, przynajmniej na pół etatu. Brał pieniądze od kogokolwiek. Wydawało by się to głupie gdyby nie mina Bradleya. Jeśli nie powiedziałby mi o mojej teczce. Powiedział teczka, jakby każdy ją miał. Może tak było. Ale ktoś poprosił o moją. Nagle stanęły mi przed oczami obrazy z mego życia, zbrodnie, wszystko zgrabnie wydrukowane na jakimś zacienionym biurku, aż dojdzie dokąd? A może pytanie powinno brzmieć do kogo? Blake, Anita Blake. To nawet brzmiało zabawnie. Naturalnie rząd jest znany ze swego braku poczucia humoru. Rozdział 35 Edward pozwolił mi pojechać swoim Hummerem do szpitala. Czekał na miejscu na wiedźmę. Była przyjaciółką Donny, więc zamierzał grać Ted’a i trzymać ją za rękę. To będzie jej pierwsze miejsce zbrodni. Nie ma to jak być rzuconym na głęboką wodę. Nawet ja zostałam zapoznana z pracą w policji w mniej szokujący sposób. Olaf został aby obcować ze zwłokami. Mnie to pasowało. Nie chciałam być z nim w aucie ani w żadnej innej, ciasnej, ograniczonej przestrzeni, kiedy w pobliżu nie było Edwarda grającego przyzwoitkę. Co prawda wydaje mi się, iż federalni z przyjemnością oddali by mi go na przejażdżkę. Potwierdził, że zabójca nie pozostawiłby dobrowolnie trofeów, tylko tyle, ale Olaf wiedział o magii mniej niż ja. Nie wiedział dlaczego zabójca się oddalił. Byłam jedyną osobą, której udało się to jakoś wyjaśnić, a nawet ja odczułabym ulgę, gdyby praktykujący wicca poparł moją opinię. Jeśli tego nie zrobi, naprawdę zostaniemy bez żadnych pomysłów. Prawdę mówiąc prawie nikt nie chciał ze mną pójść. Franklin uważał, że zwariowałam. O co mi chodziło, że ocaleni wcale nie ocalali, ale są żywymi trupami? Bradley nie zamierzał zostawić Franklina jako człowieka najwyższego rangą na miejscu zbrodni. Mapy geologiczne były w drodze i nie sądziłam, że chciał aby Franklin kierował poszukiwaniami. Marks nie zostawiłby miejsca federalnym i uważał, iż zwariowałam. Ramirez i jeden mundurowy pojechali za mną w nieoznakowanym wozie. Tak naprawdę nie sądziłam, że uda im się znaleźć potwora. Nie było śladów. Brak śladów oznaczał, że albo mógł on latać albo się zdematerializował. Tak czy inaczej nie znajdą go, nie prowadząc naziemne poszukiwania, nie z użyciem map. Czułam więc, że nic nie stoi na

przeszkodzie, abym udała się do szpitala. Kolejnym powodem udania się do Albuquerque był fakt, że Edward znalazł mi imię. Mężczyzna znany jako brujo, wiedźma. Donna podała „Ted’owi” dane pod warunkiem, że nie użyję ich do skrzywdzenia mężczyzny. Dowiedziała się o nim w ścisłym porozumieniu, iż nic mu się nie stanie. Osoba, która zdradziła imię, nie chciała, aby brujo ją skrzywdził. Rzucał złe czary za pieniądze, jak również w ramach osobistej zemsty. Jeśli możesz udowodnić na Sali sądowej, iż użył magii w nikczemnych celach, oznacza to automatyczny wyrok śmierci. Nazywał się Nicandro Baco, podobno był nekromantą. Jeśli tak, będzie pierwszym, którego spotkam. Pierwszym takim jak ja. Wraz z imieniem pojawiło się ostrzeżenie. Aby być ostrożnym. Jest o wiele bardziej niebezpieczny, niż wygląda. Właśnie tego mi było trzeba – nekromanty z charakterem. O, moment, ja byłam nekromantą z charakterem. Jeśli będzie mnie wkurwiać przekonamy się kto jest większą rybą. Mam pretensje do całego świata, czy jestem zbyt pewna siebie? Przekonajmy się. Och, towarzyszył mi Bernardo. Usiadł na miejscu pasażera, osunął tak nisko w swym siedzeniu, że pasy, na których zapięcie nalegałam, wrzynały mu się w szyję. Jego przystojną twarz wykrzywił grymas, skrzyżował ramiona na piersi. Sądzę, że gdyby miał dość miejsca skrzyżował by też nogi. Przychodziły mi na myśl słowa takie jak „pozycja zamknięta”. Cienie rozciągały się na drodze, choć nie było żadnych drzew ani budynków, które mogłyby je rzucać. Wyglądało to tak, jakby cienie po prostu wylewały się z samej ziemi, aby położyć się na drodze, niczym obietnica nadchodzącej nocy. Jeśli polegać by na zegarku na mym nadgarstku, było wczesne popołudnie. Jeśli wyciągnąć by wnioski na podstawie światła, było późno. Pozostały nam mniej więcej trzy godziny dnia. Prowadziłam przez zbiorowiska cieni, czując narastające napięcie, nagłą potrzebę. Chciałam dojechać do szpitala przed zmrokiem. Nie wiedziałam czemu i nie poddawałam tego w wątpliwość. Za nami jechał policyjny wóz. Z pewnością mogli wypisać mandat. To, jak szybko i gładko samochód przekraczał osiemdziesiątkę, było przerażające, nawet nie zauważyłam. Było coś w tych drogach, w tym jak się rozwijały poprzez pusty krajobraz, iż mniejsze prędkości przypominały czołganie się. Trzymałam się pewnej osiemdziesiątki, Ramirez nadążał za mną. Zdawał się być jedyną osobą, która we mnie wierzy. Może też czuł tą naglącą potrzebę. Cisza w samochodzie nie była towarzyska, ale nie dawała też uczucia dyskomfortu. Poza tym, miałam dość problemów nie będąc ramieniem, na którym mógłby się wypłakać jeden zaprzyjaźnionych z Edwardem socjopatów. Milczenie przerwał Bernardo. – Widziałem jak kręcisz z detektywem na trawie. Zmarszczyłam brwi. Obserwował mnie, jego spojrzenie było wrogie. Sądzę, że usiłował zacząć walkę, ale nie wiedziałam czemu. – Nie kręciłam z nim, - powiedziałam. - Jak dla mnie wyglądaliście na całkiem zaabsorbowanych. - Zazdrosny? – spytałam. Jego rysy stężały, stały się gniewne. – Więc sypiasz z kim popadnie. Po prostu nie z czarnymi charakterami. Pokręciłam głową. – To był uścisk dający komfort, nie żeby to było twoją sprawą. - Nie sądziłem, że jesteś typem potrzebującym pocieszenia. - Nie jestem. - Więc, - powiedział. - Więc ta sprawa na mnie działa. - Rozumiem, - powiedział. Rzuciłam na niego okiem. Odwrócił ode mnie twarz, tylko cienki zarys jego profilu był widoczny przez kurtynę włosów, niczym księżyc nim nadejdzie zaćmienie. Spojrzałam z powrotem na drogę. Nie chciał nawiązać kontaktu wzrokowego, mnie to pasowało. – Sądziłam, że unikasz zdjęć i tego co związane z medycyną sądową, powiedziałam.

- Byłem tu o dwa tygodnie dłużej niż ty. Widziałem zdjęcia. Widziałem ciała. Nie muszę tego powtórnie oglądać. - O co konkretnie sprzeczałeś się dziś z Edwardem? - Sprzeczałeś, - powiedział i cicho się zaśmiał. – Taa, można by tak powiedzieć. - O co? - Nie wiem po co tu jestem do cholery. Powiedz mi kogo zastrzelić, a to zrobię. Mogę nawet być ochroniarzem, jeśli zapłata jest właściwa. Ale nie ma do czego strzelać. Nic tylko zwłoki. Gówno wiem na temat magii. - Myślałam że jesteś licencjonowanym łowcą nagród, który specjalizuje się w nadnaturalnych stworzeniach. - Towarzyszyłem Edwardowi, gdy likwidował siedlisko zwierzołaków w Arizonie. Piętnaście sztuk. Skosiliśmy je używając broni maszynowej i granatów. – Jego głos był nieomal tęskny. Ach, stare dobre czasy. – Przedtem zabiłem dwóch zbuntowanych lykantropów, ale potem otrzymałem wiele telefonów w sprawie tego gówna. Zająłem się tymi, które były proste. Jedyna różnica polegała na tym, że ofiarą nie był człowiek. Z tym mogłem sobie poradzić, ale nie jestem detektywem. Zadzwońcie po mnie, kiedy cel znajdzie się w zasięgu wzroku, a zjawię się tam, ale nie to. To pieprzone czekanie, szukanie wskazówek. Kto do cholery szuka wskazówek? Jesteśmy zabójcami, nie bawimy się w Sherlocka Holmesa. Przemieścił się na siedzeniu, usiłował się wyprostować, ramiona nadal miał ciasno skrzyżowane. Potrząsnął głową, aby odrzucić włosy z twarzy. To był bardzo kobiecy gest. Mężczyzna musi być prawdziwym macho, a by tak nie wyglądał. Bernardo się to udało. - Może założył, że skoro pomogłeś mu ze zmiennokształtnymi tu też się przydasz. - Mylił się. Wzruszyłam ramionami – To wróć do domu. - Nie mogę. Rzuciłam na niego okiem. Widziałam większość jego profilu, to był przyjemny profil. – Ty też mu wisisz? - Tak. - Czy nie będzie przeszkadzać ci, jeśli spytam za co? - Za to co ty. - Zabiłeś jego wsparcie? Skinął głową, musiał przeczesać dłonią włosy, aby odsunąć je z twarzy. - Chcesz o tym porozmawiać? - Czemu? – Spojrzał na mnie, jego twarz, jego twarz choć raz nie wyglądała, jakby się droczył, była poważna, wręcz pełna namaszczenia. Wyglądał mniej przystojnie bez uśmiechu i błysku w oku, ale też zdawał się bardziej prawdziwy. Bycie prawdziwym szybciej wpakuje mnie w kłopoty niż dowolna ilość uroku. – Czy chcesz pomówić o tym jak zabiłaś Harley’a? – spytał. - Nie szczególnie. - Więc czemu pytasz? - Wydajesz się być spięty. Pomyślałam, że rozmowa może pomóc, a może to tylko babskie wypaczenie? Uśmiechnął się, mina prawie objęła jego oczy. – Sądzę, że to babskie wypaczenie, ponieważ nie chcę o tym gadać. - W porządku, pomówmy o czymś innym. - O czym? – Teraz wpatrywał się w okno, jedno ramię przycisnął do szyby. Droga obniżała się wśród dwóch pagórków, świat nagle stał się szary. Dosłownie kończyło nam się światło dnia. Ale ostatni atak prawie na pewno odbył się za dnia. Więc czemu tak martwiło mnie nadejście nocy? Może to po prostu kwestia lat polowań na wampiry, kiedy ciemność oznacza, że ludzie już nie mają przewagi. Miałam nadzieję, że to tylko stare nawyki, ale ucisk w

żołądku uważał inaczej. - Jak długo znasz Edwarda? – spytałam. - Jakieś sześć lat. - Cholera, - powiedziałam. Spojrzał na mnie. – Co się stało? - Ja znam go pięć. Liczyłam, że znasz go dłużej. Wyszczerzył się do mnie. – Chcesz posunąć się do wydobycia ze mnie informacji, co? - Coś w tym stylu. Obrócił się w pasach tak, że prawie siedział do mnie przodem, jedną nogę wciągnął na siedzenie. – Daj mi się posunąć, a będziesz mnie mogła posuwać ile chcesz. – Mówił niższym głosem. Przechylił głowę na bok, jego włosy rozsypały się na siedzeniu niczym czarne futro. Pokręciłam głową. – Jesteś napalony, a ja dostępna. To mi nie pochlebia Bernardo. Wrócił do dawnej pozycji na siedzeniu, włosy przerzucił z powrotem na bok. – Teraz do babskie wypaczenie. - Co? - Komplikowanie spraw, potrzeba tego, aby seks był czymś więcej niż seksem. - Nie wiem. Znam faceta czy dwóch, którzy komplikują to w podobnym stopniu. - Nie wydajesz się być z niego czy też nich zadowolona. - Czy Edward zadzwonił po ciebie zanim sprowadził Olafa? – spytałam. - Potem, ale zmieniasz temat. - Nie, nie zmieniam. Edward jest ekspertem, zna się na ludziach. Wie po kogo zadzwonić w danej sytuacji, w sprawie dowolnego zabójstwa. Obecność Olafa ma sens. Moja obecność ma sens. Wie, że to nie jest twój typ zbrodni. - Zgubiłem się. - Edward zachęcał mnie, bym się z tobą przespała. Bernardo spojrzał na mnie, był w szoku, tak myślę. Miło wiedzieć, że było to możliwe. – Edward w roli swatki. Mówimy o tym samym Edwardzie, prawda? - Może Donna go zmieniła, - powiedziałam. - Nic nie zmienia Edwarda. To góra. Po prostu jest. Skinęłam głową. – Prawda, ale nie zachęcał mnie, abym wybierała razem z tobą zasłony. Powiedział, cytuję, ‘potrzebujesz dobrego, nieskomplikowanego pieprzenia’. Brwi Bernardo powędrowały bardzo wysoko. – Edward tak powiedział? - Owszem tak. Teraz mi się przyglądał. Czułam ciężar jego wzroku obserwując drogę. Teraz nie było w tym seksu. Było to intensywne spojrzenie. Przykułam jego uwagę. – Czy twierdzisz, że Edward sprowadził mnie, abym cię skusił? - Nie wiem. Może. Może się mylę. Może to tylko przypadek. Ale nie podoba mu się mój wybór kochanków. - Po pierwsze jeśli chodzi o Edwarda nie ma przypadków. Po drugie, z kim mogłabyś sypiać, aby to przejęło Edwarda? Nie obchodziło by go, gdybyś robiła to z psem. Zignorowałam ostatnią uwagę, ponieważ nie miałam riposty. Ale nie mogę powiedzieć, abym się z tym nie zgadzała. Zwykle Edward po prostu chce wiedzieć, czy jesteś w stanie strzelać. Cała reszta jest bez znaczenia. – Odpowiem na twoje pytanie, jeśli najpierw odpowiesz na moje. - Strzelaj. - Możesz wyglądać jak chłopiec z okładki „Rdzennego Amerykanina”, ale nie wyczuwam, abyś pochodził z innej kultury? - Zbyt biały jak na twój gust? – był zły. Dotknęłam jego źródła gniewu. - Posłuchaj, rodzina mojej mamy pochodzi z Meksyku i kiedy masz z nimi kontakt, da się to wyczuć. Rodzina ojca pochodzi z Niemiec, oni wszyscy mówią rzeczy, robią rzeczy trochę

europejskie albo z posmakiem zagranicznym. Nie wydajesz się mieć żadnych konkretnych korzeni kulturowych. Mówisz jak przeciętny Amerykanin, jak w telewizji czy coś. Spojrzał na mnie, teraz był zły. – Moja matka była biała. Mój ojciec był Indianinem. Powiedziano mi, że zmarł przed moimi narodzinami. Porzuciła mnie tuż po porodzie. Nikt nie chciał małego mieszańca, więc przechodziłem z jednego sierocińca do drugiego. Gdy miałem osiemnaście lat zaciągnąłem się do wojska. Odkryli, że jestem dobrym strzelcem, zabijałem dla mego kraju przez lata. Potem zostałem wolnym strzelcem. I oto jestem. – Jego głos stawał się coraz bardziej zgorzkniały, aż na końcu słuchanie go nieomal sprawiało ból. Powiedzenie, że mi przykro byłoby obraźliwe. Powiedzenie, że rozumiem, byłoby kłamstwem. Dzięki za odpowiedź też nie brzmiało dobrze. - Nie masz nic do powiedzenia? – spytał. – Zszokowana? Żal ci mnie? Zgódź się na seks z litości. Wtedy spojrzałam na niego. – Jeśli ktokolwiek uprawia z tobą seks, to na pewno nie z litości i doskonale o tym wiesz. - Ale ty nie chcesz się ze mną przespać. - Nie z powodów rasowych, albo ich braku, albo przez twoje wychowanie. W domu czeka na mnie dwóch facetów. Dwóch to o jednego za wiele. Troje byłoby niedorzecznością. - Dlaczego Edward ich nie lubi? – spytał Bernardo. - Jeden jest wilkołakiem, drugi wampirem. – Moje słowa były pozbawione emocji, ale obserwowałam jego twarz na tyle długo, aby dostrzec jego reakcję. Gapił się na mnie. W końcu zamknął usta i powiedział, - Jesteś Egzekutorką, postrachem nieumartych. Jak możesz sypiać z wampirem? - Nie jestem pewna czy umiem odpowiedzieć na to pytanie, nawet sobie. Ale obecnie nie sypiam z żadnym z nich. - Czy myślałaś, że wilkołak jest człowiekiem? Czy usiłował cię zmylić? - Na początku, ale nie trwało to długo. Wiedziałam czym jest kiedy zaprosiłam go do łóżka. Cicho zagwizdał. – Edward nienawidzi potworów. Ale nie sądziłem, że obchodziłoby go gdyby jego wsparcie sypiało z nimi. - Obchodzi go to. Nie wiem czemu, ale tak jest. - Więc uważał, że co? Że jedna noc ze mną odmieni twoją wiarę? Że wyrzekniesz się potworów? – Teraz wpatrywał się we mnie, uważnie przyglądał się mojej twarzy. – Słyszałem, że zwierzołaki mogą zmienić kształt swego ciała na zawołanie. Czy to prawda? - Niektóre mogą, - powiedziałam. Znajdowaliśmy się na obrzeżach Albuquerque. Centra handlowe, fast- foody i restauracje. - Czy twój chłopak potrafi? - Tak. - Czy może zmienić kształt całego ciała na zawołanie? Poczułam rumieniec wspinający się po moim karku, nie mogłam tego powstrzymać. Bernardo się roześmiał. – Zgaduję, że potrafi. - Bez komentarza. Nadal cicho się śmiał, to był bardzo męski śmiech. – Czy twój wampir jest stary? - Ma ponad czterysta lat, - powiedziałam. Centra handlowe zostały za nami, ich miejsce zajął obszar mieszkalny. Zbliżaliśmy się do pierwszego punktu granicznego, według wskazówek Edwarda. Zużyliśmy prawie godzinę dnia. Prawie minęłam zjazd do miejsca Nicandro Baco, ale jeśli mam rację, jeśli to, z czym się staramy uporać jest rodzajem nieumartego o którym nigdy nie słyszałam, to inny nekromanta może się przydać. Z tego co wiedziałam, ten typ nieumarłych mógł być lokalny, a Baco wiedziałby więcej niż ja. Skręciłam, sprawdziłam czy Ramirez nadal jedzie za nami. - Możesz mi przeczytać jak dojechać? – spytałam. Nie odpowiedział, po prostu wziął kawałek papieru z deski rozdzielczej i zaczął odczytywać

nazwy ulic. – Na razie jedziesz dobrze. Wróćmy do naszej rozmowy. Zmarszczyłam brwi. – Czy musimy? - Czy dobrze rozumiem, - powiedział Bernardo. – Spotykałaś się ze zmiennokształtnym, który ma tak doskonałą kontrolę nad swym ciałem, że może uczynić dowolną część ciała… większą. - Albo mniejszą, - powiedziałam. Liczyłam światła pod nosem. Nie chciałam przegapić skrętu. Mieliśmy dość czasu, aby spotkać się z kolesiem i dojechać do szpitala przed zmrokiem, ale nie jeśli się zgubimy. - Żaden mężczyzna nie robi niczego mniejszym podczas seksu. Nie ważne czym jest, to nadal samiec. Wzruszyłam ramionami. Nie zamierzałam dyskutować na temat rozmiarów Richarda z Bernardo. Jedyną osobą, z którą rozmawiałam na ten temat była Ronnie, i to przy dużej ilości chichotania, kiedy dzieliłyśmy się wstydliwymi faktami na temat jej chłopaka Louie’ego. Moje doświadczenie mówi mi, że kobiety zdradzają więcej pikantnych szczegółów przyjaciółkom niż mężczyźni. Oni więcej się chwalą, ale kobiety będą mówić o drobnostkach i dzielić się większą ilością doświadczeń. - Tak więc na czym skończyłem? – powiedział Bernardo. – Ach, sypiasz ze zmiennokształtnym, który ma tak doskonałą kontrolę nad swym ciałem, że może uczynić dowolną część ciała większą lub mniejszą na zawołanie. Wierciłam się na siedzeniu, ale w końcu skinęłam głową. Bernardo uśmiechnął się radośnie. – Do tego posuwasz wampira, który uprawiał seks przez ponad czterysta lat. – Nagle mówił z udawanym brytyjskim akcentem. – Czy mogę założyć, że teraz posiada wysoce rozwinięte umiejętności? Rumieniec, który bladł powrócił. Prawie ucieszyłam się z nadchodzącej ciemności, która mogłaby go skryć. – Tak, - powiedziałam. - Cholera, dziewczyno, mogę być dobry, ale nie aż tak. Jestem tylko zwykłym śmiertelnikiem. Nie mogę się mierzyć z panem nieumartych i wilczkiem. Znajdowaliśmy się w części miasta wyglądającej na niemal opuszczoną. Stacje benzynowe i bary pokryło niczym zakaźna choroba graffiti. Fronty sklepów były zabite dechami i pomalowane jeszcze większą ilością graffiti. Popołudnie nadal było ciężkie od odbitego słońca, ale światło w jakiś sposób nie mogło do końca sięgnąć ulicy, jakby coś trzymało je na dystans. Skóra na moich plecach zjeżyła się tak, że podskoczyłam. - Co się stało? – spytał Bernardo. Pokręciłam głową. Nagle poczułam suchość w ustach. Wiedziałam, że jesteśmy na miejscu, nim zapytał, - To tu, Los Duendos, the dwarves. Powietrze było ciężkie, napierało ciężarem magii. Magii śmierci. Albo właśnie kogoś zabili, aby zyskać moc do zaklęcia, albo w tej chwili pracowali nad magią śmierci. Ponieważ słońce nadal świeciło, to była sztuczka. Większość animatorów nie mogła wskrzeszać zmarłych przed zapadnięciem nocy. Teoretycznie, jestem dość potężna, by dokonać tego w samo południe, ale tak nie postępuję. Kiedyś ktoś powiedział mi, że nie mogę tego zrobić tylko i wyłącznie dlatego, iż wierzę, że nie mogę. Ale Nicandro Baco zdawał się nie podzielać moich wątpliwości. Może nie byłam większą rybą mimo wszystko. Teraz napadły mnie wątpliwości. Zbyt późno, aby wezwać Edwarda jako wsparcie. Jeśli Baco wyczuje policję, albo ucieknie, albo odmówi współpracy, albo spróbuje zrobić nam krzywdę. Jego moc owionęła moje ciało, a nadal siedziałam w samochodzie. Jak będzie na żywo? Źle. Jak źle? Jak mówi stare powiedzenie, jest tylko jeden sposób, aby się przekonać. Rozdział 36 Wjechałam na pusty parking. Dwa budynki dalej za rogiem był bar. Ramirez zaparkował obok mnie. Razem z mundurowym oficerem Rugby wysiedli z samochodu i ruszyli w naszą stronę. Rugby był średniego wzrostu, dobrze zbudowany i ruszał się tak, jakby trenował. Był

pewny siebie i miał gotowy uśmiech sięgający jego oczu. Widać, że świetnie czuł się we własnej skórze, jakby nigdy nic złego mu się nie przytrafiło. Zupełnie brakowało mu tej otoczki, którą mieli policjanci doświadczeni przez życie i którzy już coś osiągnęli. Wyglądał na starszego ode mnie, ale jego oczy były młodsze. Nie cierpiałam tego. Ramirez przez całą drogę tutaj sprawdzał Nicandaro Baco, vel Nicky Baco. Był on podejrzany o morderstwa, ale świadkowie w dziwny sposób znikali, albo zapominali co widzieli. Miał powiązania z lokalnym gangiem motocyklowym, och, klubem. Według Ramireza, gangi motocyklowe wolały teraz bardziej politycznie poprawną nazwę klubu. Lokalny „klub” nazywał się Los Lobos. - Byleby nie pomylić z zespołem muzycznym - powiedział Ramirez. Mrugnęłam. I nagle zrozumiałam dowcip. - Och tak, Los Lobos, zespół. Spojrzał na mnie. - Wszystko w porządku? Kiwnęłam głową. Nawet dwa budynki dalej czułam dotyk magii Baco. Mogłam się założyć, że gdyby ktoś się nie spieszył, to odkryliby zaklęcia, czary, zabezpieczenia ustawione tu i tam w okolicy. Nie sądziłam, żeby był świadomy mojej obecności. Jedynym powodem, dlaczego mogłam go wyczuć było to, że był w samym środku rzucania zaklęcia. Uroki były rozproszone w sąsiedztwie, by powodować zaniepokojenie. Mógłby dosłownie wyprzeć jeden biznes drugim. Było to nielegalne tak samo jak i nieetyczne. Oczywiście nie wiedziałam dlaczego chciał zniszczyć całą gospodarkę w okolicy swojego baru. Później będę się o to martwiła. Morderstwa i okaleczenia najpierw. Prawdopodobny szwindel nieruchomościami później. Czasem po prostu trzeba ustalić jakieś priorytety. - Los Lobos są małą i lokalną grupą, ale mają złą reputację - powiedział Ramirez. - Jak bardzo? - Zapytałam. - Przemyt narkotyków, morderstwo, morderstwo na zlecenie, napaść, napaść ze skutkiem śmiertelnym, usiłowanie morderstwa, gwałt, porwanie. - Porwanie? - Zapytał Bernardo, jakby pozostałych zbrodni się spodziewał, ale nie tego. Ramirez spojrzał na niego oczami, które zmieniły się z przyjaznych w zimne. Z jakiegoś powodu nie lubił Bernardo. - Uważamy, że uprowadzili nastoletnią dziewczynę, ale nikt nigdy się nie ujawnił, a jedyny świadek widział, jak została wciągnięta do vana wyglądającego tak, jak samochód Rolanda Sachema, jednego z liderów. Ale wiele osób ma szarego vana. - Wiele nastoletnich dziewczyn zniknęło? - Zapytałam. - Tak myśleliśmy, ale nie. Nie zauważyliśmy schematu, według którego gang porywałby młode kobiety. Nie mówię, że tego nie robią, ale nie stało się to ich zwyczajem. - Dobrze wiedzieć - odparłam. Ramirez się uśmiechnął. - Jesteś uzbrojona i... - wręczył mi smukły telefon komórkowy. - Naciśnij ten guzik i zadzwonisz na ten telefon. - Pokazał drugi taki sam aparat. - Rigby i ja przybędziemy ze wsparciem. Moje oczy przeskoczyły na Rigby’iego, który właśnie skinął do mnie uchylając kapelusza. - Do usług, proszę pani. Proszę pani? Albo był o pięć lat młodszy, niż na to wyglądał, albo zwracał się tak do każdej kobiety. Odwróciłam się i spojrzałam na. Jego oczy były miłe ale nie spokojne. Zbyt wiele widział w swoim życiu, by być naprawdę spokojnym. Jego oczy bardziej mi się podobały. - Nie zamierzasz spróbować kłócić się i przekonać mnie, żebym nie wchodziła do tego baru tylko z Bernardo? - Podejrzewamy Baco o używanie magii do zabijania ludzi. Automatycznie jest to wyrok śmierci. Jeżeli tylko zwęszy policję, to się zamknie i będzie chciał swojego adwokata. Jeżeli

chcesz się czegoś od niego dowiedzieć, musisz udawać zwykłego cywila. Jeśli planowałabyś iść tam sama, bez Bernardo lub jakiegokolwiek mężczyzny, to bym się kłócił. Zmarszczyłam brwi. - Potrafię o siebie zadbać. Potrząsnął głową. - W świecie, w którym działa ten gang, kobiety nie istnieją, chyba że dzięki mężczyznom. Jeszcze bardziej zmarszczyłam brwi. - Nie rozumiem. - Wszystkie kobiety są albo czyimiś matkami, żonami, siostrami, dziewczynami, kochankami. Nie wiedzieliby co z tobą zrobić, Anito. Idź tam jako dziewczyna Bernardo. - Podniósł rękę, żebym mu nie przerywała, zanim zdążyłam otworzyć usta. - Zaufaj mi. Musisz mieć pewnego rodzaju status, który łatwo i szybko pojmą. Twoja licencja animatora jest zbytnio zbliżona do odznaki. Żadna kobieta przy zdrowych zmysłach nie zabłądziłaby tam tylko na drinka. Musisz być czymś. - Popatrzył na Bernardo niezadowolony. - Poszedłbym z tobą jako twój chłopak, ale czy ci się to podoba czy nie, wyglądam jak glina, a przynajmniej tak mi powiedziano. Popatrzyłam na niego. Nie byłam pewna, o co chodziło z policjantami, ale po jakimś czasie naprawdę wyglądali jak gliniarze, niekiedy nawet nie będąc na służbie. Częściowo przez ubrania, a częściowo przez niedający się określić otaczający ich autorytet, albo poważne zachowanie lub coś innego. Cokolwiek „to” było, Ramirez to miał. Rugby był w mundurze i mimo to nie wzięłabym go jako wsparcia. Sprawiał, że przy jego pewności siebie, stawałam się nerwowa. Policjant nigdy nie powinien być tak bardzo zadowolony z siebie. Znaczyło to, że jeszcze nie doświadczył zbyt wiele. Spojrzałam na ironicznie uśmiechniętą twarz Bernardo. - Zgadzam się, ale pod przymusem. - Dobrze - powiedział Ramirez, ale również patrzył na Bernardo, jakby nie podobał mu się wyraz jego twarzy. Uniósł palec do twarzy wyższego mężczyzny. - Zachowasz się nieodpowiednio w stosunku do Anity, a osobiście sprawię, że tego pożałujesz. Oczy Bernardo zmieniły się z rozśmieszonych w lodowate. To przypominało sposób, w jaki z oczu Edwarda znikały emocje, dopóki nie były/nie stawały się puste i bezlitosne. Stanęłam między nimi tak, że musieli na mnie spojrzeć. - Potrafię o siebie zadbać i poradzić sobie z Bernardo, detektywie Ramirez. Jednakże dzięki. Użyłam jego tytułu, by przypomnieć Bernardo kim i czym był. Nawet Edward zachowywał się spokojnie przy glinach. Twarz Ramireza stała się zamknięta, pusta. - Proszę się czuć jak u siebie, panno Blake. Zdałam sobie sprawę, że pomyślał, iż użyłam jego tytułu, bo byłam na niego zła. Cholera. Dlaczego w samym środku kryzysu zawsze muszę ugrząźć po uszy w męskich ego? - W porządku, Hernando. Lubię wszystkim przypominać, że jestem dużą dziewczynką. Dotknęłam lekko jego ramienia. Popatrzył na mnie, a jego oczy złagodniały. - W porządku. To było męski skrót wyciągnięcia ręki na zgodę i zaakceptowania tego. Szczerze, gdyby jedną ze stron zamieszaną w to nie była kobieta, ten skrót byłby jeszcze bardziej zdawkowy. Odsunęłam się od nich obu i zmieniłam temat. - Zadziwiające, jak wielu złych chłopców i potworów porozmawia ze mną, a nie z policją. Kiwnął głową, ale twarz nadal miał poważną. - Zadziwiające. Tak, to odpowiednie słowo. Spojrzenie, jakie mi posłał, było badawcze, przeszukujące, aż się zastanawiałam, czy mnie

również sprawdził tak jak Baco. Nie zapytałam. Naprawdę nie chciałam wiedzieć. Ale miał rację w sprawie Baco. Jeżeli był tym, o czym mówili ludzie, to nie chciałby policji w pobliżu swojego domu lub miejsca pracy. Nie żartowali o automatycznym wyroku śmierci. Ostatnia egzekucja w tym kraju kogoś, kto rzucił zaklęcie, odbyła się dwa miesiące temu. W Kalifornii, gdzie żadne inne przestępstwo nie jest karane śmiercią. Osądzili i skazali czarnoksiężnika, lub prawdopodobnego czarnoksiężnika, za układanie się z siłami demonicznymi. Użyła demona, by zabić swoją siostrę i przejąć spadek po rodzicach. Podejrzewali, że ich również zabiła, ale nie umieli tego udowodnić. I kogo to obchodziło? Mogli ją zabić tylko raz. Czytałam niektóre raporty z procesu. Była winna. Nie miałam wątpliwości. Ale trzy miesiące trwało od aresztowania, przez proces do wykonania wyroku. To było niespotykane w amerykańskim systemie sprawiedliwości. Cholera, przeważnie dłużej trwa ustalenie daty rozprawy, nie wspominając o całym procesie. Ale nawet Kalifornia wyciągnęła pewne wnioski z kilku lat wstecz. Aresztowali czarnoksiężnika za bardzo podobną zbrodnię. Starali się ustalić normalny termin rozprawy, ponieważ jakiś kongresman, lub ktoś inny, uważał, że kara śmierci nie powinna być stosowana nawet w przypadkach morderstwa z użyciem magii. Czarodziej wezwał w celi wyższego demona. Ten zabił wszystkich strażników w tym więzieniu i niektórych zatrzymanych. W końcu został złapany przy pomocy czarownic używających białej magii. Wszystkich zgonów było czterdzieści dwa lub czterdzieści trzy, coś koło tego. Czarodziej został zabity w trakcie próby pojmania. Dostał trzydzieści kulek, co znaczyło, że ludzie musieli opróżnić swoje magazynki, gdy już leżał. Żaden policjant nie wszedł w linię ognia, czyli musieli stać nad nim, celując w dół. To była przesada, ale nie winiłam ich za to. Nigdy nie znaleźli wszystkich części ciała strażników więziennych. W Nowym Meksyku był wyrok śmierci. Mogłabym się założyć, że pobiliby Kalifornijski trzymiesięczny rekord od aresztowania do wykonania wyroku. To znaczy, w tym stanie mogliby skazać na śmierć za zwykłe staromodne morderstwo. Dodaj do tego magię i rozrzucaliby twoje prochy na wietrze szybciej, niż mógłbyś powiedzieć Belzebub. Obecna metoda egzekucji jest wszędzie taka sama. Ameryka nie zezwala na palenie na stosie za żadną zbrodnię. Ale po tym jak umrzesz, a byłeś zamieszany w morderstwo z użyciem magii, palą ciało na proch. Potem rozsypują prochy, najczęściej w bieżącej wodzie. Bardzo tradycyjne. Są miejsca w Europie, gdzie palenie „czarownic” na stosie jest nadal legalne. Jest więcej niż jeden powód, dla którego nie podróżuję poza granice kraju. - Anita, jesteś z nami nadal? - Zapytał Ramirez. Mrugnęłam. - Przepraszam, myślałam o ostatniej egzekucji w Kalifornii. Nie winię Bako o to, że jest zaniepokojony. Ramirez potrząsnął głową. - Ja również. Bądźcie bardzo ostrożni. To są źli ludzie. - Anita wie co nieco o złych ludziach - odparł Bernardo. Dwaj mężczyźni spojrzeli na siebie i ponownie wyczułam, że Ramirez go nie lubił. Bernardo zdawał się go drażnić. Czy się znali? Zdecydowałam, że zapytam. - Chłopcy, czy wy się znacie? Oboje potrząsnęli głowami. - Dlaczego? - Zapytał Bernardo. - Zdajecie się mieć między sobą pewnego rodzaju osobiste problemy. Bernardo się uśmiechnął, a Ramirez wyglądał na zakłopotanego. - Z mojej strony nie ma nic osobistego - powiedział Bernardo.

Rugby się odwrócił, kaszląc. Gdybym nie wiedziała lepiej, powiedziałabym, że próbował ukryć śmiech. Ramirez go zignorował, całą uwagę poświęcając Bernardo. - Wiem, że Anita wie jak sobie poradzić wśród złych kolesi, ale noża w plecach nie interesuje, jak dobry jesteś. Lobos szczycą się używaniem ostrzy zamiast broni palnej. - Spluwy są dla maminsynków - odparłam. - Coś w tym stylu. Na granatową koszulkę polo założyłam czarny żakiet. Gdybym zapięła dwa guziki, to firestar byłby niewidoczny i nie miałabym problemu by po niego sięgnąć. Jak również po browninga. Prawdę mówiąc, smukły telefon komórkowy w prawej kieszeni był bardziej widoczny, niż pistolety. - Ja po prostu uwielbiam brać pistolet do walki na noże. Bernardo zarzucił koszulę z krótkim rękawem na swój biały podkoszulek. Powiewała z tyłu i zakrywała berettę 10 milimetrów na jego biodrze. - Ja też - powiedział i uśmiechnął się. Był to dziki uśmiech, a ja zdałam sobie sprawę, że od kilku tygodni to prawdopodobnie była jego pierwsza wyprawa przeciwko czemuś z krwi i kości, i możliwemu do zabicia. - Idziemy tam, by zdobyć informacje, a nie zrobić OK Corral (http://pl.wikipedia.org/wiki/Strzelanina_w_O.K._Corral). Rozumiesz? - Ty jesteś szefem - odparł, ale nie podobał mi się wyraz jego oczu. Były wyczekujące, podekscytowane. Dziś rano, gdy zsuwałam nóż do pochewki na kręgosłupie, czułam się paranoicznie. Teraz poruszyłam głową delikatnie do przodu i tyłu, by poczuć na szyi rękojeść. To było pocieszające. Prawie zawsze nosiłam noże na przedramionach, ale ten na kręgosłup był nadobowiązkowy. W jednej chwili jesteś paranoikiem i zabierasz zbyt dużo broni, a w następnej jesteś przestraszony i niedozbrojony. Takie jest życie, a może tylko moje takie było. - Czy wiecie, czym są los duendos? - zapytał Ramirez. - Bernardo mówił, że oznacza to karły. Ramirez kiwnął głową. - Ale tutaj to folklor. To małe istoty, które żyją w jaskiniach i kradną różne rzeczy. Mieli być aniołami, jednak utknęli między Niebem i Piekłem podczas buntu Lucyfera. Tak wiele aniołów opuszczało Niebo, że Bóg zatrzasnął wrota i los duendos zostali uwięzieni poza Niebem. Utknęli w próżni. - Dlaczego nie poszli do Piekła? - Bernardo zadał bardzo dobre pytanie. Ramirez wzruszył ramionami. - Opowieść o tym nie wspomina. Rzuciłam okiem na Rigby’iego stojącego za Ramirezem. Był wyluzowany, chętny, gotowy, jak wyrośnięty Harcerz. Nie zdawał się martwić niczym. Przez to robiłam się nerwowa. Mieliśmy wejść do baru pełnego motocyklistów, złych gości. Był tam też nekromanta tak potężny, że moja skóra cierpła kilka bloków od niego. Pozostali wyglądali na pewnych siebie, ale była to pewność siebie wyrobiona byciem tam, zrobieniem pewnych rzeczy i przeżyciem tego. Pewność Rigby’iego odbierałam jako nieautentyczną, nie fałszywą pewność siebie, ale opartą na fałszywych założeniach. Nie mogłam być tego pewna bez pytania, ale mogłabym się założyć, że Rigby nigdy nie był w sytuacji, z której mógłby nie wyjść cały i zdrowy. Poza szczupłymi mięśniami była w nim jakaś delikatność. Każdego dnia przywiązywałam mniejszą wagę do ilości mięśni, a większą do głębi spojrzenia. Miałam nadzieję, że Ramirez nie będzie musiał przyjść nam na pomoc z Ribgy’im, jako jedynym wsparciem. Ale nie powiedziałam tego głośno. Każdy czasami traci swoją niewinność. Jeśli coś pójdzie nie tak, dziś mógłby być wieczór Rigby’iego.

- Czy opowiedziałeś nam tą krótką historię z jakiegoś powodu, Hernando? To znaczy, że sądzisz, że Baco, albo ci motocykliści, mogliby być los duendos? Potrząsnął głową. - Nie, po prostu pomyślałem, że chcielibyście wiedzieć. To mówi coś o Baco, że nazwał swój bar mianem upadłych aniołów. Otworzyłam drzwi kierowcy w Hummerze. Bernardo zrozumiał aluzję i ruszył w stronę drzwi pasażera. - Nie upadłe anioły, Hernando, tylko zawieszone w próżni. Hernando oparł się w otwartym oknie samochodu. - Ale nie są już w Niebie, prawda? Z tym ostatnim enigmatycznym komentarzem odsunął się i pozwolił mi zamknąć okno. Obserwowali nas z Rigby’im jak odjeżdżaliśmy. Gdy tak stali na opuszczonym parkingu, w pewien sposób wydawali się być samotni. A może to ja się czułam opuszczona. Spojrzałam na Bernardo. - Nie zabij nikogo, dobra? Usadowił się na fotelu, wtulając się w skórę. Wyglądał na bardziej zrelaksowanego, niż go wcześniej widziałam. - A jeśli będą starali się nas zabić? Westchnęłam. - Wtedy będziemy się bronić - odparłam. - Widzisz, wiedziałem, że spojrzysz na to z mojej strony. - Nie zaczynaj bójki - powiedziałam. Spojrzał na mnie niecierpliwymi, brązowymi oczami. - A mogę ją zakończyć? Popatrzyłam z powrotem na drogę, szukając miejsca do zaparkowania. Zaklęcie, nad którym pracował Baco, było skończone. Atmosfera stała się lżejsza. Ale nadal coś wisiało w powietrzu, jakby błyskawica oczekująca by uderzyć. - Tak, możemy ją zakończyć. Zaczął nucić pod nosem. Zdawało mi się, że był to motyw z „Siedmiu Wspaniałych”. Cytując nadużywane fragmenty filmu miałam złe przeczucie odnośnie tego wszystkiego. Rozdział 37 W chwili, gdy znalazłam miejsce parkingowe, mieliśmy już z Bernardo obmyślony plan. Byłam nekromantką spoza miasta i chciałam porozmawiać o sprawach zawodowych z jednym z niewielu nekromantów o którym kiedykolwiek słyszałam. Byłaby to kiepska wymówka, gdyby nie była tak cholernie bliska prawdy. A nawet jeśli była to prawda, no prawie prawda, brzmiało to marnie. Ale nie mieliśmy całego dnia, a poza tym nie sądzę, że bycie podstępnym byłoby naszą mocną stroną. Oboje czuliśmy się bardziej komfortowo w sytuacji rozwaldrzwi-i-zacznij-strzelać niż wymyśl-dobrą-przykrywkę-i-zinfiltruj. Zanim przeszliśmy przez ulicę, Bernardo wyciągnął do mnie rękę. Skrzywiłam się. Pomachał na mnie dłonią. - Chodź, Anito, graj fair. Wyciągnął do mnie swoją prawą rękę. Przez uderzenie serca patrzyłam na nią, ale w końcu podałam mu swoją. Jego palce owijały się wokół mojej dłoni odrobinę za wolno i zbyt władczo, ale mogłam z tym żyć. Mieliśmy szczęście, że ja byłam praworęczna a Bernardo leworęczny. Mogliśmy się trzymać za ręce nie martwiąc się o szybkie wyciąganie broni. Zazwyczaj podczas przytulania byłam jedyną uzbrojoną osobą, więc musieliśmy się przejmować moją ręką wyciągającą broń. Umawiałam się z facetami, z którymi nie mogłam chodzić ramię w ramię, przez uciążliwy rytm między nami. Bernardo nie należał do tych facetów. Zwolnił swoje tempo tak, bym mogła nadążyć za jego długim krokiem, dopóki nie zdał sobie sprawy, że szłam krok przed

nim i ciągnęłam go za rękę. Mam wielu wysokich przyjaciół. Nikt nigdy nie narzekał, że nie nadążałam. Drzwi do baru były czarne i tak bardzo zlewały się ze ścianami budynku, że można było je przeoczyć. Bernardo otworzył je dla mnie i pozwoliłam mu na to. Kłótnia o to, kto miałby trzymać drzwi, mogłaby zrujnować naszą przykrywkę. Ale gdyby był moim prawdziwym facetem, pewnie byśmy się o to spierali. No cóż. Po chwili, gdy weszłam do baru, nie, od razu gdy weszłam, wiedziałam, że nie mieliśmy szansy wmieszać się w tłum. Tak wiele rzeczy do tej pory poszło źle. Nie byliśmy zbytnio wystrojeni, ile źle ubrani. Gdyby Bernardo zrzucił czarną koszulę z krótkimi rękawami i pozostał tylko w białym podkoszulku, i gdyby ciuch nie wyglądał na świeżo wyjęty z pralki, to prawdopodobnie mógłby się wpasować. Ja byłam jedyną osobą w pomieszczeniu ubraną w marynarkę. Ale nawet koszulka polo i dżinsy zdawały się być odrobinę nie w stylu tego, co niektóre kobiety miały na sobie. Czy można powiedzieć króciutkie krótkie spodenki? Dziewczyna obok nas, dosłownie dziewczyna - jeżeli miała osiemnaście lat, to zjadłabym coś wstrętnego - spojrzała na mnie wrogo. Miała długie, brązowe włosy za ramiona. Były czyste i błyszczące nawet w przyciemnionym świetle. Jej makijaż był delikatny, ale bardzo praktyczny. Powinna raczej decydować, kogo zaprosić na bal na zakończenie roku szkolnego. Za to miała na sobie czarny skórzany biustonosz nabijany metalowymi ćwiekami i pasujące do tego krótkie spodenki, które zdawały się być namalowane na jej wąskich biodrach. Ubiór uzupełniały ciężkie buty na koturnach. Te buty były paskudne w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, a dwadzieścia lat później nic się nie zmieniło, nawet gdy znów stały się modne. Wisiała na facecie, który musiał być od niej straszy o trzydzieści lat lub więcej. Jego włosy i rozczochrana broda były siwe. Na pierwszy rzut oka wydawał się być gruby, ale był tak samo gruby jak agresywny dróżnik. Ciało, a pod spodem mięśnie. Jego oczy były schowane za małymi, okrągłymi, przeciwsłonecznymi okularami pomimo tego, że w barze było ciemno. Siedział przy stoliku najbliżej drzwi, a jego wielkie dłonie spoczywały na blacie. Był całkowicie nieruchomy, ale nadal można było wyczuć jaki był wielki, imponujący fizycznie. Dziewczyna była szczuplejsza i niższa ode mnie. Miałam nadzieję, że była jego córką, ale w to wątpiłam. Wstał, a fala energii wydobyła się z niego w wijącej się, prawie widocznej, drażniącej mocy. Nagle w pomieszczeniu ciężko było oddychać, ale nie przez dym z papierosów przeszkadzający, jak gęsta mgła. Przyszłam tu oczekując spotkania z nekromantą. Nie spodziewałam się wilkołaka. Nie byłam pewna w stu procentach jakiego typu było to zwierzę, ale nazwijcie to przeczuciem - los lobos - musieli być wilkołakami. Rozejrzałam się po barze pełnym ludzi i poczułam ich rosnącą moc, jak jeżącą się sierść. Bernardo oparł swoją prawą rękę na moim ramieniu i poprowadził mnie powoli w stronę baru. Bardzo mocno musiałam się powstrzymywać, żeby nie sięgnąć po całą broń, jaką przy sobie miałam. Nie byli w stosunku do nas agresywni. Pewnie za każdym razem robili taki pokaz niechcianym turystom. Prawie każdy zrozumiałby przesłanie i wyszedł. Opuszczenie tego miejsca było bardzo dobrym pomysłem. Niestety, mieliśmy sprawę do załatwienia, a naprawdę dobry pokaz zagrożenia nie był wystarczającym powodem by nas powstrzymać. Szkoda. Ponieważ nie podobało im się to, że nie chcemy wyjść. A co jeśli ten popołudniowy popis nie był normą? Co, jeśli starali się nas wystraszyć, bo coś działo się na dole? Było coraz gorzej. Długi, drewniany bar opustoszał, kiedy ruszyliśmy w jego kierunku. Dla mnie super. Nie chciałam zostać otoczona. Barman był kobietą, co za zaskoczenie, i karłem, och, niską osobą. Nie byłam w stanie zobaczyć ponad barem, ale musiała na czymś stać. Miała krótkie, gęste, ciemne włosy z białymi pasemkami. Jej twarz miała kształt kwadratu, a tak surowych oczu jak jej, nigdy jeszcze nie widziałam. Jej twarz była w dużym stopniu pokryta zmarszczkami,

ale nie tymi związanymi z wiekiem, ale z życiem. Jedną brew przecinała bardzo jasna blizna. Brakowało jej jedynie napisu nad głową „Miałam ciężkie życie”. - Czego chcecie? - Zapytała ostrym tonem, pasującym do reszty jej osoby. Po części oczekiwałam, że Bernardo jej odpowie, ale jego uwaga była zwrócona na pomieszczenie i rosnącą w nim atmosferę wrogości. - Szukamy Nicky’ego Baco - powiedziałam. Jej oczy nawet nie mrugnęły. - Nigdy o nim nie słyszałam. Potrząsnęłam głową. Jej odpowiedź była automatyczna. Nawet o tym nie myślała. Mogłabym zapytać o kogokolwiek innego i odpowiedź byłaby taka sama. Obniżyłam głos, mimo że wiedziałam o tym, że wszystkie stworzenia w pomieszczeniu usłyszałby nawet najcichszy szept. - Jestem nekromantką. Słyszałam, że Baco też nim jest. Spotkałam wielu ożywiających zombie, ale nigdy innego nekromanty. Pokręciła głową. - Nie wiem o czym mówisz. Zaczęła wycierać ladę baru poplamioną szmatą. Nie patrzyła nawet na mnie, jakby się mną zupełnie nie interesowała. Poczekaliby chwilę, a później staliby się niecierpliwi i wykopaliby nas stamtąd. I udałoby im się to, chyba że bylibyśmy chętni zacząć strzelać. Gdy ma się wątpliwości, najlepiej powiedzieć prawdę. Nie było to moje normalne zachowanie, ale choć raz miałam zamiar spróbować wszystkiego. - Jestem Anita Blake - tyle udało mi się powiedzieć, zanim jej wzrok na mnie spoczął i naprawdę na mnie popatrzyła. - Udowodnij to - powiedziała. Zaczęłam sięgać do żakietu po mój dowód osobisty. Usłyszałam szczęk broni pod barem, gdy odciągnęła zamek. Po dźwięku mogłam powiedzieć, że był to staromodny obrzynek, inaczej nie zmieściłby się pod barem. - Powoli - ostrzegła. Kątem oka zauważyłam ruch Bernarda. Odwracał się w naszą stronę, prawdopodobnie sięgając po broń. - W porządku, Bernardo. Wszystko jest pod kontrolą. Nie wydaje mi się, żeby uwierzył. - Proszę - powiedziałam. Niezbyt często używałam tego słowa. Bernardo się zawahał, ale w końcu odwrócił się i obserwował zgromadzone wilkołaki. - Pospiesz się - wysyczał. Zrobiłam to, co chciała kobieta mierząca obrzynem w moją pierś. Ruszałam się bardzo, bardzo powoli i wręczyłam jej mój dowód osobisty. - Połóż go na barze. Tak zrobiłam. - Dłonie płasko na blacie. Nachyl się nad nim. Wierzch baru był lepki, ale położyłam na nim ręce i nachyliłam się w pewnego rodzaju pompce. Mogła mnie po prostu poprosić bym przybrała taką pozycję. Byłam oddalona od baru na szerokość nogawki. - On też - powiedziała. Bernardo ją usłyszał. - Nie - odparł. Coś przemknęło w jej wzroku. Coś, co by sprawiło, że Edward byłby dumny. Wiedziałam, że

ona by to zrobiła. - Albo rób co ona mówi, albo wypierdalaj stąd - powiedziałam. Przesunął się tak, że obserwował większą część pomieszczenia, mnie i kobietę za barem. Był blisko drzwi zewnętrznych. Jeden szybki ruch i byłby na zewnątrz, w popołudniowym słońcu. Nie ruszył w stronę wyjścia. Spojrzał na mnie. Jego oczy przeniosły się na kobietę za barem. Wydawało mi się, że zauważył w jej twarzy to co ja, bo westchnął wystarczająco, by jego ramiona opadły. Potrząsnął głową, ale ruszył w stronę baru. Poruszał się drętwo, jakby każdy najmniejszy ruch go bolał. Jego postura i twarz krzyczały, że nie podobało mu się to, co robił, ale pochylił się nad barem obok mnie. - Nogi szerzej - powiedziała. - Nachyl się tak, jakbyś chciał zobaczyć tą piękną twarzyczkę na wypolerowanej powierzchni. Usłyszałam jak Bernardo ze świstem nabrał powietrza, ale rozsunął nogi i nachylił się wystarczająco, by zobaczyć lakier na podrapanym blacie. - Czy mogę teraz powiedzieć, że to jest zły pomysł? - Zapytał. - Zamknij się - odparłam. Kobieta otworzyła mój dowód na barze, jedną rękę nadal miała ukrytą pod ladą. Mieli pod spodem w jakiś sposób przytwierdzonego obrzyna. Zastanawiałam się jakie mieli inne niespodzianki. - Dlaczego chcesz spotkać się z Nicky’im? - Zapytała. Nie powiedziała, że mogę przestać się nachylać, więc tego nie zrobiłam. - Powiedziałam prawdę. Chcę porozmawiać z innym nekromantą. - Dlaczego na początku nie powiedziałaś kim jesteś? - Czasami pracuję z gliniarzami. Pomyślałam, że to może was zdenerwować. Musiałam przewrócić oczami, żeby ją zobaczyć. Zostałam nagrodzona uśmiechem. Wyglądało to dziwnie przy jej ostrych rysach, ale był to jakiś początek. - Czemu chcesz rozmawiać z innym nekromantą? Pozwoliłam prawdzie wypłynąć z moich ust, ale skoncentrowałam się na faktach, które chciałam zatrzymać, zanim powiedziałabym wszystko. Skoro Nicky Baco był nekromantą i jeśli nekromanta był zamieszany w zabójstwa… więc tylko część prawdy, dopóki bym się nie dowiedziała, czy był draniem. - Mam mały problem, który dotyczy śmierci. Chciałam usłyszeć inną opinię. Zaczęła się śmiać. Dźwięk był chrapliwy i przypominał krakanie wrony. Podskoczyłam i, mogłabym przysiąc, poczułam jak wilkołaki za mną się wzdrygnęły. Gdybym nie wiedziała lepiej powiedziałabym, że trochę się obawiali tej małej kobiety. Wiem, że ja tak. - Nicky’iemu się to spodoba. Ta sławna Anita Blake przyszła, żeby się z nim skonsultować. Och, będzie kurewsko zachwycony. - Wskazała głową. - Kim on jest? - To jest Bernardo, jest… przyjacielem. - Jak bliskim? - Jej oczy stwardniały. - Bliskim, bardzo bliskim - odpowiedziałam. Nachyliła się nad barem, przystawiając twarz blisko mojej, ale rękę nadal trzymała pod barem na strzelbie. - Powinnam cię zabić. Czuję to. Skrzywdzisz Nicky’iego. Spojrzałam w jej oczy z odległości kilku cali. Spodziewałam się zobaczyć złość albo nawet nienawiść, ale nie było tam nic. Ogromna pustka dała mi do myślenia. Gdyby pociągnęła za spust, to nie zrobiłaby tego po raz pierwszy. Nagle mój puls pędził jak opętany. Zlikwidowana przez psychotyczną karlicę-barmankę. Co za ironia. - Nie planuję skrzywdzić Nicky’ego. Szczerze, chcę z nim tylko coś skonsultować, jak jeden nekromanta z drugim. - Mówiłam niskim głosem. Takim, jakim rozmawia się z samobójcą stojącym na krawędzi i z człowiekiem mierzącym do ciebie z broni. Tylko na mnie patrzyła nawet nie mrugając. Powoli się podniosła.

- Jeśli się poruszysz, zabiję cię. Jeśli on się ruszy, zabiję cię. Sposób, w jaki to powiedziała sugerował, że cokolwiek miałoby się stać, nie spodobałoby się to nam. Spojrzała na Bernardo i nachyliła się tak, że patrzyła na niego bokiem z uchem przyciśniętym do baru. - Słyszałeś mnie, kochasiu? - Słyszałem - powiedział również cichym i spokojnym głosem. Też to zauważył. Szukała wymówki, by mnie zabić. Nigdy jej nie spotkałam, więc nie mogło chodzić o osobiste sprawy. Ale osobiste czy nie, byłabym martwa. - Nie pozwalamy obcym przynosić do naszego domu broni. - To niezamierzona zniewaga - odparłam. - Zawszę chodzę uzbrojona. To nic osobistego. Pochyliła się przy twarzy Bernardo. - A co z tobą? Też zawsze chodzisz uzbrojony? - Tak- powiedział. Zmarszczył brwi i wrócił do patrzenia na bar. Na szczęście spiął dziś włosy, inaczej te cudne pukle pokryłyby się tą klejącą mazią. Czułam, jakby moje ręce przykleiły się na stałe do drewna. - Nie, tutaj nie, - warknęła. Przeszukał nas ten wielki facet przed nami. W jakiś sposób wiedziałam, że to będzie on. Jego moc rozbijała się na moich plecach, jak solidna ściana. Cholera. Przeszukał mnie tak, jakby już to robił. Znalazł noże na moich nadgarstkach i na plechach, podobnie z pistoletami. Znalazł również telefon, ale zamiast go zabrać, położył go na barze przede mną. Można było zobaczyć wysiłek, jaki podjął Bernardo, by mężczyzna go dotykał, przeszukał i zabrał jego broń. Również zabrał nóż z jednego z jego butów. Po ostatnim miejscu zbrodni wszystko było lepsze, ale dzień nie zapowiadał się idealnie. - Czy możemy się już podnieść? - Zapytałam. - Jeszcze nie - odparła. Spojrzenie Bernardo wyraźnie mówiło, że jeśliby umarł, to miał zamiar wrócić i mnie nawiedzać, ponieważ byłaby to moja wina. - Wiesz, że jestem Anita Blake. Wiesz, czemu tu jestem. Czego jeszcze chcesz? –Mówiłam spokojnym głosem, starając się, by zabrzmiało to logicznie. - Harpo, sprawdź dokumenty faceta. Dowiedz się kim jest - powiedziała. Harpo? Ten gość, ta wibrująca mistyczną energią góra nazywała się Harpo? Nie powiedziałam tego na głos. Naprawdę robiłam się coraz mądrzejsza. Harpo wyjął portfel Bernardo. Położył dziesięcio-milimetrówkę przy spodniach, a mojego browninga po drugiej stronie. Nie widziałam firestara ani noży. Może upchał je do kieszeni. - Prawo jazdy jest na nazwisko Bernardo Spotted-Horse, ale nie ma żadnych kart kredytowych, zdjęć, niczego. Oczy kobiety na powrót stały się bezlitosne. - Mówisz, że jest bliskim przyjacielem? - Tak - odparłam. Ponownie zaczynałam się bać. - Kochankiem? - Zapytała. Gdyby nie mierzyła do mnie z obrzyna, powiedziałabym jej, żeby poszła do diabła, ale celowała we mnie, więc jej odpowiedziałam. - Taa. Ufałam, że Ramirez wiedział o czym mówił, że musiałam przynależeć do jakiegoś faceta. Miałam nadzieję, że kłamstwo było dobrą odpowiedzią. - Udowodnij to - powiedziała. - Proszę? - Moje brwi się uniosły.

- Proszę - naśladowała mnie, co spowodowało pomruki śmiechu w pomieszczeniu. - Czy jest obrzezany? Zawahałam się. Nie mogłam nic na to poradzić. Pytanie za bardzo mnie zaskoczyło. Przełknęłam i odpowiedziałam. - Tak. Miałam pięćdziesiąt procent szans. To, że był Amerykaninem i miał poniżej czterdziestki dokładało mi tych szans. Uśmiechnęła się, ale jej oczy pozostały jak puste szklanki. - Możecie się już podnieść. Zwalczyłam chęć, by wytrzeć dłonie o spodnie. Nie zamierzałam obrazić jej zamiłowania do porządków, ale również desperacko chciałam umyć ręce. Przysunęłam się bliżej do Bernardo, jakbym chciała się przytulić. Nawet objęłam go lewą ręką w pasie, ale zastanawiałam się, czy pobrudziłam jego ładną białą koszulę. Jego ręka objęła moje ramiona, ale tak naprawdę chciałam się wydostać poza linię ognia tego cholernego obrzynka. Mogłam się założyć, że był na nieruchomym statywie, a nie na obrotowym. Miałam nadzieję, że się nie myliłam. Jej ręce znowu były na widoku. Dobry znak. - Zrzuć spodnie, Bernardo - powiedziała. Poczułam jak jego ciało się napięło. Oboje na nią patrzyliśmy. Ponownie chciałam powiedzieć przepraszam, ale Bernardo mnie wyprzedził. - Dlaczego? Ja poprosiłabym, żeby powtórzyła, by się upewnić, że ją dobrze zrozumiałam. On tylko zapytał dlaczego, jakby wcześniej mu się to już przydarzyło. - Żebyśmy się dowiedzieli, czy jesteś obrzezany. Wzięłam rękę zza pleców Bernardo. Nadal stałam blisko, ale już nie byliśmy spleceni ramionami. Przecież ostatecznie mogłaby rozpętać się bójka. - Powiedziałam, że jest. Czy to nie wystarczy? - Nie. Widzisz, masz rację. Często pracujesz dla policji. Nie byłoby problemu, żebyś sama spotkała się z Nicky’im, ale on, nic o nim nie wiemy. Jeśli jest twoim kochankiem, w porządku, ale jeżeli nie, może być gliną. Bernardo zaśmiał się, co, jak sądzę, zaskoczyło nas wszystkich. - A to coś nowego. Mnie pomylić z policjantem. - To kim jesteś, skoro nie gliniarzem? - Zapytała. - Czasami jestem ochroniarzem. Czasami jestem tym, przed kim trzeba kogoś chronić. Zależy kto płaci lepiej. - Powiedział bardzo pewnym, rzeczowym głosem. - Może jesteś, a może nie. Zrzuć spodnie i się przekonamy. Zaczął rozpinać pasek. Odsunęłam się od niego, ale nie za daleko. Nie chciałam ponownie znaleźć się na linii ognia obrzynka. - Co się stało? Widziałaś go wcześniej bez spodni - powiedziała. Zaczynałam sądzić, że mi nie wierzyła. - Nie w tłumie. - Pozwoliłam, by zmieszanie płonęło w moim głosie, co spowodowało więcej śmiechu wśród tłumu. - Zdejmuj, zdejmuj. - Takie i gorsze rzeczy zaczęły nucić kobiety. Dziewczyna, która była uwieszona na Harpo, stała zaraz za nim i obserwowała przedstawienie błyszczącymi z podniecenia oczami. Bernardo nie narzekał, ani się nie zaczerwienił. Normalnie rozpiął spodnie, zsuną je do połowy ud i stał tak. Odruchowo odwróciłam wzrok. Kobiety piszczały i gwizdały. - Tak, ale wacek! - Ktoś krzyknął. Dołączyli się mężczyźni. Gratulowali mu i spekulowali, w jaki sposób to robimy, nie sprawiając mi bólu. Musiałam popatrzeć. Nic nie mogłam na to poradzić. Musiałam wiedzieć, czy dobrze

zgadłam. Prawdę mówiąc musiałam spojrzeć. Żenujące, ale prawdziwe. Kilka sekund zajęło mi, zanim zarejestrowałam, że został obrzezany, bo pierwsze co zauważyłam, to sam rozmiar. Był naprawdę bardzo hojnie obdarzony przez naturę. Zaczerwieniłam się i nic nie mogłam na to poradzić. Ale wiedziałam, że jeśli bym tam stała i gapiła się, to kłamstwa poszłyby na marne. Starałam się zachowywać tak, jakby to był JeanClaude lub Richard. Co bym zrobiła? Zasłoniłabym ich. Ruszyłam by stanąć przed nim, ale byłam bardzo ostrożna, by go nie dotknąć. Przyznaję jednak, że wyglądało na to, że nie mogłam patrzeć gdzie indziej. Richard był imponujący. Bernardo był jeszcze bardziej imponujący, aż przerażający. Zasłoniłam go moim ciałem opierając się rękami na jego talii, by stanąć stabilniej. Tak się czerwieniłam, że miałam zawroty głowy. Popatrzyłam na nią nadal zasłaniając Bernardo przed widokiem innych. - Wystarczy? - Zapytałam. - Daj mu całusa - odparła. - Pozwól mu ubrać spodnie i to zrobię. - Spojrzałam na nią. - Nie powiedziałam, żebyś pocałowała go w usta. - Potrząsnęła głową. Gdybym zaczerwieniła się jeszcze bardziej, moja głowa mogłaby eksplodować. Odwróciłam się tak, że już go nie widziałam. - My tego nie robimy w ten sposób. - Uważam, że zrobicie wszystko, czego zechcemy - odparła. Nie wiem co bym na to odpowiedziała, bo przerwał nam męski głos. - Dosyć gierek, Paulino. Oddajcie im broń i puśćcie ich. Wszyscy się odwróciliśmy. Z zaciemnionego końca pokoju nadchodził kolejny karzeł, niski człowiek. Był wyższy od barmanki, Pauliny, może o pół głowy. Był młodszy i bardziej przypominał Hiszpana. Jego włosy miały kolor głębokiej czerni. Jego skóra była opalona i bez zmarszczek. Wyglądał jak dwudziesto-kilku latek, ale aura mocy, która go otaczała jak przytłaczające perfumy, była odczuwalna jako starsza. - Jestem Nickandro Baco, dla przyjaciół Nicky. Tłum rozstąpił się przed nim, jak odsuwana zasłona. Wyciągnął do mnie rękę, więc ją wzięłam, ale jej nie potrząsnął. Uniósł moją dłoń do ust i pocałował. Ale jego oczy patrzyły na mnie, gdy to robił. A coś w jego spojrzeniu, w jego ustach na mojej skórze, przypomniało mi o bardziej intymnych miejscach, gdzie mogą się znaleźć męskie usta. Zabrałam rękę najszybciej jak to było możliwe, aby nadal było to uprzejme. - Panie Baco, dziękuję, że się pan ze mną zobaczył. Zabrzmiało to bardzo formalnie, jakby Bernardo nie stał za nami ze spodniami opuszczonymi do połowy ud. - Proszę się ubrać - powiedział ledwo patrząc na Bernardo. Ale usłyszałam, że mężczyzna zaczął zakładać na siebie spodnie zmagając się, by upchać wszystko na miejsce. Szczerze byłam zdziwiona, że jego dżinsy mimo wszystko pasowały. - Dlaczego pani tu jest, panno Blake? - Naprawdę chciałam porozmawiać z innym nekromantą. - To brzmi tak, jakby zmieniła pani zdanie - odparł. Przyglądał mi się drobiazgowo badając moją twarz. Gdy uniosłam rękę, by dotknąć włosów, jego oczy podążyły za tym ruchem. - Popisy zabrały cały mój czas. Mam umówione spotkanie z policją, którego nie mogę opuścić. Część z policją dodałam specjalnie, ponieważ miałam wrażenie, że Baco doskonale wiedział, co się tam działo. W rzeczywistości nas nie skrzywdzili, tylko wprawili nas, lub mnie, w zażenowanie. Wszedł w ostatniej chwili. Taa, jasne. - Jak ci dwaj policjanci, którzy czekają na was na zewnątrz?

Poczułam, jak wiedza wypływa na moją twarz. Była to niewielka reakcja, ale wystarczyła. - Winicie nas za wsparcie? - Mówicie, że się nas boicie? To spowodowało cichy pomruk w pomieszczeniu, jakby wszyscy razem wzięli głęboki oddech. - Byłabym głupia, gdyby tak nie było - powiedziałam. Przechylił głowę na jedną stronę ruchem podobnym do ptaka. - Ale nie jesteś głupia, prawda, Anito? - Staram się nie być. Wskazał na kobietę nadal stojąca za barem. - Paulina cię nie lubi. Wiesz dlaczego? Teraz była moja kolej na potrząśnięcie głową. - Nie. - To moja żona. - Przykro mi, ale nie rozumiem. - Nadal musiałam wyglądać na zaskoczoną. - Ona wie, że mam słabość do kobiet obdarzonych mocą. Zmarszczyłam brwi. - Nie ma się o co martwić, w pewnym sensie jestem zajęta. Uśmiechnął się. - Koniec z kłamstwami, Anito. Ty i on nie jesteście kochankami. Ponownie złapał mnie za rękę i spojrzał swoimi czarnymi oczami w moje. Po raz pierwszy zdałam sobie sprawę, że uważał siebie za kobieciarza. I że jego żona miała powody, by się obawiać, nie mnie, ale innych kobiet. To było w jego oczach, w sposobie, w jaki głaskał moją dłoń. Wyrwałam swoją rękę i cofnęłam się, by stanąć obok Bernardo. Właściwie wyciągnęłam do niego dłoń, a on ją przyjął. Obie nasze ręce były klejące od baru, ale trzymałam się go kurczowo. Baco był o połowę niższy ode mnie, ale sprawiał, że robiłam się nerwowa. Po części było to spowodowane naciskiem jego magii, jakby gęstej zasłony wypełniającej pokój. Ale częściowo było to spowodowane sposobem, w jaki każdy mężczyzna może wprawić kobietę w zakłopotanie. Nie podobało mi się to jaki był bezczelny w stosunku do nas. Nieuzbrojonych. Rzuciłam okiem na Paulinę. Jej surowa twarz była urażona. Czy to była gra, w którą on z nią grał? Dręczył ją? Kto to wiedział, ja chciałam się stamtąd wydostać. - Zanim zapadnie zmrok muszę być w pewnym miejscu. Jeśli nie chcesz z nami rozmawiać, w porządku. Odejdziemy. Ruszyłam do wyjścia używając mojego ciała, by popchnąć za sobą Bernardo. - Bez swojej broni? - Baco zrobił z tego pytanie, unosząc głos. Zamarliśmy z Bernardo. Byliśmy wystarczająco blisko drzwi, by się rzucić w ich kierunku i prawdopodobnie by się nam to udało, ale... - Nasza broń byłaby mile widziana - powiedziałam. - Jedynie musieliście o nią poprosić - odparł Baco. - Czy możemy odzyskać naszą broń? - Zapytałam. Kiwnął głową. - Harpo, oddaj im to. Harpo w ogóle tego nie zakwestionował. Po prostu oddał nam broń i noże. Potem się odsunął i dołączył do reszty cichych obserwatorów. Pistolety i ostrza na przedramionach łatwo było pochować. Ale nóż w pochwie na kręgosłupie, to inna sprawa. Musiałam użyć lewej ręki, by wyczuć pochwę, a potem by wyczuć czubek ostrza u wejścia do pokrowca. Przyzwyczaiłam się zamykać oczy tak, bym mogła skoncentrować się na dotyku. Teraz schowanie tego noża zajmowało mi tylko kilka sekund. Prawdziwą sztuką było nie odciąć sobie kilku pasm

włosów, podczas chowania ostrza. Gdy otworzyłam oczy, Baco mi się przyglądał. - Jak miło spotkać kobietę, która nie polega jedynie na wzroku. Dotyk jest bardzo ważnym zmysłem w intymnych sytuacjach. Może przez to, że znów byłam uzbrojona, stałam się odważniejsza, a może po prostu byłam zmęczona tym poziomem napięcia. - Mężczyźni, którzy wszystko zmieniają w prowokacje seksualną, są strasznie nudni. Jego twarz wypełniły dystans i złość, zmieniając jego czarujące oczy w czarne lustra, jak oczy lalki. - Zbyt dobra by pieprzyć się z karłem? Potrząsnęłam głową. - Problemem nie jest twój wzrost, Baco. Tam skąd pochodzę nie robi się takiego szajsu przed własną żoną. Zaśmiał się. Coś błysnęło w jego oczach, na jego twarzy. - Sakrament małżeństwa? Jesteś urażona przez wzgląd na moją żonę? Jesteś zabawną dziewczyną. - Tak, ja i Barbara Streisand. Humor delikatnie zniknął z jego twarzy. Nie wydaje mi się, żeby zrozumiał dowcip. Dziwne, bo to młoda dziewczyna w bardzo krótkich szortach popatrzyła mi w oczy. Sądzę, że zrozumiała, o co mi chodziło. Skoro lubiła wcześniejsze filmy Streisand, to może jej dusza nie była całkowicie stracona. Bernardo dotknął mojego ramienia, przez co podskoczyłam. - Wychodzimy, Anito. - Zgadzam się z tobą. - Kiwnęłam głową. - Nigdy nie zadałaś swoich pytań - powiedział Baco. - Czułeś to coś? - Zapytałam. Jego twarz nagle stała się poważna. - Jest tu coś nowego. Takiego jak my. Zajmuje się śmiercią. Czułem to. - Gdzie? - Pomiędzy Santa Fe i Albuquerque, ale na początku było w rejonie Santa Fe. - Zbliża się do Albuquerque, do ciebie - powiedziałam. Po raz pierwszy wyglądał na niepewnego, nie do końca przestraszonego, ale również nie był szczęśliwy. - To wie, że tu jestem. Też to czułem. - Patrzył na mnie do góry i tym razem w jego oczach nie było przekory. - To wie, że ty również tu jesteś, Anito. Wie, że tu jesteś. Kiwnęłam głową. - Może będziemy w stanie pomóc sobie nawzajem Nicky. Widziałam ciała. Widziałam co to coś robi. Zaufaj mi, Nicky. Nie chcesz zmierzać w tym kierunku. - Co proponujesz? - Zapytał. - Podzielimy się naszymi zasobami i zobaczymy, czy możemy powstrzymać to coś, zanim dotrze tutaj, do ciebie. I przestaniemy grać w gierki. Żadnego więcej drażnienia. Żadnych więcej demonstracji siły. - Tylko interesy? - Zapytał. Kiwnęłam głową. - Nie mamy czasu na nic więcej, Baco. - Przyjdź późnym wieczorem, a zrobię co będę mógł, by pomóc. Mimo, że policja nie będzie chciała się ze mną dzielić informacjami. Jestem bardzo złym człowiekiem, wiesz o tym. Uśmiechnęłam się. - Jesteś zły, Nicky, ale nie głupi. Potrzebujesz mnie. - Tak jak ty mnie, Anito - odparł.

- Dwóch nekromantów to lepiej, niż jeden, - powiedziałam. Kiwnął głową, twarz miał poważną. - Wróć dziś w nocy, gdy skończysz sprawy policyjne. Będę czekał. - To może być późno. - Już jest później, niż sądzisz, Anito. Módl się, jeżeli należysz do ludzi modlących się, żeby nie było za późno. - Anita? - Bernardo się odezwał. - Idziemy. Pozwoliłam Bernardo nas wycofać do drzwi. Jego dłoń na moim ramieniu prowadziła mnie do wyjścia. Ja miałam obserwować pomieszczenie ufając mu, że nic by nie zaszło nas od tyłu przez drzwi. Wilkołaki tylko nas obserwowały. Nie byli zadowoleni, ale przyjmowali rozkazy. Baco musiał być ich vargamor, ich lokalnym czarodziejem. Nigdy wcześniej nie spotkałam sfory, która bałaby się swojego vargamor. To minę Pauliny zapamiętałam. Gapiła się na Baco, a nienawiść na jej twarzy była dzika. W tej chwili wiedziałam, że kiedyś go kochała. Naprawdę kochała, bo tylko prawdziwa miłość mogła zmienić się w taką nienawiść. Patrzyłam w jej oczy ponad lufą pistoletu. Wydaje mi się, że Nicky miał więcej problemów, niż tylko potwór na pustyni. Gdybym była nim, spałabym ze spluwą. Rozdział 38 Przybyliśmy do szpitala, gdy świat zdawał się być otulony ciężkim sinym zmierzchem. Półmrokiem tak gęstym, niczym materiał, coś co możesz owinąć wokół dłoni lub nosić niczym suknię. Zadzwoniłam wcześniej z komórki Ramireza. Jak udowodnić, że ktoś naprawdę nie żyje? Widziałam „ocalałych”. Oddychali. Założyłam, że mieli puls, w przeciwnym razie lekarze by o tym wspomnieli. Ich oczy wpatrywały się w ciebie, zdawali się być świadomi. Reagowali na ból. Żyli. Ale co jeśli tak nie jest? Co jeśli są tylko naczyniami mocy, przy których Nicky Baco i ja wyglądamy jak szarlatani z przedmieścia? Może istnieje czar zdolny to udowodnić, ale nie można podać działania czaru w sądzie, prosząc o zgodę na spalenie ciał. A tego właśnie chciałam. W końcu wpadłam na pomysł sprawdzenia fal mózgowych. Obstawiałam, iż wyższe funkcje mózgu nie działały. Tylko to przychodziło mi do głowy, gdy starałam się wymyślić sposób wykrycia czy jest coś nie tak z ocalałymi. Poza brakiem skóry i kawałków ciała. Niestety, Doctor Evans i spółka monitorowali fale mózgowe już wcześniej. Wszystkie ofiary wykazywały aktywność wyższych funkcji mózgu. To tyle, jeśli chodzi o mój genialny pomysł. Doktor Evans chciał porozmawiać w pokoju lekarzy, lecz nalegałam abyśmy przebywali bliżej pomieszczenia, w którym znajdowali się ocaleni. Rozmawialiśmy cicho w korytarzu. Nie pozwolił mi mówić przy ofiarach o tym, iż mogą nie żyć. Ponieważ jeśli się myliłam, to mógł być dla nich wstrząs. Miał rację. Ale wątpiłam, abym się myliła. Ocaleni znajdujący się w szpitalu stali się pobudzeni i gwałtowni, rzucali się na pracowników szpitala niczym psy na łańcuchach. Nikomu nie stała się krzywda, ale czas zbiegł się z ostatnim morderstwem. Czemu obdarci ze skóry stali się bardziej agresywni? Czy był to czar, mający wypędzić coś, cokolwiek by to nie było, ze swej siedziby? Czy to podnosiło stawkę? Może stwora przeraziło, że jesteśmy na jego tropie? Nie wiedziałam. Po prostu nie wiedziałam. Wiedziałam tylko, że czuję ciemność, napierającą niczym mająca nas rozgnieść dłoń. Powietrze było ciężkie jak przed burzą, tylko że było gorsze, bliższe, ciężej się oddychało. Zbliżało się coś złego i było to powiązane z ciemnością. Nie byłam w stanie przekonać doktora Evans’a, że jego pacjenci są martwi, ale moje naglenie musiało być przekonujące, ponieważ zgodził się, aby dwóch funkcjonariuszy, którzy już znajdowali się w szpitalu, stało wewnątrz pomieszczenia, nie zaś za drzwiami. Jedynym dowodem jaki miałam na obecność

policji wewnątrz pokoju był kapelusz leżący na jednym z krzeseł poza drzwiami. Chciałam osobiście wejść do pomieszczenia, ale nim bym się ubrała w fartuch i maskę byłaby noc. To było blisko, niczym drżąca linia. Więc stałam na korytarzu udając, że tak jest w porządku, albowiem nic więcej nie mogłam zrobić. Ponieważ funkcjonariusz Rigby i Bernardo byli nowi, zaserwowano im standardowy wykład o nie strzelaniu w pomieszczeniu pełnym wzbogaconego tlenem powietrza. Byłoby źle, choć nie nastąpiłaby eksplozja, jednakże ja myślałam, iż doszłoby do wybuchu. Nastąpiłby kilku minutowy pożar, zmieniając pomieszczenie na kilka chwil w niższy krąg piekła, aż zużyłby się tlen albo paliwo. Lecz nie byłoby eksplozji, latających odłamków szkła i plastiku. Nic dramatycznego, po prostu śmiercionośny płomień. Rigby spytał, - a jeśli spróbują nas zjeść, co mamy niby zrobić? Napluć na nich? - Nie wiem, - powiedział Evans. – mogę ci tylko powiedzieć, czego nie powinieneś robić, a nie powinieneś strzelać w pokoju pełnym tlenu. Bernardo wyjął skądś nóż. Nie schylił się do butów, co oznaczało, że miał inny nóż, który wilkołak w barze przegapił. Wyciągnął ostrze do światła aby zalśniło. – Potnij ich. Ciemność opadła niczym ołowiana kurtyna, w głowie mogłam nieomal usłyszeć jej brzęk, niczym grzmot. Czekałam, aż otworzą się drzwi do pokoju. Czekałam na krzyki, ponieważ tego się spodziewałam. Nic się nie wydarzyło. Zniknęło ciśnienie narastające przez wiele godzin. Zupełnie jakby coś to połknęło. Nagle stałam na korytarzu lekka, pusta. Poczułam się lepiej. Nie rozumiałam zmiany, a to czego nie rozumiem, tego nie lubię. Wszyscy czekaliśmy w napięciu przez kilka uderzeń serca, dłużej nie mogłam tego znieść. Chwyciłam nóż i sięgnęłam do drzwi. Nagle otworzyły się do zewnątrz. Odskoczyłam w tył. Pielęgniarz, któremu mnie wcześniej przedstawiono zamarł w drzwiach, wpatrując się w nagie ostrze w moich rękach. Nie spuścił ze mnie wzroku, ale przemówił do Evans’a. – Doktorze, pacjenci są spokojni, są bardziej spokojni niż podczas całego dnia. Funkcjonariusze chcą wiedzieć, czy mogą na chwilę wyjść z pomieszczenia. - Ocaleni są spokojniejsi niż w ciągu całego dnia? – spytałam. Pielęgniarz Ben skinął głową. – Tak. Cofnęłam się dwa kroki, pozwoliłam, aby napięcie opuściło moje ciało w jednym, długim wydechu. – Cóż, pani Blake? – spytał Evans. – Czy funkcjonariusze mogą wyjść? Wzruszyłam ramionami i spojrzałam na Ramirez’a. – Jego spytaj. To on jest tu najwyższy stopniem. Ale szczerze, wydaje mi się, że tak. Cokolwiek czułam znikło kiedy zapadł mrok. Nie rozumiem tego. – Wsunęłam nóż z powrotem do pochwy. – Ale zdaje się, iż obędzie się bez walki. - Wydajesz się być rozczarowana, - powiedział Bernardo. Jego nóż zniknął skądkolwiek został wydobyty. Potrząsnęłam przecząco głową. – Nie rozczarowana, po prostu zmieszana. Czułam narastanie wielkiej mocy od wielu godzin, a ona po prostu zniknęła. Taka ilość mocy nie znika. Skierowała się gdzieś. Najwyraźniej nie do ocalałych, ale gdzieś w mrokach dzisiejszej nocy czymś się zajęła. - Jakieś pomysły odnośnie tego gdzie i co robi? – spytał Ramirez. Pokręciłam głową. – Nie specjalnie. Zwrócił się do lekarza. – Powiedz panom aby wyszli na zewnątrz. Pielęgniarz Ben spojrzał na doktora Evans’a szukając potwierdzenia. Evans skinął głową. Pielęgniarz dał nurka z powrotem za drzwi, zamykając je powoli za sobą. Evans zwrócił się do mnie. – Cóż, pani Blake, wygląda na to, iż pospieszyła tu pani na darmo. Wzruszyłam ramionami. – Myślałam, że w tej chwili będziemy po uszy w krwiożerczych zwłokach. – uśmiechnęłam się. – Miło jest czasem się pomylić.

Wszyscy się uśmiechnęliśmy. Napięcie nas opuściło. Bernardo zaśmiał się nerwowo, tak, jak czasem robią ludzie, gdy minął stan zagrożenia, albo ominęła cię kula. - Bardzo się cieszę, że tym razem się pani pomyliła, - powiedział Evans. - Ja też, - odparłam. - Ja jeż, (Me too. –powiedziała Anita. Me three. – odpowiedział Bernardo. Nie da się tego oddać w języku polskim. W angielskim „two” oznacza „dwa”, jednak wymowa jest dokładnie taka sama jak przy „too”, które oznacza „także”. Na co Bernardo odpowiedział po prostu „trzy”. Stąd się wziął ten nieszczęsny jeż) - powiedział Bernardo. - Ja też się cieszę, powiedział Ramirez, - ale dowiedzieć się, że nie jesteś idealna to tak wielkie rozczarowanie. - Jeśli nie wiesz, że nie jestem idealna po czterdziestu ośmiu godzinach współpracy podczas dochodzenia, to nie uważałeś. - Ależ uważałem, - powiedział Ramirez, - nawet bardzo. – W jego spojrzeniu był ciężar, intensywność słów, która sprawiła, iż chciałam zacząć się wiercić. Gdy próbowałam się powstrzymać uchwyciłam spojrzenie Bernardo. Uśmiechał się do mnie, cieszył moim dyskomfortem. Przynajmniej on jeden miał dobrą zabawę. - Jeśli myliłaś się co do tego, możesz też mylić się w kwestii ich śmierci, - powiedział Evans. Skinęłam głową. – Być może. - Tak po prostu przyznajesz, że możesz się mylić? – Evans wydawał się zaskoczony. - To magia nie matematyka, doktorze Evans. Istnieje bardzo niewiele twardych reguł. Jeszcze mniej, gdy robię to na swój sposób. Czasem myślę, że dwa plus dwa będzie się równać pięć i mam rację. Czasem wyjdzie tylko cztery. Jeśli to obniża ilość zwłok, nie przeszkadza mi popełnienie błędu. Otworzyły się drzwi, wyszło dwóch mężczyzn w mundurach Albuquerque. Ruszyli do drzwi gdy tylko usłyszeli od pielęgniarza, że mogą się oddalić. Ani trochę ich nie winiłam. Ich oczy były nawiedzone. Wyższy był blondynem, składał się z samych kwadratów. Szerokie barki, gruba talia, ciężkie nogi. Nie był gruby, po prostu solidny, silny. Jego partner był niższy i prawie całkiem łysy, nie licząc niskiego pierścienia brązowych loków. Najwyraźniej to jego kapelusz leżał na krześle przy drzwiach. Doktor Evans powiedział, - wybaczcie. – Minął ich i wszedł do pomieszczenia. Niski powiedział, - może się tym zająć. Blondyn patrzył na mnie, jego oczy były zwężone, nieprzyjazne. – Proszę, proszę czyż to nie jest nieznośna wiedźma z Środkowego Zachodu. Słyszałem, że to tobie jesteśmy winni podziękowania, za siedzenie tam przez ostatnią godzinę. Nie rozpoznałam go, ale najwyraźniej on wiedział kim jestem na pierwszy rzut oka. – owszem, zasugerowałam to. Blondyn przysunął się bliżej, aby mnie zastraszyć swoim rozmiarem, przynajmniej spróbować. Rozmiar nie robi tak imponującego wrażenia, jak wydaje się większości mężczyzn. – Może Marks miał co do ciebie rację. Acha. Musiał być jednym z funkcjonariuszy na miejscu, kiedy Marks mnie wykopał. Poczułam jak Ramirez zaczyna się przybliżać, prawdopodobnie aby stanąć między nami. Położyłam mu rękę na ramieniu. – W porządku. Ramirez nie cofnął się o ten krok, który już zrobił, ale przynajmniej nie ruszył do przodu. Prawdopodobnie nie mogłam liczyć na więcej. Ale to oznaczało, że znalazłam się wciśnięta między dwoma facetami. Oczy blondyna przesunęły się na Ramireza. Jego mina wystarczyła. Chciał walczyć i tak naprawdę nie obchodziło go z kim. Teraz patrzył się gniewnie na Ramireza, prawie mogłam poczuć narastający testosteron. Dość testosteronu, alby funkcjonariusz wpadł w tarapaty, może znalazł się w zawieszeniu, kiedy jedynie potrzebował się wyładować. Starał się oczyścić z okropieństw tamtego pomieszczenia. Obaj jego partner i Bernardo trzymali się z tyłu. Nie wiedziałam, co robił partner, ale

Bernardo napawał się przedstawieniem. - Musiałeś być jednym z funkcjonariuszy, którzy pomogli Marksowi mnie wyprowadzić, powiedziałam. Patrzyłam wysoko do góry, patrzyłam na niego, a on przyglądał się nade mną Ramirez’owi. Chwilę potrwało nim mrugnął i na mnie spojrzał. Zmarszczył brwi, to była dobra mina. Założę się, że wiele czarnych charakterów uciekało na jej widok w panice. Jego partner podszedł do niego od tyłu. – Tak, Jarman i ja obaj byliśmy na miejscu. – Partner wydawał się spokojny, sądzę iż martwił się o kolegę. Dobry partner troszczy się o więcej, niż stan fizyczny. - Ty jesteś? – spytałam. Spytałam tak, jakby jego partner, Jarman, nie próbował zacząć walki ze wszystkimi w korytarzu. On również przedstawił się, jakby wszystko było w normie. – Jakes. - Jarman i Jakes? – Zrobiłam z tego pytanie. Skinął głową z uśmiechem. – J i J do usług. Czułam jak napięcie opuszcza dużego mężczyznę stojącego przede mną. Ciężko pozostać wkurzonym, kiedy jest się ignorowanym, a wszyscy inni zachowują się grzecznie. Naparłam plecami na Ramirez’a, starając się nakłonić go, aby się cofnął. Załapał i cofnął się troszkę. Funkcjonariusz Rigby zbliżał się korytarzem. Poszedł do samochodu po coś mniej wybuchowego niż pistolet. Przyniósł paralizator. To urządzenie posłałoby ładunek od 30 000 do 60 000 wolt poprzez podejrzanego. Teoretycznie, mogło kogoś uziemić nie zagrażając życiu. Chyba, że ma się dużego pecha, a sprawca ma rozrusznik serca. Ramirez kręcił głową. – Po co ci to do cholery? Rigby spojrzał na paralizator. – Nie mogę użyć pistoletu, więc użyję tego. - Rigby, - powiedział Jarman, - paralizator wytwarza iskrę. Rigby wyglądał na zmieszanego. – No i? - Jeśli iskra powstała podczas wystrzału pistoletu podpali tlen w pomieszczeniu, to samo spowoduje iskra z paralizatora, - powiedział Ramirez. - Idź z powrotem do samochodu i znajdź coś innego, - powiedział Jarman. Jakes i ja przesunęliśmy się na bok, obserwowaliśmy Ramireza, Jermana i nowego. Nikt już nie był zły, drwiący, protekcjonalny, ale nie zły. Kiedy Rigby zniknął za drzwiami na końcu korytarza Jarman zwrócił się do Ramirez’a – Czy Rigby to całe wsparcie, jakie otrzymałeś od Marksa? Ramirez skinął głową, potem wzruszył ramionami. – Nauczy się. - A ktoś umrze po drodze, - powiedział Jarman. Jakes wyciągnął rękę zwróconą dłonią do góry. Uśmiechał się. Przybiłam niską piątkę. Też się uśmiechałam, ale nie dlatego, że jego partner nie złoił detektywa. Po prostu cieszyłam się własną pomyłką. Miałam dość zwłok jak na jeden dzień. Cholera, jak na jeden rok. Bernardo opierał się o przeciwległą ścianę. Wydawał się być zmieszany moją interakcją z glinami. Wątpię aby kiedykolwiek przyszło mu na myśl utrzymywanie z nimi przyjaznych stosunków. Dwóch mundurowych miało pałki za paskiem. Ramirez wydawał się nieuzbrojony nie licząc pistoletu. – Gdzie twoja pałka Hernando? - Oooo, Hernando, - powiedział Jakes. - Tak, Hernando, - powiedział Jarman, mocno akcentując słowo, - gdzie twoja pałka? – To, że byli gotowi droczyć się z Ramirezem znaczyło, że normalnie on i Jarman się lubią. Droczenie się ma inny posmak gdy jest wrogie. Zaczepki Rigby’iego były bliskie wrogości, nie całkiem, jakby nie był pewien czy jest już naprawdę jednym z nich. Ramirez wyciągnął krótki metalowy pręt z kieszeni. Wykonał lekki ruch nadgarstkiem i solidna teleskopowa pałka wyciągnęła się na długość dwóch stóp (ok. 50cm.). - Asp, - powiedziałam. – Nie zauważyłam, że masz ją przy sobie, gdy się spotkaliśmy. Zwykle jestem uważna jeśli chodzi o broń.

Złożył pałkę z powrotem do małych rozmiarów. – Asp jest całkiem małe. Skąd wiesz, że nie miałem go przy sobie? Otworzyłam usta, potem je zamknęłam i spojrzałam na niego. Szczerzył zęby w uśmiechu. Rozważałam czy chwycić przynętę, czy dać temu spokój. Cholera, to była najlepsza zabawa jaką miałam przez cały dzień. – Czy sugerujesz, że gapiłam się na twój tyłek? - Jak inaczej mogłabyś wiedzieć, że nie mam w tylnej kieszeni czegoś mniej więcej rozmiarów długopisu? – Jego oczy były jak małe ciemne błyszczące klejnoty, lśniły rozbawieniem. Wzruszyłam ramionami. – Po prostu szukałam broni. - Wszystkie tak mówią. Jarman powiedział, - Chcesz sprawdzić moje uzbrojenie? Spojrzałam na niego. – Widzę twoją broń stąd Jarman. Trochę wypiął pierś, udało mu się puszyć nie przesuwając się nawet o cal. – Kiedy jest się moich rozmiarów, ciężko przegapić. Spojrzałam na każdego z mężczyzn po kolei i musiałam walczyć z chęcią zatrzymania się dłużej na Bernardo. Mogłabym się założyć, że jego ‘broń” była największa spośród osób na tym korytarzu. – Och, nie wiem Jarman. Wiesz co mówią. To nie rozmiar się liczy, tylko talent. – Znowu, czułam chęć spojrzenia na Bernardo. Jarman uśmiechnął się radośnie. – Uwierz mi dziecino. Mam i jedno i drugie. - Łatwo się chwalić, kiedy wiesz, że nie będziesz musiał tego udowodnić, - powiedziałam, i tak, wabiłam go przynętą. Jarman zdjął kapelusz i posłał mi spojrzenie. Sądzę, że miało to być „choć no tu” spojrzenie. Jego groźna mina była lepsza niż seksowne spojrzenie, ale hej, stawiam, że miał więcej okazji do ćwiczenia wersji groźnej. - Znajdźmy jakieś ustronne miejsce dziecino, a ci udowodnię. Pokręciłam głową z uśmiechem. – A co by powiedziała twoja żona, gdybyś zabrał mnie na jazdę testową. Swoją drogą ładna obrączka. Zaśmiał się, dobrym naturalnym gromkim śmiechem. Jakes odpowiedział za niego – Jego żona, nakarmiłaby go własnym fiutem na kiju. Jarman skinął głową nadal się podśmiewając. – Tak, moja Bren ma charakterek, oj tak. Mówił, jakby to było coś dobrego, coś, co cenił. Spojrzał na mnie. – Moja Bren kopnęłaby Marksa w jaja, a nie pocałowała. - Myślałam o tym, - powiedziałam. - Czemu go nie uderzyłaś? – spytał Ramirez. Rozbawienie nadal skrzyło się w jego oczach, ale twarz była bardziej poważna. Sądzę, że chciał prawdziwej odpowiedzi, nie żarto. - Oczekiwał, że go uderzę. Może nawet chciał tego. Mógłby mnie zaskarżyć, wsadzić na trochę za kratki. Oczekiwałam, że jeden z trzech mężczyzn powie, że Marks by tego nie zrobił, ale milczeli. Patrzyłam to na jedną to na drugą poważną twarz. – Nikt nie broni honoru podkomisarza? Nikt nie protestuje, że nie zrobił by czegoś tak nikczemnego? Jarman powiedział, - nie. Jakes dodał, - Nikczemnego. Mówisz ładnie jak na zabójczynię wyznającą diabła. Zamrugałam zdziwiona. – Mógłbyś powtórzyć, tylko wolniej. Jakes skinął głową. – Zgodnie z tym, co mówi podkomisarz, jesteś podejrzana w sprawie zniknięcia kilku obywateli, jak i o tańce nago w świetle księżyca z samym diabłem. - Tego ostatniego Marks nie powiedział. Jakes wyszczerzył zęby. – Nie możesz winić mężczyzny za pobożne życzenia. – Znacząco poruszył brwiami. Zaśmiałam się. Oni się zaśmiali. Wszyscy dobrze się bawili. Poza Bernardo, który opierał się o ścianę z dala od powszechnej przyjaznej atmosfery. Obserwował mnie, jakby nigdy

wcześniej mnie nie widział. W jakiś sposób go zaskoczyłam. - Marks starał się, aby cię aresztowano za nadużycie magii, tak przynajmniej głosi plotka, powiedział Jarman. Patrzyłam się na niego. Nadużycie magii groziło wyrokiem śmierci. Wpatrywałam się w Ramirez’a. – Czy wiedziałeś co próbuje zrobić? Ramirez dotknął mojej ręki. Oddaliliśmy się korytarzem od męskiego śmiechu. Dwóch funkcjonariuszy prawdopodobnie nadal jeździło po sobie przyjaźnie. Sądząc po śmiechu, tyczyło się mnie, prawdopodobnie nie chciałabym tego usłyszeć. Jest pewna cienka granica przy droczeniu się, na którą trzeba bardzo uważać. Chciałam być kobietą wśród mężczyzn, a nie uzyskać reputację dziwki. Czasami kroczy się po bardzo cienkiej linii. Prawdopodobnie lepiej znaleźć się poza zasięgiem słuchu, ale nie chciałam w tej chwili zostać z Ramirez’em sam na sam. Ruszyło mnie, że nie powiedział mi co Marks o mnie mówił. Był praktycznie obcym człowiekiem. Nie był mi nic winien, ale przez to miałam o nim gorsze mniemanie. Pielęgniarka będąca afro amerykanką minęła nas i weszła do pomieszczenia. Ponieważ za pierwszym razem widziałam tylko jej oczy, nie byłam pewna, czy to ta sama pielęgniarka, którą wcześniej zauważyłam w pomieszczeniu. Była niska, mniej więcej odpowiednich rozmiarów, ale ubrana w pełny strój, kto wie? Mężczyźni zamilkli gdy ich mijała. Gdy tylko drzwi się za nią zamknęły śmiech rozbrzmiał na nowo. Ramirez patrzył na mnie, jego twarz była szczera, linie znajdujące się pomiędzy brwiami były niczym maleńkie zmarszczki niezadowolenia. Gdy marszczył brwi wyglądał jeszcze młodziej. – Czy to ci nie przeszkadza? – spytał. - Co? Rzucił okiem na dwóch funkcjonariuszy. Nadal się uśmiechali. – Jakes i Jarman. - Chodzi ci o droczenie się? Skinął głową. - Kiedy przy nich wszystkich pocałowałam Marksa, tak jakby sama się o to prosiłam. Poza tym, zaczęłam to, albo raczej ty to zrobiłeś. – Wzruszyłam ramionami. – To pozwala rozładować napięcie, w tej chwili wszyscy tego bardzo potrzebujemy. - Większość kobiet tak na to nie patrzy, - powiedział Ramirez. - Nie jestem większością kobiet. Ale szczerze, jednym z powodów, dla których kobiety nie znoszą droczenia się, jest to, że mężczyźni nie wiedzą kiedy zmienia się ono w nękanie. Gdybym miała z nimi pracować codziennie pewnie byłabym bardziej ostrożna. Ale tak nie jest, więc mogę pozwolić na lekkie przegięcie. - A gdzie znajduje się twoja granica? – stał trochę za blisko, abym mogła czuć się komfortowo. - Kiedy ktoś się do niej zbliża, zawszę daję znać. Nie martw się. – Cofnęłam się, uzyskałam potrzebny mi dystans. - Jesteś na mnie zła. – Wydawał się zaskoczony. Połowicznie się uśmiechnęłam. - Uwierz mi, detektywie, kiedy będę na ciebie zła, będziesz wiedział. - Detektyw. Nawet nie Ramirez. Teraz wiem, że coś cię wytrąciło z równowagi. Co zrobiłem? Spojrzałam na niego, analizowałam tę otwartą, szczerą twarz. – Czemu nie powiedziałeś mi, co mówił na mój temat Marks? Co opowiadał innym policjantom? To by zaowocowało wyrokiem śmierci. - Nie było szans, aby Marks to przepchnął, Anito. - I tak powinieneś był mi powiedzieć. Przez chwilę wydawał się być zmieszany, potem wzruszył ramionami. – Nie wiedziałem, że powinienem. Zmarszczyłam brwi. – Chyba nie. – Ale nie byłam zadowolona z odpowiedzi.

Ponownie dotknął mojej ręki, bardzo delikatnie. – Nie wierzyłem, że Marks może doprowadzić do twojego aresztowania. Miałem rację. Czy to nie wystarczy? - Nie, - powiedziałam. Pozwolił aby jego ręka opadła. – Co by to dało, gdybym ci powiedział? Niepotrzebnie byś się martwiła. - Nie potrzebuję, aby ktoś chronił moje uczucia. Muszę wiedzieć, że mogę ci zaufać. - Nie ufasz mi, ponieważ nie powiedziałem ci wszystkiego co opowiadał Marks? - Nie w takim stopniu jak wcześniej. W jego oczach pojawiły się pierwsze iskierki gniewu. – A ty powiedziałaś mi o wszystkim co wydarzyło się w Los Duendos? Niczego nie zataiłaś o swej rozmowie z Nicky’im Baco? – Jego oczy nie były życzliwe. Były chłodne i uważne, to były oczy gliniarza. Spojrzałam raz w dół, potem walczyłam aby utrzymać kontakt wzrokowy kiedy desperacko chciałam spuścić głowę i powiedzieć, a niech to, masz mnie. Zapędź mnie w kozi róg, a zwykle się rozgniewam. Ale jakoś patrząc w jego głębokie brązowe oczy nie umiałam zebrać w sobie dość moralnego oburzenia. Może przez to, że nie miałam dość gruntu moralnego. Tak, mogło o to chodzić. - Nikogo nie zabiłam, jeśli to sugerujesz. – To był jeden z moich typowych komentarzy pozbawiony mojej typowej siły. -Nie to chciałem zasugerować i dobrze o tym wiesz, Anito. W tej rozmowie było coś znajomego, bliskiego. Znaliśmy się dwa dni a nasza interakcja, wglądała, jakbyśmy się znali o wiele dłużej. To wytrącało mnie z równowagi. Zwykle nie tworzę tak szybko więzi ani z ludźmi ani z potworami. Ale jeśli to mój stary przyjaciel z policji, sierżant Rudolph Storr we własnej osobie, stałby przede mną, skłamałabym. Jeśli Nicky Baco wyczuje gliny, wycofa się i nigdy ponownie mi nie zaufa. Ludzie jak Baco nie dają drugiej szansy jeśli w grę wchodzi policja. - Baco wiedział, że ty i Rigby byliście na zewnątrz, Hernando. Cały obszar jest magicznie… zamachałam rękami w przód i w tył szukając właściwego określenia – zabezpieczony, obstawiony zaklęciami. Wie co się dzieje na jego ulicach. Jeśli wrócę z policyjnym wsparciem, nie ważne w jakiej odległości umiejscowionym, nie pomoże nam. - Jesteś taka pewna, że może pomóc? – spytał Ramirez. – Może po prostu cię podpuszcza, aby wyniuchać co wiesz. - Boi się Hernando. Baco się boi. Możesz nazwać to przeczuciem, ale nie sądzę, aby wiele rzeczy go przerażało. - Właśnie powiedziałaś mi, że zataiłaś informacje dotyczące trwającego śledztwa w sprawie morderstwa. - Jeśli każesz mi mieć jakiś przekaźnik albo będziesz nalegał aby wysłać ze mną kogoś pod przykrywką, stracimy Baco. Wiesz, że mam rację. - Może stracimy Baco, ale nie masz racji, - powiedział, gniew powrócił. Frustracja, którą widziałam wcześniej u innych mężczyzn, których znałam dłużej i o wiele bliżej. Gniew, ponieważ nie mogę być po prostu grzeczną dziewczynką i przestrzegać zasad, tak jak oni tego chcieli. Gdy usłyszałam ten ton w głosie Ramireza po zaledwie dwóch dniach, poczułam się zmęczona. - W tej chwili najważniejsze jest dla mnie zatrzymanie zabójstw. To mój cel. To mój jedyny cel. – Zastanowiłam się nad własnymi słowami i dodałam, - I pozostanie przy życiu. Ale poza tym nie mam planu pracy. Powstrzymać czarne charaktery. W ten sposób sprawy stają się proste, Hernando. - Wcześniej powiedziałaś mi, że chcesz zmienić swoje życie, że chcesz być czymś więcej niż krew i okropieństwa. Jeśli chcesz aby to się zmieniło, musisz skomplikować swoje życie Anito. I musisz zacząć ufać ludziom, ponownie naprawdę im ufać. Pokręciłam głową. – Dzięki za wykorzystanie przeciwko mnie mojej chwili słabości. Teraz

pamiętam dlaczego nie zwierzam się obcym. – W końcu znowu byłam sobą. To było dobre uczucie. Znajome. Jeśli po prostu pozostanę wkurzona może przestanę czuć się tak cholernie zagubiona. Chwycił mnie za rękę, tym razem to nie było delikatne. Nie bolało, ale czułam palce wbijające się w ciało. Po raz pierwszy od kiedy go spotkałam, pokazał mi twardość, która kryje się pod spodem. Rdzeń surowości, który albo masz albo nabywasz pozostając w policji. Bez tego aby się obronić, możesz pozostać na tej posadzie, ale nie odniesiesz sukcesów. Uśmiechnęłam się. – Co dalej, gumowy szlauch i jasne oświetlenie? – To miał być żart, ale mój ton nie był lekki. Teraz oboje byliśmy wściekli. Pod tymi wszystkimi uśmiechami i grzecznymi manierami krył się temperament. Zobaczymy czyj jest gorszy, jego czy mój. Przemówił cicho i ostrożnie, robię tak czasem, kiedy cokolwiek innego doprowadziło by mnie do krzyku. – Mógłbym po prostu powiedzieć Marksowi o spotkaniu. Powiedzieć mu, że nie jesteś z nami w pełni szczera. - W porządku, - powiedziałam, - zrób to. Marks prawdopodobnie karze go aresztować i przeszukać bar. Może nawet znajdzie magiczne akcesoria i Baco zostanie zamknięty pod zarzutem nadużycia magii. I co to nam da detektywie? Baco w więzieniu i za kilka dni więcej ofiar. Więcej wypatroszonych ciał. – Pochyliłam się w stronę jego zagniewanej twarzy i wyszeptałam, - jak wtedy będą się miały twoje sny, Hernando? Puścił mnie tak nagle, że aż się zachwiałam. – Naprawdę jesteś suką, co nie? Skinęłam głową. – Jeśli wymaga tego sytuacja, o tak. Pokręcił głową, potarł dłońmi swoje ramiona. – Jeśli nic nie powiem i coś pójdzie źle może mnie to kosztować karierę. - Po prostu powiedz, że nie wiedziałeś. Pokręcił głową. – Zbyt wielu ludzi wie, że byłem twoją eskortą. – Udało mu się obciążyć ostatnie słowa ironią. – Zaplanowałaś z nim kolejne spotkanie, prawda? Spróbowałam nie wyglądać na zaskoczoną, ale kamienna twarz była tak samo kiepska. To tak jak przy pytaniu, czy z kimś sypiasz. Odmówienie udzielenia odpowiedzi jest tak samo dobre, jak powiedzenie tak. Chodził od jednej ściany do drugiej. – Cholera, Anita, nie mogę tego zignorować. Zdałam sobie sprawę, że mówi serio. Stanęłam mu na drodze, żeby się zatrzymał i spojrzał na mnie. – Nie możesz powiedzieć Marksowi. Spieprzy to. Jeśli uważa, że tańczę z diabłem, wpadnie w histerię kiedy spotka Baco. Gniew zaczął znikać z jego oczu. – Kiedy spotkanie? Pokręciłam głową. – Najpierw obiecaj, że nie powiesz Marksowi. - On kieruje śledztwem. Jeśli mu nie powiem, a on to odkryję, to równie dobrze mógłbym zwrócić odznakę. - Nie wydaje się cieszyć dużą popularnością, - powiedziałam. - To i tak mój przełożony. - To twój szef, - powiedziałam. – W żaden sposób nie jest od ciebie lepszy. Tym zarobiłam uśmiech. – Pochlebstwo przy mnie zaprowadzi cię do nikąd. - To nie pochlebstwo, Hernando. To prawda. Wreszcie ucichł, stał przyglądając mi się. Jego twarz przybrała prawie normalny wyraz, albo wyraz, który ja uważałam za normalny dla niego. Z tego co wiedziałam, w czasie wolnym mógł kroić szczeniaczki. No dobrze, nie wierzyłam w to, ale naprawdę go nie znałam. Byliśmy obcymi ludźmi a ja musiałam to sobie przypominać. Ciągle chciałam traktować go jak starego przyjaciela albo kogoś więcej. Co jest do cholery? - Kiedy odbędzie się spotkanie, Anito? - Jak ci nie powiem, to co? Srogi cień zakradł się do jego oczu. – Powiem Marksowi, że przetrzymujesz dowody. - A jak ci powiem? - Pójdę z tobą.

Pokręciłam głową. – Nie ma mowy. - Obiecuję nie wyglądać jak gliniarz. Spojrzałam na niego, od lśniących butów po krótkie, czyste włosy. – W jakiej alternatywnej rzeczywistości nie wyglądałbyś jak gliniarz? Usłyszałam za nami dźwięk otwieranych drzwi, ale żadne z nas nie zwróciło się w tę stronę. Byliśmy zajęci utrzymywaniem kontaktu wzrokowego. Jarman krzykną, - Ramirez! W tym jednym słowie, było ton, który sprawił, że oboje natychmiast zwróciliśmy siew jego stronę. Doktor Evans opierał się o ścianę, krwawiący nadgarstek trzymał zwrócony ku górze. Krew lśniła niczym szkarłatna bransoleta wokół przedramienia. Ramirez i ja równocześnie zaczęliśmy biec wąskim korytarzem, jakbyśmy musieli dostać się gdzieś dalej i szybciej. Jarman i Jakes zniknęli za drzwiami. Bernardo zawahał się przy wejściu, trzymał drzwi na tyle długo, iż krzyki rozcięły szpitalną ciszę. Niskie, nieartykułowane, przepełnione paniką, wiedziałam, że krzyczy mężczyzna. Byłam prawie przy drzwiach, prawie przy Bernardo, Ramirez był niczym mój cień. Bernardo powiedział, - To zły pomysł. – Ale przeszedł przez drzwi na moment nim my do nich dotarliśmy. Boże, jak ja nienawidzę zawsze mieć racji. Rozdział 39 Białe, sterylne pomieszczenie zmieniło się w przedsionek piekła. Teraz był to głośny, chaotyczny przedsionek piekła. Złapała mnie pozbawiona skóry. Przecięłam ją dużym ostrzem, które wyjęłam z futerału na kręgosłupie. Ręka zaczęła krwawić i uciekła. Czuli ból. Krwawili. Dobrze. Gdy ciało ponownie do mnie podeszło, miałam już uniesione ostrze gotowe do cięcia w szyję. - To cywile! - Ramirez zablokował moje ramię. Spojrzałam na niego, potem z powrotem na nagie stworzenie, które jedynie ostatnim pasem było przypięte za nadgarstek do łóżka. Ponownie się na mnie zamierzyło przecinając powietrze krwawą ręką, krzycząc bez słów, ruszając zmasakrowanym językiem, jak robakiem w pozbawionej warg ruinie ust. - Po prostu pozostań poza zasięgiem - powiedział i odsunął mnie od tego. - To są zwłoki, Ramirez, tylko trupy. - Miałam czas by to powiedzieć. Uniósł swój asp. - Nie zabijaj ich. Ruszył do potyczki, chociaż nie była to jeszcze regularna walka. Większość ciał była nadal przypięta do łóżek. Walczyli, krzyczeli, wyli. Rozrywali swoje zrujnowane ciała robiąc je coraz bardziej krwawymi pod trzymającymi je pasami. Szarpali się, rzucali, starając się uwolnić. Pielęgniarz Ben bił pacjenta po głowie, który zatopił zęby w jego ramieniu tak, że Ben nie mógł się uwolnić. Jarman był przy nim bijąc to coś po głowie pałką tak, jak się uderza grając w baseball. Nawet pomimo krzyków można było usłyszeć głuchy, tępy odgłos, przypominający uderzenie w melona. Bernardo i Jakes byli przy ostatnim łóżku pod oknem. Afro-amerykańska pielęgniarka była trzymana przez trupa, który miał jeden nadgarstek i jedną kostkę nadal przypięte do łóżka. Jego głowa była zagłębiona w jej klatce piersiowej. Krew przykleiła jej fartuch do ciała, jakby ktoś wylał na nią puszkę czerwonej farby. Tam, gdzie to coś gryzło, nie powinno było zagrozić jej życiu, ale było za dużo krwi. To coś dostało się do jakiś organów wewnętrznych. Jakes tak mocno bił to stworzenie po głowie, że stawał na palcach, a przy każdym uderzeniu jego ciało prawie odrywało się od ziemi. Głowa trupa krwawiła, pękała, ale to coś nie puszczało. Czaszkę miało zagrzebaną w klatce piersiowej kobiety i pożywiało się nią, jak potworne dziecko.

Bernardo w kółko dźgał zwłoki w plecy. Ostrze przeszło na wylot w rozbryzgu krwi, ale to nie miało znaczenia. Stwór przy drzwiach reagował na ból, ale gdy zaczęli się pożywiać, stawali się tylko mięsem. Nie można zranić mięsa i, pewne jak cholera, nie można go zabić. Przeszłam między łóżkami z krzyczącymi, wiercącymi się ciałami i wszystkie oczy wyglądały tak samo. Jakby przez nie patrzyła jedna osobowość. Ich pan, czymkolwiek był, obserwował mnie, gdy odchodziłam pomiędzy łóżkami od Ramireza i jego skrupułów. On nadal nie zdawał sobie sprawy, co by się stało, gdyby wszystkie te stworzenia się uwolniły. Musieliśmy się wydostać z tego pomieszczenia, zanim to się stanie. Stanęłam obok Bernardo, odsuwając go delikatnie. Przystawiłam ostrze do żuchwy stworzenia. Wzięłam głęboki oddech. Skoncentrowałam się na sobie w taki sposób, w jaki robi się to na zajęciach ze sztuk walki chwilę przed tym, zanim rozbije się coś dużego i wyglądającego na porządne. Wyobraziłam sobie ostrze przeszywające na wylot czaszkę i to starałam się zrobić. Chciałam przebić nim czaszkę tego czegoś. Ostrze przeszło przez tkanki miękkie pod żuchwą z ostrym, wilgotnym ruchem, gdy ostrze uderzyło w podniebienie i cięło nadal. Nóż nie przebił kości czaszki, ale poczułam, gdy dotarł do dziwnie pustych zatok nosowych. To coś oderwało się od kobiety, starało się rozewrzeć szczęki przebite błyszczącym ostrzem. Jedną, wolną ręką szarpało za usta, przez co pielęgniarka opadła na łóżko. Pierwszy raz zobaczyliśmy jej obrażenia. Na środku klatki piersiowej miała dziurę. Połamane żebra sterczały na zewnątrz, jak roztrzaskane obramowanie. Dziura była wielkości ludzkiej twarzy. Taka, by można było się dostać do wewnątrz. Spojrzałam do środka ciemnej, wilgotnej rany i zauważyłam, że połowa jej serca zniknęła. Została zjedzona. - O Boże! - Jęknął Jakes. To coś na łóżku uwolniło drugą rękę. Szarpało za rękojeść noża, starając się go wyjąć. Jakes, Bernardo i ja wymieniliśmy spojrzenia. Jeden rzut okiem i bez słów odwróciliśmy się w stronę pozostałej części pomieszczenia z jedną myślą: w jakikolwiek możliwy sposób dostać się do drzwi. W tym pomieszczeniu nic, za wyjątkiem nas, nie było ludźmi. Rozejrzałam się i zauważyłam przy odległych drzwiach Ramireza i Jarmana niosących pielęgniarza. Świetnie. - Biegnijcie! - Krzyknęłam. Spróbowaliśmy. Wyczułam ruch i odwróciłam się w chwili, gdy uderzył we mnie trup i rzucił nas oboje na ziemię. Zamachnęłam się na jego szczękę. Chciałam przyszpilić jego zęby tak samo, jak zrobiłam to poprzedniemu stworzeniu, ale poruszyło się, a ja dosięgłam tylko gardła. Krew chlusnęła na moją twarz gorącym, płynnym strumieniem. Czułam jak to coś poruszało się na moim ciele, nogami oplatało mnie w pasie. Trzymałam rękę na nagim ramieniu odpychając to, co się nade mną męczyło. Tyłem dłoni, w której trzymałam nóż, starłam krew z twarzy. Stworzenie kłapnęło na mnie zębami, jak pies, a ja krzyknęłam. Przecięłam mu policzek tak głęboko, aż nóż zahaczył o zęby. Trup krzyknął i zatopił zęby w mojej ręce. Wrzasnęłam, gdy to coś zaczęło machać głową, niczym pies gryzący kość. Moja dłoń się otworzyła i nóż upadł na ziemię. Zbliżało się do mnie z rozwartymi ustami i niemożliwie szeroko otwartymi bladoniebieskimi oczami. Nie było czasu, by próbować się bronić ostatnim nożem. Zaatakowałam oczy stworzenia. Wetknęłam w nie kciuki, a jego własny impet sprawił, że wpadły jeszcze głębiej, niż sama bym to zrobiła. Poczułam jak gałki oczne pękają, eksplodują ciepłym płynem i gęstszymi rzeczami. To coś krzyczało bijąc głową tam i z powrotem, dłońmi zasłaniając twarz. Nagle pojawił się Bernardo odciągając stworzenie. Rzucił nim jedną ręką przez pomieszczenie, aż uderzyło w ścianę. Zadziwiające co można zrobić, gdy jest się przerażonym.

Uklękłam wyjmując ostatnie ostrze. Bernardo postawił mnie na nogi i byliśmy prawie przy drzwiach. Pojawił się w nich Rigby z siekierą, rąbiąc trupy. Ręce i mniej zidentyfikowane fragmenty zaśmiecały podłogę dookoła niego. Ramirez wepchnął pałkę w usta jednego stworzenia tak mocno, że tępy koniec przebił się przez tył gardła. Jakes ciągnął Jarmana za nadgarstki, pozostawiając za nim gęsty, czerwony ślad. Ciało Jarmana było wciśnięte w drzwi. Siekiera Rigby’ego poćwiartowała dwa z trupów na wystarczające kawałki, by ich wyeliminować. Dwa ze stworzeń nadal były przypięte do łóżek ostatnimi pasami. Ramirez zmagał się z trupem, który próbował połknąć jego pałkę. Stworzenie rzuciło się na Rigby’ego i siekiera przecięła powietrze. Zanim Bernardo krzyknął, usłyszałam za sobą wrzask. - Za… - Leciałam na ziemię z tym czymś na moich plecach, zanim usłyszałam jak Bernardo dokończył. - …tobą. Schowałam głowę, starając się osłonić gardło. Zęby przegryzły but, raniąc mnie aż do krwi, ale miały problem z przebiciem paska od podramiennej kabury i pochwy na kręgosłup. To coś wbiło zęby w moje ciało, ale skórzane pasy zadziałały, jak pewnego rodzaju amortyzator. Zagłębiłam stworzeniu nóż w udo raz, drugi. Nie przejęło się tym. Nagle poczułam ruch powietrza i ciężkie uderzenie. Krew piekącym strumieniem rozlała się po moich włosach, ramionach i plecach. Wygramoliłam się spod trupa i zobaczyłam, że był bez głowy. Rigby stał ponad nim z zakrwawioną siekierą i dzikim wyrazem oczu. - Idźcie, wynoście się stąd. Zadbam o wasze tyły. Głos miał wysoki, ociekający strachem, ale stał mocno na nogach i zaczął przesuwać nas w stronę drzwi. Jeden z trupów siedział na plecach Bernardo, ale nie starał się go zjeść. Za to stworzenie uderzyło mocno dwa razy jego głową w ziemię. Spojrzało na mnie. W jego oczach było coś, czego wcześniej nie widziałam u innych monstrów. Strach. Bało się nas. Obawiało się tego, że mogłoby zostać zatrzymane. Przestraszone, być może umierania. Rzuciło się w stronę otwartych szklanych drzwi i przemknęło obok Jakesa, jakby miało gdzie iść i zrobić coś innego. Wiedziałam, że to coś powinno zostać złapane. Wiedziałam, że gdyby uciekło, to byłoby naprawdę źle. Ale włożyłam rękę pod ramię Bernardo i zaczęłam ciągnąć go w stronę drzwi. Ramirez chwycił za drugie ramię i nagle łatwo było go stamtąd wytarmosić przez szklane drzwi. Za nami zrobił się nagły rwetes. Rigby zatoczył się na przycisk zamykający drzwi. Te zasunęły się w chwili, gdy Ramirez w nie uderzył. Zauważyłam jak Rigby zamachnął się siekierą, a potem trupy pojawiły się z dwóch stron. Ramirez sięgnął do guzika, żeby otworzyć drzwi, ale albo ciężar Rigby’ego je zablokował, albo coś innego. - Rigby! - Krzyknął Ramirez. Nagle usłyszeliśmy ogromny świst powietrza, jakby gigant zrobił wdech i pomieszczenie wypełniło się ogniem. Płomienie lizały szkło, jak pomarańczowo-złota woda w akwarium. Mogłam poczuć ciepło napierające na szkło. Z przeraźliwym piskiem włączył się alarm przeciwpożarowy. Rzuciłam się na ziemię, na Bernardo, zakrywając sobie twarz i czekałam, aż to niesamowite gorąco rozbije szkło i nas dosięgnie. Ale to nie ciepło do nas dotarło, a zimno. Woda. Uniosłam głowę w stronę zraszaczy, które wypełniały pomieszczenie. Szyby byłe sczerniałe. Dym i para wodna wiły się na szkle jak mgła, gdy woda zabijała płomienie. Ramirez sięgnął do przycisku i drzwi otworzyły się z dźwiękiem lejącej się wody. Alarm był teraz głośniejszy, przez co zdałam sobie sprawę, że były to dwa odrębne dźwięki, zlewające się w jeden drażniący nerwy pisk. Ramirez wszedł do pomieszczenia i usłyszałam jak powiedział.

- Madre de Dios. (Matko Boża). Stałam ociekając wodą, która wsiąkała w moje włosy, ubranie. Nie poszłam za nim. Dla Rugby’ego było już za późno na jakąkolwiek pomoc. A my nadal mieliśmy jednego trupa, który uciekł. Przyłożyłam palce do szyi Bernardo, zaraz pod żuchwą. Pisk alarmu przeciwpożarowego zdawał się utrudniać wyczucie pulsu, ale on tam był, silny i pewny. Bernardo się nie liczył, ale żył. Jakes klęczał obok Jarmana, łzy ciekły mu po policzkach. Chciał zatamować gołymi rękami ranę na szyi Jarmana. Krew, która rozlała się po obu stronach głowy Jarmana, była zmywana przez zraszacze. Jego oczy były nieruchome i puste, nie mrugał, gdy woda na niego padała. Cholera. Powinnam była złapać Jakesa i powiedzieć mu „On nie żyje. Jarman nie żyje.” Ale nie mogłam. Wstałam. - Ramirez. Nadal wpatrywał się w pomieszczenie. Na to, co pozostało z Rigby’iego. - Ramirez! - Krzyknęłam, a on się odwrócił, ale jego wzrok był nieprzytomny, tak na prawdę to mnie nie widział. - Mamy jeszcze jednego trupa do złapania. Nie możemy pozwolić mu uciec. Patrzył na mnie pustymi oczami. Potrzebowałam jakiejś pomocy. Przeszłam kilka kroków, by stanąć obok niego w drzwiach i spoliczkowałam go tak mocno, że moja dłoń piekła mnie od uderzenia. Mocniej, niż zamierzałam go uderzyć. Jego głowa odskoczyła do tyłu, a ja przygotowałam się na cios z jego strony, ale on nie nadszedł. Stał tam z dłońmi mocno zaciśniętymi w pięści, trzęsącymi się z pragnienia, oczami płonącymi wściekłością, szukającymi tylko kogoś, na kim mógłby się wyżyć. To nie ja go denerwowałam. Chodziło o całokształt. Gdy mi nie oddał, odezwałam się. - Złe stworzenie poszło w tamtą stronę. - Wskazałam na drzwi. - Musimy za nim iść. Zaczął bardzo szybko mówić po hiszpańsku. Nie mogłam zrozumieć większości z tego, ale słowa aż ociekały wściekłością. Zrozumiałam jedno słowo, które znałam. Nazwał mnie bruja. Czyli wiedźma. - Pieprzyć to. - Otworzyłam drzwi, musiałam ominąć ciało Jarmana. Zraszacze działały również na korytarzu. Evans nadal siedział plecami do ściany. Ściągnął swoją maseczkę, jakby nie mógł nabrać powietrza. - W którą stronę to poszło? - Zapytałam. - W dół schodami pożarowymi na końcu korytarza. - Musiał mówić głośniej, by przekrzyczeć syreny alarmowe, ale jego głos był pusty, odległy. Może później, gdy będę cała, również będę mogła pozwolić sobie na szok. - Anita! - Nie usłyszałam otwieranych drzwi, ale usłyszałam jak zawołał mnie Ramirez. - Ja idę schodami, ty sprawdź windy. - Lekko się odwróciłam biegnąc w stronę drzwi. - Anita! - Krzyknął. Odwróciłam się, a on mi rzucił jeden z telefonów komórkowych. Złapałam go w dziwny sposób -- jedną ręką przy mojej klatce piersiowej. - Jeśli dotrę do parteru i tego czegoś nie znajdę, zadzwonię - powiedział. Kiwnęłam głową chowając telefon do tylniej kieszeni spodni i biegnąc w stronę drzwi. Ja Znalazłam go. Teraz miałam już wyciągniętego browninga. Nie było więcej pomieszczeń wypełnionych tlenem. Zobaczymy, czy naboje działają tak samo, jak noże. Pchnęłam drzwi przeciwpożarowe całym ciałem, zanim nie były oparte płasko o ścianę i nie byłam pewna, że tego czegoś za nimi nie było. A potem zawahałam się nad betonowym półpiętrem. Również tutaj działały zraszacze, jak wodospady na betonowych stopniach. Alarm wypełniał przestrzeń przenikliwymi echami. Spojrzałam do góry na schody, potem na dół. Nie miałam pojęcia, w którą stronę to stworzenie poszło. Mogło być na każdym piętrze ponad, jak i pode

mną. Cholera, musiałam znaleźć to coś. Nie byłam pewna dlaczego było to takie pilne, żeby nie pozwolić mu uciec, ale wiedziałam o nadchodzącym mroku i ciałach. Wierzyłam w swój osąd. To były tylko ożywione trupy. Takie, jakich nigdy wcześniej nie widziałam. Ale byli martwi, a ja byłam nekromantką. Praktycznie mogłam kontrolować każdy rodzaj chodzących trupów. Czasami mogłam wyczuć wampira, gdy był niedaleko. Wzięłam oddech i skoncentrowałam się. Starannie wysłałam swą moc. Wyrzuciłam ją przeszukując, z plecami przywartymi do drzwi, wodą ściekającą po mnie i alarmem przeszywającym tak, że ciężko było myśleć. Wysłałam tą „magię” przed siebie, schodami na górę i na dół, jak niewidzialną mgłę. Podskoczyłam. Poczułam coś, jak szarpnięcie za żyłkę na wędce. Na dole. To poszło na dół. Jeśli się myliłam, nie mogłam nic na to poradzić. Ale nie wydawało mi się, żebym była w błędzie. Zaczęłam biec w dół po mokrych, betonowych schodach, z jedną ręką na poręczy, by się przytrzymać, gdybym się poślizgnęła. W drugiej miałam broń wymierzoną w górę. Na niższym piętrze była wygięta kobieta. Leżała bez ruchu w poprzek drzwi, ale oddychała. Odwróciłam jej twarz na bok, by nie utonęła przez zraszacze i biegłam dalej. Na dół. To uciekało w dół i nie zatrzymywało się, by się pożywić. Biegło, uciekało przez nami. Przede mną. Stanęłam na nogach ślizgając się na mokrych schodach i tylko dzięki mocnemu uściskowi na metalowej poręczy, nie przewróciłam się. Straciłam połączenie z tym stworzeniem, gdy się poślizgnęłam. Nie mogłam utrzymać koncentracji i robić innych rzeczy. Zraszacze nagle się wyłączyły, ale alarm nadal wył. Bardziej drażniąc bez wody, która go wcześniej tłumiła. Wstałam i zaczęłam znowu biec. Dość nisko pode mną usłyszałam krzyk. Przeskoczyłam przez poręcz ześlizgując się z mokrego metalu, prawie lecąc głową na dół na następne barierki. Biegłam tak szybko, jak tylko umiałam. Szybciej, niż było to bezpieczne. Biegłam, ślizgałam się, potykałam się na schodach i cały czas miałam rosnące przeczucie, że gdy tam dotrę, będzie już za późno. Że nie ważne jak szybko bym biegła, to i tak bym nie zdążyła. Rozdział 40 Nie mogłam odzyskać połączenia z tym czymś bez zatrzymania się i skoncentrowania. Podjęłam decyzję, aby kontynuować pościg z nadzieją, że nie zgubię tego, gdy przebiegnę obok drzwi. Ponadto, na dziewiętnastym piętrze była grupa stłoczonych, przemokniętych pacjentów i pielęgniarka. Wszyscy bez słów wskazali na dół. Na siedemnastym znajdował się bełkoczący mężczyzna z bukietem kwiatów i krwawiącą wargą, który również wskazywał na dół. Na czternastym otworzyły się drzwi, z których wybiegła pielęgniarka w różowym kitlu i podbiegła do mnie. Krzyknęła rzucając się plecami na ścianę, wpatrując się we mnie wielkimi oczami. W każdej ręce trzymała owinięte w mały kocyk dziecko. Jedno miało nawet ubraną robioną na drutach różową czapeczkę. Dzieci krzyczały, a ich wysokie, kocio podobne zawodzenie, konkurowało z alarmem pożarowym. Pielęgniarka tylko na mnie spojrzała. Nie mogła mówić, albo się bała. Może to przez wyciągniętą broń, a może zraszacze nie spłukały ze mnie całej tej krwi. Podniosłam głos przekrzykując hałas: - Czy to jest na tym piętrze? Skinęła głową. Mamrotała coś w kółko. Musiałam się do niej nachylić, by zrozumieć co mówi. - To jest u noworodków. To jest u noworodków. To jest u noworodków. Myślałam, że adrenalina nie może mi bardziej wzrosnąć. Myliłam się. Niespodziewanie mogłam poczuć pędzącą przez moje ciało krew, czuć serce w klatce piersiowej jak coś, co sprawia ból. Otworzyłam drzwi. Z Browningiem w dłoni przebiegłam wzrokiem korytarz. Nic się nie poruszało. Korytarz, ze zbyt wieloma zamkniętymi, by to było wygodne, drzwiami ciągnął się długi i pusty. Alarm pożarowy wciąż wył, powodując napięcie mojej skóry. Ale nawet poprzez ten dźwięk słyszałam dzieci ... płacz ... krzyk. Wysunęłam telefon z kieszeni, wcisnęłam przycisk, który kazano mi wcześniej wdusić i

zaczęłam biec truchtem w dół korytarza, w stronę dźwięków. Ramirez odebrał w środku pierwszego dzwonka. - Anita? - Jestem na oddziale położniczym. Na czternastym piętrze. Pielęgniarka mówi, że to jest u noworodków. Byłam przy pierwszym zakręcie. Uderzyłam w przeciwległą ścianę, ale tak naprawdę nie zatrzymałam się. Zwykle jestem bardziej ostrożna wchodząc w zakręty, ale płacz był coraz bliższy, coraz bardziej żałosny. - Jestem w drodze. - Powiedział Ramirez. Nacisnęłam przycisk rozłączając nas, ale wciąż miałam telefon w ręku, gdy wyszłam za następny róg. Znajdowało się tam ciało wypchnięte przez zbrojoną taflę bezpiecznego szkła. Mogłam powiedzieć, że to mężczyzna, ale to było wszystko. Jego twarz wyglądała jak hamburger. Nadepnęłam na leżący pod nim na podłodze stetoskop. Lekarz albo pielęgniarz. Nie sprawdziłam pulsu. Jeśli żył, nie wiedziałabym jak mu pomóc. Jeśli umarł, nie miało to znaczenia. Ostatnie drzwi, a następnie długa przeszklona płaszczyzna. Nie musiałam widzieć odległych okien by wiedzieć, że to oddział noworodków. Słyszałam płacz dzieci. Nawet przy wyjącym alarmie pożarowym, dźwięk tego panicznego płaczu powodował u mnie drżenie serca. Chciałam biec i im pomóc. To była tak silna, powiązana reakcja, że nawet nie wiedziałam kiedy dotarłam do drzwi. W lewej ręce wciąż trzymałam telefon i podjęłam jedną próbę wpakowania go do kieszeni. Ugryzienie na lewej ręce spowodowało u mnie niezdarność. Telefon wyślizgnął się, a ja pozwoliłam upaść mu na podłogę. Przekręciłam klamkę, ale drzwi zatrzymały się otwierając się tylko na cal. Popchnęłam je ramieniem i uświadomiłam sobie, że znajdowało się tam ciało. Ciało dorosłej osoby. Wycofałam się i uderzyłam w nie ponownie, przesuwając je o kilka żałosnych cali. Usłyszałam krzyk kobiety, nie tylko dzieci. Nie mogłam otworzyć drzwi. Cholera! Następnie okno roztrzaskało się rozpryskując na zewnątrz szkło i ciało. Kobieta uderzyła o podłogę i leżała tam z rozciągniętymi kończynami. Wykrwawiała się. Zostawiłam zaklinowane drzwi i ruszyłam do okna. Wszędzie leżały odłamki szkła, niczym złamane u nasady maleńkie miecze. Podczas treningów Judo wykonywałam pady z większej wysokości, niż ta. Ćwiczyłam je od lat. Zerknęłam, by sprawdzić jedną rzecz. Dużo małych, plastikowych łóżeczek zostało zepchniętych na bok. Miałam więc wolne miejsce. Wzięłam rozbieg do skoku i rzuciłam się przez rozbite szkło, przetaczając się, kiedy spadłam. Podczas upadku miałam wolną tylko jedną rękę, by go złagodzić i odczułam to. Wolałam jednak mieć w ręku pistolet gotowy do strzału. Uderzyłam o podłogę, a siła mojego ciosu, skoku, czegokolwiek, co tu zrobiłam, nadal mnie toczyła. Użyłam tego by stanąć na nogach, zanim jeszcze wiedziałam, co było w pokoju. Nie tyle zobaczyłam co się dzieje, co rejestrowałam pojedyncze rzeczy. Ujrzałam przewrócone łóżeczka : niewielkie, maleńkie niemowlę leżące na podłodze niczym zepsuta lalka, środek jego ciała był zjedzony, jak nadzienie wyssane z cukierka; poplamione krwią łóżeczka wciąż stały pionowo, niektóre z drobnymi skręconymi ciałkami, niektóre puste za wyjątkiem krwi, a następnie w odległym kącie zobaczyłam stojącego potwora. Trzymał niewielkiego berbecia owiniętego w kocyk. Malusieńkie pięści machały w powietrzu. Nie mogłam usłyszeć jego płaczu. Nic nie słyszałam. Nie było nic, oprócz widoku obdartej twarzy pochylającej się nad dzieckiem. Mój pierwszy pocisk przeszedł przez czoło. Kolejny trafił w twarz, kiedy pod wpływem pierwszego strzału, jego głowa została wyrzucona w tył. To coś uniosło walczące dziecko przed swoje oblicze, a nasze oczy uczepiły się maleńkiej postaci. To spojrzało na mnie. Dziury po kulach w jego twarzy wypełnione były jakby miękką gliną. Wystrzeliłam w jego brzuch, ponieważ było to jedyne miejsce, w które mogłam uderzyć, bez narażania dziecka. Szarpnął się do tyłu, żeby nie rzucić się na podłogę. Nie upadł. Tak naprawdę wcale go nie zraniłam. Zyskał osłonę za rzędem małych łóżeczek. Wszystkie były z kółkami na cienkich nóżkach. Upadłam na kolana i namierzałam to przez

las tych cienkich, metalowych nóżek. Widziałam to coś, przyczajone, podnoszące dziecko do paszczy. Nie miałam czystej linii strzału, ale i tak wystrzeliłam, trafiając w ścianę obok tego czegoś. To wzdrygnęło się, uciekając na bok, ale nie upuszczając dziecka. Strzelałam pomiędzy nogami łóżeczek na kółkach, utrzymując to coś w ruchu. Gdzie był Ramirez? To stanęło i ruszyło na mnie. Strzeliłam w jego korpus. Zadrżał, ale wciąż się zbliżał. Dziecko, za wyjątkiem małej pieluchy, było nagie, ale wciąż żyło. Ta rzecz rzuciła we mnie dzieckiem. Nie zadziałałam nawet świadome. Po prostu złapałam je w ramiona i przytuliłam do piersi, moje obie ręce były zajęte. Potwór uderzył we mnie. Impet wyrzucił nas przez to okno, przez które wcześniej weszłam. Wylądowaliśmy z potworem pod spodem, jak gdybyśmy obrócili się w powietrzu. Lufa broni była wciśnięta w jego brzuch. Pociągałam za spust moją prawą ręką, zanim jeszcze zaczęłam mocno kołysać dziecko z mojej lewej strony. Istota szarpała się jak popsuta kopia węża. Klęczałam obok niej. Strzelałam, dopóki nie kliknęła opróżniona broń. Upuściłam Browninga i sięgnęłam po Firestara. Prawie go wycelowałam, kiedy uderzył mnie z tyłu jedną ręką. Cios posłał mnie z łomotem na ścianę. Starałam się chronić dziecko przed uderzeniem i przyjęłam na siebie więcej, niż było to dla mnie dobre. Przez chwilę byłam oszołomiona. Złapał mnie za włosy obracając w swoim kierunku. Strzeliłam w jego klatkę piersiową i brzuch. Każdy pocisk szarpał jego ciałem. Gdzieś około szóstego lub siódmego strzału, to coś puściło moje włosy. Pocisk później Firestar kliknął pusty. To coś stało nade mną i uśmiechało się bezustną paszczą. Alarm pożarowy wyłączył się. Nagła cisza była niemal przerażająca. W głowie mogłam usłyszeć swoje łomoczące serce. Dziecko w mych ramionach nagle przeraźliwie krzyczało, brzmiało jak oszalałe. Ta rzecz spięła się i na chwilę przed tym, zanim się ruszyła, wiedziałam, że zamierza mnie zaatakować. Próbowałam wykorzystać ten moment i położyłam dziecko na czystym fragmencie podłogi. Byłam już w połowie obrócona, gdy podniósł mnie i rzucił na przeciwległa ścianę. Nie musiałam się już więcej martwić o dziecko. Uderzyłam rękoma i ramionami w ścianę, czułam siłę uderzenia mocniej, niż mogłam to znieść. Kiedy zmniejszył odległość, nie byłam tym zaskoczona. Chwycił mnie za jedno ramię, a ja walczyłam, by powstrzymać go od chwycenia mnie za drugie. Wiedziałam jak walczyć, ale nie z czymś co było śliskie i bez skóry. Nie było tam nic do chwycenia. Podniósł mnie za moją koszulkę, drugą ręką chwycił za biodro. Umarły dźwignął mnie jak sztangę. Uderzyłam o ścianę, jak gdyby chciał mnie przez nią przerzucić. Starałam się chronić siebie, ale zsunęłam się na podłogę, oszołomiona, niezdolna oddychać czy myśleć o odstępach pomiędzy uderzeniami serca. Uklęknął obok mnie wyszarpując koszulkę z moich spodni, odsłaniając brzuch i piersi. Podłożył rękę pod moje plecy i niemal delikatnie uniósł mnie, wyginając moje plecy, podnosząc mnie, obniżając twarz ku mojemu nagiemu ciału, jakby zamierzał mnie pocałować. Usłyszałam głos w mojej głowie. To coś wyszeptało: "jestem głodny". Wszystko wokół wydawało się dalekie, senne i wiedziałam, iż byłam blisko utraty przytomności. Podniosłam rękę i prawie nie czułam, że była moja. Ale podniosłam ją. Pieściłam delikatnym dotykiem bezcielesną twarz. Jego dziwnie przewracające się pozbawione powiek oczy spoglądały na mnie, gdy obniżał swoje usta, by się pożywić. Mój kciuk przesuwał się wzdłuż ciała, z wyczuciem poszukując oka. Nie zatrzymał mnie. Jednocześnie, kiedy mój kciuk wślizgnął się w jego oko, uderzył mnie w górną część żołądka. Oboje krzyczeliśmy. Podniósł się z powrotem, upuszczając mnie na podłogę. To był krótki upadek, a ja byłam na kolanach, przesuwając się z dala od tego czegoś, kiedy w pobliżu zawirował pierwszy pocisk. Ramirez nadszedł korytarzem od strony schodów przeciwpożarowych. Strzelał idąc, trzymając broń w obu rękach. Ciało szarpnęło się, ale rany zamykały się coraz szybciej. Jakby jego ciało tym lepiej uzdrawiało uszkodzenia, im więcej kulek w niego wpakowaliśmy. Spodziewałam się, że ta

rzecz zaatakuje Ramireza lub mnie, albo ucieknie. Ale nie. To wskoczyło przez rozbite okno na oddział noworodków. Wiedziałam co chce zrobić. To nie próbowało uciekać. Próbowało zabrać tak wiele istnień, jak tylko może, zanim go zniszczymy. Jego mistrzem był karmiący się śmiercią. Ramirez podszedł do drzwi, z którymi siłowałam się wcześniej. Zostawiłam go walącego w nie swoim ramieniem. Zaciągnęłam siebie do okna. Ta rzecz rozdzierała kocyk z innym dzieckiem tak, jakby rozpakowywała prezent. Nie wiedziałam, gdzie mam broń. Nie miałam nic, z czym mogłabym się na niego rzucić. Obrócił się profilem, dziecko chwytało powietrze malutkimi, patykowatymi rączkami. Potwór rozszerzył paszczę pokazując usta już czerwone od krwi. Ramirez starał się otworzyć drzwi wystarczająco, by wsunął się do środka. Strzelał w nogi tego czegoś i dolne części ciała, bojąc się popróbować strzelić mu w głowę, która była tak blisko dziecka. Potwór zignorował go, i wtedy wszystko spowolniło do krystalicznie żółwiego tempa. Opuścił twarz z szeroką paszczą, by zjeść maleńkie serduszko. Krzyczałam wkładając w to całą moją złość, całą moja bezradność. Przyciągnęłam tę moc, która pozwala mi wskrzeszać umarłych. Przyciągnęłam ją wokół mnie, jak coś świecącego i cisnęłam nią na zewnątrz. W mojej głowie faktycznie mogłam ją zobaczyć, jak cienki, biały sznur mgły. Rzuciłam moją aurę, moją esencję wokół tej rzeczy. Jestem nekromantą a wszystko, czym tylko ta pierdolona rzecz jest, było trupem. Krzyknęłam: - Zatrzymaj się! Zamarł w połowie ruchu, z dzieckiem prawie w jego paszczy. Poczułam moc, która ożywiła to coś. Czułam to w środku tej martwej powłoki. Moc jego mistrza wewnątrz była jak ciemny płomień. Wyciągnęłam rękę tak, jakbym potrzebowała jej do nakierowania mojej mocy. Otworzyłam dłoń i błysnęłam tymi białymi liniami ponad trupem. Wyglądało to tak, jakby moja aura wrastała w nowe ciało. Zamknęłam moją aurę niczym pięść wokół tej rzeczy i oddzieliłam go od mocy, która wprawiała go w ruch. Trup zadrżał, a następnie gwałtownie upadł, jak marionetka, której sznurki zostały odcięte. Czułam jego mistrza. Czułam go jak zimny wiatr na mojej skórze. Czułam go przychodzącego po mnie, ciągnącego linie mojej własnej aury w swoim kierunku, niczym sznurek przez labirynt. Próbowałam przyciągnąć je z powrotem. Starałam się założyć je na siebie ponownie, ale nigdy nie próbowałem wcześniej czegoś takiego jak to i nie byłam wystarczająco szybka. Twoja aura jest twoją magiczną tarczą, twoją zbroją. Kiedy związywałam aurą trupa, otworzyłam siebie na wszystko i wszystkich. Myślałam, że znam ryzyko, ale się pomyliłam. Moc mistrza zaatakowała mnie niczym płomień podążający śladem benzyny, a kiedy uderzyła był moment, w którym odrzuciłam głowę do tyłu i nie mogłam oddychać. Czułam, że moje serce trzepoce i zatrzymuje się. Czułam moje ciało upadające na podłogę, ale to nie bolało, jak gdybym wcześniej zdrętwiała. Mój wzrok poszarzał, następnie pokrył się czernią i w ciemności pojawił się głos. - Mam wielu sługusów. To, że zatrzymałaś tego jednego, jest dla mnie niczym. Nakarmię się przez innych. Umrzesz na próżno. Spróbowałam sformułować słowa, by odpowiedzieć na ten głos i stwierdziłam, że mogę to zrobić. - Pieprz się. Czułam jego gniew, jego oburzenie, że mogę się mu przeciwstawić. Próbowałam śmiać się z niego, z jego bezsilności, ale nie zostało już mnie na tyle, żebym mogła to zrobić. Zbliżała się coraz intensywniejsza ciemność. Przeszłam ponad głosem mistrza, ponad moim własnym, a dalej nie było już ... nic. Rozdział 41 Pierwszą wskazówką świadczącą o tym, iż nie umarłam, był ból. Drugą było światło. Moja pierś płonęła. Szarpnęłam się wracając do świadomości, łapiąc powietrze, próbując odciągnąć ode mnie te płonące rzeczy. Zamrugałam w górę w stronę płonącego białego światła, a

później głosów. - Trzymaj się! Ciężar na mych na rękach i nogach. Trzymające mnie ręce. Próbowałam walczyć, ale nie czułam mojego ciała na tyle, by mieć pewność, iż w ogóle się ruszałam. - Tętno sześćdziesiąt na osiemdziesiąt i szybko spada. Widziałam niewyraźne w tym świetle kształty, przemieszczające się dookoła mnie. Ostre ukłucie w moim ramieniu. Igły. Twarz mężczyzny rozmywająca się w polu widzenia. Blondyn, okulary w drucianych oprawkach. Jego oblicze ześliznęło się z powrotem z zasięgu mojego wzroku w białej mglistej otoczce. Szare plamki wślizgiwały się w moje pole widzenia jak maziste wstęgi i czułam siebie tonącą, cofającą się, w dół, na zewnątrz. Męski głos: - Tracimy ją! Ciemność przetoczyła się przeze mnie zabierając ból i światło. Kobiecy głos niósł się poprzez nią: - Pozwól mi spróbować. - Potem w ciemności zapanowała cisza. Tym razem nie było obcych głosów. Nie było nic oprócz unoszącej się ciemności i mnie. Potem pozostała już tylko ciemność. Rozdział 42 Kiedy się obudziłam poczułam zapach kadzidła. Szałwia. Oczyszcza i niweczy zło. Tak przynajmniej lubiła mawiać moja nauczycielka, Marianne, kiedy narzekałam na ten zapach. Kadzidło pachnące szałwią zawsze przyprawiało mnie o ból głowy. Czy znajduję się razem z Marianne w Tennessee? Nie pamiętam, abym się tam wybierała. Otworzyłam oczy, aby zobaczyć, gdzie się znajduję. Przebywałam w szpitalnej sali. Jeśli obudzisz się w wystarczająco dużej ilości tych pomieszczeń, rozpoznajesz ich charakterystyczne cechy. Leżałam mrugając w świetle. Cieszyło mnie, że się obudziłam. Cieszyło mnie, że żyję. Do łóżka podeszła kobieta. Uśmiechała się. Czarne włosy sięgały jej ramion. Fryzura okalająca jej silną twarz była zdecydowana. Oczy wydawały się zbyt małe w stosunku do reszty twarzy, ale wpatrywały się we mnie tak, jakby wiedziała o rzeczach, o których ja nie mam pojęcia, a były one dobre lub przynajmniej ważne. Miała na sobie coś długiego i zwiewnego, fioletowego z odrobiną czerwieni we wzorach. Spróbowałam przemówić, przeczyściłam gardło. Kobieta wzięła szklankę z małego stolika przy łóżku. Gdy się poruszała jej liczne wisiorki brzęczały. Zgięła słomkę, abym mogła się napić. Jednym z wisiorków był pentagram. - Nie jesteś pielęgniarką - powiedziałam. Mój głos nadal brzmiał chrapliwie. Ponownie podała mi wodę. Napiłam się. Spróbowałam przemówić i tym razem brzmiałam bardziej jak ja. – Nie jesteś pielęgniarką. Uśmiechnęła się. Uśmiech przemienił zwyczajną twarz w coś ślicznego, podobnie jak paląca inteligencja w oczach czyniła ją uderzającą. – Co było pierwszą wskazówką? – Mówiła z miękkim akcentem, którego nie mogłam zidentyfikować, meksykański, hiszpański, ale nie. - Po pierwsze jesteś za dobrze ubrana, no i nosisz pentagram. – spróbowałam wskazać wisior, ale moja ręka okazała się przypięta, byłam podłączona do kroplówki. Rękę miałam zabandażowaną. Pamiętałam, jak ugryzły mnie zwłoki. Dokończyłam gest używając prawej ręki, która zdawała się być nieuszkodzona. Moja lewa ręka wydawała się mieć na sobie znak mówiący „TU - ciąć, gryźć i wszystko inne”. Poruszyłam palcami lewej dłoni, żeby sprawdzić, czy jestem w stanie to zrobić. Mogłam. Nawet nie bolało. Czułam po prostu sztywność, jakby skóra musiała się trochę rozciągnąć. Kobieta obserwowała mnie tymi swoimi oczami. – Nazywam się Leonora Evans. Sądzę, że spotkałaś mojego męża. - Jesteś żoną doktora Evansa? Skinęła głową. - Wspominał, że jesteś wiedźmą. Ponownie skinęła głową. – Przybyłam do szpitala… jak to się mówi, rychło w czas. – Jej

akcent był grubszy, gdy mówiła „jak to się mówi”. - Co masz na myśli? – spytałam. Usiadła na krześle stojącym obok łóżka. Zastanawiałam się, jak długo mnie stamtąd obserwowała. – Ponownie uruchomili twoje serce, ale nie mogli utrzymać życia w twoim ciele. Pokręciłam głową. Za oczami poczułam początki migreny. – Możesz zgasić kadzidło? Szałwia zawsze przyprawia mnie o ból głowy. Nie protestowała. Po prostu wstała i podeszła do jednego z tych małych, składanych stolików na kółkach, które mają w szpitalach. Na niewielkiej metalowej podstawce stało kadzidło, długa drewniana pałeczka, mały nóż, i dwie zapalone świeczki. To był ołtarz. Jej ołtarz, przynajmniej jego przenośna wersja. - Nie zrozum mnie źle, ale dlaczego jesteś tutaj ty, a nie pielęgniarka? Przemówiła wciąż zwrócona plecami do mnie, gasząc kadzidła. – Ponieważ jeśli istota, która cię zaatakowała, spróbowałoby zabić cię po raz drugi, pielęgniarka prawdopodobnie nie zauważyłaby, że coś się dzieje, dopóki nie byłoby za późno. – Wróciła na krzesło obok łóżka. Wpatrywałam się w nią. – Sądzę, że pielęgniarka zauważyłaby wejście krwiożerczych zwłok. Uśmiechnęła się cierpliwie, protekcjonalnie. – Zarówno ty jak i ja wiemy, że jakkolwiek straszliwe są jego sługi, prawdziwym zagrożeniem jest ich pan. Moje oczy rozszerzyły się. Nie mogłam temu zaradzić. Strach ściskał mi gardło. – Skąd ty.. to wiesz? - Dotknęłam jego mocy, kiedy pomogłam go z ciebie wyrzucić. Usłyszałam jego głos, poczułam jego obecność. Chciał abyś umarła Anito, wysysał z ciebie życie. Przełknęłam, moje tętno nadal było przyspieszone. – Teraz chciałabym zobaczyć się z pielęgniarką, proszę. - Boisz się mnie? – uśmiechnęła się wypowiadając te słowa. Zaczęłam mówić „nie” ale potem… - Tak, ale to nic osobistego. Powiedzmy, że po otarciu się o śmierć, nie jestem pewna komu ufać, jeśli chodzi o magię. - Chcesz powiedzieć, że uratowałam cię, ponieważ ten mistrz pozwolił mi na to? - Nie wiem. Po raz pierwszy zmarszczyła brwi. – Wierz mi Anito. Niełatwo było cię ocalić. Musiałam objąć się ochroną, a jej część stanowiła moja własna siła, esencja mojego ja. Gdybym nie była wystarczająco silna, jeśli imiona, które wzywałam, nie byłyby dość potężne, umarłabym razem z tobą. Spojrzałam na nią. Bardzo chciałam jej uwierzyć, ale… - Dziękuję. Westchnęła, poprawiła dół sukienki palcami z mnóstwem pierścionków. – Zatem dobrze, sprowadzę jakąś znajomą twarz, lecz potem musimy porozmawiać. Twój przyjaciel Ted powiedział mi o znakach, które wiążą cię z wilkołakiem i wampirem. Musiała coś wyczytać z mojej twarzy, ponieważ powiedziała, - Musiałam wiedzieć, aby ci pomóc. Gdy przybył, już uratowałam ci życie, ale usiłowałam naprawić twoją aurę. Nie byłam w stanie. – Przejechała ręką nad moim ciałem, poczułam ciepło tam, gdzie jej moc otarła się o moją. Zatrzymała się nad moją klatką piersiową, nad moim sercem. – Tu jest dziura, jakby brakowało kawałka ciebie. – Jej dłonie przesunęły się niżej, zatrzymały się u dołu brzucha, albo też górze podbrzusza, zależy jak na to spojrzeć. – Tu jest kolejna dziura. Obie stanowią ważne miejsca czakr, ważne punkty energetyczne dla twego ciała. To kiepskie miejsca, aby pozostawały bez ochrony przed magicznymi atakami. Moje serce powtórnie zaczęło bić szybciej niż powinno. – Zostały zamknięte. Pracowałam nad tym przez ostatnie sześć miesięcy. Leonora pokręciła głową, delikatnie zabierając swe dłonie. – Jeśli dobrze zrozumiałam co twój przyjaciel powiedział o triumwiracie, którego jesteś częścią, te miejsca są jak gniazdka elektryczne w ścianie twojej aury, twojego ciała. Dwa stworzenia mają pasujące wtyczki.

- To nie są stworzenia - powiedziałam. - Ted przedstawił ich w nie najlepszym świetle. Zmarszczyłam brwi. To było w stylu Edwarda. – Ted’owi nie podoba się, że… jestem w intymnych stosunkach z potworami. - Jesteś kochanką obu? - Nie. Znaczy się… - starałam się wymyślić zwięzłe podsumowanie. – Sypiałam z nimi, nie jednocześnie. To znaczy krótko … umawiałam się z nimi obydwoma w tym samym czasie, ale nam nie wyszło. - Czemu? - Nachodziliśmy się wzajemnie w snach. W głowach pojawiały się cudze myśli. Zawsze, gdy uprawialiśmy seks było gorzej, jakby seks zacieśniał więzy bardziej i bardziej. – umilkłam, nie byłam pewna czy skończyłam, czy też słowa nie były w stanie tego wyrazić. Spróbowałam jeszcze raz. – Pewnej nocy nasza trójka siedziała razem. Po prostu rozmawialiśmy, staraliśmy się jakoś to rozwiązać. W mojej głowie pojawiła się myśl, nie była moja, a przynajmniej sądziłam, że nie jest moja, lecz nie wiedziałam, do kogo należy. – spojrzałam na nią, starałam się zmusić ją siłą woli, aby pojęła grozę tamtej chwili. Skinęła głową, jakby rozumiała, ale jej następne słowa nie trafiły w sedno sprawy. – To cię przeraziło. - Taa - powiedziałam, zrobiłam ze słowa dwie sylaby, aby wychwyciła sarkazm. - Brak kontroli - powiedziała. - Owszem. - Brak prywatności. - Tak - powiedziałam. - Czemu przyjęłaś znaki? - Umarliby, gdybym tego nie zrobiła. Wszyscy mogliśmy umrzeć. - Więc zrobiłaś to, aby uratować własne życie. – Siedziała idealnie rozluźniona z rękami skrzyżowanymi na kolanach, badając rany na mojej psychice. Nienawidzę ludzi, którzy odczuwają absolutny wewnętrzny spokój. - Nie, nie mogłam stracić ich obu. Mogłabym przeżyć, gdyby umarł jeden z nich, ale nie obaj. Nie, jeśli mogłam ich ocalić. - Znaki dały wam wszystkim dość mocy, aby pokonać wrogów. - Tak. - Jeśli myśl o dzieleniu z nimi życia była tak przerażająca, czemu groźba ich śmierci była taka straszliwa? Otworzyłam usta, zamknęłam je, spróbowałam jeszcze raz. – Kochałam ich, tak mi się wydaje. - Czas przeszły, kochałaś, nie kochasz? Nagle byłam zmęczona. – Już nie wiem. Po prostu nie wiem. - Kiedy kogoś kochasz, twoja wolność jest ograniczona. Kiedy kogoś kochasz, rezygnujesz z dużej ilości prywatności. Kiedy kogoś kochasz, nie jesteś już dłużej zaledwie jedną osobą, ale połówką pary. Myśleć lub postępować inaczej oznacza ryzykować utratę tej miłości. - Tu nie chodzi o dzielenie sypialni albo spór o stronę łóżka. Oni próbują dzielić mój umysł, moją duszę. - Czy naprawdę wierzysz w to ostatnie, o twojej duszy? Ułożyłam się na poduszkach i zamknęłam oczy. – Nie wiem. Chyba nie, ale… - Otworzyłam oczy. – Dziękuję za uratowanie życia. Jeśli kiedyś będę mogła się odwdzięczyć, zrobię to, ale nie jestem ci winna wyjaśnień dotyczących mojego życia osobistego. - Masz rację. – Wyprostowała ramiona, jakby się wycofywała. Nagle zdawała się być w mniejszym stopniu intruzem, a bardziej kimś załatwiającym interesy. – Wróćmy do mojej analogii dziur będących jak gniazdka i mężczyzn będących pasującymi wtyczkami. Ty po

prostu zakryłaś dziury, zakleiłaś je plastrem. Kiedy mistrz cię zaatakował jego moc zerwała plaster i ponownie otworzyła dziury. Nie możesz ich zamknąć swoją własną aurą. Nie mogę sobie wyobrazić wysiłku włożonego w załatanie ich. Ted powiedział, że uczyłaś się magii rytualnej od wiedźmy. Pokręciłam głową. – Jest bardziej kimś z umiejętnościami paranormalnymi, niż wiedźmą. To nie religia, to naturalna umiejętność. Leonora skinęła głową. – Czy poparła twój sposób zamknięcia dziur? - Powiedziałam jej, że chcę się nauczyć, jak się przed nimi osłaniać, a ona pomogła mi to zrobić. - Czy powiedziała ci, że to tylko tymczasowa naprawa? Zmarszczyłam brwi. – Nie. - Twoja wrogość wybucha każdym razem, gdy zbliżamy się do kwestii tego, że dałaś tym mężczyznom klucz do swojej duszy. Nie możesz ich na stałe zablokować. Próbując to zrobić, osłabiasz się. Ich prawdopodobnie też. - Będziemy musieli z tym jakoś żyć - powiedziałam. - Prawie nie udało ci się z tym przeżyć. To przykuło moją uwagę. – Chcesz powiedzieć, iż powodem, dla którego mistrz prawie mnie zabił, jest słabość mojej aury? - Nawet bez tego bardzo by cię skrzywdził, ale wierzę, że dziury uniemożliwiły ci przeciwstawienie się mu. Szczególnie świeżo otwarte. Może pomyśl o nich jak o ranach, świeżo otwartych ranach, w które może się wdać nadnaturalna infekcja. Pomyślałam o jej słowach. Wierzyłam jej. – Co mogę zrobić? - Dziury powinny zostać wypełnione jednym, aurami twych kochanków. Wasze aury muszą być teraz jak puzzle, w których brakuje kawałków, a tylko razem wasza trójka będzie teraz stanowić całość. - Nie mogę tego zaakceptować. Wzruszyła ramionami. – Akceptuj to lub nie, ale to i tak jest prawda. - Nie jestem jeszcze gotowa porzucić walki. Ale i tak dzięki. Wstała marszcząc brwi. – Zrób jak chcesz, ale pamiętaj, że jeśli przyjdzie ci mierzyć się z innymi nadnaturalnymi mocami, nie będziesz się w stanie obronić. - Jestem w tym stanie od lat. Sądzę, że dam sobie radę. - Jesteś tak arogancka, czy raczej tak zdeterminowana, żeby więcej o tym nie mówić? – Spojrzała na mnie, jakby oczekiwała odpowiedzi. Udzieliłam jedynej, jaką miałam. – Nie chcę o tym więcej rozmawiać. Skinęła głową. – Zatem pójdę po twojego przyjaciela. I jestem pewna, że lekarz będzie chciał z tobą porozmawiać. – Odwróciła się i wyszła. W pokoju było bardzo cicho. Wypełniała go ta cisza, którą tak lubią w szpitalach. Spojrzałam na jej przenośny ołtarz i zastanawiałam się, co musiała zrobić, aby mnie uratować. Oczywiście miałam tylko jej słowo, że tak się stało. Gdy tylko to pomyślałam, zrobiło mi się przykro. Czemu byłam taka nieufna wobec niej? Ponieważ to wiedźma. Podobnie Mark nienawidził mnie za bycie nekromantką? A może po prostu nie spodobała mi się prawda, którą mi przedstawiła? Że nie mogę się osłonić przed magicznymi stworzeniami dopóki dziury w mojej „aurze” nie zostaną wypełnione. Zamknięcie ich zajęło mi większość ostatnich sześciu miesięcy. Sześć miesięcy wysiłku i znowu były otwarte. Kurwa. Ale jeśli są otwarte, dlaczego nie wyczuwam Jean-Claude’a i Richarda Jeśli znaki naprawdę zostały bez osłony, czemu nie nastąpił wybuch bliskości? Muszę zadzwonić do Marianne. Wierzę, że powie mi prawdę. Ostrzegała mnie, że to proste zablokowanie znaków jest tylko tymczasowe. Ale pomogła mi to zrobić, ponieważ czuła, że potrzebuję czasu, aby się przystosować, zaakceptować rzeczywistość. Nie byłam pewna, czy mam kolejne sześć miesięcy na modlitwy i medytacje, psychiczne wizualizacje i celibat. Wymagało to całej

mocy, energii. Zarówno mojej jak i jej. Naturalnie Marianne nauczyła mnie też innych rzeczy. Jedną z nich było, jak się sprawdzić. Mogłam przejechać dłońmi nad swoją aurą i sprawdzić czy są w niej dziury. Problem polegał na tym, że do tego potrzebowałam lewej ręki, a ona była obandażowana, przypięta i była w niej rurka. Teraz, kiedy zostałam sama i nikt nie zadręczał mnie trudnymi pytaniami, zaczęłam czuć swoje ciało. Bolało. Za każdym razem, gdy przesuwałam plecy, bolało. Częściowo był to tępy ból siniaków, ale były też dwa miejsca, w których odczuwałam to ostre ukłucie, gdy coś krwawi. Starałam się sobie przypomnieć jak mogłam rozciąć plecy. Szklana szyba, przez którą zwłoki nas ponownie przerzuciły. To musiało być to. Twarz bolała mnie od linii żuchwy po czoło. Pamiętałam jak zwłoki mnie uderzyły, tak od niechcenia, ale ja prawie straciłam przytomność. Choć raz chciałabym spotkać żywego trupa, który nie jest silniejszy od żywej osoby. Uniosłam luźny kołnierz szpitalnej koszuli, Do klatki piersiowej miałam przyklejone okrągłe elektrody. Rzuciłam okiem na stojący przy łóżku monitor kontrolujący bicie serca. Wydawał z siebie ten uspokajający dźwięk, świadczący o tym, że moje serce nadal pracuje. Nagle przypomniałam sobie moment, w którym się zatrzymało, kiedy mistrz chciał je zatrzymać. Nagle zrobiło mi się zimno i nie była to wina zbyt ambitnego klimatyzatora. Wczoraj byłam bardzo bliska śmierci… a może dzisiaj? Nie wiedziałam jaki jest dzień. Tylko słońce napierające na zamknięte żaluzje świadczyło o tym, że jest dzień, a nie noc. Na górnej połowie mojego ciała były czerwone płaty skóry. Wyglądały jak poważne poparzenie słoneczne. Delikatnie dotknęłam jednego z nich. Bolało. Jak się poparzyłam? Uniosłam koszulę, aż utworzyła jaskinię, do której mogłam zajrzeć i przyjrzeć się swojemu ciału, przynajmniej do wysokości ud, gdzie ciężar pościeli zasłonił widok. Tuż pod klatką piersiową znajdował się bandaż. Pamiętałam jak usta otworzyły się nad skórą, gdy mnie delikatnie trzymał. Gdy ugryzł… Odsunęłam od siebie to wspomnienie. Później, o wiele, wiele później. Sprawdziłam lewe ramię, ale na ranach po zębach już pojawiły się strupy. Strupy? Jak długo byłam nieprzytomna? Do pokoju wszedł mężczyzna. Wyglądał znajomo, lecz wiedziałam, że go nie znam. Był to wysoki blondyn, nosił okulary w srebrnych oprawkach. – Nazywam się doktor Cunningham, bardzo mnie cieszy, że się obudziłaś. - Mnie również - powiedziałam. Uśmiechnął się i zaczął mnie badać. Użył małej latarki w długopisie i kazał mi podążać wzrokiem za światełkiem, za swoim palcem. Potem długo wpatrywał się w moje oczy. Zaczęłam się martwić. – Czy mam wstrząs mózgu? - Nie - powiedział. – A co? Czy boli cię głowa? - Trochę, ale sądzę, że to przez szałwiowe kadzidło. Wydawał się zawstydzony. – Przepraszam za to pani Blake, ale ona zdawała się sądzić, że to bardzo ważne. Szczerze mówiąc nie wiem nawet czemu w ogóle pani prawie umarła, albo czemu dalej pani umierała. Pozwoliłem jej zrobić, co chciała. - Myślałam, że moje serce się zatrzymało - powiedziałam. Założył stetoskop i przyłożył go do mojej klatki piersiowej. – Technicznie, tak. – Przestał mówić, słuchał mojego serca. Poprosił mnie o kilka głębokich wdechów, potem coś dopisał do karty w nogach mojego łóżka. – Tak, pani serce się zatrzymało, ale nie wiem dlaczego. Żadne z obrażeń nie było na tyle poważne. W ogóle nie był to odpowiedni typ obrażeń pokręcił głową i ponownie stanął obok mnie. - Skąd wzięły się oparzenia na klatce piersiowej? - Użyliśmy defibrylatora, aby przywrócić akcję serca. Może pozostawić lekkie oparzenia. - Jak długo tu jestem? - Dwa dni. To twój trzeci dzień u nas.

Wzięłam głęboki oddech i starałam się nie wpaść w panikę. Straciłam dwa dni. – Czy doszło do kolejnych morderstw? Uśmiech zniknął z jego twarzy. Teraz jego oczy były bardziej poważne. – Masz na myśli te brutalne morderstwa? Skinęłam głową. - Nie, żadnych nowych ciał. Wypuściłam powietrze. – Dobrze. Zmarszczył brwi. – Żadnych więcej pytań o własne zdrowie? Tylko o morderstwa? - Powiedział pan, że nie wiecie dlaczego prawie umarłam, ani co sprawiło, że nie umarłam. Zakładam więc, że uratowała mnie Leonora Ewans. Wyglądał jeszcze bardziej niezręcznie. – Wiem tylko, że gdy pozwoliliśmy jej położyć na tobie ręce, twoje ciśnienie zaczęło wzrastać, a tętno stabilizowało się. – Pokręcił głową. – Po prostu nie wiem, co się stało. A gdybyś wiedziała jak ciężko jest lekarzowi, jakiemukolwiek lekarzowi, przyznać się do niewiedzy, byłabyś pod o wiele większym wrażeniem moich słów. Uśmiechnęłam się. – Prawdę mówiąc byłam już kiedyś w szpitalu. Doceniam, że powiedziałeś mi prawdę i nie starałeś się zgarnąć zasług za me cudowne ozdrowienie. - Cudowne to dobre słowo. – Dotknął jednej cienkiej blizny po nożu na moim przedramieniu. – Ma pani całkiem pokaźną kolekcję obrażeń wojennych, pani Blake. Wierzę, że widziała pani wiele szpitali. - Tak - powiedziałam. Pokręcił głową. – Masz ile, dwadzieścia dwa, dwadzieścia trzy lata? - Dwadzieścia sześć - powiedziałam. - Wyglądasz młodziej - powiedział. - To przez wzrost - odparłam. - Nie - powiedział, - to nie przez wzrost. Ale i tak posiadanie takich blizn w wieku dwudziestu sześciu lat to nie jest dobry znak, pani Blake. Miałem praktyki w bardzo złej części bardzo dużego miasta. Bywało u nas wielu członków gangów. Jeśli dożywali dwudziestki szóstki, ich ciała wyglądały tak jak twoje. Blizny po nożu… - nachylił się nad łóżkiem i uniósł rękaw koszuli na tyle, aby dotknąć zagojonej rany postrzałowej na mojej ręce.- …rany po kulach. Mieliśmy nawet gang zwierzołaków, więc widziałem też ślady pazurów i ugryzień. - Musiałeś być w Nowym Jorku - powiedziałam. Zamrugał. – Skąd wiesz? - Celowe zarażenie lykantropią nieletniego nawet za jego zgodą jest nielegalne, dlatego przywódcy gangów zostali skazani na śmierć. Wysłano odziały specjalne razem z najlepszymi jednostkami z Nowego Jorku, aby się ich pozbyć. Skinął głową. – Opuściłem miasto tuż po tym. Zajmowałem się tymi dziećmi. – Jego oczy stały się odległe, zanurzone we wspomnieniach. – Dwójka z nich dokonała przemiany podczas leczenia. Więcej nie wpuszczono ich do szpitala. Jeśli byłaś taka jak oni, pozwalano ci umrzeć. - Większość z nich prawdopodobnie i tak przeżyła, doktorze. Jeśli sama rana nie zabije ich natychmiast, prawdopodobnie nie umrą. - Czy starasz się mnie pocieszyć? – spytał. - Może. Spojrzał na mnie. – Więc powiem ci to, co powiedziałem każdemu z nich. Zostaw to. Zostaw tę pracę, albo nie dożyjesz czterdziestki. - Zastanawiałam się, czy dociągnę do trzydziestki - powiedziałam. - Czy to był żart? - Tak sądzę. - Znasz stare powiedzenie, pół żartem pół serio? – spytał. - Nie mogę powiedzieć, że to słyszałam.

- Posłuchaj siebie, pani Blake. Weź to sobie do serca i znajdź bezpieczniejsze zajęcie. - Gdybym była policjantem, nie mówiłbyś tego. - Nigdy nie leczyłem policjanta, który miałby tyle blizn. Najbliżej, poza członkami gangów, byli marines. - Czy powiedziałeś mu, aby rzucił pracę? - Wojna się skończyła, pani Blake. Standardowe wojskowe obowiązki nie są takie niebezpieczne. Spojrzał na mnie z powagą. Odwzajemniłam spojrzenie zachowując kamienną twarz, nie zdradziłam niczego. Westchnął. – Zrobisz co zechcesz, poza tym to nie moja sprawa. – Obrócił się i ruszył ku drzwiom. Zawołałam za nim. – Doceniam troskę doktorze. Naprawdę doceniam. Skinął głową, dłońmi trzymał po obu stronach stetoskop, jakby to był ręcznik. – Doceniasz moją troskę, ale zignorujesz moją radę. - Prawdę mówiąc, jeśli przeżyję tą sprawę, zamierzam wziąć sobie wolne. Nie chodzi o obrażenia doktorze. Zaczyna mnie dopadać erozja zasad moralnych. Pociągnął stetoskop. – Chcesz przez to powiedzieć, że jeśli myślę, że ty wyglądasz źle, powinienem zobaczyć tego drugiego? Spojrzałam na niego. Starałam się to przetrawić. – Dokonuję egzekucji ludzi, doktorze Cunningham. Nie ma żadnych ciał do oglądania. - Nie chodzi ci o egzekucje wampirów? – powiedział. - Kiedyś to właśnie miałam na myśli. Przez kolejną długą chwilę przyglądaliśmy się sobie, potem powiedział - Twierdzisz, że zabijasz ludzi? - Nie. Twierdzę, że nie ma tak wielkiej różnicy pomiędzy wampirami i ludźmi, jak mi się kiedyś wydawało. - Dylemat moralny - powiedział. - Tak - potwierdziłam. - Pani Blake, nie zazdroszczę problemu, ale postaraj się trzymać z dala od linii ognia, dopóki nie znajdziesz odpowiedzi. - Zawsze staram się trzymać z dala od linii ognia, doktorze. - Więc postaraj się bardziej. Rozdział 43 Edward wszedł przez drzwi, zanim zdążyły się zamknąć. Miał na sobie jedną z tych koszul z krótkim rękawem i małymi kieszeniami z przodu. Gdyby była jasnobrązowego koloru powiedziałabym, że wyglądał jak by się ubrał na safari, ale koszula była czarna. Nosił świeżo wyprasowane dżinsy z paskiem okalającym jego wąską talię, na którym znajdowała się czarna klamra. Nie lśniła w ciemności, więc trzymała go w ukryciu. Klamra pasowała do kabury i broni, rysującej się na tle jego klatki piersiowej. Spod czarnej koszuli wyzierał kołnierzyk białego podkoszulka, ale poza tym ubrany był całkowicie na czarno. Ubiór sprawił, że jego włosy i oczy wydawały się być jaśniejsze. Po raz pierwszy odkąd przyjechałam, widziałam go bez jego kowbojskiego kapelusza. - Jeśli ubrałeś się tak na mój pogrzeb, to twoje ubranie jest zbyt swobodne. A jeśli to tylko twój codzienny strój, to musisz straszyć w nim turystów. - Żyjesz. Świetnie. - Powiedział. Posłałam mu gniewne spojrzenie. - Bardzo zabawne. - Nie miałem zamiaru być zabawny. Spojrzeliśmy na siebie. - Więc skąd ta powaga, Edwardzie? Pytałam lekarza i powiedział, że nie było więcej morderstw. Pokręcił głową i ruszył by stanąć w nogach łóżka, obok prowizorycznego ołtarza. Sprawiło to, że mogłam patrzeć na niego jedynie przez długość łóżka, co było strasznie

niewygodne. Prawą ręką znalazłam przyciski kontrolujące ułożenie posłania i powoli podniosłam wezgłowie. Leżałam już w tylu szpitalnych łóżkach, że wiedziałam gdzie co było. - Nie, nie było więcej żadnych morderstw - powiedział. - Więc czemu masz taką smutną minę? - Kiedy łóżko podnosiło się, z uwagą obserwowałam moje ciało, czekając na ból. Bolało mnie wszystko, co było zwykle normą po wcześniejszym uderzeniu o ścianę. Moja klatka piersiowa bolała i to nie tylko przez oparzenia. Gdy siedziałam na tyle wysoko, aby go widzieć, zatrzymałam urządzenie. Posłał mi słaby uśmiech. - Byłaś bliska śmierci, a ty jeszcze pytasz co się stało? Wygięłam brwi ze zdziwienia. - Nie wiedziałam, że ci zależy. - Bardziej niż powinno. Nie wiedziałam co powiedzieć, ale spróbowałam. - Czy to znaczy, że nie zabijesz mnie ot tak dla sportu? Mrugnął, emocje zniknęły. Edward stał patrząc na mnie jak zwykle z twarzą bez wyrazu. Przecież wiesz, że zabijam tylko dla pieniędzy. - Gówno prawda - powiedziałam. - Widziałam jak zabijasz ludzi, nie dostając za to zapłaty. - Tylko wtedy, gdy jestem z tobą. Próbowałam grać jak facet i być nieustępliwą. Nic sobie z tego nie robił. Więc spróbowałam szczerości. - Wyglądasz na zmęczonego, Edwardzie. Pokiwał głową. - Bo jestem. - Jeśli nie było więcej morderstw, to dlaczego wyglądasz na tak przygnębionego? - Nie dalej jak wczoraj Bernardo wyszedł ze szpitala. Uniosłam brwi. - Jak bardzo oberwał? - Złamane ramię, wstrząs mózgu. Wyzdrowieje. - To dobrze - powiedziałam. Wokół niego unosiło się dziwne wrażenie. Inne, niż zwykła obcość, którą emanował Edward. Tak, jakby miał coś więcej do powiedzenia, ale nie chciał tego robić. - Wyrzuć to z siebie, Edwardzie. Jego oczy zwęziły się. - Co masz na myśli? - Powiedz mi, co cię trapi. - Próbowałem znaleźć Nickiego Baco bez ciebie i Bernardo. - Bernardo powiedział ci o spotkaniu? - zapytałam. - Nie, powiedział mi o tym twój przyjaciel, detektyw Ramirez. To mnie zaskoczyło. - Ostatni raz kiedy z nim rozmawiałam, bardzo nalegał, aby pójść ze mną na spotkanie z Baco. - On nadal chciał przyjść, ale Baco nie chciał widzieć żadnego z nas. Twierdził, że ty i Bernardo, lub przynajmniej ty powinnaś tam być. - Nie jesteś zdenerwowany tylko dlatego, że Nicky nie chciał się z tobą spotkać. Powiedziałam. - Po prostu mi powiedz. - Czy naprawdę potrzebujesz Baco, Anito? - Dlaczego pytasz? - Wystarczy odpowiedzieć na pytanie. Znałam Edwarda na tyle dobrze, aby wiedzieć, że mówił serio. Jeśli nie odpowiem na jego pytanie, on nie odpowie na moje. - Tak, potrzebuję go. Jest nekromantą, Edwardzie, a cokolwiek to było, jest po prostu formą nekromancji. - Ale ty jesteś lepszą nekromantką od niego, jesteś silniejsza. - Być może, ale nie wiem zbyt wiele o rytualnej nekromancji. To co robię jest bliższe magi voodoo, niżeli tradycyjnej nekromancji. Kiwając głową posłał mi słaby uśmiech. - A co to dokładnie jest ta tradycyjna nekromancja i

skąd jesteś taka pewna, że akurat Baco taką praktykuje? - Gdyby był animatorem, słyszałabym o nim. Po prostu nie ma nas zbyt wielu. Więc nie wskrzesza zombie. Ale ty i cała reszta metafizycznej społeczności w okolicach Santa Fe twierdzi, że Baco współpracuje z martwymi. - Znam tylko jego reputację, Anito. Nigdy nie widziałem jak para się tym draństwem. - Dobrze, ale ja się z nim spotkałam. Nie uprawiał vaudun, voodoo. Widziałam wystarczająco dużo, aby to wyczuć. Więc jeśli nie wskrzesza zombie i nie jest kapłanem vaudun, a ludzie ciągle nazywają go nekromantą, to musi praktykować jakiś rodzaj rytualnej nekromancji. - To znaczy? - powiedział Edward. - O ile mi wiadomo to jest wskrzeszanie duchów zmarłych w celu mniej więcej wróżb, albo uzyskiwania odpowiedzi na pytania. Edward pokręcił głową. - Cokolwiek robi Baco, to musi być to coś gorszego, niż przywoływanie kilku duchów. Ludzie się go boją. - Miło, że wspomniałeś o tym, zanim pierwszy raz spotkałam się z nim. - powiedziałam. Wziął głęboki oddech. Dłonie oparł na biodrach, nie patrząc na mnie. - Byłem nieostrożny. Spojrzałam na niego. - Można ci przypisać wiele rzeczy, Edwardzie. Ale nieostrożność nie jest jedną z nich. Pokiwał głową i spojrzał na mnie. - Jak rywalizacja? Łypnęłam na niego gniewnie, ale powiedziałam. – Rywalizacja, to ci muszę przyznać. Ale co to ma wspólnego z Baco? - Wiem, że jego bar był ulubionym miejscem dla lokalnych wilkołaków. Gapiłam się na niego. Kiedy zamknęłam usta, powiedziałam: - Jesteś współzawodniczącym draniem. Puściłeś tam mnie i Bernardo nieprzygotowanych. Mogłeś nas zabić. - Nawet nie zapytasz dlaczego pozwoliłem wam tam wejść bez przygotowania? - zapytał. - Pozwól, że zgadnę. Chciałeś zobaczyć, jak poradzę sobie z tym na zimno. Być może jak poradzi sobie z tym Bernardo, a może jedno i drugie. Pokiwał głową. - Cholera, Edwardzie. To nie jest gra. - Wiem. - Nie, nie wiesz. Od chwili, kiedy wysiadłam z samolotu, zatajałeś wszystkie te rzeczy przede mną. Testujesz moje nerwy sprawdzając, czy są mocniejsze od twoich. To takie dziecinne, cholernie... - próbowałam znaleźć właściwe słowo - ... takie typowo męskie zagranie. - Przepraszam - powiedział miękkim głosem. Jego przeprosiny skutecznie mnie zatrzymały, pozbawiając niektórych argumentów. Edwardzie, nigdy nie słyszałam, abyś kogokolwiek lub za cokolwiek przepraszał. - To było dawno temu, kiedy ostatni raz kogokolwiek przepraszałem. - Czy to oznacza koniec gry i zaniechanie sprawdzania, które z nas jest większe i bardziej złe? Pokiwał głową. –Tak, o to chodzi. Leżąc spojrzałam na niego. - Czy to przez związek z Donną, czy też coś innego sprawiło, że otwierasz się? - Co masz na myśli? - Jeśli nie powstrzymasz tego całego sentymentalnego gówna, to zacznę myśleć, że jesteś tylko zwykłym śmiertelnikiem. Tak jak reszta z nas. Uśmiechnął się. - A wracając do nieśmiertelnych - powiedział. - Nie jesteśmy nimi - odparłam. - Zmieniam temat - powiedział. - Niech ci będzie. - Jeśli ten potwór naprawdę jest Azteckim „boogimanem”, to piekielnym zbiegiem okoliczności jest, że mistrz Miasta, który zdaje się być również Aztekiem, o niczym nie wie. - Rozmawialiśmy z nią, Edwardzie.

- Czy myślisz, że wampir, nawet mistrz, nie mógł dokonać tych wszystkich rzeczy, które widzieliśmy? Myślałam o tym, ale w końcu powiedziałam: -Nie, wykorzystując jedynie wampirze moce. Nie. Jednak jeśli ona za życia była pewnego rodzaju azteckim czarnoksiężnikiem, może zachowywać swoje moce po śmierci. Po prostu nie znam się tak dobrze na Azteckiej magii. Nie ma tego zbyt wiele. Ona różni się od wampirów, jakie do tej pory spotkałam. Może to oznaczać, że za życia była czarnoksiężnikiem. - Myślę, że powinnaś się z nią ponownie spotkać. - I co, zapytać ją, czy jest zamieszana w morderstwo i okaleczenie około dwudziestu ludzi? Uśmiechnął się. - Coś w tym stylu. Skinęłam głową. - Ok. Kiedy wydostanę się ze szpitala, wizyta w wampirzym centrum będzie priorytetem na mojej liście. Jego twarz wyrażała pustkę. - O co chodzi, Edwardzie? - Czy naprawdę potrzebujesz Baco? - zapytał. - Poczułam to coś już pierwszej nocy mojego pobytu tutaj. To również mnie wyczuło, i osłoniło się. Od tamtej pory nie wyczuwałam tego tak intensywnie, a przejechałam obok miejsca, w którym poprzednio to czułam. Baco również może to wyczuć i boi się tego. Więc tak, chcę z nim rozmawiać. - Nie uważasz, że może to on za tym stoi? - Czułam jego moc. Baco jest potężny, ale nie jest aż tak silny. Cokolwiek to jest, nie jest człowiekiem. Westchnął. - W porządku. - Powiedział to tak, jakby to on podjął decyzję. - Baco mówi, że musisz się z nim spotkać przed dziesiątą rano. W przeciwnym razie nie musisz się wcale fatygować. Rozglądałam się po pokoju. Dostrzegłam zegar wiszący na ścianie. Była ósma. - Cholera - powiedziałam. - Lekarz powiedział, że potrzebujesz co najmniej kolejnych dwudziestu czterech godzin pobytu w szpitalu. Leonora Evans twierdzi, że jeśli potwór znów cię dopadnie, nie przeżyjesz tego. - Do czegoś zmierzasz - powiedziałam. - O mały włos ci nie powiedziałem. Zaczęłam się wkurzać. - Nie potrzebuję abyś mnie chronił, Edwardzie. Myślałam, że akurat ty wiesz to lepiej od innych. - Jesteś pewna, że czujesz się na siłach? Niemal odpowiedziałam tak, ale byłam taka zmęczona. To było zmęczenie ciała, nie mające nic wspólnego z brakiem snu. Byłam ranna, jednak to wykraczało poza siniaki i cięcia, które czułam na sobie. - Nie - odparłam. Mrugnął. - Rzeczywiście musisz czuć się jak gówno, skoro się do tego przyznałaś. - Bywało, że czułam się lepiej, ale coś przeraża Baco. Jeśli mówi „spotkajmy się przed dziesiątą rano”, to się spotykamy. Może po jedenastej przyjdzie po niego jakaś wielka zła rzecz. Nie możemy tego przegapić, czyż nie? - Mam ze sobą torbę ze świeżymi ubraniami dla ciebie. W izbie przyjęć odcięli twoją kaburę podramienną i pochwę na miecz, tę na kręgosłup. - Cholera - powiedziałam - ta osłona była wykonana na zamówienie. Wzruszył ramionami. - Możesz zamówić nową. Podszedł do drzwi. Wyszedł na chwilę, a następnie wrócił z małą torbą podróżną. Przeszedł na drugą stronę łóżka, gdzie stało krzesło Leonory. Po drugiej stronie łóżka było trochę za ciasno dla osób odwiedzających, gdyż znajdowało się

tam wyposażenie medyczne pokoju. Otworzył torbę i zaczął wyjmować ubrania. Jego rozpinana koszula nie leżała idealnie gładko wokół jego żeber. Położył czyste ubrania na białym prześcieradle: czarne dżinsy, czarna koszulka polo, czarne skarpetki, nawet majtki i stanik pasowały do kompletu. - Co to za pogrzebowe kolory? - Twoja granatowa koszulka polo i dżinsy nadawały się do wyrzucenia. Wszystkie bluzki, jakie ci pozostały, były w kolorze czarnym, czerwonym i fioletowym. Musimy dziś mieć coś ciemnego. Zdecydowanie. - Więc dlaczego ty również jesteś na czarno? - Patrzyłam jak jego koszula porusza się przy każdym jego ruchu. Nie miał broni. Myślę, że nawet nie miał noży. Więc co znajdowało się pod koszulą? - Na bieli widać krew. - Co masz pod koszulą, Edwardzie? Uśmiechnął się i rozpiął środkowe guziki. Miał na sobie coś, co wyglądało jak zmodyfikowana kabura na biodro, ale była umocowana wokół górnej części ciała. Ale nie było w niej broni, tylko kawałki metalu. Zbyt duże, aby być amunicją i zbyt dziwnie ułożone, abym mogła zobaczyć je w całości. Wyglądały jak małe i drobne metalowe rzutki... - Czy to są jakieś tycie noże do rzucania? Kiwnął głową. - Bernardo powiedział, że obdartemu ze skóry nie podobało się to, że wydłubałaś mu oko. - Dwa razy to zrobiłam i za każdym razem zdawało się, że to ich boli i dezorientuje. Prawdę mówiąc nie sądziłam, aby Bernardo zauważył, co robię. Uśmiechnął się i zaczął zapinać koszulę. - Nie powinnaś go lekceważyć. - Czy rzucając takim maleństwem naprawdę trafisz w czyjeś w oko? Wysunął jeden z małych noży i sprawnym ruchem ręki rzucił nim w ścianę. Przebił jeden z maleńkich wzorów na tapecie w pokoju. - Czymś takim nawet nie trafiłabym w gówno. Wyrwał go ze ściany i schował do kabury, następnie wrócił do mnie. - Jeśli chcesz, możesz mieć nawet swój własny miotacz ognia. - Ojej, a to nawet nie jest gwiazdka. Uśmiechnął się. - To raczej nie jest Boże Narodzenie, może bardziej Wielkanoc. Łypnęłam na niego. - Nie rozumiem odniesienia do Wielkanocy. - Wróciłaś z martwych, nikt nic ci nie powiedział? Pokręciłam głową. - Nie powiedział czego? - Twoje serce zatrzymało się trzy razy. Ramirez robił ci masaż serca, aż do przybycia lekarzy. Jednak stracili cię dwa razy. Odpływałaś po raz trzeci, gdy Leonora Evans przekonała ich, by pozwolili jej spróbować i uratować cię za pomocą starej sprawdzonej religii. Nagle moje serce zaczęło bić zbyt mocno. Mogłam przysiąc, że przy każdym jego uderzeniu bolały mnie wewnątrz żebra. - Próbujesz mnie przestraszyć? - Nie, tylko wyjaśniam ci odniesienie do Wielkanocy. Wiesz, wtedy Chrystus zmartwychwstał. - Dobra łapię, już łapię. Nagle byłam przerażona i wściekła. Rzadko bywam w jednym stanie, nie będąc jednocześnie w drugim. - Jeśli w to wierzysz, zapalę świeczkę lub dwie - powiedział. - Pomyślę nad tym - powiedziałam, a mój głos, nawet jak dla mnie, zabrzmiał defensywnie. Uśmiechał się znowu, przestałam ufać jego uśmiechowi prawie tak samo, jak reszcie jego wizerunku. - A może powinnaś porozmawiać i zapytać Leonorę, do kogo zwróciła się o pomoc w twoim

powrocie do żywych. Może to nie w kościele powinnaś zapalić świecę. Może będziesz musiała zabić kilka kurcząt. - Wiccanie nie zabijają, aby przywołać moc. Wzruszył ramionami. - Przykro mi, nie uczą porównawczej religii czy metafizyki w szkole dla morderców. - Przerażasz mnie przypominając mi jak bardzo zostałam ranna, a teraz szarpiesz za krępujące mnie w łańcuchy, dokuczając mi. Pomożesz mi wstać z tego łóżka i spotkać się z Baco, czy nie? Jego twarz była pełna powagi. Ostatnia cząstka humoru wyparowała, niczym topniejący lód na gorącym talerzu. - Rób co chcesz, Anito. Mówiłem, że chcę dopaść tego sukinsyna za wszelką cenę. Dotknął mojej prawej ręki, która leżała na prześcieradle. Nie wziął jej w swoją, tylko dotknął, a następnie odsunął swoją rękę. - Myliłem się. Niektóre rzeczy nie są tego warte. Zanim zdążyłam coś odpowiedzieć, odwrócił się i odszedł. Nie byłam pewna, co bardziej mnie nurtowało: ta sprawa, czy może nowy i bardziej emocjonalny Edward. Popatrzyłam na zegar. Miałam godzinę i czterdzieści minut, aby się ubrać, wysłuchać zaleceń lekarza i pojechać do Los Duendos. Byłam pewna, że sprzeczanie się z doktorem Cunninghamem zajmie więcej czasu, niż moje ubieranie się, czy też jazda do Los Duendos. Rozdział 44 Nacisnęłam guzik, by powoli podnieść łóżko. Im pozycja była bardziej siedząca, tym bardziej cierpiałam. Klatka piersiowa bolała tak, jakby wszystkie mięśnie dookoła moich żeber były nadwyrężone. Cięciom na placach niezbyt podobało się siedzenie, chodzenie prawdopodobniej spodoba im się jeszcze mniej. Skóra była delikatnie naprężona niczym but zbyt mocno zasznurowany, co podpowiadało mi, że miałam na plecach szwy. Samoistnie staną się bolesne, kiedy będę upierać się przy chodzeniu. Nie ma podobnego uczucia jak przy szwach. Zastanawiałam się jak wiele miałam ich założonych na plecach. Czułam, jakby było ich mnóstwo. Gdy byłam już w pozycji siedzącej, odczekałam kilka sekund słuchając narzekania mojego ciała. Zazwyczaj przed końcem śledztwa nie otrzymywałam aż takich ran. A ja nawet jeszcze nie spotkałam tego wielkiego-złego-czegoś twarzą w twarz, choć prawie mnie zabiło i to z rzekomo niezłej odległości. Pozwoliłam sobie myśleć o tym przez kilka minut. Prawie umarłam. Wydaje się, że powinnam przez kilka dni modlić się w podziękowaniu za łaskę zanim ponownie wczołgałam się do okopów. Ale fala zbrodni nie będzie czekać na żadną kobietę, czy coś w tym stylu. Przyznaję, pomyślałam, żeby nie ruszać się z miejsca, pozwolić komuś innemu być dla odmiany bohaterem. Ale w chwili, gdy poważnie o tym pomyślałam, mignął mi obraz oddziału noworodków i te poplamione czerwienią łóżeczka. Nie mogłam tak po prostu leżeć i wierzyć, że pozostali dadzą sobie radę ze wszystkim. Beze mnie. Po prostu nie mogłam tego zrobić. Zdjęłam szlafrok do połowy ramion, gdy zdałam sobie sprawę, że nie mogłam tak po prostu oderwać przyklejonych elektrod, które były połączone z urządzeniem monitorującym pracę serca. Zwykłe oderwanie ich wprawiłoby personel szpitala w zbyt wielką ekscytację. Ostatecznie nacisnęłam przycisk wzywający pielęgniarkę. Musiałam zostać odpięta od tych wszystkich kroplówek i maszyn. Pielęgniarka nadeszła prawie natychmiast, co znaczyło, że albo szpital miał więcej personelu, niż inne placówki, albo byłam poważnie ranna i poświęcali mi specjalną uwagę. Miałam nadzieję, że było to spowodowane nadwyżką ludzi, ale nie stawiałabym na to. Pielęgniarka była niższa ode mnie, bardzo drobna, z krótką burzą blond włosów. Jej

profesjonalny uśmiech zbladł, gdy zauważyła, że siedziałam z prawie całkowicie zdjętym szlafrokiem. - Co pani robi, panno Blake? - Ubieram się - odparłam. - Nie wydaje mi się - potrząsnęła głową. - Słuchaj, wolałabym uzyskać pomoc przy zdejmowaniu ze mnie tych wszystkich rurek i kabelków, ale to wszystko i tak zostanie odczepione, bo się wypisuję. - Przyprowadzę doktora Cunninghama. - Odwróciła się i odeszła. - Proszę tak zrobić - powiedziałam do pustego pokoju. Bardzo mocno chwyciłam za przewody połączone z przyklejonymi elektrodami i pociągnęłam. Miałam wrażenie, jakbym oderwała wraz z nimi spore kawałki skóry. Ból był ostry i nieprzyjemny, jakby skóra w tych miejscach zamierzała boleć przy byle dotyku. Przenikliwy pisk urządzenia powiadomił personel, że na drugim końcu elektrod moje serce przestało uderzać. Dźwięk nieprzyjemnie przypominał mi o alarmie przeciwpożarowym, ale był dużo mniej okropny. Elektrody zostawiły na mojej skórze duże, okrągłe ślady, ale nie były tak duże, jak mi się wydawało. Fakt, że te ślady bolały wystarczająco, by przewyższać inne dolegliwości i bóle, dawało znać, jak bardzo udręczona była moja skóra. Doktor Cunningham wszedł drzwiami w chwili, gdy nadal męczyłam się z taśmą mocującą kroplówkę w mojej ręce. Odwrócił się i wyłączył urządzenie monitorujące pracę mojego serca. - A pani myśli, że co robi? - Zapytał. - Ubieram się. - Jak diabli, nie. Spojrzałam na jego wściekłą twarz, ale nie byłam w stanie odpłacić się tym samym. Byłam zbyt zmęczona i obolała, by marnować energię na wszystko inne, poza procesem wstawania i wyjścia z tego łóżka. - Muszę iść, doktorze. - Nadal ciągnęłam za taśmę, ale nie robiłam żadnych postępów. Potrzebowałam noża. - Gdzie jest moja broń? Zignorował pytanie i zadał jedno ze swoich. - Gdzie przypuszczalnie wystarczająco pilnie musi pani iść, żeby wydostać się z tego łóżka? - Muszę wrócić do pracy. - Policja poradzi sobie przez kilka dni, panno Blake. - Są ludzie, którzy porozmawiają ze mną, ale nie odezwą się do policji. - Znalazłam koniec taśmy. - Pani przyjaciele na korytarzu mogą z nimi porozmawiać. - Doktor Cunningham zarobił punkt za to, że zauważył, iż Edward i jego towarzysze byli typami, z którymi ludzie unikający policji mogliby porozmawiać. - Akurat ta konkretna osoba nie będzie rozmawiała z nikim poza mną. - W końcu przestałam ciągnąć za taśmę. - Czy mógłby mi pan pomóc się tego pozbyć? Nabrał powietrza. Zdawało mi się, że po to, by się kłócić, ale powiedział coś innego. - Pomogę się pani wypisać, jeśli pozwoli pani, że najpierw coś jej pokażę. Musiałam wyglądać na równie zaskoczoną, jak się czułam, ale kiwnęłam głową. - Zaraz wrócę - i opuścił pomieszczenie. Dziś wszyscy zdawali się to robić. Nie było go wystarczająco długo, by Edward wszedł sprawdzić, co powodowało opóźnienie. Uniosłam zaklejone taśmą ramię, a on wyjął z kieszeni nóż sprężynowy. Ostrze przecięło taśmę jak papier. Edward zawsze dbał o swoje zabawki. Nadal miałam do oderwania taśmę i nie mogłam zapomnieć o wyjęciu kroplówki. - Jeśli chcesz się tego pozbyć szybko, pozwól, że ja to zrobię - powiedział Edward.

Zgodziłam się, a on oderwał taśmę od mojej ręki razem z kroplówką. - Auć! - Cienias - uśmiechnął się. - Socjopata. Doktor Cunningham wszedł trzymając w ręce duże lusterko. Jedno spojrzenie padło na Edwarda, a następnie na moje już teraz wolne ramię. Nie było ono przyjazne. - Czy mógłby pan nas na chwilę zostawić, panie Forrester? - Pan tu jest lekarzem - odparł Edward cofając się w nogi łóżka. - Miło, że pan o tym pamięta - odparł doktor Cunningham i uniósł lusterko przed moją twarz. Wyglądałam na przestraszoną. Miałam zbyt szeroko otwarte oczy i zdawały się być tak ciemne, że aż czarne. Naturalnie jestem blada, ale teraz moja skóra zdawała się być biała, eteryczna, niby elastyczna kość słoniowa. Przez to moje oczy zdawały się być jeszcze ciemniejsze, niż normalnie. A może to przez siniaka. Wiedziałam, że boli mnie twarz i nawet wiedziałam dlaczego. Uderzenie tak mocne, że zatrzymałam się na ścianie, powinno zostawić ślad. Siniak znajdował się na policzku po okiem, na skos do linii szczęki tuż pod uchem. Moja skóra miała wielokolorowy odcień, od ciemno fioletowego, przez czerwony do bordowych zadrapań w poprzek. Był to jeden z tych naprawdę głębokich siniaków, który prawdopodobnie jeszcze się nie pokazał i ujawni się dopiero później wszystkimi kolorami. Miałam przed sobą szary, zielony, żółty i brązowy. Gdybym nie nosiła wampirzych znaków, miałabym co najmniej złamaną szczękę, a prawdopodobnie nawet skręcony kark. Były chwile, kiedy oddałabym wszystko, by być wolną od tych znaków. Ale patrząc na tego siniaka, wiedząc, że wracałam do zdrowia dużo szybciej niż normalny człowiek, a to nadal wyglądało źle, nie myślałam o tym. Byłam wdzięczna, że żyję. Odmówiłam krótką dziękczynną modlitwę, podczas gdy obserwowałam swoją twarz. „Dziękuję Ci, dobry Boże, że nie jestem martwa”. - Paskudztwo – powiedziałam to na głos i wręczyłam lekarzowi lusterko. Zmarszczył brwi, najwyraźniej nie takiej reakcji oczekiwał. - Ma pani ponad czterdzieści szwów na plecach. Moje oczy się rozszerzyły, zanim zdążyłam nad tym zapanować. - Rany, to rekord, nawet jak dla mnie. - To nie żart, panno Blake. - Równie dobrze może to być zabawne, doktorze. - Jeśli zacznie się pani poruszać, pozrywa pani te szwy. Teraz, jeżeli będzie pani ostrożna, ślady będą niewielkie, ale jeśli zacznie pani chodzić, blizny będą znaczne. - Będą miały liczne towarzystwo - westchnęłam. Stał, kręcąc głową z szorstkim wyrazem twarzy. - Nic, co mogę powiedzieć, nie zrobi różnicy, prawda? - Nie - odparłam. - Jest pani głupia - powiedział. - Jeśli zostanę tu tyle czasu by wyzdrowieć, to co powiem sobie, gdy będę patrzyła na kolejne ciała? - Ratowanie świata to nie pani zadanie, panno Blake. - Nie jestem aż tak ambitna - odparłam. - Po prostu staram się uratować kilka istnień. - I naprawdę pani wierzy, że tylko pani jest w stanie rozwiązać tą sprawę? - Nie, ale wiem, że jestem jedyną osobą, z którą… ten mężczyzna będzie rozmawiał. Prawie powiedziałam Nicky Baco, ale nie chciałam, żeby doktor Cunningham zadzwonił na policję i powiedział im, gdzie mieliśmy jechać. Nie, żeby miał to zrobić, ale lepiej być ostrożnym, niż później żałować. - Powiedziałem, że panią wypiszę, jeśli spojrzy pani na swoje rany. Dotrzymam słowa. - Naprawdę to doceniam, doktorze Cunningham. Dziękuję.

- Proszę mi nie dziękować, panno Blake. Proszę mi nie dziękować. Ruszył w stronę drzwi, omijając jednocześnie prowizoryczny ołtarz i Edwarda, jakby i jedno i drugie sprawiało, że czuł się niekomfortowo. Odwrócił się w drzwiach. - Przyślę pielęgniarkę, żeby pomogła się pani ubrać, bo pomoc będzie potrzebna. Wyszedł, zanim ponownie mogłam mu podziękować. Prawdopodobnie dobrze zrobił. Edward został, dopóki nie przyszła pielęgniarka. Ta była wysoką, jasną brunetką, jeżeli to nie oksymoron. Jej wzrok zatrzymał się na mojej posiniaczonej twarzy dłużej, niż to było grzeczne, a gdy mi pomagała wyślizgnąć się ze szlafroka, wciągnęła powietrze na widok moich pleców. Było to nieprofesjonalne i w pewnym sensie nie pasowało do pielęgniarki. Przeważnie były one do znudzenia obojętnie uprzejme, gdy byłeś ranny lub osłabiony. Robiły wszytko, by ukryć, że im przeszkadzało to, co się z tobą stało. - Nie będzie pani w stanie założyć stanika na szwy na plechach - powiedziała. Westchnęłam. Nienawidziłam chodzić bez stanika. Zawsze czułam się nieodpowiednio ubrana. Nieważne co miałam na sobie. - Załóżmy po prostu bluzkę. Wręczyła mi ją i pomogła założyć na głowę. Podnoszenie rąk do góry, by włożyć je w rękawy, sprawiło, że ból był ostry i natychmiastowy, jakby skóra miała się rozerwać, gdybym ruszyła się za szybko. Zastanawiałam się, czy to była analogia, którą wybrałabym, gdyby doktor Cunningham mnie nie ostrzegł przed rozerwanymi szwami. Wzruszyłabym ramionami, gdybym była pewna, że to nie będzie bolało. - Normalnie pracuję na oddziale dziecięcym - powiedziała pielęgniarka, pomagając mi naciągnąć bluzkę i zapinając dwa pierwsze guziki. Spojrzałam na nią, niepewna co powiedzieć. Ale nie musiałam się martwić, ona dobrze wiedziała. - Wezwali mnie po tym, jak zniszczyła pani potwora. Żebym… posprzątała. Pomogła mi usiąść na skraju łóżka. Siedziałam tam przez kilka sekund, z nogami zwisającymi poza krawędź, pozwalając mojemu ciału przystosować się do ubrania i do tego, że zamierzaliśmy wstać… za kilka sekund. - Przykro mi, że musiała to pani zobaczyć - powiedziałam, bo musiałam się odezwać, ale nie czułam się komfortowo, gdy usłyszałam, że „zniszczyłam” potwora. Sprawiła, że zabrzmiało to bardzo heroicznie, ale wydawała się być zdesperowana. Desperacja jest matką inwencji, przynajmniej dla mnie. Zaczęła mi pomagać z czarnymi majtkami, ale wzięłam je od niej. Jeżeli nie byłam w stanie założyć na siebie bielizny, to byłam w poważnych tarapatach. I jeśli rzeczywiście byłam tak bardzo ranna, musiałam o tym wiedzieć. To mogłoby osłabić moje pragnienie bycia bohaterką. Zaczęłam się zginać w pasie, ale nie było to takie proste. Obniżałam się powoli i nadal nie byłam wystarczająco nisko. - Proszę mi pozwolić założyć je pani na nogi, żeby nie musiała się pani tak nisko schylać powiedziała pielęgniarka. W końcu jej pozwoliłam, a nawet ubieranie ich od połowy nóg, sprawiło, że moje plecy zamieniły się w jeden wielki ból. Gdy założyłam bieliznę, oparłam się o łóżko i nie sprzeciwiłam, gdy ona się pochyliła, by założyć mi skarpetki. Nie powiedziała słowa, że byłam zbyt ranna, by opuścić szpital. To było zbyt oczywiste, by się z tym nie zgadzać. - Pracowałam z Vicki przez dwa lata. Dla Meg była to pierwsza praca. Jej oczy były suche, szeroko otwarte i zauważyłam pod nimi ciemne półkola, jak purpurowe smugi. Jakby niewiele spała przez ostatnie trzy dni. Pamiętałam ciało, które blokowało wejście do pomieszczenia z niemowlakami i pielęgniarkę, która została wyrzucona przez okno. Vicki i Meg, chociaż prawdopodobnie nigdy bym się nie dowiedziała. która była która. Nie, żeby miało to jakieś znaczenie. One były martwe, a pielęgniarka, która pomagała mi się ubrać w czarne dżinsy, wyglądała na zbyt wrażliwą, by zadawać pytania. Moim zadaniem

było słuchać i wydawać zachęcające dźwięki wtedy, gdy były potrzebne. Wsunęłam dżinsy na tyłek bez pomocy, zapięłam guzik i zasunęłam zamek. Wyglądało to coraz lepiej. Chciałam z przyzwyczajenia schować bluzkę w spodniach, ale wymagało to więcej ruchów plecami, niż sądziłam. Poza tym, luźno puszczona bluzka bardziej kamuflowała brak biustonosza. Byłam naprawdę zbyt dobrze wyposażona przez naturę, by chodzić bez niego, ale moja skromność nie była watra takiego bólu. Nie dziś. - Za każdym razem, gdy zamykam oczy, widzę te dzieci. - Klęczała z jednym moim butem w dłoni, gdy spojrzała na mnie. - Sądzę, że powinnam śnić o moich przyjaciółkach, ale ja jedynie widzę dzieci, ich maleńkie ciałka i ich płacz. Za każdym razem, gdy zamykam oczy, słyszę krzyki dzieci. Nie było mnie tam, ale je słyszę, każdej nocy. W końcu pojawiły się łzy spływając bezdźwięcznie po jej twarzy, jakby nie zdawała sobie sprawy, że płakała. Wsunęła mi na nogę jeden but i spojrzała w dół skupiając uwagę na tym, co robiła. - Spotkaj się z radnym, kapłanem lub kimkolwiek, komu ufasz - powiedziałam. - Będziesz potrzebowała pomocy. Zdjęła mojego drugiego buta z łóżka i spojrzała na mnie. Łzy zostawiły wyschnięte ślady na jej bladych policzkach. - Słyszałam, że za stworzeniem tych trupów i zmuszaniem ich do atakowania ludzi stoi pewnego rodzaju wiedźma. - Nie wiedźma - odparłam. – To, co to spowodowało, nie jest człowiekiem. Założyła mi buta marszcząc brwi. - Czy jest tak samo nieśmiertelne jak wampiry? Przeważnie nie wyjaśniałam, że wampiry nie są nieśmiertelne, tylko trudniej je zabić. Ona tego nie potrzebowała. - Jeszcze nie wiem. Zasznurowała mi buta porządnie, ale nie za mocno, jakby robiła to regularnie. Spojrzała na mnie do góry swoimi dziwnie pustymi oczami i nadal widocznymi śladami po łzach na policzkach. - Jeżeli nie jest nieśmiertelne, zabijcie to. Na jej twarzy malowało się bezgraniczne zaufanie, które przeważnie można zobaczyć u małych dzieci lub ludzi nie do końca zdrowych psychicznie. W jej wstrząśniętych oczach i bladej twarzy nie było pytań, wątpliwości. Odpowiedziałam na to zaufanie. Rzeczywistość mogła poczekać do chwili, gdy ona byłaby na nią gotowa. Powiedziałam to, co chciała usłyszeć. - Jeśli będę w stanie, zabiję to. Powiedziałam to, bo tego potrzebowała. Powiedziałam to, bo po tym co widziałam, co to coś zrobiło, taki miałam plan. Może taki plan był od dawna. Znając Edwarda, pewnie tak. Powiedział rozwiązać sprawę, ale to, co zazwyczaj miał na myśli, to zabić ich. Zabić ich wszystkich. Jako plan, widziałam gorsze. Jako sposób na życie, brakowało jakiegoś romantyzmu. Jako sposób na pozostanie przy życiu, był perfekcyjny. Jako sposób, by zachować duszę w stanie nienaruszonym, był do bani. Ale byłam chętna do zaprzedania kawałka mojej duszy, by powstrzymać to coś. I prawdopodobnie to był mój największy problem. Zawsze byłam w stanie narazić na szwank moją duszę, gdybym tylko mogła pozbyć się najgorszego zła. Ale zawsze wydawało się, że nadchodziło kolejne ogromne zło. Nie ważne ile razy ocaliłam dzień i zlikwidowałam potwora, pojawiał się następny. I tak będzie zawsze. Zapas potworów był nieograniczony. A ja nie. Cząstki mnie, które się zużywały przy gromieniu potworów, były na wykończeniu. I raz, gdy się zużyją, nie będzie powrotu. Stałabym się Edwardem, ale odmiennej płci. Mogłabym uratować świat, ale zatracić siebie. I patrząc na dół, na twarz kobiety, obserwując tą bezgraniczną wiarę wypełniającą jej zagubione oczy, nie byłam pewna, czy ten układ był dobry, ale byłam pewna jednego. Nie

mogłam powiedzieć nie. Nie mogłam pozwolić wygrać potworom, nawet jeżeli oznaczało to, że stałabym się jedną z nich. Boże wybacz mi, jeśli to arogancja. Boże chroń mnie, jeżeli nie. Wstałam z łóżka i ruszyłam na poszukiwanie potworów.

Rozdział 45

Byłam zapięta na przednim siedzeniu Hummera Edwarda. Trzymałam się sztywno i ostrożnie zadowolona, iż jazda przebiegała bez kłopotów. Bernardo i Olaf byli na tylnym siedzeniu, ubrani w czyjeś wyobrażenie szykownego zabójcy. Bernardo miał na sobie skórzaną kamizelkę. Jego gips wyglądał bardzo czysto i niewygodnie. Prawa ręka zgięta była pod kątem czterdziestu pięciu stopni, biały pasek biegł począwszy od ramienia i dalej wokół jego szyi. Długie włosy Bernardo ułożone były w nieco orientalnym stylu, z jednym dużym podtrzymującym, złudnie luźnym, węzłem i czymś, co wyglądało jak dwie długie złote pałeczki. Z tyłu przytrzymywały one włosy zebrane po bokach, ale najdłuższe pozostawiono kołyszące się swobodnie na plecach. Miał czarne, luźne dżinsy z wyciętymi otworami noszonymi bezpośrednio na kolanach i czarne buty, w których go widziałam odkąd tu przybyłam. Kim byłam by narzekać? Miałam trzy pary czarnych Nike i przywiozłam je wszystkie ze sobą. Miał obrzękły guz z boku czoła i siniaki po jednej stronie twarzy, niczym wzorzec współczesnej sztuki tatuażu. Jego prawe oko wokół jednej krawędzi było jeszcze podpuchnięte. Ale udało mu się nie wyglądać tak blado, czy źle, jak ja. W rzeczywistości, jeśli mogłaś zignorować gips i siniaki, wyglądał elegancko. Miałam nadzieję, że czuł się tak dobrze, jak wyglądał, ponieważ ja wyglądałam jak gówno i czułam się jeszcze gorzej. - Kto ułożył ci włosy? - Zapytałam, ponieważ z tylko jednym sprawnym ramieniem, sam nie byłby w stanie tego zrobić. - Olaf. – Odpowiedział. To jedno słowo było bardzo uprzejme i bardzo puste. Szeroko otworzyłam oczy i spojrzałam na Olafa. Usiadł za Edwardem obok Bernardo jak tylko mógł najdalej ode mnie, a nadal pozostając w samochodzie. Nie odzywał się do mnie od czasu, kiedy wyszłam z sali szpitalnej i we czwórkę szliśmy do samochodu. Wówczas mi to nie przeszkadzało, ponieważ byłam zbyt zajęta próbą chodzenia bez wydawania pod nosem nieznacznych odgłosów bólu. Kwilenie podczas chodzenia zawsze było złym znakiem. Ale teraz byłam w pozycji siedzącej i tak wygodnej, jak tylko w tej chwili było to możliwe do uzyskania. Ponadto zasadniczo byłam w złym humorze, ponieważ bałam się. Czułam się słaba fizycznie i niezdolna do walki. Metafizycznie, moje z trudem wywalczone tarcze, były ponownie do dupy. Pełne dziur. A jeśli "mistrz" przetestuje je dla mnie ponownie, będę w bardzo głębokim gównie. Leonora Evans dała mi tkany, jedwabny batog z sznurowanym woreczkiem. Mały woreczek był guzełkowaty, wypełniony niewielkimi twardymi przedmiotami, które wyczuwałam jako skały, oraz suchymi kruszącymi się rzeczami, którymi prawdopodobnie były zioła. Powiedziała mi, bym nie otwierała woreczka, ponieważ spowodowałoby to ujście wszystkich dobrych zaklęć. Była czarownicą, więc zrobiłam to, co powiedziała. Woreczek był talizmanem ochronnym i działał bez mojej wiary w niego. Co było dobre, ponieważ, za wyjątkiem mojego krzyża, zbytnio w nic nie wierzę. Leonora, kiedy uratowała mnie na pogotowiu, sporządziła amulet na trzy dni. Nie przeznaczała zrobionego przez siebie lekarstwa na każdą z dziur w mojej osłonie, ale to było wszystko, co mogła mi dać w tak krótkim czasie. Za wczesne opuszczenie szpitala była na mnie prawie tak zła, jak Doctor Cunningham. Wzięła jeden ze swoich naszyjników i umieściła go nad moją głową. Był to duży kawałek

polerowanego półszlachetnego kamienia w dziwnym, ciemnym złotym kolorze. Cytryn, aby chronić i wchłaniać skierowane na mnie wrogie i magiczne ataki. Powiedzenie, że nie byłam wielkim zwolennikiem kryształów i new age, byłoby niedomówieniem, ale przyjęłam to. Głównie dlatego, że była tak zła i tak szczerze martwiła się o mnie chodzącej po świecie z aurą wiszącą zapraszająco dla złych chłopców, gotową do schrupania. Wiedziałam, że mam dziury w osłonach. Czułam je, ale to wszystko było dla mnie trochę zbyt hokus-pokus. Odwróciłam się w fotelu odczuwając szwy napinające się na plecach. Dodałam niewielkie przesuniecie się do bólu, który uprzednio czułam i patrzyłam na Olafa. Spoglądał przez okno, jak gdyby było coś fascynującego w rzędach domków po tej stronie samochodu. - Olaf. - Powiedziałam. Nawet się nie poruszył, tylko oglądał mijane krajobrazy. - Olaf! - Prawie wrzasnęłam w małej przestrzeni samochodu. Jego ramiona drgnęły, ale to było wszystko. To było tak, jakbym była jakimś rodzajem brzęczącego owada wokół niego. Moglibyście machać rękoma przy nim, ale nie porozmawialibyście z nim. Wkurzyło mnie to. - Teraz rozumiem, dlaczego nie lubisz kobiet. Powinieneś po prostu powiedzieć, że jesteś homoseksualistą i moje uczucia nie byłyby tak zranione. Edward powiedział cicho: - Jezu, Anita. Olaf odwrócił się bardzo powoli, niemal w zwolnionym tempie, jakby każdy mięsień w szyi ciągnął go małymi szarpnięciami. – Co. Ty. Powiedziałaś? - Każde słowo było pełne wściekłości, wręcz gorące z nienawiści. - Wykonałeś świetną robotę z włosami Bernardo. Sprawiłeś, że wygląda bardzo ładnie. - Nie wierzyłam w ten specyficzny stereotyp seksualny, ale mogłam się założyć, że Olaf tak. Mogłam się również założyć, że był homofobem. Wielu z bardzo męskich mężczyzn było nimi. Rozpiął pasy bezpieczeństwa z wyraźnym kliknięciem i rozluźnił się. Wyciągnęłam Firestara z kabury, która spoczywała na moich kolanach. Spodnie, które Edward przywiózł do szpitala, były trochę za ciasne dla mojej kabury wewnątrz spodni. Obserwowałam jak ręce Olafa znikają pod czarną skórzaną kurtką. Może nie zrozumiał ruchu, w którym odbezpieczyłam broń. Może spodziewał się po mnie podniesienia broni i celowania wzdłuż tylnej części samochodu. Nakierowałam pistolet w środek niewielkiej przestrzeni pomiędzy fotelami. To nie był idealny kąt, ale pierwsza miałam broń, a w strzelaninie właśnie to się liczy. Wyciągnął pistolet spod kurtki, ale jeszcze nie wycelował. Gdybym miała za zadanie zabicie go, to bym wygrała. Edward gwałtownie zahamował. Olaf uderzył w oparcie fotela. Pistolet miał pod złym kątem, a prawą rękę wykręconą do tyłu. Nie był przypięty pasami bezpieczeństwa i znalazł się niemal na desce rozdzielczej, co bolało. Został z powrotem odrzucony na siedzenie. Moje tchnienie uszło w gwałtownym sapnięciu. Twarz Olafa skończyła bardzo blisko miejsca pomiędzy fotelami i ujrzał lufę pistoletu już skierowaną w jego pierś. Bolało tak bardzo, że moja skóra drgnęła w potrzebie wicia się, ale trzymałam rękę mocno wokół broni, korzystając z mojej wolnej ręki do podparcia siebie i upewnienia się, że nie drgnęłam. Przechyliłam się do niego i utrzymywałam to. Hummer wpadł w poślizg przy hamowaniu i zatrzymał się na krawężniku. Edward miał zapięte pasy bezpieczeństwa i kręcił się w swoim fotelu. Uchwyciłam błysk broni w jego ręku i miałam uderzenie serca na podjęcie decyzji, czy spróbować odebrać pistolet od Olafa i Edwarda, albo zatrzymać broń tam, gdzie była. Utrzymałam broń na Olafie. Nie sądziłam by Edward strzelił do mnie, a Olaf może. Edward przesunął lufę pistoletu na tył łysej głowy Olafa. Poziom napięcia w samochodzie wystrzelił w górę. Edward obrócił się na kolana. Pistolet nie ruszył się z głowy Olafa. Widziałam przekręcone w górę oczy Olafa. Spojrzeliśmy na siebie i zobaczyłam, że bał się. Wierzył, iż Edward byłby zdolny to zrobić. Ja również, choć nie wiem dlaczego. Z Edwardem

zawsze istniało wyjście, nawet jeśli były to tylko pieniądze. Mogłam wyczuć Bernardo siedzącego bardzo sztywno na swojej stronie siedzenia, starającego się wycofać z bałaganu, który rozlał się po całym samochodzie. - Chcesz bym go zabił? - Zapytał Edward. Jego głos był cichy i pusty, jakby pytał, czy nie zechciałabym podać mu soli. Mogłam przybrać obojętny, niezainteresowany głos, ale nie w ten sposób, co Edward. I nigdy nie byłabym tak beznamiętna. Przynajmniej nie teraz. Odruchowo powiedziałam: - Nie - Po czym dodałam. - Nie tak. Coś przemknęło przez oczy Olafa. To nie był strach. To było bardziej jak szok. Zdziwienie, że nie powiedziałam tak, by go zastrzelił, lub zaskoczenie z jakiegoś innego powodu. Nie mogłam tego pojąć. Kto to wie? Edward wyjął pistolet z rąk Olafa, a następnie zabezpieczył własną broń i odchylił się do tyłu, wciąż będąc na kolanach na siedzeniu kierowcy. - Zatem przestań się z nim droczyć, Anito. Olaf usiadł w fotelu. Powoli, prawie sztywno, jakby bał się ruszać zbyt szybko. Nie ma to jak pistolet przy głowie, aby nauczyć się ostrożności. Przygładził rękoma w dół skórzaną kurtkę, która wciąż wygląda na zbyt ciepłą do noszenia w upale. - Nie będę zawdzięczał życia żadnej kobiecie. - Jego głos był jakby stłumiony, ale czysty. Opuściłam Firestara z powrotem pomiędzy siedzenia i powiedziałam: - Niezmienność to straszydło małych umysłów, Olaf. Zmarszczył brwi. Może nie zrozumiał cytatu. Edward spojrzał na nas, potrząsając głową. - Oboje jesteście przerażeni i to sprawia, że oboje jesteście głupi. - Nie boję się. - Stwierdził Olaf. - Ja też. - Odpowiedziałam. Zmarszczył brwi. - Dopiero co wylazłaś ze szpitalnego łóżka. Oczywiście, że się boisz. Zastanawiasz się, czy następne spotkanie z potworem będzie twoim ostatnim. Spojrzałam na niego i nie było to przyjazne spojrzenie. - Więc wybrałaś walkę z Olafem, bo wolisz z nim walczyć, niż się bać. - Zupełnie niczym irracjonalna kobieta. - Powiedział Olaf. Edward odwrócił się do wielkiego mężczyzny. - A ty, Olafie, obawiasz się, że Anita jest twardsza niż ty. - Nie obawiam się! - Byłeś cicho, odkąd zobaczyliśmy bałagan w szpitalu. Od kiedy usłyszałeś, co Anita zrobiła, jak wielu uszkodzeń doznała i przeżyła. Zastanawiasz się, jak dobra jest? Czy jest tak dobra, jak ty jesteś? Czy jest lepsza? - Ona jest kobietą. - Odrzekł Olaf, a jego głos był ciężki od jakiś ciemnych emocji, jakby dusił się nimi. - Nie może być tak dobra jak ja. Nie może być lepsza ode mnie. To nie jest możliwe. - Nie róbcie z tego konkursu, Edward. - Powiedziałam. - Ponieważ przegrasz. - Odpowiedział Olaf. - Nie mam zamiaru siłować się z tobą na rękę, Olaf. Ale przestanę się ciebie czepiać. Przepraszam. Olaf mrugnął do mnie, jakby zupełnie nie mógł nadążyć za rozmową. Nie sądziłam, że przekroczyłam możliwości jego angielskiego, szybciej jego obwody logiczne były przeciążone. - Nie potrzebuję twojej litości. Awansowałam z bycia "ona" lub "kobieta" na zaimek rodzaju nijakiego. To był początek. - To nie litość. Postąpiłam źle. Edward ma rację. Boję się i walka z tobą jest miłym odwróceniem uwagi. Pokręcił głową. - Nie rozumiem. - Jeśli to jakieś pocieszenie, ty również mnie dezorientujesz. Edward uśmiechnął się. Jego uśmiechem Teda. - Teraz buzi i pogodziliście się.

Oboje zmarszczyliśmy się na niego i powiedzieliśmy jednocześnie: - Nie naciskaj - i - Nie sądzę. - Dobrze. - Powiedział Edward. Przez moment spoglądał na broń Olafa w swoim ręku, a następnie wręczył mu ją z powrotem z długim, twardym kontaktem wzrokowym. - Potrzebuję cię byś był moim dublerem, Olaf. Możesz to zrobić? Skinął raz głową i powoli wziął pistolet z rąk Edwarda. - Jestem twoim dublerem, dopóki ten stwór nie będzie martwy. Potem porozmawiamy. Edward skinął głową. - Spodziewałem się tego. Rzuciłam okiem na Bernardo, ale jego twarz nic mi nie powiedziała. Nic poza tym, że była obojętna i pusta, czym potwierdził to, o czym myślałam. Olaf po prostu ostrzegł Edwarda, że kiedy sprawa będzie zamknięta, będzie starał się go zabić. Edward zgodził się na to. Tak po prostu. - Zupełnie jak jedna wielka szczęśliwa rodzina. - Powiedziałam w ciężkiej ciszy, która wypełniła samochód. Edward odwrócił się w fotelu i przypiął z powrotem. Posłał mi błyszczące spojrzenie Teda. - I tak jak rodzina będziemy walczyć między sobą, ale jesteśmy o wiele bardziej odpowiedni, aby zabić kogoś z zewnątrz. - Faktycznie. - Powiedziałam. - Zdecydowana większość zabójstw dokonywana jest przez najbliższych krewnych. - Lub małżonka. Nie zapomnij o małżonku - Powiedział Edward i umieścił samochód na biegu, włączając ostrożnie w nieliczny ruch. - Tak jak mówiłam: najbliższych i najukochańszych. - Ale powiedziałaś krewnego, a nie ma związku krwi pomiędzy mężem i żoną. - Dzielenie się płynem ustrojowym lub innym, nie wydaje się mieć znaczenia. Zabijamy tych, z którymi jesteśmy najbliżej. - My nie jesteśmy blisko. - Powiedział Olaf. - Nie, nie jesteśmy blisko. - Odpowiedziałam. - Ale nienawidzę was wszystkich tak samo. - Stwierdził. Mówiłam nie odwracając się. - Racja po twojej stronie. - A myślałem, że wy dwoje nigdy się w niczym nie zgodzicie. - Powiedział Bernardo. Jego głos był wesoły. Żartował. Nikt się nie śmiał.

Rozdział 46 W słonecznym blasku poranka czarna farba na fasadzie baru wyglądała na zmęczoną. Mogłaś zobaczyć, gdzie farba jest popękana i zaczyna się łuszczyć. Przód baru wyglądał na niemal tak zaniedbany, jak reszta ulicy. Może Nicky Baco nie miał w planach uruchomienia nieopodal innych przedsiębiorstw. A może to był wypadek. Stałam tam w delikatnym cieple poranka odczuwając coś, czego nie czułam w nocy. Tak, jakby ulica była wykorzystywana w sensie mistycznym. Kiedy byłam tu ostatnim razem czułam bardzo mocno, jak Baco osuszał ulicę z witalności. Być może spowodował to, co się tu stało. Ale jeśli to była prawda, to nie było tu wystarczająco dużo energii, aby żywić go. A może wszystko co negatywne w ostatecznym rozrachunku wraca do domu, do gniazda. Większość systemów magicznych lub mistycznych posiada zasady postępowania. Rzeczy, które możesz robić i których nie. Możesz złamać zasady na własne ryzyko. Wiccanie nazywają to potrójnym prawem: to, co robisz innym, wraca do ciebie trzykrotnie. Buddyści nazywają to karmą. Chrześcijanie nazywają to odpowiadaniem za swoje grzechy. Ja nazywam to tym, co w końcu powraca do ciebie okrężna drogą. Jak naprawdę jest, wiecie sami. Z przodu w spodniach miałam schowanego Firestara bez kabury wewnątrzspodniowej,

ponieważ broń może podjechać wyżej i nie dokopię się do niej tak szybko, jak będę potrzebować. Edward pożyczył mi kaburę z płetwą do Browninga. Skończyłam z nią przypiętą z przodu tak, iż wyglądałam jak jeden z tych kowbojów z Dzikiego Zachodu: z dwoma pistoletami przecinającymi moje biodra. Choć w rzeczywistości czarna koszulka polo opadała wystarczająco nisko, by ukryć obie bronie. Nie owijając, większość koszulek jest na mnie za długa. Wyglądało to niechlujnie, ale miało za zadanie ukryć broń, jeśli tylko nie szukalibyście jej zbyt blisko. Koszulka polo był trochę zbyt obcisła, by ukryć zdradzieckie grudki, jednak Edward po chwili rozważań stwierdził, że wystarczy iż włożę swoją czarną marynarkę, która pomoże je zakamuflować. Ostatnim razem, gdy byłam tu uzbrojona, miałam wsparcie ubezpieczającej mnie policji, lecz teraz wnosiliśmy broń do baru, co jest nielegalne w Nowym Meksyku. O dziwo, nie byłam tym mocno zaniepokojona, jednakże miałam nadzieję, iż gliny nie wybiorą dzisiejszego dnia na nalot. Miałam jeszcze pochewki na noże przytwierdzone do rąk i nadgarstków. Ramirez pozbierał wszystkie moje ostrza z morza ognia i oddał je Edwardowi, który je wyszorował, oczyścił, naoliwił i naostrzył tak, że pewnie wystarczy na całe ich życie. Musiałam zostawić duże ostrze w samochodzie, ponieważ nie mogłam wymyśleć jak nosić i transportować je ukryte. A noszenie go oznaczało uzbrojenie gołych rąk w niewielki miecz, co jednak wydawało się trochę zbyt agresywne. Edward dał mi nawet granaty zapalające do kieszeni marynarki. To pomogło zrównoważyć Derringera w mojej prawej kieszeni tak, że gdy szłam, marynarka nie kołysała się zbyt zabawnie. Derringer był również jego pomysłem, chociaż przywiozłam go ze sobą z St Louis. Nie byłam pewna, czy naprawdę będzie dziś potrzebny, lecz nauczyłam się nigdy nie kłócić z Edwardem, gdy dawał mi broń. Jeśli myślał, że mogę jej potrzebować, to prawie na pewno tak będzie. Przerażające sugestie na myśl o granacie, czyż nie? Na pewien nieznany mi sygnał Olaf podszedł i próbował otworzyć drzwi baru. Były zamknięte. Dostatecznie mocno zapukał dwa razy kołatką na drzwiach. Dodatkowo stanął naprzeciwko nich. Po wpatrywaniu się w obrzyna, jak byłam w tym barze ostatnim razem, nie zamierzałam teraz stać naprzeciwko tych czarnych drzwi. Albo Olaf nie słyszał o shotgunie, albo nie dbał o to. Być może starał się być bardziej macho specjalnie dla mnie, lub być może raczej dla siebie. Gdyby był bardziej pewny siebie, to nie można by było go tak łatwo wkurzyć. Nawet dla mnie, stojącej na uboczu, dźwięk otwieranych zamków był głośny. Świadczył o tym, że to dobre, solidne zamki. Drzwi otworzyły się powoli, pokazując kawałek ciemności podobny do tego w jaskini, napierającego na światło słoneczne. Drzwi otwierały się nieprzerwanie pchane powoli, jakby ich własną siłą woli. Dopiero na końcu pojawiło się duże, silne ramię, co zepsuło cały efekt. Harpo stanął w drzwiach wpatrując się w nas. Oczy miał ukryte za tymi samymi małymi, czarnymi okularami, które miał na sobie, gdy po raz pierwszy go widziałam. Przynajmniej musiał zmienić ubranie. Miał na sobie dżinsową kamizelkę rozpiętą na bardzo owłosionej klatce piersiowej i brzuchu. Wyglądał bardziej jak niedźwiedź, niż wilkołak. Wyglądał jak wielki, wspaniały, senny niedźwiedź, który wypełzł z łóżka, wyciągnął jakieś ubrania i burczał przy drzwiach. Nawet jego nieziemska energia wydawała się słabsza, niż ostatnim razem. Zablokował drzwi swoją masą i wymruczał - Tylko Anita, nikt inny. Okrążyłam Olafa i faktycznie cofnął się, więc mogłam spojrzeć w twarz Harpo. Albo Olaf był ładniejszy, albo liczył się bardziej ode mnie przy drzwiach. - Nicky powiedział, że mogę wziąć ze sobą przyjaciół. Harpo spojrzał na mnie. - Wygląda na to, że potrzebujesz lepszych przyjaciół. Nie dotknęłam siniaków. To by nic nie pomogło. - Powiedzmy, że liczyłam na wsparcie policji, a oni się spóźnili. - Co było prawdą, a ja wciąż chciałam dowiedzieć się, gdzie do

cholery był Ramirez, podczas gdy odgrywałam tu samotnego komandosa. Lubię policjantów, ale wiedziałam, jaki komentarz sprawiłby przyjemność Harpo. I zrobił. Harpo uśmiechnął się szybko obnażając zęby tak, że w gęstwinie jego brody błysnęły kły wilka. Zdecydowanie za dużo czasu spędzał w postaci wilka. Odezwał się cicho mruczący głos, mężczyzna. Harpo popatrzył ponad masywnym ramieniem w kierunku głosu. Potem odwrócił się do mnie. Uśmiech zniknął. - Szef powiedział, że zostałaś zaproszona, ale inni nie. Nieznacznie przytaknęłam poruszeniem głowy, ponieważ mocniejsze spowodowałoby ból. - Słuchaj, Nicky zaprosił mnie tutaj. Powiedział, że mogę przyprowadzić znajomych. Przyprowadziłam ich. Jestem tu przed kurewską dziesiątą rano. Przyjechałam tu, aby porozmawiać o naszych wspólnych problemach, ale jednak nie może się to odbyć w tych chujowych drzwiach. - To nie jest chujowa okolica. - Powiedział Harpo rękoma łapiąc się za krocze. - Mogę pokazać ci chujową okolicę. Podniosłam rękę. - Dobrze, mój błąd, użyłam złego słowa. Nie przyszłam tu, by zostać zatrzymana przy drzwiach. Wciąż siebie pocierał czerpiąc z tego przyjemność, albo próbując mnie wkurzyć. To ostatnie mu się udało. Jakby nie było stałam tutaj z czterdziestoma kilkoma szwami na plecach, obserwowana przez jakiegoś wilkołaczego małpiego służącego, a jeszcze nawet nie wypiłam kawy. - Jestem zbyt zmęczona na to gówno. - Stwierdziłam. Powoli zaczęło docierać do niego znaczenie mowy mojego ciała, uśmiechnął się do mnie. Podniosłam głos, więc niósł się do baru przez otwarte drzwi. – Dziś nie mam zamiaru nigdzie iść bez moich znajomych. Jeśli czekasz, abym w tej kwestii zmieniła zdanie, to oboje tracimy czas. Z wnętrza baru nie nadeszła żadna odpowiedź. Harpo w swoim show dodał trochę ruchów biodrami. Miałam dość. - Kiedy potwór wyssie twoje życie, Nicky, nie martw się. Tak naprawdę to nie boli. Miłego dnia. Zwróciłam się do moich przyjaciół. - Nie zamierzają pozwolić nam zobaczyć się z Nicky. Edward skinął głową. - Zatem idziemy. - Zrobił niewielki ruch, a Olaf i Bernardo ruszyli chodnikiem. Edward pozostawał trochę w tyle za mną. Myślę, że oboje mieliśmy nadzieję, iż Harpo złapał się na mój blef. Oprócz tego, to tylko po części był blef. Mogliśmy zmusić ich do puszczenia nas przy użyciu broni, lecz skończyłoby się na tym, że Nicky by z nami nie porozmawiał. Potrzebowałam dialogu, a nie przesłuchania. Ruszyłam dalej. Edward podążał o krok za mną, ale miał na oku nasze tyły. Nie byłam na tyle elastyczna, aby idąc na końcu robić kilka rzeczy jednocześnie, bez okręcania całego mojego ciała dookoła, co było niewygodne. Poza tym ufałam Edwardowi strzegącemu naszych pleców. Przyznaję, odczuwałam napięcie między krawędziami łopatek czekając na Harpo, aż przybędzie biegnąc i powie abyśmy wrócili, i porozmawiali. Ale nie zrobił tego. Więc szłam dalej. Olaf i Bernardo byli obok Hummera czekając, aż Edward odblokuje drzwi. Byliśmy faktycznie przy samochodzie, kiedy Harpo pojawił się na chodniku i zaczął iść w naszym kierunku. Wyglądał na nieuzbrojonego, ale też niezbyt szczęśliwego. Usiadłam w fotelu i zamknęłam drzwi. - Uruchom silnik. - Powiedziałam. Edward zrobił to, co powiedziałam. Harpo zaczął biec do nas truchtem machając tymi dużymi rękoma. Niektórzy zmiennokształtni biegają jak ich zwierzęce odpowiedniki ukazując cały wdzięk i podarowany im przez Boga ruch. Harpo nie był jednym z nich. Biegł niezgrabnie, jakby nie robił tego przez jakiś czas, przynajmniej nie w ludzkiej postaci. Wywołało to u mnie uśmiech. - Po prostu chciałaś go zobaczyć biegnącego. - Powiedział Edward. – To małostkowe. - Tak, małostkowe. Aczkolwiek zabawne. - Stwierdziłam.

Zostawił samochód na biegu, a Harpo postawił na wybuch nietypowej prędkości. Dotarł do samochodu, kiedy Edward zaczął odjeżdżać. Efektownie uderzył mocną mięsistą ręką w maskę. Edward zatrzymał się. Moje okno zjechało w dół, a ja spojrzałam na Harpo. Na jego nagiej piersi widniały krople potu. Oddychał z trudem i zbyt szybko. – Kurwa. - Powiedział. - Chcesz czegoś? - Zapytałam. - Szef mówi -- że wszyscy możecie -- wejść do środka. Pochylał się. Ręce trzymał na Hummerze i łapał oddech. - Dobrze. - Powiedziałam. Edward podjechał samochodem z powrotem do krawężnika. Kiedy Harpo poruszył się, zrobiło się miejsce. Wysiedliśmy z samochodu. Harpo wciąż nie oddychał prawidłowo. Aerobik jest kluczem do dobrego, zdrowego układu krążenia. - Powiedziałam słodko, gdy czekaliśmy na niego, aż zacznie iść z powrotem do baru. - Pieprz się. Myślałam o powrocie do Hummera, ale posunęłam się tej grze tak daleko, jak zamierzałam. Chciałam porozmawiać z Baco, ale tylko z obstawą. Harpo powiedział, że mogę zrobić jedno i drugie. Osiągnęłam mój cel. Wszystko inne byłoby czystą dziecinadą. Czułam się małostkowa, ale nie aż tak. Gdy ochłonął, po raz kolejny był umięśnionym człowiekiem z beznamiętną twarzą noszącym okulary. Szedł z powrotem z rękoma zaciśniętymi w pięści, robiąc najlepsze wrażenie, jakie umiał, jako góra poruszającego się cielska. Jego nieziemska energia szczypała na całej mojej skórze. To był tylko podszept mocy, jakby przesączała się przez niego. Co prawdopodobnie znaczyło, iż był pijany. Silne emocje powodują, iż trudniej utrzymać wewnątrz całą tą wibrującą energię. Podczas tego krótkiego powrotnego spaceru nikt z nas się nie odzywał. Mężczyźni zazwyczaj nie są dobrzy w takich bezcelowych, błahych rozmowach, lub nie widzą takiej potrzeby, a ja byłam zbyt zajęta koncentrując się na normalnym chodzie nie pokazując, jak bardzo mnie boli, aby gawędzić. Harpo przytrzymał nam drzwi. Spojrzałam na Edwarda. W odpowiedzi posłał mi puste spojrzenie. Super. Weszłam do środka, inni podążyli za mną. Trzy dni temu byłabym zdenerwowana, wkraczając w ciemność wibrującą, rosnącą jak niewidzialna fala energią wilkołaków. Ale to było trzy dni temu i po prostu nie pozostało już we mnie zbyt wiele strachu. Moje ciało bolało, lecz reszta mnie była dziwnie odrętwiała. Może w ostatecznym rozrachunku przekroczyłam tą linię, którą Edward zdawał się mieć już za sobą. Być może nigdy już nic ponownie nie poczuję. Gdyby nawet ta myśl nie przerażała mnie, to i tak wiedziałam, iż byłam w tarapatach. Rozdział 47 Moim oczom zajęło sekundę, zanim przystosowały się do ciemnego wnętrza. Ale to nie zmysł wzroku powiedział mi, że coś było nie tak. To była skóra na moim karku. Nie kłóciłam się z tym. Dłoń trzymałam na Browningu pod moją koszulą i nie dbałam o to, czy przez to będzie można się zorientować, że mam broń. Byliby idiotami, jeśli myśleliby, że przyjdziemy tu nieuzbrojeni. Gang motocyklowy Los Lobos mógł mieć wiele wad, ale głupota nie była jedną z nich. Nicky Baco leżał na barze. Jego ręce były przywiązane do kostek tak, że liny tworzyły pewien rodzaj uchwytu, zupełnie jakby był podręczną torbą. Jego twarz była zakrwawiona i posiniaczona, a obrażenia o wiele świeższe od moich. Trzymałam Browninga i bardziej poczułam, niż zobaczyłam, jak pozostała trójka rozpierzchła się tworząc półkole, dopóki nie byli w narożnikach pomieszczenia, a każdy z nich miał broń. Obserwowali swój fragment

pokoju i czy się lubiliśmy, czy nie, ufałam im, że zajmą się swoją częścią. Nawet Olafowi. Dobrze było mieć tą pewność. Moja część pokoju zawierała bar z leżącym na nim Nicky’m; wysokiego mężczyznę z brodą i z sięgającą do bioder końską kitką przerzuconą przez jedno ramię; dwa wilki wielkości kucyków; oraz ciało faceta wpatrujące się niewidzącymi oczyma w pokój, z gardłem rozciętym na wzór drugich ust – czerwonym i krzyczącym. Czułam jak to pomieszczenie było wypełnione gromadzącymi się ciałami. Energia była na tyle ciężka, by dławić. Usłyszałam hałas z prawej i trzy rzeczy stały się jednocześnie. Wycelowałam Browninga w stronę hałasu, wyciągnęłam Firestara, by móc wymierzyć nim w faceta ze związanymi włosami i pozwoliłam moim oczom zobaczyć to, co usłyszałam. Dobrze, że ćwiczyłam strzelanie lewą ręką. Zza baru ponownie dobiegł głośny, śliski dźwięk. Bar był w mojej części pokoju. Że się tak wyrażę, była więc to moja piłka. Poczułam innych przesuwających się do przodu, niczym drżąca fala, która była bliska połknięcia nas. Moglibyśmy zastrzelić większość z nich, ale musiało być tu ich około setki i bylibyśmy martwi, jeśli wszyscy przyszliby równocześnie. Strach ścisnął mój żołądek, szarpał moim pulsem w gardle. To było tak, jakby odrętwienie odeszło, przegonione przez adrenalinę i piżmowy zapach wilków. W tym zatłoczonym, ciemnym pokoju, było ich znacznie więcej, niż te dwa naprzeciw mnie. Mogłam poczuć ich woń. Mój żołądek podskoczył raz jeszcze, ale nie ze strachu. Znak, który związał mnie z Richardem i jego sforą, znów się odnowił. Rozchodził się po moim ciele jak mały ogień odrodzenia czekając, aż go nakarmię, żeby mógł urosnąć. Super, po prostu super. Będę się tym martwić później. Teraz używałam już całej mojej koncentracji. Facet z kitką po prostu stał tam uśmiechając się. Był przystojny w ten brutalny, szorstki, wytatuowany, więzienny sposób. Nawet w półmroku jego oczy lśniły wilczym bursztynem. Nie ludzkim. Wiedziałam na co, lub niech będzie, na kogo patrzę. To był ich Ulfric, ich wilczy król. Stał w pustej przestrzeni ze stłoczoną w tym pokoju większością swojej sfory i stworzoną z nich mocą. Wypełniała ona prawie pustą część pokoju z pełzającą po ciele energią, niczym grzmot, tuż przed tym, nim uderzy. Napięcie było wystarczająco ciężkie, bym musiała trochę go przełknąć, zanim mogłam mówić. - Pozdrowienia Ulfricu Los Lobos. Co się dzieje? Odrzucił głowę do tyłu i zaśmiał się. W dół mojego kręgosłupa rozszedł się ogromny, serdeczny i dobroduszny dźwięk kończący się rykiem wypełzającym z jego ludzkiego gardła,. - Ładny efekt. – Powiedziałam. – Ale to jest oficjalne, policyjne dochodzenie w sprawie brutalnych morderstw. Jestem pewna, że o nich słyszałeś. – Spojrzał na mnie zaskakująco bladymi oczami. - Słyszałem. - Więc wiesz, że nie interesujemy się twoją sforą. Przypadkiem położył rękę na Nicky’m, który zaskomlał, chociaż nie sądziłam, by to naprawdę zabolało. - Nicky jest moim vargamor. Jeśli policja chce z nim rozmawiać, najpierw musi zapytać mnie. – Uśmiechnął się. Byłam na tyle blisko, aby stwierdzić, że jego zęby były ludzkie, a nie wilcze. - Przepraszam. Jedyna sfora, którą spotkałam i która miała vargamor, nie zmuszała cię, byś najpierw rozmawiał z Ulfriciem. Przepraszam za to niedopatrzenie. – Miałam nadzieję, że cokolwiek będziemy robić, zrobimy to szybko, bo tak długo nie mogłam utrzymać broni w jednej ręce. Ćwiczyłam moją lewą rękę, ale to wciąż była moja słabsza i ten chwyt już zaczynał sprawiać, że mięśnie lekko drżały. Musiałam móc za chwilkę opuścić moją dłoń, albo inaczej zacznie się trząść.

- Gdybyś była z policji, przyjąłbym twoje przeprosiny. Zawsze jesteśmy gotowi, by pomóc policji. – To ostatnie przyniosło falę chichotu ze strony sfory. – Ale nie widzę tutaj żadnego policjanta. - Jestem Anita Blake, egzekutorka wampirów… Uciszył mnie. - Wiem kim jesteś. Wiem czym jesteś. Nie spodobało mi się to ostatnie, zdenerwowało mnie. - Więc czym jestem? - Jesteś lupą klanu Thronnos Roke, przybyłaś do mojego klanu po pomoc, ale nie uhonorowałaś mnie, czy mojej lupy. Weszłaś na moje ziemie bez pozwolenia. Skontaktowałaś się z moim vargamor nie rozmawiając ze mną wcześniej i nie oddałaś nam należnego hołdu. – Z każdym wypowiadanym zdaniem jego moc rosła, aż w końcu było to jak stanie w ciepłej, sięgającej brody wodzie. Wiedziałeś, że jeśli woda zrobi się dużo głębsza, utoniesz. Ale teraz rozumiałam zasady. Znieważyłam go i musieliśmy za tą zniewagę odpowiedzieć. Spróbowałabym czarującej perswazji, ale nie miałam dla niej zbyt wiele nadziei. Poza tym moja lewa ręka zaczynała się naprawdę męczyć. Piekła tak jak moja prawa. Cokolwiek było za barem, poruszało się ogromnym, hałaśliwym ruchem. Takim, który możesz usłyszeć i poczuć. To brzmiało na coś większego niż wilkołak. - Przyleciałam tu w policyjnych interesach. Nie weszłam na twoje ziemie jako lupa klanu Thronnos Roke. Jestem tu jako Anita Blake, Egzekutorka. To wszystko. - Ale skontaktowałaś się z moim vargamor.- Uderzył w udo Nicky’ego i to zdawało się boleć, ponieważ ten zamknął swoje oczy i wił się pod dotykiem Ulfrica, siłując się z kneblem, by krzyknąć. - Nie wiedziałam, że Nicky to twój vargamor do czasu, aż z nim porozmawiałam. Nikt mi nie powiedział, że ten bar jest twoim miejscem. Jesteś Ulfriciem. Możesz poczuć zapach tego, że nie kłamię. Delikatnie skinął głową. - Mówisz prawdę. – Popatrzył na małego człowieka na barze przebiegając ręką po jego ciele w sposób, w jaki pieści się psa. Tylko że pies zazwyczaj się nie krzywi i nie próbuje odsunąć. - Ale on wiedział, że jest moim vargamor. Nicky wiedział, że jesteś lupą innego klanu. Przez chwilę był to gorący temat – ludzka lupa. - Lupa to czasem inne słowo określające dziewczynę Ulfrica. – Powiedziałam. Zwrócił swoje złote oczy w moją stronę, jeszcze bardziej złote przez czarne brwi nad nimi. - Nicky zgodził się ci pomóc bez oznajmienia mi tego później, lub nawet powiedzenia o twojej wizycie. – Wydał z siebie niski warkot, który odświeżył moją zanikającą już gęsią skórkę. - Ja jestem Ulfric. To ja tu rządzę. – Uderzył Nicky’ego i świeża krew zaczęła sączyć się z jego nosa. Boleśnie chciałam przerwać to nadużycie tylko tak dla zasady, ale nie pragnęłam tego na tyle mocno, by za to umierać. Więc czekałam i patrzyłam jak Nicy Baco krwawi. Nie podobało mi się to, ale pozwoliłam, by się stało. Moja lewa ręka zaczynała drętwieć. Musiałam albo zacząć strzelać do ludzi, albo schować moją broń. Samo trzymanie ich przez tak długo dla moich pleców i klatki piersiowej było istną mordęgą. - Anita. – Powiedział Edward i wystarczył zaledwie ton, jakim wypowiedział moje imię. Był blisko powiedzenia mi, żebym to przyspieszyła. - Posłuchaj Ulfricu, nie chcę wtrącać się do wewnętrznej sprzeczki jakiejś sfory. Po prostu próbuję wykonywać moją robotę. Próbuję uratować od śmierci jak najwięcej niewinnych ludzi. - Ludzie są śmieszni. – Powiedział. – Seks i jedzenie, i nawet nie musisz wychodzić ze swojego samochodu. Ale-to-nie-uczyni-cię-jednym-z-nich.

Jego głos podnosił się, aż ostatnie słowo wykrzyczał. Ze strony tłumu zawtórowało mu wycie i naciskało blisko, coraz bliżej. - Anita. – Powiedział Edward i tym razem w jego głosie było coś więcej, niż ostrzeżenie. - Pracuję nad tym, Edwardzie. - Pracuj szybciej. – Ponaglił mnie. - Jesteś rasistą, Ulfricu. – Powiedziałam. Wpatrywał się we mnie. - Co? - Jestem człowiekiem, więc jestem wystarczająco dobra do pierdolenia, wystarczająco dobra, by zabić, ale nie wystarczająco dobra, by być tobie równa. I to tylko dlatego, że jestem człowiekiem. Jesteś rasistowskim, szowinistycznym, złym, dużym wilkiem. - Przybywasz na moje ziemie, prosisz moją sforę o pomoc, nie oddajesz należnego honoru mi czy mojej lupie i jeszcze mnie wyzywasz. – Nie wiem, czy wysłał jakiś rodzaj psychicznego sygnału, czy może jego złość była wystarczająca, ale dwa ogromne wilki u jego stóp zaczęły na sztywnych łapach skradać się do przodu. Moja lewa ręka zaczęła się trząść i było to już widoczne. Cokolwiek było za barem brzmiało na wielkie i zezwierzęcone. Moja ręka groziła, że całkowicie osłabnie, a ja potrzebowałam obu rąk - Zginiesz pierwszy, Ulfricu. – Powiedziałam. - Co? – W jakiś sposób śmiał się, gdy to mówił. - Pierwsza rzecz, która zaatakuje którekolwiek z nas i cię zastrzelę. Nieważne, co się jeszcze dziś stanie, będziesz martwy. Twoje dwa kucykowate wilki powinny się zatrzymać tam, gdzie są. - Twoja ręka trzęsie się tak bardzo. Nie sądzę, że zdołasz zabić kogokolwiek. To była moja kolej na śmiech. - Myślisz, że moja ręka trzęsie się, ponieważ czuję żal na myśl o zastrzeleniu cię. Chłopczyku, nie ze mną takie numery. Popatrz na moją prawą dłoń, Ulfricu. Nie trzęsie się. Kilka dni temu chodzący nieboszczyk ugryzł mnie w moją lewą rękę, dlatego drży, ale zaufaj mi. Trafiam tam, gdzie wyceluję. – Zazwyczaj to jest ten moment, gdy patrzę mojej ofierze prosto w oczy, by wiedziała, że nie blefuję, ale musiałam podzielić uwagę pomiędzy Ulfrica, jego świtę i bar. - Jak wielu ze swoich wilków jesteś skłonny poświęcić dla twojej urażonej dumy? - Jeśli będziemy walczyć, Anito, ty i twoi przyjaciele zginiecie. - Ty także i jakaś część twoich ludzi, więc czy nie byłoby milej uniknąć tej rzezi? Powiedz mi do cholery, czego ode mnie chcesz. Wiesz, że mówię prawdę. Nie wiedziałam, że nadepnę ci na odcisk. Jeśli Nicky uskuteczniał coś w rodzaju gry o władzę za twoimi plecami, nie wiedziałam o tym. Więc powiedz co mam zrobić, byśmy zapomnieli o tej… towarzyskiej gafie. Powiedz mi, zanim moja lewa ręka zacznie pulsować, a ja zacznę strzelać do rzeczy tylko dlatego, że muszę. Patrzył na mnie bardzo uważnie i za tą całą obłudą i dumą zobaczyłam inteligencję. Mógł być tam ktoś, z kim można będzie się targować. Jeśli nie, wtedy zginiemy. Zginiemy, nie z powodu sprawy, ale dlatego, że kiedyś zdarzyło mi się byś dziewczyną Richarda. To był zbyt głupi powód, by umrzeć. - Hołd, chcę by lupa klanu Thronnos Roke oddała mi hołd. - Masz na myśli dar? – Zapytałam. Pokiwał głową. - Jeśli to można tak nazwać, tak. Jeśli przybyłabym do Albuquerque z Richardem w prywatnych sprawach, byłabym przygotowana do podarowania prezentu lokalnej sforze. Tym darem było zazwyczaj świeżo zabite zwierzę, błyskotki dla lupy lub coś mistycznego. Śmierć, błyskotki lub magia. Nie miałam na sobie żadnych ozdób, za wyjątkiem naszyjnika Leonory i nie byłam pewna, co może zrobić dla kogoś innego, poza mną. Z tego co wiedziałam, gdyby został po prostu

oddany, mógłby być szkodliwy. Nie miałam na ten temat wystarczających informacji. Więc amulet pozostawał na moim ciele. Obniżyłam lewą rękę. Po pierwsze drgała już tak mocno, że nie byłam pewna na sto procent, że trafię w cokolwiek. Po drugie, nie mogłam trzymać wymierzonej broni, jeśli nie zamierzaliśmy zabić ludzi. Po trzecie moja ręka bardzo bolała. - Twoje słowo, że jeśli dam ci odpowiedni dar, wszyscy wyjdziemy stąd bezpiecznie. - Chcesz słowo od dealera narkotyków, byłego więźnia, przywódcy gangu motocyklowego? - Nie, ale chcę słowo Ulfrica klanu Broken Spear. To jest to, czego chcę. – Były zasady, więc jeśli złamie słowo dane jako Ulfric, straci sporo punktów. Musiał być na niepewnym gruncie, inaczej człowiek, nie ważne jak bardzo silny magicznie vargamor, nie podważyłby jego autorytetu. Nie dałby słowa i złamałby go, nie przy swojej sforze. - Jestem Ulfriciem klanu Broken Spear i daję ci słowo, że wyjdziecie stąd bezpieczni, jeśli twój dar będzie godny. Nie spodobało mi się to ostatnie słowo. - Nie miałam czasu, by zatrzymać się u Tiffany’ego i kupić coś dla twojej małej damy. Nie polowałam na drodze ze szpitala tutaj. Gliny boczą się na ciebie, jeśli strzelasz w mieście. Magiczne gówno jest dziś poza moim zasięgiem. - Więc nie masz nic odpowiedniego. – Powiedział, ale zastanawiał się, jakby był pewien, że jednak mam jakiegoś rodzaju dar. - Pozwól mi zobaczyć co jest za barem, to odłożę moją broń i złożę ci hołd. – Próbowałam odłożyć Firestara, ale moja lewa ręka trzęsła się tak bardzo, że nie mogłam podnieść koszuli i wsunąć go do moich spodni. Potrzebowałam do tego dwóch rąk. A to oznaczało, że muszę schować też Browninga. - Zrobione. – Powiedział. – Monstruo wstań, powitaj naszego gościa. To wyrosło ponad barem w cienkiej linii bladego ciała, niczym wzrastający półksiężyc. I wtedy pojawiła się twarz. To była kobieca twarz z jednym okiem sztywnym i suchym, jak u jakiegoś rodzaju mumii. Twarz po twarzy. Rosły brązowe i zwiędłe, jak łańcuch potwornych koralików, złączonych razem kawałkami ciała, rękami, nogami i grubą nicią szwu, trzymającą magię wewnątrz. To coś rosło i rosło, aż dotknęło sufitu kręcąc się jak olbrzymi wąż, by wpatrywać się we mnie z góry. Oszacowałam, że jest tam czterdzieści głów. Nawet więcej, zanim pogubiłam się w liczeniu lub nie chciałam już liczyć. Wilkołaki przesunęły się z powrotem w głąb pokoju, jak fala odpływu. Bali się tej rzeczy. Nie potępiałam ich za to. Usłyszałam jak Bernardo powiedział: - Kurwa. Olaf powiedział coś po niemiecku, co oznaczało, że nie obserwował swojej części pomieszczenia. Jedynie Edward pozostał cicho i wykonywał swoje zadanie. Zawsze czujny. Musiałam przyznać, że gdyby wilkołaki chciały mnie zaatakować w chwili, gdy to coś rosło nade mną jak jakiś wąż, byłabym za wolna. To było zbyt okropne, by pozostawić miejsce na coś innego. Widziałam coś podobnego jedynie raz. Ten potwór został stworzony przez najbardziej potężną kapłankę voodoo, jaką kiedykolwiek spotkałam. Ale jej był stworzony ze świeżych zombi i trzymały się razem bez problemu w jednej wielkiej kupie mięsa. Czysta magia. Ten był pozszywany jak potwór Frankensteina. I ciała były martwe, wysuszone, celowo zmumifikowane lub w wyniku zaklęcia. Przeniosłam mój wzrok z tej rzeczy na nadal leżącego na barze Nicky’ego Baco, zakneblowanego, związanego i krwawiącego. Usłyszałam mój głos, jak jakąś odległą rzecz. - Dlaczego, Nicky, jesteś złym, złym chłopcem. – Żartowałam, podczas gdy jedyne co chciałam zrobić, to przyłożyć mu broń do głowy i po prostu go wysadzić. Niektórych rzeczy się nie robi. Niektórych rzeczy się po prostu nie robi. - Widzisz dlaczego on ciągle żyje. – Powiedział Ulfric.

- Zbyt potężny, by się go pozbyć. – Powiedziałam. Mój głos był ciągle dziwnie odległy. Tak, jakbym nie koncentrowała się na tym, co mówię. - Używam go jako groźby. Użyłby swojej magii na wilku, który zachował się niewłaściwie i wtedy zamieniłby się w to, co widzisz. I zszyłby ich łącząc w monstruo. Ale teraz moje wilki boją się go bardziej, niż mnie. - Tylko kiwałam głową, ponieważ nie mogłam wymyśleć nic, co mogłabym powiedzieć. Żywi. Oni byli żywi, gdy Nicky użył na nich swojej magii. Miałam naprawdę okropne uczucie. Jakkolwiek złym wydawało się to pomysłem, musiałam odłożyć broń, bo potrzebowałam rąk do czegoś innego. Podniosłam koszulę i wsunęłam Browninga na miejsce. Nie było to takie gładkie, jak mogłoby być, gdyby kabura była znajoma. Ale moja ręka była prawie bezużyteczna. Musiałam podnieść koszulę moją prawą ręką i bardzo ostrożnie włożyć Firestara do spodni. Nawet, gdy dłoń była pusta, ręka cały czas drgała niekontrolowanie. Nie było nic co mogłam zrobić oprócz czekania, aż sama przestanie. Przytuliłam rękę do ciała i podeszłam w kierunku potwora. Stałam po przeciwnej stronie baru niż to, patrząc na jedną z tych wyschniętych twarzy. Na tej jednej usta były zamknięte nicią. Nie wiedziałam dlaczego. Wzięłam kilka głębokich, oczyszczających oddechów i był w nich zapach ziół, ale w większości po prostu suchy zapach, jak opalona skóra i kurz. Wyciągnęłam lewą rękę. Nawet z bandażami i skurczami mięśni to nadal była moja ręka mocy. Ręka, którą wyczuwałam magię. Większość ludzi ma dłoń, którą lepiej wyczuwa takie rzeczy. Zazwyczaj jest to ręka przeciwna do tej, którą piszesz. Nie miałam pojęcia jak robią to oburęczni. Napierająca na mnie od tego czegoś dawka mocy była zadziwiająca, ale bar był szeroki, a ja ranna, więc moja koncentracja nie była dobra i ciągle nie znałam odpowiedzi na to pytanie, na które odpowiedź muszę znać. Użyłam mojej prawej ręki do czegoś w rodzaju podskoku i usadowienia się na barze, a następnie do uklęknięcia. Na poziomie mojego wzroku była twarz i ta jedna miała oczy. Twarz mężczyzny, jak sądzę, z wpatrującymi się we mnie jasnoszarymi, wilczymi oczami. Tam ktoś był. Chodzący martwi nie pokazują strachu. Wiedziałam, co poczułam, zanim wyciągnęłam rękę w kierunku twarzy. To była moc Nicky'ego wijąca się po mojej skórze, jak ciepły koc z robaków. To była najbardziej nieprzyjemna moc, jaką do tej pory czułam. Nieczysta, jakby moc tego czegoś miała zjeść twoje mięso, jeśli zostałbyś zbyt blisko przez zbyt długo. To było to, gdzie zniknęła energia Nicky'ego i dlaczego nie było ważne, ile mocy zgromadził, to i tak nigdy nie byłoby jej wystarczająco. Negatywna magia, ta zła, jest jak narkotyk. Zabiera więcej i więcej energii, by osiągnąć odpowiedni rezultat, wywołując coraz gorszy stan czarodzieja. Wysłałam moją magię do tego bałaganu nie po to, by coś robić, ale po to, by szukać. Poczułam chłodne muśnięcie duszy i zanim mogłam się odsunąć, moja moc pobiegła w górę tego uwięzionego mięsa i dusz świecących pod moimi powiekami zimnym, białym światłem. Gdy im to zrobił, żadne z nich nie było martwe. Nie byłam na sto procent pewna, że są martwi teraz. Otworzyłam oczy i cofnęłam rękę od rzeczy. Jego moc zassała moją rękę, jak niewidzialne błoto. Uwolniłam się z niemal słyszalnym cmoknięciem. Głowa mężczyzny poruszyła swoimi zasznurowanymi ustami i wydała długi, suchy dźwięk. Dwa razy. - Pomocy. – Powiedziało. - Pomocy. Przełknęłam falę mdłości i byłam zadowolona, że nie zjadłam śniadania. Podpełzłam na jednej ręce i kolanach do Nicky’ego. Pochyliłam się nad nim i szepnęłam: - Czy spalenie uwolni ich dusze? – Potrząsnął głową. - Czy ty możesz uwolnić ich dusze? – Pokiwał głową. Sądzę, że gdyby na pierwsze pytanie odpowiedział tak, przyłożyłabym Browninga do jego głowy i zabiłabym go. Jednak potrzebowałam go, by ich uwolnić i dodałam to do listy rzeczy do zrobienia, zanim opuszczę miasto. Ale dziś nie byłam w stanie zrobić dla nich niczego, za wyjątkiem utrzymania ich przy życiu i dziwnym trafem utrzymania przy życiu Nicky’ego.

Jedna z mniejszych ironii życia. Wystarczy. Oszołomiona czystym złem usiadłam na barze z nogami zwisającymi poza krawędź, z ręką przytuloną do klatki piersiowej. Zrozumiałam swoją rolę i była to prawie najważniejsza rzecz. Prawie po tym, co zobaczyłam w szpitalu. Ostatecznie trupy zjadały ciała, nie dusze. - Wyglądasz, jakbyś zobaczyła ducha. – Powiedział Ulfric. - Trafiłeś bardziej, niż myślisz. – Odparłam. - Gdzie jest nasz prezent? – Zapytał. - Gdzie twoja lupa? Pogłaskał głowę jednego z wilków u swoich stóp. - Tutaj. - Nie mogę podzielić się moim prezentem z nikim w zwierzęcej formie. – Powiedziałam. Zmarszczył brwi i było to bardzo bliskie gniewu. - Musisz nas uhonorować. - Właśnie to planuję. – Podwinęłam rękaw mojej kurtki na lewej ręce. Musiałam zdjąć pochwę z nadgarstka. Odpięłam paski trzymając ostrze, pochwę i robiłam wszystko to pomiędzy moimi nogami. Potwór unosił się za mną, spoglądając ciekawie. To mnie rozpraszało. Nie mogłam ocalić ich dziś i nie chciałam na to patrzeć, zanim nie będę mogła tego naprawić. - Czy możesz rozkazać, by to wyszło z pokoju? – Popatrzył na mnie. - Przerażona? - Mogę wyczuć płaczące, błagające o pomoc dusze. To trochę rozprasza. – Popatrzył na mnie i widziałam, jak z jego twarzy znika kolor. - To masz na myśli. Uśmiechnęłam się, ale nie jakby było to śmieszne. - Nie wiedziałeś, że w tej rzeczy więzi ich dusze? - Powiedział, że to robi. – Jego glos stał się łagodniejszy. - Nie uwierzyłeś mu. – Powiedziałam. Ulfric patrzył na rzecz, jakby nie widział jej nigdy w życiu. - Nie uwierzyłabyś w coś takiego, prawda? - Uwierzyłabym. – Wzruszyłam ramionami, nie chciałam tego robić i powiedziałam: - Ale to moja praca. Czy możesz to odesłać, proszę? Pokiwał głową i powiedział coś szybko po hiszpańsku. Rzecz zgięła się i odpełzła na rękach, nogach i ciałach, niczym ranna skolopendra. Siedząc na barze widziałam, jak wychodzi przez klapę schowaną za barem. Kiedy ostatnia część tej rzeczy zniknęła mi z pola widzenia, odwróciłam się do Ulfrica. Wciąż wyglądał blado. - Baco jest jedynym, który może uwolnić ich dusze. Nie zabijaj go, zanim tego nie zrobi. - Nie planowałem tego. – Powiedział facet. - Tak było, zanim się dowiedziałeś. Nie znam cię na tyle dobrze, by wiedzieć, że kiedy wyjdę nie zbierzesz całego swojego zadufania w sobie i nie spróbujesz skończyć z tym złem. Nie rób tego, proszę, bo inaczej skarzesz ich na wieczność w tej postaci. Przełknął tak, jakby miał małe problemy z zachowaniem swojego śniadania. - Nie zabiję go. - Świetnie. – Prawą ręką wyciągnęłam nóż spomiędzy moich kolan. – A teraz zbierzcie się wokół, chłopcy i dziewczęta, ponieważ zrobię to tylko raz. Było ogólne poruszenie, gdy wilki przysunęły się bliżej. Rzuciłam okiem na chłopaków, z którymi przyszłam. Nie odłożyli broni, ale wycelowali ją w ziemię lub w sufit. Edward obserwował wilki, Bernardo także, ale wyglądał blado. Olaf obserwował mnie. Naprawdę bardzo, bardzo go nie lubiłam.

- Oddaję honor Ulfricowi i lupie klanu Broken Spear. Daję najbardziej cenny dar Ulfricowi, ale nie będąc prawdziwym lukoi, nie mogę podzielić się prezentem z lupą w jej obecnej formie. Za co bardzo szczerze przepraszam. Jeśli tu powrócę, lepiej się postaram. Położyłam ostrze na barze i pochyliłam się, aż mogłam dosięgnąć czystą szklankę. Jedną z tych grubych, masywnych, do której ludzie tak lubią wlewać szkocką. To wymagało pewnego wysiłku, by usiąść z powrotem na barze, ale udało mi się to zrobić ze szklanką w jednej ręce. Położyłam ją obok mnie na barze i podniosłam nóż. Przyłożyłam ostrze do mojej lewej ręki, tuż nad nadgarstkiem i wpatrywałam się w całe, jasne, niepokryte bliznami miejsce. Były blizny tuż nad nim, gdzie zmiennokształtna wiedźma zadrapała mnie i wypalona blizna w kształcie krzyża, która była teraz troszkę przekrzywiona. Ale ten kawałek był ciągle czysty. Miałam nadzieję, że to, co miałam zrobić, nie pozostawi po sobie blizny. Ale czym byłaby jeszcze jedna? Wzięłam głęboki oddech i przecięłam moją skórę. Obserwującym wilkołakom wyrwało się westchnienie, a także, z co gwałtowniejszych gardeł, jęk. Zignorowałam ich. Wiedziałam, jaką reakcję by to wywołało. Po prostu patrzyłam na swoje ciało i na szkodę, jaką właśnie wyrządziłam. Zranienie nie krwawiło szybko. To była po prostu cienka, czerwona linia. Kiedy pierwsza kropla skapnęła z rany, reszta zaczęła krwawić. Krew spływała szkarłatnymi strumykami po mojej ręce. Bardziej, niż tego chciałam, ale prawdopodobnie tyle było mi potrzebne. Trzymałam zranienie na szklanką. Jakaś część rozprysła się po krawędziach spływając w dół, ale udawało mi się prowadzić krew do szklanki. Nie musiałam nawet ściskać zranienia, aby zwiększać upływ. Głębiej niż tego chciałam, o tak. Ulfric przysunął się bliżej. Na tyle blisko, że jego ciało dotykało moich nóg. Wilk, którego przedstawił jako swoją lupę, przysunął się, by węszyć przy moim kolanie. Uderzył ją. Uderzył ją w sposób, w jaki uderzasz psa, którego niezbyt lubisz. Gdzie był ruch wyzwolenia kobiet, gdy go potrzebowałaś? Zwinęła się, podkuliła ogon płacząc w psi sposób. Mówiąc mu, że nie miała na myśli niczego bolesnego. Nikt inny nie próbował podejść. Jeśli lupa nie mogła, reszta już wiedziała i nie próbowała. Ulfric ciągle naciskał na moje nogi. - Pozwól mi ją wziąć z twojej ręki. – Wpatrywał się w moją krwawiącą ranę tak, jak ja wpatrywałabym się w niego rozbierając wzrokiem. Coś nie do końca jak seks, nie jak głód, a jednocześnie odrobina jednego i drugiego. Podniosłam rękę, więc krew spłynęła w dół szybkimi, małymi strumyczkami czerwieni, wpadając do szklanki. Jego wzrok podążył za ruchem, jak pies za kawałkiem jedzenia. Prawda była taka, że pozwalanie ludziom na lizanie rany bezpośrednio, zazwyczaj mnie rozpraszało. Poprzez znaki byłam związana z wampirem i wilkołakiem. Oboje uważali krew za ekscytującą. Uczucia, jakie mnie przepełniały, gdy dzieliłam się krwią z kimkolwiek, były zbyt prymitywne, zbyt przytłaczające. A zwłaszcza teraz nie mogłam ryzykować z moimi tarczami w rozsypce. - Czy dar jest właściwy? – Zapytałam. - Wiesz, że jest. – Jego głos był zachrypnięty w ten sposób, gdy mężczyzna czuje pożądanie. - Więc pij, Ulfricu, pij. Nie marnuj tego. – Podałam mu szklankę pełną krwi. Ujął ją z szacunkiem w obie ręce. Pił, a ja patrzyłam jak jego gardło porusza się, gdy przełyka moją krew. To powinno mnie bardziej martwić, ale nie martwiło. Odrętwienie wróciło. Odległe, prawie komfortowe uczucie. Szukałam pod barem, aż w końcu znalazłam stos czystych chusteczek. Przyłożyłam je do mojej ręki. W kilka chwil nasiąkły czerwienią. Ulfric, z moją krwią na rękach, utorował sobie drogę wśród członków sfory. Otaczali go, dotykali, pieścili, błagali, by się podzielił. Umoczył palce w prawie pustej szklance i dał wilkom, by mogli lizać.

Edward przyszedł, by stanąć obok mnie. Nic nie mówił. Po prostu pomógł mi uciskać zranienie, brał więcej chusteczek spod baru i czystą tkaninę, by zawiązać to szczelnie. Nasze oczy się spotkały i po prostu potrząsnął głową, blady uśmiech igrał na jego twarzy. - Większość ludzi płaci pieniędzmi za informacje. -Większość ludzi, z którymi negocjuję, nie interesują pieniądze. Ulfric zawołał do mnie poprzez wilkołaki. Jego usta były umazane krwią tak samo, jak schludny zarost i wąsy. Wpatrywał się we mnie swoimi złotymi oczyma i powiedział: - Jeśli chcesz pogadać z Nicky’m, proszę bardzo. - Dziękuję, Ulfricu. – Powiedziałam. Zeskoczyłam z baru i Edward musiał mnie złapać, inaczej bym upadła. Świeża utrata krwi była ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowałam. Odepchnęłam go, a on się nie kłócił. Edward usunął knebel Nicky’ego i zrobił krok do tyłu. Wilkołaki odsunęły się dając nam iluzję prywatności, pomimo że wiedziałam, iż każdy wilkołak w tym pokoju usłyszałby nas, nawet gdybyśmy szeptali. - Cześć Nicky. – Powiedziałam. Musiał próbować dwa razy, zanim powiedział: - Anita. - Byłam tu przed dziesiątą. – Położyłam ręce na barze i oparłam na nich mój podbródek, więc nie musiał się wysilać. Ruch spowodował ból pleców, ale pragnęłam być na poziomie jego oczu. Gruby, prowizoryczny bandaż wydawał się być w porządku, ale wolałam mieć uniesioną rękę. Z bliska Nicky wyglądał nawet gorzej. Jedno oko było całkowicie zamknięte, sczerniałe i podbiegłe krwią. Jego nos wyglądał na złamany, gdy oddychał pojawiały się bańki krwi. - Wrócił do miasta wcześniej. - Zorientowałam się. Byłeś bardzo złym chłopcem, Nicky. Olewasz swojego Ulfrica, grasz mocą za jego plecami, a jesteś tylko człowiekiem, nawet nie wilkołakiem. I ta rzecz. To nie jest voodoo. Jak ty to, kurwa, zrobiłeś? - To magia starsza od voodoo. – Odparł. - Jaki rodzaj magii? – Spytałam. - Myślałem, że chcesz rozmawiać o potworze, który zabija niewinnych mieszkańców? – Jego glos był napięty, przepełniony bólem. Zazwyczaj nie torturuję, ale nie mogłam znaleźć w moim sercu współczucia dla Nicky’ego. Widziałam jego stwora i czułam męki jego części. Nie, nie mogłam zdobyć się ani na odrobinę sympatii dla Nicky’ego. Nigdy nie zniósłby wystarczająco dużo krzywd, by zapłacić za to, co zrobił. Nie wtedy, kiedy był żywy. Dla Nicky’ego Baco piekło mogłoby być bardzo paskudnym miejscem. Ufałam, że opatrzność ma lepsze poczucie sprawiedliwości i ironii, niż ja. - W porządku, co naprawdę wiesz o rzeczy, która tu była? – Zapytałam. Leżał na barze z kostkami i nadgarstkami związanymi razem, krwią cieknącą z ust, a mówił tak, jakby siedział za biurkiem. Za wyjątkiem małych dźwięków bólu, które wydawał, a które psuły cały efekt. - Poczułem to lata temu, może dziesięć. Poczułem, jak się budzi. - Co masz na myśli mówiąc: „budzi”? - Miałaś to już w głowie? – Zapytał i tym razem słyszałam strach w jego głosie. - Tak. – Odparłam. - To było na początku powolne, jakby spało lub było uwięzione, jakby był nieaktywny przez bardzo długi czas. - Dlaczego nie powiedziałeś policji? - Dziesięć lat temu policja nie miała żadnych pracujących z nimi mediów, czy czarownic. I miałem już kryminalną przeszłość. – Zakaszlał i splunął krwią oraz zębem na bar. To sprawiło, że podniosłam głowę. A to zmusiło Nicky’ego, żeby obrócił nieco głowę.

- Co miałem im powiedzieć? Że gdzieś tutaj była rzecz, głos w mojej głowie i to robiło się coraz silniejsze. Nie wiedziałem, co najpierw mogłoby to zrobić. Nie wiedziałem co to było. - Co to jest? - To bóg. Podniosłam brwi. - Było już kiedyś czczone jako bóg. Chce być czczone znowu. Mówi się, że bogowie potrzebują czci, by przetrwać. - Wywnioskowałeś to wszystko tylko z głosu w twojej głowie? - Spędziłem dziesięć lat z tym czymś szepczącym w mojej głowie. Co ty o tym wiesz spędzając z tym mniej niż kilka dni? Pomyślałam nad tym. Wiedziałam, że zabija, by się karmić, nie dla sportu. Chociaż lubiło rzeź, co także poczułam. Wiedziałam, że jednocześnie bało się mnie i pragnęło. Obawiało się kogoś innego pracującego ze śmiercią po przeciwnej stronie, ale chciało wypić moje moce i zrobiłoby to, gdyby Leonora tego nie powstrzymała. -Dlaczego to zaczęło zabijać właśnie teraz? Czemu po dziesięciu latach? - Nie wiem. – Odparł. - Dlaczego jednych zabija, a drugich obdziera ze skóry? - Nie wiem. - Do czego potrzebne mu są części ciał, które ze sobą zabiera? To był szczegół, który nie spodobałoby się policji zwłaszcza, że dzielę się śledztwem z kimś innym, ale chciałam odpowiedzi bardziej, niż chciałam być ostrożna. - Nie wiem. – Zakaszlał raz jeszcze, ale nie wypluł niczego. Dobrze. Jeśli dalej plułby krwią, musiałabym zacząć się martwić o jego wewnętrzne obrażenia. Nie chciałam przekonywać sfory, że należałoby go zabrać do szpitala. Wątpię, bym miała na tyle szczęścia. - Gdzie to jest? - Nigdy tam nie byłem. Ale zrozumiałem, że to, co zabija ludzi, nie jest bogiem. Ciągle jest uwięzione gdziekolwiek jest. Jego słudzy popełniają te morderstwa, nie on. - Co powiedziałeś? - Powiedziałem, że jeśli sądzisz, że masz kłopot teraz, to niczego jeszcze nie widziałaś. Mogę go wyczuć w ciemności, leżącego jak jakiś rodzaj wypchanej rzeczy, rosnącej w siłę. Kiedy zdobędzie jej wystarczająco dużo, wstanie i będzie chciało cholernej zapłaty. - Dlaczego wcześniej nie powiedziałeś mi tego wszystkiego? - Za pierwszym razem miałaś ze sobą policję. Jeśli mnie im wydasz będę martwy. Widziałaś co robię. Nie byłby nawet potrzebny sąd. Miał rację. - Kiedy to się skończy musisz to „zdemontować”. Musisz uwolnić ich dusze, zgoda? - Gdy znów będę mógł chodzić, zgoda. Spojrzałam na jego nogi i zobaczyłam, że było wybrzuszenie na jego nogawce. To była kość, złamanie złożone. Jezu. Są takie dni, gdy jest tyle kamieni, którymi trzeba rzucić w tylu kierunkach, że nawet nie wiem, gdzie zacząć. - Czy ten bóg ma imię? - Nazywa siebie Mężem Czerwonej Kobiety. - To nie może być oryginalna angielska nazwa. - Myślę, że wie to, co wiedzą jego ofiary. Kiedy przyszedł do mnie mówił po angielsku. - Więc myślisz, że był tu przez długi czas. - Myślę, że zawsze tu był. - Co masz na myśli mówiąc „zawsze”? Wieczność czy bardzo, bardzo długi czas? - Nie wiem jak długo on tu jest. – Nicky zamknął swoje niepoobijane oko tak, jakby był zmęczony. - W porządku, Nicky, w porządku. – Odwróciłam się do Ulfrica. – Czy mówi prawdę?

Mężczyzna pokiwał głową. - Nie kłamie. - Świetnie. Dziękuję za gościnność i proszę nie zabijaj go. W przeciągu następnych kilku dni możemy go potrzebować, by pomógł nam zabić to coś, nie wspominając o uwolnieniu dusz twoich kumpli ze sfory. - Zrobię sobie wolne od bicia. To była najlepsza rzecz, jaką mogłam w tej chwili od niego uzyskać, coś na kształt: „Tak, mamy zamiar go wypuścić i upewnić się, że nie zostanie więcej skrzywdzony.” - Super, będziemy w kontakcie. Edward przystanął przy mnie, gdy podchodził do drzwi. Nie zaoferował mi swojej ręki, ale pozostał blisko tak, że gdybym się potknęła, pomógłby mi. Bernardo już otworzył drzwi. Olaf po prostu obserwował, gdy odchodziliśmy od nich. Potknęłam się lekko dwa kroki od drzwi i Olaf mnie złapał. Popatrzyłam w jego oczy i nie było tam dumy, czy honoru, albo szacunku. To był… głód, pragnienie tak wielkie, jak fizyczna potrzeba. Głód. Odsunęłam się od niego i zostawiłam plamę krwi na jego dłoni. Edward był z tyłu, pomagał mi podejść do drzwi. Olaf podniósł rękę do ust i przycisnął jak w pocałunku, ale robił dokładnie to samo co wilki. Smakował moją krew i lubił ją. Jest wiele gatunków potworów. Większość z nich pragnie krwi. Niektóre, by się pożywić, inne dla przyjemności. Ale ty jesteś martwy, tak czy inaczej. Rozdział 48 W samochodzie panowała cisza: Olaf był pogrążony we własnych myślach, nie chciałam znać ich szczegółów. W końcu odezwał się Bernardo, - Dokąd jedziemy? - Do mojego domu, - powiedział Edward. – Nie sądzę aby Anita była dziś gotowa na coś więcej. Ten jeden raz się nie spierałam. Byłam taka zmęczona, że miałam mdłości. Gdybym była w stanie znaleźć wygodną pozycję, sądzę, żebym zasnęła. Wyjechaliśmy z Albuquerque i skierowaliśmy się w stronę odległych gór, jasnych i radosnych w świetle poranka. Chciałbym mieć okulary przeciwsłoneczne, ponieważ nagle nie czułam się ani radosna ani jasna. - Czy dowiedziałaś się czegoś co byłoby warte wcześniejszego opuszczenia szpitala? – spytał Edward. - Poznałam nazwę tego czegoś: Mąż Czerwonej Kobiety. Ukrywa się i nie może opuścić tego miejsca, co oznacza, że jeśli możemy to wytropić, możemy to zabić, - dodałam, na wypadek, gdyby potrzebowali tej informacji. – Nicky mówi, że czczono to niegdyś jako boga i ten stwór nadal wierzy, że nim jest. - To nie może być bóg, - powiedział Bernardo, - nie prawdziwy. - Nie mnie powinieneś pytać, - powiedziałam. – Jestem monoteistką. - Edward? – Bernardo wymówił to imię jako pytanie. - Nigdy nie spotkałem nic prawdziwie nieśmiertelnego. To tylko kwestia wymyślenia jak to zabić. Prawdę mówiąc spotkałam kilka stworzeń, które wydawały się nieśmiertelne. Może Edward miał rację, ale widziałam rzeczy, których nadal nie umiałabym zabić. Na szczęście naga był ofiarą a nie czarnym charakterem, a lamia przeszła na naszą stronę. Ale z tego co wiem obie są nieśmiertelne. Naturalnie nigdy nie wrzuciłam im samozapalnego granatu w spodnie ani nie próbowałam ich podpalić. Może po prostu nie starałam się wystarczająco mocno. Dla naszego dobra miałam nadzieję, że Edward ma rację. Wjechaliśmy na długą drogę, która wiodła, z tego co wiem, po prostu do domu Edwarda. Za nami pojawiła się biała ciężarówka.

- Znasz ich? – spytał Olaf. - Nie, - odparł Edward. Udało mi się obrócić na tyle, aby obserwować pojazd. Nie starał się nas wyprzedzić czy coś. Wszystko było w porządku, poza tym, że znalazł się na drodze prowadzącej do domu Edwarda, a on go nie rozpoznał. Dodaj do tego, że nasza czwórka jest paranoiczna z zawodu i masz napiętą sytuację. Edward zajechał na podjazd przed swoim domem. – Wszyscy do domu dopóki nie dowiemy się kto to. Wszyscy wysiedli szybciej niż ja, ale mi dopiero co udało się zatrzymać krwawienie z ręki. Ale mam szczęście, Edward miał porządną apteczkę na tylnym siedzeniu. Na ręce miałam ładny, duży bandaż, a pochwa z przedramienia spoczywała w kieszeni. Edward otwierał drzwi. Olaf stał za nim. Bernardo nawet na mnie zaczekał, jakby chciał zaoferować mi pomoc przy wysiadaniu, ale się bał. Prawdę mówiąc czułam się na tyle kiepsko, że nie przeszkadzała by mi odrobina niańczenia, a to mówi wiele o tym, w jak fatalnym byłam stanie. Rozległ się krótki, ostry dźwięk, odciągnięcie zabezpieczenia pistoletu i wszystko wydarzyło się równocześnie. Edward wyciągnął broń i wycelował w źródło dźwięku. Olaf wyjął pistolet, ale nie wycelował., Bernardo celował, używając drzwi jako podparcia. Muszę przyznać, że wyjęłam pistolet, ale nie wycelowałam. Po prostu nie byłam przyzwyczajona do nowej kabury i musiałam unieść bluzkę lewą, ranną ręką. Cholera, byłam wolna. Harold o pobliźnionej twarzy opierał się o drugi koniec domu Edwarda celując do niego z karabinu dużego kalibru. Większość jego ciała pozostawała ukryta za domem, trzymał pistolet jakby wiedział co robi. Jeśli chciał ustrzelić Edwarda, mógł zrobić to nim Edward ustrzeli jego. To, że Harold nikogo jeszcze nie zastrzelił znaczyło, że przyszedł po coś więcej. Prawdopodobnie. Harold powiedział, - Niech nikt nie panikuje a nikomu nie stanie się krzywda. - Harold, - powiedział Edward, - kiedy udało wam się wyjść? – Nadal wpatrywał się w Harolda przez celownik swej Beretty. Byłam prawie pewna, że celuje w czubek głowy mężczyzny, jego najlepszy cel w części ciała mężczyzny, która wystawała zza domu. Edward nie strzelał aby zranić. - Tylko Russell został aresztowany, - powiedział Harold, karabin komfortowo opierał na ramieniu. O wilku mowa. Russell wyszedł zza rogu za Haroldem. Jego nos był napakowany białą bawełną i pokryty bandażami. Złamałam mu nos. Świetnie. - Sądziłam, że terroryzowanie kobiet i dzieci przynosi poważniejsze konsekwencje, powiedziałam. Pistolet trzymałam za otwartymi drzwiami. Nie chciałam nikomu dać powodu aby zacząć strzelać. Wysoki cichy Newt pojawił się po drugiej stronie domu dzierżąc duży, czarny rewolwer. Trzymał go oburącz, przesuwał się krzyżując nogi, co zdradzało, że wie co robi. Obok niego była kobieta, która poruszała się jak dobrze naoliwiony cień. Miała prawie sześć stóp wzrostu, jej koszulka bez rękawków pokazywała ramiona i ręce, przy których większość mężczyzn wyglądała cherlawo. Tylko napierające na materiał piersi zdradzały, że jest bez stanika i że absolutnie jest kobietą. Olaf wycelował do nich. Bernardo przybliżył się ze swoją bronią, kobieta zwróciła się ku niemu. Olaf obracał się, gdyby Newt przesuwał się przed nim, jakby to był taniec na dużą odległość. Kobieta i Bernardo byli bardziej praktyczni. Stali w pewnej odległości i patrzyli na siebie przez celowniki. Tylko Russell nadal się poruszał i nie wyjął broni. Spróbowałam wyjąć moją i wycelować w niego. Nie zatrzymał się, ale jego uśmiech się poszerzył, a spojrzenie stało się gorsze, jakby miał co do mnie plany i one właśnie miały się urzeczywistnić.

- Jak mnie zastrzelisz, to oni zastrzelą twoich przyjaciół. Szef chce tylko ciebie, - powiedział Russell. - Ale nie przybyliśmy aby kogokolwiek zabić, - powiedział szybko Harold, jakby chciał aby nie było co do tego nieporozumień. Gdybym ja wpatrywała się w lufę pistoletu trzymanego przez Edwarda też chciałabym, aby wszystko było jasne. Russell skierował się w moją stronę, choć mój Browning był wycelowany w jego klatkę piersiową. - Nasz szef chce tylko z tobą porozmawiać, to wszystko, - powiedział Harold. – Obiecuję, że chce po prostu porozmawiać z dziewczyną. Wycofywałam się nadal trzymając broń. Russell nadal pewnie szedł do przodu. O ile nie zamierzałam go zastrzelić nie zatrzymał by się. Nie chciałam być osobą odpowiedzialną za pierwszy strzał. Umarli by ludzie, a ja nie mogłabym kontrolować którzy. Teraz słyszałam ciężarówkę, chrzęst żwiru. Zrobiłam jedyne, co przyszło mi do głowy, obróciłam się i zaczęłam biec. Usłyszałam zaskoczone, - Hej, - z tyłu. Ale przekroczyłam krawędź pochyłości i znalazłam się na dole po drugiej stronie. Nagle nie martwiłam się rozerwaniem szwów ani zmęczeniem. Serce podeszło mi do gardła i odkryłam, że mogę nie tylko iść nie przewracając się, ale także biec. Mój umysł zdawał się pracować szybciej i szybciej. U dołu zbocza zobaczyłam suche koryto i gromadkę drzew po jednej stronie. Zsunęłam się do koryta wśród lawiny małych kamyków. Wylądowałam ciężko na czworakach, starałam się stanąć na nogi nim poczułam pierwsze strumyki krwi spływające mi po plecach. Stałam za drzewami gdy usłyszałam jak Russell zsuwa się za mną na dół. Nie mogłam go zastrzelić, ale istniały inne możliwości. Skierowałam się w stronę kępy drzew. Można wiele powiedzieć o Russellu, ale dobrze biegał, ponieważ słyszałam jak to robi. Nie da mi dość czasu, aby się schować. Minęłam drzewa wiedząc, że nie mogę z nim wygrać. Adrenalina już przestawała działać, fala gorąca obejmowała mnie niczym ręka. Dziś nie był dla mnie najlepszy dzień na długą gonitwę. Musiałam to skończyć, wkrótce. Zwolniłam, tylko trochę, po pierwsze aby oszczędzać energię, no i aby Russell szybciej mnie dogonił. Wzięłam głęboki oddech i przygotowałam się. Wiedziałam, co chcę zrobić. Ale moje ciało musiało tego dokonać. Nie mogłam się zawahać ze względu na ból pleców czy ramienia. Zaryzykowałam i rzuciłam za siebie okiem, Russell prawie mnie do gonił, prawie mnie miał. Kopnęłam go z całych sił prosto w jaja. Nie zawahałam się, prawie w ogóle się nie szykowałam, po prostu pozwoliłam aby jego własny pęd nadział go na mnie. Zderzenie posłało mnie skaczącą do tyłu, zrobiłam to, co nadal nie szło mi gładko na zajęciach, odwrócony kopniak, tam, gdzie sądziłam, że powinna znajdować się jego twarz, i była. Schylił się z bólu chwytając się za twarz i upadł na kolana po kopniaku. Był na czworakach kręcąc głową, nie stracił przytomności. Cholera! Z góry dobiegł głos. – Nie widzę ich. Na dnie koryta był długi kawał wyblakłego drewna. Podniosłam go i uderzyłam go nim dwukrotnie, mocno. W końcu upadł nieruchomo na ziemię. Nie miałam czasu aby sprawdzić puls. Koryto rozciągało się prosto przez jakieś sto jardów nim wypełniały je zarośla. Było takie miejsce na brzegu, które zostało bardziej wymyte. Przypominało płytką jaskinię. Miałam ułamek sekundy na podjęcie decyzji. Wyjęłam z kieszeni nóż i rzuciłam razem z pochwą w stronę zarośli najdalej jak mogłam. Ruszyłam w stronę jaskini jak małpka używając rąk i nóg, starałam się pozostać nisko. Znalazłam się w chłodniejszym cieniu zagłębienia, gdy usłyszałam jak schodzą w dół zbocza. - Nie widzę ich, - powiedział pierwszy mężczyzna. - Poszli w tę stronę, - to był kobiecy głos. Czy mogły być dwa żeńskie czarne charaktery? Sądziłam, że nie. Czy to oznaczało, że w Edwarda i resztę był wycelowany jeden pistolet mniej? Zostawiłam tę myśl w spokoju. Miałam własne problemy.

Kamienie spadały nad nawisem jak wodospad. Przynajmniej jedno z nich schodziło na dół dokładnie nade mną. Czy sufit małej jaskini utrzyma ciężar? Już zaczynałam żałować chowania się. Ale koryto rozciągało się zbyt daleko na otwartej przestrzeni. Nigdy nie zdążyłabym się ukryć. Dziś po prostu nie byłam dość szybka. Jeśli pomyślą, że udałam się w tamtą stronę i mnie nie zobaczą, to będzie dobry plan. Jeśli się obrócą i zostanę zauważona, to będzie zły plan. Usłyszałam jak się zbliżają, ale głos mężczyzny rozległ się dokładnie nade mną. Podskoczyłam zaskoczona. Musiał stać dokładnie na dachu. – Jezu, tu jest Russell. – Zeskoczył do koryta i pobiegł w kierunku leżącego mężczyzny. Kobieta zachowała większą ostrożność, zsuwała się na dół przeszukując otoczenie. Była blisko. Mogłam sięgnąć i dotknąć nogawki jej dżinsów. Serce podeszło mi do gardła, przestałam oddychać. Wstrzymywałam oddech starając się skłonić mężczyznę do odejścia bez oglądania się za siebie. - Żyje, - powiedział mężczyzna. Potem wstał i ruszył ku porzuconej pochwie z nożem. – Poszła w tę stronę. – Zaczął się oddalać. Kobieta poszła w jego stronę. Już znalazł się przy zaroślach i przeciskał się dalej. - Maury, cholera, nie wchodź tam. – Musiała podbiec aby mieć szansę dogonienia go. Nie obejrzała się, nie zobaczyła mnie przycupniętej w dziurze. Kiedy jej szerokie plecy zniknęły w zaroślach i usłyszałam jak mężczyzna przeklina wyczołgałam się i ruszyłam na czworakach w górę zbocza. Jeśli kobieta i Maury teraz wrócą, będę widoczna jak czarna kropka na białym papierze. Ale nie wrócili i dotarłam na górę, do miejsca, gdzie niedawno zniknęłam. Czołgałam się na brzuchu aby leżeć płasko pod krzewami szałwii na obrzeżach ogrodu Edwarda. Coś przesunęło się po mojej prawej i to nie był człowiek. Wąż. Wąż zagłębił się dalej w krzaki. Cholera. Dzięki ci dobry Boże, za to, że zniknął. Jeden problem więcej i skończą mi się rozwiązania. Naturalnie teraz każdy odgłos wydawał mi się gadzi, a czołganie się na brzuchu przez gęste krzaki, ciężki zapach szałwii w gorącym powietrzu, to był mały koszmar. Czekałam, aż usłyszę ten suchy dźwięk, mówiący, że skończyło się moje szczęście. Każda gałązka, która otarła się o moją nogę, zdawała się mieć łuski. Od krzyku powstrzymywała mnie jedynie świadomość, że ktoś by mnie prawdopodobnie zastrzelił, nim by wiedział, że to ja krzyczę. Nim doczołgałam się do krawędzi krzaków, bolesny cal za calem, pociłam się i tylko częściowo odpowiadał za to upał. Pot piekł moje plecy, wiedziałam, że część gęstszych stróżek to była krew a nie pot. Przez ostatnią warstwę szałwii widziałam ogród. Sytuacja nie uległa poprawie. Kobieta i mężczyzna, Maury, opuścili ogród, ale trzech innych zajęło ich miejsca. Panowie byli na kolanach. Olaf skrzyżował ręce na łysej głowie. Bernardo trzymał zdrową rękę na głowie, gips uniósł najwyżej, jak dał radę. Edward znajdował się najbliżej mnie. Newt był tak blisko, że mogłam wbić mu nóż w stopę. Harold rozmawiał przez telefon. Machał jedną dłonią, karabin miał przewieszony przez ramię. Odsunął telefon od ust i powiedział, - Mówi, żeby przeszukać dom. - Po co? – spytał jeden z nowych, miał ciemne włosy i rewolwer. - Aby znaleźć artefakt, coś, czego dziewczyna użyła aby przegonić potwora. - Jaki rodzaj artefaktu? – spytał ciemny mężczyzna. - Po prostu to zrób, - powiedział Harold. Ciemno włosy mruknął coś potem wykonał gest i dwójka mężczyzn zniknęła w otwartych drzwiach domu. Edward musiał je im otworzyć. Co się stało do cholery, kiedy czołgałam się przez zarośla? Trzech mężczyzn weszło do domu. Harold nadal rozmawiał przez telefon. Zatem pozostał Newt ze swą 45, a on nawet nie celował w niczyją głowę. Nie będzie lepszej okazji. W każdej

chwili mogą wrócić pozostali z koryta rzeki lub z domu. Chciałabym przynajmniej podnieść się na kolana i wbić nóż w ważny organ, ale krzaki były zbyt gęste. Nie podniosłabym się na kolana nie robiąc hałasu. Jeśli strzelę, inni będą wiedzieć. Cholera. Miałam dwa noże. Miałam jeden pomysł. Wysunęłam ostrze z pochewki na prawym przedramieniu upewniając się, że lewa ręka ma pewny chwyt. Stopa Newt’a nadal znajdował się tak kusząco blisko. Przyjęłam zaproszenie, dźgnęłam prawą ręką stopę po przeciwnej stronie niż jego pistolet. Poczułam jak ostrze zagłębia się w ziemię pod butem, gdy krzyknął. Byłam za nim na kolanach, gdy spróbował się obrócić i wycelować we mnie, ale celował w kogoś stojącego po lewej a mnie tam nie było. Wpiłam drugi nóż w jego spodnie, moja ręka znalazła się między jego nogami, chybiłam. Nie trafiłam w ciało. Kurwa. Przesunęłam ostrze w bok i poczułam go, ale nie zraniłam. Był bardzo, bardzo nieruchomy. Wysyczałam, - Nie ruszaj się. Nie drgnął . Stał jak jakaś dziwna rzeźba. Harold ruszył w naszą stronę. – Co się stało Newt? Newt przełknął i powiedział, - N --- nic. Myślałem, że zobaczyłem węża. Wyszeptałam, - Dobry chłopczyk, Newt. Jeśli chcesz zachować rodzinne klejnoty w nienaruszonym stanie, bardzo cicho podaj mi swój pistolet. – Pozwolił aby 45 upadła na moją dłoń. Byłam na tyle blisko aby szepnąć do Edwarda, - Co chcesz, żebym zrobiła? - Zawołaj Harolda. - Słyszałeś go Newt, - powiedziałam. Mężczyzna się nie spierał. – Hej, Harold, możesz podejść na moment? Harold westchnął zamykając telefon. – O co chodzi tym razem Newt? – Był prawie koło Edwarda, kiedy zauważył, że zniknął pistolet Newt’a. Nadal chowałam się za ciałem większego mężczyzny, nawet ostrze było ukryte w materiale spodni. – Co do cholery? Bernardo wyjął jedną złotą pałeczkę z włosów, to było ostrze, które wylądowało w ramieniu Harolda. Edward uderzył go w brzuch, przyłożył mu powtórnie i rozbroił. Stał nad nim z karabinem. Olaf i Bernardo wstali. Nie wiem, jak dalej wyglądałby plan ponieważ usłyszeliśmy syreny. Policyjne syreny. - Czy wezwałeś gliny, Haroldzie? – spytał Edward. - Nie bądź dupkiem, - powiedział Harold. - Anita, - powiedział Edward. - Ja ich nie wzywałam. Nadal celuję do ciebie z 45 Newt. Nie kombinuj. – Ale wycofałam ostrze i bardzo ostrożnie wstałam. Nadal celowałam w jego plecy, ale zaczynałam wątpić, że będę musiała kogoś zastrzelić. Syreny były bardzo blisko. Trzech kolesi wyszło z domu trzymając pistolety na widoku. Spojrzeli na Harolda, zobaczyli go na ziemi, Edwarda miał jego karabin na ramieniu i celował do nich. Ich wzrok przeniósł się na policjantów przybywających w pośpiechu, potem powtórnie na Edwarda. Odrzucili pistolety i spletli palce na głowie bez komendy. Wątpiłam, aby robili to pierwszy raz. To był nieoznaczony samochód, za nim jechał następny oznaczony. Samochody wyhamowały po przeciwnych stronach ciężarówki i wysiedli z nich policjanci. Marks, detektyw Ramirez i dwóch mundurowych, których nie znałam. Mieli wycelowaną broń, ale zdawali się niepewni, kto jest zły. Nie mogłam ich winić. Wszyscy byliśmy uzbrojeni. - Detektywie Ramirez, - powiedziałam. – Dzięki Bogu. - Co się dzieje? – spytał Marks, nim Ramirez mógł mi odpowiedzieć. Edward powiedział im, że Harold i jego ludzie nas zaatakowali i starali się wyciągnąć informacje dotyczące morderstw. Marks był zafascynowany. Edward wiedział, że tak będzie. Tak, Ted Forrester wniesie oskarżenie. Każdy porządny obywatel by tak zrobił. Było dość kajdanek, aby starczyło dla wszystkich. Ledwo. - Gdzieś jest jeszcze dwójka, - powiedział Edward swym najlepszym pomocnym głosem.

- Jeden leży nieprzytomny w korycie, w tamtym kierunku, - powiedziałam. Wszyscy na mnie spojrzeli. Nie musiałam udawać, że czuję się niezręcznie. – Ścigał mnie. Myślałam, że zabiją resztę. – Wzruszyłam ramionami i skrzywiłam się. – Żyje. – Nawet w moich uszach brzmiało to jak wymówka. Wezwali więcej ludzi aby przeszukać teren. Wezwali karetkę dla Harolda, Newt’a i Russella, kiedy go znaleźli. Usiadłam na ziemi, czekałam, aż każdy wykona swoje zadanie. Użyłam obu rąk, aby się podeprzeć. Teraz, gdy zagrożenie minęło, nie czułam się za dobrze. Marks krzyczał na mnie. – Opuściłaś szpital wbrew zaleceniom lekarza! Nie obchodzi mnie to, ale chcę raport. Chcę dokładnie wiedzieć co wydarzyło się w szpitalu. Spojrzałam na niego, wydawał się wyższy niż był, jakiś oddalony. – Chcesz powiedzieć, że te wszystkie światła i syreny, były dlatego, że się zezłościłeś bo nie złożyłam zeznań przed opuszczeniem szpitala? Na jego twarzy pojawił się rumieniec, wiedziałam, że chodziło dokładnie o to. Jeden z mundurowych zawołał, - Sierżancie. - Chcę otrzymać dziś te zeznania. – odwrócił się i odszedł. Miałam nadzieję, że tam zostanie. Ramirez przyklęknął obok mnie. Miał na sobie to co zwykle: koszulę z podwiniętymi rękawami, krawat w paski związany w węzeł opuszczony do połowy krawata wokół rozpiętego kołnierza. – Wszystko w porządku? - Nie, - powiedziałam. - Udałem się dziś do szpitala, ale już ciebie nie było. Tej nocy, winda nie działała z powodu alarmów pożarowych. Musiałem nadrabiać drogę aby dostać się do schodów i pójść twoim śladem. Dlatego byłem spóźniony. Dlatego nie było mnie przy tobie. – Musiało go to naprawdę męczyć, skoro było to pierwsze co powiedział. Podobało mi się to. Udało mi się wykonać coś przypominającego uśmiech. – Dzięki za wyjaśnienia. – Było mi tak gorąco. Podwórze zdawało się falować w upale, jakbym patrzyła na świat przez nierówne szkło. Dotknął moich pleców, sądzę, że chciał mnie podtrzymać. Odsunął dłoń od mojej koszuli. Jego ręka była zakrwawiona. Przyklęknął i jedną ręką uniósł moją bluzkę. Byłą tak nasiąknięta krwią, że musiał ją odkleić od mojej skóry. – Jezu i Józefie, co ty sobie zrobiłaś? - To już nawet nie boli. – usłyszałam jak mówię to z daleka, osunęłam się w jego ramiona, na jego kolana. Usłyszałam jak ktoś mnie woła, w końcu straciłam przytomność. Obudziłam się w szpitalu. Doktor Cunningham nachylał się nade mną. Pomyślałam, Musimy przestać się tak spotykać, - ale nawet nie próbowałam tego powiedzieć nagłos. - Straciłaś sporo krwi i założyliśmy nowe szwy. Czy sądzisz, że tym razem możesz zostać na tyle długo, abym cię wypisał? Sądzę, że się uśmiechnęłam. – Tak doktorze. - Na wypadek, gdyby przyszły ci do głowy zabawne pomysły opuszczenia szpitala, dałem ci dość leków przeciwbólowych, abyś czuła się naprawdę dobrze. Więc śpij, zobaczymy się rano. Natychmiast zamknęłam oczy, potem je otworzyłam. Obok był Edward. Nachylił się nade mną i wyszeptał, - Czołga się na brzuchu przez krzaki i groziła, że utnie facetowi jaja. Taka ostra dupa. Mój głos nawet mi wydawał się słaby. – Musiałam uratować ci tyłek. Nachylił się nade mną i pocałował w czoło, albo może ta część mi się przyśniła.

Rozdział 49 Podczas drugiego dnia w szpitalu zmniejszyli mi dawkę leków i zaczęłam mieć sny. Szłam przez labirynt z żywopłotu. Miałam na sobie ciężką jedwabną suknię. Pod nią znajdowało się

coś ciężkiego, dociążało ją. Czułam ucisk gorsetu pod sukienką, wiedziałam, że to nie mój sen. Nigdy nie wyśniłabym nie noszonego wcześniej ubrania. Przestałam biec przez zielony labirynt, spojrzałam na nieskazitelnie niebieskie niebo i krzyknęłam, -Jean-Claude! Jego głos był bogaty, kuszący. Głosem potrafił dokonać rzeczy, których większość mężczyzn nie byłaby w stanie osiągnąć używając rąk. – Gdzie jesteś, Ma Petite? Gdzie jesteś? - Obiecałeś trzymać się z dala od moich snów. - Czuliśmy jak umierasz. Otworzyły się znaki. Martwiliśmy się. – Wiedziałam kim są „my”.Richard nie nachodzi moich snów, tylko ty. - Przybyłem aby cię ostrzec. Gdybyś sięgnęła po telefon, nie byłoby to konieczne. Obróciłam się, po środku żywopłotu znajdowało się lustro wysokości człowieka oprawione w złoconą ramę. Antyk w stylu Ludwika XIV. Moje odbicie było wstrząsające. Nie chodziło tylko o ubrania. Włosy ułożono w skomplikowany fryz, grube loki zwisały to tu, to tam. Było ich też więcej, wiedziałam, że przynajmniej część to peruka albo doczepione pasma. Był nawet jeden z tych pieprzyków na policzku. Oczekiwałam, że będę wyglądać niedorzecznie, ale tak nie było. Wyglądałam subtelnie, niczym lalka z porcelany, ale nie niedorzecznie. Odbicie zadrżało, potem stało się wyższe i w lustrze pojawił się Jean-Claude, ja zniknęłam. Był wysoki, szczupły, od stóp do głów odziany w białą satynę, w komplet pasujący do mojej sukni. Złoty brokat lśnił na rękawach i szwach spodni. Białe buty związane wielkimi biało złotymi kokardami sięgały za kolana. To był paniczykowaty strój, ubiór maminsynka mówiąc bardziej współcześnie, ale on nie wyglądał paniczykowato. Był elegancki, wyglądał jakby czuł się komfortowo niczym mężczyzna, który zdjął krawat i wskoczył w coś wygodniejszego. Jego włosy ułożono w ciasne loki, jak u lalki. Jedynie subtelna męskość jego twarzy i granatowe oczy wyglądały normalnie, znajomo. Pokręciłam głową, ciężar włosów uczynił ruch niezręcznym. – Zmywam się stąd, - i zaczęłam wynurzać się ze snu. - Zaczekaj proszę, ma petite. Naprawdę przybyłem aby cię ostrzec. – Spojrzał w górę, jakby lustro było jakimś rodzajem więzienia. – To po to, abyś wiedziała, że cię nie dotknę. Przyszedłem jedynie porozmawiać. - Rozmawiaj. - Czy to Mistrz Albuquerque cię skrzywdził? Pytanie wydało mi się dziwne. – Nie, Itzpapalotl nic mi nie zrobiła. Skrzywił się na dźwięk jej imienia. – Nie wymawiaj w tym śnie na głos jej imienia. - W porządku, ale nic mi nie zrobiła. - Ale widziałaś się z nią? – zapytał. - Owszem. Wydawał się być zmieszany, uniósł biały kapelusz i uderzył nim o nogę, jakby to był nawyk, choć nigdy wcześniej nie widziałam tego gestu. Ale z drugiej strony w takim stroju widziałam go tylko raz i walczyliśmy wtedy o życie, więc nie było czasu na dostrzeganie szczegółów. - Albuquerque to strefa tabu. Rada ogłosiła miasto strefą poza zasięgiem wampirów i ich poddanych. - Czemu? - Ponieważ Mistrz Miasta zabił każdego wampira i sługę, który wszedł na jej teren w ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat. Wpatrywałam się w niego. – Żartujesz. - Nie, ma petite, nie żartuje. – Wyglądał na zmartwionego, nie, przestraszonego. - Nie zachowała się wrogo, Jean-Claude, serio. - Zatem był ku temu powód. Czy towarzyszyła ci policja? - Nie. Pokręcił głową i ponownie uderzył kapeluszem o nogę. – Zatem czegoś od ciebie chce. - Niby czego?

- Nie wiem. – Ponownie uderzył kapeluszem o nogę i wpatrywał się we mnie przez szklaną ścianę. - Naprawdę zabiła każdego wampira, któremu akurat tędy wypadłą droga? - Oui. - Czemu rada nie wysłała kogoś, aby skopał jej tyłek? Spojrzał w dół, w górę, potem w jego oczach ponownie zagościł strach. – Rada się jej boi, tak myślę. Po spotkaniu twarzą w twarz z trzema członkami rady takie stwierdzenie musiało sprawić, że uniosłam brwi najbardziej, jak się dało. – Czemu? Znaczy się, wiem, że jest potężna, ale nie aż tak potężna. - Nie wiem, ma petite, ale wiem, że woleli objąć jej terytorium tabu, niż się z nią zmierzyć. To było po prostu przerażające. – Miło byłoby o tym wiedzieć zanim przybyłam na miejsce. - Wiem, że cenisz swoją prywatność, ma petite. Przez ostatnie trzy miesiące nie kontaktowałem się z tobą. Szanowałem twe wybory, ale to nie jest zaledwie kwestia romantyczności lub jej braku w naszym związku. Jesteś moją ludzką służebnicą, czy tego chcesz, czy nie. To oznacza, że nie możesz po prostu wejść na teren innego wampira bez żadnej działalności dyplomacji. - Jestem tu w interesach policji. Sądziłam, że mogę wejść na każdy teren dopóki chodzi o sprawy policji. Przybyłam jako Anita Blake, ekspert do spraw nadnaturalnych, nie twoja ludzka służebnica. - Normalnie tak właśnie by było, ale Mistrz na którego ziemiach się znalazłaś, nie podlega prawu dekretów rady. Sama w sobie stanowi prawo. - Jakie tu i teraz są dla mnie tego konsekwencje? - Może obawia się ludzkiego prawa. Może nie skrzywdzi cię, ze strachu przed byciem zniszczoną przez ludzi. Wasze władze potrafią być czasem bardzo efektywne. Albo po prostu czegoś od ciebie chce. Spotkałaś ją. Jak sądzisz? – powiedział. Odpowiedziałam nim zdążyłam się zastanowić. – Moc, pociąga ją moc. - Jesteś nekromantką. Pokręciłam głową, ponownie fryzura uczyniła ruch niewygodnym. We śnie zamknęłam oczy, kiedy je otworzyłam włosy po prostu normalnie zwisały wokół ramion. – Włosy były ciężkie. - Mogły być, - powiedział, - cieszę się, że zostawiłaś sukienkę. Nie mogę wyrazić od jak dawna pragnąłem ujrzeć cię w czymś takim. - Nie naciskaj Jean-Claude. - Najszczersze przeprosiny, - i wykonał ukłon, posłużył się kapeluszem tak, że ten przesunął się nad jego klatką piersiową. - Myślę, że chodzi o coś więcej niż nekromancja. Domyśliła się, że jestem częścią triumwiratu. Czułam jak przenika przez naszą trójkę, niczym rozwijający się sznur. Wiedziała. Sądzę, że tego chce. Chce wiedzieć jak to działa. - Czy mogłaby to odwzorować? – spytał. - Ma ludzkiego sługę, a jej zwierzęciem jest jaguar. Teoretycznie pewnie by mogła, choć czy da się zorganizować potrójne połączenie, kiedy istnieją znaki na człowieku a nie ma ich na zwierzęciu? - Jeśli znaki są świeże, być może. - Nie, nie są. Tworzą parę od długiego czasu. - Zatem nie, jej więzy z człowiekiem będą zbyt utrwalone aby rozciągnąć się na trzeciego. - Więc może być mną zainteresowana dla mocy, prawda? A jeśli dowie się, że nie jestem przydatna? – powiedziałam. - Może najlepiej byłoby, gdyby się o tym nie dowiedziała, ma petite. - Sądzisz, że mnie zabije.

- Zabiła wszystkich, którzy się z nią spotkali przez ostatnie pół wieku. Nie widzę powodu dla którego miałaby teraz zmienić sposób postępowania. Teraz stałam bardzo blisko lustra. Na tyle blisko, że widziałam złote guziki okrycia, falowanie klatki piersiowej podczas oddychania. Od miesięcy nie byłam bliżej niego. To był sen, ale oboje wiedzieliśmy, że to nie był tylko sen. Umieścił między nami ścianę lustra, ponieważ kiedyś użyliśmy snów aby nawiedzać nasze fantazje. Gdy spałam, w snach zjawiał się niczym demoniczny kochanek. Na żywo też to robiliśmy, ale sny były słodkie, czasem stanowiły wstęp do prawdziwego wydarzenia, czasem były nim same w sobie. Szkło stawało się cieńsze, jakby się zużywało. Było niczym cienka tafla skarmelizowanego cukru. Dotknął go opuszkami palców i szkło przesunęło się jak plastik. Opuszki naszych palców zetknęły się i zniknęła cienka bariera. Nasze palce się zetknęły, to było szokujące, elektryzujące. Jego palce przesunęły się po moich splatając się z nimi, nasze dłonie się dotykały, nawet ten niewinny dotyk przyspieszył mój oddech. Cofnęłam się, ale nie puściłam jego dłoni, więc ruch wyciągnął go z lustra. Wyszedł przez złotą ramę i nagle stał przede mną, między nami nadal znajdowały się nasze uniesione dłonie. Mogłam wyczuć poprzez dłoń bicie jego serca, poczuć unoszenie się i puls jego ciała, jakby cała jego istota znajdowała się w tej jednej bladej dłoni splecionej z moją. Pochylił się w moją stronę, jakby chciał mnie pocałować i zaczęłam się odsuwać, bałam się, ale sen się rozpadł i nagle przytomna wpatrywałam się w sufit szpitalnej sali. W pomieszczeniu znajdowała się pielęgniarka, sprawdzała moje parametry życiowe. Obudziła mnie. Nie byłam pewna czy jestem zadowolona czy rozczarowana. Znaki były otwarte krócej niż tydzień, a Jean-Claude już na mnie naciskał. Dobrze, dobrze, potrzebowałam ostrzeżenia, ale… Niech to. Moja nauczycielka, Marianne, powiedziała mi, że nie mogę po prostu ignorować chłopców, że to byłoby niebezpieczne. Sądziłam, że ma na myśli ignorowanie wiążącej nas mocy, ale może chodziło jej o coś więcej. Byłam ludzką służebnicą Jean-Claude’a a to komplikowało sprawy podczas podróżowania. Każde terytorium wampira jest jak obce państwo. Czasem istnieją między nimi sojusze dyplomatyczne. Czasem nie. Czasem natrafiało się na kilku mistrzów wampirów, którzy byli wrogami, prosta sprawa, więc jeśli należało się do jednego trzymało się w kij daleko od ziem innego. Odmawiając kontaktowania się z Jean-Claude’m mogłam schrzanić sprawę i dać się zabić albo wziąć jako zakładnik. Ale myślałam, że dopóki załatwiam interesy w imieniu policji lub jako animatorka jestem bezpieczna. To była praca. Nie miało to nic wspólnego z Jean-Claude’m i wampirzą polityką. Ale zawsze mogę się mylić, tak jak teraz. Możecie zapytać czemu uwierzyłam w ostrzeżenie Jean-Claude’a? Ponieważ kłamstwo nie przyniosłoby mu żadnych korzyści. Poza tym czułam jego strach. Jedna z cech znaków: zwykle można stwierdzić co czuje druga osoba. Czasem mi to przeszkadzało. Czasem było pomocne. Pielęgniarka wepchnęła mi pod język termometr. Czekając aż on zapika sprawdziła puls. Tak naprawdę dręczyło mnie to, jak bardzo mnie pociągał. Kiedy znaki były zamknięte nigdy nie dotknęłam go we śnie. Oczywiście kiedy znaki były zablokowane nie wpuszczałam go do mych snów. Gdy osłony były podniesione nadzorowałam swoje sny, nie wpuszczałam do nich jego i Richarda. Nadal mogłam ich nie wpuszczać, ale wymagało to większego wysiłku. Brakowało mi wprawy. Muszę wrócić do wprawy, i to szybko. Termometr zapikał. Pielęgniarka przeczytała coś na monitorku przy swym pasku, posłała mi pusty uśmiech, który mógł znaczyć cokolwiek i coś zapisała. - Słyszałam, że dziś się wypisujesz. Spojrzałam na nią. – Owszem. Świetnie. - Zanim wyjdziesz zobaczy się z tobą doktor Cunningham. – ponownie się uśmiechnęła. – Zdaje się, że chce osobiście nadzorować twój wypis. - Jestem jedną z jego ulubionych pacjentek, - powiedziałam.

Uśmiech pielęgniarki zachwiał się odrobinę. Sądzę, że wiedziała dokładnie co doktor Cunningham o mnie myśli. – Powinien się wkrótce pojawić. - Ale na pewno dziś wychodzę? – spytałam. - Tak słyszałam. - Czy mogę zadzwonić po przyjaciela, żeby mnie odebrał? - Ja mogę to dla ciebie zrobić. - Jeśli dziś wychodzę, mogę dostać telefon? – Dobry lekarz upewnił się, że nie będzie w mojej sali telefonu, ponieważ nie chciał abym próbowała pracować w jakikolwiek sposób, nawet załatwiając sprawy przez telefon. Kiedy obiecałam, że go nie użyję nawet gdyby mi go dał po prostu spojrzał na mnie, zapisał coś w karcie i wyszedł. Sądzę, że mi nie uwierzył. - Jeśli lekarz powie, że możesz dostać telefon, przyniosę go, ale na wszelki wypadek podaj mi numer i zadzwonię do twojego przyjaciela. Podałam jej numer Edwarda. Zapisała go, uśmiechnęła się i wyszła. Rozległo się pukanie. Spodziewałam się doktora Cunningham’a, ale to był detektyw Ramirez. Dziś miał na sobie jasno beżową koszulę, na szyi brązowy krawat w małe białe i żółte wzorki. Ale miał też na sobie brązową marynarkę, która pasowała do spodni. Po raz pierwszy zobaczyłam go w pełnym garniturze. Zastanawiałam się, czy pod marynarką ma podwinięte rękawy. Trzymał pęk balonów z postaciami z kreskówek. Były na nich napisy takie jak „wracaj szybko do zdrowia” i „a niech to”. To był balonik z Kubusiem Puchatkiem. Musiałam się uśmiechnąć. – Już przysłałeś kwiaty. – Na stoliku przy łóżku były ładnie ułożone kwiaty, stokrotki i goździki. - Chciałem coś przynieść osobiście. Przepraszam, że nie pojawiłem się wcześniej. Mój uśmiech zmalał. – Tego typu przeprosiny zwykle są zarezerwowane dla chłopaka lub kochanka detektywie. Skąd takie poczucie winy? - Muszę ciągle przypominać ci abyś nazywała mnie Hernando. - Ciągle zapominam. - Nie, nie zapominasz. Starasz się zdystansować. Po prostu na niego popatrzyłam. Prawdopodobnie to była prawda. – Może. - Gdybym był twoim kochankiem udał bym się z tobą do szpitala i spędził każdą minutę przy twym łóżku, - powiedział. - Nawet gdy trwa śledztwo dotyczące morderstw? – spytałam. Miał dość przyzwoitości aby wzruszyć ramionami i wyglądać nieśmiało. – Próbowałbym spędzić tu każdą minutę. - Co się wydarzyło, kiedy tu siedziałam? Doktor upewnił się, że niczego się nie dowiem. Ramirez umieścił baloniki obok kwiatów. Baloniki miały jeden z tych małych ciężarków, aby nie odleciały. – Kiedy ostatnim razem chciałem się z tobą zobaczyć lekarz kazał mi obiecać, że nie powiem ci nic o sprawie. - Nie wiedziałam, że byłeś tu wcześniej. - Nie byłaś w najlepszym stanie. - Czy byłam przytomna? Pokręcił głową. Świetnie. Ciekawe ile osób paradowało tędy kiedy byłam nieprzytomna. – Dziś wychodzę, więc myślę, że możesz mi spokojnie opowiedzieć o sprawie. Spojrzał na mnie, wyraz twarzy wystarczył. Nie wierzył mi. - Czy nikt mi nie ufa? - Jesteś jak większość znanych mi policjantów. Nigdy tak naprawdę nie przestajesz pracować. Uniosłam rękę jak do przysięgi. – Serio, pielęgniarka powiedziała, że dziś mnie wypisują. Uśmiechnął się. – Pamiętaj, widziałem twoje plecy. Nawet jeśli cię wypisują, nie wracasz do pracy nad sprawą, przynajmniej nie osobiście. - Co? Będę patrzeć na zdjęcia i słuchać wskazówek odkrytych przez innych ludzi?

Skinął głową. – Coś w tym stylu. - Czy wyglądam jak Nero Wolfe? Nie jestem typem dziewczyny zostającej w domu z dala od linii strzału. Roześmiał się i to był dobry śmiech. Miły, normalny śmiech. Nie było w nim nic z namacalnego seksapilu Jean-Claude’a, ale pod pewnymi względami bardziej mi się podobała ta normalność. Ale… ale niezależnie jak miły i ciepły byłby Ramirez, w mej głowie tkwiło wspomnienie Jean-Claude’a. Mogłam poczuć dotyk jego dłoni, dotyk, którego wspomnienie pozostawało na skórze niczym nutka zapachu drogich perfum pozostaje w pokoju długo po tym, jak opuści go spryskana nimi kobieta. Może to była miłość, ale cokolwiek by to nie było, trudno znaleźć mężczyznę, który mógłby się z tym mierzyć, niezależnie od tego jak bardzo chciałam go znaleźć. Było tak, jakby w jego obecności wszyscy pozostali mężczyźni stapiali się z tłem, wyjątkiem był Richard. Czy to właśnie oznacza bycie zakochanym? Czy tak? Chciałam wiedzieć. - O czym myślisz? – spytał Ramirez. - O niczym. - To nic, czymkolwiek było, sprawiło, że wyglądałaś bardzo poważnie, prawie smutno. – Przysunął się bardzo blisko łóżka, jego palce dotykały krawędzi prześcieradła. Twarz była łagodna, pytająca, otwarta. Zdałam sobie sprawę, że na swój sposób Ramirez miał mój bilet. Wiedział co mnie rusza, częściowo przez przypadek, częściowo umiał mnie rozszyfrować. Odczytał co lubiłam i czego nienawidziłam w mężczyznach lepiej niż Jean-Claude przez lata. Ceniłam szczerość, otwartość, tak jakby urok małego chłopca. Istniały inne rzeczy wiodące do pożądania, ale to właśnie była właściwa droga do mojego serca. Jean-Claude prawie nigdy nie był szczery. Zawsze miał tuzin różnych motywów dla każdego ze swoich działań. Szczerość też nie była jego cechą, a urok małego chłopca… nie. Jean-Claude dotarł tu pierwszy i na dobre i złe, tak wyglądały sprawy. Może odrobina szczerości zadziała i tu. – Zastanawiam się jak odmienne byłoby moje życie, gdybym najpierw spotkała kogoś takiego jak ty. - Najpierw, to sugeruje że już kogoś spotkałaś. - Powiedziałam ci, że w domu mam dwóch kolesi. - Powiedziałaś też, że nie umiesz wybrać między nimi. Moja babcia zawsze mawiała, że jedynym powodem wahania kobiety między dwoma mężczyznami jest to, że nie spotkała jeszcze właściwego. - Twoja babcia tak nie powiedziała. Skinął głową. – Owszem, tak. Miała dwóch adoratorów, była połowicznie zaręczona z każdym z nich, potem spotkała mojego dziadka i wiedziała, czemu się wahała. Nie kochała żadnego z tamtych dwóch. Westchnęłam. – Niech zgadnę, spotkałam się z rodzinnym folklorem? - Nigdy nie powiedziałaś, że jesteś zajęta. Powiedz, że marnuję czas a przestanę. Spojrzałam na niego, naprawdę na niego spojrzałam, pozwoliłam spojrzeniu prześledzić jego uśmiechniętą twarz, roześmiane oczy. – Marnujesz czas. Przykro mi, ale tak sądzę. - Sądzisz? Pokręciłam głową. – Przestań Hernando. Jestem zajęta, dobrze. - Nie jesteś zajęta, dopóki nie dokonasz ostatecznego wyboru, ale dobrze. Nie jestem tym jedynym. Gdybym nim był, wiedziałabyś. Kiedy go spotkasz nie będziesz mieć żadnych wątpliwości. -Nie mów mi, że wierzysz w prawdziwą miłość, bratnie dusze i tego typu rzeczy. Wzruszył ramionami, jego palce błądziły po krawędzi prześcieradła. – Co mogę rzec? Wychowałem się na historiach o miłości od pierwszego wejrzenia. Zarówno moi dziadkowie jak i rodzice, nawet mój pradziadek mówią to samo. Spotkali tą jedyną osobę i potem nikt inny dla nich nie istniał.

- Pochodzisz z rodziny romantyków, - powiedziałam. Radośnie kiwnął głową. – Mój pradziadek, Poppy, aż do śmierci mówił o mojej prababci jakby nadal byli w liceum. - To brzmi wspaniale, naprawdę, ale nie wierzę w prawdziwą miłość Hernando. Nie wierzę, że istnieje jedna wyjątkowa osoba, która da ci całą radość życia. - Nie chcesz w to wierzyć, - powiedział. Pokręciłam głową. – Jeszcze trochę i to przestanie być urocze i stanie się irytujące, Hernando. - Przynajmniej używasz mojego imienia. - Może dlatego, że nie widzę cię już jako zagrożenia. - Zagrożenia? Tylko dlatego, że cię lubię? Bo zaproponowałem randkę? – mówiąc to zmarszczył brwi. Teraz ja wzruszyłam ramionami. – Cokolwiek by to miało znaczyć Hernando. To zmierza do nikąd. Cokolwiek postanowię, będzie dotyczyć dwóch facetów czekających na mnie w domu. - Brzmi to tak, jakbyś do tej pory nie była tego pewna. Pomyślałam o tym przez chwilę. – Wiesz, sądzę, że masz rację. Szukałam kogoś innego, kogokolwiek. Ale to nie działa. - Nie wydajesz się być tym uszczęśliwiona. Miłość powinna cię czynić szczęśliwą Anito. Uśmiechnęłam się i wiedziałam, że było to tęskne. – Jeśli myślisz, że miłość czyni cię szczęśliwym Hernando, albo nigdy nie byłeś zakochany, albo nigdy nie byłeś zakochany na tyle długo, aby zaczęły się kompromisy. - Jesteś na młoda na taki cynizm. - To nie cynizm. To rzeczywistość. Jego rysy były miękkie i smutne. – Straciłaś swoje poczucie romantyczności. - Nigdy go nie miałam. Zaufaj mi, faceci w domu to potwierdzą. - Zatem jest mi jeszcze bardziej przykro. - Nie zrozum mnie źle, ale gdy słyszę jak mówisz o prawdziwej miłości i romansie, żal mi cię. Czeka cię wielkie rozczarowanie, Hernando. - Nie, jeśli to zadziała, - powiedział. Uśmiechnęłam się i pokręciłam głową. – Czy bycie naiwnym gdy pracujesz jako detektyw nad zabójstwami nie jest wbrew zasadom? - Myślisz, że to naiwne? – spytał. - Ja to wiem, ale to urocze. Życzę ci szczęścia w poszukiwaniu Tej Właściwej. Otworzyły się drzwi i wszedł doktor Cunningham. Ramirez spytał, - Czy naprawdę ona zostanie dziś wypisana doktorze? - Tak. - Czemu nikt mi nie wierzy? – spytałam Obaj na mnie spojrzeli. Zabawne jak szybko ludzie wychwytują pewne cechy mojej osobowości. – Chcę jeszcze raz obejrzeć twoje plecy i możesz iść. - Masz podwózkę? – spytał Ramirez. - Poprosiłam pielęgniarkę aby zadzwoniła po Teda, ale nie wiem czy to zrobiła ani czy on jest w domu. - Zaczekam i podwiozę cię. – Nim zdążyłam cokolwiek powiedzieć dodał, - od czego są przyjaciele? - Dzięki, to oznacza, że w drodze możesz mi przekazać wszystkie informacje o sprawie. - Nigdy się nie poddajesz, prawda? - Nie w przypadku sprawy, - powiedziałam. Ramirez wyszedł kręcąc głową, dał nam trochę prywatności. Doktor Cunningham pukał, stukał i w końcu przejechał dłonią po moich plecach. Prawie się zagoiły. – Imponujące. Zajmowałem się wcześniej lykantropami pani Blake, twoje rany goją się prawie tak szybko. Zgięłam lewą rękę, naciągnęłam skórę tam, gdzie nadal były widoczne ślady ugryzienia obdartego ze skóry. Ugryzienie było blado różowe, zmieniało się w ładną, zwyczajną bliznę,

tylko że tygodnie wcześniej, niż powinno. Zastanawiałam się, czy blizna zniknie z biegiem czasu, czy stanie się kolejnym znamieniem. - Zbadałem twoją krew. Nawet przemyciłem jej trochę do działu genetyki i kazałem im poszukać czegoś nieludzkiego. - Badania genetyczne trwają miesiącami, - powiedziałam. - Mam tam przyjaciela. - Niezły przyjaciel, - powiedziałam. Uśmiechnął się cieplej, niż powinien. – Ona taka jest. - Zatem mogę iść? - Tak. – Jego twarz znów przybrała poważny wyraz. – Ale nadal chciałbym wiedzieć czym jesteś do cholery. - Nie uwierzysz, że człowiekiem? - Czterdzieści osiem godzin po drugiej serii obrażeń musieliśmy usunąć szwy z pleców, bo zaczynała je porastać skóra. Nie, nie uwierzę, że jesteś człowiekiem. - To za długa historia doktorze. Gdybym mogła cię tego nauczyć, abyś pomagał innym, powiedziałabym ci, ale to nie rzecz tego typu. Można powiedzieć, że leczenie to dodatek do mniej fajnego gówna które muszę znosić. - O ile to inne gówno nie jest naprawdę okropne leczenie wyrównuje rachunek. Nie przeżyłabyś takich obrażeń jako człowiek. - Może. - Nie może, - powiedział. - Cieszę się, że żyję. Cieszę się, że moje rany się prawie zagoiły. Cieszę się, że rehabilitacja nie trwała miesiącami. Co jeszcze mam ci powiedzieć? Zawiesił stetoskop na karku, trzymał jego końce i przyglądał mi się marszcząc brwi. – Nic. Powiem detektywowi Ramirezowi, że może ci opowiedzieć o sprawie i że dziś wychodzisz. – Rzucił okiem na kwiaty i baloniki. – Byłaś tu ile, pięć dni? - Coś koło tego. Dotknął balonika, odbił się od innych sznurków. – Szybko działasz. - Nie wydaje mi się, abym to ja była szybko działającą osobą. Puknął balony jeszcze raz, aby zatańczyły jak podwodna roślina. – Nieważne, baw się dobrze podczas pobytu w Albuquerque. Postaraj się pozostać w dobrym zdrowiu. – Z tymi słowami wyszedł i wrócił Ramirez. - Lekarz powiedział, że mogę z tobą omawiać sprawę. - Tak. - Nie spodoba ci się to. – Był poważny. - Co się stało? - Kolejne morderstwo. I nie tylko ty nie zostałaś zaproszona na miejsce, ja też.

Rozdział 50

- O czym ty mówisz? - To Marks prowadzi śledztwo. Ma prawo korzystać ze swoich zasobów według własnego uznania. - Przestań wypowiadać się jak polityk i powiedz mi, co ten debil zrobił. Uśmiechnął się. - Dobrze. Ludzie przydzieleni do sprawy są jednym z takich zasobów. Postanowił, że najbardziej przydam się przeglądając rzeczy, które zebraliśmy z domów ofiar. Mam je dopasowywać do zrobionych przed zabójstwami zdjęć i nagrań z domów.

- Zrobionych po co? – spytałam. - W celach ubezpieczeniowych. W wielu z tych domów były rzadkie antyki, które ich właściciele chcieli ubezpieczyć. Ale żeby to zrobić, potrzebowali dowodów, że je posiadają. - Co znalazłeś na ostatnim miejscu zbrodni, w którym byłam, na ranczu? Uśmiech się nie zmienił, ale oczy tak. Były miłe, a teraz stały się przebiegłe. -Nie tylko jesteś ładna. Podoba mi się sposób, w jaki myślisz. - Po prostu powiedz. - Było wiele podobnych przedmiotów, ponieważ większość osób kolekcjonowało rzeczy z tego regionu, lub w ogóle z południowego zachodu – nic niezwykłego. Za wyjątkiem tego. Sięgnął za plecy pod marynarkę i wyciągnął kopertę, którą musiał mieć za paskiem. -Wiedziałam, że nosisz marynarkę z jakiegoś powodu. Zaśmiał się. Otworzył kopertę i na moje kolana wysypał zdjęcia. Połowa z nich była zrobiona nieprofesjonalnie i prezentowała mały rzeźbiony kawałek turkusu. Zerknęłam i chciałam powiedzieć, że zrobiony przez Majów, Azteków, czy kogoś w tym stylu. Kilka zdjęć było lepszej jakości i przedstawiała gabinet zabitego mężczyzny. Tego, który użył soli, aby osłonić się przed bestią. Następnie seria polaroidów zrobionych pod każdym możliwym kątem. - Zabrałeś polaroidy? Pokiwał głową twierdząco. - Tego popołudnia, zaraz po tym, jak zdecydował, że nie przydam się na miejscu zbrodni. Podniosłam jedno z pierwszych zdjęć. - Te stoją na drewnianej powierzchni, dużo lepsze światło, bardziej naturalne, przynajmniej tak myślę. Zdjęcia dla ubezpieczalni? Potwierdził. - Do kogo należał? - Do właścicieli pierwszego domu, który widziałaś. - Bromwellów – powiedziałam Podniósł inne zdjęcie - Te jest z domu Carsonów i to wszystko. Inni nie mieli takich figurek, albo nie chcieli ich ubezpieczyć. - Czy ludzie, którzy ich nie ubezpieczyli, ubezpieczyli jakieś inne przedmioty? - Tak. - Cholera – powiedziałam – Nie znam się na tym, ale wiem, że to jest (że są) wartościowe. Dlaczego nie ubezpieczyli ich, skoro je posiadali? - A co jeśli myśleli, że są gorące? - Nielegalne? Dlaczego mieliby tak myśleć? – spytałam. - Może dlatego, że historia tych dwóch, o których wiemy -- skąd je zdobyto i kiedy -- jest nieprawdziwa. - Co masz na myśli? - Coś takiego nie pojawia się po prostu. Trzeba podać historię takiego przedmiotu, jeśli chce się go ubezpieczyć. Wystarczyło krótkie śledztwo by ujawnić, że ludzie, którzy według dokumentów dostarczonych do ubezpieczalni mieli wykopać te przedmioty i je sprzedać, nigdy o nich nie słyszeli. - Odmówiono ubezpieczenia. – powiedziałam. - Tak. – W jego twarzy było coś, jakby ukryta ekscytacja, jak u dziecka ukrywającego sekret. - Czegoś mi jeszcze nie powiedziałeś. Czego? - Wiesz kim jest Riker? - Jest poszukiwaczem ceramiki, dilerem nielegalnych artefaktów. - Dlaczego tak bardzo interesuje się tą sprawą i tobą? - Nie mam pojęcia. – spojrzałam na zdjęcia leżące na moich kolanach – Sugerujesz, że to on sprzedał te rzeczy ofiarom?

- Nie zrobił tego osobiście, ale Thad Bromwell, nastoletni syn Cromwellów, był z matką, gdy to kupiła. Był to prezent dla pana Bromwella na urodziny. Kupili to w sklepie, który jest znany ze współpracy z Rikerem. Dzieli je na części i sprawia, że wydają się legalne. - Rozmawiałeś z właścicielami sklepu? - Jeśli nie masz tablicy Oujia, to nie pogadamy z nimi. - To najnowsza ofiara. – powiedziałam Ramirez pokiwał głową uśmiechając się. -Dokładnie Potrząsnęłam głową - Dobra, Riker jest mną zainteresowany. Chciał się ze mną widzieć w tej konkretnej sprawie. Przynajmniej dwie ofiary to osoby, które kupiły coś z jego towarów. Właściciel sklepu, który je sprzedał, też już nie żyje – spojrzałam na niego – Czy to nie wystarczy do zdobycia nakazu? - Już przeszukaliśmy jego dom. Ludzie Rikera są podejrzani o zabicie dwóch lokalnych gliniarzy. Po tym, co widzieli w domu Teda, nie było trudno znaleźć sędziego, który wyda nakaz. - Cholera, jaka była podstawa wystawienia nakazu? Nie wspominali o kradzionych rzeczach w domu Teda. Po prostu wyciągnęli broń i powiedzieli, że Riker chce ze mną pogadać o sprawie. - Nakaz pozwalał na poszukiwanie broni. Potrząsnęłam głową - Więc nawet jeśli znaleźlibyście kradzione artefakty, nie moglibyście użyć ich w sądzie. - To była tylko wymówka, by przeszukać dom, Anito. Wiesz jak to działa - Znaleźliście coś? - Trochę broni, dwie bez zezwolenia, ale nakaz nie pozwalał nam na rozwalanie ścian, czy niszczenie czegokolwiek. Nie mogliśmy zwinąć dywanów lub ściągnąć półki. Riker ma gdzieś sekretną skrytkę, ale nie znaleźliśmy jej. - Czy Ted był z wami w czasie przeszukania? - Tak był – jego twarz się wykrzywiła - Coś nie tak? - Ted chciał rozwalić młotem kilka ścian. Wyglądało na to, że był prawie pewny, gdzie w niższych kondygnacjach jest ukryty pokój, ale nie mogliśmy znaleźć sposobu, by tam wejść. - A nakaz nie pozwalał na rozwalanie ścian – powiedziałam - Nie. - Co Riker myślał o tej całej szaradzie? - Jego prawnik wrzeszczał coś o napastowaniu. Ted mówił prosto w twarz do Rikera, nie krzyczał, mówił bardzo cicho. Prawnik twierdził, że Ted groził Rikerowi, ale ten go nie poparł. Nie chciał zdradzić, co Ted mu powiedział. - Myślisz, że mu groził? - O tak. To nie było w stylu Edwarda, by komuś grozić, szczególnie przy policji. Ta sprawa rzeczywiście stawała się dla niego problemem. - Więc czym, do diabła, są te figurki? - Nikt nie wie. Według ekspertów są pochodzenia Azteckiego, ale z bardzo późnego okresu, już po konkwistadorach. - Chwila, chodzi ci o to, że te figurki powstały już po przybyciu Hiszpanów i skopaniu azteckich tyłków? - Nie po, ale mniej więcej w tym samym czasie. - Kto był tym ekspertem? Powiedział jakieś nieznane w kręgach naukowych nazwisko.

- Czy to ważne? - spytał. - Myślałam, że korzystasz z pomocy profesor Dallas - Marks twierdzi, że ona spędza za dużo czasu z bezbożnymi demonami. - Jeśli chodzi mu o Obsydianowego Motyla, to się zgadzam. Marks i ja się w czymś zgadzamy. Kurna, to prawie przerażające. - Więc ty też myślisz, że to złe źródło? - Myślę, że Dallas uważa, że słońce świeci z dupy Itzpapalotl, więc tak. Czy pokazałeś Dallas te zdjęcia? Potwierdził. - Te z domu Bromwellów. - Co powiedziała? - Że to podróbka. Uniosłam do góry brwi. - A co powiedział drugi ekspert. - Powiedział, że rozumie dlaczego ktoś mógłby pomyśleć, że to podróbka patrząc tylko na zdjęcie. Figurka ma rubiny w miejscu oczu, a Aztekowie nie mieli dostępu do rubinów. Więc ze zdjęć można przyjąć, że to podróbka. - Przeczuwam, że jest jakieś „ale” – powiedziałam. - Doktor Martinez trzymał ją w ręku, przyjrzał się jej i uważa ją za autentyczną, zrobioną już po przybyciu Hiszpanów. - Myślałam, że po przybyciu Hiszpanów Aztekowie nic nie zrobili. Czy wtedy nie zniszczyli wszystkiego? - Jeśli te figurki są autentyczne, to widocznie nie. Martinez powiedział, że musi przeprowadzić jeszcze trochę badań, zanim będzie w stu procentach pewny. - Ostrożny człowiek. - Jak większość naukowców. Wzruszyłam ramionami. Niektórzy są, niektórzy nie. - Więc, mówiąc krótko Riker znalazł te rzeczy, sprzedał je dla ludzi, którzy wiedzieli, że są gorące lub to podejrzewali. A część upłynnił do sklepu, który sprzedał je jako legalne. A teraz coś zabija klientów i idzie tym tropem do Rikera. Czy tego się obawia? - Brzmi rozsądnie – powiedział Ramirez. Zaczęłam przeglądać polaroidy. Zdjęcia przodu i tyłu figurki nie były wspaniałe, ale zrobione pod każdym kątem. Wyglądało tak, jakby figurka miała na sobie zbroję, czy coś w tym stylu. Miała długi język wychodzący z ust i coś, co wyglądało jak kapiąca z nich krew. - Paskudnie wygląda. - Tak. Podniósł jedno ze zdjęć. Wpatrywał się w nie i powiedział: - Myślisz, że to coś jest gdzieś tam i zabija ludzi? Spojrzałam na niego. - Aztecki bóg, jakby w ogóle mógł był prawdziwy, mordujący ludzi? Pokiwał głową wciąż wpatrując się w zdjęcie. - Jeśli chodzi ci o prawdziwego boga przez wielkie B, to jestem monoteistą, więc nie. A jeśli chodzi ci o jakieś nadnaturalne paskudztwo, powiązane z tym konkretnym bogiem, to czemu nie? – spojrzał w górę – Czemu nie? Wzruszyłam ramionami. - Spodziewałeś się konkretnej odpowiedzi: tak lub nie? Nie znam się na Azteckich bogach poza tym, że chyba większość z nich jest wielka, zła i wymaga ofiar, zazwyczaj ludzkich. Nie mają w swoim panteonie wielu mało ważnych bogów. Coś wielkiego i złego na tyle, że nie walczysz z tym. Jedynie próbujesz powstrzymać to za pomocą magii lub ofiar, albo giniesz. I cokolwiek dokonało tych morderstw nie jest aż tak złe.

Pamiętam jak Nicky Baco powiedział, że głos w jego głowie wciąż jest tam uwięziony. I że to, co dokonywało zabójstw, jest tylko sługą. - Znowu jesteś poważna. O czym myślisz? – spytał Ramirez. Spojrzałam na niego i starałam się zdecydować na ile jest policjantem i na ile będzie zawodowcem. Nigdy bym nie powiedziała tego Dolphowi. On używał informacji tylko do czysto policyjnej roboty. - Mam informacje od informatora, którego nazwiska nie chcę na razie ujawniać. Myślę jednak, że musisz wiedzieć co powiedział. Jego twarz zastygła. - Czy zdobyłaś te informacje legalnie? - Nie zrobiłam nic nielegalnego, by zdobyć te informacje. - To nie do końca potwierdzenie. - Chcesz je czy nie? Wziął głęboki oddech i powoli wypuścił powietrze. - Tak, chcę. Powiedziałam mu to, co powiedział Nicky o głosach i uwięzionej postaci. Zakończyłam mówiąc: - Nie wierzę w prawdziwego boga, ale wierzę, że są stworzenia tak przerażające, że kiedyś były czczone jako bogowie. - Mówisz, że nie widzieliśmy najgorszego? - Jeśli to co zabija jest tylko sługą, a władca jeszcze się nie ujawnił, to tak. Mówię, że najgorsze dopiero przed nami. - Bardzo chciałbym porozmawiać z tym informatorem. - Byłbyś w porządku, ale Marks zamknąłby go tak szybko, że nie zdążylibyśmy się dowiedzieć, co ta osoba naprawdę wie. Gdy wisi nad kimś niechybny wyrok śmierci zaczyna współpracować. Spojrzeliśmy na siebie. - Rozmawiałaś tylko z jedną osobą, która ma taką reputację, by załatwić sobie automatyczny wyrok śmierci. To Nicky Baco Nawet nie mrugnęłam. Nie byłabym sobą, gdybym nie wiedziała, że on to rozgryzie. Byłam na to gotowa i postarałam się lepiej kłamać. - Nie masz pojęcia z kim rozmawiałam od momentu, jak tu przybyłam. Gadałam z co najmniej trzema osobami, które mogłyby być oskarżone o rzeczy, za które grozi kara śmierci. - Trzema? Potwierdziłam. - Co najmniej. - Albo jesteś lepszym kłamcą, niż podejrzewałem, albo mówisz prawdę. Spojrzałam na niego twarzą bez wyrazu. Nawet moje oczy były spokojne i gotowe na jego wpatrywanie się, zero drgań. Kiedyś, nie tak dawno, nie mogłabym ich opanować. Ale to było kiedyś, a ja nie jestem już tą samą osobą. - No dobra, jeśli jest gdzieś tam jakiś aztecki bóg, to co z nim zrobimy? - Jest tylko jedna odpowiedź: Itzpapalotl powinna wiedzieć coś o tym. - Przepytaliśmy ją w sprawie zabójstw. - Ja też. Patrzył na mnie długo i natarczywie. - Poszłaś tam bez policji i nie podzieliłaś się zdobytymi informacjami? - Nie dowiedziałam się niczego o morderstwach. Powiedziała mi mniej więcej to, co tobie -nic. Gdy z nią rozmawiałam, zaznaczyła, że żadne bóstwo, które zna, nie rozszarpuje ludzi i utrzymuje ich przy życiu. Potem dowiedziałam się, że nie żyją. Powiedziała też, że tylko

martwa ofiara może być odpowiednim posłańcem do bogów. Powtórzyła właściwie słowo w słowo, że nie zna stworzenia, czy boga, który rozszarpuje ludzi i pozostawia ich przy życiu. Może powinniśmy do niej wrócić i zapytać, czy zna jakieś bóstwo lub stwora, który rozszarpuje ludzi i nie pozostawia ich przy życiu. - Oh, to teraz zapraszasz policję. - Zapraszam ciebie. – powiedziałam. Zaczął zbierać zdjęcia i wsunął je do koperty. - Zabrałem zdjęcia z posterunku, ale podpisałem ich wyniesienie. Sprowadziłem doktora Martineza, by obejrzał statuetkę, ale to było oficjalne. Nie zrobiłem nic złego, jeszcze. - Marks się wkurwi, kiedy się dowie, że zdobyłeś ważne informacje, podczas gdy on starał się ciebie pozbyć. Ramirez się uśmiechnął, ale nie był to zadowolony uśmiech. - Mam coś lepszego, niż to. Marks przypisze sobie przydzielenie jednego z bardziej doświadczonych detektywów do specjalnego zadania zbadania figurek. - Żartujesz sobie. - Przydzielił mnie do przejrzenia rzeczy z domów ofiar. - Ale zrobił to, by cię poniżyć i usunąć. - Ale nie powiedział tego głośno. To, co powiedział wprost sprawi, że będzie wyglądał na bardzo genialnego. - Rozumiem, robił już wcześniej takie gówniane rzeczy. Ramirez pokiwał głową. - Jest bardzo dobrym politykiem, a gdy nie jest aroganckim prawicowcem, to jest też dobrym detektywem. - Dobra. Wspomniałeś, że mnie też nie dopuszczono na miejsce zbrodni. Co z tego? - Cóż, wszyscy uznaliśmy, że nadal jesteś wykluczona z gry, ale na dodatek usunął Teda i jego zespół. Można się zgodzić, że Ted nie był zbyt pomocny w tej sprawie, ale pomijając ciebie, był jego najnowszym ekspertem. Ted nie był jednak niezbędny na miejscu zbrodni. - Założę się, że Ted się ucieszy. Ramirez pokiwał głową. - On był... bardzo nieprofesjonalny, albo nie był sobą, gdy przeszukiwaliśmy chatę Rikera. Nigdy nie widziałem Teda takiego... – Ramirez potrząsnął głową – No nie wiem, wydawał się jakiś inny, jakby był niecierpliwy. Edward pozwolił, aby mała część jego prawdziwej natury wyłoniła się właśnie wtedy, gdy mógł ją zauważyć ktoś z policji. Musiał być pod wielką presją, skoro tak spieprzył, albo myślał, że jest to konieczne. Tak czy siak, musiało być bardzo źle, skoro Ted przestał się koncentrować i ujawnił się Edward. Nieważne czy przypadkiem, czy też celowo. Drzwi się otworzyły bez pukania. To był Edward. - O wilku mowa – powiedziałam. Miał twarz Edwarda i widziałam jak płynnie zmienia ją na oblicze Teda. Uśmiechał się, ale wokół oczu było widać zmęczenie. - Detektyw Ramirez, nie wiedziałem, że pan tu jest. Uścisnęli sobie dłonie. - Właśnie wprowadzałem Anitę w szczegóły, które jej umknęły. - Powiedziałeś jej o przeszukaniu u Rikera? Ramirez potwierdził. Edward sprawdził wagę torby, lekko ją unosząc. - Ubrania. - Od telefonu pielęgniarki nie miałaś czasu na jazdę z domu tutaj. - Spakowałam ją tej nocy, której pojechałeś do szpitala. Od tamtej pory woziłam ją w Hummerze.

Spojrzeliśmy na siebie i widzieliśmy ciężar rzeczy niewypowiedzianych i takich, których nie można powiedzieć w towarzystwie. Może to pokazaliśmy, a może Ramirez to wyczuł - Zostawię was samych. Pewnie macie sporo do obgadania. Tajni informatorzy i takie tam. Wyszedł przez drzwi. Zawołałam: - Nie odchodź zbyt daleko, Hernando. Jak się ubiorę pojedziemy zobaczyć Obsydianowego Motyla - Tylko jeśli zrobimy to oficjalnie, Anito. Wezwę wsparcie mundurowych. Teraz był czas na twardy kontakt wzrokowy i test siły woli. Mrugnęłam pierwsza. - Dobra, zrobimy to z gliniarzami, jak grzeczni chłopcy i dziewczynki. Błysnął tym ciepłym uśmiechem, który miał zawsze wtedy, kiedy tylko chciał. A może był on prawdziwy, a to ja ukazywałam swój cyniczny charakter. - Dobrze, zaczekam na zewnątrz. – Zawahał się, po czym podszedł i podał Edwardowi kopertę. Spojrzał na mnie ponownie, a następnie wyszedł. Edward otworzył kopertę i zajrzał do środka. - Co to? - Trop, tak myślę. – Wyjaśniłam moją rozmowę z Ramirezem o Rikerze i dlaczego mógł tak bardzo interesować się tą sprawą. - To może oznaczać, że Obsydianowy Motyl mogła nas okłamać – powiedział. - Nie, ona nigdy nie kłamie. Powiedziała, że nie zna bóstwa lub stworzenia, które rozszarpie człowieka i zostawi go żywego. Oni nie są żywi. Są martwi. Technicznie rzecz biorąc nie kłamała. Edward się uśmiechnął. - To jest bardzo naciągane. - Ma dziewięćset lat, jest prawie tysiącletnim wampirem. Oni mają tendencje do szerokiego rozumienia prawdy. - Mam nadzieje, że spodoba ci się ubranie, które wybrałem dla ciebie. Sposób w jaki to powiedział sprawił, że zaczęłam wyjmować rzeczy z torby. Czarne jeansy, czarny t-shirt z dekoltem, czarne skarpetki, czarne adidasy, czarny skórzany pasek, moja czarna marynarka (nie znosząca bycia zgiętym przez dwa dni), czarny stanik, czarne satynowe majteczki – Jean-Claude miał zły wpływ na mój ubiór – a pod tym wszystkim Browning, Firestar, noże, dodatkowy magazynek do Browninga, dwie skrzynki z amunicją i naramienna uprząż z kaburami. Był to lekki model zrobiony z nylonu w której broń była skierowana do przodu i do dołu, tak jak lubiłam. Zawsze potrzebowałam takiej, w której broń jest skierowana do dołu, dzięki temu unikałam zadrapań piersi przy wyciąganiu broni. Odkryłam, że milisekundy, które tracę przez taki kąt wyjmowania broni są lepsze, niż sekundy, które traciłam szarpiąc się z piersiami. Ukrywanie broni to sztuka kompromisu. - Wiem, że lubisz skórę, ale większość z nich byłaby za duża dla ciebie. Paski na tym modelu można regulować – powiedział Edward. - Dzięki Edward. Brakowało mi uprzęży – spojrzałam na niego i starałam się wyczytać coś w jego błękitnych oczach. - Po co tyle amunicji? - Lepiej nie potrzebować i mieć – powiedział. Uniosłam brwi - Czy idziemy w miejsce, gdzie będę potrzebować tyle amunicji? - Gdybym tak uważał zapakowałbym mini-Uzi i obrzyna. To po prostu rzeczy, które zazwyczaj nosisz. Wyciągnęłam duże ostrze, które zwykle noszę na plecach. - Jak przetną uprząż stracę też to. - To jakieś szczególne ostrze? Potwierdziłam.

- Tak myślałem. Dlatego pytałem, ale nikt nie miał pochwy, w której można by ukryć takie coś na plecach szczególnie u kogoś tak cholernie wąskiego w ramionach, jak ty. To było robione na zamówienie – odłożyłam sztylet do torby i smutno dodałam – Nie ma mowy, żebym ukryła to bez specjalnego pokrowca. - Zrobiłem, co mogłem. Uśmiechnęłam się - Jest wspaniałe, naprawdę. - Dlaczego do Obsydianowego Motyla zabieramy ze sobą policję? Powiedziałam mu to, co przekazał mi Jean-Claude, choć nie do końca w ten sposób w jaki dostałam od niego tą wiadomość. - Ze wsparciem policji będzie wiedziała, że nie jest to związane z wampirzą polityką i prawdopodobnie będziemy mogli tam wejść bez walki. Stał przy ścianie ze złożonymi rękoma. Jego biała koszula z przodu nie leżała równo. Jeśli wiedziało się o pistolecie, łatwo było go dostrzec. Pistolet wystawał zza spodni. To wyjaśniało, dlaczego koszula nie była wciągnięta w spodnie, a fakt, że miał na sobie jeszcze podkoszulek świadczył o tym, że nie chciał, by coś otarło mu skórę. - Nadal nosisz swoje rzutki? – spytałam. - Nie można ich zobaczyć, przynajmniej gdy mam wyciągniętą koszulę. – Nawet nie próbował zaprzeczyć. Po co miałby to robić? - Nosisz podkoszulek i masz wyciągniętą koszulę. Wiem, że to także po to, by ukryć pistolet, ale nigdy nie nosiłeś podkoszulka, więc musisz nosić pod koszulą coś, co by cię poobcierało. Uśmiechnął się i to z zadowoleniem, prawie z dumą, tak jakbym zrobiła coś mądrego. - Mam jeszcze dwa pistolety, nóż i garotę. Powiedz mi, gdzie je mam, a ja dam ci nagrodę. Otworzyłam szeroko oczy. - Garota. Nawet jak na ciebie, to trochę zbyt psychopatyczne. - Poddajesz się? - Nie. Jest jakiś limit czasowy? Potrząsnął przecząco głową. - Mamy całą noc. - Czy jest jakaś kara, jeśli źle wskażę? Pokręcił głową - A jaka jest nagroda? Uśmiechnął się tym tajemniczym uśmiechem, który mówił, że wie rzeczy, o których ja nie wiem. - To niespodzianka. Dotknął pasa leżącego na łóżku. - Ta sprzączka nie była czarna. Kto ją pomalował? - Ja. - Dlaczego? Znał odpowiedź. - Jeśli będę w ciemności, to sprzączka nie odbije światła i nie zdradzi mojej pozycji. – uniosłam jego białą koszulę odsłaniając srebrną, zdobioną sprzączkę do pasa – Po zmroku to doskonały cel. Spojrzał na mnie z góry nie obniżając przy tym koszuli. - To tylko nakładka na prawdziwą sprzączkę pod spodem. Pozwoliłam koszuli opaść. - Sprzączkę pod spodem? Jest czarna – powiedział. Uśmiechnęliśmy się do siebie. Od uśmiechu pojaśniały nam oczy. Lubiliśmy się. Byliśmy przyjaciółmi.

- Czasem myślę, że nie chcę się zmienić i stać się taka jak ty, Edwardzie, a czasem myślę, że jest za późno, że już taka jestem. Uśmiech zniknął zostawiając jego oczy w kolorze zimowego nieba, nie było w nich współczucia. - Sama decydujesz, jak daleko już zabrnęłaś, Anito. Tylko ty decydujesz jak daleko się jeszcze posuniesz. Spojrzałam na broń i czarne ubrania, jakby były ubraniami na pogrzeb, nawet te, które dotykają mojej skóry. - Może na początek powinnam kupić coś różowego. - Różowego? – Powiedział Edward. - Tak, no wiesz, różowego jak wielkanocny króliczek w trawie. - Jak wata cukrowa – powiedział – albo jak prawie wszystko, co daje się na baby shower (baby shower – przyjęcie dla kobiet na której daje się prezenty dla matki niedawno narodzonego dziecka, przyp. tłum) - Kiedy byłeś na takim przyjęciu? – spytałam. - Donna zabrała mnie na dwa. To nowa moda, baby shower, na które chodzi się z osobą towarzyszącą. Spojrzałam na niego szeroko otwartymi oczami. - Ty, Edward, jako osoba towarzysząca na baby shower. - Ty w czymś koloru dziecięcych łakoci i ubranek dla lalek. – potrząsnął głową – Anito, jesteś najmniej różową kobietą, jaką spotkałem. - Gdy byłam mała dałabym sobie rękę uciąć za różowe łóżko z baldachimem i tapetę z baletnicą. Byłoby idealnie. Spojrzał na mnie szeroko otwartymi, zaskoczonymi oczami. - Ty w łóżku z baldachimami i tapetą z baletnicą – potrząsnął głową – Sama próba wyobrażenia sobie ciebie w takiej scenerii przyprawia mnie o ból głowy. Spojrzałam na rzeczy rozrzucone po łóżku. - Kiedyś byłam różowa, Edwardzie. - Większość z nas zaczyna będąc wrażliwym – powiedział – ale nie można takim zostać i przetrwać. - Musi być jakieś miejsce, gdzie nie pójdę, coś czego nie zrobię. Jakaś granica, Edwardzie. - Dlaczego? – To jedno słowo zawierało więcej ciekawości niż to, na co pozwalał sobie zazwyczaj. - Bo jeśli nie będę miała żadnych granic, ograniczeń, to jakiego rodzaju osobą mnie to czyni? – spytałam. Potrząsnął głową, przesuwając kowbojski kapelusz niżej na czoło. - Chyba gryzie cię sumienie. Pokiwałam głową. - Tak, chyba tak. - Nie wymiękaj Anito, nie przy mnie. Potrzebuję byś była jak najlepsza, a jesteś najlepsza, gdy nie jesteś miękka, delikatna lub miła. Jesteś najlepsza w tym, w czym ja jestem najlepszy. - A co to takiego? Co robimy najlepiej? – spytałam i wiedziałam, że w moim głosie słychać było gniew. Byłam już zła na Edwarda. - Robimy to co trzeba, kiedy trzeba, by wykonać swoją pracę. - W życiu chodzi o coś więcej niż o maksymalną praktyczność, Edwardzie. - Jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej, to wiedz, że kierują nami inne motywy. Ja robię to, co robię, ponieważ to kocham. To nie jest tylko moja praca. Ja już taki jestem. Ty robisz to, by ratować życia, by ograniczyć liczbę ofiar. – spojrzał na mnie z góry pustymi oczami, bezdennymi jak u wampira – Ale ty też to kochasz, Anito. Kochasz i właśnie to cię niepokoi. - Przemoc jest ostatnio jedną z moich ulubionych reakcji, Edwardzie, a może ulubioną.

- I utrzymuje cię przy życiu. - Ale za jaką cenę? Potrząsnął głową i pustka ustąpiła miejsce dla gniewu. Nagle ruszył naprzód. Złapałam jego rękę, która wędrowała pod koszulę i zaczęłam się staczać z łóżka z Browningiem w dłoni. Miałam nabój w komorze i upadałam na podłogę z bronią podniesioną, oczami szukając ruchu. Zniknął. Serce waliło mi tak głośno, że ledwo słyszałam coś innego, a bardzo chciałam słyszeć. Ruch, cokolwiek. Musi być na łóżku. Tylko tam mógł być. Z mojej pozycji nie mogłam dostrzec góry łóżka tylko róg materaca i kawałek pościeli. Znając Edwarda amunicja w Browningu była jego własnej produkcji, czyli mogła przebić się przez łóżko i to, co leżało na nim. Poczułam jak resztki powietrza ze mnie uchodzą, spojrzałam pod łóżko. Pierwszy pocisk albo go trafi, albo sprawi, że się ruszy, a wtedy będę wiedziała, gdzie jest. - Nie strzelaj Anito. Jego głos sprawił, że ruszyłam lufę troszkę w prawo. W ten sposób trafię go tors, ponieważ tam kuca, nie leży. Wiem to, chociaż go nie widzę. - To był test Anito. Gdybym chciał cię zaatakować, najpierw bym cię ostrzegł, wiesz o tym. Wiedziałam to, ale... Usłyszałam trzeszczenie łóżka. - Nie ruszaj się Edwardzie. Mówię serio. - Myślisz, że możesz to wszystko cofnąć. Nie możesz. Dżin wyszedł dla ciebie z lampy Anito, tak jak dla mnie. Nie możesz się odmienić z powrotem. Pomyśl o całym wysiłku, bólu jaki przeszłaś, by stać się taka, jaka jesteś. Chcesz to odrzucić? Leżałam na plecach trzymając broń oburącz. Podłoga była zimna w miejscu, gdzie suknia rozdarła mi się na plecach. - Nie. – powiedziałam w końcu. - Jeśli twoje serce krwawi na myśl o tym wszystkim, co złego zrobiłaś, wkrótce nie tylko ono będzie krwawić. - Naprawdę mnie testowałeś. Skurwysyn. - Mogę się ruszyć? Zdjęłam palec ze spustu i usiadłam na podłodze. „Tak, możesz.” Stał po jednej stronie łóżka, a ja po drugiej. - Widziałaś jak szybko chwyciłaś za broń? Wiedziałaś gdzie jest, miałaś go odbezpieczonego i załadowanego, szukałaś osłony i jednocześnie próbowałaś mnie namierzyć. – ponownie było widać w nim dumę, jak u nauczyciela dumnego z ucznia. Spojrzałam na niego. - Nigdy więcej nie rób czegoś takiego, Edwardzie. - Grozisz mi? – Spytał. Pokręciłam głową. - To nie groźba, tylko instynkt. Byłam bardzo blisko przestrzelenia łóżka i ciebie. - I gdy miałaś to zrobić sumienie ci nie przeszkadzało. Nie myślałaś „to Edward, za chwilę strzelę do przyjaciela.” - Nie – powiedziałam – Nie myślałam o niczym poza tym, jak oddać najlepszy strzał, zanim ty strzelisz do mnie. – nie cieszyło mnie to. Czułam się jakbym opłakiwała martwe części siebie, a test Edwarda tylko potwierdził ich zgon. Smuciło mnie to i dołowało, nie byłam zadowolona z tego, co zrobił Edward. - Kiedyś znałem kogoś, kto był tak dobry, jak ty – powiedział Edward – Zaczął mieć wątpliwości. Martwił się, że jest złym człowiekiem. Przez to zginął. Nie chcę byś zginęła, bo się zawahasz. Jeśli będę musiał cię pochować to tylko dlatego, że trafisz na lepszego od siebie, albo dlatego, że będziesz miała pecha. - Chcę być skremowana – powiedziałam – nie pochowana.

- Dobra chrześcijanka, kiedyś katoliczka, praktykująca anglikanka i chcesz być skremowana. - Nie chcę, by ktoś po mojej śmierci przywołał mnie zza grobu albo ukradł części mojego ciała do celów magicznych. Spalić wszystko i po kłopocie. - Skremować. Zapamiętam. - A co z tobą Edwardzie? Gdzie wysłać twoje ciało? - Nieważne – powiedział – Będę martwy, więc będzie mi to zwisać. - Nie masz rodziny? - Tylko Donnę i dzieciaki. - To nie jest twoja rodzina, Edwardzie. - Ale może będzie. Zabezpieczyłam Browninga. - Nie mamy czasu na dyskusje na temat twojego życia uczuciowego i mojej kryzysu. Wyjdź, żebym mogła się przebrać. Miał rękę na klamce, gdy powiedział: - Skoro mowa o uczuciach, Richard Zeeman dzwonił. Zaciekawił mnie. - Jak to, Richard dzwonił? - Wydawało się jakby wiedział, że coś złego ci się stało. Martwił się. - Kiedy dzwonił. - Wcześniej tego wieczoru. - Powiedział coś jeszcze? - Że w końcu zadzwonił do Ronnie i kazał jej zdobyć numer do Teda Forrestera. Chyba myślał, że zostawiłaś u niego numer telefonu do siebie. – Jego twarz była pozbawiona wyrazu. Tylko w oczach można było dostrzec cień rozbawienia. Więc w końcu obaj chłopcy wkurzyli się moim milczeniem. Richard zwrócił się do mojej kumpeli Ronie, która jest prywatnym detektywem. Jean-Claude postępował bardziej bezpośrednio. Ale oboje dotarli do mnie tego samego wieczoru. Czyżby działali razem? - Co powiedziałeś Richardowi? – odłożyłam pistolet na łóżko. - Że u ciebie wszystko w porządku. --Edward rozglądał się po pokoju – Doktor Cunningham nadal nie pozwala ci na telefon? - Nie – powiedziałam. Udało mi się rozpiąć suknię na plecach. - W takim razie jak Jean-Claude się z tobą skontaktował? Znieruchomiałam. Suknia zsunęła się z jednego ramienia i musiałam ją złapać. Byłam nie przygotowana na to pytanie, a nigdy dobrze nie kłamałam, gdy nie byłam na to przygotowana. - Nigdy nie powiedziałam, że dzwonił. - Więc jak? Potrząsnęłam głową. - Idź już Edwardzie. Noc nie robi się młodsza. Stał tam i patrzył na mnie. Jego twarz stała się zimna i podejrzliwa. Trzymałam stanik w jednej ręce i odwróciłam się do niego plecami. Pozwoliłam sukience zsunąć się do pasa, pochyliłam się w stronę łóżka i założyłam stanik. Nie słyszałam za mną żadnego dźwięku. Założyłam majteczki pod spódnicą. Miałam już jeansy wciągnięte do kolan pod spódnicą, gdy usłyszałam otwarcie i zamknięcie drzwi. Obróciłam się i zobaczyłam, że zostałam sama. Skończyłam się ubierać. Przybory toaletowe miałam przygotowane w łazience, więc wrzuciłam je do torby razem z nożem i amunicją. Dziwnie się czułam w nowej kamizelce. Byłam przyzwyczajona do skórzanej, która przylegała ciasno do ciała i była bezpieczna. Nylonowa jest chyba bezpieczna, ale jakby zbyt wygodna, choć wyglądała na gorzej zrobioną, niż skórzana. Cholernie ciężko było wsadzić ją w jeansy.

Noże wsadziłam w pochewki przy nadgarstkach. Sprawdziłam jaką amunicję mam w Firestarze. Była robiona przez Edwarda. Sprawdziłam Browninga, w nim też były naboje jego produkcji. Amunicja w zapasowym magazynku do Browninga to Hornady XTP Silver-Edge. Zmieniłam magazynki. Idziemy do Obsydianowego Motyla jako gliniarze, czyli jeśli kogoś zastrzelę, będę musiała się tłumaczyć. Czyli nie chcę strzelać prawdopodobnie nielegalnym chujostwem domowej produkcji. Poza tym widziałam co Hornady XTP Silver-Edge robi z wampirem. Ma wystarczającą siłę. Włożyłam Firestara do kabury firmy Uncle Mike wewnątrz spodni, chociaż dżinsy były na to za ciasne. Może za mało czasu spędzam w siłowni. Podróżuję więcej, niż przesiaduję w domu. Kenpō to fajna rzecz, ale nie dorównuje prawdziwym ćwiczeniom z ciężarami i bieganiu. Kolejna rzecz, na którą powinnam zwrócić większą uwagę, gdy wrócę do St. Louis. Wiele rzeczy mi umknęło. W końcu przełożyłam Firestara do tyłu, ale nie podobało mi się to. Na plecach miałam więcej miejsca na pistolet, jednak nie mogłam go stamtąd szybko wyciągnąć. Coś w kobiecych biodrach sprawiało, że umieszczenie pistoletu na krzyżu jest nie najlepszym pomysłem. To, że tam umieściłam pistolet świadczy o tym, jak bardzo ciasne mam spodnie. Z pewnością muszę znowu zacząć regularnie ćwiczyć. Pierwsze dwa kilogramy są łatwe do zrzucenia, kolejne dwa są trudniejsze, a potem są jeszcze trudniejsze. Byłam przy kości w gimnazjum, byłam prawie gruba, więc wiem co mówię. Żeby żadna nastolatka nie nazwała mnie anorektyczką – miałam około 78cm w pasie przy wzroście 160cm. Rozumiecie, byłam przy kości. Nie znoszę kobiet, które narzekają, że są grube, a mają w pasie jakieś pięćdziesiąt kilka centymetrów. Wszystko, co nie ma 60cm w pasie, to nie kobieta. To chłopiec z piersiami. Gapiłam się na czarną marynarkę. Dwa dni w torbie i widać, że desperacko potrzebuje pralni. Postanowiłam nieść ją przewieszoną przez rękę, w ten sposób teoretycznie powinna się rozprostować. Nie musiałam chować broni, aż do momentu, gdy wejdziemy do klubu. Noże są zabronione dla policjantów lub cywili, ale ja jestem zabójczynią wampirów – muszę mieć noże. Gerald Mallory, ojciec tej profesji, zeznawał przed komisją senacką, czy czymś takim, że noże wielokrotnie uratowały mu życie. Mallory był lubiany w Waszyngtonie. To było jego miasto. Więc zmieniono prawo, dzięki czemu możemy nosić noże, nawet bardzo duże. Jeśli ktoś zarzucał mi nielegalne posiadanie noży wystarczyło, że wyciągnę licencję zabójczyni. Oczywiście trzeba było znać luki prawne. Nie każdy gliniarz je zna. Ale moje sumienie jest spokojne, bo działam legalnie. Edward i Ramirez czekali na mnie w hallu. Obaj uśmiechali się prawie identycznie, co było niepokojące. Czy naprawdę stali tam dobrzy chłopcy? Uśmiech Edwarda nigdy nie zdradzał jakichkolwiek oznak niepewności. Ramireza tak. Jego wzrok zatrzymał się na moim sztylecie na nadgarstku. Drugi był zakryty przez marynarkę. Szłam do nich uśmiechając się. W moich oczach również było widać zadowolenie. Objęłam Edwarda w pasie, delikatnie szukając ramieniem broni na jego krzyżu. - Wezwałem wsparcie. – powiedział Ramirez. Edward szybko uścisnął mnie w stylu Teda i puścił. Chyba wie, że znalazłam pistolet. - Świetnie, już dawno nie miałam okazji odwiedzić Mistrza Miasta wraz z policją. - A jak zazwyczaj to robisz? – Spytał Ramirez. - Ostrożnie – powiedziałam. Edward odwrócił głowę i kaszlnął. Chyba próbował nie zaśmiać się, ale z nim nigdy nie wiadomo. Może po prostu coś drapało go w gardle. Patrzyłam jak idzie i zastanawiałam się, gdzie do cholery ukrył trzecią broń.

Rozdział 51

Jedną z rzeczy, które lubiłam w pracy z policją było to, że kiedy weszło się do lokalu i poprosiło o rozmowę z kierownikiem lub właścicielem, nikt się nie spierał. Ramirez błysnął odznaką i zażądał rozmowy z właścicielką, Itzpapalotl, znaną również jako Obsydianowy Motyl. Hostessa, ta sama ciemna, elegancka kobieta, która ostatnio zaprowadziła do stolika Edwarda i mnie, wzięła wizytówkę Ramireza, poprowadziła nas do stołu i odeszła. Jedyna różnica polegała na tym, że tym razem nie otrzymaliśmy karty dań. Dwóch mundurowych zostało przy drzwiach, ale trzymali nas w zasięgu wzroku. Założyłam marszczoną kurtkę, aby ukryć pistolety i noże, ale cieszyłam się, że w klubie jest ciemno. Kurtka widziała lepsze dni. Ramirez nachylił się i zapytał: - Jak myślisz, ile każe nam czekać? Zabawne, że nie zapytał czy każe nam czekać. – Nie jestem pewna, ale trochę. To bogini a ty właśnie kazałeś jej się stawić. Ego nie pozwoli jej przyjść natychmiast. Edward pochylił się po drugiej stronie. – Minimum pół godziny. Podeszła kelnerka. Ramirez i ja zamówiliśmy cole. Edward poprosił o wodę. Światła sceny przygasły, potem zajaśniały mocniej. Nastawiliśmy się na pokaz. Cesar prawdopodobnie już wyzdrowiał, ale nie wystarczająco. Zatem to będzie albo inny zwierzołak, albo zupełnie inny pokaz. Na scenie stało coś przypominającego kamienną trumnę, rzeźbione wieko było zwrócone ku publiczności. Stolik nie był tak dobry jak ostatnio. Zauważyłam profesor Dallas na jej zwykłym miejscu, tym razem samą. Nie wydawało jej się to przeszkadzać. Na pokrywie wyrzeźbiono szykującego się do ataku jaguara z naszyjnikiem z ludzkich czaszek. Wysoki kapłan Pinotl wkroczył na scenę. Na sobie miał tylko tę dziwną spódniczkę, maxtlatl, która odsłaniała większość nóg i bioder. Zapytałabym Dallas co to za spódniczka. Twarz miał pomalowaną na czarno, oczy i nos przecinał biały pasek. Długie czarne włosy ułożono w pojedyncze pasma zakręcone na końcach. Na głowie miał białą koronę, dopiero po chwili dotarło do mnie, że została wykonana z kości. Światła zamrugały nad bielą kości, sprawiając, że zdawały się błyszczeć, praktycznie olśniewały bielą, gdy poruszał głową. Kości palców zostały połączone, rozkładały się wachlarzowato nad główną obręczą, przypomnienie piór, które nosił ostatnio. Złoto na uszach zastąpiła kość. Wyglądał zupełnie inaczej, a jednak gdy tylko wkroczył na scenę, wiedziałam, że to on. Nikt inny nie miał tak rozkazującej aury. Pochyliłam się do Ramirez'a. – Nosisz krzyżyk? - Tak, a co? - Bez odrobiny pomocy, jego głos może być trochę zniewalający. - To człowiek, prawda? - To jej ludzki sługa. Wtedy Ramirez obrócił ku mnie twarz, był zbyt blisko. Musiałam się cofnąć, abyśmy nie zetknęli się nosami. – Co? Czy naprawdę nie wiedział czym dla wampira jest ludzki sługa? Nie miałam czasu na udzielenie lekcji, poza tym, to nie było odpowiednie miejsce. Zbyt wiele uszu. Pokręciłam głową. – Później wyjaśnię. Dwóch mężczyzn o mocno azteckich rysach weszło na scenę i uniosło wieko trumny. Przeszli z nim na bok. Patrząc po tym jak się przesuwali, jak pracowały ich mięśnie rąk i pleców, musiało być ciężkie. W trumnie znajdowało się ciało przykryte materiałem. Nie miałam pewności, że to ciało, ale miało taki kształt. Nie ma zbyt wielu rzeczy w kształcie ciała. Pinotl przemówił. – Ci z was, którzy byli z nami wcześniej, wiedzą, co oznacza złożenie ofiary bogom. Dzieliliście tę chwałę, przyjęliście ofiarę do wnętrza. Ale tylko najodważniejsi, najbardziej cnotliwi, są godni stania się ofiarą. Są tacy, którzy nie są godni karmić swym

życiem bogów, ale oni też mogą służyć. – Odsunął materiał jednym zamaszystym ruchem, posyłając czarną, udrapowaną, wyszywaną cekinami tkaninę, szeroko niczym sieć rybacką. Gdy lśniąca materia opadła na podłogę sceny, zawartość trumny stała się widoczna. Zaszokowane sapnięcia, krzyki rozeszły się wśród widowni niczym fale w sadzawce. W trumnie było ciało. Wysuszone i obkurczone, jakby pochowano je na pustyni i uległo naturalnej mumifikacji. Bez środków konserwujących. Światło padające na trumnę zdawało się bardzo jasne, ostre. Ukazywało każdą linię wysuszonej skóry. Cień kryjącego się pod spodem szkieletu był boleśnie wyraźny. Byliśmy oddaleni tylko o trzy rzędy, na tyle blisko abym mogła zauważyć więcej szczegółów, niż bym sobie życzyła. Przynajmniej tym razem nikogo nie potną. Naprawdę nie byłam w nastroju aby oglądać zawartość czyjejś klatki piersiowej. Przyglądałam się ludziom, starałam się dostrzec czy się zbliża, lub czy otaczają nas jaguarołaki. Obróciłam się i spojrzałam. Oczy martwej mumii były otwarte. Spojrzałam na Edwarda. Odpowiedział na pytanie nim zadałam je na głos. – Właśnie otworzyło oczy. Nikt tego nie dotykał. Wpatrywałam się w czaszkę obleczoną suchym pergaminem skóry. Oczy były pełne czegoś suchego brązowego koloru. Nie było w nich życia, ale były otwarte. Powoli zaczęły się rozchylać usta, jakby miały sztywny zawias. Wydobył się z nich dźwięk, westchnienie, które przerodziło się w krzyk. Krzyk rozbrzmiał echem w pomieszczeniu, odbijał się od sufitu, ścian, wnętrza mojej głowy. - Czy to sztuczka? – spytał Ramirez. Pokręciłam głową. To nie była sztuczka. Dobry boże, to nie była sztuczka. Spojrzałam na Edwarda, pokręcił głową. Nigdy nie widział tego konkretnego pokazu. Krzyk ucichł, zapadła cisza tak gęsta, że można by upuścić szpilkę, i usłyszeć jak odbija się od ziemi. Wydaje mi się, że wszyscy wstrzymywali oddech, wysilali słuch. Po co, nie wiem, ale ja też to robiłam. Chyba starałam się usłyszeć czy to oddycha. Przyjrzałam się kościstej klatce piersiowej, ale nie zaobserwowałam unoszenia się i opadania. Nie ruszała się. Po cichu podziękowałam Bogu. - Jego energia nakarmiła naszą boginię, ale ona jest łaskawa. Co zostało zabrane, zostanie zwrócone. To Micapetlacalli, skrzynia śmierci. Jam jest Nextepeua. W legendzie byłem mężem Micapetlacalli, nadal jestem poślubiony śmierci. Śmierć płynie w mych żyłach. Ma krew ma jej smak. Tylko krew poświęconego śmierci uwolni go od męki. Zdałam sobie sprawę, że głos Pinotl'a był po prostu głosem, dobrym, jak u wyszkolonego aktora, ale niczym ponadto. Albo nie próbował czarować widowni, albo dziś nie byłam tak podatna. Jedyną zmianą, której byłam pewna, były znaki. Teraz szeroko otwarte. Mój nauczyciel, Leonora Evans, powiedziała mi, że znaki uczyniły mnie wrażliwą na mentalne ataki, ale może w niektórych przypadkach bezpośrednie połączenie z chłopakami było pomocne. Jakkolwiek by nie było, jego głos nie robił na mnie dziś wrażenia. Wspaniale. Pinotl dobył zza pleców obsydianowego ostrza. Prawdopodobnie nosił je tak, jak Edward i ja pistolety, z tyłu, na dole pleców. Wyciągnął rękę nad otwartą trumną, nad rozwartymi ustami. Przeciągnął ostrzem po skórze. To nie było cięcie widoczne dla widowni. Byłoby o wiele bardziej teatralnie, gdyby Pinotl przeciął ją tak, aby widzowie zobaczyli szkarłatną ranę. Skoro ją ukrył, musiało to mieć jakieś rytualne znaczenie, musiało być ważne, aby te pierwsze krople krwi skapnęły do ust zwłok. Pozwolił krwi kapać na czubek czaszki, na środek czoła, gardło, klatkę piersiowa, brzuch, podbrzusze. Prześledził linie czakr, punkty energii. Do tego roku nie wierzyłam, że czakry istnieją naprawdę, wydawały się działać. Nienawidziłam tego New Age. Nienawidziłam, kiedy to działało. Oczywiście to nie miało nic wspólnego z New Age. To było bardzo stare. Za każdym razem gdy krew stykała się z tym wysuszonym czymś, czułam magię. Każda kropla krwi, sprawiała, że narasta, aż powietrze od niej drżało a na skórze czułam ciarki.

Edward był nieporuszony, ale Ramirez pocierał ramiona, reakcja na gęsią skórkę. – Co się dzieje? Był przynajmniej wyczulony. Chyba nie mogę zainteresować się całkiem normalnym człowiekiem. Wyszeptałam: - Magia. Spojrzał na mnie, było widać zbyt dużo białka oka. – Jaki rodzaj? Pokręciłam głową. Nie miałam pojęcia. Na myśl przyszło mi parę pomysłów, ale nigdy nie widziałam czegoś takiego. Pinotl obszedł trumnę w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, rozcięta ręka i ostrze nie stykały się, podczas inkantacji skierował dłoń ku górze. W powietrzu moc narastała niczym zbliżająca się burza, ścisnęło mi gardło, miałam trudności z oddychaniem. Pinotl ponownie znalazł się z przodu trumny. Obiema dłońmi wykonał jakiś gest, potem bryznął krwią na ciało i powoli się cofnął. Przygasły światła, jedynie na ciało w trumnie padało ostre, białe światło. Moc narosła niesamowicie, do granicy krzyku. Czułam, że skóra chce spełznąć z mojego ciała i się schować. Powietrze było zbyt gęste, by oddychać, jakby stało się bardziej zbite, zagęszczone magią. Coś stało się ze zwłokami. Moc rozlała się niczym chmura wybuchająca deszczem, ten niewidzialny opad skierował się na ciało, na pomieszczenie, na nas, ale centralnym punktem było to wyschnięte coś. Skóra zaczęła się ruszać, drżeć. Wypełniła się, jakby pod spodem popłynęła woda. Coś płynnego poruszało się pod suchą, zniszczoną skórą, tam gdzie dotarła fala, rozciągnęła ją. Zupełnie jakbyśmy obserwowali dmuchanie lalki. Ciało, ciało poruszało się pod skórą. Zachowywało się jak ohydna masa. Ciało, mężczyzna, zaczął się rzucać, skręcać między ściankami trumny. W końcu uniosła się klatka piersiowa nabierając dużo powietrza, jakby walczył ze śmiercią. To przypominało proces odwrotny do umierania, kiedy oddech staje się co raz słabszy, nierówny aż w końcu uchodzi z ciała po raz ostatni. Kiedy nabrał powietrza, zaczął krzyczeć. Jeden długi rwany krzyk za drugim. Tak szybko jak na to pozwalała odbudowująca się klatka piersiowa; krzyczał. Suche włosy na głowie stały się brązowe, kręcone i miękkie. Skóra opalona, młoda, gładka, bez skazy. Gdy go włożyli do trumny miał mniej niż trzydzieści lat. Kto wie, jak długo w niej przebywał? Nawet gdy na powrót wyglądał jak człowiek, nie przestawał krzyczeć, jakby czekał na to bardzo długo. Kobieta siedząca z przodu krzyknęła i rzuciła się do wyjścia. Wampiry po cichu przemieściły się między stołami. Nie wyczułam ich pod obezwładniającym naporem magii i straszliwością pokazu. To było nieostrożne. Wampir złapał biegnącą kobietę, przytrzymał ją, natychmiast znieruchomiała. Po cichu odprowadził ją z powrotem do stolika, do stojącego mężczyzny, który nie wiedział co powinien zrobić. Wampiry przemieszczały się wśród widowni dotykając niektórych osób, uspokajając, uspokajając, kłamiąc; że to jest bezpieczne, że to jest spokojne, że to jest dobre. Ramirez obserwował wampiry. Zwrócił się do mnie. – Co robią? - Uspokajają tłum, aby uniknąć zbiorowej paniki. - Nie wolno im oddziaływać na pojedyncze osoby. - Nie sądzę, aby to robili, bardziej wpływają na tłum. – Ponownie spojrzałam na scenę. Mężczyzna upadł na nią, wyczołgał się z trumny gdy tylko miał dość sił. Starał się odczołgać. W świetlistym kręgu pojawił się Pinotl. Mężczyzna krzyknął i wyciągnął przed twarzą rękę w geście obronnym, jakby spodziewał się ciosu. Pinotl przemówił, nie podniósł głosu, więc musiał używać mikrofonu. – Czy nauczyłeś się pokory? – zapytał. Mężczyzna zaskomlał i ukrył twarz. - Czy nauczyłeś się posłuszeństwa? Mężczyzna kiwał głową raz za razem, nadal kryjąc twarz. Zaczął płakać, szloch wstrząsał jego ramionami. Siedziałam w trzecim rzędzie i nadal słyszałam łkanie.

Pinotl przywołał gestem dwóch mężczyzn, którzy otworzyli trumnę. Weszli na scenę. Podnieśli mężczyznę, trzymali go między sobą. Jeszcze nie odzyskał władzy w nogach, więc nieśli go, każdy zarzucił jedną rękę na ramiona, stopami ciągnął po podłodze. Nie był mały, powtórnie odniosło się wrażenie wielkiej siły dwóch mężczyzn. Oni też byli ludźmi, nie zwierzołakami. Dwa jaguarołaki weszły na scenę w skórach w cętki, trzymały między sobą innego mężczyznę. Nie, nie mężczyznę, zwierzołaka. To był Seth. Miał na sobie tylko stringi, które pozostawały niewiele pola wyobraźni. Długie, żółte włosy były rozpuszczone. Nie walczył gdy wprowadzili go na scenę. Mężczyźni- jaguary zmusili go by ukląkł przed Pinotl'em. - Czy uznajesz naszą mroczną boginię, za swą jedyną, prawdziwą panią? Seth skinął głową. – Uznaję. – Jego głos nie rezonował tak dobrze, jak drugiego mężczyzny. Wątpię, aby słyszeli go ludzie w ostatnim rzędzie. - Dała ci życie, Seth, i jej prawem jest żądać, abyś zwrócił, co należy do niej. - Tak - powiedział Seth. - Zatem będę wykonawcą jej woli, zabiorę, co należy do niej. – Ujął dłońmi twarz Seth’a. To był delikatny gest. Dwaj mężczyźni–jaguary puścili go i wycofali się. Ale pozostali w pobliżu, jakby się bali, że spróbuje uciec. Ale spoglądał do góry jak natchniony święty, jakby to było wspaniałe. Tak bardzo bał się tortur czterech dziwacznych sióstr, jednak teraz wydawał się pogodzony z losem. Myślałam, że wiem co się dzieje, miałam nadzieję, że się mylę. Choć raz, gdy spodziewam się czegoś naprawdę okropnego, chciałabym nie mieć racji. Byłaby to miła odmiana. To nie było widowiskowe. Nie było ani ognia, ani światła, ani migotania ani ciepła. Na młodej skórze Seth’a pojawiły się linie. Mięśnie pod skórą zaczęły się kurczyć, jakby zjadła go choroba, ale to, co powinno zająć miesiące odbyło się w ciągu sekund. Nie ważne jak chętna ofiara, i tak może boleć. Seth zaczął krzyczeć tak intensywnie, jak tylko mógł wciągać powietrze. Jego płuca pracowały lepiej niż poprzedniego mężczyzny, nabierał powietrza tak szybko, że był to prawie nieprzerwany krzyk. Skóra ściemniała i zapadła się. Przypominało to kurczenie się balonika. Z tą różnicą, że pod skórą były mięśnie, a kiedy one zniknęły, były kości, aż w końcu pozostały tylko one obciągnięte suchą skórą, a on nadal krzyczał. Na przestrzeni lat stałam się czymś w rodzaju znawcy krzyków, słyszałam kilka naprawdę dobrych. Kilka było nawet moich, ale nigdy nie słyszałam czegoś takiego. Dźwięk przestał być ludzki, przypominał wysoki kwik rannego zwierzęcia, ale wiedziałeś, że pod tym wszystkim, na poziomie, którego nie możesz pojąć, to był człowiek. W końcu zabrakło mu powietrza, ale suche usta otwierały się i zamykały, otwierały się i zamykały, długo po tym jak przestał wydobywać się z nich dźwięk. Szkieletowate coś nadal się rzucało, nadal rzucało głową na boki. Pinotl trzymał dłonie przyciśnięte do twarzy Setha. Trzymał go, cały czas wyglądało to delikatnie, ale musiał chwycić z całych sił, ponieważ chwyt nie został rozerwany. Kiedy ciało przystojnej twarzy skurczyło się i umarło w jego dłoniach, Pinotl nawet nie drgnął. Podczas tego wszystkiego Seth nawet raz nie uniósł rąk aby się ratować. Szarpał się, ponieważ nie dało się nie szarpać, tak wielki był ból, ale nie podniósł ręki na tego mężczyznę. Dobrowolna ofiara, odpowiednia ofiara. Miałam ściśnięte gardło, piekły mnie oczy. Chciałam, żeby to się już skończyło. Żeby po prostu przestał. Ale tak się nie stało. Szkielet, który kiedyś był Seth’em nadal miał drgawki, otwierał i zamykał usta w próbach krzyku. Pinotl uniósł spojrzenie, przerywając na moment kontakt wzrokowy. Dwa jaguarołaki, które wprowadziły Seth’a na scenę wkroczyły w światło. Jeden niósł srebrną igłę z nawleczoną czarną nitką. Drugi bladą, zieloną kulkę, maleńką, podobną do takiej, jakimi bawią się dzieci. Gdybym siedziała dalej, nie wiedziałabym co to. Jadeit, chyba z niego ją wykonano.

Umieścili ją w otwartych ustach, zamknęły się. Drugi jaguar zaczął je zszywać, przebijał suche usta i ciało srebrną igłą. Mocno zaciągał. Spojrzałam na stół, oparłam głowę o chłodny kamień. Nie zemdleję. Ja nigdy nie mdleję. Ale nagle mignęło mi przed oczami wspomnienie stwora Nicky’ego Baco składającego się z wilkołaków. Usta niektórych z nich zostały zaszyte. Nigdy nie spotkałam się z taką mocą. To, że dwójka ludzi w jednym mieście umiała to zrobić nie mogło być przypadkowe, musi istnieć powiązanie. Ramirez dotknął mojego ramienia. Uniosłam się i pokręciłam głową. – Nic mi nie jest. – Spojrzałam na scenę. Wkładali Setha do trumny. Nie musiałam nawet spróbować tego wyczuć, wiedziałam, że tam jest. Że nadal jest świadomy. Nie mógł rozumieć, na co im pozwolił. Nie mógł. Prawda? Pinotl obrócił się ku widowni, jego oczy lśniły czarnym ogniem, tak jak u wampira, gdy ogarnie go wielka moc. Czarny płomień wypełniał jego gałki oczne, skóra zdawała się lśnić mocą. To, czym stał się Seth, zostało przykryte tą samą lśniącą tkaniną, która okrywała poprzednie ciało. Jaguary asystujące przy trumnie ułożyły ciężkie wieko. Zbiorowe westchnienie przebiegło przez widownię, jakby wszystkim ulżyło, że to już koniec. Nie byłam jedyną osobą, która miała dość. Itzpapalotl weszła na scenę, zdawała się płynąć. Miała na sobie ten sam szkarłatny płaszcz, w którym widzieliśmy ją wcześniej. Pinotl uklęknął przed nią na jednym kolanie, wyciągnął ku niej ręce. Położyła swe delikatne dłonie na jego silnych, poczułam przepływ mocy, niczym dotyk ptasich skrzydeł. Pinotl wstał trzymając ją za rękę, obrócili się ku widowni, teraz oczy obojga lśniły czarnym płomieniem, zalewał ich twarze niczym maski. Miękkie światła wypełniły ciemność otaczającą stoliki niczym wielkie, subtelne robaczki świętojańskie. Każde padło na jednego z wampirów. Były blade i mizerne, głodne, może pościły, ponieważ nie byłam jedyną osobą, która mogła to zauważyć. Wśród widowni dało się słyszeć okrzyki: „jak blade”, „jak przerażające”, „o mój boże”. Nie, ona chciała, aby wszyscy widzieli czym naprawdę są. Ona i Pinotl wpatrywali się w tę miękko oświetloną ciemność. Powtórnie poczułam falę mocy, niczym rój ptaszków ocierających się o moją twarz, skórę, jakbym nie miała na sobie ubrań a miękkie opierzone kształty pieściłyby me ciało. Gdy moc uderzała w każdego jednego wampira wypełniając jego oczy czarnym ogniem, to sprawiało wrażenie nieomal serii fizycznych ciosów. Stały się świetliste, skóra lśniła niczym alabaster, brąz, miedź, świeciła, wszystkie były piękne a ich oczy wypełniło światło czarnych gwiazd. Potem ustawiły się w szeregu i zaczęły śpiewać. To była pieśń pochwalna na jej cześć, na cześć mrocznej bogini. Diego, wampir, którego biczowano do nieprzytomności, minął nasz stół ze smyczą w dłoni. Na jej końcu był wysoki, blady mężczyzna o kręconych, żółtych włosach. Cristobal, jeden z wygłodzonych? W szeregu nie było wygłodzonych wampirów. Wszystkie świeciły, były syte, wypełnione do kresu możliwości mroczną, słodką mocą, niczym przejrzałe jagody nim spadną na ziemię, gdy są zawieszone pomiędzy słodką dojrzałością a gniciem. Takie często jest życie, balansowanie na krawędzi noża. Wampiry opuściły scenę nadal śpiewając na jej cześć. Pinotl i ona zeszli po schodach trzymając się za ręce, wiedziałam, dokąd zmierzają, nie chciałam aby do mnie podeszli. Nadal czułam moc, jakby otaczał mnie rój motyli muskający skrzydełkami moją skórę, próbujący dostać się do wewnątrz. Podeszli i zatrzymali się przed naszym stolikiem. Uśmiechała się lekko, spoglądała na mnie. Czarne płomienie zniknęły, ale jej oczy nadal były pustą ciemnością, w której odmętach błyskało światło. Oczy Pinotla były lustrzanym odbiciem jej oczu, ale to nie był czarny

płomień. To była ciemność niekończącej się nocy, w jej oczach były gwiazdy, niekończące się morze gwiazd. Edward chwycił mnie za rękę. Obrócił mnie ku sobie. Oboje staliśmy, choć nie pamiętałam, abym się podniosła. – Anita, nic ci nie jest? Musiałam dwukrotnie przełknąć nim zdołałam coś powiedzieć. – Nic mi nie jest, chyba. Tak, nic mi nie jest. – Ale moc nadal uderzała o mnie jak zdesperowane skrzydełka, ptaki rozpaczające, że zostały odcięte w ciemności, a chciały aby je wpuścić do światła i ciepła. Jak mogłam pozwolić im płakać w ciemności, skoro wystarczyło otworzyć się, aby były bezpieczne? - Przestań - powiedziałam. Obróciłam się ku nim. Nadal uśmiechali się zachęcająco. Wyciągnęła do mnie wolną rękę. Wiedziałam, że jeśli jej dotknę, spłynie na mnie moc. Że mogę to z nimi dzielić. To była oferta. Ale za jaką cenę, zawsze przecież jest cena? - Czego chcesz? – Spytałam. Nie byłam nawet pewna kogo pytam. - Chcę wiedzieć jak udało się wam stworzyć triumwirat. - Mogę ci powiedzieć. Nie musisz tego robić. - Wiesz, że nie mogę odróżnić prawdy od kłamstwa. To nie jest jedna z moich mocy. Dotknij mnie, a pozyskam od ciebie wiedzę. Skrzydełka przepływały nad moją skórą, jakby latające cosie napotkały falę powietrza tuż nad moim ciałem. – Co z tego będę mieć? - Jedno pytanie, jeśli znam odpowiedź, znajdziesz ją w moim umyśle. Ramirez wstał. Wykonał gest, nie musiałam patrzeć, aby wiedzieć, że zbliżają się mundurowi. – Nie wiem co się dzieje, ale nie robimy tego. - Najpierw odpowiedz na pytanie - powiedziałam. - Jeśli zdołam - powiedziała. - Kim jest Mąż Czerwonej Kobiety? Jej twarz nic nie zdradziła, ale głos wydawał się być zmieszany. – Czerwona Kobieta to synonim słowa krew wśród Meksykanów, wśród Azteków. Naprawdę nie wiem, kim miałby być Mąż Czerwonej Kobiety. Połowicznie sięgnęłam ku niej. Nie zamierzałam tego zrobić. Trzy rzeczy zdarzyły się praktycznie jednocześnie. Ramirez i Edward chwycili mnie i odciągnęli do tyłu. Itzpapalotl chwyciła moją dłoń. Skrzydła gwałtownie przekształciły się w rwący potok ptaków. Moje ciało otworzyło się, choć wiedziałam, że ja tego nie zrobiłam, a te skrzydlate rzeczy wlały się w tę maleńką szczelinę. Zalała mnie moc, przepłynęła przeze mnie, wydostała się na zewnątrz. Stałam się częścią jakiegoś obwodu, czułam połączenie z każdym wampirem, którego dotknęła. To było prawie tak, jakbym to ja płynęła przez nie, a one przeze mnie, niczym woda zlewająca się w coś większego. Potem unosiłam się w kojącej ciemności, były tam gwiazdy, odległe i błyszczące. Pojawił się głos, jej głos. - Zadaj jedno pytanie a odpowiedź będzie twoja. Zapytałam, choć nawet nie otworzyłam ust, i tak usłyszałam słowa: „ Jak Nicky Baco nauczył się robić to, co Pinotl zrobił z Seth’em?”. Po słowach przypłynęły tak wyraźne obrazy stwora Nicky’iego, że czułam zapach jego suchości, słyszałam ten szept: „Pomóż mi”. Pojawiły się obrazy, niosły taką siłę, jakby zderzyły się z moim ciałem. Zobaczyłam Itzpapalotl stojącą na szczycie piramidy świątynnej otoczonej drzewami, dżunglą. Czułam bogaty zapach jej zieleni, słyszałam odległe nawoływania małp, ryk jaguara. Pinotl klęczał i pożywiał się krwią z ran na jej klatce piersiowej. Stał się jej sługą, zyskał moc. Wiele mocy, to była jedna z nich. Zrozumiałam, że zabrał esencję Seth’a. Więcej, zrozumiałam jak to się robi, i jak to odwrócić. Wiedziałam jak odkręcić to co zrobił Nicky, choć to co zrobił, oznaczało, że przywrócenie ich ciał przyniesie śmierć. Nicky nie był potrzebny aby odwrócić czar; ja mogłam to zrobić. Pinotl też.

Nie zapytała czy rozumiem. Wiedziała, że wszystko do mnie dotarło. – A teraz moje pytanie. – Nim mogłam powiedzieć lub pomyśleć: „zaczekaj”, znalazła się w mojej głowie. Wyciągnęła wspomnienia, obrazy, kawałki, nie mogłam jej powstrzymać. Zobaczyła jak Jean-Claude nakłada znak, zobaczyła Richarda, zobaczyła naszą trójkę po raz pierwszy umyślnie przyzywającą moc. Zobaczyła, co stało się ostatnio, kiedy przyjęłam trzeci znak, aby nas ratować. Nagle ponownie znalazłam się we własnym ciele, stałam obok stolika, trzymałam jej dłoń. Dyszałam, szybciej i szybciej, wiedziałam, że jeśli nie zacznę się kontrolować, stracę przytomność. Puściła moją rękę. Mogłam jedynie skupić się na własnym oddechu. Ramirez krzyczał do mnie, pytał czy nic mi nie jest. Edward mierzył do niej z pistoletu. Stała razem z Pinotlem, spokojna. Widziałam wszystko kryształowo wyraźnie. Kolory wydawały się ciemniejsze, bardziej wyraziste. Przedmioty mocno się odcinały, zauważałam rzeczy, których normalnie bym nie wiedziała. Sposób, w jaki opaska na kapeluszu Edwarda odrobinę się wybrzuszała, zdradzał mi gdzie jest metalowa linka do duszenia. Kiedy w końcu mogłam mówić, powiedziałam: - Wszystko w porządku. Wszystko w porządku. Nic mi nie jest. - Dotknęłam ręki Edwarda, obniżyłam ją tak, że celował w stół. – Wrzuć na luz, ok., nic mi nie jest. - Powiedziała, że jeśli zmusimy abyś puściła wcześniej, stanie ci się krzywda - powiedział Edward. - Możliwe - odparłam. Spodziewałam się parszywego samopoczucia, osłabienia, zmęczenia, ale było inaczej. Byłam pełna energii, radosna. – Czuję się świetnie. - Nie wyglądasz - powiedział Edward, w jego głosie było coś, co kazało mi na niego spojrzeć. Chwycił mnie za rękę i poprowadził między stolikami ku drzwiom. Spróbowałam zwolnić, ale szarpnął mnie, abym nadążyła. - Sprawiasz mi ból - powiedziałam. Pchnął drzwi, nadal trzymał pistolet, drugą ręką ściskał mój nadgarstek. Uderzył drzwi lobby ramieniem. Wydawało mi się, że było tam ciemniej, ale nie teraz. Nie było całkiem jasno. Po prostu nie było ciemno. Odsunął jedną z kotar, za nią znajdowała się męska toaleta. Otworzył drzwi nim zdążyłam coś powiedzieć. Nikogo nie było przy pisuarach, byłam wdzięczna. Światła wydały się jasne, musiałam zmrużyć oczy. Edward obrócił mnie przodem do lustra. Moje oczy były czarne i lśniące. Nie było tęczówki, nie było białka, nic. Wyglądałam jakbym była ślepa, a jednak widziałam absolutnie wszystko, każde pęknięcie w ścianie, najmniejsze wgniecenie na krawędzi lustra. Podeszłam do przodu, pozwolił mi. Sięgnęłam, aż moje palce dotknęły odbicia. Podskoczyłam, kiedy zetknęły się z chłodną szybą, jakbym oczekiwała, że przejdą dalej. Spojrzałam na swoją dłoń, prawie widziałam kości pod skórą, pracujące mięśnie, gdy poruszałam palcami. Pod tym widziałam przepływ krwi. Obróciłam się i spojrzałam na Edwarda. Powoli zmierzyłam go wzrokiem. Dostrzegłam małe różnice w nogawce, gdzie nóż wystawał z buta. Na wysokości drugiego noża przypiętego do uda była prawie niewidoczna linia, mógł do niego sięgnąć przez kieszeń spodni i dotknąć rękojeści. Druga kieszeń byłą wybrzuszona, tylko trochę, ale wiedziałam, że to pistolet, prawdopodobnie derringer, ale to była moja wiedza. Reszta to niezwykła wizja. Niczym jakieś baśniowe zaklęcie prawdziwego widzenia. Jeśli tak wampiry widzą świat, to mogę przestać ukrywać broń. Ale udało mi się je zmylić nie raz, i to mistrzów wampirów. Zatem tak ona widzi świat, ale niekoniecznie one wszystkie. - Anita, powiedz coś. - Chciałabym, żebyś zobaczył to co ja. - Nie chcę - powiedział. - Linka do duszenia jest pod paskiem wokół kapelusza. W prawym bucie znajduje się nóż, drugi na wysokości lewego uda. Możesz sięgnąć rękojeści przez kieszeń spodni. W prawej kieszeni masz derringera.

Zbladł, zauważyłam to. Zobaczyłam jak przyspiesza mu puls na gardle. Dostrzegałam małe zmiany w jego ciele, gdy ogarniał go strach. Nic dziwnego, że z taką łatwością odczytywała moje emocje. Ale w takim razie to powinno działać jak wykrywacz kłamstw. Tak właśnie robią zwierzołaki, wyczuwają minimalne zmiany, które zachodzą gdy kłamiemy. Nawet zapach się zmienia, tak powiedział Richard. Dlaczego więc nie umiała rozpoznać kłamstwa? Odpowiedź pojawiła się nagle w fali zrozumienia, zwykle trzeba medytować, aby myśleć w tak jasny sposób. Nie mogła odczytać tego, czego nie umiała rozpoznać w sobie. Nie była boginią. Była wampirem, innym niż wszystkie spotkane przeze mnie, ale wampirem. Jednak wierzyła, że jest Itzpapalotl, personifikacją rytualnego noża, obsydianowego noża. Okłamywała samą siebie, zatem nie potrafiła rozpoznać kłamstw innych. Nie rozumiała czym jest prawda, więc tego też nie umiała odróżnić. Oszukiwała siebie na gigantyczną skalę. To czyniło ją słabszą. Ale nie zamierzałam pomaszerować tam i wytykać jej błędów. Była tylko wampirem, nie boginią, ale miałam okazję posmakować jej mocy i nie chciałam znaleźć się na jej czarnej liście. Gdy czułam jej moc płynącą przeze mnie niczym narastający wiatr, ciepły, pachnący nieznanymi mi kwiatami, nawet nie chciałam zburzyć tej iluzji. Tak dobrze nie czułam się od dawna. Odwróciłam się do lustra, moje oczy nadal były czarne. Powinnam się bać albo krzyczeć, ale myślałam jedynie, że jest fajne. - Czy twoje oczy nie powinny wrócić do normy? – zapytał, powtórnie wyczułam w nim napięcie strachu. - Ewentualnie, ale jeśli naprawdę chcemy poznać odpowiedź, musimy wrócić i ją zapytać. Krótko skinął głową. Za tobą. Zdałam sobie sprawę, że Edward nie ufa mi za swoimi plecami. Myślał, że ona mnie opanowała. Nie kłóciłam się z nim. Po prostu pierwsza przeszłam przez drzwi i wróciłam porozmawiać z Itzpapalotl. Miałam nadzieję, że Ramirez nie spróbował jej zakuć w kajdanki. Nie spodobałoby jej się to, a co jej się nie podobało, nie podobało się jej wiernym, a były to sto dwa wampiry. Nie miałam pojęcia ile ma jaguarołaków. Ta ofiara nie była przeznaczona dla nich. Ale była to mała armia, a Ramirez nie miał dość wsparcia.

Rozdział 52 Ramirez nie zakuł nikogo w kajdanki, ale wezwał większe wsparcie. W pokoju było jeszcze czterech mundurowych, i około dwudziestu jaguarołaków. Publiczność oglądała to wszystko tak, jakby w dalszym ciągu był to pokaz. Zgaduję, że jeżeli mogli nie zareagować na to, co zrobiono Seth’owi, mogliby też przeoczyć policyjną akcję. Byłam przed Edwardem jak weszliśmy do pokoju. Szedł krok za mną, tak jak często to robiliśmy, kiedy jedno z nas miało być odpowiedzialne za najbliższe minuty. Może moje oczy odzwierciedlały ciemną pustkę, ale Edward nadal ufał, że panuję nad sytuacją. Dobrze wiedzieć. Jaguarołaki poruszały się według schematu, próbując zajść policję z boku. Mundurowi mieli ręce na broni. Kabury były odpięte. Wyjęcie pistoletu i zrobienie totalnej rozpierduchy nie zajęłoby zbyt wiele czasu. To wstyd reagować niewspółmiernie do sytuacji, kiedy wampiry nie starają się nikogo skrzywdzić. Jeden z jaguarów ruszył ponownie, starając zamknąć krąg wokół policji. Dotknęłam jego ramienia. Moc drżała na mojej ręce, i to było coś więcej, aniżeli tylko moja moc czy znaki, cokolwiek to było, powiedziałam. – Zawróć, stań z innymi. – Zrobił to. Postęp. Teraz tylko jedynie policja musiała być rozsądna. Zwróciłam się do policji i ruszyłam w ich kierunku. Jeden z nowych mundurowych powiedział, - Cholera, - z jedną ręką na broni, a drugą uniesioną w geście: stop! – Nie podchodź bliżej. - Ramirez, - Powiedziałam i upewniłam się, że mój głos był słyszalny. - Wszystko okej, ona jest z nami. – Powiedział.

- Ale jej oczy. – Odparł mundurowy. - Ona jest z nami. Niech będą jej dzięki. – Głos Ramireza był niski, ale przepełniony gniewem. Mundurowi rozstąpili się jak kurtyna, bardzo uważając by nie dotknąć mnie tak jak w przeszłości. Myślę, że nie mogę ich za to winić, choć chciałam. W końcu wylądowałam przy stole z Edwardem i nerwowymi policjantami za nim. Stanęłam w obliczu Itzpapalotl leżącej w poprzek stołu. Pinotl był u jej boku, ale już nie trzymał jej za ręce. Jej oczy były wciąż tak czarne jak moje, ale jej były normalne. Co dziwne, po odsunięciu kaptura do tyłu, pokazała delikatną twarz z pozornie normalnymi oczami, i spojrzeniem najbardziej ludzkim spośród nas. Ramirez położył część zdjęć na stole. – Powiedź mi, co to jest. – To brzmiało jak pytanie, które zadał już wcześniej. Spojrzał na mnie. - Czy wiesz co to jest? – Zapytałam. - Nie, naprawdę nie. To nie wygląda na robotę jednego z naszych, ale te oczy są kamienne, pochodzące od Hiszpan. Nie rozpoznaję całej symboliki. - Ale rozpoznajesz część z niej. – Powiedziałam. - Tak. - Co poznajesz? - Organy wokół ciała mogą być tymi, z których pijesz. - Masz na myśli to co robiliście dziś z Seth’em? Skinęła głową. - Co jest trzymane w tych rękach? - To może być wszystko, ale myślę, że to mniejsze części ciała. Na przykład serce, podobnie jak kości, i wiele innych fragmentów, ale nie ma Boga żywiącego się… - Zmarszczyła brwi w poszukiwaniu słowa. – Jelitami, i innymi wnętrznościami. - To ma sens. – Powiedziałam. Czułam Ramireza przesuwającego się za mną, jakby chciał powiedzieć, że źle robimy. Ale milczał, dlatego że był dobrym gliną, a ona mówiła do mnie. Czy to naprawdę ma znaczenie, dlaczego? W tej sekundzie nie miało żadnego. - Widziałaś, stworzenie które… - To była moja kolej na zawahanie się. Jeśli policja wiedziała co Nicki zrobił, wtedy byłby to automatyczny wyrok śmierci. Ale szczerze, zasłużył na to. Głodne wilkołaki nie były skłonne do ofiary. A on ciął je, wiedząc, że nadal żyją, wycinał i doszywał do tego potwora za barem. To była najgorsza rzecz jaką kiedykolwiek widziałam, i to mówi samo za siebie. Podjęłam decyzję i wiedziałam, że końcowy koszt jaki Nick może ponieść, to jego życie. - Widziałaś stwora, którego tworzył Nicky Baco? Potaknęła. – Widziałam. To zbezczeszczenie wielkiego daru. - Czy jego moc zwiększała się tak jak, ty to robisz? - Tak, i Nicky Baco zdobywał moc przez nią, podobnie jak Pintol. Tak jak ty. - Czy może przekazywać tę moc innym, tak jak może to robić stado wilkołaków? Zdawała się myśleć o tym z głową przechyloną na bok, wreszcie potakując. - To byłoby możliwe, podzielić się ze zmiennokształtnymi jeśli miałaś kiedyś z nimi więź natury paranormalnej. - Jest vargamor dla lokalnej watahy. – Powiedziałam. - Nie jestem zaznajomiona ze słowem vargamor. To był termin wilków. – To ich czarownica, ich brujo, i ich zobowiązania wobec stada. - Wtedy z pewnością mógł podzielić się mocą z nimi. - Nicky powiedział, że nie wie, gdzie jest ten świecki bóg. - On kłamie. – Powiedziała. – Nie posiądziesz takiej mocy bez dotyku boskiej ręki. Chciałam zdobyć obrazy, które wypełniały mnie, ale pragnęłam jednak potwierdzenia. - Wtedy Nicky powinien być w stanie zabrać nas w miejsce, w którym ukrywa się bóg?

Skinęła głową. – On wie. - Czy masz problem z polowaniem z nami i zabiciu boga z twojego panteonu? Przesunęłam spojrzeniem po jej twarzy, której nie rozumiałam. - Jeśli to jest bóg, to nie można go zabić, a jeśli można go zabić, to wtedy nie jest to bóg. Nie będę opłakiwać śmierci fałszywych bogów. To było zabawne, pochodzące z niej, ale odpuściłam. (It was kind of funny coming from her, but I let it go.) Nie było moim zadaniem, aby przekonywać ją co może, a czego nie może. - Dziękuję ci za pomoc, Itzpapalotl. Posłała mi długie spojrzenie i wiedziałam czego pragnie, ale… - Jesteś prawdziwą boginią, ale ja nie mogę służyć dwóm panom. – Powiedziałam. - Jego moc jest pożądana, a ty możesz go jej pozbawić. Czułam ciepło na mojej twarzy i zastanawiałam się, jak wygląda rumieniec w połączeniu ze świecącymi, czarnymi oczami. Nie było tak, jak powiedziała. Wiedziałam, co widziała w mojej głowie. Wiedziała więcej intymnych szczegółów niż moja najlepsza przyjaciółka. Tak jakbym dzieliła to co ona i Pinotl uważali za bardzo i intymny moment między nimi. Sprawiedliwość za sprawiedliwość, ale jakoś nie myślałam o zarumienionej Itzpapalotl. - Myślałam, że po prostu odmawiam mu seksu. Spojrzała na mnie tak jak patrzy dziecko, które zostało celowo wprowadzone w błąd. - Powiedz mi, Anito, co jest podstawą mojej mocy? Pytanie zaskoczyło mnie, ale odpowiedziałam na nie; czas kłamstw między nami był już przeszłością. - Moc, karmisz się czystą mocą bez względu na źródło. Uśmiechnęła się, a wiązki mocy we mnie uśmiechnęły się do niej, sprawiając, że poczułam je w całej głowie. - Teraz, co jest twoim panem wobec mocy? Zastanawiałam się nad tym od bardzo długiego czasu. Nie wszyscy wampirzy mistrzowie posiadają potężne zaplecze, czerpią energię, w inny sposób, inaczej niż poprzez krew, ludzkie sługi, czy też zmiennych. Ale niektórzy tak, i Jean-Claude był jednym z nich. - Anita. – Powiedziała, jakby przypominając mi, że miałam coś do powiedzenia. - Seks, podstawą jego mocy jest seks. – Powiedziałam. Znów uśmiechnęła się do mnie radośnie i poczułam ciepły blask w odpowiedzi. Dobrze było być w zgodzie z prawdą. Dobrze było być mądrym. Dobrze też było dać jej przyjemność. I to oczywiście było jednym z niebezpieczeństw wiążących się z nią. Jeśli pozostawałeś przy niej wystarczająco długo, mogło stać się celem samym w sobie dawanie jej przyjemności. Nawet myśląc, że nie mogłabym się jej bać. Dobrze, że nie mieszkam w Albuquerque. - Odmawiając jemu i twojemu wilkowi, kaleczysz nie tylko triumwirat, ale i jego. Ty go osłabiasz, Anito. Masz okaleczonego mistrza. Usłyszałam swoje myśli. – Przykro mi. - To nie ja, więc nie musi być ci przykro. To on. Idź do domu i proś go o przebaczenie, płaszcz się u jego stóp i dokarm jego moc. Zamknęłam oczy, ponieważ to, co naprawdę chciałam zrobić to ukłon i po prostu zgoda. Byłam bardzo pewna, że zaklęcie będzie rosnąć zanim wrócę do domu w St. Louis, ale wprowadzenie tej kobiety i Jean-Claude razem jako zespół byłoby moją zgubą. Nawet teraz, byłam zadowolona, że był o setki mil ode mnie, ponieważ kiwnęłam głową z oczami wciąż zamkniętymi. Wzięła ten ruch jako zgodę. – Dobrze, bardzo dobrze. Jeśli twój mistrz będzie wdzięczny za moją pomoc w tej sprawie, niech się ze mną skontaktuje. Wiem, że potraficie dojść do porozumienia. I po raz pierwszy, od kiedy mi doradzała, poczułam dreszcz strachu. Patrzyłam na nią przez welon mocy i obawiałam się jej.

Wyczytała to we mnie. – Powinnaś zawsze bać się bogów, Anito. Jeśli się nie boisz, wtedy jesteś głupia, a ty nie przecież taka nie jesteś. Spojrzała na Ramireza. – Uważam, że pomogłam ci we wszystkim w czym mogłam, detektywie Ramirez. Zapytał. – Anita? Skinęłam głową. – Tja, nadszedł czas na spotkanie z Nicky Baco. - Jeśli Nicky okłamał nas, wtedy zrobił to wobec przywódcy stada. – Powiedział Edward. – Ponieważ ten powiedział, że Nicky mówi prawdę odnośnie niewiedzy, gdzie jest potwór. - Jeśli Nicky może dzielić tego typu moc z wilkołakami, wtedy wiem dlaczego sfora kłamie. - Wilkołaki będą walczyć w obronie Nicky’ego. – Powiedział Edward. Patrzeliśmy na siebie. – To będzie krwawa łaźnia, jeśli policja pójdzie pierwsza. – Potrząsnęłam głową. - Ale jaki mamy wybór? - Nicky nie jest w barze. – Powiedział Ramirez. Zwróciliśmy się do niego, mówiąc jednocześnie. – Gdzie on jest? - W szpitalu. Ktoś pobił go do nieprzytomności. Edward i ja wymieniliśmy spojrzenia, i oboje się uśmiechnęliśmy. – Powrót do szpitala, a potem. – Powiedziałam. Kiwnął głową. – Powrót do szpitala. Spojrzałam na Ramireza. – Jeśli to jest wszystko, w porządku z tobą? - Czy potrafisz udowodnić to, co mówią o Baco? – Zapytał. - Tak. – Odparłam. - Wtedy to automatyczny wyrok śmierci. On będzie o tym wiedział. Widziałem Baco w śledztwie. To trudne, ale on wie, że nie ma nic do zyskania, a wszystko do stracenia, wiec mówi nam prawdę. - Wtedy będziemy musieli znaleźć coś, czego boi się bardziej niż egzekucji. – Nie mogę nic na to poradzić. Odwróciłam się i spojrzałam na Itzpapalotl. Spotkałam jej oczy i nie mogłam z nich teraz niczego wyciągnąć. Jej moc zabezpieczała mnie przed nią. Żadnych gwiazd, żadnej kończącej się nocy, tylko bezkresna znajomość tego o czym myślałam, i jej zatwierdzanie planu. - Nie możemy zrobić niczego nielegalnego. – Powiedział Ramirez. - Oczywiście. – Potwierdziłam. - Mam na myśli to, Anito. Spojrzałam na niego, i przyglądałam skrzywieniu, kiedy napotkał moje oczy. – Czy mogę to zrobić dla ciebie? Przeszukiwał moją twarz tak jakby próbował ją rozszyfrować. Tym właśnie sposobem patrzę czasami na Edwarda czy Jean-Clauda. W końcu powiedział. – Nie mam pojęcia co chcesz zrobić. I to, bardziej lub mniej było prawdą.

Rozdział 53 Edward wyjął okulary ze schowka i dał mi je nim weszliśmy do szpitala. Moje oczy jeszcze nie wróciły do normy, choć wiedziałam, że efekt przemija, bo to, że nadal są czarne i lśniące zaczęło mnie martwić. To dobry znak. Nicky Baco nie był w prywatnej sali. Policja przeniosła jego współlokatora do innego pomieszczenia. Nicky miał nogę na wyciągu, nigdzie się nie wybierał. Leżał na łóżku. Wydawał się mniejszy niż w rzeczywistości. Okropnie połamana noga została włożona w gips

sięgający od palców do uda. Małe sznurki i kable trzymały ją w górze pod dziwnym kątem, okropna pozycja gdy leży się na plecach. Ramirez przesłuchiwał Nicky’iego przez około trzydzieści minut i nic mu to nie dało. Edward i ja oparliśmy się o ścianę i obserwowaliśmy przedstawienie. Ale Nicky zrobił dokładnie to, czego się obawialiśmy. Natychmiast zorientował się w sytuacji i zrozumiał jakie ma możliwości. Czekała go śmierć. Więc czemu miałby nam pomóc? - Wiemy gdzie znajduje się potwór, którego stworzyłeś Nicky. Wiemy, że ty to zrobiłeś. Pomórz nam powstrzymać to coś zanim zabije ponownie. - I co? – spytał Nicky. – Znam przepisy. Nie ma życia w więzieniu dla wiedźmy, która posłużyła się magią by zabić. To automatyczny wyrok śmierci. Nie masz mi nic do zaoferowania Ramirez. Odepchnęłam się od ściany i dotknęłam ręki Ramireza. Spojrzał na mnie, zaczynał okazywać irytację. Poinformowano go, że pułkownik Marks jest w drodze. Chciał złamać Baco zanim zjawi się Marks, żeby zebrać zasługi. Polityczne, ale taka jest rzeczywistość dla większości pracowników policji. - Czy mogę zadać kilka pytań detektywie? Wziął głęboki oddech i powoli wypuścił powietrze. – Jasne. – Odsunął się abym stanęła obok łóżka. Spojrzałam w dół na NIcky’iego. Ktoś przykuł jeden z jego nadgarstków do ramy łóżka. Nie byłam pewna czy to konieczne, gdy ma nogę na wyciągu, ale to ładnie podkreślało sytuację. – Co zrobiłby Mąż Czerwonej Kobiety, gdyby dowiedział się, że zdradziłeś gdzie jest jego sekretna kryjówka? Wpatrywał się we mnie i nawet przez okulary przeciwsłoneczne widziałam nienawiść w jego oczach. Widziałam również szybkie falowanie klatki piersiowej, łomot pulsu na szyi. Bał się. - Odpowiedz mi Nicky. - Zabiłby mnie. - Jak? Zmarszczył brwi. – Jak to jak? - Jaką metodę by wybrał? Jak by cię zabił? NIcky poprawił się na łóżku, starał się znaleźć wygodniejszą pozycję. Napiął nogę i szarpnął przykutym nadgarstkiem, wywołując trochę hałasu. Dzisiejszej nocy nie było dla niego wygodnej pozycji. - Prawdopodobnie posłałby za mną swojego potwora. Tek by mnie pociął i wypatroszył tak jak inne ofiary. - Jego podwładny zaszlachtował wszystkie wiedźmy i osoby o umiejętnościach paranormalnych, przeciętnych ludzi obdarł ze skóry. Czy tak? - Jeśli jesteś taka mądra nie musisz mnie wypytywać. Znasz wszystkie odpowiedzi. - Nie wszystkie, - powiedziałam. Dotknęłam ramy łóżka, do której był przykuty, chwyciłam po obu stronach kajdanek, aby nie mógł ich przesunąć nie blokując się na moich dłoniach. – Widziałam ciała, Nicky. To kiepska śmierć, ale istnieją gorsze rzeczy. Zaśmiał się chrapliwie. – Wypatroszenie żywcem – nie może być dużo gorzej, - powiedział. Zdjęłam okulary i pozwoliłam mu zobaczyć moje oczy. Na moment przestał oddychać. Po prostu wpatrywał się we mnie, jego oczy stawały się coraz większe, oddech uwiązł mu w gardle. Dotknęłam jego ręki, krzyknął. – Nie dotykaj mnie! Nie waż się mnie kurwa dotykać! – Rozpaczliwie szarpał kajdanki, raz za razem, jakby to miało pomóc. Ramirez stanął po przeciwnej stronie łóżka. Spojrzał na mnie pytająco. - Nie zrobiłam mu krzywdy, Hernando. - Odejdź kurwa ode mnie. - Powiedz nam gdzie jest potwór i wyproszę ją z pokoju.

Nicky spoglądał to na mnie to na niego, na jego twarzy był strach. Nie potrzeba było wampirzych mocy aby to zobaczyć. – Nie możecie mi tego zrobić. Jesteście z policji. - Nic ci nie robimy, - powiedział Ramirez. Nicky przeniósł na mnie wzrok. – Jesteś z policji. Możesz dokonać egzekucji, ale nie możesz mnie torturować. Takie jest prawo. - Masz rację NIcky. Policja nie ma prawa torturować więźniów. – Pochyliłam się bliżej i wyszeptałam, - ale ja nie jestem z policji. Ponownie zaczął szarpać łańcuch, dzwonił nim o ramę. – Odejdź ode mnie, teraz! Chcę prawnika. Chcę pieprzonego prawnika. Ramirez zwrócił się do dwóch mundurowych czekających przy drzwiach. – Zadzwońcie po prawnika dla pana Baco. Dwóch gliniarzy spojrzało na siebie. – Obaj? – jeden spytał. Ramirez skinął głową.- Tak, obaj. Wymienili kolejne spojrzenie i ruszyli do drzwi. Wyższy zapytał, - Jak długo według ciebie powinna trwać rozmowa telefoniczna? - Trochę, zapukajcie nim wrócicie. Mundurowi wyszli, zostali tylko Edward, Ramirez, Nicky i ja. Nicky wpatrywał się w Ramireza. – Jesteś dobrym gliną Ramirez. Nigdy nie słyszałem o tobie nic złego. Nie pozwolisz jej mnie skrzywdzić. Jesteś dobrym facetem. Nie pozwolisz jej mnie skrzywdzić. – Jego głos był wysoki i przerażony, ale im dłużej to powtarzał, tym bardziej zdawał się pewny siebie, pewny tego, że dobroć Ramireza go osłoni. Co do jednego miał prawdopodobnie rację, Ramirez nie pozwoliłby mi go skrzywdzić, ale byłam gotowa się założyć, że pozwoli mi go przestraszyć. Wyciągnęłam rękę jakbym chciała pogłaskać twarz Nicky’iego. Szarpnął się do tyłu, poza mój zasięg. - Ramirez, kurde, proszę, nie pozwól jej mnie dotknąć. - Gdybyś mnie potrzebowała Anito, będę tam. – Powoli odszedł od łóżka i usiadł na krześle bliżej Edwarda. Nicky wykrzykiwał za nim, - Ramirez, proszę, proszę! Dotknęłam jego ust opuszkami palców, zamarł pod tym delikatnym dotykiem. Jego oczy poruszały się powoli, powoli aż spojrzał w moje. – Ciii, - powiedziałam i zbliżyłam ku niemu twarz, jakbym chciała pocałować go w czoło. Otworzył usta, wziął wdech i zaczął krzyczeć. Chwyciłam jego twarz tak, jak robił to Pintol, ale wiedziałam, że to nie muszą być dłonie. Mogłam wyssać z niego życie, osuszyć go pocałunkiem. – Zamknij się Nicky, zamkij się! Zaczął płakać. – Proszę, o boże, proszę nie. - Czy wilkołaki tak błagały? – spytałam. – Czy błagali tak, Nicky? – ściskałam jego twarz aż skóra pofałdowała się. - Tak, - powiedział, jego głos był ściśnięty moim chwytem na jego twarzy. Musiałam zmusić się aby puścić, albo pozostałyby czerwone ślady. Nie mogłam go naznaczyć. Nie mogłam dać Marksowi powodu aby ukarał Ramireza. Oparłam ręce o ramę łóżka, do której był przykuty. Odsunął rękę na długość łańcucha, ale nie szarpał się. Obserwował mnie tak jak mysz wpatruje się w kota, gdy wie, że nie ma drogi ucieczki. Pochyliłam się ku nie mu. To był bardzo naturalny ruch, ale zbliżył nasze twarze, nie dość aby dotknąć, ale na tyle blisko, że mógł z bliska przyjrzeć się moim oczom. - Widzisz Nicky, istnieją gorsze rzeczy. - Potrzebujesz mnie aby przywrócić tamtych. Skrzywdzisz mnie i nie mogę oddać im życia. - Widzisz Nicky. Już cię nie potrzebuję. Wiem jak ich samodzielnie przywrócić. – pochyliłam się, balansowałam na palcach i rękach opartych o ramę, pochylałam się, jakbym chciała szeptać mu do ucha. – Twe usługi nie są już potrzebne.

- Proszę, wyszeptał. Gdy przemówiłam moje usta były tak blisko jego twarzy, że czułam własny oddech odbijający się od jego skóry. – Lekarz potwierdzi twoją śmierć, Nicky. Zakopią cię gdzieś w pudle, a ty będziesz słyszał każdą łopatę ziemi uderzającą o wieko trumny. Będziesz leżał w ciemności i krzyczał w swojej głowie, ale nikt cię nie usłyszy. Może będziemy musieli włożyć ci do ust koralik z jadeitu i zaszyć je, abyś leżał bez ruchu. Z oczu płynęły łzy, ale twarz była bez wyrazu, jakby nie wiedział, że płacze. - Powiedz nam gdzie jest twój pan, Nicky, albo przysięgam, że spotka cię coś gorszego niż śmierć. – Delikatnie pocałowałam go w czoło. Zaskomlał. Pocałowałam czubek jego nosa, jak dziecko. Zamarłam nad jego ustami. – Powiedz im, Nicky.- Zbliżyłam swe usta do jego, nasze wargi musnęły się, obrócił głowę. - Powiem wam. Powiem wam wszystko, co chcecie wiedzieć. Odsunęłam się od łóżka i pozwoliłam aby przejął go Ramirez. Zadzwonił telefon, Edward wyjął go z tylnej kieszeni. Otworzył drzwi i wyszedł odebrać na korytarz. Ramirez nie brzmiał, jakby był zadowolony. – Jak to nie możesz mi powiedzieć jak tam dotrzeć? –Miał otwarty notatnik, długopis w gotowości, ale nic nie zapiał. Ruszyłam z powrotem w stronę łóżka. Nicky uniósł dłoń aby utrzymać mnie na dystans. – Przysięgam, że mogę was tam zabrać, ale nie mogę podać wam wskazówek i być pewnym, że traficie. Nie chcę wysłać was w mrok i dowiedzieć się, że wam się nie udało. Winiono by mnie a to nie byłaby moja wina. Ramirez spojrzał na mnie. Skinęłam głową. Był zbyt przerażony aby kłamać a to była zbyt głupia historyjka, aby ją wymyślił. - Mogę was tam zabrać. Jeśli tam jestem, mogę was tam zabrać. - Oczywiście, jeśli tam jesteś, możesz ostrzec swego pana, - powiedziałam. - Nie zrobiłbym tego. – Ale zobaczyłam zmianę koloru skóry, przyspieszony oddech, krótkie spojrzenie. - Kłamca, - powiedziałam. - Dobrze, ale byłbym głupcem nie próbując uciec. Zabiją mnie Anito. Czemu miałbym nie próbować uciec? Cóż, za to nie mogłam go winić. – Wezwijcie Leonorę Evans. To Wiedźma. Niech ona go przypilnuje, upewni się, że nie kontaktuje się z mistrzem czymś innym niż krzyk. - A krzyk? – spytał Ramirez. - Zakneblujcie go gdy nadejdzie czas, - powiedziałam. - Ufasz, że Leonora Evans to zrobi? - Uratowała mi życie, więc raczej tak. Ramirez skinął głową. – W porządku, zadzwonię po nią. – spojrzał na linki od wyciągu. – Lekarze nie będą chcieli aby poszedł gdzieś dziś w nocy. - Pomów z nimi, Hernando. Wyjaśnij jaka jest stawka. Poza tym, co to da, że zostanie wyleczony, jeśli po prostu czeka go egzekucja? Ramirez spojrzał na mnie. – To było nieczułe. - Taa, było, ale to i tak prawda. Edward zapukał i wszedł na tyle, aby powiedzieć, - Potrzebuję cię tu. Spojrzałam na Ramireza. – Myślę, że teraz sobie poradzimy, dziękuję, - powiedział. - Cała przyjemność po mojej stronie. – Wychodząc za Edwardem na korytarz wsunęłam z powrotem okulary na nos. Gdy tylko spojrzałam mu w twarz, wiedziałam, że stało się coś złego. Nie okazywał tego jak normalny człowiek, ale jednak, napięcie wokół oczu, jego

postawa, ostrożna, jakby bał się, że przy zbyt gwałtownym ruchu się załamie. Sądzę, że bez wampirzego wzroku nie zauważyłabym tego. - Co się stało? – Przysunęłam się bliżej, coś mi mówiło, że nie jest to przeznaczone dla uszu policji. Przy Edwardzie rzadko bywa. Chwycił mnie za ramie i powiódł korytarzem, dalej od mundurowych, którzy spoglądali w naszą stronę. – Riker ma dzieci Donny.- Jego chwyt stał się mocniejszy i nie powiedziałam mu, że to boli. – Ma Petera i Beccę. Zabije ich, jeśli cię do niego natychmiast nie przyprowadzę. Wie, że jesteśmy w szpitalu. Dał mi godzinę na dojazd, potem zacznie ich torturować. Jeśli nie zdążę w dwie godziny, zabije ich. Jeśli powiadomię policję, zabije ich. Dotknęłam jego ręki. Gdyby to był praktycznie jakikolwiek inny przyjaciel, uściskałabym go. - Czy z Donną wszystko w porządku? Chyba zdał sobie sprawę, że wbija się w moją rękę i puścił. – Dziś Donna jest ze swoją grupą. Nie wiem czy niania nadal żyje, ale Dona będzie w domu dopiero za dwie, trzy godziny. Nic nie wie. - Chodźmy, - powiedziałam. Ruszyliśmy korytarzem. Ramirez krzyknął za nami. - Dokąd idziecie? Myślałem, że chcecie w tym uczestniczyć. - Problemy osobiste, - powiedział Edward i nie zwolnił kroku. Obróciłam się, starałam się iść tyłem i jednocześnie mówić. – Za dwie godziny zadzwoń do domu Teda. Połączenie zostanie przekazane na jego komórkę. Dołączymy do polowania na potwora. - Czemu dwie godziny? – spytał. - Do tego czasu uporamy się z problemem, - powiedziałam. Musiałam dotknąć ręki Edwarda, aby iść do tyłu i nie upaść. - Za dwie godziny może być po wszystkim, - powiedział Ramirez. - Przykro mi. – Edward był przy drzwiach wiodących do następnej części korytarza. Przeciągnął mnie, drzwi zamknęły się za nami. Już wybijał numer telefonu. – Na zjeździe do domu Rikera spotkamy się z Olafem i Bernardo. Nie wiem, który z nich odebrał, ale otrzymał długą listę rzeczy do zabrania, musiał ją zapisać. Nim zakończył połączenie, wyszliśmy ze szpitala, przeszliśmy przez parking i znaleźliśmy się przy Hummer’rze. Edward prowadził, mi pozostało rozmyślanie. Nie najlepsza rzecz. Pamiętałam ostatni maj, kiedy czarne charaktery porwały matkę Richarda i jego młodszego brata. Przysłali nam pudełko zawierające pukiel włosów brata i palec matki. Każdy, kto ich tknął, zginął. Każdy kto ich skrzywdził, już nikogo nie skrzywdzi. Żałowałam tylko dwóch rzeczy: po pierwsze, że nie dotarłam na czas, aby zapobiec torturom; po drugie, że ci źli nie cierpieli wystarczająco długo przed śmiercią. Jeśli Riker skrzywdzi Petera i Beccę… Nie byłam pewna czy chcę zobaczyć co Edward mu zrobi. Modliłam się jadąc przez mrok, „Boże, proszę, nie pozwól aby ich skrzywdzono. Niech będą bezpieczni.” Ricker mógł kłamać. Mogli już nie żyć, ale wątpiłam w to. Może ponieważ potrzebowałam, aby żyli. Pamiętałam Beccę w jej sukience z liliami we włosach, roześmianą w ramionach Edwarda. Widziałam ponure oburzenie Petera gdy Edward dotykał jego matki. Pamiętałam, jak Peter sprzeciwił się Russellowi w restauracji, kiedy ten groził Becce. To był odważny dzieciak. Nie chciałam myśleć, co w tej chwili może się z nim dziać. Edward był bardzo, bardzo cicho. Kiedy spojrzałam na niego, ciemna kryształowo wyraźna wizja pokazała mi więcej, niż widziałam kiedykolwiek. Nie musiałam zgadywać, czy dzieci go obchodzą. Widziałam to. Kochał je. Na tyle, na ile był zdolny, kochał je. Jeśli ktoś je skrzywdzi zemsta będzie straszliwa. Nie będę go w stanie powstrzymać, niezależnie co zechce zrobić. Będę mogła jedynie stać i patrzeć i próbować za bardzo nie ubrudzić butów krwią.

Rozdział 54

To była ciemna noc. Nie wydawała się zachmurzona, po prostu ciemna, jakby coś poza chmurami blokowało księżyc. Albo po prostu taki miałam nastrój. Jedyną rzeczą jakiej pragnęłam uniknąć, gdy wyświadczałam przysługę Edwardowi, było radzenie sobie z Edwardem w jego najbardziej sprzecznych z prawem działaniach. Mieliśmy odebrać Olafa i Bernarda ze skrzyżowania pośrodku pustkowia, które otaczały tylko te opustoszałe, falujące wzgórza, rozciągające się pośród ciemności. Nie były one niczym pokryte, poza odrobiną zarośniętych krzaków. Kiedy w końcu Edward zatrzymał samochód i wyłączył silnik, pomyślałam, że będziemy długo czekać. - Wysiadaj. Musimy się przebrać. –Wyszedł nie patrząc, czy ja wysiadałam czy nie. Wysiadłam. Cisza wydawała się tak wielka jak niebo nad nami, jak bezgraniczna pustka. Niecałe pięć stóp przede mną stał mężczyzna. Wycelowałam w niego browninga, zanim jeszcze mężczyzna nie poświecił latarką po swojej twarzy i wtedy zdałam sobie sprawę, że to Bernardo. Olaf pojawił się znikąd, po drugiej stronie drogi. Nie było żadnego rowu po obu stronach jezdni. Na poboczach też niczego nie było. Tym, co robiło jeszcze większe wrażenie, było to, że zaczęli wyciągać wielkie, czarne plecaki pełne sprzętu z tego wielkiego pustkowia. Jeżeli mielibyśmy czas, zapytałabym ich jak to zrobili, choć wątpię czy zrozumiałabym ich odpowiedź. Prawdopodobnie doświadczenie. Doświadczenie, którego ja nie miałam, choć miło byłoby je mieć. Oczywiście większość stworzeń, przed którymi się ukrywałam, mogło usłyszeć bicie serca Bernarda i Olafa bez względu na to, jak dobrze byli ukryci. To była prawie ulga, mieć przeciwko sobie zwykłych ludzi. To oznaczało, że byłeś chociaż w stanie skryć się w mroku. Dwadzieścia minut później byliśmy znów w drodze, Edward nie żartował z tym przebieraniem. Musiałam rozebrać się do bielizny i założyć kamizelkę kuloodporną. To był mój rozmiar. Co oznaczało, że to musiało być specjalne zamówienie, ponieważ firma Kevlar nie posiada mojego rozmiaru w standardzie. - To twoja nagroda za wykrycie całej broni, – powiedział Edward. Zawsze wiedział, co mi kupić. Musiałam poprawić kaburę naramienną po założeniu kamizelki, ale powiedziano mi, żebym zrobiła to w samochodzie. Nie kłóciłam się. Mieliśmy mniej niż dziesięć minut na dotarcie do posiadłości Rikera. Moja bluzka nie leżała zbyt dobrze na kamizelce. Mam na myśli, że pasowała, ale nie tak, jak powinna. Bernardo podał mi czarną, męską koszulę z długim rękawem. – Nałóż to na bluzkę. Zapnij ją po tym jak poprawisz kabury. Naramienna kabura wymagała tylko wyregulowania pasków. Kabura wewnętrzna przy spodniach po prostu nie była funkcjonalna, odkąd założyłam kamizelkę. Przełożyłam Firestara do przodu moich dżinsów i poprawiałam go, aż dopasował się na tyle dobrze, na ile tylko mógł. Wciąż jednak wbijał się w mój brzuch, ale wolałam go mieć w miejscu, z którego mogę go szybko wyjąć. Jeżeli dożyje jutra, to kilka siniaków mnie nie zabije. Przećwiczyłam wyciąganie Browninga przez rozpiętą do połowy koszulę kilka razy, choć ciężko było ćwiczyć wyciąganie broni z pozycji siedzącej, ale nie mieliśmy czasu, żebym mogła spróbować na stojąco. - Ubierając mnie w kamizelkę kuloodporną, sprawiacie że staję się nerwowa. - Nie kłóciłaś się, –stwierdził Bernardo. - Nie mamy czasu na sprzeczki. Powiedz mi co robić i zrobię to. Ale po co te kamizelki? - Olaf, – powiedział Edward.

- Riker zatrudnia dwudziestu mężczyzn, dziesięciu to tylko wynajęte mięśnie. Spotkaliśmy już połowę z nich. Ale ma też dziesięciu, których trzyma blisko siebie: trzech byłych żołnierzy sił specjalnych, dwóch byłych komandosów, jednego byłego policjanta i czterech gości z czarnymi teczkami. Co oznacza, że cokolwiek robią lub robili, jest ściśle tajne i nie do końca zgodne z prawem. Pamiętałam, co agent FBI Bradford powiedział o Olafie. Miał czarną teczkę. - Czy to nie zbyt duży oddział wojskowych jak na łowcę nagród ? Olaf kontynuował, jakbym nic nie powiedziała. W tym samym czasie Bernardo pokazywał mi zawartość wielkiej, skórzanej torebki. Słuchałam Olafa i obserwowałam Bernarda. - Riker ma kontakty w Ameryce Południowej, które zaopatrują go w nielegalne rękodzieło. Podejrzewa się, że prowadzi interesy związane z czymś więcej niż tylko dziełami sztuki. Być może to narkotyki. Lokalne władze nie mają pojęcia, jak bardzo złego gościa tu mają. - Kiedy się tego wszystkiego dowiedzieliście? - Po tym jak odwiedzili nas w domu, – powiedział Edward. - Jak się tego wszystkiego dowiedzieliście? – Zapytałam. - Jeżeli ci powiemy, będziemy musieli cię zabić, – odparł Olaf. Zaczynałam się uśmiechać, myśląc że to żart, gdy jedyny samochód, który minęliśmy przejechał obok, oświetlając nas przy tym światłami, ujrzałam wtedy w przelocie jego twarz. Nie wyglądał jakby żartował. Bernardo powiedział. – To wygląda jak lakier do włosów w sprayu. Możesz nawet rozpylić niewielką ilość zawartości. – Zademonstrował. – Ale podnieś tutaj. – Zrobił to i ukazała się druga warstwa metalu. - To jest zawleczka. To jest dźwignia. I mamy granat zapalający. Pociągasz zawleczkę, puszczasz dźwignię i masz trzy sekundy aby odbiec minimum pięćdziesiąt stóp od granatu. Zawiera w składzie biały fosfor. To gówno płonie nawet pod wodą. Jeżeli chociaż odrobina tego znajdzie się na twoim rękawie, to przeżre ci ubranie, skórę, kość, wszystko na wylot. Kliknął, sekretna komora zamknęła się i wręczył mi to. – Cholernie ciężkie jak na lakier do włosów, – powiedziałam. - Taa, ale jak wielu byłych żołnierzy cokolwiek z tego zauważy. Miał rację. Obok był mały odświeżacz do ust, który był bronią z górnej półki. Breloczek, taki że jak nacisnąłeś przycisk na nim, wysuwało się czterocalowe ostrze. Było tam też ciężkie pióro na atrament, które rzeczywiście pisało, a gdy nacisnąłeś malutki guziczek, sześciocalowe ostrze wychodziło z jego końca. Znajdowały się tam perfumy z wyższą niż normalnie zawartością alkoholu. - Pryskaj po oczach, - taka była rada. Zwykła zapalniczka, ponieważ nigdy nie wiesz, kiedy możesz potrzebować ognia, i paczka papierosów, by wyjaśnić zapalniczkę. Był tam nadajnik w kołnierzu czarnej bluzki, który pozwoliłby im znaleźć mnie wewnątrz budynków czy przynajmniej znaleźć bluzkę. Zaczynałam czuć się, jakbym została wrzucona do filmu z Jamesem Bondem. Podniosłam szczotkę do włosów z cięższą niż normalnie rączką. – Co to jest? - To szczotka do włosów, – powiedział Bernardo. Och. Spojrzałam na Edwarda. Jedyna rzecz jaka się w nim zmieniła, to było założenie białej kamizelki (Kevlar) pod podkoszulek i białą koszulę. Nadal miał na sobie swój kowbojski kapelusz. Olaf i Bernardo, oboje byli ubrani w czarne kombinezony i plecaki, które wyglądały na pełne. Byli obwieszeni bronią, czarną tak, żeby nawet na widoku, nie rzucał się w nocy w oczy. - Zgaduję, że chłopaki tutaj, nie zamierzają wejść z nami frontowymi drzwiami, - stwierdziłam.

- Nie, – powiedział Edward. Zatrzymał się, Olaf i Bernardo wyślizgnęli się z samochodu w ciemność. Ponieważ wiedziałam czego szukać, mogłam dostrzec ich pochylonych i biegnących po wzgórzach. Ale jeżeli nie wiedziałbyś na co patrzeć, zgubiłbyś ich. - Przerażasz mnie, Edwardzie. Nie jestem czymś w rodzaju dziewczyny Jamesa Bond, atakującej w wojskowym stylu. Gdzie, do cholery, dostałeś ten granat w lakierze do włosów? - Jest teraz wiele tajnych służb dla kobiet. To jest prototyp. - Miło wiedzieć, na co wydawane są pieniądze z moich podatków. Jechaliśmy w dół długiego, żwirowego podjazdu. Stał tam wielki dom, ulokowany na wzgórzu. Światła błyszczały z okien, jakby ktoś wszedł i zapalił wszystkie lampy z obawy przed ciemnością Jeżeli Riker naprawdę myślał, że potwory nadchodzą, analogia była dość trafna. Edward nakreślił swój plan, gdy przejeżdżaliśmy ostatnie kilka jardów. Miałam udawać, że rzucam zaklęcie ochronne dla Rikera. Kiedy ja będę grać na czas, Olaf i Bernardo spróbują znaleźć dzieci. Jeżeli nie będą mogli ich odszukać lub wydostać ich stamtąd, Olaf miał w krótkim okresie czasu znaleźć kogoś i zabić go tak krwawo, jak to tylko możliwe, zostawiając ciało tam, gdzie zostanie szybko znalezione i mieć nadzieję, że Riker uwierzy, że potwory już dostały się do środka. Mogli zaprowadzić nas do miejsca, gdzie ofiara potwora zostałaby znaleziona, by uzyskać moją opinię eksperta, co sprawiłoby, że my i ktokolwiek byłby z nami, miejmy nadzieję, że byłby to Riker, znalazłby się w pobliżu Olafa i Bernarda, którzy mogliby nam pomóc ich pozabijać. Jeżeli to by zawiodło, Bernardo miał zacząć wysadzać rzeczy w powietrze. To wywołałoby panikę i miejmy nadzieję, że pozwoliłoby nam znaleźć dzieci. Chyba, że Bernardo zdecydowałby, że teren wokół nas nie był wystarczająco stabilny, by go wysadzić, żeby równocześnie nie uwięzić nas pod gruzami. W takim przypadku potrzebowalibyśmy kolejnego planu. Edward zatrzymał auto na żwirowym zakręcie, w pobliżu szczytu wzgórza. Mężczyźni uzbrojeni w automatyczne karabiny maszynowe podeszli do samochodu. Żaden z nich nie był Haroldem czy Russellem. Poruszali się tak, jak Olaf i Edward, jak drapieżniki. - Nie wierzysz, że zamierzają oddać nam dzieci, prawda? - A ty? - zapytał. Położył ręce na kierownicy, na dziesiątej i drugiej, tak żeby były widoczne. Podniosłam moje ręce w powietrze, gdzie mogli je zobaczyć. – Nie, - odparłam. - Jeżeli z dziećmi wszystko w porządku, zabijemy tylko tylu, ilu trzeba, ale jeżeli zrobili dzieciom krzywdę, wtedy zginą wszyscy. -Policja dowie się o tym, Edwardzie. Twój wizerunek dobrego chłopca, Teda Forrestera, pójdzie w cholerę. - Jeżeli dzieciom coś się stało, mam to gdzieś. - Skąd Olaf i Bernardo będą wiedzieli czy zabijać, czy nie? - W moją kamizelką wszyty jest podsłuch. Obaj mają słuchawki, więc będą mogli wszystko słyszeć. - Zamierzasz powiedzieć im, by zabijali, - zapytałam. - Jeżeli będę musiał. Mężczyźni trzymający karabiny maszynowe byli po obu stronach samochodu. Pokazali nam, żebyśmy wysiedli. Zrobiliśmy to czego sobie życzyli, upewniając się, że nasze ręce były na widoku. Nie chcieliśmy przecież żadnych nieporozumień. Rozdział 55

Koleś obok mnie trzymający karabin maszynowy, nie był znowu taki wysoki, pięć stóp i osiem cali, może trochę mniej, ale jego ręce były tak bardzo umięśnione, że żyły odcinały się od skóry niczym węże. U niektórych pokazują się nawet przy małym wysiłku, ale w większości przypadków trzeba się nieźle napocić aby uzyskać taki efekt. Wyglądało to tak, jakby próbował nadrobić niski wzrost nieprzyzwoitą wręcz siłą. Większość mięśniaków jest powolna i rzadko wiedzą jak walczyć. Polegają na czystej sile i byciu wrednym. Ale ten poruszał się płynnie, prawie jakby płynął, trochę na boki, to wskazywało na znajomość jakichś sztuk walki. Dobrze się ruszał, a jego biceps był szerszy niż mój kark. Celował do mnie z bardzo nowocześnie wyglądającej broni maszynowej. Umięśniony, wytrenowany, uzbrojony lepiej ode mnie – czy to nie wbrew zasadom? - Oprzyj się o maskę, przyjmij pozycję, - powiedział. Położyłam ręce na masce i pochyliłam się do przodu. Silnik nadal był ciepły, nie gorący, po prostu ciepły. Mięśniak kopnął moje nogi. – Szerzej. – Zrobiłam o co prosił. Spojrzałam ponad maską i napotkałam wzrok Edwarda. Został dokładnie tak samo potraktowany po swojej stronie przez wysokiego, szczupłego mężczyznę w okularach w srebrnych oprawkach. Oczy Edwarda były puste, ale czułam, że nie jest zadowolony. Kiedy zdałam sobie z tego sprawę, dotarło do mnie, że nadal mam na nosie okulary przeciwsłoneczne, a i tak świetnie widzę w nocy przez ciemne szkła. Zabawne, że ani Olaf, ani Bernardo nie zadawali żadnych pytań w samochodzie. Nie było wtedy na to czasu. Wampirze widzenie osłabło, ale nadal działało, gdyby nie to, byłabym całkiem ślepa w tych okularach. Zastanawiało mnie, co Mięśniak myślałby o moich oczach. Ponownie kopnął moje nogi, na tyle mocno, że zabolało. – Powiedziałem pochyl się! – nakazał wyćwiczonym głosem musztrującego dowódcy. - Jeśli jeszcze trochę się pochylę, będę leżeć. Poczułam jak przemieszcza się za mną, spoglądałam w bok, kiedy zdzielił mnie w tył głowy na tyle mocno, że uderzyłam policzkiem o maskę. Bolałoby, gdybym uderzyła przodem twarzy, nosem, ustami. Chciał, żeby bolało. - Rób co każę, to nie stanie ci się krzywda. Przestawałam mu wierzyć, ale pochyliłam się, policzek przycisnęłam do maski, ręce położyłam płasko, jakby mnie ktoś przyszpilił, stopy miałam tak rozstawione, że jeden ruch mógł powalić mnie na ziemię. Byłam cudnie niestabilna, najwyraźniej tego właśnie chciał. Na swój sposób to był komplement. Traktowali mnie jako osobę niebezpieczną. Wielu złych ludzi tego nie robiło. Zwykle ponosili tego konsekwencje, ale nie zawsze. Jeśli Mięśniak zginie dziś w nocy, to nie przez nieostrożność. Przeszukał mnie od stóp do głów, przeczesał nawet palcami moje włosy. Znalazłby ostre spinki Bernarda, które reszta domowników przeoczyła w domu. Zdjął okulary przeciwsłoneczne i przyglądał się im, jakby szukał rzeczy, których nigdy nie spodziewałabym się znaleźć w parze okularów. Nie spojrzał mi tak naprawdę w twarz, nie zauważył moich oczu, albo może nie świeciły się już na czarno. Mięśniak znalazł wszystko poza nadajnikiem wszytym w bluzkę i zawartością torebki. Wyrzucił z niej wszystko na ziemię, następnie obejrzał każdy przedmiot w świetle latarki. Upewnił się, że pióro pisze, spray do włosów działa. Natychmiast zabrał odświeżacz do ust, jakby rozpoznał go jako gaz paraliżujący. Ale to wszystko co wyjął z torebki, chociaż gdy była już pusta ugniatał ją lewą ręką, w prawej nadal trzymając karabin. - To nie jest jedna z tych, ze specjalną przegródką na broń, prawda? Uniosłam głowę na tyle aby przyjrzeć się jak opróżnia torebkę, więc mogliśmy na siebie patrzeć, gdy celował do mnie przeglądając rzeczy. – Nie, nie jest. - Obstawiałem, że tak, - powiedział. - Nie, - odparłam. Zakończył stając na torebce i rozpłaszczając ją na ziemi. Dobrze, że nie była moja.

– Chyba nie ma pistoletu, - powiedział. - Mówiłam. Cofnął się o trzy duże kroki, poza mój zasięg. Traktował mnie, jakbym była niebezpieczna. Cholerka. Czasami liczyłam na to, żeby brano mnie za coś niegroźnego, ale chyba pakowałam za dużo broni aby widziano mnie jako cokolwiek innego niż niebezpieczną. - Możesz wstać. Wstałam. Rzucił mi okulary. Złapałam je. Teraz na moje oczy padało światło z domu, ale nawet nie drgnął. Najwyraźniej lśniący blask osłabł. Wskazał bronią abym podniosła zawartość torebki. Schowałam wszystko z powrotem do środka, prawie wszystko, ostatecznie założyłam okulary. Z dwóch powodów: po pierwsze, kiedy noc stanie się zbyt ciemna, abym widziała wyraźnie, będę wiedzieć, że wampirze efekty minęły; po drugie jak znam Edwarda prawdopodobnie były drogie, nie chciałam ich zadrapać. Wykonał gest bronią i powiedział, - Idź powoli, prosto do domu, a wszystko będzie dobrze. - Czemu ci nie wierzę? – spytałam. Spojrzał na mnie martwymi, pustymi oczami, jak u lalki. – Nie lubię mądrali. - Musisz poczekać aż rzucę czar, zanim będziesz mógł mnie zastrzelić, - powiedziałam. - Tak mi powiedzieli. Rusz się. Szczuplejszy facet w okularach celował w Edwarda, czekał aż Mięśniak każe mi iść. Kiedy tylko ruszyłam, Okularnik ponaglił Edwarda. Prowadzili nas obok siebie, mieliśmy trzymać się razem. Byliśmy blisko siebie, tak, że gdyby zaczęli strzelać, mogliby zabić oboje jedną serią. Prawdziwi profesjonaliści. Miałam nadzieję, że Olaf i Bernardo są tak dobrzy, jak mają być. Jeśli nie, mamy poważne kłopoty. Dom był nowoczesny. Taki kupują ludzie, którzy mają więcej pieniędzy niż gustu. Wyglądało to tak, jakby jakiś olbrzym rzucił biały kawał betonu i swobodnie rozmieścił okna i drzwi, to tu, to tam, jak kawałki orzeszków w owsianym ciasteczku. Miła niespodzianka, ale nie tam, gdzie się jej spodziewasz. Niepasujące okna sprawiały wrażenie, że dom wydawał się zdeformowany. Drzwi nie były po środku, ale miały kolisty kształt. Przypominały szeroko otwarte usta. Okna były nie tylko okrągłe i niepasujące do siebie, ich liczba zdawała się nie pasować do planu pięter, jakby niektóre znajdowały się w pustych ścianach, tam gdzie nie powinno być żadnych pokoi. Do okrągłych drzwi wiodły białe schody. Przypominały język z kreskówki, wywalony z ust i rozłożony na schodach. Były za wąskie, abyśmy szli obok siebie, więc Edward był trochę z przodu. Żaden z mężczyzn za nami nie protestował, więc się nie zatrzymaliśmy. Od tak dawna nie nosiłam torebki zamiast sakiewki na biodra, że czułam się z nią dziwnie na ramieniu. Musiałam przytrzymywać ją ręką, aby się nie przemieszczała. Założyłam ją na lewe ramię, prawa ręka pozostała wolna, taki nawyk. Nie żebym mogła czegokolwiek dobyć czy coś. Ale zawsze dobrze było pozostawić dominującą rękę wolną, tak na wszelki wypadek. Przynajmniej, tak mi zawsze mówili Dolph i Edward. Na górze, tuż przed przedsionkiem, w blasku żółtego światła kazali nam się zatrzymać. Stanęliśmy. Poruszyli się, tak żeby nas otoczyć i przesunąć trochę do tyłu z obu stron. Na początku nie wiedziałam, o co im chodzi, dopóki nie otworzyły się drzwi i kolejny mężczyzna nie wycelował w nas z takiego samego karabinu maszynowego. Mięśniak i Okularnik zeszli z linii strzału, przemieścili się tak, aby on też nie był na ich linii ognia. Nie łatwo używać trzech karabinów maszynowych w tak małej przestrzeni, nie ryzykując postrzelenia swoich, ale w ich wykonaniu wyglądało to na łatwe, wręcz nieskomplikowane. Mężczyźni mieli dodatkowe magazynki przyczepione do ud, ale ten miał dwa na wysokości talii.

Człowiek stojący w drzwiach był wysokim Afroamerykaninem, wzrostu Olafa, miał ponad sześć stóp (182 cm). Był też całkiem łysy jak Olaf. Gdyby się kiedykolwiek spotkali, wyglądaliby jak jasna i ciemna wersja tej samej osoby. - Co wam zajęło tyle czasu? – zapytał; głęboki głos pasował do jego ciała. - Mieli przy sobie dużo broni, - powiedział Mięśniak. Nowy uśmiechnął się do mnie. – Po tym co Russell opowiadał spodziewałem się, że będziesz wyglądać jak Amanda. Jesteś po prostu małą suką. - Amanda - Amazonka, która pojawiła się w domu Teda? – spytałam. Skinął głową. Wzruszyłam ramionami. – Nie wierzyłabym zbytnio w opowieści Russella. - Powiedział, że złamałaś mu nos, kopnęłaś go w jaja i zdzieliłaś go po głowie kawałkiem drewna. - Wszystko poza ostatnim się zgadza. Gdybym zdzieliła go w głowę, byłby martwy. - Po co ta zwłoka, Simon? – spytał Mięśniak. - Deuce ma problemy ze zlokalizowaniem wykrywacza metalu. - Deuce miałby problem z upilnowaniem własnej głowy, gdyby nie była przytwierdzona, powiedział Mięśniak. - Prawda, ale i tak czekamy. – Przyglądał się nam, broń z łatwością mieściła się w jego dużych dłoniach. – O co chodzi z okularami, suko? Zignorowałam wyzwiska. Mieli wszystkie pistolety. – Wyglądają fajnie, - powiedziałam. Wtedy się roześmiał, to był ciepły mrukliwy dźwięk. Dobry śmiech, gdyby nie był uzbrojony. - A co z tobą, Ted? Słyszałem, że jesteś groźny. Edward zmienił się w Teda, niczym magik, który postanowił wystąpić mimo wszystko. – Jestem łowcą nagród. Zabijam potwory. Simon spojrzał na niego, było w tym coś mówiącego, że gra aktorska Teda go nie zmyliła. – Van Cleef rozpoznał twoje zdjęcie, Grabarzu. Grabarz? Ted uśmiechnął się i pokręcił głową. – Nie znam nikogo, kto nazywałby się Van Cleef. Simon po prostu skinął na Okularnika. Edward miał czas aby odwrócić głowę aby przyjąć cios w ramię. Cofnął się, ale nie upadł. Simon rzucił kolejne spojrzenie. Okularnik uderzył go w nogę, Edward upadł na jedno kolano. - Tylko dziewczyna musi być w przyzwoitym stanie, - powiedział Simon. – Więc zapytam tylko ten jeden raz, czy znasz Van Cleefa? Stałam tam nie wiedząc co robić. Ze wszystkich stron celowały w nas lufy karabinów, a priorytetem miało być przecież wydostanie dzieci. Zatem żadnych heroicznych czynów, dopóki nie będą bezpieczne. Nie byłam na sto procent pewna, czy Bernardo i Olaf zaryzykują życiem aby je wydostać, jeśli zginiemy. Więc po prostu przyglądałam się Edwardowi klęczącemu w przedsionku, czekałam aż da mi jakiś znak, co mam robić. Edward spojrzał na Simona. – Tak. - Tak co, dupku? - Tak, znam Van Cleefa. Simon uśmiechnął się szeroko, najwyraźniej bardzo zadowolony z siebie– Chłopcy, to Grabarz, człowiek który nadal ma najwięcej ciał na koncie, spośród osób kiedykolwiek wytrenowanych przez Van Cleefa. Bardziej poczułam niż zobaczyłam, jak dwaj mężczyźni drgnęli. Dla nich ta informacja nie tylko była znacząca, ale także ich przeraziła. Wystraszyli się Edwarda. Kim do cholery był Van Cleef i kiedy szkolił Edwarda, no i po co? Chciałam znać odpowiedzi, ale nie aż tak bardzo, żeby zapytać. Później, jeśli przetrwamy, zapytam Edwarda. Może nawet mi o tym opowie.

- Nie znam cię, - powiedział Edward. - Przyszedłem tuż po twoim odejściu, -powiedział Simon. - Simon? – Edward wypowiedział to imię jak pytanie, duży mężczyzna zdawał się rozumieć o co pyta. - Jak co ci kurwa Simon mówi, lepiej to cholera zrób. Jak barwnie, pomyślałam, ale nie powiedziałam tego na głos. - Mogę już wstać? – spytał Edward. - Jeśli jesteś w stanie, nie krępuj się. Edward wstał. Jeśli bolało, nie dał tego po sobie poznać. Jego twarz była pusta, oczy przypominały jasnoniebieskie kawałki lodu. Widziałam jak zabijał z taką twarzą. Uśmiech Simona nieco zbladł. – Podobno wredny z ciebie kawał skurwysyna. - Van Cleef nigdy nie powiedział, że jestem wredny. – Wydawał się tego pewien. Uśmiech Simona całkowicie zniknął. – Nie, nie powiedział. Mówił, że jesteś niebezpieczny. - Co Van Cleef powiedziałby o tobie? – spytał Edward. - To samo, - odparł Simon. - Wątpię, - odparował Edward. Patrzyli na siebie, był w tym jakiś ciężar, sprawdzali się i było to prawie widoczne w powietrzu między nimi. Mięśniak pierwszy się złamał. – Gdzie do diabła jest Deuce z wykrywaczem metalu? Simon zamrugał, przeniósł bardzo zimne brązowe oczy na mężczyznę za mną. – Zamknij się Mickey. Mickey? Nie miało to podobnego brzmienia do innych pseudonimów. Naturalnie „Simon” też nie wydawało się zbyt groźne, dopóki nie zostało wyjaśnione. - Van Cleef nie rozpoznał jej zdjęć. - Nie ma ku temu powodów, - powiedział Edward. - Gazety nazywają ją Egzekutorką. - Tak nazywają ją wampiry. - Dlaczego tak ją nazywają? -A jak myślisz? Simon spojrzał na mnie. – Ile masz wampirów na koncie, suko? Jeśli będę mieć dziś w nocy sposobność, nauczę Simona dobrych manier, ale nie w tej chwili. – Nie wiem dokładnie. - Zgaduj. Pomyślałam o tym. – Przestałam liczyć koło trzydziestu. Simon się zaśmiał. – Cholera, każdy mężczyzna w tym przedsionku zabił więcej razy. Więcej niż trzydzieści? Kim oni są, do cholery? Wzruszyłam ramionami. – Nie wiedziałam, że to zawody. - Czy wliczałaś ludzi? – spytał Edward. Pokręciłam głową. – Pytał o wampiry, nie ludzi. - Dodaj ich, - powiedział. To było trudniejsze. – Jedenastu, może dwunastu. - Czterdzieści trzy, - powiedział Simon, - pobiłaś Mickeya ale nie Roostera. – Najwyraźniej Rooster to Okularnik. - Dodaj zwierzołaki, powiedział Edward. To zmieniło się w zawody. Nie byłam pewna czy chcę wydać się tak niebezpieczna, jaka naprawdę jestem, ale ufałam ocenie Edwarda. – Och, cholera, Edward, nie wiem. – zaczęłam liczyć w myślach. W końcu powiedziałam, - siedem. - Więc pięćdziesiąt, - powiedział. Samo usłyszenie tego na głos sprawiło, że miałam ochotę skulić się w sobie. To było w stylu Psychos'R'Us*.

- Nadal cię przebijam, suko, - powiedział Simon. Zaczynał mnie wkurzać. – Pięćdziesiąt to tylko osoby, które zabiłam osobiście z użyciem broni. - Twierdzisz, że nie policzyłaś zabitych gołymi rękami? – uśmiechnął się wypowiadając te słowa, jakby mi nie wierzył. - Nie, tych policzyłam. Uśmiechał się pobłażliwie. – Czego zatem nie policzyłaś, mała suko? - Wiedźm, nekromantów, takich tam. - Czemu nie? – spytał Mickey. Wzruszyłam ramionami. - Ponieważ za zabójstwo z użyciem magii otrzymuje się automatyczny wyrok śmierci, powiedział Edward. Zmarszczyłam brwi i spojrzałam na niego. – Nie mówiłam nic o użyciu magii. - Nie jesteśmy przyjaciółmi, - powiedział Simon, - ale dziś w nocy możesz być szczera, suko. Nie powiemy glinom. Prawda, chłopcy? – Zaśmiał się, a oni razem z nim, to była taka sama nerwowa wesołość, jaką przejawiały wampiry Itzpapalotl, gdy bały się nie zaśmiać. Wzruszyłam ramionami. – Większość z tych pięćdziesięciu jest oficjalna. Policja o nich wie. - Trafiłaś kiedyś do sądu? – To powiedział cichy do tej pory Rooster. - Nie. - Pięćdziesiąt legalnych, - powiedział Simon. - Plus minus, - dodałam. Simon spojrzał na Edwarda. Mieli kolejny ciężki pojedynek na spojrzenia. - Myślisz, że Van Cleef by ją polubił? - Tak, ale ona by go nie polubiła. - Czemu nie? - Wykonywanie rozkazów i słuchanie innych tylko dlatego, że mają dodatkowy pasek na ramieniu, nie jest jej mocną stroną. - Brak dyscypliny, - powiedział Simon. - Nie. Po prostu potrzeba czegoś więcej niż pozycja, aby cię słuchała. -Słucha ciebie, - powiedział Simon. – Nie chciała mówić o swoich zabójstwach, ale podążyła za twoim przywództwem. Te słowa oznaczały, że Simon jest bardzo spostrzegawczy, zbyt spostrzegawczy, żeby czuć się przy nim komfortowo. Nie doceniłam go. Głupia ja. Nie, nie głupia, nieostrożna. Pojawił się kolejny identycznie uzbrojony mężczyzna. Miał niecałe sześć stóp(180cm), ale wydawał się mniejszy, delikatniejszy. Jego włosy były ciemno brązowe, krótko ostrzyżone, kręciły się. Twarz była dziewczęco ładna. Jego skóra miała kolor ciemnej opalenizny, która nie jest tak naprawdę opalenizną. Na szyi miał małe słuchawki połączone kablem z metalowym pudełkiem i małą, płaską pałeczką podłączoną do niego przewodem. To był Deuce z wykrywaczem metalu. Nie wiedziałam co to, ale Edward zesztywniał. Wiedział co to jest i to mu się nie podobało. Zły znak. - Gdzie do kurwy nędzy byłeś? – zapytał Mickey. - Mickey, - powiedział Simon, zupełnie tak, jak Edward potrafił powiedzieć „Olaf” i uzyskać całkowite posłuszeństwo. Nie było kolejnych komentarzy od reszty towarzystwa. Simon spojrzał tylko na Deuca – Zrób to. Deuce założył słuchawki, nacisnął włącznik i ustawił pokrętła, zapaliły się lampki. Miał nieobecny wyraz twarzy, jakby słyszał rzeczy, których my nie mogliśmy usłyszeć. Zaczął od kapelusza Edwarda i schodził niżej, zawahał się nad klatką piersiową, następnie kontynuował dalej. Uklęknął na ziemi koło Edwarda i przeciągnął pałeczką po jego tyłku. Uważał aby nie

wejść na linię strzału któregoś z pistoletów. Własną broń przewiesił na plecach, tak aby nie wchodziła mu drogę. Wstał, zdjął słuchawki i odłączył je od reszty sprzętu. – Posłuchaj tego. – Przeciągnął swoją zabawką nad klatką piersiową Edwarda. Rozległo się gwałtowne pikanie. - Zdejmij bluzkę, - powiedział Simon. Edward nie spierał się, rozpiął bluzkę i podał ją Deucowi, który przejechał nad nią pałeczką. Urządzenie milczało. Deuce ponownie machnął wykrywaczem metalu nad klatką piersiową Edwarda, znowu zabrzęczało. Przejechał nad bluzką, którą miał w ręku i nic. Deuce pokręcił głową. - Podkoszulka, - polecił Simon. Edward musiał zdjąć kapelusz. Podał mi go, potem ściągnął podkoszulkę przez głowę. Kevlar** wyglądał bardzo sztucznie i blado. Podał podkoszulkę Deucowi, czynności się powtórzyły. - Zdejmij kamizelkę, - powiedział Simon. - Najpierw powiedz mi jedno, spytał Edward. – Czy dzieciom nic nie jest? - Czemu kurwa obchodzą cię dzieci jakiejś dziwki? Edward po prostu na niego spojrzał, ale coś w jego wzroku sprawiło, że Simon cofnął się o krok. Gdy to zauważył, wrócił na swoje miejsce, celując zdecydowanie w pierś Edwarda. – Ściągaj tą cholerną kamizelkę. - I tak jest na nią za gorąco, - powiedział Edward. Jak na niego, człowieka oszczędnego w słowach, wydało się to niezwykłe, ale trzeba było go znać, żeby wiedzieć, że nie jest to jego typowe zachowanie. Czułam, że Edward właśnie oznajmił, aby nie zostawić nikogo przy życiu. Rozpiął rzepy, zdjął kamizelkę przez głowę i podał ją Deucowi. Edward stał teraz nagi od pasa w górę. Wydawał się słaby przy umięśnionym Mickiem czy bardzo wysokim Simonie, ale oni także widzieli w nim to co ja, ponieważ półnagi i nieuzbrojony Edward nadal budził w nas strach. Było to widać w reakcji Simona. W tym jak inni, poza Deucem, trzymali się od niego na dystans. Deuce nie wydawał się mieć takich samych instynktów samozachowawczych, co reszta, chociaż podobnie jak inni ani razu nie wszedł na linię ognia. Za każdym razem, nakazywał Edwardowi wyciągać rękę, albo klęknąć, tak aby pozostać poza linią strzału. Wszyscy byli bardzo ostrożni. To nie był dobry znak. Deuce przeciągnął wykrywaczem metalu nad kamizelką. Kiedy zapikała, podał ją Simonowi. Potem przejechał nim nad nagą klatką piersiową Edwarda. Cisza. Dobrze, bo już myślałam, że Simon powie, - Skóra, - tym samym tonem, którym wcześniej mówił „bluzka”, „podkoszulka”, „kamizelka”. To, że przy Edwardzie był nerwowy, nie znaczyło, że sam w sobie nie był przerażający. - W kamizelce, ciekawe, - powiedział Simon. – Większość ludzi, nawet jeśli każą ci się rozebrać, nie sprawdza jej. Edward po prostu na niego patrzył. - Teraz ona. Deuce przeszedł schylony przed nami. Gdyby ktoś zaczął strzelać, byłby bezpieczny. Nic się jednak nie stało. Oczywiście noc była jeszcze młoda. Stanął z mojej drugiej strony. Nie kłopotał się zakładaniem słuchawek, po prostu przejechał nade mną wykrywaczem metalu. Zapikał. – Oddaj mu kapelusz, proszę. Proszę- miła odmiana po byciu tuzin razy nazywaną dziwką. – Z przyjemnością, powiedziałam i oddałam Edwardowi kapelusz. Deuce zdziwił się, kiedy to mówiłam, chyba on też nie był przyzwyczajony do uprzejmości. Przeciągnął nade mną pałeczką, zapikała na wysokości klatki piersiowej. - Ściągaj bluzkę, suko, - nakazał Simon. Wyciągnęłam ją ze spodni i zaczęłam rozpinać. – Nazywam się Anita, nie suka. - Jakby mnie to kurwa obchodziło, - powiedział.

W porządku, próbowałam być miła. Podałam bluzkę Deucowi i jego magicznej zabawce. Zapikała, ale kiedy przejechał nią nade mną, cisza. Delikatnie postawił pudełko na ziemi, na górze położył pałeczkę, potem zaczął przyglądać się bluzce. W mniej niż minutę, znalazł mały drut z odrobinę grubszą końcówką, wszyty w kołnierz bluzki. – Wygląda jak nadajnik, może chip śledzący. Simon rzucił kamizelkę Deucowi. – Rozetnij ją i sprawdź co jest w środku. Deuce wyciągnął z tylnej kieszeni nóż z ukrytym ostrzem, wykonał szybki ruch nadgarstka, otwierając go. Najpierw przejechał rękami po kamizelce, miał zamknięte oczy, potem zaczął ciąć. To był dłuższy drut, na końcu było przymocowane małe urządzenie. – To odbiornik. Ktoś nas słucha. - Zniszcz nadajnik. Deuce rozgniótł wszystko swoją podeszwą. Kiedy pozostała tylko mała, plastikowa, lepka, metaliczna plama na podłodze, uśmiechnął się do nas, jakby zrobił coś dobrego. Deuce miał poprzestawianych kilka klepek. Zabawne jak wielu ludzi, z którymi zapoznał mnie Edward, to dotyczyło. - Grabarzu, kto nas podsłuchuje? – zapytał Simon. Edward z powrotem założył kapelusz. Wyglądał zabawnie bez koszulki, ale jemu to w ogóle nie przeszkadzało. Jeżeli był zdenerwowany, nie dało się tego po nim poznać. - Zapytam cię uprzejmie jeszcze tylko jeden raz, potem nie będę już taki miły. – zdawało się, że skulił ramiona, tak jakby to jemu miało się zaraz dostać. – Kto był na drugim końcu tego kabla? Kto tam jest? Edward pokręcił głową. Simon skinął na Roostera Ten uderzył Edwarda w plecy, to musiał być silny cios, ponieważ sprowadził go do parteru. Coś na kolbie pistoletu spowodowało powstanie dwóch małych rozcięć na jego skórze. Przez kilka sekund Edward pozostał na kolanach, jakby go zamroczyło, potem wstał i spojrzał na Simona. - Odpowiedz na pytanie, Grabarzu. Edward ponownie pokręcił głową. Był gotów na przyjęcie kolejnego ciosu. Zachwiał się, ale nie upadł. Pojawiła się trzecia mała rana. Rozcięcia nie były poważne, ale pokazywały jaki dużej użyto siły. Rano będzie cholernie posiniaczony. - Może ona wie, - zaproponował Mickey. - Nie wiem kim są, - powiedziałam, to było gładkie kłamstwo. – Edward powiedział, że potrzebujemy wsparcia. Znalazł je. - Weszłabyś w taką sytuacje mając za plecami obcych ludzi? Nie wydajesz się być aż taka głupia, - powiedział Simon. - Edward za nich ręczył, - powiedziałam. - A ty mu ufasz? Skinęłam głową. - Powierzyłabyś mu swoje życie? - Tak, - powiedziałam. Simon spojrzał na mnie, potem na Edwarda. – Pieprzysz ją? Edward zamrugał, wiedziałam, że stara się zyskać na czasie, aby wymyślić odpowiedź mającą najmniej bolesne konsekwencje. – Nie. - Nie jestem pewien czy wam wierzę, obojgu, ale jeśli zaczniemy bić tą sukę i nie będzie w stanie rzucić czaru, Riker się wkurwi. - Dlaczego nie poprosisz Grabarza, żeby wezwał swoje wsparcie? – zaproponował Deuce. Wszyscy zamarli, potem spojrzeli na niego, Simon spytał, - Co powiedziałeś? - Jeśli nas słyszą, czemu nie poprosić ich aby przyszli, z rękami do góry czy coś w tym stylu.

Simon skinął głową, potem ponownie zwrócił się do Edwarda. – Powiedz im aby przyszli do domu. Niech trzymają ręce na widoku. - Nie przyjdą, - powiedział Edward. - Przyjdą albo odstrzelimy ci kurwa łeb. – Simon oparł broń o ramię, lufę przyłożył do czoła Edwarda. – Każ im przyjść do domu. Z rękami w górze. Niech rzucą broń na ziemię. Zabawne, Simonowi nawet przez myśl nie przeszło, że może na nas czekać policja. To tak jakby nie wierzył, że Grabarz mógłby ich zaprosić na imprezę. Edward spoglądał ponad lufą karabinu, patrzył prosto w oczy Simona, to było jego typowe spojrzenie. Oczy zimne i puste niczym zimowe niebo. Nie było w nich strachu. Nie było nic. Jakby go w ogóle tam nie było. Edward mógł być spokojny, ale nie ja. Widziałam wystarczająco dużo złych ludzi aby wiedzieć, że Simon mówił serio. Co więcej, chciał to zrobić. Poczułby się bezpieczniej, gdyby Edward nie żył. Nie miałam żadnych pomysłów, ale nie mogłam tak po prostu tutaj stać i na to patrzeć. - Każ im przyjść, Grabarzu albo rozwalę twoją głowę na tych ścianach. - Nawet gdybym poprosił, nie przyjdą. Simon przycisnął lufę tak, że Edward musiał się zaprzeć, aby nie upaść do tyłu. – Lepiej, żeby przyszli. Nie jesteś nam potrzebny żywy. Tylko ona. - Ja potrzebuję go żywego, - powiedziałam. Simon rzucił na mnie okiem, potem powrócił do Edwarda. – Kłamliwa ździra. - Jesteś wiedźmą, Simonie? – spytałam, choć znałam odpowiedź. Zauważyłabym, gdyby należał do praktykujących. - Co to ma, kurwa, za znaczenie? - Zatem nie wiesz czego potrzebuję aby rzucić ten urok, prawda? Twój szef wkurzył by się, gdybyś zastrzelił człowieka, który jest mi niezbędny, aby ochronić go przed potworem. - Do czego go potrzebujesz? – spytał Deuce. Przełknęłam ślinę, starałam się coś wymyślić, ale nic nie przychodziło mi do głowy. Spróbowałam powiedzieć prawdę. Kiedy kończą mi się pomysły, to czasami działa. – Riker powiedział, że nie skrzywdzi dzieci. Powiedział, że nie skrzywdzi nas. Że chce tylko abym uratowała go przed potworem. Jeśli odstrzelisz ... głowę Teda, nie uwierzę w żadną z obietnic Rikera. Gdy tylko uznam, że po skończonej robocie, Riker zabije nas i dzieci, nie będę mieć powodu, aby mu pomóc. Simon znowu na mnie spojrzał. – Możemy dać ci powód. – Nie widziałam żeby dawał komuś jakiś znak, ale poczułam z tyłu ruch Mickeya. Nigdy nie byłam dobra w przyjmowaniu ciosów. Poruszyłam się bez namysłu. Nie trafił w moje ramię, ale miałam rację. Wiedział jak walczyć. Obracałam się w jego stronę, żeby coś zrobić. Tylko nie wiedziałam co. Wtedy kolba pistoletu uderzyła mnie w brodę. Sądzę, że rozzłościł go mój unik, bo uderzył mnie bardzo mocno. Następne co pamiętam, to jak leżałam na ziemi, wpatrując się w niebo. Koło mnie klęczał Deuce, gładził moją twarz. Odnosiłam wrażenie, że próbował mnie ocucić już od dłuższego czasu, chyba zemdlałam. Nie pamiętam, żebym to zrobiła. Moje okulary przeciwsłoneczne zniknęły. Nie wiedziałam czy Deuce sam je zdjął, czy spadły, gdy odrzuciło mi głowę do tyłu. - Jest przytomna, - powiedział Deuce, jego głos był nieco rozmarzony. Uśmiechnął się do mnie czule, nadal gładząc moją twarz. Simon uklęknął koło mnie, blokując światło. – Jak się nazywasz? - Anita, Anita Blake. - Ile widzisz palców? Obserwowałam jego dłoń ruszającą się w tę i powrotem, śledząc ją wzrokiem. – Dwa. - Możesz usiąść? To było dobre pytanie. – Może, z czyjąś pomocą.

Deuce podłożył ręce pod moje plecy i posadził mnie. Pozwoliłam mu się podeprzeć. Nie dlatego, że było to konieczne, ale ponieważ mogą uznać mnie za mniejsze zagrożenie, jeżeli będę wyglądał na bardziej ranną niż w rzeczywistości. Potrzebowaliśmy jakiejkolwiek przewagi. Oparłam się o ramię Deuca. Cichutko nucił coś bez melodii, dłonią obejmował moją twarz, wciąż gładząc moją skórę. W końcu mogłam wszystko zobaczyć. Edward klęczał na podłodze, ręce miał złączone na kowbojskim kapeluszu. Rooster przystawiał mu lufę do głowy. Edward nie wyglądał na rannego. Chyba zrobili to bardziej po to, żeby powstrzymać go od jakichś heroicznych czynów. Mickey miał rozciętą wargę. Uważał, żeby nie patrzeć nikomu prosto w oczy. - Możesz wstać? – spytał Simon. - Z pomocą, tak. - Deuce. Deuce podniósł mnie na nogi, świat zawirował. Złapałam się go, wbijając mu w ramię palce. Czułam, jakby świat miał się zaraz przewrócić do góry nogami. Może jednak nie tylko udawałam, że byłam ranna. - Cholera, - powiedział Simon. – Dasz radę iść, jeśli Deuce ci pomoże? Zaczęłam kiwać głową, ale to wywołało u mnie mdłości. Musiałam wziąć głęboki oddech, zanim dałam radę mu odpowiedzieć. – Tak sądzę. - Dobrze. Chodźmy. – Cofnął się do domu, nadal obserwując ciemność za nami, choć przy tych wszystkich światłach pewnie i tak gówno widział. Za nim byliśmy ja i Deuce. Na szyi niczym stetoskop miał zawieszony odbiornik Edwarda. Następny szedł Edward, ręce nadal trzymał nieruchomo za głową. Potem byli Rooster i Mickey zamykający pochód. Trzymali nas tak, żeby w razie strzelaniny, mieli odpowiednio dużo miejsca na manewry. Simon zaczął wchodzić po schodach. Spojrzałam na długie przejście i świat zawirował. Deuce zawołał, - Simon, nie jestem pewien czy da radę wejść. - Mickey. – Zawołany mężczyzna podszedł do stóp schodów. – Wnieś ją. - Nie chcę aby mnie dotykał, - powiedziałam. - Nie pytałem ciebie, żadnego z was, - powiedział Simon. Mickey podał mu swój pistolet i złapał mnie za ramię. Pociągnął mnie za szybko. Nagle byłam przewieszona przez jego ramię, głową w dół. Nie mogłam oddychać. Świat wirował, było mi niedobrze. - Zaraz zwymiotuję. Bezceremonialnie rzucił mną o ziemię, upadłam na nogi. Simon mnie złapał, - Czy jesteś w stanie rzucić czar? Znałam odpowiedź na to pytanie – nie. Ale, gdyby Riker uznał, że nie mogę mu pomóc, zabiłby nas. – Dam radę, jeśli Mickey nie przerzuci mnie sobie przez ramię głową w dół. Aby mi się polepszyło, muszę pozostać w pionie. - Weź ją na ręce, nie przez ramię, - powiedział Simon. – Te wszystkie mięśnie muszą się na coś przydać. Mickey podniósł mnie jak małe dziecko. Stał tak, jakbym nic nie ważyła. Był silny, ale niesienie kogoś w taki sposób, jest trudniejsze niż na to wygląda. Zobaczymy jak sobie poradzi, jeśli trzeba będzie wejść więcej niż na pierwsze piętro. Liczyłam na to, że mnie znowu nie zrzuci. Objęłam go za szyją. Złączyłam dłonie na karku, aby poczuć się pewniej. Musiałam się wysilić, żeby sięgnąć wokół jego mięśni ramion. – Ile wyciskasz? - 390 kilogramów. - Jestem pod wrażeniem, - powiedziałam. Napuszył się trochę. Mickey był niebezpieczny, ale jeśli mogłam go powstrzymać od kolejnego uderzenia mnie, to znaczy, że był tym słabszym. Rooster zbyt dobrze wykonywał

polecenia. Simon to Simon. Deuce wydawał się niegroźny, ale w tych rozmarzonych oczach było coś trochę przerażającego. Może się myliłam, ale uznałam, że wolę się spróbować z Mickiem niż z Deucem, przynajmniej jeśli chodziło o podstęp. W przypadku siłowania się na ręce, wybrałabym Deuca. Mickey bez wysiłku wchodził ze mną po schodach. Czułam jak pracują jego mięśnie nóg. Znowu wyczuwałam ten ogromny potencjał fizyczny i szybkość. - Co znaczy Mickey? – spytałam. - Nic. - Simon wyjaśnił swój, po prostu chcę wiedzieć. Odpowiedział Deuce. – Chodzi o Myszkę Mickey. - Zamknij się Deuce. - Ma tatuaż na tyłku, - powiedział Deuce, jakby Mickey nic wcześniej nie mówił. Twarz Mickiego ściemniała, obrócił się aby rzucić mężczyźnie gniewne spojrzenie. Starałam się zachować kamienną twarz. Jaki idiota wytatuował sobie Myszkę Mickey na tyłku? Ale nie powiedziałam tego na głos, nie kiedy ręce grube jak pieńki, obejmowały moje delikatne ciało. Gdyby nie trzy znaki, prawdopodobnie zabiłby mnie tym pierwszym ciosem. Nie, nie chciałam, aby Mickey był na mnie zły. Zaczęliśmy wchodzić na drugie piętro. Mickey nawet się nie zawahał na półpiętrze. Nadal sprawnie się poruszał. Nie zatrzymał się, aby złapać oddech. Prawdę mówiąc, jego oddech ledwie się zmienił. O Mickiem można było wiele mówić, ale na pewno nie to, że jest bez formy. Powiedziałam mu to. – Ile dziennie biegasz? - Pięć mil co drugi dzień. Skąd wiedziałaś? - Wielu kulturystów miałoby już problemy. Zaniedbują ćwiczenia aerobowe, ale ty poruszasz się jak dobrze naoliwiona maszyna. Nawet nie masz zadyszki. – W byciu niesionym w tak sposób, było coś bardzo osobistego, może przypomnienie dzieciństwa i objęć rodziców. Ręce Mickiego zacieśniły się wokół mnie, a dłoń na moim udzie zaczęła masować mi nogę. Nie powiedziałam mu aby przestał. Z doświadczenia wiem, że jeśli mężczyzna jest zainteresowany seksem z tobą, zawaha się zanim cię zabije. Ta zasada nie zawsze jest prawdziwa, ale zwykle się sprawdza. Sztuczka polega na tym, żeby facet więcej myślał o seksie niż o przemocy, tak aby był trochę skołowany. Teraz zamieszanie w szeregach wroga, bardzo by się nam przydało. Znaleźliśmy się w szerokim, jasnym korytarzu, który biegł przez całą długość domu. Były w nim białe drzwi ze srebrnymi klamkami. Niczym się od siebie nie różniły. Simon zmierzał w stronę tych najdalszych, Mickey szedł za nim niosąc mnie. Mogłam też zobaczyć Deuca idącego za nami, Edwarda wchodzącego po ostatnich schodach oraz Roostera kroczącego za nim w odległości większej niż długość ręki czy nogi. Byli bardzo dobrzy. Zauważyłam, iż liczyłam na to, że przeciwnicy nie będą tacy dobrzy. Nawet jeśli byłyby to wampiry czy wilkołaki, zwykle byliby to amatorzy. Ale nigdy jeszcze nie otaczali mnie zawodowi zabójcy, którzy byli by tak profesjonalni. To zmieniło naszą sytuację z bardzo złej na jeszcze gorszą. Simon otworzył drzwi. Byliśmy na miejscu. Nadal żywi. Tej nocy wszystko może się jeszcze zdarzyć. * Psychos'R'Us – strona internetowa poświęcona informacjom na temat historycznych psychopatów i seryjnych morderców z największą ilością zbrodni na koncie, http://psychosrus.freeservers.com/. **Kevlar – materiał z którego robi się kamizelki kuloodporne. Rozdział 56.

Mickey posadził mnie blisko środka bardzo ładnego perskiego dywanu. Obejmował mnie, jakby niesienie mnie było jego pomysłem. Nim się odsunęłam lekko uścisnęłam jego rękę. Nie chciałam zachowywać się jak dziwka, ale wolałam, aby robił sobie nadzieję na wypadek, gdyby później okazał się użyteczny. Pomieszczenie wyglądało jak gabinet odnoszącego sukcesy profesora. Na ścianach wisiały oprawione zabytkowe mapy. Półki zajmowały niemal każdy wolny kawałek ściany. Stało na nich wiele książek, które wyglądały na często czytane, ale zadbane. Na biurku z blatem pokrytym skórą leżały pootwierane duże książki, pozaznaczane zakładkami i zapisanymi karteczkami samoprzylepnymi, jakbyśmy przeszkodzili komuś w badaniach. Za biurkiem siedział duży mężczyzna, zarówno wysoki jak i szeroki. Nie gruby, ale zmierzał w tym kierunku. Wstał i z uśmiechem podszedł do nas wyciągając ręce w powitalnym geście. Jego krok był pewny, lekki, jak u sportowca, którego zmiękczyło zwyczajne życie. Ciemne włosy były bardzo krótkie, czubek głowy prawie całkiem łysy. Dłonie miał duże. Dało się po nich poznać nową wagę. Sygnet uczelni zaczynał wrzynać się w ciało. Na dłoniach miał odciski, jakby nie bał się ciężkiej pracy, ale zaczynały one tracić wyraźne granice, stawały się miękkie, stapiały ze skórą. Prawdopodobnie raz odwalił swoją brudną robotę, ale nic więcej. Uścisnął mi dłoń używając dwóch swoich w sytuacji, gdy jedna jego ręka mogła całkowicie skryć moją. – Tak się cieszę, że pani tu jest, pani Blake. – powiedział to, jakbym otrzymała zaproszenie, a nie została przymuszona szantażem. - Cieszę się, że jedno z nas cieszy się, że tu jestem - powiedziałam. Uśmiechnął się szerzej i puścił moją dłoń. – Przepraszam za to małe przedstawienie. Simon zadzwonił, bo myślał, że MIckey złamał pani kark. Tak się cieszę, że przesadził. - Nieznacznie, panie Riker. - Czy czujesz się dość dobrze, aby rzucić czar? Moglibyśmy najpierw napić się herbaty, pozwolić pani odpocząć. Udało mi się uśmiechnąć. – Cieszę się, że wszyscy zachowujemy się jak ludzie cywilizowani, kawa byłaby świetna, ale gdzie są dzieci? Rzucił okiem na Edwarda. On nadal trzymał ręce złączone na kapeluszu, ale przynajmniej nie kazali mu ponownie klęczeć. – Ach tak, dzieci. Nie podał mi się ton jego głosu, jakby miał złą wiadomość do przekazania. - Gdzie one są? – spytał Edward, Rooster ponownie uderzył go bronią w plecy. Zachwiał się. Nim się wyprostował, musiał poczekać chwilę, aż to mnie. Nawet na moment nie przemieścił dłoni, jakby wiedział, że tylko czekają, aby dał im powód do zadania kolejnego ciosu. - Obiecałeś, że nie stanie im się krzywda, - powiedziałam. - Spóźniliście się – powiedział Ricker. - Nie - powiedział Edward. - Przestań - powiedziałam, gdy Rooster szykował się do zadania kolejnego ciosu. I tak go zadał. Kurwa. Ponownie zwróciłam się do Rikera. – Każda okrutna rzecz, którą robisz, utwierdza mnie w przekonaniu, że nie zamierzasz pozwolić, aby ktokolwiek z nas wyszedł stąd żywy. - Zapewniam, że mam zamiar pozwolić pani odejść. - A co z pozostałymi? Lekko wzruszył ramionami i wrócił za biurko. – Niestety moi ludzie uważają, że pan Forrester jest zbyt niebezpieczny, aby pozwolić mu żyć. Przykro mi z tego powodu. – Usiadł na swym ładnym obrotowym krześle, oparł ręce na podłokietnikach, splótł palce. – Ale będzie przydatny nim umrze. Jeśli będzie się pani wahać, on poniesie konsekwencje. Możemy zrobić z nim wszystko, skoro i tak zamierzamy go zabić. To naprawdę nie ma znaczenia.

Żołądek ścisnął mi się z nerwów, w gardle poczułam tętno na tyle silne, że dwa razy musiałam spróbować przemówić. – Co z dziećmi? - Czy naprawdę cię to obchodzi? - Pytam, prawda? Sięgnął za biurko i coś nacisnął. Tylna ściana się otworzyła ukazując ilość sprzętu, z której NASA byłaby dumna. Były tam cztery puste ekrany telewizyjne, ale nie wydawało mi się, żeby to była jego nowa telewizja cyfrowa. - Co to do cholery? – spytałam. - To naprawdę nie jest pani zmartwienie. Posłałem po więcej ludzi. Kiedy się zjawią, pokażę ci dzieci. - Po co dodatkowi ludzie? – spytałam. - Zobaczysz - odparł. Nie musieliśmy długo czekać. Przez drzwi weszło czterech mężczyzn. Rozpoznałam dwóch: Harolda bliznowatą twarz i Newt’a, z którego prawie zrobiłam sopran. Harold miał shotguna, a Newt swą wielką, niklowaną czterdziestkę piątkę. Ale to dwóch mężczyzn za nimi stanowiło problem. Jeden był wysoki, same mięśnie i wypolerowana skóra. Nie był tak napakowany, jak Mickey, ale nie musiał być. Wkroczył do pokoju otoczony własną aurą potencjalnej przemocy. Moje instynkty krzyczały. Wiedziałam, że należy go unikać. Miał taki sam pistolet jak pozostali zawodowcy, ale posiadał też noże. Na przedramionach, ramionach, biodrach. Rękojeści wystawały nawet zza pleców. To było bardzo prymitywne, ale też bardzo skuteczne. Gdyby wszedł do celi, mógłbyś paść na kolana i błagać o litość. Drugi był tylko przeciętnego wzrostu, miał zwyczajne, krótko ścięte brązowe włosy, nie za ciemne, nie za jasne, nie zbyt – jakiekolwiek. Jego twarzy nie pamiętałbyś już po dwóch sekundach, ponieważ nie był ani dość przystojny, ani dość brzydki, aby rzucać się w oczy. Był jednym z najmniej charakterystycznych ludzi, jakich kiedykolwiek widziałam, a jednak kiedy przez moment te brązowe oczy mnie zmierzyły, coś wstrząsnęło mną od stóp do głów. Jedna chwila i wiedziałam, że z tych dwóch mężczyzn, ten zabiłby szybciej. Miał taki sam automat jak pozostali, ale do pary posiadał też coś wyglądającego na kaliber 10 milimetrów. Nie rozpoznałam modelu. Mam za małe dłonie na taki kaliber, więc nie zwracam na to uwagi. - Simon, chcę aby dwóch ludzi pilnowało każdego z naszych gości. - Jego niech pilnuje czterech, - powiedział Simon. - Uznaję wyższość twojej opinii. Rooster sprowadził Edwarda na kolana. Simon nakazał, aby Mickey do niego podszedł. Chyba nie chciał ryzykować. Mięśniak mógłby mnie ponownie uderzyć. Jeśli zbyt wcześnie zabiją Edwarda, nadal będą mogli mnie szantażować dziećmi. Simon posłał przeciętnego do Edwarda i sam też zajął przy nim pozycję. Myśleli, że to bardzo niebezpieczny mężczyzna i mieli rację. Mdłości malały, ale przygotowania mnie zestresowały. Bałam się co zobaczymy. Gdyby nie lękali się nam tego pokazać, Edwarda nie pilnowałoby czterech ludzi. Przy mnie zostali Deuce i koleś z nożami. Harold i Newt stali w pobliży drzwi. Harold wydawał się zdenerwowany. Deuce dotknął mojej ręki, zbliznowaconej tkanki w zgięciu łokcia. – Co to zrobiło? - Wampir. Uniósł swoją koszulkę, brzuch pokrywała masa białych blizn. – Pocisk moździerzowy. Nie byłam pewna jak powinnam zareagować. Ale zostałam uratowana od podjęcia decyzji. Ten z nożami chwycił mnie za rękę i obrócił, abym spojrzała na Rikera. Nie zwolnił chwytu, a ponieważ jego ręka całkowicie obejmowała moje ramię, wyrwanie się byłoby trudne.

- Czas zacząć, - powiedział Riker. Uderzył kolejny przełącznik. Włączyły się dwa monitory. Czarno biały przekaz z cel. Najpierw w jednym z pomieszczeń widziałam tylko plecy Russell’a i plecy Amandy Amazonki w drugim. Potem zauważyłam nogi wystające spod kobiety. Nogi w dżinsach i sportowych butach związane w kostkach. Za duże jak na Beccę. To musiał być Peter. Rozebrała się do pasa. Jej szerokie, umięśnione plecy sprawiły, że poza Mickey’m, wszyscy w pokoju wydali się wątli. Tylko po długości włosów zgadywałam, że to ona. Nachyliła się do przodu odsłaniając trochę bardziej Petera. Ściągnęła mu do kolan dżinsy i bokserki. Spojrzałam na podłogę, potem ponownie uniosłam wzrok. Spróbowała go pocałować. Kiedy odwrócił głowę, dwa razy mocno go spoliczkowała. Raz w każdy policzek. Miał już krew na ustach, jakby uderzyła go nie pierwszy raz. Nachyliła się do pocałunku. W ujęciu kamery było widać małe, jędrne piersi. Pocałowała go. Tym razem jej na to pozwolił. Jej dłoń nie przestawała pracować nad jego ciałem. Powoli spojrzałam na drugi monitor. Proszę, Boże, nie pozwól, aby Russel robił to samo z Beccą. Nie robił. Byłam za to wdzięczna. Obrócił się trzymając ją na kolanach jakby wiedział, że teraz ma widownię. Tulił ją tak, jak trzyma się małe dziecko, ale przygwoździł jedną małą rękę. Dwa maleńkie palce były pod złym kątem. Gdy patrzyliśmy, złamał trzeci. Jej usta rozwarły się w niemym krzyku. - Włączyć dźwięk? – spytał Riker. Krzyk Beccki był wysoki, żałosny. Russel tulił ją i mruczał uspokajające słowa. Gładził jej włosy, spojrzał prosto w kamerę. Jego nos był nadal w opatrunku. Wiedział, że tu jesteśmy. Głos Petera był wysoki. Nigdy aż tak bardzo nie brzmiał jak mały chłopiec. – Proszę, nie. Proszę przestań! – Ręce miał związane na plecach, ale nadal próbował walczyć. Spoliczkowała go. – To będzie przyjemne, obiecuję. Spojrzałam na Edwarda. Simon przystawił mu do głowy pistolet. Kapelusz leżał na ziemi. Przeciętnie-wyglądający-mężczyzna wyczarował skądś nóż i przyłożył mu do gardła. Po skórze popłynęła stróżka krwi. Napotkałam jego spojrzenie i wiedziałam, że wszyscy w tym pokoju, wszyscy w tym domu, są martwi. Po prostu jeszcze o tym nie wiedzą. Edward zaczął coś mówić, ale Simon powiedział, - Nie, nie wolno ci się odezwać, albo Shooter poderżnie ci gardło. Shooter to musiał być ten przeciętny mężczyzna. To imię do niego nie pasowało. Wyglądał bardziej jak Tom, Dick albo Harry. Edwardowi nie wolno było się odezwać, zatem ten ruch należał do mnie, ale oboje wiedzieliśmy jak skończy się ta gra. Nagłą śmiercią. - Riker, niech stamtąd wyjdą. - Dzieci? – Zabrzmiało to jak pytanie. - Każ im zostawić dzieci w spokoju, już. - A jeśli tego nie zrobię? Uśmiechnęłam się. – Przyjdzie potwór i cię wypatroszy. W jego oczach pojawiło się wahanie. To go martwiło. Dobrze. – Jak sądzę, świadomość tego, co się z nimi dzieje, powinna przyspieszyć rzucenie ochronnego czaru. - Riker, jeśli tego nie przerwiesz, nie będzie czego ratować. - No nie wiem. Sądząc po dźwiękach, chłopiec dobrze się bawi. Starałam się tego nie słyszeć, ale Peter oddychał coraz szybciej i szybciej. Rozpaczliwie. Ale to nie był odgłos bólu. Krzyknął, - Proszę, proszę nie. Spojrzałam i pożałowałam tego. Niektóre obrazy wrzynają się w umysł i pozastawiają bliznę, która tak naprawdę nigdy się nie zagoi. Widok Petera uwięzionego między swą pierwszą przyjemnością i absolutnym przerażeniem, był jednym z nich. Jestem dumna z tego, że w takich sytuacjach nie daję nic po sobie poznać. Jeśli ktoś jest poddawany torturom, nie

odwracam wzroku. Odwrócenie wzroku oszczędza mi cierpienia, ale nie tej osobie. Skoro nie mogę jej uchronić od bólu, obserwuję. Jest to swego rodzaju wyraz szacunku i kara dla mnie samej. Przypomnienie co się dzieje, kiedy zawodzę. Ale Petera zawiodłam podwójnie, ponieważ odwróciłam wzrok tuż przed tym, jak nieartykułowany krzyk wydarł się z jego ust. To nie był krzyk bólu. Odwróciłam się. Może przy moich obrażeniach głowy ruch był zbyt szybki, a może to było coś innego, ponieważ pokój chwiał się w pasmach kolorów. Spróbowałam opaść na kolana. Facet od noży szarpnął mnie za ramię, abym ustała. W porządku. Zwymiotowałam na niego. Szarpnął się do tyłu i puścił moją rękę. Upadłam na kolana wdzięczna, że mogę być nisko przy ziemi. Gdy wymiotowałam, wrócił straszliwy ból głowy. Poprzez kolejną falę mdłości usłyszałam głos Rikera. - Amanda, Russell, bądźcie tak dobrzy i zostawcie dzieci w spokoju. Pani Blake jest zbyt delikatna. Nie będzie w stanie wykonać pracy martwiąc się o bezpieczeństwo dzieci. Podniosłam głowę. Spojrzałam na monitory, by upewnić się, że naprawdę wyszli z cel. Russell pocałował Becckę w główkę i zostawił ją skuloną w kącie, płaczącą za mamusią. Amanda założyła Peterowi opaskę na oczy, choć ten błagał ją, by tego nie robiła. Wyszeptała mu coś do ucha co sprawiło, że zwinął się w kłębek. Zostawiła jego spodnie opuszczone, podniosła swoją bluzkę z podłogi i wyszła. Skuliłam się na podłodze we własną wersję kłębka. Pozostałam na kolanach starając się zdecydować, czy ponownie zwymiotuję. Takie mdłości są zwykle oznaką wstrząsu mózgu. Podobnie jak ból. Ale myślę, że samo zdenerwowanie było tym czynnikiem, który ostatecznie wpędził mnie w ten stan. Kiedyś całkiem często wymiotowałam na miejscach zbrodni. Najwyraźniej pewnych rzeczy, takich jak torturowane dzieci, nadal nie byłam w stanie znieść. Dobry Boże, proszę, ześlij nam jakąś pomoc. Pomóż nam je stąd bezpiecznie wydostać. Usłyszeliśmy pikanie, Riker nacisnął jakiś przycisk. – Co jest? - Dwóch ludzi padło. Zostali, kurwa, zaszlachtowani. Riker zbladł. – Potwór. - Noże, jakieś jebane wielkie ostrze. - Jesteś tego pewien? – spytał Riker. – Na sto procent? - Tak. - Zdaje się, że mamy intruzów. – Spojrzał na Simona. – Co zamierzasz zrobić z naszym towarzystwem, Simonie? - Zabiję ich. - Zatem zrób to. - Shooter, Rooster, zostańcie przy nim i zabijcie go, gdy tylko Riker da pozwolenie. Mickey, idziesz ze mną. – spojrzał na dwóch mężczyzn obok mnie. – Zostańcie z nią. Upewnijcie się, że nikt więcej jej nie uderzy. Harold, Newt, chodźcie ze mną. Wyszli, teraz pilnowało nas po dwóch ludzi oraz Riker. Nie będzie lepszej sytuacji. - Czy macie tu gdzieś łazienkę?- spytałam. - Czy będziesz ponownie wymiotować. - Przyszło mi to na myśl. - Wy dwaj, weźcie ją. I Deuce, jeśli wymyślisz coś twórczego, co nie spowoduje trwałych uszkodzeń fizycznych, ale przekona panią Blake, że nie tylko dzieciom i panu Forresterowi może stać się krzywda, zrób to. Może pokażesz jej skąd wziął się twój pseudonim. Masz trzydzieści minut. Istniało wiele rzeczy spełniających wymagania Rikera. Te, które przychodziły mi do głowy, były głównie seksualne. Zwykle myśl o nadchodzącym gwałcie niepokoi mnie, ale myślałam tylko o tym, że dostałam trzydzieści minut z dwoma facetami, którzy chcą mnie pieprzyć, a nie zabić. Ja chciałam ich tylko zabić. To mi ułatwiało sprawę. Ale powiedziałam, - Czy masz jakiś powód, aby mnie torturować, czy to tylko hobby?

Uśmiechnął się sympatycznie, pewnie. – Myślałem, że będziesz warta moich ludzi, ale jest pani słaba. Słabość należy karać. Ale trzeba to zrobić ostrożnie, abyś mogła rzucić czar. Jedynie na tym mi zależy. - Czy to nie było: te rzeczy trzeba robić ostrożnie, albo uszkodzi się czar? (These things must be done delicately, Or you injure the spell) Deuce się zaśmiał. Riker zmarszczył brwi. – To z „Czarnoksiężnika z krainy Oz”, powiedział Deuce. – (The Wicked witch of the West) Zła Wiedźma Zachodu mówi to do Dorotki. - Zabierz ją Deuce, - zmarszczył nos, - i Blade, wyczyść się. Możesz pomóc przy wymierzaniu kary, ale Deuce tym kieruje. Nie chcę by została uszkodzona. Deuce niemal delikatnie chwycił mnie za ramię i pomógł mi wstać. Facet na którego zwymiotowałam, Blade, poszedł kilka kroków za nami. Ewidentnie nie chciał ryzykować. Przy drzwiach pojawił się mężczyzna. Miał ciemną, latynoską karnację i dłuższe włosy oraz kaburę podramienną, automat 9 milimetrów. Wyglądał jak lokalny mięśniak, ale nim nie był. Wibrował mocą. Wypływała od niego lśniąca energia. Posiadał jakieś moce. - Pani Blake, poznaj naszego eksperta do spraw nadprzyrodzonych, Alario. Zajmował się rzucaniem zaklęć ochronnych na wszystkie moje posiadłości. Ostatnio, w przypadku jednego z moich sklepów, jego sztuka zawiodła, zginęli pracownicy. Tobie uda się to, w czym on zawiódł. Zimne, ciemne oczy Alario spoczęły na mnie. Jego moc rozpaliła się nad moją, gdy Deuce mnie koło niego prowadził. Rozpoznaliśmy swoje moce, ale nie było czasu na nic więcej. Potem będzie. I tego właśnie się obawiałam. Alario był profesjonalistą, prawdziwym praktykującym sztuki. Szybko domyśli się, że gówno wiem o czarach ochronnych, a przynajmniej takich, jakich potrzebował Riker. Deuce poprowadził mnie białym korytarzem, Blade trzymał się z tyłu. Nie było czasu. Nie mogłam wrócić i udawać, że rzucam czar. Olafowi nie udało się zabić wystarczająco okropnie, aby zmylić przeciwnika. Zyskaliśmy tylko to, że się rozdzielili. Musiałam to wykorzystać, póki była okazja. To oznaczało, że tylko jedna osoba wróci z łazienki. Liczyłam, że to będę ja. Rozdział 57

To była jedna z tych łazienek z podwójną umywalką oddzieloną od pozostałej części pomieszczenia. Deuce zaprowadził mnie do małego rejonu z prysznicem. Zdołałam wykonać kilka suchych odruchów wymiotnych, ale to było wszystko co mogłam zrobić, i nawet to wywołało u mnie ból głowy. To tak bardzo bolało, że z nadzieją zamknęłam oczy, próbując powstrzymać mój mózg aby przez nie nie wyciekł. Jeśli to nie był wstrząs mózgu to cholernie go przypominał. Deuce zwilżył mały ręcznik i podał mi go. - Dzięki. - Położyłam go na twarzy starając się pomyśleć. Jak na razie Deuce mnie nie dotknął. Blade próbował doprowadzić się do porządku w umywalce, ale było to oczywiste, że wkrótce będzie chciał wziąć prysznic. - Byłem zachwycony wyrazem twarzy Blade'a kiedy zwymiotowałaś na niego. To było bezcenne. Przełożyłam ręcznik na kark. Z wściekłością myślałam o tym co mam w torebce i jakie miałam możliwości. Ale mój głos był spokojny; punkt dla mnie. - Blade? Jak ten komiksowy bohater?

Pokiwał głową. - Tak, zabójca wampirów. Obaj noszą noże. - I obaj są Afroamerykanami - odparłam. - Tak. Spojrzałam na jego twarz. Ręcznik, który tak uprzejmie mi podał, wciąż leżał na moim karku. Starałam się wychwycić coś skrywającego się pod tą fasadą uprzejmości i jego delikatnie rozmarzonymi brązowymi oczami, ale to było tak, jakbym usiłowała rozszyfrować Edwarda. Tylko nie mogłam czytać między wierszami. - Myślę, że Blade naprawdę używał drewnianych noży i kuszy jak w komiksach powiedziałam. Deuce wzruszył ramionami. - Jesteś albo bardzo odważna, albo nie sądzisz, że mógłbym cię skrzywdzić. - Wierzę, że jeśli chciałbyś, mógłbyś to zrobić. - Więc jesteś odważna - powiedział. Opierał się o ścianę i delikatnie wystukiwał rytm na kolbie pistoletu wiszącego na jego ramieniu. To była moja kolej na wzruszenie ramionami. - Zgadza się, ale tak naprawdę to nie odwaga przynosi mi spokój. Po raz pierwszy spojrzał na mnie z zainteresowaniem. - Więc co? - Po tym, jak widziałam co robili Becce i Peterowi, nie mogę się sobą zbytnio przejmować. Blade uderzył w drzwi. - Nie mamy całej nocy, a ja chcę wziąć prysznic. Deuce i ja równocześnie podskoczyliśmy kiedy uderzył w drzwi. Rzuciliśmy sobie identyczne zakłopotane uśmiechy. Deauce otworzył drzwi i wprowadził mnie przez nie. Blade starał się doczyścić swoje ubranie w umywalce, ale to nie pomogło. Próbował przejść przez drzwi, ale Deuce zastąpił mu drogę. - Riker'owi nie spodoba się, że wziąłeś prysznic. - Kazał mi się doprowadzić do porządku. - Simon powiedział, że mają być przy niej dwie osoby. To niewykonalne jeśli będziesz pod prysznicem. Blade spojrzał na mnie. - Myślę, że Simon ją przecenił. Nie boję się osoby, która rzuca pawia na widok łagodnych tortur. A teraz zejdź mi z drogi Deuce. Deuce przesunął się do przodu na tą samą stronę co Blade. Blade, bez słowa, przecisnął się ocierając o nas, jego gniew podążał za nim niczym luźny płaszcz. Zatrzasnął za sobą drzwi. Podeszłam do umywalki i ponownie zmoczyłam ręcznik. Deuce przyglądał mi się w lustrze. Jego spojrzenie było wciąż sympatyczne, ale coś się w nie wkradło. Coś, co obiecuje ból, w podobny sposób kiedy wiatr przynosi zapach deszczu na skórę zanim jeszcze zacznie padać. Zaczęłam grzebać w torebce. - Mam tu gdzieś kilka drobiazgów do odświeżania oddechu. - Mógłbym zamknąć cię w pomieszczeniu z Blade'm. Jednak w tej chwili jego nerwy są napięte jak postronki a teraz nie żywi do ciebie zbyt ciepłych uczuć. Moja ręka zamknęła się na długopisie z ukrytym ostrzem. - Myślisz, że mógłby się na tyle opanować by mnie tylko zgwałcić i nie zrobić mi nic po za tym? Tak jak powiedziałeś, nie żywi do mnie zbyt ciepłych uczuć. - Nigdy nie zapytałaś o moje przezwisko* - powiedział. Jak dla mnie ta rozmowa toczyła się zbyt szybko. - Założyłam, że to jakieś przezwisko związane z grą w karty. Widziałam w lustrze jak kręci głową. Potem zaczął ściągać spodnie. Był zbyt daleko, aby mnie dotknąć, a ja nie miałam już gdzie się wycofać. Wszystko co mogłam zrobić, to czekać na niego kiedy do mnie podejdzie. Wsunął rękę do rozpiętego rozporka i wyciągnął swojego członka jednocześnie zaczynając wykonywać posuwiste ruchy. Był ogromny, imponujący, nawet kiedy był wiotki i miękki. Gdybym wcześniej nie zobaczyła Bernardo, może byłabym pod większym wrażeniem. Oczywiście, nigdy nie można być w stu procentach pewnym jak duży jest członek kiedy nie jest w wzwodzie. Niektóre potrafią

znacznie zmienić wielkość i rozmiar. Może był bardzo imponujący. Nagle dostrzegłam na nim tatuaż. Musiałam odwrócić się i spojrzeć, zamiast polegać na lustrze. - Mam uciekać z krzykiem czy też zapytać czy mogę go dotknąć? - Nie byłam nawet przerażona. To było zbyt dziwaczne. - A co byś chciała zrobić? Przyznaję, że ciężko było mi skupić się i patrzeć na jego twarz, podczas kiedy jego penis rósł i mogłam wyraźniej dostrzec tatuaż. - Nie można zgwałcić chętnego, co? Uśmiechnął się, jakby ta metoda skutkowała już wcześniej z innymi kobietami. To z pewnością nie było coś, co dziewczyna ma proponowane codziennie. - Ja tego nie powiem, jeśli nie jesteś chętna. - Czy to są dwa serca na twoim ... penisie? Jego uśmiech się poszerzył. - Nie bolało cię? - Nie tak bardzo jak na to wygląda - powiedział Deuce. Powoli przysunął się w moją stronę abym mogłam się dobrze przyjrzeć. Miał niezły talent do pozerstwa, cały Deuce. Nie chciałam aby używał swojego talentu, czy czegokolwiek innego, na mnie. Odwróciłam się i celowo potknęłam. Złapał mnie, zresztą jak poprzednimi razy. Przycisnęłam pióro do jego klatki piersiowej, tuż pod mostkiem, pod kątem w górę. Byłam łowcą wampirów. Jeśli było coś, co wiedziałam jak zrobić, to było to znalezienie serca za pierwszym ciosem. Nacisnęłam przycisk w momencie gdy dotknęłam Deuce'a. Nie było wznoszącego się ruchu, ani uczucia napierana ostrza, bo ostrze samo wykonało swoje własne dzieło. Jego oczy rozszerzyły się, usta otwarły, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Przekręciłam ostrze w lewo, a potem w prawo, upewniając się, że nie miał możliwości aby ostrzec ludzi w innym pomieszczeniu. Deuce zaczął osuwać się wzdłuż szafek. Złapałam go i opuściłam delikatnie na podłogę, ciesząc się, że był jednym z mniejszych mężczyzn. Miałbym kłopot siłując się z większym facetem. Woda wciąż leciała pod prysznicem. Prawdopodobnie, pod prysznicem, Blade nie usłyszałby odgłosu upadającego ciała, ale lepiej dmuchać na zimne. Deuce leżał na podłodze, z ostrzem wystającym z jego klatki piersiowej, ze spodniami wciąż rozpiętymi, ze swoim "imiennikiem" wystającym nago na świat. Wyglądał bardzo żałośnie leżąc tam martwy. Jeśli zostanie mi trochę czasu, zanim stąd wyjdę, zasunę mu zamek, ale najpierw Blade. Ściągnęłam broń z ramienia Deuce'a i przewiesiłam przez swoje. Sprawdzając, upewniłam się gdzie znajduje się blokada pistoletu; okazało się, że był odbezpieczony. Przełącznik z boku miał trzy ustawienia, nie dwa jak Uzi. Włączyłam je na najwyższe. Logika podpowiadała mi, że to pozwoli na wystrzelenie jak największej ilości kul w krótkim czasie. Miałam ekstra zapasowy magazynek amunicji do tej spluwy. Mieściło się w nim dwadzieścia naboi. Normalnie tyle wystarcza, ale nie dzisiaj. Na całym świecie nie było wystarczającej ilości amunicji abym się czuła dziś bezpiecznie. Umieściłam dodatkowe magazynki w pistolecie maszynowym oraz podręcznej broni znajdującej się w mojej torebce, następnie przewiesiłam ją na skos przez klatkę piersiową. Dodatkowym zabezpieczeniem Deuce'a był Glock 9mm. Osobiście uważam, że Glock nie jest bronią wygodną do strzelania, choć znam ludzi, którzy go uwielbiają, jednak ich umiejętności nie wybiegają poza tor strzelniczy. Mimo to byłam szczęśliwa widząc go. Pistolety są świetne, ale robią dużo hałasu. Jeśli strzelę do Blade'a, zaalarmuję tym resztę złych facetów, a co gorsza, mogą zabić Edwarda zanim przyjdą po mnie. Tylko na to czekają. Potrzebowałam czegoś cichego. Sęk w tym, że nie byłam pewna czy dam radę Blade'owi za pomocą noża. W potyczce jeden na jednego nie miałam szans. W takim razie została mi tylko zawartość torebki.

Wyciągnęłam ostrze z piersi Deuce'a. Wytrysnęła ciemniejsza krew, taka, jaka powinna być posoka z serca. Automatycznie wytarłam ostrze o rękaw jego koszuli i wsunęłam je do przedniej kieszeni. Jego jedna ręka leżała przed drzwiczkami szafki pod zlewem. Może miałam coś więcej niż tylko to, co w torebce. Przesunęłam jego ramię i spojrzałam. To niesamowite co ludzie trzymają w swoich szafkach łazienkowych. Prawie wszystko jest niebezpieczne i krzyczące od etykiet ostrzegawczych; trucizny, żrący środek, przy przypadkowym kontakcie z oczami przepłukać wodą. Oprócz tego znajdował się tam stos dużych i miękkich ręczników, a ja miałam pistolet Deuce'a. I oto broń - z tłumikiem ręcznej roboty. Będę musiała trzymać pistolet na wysokości pasa, blisko przy ciele, aby ręczniki mogły posłużyć jako tłumik. Trzymając broń w ten sposób, będę musiała się dosyć blisko zbliżyć zanim oddam strzał. Jeśli Blade były tak dobry jak reszta z nich, będzie trzymał broń blisko przy sobie. Miałam tylko jeden strzał, nie mogło być mowy o pomyłce. Jak podejść blisko do faceta który jest uzbrojony? Odpowiedź - zdejmij trochę ciuszków. Zdjęłam koszulkę i kamizelkę. To nie powstrzyma noża, ale chodziło o to, by nie strzelił pierwszy, prawda? Poza tym, miałam z nim poflirtować i wzbudzić pożądanie. Kamizelce kuloodpornej daleko do seksapilu. Zostałam w biustonoszu; moje nerwy nie były aż tak dobre. Poza tym, jeśli zażąda abym ściągnęła jeszcze jakieś ciuchy będę miała na sobie przynajmniej coś więcej niż same majtki. To było jak gra w rozbieranego pokera - żeby twój przeciwnik ściągnął więcej ubrań trzeba się więcej napracować. Prysznic ucichł. Cholera. Mój czas właśnie się skończył. Serce nagle podeszło mi do gardła. Musiałam się tam dostać zanim wyjdzie. Jeśli zobaczyłby ciało, to ostatnią rzeczą o jaką musiałabym się martwić byłby gwałt. Trzymałam pistolet w ręce tuż z przodu spodni, ręczniki przycisnęłam kurczowo do klatki piersiowej i brzucha. Otworzyłam drzwi, zamknęłam je za sobą i oparłam się o nie. Blade podniósł wzrok. Jego ciemna skóra była zroszona wodą, i Deuce miał rację. Blade nago prezentował się całkiem nieźle. W innych okolicznościach byłaby to przyjemność zobaczyć go w takiej sytuacji. Teraz, byłam tak przerażona, że miałam kłopoty z oddychaniem. Sięgnął po pistolet, ten, który miał oparty o wannę. Jego pochewki na noże były powieszone na haczyku na ręczniki, jakby chciał je utrzymać suche ale pod ręką. Zatrzymał się w połowie ruchu, z palcami na pistolecie. - Czego chcesz? - Deuce powiedział żebym przyniosła ci ręczniki. - Pozwoliłam by mój głos był lekko zachrypnięty i zdyszany. - Jak cię namówił żebyś się rozebrała? Opuściłam wzrok, z zawstydzeniem zwieszając głowę. - Dał mi wybór; ty albo on. Blade roześmiał się, czystym męskim śmiechem. - Pokazał ci swojego „deuce'a”*? Skinęłam głową. Nie musiałam udawać zażenowania; po prostu nie musiałam go ukrywać. - Zdejmij biustonosz. - Wyprostował się, jego ręka lekko odsunęła się dalej od wielkiej broni, ale nadal była zbyt blisko noży i pistoletu wiszącego na haczyku. Zsunęłam ramiączka stanika na boki. Ręczniki przycisnęłam do piersi, drugą ręką sięgnęłam do zapięcia biustonosza. Odchyliłam ręczniki na tyle by wyciągnąć biustonosz i pozwolić mu spaść na podłogę. Ciągle trzymałam je mocno przyciśnięte do siebie, aby zachować resztki skromności i jednocześnie ukryć pistolet przy mojej talii. Wyszedł z wanny, pokonując trzy kroki odległości jakie dzieliły mnie od niego. Odwróciłam się lekko na bok, tak, bym mogła oddać strzał a mimo wszystko mieć przy sobie ręcznik. Był

tuż przy mnie, trzy kroki od całej swojej broni. Zagiął palce na brzegu bawełny i pociągnął w dół obnażając moje piersi. Był mniej niż dziesięć centymetrów ode mnie. Jego ręka gładziła szczyt mojej piersi gdy wystrzeliłam. Jego ciałem szarpnęło, sądzę, że jeszcze powiedział: kurwa. Ciągle pociągałam za spust aż upadł na kolana i jego oczy wywróciły się białkami do góry. Jego brzuch i dolna część piersi były czerwoną masakrą. Ręczniki były zniszczone i pokryte czarnymi plamami prochu. Strzały były przytłumione, ale nie były też całkiem ciche. Czekałam; w małym pomieszczeniu strzały wydawały się rozbrzmiewać echem po ścianach. Czekałam na okrzyki alarmu. Nic. Podniosłam biustonosz, ale nie włożyłam go zanim nie otworzyłam drzwi łączących łazienkę z pokojem, nasłuchiwałam. Cisza. Super. Ubrałam się i pozbierałam całą broń. Arsenał Blade stanowiły pistolety, Heckler i Koch. Niezłe spluwy. Wsunęłam je z przodu moich spodni; tam gdzie normalnie Firestar by zniknął. Umieściłam oba duże pistolety na jednym ramieniu, zaś pochewki na noże na drugim. Wzięłam zapasową broń, zabezpieczyłam ją, byłam na tyle gotowa na ile mogłam być. Ostatni raz kiedy widziałam Edwarda był na kolanach. Jego dwaj strażnicy stali. Gdybym była ostrożna i gdyby broń nie kopała zbyt mocno, mogłabym zdjąć ich obu ponad głową Edwarda. Mój plan polegał za zasypaniu pokoju kulami. Mój plan mógłby się udać nawet pomimo swej prostoty, ale jeśli będziemy w czyimś zasięgu słuchu to całą dyskrecję diabli wezmą. Jednak kiedy będę wiedziała, że hałas nie spowoduje śmierci Edwarda, to nie obchodziło mnie już to zbytnio. Zabiliby Edwarda, bo był niebezpieczny i chcieliby się pozbyć zagrożenia za swoimi plecami zanim odwróciliby się by stanąć przed nowym niebezpieczeństwem. Dzieci nie były w niebezpieczeństwie. Gdyby Riker był martwy i nie mógłby wydać rozkazu aby je skrzywdzić, wtedy z nimi byłoby OK., dopóki do nich nie dotrzemy. To była tylko teoria, ale to było najlepsze co miałam. Najeżona bronią, nasłuchiwałam przy zewnętrznych drzwiach. Nic. Uchyliłam je troszeczkę. Korytarz był pusty. Nieźle. Zablokowałam zamek w drzwiach w taki sposób, że kiedy je za sobą zamknę to inni wyjdą z założenia, że łazienka jest zajęta przez kogoś innego a nie przez martwych ludzi. Noże, przewieszone przez moje ramię, przesuwały się zbyt mocno, więc ułożyłam je w stercie pod ścianą, zachowując się tak cicho jak tylko zdołałam. Korytarz, który wydawał się taki długi, teraz wydawał się krótki. Pewnie dlatego, że to był jeden z tych planów, który albo zadziała bardo dobrze albo będzie totalną katastrofą. Za mniej niż dwie minuty będę przy drzwiach i wtedy zobaczymy.

* Deuce – w języku ang. amerykańskim potocznym/slangowym określenie ma wiele znaczeń w których mogło być tu użyte – stąd Anita może się tylko domyślać znaczenia przezwiska; m.in. : - dwójka (w kartach lub na kostce do gry) lub zwyczajnie dwójka/drugi, - deuce lub "deuce deuce" pistolet kaliber 22mm (w domyśle duży kaliber ... :), - podwójny :) , - wyrok/odsiadka (dwuletnia), - demon, czart, diabeł, bies, licho, szatan (the deuce lub przy przezwisku slangowo pominięte 'the'), - coś (ktoś) złe/nieprzyjemne, - słowo używane jako wyraz zaskoczenia/frustracji (negatywnego – shit) i jako pożegnanie (tu akurat pozytywnowulgarne pochodzi od dwóch rozszerzonych paluszków , czyli od "ręcznego" gestu "pokój" - peace), druga/podwójna „działka” ...itp.,itd. ...Hamilton uwielbia używać dwuznaczności i można sobie pofantazjować o co chodzi :) Rozdział 58

Dobyłam broni w krótkim czasie, oparłam ją na barku, a moje ramiona były na tyle krótkie, że było to dla mnie prawdopodobnie łatwiejsze, niż dla mężczyzn. Zrobiłam jedynie tylko kilka kroków w stronę otwartych drzwi gabinetu. Głosy wydostawały się na korytarz. - Co masz na myśli mówiąc, że Antonio i Bandit zaginęli? – To był Riker. – Myślałem, że twoi ludzie są dobrzy, Simon. Cholera. Czy Simon wrócił do pokoju? To nie miało znaczenia. To nie zmieniało planu. Ale wolałam wiedzieć, że Simon jest w innym miejscu, przynajmniej do czasu, kiedy Edward był zabezpieczony i uzbrojony. Ale głos Simona był metaliczny i statyczny. To był interkom. Kuźwa, nie chcę by usłyszeli strzały. Najlepsze co mogłam zrobić to czekać, aż nie usłyszę, kiedy go używa. Im dłużej czaiłam się w korytarzu, tym mniejszą szansę miał nasz plan. Ktoś przyjdzie po schodach albo z pokoju, czy z gabinetu. Gdybym straciła element zaskoczenia, to byłby koniec. Byłam przerażona, naprawdę się bałam, nie zabójstwa czy zabijania, ale przypadkowego polowania Edwarda. Miałam nieznany mi karabin maszynowy w dłoniach. Nigdy nawet nie widziałam jak się go używa. Jeśli wymierzę zbyt wysoko karabinem maszynowym i gdybym strzeliła do tego pokoju i utraciła wszystkich, myślę, że zasłużyłabym na postrzał. Wzięłam ostatni głęboki wdech i przylgnęłam do framugi. Wiem, że ludzie w filmach zawsze stoją pośrodku, ale to dobry sposób na śmierć. Użyj zasłony jeżeli taką masz. Miałam tylko ułamek sekundy na zlustrowanie pokoju. Edward wciąż na kolanach w uścisku Rooster’a i Shooter’a. Alarico – wiedźma - przeniósł się obok biurka Rikera. Zaczęłam strzelać prawie przed zakończeniem obserwacji. Dźwięk był przeogromny, ale broń nie robiła prawie żadnego odrzutu. Musiałam namierzyć mój cel, ponieważ jak się spodziewałam, zasięg ognia, był gładszy, jak na tę broń. Shooter faktycznie posłał niezłą serię, niestety pod złym kątem i trafił w sufit nade mną. Rooster odwrócił się, ale było po fakcie. Sekundy dla obu z nich by upaść, sekundy, aby przesunąć broń w ciągłym potoku pocisków, który zniszczył panele sterowania i monitory, z Riker’em, wciąż siedzącym za biurkiem. Alacio był najdalej, i miał czas by paść na podłogę. Przeszłam się po niej, uderzając się w brzuch, kiedy zmierzałam ku niemu. Byłam pod pewnym kątem w stosunku do Edwarda. Nie musiałam być ostrożna. Odciągnęłam spust w dół i strzeliłam w Alario zanim mógł oddać strzał. Jego ciało tańczyło wraz z uderzającymi kulami. Było coś fascynującego w sposobie z jakim pociski rozdrabniały jego ciało, albo może to tylko ja nie umiałam puścić spustu. Uchwyciłam kątem oka ruch i sturlałam pistolet z jednego barku. Puściłam spust na czas. Edward klęczał z bronią w ręku przy organach jego strażników. Machał ręką jakby chciał odpędzić się od kul, ponieważ nie był pewien czy się opamiętam. Zamarliśmy w ten sposób na sekundę, ze mną po swojej stronie, zastępczą bronią po jego, z palcem wciąż na spuście, ale nie naciskając go. On wciąż z pistoletem automatycznym w dłoni ale ze skierowaną lufą w dół. Jego usta poruszały się, ale nie mogłam go usłyszeć. Częściowo szok, adrenalina, a po części odgłos strzelaniny w zamkniętym pokoju bez zatyczek do uszu. Zniżyłam się do pozycji klęczącej i zatrzymałam pistolet, wskazując na niego. Zdawał sobie sprawę, że miałam problem ze słuchem, ponieważ podniósł dwa palce w górę a następnie opuścił kciuki w dół. Rooster i Shooter nie żyją. Hurra. Wiedziałam, że Alario nie żyje. Wysłałam go na drugą stronę. Rozejrzałam się po pokoju za Riker’em. Siedział w fotelu, z rozdziawionymi ustami ułożonymi jak u ryby. Przód jego miłej białej koszuli i marynarki, łącznie z ramionami, zabarwiony był na czerwono, . Siedział tak, że wyraźnie widziałam jego dłonie. Nie wiem, czy to siła pocisków zepchnęła koła fotela do tyłu czy od początku siedział w ten sposób. Edward wskazał na Rikera i usłyszałam jedno słowo ze zdania – Gwardia. – Chciał, żebym strzegła Rikera, a nie zabijała go. Oczywiście, potrzebowaliśmy wiedzieć, gdzie przechowywane są dzieci. Mam nadzieję, że on nie zabije wcześniej kogoś z nas. Mój słuch powracał etapami. Mogłam usłyszeć jak Riker powiedział. – Proszę, nie. – To było to, co

Peter, mówił do monitora. Spodobało mi się błaganie Riker’a. Edward wrócił sprawdzić korytarz. Miał jedną zapasową broń w ręce. Zamknął drzwi, tak abyśmy, w razie kłopotów zostali ostrzeżeni. Do czasu, gdy zaczęłam zadawać Rikerowi pytania, już słyszałam, ale echo wciąż odbijało mi się w głowie i nie chciało odejść. - Powiedz mi gdzie znajdę Peter’a i Beccę? – Powiedział Edward. Był oparty o oparcie fotela Rikera, z twarzą bardzo blisko niego. Riker przewrócił oczami by spojrzeć na niego. Na jego ustach była krwawa piana. Chciałam by chociaż jedno płuco miał przebite. Gdyby miał obydwa, umierałby. Jeśli tylko jedno, wtedy mógłby przeżyć jeśli trafiłby w najbliższym czasie do szpitala. - Proszę. – Zdążył powiedzieć ponownie. - Powiedź mi gdzie przetrzymywane są dzieci, a pozwolę Anicie wezwać karetkę. - Obiecujesz? – Zapytał głosem niewyraźnym od rzeczy, których nie powinno być w gardle. - Obiecuję, tak jak ty obiecałeś mi. – Odparł Edward. Albo Riker podwójnie nie ogarniał albo nie chciał tego zrozumieć. Ludzie wierzą w wiele rzeczy, kiedy boją się, że umrą. On wierzył, że wezwiemy karetkę, ponieważ podał nam wskazówki stłumionym, mokrym głosem. Powiedział nam, gdzie byli przetrzymywani. - Dziękuję. – Powiedział Edward. - Zadzwoń teraz. – Odparł Riker. Edward wtulił praktycznie twarz w Rikera. – Chcesz być bezpieczny od potwora? Riker przełknął, kaszlnął krwią i skinął głową. - Będę cię chronić przed potworem. Będę cię chronić przed czymkolwiek. – I strzelił Rikerowi prosto w głowę z Beretty 9 milimetrów, którą zabrał z ciała Rooster’a. Moja broń wciąż była gdzieś u Mickey’a. Edward poszukał pulsu u Rikera ale go nie znalazł. Spojrzał na mnie przez ciało mężczyzny. Zawsze myślałam, że Edward zabija z zimną krwią, ale jego baby blues (przygnębienie poporodowe ) było w porządku, podgrzane do wściekłości, jak pożar lasu, który jest ledwo utrzymywany pod kontrolą. Wciąż kontrolował się, ale po raz pierwszy zastanawiałam się kiedy przekroczy granicę. Można tylko zachować spokój i zbierać rzeczy, które nie mają znaczenia. I Peter i Becca liczyli się dla Edwarda. Oni znaczyli więcej niż bym kiedykolwiek myślałam, że ktoś dla niego znaczy. Oni i Donna, jego rodzina. Powiedział mi bym przeładowałam broń. Zrobiłam to o co prosił. Jeśli Edward powiedział, że opróżniłam prawie cały magazynek w kilka sekund, wierzyłam mu. Dodałam dodatkowy magazynek martwego mężczyzny do torebki. Edward udał się do drzwi, a ja podążyłam za nim. Myślałam, że nic nie może być bardziej przerażające niż zlodowaciały Edward. Myliłam się. Edward, jako głowa rodziny był wręcz przerażający.

Rozdział 59 Kilka godzin później, choć mój zegarek twierdził, że minęło zaledwie trzydzieści minut, klęczałam nisko przytulona do ściany, próbując nie dać się postrzelić. Wiedziałam, że początkowo wyruszyłam uratować dzieci i nadal to się nie zmieniło, ale chwilowo plan ograniczał się do unikania kul. I taki był przez ostatnie pięć minut. Słyszałam o „deszczu kul”, ale nigdy tak naprawdę nie rozumiałam co to jest. Zdawało mi się, że samo powietrze zmieniło się w coś ruchomego, bryzgającego, w czym bardzo małe, szybko poruszające się obiekty sypały się wokół, rozbijały o twardą kamienną ścianę z tyłu, zostawiając w niej dziury. Na końcu korytarza znajdowały się dwa karabiny automatyczne. Uwięziły nas w krzyżowym ogniu. Nigdy wcześniej nie strzelano do mnie z broni automatycznej. Byłam pod wielkim wrażeniem. Przez ostatnie pięć minut jedynie tuliłam się do ściany i starałam się nisko trzymać głowę.

Ukryty panel znajdował się dokładnie tam, gdzie powiedział Ricker. Edward zabił nożem strażnika znajdującego się po drugiej stronie. Szybko, wydajnie. Wcześniej zabiliśmy jeszcze dwóch ludzi, nim Simon i jego banda, a przynajmniej jej resztki, znalazły nas i stanęły do walki. Myślałam, że jestem dobra w zabijaniu ludzi. Myślałam, że jestem dobra w strzelaninach. Myliłam się. Jeśli to, co działo się teraz, było strzelaniną, to nigdy wcześniej w żadnej nie uczestniczyłam. Strzelałam do ludzi, strzelano do mnie, ale zawsze jeden na jednego z użyciem broni półautomatycznej. Obok mnie świstały kule w niemal nieustannym strumieniu hałasu i łomotu. Absolutnie się nie wychylałam. To, że wcześniej nie zostałam postrzelona, było tylko i wyłącznie kwestią szczęścia. Jedno, co robiłam właściwie zwiększając swoje szanse, to nieustanne szukanie jakiejkolwiek osłony. Jedyną zaletą tej nowo odkrytej tchórzliwej sytuacji, było to, że obok klęczał Edward. Co prawda on wychylał się za róg i posyłał krótkie serie w stronę mężczyzn, którzy nas zatrzymali. Sięgnął obok mnie. Strzelił. Czułam wibracje broni, drżenie trzymających ją jego rąk. Szybko schował się z powrotem za ścianą, runęła na nas następna seria kul. Edward wyciągnął dłoń, podałam mu nowy magazynek z torebki. Czułam się jak pielęgniarka podczas operacji. Nachyliłam się w stronę ucha Edwarda i wyszepto-krzyknęłam, - Chcesz kamizelkę? Ja jej nie używam. - Mam jedną na sobie. – Deuce był tak miły i zostawił w biurze kamizelkę kuloodporną dla Edwarda. - Mógłbyś założyć moją na głowę, - powiedziałam. Uśmiechnął się do mnie, jakbym żartowała. Gestem nakazał, abym się przesunęła. To było obustronne przyznanie, że niewiele robię. Zajął moje miejsce na rogu, ja rozpłaszczyłam się na jego poprzedniej pozycji. Opadł na brzuch i strzelił zza rogu. Wychylenie się, puszczenie serii i powrót, zajęło mu zaledwie kilka sekund, ale gdy patrzył na drugi koniec korytarza zobaczyłam maleńki fragment głowy wychylającej się zza zakrętu schodów nad nami. Głowa zniknęła z pola widzenia. Sięgnęłam, aby dotknąć Edwarda, dać mu znać, że mamy towarzystwo, kiedy coś nadleciało w naszą stronę. Coś małego, krągłego. Nie pamiętam, abym się nad tym zastanawiała. Znalazłam się na kolanach, karabin półautomatyczny zwisał pode mną. Złapałam przedmiot i rzuciłam z powrotem w stronę schodów, nim mój mózg zdążył choćby ułożyć słowo „granat”. Rzuciłam się na podłogę, dotknęłam nogi Edwarda, potem nastąpił wybuch. Świat zadrżał, schody zawaliły się zasypując nas deszczem gruzu i pyłu. Odłamki uderzały w rękę, którą osłoniłam głowę. Pomyślałam, że jeśli zbiry z końca korytarza ruszą teraz w naszą stronę, nie na wiele się przydam. Ta myśl sprawiła, że uniosłam głowę na tyle, aby zobaczyć róg ściany i Edwarda. Jedną ręką osłonił głowę, ale wyglądał za róg, trzymał broń. Naturalnie. Nic nie mogło sprawić, że Edward zapomni o zbirach, a z pewnością nie tak nic nieznaczące wydarzenie, jak eksplozja i walący się sufit. Stopniowo zapadała cisza wypełniona odgłosami pękającego i osuwającego się gruzu. Drobny pył unosił się w powietrzu. Zaczęłam zbierać się do kaszlnięcia, dłoń Edwarda zakryła mi usta. Skąd wiedział? Lekko pokręcił głową. Zrozumiałam, że chce, abym była cicho, ale nie wiedziałam czemu. Oczywiście nie musiałam tego wiedzieć. Leżeliśmy bez ruchu. Cisza zdawała się narastać. W końcu usłyszałam pierwsze kroki nadchodzące z korytarza. Spięłam się, Edward mocno uścisnął moje ramię. Spokojnie, zdawał się mówić, spokojnie. Przełknęłam najciszej jak mogłam i spróbowałam się rozluźnić. Cicho – tak. Ale o rozluźnieniu nie mogło być mowy. Ktoś skradał się cicho, bardzo cicho. Zbliżał się w naszą stronę. Zastanawiał się, czy wybuch nas zabił. Udawaliśmy, że tak, ale wiedziałam, że gdy tylko tu dotrze, przejrzy nas.

Mogliśmy go zabić, ale na końcu korytarza znajdował się drugi mężczyzna. O ile nie skończyłaby mu się amunicja, mógł utrzymać swoją pozycję. Nie chciał do nas przyjść, a my musieliśmy przejść tym korytarzem. Becca i Peter znajdowali się w celach po tamtej stronie. Zbiry miały nad nami przewagę, my musieliśmy posuwać się do przodu, oni tylko utrzymać pozycję. Oczywiście jeden z nich właśnie się do nas zbliżał. Edward gestem nakazał mi położyć się na ziemi. Wiedziałam, że chce, abym udawała trupa, ale zbyt daleko od ściany znajdowała się strefa śmierci. Jeśli zaczęliby strzelać, mogliby mnie trafić, nawet gdybym leżała płasko na ziemi. Ale… Przeczołgałam się bardzo, bardzo ostrożnie, aby nie zahaczyć o nic bronią ani torebką, wywołując tym samym małą lawinę. Znajdowałam się dalej, niż chciałam być. Spojrzałam na Edwarda. Skinął głową. Położyłam się cicho. Twarz oparłam na ziemi, moje umiejętności aktorskie nie obejmują grania martwego. Pozwoliłam aby dodatkowo zakryły ją włosy, tak było mi łatwiej podglądać co się dzieje. Nadal trzymałam broń, ale Edward pokręcił głową . Puściłam ją i odsunęłam od niej rękę. Udawałam zwłoki. Jeśli Edward się pomylił, niedługo nie będę musiała udawać. Nie miałam szans sięgnąć po broń na czas. Gdy mężczyzna skręci za róg, będzie po wszystkim. Leżałam tam i wysilałam się, aby usłyszeć ruch. Przede wszystkim słyszałam łomotanie własnego serca. Ktokolwiek to był, zachowywał się ciszej niż do tej pory. Może stchórzył. Może się nie zbliżał i zaraz zaczną znowu strzelać. Musiałam ze sobą walczyć, aby pozostać w bezruchu, aby nie oddychać zbyt głęboko. Zmusiłam się do rozluźnienia mięśni. Prawie mi się udało, gdy zauważyłam ruch. Znajdowałam się na tyle daleko, aby móc lepiej niż Edward widzieć korytarz. Czy zauważy błysk moich oczu zza włosów? Wzięłam głęboki wdech i zamknęłam oczy. Albo Edward zabije jego, albo on zabije mnie. Ufam Edwardowi. Ufam Edwardowi. Ufam Edwardowi. Odgłosy. Ciche sunące odgłosy. Szelest ubrania. Ostry wdech. Rzeczy, których nie dałoby się usłyszeć z drugiego końca korytarza. Cisza tak ciężka, przerażająca, ale jeśli Edwardowi nie udałoby się zwyciężyć, padłby strzał. Lekko otworzyłam oczy, potem szerzej, ponieważ Edward klęczał przy ciele Mickey’a, przeszukiwał je. Nie tylko mi cisza musiała się wydać długa, wypełnił ją głos drugiego mężczyzny – Mickey? Wszystko w porządku? Odpowiedział Edward, nie zabrzmiało to jak jego głos. Nie była to idealna imitacja, ale brzmiała całkiem dobrze. – Wszystko w porządku. - Jakie jest hasło? – spytał mężczyzna. Nie rozpoznałam głosu. Jeden z ludzi Simona, z którym dopiero spotkam się twarzą w twarz. Edward spojrzał na mnie i pokręcił głową. Nie wiedziałam, jakie jest hasło, ale najwyraźniej nie byliśmy w stanie go wymyśleć, jednak Edward spróbował. – Chodź tu kurwa i pomóż mi przeszukać ciała. Odpowiedzią była salwa z karabinu. Już leżałam tak płasko jak mogłam, ale spróbowałam jeszcze bardziej wcisnąć się w ziemię. Seria uderzyła w znajdującą się za mną ścianę, od krzyku powstrzymała mnie jedynie duma. Edward wykonał jeden zdecydowany gest. Sądziłam, że wiem, czego chce. Kiedy strzały ustały przeczołgałam się na brzuchu z powrotem ku ścianie. Prawie dotarłam do celu, gdy ponownie zabrzmiały strzały. Zamarłam z twarzą przy ziemi. Seria skończyła się. Oparłam się plecami o ścianę po przeciwnej, niż Edward, stronie ciała Mickey’go. Mickey nadal miał moje pistolety. Zabrałam je. Edward trzymał w rękach coś, co podejrzanie przypominało granat zapalający, który włożyli mi do torebki, minus puszka sprayu do włosów. Otworzyłam szerzej oczy. Pokręcił głową, jakby czytał mi w myślach i wymamrotał, - Dymny. Okey.

Nachylił się nad ciałem, zbliżyłam się do niego. Wyszeptał, - Osłaniaj mnie, kiedy będę rzucał. Przeczołgaj się przez korytarz na brzuchu. Kiedy zobaczysz kogokolwiek w dymie, strzelaj. – Potem odchylił się, pociągnął zawleczkę i wstał, nadal kryjąc się za ścianą. Podczołgałam się do niego, przywarłam do ściany i jego nóg, mocno przyciskałam półautomat do piersi. Serce pulsowało mi w głowie. Miałam czas aby pomyśleć, - O kurcze, minął mi ból głowy, - kiedy Edward powiedział cicho, - Teraz. Wyjrzałam za róg, palec trzymałam na spuście ostrzeliwując korytarz. Edward rzucił granat dymny. Cofnął się szybko za róg, zrobiłam to samo. Gęsty, biały dym wypełnił korytarz. Opadłam na brzuch i czekałam, aż dosięgnie nas dym. Edward pokazał mi gestem, że pójdzie drugą stroną, ale mi nakazał iść prosto. Sprawnie przeczołgał się na brzuchu i prawie natychmiast zniknął w dymie. Dym był gorzki, jak umoczona w czymś okropnym, podpalona bawełna. Czołgałam się. Po lewej miałam ścianę. Półautomat trzymałam przed sobą. Teraz z przodu spodni miałam wepchnięte dwa pistolety. To nie było zbyt wygodne przy czołganiu się, ale nic nie mogłoby mnie zmusić, aby się zatrzymać i je poprawić. Torebka, niczym wypchany plecak, mocno przywierała do pleców. Świat skurczył się do miękkiego, przewalającego się dymu, dotyku podłogi pod rękami i nogami, ocierania się lewym łokciem o ścianę, gdy zbytnio się do niej zbliżyłam. Nie było nic, tylko ja przemierzająca korytarz, usiłująca dostrzec cokolwiek przez białą masę. Poza mną nic się nie poruszało. Nagle kule przedarły się przez dym. Byłam dość blisko, aby dostrzec błysk wystrzału. Byłam tuż przy nim, a on strzelał w dym na wysokości klatki piersiowej. Znajdowałam się mniej więcej na poziomie kostek i patrzyłam na niego z dołu. Mogłam go dostrzec, niczym figurę uformowaną z cienia. Nacisnęłam spust i patrzyłam jak cień się szarpnął. Przetoczyłam się na bok, aby przeciągnąć serią po jego ciele. Nadal bałam się wstać lub choćby uklęknąć, dopóki nie miałam pewności, że nie odpowie serią. Upadł na kolana. Twarz nagle wynurzyła się z dymu. Strzeliłam w jego klatkę piersiową praktycznie z przyłożenia. Upadł do tyłu do połowy znikając w rozwiewającym się dymie, jakby zapadł się w chmury. Pozostałam nisko i zdałam sobie sprawę, że widzę jego stopy. Na poziomie podłogi prawie nie było już dymu, co było jednym z powodów, dla których Edward postanowił, że będziemy się czołgać. - To ja, - powiedział Edward, nim czołgając wynurzył się z dymu. Postąpił mądrze ostrzegając mnie. Nadal trzymałam palec na spuście. Zaczynałam rozumieć, jak podczas walki, gdy nie zachowuje się wielkiej ostrożności, można niechcący strzelić do ludzi po twojej stronie. Oddalił się trochę. Dym rzedł na tyle, że mogłam zobaczyć, jak sprawdza puls zastrzelonego mężczyzny. – Zostań tu, - i zniknął w dymie. Wkurzyło mnie to, ale zostałam na podłodze obok ciała i czekałam. Mogłam być wkurzona, ale braliśmy udział w rodzaju walki, o którym prawie nic nie wiedziałam. Jakimś cudem zanurzyłam się w drugim życiu Edwarda. On lepiej ode mnie wiedział jak tu przetrwać. Będę robić to, co każe. W sumie to była moja jedyna nadzieja na wyjście z tego żywą. Wrócił Edward. Szedł, nie czołgał się. To pewnie był dobry znak. – Teren jest czysty, ale nie na długo. – Trzymał klucze, które zabraliśmy Rikerowi. – Zróbmy to. Otworzył drzwi celi, w której miał być Peter i ruszył korytarzem do Becca’i. Nie tracił nawet chwili. Chyba mi przypadło wyciągnąć Petera. Opadłam na kolano i pchnęłam drzwi, aż uderzyły o ścianę po drugiej stronie. Nikt się za nimi nie czaił. Gdyby ktoś był w pomieszczeniu, prawdopodobnie strzeliłby nad moją głową. Klęcząc byłam o wiele niższa, niż większość ludzi. Ale jeden rzut oka wystarczył, aby zorientować się, że pokój jest pusty. Nie licząc łóżka, na którym leżał Peter.

Wstałam. Przez chwilę zastanawiałam się, czy zamknąć drzwi i zaryzykować, że ktoś przekręci klucz, czy zostawić je otwarte i zaryzykować, że ktoś zajdzie mnie z od tyłu trzymając broń. Zostawiłam je otwarte. Nie dlatego, że to był najlepszy wybór, ale po prostu nie chciałam być w zamkniętej celi. Częściowo była to kwestia klaustrofobii, częściowo byłam po prostu zamknięta w zbyt wielu miejscach czekając, aż coś mnie zje. Czasami wydaje mi się, że to ostatnie potęguje moją klaustrofobię. Na czarno białym monitorze wyglądało to źle, ale na żywo wrażenie było jeszcze gorsze. Peter leżał najbardziej skulony, jak tylko mógł. Ręce miał związane z tyłu. Spętane kostki przyciskał do nagich pośladków. Jego ubrania były skotłowane na wysokości kolan. Nagie ciało wyglądało niesamowicie bezbronnie. Zostawiając go w ten sposób, chciała go poniżyć. Opaska nadal zakrywała oczy, jasny płat koloru na tle ciemnych włosów. Usta poplamiła zasychająca krew, dolna warga już spuchła, sińce pokrywały jego twarz niczym ohydne ślady szminki po nadgorliwym pocałunku. Nie starałam się być cicho. Spieszyłam się. Usłyszał jak nadchodzę. Zaczął mówić przez knebel. Rozumiałam go. - Proszę, proszę nie. – Powtarzał w kółko. Jego głos był coraz bardziej gorączkowy, w końcu załamał się, nie z powodu mutacji, ze strachu. - Peter, to ja, - powiedziałam. Wydawało się, że mnie nie usłyszał. Nie przestawał błagać. Dotknęłam jego ramienia, krzyknął. - Peter, to ja, Anita. Wydawało mi się, że na moment przestał oddychać, potem powiedział, - Anita? - Tak. Przyszłam, aby cię stąd wyciągnąć. Zaczął płakać, jego ramiona drżały. Wyciągnęłam jeden z noży Blade’a i ostrożnie wsunęłam go między spętane nadgarstki, pociągnęłam do góry. Cięcie było płynne, czyste. Nóż był bardzo, bardzo ostry. Spróbowałam zsunąć opaskę z jego oczu, ale zawiązano ją zbyt mocno. - Peter, muszę przeciąć opaskę, którą masz na oczach. Nie ruszaj się. Jego oddech zwolnił. Zamarł, gdy wsuwałam ostrze między materiał, a bok głowy. Łatwiej było przeciąć linę. Tu materiał ciaśniej przylegał do skóry i kąt był kiepski do cięcia. Ale w końcu mi się udało, materiał opadł. Zdawało mi się, że pozostały czerwone ślady na skórze. Wtedy rzucił się, aby mnie przytulić. Odwzajemniłam uścisk, w jednej dłoni trzymałam nóż. Wyszeptał, - Powiedziała, że go utnie, kiedy wróci. – Nie zaczął powtórnie płakać. Po prostu mnie ściskał. Wolną ręką głaskałam go po plecach. Chciałam go pocieszyć, ale musieliśmy się stąd wydostać. - Już cię nie skrzywdzi, Peter. Obiecuję, ale musimy się stąd wydostać. – Wycofałam się z desperackiego uścisku. Teraz mogłam spojrzeć mu w oczy, a on mi. Ujęłam jego twarz w dłonie, nóż ostrożnie skierowałam ku górze. Spojrzałam mu w oczy. Były rozszerzone. Był w szoku. W tej chwili niewiele mogłam dla niego zrobić. - Peter, musimy iść. Ted znajdzie Beccę i zmywamy się stąd. Może spowodowało to imię siostry, ale mrugnął i skinął głową. – Nic mi nie jest, powiedział. To było najlepsze kłamstwo, jakie słyszałam w ciągu tej nocy. Ale zadowoliłam się nim i powiedziałam – Dobrze. – Musiałam wstać, aby dostać się do lin wokół kostek. Był tak wysoki, albo po prostu ja byłam tak niska. Uścisk obrócił go przodem do mnie, chyba nagle zdał sobie sprawę, że jest obnażony. Zaczął szarpać się ze spodniami, kiedy ja próbowałam uwolnić jego kostki. Musiałam cofnąć nóż. – Jeśli nie przestaniesz się ruszać, potnę cię. - Chcę się ubrać, - powiedział. Stanęłam w nogach łóżka i powiedziałam, - Ubieraj się. - Nie patrz, - powiedział. - Nie patrzę, - odparłam.

- Ale patrzysz na mnie. - O matko, przecież nie patrzę na ciebie. – Ale nie byłam w stanie mu tego wyjaśnić, więc odwróciłam się w stronę drzwi, kiedy on siłował się ze spodniami. - Już możesz spojrzeć. Wszystko było na miejscu zapięte i zasunięte. Samo to zmniejszyło przerażenie w jego oczach. Uwolniłam jego kostki, schowałam nóż i pomogłam mu wstać. Szarpnął się, chciał się ode mnie odsunąć i prawie upadł. Jego kostki były związane zbyt ciasno przez zbyt długi okres czasu. Jeszcze nie odzyskał czucia. Jedynie moje ręce na jego ramionach, które utrzymywały go w pionie, ratowały go przed upadkiem. - Musisz trochę pochodzić z czyjąś pomocą, nim będziesz mógł biegać, - powiedziałam. Pozwolił, abym pomogła mu dojść do drzwi, ale nie patrzył na mnie. Najpierw zareagował jak dziecko wdzięczne za ocalenie, pragnące znaleźć się w uścisku, ale jego druga reakcja była bardziej dojrzała. Teraz się wstydził. Wstydził się tego, co się stało, zapewne wstydził się również, że zobaczyłam go prawie nago. Miał czternaście lat. To drżąca granica między dzieckiem, a dorosłym. Zdawało mi się, że był młodszy, kiedy wprowadzili go do celi, niż kiedy z niej wyszedł. Edward spotkał się z nami w korytarzu, niósł Beccę. Była blada, wyglądała na chorą. Na jej twarzy już pojawiały się siniaki. Ale to jej dłoń sprawiła, że miałam ochotę płakać. Ta maleńka dłoń, którą trzymałam zaledwie kilka dni temu, kiedy razem z Edwardem huśtaliśmy ją w powietrzu. Trzy palce wyglądały jak kalectwo. To były poważne złamania, które nie zagoją się łatwo. Powiedziała, - Anita, ty też przyszłaś, żeby mnie uratować. Peter i Edward stali przypatrując się sobie. To Edward pierwszy wyciągnął dłoń, tylko dłoń, ponieważ trzymał Beccę. Peter przyjął ją i uścisnął ich oboje. Jego palce zamarły nad ręką Beccki, świeże łzy popłynęły po jego twarzy, ale tym razem nie było łkania, tylko ciche łzy, gdyby ktoś nie patrzył na jego twarz, nie wiedziałby, że płacze. – Nic jej nie będzie, powiedział Edward. Peter spojrzał na niego, jakby nie był pewien, czy w to wierzy, ale bardzo tego pragnął. Cofnął się, otarł dłońmi łzy. – Mogę dostać broń? Otworzyłam usta, aby powiedzieć „nie”, ale Edward był szybszy. – Daj mu swojego Firestara, Anito. - Żartujesz, -powiedziałam. - Widziałem jak strzela. Da sobie radę. Przez jakiś czas słuchałam poleceń Edwarda. Zwykle miał rację, ale… - Jeśli padniemy, chcę aby był uzbrojony. – Edward spojrzał na mnie. Powaga w jego oczach wystarczyła. Nie chciał, aby znowu dostali Beccę i Petera. Jeśli da mu broń, zabiją go, nie będzie tortur. Edward wybrał jak chłopak skończy, jeśli sprawy potoczą się naprawdę źle. I, Boże dopomóż, zgadzałam się z nim. Wyciągnęłam pistolet zza spodni. – Czemu Firestara? - Najmniejszy uchwyt. Podałam broń Peterowi. Czułam się trochę tak, jakbym molestowała dziecko, albo po prostu jakbym niszczyła jego moralność. – Ma dziewięć naboi, jeśli jeden jest już w komorze. Ten ma tylko osiem. Tu jest bezpiecznik. Wziął pistolet. Wyjął magazynek. Sprawdził go. Wydawał się być trochę zażenowany. – Ted mówił, żeby zawsze sprawdzić, czy są naboje. – Wsunął magazynek z powrotem, umieścił nabój w komorze. Był gotowy do strzału. - Postaraj się nas nie postrzelić, - powiedziałam. Zabezpieczył broń. – Dobrze. Spojrzałam mu w oczy, wierzyłam mu. - Chcę do domu, - powiedziała Becca.

- Już idziemy kochanie, - odparł Edward. Edward prowadził. Skręcił za róg nadal niosąc Beccę. Peter szedł obok, ja byłam na tyłach. Nie chciałam zmuszać nikogo do spojrzenia trzeźwo na sytuację, ale wiedziałam, że daleko nam do bezpieczeństwa. Musieliśmy minąć Simona i resztę jego ludzi, nie wspominając o Haroldzie i Newt’cie. No i miejscowych. Gdzie byli Russell i Amanda? Miałam nadzieję, że ich spotkamy, nim uda nam się wydostać. Obiecałam Peterowi, że ona już nigdy go nie skrzywdzi. Zawszę dotrzymuję słowa. Rozdział 60

Korytarz wychodził na dużą, otwartą przestrzeń. Edward zatrzymał się, tak samo ja i Peter. Becca nadal była niesiona, więc nie miała wielkiego wyboru. Obserwowałam nasze tyły i czekałam, aż Edward zdecyduje co robić dalej. Nie widziałam, jak duża była przestrzeń, ale domyślałam się, że na tyle, aby Edward martwił się o przebywanie w takim miejscu. W końcu powoli ruszył do przodu trzymając się ściany po lewej stronie. Kiedy w końcu zobaczyłam pomieszczenie, zrozumiałam czemu się wahał. Nie chodziło tylko o otwartą przestrzeń. Na prawo wiodły trzy tunele, ciemne usta, w których mogło kryć się cokolwiek, na przykład Simon i reszta jego ludzi. Ale było też czwarte wyjście, schody wiodące do góry. Do góry, tego nam właśnie było trzeba. Szłam plecami do ściany, starałam się obserwować drogę, którą przyszliśmy i trzy tunele po prawej. Schody zostawiłam Edwardowi. Były wąskie, dwie szczupłe osoby z ledwością mogły iść koło siebie. Wiodły do góry, na końcu był ostry zakręt, nie wiedzieliśmy co jest za nim. Ciągle obserwowałam nasze tyły, ponieważ wiedziałam, że jeśli zajdą nas jednocześnie z tyłu i z przodu, już po nas. To było idealne miejsce na zasadzkę. Peter zdawał się wyczuwać napięcie, zbliżył się do Edwarda, prawie go dotykał. Przeszliśmy mniej więcej trzy czwarte drogi do pierwszego zakrętu, kiedy Edward się zawahał się, wpatrywał się w schody. Peter zrobił dodatkowy krok. Edward popchnął go do tyłu ramieniem. Upuścił Beccę na schody, nadal trzymając ją za zdrową rękę, starając się uchronić ją przed pełną siłą upadku. Gdyby po prostu ją upuścił, może udałobym się uniknąć zagrożenia, ale ostatni wysiłek kosztował go cenną sekundę. Zobaczyłam rozmazany ruch, drewniały kołek wystawał z pleców Edwarda. Ruszyłam w jego stronę, ale powiedział, - Na górę, teraz. Zastrzel ich. Nie zadawałam pytań. Pokonałam kilka ostatnich stopni najszybciej jak mogłam i rzuciłam się bokiem za róg, strzelałam nim zobaczyłam do czego celuję. Harold, Russell, Newt i Amanda biegli schodami na kolejny poziom. Otworzyłam do nich ogień, starałam się walczyć z odrzutem, aby kule trafiły do celu. Trzech mężczyzn padło, ale Amanda minęła kolejny róg, zza którego przyszli. Upewniłam się, że mężczyźni nie wstaną, strzeliłam do ciał, potem wstałam i ruszyłam za nią. Ukucnęłam przy rogu, ale schody były puste. Kurwa. Nie ośmieliłam się zostawić dzieci i Edwarda samych, aby ruszyć w pościg. Wróciłam na dół i poślizgnęłam się na krwi. Ciężko wylądowałam na tyłku, łokciem uderzyłam Harolda, wydał odgłos bólu. Przyłożyłam lufę do jego klatki piersiowej, otworzył oczy. – Nie byliśmy w miejscu zasadzki na czas. Simon będzie wkurzony, - powiedział, w jego głosie słychać było cierpienie. - Sądzę, że nie musisz się już martwić Simonem, Haroldzie. Nie będzie cię w pobliżu, aby przed nim odpowiedzieć. - Nigdy nie popierałem krzywdzenia dzieci, - powiedział. - Ale temu nie zapobiegłeś, - powiedziałam.

Wziął wdech, to również zdawało się boleć. – Simon wezwał kogoś przez radio. Powiedział, że zawiódł. Powiedział, że muszą posprzątać ten bajzel. Myślę, że przyjdą nas zabić. - Kto? Otworzył usta, myślę, że by mi powiedział, ale uszło z niego powietrze, ostatnie długie westchnienie. Sprawdziłam puls, nic. Wiedziałam, że nie żyje, ale i tak sprawdziłam. Tak samo postąpiłam z Russellem i Newtem, tak dla pewności, ale byli martwi. Zostawiłam ich broń, bo nie mogłam więcej nieść. Gdy zbliżałam się do zakrętu, który prowadził do Edwarda, usłyszałam głosy. Kurwa. Potem rozpoznałam jeden z nich. To był Olaf. Wyszłam zza rogu, Olaf i Bernardo klęczeli koło Edwarda. Peter siedział na schodach i trzymał Beccę. Płakała. On nie. Wpatrywał się w Edwarda, jego twarz była biała, był w szoku. Pierwszy zauważył mnie Bernardo. – Nie żyją? Skinęłam głową. – Russell, Newt i Harold. Amanda uciekła. Peter przeniósł wzrok na mnie, jego oczy były wielkie, ciemne w porównaniu z bladą, bardzo bladą twarzą. Posiniaczone usta odcinały się od skóry jak makijaż, zbyt mocny, aby był prawdziwy. Edward wydał cichy dźwięk, Peter ponownie spojrzał na niego. – Przepraszam Ted, powiedział.- Przepraszam. - W porządku Peter. Następnym razem po prostu uważniej za mną podążaj. – W jego głosie słychać było wysiłek, ale Peter wydawał się wziąć sobie do serca słowa o „następnym razie”. Ja nie byłam taka pewna. Olaf i Bernardo obrócili go tak, że było widać naostrzoną końcówkę kołka, który przebił jego pierś. Znajdował się wysoko, blisko lewego ramienia. Minął serce, w przeciwnym razie już by nie żył, ale mógł zahaczyć osierdzie, krew mogła je wypełniać właśnie teraz. Albo mógł całkiem chybić. Był na tyle wysoko, że prawdopodobnie nie trafił w płuco. Prawdopodobnie. - Skąd wiedziałeś, że nadchodzą? – spytałam. - Usłyszałem, - jego głos przypominał mi głos Harolda, napięty bólem. Nagle poczułam chłód i wcale nie chodziło o temperaturę. Zaczęłam koło nich klękać, ale Edward powiedział, - Osłaniaj nas. Więc wstałam, oparłam się plecami o ścianę i widzeniem peryferyjnym ogarniałam obie strony schodów. Jednak ciągle przenosiłam na niego wzrok. Czy umierał? Boże, proszę, nie w ten sposób. Nie chodziło tylko o Edwarda. Wyraz twarzy Petera… Jeśli Edward umarłby, Peter winiłby siebie. Chłopiec przeszedł już dość jak na jedną noc. Nie potrzebował takiego poczucia winy. - Daj mi swoją bluzkę, - powiedział Olaf. Spojrzałam na niego. - Musimy opatrzyć ranę, unieruchomić kołek. Nie możemy go wyjąć. Jest za blisko serca. Musi jechać do szpitala. Zgodziłam się z tym. – Niech ktoś obserwuje korytarz, kiedy będę się rozbierać. Bernardo wstał i zajął moje miejsce pod ścianą. Zauważyłam ostrze wystające z gipsu niczym włócznia. Ostrze czarne od krwi. Zdjęłam koszulkę i podałam Olafowi. On już się rozebrał, został w kevlarze, przyłożył własną bluzkę koło rany. - Potrzebujesz też mojej? – spytał Peter. - Tak, - odpowiedział Olaf. Peter przesunął Beccę do przodu na kolanach i zdjął bluzkę. Jego tors był chudy i blady. Był wysoki, ale reszta ciała jeszcze go nie dogoniła. Olaf użył kawałków bluzki Bernardo, aby unieruchomić prowizoryczny opatrunek. Rana wyglądała okropnie, ale prawie nie krwawiła. Nie wiedziałam czy to dobry czy zły znak.

- Wpadliśmy na drugą połowę waszej zasadzki idąc na górę, - powiedział Bernardo. - Zastanawiałam się, czemu nie było ich więcej, - powiedziałam. Przypomniałam sobie, co powiedział Harold. – Przed śmiercią Harold powiedział, że Simon kogoś wezwał, że zawiódł i muszą posprzątać bajzel. Czy to znaczy to co myślę? Edward spojrzał na mnie, Olaf usiłował się użyć więcej pasków, aby ciasno związać jego lewą rękę, aby nią nie ruszał i nie uszkodził nic ważnego. – Zabiją wszystko, co znajdą. Jego głos brzmiał prawie normalnie, był odrobinę bardziej sapiący, napięty. – Spalą to miejsce na popiół. Może nawet posypią ziemię solą. – Myślę, że to ostatnie, było gadaniem rannego, ale z Edwardem nigdy nie wiadomo. Olaf pomógł mu wstać, ale różnica wzrostu była zbyt duża. Edward nie mógł oprzeć się na jego ramieniu. – Bernardo będzie musiał ci pomóc. - Nie, Anita może to zrobić. Olaf otworzył usta, aby się sprzeczać, tak myślę, ale Edward powiedział, - Bernardo ma jedną sprawną rękę. Potrzebuje jej aby strzelać. Olaf zamknął i zacisnął usta, ale przekazał mi Edwarda. Jego ręka spoczęła na moich barkach. Objęłam go lewą ręką w talii. Zrobiliśmy kilka kroków, było dobrze. Olaf prowadził. Potem szłam ja z Edwardem, Peter niosący Beccę uczepioną jego jak mała, smutna małpka. Bernardo szedł na końcu. Olaf spojrzał na mijane ciała martwych mężczyzn. Przemówił nie odwracając się, - Ty to zrobiłaś? - Taa. – Zwykle powiedziałabym coś sarkastycznego, na przykład „widzisz kogoś innego?”, ale za bardzo martwiłam się o Edwarda aby marnować energię. Pot pojawił się na jego twarzy, jakby chodzenie było wielkim wysiłkiem. Problem polegał na tym, że chwyt strażacki poruszyłby kołek, a jeśli którekolwiek z nas miałoby nieść go na rękach, musiałby to być Olaf, ale wtedy nie mógłby strzelać. Potrzebowaliśmy pistoletu. - Wszystko w porządku Edward? – zapytałam. Przełknął nim odpowiedział, - Ok. Nie uwierzyłam mu, ale nie pytałam ponownie. W najbliższym czasie prawdopodobnie nie będzie lepiej. Edward spróbował się obrócić, aby powiedzieć coś dzieciom, ale to bolało, ja musiałam go obrócić, obracając nas oboje. – Peter, zakryj oczy Beccki. Peter ukrył twarz Beccki na swoim ramieniu i trzymał rękę z tyłu jej głowy. Nie miał w ręku Firestara. Zastanawiałam się, co z nim zrobił, ale nie zapytałam. Obróciłam nas z powrotem i ruszyliśmy po schodach. Olaf był prawie na następnym zakręcie, wtedy się zatrzymał. Patrzył na schody. Zamarłam i powiedziałam, - Niech nikt się nie rusza. - Czy to pułapka? – spytał Edward. - Nie, - powiedział Olaf. Wtedy to zobaczyłam, cienkie stróżki krwi spływające po schodach w naszą stronę. Opłynęły stopy Olafa i kapały ku nam. Peter nie był tak daleko za nami. Zapytał, - Co to? - Krew, - powiedział Olaf. - Proszę, powiedz mi, że to twoja robota, Olaf,- powiedziałam. - Nie, - odparł. Obserwowałam krew opływającą moje Nike i wiedziałam, że nasza sytuacja właśnie się pogorszyła. Rozdział 61

Oparłam Edwarda o ścianę. Chciał, żebym mogła swobodnie strzelać tak jak kazał mi Olaf, który sam poszedł na zwiad, by zobaczyć na czym polega problem. Zniknął za rogiem, a ja,

przyciśnięta do ściany, odbierałam dawane przez niego sygnały tego, co dzieje się z przodu. Przed nami właśnie skończyły się schody. Oświetlenie prezentowało grotę, tak myślę. Światła odbijały się we krwi i na ciałach. Olaf podszedł do nas ponownie. - Widzę wyjście. - Co to są za ciała? - Ludzi Rikera. - Co ich zabiło? - Myślę, że to nasza mordercza bestia. Tutaj nie ma innego wyjścia. Drugie zostało zablokowane przez wybuch. Musimy wyjść tędy. Pomyślałam, że jeżeli mordercza bestia czeka tam na nas, Olaf byłby bardziej podekscytowany. Wróciłam więc do Edwarda. Jego skóra przybrała zielonkawy odcień, a oczy były zamknięte. Otworzył je, kiedy go dotknęłam, ale były jaśniejsze niż powinny być. - Jesteśmy prawie na zewnątrz. – Powiedziałam. Nie odpowiedział po prostu położył ramię na moim barku. Ciągle opierał się na mnie, przy każdym kroku, który zrobiliśmy. Moje ramię wokół jego talii przejmowało coraz większy ciężar jego ciała. - Trzymaj się, Edward, jeszcze tylko troszeczkę. Kiwnął głową tak, jakby właśnie mnie usłyszał, ale jego stopy zapierały się. Ciśnienie krwi podskoczyło mi w górę gdy szliśmy. Natomiast Edwarda obniżyło się, a ja złapałam go i ledwo utrzymałam nas oboje w pionie. To był nagły ruch, a on wydobył z siebie nikły jęk bólu. Kurde! - Patrz pod stopy, Peter. Tu jest ślisko. – Powiedziałam. Olaf czekał na nas przy ciałach. Były tam trzy trupy. Jednym z nich był mężczyzna, którego nie rozpoznawałam, ale poznałam pistolet przy jego ciele. Był jednym z ludzi Simona. Sam Simon leżał w kałuży krwi i ciemniejszych płynów. Cała dolna część jego klatki piersiowej była otwarta, tak jak brzuch i żołądek. Jelita były porozrzucane po podłodze jaskini, ale oczy wciąż patrzyły w górę, nadal żył. Trzecie ciało należało do Amandy, ona także jeszcze się ruszała. Ale Olaf zasłonił ja, więc przeniosłam swój wzrok na Simona. Uśmiechnął się do nas. - Przynajmniej zabiłem Udertrakera. - On nie jest martwy, tak jak ty. – Powiedziałam. - Wszyscy jesteście martwi, dziwko. -Wiemy, że zaprosiłeś spółkę. – Odparłam. Jego oczy patrzyły niepewnie. – Pieprz się. – Jego ręka sięgała do pistoletu leżącego obok niego. Wypatroszony, umierający, w cierpieniach, których nie potrafiłam sobie wyobrazić, a nadal sięgał po swoją broń. Nadepnęłam na jego dłoń, przyciskając ją do ziemi. Było to trudniejsze niż normalnie z powodu Edwarda wiszącego na mnie, ale udało mi się. - Peter, ty i Becca idźcie w górę z Bernardo na przód groty. Peter nie kłócił się. Przeprowadził tylko Beccę obok nas, Bernardo został daleko w tyle. Skierowałam lufę w stronę głowy Simona. Nie mogłam zostawić go w tyle, ponieważ nie ufałam mu, gdy miałam go za plecami. Nawet gdy był ranny, wolałam nie ryzykować. - Mam nadzieję, że potwór cię przeżuje, dziwko. - Tu pani Dziwka do ciebie. – Powiedziałam i pociągnęłam za spust. Krótka seria, ale echo w jaskini powiększyło liczbę wystrzałów. Odwróciłam się z pistoletem i znalazłam Petera stojącego nad ciałem Amandy. Zabrał Firestara z jej ciała, podczas gdy ja patrzyłam. Olaf tylko się temu przyglądał. Szukałam Bernardo i znalazłam go trzymającego Beccę u wylotu jaskini. Edward zaczął osuwać się na kolana. Uklękłam wraz z nim, starając się utrzymać go w pozycji pionowej. Wyszeptał. – Dzieci, wyjść, zabierz tam… na zewnątrz. – I zemdlał.

Olaf znalazł się obok bez pytania. Podniósł Edwarda, biorąc go w ramiona jak dziecko. Jeśli potwór nadszedł by teraz, kiedy wszyscy mamy ręce pełne roboty... Cholera. Peterowi zabrakło kul, ale nadal naciskał za spust, w kółko i w kółko. Podeszłam do niego. - Peter, Peter, ona nie żyje. Zabiłeś ją. Odpuść. Wydawał się nie słyszeć mnie. Dotknęłam jego rąk, próbując odebrać mu pistolet. Wyszarpnął się agresywnie, z dzikością w oczach. Był oschły strzelając w ciało kobiety. Pchnęłam go na ścianę przed nim, twardą, z jedną ręką na jego gardle, a drugą ciągle trzymałam Firestara w jego dłoni. Jego oczy były rozszerzone i przerażone, ale spojrzał na mnie. - Peter, ona jest martwa. Nie możesz zabić jej bardziej niż już jest. Głos mu drżał gdy powiedział. – Chciałem, żeby ją bolało. - Bolało ją. Bycie rozdartym to bolesny sposób na śmierć. Potrząsnął głową. – Nie wystarczająco. - Nie. – Powiedziałam. – nie wystarczająco, ale zabiłeś ją, Peter. To dobra zemsta za to wszystko. Ale po zabiciu, nie ma nic więcej. Zabrałam Filistera z jego rąk, a on pozwolił mi na to. Próbowałam uścisnąć go, ale odepchnął mnie, a następnie odszedł. Czas na tego rodzaju pocieszenie dawno już minął, ale nie było innej możliwości na pociechę. Niektóre z nich pochodziły z lufy karabinu. Istnieją też inne rodzaje pocieszenia, zabijanie, gdy ktoś chce cię zranić, lecz to zimna przyjemność. Może to zniszczyć twoje wnętrze, ale prawdziwy ból nie odejdzie. Czasami nie ma znaczenia czy kawałek twojej duszy odejdzie, czy będzie go brakować, zależy to od tego jaki to był fragment. Peter prowadził Beccę, a Olaf Edwarda. Bernardo i ja objęliśmy prowadzenie. Przeszukiwaliśmy wiosenną ciemność naszymi spluwami, tam i z powrotem, tam i z powrotem. Nic się nie poruszyło. Towarzyszył nam jedynie dźwięk wiatru, niczym sunący wzdłuż linii krzewów mędrzec, które graniczyły z tyłem jaskini. Powietrze było tak wspaniałe na mojej twarzy, iż zdałam sobie sprawę, że nie spodziewałam się, że w ogóle wyjdziemy na zewnątrz, nie żywi. Pesymizm, to nie byłam ja. Bernardo prowadził nas w stronę kręgu domów. Zamierzaliśmy wypróbować samochód Edwarda, ale najpierw chcieliśmy upewnić się, czy nic co chce nas zjeść na nas nie czeka. Olaf szedł drugi, ciągle niosąc Edwarda. Modliłam się by wszystko było okey, chociaż dziwnie się czułam modląc się do Boga za Edwarda, tak jakby robiła to w złym kierunku. Peter i Becca byli przede mną. Potknął się kiedy podeszliśmy do grubej szczoty. Musiał być zmęczony, ale nie mógł sobie pozwolić na brak opieki nad Beccą. Ja musiałam mieć wolne ręce w razie walki. Czułam mrowiące muśnięcie magii. Zawołałam. – Panowie, coś tutaj jest. Wszyscy zatrzymali się i rozpoczęli poszukiwania w ciemności. – Co widzisz? – Zapytał Olaf. - Nic, ale coś tutaj używa magii. Olaf zacharczał gardłem jakby mi nie wierzył. Wtedy pierwsza fala strachu przetoczyła się nad nami. Tak wielka, że zamykała krtań, serce raziły pioruny, i wywoływała pot na wewnętrznej stronie rąk. Becca zaczęła gwałtownie walczyć w ramionach Petera. Zrobiłam dwa kroki w stronę Petera by pomóc mu ją kontrolować, ale ona wyswobodziła się, a gdy upadła na ziemię, uciekła jak zając w krzaki. Peter krzyknął. – BECCA! – i poszedł za nią. - Peter, Becca! O cholera!!! – Wbiegłam w krzaki za nimi. Co innego mogłam zrobić? Słyszałam ich przede mną, brnąć między zaroślami, Petter wołał imię Becci. Miałam wrażenie, że zobaczyłam jakiś ruch po prawej. Było to większe aniżeli człowiek i nawet w świetle księżyca było widać różnobarwne umaszczenie. Strzeliłam do niego, ponieważ otworzył swoje wielkie, włochate usta, ale jego pazury zbliżały się do mnie jakby nic sobie

nie robił ze strzałów. Zamknięte szpony uderzyły mnie w głowę. To, zwaliło mnie z nóg i uderzyłam ciężko o ziemię. Ciemność wirowała w mojej głowie i kiedy znów mogłam patrzeć, To było prawie przede mną. Trzymałam palec na spuście, aż został tylko pusty dźwięk kliknięcia broni. Potwór nigdy nie zachwiał się. Wypełnił moje pole widzenia twarzą, która była prawie ptasia i przez chwilę wydawała mi się bardzo piękna, zanim nie uderzył mnie ponownie, i nie było już nic, prócz ciemności. Rozdział 62

Obudziłam się w jednej chwili, przechodziły mnie ciarki wywołane przez falę magii, która pozostawiła mnie bez tchu. Moje ciało było napięte, wykręcało się, gdy moc przelewała się przez nie palącym przepływem, który ciągle narastał. Ręce i nogi były napięte przez przytrzymujące mnie łańcuchy. Łańcuchy? Obróciłam się i spojrzałam na nadgarstki, głowa nadal bolała, ciało szarpało się gdy przewalała się przez nie moc. Ręce i nogi szarpały się, nie dlatego, że mocowałam się z łańcuchami, była to reakcja na moc. Magia zaczęła zanikać, dyszałam. Wiedziałam jedno. Jeśli nie zacznę kontrolować oddechu, czeka mnie hiperwentylacja. Utrata przytomności byłaby zła. Niebiosa wiedzą, kiedy obudziłabym się powtórnie. Skupiłam się na oddechu, zmusiłam się do spokoju, brałam głębokie, równe, normalne wdechy. Ciężko aby panika opanowała cię całkowicie, kiedy wykonujesz ćwiczenia oddechowe. To dało ciału i głowie trochę oszukańczego spokoju. Ale mogłam myśleć, a to było dobre. Leżałam na plecach przykuta do gładkiej kamiennej powierzchni. Obok mnie był łuk ściany jaskini, nade mną w ciemności skrywało się sklepienie. Bardzo chciałam uwierzyć, że Bernardo i Olaf uratowali mnie i czekają przy wejściu do jaskini, ale łańcuchy psuły tę miłą myśl. Ta jaskinia była o wiele wyższa, bez patrzenia mogłam wyczuć, że jest też większa. W pomarańczowym świetle ognia na ścianach tańczyły cienie, jakbym znajdowała się w kuli ciemności i złocistego światła. W końcu obróciłam głowę na prawo i lewo, aby się rozejrzeć. Najpierw pomyślałam, że to Pintol, ludzki sługa Itzpapalotl, przez kilka chwil przeklinałam siebie za to, że jej uwierzyłam, gdy mówiła, że nie wie nic o potworze, potem zdałam sobie sprawę, że to nie on. To wyglądało jak on. Taka sam kwadratowa rzeźba twarzy, bogata ciemna barwa skóry i czarne włosy przycięte długo i dziwnie kanciaste, ale ten mężczyzna miał wąskie ramiona, był szczupły, nie otaczała go aura władzy. Miał też na sobie luźne szorty, zamiast fajowych ciuchów, które nosił Pintol. Był tam gładki, krągły kamień, jak ten w Obsydianowym Motylu. Na kamieniu leżało rozpięte ciało. Przykrótkie ręce i nogi, krótkie ciemne włosy, przez chwilę myślałam, że to Nicky Baco, potem dostrzegłam wyraźniej nagą klatkę piersiową, to była Paulina, żona Nicky’iego. Pod jej żebrami znajdowała się dziura, wyglądała jak otwarte, czerwone usta. Wyrwali jej serce. Nieznany mężczyzna stał trzymając je nad głową niczym ofiarę. Jego oczy zdawały się czarne w słabym świetle. Opuścił ręce, szedł w moją stronę trzymając organ. Jego dłonie były tak bardzo zakrwawione, że wyglądał jakby nosił czerwone rękawiczki. Za ołtarzem stało w gotowości czterech mężczyzn. Mieli na sobie jakiś rodzaj miękkiej skóry, byli zakapturzeni, zakryci nieomal całkiem od stóp do głów. Coś było nie tak z tym ubiorem, ale moje oczy nie potrafiły tego zrozumieć, a miałam inne nie cierpiące zwłoki problemy na głowie, niż w co kto jest ubrany. Nadal miałam na sobie kevlar i resztę ubrań. Gdyby chcieli wyciąć mi serce, zdjęliby ubrania. To była bardzo kojąca myśl, choć mężczyzna, kapłan, zbliżał się do mnie z sercem w

dłoniach. Wyciągnął je nad moją klatką piersiową i zaintonował pieść w języku przypominającym hiszpański, ale to nie było to. Krew kapnęła z serca i rozprysła się na kamizelce. Podskoczyłam. Efekt uspokajających ćwiczeń oddechowych przemijał. Nie chciałam aby mnie tym dotknął. To nie było nawet logiczne, strach przed jakimś czarem czy magią. To była czysta odraza. Nie chciałam aby mnie dotknął sercem, które widziałam, że właśnie wyrwał z czyjegoś ciała. Wbiłam w serca swoją działkę kołków. Nawet wycięłam kilka, aby je spalić, ale To się jakoś różniło. Może była to kwestia bycia przykutą i bezradną, albo może chodziło o bezwładne ciało Pauliny, leżące na ołtarzu, wyglądające jak zepsuta lalka. Ten jedyny raz gdy ją spotkałam, była taka silna, groziła mi bronią, ale wielu ludzi to robiło. Edward robił to cały czas. Rozpoczęcie znajomości od patrzenia na siebie wzdłuż lufy pistoletu nie oznaczało, że potem nie można stać się przyjaciółmi. Chyba, że jedno z was umarło. Teraz nie będzie żadnej przyjaźni. Nic nie czeka Pauliny. Mężczyzna zakończył intonację i zaczął zbliżać ku mnie serce. Siłowałam się z łańcuchami, choć wiedziałam, że to na nic, i powiedziałam – Nie dotykaj mnie tym. – Zabrzmiało to pewnie i silnie, ale pod warunkiem, że rozumie angielski, nie byłam w stanie tego stwierdzić, ponieważ nadal opuszczał zakrwawione dłoni, bliżej i bliżej. Położył serce na mojej klatce piersiowej, byłam nieomal tak wdzięczna, że kevlar chroni mnie przed bezpośrednim kontaktem ze skórą, jak wcześniej za ochronę przed kulami. Serce leżało na mojej klatce piersiowej jak kawał mięcha. Nie było w tym magii. Było po prostu martwe. Wtedy serce wzięło oddech, a przynajmniej tak to wyglądało. Mięsnie unosiły się i opadały. Leżało nagie na mojej klatce piersiowej, do niczego nie podłączone a jednak pulsowało. Nagle stałam się świadoma własnego tętna. Gdy tylko zauważyłam własne bicie serca, serce Pauliny zgubiło rytm, potem zaczęło bić równo z moim. W tamtej chwili dzieliliśmy rytm, słyszałam tamto bicie. Z wyjątkiem tego, że serce Pauliny, nie miało czego pompować, nie było klatki piersiowej aby dźwięk rezonował. W porównaniu do prawdziwego okazu to powinno wypaść blado, ale zdawało się solidnie pulsować. Jakby dźwięk docierał poprzez kamizelkę, poprzez skórę, żebra i przeszywał moje serce. Ból był ostry i natychmiastowy, zatrzymał mój oddech, wygiął kręgosłup. - Przytrzymać ją, - krzyknął mężczyzna. Panowie stojący za ołtarzem przybiegli do mnie, silne ręce naciskały moje nogi, przygwoździły ramiona. Kręgosłup próbował wygiąć się w bólu, trzecia para rąk nacisnęła na uda, trójka mężczyzn przyszpiliła mnie do kamienia, zmusiła do znoszenia bólu bez walki. Serce Pauliny biło szybciej i szybciej, przyspieszało, przyspieszało zbliżając się do momentu kulminacyjnego. Moje serce łomotało o żebra, jakby chciało się uwolnić od tkanek. Czułam jakby pięść uderzała wewnątrz mej klatki piersiowej, starając się uwolnić. Nie mogłam oddychać, jakby cała moja klatka piersiowa brała udział w jakimś szaleńczym wyścigu i nie było czasu na nic innego. Ból skoncentrował się w piersi, ale rozszerzał się w dół rąk i nóg, wypełnił moją głowę, aż czułam, że być może to nie moje serce eksploduje. Może to będzie czubek głowy. Dwa serca były jak para kochanków oddzielona ścianą, starająca się ją obalić, aż będą w stanie się dotknąć. Nastąpiła chwila, kiedy poczułam jak się dotykają, poczułam grube, mokre ściany dwóch organów ocierające się o siebie. Może to był tylko ból. Potem serce zatrzymało się, niczym więzień złapany w trakcie ruchu, moje serce stanęło razem z nim. Przez chwilę moje serce leżało w ciele i nie robiło nic, jakby czekało. Potem uderzyło raz, drugi, następy, wzięłam gorączkowy oddech i natychmiast krzyknęłam. Potem leżałam tam wsłuchując się w bicie własnego serca, czując odpływający ból, niczym wspomnienie koszmaru. Kilka minut później ból zniknął. Ciało nawet nie bolało. Prawdę mówiąc byłam pełna energii, czułam się świetnie.

Serce na mojej klatce piersiowej skurczyło się do szarego, zużytego kawałka ciała. Nie dało się rozpoznać w nim serca, tylko suchą kulkę mniejszą niż moja dłoń. Zamrugałam i zobaczyłam nad sobą twarz mężczyzny przytrzymującego moje ramiona. Byłam pewna, że przypatrywał mi się już jakiś czas, ale nie zauważyłam go albo nie rozumiałam co widzę. Na twarzy miał maskę. Tylko usta, oczy i uszy wystawały z pod cienkiego okrycia. Jego kark był nagi, niżej zakrywał go poszarpany kołnierz z tego samego materiału co maska. Myślę, że cząstka mnie wiedziała na co patrzę, ale reszta nie chciała tego przyjąć do wiadomości. Dopiero gdy obróciłam głowę i zobaczyłam dłonie, wiedziałam co ma na sobie. Puste dłonie zwisały przy jego nadgarstkach niczym bezwładna cielista koronka. TO była ludzka skóra. W końcu dowiedziałam się co stało się ze skórą obdartych z niej ofiar. Oczy wpatrujące się we mnie z tego okropnego odzienia były brązowe i bardzo ludzkie. Spojrzałam w dół wzdłuż swojego ciała i zobaczyłam dwóch pozostałych identycznie ubranych mężczyzn przytrzymujących mi nogi, ale skóry nie były tego samego koloru, jedna ciemna, dwie jasne. Na klatce piersiowej znajdował się gruby szew, tam gdzie byłyby piersi i sutki, więc nie było żadnych wskazówek dotyczących tego, czy skórę zdjęto z mężczyzny czy z kobiety. Pierwszy mężczyzna wystąpił do przodu. – Jak się czujesz? – Jego angielski miał ciężki akcent, ale był zrozumiały. Po prostu patrzyłam na niego przez kilka sekund. Musiał robić sobie jaja. – Jak niby mam się czuć? Obudziłam się w jaskini, gdzie składaliście w ofierze człowieka. – Spojrzałam na mężczyzn, którzy nadal mnie przytrzymywali. – Jestem przytrzymywana przez mężczyzn ubranych w stroje z ludzkich skór. Jak do cholery mam się czuć? - Pytam o stan twojego ciała. Nic więcej. – odparł. Zaczęłam mówić coś sarkastycznego, ale powstrzymałam się i naprawdę rozważyłam pytanie. Jak się czułam? Prawdę mówiąc dobrze. Pamiętałam zalew energii i dobrego samopoczucia, które mnie zalało, gdy skończyli. Nadal to odczuwałam. Byłam w lepszym stanie niż w ciągu ostatnich kliku dni. Gdyby to nie wymagało ofiary z człowieka, byłaby to świetna terapia lekarska. - Czuję się dobrze. - Nie boli cię głowa? - Nie. - Dobrze, - powiedział. Wykonał gest i mężczyźni w skórach osunęli się ode mnie. Cofnęli się pod ścianę do mężczyzny, który nie musiał mnie przytrzymać. Stali tam jak dobrzy żołnierze czekający na rozkazy. Obróciłam się do drugiego kolesia. Wszyscy byli przerażający, ale on przynajmniej nie miał na sobie skóry. – Co ze mną zrobiliście? - Uratowaliśmy ci życie. Stwór naszego pana był nadgorliwy. Miałaś krwotok w głowie. Potrzebowaliśmy cię żywej. Zastanowiłam się nad tym. – Wykorzystaliście życie Pauliny, aby mnie uleczyć. - Tak. - Cieszę się, że żyję, serio. – Spojrzałam na leżące za nim ciało Pauliny, zepsute i zapomniane. – Ale ona nie zgłosiła się na ochotnika aby wymienić swoje życie za moje, prawda? - Nicky Baco zaczął podejrzewać, jaką musiałby zapłacić cenę, za błogosławieństwo naszego pana. Była zakładniczką, abyśmy mieli pewność, że przyjdzie na nasze ostatnie spotkanie, powiedział mężczyzna. - Niech zgadnę. Nie pojawił się, - powiedziałam. - Już nie odpowiada na wezwania naszego pana. Najwyraźniej Ramirez skorzystał z mojej rady i poprosił Leonorę Evans o stworzenie jakiejś magicznej bariery wokół Nicky’iego, aby ten nie mógł nawiązać łączności ze swym panem.

Dobrze wiedzieć, że działa, ale spróbuj postąpić słusznie a kogoś innego spotka śmierć. Czemu zawsze tak jest? Ale muszę przyznać, że bardziej cieszyłam się z własnego szczęścia, niż żałowałam Pauliny. Nie chodziło o wymianę jej życia za moje, ale jeśli Nicky’iego chroniła magia, to policja jest w drodze. Muszę tylko opóźniać i robić cokolwiek dla mnie zaplanowali. - Więc kiedy Nicky się nie pokazał, nie była wam potrzebna żywa. – Mój głos brzmiał spokojnie, ale było nawet lepiej, byłam spokojna. Nie w normalny sposób, to był chłodny, zdystansowany spokój, który albo uczysz się przywoływać gdy jest naprawdę źle, albo uciekasz z krzykiem. Krzyki zaplanowane na dzisiejszą noc już się odbyły. - Jej życie nie miało znaczenia. Twoje ma. - Cieszę się, że żyję, nie zrozum mnie źle, ale dlaczego obchodzi was moja śmierć? - Jesteś nam potrzebna, - powiedział męski głos za mną. Musiałam wykręcić kark i przegiąć głowę do tyłu aby zobaczyć kto był jego posiadaczem. Na początku nie zobaczyłam mężczyzny, ponieważ otaczali go obdarci ze skóry. Wiedziałam, że Edward obawiał się, że przeoczyli część ciał. Miał cholerną rację. Za mną stało jakieś dwadzieścia pięć, trzydzieści pięć animowanych zwłok. Stały tak cicho, że ani ich nie usłyszałam, ani nie wyczułam. Stali jak wyłączone roboty, czekające aby wrócić do życia. Zombie nigdy nie były tak nieruchome, tak puste. Na końcu, gdy zaczęły gnić i trzeba je było wpakować do grobów nim rozpuszczą się w małe kałuże, były bardziej żywe niż to. W tamtej chwili dotarło do mnie, że przywołano ciała, ale nie osoby. Pan skonsumował to, co czyniło je indywidualnościami. Zjadł to, co odróżniało je od mięśni i skóry. Nie pożarł dusz, ponieważ widziałam jedną z nich w domu, gdzie znaleźno dwójkę obdartą ze skóry. Ale zabrał coś z ich ciał, jakieś wspomnienie czy pozostałość, którą ja zostawiałam, gdy przywoływałam zmarłych. Stali jak skały wyrzeźbione na kształt ciała, całkowicie puste. Przynajmniej ci w szpitalu udawali, że nadal żyją. Tu nie było pozorów. Moje spojrzenie odnalazło mężczyznę. Miał na sobie stalowy hełm i napierśnik, takie jak w książkach historycznych są przedstawiane na konkwistadorach, ale reszta stroju pochodziła prosto z koszmaru. Nosił naszyjnik z języków, wszystkie były nadal świeże i różowe, jakby dopiero je wycięto. Spódniczkę wykonano z organów wewnętrznych, które wiły się i skręcały niczym węże, jakby każde grube, lśniące pasmo żyło własnym życiem. Ręce były nagie, silne i umięśnione, pokryte powiekami ofiar. Gdy się przybliżył powieki zamrugały. Stanął obok, tuż przy pierwszym mężczyźnie. Powieki mrugały na mnie, pod nimi znajdowały się dziury w kształcie oka. Kryła się w nich ciemność i chłód światła gwiazd. Odwróciłam się, ponieważ przypominały mi rozgwieżdżone oczy Itzpapalotl. Nie chciałam zapaść się w te oczy. W tamtej chwili gdyby dano mi wybór, przyprowadziłabym wampira z miasta do kreatury stojącej przede mną. Po tym co widziałam na miejscach zbrodni oczekiwałam, że będzie emanować złem, ale tak nie było. Czułam moc, jakbym znalazła się obok baterii rozmiarów budynku Chryslera. Energia szumiała nad moją skórą, ale była to neutralna energia. Ani dobra ani zła sama w sobie, tak jak pistolet nie jest ani dobry ani zły, ale może zostać użyty do podłych celów. Przypatrywałam się jego ciału, języki ruszały się, jakby nadal starały się krzyczeć. Zdjął hełm i ukazał szczupłą, przystojną twarz przypominającą mi Bernardo, nie była to czysta etnicznie aztecka twarz, nie spodziewałam się tego. Miał turkusowe tunele w uszach, pasowały do niebiesko zielonych oczu. Uśmiechnął się do mnie, wyglądał jak młody człowiek mający trochę ponad dwadzieścia lat. W jego spojrzeniu czułam ciężar wieków, jakby jakaś wielka masa mnie przyciskała, jakby sama jego bliskość czyniła oddychanie trudnym. Sięgnął aby dotknąć mojej twarzy, odsunęłam się szarpnięciem. Ruch chyba złamał jego czar nade mną. Mogłam się poruszyć. Mogłam oddychać. Mogłam myśleć. Wystarczająco wiele razy byłam pod wpływem magicznych uroków aby je wyczuć. Albo jesteś bogiem, albo nie.

On nie był. I to nie była tylko kwestia mojego monoteizmu. Wielokrotnie odczuwałam działanie magii potworów i różnorakich nadnaturalnych stworzeń, umiem je rozpoznać przy spotkaniu. Moc nie czyni cię bóstwem. Nie wiem dokładnie co to robi, ale to nie jest moc. W tym spojrzeniu brakowało jakiejś boskiej iskry. Jeśli to tylko kolejny potwór, mam szansę sobie z nim poradzić. - Kim jesteś? – Cieszyłam się, że mój głos brzmiał pewnie, normalnie. - Jestem Mężem Czerwonej Kobiety. – Patrzył na mnie tak cierpliwie, czule. Można by pomyśleć, że właśnie takie oczy mają anioły. - Czerwona Kobieta to azteckie sformułowanie oznaczające krew. Co to znaczy, że jesteś mężem krwi? - Jestem ciałem a ona jest życiem. – Powiedział to tak, jakby to była odpowiedź na moje pytanie. Dobre sobie. Coś mokrego i obślizgłego dotknęło mojej ręki. Szarpnęłam się do tyłu, ale łańcuch nie pozwolił mi cofnąć się daleko. Ożywione wnętrzności pełzły wzdłuż mej ręki niuchając niczym jakiś ohydny robak. Przełknęłam krzyk, ale nie mogłam powstrzymać przyspieszającego tętna. Roześmiał się. To był bardzo zwyczajny śmiech, jak na rzekomego boga, ale był uroczo protekcjonalny i może tak właśnie śmieją się rzekome bóstwa. Ale to była dziwnie męska protekcjonalność, która dawno temu wyszła z mody. Śmiech mówiący, - Głupiutka mała dziewczynko, czy nie wiesz, że jestem dużym, silnym mężczyzną, że ty nie wiesz nic a ja wiem wszystko? – ale może jestem przewrażliwiona. - Czemu wnętrzności? – Spytałam. Uśmiech zbladł. Przystojna twarz wyrażała zmieszanie. – Czy nabijasz się ze mnie? – Jelito odsunęło się od mojej ręki jak odrzucony podczas randki partner. W to mi graj. - Nie. Po prostu zastanawiam się czemu jelita. Oczywistym jest, że możesz ożywić dowolną część ciała. Możesz powstrzymać gnicie oderwanych części, jak w przypadku skór, które noszą twoi ludzie. Mając taki wybór czemu ludzkie wnętrzności, a nie coś innego? – Ludzie uwielbiają o sobie mówić. Im większe ich ego, tym bardziej to ich kręci. Miałam nadzieję, że Mąż Czerwonej Kobiety jest taki jak wszyscy, przynajmniej pod tym jednym względem. - Noszę korzenie ich ciał, aby każdy kto mnie ujrzy wiedział, że moi wrogowie to puste skorupy a ja posiadam wszystko, co do nich należało. Zadaj głupie pytanie. – Czemu języki? - Aby nikt nie uwierzył w kłamstwa moich wrogów. - Powieki? - Otworzę oczy mych wrogów, aby nigdy nie mogli zakryć wzroku przed prawdą. Odpowiadał tak ładnie, że spróbowałam czegoś więcej. – Jak obdarłeś ludzi ze skóry nie używając żadnych narzędzi? - Taloci, mój kapłan, przyzwał skóry z ich ciał. - Jak? – spytałam. - Moją mocą, - odparł. - Chciałeś powiedzieć mocą Talociego? Powtórnie zmarszczył brwi. – Cała jego moc wywodzi się ode mnie. - Jasne, - powiedziałam. - Jestem jego panem. Jest mi winien wszystko. - Brzmi jakbyś to ty był mu winien. - Nie masz pojęcia o czym mówisz. – Zaczynał się złościć. Prawdopodobnie chciałam czegoś innego. Spróbowałam zadać inne pytanie. - Czemu usunąłeś piersi i penisy?

- Aby nakarmić moje sługi. – Nie zrobił nic, ale nagle poczułam ruch powietrza, wyglądało to tak, jakby same cienie rozwarły się niczym kutyna odsłaniając tunel oddalony o około trzydzieści stóp od miejsca, w którym leżałam. Coś nim pełzło. Najpierw uderzyła mnie intensywna opalizująca zieleń. Łuski zmieniały kolory przy każdej zmianie światła. Najpierw zieleń, potem niebieski, potem zielony i niebieski na raz, potem zalśniła perłowa biel, aż myślałam, że to tylko moja wyobraźnia, dopóki to nie obróciło głowy błyskając białym podbrzuszem. Zielone łuski stawały się bardziej niebieskie bliżej głowy, aż w końcu pysk był czystej barwy nieba. Wokół pyska była otoczka delikatnych tęczowych piór. Stwór obrócił się i spojrzał na mnie wachlując piórami wokół łuskowatej głowy, wystawiając je na pokaz, pozazdrościłby mu ich każdy paw. Oczy były okrągłe, olbrzymie, zajmowały większą część pyska, jak oczy drapieżnego ptaka. Na grzbiecie leżały złożone szczupłe skrzydła obwiedzione kolorami tęczy, ale bez patrzenia wiedziałam, że od spodu są białe. Stwór ruszyło przodu na czterech nogach. Licząc skrzydła miał sześć kończyn. To był Quetzalocoatl Draconus Giganticus, albo przynajmniej taka była znana mi łacińska nazwa. Czasami klasyfikowano je jako podgatunek smoków, czasami jako podgatunek gargulców, a czasami tworzyły własną grupę. Jakiego podziału by nie użyć, Giganticus był największy i rzekomo wymarłym gatunkiem. Hiszpanie wybili ich wiele aby zabić ducha w miejscowych, dla których były one święte, i ponieważ to było w europejskim stylu. Widzisz smoka, zabij go. To nie była skomplikowana filozofia. Widziałam tylko czarno białe zdjęcia i wypchany egzemplarz w muzeum w Chicago. Zdjęcia nie oddawały koloru, a wypchany egzemplarz, no cóż, może został kiepsko wykonany. To wsunęło się do pomieszczenia w lśniącym ruchu barw i mięśni. To dosłownie była jedna z najpiękniejszych rzeczy jakie widziałam. Prawdopodobnie to właśnie patroszyło ludzi. Rozwarło ten błękitny pysk i ziewnęło ukazując rzędy zębów przypominających piły. Dźwięk pazurów stukających o podłogę przypominał koszmarnego psa. Mąż Czerwonej Kobiety położył hełm na kamieniu koło moich nóg i ruszył przywitać stwora. Ten opuścił głowę aby go pogłaskać, zupełnie jak pies. Został pogłaskany tuż za łukami kostnymi nad oczami i wydał niski, wibrujący dźwięk, oczy zwęziły się w szparki. To coś mruczało. Odesłał to żartobliwym pchnięciem w jedno muskularne ramię. Obserwowałam jak znika w tunelu, jakby nie było prawdziwe. - Myślałam, że wyginęły. - Mój sługa pomógł przenieść nas w to miejsce, potem zapadł w magiczny sen, czekając na moje przebudzenie. - Nie wiedziałam, że Quetzalocatls mogą się hibernować. Ponownie zmarszczył brwi i stanął koło mojej głowy. – Wiem co znaczy słowo „hibernować”, ale to był magiczny sen, dokonał tego mój ostatni kapłan wojownik. Kapłan poświęcił się aby zesłać na nas wszystkich zaklęty sen, wiedząc, że nikt mu nie pomoże, że umrze samotny w tym obcym miejscu na długo nim powstanę. Zaklęty sen. Brzmi jak Śpiąca Królewna. - Oto prawdziwa lojalność. Poświęcenie w imię wyższego dobra. - Tak się cieszę, że się ze mną zgadzasz. To uczyni wszystko łatwiejszym. Nie podobało mi się to. Może pochlebstwa nie były właściwą drogą. Spróbuję czegoś bardziej w moim stylu – sarkazmu – i zobaczę czy to oddali nas od tematu mojej bliskiej zagłady. - Nie jestem ci winna lojalności. Nie należę do twoich wiernych. - Tylko dlatego, że nie rozumiesz, - powiedział, te uśmiechnięte oczy wpatrywały się we mnie, wypełniał je niemal idealny spokój. - To samo powiedział Jim Jones zanim dał wszystkim Kool-Aid (nie wiem dokładnie o co chodzi, ale chyba o to, jak nakazał swojej sekcie żyjącej w oddaleniu od cywilizacji zbiorowe samobójstwo…)

- Nie znam tego imienia, Jim Jones. – Wtedy obrócił głowę na bok, przypominał mi Itzpapalotl, kiedy słuchała głosów, które do mnie nie docierały. Teraz zdałam sobie sprawę, że mogła być to pewna forma dostępu do wspomnień ludzi. - Ach, teraz wiem kto to jest. – Spoczęły na mnie spokojne oczy świętego. - Ale nie jestem szaleńcem. Jestem bogiem. Rozpraszał się, jakby to, czy uwierzę, że jest bogiem, było dla niego ważne. Jeśli musi mnie przekonać nim mnie zabije, to jestem bezpieczna. Może mnie zabić, ale nigdy mi nie wmówi, że jest bogiem. Zmarszczył brwi. – Nie wierzysz mi. – Znowu zdawał się być zaskoczony. Zdałam sobie sprawę, że mimo całej mocy, wydaje się młody. Wieki szalały poprzez oczy na jego rękach, jakby mógł spojrzeć wstecz aż po stworzenie świata, ale on sam wydawał się młody. Albo po prostu nie był przyzwyczajony do ludzi, którzy nie padali na twarz aby go czcić. Jeśli tylko tego doświadczyłeś, to osoba nie oddająca ci czci, może być szokiem. - Jestem bogiem, - powtórzył, jego głos znów brzmiał protekcjonalnie. - Cokolwiek powiesz. – Ale upewniłam się, że w mym głosie wyraźnie słychać wątpliwości. Mocniej zmarszczył brwi, teraz bardzo przypominał mi nadąsane dziecko. Rozpuszczone, nadąsane dziecko. – Musisz uwierzyć, że jestem bogiem. Jestem Mężem Czerwonej Kobiety. Jestem ciałem, które dokona zemsty na tych, którzy zniszczyli mój lud. - Masz na myśli hiszpańskich konkwistadorów? - Tak, - powiedział. - W Nowym Meksyku nie ma zbyt wielu konkwistadorów, - powiedziałam. - Ich krew nadal płynie w żyłach dzieci dzieci ich dzieci dzieci. - Bez obrazy, ale nie dostałeś tych turkusowych oczu od miejscowych. Dalej marszczył brwi, między jego oczami powstały małe linie. Jeśli dalej będzie ze mną rozmawiał dostanie zmarszczek. – Jestem bogiem zrodzonym z łez mego ludu. Jestem mocą, która pozostała z Azteków, i jestem ucieleśnieniem hiszpańskiej magii. Użyjemy przeciw nim ich własnej siły. - Nie jest trochę za późno, aby ich zniszczyć? O jakieś pięćset lat za późno? - Bogowie nie mierzą czasu niczym ludzie. Wierzyłam, że on wierzy w to co mówi, ale byłam też przekonana, że szuka uzasadnień. Gdyby mógł skopać tyłki Hiszpanów pięćset lat temu, zrobiłby to. Może odczytał to z mojej twarzy, ponieważ powiedział, - Wtedy byłem młodym bogiem i nie miałem dość siły aby pokonać naszych wrogów, więc Quetzalcoatl przywiódł mnie tu abym zaczekał, aż będę dość potężny dla naszych celów. Teraz jestem gotów poprowadzić swoją armię. - Zatem mówisz, że pięćset lat trwało, nim przeobraziłeś się z malutkiego słabiutkiego boga w wielkiego złego boga, tak jak zupa musi dusić się na wolnym ogniu przez bardzo długi czas, nim stanie się zupą? Roześmiał się. – Myślisz w bardzo dziwny sposób. Zasmuca mnie, że niedługo będziesz martwa. Uczyniłbym cię swą pierwszą konkubiną, matką bogów, twe dzieci byłyby wspaniałymi czarownikami, ale niestety twe życie jest mi potrzebne. Wróciliśmy do tematu mojej śmierci, nie podobało mi się to. Jego ego zdawało się dość wrażliwe jak na bóstwo. Sprawdzę jak wrażliwe. - Oferta nie wydaje się zbyt atrakcyjna, bez obrazy. Uśmiechnął się do mnie, jego palce gładziły moją rękę. - To, że zabierzemy twe życie nie jest ofertą. To fakt. Spojrzałam na niego niewinnie. - Myślałam, że oferujesz mi pozycję swej konkubiny, matki bogów? Zdziwienie i zmieszanie były widoczne na jego twarzy. - Nie zaoferowałem ci szansy zostania mą konkubiną.

- Och, - powiedziałam. – Przepraszam. Źle cię zrozumiałam. Jego palce nadal dotykały mojej ręki, ale teraz były nieruchome, jakby zapomniał, że mnie dotyka. - Odmówiłabyś dzielenia ze mną łoża? – Zdawał się naprawdę zakłopotany. Wspaniale. - Tak, - powiedziałam. - Czy chronisz swoją cnotę? - Nie, tylko ta konkretna oferta nie wydaje mi się atrakcyjna. Naprawdę miał trudności ze zrozumieniem idei, tego, że może mnie nie pociągać. Przejechał palcami wzdłuż mojej nagiej ręki. Po prostu leżałam i patrzyłam na niego. Dawałam mu praktycznie najlepszy kontakt wzrokowy, jaki komukolwiek zaoferowałam podczas tej wycieczki, ponieważ gdziekolwiek indziej widziałabym ruszające się, poucinane kawałki ciała. Ciężko być twardą jak gwoździe kiedy chcesz zacząć krzyczeć. Dotknął mojej twarzy. Tym razem mu na to pozwoliłam. Jego palce gładziły ją, delikatnie, czule. Oczy już nie były pełne spokoju. Nie, z pewnością był poruszony. Pochylił się, jakby chciał mnie pocałować i oczy na jego rękach zatrzepotały niczym delikatne pocałunki na mym ciele. Krzyknęłam. Cofnął się. - Co się stało? - Och, nie wiem. Odcięte powieki trzepoczą o moją skórę, wnętrzności wiją się niczym węże wokół twej talii, naszyjnik z języków próbuje mnie polizać. Wybieraj. - Ale to nie powinno mieć znaczenia, - powiedział. – Powinienem wydawać ci się piękny, powinnaś mnie pożądać. Wzruszyłam ramionami najlepiej jak umiałam, mając ręce przykute powyżej głowy. - Przykro mi, ale nie mogę zaakceptować twego stroju. - Taloci, - powiedział. - Mężczyzna w szortach podszedł bliżej i uklęknął na jedno kolano. – Tak, mój panie. - Czemu ona nie widzie mnie cudownym? - Najwyraźniej aura twej boskości na nią nie działa. - Czemu nie? – Teraz w jego głosie i na tej niegdyś spokojnej twarzy był gniew. - Nie wiem, mój panie. - Powiedziałeś, że może zastąpić Nicky’iego Baco. Powiedziałeś że jest nauhuli tak jak on. Powiedziałeś, że dotknęła jej moja magia, że jej zapach przyciągnął do niej Quetzaloatl. Ale leży pod dotykiem moich dłoni i nic do mnie nie czuje. To nie jest możliwe, jeśli trzyma się jej moja magia. Pomyślałam, że to nie jego magia, ale nie powiedziałam tego na głos. A co jeśli należała do Itzpapalotl? Stworzenie stojące przede mną prawie zabiło mnie na odległość. Przewalił się przez mój umysł i wziął mnie, a ja nie byłam w stanie go powstrzymać. Teraz dotykał mnie i najwyraźniej próbował czegoś, ale to nie działało. Jedyną zmianą była moc Itzpapalotl, która wypełniła mnie na trochę. Czy to spowodowało różnicę? Taloci wstał, nadal pochylał głowę. - W grę musi wchodzić potężna magiczna moc, mój panie. Najpierw NIcky Baco przepadł, teraz ona zamknęła na ciebie swoje spojrzenie. - Musi się otworzyć na moją moc, albo nie może stać się idealną ofiarą, - powiedział Mąż Czerwonej Kobiety. - Wiem panie. - Jesteś magiem, Taloci. Jak można cofnąć tę magię? Mag naprawdę mocno się zastanowił. Gdy myślał upłynęło kilka minut. Ja po prostu leżałam i starałam się nie przyciągać uwagi. W końcu Talici uniósł głowę. – Aby uwierzyć w twoją wizję, musi uwierzyć w ciebie. - Jak mam ją przekonać, że jestem bogiem, jeśli nie czuje mojej mocy?

To było dobre pytanie, cierpliwie czekałam aż Taloci odpowie. Im dłużej myślał, tym większe było opóźnienie. Nadchodził Ramirez. Musiałam w to wierzyć, ponieważ moje możliwości były ograniczone, o ile nie wymyślę sposobu, aby zdjęli mi więzy. Nadal czułam długopis z ukrytym ostrzem w kieszeni. Byłam uzbrojona, jeśli uwolnię ręce, mogę go skrzywdzić. Naturalnie było jeszcze czterech pomocników i Taloci i mała armia obdartych ze skóry. Więc nawet gdyby bóg umarł, musiałabym coś zrobić z resztą. Prawdopodobnie byliby naprawdę wściekli, gdybym zabiła ich boga. W tym wypadku po prostu nie umiałam znaleźć rozwiązania. Jeśli nie nadejdzie Ramirez z odsieczą to wpadłam po uszy w gówno. Tym razem Edward mnie nie szuka. Po raz pierwszy od chwili, w której odzyskałam przytomność, zastanawiałam się, czy Edward żyje. Proszę, Boże, niech będzie żywy. Ale żywy czy nie, dziś w nocy Edward nie bierze udziału w grze. Przyznałam, że tym razem potrzebuję pomocy i miałam nadzieję, że mogę liczyć na Ramireza i policję. Spóźnił się w szpitalu. Jeśli spóźni się dziś, to prawdopodobnie nie będę obecna, aby narzekać. Taloci nakazał gestem, aby bóg poszedł za nim i oddalił się trochę ode mnie. Sądzę, że szeptali rzeczy, których nie powinnam wiedzieć. Czemu to czy usłyszę miało znaczenie? O czym niby mogli mówić, że chcieli to przede mną ukryć? Radośnie powiedzieli mi, że mnie zabiją. Nie starali się chronić moich uczuć. Więc o co chodziło? Mąż Czerwonej Kobiety zdjął naszyjnik i podał go kapłanowi. Zdjął stalowy napierśnik i jeden ze sług w skórach podszedł i wziął go klękając przed nim. Zdjął spódniczkę z jelit i kolejny koleś pospieszył i wziął ją. „Bóg” nie poprosił ich o pomoc, po prostu założył, że ktoś mu pomoże. Był prawie idealnym arogantem, ale miał wrażliwe ego, jego arogancja nigdy nie przeszła próby w zewnętrznym świecie. Był jak jedna z tych bajkowych księżniczek, które wychowano w wieży z kości słoniowej, gdzie ludzie mówili im tylko jak bardzo są piękne, mądre, dobre, aż przyszła wiedźma i rzuciła klątwę. Może ja mogłabym być wiedźmą, ale szczerze mówiąc nie rozpoznałabym klątwy, gdyby ugryzła mnie w tyłek. Może mogłabym być księciem, który przychodzi i go porywa. W tej chwili nie byłam wybredna. „Bóg” miał na sobie to, co wszyscy w Obsydianowym Motylu. Ale jego egzemplarz był czarny, z przodu wisiały bogate złote frędzle. Na stopach miał czarne sandały spięte turkusem, czego o dziwo nie zauważyłam do tej pory, gdy miał na sobie ludzkie części ciała. Zabawne jak człowiek nie potrafi skupić się na szczegółach, gdy się boi. Ruszył w moją stronę, w każdym jego kroku widoczna była pewność siebie. Jego maxilatl (jestem prawie pewna, że wiem jak to wygląda, ale ni w kij nie wiem jak to nazwać po polsku - może zostawić w oryginale??) pozostawiło jego dolną część tułowia nagą po bokach od talii po sandały. Był dobrej długości, sięgał do ud, ale wiecie co mówią. Ładny ten kto ładnie czyni. - Czy tak lepiej? – spytał, jego głos brzmiał, jakby mówił od niechcenia, droczył się ze mną, oczy na powrót wypełnił spokój i zadowolenie, jakby rzeczy zawsze szły po jego myśli i nie wiedziałby, czemu tym razem miałoby być inaczej. Itzpapalotl była arogancka, ale nie spokojna. - Dużo lepiej, - powiedziałam. Zastanawiałam się, czy rzucić uwagę na temat tego, jak bardzo lubię prawie nagich mężczyzn, ale nie chciałam przejść na tak oczywiście seksualne tory chyba, że nie pozostawi mi wyboru. Znowu do mnie podszedł. Powieki nadal pokrywały jego ręce, mrugały na mnie niczym światełka świetlików, losowe, obce. - To duża poprawa, - powiedziałam. - Nie możesz nic zrobić z oczami na rękach, prawda? Powtórnie zmarszczył brwi. - Są częścią mnie. - Widzę, - powiedziałam. - Ale nie trzeba się ich bać.

- Skoro tak twierdzisz. - Chcę, abyś mnie poznała, Anito. – Po raz pierwszy użył mojego imienia. Sądziłam, że go nie zna, aż do teraz. Naturalnie Paulina wiedziała kim jestem. Mąż Czerwonej Kobiety sięgnął do mojego nadgarstka i usunął mały kawałek metalu, który spinał kajdany. Mężczyzna w skórze nadal stojący pod drugiej stronie kamienia, zrobił krok do przodu. Jego dłoń zamarła na rękojeści noża przy pasku. Zamarłam niepewna, czy naprawdę pozwolą uwolnić mi ręce. „Bóg” uniósł moją rozkutą dłoń i przywarł ustami do wierzchu dłoni. – Dotknij ich. Przekonaj się, że nie ma się czego bać. – Dobrą chwilę zajęło mi domyślenie się, że mówiąc „ich” miał na myśli oczy pokrywające jego ręce. Poczułam ulgę, nie chodziło mu o nic poniżej pasa, ale nie odczuwałam radości myśląc o perspektywie dotykania oczu. Nie chciałam tego zrobić. Nie chciałam mieć nic wspólnego z jakąkolwiek urżniętą częścią zwłok, szczególnie, gdy ta osoba nadal żyje. Złapał mnie za nadgarstek i usiłował przyciągnąć moją dłoń do swej ręki, ale zacisnęłam ją w pięść. – Dotknij ich Anito, delikatnie. Nie skrzywdzą cię. – Zaczął rozginać moje palce, nie mogłam się z nim siłować. Mogłam walczyć bardziej zaciekle, zmusić go do złamania palca czy dwóch, aby mnie przekonać, ale ostatecznie przegrałabym walkę, więc pozwoliłam mu otworzyć moją dłoń. Nie chciałam mieć złamań, jeśli dało się ich uniknąć. Poprowadził moją dłoń tuż nad swoją ręką, powieki zatrzepotały pod dotykiem. Za każdym ich mrugnięciem podskakiwałam, ale ich delikatny dotyk nie był aż tak przerażający. Powieki zdawały się być pełne, jakby za nimi znajdowały się gałki oczne, ale tak nie było. Widziałam. - Co mają w środku? – zapytałam. - Wszystko, - powiedział. Czyli niczego się nie dowiedziałam. – Zbadaj je Anito. – Do krawędzi oka docisnął opuszkę jednego z palców. Zachęcał mnie, abym sięgnęła do środka. Włożyłam palec w pozornie pustą przestrzeń i napotkałam opór, jakbym naciskała na coś cienkiego, cielistego, potem mój palec przebił się dalej i mogłam dotknąć tego, co było s środku. Ciepło, ciepło, które popłynęło poprzez moją dłoń, w górę ręki i rozlało się po moim ciele niczym koc. Czułam się bezpieczna i ciepła. Wpatrywałam się w niego i zastanawiałam, czemu nie zauważyłam tego wcześniej? Był taki przystojny, taki dobry, taki… Mój palec był tak zimny, że zaczął boleć. To był ten kłujący ból który odczuwa się przed całkowitą utratą czucia w kończynie, nim odmrożenie zagnieździ się i rozleje po twym ciele a ty zapadniesz w ostatni spokojny sen, aby nigdy się nie obudzić. Wyszarpnęłam rękę i zamrugałam, sapnęłam. - Co się stało? – zapytał i pochylił się nade mną dotykając mej twarzy. Szarpnęłam się do tyłu, z dala od niego, przytuliłam dłoń do klatki piersiowej i wpatrywałam się w niego ze strachem. - Wewnątrz jesteś zimny. Cofnął się o krok, a zaskoczenie było wyraźne na jego twarzy. – Powinnaś czuć się bezpiecznie, ciepło. – Nachylił się nade mną, starał się abym spojrzała w te niebiesko zielone oczy. Pokręciłam głową. Odzyskiwałam czucie w palcu, czułam kłucie, zupełnie jak wtedy, gdy krew dociera do odmrożenia. Ból pomógł mi uniknąć jego wzroku. – Nie jestem bezpieczna, powiedziałam, - i nie jest mi ciepło. – Odwróciłam od niego wzrok, teraz patrzyłam na kolesia w skórze. Ale szczerze, nawet to było lepsze niż przypatrywanie się „bogu”. Dotyk Itzpapalotl pomógł mi, ale nawet on miał ograniczone działanie. Jeśli zapadnę się w jego oczy, czymkolwiek by nie były, po prostu mnie zabije, a ja mogę dobrowolnie, chętnie zanurzyć się w mroku. - Utrudniasz to Anito. Wpatrywałam się w ścianę. – Przykro mi, że zepsułam ci wieczór.

Pogładził kontury mojej twarzy. Podskoczyłam, jakby zadał mi ból. Sądziłam, że staram się opóźnić własną śmierć. Teraz wiedziałam, że próbuję opóźnić moment, w którym ogarnie mnie jego moc. Po tym mnie zabije, ale będzie po mnie nim opadnie nóż. Czy tak odeszła Paulina, dobrowolnie, chętnie, by ucieszyć „boga”? Przez wzgląd na nią miałam taką nadzieję. Przez wzgląd na mnie, nie byłam taka pewna. - Chcę abyś uwierzyła, że umrzesz dla dobra większej sprawy. - Przykro mi, nie dzisiaj. Jego zmieszanie było prawie namacalne, jak dotyk energii na skórze, wcześniej dzięki wampirom i zwierzołakom poczułam gniew, pożądanie i strach, ale nigdy zmieszanie. Nie odczuwałam jego emocji póki nie dotknęłam tego cholernego oka. Wysysał mnie kawałek po kawałku. Chwycił moją rękę. - Nie. – powiedziałam przez zaciśnięte zęby. Tym razem mógł połamać moje palce, ale nie dotknęłabym go ponownie. Już nie mogłam z nim współpracować, nawet aby zyskać na czasie. Musiałam zacząć walczyć teraz, albo nic ze mnie nie zostanie. Doświadczyłam z życiu zawładnięcia umysłem przez wampira, ale to było zupełnie co innego. Gdyby zyskał pełną kontrolę, nie byłam pewna czy w ogóle wrócę. Istnieje wiele dróg wiodących do śmierci. Morderstwo to jedna z tych oczywistych. Jeśli zawładnie moim umysłem nie zostanie nic z tego, kim byłam, zatem będę martwa, a przynajmniej chciałabym być martwa. Zgięłam rękę przytulając ją do piersi, napięłam mięśnie, aby tam pozostała. Uniósł mój nadgarstek i górną połowę ciała razem z nim, ale nie otworzyłam pięści, nie odgięłam ręki. - Nie zmuszaj mnie, abym cię skrzywdził, Anito. - Ja cię do niczego nie zmuszam. Cokolwiek zrobisz jest to twój wybór, nie mój. Delikatnie obniżył mnie z powrotem. – Mógłbym zmiażdżyć twoją rękę. – Brzmiało to jak groźba, ale wciąż mówił spokojnie. - Nie dotknę cię ponownie, nie w ten sposób, nie dobrowolnie. - Zatem połóż dłoń na mej piersi, nad serce. To nic trudnego Anito. - Nie. - Jesteś niezwykle upartą kobietą. - Nie ty pierwszy zwróciłeś na to uwagę. - Nie zmuszę cię. Mężczyzna w skórze ruszył do przodu, zatrzymał się dopiero gdy stanął po drugiej stronie kamienia, niczym lustrzane odbicie swego „boga”. Dobył obsydianowego ostrza i pochylił się nade mną. Naprężyłam się, ale nic nie powiedziałam. Nie miałam pewności, że gdy go dotknę ponownie to dam sobie radę. Jeśli i tak umrę, chcę umrzeć cała, nie opętana przez jakiegoś rzekomego boga. Ale nie dźgnął mnie. Wsunął czubek ostrza pod kevlar na ramieniu. Kevlar nie został stworzony aby powstrzymywać dźgnięcia, ale nie tak łatwo go przeciąć, szczególnie kamiennym nożem. Pusta dłoń dekorująca jego nadgarstek kiwała się w przód i w tył, w przód i w tył gdy ciął. Patrzyłam na ścianę za nim, ale kątem oka widziałam kiwającą się dłoń. W końcu musiałam wpatrzyć się w sufit, ale tam była tylko ciemność. Ciężko wpatrywać się w ciemność, kiedy wokół są inne rzeczy, ale starałam się. Prawie zapytałam, czy wiedzą czym jest velcro, ale powstrzymałam się. Rozcięcie kevlaru ostrzem z obsydianu trochę im zajmie. Cholera, być może nawet nie będę musiała zrobić nic więcej, aby zyskać na czasie. Nastanie świt nim obsydian rozetnie materiał. Niestety nie tylko ja zdałam sobie z tego sprawę. Mężczyzna schował ostrze i wyjął inny nóż z pochwy z tyłu, umieszczonej niczym zapasowy pistolet. Gdy uniósł je zalśniło srebrzyście w świetle ognia, stal. Z dodatkiem srebra czy bez i tak przetnie kamizelkę dużo szybciej niż obsydian.

Wsunął czubek pod szew na ramieniu. W końcu coś powiedziałam. - Chcecie po prostu wyciąć moje serce? - Twoje serce pozostanie w klatce piersiowej, tam gdzie jego miejsce – powiedział „bóg”. - To po co zdejmujecie kamizelkę? – w końcu obróciłam się by na niego spojrzeć, choć nie prosto w oczy. - Jeśli nie dotkniesz mojej piersi, istnieją inne części ciała zdolne poczuć dotyk, - powiedział. To prawie wystarczyło, abym dała mu rękę, prawie. Nie byłam pewna co uznaje za inne części mego ciała, zdolne poczuć dotyk. Ale zdjęcie kamizelki potrwa, a jeśli dałabym mu rękę, nie byłoby żadnego opóźnienia. Musiałam zyskać na czasie. Uporali się z kamizelką szybciej, niż można by się spodziewać. Nie zaprojektowano jej aby była odporna na cięcia. Zdjęli ze mnie jej kawałki, wyciągnęli ją z pod pleców. Mąż Czerwonej Kobiety wspiął się na ołtarz obok mnie. Uklęknął, parzył na mnie z góry, bynajmniej nie na twarz. Dotknął brzegu stanika. Delikatnie, tak bardzo delikatnie, prześledził palcami jego brzeg. - Co to jest? Wodził dłonią w tę i z powrotem. - Bielizna, - powiedziałam. Dotknął czarnej koronki. – Tyle nowych rzeczy. - Cieszę się, że ci się podoba, - powiedziałam. Nie wyłapał sarkazmu. Może był na niego odporny. Zrobił, czego się spodziewałam. Wspiął się na mnie. Ale to nie była standardowa pozycja misjonarska. Obniżył się, jego klatka piersiowa dotykała mojej. Przy naszej różnicy wzrostu jego krocze znalazło się bezpiecznie poniżej mojego. Więc nie chodziło o gwałt. Może to tylko ja zamartwiałam się niepotrzebnie. W jakiś sposób świadomość, że nie chodzi o seks, bardziej mnie przeraziła. Istniały gorsze rzeczy które mógł zrobić, niż wymóc seks, mógł zabrać mój umysł. Nasze klatki piersiowe się stykały, czułam gładkość jego skóry, ciepło, to było bardzo ludzkie. Nic złego się nie stało. Zabawne, to nie spowolniło oszalałego bicia mego serca, ani nie skłoniło do spojrzenia mu w oczy. - Czujesz to? – zapytał. Po prostu wpatrywałam się w ścianę jaskini. - Nie wiem co masz na myśli? Docisnął się mocniej. - Czy czujesz bicie mego serca? Nie spodziewałam się tego pytania, więc zastanowiłam się nad nim. Starałam się wyczuć jego tętno, ale istniał tylko mój spanikowany puls. - Przykro mi, czuję tylko własne. - I na tym polega problem, - powiedział. Wtedy spojrzałam na niego, przez moment widziałam jego twarz pochyloną tak blisko mojej, rzuciłam przelotne spojrzenie na tą ciemną twarz i niebiesko zielone oczy. Ponownie spojrzałam na ścianę. - Co masz na myśli? - Moje serce nie bije. Ponownie starałam się wyczuć jego serce, wyczuć życie pulsujące w ciepłym ciele. Koncentracja uspokoiła moje własne tętno. Nie zawsze wyczuwasz bicie serca mężczyzny, ale zwykle gdy stykacie się klatkami piersiowymi, da się je wyczuć. Ale w jego piersi dociśniętej do mnie, była cisza. Wyciągnęłam ku niemu powoli uwolnioną rękę. Uniósł się, podparł się na rękach, abym mogła dotknąć jego piersi. Skóra była ciepła i gładka, prawie idealna, ale nie było bicia serca. Albo nie miał serca, albo nie pracowało.

- Jestem tylko ciałem. Nie ma we mnie Czerwonej kobiety. Moje serce nie jest godną ofiarą bez jej dotyku. Spojrzałam na niego, w te spokojne oczy. - Ofiarą? Zamierzasz się poświęcić? Jego spojrzenie było spokojne, pełne nadziei. - Będę ofiarą dla bogów twórców. Muszą pożywić się krwią boga tak, jak na początku czasu. Starałam się wyczytać coś z tej spokojnej, przystojnej twarzy. Wątpliwości, strach, cokolwiek zrozumiałego. - Pozwolisz by twój kapłan cię pociął? - Tak, ale się odrodzę. - Jesteś tego pewien? – powiedziałam. - Moje serce będzie na tyle silne, aby bić poza ciałem, kiedy zostanie ponownie umieszczone we mnie, bogowie powrócą z wygnania zgotowanego przez waszego białego Chrystusa. – Jego twarz bardziej niż słowa świadczyła, że w to wierzy. Czytałam wystarczająco wiele o zajęciu Meksyku przez Hiszpanów aby wątpić w związek Chrystusa z tymi wydarzeniami, nie ważne co uczyniono w Jego imieniu. – Nie wiń Jezusa Chrystusa za to, co Hiszpanie zrobili twym ludziom. Nasz Bóg dał nam wolną wolę, a to oznacza, że możemy wybierać zło. Wierzę, że to właśnie zrobili ci, którzy podbili twój lud. Spojrzał na mnie, znowu był zmieszany. - Wierzysz w to. Widzę, że w to wierzysz. - Całym sercem, - powiedziałam. - Gra słów jest przypadkowa. Usiadł na mojej talii. - Większość ludzi których użyłem jako ofiar nie wierzyła w nic. Ci którzy wierzyli, nie wierzyli w twego białego Chrystusa. - Dotknął mojej twarzy. - Ale ty wierzysz. - Tak, - powiedziałam. - Jak możesz wierzyć w boga, który pozwoliłby cię tu przyprowadzić i złożyć w ofierze obcemu bóstwu? - Jeśli wierzysz tylko w to, co łatwe, to tak naprawdę nie wierzysz, - powiedziałam. - Co za ironia, ty, wierząca w Boga, który nas zniszczył, umożliwisz mi odzyskanie mocy. Gdy odbiorę ci esencję życia będę dość silny aby wytworzyć cenną ciecz i w końcu się uwolnię. - Jak to esencję życia? - Przestałam się bać, bo długo rozmawialiśmy, albo po prostu nie da się podtrzymywać strachu tak długo. W końcu, jeśli mnie nie zabijesz ani nie skrzywdzisz przestaję się bać. - Zaledwie cię pocałuję a ty staniesz się lekka i sucha niczym stara kukurydza. Nakarmisz mnie jak kukurydza karmi ludzi. - Zaczął obniżać się obok mnie, blisko mej wolnej ręki. Nagle ponownie zaczęłam się bać. Miałam nadzieję, że się mylę, ale byłam całkiem pewna, że wiedziałam co zamierza ze mną zrobić Obsydianowy Motylu. - Wyssiesz ze mnie życie i będę wyglądać jak zasuszona mumia. Pogładził palcem mój policzek, teraz jego oczy były smutne, pełne żalu. - To będzie strasznie boleć, przykro mi z tego powodu, ale nawet twój ból mnie wzmocni. Przybliżył ku mnie twarz. Miałam wolną rękę i nóż w kieszeni, ale jeśli bym spróbowała zbyt wcześnie i poniosła porażkę, nie miałabym żadnych szans. Gdzie do cholery podziewał się Ramirez? - Będziesz mnie torturował. Świetnie, - powiedziałam. Cofnął się, tylko trochę. - To nie tortury. Właśnie tak kapłani czekali na me przebudzenie. - Kto przywrócił twych kapłanów? – spytałam. - Przebudziłem Talociego, ale byłem słaby i nie miałem więcej krwi, którą mógłbym się podzielić z innymi. Potem nim mogliśmy przywrócić innych ten człowiek, Riker zakłócił nasz

spokój. - Wpatrywał się w przestrzeń, jakby oglądał to wszystko jeszcze raz. - Znalazł to, co nazwałaś mumiami mych kapłanów. Wielu zostało rozerwanych przez jego ludzi, gdy poszukiwali w ich wnętrzu klejnotów. - Gniew przyciemnił jego twarz, przepędził spokój z oczu. - Quetzaloatl jeszcze się nie przebudził, gdyby nie to zabilibyśmy ich wszystkich. Zabrali rzeczy należące do mych kapłanów. Musiałem znaleźć inny sposób by przywrócić im życie. - Skóry, - powiedziałam. Spojrzał na mnie. - Tak, istnieją sposoby czerpania z nich życia. - Zatem ścigałeś ludzi którzy zbezcześcili twe… miejsce spoczynku i osoby, które zakupiły przedmioty, które należały do twoich ludzi. - Tak - powiedział. Pod pewnymi względami było to sprawiedliwe. Jeśli było się niezdolnym do odczuwania litości, takie myślenie świetnie się sprawdzało. - Zabijałeś ludzi posiadających paranormalne umiejętności i zabierałeś ich organy, powiedziałam. - Paranormalne umiejętności? – to było pytanie. - Wiedźmy, brujos. - Ach, tak, nie chciałem aby zapolowali na nas nim odzyskam moc. Znowu dotykał mojej twarzy, gładził ją. Wracał do zasadniczej kwestii „pocałunku”. - Co dokładnie oznacza odzyskanie przez ciebie mocy? - zapytałam. Dopóki mówił wstrzymywał się z zabiciem mnie. Mogłabym wypytywać go całą noc. - Będę śmiertelny i nieśmiertelny. Moje oczy rozszerzyły się ze zdziwienia. - Co to znaczy, że będziesz śmiertelny? - Twa krew uczyni mnie śmiertelnym. Esencja twojego życia da mi nieśmiertelność. Zmarszczyłam brwi. - Nie rozumiem. Ujął moją twarz jak kochanek. - Jak mogłabyś zrozumieć drogi bogów. - Wyciągnął dłoń i mężczyzna ubrany w skórę podał mu długą kościaną igłę. Może nie wiedziałam co zamierza zrobić. - Po co ci to? Obracał powoli w palcach igłę długości około czterech cali. - Przekłuję płatek twego ucha i wypiję krew. To nie będzie bardzo boleć. - Ciągle powtarzasz, że chcesz, abym w ciebie uwierzyła, ale wydajesz się być jedynym, który nie cierpi. Twoi kapłani, ludzie, którzy okradli cię, wszystkie ofiary, wszystkim dzieje się krzywda, tylko nie tobie. Podparł się na ramieniu, jego ciało ciasno przywarło do mnie. - Jeśli mój ból przekona cię o mej szczerości, niech tak będzie. Wbił igłę w palec, głęboko, aż do kości. Powoli, sprawiając tyle bólu, ile można, wyjął igłę. Czekałam aż popłynie krew, ale tak się nie stało. Trzymał palec tak, żebym mogła przyjrzeć się dziurze po igle, była pusta, żadnej krwi. Na moich oczach rana się zamknęła, jakby wygładziła się tafla wody, powierzchnia pozostała gładka, idealna. Nóż nic mi nie da, nie przeciw niemu. - Czy to umniejszy twój ból? - zapytał. - Dam ci znać, - powiedziałam. Uśmiechnął się, tak cierpliwie, z taką dobrocią. Był taki pewny siebie. Zbliżył igłę do mego lewego ucha. Mogłam walczyć uwolnioną ręką, ale jeśli chciał tylko przebić mi ucho jak widziałam w nocnym klubie, mógł to zrobić. Nie podobał mi się ten pomysł, ale nie zamierzałam walczyć. Jeśli teraz bym się sprzeciwiła mógłby na powrót przykuć moją rękę. Bardziej zależało mi na wolnej ręce niż na powstrzymaniu go przed napiciem się mojej krwi.

Prawdę mówiąc nie lubię igieł, nie tylko u lekarza, żadnych. Mam fobię, nie podoba mi się perspektywa małych ostrych obiektów wewnątrz mego ciała. Nie mam nic przeciw nożom, ale igły… No tak. Fobia to fobia. Aby nie walczyć postanowiłam zamknąć oczy, w przeciwnym razie zaczęłabym protestować. Nie mogłabym nic na to poradzić. Ból był ostry i natychmiastowy. Sapnęłam i otworzyłam oczy, obserwowałam jak pochyla się nade mną. Przez chwilę myślałam, że skopałam sprawę. Że chce mnie pocałować, potem jego usta minęły moje. Delikatnie obrócił w prawo moją głowę, delikatnie, odsłonił ucho i kark. Przypomniało mi to o wampirach, tylko że polizał moje ucho, to był jeden szybki ruch. Westchnął cicho przełykając krew, potem jego usta objęły płatek ucha, ssał rankę, język pobudzał przepływ krwi. Docisnął swe ciało do mojego, jedną dłonią obejmował moją obróconą twarz, druga ręka dotykała mego ciała. Może chodziło tylko o krew, ale ja nigdy nie głaszczę steku podczas jedzenia. Linia jego żuchwy przywarła do mojej twarzy. Czułam ruch gdy przełykał. Kiedyś już pożywiały się na mnie wampiry bez omamienia mego umysłu, więc to bolało. To nie było nawet w przybliżeniu tak bolesne. Przypominał nadgorliwego kochanka z fetyszem na punkcie uszu. Niepokojące, ale nie szczególnie bolesne. Jego dłoń przesunęła się z mojej twarzy pod stanik. To mi się nie podobało. - Myślałam, że nie oferujesz seksu. Zabrał rękę spod stanika i cofnął się od mego ucha. Jego oczy były szeroko otwarte, nieobecne, tonęły w turkusowym blasku niczym oczy wampira ogarniętego żądzą krwi. - Wybacz mi, - powiedział, - ale od tak dawna nie czułem życia w moim ciele. Myślałam, że rozumiem co ma na myśli, ale dziś w nocy zadawałam każde pytanie, jakie mi przyszło na myśl. Cokolwiek, aby dalej mówił. - Co masz na myśli? Roześmiał się, przetoczył się na bok i podparł się na łokciu. Ponownie wbił igłę w palec i sapnął. Krew zebrała się w ranie, szkarłatna krew. Ponownie się roześmiał. - W mym ciele płynie twoja krew, i znów jestem śmiertelny i mam apetyty śmiertelnego mężczyzny. - Potrzebujesz krwi aby mieć ciśnienie tętnicze, - powiedziałam. - Stanął ci po raz pierwszy od wieków. Rozumiem. Spojrzał na mnie tonącym wzrokiem. - Mogłabyś to mieć. - Przysunął się, docisnął do mnie swe ciało, przez dżinsy czułam że jest chętny i gotowy. Zaczęłam mówić swe standardowe nie, ale się zatrzymałam. Jeśli miałam wybierać między gwałtem a śmiercią, kiedy wiedziałam, że pomoc jest w drodze… Zastanowiłam się i naprawdę nie wiem co bym odpowiedziała, ponieważ kolejny mężczyzna odziany w skóry wybiegł zza odartych ze skóry. Usłyszałam szybkie kroki i obróciłam się, zobaczyłam jak przepycha się między obdartymi ze skóry. Uklęknął na jednym kolanie przed Mężem Czerwonej Kobiety. - Mój panie, nadchodzą uzbrojeni obcy. Jest z nimi mały brujo, prowadzi ich. Mąż Czerwonej Kobiety spojrzał na niego. - Zabij ich. Opóźnij. Gdy odzyskam moc będzie po wszystkim. Odziani w skóry mężczyźni wyjęli bronie ze skrzyni i ruszyli biegiem. Obróciłam głowę, obdarci ze skóry ruszyli za nimi. Został jedynie kapłan Taloci. Tylko nasza trójka. Nadchodził Ramirez. Nadchodziła policja. Na pewno mogłam opóźnić jeszcze kilka minut. Palce dotknęły mojej twarzy zmuszając mnie abym spojrzała na niego. - Mogłaś być moją pierwszą od wieków kobietą, ale nie ma czasu. - Zbliżył ku mnie twarz. - Przykro mi, że twa ofiara jest niedobrowolna. Nie skrzywdziłaś mnie ani mojego ludu. Sięgnęłam do kieszeni. Moje palce zacisnęły się na długopisie. Obróciłam głowę w bok, by nie mógł mnie pocałować, ale tak naprawdę sprawdzałam gdzie jest Taloci. Cofnął się do

ołtarza. Zrzucił ciało Pauliny niczym śmieć. Oczyszczał ołtarz, przygotowywał go na śmierć boga. Mąż Czerwonej Kobiety głaskał moją twarz zwracając mnie delikatnie w swoją stronę, poczułam jego ciepły szept. - Będę nosił twe serce na naszyjniku z języków, żeby wszyscy wierni pamiętali twą ofiarę przez całą wieczność. - Jak romantycznie, - powiedziałam. Zaczęłam wysuwać długopis z kieszeni. - Zwróć się w moją stronę Anito. Nie zmuszaj mnie, abym cię skrzywdził. - Jego palce zacisnęły się na mojej brodzie, powoli obracał mnie ku sobie. Czułam siłę jego palców i wiedziałam, że mógłby zmiażdżyć moją szczękę jednym ruchem. Nie mogłam się mu sprzeciwić. Nie mogłam się zatrzymać, ale teraz miałam w dłoni długopis i palec na guziku, który uwolni ostrze. Musiałam tylko upewnić się, że jest nakierowane na serce. Dobiegły nas odgłosy strzałów, zdawały się bliskie, jakby wejście było niedaleko. Potem zabrzmiało coś jakby ryk, wiedziałam co to, ponieważ już słyszałam ten dźwięk. Policja zabrała ze sobą miotacze płomieni albo zaprosiła na imprezę ludzi z Gwardii Narodowej. Zastanawiałam się kto wpadł na ten pomysł. To była dobra myśl. Miałam nadzieję, że wszyscy spłoną. Wpatrywałam się w niego, jego palce unieruchamiały moją twarz. - Czy twe serce naprawdę bije dla mnie? – zapytałam. - Me serce bije. Krew krąży w żyłach. Dałaś mi życie, teraz dasz mi nieśmiertelność. Mąż Czerwonej Kobiety nachylił się nade mną jak Książę z Bajki oferujący pocałunek, który wszystko naprawi. Jego usta zadrżały cal od moich. Wspomnienie wysuszonego, umierającego ciała Setha było zbyt żywe. Szybko umieściłam długopis nad sercem. Cofnął się o ułamek cala, w oczach było pytanie. Nacisnęłam przycisk i ostrze wbiło się w serce. Jego oczy rozszerzyły się, turkus przygasł, wyglądały ludzko. - Co żeś zrobiła? - Jesteś po prostu innym rodzajem wampira. Zabijam wampiry. Stoczył się z kamienia i upadł na podłogę. Wyciągnął rękę do Talociego. Kapłan pospieszył do niego. Nie czekałam aby się przekonać czy da się uleczyć „boga”. Uwolniłam lewy nadgarstek i sięgnęłam do kostek. Mąż Czerwonej Kobiety upadł na kolana, kapłan osunął się razem z nim. Płakał. - Nie, nie, nie. - Zacisnął ręce wokół rękojeści, starał zmniejszyć krwawienie. Jego „bóg” opadł w konwulsjach na podłogę. Starał się trzymać dłonie na ranie aby zatamować krew. Uwolniłam kostki i stoczyłam się po drugiej stronie kamienia. Przeczuwałam, że Taloci nie będzie do mnie pałał miłością. Wstał, trzymał przed sobą zakrwawione ręce. Nigdy nie widziałam kogoś tak przerażonego, tak zdewastowanego, jakbym zniszczyła jego świat. Może to właśnie zrobiłam. Nie powiedział słowa, po prostu dobył obsydianowego ostrza i ruszył w moją stronę. Ale skała do której mnie przykuto była wielkości dużego stołu do jadalni i znajdowała się między nami. Utrzymywałam dzielący nas dystans, nie mógł mnie złapać. Wystrzały brzmiały coraz bliżej. Też musiał to usłyszeć, ponieważ nagle przetoczył się po kamieniu i ciachnął mnie nożem. Uciekłam na otwartą przestrzeń. Tego właśnie chciał. Zwróciłam się ku niemu. Zbliżał się na ugiętych nogach, nóż trzymał luźno, ale pewnie, jakby wiedział co robi. Zostawiłam ostrze w wampirze. Stanęłam do walki z wyciągniętymi rękami, nie byłam pewna co robić, poza daniem się pokaleczyć. Jedno przyszło mi do głowy, krzyknąć - Ramirez! Taloci rzucił się na mnie, ciął. Obróciłam się, poczułam ruch powietrza gdy mijało mnie ostrze. Od strony schodów dochodziły krzyki, dźwięki bezpośredniego starcia. Taloci ciął jak szaleniec. Mogłam jedynie cofać się poza zasięg ostrza. Moje ręce krwawiły, miałam też jedno rozcięcie na piersi, gdy zadałam sobie sprawę, że zapędził mnie pod ołtarz.

Potknęłam się o ciało Pauliny dokładnie gdy zaczęłam się za nim rozglądać by go uniknąć. Upadłam na bok, jej zwłoki znalazły się pod moimi nogami. Kopałam na oślep, wszystko byleby utrzymać go na dystans. Chwycił mnie za kostkę, przyszpilił mnie do siebie. Patrzyliśmy na siebie, na jego twarzy widziałam moją śmierć. Przerzucił nóż zmieniając chwyt z cięcia do pchnięcia. Unieruchomił lewą nogę, ale prawa nadal leżała na podłodze. Napięłam tułów, pochyliłam ramiona w dół i cofnęłam prawą nogę. Ustawiłam ją na linii jego kolana. Taloci dźgnął. Kopnęłam z całych sił dolną krawędź rzepki. Widziałam jak się wysuwa. Jego noga się ugięła, zawył z bólu, ale ostrze się nie zatrzymało. Taloci eksplodował w rozprysku mózgu i kości. Kawałki opadły na mnie, ciało przewróciło się na bok, obsydianowe ostrze trzymane przez rękę w konwulsjach. skrobało kamienną podłogę. Wpatrywałam się w Olafa stojącego przy kamiennych schodach. Nadal stał w jednorękiej pozycji strzelca, pistolet wciąż był wycelowany tam, gdzie stał kapłan. Zamrugał, widziałam jak koncentracja opuszcza jego twarz, jak pojawia się na niej coś niemal ludzkiego. Ruszył w moją stronę, pistolet trzymał opuszczony z boku. W drugiej dłoni miał nóż, ostrze było zakrwawione po rękojeść. Ścierałam z twarzy mózg Talociego gdy Olaf stanął przede mną. - Nie sądziłam, że kiedykolwiek to powiem, ale cholera, cieszę się, że cię widzę. Nawet się uśmiechnął. - Uratowałem ci życie. Teraz ja się uśmiechnęłam. - Wiem. Ramirez zszedł po schodach z oddziałem wyglądającym jak w pełni wyposażony SWAT. Rozeszli się na dwie strony, wrednie wyglądająca broń była wymierzona w każdy cal jaskini. Ramirez po prostu tam stał z pistoletem w dłoni i szukał czegoś do zastrzelenia. Następna weszła Gwardia Narodowa z miotaczem płomieni wycelowanym w sufit. Olaf wytarł nóż o spodnie, schował go i podał mi dłoń. Była poplamiona krwią, ale ją przyjęłam. Jego skóra była lepka od krwi, ale ścisnęłam ją i pozwoliłam mu się podnieść. Wszedł Bernardo prowadząc jeszcze więcej policji. Jego gips był czerwony od krwi, wystawało z niego ostrze tak ciemne od krwi, że zdawało się czarne. Powiedział, - Ty żyjesz. Skinęłam głową. - Dzięki Olafowi. Lekko uścisnął moją dłoń i puścił ją. - Znowu się spóźniłem, - powiedział Ramirez. Pokręciłam głową. - Czy to, kto uratował sytuacje ma jakiekolwiek znaczenie, nie wystarczy, że sytuacja został uratowana? Policjanci zaczęli się rozluźniać, gdy przekonali się, że nie ma do kogo strzelać. - Czy to wszyscy? - zapytał jeden z czarno odzianych funkcjonariuszy. Spojrzałam w odległy tunel. - W tunelu jest Quetzalcoatl. - Co? - Q... smok. Nawet w pełnym stroju bojowym można było zobaczyć jak wymieniają pełne wątpliwości spojrzenia. - Potwór, jeśli wolicie takie określenie, ale nadal tam jest. Ustawili się w szyk i minęli mnie biegnąc w stronę tunelu na ugiętych nogach. Zawahali się przy wejściu, wsuwali się w nie jeden za drugim. Ten jeden raz dałam im spokój. Zrobiłam swoje na dziś. Poza tym byli o wiele lepiej uzbrojeni. Jeden z nich kazał Ramirezowi aby on i jeden z bardziej cywilnie odzianych policjantów zabrali cywili na powierzchnię. Ramirez podszedł do mnie. - Krwawisz. - Dotknął rozcięcia na mojej ręce. Obróciłam się aby mógł zobaczyć pozostałe rozcięcia. - Wybieraj.

Bernardo i inni policjanci, którym kazano zostać, podeszli przyjrzeć się dwóm martwym mężczyznom. - Gdzie jest Mąż Czerwonej Kobiety, o którym opowiadał ten mały dziwak? zapytał jeden z funkcjonariuszy. Wskazałam na zwłoki z których piersi wystawało ostrze. Dwóch policjantów stanęło przy ciele. - Nie przypomina boga. - To wampir, - powiedziałam. To przyciągnęło uwagę wszystkich. - Co powiedziałaś? - Zapytał Ramirez. - Chłopcy, skupmy się na ważnych szczegółach. Musimy upewnić się, że ciało nie powstanie. Uwierzcie mi. To cholernie potężny skurwysyn. Chcemy aby pozostał martwy. Policjant kopnął zwłoki, przetoczyły się bezwładnie. - Jak dla mnie wygląda na martwego. Podskoczyłam obserwując jak ciało się przetacza, zupełnie jakbym spodziewała się, że usiądzie i powie „tylko żartowałem, tak naprawdę nie jestem martwy”. Ale ciało pozostało nieruchome, ale to nie pomogło moim nerwom. - Musimy odciąć głowę i wyciąć serce. Potem spalimy je oddzielnie i rozsypiemy prochy nad różnymi wodami. Potem spopielimy ciało i rozsypiemy je nad trzecią wodą. - Chyba sobie robisz jaja, - powiedział jeden z gliniarzy. - Obdarci ze skóry po prostu przestali się ruszać, - powiedział Ramirez. - Ty to zrobiłaś? - Prawdopodobnie kiedy wbiłam mu nóż w serce. - Na nikogo nie działały kule dopóki nie padli obdarci ze skóry, potem pociski zabiły wszystkich. - To jej zasługa? - zapytał gliniarz. - Dzięki niej kule zadziałały? - Tak, - powiedział Ramirez, prawdopodobnie miał rację. Prawdopodobnie ja to spowodowałam. Nieważne, nie chciałam budzić wątpliwości. Chciałam aby mnie posłuchali. Chciałam się upewnić, że „bóg” pozostanie martwy. - Jak mamy odciąć głowę? – zapytał ten sam gliniarz. Olaf podszedł do skrzyni z której mężczyźni wzięli wcześniej broń i wyjął duże płaskie ostrze w którym były osadzone kawałki obsydianu. Schował pistolet do kabury i podszedł do ciała. - Cholera, takiej broni użyli przeciwko nam, - powiedział policjant. - Użycie jej na ich bogu, piękna ironia, nie sądzicie? – powiedział Bernardo. Olaf uklęknął przy ciele. - Hej, nie powiedzieliśmy, że możesz to zrobić, - wtrącił gliniarz. Olaf spojrzał na Ramireza. - Co powiesz, Ramirez? - Mówię: rób co powie Anita. Olaf zakręcił ostrzem jakby chciał je wyczuć. No i policjanci się cofnęli. Spojrzał na mnie. Zajmę się głową. Zabrałam nóż z ręki Talociego. Już mu nie będzie potrzebny. - A ja sercem. - Ruszyłam ku niemu z ostrzem w ręku. Policjanci cofnęli się jeszcze dalej od nas. Stanęłam nad wampirem. Olaf przyklęknął po drugiej stronie, pojrzał na mnie. - Gdybym pozwolił ci zginąć, Edward uznałby, że zawiodłem. - Zatem Edward żyje? - Tak. - Poczułam, jak rozluźniają się moje mięśnie ramion. Nawet nie wiedziałam, że były napięte. - Dzięki Bogu. - Ja nie zawodzę, - powiedział Olaf. - Wierzę ci, - rzekłam. Wpatrywaliśmy się w siebie, w jego oczach nadal było coś dla mnie niezrozumiałego, krok za tym czym się stałam. Wpatrywałam się w te ciemne oczy i wiedziałam, że jest tam potwór,

nie tak potężny, jak ten leżący na ziemi, ale tak samo śmiercionośny we właściwych okolicznościach. A ja byłam mu winna życie. - Najpierw utnij głowę. - Czemu? - Boję się, że gdybym wyjęła nóż z nienaruszonego ciała usiadłby i zaczął oddychać. Olaf uniósł brwi. - Nie żartujesz? - Gdy chodzi o wampiry nigdy nie żartuję, - powiedziałam. Rzucił mi przeciągłe spojrzenie. - Byłabyś dobrym mężczyzną. Przyjęłam komplement, ponieważ tym właśnie było to stwierdzenie, być może był to największy komplement jaki kiedykolwiek powiedział kobiecie. - Dziękuję, - powiedziałam. Tunelem wrócił Swat. – Tam nic nie ma. Pusto. - W takim razie uciekło, - powiedziałam. Spojrzałam na leżące ciało. - Utnij głowę. Chcę wyjść z tej cholernej jaskini. Przywódcy SWAT nie podobał się nasz pomysł pocięcia ciała. On i Ramirez zaczęli na siebie krzyczeć. Kiedy wszyscy obserwowali kłótnię, skinęłam Olafowi głową. Wystarczyło jedno cięcie. Krew zalała podłogę. - Co ty kurwa robisz? – zapytał jeden z funkcjonariuszy SWAT. Wycelował w nas broń. - Wykonuję moją pracę, - powiedziałam. Przyłożyłam czubek noża pod żebra. Policjant uniósł pistolet do ramienia. - Trzymaj się z dala od ciała dopóki kapitan nie wyrazi na to zgody. Nie zabrałam noża. - Olaf. - Tak? - Jeśli mnie zastrzeli, zabij go. - Z przyjemnością. - Duży mężczyzna spojrzał na policjanta, w tym spojrzeniu było coś, co sprawiło, że uzbrojony funkcjonariusz cofnął się o krok. Kapitan o którym była mowa, powiedział, - Spocznij Reynolds. To egzekutorka wampirów. Pozwól jej wykonywać swoją pracę. Wbiłam ostrze w ciało, trafiło na miejsce. Wycięłam dziurę tuż pod żebrami i sięgnęłam w głąb ręką. Była wąska, mokra i śliska, potrzebowałam dwóch rąk aby wyjąć serce, jednej aby je odciąć od tkanek i jednej aby je trzymać. Wyjęłam je z klatki piersiowej, ręce miałam zakrwawione po łokcie. Pochwyciłam spojrzenia Ramireza i Bernardo, ich twarze miały prawie identyczny wyraz. Nie sądziłam aby którykolwiek z nich prędko zaproponował mi randkę. Zawsze będą pamiętać jak wycinałam serce mężczyzny, to wspomnienie będzie rzucać cień na wszystko inne. Bernardo gówno mnie obchodzi. Ramirez… to spojrzenie sprawiło mi ból. Dłoń dotknęła serca. Spojrzałam na nią, potem napotkałam spojrzenie Olafa. Nie czuł wstrętu. Pogładził serce, jego dłonie przejechały po moich. Cofnęłam się, popatrzyliśmy na siebie nad ciałem. Nie, Olaf nie czuł wstrętu. W jego spojrzeniu była czysta ciemność, która wypełnia oczy mężczyzny tylko w sytuacjach intymnych. Uniósł odciętą głowę za włosy prawie jakby zamierzał dać mi ją pocałować. Wtedy zdałam sobie sprawę, że trzyma ją nad sercem, jakby do pary. Musiałam odwrócić się od tego, co zobaczyłam na jego twarzy. - Czy ktokolwiek ma torbę, w której mogłabym to nieść? W końcu ktoś znalazł pustą torbę po ekwipunku i pozwolił mi wrzucić do niej serce. Policjant powiedział, że mogę ją sobie zachować. Nie chciał jej z powrotem. Olafowi nikt jej nie zaproponował, a sam o nią nie poprosił. Rozdział 63

W skrzyni z resztą broni znaleźli moje pistolety, chociaż brakowało do nich kabur. W tej robocie jakoś nie udawało mi się ich zachować. Pistolety wetknęłam w swoje dżinsy. Noży nie było w skrzyni. Ramirez osobiście zawiózł mnie do krematorium, abym mogła zobaczyć spalenie serca i głowy na popiół. Był już prawie świt, gdy miałam dwa małe pojemniki prochów. Zapadłam w sen na fotelu obok niego, inaczej toczyłby ze mną walkę o zabranie mnie do szpitala. Upierał się, by zbadali mnie lekarze. O dziwo, żadne z cięć nie było na tyle głębokie, by je szyć. I nawet nie będzie jakichkolwiek nowych blizn. Cudownie. Jeden z mężczyzn dał mi kurtkę z napisem FBI, by przykryć moją prawie nagą górną część ciała. Kilku mundurowych i większość personelu szpitala założyła, że jestem agentem federalnym. Uparcie korygowałam to, aż w końcu zrozumiałam, że lekarz ostrego dyżuru sądzi, iż moje zaprzeczanie oznacza, że mam wstrząs mózgu i nie wiem kim jestem. Im więcej przekonywałam, tym bardziej był zaniepokojony. Polecił wykonać serię zdjęć rentgenowskich głowy i nie mogłam mu tego wyperswadować. Siedziałam właśnie na wózku inwalidzkim czekając na zaprowadzenie do pracowni RTG, gdy pojawił się Bernardo. Dotknął kurtki FBI. - Pniesz się w górę. - Kiedy wróci pielęgniarz, zabierze mnie na rentgen. - Wszystko w porządku? - To zwykła ostrożność - powiedziałam. - Właśnie wracam z kontrolnych badań lekarskich. - Olaf powiedział, że Edward będzie żył. - Będzie. - Jak się mają dzieci? - Peter jest w porządku. Becca'ę umieścili na oddziale. Ma gips do łokcia. Spojrzałam na jego gips zaplamiony brudno brązowym kolorem. - To coś zacznie cuchnąć od tej całej zaschniętej krwi. - Doktor chce mi wymienić na nowy gips, ale najpierw chciałem wszystkich sprawdzić. - Gdzie jest Olaf? Bernardo wzruszył ramionami. - Nie wiem. Zniknął jak tylko potwory były martwe, a Ramirez umieścił ciebie w swoim samochodzie. Mówił coś o robocie do wykonania. Przypuszczam, że wrócił pod skałę, czy gdzieś tam, gdzie znalazł go Edward. Zaczęłam przytakiwać i wtedy przypomniałam sobie o czymś, o czym mówił Edward. Edward powiedział ci, że nie możesz być z kobietą, bo zabronił tego Olaf'owi, prawda? - Taa, ale robota skończona, dziecinko. Ruszam do pierwszego otwartego baru. Patrzyłam na niego, kiwając głową. - Być może właśnie tam jest Olaf. Zmarszczył brwi na mnie. - Olaf w barze? - Nie, on chce pozbyć się napięcia seksualnego, na swój własny sposób. Patrzyliśmy na siebie. W którymś momencie na twarzy Bernardo pojawiła się groza, wyszeptał: - Oh, mój Boże, on zamierza kogoś zabić Potrząsnęłam głową. - Jeśli on planuje zabić kogoś przypadkowego, to nie ma żadnego sposobu, aby go odnaleźć, ale co jeśli tak nie jest? - Co masz na myśli? - Pamiętasz jak patrzył na profesor Dallas? Bernardo spojrzał na mnie. - Nie sądzisz... Chodzi mi o to, że on nie będzie ... O, cholera. Wstałam z wózka inwalidzkiego i powiedziałam: - Muszę powiedzieć Ramirez'owi o czym pomyśleliśmy. - Nie wiesz, czy on tam jest. Nie wiesz, czy robi coś złego. - Czy uważasz, że zwyczajnie wrócił do domu? - Zapytałam. Bernardo wydawał się zastanawiać nad tym przez chwilę, potem potrząsnął głową.

- Ani ja. - Uratował ci życie - powiedział Bernardo. - Wiem. - Udaliśmy się do windy. Drzwi się otworzyły, stał w nich porucznik Marks. - Gdzie, do cholery, uważasz, że idziesz? - Marks, myślę, że profesor Dallas jest w niebezpieczeństwie. - Weszłam do windy. Bernardo podążył za mną. - Wyobrażasz sobie, że uwierzę we wszystko cokolwiek powiesz, czarownico? - Wcisnął przycisk, który przytrzymywał otwarte drzwi. - Nienawidź mnie, jeśli chcesz, ale nie pozwól jej umrzeć. - Twój ulubiony agent FBI powstrzymał mnie od przeprowadzenia wielkiej obławy. Nie wiedziałam o co mu chodzi, ale byłam pewna kogo miał na myśli. - Cokolwiek Bradley zrobił, uczynił to bez mojej wiedzy, ale w tej chwili nie to jest najważniejsze. - Mogę to takim uczynić. - Czy słyszałeś, że Dallas jest w niebezpieczeństwie? Dotarło do ciebie? - Zapytałam. - Ona jest tak zdemoralizowana, jak ty. - Więc to w porządku, że umrze w męczarniach. – Powiedziałam. Tylko spojrzał na mnie. Wykonałam ruch, jakbym sięgała w stronę przycisków. Bernardo załapał o co chodzi. Walnął Marks'a w głowę swoim gipsem. Mężczyzna zaczął opadać na podłogę, a ja wcisnęłam przycisk zamykający drzwi windy. Zamknęły się po cichu, gdy Bernardo układał Marks'a na podłodze. - Chcesz żebym go zabił? - zapytał. - Nie. - Ale teraz, gdybym poszła po pomoc do Ramirez'a, Marks mógłby pomyśleć, że był w to wplątany. Cholera. - Czy masz samochód Edwarda? - Taa. - Więc jak odjechał Olaf? Bernardo spojrzał na mnie. - Jeśli naprawdę zamierza to zrobić, to ukradnie samochód i porzuci go z dala od miejsca morderstwa. Nie miałby szans używając samochodu Edwarda. - On wróci do domu Edwarda po swój „woreczek z zabaweczkami” – powiedziałam. Drzwi otworzyły się na poziomie, na którym zaparkował samochód. Wysiedliśmy. - Co masz na myśli mówiąc: „woreczek z zabaweczkami”? - Jeśli zamierza pociąć ją, wtedy będzie potrzebował narzędzi, których zwykle używa. Seryjni mordercy są bardzo analityczni jeśli chodzi o sposób, w jaki traktują ofiary. Spędzają wiele czasu na precyzyjnym planowaniu tego, co i jak zrobią. - Więc uda się do Edwarda? - Jak długo go już nie ma? - Trzy godziny, może trzy i pół. - Nie. Jeżeli jest gdzieś w ogóle, to w pobliżu Dallas. Bernardo otworzył samochód i wsiedliśmy. Musiałam wyciągnąć browninga ze swoich spodni. Lufa jest po prostu zbyt długa, by siedzieć w ten sposób. Ostatecznie wylądował na moich udach. Popatrzyłam na Bernardo przygotowującego się do kierowania samochodem z unieruchomionym w gipsie ramieniem. - Chcesz żebym prowadziła? - Wszystko w porządku. Powiedz mi tylko, gdzie mieszka Dallas, a zawiozę nas. - Cholera! Zatrzymał samochód na parkingu i patrzył na mnie. - Policja będzie znała jej adres. - Kiedy Marks ocknie się, będziemy mieć szczęście, jeżeli nie wylądujemy w więzieniu powiedziałam. - Nawet nie wiemy, czy Olaf jest w pobliżu jej domu - powiedział. - Mam lepsze pytanie. Jak wytłumaczyć to, że wiedzieliśmy, iż jest seryjnym mordercą i nie ostrzegliśmy policji wcześniej? - Czy masz telefon komórkowy Edwarda? - Zapytałam.

Nie spierał się tylko przechylił i otworzył schowek. Wyjęłam telefon. - Do kogo zamierzasz dzwonić? - Do Itzpapalotl. Ona będzie znała adres. - Ona z Olafa zrobi miazgę. - Może tak, a może nie. Tak czy inaczej, lepiej zabierz nas z parkingu, zanim Marks ocknie się i podniesie wrzask. Wyjechał z parkingu i wolno ruszył ulicą. Zadzwoniłam do informacji. Operator był szczęśliwy wybierając dla mnie numer „Obsydianowego Motyla”. Było już jasno. Wiedziałam, że lepiej nie prosić do telefonu samej Itzpapalotl, więc zapytałam o Pinotl'a. Powiedziałam, że to pilne i że nazywam się Anita Blake. Przypuszczam, że to moje nazwisko sprawiło, iż mnie połączyli, jakby czekali na ten telefon. Ten wspaniały głos Pinotl'a zabrzmiał w słuchawce: - Anita, moja pani powiedziała, że zadzwonisz. Zakładałam, że myliła się, po co dzwonię, ale ... - Pinotl, potrzebuję adresu profesor Dallas. Po drugiej stronie telefonu zapadła cisza. - Pinotl, ona jest w niebezpieczeństwie. - Więc zajmiemy się tym. - Pinotl, będę musiała wezwać policję. Oni bez ostrzeżenia będą strzelać do waszych jaguarołaków. - Martwisz się o naszych ludzi? - Powiedział. - Pinotl, podaj mi adres, a ja zajmę się tym dla ciebie. Poza odgłosem jego oddechu nadal trwała cisza. - Pinotl, powiedz swojej pani, że dziękuję za jej pomoc. Wiem, że wciąż żyję tylko dlatego, że mi pomogła. - Nie jesteś wściekła, że nie powiedziała ci wszystkiego o czym wiedziała? - Ona jest kilkusetletnim wampirem. Oni czasami sami nie potrafią sobie pomóc. - Ona jest boginią. - Pinotl, po prostu sprzeczamy się o słowa. Oboje wiemy czym ona jest. Proszę podaj mi ten adres. Zrobił to. Przeczytałam Bernardo wskazówki, w jaki sposób tam dotrzeć i pojechaliśmy. Rozdział 64

W drodze wykonałam anonimowy telefon na policję. Powiedziałam, że słyszałam krzyki. Rozłączyłam się nie podając im imienia. Gdyby Olafa tam nie było, to piekielnie by przestraszyli Dallas, a ja bym przeprosiła. Zapłaciłabym nawet za rozwalone zamki. - Dlaczego nie powiedziałaś im prawdy? – Zapytał Bernardo. - Słucham? Wydaje mi się, że seryjny morderca ją zabija. A skąd pani to wie? Cóż, panie policjancie, to jest tak. Od kilku dni wiedziałam, że on był seryjnym zabójcą, ale nasz wspólny przyjaciel, Ted Forrester zabronił mu atakować kobiety do czasu, gdy pomagał nam przy rozwiązaniu sprawy morderstw i okaleczeń. Kto mówi? Anita Blake, egzekutorka wampirów. A co egzekutorka wie o seryjnych morderstwach? Więcej, niż się panu wydaje. – Popatrzyłam na Bernardo. - W porządku, w porządku. Oni i tak będą zadawali pytania, gdy podjedziemy pod dom. - W ten sposób wyślą samochód policyjny z Albuquerque tak szybko, jak to tylko możliwe. Dotrą tam zanim my będziemy w pobliżu. - Nie sądziłem, że w ogóle polubiłaś Dallas, gdy ją poznaliśmy. - To nie ma znaczenia, czy ją lubię, czy nie.

- Ależ ma. – Odparł. - Jeśli jej nie lubię, to mam pozwolić Olafowi ją zaszlachtować, tak? - On uratował twoje życie, ocalił moje. A tej kobiecie nic nie jesteśmy winni. Popatrzyłam na niego, próbując wyczytać coś z jego profilu. - Mówisz, że mnie w tym nie wesprzesz, Bernardo? Jeżeli w tym przypadku nie stoisz po mojej stronie, to muszę o tym wiedzieć, ponieważ jeżeli będziemy musieli się zmierzyć z Olafem, a ty się zawahasz, to zginiesz i prawdopodobnie ja też. - Jeśli tam pójdę, to będę gotowy go zabić. - Jeśli? – Zapytałam. - Zawdzięczam mu swoje życie, Anita. Gdy byliśmy u Riker’a uratowaliśmy sobie nawzajem życia. Liczyliśmy na siebie i wiedzieliśmy, że ten drugi tam był. Tej lasce, Dallas, nie zawdzięczam nic. - To zostań w aucie. – Coś przyszło mi do głowy. – A może mówisz mi, że jesteś po jego stronie, naprawdę po jego stronie? Miałam już browninga w ręce. Odbezpieczyłam go, a on to usłyszał. Zauważyłam jak zesztywniał. - Cóż, to jest niesprawiedliwe. Jeśli zdejmę moją lewą rękę, by sięgnąć po broń, to spowoduję wypadek. - Nie spodobało mi się dokąd ta rozmowa zmierzała. – Odparłam. - Chcę powiedzieć, Anita, że jeżeli możemy ocalić Dallas i puścić wolno Olafa, to powinniśmy tak zrobić. To by poprawiło sprawy między nami. - Jeśli Dallas będzie cała, pomyślę o tym. To jest najlepsza rzecz, jaką mogę zrobić. Ale pozwól, że o czymś ci przypomnę: jeśli zamierzasz mnie zabić, żeby pomóc Olafowi, to Edward będzie żył. Wytropi was obu. Wiesz o tym. - Hej, nigdy nie mówiłem nic o zlikwidowaniu ciebie. - Staram się zbadać granice naszego nieporozumienia, Bernardo, ponieważ wierz mi, nie chcesz, żebym cię źle zrozumiała. - Nie ma nieporozumienia – powiedział Bernardo, w jego głosie nie było drażliwej nuty, tylko powaga, która przypomniała mi Edwarda. – Uważam, że wydanie Olafa glinom to świństwo. - Oni już tam będą, Bernardo. - Jeżeli będzie tylko dwóch mundurowych, możemy mu pomóc uciec. - Mówisz o zabiciu policjantów? - Tego nie powiedziałem. - Nie. Nie idź tam, bo nie tylko za tobą nie pójdę, ale cię tam pogrzebię. - Dla dwóch gliniarzy, których nawet nie znasz. - Tak dla dwóch gliniarzy, których nawet nie znam. - Dlaczego? – Zapytał. Potrząsnęłam głową. - Bernardo, jeśli musisz o to pytać, to nie zrozumiesz odpowiedzi. Spojrzał na mnie. - Edward powiedział, że jesteś jednym z najlepszych strzelców, jakich widział, śmiertelnie szybka. Powiedział, że masz tylko dwie wady. Jesteś zbyt blisko i osobiście związana z potworami i za bardzo myślisz jak uczciwy gliniarz. - Uczciwy gliniarz, podoba mi się - odparłam. - Widziałem cię, Anito. Jesteś takim samym zabójcą, jak Olaf albo ja. Nie jesteś gliną. Nigdy nie byłaś. - Czymkolwiek jestem, nie zabijemy policjantów na służbie. Jeżeli Dallas będzie cała, przedyskutujemy wypuszczenie Olafa. Ale jeżeli on ją skrzywdził, to za to zapłaci. Jeśli nie podoba ci się ten plan, to oddaj swoją broń i czekaj w aucie. Pójdę tam sama. Bernardo spojrzał na mnie.

- A co jeśli cię okłamałem, zachowam broń i strzelę ci w plecy? - Bardziej boisz się Edwarda, niż jesteś wdzięczny Olafowi. - Stwierdzasz to jako fakt - powiedział. - Wiem, że Olaf ma więcej honorowych zasad niż ty. Gdybyś rzeczywiście czuł tą cholerną wdzięczność, powiedziałbyś coś, zanim zadzwoniłam na policję. Martwienie się o Olafa nie było twoją pierwszą myślą, ani drugą, nawet nie trzecią. - Edward powiedział, że jesteś jedną z najbardziej lojalnych osób, jakie spotkał. To dlaczego nie chronisz Olafa? - On poluje na kobiety, Bernardo. Poluje na nie dlatego, że mu płacą lub dla zemsty, ale dlatego, że to właśnie robi. Jest jak wściekły pies, który atakuje ludzi. Kiedyś trzeba go uśmiercić. - Idziesz tam z zamiarem zabicia go - powiedział Bernardo. - Nie. Pamiętaj, że jeśli zabiję któregoś z was, będę winna Edwardowi kolejną przysługę, albo będę musiała wyciągnąć broń przeciwko niemu i w końcu się przekonamy, kto z nas jest lepszy. Nie sądzę, żebym to przeżyła i nie spędziłam miło czasu honorując jego przysługi. Mam już pojęcie o jego drugim życiu po wizycie u Riker’a. Nie chcę brać udziału w kolejnej strzelaninie. To nie moja działka. - To niczyja działka. – Powiedział Bernardo. – Po prostu się do tego przyzwyczaisz. - Do tego gówna nie można się przyzwyczaić. - Tak jak nie można przywyknąć do wycinania ludzkich serc? Zrobiłaś to jak stary zawodowiec. Wzruszyłam ramionami. - Praktyka czyni mistrza. - To ta ulica - powiedział Bernardo. Ulica była spokojna. Samochody nadal stały nie ruszone na podjazdach, ale obok nich byli ludzie, wpatrując się w oznakowany radiowóz zaparkowany pod domem Dallas. Jedne drzwi były otwarte, wypełniając sąsiedztwo gderaniem radia. Blade i czerwone światła obracały się w porannym świetle jak w dziecięcej zabawce. Dom profesor Dallas był małym ranczem z suszonej sztucznej cegły, którą, tak wszyscy tutaj lubili. We wczesno-porannym świetle wyglądał jak złoty. Jakby świecił. Bernardo zaparkował przy drodze. - Więc? – Zapytałam. - Jestem z tobą. Ale zanim wyciągnęliśmy broń, dwóch mundurowych wyszło na zewnątrz z Dallas ubraną w szlafrok. Siedzieliśmy patrząc na nią, uśmiechając się, gdy policjanci przepraszali, za najście. Spojrzała do góry i zauważyła nas. Wyglądała na zaskoczoną, ale pomachała do nas ręką. - Anita, popatrz na skrzynkę na listy - powiedział Bernardo. Nasze auto było prawie naprzeciwko niej. Nożem była do niej przypięta biała koperta. Moje imię było na niej napisane wielkimi literami. Nikt tego jeszcze nie zauważył poza nami. Samochód Edwarda był wystarczająco wysoki, by ukryć to przed sąsiadami. - Mógłbyś mi pomóc schować to przed policją? - Z całą przyjemnością. Wysiadłam z auta zostawiając browninga na siedzeniu, bo nie wiedziałam jak go schować do spodni nie pokazując tego policji, a nie miałam przy sobie dowodu tożsamości. Mogłam udawać, że byłam agentem federalnym, ale znów może nie. I jest to federalne przestępstwo, podszyć się pod federalnego agenta. Bernardo i jak zaatakowaliśmy policjanta. Nie potrzebowaliśmy więcej zarzutów. Bernardo wyciągnął nóż sprawiając, że ruch wyglądał naturalnie. Koperta spadła na moje ręce i ruszyłam w stronę domu, uderzając nią o udo, jakbym wyjęła ją z samochodu.

Żaden z policjantów nie krzyknął - Stać, złodziej! – więc szłam dalej. Nie wiedziałam, co Bernardo zrobił z nożem. Po prostu zniknął. - Cześć Dallas, co słychać? - Ktoś wykonał głupi telefon, że z mojego domu słychać krzyki. - Kto mógłby zrobić coś tak nikczemnego? – Zapytał Bernardo. Zmarszczyłam brwi. Zadowolony z siebie uśmiechnął się do mnie. - Też dostaliście taki telefon? – Zapytała. - Ja go odebrałem - powiedział Bernardo. – Dzwonili na telefon Edwarda. Powiedzieli, że jesteś w niebezpieczeństwie. Umundurowani gliniarze zrobili ten sam błąd, co pracownicy szpitala. Przedstawili się stopniem i nazwiskiem i potrząsnęli dłonie. - Anita Blake. A to jest Bernardo Spotted-Horse - powiedziałam. - On nie jest… - Policjant w chwili, gdy to powiedział, zaczął wyglądać niekomfortowo. - Nie, nie jestem agentem federalnym - odparł Bernardo. W jego głosie słychać było rozgoryczenie. - To przez włosy - powiedziałam. – Oni nigdy nie widzieli agenta z długimi włosami. - Pewnie, to przez włosy. Mundurowi odeszli zostawiając nas pod drzwiami Dallas, w porannym świetle i pod ciekawskim spojrzeniem sąsiadów wychodzących stopniowo i grupkami, by zobaczyć co się stało godzinę po wschodzie słońca na tej cichej ulicy. - Wejdziecie może do środka? Właśnie przygotowałam kawę. - Pewnie. Bernardo spojrzał na mnie, ale poszedł za mną. Kuchnia była mała, kwadratowa i czysta, jakby nie była zbyt często używana. Ale w promieniach porannego słońca była przytulna. - O co naprawdę chodzi, Anito? Usiadłam przy jej stole i otworzyłam kopertę z moim imieniem na wierzchu. Było napisane wielkimi literami. ANITA, W TAMTEJ CHWILI W JASKINI WIEDZIAŁEM, ŻE MOGŁAŚ POMYŚLEĆ TAK JAK JA. CZUŁEM, ŻE MOGŁABYŚ WIEDZIEĆ, GDZIE POSZEDŁBYM POLOWAĆ. I OTO JESTEŚ. A JA JESTEM NIEDALEKO. To sprawiło, że spojrzałam do góry. - Mówi, że jest niedaleko. Bernardo wyciągnął swoją broń. Wstał i zaczął pilnować okien. Ja wróciłam do listu. PATRZYŁEM, JAK PRZYJECHAŁAŚ NA RATUNEK DOBREJ PANI PROFESOR. WIDZIAŁEM, JAK BRAŁAŚ KOPERTĘ I WIEM, ŻE TERAZ TO CZYTASZ. ZBAGATELIZOWAŁEM EDWARDA, GDY MÓWIŁ O BRATNICH DUSZACH. JESTEM MU WINNY PRZEPROSINY. GDY ZOBACZYŁEM CIĘ JAK WYCINAŁAŚ JEGO SERCE, Z TAKĄ WPRAWĄ, ZORIENTOWAŁEM SIĘ, ŻE JESTEŚ TAKA JAK JA. ILU JUŻ ZABIŁAŚ? ILE SERC JUŻ WYRWAŁAŚ? ILE GŁÓW ŚCIĘŁAŚ? BĘDZIESZ SIĘ ZE SOBĄ SPRZECZAĆ, ŻE NIE JETSEŚ TAKA JAK JA. MOŻE NIE BIERZESZ TROFEÓW, ALE MIMO TO ŻYJESZ, BY ZABIJAĆ, ANITO. USCHŁABYŚ I UMARŁA BEZ PRZEMOCY. CO ZA ZRZĄDZENIE LOSU SPRAWIŁO, ŻE FIZYCZNIE JESTEŚ KOBIETĄ, KTÓRE CIĄGLE ZABIJAM, A JEDNAK WETKNIĘTO W TO DROBNE CIAŁO DRUGĄ POŁOWĘ MOJEJ DUSZY? CZY WIĘKSZOŚĆ WAMPIRÓW, KTÓRE ZABIŁAŚ, TO MĘŻCZYŹNI? CZY MASZ SWOJE PREFERENCJE CO DO OFIAR, ANITO?

Z CHĘCIĄ ZAPOLOWAŁBYM Z TOBĄ PRZY MOIM BOKU. POLOWAŁBYM NA TWOJE OFIARY, BO WIEM, ŻE TY NIE POLOWAŁABYŚ NA MOJE. ALE NADAL ZABIJALIBYŚMY RAZEM I CIELIBYŚMY CIAŁA, A TO BYŁOBY WIĘCEJ, NIŻ KIEDYKOLWIEK MARZYŁEM, BY DZIELIĆ Z KOBIETĄ. Nie było podpisu. Co za niespodzianka, przecież mogłam dać to policji. - Jesteś blada - powiedziała Dallas. - Co jest w tej notatce? – Zapytał Bernardo. Podałam mu ją. - Nie sądzę, że jest tam, by nas zabić, albo chociażby ją. - O kim ty mówisz? – Zapytała. Powiedziałam jej, a ona się zaśmiała. - Wiesz, że jestem egzekutorką wampirów. - Tak. - Zeszłej nocy zabiłam kolejnego wampira. Takiego, którego, jak sądzę, Itzpapalotl chciała, żebym zabiła. Pomogła mi w tym. Właśnie to serce wyjęłam. Bernardo przeczytał szybciej niż sądziłam. - Jezu, Anita, on jest tobą zauroczony. - Zauroczony - powiedziałam - zauroczony, Boże, musi być na to inne określenie. - Mogę przeczytać? – Zapytała Dallas. - Uważam, że powinnaś, bo nie czekał, by rzucić na mnie okiem. Czekał, bo gdybym się nie pojawiła, przyszedłby tu i cię zaszlachtował. Starała się z tego śmiać, ale musiało być coś na mojej twarzy, co zdławiło jej śmiech i drżącą ręką sięgnęła po list. - Kto to? – Zapytała po przeczytaniu. - Olaf – odparłam. - Ale on był taki miły. Bernardo wydał ostry dźwięk. - Zaufaj mi, Dallas. Olaf nie jest miły. Patrzyła to na jedno, to na drugie. - Nie żartujecie, prawda? - Jest seryjnym mordercą. Nie sądzę, żeby kiedykolwiek zabił w tym kraju. - Powinnaś wydać go policji - powiedziała. - Nie mam żadnych dowodów na to, co zrobił. - Poza tym - wtrącił Bernardo - co by było, gdyby był jednym z wampirów? - Co masz na myśli? – zapytała Dallas. - Chodzi mu o to, czy nie ochroniłabyś wampira przed policją, bo wiesz, że wampiry by się tym zajęły - odparłam. - Cóż, tak mi się wydaje. - I my się tym zajmiemy - powiedział Bernardo. Patrzyła od jednego do drugiego i po raz pierwszy wyglądała na przestraszoną. - Czy on wróci? - Po ciebie, nie sądzę, - Bernardo odparł. Spojrzał na mnie. – Ale założę się, że znajdzie powód, by odwiedzić St. Louis. Chciałam powiedzieć, że się mylił, ale zimny uścisk w żołądku zgadzał się z Bernardo. Zobaczę jeszcze Olafa. Musiałam tylko zdecydować, co zrobię, gdy go spotkam. Nie zrobił nic złego na tej wyprawie. Nie tylko nie mogłam udowodnić, że był seryjnym mordercą, ale nie zrobił niczego gorszego od tego, co ja tym razem zrobiłam. Kim byłam, by rzucać kamieniami? Ale, mimo to, miałam nadzieję, że będzie się trzymał ode mnie z daleka. Może z większej liczby powodów, niż chciałam przyznać. Może z tego samego powodu, że zabiłabym go, gdyby się pojawił. Ponieważ może w tym co napisał, była jakaś cząstka

prawdy. Miałam na sumieniu ponad pięćdziesiąt zabójstw. Co tak naprawdę różniło mnie od ludzi takich jak Olaf? Motyw, metoda? Jeżeli to były jedyne różnice, to Olaf miał rację, a ja nie mogłam pozwolić, by on miał rację. Po prostu nie mogłam tego zaakceptować. Dorosnąć, by stać się Edwardem, to był problem. Dorosnąć, by stać się Olafem, to był koszmar.

EPILOG

Marks próbował wnieść zarzuty o napaść, ale Bernardo i ja powiedzieliśmy, że nie wiedzieliśmy o czym on mówił. Doktor Evans oświadczył, że jego obrażenia nie mogły być spowodowane przez człowieka. To by nie przeszło, poza tym Marks był w niełasce po tym jak zajął się tą sprawą. Był na konferencji prasowej, gdzie obecni zostali zapewnieni, że zagrożenie minęło, ale Ramirez stał tam obok niego, wraz z agentem Bradfordem. I ze mną. Zabrali tam też Teda i Bernarda. Nie musieliśmy odpowiadać na pytania, ale nasze zdjęcia znalazły się w gazetach. Wolałabym by tak nie było, ale wiedziałam, że to zadowoli Berta, mojego szefa i wydrukują w kilku ogólnokrajowych gazetach to, że ja jestem Anita Blake z Animators Inc. A Bert to uwielbiał. Edward dostał wtórnego zapalenia od czegoś co było rozsmarowane na kołku. Ponownie zachorował, więc ja zostałam. Donna i ja ustaliłyśmy zmiany czuwania przy jego łóżku. Czuwania przy Becce też. Dotarłam do momentu, gdzie mała dziewczynka płakała kiedy wyszłam. Peter spędzał wiele czasu grając z nią w gry, próbując wywołać u niej uśmiech. Ale jego oczy miały ten pusty wyraz, gdy nie wysypiasz się za dobrze. Nie porozmawiałby ze mną ani Donną. Jedyną rzeczą do jakiej się przyznał przed nią było bicie. Nie powiedział jej o gwałcie. Nie zdradziłam jego sekretu. Po pierwsze, nie byłam pewna czy zniesie emocjonalny szok. Po drugie, to nie była moja tajemnica, by się nią dzielić. Donna w zasadzie stanęła na wysokości zadania. Była tą niesamowitą poduszką siły dla dzieci, dla Teda, nawet jeżeli on nie mógł usłyszeć jak mówi do niego. Nigdy nie odwróciła się do mnie ze łzami. To było tak jakby nowa postać powstała z popiołów tej osoby, którą poznałam wcześniej. To oszczędziło mi ranienia jej. Dziesięć dni po wypadku, Edward był przytomny i mówił. Zagrożenie minęło. Mogłam wreszcie wrócić do domu. Kiedy powiedziałam im, że w końcu wracam do domu, Donna przytuliła mnie mocno, zapłakała i powiedziała. – Musisz pożegnać się z dziećmi. Zapewniłam ją, że to zrobię i zostawiła nas samych, by się pożegnać. Przystawiłam krzesło do łóżka i przestudiowałam jego twarz. Był wciąż blady ale wyglądał znów jak Edward. Kiedy nikt poza mną nie patrzył w jego oczach znów była ta zimna pustka. - Co jest nie w porządku? - Czy nie może chodzić tylko o to, że omal nie zginąłeś? Nie. Uśmiechnęłam się, ale on nie odwzajemnił uśmiechu. - Bernardo przyszedł mnie zobaczyć, ale Olaf się nie zjawił. Zdałam sobie sprawę że myślał, co czekałam by mu powiedzieć. – Myślisz że zabiłam Olafa i czekałam aż wyzdrowiejesz na tyle, by dać ci ten sam wybór jaki ty mi dałeś po śmierci Harleya. Słodki Jezu, Edward. -Nie zabiłaś go. – Obserwowałam jak relaksuje się przy poduszkach, z widoczną ulgą. -Nie, nie zabiłam go. Zdołał lekko się uśmiechnąć. – To nie byłby ten sam wybór. Ale jeżeli zabiłabyś Olafa nie chciałabyś być mi winna kolejnej przysługi.

-Obawiałeś się, że przyparta do ściany rozpętam strzelaninę w OK Corral? -Tak. -Myślałam, że chciałeś zobaczyć, które z nas jest lepsze. -Myślałem, że umieram na schodach. Wszystko o czym mogłem myśleć to, że Peter i Becca umrą tam ze mną. Bernardo i Olaf byli tam, ale ty weszłaś po schodach i nie wróciłaś. Kiedy wróciłaś zza rogu, wiedziałem że wydostaniesz dzieci. Wiedziałem, że zaryzykujesz swoje życie za nich. Bernardo i Olaf spróbowaliby, ale dzieci nie byłyby ich priorytetem. Wiem, że byłyby nim dla ciebie. Kiedy zemdlałem w jaskini nie martwiłem się. Wiedziałem, że potraktujesz to w ten sposób. -O czym ty mówisz Edward? -Mówię, że jeżeli zabiłabyś Olafa, darowałbym ci to, ponieważ Peter i Becca znaczą dla mnie więcej niż to. Wyjęłam list Olafa z tylnej kieszeni i wręczyłam mu go. Czytał go gdy ja obserwowałam jego twarz. Nic poza jego oczami się nie poruszyło. Nie zareagował. - On jest dobrym wsparciem, Anita. -Nie sugerujesz abym umówiła się z Olafem? Prawie się zaśmiał. – Nie, kurwa, nie. Trzymaj się tak daleko od niego jak tylko dasz radę. A jeżeli zjawi się w St. Louis, zabij go. Nie czekaj aż na to zasłuży. Po prostu to zrób. - Myślałam, że to twój przyjaciel. - Nie przyjaciel. Znajomy z interesów. To nie to samo. - Zgadzam się, że ktoś powinien zabić Olafa, ale dlaczego jesteś nagle tak nieugięty? Ufałeś mu wystarczająco by zabrać tu go do twojego miasta. - Olaf nigdy nie miał dziewczyny. Miał dziwki i ofiary. Być może to prawdziwa miłość, ale myślę, że jeżeli się pojawi i dowie się, że nie będziesz jego małą seryjną zabójczą pin-up girl, może stać się nieprzewidywalny. Nie chcesz wiedzieć jaki jest kiedy jest nieprzewidywalny. Naprawdę, naprawdę nie chcesz. - Boisz się, że on przyjdzie po mnie. - Jeżeli pojawi się w mieście, zadzwoń do mnie. Przytaknęłam. - Zadzwonię. Miałam inne pytanie. - Dom Rikera wybuchł po tajemniczym wycieku gazu a on trafił do Królestwa Niebieskiego. Żadnych ocalałych, żadnych ciał, żadnych dowodów, że coś spieprzyliśmy, ani że Riker i jego ludzie coś spieprzyli. Czy to był Van Cleef? Nie osobiście. - Wiesz jakie jest kolejne pytanie. Wiem. - Nie zamierzasz mi powiedzieć, prawda? - Nie mogę ci powiedzieć, Anita. Jednym z warunków odejścia było to by nigdy o tym nie rozmawiać. Jeżeli to złamię, oni przyjdą po mnie. - Nie powiedziałabym nikomu. Potrząsnął głową. - Nie, Anita, zaufaj mi w tym. Ignorancja to błogosławieństwo. - To niesamowicie frustrujące. Uśmiechnął się. - Wiem i przykro mi. - Nie jest ci przykro. Uwielbiasz mieć sekrety. - Nie ten. - Było coś bliskiego smutkowi w jego oczach i po raz pierwszy zdałam sobie sprawę z tego, że kiedyś na pewno była łagodniejsza, delikatniejsza wersja Edwarda. Nie urodził się taki. Został stworzony jak potwór Frankensteina. - Żadnej odpowiedzi, co? Żadnej. Patrzyliśmy się na siebie, ale żadne z nas nie wydawało się niecierpliwe. Dobrze.

Co dobrze? Wzruszyłam ramionami. - Nie odpowiesz na pytanie o twoją przeszłość, dobra. Odpowiedz na inne. Zamierzasz ożenić się z Donną? - Jeżeli powiem tak, to co zrobisz? Westchnęłam. - Byłam chętna zabić cię by utrzymać cię z dala od nich kiedy tu przybyłam. Ale czym jest miłość, Edwardzie? Jesteś chętny oddać swoje życie za dzieci. Zrobiłbyś to samo dla Donny. Ona jest przekonana, że jesteś mężczyzną jej marzeń. To dobra rzecz. Becca powiedziała jej co zrobiłeś, co my zrobiliśmy. Peter potwierdził to. Więc na swój sposób wszyscy troje wiedzą czym jesteś, kim jesteś. Donnie to nie przeszkadza. Przestałam mówić. - Czy była gdzieś tam odpowiedź na moje pytanie? - Nie zrobię nic Edward. Jesteś gotów umrzeć za nich. Jeżeli to nie miłość, to jest to tak blisko, że nie można tego odróżnić. Przytaknął. – Miło, że mam twoje błogosławieństwo. - Nie masz. Ale nie mam prawa rzucać kamieniem za twoje życie osobiste. Więc rób co chcesz. Zrobię. - Peter nie powiedział Donnie co mu się przydarzyło. Potrzebuje do tego terapii. - Dlaczego ty jej nie powiedziałaś? - To nie mój sekret, by nim się dzielić. Poza tym, jesteś jego przyszłym ojczymem i ty wiesz. Ufam ci, że zrobisz właściwą rzecz, Edward. Jeżeli on nie chce by Donna wiedziała, znajdziesz na to sposób. - Traktujesz mnie jak jego ojca. - Jak wiele widziałeś z tego co Peter zrobił Amandzie? Dość. - Wpakował w nią cały magazynek, Edward. Zamienił jej twarz w spaghetti. Wyraz jego twarzy… - Potrząsnęłam głową. - Jest bardziej twoim synem niż Donny i taki był odkąd zastrzelił zabójcę jego ojca, gdy miał osiem lat. - Myślisz, że jest taki jak ja? - Jak my, jak my. Nie wiem czy możesz odbudować kogoś, kogo złamano tak wcześnie. Nie jestem psychiatrą. Leczenie ludzi to nie moja robota. Moja też nie. - Nigdy nie myślałam, że tęsknisz za częścią siebie, którą poświęciłeś, by stać się tym kim jesteś, ale kiedy widzę cię z Donną, Beccą i Peterem, widzę w tobie żal. Zastanawiasz się jakie życie byś miał, gdybyś nie spotkał Van Cleefa, czy kogokolwiek do diabła, kto był pierwszy. Spojrzał na mnie, chłodnymi oczyma. - Zajęło mi dłuższą chwilę by zrozumieć co widzę w Donnie. Skąd wiedziałaś? Wzruszyłam ramionami. - Może tą samą rzecz ja zobaczyłam w Ramirezie. - Nie jest dla ciebie za późno, Anita. - Jest dla mnie za późno by mieć domek z białym płotkiem dookoła, Edward. Być może coś dla siebie znajdę, ale nie to. Na to jest za późno. - Myślisz, że mi nie wyjdzie z Donną. Potrząsnęłam głową. - Nie wiem. Po prostu wiem, że to nie zadziała u mnie. Nie jestem aktorem jak ty. Z kimkolwiek jestem musi wiedzieć kim ja jestem, całość, nie tylko to co dobre, albo to nie wyjdzie. - Wiesz z którym potworem zamierzasz się ustatkować? - Nie, ale wiem, że nie mogę się przed nimi ukrywać. Ukrywanie przed nimi to jak ukrywanie się przed tym kim jestem. Nie zamierzam już tego robić. - Myślisz, że uciekam od siebie będąc z Donną.

- Nie, myślę że zawsze będziesz musiał przyjąć tą część ciebie, która jest potworem. Po raz pierwszy zauważasz, że nie wszystko w tobie jest tak martwe jakbyś tego chciał. Donna przemawia do tej części ciebie, o której nie wiedziałeś, że pozostała. - Tak. A co Richard i Jean-Claude reprezentują dla ciebie? - Nie wiem, ale czas bym się dowiedziała. Uśmiechnął się i to nie był zadowolony uśmiech. - Powodzenia. Tobie też. Będziemy tego potrzebować. Chciałabym się kłócić, ale on miał rację. Zadzwoniłam do Itzpapalotl zanim wróciłam do domu. Była rozczarowana, że nie przyszłam osobiście, ale nie zła. Myślę, że wiedziała czemu nie chcę uścisnąć ponownie dłoni. Zabiła każdego sługę każdego wampirzego rywala, który przeciął jej ścieżkę od pięćdziesięciu lat, ale mnie nie spadł z głowy ani włos. Myślę, że pragnęła sekretu triumwiratu, i ją to interesowało, ale to nie to mnie ocaliło. Wystawiła mnie bym zabiła Męża Czerwonych Kobiet. Dała mi moc zarówno by go przyciągnąć jak i oprzeć się jego urokowi. Byłam jej przynętą i bronią. Teraz drugi bóg był martwy a ja opuszczałam jej terytorium zanim zdecydowała, że skończyła się moja przydatność. Rozszerzyła zaproszenie i o mojego mistrza. - Moglibyśmy wiele przedyskutować, twój mistrz i ja. Powiedziałam jej, że przekażę zaproszenie. Zrobię to, ale prędzej piekło zamarznie niż przyprowadzę Jean-Claude’a do Itzpapalotl. Ona by go pochłonęła. Być może Edward ma rację. Być może Richard i ja przetrwalibyśmy śmierć Jean-Claude’a. Ale przetrwanie jego śmierci a przetrwanie tego co Itzpapalotl zrobiłaby mu to dwie różne rzeczy. Jest wiele prostszych sposobów by zabić Jean-Claude’a. Sposobów mniej ryzykownych dla Richarda i mnie. Wiem co Edward chce abym zrobiła. Kilkoro z moich przyjaciół zagłosowało w ten sposób. Ale ja mam prezydenckie weto i nie chcę go martwego. Nie jestem pewna czego chcę, ale wiem, że chcę go żywego bym mogła zdecydować. Wracam do domu i zamierzam zacząć widywać wszystkich przyjaciół, których zaniedbałam przez poprzednie kilka miesięcy. Tak więc Ronnie spotyka się z najlepszym przyjacielem Richarda. I co z tego? Ona i ja nadal możemy być przyjaciółkami. Catherine mijają dwa lata miesiąca miodowego. Czas abym przestała używać tego jako wskazówki by jej nie widywać. Myślę że czuję się po prostu niekomfortowo z tym jak strasznie szczęśliwa jest ona z mężczyzną, którego uważam za przeciętnego i nudnego. Ale ona błyszczy przy nim. Ja ostatnio nie błyszczałam zbytnio wokół żadnego z moich obu mężczyzn. Zamierzam zacząć widywać wilkołaki ze stada Richarda i wampiry Jean-Claude’a. Najpierw odnowić przyjaźnie, jeżeli to wyjdzie, zobaczę się z chłopcami. To ostrożny plan, dobra tchórzliwy, ale to najlepsze co mogę zrobić. Dobra, to najlepsze co jestem chętna zrobić. Ponieważ prawda jest taka, że nie jestem bliższa do rozwiązania co do mojego życia miłosnego, niż byłam gdy zerwałam z nimi rok temu. Te kilka razy kiedy zerwałam wagon celibatu nie liczy się, bo wciąż próbowałam ich unikać. Po prostu chcę wiedzieć dokładnie czego chcę. Kiedy zdam sobie sprawę z tego czego chcę, następne pytanie to czy mogę mieć tego kogo chcę, czy też przegrany zamieni nasz malutki domek w krwawe strzępy. Powiedziałabym, że to pytanie za 64 tysiące dolarów, ale Richard i Jean-Claude są dla mnie warci dużo więcej niż to. Być może Ramirez ma rację. Być może gdybym naprawdę kochała jednego z nich, to wybór byłby prostszy. Albo być może Ramirez nie wie o czym do diabła mówi.

Edward kocha Donnę, Petera i Beccę. Wszyscy razem spotykają się z terapeutą, ale myślę że Peter wciąż kłamie o tym co się stało. Terapia nie zadziała jeżeli okłamujesz terapeutę. Ale myślę że Peter liczy, że Edward zostanie jego terapeutą. Przerażająca myśl, czyż nie? Edward kocha Donnę. Czy ja kocham Richarda? Tak. Czy kocham Jean-Claude’a? Może. Jeżeli to na pewno tak dla Richarda i może dla Jean-Claude’a, to czemu nie mam odpowiedzi? Być może, tylko może, nie ma jednej właściwej odpowiedzi. Zaczynam się martwić, że cokolwiek zdecyduję, będę żałować tego, kogo zostawię. Kiedyś, obawiałam się że jeżeli wybiorę Richarda, to Jean-Claude zabije go raczej niż podzieli się mną, ale dziwne, wampir wydaje się chętny do dzielenia, a Richard nie. Być może Jean-Claude kocha moc triumwiratu bardziej niż kocha mnie, albo być może Richard jest po prostu zazdrosny. Ja z pewnością nie dzieliłabym się żadnym z nich z inną kobietą. Uczciwie to uczciwie. Co sprowadza mnie do początkowego pytania: kto jest miłością mojego życia? Być może nie mam tylko jednej. Być może to w ogóle nie miłość. Ale jeżeli to nie miłość, to co to jest? Chciałabym wiedzieć.

Koniec ;)