Maria Dahvana Headley Magonia Tom 2 Gniazdo

GNIAZDO MARIA DAHVANA HEADLEY Przełożyła Dorota Dziewońska WYDAWNICTWO GALERIA KSIĄŻKI Kraków 2017

Tytuł oryginału: Aerie Copyright © 2016 by Maria Dahvana Headley All rights reserved. Jacket art © by Craig Shields Jacket design by Alison Klapthor Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo Galeria Książki, 2017 Copyright © for the Polish translation by Dorota Dziewońska, 2017 Redakcja techniczna Robert Oleś / d2d.pl Skład komputerowy Małgorzata Poździk / d2d.pl Przygotowanie do druku okładki d2d.pl Redakcja Anna Brynkus-Weber / d2d.pl Korekta Kamila Zimnicka-Warchoł / d2d.pl, Anna Woś / d2d.pl Opracowanie wersji elektronicznej: Wydanie I ISBN: 978-83-65534-50-7 Wydawca: Wydawnictwo Galeria Książki www.galeriaksiazki.pl [email protected]

Dla Jaspera, Rowena i Hazel Anne, podniebnych żeglarzy, którzy jeszcze są na tę książkę za mali. {{{{ &| &| &| }}}}

Prolog Wsłuchuję się w śpiew. Wszystkiego, wszędzie. Świata wewnątrz domu. Świata poza domem. Ptaków, wiatru i drzew. Elektryczności, wody w rurach, kroków na schodach, śniegu skrzypiącego pod butami, siekania warzyw w kuchni. Cały świat jest jednym wielkim nieustającym dźwiękiem i ja także nie milknę ani na chwilę. Słyszę bicie swego serca i jednocześnie tę pustkę dzielącą mnie od każdej istoty na ziemi, bo nikt nigdzie nie śpiewa tak samo jak ja. Zdaje się, że tylko ja mam taki głos i tylko ja przenoszę tę pieśń. Nasłuchuję więc z całej mocy, czy któregoś dnia nie usłyszę innego głosu podobnego do mojego – kogoś, kto zaśpiewa to, co na razie mogę wyrazić tylko ja. Jeżeli nawet jest gdzieś ktoś podobny do mnie, to jeszcze go nie usłyszałam. Mój głos jest niczym instrument, który choć przeznaczony do gry w orkiestrze, gra solo, i to w repertuarze jeszcze przez nikogo nieskomponowanym. Tak zapewne czuje się wynalazca nowego instrumentu, jedyny człowiek, który potrafi na nim grać. Można by pomyśleć, że to całkiem przyjemne, a jednak… Tak zapewne czuje się ostatni przedstawiciel gatunku ptaków. Słucham. Słucham. Słucham.

Rozdział 1 {Aza} Dobry wieczór, rodzino Boyle’ów. Jest 23.30, noc przed siedemnastymi urodzinami waszej starszej córki i ta właśnie córka skrada się po domu niczym duch, zmierzając ku drzwiom kuchennym. Jak bardzo chciałaby móc wyśpiewać (milcząco, lecz skutecznie) niewidzialność i / lub teleportację. Bardzo. Niestety jednak nie istnieje taka pieśń. Jest rower + deszcz, mżawka, śnieg. Wszystko pasuje jak ulał do nocy, podczas której postanowiłam się wymknąć z domu. Jestem ubrana na cebulkę. Nogawki getrów wetknęłam do zimowych butów i właściwie wyglądam jak mały zabłąkany drwal w narzuconej na wierzch pelerynie przeciwdeszczowej. Może w filmowej ekranizacji Wyobrażonego życia Azy Ray będę nosiła… nie wiem co. Jakąś sukienkę? Co to, to nie. Zresztą i tak niedobrze mi w różowym. Dużo bardziej prawdopodobne, że wystąpię w dresie niż w sukience z falbankami. Ale jak zawsze w urodziny naruszam własne poczucie estetyki. Czy mam próbować być kimś innym? Czy powinna istnieć jakaś wersja Azy Bezy zamiast Azy Kapitana? Dawniej takie rozważania zawsze były próbą odwrócenia uwagi od tego, ile dni życia mi pozostało. A teraz? Chodzi tylko o to… jak żyję. Nie jestem typem dziewczyny, która lubi ozdóbki i błyskotki, nawet na szczególne okazje. Urodziłam się inna niż reszta świata i taka pozostaję. W trzech częściach piratka, w jednej części obca. A więc mam na sobie wszystkie te warstwy ubrań i jedną najważniejszą, zespoloną ze mną warstwę, która właściwie nie jest ubraniem, chociaż można ją za taką uważać. To skorupa. Skóra, którą zabrałam ze statku. Ta, która okrywa

moje magońskie ciało. Tak, tak. Magońskie. Zabrzmiało jak nie z tej ziemi? Gratulacje, uczestnicy teleturnieju! Wygraliście autentycznego obcego! A może raczej przeciwieństwo autentycznego. Podróbkę. Tak, taka jest prawda. Nikt nie chce takiej nagrody, co mnie dziwi, bo przecież jest całkiem użyteczna. Przez tę skórę zupełnie nie przypominam samej siebie. To znaczy nigdy nie wyglądam jak ja, już od roku, ale teraz jest to szczególnie widoczne. Ta skóra sprawia, że wyglądam jak osoba, którą nie jestem. Przede wszystkim w ogóle nie jestem osobą. Aza Ray Boyle od roku nie żyje, a jednak istnieję, żywa, jak widać. Aza Ray Quel jest znana tylko w królestwie Magonii – miejscu, w którym się urodziłam, wysoko pośród chmur, gdzie tworzy się pogodę i śpiewają szkwałowalenie. Jestem także Beth Marchon – tu, na Ziemi, pod przykrywką tej skóry. Jestem tutaj, ponieważ: moja rodzina. Tutaj, ponieważ: przeznaczenie. Tutaj, ponieważ: Każda Wyobrażalna Przyczyna i Kilka Niewyobrażalnych. Moje dawne ciało było takie samo jak to: podróbka, kopia przeznaczona dla kogoś innego. Przebranie służące do zamaskowania prawdziwej mnie. A jednak przez szesnaście lat było częścią mnie. Umierałam od chwili, gdy tu przybyłam. I nie tęsknię za kaszlem, krztuszeniem, uczuciem topienia się, tym, że każda chwila mogła być moją ostatnią, ale tęsknię za tym, że patrząc w lustro, wiedziałam, kto na mnie spogląda. Wciąż tęsknię za Azą Ray, umierającą czy nie. Niestety skóra Azy przepadła. I jeśli chcę tu zostać, jestem zdana na skórę Beth. Prawdę mówiąc, to i tak bez znaczenia, w jakiej jestem skórze. To moja dusza decyduje o tym, kim jestem, i najczęściej nie liczy się dla mnie to, co zewnętrzny świat uznaje za ważne. Mam prawie

siedemnaście lat i pod tą peleryną nie kryje się królowa balu. A gdyby się kryła? Wykopałabym ją. Taka się urodziłam i niezależnie od swojego wyglądu jestem Magonką. Nie mogę powiedzieć, że rozstanie z Magonią spłynęło po mnie jak po kaczce. W języku niemieckim jest takie słowo (oczywiście niemieckie), które oznacza to, co czuje ptak w klatce, gdy zbliża się czas migracji. To podniecenie, strach, niepokój towarzyszące świadomości, że lada chwila nadejdzie czas odlotu. Zugunruhe. Co to ma wspólnego ze mną? Ja bezustannie mam jedno wielkie Zugunruhe. Czuję się, jakbym biła skrzydłami o dach klatki, próbując wyrwać się ku słońcu. W ubiegłym roku o tej porze niebo rozjaśniały zorze polarne, świeciły gwiazdy i rozpościerał się przede mną cały cudowny wszechświat, wprost nie do opisania. W ubiegłym roku w dniu moich urodzin byłam w Magonii. I byłam Wybraną. Kapitańską córką. W tym roku jestem udawaną uczennicą, która niby to przybyła na wymianę uczniowską z prawdziwego miasta i zajmuje się jedynie wymykaniem z domu, w którym mieszka. Jest zwyczajna noc w zwyczajnym życiu, w którym nie mogę otwarcie obchodzić urodzin, bo to urodziny Azy Boyle, a nie Beth Marchon. W korytarzu mojej szkoły wisi zdjęcie dziewczyny znanej jako ja. Oprawione w ramkę zaraz za wejściem, z datami moich / jej urodzin i śmierci wyrytymi na tabliczce. Data MOJEJ śmierci. Co może być dziwniejszego, niż codziennie przechodzić obok tego zdjęcia? Wszystko. Cała moja sytuacja jest tak pokręcona, że można by zwariować, gdyby nie to, że każdą rzecz da się łatwo sprawdzić. Bo oto jest. Oto ona. Patrzy na mnie. Co rano widzę ją w lustrze. A potem znowu patrzy na mnie z tego zdjęcia. Oto moje urodziny – wyraźnie

wynika z napisu na tabliczce. Ale to nie mój dzień urodzin. To mój dzień śmierci. Mimo że jestem na tysiąc procent żywa. Minął rok, odkąd obudziłam się na statku pośród chmur i odkryłam, że nie jestem człowiekiem, lecz przedstawicielem ludu, który mieszka w przestworzach. Minął rok, odkąd znalazłam drzwiczki w klatce piersiowej – tak, prawdziwe drzwi – i przestrzeń przeznaczoną dla mojego towarzysza pieśni, mojego kanwra Milekta. Dowiedziałam się też o istnieniu mojego partnera Daiego. Obaj mnie zdradzili. Minął rok, odkąd dowiedziałam się, że moja matka Zal chciała użyć mocy mojej magońskiej pieśni do zamiany mas lądu w wodę i zatopienia świata. Chciała zniszczyć Ziemię, by chronić Magończyków przed ludźmi, którzy w ogóle nie zdają sobie sprawy, jakie cierpienia zadają innym istotom. Wszystko w imię zemsty. Omal tego nie zrobiłam. Roztopiłam lód i podniosłam poziom oceanu, naruszając w ten sposób równowagę w środowisku. To mógł być koniec świata, takiego jaki znamy. Pohamowałam się jednak, nie zrobiłam tego. Minął rok, odkąd Jason powstrzymał mnie przed przeobrażeniem się w potwora – prawdziwego potwora, jakiego chciała ze mnie zrobić moja matka. Rok, odkąd Zal i przeznaczony mi Magończyk zostali schwytani i wtrąceni do więzienia w stolicy Magonii. Czy czuję upływ tego roku? Nie. Jakby to było wczoraj. A to już prawie trzysta sześćdziesiąt pięć takich wczoraj. Byłam jedną osobą, a teraz jestem inną. I to dosłownie ORAZ w przenośni. Wszystko, co wiedziałam o zwyczajnych rzeczach, takich jak ta planeta czy życie w ogóle, okazało się zupełnie inne. Tabliczka w korytarzu mojej szkoły informuje o tym wszystkim

w dużym uproszczeniu. Nie mogę na nią patrzeć. Kiedy przechodzę obok – a robię to codziennie – zamykam oczy i używam jedynie słuchu. Skradam się przez kuchnię. Zapalają się światła. Mrużę oczy, oślepiona. Mimo iż zbliża się północ, moja siostra Eli stoi w getrach przy blacie i popija zielony koktajl. Unosi brew, co ma znaczyć: „No co ty, Azo Ray, chyba nie myślałaś, że wykradniesz się niepostrzeżenie obok takiego cerbera jak ja”. Czasami Eli jako siostra jest niczym fosa wokół domu. Kiedy znajduje się w pobliżu, nie ma mowy o żadnej konspiracji. Zawsze tak było. Dopiero po latach zrozumiałam, że ona wie wszystko, widzi wszystko, jest wszystkim. Kiedy nie próbuję wyślizgnąć się z domu, jest to całkiem w porządku. Jednak kiedy to robię… – Czyżbyś się bała, że o północy zamienisz się w dynię? – pyta Eli. – To dlatego chcesz wyjść przed urodzinami? Czy to zwyczajny przypadek? – Raczej się boję, że zamienię się z powrotem w Kopciuszka – mówię. – Nigdy nie byłam dynią. – Kopciuszkiem to już na pewno nie byłaś. Kopciuszek chciał zostać żoną królewicza i nosić pantofelki ze szkła. Widać, że dawno nie czytałaś tej bajki – odpowiada. – Chyba że jakąś odmianą Kopciuszka z naukowym odchyleniem, który nosi… – Spogląda na moje obszyte futrem śniegowce do kolan, kupione na pchlim targu, dzięki wielkie. – … to, co nosisz… i nie ma nic wspólnego z księżniczką. – Może próbuję się wyrwać na randkę. Z jakimś przystojnym nieznajomym – mówię zrezygnowana. – Hm, Azo… Randka? Poważnie? – Bardzo poważnie. – Uśmiecham się szeroko. – Nie jesteś tak dyskretna, jak ja bym była na twoim miejscu – mówi. – Nikt nie jest tak dyskretny jak ty – odpowiadam. – Racja. – Moja siostra uśmiecha się w sposób, który mówi, że nie

wiem o niej wszystkiego. Jeżeli Eli kiedykolwiek się zbuntuje, pewnie nikt nawet tego nie zauważy. Z jej twarzy nie da się niczego wyczytać. No, może jedynie to, że piła zielony koktajl. Stoi obok terrarium. Mama przyniosła do domu kilka myszy na weekend, bo technik z laboratorium wyjechał. Właściwie tylko biegają w kółko jak oszalałe, raz na jakiś czas wskakują do zbiornika z wodą i przez godzinę wstrzymują oddech. Z początku to było wnerwiające. Wyglądały, jakby chciały się utopić. Teraz ten widok wydaje mi się piękny. Przypominają mi małe wodne małpki. Eksperymenty idą coraz lepiej. Do tej pory myszy zdychały przedwcześnie. Te szczęśliwe zwierzęta są efektem tego, że moja mama nie chciała się poddać, nawet kiedy wszyscy twierdzili, że jej córka nie dożyje pierwszych urodzin. Gdy byłam dzieckiem, nie mogłam oddychać, więc moja mama naukowiec szukała sposobu, żeby oddychanie stało się… mniej istotne. Obserwuję nadzwyczaj rozwinięte klatki piersiowe gryzoni i zastanawiam się, czy jeszcze będę tego potrzebowała – tego leku, nad którym moja mama wciąż wytrwale pracuje. Możliwe. Ta skóra to tylko skóra, ale to, że nadal jestem na tym świecie, zawdzięczam serum uzyskanemu dzięki tym myszom. Żywię wobec nich jak najserdeczniejsze uczucia. Eli przesuwa po kuchennym blacie tajemniczy pakunek. – Planowałam dać ci to o północy, ale skoro chcesz wyjść wcześniej, to odbierz swój prezent urodzinowy już teraz – mówi. – To na podwójne urodziny – dodaje, odchrząknąwszy. Przez jakieś pięć sekund moja młodsza siostra i ja wpatrujemy się w siebie ponad kuchennym blatem i płaczemy, jakbyśmy to nie były my. Zaraz jednak, ponieważ to jesteśmy my, bierzemy się w garść. Rozrywam papier, otwieram pudełko, wyjmuję zwoje skóry. I futra. I… zamki błyskawiczne? Znowu się rozklejam, bo Eli podarowała mi kombinezon lotniczy.

Taki stary jak te, których dawniej używali piloci wojskowi. Klasa. Chyba z drugiej wojny. Całkiem pasuje mi do butów. Podnoszę zapłakaną, zawstydzoną twarz i widzę, że Eli śmieje się jak wariatka. – Jest elektryczny! – woła. Wciska przełącznik i uruchamia baterie. Kombinezon jest podgrzewany. Zatkało mnie. Za to Eli rozpływa się w zachwytach. – Włóż go – zachęca. Już rozsunęła zamek i przytrzymuje skafander przede mną, a ja przez chwilę jeszcze się waham, bo co, jeśli nagle uniosę się w przestworza? To się wydaje nawet kuszące. Ale co tam. Kombinezon jest zbyt wspaniały, żebym miała zawracać sobie głowę takimi rzeczami. Ściągam z siebie warstwy ubrań i zanurzam się w strój pilota. Zasuwam zamek. Ma milion kieszeni. Jest dużo, DUŻO lepszy od ogrodniczek. Dużo lepszy niż strój drwala. Lepszy niż wszystko, co miałam kiedykolwiek. – Wyglądasz idealnie – mówi Eli. – Ale nie umiem latać. Patrzy na mnie eliowym spojrzeniem. – Nie samolotem. – Nic więcej już nie musimy mówić. Eli wie wszystko o statkach i Magonii. Wie o pół ptasich, pół ludzkich Rostrach, tamtejszej klasie niewolników, wśród których mam przyjaciół. Wie o mojej matce. Wie, za kogo Rostrowie mnie uważają. A teraz podarowała mi kombinezon lotniczy. – Żeby to kupić, musiałam pięć długich miesięcy zajmować się rzygającymi bachorkami. Mam nadzieję, że było warto – mówi moja siostra. Na kieszonce coś wyhaftowano: złota nitka, kilka srebrnych gwiazdek. – Nie mogłam dać twojego imienia z oczywistych powodów. – Carpe omnia – czytam. Nie „Carpe diem”. Nie „Chwytaj dzień”. Nie, ten napis mówi: „Chwytaj wszystko”.

Tak zrobię. Chwytam siostrę i ściskam tak mocno, że ledwie dyszy. Puszczam ją. – To nic takiego – mówi i skubie swoje getry. – Nic takiego – mówię i skubię swoje kieszonki z zamkami. – Ale wiesz co? Muszę ci coś powiedzieć – dodaje Eli. – Tak? – Julie mi mówiła, że zdawało jej się, że widziała cię dzisiaj w szkole. Zastanawiam się chwilę. – Przecież tam byłam. – Nie. Prawdziwą ciebie. Dawną ciebie. Azę. Jakiś czas obie milczymy. Wiem, co Eli myśli, bo ja myślę to samo. Heyward. Dziewczyna, której marną kopią byłam. Ta, którą Magończycy porwali, kiedy ukryli mnie tutaj, na Ziemi. Biologiczna siostra Eli. – Stała przed szkołą po przeciwnej stronie ulicy i patrzyła na budynek. Julie myślała, że zobaczyła ducha. Zdawało jej się, prawda? To niemożliwe? – Musiało jej się przywidzieć – mówię. – Mam powiedzieć rodzicom? – pyta Eli. Potrząsam głową. – Gdyby naprawdę była na Ziemi, wiedzielibyśmy. – Mój sercoptak Karu na pewno by to wyczuł. W każdym razie tak sądzę. – Nie mów też Jasonowi. Nie chcę go wystraszyć. Sama się tym zajmę, dobrze? Eli kiwa głową, ale coś nie bardzo jej ufam, że zatrzyma to dla siebie. Wybiegam z domu, przekonując się w duchu, że nic mi się nie stanie. Zbliżają się moje urodziny i nic, naprawdę nic nie ma prawa się dzisiaj wydarzyć. Jadę na rowerze w tej deszczowo-śnieżno-burej zawierusze i udaję, że śpiewam na podniebnym statku, że jestem w stanie

zadbać o wszystkich, których kocham, używając jedynie dźwięków i oddechu. Wiem jednak, że tak nie jest. Rezygnuję z wejścia frontowymi drzwiami, zamiast tego wdrapuję się do pokoju Jasona po rynnie. W połowie wysokości palce mi grabieją, czuję siniaka na kolanie, ale jeśli człowiek podejmie się już włażenia po rynnie, musi dojść do końca, żeby nie spalić się ze wstydu. Widzę oczyma wyobraźni, jak ta rynna odpada od ściany, a ja lecę w dół tak jak przed laty podczas naszego wspólnego skoku z Jasonem z garażu. To byłoby nie tylko żenujące, ale wręcz żałosne, gdyby osoba, która potrafi panować nad żywiołami, spadła z rynny i złamała sobie nogę. Kiedy w końcu docieram do okna Jasona, nieruchomieję. Widzę go, jak śpi. Zwykle nie widuję go w takiej sytuacji, bo cierpi na bezsenność, szczególnie od zeszłego roku, kiedy mnie porwano. No więc ten widok jest… łał! Nie chcę mu przerywać tego, co mu się śni. Chcę, żeby Jason spał tak jak teraz, spokojny, bez strachu, jakby nic z tego, co robię, go nie martwiło. Wiem jednak, że martwi go wszystko, co robię. Ciągle widzę jego oczy skupione na czymś tylko jemu wiadomym, jego zamyśloną twarz, gdy analizuje jakieś statystyki, robi spisy czegoś albo oblicza prawdopodobieństwo… Nie wiem czego. Czasem jest gdzieś daleko, mimo że znajduje się obok mnie. A może częściowo to moja wina. Może to ja jestem oddalona o całe niebo od niego. „Wybrana”, tak mnie nazywali, może nie dosłownie, ale to mieli na myśli. To taki uwodzicielski bełkot. Mity o tradycji milionów lat. Potrafią przekonać człowieka do uwierzenia w coś, wmówić mu, że ma jakieś Przeznaczenie. Ale co się stanie, jeśli Wybrana sama dokona własnych wyborów? Co się stanie, jeśli odejdzie?

Patrzę na Jasona. Jestem jego wybranką. A on moim wybrankiem. Pogrążona we śnie twarz ma wyraziste rysy: zapadnięte policzki, nos chyba trochę za duży i za bardzo wygięty, bo przecież był złamany aż cztery razy. Za każdym razem byłam przy tym. Trzy razy stało się to przeze mnie. (Co mogę powiedzieć? Błędy młodości). Patrzę na te długaśne rzęsy, jedyną część jego ciała, która wygląda, jakby należała do małego dziecka. Znam każdy ślad na jego skórze: to, z czym się urodził, i każdą bliznę, która pojawiła się później. Znam Jasona Kerwina jak samą siebie. Chyba nawet lepiej po tym wszystkim, co się wydarzyło. On, w przeciwieństwie do mnie, wygląda tak samo jak zawsze. Właściwie możliwe, że wyprzystojniał. Czas mija. Niektórzy ładnieją. Inni zupełnie zmieniają swoje ciała. Ale on? Nieważne, jak wygląda, wewnątrz i tak jest aligatorem, tym samym, który rozwalił moją imprezę urodzinową w stroju gada z długim łuskowatym ogonem. Dwanaście lat później… Oto on. Oto ja. Oto my. Wsuwam palce pod ramę i uchylam okno.

Rozdział 2 {Jason} Budzą mnie odgłosy kogoś, kto stara się nie wydawać żadnych dźwięków, słyszę otwieranie okna, skrzypnięcie. Wyciągam rękę, żeby sięgnąć po teleskop obok łóżka – no nie, Kerwin, teleskop, naprawdę?! – i wtedy… Moja dziewczyna (tak, tak, to ciągle brzmi niewiarygodnie, jak coś, na co nie miałbym szans w żadnym świecie poza światem fantastyki naukowej) wali głową w podłogę, ciągnąc za sobą resztę tułowia zwiniętego w kłąb łokci i kolan. Wdrapała się po rynnie w środku grudnia. Nie każdy dałby radę wspiąć się na piętro w takich warunkach. Aza Ray oczywiście nie jest każdym. Aza Ray jest jedyna. Nie otwieram oczu, ponieważ (1) ona chce zrobić mi niespodziankę i (2) gdy tylko na nią spojrzę, od razu chciałbym chwycić ją za ręce i już nigdy nie puścić. Tak się dzieje, gdy raz się kogoś straci. Potem człowiek już nigdy nie czuje się bezpiecznie. W dodatku gdy tym kimś jest dziewczyna, która zawsze ucieka, niekoniecznie ode mnie, ale w dziewięciu kierunkach naraz. Po prostu. To niepokojące. Rzuca wiązankę barwnych przekleństw, kiedy moje okno opada jej na stopę, ale zaraz się wygrzebuje. To przecież Aza, i to w wersji superszpiega. Jeszcze nuci sobie melodię z Różowej Pantery. To cała ona. Zwycięstwo czyni ją gadatliwą. Udaję, że mocno śpię, by miała satysfakcję, że mnie zaskoczy. Co nie znaczy, że śpię. Czy ktokolwiek mógłby na moim miejscu? Gdyby tak twoja dziewczyna umiała zamienić kałużę w słup wody, a potem w kamienie. Gdyby tak umiała śpiewem sprawić, że część chodnika nagle stanie się jeziorem, do tego bezdennym. Wyobraź sobie ten niesamowity, nie z tego świata umysł, tę

dziewczynę, która jak gdyby nigdy nic opowiada mi o mackach sięgających z chmur, która śpiewa mi magońskie pieśni, która pewnego dnia stworzyła dla mnie z deszczu coś, co połyskiwało zielenią i szarością. To nie był kamień szlachetny, nic, co widziałem kiedykolwiek wcześniej, a gdy zapytałem, Aza wzruszyła ramionami i powiedziała: – Drobny meteorek, nic takiego. Wyobraź sobie, że ją kochasz. Wyobraź sobie, że ją tracisz. Wszyscy myśleli, że nie żyje. Wszyscy oprócz mnie. Ktoś taki jak Aza nie mógł umrzeć. Okazało się, że miałem rację. Nie umarła. Stała się… właściwie już była… czymś innym. Czymś więcej. A teraz wyobraź sobie, że cały czas musisz się martwić, że znowu ją stracisz, bo znowu poleci do podniebnej krainy. Uchylam powieki. Obserwuję, jak Aza zbliża się do mnie na palcach. Ściąga czapkę i wysypuje z niej włosy. Próbuje po cichu rozpiąć… – co ona ma na sobie? – i jednocześnie zdjąć buty, przez co omal znowu się nie przewraca. Nie bardzo sobie radzi z nową skórą. Wciąż nie przywykła do tej nowej wersji siebie. – Niech to – mruczy nad moją głową. Rozebrała się do połowy, włosy sterczą jej na wszystkie strony. – Jesteś już całkiem przytomny, mam rację? Śmieję się. – Czy kiedykolwiek nie byłem całkiem przytomny? – Raz przespałeś całą noc. To było pięć lat temu. – Aberracja. Czuję na skórze drżącą zimną dłoń, która wyraźnie próbuje się wsunąć pod moją pachę, więc chwytam ją i wciągam Azę pod kołdrę. Trzymam ją w ramionach, patrzymy sobie w oczy i wtedy ona wybucha śmiechem. – Mogłaś wejść frontowymi drzwiami. – Nie daję jej poznać, jak bardzo niepokoję się tym, że wyszła z domu sama w nocy (i to

podczas burzy), bez niczyjego nadzoru, nic nikomu nie mówiąc. Aza nigdy nie przestrzega zasad. Kiedy próbuję zwrócić jej uwagę na podstawowe rzeczy, jeszcze bardziej staje okoniem. Mnie burze przerażają. Zawsze, gdy niebo się chmurzy, obawiam się, że to ostatni dzień tego życia Azy i pierwszy dzień czegoś dużo gorszego. – Nie myśl, że moje mamy nie wiedzą, że tu śpisz. – Nie myśl, że Magończycy lubią używać frontowych drzwi – odpowiada i przykłada lodowaty nos do mojej szyi. – Ale się przeliczyłam. Na zewnątrz jest zimno jak diabli. I paskudnie. Paskudnie jak w mieście z błotem i mżawką. – Trzęsie się z zimna. – Chyba odmroziłam sobie stopy. Przytulam ją, próbując podzielić się z nią ciepłem własnego ciała. Jakby jej zimne stopy miały dla mnie znaczenie. Jakby miało dla mnie znaczenie cokolwiek oprócz tego, że Aza jest w moim łóżku. Minął już rok, a ja wciąż jestem w szoku. Przez tyle lat byłem nieszczęśliwie, milcząco, potajemnie zakochany. Przez tyle lat żyłem w niepewności. Jej stopy muskają moje kostki. – Nie martw się, nadal masz palce u stóp – mówię. Czuję na skórze powiew jej śmiechu. Przysuwa się bliżej. Całuję ją – jej czoło, nos, usta. Przesuwam dłoń po jej plecach, wyczuwając znajome linie ramion, żeber, kości pod skórą, te same co zawsze. Inne ciało, ta sama osoba. Ten sam głos. Ta sama Aza. Czemu wobec tego jestem tak zestresowany? W każdej chwili spodziewam się około pięćdziesięciu okropnych rzeczy, a na czele tej listy widnieją spadające z nieba kotwice i grupa wojowników, którzy porywają Azę z powrotem do Magonii. Może to normalne, może każdy przez większość czasu boi się utracić miłość swojego życia. Może wiele osób tak żyje i nigdy tego nie okazuje. Jasne, że nie każdy ukrywa obcego w cudzej skórze, ale każdy coś ukrywa. Staram się przekonać samego siebie, że ten paranoiczny strach jest czymś normalnym, ale czuję się, jakbym stał na szczycie

klifu i zataczał łuk kamerą, szukając wodospadu Niagara. To znaczy wszystko ze mną w porządku. Nie twierdzę, że nie. Pi usunęło się w cień w ciągu ostatnich miesięcy, bo zażywam lepsze leki. Skutecznie radzą sobie z pętlami lękowymi, tak że nie spędzam już połowy dnia na recytowaniu nieskończonej liczby. Wciąż jednak mam taki umysł, jaki mam, co znaczy, że przewiduję każde możliwe zagrożenie, a potem planuję, jak go uniknąć. Dawniej wiedziałem, że jedyna osoba, którą w życiu pokocham, w każdej chwili może umrzeć. Teraz mam nadzieję. Nadzieja, jak się okazuje, niesie ze sobą problemy. „Nadzieja jest tym upierzonym stworzeniem na gałązce duszy, co śpiewa melodie bez słów i nie milknące”[1] – mówi Emily Dickinson w mojej głowie. Tak, upierzone stworzenie. Chciałbym, żeby nadzieja nie była upierzona. Zero upierzenia, zero piór w żadnej postaci, nigdzie. Kiedy w zeszłym roku wróciliśmy ze Svalbardu, próbowałem wynająć kogoś, kto obserwowałby dom Azy. Chciałem zorganizować ochronę, ale to kosztuje jakieś trzy i pół tysiąca dolarów dziennie. Mówię poważnie. Za podrzędną usługę, gościa, którego wynajmuje się, żeby sprawdzić, czy kogoś zdradza żona albo czy okrada go pracownik. TO oczywiście było niemożliwe. Musiałem więc zrobić coś innego. To coś ostatnio spędza mi sen z powiek. W matematyce teoretycznej znany jest paradoks groszku i słońca, formalnie nazywany paradoksem Banacha-Tarskiego. W zasadzie chodzi o to, że dałoby się tak przeorganizować molekuły groszku, by zbudować coś wielkości słońca, a słońce przeorganizować w ziarnko groszku. Wszechświat jest elastyczny. Aza jest elastyczna. Chcę, żeby była podobna do groszku, tak jak teraz. Ale są tacy, którzy chcieliby przekształcić ją w słońce. Patrzę na zegarek. Północ. Wyciągam zapałki. – Zamknij oczy – proszę.

Zamyka, choć jednocześnie robi tę swoją minę Azy Ray, która mówi, że nie mogę jej niczym zaskoczyć, bo przecież ona wie wszystko o wszystkim. Nie tym razem. – Trzymaj. – Wsuwam jej coś w dłoń. – Nad podłogą, nie nad łóżkiem. – Zapalam zapałkę i rozlegają się syki i trzaski. – Możesz już patrzeć. Otwiera oczy. Ściska w ręku zimny ogień w kształcie &. – Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, Azo Ray – mówię. Maleńkie ogniki rozjaśniają ciemność sypialni. Mina Azy mówi, że mi się udało. & to to, czego chcę. Jeszcze &. Więcej &. &, &, &. Podaję Azie małą paczuszkę, a ona ją otwiera. Kompas. Naprawdę dobry, z wyrytym maleńkim statkiem ze skrzydłami. Ja nie żartuję, jeśli chodzi o urodziny. – Działa na wszystkie strony. – Wszystkie? – Powinien działać na ziemi – mówię. – Ale TEŻ tam, w górze. Tak na wszelki wypadek. Pośrodku ma obrotową kulę ze strzałkami wskazującymi wszystkie możliwe kierunki. Wyciąga go ku mnie. Uśmiecha się. – No nie, serio, Kerwin? Jak najbardziej serio. Owszem, wprowadziłem pewną technologiczną modyfikację. Owszem, północ to w zasadzie nie północ, tylko ja, cały czas. To wymagało trochę pracy. Zainstalowania sobie małego czujnika pod skórą. Wiem, wiem. Niesprawdzona hakologia. Ale kiedy się zorientowałem, że jestem w stanie zrobić coś takiego, miałem tego nie robić? Przeszukałem wszystkie tajemne tablice ogłoszeń i byłem gotów za to zapłacić. To już istniało, tyle że nie dla wszystkich. – Na wszelki wypadek – mówię. Patrzy na mnie. Jej oczy nawet w ciemnościach są niezwykłe, atrament podszyty ogniem.

– A dokąd to według ciebie się wybieram? – pyta Aza. Co, jeśli postanowi odejść w siną dal? – Nigdzie, ale nigdy nie wiadomo. W środku jest też latarka. I inne rzeczy. To jak… te narzędzia wielofunkcyjne. – Czyli jeśli się zgubię w ciemnościach, będę mogła znaleźć północ, włączyć latarkę i trafić do ciebie? – Właśnie tak – odpowiadam. Sporządziłem statystyki o katastrofach i sporządziłem statystyki o miłości. Utracona miłość, ślepa miłość, nieodwzajemniona miłość, nieszczęśliwa miłość. I w końcu miłość jako katastrofa. Próbuję stwierdzić, czy te dwa zjawiska są nieuniknienie, nierozerwalnie ze sobą związane. Póki co moje badania nie doprowadziły do żadnych wniosków. – A więc… – mówię. – A więc – mówi ona i uśmiecha się do mnie. – No więc bardzo ci się nie podoba? – Mówisz poważnie? – pyta. – Jak może mi się nie podobać? W jakim świecie mógłby mi się nie podobać? – Bo mogę go zwrócić – tłumaczę. Próbuję odebrać jej prezent. Ona nie wypuszcza go z rąk. – Jak chcesz zwrócić kompas, który ma CIEBIE zaprogramowanego jako północ? Myślisz, że chcę, żeby ktoś inny kierował się na ciebie? – Patrzy na mnie i się uśmiecha. – Chyba nie. Całuje mnie mocno i przysuwa się tak blisko, że nic już nie dałoby się wcisnąć między nas. Jesteśmy jak dwa kawałki bardzo szczególnych puzzli. Optymistyczne dane, żeby zrównoważyć te katastroficzne: moje mamy wciąż są w sobie szaleńczo zakochane. Od lat taki jest ich wybór, każdego dnia, nawet gdy świat wydawał im się nie do zniesienia, a przynajmniej tak powiedziała mi Carol, gdy spytałem ją kilka miesięcy temu. Carol nie jest tą romantyczną częścią ich związku. Carol to realistka. Eve opowiadałaby mi o tym, że miłość jest wybawieniem od ciemnej strony życia. Carol nigdy

by się do tego nie posunęła. – Na Eve zawsze mogę liczyć – powiedziała mi Carol. – Nawet gdy jestem w szpitalu całą dobę, nawet kiedy moi pacjenci są tak chorzy, że mam wrażenie, że do niczego się nie nadaję, a przy tym wszystkim martwię się o ciebie… Rzuciła mi Znaczące Spojrzenie. Zostało zignorowane. Nie mogę przejmować się tym, że mamy się o mnie martwią, i jednocześnie martwić się o losy świata, a szczególnie o los Azy. – … potrafi mi zaleźć za skórę. Ja też umiem jej zaleźć za skórę. Ale wciąż jesteśmy razem. Nie ma na świecie nikogo, kto byłby lepszy dla każdej z nas, przynajmniej ja tak sądzę. Carol oczywiście mówiła to, nie wiedząc o niczym, co się ostatnio wydarzyło. Nasz świat to świat wyborów. Aza wybrała mnie. To było rok temu, ale ona nadal tu jest, wciąż mnie wybiera, wchodzi do mojego pokoju przez okno w środku ciemnej i burzowej nocy. Śpiewa cichutko jakąś magońską pieśń. W mojej sypialni pojawia się gwiazdka i zawisa w górze. Jest niebieska w środku i czerwona przy krawędziach. Świeci tak jasno, że nie mogę na nią patrzeć, chociaż chciałbym się w nią wpatrywać bez końca. Wyciągam telefon i nagrywam ten śpiew i maleńką gwiazdkę. Gromadzę nagrania, na których Aza swą pieśnią wygina powietrze, magońskie dźwięki przekształcają materię. Z początku takie rzeczy wydają się nierealne, o ile nie wie się na przykład o tłuczeniu szkła wysokimi dźwiękami. Można też gasić ogień za pomocą specjalnego głośnego tonu, który usuwa tlen z powietrza. Naprawdę. Jak na razie śpiew Azy nie wstrząsa światem. Tworzy tylko maleńką gwiazdkę w moim pokoju. Coraz lepiej idzie jej śpiewanie i panowanie nad pieśnią. – Czemu tak patrzysz? – pyta. – Bo cię kocham, głupia – mówię. Przesuwa dłoń po moim boku i znowu mnie całuje. Po chwili odpowiadam jej pocałunkiem. Staram się cieszyć tą chwilą. Okazuje

się, że umiem. – Ja też cię kocham, głupku – oznajmia. Obracam się i czuję ją pod sobą: jej biodra, żebra i łokcie. Czuję dym z gwiazdy, którą jej podarowałem, i widzę jej twarz w blasku magońskiej gwiazdy, którą ona wyśpiewała. Całuję tę dziewczynę, która jakimś cudem jest moja. Jestem zwrócony plecami do gwiazdy. Chcę patrzeć tylko na Azę i nie myśleć o tym, że jej miejsce może być gdzieś z dala ode mnie.

Rozdział 3 {Aza} No więc tak – pierwsze godziny jako siedemnastolatka spędzam u boku osoby, którą kocham bardziej niż wszystko inne w tym wszechświecie. I żeby było jasne: wiem, co mówię, bo dobrze znam rozmiary tego wszechświata, i to z różnych perspektyw. Tam, w górze, są wielkie przestrzenie nieba, cała połyskująca mapa umysłów i skrzydeł. Jeden Jason uwierzył w moją historię bez żadnych zastrzeżeń. Był tym, który mnie słuchał. Był przy mnie od piątych urodzin i nigdy mnie nie opuścił. Trzymał mnie za rękę, gdy umierałam. Trzymał mnie za rękę, kiedy nie byłam pewna, czy zasługuję na zmartwychwstanie, obca, zagubiona śpiewaczka, która o mały włos nie zniszczyła wszystkich mieszkańców Ziemi. Był przy mnie niemal od początku i będzie u mojego boku do samego końca, gdziekolwiek i kiedykolwiek to nastąpi. Myślę o Heyward. Nie chcę o niej myśleć. Chciałabym nie myśleć o tym, co może się zaczynać. Chciałabym po prostu tu być… Jason & Aza. Po prostu [{{ }} & {{ }}]. To takie proste, owo &. A jednak niezupełnie. Nic nie jest proste. Szukając ukojenia, wtulam twarz w ramiona Jasona i mocno przywieram do jego skóry. Jak przyjemnie tak leżeć z zamkniętymi oczami. Mogłabym udawać, że przyszłam do jego łóżka w zupełnie niewinnych zamiarach, że chciałam spać, trzymając go za rękę, ale kto by w to uwierzył? Buzuje w nas czerwona krew… błękitna

krew… oj, nie wiem. Magonka z krwią barwy indygo i jakiś Jason Kerwin. Chciałam tylko powiedzieć, że od kilku miesięcy uprawiamy ze sobą seks. To niedokładnie to, co ludzie sobie wyobrażają na dźwięk tego słowa, kiedy myślą, że to JEDYNA KATEGORIA na ziemi. To zaledwie jedna z jedynych (w przeciwieństwie do określenia „jedna z pojedynczych”, którego używam wobec siebie, bo wiadomo, dramat). Myślałam, że miłość + seks = elektryzujący zawrót głowy, jakiś rodzaj mieszanki muzyki pop z podniosłą poezją, motylami w brzuchu, bożonarodzeniową atmosferą, coś jak nowe muzeum pełne wcześniej nieodkrytych owadów. Ale w realnym życiu ten pierwszy raz wcale nie wywołał jakichś triumfalnych fanfar. Tutaj nieprzydatna była znajomość faktoidów. W tej dziedzinie nie wystarczy coś tam wiedzieć i udawać eksperta, a w każdym razie nie istnieje jedna udana wersja, która gwarantowałaby przyjemność obu stronom. Ja w ogóle nie miałam o niczym pojęcia, Jason tak samo. Tak więc nasz pierwszy raz, sześć miesięcy temu, był… nie najwyższych lotów. Oboje byliśmy zdenerwowani… i „aj” (zwłaszcza ja byłam pełna „aj”), ale też „aj” z jego strony, bo byłam TAK zdenerwowana, że machnęłam ręką i pacnęłam go z całej siły w nos (ciągle ten sam biedny nos), na co oboje zaczęliśmy się przepraszać jedno przez drugie, PRZEPRASZAM, OJEJ, O BOŻE, PRZEPRASZAM, NIE CHCIAŁAM. Przede wszystkim seks jest najeżony niespodziankami. Ja dodatkowo martwiłam się o to, czy nie zaskoczy mnie coś związanego z moim pochodzeniem. Ale nie. To było zwyczajnie dziwne, niezręczne, nieznane. W każdym razie zakładam, że to typowe. Nie wiem, ale chyba nawet wszystkie filmy dla nastolatków nie zmieniły tego, że nikt nie zaczyna przy świecach, na łóżku obsypanym płatkami róż. A może się mylę? Hm, i tak

pewnie towarzyszy temu obijanie kolan i dziwne dźwięki. Przy drugiej próbie oboje cofnęliśmy się o krok, by zrobić miejsce na pytania o wszechświat, bo nie rozumieliśmy, co robiliśmy nie tak. Zadziałało. To było jak przypadkowy cud, który już więcej się nie powtórzy. Za trzecim razem WYSIŁEK + NAUKA = SUKCES. Oczekiwane fajerwerki. Nas dwoje ratujących sobie wzajemnie życie w środku nocy. Wiem, jak to brzmi, ale czasami tak właśnie bywa. Seks nie zawsze jest magiczny. To kłamstwa. Czasami, chociaż jest w tym miłość i tak dalej, seks przypomina jazdę na rowerze z przebitą oponą. Czasami uda się dokądś dotrzeć. A czasem… Czasem myślę o śpiewaniu… … które nie było tym samym, NIE, ale było… jakby… tym samym? Zwłaszcza śpiewanie z Daim. To przychodziło bez najmniejszego trudu. Wtedy niebo się trzęsło. Wtedy ocean się podnosił. I, inaczej niż tutaj, nasza pieśń nigdy by nie zboczyła przypadkiem w stronę długiej, niepotrzebnej dyskusji o takich rzeczach jak TO PEWNIE NIGDY SIĘ NIE ZDARZYŁO, wspominane w legendach coś, co spada z nieba gdzieś od XIV wieku, a nazywane jest gwiezdną galaretą. Wyrwało mi się. Przepraszam. Tylko tak mogę to z siebie wyrzucić. Gwiezdna galareta. Serio?! Nie, przecież nikt, kto nazywa się Jason Kerwin, nie poruszyłby tak pozbawionego romantyzmu tematu PODCZAS ZBLIŻENIA ZE MNĄ, a już z pewnością nie musiałabym przerywać wszystkiego, żeby sprawdzić to w internecie, bo jak to? Gwiezdna galareta?? Właśnie tak. Gwiezdna galareta, jak się okazuje, to małe kulki z prawdopodobnie trującymi bakteriami, które cały czas istnieją

w środowisku, ale najwyraźniej uaktywnia je deszcz. Spadają na ziemię w kulistych otoczkach. Och, są na to też inne nazwy. „Gwiezdna zgnilizna”, jak to brzmi? Albo „odchody z gwiazd”. Jakież to romantyczne. Dla tych, którzy znają walijski (ja nie znam, Jason oczywiście zna), oto brzmienie w tym języku: pwdre ser. Po łacinie (też Jason): stella terrae, czyli gwiazda Ziemi. Istnieje przerażająca teoria, że spadające gwiazdy to sperma, która próbuje zapłodnić jaja planet, i przyznam, że ja w tym miejscu wymiękam, bo to by znaczyło, że ta gwiezdna galareta to… No cóż. Dokładnie tak jak to brzmi. Jeszcze jakaś straszna teoria? Chłopak obok mnie otwiera oczy. – Przestań myśleć, Azo Ray – mówi rozespany. – Czuję, że myślisz. – Nie mogę – odpowiadam. – Myślenie to moja natura. Znajduje więc inny sposób, żeby, jeśli mnie nie powstrzymać, to przynajmniej na chwilę oderwać od myślenia. I tym razem nie ma mowy o przebitej oponie. Chyba na tym polega miłość. Ja nie mam porównania. Staram się nie myśleć o takiej wersji, w której coś idzie bardzo źle, w której żyjemy, ale nie jesteśmy razem. Ale nawet podczas pocałunków dręczą mnie niespokojne myśli. O śpiewaniu. O Heyward. Niespokojne, niespokojne, niespokojne myśli. O 5.30, kiedy wymykam się z domu Jasona, wpadam na jego mamę. Eve siedzi na schodach przed domem i pije kawę. Dobrze, że to nie Carol, druga mama Jasona, która wszystko traktuje z wielką powagą. Eve dużo łatwiej godzi się z nieuniknioną obecnością dziewczyn Jasona w ich życiu. Uśmiecha się do mnie wyćwiczonym uśmiechem, takim, który zupełnie nie pasuje do twarzy jakiejkolwiek mamy. Eve ma szare oczy, ciemną skórę i dredy, którymi kołysze na różne sposoby,

zależnie od tego, co robi: czy rozmawia w ONZ, czy przekopuje kompost, czy jest ubrana w strój roboczy, czy w garsonkę. Ma taką wiedzę, że innym naukowcom zapiera dech, ale ludzie, którzy nie mają o niczym pojęcia, zakładają, że jest wspaniałym ogrodnikiem, a nie specjalistką w dziedzinie modyfikacji genetycznych, chorób roślin i strategii walki z głodem na świecie, żeby wymienić tylko część jej działań. Jason uczciwie wykorzystuje swoją wiedzę. Eve zwykle po prostu gromi faktoidami każdego, kto niewłaściwie ją ocenia. A potem wręcza takiemu komuś olbrzymią dynię, czym znowu wprawia go w zakłopotanie. Ogród Kerwinów jest legendarny. Eve mówi swobodnie: – A więc, Beth, spędziłaś tu noc? A ja na to swobodnie: – … Nie spędziłam całej nocy w łóżku Jasona. Właściwie W OGÓLE nie spędziłam tu nocy. Tylko wczesny świt. Jednak jej spojrzenie wskazuje wyraźnie, że musimy odbyć Rozmowę. – Kondomy? – pyta Eve, a ja cała się wiję wewnątrz swojej kryjówki. Przecież rodzice zwykle używają eufemizmu „zabezpieczenie”. – To znaczy… oczywiście używamy gumek, więc… O Boże. Czy ja to powiedziałam? Czy naprawdę to powiedziałam? Skąd mi to przyszło do głowy? Czemu użyłam tak nieodpowiedniego słowa?! Czemu szukając w myślach słów używanych przez brytyjskich działaczy na rzecz kontroli urodzeń, znajduję właśnie to? Eve kiwa głową. Jej spojrzenie wyraźnie mówi: „Złamałaś kod eufemizmów, droga dziewczyno mojego syna. Czas na dalsze pytania”. Zupełnie jakby nie wiedziała, że w szafie w przedpokoju OD LAT stoi wielki słój z prezerwatywami. Carol i Eve udają, że nie sprawdzają jego zawartości. To udawanie osiągnęło taki poziom, że kiedy zaczęliśmy ze sobą współżyć, nie użyliśmy żadnej z nich,

tylko zaopatrzyliśmy się w internecie. – Gumki? – mówi Eve. – Czy musimy to przerabiać? Bo to brzmi jak nazwa kapeli, a nie kontrola urodzeń. Wymiękam. Eve gapi się na mnie, czekając na odpowiedź. – Używamy MNÓSTWA zabezpieczeń – oznajmiam. To niewłaściwy dobór słów. Uśmiecham się w sposób, który ma przekonać Eve, chociaż prawdopodobnie jeszcze nigdy nie przekonał żadnego rodzica. – Nie ma mowy o wpadce! Niektórzy rodzice w takiej sytuacji odchodziliby od zmysłów. Mamy Jasona, zdaje się, uważają, że lepiej, byśmy robili to w domu niż na przykład w czyimś pomarańczowym camaro. – Na sto procent? – Jakbym słyszała Jasona. – Na sto procent – powtarzam po niej. Wznosi toast kubkiem z kawą, a ja ruszam do domu. Po drodze wysyłam SMS-a do Jasona. Rozżalona odpowiedź od niego nie jest zaskoczeniem: „Teraz są tu obie. Pełne uświadamianie, z przypisami i literaturą obowiązkową”. Przez chwilę czujemy się jak normalni nastolatkowie, którzy są normalnie zakochani i normalnie podejrzewani przez rodziców o grzechy. Ta wersja ma ustalony scenariusz. Oboje jesteśmy spokojniejsi, kiedy istnieje jakiś scenariusz. Przed wejściem do domu spoglądam jeszcze na niebo. Mimo że dzisiaj są urodziny / uśmierciny Azy Ray, nic nie wskazuje na to, by ten dzień czymkolwiek różnił się od innych. Czemu w takim razie każdy nerw w moim ciele wrzeszczy, że coś się zmieni?

Rozdział 4 {Jason} Zanim pojadę zabrać Azę i Eli do szkoły, sprawdzam niebo za pomocą aplikacji do wykrywania anomalii pogodowych. Nie ma tam nic niepokojącego, a przynajmniej nic takiego, o czym mój telefon chciałby mnie powiadomić. Mimo wszystko jestem niespokojny. Nie czuję, żeby to był dzień urodzin. Rozumiem przez to, że coś przeczuwam. Każde urodziny Azy są odliczaniem czasu do czegoś strasznego, jednak co roku rozwieszam serpentyny i robię tort. Jedyne urodziny, na których czułem się jak z innej planety i tym samym pełen nadziei, były pierwszymi, na jakie poszedłem. Mieliśmy wtedy po pięć lat. Zanim oboje skończyliśmy sześć, dowiedziałem się już, czym jest śmierć, i miałem świadomość, że ona spróbuje odebrać mi Azę. Jako siedmiolatek zacząłem pisać swoją listę przeprosin, a kiedy miałem piętnaście lat, ta lista zajmowała już czterdzieści stron. Oczywiście nigdy jej tego nie przeczytałem. Oczywiście ona o tym nie wie. To nie znaczy, że przez te wszystkie lata w świętowaniu nie było fałszu, bo po każdym przyjęciu urodzinowym przeszukiwałem cały internet, by znaleźć sposób na uleczenie kogoś nieuleczalnie chorego. Do pewnego stopnia moja obecna paranoja na punkcie tylko pogody to już jakaś poprawa. Dawniej spędzałem całe godziny na przeglądaniu starych brukowców, porównywaniu ich doniesień z badaniami medycznymi, wszelkimi ciekawostkami i gabinetami osobliwości, analizowaniu tych wszystkich strasznych rzeczy, których doświadczały osoby na tyle pechowe, że urodziły się jako wyjątkowe, dziwne, niewytłumaczalne. Aza jest oczywiście wszystkim, co wymieniłem. Są rzeczy, o których wolałbym nie wiedzieć: magońskie statki zlatujące

z nieba, eksperymenty w tajnych rządowych laboratoriach na pustyni, ciała Magończyków ćwiartowane w imię nauki. Z tego, co powiedziała mi Aza, wynika, że niektórych z nich prawdopodobnie wyrzucono ze statków, żeby pozbyć się zbędnych gąb do wyżywienia. Ta myśl rozdziera mi serce. Przed Magonią Aza nie była gotowa na odejście, ale teraz na jej twarzy stale jest obecny wyraz pożegnania. Myśli, że tego nie widzę, ale ja wiem, że ona się na-wszelko-wypadkuje. Każda chwila może być tą, którą tylko dziesięć minut dzieli od chwycenia za linę i wspięcia się na statek. No tak, jest o co się martwić. I chyba nie mogę się z tego otrząsnąć. Kiedy dziewczyna, którą kochasz, mówi: „Ach tak, ten Dai jest mi przeznaczony jako towarzysz życia i partner pieśni”, ciężko zachować do tego dystans. Nie jestem zazdrosny, zwykle, ale… Niech będzie, jestem beznadziejny. Umieram z zazdrości, nawet kiedy trzymam Azę Ray w ramionach. Zal i Dai chcą, żeby Aza była w górze. Ja chcę mieć ją tutaj, na dole. Aza chce… Aza chce wszystkiego. Ale co, jeśli to wszystko jest gdzieś indziej? – Dziwnie wyglądasz – mówi Eli, wsiadając do samochodu. – Aza poszła pieszo. Spóźniłeś się. – Ty też dziwnie wyglądasz – odpowiadam, a Eli parska. – Proszę cię. Nie ma w tym nic dziwnego. Eli ma na sobie mundurek złożony z idealnie symetrycznych elementów, starannie zapięty na guziki i wyprasowany. Zupełnie jakby nie była spokrewniona z Azą-obecnie-Beth, która jest jednym wielkim rozgardiaszem. To ich pokrewieństwo jest i nie jest prawdziwe. Są siostrami. Tylko dziwnymi siostrami. – Dzień nie jest byle jaki – mówię. Łapie. Eli była przy mnie w ostatnich chwilach życia Azy jako Azy, w karetce, była też przy mnie na pogrzebie Azy. Dokładnie trzysta

sześćdziesiąt pięć dni temu jechałem do szkoły w wypożyczonym stroju aligatora, a Eli z krzywo ostrzyżonymi włosami, w pomiętym czarnym ubraniu, i oboje mieliśmy złamane serca. Eli wzrusza ramionami, kładzie mi dłoń na barku, bo w głębi duszy jest wrażliwą osobą, i przygląda mi się. – Idziemy naprzód – mówi. – Nie ma odwrotu, jeśli chodzi o rozsądne działanie. Nie możemy się bać, Kerwin. Aż obracam głowę, żeby na nią spojrzeć. To brzmi jak cytat z jakiegoś poradnika. Eli znowu wzrusza ramionami. – Joga – mówi. – I medytacja. I tai-chi. I terapeuta. Musiałam utrzymać Magonię w tajemnicy, ale mimo wszystko… Balet i gimnastyka to za mało, żeby zapomnieć o czymś takim. Musiałam coś zrobić, żeby nie spędzić reszty życia na wpatrywaniu się w niebo. Nikt inny nie ma takiego problemu, tego jestem pewna. Rzuca mi własną wersję Znaczącego Spojrzenia. To nie fair. – Mam nowe miejsce, gdzie ćwiczę. Mógłbyś do mnie dołączyć. Zostawić komputer i zobaczyć słońce. Przestać się zamartwiać choćby na dziesięć minut. Nie wiem, jak to się stało, że zaprzyjaźniłem się z młodszą siostrą mojej dziewczyny. Była jedyną osobą, która rozumiała utratę i powrót Azy. Nikt inny nie umie o tym ze mną rozmawiać. Jej rodzice są zbyt delikatni, a reszta świata nie ma o tym pojęcia. Eli i ja jesteśmy połączeni więzią ocalałych. Ale od kiedy to wypomina mi, że nie wychodzę z domu? – Wyglądasz naprawdę żałośnie. I blado – zauważa. – Blado? – Myślałam, że mówię twoim językiem. Dzisiaj widzę tylko, jak mózg ci paruje przez uszy. Nie wygląda to najlepiej. Masz też nowe zmarszczki na czole. Nie było ich trzy miesiące temu. Wyglądasz naprawdę staro. Zachowujesz się jak czyjś ojciec. Wzdycham. Jesteśmy na parkingu. – Czemu poszła pieszo? – pytam w końcu. – Nerwica urodzinowa. Żadne z was nie jest dziś w dobrej formie. Ale będziecie musieli sobie radzić. Trzeba przygotować tort

i świeczki i wszystko musi być, jak należy. Nie dla ciebie, ale dla moich rodziców. Wiem, że kochasz moją siostrę, ale nie ty jeden. I nie możesz zamartwiać się o nią bez przerwy. Jeszcze trochę i zacznie się przy tobie dusić. Krzywię się, słysząc to ostatnie słowo. – Ona chyba się tak nie wyraziła, co? – Podobno jesteś jej chłopakiem, a nie ochroniarzem. Weź się w garść. Wysiada z samochodu i wchodzi do budynku. Ja czekam jeszcze chwilę. Mam prawo się martwić. Praktycznie Aza wciąż umiera. Tylko w inny sposób, nosząc rozkładającą się skórę skradzioną z magońskiego statku nie wiadomo, dla kogo albo do czego przeznaczoną. Beth Marchon – tak od roku nazywa się Aza – jest uczennicą na wymianie z Londynu, która przez najbliższe kilka lat ma mieszkać u Boyle’ów. Nawiązanie do Małych kobietek zamierzone. Aza postanowiła, że Beth Marchon, która zmarła przedwcześnie, choć na to nie zasłużyła, powinna dostać jeszcze jedną szansę. Tak więc Beth Marchon kontynuuje marsz przez życie. Jeśli przypadkiem głos Beth brzmi jak głos zmarłej Azy Ray, to londyński akcent skutecznie go maskuje. Są też inne różnice, całkiem spore, jeśli chodzi o to przebranie. Aza Ray Boyle była trupioblada, prawie sina. Skóra Beth Marchon jest brązowa. Z tego powodu ubiegły rok obfitował w wyjątkowo paskudne brednie i reakcje na jej widok, jakich nigdy bym sobie nie wyobrażał. To skutki tego, jak niewłaściwie ludzie wciąż patrzą na świat. Szczególnie jeśli mają złudzenia, że ludzkość mogłaby zaakceptować kogoś z Magonii. Otóż nie. Ludzkość nie potrafi zaakceptować nawet kogoś z Ziemi. Słyszałem różne uwagi na temat tego, że ze sobą chodzimy. Nic takiego, co można by uznać za Jawnie Rasistowski Komentarz, ale jednak. To się wyczuwa. I nie chodzi o to, że wcześniej nie miałem z czymś takim do czynienia. Moja mama Eve jest czarna. Kiedy

byłem mały i chodziłem z nią na spacery… Powiedzmy, że myślałem, że od tamtej pory świat się zmienił. Właściwie nie wiem, która z moich mam jest moją biologiczną mamą. To może być i jedna, i druga. Odcień mojej skóry jest jakby mieszanką ich obu. Na tym polega niesamowitość moich mam, naprawdę (mówię to bez sarkazmu). Nie zważają na to, co ludzie myślą. Robią swoje, tak jak ja robię swoje. Ostatecznie dzieje ludzkości wcale nie dają nam wielu przykładów tego, jaki model życia jest idealny. Czemu więc nie wynaleźć nowego sposobu? Magończycy – to samo. Wiem mnóstwo rzeczy o obu miejscach, wszystko popieprzone. W końcu Rostrowie tam, w górze, są zniewoleni przez Magończyków. Poza tym usiłuję ogarnąć wiele innych informacji. Metodami naukowymi. Metodami z życia codziennego. Dzisiaj zupełnie nie mam do tego głowy, bo zżera mnie niepokój. To mi jednak uświadamia, że przecież jestem uczniem. Wchodzę do szkoły, na korytarzu mijam grupy ludzi, których spojrzenia mówią mi, że najwyraźniej dzisiaj niczego nie ukrywam. Przechodzę obok pana Grimma, który od zeszłego roku, kiedy uderzył mnie piorun, zbyt uważnie mi się przygląda. Wolałbym nie skupiać na sobie tyle uwagi. – Jasonie – mówi pan Grimm – nie myśl, że nikt cię nie widział, jak siedziałeś w samochodzie. Dzisiaj możesz wejść, ale to już ostatni raz. Jesteś chory? Czemu on jest wszędzie? – Nic mi nie jest – odpowiadam, choć w zasadzie… Może Eli miała rację. Opuściłem dwie lekcje – siedziałem w aucie i dumałem o wszechświecie. Nawet nie czułem, że czas mija. Wchodzę do klasy i patrzę na Azę, która jako Beth siedzi o trzy ławki ode mnie. Nagle zdaję sobie sprawę, że nie mam pojęcia, co się dzieje w jej głowie. Wygląda na zadowoloną. Ale chyba nie myśli o mnie. Ja też nie myślałem o niej, prawda? Myślałem o wszystkim innym

na niebie, morzu i w dzikich ostępach. Myślałem o najróżniejszych problemach świata i o tym, że nie wiem, jak je rozwiązać. Czyli jesteśmy kwita? Aza wpatruje się w przestrzeń. Ja wpatruję się w Azę. Przez moment na jej twarzy pojawia się ten wyraz – zmarszczone czoło, oczy zapatrzone w dal – który każe mi się zastanawiać, czy rozmawia z Karu, jej sercoptakiem, czy boli ją głowa. A może myśli o tym, jak wrócić do swojej podniebnej krainy. Masz paranoję, Kerwin. To paranoja. Zwracam swoje myśli ku przechowywanym w pamięci statystykom, które pokazują problemy między Magonią a Ziemią. Ciągle gromadzę wszystkie stare informacje o podniebnych statkach. Stulecia doniesień o gwałtownych zmianach temperatury i załamaniach pogody. Cudowne książki z XV wieku, które opisują deszcze liści, macek i innych dziwnych rzeczy. Łączę te fakty metodą triangulacji z działalnością ludzi na Ziemi. Wiem co nieco o superroślinach, w każdym razie tyle, ile zdołałem się dowiedzieć. Nie natrafiłem na żadne magiczne rośliny uprawne, które mogłyby wyżywić wszystkich na Ziemi i ponad nią. Rozważam po kolei (w kolejności alfabetycznej): banany, chemikalia, dziurę ozonową, emisję gazów, GMO, huragany, Magonię, ocieplenie, pasożyty, pestycydy, plamy oleju, pyły zawieszone, susze, trąby powietrzne, upały, wysypiska. W alfabecie porażek jest wiele innych kategorii. Co by było, gdyby wszystko to wydarzyło się naraz? Gdyby Magonia przestała tworzyć pogodę? Staram się oddzielić to, co pochodzi z Magonii, od tego, co ma związek z Ziemią, i próbuję dociec, ilu ludzi wie o istnieniu Magonii. Przez tyle lat ktoś musiał się dowiedzieć. Kiedyś zdarzył się deszcz czegoś, co nazwano włosami anielskimi – połyskujące włókna spadały z nieba niczym serpentyny. Oficjalne wyjaśnienie jest takie, że była to osłona antyradarowa zrzucona z samolotu wojskowego. Pasma odbijające światło wprowadzają w błąd zmysły ewentualnych obserwatorów.

Aza twierdzi, że magońskie statki też robią coś takiego – wytwarzają wokół siebie chmurę drobnych przedmiotów, żeby się nimi zasłonić. To taki rodzaj kamuflażu. Tyle że statki magońskie zatrudniają do tej roboty Rostrów i kanwry, nie używają rozpylaczy ani odbijającej światło taśmy aluminiowej. Wyobrażam sobie, jak by to było stać pod takim deszczem, kiedy na głowę sypie się konfetti kamuflażu. Świat ukrywa przed nami więcej, niż można by przypuszczać. Nie widzimy tego, co mamy przed oczami. Znowu patrzę na Azę. W zapamiętaniu przesuwa długopis po papierze. Wygląda jak człowiek. Wygląda jak moja dziewczyna. Wiem, że mogę jej ufać. Przyglądam się jej: pisze tym samym pismem co zawsze, jej długopis porusza się w ten sam sposób co zawsze, jakby ten dzień nie był niczym wyjątkowym. Szkoda, że nie ma grup wsparcia dla osób będących w romantycznych związkach z ludźmi, którzy nie są ludźmi. Jak to brzmi? Źle. Jak przeciwieństwo jakiegoś dziwacznego tekstu piosenki. Ale jednak. Oczyma wyobraźni widzę całą grupę chłopaków, którzy chodzą z Magonkami, wszyscy siedzimy wokół stołu i po kolei opowiadamy… „Boję się o nią za każdym razem, kiedy jest burza. Za każdym razem, kiedy w ogóle jest jakaś pogoda. Podrywam się przy każdym jej kaszlnięciu. Niepokoję się zawsze, kiedy nie odbiera telefonu”. Niestety nie ma takiej grupy. Jestem sam z tym problemem. Tylko jeden chłopak przy stole, samotny w sali. Aza spogląda na mnie. Uśmiecha się. Posyła mi całusa. I już nie jestem przy tym stole sam. Na wprost mnie siedzi Aza Ray. Oddychaj, Kerwin. Oddychaj.

Rozdział 5 {Aza} Wbrew temu, co powiedziałam Eli, sama myśl o tym, że Heyward jest gdzieś tutaj, przez cały dzień nie daje mi spokoju. Bo skoro tu jest, to ktoś ją przysłał. Zal, Dai, ktoś inny. Jest zabójcą z zawodu i Boyle’em z urodzenia. Jeśli tu jest, to chce mnie dopaść. Chcę odejść / Nie chcę odejść / Chcę walczyć / Nie chcę walczyć / Tęsknię za śpiewem / Nie… Tęsknię za Magonią. Wkurza mnie to, że tęsknię za Magonią, ale tęsknię. Wbrew woli. Wolałabym, żeby to było coś, o czym chętnie się zapomina. Ale cóż. Idę do szkoły pieszo, bo potrzebuję samotności, żeby sprawdzić każdy zacieniony zakamarek, każdy kąt, czy przypadkiem nie czai się tam Heyward. Musiałaby zwariować, żeby podejść pod szkołę z takim wyglądem. Ma twarz zmarłej dziewczyny. Od razu przyciągnęłaby czyjąś uwagę. Jestem w klasie przed czasem i wzywam Karu. Szukam go myślami i… PRZEBŁYSK. Podrywam się w słońce, rozciągam, by sprawdzić prędkość, zawracam i nurkuję ze złożonymi skrzydłami. Moje ciało to niezidentyfikowany obiekt latający. Hm, nie moje ciało. Ciało Karu. Śpiewa do mnie z magońskiego nieba. Odpowiadam mu. Przez chwilę ja na Ziemi i mój kanwr na niebie tworzymy nutę, którą możemy zaśpiewać tylko wspólnie. Moja nuta jest milcząca. Jego jest głośna. Karu lata swobodnie, we własnym tempie, i sam sobie wyznacza cele. Kiedy łączy się ze mną, widzę, co robi. Heyward?, pytam go. Nie odpowiada. Bardziej interesuje go latanie niż rozważania o przeszłości. A mnie? Ja jestem w zupełnej rozsypce. Dzisiaj są moje urodziny i mam mnóstwo

złych przeczuć. Mało powiedziane. Pierwsze dwie lekcje w dniu swoich urodzin spędziłam w samym centrum strachogrodu. To dziwaczne i niezwykle smutne uczucie, kiedy trzeba udawać, że jest się kimś innym, chociaż wewnątrz jest się tą samą Azą co zawsze. Jestem zagadką bez rozwiązania. Zawsze tak było, tyle że teraz ta zagadka jest inna. Byłam umierająca. Teraz jestem obca. Nie: „Podaj nazwę choroby”, ale: „Podaj nazwę gatunku”. Nadal nie wiem, jak mam tutaj ŻYĆ. W Magonii byłam kapitańską córką, a moja pieśń miała taką moc, że mogła zmieniać świat. Na Ziemi natomiast jestem nastolatką. Wersją 1.0. W Magonii ludzie w moim wieku są już dorośli. Tam mogłabym być kapitanem. Mogłabym być wszystkim poza tym, czym jestem. Pozbawiona steru. – BETH MARCHON! SŁYSZYSZ MNIE? Nauczyciel, pan Grimm, pochyla się nade mną, a na jego twarzy malują się setki niedowierzań. Jason siedzi w swojej ławce o kilka miejsc ode mnie, zauważam jego spojrzenie. Wygląda na tak samo nieobecnego myślami jak ja. – Beth… czy ty… śpiewałaś? Nawet gdybym chciał zignorować sam śpiew, to jednak wyraźnie świadczy o tym, że nie uważasz na lekcji, prawda? Chcesz brać udział w zajęciach czy zakładasz kapelę? Jeśli to drugie, to może powinnaś nas opuścić. Hm. Łał. – Tak, biorę udział. Przepraszam. To się nie powtórzy. – Mam nadzieję – mówi pan Grimm. Nadal lubię pana Grimma. Jest dziwakiem jak przedtem, facet o wyglądzie wuefisty z mózgiem jak brzytwa. Nie trzeba było odpływać w strefę Karu na jego lekcji. On dostrzega takie rzeczy. – Już uważam. Cała klasa patrzy na mnie jak na zło wcielone, ale dla mnie to nic nowego, zarówno w tej postaci, jak i w poprzedniej. Muszę być dla nich wyrozumiała. Oni nie latają z sercoptakami. Oni nie mogą się

oderwać od ziemi. – Kartkówka – ogłasza Grimm. – Ołówki w górę! – wołam, trochę za bardzo w stylu Azy Ray. Grimm wzdycha i mówi: – Beth, może darujmy sobie lizusostwo. Stoi przy tablicy tyłem do mnie, wracam więc do Karu. Mija mnie duża grupa szkwałowaleni, patrzę na ich szare grzbiety, gdy wyśpiewują deszcz w górę, wprost na mnie, i w dół, na Ziemię. Jestem lekka i silna, moje pióra są gładkie, skrzydła zgarniają powietrze i z łatwością sunę naprzód. Wiatr mnie unosi. Nie ma w tym nic niezwykłego. To czynność, do której stworzone są skrzydła Karu. Wraz z nim i ja odczuwam tę lekkość. Czasami proszę Karu, żeby przeleciał nad Maganwetarem, stolicą Magonii, by sprawdzić, czy Zal wciąż jest w więzieniu, ale nie dzisiaj. Dzisiaj leci, gdzie mu się podoba. Mój sercoptak, choć taki silny, jest głęboko zraniony. Lata spędzone w odosobnieniu bez możliwości śpiewu z partnerem odbiły się na jego psychice. Teraz jest bardzo podatny na ciosy. A ja… Ja też jestem zraniona. Nie uczyłam się śpiewać z Karu od najmłodszych lat i teraz musimy to nadrabiać w praktyce. Był związany z moją matką, lecz ta więź została zerwana, by ukarać ją za to, że usiłowała zatopić świat. To i tak nie powstrzymało jej przed następną próbą – z wykorzystaniem mnie. Kanwr nie może istnieć bez partnera, z którym śpiewa. Karu spędził piętnaście lat, lamentując w klatce sam do siebie, więc teraz musi latać, żeby nie wracać pamięcią do tamtych ciemności. Zatem jesteśmy parą. Pokazał mi gniazda na skalistych klifach i wysokie lodowe jaskinie na skraju nieba. Pokazał mi podniebnego krakena – mgłośmiornicę z długimi mglistymi mackami – oraz kilka innych

rzeczy, których nie umiem nazwać. Nasza atmosfera tętni życiem. Każdy element pogody tworzy jakaś żyjąca istota. Szkoda, że ludzie nie wiedzieli o tym wcześniej – wszystko mogło być inaczej. Kolejny przebłysk: zachód słońca, szkarłatne chmury i lecący pośród nich Karu otoczony jaskrawym blaskiem. Mimo że istnieje na świecie zło, są też rzeczy, które napawają wdzięcznością. To właśnie jedna z nich. Podnoszę ołówek, wyciągam kartkę i skupiam się na tym, że jestem na ziemi i muszę napisać kartkówkę, nawet jeżeli Karu w tej chwili wiruje w promieniach zachodzącego słońca. – Pieśń śpiewana w Lesie Ardeńskim – mówi Grimm. – Słowa. Piszcie. Ciekawy wybór. Na szczęście to znam. Piszę jak w malignie. Shakespeare często wykorzystywał motywy ptaków i pogody. Szczególnie podobają mi się jego burze. Co robił ze swoim życiem, że wymyślał takie rzeczy? Nikt nie wie. Kto więc może stwierdzić, że nie podróżował na podniebnym statku? Kto drzemać chce ze mną, Gdzie strumień ten płynie, Pieśń nucić przyjemną, Jak ptaszek w gęstwinie, Niech za mną, niech za mną iść raczy, Tu nie zobaczy Innego wroga śród kniei Prócz zimy, oprócz zawiei[2]. Mam kilku zdecydowanych wrogów, ale dzisiaj siedzę w ławce i staram się o nich zapomnieć. Niebo na zewnątrz jest szare, pełne pięknych, niezwykłych stworzeń, ale tu, wewnątrz, jest ciepło i wszyscy wokół mnie są pochłonięci pisaniem. Mam rodzinę, która mnie kocha. Mam chłopaka, który mnie kocha. Powinnam być wdzięczna.

Spoglądam na niego. Północ. Patrzy daleko w przestrzeń, nie na mnie. Przez moment mój sercoptak i ja śpiewamy bezgłośnie, wykonując nasze codzienne czynności. Tym razem naprawdę w milczeniu. Wyśpiewujemy przelotną burzę, taką, żeby tylko nawodnić wyschnięte pola. Magonia i Ziemia mogłyby współpracować, czemu, u licha, tak nie jest? Deszcz + pola = plony. Plony + Magonia = szczęście. Zamiast tego wszyscy tu, na dole, nie mają o niczym pojęcia, a wszyscy tam, w górze, boją się / nienawidzą „utopników”. To głupie. Ale na Ziemi nikt nie dzieli się z innymi. Połowa świata głoduje. Najwyraźniej egoizm i strach występują w całym wszechświecie. Karu śpiewa wesoło i widzę, jak przelatuje obok szkwałowalenia. Skrzydła ma podwinięte, deszcz wyśpiewany naszą pieśnią pada na jego sokolą głowę. Zamykam oczy i czuję tę samą przyjemność co on. Obserwuje horyzont i daleko na samym końcu dostrzega czarną plamkę, najpierw bardzo małą, stopniowo coraz większą. Nie umiem stwierdzić, co to takiego. Jakiś ptak? Ten widok nie wiedzieć czemu przyprawia mnie o dreszcz, więc każę Karu trzymać się na uboczu. Frunie lekko przechylony i nagle zderza się ze szkwałowaleniem, a ja znowu tracę go z oczu. Widzę tylko chmury i gwiazdy, gdy obraz się rozmywa. Wzdrygam się. Cokolwiek to było, nie podobało mi się. Uważaj, śpiewam milcząco do Karu, ale on jest zbyt pochłonięty lotem, by mi odpowiedzieć. Pozostaję z dziwnym, zupełnie irracjonalnym niepokojem. Karu jest twardy. Umie o siebie zadbać. Walczy lepiej niż inni na niebie. Skąd więc ten strach? Wiem. Po takich urodzinach, jakie miałam ostatnio, nikt nie czułby się bezpiecznie, gdy zbliżają się kolejne. Te obawy są

normalne. Nie ma w tym nic niezwykłego. Przez moment jeszcze zastanawiam się, czy nie kazać Karu przelecieć nad więzieniem Zal. Tak dla sprawdzenia. Nie robię tego jednak. Obracam się za to w stronę Jasona i posyłam mu pocałunek, by mocniej związać się z tym światem. Wolałabym posłać mu nie pocałunek, lecz maleńką chmurkę burzową. Nie posyłam. Panuję nad tym.

Rozdział 6 {Jason} Po szkole Aza ucieka. „Jeśli coś kochasz, daj temu czemuś wolność”. Umysł pastwi się nade mną, przytaczając cytat z jakiegoś plakatu, który jako siedmiolatek widziałem w poczekalni u dentysty. Pozwalam jej więc iść i udaję, że to nic wielkiego. Cały dzień byłem roztrzęsiony, niespokojny, zestresowany, podejmowałem ryzyko, którego nie powinienem podejmować. Ani na chwilę nie mogłem zapomnieć o niebie. Na lekcji Grimma podpadłem, bo śledziłem przypadki masowych zgonów ptaków. Całe spadające stada, połączenie systemu alarmowego i radaru. To nie ptasia grypa. Po prostu śmierć. Czasami są to stada, które miały pecha i trafiły na tor rakiety czy samolotu, ale dziś rano dziewięćset kilometrów stąd spadły z nieba tysiące kosów, więc musiałem przejrzeć wszystkie dostępne informacje, żeby poznać przyczyny tego zjawiska. Mógł to być jakiś dureń odpalający fajerwerki w pobliżu odpoczywającego stada. Albo. Jest wiele innych rzeczy podpadających pod kategorię „deszcz ptaków”. W Indiach, w stanie Kerala, w latach 2001 i 2012 spadł czerwony deszcz. Najwyraźniej na niebie zakwitły ziemskie algi, coś jak czerwony przypływ, tyle że w chmurach. Zawsze gdy o tym myślę, najpierw biorę pod uwagę naukę, potem Magonię. Incydent polityczny wywołany żółtym deszczem na początku lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku? Dokładnie tak jak to brzmi, tyle że prawdopodobnie kryła się za tym rywalizacja między USA a ZSRR o rynek broni chemicznej. Kiedy przebadano żółty deszcz, który padał na Laos i Kambodżę od 1975 roku, okazało się, że to odchody pszczół. Taka jest wersja oficjalna. Nigdy tego nie ujawniono.

Tak więc… może to było z Magonii. A rządy, najróżniejsze, tylko chronią swoje kolektywne tyłki. Takie rzeczy zaprzątają mi ostatnio głowę. Myślę o tym, w jaki sposób można ukryć magońskie trucizny w burzach. Jak łatwo byłoby nas – niespodziewających się niczego – zniszczyć w podobny sposób, jak planowała matka Azy. Jak dobrze, że nie byłem zaangażowany w walkę po przeciwnej stronie. Grimm zaszedł mnie od tyłu, kiedy porządkowałem te dane na tablecie, i przyglądał się z o wiele za dużym zainteresowaniem. To zwykłe wykresy i tabele, w większości zaszyfrowane, ale… – Co to, jakaś prezentacja? Przecież nikt poza mną nie powinien rozumieć, czego szukam. – Tak, na biologię. Temat naprawdę był przyrodniczy. Niestety widniały tam też zdjęcia dziwnych ptaków, które znaleziono martwe w różnych miejscach na świecie. Grimm pochylił się i wskazał jeden z obrazów. – Co to właściwie za ptak? – zapytał. To nagranie pół ptaka, pół człowieka, zrobione przeze mnie z pomocą Azy i z wykorzystaniem odpowiedniego oprogramowania. Aza chciała, żebym zrozumiał Rostrów. Wymieszałem orła ze spadochroniarzem. Stwierdziła, że udało mi się oddać podobieństwo. To niesamowite, co można zrobić, używając mózgu i komputera. – Nic takiego. Tak się tylko bawię – odparłem głosem, który nie mógłby się bardziej różnić od mojego naturalnego. Bliżej mu było do sitcomu z lat pięćdziesiątych niż do Jasona Kerwina. – Robimy to razem z Az… z Beth. Brak snu. Popełniam błędy. Grimm odszedł z wyrazem współczucia na twarzy, a ja przysiągłem sobie bardziej uważać. Coś takiego nie powinno mi się wymknąć. W żadnym wypadku. Niepotrzebna nam teraz afera z udziałem szkolnego psychologa, telefonów do rodziców czy, broń Boże, szkolnej pielęgniarki. Nie

w dniu urodzin Azy. Po szkole Eli rzuca mi jedno spojrzenie i mówi: – Nie. Porywa mnie do swojej wersji siłowni – jedziemy na skraj miasta, gdzie znalazła drzewo z kilkoma idealnie prostymi konarami. Już mi się tu nie podoba. To u podnóża tego wzniesienia, na którym znajduje się cmentarz – gdzie została, a właściwie nie została, pochowana Aza. To tutaj ostatni raz widziałem Heyward. – No nie – wzdycham. – Nie mogłaś iść do prawdziwej siłowni? Wiesz, istnieje coś takiego. – Siłownie są w zamkniętych pomieszczeniach – mówi. – Ty potrzebujesz słońca. Jesteś jak roślina umierająca bez fotosyntezy. – Nie jestem rośliną. Jestem człowiekiem. Czy nie musimy przygotować czegoś na urodziny? – Jesteś zupełnie przeźroczysty, Kerwin. Mózg ci się topi. Wysiada z samochodu i podbiega do swojego drzewa. Dwie sekundy później wsuwa się do góry nogami między gałęzie i wystawia głowę spośród liści. – No dalej, daj swojej czaszce odpocząć, chłopaku mojej siostry! – krzyczy. – To nie joga! – krzyczę w odpowiedzi. – I tak nie umiesz ćwiczyć jogi. Waham się, czy wykonać jedyną znaną mi pozycję (żurawia), której się nauczyłem na złość Azie. Ale po co? Eli ma rację. – Słuchaj – mówi. Zwisa z gałęzi na rękach i się kołysze. Jest niesamowicie silna i zwinna. To od razu przywodzi mi na myśl zdarzenia sprzed roku, spotkanie z Heyward. Nic dziwnego, są biologicznymi siostrami. Eli oczywiście jest nieszkodliwa. No, na ogół. Heyward zaś to zabójczyni. A w każdym razie niewiele brakowało. Eli huśta się na gałęzi, jakby to był drążek, podciąga się i robi

stójkę na rękach pośród liści. Siostry Boyle, a jest ich trzy – dwie Ziemianki, jedna nie – są zdolne do wszystkiego. – Eli – mówię. – Aha – odpowiada, wisząc do góry nogami. – Nigdy tego nie zrobię. – Musisz coś zrobić. – Obraca się w drugą stronę. – Jesteś kłębkiem nerwów. Wzruszam ramionami. – To nic nowego. – Mówisz Azie o tym, co się dzieje w twojej głowie? Mówisz jej o tym, jak wyraźnie pamiętasz jej śmierć? – Nie – przyznaję. – To zbyt straszne, żeby o tym rozmawiać. Kłamię w tej sprawie od początku. – Ja też – stwierdza Eli. – Dlatego robię to. Ta pozycja nazywa się „północ”. Sama ją wymyśliłam. Znowu zwisa głową w dół, podciąga się i kończy stójką. Udaje, że nie ma statków na niebie, nie ma deszczów ptaków, zatrutych szkwałowaleni, wrogich kapitanów, nie ma całej obcej cywilizacji, która próbuje nas zgładzić. – Za dużo się martwisz – oznajmia. – Tak czy siak, nigdy nie zrobię czegoś podobnego – odpowiadam, wyrażając podziw, na jaki zasługuje. Jest sportsmenką, i to dobrą. Nieważne, że dopiero tworzy dla siebie dyscyplinę. – Może uda ci się wykonać to w prostszej wersji – mówi z nadzieją. – Tak samo może mi się udać latanie. Eli przewraca obróconymi odwrotnie oczami, co natychmiast kojarzy mi się z Azą i uświadamia, jak niewłaściwego porównania użyłem. Huśta się i spogląda na mnie. – Popatrz realnie. Ja tylko chcę, żeby ktoś jeszcze był dość silny. Jeśli po nią przyjdą. Teraz już o nich wiemy. Nie puszczę jej. Tym razem już nie. Przez krótką chwilę widzę troskę Eli jak na dłoni. Nieczęsto się

to zdarza. Zaraz jednak ten moment mija i obserwuję, jak Eli boso wykonuje cały układ figur na gałęziach. Ćwiczy utrzymanie równowagi. Widziałem Powietrznych – ludzi przystosowanych do życia w Magonii, którzy zostali porwani z Ziemi w dzieciństwie albo już jako dorośli wybrali podniebną krainę – dysponujących niemal nadnaturalnymi zdolnościami. Jedną z nich jest Heyward. Eli w tym miejscu wyraźnie szkoli własną wersję Powietrznych. Dobrze więc. Każdy robi to, co umie. Jeszcze chwilę przyglądam się, jak walczy z wyobrażonym wrogiem na tym zimnie. Kto oprócz Eli ćwiczy zimą na świeżym powietrzu? Ja mam na sobie kurtkę i czapkę, skulony opieram się o murek graniczny i snuję ponure myśli o Daim i Magonii, o losie i fenomenach natury. – Wstawaj – mówi Eli, a wtedy zdaję sobie sprawę, że zemdlałem. Niedobry znak. Jestem wyczerpany. – Już skończyłam. – Nie śpię – mówię. – Mam nadzieję. Musisz zrobić tort. A któregoś dnia wleziesz na to drzewo razem ze mną. Zapamiętaj to sobie. – Któregoś dnia – powtarzam, ale… Taki już jestem. Mój mózg owija się wokół wszystkiego tak jak ciało Eli. Oboje chcemy tylko zapewnić wszystkim bezpieczeństwo. Uprawiamy różne rodzaje gimnastyki. Wsiadamy więc do samochodu i jedziemy. Jak na razie, dzień mija bez przygód. Jest dobrze. Mogę wytrzymać ten stan zawieszenia. Już wcześniej w takim bywałem. Kiedy nie byłem pewny uczuć Azy, trwałem w takim stanie dwadzieścia cztery godziny na dobę: skrobałem swoje uwagi na każdej wolnej powierzchni, wyobrażałem sobie różne scenariusze odtrącenia i starałem się nie myśleć o przyszłości nas obojga. Kiedy wjeżdżamy na podjazd Boyle’ów, Aza siedzi na schodach w tym swoim kombinezonie lotniczym. Wciąż nie wiem, skąd go wytrzasnęła, ale jest idealny. Ma nawet futrzany kołnierz. Moja dziewczyna wygląda jak Amelia Earhart, co budzi we mnie

niepokój, lecz odpędzam od siebie złe przeczucia. Macha do mnie, chociaż wyraz jej twarzy mówi, że wciąż jest myślami tak samo daleko, jak była cały dzień. – Pewnie przyjechałaś zaprzęgiem ciągniętym przez dziewięć kucyków – wita ją Eli. – Osiem, jeśli już – poprawia siostrę Aza. – Potrzebujesz tortu. Oboje potrzebujecie. Nie mogę być jedyną uśmiechniętą osobą na tych urodzinach. Ktoś musi zacząć robić ten tort, i to szybko, bo tak dłużej być nie może. Słyszycie?! – woła Eli, idąc do domu i patrząc na mnie. Siadam obok Azy. – Daj spokój – mówię. – Jeśli powiesz, że wszystko w porządku, to tylko potwierdzisz, że tak nie jest. – Wszystko w porządku – odpowiada bez przekonania. – Co się stało? Wzdycha. – Podobno któraś z koleżanek Eli widziała mnie wczoraj. To znaczy mnie mnie. Heyward. W jednej chwili wszystko się we mnie gotuje. Czemu o tym nie wiedziałem? Kto zawiódł? Wszyscy? Na pewno Eli, bo powinna była mi powiedzieć. – Ale dzisiaj rano i po południu szukałam jej wszędzie i nigdzie nie znalazłam. Gdyby tu była, to gdzieś w pobliżu byłby też statek Powietrznych, a go nie ma. – Rzeczywiście nic nie widać – mówię. Nie wydarzyło się nic niezwykłego. To jednak wcale nie wyklucza obecności Heyward. Powietrzni podróżują nie tylko na statkach. Mogła przybyć autostopem z jakiegoś punktu lądowania daleko stąd. Powietrzni są ludźmi. Nasza atmosfera w żaden sposób ich nie ogranicza. Ostatnim razem, kiedy widziałem Heyward, po prostu zjawiła się na moim progu. Nie było burzy, błyskawic, piorunów, tylko sobowtór Azy, który próbował jak najszybciej mnie zlikwidować. – A skąd ty możesz wiedzieć, czy widać statki Powietrznych? – Aza marszczy czoło.

Ups. Mój ludzki wzrok nie pozwala mi widzieć magońskich statków. Ale mam swoje sposoby. – Nie mogę – przyznaję. – Tak tylko założyłem. Nie widać żadnych chmur. W tym momencie muszę dopilnować, żeby spanikowana Aza nie wybrała się na poszukiwania swojego wroga. Panika powoduje błędy. Jeśli Heyward jest tutaj, Aza znajduje się w niebezpieczeństwie. – Pewnie tej koleżance się przywidziało. – Sprawdzam, czy zaakceptuje takie rozumowanie. – Może – mówi. Jeśli Heyward jest tutaj, to mam do zrobienia mnóstwo rzeczy. Stan gotowości. Muszę… A jeśli Aza zechce z nią odejść? Przełykam ślinę. – A jeśli…? – wydobywa się z moich ust. Przez mgnienie myślę, że mógłbym powiedzieć jej wszystko, co wiem, wszystko, czego się dowiedziałem. Nie robię tego. – A jeśli co? – Nic – odpowiadam. Wbija we mnie wzrok, ale nie mówię nic więcej. Nie musi wszystkiego wiedzieć. To nie tak, że chcę mieć wszystko pod kontrolą. Planowałem przyszłość Azy tylko dlatego, że jej nie miała. Odwracam głowę. Patrzę na ulicę. Trzeba uważać, komu ujawnia się swoje największe troski, najciemniejsze obawy. Sekrety. – Mam ciebie – mówię, nie patrząc na nią. Żeby nie poznała, o czym myślę. Zamiast tego chwytam jej zziębniętą dłoń. – Jestem z tobą. Będzie dobrze. – Skąd wiesz? – Bo to coś niezwykłego, ty i ja, razem tutaj. Jeśli coś takiego jest możliwe, to i inne cuda mogą się zdarzyć. Aza przełyka ślinę. Obracam głowę i widzę, że patrzy na mnie.

Naprawdę patrzy. – Wciąż jesteś najlepszym, co mnie w życiu spotkało – oświadczam. – Naprawdę? – Naprawdę. – Czekam chwilę, bo… skąd to pytanie? Skoro już padło, dostosowuję do niego naszą rozmowę. Chociaż bardzo nie chcę tego mówić… – Czy ty się mnie boisz? Waha się. – Nie – odpowiada w końcu. – Ty też jesteś najlepszym, co mnie w życiu spotkało, a to głównie dlatego, że zaraz zrobisz mi niesamowity tort. Tak? Jej spojrzenie w pewnej części próbuje mi powiedzieć, że wszystko jest w porządku, nikt się o nic nie martwi, wszyscy myślą tylko o imprezie. W pozostałej części to prośba, żeby nie zmuszać jej więcej do rozmów na ten temat. Znam to spojrzenie. W taki sposób patrzyła na tych, którzy ją pytali, jak to jest być chorą. Daję jej to, czego chce. Udaję, że mnie to urządza. Nim się orientuję, ona już wstaje i wchodzi do środka. Jest w niej coś, co mówi mi, że mnie okłamuje, i jest we mnie coś, co mówi mi, że ja też ją okłamuję. Wiem, w jakiej sprawie ja kłamię, bo zanim wejdę za Azą do domu, wyciągam komórkę, o której ona nie wie. I wysyłam SMS-a.

Rozdział 7 {Aza} Kiedy wchodzę do domu, mama giba się w salonie w rytm dźwięków, które puszcza tacie, a on się z niej nabija. Czuję się tak, jakbym przeszła na drugą stronę lustra. Chcę jedynie ukryć swoje problemy przed tymi, których kocham. Oszczędzić im tego, co się zbliża. Czuję to. Czuję to dookoła i czuję to w sobie. Moja mama: – Wiedziałaś, że myszy śpiewają? Ja (z wysiłkiem): – Czy to, czego słuchacie, to mysia muzyka? Brzmi jak dźwięki elektroniczne, ale widocznie to muzyka gryzoni. Jest w tym rytm. Ktoś coś dodał do tych cienkich treli i pisków i nawet nie wiem, jak to nazwać. Mama: – To jak mysi odpowiednik… Barry’ego White’a. Ja: Uniesienie brwi. Mama: – Racja. Uwodzenie myszy. Myszy w kuchni? Pewnie w tym momencie to robią. Jeśli zacznie mówić o mysich prezerwatywach… Nie. Mama parodiuje mysią piosenkę, a tata odpowiada jej własną interpretacją i oboje wybuchają śmiechem znamionującym ludzi, którzy rozśmieszają się wzajemnie od zawsze. No dobrze, rodzicielskie wybryki niespokrewnionych Jana i Małgorzaty. Całe popołudnie błąkałam się po okolicy, bo szukałam Heyward. Liczyłam na to, że się pokaże. Nic. Ani śladu, żadnego znaku, nikogo. Żadnych statków nad nami.

Czy jestem niespokojna? Jakżeby inaczej. Włosy jeżą mi się na karku? I to jak. Ale nie znalazłam Heyward, więc jestem tutaj i pełna złych przeczuć czekam na rozwój wypadków. Mysia pieśń uwodzicielska brzmi dla mnie jak Magonia, jak stado maleńkich dziwnych ptaszków. Myślę o swoim dzieciństwie, o tym, jak siedziałam na dachu i obserwowałam gwiazdy, słysząc… coś. I o rzeczywistości, o tym, jakie to wszystko pokręcone, że patrzyłam wtedy na swój dom, a ludzie tam, w górze, próbowali patrzeć na mnie. Szukali mnie. Może to normalne. Może każdy kogoś szuka. Pięćdziesięciodwuhercowy śpiew wieloryba, który Jason znalazł w sieci kilka miesięcy temu, na początku bardzo mnie zasmucił. Przypomniał mi o rannych szkwałowaleniach i o kwaśnych deszczach. Teraz jednak tak sobie myślę, że może ten wieloryb, „najbardziej samotny wieloryb świata”, jest po prostu dobrym śpiewakiem. Może to solista, dlatego nikt mu nie przeszkadza. Może śpiewa niewiarygodną, urzekającą pieśń, której nikt inny nie potrafi wykonać. To znaczy może on jest jak ja – dziwadłem w swoim świecie. Może ten samotny wieloryb leci przez ciemny ocean, tworząc coś z wody i soli, śpiewem zamieniając wraki w posągi. Może nie śpiewa smutnych pieśni, tylko przekształca materię wokół siebie. Może jest mieszkańcem Magonii, który wpadł do oceanu i śpiewa samotnie, bo niebo znajduje się poza jego zasięgiem. Biedni moi rodzice. Postąpiłam inaczej niż ten wieloryb, o ile on rzeczywiście jest Magończykiem. Ja wzleciałam w niebo. Myślę, że mój tata nigdy nie uwierzył w moją śmierć. To on spędził większość mojego dzieciństwa ze mną w szpitalu. Może musiał się stać marzycielem, żeby poradzić sobie z tym ciągłym towarzyszeniem mi w karetkach. Inaczej by tego nie zniósł. – Jak myślisz, jak by to było płynąć na wielorybie? – zapytał mnie kiedyś, kiedy jeszcze byłam umierającą Azą, a on moim tatą trzymającym mnie za rękę w izbie przyjęć, i czekaliśmy, aż ktoś

pomoże mi opanować kaszel. – Nie wiem – powiedziałam. – Myślę, że to by było jak lot sterowcem – stwierdził. – Nie, na pewno nie – wychrypiałam. – Chyba raczej jak wskakiwanie do pociągu pospiesznego, ale pod wodą. – Jak wskakiwanie na łódź podwodną? – Tak. – Może byśmy tak dali nogę z tego szpitala i zaczęli podróżować na gapę kolejami podwodnymi? – zapytał tata. – Utopilibyśmy się. – Wcale nie – odparł. – Nie masz pojęcia, jak by było. Nosilibyśmy skafandry nurków i wszystkie stworzenia w oceanie by mi zazdrościły. – Czego? – Tego, że podróżuję z królową wielorybiego autostopu. – A kto by to był? – Moja córka. To chyba jasne. Oczywiście gdyby ta córka chciała mnie zabrać ze sobą. Ja nie mam doświadczenia w podróżowaniu na wielorybach. Przewróciłam oczami, ale uwielbiałam te opowieści, którymi tata sypał jak z rękawa, jakby miał ich nieskończony zapas. Nic dziwnego, że kiedy wróciłam z Magonii, uwierzył mi niemal natychmiast. Mama z kolei jest w naszej rodzinie stroną naukową. Po moim powrocie z Magonii pobrała ode mnie próbki krwi i okazało się, że są w nich te wszystkie osobliwości, które miała krew poprzedniej Azy Ray. Inna skóra, ten sam dziwoląg. Wszystkie dziwactwa poprzedniej Azy Ray, skrzywiony mostek splotu słonecznego, bokiem ułożone serce… Cechy, które w moim ostatnim ciele określano jako zespół Azy Ray? Gdyby prześwietlić Beth Marchon, okazałoby się, że wygląda identycznie. Mimo to moja mama nie porzuciła badań. Przez ostatnie piętnaście lat poszukiwała leku na astmę i jednocześnie podawała mi nieprzetestowane serum. To, co robiła,

było nielegalne, ale kiedy w końcu rozmawiałyśmy o tym, spojrzała na mnie przeciągle i powiedziała: – Wierz mi, że gdybyś miała chore dziecko, zrobiłabyś wszystko, żeby je ratować, nawet gdyby trzeba było przy tym złamać prawo. Zrobiłabym to jeszcze raz. Zrobiłabym nawet więcej, gdyby było trzeba. Czy już wspominałam, że moja mama to nie byle kto? Wspominałam, że jej zespół ma duże szanse na nominację do Nagrody Nobla za te myszy wstrzymujące oddech? Mogą uleczyć astmę, a jednocześnie przyczynić się do stworzenia czegoś, co chroniłoby ludzi przed toksynami, bo umożliwiałoby zatrzymywanie tlenu w płucach na dłuższy czas. Leki, nad którymi pracuje zespół mojej mamy, są przeznaczone do leczenia chorób wrodzonych, ale mają też działania uboczne, a te mogą dotyczyć każdego, więc kto wie, co z tego wyniknie. Często się zdarza, że coś, co miało służyć ochronie ludzi, zostaje wykorzystane w zupełnie innych celach, choćby przez wojsko. Zespół mojej mamy pracuje nad tym, żeby układ odpornościowy człowieka był w stanie sprawniej reagować na zagrożenia. Tacy są moi rodzice. Zawsze wierzyli w cuda, naprawdę nie wiem dlaczego. Ja miałam okazję widzieć to, co niemożliwe. Oni nie. A jeśli nawet, to nic mi o tym nie wiadomo. Jeżeli Heyward jest tu, na dole, to o nich również muszę się niepokoić. Zabiłaby ich, gdyby takie miała zlecenie… Czuję, jak mój mózg ogarnia niepewność. Wszelkiego rodzaju. Ale co mam robić? Cały czas oglądać się przez ramię? Mam jeszcze jeden powód do obaw, i to całkowicie uzasadniony. Moi rodzice pragną odzyskać Heyward. Wiem to. Dlatego nie mówię im o jej możliwym pobycie na Ziemi. Magończycy zatruli jej umysł nienawiścią do ludzi. Nie chce mieć nic wspólnego z utopnikami. Nawet jeśli to jej biologiczni rodzice. Czasami widzę mamę, jak stoi na podwórku i wpatruje się w niebo. Nie mogę mieć o to pretensji. Mam wrażenie, że jej wymarzona Aza zawsze z jakichś przyczyn była poza jej zasięgiem.

Tata czuje podobnie, ale nie daje tego po sobie poznać. Myśli, że jego druga córka wróci do domu. Ma takie przeczucie. Nie mówi dlaczego, nie mówi jak, ale to czuje. Taki już jest. Tata, o którym mowa, właśnie stoi na drabinie i rozwiesza transparenty zrobione na moją cześć. Od mojego powrotu z zapałem uczy się węzłów żeglarskich, ale niezbyt mu to wychodzi. Zrobił długą sieć z błyszczącej przędzy, w którą nic by nie złapał, lecz kiedy przechodzę, zrzuca kotwicę na moje ramię. W tym momencie nagle mam PRZEBŁYSK tego, co widzi Karu. Słyszę warkot, jakiś szum dobiegający z oddali, i czuję ciekawość mojego kanwra. Coś w tym warkocie brzmi dla mnie znajomo. Próbuję się skupić, ale Karu mi nie pozwala. Mój sercoptak patrzy na magoński statek wojenny w oddali, mocno rozciągnięty nietopeżagiel przyzywa go śpiewem. W pieśni nietopeżagla jest coś dziwnego. Czy to strach? Jest w tej pieśni intensywny, niemal bolesny dźwięk, coś, co zgrzyta mi w uszach przez ułamek sekundy. Nie umiem jednak stwierdzić, co to takiego, co niezwykłego brzmi w tym głosie. Karu rzuca się w kierunku statku i widzę coś daleko z boku, coś czarnego, co z wielką prędkością nurkuje ku nietopeżaglowi. Nietopeżagiel piszczy z furią, a Karu rusza w pogoń… – Azo – mówi tata. – Co? – Słuchasz? – Nie – odpowiadam, ale połączenie z Karu już zostało zerwane. Opuszczam niebo i podnoszę kotwicę ze swojego ramienia. Jest zrobiona z czekolady i ma papierowy łańcuch. – No nie, serio? – Staram się mówić spokojnie. – Brałem lekcje – wyjaśnia. – Jak inaczej mam wykorzystać tę wiedzę, jeśli nie do tworzenia paskudnych ozdób na urodziny własnej córki? Tata był kiedyś najgorszym kucharzem, jakiego ziemia nosiła. W ciągu ostatniego roku jego umiejętności znacznie się poprawiły, a może to ja stałam się mniej wymagająca, bo na pokładzie Aminy

Pennarum żywiłam się głównie czymś podobnym do karmy dla ptaków. Eli zawiesza transparent z napisem: „AZA RAY, WERSJA 2.0”. Wszystko jak w idealnej rodzinie. Jeśli nie wie się o tym, co czyni nas Obcymi. Przechodzę do kuchni, gdzie wraz z Jasonem znajdujemy schronienie. Ta wizja od Karu… Próbuję znowu nawiązać z nim łączność, ale nie odpowiada. Przyglądam się myszom w terrarium, patrzę, jak nurkują i wstrzymują oddech. Obserwuję, jak biegają w kółko w małych mysich kołowrotkach, same mutanty. Jesteście obiektami eksperymentów, myślę. Służycie ludziom jako myszy doświadczalne. Mam wrażenie, że ja również jestem poddawana jakimś testom. Jakby gdzieś tam, w górze, był ktoś, kto rozciąga mi serce i obserwuje, ile wytrzymam. Jason siedzi na wprost mnie z łopatką do tortu w ręce. – Zamierzasz w ogóle coś powiedzieć? – pyta. – Coś. – Przygryzam policzki od wewnątrz. Znowu śpiewam do Karu, ale on nie odpowiada. Jason zamaszystymi ruchami ozdabia tort, tworząc niezwykłą ilustrację nieba. Dolną część wypełniają gwiazdy. W centrum widnieje statek i sztormorekin, co mnie dziwi, zważywszy na doświadczenia Jasona ze sztormorekinami. Nie spodziewałam się, że zechce w ogóle wracać do nich pamięcią. – Wiem, że to samolubne tak się zachowywać we własne urodziny, zwłaszcza że przeżyliście już mój pogrzeb – mówię. – Ale w moje urodziny zawsze coś się działo. Teraz jeszcze ta Heyward. W dodatku… Karu widzi coś dziwnego na niebie. Co, jeśli…? Jason robi szkwałowalenia kilkoma wywijasami kremu. Całkiem niezły. Ma ładnie wygięty grzbiet sztormowy. – Chyba później wyjdę i… się rozejrzę. Jason podnosi głowę. W jego oczach pojawia się błysk, którego nigdy wcześniej nie widziałam. – Nigdzie nie pójdziesz – oświadcza stanowczo.

Potem znowu patrzy na tort, a ja nie jestem pewna, czy się nie przesłyszałam. Rysuje wygiętą linię błyskawicy na samym środku. Prawdziwy van Gogh w roli cukiernika. Pochyla się, całuje mnie i podnosi tort… Zaraz, zaraz… Czyżby właśnie mnie pocałował i wydał dyspozycje?! Czy zakazał mi poszukiwania Heyward? Czy naprawdę to powiedział? Czuję, jak coś we mnie rośnie, coś, co mi mówi, że on nie wie, nie rozumie… Wtedy wchodzą rodzice i Eli, tata trąbi na papierowej piszczałce. Oto jesteśmy wszyscy – tworzymy jasny krąg w ciemnościach wokół stołu i moja rodzina śpiewa Sto lat. Świeczki się palą, jest ich siedemnaście. Po raz pierwszy w życiu moje życzenie nie musi brzmieć: „Nie chcę umierać”. Zamykam oczy, nabieram powietrza i zdmuchuję świeczki. Kiedy podnoszę powieki, widzę wbity we mnie wzrok Jasona. Nie umiem niczego odczytać z jego twarzy. Kroję tort. Przecinam statek pośrodku i podaję Jasonowi kawałek ze szkwałowaleniem. Rodzicom daję chmurki, a Eli sztormorekina. Sama biorę fragment pustego nieba, żeby sobie wyobrażać, że jest tam Aza Ray Quel i śpiewający z nią Karu. Żeby sobie wyobrażać wszystko, czego nie mogę mieć. Później odprowadzam Jasona do samochodu i wspólnie spoglądamy w zadumie na niebo. Może myślimy o tym samym, a może nie. Ja widzę Magonię, bo Magonia jest wszędzie. Nie dostrzegam Karu, ale też żadnych widocznych zakłóceń. Jakiś katamaran sunący leniwie przez chmury. Mała grupka szkwałowaleni, za daleko, by słyszeć ich śpiew. Księżyc jest w pełni, lśni żółtą barwą. Mam ochotę się rozpłakać. – Spadająca gwiazda – mówi nagle Jason i wyciąga rękę w górę. Obserwujemy, jak jaskrawy punkt zatacza łuk na niebie. Może to być wiadomość od jednego magońskiego kapitana dla innego

albo zwykły kamień pędzący przez atmosferę. Dźwięk i blask nie świadczą o niczym. – Co się z tobą dzieje? Poważnie. Czego nie chcesz mi powiedzieć? – Jason tak wygina lewą brew, że nie mogę tego zlekceważyć. Mam wrażenie, że jego mózg wywiercił dziurę w moim i teraz Jason ma dostęp do wszystkich zakamarków mojej czaszki, które dla każdego innego są zamknięte na cztery spusty. Niech ci będzie. Zaglądaj mi w duszę, jeśli masz ochotę. To naprawdę wkurzona dusza. Puszczam cugle. – Czy dyrygujesz mną celowo? – O co ci chodzi? – „Nigdzie nie pójdziesz”, to twoje słowa. Gdybym miała dokądś iść, to byłaby wyłącznie moja sprawa! Nawet gdybym naprawdę chciała szukać Heyward. Nie wiem, czemu się tak wściekam. Jason bywa wstrętny. Wiem o tym. Ja też bywam wstrętna. Ale ostatnio jest coś w jego zachowaniu, jest taki… Tak przekonany, co jest dla mnie dobre. Skąd niby on to wie? Nawet ja tego nie wiem. A im bardziej zachowuje się tak, jakby znał moją szczęśliwą przyszłość, tym bardziej ja jestem skłonna wierzyć, że WSZYSTKO MOŻE SIĘ ZMIENIĆ. – Nie wiesz, jaka jest Heyward – przekonuje. – Nie? Chcesz powiedzieć, że nie stoczyłam z nią wielkiej bitwy w ubiegłym roku? Na statku? A może to nie byłam ja? Zaraz, zaraz, może to ty? – Ja spędziłem z nią więcej czasu niż ty. To mnie próbowała ZABIĆ. „Tak, tak, mnie też”, mam ochotę powiedzieć. Tyle że ja omal nie zamieniłam jej w kamień, używając jedynie głosu. Jeśli ktokolwiek jest w stanie ją pokonać, to tylko ja. Próbuję powiedzieć mu to wszystko w dużo łagodniejszy sposób. – Może chcę ją znaleźć, żeby nie spróbowała tego znowu, z tobą, z Eli albo z moimi rodzicami. Nie przyszło ci to do głowy? A może

myślałeś, że szukam mocnych wrażeń? Jason się speszył. – Proszę. Po prostu… nie szukaj jej dzisiaj. Czuję dreszcze na całym ciele. – Mam siedzieć z założonymi rękami i czekać, aż się pojawi i skrzywdzi kogoś, kogo kocham? – Może powinniśmy komuś powiedzieć? – Co za ktoś miałby to być? – Władze. Musi istnieć ktoś, kto może nam pomóc. Moje zdumienie sięga zenitu. – JAKIE władze? Które? Te, które rządzą Magonią? Tu, na Ziemi, nikt nie wie, że tam, w górze, coś jest! No co ty?! Chcesz, żeby zamknęli nas w psychiatryku? Bo tak się właśnie stanie. Albo znowu pomyślą, że to głupi żart. Już raz nam nie uwierzyli. – Może tam, w górze, coś się zmieniło. Świat bezustannie się zmienia. Oho, to jeszcze bardziej mnie wkurza. Męska szczerość. – Ale jesteś cyniczna – dodaje i dotyka mojego policzka. Z trudem się powstrzymuję, by nie ugryźć go w palec. – Znasz za dużo faktoidów, za dużo szczegółów, za często zaglądasz do Wikipedii. Śpiewam wściekle do Karu. Nadal nie odpowiada. – Pewnie poleciał za daleko – mówi Jason. Wie dokładnie, co robię. Czuję, jak wokół mnie zaciskają się szpony bezdennej rozpaczy. Jason chwyta mnie za rękę. – Będzie dobrze. – Już nie jest dobrze – odpowiadam i wzdrygam się, bo moje własne słowa przypominają mi umieranie w karetce, Eli krzyczącą do mamy, to samo zdanie padające z ust Eli, moje odchodzenie. Znowu to samo déjà vu. „Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, Azo Ray”. Czy jestem na niego wściekła? Nie wiem. Czy on jest na mnie wściekły? Nie wiem. Nie patrzymy na siebie. Wpatrujemy się w niebo.

– Nie szukaj jej dzisiaj – prosi Jason. – Obiecujesz? – A jeśli ona tu jest? Myślisz, że mogę jej pozwolić… – Azo… – Co? – Nie rób tego. Obiecaj mi. – Nie rządzisz mną. – Głos nieco wymyka mi się spod kontroli. – Nie jestem projektem, który opracowujesz. Nie jestem jakimś eksperymentem! Jason patrzy na mnie. Na jego twarzy widać zmęczenie. – Proszę – powtarza. – Nie mogę znowu cię stracić. Umarłbym. Rozumiesz? Umarłbym. Zastanawiam się nad tym wszystkim. – Dobrze – mówię po chwili. Wyciągam swój kompas, a Jason odjeżdża. Kompas wskazuje północ, mimo że Jason jedzie na wschód. Omal nie piszę do niego SMS-a, ale rezygnuję, bo nagle to też mnie wkurza. Czekam tylko, aż jego tylne światła znikną mi z widoku, i myślę: Nigdy jeszcze tak nie robiliśmy – nie udawaliśmy, że jest dobrze, kiedy nie było. Wracam do spokojnego domu, w którym śpi moja rodzina. Cały czas mam na sobie kombinezon lotniczy. Kilka godzin później jestem wściekłym, kompletnie ubranym kłębkiem nerwów leżącym na środku łóżka, kiedy nagle PRZEBŁYSK! Karu piszczy wprost do mojej klatki piersiowej, w moje serce i płuca, aż zapiera mi dech. Liny, trzask, szamotanina, coś będącego i niebędącego ptakami, czarne skrzydła. Karu wrzeszczy. Zaplątany. NIE, ZŁOWIONY W SIEĆ. Karu został schwytany, wepchnięty do szorstkiej kolczastej sieci i jest przerażony. Zrywam się z łóżka, cierpię wraz z nim, i nijak nie mogę mu pomóc. Patrzę oczyma Karu i widzę… O NIE, NIE, NIE. To Dai. Wykrzywiona twarz. Niebieska skóra, nowe tatuaże. Białe linie, każdą rękę na całej długości przeszywa błyskawica, na plecach – widzę je, kiedy Dai się obraca, by wciągnąć Karu na pokład –

widnieje ożaglowanie statku widma. Dai patrzy na mnie poprzez oczy Karu i mogę przysiąc, że czuje moją obecność. Wie, że ma mojego sercoptaka. Ma moje serce. Ciemność. Nałożyli mu kaptur. Spełnia się najgorszy koszmar Karu – znowu trafia do ciemnej klatki. Krzyczy coś do mnie, we mnie. Tam, gdzie powietrze jest szalone! Tam, gdzie są dzikie ptaki! Wtedy wizja się kończy. Mnie także osaczają ciemności w moim pokoju. Drżę cała i nie wiem, co Karu chciał mi przekazać. Sapię, dyszę ciężko, po mojej twarzy spływają łzy. Całe to Zugunruhe coś znaczyło. Byłam gotowa wylecieć z klatki, a świat wokół mnie wirował. Moje ciało coś wyczuwało. To Magonia mnie wzywa. Muszę dotrzeć do Karu. NATYCHMIAST. Podrywam się i gorączkowo wpycham niezbędne rzeczy do kieszeni skafandra: kompas, scyzoryk… Podskakuję na dźwięk stukotu w okno. Obracam się, ale nie dość szybko. Ktoś tu jest. Cały na czarno. Osłonięta twarz. Więcej niż jeden ktoś. Heyward? Drużyna Powietrznych? To na pewno oni. Słyszę tylko jeden dźwięk, a potem już nic. Czyjaś ręka zasłania mi usta. Gryzę, ale czuję między zębami jedynie rękawiczkę, podczas gdy ktoś zakleja mi usta taśmą. Unoszę pięści, gwałtownie podrywam kolano i mocno wbijam piętę w czyjąś stopę za sobą. Ten, kto mnie trzyma, wydaje jęk bólu, ale podnosi mnie i przerzuca sobie przez ramię. Taśma boleśnie ściąga mi skórę wokół ust. Zastanawiam się, czy kiedy ją oderwą, nie odsłoni się moja magońska twarz. Nadgarstki mam związane, jestem powyginana niczym ranny ptak, czuję, że znajduję się na zewnątrz, niesiona po schodach w dół. Skrzypiący odgłos kroków, trzask drzwi samochodu, otwieranie bagażnika. Wkładają mnie do środka, boleśnie dociskają mi kolana do klatki

piersiowej, zasłaniają nos jakąś szmatą i mocno ściskają. Nie oddycham. Nie oddycham, nie oddycham… Zasłaniają mi usta i zachłystuję się czymś gorzkim, łapię powietrze, wdycham. Czuję, jak nagle się wyginam, jakbym się kurczyła do mniejszej wersji siebie, wersji, która jest bezgłośna, bezkrzyczna, bezazia. Pokrywa bagażnika się zatrzaskuje i świat przed moimi oczami znika. Silnik zaczyna warczeć. Nie wiem, dokąd jadę. Nie wiem dlaczego. Znowu jestem w ciemnościach, tym razem pozbawiona pieśni, która mogłaby mnie uratować. Ciemność jest wszystkim, co widzę, wszystkim, co znam, wypełnia moją czaszkę, jest pułapką, w której się znalazłam. Mam siedemnaście lat i jestem zaginiona.

Rozdział 8 {Jason} Kiedy opuszczam dom Azy, jestem tak samo przygnębiony jak ona. Wyjmuję z kieszeni drugą parę okularów. Zerówki. Bez recepty. Hm, nie zwyczajne zerówki. Te są szczególne. Tak jak ten drugi telefon, o którym Aza nie ma pojęcia. Te okulary pozwalają mi widzieć magońskie statki, szkwałowalenie i inne rzeczy. W tym momencie nie widzę na niebie nic szczególnego, ale to wcale mnie nie uspokaja. Wysyłam kolejną wiadomość alarmową. Jeśli Heyward tu jest, nie mam wiele czasu. Nerwowo wciskam guziki na telefonie, szukam wskazówek we współrzędnych i wzorach, próbuję znaleźć w tym wszystkim jakiś porządek, możliwe trajektorie. Kiedy docieram do domu, jestem wyczerpany i zdezorientowany. Odległość między naszymi domami nie jest aż tak duża, ale przebrnięcie przez każdą godzinę tej doby wiele mnie kosztowało. Sprzeczka z Azą mocno mnie nadwerężyła. Nigdy się tak nie spieramy. Czy ona myśli, że jest jedyną osobą, która o czymś decyduje? Że tylko na nią spada cała odpowiedzialność? Wlokę się po schodach, zatrzymuję się tylko, żeby przywitać się z mamami, które zwinięte na kanapie oglądają film dokumentalny o czarnych dziurach. Jakżeby inaczej. – Kondomy – mówi Carol. – Kondomy – wtóruje jej Eve. To najbardziej nieodpowiedni moment, jaki mogły sobie wybrać. – Wiecie, że dzisiaj są urodziny Azy, tak? – mówię, na co obie się wzdrygają. – Oczywiście – potwierdza Eve. – Minął dopiero rok. To niewiele – oznajmiam. Podchodzą do mnie, na schody. Ich twarze są pełne współczucia

i smutku. Nie wiem, czemu to robię. One nie wiedzą tego, co ja, jeśli chodzi o Azę. Chcę tylko sprawić im przykrość. Chcę, żeby komuś było przykro przeze mnie. To perwersyjne, ale tak jest. Czuję się paskudnie, a nikt tego nie dostrzega, bo Aza nie pozwala mi nic powiedzieć. – Rozmawiałyśmy dzisiaj o niej – mówi Carol. – O tym, jak poszedłeś na jej urodziny, wtedy, za pierwszym razem, a my myślałyśmy, że cię porwano – dodaje Carol. – No ale to i tak nie był twój najgorszy występek. Wczesne ostrzeżenie, czego się można po tobie spodziewać. – Pamiętam cię na lodowisku w stroju aligatora. Myślałam sobie: „On żyje we własnym świecie marzeń – wtrąca Eve. – Nie da się go kontrolować”. – Myślałaś, że o czym marzę? – pytam, zaciekawiony wbrew woli. – Wtedy myślałam, że może zostaniesz jakimś mistrzem łyżwiarstwa czy coś – odpowiada. – Ale to właśnie jest niesamowite w wychowywaniu dzieci. – Co? – Że są po prostu sobą. Człowiek myśli, że wie, co zrobią, ale tak naprawdę nic nie wie. Wydaje nam się, że możemy wszystko przewidzieć na podstawie własnych doświadczeń, ale dzieci potrafią nas zaskoczyć swoimi dziwactwami. – To nie znaczy, że jesteś dziwakiem – mówi Carol i rzuca mi Znaczące Spojrzenie. – Pochodzę z dziwacznej rodziny – odpowiadam. – Racja – przyznaje Eve ze śmiechem. – To dom dziwnych ludzi, którzy cię kochają. – My też kochałyśmy Azę – stwierdza Carol, kładąc dłoń na mojej dłoni. – Dzisiaj wzniosłyśmy za nią toast. – Była wspaniałym marzeniem, jeśli to o niej marzyłeś – dodaje Eve. – Ale obiecuję ci, kochanie, znajdziesz jeszcze miłość. Na świecie jest wiele miłości. Rozklejam się, bo chociaż nie mogę im powiedzieć, co się dzieje,

w jakiś sposób mnie rozumieją. Moje mamy mnie ściskają. Przez moment zdaje mi się, że nic nie spadnie z nieba i nie spowoduje katastrofy w moim życiu. Że nie ma podniebnych statków, nie ma Powietrznych schodzących po łańcuchach kotwic. Jesteśmy tylko ja i moje mamy, bezpieczni tutaj, w naszym salonie. Na razie. Zaraz po wejściu na górę włączam tablet, otwieram kilka aplikacji i czekam. Brakuje mi snu. Śpię jakieś trzy godziny na dobę, ale to za mało. Co jednak mam robić, skoro muszę śledzić wszystko, co dzieje się w każdej strefie czasowej na świecie? Nie tylko na ziemi, ale też na niebie. Uruchamiam połączenie wideo z domem Azy. Połączenie wideo. Potajemnie umieszczone kamery. Nieuczciwość pierwszej wody. Są rzeczy, o których nie wie nikt poza mną. Są też takie, o których oprócz mnie wie jeszcze kilka osób. Fakty, o których nigdy nie powiedziałem Azie, tom pierwszy. Trzy noce po naszym powrocie ze Svalbardu wyszedłem z domu Azy i zobaczyłem czarny samochód. – Wsiadaj – powiedział facet, którego poznałem na lotnisku w Longyearbyen. Przeskoczyłem płotek, wpadłem na skrzynkę na listy i rzuciłem się do ucieczki. Samochód zjechał na chodnik. Gdy próbowałem wybrać 911, okazało się, że mój sygnał jest zakłócany. – Czego pan chce? – Podwiozę cię. Ktoś cię wzywa – odparł facet za kierownicą. Wzywa mnie. Jakbyśmy żyli w świecie królów. Jakbym miał zostać rycerzem. Właściwie tamten świat nie był aż tak inny. Rycerze też nigdy nie mieli wielkiej władzy. Byli tylko mieczami do wynajęcia. Resort Ewaluacji Jakości Atmosfery, w skrócie REJA. Agencje

rządowe, chociaż nie ma w nich nic zabawnego, mają zwichrowane poczucie humoru, zrozumiałe pewnie tylko dla supernerdów. To agencja zajmująca się obserwowaniem podniebnych statków. Zawołanie: „Zawiśniesz na rei” nabiera nowego znaczenia. A więc REJA. REJA od bardzo dawna przygląda się niebu. Obserwują też inne miejsca, śledzą internautów, którzy szukają informacji, a to, że ja koncentrowałem się na tematach związanych z Magonią, to, na jakich forach się pojawiałem, oznaczało… Hm, to oznaczało, że wiem o rzeczach, o których nie powinienem wiedzieć. REJA miała nagranie tego, co Aza zrobiła w Svalbardzie: jak wyśpiewała falę, która zaczęła zamieniać wyspę w ocean, wdarła się do Banku Nasion i mogła wszystko zniszczyć. Agencja widziała to, czego według mnie nikt nie widział. Bałem się, że zabiorą mi Azę, a jeśli nie oni, zrobi to Magonia. Tak więc ludzie z REJA dokładnie wiedzieli, jak mnie namówić, żebym robił to, co chcieli. Zaproponowali mi jej bezpieczeństwo w zamian za informacje. „Opowiadasz nam wszystko, słuchasz wszystkiego, informujesz nas na bieżąco, a my ją ochraniamy”. Pakt z diabłem. W porządku, spłonę w ogniu piekielnym. Zainstalowali maleńkie kamerki w domu Azy i tyle, ale w zasadzie mnie to urządzało. Mam monitory. Oni też. Od tamtej pory w weekendy uczyłem się języków obcych, a nocami zapamiętywałem współrzędne. Rano Aza budziła się z koszmarów o Magonii, a ja udawałem, że nie byłem przy niej cały czas i nie nagrywałem każdego słowa, które mówiła przez sen. Raporty dzienne, które składałem agencji, nie zawierały wiele. Głównie: szkoła, ja, dom, patrzenie w niebo, kontakt z Karu, rozmowa ze mną. O czym Aza rozmawia z Karu, jeśli chodzi o szczegóły, nikt nie wie, chociaż wszelkimi sposobami próbowałem się tego dowiedzieć. Rozmawiają w milczeniu, a ona nigdy mi o tym nie mówi.

Zdradziłem jej sekrety łatwo wyobrażalnym wrogom w zamian za ochronę przed wrogami, których trudno sobie wyobrazić. Sekrety Azy powinny pozostać między nią a tymi, z którymi postanowiła się nimi podzielić. Stało się jednak inaczej, i choćbym nie wiem jak starał się to wypierać, jestem jednym z tych, którzy ją zdradzili. Widzę na monitorze, jak trzech gości ubranych na czarno wspina się po ścianie domu Azy, tak samo jak ona wczoraj wdrapywała się do mnie. Przełączam się na kamerę w jej pokoju, kiedy wchodzą przez okno. Nie poddaje się łatwo, ale szybko ją kneblują, żeby nie mogła śpiewać. Patrzę, jak ją związują i wynoszą na zewnątrz, po czym ładują do bagażnika. Jeśli nikt ich nie zauważy, to będzie znaczyło, że są z REJA. Oto, jak skutecznie zapewniłem jej bezpieczeństwo. Byłem przekonany, że pójdzie szukać Heyward, chociaż obiecała mi, że tego nie zrobi. Wiem, jaka jest. Znam ją od piątego roku życia. Dlatego przejąłem inicjatywę. Myśl o tym, że Heyward może ją dopaść, była nie do zniesienia. Mój telefon dzwoni. – Czeka na ciebie samochód. Wychodzę z domu i wsiadam do auta. – Witaj, Kerwin – mówi agent siedzący za kierownicą. – Jedźmy – odpowiadam. Kwatera główna znajduje się godzinę jazdy od mojego domu, głęboko pod galerią handlową. Nad naszymi głowami ludzie kupują podkoszulki i przymierzają buty. W bunkrze pod ziemią obserwujemy niebo. Skanuję odcisk palca, a potem gałkę oczną – odciski palców nie wystarczają w świecie, w którym Magończycy mogą nosić różne skóry, by wyglądać jak ludzie.

Jeśli zastanawiasz się, jak siedemnastolatek znalazł się w tym miejscu, proszę bardzo, zwróć się do wierchuszki, nie do mnie. Bo ja wiem tylko tyle, że obserwują mnie bez przerwy i jestem dla nich zaledwie narzędziem. Oni zaś uważają, że jestem ich informatorem, a nie kimś, kto każdą chwilę spędzoną w tej kwaterze stara się wykorzystać do zdobycia informacji o tym, jak wygląda praca REJA. Potrafię zapamiętać dużo więcej niż kolejne cyfry liczby pi. Zawsze, kiedy tu przychodzę, staram się upychać w szufladkach mózgu jak najwięcej danych z archiwów REJA. Gdy dowiedziałem się o Magonii, pomyślałem, że to niemożliwe, by nikt poza mną nic o niej nie wiedział. Okazuje się, że miałem rację. Tak, wiem, jak to brzmi. Ale nie mam na sobie kasku owiniętego folią aluminiową. Rządy znają te tajemnice. Pilnują, żeby zwykli ludzie się o tym nie dowiedzieli i – to fachowe określenie – sieją dezorientację. Ale wiadomo, zawsze są jakieś przecieki. Obcy i teorie spiskowe. Ludzie są podejrzliwi. Pewne rzeczy przedostają się do publicznej wiadomości. Sekrety wychodzą na jaw. Przechodzę obok portretu Amelii Earhart wiszącego na ścianie. Kiedy zniknęła, wykonywała misję dla REJA. Według oficjalnej wersji porwali ją Magończycy. Są tu zdjęcia jej samolotu ze śladami pazurów. REJA zatopiła go w morzu. Oto rozwiązanie tajemnicy dzielnej amerykańskiej bohaterki. Patrzę na to zdjęcie i wiem, że postąpiłem słusznie. Co zrobiłaby Magonia, gdyby dopadła Azę? Wykorzystaliby ją. Albo zabili. Musiałem ją chronić. Powtarzam to sobie. Musiałem. Musiałem. Mam rację, prawda? Zwykle moje podejście jest inne. Zazwyczaj wszystko, co robię, robię w określonym celu. Z uzasadnionych powodów. Tym razem… Tym razem jestem niespokojny. To, co się stało – widok porywanej Azy, wynoszonej z domu – sprawia, że czuję się tak,

jakbym zrobił coś bardzo złego. Ale przecież musiałem. Zarzuciła mi, że próbuję sterować jej życiem, a ja… my… nigdy wcześniej nie kłóciliśmy się w taki sposób. Odkąd Aza wróciła na Ziemię, Magonia staje się coraz bardziej zdesperowana. Nikt tam, w górze, nie zamierza tolerować wybranej, która nie chce ich wybrać. Niebo jest pełne jej wrogów. Heyward rzuci ją pod nogi Zal, Daiemu albo komukolwiek innemu, kto będzie chciał ją zabić. Musiałem ją chronić. Wybaczy mi. Musi. Tutaj pracuje czterdzieści osób. Gdyby nas ktoś zobaczył, pomyślałby, że pracujemy w fabryce papieru wyposażonej w sprzęt najwyższej klasy. Jeśli jednak przyjrzeć się bliżej, można zauważyć, że na każdym biurku znajdują się monitory pokazujące CAŁY ruch w atmosferze. Wszystko oznaczone kolorami i otagowane, tak by REJA mogła śledzić zmiany na niebie według poszczególnych krajów. I nie tylko według krajów. Wszędzie wokół samolotów i helikopterów widać magońskie statki. REJA monitoruje sztormorekiny, szkwałowalenie i wiele innych stworzeń. Używają do tego między innymi sond pogodowych, które są połykane przez sztormorekiny. By dotrzeć do szkwałowaleni, REJA rozsiewa sztuczne chmury z mieszanki jodku srebra i suchego lodu. Szkwałowaleń bierze to za jakiś rodzaj podniebnego kryla. W ten sposób urządzenia szpiegowskie trafiają do każdego stada. REJA dysponuje wszystkimi najświeższymi informacjami, które w ubiegłym roku próbowałem zdobywać samodzielnie, nie mając dostępu do baz danych ani prawdziwych narzędzi: sprzętu do monitorowania pogody, raportów o kradzieżach plonów, informacji o agitatorach, politykierach i piratach. Wiszą tu portrety Zal i Daiego. Ten ostatni obejrzałem dokładniej, niż chciałbym przyznać. Jak na obcego, jest straszliwie i obiektywnie przystojny, nawet moim zdaniem. Są tu też inne rzeczy. Agencja ma całe pomieszczenie pełne

artefaktów z Magonii, takich jak noże i miecze z lekkiego magońskiego metalu, który wygląda jak cyna, ale tnie jak stal. Niektóre nie przypominają niczego, co znamy z naszego świata. Ich rękojeści mają kształty ptaków, a ostrza są niczym lśniące pióra. Tak ostre, że przy ich użyciu jednym ruchem da się przeciąć stół. Jest tutaj też flet liczący trzydzieści cztery tysiące lat, wykonany z kości sępa. Można z niego wydobyć pięć dźwięków, te pięć, które ludzie są w stanie wyrazić głosem. Kiedy się na nim gra – nigdy nie słyszałem, ale tak głosi plotka – słychać coś, co dla ludzkiego ucha jest obce, a co sprawia, że w promieniu czterystu metrów pęka szkło. Są tu też magońskie łuki i strzały, toporki, przedmioty zdobyte nie wiem w jaki sposób, w ciągu nie wiem ilu lat. Dyrektor Armstrong siedzi spokojnie za biurkiem, przed kilkoma monitorami pokazującymi twarz Azy w różnych wersjach. Na jednych jest Magonką, na innych Azą Oryginalną, ziemską dziewczyną, którą znałem przez wiele lat, zanim to wszystko się stało, a na jeszcze innych Beth Marchon. – Kerwin – mówi dyrektor. – Usiądź. To mężczyzna koło pięćdziesiątki, łysiejący, zezowaty, o sylwetce osoby spędzającej życie za biurkiem, niedogolony, w pomiętym garniturze. Szpiedzy, o czym przekonałem się w tym roku, wyglądają jak szpiedzy. Ta myśl każe mi się zastanowić, czy i ja powoli nie upodabniam się wyglądem do szpiega. Armstrong nie jest już agentem operacyjnym. Zaczynał w NASA, zanim jawna działalność tej agencji została ograniczona. REJA i tak zawsze była częścią tajnego programu kosmicznego. Teraz część zadań NASA przejęła REJA, a zatem technologia, którą opracowywano przez pięćdziesiąt lat, jest wykorzystywana w naszym programie dotyczącym Magonii. Siadam. Jak na szpilkach. – Twoja dziewczyna jest w areszcie – mówi. – Nic jej nie grozi. I nie martw się o Heyward Boyle. Zajmujemy się tym. – W porządku – mówię ostrożnie. – Nie miałeś zamiaru powiedzieć nam o ucieczce?

– Jakiej ucieczce? – Kapitan Quel. Muszę złapać oddech. Bo to jest… To coś wielkiego. Matka Azy? Uciekła? – Ja… nic o tym nie wiem. – Czego jeszcze nie wiem? Armstrong wskazuje monitor i ten się włącza. Nagranie z kamery szpiegowskiej. Nie jest to łącze naziemne. – To nagranie z wczoraj. Widzę lecącego Karu. Znam go. Widziałem sercoptaka Azy na żywo. Dla niewtajemniczonych: wygląda jak normalny ptak, sokół. Na nagraniu leci z innym ptakiem, którego nie znam. Małym, żółtym, wirującym w powietrzu przed Karu z alarmującym piskiem. Karu zbliża się do niego. O nie. A NIECH TO. Przecież WIEM, co to za ptak. To nie może być żaden inny. Milekt. Były kanwr Azy odlatuje w ciemność, prowadząc Karu, a ten leci za nim, aż docierają do statku, na którego pokładzie jest… Dai. Wybranek. Przeznaczony. Serce podskakuje mi w piersi, bo jest dokładnie taki, jak słyszałem. Oznacza kłopoty. Gorzej niż kłopoty. To nie jest na żywo. To, co zaraz zobaczę, już się stało. Moją głowę rozsadza chyba z dziesięć okropnych scenariuszy. Czy zabili Karu? Chciałbym zamknąć oczy, ale muszę patrzeć. Aza… Nawet nie chcę myśleć, co zrobi Aza. Milekt ląduje na ramieniu Daiego. Teraz Dai ma dwa kanwry: jednym jest Milekt, a drugim – zakładam – Svilken, i oba wyglądają na tak samo wychudzone jak on. Nagle Dai owija Karu liną. SZLAG. Ściąga Karu z nieba, a sercoptak Azy walczy zażarcie, wrzeszcząc i piszcząc. Dai przyciąga Karu i wtedy zaglądam Magończykowi w oczy. Jest wściekły i skupiony, w zapamiętaniu śpiewa wraz ze Svilkenem pełną furii pieśń.

Żołądek mi się ściska. Serce się zapada. Każdy nerw mojego ciała wie, że źle postąpiłem, bo przyczyniłem się do uwięzienia Azy, i teraz ona nic nie może zrobić. Będzie… Dyrektor zatrzymuje nagranie. – Co się dzieje? – pytam. – Ty mi powiedz – odpowiada. – Nikt nas nie ostrzegł. Jest coraz gorzej. – Skąd w ogóle mamy to nagranie? – Uspokój się. – Nagle Armstrong przybiera bardziej urzędową pozę niż do tej pory. – Wysłaliśmy w przestrzeń kilka dronów i mamy w Magonii kilka kontaktów. Znowu puszcza nagranie, teraz z perspektywy lotniczej. Patrzę i własnym oczom nie wierzę. Widziałem ją raz, ale wtedy była na statku, a ja w tamtym momencie dopiero dowiadywałem się o istnieniu Magonii. Zal, matka Azy, chodzi niespokojnie po celi, jej czarne włosy są ostrzyżone, ręce związane. Ma na sobie ciemny strój, któremu daleko do paradnego munduru z Aminy Pennarum. Do celi wlatuje Milekt ze skrzydłami przylegającymi do ciała. Niesie w dziobie klucz, który po drodze zdjął z kołka. Wrzuca klucz w dłoń Zal. Na jej ręce widać poparzenia, na wszystkich palcach krwawiące rany. Dłoń jednak zaciska się na kluczu i wyraz twarzy kobiety się zmienia. Zal zdejmuje kombinezon, obraca się do nas tyłem. Widzę tatuaż na jej plecach – tysiące białych linii. Ma wyrytą twarz Azy, jakby to był jej plan na życie. Jej skórę pokrywają blizny, ślady batów, głębokie pręgi. Aza na jej barkach spogląda na mnie takim wzrokiem, jakiego nigdy u niej nie widziałem. Jakby rozsadzał ją gniew. Zal wkłada nowy mundur. Szary niczym chmura burzowa, z której nie będzie deszczu. Żadnych insygniów. Owija głowę chustą, zasłaniając wszystko oprócz oczu. Wysuwa rękę między prętami i otwiera celę. Idzie długim ciemnym korytarzem. Widzę

martwych Rostrów, strażników. Zal omija ich zakrwawione pióra leżące na ziemi. Przyspiesza i przeskakuje przez burtę… Burtę? Na pokład statku. Widzę Karu przymocowanego łańcuchem do masztu. Daiemu udało się wydostać matkę Azy z więzienia. W tym miejscu nagranie się kończy. Siedzę oniemiały. – Skoro to mamy, dlaczego Zal Quel wciąż żyje? Czemu nikt jej nie wyeliminował? – pytam po chwili. – Obserwacja to nie to samo co konflikt – mówi dyrektor, żując długopis, jakby to był słony paluszek. – Nie jesteśmy stroną w tej wojnie. Przynajmniej oficjalnie. Milczę. Po namyśle zauważam: – Zal przyjdzie po Azę, jej rodziców, nie wiem po kogo jeszcze. Po mnie? Aza tego nie zniesie. Musimy jej powiedzieć. – Jesteś tutaj, więc jesteś bezpieczny – mówi Armstrong. – Aza też jest w naszych rękach. Quel nie ma do niej dostępu. – Dla Azy to nie będzie miało znaczenia – argumentuję. – Zal i Dai mają Karu. Już samo to powinno wystarczyć. Do tego jeszcze ta ucieczka Zal… Pewnie Powietrzni są już w drodze do domu Azy. Już widziano Heyward na ulicy. Aza dostanie szału, jeśli nie… – Moim zadaniem nie jest dbanie o dobry nastrój twojej dziewczyny – przerywa mi dyrektor lekceważącym tonem. Mam ochotę przeskoczyć przez biurko i go udusić. – Gdyby nie ona, nie pracowałbym dla was. Gdzie Aza? – Będziemy cię informować – odpowiada. – Ale w tym momencie masz tu zostać i siedzieć cicho. – Wszystko, co wiecie, wiecie ode mnie – oświadczam. Dyrektor odkłada długopis. – Jesteśmy ci wdzięczni za te informacje. Były bardzo przydatne do oceny ryzyka ataku terrorystycznego. Każdy włosek na moim ciele staje dęba. Atak terrorystyczny. Nienienienienienienienie. Tylko to wypełnia mi myśli – długi sznur zaprzeczeń. Jeśli oni uważają, że Magonia jest państwem terrorystycznym, to Aza według nich jest… terrorystką. Taka

klasyfikacja to coś, od czego nie ma odwrotu. To idzie za tobą, aż znajdziesz się na celowniku drona. – Twoja dziewczyna nie jest człowiekiem. Nie wyobrażasz sobie, jakie może mieć znaczenie podczas wojny. Ona jest bronią. Zal Quel chciałaby jej użyć. Muszę chwilę odczekać, żeby nie wrzasnąć ze złości. – Wiem, kim ona jest, dyrektorze. – Dodaję tego „dyrektora”, bo w końcu postanawiam udawać, że nic się nie stało, inaczej nie wrócę do świata, w którym mogę coś ZROBIĆ z tym wszystkim, co schrzaniłem. – Wiem też, jaka ona jest. Kieruje się miłością. Gdyby współpracowała z Zal, zdradziłaby Ziemię i zdradziłaby mnie. Już udowodniła, że tego nie zrobi. Głos w mojej głowie przypomina, że tym razem to ja zdradziłem ją. Wstaję, lecz Armstrong chwyta mnie za ramię i wciska w krzesło. Jest silniejszy, niż na to wygląda. – A co z Heyward? – pytam. – O to niech cię głowa nie boli. Skręca mnie poczucie winy i wstydu. Nagle przewijają mi się przed oczami obrazy z ostatnich jedenastu miesięcy, kiedy Aza skulona na łóżku obok mnie mówiła, że mnie kocha. Mam SMS-y od niej. Mam notatki zapisane jej pismem, w których wyjaśnia mi budowę kości nietoperza, sposoby wiązania supłów, mam notatki w języku magońskich żeglarzy. O Boże, zawiodłem ją na całej linii. W tak wielu sprawach. Skuszony wizją tego, że zyskam dostęp do tych wszystkich tajnych informacji, tego całego bagna. Skuszony mapami i technologią. Wizją bycia kimś szczególnym. Bo chciałem być wyjątkowy tak jak ona. Chciałem zostać zauważony. Chciałem być tym, kim jestem, wścibskim kłamliwym strażnikiem tajemnic. Twarz Azy na jednym z monitorów zaczyna się poruszać i kiedy przechodzę do sali konferencyjnej, widzę, jak jej uśmiech gaśnie. Jakbym oglądał całkowite zaćmienie.

Słyszę szczęk zamka w drzwiach sali konferencyjnej, rzucam się ku wyjściu i szarpię za klamkę, ale za późno. Jestem zamknięty w szklanym pomieszczeniu, z którego widzę wszystkich z REJA, sam będąc dla nich widoczny jak na dłoni. Jeśli jej rodzina jest w niebezpieczeństwie, to… 3,14159265358979323846264338327950288419716939937510582097494459230 Moja wina. Jeśli jej coś grozi, to… 816406286208998628034825342117067982148086513282306647093844609550582 Moja wina. REJA wie, co Aza zrobiła w Svalbardzie, bo ja im to powiedziałem. Wiedzą, jak to zrobiła, jaką pieśń śpiewała, bo ja to nagrałem i im przekazałem. Bo myślałem, że w ten sposób mogę ją chronić przed Magonią. Bo myślałem, że zapewniam jej bezpieczeństwo. Jestem słońcem, które zostało przeorganizowane w groszek: wszystko, co wydawało mi się, że wiem, skurczyło się do tego jednego, co rzeczywiście wiem. To ja mam chronić Azę przed Magonią. Nie tylko przed Magonią, ale też przed Ziemią. Jeśli grozi jej śmiertelne niebezpieczeństwo, jeśli została pozbawiona swojego sercoptaka i jest przetrzymywana gdzieś w zamknięciu, jeśli uważają ją za terrorystkę… To wszystko przeze mnie. Aza jest uwięziona, ja również. Ale to ja sprawiłem, że oboje znaleźliśmy się w zamknięciu. To ja wszystko spaprałem.

Rozdział 9 {Aza} Budzę się i czuję mdłości. Kręci mi się w głowie. To, co przyłożyli mi do nosa, uśpiło mnie. Nie wiem, na jak długo. Żołądek mi się skręca i wszystko mnie boli. Coś przeszkadza mi w gardle. Próbuję wydać jakiś dźwięk i… NIE. Coś mnie powstrzymuje, tłumi, coś, co ściska moje nuty niczym ciasny szalik. Moja pieśń… dusi się. Co oni mi zrobili? Nie wyczuwam tego dłońmi, ale to tam jest. Jakbym połknęła korek. Nie mam GŁOSU. Nie mogę mówić. Odkrztuszam i próbuję to wypluć, ale mi się nie udaje. To coś mocno tkwi w gardle. Czuję, jak delikatnie wibruje. Nie wiem, jak to działa, ale skutecznie mnie ucisza. Kiedy próbuję kaszlnąć, boli jak porażenie prądem, ale nie uzyskuję żadnego dźwięku. Moje struny głosowe przeszywa silny ból. Pieśń wewnętrzna, za pomocą której porozumiewam się z Karu, też w jakiś sposób została stłumiona, jakby owinięta mokrymi szmatami i unicestwiona. Krztuszę się, kaszlę, łykam powietrze i nic. Kulę się w rogu celi z kolanami pod brodą, przerażona. Próbuję szeptać i zauważam, że mogę w ten sposób uzyskać cichy dźwięk, ledwie zgrzyt. Nie pieśń, lecz pomruk. Wszędzie dokoła rozlega się syczenie i prychanie, brzęczenie, mruczenie. Słyszę warczenie i jęki. Nie jestem tu jedyną więźniarką. Nigdy wcześniej nie myślałam o więzieniu. Nie wyobrażałam sobie, co się wtedy czuje. Teraz wiem, że napięcie. W powietrzu aż trzeszczy od pragnień, wszyscy tu pragną SIĘ WYDOSTAĆ. Nie ma to nic wspólnego z bezpieczeństwem. Nie ma nic wspólnego z dobrem czy złem. To tylko znaczy, że każda żywa istota chce być wolna.

– Czy to ona? – odzywa się głos z dziwnym akcentem, który w głośnej wypowiedzi brzmi nieźle, ale w intymnej rozmowie sprawiałby wrażenie nienaturalnego. – Nie wygląda. Wygląda na normalną dziewczynę. – JESTEM normalna – szepczę. Mój głos jest ledwie słyszalny, nie unosi słów, tylko ból. – Myślałaś, że po ataku na bank nasion uda ci się uciec? Że nikt tego nie zauważył? Jason i ja bardzo sprawnie wydostaliśmy się ze Svalbardu, po cichu, w przebraniu zwyczajnych ludzi. Było to prawie rok temu i od tamtej pory nikt się nami nie interesował. Byłam na tyle głupia, żeby sobie wyobrażać, że nikt się nie zorientował, że to katastrofa nienaturalna. – Jeśli ktoś twierdzi, że coś zaatakowałam, to się myli – charczę odruchowo, ale przecież skoro to mówią, znaczy, że wiedzą. Włącza się ekran w górnym rogu mojej celi i widzę siebie w magońskiej postaci na nagraniu z monitoringu. Podchodzi do mnie Jason i oglądam nasz pocałunek. Dobrze to pamiętam z tamtego dnia. Z tej perspektywy wszystko wygląda na to, czym rzeczywiście jest. Chłopak spotyka obcą. Znowu uczucie strachu. Skoro jestem w więzieniu i wypytują mnie o coś, w co był zaangażowany także Jason, to znaczy, że i jemu musieli zrobić coś złego. Przypominam sobie, jak odjeżdżał sprzed mojego domu. Nasza kłótnia o północy. Cholera. – Kim jesteś? – szepczę, choć głos z trudem opuszcza moje gardło. – Gdzie Jason? Jest tutaj? – Masz zadanie do wykonania – mówi ten głos. – Nie sprowadzono cię z powrotem do Magonii. Widocznie były ku temu powody. Zawdzięczasz komuś życie. Powiedz nam, dla kogo pracujesz. Czy pracujesz dla nich? Ten głos odbija się echem po mojej klatce. – Dla kogo?

– Dla Magonii. – Nie! – udaje mi się zaprzeczyć, nim dookoła rozlegną się piski, wrzaski, grzechotania. Uszy drażni mi coś, co nie jest pieśnią. Widzę, że zamknięci w innych klatkach też cierpią, zwijają się z bólu, zasłaniają uszy rękami. To coś jak flet, ale… nie. – Chcemy Stada – mówi głos. – Jakiego stada? – szepczę. – Rostrów? Kanwrów? Nie mam pojęcia, o czym oni mówią. Między piskami rozlega się jeszcze jeden głośny dźwięk – huk o mocy wielu decybeli, od którego ogarniają mnie mdłości, kręci mi się w głowie. Znowu jestem w ciszy, która dzwoni w uszach. W ciemnościach. W niemilknącej ciszy. Otaczają mnie szepty i pomruki. Mój wzrok powoli się przyzwyczaja i zaczynam niewyraźnie widzieć istoty przetrzymywane w innych klatkach. Nie są to Magończycy, ale też nic, co znam z Ziemi. Kobieta ze skrzelami. Inna z ogonem. Coś krąży i obraca się w szklanej klatce niczym kot stworzony z dymu. Dostrzegam jego oko, jasnozielone, ogromne, i nic więcej. Dym się rozpływa. Przez sekundę widzę pysk, czerwony język, kły, słyszę prychanie. Olbrzymi mężczyzna zbudowany z czegoś, co wygląda na korzenie, klęczy w swojej klatce, zbyt ciasnej, by mógł się wyprostować. W dużym ciemnozielonym, pokrytym algami zbiorniku coś pływa, a ze sposobu, w jaki porusza ogonem… Nie. Nie powiem „syrena”. Nie mogę. Widzę też inne stworzenia, na które brak mi nazw. Jest cela pełna ognia, w której ruszają się jakieś kształty, błyskają ogony, migają kończyny. Jestem w więzieniu pełnym potworów. Niektóre z nich mi się przyglądają. Gdzieś zza moich pleców dobiega chropawy głos. To któryś z więźniów. – Uprowadzili nas – mówi – z domów. Zabrali nas od naszych rodzin. Obracam się, by zobaczyć, kto się do mnie odzywa, ale nikogo nie widzę. Rozlegają się inne głosy. Cała wieża Babel narzekań.

– Trzymają nas tu – syczy ktoś. „Wszystko może się zdarzyć, Azo Ray – słyszę głos Jasona i przypominam sobie, jak śpiewem zamieniałam wodę w kamienie. – Wszystko może się zdarzyć, a jeśli się nie zdarza, to dlatego, że już zdarzyło się coś innego”. O Boże, Jason. O Boże, wszystko. Jestem wyczerpana. Nie mam pieśni. Mam tylko przerażające powtarzające się przebłyski obrazów, które pokazał mi Karu, zanim zostałam schwytana. Co się dzieje z Karu, kiedy ja tu jestem? Czy Dai rzeczywiście go złapał? Czas mija. Ktoś wyciąga mnie z celi, wstrzykuje znieczulenie, które nie powstrzymuje bólu, i magońskim nożem odkrawa kawałek mojej ludzkiej skóry. Ziemski nóż odsłoniłby tylko normalne ludzkie ciało, ale magoński przebija się przez warstwę kamuflażu. Nacięcie ujawnia magońską skórę, niebieską i wytatuowaną wzorami, które w magoński sposób mówią o mnie wszystko. Krwawię najpierw czerwoną, a potem niebieską krwią, aż wreszcie bandażują mi ranę. Może chcieli mnie nastraszyć. Udało im się. Ból i możliwość śmierci. Wcześniej nic dla mnie nie znaczyły. Jeśli już się od nich odwyknie, stają się przerażające. Śpię niespokojnie, próbując się zregenerować na tyle, żeby mieć siły, kiedy coś się zmieni. Nie wiem, jak długo to trwa, ale gdy rozlega się jakiś głos, wyrywa mnie ze snu. – Chcemy ci kogoś pokazać. Drzwi celi otwierają się i jacyś ludzie wloką mnie ciemnym korytarzem, obok ciemnych cel, których mieszkańcy syczą i parskają w moją stronę. Wewnątrz szaleją płomienie, widzę dym, macki i miotający się syreni ogon. Chwilę później mam przed sobą stalowoszary pokład wielkości lotniskowca. Znajdujemy się na statku. Ocean wokół nas też jest stalowoszary. Gdzie jesteśmy? Jest gorąco. Wieje wiatr, nad nami latają mewy, co oznacza, że ląd

nie może być BARDZO daleko, ale nie mam pojęcia gdzie. Tak bardzo pragnę, żeby te ptaki były Rostrami albo kanwrami, że aż chce mi się płakać. Tak bardzo chciałabym, żeby był wśród nich Karu. Otwieram usta i zaczynam śpiewać… ale strażnik mnie chwyta i wykręca mi ręce. Otwarty pokład. Na nim zaparkowane małe samoloty i helikoptery. Pewnie przyleciałam jednym z nich. Widzę stół i dwa krzesła. – Możesz mówić – informuje mnie strażnik, gdy przykuwają mnie do oparcia. – Twój głos wróci, ale tylko w minimalnym zakresie. Czuję, jak coś rozluźnia mi się w gardle, krztuszę się i na chwilę zamykam oczy. Gdy je otwieram, widzę ją przed sobą. Siedzi po drugiej stronie stołu, na wprost mnie, też skuta kajdankami. Wychudzona, słabiej umięśniona niż pamiętam, z obciętymi włosami. Kiedyś były długie, związane w koński ogon. Teraz są ostrzyżone, jakby sama je sobie ciachnęła. Wygląda na wyczerpaną. Wygląda na złamaną. Kiedy widziałam ją ostatnio, walczyła ze mną na statku, dowodząc całym oddziałem żołnierzy. Wpatruje się we mnie, jej oczy tak bardzo przypominają mi Eli, że przez ułamek sekundy mam wrażenie, że patrzę na Eli. Wygląda jak człowiek. JEST człowiekiem. To ja nim nie jestem. Heyward Boyle.

Rozdział 10 {Jason} Mózg obija mi się o czaszkę, kiedy próbuję ustalić współrzędne Azy, namierzyć jej prawdopodobne emocjonalne ścieżki, a jednocześnie mój umysł pragnie zanurzyć się w pętli, która całkowicie się rozpadła. Muszę znaleźć sposób, żeby uratować dziewczynę, która kochała mnie jeszcze kilka dni temu, a teraz może mnie już nie kochać. Albo przestanie, kiedy się dowie, co zrobiłem. Inne części mojego mózgu analizują moje zdrady i nie wiem, czy ona wie, nie wiem, co ona wie, nie wiem, co może się zaraz zdarzyć, i… 678925903600113305305488204665213841469519415116094330572703657… Za szybą sali konferencyjnej włącza się monitor, na którym widać olbrzymi statek, właściwie lotniskowiec, pośrodku… którego oceanu? Żadnych wskazówek. Widzę helikoptery, małe łodzie… I między tym wszystkim Azę Ray skutą kajdankami. Rzucam się na szybę, jakbym mógł do niej dotrzeć, ale ona jest tam, gdziekolwiek owo tam się znajduje, a ja jestem w zamkniętej sali pod galerią handlową. Na ekranie pojawia się ktoś jeszcze. Aza taka, jaką znałem poprzednio, Aza taka, w jakiej na początku się zakochałem. Właściwie nie Aza. Czarne włosy. Blada cera. Lodowato niebieskie oczy – jedyne, co różni ją od znanej mi wersji Azy. SZLAG. – Zabierzcie ją z tego statku. JUŻ! – krzyczę i walę w drzwi, ale ludzie z REJA po drugiej stronie są pochłonięci pracą. Wszyscy sporządzają jakieś wykazy, przeglądają dane i spokojnie wpatrują się w monitory. Aza i Heyward siedzą na wprost siebie przy jednym stole.

Wydaję dźwięki, których w ogóle nie planowałem. Próbuję opanować ten gwałtowny przypływ adrenaliny. Czuję się, jakby znowu uderzył we mnie piorun. Ten ja, który myślał, że jest o krok przed REJA, nagle czuje się jak ostatni głupek. Jasonie. Kerwinie. Ty. Idioto. W sali włącza się głośnik i słyszę, jak Aza traci nad sobą panowanie, tak samo jak ja. – TO PRZEZ CIEBIE TU JESTEM?! – krzyczy. – Pracujesz dla nich?! Łapie powietrze w taki sposób, w jaki nie robiła tego od roku. Nie może oddychać. Boję się o nią. Pochylony modlę się, żeby nic jej się nie stało, ale jestem za daleko, by móc cokolwiek zrobić. Aza nie może pohamować kaszlu, który brzmi jakoś dziwnie. Jakby coś się stało z jej głosem. Chwyta się za gardło, wykrzywia twarz w grymasie. – Co zrobiliście z moim głosem? Nikt jej nie odpowiada. Ja też chciałbym usłyszeć odpowiedź. – Oni chcą Stada – odzywa się Heyward. Sposób, w jaki to mówi, sprawia, że przeszywa mnie dreszcz. Patrzy twardo na Azę i kontynuuje: – Myślą, że możesz im to dać. Jeśli możesz, lepiej to zrób. Zal Quel uciekła z więzienia i jest już w drodze. Zbiera siły. Sytuacja w Magonii się zmieniła. Włosy na karku stają mi dęba, całe moje ciało pokrywa gęsia skórka. Drzwi wciąż są zamknięte. Nikt na mnie nie patrzy. Wszyscy są przyklejeni do swoich monitorów. – Jak to uciekła? – pyta Aza. – Ma statek. Rekrutuje Magończyków do swojej załogi. I ma coś jeszcze… – Karu – mówi Aza i na jej twarzy pojawia się wyraz bólu. – Ma Karu, tak? Czułam to. Kto CIEBIE tu przysłał? Zal? Wygląda, jakby wpadła w histerię, a jednocześnie jakby miała się przewrócić od tego kaszlu. – Chcą Stada. Jeśli nie pracujesz dla Zal, daj im. – Jacy oni? I jakim cudem miałabym pracować dla Zal? Słyszę głosy dobiegające spoza mojego więzienia.

– Wyłącz ją – mówi mój szef. – Podnoś poziom. Powoli. Nagle Aza znowu się dusi, sięga dłońmi do gardła i wtedy coś się zmienia. Jej oczy się rozszerzają. Widzę, jak otwiera usta, lecz nie wydaje żadnego dźwięku. Na jej twarzy maluje się ból. Co się dzieje? – Popraw balans dźwięku – mówi Armstrong. Słyszę coś, co rozpoznaję. To śpiew Azy, pieśń, która zamienia deszcz w skały. Pieśń, którą nagrałem. O Boże. TO BYŁEM JA. To pliki, które przekazałem REJA do „zbadania” w zamian za ochronę domu Azy – korzystna transakcja pozwalająca mi chronić Azę przed Zal. Tak myślałem. A co się okazało? Dałem im wszystko, czego potrzebowali, żeby ją sobie podporządkować. Jeszcze nigdy nie czułem się tak paskudnie – jakby cała moja dusza uchodziła ze mnie niczym woda z wanny. – Przekonwertujcie to – mówi ktoś. Pieśń zmienia się w jękliwy lament, a Aza na ekranie wygląda na przerażoną. Widzę, jak w milczeniu zwija się z bólu. Uderzam w drzwi sali, lecz nikt nie zwraca na to uwagi. Wszyscy są na zewnątrz i na każdym monitorze, na każdym ekranie wciąż widzę Azę. Aza walczy zażarcie, pozbawiona głosu, gdy zabierają ją z pokładu, a Heyward się temu przygląda. Obraz na ekranie się zmienia. Kamery śledzą Azę i jej strażników, którzy schodzą pod pokład i mijają rząd szklanych cel. Cel wypełnionych niezwykłymi stworzeniami. Widzę zielonookiego lamparta uformowanego z kłębów dymu. Mężczyzna, który wygląda na stworzonego z lawy, ma ręce pełne czerwonopomarańczowej mazi przelewającej mu się między palcami. Jedną z klatek wypełniają skrzydła, które trzepoczą, unoszą się, ale nie są miękkie, pierzaste, lecz przypominają noże. Twarde i ostre. Ogarnia mnie strach. To wszystko istoty, o których nie mam najmniejszego pojęcia. Coś zupełnie obcego. W jednej z cel widać

tylko błyskawice. Sztormorekin? Szlag, szlag, szlag. Kamera posuwa się za Azą i jej strażnikami. Widzę ogromny zbiornik wysokości dwóch pięter, a w nim coś, co rozpoznaję. W REJA przechowują kości archeopteryksa znalezione w Niemczech. Nie tego pradawnego, o którym wszyscy wiedzą, tego wystawionego w Londynie, lecz o wiele późniejszą odmianę. Dziób ma pełen zębów, a jego nazwa oznacza „starożytne skrzydło”. Jest wielkości kosa. REJA ma też kości innego gatunku, który od miliona lat powinien być wymarły. To Argentavis magnificens, czyli wspaniały srebrny ptak, o rozpiętości skrzydeł około siedmiu metrów. Były tak wielkie i ciężkie, że niektóre najwyraźniej musiały skakać z klifów, żeby się wzbić. Jeden taki jest tam, w celi. Żywy. Widzę go. Tego ogromnego wymarłego ptaka, tego lotnika. To on. Wiem to. Nie potrafię opisać tego, co czuję, gdy wali się wszystko, co do tej pory uważałem w swoim życiu za pewnik. Słyszę agentów REJA po drugiej stronie szyby, rozmawiających o innych więźniach, o tym, że jest to strefa o najwyższym poziomie zabezpieczeń, w której przebywają najgroźniejsze stworzenia na świecie. Widzę migawki czegoś w następnej celi, czegoś z piachu, co się porusza, przesypuje, tworząc wyraźny kształt: twarz mężczyzny, dłonie, oczy, coś pełnego robaków i kretów, i podziemnych tuneli, co potem się rozsypuje i tworzy się od nowa. Z sufitu leje się woda, która to zmywa, a wtedy ta piaszczysta istota przywiera ustami do szyby i krzyczy. Wszystko wywraca się we mnie na drugą stronę, jestem niczym sweter, który się pruje i zamienia w cienką nić. Oniemiałem z zachwytu i zgrozy. To istnieje. O mój Boże. REJA ma więzienie pełne potworów, o których nie miałem pojęcia mimo swoich poszukiwań, mimo kontaktów, mimo rzekomo sprawnego umysłu.

Czy to wszystko „terroryści”? Czemu nie przyszło mi to do głowy? Wiem co nieco o więzieniach. Znam możliwości agencji, a jednak myślałem: bezpieczna kryjówka, kwatera… O Boże, ale ze mnie idiota. REJA wie DUŻO więcej niż ja. A Aza jest w ich szponach. Aza zapiera się, mijając laboratorium z małą lewitującą łódką. Wygląda na wykonaną z posrebrzanego drewna, ale unosi się w powietrzu. Jest przywiązana do stołu, wokół którego zgromadziła się grupa ludzi. Piłują drewno, by pobrać próbki. Widzę, jak Aza obraca głowę, w jej spojrzeniu dostrzegam tęsknotę. To pewnie łódź magońska. Na jej widok Aza się zmienia – w ciągu całego roku ani razu nie była tak podobna do prawdziwej Azy. Wygląda, jakby zobaczyła coś z własnego domu. Brakuje mi informacji ze wszystkich dziedzin. Błądzę w ciemnościach. Pi zaczyna krążyć wokół mnie, widzę cyfry pełzające po ścianie i wyginające się przed moimi oczami. Cały wszechświat zdaje się osnuwać mgłą. Mam zbyt wiele niewiadomych. Nie powinienem był ufać nikomu poza Azą. Wreszcie drzwi sali się otwierają. – Kerwin – mówi dyrektor Armstrong. – Co się dzieje? – pytam. Staram się zachować spokój. – Quel wyruszyła w drogę. Twoja dziewczyna jest bezpieczna na statku. Ale musi nam dać Stado. Jak ją przekonać? Na pewno masz coś, co ją złamie. To dla jej dobra. – Czym właściwie jest to Stado? – To sposób, żeby wyeliminować Zal, oficjalnie się nie angażując – wyjaśnia Armstrong. – Dzięki twojej pomocy namówiliśmy do współpracy Heyward Boyle. Możesz być dumny. Zgodziła się wydobyć z Azy informacje o lokalizacji Stada. Ani razu w ciągu tego roku nie słyszałem, żeby Aza wspominała o czymś, co nazywałaby Stadem. – Nie musicie tego z niej wyciągać. Ja mogę wam to dostarczyć –

proponuję Armstrongowi. Na jego twarzy pojawia się zainteresowanie. – Ty wiesz, gdzie to jest? Wytrzymuję jego wzrok. – Ale nie mogę tego zrobić stąd – mówię. Armstrong kiwa głową. Agenci wiozą mnie do domu. Samochód REJA ze mną na tylnym siedzeniu jedzie autostradą. W tej sytuacji nie jestem kimś, kogo można by podejrzewać, że z trudem powstrzymuje się przed wykrzykiwaniem kolejnych cyfr, kto czuje obsesyjną chęć dotykania zamka, kto się zapętla jak nikt wcześniej w dziejach świata. Zostawiłem tamtego Jasona za sobą. Albo tak myślałem. Czy zostawiasz czasem samego siebie za sobą? Gdzieś w pobliżu przelatuje sowa otoczona grupą ptaków, których nie umiem rozpoznać z tego miejsca. Natychmiast zwiększam czujność. Ale przecież to mogła być tylko sowa. Sowa zagląda przez szybę samochodu. Przeszywa mnie dreszcz, jakbym zaraz miał się stać jej ofiarą. Mógłbym przysiąc, że ptak wyciąga szpony, długie jak moje palce. Głowę ma okrągłą, oczy ogromne, ale chyba nie powinien tu latać w środku dnia. Jak długo byłem pod ziemią? Jazda do kwatery głównej trwa godzinę, a teraz jest… popołudnie następnego dnia, albo jeszcze następnego. Nie wiem. Nie zamierzam podpowiadać mężczyznom w samochodzie, że może za nami lecieć stado Rostrów. Za sową widzę modrosójkę. A nad nimi złotego orła. Fruną szybko. Sowa nurkuje i zaraz się wznosi, a reszta stada za nią. Znikają mi z oczu. No dobrze, dobrze. Rany, weź się w garść. Zamykam oczy i wracam do swojej liczby. Pętli liczbowej, która może zawierać wszystko, może zawrzeć mnie i Azę. Wyobrażam

sobie nas dwoje pośrodku tego wirującego kręgu tryliona cyfr. Wyobrażam sobie krąg, który mógłby zawrzeć każdą możliwość na resztę naszego życia razem i osobno, który mógłby zachować nas oboje na tym samym kontinuum, nawet gdybyśmy byli daleko od siebie. Aza na jednym końcu pi, a ja na drugim, tym nieskończonym, odsuwam się od niej coraz dalej wraz z każdą kolejną odkrywaną cyfrą. Wciąż jednak bylibyśmy ze sobą złączeni. Wciąż JESTEŚMY ze sobą złączeni. Co zrobię z resztą swojego życia, jeśli nie będzie w nim Azy? Mam ochotę poderwać się i unieść z wiatrem, nie zważając na to, czy mi się to uda. Są takie gatunki jaskółek, które raz w roku odbywają podróż przez Cieśninę Gibraltarską i Saharę do Afryki Południowej, żeby spędzić lato na obżeraniu się owadami. O tej porze roku, w tej chwili, kiedy siedzę w tym aucie w Ameryce i patrzę na śnieg i lód, one są tam, gdzie słońce. Chciałbym się zamienić w takiego ptaka, jeśli nie uda mi się odnaleźć Azy. Zerwałbym się pewnej nocy i odfrunął. Leciałbym, póki bym jej nie znalazł. Ale nie umiem latać. Nie umiem śpiewać. Nie umiem żeglować. Mój dom. Frontowe drzwi. Zatrzymujemy się kawałek dalej. Nie widzę samochodów na podjeździe. Nie chcę się spotkać z mamami. Za długo mnie nie było i… Nie wytrzymałbym tych wszystkich pytań. Nie teraz. Czuję się tak, jakbym wypił ze sto filiżanek kawy. – Zaczekamy – mówi agent siedzący za kierownicą. Kiedy wysiadam, wszędzie wokół są ptaki. Siedzą na wszystkich drzewach i na trawniku przed domem. Udaję, że ich nie widzę, chociaż jeden omal nie wlatuje za mną do środka. Głowę wypełnia mi pi, a jeśli nie pi, to Aza. Biegnę do drzwi, potem na górę, otwieram szufladę przy łóżku i grzebię w niej nerwowo, aż znajduję drugi kompas, identyczny jak

ten, który dałem Azie. Mam nadzieję, że nie była na mnie tak wściekła, żeby wyjąć go z kombinezonu i zostawić w domu. Widziałem, co miała na sobie podczas porwania. Ten sam strój co za dnia. Kompas był w jej kieszeni, a w każdym razie tam go przy mnie włożyła. Ten kompas kryje w sobie coś więcej, niż widać. Super. Zhakowany? Jasne. Wciskam guzik z tyłu obudowy i mój kompas zaczyna brzęczeć. Pojawia się ekran, czarna powierzchnia po wewnętrznej stronie obudowy. – Azo, słyszysz mnie? – mówię. – AZO RAY.

Rozdział 11 {Aza} Strażnicy wpychają mnie z powrotem do celi i zasuwają żaluzje. Jestem jak Karu, gdy znalazłam go w kajucie Zal w zakrytej klatce. Otacza mnie ciemność. Kiedy przykładam dłonie do szyby, wyczuwam wibracje. Nie mam zamiaru zginąć porażona prądem podczas próby wydostania się stąd. Co mogę zrobić bez swojej pieśni? Bez Karu? Nie mam z nim kontaktu ani nie czuję drgań serca, świadczących o tym, że próbuje się ze mną połączyć. Nie czuję prawie nic oprócz rozpaczy. Zal na wolności. Karu prawdopodobnie z nią. Dai, jak widać, cały czas spiskuje. Czego oni chcą od Karu? Zal nie może się z nim związać. Został już moim sercoptakiem. Na co więc ona liczy? Do czego jest jej potrzebny? Żeby dotrzeć do mnie? Tyle że ja jestem uwięziona i nawet nie wiem przez kogo ani dlaczego. Coś buczy mi w kieszeni. Wsuwam rękę do kombinezonu i znajduję kompas, o którym już zdążyłam zapomnieć. Wskazuje północ. Przez chwilę wpatruję się w niego z wahaniem. Podnoszę klapkę i widzę twarz Jasona na maleńkim ekraniku, o którego istnieniu nie miałam pojęcia. Jason wygląda na spanikowanego. DZIĘKI BOGU. Co tam, że jest w panice, przynajmniej wiem, że nic mu się nie stało. Dzięki Bogu. Cały i zdrowy. Zal go nie dopadła. Jest w swoim pokoju. Oddycham z ulgą, staram się nie myśleć o tym, że serce podeszło mi do gardła na jego widok, ani o tym, że nie wyobrażam sobie reszty życia bez niego. – Azo – mówi łamiącym się głosem. – O Boże, Azo, tak mi przykro.

Natychmiast zaczynam trajkotać jak najęta, chociaż mój głos jest tylko szeptem. – Nie wiem, gdzie jestem. Jest tu też Heyward, a Zal uciekła, Dai też, i mają Karu, o mój Boże, a ja jestem tutaj, nie mogę się wydostać, nie mogę mu pomóc, ty musisz mu pomóc… – Jesteś na statku więziennym – odzywa się Jason. – Właśnie namierzam twoje położenie. Ładuję współrzędne. Wydostanę cię. Jeszcze nie wiem jak, ale, Azo… – Co? Nabiera haust powietrza. – Przepraszam, ja… – Nie, to ja przepraszam – przerywam mu. – Nie powinnam mówić, że chcesz zniszczyć mi życie. Martwiłeś się o mnie, bo mnie kochasz. A ja jestem idiotką. To nie był dobry moment, racja, i gadałam głupoty, bo kocham cię i… – Nie. NIE! Muszę ci coś powiedzieć. Musisz dopuścić mnie do słowa. Azo, to jest… Co takiego chce mi powiedzieć? Czy on płacze? O Boże. Czyżby Zal przyszła po moją rodzinę? Moich rodziców, Eli…? Nie przeżyję tego, nie zniosę tego, ja… Jason oddycha niespokojnie. Potrząsa głową i wyrzuca z siebie: – Azo, czegoś o mnie nie wiesz. Wpatruję się zdumiona w jego twarz na maleńkim ekranie. – Nieprawda. Wiem o tobie wszystko – odpowiadam. – Znałam cię od początku i mam zamiar cię znać do samego końca. Przełyka ślinę. Teraz zaczynam się bać. – No, mów. Cokolwiek to jest, damy sobie z tym radę. – To przeze mnie cię aresztowali. Zaraz po naszym powrocie z Norwegii… nie dali mi wyboru. Wstąpiłem do agencji. Przez ostatni rok dostarczałem im informacje. Obiecali, że w zamian zapewnią ci ochronę… ale teraz oni… Musimy cię stamtąd wyciągnąć. – Urywa. – Myślą, że jesteś terrorystką, Az.

CO TAKIEGO? CO TAKIEGO?! Jego bezsenność, to, że zdawał się wiedzieć o Magonii więcej niż powinien, te wszystkie pytania, które mi zadawał… To się zaczyna układać w całość. W najgorszy, najbardziej żałosny sposób. Chce mi się krzyczeć. Chce mi się płakać. Chce mi się wymiotować. – Okłamywałeś mnie – szepczę. – Okłamywałeś mnie przez… Jak długo? ROK? – Nie kłamałem! Ja tylko… nie mówiłem ci wszystkiego. Musiałem cię chronić przed Magończykami… Mówi to w taki sposób, w jaki mógłby wymawiać słowo „obcy”. Albo „potwory”. – JA JESTEM MAGONKĄ! – Oczy mnie szczypią, skóra piecze. – Wiesz, o co mi chodzi! O Zal, Daiego, tych wszystkich, którzy chcą cię użyć! – Użyć mnie? Czy ja nie jestem świadomą osobą? Myślisz, że nie decyduję o niczym?! Myślisz, że jestem czymś, czego można użyć? – Widziałem, co się działo w Svalbardzie. – WIDZIAŁEŚ, JAK Z NIMI WALCZYŁAM. I JAK WYGRAŁAM. Jason szlocha, załamany. – Próbowałem cię chronić… Po mojej twarzy ciekną łzy. Gardło mnie boli. Mam wrażenie, że zaraz się udławię. – Bardzo cię kocham. Dlatego zrobiłem to wszystko… – tłumaczy się Jason. Oddycham gwałtownie, myśląc o wszystkim, co robiliśmy razem. Czy cały czas kłamał? Te noce spędzone w jego ramionach, kiedy mówiliśmy wspólnym językiem bardziej realnym niż jakikolwiek inny – czy to wszystko było nieprawdą? Jak się zachować, kiedy osoba, której ufam najbardziej na świecie, mnie okłamuje? Skoro potrafił patrzeć mi w oczy, obejmować mnie

i kłamać? Nagle zaczyna brakować mi powietrza. Znowu czuję się jak umierająca dziewczyna, umierająca Aza Ray. Wszystkie te lata obok niego, wszystkie te lata, prawie całe życie przy nim… Myślę o {{{{ }}}}. O mój Boże. Jeśli nie mogę ufać Jasonowi, to komu mogę zaufać? Zachowywał się, jakby zawsze był po mojej stronie, w każdej chwili, każdego dnia, zawsze, kiedy coś zepsułam. Był przy mnie w szpitalach. Był obok mnie w łóżku. Trzymał mnie za rękę. Mówił mi, że kocha… – Naprawię to! – obiecuje. – Azo, wyciągnę cię. Musi tam być ktoś, z kim uda mi się pogadać. Nie ufaj Heyward… Patrzę na niego zdumiona. Czy on naprawdę mówi mi, komu mam ufać? Na mój ocean niedowierzania wypływa rekin złości. Złość jest łatwiejsza, bo przynajmniej zrozumiała. – Komu więc mam ufać? Po jego stronie kompasu rozlega się jakiś dźwięk. Walenie w drzwi i ktoś wdziera się do pokoju. Carol wykrzykuje jego imię. – Jason? JASON! O mój Boże, myślałyśmy, że coś ci się stało. Jest w stanie prawdziwej histerii. Nigdy jeszcze nie słyszałam jej tak wzburzonej. Płacze. Potem głos Eve: – Dzwoniłyśmy na policję! Myślałyśmy, że ciebie też zabrali… Jason wygląda na zaskoczonego. – Kto miał mnie zabrać? – Ci, którzy zabrali Eli i Beth – mówi Carol. Zamieram. Jestem w tej celi gdzieś na końcu świata. Co ona powiedziała? Zabrali ELI? – Myślałyśmy, że byłeś z nimi. Co się stało? Wiesz, gdzie one są? – Dzwonię do Boyle’ów. – Słyszę głos Eve. – Może Beth i Eli też już wróciły do domu. – Wybiera numer. Jason przerażony spogląda z ukosa na mnie na ekranie. Bo my wiemy. Oboje. Kto inny mógłby to być? Zal.

Gdybym tam była… Gdybym była w domu, zamiast niej zabrałaby mnie. Jason od roku mnie okłamywał i oto, do czego doprowadziły jego kłamstwa. Zal ma moją siostrę. Powinnam ją chronić, ale nie było mnie przy tym. Na pewno Zal przyszła po mnie i zamiast mnie zabrała Eli. Moja siostra w rękach Powietrznych. Eli porwana, przerażona, pozbawiona tchu, a to wszystko przez Jasona. Wszystko nie tak. Serce bije mi głośno. Moje serce pęka z bólu. Patrzę na Jasona, miłość mojego życia. Kocham go, odkąd mieliśmy po pięć lat. Nie mogę go już kochać. Przekroczył granicę, z której istnienia nie zdawałam sobie sprawy. Widzę, jak próbuje coś mówić, kiedy opuszczam klapkę. Nie słucham jego wyjaśnień. Kompas w mojej kieszeni jeszcze brzęczy i brzęczy, ale go nie otwieram. Kładę dłonie na piersiach i próbuję wyczuć serce. Straciłam sercoptaka. Straciłam siostrę. Straciłam Jasona. Wymiotuję w rogu celi, bo tylko tak potrafię zareagować. Jestem __ zamiast {}. Płaska kreska. W dodatku całkiem sama.

Rozdział 12 {Jason} I tak nigdy na nią nie zasługiwałem, ale teraz ona już o tym wie. Próbuję jeszcze raz się z nią połączyć i nic. Próbuję znowu. I jeszcze raz. – Co robisz? – pyta Eve, zaglądając mi przez ramię. Nawet nie chowam kompasu. Nie zawracam sobie głowy ukrywaniem czegokolwiek. Nie mam już ochoty kłamać, udawać, że nie jestem tym, kim jestem. Jestem Jasonem Kerwinem, zakochanym w Azie Ray Boyle od piątego roku życia; Jasonem Kerwinem, który właśnie zdradził swoją ukochaną. Jasonem Kerwinem potworem, porażką, szczytem idiotyzmu, istotą składającą się z samego wstydu. Eli porwana? Nie mogę nawet… – Straciłem ją – mówię do mam. Z trudem przechodzi mi to przez gardło. Eve patrzy na mnie, zaniepokojona. – Kogo, kochanie? – Beth, chodzi mu o Beth – wtrąca Carol, spoglądając na Eve. – Zerwaliście? Co się stało? Gdzie ona jest? Gdzie jest Eli? Czy Eli i Beth są razem? Powiedz. – AZĘ. STRACIŁEM AZĘ! – wołam i nagle wybucham płaczem, roztrzęsiony, zrezygnowany, bo całe moje życie legło w gruzach. Nie mogę przestać. Nie mogę powstrzymać potoku słów, które wypływają z moich ust. Wszystkie moje sekrety, wszystkie sekrety Azy, wszystkie tajemnice świata. Magonia i REJA, Aza i Beth, Zal i Dai. Wszystko. Włączam komputer, żeby im to udowodnić, ale jest tam tylko nagranie domu Azy. Próbuję zalogować się do REJA, ale moje hasło zostaje odrzucone. Mamy spoglądają po sobie, a ja mimo wszystko nie przestaję

mówić. – Od czasu słuchowiska Wojna światów Orsona Wellesa, kiedy słuchaczy śmiertelnie przeraziła informacja o ataku obiektów latających, nikt nawet porządnie nie sprawdził, co to było. Inne statki. Ale chodziło o to samo! – Kochanie, poczekaj chwilę – mówi Eve. Nie mogę, nie mam czasu, muszę jak najszybciej to wyjaśnić. – Nie! Nie rozumiecie! W każdej chwili może dojść do wojny światów. Nad naszymi głowami jest cała armada. Matka Azy trafiła do więzienia nie za posiadanie niewolników, ale za próbę rozpoczęcia wojny z Ziemią, próbę zatopienia nas i odebrania nam magońskich roślin. Czy te rośliny w ogóle kiedykolwiek by się nam przydały? Istnieją, ale ich potencjał chyba jest wątpliwy. Mamo? Czy one miałyby znaczenie? – Kochanie – mówi Eve, kładąc mi rękę na plecach – uspokój się na chwilę. Słuchamy cię, ale zwolnij. Mówisz bardzo szybko. Widzę, że mi nie wierzą. Wyciągam książki. Otwieram strony internetowe. Próbuję im to udowodnić. – Czasami Magończycy spadają ze statków. Tak się dzieje od wieków… Te wszystkie średniowieczne opowieści wzięły się stąd, że Magończycy wypadali za burtę i spadali na ziemię. W REJA mają całą bazę danych o takich przypadkach. Jest tam też cała szafa pełna próbek. Włosów. Komórek skóry. Najstarsze pochodzą z końca XIX wieku! Usta mi się nie zamykają. Skoro już zacząłem, chcę opowiedzieć im wszystko naraz. Wiem, jak to brzmi, ale nie mogę przestać. To prawdziwa ulga wyrzucić z siebie wszystko, co zapamiętałem, wszystko, czego się dowiedziałem. – I ostatni rok! Ten śmigłowiec po śmierci Azy, ten z ratownikami, który się rozbił. Zaatakował go statek matki Azy! Jest nagranie, czarna skrzynka i pilot, ratownik, oni widzieli statek… Moje mamy spoglądają na siebie porozumiewawczo. – Kiedy ostatnio spałeś? – pyta Carol. – Spałem – odpowiadam. Myślami i tak jestem daleko. Sunę przez

przestrzeń. Bo ją straciłem. Straciłem ją. Straciłem ją. – Mają Eli – mówię do Carol i sam nie poznaję własnego głosu. – Zal Quel ma Eli. MAGONIA JĄ MA. – Wiem – odpowiada. – Będzie dobrze. Pomożemy ci. Obiecuję. Pomożemy ci i wszystko będzie dobrze. Zaufaj mi. – Zadzwońcie do rodziców Azy! Oni wiedzą! Powiedzą wam! Milknę, bo Eve przełyka szloch. Zaraz potem sięga po moją kurtkę. Carol pakuje mi torbę. Sam chwytam swój plecak. Są w nim tylko papiery, ale lepiej się czuję, gdy mam go przy sobie. Potrzebuję go. Wrzucam do środka kompas. Wrzucam telefon. Chciałbym wrzucić tam samego siebie. Carol obejmuje mnie ramieniem z jednej strony, a Eve z drugiej. Schodzimy po schodach w morzu liczby pi, w wirującym oceanie przeszłości i cyfr. Jestem katastrofą. Jak to się stało? Myślałem, że nad tym panuję. Carol otwiera drzwi samochodu. Widzę, jak Eve ociera łzę z policzka, ale gdy obraca się w moją stronę, patrzy na mnie z uśmiechem. – Jesteśmy z tobą – mówi. – Panujemy nad tym, tak? Nikt nie zostawi cię z tym samego. Zawsze będziemy cię kochać. Jesteśmy przy tobie. Jedziemy. Mama trzyma mnie za rękę i zapewnia, że wszystko się ułoży. Nie czuję, żeby się układało. Pokonywałem tę trasę już milion razy, z kaszlącą i krztuszącą się Azą. Inaczej niż teraz, zazwyczaj to ja siedziałem za kierownicą. W ciągu ostatniego roku jeździłem tylko w przeciwnym kierunku. W dosłownym sensie oglądałem miasto od drugiej strony po to, by nie budzić wspomnień. Skręcamy i już go widać – biały wysoki budynek otoczony drzewami i ładnym drewnianym płotem, co sprawia, że nie kojarzy

się z tym, czym jest w istocie: szpitalem dziecięcym. Znam parę osób z oddziału Azy, ale nikogo na psychiatrycznym. Działam na zwolnionych obrotach. Jakby mój mózg zamknął się przede mną i pozostawił mnie na zewnątrz. Wszystkie te miejsca, w których przechowuję wspomnienia, wszystkie zakamarki się zatrzasnęły. Idę korytarzami i widzę tylko klamki. Czy to rzeczywistość? Naprawdę tu jesteśmy? Na wyschniętej oklapniętej trawie lądują ptaki. Jeden po drugim, sowa i orzeł, koliber, modrosójka. Coraz więcej. Ze szpitala wychodzą ludzie, zostawiam Eve i Carol i rzucam się biegiem przed siebie, biegnę co sił w nogach, potykam się, przeskakuję przez jakiś zamarznięty staw, który ma maskować szpitalną rzeczywistość. Nie mam pojęcia, dokąd biegnę, ale kieruję się wprost na duże stado ptaków lądujących pośrodku szpitalnego terenu. – POMOCY! – wołam, jakbym umiał rozmawiać z Rostrami, jakbym umiał w ogóle rozmawiać z ptakami. Patrzą na mnie, ale nic się nie dzieje. Może to nie Rostrowie. Może nikt nie jest w stanie mi pomóc. – RATUNKU!!! Nagle ktoś mnie chwyta i związuje mi nadgarstki. Podnoszę wzrok z ziemi na ptaki. Są na wysokości moich oczu. Czy to ptaki? Czy nie ptaki? Zwariowałem? Wariuję? – Wszystko dobrze – mówi Carol. – Nie bój się. Masz tylko mały… Małe co? – Atak – wyjaśnia, jakbym już wcześniej przeżył coś takiego. To zupełnie nie przypomina zapamiętywania słownika ani liczby pi. To całkowita katastrofa, ogarniająca cały świat i Azę w samym centrum. To początek końca. – Złapali Azę! Zabiją ją! Jest na statku! W więzieniu! To moja wina, moja wina, wszystko przeze mnie, niech zabiorą mnie zamiast niej… Ktoś wbija mi igłę w udo, a ja próbuję się opierać. Czuję, jak mój

umysł wymyka się z ciała, wszystko ogarnia ciemność, mięśnie wiotczeją. – Teraz zaśnie – oznajmia jakiś głos. Widzę twarz Carol, a zaraz potem jej głowa się przechyla i Carol zamienia się w sowę. Widzę Eve, jej twarz blisko mojej, zagląda mi w źrenice, i nagle staje się orłem, a potem już powieki mi opadają. Moje ciało i mózg nie współdziałają ze sobą. Oddzielam się od siebie, od wszystkiego, co ma sens. Widzę małego zielonego kolibra, jak wzbija się w powietrze, wibrujący kłębek piór, a potem ciemność zasłania mi oczy i przez moment nie ma nic więcej. Wiem, że jestem kłamcą. Chyba okłamywałem też samego siebie. Może ostatni rok był tylko pobożnym życzeniem, które w marzeniach powołałem do życia? Może pogrzeb Azy był prawdziwy i była to ostatnia prawdziwa rzecz w tym roku? Może jestem tylko facetem, który poniósł stratę? Może Magonii nie ma? Może nic z tego nie istnieje? Może nie ma żadnej podniebnej krainy. Może jestem tylko Jasonem Kerwinem, siedemnastoletnim nieudacznikiem, którego mózg w sekrecie się przestawił. To byłoby lepsze niż inna możliwość – że jestem najgorszym człowiekiem na ziemi, kimś, kto sprzedał ukochaną dziewczynę, i że wszystkie te straszne rzeczy to moja wina… Spadam i przy lądowaniu rozsypuję się na kawałki. Jestem tutaj, na ziemi, nie na niebie. Nawet nie wiem, gdzie jest niebo. I czy w ogóle istnieje niebo. I czy w ogóle ja istnieję. I czy istnieje coś poza nicością. Leżę na plecach na trawie, patrzę na ciemniejące stado ptaków przesłaniające błękit, zajmujące coraz większą połać niczym plama oleju, ruchoma fala skrzydeł. Czy nikt nie rozumie, co się dzieje? To Magonia. Wszystko tam, w górze, idzie źle.

I Aza. I Eli. I… O Boże Co ja zrobiłem?

Rozdział 13 {Aza} Moje serce zwinęło się na kształt origami, skrywającego w swoim wnętrzu to wszystko, co Jason i ja kiedykolwiek mówiliśmy sobie nawzajem, wszystkie nasze szepty. Wszystkie kłamstwa, którymi mnie raczył. Przypominam sobie każdy moment minionego roku, każdą sytuację, w której pewnie mnie oszukiwał, każdą chwilę, kiedy mówił, że mnie kocha, a w rzeczywistości miał na myśli: „Nie jestem tym, za kogo mnie bierzesz”. Myślałam, że jestem dość silna, by znieść wszystko, ale to jest ponad moje siły. Słyszę kroki w korytarzu. Opada zasłona i oślepia mnie blask jarzeniówek. Drzwi celi otwierają się tak szybko, że nie jestem w stanie zareagować. Do środka zostaje wepchnięta Heyward i drzwi się zamykają. – Nigdzie cię nie puszczą, póki ze mną nie pogadasz – mówi. – Mnie też się to nie podoba, ale będziemy tutaj tak długo, jak długo zechcą cię tu trzymać. Nie wiem, dlaczego mnie nie wykończy tu i teraz. Nie wierzę, że poza zemstą interesują ją jakiekolwiek kontakty ze mną. Myślę o życiu, które ominęło ją na Ziemi. Myślę o życiu, które spędziła w Magonii. Jej umysł jest tak samo zatruty jak mój. Wypełniony kłamstwami o słusznych wojnach, o uzasadnionej anihilacji. Zal i ja omal nie zatopiłyśmy świata. Nie jestem kapitańską córką. Jestem córką dyktatorki. Fanatyczki. Córką terrorystki. To znaczy, że moje miejsce jest tutaj. Jeśli wziąć pod uwagę cechy

dziedziczne, to nie Heyward może się okazać niebezpieczna, lecz ja. – Musisz ze mną rozmawiać – powtarza. Nie mam pewności, czy ten ucisk w gardle to zdrada, czy manipulacja. Wciąż mogę tylko szeptać. Przykładam palec do szyi. – Naprawią to – informuje mnie i daje znak do kamery, której wcześniej nie zauważyłam, umieszczonej w rogu pod sufitem. Ktoś tam mnie obserwuje. Ludzie Jasona. Szpiegują mnie. Nawet nie wiem od kiedy. Wściekłość. I rozpacz. Po chwili czuję, jak ucisk w gardle się zmniejsza. Nie na tyle, bym mogła śpiewać. Moja pieśń wciąż jest jak motyl przebity szpilką. Mogę jednak szeptać głośniej niż przedtem. – Po czyjej jesteś stronie? – Tej, która pozwala mi przeżyć. Byłam po stronie Zal, twojej matki. Ostatecznie jej plan okazał się… nierealny. A teraz? Teraz to jedno wielkie szaleństwo. Opuściłam Magonię. – Po chwili milczenia dodaje: – Chcę wrócić do domu. – Do domu? – Do życia, które było mi przeznaczone. Jej całe ciało drży przez moment. – Chcesz powiedzieć „mojego życia” – mówię. – Twojego życia. Tak, tego, które mnie ominęło. Widzę po jej twarzy, że mówi prawdę. Znam to spojrzenie. – To miejsce dla potworów – stwierdza Heyward. – Dlatego cię tu trzymają. Więżą tu stworzenia, których REJA chce użyć jako broni przeciwko swoim wrogom i przeciwko wrogom pozaziemskim. Chcesz być narzędziem w cudzych rękach? Kiedyś już byłaś w takiej sytuacji, ale wtedy zawiodłaś Zal w ostatniej chwili. Wolisz zamiast tego być wykorzystywana przez ludzi? No nie. Tego już za wiele. – Zejdź ze mnie – rzucam. – Nie było cię w tym roku na niebie. Nie wiesz, co tam się działo. To jest początek wojny. Zal uciekła z więzienia. Doprowadzi do wojny, z tobą czy bez ciebie. Próbują ją powstrzymać, ale

potrzebne im Stado. Ona też się boi, widzę to. To najdziwniejsze spostrzeżenie, jakiego dziś dokonuję. – Dlaczego? – pytam. – Dlaczego miałabyś wracać na Ziemię? Miałaś władzę. Byłaś kapitanem. – To niewolnicze królestwo – wyjaśnia. – Nawet dla Powietrznych. Myśleliśmy, że jesteśmy wolni, ale pracowaliśmy dla Magonii i nie mieliśmy możliwości ucieczki. Jeśli próbujesz odejść, wyznaczają nagrodę za twoją głowę, ścigają cię i zabijają. Ryzykowałam własne życie, przybywając tutaj, ale i tak to zrobiłam. Bo chciałam poczuć… to, co czułam… kiedy byłam tu wcześniej. Nie mogłam pozwolić na zniszczenie Ziemi i nie próbować jej ocalić. Co ona czuła? Kiedy? Gdy poznała Jasona? Gdy próbowała go zabić? Serce mi się ściska. – Nie musisz mi wierzyć – mówi. – Ale to prawda. Ty miałaś to wspaniałe życie, a w ogóle go nie doceniałaś. Miałaś przy sobie ludzi, którzy cię kochali. Czułaś się bezpiecznie. Ja nigdy czegoś takiego nie czułam. Odkąd pamiętam, uczyłam się walczyć. Teraz walka nikogo nie ominie. Nikt nie jest bezpieczny. Chyba że mi pomożesz. – Pomogę ci? – Pomożesz im – poprawia się. Podnosi wzrok na kamerę. – Nagranie. Włącza się ekran w rogu celi i widzę pokład statku, a potem zbliżenie steru. Za sterem stoi… Cofam się odruchowo, żołądek podchodzi mi do gardła, plecami ocieram się o ścianę. Nie widziałam jej od roku. Ten widok sprawia, że tracę czujność, ujawniam uczucia, serce mi kołacze, ale przecież… To moja matka. Jej ciało pokrywa więcej tatuaży, niż gdy widziałam ją ostatnio, wyrywającą się, podciąganą z lodu Svalbardu na pokład Maganwetaru, miasta tornad i sztormów. Magońskie tatuaże są częścią naszego życia, przedstawiają to, co kochamy i czego nienawidzimy, i każdy może je oglądać. Moja

matka jest przestępcą. Morderczynią. Potworem. Jej tatuaże wyraźnie to pokazują. Ma niezwykle wyraziste, jaskrawe blizny. Na nagraniu najpierw widać ją z tyłu, stojącą za sterem. Barki, plecy, a na nich moja twarz. Wszystko się we mnie buntuje przeciwko temu obrazowi. Całe moje ciało się trzęsie. Ma moją twarz wytatuowaną na skórze. Czy to miłość? Nienawiść? Prawdopodobnie i jedno, i drugie. Ja też przyczyniłam się do tego, że stała się potworem. Może już wcześniej była zła, ale po tym, jak mnie porwano, przez piętnaście lat szukała mnie po niebie i na pewno w jakiś sposób ją to zmieniło. Nie wyobrażam sobie tego i nie chcę o tym myśleć. Bez względu na to, jak do tego doszło, teraz znajdujemy się w takiej, a nie innej sytuacji. Staram się skupić na obrazach widocznych na ekranie. Obok Zal stoi Dai, który nawiguje. Jest tam też Karu, przywiązany do statku. Piszczy, walczy z więzami pętającymi mu skrzydła, wyrywa się i natychmiast wraca przyciągany sznurami. Gdy on rozpaczliwie się trzepocze, zauważam coś, co się przybliża, jakby przyciągane przez statek. Kolejny ciemny wirujący obiekt. Ostrza. Skrzydła. To coś… to nie ptaki. Nie wiem, co to jest. Zal prowadzi statek po niebie pełnym Rostrów, atakujących ją przy wtórze okrzyków bitewnych. Widzę, jak taranuje tych, którzy znaleźli się najbliżej, ale to ich nie zniechęca. Lecą prosto na nią, chociaż kule z jej statku celują w sam środek stada. Rostrowie spadają z chmur. Dech mi zapiera, czuję ich rozpacz, gdy kolejny lot zostaje przerwany, gdy słyszę trzask kości. Nie znam ich, ale ich śmierć przynosi mi ból. Widzę zbliżenie twarzy Zal, unieruchomionej na stop-klatce. Na ekranie pojawia się kolejne nagranie. Widzę chybotliwy obraz: czarne plamki, ptasiopodobne, wirującymi ruchami sunące naprzód. Lecą prosto w żagle magońskich statków, potem z ładowni wystrzeliwują płomienie i dym, marynarze się rozbiegają, wyskakują za burtę, nietopeżagle płoną… Gdy nagranie się kończy, płaczę. Już wcześniej byłam

wstrząśnięta. Przypominają mi się słowa Carol. Czy Eli zniknęła? Jeśli tak, to może być jedynie tam, w górze, z Zal. – Co Zal zrobiła z moją siostrą? Gdzie ona jest? – Twoja siostra? – Eli – tłumaczę. – Ktoś ją porwał. Na pewno Zal. Kto inny mógłby to zrobić? – Nagle zaczynam rozumieć. – Dlatego tam byłaś, tak? Dlatego jej koleżanki cię widziały. Wysłali cię po Eli? – Nie. – Heyward potrząsa głową. – Po ciebie. Przybyłam… Oni przybyli… po ciebie. Ja zmieniłam zdanie i się wycofałam. Nikt nie został wysłany po twoją siostrę. Przyjmuję to do wiadomości, przełykam ślinę i biorę się w garść. Nie mogę się rozklejać. Nie mogę dać się ponieść emocjom. Muszę być silna, nawet jeśli… Mimo wszystko. Na tym polega bycie wybrańcem. Ludzie cię wybierają. Mówią ci, że to twoje zadanie na zawsze. Nie masz wyjścia. Nie możesz odmówić. Nie możesz uciec i się ukryć. Heyward przygląda mi się, dziwnie spokojna. – Nic nie wiem o porwaniu Eli. Zal Quel była w więzieniu. Wydostała się dopiero kilka dni temu. Daiego wypuścili kilka miesięcy temu, nie wiem dlaczego ani jak. Te czarne punkty, Słowiki, tak je nazywają. To jakiś rodzaj nowej broni. Gdzie się pojawią, tam sieją śmierć. Te dziwne ptaki, te Słowiki… to właśnie je widział Karu na niebie w moje urodziny. Obrazy, które mi przysyłał, pokazywały właśnie to. Słowiki śpiewają magońską pieśń. Odtwarzam ją sobie w myślach. Owszem, jest magońska, ale nie tylko – ściśle mówiąc, to pieśń Karu, tylko w pewien sposób zniekształcona. Jak to możliwe? Pieśń każdego sercoptaka jest inna. A już śpiew Karu jest wyjątkowy. Jakim cudem one śpiewają pieśń mojego sercoptaka? Zal nie dostała tego, co chciała. To ja zniweczyłam jej plan

zatopienia Ziemi. Czego chce teraz? – Chce ciebie – oświadcza Heyward. – Jak myślisz, czemu porwała twojego ptaka? Dla zabawy? Nie może śpiewać z Karu. Chce go mieć, bo ty go chcesz. Próbuje cię zwabić. Inaczej by go zabiła. Na ekranie błysk pioruna, ciemne chmury pełne sztormorekinów. Twarz Daiego zalana deszczem, a potem twarz Zal, mokra od deszczu i krwi. I to nie jej własnej. – Skąd macie ten obraz? Jakim sposobem to widzę? – Mają w górze kamery szpiegowskie – odpowiada mi Heyward. – Oni, czyli ci, którzy dowodzą tym statkiem. Gdzie jest Eli? Gdzie ona jest? – Audio – rozkazuje Heyward. Ekrany gasną i w celi coś charczy. Głos Zal. Poznałabym go wszędzie. Przemawia do tłumu. – Magończycy! – woła. – Wasi przywódcy to kłamcy. Wasi niewolnicy się zbuntowali. Wasze dzieci głodują, a wasz śpiew jest coraz słabszy. Żywność, którą zabieracie utopnikom, jest zatruta i zabija wasze rodziny. Musimy zdobyć Maganwetar, a kiedy władze stolicy już nie będą się nam sprzeciwiać, zniszczymy utopników. Słyszę Słowiki śpiewające zbolałą, zniekształconą pieśń Karu. Słyszę te wrzaski, nawołujące do powodzi, śmierci, do deszczu kamieni. Słyszę wiwaty magońskiego tłumu. Wnętrzności się we mnie skręcają. Wróciłam do swojej rodziny na Ziemi, pozostawiając Zal i Daiego przy życiu. Może gdybym wtedy została w Magonii… – ZAL QUEL! NIECH ŻYJE! Heyward chwyta mnie za głowę i obraca tak, bym spojrzała jej w oczy. – Dla głodnych stare opowieści brzmią kusząco – mówi. – Zal ich podburza, odwołuje się do honoru i głodu, żeby namówić ich do walki przeciwko utopnikom. Służą jej śpiewacy, panuje też nad pogodą. Odsuwam się od jej dotyku. – Przysłała cię, żebyś mnie zabiła? – charczę ze złością.

Heyward wytrzymuje moje spojrzenie. – Nie. Powiedziałam ci prawdę. Opuściłam Magonię. Myślałam, że mogłabym… – Co? – Zmienić swoje życie. – Spogląda ze szczerym smutkiem. – Co ja sobie myślałam? Teraz Zal Quel jest na wolności. Nie mam do czego wracać. Moje zmęczone ciało przeszywa dreszcz. – Ktoś musi śpiewem pozbawić ją głosu – stwierdzam. – Chyba nie dam rady sama. Heyward kiwa głową. – Musimy znaleźć Stado. Moja frustracja rośnie. – Stado. Znowu to samo. Co to takiego? – Wiem tylko, że jest na tyle silne, że może ją zabić. Obserwują Zal od dawna. Stado to jedyna rzecz, której się boi. Myślałam, że wiesz więcej. Nie wiem, o czym ona mówi, i to mnie złości. Kamera pod sufitem mnie złości. Ta złość sprawia, że budzi się we mnie odrobina zdolności do śpiewu. Wydobywam z siebie dźwięki i wysoką niszczącą nutę, od której powietrze wokół nas zaczyna wirować. Czuję, jak cela powoli nagina się do moich tonów, lecz Heyward posyła mi ostrzegawcze spojrzenie. To spojrzenie mówi „czekaj”. Nie rozumiem. Wtedy rzuca się w moją stronę, odbija od podłogi i w powietrzu wykonuje obrót przez głowę, kopiąc zamaszyście. Uderza mnie stopą w gardło, co sprawia, że duszę się, krztuszę zgięta wpół, próbuję krzyczeć, ale nikt nie przychodzi mi na pomoc, nikt nie otwiera drzwi celi. Na zewnątrz są żołnierze, którzy przyglądają się, jak Heyward wykręca mi ręce i zaciska dłonie na mojej szyi. Spodziewam się, że złamie mi kark jak ptakowi, ale… To, co blokowało mi głos… to coś pękło. Usta Heyward są przy moim uchu i słyszę jej szept:

– Wynosimy się stąd. Nie pracuję dla nich. Pracuję dla samej siebie. Czuję na szyi jej dłonie, a potem w moim gardle ponownie rodzi się pieśń, która rośnie i rośnie, aż wiem, że odzyskałam ją w pełni. Heyward otwiera coś za moimi plecami i oto jestem wolna. – TERAZ! – krzyczy. Śpiewam. Moja pieśń sprawia, że ściany celi rozpadają się, szkło zamienia się w piasek, a piasek w wodę. Nagle podłoga pokrywa się lodem. Śpiewam pogmatwaną pieśń, coś, czego nie znam, co zawiera w sobie wszystkie żywioły. Nie ma ze mną Karu, a mimo to śpiewam. Kąty więzienia stają w płomieniach, ogień otacza każdego strażnika z osobna. Wyśpiewuję miękkość ścian i trzęsawisko podłóg, tak że strażnicy grzęzną po kostki i wzywają pomocy. Wraz z Heyward przeskakujemy niski murek, który wcześniej był ścianą celi, i biegniemy, a ja po drodze wyśpiewuję rozsypkę pozostałych cel. Mój śpiew jest nasycony smutkiem i złością. Nie wiem, co robię. W mojej pieśni brzmi zdrada Jasona, nieobecność Eli i Karu, poczucie uwięzienia. W mojej pieśni brzmi koszmar bycia córką mojej matki. Moje serce jest puste i ta pieśń tylko odbija się w nim echem. Dźwięki wywołują chłód w żyłach niczym podłączana kroplówka, kiedy nagle krew miesza się z solą fizjologiczną. Marynarze biegają w popłochu w pełnym uzbrojeniu, ze sprzętem do nurkowania, zasłaniając sobie uszy. Wyśpiewuję zniszczenie szyb w celach. Wyśpiewuję wielką ucieczkę z więzienia, bo chociaż nie wiem, co zrobili ci więźniowie, nie mogę pozwolić, by ich torturowano. Statek jest już cały zalany potworami, które biegają, latają, skaczą, podczas gdy ja i Heyward pędzimy po schodach na górę. Heyward krzyczy do mnie, wskazuje mi drogę, a ja wciąż śpiewam. Wybiegamy na świeże powietrze, na górny pokład.

Widzę uskrzydlonego potwora, który odlatuje w niebo, jego skrzydła obracają się i wirują, a tułów jest gładki i śliski jak u ryby. Poleciał, wystrzelił w chmury. Lampart zbudowany z dymu przetacza się w tył i wykonuje koziołka nad pokładem, zmieniając się w smugę płonącego powietrza. Dym gryzie mnie w oczy. Gwałtownie odwracam od niego głowę i widzę, jak mężczyzna z lawą w rękach rzuca stopiony głaz w żołnierzy, którzy nie mają jak się bronić. – PADNIJ! – krzyczy Heyward. Coś śmiga mi nad głową, padam na pokład. Blisko mnie. Jakiś dźwięk. Coś jak brzęczenie całego roju pszczół. Obok mnie przemyka coś ciemnego, tak niedaleko, że muska mnie po włosach. Jeden z żołnierzy obraca się, by na mnie spojrzeć, widzę jego wyraz twarzy. Przypomina twarze dzieci, które widywałam w szpitalu, tych, które dobrze wiedziały, że nie przeżyją. Pieśń staje się coraz głośniejsza. Pochodzi gdzieś spoza mnie, z zewnątrz. Żołnierze nie przestają biegać, zdzierają z siebie mundury i rzucają broń. Widzę, jak zaczynają się przewracać, jak się duszą, i ten widok przypomina mi o tym, co może zdziałać dźwięk. Może doprowadzić do zapaści płuc, jeżeli ton będzie odpowiedni. Jestem Magonką. Potrafię robić takie rzeczy, gdy zaśpiewam we właściwy sposób, ale tym razem to nie moje dzieło. To coś pochodzi spod chmur. Ptasia pieśń staje się coraz głośniejsza, coraz wyższa i mocniejsza. Wibrująca. Dźwięki nie są naturalne. Są nagrane i zmienione. To… mechaniczne dźwięki. To pieśń, którą śpiewałam z Karu, ale czymś zatruta. Zelektryzowana, przekształcona w coś nieżyjącego, pełnego kolców. ZABIJAJ, śpiewa ten głos, dobiegający od setki ptaków jednocześnie. Giń. Miażdż. Pieśń śmierci, pieśń mordu, pieśń wrzasku. Żołnierze w panice wyskakują ze statku. Heyward chwyta mnie i przesuwa na bok na moment przed tym,

jak chmura dymu osnuwa pokład w miejscu, gdzie stałam. Puszcza mnie i rusza pędem dalej. Mam biec za nią? Moja przyrodnia siostra, zaginione dziecko. Omal nie zabiła Jasona. Omal nie zabiła mnie. Lecz w tym momencie niebo atakuje nas obie. Gwałtowne szarpnięcie i przez burtę przelewają się fale o wiele wyższe niż sekundę temu. Na pokład spadają kule ognia, co chwila coś wybucha, a przecież ten statek musi być czymś napędzany. Zbiorniki z paliwem? Gdzie mogą być? Szlagszlagszlagszlag. Wyśpiewuję drogę, zamieniając wilgotne plamy na deskach – wodę i, o Boże, krew – w kamień, w małe wysepki, po których możemy biec. Wszędzie rozgrywają się drastyczne sceny. Ludzie krzyczą, giną. Na czarnych włosach Heyward pojawia się kropka czerwonego światła. Przewracam swoją niby-siostrę, żeby odsunąć ją z linii strzału. I nagle niespodzianka: widzę magońską łódź, którą wcześniej badano w laboratorium. Była tak daleko ode mnie, że nie przypuszczałam, iż jeszcze kiedyś ją zobaczę. Teraz jednak, gdy wszystkie ściany przestały istnieć, nic nie stoi na przeszkodzie, by z niej skorzystać. Łódź wciąż tu jest, unosi się nad pokładem. Chwytam krawędź niewielkiej drewnianej burty i podciągam się. Podaję Heyward rękę, by pomóc jej wdrapać się do środka. Zanim zdążę pomyśleć, już jest po wszystkim. To statek z Magonii. Tęskni do chmur. Wznosi się. Wstaję i ŚPIEWAM. Chyboczemy się niebezpiecznie, ale pieśń nas podtrzymuje. Obróciłam łódź w stronę wiatru. Trochę pamiętam, jak żeglować, reszta stopniowo mi się przypomina. Nauczyłam się tego na statku swojej matki i teraz ta wiedza okazuje się przydatna. Wznoszę się z Heyward u boku. Ostatnią rzeczą, jaką widzę, gdy wyglądam z łodzi, jest grupa żołnierzy krzyczących coś do nas z odległości trzystu metrów.

Potem trzech kilometrów. Potem trzydziestu kilometrów. Wyśpiewuję większą prędkość, mocniej popycham naszą łódkę po niebie, byle dalej od statku, dalej od tego, co Zal wysłała, by nas zaatakować. Żeby nas schwytać? Szybciej. Szybciej. Jak najdalej dam radę. Śpiewam z taką werwą, że czuję ból w płucach, aż wreszcie sapię z trudem i muszę nabrać powietrza. Znowu spoglądam w dół. Błękitna ziemia, błękitna woda, błękitne niebo. Obracam się i zaczynam poszukiwania. Jesteśmy w magońskiej łódce. To znaczy, że są na niej magońskie materiały. Tylko tego potrzebuję. Czegoś ostrego. W końcu znajduję mały gwóźdź z magońskiego metalu, wbity do połowy w deskę i dość ostry do moich celów. Zdejmuję skafander i przykładam sobie czubek gwoździa do ramienia. Mózg wrzeszczy do mnie ostrzegawczo, ale wcale mnie nie odstrasza, bo przecież wszyscy jesteśmy w ciałach, które umierają od chwili, gdy przychodzimy na świat. Tnę. To boli, ale nie trwa długo, gdyż magońska skóra schodzi łatwo. Jest jak zamek błyskawiczny, ale tak zaprojektowany, żeby żadna część ciała sama się nie odczepiła. To ciało, które na Ziemi było całowane, trzymane w objęciach i w tańcu, ciało, które służyło mi przez cały rok, w zasadzie nigdy nie było moje. Tak samo jak poprzednie, nazywane przez wszystkich Azą Ray, nigdy nie było moje. Obie skóry były udawane. Czy wszystko było udawane? Ja nie udawałam. Odsłaniam całe błękitne ramię. Przywykłam już do brązowej skóry, nie tego błyszczącego magońskiego ciała z tatuażami gwiazd, niemającego nic wspólnego z ludźmi. Porzuć to ciało, którym go kochałaś. Porzuć skórę, której dotykał. Porzuć palce, które go dotykały. Porzuć usta, które całował. Porzuć ciało, które spało przy jego ciele,

które wtulało się w jego ramiona w środku nocy, kiedy jako jedyny był w stanie cię pocieszyć po utracie domu w chmurach. Porzuć miłość. Porzuć osobę, którą byłaś, kiedy cię okłamywał. Porzuć to wszystko, Ziemię i świat w dole. Jesteś Magonką, Azo Ray. Przestań się tego wypierać. Oto, kim jesteś. Potrzebujesz tego ciała, tej siły, tej walki. Musisz znowu być prawdziwą sobą. Musisz być szczerze, w pełni tym, kim jesteś. Czas dorosnąć. Czas wrócić. Przeciągam Beth Marchon przez głowę i zsuwam z ciała. Czuję, jak ta skóra ustępuje, więź łącząca wszystko ze wszystkim słabnie. Moje magońskie włosy się rozwijają, skóra chłonie powiewy wiatru, żałobie po utracie kolejnego ludzkiego wcielenia towarzyszy nadzieja na szczęście. Kochałam go. Kochałam? O rany, czy już używam czasu przeszłego? Czy to znaczy, że w mojej klatce piersiowej pozostało to samo złamane serce? Czy ono zawsze tam będzie? Czy od tego uczucia się umiera? Przez moment jestem naga, a potem znowu wkładam kombinezon lotniczy. Carpe omnia. ELI. Właśnie dlatego to robię. Dla mojej siostry. Dla mojego serca. Rozkładam magońskie ręce, czuję magońską pieśń, moje struny głosowe wyzwalają się z ludzkich ograniczeń. W filmowej wersji mojego życia teraz byłabym jednością. Czułabym się kompletna. Podczas tego wznoszenia się do krainy, z której pochodzę, uleczyłabym pęknięcie w sercu z taką łatwością, z jaką zrzuciłam skórę. Ale tak nie jest. {Ja…} {&, &, &} Nie mogę się teraz rozkleić. Grupa zapaleńców zbudowała zegar – system ciężarków, bloków,

przekładni i nadziei – który ma podawać dokładny czas przez dziesięć tysięcy lat. Za dziesięć tysięcy lat wciąż będzie wskazywał godzinę, by ludzie mogli rejestrować chwile spędzone z tymi, których kochają. Nie wiedziałam, że czeka mnie tak niewiele szczęśliwych chwil z Jasonem. Myślałam, że zawsze będziemy razem. Nic oprócz śmierci nie mogło nas rozdzielić, a jednak oto jestem tutaj, żywa, a on jest tam, żywy… Jak najszybciej płynę z powrotem do krainy, z której pochodzę. Pozwalam sobie na płacz po tym, co straciłam. Nie obchodzi mnie, że Heyward na mnie patrzy. Nie mogę przestać. Przechylam się przez burtę łodzi, moje łzy mieszają się z kroplami deszczu.

Rozdział 14 {Jason} Żadnych obrazów, żadnych telefonów. Nie ma internetu. Jestem odłączony. Długie korytarze, pozamykane drzwi, każda sala pełna więźniów. Ludzi, którzy rozpadli się na kawałki. Ludzi, na których najbliżsi spojrzeli i stwierdzili: „Aha, już po tobie”. Chodzę na terapię grupową i powtarzam: „Nigdy nie próbowałem się zabić”. Wszyscy patrzą na mnie z pobłażaniem, jakby myśleli: „Ta, gadaj zdrów”, a ja wiercę się niespokojnie i staram się wyglądać jak ktoś, kto naprawdę nigdy nie próbował się zabić, co jest zgodne z prawdą, ale zdaję sobie sprawę, że i tak wyglądam nieodpowiednio. Jak mógłbym wyglądać inaczej? Aza, Aza, Aza. Czuję się jak przełamane drzewo. Lekarka twierdzi, że to dobre określenie, bo doznałem epizodu psychotycznego, który można uznać za przełom, ale ja wiem, że nie ma racji. Może wszyscy tak myślą, kiedy coś w ich mózgu się kiełbasi. „Nie, nie, naprawdę nic mi nie jest”. A jednocześnie wkładają buty na ręce. To mózg jest wodzirejem. Jeśli mózg zawiedzie, wszystko inne też zawodzi. – Nigdy nie próbowałem się zabić – mówi ktoś z grupy i wyjaśnia, że połknął trzy pary nożyczek wcale nie po to, żeby ze sobą skończyć, ale żeby zabić duchy, które go opętały. Patrzę na niego i bardzo mu współczuję. To, co zrobił, było znaczące, a teraz utknął tutaj, bo połykał ostre przedmioty, próbując handlować z losem. Nie sądzę, żebym ja posunął się do czegoś takiego. Ale…

Nigdy. Nie. Wiadomo. Jestem na oddziale zamkniętym pełnym ludzi, którzy są nieźle popaprani. Wszyscy tu jesteśmy popaprani. Nie mogę przestać myśleć o tym, gdzie jest Aza. W końcu nasza sytuacja nie bardzo się różni. Ona jest tam, ja tutaj, ale i tam i tu nic nie jest normalne. Może nie wszyscy to widzą. – Podobno wierzysz w obcych – mówi jakieś dziecko. A ja odpowiadam, bo momentalnie tracę głowę: – Nie, wierzę tylko w jedną obcą. – Podobno próbowałeś wysadzić swoją szkołę – mówi ktoś inny. Po raz milionowy odpowiadam: – Niech będzie, jasne. – Podobno mówiłeś, że jesteś szpiegiem. A ja na to: – Nie, nigdy tak nie mówiłem. Nigdy nie mówiłem nic takiego. Zażywam tabletki i popijam wodą, oddycham miarowo, chociaż każdy wdech przynosi ból, i mam świadomość, że jeśli nawet ona już więcej się do mnie nie odezwie, to sam będę sobie winien. Wszystko jest otoczone żółtawą mgiełką, dziwnym blaskiem. Nawet nie wiem, jakie leki mi tu dają. Szczerze mówiąc, nie obchodzi mnie to. Kim jestem, żeby orzekać, co jest prawdą? Może wszystko nią jest. Może rozpadanie się na kawałki to naturalna reakcja na to, jak wygląda świat, z każdym dniem dziwniejszy, na to, że coraz bardziej podnosi się temperatura, ludzie głodują i giną w szczelinach skalnych, w falach przypływów, padają ofiarami suszy i epidemii. To wszystko brzmi bardzo biblijnie, ale jest też bardzo rzeczywiste. Bardzo magońskie. Obserwuję pogodę, jakby to było moje zadanie. W grupie mówię z rozmysłem: – Wiem, że nie jestem odpowiedzialny za każdą okropną rzecz, jaka się kiedykolwiek zdarzyła albo zdarzy we wszechświecie.

(Szczerze mówiąc, to może być moja wina). – Wiem, że muszę sobie wybaczyć, że moja przyjaciółka zmarła. (Nie, nie muszę – ani jej śmierci za pierwszym razem, ani tego, że teraz trafiła do niewoli. Nie muszę sobie tego wybaczać). – Wierzysz, że w chmurach żyją jacyś ludzie, Jasonie? – pyta terapeutka. – Nie – odpowiadam. – W statki żeglujące po niebie? – Nie. – Wierzysz, że twoja przyjaciółka wciąż żyje? Wierzysz w obcych? – Nie, tak, nie, TAK – mówię. – TAK! TAK, WIERZĘ. CZY MOŻEMY, KURNA, PRZESTAĆ O TYM GADAĆ? Jeśli jeszcze nie zbzikowałem, to zaraz dostanę bzika. Zdaje się, że jest coraz bliżej, czymkolwiek jest ten „bzik”. Pojedyncze łóżko. Zero Magonii. Żadnych informacji z REJA. Oni tam pewnie się cieszą, że tutaj utknąłem. W niewoli. Nie stoję im na drodze, teraz, gdy już nie mają ze mnie pożytku. To nie znaczy, że moje opowieści o REJA stanowią dla nich jakieś ryzyko. Jestem tutaj, na wysypisku, a oni tam robią to, co robią. Nie ma Azy Ray Boyle. Nie ma Azy Ray Quel. Nie ma Beth Marchon. To znaczy, że nie ma Jasona Kerwina. Nie mogę przestać o tym myśleć. Wciąż jednak jestem tu, na Ziemi. Świat się skurczył i chociaż powinienem się z tego cieszyć, bo teraz mam mniej do zapamiętywania, to jednak rozglądam się po salach ze świadomością, że widziałem niebo pełne statków. Wiem również, że mogę już nigdy nie zobaczyć tego w ten sposób. Takie ma się uczucie, kiedy wyleci się za burtę świata. Powoli przyglądam się siedzącym ze mną w kręgu, wszystkim tym szajbniętym dzieciakom, które może są, a może nie są rozsądnymi uciekinierami od cywilizacji, takimi jak ja. Jesteśmy połatani i w rozsypce. Jesteśmy naszprycowani i zrozpaczeni. Patrzeliśmy w lustro i nie poznawaliśmy własnych twarzy, rozbijaliśmy samochody, pędząc na złamanie karku w środku nocy,

było nam tak smutno, że za oknami widzieliśmy jedynie morze łez. Może i jesteśmy zrozpaczeni, ale czy to kłóci się z rozsądkiem? Wszystko dokoła to jeden wielki syf, którego nie da się kontrolować. Świat jest pełen zła, bałaganu, cierpień i strachu. Kogo można winić za to, że chce się zakopać jak najgłębiej i żyć w swojej norze albo zniknąć w jaskini i nie mieć więcej do czynienia z ludźmi? Skoro ludzie potrafią tylko ranić się nawzajem? Skoro ja, kochając Azę tak mocno, jak tylko można kogoś kochać, potrafiłem jedynie ją skrzywdzić? Wydaje się całkiem rozsądne, że przebywam w tym miejscu, w zamknięciu, bo jedyne, co mogłem ofiarować osobom, które kocham, to złamane serca. Moje mamy. Aza. Eli? W dodatku cierpią chyba nie tylko ich serca. Może właśnie przez to, co robiłem, moi bliscy są porywani, przetrzymywani w niewoli, wyrywani ze swojego życia do innej rzeczywistości. A nawet grozi im śmierć. Pragnę się zapaść pod ziemię. Zżera mnie poczucie winy. Zżera mnie wstyd. Zżera mnie świadomość, że jestem zerem. Nagle rozumiem, przez co przez piętnaście lat przechodziła Aza, z czym próbowała sobie radzić, żeby normalnie żyć. Teraz to ja muszę znosić cierpienie, a wcale nie jestem cierpliwy. Jestem inwalidą, kimś nieważnym, w oryginalnym łacińskim znaczeniu tego słowa. Nikt mnie nie słucha ani mi nie wierzy. Ona spędziła tak piętnaście lat życia. Nic dziwnego, że się wściekła, kiedy próbowałem układać jej przyszłość. Kochałem ją zupełnie nie tak, jak powinienem. Wzywam pielęgniarza. – Co musiałbym zrobić, żeby stąd wyjść? – pytam. Patrzy na mnie tak, jakbym był tym, kim jestem, siedemnastoletnim pacjentem, a nie superrozwiniętą maszyną hakującą ze zdolnością do zapamiętywania wszechświata. – Na to trzeba czasu – mówi. Zapadam się w sobie, patrzę na śnieg. Biorę swoje pigułki. Popijam wodą. Patrzę na zamki w drzwiach. Wgapiam się w okna.

Szare niebo pełne życia. Przychodzą mi do głowy myśli, które nie nawiedziły mnie nigdy wcześniej. Myślę o miejscach w szpitalu, w których mógłbym się ukryć na tak długo, żeby zniknąć. Na zawsze. Już prawie zniknąłem. Ta część mnie, która jest Jasonem Kerwinem, nie istnieje bez niej.

Rozdział 15 {Aza} Mija nas samolot, odrzutowiec pasażerski z symbolem tropikalnego raju. Widzę przez szyby głowy ludzi czytających książki, oglądających filmy. Małe dziecko wygląda przez okno i nie jestem pewna, czy nie widzi naszej łódki sunącej przez błękit. Potem samolot znika i znowu zostajemy same w niebezpiecznie kiwającej się łodzi. Rok nie było mnie w Magonii i co się zmieniło? Wszystko. Nic. Wszystko. Niebo nagle staje się różowe. Czuję kompas w kieszeni. Północ. Nie mogę lecieć na północ. – Powiedz, że czeka tu na nas jakiś statek – zwracam się do Heyward. – Powiedz, że masz jakiś plan. – Nie mam – odpowiada. Jej głos brzmi chrapliwie. Dobrze znam ten dźwięk, bo tak jak Magonka nie może oddychać na Ziemi, jak ja przez większość życia, tak ona nie ma czym oddychać poza atmosferą. – Nie kłamałam, kiedy mówiłam, że się zbuntowałam. Byłam na dole sama, a teraz jestem sama w górze, do tego władze Magonii mnie poszukują. Tak samo jak ciebie. Może zauważyłaś. – Możesz oddychać? Kiwa głową. – Wystarczająco. Powietrzni ćwiczą to na wypadek, gdybyśmy zostali bez sprzętu. Teraz i tak musimy uciekać. Zaraz całe niebo zapełni się tymi, którzy nas ścigają. Nie tylko Magończykami, ale też Słowikami. Zdaje się, że ta pieśń pozwoliła nam od nich uciec, nie wiem tylko, na jak długo. Te czarne ptaki. Te… maszyny. Tak, to były one. – Widziałaś, co potrafią. Nie możemy zostać w tej łódce. Musimy znaleźć coś lepszego.

Nie jesteśmy dla nikogo żadnym przeciwnikiem. Nie mamy armat ani załogi magońskich śpiewaków wojennych. Jesteśmy tylko my i ta łódź, wystawione na pastwę żywiołów. Bez zapasów żywności. Bez niczego. – Znasz się na podniebnej nawigacji? – pytam. – Jeśli od teraz mamy być zdane na siebie, chciałabym wiedzieć, gdzie jest to „teraz”. Większość czasu na statku byłam nieprzytomna. Nawet nie wiem, ile dni minęło. – Pięć dni, od kiedy Zal uciekła. Pięć dni. Myślę o rodzicach. Szaleją z niepokoju. Na pewno. Ja, Eli… obie zniknęłyśmy? Chyba że… Co powiedział im Jason? Że odeszłam celowo? Że nie chciałam pozostać na Ziemi? I co mógł im powiedzieć o Eli? Że wyruszyła razem ze mną? Nie ma tutaj Eli. A tak bardzo chciałabym mieć ją przy sobie. Wolę nawet nie myśleć o tym, że może być z Zal i Daim. Muszę do niej dotrzeć. – Jesteśmy w Kotle, nad Atlantykiem – informuje mnie Heyward. – Dawniej Magonia tutaj rekrutowała Powietrznych. Zakłócano działanie przyrządów nawigacyjnych na samolotach i statkach w tej okolicy. W ten sposób Magonia strąciła całkiem sporo ludzi, a potem ich przejęła. Zaprogramowali ich, zrobili im pranie mózgu. Tak jak mnie, ale tamci byli dorośli. Magonia przechwytuje nie tylko niemowlęta. Ta część nieba ma w sobie coś niezwykłego. Kompasy wskazują tu północ geograficzną, a nie północ magnetyczną. Kocioł. Chodzi jej o Trójkąt Bermudzki. Wydaje się jak najbardziej naturalne, że to teren Magonii. Stąd te wszystkie legendy o statkach i samolotach znikających na tym obszarze. Że też wcześniej na to nie wpadłam. Bez chwili namysłu wyjmuję kompas z kieszeni. Chcę go wyrzucić za burtę, ale coś każe mi go otworzyć i spojrzeć na ekran. Pusty. Mój kompas nie wskazywałby prawdziwej północy. Wskazałby przeciwieństwo prawdy. Wkładam go z powrotem do kieszeni, znowu bliska rozpaczy. To mi nie pomoże.

– Teraz jest tu dużo mniejszy ruch, jeśli chodzi zarówno o Magończyków, jak i o ludzi. Od lat krążą pogłoski, że gdzieś daleko na południe stąd coś jest… stara broń, dobrze strzeżona. – Pokazuje kierunek. – Powietrzni nie zapuszczają się tak daleko w zimne rejony, ale najwyraźniej to jest tam. – Po chwili milczenia dodaje: – Możesz zgadywać trzy razy, co to jest. – Stado – mówię. – Tak myślę. A według utopników tylko to może pokonać Zal Quel, która teraz jest dużo potężniejsza, niż kiedy widziałaś ją ostatnim razem. – Nie będę szukać czegoś, co jest pogłoską – oświadczam. – Musimy znaleźć Eli. Pewnie trzymają ją na statku Zal. Zamkną ją w więzieniu i Eli ciężko to zniesie. Zal chodzi tylko o to, żeby dotrzeć do mnie. – A kiedy już ją znajdziesz, to co? Oddasz się w ręce Zal w zamian za uwolnienie siostry? Taki jest twój plan? Bo walka z Zal nie skończy się dobrze. Miała rok na to, żeby wymyślić, jak cię podejść. I dobrze ten rok wykorzystała. Kiedy ty sypiałaś ze swoim chłopakiem, ona planowała zagładę utopników… W jednej chwili cała się srożę. Nie tylko nie jest moim… On jest… Nie mogę. – Nie mów o nim. – Nie przez Jasona wróciłaś na Ziemię? Nie pasujesz tam. Teraz już to wiesz, prawda? Wzdrygam się. Nieprawda. Prawda. Moja rodzina. Mój świat. Moja siostra. Moje życie. Czy cokolwiek z tego naprawdę jest moje? Odsuwam od siebie te myśli. Powinnam skupić się na czymś innym. Na przykład na mojej matce morderczyni. – Musimy coś zrobić z Zal. – Ona nie podda się łatwo, a ty ledwie śpiewasz. Musisz ćwiczyć i odzyskać siły. Tam, na statku, udało ci się, bo byłaś zdesperowana, nie dzięki umiejętnościom. Słyszałam cię. To była pieśń paniki. Ma rację, ale co jeszcze mogę zrobić?

– Im dłużej Eli i Karu będą w rękach Zal, tym gorzej. Coś się porusza w oddali. Całe moje ciało od czubka głowy po stopy przeszywa dreszcz. Podniebny kraken, srebrzysty, lśniący, z falującymi mackami, toczy się, obraca w powietrzu. Te stworzenia są odpowiedzialne za tropikalne cyklony, jak pamiętam z mojego ostatniego spotkania z jednym z nich. Mackami mieszają powietrze i zrzucają na ziemię strugi zimna. Krakeny są rzadkie, ale gdy już się zjawiają, nawet magońskie statki usuwają się im z drogi. Nikt nie chce się znaleźć w zasięgu lodowatego wiatru, być obracanym i podrzucanym z siłą przerastającą wszelkie wyobrażenia. Teraz jednak, widząc tego krakena, myślę tylko o Jasonie i nagraniu kałamarnicy olbrzymiej. To był prezent na moje urodziny w zeszłym roku. Plik wykradziony z głębokich zasobów sieci. Kanapa w piwnicy, nasze dłonie pierwszy raz złączone. Prawie się pocałowaliśmy w tych ostatnich chwilach mojego dawnego życia. Mam wrażenie, że to było tysiąc lat temu, a przecież minął zaledwie rok. Wszystko mnie boli, całe ciało, cała dusza. Wszystko, co miałam, a właściwie wydawało mi się, że mam, zniknęło. Wszystko oprócz Magonii. Podniebne krakeny to drapieżniki. Co z tego, że są piękne – kałamarnica olbrzymia też jest piękna. Chcą tylko pożerać wszystkich, którzy są od nich słabsi, każdego, kto nie zdąży uciec. Poruszają się bezszelestnie i znienacka atakują swoje ofiary. Owijają się wokół zdobyczy i rozdzierają ją ostrymi jak brzytwy dziobami. Takich stworzeń jest na świecie co niemiara. Spoglądam na Heyward. – Czemu mi pomagasz? – pytam. – Nie chcę, żeby świat się skończył. A ty chcesz? – odpowiada zwyczajnie. Wciąga haust powietrza i kaszle dłuższą chwilę. Widać, że ten kaszel sprawia jej ból. – Myślałam, że nienawidzę utopników. Ale to Powietrzni uczyli mnie ich nienawidzić. W ubiegłym roku godzinami stałam przed twoim domem, kiedy ty byłaś tutaj, w górze. Obserwowałam twoją rodzinę, twoją siostrę i Jasona.

Uczyłam się ich. Widziałam, jak cię opłakiwali. Powietrzni nie mają rodzin. Mnie nikt nie kochał tak, jak Jason kocha ciebie… – On mnie nie kocha – przerywam jej. Patrzy na mnie, a na jej twarzy widzę smutek. – Zal kieruje się zemstą, nie logiką. Utopnicy sprowadzili śmierć na rodzinę Daiego. Dlatego on pragnie ich śmierci. Razem wypełnią misję Zal. Nawet jeśli będą musieli poświęcić własne życie. Wiatr wyje głucho, jękliwie. Nagle przypomina mi się Karu. – Karu mówił coś do mnie, zaraz po tym, jak Dai go porwał. Myślę, że chciał mi powiedzieć, czego mam szukać. „Tam, gdzie powietrze jest szalone. Tam, gdzie są dzikie ptaki”. Nie wiem, skąd mam pewność, co chciał mi przekazać Karu, ale wiem, że muszę wydostać Eli ze szponów Zal i sprowadzić ją z powrotem na Ziemię, gdzie będzie bezpieczna. A to znaczy, że muszę zapewnić bezpieczeństwo Ziemi. Nie wszystkie zagrożenia płyną z Magonii, lecz nad tymi magońskimi mogę zapanować, jeśli w ogóle mam jakąś moc. Skoro Karu kazał mi znaleźć Stado, musimy to zrobić. Heyward zgina się w kolejnym napadzie kaszlu. Jej usta zrobiły się sine. Wyobrażam sobie, jak Eli musi się czuć na tej wysokości, gdy brak jej tchu, a Zal patrzy na jej męki. Czy Zal porwała ją, żeby mnie zranić? Owszem, udało jej się. Moja siostra nie poddaje się łatwo. Nie będzie siedziała spokojnie, by zużywać jak najmniej tlenu i energii. Na pewno wrzeszczy na nich, odkąd ją porwali. Muszę ich odnaleźć, i to jak najszybciej. Wiem jednak, że Heyward ma rację. Powinnam się przygotować do walki z nimi. „Tam, gdzie powietrze jest szalone. Tam, gdzie są dzikie ptaki”. Patrzę na kompas i wybieram południe, byle dalej od wszystkiego, co związane z północą. Nucę delikatnie naszej łodzi i płyniemy, zagubione, przez Kocioł. Nie lubię prosić nikogo o pomoc.

Tym razem jednak potrzebuję pomocy.

Rozdział 16 {Jason} – Masz gościa – mówi pielęgniarka, przerywając potok moich żałosnych myśli. Idę do świetlicy, spodziewając się moich mam, które przy każdych odwiedzinach patrzą na mnie z mieszaniną miłości i winy. Nie chcę ich widzieć. Kochają mnie tak mocno, że aż mnie to przeraża. Taka miłość to duże utrudnienie, gdy jest się w tym miejscu i rozważa się koniec. Zamiast nich czeka na mnie pan Grimm. Kiedy widzieliśmy się ostatnio, przyłapał mnie na analizowaniu ptasich zgonów i wyrwało mi się przy nim „Aza”, gdy chciałem powiedzieć „Beth”. Teraz tkwię w szpitalu dla wariatów, co potwierdza przypuszczenia Grimma, że już od dawna coś jest ze mną nie tak. On chyba myśli, że to się zaczęło od uderzenia pioruna w zeszłym roku. Siadam niepewnie. Grimm patrzy na mnie, jego spojrzenie niczego nie zdradza. Nie jest to wyraz sympatii. Nie jest to żaden wyraz. – Kerwin – mówi. – Ty tutaj? No tak, stara się być zabawny. Mogę udawać normalnego. Tak normalnego jak zawsze. – A gdzie kwiaty? – odpowiadam. – Baloniki? – Mam wypchanego zwierzaka – stwierdza Grimm i wyciąga coś z torby. Kładzie to na stole między nami. Mały żółty ptak z czarnym dziobem. Powoli podnoszę wzrok. Grimm się pochyla. – Nie mam czasu na opowiadanie ci historii świata. Mogę powiedzieć tylko tyle, że wiem, że Aza Ray żyje. Zamieram.

– Co pan wie o Azie? – Wszystko. Czy on współpracuje z kimś stąd? Z lekarzami? Z kimś, kto chce udowodnić, że mój stan się pogarsza? – Aza nie żyje – mówię ostrożnie. – Zmarła rok temu. – Kerwin, jeśli chcesz nazywać zmarłym kogoś, kto wskoczył do magońskiej łódki w towarzystwie głównej agentki Powietrznych, to twoja sprawa. Ale ona w tym momencie znajduje się w Kotle i posuwa się dalej. Podrywam się z krzesła. – Uciekła? – Aza uciekła – potwierdza Grimm. – Płynie na poszukiwanie Eli. To ty nasłałeś na nią REJA, tak? Rozglądam się, by sprawdzić, czy ktoś nas nie podsłuchuje. Nikt nie słucha. Nikt nawet na nas nie patrzy. Zastanawiam się może nieco dłużej, niżbym chciał, czy Grimm jest prawdziwy. – Nie udawaj, że nie wiesz, o czym mówię. Wstąpiłeś do nich. – Szantażowali mnie – bronię się. – Myślisz, że nie jesteś winny? – WIEM, że jestem winny. – Opadam z powrotem na krzesło, zrezygnowany. – Noszę piżamę. Nie mam normalnych ciuchów. Jedyne, co wiem na pewno, to że wszystko zepsułem. – W takim razie ty musisz to naprawić – stwierdza Grimm. Bardzo powoli i bardzo niespodziewanie do mojego nafaszerowanego lekami mózgu wdziera się bardzo głupia myśl. – Jest pan Powietrznym, mam rację? Nie jest pan tylko ekscentrycznym nauczycielem angielskiego. Pracuje pan dla Magonii. Jak mogłem być taki ślepy?! – Masz zadatki na geniusza, Kerwin. Przyszło ci to kiedyś do głowy? Podciąga rękaw i pokazuje mi tatuaż trąby powietrznej na nadgarstku. Aza zawsze mówiła, że pan Grimm maskuje tatuaże korektorem do skóry. Myślała, że ukrywa coś wstydliwego, jakiś liść

marychy czy gołą babkę. Nic z tych rzeczy. – Byłem Powietrznym. Odszedłem. Teraz działam na własną rękę. Pilnowałem Azy. – Ale nie upilnował jej pan. O ile pamiętam, zmarła. Grimm patrzy na mnie z pogardą. – Obserwowałem ją przez dwa lata – wyjaśnia. – Kiedy zaczęła niedomagać, właśnie organizowałem dla niej nową skórę. Magonia dotarła do niej, zanim zdążyłem ją uratować. – Czemu w ogóle miałby pan jej „pilnować”? Co to pana obchodzi? – Są rzeczy ważniejsze od tego, co nas obchodzi – stwierdza pan Grimm. – Czasami stawką jest ratowanie świata. Mówiąc bez ogródek: jeśli masz śmiertelną broń, nawet jeżeli jej nie stworzyłeś, to robisz, co w twojej mocy, żeby nie wpadła w ręce kogoś, kto mógłby jej użyć. – Jak szlachetnie z pana strony – komentuję z sarkazmem, bo mam podejrzenia co do każdego słowa tej wypowiedzi. – A Heyward? – Teraz mi pomaga. Przyszła do mnie. Chciała wrócić na Ziemię. – Kłamała – mówię odruchowo. – Nie zmieniła się. Na pewno właśnie wiezie Azę do Zal. Jest lojalna wobec Magonii. Grimm potrząsa głową. – Sytuacja robi się coraz trudniejsza. W Magonii panuje głód i wszędzie jest niespokojnie. Wielu ludzi podaje w wątpliwość wszystko, w co dotąd wierzyło. Nie tylko Heyward. Myślę, że Eli Boyle została porwana przez kogoś innego, nie przez Magończyków. Nic nie wskazuje na to, żeby Zal ją porwała. Schwytano ją wcześnie rano tego samego dnia, kiedy REJA wywiozła Azę. Tej nocy nigdzie w pobliżu nie było żadnych burz. Prześledziłem zmiany pogodowe na całym obszarze. To znaczy, że nie zrobili tego Powietrzni ani Magonia. Oni potrzebowaliby osłony, a żadnej nie było. Coś mi świta, nie wiem, czemu tak beznadziejnie późno. Byłem tak przekonany, że Eli jest w rękach Zal, że w ogóle nie zastanawiałem się nad tym, jak do tego doszło. A przecież Eli codziennie rano ćwiczy.

Na drzewie przy cmentarzu. Na pustym polu. Patrzę na swoją piżamę. Byłem już bliski zrobienia czegoś, od czego nie byłoby odwrotu. Teraz wszystko się zmieniło. Podnoszę wzrok na Grimma. – Niech mnie pan stąd wydostanie. O trzeciej nad ranem wymykam się na korytarz i na dół, do biura. Włamuję się. Tak, umiem otworzyć zamknięty zamek – muszę zająć czymś umysł w spokojniejszych chwilach. Otwieram szafę z dokumentami, znajduję swoją historię choroby i wyciągam ją wraz z torbą zawierającą moje rzeczy. Komórka z ładowarką solarną. Kompas. Okulary do obserwowania statków. Otwieram inną szafę i znajduję swój plecak. Nienaruszony. Dobrze. Patrzę na swoją kartę. Wiele stron. Piszą tu, że pracowałem na to załamanie od lat, że żyję w wyobrażonym świecie, że bla, bla, bla, różne diagnozy, i choć niektóre z nich są trafne, Magonia to tylko Magonia. Jest też informacja, że mam kompleks wybawcy w stosunku do zmarłej Azy Ray Boyle. Ta część nie jest przyjemna do czytania. Odkładam dokumenty na miejsce. Zastępuję swoje rzeczy przedmiotami z innych przegródek: cudzym telefonem i cudzymi okularami, które odebrano komuś, by nie użył szkieł w niepożądany sposób. Mam nadzieję, że dzięki temu agenci REJA nie od razu domyślą się, gdzie jestem i że uciekłem ze sprzętem, który mi dali. Godzinę później siedzę w samochodzie Grimma. Ruszamy, jakbyśmy wybierali się na poranną kawę, a nie uciekali z zamkniętego oddziału szpitalnego, by szukać dziewczyny porwanej prawdopodobnie przez mieszkańców podniebnej krainy. Tak łatwo było uciec, zauważam ze wstydem. Jedyne, co trzymało mnie wewnątrz tego budynku, to niejasne przeczucie, że rzeczywiście powinienem tam zostać. To podejrzenie wciąż mi towarzyszy. „Kompleks wybawcy”.

Tak. Co nie znaczy, że typowy. Grimm milczy. Oglądam się do tyłu, spodziewając się ujrzeć REJA albo policję, ale na drodze nie ma nikogo. Jesteśmy sami. Przed nami czarny horyzont, a na nim błyskawice jak migające światła. Moje okulary pokazują statki na całym niebie. Otwieram plecak i wyjmuję informacje, które wyniosłem z REJA, wychodząc od nich ostatnim razem. – REJA od lat próbuje zdobyć zdjęcia Maganwetaru – mówię. – Jeszcze im się nie udało? – pyta Grimm. – Nie. I to ich wkurza jak diabli. Używają dronów szpiegowskich i kilku małych samolotów, które krążą po nietypowych trasach. Wygląda na to, że chcieliby przejąć Maganwetar. Żeby poprawić pogodę w kilku miejscach na ziemi i… – I nie zrobić tego w innych. Jeśli kontrolujesz pogodę, możesz sprowadzać susze na siebie i na swoich wrogów. – REJA chce kontrolować pogodę. Nie wiem, czego chcą od Azy, ale na pewno mają zamiar ją wykorzystać. Grimm spogląda na mnie z ukosa. – Nieźle – mówi bez entuzjazmu i przyspiesza. Widzę pole, rozległą połać pustki. Tutaj, zaraz na skraju powinno stać wielkie drzewo, czarne, z idealnie prostymi konarami, większe niż jakiekolwiek drzewo w okolicy. Nie ma go. Zjeżdżamy na pobocze i wysiadamy z samochodu. Zwykłe pole. Puste. Pogięte przez wiatr, zdeptane łodygi kukurydzy. Dziura w miejscu, gdzie rosło drzewo. Na gładkiej glinie z boku tej wyrwy widnieje jakiś ślad. Przyglądam się uważniej. Odcisk małej ludzkiej dłoni. Coś błyszczącego na ziemi. Telefon Eli, w charakterystycznej obudowie ze srebrnymi gwiazdami na granatowym tle, w takim ułożeniu, w jakim znajdowały się w chwili narodzin Eli. Prezent od Azy wykonany z moją pomocą. Grimm natychmiast się ożywił, odgarnia ziemię na krawędzi dołu, wbija kołek. Przywiązuje do niego liny.

– Co się stało? – pytam. – Łowca głów – wyjaśnia. – Jest gorzej, niż myślałem. To znaczy, że porwała Eli na zlecenie Magonii. – Kto? – Nie „kto”. Co. Mandragora. Co takiego? – Aha, mandragora. Mandragora to obdarzone zmysłami stworzenie. Korzeń. Korzeń, o którym powiadano, że potrafi krzyczeć i swoim głosem zabijać ludzi. Ludowe wierzenia. Chodzące i mówiące rośliny, pradawna magia, te rzeczy, i nawet moim zdaniem, według mnie, no tak, statki na niebie, te rzeczy. Właściwie nie mnie decydować, co jest możliwe. Już dawno powinienem się o tym przekonać. Nie mnie decydować, co jest możliwe, skoro istnieje coś takiego jak mandragora łowca głów. Stare powiedzenie Azy, ukute w momencie całkowitego niezdecydowania: „Myślenie to odrętwienie, Jasonie, trzeba wiać!”. Czy to dobra rada? Nikt tak nie twierdził. Ale to jedyna rada, jaka w tym momencie przychodzi mi do głowy. – Wszyscy tam, w górze, szukają Azy, a mandragory to łowcy najwyższej klasy, nic więc dziwnego, że jedna z nich przybyła aż tutaj – wyjaśnia Grimm. – Tylko nie przewidziały, że REJA – rzuca w moją stronę zagniewane spojrzenie – dotrze do Azy przed nimi. Podejrzewam, że nie zorientowały się, że mają nie tę siostrę. Inaczej i Aza, i Eli byłyby już w ich rękach, przeznaczone do sprzedaży Zal za jak najwyższą cenę. Wiesz, ja jestem tak samo poszukiwany jak ona. Z bycia Powietrznym się nie rezygnuje. Kto odchodzi, ten staje się zbiegiem… Coś przykuwa moją uwagę na klifie cmentarza. Coś na krawędzi. To drzewo. Nie powinno go tam być. – Panie Grimm… – mówię. On jednak też to zauważył. Jego twarz się zmienia. – UCIEKAJ! – krzyczy. – JUŻ! CHODU! Drzewo na skraju klifu znika mi z oczu. Tak po prostu.

ZNIKNĘŁO. Jakby zostało wessane albo wpadło w dziurę. Niebo zaczyna skrzeczeć i nagle całe zasnuwa się ptakami. Słyszę ich piski i trzepot skrzydeł, kiedy stoję pośrodku pola kukurydzy, a wszędzie wokół mnie spadają pióra. Na powierzchni gruntu, w miejscu pozostawionym przez wyrwane drzewo, ziemia zaczyna się marszczyć. Pole zwija się niczym dywan, przy samych moich stopach wszystko się trzęsie i przesuwa. Trzęsienie ziemi? – Uciekaj, Kerwin! – krzyczy Grimm. Trzyma linę i jakiś rodzaj latarki i nerwowo usiłuje zawiązać węzeł. Tracę równowagę. Przeskakuję koleiny, podczas gdy cały grunt pode mną się rusza, a niebo przesłaniają ptaki, które skrzeczą przeraźliwie i krążą mi nad głową. Noga wpada mi w dziurę, której – mógłbym przysiąc – wcześniej tu nie było. Szarpię za kostkę, próbując ją uwolnić, kiedy coś wyłania się z ziemi, coś o szybkich ruchach, z mnóstwem kolczastych gałęzi, co mój mózg identyfikuje jako „drzewo”, ale ja wiem, że nim nie jest. Ma ręce i nogi. Składa się z korzeni czy innych części drzew, jest blade i powyginane. To coś ma twarz. Sękatą, wykrzywioną w grymasie straszliwego ryku. Wysuwa się z ziemi, przeraźliwie zawodząc. Nie mogę wydobyć stopy. Nie mogę się ruszyć. Wciąż tkwię w miejscu, gdy Grimm zasłania mnie sobą i to coś, co nie jest drzewem i nie jest człowiekiem, chwyta go w jedną garść i unosi. Stwór ma z dziesięć metrów wysokości. Wszystko dzieje się w zwolnionym tempie. Grimm coś krzyczy, szamocze się w uścisku, a potem jego kręgosłup wydaje odgłos, którego nie powinien wydawać kręgosłup, głośny trzask, jakby dźwięk czegoś miażdżonego. Mandragora pochyla się i jej szponiasta dłoń sięga teraz po mnie. Palce pełne drzazg się zaciskają. Wrzeszczę z całych sił, płuca chcą mi wybuchnąć, w mózgu plączą się liczby, tysiące liczb, powyrywanych ze swoich miejsc, naruszających ustalony porządek,

dane… Wtedy wrzask ptaków… Wrzask ptaków… Spadające pióra… Ptaki atakują mandragorę, rzucają się na nią z góry… To coś mnie miażdży, zamienia w pulpę, moje żebra trzeszczą, ciało się wygina… Wtedy stwór podnosi wzrok na ptaki i wydaje przejmujący ryk. Wskakuje do otworu w ziemi. Ptasie wrzaski, a potem cisza. Ciemność i huk wiatru w uszach, gdy razem S P A D A M Y w głąb ziemi.

Rozdział 17 {Aza} Żeglujemy w milczeniu przez noc, coraz dalej w głąb Kotła, a potem poza jego południową granicę w kierunku równika. Nagle uświadamiam sobie, że TAK BARDZO mi tego brakowało – tego wiatru w uszach, tego ruchu statków wśród chmur i burz. Ostatni rok mojego pobytu na Ziemi uświadomił mi, dlaczego marynarze pływający po ziemskich oceanach nie chcą osiąść na stałe na lądzie, a kiedy już się na to zdecydują, po jakimś czasie znowu wypływają, choćby w domu byli bardzo szczęśliwi. Przynajmniej tak się uważa. Być może w domu nie czują się szczęśliwi. Może ktoś ich okłamuje, ktoś, komu ufali, i dlatego wszystkie historie o marynarzach przedstawiają ich poszukiwania mitycznej syreny, w której się zakochują, manata w kształcie wyobrażonej dziewczyny, jakiegoś białego wieloryba gdzieś pośrodku fal. Może nie ma po co wracać z morza, kiedy już się wypłynie. Może życie w samotności jest lepsze. A może po prostu powinnaś się trzymać z dala od miłości. Samotne wieloryby. Może tak byłoby lepiej. Może tak powinno być, jeżeli nie ma na świecie nikogo podobnego do ciebie. Nie mieć przy sobie nikogo. Gdzieś tam, w ciemnościach, śpiewać samotnie swoją pieśń. Czuję zapach pioruna. Przemierzając przestrzeń nieba, wzniecamy delikatne fale wiatru i deszczu. To jest dokładnie to samo, a zarazem o wiele piękniejsze niż przedtem. W tej małej łódce, w towarzystwie swojej niesiostry, widzę to wszystko wyraźniej, niż kiedy byłam w górze poprzednim razem. Widzę, że ławice szkwałowaleni są wszędzie, nie tylko eskortują magońskie statki, ale też żyją dziko, niezależne od nikogo. Zauważam rany na ich skórze, lecz doceniam to, że tutaj

szkwałowalenie przynajmniej są wolne. Nieprzywiązane do żadnego statku, wywołują burze nie na czyjś rozkaz, tylko dla własnej przyjemności. Powiększająca się grupa biało nakrapianych szkwałowaleni zatrzymuje się obok łódki i śpiewa do mnie. Wyciągam rękę, żeby dotknąć jednego z nich, a on się przybliża, więc przekładam nogę przez burtę i wsiadam na jego grzbiet. Myślę o swoim tacie. „Jak by to było jechać na wielorybie? Jak sterowcem. Jak łodzią podwodną. Jak pociągiem”. To jak jazda na wielorybie. Skórę ma bardziej chropawą, niż przypuszczałam – fakturą przypomina lód posypany piaskiem. Nie ma w nim nic mglistego. Wydaje się bardzo realny. JEST realny, przypominam sobie. To szkwałowaleń, a nie coś, co sobie wymyśliłam. Dotykam fałdy nad jego okiem i czuję, że jest twarda i gruba jak u dinozaura. Jazda na szkwałowaleniu nie wymaga niezwykłych umiejętności, ale trzeba mieć zaufanie do swojego wierzchowca. Heyward przygląda się nam z łodzi, jej skóra z każdą chwilą staje się bardziej sina. Ona jest człowiekiem. Ja jestem stąd. W zasadzie jesteśmy innymi gatunkami. Czy to ma znaczenie? Nie chcę patrzeć na świat w ten sposób, ale chyba powinnam zacząć. Powinnam przestać żyć w świecie utopii, przestać wyobrażać sobie, że wszyscy będą trzymać się za ręce i dzielić jedzeniem, Magończycy i ludzie będą siedzieć przy wielkim wspólnym kotle z pożywieniem. Ja sama nigdy nie byłam osobą, która z chęcią trzymałaby za ręce całe miasto. Nie każdy jest miły, życzliwy, nie o każdym można powiedzieć, że jest dobry. Może różnice mają większe znaczenie, niżbym chciała. Może moje miejsce jest wśród chmur, i TYLKO tam. Przywieram do grzbietu szkwałowalenia, a on sunie naprzód – poruszający się z gracją olbrzym, który nie dryfuje, lecz płynie. Cieszy się swoją lekkością, zimnem, tym, co robi. Śpiewa pieśń

chłodu, a ja śpiewam z nim, dźwięki wydobywające się z mojego gardła są jak sople. Część mnie dziwi się, że robimy coś takiego światu tam, w dole: że sprowadzamy śnieg, którego nikt by się nie spodziewał, do miejsca, w którym nie powinno go być. Ale jesteśmy nad oceanem. Nic się nie stanie. Taka podniebna podróż to niesamowite przeżycie – stabilność, spokój, wdzięk i moc ruchów walenia, szafirowy bezkres nieba, cały świat wokół nas i pod nami. Śpiewam wraz ze szczególnym sonarem walenia, nasze głosy mieszają się i tworzą miękką śnieżną kulę, z której białe płatki opadają na wszystko pod nami. Tylko niektóre stworzenia śpiewają. Walenie, nietoperze, ludzie, ptaki. Magończycy. Myszy – w każdym razie tak twierdzi moja mama. To wspaniałe należeć do takich śpiewaków. Powinnam być za to wdzięczna losowi. Powinnam być wdzięczna, że znalazłam się tutaj, żywa, nawet jeśli wiele innych rzeczy mi się nie podoba. Niektórzy w całym swoim życiu nie natrafiają na nikogo, kto ich rozumie. Niektórzy zawsze są samotni. Jak choćby Heyward. Ja nie byłam samotna. Mam ludzi, którzy mnie kochają. Jeśli nawet od tej pory to się zmieni, przeżyję. Nagle nachodzi mnie całkiem niechciane wspomnienie: ja i Jason razem w łóżku, on obraca się w moją stronę i kładzie rękę na tej części mojej klatki piersiowej, która wygląda jak mostek, dotyka tego miejsca w moim płucu, gdzie znajduje się wejście dla kanwra. To wspomnienie budzi we mnie smutek i złość, a jednocześnie nie wiem, co mam myśleć. Wyśpiewuję więc wraz ze szkwałowaleniem lód, który przez jakiś czas się nie roztopi. Zastanawiam się, co ludzie pod nami o tym pomyślą. Siarczysty mróz w miejscu, w którym powinno być ciepło. Widzę maleńką górę, nowo powstały twór na oceanie. Może gdybyśmy śpiewali dość mocno, moglibyśmy odwrócić to, co dzieje się na świecie. Zapobiec temu, co ludzie zrobili z klimatem. Zapobiec temu, co teraz robi Zal. Może udałoby mi się wyśpiewać równowagę, może to jest moje zadanie, nie tylko żyć, ale też

naprawiać pogodę, skoro wszyscy ją niszczą. Może to moje powołanie. Może miłość nie ma znaczenia, w każdym razie nie dla mnie. Może jest mi pisana samotność. Czy tak źle byłoby poświęcić się takiemu zajęciu? Czy to egoizm chcieć czegoś więcej? Może nie da się mieć wszystkiego. Może nikt nie zdobywa wszystkiego. Chodź, śpiewa szkwałowaleń i wiezie mnie do skrawka nieba, gdzie z początku nie rozumiem, na co patrzę. Dopiero po chwili do mnie dociera. To przedszkole. Wszędzie są małe szkwałowalonki i każdy z nich tworzy maleńkie burze. To banalne mówić, że czuję się bezpieczna wśród waleni, więc chyba jestem banalna. Słyszę brzęczenie, świergotanie, gdy te zwierzęta rozmawiają w nieznanym mi języku. Patrzę na Heyward, która cierpliwie pilotuje łódkę przez przedszkole. Jej twarz nie wyraża niczego. Kim ona jest? Co kocha? Dla czego zaryzykowałaby życie? Podejrzewam, że Heyward gdzieś po drodze mogła zakochać się w Ziemi. Albo w kimś na Ziemi. Oddalamy się od przedszkola z powrotem na otwarte niebo i przez chwilę dryfuję, starając się nie myśleć o niczym, co boli, a skupić się na tym, co właśnie zobaczyłam, i czerpać z tego siłę. Na świecie jest wiele zła, a mimo to wciąż rodzą się szkwałowalenie. To napawa optymizmem. Nagle Heyward macha do mnie, żebym wracała do łódki. Słyszę jakieś trzaski. Ni stąd, ni zowąd otaczają nas ptaki: czarne i czerwone, z olbrzymimi skrzydłami, wszystkie płoną. Niebo jest pełne dymu, a te ptaki są jak jedna wielka pochodnia. Wyglądają jak… Stado feniksów? – ŚPIEWAJ! – woła Heyward. Gdybyśmy miały żagle, już dawno stałyby w ogniu. Na nasze szkwałowalenie sypie się rozżarzony popiół, który parzy im skórę, wyśpiewują więc deszcz, zawodząc z bólu. Przekształcam dźwięki dobiegające gdzieś z nieba w nutę

mówiącą „DESZCZ” i nad naszymi głowami zaczynają się tworzyć ciężkie krople, które gaszą te żywe pochodnie. Gdy spada na nie woda, ptaki syczą i skwierczą, a ja śpiewam jeszcze mocniej. Skrzydła poruszają się tak szybko, że w zasadzie ledwie je widzę. ZAWRÓĆCIE!, śpiewają. ZOSTAWCIE TO NIEBO! Złote dzioby oraz błękitne, czerwone, pomarańczowe i czarne pióra. Pachną ogniskiem, a ich głosy przypominają trzask i syk płomieni. Heyward nas pogania, nie mogę więc im się przyjrzeć. Widzę tylko morze czerwonych płonących paszcz, rozdziawionych szeroko i ziejących ogniem, oraz rozpostartych skrzydeł. Nagle zagradzają nam drogę. Czy to Stado, którego chciała agencja? To miałoby sens. Te ptaki to groźna broń. To stado czegoś agresywnego… Nie pomogą mi jednak w pokonaniu Zal. Są dzikie. Ogniste ptaki rządzące się własnymi prawami. Śpiewam coraz mocniej i deszcz zaczyna się lać potężnymi strugami. Taka ulewa mogłaby zatopić świat, to mi przypomina ubiegły rok, wodę tworzoną z kamienia, to, jak próbowałam zaburzyć istniejący porządek. Teraz jednak śpiewam inną pieśń. Skropić, stłumić, zgasić. Koniec ognia, śpiewam. Zduszenie ognia. Opadanie dymu. Część ptaków zmienia barwę z czerwonej na pomarańczową, ale ich skrzydła wciąż płoną, tyle że słabiej. Niczym żar w piecu, gotów w każdej chwili wybuchnąć z nową siłą. Jesteście Stadem?, śpiewam do jednego z nich. ZAWRÓĆCIE!, słyszę w odpowiedzi. Spoglądam na Heyward, która w strugach deszczu z wysiłkiem popycha naszą łódkę w ciemność, krztusząc się i zachłystując powietrzem. Jeden z ptaków podlatuje do mnie tak blisko, że mógłby mnie spalić. Czuję dotyk jego skrzydła, które w pierwszej chwili muska mnie niczym jedwab, a zaraz potem wrzyna się we mnie jak rozgrzany nóż w masło. Stójcie!, woła ognisty ptak. Zawróćcie!

Odpowiadam mu okrzykiem gniewu. Ptak otwiera dziób. To smok, wężoptak w całej swej ognistej okazałości. Coś mnie do niego przyciąga. Mam ochotę przywrzeć do niego całym ciałem i tak pozostać. Wiem, że jeśli to zrobię, zginę, ale czuję, jak się pochylam, jak moja pieśń zmierza ku temu, i nagle mój śpiew staje się zupełnie inny. Nie deszcz, lecz antydeszcz. Powietrze, podmuch płomieni, nowy wiatr tworzony pieśnią, i wyśpiewuję ogień, od którego feniksy wokół nas płoną coraz mocniej. Śpiewam wraz z nimi, dodaję im sił. Chcą mojego gniewu i strachu, a ja im to daję. Wraz z pragnieniem, by zacząć wszystko od nowa, przekreślić całe siedemnaście lat. Wraz ze złamanym sercem i przerażoną duszą. Cudowne stworzenie przede mną odzywa się do mnie kruchym rozpromienionym głosem niczym dzwon światła, trzask lśniącego bata. Wdychaj. Otwiera lśniący dziób, rozpościera połyskujące skrzydła i wylewa z siebie ogień w postaci pieśni. Ta pieśń pali powietrze, płynąc do moich płuc. Wtedy do akcji wkracza Heyward. Wydaje okrzyk bojowy Powietrznych i za pomocą deszczówki próbuje ugasić ptaka, który jest przy mojej twarzy. Ten rozkłada skrzydła i na chwilę cały zamienia się w płomień, a potem blednie. Ma czarny dziób, czarne pióra, martwą pieśń. Spada jako grudka popiołu. Głośny syk przeszywa mi czaszkę. Feniksy gasną jeden po drugim, jakby były ogrodzeniem pod napięciem, w którym nastąpiło zwarcie. W ten sposób powstaje luka, w którą wpływa nasza łódka. Smugi dymu po bokach tworzą ścieżkę prowadzącą nas w przyszłość. Jeden feniks pozostał – jaskrawy ślad na niebie przed nami. Ogląda się do tyłu. Tam jest śmierć, śpiewa smętnie po magońsku. Dla waszego gatunku. Ja już czuję się na wpół martwa.

Mimo to wyśpiewuję ruch naprzód, mój głos jest strumieniem gorąca w ochłodzonych przestworzach. Ptak lśni jaskrawopomarańczowo, z dołu na pewno wygląda jak kometa. Przemyka, tworząc dymne wzory, aż w końcu dostrzegamy, co dla nas rysuje. Była tu, śpiewa feniks. Magonia tu była, siała zniszczenie. To coś przypomina odbicie na mgle. Albo fatamorganę, obraz na niebie. Przedstawia statek. Nie Aminę Pennarum. Tamten statek, jedyny statek podniebny, który NAPRAWDĘ znałam, został zniszczony i spadł u wybrzeży Svalbardu. Ten tutaj to kolejny prywatny statek, gigantyczna czarna chmura z piorunami, a jego żagle to nie nietoperze, tylko manty, które ustawiają skrzydła odpowiednio do prądów powietrza i napinają ciało. Są olbrzymie, każda wielkości dużego domu. Te manty lecą za szybko, ich skrzydła wyginają się bardziej, niż powinny, popychane wiatrem, miotane przez siły poza ich kontrolą. Heyward patrzy na chmury, obserwuje obrazy stworzone przez feniksa. Serce we mnie się zapada. Moja matka stojąca za sterem, obok Daiego. Ma na sobie nowy granatowy mundur, cały pokryty złotymi insygniami. To nowy statek. Większy i lepszy, skradziony nie wiadomo komu. Zal wygląda na silną i srogą. Zupełnie nie przypomina kobiety, którą widziałam wciąganą do więzienia rok temu, zwisającą na linie, bezradną, duszącą się, pokonaną. Nie przypomina kobiety, która kilka dni temu uciekła z więzienia. Teraz jest kapitanem okrętu wojennego i kimś więcej. Zdobyła dużą władzę. Dopiero teraz widzę, że na obrazie stworzonym przez feniksa znajduje się cały krąg statków przywiązanych do tego głównego. Zal dowodzi całą flotą. Na jej ramieniu siedzi przykuty łańcuchem Karu. Na ten widok serce mi zamiera i gardło mi się ściska, tak że ledwie oddycham. Mój sercoptak. Przywiązany już nie do masztu, lecz bezpośrednio do potwora. Całe moje ciało się buntuje, ale nie mam czasu

na rozpacz. Gdzie jest ELI? Magończycy na statku Zal mają takie same mundury jak ona. Mężczyźni o białych włosach i kobiety o ciemnych. Wszyscy wyglądają na wściekłych, a ja nie rozpoznaję nikogo z nich. Wiem tylko, że mają wielką moc. Ich głosy są wyraźnie widoczne, chociaż ich nie słychać. Na całym statku rozlegają się śpiewy, które poruszają kosmykami zwisającymi z nieba i naginają grawitację zgodnie z życzeniami śpiewaków. Widzę, jak ich pieśni rozpędzają statek, który sunie coraz szybciej, a przywiązana do niego flotylla pojawia się w moim polu widzenia i znika, zależnie od ustawienia skrzydeł manty – w jednej chwili ciemność, a w następnej tłum śpiewaków, z których każdy kształtuje jakiś element otoczenia. To, na co patrzę, wydaje się jasne. Myśleliśmy, że Zal została pokonana, a tymczasem porażka tylko ją wzmocniła. Pobyt w więzieniu przyniósł jej współczucie, wiedzę i armię. Na wprost statku mojej matki zjawia się inny statek. Magończycy na jego pokładzie – nieumundurowani – krzywiąc się z bólu, zasłaniają uszy rękami. Statek Zal podpływa do nich i odbiera im zapasy. Dla Zal to pewnie normalne, typowy sposób zaopatrywania się w żywność. W końcu moja matka jest piratką, nawet jeżeli nigdy się do tego nie przyznała. Jednak zaatakowany statek jest w opłakanym stanie, a jego załoga wygląda na oburzoną. Nietopeżagiel nie ma jednego skrzydła. Patrzę na to z bólem. Zal nie przybywa im na pomoc. Nie, ona każe im klękać. Niektórzy odmawiają. Co ona robi? Czy nie powinna walczyć z głodem? Pomagać? Jej celem jest karmienie głodnych, a nie ich zagłodzenie. Załoga mojej matki wyciąga miecze. Nie mogę patrzeć, jak zarzynają cały statek niewinnych za to, że nie chcą się podporządkować woli Zal. Zal osobiście odcina jednoskrzydłego nietopeżagla od masztu.

Gdy ten spada na pokład, natychmiast rzucają się na niego padlinożercy. W tej niezwykłej fatamorganie pojawia się błysk i obraz zaraz znika. Zupełnie jakby był to powidok czegoś, co tu się wydarzyło i teraz zostało przywołane przez pieśń feniksa. Nie potrzebuję widzieć nic więcej. Znam Zal. Marzy jej się, że gdy kiedyś spojrzy w dół, nie zobaczy żadnych świateł, nic poza wodą. Moja matka to niszczycielka, a ja… Kim ja jestem? Teraz, gdy tamten obraz już zniknął, widzę pozostawiony przez Zal wrak, tym razem prawdziwy, namacalny. Jest tutaj, wyraźne świadectwo tamtych zdarzeń. Płyniemy przez cmentarz. Szczątki statku zniszczonego przez Zal – sterczące kije i deski – kołyszą się w powietrzu. Otaczające nas szkwałowalenie zaczynają piszczeć przerażone i wtedy zauważam przywiązane do burty martwe walenie, które eskortowały napadnięty przez Zal statek. Między linami powiewa mnóstwo jaskrawych piór. Kiedy podpływamy bliżej, widzę, że to kanwry. Martwe. Wszystkie co do jednego. Pięknie upierzone szkielety. Nie widzę nikogo z załogi, jedynie wielkie dziury w pokładzie wraku. Żagle są obszarpane, maszty połamane. Słowiki, syczy feniks. Podfruwa do nas. Przybyły z Magonii. Z nią. Słowiki. Kłująca śmierć. Po chwili wrak odpływa, błyszcząca gwiazda sunąca przez noc. Wiem, czego teraz chce Zal. Wiem, że nie zależy jej na życiu. Zależy jej tylko na zniszczeniu. Nigdy nie chodziło o głód, a jeśli nawet, to niezbyt długo. Została skrzywdzona i chce się zemścić zarówno na Ziemianach, jak i Magończykach. Patrzę na Heyward i na szkwałowalenie. – Płyniemy dalej? Zamiast Heyward, odpowiada mi jeden ze szkwałowaleni. Blask zgasł, śpiewa, patrząc na jedno z okaleczonych ciał szkwałowaleni. Czuć zapach ziemi po deszczu, a nie woń rozkładu. Zapach deszczu i skał. Mimo martwych waleni, mimo martwych

kanwrów, których około setki z połamanymi karkami zalega na deskach. Pokład statku pokrywają pióra i kości. Dalej, śpiewa waleń. Jaśniejsza pieśń. Do perłowych chmur i lodu. Heyward kiwa głową. – Płyńmy dalej – mówi. – Na południe.

Rozdział 18 {Jason} Stado nietoperzy fruwa mi przy twarzy – nieprzyjemne stworzenia ze skrzydłami jak małe lotnie i drobnymi lisimi pyszczkami. Jestem… W klatce? W poruszającej się klatce. Nie widzę mandragory. Jestem niesiony w dół po stromym śliskim zboczu. Wszystko mnie boli, coś dziwnego dzieje się z moim wzrokiem. Czuję się jak po wstrząśnieniu mózgu, ale jestem cały. Przypominam sobie, że Grimm nie żyje. Nie chcę nawet myśleć o tym, co mu się stało. Dlaczego ta mandragora nie zabiła także mnie? To łowca głów, informuje mnie mózg. To znaczy, że chce mnie komuś sprzedać. To znaczy, że uważa mnie za wartościową zdobycz. Przesuwam się i miotam z jednego końca klatki na drugi. Wszędzie dokoła słyszę cienkie piski. Nagle niczym odruch wymiotny dopada mnie świadomość tego, w jaki sposób jestem transportowany. Te pręty to żebra klatki piersiowej mandragory, a ja znajduję się wewnątrz. Schody prowadzą w dół, w ciemność. Słyszę wodę szumiącą gdzieś głęboko pod nami. Schodzimy w głąb ziemi. Nie mam GPS-u. Nie mam Google’a. Nie mam Wikipedii ani map podziemia. Cały ubiegły rok spędziłem na zapamiętywaniu mapy nieba, analizowaniu konstelacji gwiazd, rysowaniu wykresów, nauce języków, ale to wszystko nie miało związku z tym, co znajduje się pod ziemią. To już zaczyna się stawać normą. Ciągle powtarza się sytuacja, w której jestem kompletnie zagubiony. Gdzieś w oddali słyszę zatrważający dźwięk, piskliwe wycie. Na górze trzeszczą i rozciągają się korzenie. Wydają odgłos, którego człowiek nie jest w stanie z siebie wydobyć, a w każdym

razie nie sądzę, żebym ja potrafił. Może Aza dałaby radę. Idziemy, a te korzenie bacznie się nam przysłuchują, analizują nasz marsz i poruszając się w piachu nad naszymi głowami, wskazują nam drogę w głąb jednego z tuneli. Gdzieś nad rzeką rozlega się długi, wibrujący wrzask. Raz widzę więcej, raz mniej, obraz się trzęsie i nie jestem pewien, w którą stronę idziemy. Mój kompas, ciągle przy mnie, wskazuje zachód, ale nie mam pojęcia, czy się nie myli. Stopniowo hałas się nasila. Słyszę inne głosy, krzyki, śpiewy. Wysokie i niskie tony, coś, co przypomina bęben. Coś, co brzmi jak wodospad. Mandragora zatrzymuje się, warczy i czuję, jak podryguje, zapuszczając korzenie. Spadamy przez piach. Suniemy jakimś tunelem, rozpierając się w dół i na boki z niesamowitą prędkością, jak te bluszcze, które owijają się wokół drzew i rozsadzają domy. Kudzu. To słowo przychodzi mi do głowy, kiedy krążymy między skałami. Gdy mogę, łapię powietrze w pustych przestrzeniach i szczelinach w wilgotnej ziemi. W końcu suniemy po śliskiej czarnej ścieżce wzdłuż strumienia, gdzie coraz silniej czuć woń spalenizny. Ściany tutaj są z pumeksu i bardzo mocno rozgrzane. Tunel, światło i jakieś dźwięki. Wrzaski już ucichły i teraz słyszę milion języków jednocześnie, wycie, gwizdy, szepty i szczekanie. Mandragora przesuwa się tunelem, powoli i pewnie. W dole widać światło. Jest jaskrawe niczym blask wulkanu, bo to JEST wulkan. Olbrzymia wydrążona przestrzeń. Z wnętrza są wypluwane wielkie zwierzęta – takie, których nie rozpoznaję – i natychmiast się pieką, a ja nie chcę na to patrzeć. Jedno z tych stworzeń wygląda na ogromnego żółwia, pieczonego w skorupie. Wszędzie są potwory, niektóre wysokie i chude, inne niskie, i wszystkie mówią jednocześnie, tworząc niezwykłą kakofonię. Na ziemi stoją kadzie z pomarańczową lawą, która bulgocze i kipi.

Widzę, jak ogromny kamienny stwór wkłada do środka ręce i nabiera trochę, po czym wlewa to sobie do gardła. Jakaś ziemna istota, potwór z lawy, który… To nie jest moja specjalność. Cherufe, tylko to przychodzi mi do głowy, coś z mitologii chilijskiej, potwór żywiący się lawą i ludźmi. Kto wie, jak taki cherufe może wyglądać. Jak ten tutaj? Miały wywoływać trzęsienia ziemi i przyczyniać się do osuwania terenu. I miały być tworem wyobraźni. Jasne. Jak wszystko. Najwyraźniej nic nie jest tworem wyobraźni. To mi przypomina park rozrywki, taki tunel strachu, w którym zza każdego rogu może coś wyskoczyć. Pełno tu kurzu – gdy tylko coś się poruszy, natychmiast wzbijają się tumany pyłu: ziemię pokrywa czarny, a ściany czerwony. Uświadamiam sobie, że powinienem się bać. Uświadamiam sobie, że mogę nie wyjść stąd cało, że mogę skończyć nad jednym z tych ognisk. Nie widzę żadnych ludzi. Wyraźnie nie ma tu miejsca dla ludzi. Jesteśmy w piecu. Nie potrafię jednak wykrzesać strachu ze swojej duszy. Nie rozumiem, dlaczego miałbym się przejmować tym, czy zginę, czy nie. Jestem tutaj, a Aza jest tam, Grimm nie żyje, a Eli? Nie mam pojęcia, gdzie jest Eli. Czuję się zupełnie oderwany od rozpaczy, jakbym doznał wstrząśnienia mózgu i nic nie było w stanie mnie już zdziwić. Tak wygląda podziemie? W porządku, tak wygląda podziemie. Są tu też inne mandragory. Widzę ich długie powyginane kończyny i dziwaczne twarze. Rozmawiają bardzo wolno, a ich głosy brzmią jak szelest drzew ocierających się gałęziami o siebie podczas burzy. Mandragory mają w pniach otwory i na wysokości „klatki piersiowej” każdej z nich widzę pręty tworzące coś w rodzaju ptasiej klatki. Jak przestrzeń w piersi Azy, tyle że u mandragor nie jest to osłonięte skórą. Mandragora wchodzi do środka kaldery, jakby to było jej miejsce. Może jest. Nagle wszyscy ustawiają się w krąg. Stwory zaczynają tupać

i wstrząsać ziemią. Jak wiele razy takie istoty poruszające się pod ziemią sprawiały, że na jej powierzchni waliły się budynki? To mi przypomina starcie w futbolu amerykańskim albo grupy kibiców na trybunach, którzy warczą i mruczą na siebie, popijając piwo. Jeśli dość dużo kibiców zaczęłoby tupać, cały stadion mógłby się zatrząść. Czy to, co dzieje się teraz, powoduje trzęsienie ziemi? A może myślę o tym wszystkim, żeby nie myśleć o TYM. Wyglądam z wnętrza klatki w mandragorze. Daleko, daleko, DALEKO nad nami widzę niebo. Ale na wprost widzę coś innego. Eli. Żywą. W klatce innej mandragory. Wygląda na zranioną. Włosy ma rozczochrane, ale twarz? Jest w niej zaciekłość, jakby Eli wszystko miała już za sobą, ale też jakby była zła. Mam nadzieję, że tak jest. Gniew jest użyteczny. Eli nie wygląda na zobojętniałą. Nie poddała się. – WYPUŚĆ MNIE! – krzyczy. – NIE JESTEM TWOIM WIĘŹNIEM! – Szarpie za pręty, które drżą, lecz nic nie wskazuje na to, żeby miały ustąpić. Jej mandragora obraca się przed zgromadzonymi i pokazuje swoją więźniarkę. – Oto transakcja! Śpiewaczka! – ogłasza mandragora, a jej głos boleśnie rani mi uszy. Mimo wszystko to głos. Nie jest to tylko dźwięk, jak choćby wiatru. Ona wypowiada słowa. – Ile podniebni zapłacą za wybraną? – odzywa się coś innego, nie mandragora, lecz wirujący kłąb dymu. – Za jej życie czy za jej tajemnice? – pyta inne stworzenie, tym razem mężczyzna, który wygląda na zbudowanego z kamieni i rozrzuca lawę. – Dość – mówi mandragora, która ma Eli. – Zapłacą, ile trzeba. Już tu lecą. Czuję napięcie mojej mandragory i czuję niepokój Eli. Rozlega się bzyczenie i wszyscy podnosimy wzrok na otwór wulkanu, przez który coś się opuszcza. To coś wygląda jak nieduży batyskaf połączony liną z czymś ponad nami, co sięga nieba. Do tego aparatu przywiązany jest ptak z ognistymi skrzydłami

i smoczym wyglądem. Zieje dymem i syczy. To feniks. Nie ma innej możliwości. Szkoda mi czasu, by się mu uważniej przyjrzeć. Jestem… pokonany. Pojazd ląduje i wychodzi z niego jakaś postać w kombinezonie do nurkowania. Widzę jej twarz ukrytą za maską. Nawet gdybym nie widział go na listach gończych rozwieszonych w REJA, na licznych zdjęciach na ścianach w kwaterze i na nagraniach, które oglądałem w sali konferencyjnej, i tak bym go rozpoznał. Aza raz wyśpiewała mi jego podobiznę, żebym go zobaczył, a czułość, z jaką to zrobiła, sprawiła mi ogromny ból. Dlatego ta twarz tak zapadła mi w pamięć. Dai. Przybył, żeby kupić Eli. Co, u diabła, mogę na to poradzić? Mandragora, która ma Eli, zaczyna otwierać klatkę w swojej piersi, żeby wyjąć dziewczynę. – Twoja więźniarka – mówi mandragora gwiżdżącym głosem. Dai kręci głową. – To jest człowiek, nie Aza Ray Quel. Nie wie, kim ona jest. Nie wie, że to siostra Azy… Milcz, Eli! Nic im nie mów. – Zabierzcie mnie do Azy! – krzyczy Eli, głucha na moje mentalne próby uciszenia jej. – Gdzie jest Aza? Gdzie moja siostra?! A niech to! Twarz Daiego się zmienia. Przez chwilę wpatruje się w Eli. Zastanawia się. – Eli Boyle? – mówi powoli. Jego głos brzmi inaczej. Wygląda na zdezorientowanego. A przy tym rozdartego. Zastanawiam się, o czym myśli. – Dobrze, nada się – oświadcza w końcu. – Wezmę ją. – Zapłata – mówi mandragora. W tym momencie Eli zauważa MNIE i znowu krzyczy. Nie winię jej. Wygląda na osobę bliską załamania. – JASON! Moja mandragora się obraca, mandragora Eli też. Dai spogląda na mnie.

– TY! – woła. Robi krok w moją stronę, a wtedy coś błyska zielenią i czerwienią, coś przemyka szybko i zaraz migają nakrapiane skrzydła, potem jaskrawoniebieskie pióra… Po chwili cała komora wulkanu wypełnia się ptakami. Krzyki, chaos i przez chwilę jestem twarzą w twarz z Eli, która mocno trzyma się prętów klatki. Do jej więzienia wpadają ptaki i od razu zmieniają postać. Kobieta sowa wbija dziób w jeden z drewnianych prętów, na co mandragora zaczyna wrzeszczeć. W całej kalderze wybuchają płomienie. Szarpię pręty swojej klatki, a wtedy podlatuje do mnie modrosójka. Zamienia się w dziewczynę z błękitnym irokezem, ubraną w pancerz podkreślający mięśnie. Na ramionach ma niebiesko-czarne pióra, a jej twarz jest nieziemsko piękna. Nie mogę zebrać myśli. Wtedy podaje mi toporek i krzyczy: – Nie stój tak, głupku! Sama przecina pozostałe pręty, podczas gdy moja mandragora piszczy przeraźliwie i się chwieje. Przez moment widzę Daiego, który robi coś ptakowi przyczepionemu do batyskafu. Moja mandragora wrzeszczy, gdy obok mnie przelatuje smuga ognia. Czuję dym, który każdego by udusił, i widzę, jak Eli zasłania sobie twarz. – Zaraz będziesz miał zwidy! – krzyczy. – Halucynacje jak ta lala. Kerwin, wstrzymaj oddech. Zataczamy się i nagle moja mandragora zaczyna się czołgać i skakać, a ja obijam się o drzewo i czuję się tak, jakbym był bity drewnianą lagą. Eli wygina się w swojej klatce, tak jak to kiedyś robiła na drzewie, podskakuje, obraca się, kopie, próbując w ten sposób wypchnąć pręty. Czuję, że ciało stworzenia, w którym jestem, trzęsie się niczym ścinane drzewo, niepewne, na którą stronę upaść. Z mandragory chlustają soki i żywica – pieką mnie, palą mi skórę. Otacza mnie wilgoć, błoto, ogień i krew.

Eli kopie w pręty swojej klatki – trzyma się ich górnej części i wbija pięty w słabsze miejsca, a jej mandragora wrzeszczy z bólu i ze złości. Dziewczyna modrosójka robi kolejny zamach toporkiem i kraty mojego więzienia ustępują. Teraz ogień jest już wszędzie. Wyskakuję, a modrosójka idzie ze mną. Wszędzie są Rostrowie, walczą z istotami z podziemia. Ptaki dziobami i pazurami atakują oczy mandragor. Eli jest o włos od wolności. Pociągam za kraty jej klatki, a ona pcha od wewnątrz. Słyszę, jak trzeszczą. Obracam głowę i widzę Daiego, który ściska w dłoniach skrzydła feniksa. Ten feniks jest olbrzymi. Dai z trudem trzyma się skrzydeł, ale patrzy mi prosto w oczy i łączy skrzydła ptaka na grzbiecie, wydając przy tym głośny krzyk. Feniks zaczyna płonąć i piszczeć przeraźliwie. W jednej chwili ta feniksowa pochodnia – meteor pomarańczowo-niebieskich płomieni – niczym błyskawica sunie przez całą jaskinię, wprost na nas. Nie mam czasu myśleć. Zasłaniam sobą Eli. Płonący ptak uderza mnie w pierś – bomba światła i iskier – nie przestając piszczeć i pluć ogniem z dzioba. Mandragora trzymająca Eli staje w płomieniach – zamienia się w węgiel, chmurę czarnego dymu, ogniste echo wykrzywionej twarzy. Powoli dociera do mnie, że i ja płonę. Eli krzyczy. Nic nie słyszę, a potem zaczynam czuć płomienie, ból… Eli obraca się do góry nogami, przywiera do prętów swojej klatki. Kopie jedną stopą, potem drugą, aż w końcu staje na rękach i w tej pozycji przebija się kopnięciem przez zwęgloną pozostałość po głowie mandragory. W ten sposób wydostaje się z niewoli. Dai ma dłonie zaplątane w pióra feniksa. Obraca się w chwili, kiedy Eli kopie go w podbródek i obala na ziemię. Potem rzuca mnie na piach i wrzeszczy: – Nie umrzesz mi tu! Obracaj się! OBRACAJ SIĘ! Prawdziwa śmierć to nie jest coś, co widzimy na filmach. Śmierdzi

jak gotowana skóra i szmata, i jeszcze jak płonący las. Nie mogę oddychać, w płucach czuję żywy ogień. To gorsze niż piorun. Gorsze niż szpital. Gorsze niż zapętlenie się w pi. Coś chwyta mnie za paski plecaka, a potem dołącza jeszcze jedno coś. Kręci mi się w głowie, ale ognia już nie ma. Unoszę się. Obracam głowę i widzę obok siebie Eli, też w pionowej pozycji, oboje zwisamy z… Ptasich szponów. Wzbijamy się i wylatujemy z wulkanu. Daleko pode mną zostają czubki drzew, budynki, pola. Przepływam przez chmurę i czuję, że drżę. Nie słyszę nic poza ptakami, które skrzeczą, piszczą, i zupełnie nie jestem w stanie myśleć. Myślenie / odrętwienie, podpowiada mi mózg i wybucha histerycznym śmiechem. Ptaki trzymają mnie za szyję, plecy, kostki, ramiona. W głowie mi huczy. Nie ma w niej już miejsca na pi, i przynajmniej to przynosi mi ulgę, chociaż nie ma tam też miejsca na logikę. – Czekajcie! – charczę. Zaczynam się opierać. – Puśćcie mnie! Zostawcie! Muszę z nim walczyć! – Jest ranny – mówi Eli dziwnie spokojnym głosem jak na kogoś, kto unosi się w powietrzu. Czuję, że oddalam się od samego siebie, oddalam się od tych głosów. – Majaczy. Próbuję łapać powietrze, w płucach mam ogień, skórę spaloną na wiór. Jest mi zimno i gorąco zarazem. Spoglądam w dół i widzę w oddali, jakiś milion kilometrów od siebie, własną stopę zwisającą w powietrzu. Zabierzcie mnie do szpitala. Zabierzcie mnie na cmentarz. Umieram. Moja przyszłość to latanie, mówi mi mózg, gdy się wznosimy. Jestem mistyfikacją, umierającym chłopakiem, któremu wyrosły skrzydła.

Rozdział 19 {Aza} Żeglujemy wiele dni. Głodujemy, marzniemy. Nie ma jedzenia, nie ma gdzie się zatrzymać, w łódce nie ma żadnych zapasów. Jesteśmy przemoczone, a wokół nas w promieniu wielu tysięcy kilometrów rozpościera się puste niebo. Żadna z nas nie powiedziała tego na głos, ale zabłądziłyśmy. Zresztą, czy w ogóle miałyśmy jakiś cel podróży? Czy przyjdzie nam tu umrzeć? Tęsknię za Jasonem. Tęsknię za Eli. Tęsknię za Karu. Tęsknię za wszystkim. Nawet za Heyward, która jest przy mnie, ale coraz bardziej milcząca, stara się jak najmniej oddychać. Dobrze znam ten rodzaj milczenia. Ma sine wargi i raz na jakiś czas wstrząsa nią chrapliwy, dychawiczny kaszel. Prawie się nie odzywa, prawie się nie porusza. Trzyma rękę na piersiach, a z jej nosa co jakiś czas wypływa strużka krwi. Choroba wysokościowa. Heyward wyraźnie boli głowa. Nie narzeka, ale widzę to po niej. Przećwiczony nieodgadniony wyraz twarzy Powietrznych zastąpiły ciemne kręgi pod oczami i zmarszczka między brwiami. Tak bardzo przypomina Azę, którą widywałam w lustrze – tę najbardziej chorą – że ledwie mogę na nią patrzeć. Wiem, jak się czuje. Wiem dokładnie, jak to jest. – Mogłybyśmy się zatrzymać – mówię. – Gdzie? – pyta Heyward. – Nie ma tu żadnego lądu, ani w górze, ani pod nami. Zaczynam się martwić. O wszystko, łącznie ze sobą. Głód pełznie mi po kręgosłupie i dociera do żołądka. Niebo dokoła jest ciemne i ciężkie, tak nieodgadnione jak zawsze – morze cieni, smug powietrza owijających się wokół naszej łodzi. W miarę jak posuwamy się na południe, robi się coraz zimniej i zaczynam myśleć, że moja wiedza geograficzna pozostawia wiele

do życzenia. Czyżbyśmy zbliżały się do Antarktydy? Chmury mają dziwne barwy, takie marmurkowe jak ostatnia kartka w niektórych książkach. Zamykam oczy i próbuję wyczuć Karu na statku Zal, ale czuję jedynie obecność tysięcy gwiazd, własną koncentrację rozproszoną po przestrzeni całego nieba oraz strach przed tym, że mój sercoptak jest obłąkany i przerażony. Karu. Co, jeżeli jest w takim stanie, w jakim znalazłam go na Aminie Pennarum: uwięziony, przetrzymywany w pułapce, zraniony, wystraszony? Albo martwy. To także jest możliwe. Drzwi w moim płucu sprawiają mi ból, jakbym wiedziała, że nikt już z tego miejsca nie zaśpiewa. Boli mnie serce. Moje magońskie tatuaże to stworzona naprędce mieszanina obrazów i na wszystkich jest Karu. Czasem to stado ptaków, ale w nim cały czas ten sam sokół, rozpostarty na moim ramieniu, wzywający pomocy, szukający mnie, próbujący zapewnić mi bezpieczeństwo. Zrozpaczona patrzę na swoje ręce i widzę, jak tatuaże Karu poruszają się w agonii, piszcząc na moim bicepsie. Co gorsza, nagle widzę Jasona, jego tatuaż formuje się wewnątrz mojej dłoni. Obok niego Eli. Mignięcie twarzy mojej siostry. Zaciskam pięść. To tylko serce i głowa nie dają mi spokoju. Smutek przejawia się na mojej skórze. To wytwór mojej wyobraźni. Nie ma w tym żadnej mocy proroczej. Jedynie uwidoczniły się moje myśli. A moje myśli są smutne i głupie. Co się stało z tamtą Azą, która potrafiła sobie wyobrażać dobre rzeczy? Przysięgam, że kiedyś istniała. Heyward znowu kaszle, jakby miała wypluć płuca. Jest z nią coraz gorzej. – Azo – szepcze. – Tak? – Jeśli tutaj umrę…

– Na pewno, na sto procent NIE umrzesz – przerywam jej. – Ale jeśli umrę… – Nie daje za wygraną. – Jeśli tak, to co? – Poddaję się. – Opowiedz mi, jakie byłoby moje życie na dole. Nie chcę, żeby mój pobyt tutaj okazał się bez sensu. Nigdy nie byłam utopnikiem. Może przynależność do Powietrznych była najlepszym, co mnie spotkało. Może to było… lepsze niż to, co przytrafiło się tobie. Popatrz, co się dzieje tam, w dole. Tam, na Ziemi, też nie jest zbyt dobrze, prawda? Nie jest tak, jak sądziłam. Myślę o swoim życiu. Myślę o tym, jak by wyglądało, gdybym nie była chora ani nie pochodziła z Magonii. Nie mogę okłamywać Heyward. – Twoje życie byłoby wspaniałe. Masz cudownych rodziców – mówię. Uśmiecha się. – Naprawdę cudownych czy tylko dobrych w tym, co robią? – Naprawdę… cudownych. Mama… Nasza mama umie śpiewać mysie pieśni – opowiadam. – Nasz tata potrafi zrobić fikołka na batucie. – Co to jest batuta? – Batut. To… takie coś, na czym się podskakuje. – Po co się to robi? – Dla zabawy. Patrzy na mnie. – Dziwne – stwierdza. – Tutaj, w górze, nie robicie nic dla zabawy? – pytam. – Mamy pracę – odpowiada. – Uczymy się walki. Uczymy się robić to dobrze. Ale się nie bawimy. Znowu kaszle, a ja czuję, że powinnam jej wyjaśnić, dlaczego Ziemia jest taka piękna, dlaczego widok zachodu słońca może sprawić, że uwierzy się w szczęście, i jakie ważne są urodziny w otoczeniu ludzi, których zna się od urodzenia. Czemu to wszystko ma znaczenie. Czemu powinno się to zachować. Czemu ludzie kochają i czemu warto być przez nich kochanym,

nawet gdy cię ranią. – Miałabyś siostrę – mówię. – Jest dzielna i twarda i zachowuje się tak, jakby uważała, że wszyscy inni powinni być tacy jak ona. Jest silna jak ty. To wasza wspólna cecha. I jest najlepszą osobą, jaką znam. Była taka od urodzenia. Urodziła się po tym, jak ty… odeszłaś. Heyward patrzy na mnie. – Chyba miło byłoby mieć siostrę. – Tak. – Czy to coś takiego jak to teraz? – Chodzi ci o to, że to jak los rozbitków w jednej łódce? – Uśmiecham się. – W zasadzie tak. Przypomina mi się wszystko, co czytałam o tratwach na morzu, o pasażerach wyrzucanych ze statków i o statkach, którym zabrakło paliwa pośrodku oceanu. Przypomina mi się Zal i jej deska śmierci. Przez chwilę myślę o gorszych sposobach umierania. Przez lata myślałam o wielu strasznych sposobach żegnania się z życiem. Nie przypuszczałam, że może ich być jeszcze więcej. Zrywa się silny wiatr. Uderza piorun. Ni stąd, ni zowąd zaczyna lać. Nad nami nie ma żadnych szkwałowaleni. W tej burzy słyszę śpiew, ale to tylko echo dobiegającego z daleka żałosnego lamentu. Nagle powietrze się zmienia, wyczuwam w nim kłucie elektryczności. Po chwili niebo zaczyna drżeć. Nawet się nie rozglądam, spięta nabieram powietrza, gotowa do śpiewu. Dźwięk, który słyszę, nie jest tym, czego się spodziewam. To przeraźliwe, piskliwe brzęczenie. Natychmiast rzucam się płasko na dno łodzi, a Heyward upada obok mnie. Przetacza się w moją stronę i w tym momencie obok nas przelatuje coś małego i ostrego. Heyward chwyta mnie i odsuwa na bok, osłaniając własnym ciałem. – Słowiki! – krzyczy. Przelatuje kolejna strzałka. Heyward się obraca, wciąż mnie osłaniając, gdy obok przelatuje kolejna… – Jesteś cała?

Nie odpowiada. Wskazuje w górę. Nad nami wisi okręt wojenny. Magoński. Statek stolica. Na pokładzie są magońscy żołnierze, a na masztach siedzą setki czarnych ptakopodobnych istot, które już nas atakowały, gdy byłyśmy na statku więzieniu. – AZO RAY I HEYWARD BOYLE! – woła głos z megafonu. – PODDAJCIE SIĘ Z ROZKAZU MAGANWETARU! Stolica. Jedyna rzecz, której Zal nienawidzi bardziej niż utopników. Statek zaczyna zrzucać liny i sznury, by nas związać, a ja czekam na dnie łodzi, szykując się do śpiewu. Jestem słaba. Nie wiem, czy wystarczy mi sił, ale muszę spróbować. Czuję Heyward obok siebie. Wydaje dźwięk bólu, lecz zaraz kuca przy mnie, gotowa do walki… Wtem rozlega się inna nuta, nie ze statku – dźwięk nieprzypominający niczego, co kiedykolwiek słyszałam. – WYNOŚCIE SIĘ STĄD! – śpiewa coś. Dziki ryk i nagle niebo jest… PEŁNE. Eksploduje śpiewem. Ptaki, może ze sto tysięcy, zjawiają się nie wiadomo skąd, plątanina skrzydeł, śpiewają jednym głosem z kimś, nadlatując ze wszystkich stron. Są niczym rój pszczół albo zasłona przecinająca nieboskłon. Są wszędzie. Znajdujemy się w samym centrum, a one krążą wokół nas jak tornado. Potem zaczynają krążyć wokół magońskiego statku. Widzę, jak statek miota się na wietrze, traci panowanie najpierw nad żaglami, a potem nad sterem. Wysoko w górze leci żuraw wyśpiewujący wysokie tony swej pieśni, a obok mały srebrzysty nietoperz, który piskliwym i groźnym głosem wyśpiewuje złość. Nietoperz śpiewa oschłe, twarde nuty, które dzwonią mi w uszach, i zaraz przyłączam się do niego, a właściwie do niej, bo to nietoperzyca, i wspólnie śpiewamy pieśń niesłyszalną dla nikogo poza Magończykami. Moje płuca pulsują, struny głosowe się napinają, a ja na przekór wszystkiemu czuję, że ta pieśń jest moja – niezwykła pieśń, która chwyta niebo za krawędzie i próbuje

je zwinąć. Już wcześniej śpiewałam z nietoperzami, w ubiegłym roku na statku Zal. Pamiętam, jak to się robi. Całe niebo błyszczy i krzyczy, i wszystko dzieje się w zwolnionym tempie. W NAPRAWDĘ zwolnionym tempie. Niebo nie porusza się w normalny sposób, zmniejsza prędkość o połowę, do dziwacznego, stłumionego rytmu. Okręt niemal natychmiast obraca się na bok, popychany pieśnią, jakby uderzył w górę lodową. Pęka na pół. Załoga wyskakuje, wpada do powietrza, ginie. Przełykam ślinę, ponieważ końcówka tej pieśni kieruje się w naszą stronę, czuję to, ten ryk, to tsunami głosu i wiatru. Heyward jest blada i spocona, jej włosy targa wiatr, gdy nasza łódka odbija echo tonącego statku. Nie mam dość tchu, by coś na to poradzić. Nawet gdybym miała, to i tak przerasta moje umiejętności. Spadamy. Lecimy poprzez atmosferę. Ściskam zimną dłoń Heyward. Ona też się mnie trzyma i jest to jakieś pocieszenie, jej omdlewające palce splecione z moimi, jej ciało przy mnie, gdy ziemia zbliża się z zatrważającą prędkością. Oto koniec naszej historii. Patrzę na twarz Heyward i czuję się tak, jakbym patrzyła w lustro. Ona patrzy na mnie i wiem, że czuje to samo, lecz z magońskiej strony; moje ciało zamienia się w nie-ciało, w spopielone dryfujące nic, w kogoś, kto przeminie niczym piana na morzu. O coś zawadzamy, uderzamy w to mocno i zsuwamy się. Pod nami wciąż jest tylko otwarta przestrzeń, ale już nie spadamy. Obracam głowę, by spojrzeć na Heyward. Patrzę na jej klatkę piersiową. Strzałka. Tkwi wbita, a wokół niej rozszerza się czerwony krąg. O nie, nie, nie. Przykładam dłoń, ale nie wyciągam strzałki. Nie wiem, co robić. To Eli i Jason znają się na udzielaniu pierwszej pomocy. Ja zawsze byłam tą osobą, której jej udzielano. Zsuwamy się po pochyłej powierzchni. Chwytam Heyward za nadgarstek i obejmuję ją drugą ręką. Nie widzę nic, czego można

się złapać. W pierwszej chwili myślę, że jesteśmy na lodzie, ale potem wyczuwam brzegi śliskich desek. Jesteśmy na… pokładzie. Wyśpiewuję przerażoną nutę, która zmraża powietrze, tylko na chwilę, i widzę zarysy… Statku. Mógłby być ze szkła, taki jest przeźroczysty. Statek widmo albo odbicie słońca. Widziane przez pryzmat. Rozmazane błyszczące krawędzie. Wydęte żagle. Na pokładzie jest jedna kabina. Wygląda jak dom ze szkła, lecz ściany mają barwę chmur. Przez ten pokład widzę wszystko aż na sam dół, do ziemi, morza, do zarysów lądu. Czuję, jak kompas brzęczy mi przy sercu, strzałka kręci się na wszystkie strony. Jesteśmy nigdzie i wszędzie jednocześnie. Jakiś starzec wychodzi przez drzwi, które są niewidoczne, z kabiny, która jest niewidoczna. On sam za to jest wyraźnie widoczny. Natychmiast odzyskuję czujność. Pochylam się nad Heyward, by ją osłonić, ale on nie atakuje. Jest mały. Szara sylwetka z rozwianymi włosami, cały wytatuowany w białe linie tworzące coś w rodzaju mapy gwiazd. Ma złote oczy. Jego skóra jest jasnoszara, barwy porannej burzy. Klatka piersiowa tego mężczyzny nie jest taka jak moja. Widzę otwarte drzwi nad płucem – wlatuje do nich żuraw i wkłada do środka pierścień. Nie jest to kanwr jak Milekt. To sercoptak, tak jak Karu. Drzwi się zamykają i starzec z żurawiem śpiewają wspólną pieśń, od której dostaję gęsiej skórki, dziwną, przeszywającą, idealnie wyważoną. Nigdy czegoś takiego nie słyszałam. Jest piękna, ale to taki śpiew, który wszystko rani, o krok od drapania paznokciami po tablicy, jeszcze po stronie chwały, lecz blisko przekroczenia granic. To on śpiewał. To jego pieśń zatopiła okręt wojenny. JAK to zrobił? Patrzy na mnie. Jego oczy są najsmutniejszą rzeczą, jaką w życiu widziałam. Wpatruje się we mnie przez chwilę, po czym potrząsa głową.

– Chyba wiecie, że to teren prywatny? – oznajmia. Jego głos jest piękny i bardzo cichy. – To moja przestrzeń. – Moja przyjaciółka jest ranna – mówię i głos mi się załamuje. Z ust Heyward wypływa strużka krwi. Jej serce bije coraz słabiej, przy każdym uderzeniu strzałka w jej ciele się porusza. – Chyba umiera. Proszę nam pomóc. – Spadłyście z tego magońskiego statku, tak? – Nie! Oni… Oni chcieli nas złapać. – Przestępcy? – Proszę, niech nam pan pomoże. Ona naprawdę jest w ciężkim stanie. Oczy Heyward się wywracają. Jeszcze nie ma napadu, ale może go mieć w każdej chwili. Podtrzymuję jej głowę od tyłu. – To utopnica – zauważa starzec. Jego głos jest pełen pogardy. – Należała do Powietrznych – wyjaśniam, a on krzywi się z niesmakiem. Intuicja podpowiada mi, żeby nie mówić mu całej prawdy. W końcu dopiero co zatopił magoński okręt wojenny. Nie jest sprzymierzeńcem Zal. – Odeszła od nich. Teraz jest zbiegiem. Dlatego nas ścigali. Proszę. Czymś ją postrzelili. Ona umiera. Nie wiem, czy ta strzałka była przeznaczona dla mnie, czy dla Heyward, czy trafiła ją pod idealnym kątem, chociaż miała tylko zranić, a nie zabić – ale stało się tak, jak się stało. Mocno ściskam dłoń Heyward. Najpierw ukradłam jej życie na Ziemi, a teraz… W klatce piersiowej mężczyzny otwierają się drugie drzwi. Wlatuje w nie inny ptak. Szczęka mi opada. Nie, nie. To tak nie działa. Nikt nie ma więcej drzwi niż jedne. Nikt nie ma więcej niż jednego kanwra… To nie ptak – dociera do mnie. Nietoperz. Maleńki srebrzysty nietoperz. Teraz śpiewają wszyscy: srebrzysty nietoperz wprawiający nuty w wibracje, żuraw wyśpiewujący grzmoty i starzec nucący basem. – Kim pan jest? – pytam.

– Czymś wymarłym – oświadcza. – Albo prawie. Ostatni z gatunku. Jego nietoperz piszczy coś bezgłośnie. Nagle zjawia się więcej ptaków – do srebrzystego nietoperza i żurawia z pomarańczowym dziobem dołączają kruk i biały sokół. Ten ostatni jest jak Karu, tylko mniejszy. Wszystkie one lądują na barkach starca. Płuca Heyward wydają taki dźwięk, jaki moje wydawały na ziemi. Czuję, jak jej serce walczy o to, by utrzymać ją przy życiu. – Proszę – mówię. – Niech nam pan pomoże. – Świat się kończy – odpowiada. – Jest coraz gorzej zamiast lepiej. Opuściłem chorą krainę, a teraz ta zaraza objęła już całe niebo. Powinnaś pozwolić jej umrzeć. Koniec wszystkiego, śpiewa starzec. Koniec pieśni. Przyłącza się do niego jego nietoperz, potem żuraw. To pieśń smutku i złości, ale ta złość jest pozbawiona nadziei, zrezygnowana. Śpiewana przez wszystkie te głosy naraz. Jeszcze nigdy nie słyszałam czegoś tak pięknego. Ani tak ponurego. Nagle, poza burtą, dostrzegam deskę, która powoli staje się widoczna. Ten chór sprawia, że powietrze wokół nas się przekształca. – Proszę – błagam szeptem. Krew Heyward plami mi dłonie. Moja siostra, nawet jeśli nią nie jest. Moja rodzina, nawet jeśli nie. – Umrze, jeżeli jej nie pomożemy. Nie wiem, co robić. Więc… Robię coś, czego nie umiem robić. Wyciągam rękę do żurawia. Chodź, śpiewam. Pomóż mi. Ptak patrzy na mnie. Ma czarne oczy, głos donośny, jedwabisty. Przechyla głowę. To niedozwolone – zwracać się do cudzego kanwra – ale nie mam wyboru. Żuraw odpowiada mi śpiewem niczym niezwykłe echo. Po chwili śpiewamy razem i chociaż żuraw nie jest mój, udaje się. Śpiewamy jak obcy sobie ludzie, którzy odkrywają, że znają te same piosenki. Robię to, w co wierzę. Nie mam czasu na decyzje, myślenie,

planowanie. Śpiewam. Przypominam sobie – a temu wspomnieniu towarzyszy wielki ból – jak pierwszy raz śpiewałam z Karu, jak pierwszy raz śpiewałam z Daim, Svilkenem, Milektem… Śpiewam: światło, zmiana, uzdrowienie. Mój głos zdaje się słabiutki, przepełniony śmiercią i strachem o Heyward. Przepełniony stratą. Jakbyśmy już to robili. A przecież nigdy dotąd nie widziałam tego żurawia. Mimo wszystko śpiew z nim to wspaniałe uczucie, dziwnie znajome. Starzec wpatruje się we mnie zdumiony. – Co robisz? – pyta. – Śpiewam. Najpierw zdaje się rozgniewany, potem zaskoczony, a potem znowu rozgniewany. – Jak się nazywasz? – Aza Ray Quel – mówię. Nie odwracam oczu, mimo że bardzo boję się o Heyward. Nie mogę sobie na to pozwolić. Heyward wydaje cichy jęk bólu, z trudem łapie powietrze, a ja wpatruję się w mężczyznę. – Kim PAN jest? – ponawiam pytanie. Tym razem odpowiada: – Jestem Stadem.

Rozdział 20 {Jason} Odzyskuję zmysły. Wszystko mnie boli, otaczają mnie pióra. Nie jest tu jasno ani ciemno. Mój mózg obija się o czaszkę. Wszystko wokół to… Szaleństwo. Wymieszane kombinacje ptakoludzi, o których myślałem, że ich rozumiem. Myślałem, że mogę ich sobie wyobrazić na podstawie opisów Azy. Znowu się myliłem. Mój mózg nie był w stanie nawet zbliżyć się do tego, co tu widzę. Ale wiem, kim są. Próbuję usiąść, lecz ktoś popycha mnie, żebym leżał. Próbuję się poruszyć, ale nie mogę. Jestem przygwożdżony. Moja klatka piersiowa jest… Jakby ją ktoś otworzył. Otaczają mnie istoty jak gdyby wyjęte z szalonych surrealistycznych malowideł. Skrzydła i twarze, nieprzypominające postaci z kreskówek ani lalek – niczego, co sobie wyobrażałem. To coś zupełnie innego. Rostrowie są groźni, anielscy, niesamowici, umięśnieni, z ostrymi jak brzytwy skrzydłami na ramionach i głowach. Wyglądają jak ze snu. Ktoś rozcina mi skórę… Ktoś rozcina mi ubranie… Patrzę. Pazury, szpony, noże… Ktoś się nade mną pochyla, rozcina mi pierś, przecina nici, rozrywa koszulę, spina klamrami, kroi, a to wszystko boli tak bardzo, że wyję. Wyję. Nic na to nie poradzę. Jakiś pazur wbija mi się w pierś i znowu cały zaczynam się palić, skóra na mnie pęka i robią się pęcherze. Przez sekundę zastanawiam się, czy coś się stanie. Czy moja pierś się rozewrze. Może siedzi tam jakiś kanwr, o którym nie miałem pojęcia. Czy jestem… mogę być Magończykiem?

Nic się jednak nie dzieje. Żaden ptak nie śpiewa w moim płucu. Nie da się wytłumaczyć magią ani obcą cywilizacją tego, jaki jestem. Nie da się wytłumaczyć tych wszystkich lat z pi. Po prostu jestem człowiekiem, który rozpadł się na kawałki, przeżywszy rozczarowanie, chociaż mógłbym przysiąc, że się tego spodziewałem. Jakaś część mnie miała jednak nadzieję. – Jesteś mocno poraniony, chłopcze, ale żyjesz. Odkąd tu przybyłeś, próbujemy oderwać twoje ubrania od skóry. Kobieta sowa. Jasna z ciemnymi plamkami, częściowo ludzka twarz, ogromne upierzone skrzydła. Teraz ją poznaję. Wiem, kto to jest. – Wedda? – chrypię. Gwałtownym ruchem rozkłada i składa skrzydła. – Jest tu Aza? – pytam. – Przybyłaś z jej powodu? Ale Aza się nie pojawia. – Dżik – zwracam się do dziewczyny modrosójki stojącej przy moim łóżku, bo teraz już wiem, kto to jest. – Dżik – potwierdza ta, która zajmuje się moimi ranami. – Trzeba było przybyć z nami, kiedy próbowałyśmy cię sprowadzić za pierwszym razem. Nie możemy się ujawniać na ziemi, tylko pod albo nad ziemią, ale to byłyśmy my. Musiałyśmy cię śledzić aż do mandragory. Nikt z nas nie chciał tego, co się potem stało. Przypominam sobie jazdę w samochodzie agentów REJA, nie wiem już, jaki czas temu, ptaki za oknem. Stado ptaków otaczające mnie, gdy wysiadłem z auta przed domem. Ptaki, które zignorowałem. Rostrowie po prostu mi się przyglądają. – Gdzie ona jest? – pytam. Resztki nadziei. – Proszę, powiedzcie, że jest tutaj. – Nie ma jej tu – mówi Dżik. – Jesteś dla niej ważny, dlatego Zal chce cię mieć. Chce też Eli. Wystawiła zlecenie na was oboje. Udało nam się dotrzeć do was przed nią. – Zaraz… Jestem zakładnikiem? Czuję skurcz w płucach i kaszlę, jakbym miał umrzeć. Na klatce

piersiowej mam gips i bandaże. Wszystko mnie boli, ale jeśli się nad tym zastanowić, to i tak jestem w lepszym stanie, niż powinienem. W zasięgu mojego wzroku zjawia się Eli. Wygląda na poobijaną, ale jest cała. Włosy ma posplatane w skomplikowane węzły. Ma na sobie taki mundur, jakie noszą Rostrowie. – Jason – mówi z ulgą. – Obudziłeś się w końcu. Nie byłam pewna, czy… Znowu dopada mnie kaszel. – … ci się poprawi. Nie pomyślałeś o oddychaniu tu, w górze? Kaszlę. – Nie próbowałem się tu dostać – odpowiadam. – Próbowałem tylko cię znaleźć. Naprawdę jesteśmy… w Magonii? Eli kiwa głową. – Już mieli mnie sprzedać Zal. Zjawiłeś się w ostatniej chwili jako dodatek do oferty. Ale tylko jedno z nas było przygotowane na tę możliwość. Eli pokazuje mi tabletkę. – Przezorny zawsze ubezpieczony. Czy to nie twoje motto, Kerwin? Gdzie twoja torba pełna wszystkiego, co może się przydać w każdej sytuacji? – Teraz jest pełna tajnych dokumentów – odpowiadam. Jakimś cudem ciągle mam przy sobie plecak. To za niego mnie podciągnęli. Nie ma w nim jednak niczego potrzebnego do udzielenia pierwszej pomocy, bo jestem głupi. – Co to za tabletka? – A jak myślisz? Podobno to ty jesteś geniuszem. – Trąca mnie łokciem, jakbyśmy siedzieli w kuchni jej rodziców, a nie znajdowali się tutaj. Nie mam pojęcia. Ten stan od jakiegoś czasu nie jest dla mnie niczym niezwykłym. Mam wrażenie, że świat wywrócił się na drugą stronę i wszystko, co wiedziałem do tej pory, okazało się całkowicie bez znaczenia. – Lek, który opracowała moja mama – oznajmia. – Ten, który cały czas pomagał Azie. Od miesięcy nosiłam przy sobie zapas, tak

na wszelki wypadek. Uznałam, że jeśli dzięki temu Magonka mogła oddychać na Ziemi, to człowiek dzięki nim będzie mógł oddychać w Magonii. A przynajmniej powinno nam to chociaż trochę pomóc. – Mysi lek – uświadamiam sobie. – Mysi lek – potwierdza Eli i wkłada mi tabletkę do ust. – Połknij. Przełykam. Nie zdziwiłoby mnie, gdyby tak smakowała mysz. – Przestań się krzywić, Kerwin – mówi Eli, jakby czytała mi w myślach. – Masz szczęście, że wzięłam trochę więcej. – Jak długo już tu jesteśmy? – pytam. – Cztery dni. Nie mogłam ci pomóc oddychać, póki nie odzyskałeś przytomności. Odruchowo wypluwałeś tabletki. Próbnie wciągam powietrze. Lek jeszcze nie zadziałał. Nadal czuję się tak, jakbym stał na szczycie góry. Coś mnie ogranicza. Chyba jestem przywiązany do łóżka. Albo… w sieci? Eli patrzy na mnie ze smutkiem. W jej oczach widzę łzy. – Nie jesteś więźniem. To dlatego, że szarpałeś bandaże. Krzyczałeś, żeby pozwolić ci umrzeć. I prawie umarłeś. Te oparzenia… Nie wiem, co to był za ogień, ale spowodował najgorsze rany. Dai próbował cię zabić. – Gdzie on jest? Czy on…? – Uciekł – odpowiada. – Nic nie mogłam zrobić. Rostrowie nas uratowali, ale on wciąż żyje. W zasadzie się paliłeś, kiedy opuszczaliśmy Ziemię. – Ale on będzie szukał Azy, on… Eli spogląda na mnie cierpliwie. – Jesteś ranny. Miałeś halucynacje. Wedda przygotowała jakąś maść. Powtarzałeś, że zasługujesz na karę, że zdradziłeś Azę. To prawda? Powiedz mi to teraz. Nie mogę o tym mówić. Nie mogę o tym mówić. Wstaję. Czuję ból rozciąganej skóry, ale przynajmniej mogę się ruszać. Nikt mnie nie zatrzymuje. Wlokę się na pokład statku, na którym jesteśmy. Właściwie to nie pokład. Znajdujemy się na wielkiej tratwie zrobionej z gałęzi. Wygląda zupełnie jak gniazdo. Wybucham gorzkim śmiechem. Gniazdo. No tak. Rostrowie.

Czym innym mieliby żeglować? Całe niebo, jak okiem sięgnąć, jest pokryte czernią. Na górnym poziomie naszego środka transportu znajdują się chmary Rostrów. Chyba setki. Obszar wokół statku także zapełnia się nimi w jednej chwili. Żaden nie jest spętany. Żaden nie ma na sobie uprzęży, smyczy ani innych więzów. Są wolni. Patrzę na Dżik i Eli. – To statki rebeliantów – wyjaśnia Dżik. – Musieliśmy zapłacić wysoką cenę. Połowa z nas nie żyje. Dai zapanował nad Słowikami i kiedy Zal Quel znalazła się na wolności, wykorzystała je do rozpoczęcia wojny. – Porzuciliśmy dawny sposób życia – mówi Wedda. – Już nie kradniemy dla Magończyków, ale tutaj jest bardzo mało żywności i więcej niebezpieczeństw, niż się spodziewaliśmy. Moi przyjaciele nie żyją. Kapitan Zal Quel grasuje po niebie i okrada statki, ale zależy jej tylko na znalezieniu Azy. O, spójrz tam… – Wystawia pazur i pokazuje część nieba, gdzie pada czarny śnieg. – To statek spalony przez moją dawną panią kapitan. Nie pierwszy. Jej Słowiki wyśpiewują katastrofę. Atakują Rostrów tak samo jak innych Magończyków. Ona zabija kanwry. Każdy, kto nie zgadza się służyć Zal, jest zabijany. Zabija kanwry wraz z ich partnerami. Rozsiewa swoje pieśni po całym niebie. – Ale gdzie jest Aza? – Wiemy tylko, że wydostała się ze statku więzienia utopników i poleciała do Kotła z Powietrzną. Od tamtej pory słuch po nich zaginął. Wszyscy ich szukają. Zal chce ją wykorzystać, reszta z nas chce ją chronić, ale ona zniknęła. Myśleliśmy, że ty będziesz wiedział coś więcej – mówi Dżik. Po tych słowach obraca się na pięcie i odchodzi. Pod jej czarnym płaszczem ciągnie się długi, niebieski, pierzasty ogon. Przenoszę wzrok na Eli. Wygląda na zawiedzioną. Mną. Powinienem wiedzieć więcej niż inni. To moje zadanie. Tym zajmowałem się całe życie. Nauką, żeby wiedzieć więcej niż ktokolwiek inny. Uczeniem się faktów, zapamiętywaniem sekretów.

Ale zostałem z niczym. – Mówiłeś, że zrobiłeś coś strasznego – Eli uparcie wraca do tematu. – Azie. Mówiłeś, że ją zdradziłeś. Co takiego zrobiłeś? Pi tańczy przy krawędziach mojego mózgu. Czuję, jak coś obija mi się o czaszkę, jakbym miał tam model Układu Słonecznego z poruszającymi się planetami. Muszę coś zrobić. Muszę to zrobić dobrze. – Pracowałem dla agencji o nazwie REJA. Agencji federalnej. Zajmują się Magonią. Byłem ich szpiegiem. – Szpiegowałeś Azę? – W jej oczach pojawia się płomień. – W zamian za jej ochronę. – Czyli to oni parkowali przed naszym domem przez cały rok. Nie myśl, że ich nie widziałam. Były trzy samochody. Udawali, że nic nie robią. Myślałam, że zatrudniłeś firmę ochroniarską i nie chcesz o tym mówić. Żałuję, że tego nie zrobiłem. Jestem idiotą. Jasne, że to zauważyła. – To ja kazałem im ją zamknąć, żeby nie poszła szukać Heyward. Myślałem, że utrzymam Zal z dala od niej, a wtedy… Twarz Eli wyraża ból i coś gorszego od zwykłego wkurzenia. – Dlaczego? – Myślałem, że uda mi się ją uratować. – Przed czym, Kerwin? – Przed jej… przeznaczeniem. – Bzdury – mówi Eli. – Nie wierzysz w przeznaczenie. Myślałeś, że powstrzymasz ją przed dokonywaniem własnych wyborów. Tych, których ty się bałeś. Ma rację, oczywiście. Ma całkowitą rację. – To nie tak, że nie chciałem, żeby była wolna. Ja tylko nie chciałem, żeby… – Cię zostawiła – kończy za mnie. – A to niskie pobudki. Ma prawo cię zostawić. To normalne w miłości. Nigdy nie byłeś zwyczajną osobą? – Bałem się. – Witamy wśród żyjących – komentuje Eli. – Wszyscy się boją.

Życie jest przerażające. Może nikt cię o tym nie poinformował. No więc? – Co ma znaczyć „no więc”? – No więc teraz to naprawisz – mówi. – To przez ciebie ta REJA… Tak się nazywają? Co za nazwa… To przez ciebie zabrali Azę. Ale ja też nie jestem bez winy. Spałam i się nie obudziłam. Usłyszałam jakiś hałas, ale nie wyszłam z łóżka. Rano zobaczyłam, że jej nie ma, okno otwarte, ślady na śniegu. I chciałam, żeby Magonia porwała także mnie. Stałam tam, na polu, krzyczałam w niebo, a wtedy zamiast Magonii porwała mnie mandragora. – Ja schrzaniłem więcej niż ty – wyznaję. – Nawet nie wiesz, jak bardzo żałuję. Bardzo, bardzo, bardzo żałuję. – To nie jest rywalizacja o to, kto bardziej zawinił. Możesz przeprosić Azę, kiedy już ją znajdziemy. Prawdopodobnie będziesz musiał to powtarzać w kółko przez kilka lat. Nieco łagodnieje, jej twarz na chwilę staje się pogodniejsza. – W gorączce powiedziałeś mi więcej niż przez dwanaście lat, kiedy to praktycznie mieszkałeś w naszym domu. Łącznie z tym, czego wolałabym nie wiedzieć. Nie interesowało mnie to, jak bardzo… lubisz, kochasz moją siostrę. Ten poziom krzyku był naprawdę epicki. Jak dla mnie, to trochę za dużo. No ale trudno. Nie możemy zmienić tego, co już zrobiliśmy. Teraz możemy tylko ją znaleźć. I jeszcze jedno: co to jest „Stado”? Ciągle powtarzałeś coś takiego. – Stado! – To słowo wypada z moich ust, nim zdążę cokolwiek pomyśleć. – Według REJA Stado to jakaś potężna broń, coś, co może pokonać Zal. Szukali tego. Chcieli, żeby Aza im pomogła. Ale ja… nie wiem, co to jest. Podejrzewam, że ona też nie wiedziała. Rostrowie trzepoczą skrzydłami, naradzają się. Towarzyszy temu mnóstwo hałasu, świergotania i śpiewu. W końcu Wedda zwraca się do nas: – Nie „co”. Kto. Stado to etologidion Zal. Jej partner. Przeznaczony dla niej tak jak… – Milknie, ale ja czuję, co chciała powiedzieć. „Tak jak Dai dla Azy. Tak jak Aza dla Daiego”. – Byłam na Aminie

Pennarum, kiedy jeszcze śpiewał z Zal. Gdy Zal została skazana przez Maganwetar, wszystko się skończyło i Stado odleciał. Myślałam, że nie żyje. Czyżby przeżył? – Aza go ściga? – Na to wygląda – mówi Dżik. Gdybym zobaczył twarz Azy, wiedziałbym, co robić, i to jest jedyna rzecz, jaką wiem na pewno w swojej obecnej sytuacji w morzu pi i ptakoludzi, na tratwie z gałęzi w podniebnym świecie. Myślę o nocy kilka miesięcy temu, gdy obudziłem się z krótkiego snu (który nie przychodził mi łatwo) z Azą w ramionach, tak ciasno zwiniętą w kulkę, że nie miała żadnych ostrych punktów, łokci, nic, tylko Azość, ten zawsze towarzyszący jej zapach, który zupełnie nie miał sensu, póki nie dowiedziałem się, kim ona jest. Zawsze pachniała jak burza. To ma sens. JEST burzą. Nikt, kto się z nią zetknął, nie powiedziałby, że jest słońcem. Jest chmurami, błyskawicami i gradem i, o rany, jedyną istotą, której pragnę. Obudziłem się wtedy z takim uczuciem, jakbym był królem świata, który na to nie zasługuje, ale jednak z tego korzysta. Jej plecy przy mojej klatce piersiowej, charakterystyczne magońskie kości ukryte pod skórą, ten dźwięk cichej pieśni głęboko w płucach. Wiedziałem, że gdzieś tam jest Karu, z którym ona śpiewa przez sen. Wtedy omal nie powiedziałem jej o REJA. Omal nie wyjawiłem jej wszystkiego. Ale nie. Obudziła się, obróciła głowę i pocałowała mnie, nawet nie otwierając oczu. Ufała mi całkowicie. A ja nie byłem godny zaufania. Chcę ją odzyskać. Chcę dostać drugą szansę. Uda mi się? Każdy ma swoją wersję nieba. Czy to była moja wersja? Prawie nic nie ma w niej sensu. Zresztą teraz już nieważne, czy to ma sens. Nieważne, czy mam jakiś plan. Nieważne, czy ona kiedyś mi wybaczy. Nie mogę pozwolić, żeby płaciła za moje błędy. Jeśli nawet już mnie nie pokocha, to też nie ma znaczenia,

w każdym razie dla ogólniejszego sensu całego świata. Są rzeczy, które i tak muszę zrobić. Ściskam kompas w ręce. Wyspa chłodu w rozgrzanej dłoni. Jakimś cudem jest nienaruszony. Otwieram go i w tym samym momencie rozlega się jakiś dźwięk, brzęczący szum dobiegający bezpośrednio z przestworzy wokół nas, wraz z pieśnią. ZNAM tę pieśń. To głos, który… – Ptak widmo! – krzyczy Wedda. Dżik podrywa się obok mnie. – NIE, SŁOWIK! – piszczy. Wygina ręce, odrzuca głowę do tyłu i nagle cała jest w piórach, jaskrawoniebieskich, czarnych i białych. Zeskakuje z pokładu i leci prosto w ciemny kształt zbliżający się do nas, jakby była czymś więcej niż ciałem i pustymi kośćmi. Przypomina mi Azę, która na nic nie zważa, Azę, która nie boi się patrzeć w najczarniejszą przyszłość. Śmierć była dla niej niczym, póki nie nadeszła. Dżik wydaje się taka sama. Nic dziwnego, że Aza ją polubiła. Dżik szydzi sobie z przeciwnika, popisuje się przed nim w powietrzu, śpiewa pieśń szczeknięć i kaszlnięć, pikuje wokół niego niczym pilot akrobata. On obraca się i kręci, lecz kiedy próbuje wykonać kolejny obrót, robi to za wolno. Połowa jego ciała się obraca, podczas gdy druga część pozostaje odsłonięta od spodu. Dżik nurkuje i szarpie dziobem jego pióra, a Wedda chwyta w szpony jego skrzydło. Dżik i Wedda wyginają ptakowi skrzydła na grzbiet i z triumfem sprowadzają go na tratwę. Upierzone stworzenie miota się, wydając stukoczący dźwięk, jak przy desperackim uderzaniu w szybę, taki dźwięk, jaki ja bym wydawał, gdybym utknął w drzwiach obrotowych i bez powodzenia próbował się wydostać. Chętnie wydałbym ten odgłos w tym momencie, bo wszystko nabiera dla mnie zupełnie nowego sensu. Tak, Jasonie, przynajmniej się czegoś dowiedziałeś.

Klękam, żeby się temu przyjrzeć. Jest lekkie. Waży może z kilogram. Jest też małe. Piętnaście centymetrów długości, rozpiętość skrzydeł kilkadziesiąt centymetrów, przy czym skrzydła są połączone przegubami i dzięki temu się zginają. To ma wyglądać przekonująco. To jest przekonujące, w każdym razie z daleka. Ma dziób i pyszczek, jest zrobione z jakiejś mieszanki metalu z plastikiem. Mam wrażenie, że pół mojego mózgu – nawet więcej niż pół – potrzebuje czasu, by zaskoczyć, ale już po chwili moje myśli wracają na właściwe tory. Nieptak patrzy na mnie swoimi nieoczami. To dron, mówiąc inaczej. Naprawdę dobry. Jeszcze nigdy nie widziałem ich z tak bliskiej odległości. Większość dronów to po prostu małe roboty ze śmigłami. Na ogół nie wyglądają jak ptaki. Ten jest szczególny. – To będzie Słowik – mówi mi Dżik, znowu w postaci dziewczyny. Wedda także zrzuca z siebie swoją ptaszość i na powrót staje się częściowo sową, częściowo kobietą, częściowo wojowniczką. – A gdzie reszta? Czy to zwiadowca? – pyta. – Wiedzą, że ja i Jason tu jesteśmy? – odzywa się Eli. – Czy dlatego ten jeden zaatakował? – Wkrótce się dowiedzą. Ten informuje pieśnią pozostałe – odpowiada jej Dżik. Albo i nie. Przecież to dron. To znaczy, że jest połączony z resztą dronów w jedną sieć. Wszystkie Słowiki wiedzą to, co ten jeden. „Wiedzą” nie jest tu terminem naukowym. Słowiki przesyłają wszystko do jednej sieci. A ta na pewno znajduje się w posiadaniu REJA. Ten Słowik koncentruje uwagę na mnie, jego gałki oczne klikają. To mnie elektryzuje. O nie! Jego skrzydła zaczynają się wyginać w moją stronę, a każde jest zakończone ostrzem. Rzucam się na niego, żeby znaleźć panel sterujący na brzuchu. Dwie sekundy później otwieram go i oglądam jego obwody. Po kolejnych dwóch sekundach rozbrajam go,

wyrywając baterie. Sprawdzam małą kamerę w kształcie kuli, która mieści się w jego wnętrznościach, i zakrywam jego szklane oko. Widziałem już nagrania z tych kamer. Wysoka rozdzielczość, która umożliwia duży rozrzut ładunku wybuchowego. Kamera pokazuje cel, a na nim mały znak X, który zapewnia, że dany obiekt rozpadnie się na drobne kawałeczki. Ostrożnie grzebię w brzuchu drona, aż znajduję maleńką, lecz skuteczną bombę, czekającą na zdetonowanie. Serce zamiera mi na sekundę, po czym wraca do zwykłego rytmu, gdy rozbrajam urządzenie. Wyłączam Słowika, który jeszcze w ostatnim podrygu wydaje z siebie piskliwy trel, brzmiący jak pieśń miłosna. Na mnie nie działa. Wyjmuję maleńki dysk z wnętrza ptaka i nie wiem, co zrobić, bo nie mam narzędzi, żeby… zrobić cokolwiek. – Zabiliśmy ich tuziny, chłopcze – mówi Dżik. – Wiemy o Słowikach więcej niż ty. Jest ich ogromne stado i są kanwrami. Dziwne z nich kanwry, ale to kanwry. – Nie mów do mnie „chłopcze” – proszę. – Jesteśmy w tym samym wieku. – Ale jesteś chłopcem. Człowiekiem. – Patrzy na mnie urzekająco niebieskimi oczami. – Słowiki kapitan Zal nie są ptakami – oświadczam. – To drony. Mają silniki, nie serca. Używają pieśni Karu, tej, którą śpiewa z Azą. – A ty skąd to wiesz? – Należą… albo należały… do REJA. Nie wiedziałem, w jaki sposób agencja robi tu zdjęcia, ale teraz już wiem. Jaki ze mnie idiota! Drony szpiegowskie w przebraniu ptaków. To, co śpiewają, pochodzi z nagrania Azy i Karu, które im dałem. Jesli chodzi o pozostałe umiejętności, nie umiem tego wyjaśnić. Nie powinny być w stanie tego robić. Zostały… przeprogramowane. Są pełne niezwykłości, czegoś więcej niż nauka, czegoś, co przypomina magię… Ta pieśń to nie jest zwyczajne nagranie. Jest

połączona z kimś żywym. Słyszałem, jak się uzupełniali podczas śpiewu. To znaczy, że ktoś śpiewa z nimi. A skoro wygląda na to, że teraz te drony należą do Zal Quel… Wiem, kto to musi być.

Rozdział 21 {Aza} Ptaki Stada wzlatują i unoszą Heyward z pokładu, po czym ostrożnie wciągają ją do kabiny. Poruszają się z wielką delikatnością. Stado śpiewa stanowczo, a towarzyszy mu mały nietoperz. Po chwili przyłącza się żuraw. Kanwry siadają na piersi Heyward. Zauważam, że powietrze się zmienia. Staje się gęstsze. Ta pieśń próbuje ją uratować. Ale ona jest człowiekiem. Nie ma serca przekrzywionego na bok, by zrobić miejsce pieśni. Widzę, że cierpi. Trzymam ją za rękę, a ona mocno zaciska palce. Otwiera oczy i wpatruje się we mnie. Kącik jej ust się unosi, a w jej spojrzeniu jest Eli, jestem ja, są nasi rodzice, jest każdy moment ubiegłego roku, tamta karetka, i już rozumiem, co chce mi powiedzieć. Mówi mi, że musi odejść. Nie mogę jej pozwolić. Nie miała szansy poznać tego, co ja poznałam. Przeżyć życia, które było przeznaczone dla niej, nie dla mnie… O Boże, moi rodzice, Eli. NIE. – Nie umrzesz – mówię. – Wrócisz ze mną! Ale ona patrzy na mnie tak, jakbym była tysiące kilometrów od niej. Jej skóra staje się coraz bledsza, ciało chłodniejsze, oczy się zapadają. – NIE! – krzyczę. Czuję, jak odchodzi. Czuję, jak odlatuje niczym ptak podrywający się znad jeziora. Jakby była wodą i wszystko w niej zwalniało, zwalniało, zamarzało… Aż nie pozostaje nic poza łagodnie pomarszczoną taflą… spokojne piękne kręgi, które się poruszają, rozszerzają i znikają. Ostatni oddech, moje palce mocno ściśnięte w jej dłoni, ona przytulona

do mnie, ja przytulona do niej, i… Czuję, że odeszła. Czuję, że wszystko ją opuściło. Sercoptak śpiewa wysoko. Stado także śpiewa, on i jego ptaki, dziwną, wibrującą pieśń. Strzałka wciąż tkwi w piersi Heyward – jaskrawoczerwona plama wokół czarnej igły. Wzięła ten cios na siebie, żeby nie trafił we mnie. Nie mam pieśni na taką okazję. Zabiły ją Słowiki. Zabiła ją Zal. Klękam, nawet o tym nie wiedząc. Ptaki śpiewają tę pieśń, pieśń żalu i rozpaczy, pieśń żałoby, wraz ze mną. Tworzą chmury wokół niej, okrywają ją białym obłokiem i widzę, że poza statkiem dzieje się to samo: wszystko spowija się peleryną smutku i bieli. Czuję na ramieniu dotyk czyjejś dłoni. To nie jest ktoś, kogo mam ochotę mieć przy sobie. Ten obcy, ten śpiewak na krawędzi nieba. Chcę mamy. Chcę Eli. Chcę… Jasona. Ale mam tylko jego. Dłoń na moim ramieniu. Martwa dziewczyna przede mną, dziewczyna, która powinna żyć. Nie mogę opanować szlochu. Płaczę po wszystkim, po wszystkich, po życiu, które jej odebrałam, nawet o tym nie wiedząc. Byłam kochana w jej życiu. To była jej rodzina. Jej dom. Ja wygrałam szesnaście lat miłości. Ona straciła wszystko. Liczne kanwry Stada siadają na moich ramionach i włosach, na nas obojgu, i śpiewają. Wszystkie oprócz tych dwóch sercoptaków, które pozostają przy ciele Heyward i wyśpiewują wysokie, słodkie tony z wibrującymi słowami. – Kaladrius i Wieczernia wyśpiewują dziewczynie przejście do krainy zmarłych – wyjaśnia Stado. Chcę, żeby ta kraina była realnym miejscem. Chcę, żeby to było coś, co wszystko naprawi. Nie. Nie bądź głupia, Azo. Umierała od chwili, gdy strzałka przebiła jej skórę. Stado spogląda

na mnie, a jego spojrzenie nie jest już tak pozbawione wyrazu jak wcześniej. Wygląda, jakby naprawdę było mu przykro. Powinno. Gdyby działał szybciej… Myślę o swojej mamie, stojącej przed domem, wpatrującej się w niebo, gdzie znajduje się jej utracona córka. Oto jesteśmy, wspólnie utracone. Tylko ja mogę się zemścić na tym, kto to zrobił. To był Słowik należący do Zal i wykonujący jej rozkazy. Wstaję i patrzę na ciało Heyward. Nieruchome jak obraz. Patrz na nią, Azo Ray, zachowaj ją w pamięci. Tę dziewczynę z jasną skórą i czarnymi włosami, dziewczynę, która jest tobą i jednocześnie twoim przeciwieństwem. Będziesz przechowywała ją w sercu, póki będziesz żyła, zapamiętaj ją więc dobrze. Jej oczy są zamknięte, jej ciało nie tak chude jak moje, gdy jeszcze byłam w skórze, która udawała, że należy do niej. Ma krągłości pod tym mundurem. Ma ludzkie kości. Zawsze była człowiekiem. A ja? Ja jestem obcą stojącą przy łożu śmierci kogoś, kim sama powinnam być. Otwieram usta i próbuję śpiewać pieśń należną Heyward Boyle. Wyśpiewuję gwiazdę, która rozjaśnia noc. Uśmierciny zamiast urodzin. Wyśpiewuję gwiazdę otoczoną błękitem i srebrem, gwiazdę, która wraz z nocą wiruje, aż staje się czarnym punktem. Wyśpiewuję gwiazdę, którą będzie można zobaczyć za tysiąc lat, i nadaję jej imię mojej siostry. Jednak moją pieśń cały czas coś zakłóca. Nie mogę się tego pozbyć. Jestem wściekła. Dlaczego musi tak być? Czemu Zal to zrobiła? Czemu Zal w ogóle istnieje? I dlaczego jest moją matką? Chcę ją odnaleźć. Chcę ją zabić. Nie chcę mieć z nią nic wspólnego, żadnej przeszłości, żadnej przyszłości. Chcę znowu być sobą, kimś, kto nie odziedziczył tego gniewu, kimś, na kogo nawet teraz Zal nie ma wpływu. Chcę sama decydować o swoim życiu. Tymczasem ona pociąga za sznurki,

nawet z drugiego końca nieba. Stado obserwuje mnie, jak śpiewam, i czuję, że on to wszystko widzi: czerwony brzeg gwiazdy, tę nutę w moim głosie, która brzmi jak ostry nóż i której nie potrafię się pozbyć. Rano owijam Heyward w żagiel i Stado zanosi ją na skraj statku. Chmury w tym miejscu są rzadkie. Słońce nigdy nie zachodzi. Tylko okrąża niebo. Wszystko wygląda jak z masy perłowej, jakbyśmy byli na dnie morza, o którego istnieniu nie miałam pojęcia. Nie spałam. Kanwry Stada są ze mną, na moich ramionach, i dodają mi otuchy, lecz to nie wystarcza. Myślałam, że jestem w stanie wyobrazić sobie wszystkie scenariusze. Myślałam, że tylko ja jedna umieram. Przypominam sobie te lata, kiedy moi rodzice i Eli, i Jason patrzyli, jak odchodzę, i ten dzień, kiedy odeszłam, i dopiero teraz wiem, jak bardzo to było dla nich bolesne. Wiem, że oni wszyscy w ciągu ubiegłego roku próbowali na nowo poskładać swoje serca z tych porozbijanych kawałków. A ja ich jeszcze raniłam. Wiem, że Jason… Sama ta myśl wystarcza, by ścisnęło mi się gardło. I to ze złości i smutku jednocześnie. Że Jason zrobił to, co zrobił, bo nie mógł znieść tego uczucia, którego doświadczam w tej chwili. Nie zniósłby, gdybym znowu umarła. Ptaki śpiewają rytualną pieśń. Pieprzyć rytuały. One wcale nie poprawiają sytuacji. Wykonujemy je, bo próbujemy oswoić to, co nam doskwiera, żeby dało się żyć w takiej rzeczywistości. Ale może, kiedy się odchodzi, to wszystko traci znaczenie. Może po prostu wylatuje się ze swojej skóry, bez trosk, które wcześniej trzeba było dźwigać. Może po prostu wchodzi się w ciemność. Może. Myślałam, że wiem, ale nie wiem. Myślę o tacie skaczącym na batucie i wykonującym fikołka

w noc. Myślę o mamie spoglądającej w niebo, wpatrującej się w ciemność daleko poza gwiazdami, szukającej wzrokiem utraconej córki. Myślę o Eli… Nie mogę myśleć o Eli. Stado śpiewa nad Heyward, jego ptaki również. W jej całunie są pióra od każdego z kanwrów. Jest też lista przeprosin, którą napisałam. – Kim była dla ciebie? – pyta Stado. – Siostrą – odpowiadam. – Była moją siostrą. Patrzy na mnie zdumiony, lecz nie drąży tego tematu. Wspólnie toczymy ją na skraj tratwy i zrzucamy w podniebną przestrzeń, w mroźne srebrzyste światło poranka. Gdzie spadnie? Nie wiem. Podejrzewam, że do lodowatego oceanu i może za tysiąc lat ktoś ją odnajdzie w górze lodowej, owiniętą w magońską tkaninę, z moimi przeprosinami ułożonymi obok. Przepraszam, że twoje życie ukradłam Przepraszam, że nigdy nie byłaś kochana Przepraszam, że walczyć musiałaś Przepraszam, że swojej rodziny nie znałaś Przepraszam, że śmierć cię spotkała Na zawsze ze mną zostaniesz Stado śpiewa z kanwrami, za pomocą nut przesuwając ciało po niebie, tysiące ptaków kierują Heyward w stronę morza. On ma tak wiele. Śpiewają z nim nie tylko dwa sercoptaki, ale wszystkie ptaki. Żaden nie wygląda na zmuszonego czy trzymanego na uwięzi. Wszystkie śpiewają własnymi głosami. Małe zielone ptaszki formują łuk nad statkiem, potem podrywają się w niebo i znowu opadają. Następnie inne ptaki, jego małe jastrzębie, zawisają w powietrzu i nurkują wszystkie razem niczym jeden rząd pazurów i zakrzywionych dziobów. Potem wszystkie się mieszają, a na ich czele leci Kaladrius – sercoptak żuraw – pełna wdzięku

smukła, blada sylwetka na niebie. Śpiew Stada nie przypomina niczego, co do tej pory słyszałam. Jego głos jest jasny i niezwykły, nie brzmi jak muzyka, lecz jak głos ptaków podczas burzy. Śpiewana pieśń budzi w moim umyśle obrazy: nietoperz wyśpiewuje jaskinię w chmurze pełną srebrzystych nietoperzy, żuraw pokazuje ptaki szybujące po niebie, ich piękne pióra unoszące się na wietrze, a pozostali – sokoły, orzeł, wszyscy śpiewają naraz – ukazują wspomnienia z niezniszczonego świata, w którym niebo, morze i ziemia nie są podzielone. Widzę drzewa chylone wiatrem i nagle z pieśni nietoperza wyłaniają się korzenie tych drzew, wiszące w ciemności pod ziemią, posrebrzone, drżące. Widzę insekty wiercące się w powietrzu, chmary komarów i maleńkich muszek, a potem skok do wody i gromady małych rybek chwytanych jako pożywienie dla piskląt. Stado śpiewa pieśń sławiącą piękno i równowagę natury, pieśń będącą życiem i śmiercią po obu stronach długiego pasma oddechów. Pieśń, w której śmierć jest czymś normalnym, nie tragicznym, nie przerażającym, nie wykraczającym poza ramy życia. Wszystko jest jednym ciągiem. Jak pi, myślę, zupełnie jak ta liczba. Ciąg cyfr i po każdej stronie początek i koniec, i nie wiadomo, dokąd zmierzają. Tutaj, nad Antarktydą, jest teraz lato, co znaczy, że nie ma nocy, tylko lśniąca biel. Pieśń Stada rozszczepia słońce o północy w oślepiające iskry. Wszystkie ptaki latają wokół słońca, ich barwy mieszają się, tworząc światło, tak że powstaje tęcza skrzydeł. Peryhelium. Wpatruję się zauroczona. Pieśń śmierci. Pieśń pogrzebowa. „Nasze pogrzeby to ich zachody słońca”, powiedziała mi Zal w zeszłym roku. Moje urodziny, lśniąca aurora borealis. Pogrzeb Heyward, tęcza wokół słońca. Obserwuję to. Obserwuję. Tęcze nie wystarczają. Piękno nie wystarcza.

– Niech pan mnie nauczy śpiewać z tyloma kanwrami – mówię. – Tego się nie uczy – odpowiada. – Zresztą nie każdy może śpiewać taką pieśń. Ukłucie gniewu. – Czyli to pańska własność? – To pieśń, którą umiem śpiewać. – Wzrusza swoimi szarymi ramionami. – I tyle. Ty na pewno masz własną i użyjesz jej do własnych celów. Ja używam swojej pieśni do tego. Śpiewa jedną nutę, a jego stado kanwrów powtarza za nim jak echo. Widzę, jak powietrze się skrapla, twardnieje, przybiera kształt. Na niebie tworzy się góra lodowa i spływa na wodę pod nami. Zielonkawoniebieska bryła, dryfujące po wodzie ogromne ciało stałe, które powstało z rzadkiego powietrza. Uderza w wodę z jękiem, lecz jest ostra jak brzytwa, jasna, stworzona z powietrza, a nie z wody. Nowy lód obok starego. To coś o wiele większego niż ja potrafię, coś potężniejszego niż ja kiedykolwiek zrobiłam, nawet w Svalbardzie, kiedy miałam największą moc i wyśpiewywałam zniszczenie wraz z Daim. To potężniejsze niż pieśń, którą śpiewałam później, wraz z Karu, gdy serce przepełniała mi miłość do Jasona, gdy cofałam wyrządzone przez siebie szkody. Od tamtej pory tak nie śpiewałam. Nie wiem, czy jeszcze umiem tak śpiewać. Miłość? Ciągle mi mało. Za bardzo cierpię, żeby wykorzystywać głos w ten sposób albo by pozwolić sercu wykorzystywać mnie w ten sposób. Jestem płaskim origami, wszystkie zagięcia się zniszczyły, nie mam miejsca, by się rozwinąć, nie mam miejsca, żeby się otworzyć. Nawet nie wiem, jak zacząć. To, co robi Stado, jest podobne do moich działań. Potrafię przekształcać żywioły. On jest dużo potężniejszy. Te wszystkie kanwry wzmacniają go w takim stopniu, o jakim ja nie mogę nawet marzyć. Gdybym umiała śpiewać tak jak on, mogłabym wyśpiewać nowe góry lodowe, by zastąpiły te, które zniknęły. Mogłabym cofnąć

topnienie niektórych części morza. Mogłabym naprawić wiele rzeczy. Ale nie dlatego chcę się nauczyć jego pieśni, nie w tym momencie. Chcę jej użyć do czegoś mroczniejszego, tak jak Stado użył jej do zniszczenia magońskiego statku, tak jak wywołał falę i zatopienie. Milczę przez moment. Mogę mu powiedzieć tylko jedno. Prawdę. – Muszę zabić Zal Quel. Spogląda na mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy. – Kolejna śmierć? Nie szanujecie życia, wy, magońskie kobiety. Wszystkie macie obsesję władzy i wojny. Wszystkie jesteście zabójczyniami. Oniemiałam. Kobiety? Znowu nie rozumiem tego świata. – Nie pomogę ci w tym – mówi. – Ale mogę ci zaproponować miejsce do spania i odpoczynku. Mój statek nazywa się Iluminus, czuj się tu gościem. Może się wydawać przeźroczysty, ale z góry żaden magoński statek nie może nas zobaczyć. Z dołu wyglądamy jak migocząca podłużna chmura. Moja pieśń nas ukrywa. Jesteś tu bezpieczna, prześpij się. Wiele jest rzeczy do wyśpiewania poza tymi gorzkimi pieśniami, więc kiedy się obudzisz, może zajmiesz się czymś takim. Nie mówi nic więcej. Przechodzi obok mnie do swojej kajuty, a ja zostaję, wpatrzona w zimne niebo. Nie ma tu już nic do słuchania ani oglądania. To cichy świat stworzony z lodu i wolno poruszającego się zimnego słońca. Znalazłam się na pustkowiu gdzieś na końcu świata.

Rozdział 22 {Jason} Otwieram kompas i patrzę na ekran. Nikt nie wie, gdzie ona jest, ja też. Wciskam guzik, który ją przywołuje. Ekran po mojej stronie się rozjaśnia i na chwilę budzi się we mnie nadzieja, która jednak szybko gaśnie. Nie ma odpowiedzi. Nie ma Azy. Widzę tylko ciemność, co zwiększa mój niepokój, lecz nic nie mogę na to poradzić. Mogę jedynie czekać. Próbuję jeszcze raz. I jeszcze. Albo się do mnie nie odzywa, albo… Jest poza zasięgiem. To wszystko. Jest poza zasięgiem. Oparzenia bolą tak, jakby wyrwano mi serce, i chociaż wiem, że to niemożliwe, nie zdziwiłbym się, gdyby okazało się prawdą. Wedda cały czas zmienia mi opatrunki. Mam gorączkę. Nie jest ze mną dobrze i myślę, że sobie na to zasłużyłem. Jeśli tutaj umrę, sam sobie będę winien. Wcześniej jednak mam jeszcze coś do zrobienia. Przeszywa mnie zimny dreszcz, potem fala gorąca, czuję jakieś drżenie pod skórą, jakbym miał zaraz zemdleć. Groszek / Słońce. Groszek / Słońce. Mam wrażenie, jakbym zawierał w sobie wiele rzeczy, których nigdy nie chciałem. Człowiek nie wie, jak daleko może się posunąć w kłamstwach, póki się w nie nie zaplącze, a wtedy kłamie, żeby zamaskować kłamstwo raz przedstawione jako prawda. Człowiek nie wie, jak bardzo może namieszać sobie w życiu, póki nie spojrzy na to od środka i nie pomyśli, że nie jest tym, kim miał być. Można kłamać do takiego stopnia, że zaczynasz widzieć samego siebie z dużej odległości, majaczącego daleko na horyzoncie, bo okłamywałeś też siebie samego, wmawiałeś sobie, że sam piszesz tę opowieść, gdy tymczasem tylko mieszałeś w cudzej historii. Nigdy nie byłem bohaterem. Staram się tym nie przejmować. Żaden wybawca. Żaden bohater.

Szary człowiek. Człowiek, który teraz jest w Magonii i patrzy na niebo pełne samolotów. Wiem, jakie to samoloty, bo często obserwowałem je na monitorach. Byłem wtedy na dole, a to wszystko działo się w górze. Teraz te światy się połączyły. Stanowimy jedność. Samoloty poruszają się swobodnie, krążą powoli. Otaczający mnie Rostrowie nie zwracają na nie uwagi, tak jak zwykłe ptaki, przyzwyczajone do ruchu lotniczego. Jednak te tutaj to samoloty REJA – obserwują, szpiegują, nagrywają Rostrów, śledzą Magonię. Jeśli jest się z Ziemi, umie się rozpoznać nieoznakowany samochód policyjny. Tutaj widzę ich podniebne odpowiedniki. Widzę, że urządzenia SkyWatch otoczyły cały teren. Na co czekają? Aż Zal rozpocznie wojnę? Aż Aza się pojawi? Na Stado? Na którąkolwiek z tych rzeczy, żeby móc uzasadnić decyzje o poważnych konsekwencjach? Czego oni chcą? Zająć podniebną krainę? Czy zdobyć tutaj swoich agentów? Uświadamiam sobie, że polityka rządowa dopuszcza wykorzystywanie przestępców i różnych podejrzanych typów do brudnej roboty. Wiele jest takich przykładów. Więc… może REJA wykorzystuje Zal do wywołania sytuacji kryzysowej tylko po to, żeby mieć pretekst do roszczeń wobec rozdartego wojną regionu, obszaru w chmurach. Poruszamy się szybciej, niż myślałem, że będziemy w stanie. Te barki w kształcie gniazd wydają się toporne, ale w rzeczywistości są bardzo zwrotne. Rostrowie stawiają żagiel z ciasno splątanych piór, a ten wypełnia się wiatrem. Unoszę głowę i widzę, że żagiel ma kształt skrzydła o długości co najmniej dwunastu metrów. Jest w niebieskim odcieniu, by nie wyróżniać się na tle nieba. Na ile się orientuję, wciąż jesteśmy daleko od Maganwetaru, lecz poruszamy się dużo sprawniej, niżbym się spodziewał. Zauważam, że Rostrowie ponad naszymi głowami wykonują przechyły i zwroty, pociągając za liny. Dowodzi nimi Dżik. Wszyscy kierują się w jedno miejsce – każdy podniebny rebeliant

zdaniem Dżik zmierza do Maganwetaru. Podejrzewam, że REJA nas śledzi, bo sama nie umie zlokalizować miasta. Potrzebują przewodnika, a tę funkcję może spełnić flota podniebnych pojazdów. Dobrze chociaż, że wiem, jak działają urządzenia REJA. Wojna to toksykologia, ładunki wybuchowe, proch strzelniczy, prędkości odrzutowców, umiejętności pilotów. Nie wiem, czemu agenci REJA – albo ktokolwiek inny – myślą, że można zlikwidować Zal i Maganwetar, nie wywołując ogromnej katastrofy. Co by się stało, gdyby Maganwetar ot, tak spadł sobie z nieba? To samo co przy uderzeniu meteoru? Z przerażeniem myślę o różnych meteorach spadających na Ziemię. Może niektóre z nich były podniebnymi miastami? Może wraz z nimi rozbiły się całe cywilizacje? Epoki lodowcowe i planety krążące po swoich orbitach. Z jakiej racji życie w Magonii miałoby się rozwijać tak samo jak na Ziemi? Magończycy potrzebują z dołu jedynie żywności. A pożywienie było na Ziemi na długo przed tym, jak pojawili się ludzie. Skąd możemy mieć pewność, że Magonia nie toczyła wojen od tysięcy lat i że nie konkurowała o pożywienie z dinozaurami? Przyglądam się otaczającym mnie Rostrom. Mam w pamięci coś o ptakach i ewolucji. Może Rostrowie pochodzą od pterozaurów? Może, może, może. Może nigdy tego wszystkiego nie zrozumiem, i pewnie nic się nie stanie. Jest jednak coś, do czego mój mózg obsesyjnie powraca. Nie da się tego dokładnie przeanalizować bez odpowiednich narzędzi. Nie ma czasu. Jest środek wojny, Jasonie Kerwinie, upominam sam siebie, ale przecież to cały ja, cóż poradzić?! Potrzebujemy broni, takiej, która mogłaby się równać z bronią ludzi. Co tu robi REJA? Jaki ma plan? Zastanów się nad tym. Próbuję. Polują na Stado. Broń na tyle potężną, by zaatakować Zal. Zniszczyć jej pieśń, uczynić ją niezdolną do śpiewu. Tak jak to zrobili z Azą. Przez odwrócenie jej własnych nut. Czy właśnie

to potrafi Stado jako etologidion? Czy taka jest jego rola? Jeśli tak, to myśl o Daim zbliżającym się do Azy tym bardziej mnie boli. Sądziłem, że on tylko wzmacnia jej pieśń. Co, jeśli może też ją uciszyć? Dżik wskazuje coś w oddali. – Orbita Maganwetaru – oznajmia. Widać iskry błyskawic. Sztormorekiny, myślę i wzdrygam się mimowolnie. Czuję piekący ból w ranie na klatce piersiowej. Uderzenie pioruna to dla mnie koniec. Nie wiem, jakim cudem przeżyłem to w ubiegłym roku, ale teraz, w tym stanie, na pewno nie wyszedłbym z tego cało. Jeśli nie liczyć tych błysków, Maganwetar jest dziwnie cichy. Wielka połać spokojnego nieba. Nie widzę statków – żadnej armady, która by czegoś strzegła. Tylko nieruchomy błękit otoczony ścianą światła. – Gdzie są szkwałowalenie? – zwracam się do Weddy. Żadnych nie widziałem. Są tylko Słowiki i magia magońskich pieśni. – Uciekły – odpowiada. – One nie stają po niczyjej stronie. Chyba że… – Chyba że co? – Chyba że znajdą kogoś, z kim będą śpiewać. Nie ma kogoś takiego. Nie Zal. Nie Dżik ani Wedda. Walenie śpiewają własną pieśń. Wyobrażam sobie je wszystkie gdzieś po drugiej stronie nieba i żałuję, że nie jestem z nimi. To, co tu się dzieje, nie skończy się dobrze. Krótkie wspomnienie moich mam. Myślą, że uciekłem ze szpitala psychiatrycznego. Byłem w kiepskim stanie. Nadal jest ze mną kiepsko. W zasadzie to nie najlepsze określenie. Twarz mi zamarzła, klatka piersiowa płonie. Nie. Mózg mi zamarzł i serce mi płonie. Właśnie tak. Mam w sobie mrok i wszystkie części mojego ciała krążą wokół tej ciemnej pustki. Moje serce to czarna dziura. Patrzę na unieruchomionego drona. Jest taki jak ja. Pustka w środku. Spoglądam w jego czarne oczy bez wyrazu. To replika ptaka sprzed tysięcy lat. Archeopteryksa. W dziobie ma rzędy zębów, ale nie jest

większy od sroki. Ktoś w REJA dobrze się bawił, odtwarzając wymarłego ptaka z epoki jurajskiej, by zrobić z niego narzędzie szpiegujące. Ma długi kościsty ogon, co stanowi jedną z jego charakterystycznych cech. Ten tutaj jest z metalu pokrytego piórami w kształcie liści paproci. Co mogę zrobić? Jak go wykorzystać? Eli siada obok mnie, bierze drona do ręki i ogląda go, obracając w dłoniach. Wysłanie tych maszyn do Magonii było sprytnym posunięciem ze strony REJA. Mniej sprytne było niedocenianie ambicji Zal. Jasne, że je przejęła, albo zrobił to Dai. To całkiem naturalne. Magonia ma długą tradycję zbierania przedmiotów latających w przestworzach, a te niby-ptaki znajdowały się na ich terenach. Jednak nawet ja jestem zaskoczony, że Zal zdołała je w ten sposób przeprogramować. Kiedy Aza opisywała mi Aminę Pennarum, kiedy w ogóle opowiadała mi o Magonii, wyobrażałem sobie statek jak z XVIII wieku. Nie przyszło mi nawet do głowy, że istnieje magońska technologia. Wiedziałem, że używają lin do wiązania pojmanych, do rozbijania helikopterów, może nawet samolotów, ale nie przypuszczałem, że Magończycy są w stanie za pomocą swoich pieśni przekształcić ziemską technologię tak, by służyła ich celom. Kolejna poważna luka w moim rozumowaniu, bo jak widać, właśnie to się tu stało. Nie wiem, jak mogłem być taki głupi, bo jestem pewien, że Aza może swoją pieśnią zrobić wszystko – nie tylko zmienić technologię – a przecież jest Magonką. Powinienem był to przewidzieć. – Wyślij to, żeby dotarło do Karu – mówi Eli. – Jak to? – Wyślij go z powrotem na statek Zal. Zal ma Karu, prawda? A Aza potrzebuje Karu, żeby mogła śpiewać tak, jak powinna. No więc napraw tego drona i go wypuść. Chyba że masz jakiś inny świetny pomysł. Wpatruję się w nią zaskoczony. – Nawet nie wiemy, gdzie jest Aza. – Jej sercoptak wie. Jej sercoptak ją wyczuwa. Nie tak? Nie na tym

polega więź? Nie o tym rozmawialiśmy przez ostatni rok? Hm. Trzymam dysk drona w palcach. Już mam zamiar go przełamać, gdy nagle coś przychodzi mi do głowy. Jasonie Kerwinie, ty głupku. Eli mnie obserwuje. – Ile pilotów zdalnego sterowania zrobiliście z Azą? – Kilka – mówię. Przypominam sobie różne przedmioty, od małego latającego smoka, którego zanieśliśmy do szkoły, po zdalnie sterowaną pływającą cytrynę (lepiej nie pytaj) zasilaną samodzielnie zrobionymi bateriami, która miała być niesamowitym osiągnięciem, a okazała się pleśniejącą, rozbabraną i zaskakująco obficie bryzgającą cytryną zanurzoną w wodzie. Wyciągam swój telefon. Oczywiście nie ma sygnału, ale mam ładowarkę słoneczną, bo nie zawsze byłem taki głupi jak teraz. Bywały czasy, kiedy wykazywałem się przezornością. Może lepiej pamiętać mnie takim. Ładuję telefon, a potem podłączam go do drona. Moja komórka ćwierka. Mam sygnał łączenia drona z… Komórka łączy się z siecią i żąda hasła. „OperacjaAzaRay” wpisuję pod wpływem impulsu. Udaje się przy pierwszej próbie. No tak. REJA. Oczywiście, toż to REJA. Mnie jednak interesuje „dlaczego”. I co chcieli osiągnąć, wysyłając drony na górę? Te drony, które najwyraźniej zostały przejęte przez Zal Quel i Daiego. Jaki był ich plan? Jak mogę temu przeciwdziałać? Kiedy wyświetlam zawartość dysku, widzę, że to nie to, czego się spodziewałem. Jego program został zmieniony. Chodzi nie o to, że te drony szpiegowskie nie powinny zrzucać materiałów wybuchowych, ale o to, że teraz potrafią nadawać pieśń. Podejrzewam, że w wypadku Azy REJA przekształciła jej pieśń, by mieć możliwość obrony przed nią. Jednak te drony atakują Rostrów i emanują magią pogodową, a przynajmniej tak to brzmi. Szukam tego konkretnego pliku MP3, który musi się znajdować

wewnątrz. Co słyszę, kiedy śpiewają? To nie zawsze jest ta sama pieśń. Jest zniekształcona, pozmieniana. Zal coś do niej dodała i za każdym razem, gdy śpiewa, jeszcze ją modyfikuje. Kontroluje je. W jaki sposób Zal z nimi śpiewa? Ona w ogóle nie powinna śpiewać. To miała być jej kara: brak kanwra, brak pieśni, brak Karu i Azy. Teraz wygląda na to, że odzyskała to wszystko z wyjątkiem Azy, i nie mam pojęcia, jak jej się to udało. Nie muszę tego wiedzieć. Muszę tylko wykombinować, jak pozbawić ją mocy, a nie skąd ta moc się wzięła. Powtarzam to sobie, chociaż mój mózg snuje różne domysły co do możliwych przyczyn tego, co się stało. Bez względu na to, w jaki sposób zdobyła te Słowiki i kto nad nimi dla niej pracował, są to małe krzykliwe głośniki roznoszące jej komunikaty po niebie i wykorzystujące pieśń Azy i Karu do wyśpiewywania pogody oraz przekształcania materii. Poza tym, jak widać, mogą zrzucać materiały wybuchowe na wszystkich, którzy nie chcą się podporządkować Magonii. Domyślam się, że w tej podniebnej krainie już samo to jest wielkim przewrotem. Ziemska broń w rękach Magonki. Na początku unieruchamiam plik z pieśnią. Nie chcę, żeby dron nagle zaśpiewał i zamienił ten statek w wodę, co pieśń Azy i Karu oczywiście jest w stanie zrobić. Wchodzę do sieci i przeprogramowuję sygnał schwytanego drona, tak że teraz będzie przesyłał dane do mojej komórki. To całkiem proste, jeśli ktoś się na tym zna. Wojna. Tyle wynalazków służących destrukcji i zabijaniu. Tysiące lat odpłacania złem za zło, a teraz jeszcze to – stworzenia, które potrafią zabijać zupełnie niezauważenie. Po plecach spływa mi pot. Zimny pot. Ocieram czoło. Czaszka mi pęka, ręce jakby nie należały do mnie. Czuję, że skóra za chwilę mi zapłonie, gorący wulkan rozsadza mi pierś. Wciąż mam różne rzeczy przypalone do skóry, spaloną koszulę, wypaloną duszę. Nie przerywam pracy.

– Co robisz? – pyta Dżik. Nagle stoi przy mnie, a ja czuję dziwne skrępowanie tym, że przez ostatnie półtorej godziny słuchała, jak nuciłem pod nosem kolejne cyfry pi. – Technika – mówię. – Co z tym zrobisz? – Poprawię naszą sytuację – odpowiadam, a ona patrzy na mnie tak, jakby miała wszystkiego dość. – Spróbuję poprawić naszą sytuację – dorzucam. – Wezmę to – mówi Dżik. Pi krąży mi po głowie niczym grupa biegaczy na bieżni. Ja biegam razem z nimi, a dron słucha moich rozkazów. Słucha. Jakby był żywy. On musi się podporządkować, bo to tylko kupa metalu i kabli. Zdany na łaskę mechanizmu. Ja jestem zdany na łaskę swojego śmiertelnego ciała. Jestem żałosną zbieraniną ciała i kości, gotową ustąpić w zależności od tego, kto mnie zaatakuje. Dlatego w moim interesie jest przekształcić tego drona w coś, co będzie pracować dla mnie, a nie przeciwko mnie. Do czego chcę go nakłonić? Sprawdzam sieć obserwacyjną REJA. Znowu jestem sobą, w sposób, w jaki nie byłem od roku. Jestem Jasonem Kerwinem, jakim powinienem być, facetem, który nauczył się tego wszystkiego w wieku jedenastu lat. Który uczył się przez hakowanie. Niekoniecznie jak zwykły dupek, ale jak ktoś, kto co nieco rozumie. Czy to mnie rozgrzesza? Czy cokolwiek może mnie rozgrzeszyć? Nakładam panel na brzuch ptaka. Wkładam kamerę z powrotem. Umieszczam gładkie pióra na swoich miejscach. Przez telefon rozkazuję mu się obudzić, i oto proszę, budzi się. Sprawdzam na telefonie i widzę, że znów jest podłączony do sieci. Starożytne skrzydło, coś pomiędzy dinozaurem a nowożytnymi ptakami. A tutaj, ten w mojej garści, to coś pomiędzy współczesnym ptakiem a wypasionym, błyszczącym, metalowym robotem. To coś stworzonego przez ludzi, którzy próbują być bogami tego

podniebnego królestwa. Oczywiście, jak to zwykle bywa, ludzie utracili kontrolę nad swoim dziełem. Wystarczy przyjrzeć się historii świata, by znaleźć podobne przykłady. Jest ich mnóstwo. Teraz niebo zapełnia się dronami i myślę, że REJA nie ma pojęcia, że drony, które uważa za swoje, są pod kontrolą Zal. Jestem przekonany, że śpiewana przez nie pieśń została tak zmieniona przez magońską magię, że może zrobić wszystko, czego Zal zapragnie. Mój dron natomiast nie ma głosu. Teraz jest tylko latającym obiektem wyruszającym na misję. Moją misję.

Rozdział 23 {Aza} Budzę się w niesamowitym miejscu, w małym pomieszczeniu o przeźroczystych ścianach, otoczona przez chmarę ptaków. Sokoły, jerzyki, wróble wiszą nade mną, unoszą się w powietrzu, a ja kołyszę się w hamaku, gdzie mały nietoperz śpiewa mi do ucha. Jestem na statku o nazwie Iluminus, serce głośno mi łomoce. Nie, to nie była prawda. Przeszukuję zakamarki pamięci. To był koszmar senny, wizja. To się nie zdarzyło. Ależ nie. Zdarzyło się. Heyward nie żyje. To akurat nie jest wytwór mojej wyobraźni. Patrzę na swoje dłonie, ale nie ma na nich krwi. Zdaje mi się, że powinien pozostać na nich jakiś ślad, coś widocznego, co pokazywałoby wszystkim, że nie jestem tą bohaterką, za którą mnie uważają. Zawiodłam ją. Wybrana. Wybrana przez kogo? Wybrana przez Jasona na najlepszą przyjaciółkę. Zły wybór. Wybrana przez Zal jako jej broń. Zły wybór. Wybrana przez mamę i tatę, by mnie kochać, wybrana i podtrzymywana przez nich przy życiu. To oni przychodzą mi teraz do głowy, kiedy myślę „wybrana”. Kiedy myślę, że uważali mnie za wartą ratowania. Muszę się okazać warta ratowania. Nietoperzyca śpiewa dziwnym cienkim piskiem. – Śpiewasz jak Elvis – szepczę do niej. – Wieczernia lubi się zabawiać naśladowaniem głosów z radia stacji badawczej, która jest pod nami. – Podrywam głowę i widzę Stado wchodzącego do kajuty. – Lubi śpiewać ze wszystkimi, którzy też śpiewają. Nietoperzami, wielorybami, ludźmi, najmniejszymi

żyjątkami na ziemi. Każdy ma swoją pieśń. Siadam, słysząc te słowa. To mi przypomina moją mamę i jej śpiewające myszy, a to z kolei przypomina mi, gdzie się znajduję, i że gdy ja tu sobie śpię, wszystko pode mną jest w niebezpieczeństwie. Wieczernia odlatuje, nie przestając śpiewać. Słyszę, jak głos nietoperzycy upodabnia się do programu radiowego z udziałem słuchaczy. – Powódź – oznajmia radio za pośrednictwem Wieczerni. – Dziesięć tysięcy osób zginęło. – Gdzie? – pytam Stada. Wzrusza ramionami. – To Zal – stwierdzam, chociaż nie mam pewności. Równie dobrze mogło to być cokolwiek na dole, co spaprało sytuację na górze. Mogły to być jakieś chemikalia albo katastrofa. Mogło być wszystko, każda z możliwych strasznych rzeczy na ziemi czy niebie. Nie mogę dłużej tak tkwić w letargu, nie wiedząc nawet, gdzie jestem, bez żadnych informacji, całkowicie odizolowana od wszystkiego. Tamten statek przypłynął po Heyward i po mnie. Już wcześniej zostałyśmy zaatakowane. Czy Zal wie, że Stado też jest tutaj? Jej stary wróg? Też mi wróg – śpiewak, który nie ma zamiaru nauczyć mnie śpiewać. Może jest także moim wrogiem. – Musi mi pan pomóc – proszę jeszcze raz. – Niech mnie pan nauczy śpiewać tak jak pan. Niech mnie pan nauczy, jak z nią walczyć. – Czy Zal przysłała cię, żebyś sprowadziła mnie do niej z powrotem? Już dawno skończyliśmy ze wspólnym śpiewaniem. – Jak to… pan śpiewał z nią? Zna pan jej pieśń? W takim razie może mi pan pomóc ją pokonać. Niech mnie pan nauczy! Nie wysłała mnie. Sama tu przybyłam. – Nie proś mnie o nic, co ma związek z Zal – odpowiada. Wzdragam się na te słowa, lecz on mówi dalej: – Bez Ziemi utopników nie ma gniazd, jaskiń, pszczelich uli. Moja pieśń zależy tak samo od rzeczy na Ziemi, jak od tych tutaj. Ona

zatopiłaby świat. Stado wygląda na bardzo starego i pomarszczonego. Coraz bardziej tracę nadzieję. On nie chce mnie uczyć. Nie pomoże mi w walce z Zal. Jest prawie nieobecny. Chce przeczekać cały konflikt na swojej bezpiecznej żerdzi w niezamieszkanej części nieba. – To ona wysłała ten okręt wojenny, który nas zaatakował. To był jej statek, ale na pewno wysłała go po pana! Nie wiedziała przecież, gdzie my jesteśmy. – Próbuję go przekonać, choć w głębi ducha podejrzewam, że mogę się mylić. – Czemu miałaby wysyłać cały statek, pełny Słowików? To pan jest jej wrogiem. – Wysłała go po CIEBIE – upiera się. – Nie po mnie. Ona nie wie, że tu jestem, a ja chcę, żeby tak pozostało. Chcę, żeby myślała, że wpadłaś do morza razem ze swoją towarzyszką i koniec. Jeśli ma przestać ścigać twoją pieśń, musi myśleć, że nie żyjesz. Uważa, że ja nie żyję, i chcę, żeby dalej tak było. – Naprawdę myśli, że pan nie żyje? Jest pan pewien? Wbija we mnie wzrok. – Jestem jak martwy – stwierdza. – Nie mieszam się do Magonii, a Magonia nie miesza się do mnie. – Nie proszę, żeby ZOBACZYŁ się pan z Zal. Proszę tylko, żeby mi pan pokazał, jak śpiewać. – Czyli jesteś w stanie zabić własną matkę? – pyta Stado. – Jest twoją matką, prawda? Nie odpowiadam. Co mogłabym powiedzieć? Chcę ją zabić. Chcę się zemścić. Kto by nie chciał zemścić się na kimś takim jak Zal? Jest dyktatorką. Jest morderczynią. Nieważne, czemu się taka stała, nieważne, że jest moją matką. – Nie chcę, żebyś ją zabiła. Nie chcę niczego takiego. Nie spodziewałem się, że dożyję czasów, kiedy niebo i morze będą tak zniszczone. Szkwałowalenie giną, a oceany pod nami są zatrute. Lód się topi. W niebie są dziury. – Wieczernia przelatuje przez kajutę, śpiewając szybko głosem prezentera wiadomości o tysiącach ofiar w innym miejscu, tym razem z powodu huraganu, który pojawił się nagle i zmiótł połowę wyspy. Robi mi się niedobrze.

– Wie pan, czyja to sprawka! – wołam. – Jak może pan nie reagować? Ona sprowadza na ziemię powódź, a używa do tego mojego sercoptaka. I mojej pieśni. Trzyma go w niewoli. To wszystko skończy się dopiero wówczas, gdy wszyscy zginiemy. Chce pan umrzeć? Odchodzi. – Mogę to naprawić! – krzyczę za nim. Ogląda się na mnie. Jego oczy błyszczą złociście. – Ale czy się zdecydujesz? Jesteś jej córką. – Jestem sobą. Próbuję. Czy rzeczywiście? Mój mózg wypełniają obrazy Zal: jak odbieram jej Eli i Karu, mszczę się za te wszystkie straszliwe rzeczy, które zrobiła, za te wszystkie okropieństwa, które ZROBI, jeśli jej pozwolę. Muszę do niej dotrzeć. Muszę ją powstrzymać. Muszę ją zabić. To KONIECZNOŚĆ, a nie kwestia tego, czy chcę, czy nie. Nie opuszczają mnie też myśli o Jasonie – pragnę mu pokazać, że nigdy nie musiał być przy mnie silny, bo umiem zrobić to sama. Jestem wystarczająco silna, z jego miłością czy bez niej. Myślę też o Daim, któremu chciałabym udowodnić to samo co Jasonowi. Obaj mnie okłamywali, obaj udawali, że mnie kochają. Myślę też o Heyward, która nie żyje przeze mnie. Nie żyje przez nich wszystkich. Mam ochotę wszystko rozwalić, zaśpiewać pieśń, która rozedrze wszystko na strzępy, sprawi, że świat wróci na właściwe tory. Czasami, by odnaleźć równowagę, trzeba ranić, a nie leczyć, nie tak? To musi przynieść skutek. Użyć jej własnej broni przeciwko niej. Skoro ona śpiewa pieśń zniszczenia, moją jedyną możliwością jest zaśpiewać taką samą pieśń, tyle że silniejszą. Mieć przewagę śpiewną. Stado nie spuszcza ze mnie wzroku i po chwili wzdycha. – Zaśpiewaj więc – mówi. – Zaśpiewaj pieśń, którą musisz śpiewać, żeby to osiągnąć. Umiesz ją znaleźć? – No właśnie nie umiem – oświadczam, tracąc resztki cierpliwości.

– CHYBA ŻE ZAŚPIEWAM TAK PO PROSTU. Stado puka w moje drzwi do płuc, a one otwierają się dla Wieczerni. JAK TO? O mój Boże. Tego nie przewidziałam. Nietoperz w mojej klatce piersiowej? Wieczernia wlatuje do mojego płuca. Czuję się, jakbym zwariowała. Jakby coś w gardle wpadło mi nie do tego otworu, do którego powinno, a to uczucie jest gorsze niż cokolwiek innego, gorsze niż gdybym połknęła Milekta. Czuję się tak, jakbym dławiła się benzyną albo jakby zbliżał się koniec świata, który ujawnił się wewnątrz mojego płuca. Mała płucapokalipsa. Wszystko jest nie tak, skazane na zagładę, ponure, niepewne, nawet ja nie mogę znieść tej obecności nietoperza w moim wnętrzu, a nietoperz nie może znieść mnie. Czy zawiśnie we mnie głową w dół? Czy tak się to odbędzie? – Sama chciałaś, żebym nauczył cię tej pieśni – przypomina mi Stado. – Do tego trzeba więcej niż jednego kanwra. Przyzwyczaisz się. Ten kanwr potrafi z tobą śpiewać. Przełykam, starając się dostosować. Wciągam powietrze i staram się być tak spokojna, jak tylko potrafię. Może nie osiągam stanu zen, ale trochę się rozluźniam. Tak więc Wieczernia i ja śpiewamy wspólnie. Właściwie nie śpiewamy. Nietoperzyca poddaje wibrujące dźwięki, coś, czego nawet nie słyszę, a ja próbuję śpiewać w tym rytmie, owijać swoją pieśnią jej głos, od którego moja skóra niemal wywraca się na lewą stronę. Czuję się jak struna gitary. Stado nas obserwuje. – Musisz robić to bardziej stanowczo – mówi. – To nie jest ta pieśń, którą śpiewałaś w Magonii. Nie mam czasu czekać. Chcę się rzucić na głęboką wodę! Chcę się nauczyć w praktyce, tak jak zwykle się uczę, tak jak zawsze żyłam. Poznawanie faktoidów w niewielkich dawkach oznacza iluzję głębszej wiedzy i rozumienia. – Co to za pieśń? – Wyśpiewujesz niebo. Ale ta pieśń jest wszystkim – tłumaczy

Stado. – Nie tylko niebem. Ziemią też. Śpiewasz jedynie magońskie nuty. W dodatku takie, których nauczyłaś się od Zal. Nic dziwnego, że ta pieśń nie chce do ciebie przyjść. Ta pieśń to… czystość. Stado śpiewa dwie nuty i natychmiast tysiąc wróbli tworzy łuk na niebie, układa się w słowo wypisane kaligraficznym pismem, co jeszcze pogłębia moją frustrację: PRAWDA Serio?! Co to za świat? W jakim świecie ptaki wygłaszają hasła, których nie proponowalibyśmy nawet wrogom? W jakim świecie nie ma sarkazmu, cynizmu, żadnych ukrytych zamiarów w romantycznych gestach…? Nagle przypomina mi się… „czystość”? Oj, zaraz. Ojej, nie. Znowu zalewa mnie fala zażenowania i wściekłości. Przecież to wyświechtany banał. To zwykła ściema. Brednie! Czuję, że niemal unoszę się nad pokład, bo te staroświeckie dyrdymały pozwalały kontrolować dziewczęta od zarania dziejów, od czasów legend o jednorożcach, o bla, bla, bla, cała ta koncepcja, że… – Czystość. To znaczy, że muszę być dziewicą? Stado patrzy na mnie w sposób, który mówi, że niczego nie rozumiem. – Co znaczy „dziewica”? – To osoba, która nigdy nie… Zdaję sobie sprawę, że nie mam ochoty tłumaczyć się ze swojego życia seksualnego przed jakimś starcem na podniebnej szklanej łodzi, dzięki wielkie. On patrzy na mnie, a to spojrzenie przypomina mi wiele rzeczy, zaczynam tęsknić za wieloma ludźmi. – Rozumiem – mówi. – Ale nie. Nie o to chodzi. Jedynym sposobem, żeby śpiewać z tyloma kanwrami, jest śpiewać spokojnie. One wyśpiewują twoją prawdę i jeśli jest nią wściekłość, okazują to. To cię zniszczy, zniszczy też kanwry. W ten sposób

można spowodować śmierć całego stada podczas lotu. Żeby udawał ci się śpiew ze stadem, musisz wyśpiewywać radość. Czuję, że się rumienię. Nie mam pojęcia, jakiego koloru jest moja twarz. A do tego… Może to, że muszę śpiewać radosną pieśń, wkurza mnie tak samo jak myśl, że nie mogłabym jej śpiewać, nie będąc dziewicą. Jak można wyśpiewywać radość, jeśli się jej nie ma? Jak można wyśpiewywać miłość, jeśli się jej nie ma? – Znam twoją pieśń. Śpiewałem ją. Gdybym dalej śpiewał w ten sposób – mówi Stado – mój kanwr rozerwałby mnie na strzępy. Tak jak zrobią to z tobą. Podnoszę wzrok na niebo, na mglistą, smutną biel, i wiem, że on ma rację. Śpiewa kolejną nutę. Próbuję ją powtórzyć. Razem wyrzucamy ją w niebo. Równa fala ptaków zawraca i gwałtownie pikuje w kierunku morza. To mnie przeraża. Czy one…? Stado śpiewa nutę, która jest surowa, lecz jakimś sposobem też pełna słońca, a Wieczernia przyłącza się do tego śpiewu. Ptaki Stada zmieniają kierunek lotu, tworzą łuk na niebie i znowu lecą spokojnie. Nagle obok mnie zjawia się Kaladrius i dziobem trąca mnie w ucho. – Tak się to odbywa – oznajmia Stado. Wieczernia śpiewa dźwięki radia. Jakąś przypadkową piosenkę o miłości i tęsknocie. Śpiewam nutę, która sprawia, że to ogromne spokojne stado ptaków wydające cichy szmer rozpierzcha się nagle i zamienia w sfrustrowane spadające gwiazdy. Wszystkie skrzeczą i spadają, obracając się, koziołkując i zderzając ze sobą. Stado cierpliwie śpiewa następną nutę, która sprowadza ptaki z powrotem i uspokaja je. Śpiewam jeszcze raz, teraz próbując stłumić to, co doskwiera mojej duszy. Ptaki z głośnym piskiem wirują mi nad głową niczym pierzaste tornado, aż Kaladrius i Stado wyśpiewują kojący ton lżejszy od powietrza. Wieczernia popiskuje z niezadowoleniem

w mojej klatce piersiowej, ale nic nie mogę na to poradzić. Przypominają mi się Milekt i Karu. Milekt, który mnie nienawidził, osądzał, wyśpiewywał furię z mojego płuca. A potem… Nie chcę nawet myśleć o tym, co się z nim stało po naszym rozstaniu. Łączyła nas więź. Bez względu na to, jak bardzo szkodził mojej pieśni, ciężko mi się pogodzić ze świadomością, że poniósł przykre konsekwencje. Karu natomiast jest tym, z którym powinnam śpiewać. Jest dziki, niebezpieczny, ale rozumie mój śpiew, a ja rozumiem jego. Nigdy nie musiałam się tego uczyć, to przyszło samo, gdy tylko usłyszeliśmy się nawzajem. Czy nie tak powinno być? Czy powinno się aż tak ciężko pracować? Wieczernia wyłania się z mojej klatki piersiowej i obrzuca mnie spojrzeniem, które mówi, że nigdy nie zaufa mi na tyle, bym wyśpiewała wraz z nią gwiazdy na niebie. Krzyczę, lecz krzyk nie pomaga mi wyśpiewać radości. Krzyk jedynie pogarsza sprawę. I tylko uświadamia mi, jak bardzo brakuje mi tamtych dni, kiedy nie wiedziałam o istnieniu Magonii, kiedy byłam na ziemi bezpieczna, kiedy wiedziałam, że jestem kochana… Co z tego, że wtedy umierałam? Co z tego, że część gniewu, który czai się w moim gardle i zakłóca mi pieśń, wywodzi się z piętnastu lat jawnego umierania? Co z tego? Co mi po znajomości całej prawdy, po świadomości tego wielkiego bajzlu, któremu próbuję nadać mniej skomplikowaną formę – formę historii o tym, że nikt nie zginął, by ratować mi życie, niczyje życie nie zostało skradzione, niczyja matka nie jest psychopatką i niczyj najbardziej zaufany przyjaciel nikogo nie okłamywał. Co z tego, że rozumiem wszystkie przyczyny? Co z tego, że dostałam nauczkę? Co z tego, że wiem, co ze mną jest nie w porządku? Ból wcale nie jest mniejszy, kiedy wiemy, skąd pochodzi. Wciąż jestem wściekła i ten gniew wydobywa się ze mnie, gdy tylko otworzę usta. Ptaki mnie obserwują, podobnie jak Wieczernia

i Stado, i przez sekundę mam ochotę rzucić to wszystko w cholerę i stoczyć się z pokładu w dół przez to mroźne powietrze, w otchłań oceanu. Może za sto lat, gdyby mnie odmrożono, nie byłoby już tego gniewu w każdej mojej nucie. Może tego właśnie trzeba, ponownego załadowania całego systemu, by wymazać z mojej pieśni tych siedemnaście gniewnych lat. Jednak ja już raz przeszłam taki reset i oto znowu jestem wściekła, wkurzona na wszystko. – Jeszcze raz – mówi Stado. Znowu ćwiczę, aż brak mi tchu, aż udaje mi się zaśpiewać nuty, których nigdy wcześniej nie śpiewałam, lecz nadal nie brzmią one tak, jak powinny. W końcu, po wielu godzinach, Wieczernia śpiewa… Hm, śpiewa nieszpory. Albo jakiś ich odpowiednik. W każdym razie jakąś modlitwę wieczorną. Jakąś modlitwę. Do nikogo. Do wszystkich. Światło gwiazd, śpiewa, a ja jestem niemal pewna, że za chwilę usłyszę: „Idzie niebo ciemną nocą”, co byłoby dziwaczne, ale by mnie uszczęśliwiło. Ona tymczasem śpiewa po prostu kołysankę, która zachęca wszystkie ptaki do śpiewu na cały głos, do eksplozji zachwytu; wszystkie ptaki podrywają się, a potem gwałtownie pikują. Wszystkie wyśpiewują śnieg, gdy ja, wyczerpana, zamykam oczy. Ostatnią rzeczą, jaką czuję, jest dotyk Stada, który podnosi mnie z pokładu i niesie do mojej kajuty. Przez chwilę wiem, że jestem zupełnie bezpieczna. – Niech pan poczeka – mówię. Stado zatrzymuje się w drzwiach, z Kaladrius na ramieniu. – Śpiewał pan z nią? – pytam. – Chcę tylko wiedzieć, jak to było. Nikt mi nigdy nie powiedział, jak brzmiał jej głos. Nigdy go nie słyszałam. Albo nie pamiętam. Byłam bardzo mała, kiedy porwano mnie z jej statku. Pamiętam tylko pobyt na Ziemi. Umieścili mnie wśród utopników, w skórze, i tam zostawili. Mówię mu więcej, niż powinnam, pewnie więcej niż nakazywałby

rozsądek. Czy on nienawidzi utopników? Nie wiem. Patrzy na mnie, ale nie jestem w stanie stwierdzić, co myśli. Jego twarz się chmurzy. – Tak, śpiewałem z nią – wzdycha. – Dawno temu. Wtedy miała głos, jakiego nie miał nikt inny. – A pan nie ma? – Mam. Dlatego byliśmy dobrze dobrani. Byłem na Aminie Pennarum, służyłem jako chłopiec pokładowy. Do moich zadań należało głównie szorowanie każdej deski, karmienie żagla, rozwiązywanie lin i naprawianie sieci. Ona miała jeszcze niższą rangę niż ja, była podkuchenną, więc dobrze poznała, co to głód. Widziała żywność, która przybywała na nasz statek z dołu, widziała zniszczenia, jakich dokonywali utopnicy na dole, i to, jak trudno było wyżywić załogę, aż pewnego dnia stanęła na pokładzie i zaśpiewała. Stworzyła burzę i taką falę wiatru, że zerwała kukurydzę z pola pod nami i sprowadziła ją na statek. Utopnicy, jak mówiła, zanieczyszczali plony, niszczyli je, skrapiając czymś, co truło owady, ptaki i Magończyków. Padła na kolana wśród skradzionej kukurydzy i rozpłakała się. Jej głos był tak potężny, że kapitan Ley Fol zwróciła na nią uwagę. Ja też ją wtedy zauważyłem. Na dźwięk nazwiska „Ley Fol” uważniej nadstawiłam uszu. Tak nazywała się piratka, której Zal kazała przejść po desce śmierci w zeszłym roku. To ona zaniosła mnie na Ziemię, gdy Zal za karę została pozbawiona możliwości śpiewu. W ten sposób Ley Fol wywarła wpływ na moje życie. Dzięki niej w ogóle żyję. Miała rozkaz mnie zabić, ale ukryła mnie wśród ludzi. Stado uśmiecha się smutno. Teraz Wieczernia jest w kajucie, zwisa z niewidocznego pułapu, rozciągając swe maleńkie srebrzyste skrzydełka. Nie umiem sobie nawet wyobrazić tamtej Zal – w moim wieku, młodszej? Zresztą Stada również. Wydaje się bardzo stary. – I co się stało? – Była cudem niebios – mówi. – Śpiewała, a ja śpiewałem wraz z nią. Rosła w siłę, a ja wraz z nią. W końcu przejęła statek. Została kapitanem, ale to nie poprawiło jakości pożywienia na Ziemi. Jej śpiew nie nakarmił załogi, a stolica miała surowe przepisy

dotyczące żywności i zarządzania zapasami. Jej złość i frustracja rosły. Pierwsze i najpotężniejsze pieśni Zal były pieśniami zniszczenia. Takie pieśni przychodziły jej w sposób naturalny. Inne wymagały od niej wysiłku, ćwiczeń i nigdy nie były dla niej łatwe. Swoimi pieśniami narobiła sobie wrogów, ale wydawało się, że właśnie one mogą wszystko zmienić, przynajmniej dla niej. W końcu wróciła do nich i śpiewała bez partnera, jedynie z sercoptakiem… – Karu? – pytam. To imię wprawia go w jeszcze większe zakłopotanie. – Wykorzystywała go do śpiewania takich pieśni, jakich nie powinien śpiewać żaden sercoptak. W ogóle żaden ptak nie powinien ich śpiewać. Teraz to wiem. Wtedy nie wiedziałem. – Została ukarana – mówię. – Wiem. – Krzywi się i kładzie dłoń na sercu. – Ale nie zawsze miała w sobie taki mrok. Umiała też śpiewać pieśni tworzenia. Jakiś czas temu, dość dawno, Zal Quel była światłem na niebie. Był taki okres, ale to już przeszłość. Dokonała wyboru, a jej wyborem jest zniszczenie. Jej wyborem było zatopienie świata. – Czemu? Nie odpowiada. Głaszcze tylko sercoptaka na swoim ramieniu, marszcząc brwi. – Bo umiała to zrobić. Ja dokonałem własnych wyborów. Ciebie też to czeka. Tak jak wszystko, co żyje, wszystko, co śpiewa, wszystko, co nas otacza. Teraz już śpij, śpiewaczko. Jutro będzie nowy dzień. – Mam nadzieję – mamroczę. – Będzie – obiecuje, klepiąc mnie ze skrępowaniem po głowie. – Kaladrius już o tym śpiewa, Wieczernia też. Wszystkie ptaki w tej części niebios były w pobliżu Ziemi i widziały jutrzejszy dzień, my też go zobaczymy. – Czy to kołysanka? – pytam. – To tylko prawda. Jego złote oczy błyszczą, gdy opuszcza moją kajutę. Wieczernia

śpiewa cichą pieśń o gwiazdach i ich konstelacjach, Kaladrius śpiewa z nią, a w końcu przyłącza się do nich Stado i wszyscy śpiewają jednym pogodnym głosem. Zasypiam, słysząc ich śpiew otulający statek, pieśń pękającego lodu i śpiewających waleni, pieśń ptaków unoszących się na wietrze i wzbierających fal zimnego oceanu, niosących głos morza, wymieszanych z dźwiękami zasłyszanymi przez Wieczernię w radiu: mieszanką piosenek miłosnych i informacji o pogodzie – a wszystko to ułożone w jedną całość, głos świata.

Rozdział 24 {Jason} Odprawiam drona z powrotem w kierunku, z którego według mnie przyleciał, do tych, którzy go na nas nasłali. To zapewne Zal i Dai, a tam, gdzie są oni, tam jest i Karu. Na to liczę. Strzelam w ciemno. Wydobyłem z niego oryginalne współrzędne i skierowałem go w ten sam punkt, poza osłonę z trąb powietrznych i niezwykłych zjawisk pogodowych. W jakimś stopniu przypomina to programowanie symulatora lotów. Kamera drona pokazuje mi wszystko, co mija po drodze. Widzę okręty wojenne. Żaden nie wygląda na większy od innych, nic nie wskazuje na obecność Zal. I żaden się nie porusza. Jak gdyby… na coś czekały. Przychodzi mi na myśl, że mogą czekać na przybycie Azy. Może spodziewają się, że nie poradzi sobie w przestworzach. Albo że ktoś sprowadzi ją z powrotem. A może już została schwytana, dlatego nie odpowiadała, kiedy do niej dzwoniłem, i… Przestań. Czuję szarpnięcie, gdy mój dron wpada w silne prądy, które obracają go do góry nogami i odrzucają w tył. Widzę inne drony, pędzące w przeciwnym kierunku. Wydają cienkie, wysokie piski. Mój dron podskakuje na wietrze, potem opada i wykonuje coś w rodzaju beczki, gdy kolejny obcy dron mija go z piskiem. Oczami kamery widzę niewyraźne zarysy Maganwetaru – nicość będącą kamuflażem i świadectwem obecności – strzeżonego ze wszystkich stron. Nic innego nie potrzebowałoby tylu strażników. Zaraz, zaraz. Dlaczego ten dron przybył z Maganwetaru? Ściana wirów, otoczonych przez sztormorekiny tryskające błyskawicami, z obnażonymi zębami, o tułowiach złożonych

z iskier i mroku. Wszędzie wokół brzęcząca pieśń. Wysoko ponad tą pustką widzę kolejny pierścień dronów osłaniających obrzeża. Te są większe od archeopteryksa, którego pilotuję, rozmiarami przypominają orły, powoli poruszają mechanicznymi skrzydłami o błyszczących postrzępionych krawędziach, ich uzębione dzioby są rozwarte. Krążą nad Maganwetarem niczym aureola. Co one tu robią? Powinny być z Zal. Ile dronów wysłała REJA do Magonii? Czyżby Zal zdołała w jakiś sposób uzyskać dostęp do dronów z innych rejonów nieba? Jest ich co najmniej pięćdziesiąt, przylegają do siebie skrzydłami, a ostrza na końcach ich piór tworzą coś w rodzaju drutu kolczastego, odstraszającego wszystko, co mogłoby się zbliżyć do niewidocznej stolicy. Maganwetar jest potężny. To coś więcej niż tylko wiele osłoniętych statków i budynków. Stolica Magonii jest pełna magii, ale nie widzę, by coś się z niej wydobywało. Statki są spokojne. Miasto jest spokojne. Wszystko wokół, jeśli nie liczyć strażników, jest spokojne. Nie ma żadnego statku strzegącego miasta, nie widzę niczego, gdzie mogliby się schronić ci, których poszukuję. Gdzie jest Zal Quel? Gdzie jest Dai? I co ważniejsze, gdzie jest Karu? Magia i nauka. Drony pochodzą z Ziemi, lecz pieśń, którą śpiewają, to bicie serca Azy zamienione w coś złego i niszczącego, w coś, co może przekształcać ciało stałe w ciecz, skałę w wodę, ciało w krew. Zniszczenie. Inaczej mówiąc, pieśń Zal. Tylko tyle przychodzi mi do głowy, gdy słyszę tę pieśń krążącą wokół miasta. To znaczy, że ona musi być… I nagle. Coś widzę. Niewyraźne czubki budynków, lśniące miasto. W życiu nie widziałem czegoś równie pięknego, niczym lodowy pałac, disnejowska wersja splendoru i przepychu. Są tu wieże w kształcie ptaków, wieże w kształcie feniksów,

a nawet podniebnego krakena. Podniebne i morskie stworzenia wspólnie nadają formę miastu Maganwetar, w którym wszystkie budynki zdają się poruszać, delikatnie kołysane wiatrem. Z tej odległości nie widzę ludzi ani nawet strażników, dostrzegam jedynie sztormorekiny i małą flotyllę dronów. Miasto pojawia się i znika. Wygląda tak, jak gdyby poruszało się dzięki mantom jako żaglom, i brzmi to nawet odpowiednio, bo manty tak miotają ciałami, jakby sprawiały powietrzu manto. Są przy tym ponure, mroczne. Widzę, jak poruszają się ich ogromne skrzydła, a są ich chyba z tysiące. Przesłaniają miasto peleryną swoich ciał, po czym je odsłaniają. Miasto pojawia mi się przed oczami i znika. Szczęka mi opada. To one czynią Maganwetar niewidzialnym. Nie jakaś rozwinięta technologia. Robią to manty. Samo to miasto, widziane z dołu, musi być… Myślę o raportach o pogodzie, które widywałem przez lata, o tym, jak sztormy przesuwają się nad morzami, jak rosną w siłę, jak wzbierają, aż docierają do wybrzeża. Maganwetar to supersztorm. To niszczyciel. Pomimo całego piękna, jakie ma w sobie. Ukrywają go zjawiska pogodowe, a te na razie są uśpione. Nie chciałbym się znaleźć w pobliżu, gdy się obudzą. Widzę łańcuchy, którymi przykute są manty, tak samo ciemne jak same ryby. Te stworzenia utrzymują cały Maganwetar i przesuwają go po niebie. Zniewolone. Zal zarządza tym miastem tak samo jak swoim statkiem, czyli… Posuwam drona nieco dalej, zbliżam go do krawędzi budynków, do samego Maganwetaru. I wtedy dech mi zapiera. Eli staje obok mnie, patrzy na ekran mojego telefonu, na którym nagranie z drona pokazuje to, co miasto przed nami ukrywa, co przesłaniają ciała mant i sztormowe chmury. – Ja cię! – Wzdycha.

To wszystko, co można powiedzieć. W mieście aż roi się od Magończyków w mundurach, są ich tysiące: błękitne postaci z włosami jak węże, w najróżniejszym umundurowaniu w barwach nieba nocą i o poranku. Są uzbrojeni po zęby. Mają miecze, toporki, liny, noże. Wszystko to, co widziałem w archiwach REJA, tutaj oglądam na żywo. Widziałem już Magończyków. Znam Azę, Daiego, Zal, miałem też sposobność rzucić okiem na niektórych członków załogi Aminy Pennarum w Svalbardzie, ale to tutaj to coś zupełnie innego. – To armia – mówi Eli. Śledzę trasę drona lecącego ponad budynkami, rozglądam się jego oczami, poszukując Daiego, mam nadzieję, że do niego dotrzemy. W końcu, nareszcie, dron wlatuje na prąd powietrzny ponad wieżą i patrzę oczami jego kamery w dół. Wrócił do miejsca, z którego go wysłano. To miejsce jest przy Zal Quel. Patrzę na nią z góry. Dowodzi miastem tak, jak dowodziłaby statkiem. Widzę, jak pochyla się nad mapą nieba, jak gestykuluje do Magończyków. I widzę coś, co jest do niej przywiązane. Karu. Karu używany niczym przynęta na końcu wędki. Lata nad miastem spętany łańcuchem i piszczy. Nie słyszę jego pieśni, ale wiem, co śpiewa. To błaganie o pomoc. Jakbym widział serce Azy przykute do kogoś obcego. Jakbym zobaczył wszystkie swoje obawy, że mnie już nie kocha, i uświadomił sobie, że jej uczucia tlą się już tylko w tym sercoptaku, odebranym jej wbrew woli. Mogę bez przeszkód oddać czysty strzał. Nie ma się nad czym zastanawiać. – No śmiało – mówi Eli. – Zrób to. Czuję jej wsparcie, gdy wysyłam komendy do drona. Ledwie stoję na nogach, więc Eli mnie podtrzymuje. I tak myślami jestem daleko stąd.

Widzę Zal podnoszącą głowę, lecz mój dron już jest gotów. Waham się, waham, miasto pode mną się trzęsie i moje ręce się trzęsą, i szukam swojego celu, a wtedy Zal wskazuje na drona. Inne drony pędzą prosto na mnie, ale jest za późno… Wciskam guzik i odpalam bombę. Nie w nią… nie, chociaż mam ochotę… ale w łańcuch wiążący Karu z nią i z Maganwetarem. Maksymalna moc, prosto w łańcuch. Gwałtowny wybuch światła i zaraz mój dron spada zaatakowany przez inne drony. Ja również się przewracam. Ktoś mnie uderza, a potem chwyta, ktoś przeskakuje przez burtę, wyskakuje z szalupy na pokład statku Rostrów. Chwytają także Eli. W ciągu kilku chwil oboje zostajemy związani i wrzuceni na dno szybkiej szalupy. Wrzeszczymy przy tym jak opętani. Podnoszę głowę i widzę nad sobą Daiego.

Rozdział 25 {Aza} Wysyłam cienki pisk w kierunku podniebnego miasta, śpiewam mu swoją pieśń. Rozsadzę Maganwetar. Zniszczę go. Karu i ja śpiewamy razem, nasze głosy tworzą broń o zaostrzonym końcu, zmierzającą ku stolicy Maganwetaru. Rozwalamy ich. Niebo jest pełne srebrnych żagli i rekinów. Są ich tysiące. Manty się wyginają, ich skrzydła się prężą. Nie widzę pętających je łańcuchów, ale wiem, że tam są, srebrne, błyszczące. Te manty zostały schwytane przez Zal. Moja matka nie zważa na to, kogo krzywdzi. Nigdy nie zważała. Ja też już na to nie zważam. Wyśpiewuję swoją złość na nią. Śpiewam

Jest moim wrogiem. Obok niej stoi Dai, ten sam, który mnie zdradził, i śpiewam także do niego. Do wszystkich, którym nie mogłam ufać, którzy mnie okłamali, którzy próbowali mnie kontrolować, nawet nie pytając, czego chcę. Śpiewam ze stadem, z olbrzymią falą ptaków, całym tsunami… Wyśpiewuję śmierć każdemu, kto zakładał, że chcę tego co on. W moim wnętrzu coś się podnosi, jakaś ciemna moc. To mi przypomina Svalbard. Tę wielkość, którą czułam przy Daim. To, jak jego moc przejmowała moją. Tym razem to moja moc, mój własny wybór… Tego właśnie chcę. Zabiję ich oboje. To mój wybór. MÓJ.

Ptaki wokół mnie wpadają w popłoch. Przeciwko ich dziobom i pazurom leci grad ostrzy i strzał, wyśpiewanych przez Zal. Świat pod nami zaczyna się zmieniać. Ziemia przekształca się w ciecz. Ulica staje się rzeką. Pióra płoną, a ja widzę nad sobą mnóstwo martwych ciał, zabitych przez moją matkę… spadają… To ona wyśpiewuje koniec tej historii. Ona zwycięża… NIE, to ja wyśpiewam zakończenie. Zniszczę wszystko, na czym ona chce się zemścić. Nie pozwolę, by ona to zrobiła. Ją też zniszczę. Chciała nade mną panować, ale ja NIE POZWOLĘ NAD SOBĄ PANOWAĆ. Moje własne ptaki zaczynają się na mnie rzucać, atakować mnie, rozrywać, i moje ciało nie jest już moim ciałem, moje serce nie jest moim sercem, moja pieśń jest pełna śmierci i grozy. Czuję, jak zaczynam się zamieniać w kamień, najpierw palce, potem ramiona, aż wreszcie to skamienienie dociera do moich płuc, które powoli się kurczą, przekształcają w jakiś rodzaj ciemnej skały, moje ciało staje się… Ktoś mną potrząsa. Budzę się. Gardło mnie piecze, jakby śpiewało nieznane mi nuty. Obok mnie siedzi Stado, a wokół krąży jego kanwr. Mężczyzna obserwuje mnie uważnie, kładzie mi dłoń na ramieniu. – Śpiewałaś przez sen – mówi. – Mroczną pieśń. Rozglądam się. Nic nie jest zniszczone. Nikt nie jest ranny. – To była pieśń końca – stwierdza. – Skąd ją znałaś? Zal cię nauczyła? – Nie. Nie wiedziałam, że ją znam. – Nie powinnaś tego śpiewać. – A co to takiego, ta pieśń końca? – pytam z wahaniem. – Twoja pieśń śmierci – wyjaśnia. – Ale nie tylko twoja. Pieśnią śmierci zabijasz nie tylko siebie, lecz także każdą inną istotę w pobliżu. Odśpiewujesz ich i siebie jednocześnie. – Po chwili milczenia dodaje: – Życzysz sobie śmierci? – Nie!

– Czego w takim razie chcesz, Azo Ray? Spoglądam w zadumie na tego mężczyznę ze złotymi oczami i znużoną twarzą. Heyward. Nie mogę przestać myśleć o jej śmierci i o tym, że to nie byłam ja. To powinnam być ja. Myślę o Ley Fol, zabitej przez Zal za to, że uratowała mi życie. Myślę o wszystkich ludziach, których skrzywdziłam, wszystkich, którzy głodują w Magonii, wszystkich, którzy są zdani na łaskę Zal, o tych, którzy nadal by żyli, gdybym się jej poddała i dała jej to, czego zawsze chciała. Ona chce, żebym była jej córką, jej dziedziczką, a ja… Wybieram wszystkich, tylko nie ją. – Nie wiem – mówię. To prawda. To najbliższe prawdy ze wszystkiego, co mogłabym powiedzieć. Myślałam, że wiem, czego chcę, i że tym czymś jest Jason. Tym czymś było nasze wspólne życie, pełne miłości, w jednym miejscu. A teraz? Pozostałam bez planu B. Myślałam, że wiem, czego chcę, i że tym czymś jest moja rodzina na Ziemi, ale… Potem znalazłam się w Magonii, a po powrocie na Ziemię chciałam czegoś więcej. Może jestem jak Zal. Myślę o pieśniach, które przychodzą mi z łatwością. Myślę o rzeczach, które dla mnie są łatwe do wyśpiewania. O śpiewie z Daim. To, co śpiewaliśmy, było… To były pieśni zniszczenia. Jestem jak ona. Tak bardzo jestem do niej podobna. Może nawet jestem od niej gorsza, bo kiedyś byłam lepszym człowiekiem. Miałam szczęśliwsze życie. A mimo to jestem taka wściekła, taka zagubiona. Teraz Wieczernia siedzi mi na ramieniu i śpiewa pieśń, od której boli mnie serce. Wyśpiewuje świat, śpiewa własnym głosem ludzkie piosenki o tych, którzy się zakochują i odkochują, i tych, którzy próbują zrozumieć się nawzajem. – Śmierć byłaby łatwiejsza niż TO – mówię. – Umieranie nie było trudne. Nie było straszne. Miałam już wprawę. Za to życie jest

trudne. Zresztą kto mnie wybrał? Dlaczego mam się zdecydować na którąś z tych rzeczy? Nadal czuję w całym ciele pieśń końca. Jakbym zrobiła coś, czego nie da się cofnąć. – Wybrana czy nie – mówi Stado – i tak możesz zrobić tylko to, na co pozwalają ci siły. Masz swoją pieśń. Jedyne, co możesz, to ją śpiewać. Nieważne, co inni o tym myślą, czy uważają, że w ogóle masz jakąś moc. Każdy ma moc, każdy człowiek, każdy ptak, każdy nietoperz. Wybrańcy są tylko po to, żeby ułatwiać sprawy. Świat jest jak statek: możesz się wdrapać na maszt albo czyścić figurę dziobową, możesz trzymać mapy albo wykreślać kurs. – Patrzy mi głęboko w oczy. – Masz swoją pieśń. Śpiewaj ją. Jego złote oczy błyszczą. – A jeśli nie umiem? Jeśli wyśpiewam coś okropnego? Jeśli zniszczę to, co chciałabym uratować? – Umrzeć bez pieśni, bo nie wiesz, jakiego życia chcesz, to nie jest odwaga, Azo – mówi Stado. – Nie chcę śmierci. Chcę tylko… – Chcesz tylko śmierci kogoś innego. – Kiwa głową. – To też jest łatwe. Możesz wyśpiewać śmierć każdego, kogo zapragniesz. Mogłabyś w każdej chwili sprowadzić na mnie śmierć. Jesteś na tyle silna. Jestem. Wiem o tym. – Ale jeśli to zrobisz, jeśli zaśpiewasz swoją pieśń końca, będziesz taka jak ona. W tym momencie mam wrażenie, że nie pozostało ze mnie wiele poza gniewem, frustracją i żalem. – Jak można nie czuć złości do Zal? Pan nie jest na nią wściekły? Zrobiła ze mnie… Jest pana wrogiem. Tyle wiem. Tyle mi powiedziano. – Nie zawsze była moim wrogiem. – Śmieje się smutno. – Byłem jej etologidionem. Nadal jestem. Tej więzi nie da się wymazać, choćby nie wiem jak się chciało. Ale nie będę już z nią śpiewał. Myślałam, że był tylko członkiem jej załogi. Kiedy powiedział, że

z nią śpiewał, myślałam, że służył jej pieśni. Ale to… Był jej… Daim? To znaczy… Jego przeznaczeniem jest nie tylko z nią śpiewać… może też panować nad jej pieśnią. – Wyglądasz jak ona – mówi. – I śpiewasz jak ona. Układaliśmy gwiazdy na nieboskłonie, zanim się zmieniła. Na jego skórze pojawia się biały tatuaż, twarz mojej matki dawno temu. Na jej ręce siedzi Karu. Patrzę, jak ten tatuaż się porusza, jak obraz Zal otwiera usta i śpiewa, lecz nie słyszę dźwięku. Zal wyciąga ręce i parska śmiechem, patrząc na kogoś, kogo tam nie ma. Patrzy na kogoś z miłością. Nigdy nie widziałam u niej takiego spojrzenia, nigdy nie widziałam, by… Komuś tak ufała. Deszcz spływa po jej głowie i przesłania ją plamami tuszu. Znikająca kobieta na jego skórze. Stado przygląda się w zamyśleniu, jak wszystkie białe linie powoli znikają. Przez chwilę wpatruje się we mnie spokojnie, w milczeniu. – Dawno temu przestaliśmy ze sobą śpiewać – oznajmia. – Tamte czasy odeszły. A moja pieśń? Moje stado? Ty nie potrzebujesz nauki. Już to wszystko masz. Odziedziczyłaś. Chwila moment. Wytrzymuję jego spojrzenie. – Czy pan jest…? – Przestałem śpiewać z Zal, ale ciebie nie porzuciłem. Powiedziano mi, że zmarłaś. Że cię porwano i zabito. Dlatego się tu znalazłem. Dlatego opuściłem Magonię. – Jest pan moim ojcem – mówię, bo nic innego nie można powiedzieć. Uświadamiam sobie, że w głębi duszy już to wiedziałam. – Córko – mówi Stado. Przez chwilę jego twarz jest zadziwiająco łagodna. – Może to matka nauczyła cię twojej pieśni, ale

ja słyszałem, jak ją śpiewasz. Ta pieśń pochodzi także ode mnie. I z ciebie samej. Przekonanie, że ktoś poza tobą może ją kontrolować… życie w takim gniewie… nie pozwoli ci śpiewać pieśni, do której jesteś powołana – tłumaczy. – Jesteś na tyle silna, by śpiewać tak, jak masz ochotę, a nie jak nakazuje ci ból. Nie jesteś samym bólem. Spójrz na siebie. Żyjesz, nie jesteś śpiewaczką wykonującą pieśń śmierci. Coś się we mnie burzy, wciąż czuję tę pieśń końca, wciąż widzę przed oczami Zal, wciąż czuję ból, a teraz jeszcze to. Nowy ojciec. Na końcu świata. Ojciec, który uciekł od Zal. Który nie pomoże mi z nią walczyć… – Zal była moją jedyną miłością – stwierdza po prostu Stado. – Ale była zdolna do straszliwych rzeczy. Tak jak ja. Tak jak ty. Przekonasz się o tym, jeśli pożyjesz dość długo. Każdy może siać zniszczenie. Wzdragam się, bo już się o tym przekonałam. I to na wszystkich poziomach. – Masz tyle mocy, by móc też uzdrawiać. – Kładzie mi dłoń na ramieniu i mocno ściska. – Nie tylko niszczyć. Chociaż niszczyć jest łatwiej. – A jeśli nie potrafię nad tym zapanować? Jeśli będę tylko niszczyć? Jeśli nie będę umiała robić nic innego? Uśmiecha się. – Jesteś podobna do mnie. Nie byłem dość silny, żeby śpiewać u boku Zal – mówi. – Musiało dojść do zniszczenia nas obojga. Nasza miłość nie wystarczyła. Ja też miałem w sobie gniew i ten gniew zniszczyłby nas oboje. Ale ty jesteś jej córką, a nie jej śpiewaczką. Ty JESTEŚ dość silna. Musisz tylko się zdecydować. Przez moment się nad tym zastanawiam. Widziałam bolączki świata. A gdy się to zobaczy, człowiek nie jest już taki sam. – Proszę. – Siadam obok niego. – Mówił pan, że jest ostatnim przedstawicielem gatunku, ale nie musi tak być. Niech mnie pan nauczy. Zrobię wszystko, co będzie trzeba. Spróbuję to opanować. Stado potakuje i otwiera usta, by zaśpiewać, gdy…

PRZEBŁYSK. Nagle pierwszy raz od wielu dni patrzę oczyma Karu. Z wrażenia odbiera mi mowę. AZO!, krzyczośpiewa Karu. Widzę go. Jest wolny, leci między iglicami Maganwetaru, wystraszony, szuka mnie. Mija ostatnie sztormorekiny i rzuca się w przestrzeń poza miastem; frunie co sił w skrzydłach, ale widzę, że nie wie, dokąd się skierować, nie ma pojęcia, gdzie jestem. Zabłądził. Azo, śpiewa zdesperowany. O Boże. Stoję pośrodku pokładu i próbuję śpiewem dodać mu sił. Wieczernia zaczyna śpiewać swoją piękną pieśń nietoperzową, by mnie wspomóc, i jestem jej za to ogromnie wdzięczna. Czuję ból Karu. Drobne kości w jego skrzydłach są popękane. Rozważa, czy nie rzucić się w dół na pewną śmierć, ale nie robi tego, bo chce mnie odszukać. Czuje naszą więź, lecz nie wie, gdzie jestem. Jest przerażony. Torturowali go i wymusili z niego pieśń, którą potem przerobili. Po chwili Stado stoi obok mnie i śpiewa wraz ze mną i z Wieczernią. Przyłącza się też Kaladrius. Śpiewamy do Karu, by go sprowadzić. Wiem, że Karu odbiera nasz sygnał. Wzywam go ponownie i w końcu czuję jego obecność, słyszę, jak piszczy z ulgi i wyczerpania. AZO, śpiewa. AZO. Nagle wokół Karu pojawiają się tysiące innych ptaków. To Stado wysyła mu na pomoc wszystkie kanwry z okolicy. Spoglądam na niego i widzę wielkie skupienie na śpiewie z sercoptakiem, serconietoperzem i ze mną. Niepewnie przyłączam się do tej pieśni. Bo przecież chodzi o Karu. Chodzi o część mojego serca. Za pośrednictwem Karu widzę sznur ptaków, które prowadzą go do nas, oraz te wszystkie, które go otaczają i wzmacniają jego pieśń. Karu ledwie frunie, ale ptaki osłaniają go ze wszystkich stron i wskazują mu drogę. Stado cały czas śpiewa, przywołuje coraz więcej ptaków, a te przybywają przez ciemność nocy, a potem szarość zwiastującą świt.

Rozjaśnia się i słońce zaczyna rozświetlać nieboskłon pomarańczoworóżowym blaskiem. Dostrzegam czarną plamkę w oddali, a za nią chmarę skrzydeł. Karu leci szybko, wydobywając z siebie wibrującą pieśń grozy. Dopiero po chwili zauważam, co się dzieje. Ściga go jeden z tych ptaków, które stale nas atakują. Te czarne mechaniczne. Śpiewające maszyny. Powietrze wokół nas wibruje od tej potwornej pieśni, pieśni całego miasta poszukującego Azy Ray, pieśni zwiastującej koniec wszystkich na Ziemi, których kocham, a także wszystkich tutaj. Ta pieśń niesie wizję śmierci w powodzi i w płomieniach jednocześnie. Czuję, jak niebo się trzęsie, gotowe runąć w otchłań ognia. To pieśń Zal. Zal, a także… Ten ptasi robot odtwarza to, co śpiewaliśmy wspólnie z Daim za pierwszym razem, nutę, od której ocean się podniósł i omal nie zalał wszystkiego, a także inną, która zamieniła ziemię w wodę. Ta pieśń została przerobiona, ale ja ją rozpoznaję. To moja pieśń. Na śmierć utopnikom. Śpiewana przez coś, co ją przekształca, czyni silniejszą i groźniejszą. Karu śpiewa na całe gardło, z taką furią, jakiej nigdy u niego nie słyszałam, a ptaki Stada wzlatują, by mu pomóc. Wieczernia i Kaladrius zrywają się z pokładu i osłaniają mojego sercoptaka z obu stron. To, co go ściga, jest ogromne, tak duże jak Karu, i ma skrzydła zakończone ostrzami. Nurkuje i obraca się podczas lotu. Ptaki Stada lecą nad Karu i wokół niego, atakowane przez tego drapieżcę. Skrzeczą głośno, a Stado odpowiada im głośnym piskiem. Dźwięk wydobywający się z jego gardła sprawia, że jego ptaki nabierają sił, wyśpiewują ochronę, wyśpiewują tarczę, która osłania Karu przed tym, co – jak teraz widzę – jest dronem. Temu ptasiemu tsunami udaje się wedrzeć pomiędzy napastnika a Karu, lecz w trakcie tej misji nie obywa się bez ofiar – niektóre ptaki giną. DO MNIE, SZYBKO, śpiewam, DO DOMU. Przesyłam Karu część

swojej siły. Wieczernia i Kaladrius też śpiewają zawzięcie. Nietoperz wydaje piszczący dźwięk, który ledwie słyszę, a wtedy dron przechyla jedno skrzydło i także zaczyna piszczeć. Jego głos wibruje nieprzyjemnie i wstrząsa nim całym. Karu spada z chmur prosto w moje ramiona. Kwili i krwawi, ale nareszcie jest przy mnie. Ściskam go mocno ze szczęścia. Podnoszę głowę akurat w chwili, gdy wirujący dron wydaje wściekłe dźwięki, które wprawiają w furię wszystkie ptaki w okolicy. JASON I ELI SĄ TUTAJ. DO MAGANWETARU ALBO ZGINĄ! Potem szybko niczym odrzutowiec odlatuje poza zasięg wzroku, w chmury, uciekając przed Stadem i jego pieśnią. Azo, piszczy Karu w moich ramionach. Mój biedny sercoptak z rannym skrzydłem, bliznami na dziobie, cały drżący. Stado odwołuje ptaki spod chmur. Obsiadają całego Iluminusa. – Dziękuję – szepczę. Drżę od wysiłku włożonego w pieśń i ze strachu o wszystkich. Stado kładzie dłoń na głowie Karu, a ptak wita go pogwizdywaniem. – Karu to stary przyjaciel – mówi Stado. – Nie przypuszczałem, że jeszcze kiedyś go zobaczę. Zerwana więź, oświadcza Karu ze smutkiem i patrzy na Kaladrius, która przechyla głowę i śpiewa kilka pięknych nut. Kiedyś Karu śpiewał z nimi. Oczywiście, że się znają. Śpiewali przecież z Zal, na długo przed moim urodzeniem. Mój biedny sercoptak trzęsie się jeszcze wiele godzin po przybyciu. Stado pomaga mi złożyć jego skrzydło, które jest złamane i podkurczone. Opatruję mu też pozostałe rany. Karu cały czas śpiewa mi o Zal, ze zgrozą donosi o jej planach i o tym, co robi. Pokazuje mi zabijanie Rostrów i innych istot. Kanwrów i mieszkańców innych części podniebnej krainy. Widzę feniksa i nietopeżagla. Złamane serce, śpiewa Karu. Zerwana więź. Nie umie jednak tego

wyjaśnić. Łączę swoje serce z jego i śpiewamy wspólnie. Mam nadzieję, że to go uzdrowi. Wsuwa dziób, a potem całą głowę pod moją pachę, a ja czuję, jak coś w moim sercu się otwiera. Serce mi pęka, bo Karu jest tylko dla mnie. Opieka, jaką otaczał mnie do tej pory. Jego ochrona. Czuję, jak serce zaczyna mi topnieć i wydobywa się z niego pieśń, której dotąd nie znałam. Jest cicha, lecz nasycona miłością i na tyle potężna, by uzdrawiać. Stado wychodzi ze swojej kajuty i obserwuje mnie. Śpiewam uzdrawiającą pieśń, a Karu krzyczy z bólu. Cierpię, zadając mu ból, ale czuję, że kości się zrastają. Karu się nie sprzeciwia. Wyśpiewuję unieruchomienie i zrośnięcie skrzydła, a on piszczy, lecz pozwala mi robić swoje. Gdy kończę, rozkłada skrzydła i kwili niepewnie. Będzie dobrze, myślę. Wciąż jest słaby, ale już zdrowy. Kaladrius podchodzi do mnie i przechyla głowę. Leć, śpiewa. Karu odpowiada jej tą samą pieśnią. Przerzucam wzrok na Stado. Teraz czuję się mocniejsza, z Karu u boku, chociaż nie opanowałam pieśni Stada. Muszę płynąć do Maganwetaru. Skoro potrafię śpiewać pieśń uzdrowienia, to już coś. Skoro potrafię śpiewać cokolwiek, co nie jest pieśnią zniszczenia, skoro jestem do tego zdolna, to mam przynajmniej odrobinę tego, czego potrzebuję. Czas nagli, więc nie mogę czekać na więcej. – Pożyczy mi pan szalupę? Patrzy na mnie surowo. – Dasz radę żeglować do utraty sił? – Nie taki jest mój plan – mówię, lecz wiem, że on słyszy to, czego nie wypowiadam, czyli że plany mogą się zmienić. Że czasami ludzie zmieniają je za nas. Staram się wyglądać na kogoś, kto wie, co robi. Nie chcę żeglować aż do śmierci. Ale możliwe, że mnie to czeka. – Nie – mówi. – Nie pozwolę na to. – Ona ma moją siostrę. Ma…

– Twojego etologidiona – kończy za mnie. – Nie. Mojego… Nie wiem, jakie jest na to słowo. – To to samo słowo – oznajmia Stado. – Może masz dwóch śpiewaków. Może jesteś związana z obydwoma. Ja mam dwa sercoptaki. Może tobie przeznaczeni są obaj, może obaj mają z tobą śpiewać. Są różne pieśni do wyśpiewania, Azo. – Muszę tam płynąć – upieram się. – Oni wiedzą, gdzie jesteśmy. Może da się obronić to miejsce przed okrętami wojennymi i Słowikami, ale przed Maganwetarem i Zal? Nie. Muszę tam popłynąć. W przeciwnym razie Zal zjawi się tutaj, a to będzie gorsze. – Nie jesteś gotowa stanąć przeciwko niej. Patrzę na niego błagalnie, ale on pozostaje nieugięty. Czekam więc, aż nadejdzie północ, a wtedy z poczuciem winy wykradam się na pokład. Karu siedzi na moim ramieniu. Zabieram prowiant z kambuza i pakuję do worka. Przechodzę przez burtę Iluminusa. Dziwnie było wyobrażać sobie Karu i te wszystkie kanwry śpiewające wspólną pieśń z Zal i Stadem, wyobrażać ich sobie wszystkich razem i może… szczęśliwych? Myślę o Zal i Stadzie śpiewających ze sobą. Moi biologiczni rodzice. To z ich powodu tu jestem. Muszę być wdzięczna, że odnaleźli się nawzajem, nawet jeżeli tak to się skończyło. Zal zakochana. Stado młody i bez szarości na skórze. Oboje śpiewają, otoczeni przez kanwry. Czuję ukłucie straty. Nie wiem, jak uzdrowić Zal. Muszę to zrobić. Chwytam za sznury, rozplątuję liny. Obracam się i staję twarzą w twarz ze Stadem. No jasne. Tutaj jest cicho i spokojnie, a on słyszy każdy najdrobniejszy hałas. – Muszę – mówię. – Rozumiem. W takim razie zaśpiewaj jedną nutę. Tę, która sprawi, że przyszłość będzie możliwa. Wpatruję się w niego zdumiona. Nie znam takiej nuty. Ta jedna

myśl nie daje mi spokoju. Mam być wybraną, ale z jakiej racji? Jak można wybrać kogoś, kto wszystko chrzani? Wtedy Karu zaczyna śpiewać. Co on śpiewa? Zaczyna od mysiej muzyki z naszej kuchni. Potem pieśń samotnego wieloryba. Ja… On śpiewa pieśń nietopeżagla z Aminy Pennarum. Zaczyna gwizdać. Wiem, co gwiżdże. Nie chcę, żeby to robił. Nie chcę, żeby to pamiętał. To w silbo, języku gwizdów z Wysp Kanaryjskich, pieśń, którą śpiewałam na turnieju talentów tak dawno, jakby to było milion lat temu. Śpiewałam to dla Jasona. W tej pieśni są słowa, które znamy tylko Jason i ja, żarty, które tylko my rozumiemy, cała miłość, której nie umiałam wyrazić. Wszystkie rzeczy, o których nie umiałam mówić. On nawet nie wiedział, co śpiewam. Nie rozumiał mnie. Zrobiłam to specjalnie, bo bałam się to wszystko powiedzieć, bałam się wszystko mu dać. Może dlatego tak bardzo się bałam, bo sama tego nie rozumiałam. Śpiewałam więc w języku, który zna tylko garstka osób, żeby utrudnić mu przetłumaczenie. Ale Karu wie o mnie wszystko. Jest częścią mojego serca, które musi mówić prawdę. Karu wyśpiewuje to wszystko naraz, a ja czuję, jak coś się zapada w mojej piersi, bo teraz słyszę swoją listę przeprosin, wszystkie te rzeczy, przez które było mi przykro, śpiewa o tym, że miałam umrzeć i zostawić Jasona samego, o tych wszystkich razach, kiedy patrzyłam na niego i go nie widziałam. Śpiewa o tym, czego mu nigdy nie powiedziałam, i o wszystkim innym. Wyśpiewuje mój smutek i niepokój, że jestem niedoskonała, a potem obca, że jestem wrakiem dziewczyny, który nigdy nie uleczy bólu Jasona, a tylko przysparza mu zmartwień. Że nie umiałam uratować osoby, którą kocham. Serce znów mi się przechyla, pieśń wypełnia mi płuca i rozchodzi się po całym ciele, bo w końcu Karu wyśpiewuje wszystko, także

moją miłość do życia tu, w górze, do wszystkiego tutaj, a ja dołączam się do tego śpiewu. To silniejsze ode mnie. To jest wszystkim. My wszyscy naraz, gwiazdy w ciemnościach, rodzice śpiewający mi kołysanki, dzwonki alarmowe w szpitalu i wiatr w gałęziach drzew, śmiech Eli, szept Jasona docierający do mnie przez sen. Szkwałowalenie i nietopeżagle, Wedda ucząca mnie walczyć, ubierać się, splatać włosy, Dżik zdradzająca mi prawdę o Rostrach. Gwiazdy lecące przez niebo. Wszystko to, każda taka rzecz składa się na moje istnienie. Smutek i radość, wina i duma, porażki i osiągnięcia. To wszystko jedna całość i śpiewamy ją wspólnie, aż w końcu wydobywa się z mojego gardła jako jedna czysta nuta. Karu śpiewa, a ja harmonijnie mu odpowiadam. Nasz śpiew staje się jednym, pieśnią, której najpierw nie rozpoznaję, lecz po chwili uświadamiam sobie, że wyśpiewuje moich rodziców, wszystkich czworo, moją historię, moje serce, moją przyszłość. Śpiewamy bicie mojego serca i mój oddech, dźwięk jaskrawoniebieskiej krwi krążącej w moich magońskich żyłach, dźwięk kogoś, kto próbuje być wszystkim naraz i uratować wszystkich naraz. Śpiewam wraz z nim. To najszczersza nuta, jaką potrafię wydobyć. Nie jestem po prostu czyimś wybrańcem, głosi. Jestem sobą. Teraz ja muszę wybierać. Obserwuję zmiany na niebie. Gwałtowne natężenie szpaków, ich szum, trzepot, chmura tych ptaków tańczących w powietrzu, ich ciała pikujące i obracające się, zakrywające niebo. Śpiewają z nami pieśń, która przywołuje welon piór, czarną postrzępioną zasłonę słów i dźwięków. Fruwają wokół statku – strzelisty hymn chwały, milion ptaków poruszających się jak jedno ciało. Stado spogląda w moją stronę. – Córko – mówi. Po mojej twarzy płyną łzy. Drżę i mam wrażenie, że jestem cała

odsłonięta. Świat właśnie zobaczył wszystko, co boję się stracić, wszystko naraz, wypisane żywymi literami w powietrzu. – Weźmiesz mój statek. – Nie musi pan tego robić. Uśmiecha się szeroko. – Wszyscy mamy swoje pieśni do zaśpiewania, Azo Ray. Nie wiedziałem, że mam córkę. Teraz, gdy już to wiem, nie chcę jej stracić. Mój statek jest szybszy od każdej szalupy, i oczywiście jestem jego nieodłączną częścią. Na jednym moim ramieniu siada Wieczernia, a na drugim Kaladrius. Karu śpiewa z ramienia Stada. Tworzymy dziwaczną rodzinę, ja, mój ojciec i wszystkie te kanwry. Grzebię w kieszeni skafandra. Wyjmuję kompas od Jasona. Igła wskazuje kierunek. Ruszam na północ.

Rozdział 26 {Jason}

3,1415926535897932384626433832795028841971693993751058209749445923078 – Jasonie! Popatrz na mnie! 72535940812848111745028410270 – W oparzenia na klatce piersiowej wdała się infekcja. Nie wiem, od jak dawna są w takim stanie. Czy ktoś może nam pomóc? Proszę! 1938521105559644622948954930381964428810975665933 4461284756482337867831652 – Nie zasypiaj. Jasonie! JASONIE! 712019091456485 ktoś klepie mnie po twarzy 669234603 486104 – Chcecie, żeby umarł? Taki jest cel? Martwy zakładnik? Tego chcecie? On się spala. NIE WIEM, GDZIE ONA JEST. Jeśli chcecie znaleźć Azę, musicie utrzymać go przy życiu. Zimna dłoń na moim czole. Zimna dłoń, zimniejsza niż ludzka… 5432664821339360726024914 Otwieram oczy i widzę kogoś pochylonego nade mną. Mam przed sobą jego klatkę piersiową, przesuwam wzrok w górę. Widzę tatuaż śpiewającej Azy Ray. Białe linie na granatowej skórze tworzą obraz, który się porusza. – Jasonie – mówi Dai – witamy w Maganwetarze. Ten facet już omal mnie nie spalił, a przed tym prawie unicestwił Azę. Jest kłamcą (i?), zdrajcą (i?), kimś, kto wybrał złą stronę i się jej trzyma, ponieważ Zal obiecała mu władzę. Jest, jeśli pominąć kilka różnic, taki jak ja. Tatuaż na klatce piersiowej Daiego zmienia się i teraz pokazuje Azę śpiewającą wraz z nim, opartą o żagiel. Ocean pod ich statkiem się unosi. Aza ma na mundurze insygnia kapitana. On również. Żeglują razem. Oto ich przyszłość. 127372458700660631558817488152092096282

Zapominam, że moje ciało się obraca i rozpada na kawałki, zapominam o uczuciu groszku i słońca, kurczenia się i rozciągania jednocześnie. Słyszę tylko głośne bicie własnego serca. Chwytam Daiego obiema rękami i przyciągam do siebie. – Poznałem ją, gdy mieliśmy po pięć lat! Ty jej nawet nie znasz! – krzyczę. Słyszę wrzask Eli. – Jasonie! Co ty wyrabiasz? Przestań! Coś sobie zrobisz! – To ty jej nie znasz – mówi Dai. – Zmarła pod twoją opieką. Straciłeś ją. Powinieneś zapewnić jej bezpieczeństwo. Wszystko, co dzieje się wokół nas, i wszystko, co dzieje się pod nami, przestaje mnie interesować. – Próbowałem ją uratować! – Śpiewała ze mną. Odkąd przyszła na świat, była moja, a ja jej – upiera się Dai. – Mamy wspólny głos. Pochyla się nade mną. Jego tatuaże wciąż od nowa pokazują mi Azę, jej twarz i ciało, a jego kanwr śpiewa coś, co może być tylko wyzwiskami. – Nie znasz jej. Nie wiesz, jaka jest. Nie wiesz, kim jest. Nie wiesz, co śpiewa przez sen – szepczę. – Nie wiesz, jak bardzo… Wypuszczam powietrze. Następuje chwila milczenia, w której próbuję nadać temu wszystkiemu jakiś sens. – Jak bardzo co? – pyta Dai. – Nie wiesz, jak bardzo ją kocham – udaje mi się dokończyć, ale kręci mi się w głowie i czuję straszny ból, a w dodatku krawędź jego rękawa zawadza o moją skórę, otwartą ranę, która piecze, popękana skóra, popękane serce, popękane, popękane… Ciemność przed oczami, ból mnie oślepia. 9254091715364367892 Zamykam oczy. Pod powiekami jest czarno i cicho, spokojnie. Wszystko boli. Nic nie boli. Pióra wachlują w ciemnościach. 912279381830119491298336733624406566430 – To ten jej utopnik, tak? – mówi ktoś po magońsku. Rozumiem

ten język dzięki bezsennym nocom, podczas których słuchałem plików dźwiękowych z REJA. Przynajmniej tyle od nich dostałem. Otwieram oczy i widzę Zal Quel. Ma twarz jak Aza, włosy jak Aza, głos jak Aza. Oto znalazłem się oko w oko z największym wrogiem Azy, a zarazem kimś, kto powołał Azę do życia, ale nie mam sił walczyć. – Jason Kerwin – mówi i pochyla się nade mną. Twarz matki Azy jest blisko mojej, piękna i obca niczym niebo widziane przez ciemne szkło. Jej włosy wiją się na wietrze. Z bliska widzę to, czego nie widziałem wcześniej, gdy patrzyłem przez kamerę drona. Jej ręce i szyja są oplecione drutami. Kiedy otwiera usta, Słowiki otwierają dzioby i śpiewają zamiast niej. Jej skóra jest połączona z obwodami dronów, które zastępują jej kanwra. Wygląda zupełnie jak Aza Ray i przez moment mylę je ze sobą. Widzę Azę, a potem Zal, i znowu Azę, dziewczynkę, którą poznałem w przedszkolu, robiącą statki z papieru. Widzę jej serce i kości, i jej twarz, kiedy na mnie spojrzała i od razu wiedziała, że jej nie dorównuję. Miała rację. Nie, to Zal na mnie patrzy. To Zal zagląda mi w oczy. – Co moja córka widziała w tym słabeuszu? – zwraca się do Daiego. – Nie wiem – stwierdza Dai, ale w jego spojrzeniu czai się obawa. – On mówi, że ją kocha. Zal obdarowała sama siebie głosem ze skradzionych głosów Azy i Karu. Dostosowała go do własnej milczącej pieśni. To właśnie zrobiła. I udało jej się. Tak czy inaczej, to moja wina. Nie mam sił, by to zmienić. – A więc to ty jesteś jej utopnikiem – mówi Zal. – I możesz uratować Azę. Chcesz ją uratować? Nie mogę się ruszyć, ale to mi nie przeszkadza. Niebo jest pełne gwiazd. Wszędzie dookoła unoszą się pieśni. – Kocham Azę – oświadczam.

– Zrób więc to dla niej – mówi Zal. – Co? Otwiera usta. Śpiewa AZA, AZA, AZA, AZA, i Słowiki powiązane z jej głosem wyśpiewują to dla niej. Niebo wibruje setkami głosów wyśpiewujących chórem jej imię. – Daj mi swój głos – syczy matka Azy. – Powiedz mojej córce, że jest tu potrzebna. Dai odsuwa jeden z kabli od Słowika i przykłada go do mojej szyi. Śpiewa jakąś obcą nutę, dźwięk, który wtapia drut w moją skórę. To boli, ale przecież wszystko boli. Wszystko jest ogromnym bólem. Słyszę chrapliwe skrzypnięcie, syk, i nagle na niebie zjawia się zielonkawy dym, trzaski, błyski. Spadające gwiazdy? Deszcz meteorów. To zbliża się Aza, na pewno. Przez moment ogarnia mnie radość. Zapominam o wszystkim, przez co Aza powinna mnie nienawidzić, wszystkim, co prawdopodobnie zostanie zniszczone od tej chwili, i tylko wpatruję się z zachwytem w te tysiące gwiazd spadających w ciemności – jakby niebo eksplodowało, jakby cały firmament był tortem urodzinowym z zimnymi ogniami, jakbyśmy patrzyli w niebo w sylwestra, normalni nastolatkowie. Widzę jakiś meteor sunący prosto na mnie, a potem następny. Wokół nas spadają płonące kamienie. – JASON. – Ktoś uderza mnie w policzek. Czuję na twarzy zimną wodę. – Wytrzyma na tyle, żeby ją przekonać – mówi Zal. – Ona już się zbliża. – On umiera – zauważa Dai. – Ma w sobie dość życia – rzuca Zal. – Nie będzie go chciała. Spójrz, jaki jest słaby. Ona potrzebuje ciebie. Bez ciebie nie może śpiewać. My o tym wiemy. A ona musi sobie przypomnieć. Głos Zal ma w sobie piękno przepojone jadem, pieśń kogoś, kto całe życie wykrzykiwał rozkazy, sam krzycząc z bólu. Uśmiecha się i wiem, że nie zapomnę tego uśmiechu. Połączenia gniewu

i tęsknoty. Matka Azy. Koszmar Azy. Oprawca Azy. Kapitan Azy, choć nie przez nią wybrany. – On majaczy. – Słyszę głos Eli. Przez chwilę Dai nachyla się nade mną, przygląda mi się, na jego twarzy maluje się coś, co może być… niepokojem. Nasze spojrzenia się spotykają. – Kocham ją – mówię. Słyszę, jak Słowiki roznoszą mój szept gdzieś w górze. – Powiedz jej, że przepraszam. Słowiki wykrzykują to w niebo. Moje słowa. Kocham ją. Powiedz jej, że przepraszam. Słyszę, jak to śpiewają, i nieruchomieję, a potem mam wrażenie, że jestem ze szkła. Powietrze gwiżdże dokoła, gwiazdy już przestały spadać. Zaczynam słuchać swoich przeprosin. Nie proszę, by przybyła mi na ratunek. Nie proszę, żeby przybyła. Nie zasługuję na to. – Niech ktoś nam pomoże! Proszę! – krzyczy Eli gdzieś daleko ode mnie. Nie wiem, gdzie jestem. Gdzieś w chmurach. Aza przybywa po mnie. 59036001133053054 Czuję, jak ktoś zabiera mnie z miejsca, w którym leżę. Czuję, jak unoszę się nad pokładem, może frunę. Ktoś ściska mnie za rękę tak mocno, że nie mogę ruszać palcami. – Aza? – To ja, Eli. Powietrze wokół jest przepełnione pieśnią, chmury są ciężkie od deszczu, słyszę, jak Eli coś mówi i krzyczy na kogoś daleko ode mnie, ptaki skrzeczą, skrzydła trzepoczą na wietrze. – ZBLIŻA SIĘ! – wołają miliony głosów w całym mieście, miliony Magończyków, miliony Słowików, milionowe echa ech. 8602139494639522473719070217986094370277053921717629317675238467481 I oto koniec. Świat jest pełen cudów. Ja przynajmniej ujrzałem

jeden z nich.

Rozdział 27 {Aza} Mijamy konstelacje, mijamy spadające gwiazdy, mijamy asteroidy, części nieba, które płoną. Silny wiatr zacina mnie po twarzy. Lekko nachyleni mkniemy przez chmury, jesteśmy tylko my i nasze stado miliona ptaków. Przyspieszamy. Po drodze czuję, jaki pozostawiamy po sobie ślad. Wzniecamy fale i zmarszczki powietrza, wywołujemy podmuchy wiatru. Ogromna chmara ptaków niesie nas w kierunku Maganwetaru. Staram się nie myśleć, co mnie tam czeka. Jeśli trzeba będzie podnieść poziom oceanu, żeby zatopić Zal, będzie warto. Jeśli trzeba będzie zginąć w walce z nią, też będzie warto. Nie chcę ginąć. Przez całą drogę do Maganwetaru myślę o Eli. Znam ją. Nie jest słaba. Można ją zranić, ale jest odważna. Myślę o Jasonie. Nie mogę myśleć o takim Jasonie, jakiego teraz znam. Wciąż jestem zbyt rozgoryczona, zbyt zraniona, czuję się winna. Myślę więc o jego kostiumie aligatora. Widzę Jasona na rolkach, krążącego w swoim stroju, jak się obraca, obraca, obraca pośrodku toru. Jeżeli umrę, nadal będę go widziała, jak wykonuje te obroty. Jeżeli umrę, będzie się tak obracał bez końca. Myślę o Daim, który jest dwiema osobami naraz. Który mógłby być drugą połową mojego głosu. Jak to możliwe, że ktoś, kto śpiewał ze mną tak idealnie, tak wyraźnie, z taką łatwością, tak bardzo się ode mnie różni? Jak to możliwe, że ktoś taki próbuje zamienić moją pieśń w jakiś przerażający twór? Śpiewanie z nim wydaje się czymś jak najbardziej właściwym. Zawsze tak było. Ale mogę to robić bez niego. Teraz znam nowe pieśni.

Są prawdziwie MOJE. Lecimy całą noc. Patrzę na gwiazdy i przypomina mi się coś, co czytałam jeszcze na ziemi, o tym, że gwiazdy mogą wibrować jak dzwony (astrosejsmologia, gdyby to kogoś interesowało) i że jakiś astronom zaczął komponować z tych dźwięków symfonie. Dziwię się. Potem przestaję się dziwić. Splatam włosy tak, jak nauczyła mnie Wedda, i uzyskuję coś, co nazywała moją własną fryzurą bojową. Mój pobyt na Aminie Pennarum wydaje się tak odległy. To było tak dawno, gdy przybyłam przerażona, przekonana, że wciąż umieram, i próbowałam się nauczyć bycia Magonką. To było tak dawno, gdy znalazłam Karu zamkniętego w klatce w kajucie Zal, rozpaczliwie śpiewającego swoją upiorną pieśń. Po głowie kołacze mi się wiersz – taki, z którym każdy anglojęzyczny uczeń w którymś momencie się zetknie – i w dziwny sposób przynosi mi ukojenie. Jest zatytułowany Invictus[3]. Mówi zapewne o czymś innym niż wyprawa wojenna przeciwko własnej matce w podniebnym królestwie, ale zadowalam się tym, co mam. Wykrzykuję te strofy na głos: Choćby i najciaśniejsza brama Choćby i kara gorsza od stosu Jam jest mej duszy kapitanem Jam jest kowalem swego losu. Karu siedzi na moim ramieniu, patrzy przed siebie w dal, a ja śpiewam z nim, steruję ptakami Stada i prowadzę tę chmarę przez bezkres nieba. Słońce wstaje, kiedy w końcu moim oczom ukazuje się Maganwetar. Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że całe miasto jest w gotowości bojowej, tak jak ja. Jedna dziewczyna i jej sercoptak. Wciąż nie jestem pewna, czy to wystarczy. Trzęsę się ze strachu, nie o siebie, ale o wszystko i wszystkich wokół mnie, o ziemię

i niebo, powietrze, morze i gwiazdy. Maganwetar nie jest taki, jakim go pamiętam ze Svalbardu, zupełnie nie przypomina tego, co tam widziałam – podbrzusza czegoś olbrzymiego, praktycznie niewidocznego. Nie. Teraz widzę dużo więcej. To przerażający widok. Każdy budynek z figurą dziobową w kształcie ptaka lub innego stworzenia, każdy żagiel to ogromna manta z trzepoczącymi skrzydłami. W tym latającym mieście muszą być tysiące Magończyków. Jest też Zal i ma swoją załogę. Wszyscy potrafią śpiewać. Na obrzeżach latają małe Słowiki, które bzyczą nad naszymi głowami. A więc: żegnaj, zaskoczenie! Obserwuję ptasie roboty, które robią mi zdjęcia. Teraz albo nigdy. Wysyłam nutę w powietrze. – ZAL QUEL, POKAŻ SIĘ! JESTEM TUTAJ! – krzyczę. Karu śpiewa dolną nutę mojego okrzyku. Nie tylko Karu. Słyszę coś jeszcze. Inne ptaki z daleka. To brzmi jak… Nie pozwalam sobie na nadzieję. Zbliża się jakaś tratwa. Pędzi w naszą stronę, a u steru stoi modrosójka. Dżik, Wedda i załoga Rostrów z Aminy Pennarum. Tratwa jest najeżona bronią. Dżik stoi z mieczem w ręku, Wedda też, i nagle obie podrywają się, rozpościerają szeroko skrzydła, układają pióra na sztorc. – Azo! – woła Dżik. – Pisklaku! – krzyczy Wedda. Rozglądam się niespokojnie z nadzieją, że zobaczę z nimi Jasona i Eli, ale ich nie widzę. Wokół są sami Rostrowie. – Widziałyście Eli? – pytam. Od razu wiedzą, o co chodzi. Tylko one są w stanie zrozumieć, jak to jest z Ziemią, z Jasonem. Były przy mnie, kiedy żegnałam się z tym wszystkim. – Jest tutaj? A Jason? Podobno są z wami. Mam nadzieję, że to nieprawda. Mimo że północ zaprowadziła nas prosto tutaj.

– Dai zabrał twoją siostrę – mówi Dżik. – I twojego utopnika. Są w mieście. Nasz statek spłonął i od tamtej pory walczymy. Zbliżają się do nas inni Rostrowie. Niektórzy na swoich małych stateczkach, inni na własnych skrzydłach. Wszyscy gotowi do lotu, z wysuniętymi pazurami, w pełnej mobilizacji. Walczą tak, jak walczą ptaki – wykorzystując kamienie i gałęzie, noże i pieśń. Wkrótce cały nasz statek jest otoczony przez Rostrów. Słyszę pieśń dobiegającą z innych części nieba, piękną i obcą. Podnoszę wzrok i za trąbami powietrznymi i szaleństwem Maganwetaru widzę nietopeżagle. Całe tuziny. Mają skrzydła szerokie jak skrzydła mant i wszystkie śpiewają. Namierzają się za pomocą echolokacji. Żaden z nich nie jest przymocowany do statku łańcuchem, choć wiele pełni funkcję żagla. Robią to z własnej woli. Każdy statek jest obładowany istotami, jakich nigdy w życiu nie widziałam, oraz takimi, z którymi już się zetknęłam, jak mieszkańcy z obrzeży nieba. Rozpoznaję tych, których widziałam w więzieniu. Zalewa mnie fala wdzięczności. Może przybyli dlatego, że ich uwolniłam. A może są tutaj, ponieważ Zal Quel próbuje zniszczyć świat, a świat jest pełen najróżniejszych istot. Oto kres rebelii Zal. To są siły, z którymi przyjdzie jej się zmierzyć. Tysiące nietopeżagli. Miliony ptaków. Nadpływają kolejne i kolejne tratwy Rostrów. Nie jesteśmy sami. Niebo wypełniają milczące statki. Wszystkie czekają na to, co się wydarzy. Na czyjś śpiew. Dwie strony nieba. Stolica imperium: budynki i ludzie, statki i rekiny, manty, nieruchome i kołyszące się w powietrzu w oczekiwaniu na rozkaz mojej matki lub na jakiś ruch z mojej strony. Resztki kamuflażu – welon stworzony przez pieśń i przez manty – opadają i teraz widzę miasto w całej okazałości. Widzę błyszczącą metropolię wyłaniającą się z mgły, wszystkie jej strzeliste budynki i ulice pełne Magończyków.

Niektórzy mają w dłoniach ciemne burzowe chmury, inni wyśpiewują opady śniegu. Są tacy, którzy trzymają podłużne naczynia z deszczem, i tacy, którzy noszą sznury ostro zakończonych sopli. Energia miasta skupia się całkowicie na tym miejscu, w którym się znajdujemy. Sztormorekiny krążą, rozsiewając błyskawice. Powietrze trzeszczy od wybuchów piorunów, a ponad tym wszystkim unosi się dźwięk, który dobiega z każdego budynku, każdego Słowika, każdego sztormorekina, każdego statku. Znam ten głos. To Jason. Drżę, słysząc jego słowa, powtarzane wciąż od początku, jego głos, jego ból. Jest ranny. Jest NAPRAWDĘ ranny. Coś mu się stało. Ledwie oddycha. Znowu i znowu płyną do mnie te same słowa, z gardła każdego mechanicznego ptaka, z całego miasta. KOCHAM JĄ. POWIEDZ JEJ, ŻE ZA WSZYSTKO PRZEPRASZAM. ZA TO, ŻE CZASEM MÓWIŁEM JEJ, CO MA ROBIĆ. ZA TO, ŻE CZASEM NIE UFAŁEM JEJ DECYZJOM. ZA TO, ŻE CZASEM UWAŻAŁEM, ŻE ZA BARDZO RYZYKUJE. To jego lista przeprosin. Znam tę formę. Znam to bardzo dobrze, bo jest w tym moje dzieciństwo, kiedy to sporządzałam takie listy, kiedy wszyscy staraliśmy się przygotować najbliższych na najgorsze. Czy to znaczy, że on umiera? Otwieram usta, płuca wypełnia mi furia, pieśń śmierci dla Zal, gdziekolwiek ona jest, eksplozja… Stado wysuwa rękę zza przeźroczystego kamuflażu swojej kajuty i chwyta mnie za dłoń. – Spokojnie – mówi. Nagle zauważam, że Maganwetar się obniżył. Patrzę w dół i zamieram. Kiedy patrzyłam ostatnim razem, byliśmy nad oceanem. A teraz? Znam swoje rodzinne miasto. Wiem, jak wygląda z góry. Wiem, jak wygląda z każdej strony. Wiem, jak wygląda mój pogrzeb obserwowany ze statku.

Rozpoznaję nasz dom i dom Jasona. Na podjeździe stoją samochody. Maganwetar jest uzbrojony po zęby. Widzę, jak Magończycy z tymi wszystkimi rodzajami broni w rękach odwracają wzrok od Rostrów i ode mnie i zaczynają sobie pokazywać ziemię. Raczej wyczuwam, niż widzę, energię mojego miasta, które patrzy na nas z dołu. Jak wyglądamy? Jak ogromna ciemna chmura niosąca zagrożenie? Jak huragan? Jak burza, która ma zakończyć wszystkie burze? Tym właśnie jesteśmy. Pieśnią przysuwam nasz statek bliżej Maganwetaru i w końcu, wreszcie… Widzę go stojącego na krawędzi miasta – mojego etologidiona, który swym śpiewem zwraca się do mnie. Dai wygląda tak, jakby ktoś go przebił i upuścił z niego powietrze. Czarne oczy, zakrwawiona twarz. Jest wynędzniały jak w zeszłym roku, ale dużo chudszy i dużo starszy. Jakby go zraniono, i to wiele razy, i w długim okresie. Wygląda jak siedem nieszczęść. Dai. Pomogłam mu podnieść się w Magonii, a potem skazałam go na upadek. W tym momencie, stojąc na wprost niego pierwszy raz od roku, mam ochotę zrobić tylko jedno: rozpłakać się. Coś się skończyło. Może nie potrzebuję etologidiona. Mogę żyć bez niego. Ale czy mogę go zabić? A może on jest tym drugim przeznaczonym mi partnerem? Może potrzebuję dwóch sercoptaków i dwóch etologidionów? Czy potrafię zabić Daiego? Nie. Jego głos nadal uzupełnia mój, mam wrażenie, że powinien się wydobywać z jego i mojej piersi jednocześnie. Jesteśmy połączeni tą głupią więzią, tym czymś, czego nie wybieraliśmy, tym harmonijnym językiem mocy. Ktoś nas do tego wybrał, a ja nawet nie wiem, kto to był. Jesteśmy przeznaczeni do wspólnego śpiewu nawet po tym wszystkim, co się wydarzyło. Minął rok i myślałam, że pozbyłam się już tej więzi ze swojej duszy. Moje serce należy do mnie. Jest moje. I boli.

Czuję strach na jego widok. Ma nade mną władzę. Zna moją pieśń lepiej niż wszyscy z wyjątkiem Karu. Przełykam ślinę. On nie wie, czego się nauczyłam. Wie tylko, co umiałam, kiedy widział mnie ostatnio. Dam radę. Jesteśmy dostatecznie blisko. W tym momencie zauważam coś jeszcze. Eli, związaną i wściekłą. I Jasona. Nieruchomego. Bardzo nieruchomego. Jego klatkę piersiową oplątują bandaże, mocno zakrwawione, i wygląda… Nie, to niemożliwe. Maganwetar cię nie potrzebuje, śpiewa dron głosem Zal. Ale ja chcę cię odzyskać. Dołącz do nas albo oni zginą. Towarzyszą jej pozostałe Słowiki, wspólnie śpiewające zniekształconą wersję starej pieśni, tej zmieniającej żywioły. W końcu widzę moją matkę. Wychodzi zza budynku i zatrzymuje się, by na mnie spojrzeć. Jej twarz wyraża wściekłość. Całe jej ciało pokrywają tatuaże: białe statki, białe światła, słońce, księżyc, gwiazdy. Nie tylko ja jedna się zmieniłam. Nie tylko ja mam nową pieśń. – ZAL QUEL! – wołam. – Córko – mówi ona i uśmiecha się do mnie. – Wybieraj. Spoglądam w dół i w rzekach i jeziorach otaczających moje miasto widzę fale, które zaczynają się piąć. Rzeki są wzburzone, wylewają się z koryt, a robi to ta pieśń. Za północną granicą miasta, nad jeziorem, zauważam coś jeszcze. Kawałek lądu przekształca się w ciecz i osuwa się do wody. Słowiki mają moją pieśń. Mogą zamieniać ląd w wodę i wodę w kamień. Mogą robić to wszystko, co ja. A jednak nie wszystko. Nie wiedzą wszystkiego. Zal tworzy huragan. Wznieca burzę, porywy wiatru, chce wywołać katastrofę. Niebo ciemnieje, wiatr zaczyna wiać zewsząd. Jesteśmy ponad tym wszystkim. Widzę śmieci i piach, drzewa i odłamki budynków, targane wiatrem i śpiewające tę pieśń. Wraz z Maganwetarem znajdujemy się w oku huraganu, a pod nami cały świat jest spiralą rozwścieczonej pieśni.

– Jesteś moją córką – śpiewa Zal ponad dzielącą nas luką. – Należysz do mnie. Twoja pieśń jest moją pieśnią. Otwiera usta i wszystkie Słowiki odzywają się jednocześnie jej głosem. Nie mogła śpiewać, ale znalazła rozwiązanie. W tych dźwiękach jest mieszanina jej, mnie i Karu. Ten głos to kakofonia metalu i ognia. Ona nie wie wszystkiego. Nie wie, co mam po swojej stronie. Nie wie, że dowiedziałam się, kim jestem. Że wiem już wszystko. Całą prawdę. O sobie. Jestem tutaj. My jesteśmy tutaj. Zaczynam śpiewać pieśń, której nauczył mnie Stado, pieśń, która może wciągnąć do tej bitwy każde żywe stworzenie, pieśń przepojoną światłem, docierającą do każdego kanwra na niebie. Czuję, jak wszystko zaczyna się zmieniać, poruszać, jak wszystko wokół faluje. Dżik podrywa się i leci wysoko, by walczyć z kolejnym dronem, Wedda idzie jej śladem. Silna, intensywna nuta wspólnoty, od której rozjaśnia się całe niebo po mojej stronie. Czuję obecność ojca i Wieczerni, i Kaladrius, czuję, jak zapalczywie wyśpiewują cały świat, i owijam swoją pieśń wokół ich dźwięków… Zal wygląda na przerażoną moim śpiewem. Śpiewam pieśń odziedziczoną po kimś, kogo przede mną ukryła. Śpiewam pieśń, której nauczyłam się od ojca. Zal nie ma pojęcia, że on tu jest. Teraz do śpiewu włącza się Dai, a potem jeszcze jeden głos. Ostry, obłąkany, żółty. Drzwi w piersiach Daiego otwierają się powoli. Maleńki, z przerzedzonym upierzeniem, postrzępiony. Mniej złocisty niż powinien być. Milekt wolno obraca główkę i patrzy na mnie. Zerwana więź!, woła. Znam tę pieśń kanwra pozbawionego więzi ze swoim Magończykiem. Znam ją od Karu.

ZABIJ MNIE!, nawołuje Milekt i całe moje ciało przeszywa dreszcz. To moja wina. To ja zerwałam naszą więź. Ten widok sprawia, że moja pieśń się chwieje. Dai patrzy na mnie wyczekująco. Pamiętam tę Azę Ray, która była mu przeznaczona. Azę Ray, która go nie kochała, lecz była mu obiecana. Wszystko było w tym polityką, wszystko wymuszone, a jednak są rzeczy, z którymi nie da się walczyć. To właśnie jedna z nich. Zostaliśmy ze sobą związani. Jesteśmy związani. Mój głos nadal uważa, że Dai jest tym, z kim powinnam poruszać niebo. Jego głos przemawia do mnie wbrew mojej woli. Moja pieśń brzmi głośniej i ma większą moc, lecz nie jest właściwa. Dai wciąż od nowa zamienia ją w życzenia Zal. MOJA pieśń zaburza porządek planet. On dośpiewuje do niej zakończenie, każdą moją nutę kończy na swój sposób, a jego kanwr Svilken mu pomaga. Milekt kieruje te dźwięki do mojego serca. Karu skrzeczy przeraźliwie, atakując Milekta dziobem, pazurami, pieśnią, lecz to nic nie daje. Słyszę ostry pisk i na chwilę tracę głos. Zdezorientowana, z trudem łapię powietrze. Wtem z piersi Daiego wypada Milekt, nie taki słabiutki, umierający, na jakiego wyglądał. Zdrajca!, wrzeszczy. ZDRAJCA! ZDRAJCA! Jest szybki jak strzałka, która zabiła Heyward. Pędzi w moją stronę z taką prędkością, że ledwie go widzę. Płuca mi płoną, gardło pęka od… W mgnieniu oka Milekt jest przy mnie, przy mojej twarzy, i patrzę w jego jasne oczy, a on obrzuca mnie wyzwiskami. Wszystko to zajmuje sekundę, lecz ta sekunda trwa wieczność. Rozkłada szeroko skrzydła, otwiera czarny dziób i śpiewa: AZO, ZNISZCZYŁAŚ, ZNISZCZYŁAŚ MNIE, ZNISZCZYŁAŚ MOJĄ PIEŚŃ, AZO NISZCZYCIELKO! Potem niczym torpeda wlatuje mi do ust. Dławię się swoim dawnym kanwrem, który zatyka mi krtań.

Ucisza mnie. Dławi moją pieśń. – Brać ją! – Słyszę głos Zal.

Rozdział 28 {Jason} Aza Ray stoi na statku jakieś dziewięć metrów ode mnie. Gdy patrzę na nią spod uchylonych powiek, wygląda jak postać utkana ze światła. Wygląda jak ktoś, kogo w ogóle nie znam. Może tak jest. Nawet mnie tu nie ma. Wszystko wokół mnie jest rozmazane, fale bólu, jasność, krzyki z każdej części nieba, i Aza, tutaj, tak blisko, że widzę ją, mogę jej dotknąć… Jak można to znieść, gdy jedyna osoba, którą człowiek ma zamiar w życiu kochać, już go nie kocha? Jak ktokolwiek może to przeżyć? Czuję to nawet w samym środku wojny – to samo, co czułem na moment przed uderzeniem pioruna, tyle że teraz ten piorun rozlewa się po całym niebie. Jakby pułap miał runąć, jakby to była kopuła zdobiona freskiem, która się wali podczas trzęsienia ziemi. Wszyscy są tu, w górze. Wszystko tu jest. Pod nami szaleje huragan, a my jesteśmy w nieruchomym, wściekłym oku cyklonu. Zaczynam dostrzegać myśliwce. Zbliżają się do Maganwetaru. Możliwe, że REJA wcisnęła guzik. Widzę, jak statki się podrywają i krążą wokół miasta. Słyszę krzykliwą pieśń dobiegającą spod śmigła helikoptera, dźwięk silników odrzutowych, ledwie rozpoznaję głosy, ale… Coś się zmienia. Sztormorekiny i trąby powietrzne zaczynają się kręcić i rozsiewać po niebie iskry, długie pasma elektryczności i podmuchy wiatru. Z jednego ze statków Maganwetaru strzelają armaty, widzę liny i haki wypuszczone ku samolotom i śmigłowcom REJA. Samoloty mają problemy przy tej pogodzie, obracają się, trzęsą, jakby burza spowodowała zakłócenia przyrządów nawigacyjnych. To potężna burza. Niebo robi się czarne, na całej jego powierzchni płonie ogień i toczy się walka. Aza

na wprost mnie śpiewa pieśń, której nigdy nie słyszałem. Zlatują się miliony ptaków. Jest ich za dużo, nie mogę ogarnąć ich wzrokiem, nie mogę dotknąć, nie mogę… Myślę o śmigłowcu sprzed roku, strąconym przez Magonię. O nagraniu z czarnej skrzynki, które przesłuchałem. Magonia zaraz zabije tych pilotów. Magonia roztrzaska te samoloty. Wokół Maganwetaru rozpętuje się dziki wicher, sztormorekiny plują jaskrawym białym światłem, rozsiewają ogień. W trąbach powietrznych pełno jest piachu i śmieci. to dzieje się naprawdę to dzieje się naprawdę to dzieje się naprawdę Aza wyśpiewuje falę wiatru i burzę, która przetacza się przez Maganwetar. Aza Ray Boyle, dziewczyna, którą kocham, odkąd pamiętam, dziewczyna, którą próbowałem chronić, dziewczyna, którą próbowałem zrozumieć? Ta dziewczyna zaczyna śpiewać pieśń, której nie znam, ale jakimś cudem… znam. Jest w niej wszystko, co usłyszałem od niej przez te lata. Jest w niej każda chwila, którą spędziliśmy razem, każda sala w muzeum, każda półka w bibliotece, każdy moment, w którym spojrzałem na nią i czułem szczęście, że dostąpiłem takiego zaszczytu. W tym śpiewie są wszystkie te razy, kiedy oślepia nas radość, a nie wiemy dlaczego. Jest wszystko to, a także sama Aza, owo jądro, które śpiewa własną pieśń, jest pieśń śpiewana przez sen, pieśń gwizdana przez nią, gdy nikt nie patrzy, coś bez melodii, bez refrenu, nawet bez sensu, ale to cała Aza Ray. Ta pieśń jest silniejsza niż inne, słodsza i jednocześnie bardziej zawzięta. Śpiewana nuta niemal boli, nie potrafię jej oddzielić od własnego fizycznego bólu i od żalu w sercu, że nigdy wcześniej nie usłyszałem jej prawdziwego brzmienia. Zawsze byłem przy niej za głośny. Dopiero teraz widzę ją bez żadnego wsparcia, jej istotę w postaci pieśni. Oto Aza beze mnie.

Co będzie, jeśli umrę? Ona mnie nie potrzebuje. A jeśli tak jest, to mogę odejść. Co za ulga. Przez te wszystkie lata, kiedy umierała, myślałem, że to ja podtrzymuję ją przy życiu. Myślałem, że podtrzymuję wszechświat, ale podtrzymywałem tylko swój wszechświat. Ona cały czas była Azą. Teraz więc słucham. Nie pozostało mi nic innego. Mogę tylko jej słuchać. Słucham, jak wygina firmament. Słucham jej i wiem, że ta pieśń pokona Zal, pokona wszystko. Musi. Nagle jednak Zal wydaje Daiemu rozkazy, a on jej odpowiada. Milekt przelatuje nad otchłanią między Maganwetarem a statkiem Azy. Aza się krztusi i jej pieśń znika w stłumionym krzyku. Nie wiem, co się stało, bo nie mogę usiąść. Nie mogę wstać. Już jej nie widzę. Otaczające ją światło zniknęło. – Brać ją! – krzyczy Zal. Wtedy zrywają się miliony nut. Magończycy śpiewają ze swoimi kanwrami, śpiewa też każdy Słowik tę swoją mechaniczną podobiznę magońskiej pieśni, drażniący uszy wysoki ton. Matka Azy jest tak samo silna jak Aza. Silniejsza? Surrealistyczny obraz, niebo w ogniu, woń benzyny i ozonu, zewsząd dobiegają głosy ptaków. Coś przemyka mi przed oczami, nawet nie wiem, co to jest. Szkwałowaleń? Więcej szkwałowaleni? Leżę płasko na pokładzie podniebnego miasta – zagubiony, bezradny człowiek, który utknął z dala od domu – i gdy statek się przechyla, widzę budynki.

powinni być złączeni za pomocą &, a nie umierać osobno na dwóch oddzielnych statkach. Nie tak miało być. Nie na to pracowaliśmy przez tyle lat. A i tak znaleźliśmy się w tym punkcie. Może zawsze tak to wygląda.

Czuję w dłoniach okrągły kształt kompasu, jego ciężar i gładkość. Na tylnej ściance wyczuwam coś, co tam umieściłem. Kolejna rzecz, o której nie powiedziałem Azie. A trzeba było. Myślałem, że jeszcze mamy czas. Teraz jestem tutaj. – Zal! – krzyczę, a z mojego gardła wydobywa się charkot umierającego człowieka, taki sam, jaki słyszałem u dziewczyny, którą kocham nade wszystko. Oto jestem tutaj, wciąż jestem. Mogę zrobić coś dla Azy, nawet gdyby to miała być ostatnia rzecz w moim życiu. REJA ma w swoich archiwach różne rzeczy. Niektóre maleńkie, niektóre mieszczą się w dłoni. Zal pochyla się nade mną. – Czy utopnik nie żyje? – pyta. Jutro na ziemi pojawią się doniesienia o dziwnych zjawiskach pogodowych. O stadach ptaków spadających z nieba. O niezwykłej

burzy. Ludzie będą się martwić ptasią grypą i jakąś klęską żywiołową, tym, że świat się zawali – tak jak martwili się zawsze, i słusznie. Choć powieki mi opadają, staram się patrzeć poprzez chmury, ponad zakrwawionymi deskami pokładu i poza rozdarte żagle. Otwieram kompas. Zal pochyla się, koniuszkiem palca dotyka mojej powieki, unosi ją, patrzy. Sprawdza, czy już odszedłem. Wstrzymuję oddech. Udaję zmarłego cały czas, a nie tylko w tej chwili. Eli krzyczy gdzieś w oddali: – Nie dotykajcie go! Wbijam w pierś Zal maleńki nożyk zrobiony ze skradzionego magońskiego metalu, wydobyty z kompasu. To wszystko, co mam, drugiej okazji nie będzie. Zatapiam nóż w jej sercu.

Rozdział 29 {Aza} Nie mogę wydobyć głosu. Cisza. Milekt tkwi w moim gardle i dławi mi pieśń. Sam Milekt. Samobójcza misja? Pieśń końca? Chce mnie pokonać, niszcząc sam siebie? Krztuszę się, ale oddycham bez trudu. Nie mogę tylko śpiewać. Jestem niemową. Nie tak jak na statku więziennym. W inny sposób. Bez techniki. Teraz to żywa istota w moim wnętrzu blokuje mi pieśń niczym korek. Mój zraniony kanwr. Nieruchomy. Ja… Kaszlę. Jak umierająca dziewczyna. Jak Aza Ray Boyle z sinymi wargami, sinymi palcami, zranioną duszą już na zapas tęskniąca za rodziną. Pode mną jest ich dom. Pode mną jest wszystko, co poznałam, kiedy uczyłam się świata. W moje podwórko uderza piorun. Od pioruna zapala się drzewo. Zaraz przy oknie sypialni. Wiatr rozpłaszcza wszystko na swojej drodze. Rzeki się podnoszą, widzę, jak zaczynają się wylewać z brzegów, zalewać teren, na którym mieszkałam, miejsca, w których chciałam zrywać kwiaty, lecz nie mogłam, bo byłam Magonką i nie mogłam oddychać na Ziemi. Miejsca, w których chciałam się bawić, lecz nie mogłam, bo Ziemia nie była moim domem. Zal wchodzi na pokład mojego statku. Pokonała mnie. – Dla zdrajców nie ma pieśni śmierci, Azo Ray – mówi, lecz jej głos brzmi obco. Trzyma się za pierś, jej twarz wykrzywia grymas bólu. Dotyka tego samego miejsca, w które była ranna Heyward. – Twój głos był darem ode mnie i teraz do mnie wraca. Był mój. – Dlaczego? – szepczę. Jest gorzej niż na statku więziennym. Mam w gardle martwego kanwra. MOJEGO martwego kanwra. Próbuję krzyczeć, lecz z mojej

krtani nie wydobywa się żaden dźwięk. – Pieśń uzdrawiająca – mówi. – Zaśpiewaj mi pieśń uzdrawiającą. Zaśpiewaj to, co śpiewałaś wcześniej. Słyszałam cię. Zaśpiewaj to dla mnie. Nie da się zaleczyć ran, które nosi w sobie Zal. Nie mogę śpiewać do ptaków wokół siebie, do tych wszystkich ptaków, które przybyły, by oddać za mnie życie, nawet nie mogę zobaczyć Eli ani Jasona. Przepraszam, zwracam się do nich myślami. Bardzo przepraszam, że tutaj zginiecie. Karu nie ma w zasięgu mojego wzroku, a nie śmiem obrócić głowy, by go szukać. Podejdź bliżej. Podejdź bliżej, Zal Quel. Podejdź, pani kapitan znikąd, która mnie urodziłaś. Podejdź. Nie umiem jej nienawidzić. Muszę czuć jej ból. Nietrudno jest go czuć. Całe niebo jest go pełne. Szyję ma poowijaną kablami, twarz nieruchomą. W oddali śpiewają Słowiki i jej gardło śpiewa wraz z nimi. Jest zraniona. Niemal czuję ból w jej piersi, w miejscu, w które została ugodzona. Jej twarz wyraża cierpienie. Nie wiem, jak uzdrowić Zal Quel. Mogę jedynie dla niej zaśpiewać. Rozkładam ramiona przed swoją matką, przed tym koszmarem, tą zranioną istotą, silniejszą ode mnie. Co jej się stało? Dlaczego wciąż tu jest? Nie wierzę, że chce tu być. Zal robi krok w moją stronę, wyraźnie zaskoczona. – Ta pieśń, którą śpiewałaś… – Na jej twarzy coś się pojawia. Smutek? Wściekłość? Nie umiem stwierdzić. – Gdzie ją znalazłaś? – Jest moja – mówię smużką głosu, która wymija Milekta. – Jaką pieśń śmierci byś zaśpiewała? Jaki pogrzeb mielibyśmy ci wyprawić, gdybyś zginęła z honorem? Miałabyś zachody słońca i srebrzyste pasma w chmurach. Powstałyby nowe gwiazdy. Kapitańska córka. Ale ty wolisz umrzeć w hańbie i odrzuceniu. Jako zdrajczyni. Tylko centymetry dzielą ją ode mnie.

– Jeśli umrę – mówi – świat zginie ze mną. Nauczyłam Słowiki właściwej pieśni. Widzę je, rozrzucone po całym niebie, wyśpiewujące pogodę moim głosem. Wciąż nie znam pieśni, która może ją uzdrowić. Patrzę na jej dłoń przyłożoną do piersi. Jest niebieska od krwi. Ona robi krok w przód, a ja krok w tył. Jeszcze jeden. I jeszcze. Myślę o tym, że będę musiała zabrać ją ze sobą. Może to już koniec. – Nie potrafię – mówię. Milekt w moim gardle rozkłada skrzydła. Nie jest martwy. Nie… Zal patrzy na mnie, krzywi się ze złości, każda część jej ciała emanuje furią. – W takim razie zostajesz wydziedziczona. Odtąd jesteś niczyja – oznajmia. Milekt wylatuje ze mnie i oddala się od wraku. Karu natychmiast rzuca się na niego z głośnym piskiem i zabija go, zaciskając szpony… I nagle wszystko się zmienia. Statek się przechyla, niebo się rozjaśnia i rozlega się huk miliona głosów, gwałtowna lawina pieśni. Pieśni wielorybów. Pieśni ptaków. Pieśni wszystkiego. Coś podpiera moje słabnące ciało. Coś szerokiego i silnego. Jestem na grzbiecie szkwałowalenia, czuję jego mięśnie, kiedy wzbija się i omija szalupę utworzoną z ptaków lecących ciasno obok siebie, szybko i zdecydowanie prosto na nas, jakby stanowiły jedność, a na ich skrzydłach stoi… – To MOJA córka! – śpiewa Stado ze wszystkich stron. – MOJA CÓRKA! Śpiewają to wszystkie ptaki. Wszystkie walenie. Muszą być ich setki, przybywają nie wiadomo skąd, by do nas dołączyć. Obracam głowę i widzę go stojącego z ptakami na ramionach. Otacza go jasność, drzwi w jego klatce piersiowej są otwarte. Widzę Kaladrius i Wieczernię. Całe niebo wypełniają ptaki. Nasze ptaki. Zal jest przerażona. Usta ma rozchylone, jej oczy lśnią, wpatrzone

w Stado. Ręce jej się trzęsą. – Przecież ty nie żyjesz – mówi. – MYŚLAŁAM, ŻE NIE ŻYJESZ. – Nie umarłem, tylko zniknąłem. To nie to samo. Przez chwilę milczą. – Jak mogłeś mnie zostawić? – szepcze Zal. – Zniszczyłaś naszą pieśń. – Nie, porzuciłeś mnie, kiedy odebrali mi moją pieśń. – Jej twarz przybiera błagalny wyraz. – Ale ją odzyskałam! Wyśpiewaj mi uzdrowienie. Umieram. Przygląda się jej w milczeniu. – Wszyscy umieramy – odpowiada po chwili. – A twoja „pieśń” to dźwięk morderstwa. Odebrano ci ją, bo śpiewałaś, żeby zabijać. Zawsze tak było. – Nie zawsze. Nie z tobą. Jego oczy miotają błyskawice. – Co się z tobą stało? – Na świecie panuje głód – tłumaczy. – Nikogo to nie obchodzi. Ja jedna próbuję coś robić. – Znowu patrzy na niego błagalnie. Obserwuję ich z nieufnością. Patrzą na siebie spojrzeniem, które jest bardzo stare. Jest w nim burzliwa historia, jest w nim miłość bez względu na wszystko, bez względu na zdradę. To spojrzenie miłości, która nigdy nie będzie miała sensu. Ale oto ja. I oto oni. Stado robi krok w przód, Zal także, i przez chwilę myślę, że chce ją uzdrowić, że nie potrafi się powstrzymać. On jednak wydobywa z siebie nutę tak głośną i żarliwą, że wstrząsa wszystkim dokoła. Potem oboje śpiewają z całych sił. Głos Zal wzmacniają wszystkie Słowiki, a głosem Stada są wszystkie ptaki na niebie. Śpiewa wraz z nią. Jest tak samo potężny jak ona. Tak samo zawzięty. To bitwa równych sobie. Głos Stada, głos złożony ze wszystkich jego ptaków, jest

przytłaczany przez głos Zal, który rozpycha się i próbuje wyśpiewać powódź. Tak było ze mną. Wiem, jakie to uczucie. To przepychanie dotyczy mojej pieśni. Pieśni, którą mi skradziono. – PRZESTAŃ! – krzyczy Zal. Udaje jej się przebić przez pieśń, na chwilę zagłusza nawet Słowiki. Krztusi się, potem porusza palcami, kontrolując głosy ptaków w górze. Widzę, jak napina krtań, by zaśpiewać wysoki ton. Stado zgina się z bólu. Jej pieśń, pieśń Słowików, go rani. On jednak się nie poddaje. Błyskawice, jaśniejące zorze, komety. Oboje emanują światłem, od którego aż bolą mnie oczy i głowa. On wyśpiewuje spadające gwiazdy i zachody słońca. Jestem na tyle blisko, że widzę ich twarze. Oczy Zal są pomarańczowe, płonące, twarz promienieje, a na skórze pojawiły się tatuaże rzeczy, które kocha i dla których żyje. On jest wypisany na jej skórze. A ona na jego skórze. Widzę zęby Zal, miłość i morderstwo w jej oczach. Kaladrius słabnie, kładzie długą szyję na ramionach Stada, którego opuszczają siły. Zal też opada z sił, krwawi, chwyta go za ręce. Oboje ledwie trzymają się na nogach. Oboje, nawet ranni, są równie potężni. Łączy ich więź i śpiewają jednym głosem. Ich nuta jest tak drażniąca, że nie mogę jej słuchać. Kierują ją wzajemnie w swoje ciała, w swoje usta, płuca, a gdy ona płynie, uświadamiam sobie, że wiem, co Stado śpiewa. Twarz Zal marszczy się, a ona sama zaczyna się dławić własnym śpiewem. Słowiki nad jej głową wyginają się, kotłują, śpiewana przez Stado nuta jest straszliwie piękna. Wysoka, słodka i dzika… Zal śpiewa jej drugą połowę. Stado śpiewa nutę Zal. Jej Słowiki obracają się w powietrzu, przelatują nad miastem pod nami, i Zal śpiewa coś, czego nie chce śpiewać – nutę radości

zamiast zniszczenia. Stado śpiewa z nią, przemienia jej pieśń w pieśń tworzenia, i przez chwilę… Widzę na jej twarzy przebłysk zrozumienia. Łagodność. Śpiewa własny trel, pełen rzeczy, których nigdy w jej śpiewie nie słyszałam. Brzmi to jak na nagraniach. Astrosejsmologia. Jej pieśń nie ma nic wspólnego z Ziemią. To wibracje. To pieśń gwiazdy, pulsujący szczebiot dochodzący gdzieś z daleka. Czyżby prawdziwa pieśń mojej matki była pieśnią gwiazdy emanującej światłem? Nagle Zal staje się piękna, jej skóra lśni. Ona cała błyszczy i dygoce, kiedy śpiewa. Stado ledwie utrzymuje się w powietrzu, a treluje z taką werwą, że jestem pewna, że zaraz spadnie. Bierze wdech. Ona także. Widzę, że oboje przygotowują się do ostatecznego ciosu, ostatniej nuty… Nagle wszystko zamiera. Śpiewacy wpatrują się w siebie nawzajem. Słowiki rozrzucają się po całym firmamencie. Zal się obraca, wydając nutę, którą najwyraźniej nosiła w sobie przez wiele lat, i pociąga za druty łączące ją ze Słowikami. Teraz rozlega się dźwięk całkowitego unicestwienia, przeciwieństwo pieśni Stada, pieśń braku wiary, braku zaufania, furii i rozpaczy. Paraliżuje mnie widok mojego ojca, którego dopiero co odnalazłam, wijącego się z bólu. Twarz ma wykrzywioną, głos napięty, zraniony. Echo jej nuty niesie się po niebie, ku Słowikom, wstrząsając wszystkim, zamieniając wszystkie dźwięki w katastrofę. Magończycy chwytają się za piersi, a piloci w przelatujących obok nas samolotach doznają konwulsji. Zal wyśpiewuje śmierć dla każdego, pieśń końca dla związku tej pary, ich miłości, ich świata, naszego również. Wieczernia piszczy, Kaladrius się do niej przyłącza. Zal śpiewa pieśń końca Stada, próbuje rozbić mu serce. Ta pieśń

trafia też we mnie. On musi odpowiedzieć własną nutą, musi wezwać swoje ptaki, musi… Stado spogląda na mnie i zamiast własnej śpiewa moją pieśń. Wyśpiewuje mi MIŁOŚĆ i moje imię, i swoją wiarę we mnie, mnie całą, tę część, która pochodzi od Zal, oraz tę, która pochodzi od niego. Wyśpiewuje Azę, która pochodzi z Ziemi, była wychowywana przez ziemskich rodziców, ma siostrę i Jasona. Wyśpiewuje wszystko. Wyśpiewuje pewność, że będę w stanie zrobić wszystko, co zechcę. I że mogę to zrobić już teraz, bez niego. Stado wyśpiewuje mnie jako gatunek niewymarły. Chwyta Zal w ramiona. Łączą się w uścisku pośrodku nieba, równi sobie, oboje wciąż silni, oboje śmiertelnie zranieni. I śpiewa wraz z nią ostatnią żarliwą nutę, nieprzypominającą niczego, co słyszałam do tej pory. To ją całkowicie uspokaja, to ją ucisza. Jego także ucisza. Stado chwyta Zal w ramiona i wspólnie skaczą w otchłań. Spadają, spadają, a nad nimi już zbierają się sępy. Całe niebo się zatrzymuje. Kaladrius wydaje okrzyk rozpaczy i żałoby, Wieczernia śpiewa wraz z nią. Kaladrius składa skrzydła i rzuca się w dół, a ja wyciągam ręce, by ją powstrzymać. Słyszę triumfalne krzyki sępów spod statku. Martweistoty. Martwepieśni. Martwiśpiewacy. W powietrzu unosi się niebieska krew i echo pieśni, a ja płaczę, zachłystuję się powietrzem, zgięta wpół na grzbiecie walenia. Moi rodzice odeszli, oboje, pod sobą widzę jedynie masę czarnych skrzydeł. Czarne skrzydła sępów i Słowików. Woda zdaje się przybliżać. Ląd zamienia się w jezioro. Burze szaleją nad miastem, wiatry wyrywają drzewa, woda unosi samochody. Słowiki śpiewają teraz samodzielnie, w ich pieśni jest cierpienie,

głód, rozpacz, śmierć. Widzę je wszystkie, jak suną po niebie, maleńkie plamki katastrofy. Śpiewają pieśń pełną zdumionych oczu dzieci na ziemi, zarysów budynków, które za chwilę zostaną zmiecione przez wichurę. Wyśpiewują wysuszoną, spękaną ziemię, a także martwe ciała, sterty zwłok, groby. Słowiki śpiewają o martwym oceanie, szarym i płaskim, o martwej ziemi, szarej i płaskiej, i o martwym niebie, gdzie nie pozostanie żadna żywa istota. Przełykam ślinę. Próbuję odnaleźć własną pieśń. Jedyną pieśń, którą mogę zaśpiewać, by z tym walczyć. Szukam jej. Lecz nie znajduję.

Rozdział 30 {Jason} Słyszę głośny huk świadczący o gwałtownej zmianie, o całkowitym przeobrażeniu, i otwieram oczy. – O mój Boże – wzdycha Eli. – NIE! – krzyczy Dai. – NIE! Podbiega do krawędzi Maganwetaru, wyciąga ręce, lecz nic w nie nie wpada. Zal zniknęła. Stado zniknął. Czy to koniec? Czy wszyscy nie żyją? A Aza? Co z nią? Spoglądam ponad luką oddzielającą Maganwetar od statku Azy i widzę ją. Pod nią ogromny szkwałowaleń – wielki jak autobus, jasny w ciemne cętki – a ona wygląda, jakby była w szoku. Jej szkwałowaleń śpiewa. Całe niebo rozbrzmiewa śpiewem. Wszędzie są szkwałowalenie, a w dole szaleją burze. Magończycy biegają we wszystkie strony, słyszę krzyki umierających i walczących z Rostrami. – Co się dzieje?! – woła Eli, gdy wokół nas pojawiają się drony. – Jasonie, co się dzieje?! Drony jeden po drugim piszczą i kwilą. Wyznaczają sobie cele. Kto nimi steruje? Otaczają Azę, są na całym niebie. Słyszę tykanie, brzęk i w samym centrum Maganwetaru coś się podnosi. Już widziałem coś takiego. Na monitorach REJA. To Argentavis magnificens. Wspaniały srebrny ptak o rozpiętości skrzydeł około siedmiu metrów, wymarły od nie wiem jak dawna. Podnosi się. Podnosi. Rozpościera skrzydła i patrzy na nią. Jest jak Słowiki, tylko pięćdziesiąt razy większy. Na piersiach Azy pojawia się czerwony punkcik. Dron patrzy

prosto na nią i widzę, że wyznacza sobie cel. Co on w sobie ma? Materiały wybuchowe? Jest wielkości małego samolotu, nie jak zwyczajny kos, nie jak te małe drony. Ten należy do REJA. Dlatego agencja tu jest, gotowa odpalić swoją broń. Nikt się nie rusza. Aza stoi na grzbiecie szkwałowalenia. Powoli podpływają do niej inne walenie. Jest ich około pięćdziesięciu. Setka. Ich liczba jednak będzie bez znaczenia. Czym ten dron dysponuje? Rozglądam się gorączkowo. To jest ta broń, którą przygotowywała REJA. To jest to, co przeszmuglowali na górę. To dlatego mieli w swojej kwaterze kości ptaka, dlatego trzymali w więzieniu jego żywą wersję. A może wcale nie był żywy. Może to był tylko prototyp. Eli łapie mnie za rękę i przysuwa się bliżej. Dai też tu jest, wyraźnie zaskoczony. Aza podnosi wzrok na tego gigantycznego ptaka, a on spogląda na nią z góry. To nie jest żywa istota, lecz potwór stworzony przez technikę, inżynierów, metalurgów. Gdzieś w jego wnętrzu znajduje się czerwony guzik. Eli wierci się niespokojnie obok mnie. Nie wiem, jaki ma plan, ale czuję, że jest gotowa skoczyć z krawędzi miasta na każdego, kto zaatakuje Azę. Kątem oka dostrzegam Daiego i mógłbym przysiąc, że myśli o tym samym. Nagle coś się porusza. Słychać krzyk, przeraźliwy wrzask, i nie wiedzieć skąd wylatuje Karu niczym nurkujący bombowiec o czarno-szkarłatnych piórach. PTAK ŚMIERCI, piszczy, składa skrzydła i całym rozpędem uderza w srebrnego ptaka. Nie tylko Karu. Towarzyszy mu mały srebrny nietoperz. Razem nurkują, razem mkną przez powietrze prosto na drona. Olbrzymi ptasi dron zaczyna śpiewać. Podnosi głos i rzeki występują z brzegów, niebo się trzęsie, woda pod nami zamienia się w ląd, a potem znowu w wodę. Powietrze wokół niego gęstnieje.

Ten robot ma w sobie tyle magońskiej magii, ile REJA naukowych osiągnięć. W Daim zachodzi jakaś zmiana. Widzę to wyraźnie. – Dosyć tego. Wystarczy. Jego tatuaże zmieniają się gwałtownie. Teraz przybierają kształty ptaków, samych kanwrów, a trwa to dopóty, dopóki każdy centymetr jego skóry nie zostaje nimi pokryty. Zaczyna śpiewać i ta jego pieśń coś zmienia. Aza podnosi głowę i skupia na nim swoją uwagę. – AZO RAY! – woła Dai. Samoloty, które wcześniej nie docierały poza obrzeża Maganwetaru, zaczynają nadlatywać… Czy REJA próbuje stworzyć jakiś incydent? Coś, co zapewni im fundusze na przyszłość? Coś, co uzasadni ich misję, choćby to miało kosztować życie wielu ludzi? Chcą zniszczyć Maganwetar, ale tak, żeby to zniszczenie przyniosło im chwałę w oczach władz. Samoloty wlatują w łańcuchy, którymi są przymocowane manty, i tym sposobem zabijają nieszczęsne stworzenia. Maganwetar przechyla się niczym statek podczas sztormu. Ta gigantyczna płyta, ta ogromna trąba powietrzna rozsyłająca pieśni i dźwięki, za chwilę może spaść z nieba jak bomba nuklearna. Oto „Księga cudów”. Oto asteroida uderzająca w ziemię. Jesteśmy na jej powierzchni. To jest ten moment, o którym tyle czytałem, który dokładnie analizowałem, a teraz nawet nie wiem, kto do niego doprowadził: czy rozkazy Zal, czy REJA, czy i jedno, i drugie, po to, by wywołać wielką wojnę między niebem a ziemią. Trzymam telefon w ręce. Dociskam go mocno do twarzy, próbując nawiązać łączność z ogromnym dronem, znaleźć jego pieśń i ją zatrzymać. Karu obraca się w powietrzu, chwyta czaszkę drona w swoje szpony, otwiera dziób, tak jak to robią dzikie sokoły, ale nie ma dość sił. Nietoperz wbija pazury w oczy drona, szarpie jego panele i metalowe pióra.

Dołączają do nich Dżik i Wedda. Lądują na wielkim ptaku, obie wściekłe, i zażarcie go rozmontowują. Dżik wbija się pazurami w kolejne panele. Dziób Weddy odnajduje zasilanie. Karu śpiewa pieśń śmierci dla tego ptaszyska. Jego głos splata się z głosem nietoperza. Aza stoi wpatrzona w Karu, a po jej twarzy płyną łzy. Jej sercoptak i nietoperz wyśpiewują radość z krótkiego żywota tego ptaka nieptaka, a potem Karu łamie mu kark swoimi pazurami i przebija dziobem źródło jego mocy. Potwór spada jako sterta piór i drutów, połamanych płyt i metalowych skrzydeł. Aza nabiera powietrza jak ktoś, kto długo wstrzymywał oddech, i w końcu także śpiewa. Dai śpiewa z nią, nie przeciwko niej, nie w opozycji, lecz zwiększa zasięg jej pieśni, wzmacnia jej nuty. To całkiem nowa pieśń, której nigdy wcześniej nie słyszałem. To pieśń uzdrawiająca. Nawet ja to wiem. To ryk, ale innego rodzaju, ryk oddechu nabieranego po raz pierwszy, ryk czegoś, co się rodzi, wody wyrywającej się na wolność po przełamaniu tamy. To dźwięk wiatru w gałęziach drzew i świergotu ptaków, pieśń czegoś innego niż chaos, pieśń porządku, z powtarzalnymi zwrotkami, z motywami powracającymi i odnajdującymi wcześniejsze nuty, tworzącymi z nich nowe tony, które rosną w siłę, gdy Dai i Aza śpiewają wspólnie, wpatrzeni w siebie nawzajem. Śpiewają także nietoperz i Karu, i kanwr Daiego – tworząc niezwykły chór. Pod nami jest cały świat. Patrzę w dół i dostrzegam katastrofę. Płonący wrak. Porozrzucane ciała pożerane przez sępy. Jesteśmy bardzo nisko. Widzę przetaczające się fale, ciemniejące niebo. Tylko w kilku miejscach ta uzdrawiająca pieśń zaczyna działać: fale się cofają, drzewa rozprostowują, rzeka wraca do swego koryta. Nie odbywa się to jednak dość szybko. Unoszę telefon i włączam nagrywanie. Aza drży od tego śpiewu i wygląda przy tym tak samo jak Zal,

a jednocześnie jak jej przeciwieństwo. Jej włosy wyginają się na wietrze, skórę pokrywają białe linie światła. Żyły Daiego nabrzmiały, jego krtań mocno się napina, jego pieśń pomaga Azie cofać zmiany pogody. Maganwetar odzyskuje stabilność, mimo że Rostrowie przymocowują do niego linami samoloty, które teraz krążą po ograniczonych trasach. Słowiki porozrzucały się po niebie. Aza i Dai zaciskają pięści po przeciwnych stronach dzielącej ich otchłani i każde śpiewa do płuc drugiego. To miała na myśli, kiedy mówiła, że są sobie przeznaczeni. Śpiewają jednym głosem. Śpiewają jedną oślepiającą nutę radości. Przestaję nagrywać i zaczynam przenosić pliki dźwiękowe, łączyć je, miksować. Przerzucam śpiew Azy do nagrań Słowików, żeby wprowadzić uzyskane pliki do sieci i do każdego drona. Aza i Dai naprawiają sytuację na ziemi. Ja zmuszam Słowiki do pomocy. Teraz Słowiki śpiewają pieśń tworzenia, która przyłącza się do dzieła ratowania świata przez Azę i Daiego. Na niebie zjawia się coraz więcej stworzeń i wszystkie śpiewają wspólnie. Spoglądam w dół. W wodzie pod nami przy powierzchni pływają wieloryby i delfiny. Widzę ich całe grupy, ciemne i srebrne, tak blisko, że mógłbym ich dotknąć. Tryskają wodą i pieśniami, a ich dźwięki dosięgają tych Słowików, z których nadal wydobywa się ponura pieśń zniszczenia zaprogramowana przez Zal. Takie Słowiki wpadają do morza i giną w wodnych odmętach. Kolejny Słowik zaczyna śpiewać z Azą. I jeszcze jeden, i następny. Nadpisuję ich komendy, zmieniam ich rozkazy. Przy ostatnim z nich z oceanu wyłania się wieloryb, gigantyczny, o ciemnogranatowej skórze, niepodobny do pozostałych, trzykrotnie od nich większy. Znam jego głos, wzmacniany przez Słowiki. Przypomina pohukiwania sowy. To ten samotny wieloryb, który od lat był moją obsesją, którego dźwięki śledziłem po całym oceanie. Jego pieśń

dodałem do tej składanki. Wieloryb zwraca się do swoich podniebnych odpowiedników, i teraz szkwałowalenie śpiewają pełną mocą z Azą i Daim oraz z tym samotnikiem z oceanu. Aza śpiewa z nimi wszystkimi, wszyscy są jej kanwrami, Dai też swoją pieśnią odbudowuje świat. Najmniejsze stworzenia, śpiewa Aza. Najmniejsze stworzenia, śpiewa Dai. Słyszę wzmacnianą przez te żyjątka pieśń, lecz jej nie rozpoznaję. To wysokie, skomplikowane brzęczenie, coś, co przywodzi na myśl małego ptaszka albo pozytywkę. Widzę srebrzystą myszkę. Eli trzyma ją w dłoni i uśmiecha się do mnie. Mysz śpiewa. – Na wszelki wypadek – mówi Eli. – Zabrałam ją na szczęście. Pieśń, którą słyszałem na Ziemi, w kuchni Azy, wywołuje falę wspomnień. – Może jest ich jeszcze kilka. Myszy szybko się rozmnażają – dodaje Eli. Mysz dołącza do chóru głosów odwracających zniszczenia. Coraz więcej małych myszek biega po pokładzie. Wspinają się na liny łączące Maganwetar z mantami, włażą do silników samolotów REJA. Wyśpiewują zgubę REJA. Niebo, ziemia i powietrze śpiewają wspólnie. Ostatnie ze Słowików pozostawionych przez Zal podrygują w powietrzu. To myszy przegryzają ich kable, tłumią sygnały, zamieniając je w zapomniane odgłosy zepsutej elektroniki. Taka jest pieśń elektroniki. Jej magia to raczej tworzenie niż niszczenie pieśni. Nasze miasto w dole przeżyło huragan. Niemal wszystko jest zalane, ale budynki wciąż stoją. Wieloryby i delfiny wracają do swoich siedzib z dala od brzegów. Sprawdzam. Nasze domy stoją. My jeszcze jesteśmy tutaj. Straciłem Azę już dawno. Nie jestem jej śpiewakiem. Ona nie jest moja. Może to, co było między nami, nie miało trwać wiecznie, ale

było prawdziwe. Nie umiem robić tego, co Dai, i rozumiem, dlaczego ona woli go ode mnie. Teraz nie jestem w stanie rozpaczać. Nie jestem w stanie myśleć. Nie jestem w stanie nic robić. Mogę jedynie zamknąć oczy. Wciąż jesteśmy tutaj. Wciąż żyjemy. Niczego więcej nie mogę pragnąć.

Rozdział 31 {Aza} Dai i ja stoimy po przeciwnych stronach przepaści między miastem a statkiem. Trzymamy się za ręce. Właśnie śpiewaliśmy sobie wzajemnie do płuc. Teraz oboje sapiemy po tym wysiłku i podziwiamy zmiany zachodzące na niebie. – Dai – szepczę. – Azo – mówi i próbuje się do mnie uśmiechnąć. Ja usiłuję uśmiechnąć się do niego. Żadnemu z nas to nie wychodzi. – Co się stało? Z Milektem, tobą, Zal? Co się stało? – pytam. Magoński nie jest najlepszym językiem dla kogoś, kto płacze. – Wszystko – odpowiada krótko. Wpatruję się w tego wytatuowanego chłopca. Nie potrafię go nienawidzić. Nigdy nie umiałam go nienawidzić. Jest częścią mnie. Właśnie wyśpiewał życie ze śmierci. Wyśpiewał radość z kataklizmu. Zrobił to dla mnie. Ziemia pod nami jest cała w kwiatach. Niedawno leżał tam śnieg, a teraz jest zielono. Woda jest czysta. Burza przechodzi. Dokonała tego nasza pieśń zaśpiewana wspólnie. Samoloty, które leciały do Maganwetaru, są tutaj, nie rozbiły się, ich załogi wyglądają na oszołomione. Czy powinny być już martwe? Może. Czy my powinniśmy być martwi? Może. Czy musimy sobie coś powiedzieć? Tak. Ale nie teraz. Nie, kiedy świat wokół nas huczy i wiruje, i tylko nasza pieśń utrzymuje go w całości. Kiedy mam na ramionach sercoptaka i serconietoperza, a nad nami pojawia się słońce. – Zal się myliła – stwierdza Dai. – Myślałem, że ją znam, ale była zraniona. Wyzwoliłem ją, a ona potrafiła jedynie powiedzieć…

powiedziała jedynie: „Utopić utopników na dobre”. Pamiętasz tę pieśń, którą z nim śpiewała? To było uzdrowienie. – Zginęła – mówię. – I on też. – Śmierć nie jest najgorsza – stwierdza. – Za długo cierpiała. Czasami śmierć to jedyne rozwiązanie. – Co się stanie, kiedy ja umrę? – pytam. – Co się stanie z tobą? – A jak myślisz? Patrzę mu w oczy. Ściska moją dłoń. – Musisz przejść do Maganwetaru. Jest tu twój utopnik. I twoja siostra. Wyciąga do mnie rękę, a ja przeskakuję dzielącą nas przestrzeń. Żegnam się z naszym wspólnym śpiewaniem. On nie jest życiem, które wybieram. Ja nie jestem życiem, które on wybiera. Mimo to nadal żyjemy. Może tak właśnie jest zawsze, niezależnie od miejsca we wszechświecie, na ziemi czy w chmurach, czy gdzieś pośrodku. Może po śmierci wraca się do tych wszystkich ludzi, których się wybrało i których się nie wybrało, by znowu być razem. Może na tym i tylko na tym polega miłość. Na dokonaniu wyboru. Postanawiamy kochać. Postanawiamy wszystko porzucić, podporządkować własną przerażoną duszę i oddać się tej tajemnicy. Dżik stoi na krawędzi miasta, niebieska i lśniąca. Wszędzie widzę Rostrów. Nomadzi z całej krainy przybywają do nowego domu. Żagle przyniesione z tratew powiewają na budynkach, ze wszystkich zakątków przylatują Rostrowie, by zaludnić miejskie statki. Maganwetar wygląda jak gniazdo pełne budynków, masztów i żagli. Może należał do kogoś innego, zanim zajęli go Magończycy. Może było to miasto Rostrów. Budynki przybierają ostre formy, z ich szczytów spadają figury ptaków. Karu śpiewa wniebogłosy, po chwili śpiewamy wspólnie: Powstań. Śpiewają z nami ptaki w promieniu wielu kilometrów. Maganwetar powstaje, za nim zjawiają się porywy wiatru, a towarzyszy temu pieśń. Dookoła wyśpiewuję ścianę chmur.

Wedda wychyla się przez krawędź. Widzę wszystkich Rostrów, którzy walczyli, i Magończyków, którzy zostali przekonani przez Zal do jej racji. Jest wiele racji. W każdym zakątku każdego świata dzieją się podobne rzeczy. „Jako w niebie, tak i na ziemi”. Te słowa oczywiście znaczą coś innego. Znaczą, że niebo jest dobre, a ziemia nie bardzo, i że ziemia powinna się starać upodabniać do nieba. Nie jestem taka pewna. Myślę o tym, co dzieje się wszędzie i… że dzieje się wszystko. Ludzie ufają przywódcom, którym nie powinni ufać. Słuchają tylko dlatego, że ktoś śpiewa głośno. – Mogłabyś tu zostać – mówi Dżik. Carpe omnia. Chcę wszystkiego. Nie chcę jednak nikim władać. Nie chcę być królową. Nie chcę nawet być niczyim kapitanem, pragnę przewodzić jedynie własnej duszy. Taki jest mój wybór. Chcę krążyć pomiędzy. Wtedy dostrzegam przed sobą swoją siostrę. Wyciąga ręce, a jej spojrzenie… U jej stóp leży Jason, przerażająco nieruchomy. Nie istnieje wersja wszystkiego bez niego. Niektóre rzeczy są wieczne. I to jest jedna z nich. Rzucam się ku niemu.

Rozdział 32 {Jason} Jestem rozciągnięty po niebie na przestrzeni miliona kilometrów. Jestem pi, ale sięgam jeszcze dalej. Odnalazłem koniec nieskończonej liczby. Dotarłem do ostatniej cyfry. Jak tam pięknie. Ktoś mną potrząsa i sprowadza mnie z powrotem do ciała. Słyszę chrapliwy szept. – Jasonie. Jasonie. Obudź się. Ten głos jakoś nie pasuje do osoby, która według mnie to mówi. Wciąż tu jestem, ledwie. Chyba jeszcze majaczę. Odszedłem za daleko, żeby wracać. Coś opada mi na pierś. Czuję skrzydła, pióra, ból, większy ból, potem jeszcze większy, kiedy jakiś dziób wbija mi się w nos. Otwieram oczy. To Karu wpatruje się we mnie sokolimi źrenicami i treluje piskliwie. Jest jeszcze nietoperz. Niezwykły, srebrzysty, zagląda mi w oczy i śpiewa razem z Karu. Jest też Aza. Patrzę na nią, nareszcie, znowu jej dotykam, nareszcie, nawet jeśli to nie dzieje się naprawdę. Jej oczy są złoto-niebiesko-pomarańczowe, błękitną skórę znaczą białe tatuaże statków i żagli, kotwic i mieczy. Wszystko, co kocha, widać jak na dłoni – powiedziała mi kiedyś, że tak działają magońskie tatuaże. Mnie tam nie ma. Przyszła powiedzieć, że odchodzi. Jestem gotów. Zniosę to. Jej skóra jest wypełniona Magonią. Szkwałowalenie, nietopeżagle, macka podniebnego krakena owijająca się wokół jej ręki i szyi. Stado kanwrów na jej ramionach, a na policzku widzę poruszającą się konstelację, która lśni mocno jak prawdziwa gwiazda. – Jasonie – szepcze. – Jasonie, nie umrzesz, prawda? Potrzebuję cię. – Wszystko ze mną dobrze – mówię. – Umieram już wiele dni.

Po prostu będę to robił dalej. – Kłamca – oświadcza, a ja słyszę w tym słowie wszystkie kłamstwa i zdrady, jakich się wobec niej dopuściłem. – Nie jest dobrze. Nawet kiedy było dobrze, i tak nie było z tobą dobrze. Rozdziera mi koszulę i ogląda oparzenia. Po jej twarzy widzę, że jest źle. – Nie umiem tego zaśpiewać – stwierdza i spogląda na Daiego. On kręci głową. – Mam coś dla ciebie – odzywam się. Unosi brew w sposób typowy dla Azy Ray. – Ciekawostkę. Dzięki niej wygram. – Nie musisz wygrywać – mówi Aza przez łzy. – Nie rywalizujemy. – Zachowałem to na szczególną okazję – tłumaczę. – Ale nie wiem, czy dożyję tej okazji, więc chcę ci to dać teraz. – Nie, wcale nie umierasz – upiera się. – Masz jeszcze sześćdziesiąt– siedemdziesiąt lat… – A więc – przerywam jej – to coś, co się działo podczas drugiej wojny światowej. Pewien wynalazca stworzył projekt tak zwanej bomby nietoperzowej. Schwytano wiele nietoperzy i przymocowano do nich mikrobomby. Zwierzęta były zahibernowane, a plan polegał na tym, żeby rozrzucić je nad Japonią i w ten sposób podpalić kraj. Wszyscy byli pewni, że nietoperze wykonają zadanie. Przewidywano, że ulokują się w łatwopalnych miejscach, takich jak stodoły i inne drewniane budynki, i tam posłużą za bomby ogniowe. Mieszkańcy wsi wpadliby w panikę i kraj by się poddał, bo wszyscy myśleliby, że atakują ich żołnierze. Taki był plan. Nawet go testowano, ale nietoperze miały własne zdanie. Przegryzły więzy i uciekły, a nawet podpaliły bazę, w której prowadzono badania. Aza patrzy na mnie z góry, po jej twarzy płyną granatowe łzy. – Nietoperze zrobiły to, co tkwiło w ich naturze – tłumaczę. – Nikt nie mógł ich zmusić, żeby stały się czymś innym, niż są. Chciały tylko latać po niebie bez ograniczeń. – Ja nie chcę latać po niebie bez ograniczeń, Jasonie.

– Mogłabyś, i to byłoby normalne – mówię. – Wszystko jest możliwe. – Carpe omnia – odzywa się Eli do Azy. Aza patrzy na nią przez chwilę, a potem się uśmiecha. – Wszystko – zwraca się Aza do mnie. – Już mnie nie kochasz – stwierdzam. – Nie muszę dawać ci zezwolenia na odejście, ale masz je. Zawiodłem cię. Myślałem, że robię dobrze, ale to, co słuszne, było bardzo skomplikowane, a ja byłem głupi. Teraz już nie wiem, co jest słuszne. Przepraszam. Podnosi rękę… – Pozwól mi przeprosić – mówię dalej. – Już to zrobiłeś. Przeprosiłeś mnie głosem chyba ze stu Słowików. Ale patrz… Wyciąga prawą rękę i pokazuje mi ją od wewnętrznej strony. Tatuaż skrzydła, które natychmiast rozpoznaję. To jedno ze skrzydeł, których użyliśmy do skoku z garażu jako dzieci. Połamaliśmy sobie wtedy kostki. Te głupie skrzydła, które zrobiliśmy na podstawie rysunków Leonarda da Vinci. Nie jesteśmy już dziećmi i to w jakiś sposób bardziej niż cokolwiek innego sprawia, że chce mi się płakać. Wtedy oboje myśleliśmy, że jeśli będziemy razem, uda nam się polecieć. Jednak miłość nie wystarcza, żeby ochronić człowieka przed wszystkim. Nie wystarcza nawet, żeby ochronić go przed nim samym. Chcę jej to powiedzieć. Nie chcę jej tego mówić. Wyciąga drugą rękę i pokazuje drugie skrzydło. Oba te skrzydła rozbiły się o ziemię przed jej garażem. Trudno mi na nią patrzeć, ale nie umiem przestać patrzeć na Azę Ray. Nie wyobrażam sobie życia bez niej. Mimo że miłość do niej jest jak miłość do spadającej gwiazdy. Co mam robić? Oto ona, stoi przede mną. Oto ona, ta sama dziewczyna, którą zawsze była. Mam takie zdjęcie Azy, prawdziwej Azy, zrobione ukradkiem

komórką, kiedy byliśmy w Svalbardzie. Zrobiłem je, gdy biegła na statek po skórę Beth. Nigdy jej o tym nie powiedziałem. W ciągu ostatniego roku wielokrotnie oglądałem to zdjęcie, marząc, by móc ją jeszcze raz taką zobaczyć, by dowiedzieć się o niej wszystkiego, tak jak w chwili, kiedy je zrobiłem. Marząc, żeby ona także wiedziała o mnie wszystko. Bo nawet jeżeli wie się wszystko o sobie nawzajem, to może się zdarzyć, że po jakimś czasie znowu nie wie się niczego. Wystarczy kilka miesięcy, kilka drobnych kłamstw. Na tym zdjęciu jest niebieska i naturalna, jej skóra ma barwę głębokiego jeziora, włosy są posplatane, oczy czerwono-pomarańczowo-niebieskie. Jest obca, ale znam ją bardzo dobrze. Wygląda jak Aza, nikt inny. Teraz znowu ją taką widzę. Nie mogę tego znieść, a jednak wciąż tu jestem, z tą dziewczyną, którą poznałem w wieku pięciu lat, kiedy nic nie wiedziałem o świecie. Zanim dowiedzieliśmy się, jak ciężko jest być razem. Zanim dowiedzieliśmy się, jak bardzo się potrzebujemy. Nie wiedzieliśmy wtedy nic poza tym, że ona umrze i że ja będę próbował utrzymać ją przy życiu. Oto jest. Żywa. To nie moja zasługa. Żyje i to nie ja utrzymałem ją przy życiu. Sama to zrobiła. Teraz ona nie jest w stanie uratować mojego życia. – Skóra! – krzyczy nagle. Co? – Dai! Przynieś jakąś skórę! Dai odbiega. Aza ma oczy pełne granatowych łez. Napina szczękę i przełyka ślinę. Jest tak samo przerażona jak ja. – Czy jeszcze mnie kochasz, Jasonie Kerwinie? Chociaż trochę? Aza Ray jest idiotką, ja też jestem idiotą. Urodziłem się po to, by ją kochać. Urodziłem się po to, żeby robić również inne rzeczy, ale ta jedna jest nie do uniknięcia.

– Wciąż cię kocham, Azo Ray Boyle. – Kochasz mnie, jeśli jestem Azą Ray Quel? – Tak. – A czy kochasz mnie, jeśli nie jestem żadną z ich? Jeśli czasami w nic nie wierzę? Jeśli nikomu nie ufam? Jeśli czasami całe niebo ciemnieje w mojej głowie i próbuję ci powiedzieć, że wszystko jest niczym? – A ty? – pytam. – Kochasz mnie, mimo że cię okłamywałem? Gdybym poprosił o wybaczenie? – Gdybym ja poprosiła o wybaczenie? – mówi. Przez chwilę patrzymy sobie w oczy, a potem mówimy jednocześnie: – Wybaczam ci. – Jestem w okropnym stanie, ale chcę, żebyś ty był moim wybrankiem. Dai coś jej podaje. Leżę na wznak, pożałowania godny, siedem nieszczęść, a Aza wkłada na mnie tę skórę. Czuję, jak to okrycie stapia się z moim ciałem, oplata mnie, dopasowuje do siebie moją sylwetkę. Znajduję się wewnątrz magii. Nie pierwszy raz otacza mnie magia. Karu śpiewa głośno z nietoperzem, Aza i Dai też zaczynają śpiewać. Czuję jej dłoń na piersi, tam, gdzie mam serce, gdzie śpiewałby mój kanwr, gdybym go miał. Czuję, że zaczynam wracać. Składam się z kawałków, z których można by złożyć słońce albo groszek, mogę się też rozpaść. Miłość nie jest tak prosta. Miłość nie jest tak oczywista. Miłość to nie pierwszy moment zauroczenia. Miłość to to, co robi się po złamaniu komuś serca. To wybór siebie nawzajem w okropnych chwilach tak samo jak w pięknych. To podnoszenie się wzajemnie z podłogi, a potem wspólne śmianie się z tego. Można się wygrzebać z różnych trudnych sytuacji, jeśli jedno ma jeszcze ochotę patrzeć na drugie. Można

naprawić wiele swoich błędów. Można popełniać błędy, póki człowiekowi na czymś zależy. Droga spod ziemi w chmury jest długa. Moja droga przez życie była długa, lecz teraz wszystko się zmieniło. Aza pociąga nosem. To nie wygląda ładnie, ale jest w tym piękno. Staję przed nią w swojej nowej skórze. Jak wyglądam? Nie mam pojęcia. Jestem człowiekiem? Magończykiem? I jednym, i drugim? – Nie przerażasz mnie – mówi. Chwytam ją w ramiona i ściskam jak najmocniej. Ona też ściska mnie mocno. Dwie zagubione połówki, które się odnalazły.

Rozdział 33 {Aza} I oto jesteśmy wszyscy – ja, Jason, Eli i Dai – w mieście, z którego żadne z nas nie pochodzi. Wchodzimy na statek podarowany nam przez Dżik. W ładowni są skóry. Zapas na naszą podróż na Ziemię oraz dla mnie na później, żebym mogła tam wracać, gdy będę chciała. Wieczernia krąży, treluje, śpiewa jakąś piosenkę o miłości zasłyszaną w radio, coś na wpół magicznego, co pochodzi zarówno z ziemi, jak i z gwiazd. Słyszę, że korzysta z różnych źródeł. Myślałam, że umrze wraz ze Stadem. Jednak teraz mam nowego sercośpiewaka – tym razem nie ptaka, lecz nietoperza. Odziedziczyłam jej pieśń, a ona mnie wybrała. Podobnie jak Karu. Teraz jesteśmy razem, wszyscy troje. Wieczernia i Karu już kiedyś, dawno temu, śpiewali ze sobą. Czuję energię wszystkiego na niebie: chmur i deszczu, zachodów i wschodów słońca, szkwałowaleni. One także ze mną śpiewają. Dai podarował mi swoją pieśń. Nie pozostało w niej nic po jego gniewie. W podniebnej krainie są peryferie, a Dai dobrze je zna. Płynie teraz do miejsca swego pochodzenia, żeby sprawdzić, czy jeszcze jest tam miasto, a jeśli nie ma, ustalić warunki współistnienia z Ziemią. Wysłała go Dżik. Wyznaczyła go na pierwszego mata Weddy. Na tym nie kończy się nasze wspólne śpiewanie. Czemu miałoby się kończyć? Mamy tylko jedno życie, cenne, dzikie, dziwne. Nie dopuszczam takiej możliwości, że nigdy już nie będziemy śpiewać. Czemu miałabym być taka głupia, skoro mogę próbować mieć wszystko? Mogę próbować. Są jednak problemy.

Ta agencja, z którą współpracował Jason, REJA, i jej wojna z Magonią. Świat na dole nienawidzący świata w górze. Głód, niezrozumienie, frustracja, gniew. Mam plany, ale co ja wiem o planach? Plany co do uprawy plonów – mama Jasona. Plany co do oddychania – moja mama. Problemy, które da się rozwiązać. Uzdrowić. Można na to liczyć. Przyglądam się naszym domom z wysokości Maganwetaru. Załamanie pogody. Nasi rodzice na pewno patrzą na niebo i zastanawiają się, co się tu dzieje. Myślę o Jasonie, teraz odmienionym. Może nie na zawsze. Nawet nie umiałabym opisać jego wyglądu. Dla mnie wygląda jak on, nieważne, jaką skórę przywdzieje. Wracamy do domu. Musimy też odwiedzić kilka innych miejsc, a przynajmniej ja muszę. Moich rodziców, żeby powiedzieć im, że wszystko jest w porządku. Mamy Jasona, które będą musiały nauczyć się wszystkiego od początku. Chociaż nie jestem pewna, czy się czegoś nie domyślają. Przyglądam się im i zastanawiam. Nie są typowymi rodzicami. Zresztą czyi rodzice są typowi? Jest tyle rzeczy, których nie wiem. Jest tyle rzeczy, których nikt nie wie. Wszystko znowu może pójść źle. Na tym polega zaufanie – trzeba zaryzykować, nawet jeśli się wie, że może się to skończyć katastrofą. Kto nie jest w stanie nikomu zaufać, ten spędzi życie samotnie. Nie chcę takiego scenariusza. To byłby powrót do sytuacji umierającej dziewczyny. Dlatego teraz jestem dziewczyną między dwoma światami. Jestem taka, jaka byłam, a jednocześnie zupełnie inna. Może nie mam wszystkiego, ale to nie znaczy, że po nic nie sięgam. Witaj, świecie. Oto nowa wersja Azy Ray, przechadzająca się między światami, sprawiająca, że niemożliwe staje się możliwe, wciąż w kombinezonie lotniczym i dziwacznych butach.

Pod nami pływają łodzie i wieloryby. Nasz statek leci nisko, ja i Karu poruszamy go śpiewem. Przez chwilę suniemy po falach chmur, a potem dotykamy wody. W oceanie żyją różne stworzenia. Niektóre widziałam w więzieniu. Widziałam je i teraz wiem, że jeśli chcę zmienić świat na lepsze, muszę coś zrobić. Wyśpiewać parę rzeczy. Zajmę się tym. Nagle zjawiają się latające ryby, które wyskakują z oceanu i przeskakują nad naszym statkiem. Słyszę ich pieśń. Dowiedziono, że niektóre ptaki odnajdują drogę dzięki magnesom w dziobach. Nie dosłownie magnesom, lecz drobinkom żelaza, które działają jak kompas. Wiele lat temu przeprowadzono badanie, w którym próbowano stwierdzić, czy ludzie także mają takie magnesy, czy nasz zmysł orientacji działa podobnie. Jak się okazuje, u niektórych jest to możliwe. Są ludzie, którzy potrafią iść wiele kilometrów i zawsze wiedzą, gdzie jest północ. Inne ptaki wykorzystują do nawigacji mapy gwiazd. Jako pisklęta siedzą w gniazdach i wpatrują się w niebo, póki nie znajdą Gwiazdy Północnej. Mówię poważnie. Potem zapamiętują układ nieba. Kiedy mapy gwiazd znajdą się już w ich mózgach, ptaki mogą latać i zawsze będą wiedzieć, gdzie są. Ja wiem, gdzie jest północ, bo wszystko inne daje się zapamiętać w odniesieniu do tego kierunku. Jeśli ci, których kocham, są na wprost mnie, wówczas znam całe niebo. Moją przeszłością było latanie. Może moją przyszłością jest wszystko naraz. Patrzę na Eli. Patrzę na Jasona. Oboje trzymają mnie za ręce, ale żadne z nich mnie tu nie zatrzymuje. – W porządku? – pytam Eli. Zdejmuję buty i rozpinam kombinezon. – Jeśli w końcu nie wysadzisz mnie na ziemi, będziemy w nie lada tarapatach – mówi moja siostra. – Muszę zobaczyć krakena – stwierdza Jason. – Ostrzegam cię. Podniebnego czy morskiego, nieważne, ale muszę go zobaczyć. – Zrozumiano – odpowiadam.

Niebo jest przejrzyste, całe pokryte ptakami i chmurami. Szkwałowalenie wyśpiewują własne pieśni, nie deszcz i ciemność. Ściągam z siebie kombinezon. Robię krok w przód. Patrzę na tatuaże na swoich rękach, na skrzydła. Rozpościeram je. Czuję, jak w tej chwili na moim obojczyku powstaje tatuaż – słowa, które napisał mi Jason rok temu. „{} cię bardziej niż [[[{{{(())}}}]]]”. Tym razem nie chodzi tylko o nas dwoje. Chodzi o życie i o ogrom świata. Chodzi o bycie częścią wszystkiego naraz. O wszystkie światy stanowiące jedność. O śpiewanie jednej pieśni, a ta pieśń, ta pieśń… Z rozłożonymi skrzydłami, z rozpostartymi ramionami nurkuję do oceanu i wyśpiewuję własne stado, przyzywam latające ryby i wieloryby, i delfiny, wyśpiewuję głośny ryk w głębinach, tak jak śpiewałam w podniebnych przestworzach. Wyśpiewuję radość w ciemnościach głębin. Wyśpiewuję swoje serce do słonej wody, a wraz ze mną śpiewają wszystkie ryby w morzu i wszystkie ptaki w powietrzu, wraz ze mną śpiewa cały świat. Śpiewamy wspólną, zgodną pieśń. Nasz śpiew stopniowo nabiera sił, śpiewamy wszyscy razem, przywracając światło każdej żywej istocie. Śpiewamy przeciwko upadkowi, przeciwko rozpaczy, przeciwko zniszczeniom. Wszyscy, którzy oddychamy. Wszyscy, którzy pływamy. Wszyscy, którzy latamy. Wszyscy, którzy żeglujemy. W ciemnościach dostrzegam mignięcie ogona, kobietę płynącą w głębiny, i ruszam za nią. Wsłuchuję się w śpiew. Wszystkiego, wszędzie.

Podziękowania

Jak to zwykle bywa, inspiracją dla Orlego gniazda i Magonii były bogate zasoby legend i opowieści o świecie ponad nami, a także wiele świeżych niezwykłych informacji o klimacie i żywych stworzeniach. Opowieść o nietoperzach użytych jako bomby jest prawdziwa, obok niej wykorzystałam w tej książce wiele innych podobnych elementów – niezwykłych, brzmiących niewiarygodnie, zaczerpniętych z naszego świata. Wyrazy wdzięczności dla wszystkich badaczy, którzy poddawali dogłębnej analizie te wszystkie cudowne i przerażające zjawiska. Dociekania są konieczne. Tak wiele rzeczy na świecie można i należy zmienić na lepsze. Dziękuję mojej agentce Stephanie Cabot, której wiara we mnie na każdym etapie pracy była niezachwiana, a także Ellen Goodson, Willowi Robertsowi i wszystkim z Gernert Company. Kristen Pettit, moja redaktorka z wydawnictwa HarperCollins, pozwala mi na wszelkie dziwactwa i stale zachęca do większej dawki miłości i niesamowitych historii. Mam wielkie szczęście, że pracowałam z nią nad tymi dwiema książkami. Elizabeth Lynch, młodsza redaktorka, czuwała nad kursem mego statku, a w tym rejsie wspomagała mnie cała załoga Harper: Kate Morgan Jackson, Suzanne Murphy, Jen Klonsky, Alexei Esikoff, Veronica Ambrose, Alison Klapthor, Lillian Sun, Elizabeth Ward i Gina Rizzo. Craig Shields po raz kolejny stworzył niezwykłą okładkę. Dziękuję także grupie Epic Reads, która zrzesza fantastycznych czytelników, książkoholików i mózgowców. Jeśli chodzi o popijanie wina, wysłuchiwanie skarg, kupowanie ostryg i pokarm duchowy, wielkie podziękowania należą się Marinie Merli z Arte Studio Ginestrelle w Asyżu, gdzie pracowałam nad ostatnią wersją Orlego gniazda. Na szczere podziękowania zasługują także: John Joseph Adams, Sarah Alden, Libba Bray, Martha Brockenbrough, Belinda Casas, Haddayr Copley-Woods,

Ellen Datlow, Rupa Dasgupta, Nathan Dunbar, Kelley Eskridge i Nicola Griffith, Larisa Fuchs, Neil Gaiman, Barry Goldblatt, Liz Gorinsky, Theodora Goss, Liz Hand, Mark Headley i Meghan Koch, Adriane Headley, Molly Headley, Nancy Hightower, Roger i Deborah Hodge’owie, Kat Howard, Lance Horne, Genevieve Leloup, Ben Loory, Chuck Martinez, Sarah McCarry, Francesca Myman, Patrick Farrell, Billy Schultz, Sxip Shirey, Tracey Solomon, Caitlin Strokosch, Michael Damian Thomas oraz Lynne Thomas i Christie Yant. I jeszcze raz moja rodzina przyjaciół: Zay Amsbury, Jess Benko i Kate Czajkowski, którzy byli przy mnie niemal strona po stronie. Sarah Schenkkan i Joshua Schenkkan jak zawsze pojawiają się w tych podziękowaniach, bo to wielka radość mieć ich w swoim życiu. I na koniec znowu China Miéville, któremu dziękuję za dźwięki mandragor, za Stado i za wszelkie informacje. To niezwykła przyjemność dzielić świat wyobraźni z innym twórcą – te książki nie powstałyby bez niego. Wreszcie dziękuję wszystkim księgarzom, bibliotekarzom, czytelnikom, rodzicom, dzieciom i podróżnikom po wyobrażonych krainach, którzy przeczytali Magonię i domagali się dalszego ciągu. To dla Was pisałam i wymyślałam nowe rzeczy. Moją inspiracją było to, co od Was słyszałam, od więzi z Azą po nienawiść Daiego, wszystko od opłakiwania śmierci po wielkie nadzieje na przyszłość. Bez Was moje życie byłoby o wiele uboższe. Dziękuję za tę wspólną podróż.

[1] Emily Dickinson, Wiersze wybrane, przeł. Stanisław Barańczak, Kraków: Znak, 2000, s. 57 (wszystkie przypisy pochodzą od tłumacza). [2] W. Shakespeare, Jak wam się podoba, tłum. Leon Ulrich [w:] Dzieła dramatyczne Williama Shakespeare (Szekspira) w dwunastu tomach, tom 10, Kraków: Gebethner i S-ka, 1895. [3] William Ernest Henley, Invictus – po polsku: niezwyciężony, niepokonany.

Spis treści Okładka Strona tytułowa Strona redakcyjna Dedykacja Prolog Rozdział 1 {Aza} Rozdział 2 {Jason} Rozdział 3 {Aza} Rozdział 4 {Jason} Rozdział 5 {Aza} Rozdział 6 {Jason} Rozdział 7 {Aza} Rozdział 8 {Jason} Rozdział 9 {Aza} Rozdział 10 {Jason} Rozdział 11 {Aza} Rozdział 12 {Jason} Rozdział 13 {Aza} Rozdział 14 {Jason} Rozdział 15 {Aza} Rozdział 16 {Jason} Rozdział 17 {Aza} Rozdział 18 {Jason} Rozdział 19 {Aza} Rozdział 20 {Jason} Rozdział 21 {Aza} Rozdział 22 {Jason} Rozdział 23 {Aza} Rozdział 24 {Jason} Rozdział 25 {Aza} Rozdział 26 {Jason} Rozdział 27 {Aza} Rozdział 28 {Jason}

Rozdział 29 {Aza} Rozdział 30 {Jason} Rozdział 31 {Aza} Rozdział 32 {Jason} Rozdział 33 {Aza} Podziękowania Przypisy