Laurens Stephanie 05 Az do szalenstwa

Stephanie Laurens

Aż do szaleństwa Tytuł oryginału: To Distraction

0

Rozdział 1 Londyn, kwiecień 1816 - Mój drogi, jest rzeczą oczywistą, że znam damę wprost stworzoną dla ciebie. - Podnosząc wysoko głowę, Audrey Deverell odchyliła się na stołku. Zmrużyła oczy, dokładnie przyjrzała się obrazowi, nad którym pracowała, i delikatnie poprawiła coś samym czubkiem pędzla. Wyraźnie zadowolona z efektu, usiadła znów prosto i spojrzała na paletę, leżącą na jej przedramieniu. - Nie mogę doprawdy pojąć, dlaczego pytasz mnie o to dopiero teraz.

S R

Jocelyn Hubert Deverell, wicehrabia Paignton, zwany po prostu Deverellem, siedział przy oknie w wiklinowym fotelu wymoszczonym poduszkami. Popołudniowe światło wlewało się przez szyby do pracowni ciotki. Deverell przyglądał się, jak Audrey dobiera kolejne kolory i wzbogaca nimi obraz, którego tematem najwyraźniej miał być ogromny, samotny dąb.

Gdy kilka miesięcy temu składał ciotce wizytę, pokój, w którym obecnie się znajdowali, był pracownią wikliniarską. Tego dnia ujrzał Audrey siedzącą na wysokim stołku przed sztalugami; jej smukłą postać spowijał bury kitel, zaś na miedziane loki wcisnęła czarny beret. Deverell z trudem powstrzymał szyderczy uśmieszek, który z pewnością by ją uraził. Audrey śmiertelnie poważnie traktowała wszystkie swoje przelotne pasje. Jego jedyna ciotka po mieczu, znacznie młodsza od swych trzech braci, przekroczyła już czterdziesty rok życia. Była 1

zatwardziałą starą panną i często zachowywała się wprost skandalicznie, jednak wciąż należała do śmietanki towarzyskiej - w końcu nosiła nazwisko Deverell, a jej zamożność nie wzbudzała żadnych wątpliwości. Choć większość jej bliskich przyjaciół, od dawna już związanych węzłami małżeńskimi, zieleniała z zazdrości z powodu nieokiełznanej swobody Audrey, niemal codziennie błagano ją o wizytę w jakimś domu, gdyż nikt nie potrafił tak wspaniale rozbawić poważnych matron, jak ona. Od najmłodszych lat Deverell uwielbiał ciotkę za jej zuchwałość i odmienność; spośród wszystkich krewnych z nią czuł się najmocniej

S R

związany. Skoro zaś teraz potrzebował pomocy, jaką zwykle zapewniają krewne, zwrócił się właśnie do niej. Nie spodziewał się jednak tak zdecydowanej odpowiedzi. Ostrożność nakazywała mu wycofać się z grząskiego gruntu, lecz nie pozwoliła na to świadomość położenia, w jakim się znalazł. Zaczął więc: - Owa dama...

- Jest ideałem pod każdym względem. Pochodzi z doskonałej rodziny, jest atrakcyjna i pełna życia, nie znalazłam w niej żadnych niedoskonałości, czy to natury fizycznej, czy umysłowej, ma niezłe wiano i przyzwoite wykształcenie. Osobiście ręczę za jej nieskończoną cierpliwość. Ostatnie stwierdzenie go zaintrygowało. - Skąd ją znasz? Audrey posłała mu uśmiech.

2

- Jest jedną z moich córek chrzestnych, których mam spory zastęp. - Na chwilę skupiła się na obrazie. - Bóg tylko raczy wiedzieć, dlaczego tylu moich przyjaciół postanowiło zaszczycić mnie mianem matki chrzestnej ich potomstwa. Czasami myślę, że uznali, iż choć nie mam własnych dzieci, nie powinno mnie ominąć całe to zamieszanie z wychowaniem i odpowiedzialnością. Deverell uznał to za prawdopodobne. -A owa dama... - Będzie znakomitą żoną. Zaufaj mi, od kilku miesięcy spodziewałam się, że mnie o to spytasz, więc, rzecz jasna, dobrze to przemyślałam. Masz już trzydzieści dwa lata i z uwagi na tytuł oraz

S R

majątek naprawdę musisz się ożenić. Oczywiście, mógłbyś przekazać schedę wujom, ale ani George, ani Gisborne nie mają własnych synów, zatem taka alternatywa i tak nie wydaje się słuszna. Przerywając na chwilę malowanie, Audrey spojrzała na niego surowo. - Zaś ostatnią rzeczą, jakiej ktokolwiek z nas by pragnął, jest powrót majątku w szpony Prinny'ego*!

- Istotnie. - Myśl o tym, że majątek, który odziedziczył po niespodziewanej śmierci dalekiego kuzyna, po jego własnym zejściu miałby wrócić do Korony**, czyli mówiąc wprost, dostać się łajdakowi, który ją nosi, wzbudzała w Deverellu głęboki niesmak. Może i nie spodziewał się, że będzie zmuszony dbać o koronne majątki, lecz los chciał,że przypadły mu one w udziale i z pewnością nie pozwoli, by dostały się w chciwe łapska Prinny'ego, czy kogokolwiek, kto po nim nastąpi.

3

*Prinny - przydomek księcia Jerzego IV, znanego z hulaszczego trybu życia. **Majątki koronne - nadawane przez króla za szczególne zasługi, po wygaśnięciu linii spadkobierców wracają do jego majątku. Zwłaszcza teraz, gdy odwiedził swe włości, domy, gospodarstwa i pola, i spotkał się z ludźmi, którzy tam mieszkają i pracują. Wraz z tytułem przybyło mu obowiązków, lecz Deverell nigdy się nie uchylał od odpowiedzialności; wręcz przeciwnie, z prawdziwą radością stawiał czoło nowym wyzwaniom.

S R

Został wicehrabią Paignton i w związku z tym musiał się ożenić. - Nie mówmy na razie o dziedzicach...

- Oczywiście, lecz nie zapominaj o obowiązkach towarzyskich. Audrey z zadumą pokiwała głową, wpatrując się w płótno. - Twoja żona musi umieć prowadzić dom, lecz co ważniejsze, poradzić sobie na oficjalnych przyjęciach, balach i obiadach, w których jako Paignton będziesz zmuszony brać udział.

Deverell nawet nie starał się kryć grymasu niezadowolenia. - Gdyby tylko mogła jakoś mnie wyręczać... - Nawet o tym nie myśl, przynajmniej przez pierwsze lata małżeństwa. Potem może pozwolą ci ulatniać się ze spotkań i ukrywać w bibliotece. Do tego czasu musisz zacisnąć zęby i stać przy jej boku, wspierając ją. - Audrey spojrzała na niego przenikliwie. - Oprócz dbania o twój wygląd i pozycję towarzyską, obowiązkiem twojej żony będzie dbanie o życie na właściwym poziomie i upewnianie się, że 4

pojawisz się na wszystkich spotkaniach, na których powinieneś się stawić. Deverell spojrzał ciotce w oczy i w duchu życzył szczęścia przyszłej żonie. Będzie jej potrzebne. - Zdaje się, że masz bardzo sprecyzowane poglądy na temat umiejętności, jakie powinna posiadać moja żona. - Oczywiście, mój drogi. Znam cię odkąd przyszedłeś na świat i niezależnie od tego, co sobie myślisz, jesteś wierną kopią swego ojca masz niewiele czasu na towarzyskie gierki i nie masz go wcale dla głupców. Zaś skoro ostatnie dziesięć lat pracowałeś jako szpieg we

S R

Francji, spodziewam się, że twoje uprzedzenia tylko się utrwaliły. Zatem oczekiwanie, że osiągniesz szczęście w małżeństwie z banalną młodą damą, jest całkowicie bezpodstawne. - Audrey uniosła brew. Spodziewam się, że rozglądałeś się już po matrymonialnym rynku? - Zobaczyłem na nim trzpiotki o ptasich móżdżkach, wykazujące się mniejszym rozsądkiem niż mój koń. Audrey uśmiechnęła się szeroko.

- Zgadza się. I dlatego warto poszukać dla ciebie narzeczonej w innym miejscu. Odłożyła paletę i zaczęła z uwagą wycierać pędzel. Deverell zmarszczył brwi. - Czy to oznacza, że istnieje inny... rynek, po którym powinienem się rozejrzeć? Ze nie szukałem w odpowiednim miejscu? Audrey niemal parsknęła śmiechem.

5

- Doprawdy, mój drogi, nie mogę uwierzyć, że jesteś tak mało lotny. Damy, które by do ciebie pasowały, są nie bardziej zainteresowane zamążpójściem, niż ty ożenkiem. Nie znajdziesz ich w Almack's*, nad talerzykiem czerstwych ciastek. Almack's - londyński klub; miejsce oficjalnych balów i przyjęć. Deverell otrząsnął się. Czuł, że wraca nadzieja. Po chwili spytał: - Kim jest ten wzór wszelkich cnót, o którym sądzisz, że będzie dla mnie idealną żoną? Audrey uśmiechnęła się, oglądając pędzel. - To Phoebe Malleson.

S R

Deverell nie przypominał sobie, by kiedykolwiek słyszał to nazwisko.

- Czy miałem przyjemność ją poznać?

- Skoro jej nie pamiętasz, to z pewnością nie. Wątpię, byś miał okazję skrzyżować ścieżki z tymi, którymi chadza Phoebe, zwłaszcza że do tej pory postępowałeś tak, jak ci zagrały swatki. Phoebe w zeszłym tygodniu skończyła dwadzieścia pięć lat i od dawna sprytnie unika wszelkich spotkań matrymonialnych. Musiał na to zareagować. - Dwadzieścia pięć lat i jeszcze niezamężna? - Spojrzał ciotce w oczy. - Na jakiej podstawie uważasz, że ta dama będzie dla mnie dobrą żoną? Audrey posłała mu ciepły, kobiecy uśmiech pełen politowania, ale też i troski. Poczuł się, jakby znów miał sześć lat. 6

- Ależ, Deverell, zacznijże myśleć. Właśnie na tej podstawie, że mając dwadzieścia pięć lat, jeszcze jest niezamężna. Znał Audrey na tyle dobrze, by nie pytać już o rozwiązanie tej zagadki; odpowiedź, którą spodziewał się usłyszeć, pewnie przyprawiłaby go o ból głowy. Na szczęście wspomniała, że tajemnicza dama jest atrakcyjna. Poza tym wolał poznać ją osobiście, niż zdawać się całkowicie na gust ekscentrycznej ciotki. - Rozumiem, że panny Malleson nie ma w mieście. Gdzie mogę ją odnaleźć? - Ach, Phoebe bardzo często bywa w mieście.

S R

- Audrey machnęła pędzlem. - Tylko nie w tych miejscach, w których pewnie byś jej szukał. Jest jedynaczką, zaś jej matka zmarła kilka lat temu. Phoebe ma sporą armię ciotek i zwykle można ją spotkać z jedną z nich albo w domu którejś z nich. Wrzuciła pędzel do słoika i odwróciła się do Deverella. - Przypadkiem wiem, że Phoebe przebywa teraz u pani Edith Balmain. Na pewno wezmą udział w zjeździe w Cranbrook Manor, który zacznie się pojutrze. Deverell ze spokojem patrzył ciotce w oczy. - Lady Cranbrook jest twoją przyjaciółką, nieprawdaż? - Istotnie - odparła Audrey z uśmiechem. - Wybieram się do niej już jutro. - Wzrokiem pełnym aprobaty obrzuciła jego szerokie ramiona pod eleganckim surdutem, schludnie zawiązany fular, nieskazitelnie białą koszulę, modną kamizelkę i wyciągnięte w jej kierunku długie, muskularne nogi opięte spodniami z koźlej skóry.

7

Uśmiechnęła się szerzej. - A kiedy powiem Marii, że nakłoniłam cię do przyjazdu, chyba padnie mi do stóp. Deverell się skrzywił. - A kiedy przyjedzie panna Malleson? - Och, Edith nie będzie chciała tracić ani chwili, ty zaś powinieneś czyhać na każdą okazję. Jeśli przyjedziesz pojutrze po południu, Phoebe na pewno już tam będzie. Zjazd trwa tylko cztery dni, więc pewnie zechcesz zostać do samego końca. Deverell zmarszczył brwi. - Doprawdy?

S R

- Och, oczywiście! Zapewne zdaje ci się, że to będzie łatwy podbój? Podbój?

- A ileż czasu może mi zająć przyjrzenie się pannie Malleson i poproszenie jej o rękę? Przecież sama mnie zapewniałaś, że, nie licząc jej przekonań, pod każdym względem będzie do mnie pasowała. Audrey spoważniała. Przez długą chwilę wpatrywała się w bratanka, wreszcie potrząsnęła głową. - Drogi chłopcze, masz zupełnie niewłaściwy obraz sytuacji. Tu nie chodzi o to, by Phoebe zyskała twoją aprobatę, lecz byś ty wzbudził jej zainteresowanie. A to wcale nie będzie proste. Nie chodzi o to, by się przekonać, że Phoebe będzie dla ciebie doskonałą żoną zresztą w tym względzie możesz być spokojny - lecz o to, by przekonać ją, że ty jesteś dla niej wymarzonym mężem.

8

Deverell zamrugał ze zdziwienia. Audrey ponownie uśmiechnęła się z politowaniem. - Z pewnością się nie spodziewałeś, że odnalezienie idealnej żony będzie łatwe. Deverell zdusił głuchy jęk. *** Mógł wymyślić setki zadań, w które wolałby się zaangażować, zamiast starać się przekonać jakąś oschłą damę, by oddała mu rękę. Mimo to dwa dni później, rozdzierany sprzecznymi uczuciami, wyjechał z miasta, kierując się do Surrey. Przynajmniej pogoda

S R

dopisywała. Wiał lekki wiatr, niosąc zapach trawy i ziemi. Siwki Deverella wyciągały szyje, rade, że mogą rozprostować nogi z dala od zatłoczonych londyńskich ulic.

Wahał się, czy rzeczywiście powinien iść za radą Audrey. A jednak z jakiejś przyczyny wybrał się do niej i zapytał, ona zaś udzieliła mu i odpowiedzi, i rady. Odrzucenie słów ciotki byłoby niczym innym, jak zdaniem się na ślepy los, zaś Deverell już dawno temu nauczył się mu nie ufać. Znał swoją sytuację i akceptował potrzebę ożenku; przełknął zatem fałszywą dumę i poprosił Audrey o pomoc. Poza tym musiał przyznać, że naprawdę ufa ciotce. Wiedział również, że zna go ona lepiej niż ktokolwiek inny. W związku z tym był niezmiernie ciekawy tego ideału, który mu zachwalała, zwłaszcza że sam nie znalazł panny choćby zbliżającej się do ideału.

9

Dopóki nie wspomniała o tym Audrey, nie wpadł na to, że ostatnie dziesięć lat, które spędził w Paryżu jako szpieg, może mieć jakikolwiek wpływ na jego oczekiwania wobec żony. Zajmował się powiązaniami handlowymi istotnymi dla Francji - przyglądał się kontraktom i kupcom - zaś w razie potrzeby zrywał i zakłócał powiązania między nimi. Nieważne, jak głęboko sięgnął do swego wnętrza, nie mógł zauważyć żadnych istotnych zmian, które mogłyby mieć związek z tym, co robił i do czego czasem był zmuszony. Czuł, że pod elegancką fasadą wciąż jest sobą. Był tym samym człowiekiem, jakim zawsze miał być... jednak

S R

doszedł do wniosku, że w pewnym sensie Audrey może mieć rację. Przez te lata okrzepł i jego wrodzone cechy wzmocniły się. Przechodząc przez różne doświadczenia stał się twardszy, bardziej zdecydowany, bezwzględny i niecierpliwy; musiał odpowiedzieć sobie na pytania, na które większość osób nie musi odpowiadać przez większość albo i przez całe życie. Raz na nie odpowiedziawszy, nie ma już miejsca na fałszywe mniemanie o sobie. Wiedział zatem, że raczej nie będzie łatwym w pożyciu mężem, i przyjmował tę wiedzę ze spokojem. Nie stanie się grzecznym i miałkim dżentelmenem, za jakich wychodzą młode damy i niedługo potem trzymają ich pod pantoflem. Był wymagający nie tylko jako kochanek. Skoro już jakaś dama zdecyduje się do niego należeć, będzie oczekiwał, że stanie się najważniejszym elementem jej życia. W tej sprawie miał jasno sprecyzowane potrzeby i nie zamierzał odstąpić od nich ani na krok. 10

Damy rzadko oceniały właściwie jego charakter. W towarzystwie grał zblazowanego liberała, w rzeczywistości był bezwzględny i zdecydowany. Obierał sobie ścieżkę i kroczył po niej, nie zważając na przeciwności, dopóki nie osiągnął celu. Mógł się nawet uśmiechać i grać czarującego, lecz efekt zawsze był taki sam. Nie był miłym, łagodnym dżentelmenem i nigdy nie zamierzał się nim stać. Świadomość tego faktu leżała u podstaw odrzucania każdej młodej damy, która w ciągu ostatnich miesięcy przewinęła się po matrymonialnym rynku. Gdyby ktoś machnął nad nim czarodziejską

S R

różdżką i odarł go z towarzyskiej powierzchowności, zostawiając czysty obraz jego charakteru, większość panien zemdlałaby od razu. Reszta zaś uciekła.

Nie byłby w stanie dopasować się do oczekiwanych przez nie form, niezależnie od ambicji, ani też do form oczekiwanych przez ich drogie mamusie.

Z tego powodu odkąd jakiś miesiąc temu rozpoczął się sezon*, Deverell zachowywał ostrożność. Zanim odziedziczył posiadłości ziemskie, Londyn był zdecydowanie jego ulubionym miejscem na ziemi; choć wyruszył na podbój miasta jako dobrze sytuowany zaledwie dwudziestoletni młodzieniec, zdołał świetnie poznać towarzyskie sieci. Poznał je na tyle, by teraz móc zachować szczególną ostrożność. Było mu wolno pozostawać na marginesie towarzystwa, spóźniać się na bale i uciekać z nich pół godziny po przybyciu, gdy tylko „oszacował" bawiące się na nim panny. 11

*Sezon - trwający kilka miesięcy sezon towarzyski, czas przyjęć i spotkań, na których debiutują młode damy. Ta partyzancka taktyka, często stosowana w towarzystwie Christiana Allardyce'a, markiza Dearne, wywołała konsternację wśród swatek, lecz zapewniała mu bezpieczeństwo. Christian był jego bliskim przyjacielem, jednym z sześciu dżentelmenów, jakby ulepionych z tej samej gliny, którzy w poprzednim roku założyli Klub Niezdobytych - ostatni bastion chroniący ich przed zakusami drapieżnych swatek. Wszyscy byli szpiegami, obecnie zwolnionymi ze służby Jego Królewskiej Mości. Byli także bogaci, utytułowani i

S R

chcieli wrócić do życia towarzyskiego, co nieuchronnie wiązało się ze znalezieniem małżonki.

Żaden z nich nie zamierzał wpaść w pułapkę zastawioną przez sprytną pannę, lecz postanowili na własną rękę znaleźć narzeczone i choć Deverell wątpił, by racjonalne przesłanki były słuszne w tak delikatnej materii, w tej chwili czterech członków klubu było już szczęśliwie żonatych. Trzy dni wcześniej wrócił z wesela Jacka Warnefleeta, które odbyło się w Somerset. Po tym wydarzeniu umocnił się w postanowieniu odszukania idealnej małżonki. Mógł przyznać - choć tylko przed samym sobą - że widząc przyjaciół w towarzystwie ich wybranek, stawał się coraz bardziej niespokojny. Jego tęsknota i potrzeba wzrastały z dnia na dzień. Musiał znaleźć narzeczoną, w której niemalże upatrywał zbawienia. Myśl o tym, że miałby wrócić sam do swego zamku Paignton Hall w Devon i wydać się na pastwę niezliczonej rzeszy matek mających 12

córki na wydaniu, uczestniczyć we wszystkich wydarzeniach towarzyskich, uśmiechać się, rozmawiać i tańczyć, wciąż jednak pilnując każdego kroku, wydawała mu się wstrętna. Przez wszystkie lata, które spędził we Francji - każdą minutę, każdą godzinę, każdy miesiąc i każdy rok - musiał wciąż mieć się na baczności. Ostrożność, obserwacja, ani chwili odpoczynku. Był już zmęczony ciągłym napięciem, wzrastała też jego niecierpliwość, bo również teraz, choć był już w domu, musiał się strzec. Miał tego dosyć. Chciał - potrzebował - odpocząć. Chciał się odprężyć, znowu

S R

cieszyć się towarzystwem kobiety - jej ciepłem, śmiechem, ciałem i westchnieniem rozkoszy - bez ciągłego zastanawiania się nad motywami jej postępowania.

Chciał mieć żonę. Damę, która będzie z nim szczęśliwa, która zechce dzielić z nim życie i uwolni go od ciężaru bycia kawalerem. Małżeństwo uznawał za ucieczkę.

Regularny tętent kopyt nadawał rytm jego myślom i decyzjom. Mijał zielone pola Surrey. Po dziesięciu minutach zauważył kierunkowskaz do Cranbrook Ford. Spojrzał uważnie na siwki i skierował je na południe. Nie ujechał mili, gdy wyłoniły się przed nim kamienne podpory bramy. Na jednej z nich widniała mosiężna tablica z napisem „Cranbrook Manor". Wjechał w bramę, ściągając lejce. Siwki poszły lekkim truchtem. Delikatny wiatr igrał z gęstym baldachimem liści dębów rosnących

13

wzdłuż drogi. Z przodu zamajaczyła posiadłość - niski, obszerny dom z szarego kamienia, z fasadą kapryśnie upstrzoną blankami. - Dojechaliśmy? Deverell zerknął na Graingera , młodego stajennego. - Zgadza się - odparł. Grainger miał około dziewiętnastu lat, był chudy, życzliwy i wesoły. Deverell odkrył go około roku wcześniej podczas wizyty w Paignton. Chłopak miał niezwykły dar opieki nad końmi, lecz mimo to był traktowany jak wyrzutek - sierota z najniższych warstw społecznych, tolerowany wyłącznie dzięki swemu talentowi. Deverell

S R

odmienił jego los. Przyjął go na posadę stajennego, powierzając jego opiece cenny paradny zaprzęg.

Jeśli chodziło o konie, miał absolutne zaufanie do Graingera. Jeśli zaś szło o inne rzeczy...

- W czasie wizyty w tym domu zachowuj się tak samo, jak w Paignton Hall na smyczy Mallarda i pani Mottram. Słuchaj wszystkiego, co mówią, i rób, co ci każą.

Deverell poczuł na plecach uważne spojrzenie chłopaka. -I w niczym innym nie mogę panu pomóc? Nie ma dla mnie żadnej roboty? Oprócz siwków, rzecz jasna? Deverell już miał zaprzeczyć, lecz przypomniał sobie słowa Audrey i się zawahał. - Może i będę miał dla ciebie jedno zadanie, ale później. Przede wszystkim chciałbym, żebyś zachowywał się cicho, życzliwie i chętnie pomagał reszcie służby. Miej oczy i uszy szeroko otwarte, tak 14

żebyś w razie potrzeby wiedział, kogo trzeba wypytać. Czy też kogo zachęcić, by coś ci opowiedział. - Zerknął na Graingera. - Rozumiesz mnie? Błyszczące oczy stajennego świadczyły o tym, że konie nie są jego jedyną pasją. - Och, oczywiście. Zrobię, jak pan każe. Deverell odwrócił się, żeby ukryć uśmiech. Domyślił się, że chłopak fantazjuje właśnie o zastępie ślicznych pokojówek i sposobach, których użyje, by zachęcić je do zwierzeń. Wjechali na żwirowy podjazd i zatrzymali się u stóp szerokich kamiennych

S R

schodów. Po chwili z wielkim pośpiechem zbiegł z nich lokaj. Grainger powitał go serdecznie.

Deverell oddał wodze i wszedł po schodach. Zanim dotarł do ganku, drzwi otworzyły się szeroko, a stojący w nich postawny kamerdyner skłonił się w pas, po czym zaprowadził Deverella do salonu.

Był to długi pokój z otwartymi oszklonymi drzwiami prowadzącymi na taras i wypielęgnowane trawniki. Jak przepowiedziała Audrey, Maria, lady Cranbrook była zachwycona, a właściwie wniebowzięta, witając go w swoim domu i informując bez mrugnięcia okiem, że jego obecność wywoła niesłychane zamieszanie wśród zaproszonych panien. W obliczu jej entuzjazmu Deverell uśmiechnął się czarująco i spojrzał przelotnie na Audrey. Usadowiona obok gospodyni, ciotka zaledwie zaszczyciła go spojrzeniem i porozumiewawczo kiwnęła głową lady Cranbrook. Rozpromieniona 15

starsza dama poprowadziła go na trawnik, gdzie spacerowały grupki gości. Wchodząc na taras, Deverell omiótł okolicę uważnym spojrzeniem i niemalże zawrócił. Spostrzegł całe chmary młodych panien, a zapomniał zapytać ciotkę, jak wygląda ów chodzący ideał. Jednakże większość gości - pań i dżentelmenów - już go dostrzegła. Gdyby teraz uciekł, odnieśliby bardzo nieprzyjemne wrażenie, że uważa towarzystwo za niegodne. - Poza tym - powiedział sobie, schodząc na trawnik z nonszalanckim uśmiechem - czy rozpoznanie jednej panny i

S R

wytropienie jej może być naprawdę aż tak trudne? Wypowiedział te słowa w złej chwili. Zanim zrobił kilka okrążeń, przedstawił się i grzecznie porozmawiał z każdą kobietą zarówno młodą, jak i starszą - paradującą po trawie i pomiędzy drzewami, i wreszcie zorientował się, że panny Phoebe Malleson po prostu wśród nich nie ma, jego cierpliwość znalazła się u kresu wyczerpania. Kątem oka dostrzegł, jak Audrey schodzi z tarasu; przeprosił pewną matronę i jej dwie córki, które okrążyły go ze wszystkich stron, i przeciął drogę ciotce. Audrey spojrzała mu w oczy; jej usta drgnęły. Z kolei Deverell, walcząc z wybuchem, zacisnął wargi. - Twój ideał kryje się gdzieś po kątach. - Oczywiście, mój drogi, przecież cię ostrzegałam. - Poklepała go po ramieniu i wymruczała:

16

- Ma dwadzieścia pięć lat i jest zdecydowana iść własną drogą. Nie traci czasu na udawanie zainteresowania dżentelmenami i zamążpójściem. Przyjechała już, ale kryje się gdzieś w domu. Deverell spojrzał na nią srogo. - Skoro małżeństwo i mężczyźni jej nie interesują, to po co tu przyjeżdżałem? - By udowodnić jej, że się myli, rzecz jasna. - Audrey wzięła go pod ramię. - Czy poznałeś już Edith Balmain, ciotkę Phoebe? -Tak.

S R

Zerknął na siedzącą nieopodal dziarską, siwowłosą wdowę, każdemu się przypatrującą, uważną i czujną. Na pierwszy rzut oka stanowiła apoteozę drobnej staruszki, kruchej, nieco przygarbionej, o twarzy pokrytej siecią zmarszczek i hołdującą staromodnym zwyczajom. Lecz wystarczyło spojrzeć jej w oczy, by się przekonać, że należała do zgoła odmiennej kategorii. Była przenikliwym obserwatorem, który wszystko dostrzega, także głęboko skrywane tajemnice. Gdyby nawet nie była krewną jego ideału, byłby niezmiernie zaciekawiony tą postacią i z pewnością chciałby dowiedzieć się jak najwięcej o Edith Balmain. Jednakże... - Nie wiedziała, gdzie może się ukrywać jej podopieczna. - Deverell, mój drogi, jeśli w naszym towarzystwie znajduje się ten wybrany mężczyzna, który posiada wszelkie umiejętności konieczne do wytropienia Phoebe, to właśnie ty nim jesteś. - Audrey 17

uśmiechnęła się przebiegle. - A gdy już ją odnajdziesz, jestem przekonana, że twój talent do przekonywania sprawi, iż Phoebe zapragnie raz jeszcze zastanowić się nad swym podejściem do zamążpójścia. Mars na czole Deverella wyraźnie się pogłębił. - Jedna rzecz wciąż nie daje mi spokoju: skąd masz pewność, że tajemnicza dama jest dla mnie stworzona? Przez chwilę twarz Audrey wyrażała jednocześnie upór i troskę. - Gdy już ją znajdziesz, bez trudu odpowiesz sobie na to pytanie. Deverell zdał sobie sprawę, że niczego więcej się nie dowie.

S R

Westchnął teatralnie, ukłonił się ciotce i ruszył w stronę domu. ***

W jednej sprawie Audrey miała całkowitą rację - był mistrzem w tropieniu i odnajdywaniu ludzi. Po krótkiej rozmowie z kamerdynerem Stripesem wiedział już, że panna Malleson nie prosiła o konia ani o powóz, zatem musiała wciąż być w domu bądź na spacerze, nie przebywała bowiem w swojej sypialni. Wydobył z niego również informację, gdzie znajdują się pomieszczenia, w których młoda dama mogłaby szukać samotności. Ułożył owe miejsca w kolejności od najbardziej do najmniej prawdopodobnych - pokój muzyczny, oranżeria, park, labirynt, kaplica, pokój bilardowy i biblioteka - i wyruszył na poszukiwania. Gdy po jakimś czasie otworzył drzwi do biblioteki i cicho wszedł do środka, natychmiast instynktownie wyczuł, że wreszcie ją

18

znalazł. Doszedł do wniosku, że zajmując się Phoebe Malleson, będzie musiał dostosować swój tok myślenia do jej niezwykłej osoby. Nie jest przewidywalną młodą damą. Nie widział jej z miejsca, w którym stał, lecz instynkt wyostrzony przez długie lata przebywania w ciągłym niebezpieczeństwie poinformował go, że z pewnością nie jest sam w pomieszczeniu. Ze, w istocie, w bibliotece przebywa kobieta. Cicho zamknął drzwi i bezszelestnie przeszedł przez pokój, ledwie poruszając powietrze. I wreszcie ją zobaczył. Zamarł.

S R

Phoebe Malleson - gdyż bez wątpienia była to właśnie ona leżała wygodnie na sofie przy oknie. Światło wpadające przez szyby rozpalało miedziane błyski na ciemnorudych włosach zaplecionych na kształt korony, potem zaś padało na karty książki, która pochłaniała ją bez reszty.

Była tak zaczytana, że go nie dostrzegła. Deverell wykorzystał ten moment, by się jej dokładnie przyjrzeć.

Po długości zgrabnych nóg widocznych w fałdach błękitnej sukni ocenił, że musi być nieco wyższa niż przeciętne kobiety. Choć wyraźnie szczupła, biodra miała przyjemnie zaokrąglone. Piersi może nie były obfite, ale obiecujące. Szyję miała długą, cerę jasną i gładką. Choć Phoebe zdawała się zrelaksowana i zamyślona, kształt jej twarzy sugerował upór i zdecydowanie. Rysy jej twarzy - szerokie czoło, prosty nos, duże oczy pod ciemnymi łukami brwi, odrobinę za duże usta z pełnymi, czerwonymi 19

wargami i jasna cera - tworzyły efekt odrobinę niepokojący. Twarz jej zdradzała energię, witalność i upór w dążeniu do celu - cechy, których na darmo poszukiwał u innych młodych dam. Audrey miała rację. Zaledwie spojrzał na Phoebe Malleson, poczuł falę nieodpartej ciekawości - chciałby dowiedzieć się o niej wszystkiego. Na niskim stoliku przy sofie stała taca z owocami. W pewnej chwili, nie odrywając oczu od kartki, Phoebe wyciągnęła szczupłą rękę, oderwała jedno winogrono z gałązki i powoli uniosła je do ust. Kończąc czytać akapit, zawahała się, a potem wsunęła winogrono między pełne wargi.

S R

Deverell nie mógł oderwać od niej wzroku. Przestąpił z nogi na nogę.

Phoebe Mary Malleson podniosła głowę, szybko rozejrzała się po pokoju i ze zdumieniem zauważyła tuż przed sobą pasiastą kamizelkę. Zamrugała gwałtownie i powoli podniosła wzrok. Tajemniczy dżentelmen okazał się wysoki. I potężny. Jak udało mu się podejść tak blisko? Miał najpiękniejsze zielone oczy, jakie w życiu widziała. Fascynujące zielone oczy... i bezpośrednie spojrzenie, które, co ją niepomiernie zdziwiło, wprawiło ją w zakłopotanie. Chciała oderwać od niego wzrok i zerwać ten dziwny kontakt, lecz jakaś część jej duszy nie mogła się na to zdobyć. Kim on, u diabła, jest? Czy może jednak czym jest? 20

Delikatny dreszcz przebiegł jej po plecach. Nie przestawała się w niego wpatrywać - zahipnotyzowana i uwięziona w jego zielonych oczach. Zaniepokojona tym nowym i dziwacznym doświadczeniem, zmusiła się wreszcie do zamknięcia powiek i udało jej się wyrwać spod czaru jego spojrzenia. Leżenie na wznak w towarzystwie niebezpiecznego mężczyzny nie wydało jej się rozsądne; odchrząknęła i zsunąwszy stopy na podłogę, usiadła. Szybko przełknęła winogrono. - Dzień dobry. - Przynajmniej głos jej nie zawiódł, był stanowczy i zdecydowany, jak zawsze. Kojąco pewny. - Zdaje się, że się jeszcze nie poznaliśmy.

S R

W ostatnim zdaniu zabrzmiał godny pochwały ton - grzeczny, lecz chłodny i pełen dystansu. Może nawet odrobinę surowy. Zachęcona tym, odważyła się podnieść oczy na nieznajomego i spostrzegła, że oczy ukryte są pod gęstymi, długimi rzęsami. Powinna poczuć ulgę, lecz właściwie wciąż czuła na sobie to spojrzenie. Uważne, oceniające i nieco drapieżne.

Rzeczywiście był wysoki i potężny, lecz szerokie ramiona i tors zgrabnie komponowały się z długimi nogami. Zauważyła również stonowaną, nieskazitelną elegancję jego stroju - drogiego i starannie dobranego - oraz aurę powściąganej mocy, która go otaczała. Przelotnie spojrzała na jego twarz. Zdecydowane, arystokratyczne rysy świadczyły o jego przynależności do jej klasy społecznej, lecz nie mogła nie zauważyć pewnej szorstkości w liniach nosa i szczęki oraz cynizmu wykrzywiającego ruchliwe usta. 21

Nieznajomy uśmiechnął się. - Mam nad panią przewagę, panno Malleson. - Phoebe znów dała się zaskoczyć przenikliwości jego spojrzenia. - Nazywam się Deverell. Rozbawienie, jakie kryło się w jego spojrzeniu, trochę ją rozdrażniło. Zmarszczyła brwi i odwróciła wzrok. - Deverell... - Postukała paznokciem w książkę, zauważając kątem oka, że zbliżył się do sofy. - W takim razie musi pan być bratankiem Audrey. Deverell pochylił się i podał jej dłoń. Zerknęła na nią, czując

S R

nieodpartą pokusę pozostania w pozycji siedzącej. Jednak wtedy on wciąż górowałby nad nią, więc nie uśmiechało jej się takie zwycięstwo. Podała mu dłoń i wstała.

Uścisnąwszy jej palce, Deverell ukłonił się z gracją. - Zgadza się. Jestem wicehrabią Paignton. Dygnęła uprzejmie; aż nazbyt świadoma bliskości jego potężnego ciała, nie zaryzykowała spojrzenia mu w oczy. - Ach, rzeczywiście. Słyszałam o pańskim tytule. Dlaczego tu przyszedł, by mącić jej spokój? Zamierzała go jak najszybciej odprawić, spojrzała więc na półki. - Przyszedł pan po książkę? -Nie. Nie puścił jej dłoni. Starając się zachować spokój, spojrzała na jego twarz. Z bliska jego oczy wydały się jeszcze bardziej niepokojące i przykuwające uwagę. Zapatrzyła się w szmaragdowe głębie. 22

Kątem oka spostrzegła, że się uśmiechnął. - Przyszedłem po panią. Minęło kilka chwil, zanim dotarły do niej te słowa, lecz nie była w stanie pojąć ich sensu, zwłaszcza że wypowiedział je głębokim tenorem, który zdawał się sugerować... coś znacznie bardziej nieprzyzwoitego, niż to możliwe w zwykłej rozmowie. Z dużym wysiłkiem Phoebe wykrztusiła: - Czyżby ciotka mnie poszukiwała? Uniósł brwi. - Nic mi na ten temat nie wiadomo. Ze zdumieniem spojrzała przez drzwi prowadzące na taras.

S R

- Czy już nadeszła pora herbaty? - Zdołała wysunąć palce z jego dłoni.

Deverell puścił ją i ponad jej głową zerknął na zegar stojący na kominku.

- Powiedziałbym, że niedługo nadejdzie. Phoebe ukryła pełne niepokoju spojrzenie. Skoro nie przyszedł po nią z uwagi na ciotkę, ani też po to, by ją zawołać na herbatę... Nagle zrodziło się w niej podejrzenie. - Dlaczego więc pan przyszedł? Uśmiechał się czarująco; Phoebe wyczuła, że stara się szybko coś wymyślić. - Audrey mi to zasugerowała. Spojrzała na niego srogo. - Audrey? Czy wyglądała na kogoś, kim mogłaby kierować ciotka? Wargi mu drgnęły. 23

- Audrey, owszem. - Dlaczego? - Zdaje się, że moja ciotka uważa, iż odniosę jakąś korzyść, zaprzyjaźniając się z panią. Spojrzała na niego wyniośle. - I cóż? Odniósł pan jakąś korzyść? Uśmiechnął się ciepło i przyjaźnie. - Bez wątpienia z czasem się to okaże. Phoebe poczuła głęboki niepokój. Wytrzymała jego spojrzenie, myśląc intensywnie usiłowała sobie przypomnieć wszystko, co słyszała na jego temat, lecz

S R

pamiętała zbyt mało szczegółów. Zresztą, chyba nic nie byłoby w stanie przygotować jej na spokojne spotkanie z tak wyrazistym mężczyzną. A jednak jego postawa wywołała w jej głowie ciąg skojarzeń. Deverell jest bogaty, utytułowany... i bez wątpienia poszukuje żony.

Jego ciotka Audrey jest jej chrzestną matką; nie wymagało wiele wysiłku domyślenie się, dlaczego popchnęła go w jej stronę. Jednak mimo pobożnych życzeń Audrey Phoebe nie ma najmniejszego zamiaru dać się schwytać w pułapkę. W jego oczach dostrzegła przenikliwy i uważny błysk. Jak się go pozbyć? Może powiedzieć mu to wyraźnie i pójść do sypialni? Z doświadczenia wiedziała, że tego rodzaju taktyka rzadko działa, zwłaszcza na mężczyzn jego pokroju. Po pierwsze nie uwierzyłby, że Phoebe mówi serio, a co gorsza, mógłby uznać jej słowa za wyzwanie.

24

Nie. Znała o wiele lepszą metodę, którą powinna zastosować w ich obecnej sytuacji. - A może - zaczęła, czując, że skupił na niej całą swą uwagę dołączymy do reszty i napijemy się z nimi herbaty? Popatrzył jej prosto w oczy. - Jeśli pani sobie tego życzy... Zanim zdążył zaoferować jej ramię, co zmusiłoby ją do wsparcia się na nim - a tego za wszelką cenę wolała uniknąć - uśmiechnęła się i szybko ruszyła ku drzwiom na taras. - Chodźmy tędy.

S R

Z uprzejmym uśmiechem wyszła z biblioteki.

Rozdział 2

Speszony i zaskoczony Deverell wyszedł za swą towarzyszką na wąski taras. Wyczuł niezwykłe podobieństwo, tę iskrę, która zapłonęła między nimi, gdy tylko spotkały się ich oczy. Wiedział też, że Phoebe również ją poczuła, lecz postanowiła zignorować. Odepchnąć go. Nie nawykł do takich sytuacji. Nigdy nie oparła mu się żadna kobieta, ale też żadna nie przykuła tak jego uwagi. W istocie nie mógł sobie przypomnieć ani jednej, która spodobałaby mu się na pierwszy rzut oka. Nie oglądając się za siebie, Phoebe weszła na trawnik. - Jest pan tu po raz pierwszy, nieprawdaż? Maria, znaczy lady Cranbrook, zwykle zaprasza nieprzebrane tłumy. 25

Ruszyli wzdłuż domu; schodząc za nią po schodach, Deverell rozejrzał się i zauważył aleję dorodnych drzew łączącą się z lasem po drugiej stronie trawnika. Reszta gości zgromadziła się na tyłach domu; Phoebe, na pozór beztrosko i pogodnie uśmiechnięta, prowadziła go w tamtą stronę. - Jestem pewna, że będzie się pan tu świetnie bawił. Maria zawsze organizuje urocze pikniki i przejażdżki. Idąc szybko, mówiła do niego przez ramię, jakby uważała go za zjawisko nie do końca oswojone i na tyle niebezpieczne, że warto było wrócić na moment do stada. Myśl ta była na tyle zaskakująca, że

S R

Phoebe całkowicie zapomniała o książce; porzuciła ją na sofie. Mimo jej szczerej nadziei Deverell nie zamierzał dać się wywieść w pole.

Szczebiotała dalej, zachwalając uroki ogrodu i pobliskich ruin. Delikatnie wydłużając krok, Deverell skrócił dystans, radując się jej widokiem. Jego wcześniejsze przypuszczenia co do figury Phoebe zostały przyćmione przez rzeczywistość. Okazała się nieco wyższa, niż się spodziewał, i czubek jej głowy sięgał mu do brody. Wzrost swój zawdzięczała niesłychanie długim nogom i choć rzeczywiście była szczupła, krągłości kryjące się pod spódnicą wyglądały niezwykle kusząco. Również i te, które szczelnie wypełniały gorset. Błękitna suknia z okrągłym dekoltem nie była ani surowa, ani zalotna. Kobiecy krój świadczył o tym, że właścicielka jest świadoma swej urody, lecz nie uznaje jej za istotną i nie przykłada do niej zbytniej wagi. 26

Deverell posiadał pewien niepospolity talent, który udało mu się wyostrzyć przez lata pracy - potrafił szybko odczytywać charakter ludzi. Wystarczyło mu jedno spojrzenie i kilka słów. Jego wstępny obraz Phoebe pokrywał się z tym, co opowiadała o niej Audrey: panna Malleson nie była zainteresowana dżentelmenami i nie zamierzała się nimi interesować w najbliższej przyszłości. Doskonale; lubił tego rodzaju wyzwania, to zaś kryło w sobie wielką obietnicę. Odkrył właśnie źródło swego niepokoju i niemożności przedsięwzięcia czegokolwiek w zakresie poszukiwania żony - do Phoebe Malleson nie czuł ani odrobiny awersji i o jej rękę gotów był zaciekle walczyć.

S R

Zwłaszcza że w ciągu kilku minut zdołała go zaintrygować. Skręciła za róg domu. Deverell podszedł bliżej i spojrzał jej w twarz; z determinacją patrzyła na gości tłoczących się wokół stołu z herbatą.

Nie przypominał sobie, by jakakolwiek dama tak podsyciła jego ciekawość, czy wywołała głębokie i długotrwałe zainteresowanie. Phoebe zaś celowo go ignorowała. Czuła na sobie jego wzrok, ale nie chciała na niego spojrzeć. - Spodziewam się, że już pan wszystkich poznał. Peter Mellors bywa tu bardzo często i na pewno będzie umiał odpowiedzieć na każde pańskie pytanie. Wolałby raczej zadawać pytania pannie Phoebe. Szedł, zastanawiając się, dokąd go prowadzi i co zamierza z nim zrobić. W jaki sposób zamierza go zgubić. 27

Uśmiechnął się. Stwierdził, że nadchodzące dni zapowiadają się interesująco; z pewnością będzie się świetnie bawił. Koniecznie musi podziękować za to Audrey. Phoebe Malleson wkroczyła w tłum gości jak generał wizytujący szeregi żołnierzy; rozstępowali się przed nią jak wody Morza Czerwonego. Deverell szedł za nią krok w krok, uśmiechając się życzliwie do wszystkich, lecz nie zamierzał zostać w tyle. Chciał, by wszyscy zauważyli, że cała jego uwaga skupia się na Phoebe Malleson. Podeszła do stołu, przy którym Stripes obsługiwał srebrny

S R

samowar. Deverell uprzedził jej ruch. Kiwnął głową do lokaja i powiedział:

- Filiżanka herbaty dla panny Malleson. Posłała mu zabójcze spojrzenie, lecz przyjęła filiżankę. - A dla pana, sir?

Stripes wiedział doskonale, że wicehrabia nie zwykł rozpieszczać podniebienia herbatą. Jednakże... - Z przyjemnością. Deverell czuł na sobie surowe spojrzenie Phoebe, która wpatrywała się w niego znad brzegu filiżanki. Spojrzał na nią, lecz ona natychmiast odwróciła wzrok. Rozejrzała się po tłumie, wreszcie podeszła do jednej z grup. Deverell był niezmiernie ciekaw, dlaczego wybrała akurat tę.

28

- Dzień dobry, pani Hildebrand. Witaj, Leonoro. Dzień dobry, panie Hinckley. - Phoebe zerknęła na Deverella, który przystanął tuż za nią. - Zdaje się, że poznali już państwo wicehrabiego Paignton? Damy uśmiechnęły się radośnie i utkwiły w nim spojrzenia; pan Hinckley przechylił głowę. - Właśnie opowiadałam hrabiemu o wielu atrakcjach, które czekają go w czasie tej wizyty. - Phoebe uśmiechnęła się do Leonory, wiotkiej blondynki. Jesteś wspaniałą amazonką, Leonoro, czy zamierzałaś wybrać się dziś na przejażdżkę?

S R

Leonora wyraźnie zamierzała i gdy podniosła na Deverella swe błękitne oczy, domyślił się, że Phoebe doskonale o tym wiedziała. Wiedziała również, że panna Hildebrand skorzysta z tak niespodziewanej okazji.

- Myślałam o tym. Może wybralibyśmy się większą grupą? zapytała, wpatrując się w jego twarz.

Deverell uśmiechnął się, jakby myślał o czymś innym, i zaczął sączyć herbatę, udając, iż nie zauważa, że pytanie Leonory było skierowane głównie do niego. Ponieważ uparcie milczał, Leonora musiała spojrzeć na pana Hinckleya, który entuzjastycznie pokiwał głową. - Moglibyśmy pojechać do brodu. To niedaleko. Na pewno zdążymy wrócić przed kolacją. - Zwrócił błagalny wzrok na panią Hildebrand.

29

Zaskoczona milczeniem Deverella, matka Leonory powiedziała z wymuszonym uśmiechem: - Jak najbardziej. Świeże powietrze i ruch dobrze wam zrobią. Dokładnie to zalecił doktor, by przegnać te okropne ataki migreny, na które biedna Leonora cierpiała przez ostatnie tygodnie. W Londynie było tak duszno przez tych wszystkich zarośniętych mieszczuchów i wygłodzonych żołnierzy. Pan Hinkley przywołał na twarz wyraz głębokiego współczucia. Deverell nawet się nie wysilał; już wcześniej nabrał odrazy do starszej i młodszej pani Hildebrand. Hinckley zwrócił się do niego:

S R

- Może wybrałby się pan z nami, panie Paignton? Deverell odstawił filiżankę na spodek i przez chwilę udawał, że się zastanawia.

- To bardzo kusząca wizja, ale muszę podziękować. Dopiero przyjechałem i nie zdążyłem się jeszcze rozpakować. Hinckley nawet nieźle ukrył głęboką ulgę. Odwrócił się do Phoebe. - Panno Malleson? Phoebe spojrzała ukradkiem na Deverella; kusiło ją, by przyjąć zaproszenie, choćby po to, aby się upewnić, że spędzi ten czas z dala od niego... ale nie ufała mu na tyle, by zakładać, że na pewno nie zmieni zdania. - Dziękuję, nie przyłączę się. Jednakże mogą państwo zaprosić pana Manninga i pannę Pilborough, obydwoje świetnie jeżdżą konno.

30

Pan Hinckley i panna Hildebrand zaczęli rozglądać się w poszukiwaniu towarzyszy, jednak Leonora wydawała się mniej skora do przejażdżki niż jej towarzysz. Zanim panna Hildebrand wpadła na pomysł pogawędki, która przykułaby do niej Deverella Phoebe znów przejęła dowodzenie. - Zdaje mi się, że chciał pan pomówić z panem Mellorsem zwróciła się do Paigntona. - Właśnie go zauważyłam. - Uśmiechnęła się promiennie do pozostałej trójki. - Proszę nam wybaczyć. Mruknęli coś uprzejmie. Odłączając się od grupy, Phoebe poprowadziła Deverella w stronę towarzystwa, w którym stał Peter

S R

Mellors wraz ze swą oszałamiająco piękną siostrą, Deidre. Najwyraźniej Leonora nie przypadła mu do gustu; trzeba było znaleźć inną młodą damę, która zdoła wzbudzić zainteresowanie hrabiego.

I odwróci jego uwagę od niej.

Miała zbyt wiele planów życiowych, by skazać się na adoratora depczącego jej po piętach. Zwłaszcza takiego, jak on. Przypomniała sobie, że Deverell jest, czy też był, związany z armią - więc w pewnym sensie miał stały kontakt z prawem. Wiele z jej zwykłych zajęć stało na granicy prawa; gdyby taki Deverell wciąż zaglądał jej przez ramię... Zadrżała. Z obawy. A przynajmniej tak jej się zdawało. Deidre dyskretnie przyglądała się Deverellowi, a gdy się zbliżyli, uśmiechnęła się i odsunęła, by zrobić dla nich miejsce przy swoim boku. 31

Phoebe zauważyła ten ruch i tak pokierowała towarzyszem, że nie pozostało mu nic innego, jak tylko stanąć obok Deidre. Panna Malleson zaczekała, aż wszyscy się przywitają, i zwróciła się do Petera Mellorsa: - Mój drogi, właśnie w rozmowie z wicehrabią Paigntonem wychwalałam twoją znajomość okolicy i samego domu. Hrabia przyjechał tu po raz pierwszy i na pewno chętnie skorzysta z twojej wiedzy. Peter uśmiechnął się życzliwie i skinął głową do Deverella. - Jestem na pańskie usługi, przyjacielu. Cieszę się, że mogę w czymś pomóc.

S R

Deverell uśmiechnął się w odpowiedzi.

- Udało mi się na razie znaleźć pokój bilardowy. - Och, tak. To najważniejsze pomieszczenie w całym domu. Peter mrugnął porozumiewawczo. - Większość dżentelmenów zbiera się tam po obiedzie na kilka partyjek.

- Mam nadzieję, że dopiero po tym, jak dotrzymają towarzystwa damom w salonie! - Szacowna matrona, pani Morrison, udała, że mierzy Petera spojrzeniem pełnym przygany, która z pewnością stałaby się zupełnie szczera, gdyby jego odpowiedź nie przypadła jej do gustu. Uśmiech nie schodził z twarzy młodzieńca. - Oczywiście - zapewnił. - Nie mogłoby być inaczej. - Mam nadzieję. - Starsza dama spojrzała na Deverella. Ostatnią rzeczą, jakiej byśmy chciały, to porzucenie nas na pastwę losu. 32

- Jest absolutnie niemożliwie, by grono tak fascynujących kobiet było narażone na podobną zniewagę. Po tak zgrabnej odpowiedzi, połączonej z czarującym uśmiechem i ręką przyciśniętą do serca, usta pani Morrison drgnęły. - To się jeszcze okaże. - Po chwili zapytała z wahaniem: - Czy planuje pan zostać z nami przez te cztery dni? - Taki mam zamiar. - Oczywiście, o ile nie wezwą pana jakieś ważne sprawy. Deidre Mellors, prześliczna młoda dama o lśniących kasztanowych włosach, przestąpiła z nogi na nogę, by zwrócić na siebie jego uwagę.

S R

Spojrzał na nią, lecz i tak bardziej był pochłonięty osobą Phoebe, stojącej w milczeniu po jego drugiej stronie niż orzechowymi oczami panny Mellors. Mimo iż przeszywała go nimi wprost bezwstydnie. - Słyszałam, że pana nowe włości znajdują się w Devon. Zapoznanie się z wszystkim musi być męczące, zwłaszcza że przecież nie spodziewał się pan tego spadku.

- Nie było to wcale trudne. Mam tam wspaniałą służbę, która pomogła mi wszystko ogarnąć. - Spodziewam się, że zamierza pan spędzić tam całe lato? - Jeszcze się nad tym nie zastanawiałem. - Deverell uśmiechał się w odpowiedzi na żywą mimikę panny Deidre, lecz jego uwagę przykuło poruszenie się Phoebe i jej cicha rozmowa z panią Morrison; nie zdołał usłyszeć, o czym rozmawiały. - Muszę załatwić kilka spraw, zanim pozwolę sobie na wakacje.

33

- Naprawdę? - Oczy Deidre zalśniły. Deverell uśmiechnął się wymijająco i spojrzał na Petera. - Czy okolica obfituje w zwierzynę łowną? Peter się skrzywił. - O tej porze roku nieszczególnie, ale - zerknął na stojącego przy nim Edgara Thomasa - moglibyśmy zorganizować jakieś zawody strzeleckie. - Tylko nie z pistoletów - natychmiast wtrąciła Deidre. Postrzelajmy z łuku, tak by damy również mogły dołączyć do zabawy. Deverell uśmiechnął się promiennie. Rozmówcy uznali jego uśmiech za zachętę i natychmiast zaczęli omawiać szczegóły

S R

przedsięwzięcia. W rzeczywistości Deverell uśmiechał się do siebie tak jak się spodziewał, Phoebe przekonana, że dał się wciągnąć w dyskusję, chciała się dyskretnie wyniknąć. Wcześniej odwróciła się od niego, porozmawiała z panią Morrison, teraz zaś zamierzała się po cichutku ulotnić.

- Czy dołączy pan do nas, panie hrabio? - Deidre spojrzała na niego z zachętą kryjącą się w orzechowych oczach. Uniósł brwi. - Istotnie zamierzam wziąć coś na cel. Jego wymarzony cel oddalił się już na tyle, że nie mógł usłyszeć jego słów. Deidre uśmiechnęła się i spojrzała na brata. Deverell wykorzystał ten moment. - Zapiszcie również i mnie - powiedział do Petera i Edgara. Tymczasem proszę mi wybaczyć... 34

Deidre spojrzała na niego z rozczarowaniem, lecz dość szybko je ukryła. Dygnęła; pani Morrison kiwnęła przyzwalająco głową i pozwoliła mu umknąć. Odnalezienie Phoebe nie było łatwe. Krążyła wśród gości, najwyraźniej usiłując zniknąć mu z oczu. Uśmiechając się łagodnie, Deverell ruszył za nią. Widząc go z daleka, Phoebe powstrzymała zniecierpliwione syknięcie i odwróciła się w jego stronę, jednocześnie zastanawiając się, która z młodych dam mogłaby jeszcze przykuć jego uwagę. Nie dokonały tego ani Leonora, ani Deidre; a może podobają mu się jeszcze młodsze damy?

S R

Dwadzieścia minut później jej irytacja wzniosła się na nowe poziomy. Na widok młodziutkich dziewcząt jeszcze bardziej kurczowo trzymał się jej spódnicy. Co więcej, poniewczasie dotarło do niej, że Deverell nazbyt ulegle pozwala jej sobą kierować. Nie zamierzał dać się podejść; nieważne, jak miło i grzecznie rozmawiał z innymi gośćmi, jego uwaga wciąż była skierowana wyłącznie ku niej. Ta świadomość wstrząsnęła nią nagle, choć zwykle niewiele rzeczy było w stanie wytrącić ją z równowagi. Rozdrażniona do głębi zarówno jego obecnością, jak i własną słabością, sztywno odmaszerowała od ostatniej grupy gości, którą usiłowała go zainteresować. Heather Jenkins uważała za nadzwyczaj miłą dziewczynę. W głębi duszy była przekonana, że wszystkie jej działania spełzły na niczym i Deverell przyczepił się do niej nawet

35

mocniej. Wszystkie jej zmysły, a nawet skóra po tej stronie ciała cierpły od jego bliskości. Zatrzymała się pod drzewem, z dala od innych gości, i odwróciła się, patrząc mu w twarz. Obrzuciła go zniecierpliwionym spojrzeniem. - Audrey mówiła mi, że był pan majorem Gwardii Królewskiej i że walczył pan pod Waterloo. Czy to prawda? Spojrzał jej w oczy z rozbawieniem, które na nowo wytrąciło ją z równowagi. Skinął głową. - Walczyłem wraz z zastępami innych żołnierzy. - No właśnie. Skoro zaś stawiał pan czoło doborowym

S R

żołnierzom francuskim, nie mogę zrozumieć, dlaczego odbiera panu rozum na widok tak spokojnej i cichej dziewczyny jak Heather Jenkins?

Podniósł brwi ze zdumienia. - Odbiera mi rozum?

- A przynajmniej odejmuje panu mowę. - Machnęła dłonią w stronę grupy skupionej wokół Heather. - Stał pan tam niczym sfinks. Nie licząc „dzień dobry", „do widzenia" i możliwie najkrótszych odpowiedzi, nie wyrzekł pan słowa! Deverell zachował spokojny wyraz twarzy. - Cóż, zachowanie milczenia wydało mi się najrozsądniejsze. Inaczej mógłbym zacząć ziewać z nudów. Phoebe zmarszczyła brwi. - Heather pana nudzi? Rozejrzał się.

36

- Wszystkie młode damy mnie nudzą. Wpatrując się w jego męską, niewzruszoną twarz, Phoebe zacisnęła wargi i przypomniała sobie, że sama nie znajduje się już w kategorii, którą określa się mianem „młode damy". Przemyślała sprawę dwa razy i dopiero wtedy przemówiła: - Rozumiem... Cóż, wszyscy tu słyszeliśmy, że potrzebuje pan żony. Spojrzał na nią z uwagą; po raz kolejny odczuła intensywność tego spojrzenia. Podniosła głowę. - Wszyscy o tym wiemy. I oto pojawia się pan znienacka i

S R

ogląda zgromadzone dziewczęta. Usta mu drgnęły.

- Niezupełnie. Ale ma pani rację, że potrzebuję żony. Kiwnęła głową i z trudem wytrzymała jego spojrzenie. - Jeśli myśl o tym, bym to ja zajęła owo miejsce, przyszła panu do głowy, radzę jak najszybciej się z nią pożegnać. Nie zamierzam wychodzić za mąż. Rozumiem jednak, że Audrey i Edith mogły roztoczyć przed panem jakąś fałszywą wizję, i stąd cała historia. Jedyne, co mogę dla pana zrobić, to pomóc w poszukiwaniach. Otworzył szeroko oczy i uśmiechnął się. - Pomóc mi? - Owszem. Wyraźnie potrzebuje pan pomocy. - Zakładając ręce na piersi, odwróciła się ku zgromadzonym gościom. Deverell stał obok, lecz wpatrywał się niezmiennie w jej twarz. - No więc, czy ma pan jakieś oczekiwania względem wyglądu przyszłej żony? 37

Nie odpowiedział od razu. Phoebe czekała, wpatrzona w tłum. W końcu odezwał się głębokim, niskim głosem: - Powinna być wysoka. Phoebe prześliznęła wzrokiem po głowach dam. Nie licząc starszej lady Althorpe, była najwyższą kobietą spośród gości, a żadna z panien nie przekraczała przeciętnego wzrostu, choć być może nadałyby się Monica Simmons i Georgina Riley. Na szczęście obie były śliczne. - Blondynka czy brunetka? Po chwili dotarł do niej głęboki pomruk:

S R

- Mam słabość do ciemnorudych.

Kolor jej włosów. Zaciskając wargi, obejrzała tłum i zapytała gwałtownie: - Kolor oczu?

- Interesująca mieszanka fioletu i błękitu. Przygwoździła go błękitnofioletowym spojrzeniem.

- To nas donikąd nie doprowadzi. Nie ma najmniejszego sensu w skupianiu na mnie uwagi. - Za późno - uśmiechnął się Deverell i zerknął na inne damy. Przedstawiając mi je, tylko utwierdziła mnie pani w przekonaniach. Muszę przyznać, że popychając mnie w pani stronę, Audrey wykazała się znakomitą znajomością moich potrzeb. Phoebe odetchnęła głęboko. - Jednakże, panie hrabio, na nic się to nie zda. Nie mam zamiaru wychodzić za mąż. 38

- Wiem. Usłyszałem za pierwszym razem. - W takim razie zapewne zdaje pan sobie sprawę, że nie ma sensu spędzać ze mną więcej czasu. - Uprzejmym gestem wskazała na tłum. - Nawet jeśli żadna z dam nie spełnia pańskich oczekiwań, zachęcam usilnie, by wykorzystał pan tę okazję do oszlifowania manier. Proszę mi pozwolić zauważyć, że przydałoby się panu nieco ogłady. Dawno już nie powiedziała nic równie impertynenckiego, lecz była gotowa powtórzyć każde słowo. Przeklęty hrabia przedarł się przez mur, który wokół siebie wybudowała, a jeszcze nikomu się to

S R

nie udało. Wpatrując się w tłum, czekała, aż Deverell odejdzie. Minęła minuta. - Mam lepszy pomysł.

Trzy zwykle słowa. Wypowiedział je jednak tak mrocznym głosem, że spojrzała na niego przestraszona. Ich spojrzenia splotły się na długą chwilę. Serce zaczęło jej bić jak oszalałe, zabrakło jej tchu. Stali na skraju całego zgromadzenia, lecz Phoebe mogłaby przysiąc, że byli sami, oddzieleni od wszystkich, uwięzieni w jakimś magicznym świecie poza czasem. Zielone oczy, gorejące i stanowcze, leniwie błąkały się po jej twarzy, na dłużej zatrzymały przy ustach i wróciły do oczu. Każdym fragmentem ciała wyczuwała jego bliskość - żar, moc i zagrożenie, którego nie potrafiła nazwać. - Czy kiedykolwiek rozważała pani zmianę zdania? - Jego słowa i brzmiąca w nich obietnica, zdawały się ją oplatać i więzić. 39

Spojrzała mu w oczy i na ich dnie, kryjące się pod urokiem i rozbawieniem, ujrzała bezwzględność, upór i potęgę, które przypomniały jej inny czas, inne miejsce i inne wydarzenie, którego za nic nie chciała przywoływać. Po ciele przebiegł jej dreszcz. - Nie. - Wytrzymując jego spojrzenie, zapanowała nad sobą. Nigdy nie zmienię zdania. Czuła, że natychmiast musi odejść. Splotła dłonie i zadzierając głowę, poszła w stronę domu. ***

S R

- O co, do diabła, chodzi?

Phoebe spojrzała w lustro i napotkała ciemne oczy swej pokojówki, Skinner. Ubrana w wieczorowy strój, panna Malleson siedziała przy toaletce w sypialni; niedługo musiała zejść na kolację. Skinner, chuda, żylasta, z siwymi włosami ściągniętymi w ciasny kok, stała za jej plecami, szczotkując i układając włosy swej pani w węzeł. Upinając ostatnie pasma, Skinner wskazała ruchem głowy wysadzany klejnotami grzebień, który Phoebe ściskała w dłoniach. - Lepiej mi go oddaj, zanim połamiesz. Odkąd usiadłaś, wpatrujesz się w niego z nienawiścią. Phoebe wykrzywiła wargi i oddała grzebień, który Skinner od razu wpięła jej we włosy. Pokojówka opiekowała się nią przez długie lata, Phoebe nie miała bliższej przyjaciółki.

40

- Przyjechał dziś pewien dżentelmen. Deverell, wicehrabia Paignton. To bratanek Audrey. Niedawno dość niespodziewanie odziedziczył tytuł i w związku z tym poszukuje żony. - Aha. - Skinner wpięła ostatnią szpilkę i posłała jej chytre spojrzenie. -I ma cię na oku, czyż nie? - Na to wygląda, ale będzie zmuszony zmienić obiekt zainteresowań. Mam i tak za dużo roboty z agencją, żeby jeszcze tracić czas na adoratora depczącego mi po piętach i domagającego się mojej uwagi. - Hmm... - Skinner zajrzała do kasetki z klejnotami. - Z tego, co

S R

słyszałam w służbówce, ten hrabia wydaje się prawdziwym galantem. - Podała Phoebe kolczyki z perłami.

- Skąd wiesz? Czyżby przywiózł ze sobą jakiegoś wymuskanego lokaja?

Nie zaliczyłaby Deverella do takich, którzy posiadają własnych kamerdynerów. Skinner parsknęła.

- Nie. Przywiózł skrzyżowanie stajennego ze stangretem. Młodego chłopaka ze wsi, który nie powie ani jednego złego słówka przeciw swemu panu. Zdaje się, że hrabia jest właśnie u szczytu swej kariery, u Fergus i inni stangreci twierdzą, że ma nosa do zaprzęgów. Jego para siwków jest obecnie najlepsza w stajniach. Jego chłopak jest naprawdę uroczy. Bardzo uważa na swoje zachowanie i stara się wszystkim pomagać. Jeśli jego pan ma serce w połowie tak zacne, jak sługa, to nie może być zły.

41

- Mimo wszystko - odparła Phoebe, wkładając kolczyk - nie możemy pozwolić mu łazić za mną krok w krok, zwłaszcza teraz, zwłaszcza tutaj. - Wzięła z toaletki drugi kolczyk. - A skoro już o tym mowa, słyszałaś może, kiedy przyjedzie pani Moffat? - Jutro rano. Przebywa teraz u swej siostry w Leatherhead, więc pojawi się tuż po śniadaniu. - Doskonale. To powinno nam dać wystarczająco dużo czasu na dopięcie ostatnich szczegółów i upewnienie się, że nic nie zakłóci naszych działań w czasie balu. Skinner zapięła sznur pereł na szyi Phoebe.

S R

- Sądziłam, że będziesz chciała zaczekać do ostatniej nocy. Phoebe pokręciła głową.

- Nie. Kilka godzin nad ranem, tuż po balu, to najlepszy moment. Wszyscy będą mocno spali i przy odrobinie szczęścia lady Moffat nie będzie wzywała pokojówki aż do południa albo i dłużej. W ten sposób, nawet jeśli wydarzy się coś niespodziewanego, będą mieli czas na pokonanie przeszkód i dotarcie do Londynu. - W porządku, już rozumiem. - Świetnie. Jednakże najpierw muszę zapewnić hrabiego Deverella, że nie jest w stanie zmienić mojego zdania na temat małżeństwa. Tylko to powstrzyma go przed przyglądaniem się mojej osobie. Skinner parsknęła znowu. Biorąc to za komentarz na temat bezczelności mężczyzn, Phoebe poprawiła perły i sprawdziła ich połysk. 42

Bursztynowy jedwab sukni pogłębiał odcień jej włosów i okrywał delikatnym blaskiem cerę urody równej perłom okalającym szyję. W świetle świec oczy zdawały się niemal fioletowe, a usta czerwieńsze niż zwykle. Chyba wyglądam całkiem nieźle - pomyślała. - Choć jeśli chodzi mu tylko o urodę, czym prędzej powinien przerzucić swe względy na Leonorę lub Deidre. Jednak powiedział, że przedstawienie go najpiękniejszym damom tylko umocniło go w powziętym wcześniej planie, zatem dalsze kroki w tym samym stylu zapewne skończą się podobną porażką. Zmrużyła oczy.

S R

- Skoro nie mogę go zachęcić do zainteresowania się żadną inną damą, to jak mam się uwolnić od jego czujnego spojrzenia? wymruczała do siebie, lecz Skinner ją usłyszała. - Powiedz mu prawdę - oznajmiła, wieszając w szafie dzienną suknię Phoebe. - Jeśli sługa choć w części przypomina swego pana, najlepiej zrobisz, jeśli porozmawiasz z nim szczerze. - Już mu powiedziałam, że nie zamierzam wychodzić za mąż. - Nie wątpię, ale czy powiedziałaś dlaczego? Mężczyźni to stworzenia na wskroś logiczne. Sądzę, że odniosłabyś pełne zwycięstwo, gdybyś podała mu powód lub dwa, dla których niechętnie spoglądasz na zamążpójście. Phoebe spojrzała we własne oczy w lustrze. W korytarzu rozbrzmiał gong, wzywając wszystkich na kolację. Phoebe była gotowa. Wstała z westchnieniem. 43

- Lepiej już pójdę. *** Czekała niecierpliwie, aż hrabia zjawi się w salonie. Deverell zobaczył ją natychmiast, stojącą na uboczu z Peterem i dwoma innymi dżentelmenami. Od razu utkwiła w nim uważne spojrzenie. Wziąwszy pod uwagę rozmowę, którą odbyli, Deverell zastanawiał się, jaką teraz obejmie taktykę zniechęcenia go do siebie. Jeśli stanowcze zaciskanie szczęk mogło być jakąś wskazówką, już się nie mogła doczekać, kiedy ją wypróbuje. Skinął głową ciotce Audrey i lady Cranbrook, i wszedł w tłum

S R

gości, stojących w niewielkich grupkach. Nie ruszył od razu ku Phoebe, lecz krążył po salonie, przystając tu i ówdzie, by zamienić kilka słów z rozmaitymi osobami. Lecz ani na chwilę nie spuszczał swego celu z oka.

Suknię miała elegancką, choć nie był to ostatni krzyk mody - w tym samym, kobiecym, lecz powściągliwym stylu. Obserwując ją, zdawał sobie sprawę, że inni dżentelmeni także ukradkiem rzucają ku niej spojrzenia. Mimo niechęci do zamążpójścia, ewidentnie miała w sobie to coś, co pociąga mężczyzn. Przez to stawała się jeszcze cenniejszą zdobyczą. Lubił wygrywać i prześcigać innych w gonitwie do tego samego celu. Powoli okrążał salon, zbliżając się ku niej. Niestety lady Cranbrook miała całkowitą rację, twierdząc, iż jego przyjazd wywoła w towarzystwie nieco zamieszania. Choć jak dotąd wyraźnie pokazywał wszystkim, że jest całkowicie skupiony na Phoebe, 44

niektóre matrony nie ustawały w wysiłkach wciągnięcia go w rozmowę ze swymi córkami czy krewnymi. Rozmawiał z wszystkimi cierpliwie i grzecznie, co więcej, zauważył, że jego kurtuazja coraz bardziej Phoebe irytuje. W końcu zostawiła swoich towarzyszy i ruszyła w jego stronę. Uprzejmie zakończył rozmowę z lady Riley i jej córką Georginą, i po chwili stanął twarzą w twarz z Phoebe. - Dobry wieczór, panno Malleson. - Wyciągnął ku niej dłoń. Przez chwilę chciała udawać, że tego nie widzi, lecz poddała się. Ukłonił się z gracją i puścił jej dłoń z wyraźnym ociąganiem.

S R

Stanęła plecami do reszty gości i spojrzała mu w oczy. - Miałam nadzieję, że zrozumie pan aluzję, dość cienką aluzję, którą zrobiłam po południu, i zajmie się pan innymi damami, ale się zawiodłam.

Deverell uśmiechnął się do niej.

- Oczywiście. - Spojrzał jej w oczy i powiedział cicho: - Przecież sama pani nie wierzyła, że to zrobię.

Rzeczywiście. Walcząc wciąż z emocjami, które wywołał w niej delikatny dotyk, Phoebe odetchnęła głęboko i ostrożnie oświadczyła: - To się musi skończyć. Nie ma sensu dłużej tego ciągnąć. Nie zamierzam wyjść za pana, ani za żadnego innego dżentelmena, ponieważ, mówiąc wprost, zupełnie się do tego nie nadaję. Nie wyglądał na wstrząśniętego jej wyznaniem. - Dlaczego? Skinner miała rację.

45

- Ponieważ istnieją tylko trzy powody, dla których kobiety wychodzą za mąż. Po pierwsze, gdy potrzebują wsparcia finansowego. Po drugie, gdy chcą, by życie rodzinne wypełniło im czas. I po trzecie, gdy pożądają męskiego... towarzystwa, które małżeństwo może im zapewnić. Naprawdę usiłowała lepiej ująć trzeci powód. Nie była wcale zaskoczona rozbawieniem tlącym się w jego spojrzeniu. - Męskiego towarzystwa? Zmrużyła oczy w wąskie szparki. - Doskonale pan wie, o czym mówię. Pozwolił sobie na uśmiech. - Istotnie.

S R

Przez kilka chwil czuła się zahipnotyzowana jego ciepłym, otwartym spojrzeniem...

Zmarszczyła brwi, wyrywając się z pułapki. Była pewna, że doskonale zrozumiał aluzję. Porządkując myśli, przypuściła atak. - Jako spadkobierczyni mego ojca, nie potrzebuję mężczyzny, który by mnie utrzymywał. Posiadam pełną gamę zainteresowań i działań, które skutecznie wypełniają mój czas i skupiają całą uwagę. Jeśli zaś chodzi o pragnienie męskiego towarzystwa, to wyznaję, iż nigdy nie zdarzyło mi się go poczuć. W związku z tym uważam przechadzkę w kierunku ołtarza za całkowicie nieuzasadnioną. Spokojnie patrzył jej w oczy. Na ustach igrał mu delikatny uśmiech, który nie oznaczał rozbawienia jej słowami, lecz sugerował, iż nie zdołała go przekonać i naruszyć pewności, że wygra tę potyczkę.

46

- Nie mam zaszczytu znać ze szczegółami pani sytuacji finansowej, lecz zakładając, iż jest pani dziedziczką fortuny ojca, w istocie nie będzie pani potrzebowała wsparcia na tym polu. Jednakże nurtuje mnie, czy zastanawiała się pani nad tym, że jej stan majątkowy musi w takim razie podnosić pani wartość jako doskonałej partii? Phoebe zmarszczyła brwi. - Moja wartość nie ma tu nic do rzeczy. Istotą sprawy jest to, że w moich oczach małżeństwo nie posiada żadnych atrakcyjnych cech. Kąciki ust drgnęły mu mimowolnie, jakby ujrzał Phoebe

S R

bezwiednie wchodzącą w pułapkę, którą na nią zastawił. - Właśnie. - Jego głos stal się niższy, bardziej mroczny. Zostawię na boku drugi argument, który w ogóle mnie nie przekonał, wziąwszy pod uwagę, że nie miała pani ani okazji, ani potrzeby właściwie go ocenić i przejdę do trzeciego powodu... - Patrzył na nią w skupieniu, hipnotyzując spojrzeniem. Cała jej uwaga była skupiona na nim, na nich. - Ilu dżentelmenów usiłowało panią uwieść? Zamrugała gwałtownie. Kątem oka dostrzegła, że w drzwiach stanął Stripes i zaprosił towarzystwo na kolację. - Żaden nie usiłował. Ja... - Zamilkła. Przez dłuższą chwilę Deverell czekał na dalsze słowa, wreszcie uniósł brew. - Nigdy nie pozwoliła pani żadnemu na zaloty? - Oczywiście, że nie. Po cóż miałabym to robić? 47

- Mocniej ściągnęła szal na ramionach i ruszyła w stronę jadalni; lady Cranbrook dyrygowała tłumem, dobierając pary. - Nigdy nie byłam ciekawa... - Jak może pani być tak pewna, skoro nigdy nie pozwoliła pani żadnemu dżentelmenowi zbliżyć się na tyle... by się o tym przekonać? Po tych słowach dreszcz spłynął jej po plecach. Deverell podszedł do niej bliżej i stanął u jej boku. Zerkając przez ramię, napotkała jego spojrzenie. Zamierzał powiedzieć: „zbliżyć się na tyle, by panią uwieść", ale postanowił jej darować. I tak miał pewność, że wyczytała jego intencję z głębokiego tonu głosu i intensywnego

S R

spojrzenia. Phoebe z trudem wytrzymała jego wzrok. - Nie mam zamiaru się „przekonywać". Ani dać się uwieść. Słyszeli, jak zbliża się ku nim lady Cranbrook, radośnie pokrzykując, by ten czy inny dżentelmen towarzyszył tej czy innej damie. Deverell nie dał za wygraną.

- Nie może być pani aż takim tchórzem. Ledwo wypowiedział te słowa, stanęła przed nimi gospodyni.

- Ach, tu pan jest, panie hrabio. Widzę, że wybrał pan doskonałą parę. Proszę poprowadzić pannę Malleson do stołu. Deverell uśmiechnął się i skinął głową. - Z przyjemnością, madame. Klepnąwszy delikatnie ramię Phoebe, lady Cranbrook pobiegła dalej.

48

Czując, że Phoebe nagle zastygła, Deverell zaoferował jej ramię i cierpliwie czekał. Gdy wreszcie ujęła go pod rękę, uśmiechnął się łagodnie. - Obiecuję, że pani nie ugryzę. Spiorunowała go spojrzeniem. - Ja zaś nie mogę tego panu obiecać. Stwierdził, że rozsądniej będzie nie mówić jej, że w zasadzie nie miałby nic przeciwko temu. W milczeniu poprowadził ją do jadalni. Phoebe zniknęła z jadalni wraz z innymi damami, zostawiając panów ze szklaneczkami porto. Weszła do salonu i od razu ruszyła ku otwartym na taras

S R

drzwiom, gdzie mogła na chwilę stanąć w samotności i zadumać się. Jednak nie myślała o sielankowym krajobrazie rozciągającym się pod tarasem.

Deverell zdołał... uwieść ją przynajmniej na jeden sposób. Im bardziej wstydziła się tego słowa, tym bardziej zdawało się odpowiednie.

Weszła do jadalni, wsparta na jego ramieniu, ostrożna i czujna, zdecydowana zachować stosowny dystans. Maria pewnie nie zdawała sobie sprawy, jaką przykrość jej uczyniła, sadzając ich razem do stołu. Odkąd zajął przy niej miejsce, bez ustanku atakował jej stanowisko pytaniami i komentarzami, które popierał obserwacjami tak adekwatnymi, że zmusił ją do odpowiadania wbrew rozsądkowi i wręcz wbrew własnej woli. Zanim zrozumiała, do czego zmierza Deverell, całkowicie pochłonęła ją ta dyskusja. 49

Wiedziała przecież, że absolutnie nie należy ufać mężczyznom takim jak on - aroganckim, pełnym wewnętrznej mocy i nie tylko przyzwyczajonym do przeprowadzania swojej woli, lecz wystarczająco silnym do wymuszania jej. A jednak uległa czarowi wymiany myśli z dżentelmenem, zarówno z jej klasy, jak i z jej pokolenia, którego umysł był równie bystry, a język równie cięty jak jej. Także i czynione przez niego obserwacje na temat towarzystwa nie były mniej trafne i cyniczne od jej własnych. Gdyby mogła być szczera, powiedziałaby, że ta rozmowa była ożywczym doświadczeniem. Nie mogła sobie przypomnieć, by

S R

kiedykolwiek tak przyjemnie spędziła kolację - u boku mężczyzny. Niestety, wiedziała, że Deverell zdaje sobie z tego sprawę; gdy wstał i pomógł jej odsunąć krzesło, wyczytała tę pewność w jego oczach. Nawet nie usiłował tego ukryć, jak pewnie zrobiłby inny dżentelmen, mniej pewny siebie i mniej przekonany o tym, że zdoła ją uwieść. Pozwolił jej zobaczyć tę pewność, co tylko przekonało ją dobitnie, że absolutnie nie należy mu ufać. Nie dopuszczał do siebie myśli, że mógłby przegrać. Prócz tego, że świetnie bawiła się w jego towarzystwie, prócz tego, że z przyjemnością zaangażowała się w żywą dyskusję, która ze wszech miar przypominała pojedynek, zdawało jej się, że Deverell jest jedynym mężczyzną, przy którym nie musi udawać kogoś innego. Spychając to odkrycie w głąb świadomości, odwróciła się szybko od drzwi i zerknęła na damy zebrane w salonie. Niedaleko

50

stały trzy dziewczęta; Phoebe uśmiechnęła się do Leonory Hildebrand. - Jak się udała przejażdżka z panem Hinckleyem? W mgnieniu oka otoczył ją wianuszek sześciu najpiękniejszych panien. Stłoczyły się przed nią i zasypały pytaniami, jako starszą i wyraźnie przywiązaną do swego panieńskiego stanu. Phoebe znała dom i okolice, a także większość dżentelmenów goszczących u lady Cranbrook. Gdy panowie wkroczyli do salonu, panny były pochłonięte dyskusją o zaletach pobliskich ścieżek do jazdy konnej. Phoebe zauważyła, że Deverell nie należał do pierwszej grupy

S R

energicznych dżentelmenów, którzy natychmiast podbiegli do jej grupki, by zasilić szeregi. Uśmiechnęła się i wdała się w pogawędki, zachęcając wszystkich, by zostali w obecnym składzie. Czuła, że potrzebuje ochrony.

Starała się nie patrzeć na drzwi, lecz ku własnemu zdumieniu od razu wyczuła, że Deverell wszedł do salonu. Czuła na sobie jego spojrzenie. Na twarzy, na szyi i ramionach. Musiała zdławić przyjemny dreszcz, a po chwili zachować kamienną twarz i nie zmarszczyć z przyganą brwi. Dlaczego, u diabła, Deverell wywiera na nią tak przemożny wpływ? Jeszcze żadnemu mężczyźnie nie udało się do tego stopnia wytrącić jej z równowagi, a przecież on nie wkładał w to ani odrobiny wysiłku! Z narastającym napięciem śledziła jego ruchy, nie widząc ich, choć doskonale wyczuwając. Krążył po pokoju, lecz nie podchodził ku niej. Zaryzykowała jedno szybkie spojrzenie i dostrzegła, jak 51

kłania się przed Edith i pogrąża w rozmowie z Audrey, siadając przy niej na sofie. Spojrzała na swoich rozmówców, ale chwilowo nie słyszała ich słów. Być może, widząc ją otoczoną takim szańcem, Deverell postanowił spędzić wieczór na wyciąganiu Edith na spytki, żeby zajść ją z drugiej strony... Myśl ta powinna przynieść jej ulgę. Wmawiała sobie, że to właśnie czuje, lecz jakoś nie mogła się przekonać. Zacisnęła zęby. Poirytowana, rozzłoszczona i rozczarowana, przywołała uśmiech na usta i zmusiła się do skupienia na rozmowie.

S R

Niech Bóg ma ją w swojej opiece, skoro w ciągu godziny czy dwóch bez trudu może ją uwieść jeden sprytny dżentelmen o ciętym języku. Jak się okazało, niepotrzebnie zakłócała spokój Stworzyciela; ukłoniwszy się Edith i Audrey, Deverell przeciął pokój i bez ceregieli stanął przy jej boku.

Czuła, że patrzył wprost na nią, podchodząc coraz bliżej, i nagle stał koło niej. Jakby za sprawą magii grupa rozstąpiła się i wpuściła go dokładnie tam, gdzie chciał. Phoebe starała się nadal uśmiechać, lecz zerknąwszy na niego, bezwiednie zacisnęła wargi. Spojrzał z rozbawieniem i włączył się do rozmowy. Po chwili, za pomocą kilku celnych uwag i sugestii, przewodził dyskusji. Phoebe czułaby się najlepiej, gdyby wypadało ze zdumienia otworzyć usta. Pytania, które zadawał jej przy stole, okazały się nieprzypadkowe, informacje, których mu tak chętnie udzieliła, 52

najwyraźniej głęboko zapadły mu w pamięć. Powiedziała mu wszystko, czego potrzebował, by zawładnąć każdą damą i każdym dżentelmenem z towarzystwa. Przez dłuższą chwilę nie mogła wydusić słowa, ani wymyślić niczego, co mogłoby go powstrzymać. Rozmówcy oddalali się parami i większymi grupkami, zainteresowani rozrywkami, które im zasugerował Deverell. Wreszcie Georgina Riley i Peter Mellors ostatni nieświadomi obrońcy - posłali jej promienne uśmiechy i poszli zapytać lady Cranbrook o sprzęty do krykieta, zostawiając ją osamotnioną w towarzystwie przeznaczenia. Phoebe odetchnęła

S R

głęboko i spojrzała na niego, mrużąc oczy ze złości. Napotkał jej wzrok._ - Panie hrabio...

- Proszę na mnie mówić Deverell. Wszyscy się tak do mnie zwracają.

- Zdaje mi się, że wciąż ulega pan pewnemu złudzeniu. Nieważne, jak bardzo będzie się pan starał, z pewnością nie zachwieje pan... - A może - beznamiętnie patrzył na jej twarz - ma pani ochotę na przechadzkę po tarasie? Choć nie mogę się doprawdy doczekać, co jeszcze zamierza mi pani powiedzieć, wolałbym, by reszta gości nie podsłuchiwała naszej rozmowy. A pani? Miał rację. Deverell stanął tak, że osłaniał ją przed resztą towarzystwa, lecz Phoebe zdawała sobie sprawę, jak wiele ciekawych spojrzeń muszą teraz przyciągać. 53

- Jeśli spacer po tarasie wydaje się pani niestosowny, zapewniam, że pani ciotka będzie nas obserwować. - Niech szlag trafi konwenanse! Mam już dwadzieścia pięć lat! Odwróciwszy się na pięcie, wyszła na taras. Kryjąc uśmiech, Deverell pospieszył za nią. Szedł tak blisko, że gdy zatrzymała się gwałtownie w połowie tarasu i odwróciła, niemal na nią wpadł. Zdołał się w porę zatrzymać, lecz zaledwie kilka centymetrów dzieliło jedwab gorsetu jej sukni od jego torsu. Spoglądając w dół, widział krągłości w kolorze kości słoniowej, wznoszące się i opadające w wycięciu dekoltu. Phoebe nie cofnęła się.

S R

Spojrzał na jej rozchylone wargi, a potem w oczy. Wzrok miała nieco błędny. Po chwili zauważył, że wstrzymała oddech. Spojrzała na jego usta._

Każdym zmysłem pragnął objąć ją, przyciągnąć do siebie i posmakować tych kuszących warg. I przeciw jej argumentom wysunąć własny.

Rozdział 3 Lecz...

Serce jej łomotało i Deverell dobrze o tym wiedział. Był to rodzaj instynktownej wiedzy, której nie zamierzał kwestionować. Nigdy wcześniej nie znalazła się tak blisko mężczyzny, który planował ją zdobyć. Uwieść. Deverell zrozumiał już, że najpierw musi dokonać tego drugiego, by w ogóle móc marzyć o pierwszym. Phoebe sama zauważyła z naciskiem, że ma już przecież dwadzieścia pięć lat. 54

Poza tym wiedział, jak niesłychanie silnie odczuwa jego bliskość. Nigdy jeszcze żadna kobieta tak mocno na niego nie reagowała. Odnalazł zdumiewająco namiętną damę, której nikt przed nim nie zdołał rozbudzić. Phoebe będzie należała do niego. Drżała na całym ciele. Czuł nieprzepartą chęć, by ją ukoić, i jeszcze większą chęć na co innego. Odcinając się od rozpraszających myśli, ujął jej dłoń, która zawisła w powietrzu, i delikatnie po-pchnął ją do tyłu. Sam nie był w stanie odsunąć się od niej. Szerokie ramiona zasłaniały jej sylwetkę przed wzrokiem gości zgromadzonych w salonie. Phoebe wciąż była

S R

oszołomiona. Mocniej uścisnął jej dłoń.

- Phoebe, chciałaś mi coś powiedzieć.

Całe lata panowania nad sobą ułatwiły mu zachowanie spokojnego tonu i okiełznanie pierwotnych instynktów. Phoebe zatrzepotała rzęsami. Nagle oblała się rumieńcem i odsunęła się jeszcze o krok. Deverell nie puścił jej dłoni, nie chciał bowiem, by odsunęła się za daleko.

- Ja... Ach... - Odetchnęła głęboko i spojrzała mu w oczy. Chciałam poinformować pana, że... że naprawdę nie chcę zostać niczyją żoną, i jeśli ma pan choć odrobinę serca, nie będzie pan na mnie naciskał. Patrząc mu w oczy, Phoebe zastanawiała się, skąd wypłynęły te słowa. W niczym nie przypominały tyrady, którą zamierzała go znokautować. A właśnie taki miała zamiar, zanim odwróciła się i odkryła, że Deverell stoi tak blisko, zaś jego usta znajdują się kilka 55

centymetrów od jej warg. Poczuła żar jego ciała, promieniującą od niego męskość i kryjącą się w niej pokusę. Serce wciąż łomotało jej w piersi. Pragnęła, by ją pocałował. To pragnienie wprawiło ją w takie osłupienie, że nie mogła się poruszyć ani odezwać. Nie zdziwiło jej to, jednak... Musi uciekać... Wyrwać się jakoś spod hipnotycznego uroku jego oczu i ust. Zdała sobie sprawę, że znów wpatruje się w zmysłowe wargi Deverella. Skonstatowała, że hrabiego ogarnęła podobna fascynacja.

S R

Deverell na chwilę zamknął oczy, potem spojrzał na nią przenikliwie.

- Skoro o to chodzi... - Jego szept był mroczny jak noc. - Skoro naprawdę nie masz zamiaru być niczyją żoną, to może... Nie widziała koloru jego oczu, ale wydawało jej się, że nagle ściemniały. Deverell uniósł jej dłoń i wciąż patrząc jej w oczy, żarliwie pocałował delikatną skórę na wewnętrznej stronie nadgarstka. Jego wargi parzyły. Phoebe syknęła. Zakręciło jej się w głowie. - Nie odpowiadaj od razu. - Mroczny, wibrujący głos przeszył jej ciało. - Pomyśl o tym. Jej rozsądek ulotnił się całkowicie. Deverell uśmiechnął się, jakby to wyczuł, ujął ją pod rękę i poprowadził ku drzwiom. - Powinniśmy już wracać. Weszli do salonu. Gdy lokaj podał herbatę, Deverell poprowadził Phoebe do Edith i pozostał przy jej boku. Rozmowa 56

między nim, Edith, Audrey i panem Philipsem toczyła się tak gładko, że Phoebe mogła tylko wymownie kiwać głową. Po herbacie Edith jak zwykle pożegnała się i udała na spoczynek. Phoebe postanowiła odprowadzić ciotkę do sypialni, po czym szybko uciekła do własnej, gdzie czekała na nią Skinner. Nie licząc zdawkowej relacji o tym, że zrobiła wszystko, by zniechęcić Deverella - łącznie z podaniem mu logicznych argumentów - nie powiedziała wiele. Zachowała dla siebie również zaskakujący moment na tarasie i zamęt w głowie. Dopiero gdy zdmuchnęła świecę i zapatrzyła się w ciemność, zamęt ustał na tyle, że mogła zastanowić

S R

się nad tym, co sie stało, co czuła i co myślało Pogrążona w ciemności, nagle zerwała się z łóżka, zaskoczona konkluzją jaśniejącą pełnym blaskiem w jej umyśle. Skoro o to chodzi... to może...

Próbowała usilnie, ale nie była w stanie wymyślić innego znaczenia tych słów, zwłaszcza w połączeniu z tonem głosu i pocałunkiem.

Skoro nie zamierzała wychodzić za mąż... Deverell proponował romans. Cichy głos w jej głowie dowodził, iż Deverell jako bratanek jej chrzestnej matki nie mógł proponować nic podobnego, że pewnie się z nią droczył, nie dokończył właściwego zdania i powiedział coś, czego wcale nie chciał powiedzieć. Lecz głos ten był bardzo słaby. Dodatkowo osłabiały go wspomnienia Deverella - zwłaszcza zaś aury zmysłowości, jaka go otaczała. 57

Przez długie minuty siedziała kompletnie zszokowana. Nie jego propozycją, lecz własną reakcją. Deverell należał do typu mężczyzn, których doskonale rozpoznawała. W końcu zrobiło jej się zimno. Jęknęła głośno na myśl o własnej słabości, położyła się i podciągnęła kołdrę pod brodę. I starała się odepchnąć natrętną myśl o tym, że proponując romans, Deverell odgadł jej skryte marzenia. *** Rano obudziła się wcześnie i podjęła decyzję.

S R

Musi się skupić na rzeczach poważnych, a takie właśnie było zadanie, które miała wypełnić w tym domu. Planując je, powinna unikać towarzystwa

Deverella. Wstając z łóżka, posłała Skinner po książkę, którą porzuciła w bibliotece, i tacę ze śniadaniem. Potem umyła się i ubrała. Zjadła śniadanie i usiłowała skupić się na książce. Skinner doniosła jej, że Deverell jadł z resztą gości i umówił się z nimi na długą przejażdżkę do ruin domostwa z epoki żelaza. Przez otwarte okno dobiegł do Phoebe tupot wielu stóp, śmiech i ożywione rozmowy. Grupa chętnych na przejażdżkę zebrała się na tarasie. Ich głosy zaczęły cichnąć; oddalili się ku stajniom. Zaczekała jeszcze dziesięć minut, po czym wzięła książkę i zeszła na dół. W holu było pusto, mroczno i chłodno. Idąc, wsłuchiwała się w odgłosy domu, lecz nie usłyszała żadnych młodych głosów - ani szczebiotu panien, ani basów dżentelmenów. Starsze damy wstawały 58

późno; kilka matron czuwających nad właściwym zachowaniem młodzieży w czasie śniadania schroniło się z powrotem w swoich pokojach. Wszystko było tak, jak powinno. Phoebe udała się do porannego salonu, na tyłach domu. Jak się spodziewała, pokój był pusty. Wśliznęła się do środka, zostawiła szeroko otwarte drzwi i czekała. Zegar na kominku wybił właśnie pół godziny, gdy do jej uszu dobiegły odgłosy przyjazdu nowych gości. Odłożyła książkę i podeszła do drzwi. Nasłuchiwała. Stripes w pośpiechu podbiegł do frontowego wejścia, lokaje już

S R

uwijali się przy walizkach. Do tej kakofonii dołączył władczy kobiecy głos, a potem z promiennym uśmiechem zbiegła ze schodów lady Cranbrook.

-Aurelia! Witaj, moja droga,

Phoebe wyszła na korytarz, wyciągając dłonie ku lady Cranbrook i lady Moffat, witających się wylewnie w otoczeniu stosów walizek.

Lady Moffat ujrzała ją z daleka. - Phoebe, jak miło cię widzieć. Czy Edith również przyjechała? Phoebe z uśmiechem podała jej dłoń. - Oczywiście, madame. Nie mogła się już doczekać spotkania z panią. -I ja również. Nikt się tak nie orientuje w towarzystwie, jak Edith.

59

Uśmiechając się, Phoebe odsunęła się nieco, tylko przelotnie wymieniając spojrzenie z pokojówką stojącą przy kufrach swej pani. Skinąwszy jej głową tak delikatnie, że nikt oprócz pokojówki tego nie dostrzegł, Phoebe zniknęła w hallu. Weszła do pustego salonu, prosto ku drzwiom otwartym na skąpany w słońcu ogród. Założyła dłonie na piersi i spojrzała przez drzwi. Doprawdy! Co też przyszło tej Aurelii Moffat do głowy! Wystarczyło jedno spojrzenie, by się upewnić, iż rzeczywiście popełniła poważny błąd. Pokojówka była urocza, może nieco za niska,

S R

lecz bardzo kobieca. Każdy dżentelmen musiał uważać ją za smakowity kąsek. Znając skłonności lorda Moffata, zatrudnianie takiej pokojówki było zwykłym szukaniem guza. Poirytowana Phoebe zastanawiała się, czy wypada później szepnąć słowo lub dwa lady Moffat. A może powinna zrobić to Edith? Tymczasem Phoebe uczyniła wszystko, co było w jej mocy, choć niecierpliwiła się, by doprowadzić cały plan do końca. Nagrzany słońcem ogród zdawał się ją przyzywać. Właściwie suknię miała odpowiednią na spacer, może tylko przydałoby jej się kapelusz lub parasolka. Słysząc za plecami jakiś ruch, odwróciła się i ujrzała Stripesa. - Och, przepraszam, panienko. Nie wiedziałem, że pani tu jest. - Nic się nie stało, Stripes. Właśnie zamierzałam wyjść. Jeśli ciotka będzie mnie szukała, proszę jej przekazać, że poszłam na

60

spacer do altany. - Phoebe zawahała się, lecz zapytała: - Czy wszyscy panowie udali się na przejażdżkę? - Nie wiem, panienko. Ale w bibliotece nikogo nic ma, podobnie, jak w innych salonach na dole. Phoebe się uśmiechnęła. - Dziękuję, Stripes. Odetchnęła z ulgą i wyszła na taras. *** Siedząc pod jabłoniami przy strumieniu, Deverell przyglądał się nadchodzącej ku niemu Phoebe. Z tej odległości mógł swobodnie obejrzeć wszystkie jej krągłości, długą linię nóg i obiecujący kształt ud.

S R

Wykręcił się od przejażdżki i schronił na ustronnej ławeczce niedaleko mostku, z której miał świetny widok na tył domu i ścieżki prowadzące z jednej strony do stajni i ogrodu, a z drugiej do lasu. Było to idealne miejsce, by się przyczaić i czekać. Jego cel zdawał się czymś zaabsorbowany i choć miał nadzieję, że Phoebe myśli o nim, z drugiej strony wątpił w to. Słowa, które powiedziała do niego zeszłego wieczoru, zmusiły go do rozważania zupełnie nowych aspektów sytuacji. Wyraźnie powiedziała, że zajmuje się czymś, co pochłania całą jej uwagę i energię zwykle poświęcaną przez kobiety mężowi i dzieciom. Jednak, gdy spytał o to Audrey, nie miała ona pojęcia, czym może zajmować się Phoebe. Zarówno ciotka, jak i Edith były przekonane, że panna zanudza się na śmierć, czytając, pisząc listy i

61

odwiedzając krewnych, czyli zajmując się sprawami, którymi zwykle zajmują się młode damy bez zobowiązań. Lecz Phoebe przedstawiła mu się zupełnie inaczej i mógłby przysiąc, że nie kłamała. Poza tym istnienie jakiejś tajemniczej i absorbującej działalności bardziej pasowało do jej charakteru; Phoebe była pełna życia i energii. Nie wyobrażał sobie, że mogłaby nic nie robić. Deverell niecierpliwił się ogromnie, nie widząc przed sobą jasno sprecyzowanego celu, i podejrzewał, że Phoebe jest na tym polu bardzo do niego podobna. Po prostu musiała angażować się w coś jakiś projekt, czy poważne zadanie - co umożliwiałoby jej zużytkowanie energii.

S R

Im dłużej myślał o jej zagadkowych zajęciach, tym bardziej był przekonany o ich istnieniu. Cokolwiek to było, przynajmniej częściowo zamierzała to ukryć. Znał ją już na tyle, że przypuszczał, iż nie jest to nic przyziemnego i prozaicznego.

Koniecznie musi się dowiedzieć, co ją absorbuje i wypełnia jej czas. Prawdopodobnie taka wiedza pomoże mu zdobyć jej serce. Ponadto musi się upewnić, że tajemnicze zajęcie nie przeszkodzi jej zostać jego żoną. Phoebe nie widziała go, zanim weszła w chłodny cień drzew, a wtedy było już za późno na wycofanie się. Zaklęła w duchu i zatrzymała się, patrząc, jak Deverell wstaje z ławki. Spojrzał jej w oczy. Nie uśmiechnął się bezczelnie, czego się spodziewała, lecz powiedział po prostu: - Nawet dwudziestopięcioletnia dama nie powinna chodzić samotnie na spacery. 62

W pierwszej chwili chciała pogardliwie parsknąć i przynajmniej spróbować się go pozbyć, lecz udowadnianie, że nic jej nie grozi, podczas gdy on stanowił wystarczające zagrożenie, wydało jej się absurdalne. Zadarłszy nos, poinformowała go beztrosko: - Wybieram się do altany na wzgórzu. To dość długi spacer. Uśmiechnął się i podszedł bliżej. - Wybiorę się z panią. Będzie pani mogła pokazać mi te wszystkie widoki, o których pani wczoraj opowiadała. Zmrużyła oczy, usiłując przejrzeć zamiary ukryte pod maską uprzejmości. Doskonale wiedział, że Phoebe nie życzy sobie jego

S R

towarzystwa, ale nie może odmówić. Nie mogła niczego wyczytać z jego twarzy, nie licząc determinacji. Kłótnia z nim nie miała szans na powodzenie.

Skierowała się w stronę mostku. - Tędy.

Deverell ruszył u jej boku. Milczała zawzięcie. Ku jej zdumieniu nie próbował przerwać przyjemnej ciszy. Gdy minęli bulgoczący strumyk, ścieżka zaczęła się wspinać po zboczu wzgórza wystarczająco łagodnie, by Phoebe nie potrzebowała się wspierać na jego ramieniu. Była za to niezmiernie wdzięczna losowi. Deverell zachowywał między nimi odpowiedni dystans, lecz Phoebe stwierdziła z irytacją, że taka odległość jej nie wystarcza. Wciąż czuła jego bliskość wszystkimi zmysłami.

63

Wstrząsający moment na tarasie i jego sugestia na temat romansu najwyraźniej wzmacniały odczucie jego bliskości, rozdrażniając ją i wytrącając z równowagi. W jakiś sposób udało mu się obudzić część jej natury, o której nie miała wcześniej pojęcia. Z narastającą złością odkrywała w sobie wszystkie symptomy, jakie obserwowała u dziewcząt, które doznają pierwszego olśnienia płcią przeciwną. Najgorsze było to, że nigdy wcześniej, nawet na pensji, nie uległa niczyjemu urokowi. To było naprawdę poniżające, że wpadła w tę pułapkę w tak późnym wieku, gdy sądziła, że nic podobnego jej już nie grozi. A jednak nie była w

S R

stanie zignorować drżenia dłoni, naprężenia ciała i rozproszenia myśli... Czuła straszliwą potrzebę zmącenia ciszy, choćby bezsensownym bełkotem, tylko po to, by odwrócić uwagę od narastającego między nimi napięcia. Zapewne wzbudzi tym jego uśmiech... Odezwała się chłodno:

- Audrey nie opowiadała zbyt wiele o pana karierze wojskowej, prócz tego, że był pan członkiem Gwardii Królewskiej. Gdzie zdarzyło się panu walczyć? Przez dłuższą chwilę milczał. Phoebe spojrzała na niego. Szedł przy jej boku ze wzrokiem utkwionym w ziemię. - Początkowo byłem w Gwardii, ale po kilku miesiącach zostałem skierowany do innej służby. - Spojrzał jej w oczy. - Większą część ostatnich dziesięciu lat wojny spędziłem w Paryżu. -W Paryżu? Ale... 64

Deverell widział, jak jej twarz stężała, gdy usiłowała zrozumieć, co chciał przez to powiedzieć. - Był pan szpiegiem? Skoro miała zostać jego żoną, powinna przecież o tym wiedzieć. - Oficjalnie nazywa się to „tajny agent". Z ulgą dostrzegł, że jej to nie przeraziło. Zdawała się zaciekawiona. - I co pan robił? Wydzierał pan Francuzom sekrety i dostarczał je do Whitehall*? Usta zadrgały mu w uśmiechu.

S R

- Niezbyt często. Nie takie było moje zadanie. - Zawahał się. - Dzięki staraniom mojego ojca, pomijając tradycyjne studia w Eton i Oksfordzie, zdobyłem gruntowną wiedzę na temat ekonomii i handlu. Uważał, że jest to najważniejsza gałąź wiedzy - znać sposoby wpływania na składowanie i transport dużych ładunków z jednej części świata w inną. Na tego rodzaju przedsięwzięciach zbudował fortunę naszej rodziny. Szli wciąż pod górę. Deverell podtrzymał jej łokieć, gdy przechodziła nad dużym korzeniem. - Wziąwszy pod uwagę szczególny zakres mojej wiedzy oraz fakt, iż płynnie mówię po francusku i mogę uchodzić, jeśli nie za rodowitego Francuza, to za mieszkańca francuskich kolonii, nadawałem się wybornie do kontrolowania gałęzi handlu kluczowych dla dobrego funkcjonowania Francji. Whitehall - siedziba rządu angielskiego. 65

- Zerknął na nią i stwierdził, że słucha go z uwagą. - Trudno jest, na przykład, zaopatrzyć armię w strzelby, jeśli żelazo nie trafia do portów, w których znajdują się odlewnie. Zakłócanie przebiegu najważniejszych transportów zwykle powoduje ogromne straty na polach bitwy. - To... fascynujące. Musiał pan... - Zamilkła, marszcząc brwi. Chciałam powiedzieć, że pewnie prowadził pan ekscytujące życie, ale z drugiej strony musiało być ono niezwykle niebezpieczne. - Spojrzała mu w oczy. - Dziesięć lat to bardzo długo.

S R

Kiwnął głową i spojrzał pod nogi, rozpamiętując każdy rok z owych dziesięciu lat.

- Musiałem być ostrożny, zawsze czujny i skryty. Ścieżka zakręcała tuż przed szczytem wzgórza i okrążała stożkowate wzniesienie. Gdzieniegdzie kępy drzew rzucały cień na drogę, zapewniając chłodne schronienie i wspaniały widok na okolicę. Phoebe zatrzymała się pod baldachimem liści, spoglądając na kraciaste pola rozciągające się u jej stóp. Deverell stanął przy niej. Lekki wiatr muskał jej twarz i rozwiewał kosmyki włosów, które wymknęły się z koka. Kilka loków pieściło odsłonięty kark. Jego wzrok spoczął na delikatnej skórze. Zupełnie jakby to poczuła, Phoebe odwróciła się i spojrzała mu w oczy. Widział, że znowu wstrzymała oddech. Po chwili odezwała się:

66

- Słyszałam, że pański zaprzęg należy do najlepszych w okolicy. Rozumiem zatem, że skoro wrócił pan już na tę stronę kanału, wrócił pan też do trybu życia, który przerwała wojna? Roześmiał się. - Pewnie tak by się stało, gdyby tytuł i spore posiadłości nie pokrzyżowały moich planów. - Zastanawiał się przez chwilę, wreszcie wzruszył ramionami. - Szczerze mówiąc, gdyby nawet mój daleki kuzyn nie zmarł tak niespodziewanie, wątpię, bym kiedykolwiek powrócił do beztroskiego życia modnego fircyka. Dziesięć lat napięcia na zawsze zmienia gusta.

S R

Nawet na nią nie patrząc, zrozumiał, że ją zaskoczył. Że nie pasuje do schematu, w jaki usiłowała go wtłoczyć. - Co pan sądzi o naszym królu? Poznał go pan? - Prinny'ego? Owszem. Nie mogę powiedzieć, żeby mnie zachwycił.

Uśmiechnęła się mimowolnie. Nie przestała jednak zasypywać go pytaniami na chybił trafił - Deverell odniósł wrażenie, że Phoebe szuka jakiejś płaszczyzny porozumienia, ramy, do której mogłaby wpasować jego postać, oszacować i osądzić. Ochoczo poddał się tej grze. Gdy zaczęła go wypytywać o inne konie, które posiadał, musiał przyznać, że kolekcjonowanie najlepszych wierzchowców jest jedną z niewielu przywar fircyka, jakim świadomie hołduje. Czekał, aż Phoebe spyta go, do jakich innych przywar gotów byłby się przyznać, lecz najwyraźniej nie chciała być aż tak bezczelnie bezpośrednia. 67

Szkoda. Miał w zanadrzu doskonałą odpowiedź. Mimo pozorów nie był taki, jak mężczyźni z towarzystwa. Phoebe musiała wreszcie dojść do takiej konkluzji, jak również i do tej, że coraz lepsze poznawanie go nie zmniejsza jej poirytowania i napięcia. Wręcz przeciwnie. Czuła w tej chwili nieposkromioną ciekawość. Kim tak naprawdę jest Deverell? Co jest dla niego ważne? Co go pociąga? Jednakże ciekawość była o wiele lepsza niż zauroczenie oraz o wiele łatwiejsza do wyjaśnienia. Zanim dotarli do altany, ujrzeli na szczycie wzgórza niewielką,

S R

okrągłą wieżę widokową. Phoebe doszła do wniosku, że najlepiej zrobi, jeśli wymaże wszelkie wcześniejsze doświadczenia związane z Deverellem. Co oczywiście kazało jej się zastanowić nad chwilą na tarasie - czy rzeczywiście miał na myśli to, co wywnioskowała? Jeśli tak...

Deverell wspiął się za nią na okrągłą platformę wznoszącą się nad dachem. Wieża była świeżo odmalowana i utrzymana w dobrym stanie. Phoebe podeszła do poręczy i spojrzała na krajobraz. Deverell zatrzymał się na środku tarasu i przyjrzał się Phoebe. W pewnym sensie łatwo było ją przejrzeć. Jasno precyzowała poglądy. Jednak jej przekonania i motywy w dużej mierze pozostawały w ukryciu. Choć świetnie radził sobie z czytaniem ludzkich charakterów, jej myśli wciąż otaczał nimb tajemnicy. Była zaś na tyle niezwykła, że nie mógł oceniać jej na podstawie licznych doświadczeń z innymi damami. 68

Dla kogoś jego pokroju było to nieco niepokojące. Pokierowanie, a właściwie manipulowanie damą, która głęboko ukrywała przed nim swe myśli, okazało się niełatwe. Bał się każdej porażki, lecz w przypadku Phoebe nie dopuszczał do siebie myśli o niepowodzeniu. Niestety, chwilowo skazany był na działanie po omacku. Nie sądził, by nagle zmieniła zdanie na temat małżeństwa. Nie sądził również, by podjęła już decyzję na temat romansu, którym chciał ją zachęcić do stałego związku, jednakże miał nadzieję, że przynajmniej rozważa tę opcję.

S R

Otrząsnął się i podszedł ku niej. Widok był wspaniały. Patrzyli na posiadłość lady Cranbrook i otaczające ją ziemie, na pola i rzekę, łagodne wzgórza, które ciągnęły się aż do purpurowej linii horyzontu. Deverell przechylił głowę i spojrzał jej w twarz. Na widok zmarszczonych brwi stłumił uśmiech. Phoebe nie myślała o rzece ani o polach.

Znajdowali się tu zupełnie sami, choć teoretycznie na widoku. Doskonałe miejsce na zaciśnięcie pętli. Uśmiechnął się i poddał kuszącej wizji. Powoli podniósł dłoń i jednym palcem delikatnie dotknął miękkich loków pieszczących jej kark. Jedwabisty lok musnął jej skórę. Phoebe zadrżała. Zacisnęła palce na barierce, odetchnęła głęboko i spojrzała na niego z irytacją. - Niech pan przestanie!

69

Przelotnie zerknął jej w oczy i nadal wpatrywał się w delikatny kark. - Dlaczego? - Zanim zdążyła odpowiedzieć, przygwoździł ją spojrzeniem. - Nie podobało się pani? Przez chwilę szczerość nie pozwalała jej przemówić, lecz zdołała wreszcie warknąć: - Nie! -I zamknęła oczy. Deverell uśmiechnął się szeroko, lecz zabrał dłoń. Przysunął się jednak bliżej i przechylił głowę tak, że mógł patrzeć jej prosto w twarz.

S R

Wpijając palce w barierkę, patrzyła na niego nieufnie. Uśmiechnął się życzliwie. - Proszę oddychać.

Drgnęła i nabrała powietrza. Dość nerwowo. - Jeśli pani zemdleje, będę zmuszony panią złapać, objąć, a może nawet zanieść do domu. Otworzyła szeroko oczy. - Nie zemdleję. Delikatnie położył dłoń na jej karku. Dotyk był lekki i łagodny, lecz w zupełności wystarczył. Phoebe zadrżała, niezdolna do najmniejszego ruchu, do sprzeciwu. Ani do ukrycia własnej reakcji. Deverell poczuł, że przeszyła go fala pożądania. Phoebe zamknęła oczy i usiłowała wrócić do równowagi. Gdy pałce ścisnęły jej kark, westchnęła.

70

Każdy zmysł nakazywał mu przyciągnąć ją do siebie i pocałować. Mięśnie mu stężały, przysunął się jeszcze bliżej. Spojrzała mu w oczy i Deverell zamarł. Zaskoczenie zmieszane z przerażeniem i rozpaczą wyglądały z jej ślicznych oczu i natychmiast ostudziły jego zapały. Choć zdawało mu się, że już nic go nie powstrzyma, wyraz jej twarzy skutecznie go zniechęcił. Natychmiast rozluźnił uścisk i starał się odrobinę odprężyć. Nie zabrał dłoni z jej karku, lecz pogłaskał ją delikatnie tak, jakby uspokajał spłoszonego konia. Analogia była słuszna. Patrząc jej w oczy, zrozumiał, że za

S R

bardzo się pospieszył. Ledwie oddychała i drżała. Nigdy wcześniej nikt jej nie dotykał. Była oszołomiona jego bliskością i niezdolna wykonać choćby dwóch kroków, w przeciwnym razie uciekłaby. Miała już dwadzieścia pięć lat. Nie mógł uwierzyć, że jeszcze nigdy nikt jej nie całował. A jednak ten rodzaj reakcji, ta panika... Jej wrażliwość była niesłychana, lecz i on reagował silniej na jej obecność. I choć przez to czuł coraz większe pożądanie, zdał sobie sprawę, że dla niej może to być zbyt gwałtowne przeżycie. Przecież dopiero wczoraj się poznali. Nie był cierpliwym człowiekiem, lecz Phoebe nie była pierwszą lepszą kobietą. Opanowując ostatecznie impulsy, pochylił się ku niej. Chciała się odsunąć, lecz w ten sposób tylko napierała na jego dłoń, wciąż przytrzymującą delikatny kark. Zastygła, lecz Deverell nie próbował

71

jej pocałować. Delikatnie przylgnął wargami do gładkich włosów nad uchem. - Przestań z tym walczyć. - Zaczekał, aż szept głęboko zapadnie jej w pamięć i aż zrozumie, że nie zamierzał jej do niczego zmuszać. Nie walcz ze mną. Mogę nauczyć cię więcej o rozkoszy, niż sobie wyobrażasz. Otworzyła usta, lecz przerwał jej, mówiąc: - I nie próbuj mi wmówić, że nie jesteś zainteresowana rozkoszą. - Spojrzał jej w oczy. - Rozkoszą, o której rozmawiamy, każdy jest zainteresowany.

S R

***

Wracali do domu. Serce Phoebe łomotało w piersi przez całą drogę. Czuła się, jakby uciekła przed groźną bestią tylko po to, by stwierdzić, że inna bestia śledzi każdy jej krok. To nie Deverell był ową bestią, lecz żar, który między nimi płonął. Zanim przecięli trawnik i doszli do domu, miała już całkowitą pewność.

Nie wiedziała, co o nim sądzić, lecz ów żar był jeszcze bardziej irytujący niż sam Deverell. I o wiele bardziej wytrącał ją z równowagi. Nie potrafiła wyjaśnić przyczyn, dla których kobieca część jej natury uznawała go za coraz bardziej... interesującego. Udowodnił już, że jest inny, niż jej się zdawało, co podsyciło tylko jej ciekawość. I choć żar, który wyraźnie czuła, zdawał się nie do opanowania, Deverell zrozumiał, że nie chciała, by ją pocałował i powstrzymał się. 72

Nie pocałował jej. Zaś najbardziej wstrząsnęło nią to, że gdy odsunął się od niej, jakaś dzika, niezrozumiała część jej duszy nie chciała, by przestawał. Pragnęła, by zignorował jej strach, odepchnął na bok instynktowne wahanie i... Metaforycznie rzecz ujmując, by wziął ją za rękę i nauczył wszystkiego, czego jeszcze nie umiała. Właśnie to jej proponował. Wiedzę. To z pewnością było szalone. Kuszące, lecz całkowicie szalone. Weszła sztywno na schody tarasu, odetchnęła na tyle, na ile

S R

pozwalały jej wciąż ściśnięte płuca i powiedziała: - Dziękuję za spacer, panie hrabio.

Spojrzał jej w oczy. Skrzyły się cynizmem. Zanim zdążyła odejść, z głębi domu rozbrzmiał gong. Deverell uśmiechnął się. Eleganckim gestem wskazał drzwi do jadalni.

- Zdaje się, że to już pora obiadu. Dołączymy do reszty gości? Phoebe zaklęła w duchu, kiwnęła głową i wciąż na sztywnych nogach weszła przez drzwi. *** Gdyby ją ktoś zapytał, stwierdziłaby, że horda rozgadanych gości jest ostatnią rzeczą, jakiej w tej chwili potrzebowała. Jak się jednak okazało, przysłuchiwanie się ożywionym relacjom z przejażdżki do ruin dało jej czas na odzyskanie równowagi. Większość owych historii była kierowana do Deverella, najwyraźniej,

73

by mu uświadomić, jak bardzo go brakowało. Stłumiła parsknięcie i utkwiła wzrok w talerzu. Rzecz jasna, Deverell usiadł tuż obok. Podobnie jak wcześniej, jego bliskość pobudzała zmysły, lecz nie było to bynajmniej irytujące. Nie było też uspokajające i z pewnością nie kojące, lecz... przyjemne i kuszące. Gdyby tylko się na tym skupiła, mogłaby zignorować owe odczucia, jednak jej umysł najwyraźniej miał inne plany. Między innymi wciąż roztrząsała intrygujące zajście na wieży widokowej, zwłaszcza zaś fakt, że Deverell powstrzymał się, choć nie musiał. Miał pełną kontrolę nad sytuacją i nie wykorzystał tego; wydało jej się to fascynujące.

S R

Niestety, nie mogła uciec od razu po obiedzie. Ogłoszono konkurs łuczniczy i wszyscy wyszli na trawnik, chroniąc się w cieniu drzew, podczas gdy Peter Mellors i Edgar Thomas ustawiali cele. Służba przyniosła dodatkowe krzesła dla dam. Deverell wyciągnął się na trawie między krzesłem Audrey i Phoebe. Ta ostatnia udawała, że przysłuchuje się rozmowie Leonory i Georginy, lecz słuchała wyłącznie Deverella opowiadającego Audrey o widoku ze wzgórza. Ku jej uldze Audrey nie spytała, kto mu towarzyszył w wycieczce, on zaś nie śpieszył się z tą informacją. Nagle Edgar zaklaskał, ściągając na siebie spojrzenia zebranych. - Uwaga, uwaga! - Uśmiechnął się. - Podzieliliśmy uczestników na czteroosobowe grupy. Zwycięzca z każdej czwórki przechodzi do następnego etapu. - Przeczytał zasady konkursu i nazwiska

74

uczestników. - Najpierw rozegramy konkurs dla pań, potem dla dżentelmenów, wreszcie rundę finałową. Uczestnicy konkursy wstali. Deverell podniósł się również i spojrzał na Phoebe. - Nie bierze pani udziału? - Nie jestem zainteresowana. Wyszczerzył zęby w uśmiechu i dołączył do grupki dżentelmenów. Rozpoczął się turniej pań. Phoebe dyskretnie się rozejrzała; jeśli uciekać, to tylko teraz. Starsze damy zajęte były plotkami lub obserwowaniem łuczniczek. Kilku starszych panów zgromadziło się na uboczu, zawzięcie dyskutując o polowaniu.

S R

Deverell z łukiem w dłoni stał w grupie młodzieńców, przyglądając się zawodom dam.

Peter, Edgar i Charlie Wickham zagrzewali je do walki głośnymi okrzykami. Na trawniku panował radosny nastrój, towarzystwo ze śmiechem stawało w szranki i nikt chyba nie traktował konkursu zbyt poważnie.

Strzelali wzdłuż linii drzew, pod którymi rozsiadły się matrony, na tyle daleko od strefy cieni, by nie rozpraszał ich żaden ruch. Phoebe nakazała sobie wstać i cicho się wymknąć, i pewnie zrobiłaby to, gdyby jej woli nie osłabiło słodkie popołudniowe lenistwo. Wiał delikatny ciepły wietrzyk, niosąc zapachy lata. I choć łucznictwo nie należało do jej ulubionych rozrywek, wygłupy młodych uczestników rozbawiły ją. Powoli z licznej grupy zaczęli się wyłaniać faworyci i Phoebe odkryła, że się bezwiednie uśmiecha.

75

Ku zdumieniu matron w finale konkursu dam walczyły zaciekle Leonora i Deidre. Tworzyły atrakcyjną parę ideałów kobiecej urody delikatnej blondynki i tajemniczej brunetki. Ostatecznie Deidre pokonała rywalkę i z dumą rozejrzała się dokoła, przyjmując gratulacje. Phoebe dostrzegła, jak Deidre wpija przenikliwy wzrok w Deverella i jak jej zależy na jego pochwałach. Nadeszła jednak pora na finał dżentelmenów. Deverell był jednym z trzech finalistów i, jak inni, musiał rozpiąć surdut, by naciągnąć cięciwę. Phoebe musiała przyznać, że jego tors prezentował się zaiste imponująco.

S R

Deverell był o kilka lat starszy od swoich rywali - Carltona Philipsa i Charliego. Był od nich również wyższy i bardziej postawny oraz, jak stwierdziła w duchu Phoebe, z pewnością silniejszy. Nie zdziwiła się, gdy bez trudu wygrał pierwszą rundę. Zgodnie z zasadami dwaj pokonani dżentelmeni strzelali w rundzie drugiej jako pierwsi. Patrząc na Deverella, Phoebe stwierdziła, że nie przygląda się on rywalom, lecz wianuszkowi roześmianych i podekscytowanych panien, czekających na zakończenie konkursu, by rzucić się na zwycięzcę z gratulacjami. Nadeszła jego kolej. Stanął na wyznaczonej linii, naciągnął cięciwę i posłał trzy szybkie strzały do celu. Wszystkie trafiły w tarczę, żadna jednak nie była nawet w przybliżeniu tak blisko środka, jak w poprzedniej rundzie. Co więcej, gdy podliczono punkty, okazało się, że Deverell nie jest już na pierwszym miejscu. Zwycięzcą został Charlie i ze śmiechem domagał się zachwytów i czułości od 76

zgromadzonych panien. Oczywiście podeszły do niego, uśmiechając się, lecz większość z nich ścigała wzrokiem Deverella, który pogratulował Charliemu, ukłonił się Edgarowi i ruszył wprost ku Phoebe. - Cholera! - Widząc, dokąd się skierował i już z daleka czując na sobie ciężar jego spojrzenia, domyśliła się, że szansa na ucieczkę równała się zeru. Deverell wszedł w cień drzew i schylając się pod niską gałęzią, stanął przed Audrey, która oglądała konkurs przez lornetkę. Spojrzała na niego badawczo.

S R

- Nie miałam pojęcia, że Charlie jest takim świetnym łucznikiem. Lepszym nawet od ciebie. Deverell wzruszył ramionami. - Dziś był najlepszy.

Uniosła brwi, ale nie powiedziała nic więcej. Chciał podejść do Phoebe, lecz w tej chwili Stripes zapowiedział popołudniową herbatę. Kryjąc grymas, Deverell zwrócił się do Edith i ciotki: - Herbaty? - Oczywiście. - Obie pokiwały głowami. Spojrzał na Phoebe, unosząc brwi. Wyciągnęła do niego dłoń. - Pomogę panu. Ramię w ramię przecięli trawnik, podchodząc do stołu z napojami i ciastkami; Deverell zaczął ją wypytywać o zdumiewający, jego zdaniem, brak zainteresowania łucznictwem, i gładko przeszedł 77

do pytań na temat jej dzieciństwa, by jak najlepiej wykorzystać krótki czas konieczny do napełnienia filiżanek i talerzyków. Gdy wracali, za wszelką cenę unikał zachęcających spojrzeń, które posyłały w jego stronę rozmaite panny. Udało im się bez przeszkód dotrzeć do Edith i Audrey. Ciotki były tak pochłonięte wspominaniem jakiegoś zdarzenia z zamierzchłej przeszłości, że zaledwie kiwnęły głowami w podziękowaniu za herbatę. Phoebe spojrzała na Deverella znad filiżanki i napotkała jego spojrzenie. Choć czuł na sobie przenikliwy wzrok innych dam, tylko spojrzenie Phoebe robiło na nim wrażenie. Odkąd wrócili z porannej

S R

wyprawy, wciąż na niego ukradkowo zerkała, a przez ostatnią godzinę wręcz nie robiła niczego innego.

Te jej spojrzenia zaczęły go wytrącać z równowagi. Od lat nie czuł się w taki sposób, a właściwie można by rzec, że od dekad odkąd studiował w Eton i po raz pierwszy zauważył pożądliwy wzrok pokojówek na swym ciele. Jednak ku jego zdumieniu emocje, które go przepełniały w tej chwili, okazały się niemal identyczne jak porywy młodzieńczych uczuć, które wciąż pamiętał. Doprawdy, przykra myśl, jeśli weźmie się pod uwagę doświadczenia, które zgromadził przez wszystkie te lata. Było oczywiste, że Phoebe poważnie rozważa jego propozycję. Fakt ten, wraz z emocjami, jakie wzbudzały w nim spojrzenia Phoebe, wzburzały jego krew i wzmagały pożądanie. Jednak po krótkiej chwili zbliżenia na wieży widokowej wiedział doskonale, że nie czas jeszcze na odkrywanie przed nią tajemnic pożądania. 78

Miał zamiar ją pocałować, ale się powstrzymał. Jednak, choć rozwaga i doświadczenie chwilowo wzięły górę, jego żądza została tylko przytłumiona. I po ostatniej godzinie, gdy wciąż czul na sobie jej wzrok i miał niemal pewność, nad czym się tak usilnie zastanawia, nie pragnął niczego innego, jak tylko znaleźć się z nią sam na sam i wyjaśnić sytuację. Jak słusznie odgadła Audrey, celowo przegrał w konkursie, by móc swobodnie zajmować się tylko Phoebe. I być może ją przekonać, by oddała mu pocałunek, który jej wcześniej darował. Jeśli w niedługim czasie jej nie pocałuje, jeśli nie skosztuje jej warg, niechybnie straci rozum.

S R

Opróżnił filiżankę. Stwierdziwszy, że emocje Phoebe uspokoiły się wystarczająco, spojrzał jej w oczy.

- Przez następną godzinę albo i dłużej będą tylko plotkować powiedział przyciszonym głosem. - Zastanawiam się, czy nie miałaby pani ochoty na spacer. Znalazłem urocze miejsce nad strumieniem. Odkrył je tego ranka i dobrze zapamiętał. Lekko skinęła głową. Postawiła filiżankę na małym stoliku przy fotelu Audrey. Matka chrzestna przerwała w pół zdania i spojrzała na nią. - Wybieramy się na spacer nad strumień. - Phoebe śmiało spojrzała w oczy Edith, w razie oporu gotowa przypomnieć jej, że ma już dwadzieścia pięć lat. Lecz starsze damy tylko się uśmiechnęły. - Oczywiście, kochanie. - Edith pomachała jej na pożegnanie. Pogoda jest dziś cudowna. 79

- Szkoda byłoby nie wykorzystać jej w pełni - dodała Audrey, po czym wróciły do rozmowy. Phoebe spiorunowała je spojrzeniem. Wiedziała, że aby spojrzeć na Deverella, musiałyby obie się odwrócić, gdyż stał za ich krzesłami, ale mogły przynajmniej dla zachowania pozorów spojrzeć na niego surowo, jak to miały w zwyczaju stateczne matrony. Wprawdzie nie wybierali się daleko, wciąż jednak. .. Potrząsnęła głową i odwracając się do Deverella, wyrzuciła z myśli zarówno matkę chrzestną, jak i ciotkę. Jej twarz była zacięta. Deverell pokazał dłonią linię drzew. - W tę stronę.

S R

Na szczęście stali z dala od reszty towarzystwa i udało im się niepostrzeżenie wymknąć, bez ściągania na siebie uwagi innych gości. Phoebe zauważyła ukradkowe spojrzenia Deverella, który najwyraźniej nie życzył sobie, by ktokolwiek do nich dołączył. Była podobnego zdania.

Rozdział 4

Ścieżka wiodła na przemian w cieniu i w pełnym słońcu, między starymi drzewami rosnącymi wokół trawnika, a potem w dół łagodnego zbocza. W wąskiej, nieco stromej dolinie bulgotał strumień. Gdy zaczęli schodzić po skarpie w kierunku wąskiej ścieżki wijącej się nad samą wodą, Deverell wziął Phoebe za rękę. Strumień, wciąż wzburzony po wiosennych ulewach, płynął wartko, pieniąc się na dużych głazach wystających ponad 80

powierzchnię wody. W powietrzu rozlegały się przyjemne dla ucha odgłosy lata - szmer skrzydeł ważki i radosny trel ptaków. Leniwe ciepło popołudnia zdawało się spływać po zboczach doliny, otulać i rozgrzewać. Spacerowali w milczeniu. Choć Phoebe wiele razy odwiedzała tę posiadłość, nigdy jeszcze nie szła tajemniczą ścieżką. Alejka robiła spory łuk i gdy wyszli na otwartą przestrzeń, Phoebe zrozumiała, co miał na myśli, mówiąc o „uroczym miejscu". Strumień wpadał do malowniczego stawu; jego bulgotanie cichło, gdy z westchnieniem rozpływał się w ciepłej, spokojnej toni. Ścieżka odbijała nieco od brzegu strumienia, zaś nad brzegiem stawu gałęzie

S R

dorodnych drzew zwieszały się aż do wody.

Deverell poprowadził ją pod baldachim zielonych liści. Po dłuższym spacerze w słońcu chłodny cień nad wodą bardzo ją orzeźwił. Oparła się o gładki pień i patrzyła, jak Deverell podchodzi do brzegu, podnosi płaski kamień i rzuca tak sprytnie, że ten podskakuje wiele razy na powierzchni wody. Zniknął dopiero przy drugim brzegu. Plusk zaniepokoił turkusowego zimorodka, który szybko umknął w górę strumienia. Deverell stał, wsparłszy dłonie na biodrach, i patrzył na spokojną wodę stawu. Phoebe mocniej oparła się o pień, dopiero teraz zastanawiając się w duchu, co właściwie chciała osiągnąć, przychodząc z nim aż tutaj. Było to zwykłe kuszenie losu. Deverell odwrócił się nagle, jakby usłyszał jej myśli. Podszedł powoli, spojrzał jej w oczy, bez słowa ujął jej twarz w dłonie i pocałował. Stało się to tak naturalnie i łagodnie, że nie miała kiedy 81

zaprotestować. Nie wyczuła żadnego zagrożenia ani w jego ruchach, ani w dotyku. Jej usta zmiękły pod wargami Deverella, zanim miała czas na to, by pomyśleć, co się dzieje. Jednak w końcu myśli ją osaczyły, zastygła więc i czekała na znajome napięcie mięśni, które zmusi ją do odepchnięcia natrętnych ust. Jednak nic takiego nie nastąpiło, nic się nie zmieniło. Wargi Deverella pozostały ciepłe i delikatne, kuszące i zmysłowe. Nie uczynił żadnego ruchu, który mógłby ją wystraszyć. Nie przysunął się, nie próbował przygnieść jej swym potężnym ciałem. Czuła tylko jego dłonie i usta. I przyjemność.

S R

Delikatną rozkosz, spływającą po ciele falą ciepła. Powoli zaczęła pragnąć czegoś więcej. Wreszcie poddała się jego łagodnym wargom i rozchyliła usta, zapraszając go do intymności, której nie dzieliła wcześniej z żadnym mężczyzną.

Nawet wtedy pozostał delikatny , łagodny i niegroźny. W powolnych ruchach gorącego języka odnalazła wyłącznie przyjemność, delikatną, lecz wyrafinowaną pieszczotę. Równie łagodne były jego palce, które czuła na twarzy. Deverell zwalczył w sobie pokusę przygarnięcia jej i zamknięcia w ramionach. Choć oddawała mu pocałunki, czuł jej wahanie, ostrożność i gotowość do ucieczki w każdej chwili. Phoebe była niewinna, niedoświadczona i najwyraźniej czymś przestraszona, wiedział więc, że musi postępować ostrożnie i powoli. Tak powoli, jak nigdy jeszcze nie postępował z żadną kobietą. 82

Świadomość tego pomogła mu zdławić pragnienie gwałtownego wtargnięcia w jej ciało, co mogłoby skończyć ich znajomość, zanim się na dobre zaczęła. Tak łatwo mógłby ją zniewolić, gdyby tylko stracił kontrolę nad namiętnością, nad którą wciąż jeszcze panował. Jednak poznał Phoebe już na tyle, iż doskonale wiedział, że tym sposobem niczego nie osiągnie. Skoro jednak nie mógł jej posiąść, był zdecydowany wykonać przynajmniej pierwszy krok - sprawić, by zapragnęła jego pocałunków. Trzymał więc delikatnie jej twarz i skupił się na tym, by nie posunąć się ani o milimetr dalej.

S R

Phoebe dotknęła jego dłoni. Czuła drżenie napiętych mięśni, choć dotyk wciąż był delikatny, niemal nabożny. Tak ostrożny i bezpieczny. Tak różny od tego, czego się spodziewała. Nawet gdy poddała się jego urokowi i pasjonującej wymianie pocałunków, które wprawiały jej ciało w drżenie, jakaś część jej umysłu wciąż roztrząsała tę niewiarygodną sprzeczność. Pocałunki okazały się delikatne i kuszące ,choć Deverell nie był delikatnym mężczyzną. Był bezwzględny, twardy, uparty ponad wszelką miarę i przyzwyczajony do stawiania na swoim. Choć uległa pieszczotom, nie dała się zwieść pozorom. Dotykając jego dłoni, upewniła się, że Deverell żelazną wolą powstrzymuje żądze ciała. Wszystko to czego się obawiała. Nie oznaczało to ,iż nie chce porwać jej w ramiona, zgnieść w uścisku, dotykać ciała, piersi i pośladków, a był wystarczająco silny, by 83

uczynić to wbrew jej woli. Wyczuł, że ona tego nie chce, i postanowił powściągnąć swoje żądze. Może po to, by ją uwieść? Myśl ta wydała się Phoebe szalenie kusząca. Jednak namiętność, którą wyczuta, dotykając jego dłoni, uświadomiła jej, że choć zagrożenie zostało dobrze ukryte, nie przestało istnieć. Wciąż nie czuła się przy nim bezpiecznie. Z ociąganiem - większym, niżby chciała - przerwała pocałunek. Deverell zawahał się, lecz pozwolił jej odsunąć głowę. Nie wypuścił jednak jej twarzy.

S R

Spojrzała w jego pociemniałe oczy i dostrzegła, że Deverell poszukuje w głębinach jej spojrzenia powodu, który skłonił ją do przerwania pieszczoty. Miałaby czuć się przy nim bezpieczna? Stanowił kwintesencję zagrożenia. Znała ten typ mężczyzn, przy których żadna kobieta nie może czuć się spokojna. Jednak... choć usiłowała z całej mocy, nie wyczuła w nim żadnego zagrożenia. Niemal słysząc pytanie, zanim zdążył je zadać, zmarszczyła brwi. - Nie wiem... - Nigdy jeszcze się tak nie czuła. - Myślę, że powinniśmy przez chwilę rozkoszować się nowym odkryciem, a potem sprawdzić, dokąd zaprowadzi nas ta ścieżka. Powiedział te słowa, wskazując staw i ścieżkę, lecz Phoebe doskonale wiedziała, że chodzi mu o romans. Jeszcze nigdy, przenigdy, nie usłyszała bardziej pociągającej propozycji - biorącej pod uwagę zarówno jej potrzeby, jak i pragnienia. Dla mężczyzny 84

takiego jak on była to propozycja niezwykle hojna i pewnie kosztowała go o wiele więcej, niż mógłby okazać. Wiedziała, że odmawiając mu, żałowałaby gorzko. - Ja... - Nabrała powietrza, jakby miała rzucić się na głęboką wodę. - Dobrze. Zgoda. Ale róbmy za każdym razem jeden mały krok, a potem zobaczymy. Jego twarz rozjaśniła się w uśmiechu. - Chciałem cię pocałować odkąd zobaczyłem cię po raz pierwszy. - W bibliotece? - Nie wyglądała na przesadnie zaskoczoną.

S R

- Tak. - Wziął ją za rękę. Jego dłoń była ciepła i pewna. - Jednak gdybym tamtego dnia się nie powstrzymał, nie skończyłbym na pocałunku. Leżałaś na sofie, a w pokoju nie było nikogo. Przechyliła głowę i powiedziała śmiało: - Tutaj też nikogo nie ma.

Spojrzał na nią przenikliwie i z wahaniem pokręcił głową. - Zgadza się, lecz na wszystko jest odpowiedni czas i odpowiednie miejsce. Chodźmy już. Musisz jeszcze przebrać się do kolacji. Odrzuciwszy ostatnią pokusę - która nie była wcale pokusą, lecz testem - musiał koniecznie się przejść. By nieco ostudzić płonące zmysły. *** - Powiedz Jessice, żeby spotkała się ze mną w salonie muzycznym, gdy wszyscy już pójdą spać. - Siedząc przy toaletce, 85

Phoebe spojrzała na lustrzane odbicie Skinner. - Dziś mamy wieczorek muzyczny. Pewnie będzie nudny ponad ludzkie wyobrażenie ale może uda się to obrócić na naszą korzyść. Jeśli ktoś zobaczy Jessikę wieczorem na dole, zawsze będzie mogła powiedzieć, że lady Moffat zostawiła w salonie wachlarz. - Dobrze, powiem jej. Lecz skoro wieczór ma być tak nudny, jak twierdzisz, zastanawiam się, dlaczego uparłaś się to włożyć? - Skinner wyjęła z kufra mieniącą się, niebieskozieloną suknię z jedwabiu i strzepnęła ją energicznie, po czym popatrzyła na Phoebe, wysoko unosząc brwi. Phoebe sięgnęła po perfumy.

S R

- Ponieważ żywię nadzieję, iż towarzystwo będzie bardziej zajmujące niż program artystyczny.

- Towarzystwo? Wysokie, przystojne i ponure jak diabeł, czy tak?

- Jakiekolwiek towarzystwo - odparła z naciskiem Phoebe, choć Skinner oczywiście miała rację.

Ubierała się z niezwykłą dla siebie starannością, bo wiedziała, że spotka Deverella. Mało tego, wiedziała doskonale, że w jego towarzystwie spędzi ten wieczór, i nie mogła się już doczekać. Chciała jak najszybciej się przekonać, jakie kroki tym razem podejmie i czego ona sama będzie się mogła nauczyć. Wątpiła, by ktokolwiek miał lepsze kwalifikacje do uczenia pierwszych kroków w romansie. - Czy powinnam powiedzieć Jessice, żeby była gotowa jutro w nocy? 86

Phoebe potarła korkiem od perfum skórę za uszami i nadgarstki. - Tak. Czy Fergus skontaktował się już z Birtlesem? - Tak. Oczekuje odpowiedzi jutro rano. - Wspaniale. Daj mi znać, kiedy wszystko już będzie gotowe. Wstała, by Skinner mogła założyć jej suknię. Phoebe wyginała się przez chwilę, by suknia ułożyła się we właściwym miejscu, po czym z zadowoleniem przyjrzała się swemu odbiciu. Niewiele dam mogłoby nosić jedwab tak niezwykłej barwy, który doskonale podkreślał jej rude włosy i kolor oczu. Poza tym żywy odcień przyciągał wzrok. Wszyscy będą na nią patrzeć.

S R

Skinner zasznurowała gorset i zajęła się włosami Phoebe. Zawsze nosiła je upięte do góry, więc pokojówka musiała rozpuścić węzeł, który upięła rano, rozczesać lśniące pukle i spleść bardziej wyrafinowany kok odpowiedni na wieczór. Phoebe założyła kolczyki z akwamarynami oraz naszyjnik i bransoletkę od kompletu. Skinner pomogła jej zapiąć łańcuszek.

- Do licha! - mruknęła pokojówka na widok loków muskających kark Phoebe. - Te pasma są za krótkie, nie mogę wpleść ich w kok. Spróbuję je upiąć. Phoebe zamrugała gwałtownie. Znów poczuła niespodziewaną przyjemność, która ją przeszyła, gdy Deverell dotknął tych kosmyków i delikatnej skóry na karku. - Nie. Zostaw, tak jak jest. Skinner spojrzała na nią ze zdumieniem; zwykle Phoebe nalegała, by włosy były upięte do ostatniego loka. 87

Phoebe wzruszyła ramionami i sięgnęła po szal. - Już się do nich przyzwyczaiłam. Poza tym, gdyby ich nie było, Deverell mógłby już nigdy jej nie dotknąć w ten sposób. *** Po kolacji towarzystwo przeniosło się do salonu muzycznego. Do tej chwili Phoebe miała już niemal pewność, że wieczór będzie nudny do granic możliwości. Nie spodziewała się niczego bardziej zajmującego niż ziewanie. Wyszła z sypialni z entuzjazmem, jakiego nie czuła od lat, tylko

S R

po to, by tuż za progiem wpaść w pułapkę zastawioną przez Petera i Edgara. Wciągnęli ją w dyskusję o turnieju krykieta, który miał odbyć się następnego popołudnia; za każdym razem, gdy otwierała usta, by się z nimi pożegnać, zadawali jej kolejne pytanie. Poirytowana Phoebe rozejrzała się po salonie. Miała nadzieję, że uchwyci wzrok Deverella i spojrzeniem przyzwie go na ratunek, ale odkryła, że i on wpadł w podobną pułapkę. Stał przy oknie otoczony zwartym murem, który tworzyły Deidre, Heather i Millicent. Spojrzała na Petera, brata Deidre, i wszystko nagle stało się jasne. Właśnie zamierzała zgromić go spojrzeniem i bez zbędnych ceregieli podziękować za rozmowę, gdy zza drzwi wyłonił się Stripes, oznajmiając, że podano kolację. Niestety, Maria miała zwyczaj mieszania gości przy stole. Tego dnia Phoebe i Deverell siedzieli na przeciwnych jego krańcach. O jego

88

uwagę walczyły Deidre i Georgina, zaś Charlie i pan Comber mieli za zadanie uprzyjemnić kolację Phoebe. —Próbowali, ale nadaremnie. Jakoś to zniosła, lecz teraz czekało ją jeszcze kilka godzin słuchania popisów muzycznych miernych solistek, wśród tłumu równie znudzonych gości. Uwielbiała muzykę, pod warunkiem że grał wirtuoz. Idąc jak na skazanie do salonu muzycznego, nie była w stanie wykrzesać z siebie choćby odrobiny entuzjazmu. Wcześniej Maria wyszeptała jej do ucha, że jako najstarsza niezamężna panna powinna grać pierwsza. Phoebe chciała już

S R

odmówić, gdyż głównym celem tego rodzaju wydarzeń było - jak zwykłe - polowanie na szlachetnego dżentelmena, który wzruszony umiejętnościami panny postanawia pojąć ją za żonę. Phoebe nie miała zamiaru prezentować swych wdzięków. Jednakże, skoro będzie musiała siedzieć i słuchać, jak inne panny bez litości tłuką w klawisze, myląc takty i akordy, niechże przynajmniej wiedzą, jak się to powinno robić.

Uniósłszy wieko pianina, przebiegła palcami po klawiszach, upewniając się, że jest dobrze nastrojone, i sięgnęła po plik nut. Przeglądała kartki z uwagą, gdy nagle poczuła, jak jej zmysły zaczynają wibrować. Podniosła głowę i zobaczyła idącego ku niej Deverella. Rozejrzała się po salonie; goście usadawiali się w fotelach. Deidre i jej przyjaciółki, siedząc obok swych matek, żarliwie rozważały, przy jakim utworze najlepiej będzie zaprezentować swe talenty. Deverell stanął przy niej i zerknął na plik kartek. 89

- Co planujesz zagrać? Wzruszyła ramionami. - Jakąś arię albo sonatę. Coś wyciszającego. - Uniosła wzrok i stwierdziła, że Deverell się uśmiecha. - Śpiewasz? -Tak. - W takim razie może ballada? Jeśli znajdziesz coś odpowiedniego, chętnie z tobą zaśpiewam. Otworzyła szeroko oczy ze zdumienia, ale nie zamierzała odrzucać takiej oferty. - Baryton? Kiwnął głową. Widziała wcześniej w nutach coś, co by się nadawało. Szybko

S R

przejrzała kartki i wyciągnęła balladę.

- Może ta? Dwie części, w jednej śpiewamy na przemian, w drugiej razem.

Spojrzał na nuty i pokiwał głową. - Pamiętam ją. - Doskonale.

Wziął od niej plik nut i odłożył je na bok. Phoebe poprawiła stołek, usadowiła się i ustawiła nuty ballady na podpórce. W tej chwili podeszła do nich rozjaśniona uśmiechem Maria. Phoebe oddała jej uśmiech i jednym zdaniem jeszcze bardziej uszczęśliwiła gospodynię. - Zaśpiewam balladę z panem Paigntonem. Maria promieniała. Klasnęła w dłonie z radości. - To cudownie! - Odwróciła się do Deverella, który zajął już miejsce przy prawym ramieniu Phoebe. - Dziękuję, panie hrabio. To

90

najlepszy sposób na dodanie odwagi innym dżentelmenom i pannom. Powinni brać z was przykład. Głośno klasnęła i zapowiedziała gościom balladę w wykonaniu Phoebe i Deverella. Phoebe ułożyła palce na klawiszach i uśmiechnęła się cynicznie. - Zwykle nie stawia się mojej osoby za przykład dla innych panien. Spojrzała na Deverella, który odparł oschle: --Spodziewam się^ Dobrze zrozumiał, co chciała powiedzieć, jednak w jego tonie i w blasku zielonych oczu było coś... Skinął głową ku klawiszom. - Jestem gotów.

S R

Phoebe skupiła się na muzyce.

To, co nastąpiło później, nie przypominało żadnego z jej wcześniejszych występów. Muzyka płynęła spod jej palców łagodnie, idealnie dobrana zarówno siłą brzmienia, jak i tempem. Śpiewała słodkim, głębokim kontraltem, wystarczająco silnym, by dotarł do najdalej usadowionych gości, lecz delikatnym i miękkim. Pierwszy wers śpiewała sama, lecz od razu poczuła różnicę - subtelną grę zmysłów, która podkreślała nuty i słowa pieśni. Wiedziała, że wynika to z bliskości Deverella. Potem on zaczął śpiewać i Phoebe straciła kontakt z resztą pokoju, zapomniała, że inni na nią patrzą. Jego mocny, aksamitny głos oplótł ją siecią dźwięków, która okazała się jeszcze silniejsza i bardziej hipnotyzująca, gdy do jego głosu dodała swój.

91

Nie rywalizowali ze sobą, lecz dopełniali się w tajemniczy, zmysłowy sposób; jej głos wznosił się, gdy jego opadał i na odwrót, raz dominował kontralt, raz baryton, lecz żaden nie zagłuszał drugiego. Wspierali się w śpiewie, by wydobyć z siebie nawzajem najlepsze tony. Nigdy wcześniej Phoebe nie doświadczyła takiej wymiany, gdy głos partnera podkreślał głębię jej głosu. Ballada miała dwanaście zwrotek. Muzyka prowadziła ich ku coraz głębszej harmonii, aż dotarli do ostatniej nuty, utrzymując perfekcyjnie dopasowany ton. Ballada skończyła się i Phoebe wróciła do rzeczywistości.

S R

Otaczała ją przenikliwa cisza, która zwykle następuje po wspaniałym występie, zanim słuchacze otrząsną się i zaczną klaskać. Uśmiechnęła się promiennie, słysząc gorącą owację, i z gracją podziękowała skinieniem głowy. Deverell podał jej dłoń i ustąpili miejsca wyraźnie zdenerwowanej pannie. Podeszli do sofy, na której siedziały Edith i Audrey.

- Cudownie. - Twarz Edith promieniała zachwytem. Audrey wyglądała na zadowoloną z siebie samej. Stanęli przy sofie i zwrócili się w stronę gości. Deverell powiedział cicho: - Podobało mi się. - Mnie również. - Spojrzała na niego. - Przyznaję, że nie spodziewałam się tego po tobie. Masz niezwykły talent. Uśmiechnął się.

92

- To jedna z korzyści, którą odniosłem, spędzając tyle godzin w paryskich salonach. - Ach, tak. Phoebe skupiła wzrok na pianinie. Kolejna panna zaczynała właśnie grać. Reszta wieczoru muzycznego okazała się tak nudna, jak się spodziewała. Co gorsza, po ich wspólnym występie i z powodu Deverella stojącego tuż przy niej niecierpliwość Phoebe tylko wzrosła. Jednak nic nie mogła z tym zrobić, nie było możliwości ucieczki, mogła jedynie przetrwać straszny wieczór z godnością.

S R

Dwie z młodych dam grały dość przyzwoicie, lecz reszta najwyraźniej nie miała talentu. Phoebe spojrzała na Deverella. Stał ze stoickim spokojem, nie dając wyrazu zniecierpliwieniu, lecz gdy spojrzał jej w oczy, dostrzegła w nich tę samą niechęć, którą czuła we własnym sercu.

Tego dnia wkroczyli na nową ścieżkę i Phoebe chciałaby odkrywać jej dalsze uroki. Wspólny śpiew tylko zaostrzył jej apetyt. Niemal przebierała nogami z niecierpliwości, lecz nie potrafiła wymyślić, jak się ulotnić z salonu. Gdy podano herbatę - później niż zwykle - Phoebe była już przekonana, że tej nocy nic się nie wydarzy. Edith wypiła herbatę i wstała, by udać się do sypialni. Phoebe odstawiła filiżankę i chciała wyjść razem z ciotką, gdy Deverell położył dłoń na jej ramieniu. Spojrzała na niego. Wziął ją za rękę, rozejrzał się dyskretnie. 93

- Spotkajmy się później. Przy świątyni nad jeziorem? Zawahała się. Deverell podniósł jej dłoń do ust. Delikatna pieszczota była wystarczającą zachętą. Czując mocny uścisk jego dłoni, domyśliła się, że nawet bardziej niż ona pragnie kolejnych odsłon tej historii. - Dobrze - szepnęła. - Gdy dom ucichnie. Kiwnął głową i puścił jej dłoń. Podeszła do Edith i wyprowadziła ją z salonu, wciąż czując na plecach wzrok Deverella. ***

S R

Gdy wyszła z domu bocznymi drzwiami, zbliżała się północ. Musiała zaczekać, aż wszyscy goście położą się do łóżek, żeby spotkać się z Jessiką, nowo zatrudnioną pokojówką lady Moffat. Phoebe wyjaśniła Jessice, jak zamierzają ją uratować i na jakich zasadach działa ich niewielka organizacja. Jessika rzuciła jej się na szyję z wdzięczności. Biedna dziewczyna szalała z niepokoju, że będzie musiała wrócić do wiejskiej posiadłości, gdzie czaił się wrogi cień lorda Moffata. Uspokoiwszy Jessikę, że na pewno zostanie zabrana po balu, który miał się odbyć kolejnej nocy, Phoebe wyśliznęła się na taras. Okrążając dom, udała się w stronę małej świątyni, która stała na brzegu jeziora. Oparty wygodnie o jedną z marmurowych kolumn, Deverell zobaczył ją z daleka, choć nadeszła z innej strony, niż się spodziewał. Po przechadzce nad staw udał się do stajni, by sprawdzić, jak się mają 94

siwki, i poprosić Graingera, by dowiedział się wszystkiego na temat panny Phoebe Malleson. Okazało się, że chłopak zaczął już działać na własną rękę. Deverell wiedział zatem, że Phoebe ma surową i oschłą, lecz w głębi serca dobrą pokojówkę o imieniu Skinner, która zajmuje się nią od dzieciństwa, że stangret Edith, Szkot McKenna, jest także stangretem Phoebe i że jej sypialnia przylega do pokojów Edith, w centralnej części domu, z widokiem na taras i ogród na tyłach posiadłości. Pokój Deverella znajdował się nad biblioteką, od frontu. Jeśli Phoebe wyszła ze swojej sypialni, to najprostsza droga do świątyni wiodłaby przez bibliotekę.

S R

Odkrył świątynię po wizycie w stajniach, gdy próbował szybkim spacerem zagłuszyć instynkty, których nie zamierzał dopuszczać do głosu. Zauważył wtedy budynek, lecz nie miał wobec niego żadnych planów - a przynajmniej nie miał ich zanim wieczór nie okazał się tak nudny i jego poirytowanie nie osiągnęło szczytu. Po wspólnym odśpiewaniu ballady wiedział, że nie zaśnie, jeśli jeszcze raz nie pocałuje Phoebe i nie spróbuje poprowadzić jej o jeden krok dalej. Jeden krok na długiej drodze ku rozkoszy. Zbliżając się do świątyni, Phoebe zwolniła, intensywnie wpatrując się w mrok. Rząd drzew osłaniał budynek od strony domu. Deverell stanął pod łukiem, gdzie mogła go zobaczyć. Nawet w mroku dostrzegł jej uśmiech. Uniosła brzeg suk-ni, żeby podejść szybciej. Zerknęła na schody. - Nie wiedziałam, czy już tu jesteś... 95

Chwycił ją i wciągnął w cień. Chciał ją przytulić, lecz ciche westchnienie Phoebe przywróciło mu rozsądek. Powstrzymał się. Ujął jej twarz i pocałował miękkie wargi. Jednak tym razem nie zamierzał na tym poprzestać. Starał się łagodnie rozbudzić jej zmysły; Phoebe chętnie się poddawała. Położyła najpierw jedną, potem drugą dłoń na jego torsie i choć jej dotyk był lekki, przeniknął go do głębi serca. Powoli odsunął jedną dłoń z jej twarzy. Phoebe oddała mu usta bez wahania, język flirtował z jego językiem i choć niewinna i niedoświadczona, uczyła się szybko, jak czerpać rozkosz i dawać ją w zamian.

S R

Z powodu zaangażowania i pragnienia Phoebe Deverellowi kręciło się w głowie, lecz to mu nie wystarczało. Powoli objął ramieniem jej wąską talię. Dał jej czas, by oswoiła się z tym uczuciem, przyzwyczaiła się do ciężaru jego ręki, do bycia w jego mocy. Bardzo delikatnie kierował nią i pokazywał, czym jeszcze może być pocałunek, jednocześnie, cal po calu, przyciągał do siebie jej ciało, aż wreszcie jedwabny gorset sukni dotknął jego surduta. Dopiero wtedy Phoebe zauważyła, co się stało. Poczuła tę bliskość, gdy elektryzujący dotyk przebiegł po skórze aż stwardniały jej brodawki. Zawahała się przez, krótką chwilę, lecz jego delikatny język i gorące wargi nie dały dojść do głosu panice. Jeśli chciałaby się odsunąć, jego ramię będzie jak stalowa obręcz, lecz

96

jednocześnie nie czuła się schwytana w pułapkę. Jego dłoń, spoczywająca lekko na jej plecach, nie stanowiła zagrożenia. Czuła go jednak na całym ciele. Im dłużej stali, całując się żarliwie, tym bardziej jego żar przenikał w głąb jej ciała. I budził uśpione zmysły. Przyszedł moment, gdy pokusa przytulenia się do niego okazała się po prostu nie do odparcia. Phoebe odepchnęła od siebie wszelkie myśli, zrobiła ostatni krok i ich ciała się spotkały. Oparła piersi na jego torsie, a długie, szczupłe uda na jego nogach. Przeszył ją przyjemny dreszcz, który przyjęła z radością. Jego

S R

reakcja nią wstrząsnęła i w czasie, gdy instynktownie dopasowali się do nowej pozycji, nie przestając całować, smakować i badać, wciąż zdumiewała się powściągliwością i opanowaniem Deverella. Była zafascynowana.

Jego pocałunki wciąż były leniwe, niespieszne i delikatne, choć ciało napięło się, jakby usiłował ujarzmić demona wyrywającego się na zewnątrz. Przesunęła dłońmi po jego torsie i ramionach, zdumiewając się ich siłą i sprężystością. W pocałunkach kryły się żar i głód. Głód tak wielki, że zastanawiała się, czy kiedykolwiek będzie w stanie go zaspokoić. A jednak Deverell chronił ją przed własnym pożądaniem, przed siłą swej namiętności i przed świadomością, czego tak naprawdę pragnie. Phoebe poczuła falę zmysłowości. Oddawała mu pocałunki coraz żarliwiej i goręcej; Deverell przyjmował wszystko, co mu 97

ofiarowywała, i dawał jej w zamian to, czego potrzebowała, lecz jego samokontrola nie zachwiała się ani na chwilę. Choć pokusa oddania mu się była coraz silniejsza i choć czuła, jak bardzo Deverell nad sobą panuje, Phoebe zdawała sobie sprawę, że sytuacja robi się niebezpieczna. Dalsze kuszenie mogłoby go doprowadzić do zatracenia i wtedy doświadczyłaby całej potęgi jego pożądania. Jednakże to on wreszcie odsunął się od niej. Stała wciąż opleciona jego ramieniem, delikatnie przytulona, a żaden zmysł nie ostrzegał jej przed niebezpieczeństwem. Przeciwnie,

S R

czuła się bezpieczna, rozgrzana i zadowolona. - Smakujesz jak dobre wino. Można się całkowicie uzależnić, nawet pijąc małymi łykami.

- Ty smakujesz... groźnie - odparła.

- Jestem groźny. Ale nie dla ciebie. Puścił ją i odsunął się o pół kroku.

- Chodźmy. Odprowadzę cię do domu. Kiwnęła głową. Wracali powoli, najpierw pod drzewami, potem przez trawnik. Pokazał jej, jak iść żwirową alejką, nie robiąc hałasu, i zaprowadził do drzwi biblioteki. Otworzył je, ale nie wszedł. Gdy go mijała, przyciągnął ją ku sobie. Była zaskoczona, ale pozwoliła mu. Pozwoliła też na ostatni, długi pocałunek. Wymruczał: - Za każdym razem jeden mały krok. Trzymając dłonie na jego torsie, kiwnęła głową. 98

Deverell puścił ją i poprowadził przez drzwi. - Dobranoc. Spojrzała na niego. - Ty nie wchodzisz? Pokręcił głową. - Jeszcze pospaceruję. Posłał jej ostatnie spojrzenie i zamknął drzwi. Patrzyła przez szybę, jak zbiegał po schodach i przecinał trawnik. Kręcąc głową ze zdumienia, poszła na górę.

Rozdział 5 - Czyż nie byłoby cudownie, gdybyśmy niespodziewanie zabłądzili?

S R

- Och, wspaniały pomysł. - Deverell zerknął na sznur pojazdów jadących przed jego powozem. Za nimi tłoczyły się kolejne. - Niestety raczej nie będzie nam dane się zgubić.

Phoebe, prześliczna w sukni w kolorze fuksji, westchnęła ciężko, obracając parasolkę.

- Pikniki mają swoje zalety, ale konieczność wysłuchiwania tych głupawych rozmów całkowicie odbiera mi apetyt. - Nie sposób się z tobą nie zgodzić. - Po chwili zapytał: - Jakim cudem daliśmy się w to wplątać? - Nie wiem. - Obrzuciła go ponurym wzrokiem. - Jednak gdybyś tak nachalnie nie narzucał mi swego towarzystwa, mogłabym zachować się rów-nie skandalicznie, jak do tej pory, i schować się z książką w bibliotece. Wciąż jej nie skończyłam.

99

Deverell ukrył uśmiech. Dobrze wiedział, co Phoebe robiła w tym czasie. - Jednak twoja tchórzliwa ucieczka wystawiłaby mnie na konieczność dotrzymywania towarzystwa pannom w typie Deidre czy Leonory. Nie mogłaś być aż tak okrutna. Phoebe parsknęła. - Dżentelmen powinien być przygotowany na takie przeciwności losu, skoro z własnej woli przyjeżdża, żeby się rozejrzeć po matrymonialnym rynku. - Nie przyjechałem się rozglądać. Przyjechałem popatrzeć na ciebie.

S R

Po raz kolejny ucieszył się, że kazał Graingerowi zostać w domu. Nie mógłby przy nim swobodnie rozmawiać. Phoebe spojrzała na niego zaskoczona. - Naprawdę?

- Przecież powiedziałem ci o tym przy pierwszym spotkaniu. Spojrzała przed siebie.

Przyszedłem po panią. Wyraźnie pamiętała jego słowa i często przypominała sobie dźwięk jego głębokiego głosu, który wywoływał dreszcze. - Rzeczywiście. Powinnam była zwrócić na to więcej uwagi... Deverell poczuł się nieswojo. Nie potrafił odgadnąć, o czym myśli Phoebe. Jednak w tej chwili sznur powozów zjechał z głównej drogi na rzadko używaną ścieżkę i Deverell musiał zwrócić baczniejszą uwagę na konie. 100

Siwki, zgodnie ze słowami Skinner, były świetne. Zanim zatrzymał powóz i podszedł, wyciągając ku niej dłoń, zdążyła szczegółowo opracować, a potem kolejno odrzucić trzy odmienne scenariusze, w których Deverell i ona, z pomocą jego wspaniałych koni, uciekają przed otaczającą ich chmarą. Miał rację. To nie będzie im dane. Najwyraźniej wszystkie młode damy i kawalerowie uparli się, by nie pozwolić im choćby na chwilę pozostać sam na sam. Bez przerwy ktoś wzywał a to Phoebe, a to Deverella, a to ich oboje. Nawet w czasie posiłku, który jedli na jedynym wzniesieniu królującym nad

S R

okolicznymi dolinami, Phoebe była zasypywana pytaniami na temat okolicy i rozciągających się tam widoków.

- Znakomicie znasz okoliczne ziemie. - Deverell wyciągnął się przy niej na trawie i wpatrywał w odległy horyzont. Phoebe siedziała na kocu, podziwiając rozległe widoki; wiatr igrał z kosmykami jej włosów. Chwilowo byli we dwoje, otoczeni hordą rozgadanych gości. - Dorastałam niedaleko stąd. Posiadłość mojego ojca, Martindale Hall, znajduje się jakieś trzydzieści kilometrów w tamtą stronę powiedziała, wskazując na wschód. Deverell spojrzał i po chwili zapytał: - Często tam bywasz? Wykrzywiła wargi. - Odkąd skończyłam osiem lat, raczej rzadko. Gdy miałam siedem, zmarła moja matka, a ojciec stał się pustelnikiem i rzadko wychodzi z domu. Gdy tylko zdjęłam żałobę, odesłał mnie pod opiekę ciotek. Mam ich w sumie jedenaście. Jeździłam od jednej do drugiej, 101

ale najwięcej czasu zawsze spędzałam z Edith. Jej mąż zmarł i była równie samotna jak ja. Deverell milczał. Po chwili Phoebe spojrzała na niego. - A ty masz jakieś rodzeństwo? Pokręcił głową. - Moja matka, podobnie jak twoja, zmarła, kiedy byłem mały. Ojciec odszedł, kiedy byłem we Francji. Mam wujów i ciotki, ale żadnych kuzynów ze strony ojca. - To dlatego musisz się ożenić. Deverell kiwnął głową. Zanim zdążyła zadać mu kolejne pytanie, choć doprawdy nie wiedziała, dlaczego chce poznać go lepiej, dołączyły do nich Georgina i Heather.

S R

- Po powrocie rozgrywamy turniej krykieta. Oczywiście oboje musicie wziąć w nim udział.

Phoebe uniosła brwi; nie zwykła poddawać się autorytarnym zapędom Georginy.

- Obawiam się, że po pikniku mogę nie odnaleźć w sobie wystarczających pokładów energii, by grać na przyzwoitym poziomie. Nie liczcie na mnie. - Och. - Georgina zamrugała szybko i doszła do wniosku, że i tak nie chodziło im o towarzystwo Phoebe. Spojrzała na Deverella błyszczącymi oczami. - Ale pan z nami zagra, panie hrabio? Z pewnością nie będzie pan zbyt zmęczony. Phoebe spojrzała na niego i stwierdziła, że wpatruje się w nią spod zmrużonych powiek. Nie odwracając wzroku, odparł:

102

- Zagram tylko pod jednym warunkiem. Panna Malleson musi być moją partnerką. Phoebe spojrzała mu w oczy i ledwie zdołała powstrzymać wybuch śmiechu. Sprytnie wywinął się z krępującej sytuacji i odwrócił ją tak, że Georginie nie pozostało nic innego, jak złagodzić ton głosu i poprosić grzecznie: - Phoebe? Będziesz tak miła? Phoebe wytrzymała jego spojrzenie. Musiał chyba być diabłem, skoro tak sprytnie wciągnął i ją w pułapkę. - Jeśli lord Paignton udzieli mi cennych wskazówek, to

S R

oczywiście. Jakoś znajdę energię konieczną do gry. Trzy godziny później stali już na skraju boiska do krykieta. - Nie grałem w to od lat - wyznał Deverell. Mimo to Phoebe stwierdziła, że nie zapomniał, jak się gra, choć zasady, jakie stosował, subtelnie różniły się od tych, które znała.

Jego wersja zakładała o wiele więcej kontaktu fizycznego między partnerami. Nigdy wcześniej nie zauważyła, by w krykiecie trzeba było wciąż się dotykać, zaś Deverell stosował bez przerwy swe muśnięcia, otarcia i klepnięcia. Przelotnie gładził jej talię dłonią, muskał ciało zgrabną nogą opiętą spodniami z koźlej skóry, dotykał delikatnie loków na rozgrzanym karku. Od początku wiedziała, że Deverell robi to celowo i od początku nie miała nic przeciwko temu. Wciąż zdumiewał ją fakt, że nie czuła oporu ani lęku; przeciwnie, podobały jej się dreszcze, które

103

wywoływał chwilowy kontakt z jego skórą lub gdy przelotnie gładził jakąś krągłość, której naprawdę nie powinien dotykać. A przynajmniej nie w miejscu publicznym. Choć, rzecz jasna, nikt tego nie zauważył. Owe przelotne, ukryte dotknięcia nadały nowy wymiar ich grze. Choć w ostatniej rundzie zostali pokonani przez świetnie grających Petera i Heather, Phoebe mogłaby się założyć, że to im partia krykieta przyniosła najwięcej przyjemności. Po skończonej grze zostawiła Deverella z innymi dżentelmenami, którzy zabrali się do porządkowania kijów i bramek.

S R

Udając się z pozostałymi damami, śpieszącymi, by na czas przygotować się na bal, stwierdziła, że nie było to całkowicie zmarnowane popołudnie. Z wyjątkiem...

Nie dostrzegła tego, dopóki nie zamknęła za sobą drzwi do sypialni. Wszystkie te przelotne dotknięcia skumulowały się w niej i rozdrażniły do tego stopnia, że zanim włożyła suknię balową w kolorze granatu, miała wrażenie, że wyskoczy ze skóry. Całe jej ciało drżało. Nerwy miała napięte do granic możliwości, wrażliwe na najmniejszy dotyk, stęsknione za choćby drobną pieszczotą i wygłodniałe. - Niech go licho! - Mruczała pod nosem wszystkie znane przekleństwa, przygotowując się z pośpiechem i żywiąc nadzieję, że Deverell zaplanował już coś, co ulży jej napiętemu ciału, choć nie miała pojęcia, jak miałby tego dokonać na balu. 104

Opadła na stołek przed toaletką i sięgnęła po ulubione perfumy. Skinner zaczęła rozpuszczać jej włosy. - Wszystko gotowe? Sięgając po grzebień, Skinner poważnie skinęła głową. - Powóz będzie czekał w alejce. Jessica wie, że ma się spotkać z tobą w bibliotece. Biedna dziewczyna, jest tak zdesperowana, że gdybyśmy jej nie zaoferowali pomocy, to pewnie sama by uciekła. - Hmm. Miej ją na oku. Nie możemy pozwolić, by teraz zrobiła coś głupiego. Stripes mógłby coś zauważyć i nabrać podejrzeń. - Zajmę się nią. Zamierzasz się przebrać po balu?

S R

Phoebe jeszcze raz przemyślała wszystko, co planowała zrobić, i pokręciła głową.

- Plan jest prosty. Chyba nie będę musiała się przebierać. - W takim razie nie odstąpię Jessiki na krok. Zostanę z nią także, kiedy położy swą panią do łóżka i dotrzymam jej towarzystwa do czasu spotkania z tobą.

- Doskonale. To bardzo dobry pomysł.

Ktoś delikatnie zastukał do drzwi. Phoebe i Skinner wymieniły spojrzenia, po czym pokojówka podeszła do drzwi i otworzyła je. Z promiennym uśmiechem do pokoju weszła Audrey. - Tu jesteś, moja droga. Miałam nadzieję, że cię jeszcze złapię. Ciało Audrey spowijała toga z jedwabiu w kolorach czerni i kości słoniowej, na głowie zaś miała czarno-złoty turban. Uważnie obejrzała suknię Phoebe i usiadła w fotelu.

105

- Ten kolor bardzo do ciebie pasuje, moja droga. Co zamierzasz do niej włożyć? Komplet z granatów i pereł? Phoebe zerknęła na lustrzane odbicie Skinner, która zajęła się ponownie jej włosami. - Taki miałam plan. - Znakomicie. - Audrey elegancko umościła się w fotelu. Jesteśmy z Edith... pełne otuchy, widząc, jak się starasz. Phoebe chciała się odwrócić i spojrzeć na matkę chrzestną, lecz przeszkodziło jej zniecierpliwione syknięcie Skinner, która lekkim stuknięciem grzebienia przypominała jej, że ma trzymać głowę prosto.

S R

Zanim Phoebe zdołała wymyślić jakąś rozsądną odpowiedź, Audrey mówiła dalej:

- Pomyślałam, że może powinnam ci powiedzieć, że Deverellowie... mam na myśli mężczyzn z tej rodziny ...choć są dość...jak by to ująć?.. rozpustni w młodości, to poważnieją z chwilą wejścia w związek małżeński.

Kątem oka Phoebe widziała, jak Audrey rozważa coś z przechyloną głową. Po chwili dodała: - Nigdy nie miałam pewności, czy te dwie sprawy mają ze sobą coś wspólnego. Czy to ostatnie nie wynika z doświadczeń zebranych wcześniej, jeśli rozumiesz, co mam na myśli. Audrey zamilkła, Phoebe jednak nie wiedziała, co ma powiedzieć. W końcu Audrey odezwała się znowu: - Bardzo przyjaźniłam się z twoją matką. Dzieliłyśmy się wszystkimi nadziejami i marzeniami. 106

Mówiłam ci o tym już wcześniej, ale nie wspomniałam o jednej historii, na którą chyba nadszedł właśnie czas. Gdy byłam młoda, młodsza niż ty w tej chwili, gdyż miałam wtedy jakieś dwadzieścia dwa lata, miałam wielbiciela i zdawało mi się, że jestem zakochana. Zresztą chyba naprawdę byłam, lecz mój ojciec uznał, że konkurent jest utracjuszem i odrzucił go. W tamtym czasie nie byłam jeszcze tak niezależna, jak teraz, i choć bardzo cierpiałam, nie mogę powiedzieć, bym walczyła z wolą ojca. Jednak. .. - Głos Audrey zadrżał lekko. Phoebe zmarszczyła brwi. - Nigdy nie przestałaś go kochać? Audrey zamrugała szybko.

S R

- Och, nie, stało się zupełnie inaczej. Okazało się, że ojciec miał rację i biedny Hubert naprawdę był utracjuszem. Lecz przez całe życie miałam do ojca żal o coś zupełnie innego. Wciąż zastanawiam się nad tym, co mogło się wydarzyć. Przecież tak naprawdę nigdy tego nie wiemy. - Audrey przeciągnęła się i poprawiła szal. - Mam nadzieję, że znasz mnie na tyle dobrze, iż wiesz, że niewielu rzeczy żałuję. Naprawdę świetnie się przez całe życie bawiłam i jestem zadowolona z tego, jak się sprawy potoczyły. Jednak od czasu do czasu zastanawiam się, czy moje życie nie byłoby jeszcze lepsze i jeszcze szczęśliwsze, gdybym chwyciła okazję, którą zesłał mi los, i zawalczyła o swoje marzenia. W tamtym czasie naprawdę tego pragnęłam, a teraz już nigdy się nie dowiem, co mogłoby się wydarzyć. Czy gdybym wyszła za niego za mąż, nasze losy potoczyłyby się inaczej? Czy może byłabym bardziej szczęśliwa niż teraz? - Audrey odetchnęła i wstała z szelestem jedwabiu. - Mówiąc w 107

skrócie, moja droga, chciałam ci przekazać, że wprawdzie nie żałuję niczego, co robiłam w życiu, ale czasem żałuję tego, czego nie zrobiłam. Nie wykorzystałam szansy, którą dał mi los. Skinner skończyła czesać Phoebe i odsunęła się o krok. Na jej miejsce podeszła Audrey i spojrzała w oczy Phoebe w lustrze, kładąc dłoń na jej ramieniu. - Gdy szansa na zmianę losu stuka do twoich drzwi, zanim ją odrzucisz, zastanów się nad tym, co może się zdarzyć. Phoebe spojrzała w orzechowe oczy Audrey i dotknęła jej dłoni. - Dziękuję. Przemyślę wszystko dokładnie. Twarz Audrey rozjaśniła się w uśmiechu.

S R

- Świetnie. Pójdę ponaglić Edith. Spotkamy się w salonie. Skinner przytrzymała jej drzwi i wróciła, by strzepnąć szal z frędzlami.

- Przecież to wciąż niesłychanie piękna kobieta. Niepotrzebnie uważa, że wszystko już za nią. Nie jest przecież aż tak stara. - To prawda. - Phoebe wstała, by Skinner udrapowała szal na jej ramionach. - Gdzie jest moja torebka? Zakładając kolczyki i naszyjnik, myślała nad słowami Audrey. Oczywiście, ciotka mówiła o małżeństwie, lecz... Phoebe wyszła z sypialni, stwierdziwszy, że ta sama zasada dotyczy romansu. Jak miałaby się dowiedzieć, czym jest romans, nigdy nie próbując?

108

*** Nie przestawało jej krążyć po głowie to, co powiedziała Audrey o mężczyznach z rodziny Deverellów. Deverell wszedł do salonu jako jeden z ostatnich gości, diabelsko przystojny w czarnym, wieczorowym ubraniu i śnieżnobiałej koszuli. Podszedł od razu do niej, lecz nie miała czasu przyjrzeć mu się dokładniej, gdyż po chwili Stripes zaprosił towarzystwo na kolację. Znowu nie siedzieli obok siebie, ale przynajmniej Mary usadziła ich naprzeciwko, co właściwie nawet bardziej jej odpowiadało. Rozmawiając z Miltonem Cromwellem i Peterem, jednocześnie

S R

obserwowała Deverella. Chciała dotrzeć do sedna słów Audrey. „Rozpustny" zdawało się odpowiednim słowem. Choć nie zachowywał się jak prawdziwy rozpustnik, bez wątpienia posiadał zarówno skłonność, jak i możliwość przyjęcia takiej roli. Nie chodziło tylko o to, że jest przystojny i inteligentny. W jego spojrzeniu kryło się coś niepokojącego, jakiś błysk... To nie była dzikość, lecz przejaw nieoswojenia, który wyróżniał go z tłumu. Zdecydowanie wyróżniał się na tle wszystkich obecnych dżentelmenów. Z pewnością dlatego wszystkie młode damy niestrudzenie próbowały przywabić go spojrzeniem. Phoebe żachnęła się w duchu. Będą musiały ustawić się w kolejce. Zanim jeszcze wstali od stołu, doszła do wniosku, że Deverell tak bardzo pociąga kobiety, ponieważ czują, że nigdy nie pozwoliłby

109

im prowadzać się na pasku. A właśnie to było w nim najbardziej niebezpieczne. Phoebe oddałaby wiele, by się dowiedzieć, co przyciągało do niej Deverella. Co sprawiło, że na sali balowej podszedł od razu do niej? Ujął jej lewą dłoń, szukając karnetu, lecz go nie znalazł. Spojrzał na nią pytająco. - Mam dwadzieścia pięć lat - wyjaśniła. Wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu, nie puszczając jej dłoni. - Świetnie. To oznacza, że możesz zatańczyć ze mną każdego walca, którego nam zagrają.

S R

- Nonsens. - Zabrała dłoń i złożyła obie na po-dołku. Maksymalnie dwa, no, może trzy. - W twoim wieku?

- Oczywiście. Musisz przecież zatańczyć też z innymi. Nie wyglądał na zachwyconego, lecz wokół pokoju rozsiadały się właśnie matrony, które z pewnością nie pozwolą mu tańczyć wyłącznie z Phoebe. Choć był skupiony tylko na niej, taniec z Deverellem był szansą, której żadna matka córki na wydaniu nie mogła przepuścić. Phoebe zamyśliła się, lecz właśnie podeszli do nich Georgi-na z Miltonem, a po chwili Deidre z Peterem i Charliem. - Wybieramy się jutro na małe polowanie - powiedział Peter, patrząc na Deverella. - Dołączy pan do nas? Deverell przelotnie zerknął na Phoebe i odmówił, ale uprzejmie zapytał Petera, jakiej zwierzyny się spodziewają. Phoebe dopiero po 110

dłuższej chwili zorientowała się, że celowo wybrał temat, który znudzi przybyłe damy. Georgina wierciła się w miejscu, Deidre przestępowała z nogi na nogę, lecz żadna nie zdecydowała się odejść. Phoebe zrobiło się ich żal. - Jaki masz śliczny grzebień, Deidre! Gdzie go kupiłaś? Po chwili żywo dyskutowały o londyńskich modystkach i pasmanteriach. Muzycy usadowieni w odległym końcu sali zaczęli grać walca. Zanim przebrzmiał pierwszy akord, Deverell ujął jej dłoń, podniósł ją do ust i rzekł:

S R

- Zdaje się, że to mój taniec?

Nie miała zamiaru się z nim kłócić. Odchodząc, zobaczyła jednak wściekłe spojrzenie, które Deidre posłała Peterowi i jego bezradny grymas.

- Zrujnowałeś cały ich plan - zauważyła, gdy Deverell chwycił ją w ramiona. Spojrzał jej w oczy. - Mam własne plany. To było jasne. Całkowicie przejmując kontrolę, zaczął z gracją wirować z nią na parkiecie. Zanim okrążyli salę, Phoebe zaczynała się przyzwyczajać do zdumiewającego bycia całkowicie w jego władaniu. Wszystkie jej zmysły napawały się bliskością jego ciała i obietnicą kryjącą się w jego dotyku. Gdy był tak blisko, jej drżące ciało uspokajało się nieco. Właściwie nie doznawała ukojenia, lecz nabierała pewności, że 111

nastąpi to już niebawem. W tym znaczeniu taniec z nim okazał się zmysłową obietnicą. Deverell dał jej odczuć swą siłę o wiele bardziej niż w chwili, gdy ją przytulał i całował. Wirując i zmieniając kierunek tańca, znajdowała się całkowicie w jego mocy. Kierował nią bez wysiłku, prowadząc, dokąd chciał, i trzymając nieco za blisko, jak na zasady stosowne w towarzystwie. Znów czuła się uwięziona w jego spojrzeniu. Deverell był przekonany, że Phoebe nie wie, jak łatwo ją było przejrzeć. Przynajmniej jak łatwo on mógł to zrobić. W czasie gdy

S R

przygotowywała się do balu, podjęła decyzję. Już nie marzyła w duchu o romansie, lecz była nań zdecydowana. Chciała, by ją uwiódł. Jej postawa dotyczyła wyłącznie jego i nie rozciągała się na innych dżentelmenów. Udało mu się wywołać w niej przemianę i to właśnie on został wybrany, by spełnić jej ukryte pragnienia. Świadomość tej zmiany uspokajała pierwotną część jego natury, której dotąd nie znał i nie rozumiał. Czuł jednak, że coś się w nim burzy, gdy Milton Cromwell patrzy na Phoebe w jakiś dziwny sposób. Nie podobały mu się również spojrzenia innych dżentelmenów oceniające jej apetyczną figurę. Zauważył, że przykłada większą wagę do strojów, i ta zmiana przykuła jeszcze bardziej jego uwagę, podsycając skryte pragnienia. Teraz zaś postanowiła poddać się jego woli i dać się poprowadzić ścieżką intymności.

112

Błysk triumfu dodał mu wigoru, lecz Deverell bezwzględnie stłumił żądzę. Skupił się na zadaniu, które go czeka. Oczywiście jej decyzja napawała go radością, wiedział jednak, że droga, którą pójdą, tym razem będzie krótka - tylko jeden mały krok. Skupił się na tańcu. - Dlaczego sikorki w typie Deidre Mellors uważają, że odsłanianie wszystkich wdzięków niemalże do granic skandalu czyni je pociągającymi? Phoebe uniosła brwi. - Nie wiem. - Po chwili spytała: - A nie jest tak? Czy dżentelmeni tego nie lubią? Uśmiechnął się.

S R

- To nie chodzi o to, co lubimy, tylko o to, co nas fascynuje. Podczas gdy Deidre sądziła, że przyciągnie męską uwagę niemożliwie głębokim dekoltem, Phoebe zrobiła to bez trudu, wkładając suknię, która wprawdzie sugerowała kształt ukrytych pod nią wdzięków, lecz nie odsłaniała wiele.

- Proste z nas stworzenia - wymruczał. - Trzeba się z nami droczyć. Phoebe roześmiała się. - Zapamiętam to sobie. - Zapamiętaj. - Spojrzał jej w oczy i powiedział głębokim głosem: - Największą bronią w sztuce uwodzenia i największym sprzymierzeńcem jest umysł. - Założę się, że wiesz o tym od dawna. - Oczywiście. 113

Muzyka ucichła. Deverell wykonał wyrafinowany końcowy obrót i ukłonił się. Phoebe, nieco zdyszana, lecz roześmiana, dygnęła uprzejmie. Podeszli do Audrey i Edith usadowionych na sofie. Nie musiał odprowadzać jej do ciotki; jej wiek nie zobowiązywał go do takiej uprzejmości. Chciała mu o tym przypomnieć, lecz nie mogła się skupić, czując przy sobie jego rozgrzane ciało. Wciąż brzmiały jej w uszach ostatnie słowa. Największą bronią w sztuce uwodzenia i największym sprzymierzeńcem jest umysł. Czy to ostrzeżenie, czy tylko tak jej się zdaje? Może

S R

wskazówka, jaką drogą Deverell zamierza teraz pójść? Przez następną godzinę siedziała jak na szpilkach. Czekała na rozwiązanie tej zagadki. Nie zawiódł jej.

- Poranny salon? - zdumiała się.

- Trudno powiedzieć dlaczego, ale w każdym domu jest to najrzadziej odwiedzany pokój, a już nikt nie zapuszcza się tam w czasie balu.

Przemawiał z pewnością, która wyraźnie wypływała z doświadczenia, lecz gdy wprowadził ją do salonu, stwierdziła, że miał rację. Pokój był pusty. Przez niezaciągnięte zasłony wpadało srebrne światło księżyca, które umożliwiało poruszanie się, lecz nie pozwalało na odróżnianie kolorów czy drobnych kształtów. Ponieważ nikt nie zamierzał korzystać z pokoju tego wieczora, nie paliła się żadna lampa.

114

Phoebe poczuła ulgę. Spotykanie się z Deverellem w ukryciu było wystarczająco trudne w ciemności; nie musiała dodatkowo go widzieć i stwierdzać, że jest tak potężny i silny, że bez trudu mógłby zmusić ją do wszystkiego, na co miałby ochotę. Że jest całkowicie w jego mocy. Usłyszała, jak zamknął drzwi i przekręcił klucz. Przez chwilę czuła na plecach jego wzrok. Czuła też, że Deverell do niej podchodzi. Odwróciła się gwałtownie. - Chciałam cię spytać... Wstrzymała oddech. Stał tuż przy niej. Delikatnie objął ją ramionami. - Słucham?

S R

Phoebe zamrugała, usiłując chwycić wątek. -Ach... Nad ich głowami grała muzyka. Nikt nie widział, jak i kiedy zniknęli z balu. Nikt nie wiedział, gdzie są. Spojrzała na jego wargi. Uśmiechnął się. Dotknął dłonią jej twarzy i wymruczał: - Czy to coś pilnego?

Usłyszała rozbawienie w jego głosie; zadrżała i spojrzała mu w oczy. - O czym myślisz? - O tobie. Delikatnie przyciągnął ją bliżej. Phoebe położyła dłonie na jego torsie i ledwie się powstrzymała, by nie prześliznąć ich dalej. Odchrząknęła i zapytała: - A o czym konkretnie? 115

Uśmiechnął się szerzej. Pochylił głowę tak, że wargami muskał kącik jej ust. - O tym, co chciałbym z tobą robić. Wargi Phoebe zadrżały z pragnienia, lecz opanowała się i wyszeptała: -Co? -To. Ton jego głosu sugerował, że droczyła się z nim wystarczająco długo, i dotarł już do kresu wytrzymałości. Pocałował ją gorąco, lecz nie napastliwie, choć prawdopodobnie nie mogłaby go odepchnąć i odmówić mu, gdyby tego chciała. Na szczęście nie chciała. Pozwoliła mu całować i oddając mu

S R

pocałunki, zachęciła do dalszych kroków. Deverell zrobił coś, czego się nie spodziewała. Podniósł głowę, odrywając wargi od jej ust. - To - wyszeptał tuż przy jej ustach, wibrującym, głębokim głosem.

Objął ją mocniej, przyciągając do siebie. Phoebe zastygła. Deverell wahał się tylko przez chwilę, po czym pocałował jeszcze goręcej i żarliwiej, aż oddała mu pocałunek, zarzucając ręce na jego szyję. Deverell ze wszystkich sił starał się skupić na jej ustach i na gorącym flircie języków. Usiłował całkowicie zaangażować się w zmysłową grę i nie zważać na smukłe ciało Phoebe, wtulone w jego ciało. Nie chciał myśleć o piersiach wspartych na jego torsie, o zmysłowym kształcie jej bioder i udach muskających jego nogi. Do tej chwili Phoebe była uległa i chętnie poddawała się pieszczotom, lecz czuł, że skrywa głęboko cień wahania i lęku, które 116

przypisywał zwykłej panieńskiej niepewności. Phoebe bez trudu budziła w nim do życia najbardziej pierwotne instynkty, jakich inne kobiety nie zdołały rozniecić. Czuł, że ta część jego istoty wcale nie jest tak bezpieczna i że przy jej boku nie będzie w stanie zawsze jej kontrolować. Była to potrzeba z samego dna duszy, która powoli zamieniała pocałunek w pełną żaru jedność, aż Phoebe westchnęła i mocniej chwyciła go za szyję, żeby nie upaść. Wtuliła się w ramiona Deverella, który bez trudu z ruchu jej ciała odczytał pragnienia ukryte na dnie serca. Zsunął powoli jedną dłoń i pogładziwszy krągłe biodro, delikatnie chwycił ją za pośladek, a potem ścisnął go prowokującym

S R

gestem, przysuwając Phoebe jeszcze bliżej.

Westchnęła cicho z rozkoszy, zanurzona w płomiennym pocałunku. Czuła delikatną, kuszącą pieszczotę jego dłoni, pełne żaru wargi i własne pożądanie. W pewnej chwili przycisnął ją mocniej i Phoebe czuła, jak wszystko w niej zastyga. Serce, umysł, wola. Ogarnął ją lęk.

Deverell przytulił się i nie mogła nie czuć twardej męskości wpijającej się w brzuch. Gdy ostatnim razem była tak blisko mężczyzny... Odepchnęła tę myśl z zaskakującą łatwością. To było zupełnie co innego. Tym razem pożądanie burzyło jej krew, namiętność rozpalała zarówno ją, jak i Deverella. Tym razem sama tego chciała i miała wpływ na całą sytuację. Może nie miała pełnej kontroli, ale czuła, że Deverell ma.

117

Krok po kroku odsunęła od siebie lęki i uwolniła się spod ich paraliżującego wpływu. Rozpłynęły się zupełnie, gdy poczuła, że Deverell znów ją do siebie przyciąga. Wiedziała, że wyczuł jej napięcie i czekał na reakcję. Nie odsunął się od niej, ale też nie próbował jej do niczego zmusić. Gdy wreszcie się rozluźniła i na nowo wtuliła w jego ramiona, odetchnął cicho. Dzięki Bogu, ominęli wreszcie tę rafę. Gdyby teraz spanikowała... Na pewno by się powstrzymał, lecz wolał nawet nie myśleć, ile by go to kosztowało. Podjął wielkie ryzyko, posuwając się tak daleko, jednak szczęście uśmiechnęło się do niego i Phoebe nie uciekła.

S R

Deverell znał jednak granicę, za którą nie było już odwrotu, i czuł, że właśnie do niej dotarli. Nie mógłby więcej igrać z własną żądzą. Powoli i stopniowo wycofywał się i odsuwał od krawędzi, za którą znajdował się już kolejny krok. Phoebe nie pomagała mu w tym względzie; wciąż lgnęła do niego i całowała jego wargi. Wreszcie musiał oderwać się od niej niemal na siłę.

Spojrzał w jej nieprzytomne oczy i poczuł falę triumfu. Delikatnie pogłaskał palcem jej nabrzmiałą dolną wargę, obserwując błysk namiętności rozpalający śliczne oczy. Nigdy nie sądził, że może tak bardzo pragnąć kobiety. Wstrzymując oddech, upewnił się, że Phoebe stoi stabilnie, i odsunął się od niej. Westchnęła i poprawiła suknię. - Pewnie powinniśmy już wracać? - zapytała niezbyt przekonująco.

118

Patrzył na jej postać skąpaną w blasku księżyca. Miał do wyboru powrót lub... Wydawało mu się, że ciało ma zrobione z drewna, zdołał jednak podnieść dłoń w kierunku drzwi. - Tak. Powinniśmy. Goście muszą nas zobaczyć. Mijając go w drodze do drzwi, Phoebe usilnie wpatrywała się w jego oczy, jakby chciała odkryć prawdziwy powód oschłości jego głosu. Deverell nie wytrzymał; chwycił ją za ramię i przyciągnął do siebie, delikatnie muskając dłonią jej pierś. Wstrzymała oddech, ale nie zastygła. Przycisnął wargi do ciepłych, pachnących włosów nad jej uchem i szepnął:

S R

- Pragnę cię, Phoebe. Będziesz moja. Niedługo. Po chwili ją puścił. Nie odeszła od razu. Kiwnęła głową.

- Niedługo - potwierdziła i ruszyła ku drzwiom. Deverell, otrząsając się z resztek pożądania, przybrał wystudiowaną, obojętną minę.

***

Miała zamiar to zrobić. Miała zamiar uwikłać się w romans. Z Deverellem. Później, godzinę po tym, jak ostatni gość udał się do sypialni i dom wreszcie pogrążył się w ciszy, Phoebe bezszelestnie zeszła głównymi schodami, by dopilnować ostatniego kroku zaplanowanej akcji ratunkowej. Gdy zakończy sprawę z Jessiką, będzie mogła poświęcić wszystkie swe myśli Deverellowi i jego zdumiewającym zdolnościom.

119

Miał prawdziwy talent do zawracania jej w głowie i rozpalania, co nie udało się dotąd żadnemu mężczyźnie. Wystarczyło, że na nią spojrzał. Jeden dotyk i całe jej ciało zaczynało ożywać, jedno wymruczane słowo i czuła narastający żar. Phoebe postanowiła nauczyć się ścieżek namiętności, a Deverell okazał się idealnym nauczycielem. Z pewnością zesłały go jej niebiosa, gdyż największy z jego talentów okazał się tym, który najbardziej ceniła, i wiedziała, jak rzadki to dar wśród mężczyzn takich jak on. Nie tylko całkowicie nad sobą panował, ale gotów był trzymać swe pożądanie na wodzy z uwagi na nią. To było naprawdę

S R

imponujące. Oczywiście to dzięki temu czuła się tak bezpiecznie i pewnie w jego ramionach. Za każdym razem docierał tylko do jakiejś granicy i nie starał się jej przekraczać. Tego wieczoru mógł pójść dalej - nie miałaby mu tego za złe - lecz nie zrobił tego. Umówili się na jeden krok za każdym razem i Deverell skrupulatnie tego pilnował. Phoebe zaczynała się niecierpliwić, lecz wiedziała, że Deverell ma rację. Dzięki temu mogła też fantazjować na temat kolejnego kroku, jaki zapewne niedługo podejmą. Jednak najpierw... Hall pogrążony był w całkowitej ciemności. Zeszła z ostatniego schodka i przez chwilę nasłuchiwała. Wszyscy domownicy, goście oraz wyczerpana służba spali; nie dotarł do niej żaden głos. Uspokojona, poszła do biblioteki. Ta część akcji ratunkowych zawsze przypadała jej w udziale. Gdyby ktokolwiek zobaczył ją błąkającą się nocą po domu, raczej nie

120

podejrzewałby jej o nic niestosownego. Gdyby natknęła się na kogoś ze służących, z łatwością by się go pozbyła. Weszła do biblioteki i zamknęła za sobą drzwi. W pokoju było ciemno; zasłony były rozsunięte, lecz chmury przysłoniły księżyc. Zapatrzyła się w mrok, lecz niczego nie dostrzegła. - Jessica? Dziewczyna głośno przełknęła ślinę. - Jestem tutaj, proszę pani. Wynurzyła się z kąta przy kominku, trzymając niewielkie zawiniątko i torbę. Na skromną suknię założyła ciepłą pelerynę.

S R

- Dobrze. - Phoebe z aprobatą pokiwała głową. Idąc ku drzwiom na taras, odezwała się cicho: - Niedługo będziesz całkiem bezpieczna. Chodź.

Zaplanowała spotkanie w bibliotece, gdyż wychodziło się z niej na trawnik, z którego blisko było do lasu. Przekręciła klucz i wyprowadziła Jessikę z domu, zostawiając drzwi otwarte. - Tędy. - Mówiła cicho, lecz unikała szeptu, który niepotrzebnie wzmagał napięcie. Poprowadziła Jessikę przez trawnik. - Powóz czeka na ciebie w alejce po drugiej stronie lasu. W murze jest dziura, więc nie będziemy musiały się na niego wdrapywać. Spojrzała na przerażoną pokojówkę, która wprawdzie kiwnęła głową, lecz oczy miała szeroko otwarte, a twarz bladą jak płótno. Przeklinając w duchu lorda Moffata, Phoebe uważnie patrzyła przed siebie.

121

Dotarły do lasu i weszły w cień między drzewami. Było całkiem ciemno, lecz dobrze znała drogę. Zmieniła jedwabny szal na wełniany, ale nie musiała zmieniać sukni. Nie było konieczności przedzierania się przez żadną roślinność. Bez wahania prowadziła dziewczynę przez las do miejsca, gdzie kamienny mur otaczający posiadłość wykruszył się, tworząc szczelinę, przez którą łatwo było się wydostać. Po drugiej stronie majaczyła w ciemności sylwetka Scatchera. - Nie bój się - powiedziała Phoebe do Jessiki. - To przyjaciel. Scatcher wprawdzie wyglądał jak handlarz starzyzną, ale naprawdę był przyjacielem. Gdy dotarły do szczeliny, wyciągnął ku

S R

nim dłonie, by pomóc przedostać się na drugą stronę. - Jesteście nareszcie. Zaczynaliśmy się już martwić. Phoebe wiedziała, że się nie spóźniły, ale była pewna, że Scatcher „zaczął się martwić" od chwili, gdy powóz stanął na ścieżce. Zaczekała, aż Jessica przeskoczy przez wyłom, i zaprowadziła ją do powozu. Był stary i nieoznakowany, lecz sprawdzony i szybki Birtles i Fergus zadbali o to. Tym razem Birtles siedział na koźle, salutując jej batem. Phoebe uśmiechnęła się i pomachała w odpowiedzi. Scatcher otworzył drzwi i Phoebe wymieniła spojrzenia z Emmeline Birtles, pierwszą kobietą, której zdołała pomóc. - Emmeline i jej mąż Birtles, który powozi, zawiozą cię do agencji w Londynie. Z nimi będziesz bezpieczna. Gdy już się zadomowisz, odwiedzę cię i porozmawiamy o jakiejś pracy. Jessica zajrzała do powozu i część napięcia wyraźnie ją opuściła. 122

- Dziękuję pani - powiedziała. - Nie wiem, jak mam się pani odwdzięczyć. Słysząc zduszony głos dziewczyny, Phoebe się uśmiechnęła. - Rób wszystko, co ci powie Emmeline, i będziemy kwita. Scatcher pomógł Jessice wsiąść do powozu. Ciepła i życzliwa Emmeline usadziła ją na ławeczce. Kiwnęła głową do Phoebe i Schatcher zamknął drzwi. - Jesteś pewna, że nie powinienem odprowadzić cię do domu? W lesie jest ciemno. Phoebe się uśmiechnęła.

S R

- Wolałabym, żebyście wyruszyli bez chwili zwłoki. Scatcher wymamrotał coś pod nosem, ale znał ją na tyle, że wiedział, iż nie warto się z nią kłócić. Wspiął się na ławeczkę obok Birtlesa, który natychmiast poderwał konie do biegu, elegancko wymachując batem na pożegnanie. Phoebe uniosła dłoń i zaczekała, aż powóz zniknie za pierwszym zakrętem, po czym ruszyła do szczeliny w murze.

Wspięła się na zwalone kamienie, unosząc suknię, przedostała się na drugą stronę i zbiegła po zboczu, między drzewa. Zerknęła w dół na szal. Potem spojrzała przed siebie i wpadła na ścianę. Twardą ścianę męskiego torsu.

123

Rozdział 6 Wciągnęła głośno powietrze. Lecz zanim straciła głowę i zaczęła krzyczeć, mężczyzna złapał ją za ramię i przytrzymał. Wiedziała już kto to. - Deverell. Na chwilę zapadła głucha cisza. Dopiero wtedy zauważyła, że mocno zacisnął dłoń na jej ramieniu i zamiast zwykłej uprzejmości, promieniuje od niego wściekłość. Stał nad nią groźny i potężny. Była całkowicie zdana na jego łaskę.

S R

Wreszcie się odezwał. Jego głos smagał jak bicz. - Co ty, do diabła, wyprawiasz?

Phoebe skuliła się, ale zaraz podniosła głowę. - Puść mnie.

Przez chwilę wpatrywał się w nią bez słowa. Nie spełnił od razu jej prośby. Czekała z zapartym tchem. Wreszcie, zaciskając zęby, Deverell puścił jej ramię. Powinno ją to uspokoić, jednak wciąż czuła, że balansuje na granicy paniki. Oddychała z trudem. Patrzyli na siebie poprzez mrok; Deverell zastawiał ścieżkę prowadzącą do domu. - Co tu robisz? - zapytał nieco bardziej wyważonym głosem, lecz w jego słowach dźwięczała stal, przypominając jej o tym, o czym zapomniała w trakcie ostatnich ukradkowych spotkań. O jego pochodzeniu, o jego związkach z władzą.

124

Nie mogła mu nic powiedzieć. Zadzierając nos, posłała mu spojrzenie, które mimo ciemności mogłoby stropić samego księcia. - Nie twoja sprawa. Patrzył na nią przez chwilę i w końcu powiedział spokojnie: - Przemyśl to jeszcze raz. Zadrżała, słysząc jego głos. Przerażał ją, lecz... znała go i wiedziała, że nigdy by jej nie skrzywdził. - Widziałem, jak wychodzisz z domu z drugą kobietą. Widziałem, jak prowadzisz ją przez las i oddajesz w ręce jakichś mężczyzn czekających przy powozie. Znali cię i ty również ich znałaś.

S R

Kobieta wsiadła do powozu, a ty patrzyłaś, jak odjeżdżają. Kim była? O co tu chodzi? I jaka jest w tym twoja rola?

Gdyby miała jakiekolwiek wątpliwości, czy radził sobie jako szpieg, ta przemowa natychmiast by je rozwiała. Mówił jasno, dobitnie, jakby czytał akt oskarżenia. Wymawiał każde zdanie władczym tonem nieznoszącym sprzeciwu, dając do zrozumienia, że nie odpuści, póki Phoebe nie odpowie mu na każde pytanie. Co gorsza, poza czysto profesjonalną pozą kryły się myśli i oczekiwania, których nie mogła odczytać. Instynkt ostrzegał ją, lecz wpatrując się w jego oczy, powtarzała sobie w myślach, że jest przy nim bezpieczna. Ponadto doszła do wniosku, że jej zajęcie nie ma nic wspólnego z romansem i vice versa. Niezależnie od rozwoju sytuacji między nimi, opowiadanie mu o akcjach ratunkowych było zbyt ryzykowne.

125

- Nie mam ci nic do powiedzenia. - Jej ton był równie spokojny jak jego, i równie zdecydowany. - Niezależnie od tego, co możesz myśleć, nie widzę powodu, potrzeby czy konieczności, które zmuszałyby mnie do tłumaczenia się przed tobą. Zadarłszy dumnie głowę, patrzyła mu w oczy. Po czym spuściła głowę i ruszyła ku domowi, usiłując ominąć Deverella. - Proszę mi wyba... - Nie widzisz konieczności? Powiedział to cicho, miękko... groźnie. Dreszcz przebiegł jej po plecach. Zatrzymała się i podniosła głowę. Nie poruszył się.

S R

Równie cicho powiedziała: - Żadnej.

Uniósł brwi i nagle w ułamku sekundy przeniósł ją ze ścieżki w głąb lasu i oparł plecami o drzewo. Trzymał ją mocno w talii, przyciskając do pnia. Zanim zdążyła mrugnąć, pocałował ją. Żadnego związku?

Wiedziała, co Deverell próbuje jej udowodnić. Próbowała go odepchnąć, lecz trzymał ją mocno i zgniatał jej usta. Zacisnęła palce na połach jego marynarki i chciała się odsunąć, lecz za plecami miała drzewo, zaś on był niewzruszony jak skała. Chwytała oddech między pocałunkami, starając się je przerwać. Nagle Deverell podniósł głowę. Phoebe zacisnęła powieki i zaczerpnęła tchu. - Powiedz mi!

126

To był rozkaz. Odetchnęła jeszcze raz, dodając sobie odwagi. Spojrzała mu w oczy. - Nie. - Popchnęła go z całej siły. - Puść mnie. Jego ruchy były tak błyskawiczne, że myśl Phoebe nie mogła za nimi nadążyć. Złapał ją za ręce, które uniósł ponad jej głowę, przyciskając do twardego pnia. Nagle przeszył ją paraliżujący strach i w jednej chwili panika zawładnęła nią całkowicie. Deverell zgniótł jej usta twardymi wargami. Miał zamiar pozbawić ją woli, rozproszyć i zawładnąć nią, aż zmięknie w jego ramionach i powie mu wszystko, co chciał wiedzieć.

S R

Był przekonany, że mu się uda. Był pewny, że Phoebe ugnie się pod jego męskim żarem i ulegnie.

Ona zaś zaczęła z nim walczyć. Było to niedorzeczne, gdyż nie miała z nim żadnych szans. A jednak. .. Tak się skupił na podboju, że dopiero po kilku minutach dotarło do niego, że Phoebe nie przestaje się przed nim bronić, mimo że nie na wiele to się zdaje. Że usiłuje uciec, a nie tylko się droczyć. I że wyrywa się coraz bardziej rozpaczliwie. Wciągnęła powietrze, drżąc na granicy histerii. Odsunął się od niej trochę, ale nie puścił. Patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. To, co zdołał w nich dostrzec, uświadomiło mu, że Phoebe jest przerażona. Boi się. Jego. Poczuł w sercu ogromny ciężar.

127

Spojrzał na nią srogo, nie mogąc wyjść ze zdumienia. Dłonią wciąż trzymał ją w talii, drugą przyciskał jej ręce do pnia. Jednak nie ściskał na tyle mocno, by ją skrzywdzić. Phoebe odetchnęła płytko. Patrzyła na niego jak zwierzę schwytane przez drapieżnika. - Puść mnie. Natychmiast. Głos jej drżał. Cała jej pewność siebie i wcześniejszy opór ulotniły się bezpowrotnie. Jej słowa były błaganiem. Posłuchał natychmiast, puścił jej ręce i odsunął się. Choć serce

S R

ścisnęło się w nim z bólu, twarz pozostała obojętna. Przez gęsty mrok starał się odczytać z jej twarzy wyjaśnienie tego, co się stało. Chciał zrozumieć jej nagłe przerażenie.

Phoebe przytrzymała się pnia. Pierś jej falowała w urywanym oddechu. Deverell stał bez ruchu; nie śmiał powiedzieć ani zrobić czegokolwiek, gdyż bał się, że znów zrobi coś niewłaściwego. Minęła minuta.

Phoebe pozornie się uspokoiła, lecz dało się wyczuć, że nadal jest o krok od wybuchu paniki. Powoli, ostrożnie, nie spuszczając go z oka, odsunęła się od drzewa. Nie mógł znieść tego spojrzenia. Nie miał przecież zamiaru... nie mogła sądzić, że... Wyciągnął do niej dłoń. - Phoebe? Odskoczyła błyskawicznie, unikając dotknięcia go, jakby był trędowaty. 128

- Nie zbliżaj się do mnie - powiedziała niskim, pełnym cierpienia głosem. Deverell zachwiał się i opuścił rękę. Patrzył, jak Phoebe ostrożnie go omija i wraca na ścieżkę. Bez namysłu ruszyła w stronę domu, niezbyt pewnym krokiem. - Trzymaj się ode mnie z daleka. - Jej słowa były ciche jak szept. - Nigdy więcej się do mnie nie zbliżaj. Z zaciśniętymi zębami czekał, aż oddali się na wystarczającą odległość, po czym ruszył za nią. Zatrzymał się na granicy lasu, czekając, aż Phoebe zniknie w drzwiach biblioteki.

S R

Potem była już tylko noc, on i poczucie porażki wynikającej z błędu, który popełnił nieświadomie, z fałszywego kroku, który zrobił bezwiednie. Stał w ciemności, przypominając sobie całą scenę i usiłując zrozumieć, co się stało.

***

Na śniadanie zszedł bardzo wcześnie, lecz większość gości, w tym także Phoebe, nie pojawiła się w jadalni. Wziął londyńską gazetę i schronił się w bibliotece, siadając w fotelu po przeciwnej stronie pokoju niż sofa, na której po raz pierwszy ujrzał pannę Phoebe Malleson pogrążoną w lekturze i jedzącą winogrona. Rozłożył gazetę i zasłaniając się nią, udawał, że czyta; nie miał zamiaru dać się wciągnąć w żadną radosną poranną konwersację. Po niezliczonych godzinach rozpamiętywania każdej wspólnie spędzonej chwili czuł się pewny swej racji. Wydarzenia ostatniej nocy, zwłaszcza zaś przygoda w lesie, były od początku do końca 129

winą Phoebe. To ona uganiała się nocą po ogrodzie zamiast spać, podczas gdy Deverell usiłował szybkim spacerem zniwelować skutki żądzy, którą wcześniej wywołała. Dlatego zobaczył, jak po kryjomu wymyka się z jakąś inną kobietą, i oczywiście poszedł za nimi. Chciał tylko zadbać, by była bezpieczna. Dopóki nie zobaczył, jak oddaje dziewczynę w ręce jakichś podejrzanych typów. Wtedy nie wiedział już, co ma myśleć. Więc zapytał ją o to. Cała reszta wynikała z jej odmowy i jego zdecydowania, by wyjaśnić sprawę. Prosił tylko o proste wytłumaczenie, to chyba nie jest zbyt wysokie wymaganie wobec damy, która kilka godzin

S R

wcześniej bez owijania w bawełnę stwierdziła, że chce, by ją uwiódł, w domyśle pewnie mając małżeństwo. Jej decyzja zaś wynikała bezpośrednio z tego, co razem robili.

Podjęła ją, lecz przyparta do muru - gdy miała wyjaśnić swe podejrzane zachowanie - nagle zmieniła zdanie. Jego własna reakcja była ostra i bezwzględna.

Machinalnie przełożył stronę gazety, by odepchnąć natarczywe uczucia. Powstrzymywał przy niej swe żądze z cierpliwością, jakiej nie ujawnił przy żadnej innej kobiecie. Zeszłego wieczoru mocno naginał granice, których nie powinien był przekraczać. Wtedy to doceniła, lecz czym mu się odpłaciła? Nie zamierzała mu zaufać i - co gorsza - nie zamierzała przyjąć jego opiekuńczej postawy. Nie wiedział, dlaczego ta ostatnia sprawa stanowiła kwintesencję wyrzutów pod jej adresem, lecz beztroska, z 130

jaką przemierzała ciemny las bez opieki, i spotkanie z nieokrzesanymi typami w środku nocy raniły dotkliwie jego duszę. Gdyby coś jej się stało... Gdyby coś jej się stało, nie mógłby się z nią ożenić i znalazłby się znowu w punkcie wyjścia... Nawet w obecnym, cynicznym nastroju argument nie wydał mu się przekonujący. Przeklęta kobieta zalazła mu za skórę w sposób, jakiego nigdy dotąd nie doświadczył. W każdym razie umościła się już w jego sercu i teraz Deverell będzie się musiał zmierzyć z konsekwencjami. I ona również.

S R

Był zdecydowany podjąć wszelkie kroki. Czekał cały ranek, ale żadna dama nie pojawiła się na dole. Stripes powiedział mu, że to naturalne po balu. - Śpią, żeby odzyskać siły i urodę, panie hrabio. Deverell z trudem stłumił parsknięcie, lecz zgodnie z przewidywaniem Stripesa, zanim rozbrzmiał gong na obiad, Deverell usłyszał na schodach kobiece kroki. Zwinął gazetę - w akcie desperacji przeczytał już każde słowo - i odłożył ją na stolik. Gdy wszedł do jadalni, zobaczył Phoebe przy stole w otoczeniu innych młodych dam. Wiedziała, że wszedł, lecz w odróżnieniu od reszty panien, które uśmiechnęły się do niego promiennie, panna Malleson unikała jego wzroku. Deverell przywdział uprzejmą maskę, odpowiadając uśmiechem na powitania, i podszedł do kredensu, gdzie serwowano przekąski. Napełniwszy talerz, usiadł przy dwóch 131

starszych dżentelmenach. Lord Cranbrook i lord Craven powitali go uprzejmie, wciągając w dyskusję o koniach. Wkrótce przyszli inni panowie oraz starsze damy, wśród nich Audrey. Zerknęła na stół i poszła w stronę kredensu. Kilka minut później Deverell spostrzegł, że ciotka idzie w jego stronę. Wstał i odsunął dla niej krzesło. Nie usiadła od razu; lekko dotknęła jego ramienia. - Możesz mi powiedzieć, co nawyrabiałeś? - zapytała zbolałym głosem. Deverell ledwie stłumił jęk.

S R

- Nic. - Zanim zdążyła wykpić tę odpowiedź, dodał: - Dzieje się tu coś dziwnego.

Audrey zawsze czytała w nim jak w otwartej księdze i wiedziała, że nie usiłował zmienić tematu. W jej oczach pojawiła się troska. - Co masz na myśli?

Spojrzał na nią ponuro i wskazał krzesło. - Gdybym to ja wiedział...

Audrey zawahała się, wreszcie poklepała go po ramieniu i usiadła. Gdy zajął miejsce obok, mruknęła: - Bardzo w ciebie wierzymy, Edith i ja. Postaraj się jakoś to rozwikłać. Deverell poczuł się, jakby znów miał dwanaście lat, skupił więc uwagę na talerzu. Przynajmniej pozornie; naprawdę cała jego uwaga poświęcona była Phoebe. Starsze damy wciąż nadchodziły parami lub trójkami. 132

Obiad miał się już ku końcowi, gdy do jadalni wpadła bez tchu lady Moffat, całkowicie wytrącona z równowagi. - Maria! Gordon! - wykrzyknęła do gospodarzy, wściekle potrząsając włosami i powiewając źle zapiętą suknią. - To doprawdy niesłychane! Zniknęła moja pokojówka i nikt nie ma pojęcia, gdzie się ta niewdzięcznica podziała! - Mój Boże! - Lady Cranbrook była równie zdumiona, jak reszta gości. -I co ja teraz zrobię??? - zawodziła lady Moffat. Deverell spojrzał na Phoebe. Ze zwykłym spokojem patrzyła na

S R

rozpaczającą kobietę, mierząc ją krytycznym wzrokiem. Z całą pewnością nie była zaskoczona. Gdy patrzyła na reakcje pozostałych gości, na jej twarzy nie zagościł nawet cień zakłopotania. Lady Cranbrook zerwała się z miejsca, by pocieszyć roztrzęsioną lady Moffat, inne starsze damy tłoczyły się wokół. Lord Cranbrook z powagą na obliczu wstał od stołu. Phoebe nie spojrzała na Deverella. Zapewne czuła, że ją obserwuje.

Choć domyślał się już, kim była kobieta, którą Phoebe wyprowadziła do lasu, wciąż nie mógł zrozumieć, dlaczego to zrobiła. Jak przez mgłę słyszał okrzyki i domysły dobiegające ze strony stadka starszych dam zgromadzonych wokół lady Moffat. Ku jego zdumieniu nagle podeszła do niego lady Cranbrook. - Panie hrabio, zastanawiam się, czy byłby pan tak miły i poprowadził dochodzenie? - zapytała, załamując ręce. - To naprawdę bardzo niepokojące. To już trzecia pokojówka, która w ciągu ostatnich 133

kilku miesięcy zniknęła w trakcie przyjęcia. - Zamilkła, jakby powiedziała coś niestosownego, i szybko dodała: - Oczywiście nie wszystkie zniknęły tutaj. Mam na myśli nasze towarzystwo. Zatoczyła dłonią koło, obejmując tym gestem stłoczone za nią damy, wpatrujące się w niego błagalnym wzrokiem. Nie mógł powiedzieć, żeby miał jakiekolwiek doświadczenie w tego typu sprawach. Lord Cranbrook stanął u boku małżonki. - Jestem miejscowym sędzią, Paignton, ale przyznaję, że wolałbym się nie mieszać w tego rodzaju sprawki. Znikające służące, też coś! - Gospodarz parsknął pogardliwie. - Byłbym niezmiernie

S R

panu zobowiązany, gdyby zechciał się pan tym zająć. Cóż mógł powiedzieć? Spojrzał w oczy Audrey i zobaczył w nich pewność, że bratanek wybawi starszego lorda od kłopotu. Ujął dłoń lady Cranbrook i ukłonił się.

- Jeśli to panią uspokoi, madame, zrobię wszystko, co w mojej mocy.

***

Poszedł z gospodarzem do jego gabinetu. Tam przesłuchali wstrząśniętego Stripesa i gospodynię, lecz żadne z nich nie potrafiło nic dodać do stwierdzenia, że gdy lady Moffat zadzwoniła o pierwszej, dziewczyny nigdzie nie można już było znaleźć. - Czy przeszukaliście jej pokój? - zapytał Deverell. Stripes zrozumiał w lot. - Łóżko było rozłożone i ktoś w nim spał, panie hrabio. Została też część jej rzeczy. 134

- Część? - Stroje do pracy i tego typu przedmioty - wtrąciła się gospodyni. - Ale nie znaleźliśmy jej grzebienia, ani żadnych osobistych drobiazgów, zniknęła też torba. Na pewno miała torbę ze swoimi rzeczami, gdy przyjechała. Deverell kiwnął głową. - Chciałbym zobaczyć jej pokój. Pragnął zaspokoić swą ciekawość, musiał jednak pamiętać o reputacji Phoebe. Musiał się upewnić, że w sypialni pokojówki nie znajduje się nic, co mogłoby naprowadzić na trop panny Malleson.

S R

Lord Cranbrook poszedł z nim na poddasze. Deverell przeszukał pokój o wiele dokładniej niż gospodyni, lecz niczego nie znalazł. Zauważył jednak, że w łóżku dziewczyny z pewnością nikt nie spał. Ktoś tylko celowo wzburzył pościel.

Wrócili na dół. Lady Moffat dokładnie opisała mu pokojówkę i Deverell upewnił się, że chodzi o kobietę, którą widział u boku Phoebe.

W holu zagadnął do gospodarza: - Jeśli pan pozwoli, rozejrzę się teraz i zobaczę, czy uda mi się jeszcze zebrać jakieś informacje. Lord Cranbrook zrozumiał, iż hrabia wolałby prowadzić dochodzenie na własną rękę, i z ożywieniem kiwnął głową. - Doskonale. Będzie najlepiej, jeśli zajmę się gośćmi powiedział i ruszył do biblioteki.

135

Deverell odczekał chwilę i poszedł w stronę trawnika na tyłach domu. Jak podejrzewał, starsze damy rozsiadły się pod drzewami, wciąż dyskutując o ucieczce i pilnując młodzieży rozproszonej po trawniku. Część grała w krykieta, reszta po prostu gawędziła, spacerując. Udało mu się wyminąć panny spragnione rozmowy z nim i udając, że nie dostrzega ich powłóczystych spojrzeń, podszedł prosto do Audrey. Przeprosiła panią Hildebrand i uniosła brwi, widząc, że Deverell kuca przy jej krześle. - Lady Cranbrook wspomniała o jeszcze dwóch zaginionych

S R

pokojówkach. Byłaś na tamtych przyjęciach? - zapytał. Audrey zastanowiła się.

- Nie. Ale Edith była i może ci opowiedzieć o drugim z kolei, w Winchelsea Park. Ja byłam tylko w marcu u lady Alberstoke. Zaginęła wtedy jej guwernantka. - Audrey zmarszczyła brwi. - Weź pod uwagę, że nie ma powodu, by przypuszczać, że owe zniknięcia są bezpośrednio związane z przyjęciami. Odniosłam wrażenie, że guwernantka po prostu miała już dość wszystkiego i uciekła. Spojrzała Deverellowi w oczy. - Gdybyś znal lady Alberstoke, wiedziałbyś, o co mi chodzi. Na całym świecie nie ma wiedźmy gorszej od niej. Deverell skrzywił się i kiwnął głową. - Porozmawiam z Edith. Wstał i ruszył ku Edith pogrążonej w rozmowie z lady Cranbrook. Phoebe siedziała na krześle obok ciotki, ostentacyjnie 136

pochłonięta lekturą. Czując na sobie jej ukradkowe, podejrzliwe spojrzenia, podszedł powoli, przeglądając w myślach listę informacji, które chciał uzyskać. Z uśmiechem przywitał się z Edith i lady Cranbrook, i zgrabnie przykucnął między ich fotelami. Korzystając z wszelkich czarujących sztuczek, poprosił je o pomoc i uzyskał natychmiastowe zapewnienie, że może na nich polegać. - Audrey powiedziała mi, że uczestniczyła pani w obydwu zjazdach, na których znikały służące - powiedział do Edith. - Zgadza się? - Jak najbardziej! - Edith energicznie pokiwała głową.

S R

Deverell od niechcenia zerknął na Phoebe. - Czy panna Malleson również brała w nich udział? Edith uśmiechnęła się do Phoebe.

- Phoebe dotrzymuje mi towarzystwa od świąt Bożego Narodzenia i jeździ ze mną wszędzie. Tak bardzo jestem jej wdzięczna.

Phoebe uniosła wzrok znad książki i oddała ciotce uśmiech. Deverell stwierdził, że jest spięta. Tylko on wiedział, jak bardzo unika jego wzroku. - Słyszałem już o wydarzeniu u lady Alberstoke. Audrey przypuszcza, że był to zwykły zbieg okoliczności. Że guwernantka po prostu nie wytrzymała dłużej i skorzystała z okazji, by czmychnąć, gdzie pieprz rośnie. Edith kiwnęła głową.

137

- Zgodziłabym się z tą teorią. Żadna wrażliwa kobieta nie wytrzymałaby długo z lady Alberstoke. Pamiętam zaś, że owa dziewczyna była... delikatna i na swój sposób wytworna. - Właściwie - wtrąciła się lady Cranbrook - była całkiem ładna i miła. Deverell czekał, lecz panie nie przypomniały sobie nic więcej. - Czy drugi incydent miał miejsce w Winchelsea Park? - Tym razem - szybko odpowiedziała Edith - chodziło o nową francuską pokojówkę pani Bonham-Cartwright. Bardzo dziwna sprawa. Jednego dnia pani Bonham-Cartwright wychwalała

S R

dziewczynę pod niebiosa, a następnego już jej nie było. Nikt nie mógł zrozumieć, co się stało.

- Tak - dodała lady Cranbrook. - Podczas, gdy mogliśmy wyobrazić sobie, że guwernantka Arberstoków uciekła z jakimś mężczyzną, w zasadzie z jakimkolwiek, który ofiarował jej pomoc, nikt się nie domyślił, dokąd mogła udać się francuska pokojówka i przede wszystkim, dlaczego miałaby uciekać. Pani BonhamCartwright jest przemiła, zupełnie inna niż lady Alberstoke. Co więcej, owa pokojówka dopiero co przyjechała z Francji i nie miała tu żadnych przyjaciół ani rodziny. - Rozważania na temat zniknięcia tej Francuzki mocno nas wszystkich zdeprymowały - powiedziała łagodnie Edith. - Z tego też powodu ostatnie wydarzenie tak nami wstrząsnęło. Deverell spojrzał jej w oczy i kiwnął głową. Znienacka spojrzał na Phoebe i uchwycił jej wzrok. Ponownie kiwnął głową. 138

- Rozumiem. - Wstał powoli. Patrząc z góry na Edith i lady Cranbrook, uśmiechał się tak promiennie, że natychmiast poczuły się bezpiecznie. - Kiedy już pan się czegoś dowie, powie nam pan? - zapytała gospodyni. Deverell ukłonił się przed nią. - Taki mam zamiar, madame. Wezwał Graingera. Poszli razem sprawdzić, jak się mają siwki, brykające właśnie na padoku. Grainger był równie zdumiony, jak reszta.

S R

- To była słodka, cicha dziewczyna. Trochę nieśmiała, ale pomyślałem, że to dlatego, że niedawno ją zatrudnili. - Niedawno? - Deverell oparł się o ogrodzenie i zerknął na stajennego. - Jesteś pewny?

- Jak najbardziej. Jeszcze nie minęło sześć tygodni. Sama mi to powiedziała. - Po chwili spytał:

- Dlaczego? Czy to ważne?

- Być może. - Deverell opisał mu dwie poprzednie sytuacje. Grainger kiwał głową. - Pewnie się pan zastanawia, czy guwernantka też była nowa? - Istotnie. - Deverell zawahał się, lecz po chwili spytał: - W jaki sposób służący panny Malleson przyjęli tę nowinę? Skinner i jej stangret, nie pamiętam jego nazwiska?

139

- McKenna. - Grainger zmarszczył brwi, przypominając sobie moment, gdy wiadomość dotarła do kuchni. - Byli równie zszokowani, jak wszyscy. - Spojrzał ze zdumieniem na Deverella. - Dlaczego pan pyta? To dobrze, że służba potrafi lepiej udawać niż ich pani. Przez chwilę zastanawiał się, przypatrując się koniom, lecz Grainger już wcześniej okazał się nie tylko sprytny, ale i dyskretny. Szybko wyjaśnił mu, co już wie i co wywnioskował. - Panna Malleson jest wplątana w tę sprawę, lecz jestem pewien, że nie z własnej woli. Grainger skrzywił się.

S R

- Ma pan na myśli, że jakiś łotr... szantażuje ją, by pomagała mu uprowadzać kobiety?

- Nie wiem, ale to jedna z możliwości. Z tego powodu musimy działać bardzo ostrożnie. - Wyprostował się. - Miej na oku jej ludzi. Panna Malleson musiała pomóc Jessice stąd uciec. Skinner najprawdopodobniej skotłowała pościel w jej łóżku. Ale pamiętaj spojrzał Graingerowi w oczy - jeśli panna Malleson ma jakieś kłopoty, jej służba prawdopodobnie posunie się do ostateczności, by ją ochraniać. Nie wzbudź ich podejrzeń, nie rób niczego, co mogłoby zwrócić na nas ich uwagę. W obronie swej pani mogą się okazać niebezpieczni. Jak on. Grainger obiecał, że będzie bardzo ostrożny.

140

*** Wszystko wskazywało na to, że incydent z zeszłej nocy stanowił tylko wierzchołek góry lodowej. Phoebe wpadła po urocze uszy w jakąś nieprzyjemną i niebezpieczną sprawę. Deverell przemierzył cały dom; teraz stał przy oknach w salonie i obserwował swój cel, wciąż skryty w cieniu drzew, czytający przeklętą książkę. Robiła, co mogła, by go zniechęcić, by odciąć się od niego. Mimo to zamierzał odkryć prawdę, a przynajmniej upewnić się, że nie spotka jej żadna krzywda. Chciał mieć pewność, że będzie w stanie ją ochraniać.

S R

Nie zamierzał się zastanawiać nad przyczynami jej tajemniczych zachowań. Obrał sobie jasny cel.

Położył się wygodnie i zaczął na nią czekać. ***

Phoebe została w towarzystwie reszty gości, jak długo mogła. Wpatrywała się w książkę, przewracając machinalnie strony, choć nie przeczytała ani jednego słowa. Nie spodziewała się, że Deverell zobaczy ją z Jessiką, lecz gdy zdołała już mu uciec, miała taki zamęt w głowie, że nie była w stanie myśleć o dalszych losach akcji. Cała poświęciła się rozważaniu zupełnie innych spraw. Z początku tłukła się po pokoju w ślepej furii i poczuciu zdrady. Wypominała sobie głupotę i naiwność, które ją zaślepiły do tego stopnia, że zdawało jej się, że Deverell może być inny niż wszyscy mężczyźni jego pokroju. Była po prostu głupia, sądząc, że skoro mu odmówi, on nie posunie się do gwałtu. Oczarował ją, a potem... 141

Potknęła się o halkę i przystanęła, żeby ją poprawić. .. i zamarła. Furia, która wrzała w niej tak długo, nagle ją opuściła. Phoebe odetchnęła głęboko i uspokoiła się. Powoli wracał jej zdrowy rozsądek i uczciwość. Stojąc w bezruchu pośrodku sypialni, jeszcze raz przypomniała sobie wszystko, co wydarzyło się w lesie... Serce w niej zamarło. Wpadła w histerię nie z powodu tego, co się naprawdę wydarzyło, lecz w wyniku nagłej fali wspomnień. Pod ich wpływem zdawało jej się, że dzieje się coś innego. Z cichym jękiem opadła na łóżko i niewidzącym wzrokiem wpatrując się w podłogę, przeżywała

S R

na nowo każdą chwilę odartą z mgły paniki, przyglądała się działaniom Deverella i własnym, w nowym, jasnym świetle. Oczywiście, Deverell zachował się gwałtownie, lecz to nie on ją tak wystraszył. Strzępki wspomnień całkowicie ją poraziły, choć zdawało jej się, że poradziła sobie z nimi już dawno temu. Długą chwilę leżała bez ruchu, obojętna na wszystko i zdumiona własnymi przemyśleniami. Od czasu tamtej strasznej chwili, która wydarzyła się wiele lat wcześniej, Phoebe była bardzo ostrożna, szczególnie w towarzystwie potężnych, władczych dżentelmenów. Jednak, ponieważ żaden z nich nie wzbudził jej zainteresowania, nie sprawiło jej wiele trudu utrzymać ich na dystans. Powiedziała Deverellowi prawdę - nie pozwoliła nikomu się do niej zalecać, bo nigdy nie była na tyle zainteresowana mężczyzną, by się nad tym zastanawiać.

142

Dopiero on zmylił jej czujność i wzbudził straszne wspomnienia. Tak doskonale radził sobie z delikatnym przełamywaniem jej barier, z łagodnym przechodzeniem przez momenty, w których instynktownie zastygała, rozwiewał jej niepewność z taką łatwością, że przestała zważać na niebezpieczeństwo. Dawno temu doszła do wniosku, że przeszłość nie ma już na nią żadnego wpływu; nie miała pojęcia, że w jednym momencie może całkowicie ją opanować. Kilka następnych godzin spędziła pogrążona w dogłębnym rozczarowaniu i zawstydzeniu. Czuła się rozczarowana, gdyż pozwoliła sobie na nadzieję, że z Deverellem będzie mogła

S R

doświadczyć tego wszystkiego, czego do tej pory nie miała okazji poznać. Tylko on potrafił ją wyrwać z obojętności, wzbudzić jej pożądanie. Czuła się strasznie zawiedziona, że ich romans nie dojdzie do skutku.

Ponadto, im dłużej myślała o tym, co wydarzyło się w lesie, tym bardziej się wstydziła. Deverell na własne oczy zobaczył jej słabość, jej głupią i nieracjonalną histerię; naprawdę chciałaby już nigdy więcej go nie widzieć. Jeśli odgadł, co się kryje za jej niespodziewaną reakcją, z pewnością czuł dla niej litość, jeśli zaś się nie domyślił, zapewne uznał, że jest stuknięta. Na szczęście Skinner długo nie przychodziła jej budzić. Phoebe zeszła na obiad w ponurym nastroju, lecz miała już pewność, że zdoła skryć się za maską zwykłej uprzejmości. Siadła przy stole, nie mając odwagi spojrzeć na Deverella, czekając tylko, aż dzień wreszcie się

143

skończy, i zastanawiając się, jak wcześnie będą mogły wyjechać następnego dnia. Teatralne zawodzenie lady Moffat nagle przywróciło ją do rzeczywistości. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że Deverell od razu odgadnie, co się wydarzyło. Potem było już tylko gorzej. Nigdy by się nie spodziewała, że gospodyni poprosi go o poprowadzenie śledztwa i poinformuje o poprzednich dwóch incydentach. Dowiadywał się o wszystkim zdecydowanie za szybko, lecz choć wysilała umysł, nie wydawało jej się, by mógł poznać jakiekolwiek szczegóły. Chyba że sama mu o nich opowie, czego przecież nie zamierzała robić.

S R

Niestety wiedział na tyle dużo, że mógł jej przysporzyć poważnych kłopotów. Jeśli wyjawi, co widział poprzedniej nocy, i oskarży ją o udział w tajemniczych wydarzeniach... Nie traciła więcej czasu na użalanie się nad sobą. Całe popołudnie spędziła u boku ciotki, rozważając sytuację z każdej możliwej strony, zastanawiając się, co Deverell może zrobić i jak ona może na to zareagować. Za każdym razem dochodziła do tego samego wniosku. Jedyną możliwą taktyką było stanowcze zaprzeczanie jego słowom. Po prostu powiedziałaby, że się pomylił. Że to nie ona była kobietą, którą widział w nocy. Jej słowo przeciwko jego słowu. Niezbyt dobra linia obrony; z pewnością zasiałaby ziarno zwątpienia w głowach wszystkich gości, przez co następne akcje byłyby o wiele trudniejsze. 144

Lecz nie niemożliwe. Co więcej, odpierając oskarżenia, jakie mógłby rzucać Deverell, chroniłaby wszystkich zaangażowanych w sprawę. A to oznacza, że siatka dalej by działała. Słońce zaczęło się chylić ku zachodowi i goście powoli wchodzili do domu, żeby się przebrać do kolacji. Phoebe weszła z większą grupką do hallu, lecz ponieważ zamierzały wyjechać o poranku, postanowiła oddać książkę do biblioteki. I tak nie była w stanie jej czytać. Ostrożnie wśliznęła się do biblioteki i z ulgą stwierdziła, że nie ma w niej mrocznego, przystojnego hrabiego czyhającego na jej cześć.

S R

Pod życzliwymi spojrzeniami lorda Cranbrooka i lorda Cravena odłożyła książkę na półkę i wyszła.

Gdy tylko zamknęła za sobą drzwi, wyczuła jego obecność. Zanim zdążyła się odwrócić, silna dłoń popchnęła ją w okolicach talii. Zrobiła dwa kroki, żeby odzyskać równowagę, lecz potem uparcie stanęła.

Przysunął się bliżej. Jego oddech muskał jej ucho. - Nie szarp się. Nie rób scen, bo będę musiał cię zanieść. Chciała wydrwić jego groźbę bez pokrycia, lecz w porę zrozumiała, że wcale nie żartował. Czując wciąż nacisk dłoni, sztywno maszerowała w stronę salonu. Deverell zamknął za nimi drzwi. Phoebe szybko obeszła mały stolik i stanęła po drugiej stronie. Mężczyzna podszedł bliżej, spojrzał na dzielący ich mebel, a potem na nią. Uniósł brwi.

145

Wszystkie nerwy Phoebe napięły się w irytujący sposób, reagując na jego bliskość i rozpraszając myśli. Wreszcie pojawiła się iskierka gniewu. Phoebe natychmiast skupiła się na niej, lecz wciąż nie mogąc wrócić do równowagi, spojrzała mu w oczy. Twarz Deverella była doskonale obojętna. Nie dostrzegła w niej ani litości, ani podejrzenia, że ma do czynienia z wariatką. Skrzyżowała ramiona na piersi i dumnie podniosła głowę. - Czego chcesz? Nie mam ci nic do powiedzenia. Spoglądał na nią lekko zmrużonymi oczami. Ku jej uldze nie próbował podchodzić bliżej. Po chwili odezwał się spokojnie:

S R

- Będziesz musiała mi jednak coś powiedzieć. Chodzi mu o akcje ratunkowe. Wytrzymała jego spojrzenie i jeszcze wyżej zadzierając głowę, odparła: - Po moim trupie.

Zdumiało ją, że nie zareagował. Nie usłyszała aroganckiej riposty, której się spodziewała. Stał po prostu, obserwując ją, rozważając coś... Cisza przedłużała się i Phoebe czuła, jak jej nerwy napinają się do granic wytrzymałości. Ciasno objęła się ramionami, przypominając sobie, że sprawa, w której bierze udział, jest zbyt ważna, by narażać ją na jakiekolwiek ryzyko. Że może mu się oprzeć, zaś Deverell nie jest w stanie jej zmusić do wyznania czegokolwiek, niezależnie od... Gdy wreszcie się odezwał, odetchnęła z ulgą. - Sądzę, że niedługo dotrze do ciebie, że będziesz musiała zmierzyć się ze mną o wiele szybciej, niż sądziłaś. 146

Phoebe szeroko otworzyła oczy i czekała. Lecz Deverell nie powiedział nic więcej. Ukłonił jej się i wyszedł, zostawiając otwarte drzwi, które zamknęły się za nim z cichym stuknięciem. Phoebe w zdumieniu patrzyła na drewniane zdobienia. Zastanawiała się, co on zamierza zrobić, i doszła do wniosku, że nie ma najmniejszego pojęcia. Zastanawiała się też, dlaczego nie boi się go tak, jak się spodziewała. *** Miał zamiar zmusić ją do jakiegoś wyznania, lecz gdy zobaczył,

S R

jak stoi w obronnej postawie, zasłaniając się ramionami, zdecydowana przeciwstawić mu się, choć w oczach wrzała jej burza emocji, doszedł do wniosku, że poznanie jej sekretów jest tylko jednym z wielu kroków na trudnej ścieżce do Phoebe.

Była to ścieżka bardziej wymagająca, niż mu się z początku zdawało, lecz patrząc na nią ponad śmiesznym stolikiem, który mógłby usunąć z drogi jednym palcem, przypomniał sobie prawdziwy cel. I dostosował do niego strategię działania. Zmuszanie jej do czegokolwiek tylko wzmocni jej opór i ten dziwny, skrywany lęk. Musi znaleźć jakąś inną drogę do jej tajemnic, najlepiej taką, która by omijała jej osobę. Był już zbyt dojrzały, by dać się zaślepić jakiejś mniej istotnej sprawie, która mogłaby go na zawsze oddalić od właściwego celu.

147

Spędził wieczór w towarzystwie lady Cranbrook i Audrey, zaś przy kolacji, usadowiony między Georginą a Heather, czuł na sobie zaskoczony, nieufny wzrok Phoebe. Gdy towarzystwo zebrało się w salonie, nie podszedł do niej, co jeszcze bardziej ją zaskoczyło. Jak się spodziewał, lady Cranbrook poprosiła wszystkich o uwagę i zwróciła się do Deverella: - Może powinniśmy podzielić się naszymi wnioskami z resztą gości? Choć Phoebe stała po drugiej stronie pokoju, Deverell wyczuł ogarniające ją napięcie. Skinął głową i stanął twarzą do zebranych. Zapadła cisza.

S R

- Zgodnie z prośbą lorda Cranbrooka spędziłem cały dzień na zbieraniu informacji dotyczących zniknięcia pokojówki lady Moffat. Ukłonił się poszkodowanej, wciąż mocno zarumienionej, siedzącej z urażoną miną w fotelu. Widząc jego uprzejmy gest, zmarszczyła brwi i odkłoniła się oschle. - Wypytawszy wszystkich, którzy mogli cokolwiek wiedzieć o tej sprawie - obiegł spojrzeniem zgromadzonych gości, zatrzymując wzrok na bladej twarzy Phoebe wywnioskowałem, że pokojówka umknęła lub też została uprowadzona w nocy, gdy tylko lady Moffat udała się na spoczynek. Phoebe zacisnęła dłoń na wachlarzu. Deverell ukłonił się lekko, pozornie wszystkim, lecz w istocie tylko jej. - Nie licząc tej konkluzji, wszystko inne jest czystą spekulacją. W pokoju zawrzało; goście zebrali się w grupkach, rozważając, co naprawdę wydarzyło się w nocy. 148

Phoebe stała przy Deidre, Peterze i Edgarze, ledwie słysząc ich rozmowę. Czuła zawroty głowy, tak wielką ulgą przepełnił ją fakt, że Deverell nie wyjawił wszystkiego, co wiedział. Jednocześnie zaczęła odczuwać głęboki niepokój. Po chwili się otrząsnęła. Nie wydał jej. Dlaczego? Jedyne, czego była pewna, to to, że musiał mieć jakiś powód. Przestąpiła z nogi na nogę i ponad ramieniem Edgara spojrzała na Deverella, pogrążonego w rozmowie z lordem Cranbrookiem i lordem Cravenem. Wydarzenia tego dnia zbudowały mur między Deverellem i resztą młodych dżentelmenów. Nie byli już w stanie uważać go za jednego z nich.

S R

Był nie tylko starszy, ale również inny. Nie tylko bardziej doświadczony, lecz stanowił zupełnie odmienny rodzaj mężczyzny. Czuła mętlik w głowie za każdym razem, gdy na niego patrzyła, za każdym razem, gdy był blisko.

Odwrócił się nagle, jakby poczuł jej wzrok. Patrzyli na siebie długą chwilę i Phoebe niemal słyszała obietnicę wypowiedzianą mrocznym, groźnym głosem, wyczuła jego nieugiętą decyzję. Minęło kilka chwil. Deverell, jakby się upewnił, że zrozumiała, ukłonił się jej i wrócił do rozmowy z panami. Phoebe zadrżała. Do głębi wstrząśnięta, potrzebowała kilku minut, by się na nowo uspokoić. Skupiła się na rozmówcach, zdołała nawet włączyć się do dyskusji na temat zabaw i przyjęć, które planują urządzić w Londynie. W duchu jednak czuła coraz większy niepokój.

149

Deverell zachował dla siebie wiedzę o jej udziale w zniknięciu pokojówki. Czy będzie... oczekiwał czegoś w zamian? Do chwili, gdy spojrzała mu w oczy i przekonała się, że jeszcze z nią nie skończył, nie zdawała sobie sprawy, że stała się jego dłużniczką. Było to ostatnie rozwiązanie, które by wybrała. *** Tej nocy długo nie mogła zasnąć, a gdy wreszcie zapadła w sen, przyśnił jej się Deverell. Nie taki, do jakiego przywykła przez trzy pierwsze dni znajomości. Nie przyśnił jej się uwodziciel, który bezustannie kusił i uczył ją, czym jest pożądanie. Nie przyśnił jej się

S R

również życzliwy dżentelmen, z którym spędziła dzień na pikniku. Choć odmienny i niepowtarzalny, był odprężony i zabawny, a czas z nim spędzony bardzo przypadł jej do gustu. Mężczyzna, który nawiedził jej sny, wynurzył się nagle z mroku i chwyciwszy ją, przycisnął do drzewa. Czuła się zupełnie bezradna, gdy przeszywał ją gorącym spojrzeniem, a po chwili zgniótł jej wargi gwałtownym pocałunkiem. Jego sprężyste ciało przygniotło ją do pnia i niespodziewanie poczuła falę podniecenia, jakiej nigdy wcześniej nie doświadczyła. .. Obudziła się z jękiem; serce łomotało jej w piersi, rozgrzane, napięte ciało drżało z pragnienia. Leżała w głębokiej ciemności, słuchając bicia własnego serca i rozmyślała.

150

Rozdział 7 Następny wieczór zastał Deverella w jednym z foteli w bibliotece na Montrose Place. W błogosławionej ciszy sączył brandy i wpatrywał się w sufit, na którym igrały blaski rzucane przez płonący na kominku ogień. Z łatwością mógłby się wycofać. Wyrzucić Phoebe Malleson z pamięci i zająć się czymś innym. Życie od razu stałoby się prostsze i mniej stresujące. W żadnym wypadku nie należała do kobiet niosących spokój i ukojenie, zaś sprawa, w którą się wplątała, zwiastowała nieliche kłopoty.

S R

Niestety, niezależnie od siły i uporu, z jakim przekonywał sam siebie do zmiany kierunku, jakoś nie mógł się na to zdecydować. Nie mógł sobie wyobrazić, że miałby już nie polować na Phoebe, choć jej zachowanie było nad wyraz irytujące. Dzięki niej poznawał emocje, których nigdy wcześniej nie czuł i doświadczał tych, które znał w nowy, świeży sposób. Tajemniczy, skrywany lęk stanowił tylko kolejne wyzwanie, kolejną przeszkodę, którą musi pokonać, by w końcu całkowicie mu uległa. Jeszcze raz przypomniał sobie wszystko, co wydarzyło się w Cranbrook Manor i słowa Audrey, że jest jedynym mężczyzną, który ma szanse zdobyć Phoebe. I choć starała mu się zasugerować, że jest już blisko celu, Deverell czuł, że wciąż poluje na Phoebe i to na wielu płaszczyznach.

151

Mimo iż nie odniósł spektakularnego sukcesu, w głębi serca czuł, że Audrey ma rację. Że jest jedynym mężczyzną, który ma szansę usidlić Phoebe. Żaden inny tego nie dokona. I o ile się nie myli, Phoebe także to czuje. Audrey miała też rację w innej sprawie. Phoebe okazała się wprost dla niego stworzona. Zamierzał się z nią ożenić i co dnia utwierdzał się tylko w tym zamiarze. W związku z tym udawanie, że zapomniał już o jej sekrecie nie wchodziło w grę. Sącząc powoli brandy, rozważył raz jeszcze wszystko, co zdołał ustalić, usiłując znaleźć jakiś nowy punkt zaczepienia. Kilka faktów mogło mu bardzo

S R

pomóc w rozwikłaniu zagadki.

Jego umysł z uporem wracał do dwóch mężczyzn, których przelotnie widział przy powozie. Przez całe lata musiał polegać na swej pamięci i rozpoznawać przeciwników po jednym, przelotnym spotkaniu. Był pewny, że bez trudu pozna ich twarze. Lecz gdzie powinien ich szukać? Logicznie rzecz ujmując, odpowiedź na to pytanie powinna mu wyjaśnić, gdzie Phoebe ich poznała i jak bardzo są zaznajomieni. Opróżnił szklankę, wstał i się przeciągnął. Ruszył do łóżka. Rano miał zamiar zapolować. *** Następnego wieczoru wybrał się na bal do lady Loxley. Przystanął na szczycie schodów prowadzących do sali balowej i rozejrzał się po morzu głów, wypatrując tej jedynej. Ciemnorude włosy splecione w koronę odbijały światło kandelabrów i 152

przyciągnęły jego wzrok. Phoebe w bursztynowej jedwabnej sukni, stała za sofą, na której spoczywała Edith, pochłonięta rozmową z dwiema damami, których nie znał. Uśmiechnął się pod nosem i ruszył w dół schodów. Choć Audrey musiała tego dnia uczestniczyć w innym przyjęciu, była przekonana, że Phoebe i Edith pojawią się na balu u Loxleyów. Wyjaśniła mu, jak tam dotrzeć, i zażądała, by „wreszcie coś zrobił w tej sprawie". Miał zamiar spełnić żądanie ciotki. Phoebe wyczuła jego obecność, zanim go zobaczyła. Nagle podniosła głowę i spojrzała mu w oczy. Był dostatecznie blisko, by

S R

ujrzeć zdumienie w fioletowoniebieskich oczach, które natychmiast opuściła, wracając do konwersacji z paniami - matroną oraz jej córką. Deverell ukłonił się Edith i wymienił grzeczności z panią Delauney, po czym podszedł do Phoebe. Wyciągnął do niej dłoń; przelotne spojrzenie w oczy przekonało ją, że jeśli jej nie przyjmie, Deverell ją do tego zmusi. Podała mu rękę, którą uścisnął, lecz powstrzymał się przed uniesieniem do ust. Czuł narastające między nimi napięcie. Stanął przy niej, wyczuwając drżenie przebiegające jej delikatne ramię. Była czujna, gotowa na każdą możliwą reakcję. Matrona i jej córka niewzruszenie stały obok, najwyraźniej licząc na przedstawienie im przystojnego kawalera. Phoebe zrozumiała wreszcie i odezwała się płaskim, bezbarwnym głosem: - Lady Cartwell, panno Emilio, przedstawiam paniom lorda Paigntona.

153

Deverell uśmiechnął się obojętnie i zrobił, co w jego mocy, by zniechęcić lady Cartwell do dalszej pogawędki. Spisał się świetnie, gdyż już po chwili dama pożegnała się i odeszła wraz z córką. Phoebe nerwowo przestąpiła z nogi na nogę. - Proszę mi wybaczyć, panie hrabio... - Nic z tego. Zamrugała gwałtownie. Deverell spojrzał na nią uważnie i ścisnął jej dłoń ukrytą w fałdach sukni. - Jeśli masz nadzieję, że przyszedłem tu, by wysłuchiwać mizdrzących się matron i ich mdłych córeczek, pozwól, że

S R

wyprowadzę cię z błędu. - Spojrzał jej w oczy. - Znowu przyszedłem tylko dla ciebie.

Zastygła. Po chwili uniosła dumnie głowę. - Jeśli sobie wyobrażasz...

- W tej chwili niczego sobie nie wyobrażam. Przyszedłem poinformować cię o kilku faktach, które cię bez wątpienia zainteresują.

Phoebe zawahała się. Mówił zwykłym przyjacielskim tonem i pewnie spodziewał się, że dzięki temu wyda jej się mniej groźny. Mniej przerażający, zwłaszcza w tym otoczeniu. Ton jego głosu nie wyróżniał się z pomruku zwykłych pogawędek. Spojrzała na niego. - Jakie to fakty? - Staram się zidentyfikować mężczyzn, którym oddałaś pokojówkę. Mam świetną pamięć i choć widziałem ich tylko przez chwilę, jestem pewien, że rozpoznam ich nawet na końcu świata. 154

Sądzę, że powinnaś również wiedzieć, że jestem przyzwyczajony do przebierania się i szukania informacji na ulicy. Ustaliłem już, że owi mężczyźni nie należą do służby twojej ciotki. Pytanie, które się nasuwa, brzmi: w jaki sposób taka delikatna i dobrze wychowana dama jak ty poznała szorstkich i nieokrzesanych mężczyzn z niższych sfer? Jej spojrzenie pozostało spokojne. Po chwili przełknęła ślinę i odparła chłodno: - To również nie jest twoja sprawa. - Z wielkim bólem oznajmiam, że mam odmienny pogląd. -

S R

Spojrzał na nią twardo. - Czy muszę ci przypominać, że nie wyjawiłem nikomu roli, jaką odegrałaś w zniknięciu służącej z Carnbrook Manor?

Dumnie uniosła podbródek. - Nie. Ale...

- Z tego właśnie powodu - ciągnął niewzruszenie - po części czuję się odpowiedzialny za twoje bezpieczeństwo. Ponieważ nie podniosłem alarmu, gdy powinienem był to zrobić. Wpatrywała się w niego szeroko otwartymi oczami, jakby owa wizja ją przeraziła. - Nie jesteś w najmniejszym stopniu odpowiedzialny ani za mnie, ani za moje bezpieczeństwo - powiedziała z naciskiem. - Jeśli nawet kiedykolwiek padnie na mnie cień podejrzenia, zwalniam cię już teraz z poczucia odpowiedzialności, czy to w tej chwili, czy w przyszłości. 155

Uśmiechnął się. - Jak to miło z twojej strony. Mimo to jednak sam nie potrafiłbym siebie usprawiedliwić. - Nagle odsłonił się przed nią całkowicie: - Nigdy do tego nie dopuszczę. Naga prawda. Phoebe nie przyjęła jej z wdzięcznością. Zacisnęła zęby i wciągnęła powietrze. W tej chwili muzycy zaczęli grać. Deverell spojrzał na nią. - W samą porę. Zatańczymy, nieprawdaż? Retoryczne pytanie już trzymał ją za rękę i prowadził na parkiet. Ugryzła się w język i

S R

poszła za nim. To nie był najlepszy pomysł, lecz chciała się dowiedzieć...

Chwycił ją w ramiona i wszelkie myśli nagle się rozpierzchły. Musiała z całych sił walczyć ze swym słabym ciałem oszołomionym jego bliskością. Skupiła się na tańcu i swobodzie Deverella, który bez trudu wirował po parkiecie. Nie mogła sobie pozwolić na rozważania, musiała pilnować kroków.

Tym razem tańczyło jej się źle, trudniej niż ostatnio. Wydawało się, że skóra Phoebe zrobiła się bardziej wrażliwa i napięta, a parkiet był zatłoczony; Deverell trzymał ją bliżej, niż przystoi, lecz kto miałby zwrócić mu uwagę? Kto miałby ją uwolnić z jego objęć? Spojrzał na nią, unosząc brew. - Spodziewam się, że nie zechcesz mi wyjaśnić, gdzie poznałaś tych dwóch mężczyzn?.

156

Zebrała w sobie wszystkie siły i napomniała się, że w rozmowie z nim nie musi pamiętać niczego, poza jednym słowem: - Nie. Trzymała się powziętego planu - zaprzeczać wszystkiemu, nie zdradzić niczego - było to wszystko, co mogła zrobić, i miała nadzieję, że to wystarczy. Miała też nadzieję, że on nie spróbuje... nawet nie mogła wypowiedzieć tego w myślach. Strach pomyśleć, jak mogłaby zareagować. Przerażała ją sama myśl o tym. Deverell zobaczył cień strachu w jej oczach i poczuł, jak całe ciało Phoebe kuli się, jakby w oczekiwaniu na cios. Mógłby

S R

zmarszczyć brwi, zakląć w duchu, a nawet gwałtownie zatrzymać się na środku parkietu, lecz... pod falą lęku, a właściwie obok fali lęku wyczuł coś jeszcze.

Zabrakło mu tchu, nie był w stanie zebrać myśli i w jednym momencie jego plany legły w gruzach. Doznał czegoś w rodzaju olśnienia, jakby wejrzał w nią na chwilę i zobaczył jej dziwny lęk, przyczyny jej reakcji, a nawet jej mroczny sekret. Wszystko zaczęło się układać w jednolitą całość. Spojrzał w fioletowe oczy utkwione w jego twarzy. Była przestraszona, czujna i... walczyła z ogarniającą ją fascynacją. Instynktownie rozumiał już wszystko, lecz nie był w stanie objąć tego umysłem w tak krótkim czasie. Zaś jego ciało... Spojrzał ponad głowami tańczących i poprowadził ją do skraju parkietu. Zatrzymał się niedaleko sofy, na której wciąż żywo

157

dyskutowała Edith. Twarz miał jak wykutą z granitu. Obrócił Phoebe w swoją stronę. - Dość tego. - Zamilkł na chwilę, by odzyskać panowanie nad sobą. - Zrozum jedno: nie spocznę, dopóki nie wydobędę na światło dzienne wszystkiego, co przede mną ukrywasz, w tym twoją znajomość z podejrzanymi typami i motywy twoich działań. Jednak oprócz tego chcę ci powiedzieć, że nigdy, przenigdy cię nie skrzywdzę i nie pozwolę na to nikomu innemu. - Przez chwilę patrzył w jej szeroko otwarte, przestraszone oczy. - Rozumiesz? Lekko zmarszczyła brwi. -I tak, i nie.

S R

Przynajmniej powiedziała prawdę. Odetchnął i rozejrzał się po otaczającym ich tłumie, przypominając sobie, gdzie właściwie się znajdują.

- Muszę już iść. - Zanim zrobi coś, co zaszokuje ją naprawdę. Jak również resztę towarzystwa. - Kiedy już dojdziesz do siebie i zdecydujesz się mi zaufać, poślij po mnie na Montrose Place 12. Jeśli nie... Delikatnym gestem pogłaskał jej dłoń i ukłonił się z gracją. - Zobaczymy się jutro wieczorem i dokończymy tę rozmowę. Wbiegł na schody, nie oglądając się za siebie. *** Nie przypuszczała, że można do tego stopnia wytrącić ją z równowagi. Gdy wreszcie dotarła do zacisza swojej sypialni, przyjęła pomoc Skinner w rozbieraniu i przez cały czas starała się 158

powstrzymać korowód natarczywych myśli i obrazów. Skinner popatrzyła na nią z troską. - Wyglądasz, jak z krzyża zdjęta. Coś się stało? Phoebe skrzywiła się. - Deverell. Przyszedł na bal. - Ach - westchnęła Skinner, rozsznurowując suknię. Ubrana już w koszulę nocną, Phoebe opadła na stołek przed toaletką i zaczęła wyciągać szpilki z włosów. - Tej nocy w Cranbrook Manor... widział mnie, jak odprowadzałam Jessikę do powozu.

S R

- Co takiego? - Skinner aż otworzyła usta ze zdumienia. - Nic nie mówiłaś.

- Wiem. Nie wiedziałam, co zrobi, ani nawet ile wie, i nie chciałam, żeby ktoś z was, na przykład Fergus, zrobił coś, co przyciągnie jego uwagę. Deverell jest, jaki jest, ale na pewno nie można powiedzieć, że jest głupi.

- Nie wygląda na głupiego. I jeśli jego chłopak mówił prawdę choćby w połowie, pan nie należy do tych, których łatwo oszukać. - Zgadza się. - Phoebe rozpuściła włosy. - Dziś powiedział mi, że widział Scatchera i Birtlesa wystarczająco długo, by ich bez trudu rozpoznać, oraz że wie, iż nie należą do służby Edith. Chce wiedzieć, gdzie ich poznałam. Skinner zmarszczyła brwi, składając halkę Phoebe. - Dlaczego? Chyba cię nie naciska?

159

- Nie, nie tak, jak myślisz. - Phoebe odetchnęła głęboko i przyznała: - Powiedział, że nigdy mnie nie skrzywdzi, ale chce wiedzieć, o co chodzi. Skinner krzątała się po sypialni, porządkując rzeczy. - Wiesz, że nie musimy się wstydzić naszej działalności. I potwierdzi to każda prawa, uczciwa osoba. Może powinnaś mu powiedzieć? Może mógłby nam pomóc. - Nie. Nie podejmę takiego ryzyka. Dżentelmeni tacy jak on, co gorsza, powiązani z władzą, mają ściśle sprecyzowany sposób patrzenia na świat. To, co nam się wydaje słuszne... on pewnie potępi.

S R

- Phoebe odłożyła szczotkę i wstała. - Wyśliźnij się rano i zanieś wiadomość Birtlesowi i Scatchersowi. Powiedz, żeby siedzieli cicho na zapleczach sklepów i przede wszystkim nie pojawiali się u nas. Jeśli będą musieli przekazać jakąś wiadomość, niech wezwą chłopca na posyłki albo niech Emmeline się tym zajmie. Deverell jej nie widział. - Położyła się i spojrzała na Skinner, stojącą przy drzwiach. Wyjdź przez ogród. Deverell może obserwować dom. - Tak zrobię. Ale jestem coraz bardziej przekonana, że powinnaś mu powiedzieć. Ukłoniła się i wyszła. Phoebe opadła na poduszki, podciągając kołdrę pod brodę. Całkowicie poddała się wirującym myślom. Logiczna, racjonalna część jej natury modliła się, by Deverell zostawił ją w spokoju, i złościła, że pewnie nie ma zamiaru tego zrobić. Jego słowa i

160

zachowanie nie niosły ani odrobiny nadziei, że zniknie z jej życia. Że przestanie na nią polować. Cofnęła się myślą do feralnej nocy. Deverell odkrył nie tylko Scatchersa i Birtlesa, nie tylko jej związek ze zniknięciem pokojówki. Widział też wybuch jej paniki i z woli Bożej może się okazać na tyle inteligentny, by odgadnąć jej przyczyny, wystarczająco doświadczony, by zrozumieć istotę rzeczy. Miała szczerą nadzieję, że tak się nie stanie. Wpatrywała się w sufit, rozważając, czy ukrywanie przyczyn lęku jest kłamstwem.

S R

Nie była pewna. I w tym tkwił jej największy problem. Deverell wzbudzał w niej tak wiele uczuć, nawet w tej chwili. Ciągle. Mimo iż wiedziała, że jest wystarczająco silny, by ją obezwładnić, stłamsić i nagiąć do swej woli. Mimo iż był kwintesencją cech, których unikała przez ostatnie osiem lat. Należał do jej klasy, był silny i potężny, nie tylko fizycznie, ale również na gruncie towarzyskim. Mógł postępować, jak tylko chciał, zarówno wobec dam, jak i we wszystkich innych sprawach. Powinna za wszelką cenę go unikać, lecz najwyraźniej nie miał zamiaru do tego dopuścić. Phoebe wiedziała, że nie jest w stanie zapobiec emocjom, jakie w niej wywoływał, i właśnie to ją najbardziej przerażało. To i zmiana, którą w nim tego dnia wyczuła. Zauważyła, jak stężały mu rysy. Natychmiast poczuła się przejrzysta jak kryształ, jakby nigdy niczego przed nim nie ukrywała... i wtedy wyznał, że odkryje jej sekret, ale nigdy jej nie skrzywdzi. 161

Co to miało oznaczać? Co chciał przez to powiedzieć? Przez dłuższy czas zmagała się z tymi pytaniami, w końcu jednak zasnęła. *** Następnego ranka, siedząc przy stole nakrytym do śniadania, Deverell spojrzał na Gasthorpe'a. - Przyślij mi Graingera. Gasthorpe ukłonił się i wyszedł. Kilka minut później w korytarzu rozległy się zdecydowane kroki. - Pan mnie wzywał?

S R

Deverell spojrzał na ułożone włosy i wypolerowane buty Graingera. Kiwnął głową.

- Chciałbym, żebyś zaczął obserwować dom na Park Street 28. Należy do pani Edith Balmain.

- Balmain? Była z nami na wsi, prawda? To ciotka panny Malleson.

Deverell przytaknął, sącząc kawę.

- Chcę, żebyś bacznie obserwował dom i zapamiętał, kto do niego wchodzi i z niego wychodzi. A jeśli wyjdzie panna Malleson śledź ją. Grainger wyprostował się. - Ją mam śledzić, a innych tylko obserwować. - Zgadza się. - Deverell odesłał go ruchem głowy i Grainger wybiegł, zadowolony z powierzonego mu zadania.

162

Deverell zajął się szynką i jajkami, jednocześnie myśląc o własnym śledztwie. *** - Stan majątkowy Phoebe? - Audrey odwróciła się od kolejnego arcydzieła własnej produkcji i spojrzała na bratanka. - Na Boga, Deverell, na cóż ci ta informacja? Uśmiechnął się cynicznie. - Droga Audrey, bądź łaskawa przypomnieć sobie, że sama mnie namawiałaś, bym się zainteresował panną Malleson. - Hmm... rzeczywiście. Cóż, mam zatem nadzieję, że wszystko

S R

jest na dobrej drodze. Oczywiście, zrobię, co w mojej mocy, by cię w tym utwierdzić.

Odłożyła pędzel i paletę, z ożywieniem opowiadając wszystko, co wiedziała.

***

Wczesnym popołudniem Deverell wybrał się do miasta. - Panna Phoebe Malleson, córka i dziedziczka fortuny lorda Martindale'a, a przynajmniej części niezwiązanej z jego tytułem. Heathcote Montague, staranny i precyzyjny jak zwykle, szybko zanotował informację na brzegu gazety. - Dobrze. Spojrzał Deverellowi w oczy. - Chce pan pewnie wiedzieć to, co wszyscy? Dochody, jeśli takowe istnieją, i ewentualne obciążenia?

163

Wygodnie usadowiony w skórzanym fotelu Deverell kiwnął głową. - Prosiłbym, by w tych nowych dla mnie okolicznościach zechciał pan być tak dokładny, jak to możliwe. Powinien pan wiedzieć, że nigdy wcześniej nie robiłem czegoś podobnego. Okrągła twarz Montague'a rozjaśniła się w uśmiechu. - Oczywiście, panie hrabio. Muszę wyznać, że prawdziwa to dla mnie przyjemność i honor, iż mogę panu pomóc w tej sprawie. Deverell oddał mu uśmiech z właściwym sobie wdziękiem; podobnie jak Audrey, Montague założył, że jego ciekawość dotycząca

S R

Phoebe wynika z planów matrymonialnych. Znajomość finansowego zaplecza przyszłej małżonki mogła uchodzić za rozsądny krok. Ponieważ zamierzał w końcu poślubić Phoebe, nie chciał wyprowadzać z błędu ani ciotki, ani księgowego. - Słyszałem, że odziedziczyła już pokaźną fortunę po ciotecznej babce?

Montague zapisał coś na gazecie.

- Sądzę, że w takim razie ktoś tą kwotą zarządza. - Nie. Zdaje się, że babka panny Malleson była wyznawczynią kobiecej swobody i stanowienia o sobie również w sprawach materialnych. Jeśli dobrze zrozumiałem, panna Malleson sama prowadzi swoje finanse, odkąd skończyła dwadzieścia jeden lat. Teraz ma dwadzieścia pięć.

164

- Hmm... - zasępił się Montague. - To oznacza, że mogło już niewiele z tego zostać. - Spojrzał na Deverella znad okularów. Zakładam, że panna obraca się w towarzystwie? - Owszem, ale... Panna Malleson nie jest typową młodą damą. Z pewnością zaś nie wydaje wiele na suknie i klejnoty, pomyślał Deverell, choć z relacji Audrey wynikało, że mogła sobie na to pozwolić. - Proszę dokładnie przyjrzeć się przychodom i wydatkom. - Oczywiście, panie hrabio. - Montague, skrobiąc na gazecie, kiwał energicznie głową. - Życzyłbym sobie, by wszyscy moi klienci byli tak rozważni jak pan. Można uniknąć wielu przykrych

S R

niespodzianek, zachowując niezbędną ostrożność w rozważaniu ofert. Deverell ledwie powstrzymał się przed wyprowadzeniem księgowego z błędu, w obronie honoru Phoebe. Wyraźnie wplątała się w jakieś ciemne sprawki, ale z pewnością nie była rozrzutna. - Proszę powiadomić mnie, jak tylko zbierze pan informacje powiedział, wstając.

- Bezzwłocznie. - Montague odłożył pióro i także wstał. Spodziewam się, że nie będziemy przedłużali umowy wynajmu domu w Mayfair? Deverell uniósł brwi. - Jeszcze o tym nie myślałem. Do majątku Paigntona należał również duży dom w Mayfair; Deverell mieszkał w nim przez kilka tygodni, lecz dom był stanowczo za duży dla kawalera, więc wynajął go na cały sezon.

165

- Proszę mi dać znać, gdy umowa będzie się miała ku końcowi, a ja tymczasem porozmawiam z panną Malleson. Myśl o tym, że miałby błąkać się z Phoebe po wielkim, pustym domu, nie wydała mu się pociągająca, lecz gdyby ich rodzina powiększyła się o dzieci... Wyobrażając sobie spokojne życie w Mayfair, uścisnął dłoń księgowego i wyszedł, zostawiając go w przekonaniu, że niedługo rozlegnie się bicie weselnych dzwonów. *** Wrócił do Klubu Niezdobytych i zdążył jeszcze usiąść na pół godziny w bibliotece, by uporządkować w głowie wszystkie fakty i

S R

kiełkujące podejrzenia. Grainger pojawił się niebawem z informacją, że Phoebe uczestniczyła w kilku spotkaniach towarzyskich zarówno przed obiadem, jak i po nim.

- Zakładam, że teraz zajęła się toaletą wieczorną, więc postanowiłem wpaść na chwilę i się dowiedzieć, czy mam jej pilnować również w nocy.

- Nie. To nie będzie konieczne. - Półleżąc w fotelu, Deverell skinął mu głową. - Wyśpij się dobrze i od rana znów jej pilnuj. Zacznij od dziewiątej. Wcześniej raczej nigdzie nie wyjdzie. Oswajając się z obcą jej do tej pory rolą swatki, Audrey wręczyła mu listę trzech przyjęć, na których tego wieczoru spodziewano się Phoebe. Miał zamiar spotkać się z nią na ostatnim i wątpił, by była w stanie obudzić się wczesnym rankiem. Grainger ukłonił się i wyszedł.

166

Deverell pogrążył się w przyjemnej ciszy. Cieszył się, że w tych dniach jest jedynym gościem klubu. Ostatnie wydarzenia wymagały skupienia i nie chciałby dzielić się nimi nawet z najbliższymi przyjaciółmi. Podczas gdy łatwo było dostrzec fakty i zaobserwować zachowania Phoebe, ich oczywiste wyjaśnienia wcale nie należały do przyjemnych. Wiedział, rzecz jasna, że w tej sprawie, zakładając zaangażowanie Phoebe w jakieś ciemne sprawki, to, co oczywiste, wcale nie musi się okazać prawdziwe. Myśl, że miałaby zajmować się uprowadzaniem kobiet i zmuszaniem ich do prostytucji, była nie do zniesienia.

S R

Nie pasowała do tej wizji również jej reakcja na jego zachowanie w lesie.

Ani jej fascynacja jego bliskością.

Gdy zestawił ze sobą wszystkie znane mu fakty, wciąż nie do końca wiedział, czym Phoebe się zajmuje. Nie potrafił dotrzeć do szczegółów jej działań. Jednakże jedna rzecz wydawała mu się jasna jak słońce - nigdy, przenigdy nie naraziłaby innej kobiety na lęk. Na tyle już ją znał, że czuł, iż takie działanie byłoby całkowicie wbrew jej naturze. Cokolwiek robiła, czuł, że pomaga, a nie krzywdzi. Phoebe mogła być tylko aniołem, nie zaś wysłannikiem zła. Zebrał wystarczające doświadczenia w ciągu ostatnich lat pracy, by rozpoznać istotę jej charakteru. Niestety, bycie aniołem pocieszenia jest niesłychanie niebezpieczne, zwłaszcza na polu, które sobie wybrała.

167

Zegar tykał uspokajająco, a Deverell wymyślał nowe możliwości zdobycia jakichkolwiek informacji. W końcu zegar wybił godzinę i Deverell wysączył resztę brandy, po czym ruszył na górę przebrać się na bal.

Rozdział 8 Deverell śledził Phoebe po całej sali balowej lady Camberley. Zamiast stać przyzwoicie w pobliżu ciotki rozmawiającej z grupką starszych dam, przedzierała się niestrudzenie przez tłum, przystając to tu, to tam, wymieniając grzeczności, lecz nie zatrzymując się na dłużej.

S R

Pożegnała się właśnie z lady Fitzmartin i szybko rozejrzała dookoła, ruszając w dalszą drogę. Deverell ukrył uśmiech. Powiedział jej, że zamierza się z nią zobaczyć, a to był ostatni bal na jej wieczornej liście.

Szukała go. O ile się nie mylił, zaczynała się już niecierpliwić. Tak jak zaplanował. Podszedł do niej niepostrzeżenie. Podszedł do niej z tyłu. Nie poczuła jego obecności, dopóki nie znalazł się bardzo blisko, a wtedy było już za późno. Nie zdołała uniknąć dłoni, którą położył na jej plecach, przez dwie cienkie warstwy jedwabiu wyczuwając ciepło jej ciała. Tak jak się spodziewał, nie podskoczyła z przestrachu, czując jego dotyk. Zamarła. Delikatnie obrócił ją i przesunął tak, że stała tyłem do ściany, więc nikt nie mógł zauważyć jego niestosownego 168

gestu. Spojrzała na niego szeroko rozwartymi oczami. Powolnym ruchem ujął jej dłoń, przyciągnął do ust i wargami przesunął po delikatnych palcach. - Mówiłem przecież, że przyjdę do ciebie - mruknął głębokim, przeznaczonym tylko dla niej tonem. Phoebe odetchnęła i usiłowała skupić się na przesłaniu, jakie mogła wyczytać z jego oczu, na jego słowach i ich znaczeniu. Starała się otrząsnąć z oszołomienia, w jakie wprawiała ją jego bliskość, jego dłoń wciąż spoczywająca na plecach, jego siła i męskość. Nie dotykał bardziej natarczywie, niż miałoby to miejsce w tańcu, dlaczego więc

S R

odbierała to jako coś znacznie poważniejszego? Z wysiłkiem przekrzywiła głowę i powiedziała chłodno: - Miałam nadzieję, że znajdziesz jakąś inną rozrywkę. Uśmiechnął się drwiąco.

- Całkowicie pochłania mnie odkrywanie twoich sekretów. Wszystkich twoich sekretów.

Zadrżała, słysząc mroczny głos, który był jak pieszczota i zmysłowa obietnica. Nie chciała nawet myśleć, czego owa obietnica dotyczy. Czuła, jak jej wargi robią się gorące i suche. Oblizała je pod uważnym wzrokiem Deverella, od razu dostrzegając błysk pożądania w jego oczach. Już dawno temu zauważyła, jak gęste i długie są jego rzęsy, gdy jednak patrzył na nią spod wpółprzymkniętych powiek, ich widok mocno ją rozpraszał. Z wysiłkiem zebrała w sobie resztki woli i zdołała powiedzieć: 169

- Moje sekrety należą tylko do mnie i nie chcę, żebyś się nimi interesował. Deverell znów się uśmiechnął. - Tymczasem każdy sekret, jaki masz, nieodparcie przyciąga moją uwagę. - Dlaczego? Delikatnie i powoli przesunął dłoń w dół, głaszcząc pośladek Phoebe. Wstrzymała oddech pod jego drapieżnym wzrokiem. Nie przerywając, bez wahania pieścił ją, zachowując absolutnie zimną krew i wiedząc nie tylko, jak powinien to robić, ale także, co pod jego dotykiem czuje Phoebe.

S R

Zadrżała, lecz nie spuściła oczu. Resztką woli zachowała spokój, chcąc poczuć falę przyjemności płynącą przez całe ciało, rozpalającą płomień namiętności, pobudzającą i ożywiającą. Spokojnie patrzyła, jak rysy Deverella nagle się wyostrzają. Nie uciekła również dlatego, iż wiedziała, że na to nie pozwoli.

Dłoń Deverella ostatni raz pogładziła pośladek i zaczęła przesuwać się w górę po jej plecach, aż pogłaskał delikatne kosmyki opadające na szyję, wsunął palce pod włosy i lekko ścisnął jej kark. Po ciele Phoebe spłynął gwałtowny dreszcz. Rozchyliła usta. Zdała sobie sprawę ze swej śmiałości i cicho westchnęła. - Powinnaś sama się domyślić, dlaczego chcę poznać wszystkie twoje sekrety. - Jego głos dotarł do niej z opóźnieniem, miękki, lecz niebezpieczny. Powoli puścił jej kark. - Powiedz mi... albo pokaż,

170

wybierz sama. Jednak w ten lub w inny sposób, mam zamiar poznać każdy sekret, który przede mną skrywasz. Zatonęła w jego oczach i nie potrafiła odnaleźć drogi powrotnej. Nie mogła się wyrwać spod czaru, jaki nad nią roztoczył. - Mam zamiar cię uwieść, jak to ustaliliśmy na wsi. Jeden krok dalej za każdym razem, pamiętasz? W ostatniej chwili powstrzymała posłuszne kiwanie głową. - Nie. To było wtedy, a teraz jest już inaczej i... - Nic się nie zmieniło. Wciąż cię pragnę i wciąż zamierzam cię posiąść. A w międzyczasie planuję dowiedzieć się o tobie

S R

wszystkiego. Niczego przede mną nie ukryjesz. - Patrzył na nią przenikliwie. Po chwili łagodnie dodał: - Nie uda ci się. Zamierzam cię obnażyć na każdy możliwy sposób.

Patrzył, jak każde słowo zapada jej w umysł, jak nagle ciemnieją jej oczy. Wstrząs nie zdominował jej reakcji. Pojawił się również strach, lecz on także został szybko stłumiony przez inne, silniejsze uczucie. Zauważył w jej oczach fascynację, namiętność i głód. Miał wystarczająco wiele kobiet i potrafił rozpoznać te emocje, choć za każdym razem objawiały się one nieco inaczej. Zaś w przypadku Phoebe odniósł wrażenie, że stąpa po bardzo cienkiej linie. Najważniejsze będzie zachowanie właściwej równowagi. Tego wieczoru kroczył powoli. Ostrożnie. Delikatnie pocałował ją w rękę. Phoebe zamrugała, jak nagle odczarowana. - Dziś chcę zatańczyć z tobą walca. Tylko jeden walc i nic więcej - powiedział kojącym, spokojnym tonem. 171

Podejrzenie czające się w jej oczach pokazało mu, że nie dała się tak łatwo zwieść, lecz muzycy właśnie zaczęli grać. - Chodź. - Pociągnął ją w stronę parkietu. Nie mogła mu się opierać, nie wywołując skandalu. Powoli, obrót po obrocie, podejrzliwość zaczęła znikać z jej oczu i wreszcie odprężyła się w jego ramionach. Jednak widział w jej oczach zdumienie i niepewność, czy chce przed nim uciec, czy wprost przeciwnie. - Z pewnością będziesz zadowolona z informacji, że niczego konkretnego nie zdołałem dziś ustalić. Jednak udało mi się pociągnąć za kilka sznurków.

S R

Zaciskając wargi, patrzyła na niego uważnie. - Nie zamierzasz odpuścić, prawda?

Deverell na chwilę zrezygnował z uprzejmej towarzyskiej maski i pozwolił jej zobaczyć całą prawdę. Po czym obrócił ją szybko i zatrzymał się z ostatnim akordem. Ukłonił się przed nią elegancko. - Do zobaczenia jutro wieczorem. Już się nie mogę doczekać następnego kroku. Nie czekając na odpowiedź, wyszedł z sali balowej, zanim pokusa miała szanse wziąć nad nim górę. *** Phoebe nie zdradziła ani strzępka wrzących w niej emocji, dopóki Skinner nie wyszła z sypialni. Otulona w koszulę nocną, z rozpuszczonymi włosami, krążyła przed kominkiem, w którym wygasał ogień, i usiłowała zebrać myśli. Chciała dojść do 172

porozumienia z uczuciami i poukładać je na tyle, by była w stanie dać sobie z nimi radę, a przynajmniej je zrozumieć. Gdy pojęła, że to niemożliwe, ze złością skupiła się na kolejnej sprawie. Deverell. Choć chętnie zrzuciłaby na niego całą winę za swój stan, zdawała sobie sprawę, że nie ma sensu się oszukiwać. Nie on był jej największym problemem, lecz sposób, w jaki na niego reagowała. Rozkładając ręce, krzyknęła: - Dlaczego akurat on???

S R

Właśnie. Całowanie się z nim nie było najlepszym pomysłem, ale gdy dotykał ją w ten sposób - jak tego wieczoru na balu wszystkie jej zmysły powinny napiąć się z lęku; rzeczywiście czuła ogarniający ją strach, lecz jednocześnie musiała zdawać sobie sprawę z fali niepohamowanego pożądania.

Strach nie rozwiał się wprawdzie, ale też nie wzrastał. Po prostu stał się częścią delikatnego, nieodpartego przypływu pragnienia. I spleciony z żądzą, jakby dolewał oliwy do ognia. Phoebe czuła, że z Deverellem czekają ją wstrząsające odkrycia. Żaden mężczyzna tak na nią nie działał. Rozsądek bił na alarm, dowodząc, że należy unikać tego rodzaju dżentelmenów, lecz ten sam rozsądek wnioskował, że przy jego boku jest bezpieczna. Nie tylko dlatego, że przysiągł, iż nigdy jej nie skrzywdzi. Również dlatego, że ku swemu zdumieniu uwierzyła w to bez wahania. Deverell wiódł ją ku przepaści. 173

Nie miał zamiaru dać jej spokoju, zaś Phoebe miała marne szanse, by uniknąć jego obecności. Jeśli będzie chciał ją dopaść na osobności - na przykład juro wieczorem - zrobi to. Naprawdę niewiele mogła zrobić, by powstrzymać dżentelmena od zrobienia tego, na co miał ochotę. Zwłaszcza tak potężnego i doświadczonego, jak on. Wynika z tego... Jej umysł zamarł. Po prostu nie chciał dalej brnąć w te rozważania. Phoebe nie miała odwagi wyobrazić sobie, co może nastąpić. - Muszę odzyskać kontrolę nad sytuacją - powiedziała sobie stanowczo.

S R

Słysząc własne słowa, stwierdziła, że to jedyna możliwa droga. Przystanęła i skrzywiła się na widok zegara. Rano musiała się zająć pracą. Zdecydowanym krokiem ruszyła do łóżka. Wiedziała już przynajmniej, co musi robić. Choć na razie nie wiedziała jak.

***

Phoebe czekała na Edith w holu, gdy nagle w otwartych drzwiach pojawił się stangret, Fergus McKenna. Uniosła na niego wzrok i uśmiechnęła się. - O co chodzi, Fergus? Stangret ukłonił się i ruchem głowy wskazał kręcącego się w pobliżu Hendersona, lokaja Edith. Fergus rzadko pojawiał się na jego terytorium. Phoebe podeszła do drzwi, pytając go spojrzeniem.

174

- Pomyślałem, że powinienem panienkę ostrzec - mruknął Fergus. Silny szkocki akcent zniekształcał jego słowa. - Chłopak Paigntona kręci się koło domu. Czy mam z nim coś zrobić? Phoebe zacisnęła wargi. Po chwili odrzekła: - Nie. Dopóki pilnuje głównego wejścia, nie zobaczy niczego podejrzanego. - Wydaje mi się, że śledził nas wczoraj w mieście. Phoebe uniosła brwi i uśmiechnęła się. - Ach, więc nie będzie się dzisiaj nudził. Mam w planie dwie wizyty i trzy popołudniowe herbatki. Niech sobie śledzi, niczego się nie dowie.

S R

Fergus przestąpił z nogi na nogę.

- Skinner powiedziała mi, że Paignton, czyli Deverell, jak mówiła, zobaczył wystarczająco dużo, by nabrać podejrzeń. - Zgadza się. - Phoebe odwróciła się, słysząc powolne kroki Edith na schodach. - Dlatego właśnie niech chłopak za nami jeździ. Jeśli będziemy przed nim uciekać, Deverell zrozumie, że mamy coś do ukrycia, i przyśle kogoś innego. Wolę, żeby nas śledził znajomy służący. W ten sposób możemy kontrolować jego ruchy. - Tak jest. Dobry pomysł. - Uśmiechnął się do Edith i wyszedł na ganek. - Ruszajmy zatem. Phoebe zaczekała na ciotkę i ujmując ją pod rękę, zeszła po schodach do powozu.

175

*** Przez cały dzień Phoebe prowadziła rozmowy z możliwymi pracodawcami. Oczywiście żadna z dam nie miała pojęcia, że Phoebe wypytuje zarówno je same, jak i służbę. Zajęła się ratowaniem kobiet już cztery lata wcześniej i przez ten czas nauczyła się tak prowadzić rozmowy, by nie wzbudzić niczyich podejrzeń. - Dzień dobry, lady Lancaster. - Phoebe dygnęła głęboko przed gospodynią, ostatnią, którą tego dnia zamierzały odwiedzić. Po wymianie powitań i zwykłych grzeczności na temat dzieci pani Lancaster, Phoebe zapamiętała, że Annabelle, najstarsza córka, jest

S R

już zamężna i w stanie błogosławionym, co oznacza, iż w niedługim czasie będzie potrzebowała opiekunki do dziecka, a potem guwernantki. Przeszły z Edith do salonu.

Na herbatkach u Lancasterów zawsze zjawiało się wiele osób i choć do tej chwili Phoebe nie odniosła żadnych sukcesów, zachowała optymizm i nadzieję, że wśród wielu zgromadzonych dam znajdzie swą ofiarę.

Usadziwszy Edith wśród przyjaciółek, zaczęła swobodnie spacerować po salonie, przystając przy rozmaitych grupkach. Wszystkie jej ciotki były jakby darem z niebios, lecz Edith miała szczególną zaletę. Zawsze wiedziała, co w trawie piszczy, nie dlatego, że wypytywała o najświeższe wiadomości, lecz plotki same jakoś znajdowały do niej drogę. Poza tym wszędzie była mile widziana. Dawno temu Phoebe zdała sobie sprawę, że stając się cieniem ciotki, niemal dosłownie postrzeganym jako element jej stroju, pozostaje 176

niezauważalna, a jednocześnie ma wstęp do kręgów, które musiała przeszukać. Jej wymarzonym celem były szykowne, bogate domy, prowadzone przed rozsądne i wrażliwe damy pilnujące swej służby. Od pani Gilmore i pani Hardcastle usłyszała, że starsza lady Pelham rozważa przeniesienie się na wieś. - Cóż - wyznała pani Gilmore - teraz, gdy jej syn sprowadził do miasta żonę, nie ma już powodu, by siedziała w Londynie i pilnowała domu, w którym panuje ciągły przeciąg. Poza tym mieszkanie w stolicy nigdy jej nie służyło.

S R

Gdy damy pogrążyły się w dyskusji, jak to jest, gdy trzeba oddać władzę w ręce nowej pani domu, Phoebe przeprosiła i odeszła. Nie podeszła od razu do lady Pelham. Krążyła po salonie, czekając, aż dwie starsze damy skończą z nią rozmawiać i odejdą. Wtedy z uśmiechem siadła obok staruszki, która przywitała ją ciepło. - Słyszałam, że włóczyłyście się z Edith gdzieś po Surrey. Byłyście u Marii?

Phoebe zachichotała i opowiedziała lady Pelham wszystko, co staruszka chciała wiedzieć - kto jeszcze uczestniczył w zjeździe i czy w trakcie zabawy zawiązały się jakieś pary. Kończąc opowieść, popatrzyła na lady Pelham z troską. - Słyszałam, że myśli pani o tym, by nas opuścić. Staruszka westchnęła. - Właściwie to o tym nie myślę, moja droga. Już się zdecydowałam. Stęskniłam się za moim domem w Craxley, a teraz nic 177

mnie już nie trzyma w Londynie. No, przynajmniej na stale. Craxley nie jest aż tak daleko i gdy zapragnę towarzystwa, będę mogła przyjechać w każdej chwili. Jednak zdrowie już mi nie dopisuje i będzie mi lepiej na wsi. Phoebe zgodziła się i pokiwała głową. - Kiedy pani wyjeżdża? Lady Pelham parsknęła. - Już dawno bym to zrobiła, ale brakuje mi pokojówki. Tydzień temu opuściła mnie moja stara Garson, a była ze mną od lat. Jej brat zachorował i musiała wyjechać do Devon, żeby się nim zająć. To był cios dla nas obu. Wyobrażałyśmy sobie wspólną starość, lecz teraz...

S R

Cóż, moja droga, gdzie ja znajdę pokojówkę, która zechce spędzić najbliższe lata w zaciszu prowincji? Jest wiele młodych pokojówek szukających pracy, lecz wszystkie chcą służyć u modnej damy, która rozbija się po mieście, chodzi na bale i przyjęcia i potrzebuje zręcznej służącej, która potrafi zająć się i włosami, i strojem. - Lady Pelham westchnęła. - Niedługo skończę sześćdziesiąt lat, kochanie, i najlepsze dni mam już za sobą. Chcę tylko wydostać się wreszcie z Londynu. - Hmm... - mruknęła Phoebe, choć w duchu skakała z radości. Ta wiadomość była lepsza, niż odważyłaby się marzyć. - Słyszałam o pewnej agencji - powiedziała w zadumie - dla pokojówek poszukujących pracy. Z tego, co wiem, zajmują się dobieraniem właściwej służącej dokładnie dopasowanej do potrzeb poszukującej damy. - Ocknęła się z zadumy. - Może oni mogliby pani pomóc? Lady Pelham spojrzała na nią z wdzięcznością.

178

- Czy wiesz, gdzie się ta agencja znajduje? Phoebe zmarszczyła brwi. - Wiem, że to gdzieś w centrum. Niedawno korzystała z ich pomocy Henrietta Willesden i była bardzo zadowolona. - Nagle jej twarz rozjaśnił uśmiech. - Och, już sobie przypomniałam. Agencja nazywa się Atena i mieści się na Kensington Church Street. Proszę spróbować. Może mają pokojówkę, jakiej pani potrzebuje. Lady Pelham promieniała. Stuknęła laską o podłogę. - Pojadę tam jutro. Jeśli znajdą kogoś dla siebie, będę mogła wreszcie wyjechać.

S R

Phoebe uśmiechnęła się czarująco, równie uszczęśliwiona. Wstała i pomogła lady Pelham podnieść się z sofy. ***

Po powrocie do domu Phoebe zamknęła się w sypialni, by zażyć kąpieli i przebrać się na wieczór. Oraz powiadomić Skinner o swym sukcesie.

- Wiem, że mamy inne pokojówki, które pasowałyby na to stanowisko, ale myślę, że musimy dać Jessice szansę wyrwania się z miasta. Moffatowie właśnie przyjechali. Wiedziałam, że lady Moffat szybko wróci po zjeździe, ale kiedy ją dziś spotkałam, powiedziała mi, że gdy lord Moffat dowiedział się o zniknięciu pokojówki, natychmiast wyruszył do Londynu. Teraz wybucha gniewem na każdym kroku, oskarża żonę o udział w ucieczce dziewczyny i w ogóle jest nie do zniesienia. - Zrzucając halki, Phoebe spojrzała na

179

Skinner. - Lady Moffat nie ma pojęcia, dlaczego jej mąż tak się zachowuje. Skinner parsknęła w nieprzyzwoity sposób. - Jednak musimy sobie z tym jakoś poradzić - kontynuowała Phoebe. - Mamy wciąż do czynienia ze ślepotą, głupotą, czy czym tam jeszcze, wielkich dam tego świata i lubieżnością wielkich panów, jedynych winnych w tej sprawie. Phoebe zrzuciła koszulę i weszła do pachnącej wody. - Wiem, że to mało prawdopodobne, by Jessica zatrudniona przez inną wielką damę nagle wpadła w oko lady Moffat, ale przecież

S R

nie jest to niemożliwe. Szukanie dla niej pracy w szykownym domu w Londynie jest zbyt ryzykowne - i dla niej, i dla nas. - Zgadza się. Nie zamierzam się przecież z tobą kłócić. - Skinner podała jej gąbkę i podeszła do szafy.

Phoebe wyciągnęła się w wannie i przymknęła oczy. - Musimy dać znać Emmeline. Skoro Deverell pilnuje domu, wolałabym nie ryzykować. Powiedz Em, że lady Pelham jest idealna dla Jessiki. Nieco staromodna i surowa, lecz dobra. Nie pozwoli, by w jej domu działo się coś niepokojącego. Jessica będzie jej doskonale odpowiadała, jest świetnie wyszkolona, rozsądna i spokojna. Ma też znakomite referencje. A przynajmniej będzie je miała, gdy już je spiszemy. - Phoebe zamilkła, planując zakończenie akcji. - Lady Pelham powiedziała, że pojedzie na Church Street jutro rano. Powiedz Em, żeby nie naciskała na nią zbyt mocno, lecz przeprowadziła typową rozmowę. Lady Pelham nie jest młoda, ale nie jest też głupia. 180

- Mam nadzieję - odparła Skinner. - Głupim damom nie oddamy naszych dziewcząt. Phoebe uśmiechnęła się. - Powiedz Em, żeby zaplanowała spotkanie lady Pelham i Jessiki powiedzmy... na pojutrze. W tym czasie sporządzimy dla niej referencje i damy jej czas na przygotowanie się do spotkania. Rozkoszując się ciepłą kąpielą, Phoebe nagle się skrzywiła. Wolałaby sama porozmawiać z Jessiką i przygotować ją na to spotkanie, a także nieco uspokoić. Wszystkie kobiety, które zdołała uratować, przepełniał ten sam strach i zdenerwowanie i Phoebe

S R

zawsze robiła wszystko, co w jej mocy, by jakoś je uspokoić. Nie było to łatwe zadanie, wiedziała o tym z własnego doświadczenia. Usłyszała, jak Skinner podchodzi do drzwi.

- Muszę zejść na dół i wyczyścić suknię. Dasz sobie radę? Phoebe uspokajająco kiwnęła ręką. Skinner zatrzymała się przy drzwiach.

- Kiedy już wyjdziecie wieczorem i chłopak pana hrabiego pójdzie za wami, wymknę się do Emmeline. - Zgoda, ale bądź bardzo ostrożna. Deverell udaje, że koncentruje się wyłącznie na mnie, ale nie możemy dać mu najmniejszej wskazówki. Skinner coś mruknęła i wyszła. Phoebe z westchnieniem otworzyła oczy. Wyciskając gąbkę, przyglądała się kroplom spływającym jej z ramienia i pluskającym w stygnącą wodę. 181

- Przeklęty Deverell! Zaczynał zagrażać swobodnemu działaniu całej agencji. Wcale jej się to nie podobało. Zastanawiała się też, za jakie to „sznurki" pociągał. Im dłużej skupiał się na odkryciu tajemnicy - jej udziału w znikaniu pokojówek - tym bardziej zaburzał pracę agencji, a w końcu mógł wszystko odkryć i doprowadzić dzieło jej życia do ruiny. Wszystko, nad czym tak ciężko pracowała przez ponad cztery lata, było teraz zagrożone. I nie chodziło tylko o nią. Przecież zaangażowało się w to sporo ludzi, zarówno spośród jej służby, jak i

S R

zatrudnionych w agencji, czy też innych, jak Lotus i nieświadoma niczego Edith, niosący pomoc w rozmaity sposób. Oraz rzecz jasna, były też kobiety i dziewczęta, którym agencja pomogła.

Woda zrobiła się zimna. Zaczęła myć gąbką uda i przypomniała sobie jego dotyk i odczucia, jakie w niej wywoływał. Zapatrzyła się w przestrzeń. Nie może mu pozwolić na dalsze mieszanie się w jej sprawy i zagrażanie agencji. Będzie musiała coś zrobić. Nie mogła sobie pozwolić na bierne czekanie, aż ściągnie na ich głowy katastrofę. Co oznacza, że musi odwrócić jego uwagę. Skupić go na czymś innym, zainteresować zupełnie inną dziedziną jej życia i przekonać, że zyska więcej, zajmując się nią, zamiast agencją. Musiała zastosować sprytną przynętę, którą będzie... ona sama. I jej druga tajemnica. Tylko to mogło zadziałać. 182

Wróciła Skinner. - Skończyłaś już? Phoebe wyprostowała się i zaczęła energicznie nacierać się gąbką. - Prawie. - Po chwili powiedziała: - Zmieniłam zdanie. Nie chcę błękitnej sukni, tylko tę ciemnoczerwoną. Skinner obrzuciła ją zdumionym spojrzeniem, lecz wzruszyła ramionami i podeszła do szafy. - Sama wiesz najlepiej, ale jeśli wciąż zamierzasz zniechęcić hrabiego, czerwona suknia ci w tym raczej nie pomoże.

S R

Rozdział 9

Ostatnie promienie słońca zachodziły już za strome dachy. Deverell siedział w fotelu przed biurkiem Montague'a, spokojnie przeglądając rzędy dat i cyfr wypisanych ręką księgowego. Wezwanie Montague'a dopadło go w klubie, lecz gdy przyjechał, księgowy nie wyrzekł słowa, wręczając mu listę.

Deverell przeczytał już wystarczająco dużo, by zrozumieć jego taktowne milczenie. Lista, którą miał przed oczami, wskazywała na to, że panna Malleson jest szantażowana. A jednak mógłby przysiąc, że tak nie jest. Oczywiście, wysunął wcześniej taką hipotezę, jednak po głębszym zastanowieniu doszedł do wniosku, że bycie ofiarą szantażu jest zupełnie niezgodne z charakterem Phoebe. Spojrzał ponad ogromnym biurkiem i natknął się na profesjonalnie obojętny wzrok Montague'a.

183

- Proszę sprawdzić, dokąd dotarły te weksle. Montague, zachowując stoicki spokój i wciąż wierząc, że klient ma plany wyłącznie matrymonialne, zapytał cicho: - Czy jest pan pewien? Deverell kiwnął głową i rzucił listę na biurko. - Doceniam pański takt, lecz jednego jestem całkowicie pewien te płatności nie są tym, na co wyglądają. Gdyby nawet był pan fantastą i tak przedstawiłbym panu fakty, których nigdy by się pan nie spodziewał. Podobnie jak ja. Cokolwiek Phoebe robi ze swymi pieniędzmi, zapewne jest

S R

dalekie od czyichkolwiek wyobrażeń. Montague zacisnął wargi i wziął listę, spoglądając na nią uważnie przez okulary. - Sądzę, że część z nich, to rachunki za krawcową. Deverell zauważył, że wypłaty gotówki były znacznie skromniejsze, niż kwoty widniejące na wekslach.

- Podejrzewam, że nie. Biorąc pod uwagę kwoty i terminy wypłat gotówki, w połączeniu ze stanem jej garderoby, założyłbym się, że płaci krawcowej gotówką. Niech pan zauważy, że mieszka z ciotką, nie uprawia hazardu, a pokojówkę i stangreta opłaca jej ojciec. Trudno sobie wyobrazić, jakie inne koszty mogłaby ponosić. Montague ze zmarszczonymi brwiami przypatrywał się liście. Deverell wstał. - Interesują mnie te weksle. Proszę sprawdzić, kto je otrzymał. Montague, ze wzrokiem wbitym w kartkę, pokiwał głową.

184

- Zaraz zaprzęgnę ludzi do tej sprawy. Spojrzał na Deverella, stojącego już przy drzwiach. - Proszę mnie powiadomić, jak tylko coś pan znajdzie. Montague kiwnął głową i skupił się na liście, biorąc czysty arkusz papieru. Deverell wyszedł. Najstarszy pisarczyk Montague'a zerwał się zza biurka i pobiegł przytrzymać mu drzwi. Wychodząc, Deverell usłyszał przenikliwy dzwonek wzywający pracowników do księgowego. Wciąż rozmyślając nad finansami Phoebe, ruszył do klubu. ***

S R

Tego wieczoru, wspierany przez ogromnie przejętą swą rolą Audrey, wyśledził Phoebe na balu u lady Fenshaw, który był najważniejszym wydarzeniem dnia. Po kilku minutach czarującej rozmowy z Edith dowiedział się, że nie wybierają się z Phoebe już nigdzie indziej.

Idealnie. Pożegnawszy się z Edith, Deverell przypatrywał się, jak Phoebe powoli przemieszcza się wzdłuż parkietu w tańcu ludowym, który całkowicie pochłaniał jej uwagę. Tańczyła, wesoło rozmawiając z partnerem. Deverell stanął w rogu pokoju i zmarszczył brwi. Skoro Phoebe chce pozostać starą panną, to dlaczego z takim wigorem tańczy z jakimś chudzielcem podobnym do tyczki? Spod zmrużonych powiek obserwował jej twarz, gdy wirując, obracała się na chwilę w jego stronę. Była ożywiona. Spojrzał na jej partnera, zastanawiając się, kim jest i jak mu się udało tak skutecznie przykuć

185

jej uwagę... a właściwie bardziej interesowało go, dlaczego Phoebe nagle zapragnęła męskiego towarzystwa? Jednak zanim lepiej przyjrzał się twarzy Phoebe, stanęła przed nim lady Charters z córką i bratanicą. - Och, teraz po prostu musi nam pan powiedzieć, czy plotki zawierają w sobie ziarno prawdy! Czy Paignton Hall to naprawdę zamek? - Lady Charters utkwiła w nim spojrzenie zza okularów. - To brzmi tak uroczo - zagruchała jej córka, Melissa. -I romantycznie - westchnęła bratanica. Deverell zaklął szpetnie w duchu.

S R

- Sam dwór nie jest zamkiem, lecz został zbudowany na starszych fundamentach.

- Czy to oznacza, że część murów pochodzi jeszcze z czasów, gdy stał tam zamek? Są tam oryginalne, stare kamienie? - Panna Charters złożyła dłonie na podołku, jakby była to najbardziej romantyczna wizja, jakiej doznała w całym życiu. - Musi tam być okropnie zimno - stwierdziła lady Charters. - Co na ten temat sądzą pana ciotki? - Właściwie... - Deverell z rozpaczą zrozumiał, że dał się wciągnąć w pułapkę dyskusji o jego nowej rezydencji. Przynajmniej do chwili, gdy w sposób cywilizowany odpowie na kilka pytań każdej z dam otaczających go jak szaniec. Został zepchnięty do narożnika, dosłownie i w przenośni. Gdy jego frustracja zaczęła osiągać niepokojące rozmiary, zdumiał się widokiem zbliżającej się ku nim Phoebe. Był tak rozbity atakiem lady Charters, 186

że nie zauważył nawet, kiedy taniec się skończył. Phoebe uśmiechnęła się promiennie do lady Charters i dziewcząt, po czym bezczelnie ujęła hrabiego pod rękę. - Obawiam się, że muszę zabrać paniom Deverella. Ciotka go wzywa. Powiedziała to tak szczerze i spokojnie, że nie licząc kilku westchnień rozczarowania i zapewnień pragnienia kontynuowania fascynującej rozmowy w późniejszym terminie, trzem harpiom nie pozostało już nic, poza rozstąpieniem się, by mogli przejść. Gdy odeszli już wystarczająco daleko, Deverell odetchnął z ulgą.

S R

- To było... straszne. - Spojrzał na Phoebe z zaskoczeniem, zdając sobie sprawę, że ciągnie go na drugą stronę pokoju. Jakby naprawdę dokądś go prowadziła. - Audrey tam nie ma. - Wiem, musiała wyjść już na wieczorek u państwa Deveraux. Ale przecież nie powiedziałam, o którą ciotkę chodzi, a z tego, co wiem, masz ich kilka, czyż nie?

- Mam trzy, ale żadnej tu nie ma.

- Lady Charters nie może tego wiedzieć. Phoebe zwolniła. Odniósł wrażenie, że intensywnie nad czymś rozmyślała. Prowadziła go na sam koniec sali balowej, z dala od wejścia. Zatrzymał się i przytrzymał ją za rękę. - Jestem ci ogromnie wdzięczny za ratunek. Nadszedł w samą porę. Jednak czy mogłabyś zdradzić mi swe plany? - Chcę coś z tobą omówić. Mógłbyś znaleźć dla nas jakieś ustronne miejsce? 187

Spojrzał jej w oczy. - Co chcesz omówić? Zacisnęła zęby. - Powiem ci, kiedy znajdziemy się na osobności, gdzie nikt nam nie przeszkodzi. Czuł, jak jej ciało napina się ze zdenerwowania. Niespokojnym wzrokiem powiodła po tłumie kłębiącym się na parkiecie. Deverell pomyślał o liście Montague'a i doszedł do wniosku, że może jednak się pomylił. Teraz, gdy wiedziała już, że nie da jej spokoju, dopóki nie dowie się wszystkiego, może zdecydowała wyznać mu swój sekret i poprosić go o pomoc w uwolnieniu się od szantażysty?

S R

Zagrał w nim instynkt. Podniósł głowę i błyskawicznie rozejrzał się po pokoju, przypominając sobie rozkład domu państwa Fenshaw. - Tędy - rzucił.

Drzwi na taras były otwarte na oścież, lecz Deverell nie poprowadził przez powiewające zasłonki. Popchnął ją w kąt pokoju. Gdy spojrzała na niego spod brwi, jakby chciała powiedzieć, że nie o taką ustronność jej chodziło, szepnął: - Zaczekaj. Inne pary wychodziły na taras i wracały, często zaplątując się w zasłony i wyplątując z nich ze śmiechem. W pewnej chwili w zasłonach utknęły cztery osoby i nie mogły się wydostać, zwłaszcza że jedna para zamierzała wejść do środka, druga zaś wyjść na zewnątrz. Chichoty i okrzyki przyciągnęły uwagę wszystkich gości. Deverell szybko otworzył drzwi niemal niewidoczne w ścianie pokrytej boazerią. 188

Phoebe szybko wśliznęła się do środka. Deverell ruszył za nią, zamykając za sobą drzwi. Wąski korytarz dla służby był pogrążony w ciemności i prowadził wzdłuż sali balowej, po czym skręcał w prawo. Zza rogu sączyło się blade światło palącej się lampy. Deverell gestem zachęcił Phoebe do pójścia w tamtą stronę. Doszli do rogu i skręcili w szerszy korytarz; odgłosy balu zaczęły przycichać za ich plecami. Deverell wziął ją pod rękę. Minął troje drzwi i zatrzymał się przed kolejnymi. Otworzył je, zerknął do środka i ukłonił się przed Phoebe. - Jak pani żądała.

S R

Weszła do pokoju i rozejrzała się. Najwyraźniej był to mały salonik między dwoma sypialniami. Nie paliło się w nim żadne światło, co oznaczało, że nikt nie korzysta z pokoi. Deverell podszedł do stolika, na którym stała lampa, i rozejrzał się za krzesiwem. Phoebe odkaszlnęła.

- To nie będzie konieczne.

Spojrzał na nią poprzez mrok. Księżyc świecił słabo, jego drżące światło wyczarowywało tajemnicze cienie. Bez lampy nie będzie w stanie dojrzeć jej oczu. I wyczytać ukrytych w nich myśli. - Ach... - Denerwując się coraz bardziej pod jego uważnym spojrzeniem, wskazała dłonią okno. - Jeśli zapalisz lampę, ktoś spacerujący po ogrodzie może nas zobaczyć. Było to mało prawdopodobne - gdyż znajdowali się daleko od tarasu - lecz niewykluczone. Poza tym nie mógł znaleźć krzesiwa. 189

- A zatem... - Podszedł do niej, omijając stolik. - Kawa na ławę. O czym chciałaś mi powiedzieć? Czy to z winy słabego światła, czy naprawdę jej oczy robiły się coraz większe? Zaczekała, aż stanie tuż przed nią, i powoli oblizała wargi. Podeszła bliżej. Objęła go za szyję i wyszeptała: - Chciałam porozmawiać... o tym. I pocałowała go. Doszedł do wniosku, że najwyraźniej jest to wieczór cudów. Wtuliła się w niego całym ciałem i Deverell bezwiednie objął ją ramionami. Niespodziewana pieszczota miękkich warg, kuszących i zachęcających, wywołała gwałtowną reakcję w całym jego ciele.

S R

Żądza, namiętność i pragnienie wybuchły jak płomień. Chwycił ją za kark i przytrzymał. Chciał oddać jej pocałunek, zmiażdżyć jej usta i wziąć od niej wszystko, co mu proponowała. Drugą ręką mocniej objął ją w talii i przycisnął do siebie, aż wsparła piersi na jego torsie i uda na jego nogach. Deverell niemal słyszał obietnicę, że będzie mógł wziąć wszystko, czego pragnie. Lecz czy Phoebe rzeczywiście go zapraszała?

Wargi miała rozchylone, by swobodnie mógł badać głębię jej ust - mógłby to robić przez całe lata; wiedział, że nigdy mu się nie znudzi. Jej ciało było miękkie, rozluźnione, nie opierała się... Każdy zakamarek umysłu Deverella krzyczał, że coś jest nie tak. Że nie jest to logiczna kontynuacja ich wcześniejszych rozmów i pieszczot.

190

Przyszedł na bal zdecydowany poprowadzić ją o krok dalej. Spodziewał się, że będzie musiał ją podejść, użyć fortelu i wysilić się, by w ogóle cokolwiek osiągnąć... Dotknęła go językiem, najpierw niewinnie, potem coraz śmielej. Ciało Deverella zajęło się ogniem. Pokusa stała się zbyt silna. Tajemnice. Pozwolił się tu przyprowadzić, bo myślał, że Phoebe zdradzi mu, jaki miała udział w sprawach znikających pokojówek i co oznaczają weksle. Zamiast tego... Najwyraźniej chciała wyjawić mu inną tajemnicę. Zdawało mu się to podejrzane. Musiał się niemal wyrwać z jej ramion. - Phoebe... - Chcę jeszcze...

S R

Jej szept był pełen zaskoczenia. Zanim przypomniał sobie, o co miał zapytać, Phoebe znów go objęła i odnalazła wargami jego usta. Resztki myśli rozpierzchły się natychmiast i żaden opór nie wchodził już w grę. Zareagował instynktownie. Phoebe znalazła drogę do części jego istoty, której nawet sam nie znał. I nie potrafił kontrolować. Zanim jakaś natrętna myśl zdołała mu przeszkodzić, zapomniał się w pocałunku, napierając na nią żarliwie, a Phoebe nie uciekała. Bezwiednie gładził jej plecy i przesuwał dłonie coraz niżej, przyciągając ją za biodra, a potem dokładnie badając mocne mięśnie wzdłuż kręgosłupa. Wtedy poczuł, że się zawahała. Nagle straciła odwagę... Zbyt wiele w krótkim czasie.

191

Nie uciekła, lecz Deverell nie przegapił dreszczu, który przebiegł przez jej ciało. Potem poczuł jeszcze jeden, całkowicie zmysłowy, pełen pasji. W odpowiedzi zacisnął palce na jej plecach i zdołał utrzymać je w miejscu. Zdało mu się, że dopiero teraz się zorientowała, dokąd doprowadziło ją impulsywne zachowanie. Podejrzenie, że wciąż nie zna jej motywów i intencji na dobre rozgościło się w umyśle Deverella. Czy po pełnych żaru chwilach mógłby postąpić z nią, jak z każdą inną damą na jej miejscu? Położyć ją na sofie, albo na stole i posiąść z zapamiętaniem, spijając urodę jej ciała, jej rozkosz i zaangażowanie? Przecież to Phoebe! I jej

S R

zachowanie wcale nie jest jasne.

Z ogromnym wysiłkiem przerwał pocałunek i wpatrywał się w nią, aż uniosła powieki.

- Czy masz choćby cień pojęcia, co robisz? - zapytał tonem ostrzejszym, niż zamierzał. Phoebe wprawdzie jeszcze nie wpadła w panikę, lecz wspomnienie brzemiennej w skutki chwili w lesie mocno zapadło mu w pamięć. Nigdy więcej nie chciał widzieć takiego wyrazu jej twarzy. Zwłaszcza gdy patrzyła na niego. - Tak - szepnęła. Nie był w stanie opanować cynicznej strony własnej natury. - Czy wiesz, do czego mnie zapraszasz? - Tak - wyjąkała mniej pewnie, lecz potem jej głos nabrał mocy. Spojrzała na niego błyszczącymi oczami i wtuliła się w ramiona Deverella. - Tak. Przestań się ze mną kłócić.

192

Poruszyła się, wsparta o jego ciało. To wystarczyło, by poczuł płomień w żyłach. Odrzucił wszelki opór, pochylił głowę i ponownie zawładnął jej wargami. Wyszła mu naprzeciw, zbierając w sobie całą odwagę. Choć wcale nie była pewna, z pewnością była zdecydowana. Deverell musiał się nad tym zastanowić i doszedł do wniosku, że nie jest dobrze. Niezależnie od tego, co myślała, nie miała pojęcia, z czym postanowiła się zmierzyć. Nie wiedziała, że ma moc wzbudzania w nim potęgi, której się bała. Nawet sam Deverell nie był do końca pewny, co się wydarzy, gdyż tylko przez mgnienie oka zetknął się z tą siłą. Lecz mgnienie wystarczyło, by do głębi nim

S R

wstrząsnąć. Nie chciał nawet wiedzieć, jak Phoebe zamierzała dać sobie radę z opanowaniem dzikiej, nieposkromionej erotycznej bestii. Jednak usta miała gorące i nabrzmiałe, ciało miękkie i kuszące... Przecież był mężczyzną.

Nagle jakaś myśl przedarła się przez opary namiętności. Deverell pamiętał ją wyraźnie, więc uchwycił się jej jak tonący. Krok po kroku. Tak brzmiała ich umowa. Powoli, powoli, powoli - miało być jego odezwą. Pogłaskał dłońmi plecy Phoebe, potem powoli przesunął je na boki. Poczuł, że się zawahała i lekko wycofała. Deverell wsunął jej dłonie pod pachy i delikatnie kciukami pogładził pełne piersi. Wstrzymała oddech, całkowicie pochłonięta delikatnym, zmysłowym dotykiem. Zamarła, czekając i pozwalając mu prowadzić. Nie przestawał jej całować i pieścić.

193

Był to jedyny sposób, w jaki zdoła ją kontrolować i spowolnić jej gwałtowne zachowania. Za każdym razem - gdyż z pewnością będą i kolejne - musi jej pokazać coś nowego i zachęcić do wykonania kolejnego kroku. Tylko tak mógł odzyskać kontrolę nad sytuacją. Nad nią i nad sobą. Zaczął całować ją delikatnie i lekko, i objął piersi. Wypełniały całe jego dłonie. Phoebe walczyła z kotłującą się w niej burzą emocji. Nieodstępny lęk nadawał ostrości odczuciom, lecz nie dominował. Przyjemność zaczynała go zagłuszać. Czuła się zahipnotyzowana przez delikatny dotyk smukłych,

S R

silnych palców. Piersi stały się ciężkie i nabrzmiałe; żar jego ciała przenikał przez jedwabny gorset i rozgrzewał ją. Wspierała się o jego silne nogi, nie przestając go całować. Czuła się bezpieczna i chroniona.

Skupiła się na przyjemności, którą jej dawał. Nagle zmienił rytm. Phoebe zamarła w oczekiwaniu... Kciuki Deverella wspięły się na szczyt piersi i odnalazły twardniejące brodawki, okrążając je powolnym ruchem. Wstrzymała oddech. Wzburzyły się w niej wszystkie zmysły, oczekując na kolejne wstrząsające przeżycia. Przeczuwała nadejście niewypowiedzianej i niespodziewanej rozkoszy. I pragnęła jej. Zacisnęła dłonie na ramionach Deverella, potem jedną ścisnęła lekko jego kark, by dać mu do zrozumienia... By go zachęcić.

194

Deverell rozumiał. Pieszczoty nie nabierały tempa; robił z nią, co chciał i tak, jak tego chciał. Świadomość, że jest całkowicie zdana na jego łaskę, spłynęła po jej ciele falą rozkoszy, wzmacnianą wyrafinowaną pieszczotą jego palców. Nalegała na tę intymność z rozmysłem, podjąwszy przemyślaną decyzję. Tylko w taki sposób miała szansę odwrócić jego uwagę od pracy agencji - wykorzystując jako przynętę swe osobiste sekrety. Gdy doszło do konkretów, granice jej intymności okazały się o wiele mniej istotne niż zachowanie w tajemnicy agencji. Choć wizja romantycznej bohaterki rzucającej na szalę swą

S R

cnotę i honor, by chronić słabszych, była bardzo kusząca, Phoebe niechętnie oszukiwała samą siebie. Znajdowała się w ramionach Deverella, kusząc go i nęcąc, ponieważ miała nadzieję, że jej ulegnie. Był jedynym na świecie mężczyzną, który ją pociągał, i jeśli tylko się zgodzi, a ona utrzyma swoje lęki w ryzach, wkrótce nauczy ją wszystkiego na temat pożądania. Odwracanie jego uwagi w ten właśnie sposób wcale nie było trudne ani przykre. Również dlatego jej decyzja była niezachwiana, choć nie do końca wiedziała - jak trafnie odgadł Deverell - do czego go zachęca. Bez wątpienia przyspieszyła nieco ich podróż intymną, lecz nie miała nad tym żadnej kontroli. W przeciwieństwie do niego. Nie tańczył, jak mu zagrała, to raczej ona robiła wszystko, czego chciał. Rzuciła się w jego ramiona i nie mogła się już wycofać. Ani nie chciała. Deverell nauczy ją wszystkiego, czego tylko pragnęła, lecz będzie musiała zapłacić za to cenę, którą on wyznaczy. I zrobi to po 195

swojemu - na swój niespieszny, łagodny sposób, demonstrując opanowanie i pełną kontrolę nad sytuacją. Poczuła lekki dreszcz lęku i falę nieopanowanego pragnienia. Wiedziała już, że doświadczy rozkoszy, której nie będzie potrafiła się oprzeć, że będzie mógł z nią zrobić, co tylko mu przyjdzie do głowy. Umysł jest najpotężniejszą bronią uwodziciela. Zapewne wiedział, o czym mówił. I przećwiczył to, bez wątpienia. Nie miała możliwości posunąć się ani o krok dalej. Wciąż trzymając dłonie na jej piersiach i wargi przy ustach, otaczał ją kokonem przyjemności, w którym czuła się

S R

całkowicie bezpieczna. Chroniona. I całkowicie w jego władaniu. Gdy w końcu przestał pieścić piersi i przytulił ją mocno w głębokim, ostatnim pocałunku, pogodziła się z jego wolą. Powiedział, patrząc jej w oczy:

- Krok po kroku. Tak to będzie przebiegało. W jego słowach czaiło się ostrzeżenie. ***

Następnego wieczoru Deverell odnalazł ją na przyjęciu u lady Joinville. Przyszedł z Audrey i gdy przywitał się z gospodarzami, ujął ciotkę pod rękę, modląc się w duchu, żeby w jakiś sposób nie przeszkodziła jego planom. Montague potrzebował co najmniej kilku dni, zanim wyśledzi właścicieli weksli. Deverell był na tyle doświadczony, iż wiedział, że w żaden sposób nie jest w stanie przyśpieszyć tego procesu. Montague

196

był dokładny i drobiazgowy do obrzydzenia. Dlatego właśnie Deverell go zatrudnił. Tymczasem ani Grainger, ani on sam nie zdołali odkryć niczego podejrzanego w codziennych zajęciach Phoebe, jej służącej i stangreta. Od tego dnia Deverell kazał Graingerowi pilnować domu także wieczorami. Sprowadził Audrey ze schodów do sali balowej; pióro przyczepione do turbanu ciotki kołysało się majestatycznie obok jego ucha. Gdy tylko weszli na parkiet, zawołała ich Edith, siedząca jak zwykle w otoczeniu przyjaciółek. Deverell z ulgą zaprowadził do niej

S R

Audrey. Damy przywitały się, po czym Edith zwróciła się do Deverella z promiennym uśmiechem:

- Phoebe kręci się gdzieś w pobliżu. Ubrała się dziś w fuksję, więc pewnie łatwo będzie ją znaleźć.

Deverell uśmiechnął się, w duchu rozważając, czym może być fuksja. Czy to kolor, czy raczej materiał? Zapytałby Audrey, lecz ciotka już była pochłonięta wymianą najświeższych ploteczek. Ukłonił się wszystkim czterem damom i ruszył na poszukiwania. Fuksja okazała się kolorem - lśniącym odcieniem między różem a purpurą. Gdy zobaczył Phoebe w olśniewającej kreacji, stojącą w grupie dam i dżentelmenów, aż się zatrzymał z wrażenia. Gdyby ktoś go wcześniej zapytał, stwierdziłby, że żywy kolor będzie się gryzł z ognistymi włosami Phoebe, a jednak połączenie okazało się piorunujące. Opadające z ramion delikatne rękawki odsłaniały jasne, nieskazitelne ramiona, dość głęboki dekolt obszyty drobnymi perłami 197

przyciągał wzrok do pełnych piersi, kaskada jedwabnych warstw spódnicy raz zasłaniała, raz podkreślała smukłe nogi. W tym stroju Phoebe była w stanie zawrócić w głowie każdemu mężczyźnie. Wspominając nagły atak lady Charters, rozglądał się uważnie, by uniknąć ewentualnych napastników, lecz zauważył, że Phoebe znowu z ożywieniem wypytuje o coś jakiegoś dżentelmena i skupił się wyłącznie na niej. Czy dżentelmen, z którym rozmawiała, zauważył, że bezwstydnie go kokietuje? Ciekawe zagadnienie. Niestety, czując na sobie jego wzrok, Phoebe nagle straciła zainteresowanie rozmówcą i odwróciła się z uśmiechem. Deverell uśmiechnął się również,

S R

zadziwiony ciepłem, jakie go ogarnęło na widok jej twarzy. Chciał podejść, lecz Phoebe go uprzedziła. Nie mógł powstrzymać uśmiechu. Muzycy zaczęli grać walca. Deverell ujął jej dłoń, ukłonił się i bez namysłu poprowadził ją na parkiet. Chwycił ją w ramiona i mruknął: - Byłoby rozsądnie nie okazywać aż takiej żądzy. - Żądzy? - zapytała, mrugając ze zdumieniem. W jego ramionach płynęła jak na fali, nie wahając się, nie uważając na kroki, myśląc tylko o sposobach zacieśniania ich relacji. - Następnym razem zaczekaj, aż sam po ciebie przyjdę. Obiecuję, że się nie obrażę, jeśli będziesz dla mnie nieco wyniosła... oczywiście w towarzystwie. - Wezmę to pod uwagę. Deverell ukrył uśmiech i zaczął planować kolejny krok, który mógł mocno nadwerężyć jego cierpliwość. Metoda małych kroków wydała mu się jedynie słuszną, biorąc pod uwagę jej brak 198

doświadczenia i ukryte lęki. Wymagała jednak coraz bardziej wyrafinowanych środków. Odwlekanie momentu spełnienia na pewno wzmocni odczuwaną rozkosz i wyostrzy zmysły. W ten sposób będzie również mógł się upewnić, że w żaden sposób nie skrzywdzi jej, ani nie zrani, nie wznieci lęków i nie wywoła paniki. Będzie w stanie pokonać każdą obawę, która zacznie się w niej tlić. Gdy muzyka umilkła i zatrzymali się po ostatnim piruecie, znajdowali się na końcu sali, przy drzwiach na taras i rozciągający się poniżej ogród. Deverell ukłonił się i ująwszy ją pod rękę, poprowadził na świeże powietrze. - Dokąd idziemy?

S R

- Na początek do ogrodu.

Phoebe ugryzła się w język. Powiedział przecież, a właściwie obiecał, że krok po kroku poprowadzi ją ścieżką intymności. Nadszedł już czas na kolejny krok.

Szli wzdłuż tarasu. Na każdym jego końcu znajdowały się schody prowadzące na trawnik. Kilka par spacerowało po świeżym powietrzu, zarówno po tarasie, jak i posrebrzonej światłem księżyca trawie. Dotarli do schodów. Phoebe coraz silniej odczuwała jego bliskość i ciepło emanujące z jego ciała. Jego siłę. Przeszył ją dreszcz. Deverell zerknął ku niej. - Zimno ci? Już chciała skłamać, ale obawiała się, że wtedy będzie nalegał na powrót. -Nie. 199

To był dreszcz pragnienia, a nie zimna. Deverell uśmiechnął się triumfalnie. Zrozumiał. - Zejdźmy na dół. Zamiast jednak wyjść na otwartą przestrzeń, gdzie spacerowały inne pary, poprowadził ją między drzewa odgradzające trawnik od ogrodu. Phoebe odchrząknęła. - Mówiłeś, że poranne salony najczęściej okazują się najlepsze. Spojrzał na nią poprzez mrok. - A wiesz, gdzie się znajduje poranny salon? Wskazała dłonią na wijącą się między drzewami ścieżkę prowadzącą ku domowi.

S R

- W tamtym skrzydle. Drzwi tarasowe są przy drugim trawniku. Deverell z uśmiechem poszedł w tamtą stronę. Drzwi były zamknięte. Phoebe syknęła ze zniecierpliwieniem. - A co... - przerwała nagle, widząc w dłoni De-verella wąskie ostrze. Wsunął je do zamka i błyskawicznie go otworzył. Salon wyglądał tak samo jak przed kilkoma tygodniami, gdy wpadły tu z Edith na poranną herbatę. Zgodnie z oczekiwaniami teraz był pusty. Błyskawicznie znalazła się w silnych męskich ramionach. Pocałował ją namiętnie, z natarczywością, na którą musiała od razu odpowiedzieć. Objęła go za szyję, a Deverell, trzymając ją w talii, powoli przesuwał Phoebe w tył, aż oparła się pośladkami o wysoki stolik stojący za sofą. Deverell przytrzymał ją, wciąż całując. Nagle oderwał usta od jej warg, podniósł ją i posadził na stoliku.

200

Oczy Deverella lśniły spod ciężkich powiek, kąciki ust drgały czy tak wygląda żądza? Rozsunął jej kolana i wszedł między nie. Dłonie przesunął z talii do bioder, a potem wzdłuż ud. Phoebe zamarła i wstrzymała oddech. Przypomniała sobie. Odetchnęła płytko, zamrugała i spojrzała mu prosto w twarz. Patrzył na nią uważnie. Zanim zdążyła zareagować czy nawet pomyśleć, uniósł obie dłonie i ujął jej twarz. Pocałował ją delikatnie. Stopniowo zdołał na nowo rozbudzić w niej żar i przyjemność. Phoebe znów objęła go za szyję. Wyczuła w nim całą namiętność i pożądanie, czuła jednak, że Deverell całkowicie nad sobą panuje. To

S R

był on, a nie tamten. Wreszcie przerwał pocałunek i spojrzał jej w oczy.

- Mam pewien pomysł. Chciałbym ci zaproponować grę. - Grę? - Była przekonana, że raczej nie chodzi mu o bierki. - Grę wyobraźni. - Pochylił się, pocałował przelotnie jej wargi i wyszeptał: - Ja wymyślam sytuację, a ty zastanawiasz się, co byś zrobiła.

Oddech owiewający jej usta rozpalał pragnienie. Chciała go pocałować, lecz Deverell odsunął się odrobinę i spojrzał jej w oczy. - Wyobraź sobie, że jesteś córką hiszpańskiego barona. Ojciec wysyła cię do Indii, gdzie masz wyjść za mąż za jakiegoś staruszka. Oczywiście, jesteś dziewicą, choć nie z własnej woli. Na morzu na twój okręt napadają piraci. Oparł się o stolik, kładąc dłonie tuż przy jej biodrach. Nawet tego nie zauważyła, wyobrażając sobie scenę, którą opowiadał. 201

- Cała twoja załoga została zabita lub wyrzucona za burtę. Wszystkie skarby, włączając w to ciebie, zostają przetransportowane na piracką łajbę. Zamykają cię w kajucie kapitana i zatapiają twój statek. Przez okienko obserwujesz, jak tonie. Słyszysz też rozmowy piratów. Są przesądni i nie chcą mieć kobiety na pokładzie. Chcą cię wyrzucić za burtę. Phoebe wstrzymała oddech, czując, jakby rzeczywiście była w kajucie kapitana piratów. - Słyszysz, że kapitan mówi swoim ludziom, żeby nie tracili głów, ale wiesz, że jest w trudnej sytuacji. Wtedy słyszysz jego kroki

S R

na schodach. Drzwi się otwierają i staje w nich on. Jest wysoki, przystojny i smagły, jak tylko powinien być kapitan piratów. Przekazuje ci to, co już wcześniej słyszałaś, i pyta, co dasz mu w zamian za ochronę przed półdzikimi piratami.

Wyprostował się nieco i ręce Phoebe zsunęły się z jego ramion. Musiała zadrzeć głowę, żeby spojrzeć mu w oczy. Uśmiechał się drapieżnie.

- Jestem kapitanem piratów. Co mi dasz w zamian za ocalenie ci życia? Phoebe uniosła brwi, lecz po chwili zrozumiała, że to jest właśnie chwila, w której powinna podjąć decyzję. Przypomniała sobie, że ma na szyi sznur pereł i perłowe kolczyki. Uniosła dłoń do szyi. - Perły? Spojrzał na nie ze wzgardą. 202

- Jestem kapitanem piratów i właśnie zatopiłem hiszpański bryg. Mam całe skrzynie wypełnione klejnotami. Zmarszczyła brwi. - Więc co? - Cóż... - Spojrzał na jej usta, a potem na piersi. - Może dam się przekonać, jeśli zaproponujesz mi perły... innego rodzaju. Odetchnęła, nieco zgorszona, lecz jednocześnie podniecona. - Chcesz, żebym...? Lekko wzruszył ramionami. - Teraz twój krok. Musisz podjąć jakąś decyzję. Patrzył jej w oczy wyczekująco, niewzruszenie.

S R

W ciemnym pokoju bardzo przypominał pirata ze swej opowieści... Phoebe nie mogła wymyślić nic innego, prócz zaoferowania mu tego, co zasugerował. Odetchnęła drżąco i zaczęła powoli rozpinać malutkie perłowe guziczki gorsetu. Rozchyliła go na boki, delikatne rękawki zsunęły się z ramion, nie stawiając oporu. Córka barona była dziewicą... jak ona. Wczuła się w rolę wyniosłej hiszpańskiej damy obnażającej piersi przed kapitanem piratów. Gdy suknia zsunęła się do talii, przeszył ją rozkoszny dreszcz. Drżącymi dłońmi rozwiązała tasiemkę koszuli i opuściła lekki materiał w dół. Odsłoniła pełne piersi. Brodawki natychmiast stwardniały od chłodnego powietrza. W półmroku jej jasna skóra wprost lśniła. Spojrzała na jego twarz, lecz Deverell na nią nie patrzył. Delikatnie

203

dotknął jednej piersi i pogładził palcem gładką skórę. Potem ujął drugą pierś, jakby naprawdę był kapitanem oceniającym wartość zagarniętego łupu. - Doskonale. - Głos miał głęboki i wibrujący. Spojrzał jej w oczy i powiedział leniwie: - Teraz należą do mnie i mogę z nimi zrobić wszystko, czego pragnę. - Popieścił ją palcami. - Wszystko, co mi się zamarzy. Przełknęła głośno ślinę, kiwając posłusznie głową.

Rozdział 10 Podszedł bliżej, nieco szerzej rozchylając jej nogi. Wciąż

S R

trzymając dłonie na piersiach Phoebe, pochylił się i zawładnął jej ustami w długim, gorączkowym pocałunku. Przytrzymała go za ramiona i odchyliła się, by lepiej dopasować się do pozycji. - Oprzyj się na rękach - mruknął Deverell między pocałunkami. Phoebe zrobiła, co kazał, i od razu poczuła się pewniej, choć piersi miała teraz jeszcze bardziej obnażone. Nie odważyła się spojrzeć w dół. Mogła jedynie patrzeć na jego twarz, obserwując, jak znajome rysy twardnieją, stają się wyostrzone. Bezwzględne. - Zobaczmy jeszcze... Niski głos przeszył jej ciało jak dreszcz. Phoebe jęknęła, prężąc się pod jego palcami, gdy pieścił i ściskał naprężone brodawki. Rozchyliła wargi, oddychając ciężko. Deverell pocałował ją, wsuwając głęboko język w jej usta. Phoebe kręciło się w głowie, nie była w stanie zebrać myśli. Mogła jedynie odczuwać fale rozkoszy płynące przez całe jej ciało. 204

Deverell nie przestawał, przesuwał się tylko coraz niżej, najpierw po linii brody, potem wzdłuż szyi. Z odchyloną do tyłu głową i przymkniętymi oczami, jakby z oddali usłyszała swój jęk, gdy usta Deverella zaczęły wędrówkę po wypukłości piersi. W duchu dziękował wszystkim bogom, że Phoebe dała się wciągnąć w grę. Skąd brały się jej lęki? Albo zraził ją jakiś zbyt pospieszny adorator, albo... wolał nie zastanawiać się nad inną wersją. Wiedza, że jakiś mężczyzna ją zmusił do bliskości lub próbował do czegoś nakłonić siłą, albo jej groził, w niczym by mu nie pomogła. Chyba że zdradziłaby, kim był. Wtedy mógłby ulżyć swej furii w satysfakcjonujący sposób.

S R

Nie, wolał wyobrażać sobie, że jakiś narwany młokos usiłował się do niej dobierać, lecz dostał kosza. Niezależnie od przyczyny, skutek był ten sam. Nie wystarczyło pokonać jednej przeszkody w drodze do uwiedzenia Phoebe. Przeszkód było wiele. Tego wieczoru odniósł jednak całkowity triumf. Gdy podniósł głowę i ocenił efekty swych poczynań, czuł nie tylko satysfakcję, ale i jakiś rodzaj usprawiedliwienia. Choć zdawał sobie sprawę, że całe jego ciało płonie z pożądania i chciałoby wcisnąć się między jej nogi, i nawet poprzez jedwab sukni dotknąć najbardziej intymnego miejsca, by ją posiąść całkowicie i nieodwracalnie, nawet na ułamek sekundy nie stracił panowania. Pamiętał o jej lękach i trzymał wygłodniałe ciało na wodzy, by zobaczyła, że może mu całkowicie zaufać i polegać na nim.

205

Gdyby nie musiał się ciągle pilnować, uwiedzenie Phoebe i zaciągnięcie jej przed ołtarz byłoby dziecinną igraszką. Jednak w tej sytuacji Deverell wiedział, że łatwo nie będzie. Przyjrzał jej się uważnie. Był na tyle ostrożny, by nie zostawić znaków namiętnego zbliżenia na kruchym ciele, lecz skóra Phoebe aż lśniła od tętniącej w żyłach krwi. Na twarzy miała wiele znaczące rumieńce. Zdecydowanie muszą wracać na salę balową przez ogrody. Dłuższa przechadzka po świeżym powietrzu powinna zatrzeć pąsy, lecz najpierw musiałby przestać ją pieścić i prowokować. Uśmiechnął się i jeszcze przez chwilę grał na jej zmysłach jak na

S R

czułym instrumencie, po czym westchnął i przesunął dłonie w górę, po szyi Phoebe, i ująwszy jej twarz, pocałował wilgotne, rozchylone usta. Objął ją i posadził prosto, szepcząc tuż przy jej wargach: - Na dziś już starczy, querida*. Czas wracać na bal. - Jedna rzecz nie przestaje mnie intrygować. Nim nadszedł kolejny wieczór, Grainger nie poczynił żadnych postępów w śledztwie. Deverell nie dostał też żadnej wiadomości od Montague'a i zaczynał się niecierpliwić. Jednak zdołał znaleźć w sobie siłę, która pozwoliła mu wziąć udział w wieczorku muzycznym lady Griswald. Audrey i Edith były zachwycone jego towarzystwem, podobnie, jak ich przyjaciółki. Querida - hiszp. kochana. Deverell spojrzał pytająco na stojącą u jego boku Phoebe. - Oświecisz mnie? 206

Spojrzała mu w oczy, unosząc brew. - Czego chcesz się na mój temat dowiedzieć? Spojrzał na tłum kłębiący się w przejściu i z wolna zajmujący krzesła. W towarzystwie znajdowało się kilku przystojnych, szlachetnie urodzonych dżentelmenów, lecz gdy przyjechał, znalazł Phoebe pogrążoną w ożywionej dyskusji z dwiema modnie ubranymi mężatkami. Obie były nieco młodsze od Phoebe. Wiedział, że podążyła wzrokiem za jego spojrzeniem, i zapytał: - Skoro nie zamierzasz wychodzić za mąż, dlaczego bierzesz udział w tych wszystkich spotkaniach?

S R

Spojrzał jej w oczy. Starała się ukryć niespokojne spojrzenie pod zdziwioną miną.

- Dlaczego? Cóż, prawdę mówiąc, czuję, że jestem to winna Edith. Dotrzymuję jej towarzystwa. Była dla mnie bardzo dobra przez te wszystkie lata.

- Pojmuję. Zatem twoja obecność tutaj ogranicza się głównie do towarzyszenia?

Odwróciła wzrok i kiwnęła głową. - Tak. Można tak to ująć. Musiałby być ślepy. Nie był w stanie wyobrazić sobie zachowania mniej przystającego do znaczenia słowa „towarzyszenie". Phoebe tak swobodnie przemierzała zatłoczone salony... Niezależnie od zamiarów i intencji, traktowała Edith jak przyzwoitkę. Być może nie było to aż tak oczywiste, jak w przypadku innych panien, lecz nigdy nie nazwałby tego „towarzyszeniem". 207

Nie sądził również, by Edith podzielała jej zdanie. Przy każdej okazji ciotka Phoebe uśmiechała się do niego zachęcająco. Muzycy zaczęli stroić instrumenty. - Chodźmy. - Ujął ją pod ramię. - Musimy znaleźć jakieś miejsca. Spojrzała na niego z ukosa i zatrzymując się przy wskazanym przez Deverella rzędzie krzeseł, szepnęła: - Myślałam, że... - Nie teraz - odparł, usiłując nie uśmiechnąć się drapieżnie.-Po antrakcie. Otworzyła szeroko oczy.

S R

- Och - westchnęła tylko i usiadła.

Deverell usadowił się przy niej i nieobecnym wzrokiem patrzył na włoską sopranistkę. Stojąca przy niej lady Griswald w egzaltowany sposób zapowiadała występ. Deverell skupił się na niełatwym zagadnieniu - jak tego wieczoru zaspokoić oczekiwania Phoebe. Phoebe zaś wpatrywała się w obfite kształty di-wy, ale myślała o czymś zupełnie innym. Skoro Deverell jest na tyle spostrzegawczy, by zapytać o sens jej bywania w towarzystwie, co jeszcze zdołał zauważyć? Czy jakiś tajemniczy informator doniósł mu o czymś, co chciała przed nim ukryć? Co więcej, czy za jego pytaniami stały konkretne podejrzenia? Była pewna, że nie zadawał ich bezcelowo. Do tej pory uważała go za zagrożenie na spotkaniach towarzyskich od chwili, gdy pojawił się w zasięgu jej wzroku. A jeśli wcześniej obserwował ją z ukrycia? Tego wieczoru rozmawiała z 208

kilkoma dżentelmenami i dwiema damami. Przecież starsze panie, które spotykała na porannych herbatkach, nie były jedynym źródłem cennych dla niej informacji. Młodsze pokolenie o wiele łatwiej otwierało się i rozmawiało z nią o szczegółach, których dyskretne starsze damy nie poruszyłyby w towarzystwie. Odkąd skończyła dwadzieścia jeden lat, Phoebe uczestniczyła w balach i spotkaniach wyłącznie w jednym celu. Chciała odnaleźć odpowiednie domy i dowiedzieć się, czy nie poszukują kogoś ze służby, a potem sprytnie wypełnić luki dziewczętami z agencji. Spojrzała na Deverella. Z obojętną miną wpatrywał się w

S R

śpiewaczkę. Phoebe zastanowiła się, czy zdoła ciągnąć dalej romans i mieć nadzieję, że Deverell nie odgadnie jej tajemnicy. Że nawet nie zbliży się do prawdy.

Dla agencji sezon był zawsze najgorętszym okresem roku. Trzeba było koniecznie znaleźć nowe miejsca uratowanym pokojówkom. Ponadto zbliżające się lato zwiastowało długie miesiące na prowincji wyłącznie w towarzystwie pracodawców i dręczone dziewczęta decydowały się na ucieczkę. Gdy tylko udawało się im pomóc w zniknięciu, musiała znaleźć dla nich nową pracę. Taki był też oficjalny cel istnienia agencji. Tuż przed nadejściem lata udział Phoebe był kluczowy; wprawdzie pracownicy agencji sami znajdowali miejsca pracy, jednak tylko ona mogła zdobyć informacje o domu, reszcie służby i gospodarzach. Bez jej dyskretnych wywiadów agencja nie mogłaby działać prawidłowo. 209

Jednak teraz na wszystkich balach i spotkaniach towarzyszył jej Deverell i, niestety, widział już zbyt wiele. Co gorsza, nadzorował dom, uniemożliwiając jej pewne działania, jak na przykład odwiezienie Jessiki na spotkanie z lady Pelham. Sprawy zaczynały się komplikować. Gdy postanowiła uwikłać się w romans, liczyła na to, że odwróci jego uwagę od reszty jej życia. Naiwnie sądziła, że szybko przejdą do intymnych spotkań i po kilku zbliżeniach - które wystarczą i jemu, i jej - nastąpi koniec. Deverell straci nią zainteresowanie, ona zaś nauczy się wszystkiego, czego pragnęła.

S R

Na początku sądziła, że wystarczy tydzień lub dwa. Stłumiła niecierpliwe westchnienie. Wnioskując z tempa, przy którym upierał się Deverell, stwierdziła, że co najmniej jeszcze drugie tyle zabierze mu doprowadzenie do ostatecznej bliskości. Ponadto stało się dla niej oczywiste, że jest o wiele więcej aspektów bliskości między kobietą a mężczyzną, niż się spodziewała. Pomijając wszelkie skryte nadzieje, jakie wiązała z jego towarzystwem, Phoebe wciąż wierzyła, że jest w stanie w każdej chwili bez wahania pożegnać go i wymazać z pamięci. Niestety dostrzegła, że ostatnimi czasy dwa całkowicie oddzielne nurty jej życia: z jednej strony romans z Deverellem i próba wyciągnięcia z tego jak najwięcej dla siebie, a z drugiej ważna rola, jaką pełniła w agencji - zaczynają się ze sobą splatać. Wpatrywała się w śpiewaczkę, choć ani jeden ton nie docierał do jej uszu. Zgodnie ze swą naturą zwykle planowała wszystko ostrożnie 210

i unikała wszelkich niebezpiecznych i ryzykownych okoliczności; niestety, niezależnie od tego, ile razy próbowała, nie potrafiła wymyślić niczego, co na dobre odstraszyłoby Deverella. - Zdaje się, że przedstawienie ci się nie spodobało? Pomruk jego głosu przywrócił ją do rzeczywistości. Wpatrywał się w nią z delikatnym uśmieszkiem. Widząc jej szczere zdumienie, dodał: - Miałaś taką minę, jakbyś musiała przełknąć wstrętne lekarstwo. Myślałem, że to reakcja na muzykę. Phoebe zamrugała gwałtownie i rozejrzała się po salonie.

S R

Śpiewaczka kłaniała się publiczności głośno bijącej brawo. Szybko zaczęła więc klaskać.

Lady Griswald wyjaśniła, że po kolacji madame Grimaldi zaszczyci wszystkich jeszcze jednym występem. - Chodź. - Deverell ujął ją pod ramię. - Pójdziemy do jadalni. Phoebe zawahała się. Czy nie powinna odszukać Edith i usiąść przy niej, by uwiarygodnić swą rolę towarzyszki starszej damy? Lecz po chwili doszła do wniosku, że brzmi to śmiesznie. Deverell i tak nie dalby się oszukać, a Edith byłaby zaniepokojona nagłą zmianą jej zachowania. Lady Griswald zaprosiła gości do jadalni w głębi korytarza. Deverell wyprowadził Phoebe z salonu. Spojrzała na niego pytająco. Poprowadził ją w głąb korytarza i patrząc w oczy, zapytał: - Jesteś głodna?

211

- Nie... A przynajmniej nie mam ochoty na to, co podaje lady Griswald. Owszem, była niewinna, lecz doboru gestów i słów mogłaby się od niej uczyć najbardziej utalentowana kurtyzana. Deverell czuł się, jakby rzuciła na niego czar. Zacisnął dłoń na jej dłoni i szybko obejrzał się na ostatnich gości idących z salonu do jadalni. Ci, którzy widzieli, jak Deverell i Phoebe odłączają się od tłumu, już weszli do jadalni, zaś pozostali nie zwrócili na nich uwagi. Szybko skręcił i poprowadził Phoebe opustoszałym korytarzem. Zamrugała, ale nic nie powiedziała, dopasowując krok do jego szybkiego marszu.

S R

Nie wiedział, dokąd ją prowadzi, nie znał domu. Mijali właśnie kolejny korytarz po prawej i Deverell dostrzegł idealne miejsce. Zawrócił w miejscu i wszedł w głąb korytarzyka. -Tędy.

Pociągnął ją do alkowy na końcu korytarza. Była idealna. Nie całkiem oddzielona od korytarza, lecz wspaniale pasowała do jego celów. Korytarz kończył się półokrągłym oknem wykuszowym sięgającym niemal od samego sufitu do podłogi. Dwa skrzydła w środku zostawiono otwarte, by wpadało przez nie rześkie, nocne powietrze. Ciężkie, aksamitne zasłony na długim karniszu odsunięto na boki. Deverell zatrzymał się w alkowie i puścił Phoebe. Jednym ruchem zaciągnął zasłony, wyczarowując niewielką, odosobnioną przestrzeń. Odciął ich od reszty świata.

212

Phoebe stała w oknie, opierając się dłońmi o framugi, z przechyloną na bok głową. Deverell podszedł do niej i usłyszał odległe, przytłumione dźwięki muzyki. Najwyraźniej muzycy wykorzystywali czas na ćwiczenie kolejnych utworów. Podobnie jak w salonie muzycznym, okna alkowy wychodziły na pogrążony w mroku ogród. Rosły w nim wysokie drzewa i duże krzewy. Część okien w salonie była również otwarta, tak więc zapewne będą słyszeli drugą część występu. Nie mógłby znaleźć lepszego miejsca. Phoebe wyczuła jego bliskość i chciała się odwrócić, lecz

S R

Deverell błyskawicznie się do niej przysunął i obejmując w talii, przytulił do siebie. Oparła plecy na jego torsie. Nie ścisnął jej mocno, ale wystarczająco, by poczuła, że ma stać tak, jak on chce. - Trzymaj ręce tam, gdzie teraz.

Stanęła w miejscu. Pytanie w jej spojrzeniu było czytelne nawet w mdłym świetle księżyca, które nie rozjaśniało błękitnofioletowych głębi.

- Żadnego całowania - powiedział. - A przynajmniej nie w usta. Odsunął palcami loki wijące się na karku Phoebe i musnął wargami delikatną skórę. Poczuł, że ugięły się pod nią kolana. Wciągnęła powietrze i wstrzymała je, gdy delikatnie całował wrażliwy kark. - Tym razem - wymruczał - nie musisz nic robić poza... odczuwaniem.

213

Phoebe przymknęła oczy. Mroczny szept rozluźnił ją i rozpalił. Deverell błądził wargami po jej ramieniu, potem odchylił głowę i pocałował miejsce, gdzie ramię łączy się z szyją. Najwyraźniej znał wszystkie miejsca, którym wystarczył lekki dotyk, by zaczęła cała drżeć. Obie dłonie Deverella spoczęły na jej talii i zaczęły się przesuwać ku górze, dotknęły delikatnie piersi i ścisnęły je lekko. Krew zaczęła szumieć jej w uszach, pod skórą rozlał się żar. Palce Deverella skupiły się na złotych guziczkach gorsetu. Phoebe przewidując taki obrót sprawy, włożyła suknię rozpinaną z

S R

przodu, nie zaś sznurowaną na plecach. Spod opuszczonych powiek patrzyła na jego dłonie rozchylające na boki błękitną suknię i koszulę, obnażające nabrzmiałe piersi o sterczących brodawkach. Rześki wiatr chłodził rozpaloną skórę, perłową w świetle księżyca. Ciemne palce Deverella objęły białe piersi. Phoebe zamknęła oczy i oparła głowę o jego ramię, wyginając się w łuk, by poddać się pieszczocie. Przyjemność rozpływała się falami po całym ciele Phoebe, rozgrzewając je i rozluźniając. Deverell nie przestawał, dopóki nie przepełniło jej pożądanie. Bezwiednie zaczęła poruszać biodrami, ocierając się o jego ciało. Pochylił głowę i zaczął całować kark i nagie ramiona. Zabrał gdzieś jedną rękę, lecz druga nieznużenie pieściła naprężone piersi, twarde, pulsujące brodawki, przykuwając całą jej uwagę, tak że nie była w stanie myśleć o niczym innym. Dopóki nie 214

poczuła chłodnego powietrza na łydkach i nie zdała sobie sprawy, że Deverell jedną dłonią powoli, bez pośpiechu podciągał jej suknię. Nie tylko zastygła. Całe jej ciało nagle zesztywniało, spiął się każdy mięsień. Ostatnim wysiłkiem woli stłumiła krzyk i utrzymała dłonie na framudze okna, choć odruchowo miała chęć okładać go pięściami. Uciec. Usiłowała zignorować panikę, odzyskać panowanie nad sobą i zdrowy rozsądek. Serce boleśnie łomotało jej w piersiach. Deverell zamarł. Po prostu zamarł. Jego dłonie przestały się

S R

poruszać, nie przyciskały jej, lecz również nie cofnęły się. Stał wciąż przy niej, gorący i sprężysty za jej plecami, palcami jednej dłoni obejmując pierś. Promieniował męską siłą, lecz nie próbował jej naciskać ani do niczego zmuszać. Czekał cierpliwie, aż Phoebe podejmie jakąś decyzję.

Po chwili łomot jej serca nieco przycichł, opanowała zawroty głowy. Deverell powoli pochylił głowę i pocałował jej nagie ramię. - Co zamierzasz zrobić? Nie usłyszała w jego głosie żadnego żądania, żadnego oczekiwania. - Chciałabym... - Przełknęła ślinę. - Chciałabym pójść o krok dalej. Ale nie wiem, czy mogę. - Możesz - szepnął tuż przy jej uchu. - Możemy. Zaczął znowu leniwie pieścić jej pierś. Fala gorąca obudziła się w niej na nowo.

215

- Mam pomysł, jak sobie z tym poradzić. - Jego głos, choć niski i mroczny, zachował apodyktyczny ton, lecz Phoebe czuła, że gdyby nie chciała się na coś zgodzić, wysłuchałby jej. - Pragnę cię i dobrze o tym wiesz. Zamierzam dotknąć cię tak, jak mężczyzna dotyka kobiety, której pragnie. Po tych słowach Phoebe poczuła gwałtowny dreszcz - jednak był to dreszcz rozkoszy. Myśl o tym, że miałby jej dotykać z pożądaniem bardzo ją podnieciła. Jego głos wciąż drażnił jej zmysły. - Jeśli zapragniesz, bym przestał, po prostu powiedz: „nie". Ale najpierw dobrze się zastanów, bo naprawdę przestanę.

S R

Zastanowiła się nad tym, oparta o jego ramiona. -A jeśli...? Deverell bez trudu odgadywał chaotyczne myśli Phoebe. - Jeśli będziesz chciała, żebym przestał tylko na chwilę, dał ci trochę więcej czasu, powiedz: „zaczekaj".

Błądził ustami po jej ramieniu, po czym dodał: - Jeśli będziesz chciała, żebym coś zrobił wolniej, powiedz: „wolniej". Rozumiesz?

Phoebe odetchnęła, czując, jak zwinne palce na jej piersi budzą ją znów do życia. Kiwnęła głową. - Świetnie. - Zawahał się i powiedział: - Dotknę cię, ale tylko wtedy, gdy będziesz tego pragnęła. Masz pełną kontrolę nad sytuacją. Może wydaje ci się, że to ja mam władzę, ale teraz oddaję ją tobie. Nie mógł powiedzieć nic bardziej uspokajającego. Phoebe cieszyła się, że stoi do niego plecami i Deverell nie widzi głupich łez

216

wypełniających jej oczy. Czuła, jak zacisnął dłoń na jej biodrze, ale nie zaczął podnosić sukni. Poczuła jego wzrok na swojej twarzy. - Mogę cię dotknąć, Phoebe? Wstrzymała oddech i kiwnęła głową. Deverell podniósł rękę. Zacisnęła mocno powieki, by lepiej się skoncentrować na odczuciach. Usłyszała muzykę. Słodki sopran wypełniał ciemne alejki ogrodu. Pewnie reszta gości wróciła już do salonu. Phoebe stała w otwartym oknie ciemnej alkowy, z obnażonymi piersiami, czekając na kolejny krok. Deverell przytrzymał Phoebe, gdy zdołał już podciągnąć suknię i

S R

halki do połowy ud, po czym wsunął pod nie dłoń. Palce śmiało wędrowały nad podwiązkę i znalazły skrawek nagiej skóry. Dotknął jej, pogłaskał i Phoebe zadrżała. Z rozkoszy.

Deverell przesunął palce na wewnętrzną stronę ud, a potem w górę. Gdy delikatnie musnął loki na łonie, całe ciało Phoebe zadygotało. Westchnęła cicho, czekając na kolejne fascynujące doznania. W salonie muzycznym drżał sopran. Deverell dotykał jej coraz bardziej intymnie. Phoebe kiwnęła głową, zwilżyła wargi czubkiem języka i zdołała wyszeptać: - Wolniej. Musnął ustami jej skroń.

217

- Możemy to robić tak wolno, jak tylko chcesz. Dotrzymał słowa. Phoebe nie musiała go więcej napominać, nawet o tym nie pomyślała. Lecz Deverell nie przestał. Pogłaskał loki i wsunął w nie palce, a potem odnalazł delikatne, miękkie ciało i zaczął je pieścić. Powoli i leniwie. Muzyka stopniowo nabierała tempa, jakby chciała dopasować się do narastającej namiętności, jakiej nigdy wcześniej Phoebe nie doświadczyła. Starała się dostrzec i przeżyć najmniejsze drgnienie rozkoszy i wciąż pragnęła więcej. Nie potrafiła znaleźć właściwych słów, by nazwać wstrząs, jaki odczuła, gdy Deverell rozchylił płatki jej kobiecości.

S R

Zadygotała, rozsuwając szerzej nogi, by mógł pieścić ją swobodniej. Rozkosz promieniowała z miejsca, które dotykał na całe drżące ciało Phoebe. Napełniła ją i zatopiła resztki lęków i obaw. Deverell znalazł punkt, którego szukał, i lekko nacisnął. Phoebe jęknęła.

Pieścił ją spokojnie. Miała wrażenie, że świat zaczyna wirować i cały zapada się w fali obezwładniającej rozkoszy, która wzmagała się i rosła z każdym ruchem jego palców. W oddali sopran wznosił się coraz wyżej. Deverell wiedział, że ich czas się kończy, ale nic nie mógł na to poradzić. Phoebe była zbyt niewinna i musiał z nią postępować bardzo ostrożnie. Nie zdąży doprowadzić jej do ekstazy w tempie, które by zniosła. Nawet gdyby wziął pod uwagę swoje żądze - tłamszone bezwzględnie i w większości ignorowane - i tak nie mógłby naciskać 218

na Phoebe, by przyspieszyła. Nawet za cenę jej późniejszej frustracji i nienasycenia. O swojej frustracji nawet nie chciał myśleć. Gdyby to była jakakolwiek inna kobieta, bezceremonialnie zadarłby jej tył sukni i jednym ruchem wsunął męskość w wilgotne ciało. Przez chwilę torturował się tą wizją, lecz nie zamierzał wprowadzać jej w czyn; nie tym razem. Odetchnął głęboko. Dotarł już do granicy, którą sam sobie wytyczył, musiał więc zacząć powoli się wycofywać i pomóc Phoebe dojść do siebie. Nie mogła dziś przekroczyć tej krawędzi. Może jutro.

S R

Teraz zostało im zaledwie pięć minut i w tym czasie musieli wrócić do gości.

Na szczęście Phoebe była zbyt pochłonięta rozkosznymi doznaniami, by się z nim spierać. Gdy w oddali rozbrzmiały gromkie brawa, Deverell szybko doprowadził do porządku jej suknię i bez słowa protestu z jej strony zaprowadził tam, skąd przyszli. Dotarli do salonu muzycznego, gdy pierwsi goście zaczęli wychodzić na korytarz i kłębić się przy drzwiach, lecz nikt nie okazał najmniejszego zdziwienia ich nieobecnością. Wziąwszy pod uwagę liczbę gości i fakt, że wybrał idealny moment na oddalenie się od tłumu, nie było to zaskakujące. Trzymał Phoebe mocno pod ramię i szybko odpowiadał na wszelkie pytania kierowane w jej stronę. Choć zdawało się, że już stoi pewnie na nogach i suknia była w całkowitym porządku, na policzkach Phoebe wciąż gościł rumieniec, a spojrzenie miała nieco 219

zdezorientowane. Widząc to, Deverell zaczął się zastanawiać, jak jego skromna i wyniosła Phoebe będzie wyglądała, gdy w końcu naprawdę... Odegnał od siebie tę myśl i uśmiechnął się do lady Griswald, po czym przedzierając się przez tłum, dotarł do Edith. Gdy usadowił Edith i Phoebe w powozie i pomachał im na pożegnanie, pomógł Audrey odnaleźć jej środek lokomocji, lecz odmówił, gdy zaproponowała, że go podrzuci do domu. Zapewne doszła do wniosku, że ma ochotę zajrzeć do jednego z klubów na St. James, gdy w istocie Deverell czuł, że musi się przejść. Wątpił jednak,

S R

by mu to w czymkolwiek pomogło. Prawdopodobnie resztę bezsennej nocy strawi na marzeniach o powolnym i pieczołowitym torturowaniu osobnika, który skrzywdził Phoebe. ***

Usiłował sobie tłumaczyć, że wizyta na obiedzie u lady Fleming jest częścią jego strategii. Chciał mieć wolny wieczór i na własną rękę poobserwować dom Edith i ewentualne wycieczki jej stangreta lub pokojówki. W istocie zaś czuł, że musi jak najszybciej dokończyć to, co zaczął poprzedniego wieczoru. Uspokoił się nieco, gdy Phoebe nie opierała się zbyt długo. Kiedy go zobaczyła, otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. Po chwili w jej spojrzeniu zabłysła iskierka zrozumienia. Zapomniał już, jak łatwo ją było rozszyfrować. - Co ty tutaj robisz? - Ton jej głosu przepełniała nadzieja.

220

Ujął dłoń, którą mu odruchowo podała. Zerknął na otaczający ich tłum. - Nie brałem udziału w tego rodzaju wydarzeniu od jedenastu lat. Sądzę jednak, że wciąż wolno parom spacerować po ogrodzie? - Cóż... oczywiście. - Phoebe spojrzała na różnokolorowe suknie modnych dam i wytworne stroje dżentelmenów snujących się po trawnikach oraz na matrony i starsze damy, które rozsiadły się na fotelach w cieniu. - Nie planujesz chyba... zaszyć się gdzieś i... wiesz... Serce zabiło jej gwałtownie, gdy spytał: - Dlaczegóżby nie?

S R

Odwróciła wzrok od jego nazbyt wyrazistych oczu, kryjących pokusę nie do odparcia. - Ja... hmm...

- Nie masz ochoty? - zapytał niskim tonem. Zacisnęła mocno wargi, by nie krzyknąć: „Oczywiście, że mam!", i usiłowała coś wymyślić. Deverell podszedł bliżej. - Ostatniej nocy pieśń wokalistki skończyła się zbyt szybko. Każda lubieżna sylaba odzywała się echem w głowie Phoebe, kusząc, nęcąc, odbierając zdrowy rozsądek... Spojrzała na Edith i Audrey pogrążone w rozmowie z trzema bliskimi przyjaciółkami, usilnie niepatrzące w ich kierunku, jakby w ogóle Deverella nie zauważyły. - Jestem przekonana... - przerwała, odkaszlnęła i pewniejszym głosem dokończyła: - ...jestem przekonana, że nasze zniknięcie będzie uznane za nietakt. 221

Spojrzał w kierunku matron i przyzwoitek. - Phoebe, żadna z nich nie spodziewa się, że będziemy tu stać i gawędzić. Dobrze wiedzą, czy też mają nadzieję, że wiedzą, po co tu jestem. Będą głęboko rozczarowane, jeśli nie znikniemy choćby na pół godziny. Phoebe poczuła, że Deverell może mieć rację. - Po co, ich zdaniem, tu jesteś? - Aby cię uwieść, rzecz jasna, nie udawaj niewiniątka powiedział. - Masz dwadzieścia pięć lat, pochodzisz z dobrej rodziny i nie można nic zarzucić twojemu posagowi. Ich zdaniem już dawno ktoś powinien był cię zdobyć.

S R

Wytrzymała jego kpiące spojrzenie. Wiedziała, że z jednej strony zapewne ma rację - ciotka, matka chrzestna i inne starsze damy na pewno miały nadzieję, że dżentelmen w typie Deverella zawróci jej w głowie. Jednak oczywiście liczyły na to, że skutkiem jej upadku będzie bicie w weselne dzwony.

Phoebe powiedziała już, co myśli o małżeństwie, i nie zmieniła zdania. Była też przekonana, że Deverell o tym nie zapomniał. Zaakceptował jej zdanie i zaproponował w zamian romans. A jeśli...? Co o tym będą sądzić jej krewne i reszta towarzystwa? Czy o to dbała? Ujmując to inaczej - czy miała jakikolwiek wybór? Czy chce kolejną noc zmagać się z niezaspokojonym pragnieniem? Utkwiła wzrok w jego zielonych oczach i kiwnęła głową. - Dobrze. - Rozejrzała się po trawniku. - Ale jak? 222

Życie należało tylko do niej i zamierzała je przeżyć tak, jak chciała. - Po prostu. - Przytrzymał jej dłoń; zeszli z trawnika. - Chodźmy tędy. Powiódł ją ścieżką między dwoma rzędami gęstych krzewów. - Pozwól, że zaproszę cię na wycieczkę w poszukiwaniu skarbów rozkoszy w tych jakże pięknych ogrodach. Wiedziałaś, że założył je Capability Brown*? - Nie wiedziałam. Naprawdę? Deverell kiwnął głową. - Na nieszczęście dla niego i na szczęście dla nas ówczesna lady

S R

Fleming pałała nieracjonalną niechęcią do jego ulubionych otwartych przestrzeni. Zapełniła je całkowicie drzewami, krzewami i klombami, strumieniami i ogrodami w rozmaitych stylach. - Spojrzał jej w oczy. Idealny krajobraz dla uwodziciela.

Postanowiła grać w otwarte karty. Zresztą przy nim nie miała chyba innego wyjścia. - Dlaczego idealny?

- Ponieważ nawet gdy gospodyni zaprasza tłum, jak to ma miejsce dzisiaj, nietrudno jest znaleźć ustronne miejsce, by się w nim oddać... temu, na co ma się akurat ochotę. - Hmm... Więc jako doświadczony uwodziciel... - zerknęła na niego mimowolnie - ...jakie miejsce wybierzesz? - Jako doświadczony uwodziciel - Deverell poprowadził ją ku wąskiej ścieżce wijącej się pod girlandami wisterii - powiedziałbym,

223

że miejsce, jakie wybierzemy, powinno przysłużyć się utrwaleniu, jeśli nie poszerzeniu, naszego doświadczenia. Capability Brown - słynny angielski projektant ogrodów i architekt. Phoebe zmarszczyła brwi. - Czyli? - Będę wiedział, gdy je zobaczę. Rozglądała się dookoła, idąc niespiesznie przy jego boku. Coraz bardziej oddalali się od domu i reszty gości. Spoglądając za siebie, dostrzegła tylko ścianę gęstych zarośli.

S R

- Czy masz pojęcie, dokąd idziemy? Uśmiechnął się tajemniczo. - Tak. Przestań się zamartwiać. Doskonale wiem, dokąd zmierzamy.

Ton jego głosu sugerował, iż nie mówi wyłącznie o ogrodzie. Doszli do ślicznego basenu, do którego wpadał szemrzący strumień. Woda przyjemnie bulgotała na kamieniach i Phoebe spojrzała na Deverella, myśląc, że może zatrzymają się właśnie tutaj. Miejsce przypomniało jej pierwszą schadzkę w Cranbrook Manor. Deverell jednak nawet nie zwolnił. Po jakimś czasie dotarli do ogrodzonego różanego zakątka. Deverell wziął ją za rękę i poprowadził schodkami w dół, pod pergolą oplecioną upojnie pachnącymi kwiatami. W głębi stała altanka gęsto obsadzona macierzanką. Phoebe nie mogła sobie wyobrazić bardziej romantycznego miejsca. Deverell jednak szedł dalej. 224

Ponad różanym ogrodem można było wciąż dostrzec rękę Capability Browna. Niewielka świątynia z białego marmuru, wsparta na doryckich kolumnach górowała nad głębokim stawem. Na jego powierzchni lekko kołysały się wodne lilie. Przypomniała sobie nocne spotkanie nad jeziorem i miała niemal pewność, że to będzie to miejsce. Lecz Deverell się nie zatrzymał. Szedł wciąż spokojnym, pewnym krokiem, obcasy jego butów stukały na żwirowej ścieżce. Czuła, że doskonale wie, dokąd ją prowadzi, że już wcześniej wybrał idealne miejsce spośród wszystkich malowniczych ogrodów otaczających dom Flemingów.

S R

Miejsce, które będzie idealnie odpowiadało jego celom. Poszerzeniu jej doświadczenia...

Spojrzała przed siebie, lecz wąska ścieżka między gęstymi krzewami zasłaniała kolejny ogród; widziała jedynie, że rosną w nim wysokie drzewa, wystające ponad żywopłot. Spięła się nagle, nerwowo przypominając sobie rodzaje ogrodów, jakie już minęli, i domyślając się powoli, do jakiego się zbliżają... Deverell, nie zwalniając, przeszedł pod łukową bramą w żywopłocie. Ogarnął ich chłodny cień. Żwirowa ścieżka prowadziła środkiem ogrodu dendrologicznego. Znaleźli się między wysokimi drzewami, niektóre z nich były stare i potężne. Po obu stronach ścieżki trawę pokrywał dywan z liści. Po chwili Phoebe zorientowała się, że nie idą już tą samą drogą. Zerknąwszy za siebie, nie dostrzegła bramy. Była z nim sam na sam, w chłodnym półmroku wśród drżących cieni. 225

Deverell zwolnił. Phoebe pamiętała ze wszystkimi szczegółami, co się wydarzyło, gdy ostatni raz była w takiej okolicy. Nie mogła o tym zapomnieć. Odetchnęła płytko i spojrzała na niego niepewnie. Deverell zatrzymał się i puścił jej dłoń. Wstrzymując oddech, wpatrzyła się w jego twarz. Gdy na nią patrzył, Phoebe nie miała wątpliwości, że właściwie odczytuje jego pragnienia i zamiary. Nerwowo zwilżyła wargi, czując, że cała napina się i zastyga. Lecz dlaczego? Czy rzeczywiście coś jej groziło?

S R

Deverell przez dłuższy czas patrzył jej w oczy. - Nie boisz się mnie. Nie możesz też bać się tego miejsca. Nie w świetle dnia.

Niski, spokojny ton jego głosu wyrwał ją z odrętwienia. Zastanowiła się nad jego słowami i kiwnęła głową. - Nie boję się ciebie - wykrztusiła po chwili. - Ani tego miejsca. To przecież zwykły las. - Świetnie. Phoebe rozpoznała głębokie brzmienie jego głosu. Deverell podchodził do niej powoli. Otwierając szeroko oczy, zaczęła się instynktownie cofać, krok po kroku, jakby wiedziała, że tego od niej oczekiwał. Nie gonił jej, ani nie chwytał. Po prostu szedł, aż Phoebe oparła się plecami o pień wielkiego drzewa. Oblizała wargi i patrzyła, jak Deverell zbliża się do niej z pałającym wzrokiem. - Dlaczego świetnie? - wyszeptała, gdy objął dłońmi jej talię. 226

- Ponieważ zamierzam cię pocałować, potem zaś zniewolić w ciemnym lesie pod drzewami. - Spojrzał jej w oczy, potem na pełne wargi. - Ty zaś będziesz się rozkoszować każdą spędzoną tu chwilą.

Rozdział 11 Pocałował ją, lecz tym razem nie złapał jej za ręce. Phoebe przez chwilę trzymała je w górze, lecz zaraz potem spokojnie położyła je na ramionach Deverella. Czekała... Miał rację. W jego pocałunku, w jego postawie nie było niczego, co mogłoby ją przestraszyć. Znała go przecież, rozpoznała jego ciepło

S R

i odprężyła się, czując się bezpiecznie. Na wargach poczuła jego język. Rozchyliła je i wpuściła go do środka. Wsunął się do jej ust i splątał z jej językiem, pewien jej odpowiedzi. Westchnęła. Pocałunek trwał, stawał się coraz gorętszy i namiętny, angażował wszystkie zmysły i wolę. Całe ciało Phoebe. Deverell trzymał ją przy drzewie, stopniowo rozpalał i podtrzymywał płomień. Powoli przesunął dłonie, odnajdując piersi, które nabrzmiały pod jego dotykiem. Wprawnymi palcami zamienił brodawki w sterczące, wrażliwe pączki. Nawet przez dwie warstwy ubrania jego dotyk rozpalał ją i popychał ku głębszej, potężniejszej namiętności. Z początku zdawało jej się, że to jego pożądanie ogarnia jej ciało, lecz potem zdała sobie sprawę, że to jej własne. Spodobało jej się poczucie osaczenia - była uwięziona między twardym, nieustępliwym pniem a pełnym żaru mężczyzną, zamierzającym ją

227

zniewolić. Deverell był niebezpieczny. I kuszący. Rozbudzał jej zmysły i rozpalał ją. Deverell sięgnął ku jej sukni, nie tracąc czasu. Jednym ruchem podniósł rąbek jedwabiu i wśliznął się pod spód, dotykając od razu nagiej skóry. Objął dłonią udo ponad podwiązką, rozsunął palce i pogłaskał pośladek. Ścisnął go nieco mocniej niż poprzedniego wieczora. Phoebe wstrzymała oddech, czując falę przyjemności płynącą po ciele, jak iskra. Od dawna była pewna, że Deverell jej pożąda, lecz do tej pory trzymał swe żądze na wodzy i dał jej odczuć zaledwie przedsmak

S R

własnej namiętności... Aż do teraz.

Zacisnął dłoń na pośladku Phoebe, drugą ręką pieszcząc jej pierś. Językiem bez chwili wytchnienia zagłębiał się w jej usta, aż poczuła jego pierwotną moc. Męską siłę i dominację, wolę i namiętność, które z łatwością mogłyby ją zgnieść. Poczuła, że może zrobić z nią, co tylko zechce.

- Pamiętasz słowa, które ustaliliśmy wczoraj? One wciąż działają. - „Nie", „wolniej" i „zaczekaj"? Kiwnął głową. - Pamiętaj, że przy mnie zawsze będą działały. Tylko tyle chciał jej powiedzieć. Przylgnął do niej ustami i na nowo powiódł w odmęty pożądania, które tylko czekały, by pochłonąć ich oboje. Śmiało pogłaskał jej brzuch i sprężystym udem szeroko rozchylił jej nogi. Wsuwał powoli palce między smukłe uda Phoebe, aż odnalazł najwrażliwsze miejsce, w którym się zatrzymał. Pieścił przez 228

długą chwilę nabrzmiały pączek, aż zaczęła drżeć. Tym razem jednak nie zamierzał na tym poprzestać. Delikatnie przesuwał palce niżej, głębiej. Phoebe zadygotała. Oparta o pień drzewa, zatopiona w pocałunku, nawet nie zauważyła przelotnej fali strachu, która natychmiast się rozwiała, by ustąpić miejsca rozkoszy. Deverell wsunął w nią palec. Jęknęła. Na chwilę świat zachwiał się na granicy zmysłowych doznań, lecz zaraz nadeszła fala niewypowiedzianej rozkoszy, pochłaniając wszystko i odbierając jej wolę, rozum i poczucie rzeczywistości. Rosło w niej pragnienie, pochłaniała mroczna namiętność i

S R

wreszcie zrozumiała wszystko, co kiedykolwiek słyszała o intymności. Jak bardzo może zniewolić i uzależnić. Fale rozkoszy raz po raz przebiegały jej ciało. Podniosła ręce i wsunęła dłonie w jego gęste, ciemne włosy. Chwyciła go i przytrzymała, śmiało oddając mu pocałunki i dając do zrozumienia, że pragnie więcej. Że pragnie wszystkiego.

Deverell zrozumiał przesłanie i poczuł głęboką ulgę i triumf. Phoebe nie była jeszcze naprawdę rozpalona, lecz na razie nie chciał, by dowiedziała się, jak bardzo mógłby ją rozognić, zanim dałby jej rozkosz. Tego nauczy ją później. Dużo później. Teraz zaś... miał w planach poprowadzić ją prostą ścieżką do spełnienia, trzymając wciąż własne żądze na wodzy. Nawet jego zdumiewała pełnia kontroli, którą sprawował nad własnym ciałem. Nie zawahał się nawet, gdy osiągnęła szczyt rozkoszy. 229

Zaczekał, aż przestała dygotać, i podniósł głowę, by spojrzeć jej w twarz. Chciał zobaczyć, jak namiętne uniesienie rozwieje się i jej twarz przybierze najcudowniejszy w świecie wyraz spełnienia. Uwielbiał patrzeć na swe kochanki w tym momencie. Gdy spojrzał na Phoebe... poczuł, że serce na chwilę przestało mu bić. Ciało Phoebe promieniało żarem, było wilgotne i zapraszające, czuł to każdym nerwem podrażnionym dodatkowo jej intymnym zapachem. Jednak ku własnemu zdumieniu czuł jakiś rodzaj satysfakcji, wstrzymując się przed kolejnym krokiem.

S R

Może jego mroczna strona wiedziała, że jeśli chce na zawsze zdobyć Phoebe, to uda się to wyłącznie w ten sposób? Krok po kroku, jak się umówili. Teraz przynajmniej wiedział, dlaczego tak musi być. Chodzi o zaufanie. Tego właśnie najbardziej potrzebowała. Po pierwsze musi się nauczyć, że może mu zaufać, zwłaszcza na polu intymności. Tylko gdy mu całkowicie zaufa, będzie mogła zrobić ostateczny krok, był tego pewny. Jednak, gdy wreszcie odda mu się cała, zapewne zrozumie, że może mu także powierzyć wszystkie sekrety, tajemnice i cale swe życie. Gdy wreszcie mu się odda, to cała. Z ciałem i duszą. *** - Zastanawialiśmy się z Fergusem - odezwała się Skinner, strzepując niesłychanie wygniecioną suknię Phoebe - czy, skoro zamierzasz się spóźnić na bal u lady Crackendower, nie zechciałabyś zajrzeć po kolacji do agencji. Jutro Jessica spotka się z lady Pelham. 230

Zanurzona w wannie Phoebe energicznie szorowała się gąbką. - Chciałabym, ale... Klnąc w duchu, usiłowała zebrać myśli. Jeśli to otępienie i rozkojarzenie było ubocznym efektem rozkoszy, należało przestać się dziwić, dlaczego większość dam z towarzystwa wydaje się wciąż oderwana od rzeczywistości. - Sama nie wiem... - Oczywiście, nie mogła się skupić. Dobrych kilka chwil zabrało jej rozwianie mgły szczelnie otulającej umysł. Deverell... - Jego chłopak wciąż obserwuje dom od frontu, więc

S R

mogłybyśmy wymknąć się przez ogród i hrabia nadal niczego się nie dowie.

- Nie, nie o to chodzi. - Zmrużyła oczy i powiedziała, bardziej do siebie niż do Skinner: - Stwierdził, że nie spotka się dziś ze mną na balu u lady Crackendower, bo ma inne plany.

- To świetnie. - Skinner z dezaprobatą wpatrywała się w suknię i w końcu rzuciła ją na krzesło.

- Nie mam pojęcia, co dziś robiłaś, ale na materiale z tyłu masz drobinki kory. - Zaczęła je pieczołowicie wyskubywać z muślinu. Musisz bardziej uważać. Phoebe zakryła gąbką nagle zaróżowione policzki. - Wracając do tematu - powiedziała - mam silne przeczucie, że owe „inne plany" oznaczają pilnowanie naszego domu, zaś Deverell jest zbyt sprytny, by nie wziąć pod uwagę tylnego wyjścia.

231

Przypomniała sobie, że sama postanowiła pozwolić się uwieść, by odwrócić jego uwagę od innych spraw. I choć będąc przy niej, zdawał się całkowicie pochłonięty jej osobą, nie sądziła, by cokolwiek mogło go odwieść od raz powziętego zamiaru. To ona czuła się całkowicie oszołomiona. Deverell chyba nie był zdolny do takiego stanu. Phoebe wciąż odczuwała zażenowanie własnym bezwstydem, lecz gdy wysunął dłoń spomiędzy jej ud i sukienka opadła swobodnie do ziemi, chwyciła go za ramiona i dość dosadnie wyjaśniła, czego pragnie. Żeby przestał być tak cholernie szarmancki i ją posiadł.

S R

Zrozumiał w lot, lecz tylko jeszcze bardziej spoważniał. Pochylił się nad nią, owinął palec - ten sam, którym wcześniej doprowadził ją do ekstazy - pasmem jej włosów i wyjaśnił, jak zamierza ją wziąć, gdy stwierdzi, że nadszedł właściwy czas.

Że stanie się to w łóżku, przy pełnym świetle i oboje będą nadzy. Obraz, który przedstawił, wydał jej się brutalnie prymitywny; zanim jednak zdążyła to przemyśleć, Deverell pocałował ją przelotnie, wziął pod rękę i przez ogrody poprowadził do reszty gości. Oczywiście była całkowicie oszołomiona. I do tej pory jej nie przeszło. Myślenie o czymkolwiek było wyjątkowo trudne, lecz skupienie się na sprawach poważnych zdawało się po prostu niemożliwe. Nie przestając szorować się gąbką, rozważała kolejne możliwości. W każdym razie próbowała to robić. Wreszcie westchnęła i postanowiła poddać się intuicji. 232

- Nie wychodźcie dziś wieczorem - ani ty, ani Fergus. Nie możemy ryzykować. Nie, gdy Deverell kręci się koło domu. Wyślij chłopaka z wiadomością, ale dopiero rano, jakby biegł z codziennymi posyłkami. Przekaż Jessice, że trzymam kciuki za jej spotkanie i niech Emmeline wyśle nam wiadomość, gdy już będzie po wszystkim. Skinner spojrzała na nią koso. - Jesteś niezwykle ostrożna, gdy w grę wchodzi pan hrabia. - Gdybyś spędziła w jego towarzystwie nieco więcej czasu, przyznałabyś mi rację. - Czy sądzisz, że mógłby rozpętać jakąś awanturę, jeśli dowiedziałby się, czym się zajmujesz?

S R

Phoebe skrzywiła się i zapatrzyła w przestrzeń. - Nie wiem - odparła w końcu. - I chyba wolę się nie dowiedzieć. ***

Zanim kolejnego wieczoru weszły z Edith na salę balową lady Gosforth, Phoebe nie była już taka pewna, jakie ryzyko może podjąć, a jakiego nie powinna. Jednego była pewna - krok po kroku Deverell zapędzał ją w kozi róg. Choć ostatniego wieczora wiedziała, że się z nim nie spotka, całe jej ciało oczekiwało na niego. Bal znudził ją śmiertelnie. Nie mogła sobie przypomnieć choćby jednej przyjemnej chwili. Nie mogła się nawet skoncentrować na rozmowach, słuchaniu plotek i zdobywaniu informacji. Umysł zwyczajnie odmówił współpracy. Co więcej, jej stan nie uległ poprawie przez cały dzień. Choć myślała o spotkaniu Jessiki z lady Pelham oraz o wielu innych sprawach dotyczących działania agencji, nie była w stanie przekonać 233

samej siebie, że owe sprawy są bardziej istotne niż fantazjowanie na temat kolejnego spotkania z Deverellem. Nigdy wcześniej nie dopadło jej takie oszołomienie. To się musi skończyć! Stojąc w rogu sali balowej, przy sofie, na której ulokowała Edith, Phoebe snuła plany. Na szczęście dom Gosforthów był miejscem wprost wymarzonym, by w nim dokończyć to, co zaczęli. Zaczęło ją ogarniać zniecierpliwienie. Gdy podszedł do niej biedny pan Camberley i poprosił ją do tańca, zdobyła się tylko na grzeczną odmowę; czyż nie było widać na pierwszy rzut oka, że czeka na kogoś innego?

S R

Phoebe była przekonana, że Deverell zna jej wszystkie plany od Audrey, lecz chciała się upewnić, że się pojawi, wysłała więc krótki liścik na Montrose Place. Było wielce prawdopodobne, że Deverell stworzy sobie na temat owego listu całą historię, lecz nie miało to dla niej znaczenia.

Chciała tylko, żeby przyszedł.

Deverell pojawił się dopiero wpół do jedenastej. Zamienił kilka słów z gospodarzami, którzy przyjaźnili się z jego rodziną, i ruszył w głąb pokoju, by poszukać Phoebe. Gdy się odwrócił, stwierdził, że zmierza wprost ku niemu. Choć instynkt ostrzegał go przed tym spotkaniem, Deverell uśmiechnął się czarująco i ruszył jej naprzeciw. - Panno Malleson. - Ujął jej dłoń i kłaniając się, wyczuł nerwowe napięcie jej ciała. Nie przestał się uśmiechać. - O co chodzi? - zapytał, potwierdzając podejrzenia Phoebe, że żadna zmiana się przed nim nie ukryje. 234

Dygnęła szybko. - Muszę z tobą pomówić na osobności. Chodź ze mną. Wzięła go pod rękę i ruszyła wzdłuż długiej sali. Deverell przykrył jej dłoń swoją i spojrzał na nią z zaciekawieniem; nie dało się ukryć, że tym razem to Phoebe przejęła inicjatywę. - Dokąd idziemy? - Zaraz się dowiesz. Zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, stanęła im na drodze lady Cranbrook, władczym gestem przywołując ich do siebie. Nie mieli innego wyjścia, jak tylko przystanąć i wdać się z nią w pogawędkę.

S R

Phoebe jednak szybko zakończyła rozmowę i poszła dalej. Deverell doszedł do wniosku, że maszerując bez wahania, prosto do celu, Phoebe wygląda jak nieustraszony generał na placu boju. Rozejrzał się dyskretnie i z ulgą dostrzegł, że w nieprzebranym tłumie, jaki przybył do lady Gosforth, ich zdecydowany krok i niespotykany kierunek nie robią na nikim wrażenia. Wiedział, że gdy on wyprowadza Phoebe poza zasięg wzroku matron, reszta towarzystwa przymyka na to oko, jednak gdyby dostrzegli, że to Phoebe wyprowadza jego, mogłyby powstać niepotrzebne plotki. Zastanowił się, co ją zmusiło do tej nagłej eskapady. - Co chcesz mi powiedzieć? Otworzyła drzwi. - Powiem ci, gdy będziemy na osobności. Widział, że jest spięta, na granicy jakiegoś wybuchu. Poszedł za nią bez wahania. Znaleźli się w korytarzu; Phoebe poprowadziła go dalej. 235

-Tędy. - Dokąd idziemy? - W dogodne miejsce, gdzie będziemy mogli porozmawiać. A teraz bądź cicho, bo ktoś nas usłyszy. Przez dłuższą chwilę zachował milczenie. Przecież i tak zaraz dowie się wszystkiego. Ku jego zdumieniu prowadziła go przez dziesiątki różnych korytarzy i w końcu zaczęła się wspinać na schody. Deverell szedł za nią, wpatrując się w jej kuszące krągłości skryte pod suknią koloru starego złota. Uniósł do nich dłoń, zanim się spostrzegł, lecz zaraz ją opuścił. Phoebe zdawała się zaniepokojona.

S R

Cokolwiek skłoniło ją do wysłania listu, zapewne nie dawało jej teraz spokoju.

Myśl, że jakieś wydarzenie ją zmartwiło, natychmiast ostudziła jego zapały.

Na pierwszym piętrze Phoebe przecięła galerię i skierowała się do odległego skrzydła domu. Odgłosy balu ścieliły; pokoje, które mijali, były ciche i puste. Nieużywane. Zauważył cienką warstwę kurzu na stoliku. Phoebe otworzyła drzwi. Deverell wszedł za nią do ciemnego pomieszczenia. - Zamknij drzwi - powiedziała. - A ja zapalę lampę. Tak uczynił i czekał w ciemności na jej ruch. Błysnęła iskra, ogarniając twarz Phoebe słabym, drżącym światłem. Przykręciła knot i po chwili pokój rozjaśnił krąg światła. Deverell zamrugał, zdumiony. 236

Phoebe nałożyła szklany klosz na lampę. Nie mógł oderwać wzroku od pokoju. - Dobry Boże... - wyjąkał słabym głosem. Było to najbardziej niezwykłe wnętrze, jakie widział w całym swoim życiu. Był... cudaczny. Zdumiewający. Fantastyczny. Niewielki salonik udekorowano na wzór namiotu szejka i cały obwieszono ozdobami jakby pod wpływem jakiegoś amoku. Ściany obito skrzącym się jedwabiem obszytym cekinami, sofa dosłownie tonęła pod brokatami i satynowymi poduszkami. Głębokie, nasycone kolory - purpura, fiolet, błękit i złoto - krzyczały ze ścian i

S R

mebli. Zewsząd zwisały jedwabne frędzle, stały mosiężne lampy i maleńkie, egzotyczne, inkrustowane stoliki. Na wyszywanych klejnotami dywanach leżały stosy poduszek. Nawet na suficie znajdowały się lśniące gwiazdy. - Co to za miejsce?

- Buduar Catherine, jednej z córek lady Gosforth. Byłyśmy bliskimi przyjaciółkami. Choć jest już od dawna zamężna, nalegała, by buduar został w nietkniętym stanie. Chciał zapytać dlaczego, ale doszedł do wniosku, że nie musi wiedzieć. Myśl, że buduar uosabiał fantazje młodej damy, oburzała go wystarczająco. Fakt, że Phoebe nie widziała w tym nic niestosownego, oburzał go jeszcze bardziej. Jeszcze przez chwilę wpatrywał się w fantazyjne pomieszczenie i wreszcie spojrzał na Phoebe, która właśnie ujęła jego twarz w dłonie, uniosła się na palcach i pocałowała go w usta. 237

Był całkowicie nieprzygotowany na taki bieg zdarzeń. Nie zdążył zebrać w sobie całej siły, jakiej potrzebował, by powściągnąć swe żądze. Podniecający wystrój pokoju dodatkowo osłabił jego czujność i delikatny pocałunek niezwykle szybko przerodził się w pełną żaru, pośpieszną wymianę. Jednak... Z ogromnym wysiłkiem oderwał od niej usta. - Co...? Możemy zapalić więcej lamp, jeśli chcesz - szepnęła Phoebe. Zamrugał gwałtownie. - Po co...? Lampy?

S R

Odsunęła się nieznacznie i spuściła wzrok. - Nalegałeś na łóżko i światło, byś mógł mnie widzieć. Odetchnęła i zaczęła rozwiązywać jego fular. - Więc możemy zapalić ich więcej, jeśli jedna ci nie wystarcza...

- Phoebe. - Położył rękę na jej dłoniach. Doszedł do wniosku, że zupełnie opacznie ocenił sytuację. Sądził, że... Zaczekał, aż spojrzy na niego i będzie mógł zajrzeć w głębię jej oczu. - O czym chciałaś ze mną porozmawiać? Musiał się upewnić, że jednak chodzi jej o coś innego. - Właściwie to nie chciałam rozmawiać. Raczej... pobyć z tobą. Wysunęła jedną dłoń i machnęła w kierunku sofy udrapowanej złotopurpurowym jedwabiem. - Mamy tu łóżko, mamy też światło, więc myślałam...

238

- Nie. - Wziął ją za ręce i odsunął je od fularu. Rozejrzał się jeszcze raz po pokoju, lecz nie było się nad czym zastanawiać. - Nie dotrzemy dziś do finałowego aktu uwodzenia. Spojrzała na niego z gniewem. - Dlaczego? Nagle Deverell zrozumiał, dlaczego była tak spięta. Z wielkim trudem powstrzymał uśmiech satysfakcji. Przez chwilę szukał odpowiedzi, która ją zadowoli. Nie chciał jej przestraszyć, chciał jednak, by zrozumiała. - Ponieważ finałowy akt uwodzenia potrwa o wiele dłużej niż pół godziny.

S R

- Och - westchnęła zaskoczona.

- Właściwie - im dłużej o tym myślał, tym bardziej był tego pewien - powinnaś zacząć myśleć raczej o kilku godzinach. Otworzyła szeroko oczy, przełykając ślinę. Wreszcie kiwnęła głową.

- Rozumiem. W porządku. W takim razie... - Chciała odsunąć się od niego, oswobodzić z jego ramion. - Dokąd się wybierasz? Położyła dłonie na jego torsie. - Skoro nie będziemy... Może powinniśmy... wrócić? Deverell wydał z siebie szatański chichot. - Właśnie ofiarowałaś mi całą siebie na pół godziny, w pokoju stworzonym z myślą o lubieżnych spotkaniach. Chyba nie wyobrażasz sobie, że ci odmówię?

239

To nie jest dobry pomysł. Nie to przecież planowała. Jednak po chwili osaczyły ją wspomnienia. -Nie. Spojrzał na nią. Phoebe uśmiechnęła się. Deverell zmarszczył brwi i pokręcił głową. - Pamiętasz słowa, których cię nauczyłem? Możesz ich używać, gdy cię całuję, ostatecznie gdy cię dotykam. Dałem ci je, byś się nie czuła zagrożona, lecz dziś nie jesteś w takiej sytuacji, więc nie działają. Phoebe osłupiała. Deverell obrócił ją i popchnął ku sofie. - Nie działają zwłaszcza dlatego, że to ty mnie tu

S R

przyprowadziłaś. To się nazywa podburzanie i zawiesza wszelkie zasady. Skoro zapragnęłaś mnie podburzyć, musisz być gotowa na każdą odpowiedź z mojej strony. Tak to właśnie działa. Usiłowała skupić się na toku jego rozumowania, gdy nagle zdała sobie sprawę, że Deverell tylko odwraca jej uwagę, podczas gdy... Zawisła na jego ramieniu.

- Naprawdę powinniśmy już wracać.

- Ależ skąd. Mamy mnóstwo czasu. Więcej niż pół godziny, biorąc pod uwagę tłumy gości. Chciała szybko znaleźć jakąś ripostę, lecz Deverell nagle opadł na sofę i wygodnie oparł się o poduszki, zakładając jedno ramię pod głowę. Gapiła się na niego ze zdumieniem. Na usta wypełzł mu leniwy, podejrzany uśmieszek i rozjaśnił oczy. Wciąż trzymał ją za nadgarstek. 240

- Chyba nie zamierzasz mi powiedzieć, że wolałabyś raczej gnieść się w tym tłumie, niż zaspokajać moje potrzeby? Zaschło jej w ustach. Zastanawiała się przez chwilę, wreszcie spytała: - Twoje potrzeby? - Hmm... Czy to nie jest jak jedna z owych fantazji, które snułyście z Catherine, urządzając ten pokój? Nie marzyłyście o jakimś szejku czy sułtanie, który was porwie i zażąda rozkoszy? Deverell zgadł i dobrze o tym wiedział, lecz nawet w najdzikszych marzeniach nie stworzyły szejka ani sułtana, który

S R

mógłby się z nim równać. Deverell przede wszystkim był prawdziwy smukłe ciało i gorąca krew... Leżał w niebywale aroganckiej, lubieżnej pozie, drażniąc jej i tak skołatane nerwy. Wtem coś się zmieniło w jego spojrzeniu. Mogłaby przysiąc, że nagle stało się gorętsze, a także ostrzejsze.

- Chodź tu. - Pociągnął ją lekko za nadgarstek. - Pocałuj mnie. Był to rozkaz wypowiedziany tonem nieznoszącym sprzeciwu, sugerującym, że każdy opór, każde wahanie będzie ukarane w sposób, którego Phoebe nie chciałaby nigdy poznać. Zrobiła jeden krok, potem następny, wreszcie usiadła obok niego. Czekała, lecz nie przyciągnął jej ku sobie. Wpatrywał się w nią, a po chwili delikatnie pogłaskał loki wijące się na jej karku. Phoebe zadrżała i zamknęła oczy pod tą subtelną, zmysłową pieszczotą.

241

- Jesteś w moim haremie, musisz się zachowywać jak hurysa. Zaczekał, aż Phoebe otworzy oczy i spojrzy na niego. Ponownie pogłaskał delikatny kark i wymruczał: - Pocałuj mnie. Zanim pomyślała, już robiła, co kazał. Usiłowała zastanowić się nad tym odruchem, lecz nie mogła zebrać myśli. Deverell był tak kuszący, tak hipnotyzujący, że nie była w stanie się zastanawiać. Zanurzyła się w pocałunku, we wspomnieniach, w fantazjach sprzed wielu lat. Deverell był jej sułtanem, szejkiem z dziewczęcych snów, przerastającym najśmielsze marzenia, lepszym niż jakikolwiek

S R

wytwór fantazji - bardziej godnym pożądania, silniejszym i kuszącym. Obdarzała go kolejnymi żarliwymi pocałunkami, zapamiętała się w zmysłowej pieszczocie. Deverell odpowiadał jej z namiętnością, poddając się jej-

Nie puścił jej nadgarstka; wciąż trzymał ją za rękę, nawet gdy opadła na niego. Po chwili przerwał pocałunek i przesunął dłoń po jej szyi; położył ją na karku, jakby chciał, żeby poczuła jej ciężar i siłę. Potem puścił jej rękę i szybkim ruchem podciągnął tył sukni aż do talii. Phoebe syknęła, czując chłodne powietrze na nagiej skórze. Wstrzymała oddech, gdy władczym ruchem objął jej pośladek. - Teraz możesz użyć naszych słów - wymruczał w ostatniej chwili. Phoebe zrozumiała, lecz czując znajomy płomień, wiedziała, że nie będzie musiała niczego mówić.

242

Znajdowała się we własnym śnie i okazał się on o wiele przyjemniejszy niż dziewczęce marzenia. Nie planowała się temu przeciwstawiać. Tego właśnie pragnęła i po to go tutaj przyprowadziła. Dopiero teraz zrozumiała, jak bardzo tęskni za jego dotykiem. Deverell obrócił się z nią i nagle znalazła się pod nim. Drugą dłonią zaczął błądzić po złotym gorsecie sukni, gładząc nabrzmiałe piersi. Przesunął wzdłuż linii guziczków. - Rozepnij. Kolejny rozkaz; na widok jego surowej twarzy, po plecach

S R

przebiegł jej rozkoszny dreszcz.

Wszelkie wątpliwości, jakie ją wcześniej dręczyły, okazały się nieprawdziwe - że Deverell tylko się nią bawi - zniknęły jak sen, gdy tylko rozpięła ostatni guzik. Odepchnął jej dłonie, rozchylił poły gorsetu, na chwilę zamarł z zachwytu, wreszcie uniósł spragnione wargi i wpił się w mlecznobiałą skórę.

Jakby marzył o tym od lat, jakby nigdy nie był w stanie się nią nasycić. Phoebe płonęła pod pieszczotą jego dłoni i ust. Ciche westchnienia i jęki układały się w zmysłową muzykę wypełniającą pokój. Każde dotknięcie językiem, każdy pocałunek pobudzał jej zmysły i doprowadzał do obłędu. Deverell oczywiście o tym wiedział. Wiedział też, że to nie zaspokoi ich żądzy. Phoebe drżała z oczekiwania, gdy wreszcie podciągnął przód jej sukni. Leżała teraz 243

niemal naga. Biodra, łono i długie nogi jaśniały na purpurowym tle sofy. Z trudem uniosła powieki. Delikatnie głaskał pulsujące zakamarki kobiecości, potem coraz śmielej zagłębiał się w wilgotne wnętrze. Rozchylił szeroko jej uda, głaskał i dotykał. Dopóki się z nim nie połączy, będzie niepełna, niedokończona. Nie będzie sobą. Rozumiała to coraz wyraźniej. Czując jego usta w najwrażliwszym miejscu, krzyknęła cicho, a gdy zaczął dotykać ją językiem, straciła oddech. Deverell delikatnie pieścił nabrzmiały pączek i Phoebe rozpłynęła się w pulsującej

S R

rozkoszy, którą umiejętnie wzniecał, prowadząc ją i ucząc, pokazując nowe, nieznane przestrzenie namiętności, zwalniając i przyspieszając, gdy tego potrzebowała, choć nie była w stanie wydusić z siebie słowa. Wreszcie ekstaza napełniła jej ciało i Phoebe zadygotała, jakby miała rozpaść się na kawałki. Deverell był wciąż przy niej, tuląc ją i kołysząc, aż w końcu zaczęła wracać do siebie, wciąż niepełna. Wciąż pusta.

Deverell mocno ją przytulił, głaszcząc i pieszcząc, jakby chciał ukoić jej ciało po wstrząsie. Wyczuła jednak coś więcej i zastanawiała się, czy sobie tego nie wymyśliła - przywiązanie i szacunek. Odetchnęła i z trudem otworzyła oczy, by na niego spojrzeć. - Chcę, żebyś do mnie dołączył. Twarz Deverella była jak wykuta z granitu. Patrzył na nią ze śmiertelną powagą. - Wiem. Ale to nie jest właściwy czas, ani właściwe miejsce. 244

Gdyby miała więcej siły, gdyby nie pozbawił jej resztek energii, pewnie by się z nim spierała, jednak. .. Jakby czytał w jej myślach, pochylił głowę i musnął wargami jej ucho. - Jeszcze nie teraz. Ale niedługo. - Odetchnął głęboko i mówił dalej: - Pragnę cię i pożądam. Będę cię miał. - Ostatnie słowa były już tylko szeptem: - Nie jestem snem.

Rozdział 12 Następnego ranka Phoebe obudziło rozkoszne pragnienie. Deverell powiedział: „niedługo", a wiedziała, że dotrzymuje słowa.

S R

Westchnęła głęboko i przeciągnęła się w pościeli, leciutko uśmiechając się do wspomnień. Przyjemne rozważania przerwał jej ostry dźwięk rozsuwanych zasłon. Zerknęła w stronę okna. Skinner spinała kotary, wpuszczając do sypialni strumień słonecznego światła. Spojrzała w jej stronę.

- O, już się obudziłaś. To dobrze. Dostałam wiadomość od Emmeline. Zdarzył się nagły wypadek, którym musimy się zająć. Phoebe poderwała się z poduszek. - Wypadek? - Odrzuciła na bok kołdrę. - Jessica? - Nie, ta sprawa akurat przebiega bez zastrzeżeń. Lady Pelham chce ją zatrudnić i Emmeline zajęła się już ostatnimi ustaleniami. Wygląda na to, że wszystko pójdzie jak z płatka.

245

- Więc o co chodzi? - Phoebe założyła szlafrok i podeszła do stolika, na którym przewidująca Skinner postawiła tacę ze śniadaniem. - Co napisała Emmeline? Skinner zacisnęła wargi - Nowa guwernantka Chifleyów jest prześladowana przez ich najstarszego syna. Biedna dziewczyna ma dopiero dwadzieścia lat i to jej pierwsza praca w eleganckim domu. Ostatniej nocy ten łajdak usiłował się wedrzeć do jej sypialni, ale w ostatniej chwili przyłapała go gospodyni. Dziewczyna odchodzi od zmysłów, na szczęście gospodyni jest przyjaciółką siostry Emmeline i wiedziała, do kogo się zwrócić o pomoc.

S R

Sącząc herbatę, Phoebe szybko układała w głowie plan. - Chifleyowie... Mieszkają chyba na Dover Street. Edith będzie wiedziała. - Zamyśliła się i dodała: - Odwiedzimy dziś lady Chifley i zobaczymy, co uda mi się ustalić. Powiedz Emmeline, żeby powiadomiła gospodynię i guwernantkę, że zaaranżujemy coś najszybciej, jak się da. Nawet na dzisiaj, jeśli tylko będzie taka możliwość. Jeśli sytuacja na to pozwoli. Phoebe wiedziała już o dawna, że nie należy się zbytnio śpieszyć z ratunkiem. Zdecydowanie lepiej jest zaczekać jeden dzień i upewnić się, że wszystko przebiegnie bez zarzutu. Jeśli jednak spotka najstarszego syna Chifleyów i nabierze pewności, że dziewczyna nie jest przy nim bezpieczna, trzeba będzie działać natychmiast, nie bacząc na ewentualne ryzyko. Skinner chrząknęła pod nosem i poszła wysłać list do Emmeline. 246

Phoebe skupiła się na śniadaniu, szybko przypominając sobie, jakie wizyty zaplanowały z Edith na ten dzień. Łączyło ją z ciotką nigdy niewypowiedziane porozumienie. Mimo że Phoebe była już dorosła, oficjalnie Edith pełniła wobec niej rolę rodzicielską, jednak nigdy nie usłyszała słowa na temat agencji, jej konkretnych działań i roli, jaką Phoebe w niej pełniła. Oczywiście ciotka wiedziała o wszystkim, ale ponieważ nie usłyszała o tym wprost, nie czuła się w obowiązku powiadamiać brata o swych przeczuciach i domysłach. Zresztą wiedziała, że ojciec Phoebe pierwszy wyśmiałby nieuzasadnione obawy.

S R

Edith od samego początku wspierała działania Phoebe. Bratanica nigdy jej nie wyjaśniła, dlaczego ryzykuje i poświęca się dla pokrzywdzonych dziewczyn, lecz od dawna podejrzewała, że Edith sama domyśliła się przyczyn i je zrozumiała. Niezależnie od wszystkiego, jeśli Phoebe potrzebowała spotkać się z kimś z kręgu bliższych czy dalszych znajomych ciotki, wystarczyło tylko o tym wspomnieć.

Nalewając sobie kolejną filiżankę herbaty, zastanawiała się, jak najlepiej zaaranżować spotkanie z synem Chifleyów. Każdego dnia, od samego rana nie mogła się doczekać zmierzchu, by z nim wreszcie być, doświadczyć kolejnych zmysłowych wrażeń - nie tylko ciałem. Doświadczyć też zupełnie nowych emocji, które ją wypełniały. Przy nim. Tylko przy nim. Lecz Phoebe wiedziała doskonale, że nie tylko o to chodzi. O co jeszcze? 247

Zmarszczyła brwi, rozmyślając intensywnie. Wygłosiła do siebie w duchu ostre, pełne pretensji kazanie, przypominające, co jest najważniejsze. Miała już agencję, która była celem jej życia, i ludzi, którzy na niej polegali. To powinno stać w centrum jej wszelkich planów, myśli i działań. Flirtowanie z piekielnie przystojnym hrabią nie było niczym złym, jednak to, co między nimi płonęło - nieważne, jak bardzo - to tylko przelotny romans i nic więcej. Biorąc pod uwagę hierarchię wartości, którą już dawno sobie ustaliła, tylko to było możliwe i wykonalne.

S R

Deverell nie mógł stać się centrum jej życia - była nim praca. Powinna częściej sobie o tym przypominać. Po wczorajszym rozkosznym spotkaniu w buduarze, jasno, precyzyjnie i wyraźnie oświadczyła, że oczekuje, iż tego wieczoru podejmą ostatni krok. Jeśli jednak będzie musiała się zająć organizowaniem ucieczki, nie spotka się z Deverellem na balu u lady Fortescue. Niestety, będzie musiał trochę zaczekać. Grzeczność nakazywałaby powiadomienie go o zmianie planów, lecz... Jeśli wyśle mu wiadomość, natychmiast zgadnie, że Phoebe coś planuje. Przeklęty łajdak już teraz obserwuje dom. Właściwie, biorąc pod uwagę jego wstrętną arogancję, to mu nawet dobrze zrobi, gdy przyjdzie do lady Fortescue i odkryje, że Phoebe tam nie ma. Będzie pewnie wściekły i rozczarowany, i zapewne będzie go musiała potem jakoś ułagodzić. Na tę myśl zawrzała w niej krew.

248

To będzie później. Kiedy już zorganizuje ucieczkę. Sam fakt, że nie ma jej na balu, jeszcze niczego mu nie wyjaśni. Nie doprowadzi go do agencji. To zaś oznacza, że rzeczywiście najlepiej byłoby pośpieszyć na ratunek już tego wieczoru. Odstawiła filiżankę i podeszła do szafy, żeby wybrać właściwą suknię na odwiedziny u lady Chifley. *** Godzinę później Deverell niespiesznie schodził ze schodów, prowadzony wybornym aromatem kawy i boczku. W jadalni przy

S R

kredensie czekał na niego Gasthorpe.

- Dzień dobry, panie hrabio. Wiadomość dla pana. - Podsunął Deverellowi srebrną tackę.

- Dziękuję. - Deverell wziął liścik i od razu rozpoznał drobne pismo Montague'a. Uśmiechnął się. - Zapowiada się wspaniały dzień. A gdyby go ktoś o to pytał, powiedziałby, że noc będzie nawet lepsza.

Złamał pieczęć i wziąwszy od Gasthorpe'a filiżankę kawy, zaczął czytać. Po pierwszych trzech linijkach ponownie się uśmiechnął. - Proszę, proszę. - Dobre wieści, panie hrabio? - Doskonałe. Wszystkie weksle Phoebe były realizowane przez Agencję Atena. Montague, rzecz jasna, nie poprzestał na tym. Dowiedział się, 249

że agencja zajmuje się pośredniczeniem w zatrudnieniu i specjalizuje się w wyszukiwaniu młodych, świetnie ułożonych służących. Im dalej czytał, tym bardziej żałował, że nie nalegał, aby Montague przyjął zakład. Ani on sam, ani księgowy nigdy by nie wpadli na to, że adresatem weksli może być Agencja Atena. W podsumowaniu swego dochodzenia Montague zawarł również adres agencji - Kensington Church Street, przyzwoita i elegancka okolica - oraz nazwiska jej właścicieli. Państwo Birtles mieszkali pod tym samym adresem, zaś pan Loftus Coates zajmował mieszkanie na Connaught Square, blisko Mayfair.

S R

Deverell jeszcze raz przeczytał nazwiska, wreszcie złożył list, wsunął go do kieszeni i podszedł do kredensu, żeby nałożyć sobie śniadanie.

Jedząc bez pośpiechu, zastanawiał się nad tym, co już wie i czego jeszcze musi się dowiedzieć.

- Czy Grainger wyszedł? - zapytał. - Nie, panie hrabio.

- Świetnie. - Uśmiechnął się. - Powiedz mu, żeby się zjawił w bibliotece. Mam dla niego nowe zajęcie. Wbiegł lekko na schody, planując zajęcia na resztę dnia. Gdy Grainger będzie obserwował agencję, on sam spróbuje jak najwięcej dowiedzieć się o Birtlesie i Coatesie. Zwłaszcza o Coatesie. Jeśli ma jakiegokolwiek rywala, chciałby o tym wiedzieć. Ponadto warto sprawdzić, z jakich przyczyn jakikolwiek dżentelmen wiąże się z

250

agencją specjalizującą się w wyszukiwaniu młodych, świetnie ułożonych służących. *** Deverell wkroczył na salę balową lady Fortescue z mocnym postanowieniem, że wyciągnie od Phoebe informacje na temat agencji. Nie mogąc się powstrzymać, po południu przebrał się za robotnika i kilka razy przespacerował pod oknami Ateny, lecz nie zobaczył niczego poza biurkiem i dwoma pustymi krzesłami. Za ladą

S R

stała trzydziestoletnia kobieta, przerzucając jakieś dokumenty. Witryna wyglądała skromnie, lecz agencja najwyraźniej dobrze prosperowała. Szyby w oknach lśniły, farba na fasadzie była świeża, a nad drzwiami schludnie wymalowano nazwę. Całe otoczenie było jakby stworzone, by budzić zaufanie u szlachetnie urodzonych klientów. Nawet adres niedaleko Mayfair, lecz po drugiej stronie Hyde Parku, świadczył o tym, że pracownicy chcą jak najlepiej służyć śmietance towarzyskiej, lecz sami do niej nie aspirują. Poczyniwszy te obserwacje, zaczął intensywnie myśleć. Agencja miała całą listę na pozór nieważnych zalet, które dla Phoebe byłyby kluczowe. Podobnie mieszkanie pana Loftusa Coatesa świadczyło o jego pozycji - zamożnego, dobrze sytuowanego dżentelmena, lecz nienależącego do „eleganckich kręgów". Deverell posunął się nieco dalej w swym dochodzeniu i odkrył, że jego służba nie pojawiała się 251

w okolicznych tawernach ani w sklepach. Nieco dziwne, lecz jeśli Coates rzeczywiście był odludkiem, jak wyraził się o nim pewien kupiec, prawdopodobnie zatrudniał niewiele osób i miał wąskie grono znajomych. Jeszcze nie polecił Montague'owi sprawdzić Coatesa. Chciał najpierw się upewnić, czy Phoebe nie zdecyduje się zdradzić mu wszystkiego, a wtedy dochodzenie byłoby zbyteczne. - Jestem ogromnie rada, że się pan pojawił, panie hrabio. - Lady Fortescue spojrzała na niego krytycznie. - Już najwyższy czas, by wreszcie znalazł pan sobie narzeczoną. Audrey gdzieś tu jest i mam

S R

pewność, że przedstawi pana każdej młodej damie, której pan jeszcze nie poznał.

Deverell skrył się za czarującym uśmiechem i powstrzymał się przed poinformowaniem gospodyni, że dokonał już wyboru, że interesuje go tylko jedna dama i nie jest ona już bardzo młodziutka. Ani niewinna, chyba że w duchowym sensie.

Zostawił lady Fortescue na pastwę innych gości i ruszył w stronę, gdzie mignęło czerwone pióro strusia kołyszące się nad karmazynowym turbanem. Nie pomylił się, to była Audrey. Siedziała na sofie z Edith i lady Cranbrook. Deverell przywitał się z Audrey i lady Cranbrook, więc było zupełnie naturalne, że powinien nieco dłużej pogawędzić z Edith. - Gdzie jest panna Malleson? - zapytał. Czuł lekki niepokój, nie widząc jej w pobliżu. Może chciała się z nim nieco podroczyć, żeby zmusić go do wysiłku. Edith uśmiechnęła się raczej smutno. 252

- Przykro mi, panie hrabio, Phoebe jest dziś niedysponowana. Taka szkoda! Została w łóżku. Chyba jej coś zaszkodziło. Odkąd wymówiła słowo: „niedysponowana", skupił całą swą uwagę na Edith, lecz za nic w świecie nie mógł odgadnąć, czy kłamie, czy też nie. Uśmiechnął się ze współczuciem i zamiast odejść, pozostał przy trzech starszych damach, gawędząc z nimi swobodnie, choć rozmowa zajmowała tylko niewielką część jego uwagi. Reszta umysłu badała, szacowała i roztrząsała możliwości. Jakoś ciągle nie mógł uwierzyć w historyjkę Edith.

S R

Niestety, swędzące palce nie byłyby wystarczającym dowodem na to, że starsza dama usiłuje go wprowadzić w błąd. Lady Cranbrook zajęła ich jakąś opowieścią, a Deverell przypomniał sobie, że w Cranbrook Manor to Phoebe osobiście wyprowadziła pokojówkę do lasu. Nagle poczuł, jak jeżą mu się włosy na karku. Zwykle instynkt ostrzegał go przed niebezpieczeństwem, jednak tym razem był pewny, że to nie jemu cokolwiek grozi. Starał się rozważyć wszystko na chłodno i logicznie: był do głębi przekonany, że jeszcze wczoraj Phoebe oczekiwała ich spotkania na balu lady Fortescue. Powiedziała to dość wyraźnie. Jeśli zamiast tego wywabia kolejną służącą z jakiegoś domu, to dla niej samej musiało być to zaskakujące. Z pewnością zeszłego wieczoru nie miała o tym pojęcia. Ale jak dotarła do niej wiadomość o zmianie planów? Jak dowiaduje się o wszystkich tych nagłych wypadkach, gdy trzeba 253

skądś wyprowadzić służącą? A ponadto, jeśli to ona i jej agencja kryją się za owymi „uprowadzeniami", to z całym respektem dla akcji, którą zapewne zaplanowała na ten wieczór, skąd zdobyła informacje o samym domu, o zwyczajach w nim panujących? Odpowiedź zaczęła nagle nabierać kształtu. Gdy odesłał Graingera do nowych zadań, posłał również jednego z klubowych lokajów, by obserwował dom Edith i zdawał mu relację z porannych wizyt obu dam. Gdy Deverell wkładał wieczorowy frak, chłopak wpadł do garderoby z listą domów, które odwiedziły, i informacją, że nie wydarzyło się nic niezwykłego. Deverell stwierdził, że zapomniał

S R

spojrzeć na tę listę. Zostawił ją na komodzie w klubie. Klnąc w duchu, zwrócił się do Edith z jakimś banalnym zapytaniem. Zajęło mu tylko chwilę wciągnięcie jej w osobistą rozmowę.

- Tak mi przykro, że Phoebe się rozchorowała. Czy to w wyniku nazbyt wielu porannych wizyt? Edith się uśmiechnęła.

- Ach, nie. Dziś odwiedziłyśmy tylko starszą lady Crenshaw, a potem panią Fontinbras. Za to po południu Phoebe koniecznie chciała pojechać do lady Chifley. - Edith westchnęła teatralnie. - Nie wiem, co jej strzeliło do głowy. Lady Chifley jest zawsze taka nużąca i bez końca opowiada o podbojach miłosnych swych równie nużących synów, jakby w tym było cokolwiek godnego podziwu. Na policzki Edith wypłynął lekki rumieniec. Ściszyła głos: - Wszyscy są dogłębnie zepsuci. Każdy z nich. 254

- Naprawdę? - Deverell uniósł brwi z lekkim zaciekawieniem. W istocie był żywo zainteresowany tematem. - Ile lat mają synowie lady Chifley? Zdaje mi się, że nigdy żadnego z nich nie poznałem. - Och, zapewne - pokiwała głową Edith. - Są o wiele młodsi. Jak na razie tylko najstarszy wrócił z uniwersytetu i choć tak śmiałe stwierdzenie mnie zawstydza, muszę wyznać, że nie stanowi ozdoby swego domu. Deverell z trudem powstrzymał groźne zmarszczenie brwi. - Dlaczego? Edith zacisnęła wargi i postukała laską o podłogę.

S R

- Jest nieprzyjemny. Bardzo nieprzyjemny. - Spojrzała mu przenikliwie w oczy. - Phoebe jest tego samego zdania. Spotkałyśmy go przelotnie u lady Chifley.

Deverell popatrzył jej w oczy i nie mógł odgadnąć, czy zawarte w jej słowach sugestie są w pełni świadome, czy starsza dama mówi od rzeczy. Miał coraz większą, przerażającą pewność, że każde jej słowo zostało wypowiedziane w jakimś celu... Wyprostował się nagle i szybko ukłonił. - Proszę mi wybaczyć... - Oczywiście, mój drogi. - Uśmiech Edith znów był słodki, a spojrzenie łagodne. Szybko ukłonił się Audrey i lady Cranbrook i niemal wybiegł z sali balowej; chwilę później był już na ulicy.

255

*** Gdy tylko wszedł do klubu, podbiegł do niego zdyszany Gasthorpe. - Panie hrabio, dostałem wiadomość od Graingera. Około pół godziny temu pod tylne drzwi agencji podjechała powozem panna Malleson. Weszła do środka, ale po chwili wyszła z dwoma mężczyznami. Jeden z nich to jej stangret. Cała trójka pojechała dokądś powozem. Zgodnie z pana rozkazem, Grainger został na straży agencji. Deverell z trzaskiem zamknął za sobą drzwi i zaklął szpetnie.

S R

Znikające służące, nieprzyjemni, zepsuci synowie... Nietrudno było zgadnąć, czym i dlaczego się zajmuje Phoebe i jej agencja - nie miał już wątpliwości, że to ona była właścicielką.

Jednakże... nawet ostrożnie prowadzone akcje „uprowadzania" służących z centrum Londynu wiązały się z wieloma zagrożeniami. Wyrzucając sobie, że nie zadał Edith najważniejszego pytania, spojrzał na kamerdynera czekającego w pełnej napięcia pozie. - Gdzie jest dom Chifleyów? *** Wąska aleja biegła tuż za obszernymi domami przy Dover Street; Deverell odnalazł Phoebe. Szła szybko, otulona peleryną z kapturem, obok jakiegoś zwalistego, potężnego człowieka skrytego w cieniu. Aleję z obu stron ogradzały wysokie, kamienne ściany posesji. Trzymając się najgłębszego mroku, Deverell śledził Phoebe i jej 256

strażnika, idąc po drugiej stronie uliczki. Chciał zobaczyć, jak się odbędzie „uprowadzenie", sprawdzić, czy zostało właściwie zaplanowane, zanim wyrobi sobie własny osąd. Dostrzegł już jeden poważny błąd: zostawili powóz na Hay Hill, tuż za rogiem. Stangret siedział na koźle z lejcami w rękach, gotów odjechać w każdej chwili i z napięciem obserwując przejeżdżające powozy. Stangret powinien zatrzymać się już w alejce, a nie za zakrętem. Niedoświadczeni spiskowcy sądzili, że za zakrętem będzie bezpieczniej - łatwiej wskoczyć w biegu i uciec ewentualnej pogoni. Byli przekonani, że jeśli powóz stałby u wylotu uliczki, pogoń

S R

mogłaby go przechwycić. Jednakże stangret siedzący plecami do alejki nie mógł zobaczyć Deverella skradającego się za Phoebe. Ogromny strażnik, choć uważny i czujny, także go nie zauważył. Phoebe zwolniła, wpatrując się w tylne ściany domów. Deverell domyślił się, że je liczyła; dom Chifleyów znajdował się w samym środku ciągu budynków, w połowie alejki. Gdy się nieznacznie odwróciła, zauważył, że niesie małą latarnię, całkiem zasłoniętą i nierzucającą światła. Noc była ciemna, zachmurzona; w uliczce osłoniętej wysokimi ścianami domów panowała niemal nieprzenikniona ciemność, jednak Phoebe nie zamierzała oświetlać sobie drogi. Przeklęta kobieta dobrze wiedziała, że to, co robi, jest niebezpieczne.

257

Deverell trzymając się linii najgęstszego cienia, szybko zbliżył się do idącej przodem pary. Gigant dotknął ramienia Phoebe i wskazał drzwi widniejące w mrocznej ścianie domu. Phoebe rozejrzała się uważnie, spoglądając na uliczkę i okoliczne domy, lecz nie mogła dostrzec Deverella po drugiej stronie. Kiwnęła głową. Deverell wytężył słuch, lecz żadne z nich nie wymówiło słowa. Gigant chwycił za klamkę, ale drzwi okazały się zamknięte. Phoebe odsłoniła jedną ściankę latarni i cienką smugą światła oświetliła stary, ciężki zamek. Deverell otworzyłby go w kilka sekund, lecz strażnikowi Phoebe zajęło to całe dwie minuty. Wreszcie

S R

wstał i kiwnął głową. Delikatnie uchylił drzwi i stanął w nich, osłaniając Phoebe swym potężnym ciałem. Schyliła się szybko i wysunęła latarnię spod jego ramienia. Do wnętrza domu wpadł pojedynczy blask i szybko został zasłonięty. Potem jeszcze raz zajaśniał promień i znów zapadła ciemność, na jakieś siedem sekund. Wreszcie rozbłysł ostatni sygnał i Phoebe odsunęła się, ponownie zakrywając latarnię. Gigant przymknął drzwi. Czekali. Po kilku sekundach ciszę przerwał stłumiony krzyk i stukot kroków, coraz głośniejszych, zbliżających się do wyjścia. Deverell zobaczył zaskoczone spojrzenie, które Phoebe posiała gigantowi. Dobiegł ich kolejny przeszywający krzyk. Kroki zbliżały się coraz szybciej i nagle przez drzwi wypadła drobna kobieca postać owinięta peleryną, z małą torbą w ręce.

258

Od razu było jasne, że coś jest nie w porządku. Bełkocząc histerycznie, służąca drżącą dłonią wskazywała na dom. Phoebe i gigant bezwiednie spojrzeli w tamtą stronę. Z wnętrza budynku dobiegł ich wściekły męski głos i łomot zbliżających się kroków. Phoebe skuliła się i objąwszy służącą w pasie, zmusiła ją do biegu w górę alejki. Gigant zaklął, zamknął drzwi i ruszył za kobietami, osłaniając je potężnymi ramionami. Tuż za jego plecami z domu wyskoczył młody mężczyzna z paskudnym grymasem na twarzy. Natychmiast dostrzegł biegnącą przed nim postać i zanim gigant zdążył się odwrócić, uniósł wysoko

S R

rękę. Deverell usłyszał uderzenie i domyślił się, że potężny mężczyzna porządnie oberwał pałką. Od razu też upadł na bruk. Skryty w cieniu Deverell czekał, aż Phoebe i służąca odbiegną dalej. Nie chciał, by któraś z kobiet znalazła się między nim i napastnikiem. Jednak Phoebe usłyszała jęk giganta i zerknęła za siebie. Krzyknęła cicho, popychając służącą w kierunku powozu, sama zaś pobiegła z powrotem do swego strażnika, kompletnie ignorując młodzieńca przełażącego właśnie nad ciałem powalonego wroga. Deverell stłumił przekleństwo i rzucił się przed siebie, uważając, by pozostać w cieniu. Ku jego zdumieniu dżentelmen tylko przelotnie spojrzał na Phoebe i klnąc jak szewc, pobiegł za umykającą dziewczyną. W jednej ręce wciąż trzymał pałkę, w drugiej podejrzanie cienką laskę.

259

Służąca zerknęła za siebie i ujrzawszy go, zaszlochała urywanie, biegnąc coraz szybciej. Deverell wyszedł na środek uliczki, wprost na biegnącą ku niemu dziewczynę. Służąca krzyknęła przenikliwie, gdy nagle zmaterializował się tuż przed jej nosem. Deverell patrzył na nadbiegającego młodzieńca, prawdopodobnie najstarszego syna Chifleyów, chwycił służącą za ramiona i szybko zdjął jej pelerynę, po czym popchnął dalej. - Biegnij! Na końcu ulicy czeka na ciebie powóz! Mówił cicho, lecz takim tonem, że nikt przy zdrowych zmysłach nie odważyłby się mu sprzeciwić. Tak jak się Deverell spodziewał,

S R

Chifley wziął go za kolejnego ociężałego strażnika, gdy nagle potężna, mroczna postać wyłoniła się przed nim z mroku. Plując bluźnierstwami, Chifley odrzucił pałkę i wyszarpnął szpadę ukrytą w lasce.

Wymachując śmiercionośnym ostrzem, ruszył na mroczną postać.

Deverell, bezpieczny pod osłoną cienia, stał spokojnie, czekając na właściwy moment. Gdy Chifley podbiegł na parę kroków, Deverell znienacka zamachnął się peleryną służącej, owinął nią cienkie ostrze szpady, wykręcił je i wyszarpnął z ręki napastnika. Chifley zabulgotał z zaskoczenia. Deverell odrzucił pelerynę ze szpadą na bok. Od tej chwili poszło już jak z płatka. Wystarczył jeden precyzyjny cios wymierzony w szczękę Chifleya i drań stracił przytomność, zwalając się na ziemię.

260

Paniczny pisk zza pleców przywrócił Deverella do rzeczywistości. Służąca stała na środku alejki, sparaliżowana strachem. Przycisnęła dłoń do ust, usiłując zdławić histeryczny szloch. Trzęsła się jak osika. Deverell podniósł dłoń. - Nie ruszaj się stamtąd. Zdołała pokiwać głową. Deverell rozejrzał się po okolicznych domach. Ludzie musieli coś usłyszeć. Jeśli mają stąd zniknąć niezauważeni, muszą się spieszyć. Podbiegi do Phoebe i giganta. Udało jej się posadzić potężnego mężczyznę na chodniku i oprzeć o ścianę. Ignorując jej

S R

zszokowane spojrzenie, Deverell pochylił się i zapytał olbrzyma: - Jak mocno dostałeś?

Mężczyzna pomacał głowę, syknął i odparł: - Prawie rozwalił mi czaszkę. - Syknął jeszcze raz i dodał słabym głosem: - Na szczęście jest twarda.

Deverell ledwie zrozumiał słowa wypowiedziane z ciężkim, szkockim akcentem. Kiwnął głową i wyciągnął ręce do Phoebe. Chwycił ją za ramiona i niemal siłą postawił na nogi. - Bierz pokojówkę i natychmiast biegnijcie do powozu powiedział dobitnie, tonem nieznoszącym sprzeciwu. Phoebe zawahała się. Deverell zagryzł zęby i warknął: - Ale już! Usłyszała groźbę czającą się w jego głosie. Spojrzała mu w oczy z niepokojem i pobiegła.

261

Deverell kucnął przy mężczyźnie i zarzucając jedną rękę olbrzyma na ramiona, pomógł mu wstać. Szkot stał niepewnie, mocno wspierając się na jego ramieniu. Deverell poprowadził go w górę alejki, gdzie Phoebe wytrząsała szpadę z peleryny. Owinęła nią roztrzęsioną dziewczynę i poprowadziła do powozu. - Dzięki. - Gigant szedł najszybciej, jak mógł. Bez wahania przyjął pomoc Deverella. - Ktoś musiał słyszeć ten harmider. Powinniśmy zwijać się stąd natychmiast, zanim któryś lokai zbierze się na odwagę i wyjdzie zobaczyć, co się stało. - Cieszę się, że przynajmniej jedno z was ma trochę oleju w

S R

głowie - odparł Deverell. Phoebe skryła się już za rogiem alejki. - Jasne. To pierwszy raz, kiedy coś poszło nie tak, jak trzeba. Gdy doszli do wylotu uliczki, gigant dodał: - Wciąż jej powtarzam, że to niebezpieczne, zwłaszcza dla niej, ale czy ona kogokolwiek słucha? Deverell uznał pytanie za retoryczne i wstrzymał się z odpowiedzią. Jednakże był przekonany, że jeśli o niego chodzi, Phoebe zarówno usłyszy, jak i usłucha. *** Kwadrans później Deverell patrzył, jak za oknem powozu umykają ogromne drzewa Hyde Parku. Udało im się uciec z Hay Hill i wydawało się, że nikt ich nie widział. Gdy dotarł z gigantem do wylotu alejki, zobaczył Phoebe przy drzwiach powozu. Uchwyciła jego wzrok i mimo ciemności, dostrzegła jego gniew i dezaprobatę. Szybko zniknęła w powozie.

262

Deverell z trudem wtłoczył Szkota do ciemnego wnętrza i sam również wsiadł. Zrobiło się ciasno. Wreszcie jakoś się usadowili. Deverell siedział obok Phoebe. Naprzeciwko niego drżała na ławeczce służąca, a przy niej kołysał się bezwładnie gigant. Deverell rozpoznał w nim stangreta. Phoebe wyraźnie się o niego martwiła, więc Deverell trzymał język za zębami i starał się nie wybuchnąć. Wolałby siedzieć na miejscu służącej i widzieć twarz panny Malleson. Na razie, nie licząc przelotnych, zatroskanych spojrzeń w kierunku stangreta, twarz Phoebe przypominała marmurowy posąg.

S R

Niezależnie od jej wyobrażeń i pobożnych życzeń nie będzie go już mogła zbywać byle czym. Nie po dzisiejszej eskapadzie. A skoro odkrył już jej mroczny sekret, nigdy więcej nie pozwoli na to, by wzięła udział w równie niebezpiecznym przedsięwzięciu, w które się wpakowała i z którego musiał ją ratować. Myślał o tym, co by się stało, gdyby jej nie śledził... Zaciskając szczęki, wpatrywał się z uporem w okno i zawzięcie milczał. Na razie. Pokojówka uspokoiła się, gdy powóz skręcił z głównej ulicy w wąską alejkę na tyłach długiego rzędu sklepów. Wreszcie konie zwolniły i w końcu się zatrzymały. Deverell rzucił okiem na tyły wąskiego budynku. - Agencja Atena, jak sądzę? Spojrzał na zaskoczoną twarz Phoebe. Nie odezwała się. Deverell wyskoczył z powozu. Stangret właśnie schodził z kozia, na 263

jego twarzy malował się niepokój. On również był potężnie zbudowany i Deverell przypomniał sobie, że widział go wcześniej w lesie przy Cranbrook Manor. Stangret obrzucił go badawczym spojrzeniem i wsunął głowę do powozu. - Fergus? W porządku? - Tak - powiedział słabo Szot. - Lepiej wejdźmy wszyscy do środka. Tylko dobrze przywiąż moje konie. Deverell wciąż milczał. Wyciągnął rękę do Phoebe i pomógł jej wysiąść, potem przytrzymał służącą. Wydawała się zszokowana jego uprzejmością.

S R

Zmarszczyła brwi i zatrzymała się przy drzwiach, jakby wahała się, czy ma wejść do środka. Nawet nie patrząc na nią, Deverell wiedział, że się zastanawia, czy jest w stanie podziękować mu za pomoc i pożegnać, czy nie warto się wysilać.

Stangret podszedł do powozu i zajął się gigantem, Deverell mógł więc podejść do Phoebe. Chwycił ją za łokieć i mruknął: - Nawet o tym nie myśl.

Nie zwrócił uwagi na ostre spojrzenie, jakie mu rzuciła. Rozejrzał się i zawołał: - Grainger! Chłopak wynurzył się z szelestem zza pobliskiej sterty beczek. - Tak, szefie? - Przypilnuj koni. To nie potrwa długo. - Tak jest, szefie.

264

Oszołomiona Phoebe wpatrywała się w Fergusa, ciężko wspierającego się na ramieniu Birtlesa. Zamienili słowo z chłopakiem, który najwyraźniej od jakiegoś czasu obserwował ich agencję. Jak Deverell się o tym dowiedział? Od kiedy wie? Co wie? I co najważniejsze - co zrobi z nabytą tej nocy wiedzą? Zacisnął palce na jej łokciu i poprowadził ku drzwiom. Panna Constance Spry, była guwernantka Chifleyów, cicha i nieśmiała młoda kobieta o nieskazitelnych referencjach i niepodważalnej przeszłości, ruszyła za nimi. Mimo iż nie wszystko poszło zgodnie z

S R

planem, biorąc pod uwagę, jakim człowiekiem okazał się młody Chifley, Phoebe czuła się całkowicie usprawiedliwiona. Ratunek był konieczny.

Sytuacja panny Spry na pierwszy rzut oka była groźna. Gdy tylko Edith pogrążyła się w rozmowie z lady Chifley, Phoebe wyszła na taras i dostrzegła w jednym z ogrodów drobną guwernantkę, szarpiącą się z Chifleyem, który koniecznie chciał ją pocałować. Phoebe zaczęła tupać energicznie w taras i chyba zdarła sobie pół obcasa, zanim spojrzeli w górę. Panna Spry skorzystała z chwili i uciekła. Chifley spojrzał na Phoebe, potem na umykającą guwernantkę i roześmiał się okrutnie. Było zupełnie jasne, że ani na chwilę nie da jej spokoju i każda przeszkoda tylko wzmoże jego niecne zapały. Nic by go nie powstrzymało, dopóki by jej nie posiadł. Fakt, że panna Spry jest córką pastora, tylko bardziej go podniecał. 265

Młodzieniec uśmiechnął się szyderczo i pozwalając służącej uciec, ruszył w stronę tarasu. Phoebe natychmiast schroniła się w salonie, czując mdłości. Ku jej ogromnej uldze po kilku minutach patrzenia na syna lady Chifley Edith zaczęła się wiercić i krzywić, wreszcie oświadczyła, że na nie już czas. Chifley ukłonił się, mierząc Phoebe lubieżnym spojrzeniem. Gdyby rozpoznał Phoebe, pewnie zachowałby się inaczej. Przynajmniej on nie odkryje jej sekretu. Wchodząc do agencji, obejrzała się. Fergus szedł bardzo powoli. Phoebe skrzywiła się na widok jego zbolałej miny. Tylko tego

S R

żałowała z całej nocnej wyprawy. Fakt, że Deverell przyłapał ich na gorącym uczynku, miał swe oczywiste wady, jednak nie był też pozbawiony zalet. Deverell ich uratował, a co więcej, wymierzył należytą karę temu łajdakowi Chifleyowi.

Za to i za pomoc Fergusowi była skłonna traktować go uprzejmie, mimo że ewidentnie ją szpiegował. Przez tylne drzwi agencji wchodziło się do wąskiego, ciemnego korytarzyka, który prowadził do obszernej kuchni. W kominku płonął wesoło ogień. Emmeline robiła na drutach, rozmawiając cicho z Jessiką. Obie poderwały głowy, słysząc kroki w korytarzu, po czym zbladły, widząc tuż za plecami Phoebe potężną postać Deverella. Szybko wstały. Zapadła niezręczna cisza. Phoebe podeszła do kominka i nachyliła się, by ogrzać dłonie. Gdy wszyscy byli już w kuchni, wskazała Deverella, który do niej podszedł. - Przedstawiam wam lorda Paigntona. 266

Nie powiedziała nic więcej. Cisza przeciągała się nieznośnie i przerwał ją dopiero głośny jęk Fergusa. Stangret oparł się ciężko o stół i usiadł na krześle. - Błagam o wybaczenie, panienko Phoebe i panie hrabio, ale głowa chyba mi zaraz pęknie. Emmeline zbladła jeszcze bardziej. Rzuciła robótkę na krzesło i podbiegła do stołu. - Co się stało, na Boga? Nie czekając na odpowiedź, zakrzątnęła się wokół rannego, posłała Birtlesa po bandaże, a Jessikę po gorącą wodę.

S R

Phoebe stała przy ogniu, nie zważając na panujące w kuchni pandemonium. Wiedziała, że w ten sposób Emmeline radzi sobie z całą sytuacją - nie tylko z raną Fergusa, ale i z o wiele bardziej szokującą obecnością Deverella w jej kuchni.

Był on tym samym typem dżentelmena, od jakiego udało się Emmeline w porę uciec. Phoebe spojrzała na niego z ukosa, zastanawiając się, czy w całym tym zamieszaniu Deverell poczuje się niezręcznie i wyjdzie. Jednak on stał tylko i patrzył z niepokojem. Najpierw myślała, że przygląda się gorączkowym zabiegom Emmeline, lecz stwierdziła, że Deverell przygląda się rozbitej głowie Fergusa. Po chwili Phoebe dostrzegła bladą pannę Spry, przyciskającą do piersi tłumoczek i usiłującą wtopić się w ścianę. Gdy Jessica wróciła z miską, Phoebe skinęła na nią.

267

- Jessiko, to jest panna Spry. Czy byłabyś tak miła i zaprowadziła ją na górę, by mogła trochę odpocząć? Ignorując potężną, groźną postać przy swym boku, Phoebe uśmiechnęła się uspokajająco do guwernantki. - Będziesz tu całkiem bezpieczna. Gdy Emmeline upora się z opatrunkiem, zajrzy do ciebie na chwilę. Idź z Jessiką. - Spojrzała na starszą pokojówkę i dodała: - Żadna z was nie będzie nam już dziś potrzebna. Oszołomiona Jessica kiwnęła głową i wyszła. Choć panna Spry wciąż była blada jak ściana, zdołała dygnąć.

S R

- Dziękuję, panienko. - Przełknęła ślinę, zerkając na Deverella z podziwem i wdzięcznością. - Zawdzięczam pani i pani przyjaciołom tak wiele, że nigdy się wam nie odpłacę.

Panna Spry przechyliła głowę ruchem pełnym wrodzonej godności i wyszła za Jessiką.

Deverell słyszał, jak skrzypią schody prowadzące na górę. Skupił się znów na rannym. Po kilku kolejnych minutach nerwowych zabiegów Emmeline i protestów Fergusa nie wytrzymał. - Pozwólcie mi to obejrzeć. Pochylił się nad stołem. Fergus wspierał głowę na rękach. Deverell zauważył paniczny strach w oczach Emmeline, gdy zaczął się do niej zbliżać. Zadygotała krótko, lecz po chwili zacisnęła pięści i nie ruszyła się od stołu.

268

- Ta rana jest... potworna - powiedziała Emmeline, załamując ręce, gdy Deverell pochylił się nad głową rannego i rozdzielił jego przerzedzone włosy. - Musi go zobaczyć lekarz. Powtarzała to co chwilę, Fergus zaś stanowczo odmawiał. Jednak rana na jego głowie była większa, niż Deverell się spodziewał. Skóra została rozcięta, lecz poza tym... Deverell wyciągnął trzy palce około metra przed nosem Fergusa. - Ile palców widzisz? Fergus z trudem uniósł głowę. Po chwili wystękał: - Trzy.

S R

Phoebe podeszła bliżej; Deverell nawet nie musiał na nią patrzeć. Wyczuwał jej narastający niepokój. Wyprostował się. - Masz rację, Emmeline - kiwnął głową gospodyni. Gdy Fergus posłał mu zatroskane spojrzenie, Deverell dodał: - Widziałem w swoim życiu wystarczająco dużo ran i wiem, które wymagają szycia, a które nie. Choć wątpię, by to uderzenie mogło cię pozbawić sił czy sprawności, uważam, że ranę musi obejrzeć chirurg. - Chirurg? - Phoebe zerknęła na Emmeline. - Ale skąd my...? - Jeśli mogę się wtrącić - odezwał się sucho Deverell - posiadam z przyjaciółmi prywatny klub i mamy również chirurga, który stawia się na każde wezwanie. Jest przyzwyczajony do ran tego typu i przyzwyczajony do absolutnej dyskrecji. - Spojrzał Phoebe w oczy. Możemy zabrać tam Fergusa, to niedaleko, a ja wezwę Pringle'a. Zerknął na rannego i napotkał jego zbolały wzrok. 269

- Pringle zna się na tym jak nikt. Przebada cię dokładnie i to z pewnością uspokoi nas wszystkich. Emmeline nie mogła uwierzyć własnym uszom. Jakby było zupełnie nieprawdopodobne, że ktoś taki jak on oferuje im pomoc. Phoebe również patrzyła na niego podejrzliwie, choć miała po temu inne powody. Spojrzał jej w oczy, lekko unosząc brwi. Oczywiście, że chciał ją zabrać ze sobą do klubu i z dala od nich wszystkich zadać jej kilka pytań. Pracownicy agencji najwyraźniej darzyli ją ogromnym szacunkiem i respektem. Deverell nie miał zamiaru podkopywać jej pozycji, chciał tylko, by odpowiedziała mu na pytania.

S R

Czuł, że jej ludzie nie są przekonani, czy stanowi dla nich zagrożenie, czy też nie. Nie wiedział, dlaczego mają o nim takie zdanie, ale był to kolejny powód, dla którego wolał odbyć z nią rozmowę na osobności. Skoro zaś poważny stan Fergusa dał mu do tego sposobność, nie zamierzał być aż tak szlachetny i z niej nie skorzystać.

Patrzył na nią bez ruchu, czekając na decyzję. Pozostali również wpatrywali się w nią z napięciem. Phoebe zawahała się, lecz obawa o zdrowie Fergusa była silniejsza niż lęk przed Deverellem i jego planami. Kiwnęła głową. - To bardzo... miłe - wycedziła. Przejrzała jego plany. Na kilka minut zapanowało zamieszanie. Deverell dowiedział się, że stangret, który ich tu przywiózł, Birtles, jest mężem Emmeline. Zaproponował mu, by został w domu, gdyż Grainger może swobodnie przejąć opiekę nad powozem Edith. 270

Fergus obawiał się powierzyć swój wypieszczony zaprzęg młodemu stangretowi Deverella, lecz hrabia wyjaśnił mu, że na co dzień Grainger zajmuje się czwórką jego siwków, i to zakończyło dyskusję. Po chwili Deverell poprowadził Phoebe do powozu. Państwo Birtles wzięli pod ręce chwiejącego się na nogach Fergusa. Szybko wsiedli do powozu i Grainger niemal natychmiast ruszył. Phoebe zerknęła na Deverella, ale się nie odezwała. Fergus siedzący na drugiej ławeczce nie powinien słuchać ich rozmów. Deverell z kolei wolał zaczekać. Jechali przecież na jego prywatny teren.

S R

Rozdział 13

Phoebe z uporem wpatrywała się w okno powozu. Domy, w których wciąż odbywały się przyjęcia i bale, były oświetlone; z niektórych wychodzili goście, wzywając powozy; słychać było pokrzykiwania lokajów i radosne głosy rozbawionej młodzieży. Wieczór miał się ku końcowi. W Mayfair goście zaczną niedługo zbierać szale, torebki i laski, szykując się do wyjścia. Przez chwilę żałowała, że nie jest wśród nich, zamiast mierzyć się z sytuacją, którą w najlepszym razie mogła nazwać trudną. Jednak wtedy nie mogłaby uratować panny Spry przed hańbą. Zaciskając bezwiednie pięści, zebrała wszystkie siły na czekającą ją bitwę. Spojrzała na Deverella. Jak sobie z nim poradzić?

271

Wyraźnie zamierzał zacząć sprawiać jej prawdziwe kłopoty. Jako świadek wydarzeń tej nocy stawał się realnym zagrożeniem dla całego przedsięwzięcia. Wcisnęła się w skórzane siedzenie i odwróciła głowę, jednak czuła przy sobie bliskość jego ciała, ciepłego i pełnego życia. Czuła jego siłę. Nie tylko fizyczną. Był silny pod każdym możliwym względem. Stanowił kwintesencję niepokonanego przeciwnika. Czy uda się jej z nim sprzymierzyć? A jeśli nie, to czy przynajmniej zobowiąże się do milczenia? Nie wiedziała. Będzie musiała rozmawiać z nim bardzo

S R

ostrożnie. Powóz skręcił w cichą, boczną uliczkę. Deverell bezczelnie wykorzystał rannego Fergusa, by zwabić ją do swego klubu, do jaskini lwa. Jednej rzeczy była pewna: skorzysta z każdej możliwej okazji zesłanej mu przez los, użyje każdego sposobu i każdej sztuczki, by wydusić z niej wszystkie tajemnice.

A także, by nie udzielić jej żadnej wskazówki, dzięki której mogłaby odgadnąć to, co sama chciałaby wiedzieć. Powóz zwolnił i zatrzymał się. Deverell wyskoczył i pomógł wysiąść Phoebe. Kiedy wysłał Grainger a po pomoc, zdążyła się szybko rozejrzeć. Chłopak wrócił po chwili, prowadząc lokaja. Za nimi szedł kamerdyner, stosownie ubrany, postawny i bardzo elegancki. Grainger i drugi lokaj, pod czujnym okiem kamerdynera, pomogli Fergusowi wydostać się z powozu, Deverell zaś poprowadził Phoebe do domu ścieżką między schludnymi żywopłotami i 272

krzewami. Spojrzała w obie strony. Dom nie wyróżniał się niczym z otoczenia, przy drzwiach nie widniała żadna tablica z nazwą klubu. Nic nie sugerowało, że dom jest miejscem spotkań bogatych dżentelmenów. - To twój klub? - musiała się upewnić. - Owszem. - Deverell zerknął przez ramię. - Klub Niezdobytych. Wprowadził ją przez otwarte frontowe drzwi. Zatrzymał się w wyłożonym kaflami holu, niedawno odświeżonym, lecz surowym, wyraźnie męskim. Brakowało tu jakichkolwiek ozdób, czy choćby wazonu z kwiatami.

S R

Gdy wszyscy weszli już do środka i kamerdyner zamknął drzwi, Deverell wskazał ruchem głowy wyczerpanego Fergusa. - Połóżcie pana McKennę w małym salonie. Grainger, zostań przy nim. - Zwrócił się do kamerdynera: - Wezwij Pringle'a. Niech dokładnie zbada pana McKennę. Został zaatakowany na służbie. Kamerdyner ukłonił się nisko. - Bezzwłocznie, panie hrabio.

- Czy ktoś jeszcze przyjechał dziś do klubu? - Nie, panie hrabio. Tylko pan. - W takim razie na dziś zawieszam tradycję. Będę z panną Malleson w bibliotece. - Puścił jej łokieć i zdjąwszy pelerynę z ramion Phoebe, podał ją kamerdynerowi. Jakby odwiedzanie męskich klubów było dla niej czymś zupełnie naturalnym, Phoebe wyprostowała się i lekko strzepnęła granatową suknię zapiętą pod samą szyję. 273

- Zawołaj nas, jeśli będziemy potrzebni. I przyślij Pringle'a na górę, kiedy skończy opatrywać pana McKennę. - Oczywiście, panie hrabio. - Kamerdyner zatrzymał się u stóp schodów. - Czy podać państwu herbatę? Deverell zerknął pytająco na Phoebe. - Dziękuję, z przyjemnością się napiję - powiedziała. Dzięki temu przynajmniej będzie wiedziała, co zrobić z rękami. Deverell poprowadził ją dalej, wciąż przytrzymując pod rękę, jednak raczej dla zachowania równowagi niż z obawy, że mogłaby umknąć. Gdy dotarli na pierwsze piętro, spojrzał na nią. Zadarła nos

S R

do góry, nie okazując zdenerwowania.

Większość młodych dam, nawet tych dwudziestopięcioletnich, byłaby całkiem roztrzęsiona przeżyciami tej nocy. Gdy mijała go w drzwiach biblioteki, zauważył, że idzie prosto, zdecydowanym krokiem. Była chyba wykuta z granitu. Zamykając za sobą drzwi, doszedł do wniosku, że to nawet lepiej. Nie miał cierpliwości dla kobiecych kaprysów i nerwów.

Przyglądał się, jak Phoebe powoli chodzi po bibliotece, oceniając dyskretny luksus wnętrza, głębokie, skórzane fotele, stojące między nimi lśniące stoliki, półki uginające się pod książkami i magazyny sportowe, rozłożone tu i ówdzie. Podeszła do kominka i spojrzała w wiszące nad nim ogromne lustro, zerkając na jego odbicie. Po chwili pochyliła się nad wesoło trzaskającym ogniem, by ogrzać dłonie. 274

Przypomniał sobie, że wykonała ten sam gest w agencji, a przecież noc nie była nawet chłodna. Także i dłonie Phoebe, gdy ich dotykał, nie wydawały się zziębnięte. Więc jednak się denerwowała. Ruszył ku niej. Phoebe wyprostowała się i odwróciła w jego stronę. Wskazał jej gestem fotel przy kominku i przysunął dla siebie drugi. Usiadł i zaczął się jej przyglądać. Od początku zamierzał się z nią rozmówić w bibliotece. Położenie McKenny w małym salonie było sprytnym wybiegiem. Zwłaszcza że już czuł przepełniające go emocje.

S R

Phoebe co chwilę zerkała ku drzwiom, najwyraźniej mocno zaniepokojona stanem McKenny. Nie mogła się skupić. - Nic mu nie będzie - powiedział, wyraźnie akcentując, że ma na myśli wyłącznie stangreta i ta obietnica nie obejmuje jej samej. Spojrzała na jego twarz i zadrżała. Objęła się ramionami i roztarła je, jakby naprawdę było jej zimno, choć w bibliotece panowało przyjemne ciepło.

Deverell chciał zmarszczyć brwi, ale się powstrzymał. Phoebe nie była zdenerwowana. Była głęboko wstrząśnięta, ale robiła wszystko, żeby tego nie okazać. Wzdrygnęła się na odgłos otwieranych drzwi. Wszedł Gasthorpe z tacą i postawił ją na stoliku przy fotelu Phoebe. Deverell wykorzystał moment nalewania herbaty, sypania cukru i całej reszty ceremoniału, by poradzić sobie z nagłą falą czułości i troski, zalewającą wściekłość, którą czuł jeszcze przed chwilą. 275

- Panie hrabio? Głos Gasthorpe'a przywrócił go do rzeczywistości. Widząc kamerdynera z dzbankiem w dłoniach, pokręcił głową. - Dziękuję. Wolałbym brandy. Podejrzewał, że przyda mu się wzmocnienie, by przejść tę rozmowę bez dodatkowych błędów i potknięć, które mogłyby osłabić jego czujność lub całkowicie pomieszać mu szyki. Patrzył, jak Phoebe sączy herbatę, i pozwolił sobie na chwilę czułości i troski. Nie walczył z nimi, po prostu pozwolił im trwać, aż rozwiały się same i mógł ponownie skupić się na wcześniejszych

S R

emocjach, wciąż wrzących i kipiących w nim jak lawa. Wiedział, że jest wybuchowy, ale podobnego nawału emocji jeszcze nigdy nie doświadczył.

Usłyszał dźwięk otwieranej kryształowej karafki. Po chwili Gasthorpe podał mu szklaneczkę do połowy napełnioną bursztynowym płynem. Deverell skinął głową. Kamerdyner ukłonił się i wyszedł.

Sączył brandy, patrząc, jak Phoebe ściska filiżankę ze wzrokiem utkwionym w ogień. Nie znał do tej pory uczuć, jakie do niej żywił. Nie był nawet pewien, dlaczego czuje to, co czuje. Biorąc pod uwagę, ile dla niego teraz znaczyła, a także ich coraz bardziej zacieśniający się związek, biorąc pod uwagę, że chce się z nią ożenić i to nie z rozsądku, lecz z głębokiej potrzeby serca, a w związku z tym chce się nauczyć z nią właściwie rozmawiać i

276

postępować, biorąc pod uwagę to wszystko, postanowił nie spieszyć się zbytnio i starać się zachować rozsądek. Phoebe przełknęła herbatę i odetchnęła. Deverell znów miał wrażenie, że ziemia ucieka mu spod nóg. Jakby stał na ruchomych piaskach. - Czym dokładnie zajmuje się Agencja Atena? - zapytał łagodnie spokojnym, lekko tylko zaciekawionym tonem. Przez chwilę patrzyła na niego, wreszcie odparła chłodno: - To nie twój interes. Deverell wytrzymał jej spojrzenie i spokojnym tonem powiedział:

S R

- Przemyśl to jeszcze raz.

Phoebe zaledwie lekko uniosła brwi i milczała. - Popraw mnie, jeśli się mylę - odezwał się obojętnym tonem, sącząc brandy. - Za pośrednictwem twojej agencji pomagałaś różnym służącym w ucieczce od ich pracodawców. Jak sądzę, padały one ofiarą natrętnych domowników lub innych mężczyzn związanych z domem. Stopniowo wykorzystywałaś spadek po babce, najpierw żeby założyć, potem żeby utrzymywać agencję. Jesteś właścicielką budynku, w którym agencja się znajduje, choć jako oficjalni właściciele figurują państwo Birtles i pan Coates. Na twarzy Phoebe obok szoku zaczęła się malować zgoła inna emocja, szybko przeradzająca się w furię. - Skąd to wszystko wiesz? - Sprawdziłem. 277

Do tej pory pozostawał pod głębokim wrażeniem, na które składał się podziw, zaskoczenie i uznanie dla faktu, że nie tylko wpadła na pomysł takiego przedsięwzięcia, ale i przeprowadziła je skrupulatnie i ostrożnie oraz przez kilka lat z powodzeniem kierowała sprawami agencji. Phoebe spojrzała na niego z niedowierzaniem. - Jak to sprawdziłeś? - Nagle w jej oczach błysnęła iskra zrozumienia. Przez chwilę nie była w stanie wymówić słowa. - Wy... wykorzystałeś swoje... kontakty, żeby prześledzić moje operacje finansowe?

S R

W coraz wyższym tonie głosu kryło się ostrzeżenie, które postanowił zignorować. Kiwnął głową. - Jak śmiałeś???

Na policzki wypłynęły jej rumieńce; trzęsła się w świętym oburzeniu. Niezmierzony ocean gniewu wrzącego w Deverellu wzburzył się na widok oskarżenia w jej oczach; och, ten wybuch byłby tak oczyszczający, przyniósłby mu taką ulgę, lecz... - Phoebe. - Z niewzruszonym spokojem patrzył w oczy ciskające na niego gromy. Wreszcie cichym głosem wyznał: - Jeśli chodzi o ciebie i sprawy, które w jakikolwiek sposób mogą się ciebie tyczyć, niewiele jest rzeczy, na które się nie ważę. Phoebe usłyszała absolutną szczerość dźwięczącą w jego głosie. Zdumiona i wytrącona z równowagi, spojrzała mu w oczy tylko po to, by zobaczyć w nich samą prawdę.

278

Deverell nie tylko wszystko wiedział. Ponad wszelką wątpliwość nie zostawi spraw ich biegowi i będzie chciał wyjaśnić każdy, najdrobniejszy szczegół. Do diabła! Sama jest sobie winna! Sama go zachęcała do zacieśniania więzów, choć w ogóle tego nie przemyślała. Nie wzięła pod uwagę, że mężczyźni tacy jak on mają okropną cechę przejmowania odpowiedzialności za kobiety z ich najbliższego otoczenia. W mgnieniu oka opadły z niej wszelkie złudzenia, że Deverell uda, iż niczego nie wie. Niezależnie, jak długo by mu to tłumaczyła,

S R

jakich argumentów by użyła, czy jak usilnie starała się go zignorować, on nigdy nie wzruszy ramionami i nie pozwoli na to, by sprawy zostały po staremu. By agencja działała, jak dotąd. Jednak... musiał istnieć jakiś sposób. Skoro Deverell był ścianą, która wyrosła na jej drodze, musiała także istnieć droga, którą tę ścianę można ominąć - bokiem, górą czy dołem. Usiłowała coś wymyślić, lecz jej umysł był całkowicie porażony wcześniejszymi wypadkami, nieustającą troską o Fergusa, poczuciem winy za jego zranienie i świadomością, że Deverell może jednym pstryknięciem palców obrócić całą jej pracę w perzynę. Gdyby powiedział o tym komukolwiek - choćby Edith, która dotąd wspierała ją, nie znając szczegółów, choćby Audrey, która była wprawdzie ekscentryczna, lecz z pewnością nie pochwaliłaby pomysłu posiadania i prowadzenia agencji przez damę z towarzystwa, zwłaszcza że polega to na utrzymywaniu bliskich kontaktów ze służbą 279

i członkami niższych klas społecznych - całe przedsięwzięcie, nad którym pracowała tak ciężko i tak długo, runęłoby w gruzy. Mężczyzna siedzący cicho w fotelu i przyglądający się jej w milczeniu stanowił obecnie największe zagrożenie i to na wszystkich płaszczyznach jej życia. Nigdy się nie spodziewała, że doświadczy czegoś podobnego. Oswajała się z tą myślą, wpatrując się w jego spokojne oczy. Jak dotąd nie wysunął żadnych żądań, nie składał obietnic i nie groził. To oznacza, że czekał. Przypomniała sobie pierwsze słowa tej dziwnej rozmowy...

S R

zrozumiała. Odetchnęła głęboko i opierając się wygodnie w fotelu, zapytała: - Co chciałbyś wiedzieć?

Deverell wiedział, że to pytanie oznacza całkowitą kapitulację, lecz nie dał po sobie tego poznać.

- Skąd wiesz, które kobiety potrzebują twojej pomocy? Wypiła resztę herbaty i odstawiwszy filiżankę, opowiedziała mu o sieci wtajemniczonych gospodyń i kamerdynerów w całym Mayfair i w najważniejszych domach na prowincji, o wielu niciach powiązań między znajomymi i krewnymi rozmaitych służących. - Zbieranie informacji nie jest wcale trudne, trzeba tylko wiedzieć, kogo słuchać. Emmeline pracowała w kilku eleganckich domach, w dodatku ma siedem sióstr i dwóch braci, również zatrudnionych w towarzystwie. Głównie za ich pośrednictwem docierają do agencji wieści z wołaniem o pomoc. 280

-I co wtedy? -I wtedy... - Odetchnęła i mówiła dalej: - Jeśli trzeba kogoś wyrwać z londyńskiej rezydencji, jak to zwykle ma miejsce w przypadku guwernantek, wybieram się tam z wizytą w towarzystwie Edith lub jakiejś innej ciotki. Nietrudno to zorganizować. Nie spotykam się bezpośrednio z zagrożoną służącą. Zwykle załatwiamy to za pośrednictwem gospodyni lub kogoś znajomego zatrudnionego w tym samym domu. - Udajesz się tam na rekonesans, by zbadać rozkład domu i jego zwyczaje, i na tej podstawie przygotowujesz plan akcji?

S R

W jego tonie nie mogła wyczytać ani potępienia, ani niesmaku. - Zgadza się. - Wstała i zaczęła spacerować przed kominkiem, rozcierając dłonie i przypominając sobie rozmaite akcje. - Jeśli dziewczyna jest pokojówką lub towarzyszką pani domu, często jest łatwiej uratować ją w czasie podróży lub wizyty. - Jak miało to miejsce w przypadku pokojówki lady Moffat w Cranbrook Manor. To była Jessica, prawda? Spojrzała na niego i kiwnęła głową. - Lord Moffat słynie ze swych nieposkromionych apetytów. Nagle wyczuła jego reakcję - spinające się mięśnie, błysk bezwzględnej siły, natychmiast stłumiony i ukryty - nie wiedziała jednak, jak sobie to tłumaczyć. Nie wydało jej się, by reakcja ta była skierowana bezpośrednio na nią, zresztą Deverell wciąż siedział całkiem spokojnie i choć czuła, że tłumi wszelkie emocje i ukrywa

281

przed nią myśli, choć widziała, jak ciemnieją mu oczy i zaciskają się pięści, nie potrafiła zgadnąć, co myśli. Może zastanawiał się, co zrobić z sekretami, które mu powierzała? Spacerowała w tę i z powrotem, rzucając w jego stronę ukradkowe spojrzenia; siedział w zadumie i milczeniu. Owijanie w bawełnę nie miało dłużej sensu. Zatrzymała się przed swoim fotelem, złożyła dłonie, starając się nie zaciskać ich zbyt mocno, i spojrzała mu w twarz. - Co zamierzasz zrobić? - Zrobić?

S R

Brak zrozumienia na jego twarzy świadczył o tym, że Deverell nie ma pojęcia, iż w jego rękach leży przyszłość czegoś, nad czym pracowała przez długie lata. Phoebe poczuła nowy przypływ furii. Zgromiła go spojrzeniem.

- Owszem - syknęła. - Zrobić!

Wzniosła dłonie ku niebu i zaczęła chodzić coraz szybciej. - Jestem w pełni świadoma, że śmietanka towarzyska byłaby do głębi zgorszona moim... „zajęciem". I że wystarczy, byś wyrzekł jedno słowo - do kogokolwiek, lecz dotyczy to zwłaszcza mego ojca aby roztrzaskać wszystko w drobny mak! Poirytowana jego milczeniem, objęła się ramionami i spytała ponownie: - Co zatem zamierzasz zrobić? -Ach. 282

Deverell kiwnął głową, by dać jej do zrozumienia, że pojął pytanie. Nie wiedział tylko, co ma jej odpowiedzieć. Od wielu lat szczycił się tym, że potrafi błyskawicznie ocenić każdą sytuację - aż do dziś. Teraz nie mógł podjąć decyzji. Nie wiedział, co właściwie czuje, nie odnalazł żadnej wskazówki, jak ma postąpić. Myśl o jej pracy budziła w nim podziw, a nawet dumę. Wielbił jej odwagę i determinację, którymi wykazywała się do tej pory. Patrząc jej w oczy, odetchnął głęboko, grając na zwłokę. Phoebe była spięta, na granicy jakiegoś wybuchu; ostatnią rzeczą, jakiej teraz

S R

pragnął, był fałszywy krok. Mniej cywilizowana część jego istoty wciąż kipiała złością, zwłaszcza gdy widział, że Phoebe na serio uważa, że mógłby ją w jakikolwiek sposób skrzywdzić. Z drugiej zaś strony miał ochotę ryknąć na nią i potrząsnąć nią mocno za to, że tak beztrosko narażała się na niebezpieczeństwo. Jednak wiedział, że krzyki i awantury w niczym mu nie pomogą, zwłaszcza że nie ma zamiaru niszczyć jej pracy. - Kim jest Loftus? To była ostatnia rzecz, jakiej jeszcze nie wiedział. I wiedza na ten temat mogła się okazać kluczowa. Wycedziła przez zęby: - Najpierw powiedz, co zamierzasz zrobić. Nie chcę, by w jakikolwiek sposób go to dotknęło, ponieważ sobie na to nie zasłużył. Spojrzał na nią groźnie, lecz w duchu nie czuł złości. Z tonu jej głosu wywnioskował, że Coates jest kolejnym pracownikiem agencji i 283

że czuje się w obowiązku go chronić. Nie dała po sobie poznać, że Coates znaczy dla niej więcej niż na przykład, McKenna. - Co zamierzam zrobić... Jego umysł nazwał sytuację, w jakiej się znalazł - negocjacje - i wreszcie zaczął normalnie pracować, szukając najlepszych słów, zdań i sposobów dotarcia do celu. Cel zaś znał już od dawna. Odkąd dowiedział się, na czym polega jej praca, wiedział, czego dokładnie chce. Ale Phoebe musi się na to zgodzić. Musi ją przekonać. By oddała mu to, co miał zamiar dostać.

S R

- Doskonale - powiedział obojętnym tonem. - Spróbuj postawić się w mojej sytuacji. Wiem, że regularnie angażujesz się w sytuacje, które ponad wszelką wątpliwość nie przystoją damie z towarzystwa, zarówno z przyczyn stosowności, jak i bezpieczeństwa.

Phoebe zmarszczyła brwi.

- Zwykle nie jest to niebezpieczne. Uniósł brew. - Powiedz mi zatem... co byś zrobiła, gdybym nie śledził cię dziś w nocy? Wraz z biedną panną Spry byłybyście wydane na pastwę wściekłego mężczyzny, który wprawdzie gonił bezbronną, drobną kobietę, lecz nie omieszkał wziąć pałki i szpady. Pozwól, że ci uświadomię, iż żaden racjonalny argument by do niego nie przemówił. Phoebe oblała się rumieńcem; Deverell podejrzewał, że zdołała powstrzymać dreszcz. 284

- Pierwszy raz mieliśmy takie problemy. - Rozumiem. Jednakże pojawiły się i to w takim momencie, że masz u mnie pewien dług. Patrzyła na niego z zaciśniętymi ustami, wreszcie spytała: - Do czego zmierzasz? Uśmiechnął się lekko. - Skoro wiem już to, co wiem, całe towarzystwo uznałoby, iż mam obowiązek powiadomić twego ojca. - Oczy jej rozbłysły, lecz Deverell powstrzymał ją uniesioną dłonią. - Jednakże istnieje inne rozwiązanie, które jest do przyjęcia zarówno dla mnie, jak i dla członków towarzystwa, jeśli sprawa kiedykolwiek wyjdzie na jaw.

S R

Musiałbym stać się odpowiedzialny za twoje bezpieczeństwo, zarówno na polu twej reputacji, jak i bezpieczeństwa natury fizycznej. Phoebe była nieruchoma jak posąg, tylko oczy lśniły jej gniewem. Wreszcie powiedziała cicho: - To definicja męża.

Deverell wzruszył lekko ramionami.

- Mąż, opiekun... kochanek. Nazwij to, jak chcesz, wszyscy wiemy, o co chodzi. Któraś z tych trzech funkcji będzie miała zastosowanie w naszej sprawie. Oczywiście zamierzał zająć jednocześnie wszystkie trzy stanowiska, ale nie zamierzał jej tego mówić. Jeszcze nie. Nie nadszedł właściwy moment. Phoebe wpatrywała się w niego przez długi czas, po czym zaczęła krążyć po pokoju. Po kilku minutach zatrzymała się.

285

- Z czym się wiąże zaakceptowanie ciebie na stanowisku mojego opiekuna? - Będziesz musiała włączać mnie w każdą akcję, która mogłaby w jakikolwiek sposób zaszkodzić twojej reputacji lub narazić cię na niebezpieczeństwo. - Przechylił głowę, rozważając coś, i dodał: - Lub, rzecz jasna, zagrażałaby agencji. Chronienie twojej pracy będzie dodatkowym sposobem chronienia ciebie. Zmarszczyła brwi. - A jeśli się zgodzę, pozwolisz mi kontynuować pracę i pozwolisz agencji działać w niezmienionym stanie? Bez wtrącania

S R

się?

Tego ostatniego w żaden sposób nie mogła sobie wyobrazić. Jednak Deverell bez wahania pokiwał głową.

- Zakładając, że ty i twoi ludzie zniesiecie z godnością moją obecność, będziecie mogli działać na tych samych zasadach, jak do tej pory. Z jednym zastrzeżeniem - jeśli pojawi się jakiekolwiek zagrożenie, włączę się do akcji i zrobię wszystko, by zapewnić wam bezpieczeństwo. Zarówno tobie, jak i twoim ludziom. Phoebe była zdumiona. Nie jego propozycją, lecz tym, że ją wygłosił. Nie mogła go rozgryźć. Nie mogła zrozumieć, o co mu chodzi. Patrząc na nią, Deverell po raz pierwszy tej nocy poczuł, że przejmuje część kontroli za dalsze wydarzenia. Dal jej jeszcze chwilę i spytał: - Cóż zatem? 286

Doskonale wiedział, że Phoebe nie ma wyboru. Ona również to wiedziała. Wpatrując się w niego nieufnie, odetchnęła głęboko i poddała się. - Dobrze. Przyjmuję twoją propozycję na takich warunkach. - Doskonałe. A teraz powiedz mi, kim jest Loftus. - Wciąż intrygował go nieznany, tajemniczy dżentelmen. Oczywiście jego obawy okazały się nietrafione. Loftus okazał się samotnikiem i filantropem w średnim wieku, który dowiedział się o agencji od swej gospodyni, gdy zatrudniła uratowaną dziewczynę z

S R

nieco niejasnym referencjami. Odkąd poznał kulisy powstania agencji oraz przeprowadzanych przez nią akcji, wspierał ich na tysięczne sposoby, zarówno materialnie, jak i praktycznie. - Jest wspaniałym źródłem nowych miejsc dla uratowanych dziewczyn. Mimo iż prowadzi wstrzemięźliwy styl życia, jest czujny i wie, co się dzieje w jego kręgach. Bogaci kupcy często szukają wykształconych guwernantek lub pokojówek dla swych córek. Loftus najwyraźniej nie stanowił zagrożenia. Mógł się nawet okazać wspaniałym sprzymierzeńcem. Ktoś zastukał do drzwi i obydwoje spojrzeli w ich stronę. - Proszę - powiedział Deverell i wstał, by przywitać się z chirurgiem. Przedstawił Phoebe jako pracodawcę McKenny. Pringle ukłonił się. Gasthorpe bezszelestnie zabrał tacę z herbatą.

287

- Zbadałem ranę, oczyściłem ją i zszyłem. Na całe szczęście McKenna ma twardą głowę, nic nie powinno mu dolegać, prócz kilkudniowej migreny. Rana powinna szybko się zagoić. Deverell podziękował mu za wizytę, Phoebe z uśmiechem uścisnęła dłoń chirurga. Pringle ukłonił się i wyszedł za Gasthorpem. Wystarczyło mu jedno spojrzenie, by się upewnić, że Phoebe znów skupiła się całkowicie na poszkodowanym stangrecie. Deverell uzyskał już jej zgodę, postanowił więc chwilowo nie wracać do tematu. - Chodźmy. - Wskazał na drzwi. - Zobaczymy, jak się czuje

S R

McKenna i czy jest w stanie dojechać z tobą do domu. Kiwnęła głową i poszła do drzwi; Deverell wyszedł za nią. - McKenna jest zarówno twoim stangretem, jak i stajennym? - Ojciec zatrudnił go jako mojego stajennego, gdy skończyłam osiem lat. Za każdym razem, gdy wyjeżdżałam do którejś ciotki, a właściwie spędzam z nimi większość czasu, obejmuje również rolę stangreta. Nie lubi siedzieć bezczynnie.

Deverell nie odezwał się, jednak pewność, że lord Martindale zatrudnił McKennę na zgoła inne stanowisko, tylko się umocniła. Fergus chciał być stangretem, by mieć Phoebe na oku, gdy wychodziła z domu. Uważał siebie za jej strażnika i obrońcę, dlatego z taką chęcią przyjął pomoc Deverella. Gdy weszli do małego salonu, McKenna tylko rzucił na niego okiem i skupił się całkowicie na Phoebe. Czuł świetnie, że Deverell nie stanowi dla niej żadnego zagrożenia. Najpierw Deverell stanął z 288

boku i pozwolił Phoebe robić zamieszanie wokół stangreta, wreszcie jednak nie wytrzymał i wkroczył do akcji. McKenna zapewnił ją, że bez trudu zniesie podróż na Park Street. - Grainger nas zawiezie - odezwał się Deverell. - Możesz jechać w powozie, a na miejscu Grainger zaopiekuje się końmi. Powiesz mu tylko, gdzie ma je zaprowadzić. McKenna chrząknął, ale nie sprzeciwiał się. Grainger czekał na nich przy drzwiach, chcąc koniecznie wziąć jeszcze udział w tej przygodzie. W krótkim czasie Deverell zorganizował przejazd, pomógł Phoebe otulić się peleryną i

S R

poprowadził ją do powozu, tuż za Graingerem, Fergusem i właściwie zbędnym kamerdynerem.

Po chwili jechali już powoli wyludnionymi ulicami. Wszelkie przyjęcia i bale dawno się już skończyły; choć część dżentelmenów spędzała późny wieczór w klubach na St. James, Mayfair było ciche i opustoszałe. Pogaszono światła i pozamykano drzwi. Fergus upierał się, że wydobrzał już na tyle, że może jechać na koźle obok Graingera. Phoebe i Deverell jechali sami w mrocznym pudle powozu. Mimo gęstej ciemności czul jej wzrok na twarzy. Nie tyle podejrzliwy, co ostrożny. Nie zareagował, nie wykonał żadnego ruchu i nie próbował wciągnąć jej w rozmowę ani o agencji, ani o czymkolwiek innym.

289

Jak jej już powiedział, na wszystko był odpowiedni czas i odpowiednie miejsce. Ich właściwy czas już się zbliżał; nie musiał robić nic, poza czekaniem. *** Słuchając uważnie wskazówek Fergusa, Grainger wjechał w wąską alejkę przy domu Edith, prowadzącą do ogrodów na tyłach domu i zatrzymał powóz. Wysiedli cicho. Trzymając Phoebe pod ramię, Deverell ustalił z Fergusem, że Grainger najpierw rozkulbaczy konie i zaprowadzi je do stajni, a potem pomoże stangretowi wspiąć się do jego pokoju.

S R

- Ja zaprowadzę pannę Malleson do domu. - Deverell zerknął na Graingera. - Kiedy się tu uwiniesz, wróć na Montrose Place. - Tak jest, szefie - zasalutował chłopak i zajął się końmi. Fergus podziękował za wszystko i powlókł się za Graingerem. Deverell pociągnął Phoebe w stronę domu; brama w gęstym żywopłocie prowadziła na trawnik. Phoebe ostatni raz zerknęła za siebie.

- Dziękuję ci za pomoc Fergusowi. Nie jest już tak młody, jak kiedyś. - Nikt z nas nie jest. Brama okazała się otwarta; Phoebe wskazała klucz wiszący na gwoździu. - Kiedy będziesz wychodził, zamknij za sobą i przerzuć klucz nad bramą. Powieszę go rano.

290

Deverell potrafił zamknąć bramę bez użycia klucza, ale nie wspomniał o tym. Phoebe poprowadziła go ścieżką do kuchennych drzwi, potem jednak minęła je i poszła na tyły domu. Deverell zastanawiał się, jak Phoebe wymyka się tak niepostrzeżenie i wraca. Zrozumiał, widząc drzwi prowadzące z tarasu do porannego salonu. One również były otwarte. Phoebe nie zdziwiła się, gdy Deverell wszedł za nią do ciemnego pomieszczenia. Nigdy nie zostawiała zapalonych świateł; znała dom doskonale i umiała po ciemku trafić do swej sypialni. Słysząc za sobą szczęk zamka, zatrzymała się raptownie i

S R

stwierdziła, że bezszelestnie podszedł do niej Deverell. Stał teraz bliżej, niż się spodziewała. Tuż za nią. Zamarła, on zaś przysunął się jeszcze bliżej, obejmując dłonią talię i chwytając jak w pułapkę. Pochylił się; Phoebe poczuła jego tors na plecach i prężne uda pod swoimi, gdy przyciągnął ją do siebie. Poczuła jego palce gładzące kark, a potem usta. Zamknęła oczy i usiłowała stłumić rozkoszny dreszcz, ale nie zdołała.

W ciemności rozległ się jego głos, mroczny i niebezpiecznie kuszący, drażniąc jej zmysły. - Ta noc jeszcze się nie skończyła... przynajmniej dla nas. Nie zapomniał. Całe ciało Phoebe nagle zbudziło się do życia, drżąc z oczekiwania obiecanej przyjemności. Zawahała się, nie do końca wierząc, że nadszedł czas. - Tutaj? 291

W jej pytaniu była czysta ciekawość. Musnął ustami jej kark. - Mieszkam teraz w klubie i nie mogę cię tam wziąć do łóżka, więc... Zamilkł. Phoebe czekała, wstrzymując oddech i zastanawiając się, dlaczego czuje się jak zwierzę w pułapce. Objął ją w talii. Poczuła jego siłę i męskość - były jak żarzący się płomień w ciemności pokoju. Deverell rozchylił wargi i pocałował kark Phoebe. Szorstkim głosem rozkazał: - Zaprowadź mnie na górę.

Rozdział 14

S R

Phoebe wspięła się po schodach, czując idącego tuż za nią Deverella. Nie dotykał jej, lecz szedł tak blisko, że jej zmysły wciąż drżały z podniecenia. Gdy weszli w korytarz prowadzący do sypialni, pochylił głowę i szepnął: - Gdzie jest pokój Edith?

- Na tyłach domu. - Ciotka miała bardzo niespokojny sen i wybierała ciche pokoje. Jednakże ostatnimi czasy Edith codziennie przed snem piła ziółka, po których spała jak zabita aż do rana. Do tego czasu... Dotarli do drzwi sypialni Phoebe. - A twoja pokojówka? -Śpi. Skinner nie czekała na nią w noce akcji ratunkowych; każdego ranka musiała wstawać bardzo wcześnie wraz z resztą służby.

292

Otwierając drzwi, Phoebe uświadomiła sobie nagle, że jest sama w towarzystwie mężczyzny, w środku nocy i że w pobliżu nie ma nikogo, kto usłyszałby jej krzyk czy jęk. Nikt im nie przeszkodzi; nikt jej nie uratuje. Co więcej, była w pełni świadoma, że mężczyzna u jej boku jest przyzwyczajony do przeprowadzania swej woli i osiągania każdego celu. Że może z nią zrobić, co mu się spodoba. I zrobi to. Przecież taki właśnie ma plan. Nie mogła odgadnąć, dlaczego więc się nie boi. Czuła tylko dreszcz oczekiwania. Owszem, pragnęła go i chciała, by ją posiadł, jednak gdzieś w mrokach świadomości

S R

czaiło się pytanie: czy nie stchórzy w ostatnim momencie? Czy stare lęki, które już raz nieświadomie pobudził do życia, przytłoczą ją znów na tyle, że nie zdoła nigdy poznać prawdziwej intymności? Nawet z nim? Nawet teraz?

Z wielką ulgą stwierdziła, że odpowiedź brzmi jednak: „nie". Deverell zerknął na ogromne łoże z baldachimem i szmaragdowymi zasłonami. Rzeźbione wezgłowie stało przy szczytowej ścianie pokoju, między dwoma oknami wychodzącymi na ulicę. Zasłony w oknach były szczelnie zasłonięte i nawet światło księżyca nie rozjaśniało mroku; na toaletce migotała maleńka lampka oliwna. Deverell rozejrzał się; ku zdumieniu Phoebe zdawał się oceniać umeblowanie jej sypialni. Wskazał palcem trzy lichtarze rozstawione po pokoju: jeden na komodzie, drugi na stoliku przy łóżku, a trzeci na stole śniadaniowym. 293

- Zapal je. Chciał mieć przecież łóżko i światło... Pamiętała jego słowa i ton jego głosu. Phoebe zapaliła świece. Za plecami słyszała jakieś szuranie. Gdy się odwróciła, zobaczyła, że Deverell odstawił obydwa nocne stoliki na boki, parę kroków od łóżka. Wskazał je dłonią: - Postaw na nich lichtarze. Phoebe ustawiła kandelabry na obydwu stolikach, w tym czasie Deverell przestawił niewielki składany stolik w nogi łóżka. Podeszła z ostatnim lichtarzem. Deverell kiwnął głową. - Postaw.

S R

Ustawiła lichtarz ostrożnie, by nie nakapać woskiem na stolik. Oceniając spojrzeniem łóżko skąpane w świetle świec, powiedział: - Idealnie.

Wziął ją w ramiona i spojrzał prosto w oczy. Unosząc lekko jej podbródek, przyjrzał się delikatnym rysom.

- A teraz... przejdźmy do kolejnego warunku. On żądał, a ona dawała mu wszystko, rozkazywał i poddawała się, ochoczo i z pasją. Była to gra, której reguły już poznała, której się nauczyła od niego. Gra, która wiele jej dawała, a obiecywała jeszcze więcej. Deverell odchylił się i spojrzał na nią. - Rozepnij gorset. W mgnieniu oka zaczęła rozpinać malutkie guziczki gorsetu oddzielnego od spódnicy. Chętnie pozbywała się ciasnego ubrania; 294

piersi jej stwardniały, choć Deverell jeszcze nie zdążył ich dotknąć, stały się gorące i napięte. Gdy rozpinała długi rząd guzików, Deverell chwycił ją za pośladki i przyciągnął do siebie, poruszając jej ciałem w bardzo sugestywnym rytmie. Ściągnął jej gorset. Natychmiast wsunęła palce w jego włosy. Pieścił ją, aż zaczęła płonąć w jego ramionach. - Zdejmij spódnicę i halki. Był to i rozkaz, i błaganie. Zanim zdążyła pomyśleć, rozpięła guziki spódnicy, instynktownie dostosowując się do jego pragnień. Chciał, by oddała mu się naga. Wiedząc, jaka rozkosz czeka ją w

S R

ramionach Deverella, była więcej niż skłonna do takiej ofiary. Zrzuciła spódnicę i halki na podłogę. Deverell natychmiast przyciągnął ją do siebie i żarliwie pocałował. Tym razem smakował inaczej. Smakował niebezpiecznie.

Jednocześnie wspaniale, cudownie i pociągająco. Całkowicie zanurzył się w pożądaniu, pragnął całego jej ciała, chciał ją posiąść i wziąć na własność.

Będzie jego. Każdy fragment ciała, każdy nerw. Każde uderzenie serca. Każde westchnienie, każdy jęk, który zdoła z niej wydrzeć, będzie należał do niego. Ujęła jego twarz w dłonie i oddała mu pocałunek. Była równie zapamiętała, jak jego żądza. Namiętna jak jego pragnienie. Dawała tyle, ile zażądał. Poddawała się tak, jak chciał. 295

Jak tego pragnęła. Bo pragnęła tego z całych sił - pasji, pożądania i pożaru ogarniającego jej zmysły. Płomienie namiętności rozpalały się coraz bardziej, ogarniały ją całą i pochłaniały. I tym razem Deverell był razem z nią. Nie obserwował jej beznamiętnie, lecz w pełni oddał się pożądaniu. Phoebe cieszyła się w duchu, uwięziona w stalowych obręczach jego ramion, radowała się każdą pieszczotą, namiętnością rozpalającą jego ciało, nienasyceniem i żądzą bijącą z każdego pocałunku, każdego dotknięcia.

S R

Nie mogąc się już doczekać, odepchnęła go lekko i szybko zdjęła przez głowę koszulę. Westchnęła, czując na nagiej skórze szorstki materiał marynarki, lecz Deverell już zamknął jej usta pocałunkiem.

Zagłębił w nią palce; zadygotała. Jego usta stłumiły głuchy jęk. Przez długie chwile odczuwała jedynie rozkosz i jego siłę. Odsunąwszy kołdrę, położył ją na łóżku, uważnie układając głowę Phoebe na poduszce, by włosy spływały po niej jak ciemnoruda fala. Ułożył jej ciało w pozycji o wiele odważniejszej, niż sama by wybrała, z rękami rozłożonymi szeroko, odsłaniającymi piersi, i jednym kolanem podciągniętym na bok. Phoebe oblała się rumieńcem pod jego uważnym wzrokiem. Deverell szybko zrzucił buty i ubranie. Ciepłe światło świec oblewało jej ciało, lecz to jego wzrok ją rozgrzewał. Rozpalał ją i napełniał odwagą. 296

Pośpieszne ruchy Deverella sprawiły jej przyjemność. Wiedziała już, że jej pragnie, że pożąda jej ciała i chce ją posiąść tak bardzo, że prysło gdzieś zwykłe opanowanie i chłód. Do tego stopnia, że drżały mu dłonie. Spodnie spadły na podłogę. Deverell stał przed nią zupełnie nagi. Nie odważyła się popatrzeć w dół. Gdy zaś Deverell spojrzał jej w oczy z namiętnością i pożądaniem, wyciągnęła ku niemu dłonie. Ukląkł na łóżku i nachylił się nad nią jak dzika bestia. Dłonią rozsunął jej uda i wsunął się między nie, oparłszy ciężar całego ciała

S R

na jednej ręce. I delikatnie, odrobinę, wsunął się w wilgotne ciało Phoebe. Cal po calu. Obserwował ją.

Patrzył, jak męskość znika powoli w jej wnętrzu... Doskonale wiedział, jak ją rozgrzać i rozpalić. Jak sprawić, by wiła się pod nim, jęczała i domagała się więcej. Wszedł w nią do końca jednym, płynnym ruchem. Phoebe oślepił ból. Zacisnęła mięśnie i zastygła z zamkniętymi oczami, ledwie chwytając oddech. Ofiarowała swe ciało Deverellowi, a on je posiadł bez reszty. Ból powoli się rozpłynął. Deverell delikatnie przerwał pocałunek i spojrzał jej w oczy. Urywany, ciężki oddech omiatał nabrzmiałe wargi Phoebe. Oczy miał pociemniałe. - Wszystko w porządku? 297

Usiłować zachować spokojny ton, lecz głos tak mu drżał, że Phoebe dopiero po chwili zrozumiała, co powiedział. I kolejną chwilę zabrało jej zastanowienie się nad odpowiedzią. Czuła w sobie gorącą, twardą męskość, wsuniętą niewiarygodnie głęboko, całkowicie obcą i wyczekiwaną. Przez chwilę wsłuchiwała się we własne ciało, przygwożdżone do łóżka czuła się bezpiecznie i... rozkosznie. Zwilżyła usta czubkiem języka. -Tak. Obiecał, że wszystkiego ją nauczy, i dotrzymał słowa. Pokazał

S R

jej więcej, niż się spodziewała, i ukazał jej nieskończone obszary rozkoszy, których mogła doświadczyć wyłącznie w męskich ramionach. W jego ramionach.

Umysł dokonał poprawki samodzielnie i Phoebe nawet nie próbowała tego kwestionować. Skupiła się tylko na Deverellu, oddając mu ciało, umysł i wolę.

Skupiła się na subtelnej grze rozpalonych zmysłów, elektryzującym dotyku skóry - miękkiej, gładkiej skóry jej brzucha i sprężystej, pokrytej szorstkimi włosami skóry Deverella. Dotykał dłońmi i ustami jej twarzy, ust, szyi, piersi, pieścił talię i uda; z każdym dotykiem pieszczota rosła i stawała się coraz gorętsza. Wprawne palce gładziły napiętą skórę, podkreślając głęboki, pierwotny rytm, w jakim Deverell się w niej poruszał. Uniósł jej nogę

298

i owinął sobie wokół biodra, otwierając ją jeszcze bardziej i jednocząc się z jej ciałem. W ciepłym świetle świec Deverell prowadził ją przez krajobraz znany, lecz zupełnie nowy, pełen intensywnych doznań i żywych barw. Czuła, że zmysły są wyostrzone, czułe na każdy dotyk. Wciąż wygłodniałe. Wiła się bezradnie pod jego ciałem, słysząc bezładne szepty Deverella. Prowadził ją ku zatraceniu w gorączce zmysłów, ku wirowi, który miał ją wciągnąć i unieść poza granice rozsądku, na sam szczyt ekstazy. Jęknęła rozdzierająco, wbijając palce w twarde mięśnie jego

S R

ramion, lecz Deverell nie przestawał, wciąż unosił ją wyżej i wyżej, bez wytchnienia zagłębiając się w jej kobiecości. Po chwili uniósł się na wyprostowanych rękach i spojrzał na nią z góry. Oddychając chrapliwie, wbił się jeszcze głębiej w spragnione zakamarki zarumienionego ciała.

Phoebe zacisnęła konwulsyjnie palce i rozluźniwszy je zaledwie na chwilę, zacisnęła z powrotem, gdy kolejna fala rozkoszy porwała ją jeszcze dalej. I dalej. Ślepa żądza niemal całkiem Deverella oszołomiła. Każdy ruch wewnątrz jej ciała, każdy instynktowny skurcz kobiecości doprowadzał go do granicy, za którą nie będzie już w stanie się kontrolować. Walczył z trudem, poruszając się w niej powoli, bez pośpiechu, bez wytchnienia. Był to prawdopodobnie jedyny sposób, by i ona zdołała za nim nadążyć. Nie chciał używać sztuczek, którymi 299

potrafiłby rozpalić ją szybciej i przyspieszyć ekstazę. Resztka zdrowego rozsądku podpowiadała mu, że Phoebe nie może się nigdy dowiedzieć, jak łatwo mógłby zapanować na jej ciałem, jak wielką ma nad nią władzę. Z całych sił starał się wskazywać jej drogę, a nie prowadzić na siłę, by mogła czuć się swobodnie, by wiedziała, że sama stawia każdy kolejny krok... Idąc do raju. Wbiegła do niego w pośpiechu, z rozświetlonymi rozkoszą oczami. Deverell patrzył, jak osiąga szczyt, wyprężając całe ciało, walcząc jeszcze przez chwilę i poddając się wreszcie

S R

obezwładniającej fali. W ostatniej chwili stłumił jej krzyk pocałunkiem, ulegając nagłej, pierwotnej potrzebie posiadania. Nagle stracił kontrolę.

Był zgubiony. Jakby nagle stracił wzrok, słuch i rozum. Dygocząc na całym ciele, napełnił nasieniem jej wilgotne, delikatne wnętrze. Należała całkowicie do niego.

Jęknął głośno, opadając na jej ciało i oplatając ją ciasno ramionami. *** Dwie godziny później Deverell leżał na poduszce Phoebe i rozprawiał się z myślami, które nie miały wiele wspólnego z ciepłym, delikatnym i nazbyt kuszącym ciałem u jego boku. Pasowała do niego idealnie, jakby Bóg stworzył ją specjalnie dla Deverella.

300

I jego nienasyconych żądz. O tym jednak nie chciał teraz rozmyślać. Teraz potrzebował skupić się na czymś innym. Świece pogasły i pokój pogrążył się w przyjemnym mroku. Mimo ciemności Deverell rozróżniał stojące w sypialni meble i mógłby wstać, ubrać się bezszelestnie i wyjść, nie robiąc żadnego hałasu. Znowu odepchnął myśli o tym. Zacisnął zęby i usiłował się skupić na czymkolwiek, co będzie w stanie go zająć. Musiał dać Phoebe choć trochę czasu na odpoczynek po ich niespodziewanie nawet dla niego samego - ekscytującym zbliżeniu.

S R

Rozpamiętywanie szczegółów tego wydarzenia także mu nie pomoże.

Jedyna myśl, która była w stanie zająć go choćby na chwilę, dotyczyła szerszych planów wobec Phoebe i postępów, jakie poczynił na tej drodze. Właściwie był z siebie zadowolony. Istotnie, szło mu wręcz wspaniale. Niespodziewana okazja odkrycia tajemniczej agencji właściwie sama wpadła mu w ręce; wykorzystał szczęśliwy traf i przycisnął Phoebe do muru. Oczywiście nie powiedziała mu jeszcze wszystkiego. Konsekwentnie unikała zwierzenia mu się z przyczyny, dla której dobrze urodzona i majętna dama z towarzystwa zajęła się tego rodzaju działalnością. Nietrudno było odgadnąć. Jakiś łajdak, wilk w skórze dżentelmena, usiłował ją... Odepchnął od siebie tę myśl i idące za nią wyobrażenie; poczuł falę gwałtownej nienawiści. 301

Łajdakowi najwyraźniej się nie powiodło, choć ewidentnie ją skrzywdził i bardzo wystraszył. Deverell nie był w stanie zapomnieć nagłych ataków lęku, które nieświadomie w niej wywoływał. Zdołał je obejść i uniknąć niepotrzebnych raf, lecz nie oznaczało to, że je całkowicie pokonał. Phoebe okazała się bardzo namiętna i właściwie wiedział o tym, odkąd ją ujrzał po raz pierwszy. Kobiety jej rodzaju zostały stworzone dla mężczyzn takich jak on - którzy mogą je w pełni docenić. Jednak dawne lęki nie pozwalały jej całkiem cieszyć się życiem i własną naturą, zaburzały odczuwanie i dawanie rozkoszy, krępowały.

S R

Ale teraz on był przy niej.

Zdarzenia tej nocy zapisano na ścieżkach przeznaczenia. Musiał przejść z nią po drodze namiętnej bliskości, by w ogóle móc poruszyć temat małżeństwa. Jednakże skoro dowiedział się o ukrytych działaniach agencji, o pracy Phoebe i skrywanej przyczynie prowadzenia takiej działalności, niezależnie od podjętego wcześniej planu, musiał się kochać z nią właśnie tej nocy. By pokazać, że skrywane lęki są przeszkodą, którą z łatwością można pokonać, że wciąż może doświadczać rozkoszy i przyjemności. Z drugiej zaś strony czuł, że musi sprawić, by wreszcie należała całkowicie do niego. Emocje, które w nim wzbudzała, były nowe, nieznane; nawet znajoma potrzeba podboju i zwycięstwa była przepełniona czymś nowym, głębszym, potężniejszym.

302

Czuł się z tym wszystkim niepewnie i chętnie zachowałby ostrożność, lecz nie zamierzał odstąpić od planu. Ani na jotę. Pragnął, by Phoebe została jego żoną, teraz był już o tym całkowicie przekonany. Nie czuł żadnego wahania. I na tej drodze właściwie radził sobie świetnie. Phoebe przyjęła jego propozycję, choć w rzeczywistości ją do tego zmusił. Stał się jej opiekunem. Godzinę temu przyjęła go jako kochanka, tym razem całkowicie z własnej woli. Z trzech funkcji, które szczęśliwie wymienił, pozostała mu już zaledwie jedna, jednakże rozsądek nakazywał zwolnić i umocnić swe pozycje na pozostałych dwóch frontach.

S R

Spojrzał na nią. Z rozkosznie splątanymi włosami wyglądała rzeczywiście jak hurysa.

Pewnego dnia będzie musiał ją zapytać o mężczyznę, który ją skrzywdził. Jeszcze nie nadszedł odpowiedni czas; więź, która ich łączy, jest zbyt świeża i krucha.

Zatem... skoro chwilowo nie mógł zrobić nic rozsądnego na drodze umocnienia swej pozycji opiekuna, rozsądek nakazywał... Odwrócił się do niej i powoli pogłaskał nagie ramię. Phoebe obudziła się i stwierdziła, że jej ciało obudziło się znacznie wcześniej i rozpustnie odpowiadało na pieszczoty. Pewnie spłonęłaby rumieńcem wstydu, gdyby już nie była zarumieniona z innego powodu. Czuła się wypełniona pożądaniem. Zamknęła oczy i poddała się pieszczocie. Czuła przepływającą przez całe ciało falę przyjemności. Wymruczała jego imię. Zanim 303

zdążyła się odwrócić, Deverell rozsunął jej nogi i wszedł w nią łagodnie, powoli. Głęboko. Wypełniając ją do końca. Usłyszała jęk i zdała sobie sprawę, że to jej własny. Zacisnęła palce na prześcieradle, przestawiając się na zupełnie inną, leniwie powolną i spokojną rozkosz. Deverell poruszał się bardzo powoli, lecz Phoebe niezwykle szybko stanęła u wrót raju, do którego drogę poznała już wcześniej. Wtedy Deverell zatrzymał się, cofnął i burza zmysłów rozwiała się częściowo. Po chwili wszedł w nią gwałtownie i rozkosz wybuchła jak płomień. Znów ją przygasił i znów rozpalił. Wypełniał ją,

S R

przenikał i ogarniał sobą całe ciało, wszystkie zmysły. Bardzo chciała dać mu podobną przyjemność, rozpalić go i obdarować doznaniami, których sama doświadczała, ale jak to zrobić? Przyciskał ją ciałem, oplatał w talii ramieniem i jedną dłonią pieścił pierś w rytmie niespiesznej bliskości.

- Nic nie musisz robić. Po prostu leż i pozwól mi cię niewolić. Mroczny, wibrujący ton głosu dobiegającego z ciemności wywołał w niej dreszcz. Pocałował jej ucho i delikatną skórę poniżej, potem muskał szyję. - Naga w ciemnościach nocy, we własnym łóżku... należysz do mnie, pamiętasz? Jesteś moją hurysą, moją niewolnicą i mogę z tobą zrobić, co zechcę.

304

*** Kilka godzin później Deverell wstał po cichu. Phoebe uniosła ciężkie powieki i patrzyła, jak zbierał ubranie. Zerknął na nią i zobaczył, że już nie śpi. - Niedługo świt, muszę się zbierać. W jego głosie usłyszała szczery żal. Sama również żałowała, że noc się już kończy. Ostatnie wypadki całkowicie wymazały w niej poczucie przyzwoitości. Bezwstydnie przyglądała się napiętym mięśniom nagiego ciała Deverella, które wcześniej tylko odczuwała dotykiem. Podobał jej się cały.

S R

Ułożyła się na poduszkach i zerkając na niego, zastanowiła się nad zmianami, jakie zaszły w ich relacji przez ostatnich kilka godzin. Również nad zmianami, które się dokonały w niej samej, dzięki Deverellowi.

Nie była aż takim niewiniątkiem, by nie widzieć, że sposób, w jaki jej dotykał, słowa, które do niej mówił, fantazje, którymi ją karmił, były dokładnie obliczone na to, by ją uwieść. Nie była też tak pruderyjna, by nie zdawać sobie sprawy, że Deverell miał rację - że wszystkie te elementy były potrzebne, by zdławić jej dawne lęki, lecz również po to, by dać jej większą swobodę i przyjemność. Od początku świetnie odczytywał jej potrzeby i marzenia, i choć nie była pewna, czy jej się to podoba, nie mogła zaprzeczyć, że za każdym razem działał bez zarzutu. Lęk rozwiał się całkowicie, podobnie jak fałszywy wstyd. Więc musiała przyznać, że czuje się cudownie nasycona, od stóp do głowy 305

wypełniona ożywczym spełnieniem, w pełni kompletna, bardziej połączona ze światem niż kiedykolwiek wcześniej, i że zawdzięcza to wyłącznie jemu. Powinna czuć wdzięczność, lecz gdy na niego patrzyła, zdawała sobie sprawę, że czuje coś zgoła innegoUsiadł na łóżku, żeby naciągnąć buty. Phoebe wpatrywała się w jego szerokie plecy i myślała. Nie chciała, żeby odchodził, choć rozumiała, że musi. Jednak pewność, że chce go znowu zobaczyć, że chciałaby zaprosić go do łóżka i swego ciała na całą kolejną noc i następną, nieco ją niepokoiła. Ta fascynacja wcale nie ułatwi jej życia ani podjęcia

S R

koniecznych decyzji. Prosty plan zaangażowania się w przelotny romans miał skutki, których nie przewidziała... ponadto Deverell znał już prawdę o agencji i jej „małej krucjacie".

Wydarzenia ostatniej nocy wstrząsnęły jej poukładanym światem. Co powinna teraz zrobić?

Gdy Deverell wstał i patrząc na nią, podszedł bliżej, zmieniła pytanie: co powinna zrobić z nim?

Spojrzał na nią z góry i delikatnie pogłaskał policzek. Potem pocałował ją lekko w usta. - Do zobaczenia - wyszeptał. Zawahał się i dodał: - Wpadnę do ciebie w ciągu dnia. Poszedł ku drzwiom. Mimo iż patrzyła uważnie, ledwie dostrzegła cień, którym się stał, gdy bezszelestnie otworzył drzwi i zniknął. Z westchnieniem opadła na poduszki i zapatrzyła się w ciemny baldachim. Wizja szybkiego zakończenia romansu okazała się 306

całkowicie pozbawiona sensu. Poza tym nie chciała kończyć znajomości, zanim doświadczy wszystkich rozkoszy, które może jej ofiarować Deverell, a co ważniejsze, nie nauczy się sposobów, w jakie ona może sprawić rozkosz jemu. Poznanie zaledwie jednego sposobu wydało jej się niewystarczające; skoro Deverell potrafi zawładnąć całkowicie jej zmysłami, Phoebe chciała móc odpłacić mu pięknym za nadobne. To miało sens. Nie powinna pozwolić mu - czy żadnemu innemu mężczyźnie - spychać się do narożnika. Jak na razie, za każdym razem, gdy Deverell był w pobliżu,

S R

czuła przeszywający ją dreszcz - oczekiwanie zakazanej, zmysłowej rozkoszy. Gdy tylko na nią spojrzał, gdy dotknął jej nawet niewinnie, myślała, by być z nim sam na sam, w jego ramionach. Teraz będzie myślała, by mieć go w sobie i doświadczać niewysłowionej rozkoszy bycia z nim.

Oczywiście Deverell był jedynym mężczyzną, z którym potrafiła sobie wyobrazić podobne zjednoczenie.

Z nim ma szansę doświadczyć wszystkiego, czego do tej pory nie znała; nie ma mowy, by mogła sobie tego odmówić. Niezależnie od ryzyka... jeśli miała być ze sobą szczera. Myśl ta przez dłuższy czas nie dawała jej spokoju, wreszcie Phoebe odepchnęła ją od siebie. Chcąc osiągnąć coś cennego, nie można nie zakładać ryzyka. Przecież to samo dotyczy prowadzenia agencji. Podciągnęła kołdrę i owinęła się nią. Nic jej nie powstrzyma przed przyjęciem propozycji Deverella. Zdecydowała się w pełni 307

poznać swą zmysłową stronę, doświadczyć wszystkich jej odcieni i zrozumieć siebie. To było ważne. Równie ważne, jak praktyczne strony życia. - Poza tym Deverell już wie o agencji - wyszeptała i zamknęła oczy, chwytając resztki snu.

Rozdział 15 Późnym rankiem na szykownej Arlington Street, niedaleko St. James, Malcolm Sinclair wybrał się do gabinetu swego opiekuna. Przez chwilę wahał się pod drzwiami, wreszcie zapukał.

S R

- Wejść! - warknął Henry.

Malcolm wśliznął się do gabinetu.

Henry siedział za potężnym biurkiem zawalonym dokumentami. Potężny, siwowłosy starzec zajęty był pisaniem wyroku; tylko lekkie drganie kącika ust świadczyło o tym, że zauważył obecność podopiecznego.

Niezrażony tym młodzieniec zamknął drzwi i cicho podszedł do biurka, z gracją siadając w fotelu. Henry spojrzał na niego spod nastroszonych brwi. Jego oczy były jak zwykle nieprzeniknione. - A więc? - zapytał tonem drżącym z powściąganego gniewu. Malcolm posłusznie odpowiedział: - Zdaje się, że mamy problem. Siadając w eleganckiej pozie, obserwował szorstkie rysy opiekuna i cierpliwie czekał. Każdy inny na jego miejscu odczuwałby pewien niepokój, a nawet lęk, lecz Malcolm był pod opieką 308

Henry'ego, odkąd skończył sześć lat, i przyzwyczaił się do jego arogancji i surowości, do szorstkiego, twardego charakteru. Choć Henry uważał się za mądrzejszego, młodzieniec miał na ten temat odmienne zdanie. Jednakże nie zamierzał uświadamiać o tym opiekuna. Henry mruknął coś pod nosem i wrócił do pisania. Przez dłuższą chwilę w pokoju słychać było wyłącznie skrzypienie pióra. Malcolm błądził wzrokiem po gabinecie, przyglądając się rzędom lśniących, wypolerowanych pistoletów zawieszonych na ścianie. Obsesja na punkcie broni palnej - a Henry

S R

naprawdę miał na tym punkcie obsesję - nigdy nie przestała go zdumiewać. Postrzegał ją jako rażące niedopatrzenie rozsądnego w gruncie rzeczy mężczyzny.

Dla Malcolma zbiór pistoletów, mimo iż niektóre z nich były wyjątkowo cennymi antykami, stanowił jedynie zestaw narzędzi, którymi można się posłużyć w razie konieczności. Dla Henry'ego były obiektami głębokiej namiętności. Obiektami pożądania. W istocie miłość, którą zapałał do jednego z osobistych pistoletów Napoleona, uszczupliła jego majątek do żenujących wprost rozmiarów. Teraz zaś skończyła się wojna i na rynku pojawiły się pistolety pokonanych francuskich marszałków. Henry był gotów zrobić wszystko, by pozyskać na nie jakieś środki.

309

Wreszcie dotarł do końca paragrafu i wetknął pióro do kałamarza. - Jakiś problem? - Chodzi o tę śliczną pokojówkę, którą mieliśmy porwać Chifleyom. Zniknęła. Henry wreszcie spojrzał na Malcolma. - Zniknęła? Malcolm przez chwilę pieścił się wizją zmuszenia Henry'ego do powtórzenia pytania, lecz wreszcie zrezygnował. - Właśnie. Uciekła, czy też ktoś pomógł jej uciec, zeszłej nocy.

S R

Chifley twierdzi, że była to zorganizowana akcja. Zauważył kilka osób, włącznie z osiłkami, czekających w alejce, którą uciekła. Henry uśmiechnął się drwiąco.

-I ty mu wierzysz? Ten kogucik nie może utrzymać spodni na tyłku. Skąd wiesz, że nie przydybał dziewczyny w jakimś kącie i biedaczka musiała uciekać? Malcolm uśmiechnął się.

- Nie uwierzyłbym mu w normalnych okolicznościach. Jednakże tym razem jestem skłonny dać mu wiarę. Abstrahując od jego grubiańskich manier - a jestem przekonany, że dziewczyna uciekła ze strachu przed nim - ma na twarzy przepięknego siniaka, którego z pewnością nie nabił sobie, wpadając na drzwi, jak powiedział mamusi. Henry zmarszczył brwi. Rozważał wszelkie możliwe rozwiązania. Wreszcie przymrużył wyblakłe oczy i postukał pożółkłym paznokciem w leżący przed nim wyrok. 310

- To oznacza, że istnieje drugi gang prowadzący tę samą grę i działający na moim terytorium. Malcolm przechylił głowę. - To nie wszystko. Słyszałem plotki o służących znikających w nieznanych okolicznościach w czasie przyjęć na prowincji. Ponieważ poprzednie przypadki nie miały miejsca w Mayfair, puszczałem je mimo uszu i rzeczywiście pierwsze dwa zdawały się zbiegiem okoliczności. Jednakże teraz znów się zaczęło. Pokojówka lady Moffat zaginęła w Cranbrook Manor. Co w połączeniu z ostatnim zdarzeniem... - Rozłożył wymownie ręce. - Sądzę, że wyciągnąłeś

S R

słuszne wnioski. - Po chwili zapytał: - Co rozkażesz? Henry zmrużył oczy w wąskie szparki.

- Dowiedz się więcej. - Zacisnął dłoń w pięść i powiedział ponuro: - Jeśli w okolicy zaczął działać jakiś obcy gang, to włazi z buciorami na mój teren. Najwyraźniej potrzebują lekcji. I kary. ***

Zaufanie. Wciąż chodzi o zaufanie. Musi się uporać z tym problemem. Deverell miał nieodparte wrażenie, że jak dotąd radzi sobie z tym nieźle. Musi jedynie utrzymać strategię, która przynosi owoce, i spróbować poczynić dalsze postępy. Plan był jasny. Kobiety z konieczności ufają mężczyznom, z którymi dzielą łoże, zaś Phoebe wpuściła go do swojej sypialni, co było najlepszym dowodem, że obdarza go zaufaniem na tym polu. Rozsądek nakazywał jednak umocnić pozycje i ugruntować jej uczucia, zanim zdecyduje się na kolejny krok. 311

Aż będzie w nim tak zakochana, że z radością przyjmie propozycję małżeństwa. Nigdy nie tracił z oczu głównego celu swych działań. Phoebe wprawdzie zwierzyła mu się ze swego sekretu i poznał już tajemnicę agencji, jednak nie zamierzał spocząć na laurach. W południe zawitał do domu Edith. Lokaj wprowadził go do ogrodu przez drzwi tarasowe, które Deverell zamknął za sobą siedem godzin wcześniej. Przywitał się z Phoebe i Edith, i po wymianie zwykłych uprzejmości zapytał: - Panno Malleson, czy nie miałaby pani ochoty na przejażdżkę

S R

po parku? - Phoebe spojrzała na niego nieprzytomnie, więc dodał: - A może, skoro dzień jest tak piękny, wybralibyśmy się nawet dalej? Na przykład na Kensington Church Street... Phoebe zamrugała gwałtownie.

- Och. Tak. To znaczy... - Odetchnęła głęboko i zdołała się uśmiechnąć. - Dziękuję. Przejażdżka po parku brzmi bardzo zachęcająco. Oczywiście - zwróciła się do Edith - jeśli nie będę ci potrzebna, ciociu. - Ależ skąd, kochana. - Edith obdarzyła Deverella promiennym uśmiechem. - Dziś wybieram się tylko do lady Hardcastle. Poradzę sobie bez trudu. - Gdyby mógł pan w takim razie chwilę zaczekać... Pójdę po pelerynę i czepek. - Phoebe zatrzymała się przy drzwiach i spojrzała ciotce w oczy. - Jeśli spotkasz lady Purcell... Edith machnęła dłonią z uśmiechem. 312

- Oczywiście, kochanie. Jeśli ją spotkam, szepnę jej to i owo. Phoebe kiwnęła głową i wyszła. Na górze zadzwoniła po Skinner; zawiązując pod brodą szerokie wstążki czepka, wyjaśniła, że wybiera się do agencji, żeby sprawdzić, jak się ma panna Spry. - Jessica wyjeżdża jutro z lady Pelham, muszę zobaczyć, czy ona również nie ma jakichś uwag. Jak się miewa Fergus? - Wciąż w łóżku. - Skinner energicznie strzepnęła pelerynę Phoebe. - Na szczęście chłopak wicehrabiego pojawił się dziś rano i zaoferował nam pomoc. Twierdzi, że pan mu to polecił. Fergus mówił mi, że bardzo wam pomógł w nocy. Wygląda na to, że ten

S R

zatwardziały Szkot jest skłonny powierzyć mu swoje konie, więc chłopak zawiezie dziś panią Edith z wizytą. Fergus przypuszcza, że do wieczora powinien poczuć się lepiej.

Phoebe uważnie spojrzała w napiętą twarz Skinner; najwyraźniej pokojówka bardzo się martwiła o Fergusa i o nią samą. Phoebe opowiedziała jej o kłopotach, jakie mieli u Chifleyów, i że Deverell przyszedł im z pomocą. Opinia pokojówki na temat wicehrabiego natychmiast uległa zmianie. Phoebe przystanęła, by Skinner mogła owinąć ją peleryną, naciągnęła rękawiczki i zeszła na dół. Deverell stał w holu. - Edith poszła się przygotować do wizyty. Phoebe spojrzała na niego uważnie. Możliwość odwiedzenia agencji tak ją uradowała, że nie zastanowiła się do tej pory, co go skłoniło do złożenia takiej propozycji. Zachowywał się w swój zwykły, arogancki i pewny siebie sposób. Doszła do wniosku, że kieruje nim zwykła ciekawość. Pewnie 313

chce się dowiedzieć, jak dokładnie działa agencja, zwłaszcza że wczoraj narzucił się na stanowisko jej opiekuna. W głowie odezwał się niepokojący, cichy głos, że mężczyźni tacy jak on zawsze chcą przejąć dowodzenie i grać pierwsze skrzypce w każdym przedsięwzięciu. Zacisnęła zęby i wsiadła do powozu. Zobaczymy, pomyślała, niech tylko spróbuje... - Czy Edith wie, czym się potajemnie zajmujesz? Pytanie przywróciło ją do rzeczywistości; Deverell ujął wodze i ruszył spod domu. Phoebe zastanawiała się przez chwilę nad właściwymi słowami.

S R

- Wie i nie wie zarazem. - Spojrzała mu w oczy. - Edith ma tę szczególną zaletę, że nie trzeba jej wszystkiego opowiadać. Jest niesamowicie bystra i mądra. Wszystko dostrzega, rozumie, a czasami po prostu wie. W tym zaś przypadku postanowiłyśmy obie zachować obecny stan rzeczy i niczego jej nie mówiłam. Więc jeśli na przykład tata ją o to zapyta, będzie mogła z czystym sumieniem powiedzieć, że niczego na ten temat nie słyszała.

Ku jej zdumieniu Deverell kiwnął głową. - Ale jeśli kiedyś będziesz musiała zniknąć albo Edith będzie musiała się z tobą pilnie skontaktować, to wie, gdzie cię szukać? - Nie, ale cała służba wie. I Edith wie, że oni wiedzą. Poprosiłaby Hendersona, żeby wysłał mi wiadomość. Deverell ponownie kiwnął głową - W porządku. A o czym Edith będzie rozmawiała z lady Purcell? 314

Phoebe skrzywiła się. Miała nadzieję, że Deverell nie poruszy tego tematu. - Edith nie zna szczegółów, ale rozumie, na jakiej zasadzie działa agencja. Lady Purcell jest siostrą lady Chifley i bardzo rozsądną damą. Deverell przymrużył oczy. - A więc Edith była z tobą wczoraj u Chifleyów? - Tak. I zapewne odgadła wystarczająco wiele, by szepnąć lady Purcell słówko na temat wstrętnego zachowania jej siostrzeńca. Ponieważ lady Purcell zapewne wie już o ucieczce pokojówki, bez

S R

wątpienia domyśli się przyczyny tego zniknięcia i udzieli siostrze surowej reprymendy. Przy odrobinie szczęścia lady Chifley zacznie zwracać baczniejszą uwagę na to, jakie dziewczęta przyjmuje na służbę.

Deverell milczał przez chwilę i wreszcie mruknął: - Bardzo sprytne.

Jechał zatłoczonymi ulicami wokół parku, skręcił w Kensington Church Street, przejechał obok frontowych drzwi agencji i wjechał w boczną alejkę. Zatrzymał się tuż przy tylnych drzwiach agencji i zaciągnął hamulec. W szarym płaszczu i lśniących skórzanych butach stanowił niezwykły widok. Gdy tylko zeskoczył z kozła, zza węgła wyjrzało dwóch uliczników i gapiło się na niego, szeroko otwierając oczy. Deverell przywołał ich ruchem dłoni i poprosił, by przypilnowali koni i powozu. Phoebe nie widziała, co im wręczył, lecz twarze 315

chłopców rozjaśniły się. Pokiwali poważnie głowami i stanęli na straży. Deverell pokazał im, jak trzymać wodze, żeby konie się nie spłoszyły, i pomógł Phoebe wysiąść. Spojrzała na przepiękne siwki. - Są tu bezpieczne? Powściągnął uśmiech. - Zakładam, że masz na myśli dzieci. Oczywiście, mój zaprzęg jest doskonale wychowany. W zielonych oczach odczytała dalszą część wypowiedzi: zaprzęg jest równie doskonale wychowany, jak jego właściciel. Mruknęła tylko pod nosem, podchodząc do drzwi.

S R

Emmeline ugniatała ciasto przy stole. Panna Spry stała przy jej boku, tłukąc orzechy. Birtles siedział w fotelu przy kominku. Na widok Phoebe wstał i uśmiechnął się szeroko; kiwnął do niej głową i ukłonił się nieco sztywno, gdy zza pleców Phoebe wyłonił się Deverell.

- Witam, panie hrabio. - Spojrzał na Phoebe. - Jak się czuje Fergus?

- Wciąż w łóżku, ale już znacznie lepiej. Zarzeka się, że do wieczora całkiem wydobrzeje. - Phoebe uśmiechnęła się do Birtlesa i podeszła do Emmeline. - Ciasteczka? Emmeline zastygła, wpatrując się w Deverella; wreszcie się otrząsnęła, kiwnęła głową i wróciła do ugniatania. - Robię na jutro dla Jessiki. Na podróż. - Zerknęła na pannę Spry. - Constance była tak miła, że zaoferowała pomoc. Phoebe wyciągnęła spod stołu krzesło i usiadła. 316

- Mam nadzieję, że już czujesz się lepiej? To było pewnie okropne, gdy ten drań wciąż na ciebie czyhał. Constance Spry spojrzała na nią z uśmiechem i spuściła wzrok na moździerz. - Bardzo mi pomogło, gdy zobaczyłam, jak pan hrabia go zbił. Teraz za każdym razem, gdy o nim myślę, widzę, jak wywraca oczami i zwala się na ziemię jak worek ziemniaków. Phoebe wyszczerzyła zęby w uśmiechu; zajmując się Fergusem właściwie nie widziała, co zrobił Deverell. - Musimy dziś poważnie porozmawiać i zastanowić się, jakiego

S R

rodzaju praca najbardziej by ci odpowiadała. Ale najpierw muszę porozmawiać z Jessiką.

Emmeline kiwnęła głową.

- Jest na górze. Pakuje się.

Phoebe słyszała, jak za jej plecami Birtles i Deverell rozmawiają o koniach. Deverell zachowywał się spokojnie i grzecznie, zaś Birtles zdawał sobie sprawę, jak bardzo jego żona boi się potężnych dżentelmenów. I nigdy nie pozwoliłby, by cokolwiek Emmeline przestraszyło. Uspokojona, wstała i ruszyła ku schodom. Znalazła Jessikę w małym pokoju na pierwszym piętrze. Uważnie składała swój niewielki dobytek i układała w podróżnej torbie. Na widok Phoebe dygnęła i uśmiechnęła się ciepło. Phoebe oddała jej uśmiech. Zalękniony wyraz twarzy dziewczyny już zniknął.

317

Wystarczyło kilka dni pod dachem Emmeline i Birtlesa, z dala od wszelkich zagrożeń, i na powrót stała się promienna i radosna. - Świetnie sobie dasz radę u lady Pelham. Pamiętaj tylko... Usiadłszy na brzegu wąskiego łóżka, Phoebe opisała kilka dziwactw starszej damy oraz przedstawiła krótką historię rodziny, by Jessica wiedziała, jakich dżentelmenów może się spodziewać na prowincji, zapewniając ją, że wszyscy są już dość starzy i raczej nie sprawią jej kłopotu. Usłyszała, że na dole ktoś odezwał się głośno głębokim głosem i po chwili rozbrzmiał dzwonek frontowych drzwi agencji oraz

S R

trzaśniecie drzwi. Zmarszczyła brwi. Czyżby Deverell wyszedł? Wstając, pogroziła Jessice palcem.

-I pamiętaj, jeśli kiedykolwiek znów wpadniesz w podobne kłopoty, zawsze możesz do nas wrócić. Jednak dopóki będziesz u lady Pelham, nie masz się czego obawiać. Ma świetną gospodynię i bardzo opiekuńczego kamerdynera.

Jessica odetchnęła głęboko.

- To będzie naprawdę wspaniałe, panienko. Nie będę musiała chować się i mieć na baczności... przez cały dzień. - Dziewczyna chciała jeszcze wylewnie podziękować, lecz Phoebe powstrzymała ją gestem i życzyła spokojnej pracy u lady Pelham. Widząc, że Jessica jest już spokojna i skupiona na myślach o nowej pracy, Phoebe wróciła na dół. Właśnie szła wąskim korytarzykiem do kuchni, gdy uświadomiła sobie, że ze sklepu dobiegają do niej głosy. Jeden należał do Emmeline, zaś drugi do jakiegoś mężczyzny. Zajrzała do kuchni; 318

Constance wycinała ciastka na stolnicy. Prócz niej nie było w pomieszczeniu nikogo. - Powiedz tylko gdzie. Na górze? Zdumiona Phoebe obróciła się gwałtownie. To na pewno głos Deverella. Z narastającym niepokojem ruszyła do sklepu. Czy Emmeline była z nim sam na sam? Pewnie mdlała z przerażenia... Widząc, co się dzieje w sklepie, stanęła w progu osłupiała. Pogodna, uśmiechnięta Emmeline dyrygowała wicehrabią - potężnym dżentelmenem - ten zaś słuchał jej wskazówek i ustawiał duże pudła z dokumentami na półkach. Ustawiwszy kolejne, Deverell otrzepał

S R

dłonie z kurzu i odwrócił się po następne. Zobaczył stojącą w progu Phoebe.

- Birtles stwierdził, że skoro tu jestem i mam oko na wszystko, to wybierze się zamówić węgiel - powiedział, jakby była to najzwyklejsza pod słońcem rzecz, że szlachcic w wolnym czasie dogląda agencji prowadzonej przez kobiety.

- Troszkę w prawo, panie hrabio. - Najwyraźniej równie nieświadoma owego zgrzytu, Emmeline patrzyła na półkę. - Proszę zostawić między nimi nieco przestrzeni. To ułatwi Birtlesowi zdejmowanie ich, gdy znów będą potrzebne. Deverell bez mrugnięcia wykonywał jej polecenia. Schylił się po kolejne pudło. Kręcąc ze zdumienia głową, Phoebe stała w progu i starała się nie wpatrywać zbyt natrętnie. Ten tydzień zaczął się bardzo dziwnie.

319

Przez kilka następnych dni Deverell nie odstępował jej ani na krok. Nie tylko w dzień, ale i w nocy; raz odnalazłszy drogę do jej sypialni, wracał każdego wieczora ku rosnącemu zdumieniu i zakłopotaniu Phoebe. Pragnęła, by spędzał z nią noce, jednak z każdą kolejną czuła się coraz bardziej pod jego urokiem. Coraz mocniej zanurzona w magicznym świecie, który stworzyli razem. To było najbardziej zdumiewające - dawanie siebie i otrzymywanie, wymiana rozkoszy, pożądania, tęsknoty. Tyle jeszcze musiała się nauczyć i choć zdobywała nowe

S R

umiejętności, podsycało to tylko jej ciekawość i niecierpliwość. Na wskroś niebezpieczna sytuacja. Niepokojący znak.

Dni okazały się nawet bardziej dziwne. Deverell miał niesamowity dar odczytywania ludzkich charakterów i w związku z tym od razu wiedział, jak postępować, by wkupić się w czyjeś łaski. Najpierw ułagodził Emmeline. Potem Birtlesa. W ciągu dwóch dni stał się pełnoprawnym członkiem ich małej grupy i traktowany był przez wszystkich jak swojak. Nawet Skinner, która go w ogóle nie spotkała, lecz nasłuchała się pochwał Fergusa, miała o Deverellu jak najlepsze zdanie. Wciąż nazywała go „wicehrabią", lecz mówiła to bardzo poufałym, żartobliwym tonem. Phoebe nie dała się tak łatwo omamić i wciąż była pełna podejrzeń. Nie podawała w wątpliwość jego dobrych intencji czy tego, że jest absolutnie godny zaufania, lecz ciągle się zastanawiała, 320

czy wpuszczanie mężczyzny do swego małego królestwa jest rozsądne. Wciąż spodziewała się, że będzie chciał przejąć kontrolę. W istocie była przekonana, że pewnego dnia Deverell po prostu się nie powstrzyma i odruchowo zacznie się szarogęsić w jej agencji. Przez pierwsze dni zachowywała zdwojoną czujność i w każdej chwili była gotowa odeprzeć jego nieuzasadnione próby przejęcia władzy. Jednakże raz po raz spoglądała w jego twarz, a Deverell tylko się uśmiechał i czekał, aż sama podejmie wszelkie decyzje. Było to nad wyraz niepokojące, że wciąż ją zaskakiwał, bo ani

S R

razu nie spełniły się jej podejrzenia. Czuła się stropiona, że czytał w niej tak samo łatwo, jeśli nawet nie łatwiej, jak w innych. Zdawało się, że po prostu sam wiedział, jak daleko może się posunąć, by nie wywołać jej sprzeciwu. I zawsze zatrzymywał się, zanim przekroczył tę granicę.

Po sześciu dniach ciągłego obserwowania jego zachowania, a miała go przy sobie niemal bez przerwy, gdyż pomagał jej w agencji i jednocześnie spędzał u jej boku wieczory, zawsze pomocny, zawsze opiekuńczy, Phoebe wreszcie musiała przyznać, że jest pod wrażeniem. Musiała przyznać, choćby tylko w duchu, że Deverell jednak należy do tych niezwykle rzadko spotykanych mężczyzn, którzy nie czują konieczności dowodzenia w każdej dziedzinie. Oczywiście, nie powiedziała mu tego; nie chciała go niepotrzebnie prowokować.

321

Wtedy odkryła, że dzięki szczególnemu talentowi i doświadczeniu z radością siadał do wielkich ksiąg rachunkowych agencji, zliczając, sprawdzając i bilansując z łatwością, która zdumiewała. Wtedy opór Phoebe nagle prysł. Wieczorem, gdy przygotowywała się do balu u lady Parkinson, powiedziała Skinner, że każdy mężczyzna, który godzi się na to, by zdjąć ten ciężar z jej ramion, zasługuje na życzliwość. Skinner mruknęła i obrzuciła uważnym spojrzeniem nową suknię. - Życzliwość... czy to naprawdę życzliwość?

S R

Phoebe zarumieniła się i nic już nie powiedziała. ***

Tydzień po odjeździe Jessiki na wieś Phoebe siedziała w kuchni Emmeline i przeglądała listę służących poszukujących nowych miejsc, łącząc je z listą ewentualnych pracodawców.

Akcje ratunkowe stanowiły zaledwie drobną część prac podejmowanych przez agencję. Zwykłe zlecenia pozwalały im ugruntować pozycję i pozyskać nowych, interesujących klientów. W ciągu czterech lat udało im się znaleźć pracę i dom dla wielu kobiet i mieli już wspaniałą opinię zarówno wśród służby szukającej pracy w stolicy, jak i wśród śmietanki towarzyskiej poszukującej pracowników. Deverell słuchał ich dyskusji jednym uchem i zastanawiał się nad uporządkowaniem rachunków i zaplanowaniem koniecznych kosztów. Agencja nie miała stałego budżetu; Deverell stwierdził, że 322

koniecznie musi się tym zająć, zaś Phoebe najwyraźniej dawała mu wolną rękę w kwestiach ekonomicznych. Dzięki temu mógł spędzać przy niej całe dnie, jednocześnie zaś miał się czym zająć. Gdy rozległ się dzwonek nad drzwiami agencji, wszyscy podnieśli głowy i usłyszeli Birtlesa, który poderwał się zza lady, by powitać gościa. - Witam serdecznie. - Phoebe i Emmeline wymieniły zaskoczone spojrzenia. - Proszę wejść, sir. Panienka Phoebe jest na zapleczu i będzie bardzo uradowana pana wizytą. Deverell wstał powoli, a obie kobiety poderwały się z krzeseł, by

S R

powitać starszego, postawnego dżentelmena, świetnie, lecz dość ponuro, ubranego-

- Loftus. - Phoebe wyciągnęła do niego ręce. - Dzień dobry, panie Coates. - Emmeline promieniała. Loftus Coates ujął dłonie Phoebe z nieśmiałym uśmiechem. - Obawiam się, że wyjazd do wód nie przysłużył mi się, więc wróciłem wcześniej, niż zamierzałem...

Coates dostrzegł Deverella i urwał w pół zdania. Deverell z uprzejmym uśmiechem obszedł stół i wyciągnął dłoń do gościa. - Deverell, niestety Paignton, ale to nie z mojej winy. - Wciąż nie przyzwyczaił się do tytułu. Coates uścisnął mu rękę i Deverell odpowiedział na kolejne pytanie, którego dżentelmen nie śmiał wypowiedzieć: - Pomagam pannie Malleson w jej działaniach.

323

- Och... - Coates na szczęście nie uciekł od razu. Spojrzał na Phoebe. Deverell również wbił w nią wzrok. I czekał. Przelotnie spojrzała na niego i zwróciła się do Coatesa: - Zgadza się. Brzmi to nieco dziwnie, ale pan Paignton okazał się bardzo pomocny. - Wskazała krzesła przy stole. - Mieliśmy pewne kłopoty, ratując ostatnią klientkę. Coates zmarszczył brwi; zaczekał, aż Emmeline i Phoebe usiądą, i wybrał krzesło naprzeciwko Deverella. - Pewne kłopoty? - Przez chwilę patrzył na Phoebe, wreszcie

S R

spojrzał na Deverella - Rozumiem, że pojawiło się zagrożenie, z którym nie poradzili sobie Birtles i Fergus?

Patrząc w oczy Coatesa i widząc w nich szczerą troskę, Deverell przypomniał sobie, że kiedyś myślał o tym, iż Coates może się okazać świetnym sprzymierzeńcem. Gratulując sobie przenikliwości, kiwnął głową. - Pałkę i szpadę.

Coates zacisnął wargi. Spojrzał z wyrzutem na Phoebe. - Moja droga... Przerwała mu, unosząc dłoń. - Zanim zaczniesz kazanie, chcę ci powiedzieć, że przyjęłam propozycję Deverella, który zaoferował... - złapała się na tym, że chce powiedzieć „opiekę", lecz po chwili gładko dokończyła: -.. .dodatkową ochronę i pomoc w czasie każdej akcji. Coates wpatrywał się w nią przez chwilę, wreszcie przeniósł wzrok na Deverella. Kiwnął głową. 324

- Doskonale. Nic więcej nie powiem. W zamian za to przejdę do sprawy, z którą tu przybyłem. Czy mamy jakąś specjalną klientkę, która wymaga zakwaterowania? Skoro podjęliście akcję, spodziewam się, że tak. Phoebe kiwnęła głową i opowiedziała mu o pannie Spry. Szybko okazało się, że Coates ma rozległą sieć znajomych i współpracowników wśród bogatych kupców, bankierów i tym podobnych. - Guwernantka o nieposzlakowanej opinii, łagodnym charakterze i doświadczeniu w pracy z małymi dziećmi. Sądzę, że bez trudu

S R

znajdziemy dla niej miejsce, moi drodzy. - Coates uśmiechnął się. Zostawcie to mnie. Dam wam odpowiedź za dzień, dwa. Phoebe odetchnęła.

- Wszyscy będziemy ci bardzo wdzięczni. Dziewczyna jest cudowna, ale akurat nie mamy dla niej nic odpowiedniego. Poza tym wciąż krążą plotki o zaginionej guwernantce Chifleyów i szukanie dla niej pozycji w tych samych kręgach nie jest rozsądne. - Istotnie. Nie byłoby to dobre ani dla panny Spry, ani dla agencji. - Coates zerknął przelotnie na Deverella, lecz szybko wrócił spojrzeniem do Phoebe. - Musicie naprawdę zachować ostrożność, moja droga. Żadne stanowisko nie jest warte zaprzepaszczenia sukcesów, które do tej pory agencja odniosła. Coates pozwolił sobie na delikatną wymówkę i Deverell był mu za to niezmiernie wdzięczny; dzięki temu sam mógł się od niej powstrzymać. Aktualnie skupiał się wciąż na tym, by nie mówić 325

Phoebe rzeczy, których nie chciałaby usłyszeć, jednak obawiał się, że nie będzie w stanie powstrzymywać się zbyt długo. Phoebe skrzywiła się, lecz Coates już wstawał od stołu. Deverell również się podniósł. Uścisnąwszy dłoń Phoebe, Coates zwrócił się do niego: - Czy mógłbym zająć panu kilka minut, lordzie Paignton? - Oczywiście - uśmiechnął się Deverell. Unikając zdumionego spojrzenia Phoebe, wskazał na drzwi. - Przejdę się z panem. Coates skinął głową i zwrócił się do panny Mal-leson: - Skontaktuję się z wami za kilka dni. Kiwnął głową Emmeline i

S R

ruszył za Deverellem do drzwi. Przez chwilę szli w zgodnym milczeniu i dopiero, gdy agencja zniknęła im z zasięgu wzroku, Coates zatrzymał się i odchrząknął.

- Zakładam, że nie muszę dopytywać się o pańskie intencje, panie hrabio?

Deverell spojrzał mu śmiało w oczy. - Nie.

Coates patrzył przenikliwie i wreszcie, kiwnąwszy głową, odetchnął z ulgą. - Czy w takim razie mógłbym zapytać o pańskie zdanie na temat działalności panny Malleson? Muszę panu wyznać, że od trzech lat na swój skromny sposób wspieram istnienie agencji i w tym czasie nauczyłem się doceniać i wręcz podziwiać zaangażowanie, z jakim ratuje ona biedne dziewczęta przed... przed... - Żałosnym i niezasłużonym losem? 326

- Właśnie. - Coates zacisnął zęby. - To właśnie chciałem powiedzieć. Deverell zastanawiał się przez chwilę, jakich słów powinien użyć, by opisać swoje stanowisko. - Nie widzę żadnego powodu, dla którego miałbym ganić działania panny Malleson i jej zaangażowanie w ratowanie dziewcząt. W istocie, podobnie jak pan, podziwiam i szanuję jej pracę. Jednakowoż nie mogę i nie pozwolę na to, by narażała siebie, czy kogokolwiek z agencji, na jakiekolwiek niebezpieczeństwo. Zresztą powiedziałem jej o tym. Spojrzał w oczy Loftusa.

S R

- Zatem, mimo iż nie zamierzam w żaden sposób przeszkadzać w pracy agencji, czuję potrzebę włączenia się w jej działalność w charakterze opiekuna i strażnika. Moim celem jest chronienie Phoebe I wszystkich zaangażowanych.

Coates uśmiechnął się i wyciągnął dłoń.

- Dziękuję. Zdaje się, że doskonale się rozumiemy. Bardzo się cieszę, widząc pana u jej boku. Jeśli kiedykolwiek będzie pan potrzebował jakiejkolwiek pomocy, będę zaszczycony. Deverell uścisnął jego dłoń z uśmiechem. Wrócił do agencji z triumfalnym uśmieszkiem błąkającym się w kącikach ust. *** Wiedział, co robi, a przynajmniej tak mu się zdawało. Jednakże dni mijały i Deverell poznawał coraz lepiej działalność agencji,

327

nieuchronnie coraz mocniej się angażując. Nie tylko z powodu Phoebe, ale głównie z uwagi na cel. Dwie noce później leżał w łóżku Phoebe, przy jej boku i wpatrując się w baldachim, rozmyślał o tym, jak bardzo przywiązał się do pracy w Atenie. Prawdopodobnie nie było nic dziwnego w tym, że mężczyzna przez tyle lat zaangażowany w działalność szpiegowską wciągnął się w wojnę, którą od lat prowadziła Phoebe. Skala była oczywiście o wiele mniejsza, pole działania bardziej ograniczone, lecz wciąż chodziło o prowadzoną w ukryciu walkę dobra ze złem. Deverell czuł się tu jak ryba w wodzie. Jakby praca u boku

S R

Phoebe, zapewnianie jej bezpieczeństwa, były stworzone specjalnie dla niego. Jakby były lekarstwem na dokuczliwe, przygnębiające uczucie bezsensu, które gnębiło go przez ostatnie miesiące. Brakowało mu celu... lecz czy przywłaszczanie sobie celu Phoebe było słuszne i uczciwe?

Mruknęła przez sen i przytuliła się mocniej. Uśmiechając się, wrócił pamięcią do minionego dnia i kilku poprzednich. Poranki na ogół zostawiał Phoebe, by mogła swobodnie uczestniczyć w życiu towarzyskim. Musiała utrzymać swą pozycję jako nieodłączny cień Edith, zawsze u boku ciotki, pilnie słuchający plotek, zbierający informacje i zadający pytania. Zwykle wracała z owych wizyt z upatrzonym stanowiskiem dla którejś z klientek agencji. W tym czasie Deverell zajmował się prowadzeniem rachunków swych posiadłości, rozmowami z księgowym i wszystkimi innymi sprawami, które wymagały jego uwagi. 328

Po południu jeździł do agencji; zanim Phoebe skończyła poranne wizyty, zwykle zdążył już uciąć pogawędkę z Birtlesem i Emmeline. Kolejne godziny upływały im na doglądaniu spraw agencji. Dzięki jego doświadczeniu mogli rozwiązać kilka problemów, z którymi borykali się przez lata. Za każdym razem, gdy udało mu się pokonać taką przeszkodę, czuł ogromną satysfakcję. Życie stało się uporządkowane i wartościowe. Zaangażowanie się w pracę było jak powrót do dawnych nawyków; zupełnie się tego nie spodziewał. Był za to coraz bardziej wdzięczny - zwłaszcza Phoebe. Za to, że przyjęli jego pomoc i zaakceptowali go w swoim gronie.

S R

Zamyślił się nad minionym dniem, nieco odmiennym niż codzienna rutyna. Lady Castlereagh urządziła piknik w swej posiadłości w Surrey. Edith oświadczyła, że taka podróż zbytnio ją zmęczy, więc Deverell zawiózł Phoebe swoim powozem i spędził cały dzień u jej boku. Taka demonstracja tylko podsyciła i tak już krążące plotki, jednak Phoebe, dzięki Bogu, zdawała się zupełnie nieświadoma tego „szumu" w towarzystwie. Na pikniku spotkali Leonorę Trentham, wraz z budzącą respekt grupą ciotek i babek z rodziny Trenthamów. Przypomniawszy sobie, że przyjaciel z Klubu Niezdobytych i jego małżonka mają niezliczone zastępy starszych dam w rodzinnych posiadłościach, przedstawił sobie panie i odsunął się o krok. Leonora nie spędzała zbyt wiele czasu w towarzystwie, odkąd wyszła za mąż, i nigdy wcześniej nie spotkała Phoebe, jednakże 329

Deverell wcale nie był zdumiony, gdy damy szybko znalazły wspólny język. Zanim się pożegnali, Phoebe i Leonora były już na dobrej drodze do zażyłej przyjaźni. Zauroczona Leonora zaprosiła Phoebe z wizytą, a po chwili zaczęły rozmawiać o agencji Atena. Gdy damy żywo dyskutowały, Deverell zaczął się zastanawiać nad „siecią" swych przyjaciół i ich żon, które z kolei miały rodziny i przyjaciółki. Dzięki Klubowi Niezdobytych należał do naprawdę rozległej rodziny, której członkom był gotów powierzyć własne życie, a co za tym idzie, również i sekret agencji. W ten sposób z pewnością mogliby rozwinąć skrzydła, ale

S R

musiał zostawić tę wizję na dalszą przyszłość. Najpierw trzeba było zacieśnić więzy z Leonorą i znaczną liczbą innych dam. Zamyślił się nad planem poślubienia Phoebe. Stwierdził, że czas oświadczyn już się zbliża, choć warto było zaczekać jeszcze trochę. Pomijając wszystko, musiał brać pod uwagę, że nie może, dosłownie nie jest w stanie, spać gdziekolwiek indziej, niż przy jej boku. Kilka dni wcześniej Phoebe przesiała mu wiadomość, że Edith czuła się tak wyczerpana podróżą do Richmond, że nie zamierza wybierać się na żadne wieczorne przyjęcie. Deverell wykorzystał tę okazję i odwiedził kilka klubów dla dżentelmenów. Chciał się po prostu pokazać i posłuchać plotek. Gdy skończył obchód, doszedł do wniosku, że jest zdecydowanie za późno, by Phoebe budzić. Spędził okropną noc w swym do niedawna idealnie wygodnym łóżku w klubie. Co chwilę wahał się na granicy snu i jawy, wyciągając

330

dłoń i szukając Phoebe, której przy nim nie było. Czuł się porzucony i odarty z czegoś koniecznego do ukojenia nerwów. Nie miał zamiaru powtarzać tego przykrego doświadczenia. Oczywiście, nie czuł się dobrze ze świadomością, jak ważna stała się dla niego ta kobieta. Konieczność uwiedzenia jej miała drugą, nie mniej potężną, stronę. Kiedy już będzie jego żoną, nie będzie musiał narażać się na tak przykre uczucia, zatem powinien przede wszystkim skoncentrować się na poślubieniu jej, a cała reszta na pewno sama się ułoży. Umacniając w sobie tę decyzję, przytulił śpiącą kochankę i odpłynął w sen.

S R ***

Następnego wieczoru odnalazł ją na balu u lady Walter. Przyszła także Audrey i siedziała u boku Edith, wpatrując się w niego przenikliwie. Miał szczerą nadzieję, że ciotka powstrzyma się przed pytaniem o ich rychły ślub; ucałował dłoń Phoebe i spojrzał ponad głowami gości na muzyków.

- Jak wspaniale, walc. - Spojrzał na Phoebe. - Zatańczymy? Uśmiechnęła się i poszła z nim na parkiet. W jej oczach migotała radość i ekscytacja; chwycił ukochaną w ramiona i zawirowali. - Jak się miewa nasza ostatnia specjalna klientka? - zapytał. - Zupełnie dobrze. Z tego, co mówiła, zabraliśmy ją w ostatniej chwili. Trzy noce wcześniej przeprowadzili kolejną akcję; wszystko przebiegło zgodnie z planem. 331

- Emmeline wspominała o dwóch kolejnych wezwaniach. Zawsze mamy ich tak dużo? - Tak i nie. To najgorętszy czas w roku. W jego oczach zalśniło zdumienie. - Dlaczego? Z uwagi na trwający sezon? - Raczej z uwagi na to, że sezon niedługo się skończy. Już prawie maj. Towarzystwo zacznie się przenosić na prowincję, więc dziewczyny żyjące w poczuciu zagrożenia decydują się na jakieś kroki, zanim wpadną w pułapkę. Na prowincji domy są większe, a mężczyźni mają więcej czasu. - Zamilkła na chwilę; zatoczyli kolejne

S R

koło i Phoebe dodała: - Poza tym teraz najłatwiej znaleźć nowe miejsce. Latem rodziny rzadko zatrudniają nowych służących. Wolą zaczekać i znaleźć kogoś już po powrocie do miasta. Uniósł brwi.

- Nigdy o tym nie pomyślałem. - Po chwili znów spojrzał jej w oczy. - Więc ilu akcji się spodziewasz? Wzruszyła ramionami.

- Nie mam pojęcia. Ale na pewno więcej niż zwykle. Deverell przechylił głowę i mocniej przytulił ją do siebie, wirując w rytmie walca. Trzymał ją bardzo blisko i pomyślała, że może nawet robi to całkiem nieświadomie. Jakby zaniepokoiła go wizja nadciągających niebezpieczeństw. Jakby czuł, że musi coś przedsięwziąć. - Wiesz - zaczęła cichym głosem - jakiś czas temu zdałam sobie sprawę, że nie uratujemy wszystkich kobiet. To po prostu niemożliwe 332

i musimy zwyczajnie zaakceptować ten fakt. Edith nazywa moją pracę „małą krucjatą" i jak zwykle sięga sedna sprawy. Pogodziłam się już i wszyscy musimy się z tym pogodzić - że nie zdołam zmienić całego świata, nie uda mi się pokonać w pełni tego zła. Możemy robić jedynie to, co robimy, i utwierdzać się w przekonaniu, że fakt, iż nie zlikwidujemy problemu, nie znaczy, że całe przedsięwzięcie jest nic niewarte. Przez chwilę milczeli. Walc zbliżał się ku końcowi. - Edith jest rzeczywiście niezwykle mądra. Wydaje mi się, że odziedziczyłaś po niej tę cechę. - Zawirował w ostatnim takcie i uniósł

S R

jej dłoń do ust. - Pomoc każdej dziewczynie sprawia mi ogromną satysfakcję.

Wmieszali się w tłum, przystając, wymieniając uprzejmości i zaproszenia i zdobywając informacje.

Gdy pożegnali lady Ferguson, Phoebe uśmiechnęła się pod nosem. Deverell potrafił już równie gładko jak ona wydobywać cenne informacje od młodszych i starszych dam.

- Nie zapomnij powiedzieć Emmeline, że pani Caldecott poszukuje pokojówki. Uśmiechnął się i poprowadził ją przez tłum do kolejnego źródła wiadomości. Gdy pierwszy raz powiedział jej, że nie zamierza stać tylko i przyglądać się temu, co robi Phoebe, nie była z tego bynajmniej zadowolona. Jednak ze swym czarującym uśmiechem i towarzyskim

333

obyciem okazał się potężnym sprzymierzeńcem nie tylko w zaciszu agencji i wśród ksiąg rachunkowych. Fakt, że tak łatwo udobruchał Emmeline, Phoebe tłumaczyła jego wrodzonym wdziękiem i urokiem. Na początku nie zdawała sobie sprawy, że choć widząc go pierwszy raz, każda „specjalna klientka" odruchowo reagowała lękiem i traktowała go z podejrzliwością, Deverell potrafił rozproszyć te lęki i nawet największe podejrzenia zamienić w coś w rodzaju fascynacji. Nie nim samym, lecz tym, co sobą reprezentował. Minęło kilka dni, zanim spostrzegła, w jak zdumiewający sposób

S R

może być odbierana jego obecność w agencji. Klientki mogły wreszcie doświadczyć jasnej strony potężnego dżentelmena; Deverell stał się światłem w ciemności, żywym dowodem, który mogły obserwować własnymi oczami i stwierdzić, że nie każdy mężczyzna jest z gruntu zły i zepsuty. Że choć niektórzy z nich są wstrętni i drapieżni, inni potrafią być opiekuńczy i prawi. Wręcz musiały tego doświadczyć, zanim mogły na nowo stanąć na nogi i zdecydować się na pracę, w której przecież nieuchronnie będą napotykały mężczyzn z wyższej sfery. Deverell stał się skarbem agencji. Dzwonek alarmowy w głowie Phoebe odezwał się pierwszy raz w czasie rozmowy z pannami Berry, największymi plotkarami w towarzystwie. Były zdumiewająco natrętne i wciąż wracały do tematu towarzyszącego jej Deverella. Nie dawały się zbić z tropu.

334

Phoebe znała siostry od lat, lecz jeszcze nigdy nie widziała, by Mary tak otwarcie wypytywała dżentelmena. Jeśli zaś idzie o Agnes... była najwyraźniej przekonana, że w powietrzu wisi coś więcej niż przelotny romans. Phoebe zamknęła się w sobie. Jak z oddali słyszała Deverella, który niewzruszony bezczelnymi pytaniami starszych dam droczył się z nimi uprzejmie, lecz nie powiedział nic wiążącego. Z uroczym uśmiechem przeprosił siostry Berry i ruszył przed siebie. Phoebe ledwie zdążyła dygnąć. Z trudem zdusiła w sobie potrzebę rozejrzenia się wokoło i

S R

sprawdzenia, jak inni na nich patrzą. Co mogą myśleć. Co sobie wyobrażają.

Panny Berry były znane ze swej przenikliwości i inteligencji. Skoro uważają, że... Prawdopodobnie źle odczytały jakieś znaki. Zerknęła na twarz Deverella i stwierdziła, że w ogóle go nie wzruszyła rozmowa ze starszymi damami. Nie mogła uwierzyć, że nie zrozumiał sugestii i aluzji. Co oznaczało, że... Phoebe gwałtownie wciągnęła powietrze. Wygląda na to, że czas wyjaśnić pewne sprawy.

335

Rozdział 16 Ich relacja miała być tylko przelotnym romansem i niczym więcej. Czekając na Deverella w porannym salonie, Phoebe rozważała wszelkie zmiany, jakie zaszły w ciągu ostatnich kilku tygodni, a także to, co pozostało niezmienne. To, co się nie zmieniło, to przyszłość. Każde z nich miało inną, odrębną i własną jej wizję. Na początku Deverell chciał się z nią ożenić, jednak gdy

S R

wyjaśniła mu swój punkt widzenia, wycofał się i zaproponował romans. Od tamtej pory ani słowem nie wspominał o tym, że zmienił zdanie i ponownie rozważa poślubienie jej.

Jeśli chodziło o małżeństwo, nie pozbyła się obaw... Zmarszczyła brwi. Czyżby?

Usłyszała jakiś dźwięk i spojrzała w stronę okna. Zalany księżycowym blaskiem ogród był widoczny jak na dłoni. Przez furtkę szybko wszedł Deverell, zamknął ją za sobą na klucz, który odwiesił z powrotem na gwóźdź. Szybkim krokiem przeciął trawnik i podszedł do drzwi. Sprawnie otworzył zamek wytrychem i wszedł. Phoebe wstała, otulona cieniem. Deverell widząc jakiś ruch, utkwił w niej wzrok, lecz natychmiast ją rozpoznał i napięcie odpłynęło z jego ciała. Od razu wyczuł, że coś jest nie w porządku. - Phoebe? Co się stało? -Ja... 336

Spojrzał na nią spod przymrużonych powiek. Powoli uniósł dłoń. Phoebe rozpaczliwie chwyciła ją obiema rękami, przytrzymała mocno i oddychając płytko, powiedziała: - Chciałam z tobą porozmawiać. O... o tym, co ludzie o nas myślą. Czego oczekują. Sądzę, że powinniśmy się zastanowić... - Jedyna rzecz, nad jaką powinniśmy się zastanawiać, to to, czego chcemy. To, co dzieje się między nami, pochodzi od nas i dotyczy wyłącznie nas. Towarzystwo nie ma tu nic do powiedzenia i nie może mieć na nas wpływu. Przylgnął wargami do jej nadgarstka, czując przyspieszony puls i

S R

natychmiastową odpowiedź jej ciała.

- Pragniesz mnie, Phoebe, a ja pragnę ciebie. To jedyna rzecz, jaką powinniśmy brać dziś pod uwagę.

Nie mógł jej pozwolić na myślenie o czymkolwiek innym. Ton jej głosu, napięcie ciała, powiedziały mu, że jeszcze nie może ryzykować. Ze mimo wszystkich odniesionych sukcesów czas na rozmowę o małżeństwie jeszcze nie nadszedł. Był zbyt doświadczonym strategiem, by ryzykować całym przedsięwzięciem, zanim miał pewność, że osiągnie zwycięstwo. Phoebe wciąż miała na sobie zieloną jedwabną kreację, w której była na balu. - Chciałbym, żebyś sobie coś wyobraziła - powiedział głębokim, hipnotyzującym tonem. - Siedziałaś w ciemności i pojawił się mroczny nieznajomy. Wstałaś, żeby uciec, lecz on chwycił cię za rękę. - Wpatrując się w jej oczy, ujął szczupły nadgarstek. 337

Chciałabyś uciec, lecz on cię trzyma i... dotyka twojej piersi. Drżysz. Phoebe w istocie dygotała z podniecenia. - Chcesz się wyrwać, ale nie możesz. Wiesz, co nieznajomy chce zrobić. Co chce z tobą zrobić. Wiedziała. Zaschło jej w ustach. Nie mogła oderwać od niego wzroku, wyrwać się spod zaklęcia. Nie mogła powstrzymać budzących się zmysłów. - Twój największy problem... - Jego głos sączył się wprost do umysłu Phoebe. - Twój największy sekret polega na tym, że pragniesz tego samego, co on.

S R

Miał rację i dobrze o tym wiedział.

- Więc zrobisz wszystko, czego zażąda nieznajomy. - Zamilkł na chwilę, po czym dodał ostrzejszym tonem: - Zrobisz, czego od ciebie zażądam.

Znów zamilkł; następne słowa okazały się rozkazem. - Nie piśniesz nawet słowa. Nie odważysz się mówić. Najwyraźniej spodziewał się, że Phoebe będzie posłuszna. Zaprowadzisz teraz mrocznego nieznajomego do swojej sypialni. Phoebe zawahała się; czuła, że może się nie zgodzić, a Deverell tylko westchnie i ją puści... najwyraźniej nie miał zamiaru z nią dyskutować, a skoro nie chciał, czy naprawdę czuła taką konieczność? Teraz? Koniecznie w tym momencie? Szczerze mówiąc, wolała poddać się jego planom i poznać je ze szczegółami. Wolałaby pójść z nim do sypialni, niż zaczynać

338

dyskusję, do której nie czuła się przygotowana. Odetchnęła i otworzyła usta, by wyrazić zgodę, lecz Deverell uciszył ją palcem. - Ani słowa. Gdy już będziemy w sypialni, masz prawo wzdychać, jęczeć, krzyczeć i mruczeć. Ale ani słowa. Zaprowadź mnie na górę. W ciszy przeszli pogrążony w mroku dom. Wciąż trzymał ją za nadgarstek. Gdy dotarli do drzwi sypialni, zatrzymał się. Położył dłoń na klamce i wyszeptał do jej ucha: - Gdy przejdziemy przez te drzwi, znajdziesz się w mojej fantazji. Zrobisz wszystko, co ci powiem, bez chwili wahania. Choć

S R

będę wciąż przy tobie,o czym dobrze wiesz, tu zaczyna się fantazja. Przyszłaś na górę dość późno, cały dom już dawno śpi. Wchodzisz do swojej sypialni i, jak ci się zdaje, jesteś sama. Otworzył drzwi. - Wejdź.

Przeszła przez próg, wprost w jego fantazję. Deverell puścił jej rękę. Zrobiła jeszcze krok i poczuła, że wśliznął się za nią do pokoju jak cień. Zerknęła przez ramię na otwarte drzwi. Cofnęła się i zamknęła je. - Myślisz, że jesteś sama. Zaczynasz się rozbierać, myśląc o kochanku. Stał się jednym z cieni w głębi sypialni, poza zasięgiem światła świec. Usiadła przed toaletką i rozpuściła włosy. Zaczęła rozczesywać gęste pasma. - Myślisz o kochanku. 339

Słyszała szuranie fotela, lecz nie patrzyła w tamtą stronę. Znów coś szurnęło. Skończyła czesać włosy, wstała i zobaczyła, że na środku pokoju ustawił stojące lustro, a tuż za nim fotel. Siedział w nim wygodnie, założywszy nogę na nogę. Obserwował. Sięgnęła do tasiemek, patrząc na swoje odbicie. Gorset był mocno ściągnięty; odetchnęła z ulgą, rozluźniając sztywny materiał. - Wyobrażasz sobie, że twój kochanek tu jest i patrzy, jak się rozbierasz. To nie było trudne. Wciąż czuła na sobie jego rozpalony wzrok. Wiedziała, że to uczucie będzie narastać.

S R

- Rozbierasz się i myślisz o tym, jak by go to podniecało. Na wpół przymykając powieki, stanęła przed lustrem, by widzieć całe swe odbicie. Przyjrzała się sobie. Patrzyła na nią wysoka, szczupła kobieta o włosach w kolorze mahoniu, jasnej skórze, na wpół pogrążona w tajemniczym mroku. Powoli zsunęła suknię z ciała. Odetchnęła głęboko, spoglądając na piersi unoszące się pod cienkim materiałem koszuli. Powoli rozpięła maleńkie guziczki z przodu, aż koszula rozchyliła się do pępka, odsłaniając krągłe piersi i ciemne zagłębienie między nimi. Powoli przesunęła wzrok w dół. Rąbek koszuli sięgał tylko do podwiązek. Zerkając w bok, przysunęła stołek sprzed toaletki. Postawiła na nim prawą stopę, w powolnym, tanecznym rytmie, i obiema dłońmi zsunęła podwiązkę razem z jedwabną pończochą. Zrzuciła pantofelek na podłogę. 340

Pod Deverellem zaskrzypiał fotel. Skrywając uśmiech, Phoebe zdjęła drugą pończochę i pantofelek. Odsunęła stołek i wyprostowała się. Jej twarz się lekko zarumieniła, stała się bardziej kusząca. Wargi nabrzmiały czerwienią. Przez chwilę bawiła się rąbkiem koszuli, wreszcie powoli i leniwie zdjęła ją przez głowę... Utkwiła wzrok w lustrze. Zamarła z wyciągniętymi rękami. Nie ze wstydu czy strachu, lecz z zafascynowania. Deverell widywał ją nagą niezliczoną ilość razy, lecz ona sama nie widziała się nigdy. Nie miała pojęcia, co widzi kochanek.

S R

To, co zobaczyła w lustrze...

Czy to naprawdę ona? Wciąż czuła na sobie jego spojrzenie, skupione i gorące. Całkiem pochłonięte. Czy jej ciało naprawdę posiada taką moc?

Jego głos pogłębił się jeszcze, stał się szorstki z pożądania. - Dotknij piersi i pieść je tak, jak on by to zrobił. Nieco onieśmielona rozkazem, poddała się jednak i zadrżała z przyjemności. - Zamknij oczy. Zamknęła, wciąż pocierając i głaszcząc jedwabistą skórę. - Wyobraź sobie, że kochanek jest z tobą. - Po chwili wyczuła, że stanął za jej plecami. - Wyobraź sobie jego dłonie na swoim ciele. Rzeczywistość była bardziej pociągająca niż wyobraźnia. Dłonie Deverella zaczęły błądzić po jej ciele. Znał ją już i bez wskazówek podążał drogą, którą by wskazała. Dotykał jej tak, jak tego pragnęła, choć nie zamienili słowa ani spojrzenia. 341

Stała przed nim naga, z zamkniętymi oczami, a Deverell zamieniał marzenia w rzeczywistość. Dłonie przesuwały się po jej skórze, każda kolejna pieszczota była bardziej rozkoszna niż poprzednia, rozbudzała w niej płomień, rozgrzewała. Uwodziła na nowo. Położył dłoń na jej brzuchu i zaczął ją zsuwać niżej. - Chciałabyś, żeby twój kochanek tu był, chciałabyś poczuć go w sobie. Lecz go nie ma. Odsunął się. Nie miała pewności, gdzie teraz jest.

S R

- Więc otwórz oczy, włóż koszulę, zgaś świece i połóż się. Usłuchała. Wzięła koszulę z fotela, na którym wcześniej siedział, włożyła ją i zapięła guziki, pogasiła świece. Nagle zobaczyła jego cień przy łóżku. Poszła ku niemu. Gdy się zbliżyła, odezwał się z ciemności:

- Kładziesz się do łóżka i przykrywasz aż po brodę. Zamykasz oczy i układasz się do snu.

Phoebe wykonała polecenia. - Dopiero wtedy zdajesz sobie sprawę, że nie jesteś samą. Że istotnie w twojej sypialni jest mężczyzna. Że patrzył, jak się lubieżnie rozbierałaś. Czy to twój kochanek? Czy może ktoś inny? Nie wiesz tego. W pokoju jest zbyt ciemno, więc postanawiasz zamknąć oczy, udawać, że śpisz i zobaczyć, co zrobi przyczajony w mroku mężczyzna.

342

Wytężając słuch, Phoebe zorientowała się, że Deverell się rozbiera. Potem nastała cisza. Nagle kołdra się uniosła i po chwili czuła już przy sobie nagie, gorące i sprężyste ciało. Wsparł się na łokciu i spojrzał na nią z góry; Phoebe czuła jego wzrok na twarzy. Deverell wziął oba jej nadgarstki i uniósł nad głowę, wciskając w poduszkę. - Otwórz oczy. Zobaczyła tylko potężny cień, pochylający się nad nią, gęstszy niż mrok w pokoju. - Kim jestem? - zapytał mrocznym szeptem. - Kochankiem? Czy raczej nieznajomym? Wargi jej zadrżały.

S R

- Jesteś jednym i drugim - wymruczała. Deverell uśmiechnął się i wreszcie odnalazł jej wargi w łapczywym pocałunku. ***

Następnego popołudnia, gdy Phoebe wybrała się do Emmeline, wciąż czuła się nieco rozdrażniona. Czuła, że coś się zmieniło, nie wiedziała jednak co i w jaki sposób. Deverell siedział za biurkiem, wyciągając przed siebie nogi, wpatrzony w wielkie księgi rachunkowe. Gdy weszła, podniósł głowę i uśmiechnął się pełnym zrozumienia uśmiechem. Usta Phoebe same wygięły się w odpowiedzi. Zdjęła pelerynę i rzuciła ją na krzesło. - A zatem... - Usiadła między Emmeline i Deverellem. Zaczynajmy. Czy Loftus znalazł jakieś miejsce dla panny Spry? 343

Deverell wrócił do ksiąg, a Phoebe skupiła się na rozmowie. Po kilku minutach przyjechał Coates. Kiwnął Deverellowi głową i usiadł przy stole, kładąc przed Phoebe liścik. Otworzyła go szybko i przebiegła wzrokiem tekst. - Myślę, że ten dom będzie odpowiedni dla panny Spry. Poprzedniego dnia Loftus zażądał pełnej dokumentacji nowej podopiecznej, listów polecających i referencji. Położył dłonie na stole i kiwnął głową. - To bogata szlachta, z szerokimi koneksjami i o gołębich sercach. Nagle zorientowali się, że ich rodzina wciąż się powiększa, i gdy ich wczoraj odwiedziłem, wyglądali, jakby bardzo potrzebowali pomocy.

S R

Phoebe i Emmeline zasypały go pytaniami o gospodarstwo Follingworthów w Bloomsbury.

- Jedno ma pięć lat, drugie trzy i kolejne w drodze? - Emmeline pokiwała w skupieniu głową.

- Z pewnością będzie potrzebowała kogoś do pomocy, oprócz piastunki.

- To miejsce wydaje się idealne dla panny Spry. - Phoebe spojrzała na Loftusa. - Czy zaczęli już szukać guwernantki? Coates uśmiechnął się z dumą. - Nawet o tym nie myśleli, ale teraz już myślą. Wspomniałem o agencji Atena i sądzę, że w ciągu tygodnia zgłosi się do was pani Follingworth. Phoebe przechyliła głowę, stukając palcami w blat. 344

- Bloomsbury. Dom, który w żaden sposób nie jest powiązany z Chifleyami, zupełnie inne kręgi towarzyskie. Wygląda na dostatecznie bezpieczny, o ile nie wspomnimy nikomu o ostatnim miejscu zatrudnienia panny Spry. Emmeline przejrzała stertę dokumentów, dokładnie obejrzała jeden z nich i pokręciła głową. - Musimy zdobyć dla niej referencje, by to zatuszować. Na poprzedniej jest niestety data i życzenie powodzenia w nowym miejscu pracy, więc mamy lukę. - Musimy sfałszować jeden list - zdecydowała Phoebe. - Ty nie

S R

możesz tego zrobić. Podrobiłaś ich ostatnio za dużo. - Ty również nie możesz - odparła Emmeline - z tego samego powodu. I co teraz? Przecież Constance nie może napisać go sama.

Zapadła cisza. Loftus odchrząknął.

- Może ja spróbuję? Podpiszę się jako pani Coates. Phoebe i Emmeline spojrzały na niego bez słowa. - Nie może pan. - Deverell spojrzał mu w oczy. - Ani ja. Zbyt szorstkie pismo. Phoebe skinęła głową. - Dziękuję, Loftus, ale Deverell ma rację. Musi to napisać dama. - Zmarszczyła brwi. - Nie mogę poprosić Edith... Zadźwięczał dzwonek nad frontowymi drzwiami. Usłyszeli głos Birtlesa: - Dzień dobry, paniom. W czym mogę pomóc? Rozległ się wyraźny szelest sukien i trzaśniecie drzwi. Emmeline wstała. 345

- Zastanawiałam się, czy zastanę tu moją bratanicę, pannę Malleson. Phoebe spojrzała na Deverella szeroko otwartymi oczami. - Sądzę, że może towarzyszyć jej mój bratanek, Deverell. Czy też Paignton. Nie można było nie rozpoznać wytwornego akcentu Audrey i delikatnego głosu Edith. - To jakaś inwazja. - Deverell wstał zza biurka. Phoebe wymruczała coś bez ładu i składu, i poszła za nim korytarzem. - Ach, tu jesteście! - Audrey zobaczyła ich pierwsza.

S R

W dłoni trzymała bogato zdobione lorgnon, doskonałe zwieńczenie reszty stroju, który składał się z kilku warstw złotego i zielonego jedwabiu, satynowego turbanu w kolorze miedzi wspartego na sznurze pereł wpiętych we włosy. Najwyraźniej obecnie preferowała egipski styl. Deverell się ukłonił.

- Witaj, ciociu. - Z uprzejmą miną ukłonił się Edith. - Czemu zawdzięczam ten nagły zaszczyt? Phoebe dała mu kuksańca w bok. - Czy coś się stało? - Ach, nie, nie, kochanie. - Edith rozglądała się wokół ciekawie, omiatając wzrokiem ladę, fotele i półki z pudłami. - Chciałyśmy tylko zobaczyć... Audrey parsknęła.

346

- Stwierdziłyśmy, że skoro Deverell może cię tu odwiedzać, to i my możemy. Pomagamy ci w końcu o wiele dłużej niż on. Deverell z trudem powstrzymał śmiech, choć wiedział, że dobrze widać rozbawienie w jego oczach. Edith poklepała wciąż zdumioną Phoebe po dłoni. - Doszłam do wniosku, że już najwyższy czas, bym dowiedziała się wszystkiego, moja droga. Zwłaszcza po tym, jak biedny Fergus zarobił guza. Naprawdę mnie to zmartwiło, a nie wypada, by dama nie wiedziała, co dzieje się w jej domu. Nawet jeśli tylko udaje, że nie wie.

S R

Emmeline wynurzyła się z korytarza. Na jej widok Edith się uśmiechnęła. - A to kto?

Nieco stropiona Emmeline dygnęła głęboko. - Emmeline Birtles, proszę pani.

- Hmm, wyglądasz znajomo. - Audrey przyjrzała się Emmeline przez lorgnon. - Tylko skąd...

- Otworzyła szeroko piękne oczy. - Dobry Boże! Jesteś zaginioną pokojówką... jak też ona się nazywa... panny Ponsonby, nieprawdaż? Zniknęłaś w czasie letniego przyjęcia u lady McAllister... - Audrey zmarszczyła brwi. - To było całe lata temu. - Dokładnie pięć - podsunęła Phoebe i rzuciła Deverellowi błagalne spojrzenie. - Może moglibyśmy przejść do kuchni? - Deverell rozłożył szeroko ramiona i prawie popchnął ciotki w stronę korytarza. 347

Będziecie mogły wszystkich poznać, nie narażając się na ciekawskie spojrzenia przechodniów. - Mijając Birtlesa, stwierdził: - To jest Birtles, mąż Emmeline. We dwoje prowadzą agencję. Edith i Audrey uśmiechnęły się do Birtlesa, który spłonął rumieńcem i ukłonił się nisko. - A czym konkretnie zajmuje się ta agencja? - zapytała Audrey. - Usiądźmy - ponaglił Deverell. - Phoebe wszystko zaraz wyjaśni. Phoebe posłała mu mordercze spojrzenie, lecz szła posłusznie korytarzem. Weszli do kuchni i odkryli, że Loftus nie wykorzystał

S R

szansy czmychniecia przez tylne drzwi i mimo swej niezwykłej nieśmiałości został, by pomóc im przezwyciężyć to niespodziewane natarcie.

Oczywiście nie zdawał sobie sprawy, na co się porywa, ale przynajmniej Audrey nie zmierzyła go przez lorgnon, jak to ostatnio miała w zwyczaju. Stanęła przy stole, wpatrując się w Loftusa z roztargnieniem. Coates, trzymając przy piersi kapelusz, uporczywie patrzył w innym kierunku. Phoebe pomogła Edith usiąść. - To jest pan Loftus Coates. Od kilku lat jest dobroczyńcą naszej agencji. - Phoebe uśmiechnęła się do niego uspokajająco. - To moja ciotka Edith Balmain, o której tyle panu opowiadałam. Onieśmielony Loftus ukłonił się niezgrabnie. - To prawdziwy zaszczyt, madame. Deverell podszedł do Audrey, by podsunąć jej krzesło. Chwyciła go z całej siły za rękę. 348

- Przedstaw mnie - syknęła, nie spuszczając Loftusa z oka. Deverell z trudem uwolnił rękę i odsunął krzesło. - Mamy dziś popołudnie ciotek. Proszę pozwolić, że przedstawię swoją. To panna Audrey Deverell, która jest także matką chrzestną Phoebe. Loftus zebrał się na odwagę, odwrócił w stronę Audrey i szybko ukłonił. - Witam, panno Deverell. Nie spojrzał Audrey w oczy, ale Deverell nie winił go za to; ciotka zawsze robiła piorunujące wrażenie na mężczyznach w swoim

S R

wieku. Trzymając krzesło, zerknął na nią i stwierdził ze zdumieniem, że wyciągnęła do Loftusa rękę, nie spuszczając z niego wzroku. - Witam, panie Coates.

Loftus spojrzał na szczupłe palce Audrey, przełknął ślinę i uścisnął jej dłoń. Audrey uśmiechnęła się do niego promiennie. - Przyznaję, że to nieco intrygujące, lecz naprawdę cieszę się, że te dzieci będą miały przy sobie kogoś takiego jak pan. Puściła dłoń Loftusa i usiadła. Loftus odchrząknął. - Powinienem już iść. - Obrócił kapelusz w dłoniach. - Wpadłem tylko na chwilę i... - Nonsens! - Audrey spojrzała na niego ze swym najbardziej oszałamiającym uśmiechem. - Obie z Edith będziemy niepocieszone, że nasze nagłe pojawienie się zepsuło wam spotkanie. Byłabym szczerze wdzięczna, gdyby pan jednak został. Pańska obecność będzie dla nas prawdziwym wsparciem. - Audrey rozejrzała się 349

zaintrygowana. - Czuję się naprawdę zdumiona tym przedsięwzięciem. - Wskazała mu krzesło. - Proszę, niech pan zostanie. Odrzucenie takiej prośby było najwyraźniej ponad siły Loftusa. Zawahał się na chwilę, odłożył kapelusz i usiadł. Audrey spojrzała na Phoebe. - A teraz, kochanie, opowiedz nam, jak to wszystko działa. Phoebe zerknęła na Deverella, odetchnęła głęboko i zaczęła opisywać prace podejmowane przez agencję. Edith i Audrey zadawały wnikliwe i zaskakująco szczere pytania, wreszcie Audrey wciągnęła w dyskusję Loftusa.

S R

Phoebe nie mogła się powstrzymać od myśli, że Audrey ma niezwykłą łatwość nawiązywania kontaktu z osobami z niższych klas społecznych. Mimo całej swej mądrości Edith była wciąż powściągliwa wobec Loftusa i jeszcze bardziej wobec Emmeline. Zaś Audrey zdawała się szczególnie zainteresowana rolami, jakie obydwoje pełnili, a w jej zachowaniu nie dało się wyczuć poczucia wyższości. Wręcz otwarcie zachęcała Emmeline i Loftusa do swobodnej rozmowy. Edith również była zaintrygowana, lecz wychowana w rodzinie Mallesonów nie potrafiła przełamać bariery społecznej. Choć pochodzenie Audrey było równie nieskazitelne, zaś kręgi znajomości może nawet bardziej wyszukane, ciotka Deverella nie na darmo uchodziła za ekscentryczkę.

350

Deverell był zresztą taki sam. Widząc porozumiewawcze spojrzenia, jakie wymieniał z Loftusem, pamiętając, z jaką łatwością podbił serca Fergusa, Birtlesa i Emmeline, jego bliską zażyłość z Graingerem, którego wszak również wyratował z opresji, Phoebe stwierdziła, że owa łatwość w porozumiewaniu się z ludźmi różnych stanów nie jest, jak poprzednio mniemała, wynikiem wieloletniej pracy w wywiadzie, lecz efektem czegoś o wiele głębszego, jakimś rodzajem dziedzictwa. Sama straciła dystans do ludzi jakiś czas temu, najpierw zaprzyjaźniając się z Emmeline, potem poznając rozmaite kobiety i

S R

stwierdzając, że wszystkie odczuwają radości i lęki tak samo jak ona. Że niezależnie od tego, jakie noszą suknie, ile potrafią i z jakim akcentem mówią, tak samo zasługują na pomoc. I szacunek.

Deverell najwyraźniej nie musiał się tego uczyć; jakby to było dla niego oczywiste. Był otwarty i równie niekonwencjonalny, jak Audrey. Równie mocno czułby się odpowiedzialny za bezpieczeństwo damy, jak i jej pokojówki. I ta cecha, stwierdziła Phoebe, patrząc, jak Deverell pochyla się ku ciotce i odciąga jej uwagę od Loftusa, by ten mógł choć przez chwilę odetchnąć, była dość niezwykła, jak dla dżentelmena. *** Pięć nocy później Phoebe leżała w skotłowanej pościeli, rozgrzana i nasycona, senna, lecz jeszcze niegotowa zasnąć; z zamkniętymi oczami zdumiewała się nagłym zwrotem w jej życiu. 351

Spojrzała na Deverella poprzez mrok; spał na boku, z twarzą wciśniętą w poduszkę. Phoebe wciąż czuła się zdumiona, że mężczyzna taki jak on, mógł się okazać tak... uroczy. Szanujący zasady, które zastał, nienarzucający się ze swą władzą i potęgą, i oddający się pod władanie kobiety! Jedyne momenty, w których zdradzał chęć przejęcia kontroli, zdarzały się w czasie akcji ratunkowych. Szamotał się sam ze sobą, nie podobały mu się ani okolice, ani plany, ani niebezpieczeństwo, na jakie się narażała. Nie podobało mu się, że Phoebe bierze udział w podobnych przedsięwzięciach, że jest częścią grupy, która w środku

S R

nocy ratuje kobiety, lecz zaakceptował ten stan. Nie miał zresztą wyjścia. Żadna przerażona służąca nie uciekłaby w towarzystwie Deverella czy Birtlesa, czy jakiegokolwiek innego mężczyzny. Phoebe musiała tam być i uspokajać roztrzęsione dziewczyny. Gdy akcja szła według planu, wycofywał się i pozwalał jej przewodzić. Nie tylko zdołał rozwiewać jej lęki związane z każdą poszczególną akcją, lecz również korzystając z doświadczenia zwracał jej uwagę na sprawy, które mogła przeoczyć. Tego dnia udało jej się zebrać kilka nowych obserwacji. Od jakiegoś czasu miała zamiar odwiedzić dwie specjalne klientki umieszczone w nowych domach i sprawdzić, jak dają sobie radę. Deverell zaoferował się, że zawiezie ją do Surrey, gdzie obecnie dziewczęta pracowały. Emmeline wysłała listy i zaaranżowała spotkania w gospodach.

352

Tego ranka Deverell zawiózł ją na wieś. W gospodach siadał przy innym stole i z oddali obserwował, jak Phoebe rozmawia z dziewczynami, lecz na chwilę, zanim zdążyły się pożegnać, podchodził i kilkoma słowami, i czarującym uśmiechem, rozwiewał ich łęk. Rozmawiał z Phoebe przy dziewczętach, ujawniając swe zaangażowanie w sprawy agencji i delikatnie sugerując bliską zażyłość z jej właścicielką. Obydwie dziewczyny mrugały ze zdumienia, zaskoczone odkryciem, że dżentelmen może myśleć i zachowywać się w ten sposób. Obie chętnie przyjęły propozycję podwiezienia pod bramę domu

S R

i odeszły podniesione na duchu i, jak podejrzewała Phoebe, mniej skłonne do oceniania każdego mężczyzny jako łotra. Podróż powrotna przyniosła kolejne odkrycia. Deverell wypytywał ją o trudności, z jakimi muszą się mierzyć uratowane dziewczęta, o ich potrzeby zarówno emocjonalne, jak i materialne. O to, jak najskuteczniej wyleczyć ich lęki. Był całkowicie skupiony, pochłonięty tematem, oddany sprawie.

Chciała kontynuować rozmowę wieczorem na przyjęciu u lady Hubert, lecz grała tam głównie rolę jego obrońcy. Bale i przyjęcia, w których do tej pory brali udział, nie były wydarzeniami związanymi z rynkiem matrymonialnym, jednak to spotkanie okazało się jednym z pierwszych tego rodzaju. Mimo iż Deverell wyraźnie okazywał jej względy, przez cały wieczór nachodził ich nieprzerwany sznur dam pragnących odświeżyć znajomość i mających nadzieję na wyrwanie go spod wpływu Phoebe. 353

Deverell uczepił się jej sukni i nieraz musiała go ratować z opresji. Doprawdy, niektóre z dwuznacznych sugestii wywoływały na jej policzkach rumieńce wstydu i zażenowania. Cały szereg wydarzeń w czasie tego wieczoru zaowocował jasną konkluzją: Deverell potrzebuje żony, która wspomoże go we wszystkich działaniach i będzie jego tarczą na niezliczonych towarzyskich imprezach, w których musi uczestniczyć. Z komentarzy różnych dam domyśliła się, w jakiej jest sytuacji, zaś o resztę zapytała Audrey, która zdumiewająco często pojawiała się w agencji. Partnerstwo.

S R

Powtarzała to słowo w duchu, jakby chciała sprawdzić, czy dobrze się z nim czuje.

Deverell stał się partnerem w jej działaniach, lecz co z jego obowiązkami? Podobnie jak ona miał liczne zobowiązania i powinien się im poświęcać.

Lecz dlaczego się tym przejmowała? Odpowiedź zależała od tego, co naprawdę ich łączy.

Jeśli tylko romans, to prędzej czy później pożądanie zacznie przygasać, aż wreszcie przeminie i obydwoje zajmą się swoimi sprawami. Jeśli jednak wkradło się między nich coś innego, staną się coraz bardziej nierozłączni. Ich nadzieje, marzenia i aspiracje z każdym dniem będą się splatać coraz silniej, a przecież właśnie to mogła zaobserwować w zachowaniu Deverella. Zatem, jeśli to nie romans, to co? Partnerstwo, owszem, ale dokąd ich ono doprowadzi? 354

Gdy nalegała na romans, nie wiedziała, że jest możliwa między nimi jakakolwiek inna więź. A jeśli tak...? Deverell już raz zmienił zdanie. Co by się stało, gdyby teraz ona zmieniła zdanie? Czy zdoła go przekonać, by na powrót rozważył małżeństwo z nią? Czy tego właśnie pragnęła? Nierozwiązana zagadka ukołysała ją do snu.

Rozdział 17

S R

- Proszę, moja droga. - Audrey położyła przed Phoebe świeżo napisany list z referencjami. - Potrzebujesz ich więcej? Phoebe przeczytała list i spojrzała na nią z uśmiechem. - Na razie nie. Dziękuję bardzo, jest wspaniały. - Oczywiście. Daj mi znać, jeśli będziesz potrzebowała pomocy. Audrey wyszła. Po chwili usłyszeli trzask frontowych drzwi. Deverell spojrzał na Phoebe; wymienili uśmiechy i wrócili do swoich zajęć. Gdy okazało się, że zupełnie zapomnieli o referencjach dla panny Spry, Audrey pomogła z prawdziwą radością. Wraz z Edith zadeklarowały, że będą dostarczać tego rodzaju dokumentów, gdyż był to właściwie jedyny sposób, w jaki mogły przysłużyć się agencji. Deverell podejrzewał, że Audrey świetnie się bawi, odwiedzając rozmaite domy i przeprowadzając w nich śledztwa,

355

zaś z jej artystycznym zacięciem nie miała najmniejszego problemu z podrabianiem pisma rozmaitych dam. - Z tym listem - mruknęła Phoebe, odkładając kolejną kartkę Dulcie powinna dać sobie radę z lady Huntwell. W ten sposób zapewnią nowy dom kolejnej dziewczynie. Nadszedł bardzo gorący okres i w kolejce czekały już trzy akcje ratunkowe. Frontowe drzwi trzasnęły znowu; Deverell podniósł głowę. Przez chwilę słuchali głosów dobiegających z biura; jakaś kobieta rozmawiała z Emmeline, zbyt cicho, by zrozumieli treść. Kobieta nie

S R

spędziła wiele czasu w biurze. Gdy wyszła, Emmeline przybiegła do kuchni. Stanęła w progu, skąd mogła jednocześnie obserwować, czy nikt nie wchodzi do biura. Twarz miała zatroskaną. - To naprawdę bardzo dziwne.

- Co takiego? - Birtles wszedł przez tylne drzwi, z workiem ziemniaków na ramieniu. - Gdzie mam to położyć? Emmeline pokazała palcem drzwi spiżarni i powiedziała: - To była moja siostra Rose. Wpadła, żeby opowiedzieć o tej dziewczynie z domu, gdzie gospodynią jest pani Camber, o której myśleliśmy, że będzie potrzebowała pomocy. No więc wygląda na to, że sama uciekła. Deverell zmarszczył brwi. - Uciekła? - upewniła się Phoebe. Emmeline kiwnęła głową. - Tak twierdzi pani Camber. Rozmawiała z tą dziewczyną. Była napastowana przez krewnego pana domu i zdawało się, że bardzo 356

potrzebuje naszej pomocy, ale dziś rano okazało się, że znikła. Camber sądzi, że jej sytuacja stała się tak rozpaczliwa, że nie mogła czekać dłużej i po prostu zrobiła to na własną rękę. Wszyscy pomyśleli o młodej, samotnej dziewczynie na ulicach Londynu. - No cóż - westchnęła Phoebe. Minę miała smutną i zrezygnowaną. - Możemy pomóc tylko tym, które tego zechcą. Emmeline skinęła głową i wróciła za ladę. Birtles mruknął pod nosem, po czym także wrócił do swoich spraw. Phoebe zajęła się listami, a Deverell patrzył na jej pochyloną głowę i myślał.

S R

Dziewczyna uciekła, czy może...?

***

W innej części Londynu Malcolm Sinclair wspiął się na trzy strome schodki do drzwi domu przy Threadneedle Street. Otworzył je i wszedł do środka; nie patrząc na boki, od razu ruszył na pierwsze piętro. Pokoje na końcu korytarza mieściły biura Draytona i Spółki, partnerów biznesowych pana Thomasa Glendowera. Malcolm zastukał głośno i wszedł. Nie minęła minuta i został wprowadzony do kancelarii. Drayton był człowiekiem średniego wzrostu, niepozornym i odrobinę niewychowanym, jednakże posiadał wyjątkowe zdolności ekonomiczne. Z szerokim uśmiechem wstał zza biurka. - Witam, panie Glendower, jakże miło pana widzieć. Malcolm uśmiechnął się z rezerwą i uścisnął dłoń agenta. - Mam nadzieję, że wszystko idzie zgodnie z planem? 357

- Oczywiście, sir. - Drayton wskazał Malcolmowi fotel przy biurku. - Z przyjemnością powiadamiam pana, że przedsiębiorstwo Bonnington wpłaciło już należną dywidendę. Drayton zdał szczegółowy raport Malcolmowi--Thomasowi Glendowerowi, który słuchał z uwagą, choć jednocześnie część jego umysłu wciąż rozmyślała o faktach i postaciach, sprawdzała, porównywała i oceniała możliwości, planowała kolejne kroki w ryzykownej grze, której Drayton i Thomas Glendower byli znaczącym elementem. Może nawet kluczowym.

S R

Henry nie miał pojęcia o istnieniu Thomasa Glendowera, jak również o zdolnościach finansowych i biznesowych Malcolma. Tymczasem firma młodzieńca nabierała rozmachu. Wróciwszy do miasta, kierowany trudną do zidentyfikowania potrzebą, Malcolm rozbawił samego siebie nowym, przybranym nazwiskiem. Rozpoczął współpracę z Draytonem, chcąc zarazem ukryć, jak i pomnożyć sporą sumę, którą zdołał zgromadzić w czasie pobytu w Oksfordzie. Młodzieniec uwielbiał się zakładać, a także grać w karty. Zresztą zwykle wygrywał, więc tym bardziej lubił grać o spore sumy. Grał honorowo i uczciwie, nigdy nie oszukiwał, gdyż równie mocno jak hazard uwielbiał ryzyko, lekki dreszcz wyzwania. Po kilku latach zaczął uważać, że znalazł się w Oksfordzie, by udzielić kolegom cennej lekcji, niestety mało który wziął ją sobie do serca.

358

Z czasem zaangażował się poważnie w interesy z Draytonem. Poznał zasady pomnażania pieniędzy i rozwinął w sobie wrodzony talent. Praca w firmie przynosiła mu mnóstwo satysfakcji. Właściwie to nawet dobrze. Z czasem Thomas Glendower i jego osiągnięcia zaczęły coraz więcej dla Malcolma znaczyć. Choć sam stworzył tę postać, teraz bez wahania stanąłby w jej obronie. Jednocześnie stwierdził, że w Draytonie od samego początku pociągało go skupienie i zapracowanie agenta w połączeniu z jego trudnym do opisania, banalnym wyglądem. Ponadto, podobnie jak Malcolm, Drayton uwielbiał zarówno udane transakcje, jak i

S R

pieniądze. Słuchając jego raportu, Malcolm gratulował sobie w duchu wyboru takiego agenta. I sposobu, w jaki upłynniał duże sumy pieniędzy.

Drayton skończył przedstawiać raport.

- Wspaniale! - Malcolm uśmiechnął się lekko. Sięgnął do kieszeni po plik notatek oraz swoją część zysku ze sprzedaży dwóch ostatnich kobiet handlarzom niewolników. Choć Henry cierpiał na ciągły brak gotówki, nie wiedzieć czemu nie wtrącał się zupełnie w operacje finansowe podopiecznego. Nigdy nie zapytał o pieniądze, jakie otrzymywał Malcolm w zamian za dostarczanie handlarzom najładniejszych służących. Jak zawsze arogancki i ślepy na wszystko, co działo się dokoła, był pewny, że Malcolm oddaje mu całą kwotę. Za każdym razem Malcolm ze zdumienia kręcił głową, widząc tę naiwność. W rzeczywistości połowa zarobku z porwań trafiała na 359

konto pana Thomasa Glendowera. Nonszalancko rzucił pieniądze na stół Draytona. - Proszę to dopisać do mojego konta. I zainwestować w coś interesującego. Sądzę, że ta okazja z Północnym Kanałem wygląda obiecująco. Oczy Draytona zalśniły, gdy sięgał po pieniądze. - Oczywiście, sir. Świetny wybór. Gdy Drayton zliczał pieniądze i rozkazywał kancelistom wpisywać rozmaite kwoty do różnych ksiąg, Malcolm wrócił myślą do sprawy, która w ostatnich dniach bez przerwy zaprzątała mu

S R

głowę. Zastanawiał się nad ślepą arogancją Henry'ego. Gdy w stosownej chwili Malcolm napomknął o wpłacaniu gotówki z handlu służącymi na fikcyjne konto, Henry tylko ryknął śmiechem i oświadczył, że jego pozycja i opinia będą go zawsze chroniły i stawiały poza wszelkim podejrzeniem.

Być może kilka lat temu Henry miałby rację, lecz ostatnimi czasy nasłuchał się plotek i nabrał podejrzeń, że władze zaczynają z uwagą przyglądać się jego operacjom. Z pewnością zaś zaczęło się zmieniać prawo i nie było już tak pobłażliwe. Lecz podczas gdy Malcolm chętnie zaprzestałby ciemnych interesów z handlarzami niewolników, Henry miał na ten temat odmienne zdanie. Malcolm nie potrzebował ich pieniędzy, lecz Henry był już uzależniony od ich wpłat, czy też, ściślej mówiąc - od pistoletów, które mógł dzięki temu kupować.

360

Niestety, Henry był zatwardziałym głupcem i nie przyjmował do wiadomości spraw oczywistych. Malcolm nienawidził głupców, a szczególnie brzydził się zatwardziałymi, aroganckim uparciuchami. Jednak najsilniej zaprzątała jego myśli widoczna słabość Henry'ego. Prawdopodobnie stawał się coraz bardziej bezbronny i nawet nie zdawał sobie z tego sprawy. Więc... Drayton stwierdził, że zapisał już wszelkie kwoty i inwestycje; Malcolm spojrzał na niego z uśmiechem i wstał. Gdy tylko zamknęły się za nim drzwi biura, całkowicie skupił się na problemie, który nieuchronnie się zbliżał.

S R

Henry dbał wyłącznie o siebie i Malcolm nie mógł nic na to poradzić. Nie czuł się też za niego odpowiedzialny. Zdołali jakoś wytrzymać ze sobą niemal piętnaście lat i nadszedł czas na pójście własnymi drogami. Za kilka tygodni Malcolm skończy dwadzieścia jeden lat i przejmie kontrolę nad spadkiem, który pozostawił mu ojciec. Wtedy wyjdzie z cienia Henry'ego i przetnie więzy, które dotąd krępowały mu ruchy.

Jednakże, Malcolm przymrużył oczy, zanim nadejdzie ten szczęśliwy dzień, należy się upewnić, że tonący Henry nie pociągnie go za sobą na dno. Istniały na to pewne niewyszukane sposoby i Malcolm nie zawaha się ich użyć, by zapewnić sobie bezpieczne lądowanie. Szedł powoli ulicą, rozważając kolejne kroki. *** - Trzy akcje ratunkowe w ciągu tygodnia, właśnie pobiliśmy nasz rekord! - Phoebe delikatnie stuknęła kieliszkiem w kubek 361

Deverella, uśmiechając się promiennie. - Dzięki naszej wspanialej drużynie: Britlesowi, Fergusowi, Scatcherowi, Graingerowi i Deverellowi - kiwnęła głową każdemu po kolei - wszystkie akcje przebiegły sprawnie i bez przeszkód. Zaś dzięki Emmeline, Loftusowi, Audrey i mnie, już zdołaliśmy znaleźć nowy dom dla jednej specjalnej klientki oraz stanowiska do sprawdzenia dla pozostałych dwóch. Birtles wysoko podniósł kufel. - Za Agencję Atena! Wykrzyknęli wesoło i spełnili toast.

S R

Deverell rozejrzał się po niezwykłej gromadce. Wszystkie twarze były rozjaśnione radością i dumą. Trzy akcje w tak krótkim czasie stanowiły naprawdę świetny wynik.

Scatcher, zajmujący się handlem antykami niewiadomego pochodzenia, był szorstkim w obyciu łajdakiem, lecz serce miał miękkie. Wciąż odnosił się do Deverella z daleko posuniętą ostrożnością. Z kolei Deverell, pod wpływem Phoebe, zaakceptował go w pełni. Był skłonny przyznać, że dzięki obyciu w interesach, umiejętności błyskawicznego podejmowania decyzji i świetnie wyszkolonemu instynktowi Scatcher był wyśmienitym kompanem. W czasie ostatniej ucieczki w porę zauważył patrol straży nocnej i oszczędził wszystkim nader nieprzyjemnych konsekwencji. Deverell z trudem tłumił śmiech na widok Audrey i Edith poklepujących Scatchera po ramieniu. Nigdy by się nie spodziewał, że

362

zobaczy taką scenę. Trzy tak całkowicie odmienne osoby żywo dyskutowały o dalszych losach uratowanych dziewczyn. Loftus stał obok Audrey, choć w zasadzie, to ona stała obok niego. Ciotkę najwyraźniej coś przyciągało do boku Coatesa i choć Deverell przyglądał im się nad wyraz uważnie, nie potrafił rozgryźć, czy fascynacja Audrey wynika wyłącznie z ciekawości, czy... z czegoś innego. Tak czy siak, nigdy wcześniej nie widział, by Audrey tak mocno się na kimś skupiała. Phoebe wsunęła dłoń pod jego ramię i ruszyła ku Loftusowi. - Wiesz, jedyne, co zakłóca moją radość, to fakt, że w ogóle

S R

istnieją sytuacje, w których dziewczęta potrzebują pomocy. Deverell ujął jej dłoń.

- To prawda. - Sam również o tym myślał. - Jednak, jak kiedyś rozsądnie zauważyłaś, możemy tylko robić swoje i ufać, że Bóg zajmie się resztą.

- Hmm... Nie przypominam sobie, bym kiedykolwiek mówiła coś podobnego, jednakże masz rację. - Spojrzała mu w oczy. Dziękuję, że do nas dołączyłeś. Nie dalibyśmy rady z trzema akcjami, gdyby nie ty i Grainger. - Grainger i ja świetnie się przy tym bawimy - odparł oschle Deverell. - Zawsze o tym pamiętaj. - W porządku. - Phoebe spojrzała na stojącą przed nimi grupkę. Wiesz - zniżyła głos do szeptu - chyba jeszcze nigdy nie widziałam Edith tak ożywionej i zaangażowanej. Praca w agencji dobrze jej robi. Deverell wyszczerzył się w uśmiechu. 363

- Nieco skandaliczne podłoże naszej pracy tak ją podnieca. Phoebe roześmiała się głośno. *** Późnym wieczorem, wspinając się ciemnymi schodami do sypialni Phoebe, Deverell podjął decyzję, którą wolałby odłożyć na później. Bal u lady Carnaby zgromadził samą śmietankę towarzyską Londynu. Pojawiło się nawet kilku znakomitych dżentelmenów, by zabłysnąć w towarzystwie. Ledwie weszli, Audrey wysłała go po napoje dla niej i Edith. Najpierw przechwycił go lord Grimsby, potem

S R

lady Hendricks. W czasie, gdy z trudem torował sobie drogę do małego salonu, gdzie podawano napoje i przekąski, Phoebe stała przy boku Edith. Wracając ze szklaneczkami, przystanął na chwilę, by sprawdzić, czy w czasie jego nieobecności żaden dżentelmen nie postanowił spróbować swego szczęścia.

Okazało się, że nikt nie próbował lub jeśli zaryzykował, to zdążył już odejść. Phoebe stała wciąż obok Edith i gawędziła z Audrey. Widok ten wydał mu się nienaturalny. Phoebe była bardzo atrakcyjna, jednak żaden dżentelmen nie podszedł, żeby z nią porozmawiać. Kiedyś sądził, że wynika to z jego własnego zaborczego zachowania, lecz... Przy boku Deverella stanął młody dżentelmen i zapatrzył się w tym samym kierunku. Przystojny, elegancki, kilka lat młodszy od Paigntona, najwyraźniej przyglądał się Phoebe. Deverell spojrzał na niego natarczywie. W końcu młodzieniec uśmiechnął się nieśmiało. 364

- Właśnie się zastanawiałem... - Wskazał ruchem głowy pogrążoną w rozmowie Phoebe. - Jest prześliczna, nie sądzi pan? Jaka szkoda, doprawdy. Deverell zamrugał. - Szkoda? - Owszem. Pewnie był pan na wojnie, skoro pan niczego nie wie. Deverell pokiwał głową. - Czego nie wiem? - Że stojąca tam panna Malleson, którą obydwaj obserwowaliśmy, jest damą, jakiej należy bezwzględnie unikać. Jej język jest ostry jak szpada.

S R

Powinna nosić ze sobą tablicę z ostrzeżeniem: „Uwaga, śmiertelnie niebezpieczna, podchodzisz na własne ryzyko". - Rzeczywiście? - Deverell z wysiłkiem stłumił uśmiech, lecz spojrzał na Phoebe i od razu spoważniał. - Dlaczego? Może pan wie? Dżentelmen pokręcił głową.

- Nie mam pojęcia. O ile się orientuję, zachowywała się tak, odkąd w ogóle pojawiła się w mieście. Niezliczone zastępy dżentelmenów próbowały z nią swych sił, lecz wszyscy uciekali z podkulonymi ogonami. - Po chwili dodał: - Słyszałem ostatnio o jakimś dzielnym druhu, który postanowił okiełznać smoka, lecz ponieważ nie widzę go nigdzie w pobliżu, chyba skończył podobnie, jak jego poprzednicy.

365

Deverell poczuł pokusę przyznania się, że to właśnie on jest owym legendarnym świętym Jerzym, lecz się powstrzymał. Kiwnął głową dżentelmenowi i przebił się przez tłum do Phoebe. Przypomniał sobie próby, jakie czyniła, by go zniechęcić. Robiła wszystko, co w jej mocy. Widocznie inni dżentelmeni nie uznawali tego ani za zabawne, ani za śmieszne. Pozostało jedynie rozwiązać zagadkę. Miał szczerą nadzieję, że Phoebe opowie mu o tym, zanim poczuje się zmuszony zapytać. Co wywołało jej niechęć do mężczyzn? Prawdopodobnie to samo zdarzenie stanowiło fundament założenia agencji.

S R

***

Deverell dotarł do sypialni. Nadszedł czas, by dowiedział się wszystkiego.

Phoebe stała przy oknie, wciąż ubrana w suknię balową. Oplotła się ramionami i spoglądała na cichą ulicę. Zerknęła na niego przez ramię, uśmiechnęła się i odwróciła do okna. Położył dłonie na jej ramionach. - Co robisz? - Myślę... - Oparła się o jego tors. - Nasza dzisiejsza uroczystość skłoniła mnie do rozważenia tego, jak zaczęła się nasza praca, co do tej pory przeżyliśmy i do czego doszliśmy. Deverell się nie odezwał. Wsunął dłonie pod jej ręce i objąwszy w talii, przytulił mocno. Zerkając na jej twarz, dostrzegł delikatny uśmiech. Najwyraźniej wspomnienia były przyjemne.

366

- W pierwszym roku, niedługo po tym, jak uratowałam Emmeline, założyliśmy agencję. Fergus, Skinner, Emmeline, Birtles i ja. Birtles uciekł zaraz po Emmeline - był ogrodnikiem w posiadłości, gdzie pracowała. Przez dwa lata namawiał ją, by za niego wyszła. Deverell westchnął w duchu. Miał nadzieję, że przekonanie Phoebe nie zajmie mu aż tyle czasu. - W pierwszym roku uratowaliśmy dwie pokojówki. W kolejnym cztery. Wtedy dołączył do nas Loftus. Próbowaliśmy umieścić jedną z klientek w jego domu, lecz zorientował się, że ma podrobione referencje i przyszedł z tym do nas. Gdy wyznaliśmy mu całą prawdę,

S R

wyszedł i spodziewaliśmy się najgorszego. Lecz wkrótce wrócił i zaoferował pomoc. Z czasem angażował się coraz bardziej. - A agencja ratowała coraz więcej kobiet. - Zgadza się. - Skinęła głową, wyraźnie zadowolona. - W ostatnim roku udało się dziewięć akcji. W tym już mieliśmy osiem „klientek", a szykują się kolejne.

- W tym jedna jutro. - Deverell musnął jej włosy policzkiem. Nie zapominaj też o sukcesie oficjalnej działalności agencji. Dzięki waszej pracy niezliczona ilość kobiet szukających pracy znalazła miejsce w bezpiecznych domach. - Prawda. - W głosie Phoebe rozbrzmiewało szczęście. Westchnął. - Phoebe, muszę cię o coś zapytać. Po prostu muszę to wiedzieć. Nie miał żadnego rozsądnego powodu, prócz emocji, nad którymi wyraźnie nie panował. 367

- Co takiego? - zapytała. - Chciałbym... wiedzieć, co takiego się stało, że postanowiłaś założyć agencję. Phoebe długo milczała. Deverell nie naciskał na nią. Nie odezwał się słowem. Fakt, że wciąż wspierała się o jego ciało, wygodnie wtulona w zagłębienie ramienia, upewniał go, że nie zamierza odruchowo uciec. Zastanawiała się. W końcu wymamrotała: - To było bardzo dawno temu. - Zdaję sobie z tego sprawę. Proszę, opowiedz mi. Westchnęła i oparła się o niego mocniej, kładąc mu głowę na ramieniu i zaciskając palce na jego dłoni.

S R

- Byłam na wsi z ciotką Marion. Miałam siedemnaście lat i jeszcze nie zaczęłam pojawiać się w towarzystwie. To było moje pierwsze przyjęcie, urządzane przez starszego członka Izby Lordów i brało w nim udział wielu bardzo wykwintnych gości. Zaproszenie tam było wyjątkowym wyróżnieniem, zaś mnie, kompletnie niedoświadczoną, przejmowało trwogą.

Głos Phoebe stał się cichy i odległy. Deverell zdał sobie sprawę, że usiłuje sobie odtworzyć scenę, którą dobrze pamięta, lecz o której przez wiele lat nie chciała myśleć. - Spędziłyśmy tam trzy dni. Nadeszła noc wielkiego balu, który okazał się niezwykłym wydarzeniem. Ludzie zjeżdżali się z całej okolicy i uwaga wszystkich skupiała się od razu na mnie. Muszę przyznać, że czułam się tym oszołomiona, kręciło mi się w głowie. Byłam niemal pijana sukcesem. Sala balowa pękała w szwach. 368

Przyległe salony także były pełne gości. Miałam wrażenie, że się duszę. Szukałam Marion, ale wciąż otaczali mnie młodzi dżentelmeni, którzy prosili mnie do tańca, wciągali w pogawędkę. I wtedy... - Glos jej się zmienił. - Jeden z dżentelmenów, bliski znajomy gospodarza, przyszedł mi z pomocą. Tak mi się przynajmniej na początku zdawało. W uprzejmy sposób... - Zamilkła na chwilę. - Rozgonił młodzieńców, tłumacząc im, że potrzebuję chwili odpoczynku, i zaproponował przechadzkę po galerii. Wszędzie spacerowały tłumy gości, on zaś twierdził, że

S R

jedynie w galerii będzie chłodno i cicho. Chciałam uprzedzić Marion, że wychodzę, lecz zapewnił mnie, że nie ma takiej potrzeby. Że to przyjęcie na prowincji, a nie bal w Londynie. Po dłuższym milczeniu podjęła:

- Poszłam z nim, lecz okazało się, że nie miał na myśli głównej galerii przy frontowych schodach, lecz korytarz w jakimś odległym skrzydle, opuszczony i cichy. Rzeczywiście było tam chłodno, jak obiecał. Było też ciemno, zaś po bokach znajdowały się ukryte w cieniu alkowy i zakamarki. Nie czułam się swobodnie, lecz... tłumaczyłam sobie, że jestem przewrażliwiona. Nie spostrzegłam w porę niebezpieczeństwa, nie wierzyłam, że cokolwiek może mi grozić, dopóki nie było za późno. - Co się stało? Zacisnęła dłonie na jego rękach, poczuł, że drży.

369

- Zaczął robić mi dwuznaczne propozycje. Byłam zgorszona i okazałam swoje niezadowolenie, ale to tylko bardziej go rozzuchwaliło. Pamiętam ten dziki wzrok... - Zadrżała i przełknęła ślinę. - Przycisnął mnie do ściany. Nie wiedział, co go do tego skłoniło i mógłby myśleć nad tym i sto lat, a nie dociekłby prawdy. Obrócił się płynnie i przycisnął Phoebe do ściany. - W ten sposób? Przysunął się blisko, więżąc ją własnym ciałem. Przez okno

S R

wpadało do sypialni słabe światło, lecz Deverell doskonale widział jej twarz. Otworzyła szeroko oczy i wpatrywała się w niego z przestrachem. Po chwili uspokoiła się i powiedziała: -Tak. - I co wtedy zrobił?

- Usiłował mnie pocałować. - Usiłował?

- Walczyłam z nim. Wyrywałam się. Pochylił głowę i zmiażdżył jej wargi pocałunkiem. Rozchylił na siłę jej usta i wpił się w nią gwałtownie, aż obydwojgu zabrakło tchu. Po chwili podniósł głowę i spojrzał w lekko zamglone oczy Phoebe. - Nie musisz ze mną walczyć. Uwielbiasz, kiedy cię całuję. - Tak. - A potem? - A potem... - Oblizała nabrzmiałe wargi. 370

- Szamotaliśmy się. Chciałam się wyrwać, lecz był ode mnie o wiele silniejszy. Trzymał mnie przy ścianie i zaciął podciągać suknię. - Tak? - Deverell chwycił jedną ręką brzeg jej spódnicy. Wpatrując się w jego oczy, odetchnęła niespokojnie. - Tak. - Głos jej drżał, lecz nie był to już strach. Raczej pożądanie. -I co potem? Co było dalej? Piersi Phoebe falowały w urywanym oddechu. - Wepchnął nogę między moje uda. - W ten sposób?

S R

Phoebe westchnęła i oparła głowę o ścianę. - Tak... Właśnie tak. - Wtem zmarszczyła brwi. - Nie, zupełnie inaczej. Przy nim nie czułam się tak dobrze. - Znów westchnęła. Było całkiem inaczej niż... - Inaczej niż ze mną. - Tak. Było okropnie.

To właśnie chciał usłyszeć. Zapewnienie, że jej przeszłość nie może już stanąć między nimi. Ani teraz, ani później. Zaczekał, aż Phoebe spojrzy mu w oczy. -I co dalej? Odetchnęła głęboko. - Do galerii weszły trzy pokojówki, objuczone termoforami do łóżek gości. Gawędziły wesoło i zanim się spostrzegły, weszły prosto na nas. Odskoczyły i zastygły z przerażenia. Nie wiedziały, jak się

371

zachować. On się obrócił w ich stronę, a ja skorzystałam z okazji, wyrwałam się i uciekłam. - Tu nie ma żadnych pokojówek. - Nie ma. - Wargi jej zadrżały. - Nie ma tu nikogo, kto mógłby cię powstrzymać... Spojrzał jej w oczy. - Tylko ty. Phoebe wsunęła dłoń w jego włosy i przyciągnęła do siebie. - Ja nie chcę, żebyś przestawał. I pocałowała go namiętnie.

S R

Zwarli się w mocnym uścisku i dali się porwać przenikającej na wskroś ekstazie, przetaczającej się przez ich ciała jak fala. Jednak nawet na chwilę nie rozluźnili objęć, jakby chcieli do ostatniego momentu przeżyć razem rozkoszne drżenie.

Gdy fala odeszła, opadli na łóżko, zbyt wyczerpani, by w ogóle się poruszać, zbyt nasyceni, by dbać o cokolwiek. Oddychali głośno. Deverellowi zdawało się, że słyszy głośne uderzenia dwóch serc. Wtulona w niego Phoebe nagle zachichotała. Spojrzała na niego lśniącymi oczami. - Ach, to było... - Chciała podnieść rękę, lecz nie zdołała. Wspaniałe! Cudowne. Tyko nie każ mi się ruszać przez jakiś czas. - Poleżymy tu z godzinę lub dwie, aż wreszcie się zorientuję, gdzie jest góra, a gdzie dół. Roześmiała się, najwyraźniej zadowolona, że potrafiła wzbudzić w nim taką słabość. Jej śmiech poruszył go do głębi; doszedł do 372

wniosku, że jest równie rozkoszny, jak urywane jęki, które wydobywały się przed chwilą z jej ust. Po chwili udało mu się unieść na łokciu. Spojrzał jej w twarz, napawając się rozanieloną miną. Przez chwilę się wahał, lecz przecież musiał się dowiedzieć. -I co było dalej? Otworzyła oczy i spojrzała na niego poprzez mrok. Westchnęła. - Uciekłam do swojej sypialni i wezwałam Skin-ner. Została ze mną. Kiedy później zajrzała do mnie zaniepokojona Marion, powiedziałam jej, że rozbolała mnie głowa. Omówiłam wszystko ze Skinner. Doszłyśmy do wniosku, że nic nie mogę zrobić. Gdybym

S R

zaczęła się skarżyć, pewnie wiekszość zebranych uznałaby, że kłamię, by zwrócić na siebie uwagę. Może część gości uwierzyłaby mi, lecz nie chcieliby w ogóle o tym słuchać. Ponadto wstydziłabym się strasznie i sprowadziłabym ogromny kłopot zarówno na Marion, jak i na gospodynię, która była dla nas ogromnie miła. - Nie licząc tego, że zaprosiła pod swój dach dżentelmena, o którym zapewne wiedziała, że dybie na młode dziewczęta. Phoebe przypomniała sobie naiwną, niewinną dziewczynę, którą wtedy była. - Istotnie. Nie licząc tego. Po chwili Deverell zapytał: - Kto to był? Postanowiła nie wyjawiać nazwiska. - On... Kilka lat później, gdy tylko wymyśliłam, jak to zrobić, zemściłam się na nim. Deverell zmarszczył brwi. -Jak? 373

- Dowiedziałam się, że ożenił się dla pieniędzy i całkowicie zależy od funduszów żony, a co za tym idzie, od jej kaprysów. Wtedy spędzałam już większość czasu z Edith i wiedziałam, jak działają plotki. - Spojrzała mu w oczy. - Jego żona nie miała o niczym pojęcia. Oczywiście, w całym towarzystwie była jedyną osobą, która nie wiedziała o lubieżnych skłonnościach męża. Wypuściłam plotkę. Było to bardzo łatwe, biorąc pod uwagę, jak bardzo ludzie ufają Edith i łączą mnie z jej osobą. Wystarczyło powiedzieć, że słyszałam od kogoś... Plotka dotarła do jego żony z kilku różnych źródeł, i ta zaczęła go dyskretnie obserwować. Po kilku dniach miała już dowody

S R

na to, że plotka nie jest całkiem zmyślona. Od tamtej pory obydwoje mieszkają na prowincji. Z tego, co słyszałam, żona trzyma go na bardzo krótkiej smyczy. W końcu uderzyłam go w najczulszy punkt - w jego dumę. Stał się pośmiewiskiem dla całego towarzystwa, bo wszyscy wiedzą, dlaczego nie pojawia się w mieście. Oczywiście, jego żona nie wydaje żadnych przyjęć. Deverell pokiwał głową. - Przypominaj mi, żebym nigdy nie odważył się stawać przeciwko tobie. Dżentelmen, którego spotkał na balu, miał absolutną rację. „Uwaga, śmiertelnie niebezpieczna, podchodzisz na własne ryzyko". - Powierzyłam ci wszystkie moje sekrety. W zamian za to chcę poznać któryś z twoich. Deverell zamrugał. - Nie sądzę, bym miał jakiekolwiek sekrety, które mogłabyś chcieć poznać. 374

- Ależ oczywiście, że masz. - Spojrzała na niego uważnie. Powiedz mi, jak to jest, że niezależnie od tego, jak wyglądasz, jak bardzo przypominasz kwintesencję moich lęków... - Zamilkła, jakby sama zgubiła się we własnych myślach. - Dlaczego w tobie te wszystkie cechy są tak urocze? Patrzył na nią poważnie, wreszcie musnął ustami jej wargi. - Bo tamci są źli, a ja nie. Bo - pocałował ją delikatnie - jestem dla ciebie stworzony. Nie zadawała więcej pytań. Po długim, leniwym pocałunku rozebrali się w ciemności i wśliznęli się pod kołdrę, tuląc się nawzajem do snu. ***

S R

- Jak to, zniknęła? - Phoebe patrzyła na Emmeline z niedowierzaniem. Deverell podniósł głowę znad ksiąg. - Rozpłynęła się w powietrzu - upierała się Emmeline, ponuro patrząc w stronę korytarza. - Tak jak poprzednia, tylko tym razem dziewczyna dobrze wiedziała, że przyjdziemy po nią tej nocy, więc dlaczego miałaby uciekać? Deverell zerknął w stronę biura. - Czy to jej gospodyni? - Tak. Pani Stanley. Pomogła zorganizować całą akcję. Jest zakłopotana, lecz... - Emmeline wzruszyła ramionami - przecież to nie jej wina. - Poproś ją, żeby do nas zajrzała - powiedział Deverell. - Może uda nam się rzucić nieco światła na te wydarzenia. 375

Pani Stanley zatrzymała się w progu, mnąc w dłoniach kwiecistą torbę. Na widok Phoebe i Deverella szeroko otworzyła oczy; dygnęła nerwowo, mierząc ich zdumionym spojrzeniem. Deverell uprzejmie wskazał jej krzesło, lecz pani Stanley najchętniej by uciekła. - Och, wejdź, oni nie gryzą. - Emmeline popchnęła gospodynię do krzesła. - Po prostu porozmawiaj z nimi i może coś z tego zrozumiemy. Pani Stanley przycupnęła na brzegu krzesła, przełykając ślinę. - Lizette nie mogła się doczekać waszej pomocy. Przysięgam, że nie mam pojęcia, jak to możliwe, że zniknęła tej nocy. Nie jest głuptasem.

S R

- Zniknęła? - Deverell starał się wyglądać niegroźnie. - Tak. Wieczorem jeszcze była z nami, a rano... - Czy jej ubrania i inne rzeczy zostały w pokoju? Pani Stanley pokiwała głową.

- Musiała wybiec w pośpiechu, bo zostawiła wszystko, ale... wzruszyła ramionami - kto wie?

Deverellowi nie podobało się podejrzenie krystalizujące się w jego umyśle. - Uważam, że powinna pani powiadomić straż o zniknięciu Lizette. Oczywiście, jest mało prawdopodobne, że ją znajdą, jednak trzeba dopilnować formalności. Pani Stanley ponuro skinęła głową. - Zgoda. Prawdopodobnie powinnam to zrobić, jednak jak świat światem, nie znajdą jej. Tak samo, jak nie znaleźli Berty pani Higgins. 376

Deverell pochylił się. - Kogo? - Pani Higgins jest gospodynią u państwa Wrigleyów na South Audley Street. Jedna z jej pokojówek, śliczna Berta, która pracowała u niej przez sześć lat, zniknęła znienacka dwa tygodnie temu, podobnie jak Lizette. - Pani Stanley potrząsnęła głową. - Pani Higgins zawiadomiła miejską straż, ale to nic nie dało. Od tamtej pory już nie widziała Berty. Deverell wahał się przez chwilę, w końcu jednak zapytał: - Powiedziała pani, że Berta była śliczna. Spodziewam się, że Lizette również?

S R

- Och, tak. Urocza była z nich parka. Sam pan rozumie, na pokojówki wybiera się najładniejsze dziewczęta. Deverell nie odpowiedział; wstał, żegnając się z panią Stanley. Nie mógł zrobić nic więcej, zatem jeszcze raz poprosił, by zgłosiła się do straży miejskiej. Po chwili zadźwięczał dzwonek i gospodyni wyszła.

W czasie rozmowy Birtles siedział cicho w fotelu przy kominku. Spojrzał na Deverella. - Myślisz, że coś się za tym kryje? Deverell spojrzał na Phoebe i zobaczył w jej oczach to samo pytanie. - Sądzę - powiedział, ostrożnie dobierając słowa - że te zniknięcia są już zbyt częste, by je ignorować. Trzy bardzo ładne

377

dziewczęta w ciągu dwóch tygodni i wszystkie pracowały w bogatych domach w Mayfair. - Zdecydowanie nie podobała mu się konkluzja. - To ten sam teren, na którym my zwykle pracujemy - zauważył Birtles. - Istotnie. - Deverell starał się zachować kamienną twarz. - Na razie nic nie możemy zrobić. Oprócz, rzecz jasna, powiadomienia straży. Przynajmniej dopóki nie mają więcej informacji. Przez chwilę zastanawiał się nad sprawą i oglądał ją z każdej strony, lecz nie potrafił znaleźć punktu zaczepienia. Zbyt mało wiedział, by

S R

kogokolwiek niepokoić, nawet tych, którzy prawdopodobnie potwierdziliby jego obawy, że dzieje się coś złego. Spojrzał na poważnego Birtlesa.

- Dopóki nie rozwiążemy tej zagadki, musimy podjąć dodatkowe środki ostrożności. Phoebe skrzywiła wargi.

- Cóż, przynajmniej dziś nie musimy się tym martwić. Akcja właśnie została odwołana.

Rozdział 18 - Nadchodzi. Phoebe wskazała palcem szczupłą, owiniętą w pelerynę postać zbiegającą niepewnie z tylnych schodów jednego z domów przy Curzon Street.

378

Deverell ledwie zaszczycił wątłą postać spojrzeniem i znów skupił się na obserwowaniu gęstych cieni wypełniających alejkę, w której stał z Phoebe. Była to już szósta akcja, w której brał udział i zdecydowanie najmniej mu się podobała. Choć znajdowali się niedaleko szerokich alei Mayfair, do tylnego wejścia domu musieli się dostać plątaniną wąskich uliczek połączonych przecznicami. Było tu zdecydowanie za dużo drzwi i bram, a wszystkie pogrążone w mroku. Właściwie z każdej strony mógł nadejść ktoś zupełnie niezauważenie. Powtarzał sobie w kółko, że to nie wojna, a Phoebe i jej ludzie

S R

nie są żołnierzami, których posyła do ataku, lecz jego umysł wciąż przywoływał tę wizje-

Phoebe przestąpiła z nogi na nogę, wpatrując się w służącą ostrożnie idącą uliczką w stronę majaczącego w ciemności powozu. Deverell ścisnął jej ramię. - Idź do niej.

Nie musiał powtarzać dwa razy. Phoebe ruszyła przed siebie energicznym krokiem. Choć była szczelnie owinięta peleryną z kapturem, na pierwszy rzut oka było widać, że jest kobietą; przestraszona pokojówka przystanęła, zaciskając palce na torbie, lecz nie uciekła. Deverell po raz kolejny rozejrzał się wokoło. Dłonie go świerzbiły. Fergus siedział na koźle, Grainger stał u wylotu alejki, osłaniając drogę ucieczki, Birtles trzymał straż przy skrzyżowaniu, a Scatcher pilnował powozu. 379

Deverell czuł nieprzepartą chęć pójścia za Phoebe, trwania przy jej boku, jednak gdyby zobaczyła go pokojówka, mogłaby wpaść w panikę i uciec. Phoebe potrzebowała kilku chwil, by uspokoić dziewczynę i zapewnić ją, że wszystko jest w porządku. Po takiej rozmowie służące wciąż patrzyły na niego i resztę mężczyzn z niepokojem, jednak ufały Phoebe na tyle, że zgadzały się wsiąść do powozu. Phoebe podeszła do dziewczyny i coś do niej powiedziała. Deverell widział, jak część lęku i napięcia odpływa z jej twarzy. Poszła ku powozowi. Phoebe odwróciła się i przywołała go gestem.

S R

Deverell ruszył ku niej i nagle poczuł, jak włosy jeżą mu się na karku. Zobaczył, że między nim i Scatcherem poruszył się jakiś cień, wychynąwszy z wąskiej szczeliny między budynkami. Deverell rzucił się biegiem, widząc, że wysypuje się stamtąd coraz więcej cieni. Usłyszał za sobą stłumione przekleństwa i odgłosy bójki. Machnął ręką do Phoebe. - Wsiadaj do powozu!

Phoebe odwróciła się i bez ruchu wpatrywała w zamieszanie przy powozie. Dwóch mężczyzn wypadło z ciemności obok pokojówki, odepchnęli ją na bok i ruszyli na Deverella. Musiał się na chwilę zatrzymać i zająć napastnikami. Kilka szybkich ciosów, kilka kopniaków w kolana i leżeli na chodniku zwijając się z bólu. Deverell szybko ocenił sytuację. Scatcher zatrzymał grupę rzezimieszków i mimo swej drobnej postury dawał im porządnego łupnia przy wydatnej pomocy Graingera. Jednak jeden z drabów 380

zdołał się przedrzeć do Phoebe. Stanął między nią a pokojówką, patrząc to na jedną, to na drugą. Było zupełnie jasne, że nakazano mu schwytać kobietę i nie wiedział, którą wybrać. W końcu zdecydował się na Phoebe. Czerwona mgła przesłoniła Deverellowi oczy. Mężczyzna zaczął ciągnąć Phoebe w dół uliczki; walczyła zaciekle, tłukąc go wolną ręką. Zaklął szpetnie i z całej siły uderzył ją w twarz... W tej chwili dosięgnął go precyzyjny cios Deverella. Nie tracąc czasu, Paignton chwycił Phoebe za ramię. - Do powozu!

S R

Popchnął ją ku pokojówce i stanął naprzeciw draba, który podniósł się już i ział wściekłością. Ruszył na Deverella z pochyloną głową. Jednak łajdak nie dorastał Deverellowi do pięt, więc po kilku chwilach leżał znów na chodniku.

Deverell tylko przelotnie spojrzał, czy Scatcher i Grainger dają sobie radę, i pobiegł do powozu. Ciągnąc bliską histerii pokojówkę, Phoebe otwierała drzwi. - Wsiadaj! - popchnęła służącą do środka. Deverell dobiegł do nich, chwycił pokojówkę w talii i wrzucił do powozu. Potem zaś wrzucił do środka Phoebe i zatrzasnął drzwi. - Zostańcie tu! Na koźle nikogo nie znalazł. Konie drobiły niespokojnie, bliskie spłoszenia. Deverell pobiegł za powóz, gdzie Birtles usiłował odepchnąć trzech mężczyzn. Fergus właśnie zeskoczył z kozła, by mu 381

pomóc. Trzaskając batem odpędził napastników, którzy jednak wciąż usiłowali zaatakować. Gdy z ciemności wyłonił się Deverell, zastygli ze zdumienia. Wymienili niespokojne spojrzenia i dochodząc do wniosku, że nie mają szans, rozbiegli się. Fergus zaklął i chciał za nimi ruszyć, lecz Deverell złapał go za ramię. - Zostaw. Lepiej stąd znikajmy. Przywołany do porządku Fergus kiwnął głową i wspiął się na kozioł. Deverell odprowadził Birtlesa do powozu. - Wsiadaj.

S R

Upewniwszy się, że Birtles wskakuje do powozu, Deverell podszedł do koni i spojrzał w dół ulicy. Trzech rzezimieszków znikało między domami. Kawałek dalej Grainger i Scatcher wciąż trzymali się na nogach, lecz ich przeciwnicy nie odstępowali. Deverell wskoczył na kozioł.

- Jedź. Zbierzemy ich po drodze.

Fergus trzepnął lejcami i zniecierpliwione konie ruszyły nerwowo. Przeciwnicy Graingera i Scatchera usłyszeli turkot i po chwili zobaczyli jadący prosto na nich powóz. W jednej chwili czmychnęli w wąską alejkę. - Wskakujcie! - krzyknął Deverell. Scatcher podbiegł bez chwili wahania. Grainger wyraźnie miał ochotę na pościg, lecz usłuchał pana. Gdy tylko wskoczyli na tylną

382

półkę dla lokajów, Fergus zaciął konie. Wyjechał z alejki i skierował się do agencji. Deverell rozsiadł się na ławeczce. - Lepiej pokręć się trochę po mieście. *** Dopiero kiedy usiadła przy kuchennym stole w agencji, Phoebe miała szansę zastanowić się nad tym, co się wydarzyło. Rozejrzała się, uważnie przyglądając się „swoim ludziom", jak nazywał ich Deverell. On również siedział przy stole, zaciskając dłonie na parującym kubku. Już wcześniej opatrzyli siniaki Birtlesa, zaś Phoebe, z pomocą Emmeline, zdołała uspokoić rozhisteryzowaną służącą. Molly Doyle

S R

leżała na jednym z wąskich łóżek na piętrze, okryta ciepłą kołdrą, i dziękowała Bogu za ocalenie.

Emmeline postawiła przed Phoebe filiżankę z kawą. Podziękowała uśmiechem. Birtles sączył gorący, zapewne bardzo mocny, grog. Fergus wstał od kominka i przysiadł się do stołu. Po chwili dołączyli jeszcze Scatcher i Grainger. Deverell zaczekał, aż wszyscy dostaną herbatę i usiądą.

- Cieszę się, że wszyscy jesteśmy w miarę zdrowi i cali. Udało nam się wyjść bez szwanku z opresji, ale... - Rozejrzał się po twarzach siedzących za stołem osób i wreszcie spojrzał na Phoebe. - Kim byli? Dlaczego na nas napadli? I czy spróbują zaatakować ponownie? - Na pewno nie należeli do domu, z którego zabraliśmy dziewczynę - powiedział Birtles. - To były jakieś rzezimieszki. I na pewno nie zaatakowali nas dla zabawy. Scatcher kiwnął głową. 383

- To były szumowiny. Ktoś ich wyciągnął z rynsztoka. - Rozpoznałeś któregoś? - zapytał Deverell. Scatcher pokręcił głową. - Nie byli z naszej dzielnicy, ani nawet z East Endu, gdybyś mnie pytał o zdanie. - Przez chwilę sączył herbatę, wreszcie dodał: Pewnie z Southwark*. East End, Southwark - zamieszkiwane przez biedotę dzielnice Londynu. - To, co mnie najbardziej niepokoi - odezwał się Fergus - to, dlaczego to zrobili.

S R

To samo martwiło Phoebe. Fergus spojrzał na nią przelotnie i wpił wzrok w Deverella.

- Czy to możliwe, że tym razem nam się udało wyrwać im dziewczynę, ale poprzednim razem oni nas uprzedzili? Deverell zawahał się.

- Rzeczywiście można to tak ująć - przyznał. - Jednak... Zamilkł, wpatrując się w kubek ze zmarszczonymi brwiami. - Nie wyciągajmy pochopnych wniosków, spróbujmy to przedyskutować. Tamten gang... jeśli zakładamy, że krył się za zniknięciami, o których słyszeliśmy, to wygląda na to, że skupia się na specyficznym rodzaju kobiet. Widzieliście przecież Molly Doyle. Fergus, Scatcher i Grainger pokręcili przecząco głowami. - Jest Irlandką, pokojówką i bardzo ładną, jeśli nie śliczną, dziewczyną. Pani Higgins opisała nam tamte dwie również jako

384

ślicznotki. To oznacza, że jakiś gang porywa piękne pokojówki. Mayfair jest, rzecz jasna, najlepszym terenem dla takich łowów. - Ale... dlaczego? - Emmeline zadała pytanie, które wszystkim cisnęło się na usta. Deverell spojrzał na nią ponuro. - Tylko jedno przychodzi mi do głowy. Gang pracuje dla handlarzy ludźmi. Emmeline syknęła, Phoebe wstrzymała oddech. Birtles zamrugał gwałtownie. - Nie sądziłem, że to jeszcze możliwe.

S R

- Niestety, tak - odparł Deverell. - Powraca cyklicznie. Handlarze plądrują Londyn przez kilka miesięcy, może nawet rok i znikają, lecz pojawiają się gdzie indziej - w Bristolu, Liverpoolu czy Southampton. Podobno zrobili się bardzo wybredni. Szukają młodych, pięknych i najchętniej niewinnych kobiet. - Po chwili stwierdził: Wygląda na to, że właśnie wrócili do Londynu. - Zatem - odezwała się Phoebe - podczas gdy my ratujemy najbardziej atrakcyjne służące, które często stają się ofiarami swych panów, inny gang stara się je porwać. - Niestety. I właśnie dlatego będziemy musieli coś z tym zrobić, gdyż prowadząc dalej naszą działalność, prędzej czy później natkniemy się na nich znowu. Czy też, mówiąc precyzyjnie, znów zaczną nas szukać. - Nocą, w wąskich alejkach - Fergus kiwnął głową. - Będą wiedzieli, gdzie nas znaleźć. 385

- Byłoby to nieprzyjemne - odparł Deverell - lecz stałoby się o wiele gorzej, gdyby nas nie napadli, tylko śledzili z ukrycia i trafili za nami aż tutaj. Zgodny pomruk potwierdził jego myśli. Deverell odczekał chwilę, by wszyscy zdążyli pojąć wszystkie aspekty sytuacji. - Musimy dokonać wyboru - powiedział cicho. - Właściwie powinniśmy zrobić to już teraz. - Jakiego wyboru? - zapytała Phoebe. - Możliwe są dwa rozwiązania. Pierwsze z nich zakłada, że nie robimy nic, by powstrzymać gang, z uwagi na bezpieczeństwo

S R

agencji. Zwijamy żagle i czekamy, aż gang skończy swe żniwo w Londynie i przeniesie się na inne pole. Może to potrwać tygodnie albo i miesiące. W tym wypadku zagrożone dziewczęta musiałyby dać sobie radę same. Nie moglibyśmy nawet przyjmować ich pod dachem, gdyby zdobyły się na ucieczkę na własną rękę. Nawet to mogłoby sprowadzić wilki pod nasze drzwi.

W kuchni rozległ się głęboki pomruk. Deverell podniósł rękę. - Zanim odrzucicie to rozwiązanie, zastanówcie się dobrze. Agencja ocaliła już wiele kobiet i ocali ich jeszcze więcej, pod warunkiem że będzie istniała. Jeśli nie zgodzimy się na chwilowe zawieszenie działalności, ryzykujemy zarówno dalszym istnieniem samej agencji, jak i losem wielu kobiet. Twarze zgromadzonych przy stole były śmiertelnie poważne. Wszyscy rozważali w duchu jego słowa.

386

- A czym dokładnie ryzykujemy? - zapytała wreszcie Phoebe. Jakie jest drugie rozwiązanie? - Trzeba powstrzymać handlarzy. Fergus spojrzał na niego niespokojnie. - Jak? Dziś udało nam się wyjść cało, ale następnym razem może być ich więcej, a na pewno nie będzie więcej nas. Deverell uśmiechnął się. - I tak, i nie. Nie zamierzałem czyhać na nich nocami w bocznych uliczkach. To byłoby nazbyt śmiałe. Jednakże mam pewnych znajomych, którzy będą doskonale wiedzieli, jak sobie z

S R

nimi poradzić. Właściwie spodziewam się, że będą zachwyceni informacją, że taki gang działa na ulicach Londynu i trzeba się nim szybko zająć. Jednak w czasie, gdy moi znajomi zajmowaliby się gangiem, co może potrwać tydzień czy dwa, my musielibyśmy być jeszcze bardziej ostrożni niż zwykle. Absolutnie nie wolno by nam było zwracać uwagi pracodawców na nasze „specjalne klientki". Choć nasze działania nie są wprost nielegalne, niektórzy mogliby mieć zastrzeżenia innej natury. I wciąż musielibyśmy unikać kontaktu z handlarzami. - Spojrzał w oczy wszystkim po kolei, także Phoebe. Nie jesteśmy w stanie z nimi walczyć. Przy odrobinie szczęścia schwytają ich policjanci i co najmniej deportują, więc agencja będzie mogła nadal działać swobodnie. Jednak powiadomienie władz niesie ze sobą ryzyko, że ktoś odkryje nasze sekretne działania. Z pewnością zachowamy wszelkie środki

387

ostrożności w każdej kolejnej akcji, jednak nie możemy w pełni przewidzieć, co się wydarzy, gdy już uruchomimy lawinę. Phoebe zastanawiała się, czemu Deverell tak usilnie się w nią wpatruje. Dlaczego wydaje jej się, że mówi głównie do niej. - Zatem - podsumował - istnieją dwa rozwiązania. Oba są dobre i mają szansę powodzenia. Pierwsze jest całkowicie bezpieczne, ale pozwala handlarzom kontynuować porwania. Drugie jest ryzykowne, lecz przy odrobinie szczęścia rozgromi gang na dobre. Wciąż się w nią wpatrywał. Phoebe wyczuła, że Deverell na coś czeka... wreszcie zrozumiała.

S R

Jej ludzie, jej agencja... jej decyzja.

Spojrzała w spokojne oczy Deverella i zaczerpnęła z nich siłę. - Sądzę, że właściwie nie mamy wyboru. Nie możemy pozwolić tym łajdakom na dalsze porwania i patrzeć na to z założonymi rękami. Fundamenty działania naszej agencji są dokładnie odwrotne niż ich wstrętny proceder. - Odetchnęła głęboko. - Uważam, że powinniśmy wybrać drugie rozwiązanie. Trzeba zawiadomić władze. Nikt nie próbował się z nią sprzeczać. Zadanie Deverella polegało na powiadomieniu władz i naprowadzeniu ich na trop gangu. Przyjął je bez wahania i dodał jeszcze, że na czas walki z gangiem należy tym bardziej ukrywać sekretne działania agencji przed tymi, którzy jeszcze ich nie znają. *** Następnego ranka po śniadaniu, wchodząc na piętro klubu, przypomniał sobie rozmowę, którą odbyli z Phoebe w jej łóżku. W 388

czasie dyskusji w agencji opisał ryzyko, jakie może ponieść ich mała organizacja, jednak osobny temat stanowiło ryzyko, jakie podejmowała Phoebe. Jej reputacja. Gdyby kiedykolwiek wyszło na jaw, że jest właścicielką agencji pośrednictwa pracy, która po godzinach specjalizuje się w ratowaniu służących przed molestowaniem, zostałaby całkowicie wykluczona z towarzystwa. Środowisko, w którym żyli, było przesiąknięte hipokryzją. Pomijając inne uczucia, którymi ją darzył, Deverell doszedł do wniosku, że chce być przy niej już do końca życia. Phoebe doskonale rozróżniała, co jest dobre, a co złe, które zasady można naginać, które

S R

łamać, a które są nietykalne. Które ryzyko należy podejmować, a którego nie. Trudno było wymarzyć sobie lepszą żonę dla kogoś z doświadczeniem życiowym Deverella.

Wszedł do biblioteki i usiadł przy biurku. Pół godziny później wezwał Gasthorpe'a.

- Dostarcz je najszybciej, jak to możliwe. - Wręczył kamerdynerowi listy do wiceksięcia Trenthama i markiza Dearne - A to - wetknął mu w rękę plik kartek - daj Crowhurstowi, gdy tylko wstanie. W czasie śniadania Gasthorpe poinformował go, że ostatniej nocy zawitał do klubu Gervase Tregarth, hrabia Crowhurst. Z punktu widzenia Deverella wybrał idealny moment. Gasthorpe obejrzał listy z zaciekawieniem. - Coś wisi w powietrzu, panie hrabio?

389

Gasthorpe służył jako major w kilku różnych wojnach i zawsze czuł zbliżające się niebezpieczeństwo. - Zgadza się. - Deverell wstał. - Zwołuję na dziś zebranie. Weźmie w nim udział panna Malleson, co zapewne zaszokuje pozostałych dżentelmenów, ale nic nie mogę na to poradzić. Z uwagi na liczbę gości będziemy zmuszeni spotkać się w bibliotece. - Oczywiście, panie hrabio. Zasady są niezwykle istotne, lecz trzeba również być elastycznym. Na którą godzinę? - Zaplanowałem na szesnastą, ale może być później. Jestem pewien, że Trentham, Dearne i Crowhurst oraz panna Malleson i ja

S R

będziemy na czas, jednak nie wiem, czy pozostali zdążą do nas dołączyć.

Gasthorpe spojrzał na pana ze zdumieniem. Deverell uśmiechnął się i poklepał kamerdynera po ramieniu.

- Życz mi szczęścia. Idę do Whitehall okiełznać lwa. ***

Głodnego, wściekłego i obrażonego lwa, który tylko czekał na okazję pożarcia kogoś, kto by się odważył wejść mu w drogę. Siedząc przy biurku Dalziela, Deverell nie spuszczał z oka przystojnego dżentelmena, który z uwagą wysłuchiwał jego historii o porywanych pokojówkach, niweczonych akcjach ratunkowych i charakterze zaangażowanych w to mężczyzn. Wciąż zastanawiał się, jak długo jeszcze Dalziel będzie tropił swego mitycznego zdrajcę. Miesiąc wcześniej, gdy Jack Warnefleet pojawił się w mieście, byli blisko sukcesu, lecz w ostatniej chwili długo tropiony zdrajca 390

Dalziela wymknął się z zastawionej na niego pułapki. By tego dokonać, zabił swego sprzymierzeńca, co tylko dowodziło, jak bezwzględnym jest człowiekiem. Bezwzględność Dalziela nigdy nie była tajemnicą. Choć twarz miał równie nieprzeniknioną jak zawsze, Deverell zauważył w jego oczach cień frustracji. Nie był pewien, co wywołało takie napięcie. Właściwie potrzebował pomocy Dalziela w kwestiach administracyjnych - przyjaciel mógł jednym zdaniem otworzyć wiele drzwi i zachęcić do współpracy różne wydziały policji i straży. Niezależnie od porażki, jaką poniósł przy ostatniej akcji, wciąż był

S R

niezwykle wpływowym człowiekiem. Deverell spostrzegł w nim dobrze znane napięcie - potrzebę zrobienia czegoś, działania, dokonania czegoś konkretnego.

Nazywali to wojną nerwów. Była to nieodparta chęć działania, którą z czasem nauczyli się bezwzględnie tłumić w obliczu wyższej konieczności. W tajnych służbach była to umiejętność nieodzowna i często ratująca życie. Dalziel jednak cierpiał nie z powodu przeciągającego się czasu, lecz z uwagi na brak zastępczego wroga, na którym mógłby skupić rozsadzającą go energię. Charakter Dalziela nie godził się łatwo z porażką. Nagle Dalziel spojrzał na Deverella przytomniej. - Handlarze ludźmi. Wystarczyły dwa słowa wypowiedziane głębokim, kulturalnym głosem z delikatnym wydźwiękiem obrzydzenia i Deverell miał już

391

pewność, że pomoc urzędowa to absolutne minimum, które otrzyma od przyjaciela. - Czy ta agencja jest bezpieczna? - Na ten moment raczej tak. Trudno się spodziewać, by handlarze jakoś ją namierzyli. Dalziel stanowczo kiwnął głową. - Świetnie, możesz na mnie liczyć. Niewolnictwo w każdej formie jest wstrętne, a istnienie w Londynie gangu, który porywa kobiety, w dodatku przy wydatnej pomocy kogoś z towarzystwa, to obraza boska i ohyda ponad wszelkie wyobrażenie. To, że się pomylili

S R

i niemal porwali pannę Malleson, oznacza, że mogą zagrozić nie tylko służbie. I masz całkowitą rację, nie możemy tego zostawić straży. Poza tym - oczy Dalziela zabłysły drapieżnie - skoro niektórzy podejrzani należą do towarzystwa, straż miejska nigdy nie dostanie się do salonów, do których my możemy swobodnie wejść. „My" - zauważył w duchu Deverell.

- Jakie masz propozycje? - zapytał wreszcie Dalziel uprzejmym tonem. Deverell nie dał się zwieść. Jego niedawny dowódca już szykował się do walki i Deverell mógł się tylko cieszyć, że są po tej samej stronie. - Zwołałem zebranie w klubie, na dziś o czwartej po południu. Będzie Crowhurst i prawdopodobnie Trentham, a także Dearne. St. Austell, Torington i Warnefleet są w swoich letnich posiadłościach i zanim wymienię z nimi listy, będzie już po wszystkim. 392

- Istotnie. Poza tym, skoro niedawno się pożenili, mogą mieć zgoła odmienne plany na najbliższe dni. - Dalziel zerknął w kalendarz; Deverell nie był pewny, czy ostatni komentarz miał być zjadliwą ironią, czy zwykłym stwierdzeniem faktu. - Szesnasta w Klubie Niezdobytych. - Dalziel spojrzał mu w oczy. - Przyjdę na pewno. *** Tego ranka Malcolm ponownie odważył się zakłócić spokój swego opiekuna. Usiadł z gracją w fotelu przy biurku i czekał z anielską wręcz cierpliwością na chwilę uwagi. Wreszcie Henry podniósł głowę znad pudła, w którym przekładał dokumenty. Twarz miał nieprzeniknioną.

S R

- A więc? - zapytał rozkazującym tonem. Z udawaną skruchą Malcolm strzepnął nieistniejący pyłek z rękawa.

- Sprawiliśmy im pewien kłopot, ale...

- Ale co??? - ryknął Henry i z hukiem trzasnął czerwonym pudłem o biurko. - Mieliście dać im nauczkę.

- Och, jestem przekonany, że zrozumieli, o co nam chodzi. Malcolm lekko zmarszczył brwi. Był do głębi poruszony i zaskoczony wydarzeniami ostatniej nocy. Z niewiadomych przyczyn czuł się też zagrożony. - Obserwowałem całą akcję z pobliskiej bramy. Nie widzieli mnie. Muszę jednak przyznać, że wcale mi się nie spodobało to, co zobaczyłem. Henry jęknął głucho.

393

- Co, do diabła, chcesz przez to powiedzieć? Malcolm wahał się przez chwilę, przypominając sobie całą scenę. - Jeden z tamtych... naprawdę potrafi walczyć. I nie mam na myśli, że jest bokserem czy zaprawionym awanturnikiem. Nawet nie zaliczyłbym go do członków Gentleman Jackson*, był o wiele skuteczniejszy. - Znów ujrzał wizję wysokiej, szczupłej, groźnej postaci, jej zwinnych ruchów, niezwykłej siły i kontroli własnego ciała. - Był... jakiś inny i zdecydowanie groźny. Nie udało mi się go dokładnie obejrzeć, ale gdybym miał go opisać, powiedziałbym, że wyglądał jak żołnierz.

S R

Gentleman Jackson - klub bokserski dla dżentelmenów. - Hmm... - Henry zamknął pudło i odsunął je na bok. - Wygląda na to, że kimkolwiek są, najęli sobie prawdziwy talent. - To nie wszystko. - Malcolm spojrzał opiekunowi w oczy. Była z nimi kobieta. Pomagała uspokoić pokojówkę. - Kobieta? - Henry uniósł brwi i parsknął. - Nie wiem, dlaczego jestem zaskoczony. To pewnie kochanka tego żołnierza. Malcolm przechylił głowę. - Chifley również bełkotał, że gdy wybiegł z domu, w alejce natknął się na jakąś kobietę. On także doszedł do wniosku, że to kochanka jednego z porywaczy. Jednakże... - zaczekał, aż Henry spojrzy mu w oczy - jeśli to była ta sama kobieta, to nie jest wyłącznie kochanką. Należy do wyższych sfer. Nie mogę sobie przypomnieć jej imienia, ale z pewnością widziałem ją już w tym sezonie.

394

Henry zmrużył oczy; Malcolm niemal słyszał myśli przetaczające się po głowie starca. - Wmieszaj się w wir życia towarzyskiego. Jest szczyt sezonu, a ty przecież masz wolny wstęp do każdego domu. Dowiedz się, kim jest nasza tajemnicza dama. - Oczy Henry'ego błysnęły zimno jak lód. - Nie zbliżaj się do niej. Dowiedz się tylko, jak się nazywa, a potem zorganizujemy jakieś prywatne spotkanie i zapytamy ją, dla kogo pracuje. Jestem pewien, że wyciągniemy z niej wszystko. Henry najwyraźniej już cieszył się na tę myśl. Malcolm powiedział:

S R

- Od dziś zacznę bywać w towarzystwie. Henry otrząsnął się, spojrzał na niego ponuro i otworzył pudło. - Przyjdź do mnie, gdy tylko dowiesz się, kim ona jest. ***

- Przyjdzie tu? - Tristan wysoko uniósł brwi. - No, no. Musiało go to zaintrygować.

Phoebe spojrzała na zdumioną twarz Tristana i równie zaskoczoną minę Christiana; odgadując jej myśli, Deverell powiedział: - Nasz były dowódca jest w pewnym sensie prawem samym w sobie. - Kimkolwiek tak naprawdę jest. - Gervase zerknął na Phoebe. Przedstawia się jako Dalziel, ale to nie jest jego prawdziwe nazwisko. Nie udało nam się ustalić, jak się naprawdę nazywa i dlaczego trzyma to w tajemnicy. 395

Christian i Tristan przyjechali wcześnie, Gervase w ogóle nie wychodził. Wszyscy trzej czekali w bibliotece, wygodnie rozparci w fotelach, ze szklaneczkami w dłoniach. Deverell wprowadził Phoebe. Podnieśli się błyskawicznie, promiennie uśmiechnęli i podeszli, by się przedstawić. Żaden z nich nie powiedział słowa o tym, że Deverell złamał świętą zasadę dotyczącą niewprowadzania kobiet do klubu. W ich oczach nie zagościł nawet cień nagany. Gdy usiedli w fotelach i Phoebe dostała kieliszek likieru, Deverell ucieszył się, że wciąż mają dziesięć minut do umówionej godziny i zdążą powiedzieć jej parę słów o Dalzielu.

S R

- Kilka tygodni temu zdołaliśmy się dowiedzieć, że ma na imię Royce - powiedział Christian. - Jednak to nas zbyt daleko nie doprowadzi. Jeśli chodzi o ścisłość, nie mamy pewności, czy to jego pierwsze imię, czy może trzecie i czy w ogóle jest oficjalnie nadane. - Za to wiemy, że lady Osbaldestone i przynajmniej jeszcze ze dwie wielkie damy znają jego prawdziwą tożsamość - podjął Deverell. - Jednak, choć próbowaliśmy wszelkich sposobów - także przekupstwa i rozmaitych zasadzek - nie udało nam się wydobyć od rzeczonych dam żadnej informacji, poza tą, że znają również powód, dla którego Dalziel ukrywa tożsamość. - Więc - włączył się Tristan - nie licząc nazwiska, pod którym obecnie występuje, cała reszta pozostaje niezgłębioną zagadką. Phoebe uśmiechnęła się. - Wyobrażam sobie, że żaden z panów nie potrafi zostawić owej zagadki w spokoju. 396

Wszyscy zamilkli i po chwili pokręcili głowami. - Dalziel zna wszystkie nasze sekrety - powiedział Gervase. Byłoby uczciwe, gdyby zechciał się podzielić własnymi. A propos. Spojrzał na Deverella. - Czy istnieje jakieś szczególne podobieństwo między twoją sprawą a jego obsesją? Czy to dlatego tak chętnie wziął udział? - Nie wydaje mi się - odparł Deverell. Wcześniej opowiedział już Phoebe w skrócie o ostatnim zdrajcy Dalziela. - Myślę, że przyłączył się do nas z powodu frustracji i wściekłości, że nie dorwał swego wroga i nie zatopił w nim kłów. Zatem jest w pełni szczęśliwy,

S R

że może spożytkować nieco energii w mojej sprawie i w zamian za to zatopić kły w moim wrogu.

Dżentelmeni zaśmiali się zgodnym chórem. Christian kiwnął głową.

- Tak, to brzmi sensownie.

- Poza tym - dodał Deverell - powinniśmy pamiętać, że w czasie wojny spędzał niezbyt wiele czasu przy biurku, a teraz jest właściwie do niego przykuty. Bezczynność nie leży w jego naturze. Wszyscy pokiwali głowami. Usłyszeli energiczne stukanie do frontowych drzwi i w tej samej chwili zegar na kominku wybił szesnastą. Phoebe spodziewała się, że dozna rozczarowania; po wszystkich tych opowieściach o tajemnicy i potędze nie wierzyła, by były dowódca zdołał dorosnąć do obrazu, jaki wymalowali jego podwładni.

397

Wystarczyło, że raz rzuciła okiem, kiedy wszedł, i przekonała się, że była w błędzie. Okazał się o wiele potężniejszy i bardziej tajemniczy, niż mówili. Patrzyła, jak wszyscy wstają i podchodzą do niego, by wymienić uściski dłoni i powitalne uprzejmości. Nie wsłuchiwała się w słowa, które wypowiadali, zauważyła jednak, że choć jego głos był podobny do ich głosów - głęboki i wypracowany - wciąż chwiał się na krawędzi ostrzeżenia i groźby. O wiele bardziej niż inni używał swego głosu w charakterze broni.

S R

Ubrany był nienagannie w marynarkę, kamizelkę, bryczesy i wysokie buty, z perfekcyjnie zawiązanym fularem. Włosy miał ciemne, a rysy jego twarzy sugerowały przodków z Normandii. Phoebe skupiła się na tym, czego jej nie powiedzieli, a co mogła zauważyć sama, gdy Dalziel przechadzał się między nimi. Deverell poruszał się z gracją, był silny i elegancki, podobnie jak pozostali trzej członkowie klubu. Jednakże ich były dowódca doprowadził te trzy cechy do perfekcji. Phoebe całe swe życie spędziła w najlepszych kręgach towarzyskich, lecz nigdy wcześniej nie spotkała mężczyzny takiego jak on. Jakby pod elegancką powierzchownością dżentelmena czaiła się inna istota, zdecydowanie niebezpieczna, dzika i drapieżna. Właściwie nie powinni go wpuszczać do żadnego szanującego się salonu. Nagle Dalziel ruszył ku niej, z Deverellem u boku. Wstała i zamarła, jakby uwięził ją swym drapieżnym spojrzeniem. 398

Czuła, że sytuacja wymyka jej się spod kontroli. Dalziel okazał się zbyt groźny, zbyt potężny... W jednej chwili wrócił jej dawny lęk przed postawnymi dżentelmenami. Spojrzała błagalnie na Deverella. Dostrzegłszy jej szeroko otwarte oczy, zdumiał się, lecz już po chwili stał przy jej boku, uspokajająco ujmując pod ramię. Tylko to powstrzymało ją przed głębokim dygnięciem. Dotyk Deverella ją uspokoił i wyciszył skołatane nerwy. Usłyszała, że ją przedstawia, i zdołała nawet na czas wyciągnąć rękę. Palce Dalziela okazały się chłodne i delikatne. Ukłonił się szarmancko.

S R

Phoebe odetchnęła z drżeniem i zdobyła się na uśmiech. Dalziel odpowiedział czarującym uśmiechem. - Jak miło panią poznać, panno Malleson. Udało jej się odpowiedzieć coś w miarę sensownego i Dalziel odszedł po swoją brandy. Phoebe opadła na fotel, oddychając głęboko. Zanim wszyscy usiedli, zdała sobie sprawę, dlaczego chciała dygnąć przed Dalzielem. Spotkała go już - nie poznała wprawdzie, ale widziała. Na przyjęciu, które dawno temu urządziła jedna z jej ciotek. Nie mogła sobie przypomnieć nic więcej. Deverell zaczął mówić, więc odepchnęła natrętne myśli na później. Zanim przyszedł Dalziel, Deverell powiedział niewiele ponad to, że natknął się w Mayfair na gang handlarzy kobietami. Gdy rozmawiał z nią rano, wyjawił, że wydaje mu się konieczne zapoznanie przyjaciół z wszelkimi faktami, łącznie z sekretnym działaniem agencji. Skoro oczekują ich pomocy, 399

muszą im zaufać i zawierzyć całą prawdę. Zgodziła się z nim i teraz, gdy już ich poznała, nie miała wątpliwości, że była to słuszna decyzja. Deverell opowiadał o codziennej pracy agencji i wyjaśniał, w jaki sposób dowiadują się o kłopotach „specjalnych klientek" oraz jak organizują akcje ratunkowe i znajdują nowe stanowiska. Phoebe zastanawiała się, co będą o tym myśleć członkowie jego klubu. Czy będą zgorszeni faktem, że niezamężna dama z towarzystwa nie tylko bierze udział w takich akcjach, lecz właściwie stworzyła agencję przeciwdziałającą złu, o którym nie powinna w ogóle wiedzieć, a przynajmniej mogłaby udawać, że nie wie. Czy pomyślą, że Phoebe

S R

jest trywialna i pozbawiona dobrego smaku?

Gdy Deverell opowiadał, nie podnosiła wzroku znad kieliszka likieru. Wreszcie skończył i Phoebe musiała podnieść głowę. Szybko obiegła wzrokiem pokój.

Najłatwiej było przejrzeć Tristana; oczy miał szeroko otwarte ze zdumienia i podziwu.

- Cóż za wspaniały, godny pochwał cel!

- Istotnie. - Gervase wzniósł szklaneczkę w toaście. - Jestem pełen podziwu. - Winszuję pani odwagi, panno Malleson. - Dalziel przechylił głowę, porażając ją spojrzeniem ciemnych oczu. - Jedyne, co mnie niepokoi w pani działaniach, to to, że w ogóle istnieje takie zapotrzebowanie. - Opuścił głowę. - A nie powinno. - Zgadzam się - powiedział Christian. - Jednak skoro tak wygląda rzeczywistość, pani praca godna jest najwyższego uznania. 400

Gdyby tylko więcej dam zechciało zająć się tym zamiast tracić czas na nic niewarte działania charytatywne... - Skoro o tym mowa, panno Malleson, czy zgodziłaby się pani, żebym powiedział o agencji mojej żonie? - zapytał Tristan. - Wiem, że byłaby zachwycona, mogąc brać udział w takim przedsięwzięciu. Rumieniąc się od tylu pochwał, Phoebe przyznała, że już spotkała się z Leonorą i niedługo zobaczy się z nią znowu. Z radością pozwoliła Tristanowi wtajemniczyć żonę we wszystko. Ku własnemu zdumieniu zapewniła, że chętnie przyjmie ją do pracy w agencji. - Zatem tym właśnie jest agencja - podsumował Deverell. Jednakże...

S R

Gdy opisywał ostatnie wydarzenia - dziewczęta znikające, zanim zdążyli je uratować, oraz wypadki ostatniej nocy - Phoebe ukradkiem obserwowała dżentelmenów, wyciągając wnioski nie tylko ze słów, jakie wypowiadali, lecz także z ich reakcji.

Na wielu płaszczyznach okazali się bardzo podobni do Deverella. Byli to potężni, silni, pociągający, władczy, aroganccy, dominujący i bogaci mężczyźni, urodzeni wojownicy, jednak nie kierowali się żądzą władzy, lecz potrzebą chronienia słabszych. Choć Dalziel był zdecydowanie najbardziej zamknięty w sobie, stanowił najlepszy tego przykład; choć wszyscy czuli gniew i pogardę dla dżentelmenów, przez których musiała powstać agencja, jego uczucia były bardziej widoczne, potężniejsze i wyczuwalne. Phoebe się rozejrzała. Wszyscy z uwagą słuchali Deverella, by nie uronić ani jednego słowa. Nie miała już najmniejszych 401

wątpliwości, że dobrze zrobili, prosząc o pomoc członków klubu. Czuła się zupełnie bezpiecznie, powierzając im tajemnicę agencji i własną. Wiedziała, że zrobią wszystko, co w ich mocy, by pomóc. To właśnie zrobił kiedyś Deverell. Patrząc na kolejnych członków klubu, musiała przyznać, że najwyraźniej nie tylko on jest taki - potężny, męski i zmysłowy, a jednak bezpieczny. Zmierzając ku końcowi, Deverell dotarł do nieuchronnej konkluzji: - Wszystkie te porwania są do siebie podobne i dotyczą ściśle określonej grupy kobiet. Nie chodzi już o przechadzające się ulicą

S R

służące, niezależnie od wieku i wyglądu. Dranie szukają młodych, pięknych pokojówek o doskonałych manierach. - Co oznacza... - Christian zmrużył oczy, zwykle łagodnie szare, teraz twarde jak kamienie - że ktoś z towarzystwa, że tak się wyrażę, namierza cele. Deverell kiwnął głową.

- Właśnie. I nie może to być lokaj ani ktokolwiek ze służby. Gervase odchrząknął. - Służący nie spotykają dostatecznej liczby pokojówek z innych domów, więc nie nadawaliby się do tego celu. - Ha - odezwał się z niesmakiem Tristan. - Zatem to jeden z nas. - Rozejrzał się po pozostałych. - Jeśli mogę tak powiedzieć. - Istotnie. - Mroczny wzrok Dalziela krył zapowiedź okrutnej kary. - Dlatego właśnie to my powinniśmy go wytropić i upewnić się, że otrzyma to, na co zasłużył. 402

Phoebe zamrugała z zaskoczeniem i spojrzała w twarze reszty dżentelmenów. Wszyscy z powagą kiwali głowami, wcale niezaskoczeni propozycją Dalziela. - To prowadzi nas do pierwszego pytania - powiedział Deverell. - Jak? Phoebe oparła się wygodnie i słuchała, jak przerzucają się pomysłami i uwagami. Czuła się trochę niezręcznie, gdy obnażali przed nią swe drugie - bezwzględne i nieprzejednane - oblicze. W pościgu za handlarzami i ich pomocnikiem nie widzieli ograniczeń, jedynie bariery, które trzeba będzie pokonać w ten czy inny sposób.

S R

Nagle stali się bardziej okrutni i przerażający niż jakikolwiek mężczyzna, którego poznała, a Deverell był jednym z nich... Poza tym, im dłużej słuchała, tym lepiej rozumiała, co nimi kieruje, co podsyca ich zawziętość i w ostateczności doprowadzi ich do zwycięstwa. Uważali, że ich obowiązkiem jest bronienie słabszych i bezbronnych przed łajdakami, którzy chcą ich wykorzystać lub skrzywdzić.

Na tym polegała ich rola, po to przyszli na świat. To było hasło, które przyjęli już dawno temu. Znali je, żyli dla niego i rozumieli się bez słów - teraz zaś Phoebe również zaczynała rozumieć. Już nigdy więcej nie będzie się bała mężczyzn takich jak oni. Gervase wyprostował się, kołysząc szklaneczkę w dłoni. - Skoro jest w to zaangażowany ktoś z towarzystwa, to znaczy, że stoją za tym pieniądze. Dalziel kiwnął głową. 403

- Zgadzam się. Wprawdzie domyślam się, że mogą istnieć bardziej pikantne powody, lecz niezależnie od wszystkiego główną atrakcją będą pieniądze. - No dobrze - wtrącił się Christian. - Czego możemy się domyślać na temat tajemniczego współpracownika? Nie wyobrażam sobie, by mogła to być kobieta. - Oczywiście to możliwe, lecz mało prawdopodobne. Musiałaby mieć jakieś powiązania z handlarzami, jakiś rodzaj umowy, a nie potrafię wyobrazić sobie kobiety angażującej się w taki proceder, niezależnie od tego, jak wielkie miałaby potrzeby finansowe. To zbyt

S R

niebezpieczne. I zbyt prawdopodobne, że na końcu podzieli los znikających pokojówek.

- Zatem naszym celem jest mężczyzna - powtórzył Deverell. Mieszkający w Londynie, prawdopodobnie przez większą część roku i możliwe, że w obrębie Mayfair. Wnioskując zaś z tego, z jakich domów znikały pokojówki, obraca się w najlepszych kręgach. Christian poruszył się niespokojnie.

- Jego potrzeby finansowe nie muszą być dla wszystkich oczywiste. Dalziel przechylił głowę. - To byłoby zbyt proste. - Jednakże - powiedział Deverell - są ludzie, od których można się dowiedzieć tego czy owego. Christian wyszczerzył się w uśmiechu.

404

- Rozumiem, że nie straciłeś kontaktów w świecie interesów. Jak głęboko sięgają twoje znajomości? - Prawdopodobnie wystarczająco głęboko. - Deverell zmrużył oczy. - Zajmę się tym jutro i zobaczymy, co uda nam się ustalić. - Ja również sprawdzę - wtrącił Dalziel - co można wywnioskować z rzucanych mimochodem półsłówek. Szukamy kogoś, kto potrzebuje pieniędzy. Wystarczy posłuchać płotek. Deverell napotkał zdumione spojrzenie Christiana; wszyscy chcieliby wiedzieć, co Dalziel rozumie przez „półsłówka", ale nikt nie odważył się zapytać.

S R

- Tymczasem - kontynuował Dalziel - reszta z was może sprawdzić, co słychać u miejskiej straży. Skoncentrujcie się na posterunkach w Mayfair. Spróbujcie też się dowiedzieć jak najwięcej o zaginionych pokojówkach, zarówno od straży, jak i z wszelkich innych źródeł. Powinniśmy zdobyć daty wszystkich uprowadzeń. Spojrzał na Deverella. - Przy odrobinie szczęścia może zdołamy namierzyć drania, który w te dni wpłacał spore kwoty. Deverell kiwnął głową. - Co więcej, możemy go wyśledzić właśnie dzięki tym wpłatom. Im więcej dat uda nam się ustalić, tym więcej kont wypłynie przy sprawdzaniu i wytropimy go, nawet jeśli używa fałszywego nazwiska. - Owszem - zgodził się Christian. - Została jeszcze kwestia samych handlarzy. - Uśmiechnął się drapieżnie. - Popytam znajomych z półświatka i sprawdzę, czy przypadkiem czegoś nie słyszeli. Jednak handlarze, jak wiadomo, wciąż się przemieszczają i rzadko mają 405

powiązania z lokalnym światem przestępczym. Tak czy owak, sprawdzę to. Nigdy nie wiadomo, co może z tego wyniknąć. - Trzeba jeszcze wziąć pod uwagę port. - Gervase skinął Tristanowi głową. - Zobaczymy, co się za tym kryje. Poza tym Jack Hendon jest w mieście. Kimkolwiek są ci dranie, musieli korzystać ze statków, a to oznacza, że zostawili za sobą ślady. - A nade wszystko - wtrącił Dalziel - trzeba złożyć oficjalne zawiadomienie do policji rzecznej. Spodziewam się, że handlarze najpierw gromadzą gdzieś kobiety, potem wyprowadzają je wszystkie do portu i dopiero

S R

wzywają statek. Zacumowany okręt bez pełnej dokumentacji, co przewozi i na jaki towar czeka, jest bardzo podejrzany. Ostatnimi czasy władze portu bardzo tego pilnują.

Dalziel rozejrzał się; wszyscy kiwali głowami, rozważając kolejne zadania. Nikt się nie odezwał.

- Od tego zaczniemy - powiedział. - Jednak, jeśli mogę sobie pozwolić na sugestię, sądzę, że byłoby rozsądnie, gdybyśmy mieli oko na Agencję Atena. Szczególnie dopóki się nie dowiemy, kto z towarzystwa współdziała z handlarzami. Nie mamy pojęcia, co już wiedzą, a czego jeszcze nie, więc żaden środek ostrożności nie wydaje mi się przesadny. Pozostali dżentelmeni zgodzili się z nim. Dalziel uśmiechnął się do Phoebe. Odpowiedziała mu sztywnym skinieniem głowy. Ów irytujący dżentelmen zapewne uważał, że oddaje jej przysługę zresztą prawdopodobnie miał rację. Jednak Phoebe myślała tylko o 406

tym, jak ma wytłumaczyć Emmeline, wciąż przerażonej Molly i innym kobietom, że odtąd zastęp rosłych i groźnych mężczyzn będzie nieustannie nawiedzać agencję, wpadając znienacka i kręcąc się po okolicy, „mając ich na oku".

Rozdział 19 Tej nocy Phoebe siedziała przed toaletką, szczotkując włosy i rozważając wydarzenia minionego dnia. Poznanie przyjaciół Deverella i uczestniczenie w planowaniu działań, które zamierzali podjąć, by rozprawić się z gangiem, było

S R

intrygujące, lecz to, co ją najbardziej zdumiało, to fakt, że Deverell w ogóle zabrał ją na to spotkanie. Że uznał jej obecność za konieczną. Phoebe niewiele się odzywała, jednak nie czuła się przez to wyłączona z dyskusji. Dżentelmeni wciąż patrzyli na nią, oczekując aprobaty lub sprzeciwu. Gdyby miała się z czymkolwiek nie zgodzić, z pewnością wzięliby to pod uwagę. Każdy jej komentarz byłby przyjęty z uwagą. Czuła się dziwnie, gdy traktowali ją z takim szacunkiem i respektem... jak równą sobie. Tak jak traktował ją Deverell. Być może mężczyźni jego pokroju uważali równe traktowanie za naturalne, a przynajmniej na tyle dopuszczalne, by zaakceptować je bez mrugnięcia okiem. Z pewnością nie było to zwyczajne dla zachowania dżentelmenów z towarzystwa.

407

Parsknęła cicho, odłożyła szczotkę i sięgnęła do zapięcia sznura pereł. Powiedziała Skinner, że nie będzie jej już potrzebować; jeszcze się nie rozebrała, chciała bowiem porozmawiać z Deverellem. Najpierw. A w tym ubranie z pewnością jej pomoże. Gdy wyszli z klubu, udali się do agencji, by podzielić się z innymi najświeższymi wiadomościami. Emmeline zamrugała, słysząc, że przez kolejne kilka tygodni czterech nieznanych mężczyzn postury Deverella będzie nawiedzać jej kuchnię. Nagle przycichła. Phoebe wzięła Emmeline ze sobą i poszły razem, by zobaczyć się z Molly. Dopiero w małym pokoiku Molly wyjaśniła, że owi

S R

czterej dżentelmeni są tacy jak Deverell, że absolutnie nie trzeba się ich obawiać, wręcz przeciwnie, można w pełni na nich polegać. Emmeline zamyśliła się na moment i wreszcie uśmiechnęła, zapewniając Phoebe, że na pewno wszystko będzie dobrze. Phoebe nie słyszała kroków na korytarzu, dotarło do niej dopiero ciche skrzypnięcie drzwi. Gdy się odwróciła, Deverell już był w środku i zamykał za sobą drzwi. Widząc ją w sukni, uniósł znacząco brew. Phoebe wstała i wyciągnęła do niego ręce. - Wspaniale! - Ujął jej dłonie. - Zapomniałem cię prosić, żebyś się nie rozbierała. - Czyżby? - zapytała zaskoczona; spodziewała się raczej czegoś przeciwnego. - Dlaczego? Uśmiechnął się. - Bo szczerze wątpię, bym zdołał przekonać cię do spędzenia kolejnych kilku tygodni w tej sypialni. Chcę cię nauczyć kilku trików, 408

byś potrafiła się obronić, gdy jakiś drab cię schwyta jak ten łajdak zeszłej nocy. - Och. - Zaintrygowana Phoebe patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. - Powinnam była go uderzyć? Deverell obdarzył ją spojrzeniem pełnym cierpienia i uniósł jedną z jej dłoni. - Zwiń ją w pięść. Mocno. Phoebe usłuchała. Deverell zrobił to samo i przystawił swoją pięść do jej pięści. - Widzisz różnicę? Skrzywiła usta.

S R

- Twoja jest prawie trzy razy większa od mojej. - Zgadza się. Również mój nadgarstek jest niemal dwa razy taki jak twój. Gdybyś spróbowała uderzyć mężczyznę, prawdopodobnie zrobiłabyś większą krzywdę sobie niż jemu. Ale zaraz dojdziemy do tego, co możesz zrobić. Po pierwsze - chwycił ją za nadgarstki musisz umieć się uwolnić.

Phoebe spojrzała na splecione ręce. Rzezimieszek w alejce trzymał ją tylko za jedną rękę, a i tak nie zdołała się wyrwać. Deverell chwycił ją za obie, ponadto był większy i silniejszy. - A mogę? - Spojrzała na niego. - Czy to w ogóle możliwe? Uśmiechnął się. - O, tak. Podnieś ręce szybko do góry, a potem na boki. Phoebe usłuchała i ze zdumieniem stwierdziła, że wyrwała się z uścisku. - Och! 409

- Powinnaś to robić o wiele szybciej albo twój przeciwnik zorientuje się, co planujesz, i przytrzyma cię mocniej. Jednak, jeśli zrobisz to szybko, prawie na pewno się uwolnisz. - Chwycił ponownie jej nadgarstki. - Spróbuj jeszcze raz. Tylko szybciej. Phoebe spróbowała. Powtarzali ćwiczenie wiele razy; za każdym razem czuła, że Deverell używa coraz więcej siły, a jednak zawsze udawało jej się uwolnić. - Ha! - wykrzyknęła, kiedy skończyli. - Nie miałam pojęcia, że to takie proste! Deverell uśmiechnął się szeroko.

S R

- To nie jest proste. Pozwoli ci tylko wyrwać ręce. Kobietę najłatwiej schwytać za nadgarstki, ale gdy tylko się uwolnisz, napastnik będzie chciał cię złapać inaczej.

Zademonstrował, łapiąc ją w talii tak szybko, że nie zdołała się cofnąć. Przytrzymał ją. -I co teraz zrobisz?

Spojrzała na własne dłonie leżące na ramionach Deverella. Wyglądały na śmiesznie małe.

- Na pewno nie użyję pięści. - Nie - roześmiał się Deverell. - Nie polegaj na dłoniach, chyba że nie będziesz już miała innego wyjścia. Gdy mężczyzna trzyma cię w talii twarzą w twarz, masz w swoim zasięgu o wiele lepszą broń. Phoebe zmarszczyła brwi. - Jaką? Deverell poklepał palcami jej czoło.

410

- To najtwardsza kość w twoim ciele. Użyj jej. Uderz nią. Jeśli jego nos jest w zasięgu, celuj w nos. Jeśli nie, może być broda... Phoebe spróbowała. Deverell stęknął, puścił ją i odskoczył, zaskoczony. - Właśnie tak - wystękał, trzymając się za szczękę. Znakomicie... - Och, mój Boże! Zabolało cię? - Ruszyła do niego z wyciągniętymi rękami. - Dam sobie radę. Jednak teraz skupmy się na najważniejszej zasadzie, a brzmi ona: „Po pierwsze nie daj się złapać". Zanim

S R

ostatniej nocy złapał cię tamten drań, najpierw przez dłuższą chwilę stał i nie mógł się zdecydować, którą z was powinien chwytać. A wy obie po prostu czekałyście, aż napastnik podejmie decyzję. - Deverell ustawił ją dobry metr od siebie. Pochylił głowę, spojrzał jej w oczy i powiedział drapieżnie: - Jeśli zbliża się do ciebie jakiś napastnik, nie czekaj. Uciekaj!

Zrobił gwałtowny krok w jej stronę. Phoebe stłumiła pisk i uskoczyła za fotel. - Świetnie. - Odepchnął mebel na bok i ruszył za nią. Phoebe zerwała się i pobiegła w stronę łóżka, lecz Deverell już ją miał. Owinął jej talię stalowym ramieniem i szepnął: - Nie zakładaj, że uda ci się wyrwać z jego uścisku czy uderzyć. - Odchylił twarz, gdy zamierzyła się na niego tyłem głowy. Zdołała tylko uderzyć go w ramię. - Po prostu uciekaj z całych sił, bo jeśli cię złapie, to prawdopodobnie cię podniesie. - Deverell zademonstrował, 411

co ma na myśli, podnosząc ją tylko trochę, aż stopy zakołysały się w powietrzu. - A wtedy właściwie jesteś bezsilna. Phoebe odetchnęła i spróbowała się wyrwać, sprawdzając, czy Deverell ma rację. Niestety miał. Rzeczywiście była bezsilna. - Istnieją dwie rzeczy, które możesz zrobić, zanim cię podniesie. - Deverell postawił ją na nogi. - Nie próbuj tego na mnie, bo to diabelnie boli, lecz jeśli masz buty na obcasach, możesz z całej siły walnąć go obcasem w śródstopie. Jeśli ci się uda, prawdopodobnie cię puści, a wtedy będziesz mogła... - Uciec - dokończyła Phoebe. - Co jeszcze mogę zrobić?

S R

- Drugi sposób, choć nie zawsze skuteczny, to bezwładnie zawisnąć w jego uścisku. Po prostu opaść w dół. Strasznie trudno jest utrzymać kogoś, kto jest całkowicie bezwładny. Phoebe spróbowała i od razu zrozumiała, co miał na myśli. - Jednak - stęknął Deverell - jeśli chcesz tego spróbować, musisz być gotowa zerwać się do ucieczki natychmiast, gdy on rozluźni chwyt, inaczej złapie cię mocniej, niż ja to zrobiłem. - Pociągnął ją w górę. - Zatem, jak widzisz, najlepiej jest uciec i nie dać się złapać, niż pozwolić sobą rzucić. Deverell popchnął ją na łóżko. Phoebe wydała z siebie zdławiony pisk, gdy natychmiast przygniótł ją własnym ciałem. Odetchnęła głęboko, spojrzała mu w oczy i uśmiechnęła się zniewalająco, obejmując go za szyję. - Zakładam, że to już koniec lekcji? Doskonale wiedziała, co w tej chwili zaprzątało głowę Deverella. 412

- Owszem. - Spojrzał na jej usta. - Na dziś koniec. Phoebe otarła się o niego całym ciałem -I co teraz? - Teraz - sięgnął do tasiemek sukni - zajmiemy się trudną sztuką rozbierania. Deverell robił wszystko, co w jego mocy, by ją chronić, ale doskonale zdawał sobie sprawę, że nie jest w stanie osłaniać jej w każdej chwili. Świadomość tego faktu była bolesna. Nie mógł jej przecież zamknąć na klucz w jakiejś wieży do chwili, aż pokona złego smoka i zapewni pełne bezpieczeństwo. Jedynym sposobem na ukojenie prymitywnych instynktów

S R

zdawało się zaciągnięcie jej do łóżka i choć przez chwilę doświadczenie słodyczy posiadania jej w pełni. Więc gdy to zrobił, jakaś część jego istoty uspokoiła się na moment, by mógł doznać ukojenia w jej ramionach. ***

- Proszę nam wybaczyć, lady Harting, widzę, że ciotka mnie wzywa. - Phoebe uśmiechnęła się uroczo do starszej damy przypominającej wiedźmę i mniej uroczo do jej siostrzenicy, która bezczelnie gapiła się na Deverella, po czym po prostu wzięła go pod ramię i odeszła. Deverell pochylił się ku niej, przeciskając się przez tłum. - Wydawało mi się, że Edith siedzi w drugim końcu sali. - Owszem, lecz przecież może się tu kręcić inna moja ciotka, kto wie?

413

Bal u lady Gifford był głośnym wydarzeniem. Od czasu spotkania w bibliotece klubu minęło już pięć dni i w tym czasie Phoebe i Deverell uczestniczyli w życiu towarzyskim, pilnie słuchając plotek, choć właściwie niczego nie udało im się dowiedzieć. - Nie mogę wprost uwierzyć, jak wiele matron uważa cię za wyśmienitą partię - powiedziała Phoebe do Deverella. - A może masz gdzieś znak głoszący otwarcie sezonu na kawalerów, którego ja nie widzę? Deverell uśmiechnął się szeroko i poklepał jej dłoń, spoczywającą zaborczo na jego przedramieniu.

S R

- To tylko jeden z tych krzyży, które mężczyźni tacy jak ja są zmuszeni dźwigać. W salonach jesteśmy tylko zwierzyną łowną, nie zaś myśliwymi. To doprawdy przejmująco smutne. Phoebe spojrzała na niego i parsknęła.

- Mógłbyś przynajmniej spróbować być nieco bardziej oziębły. Owszem, mógł, lecz sprawiało mu niezmierną radość, gdy stawała w jego obronie. Była w tym zdumiewająco dobra. - Powinnaś rozwijać swe talenty. Z pewnością nie miałaś okazji zbyt często występować jako obrońca uciśnionych mężczyzn. Kto wie? Może w nadchodzących latach przydadzą ci się te umiejętności? Phoebe mruknęła coś pod nosem i poszła do salonu, gdzie serwowano napoje. - Umieram z pragnienia po pogawędce z lady Harting. Była czwarta z kolei, prawda?

414

Deverell z powagą osłaniał ją przed hordami gości. Gorączka sezonu zbliżała się do zenitu, co gorsza, w poprzednim tygodniu księżniczka Charlotte wyszła za mąż, wzbudzając histerię wśród wszystkich panien na wydaniu. Domy w czasie balów dosłownie pękały w szwach i co dwa kroki czyhała jakaś matrona. Deverell wolałby schronić się w klubie i uniknąć tych wątpliwych przyjemności, lecz Phoebe musiała w nich uczestniczyć, by zbierać informacje o domach, możliwych kłopotach i, co najważniejsze, stanowiskach odpowiednich dla specjalnych klientek. Salon z napojami okazał się, dzięki Bogu, mniej zatłoczony.

S R

Deverell zdobył dwa kieliszki szampana. Phoebe przyjęła jeden. - Za tamtymi palmami jest spora alkowa z oknem. Chodźmy tam.

Kiwnął głową, ruszając w stronę rozłożystych palm ustawionych przy oknie. Widać było stamtąd salę balową, lecz wielkie liście zapewniały trochę prywatności.

Phoebe odetchnęła z ulgą. Deverell sączył szampana, wpatrując się w jej twarz. Z zadowoleniem zauważył, że odkąd byli sam na sam, bardzo się zrelaksowała. W chwilach, gdy byli we dwoje, czuł największe pragnienie poślubienia jej. Czuł, jak wspaniale się uzupełniają. Wspólna praca dla dobra agencji była tego najlepszym przykładem. Jedność ich dusz była tak oczywista, że nie mógłby jej odrzucić, tak jak nie mógł uwierzyć, że Phoebe tego nie dostrzega.

415

Odkąd przyjęła go do kręgu osób wtajemniczonych w sekretne zajęcia agencji, stawali się sobie coraz bliżsi. Choć Deverell marzył o tym i robił wszystko, by się to stało, był zdumiony głęboką więzią, jaka się między nimi wytworzyła. Phoebe powinna była do tej pory spostrzec i zrozumieć, że ich małżeństwo jest nieodzownym krokiem. Deverell nie miał co do tego żadnych wątpliwości. Zastanawiał się jedynie, jak poruszyć ten temat, a prawda była taka, że powinien to zrobić jak najszybciej. Postanowił porozmawiać z nią, gdy tylko uporają się z handlarzami i pokonają niebezpieczeństwa grożące agencji.

S R

Jakby wyczuła, że uporał się z myślami, spojrzała na niego i powiedziała:

- Umieram z ciekawości, czego się dowiedziałeś na dzisiejszym spotkaniu. Nikt nas nie słyszy, więc chyba możesz mi powiedzieć, co ustaliliście?

Phoebe wiedziała, że Deverell spotkał się rano z przyjaciółmi, by zebrać wszystkie informacje i postanowić, jakie dalsze kroki podejmą. Deverell zwykle sam jej wszystko opowiadał, lecz na ogół czekali aż znajdą się sami w sypialni Phoebe. Jednak tego dnia nie mogła się już doczekać wieści; czuła zniecierpliwienie ciągłym zagrożeniem ze strony handlarzy i nie mogła się skupić na obowiązkach towarzyskich. Deverell rozejrzał się i upewnił, że nikt się koło nich nie kręci. - Jak dotąd udało nam się ustalić tożsamość ośmiu zaginionych w ostatnich tygodniach kobiet. Sześć było z Mayfair lub okolic i pracowało w wykwintnych, bogatych domach. Dwie pozostałe to 416

córki kupców, obie wyjątkowo piękne i obie miały kontakt z klientami z wysokich sfer. - Zatem zakładając, że nasze tezy są prawdziwe i stręczyciel należy do śmietanki towarzyskiej, zapewne spotykał je w sklepach ich ojców. Deverell kiwnął głową; córki kupców zostały porwane z przydomowych ogrodów. Wiele trudu kosztowało go zachowanie czarującej miny i pogodnego spojrzenia, jak gdyby prowadził z Phoebe przyjacielską pogawędkę. - Zatem mamy już informacje dotyczące ośmiu porwań. Mam

S R

nadzieję, że mój księgowy, wykorzystując swe niezwykłe zdolności i zdumiewające metody, których charakteru staram się nie dociekać, dotrze do kont, które wykazywały spore wpływy w dniach porwań. Phoebe uniosła brwi. - Czy to możliwe?

- Możliwe, ale trudne. I niestety, czasochłonne. Jednak, jeśli nasz rzezimieszek lokuje pieniądze, zostawia za sobą wyraźne ślady. Chyba że jest na tyle sprytny, że trzyma je pod materacem... Druga możliwość jest taka, że natychmiast wydawał zarobione kwoty lub miał jakieś specyficzne potrzeby. Dalziel uruchomił swe kontakty i rozpytuje w klubach o wszelkie nieuregulowane długi lub ukrywane kłopoty finansowe. Phoebe zmarszczyła nos. - W jaki sposób ów członek śmietanki towarzyskiej współpracuje z handlarzami? 417

- Tego próbujemy się dowiedzieć od informatorów zakorzenionych w półświatku. Na razie potwierdza się nasze założenie, że działa jako stręczyciel. Podobno handlarze nie lubią się pokazywać i dlatego nie zajmują się samodzielnie ani wyszukiwaniem, ani porywaniem dziewcząt. Zwykle polegają na lokalnych rzezimieszkach, którzy godzą się dla nich pracować. Wiedzą, że londyńczyk szybciej znajdzie odpowiednie dziewczyny i łatwiej zorganizuje akcję, a potem tylko dostarczy porwaną handlarzowi. Jednak w tym wypadku handlarze nie korzystają ze swoich dotychczasowych współpracowników. Choć nasi informatorzy

S R

wiedzieli, że handlarze wrócili do miasta, nie mają pojęcia, kto z nimi pracuje, i nie czują się z tym zbyt swobodnie, zwłaszcza dlatego, że nowy wspólnik handlarzy okazał się o wiele skuteczniejszy niż dotychczasowi. Dostarczał świetny towar, nie wzbudzając niczyjej podejrzliwości. Nie ściągnął na siebie uwagi władz i nie zostawił żadnych śladów.

Phoebe milczała przez chwilę. Wreszcie zapytała: - Gdzie przetrzymują te dziewczęta? - Z tego, co udało nam się ustalić, w którymś ze składów nad rzeką. Znalezienie go byłoby równie łatwe jak szukanie igły w stogu siana. Phoebe odetchnęła głośno. - Więc porwane dziewczęta są poza naszym zasięgiem? - Niekoniecznie. Przetrzymują je na razie w składzie, ale gdy zbiorą cały ładunek, będą musieli przetransportować je na statek. 418

Prawdopodobnie będziemy w stanie go zidentyfikować. Dziś postanowiliśmy nie skupiać się na szukaniu składu, za to skoncentrować siły na szukaniu statku. Jeśli nam się powiedzie, uratujemy dziewczyny. - Po chwili dodał: - Jak dotąd raczej nie stała im się żadna krzywda. Handlarze zarobią na nich więcej, jeśli będą wciąż nietknięte i piękne. Z pewnością mają dobre warunki i są dobrze karmione. - Ale uwięzione - powiedziała Phoebe rozzłoszczonym tonem. Deverell skinął głową. - Tristan rozmawiał z Jackiem, lordem Hendon, kolejnym byłym

S R

współpracownikiem i przyjacielem Tony'ego Blake'a, członka naszego klubu. Jack jest właścicielem przedsiębiorstwa Hendons Shipping, jednej z największych firm okrętowych i ma rozległe znajomości, które pozwolą nam obserwować rzekę. Zaś Dalziel powiadomił policję rzeczną, z którą również współpracuje Jack. Trzymają rzekę silną ręką i są pewni, że żaden statek niewolniczy nie wpłynął do portu w ostatnich tygodniach. Zatem nasz statek jeszcze się nie pojawił. - Więc będziemy mieli szansę uratować dziewczyny? - Jeśli szczęście będzie nam sprzyjało. - Jacyś goście zbliżali się w ich stronę. Deverell ujął ją pod rękę i wyprowadził z alkowy. Poszli do sali balowej. - Gdy zbiorą cały ładunek - szepnął - wezwą statek. Na pewno będzie miał jakiś oficjalny towar na pokładzie, żeby w ogóle wpuścili go do portu. Kiedy go zadokują, wyładują towar i prawdopodobnie 419

pod osłoną nocy zaokrętują dziewczęta. Pewnie niezwłocznie opuszczą port, zgłaszając, że płyną do Southampton po kolejny ładunek. Jednak gdy tylko znajdą się na morzu, skierują się w sobie tylko znane miejsce. - Zatem... - Phoebe zmrużyła oczy i wyobraziła sobie całą akcję. - Będziemy musieli zaczekać do ostatniej chwili, zanim załadują dziewczęta na pokład. Deverell skinął głową. - Będziemy musieli zaczekać, aż je do nas przyprowadzą. Wmieszali się w tłum. Musieli przerwać rozmowę i odłożyć rozważania na później. ***

S R

Phoebe powiedziała: „my". Deverell: „do nas". Gdy nadchodził świt, Phoebe leżała rozgrzana, wtulona w Deverella i pozwalała myślom błądzić we wszystkich kierunkach, choć nieuchronnie wracały do jednego punktu. Zmieniła się. Przebyła długą drogę od całkowitej nieufności wobec potężnych mężczyzn; pomijając już fakt, iż jeden z nich leżał nagi w jej łóżku. A Deverell stał się kolejnym z „jej ludzi", którzy pracują z nią w agencji i wspierają ją w „malej krucjacie". Oczywiście był nie tylko najlepszym z jej ludzi i najbliższym, był również jej kochankiem i obrońcą, a w ostatnich tygodniach zdała sobie sprawę, że jego pozycja zmienia się nadal. Stał się konkurentem do jej ręki. 420

Zdała sobie sprawę, że inni tak go postrzegają i to nie tylko jego przyjaciele, ale również Emmeline i Birtles, Fergus i co najgorsze, Skinner. Wszyscy uważali, że ich relacja jest stosowna, właściwa i należy ją wspierać i utrwalać. Było to interesujące, zważywszy ich wcześniejsze zdanie o podobnych mu mężczyznach. Uśmiechnęła się. W zdumiewający sposób to właśnie ona stała się orędownikiem potężnych dżentelmenów. Ściśle mówiąc, pewnego typu potężnych mężczyzn. Ku swemu zdumieniu przyjęłaby go w roli konkurenta bez najmniejszego oporu. Wszystko to było wystarczająco zdumiewające, lecz najbardziej

S R

dziwiło ją uczucie jedności z Deverellem. Teraz połączyli siły w obronie agencji. Naprawdę doceniał wartość jej pracy. Był jak Loftus, z pewnością zesłany przez niebiosa.

Dzielili myśli, cele, dążenia... życie.

Za każdym razem jej rozważania docierały do tego punktu. Więź emocjonalna również stale rosła. Phoebe podejrzewała, że Deverell zdaje sobie z tego sprawę równie dobrze, jak ona sama, co z kolei zmuszało ją do zastanawiania się, w jakim kierunku dążą jego myśli i czy są zbliżone do jej rozważań. Potrzebował żony. I mówił o tym od samego początku. Jednak dopiero ostatnie bale i przyjęcia uświadomiły jej, jak głęboka jest ta potrzeba. I jak łatwo mogłaby ją zaspokoić. A również, jak chętnie by to uczyniła. Phoebe Mary Malleson poważnie zastanawiała się nad małżeństwem. Przez wiele lat w ogóle nie sądziła, że kiedykolwiek 421

nadejdzie taki dzień; teraz zaś nie potrafiła odepchnąć natarczywych myśli. Skoro ona odrzuciła jego propozycję, również ona powinna wrócić do tematu. Zastanawiała się tylko, jak to zrobić, jakich użyć słów. Niezależnie od jego pierwszej reakcji na jej propozycję, była zdecydowana przekonać go wszelkimi sposobami, że poślubienie jej jest najlepszym rozwiązaniem. Dla niej i dla niego. *** Malcolm Sinclair stał w rogu salonu lady Rathdowne i żałował,

S R

że w pokoju jest tak jasno. Nie podobała mu się uwaga, jaką na siebie ściągał, ani ukradkowe zerknięcie młodych dam, ani przenikliwe spojrzenia matron, oceniających z oddali, czy stanowi dobrą partię dla ich podopiecznych.

Choć urodziwa twarz nie przychodziła mu z pomocą w takich chwilach, na szczęście wiek stanowił pewną obronę; wiele osób wiedziało, że jeszcze nie osiągnął pełnoletności i jest nieco za miody, by poważnie brać go pod uwagę na rynku matrymonialnym. Wciąż jednak czuł się osaczony ich spojrzeniami. Przyjęcie u lady Rathdowne było na ten wieczór trzecim punktem w jego kalendarzu; jeśli nie osiągnie tu sukcesu, zamierzał odwiedzić kolejne dwa bale. Ostatni tydzień strawił na cierpliwych wędrówkach po domach elity. Gdyby nawet Henry nie nakazał mu tego, Malcolm prawdopodobnie sam zdecydowałby się odszukać

422

tajemniczą damę z alejki. Zapewnienie sobie bezpieczeństwa uważał za pierwszorzędny cel. Ostatecznie doszedł do wniosku, że największe bale, na których debiutowały młode damy, nie są najlepszym miejscem na poszukiwanie nieznajomej. Rozsądek nakazywał zakładać, że jest nieco starsza. Może wdowa, a może ekscentryczna mężatka. Zmienił zatem rodzaj przyjęć na takie, w których brały udział stateczniejsze niewiasty. Taka decyzja miała swe zalety. Względnie niezatłoczone sale, gdzie mógł stać spokojnie w kącie, nie krążąc bez wytchnienia między hordami panien na wydaniu.

S R

Z początku ominął ją wzrokiem, gdyż pochylona nad sofą rozmawiała ze starszą damą, jednak nagle podniosła się i odezwała do potężnego dżentelmena. ..

Malcolm rozpoznał oboje, a przynajmniej tak mu się zdawało. Gdy dama się poruszyła, miał już całkowitą pewność. Jednak mężczyzna? Tamtej nocy nie widział go wyraźnie i choć wpatrywał się uważnie, nie wiedział, czy ma do czynienia z tym samym człowiekiem. Jednak co do kobiety nie miał najmniejszych wątpliwości. Robiąc, co w jego mocy, by wtopić się w tło, obserwował podejrzaną parkę. Stali dokładnie po drugiej stronie salonu, lecz między nimi i Malcolmem kręciły się grupki gości, dzięki czemu mógł ich swobodnie podpatrywać bez lęku, że go zauważą.

423

Muzycy siedzący w sąsiednim pokoju zaczęli grać walca. Dżentelmen zwrócił się do damy z zapytaniem. Dama z uśmiechem podała mu dłoń. Rzeczywiście była niezwykle atrakcyjna, choć już nie pierwszej młodości. Powiedzieli coś starszej damie i ruszyli w stronę parkietu. Malcolm nie poszedł za nimi. Skupił wzrok na starej lady i ze zdumieniem stwierdził, że to Edith Balmain. Była niegdyś przyjaciółką jego rodziców i rozmawiała z nim życzliwie, gdy kilka miesięcy wcześniej spotkali się na Bond Street. Edith odnosiła się do młodej damy w sposób sugerujący bliską

S R

zażyłość. Była jej krewną lub bliską znajomą.

Uśmiechnął się pod nosem i przeciął pokój. Zatrzymał się na chwilę, zerkając ku tańczącym, i spostrzegł swoją parę zachowującą się, jakby byli sami na świecie. Pięknie się razem prezentowali, lecz przenikliwy wzrok Malcolma dostrzegł kilka interesujących szczegółów; dałby sobie uciąć rękę, że są kochankami. Zapamiętał tę informację i sprytnie unikając idących ku niemu dwóch panienek, podszedł do Edith Balmain. - Dobry wieczór, pani Balmain. Ukłonił się z gracją, uśmiechając niewinnie. Bystre, błękitne oczy spojrzały na niego z zaciekawieniem. - Malcolm. Jak miło znów cię widzieć, chłopcze. Jak się miewasz? - Wspaniale. Zacząłem właśnie bywać w towarzystwie. Szukam swojego miejsca. 424

- Jestem pewna, że gospodyni była zachwycona, widząc cię tutaj. Twoja matka miała wiele przyjaciółek, jak wiesz. Bardzo mało wiedział o swej matce i poczuł się stropiony tą uwagą, wiedział jednak, że walc nie będzie trwał wiecznie. Edith wpatrywała się uważnie w jego twarz. - Czy dobrze słyszałam, że skończyłeś studia? - Tak. Wróciłem w zeszłym roku, ale jeszcze przez jakiś czas podróżowałem z przyjaciółmi. - Zwięźle wspomniał, dokąd wyjeżdżał. Czuł, że jego czas dobiega końca. Rozejrzał się wymownie.

S R

- Czy przyjechała pani sama, madame? Edith się uśmiechnęła. - Nie, nie. Towarzyszy mi bratanica, panna Malleson. Właśnie poszła zatańczyć, ale pewnie za chwilę wróci.

- Och! - Malcolm spojrzał ku parkietowi. - Zapewne chodzi o damę, która stała tu przed chwilą z jakimś dżentelmenem. - Tak, to ona. Jest z nią Deverell, wicehrabia Paignton. - Deverell? - Malcolm zmarszczył brwi, jakby nie mógł skojarzyć nazwiska. - Chyba go nie poznałem. Edith machnęła dłonią. - Na pewno. Ostatnie dziesięć lat Deverell spędził na froncie, za linią wroga. Kiedy ostatnio pokazywał się w towarzystwie, spędzałeś jeszcze czas w pokoju dziecięcym. - Edith przechyliła głowę. Przedstawię cię, jeśli chcesz. W jej oczach tlił się blask, który ułatwił Malcolmowi wycofanie się z taktem i zapewnienie, że nie czuje się gotowy spotkać panny 425

Malleson czy jej towarzysza. Edith przyjęła jego tłumaczenia ze spokojem, dochodząc zapewne do wniosku, że jest niezwykłe nieśmiałym młodzieńcem. Uśmiechając się do niej niewinnie i czarująco, Malcolm pożegnał się, gdy tylko usłyszał ostatnie nuty walca. Natychmiast też wyszedł z domu lady Rathdowne, w razie gdyby Edith miała chęć pokazać go z daleka swej bratanicy. Na tę chwilę dowiedział się o nich wszystkiego, co chciał wiedzieć; oni zaś nie powinni wiedzieć o nim niczego. ***

S R

Malcolm nie dbał zbytnio o Phoebe Malleson, lecz niepokoiła go ciągła obecność przy jej boku postawnego dżentelmena, który zachowywał się, jakby czuł się odpowiedzialny za jej bezpieczeństwo i szczęście. Dżentelmen, który ostatnie dziesięć lat spędził na wojnie, za linią wroga. Malcolm cieszył się ogromnie, że usłyszał tę informację; przeżuwał ją przez całą noc i wreszcie o poranku złożył u stóp swego pana, jak wierny pies.

- Phoebe Malleson, powiadasz? - Henry odłożył książkę. - To córka Martindale'a i jego dziedziczka. Kiedy zmarła mu żona, stał się odludkiem i dziewczyna wciąż spędza czas z ciotkami, których ma chyba z tuzin. Słyszałem jednak, że żadnej z nich nie udało się wydać dziewczyny. Usadowiony w fotelu Malcolm mruknął niewyraźnie: - Znalazłem ją w towarzystwie jednej z ciotek, pani Edith Balmain. Jednakże towarzyszył jej również konkurent. 426

Opisał Paigntona, obserwując uważnie reakcję Henry'ego. Była lekceważąca. - Zapomnij o nim. Złap tę pannę Malleson i przyprowadź tutaj. Oczy zalśniły mu zimnym blaskiem. - Zapewne wystarczy delikatna perswazja i dziewczyna wyśpiewa, kim jest przywódca jej gangu. Pewnie się okaże, że to jej kochanek - parsknął. - Wszystkie kobiety są takie same, czy urodziły się damami, czy nie. Martindale niezbyt na tym skorzystał, że pozwolił córce spędzać czas z samymi kobietami. Malcolm przełknął zjadliwy komentarz i z trudem utrzymał obojętny ton głosu.

S R

- Nie sądzisz, by chodziło o Paigntona?

- Paigntona? Znanego jako Deverell? - zapytał drwiąco. - Musisz się nauczyć oceniać ludzi na pierwszy rzut oka, chłopcze. Deverell w ogóle nie jest takim typem człowieka, przecież to były gwardzista i przyjaciel Dalziela. Nic tylko honor,ojczyzna i Król. - Henry parsknął pogardliwie. - Nie ma mowy, by którykolwiek z nich miał cokolwiek wspólnego z porywaniem służących. - Oczy zalśniły mu z rozbawienia. - Nawet gdyby któryś na to wpadł, od razu wyobraziłby sobie byłego dowódcę na swym tropie i natychmiast by mu się odechciało wszelkich działań. Nie, komukolwiek pomaga Phoebe Malleson, na pewno nie jest nim Deverell. Och, po prostu wspaniale! A więc Deverell jest takim rodzajem dżentelmena. Malcolm zapatrzył się na parę pięknych pistoletów wiszących na ścianie za Henrym i odczekał, aż miał pewność, że jego

427

głos nie zdradzi ogromu pogardy, jaką czuł dla opiekuna. Potem spróbował jeszcze raz. - Deverella i pannę Malleson na pewno coś łączy. Henry uniósł brwi i spojrzał na niego wyniośle. - Przecież nie jest to pierwsza flirtująca dama, jaką widziałeś w swoim życiu. Może teraz spotyka się z Deverellem, a dawny kochanek ją szantażuje? Przecież jeśli zamierza usidlić Paigntona, zrobi wszystko, by żaden były nie pojawił się w zasięgu jego wzroku. Zamilkł na chwilę i pokiwał głową, jakby zgadzał się z własnymi argumentami. Wpił w Malcolma lodowate spojrzenie. - Sprowadź ją tu.

S R

Malcolm zdołał zachować kamienną twarz, skinął głową i wyszedł.

Rozdział 20

Praca agencji musi się toczyć dalej. Deverell powtarzał to kilka razy na godzinę, tłumacząc sobie, że Phoebe musi odwiedzać sale balowe wypełnione tłumem frenetycznych gości. Tego wieczoru zaszczycili już swą obecnością bal Dalrymplów i wieczorek u Cavendishów; w tej chwili stali pośrodku sali balowej u lady Melin, otoczeni przez głośny tłum. Develler mimo swego doświadczenia musiał naprawdę usilnie się starać, by utrzymać uśmiech na twarzy i nie zawyć z rozpaczy. Trwał właśnie szczyt sezonu i panny wciąż pozostające na wydaniu zaczynały się robić

428

agresywne na tyle, by lekceważyć wszelkie pozory przyzwoitości i powściągliwości. Na szczęście Phoebe dzielnie stała na straży. - To jakieś szaleństwo - wymruczała, gdy porwał ich prąd płynący ku parkietowi. - Nie da się ukryć. - Deverell przytulił ją do siebie opiekuńczym gestem. - Jednak z niezrozumiałych dla mnie przyczyn towarzystwo powtarza je rok po roku. Czy ich pamięć jest doprawdy tak krótka? Phoebe rzuciła mu srogie spojrzenie, lecz uśmiechnęła się bezwiednie.

S R

- Chcę znaleźć lady Canterbury. Słyszałam, że szuka nowej pokojówki. Wiem, że lord Canterbury jest dobrym człowiekiem, ale nie mam pojęcia, kto jeszcze z nimi mieszka.

- Jestem prawie pewny, że Canterbury nie ma synów. - Deverell podniósł wysoko głowę i rozejrzał się po tłumie. - Ostatnio widziałem ją w tamtym rogu. - Uniósł brew. - Namierzamy ją i zdejmujemy? Phoebe uśmiechnęła się szeroko.

- Używasz słów z jakiejś akcji wojskowej. - Jeśli pytasz mnie o zdanie - pochylił się do jej ucha - na tej sali jest wiele dam, które mogłyby uczyć samych generałów. Roześmiała się głośno. Deverell prowadził ją przez tłum, czujny i ostrożny, jakby naprawdę był na polu bitwy. Dopóki nie pokonają handlarzy i Phoebe nie będzie znów całkowicie bezpieczna, Deverell miał zamiar pozostać na straży. Nie miała szansy wyjść wieczorem bez niego u boku. Gdy w ciągu dnia Deverell był zmuszony coś 429

załatwić, Phoebe była z ciotką albo w agencji, zawsze zaś pod czujnym okiem Fergusa. Ustalili z Fergusem, że któryś z nich zawsze obserwuje Phoebe. Deverell nie miał pojęcia, czy to zauważyła, czy nie, lecz nie zamierzał się dopytywać i niepotrzebnie wzbudzać jej oporów. W drodze powrotnej do domu Edith zapytała o postępy śledztwa i Deverell zwięźle przedstawił jej ostatnie sukcesy. Przez dłuższy czas starali się nie wtajemniczać ciotek w powagę sytuacji, jednak Audrey spędzała sporo czasu z Loftusem, który nie był godnym przeciwnikiem dla jej zapędów detektywistycznych. Zatem cokolwiek

S R

usłyszał Loftus, w oczywisty sposób wiedziała Audrey, potem zaś Edith.

- Zdołaliśmy z Tristanem odnaleźć dwóch spośród ludzi, którzy napadli na nas, gdy ratowaliśmy Molly Doyle. - Spostrzegł, że Phoebe słucha go z uwagą. - Obaj zostali zatrudnieni tylko do tego zadania. Żaden nie wie przez kogo, choć obydwaj opisali dokładnie mężczyznę, z którym rozmawiali. Był młody, raczej nie dżentelmen, choć obyty, ubrany nie tyle elegancko, co schludnie. Wygląda na to, że to współpracownik handlarzy, który może się pokazać zarówno w przyzwoitym towarzystwie, jak i w półświatku, i nie wzbudzi specjalnego zainteresowania. Nie jest szeroko znany. Nikt nie zna go na tyle, by podać nazwisko. Phoebe uniosła brwi. - Przecież pracowali dla niego. Najwyraźniej nie ma większych trudności ze zorganizowaniem bandy. Deverell uśmiechnął się cynicznie. 430

- Dobrze płaci i tylko to się liczy. Ponadto dotrzymał słowa i zapłacił im drugą część, mimo iż nie schwytali Molly Doyle, ani nie zdołali wyrządzić nam większej szkody. To było sprytne posunięcie. Natychmiast rozeszła się plotka, że jest godny zaufania w tym względzie. Wątpię, by kiedykolwiek miał problemy ze znalezieniem chętnych do współpracy. - Jednakże - wtrącił Deverell - ponieważ młodzieniec ten nie jest znany szerszemu gronu przestępców, pojawia się i znika, i nigdy nie korzysta dwa razy z tej samej tawerny, nasze szanse na wyśledzenie go są minimalne.

S R

- Wydaje się bardzo sprytny jak na pospolitego rzezimieszka zauważyła Phoebe. Deverell zawahał się.

- Mężczyźni, z którymi rozmawialiśmy, a także ich koledzy, uważają, że młodzieniec pracuje pod czyimś kierownictwem. Gdy powiedział im, co mają robić, brzmiało to, jakby tylko przekazywał rozkazy swego zwierzchnika. Wszyscy mieli nieodparte wrażenie, że działa jako wysłannik, choć nigdy nie wspomniał o kimkolwiek innym. - Zatem - wtrąciła się Edith - stręczyciel z towarzystwa ma sługusa, który wyręcza go w mniej przyjemnych aspektach pracy. Deverell pokiwał głową. - Jednak skoro nie możemy wyśledzić młodzieńca, nie zdołamy odnaleźć drogi do jego pana. Więc wciąż najlepszym sposobem jest śledzenie ruchu na kontach. 431

- Czy Montague już coś znalazł? - Phoebe usiłowała dojrzeć twarz Deverella w mroku powozu. - Wciąż mamy nadzieję, że znajdzie. Przysłał mi dziś wiadomość, że zbliża się do kresu poszukiwań i wydaje mu się, że trafił na ślad. Jednak nalega na samodzielne przeglądanie dokumentów. Zaplanowaliśmy spotkanie pojutrze po południu, by wymienić się wszelkimi nowymi informacjami. Mam nadzieję, że do tej pory Montague poda mi jakieś nazwisko. Wyjaśnił Edith, jakie kroki podjęli, by mieć na oku okręty, i przedstawił plan akcji wyrwania dziewcząt ze szponów handlarzy.

S R

Phoebe znała już szczegóły, które opisywał Deverell, zatopiła się więc w myślach o agencji i podejmowanych przez nią pracach. Od czasu Molly Doyle uratowali jeszcze dwie dziewczyny. Gdy tylko docierała do nich wiadomość o pilnej potrzebie, Deverell zajmował się organizowaniem szybkiej i ściśle strzeżonej akcji, korzystając z pomocy przyjaciół i ich doświadczenia. Obie akcje przebiegły sprawnie i bez potknięć.

Gdy wreszcie pozbędą się handlarzy, z jednego Phoebe będzie bardzo zadowolona - agencja będzie mogła kontynuować swą misję w niezakłóconym trybie, zaś dzięki udziałowi dodatkowych osób angażujących się w nią w ostatnich tygodniach, będzie na pewno działała sprawniej i efektywniej. Myśl o czającym się pośród elity stręczycielu zdjęła ją nagłą trwogą. Nie potrafiła pogodzić się z istnieniem kreatury, która zagraża nie tylko dziewczętom, ale i całej jej pracy. Spojrzała na Deverella. 432

Mimo gęstniejącego mroku wyraźnie widziała na jego twarzy grymas zniecierpliwienia. Doszła do wniosku, że sama wygląda zapewne podobnie. - Czyli w ciągu dwóch dni powinniśmy poznać nazwisko. - Na to właśnie czekamy. Potem zaczniemy działać. *** Wczesnym wieczorem następnego dnia Malcolm szedł powoli mrocznym, ruchliwym pasażem Swan Lane niedaleko Londyn Bridge. Wąskie domy tłoczyły się po obydwu stronach ulicy i mimo pokracznego wyglądu, wszystkie były zamieszkane.

S R

W każdym z nich mógł przebywać jakiś ciekawski szpicel, jednak gęsty mrok i mgła szczelnie otulały postaci idące chodnikiem. W ciasnej uliczce dźwięki odbijały się niesamowitym echem; przenikliwy smród pobliskich doków tłumił unoszący się z zaułków swąd palonego drewna, odór gnijących śmieci, ścieków i metaliczny posmak mgły.

Po lewej stronie Malcolm zauważył cel swej wędrówki. Szybko wbiegł na rozchwiane wąskie schodki do klitki mieszczącej się nad tawerną. Na szczycie schodów zatrzymał się, nasłuchując kroków przechodniów. Żadnych zmian, żadnych zakłóceń. Chyba nikt go nie śledził. Ucieszył się, że trzeszczące stopnie bez wątpienia ostrzegą go, gdyby ktoś chciał podkraść się pod drzwi i podsłuchiwać. Wszedł.

433

Pokoik był ciasny i brudny. Pod niskim sufitem stał stół z jedną zapaloną świecą i trzy krzesła. Przy stole cierpliwie czekał Jennings, sprytny, posłuszny pachołek. Zamykając za sobą drzwi, Malcolm uśmiechnął się i zdjął kapelusz z szerokim rondem, który skrywał jego złote włosy i jasną cerę. Przez chwilę przypatrywał się Jenningsowi - okrągłej twarzy, krępej sylwetce, schludnemu strojowi. Pachołek wyglądał jak syn kupca. Był w wieku Malcolma, lecz ich doświadczenia życiowe były całkowicie rozbieżne. Jennings nie stanowił pierwszej linii obrony Malcolma. Gdyby

S R

ktoś go wyśledził i chciał wypytywać, jedyne, co potrafiłby powiedzieć pachołek, to to, że Malcolm był zaledwie sługą swego pana i niczym więcej. Że stanowił tylko kolejny szczebel w hierarchii trzymanej żelazną dłonią kogoś ponad nim.

Jennings uważał, że wszelkie plany i rozkazy, które przekazuje mu Malcolm, pochodzą od tajemniczego zwierzchnika, mianowicie od Henry'ego, podczas gdy Henry był przekonany, że wszelkie plany i propozycje kolejnych zleceń od handlarzy pojawiały się za pośrednictwem tajemniczego Jenningsa. Sprawa wydałaby się, gdyby Jennings w obecności Henry'ego wyjawił, jakie rozkazy przekazał mu Malcolm od swego „szefa". A przecież było to zupełnie nieprawdopodobne. Malcolm usiadł na krześle. - Mamy kolejne zadanie. Trochę odmienne od dotychczasowych zleceń. - Dostrzegł na twarzy kompana pełną gotowość. - Gdyby 434

chodziło o mnie... pewnie zostawiłbym tę damę w spokoju. To zbyt duże ryzyko, jak na moje nerwy. Zamilkł i zmarszczył brwi. Chciał dać Jenningsowi do zrozumienia, że jest naprawdę zmartwiony. - Jednak szef się przy tym upiera, więc... - Wzruszył ramionami i zwięźle przedstawił cały plan, opisał niezbędnych pomocników, czas i miejsce akcji oraz jej dokładny przebieg. Jennings tylko otworzył szeroko oczy, lecz Malcolm nie wybrał go tylko z uwagi na energiczne usposobienie, lecz również w związku z bystrym umysłem. Choć Jennings nie robił notatek, można było się

S R

założyć, że zapamięta wszelkie szczegóły, nawet te najmniej istotne. Zaś wysłuchawszy opisu akcji, zdążył się sam zorientować, jakie ryzyko będą musieli ponieść.

Po chwili zadumy pokiwał głową.

- Wiem, skąd wziąć dwóch chłopaków godnych zaufania i wystarczająco sprytnych oraz odpowiedni powóz. Jednak biorąc pod uwagę niebezpieczeństwo, na jakie się narażamy, nie uważasz, że powinniśmy mieć więcej ludzi? Malcolm pokręcił głową. - Szef uważa, że w tej okolicy większa liczba mężczyzn niepotrzebnie wzbudziłaby podejrzenia. Ryzyko tkwi nie w samym schwytaniu damy, lecz w zwróceniu na siebie uwagi, dzięki czemu mogą nas potem wytropić i schwytać, zanim dotrzemy do celu. - Masz rację, akcja z pewnością różni się od poprzednich, jednak... - Wzruszył znacząco ramionami. - Damy sobie radę. 435

- Oczywiście. - Malcolm wyciągnął zza pazuchy sakiewkę i rzucił ją na stół. Zabrzęczała głośno. - Jeśli pomocnicy będą się wahać, podnieś im stawkę. Upewnij się tylko, że będą się ściśle trzymali planu. Jennings przytaknął, chowając sakiewkę. Malcolm włożył kapelusz i mocno nacisnął go na oczy, idąc ku drzwiom. Zatrzymał się na chwilę z ręką na klamce. Przypomniał sobie własne motto: „nigdy za wiele ostrożności". Odwrócił się do Jenningsa. - Jeszcze jedno. Jeśli pojutrze nie pojawię się na naszym

S R

spotkaniu, będzie to oznaczało, że szef został odkryty. W takiej sytuacji dobrze ci radzę zniknąć. Nie tylko z dzielnicy, ale w ogóle z Londynu.

- Mam ciotkę w Exeter. Chętnie zaczerpnę świeżego, morskiego powietrza. Malcolm się uśmiechnął. - Wspaniały pomysł. - A co z tobą? Odwróciwszy się do drzwi, Malcolm uśmiechnął się cynicznie. Jennings nie widział już jego twarzy. - O mnie się nie martw. Nawet jeśli prawo dosięgnie mojego szefa, to wątpię, by byli zainteresowani taką marną płotką, jak ja. Zwłaszcza jeśli okaże się tak niewinnym, słodkim młodzieńcem. Malcolm machnął na pożegnanie ręką i nie odwracając się, wyszedł. Wracając do domu wąskimi uliczkami, jeszcze raz przemyślał całą 436

linię obrony. Wszystko się zgadzało. Wszystko zdawało się solidne jak skała. Jennings był jedyną luką w jego zbroi, lecz Malcolm miał ją już pod kontrolą. Jeśli złapią Henry'ego w związku z ostatnią głupotą, którą zamierzał popełnić - czy też z inną głupotą, o której Malcolm nie miał pojęcia i nie mógł jej zapobiec - udział jego podopiecznego będzie jasny jak słońce. Zdawał sobie z tego sprawę od samego początku, że najlepszą obroną będzie trwanie na pełnym widoku, lecz jakby w przebraniu. Od lat w obecności swego opiekuna wdziewał maskę, w którą Henry w pełni i bez wahania wierzył: mimo iż wypełniał

S R

wszelkie rozkazy, uchodził za chodzący wzór wszelkich cnót. Owa maska prawdopodobnie uchroni go przed jakimikolwiek konsekwencjami. W istocie wątpił, by policja wysiliła się choćby na formalne upomnienie.

Rytmicznie stukając obcasami o granitowy chodnik, cynicznie się uśmiechnął. Jeśli dobrze rozegra karty, uznają go nawet za ofiarę. A przecież gra doskonale. Jeśli Henry sprowadzi katastrofę na domek z kart, który zdołali razem wznieść, Malcolm chętnie sprawdzi, co będzie w stanie wyłowić z wraka. Rozśmieszony porównaniem, gwiżdżąc pod nosem, skierował się do Mayfair. Pomijając wszelkie inne aspekty, zostało mu już kilka dni, zanim los zawiedzie go w zupełnie nowe życie, w którym będzie sam sobie panem i opiekunem. Za cztery dni skończy dwadzieścia jeden lat i

437

odzyska kontrolę nad majątkiem, który przez tyle lat musiał chronić przed zachłannością Henry'ego. *** Następnego dnia po południu Phoebe wyszła na wąski taras przechodzący w rozległy trawnik za domem Edith. Audrey i Edith zostały w salonie i leżąc na sofach z półprzymkniętymi powiekami, opowiadały sobie anegdoty. Rozleniwiona Phoebe powoli zeszła z tarasu i ruszyła ścieżką, która wiodła między klombami aż do muru okalającego dom. Było już po piątej i słońce schowało się za stromymi dachami, lecz kamienny mur wciąż promieniował żarem;

S R

idealna pora na przechadzkę bez konieczności dźwigania parasolki. Phoebe często spacerowała o tej porze, nabierając sił między porannymi wizytami i wieczornymi atrakcjami. W powietrzu unosił się zapach kwiatów; zatrzymała się i wciągnęła głęboko bogaty aromat czerwonych róż.

Najczęściej korzystała z cichych spacerów, by uporządkować myśli, zaplanować działania w agencji i zastanowić się, jak najlepiej wykorzystać wieczór. Jednak tego dnia skupiła się raczej na odpychaniu natrętnych myśli, na trzymaniu ich na wodzy. Niedługo Deverell pozna nazwisko współpracownika handlarzy. Czy będzie je znał już dziś? Czy Montague przysłał jakąś wiadomość? A może informacja przyszła z zupełnie innego źródła? I kim jest ten mężczyzna? Czy Phoebe go zna?

438

Co ważniejsze, w jaki sposób Deverell i jego przyjaciele postanowią dalej działać? Czy już dziś podejmą jakieś kroki? Czy Deverell powiadomi ją od razu? A może... ? - Jeśli nie przestanę o tym myśleć, zaraz zwariuję - wymruczała pod nosem. Rzuciła okiem na Fergusa, siedzącego na ławeczce obok domu i naprawiającego uzdę. Phoebe przeszła przez bramkę w murze i dotarła do końca ogrodu. Zatrzymała się pod krzakiem róż, zachwycona pełnymi różowymi pąkami. Obejrzała się, słysząc trzask tylnych drzwi, przez które wyjrzała gospodyni, pani Milligan. Ujrzawszy

S R

Phoebe, pomachała do niej dłonią.

- Pani Balmain zaprasza na podwieczorek. Zaraz podam herbatę. - Dziękuję, Milligan. Już idę. Gospodyni dostrzegła Fergusa. - Ty też lepiej wracaj, zanim pączki całkiem wystygną. - Pączki?

Fergus odłożył uzdę. Przez chwilę patrzył, jak Phoebe idzie ku domowi i sam wszedł do kuchni.

Nie spieszyła się; na dworze było bardzo przyjemnie. W połowie drogi usłyszała nagle jakiś odgłos i płacz dziecka. - Nie! Moja piłka! Jak ją teraz stamtąd wyciągnę? Phoebe rozejrzała się i spostrzegła piłkę toczącą się po trawniku. Zza muru dobiegła ją dyskusja, czy warto się wspinać tak wysoko, by odzyskać zgubę, czy jest to zbyt niebezpieczne. Phoebe podniosła piłkę i podeszła do bramki.

439

- Nie przechodźcie przez mur! - krzyknęła. - Na szczycie jest tłuczone szkło. Zaczekajcie, zaraz ją wam przyniosę. Przez chwilę myślała o przerzuceniu piłki przez mur, ale nie miała pewności, czy dzieci ją złapią. Poza tym obawiała się, że zabawka wpadnie do ogrodu po drugiej stronie alejki, którego strzegł potężny pies. Zdjęła klucz z gwoździa i otworzyła furtkę, zaskoczona widokiem pustej alejki. Z oddali dobiegi ją tupot stóp. Wyszła z ogrodu i wyjrzała w stronę ulicy, dostrzegając trzech urwisów umykających, jakby ziemia paliła im się pod nogami. - Cóż... - mruknęła.

S R

I w tej chwili poczuła, że nie jest sama. Ktoś narzucił jej na głowę czarny worek. Upuściła piłkę i chwyciła tkaninę, nabierając tchu do krzyku.

Szorstkie ręce chwyciły jej dłonie. Materiał worka przyklejał się do ust. Ktoś użył wstążki, by worek mocno związać na karku. Phoebe wściekle szarpnęła głową, lecz wstążka wcisnęła jej się w usta. Przez jakiś czas walczyła i dopiero później poczuła, że przywiązano jej ręce do boków i dodatkowo nadgarstki spętano z przodu. Dwóch mężczyzn podniosło ją i wrzuciło do powozu jak zrolowany dywan. Drzwi się zatrzasnęły, jeden z mężczyzn wsiadł na kozioł. - Zamknij bramkę - odezwał się szorstkim, chrapliwym głosem. Chwilę później usłyszała trzask furtki i poczuła, jak powóz się zakołysał, gdy drugi mężczyzna wspinał się na schodki. Zaraz też ruszyli w dół alejki i skręcili w ruchliwą ulicę. 440

*** Malcolm spacerował po drugiej stronie Park Lane w ostatnich promieniach popołudniowego słońca i z ponurą rezygnacją obserwował powóz unoszący pannę Malleson. Pokręcił głową. Co za głupie i niepotrzebne posunięcie! W Mayfair jest tak wiele pokojówek, że bez trudu mogli unikać spotkania z grupą panny Malleson. Im więcej się dowiadywał, tym bardziej był przekonany, że Henry popełnił poważny błąd w ocenie sytuacji. Ów drugi „gang" nie miał żadnych powiązań z handlarzami niewolników ani z innymi

S R

przestępcami. Gdyby mógł to zrobić po swojemu, Malcolm najpierw chciałby odkryć prawdziwą naturę działań drugiej grupy. Z pewnością znalazłby informacje, którymi mógłby zaszantażować przeciwników i zabezpieczyć się przed jakąkolwiek groźbą z ich strony. Jednak Henry porzucił już zarówno ostrożność, jak i rozsądek. Malcolm musiałby użyć wręcz brutalnych sposobów, by uświadomić opiekunowi, że postępuje głupio i niedopuszczalnie, a nie był jeszcze na to gotowy. Kłótnia z Henrym, choć przyniosłaby mu pewne korzyści, zrujnowałaby jego obraz w oczach opiekuna. Z oczu Henry'ego spadłyby łuski. A wtedy pociągnąłby Malcolma na dno. Przez lata tyle razy był świadkiem mściwych poczynań Henry'ego, iż nie miał żadnych wątpliwości, że sam mógł łatwo stać się ich obiektem. Cechą mądrych ludzi było unikanie kłopotów, które dotyczyły reszty śmiertelników. Malcolm nie miał najmniejszego zamiaru wpaść 441

w sieć, którą zastawił na opiekuna. Zwłaszcza jeśli to arogancja Henry'ego miała sprowadzić na nich katastrofę. „Jego terytorium", akurat! Dotarł do Picadilly i ruszył brzegiem Green Park, wymachując laseczką i we wszystkim przypominając dżentelmena korzystającego z uroków pogody. Spoglądając w przeszłość w świetle nadchodzącej porażki, jeszcze raz zastanawiając się nad wszelkimi decyzjami, doszedł do wniosku, że właściwie niewiele mógł zrobić. W grudniu miał przed sobą jeszcze sześć miesięcy czekania na pełnoletność i odzyskanie kontroli nad spadkiem, zaś Henry właśnie zaczął trwonić

S R

jego majątek, wydając to tu, to tam drobne sumy na ukochane pistolety.

Malcolm po prostu musiał znaleźć inne źródło dochodu, które zaspokoiłoby wciąż wzrastający apetyt Henry'ego. Stąd wziął się pomysł współpracy z handlarzami i co było do przewidzenia, Henry zaangażował się bez wahania. Co więcej, Malcolm rozegrał to na tyle sprytnie, że opiekun był pewny, że to jego własny pomysł i jego biznes. Zyski okazały się o wiele wyższe, niż się spodziewał, więc nie istniało niebezpieczeństwo, by teraz nagle z nich zrezygnował. Dopóki nie zostanie złapany. Malcolm nie potrafił szczerze powiedzieć, czy podjąłby współpracę z handlarzami, gdyby nie zmusiła go do tego zachłanność opiekuna. Myślał o tym często, ale wiedział, że są to czysto teoretyczne rozważania. Teraz zaś, mimo iż pomysł należał do niego, że ochronił go przed zrujnowaniem, mimo iż był wdzięczny za 442

doświadczenie, jakie zyskał w ostatnich miesiącach, nie czuł żalu, że Henry wpadnie w pułapkę i zabawa z handlarzami skończy się na dobre. Za trzy dni uwolni się od opiekuna; czekał na niego wielki świat, który umożliwiał zarabianie pieniędzy na milion sposobów i zamierzał z tego skorzystać. Czuł rosnącą pewność, że zguba Henry'ego jest bliska. Porwanie „prawie narzeczonej" człowieka takiego jak Deverell ściągnie mu na głowę całą policję tego miasta. Malcolm zatrzymał się na rogu Arlington Street i spojrzał na fasadę domu opiekuna. Panna Malleson

S R

pewnie jest już w ogrodzie na tyłach domostwa albo nawet i w jego mrocznym wnętrzu.

Rozważywszy wszystko jeszcze raz, doszedł do wniosku, że właściwie nadszedł czas, by Henry'ego schwytano. Oczywiście jako czcigodny członek sądu Henry uważa, że stoi ponad prawem. Malcolm przez chwilę wymieniał w duchu wszelkie dowody przeciwko nietykalności Henry'ego,wreszcie ruszył w kierunku St. James. U White'a będzie całe mnóstwo znajomych i świetnie ustosunkowanych przyjaciół. Niezależnie, czy jego założenia są słuszne, czy też nie, jeśli w związku z porwaniem panny Malleson stanie się to, co Malcolm podejrzewa, to z pewnością nie powinien kręcić się teraz po okolicy.

443

Rozdział 21 Leżąc na podłodze powozu, Phoebe boleśnie odczuwała każdą wyrwę w drodze i każdy kamień, aż zaczęła się obawiać, czy nie powypadają jej zęby. Gdy powóz wreszcie się zatrzymał, odetchnęła z ulgą na tyle, na ile pozwalał jej knebel. Nie mogła nawet drgnąć. Ręce miała mocno związane i nie zdołała w czasie drogi poluzować sznurów. Worek był czarny i grubo tkany, więc nawet nie widziała dziennego światła. Domyśliła się, że wciąż jest w Londynie; powóz wcale nie jechał

S R

długo i nie zjechał z miejskiego bruku. Znajome dźwięki stolicy wciąż docierały do jej uszu, nieco stłumione tkaniną, lecz rozpoznawalne. Gdyby miała zgadywać, uznałaby, że znajduje się w Mayfair lub bardzo blisko.

Sądząc z odgłosów dobiegających z zewnątrz, echa końskich kopyt, męskich głosów i stukotu butów, wjechali w wąską alejkę między domami. Zanim zdążyła pomyśleć o czymkolwiek innym, drzwi otworzyły się gwałtownie. Chwyciły ją duże męskie dłonie i wyciągnęły z powozu. Wciąż było ich dwóch, lecz tym razem jeden z nich zarzucił ją sobie na ramię. - Zaniosę ją. Zaczekaj przy koniach. - W porządku. Pospiesz się. - Drugi mężczyzna kaszlnął nerwowo. - Nie lubię się kręcić po tej okolicy. Nigdy nie wiadomo, czy się nie natkniesz na oddział policji, a niedaleko jest posterunek. 444

Pierwszy mężczyzna mruknął coś i ruszył przed siebie. Przez jakiś czas Phoebe mogła tylko walczyć z zawrotami głowy; mężczyzna niósł ją jak worek ziemniaków, z głową zwieszoną w dół i nogami przyciśniętymi do rosłego torsu. Ręce miała związane i w dodatku przygniatała je własnym ciężarem, nie mogła więc w żaden sposób unieruchomić kołyszącego się ciała. Wreszcie przystanęli. Z chłodu, który ich owionął, domyśliła się, że mężczyzna wniósł ją do wnętrza jakiegoś domu, prawdopodobnie przez tylne drzwi. Nie czuła żadnych kuchennych zapachów ani ciepła. Piwnica? -Tędy.

S R

Głos musiał należeć do szykownego kamerdynera. Znów się poruszali, na szczęście wolniej. Nie chciała poddać się mdłościom, więc skoncentrowała się na docierających do niej wrażeniach. Słyszała kroki mężczyzny, który ją niósł, i idącego przed nim kamerdynera. Najpierw kroczyli po kamiennych płytach, wspięli się na niskie schodki i ruszyli po podłodze wyłożonej kaflami. Wyczuwała ciasną przestrzeń. Korytarz? Po chwili przeszli przez drzwi i ściany uciekły na boki. Hol? Wciąż stukali butami o kafle, jednak po chwili ich kroki ścichły; dywan. Mężczyzna zwolnił nieco, poprawił ją sobie na ramieniu, wyciągnął rękę i zaczął wchodzić po schodach. Drewnianych. Uważnie odbierała wszelkie wrażenia i stwierdziła, że najprawdopodobniej znajdują się w eleganckim domu. Na pierwszym piętrze kamerdyner poprowadził ich korytarzem wyłożonym 445

chodnikiem. Phoebe liczyła kroki, wspominając jedną z zasad Deverella. Jeśli cię złapią i nic nie będziesz mogła na to poradzić, staraj się dowiedzieć jak najwięcej o miejscu, w którym się znalazłaś, i o porywaczach. Liczyła w skupieniu. Dwanaście kroków od schodów kamerdyner zatrzymał się i coś zrobił. Otworzył drzwi? Mężczyzna, który ją niósł, stęknął i zmienił pozycję. Przeszli przez wąski otwór; Phoebe czuła, jak jedna ze ścian musnęła jej ramię. I znów zaczęli się wspinać na wąskie, strome schody. Schody na służbówkę? Miejsce było nietypowe, jak dla schodów dla służby, a nawet dla

S R

schodów na poddasze. Dziwne byłoby też, gdyby takie schody zaczynały się na pierwszym piętrze. Prawie wszystkie domy w Mayfair miały poddasza nad drugim piętrem, a nie nad pierwszym. Czy jest możliwe, by weszli do domu od razu na pierwsze piętro, a nie na parter? Nie, prawdopodobnie kaflami wyłożony był frontowy hol. W korytarzach pierwszego piętra nie spotykało się kafli. Podłogi były drewniane i przykryte chodnikami.

Zatem co to za schody? Dokąd ją zabierają? Schody szybko się skończyły; było ich jedenaście. Mężczyzna schylił się – prawdopodobnie w niskich drzwiach - i wyprostował. Czuła, jak się rozgląda. - Połóż ją na łóżko. Phoebe napięła mięśnie, ale i tak bezładnie opadła na materac. Nagle poczuła falę paniki. Zwinęła się, szukając krawędzi materaca. Kamerdyner stłumił przekleństwo i ruszył ku niej. 446

- Nic z tych rzeczy. - Chwycił ją za kostki i mocno przytrzymał. Phoebe wyprężyła się i szarpnęła, lecz z mocno związanymi rękami ledwie mogła się poruszyć. - Trzymaj - powiedział kamerdyner i związał jej nogi. Co gorsza skrępowane stopy przywiązał do ramy łóżka. Gdy ją puścili, Phoebe starała się poruszyć, lecz udało jej się zaledwie drgnąć i nic poza tym. - To ją powstrzyma. - Głos kamerdynera ociekał dumą. Chodźmy. Powiem panu, że dostarczyłeś przesyłkę, i wezmę od niego weksel na resztę wynagrodzenia. Wyszli. Phoebe wsłuchała się w odgłosy z korytarza. W zamku

S R

zazgrzytał przekręcany klucz, potem zaskrzypiały schody. Usłyszała odległe trzaśniecie i zapadła przejmująca cisza. Związana, zakneblowana i z workiem na głowie leżała bezsilnie na łóżku w domu jakiegoś dżentelmena. Tylko kamerdyner i dwóch porywaczy wiedziało, gdzie Phoebe się znajduje. Oraz „pan". Kim jest? Stręczycielem? Czy to była zemsta na niej i na agencji za odbicie Molly Doyle? Skoro się dowiedział, kim jest Phoebe, co zamierzał teraz z nią zrobić? Jej myśli biegły w wielu kierunkach jednocześnie, nie mogła się skupić... Deverell ją uratuje. Odnajdzie ją. Nie spocznie, póki jej nie znajdzie. Tylko jak? Nie miała pojęcia, lecz powstrzymując kolejną falę paniki, zdała sobie sprawę, że tego dnia miał się dowiedzieć, kim jest

447

współpracownik handlarzy. Pewnie będzie wiedział już bardzo niedługo. Gdy tylko się dowie, ruszy na Park Street, by jej o tym powiedzieć, dowie się, że zaginęła, i domyśli się, że... A wtedy po nią przyjdzie. W chwili, gdy się uspokoiła, trzasnęły drzwi na dole. Phoebe wytężyła słuch. W zamku zgrzytnął klucz i otworzyły się drzwi. Do pokoju wszedł ktoś potężny i rosły. Ślepa, zakneblowana, bezsilna, usiłowała opanować lęk; zmusiła się do skupienia wszystkich zmysłów na mężczyźnie, który przyglądał się jej, stojąc o krok od łóżka.

S R

- Wspaniale. Cieszę się, że postanowiłaś zachowywać się rozsądnie, moja droga.

Poklepał stopę Phoebe, aż podskoczyła.

- Kobiece histerie są takie nużące. W tym zaś przypadku, zapewniam cię, niczego dobrego nie przyniosą. Głos był szorstki, nieprzyjemny, lecz bez wątpienia należał do dżentelmena z dobrego domu. Mężczyzny z towarzystwa, z jej klasy. Niemłodego. Słysząc w głowie głęboki, spokojny głos Deverella, opanowała rozdygotane zmysły i całkowicie skupiła się na mężczyźnie, by zdobyć o nim - swoim wrogu - każdy strzępek informacji. Nigdy nie wiadomo, mówił Deverell, która wiadomość może cię ocalić. Słuchała, jak dżentelmen spaceruje między drzwiami a łóżkiem.

448

- Zapewniam cię, moja droga, że w pełni rozumiem twoją sytuację. Zdaję sobie sprawę, w jak trudnym jesteś położeniu, i nie potępiam cię za twoje czyny. W pełni rozumiem, że pomaganie byłemu kochankowi w porywaniu służących jest ceną, jaką wiele dam byłoby gotowych zapłacić za względny spokój. Zwłaszcza teraz, gdy kręci się wokół ciebie Deverell. Zatrzymał się. Czuła, że się jej przygląda. - Dostarczenie kilku pokojówek wydaje się śmiesznym poświęceniem, gdy nagrodą ma być wicehrabia Paignton. Pomijając już wielki majątek Deverella.

S R

Phoebe zamrugała, usiłując zebrać myśli. Czyżby wyobrażał sobie, że była szantażowana przez byłego kochanka, który zmuszał ją do porywania służących? Przez chwilę fala gniewu zagłuszyła jej strach. Jak on śmie?

A jednak. Być może luki w jego wiedzy pomogą jej uciec. Odezwał się znowu, spacerując powoli; słuchała uważnie, zapamiętując każde słowo, każdy niuans.

- Oczekuję od ciebie tylko wyjawienia nazwiska twego niecnego byłego kochanka, moja droga. Nie musisz się bać, że się na tobie zemści, obiecuję, że dobrze się nim zajmę. Dosłownie nigdy więcej go nie zobaczysz. Dżentelmen mówił w niezwykły sposób, jakby odmierzał każde słowo, pompatycznym, wzniosłym tonem, powoli i bardzo wyraźnie. - Jeśli zdradzisz nam tę informację, obiecuję, że nie ucierpisz więcej ani z mojej strony, ani ze strony mych współpracowników. 449

Rozumiesz pewnie,że nie mam powodów, by cię straszyć, ani też nie posiadam żadnej informacji, którą mogłabyś ode mnie wyciągnąć w czasie tego, jakże miłego, spotkania. Niestety byłaś na tyle nierozsądna, że aktywnie zaangażowałaś się w handel kobietami... Zapadła cisza. Dżentelmen wpatrywał się w nią, stojąc przy łóżku. Po chwili zapytał: -I cóż? W tonie jego głosu Phoebe usłyszała nutę aroganckiego żądania; czekał na odpowiedź, a nie był przyzwyczajony do czekania. Idiota! W Phoebe zagotowała się krew. Mruknęła niewyraźnie poprzez knebel.

S R

- Ach! Wybacz, moja droga. Co za niezdara ze mnie. Podszedł do niej; Phoebe modliła się, by zdjął worek. Gdy się nad nią pochylił, poczuła falę paniki, lecz zdołała stłumić ją na tyle, by nie odsunąć się jak najdalej od jego rąk. Wstrzymała oddech i zacisnęła zęby, gdy szukał węzła. Wreszcie rozwiązał wstążkę. Podniosła głowę, by mógł odwinąć ją do końca. Worek, worek! Nic z tego. Zabrał tylko wstążkę. Serce Phoebe łomotało głośno, odetchnęła głęboko, ze wstrętem. Worek uniósł się lekko. W szczelinie, ponad ramą łóżka, widziała zarys pokoju. - Już w porządku, moja droga. Więc jaka jest twoja odpowiedź? Mów - jak on się nazywa? Oblizała wargi i skupiła się na czekającym ją zadaniu.

450

- Hmm... - Ani przez chwilę nie ufała zapewnieniom, że jej nie skrzywdzi; jeśli poda mu nazwisko, jakiekolwiek, które wpadnie jej do głowy, skoro nie ma byłego kochanka, nic nie powstrzyma go przed zabiciem jej. Lub czymś gorszym. Należał do towarzystwa; była dla niego tylko kobietą - bez praw, bez pozycji. Jeśli to on jest tajemniczym stręczycielem, o czym była już przekonana, nie ma odrobiny honoru ani serca, niczego, w czym mogłaby pokładać jakiekolwiek nadzieje. - Ja... hmm... - Odetchnęła głęboko. - Muszę się zastanowić... proszę pana. Muszę spokojnie rozważyć tę sytuację. Wcale nie jest tak

S R

prosta i jasna, jak się panu wydaje. Wyczuła jego wahanie.

- Czyżby? - zapytał lodowatym tonem. Z trudem powstrzymała dreszcz.

Po minucie przerażającej ciszy dżentelmen zaczął znów krążyć po pokoju. Spacerował między łóżkiem a drzwiami i Phoebe mogła go wreszcie zobaczyć!

Stłumiła westchnienie. Znała go! A przynajmniej już go wcześniej widziała. Nie mogła sobie przypomnieć nazwiska, ale nie był jej zupełnie obcy. Wystarczyło jedno spojrzenie na potężną posturę i wymuskane rysy, by nabrała pewności, że dżentelmen należy do śmietanki towarzyskiej. „Proszę pana" było jak najbardziej na miejscu. Usiłowała przyjrzeć się jego twarzy. Był starszy, przekroczył pewnie pięćdziesiątkę; włosy miał całkiem siwe. Bardzo wysoki i 451

potężnie zbudowany poruszał się z pewnością siebie graniczącą z arogancją, jakże częstą u mężczyzn w jego wieku. Wszystko to dało jej zarys jego charakteru. Odchrząknęła. - Proszę pana... Zdaje sobie sprawę z niezręczności całej sytuacji, jednak... gdyby był pan tak dobry i dał mi trochę czasu na zebranie myśli... Podróż powozem była doprawdy okropna, wie pan, że rzucili mnie na podłogę? I prawie zemdlałam,gdy nieśli mnie tutaj. - Nie musiała nawet udawać drżenia głosu. Pewnie uznał ją za bezbronną, przerażoną kobietkę, lecz... Rzucił jej zachmurzone spojrzenie i Phoebe wreszcie zobaczyła

S R

jego twarz z przodu, przenikliwe oczy pod nastroszonymi brwiami. Wciąż jednak nie mogła sobie przypomnieć... Przyglądał jej się drwiąco.

- Dwie godziny - warknął. - Mam pewną sprawę do załatwienia i wrócę, gdy ją skończę. - Zatrzymał się z ręką na klamce. - Lecz wtedy podasz mi nazwisko bez dalszych targów. Nie spodziewaj się, że będę skłonny do jakichkolwiek ustępstw. - Jego oczy lśniły jak bryłki lodu. - Jeśli zaś rozważasz odrzucenie mojej propozycji, obawiam się, że możesz skończyć w znacznie mniej przyjemnych warunkach. Jak pewnie doskonale wiesz, handlarzy nie interesuje, skąd pochodzi towar, ma być tylko dość ładny. W tej zaś kategorii, moja droga, uważam, że się nadajesz. Czekał przez chwilę na jakiś znak, że w pełni zrozumiała wagę jego słów, lecz leżała zupełnie nieruchomo, odwrócił się więc i wyszedł. 452

Phoebe nie odważyła się oddychać, póki nie usłyszała zgrzytu przekręcanego klucza i skrzypienia schodów. Wtedy pozwoliła sobie na głęboki wdech i podziękowała losowi, że udało jej się zyskać trochę czasu. Ale co dalej? Dostała dwie godziny i nie miała złudzeń, że dżentelmen wróci i będzie nalegał, by podała mu nazwisko. Nie miała zamiaru leżeć i czekać na jego powrót. Pierwszym zadaniem było wyswobodzenie się z więzów. Sznury oplatały jej ramiona tuż nad łokciami; z trudem uniosła dłonie, by obejrzeć więzy na nadgarstkach. Niestety, ze skrępowanymi łokciami

S R

nie była w stanie unieść ich do samej twarzy i rozwiązać zębami. Odkładając to na później, spróbowała zsunąć worek z głowy. Po wielu minutach szarpania głową i ramionami zdołała przesunąć krawędź worka ponad brwi. Odetchnęła swobodnie. Teraz przynajmniej wszystko widziała. Rozejrzała się uważnie po pokoju. Był dziwny nieduży, lecz w pełni urządzony. Choć nie wyglądał luksusowo, z pewnością nie przypominał lochu. Łóżko miało kolumny, lecz brakowało mu baldachimu, zaś przy drzwiach stała nieduża komoda z porcelanową miską i dzbankiem. Phoebe zastanawiała się, czy w dzbanku jest woda. Rozglądając się, zauważyła, że pokój nie ma zwyczajnych okien. W suficie znajdował się duży lufcik, jednak był poza jej zasięgiem, nawet gdyby stanęła na łóżku czy komodzie.

453

Z westchnieniem spojrzała znów na sznury krępujące nadgarstki. Próbowała wyginać ręce pod różnymi kątami, jednak nie była w stanie dosięgnąć do supłów. Zauważyła perłową broszkę przypiętą do sukni. Odpięła ją natychmiast i przyjrzała się szpilce - była długa i dość gruba. Phoebe delikatnie ujęła ją w dwa palce i zaczęła wysupływać kolejne nitki ze sznurów na nadgarstkach. Była to żmudna praca, jednak już po chwili widać było pewne postępy. Przede wszystkim nie leżała bezczynnie w łóżku, czekając na powrót tego łajdaka. Skubiąc szpilką sznury, przypominała sobie

S R

wszelkie rady Deverella. Myśl, że istnieją sposoby i sztuczki, które mogą ją uratować, uspokajała ją, dzięki czemu mogła się skoncentrować na więzach.

Minęła godzina, gdy sznury wreszcie opadły i Phoebe miała wolne ręce. Tłumiąc okrzyk radości - nie wiedziała przecież, czy ktoś nie stoi za drzwiami - patrzyła z radosnym uśmiechem w sufit, rozcierając obolałe nadgarstki. Wreszcie usiadła z trudem i zajęła się resztą sznurów. Już po minucie siedziała na brzegu łóżka, machając stopami i rozcierając zdrętwiałe ramiona. Ostrożnie wstała. Chyłkiem podeszła do drzwi i przyłożyła do nich ucho. Drzwi były z cienkich deseczek i nie słyszała za nimi żadnego dźwięku. Wspominając, jak strome i wąskie są schodki, doszła do wniosku, że gdyby ustawili jakieś straże, prawdopodobnie ktoś stałby za drugimi drzwiami w korytarzu u stóp schodów.

454

Poczuła się wystarczająco bezpiecznie, by swobodnie przejść się po pokoju. W końcu ponownie usiadła na krawędzi łóżka, złożyła dłonie na podołku i zmusiła się do zaplanowania dalszych działań. Co zrobi, jeśli Deverell nie dowie się dziś, kim jest stręczyciel? *** - Na nabrzeżu stoi statek „Maire Jeune" z Hagi. Zegar na kominku wybił szóstą; żaden z pięciu mężczyzn siedzących w fotelach w bibliotece nie zwrócił na to uwagi. W skupieniu słuchali Tristana.

S R

- Wczoraj wyładowali futra i twierdzą, że oczekują na nowy ładunek. Jednak żaden kupiec z doków nie ma dla nich towaru. Kapitan twierdzi, że jego agent jest w trakcie negocjacji, ale nikt nie widział żadnego agenta w pobliżu. Policja rzeczna stale obserwuje ten statek i nawet nie zadają zwyczajowych pytań, by nie wzbudzać podejrzeń.

- A więc mamy statek - odezwał się Deverell. - Teraz musimy tylko złapać ich, zanim załadują dziewczęta na pokład i odpłyną w siną dal. Dalziel wyjął niewielki notes z kieszeni surduta. - Jak wygląda ten statek? Wyślę wiadomość kapitanowi marynarki z Falmouth, na wypadek gdyby jednak nam się wymknęli. Musimy brać taką możliwość pod uwagę. Deverell ugryzł się w język. Na całym świecie mało było takich ludzi jak jego przyjaciele. Tristan dokładnie opisał statek. 455

- Powiedz Charlesowi, żeby dostarczył tę wiadomość - wtrącił Gervase. - Dzięki temu będzie miał wrażenie, że też bierze udział w akcji. Na wargach Dalziela zaigrał uśmiech. - Masz rację. St. Austell będzie doskonałym wysłannikiem. Co jeszcze udało nam się ustalić? Mężczyźni po kolei zabierali głos, lecz nie licząc informacji o statku, musieli przyznać, że nie odnieśli wielkich sukcesów od ostatniego spotkania. - Zatem - podsumował Deverell - śledzenie kont jest wciąż

S R

najlepszym sposobem na dotarcie do stręczyciela. W takich sprawach Montague nie ma sobie równych. Za listę jego kontaktów oddałbym prawą rękę. - Uśmiechnął się. - Jednakże jest piekielnie dyskretny, co pewnie tłumaczy, jak pozyskał swe zdumiewające znajomości. Deverell w lot zrozumiał, że choć Montague mógł znać skrywaną tożsamość Dalziela, nie ma sensu go o to pytać. Musiał przyznać przed samym sobą, że ów pomysł przeszedł mu przez myśl. Montague zajmował się interesami najbogatszych i najbardziej wpływowych rodzin w kraju. - Do tej chwili Montague mógł już coś odkryć. Cały dzisiejszy dzień miał zamiar się tym zajmować. Powiedziałem mu o naszym spotkaniu i miałem nadzieję, że dotrze do nas jakaś wiadomość. Wszyscy spojrzeli na zegar. Było prawie wpół do siódmej. Christian przyniósł karafkę z kredensu; Dalziel zapytał go o informacje z półświatka. Rozmawiali o wieściach krążących wśród 456

przestępców, gdy ktoś załomotał do drzwi klubu. Usłyszeli, jak Gasthor,pe biegnie otworzyć. Wymienili spojrzenia, zgodnie odstawili szklanki i wstali. Dobiegły ich podniecone męskie głosy i łomot stóp na schodach. Drzwi otworzyły się z hukiem, a do biblioteki wpadł Fergus i biegnący za nim Grainger i Gasthorpe. Fergus stanął przed Deverellem, niemal rozrywając czapkę ze zdenerwowania. - Mają ją, panie hrabio. Porwali pannę Phoebe. Deverell poczuł, jak ziemia usuwa mu się spod stóp; oblał go zimny pot. Miał wrażenie, że zapada się w lodowatą, ciemną otchłań. Ciało zrobiło się

S R

ciężkie jak kamień, przykuwając go w miejscu, choć chciał biec na Park Street, szukać śladów, przekopać cały Londyn... Zdołał zrobić jeden krok.

Dalziel chwycił go za ramię.

- Nie. - Stalowy głos dowódcy wymagał całkowitego posłuszeństwa. Nawet teraz.

Deverell otrząsnął się i odetchnął głęboko. - Najpierw dowiedzmy się wszystkiego - powiedział cicho Dalziel. - Dopiero wtedy zdołamy jej pomóc. Deverell nie był w stanie podważyć tego toku myślenia. Kiwnął głową. Wskazał Fergusowi fotel i bezładnie opadł na własny, oddychając głęboko, by zachować względny spokój. Z trudem powstrzymywał falę paniki przelewającej się przez jego umysł i ciało. Nigdy wcześniej nie czuł się w ten sposób. Nie mógł nawet swobodnie oddychać, lecz wiedział, że Dalziel ma rację. 457

Usiłować się skupić. Spojrzał w przepełnione bólem oczy Szkota i pojął, że Fergus wini siebie. Phoebe była pod jego opieką. - Co się stało? - zapytał spokojnym głosem. - Zacznij od momentu, gdy widziałeś ją ostatni raz. Spiesz się. Fergus pokiwał głową. - Spacerowała po ogrodzie, jak zwykle. Panna Audrey, pani Edith i panna Phoebe wróciły z wizyt. Starsze damy położyły się w salonie, a panna Phoebe wyszła na codzienną przechadzkę. Christian pochylił się w fotelu. - Spaceruje codziennie o tej samej porze? - Zgadza się.

S R

- Ogród jest otoczony murem - wtrącił się Deverell. Kiwnął głową Fergusowi. - Mów dalej.

- Gospodyni zawołała pannę Phoebe na herbatę. Panna Phoebe była wtedy na samym końcu ogrodu. Powiedziała, że już idzie, i ruszyła ku domowi. Gospodyni wezwała mnie do kuchni i poszedłem za nią. - Fergus był zdruzgotany. - Panna Phoebe była już na ścieżce przy domu, a bramka była zamknięta na klucz. Na szczycie muru jest tłuczone szkło. Jak się dostali do środka? - Czy później bramka była zamknięta? - Nie. - Grainger stanął obok Fergusa. - Kiedy przechodziłem tamtędy wcześniej, bramka była zamknięta, a klucz wisiał na gwoździu. Po zniknięciu panny Malleson klucz tkwił w zamku, ale nie był przekręcony.

458

- Nikt niczego nie słyszał? - domyślił się Tristan. Fergus pokręcił głową. - Ani niczego nie widział. Pytaliśmy wszystkich. - Phoebe musiała sama otworzyć furtkę - rzekł Deverell. Dlaczego? Przecież nie jest niemądra i wiedziała, że grozi jej niebezpieczeństwo. Ktoś musiał ją wywabić na zewnątrz czymś, co zdawało jej się bezpieczne. Nikt się nie odezwał. - Kiedy to się stało? - Dalziel utkwił ciemne oczy w Fergusie. Ile czasu minęło, zanim zorientowaliście się, że jej nie ma?

S R

- Pół godziny - skrzywił się Fergus. - Byliśmy przekonani, że jest z ciotkami, dopóki pani Edith nie zapytała, czemu panna Phoebe nie przychodzi i że jej herbata zdążyła już wystygnąć. - Pół godziny - zaczął wyliczać Dalziel. - Potem czas na rozpytywanie i podróż tutaj. - Zerknął na zegar. - Przynajmniej godzina, ale niewiele dłużej. Fergus pokiwał głową.

Deverell otworzył usta, ale zanim się odezwał, ktoś zastukał do drzwi. Gasthorpe wyszedł z biblioteki kilka minut wcześniej i prawdopodobnie zwołał już całą służbę i wysłał ich z wiadomością do pozostałych członków klubu. Na schodach rozległy się wyważone kroki i pomruk cichej rozmowy. - Proszę panów - powiedział Gasthorpe, otwierając drzwi. Montague wszedł do biblioteki i rozejrzał się po napiętych twarzach zgromadzonych mężczyzn. 459

Zamrugał lekko na widok Dalziela i spojrzał na Deverella. - Mam nadzieję, że nie przybyłem nie w porę, panie hrabio? - Wręcz przeciwnie. - Deverell poczuł przebłysk nadziei. Wskazał księgowemu pusty fotel. - Czy zdołał pan ustalić nazwisko? Montague usiadł i spojrzał niespodziewanie ponuro. - Owszem. - Spojrzał raz jeszcze na wszystkich, oprócz Dalziela. - Jednakże wieści, które przynoszę, są wyjątkowo delikatnej natury... - My zaś znaleźliśmy się w okropnej sytuacji i w związku z tym proszę pana o wyjawienie ich przy wszystkich. Godzinę temu panna Malleson została porwana i nie mamy czasu do stracenia. Musimy jak

S R

najprędzej poznać nazwisko dżentelmena, który pomaga handlarzom. Okrągła twarz Montague'a przez chwilę wyrażała głęboki wstrząs, lecz opanował się szybko. Zerknął na Dalziela. - W takim razie... Mamy w mieście dwa konta, które wykazywały przychody dokładnie w dni porwań lub tuż po nich. Deverell otworzył usta, by zażądać nazwiska, lecz Montague powstrzymał go uniesioną dłonią. - Musi mnie pan wysłuchać. Postaram się mówić zwięźle, jednak trzeba docenić wagę tej informacji. Zdumiony Deverell kiwnął głową z ociąganiem. - Jedno jest kontem inwestycyjnym i należy do Thomasa Glendowera, młodzieńca z dobrej rodziny. Jednak kwoty wpłacane na to konto nie są stałe ani pod względem ilości pieniędzy, ani pod względem dopasowania dat porwań. - A drugie? - nie wytrzymał Dalziel. 460

- Lord Henry Hubert Lowther - pośpieszył z odpowiedzią Montague. - Jeden z sędziów Sądu Najwyższego. Zapadła cisza. Wreszcie odezwał się Christian: - Teraz rozumiem, dlaczego zwlekał pan z podaniem nazwiska. - I dlaczego chciał pan, byśmy usłyszeli całość - dodał Dalziel. - Istotnie. - Montague zacisnął wargi. - Jednak to jeszcze nie wszystko. Tym razem Dalziel podniósł rękę. - Czy ktoś ma pojęcie, gdzie mieszka Lowther? Nikt się nie odezwał. Deverell skinął na Graingera. - Zapytaj Gasthorpe'a.

S R

Grainger wybiegł z biblioteki i wszyscy spojrzeli na Montague'a z wyczekiwaniem. Był coraz bardziej ponury.

- Niezależnie od pozycji Lowthera dowody są niepodważalne. Nie mógłbym wyjaśnić sytuacji w jakikolwiek inny sposób. Nie wierzyłem w interpretacje osób postronnych, więc sprawdziłem to osobiście. Za każdym razem, gdy znikała jakaś dziewczyna, Lowther wpłacał na konto dwieście pięćdziesiąt funtów. Za każdym razem. Sprawdziłem dochody, jakie przynosi mu posiadłość. Są mizerne i właściwie jedyne, jakie posiada. Mimo to wydaje spore kwoty na kupno zabytkowych pistoletów. Kupcy znają go jako zapalonego miłośnika broni z bezdennym portfelem. - Ale dopiero co powiedział pan, że jego przychody są znikome wtrącił się Gervase.

461

- Zgadza się - przytaknął Montague. - Pogrzebałem trochę głębiej, by upewnić się, czy nie przeoczyłem jakiegoś źródła finansowania. Zamiast tego odkryłem, że jego sędziowska mość przez ostatni rok chwiał się na krawędzi bankructwa. To z powodu pistoletów, kupił ich stanowczo zbyt wiele. Miał więc niepodważalny motyw poszukiwania innych dochodów. Niestety, trwonił też środki zgromadzone na kontach jego podopiecznych, choć jak dotąd nie ucierpieli na tym znacznie. - Tylko dlatego, że znalazł inne źródło - powiedział Tristan. Sprzedawanie służących handlarzom.

S R

Deverell nie był w stanie się skupić.

- Czy dobrze rozumiem, że bez pieniędzy za dziewczyny Lowther już byłby bankrutem?

- Zgadza się co do joty - skinął głową Montague. Wszyscy wiedzieli, co oznacza bankructwo dla mężczyzny takiego jak Lowther. Dalziel ubrał to w słowa:

- Koniec. Point non plus*.

Wstał, a za nim reszta podniosła się z foteli. W drzwiach pojawił się Gasthorpe. - Gdzie mieszka Lowther? - zapytał Deverell grobowym głosem. - Chwileczkę - wpadł mu w słowo Dalziel. - Powinniśmy najpierw podziękować panu Montague'owi i pozwolić mu odejść. Nie będziemy zawracać mu głowy naszymi planami. Montague spojrzał mu w oczy; Deverell przez chwilę myślał, że będzie się spierał, lecz księgowy tylko skinął głową. 462

- Istotnie. Zostawię panów, życząc powodzenia w waszych przedsięwzięciach - powiedział stanowczym tonem i wyszedł. Deverell kiwnął głową Graingerowi. - Arlington Street 21 - wypalił chłopak. Point non plus - fr. tu: koniec i kropka. Deverell odesłał Fergusa i Graingera, dziękując im za pomoc. Gdy zamknęły się za nimi drzwi, odwrócił się do Dalziela. Nikt nie usiadł. Dalziel szybko dopił brandy i odstawił szklankę. Deverell uniósł brew. - Obejmiesz dowództwo?

S R

Dalziel spojrzał na niego z uśmiechem, który wywoływał ciarki na plecach.

- W tej gonitwie? Bez wątpienia.

Jeśli w ogóle istnieje ktoś, kto posiada wystarczający autorytet, by pojmać Lowthera i stłumić wszelki opór, a także poradzić sobie z konsekwencjami, to był nim Dalziel.

- Świetnie. Jaki zatem przyjmiemy plan gry? *** Phoebe czuła się niemal spokojnie. Oparła się o ścianę za drzwiami, trzymając w rękach ciężki porcelanowy nocnik, który znalazła pod łóżkiem. Z pewnością usłyszy skrzypienie schodów i będzie wiedziała, że porywacz się zbliża. Stwierdziła, że chce mu dać odpowiedź za pomocą białej porcelany. Gdy przeszukała pokój, doszła do wniosku, że nocnik będzie najlepszą bronią. Był znacznie cięższy od dzbanka. 463

Miała nadzieję, że przynajmniej spowolni jego ruchy na tyle, by zdążyła zbiec po schodach i przy odrobinie szczęścia zamknąć za sobą dolne drzwi na klucz. Znała domy takie jak ten; jeśli zdoła się wymknąć, to wystarczy dobiec do frontu i wydostać się na wolność. Tu kończył się jej plan. Cała reszta będzie już łatwa. Zerknęła na lufcik. Światło dnia przygasało powoli, zapadał wczesny wieczór. Prawdopodobnie właśnie kończą się dwie godziny, które ofiarował jej porywacz. Stawianie mu oporu było bardzo ryzykowne, jednak uważała, że właściwie nie ma wyboru. Nie może ufać słowom dżentelmena-

S R

stręczyciela. Jeśli poda mu jakiekolwiek, choćby zmyślone, nazwisko, pewnie bez chwili zwłoki odda ją w ręce handlarzy i jak wtedy Deverell ją znajdzie? Wprawdzie miał plan uwolnienia wszystkich dziewcząt, zanim zostaną załadowane na statek, lecz do tej pory może minąć wiele tygodni.

Pomijając już wszystko inne, stręczyciel zapewne nie omieszkałby zrujnować jej reputacji, podczas gdy właśnie miała zamiar usłuchać mądrej rady Audrey i pójść drogą, która zdawała się dla niej stworzona. Z pewnością nie miała zamiaru pozwolić obmierzłemu stręczycielowi uniemożliwić jej zostanie żoną Deverella. Czuła się zdumiona własną determinacją, planami, które snuła, i uporem, który nią kierował, zagłuszając wszelki strach. Obecna sytuacja była o niebo gorsza i bardziej niebezpieczna niż incydent z przeszłości, jednak Phoebe nie była już naiwną siedemnastolatką. I na zmianę jej charakteru nie miało wpływu 464

wyłącznie owe dziesięć lat, które minęły od tamtej pory, ale również sposób, w jaki je spędziła, i Deverell, który nauczył ją wielu rzeczy. Wiedziała już, że nie tylko nie chce być ofiarą, ale wcale nie musi. Że ma wiele powodów do walki o własne życie i godność, i nie musi z góry zakładać, że i tak przegra. Łotry nie zawsze wygrywają. Przecież istnieją także inni dżentelmeni, lepsi od nich i bardziej doświadczeni, którzy dadzą sobie z nim radę. Ona tylko musi uciec i pozwolić swym opiekunom i przyjaciołom zająć się resztą. Tak właśnie powinno się rozegrać tę sprawę.

S R

Celem Phoebe jest ucieczka i rychła rozmowa z Deverellem o ślubie. Skoro wszyscy w obliczu zagrożenia składali Bogu śluby i obiecywali, że je spełnią, to właśnie taka jest jej obietnica. Nie widziała sensu, by dalej ciągnąć tę farsę. Wcale nie łączy ich romans. Dzielą życie i stanowią właściwie jedną istotę; równie dobrze mogą się pobrać i skończyć z tą maskaradą. Więc musi mu powiedzieć... Do zamka wsunął się klucz. Phoebe cicho wciągnęła powietrze. Bezszelestnie zajęła dogodną pozycję za drzwiami i uniosła wysoko nocnik. Zobaczyła tylko siwą czuprynę, lecz nie potrzebowała widzieć nic więcej. Z całą siłą uderzyła. W ostatniej chwili dżentelmen zauważył ruch i schylił się. Phoebe chybiła i tylko lekko musnęła go nocnikiem, który wypadł jej

465

z rąk i rozbił się w drobne kawałeczki. Stręczyciel odwrócił się do niej z furią, chwytając za nadgarstki. Przypomniała sobie lekcję, wykręciła ramiona i wyrwała się. Przez chwilę zdawał się zaskoczony; Phoebe zrobiła krok do przodu i z całej siły zamachnęła się kolanem, jednak zachwiała się na kawałku nocnika i nie trafiła precyzyjnie. Mimo to twarz dżentelmena stała się purpurowa. Syknął z furią i chwycił ją za ramiona. Chciał nią potrząsnąć, lecz obydwoje nie mogli złapać równowagi. Przez chwilę szamotali się wściekle, chwiejąc się na skorupach. Nagle Phoebe przypomniała sobie kolejną sztuczkę i

S R

trzasnęła go czołem w twarz. Jednak dżentelmen był niższy niż Deverell. Trafiła go bardzo mocno w skroń. Zawył z bólu - była to istna muzyka dla jej uszu - jednak wciąż wpijał palce w jej ramiona. Phoebe zaklęła, próbując trafić obcasem w stopę napastnika... - Proszę pana! Proszę pana! Szybko! - Ze schodów dobiegł ich zaaferowany głos kamerdynera.

- Przybył jakiś dżentelmen i chce się z panem zobaczyć w bardzo ważnej sprawie. Nie zdołam go odprawić z kwitkiem. Phoebe nabrała powietrza, by krzyknąć, lecz stręczyciel z wysiłkiem podniósł ją i rzucił w drugi koniec pokoju. Uderzyła o podłogę i przetoczyła się aż pod ścianę, chroniąc dłońmi głowę. Podniosła twarz. Mężczyzna był purpurowy z furii, przeszywał ją nienawistnym spojrzeniem. Drżącymi rękami otrzepał marynarkę.

466

- Rozprawię się z tobą później. - W jego głosie nie brzmiały już eleganckie, wyważone tony. - A potem oddam cię handlarzom! - wycedził i wyszedł, trzaskając drzwiami. Phoebe poderwała się na równe nogi, podbiegła do drzwi i łomocząc w nie pięściami, krzyknęła: - Deverell! Jestem tutaj! Przerwała, by nabrać oddechu i posłuchać... zdała sobie sprawę, że nie słyszy oddalających się kroków stręczyciela. Zamknął za sobą dolne drzwi, odcinając tym samym wszelkie dźwięki. Krzyki nie miały sensu.

S R

Zacisnęła wargi i przysiadła na łóżku. Zakładała, że nagłym gościem jest Deverell. Ale jeśli nie?

Jeśli nie... stręczyciel wróci na górę, a teraz już wie, że się uwolniła. Co zrobi?

Kopnęła ze złością porcelanową skorupę. Powinna się raczej zastanowić nad tym, co sama zrobi.

Rozdział 22 Skryty w mrocznym salonie lorda Lowthera, Deverell spoglądał przez uchylone drzwi na czekających w holu Dalziela, Christiana i Tristana. Drzwi otworzył im kamerdyner; nie mając właściwie wyboru, zaprosił dżentelmenów i wstrząśnięty gardłowym rozkazem Dalziela, popędził po swego pana. Gdy zniknął na pierwszym piętrze, Tristan cicho otworzył drzwi i wpuścił Gervasego i Deverella, którzy 467

wślizgnęli się do salonu. Ich zadaniem było przeszukanie domu, odnalezienie Phoebe i uwolnienie jej. Od czasu przechadzki po ogrodzie minęły ponad dwie godziny, wobec czego najprawdopodobniej wciąż znajdowała się gdzieś w domu Lowthera, który pewnie chciał ją przesłuchać i wyciągnąć wszelkie informacje o konkurencyjnym „gangu". Zabieranie jej w inne miejsce zdawało się nieprawdopodobne. Na razie. To, że Lowther był w domu, potwierdzało ich przypuszczenia. Czekali cicho w mrocznym pokoju i Deverell dziękował niebiosom za cierpliwość, którą zdołał wypracować w ciągu

S R

dziesięciu lat na froncie. Gdy usłyszał o porwaniu Phoebe, krew zastygła mu w żyłach; wszystko, czego zdołał się dowiedzieć od tamtej strasznej chwili, tylko pogłębiło uczucie rozpaczy i zniecierpliwienia. Biorąc pod uwagę jej przeszłość i tajone lęki, był to prawdopodobnie najgorszy scenariusz, jaki mógł jej się przytrafić. Myśl o przerażonej, bezsilnej Phoebe wstrząsnęła nim i wywołała falę uczuć, których nie doświadczył nigdy wcześniej. Chciał jej bronić, chronić ją przed wszelkim ziem. Czekając w skupieniu, pochłonięty całkowicie samym czekaniem, doznał objawienia. Nagle zrozumiał, że czuje to wszystko, ponieważ Phoebe jest jego życiem. Sensem i celem; bez niej wszystko rozpada się jak domek z kart. Zginie bez niej. Obiecał sobie w duchu, że gdy tylko skończy się to wszystko i będzie ją miał znów przy sobie, bezpieczną, poprosi ją o rękę i nakłoni 468

do małżeństwa. Dość już czekania, liczenia na to, że sama zrozumie nieuchronność sytuacji. Skoro do tej pory strategia oczekiwania nie zdała egzaminu, czas wziąć sprawy w swoje ręce i pokazać Phoebe każdy aspekt sytuacji, przedstawić jej każdy argument, który przemawia za ślubem. Schody zaskrzypiały pod ciężkimi krokami. Deverell stłumił chęć wyjrzenia przez szparę w drzwiach. Skrył się w gęstszym cieniu, obok Gervasego. - Dalziel? - zdumiał się Lowther. Irytacja i rozdrażnienie wyraźnie zabarwiały jego głos. - O co chodzi?

S R

Deverell i Gervase nie przegapili chwili wahania. Wreszcie Dalziel mruknął:

- Wybacz, że przerywamy ci drzemkę. - Kolejna dziwna pauza. Wygląda na to, że uderzyłeś się w głowę.

- Co? Ach, to. Nic takiego, uderzyłem się o komodę. Nie zwracaj na to uwagi. Co cię do mnie sprowadza?

- Obawiam się, że koniecznie muszę skonsultować z tobą pewną kwestię prawną. Spodziewam się, że znasz panów Dearne i Trenthama? - Oczywiście. - Lord Lowther zamilkł na chwilę, potem zakasłał i przestąpił z nogi na nogę. - Może przejdziemy do gabinetu? Po chwili ich kroki ucichły w korytarzu. - Drzemka? - wyszeptał Gervase do Deverella. Deverell tylko pokazał palcem na sufit. Wnosząc z komentarzy Dalziela, Lowther był

469

kontuzjowany i ubranie miał w nieładzie; prawdopodobnie wdał się przed chwilą w jakąś bójkę, a schodził z góry. Nerwowy, władczy głos Lowthera ucichł, gdy w głębi korytarza trzasnęły drzwi. Deverell zaczekał jeszcze chwilę i rozejrzał się ostrożnie. Wysoki kamerdyner podsłuchiwał rozmowę przez drzwi gabinetu. Po chwili poszedł w stronę służbówki. Deverell dotknął ramienia Gervasego; ruszyli bezszelestnie po schodach. Na szczycie rozdzielili się i metodycznie przeszukali pierwsze piętro. Nie zauważyli niczego podejrzanego, ruszyli więc na

S R

drugie, a potem na poddasze, poruszając się bardzo ostrożnie, w razie gdyby napotkali kogoś ze służby. Nikogo nie znaleźli.

Deverell spojrzał w twarz przyjaciela, widząc na jego obliczu tę samą frustrację.

- Coś przeoczyliśmy. Gervase kiwnął głową. - Żadnego śladu szamotaniny ani rozłożonego łóżka, które tłumaczyłoby niechlujny wygląd Lowthera. Dalziel nie wspomniałby o tym, gdyby nie uznał tego za istotne. A Lowther nie tłumaczyłby rany, gdyby nie była bardzo widoczna i podejrzana. Deverella przeszył chłód, zamieniając jego serce w bryłę lodu. Odetchnął głęboko, choć płuca miał ściśnięte. - Szukamy jeszcze raz. Musi gdzieś tu być. Tym razem działali wspólnie, opukując ściany w przyległych pokojach i upewniając się, że nie ma między nimi ukrytych korytarzy. Robili to tak szybko, jak 470

się dało; przecież Dalziel nie będzie mógł trzymać Lowthera w gabinecie przez wieczność. Przeszukali poddasze i drugie piętro, i znaleźli jedynie sprytnie ukryte komody na zastawę i pościel. Zeszli na pierwsze piętro i szybko przekonali się, że duże pokoje są w porządku. Bezradni i rozgoryczeni, zatrzymali się kilka kroków od schodów. - To jakieś szaleństwo. - Deverell przeczesał włosy palcami. - Tu musi coś być. Gervase skrzywił się. - A może się pomyliliśmy?

S R

Deverell nawet nie chciał o tym myśleć. Nie wiedział, czy ich wcześniejsze rozważania były racjonalne. Czuł narastającą panikę. Kilka razy stanął w obliczu śmierci i nie odczuwał podobnego lęku i trwogi. Miał chęć dosłownie zrównać z ziemią cały dom. Musiał odnaleźć Phoebe. Zacisnął pięści i z trudem powstrzymał się przed wykrzyczeniem w głos jej imienia. Zaciskając zęby, wycedził:

- Czuję, że jest tu coś, co powinniśmy znaleźć. - Rozejrzał się po korytarzu. - Porozmawiajmy z kamerdynerem. Ruszył przed siebie i nagle coś zazgrzytało mu pod butem. Spojrzał pod nogi i przykucnął. Podniósł okruch porcelany. - Dziwne. - Gervase rozejrzał się wokoło. - Na pewno niedawno ktoś tu zamiatał. Deverell zmrużył oczy. - A jeśli Lowther nie uderzył się, tylko ktoś go uderzył?

471

- Oto jest pytanie - przytaknął Gervase, wskazując za Deverella. - Jeszcze jeden odprysk? Tam, pod tymi drzwiami. Deverell podniósł okruch, przyjrzał mu się i spojrzał na wąskie, niskie drzwi. - Wygląda jak szafa. - Pociągnął za klamkę. - Zamknięta. - Dlaczego ktoś miałby zamykać szafę? - Istotnie. - Deverell wyjął wytrych i po chwili otworzył drzwi. Zajrzeli do niewielkiego pomieszczenia wypełnionego pościelą i ręcznikami, uważnie przyglądając się ścianom, podłodze i sufitowi.

S R

- Gdzieś tu są ukryte drzwi - stwierdził Gervase. Deverell kiwnął głową.

- Za nimi pewnie są schody zamaskowane przez szafy w przylegających pokojach. Musimy znaleźć klamkę. Przez chwilę szamotali się w ciasnej szafie, wreszcie Gervase stęknął: - Mam ją.

Deverell odsunął się i Gervase otworzył drzwi zasłonięte rzędem półek. Za nimi ujrzeli niezwykle strome, wąskie schodki, a na szczycie kolejne stopnie. - To ci dopiero - wyszeptał Deverell. Gervase klepnął go w ramię; powinni zachować ciszę, bo nie wiadomo, czy Phoebe jest sama, czy może ktoś jej pilnuje. Deverell bezszelestnie wspiął się na schody, zostawiając Gervasego na dole. 472

*** Tym razem Phoebe ustawiła się po drugiej stronie drzwi. Stręczyciel będzie się jej spodziewał za drzwiami i może nawet otworzy je gwałtownie, by ją uderzyć. Oparła głowę o ścianę i starała się nie myśleć o tym, co planuje zrobić. Łajdak nie zostawił jej wyboru, a nie miała zamiaru stać się kolejną z jego ofiar. Spojrzała na stosy porcelanowych okruchów na podłodze. W poszukiwaniu broni rozbiła zarówno dzbanek, jak i miskę. W prawej dłoni ściskała teraz długi, cienki kawałek przypominający sopel.

S R

Połowę ostrza owinęła sznurem, by móc go dobrze chwycić, czubek zaś był wystarczająco ostry, by przebić skórę. Jak wielkie rany może spowodować, niedługo się okaże. Schody zaskrzypiały.

Wstrzymała oddech. Czekała.

Jednak on również czekał. Tym razem był ostrożniejszy. Gdy wejdzie przez drzwi, będzie miała tylko tę jedną, ostatnią szansę. Nie może się zawahać, nie może chybić. Zależy od tego przyszłość jej i Deverella. Zazgrzytał klucz. Odetchnęła szybko i znów wstrzymała oddech. Zacisnęła palce na ostrzu. Drzwi otworzyły się gwałtownie, jak to przewidziała. Z hukiem uderzyły w ścianę. Wszedł mężczyzna.

473

Phoebe zamknęła oczy i wymierzyła z całej siły ostrzem w jego tors. Deverell zobaczył ją w ostatniej chwili i błyskawicznie chwycił za nadgarstek, miażdżąc go w uścisku. Gdy tylko porażające ostrze ominęło jego kamizelkę, rozluźnił chwyt. Jęknęła i szarpnęła ręką. - Phoebe. Otworzyła oczy. Przez chwilę po prostu się w niego wpatrywała. Wypuściła broń z dłoni i rzuciła się swemu wybawcy na szyję. - Och, Bogu dzięki, to ty! Zawisła na nim, ściskając go z całej siły, wreszcie puściła i ujęła jego twarz w dłonie.

S R

- Jak mnie tu znalazłeś? Ten mężczyzna, kimkolwiek jest... Urwała, widząc Gervasego zaglądającego przez drzwi. Obejrzał ją od stóp do głowy, uśmiechnął się i powiedział: - Idę powiadomić pozostałych.

Deverell pokiwał głową. Nie był w stanie wydusić z siebie słowa. Niemal nie mógł znieść przepełniającej go ulgi i fali innych, równie potężnych uczuć. Gervase zbiegł po schodach. Wciągając powietrze w ściśnięte płuca, Deverell spojrzał uważnie na Phoebe, na jej ożywioną twarz, lśniące oczy... i chwycił ją w ramiona z taką siłą, że pisnęła. Potem obejrzał ją uważnie. Ciemnozielona batystowa suknia była pognieciona i wymięta, lecz cała; z koka wysunęło się kilka pasm, lecz poza tym nie było widać żadnych oznak doznanej krzywdy. Nikt Phoebe nie molestował. 474

Widząc jej jasne spojrzenie, uspokajał się powoli. Mimo to czuł się wstrząśnięty do głębi serca. Położył dłonie na jej ramionach. - Czy wszystko w porządku? - Tak. - Pokiwała energicznie głową. - Walnęłam go w głowę nocnikiem, ale uchylił się i nocnik spadł mi na podłogę. Potem ten człowiek chciał mnie złapać za nadgarstki, ale zadziałała twoja sztuczka. Chciałam go kopnąć, ale się wywinął, chociaż i tak chyba nieźle trafiłam. A potem... - Zmarszczyła brwi. - Nie pamiętam już, ale zaczął go wołać kamerdyner, więc rzucił mnie pod ścianę, ale nic mi się nie stało.

S R

Mówiła radośnie, uszczęśliwiona własnym sprytem. - Nie pokonałam go, ale dzięki wszystkiemu, czego mnie nauczyłeś, nie skrzywdził mnie. A teraz mnie odnalazłeś, więc... Spodziewał się, że Phoebe powie: „wszystko już w porządku"; przysiągłby wręcz, że ma to na końcu języka. Jednak milczała. Czekał cierpliwie, przepełniony ulgą, radością, dumą i uznaniem dla jej odwagi. - Gdy tylko się z tym uporamy, muszę z tobą porozmawiać na osobności. Porozmawiać? Połowa jego umysłu energicznie zgadzała się z propozycją, druga jednak miotała się w panice, by odgadnąć tok jej rozumowania. A zwłaszcza źródło jej nagłej determinacji. Spojrzała na drzwi z powagą.

475

- Kogo Gervase zamierzał powiadomić? Kręcąc ze zdumienia głową, Deverell zebrał wszystkie siły i skupił się na czekającej ich przeprawie. - Innych - Dalziela, Christiana i Tristana. Rozmawiają z Lowtherem, odwracając jego uwagę. Mieli zagadywać go tak długo, aż cię odnajdziemy. Rozejrzał się ostatni raz po pokoju - był ukryty między innymi pokojami i dodatkowo w połowie piętra, dlatego nie byli w stanie go znaleźć - i poprowadził ją do drzwi. - Chodź. Powinniśmy do nich dołączyć. ***

S R

Gervase zastukał do drzwi gabinetu i wszedł, nie czekając na zaproszenie. Dalziel odwrócił się od biurka. Po obydwu stronach potężnego blatu stali Tristan i Christian, z pozoru w niedbałych pozach, jednak całkowicie skupieni.

Lowther wyprostował się nagle, usiłując ukryć panikę za nieprzyjaznym spojrzeniem.

Gervase zbliżył się do biurka, odpowiadając na wiszące w powietrzu pytanie: - Znaleźliśmy ją. Jest z Deverellem. - Ze spokojem wytrzymał miażdżące spojrzenie Lowthera. - Była przetrzymywana w ukrytym pokoju. - Doprawdy? - Dalziel uniósł brew. - Cóż za nieostrożność. Lowther zbladł jak ściana. Nagle zaczął krzyczeć: - Nie wiem, o czym mówicie? Jeśli próbujecie insynuować... 476

- Czas insynuowania już minął. - Pozornie spokojny głos Dalziela dawał wyraźnie do zrozumienia, że on, a nie Lowther, panuje nad całą sytuacją. - Może powinienem powiedzieć panu, co już wiemy? Zwięźle opisał fakty, wymieniając wszelkie dowody, które świadczyły o tym, że Lowther jest zamieszany w porwania ośmiu kobiet. Tristan, Gervase i Christian stanęli wokół pokoju, absolutnym milczeniem wyrażając swe potępienie. Lowther spojrzał na nich i zrozumiał, że jest już osądzony; przełknął ślinę i zapatrzył się na Dalziela.

S R

Wiedział doskonale, że nie ma już żadnej nadziei. Wyglądał, jakby w ciągu kilku minut przybyło mu dziesięć lat. - Z kim spośród handlarzy się kontaktowałeś? Lowther zamrugał gwałtownie, wreszcie odparł z pogardą:

- Nie wiem. Nie spotykam się z taki rodzajem ludzi. - Oczywiście, po prostu bierzesz od nich pieniądze. Zatem, w jaki sposób dostarczałeś informacje gangowi i w jaki sposób oni ci płacili? - Zajmował się tym mój podopieczny - powiedział Lowther po chwili wahania. - Malcolm Sinclair. Dalziel zastygł. Gdy po chwili przemówił, ton jego głosu był do głębi przerażający. - Twój podopieczny. Opiekowałeś się Sinclairem od dziecka, popraw mnie, jeśli się mylę. Lowther tylko kiwnął głową. 477

- I wciągnąłeś go w swoje ciemne sprawki? Czy może sam się tego domagał? Starzec parsknął drwiąco. - Malcolm jest tylko pionkiem. Robi wszystko, co mu każę. Pod moimi rozkazami nawiązał kontakt z gangiem i działał jako pośrednik, dostarczając w obie strony informacje i pieniądze. -I to wszystko? Lowther zacisnął na chwilę usta. - Malcolm ma wielu przyjaciół z Eton i Oksfordu. Zachęcałem go do utrzymywania owych znajomości, gdyż stanowiły wspaniałe

S R

źródło informacji na temat ślicznych pokojówek. A ja decydowałem, co dalej.

- Zatem rola Malcolma ograniczała się wyłącznie do pośrednictwa?

- Jest słaby - uśmiechnął się pogardliwie sędzia. - Jak chorągiewka na wietrze. Oczywiście jest wystarczająco bystry, ale całkowicie niezdecydowany i potrzebuje wskazówek w każdej sprawie. Może i czasem o czymś pomyśli, ale sam nie umie niczego przedsięwziąć. - Jaka szkoda, że to nie on kierował panem - mruknął po chwili Dalziel mrocznym, zimnym głosem. Lowther zbladł jeszcze bardziej. Zapadła cisza. Nikt się nie poruszył.

478

Lowther siedział za biurkiem zmrożony porażką. Wreszcie mrugnął i od tej chwili arogancja i poczucie pewności zaczęły go opuszczać. Dalziel się rozejrzał. - Czy mógłbym zostać na chwilę sam na sam z panem sędzią? Zaraz dołączę do was w salonie. Przyjaciele rozpoznali rozkaz kryjący się w spokojnym, cichym, przerażającym głosie. Wymienili tylko spojrzenia i ruszyli ku drzwiom. Każdy spojrzał jeszcze na Lowthera, siedzącego bez ruchu na tle ściany, na której pyszniło się sześć wspaniałych przedmiotów jego pożądania. Pożądania tak silnego, że posunął się do porywania

S R

bezbronnych kobiet. Zgodnie wyszli, zostawiając Lowthera własnemu losowi.

Przez długą chwilę słychać było tylko tykanie zegara. Wreszcie Dalziel zapytał grobowym głosem:

-I cóż teraz, panie sędzio? Lowther wpił w niego spojrzenie. Mógł dać wyłącznie jedną odpowiedź. ***

Słysząc otwierające się drzwi gabinetu, Deverell uniósł głowę. Czekali niecierpliwie w salonie. Phoebe skuliła się w fotelu, podczas gdy Deverell chodził niespokojnie w kółko. Z jednej strony pałał żądzą spojrzenia Lowtherowi w oczy i wywarcia na nim zemsty, jednak z drugiej nie zamierzał ani na chwilę odejść od Phoebe. Równie dobrze mógł zostawić sprawę ukarania sędziego przyjaciołom. Na szczęście w sprawie wymierzania

479

sprawiedliwości mógł w pełni zaufać Dalzielowi; właściwie powinien być zadowolony, że to w jego rękach spoczywa los Lowthera. - Lowther! - Phoebe po raz kolejny pokręciła głową, sącząc herbatę, którą przyniósł jej przerażony kamerdyner. Spojrzała na Deverella. Deverell już wcześniej spytał ją o udział kamerdynera i Phoebe wyznała, że pomagał ją uwięzić. Tłumiąc pierwszy impuls rozerwania lokaja na strzępy, gdy tylko dostarczy herbatę, Deverell zdecydował się na bardziej stosowne rozwiązanie. Dzięki pracy w agencji wiedział już znacznie więcej o życiu

S R

służby, zasugerował więc, że powinni opowiedzieć o wszystkim Birtlesowi i Scatcherowi, oddając los kamerdynera w ich ręce. Phoebe zgodziła się z nim.

- Wciąż nie mogę w to uwierzyć. - Phoebe odstawiła filiżankę. Sędzia Sądu Najwyższego, w dodatku szczególnie zaangażowany w wyrugowanie handlu niewolnikami...

Trzasnęły drzwi do gabinetu; Deverell usłyszał kroki i korzystając z ostatniej chwili na osobności, objął spojrzeniem postać Phoebe - siedziała wygodnie w fotelu, spokojna, pogodna i bezpieczna. Odwrócił się do wchodzących przyjaciół. - Bez wątpienia jest winny - wypalił bez wstępów Christian. Miał to wypisane na twarzy. - Uśmiechnął się czarująco do Phoebe i usiadł w fotelu. - Gdzie jest ten pokój, w którym cię zamknęli?

480

Phoebe opowiedziała ze szczegółami, jak doszło do porwania i co się wydarzyło, Deverell i Gervase o poszukiwaniach, zaś Tristan i Christian wyjaśnili, co się działo w gabinecie. - Lowther dobrze wiedział, co się święci, zanim jeszcze usiadł stwierdził Christian. - Domyślił się, że Tristan i ja jesteśmy tam właściwie w charakterze świadków. - Nigdy wcześniej nie brałem udziału w takiej rozmowie. Tristan potrząsnął głową. - Na początku Lowther był przekonany, że zdoła się przedrzeć przez każdą sieć, jaką mógł zastawić na niego Dalziel, ale zanim jeszcze dołączył do nas Gervase, dwa razy się

S R

zaplątał, zdradzając szczegóły, których podobno nie powinien był znać. Dalziel jest przerażająco spostrzegawczy. Wyłapuje nawet najdrobniejsze znaki i od razu wie, gdzie znajduje się słaby punkt... Tristan zamilkł na chwilę.

- Potem przyszedł Gervase, Lowther zrzucił maskę i nagle było po wszystkim.

Deverell zapytał, jak Lowther kontaktował się z handlarzami, i właśnie Christian skończył opowiadać o jego podopiecznym, gdy usłyszeli trzask drzwi od gabinetu. Wszyscy zamarli, nasłuchując. Do salonu wszedł Dalziel. Spojrzał na Phoebe i ukłonił się. Oddała mu ukłon z niepewnym uśmiechem. Wszyscy wpatrywali się w niego ze zdumieniem. Był dziwnie spięty, jakby wciąż spodziewał się grożącego niebezpieczeństwa. Śmiertelnego niebezpieczeństwa.

481

Nagle rozległ się strzał i jego echo poniosło się po pustym domu. Nikt nie miał wątpliwości, skąd dobiega, ani co oznacza. W całym domu rozbrzmiały pośpieszne kroki i okrzyki. Dalziel spojrzał w szeroko otwarte oczy Phoebe. - Proszę o wybaczenie - odezwał się spokojnym, nieporuszonym głosem. - To było nieuniknione. Zszokowana Phoebe wytrzymała spojrzenie ciemnych oczu. - Masz na myśli, że odebrał sobie życie. - W jej głosie nie było zgorszenia. Wyłącznie ciekawość. Dalziel przez chwilę patrzył jej w oczy, wreszcie powiedział cicho:

S R

- Świat po prostu nie potrzebuje niektórych ludzi. Do salonu wpadł bełkoczący kamerdyner i Dalziel zajął się nim z uwagą. Christian podszedł do nich, by służyć pomocą. Tristan i Gervase podnieśli się z foteli. Deverell spojrzał na Phoebe.

- Chodź, odwiozę cię do domu. ***

W salonie na Park Street znaleźli Audrey, Edith i Loftusa czekających z napięciem na wieści. Gdy tylko upewnili się, że jest już bezpieczna i nie stała jej się żadna krzywda, zażądali szczegółowej opowieści. Deverell zasugerował, by zawołać Skinner, Fergusa i Graingera, aby i oni mogli wysłuchać całej historii. Opowiadali tak zwięźle, jak tylko mogli, lecz wszyscy słuchacze zadawali im tysiące pytań o najdrobniejsze detale. Phoebe zżymała się 482

w duchu, wiedziała jednak, że jej najbliżsi przyjaciele również głęboko przeżyli porwanie i potrzebują teraz pewności, że naprawdę wszystko w porządku. Niczego nie ukryli; pomijając już, że wszyscy zebrani mieli pełne prawo znać całą prawdę, skandal związany z samobójstwem sędziego Lowthera i tak rozejdzie się po mieście lotem błyskawicy. Wreszcie jednak dotarli do końca opowieści. Gdy Audrey i Edith załamywały ręce i głośno debatowały o niecnym Lowtherze, Deverell ujął Phoebe pod rękę i pochylił się do jej ucha. - Jesteś zupełnie wyczerpana i musisz się koniecznie położyć.

S R

Spojrzała na niego ze zdumieniem, lecz po chwili zrozumiała. Zwróciła się do wszystkich zebranych i powtórzyła jego słowa, robiąc zbolałą minę.

- Oczywiście, kochanie, musisz odpocząć. - Edith uśmiechnęła się do niej promiennie. Audrey machnęła dłonią. - Jutro porozmawiamy.

- Odprowadzę cię do schodów - powiedział De-verell i ukłonił się pozostałym: - Muszę już lecieć. Phoebe zwróciła się do Fergusa i Skinner: - Proszę, wyślij liścik do Emmeline i Birtlesa. Nie chcę, by się niepotrzebnie martwili. - Tak jest - odparł Fergus. - Zajmiemy się tym natychmiast.

483

- A ty - powiedział Deverell do Graingera - wróć do klubu i opowiedz wszystko Gasthorpe'owi. Nie mam pojęcia, o której wróci Crowhurst. Prawdopodobnie późno. O swoim powrocie nawet nie wspomniał. Grainger uśmiechnął się radośnie i zasalutował. - Tak jest, sir. Wyszedł żwawo za Skinner i Fergusem. Phoebe wsparła się na ramieniu Deverella i powoli poszła do holu. Deverell zamknął drzwi salonu i zaczekali chwilę, aż służba się oddali. Wreszcie wziął Phoebe za rękę.

S R

- Chodźmy - powiedziała i zaczęła wchodzić na schody. Do sypialni.

Podeszła do okna. Skinner zostawiła zapaloną lampę, zapewniającą wystarczającą ilość światła, które potrzebowała do rozmowy z Deverellem. Uporządkowała myśli i odwróciła się do niego. Tymczasem Deverell zdążył już zamknąć drzwi i przemierzyć pół pokoju. Phoebe poczuła ucisk w gardle. Uniosła dłoń. -Stój! Zatrzymał się zdumiony. Zupełnie nie wiedział, o co jej chodzi i co Phoebe ma zamiar zrobić. Czyżby dopiero teraz wpadała w panikę? Machnęła dłonią, jakby chciała przegonić myśli malujące się na jego zaskoczonej twarzy. - Muszę z tobą porozmawiać, a nie jestem w stanie myśleć, kiedy jesteś zbyt blisko. - Widziała, jak część niepokoju go opuszcza,

484

a usta wyginają się w uśmiechu. Spojrzała na niego poważnie. - Stój tam i słuchaj, co do ciebie mówię. Zacisnął wargi, patrząc z niepokojem. Phoebe odetchnęła i złożyła dłonie razem. - Wiem, że kiedy spotkaliśmy się wiele tygodni temu w Cranbrook Manor, sądziłeś, że mogłabym być dla ciebie odpowiednią żoną. Musisz się ożenić i ta sprawa nie podlega żadnej dyskusji. Nie chodzi tu tylko o dziedzica, ale również o pewne obowiązki towarzyskie, jakie wiążą się z tytułem Paigntona. Nie możesz być wiecznie kawalerem. Masz wszelkie powody, by szukać żony, wręcz

S R

powiedziałabym, że stoisz przed takową koniecznością. - Spojrzała mu w oczy, szukając w sobie odwagi. - Wtedy odniosłam silne wrażenie, że byłeś o krok od złożenia mi propozycji małżeńskiej i że zrobiłbyś to, gdybym jasno nie powiedziała ci, że nie jestem zainteresowana zamążpójściem. Czy mam rację? Deverell milczał przez chwilę, wreszcie szybko skinął głową. -Tak.

Phoebe poczuła falę cudownej ulgi. - Świetnie. Bo chcę ci powiedzieć, że zmieniłam zdanie. Już jestem zainteresowana zamążpójściem. Przez długą chwilę wpatrywał się w nią, nie rozumiejąc, wreszcie pojął znaczenie jej słów i zakręciło mu się w głowie z czystej radości. Ruszył ku niej.

485

- Nie, zaczekaj! - Zatrzymała go uniesioną dłonią. - Musisz mnie wysłuchać, to bardzo ważne. Nie jestem damulką, która co chwilę zmienia zdanie na tego rodzaju tematy. - Phoebe... - Nie! - Skrzyżowała ręce na piersi. - Muszę to powiedzieć, a ty musisz mnie wysłuchać. Zadarła brodę w ten uparty sposób, który Deverell zdążył już poznać. Czuł się zbyt szczęśliwy, zbyt przepełniony triumfem, by odmawiać jej czegokolwiek, nawet niepotrzebnej zwłoki w tak doniosłym momencie. Choć stanie z dala od niej było trudne, skinął

S R

głową, zachęcając ją do mówienia.

- Gdy decydowałam się nie wychodzić za mąż, nie wiedziałam jeszcze, czym może być małżeństwo między dwojgiem ludzi takich jak my. Nie wiedziałam nawet, że istnieją mężczyźni w twoim rodzaju, sam wiesz, że niezbyt was wielu. Moje opinie ukształtowały się na podstawie obserwacji i wiadomości o dżentelmenach, których znałam, a jak sam wiesz, nie byli oni zbyt godni naśladowania. Odetchnęła szybko. - Zmieniłeś moje poglądy. Otworzyłeś mi oczy. I to nawet nie z tego powodu, kim jesteś i jaki jesteś. Przede wszystkim chodzi mi o twoje decyzje i działania, które zwyczajnie nie zgadzały się z moimi założeniami. Zmusiłeś mnie do przemyślenia wszystkiego na nowo, do zmiany zdania, bo tylko dzięki temu miałam szansę cię zrozumieć. - Wargi jej zadrżały. - Niewielu mogłoby tego dokonać. Rozejrzała się, lecz wróciła wzrokiem do jego twarzy. - Świetnie do siebie pasujemy w sypialni, ale to nie skłoniłoby mnie do zmiany 486

zdania. Jednakże świetnie do siebie pasujemy również na wszystkich innych polach, zarówno w pracy w agencji, jak i w towarzystwie, no i w ogóle. Uzupełniamy się i wydaje mi się, że zostałeś dla mnie stworzony. Ale - odetchnęła głęboko - jest jedna rzecz, którą trzeba wyraźnie powiedzieć, a która może stanąć na przekór tobie, mnie i temu, co mogłoby się wydarzyć między nami. To, co zmieniło moje zdanie na temat małżeństwa - tylko i wyłącznie z tobą - to fakt, że zawsze pozwalasz mi być sobą. Dajesz mi wolność wyboru. Gdy myślę o tobie, nie nazywam cię „mężem", lecz „partnerem". Nasz związek nie przypomina małżeństw, jakie znam i nigdy nie mógłby

S R

stać się taki. Od samego początku bardziej przypomina głęboki związek partnerów pomagających sobie nawzajem. I tego właśnie pragnę. Partnerstwa z tobą. Do końca mego życia. Wiem, że małżeństwo jest najlepszym rozwiązaniem dla nas obojga, lecz nigdy nie potrafiłabym stać się zwyczajną żoną. Znam siebie bardzo dobrze i akceptuję tę prawdę. W normalnych okolicznościach ów fakt powstrzymałby mnie od wychodzenia za mąż, lecz z tobą... Jesteś wystarczająco silny i niezwykły, by przyjąć inną rolę, inną relację i sprawić, bym mogła zostać twoją żoną. - Zamilkła na chwilę, wreszcie spytała: - Zgodzisz się? Ożenisz się ze mną i będziesz mi partnerem do końca życia? Spojrzał jej w oczy i zobaczył ledwie powstrzymywane napięcie. Zrozumiał teraz, dlaczego tak nalegała na tę rozmowę. Podszedł bliżej. - Daj mi rękę. 487

Wyciągnęła do niego dłoń. Oplótł ją palcami i odetchnął głęboko. W tej chwili wiedział już, że zdobędzie wszystko, czego pragnął i o czym marzył. Phoebe przestąpiła z nogi na nogę, spoglądając na niego niepewnie. - A zatem? Uśmiechnął się i pocałował jej palce, po czym powiedział: - Kocham cię. Phoebe tego nie powiedziała, lecz Deverell nie dbał o to. Mogła ubrać swe uczucia w każde słowa, jakie tylko przyszły jej do głowy, a nawet w logiczne argumenty, jednak widział prawdę w jej lśniących

S R

oczach. Ponownie pocałował jej palce.

- Ponad życie. Do szaleństwa. Nie masz pojęcia, jak bardzo wolałbym powiedzieć zwykłe: „tak, będę twoim partnerem na dobre i na złe, dopóki śmierć nas nie rozłączy", a potem zaciągnąć cię do łóżka i kochać się z tobą przez resztę tej nocy i przez resztę mojego życia. Jednak... - Odetchnął, patrząc w jej oczy. - To nie byłoby uczciwe, ani wobec ciebie, ani wobec mnie. Masz rację, mówiąc, że nie łączy nas zwykła relacja, banalne, miałkie uczucie między mężem i żoną. To coś o wiele głębszego, potężniejszego, bardziej wymagającego. Łączy nas coś wyjątkowego i powinniśmy to docenić, zadbać o to. Masz także rację, mówiąc, że muszę się ożenić. Jednakże istnieje powód, dla którego muszę się ożenić właśnie z tobą i z nikim innym. Jej oczy lśniły jak gwiazdy. - Jaki?

488

- Zanim cię spotkałem nawet nie zdawałem sobie z tego sprawy. Nie wiedziałem, że to, czego brakuje mi w życiu, to cel i sens. Phoebe zmarszczyła brwi. - A twój tytuł, twoje posiadłości? Potrząsnął głową z gorzkim uśmiechem. - Nazbyt łatwo przychodzi mi zarządzanie bogactwem. Nie stanowi to żadnego wyzwania. Wyzwania towarzyskie, którym muszę sprostać, postrzegam jako niedogodność - nigdy nie będę się nimi ekscytował ani się w nie angażował. Zanim cię spotkałem, nie miałem żadnego celu. Mówiąc wprost, nie miałem nic do roboty. Nic nie

S R

pochłaniało moich myśli, nic nie stanowiło wyzwania... Właśnie zaoferowałaś mi wszystko, czego potrzebowałem, by wypełnić życie i nadać mu sens. Owszem, będzie to coś innego, nowego i wymagającego. Sama agencja stanowi źródło niewyczerpanych zadań. Łącząc nasze siły, będziemy w stanie rozwinąć jej działalność. Zaproponowałaś mi partnerstwo, małżeństwo, rodzinę, związek z kimś niezwykłym i ciekawą przyszłość. Chętnie poświęcę temu resztę życia. Zatem, tak, zgadzam się i przyjmuję twoją propozycję. Będę twoim partnerem przez resztę życia. Słowa przychodziły mu z łatwością, choć brzmiały jak poddanie się. Nie Phoebe, lecz sile, która ich związała, która splotła ich ze sobą już na zawsze. Sile, która już na zawsze zostanie między nimi, w każdym geście i w każdym spojrzeniu. Phoebe również to czuła. Uśmiechnęła się promiennie.

489

- Nigdy nie byłabym szczęśliwa z dala od ciebie. Prawdziwe szczęście to ty. Zarzuciła mu ręce na szyję i wspięła się na palce. Pozwolił jej przejąć kontrolę, wciągnąć go w pocałunek i poprowadzić do łóżka. Odnalazł spokój w jej ramionach, w jej ciele. Powiedzieli sobie wszystko, co musieli powiedzieć, otworzyli przed sobą serca, wyznali wszystkie nadzieje i marzenia, i okazało się, że w pełni zgadzają się ze sobą. Gdy pochłonęła ich ciemność nocy, odkryli, że wraz z owym porozumieniem, otwierają się przed nimi nowe horyzonty.

S R

Osiągnęli najwyższe szczęście. Wolność bycia sobą bez ograniczeń, poznawania siebie i dzielenia życia bez żadnych tajemnic. W miłości. Do szaleństwa.

Epilog pięć dni później.

- Witaj, mój chłopcze! - Edith uśmiechnęła się promiennie do Malcolma Sinclaira, gdy tylko Deverell wprowadził go do salonu. Młodzieniec ukłonił jej się z gracją i usiadł w fotelu. Edith przelotnie zerknęła na Deverella; kiwnął głową i usunął się na bok, jak wcześniej ustalili. Obserwował. Z ociąganiem zgodził się przyprowadzić Sinclaira, którego, jak się okazało, Edith świetnie znała. Nie chciała jednak zdradzić nikomu,

490

o czym chce z nim porozmawiać, i ucinała wszelkie dyskusje na ten temat. Prócz Edith nikt z nich nie wiedział, co ma myśleć o młodym Sinclairze. Nocą, gdy Lowther przyjął radę Dalziela i przystawił jeden ze swych cennych pistoletów do głowy, Christian wyśledził Malcolma u White'a. Kiedy powiadomił go o marnym końcu opiekuna, młodzieniec tylko wzruszył ramionami i dość obojętnym tonem oświadczył, że się tego spodziewał. Zapytany, jaki był jego udział w porywaniu służących, stwierdził, że zaledwie wypełniał rozkazy opiekuna, który trzymał go silną ręką, jednak

S R

Christian nie był całkowicie przekonany o jego niewinności. Tego ranka Deverell po raz pierwszy spotkał Sinclaira i jego obserwacje pokrywały się z opisem Christiana. Lowther powiedział, że chłopak jest „dość bystry", jednak popełnił błąd. Sinclair okazał się błyskotliwy i niezwykle inteligentny; jego przenikliwy umysł dalece wykraczał poza wszystko, co Deverell do tej pory poznał. Młodzieniec wydawał się niegroźny i z pewnością nie wykazywał żadnych widocznych skłonności do przemocy. Przystojny, wciąż bardzo młody, modnie, choć raczej skromnie ubrany, nie robił oszałamiającego wrażenia. Malcolm był wysoki, szczupły, rysy miał regularne, orzechowe oczy i lśniące brązowe włosy. Deverell doszedł do wniosku, że będzie ulubionym celem swatek w nadchodzących latach. Zwłaszcza teraz, gdy odzyskał kontrolę nad swą fortuną.

491

Oczywiście było to dziwne, że Lowther nie sprzeniewierzył pieniędzy Malcolma i roztrwonił zaledwie kilkaset funtów. Gdy kilka dni temu Sinclair skończył dwadzieścia jeden lat i odziedziczył spadek po ojcu, wszelkie jego posiadłości i majątki okazały się nietknięte. Lowther nie posiadał spadkobierców i choć po spłaceniu wierzycieli z jego majątku pozostanie niewiele, również to będzie należało do Sinclaira. Stał się naprawdę bogatym młodzieńcem. Deverell spojrzał na wargi Edith i próbował usłyszeć jej słowa. Nawet nie starał się udawać, że nie podsłuchuje. Wiedział, że Edith

S R

kazała mu stanąć w takim miejscu, gdzie, jak sądziła, nie dotrze do niego żadne słowo, nie zdradził jej jednak, że ma wyjątkowo wyczulony słuch, zwłaszcza gdy może sobie pomóc czytaniem z ruchu warg. Biorąc pod uwagę zarówno własne, jak i Christiana, podejrzenia wobec Sinclaira, czuł się całkowicie usprawiedliwiony. Malcolm siedział zwrócony twarzą do Edith i Deverell nie słyszał go. Jednak śledził przebieg rozmowy i zauważył, że Edith ucięła zwykłe uprzejmości i przeszła do sedna. W sukni w odcieniach delikatnego różu zdawała się niegroźna i łagodna jak baranek, co było całkowicie niezgodne z prawdą. Deverell przypomniał sobie, że gdy ją pierwszy raz zobaczył, od razu zrozumiał, że nie chciałby jej wchodzić w drogę. Gdyby spotkał tak dobrego, przenikliwego obserwatora na francuskich salonach, jego kariera szpiega zapewne obróciłby się wniwecz. Edith wpiła w Sinclaira wnikliwe spojrzenie. 492

- Oczywiście słyszałam o niecnych sprawkach Lowthera oraz o tym, że władze uznały, iż działałeś wyłącznie na jego rozkazy i że całkowicie oczyścili cię z zarzutów. Rzecz jasna, władze nie znały dobrze Lowthera ani ciebie. Z kolei ja znałam go doskonale i choć nie mogę stwierdzić, bym znała ciebie, przyjaźniłam się z twoimi rodzicami, nie tylko z matką, ale i z ojcem. - Zamilkła na chwilę, wpatrując się w niego uważnie. - Pomyślałam więc, że powinniśmy uciąć sobie pogawędkę, mój chłopcze. Czekała przez chwilę, lecz Malcolm się nie odezwał. Upiła łyk herbaty. Sinclair trzymał w dłoniach filiżankę, lecz nie pił; powoli odstawił ją na stolik.

S R

Ruch ten przykuł uwagę Deverella, wywołując znajomy dreszcz. Był nie tylko pełen gracji i elegancji, lecz również kontroli. Och, tak. Sinclair krył w sobie wiele tajemnic, których nie zdradzał na pierwszy rzut oka. Czyżby zapomniał, że Deverell go obserwuje? A może nie zdawał sobie sprawy, jak wiele można odczytać z tak drobnych gestów? Biorąc pod uwagę jego wiek, Deverell podejrzewał raczej to drugie. Myśląc o wyjątkowej inteligencji Sinclaira, nabrał wręcz pewności. Edith odstawiła filiżankę na spodek i zapatrzyła się w przestrzeń. - Lowther zawsze był bardzo słabym człowiekiem. Ową słabością, która wyrażała się w wiecznym chłodzie, w braku właściwych uczuć, przypominał twojego ojca. To była podstawa ich zażyłości. Jednak podczas gdy Lowther był zaledwie sprytny, twój ojciec wyróżniał się genialnym umysłem. Widać to było na pierwszy 493

rzut oka. Niestety, w związku z tym nie potrafił kontaktować się ze światem we właściwy sposób, nie zauważał innych ludzi, nie dbał o towarzystwo. Choć wychował się w dobrej rodzinie, nie miał bladego pojęcia o moralności, zasadach czy choćby zwykłej przyzwoitości. Płynnie władał dziewięcioma językami, lecz nie potrafił zrozumieć, że świat nie kręci się wokół niego. Lowther, jak już mówiłam, był do niego podobny, lecz potrafił to lepiej ukrywać. Twego ojca uratowała od zagłady miłość - twoja matka była kimś w rodzaj pośrednika łączącego go ze światem. Słuchał jej, a ponieważ naprawdę ją kochał, robił wszystko, o co go prosiła, tylko po to, by sprawić jej

S R

przyjemność. Mimo swych wad był szczery w miłości i całkowicie jej podporządkowany. Dzięki wsparciu twej matki na krótki czas stał się wybitnym wykładowcą i filozofem.

Edith odpoczęła chwilę i ściszyła głos. Deverell musiał mocno nadstawiać uszu.

- Oczywiście, istniały wysokie koszty tej symbiozy i jednym z nich była twoja samotność. Matka nigdy nie zamierzała cię zaniedbywać, lecz ojciec domagał się całej jej uwagi, więc niestety w dużej mierze byłeś zostawiony sam sobie. A potem nagle zginęli w wypadku i na twoje nieszczęście dostałeś się pod opiekę Lowthera. Spojrzała prosto na Malcolma. - Z początku wielu z nas usiłowało interesować się twoim losem, jednak po śmierci twego ojca Lowther stał się jeszcze zimniejszy i wyniosły, zupełnie nieczuły na wpływy towarzystwa. Zatem rosłeś samotnie, tylko pod jego okiem. Patrząc wstecz, widzę, że nigdy nie powinniśmy byli na to pozwolić, lecz nie 494

spotykaliśmy cię, odkąd skończyłeś sześć lat, i nie zdawaliśmy sobie sprawy... - Edith rozmyślała przez chwilę. - Jestem jedną z niewielu wciąż żyjących osób, które znały twoich rodziców. Jesteś równie błyskotliwy, jak twój ojciec. Och, nie musisz tego przede mną ukrywać i jest zdecydowanie za późno, byś usiłował temu zaprzeczać. Widzę to w twoich oczach. Wiedząc to i znając ograniczenia Lowthera... cóż, mój chłopcze, trudno mi sobie wyobrazić, że to on kierował całym procederem, a nie ty. Mimo to jestem przekonana, że jest w tobie na tyle wiele z matki, że istotnie nie ty rozpocząłeś to działanie. Zrobił to Lowther. Jednakże sam pomysł z pewnością nie pochodził od niego.

S R

Ciszy w pokoju nie mącił żaden dźwięk. Deverell stał bez ruchu. - Zatem - ciągnęła Edith - władze omyliły się co do ciebie. Dostałeś niepowtarzalną szansę i mam nadzieję, że z niej skorzystasz. Wysłuchaj mnie, Malcolm, gdyż widywałam już wielu młodzieńców twego pokroju. Musisz zacząć panować nad własnymi pomysłami. Zawsze będziesz dostrzegał możliwości i szanse w miejscach, gdzie inni ich nie spostrzegą, lecz zbyt często twoje idee nie będą się liczyć z prawem czy nawet z życiem innych ludzi. Odmiennie od swego ojca, będziesz to dostrzegał, lecz podobnie jak on nie będziesz się tym przejmował. Prawdopodobnie nawet sam nie będziesz się starał ich realizować, gdyż nie masz po temu powodów, jednak będziesz czuł pokusę sprawdzenia, czy zadziałają, gdy inni się w nie zaangażują, podobnie jak to miało miejsce z Lowtherem.

495

Sinclair siedział, jak zaczarowany, nieruchomy, wpatrzony w Edith, swym milczeniem potwierdzając jej słowa. Edith pokiwała głową. - Tak, widzę w tobie tę ciekawość. Proszę, przyjmij moje ostrzeżenie - będzie to prawdopodobnie jedyne, jakie otrzymasz. Staraj się iść wąską, niewygodną ścieżką. Jesteś silniejszy niż twój ojciec i odróżniasz dobro od zła. Nie daj się skusić swemu umysłowi i nie angażuj ludzi w pomysły, które mogą ich skrzywdzić. To, że wina nigdy nie będzie tobie przypisana, nie oznacza, że nie będziesz musiał jej dźwigać. - Edith oparła się w fotelu i po chwili dodała: - Nic

S R

więcej nie powiem, bo i tak rozumiesz mnie doskonale. Gdy natkniesz się na kolejną pokusę, po prostu ją zignoruj. - Przez długi moment się nie odzywali, wreszcie powiedziała łagodnie: - Dziękuję ci za wizytę. Paignton odprowadzi cię do drzwi.

Wstali. Ku zdumieniu Deverella Sinclair ukłonił się z głębokim szacunkiem. - Dziękuję, madame.

Podszedł do czekającego przy drzwiach Deverella. Wyglądał młodziej, delikatniej niż wcześniej, jakby z twarzy spadła mu maska. Również jego krok stał się mniej pewny. Zanim doszedł do drzwi, Deverell nie mógł już odnaleźć w nim śladu niebezpiecznego mężczyzny, z którym rozmawiała Edith. Przy drzwiach zatrzymał się na chwilę i zerknął przez ramię. Edith podeszła do biurka przy oknie, wzięła piękny pamiętnik w posrebrzanej okładce z dużym ametystem i otworzywszy go, sięgnęła po pióro. 496

Sinclair kiwnął głową Deverellowi i nie patrząc mu w oczy, poszedł za nim do frontowych drzwi. *** Deverell odbył krótką rozmowę z Christianem, potem zaś spotkał się z Dalzielem, lecz doszli do wniosku, że nie są w stanie oskarżyć Malcolma o cokolwiek. Nie mogli się powołać na podejrzenia Edith i nawet jeśli była przekonana o swej racji, jej słowo nie mogło być dowodem w sprawie. Zwłaszcza że Lowther wyraźnie powiedział, że Malcolm spełniał tylko jego rozkazy. - Ludzie mogą mieć pomysły niezgodne z prawem - stwierdził

S R

Dalziel - lecz to jeszcze nie czyni ich przestępcami. - Dopóki nie zaczną zamieniać teorii w praktykę. Deverell spojrzał przyjaciołom w oczy. Nie potrzebowali słów, by wiedzieć, o czym każdy z nich myśli.

Malcolm Sinclair będzie obserwowany.

Devom, Paignton Hall. Trzy tygodnie później. Pobrali się w kaplicy, która była najstarszą częścią zamku. Phoebe wciąż czuła się zafascynowana nowym domem i otaczającą go bujnie zieloną krainą. Za oknami jej sypialni kojąco szumiało morze, czasem zaś wielkie fale z hukiem rozbijały się w zatoce. Tego dnia promienie słońca oświetlały gładką, spokojną wodę. Phoebe i Deverell spacerowali wśród gości, którzy tłumnie zjechali się na ich ślub. Phoebe zdołała nawet przekonać Emmeline i Birtlesa, by zamknęli na kilka dni agencję i wzięli udział w uroczystości. Państwo Birtlesowie przywieźli ze sobą Scatchera, który wciąż spacerował po 497

starych murach obronnych, otaczających rozległy trawnik i ze zdumieniem oglądał wiekowe ściany zamczyska. Phoebe rozejrzała się po tłumie gości, z daleka wypatrując wysokich członków Klubu Niezdobytych. Wszyscy okazali się potężnymi, władczymi dżentelmenami i razie potrzeby potrafili być bezwzględni, a nawet okrutni, lecz każdemu z nich bez wahania powierzyłaby swój honor i życie. Przez wiele lat była przekonana, że tacy mężczyźni w ogóle nie istnieją, teraz zaś była nimi otoczona. Spojrzała na jednego z nich, uśmiechnęła się do siebie i mocniej przytuliła do jego ramienia. Zerknął na nią z uśmiechem.

S R

Po chwili przystanęli przy Jacku, lordzie Hen-don. Jego prześliczna żona Kit uśmiechnęła się promiennie i ucałowała policzki Phoebe. Choć była od niej nieco starsza, Kit okazała się pokrewną duszą i wprowadziła Phoebe w wąskie grono żon członków Klubu Niezdobytych.

Deverell uścisnął dłoń Jacka, zaś Phoebe ucałowała go w oba policzki. - Dziękuję za pomoc. - Cała przyjemność po mojej stronie - uśmiechnął się Jack. - Gdy tylko będziecie znów chcieli zatrzymać statek z niewolnikami, możecie na mnie liczyć. Dwa dni po śmierci Lowthera udało im się zastawić pułapkę na handlarzy i uwolnić porwane dziewczęta. Marynarze natychmiast

498

postawili żagle i usiłowali uciec, lecz byli otoczeni nie tylko przez policję rzeczną, ale i przez dwa okręty należące do Hendona. - Czy znaleźliście już miejsce dla wszystkich dziewcząt? zapytała Kit. - Wysłałam Emmeline informacje o dwóch kolejnych domach, które mogą być schronieniem dla specjalnych klientek. - Dziękuję. - Phoebe uścisnęła jej dłoń. - Dzięki waszej pomocy na pewno znajdziemy domy dla wszystkich. „Mała krucjata" Phoebe rosła w siłę. Deverell zauważył, że niedługo stanie się tajemnicą poliszynela, przynajmniej w niektórych kręgach towarzyskich.

S R

- Istotnie. - Kit ujęła męża pod ramię. - Biorąc zaś pod uwagę sukcesy dżentelmenów z Klubu Niezdobytych na polu matrymonialnym, niedługo będziemy wszyscy potrzebowali całego zastępu niań i guwernantek.

Phoebe spłonęła rumieńcem. Była ogromnie wdzięczna Deverellowi, który po chwili pożegnał przyjaciół i poprowadził ją w tłum. Jeszcze nikomu nie zdradziła radosnej nowiny; tylko jemu. - Myślisz, że się domyśliła? Deverell uznał, że to dość prawdopodobne. Wzruszył ramionami. - Niedługo wszyscy się dowiedzą. - Spojrzał na swą żonę, na jej błyszczące oczy i lśniące włosy. - Gdy tylko spuścisz mnie z oka, mam zamiar wspiąć się na dach i wykrzyczeć to na cały głos. Wszystko, czego pragnął od życia, stało się jego udziałem.

499

Zbliżyli się do Audrey, Edith i Loftusa siedzących w cieniu potężnej baszty. Phoebe gawędziła z Edith i Loftusem, zaś Audrey wstała i wsparła się na ramieniu Deverella. Jej bratanek uniósł brew w niemym pytaniu. - Jesteś teraz głową rodziny, więc pomyślałam, że powinnam cię powiadomić o planowanym przeze mnie skandalu. Deverell uniósł obie brwi. - To znaczy? Audrey kiwnęła głową i strusie pióro w turbanie zakołysało się gwałtownie.

S R

- Zamierzam wyjść za Loftusa. - Zadarła wysoko głowę i spojrzała mu w oczy. - Wyrzekniesz się mnie? - Ależ skąd! - Deverell już wcześniej odgadł, co się święci; Loftus będzie świetnym dopełnieniem ekscentrycznej postaci Audrey, skoro zaś pomogła Deverellowi odnaleźć idealną żonę, w pełni zasługiwała na własne szczęście.

Ciotka patrzyła na niego z uśmiechem.

- Twój ojciec by się mnie wyrzekł, zdajesz sobie z tego sprawę? Uścisnął delikatnie jej dłoń. - Dzięki tobie nie jestem taki, jak ojciec. Na całe szczęście; gdyby był kopią ojca, nigdy nie czułby potrzeby poślubienia tak niezwykłej kobiety jak Phoebe. Nawet nie chciał o tym myśleć.

500

Ostatniej nocy odnalazła go w bibliotece, gdy czytał książkę o Indiach. Kiedy opowiedział jej o kastach i hinduskich zwyczajach, oświadczyła mu, że w takim razie ona jest maharani*, Deverell Maharani - indyjska księżniczka zaś niewolnikiem mającym dostarczać jej rozkoszy; rozkazała się odnieść do sypialni, gdzie miał spełnić każde jej życzenie, każde pragnienie. Nie mógł się już doczekać, co wymyśliła na noc poślubną. Był przekonany, że Phoebe ma jakiś nowy pomysł, a jeśli się okaże, że nie, na szczęście miał kilka własnych. Alicia, żona Tony'ego, przywołała ich gestem i po chwili zabrała

S R

Phoebe do stojącego nieopodal kręgu żon Niezdobytych. Wiedząc, że nic nie może na to poradzić, starał się znieść to z godnością. Dołączył do przyjaciół gawędzących półgłosem w cieniu muru. Na jego widok Christian uniósł szklankę. - Zauważyłem, że nasz drogi dowódca nie raczył się pojawić. - Oczywiście. - Deverell spojrzał na morze głów. Otrzymaliśmy tradycyjne przeprosiny.

- Pewnego dnia - oświadczył Charles St. Austell - któryś z nas trafi wreszcie na ślad jego tożsamości. Mam tylko nadzieję, że to będę ja. Tristan zmarszczył brwi. - Skoro już przy tym jesteśmy, wciąż niepokoi mnie jedna sprawa. Sądzę, że zauważyliście, że rozpoznał go zarówno Montague, jak i Lowther.

501

- Co w związku z tym? - Tony Blade uniósł brew. - Wiemy przecież, że jest jednym z nas. Na pewno należy do szlachty. Jack Warnefleet parsknął cicho. - Większość starszych matron go zna i nawet wiedzą, kim naprawdę jest, tyle że nam nie powiedzą. - I o to chodzi - powiedział Tristan. - Znają go i wiedzą, kim jest, ale nikt nie używa jego prawdziwego nazwiska. Wszyscy mówią na niego „Dalziel". Dlaczego? Z jakiego powodu całe towarzystwo - i wielkie damy, i niższe sfery - miałyby zgodnie nazywać szlachetnego dżentelmena fałszywym nazwiskiem?

S R

Wszyscy myśleli przez chwilę.

Wreszcie Gervase wypowiedział to, co każdy z nich miał na myśli.

- Skandal. Z jakiegoś powodu zakazano mu używania prawdziwego nazwiska, bądź sam tego odmawia. Deverell zmarszczył brwi, spoglądając na Christiana. - Jest starszy od ciebie, prawda?

Christian był najstarszym członkiem Klubu Niezdobytych. - Nie jestem absolutnie pewny, ale takie zawsze odnosiłem wrażenie. - Christian skrzywił się lekko. - Sądzę, że jest ode mnie starszy o jakiś rok czy dwa. - A zatem - podsumował Charles - możliwe, że zanim zaczęliśmy bywać w towarzystwie, wybuchł jakiś niesłychany skandal. Wszyscy pokiwali głowami. 502

- Oczywiście żaden z nas nie może tego pamiętać - powiedział Deverell - bo nigdy o tym nie słyszeliśmy i nikt nie chce do tego wracać. Nastąpiła chwila ciszy, gdy każdy z przyjaciół myślał o dostępnych mu źródłach informacji. Tony westchnął głośno. - To beznadziejna sprawa, prawda? Wszyscy, którzy znają jego prawdziwe nazwisko, wiedzą też, dlaczego go nie używa, i jak jeden mąż zgodzili się, że ten stan rzeczy jest najlepszy dla wszystkich. Charles upił brandy. - To musiał być straszliwy skandal. Nikt nie zaprzeczył.

S R

- Zatem Royce, kimkolwiek jest, wciąż pozostaje zagadką. Na razie. - Gervase wyciągnął dłoń do Deverella. - Muszę już jechać. Czekają na mnie w Crowhurst.

- Skąd ten pośpiech - zdziwił się Charles. - Czeka na ciebie ktoś wyjątkowy?

Wszyscy zauważyli, że uśmiech Gervasego nieco przygasł. - Nic interesującego, niestety. Sprawy rodzinne, nie mogę tego zaniedbać. Gervase pożegnał wszystkich i niewzruszenie ruszył przez tłum w stronę stajni. Deverell spojrzał na Charlesa. - Co miałeś na myśli? - Nie zauważyliście, jak często ostatnio odwołują go do Crowhurst w sprawach rodzinnych? - Rzeczywiście - przyznał Jack Warnefleet. - Rzadko pojawia się w mieście, choć wiem, że miał zupełnie inne plany. 503

Christian odchrząknął. - Gasthorpe twierdzi, że to naprawdę sprawy rodzinne. Za każdym razem, gdy Gervase przyjeżdża do Londynu, już po kilku dniach pojawia się posłaniec i przyzywa go z powrotem. Wszyscy wpatrywali się w plecy Gervasego, dopóki nie zniknął w łukowej bramie. - Ciekawy jestem - powiedział Deverell - co się dzieje w Crowhurst.

S R 504