Meier Susan Stworzeni dla siebie(1)

SUSAN MEIER

Stworzeni dla siebie

0

ROZDZIAŁ PIERWSZY Grace Wright stała nieopodal eleganckich spiralnych schodów i próbowała wyglądać tak, jakby doprawdy świetnie się bawiła, choć w rzeczywistości wszystko się w niej gotowało. Jako druhna musiała robić dobrą minę do złej gry, więc nieustannie zmuszała się do uśmiechu. Zaczynała powoli odnosić wrażenie, że jej twarz zastygła w sztucznym grymasie tępo uśmiechniętej lalki. Madison, obecnie już żona Ryana, ze śmiechem rzuciła za siebie bukietem ślubnym, a to wredne coś poszybowało wprost na Grace, jakby

S R

miało oczy i złośliwie celowało prosto w nią. Kiedy szybko usunęła się na bok, młodsza siostra panny młodej skoczyła, by chwycić wiązankę róż, lecz zrobiła to tak niezręcznie, że w rezultacie dosłownie wepchnęła ją prosto w ręce Grace.

Na moment wszyscy stłoczyli się wokół zarumienionej druhny, by złożyć jej powinszowania z powodu rychłego zamążpójścia Bez słowa kiwała głową, cała w uśmiechach, chociaż w rzeczywistości miała ochotę wykrzyczeć na cały głos swoją frustrację. Przecież dopiero co dowiedziała się o czymś, co kompletnie niweczyło jej szanse na wzięcie ślubu w bliskiej przyszłości. Była to akurat ostatnia rzecz, jaka mogła ją teraz spotkać! Ogarnęła ją fala żalu i urazy, co było o tyle bardziej dotkliwe, że zatruwało radosny nastrój tego wyjątkowego dnia - dnia ślubu jej brata. Co prawda Ryan Kelly w rzeczywistości wcale nie był jej krewnym, lecz ponieważ wychował się razem z Grace i jej bratem Calem na farmie Angusa MacFarlanda, cała trójka uważała się zawsze za rodzeństwo. 1

- Wygląda na to, że teraz na ciebie kolej, siostrzyczko - skomentował pan młody, obejmując ją ramieniem. Przytaknęła, by nie zdradzić, że coś jest nie tak i by nie mącić jego szczęścia w takim dniu. - A wszystko wskazuje na to, że dojrzałaś już do tego - zauważył z uśmiechem Cal, który wysunął się zza jej pleców. - Widzę to w twoich oczach, ilekroć tylko zerkniesz na pewnego doradcę inwestycyjnego. Dyskretnie wskazał wzrokiem Maksa Devereaux. Omal się nie rozpłakała na głos. Trafił jej się idealny mężczyzna, sam wpadł jej w ręce niczym ten ślubny bukiet, a ona nie mogła wykorzystać szansy!

S R

Ryan z wyraźną niecierpliwością zerknął na zegarek. - Przepraszam was najmocniej, ale skoczę sprawdzić, czemu Madison tak długo nie ma. Przecież miała się tylko przebrać. Grace wspięła się na palce i z uczuciem pocałowała go w policzek. - Życzę ci wspaniałego miodowego miesiąca, a potem długiego szczęśliwego życia we dwoje - powiedziała zdławionym głosem. Z wdzięcznością uścisnął jej dłonie.

- Twoje życzenie spełni się co do joty. Zobaczysz. Gdy pobiegł na górę, Cal westchnął ostentacyjnie. - Ależ wy dwoje jesteście sentymentalni i uczuciowi - podsumował kpiąco. - Taak? A ty to niby nie pociągałeś nosem podczas ceremonii? odparowała, biorąc go pod ramię i kierując się w stronę otwartych drzwi prowadzących na taras. - Nie.

2

- Akurat - mruknęła i zmrużyła oczy, gdy wyszli na pełne słońce. - Ale przynajmniej nie miałem tak wściekłego wyrazu twarzy jak ty, kiedy ten bukiet poleciał prosto na ciebie - odciął się. Skrzywiła się mimowolnie. - A tak się starałam... To naprawdę aż tak było widać? - Uhm - przytaknął niemiłosiernie. - Twój biedny Romeo pewnie nie wie, co ma o tym myśleć. - Nie nazywaj go tak. Ma na imię Maks. - A co to za różnica? - przekomarzał się Cal. - Duża! Uspokój się wreszcie, on i tak wie, że wiecznie się z niego nabijasz.

S R

- Ale to nie ja wyglądałem jak chmura gradowa na samą myśl o ślubie. Jęknęła.

- Nie masz ciekawszych tematów do rozmowy? - Nie. Ten jest diabelnie ciekawy. Przecież widzę, że aż ci się oczy do niego świecą i mało ze skóry nie wyskoczysz, żeby się z nim spiknąć. Dlatego nie rozumiem, czemu się tak zdenerwowałaś tym głupim bukietem, zwłaszcza że tak inteligentni ludzie jak wy, posiadacze dyplomów najlepszych uczelni, nie powinni przywiązywać szczególnej wagi do przesądów. Zmierzyła swego przystojnego brata urażonym spojrzeniem. - Zapewniam cię, że właśnie tak traktuję to całe gadanie o łapaniu bukietu panny młodej - odparła z godnością. - Jako niemądry przesąd. - To w takim razie, czemu tak się znęcasz nad tymi biednymi kwiatkami? - zainteresował się niewinnym tonem.

3

Grace ze zdumieniem spojrzała na zrujnowaną wiązankę. Musiała cały czas nerwowo skubać lub nawet szarpać te nieszczęsne róże, gdyż wyglądały już bardzo nędznie. Całą jej drogę znaczyły rozsypane płatki. - Cal, czy mógłbyś wreszcie przestać wiercić mi dziurę w brzuchu? poprosiła. - Nic z tego. Zżera mnie ciekawość. Rozejrzała się za Maksem. Wyglądał na pogrążonego w rozmowie z Angusem i nic nie wskazywało na to, by miał zaraz do nich podejść i tym samym przerwać im w pół słowa. Spojrzała na brata z determinacją w oczach.

S R

- Owszem, lubię Maksa. Lubię go do tego stopnia, że chcę przejść z kontaktów zawodowych na prywatne. Bardzo prywatne, o ile mam być szczera. Zależy mi na tym do tego stopnia, że zrobiłam coś, co przez ostatnie dziesięć lat nawet nie przyszło mi do głowy. Cal gwizdnął z podziwem.

- Rany, to musiało być coś wielkiego! No, co zrobiłaś? - Próbowałam zdobyć kopię mojego aktu rozwodowego. - Próbowałaś zdobyć kopię twojego aktu rozwodowego? - powtórzył w osłupieniu. - Aha. Tylko że okazuje się, iż nie ma żadnego aktu, który można by skopiować. - Bo nie może być. Grace, przecież ty nie jesteś zamężna przypomniał, starannie wymawiając każde słowo, zupełnie tak, jakby mówił do dziecka. Albo do kogoś, kto postradał zmysły. - Jestem.

4

- Co? Jak? Gdzie? Kiedy? - zasypał ją gradem pytań, zachowując jednak na tyle przytomności umysłu, by pociągnąć ją dalej w głąb ogrodu, gdzie nikt nie mógł ich usłyszeć. - Pamiętasz tę noc, gdy Angus miał pierwszy zawał? - Jakby to było wczoraj. Przecież to ja zawiozłem go do szpitala, bo Ryana gdzieś diabli ponieśli, a ty nocowałaś u Julii. Grace powoli pokręciła głową. Cal aż otworzył usta ze zdziwienia, po czym w jego oczach pojawił się błysk zrozumienia. - Czekaj, przecież następnego dnia to nie jej rodzice podrzucili cię do domu, tylko... Gwałtownym gestem położyła mu dłoń na ustach.

S R

- Nawet nie wymawiaj jego imienia! Zostawił mnie dzień po ślubie i od tamtej pory nie widziałam go na oczy. Przetrwałam to jakoś, nie mówiąc nikomu o niczym. Teraz w końcu przebolałam to i jestem gotowa zacząć nowe życie u boku nowego mężczyzny. Chcę rozwodu - oznajmiła twardo.

- Nie mogę w to uwierzyć - wyszeptał wstrząśnięty, gdy cofnęła rękę. - Czekaj, niech pozbieram myśli... Co zamierzasz zrobić? - Wynajęłam prywatnego detektywa. Znalazł go. Wrócił do Teksasu, na szczęście nie tutaj. Do jakiejś małej mieściny o nazwie Turner. Jadę tam. - To chyba nie jest najlepszy pomysł - zaoponował. - Lepiej zadzwoń. - Myślę, że to znakomity pomysł - syknęła, po raz pierwszy okazując objawy tłumionej przez dziesięć lat frustracji. Cal zaniepokoił się.

5

- Grace, nie rób nic pochopnie. Możesz potem tego żałować. - Jedyne, czego żałuję, to fakt, że wyszłam za mąż za kogoś, kto mnie opuścił, gdy najbardziej go potrzebowałam! Kiedy siedziałam w szpitalu, umierając ze strachu o Angusa, Nick zniknął, zostawiając mi w skrzynce pocztowej kartkę z informacją, że jednak byliśmy zbyt młodzi, by podjąć tak poważną decyzję, że popełniliśmy błąd, ale mam się o nic nie martwić, bo on zajmie się rozwodem! - Umilkła na moment, gdyż głos zaczął jej się łamać. Gdy opanowała się nieco, podjęła wątek: - Nie dość, że złamał złożoną mi przysięgę, to nawet nie dotrzymał słowa w kwestii rozwodu. - Doskonale rozumiem, że masz ochotę powiedzieć mu to i owo

S R

prosto w oczy, ale nie wydaje mi się, by konfrontacja była najlepszym sposobem...

- Cal, ja nie dążę do konfrontacji. Nie zamierzam mu robić żadnych wyrzutów, ani żądać wyjaśnień. Chcę uzyskać rozwód i to najszybciej, jak się da. - Jej wzrok bezwiednie skierował się w stronę Maksa. - Wiesz przecież, że nie ma jak bezpośredni kontakt przy załatwianiu ważnych spraw.

- Dobra - ustąpił Cal. - Ale pod warunkiem, że jadę z tobą. - Nie możesz. Wyjeżdżam jutro, a wy z Angusem udajecie się do Houston w interesach. - Jutro? Przecież doskonale wiedziałaś, że będziemy uwiązani w Houston przez co najmniej dwa tygodnie - powiedział z namysłem, przyglądając jej się podejrzliwie. - Gdybym cię nie znał, pomyślałbym sobie, że celowo tak to zaplanowałaś... Grace z zakłopotaniem wbiła wzrok w ziemię.

6

- Bo tak jest - przyznała cicho. - Nie chcę, żeby Angus się dowiedział. Zdenerwowałby się strasznie. Również dlatego nie skorzystam z pomocy jego prawników, choć z pewnością byłaby skuteczna. Proszę, postaraj się podczas mojej nieobecności jakoś odwracać jego uwagę od spraw rodzinnych. Pilnuj, żeby nie dzwonił do domu i nie zorientował się, że wyjechałam, bo inaczej zorganizuje akcję poszukiwawczo-ratowniczą na skalę całego stanu. Westchnął ciężko. Bardzo ciężko. - No, ostatecznie mogę spróbować cię osłaniać... - mruknął z rezygnacją. - Zrób to, proszę! Chodzi o jego zdrowie. Obiecuję, że gdy tylko

S R

pomyślnie zakończę tę sprawę, to przyznam się do wszystkiego jak na spowiedzi. Ale na razie zachowajmy to w tajemnicy, gdyż jak wiesz, on natychmiast chciałby załatwić to za mnie. Po swojemu. Cal zerknął w stronę ich przybranego ojca, a kąciki jego ust drgnęły leciutko.

- A nie uważasz, że byłoby całkiem zabawnie, gdyby załatwił nakaz aresztowania i nasłał na niego policję albo coś w tym guście? - Gdyby tylko tyle... Przecież oboje dobrze wiemy, że Angus nie zadowala się półśrodkami. Zapłaciła za kawę, wyszła z przydrożnego baru i ponownie wsiadła do samochodu, jednak zamiast przekręcić kluczyk w stacyjce i ruszyć, bezradnie oparła czoło o kierownicę. Nie było sensu się oszukiwać. Bała się tego spotkania. Przed dziesięcioma laty miłość do Nicka przesłoniła jej cały świat - a może raczej stała się całym jej światem. Nawet teraz, gdy upłynęło już tyle

7

czasu, wystarczyło zaledwie zamknąć oczy, by znów ujrzeć jego męską twarz i gibkie ciało, które poznawała z zachwytem podczas ich nocy poślubnej. Ich jedynej nocy. Grace nie potrafiła zapomnieć dotyku jego rąk na swojej skórze ani bicia jego serca, gdy potem leżała z głową na jego piersi i tak zasnęła... Nie, takie myślenie prowadzi donikąd. Weź się w garść, kobieto! Wyprostowała się gwałtownie, z determinacją uruchomiła silnik i wyjechała na drogę. Nie mogła przestać myśleć o Nicku, teraz jednak zastanawiała się nad czymś innym. Co by było, gdyby jej wtedy nie opuścił? Prawdopodobnie nie miałaby teraz dyplomu ani nie robiłaby kariery w swoim zawodzie. Również nie zżyłaby się tak mocno z Angusem, Calem i Ryanem.

S R

I nie byłaby tak potwornie, tak rozpaczliwie samotna... Z furią uderzyła pięścią w kierownicę. Co za nonsens! A skąd wiadomo, że ich małżeństwo przetrwałoby do tego czasu? Sądząc po tym, z jaką szybkością Nick zwinął żagle w obliczu pierwszych kłopotów, istniały nader nikłe szanse na to, by okazał się wzorowym mężem. Z całą pewnością, prędzej czy później, by ją opuścił, więc i tak byłaby teraz sama. Na jedno wychodziło. Westchnęła. Powtarzała to sobie do znudzenia od dziesięciu lat. Jednak dopiero od niedawna znajdowała dość siły, by spojrzeć na tę sytuację nieco bardziej obiektywnie. Otóż prawda była taka, iż niestałość Nicka właściwie nie powinna była jej zaskoczyć. Przecież to ona pierwsza zaczęła okazywać mu zainteresowanie. To ona z nim flirtowała. To ona zasugerowała, że mogliby się pobrać, on właściwie nigdy jej się nie oświadczył. Ani razu nie powiedział też, że ją kocha...

8

Oczywiście przed dziesięcioma laty nie miała żadnych wątpliwości co do jego uczuć, ale teraz widziała jasno, że jej przekonanie nie było niczym umotywowane. Cóż, trudno, stało się. Czuła, iż chyba dojrzała już do tego, by wybaczyć Nickowi, że ją opuścił. Ale za nic nie mogła mu wybaczyć, że się z nią nie rozwiódł! Ponownie ogarnął ją gniew. Już raz straciła przez niego masę czasu zmarnowała trzy lata, jeśli chodzi o kształcenie się i rozwój kariery zawodowej i aż dziesięć lat, jeśli chodzi o szczęśliwe życie osobiste. Zaś teraz, gdy pragnęła zacząć wszystko od nowa, gdy wreszcie spotkała kogoś, komu była gotowa zaufać i z kim pragnęła się związać - znowu wszystko się komplikowało przez Nicka, który nawet nie raczył załatwić

S R

rozwodu, choć sam przecież tego chciał! To przez niego nadal traciła bezcenny czas, gdyż jako mężatce nie wypadało jej umawiać się z Maksem. Sumienie jej na to nie pozwalało.

Dlatego też jej determinacja, by raz na zawsze usunąć Nicka ze swojego życia, rosła w duszy Grace z każdym przejechanym kilometrem. Gdy do Turner zostało jej jeszcze jakieś pół godziny jazdy, zaparkowała przy kolejnym zajeździe. Zamierzała pokazać się Nickowi odświeżona i elegancka, żeby sobie przypadkiem nie pomyślał, iż z jego powodu straciła ochotę do życia. Niech zobaczy, że ma do czynienia z dojrzałą kobietą z klasą, która doskonale wie, czego chce. Sięgnęła po torebkę... A raczej tam, gdzie torebka powinna leżeć. Przeszukała cały samochód, ale bez skutku. Musiała o niej zapomnieć podczas poprzedniego postoju. Nic dziwnego, była zbyt zdenerwowana, by pamiętać o wszystkim.

9

Z rezygnacją machnęła ręką. Trudno. Pieniędzy nie było tam aż tak dużo, zaś książeczki czekowej na szczęście nie wzięła ze sobą. A co do wyglądu... Włosy mogła od biedy poprawić bez pomocy grzebienia, a szminka właściwie wcale nie była jej potrzebna. Jeszcze Nick zacząłby podejrzewać, że przyjechała go uwodzić. Do diabła z tym! Wygrzebała ze schowka jakieś drobne i poszła kupić sobie coś do picia. Odświeżyła się na tyle, na ile się dało i wróciła do samochodu. Z ulgą spojrzała na leżącą na sąsiednim siedzeniu kopertę. Jak dobrze, że nie włożyła jej do torebki! Chyba sama opatrzność musiała natchnąć ją tą myślą. Strata pieniędzy i dokumentów była niczym w porównaniu z perspektywą zgubienia tego nieszczęsnego aktu małżeństwa. Grace

S R

podejrzewała, że bez tego papierka nie mogłaby załatwić rozwodu. Włożyła kluczyk do stacyjki i zawahała się przez moment. Od jakiegoś czasu chmurzyło się coraz bardziej i teraz w końcu zaczęło padać, więc może lepiej byłoby przeczekać ten deszcz w przytulnym, całkiem eleganckim zajeździe? Zwłaszcza że zrobiło się naprawdę ciemno i dość nieprzyjemnie.

Ach, prawda, nie miała pieniędzy, a przecież nie będzie siedzieć przy pustym stoliku i wpatrywać się w jego blat smętnym wzrokiem, robiąc z siebie idiotkę. Może zresztą nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Im szybciej będzie miała to wszystko za sobą, tym lepiej! Jechało się fatalnie. Było ślisko, z prawej strony wiał bardzo silny wiatr, który spychał samochód z drogi, a na domiar złego deszcz wciąż przybierał na sile. Gdy w końcu wycieraczki przestały dawać sobie radę ze spływającymi po szybie strugami wody, które kompletnie już przesłaniały widoczność, Grace doszła do wniosku, że chyba jednak zatrzyma się i

10

przeczeka przynajmniej tę najgorszą nawałnicę. Szkoda, zostało jej najwyżej dziesięć minut drogi. Silny podmuch wiatru gwałtownie szarpnął samochodem, spychając go na pobocze. Opony zazgrzytały na mokrym żwirze. Grace odruchowo skręciła kierownicę w przeciwną stronę i wóz obrócił się dookoła własnej osi na śliskiej nawierzchni. Ostatnią rzeczą, jaką zapamiętała, był zbliżający się z zawrotną prędkością pień drzewa. Potem zapadła ciemność.

S R 11

ROZDZIAŁ DRUGI - Że co proszę?! Nick Spinelli opadł na poręcz sofy, ściskając w ręku słuchawkę. Zrobiło mu się gorąco, choć przez otwarte okna jego odosobnionego domu w górach wpadało chłodne rześkie powietrze, wciąż wilgotne po niedawnej burzy. - Przecież ja nie mam... - omal nie powiedział „żony", ale w ostatniej chwili ugryzł się w język. Po pierwsze, nie zamierzał zwierzać się ze swoich prywatnych spraw jakimś obcym osobom, a po drugie... Po drugie, miał żonę.

S R

Bezwiednie zmówił w duchu krótką żarliwą modlitwę - oby to był tylko jakiś głupi przypadek, jakiś nieprawdopodobny zbieg okoliczności. - Czy jest pani pewna, że w państwa szpitalu leży moja żona? spytał pozornie spokojnym tonem. - Musiałaby się nazywać Grace Wright Spinelli...

Gdy usłyszał zdecydowane potwierdzenie, bezsilnie osunął się na siedzenie sofy. Grace...

Nie widział jej przez całych dziesięć lat, a teraz znajdowała się zaledwie dziesięć minut drogi od jego domu, w dodatku poszkodowana w wypadku samochodowym. Przez telefon nie chciano mu jednak powiedzieć, w jakim stanie przywieziono ją do szpitala. Zerwał się na równe nogi. - Zaraz tam będę - rzucił do słuchawki, cisnął ją na widełki i pobiegł do garażu.

12

Pokonał trasę w rekordowym tempie. Serce waliło mu jak młotem, lecz nie tracił czasu na roztrząsanie przyczyny. Jego zdenerwowanie wzrosło jeszcze, gdy nie mógł znaleźć wolnego miejsca do zaparkowania. Wreszcie zostawił samochód w bocznej uliczce i pognał do szpitala, przeskakując po kilka stopni na schodach. - Jestem Nick Spinelli. Dzwoniono do mnie, podobno moja żona miała wypadek - wyrzucił z siebie jednym tchem, dopadając okienka. Kobieta w recepcji wpisała dane do komputera, popatrzyła na monitor i zmarszczyła brwi. - Owszem. Pokój numer 210. To potwierdzało jego najgorsze przypuszczenia.

S R

- Zatrzymujecie ją? Czyli to coś poważnego? - Niech pan lepiej skontaktuje się z doktorem Ringerem. Powinien być teraz w dyżurce pielęgniarek na drugim piętrze. Nick podziękował skinieniem głowy i już go nie było. Nadal nie pozwalał sobie na luksus myślenia. Biegł, jak tylko mógł najszybciej. - Jak już pan wie, pańska żona miała wypadek samochodowy. Jest trochę potłuczona, ale to nic poważnego. Do tego dochodzi wstrząs mózgu. Nick ledwo powstrzymał westchnienie ulgi. To nie brzmiało zbyt groźnie. - To znaczy, że wszystko będzie w porządku? - Taak... - powiedział z niejakim ociąganiem siwowłosy lekarz o przenikliwym spojrzeniu błękitnych oczu. - Za kilka dni powinna czuć się już całkiem nieźle. To znaczy, fizycznie. Widzi pan - ciągnął ostrożnie ten wstrząs mózgu spowodował utratę pamięci. Sądzimy, iż

13

najprawdopodobniej tylko tymczasową, ale nie potrafimy powiedzieć, jak długo może to potrwać. Nick bez słowa wpatrywał się w poważną twarz doktora Ringera przez dobre pół minuty, zanim w pełni dotarł do niego sens tej wypowiedzi. No tak, amnezja wyjaśniała, dlaczego Grace nie zażądała, by zamiast z nim skontaktowano się z jej bratem lub przybranym ojcem. Ale skoro niczego nie pamiętała, to skąd wiedziano, że są małżeństwem? Nic z tego wszystkiego nie rozumiał. Wiedział jednak, że nie może się do tego przyznać. Wolał nie myśleć, co by było, gdyby wyjawił, iż Grace jest jego żoną właściwie tylko na papierku i że od dziesięciu lat nie widzieli się na oczy,

S R

więc są sobie praktycznie zupełnie obcy. Plotkom i pytaniom nie byłoby końca, a Nick z pewnych przyczyn wyjątkowo źle reagował na wtykanie nosa w jego rodzinne sprawy.

Uznał, że najlepiej zrobi, trzymając język za zębami i nie budząc żadnych podejrzeń. Przyjechał w te okolice dopiero niedawno, w dodatku zamieszkał w zupełnym odosobnieniu dość wysoko w górach, więc raczej nikt nie będzie się dziwił, że do tej pory nie spotkał jego żony. - Czy powinienem wiedzieć coś jeszcze, zanim ją zobaczę? Właśnie, jeśli chciał zapobiec plotkom na swój temat, musiał iść ją zobaczyć, a nawet więcej - udawać kochającego męża. Ale czuł, że nie tylko dlatego musi do niej iść. Naprawdę był jej mężem, a ona potrzebowała opieki. Przemożny instynkt chronienia Grace odezwał się w nim z dawną siłą. - Przede wszystkim proszę zachować cierpliwość, gdy będzie się powtarzać i zadawać całą masę pytań. Nie naciskać na nią, nie zmuszać jej na siłę do przypominania sobie czegoś, bo to może tylko opóźnić proces

14

rekonwalescencji. Starać się jej niczym nie denerwować, dać jej czas. Ponieważ badania nie wykazały w jej mózgu żadnych zmian neurologicznych, za jakiś czas powinna w naturalny sposób odzyskać pamięć. - Lekarz uśmiechnął się nagle. - Dobrze, chodźmy już, przecież widzę, że nie może się pan doczekać. Grace spała, gdy weszli do pokoju. Rozsypane na poduszce włosy miały dokładnie taki sam kasztanowaty odcień jak niegdyś. Czy i jej oczy zachowały zapamiętaną przez niego niezwykłą fiołkową barwę, czy też już straciły swój blask? Coś go ścisnęło za serce, lecz nawet nie próbował nazywać tego uczucia. Nie mogąc się oprzeć pokusie, wyciągnął rękę i delikatnie pogłaskał dłoń Grace.

S R

Nie sądził, że jeszcze kiedykolwiek ją zobaczy, a tym bardziej że znów będzie mógł jej dotknąć. Nie wątpił, że był świadkiem prawdziwego cudu.

- Zatrzymamy ją tu przez kilka dni na obserwacji - odezwał się cicho doktor Ringer. - Jeśli nie ma pan żadnych pytań, zostawię państwa samych.

Nick bez słowa skinął głową, ani na moment nie odrywając wzroku od Grace. Lekarz uśmiechnął się ze zrozumieniem, lecz zatrzymał się jeszcze na chwilę w drzwiach. - A wie pan, że mało brakowało, żebyśmy nie wiedzieli, kim pacjentka jest i po kogo dzwonić? Nie miała przy sobie ani torebki, ani żadnych dokumentów, ale na szczęście sanitariusz znalazł na podłodze samochodu państwa akt małżeństwa.

15

- To rzeczywiście szczęście - mruknął Nick, zastanawiając się jednocześnie, co też ona porabiała w tej części Teksasu, wożąc przy sobie ich akt małżeństwa. Poczekał, aż doktor zamknie drzwi, a potem przysunął sobie krzesło i siedział tak, dosłownie pożerając ją wzrokiem. Po tych dziesięciu latach wydawała mu się jeszcze piękniejsza niż dawniej. Teraz była bardziej kobieca. I bardziej zmysłowa... Zaniepokojony tymi myślami wstał i nerwowo odsunął się od łóżka. To wszystko było takie dziwne, takie nieoczekiwane. Czuł się zagrożony i uradowany jednocześnie. Nie miał pojęcia, co robić, wiedział tylko, że nie powinien znajdować się w pobliżu Grace, gdy ona odzyska pamięć.

S R

Musiał zawiadomić Angusa MacFarlanda. Skoro cierpiała na amnezję i nie miała przy sobie dokumentów, to znaczyło, że jej rodzina nic nie wiedziała o wypadku. A przecież to jej bliscy powinni się nią opiekować, nie on! On już raz wyrządził jej potworną krzywdę, nie zaryzykuje powtórnego sprawiania jej bólu.

Skorzystał ze stojącego przy łóżku telefonu, choć obawiał się, że to obudzi Grace, ale nie chciał wychodzić z pokoju i tracić jej z oczu. Po prostu nie mógł przestać na nią patrzeć. Na szczęście spała nadal kamiennym snem, nieświadoma jego obecności. W biurze numerów podano mu numer farmy MacFarlanda i Nick zadzwonił tam natychmiast, choć ciarki mu przebiegały po grzbiecie na myśl o tym, co usłyszy od starego porywczego Szkota, którego ukochaną córkę porzucił tuż po ślubie. Oni wszyscy muszą go tam nienawidzić z całego serca...

16

Telefon odebrał zarządca farmy i służbistym tonem poinformował, że pan MacFarland wyjechał na dwa tygodnie w interesach. Nie, pana Cala również nie ma, pojechał razem z nim. Nie, pan Ryan także jest nieobecny, znajduje się w podróży poślubnej. Czy coś przekazać? Nick uznał, że nie można przekazywać informacji o wypadku członka rodziny przez kogoś obcego. Burkliwy i nieprzyjemny głos zarządcy nie dawał żadnych gwarancji, że ten człowiek zrobiłby to wystarczająco delikatnie. Nie, lepiej nie ryzykować, jeszcze Angus znów dostanie zawału. Odłożył słuchawkę i ponownie usiadł przy łóżku, ostrożnie ujmując dłoń Grace. Dwa tygodnie... Cóż, może nie będzie tak źle. Jeśli ona nie

S R

odzyska pamięci przed powrotem Angusa i Cala, to Nickowi nie grożą nieprzyjemne sceny, wyrzuty i domaganie się wyjaśnień. Ale czy to rozsądne zajmować się nią przez tyle czasu? Jego wzrok zatrzymał się na jej pełnych ustach, których kąciki były uniesione ku górze nawet wtedy, gdy spała. Czy to mądrze tak ryzykować? Narażać się na to, że stare rany znów się otworzą? Przecież potrzebował tyle czasu i wysiłku, by je zagoić. W końcu mu się udało. Już nie bolało. Zupełnie. Nic a nic... Spychane w niepamięć wspomnienia wróciły potężną falą. Nazajutrz po ślubie przyjechali na farmę, gdzie dowiedzieli się o zawale Angusa. Nick podejrzewał, iż MacFarland mógł się skądś dowiedzieć o potajemnym zamążpójściu przybranej córki i że ten szok stał się przyczyną zawału. Dlatego też uzgodnili, że nie pojedzie z Grace do szpitala, gdyż swoim widokiem mógłby dodatkowo pogorszyć stan chorego. Wrócił natomiast do siebie, by się spakować. Wyjeżdżali do Kalifornii.

17

Gdy znalazł się przed domem, usłyszał jakże dobrze mu znane grubiańskie przekleństwa i krzyki oraz rozpaczliwy kobiecy płacz. Ojciec znowu był pijany, co nieodmiennie prowadziło do awantur, a co gorsza do znęcania się nad żoną. Nick rzucił się ku drzwiom, by biec na ratunek matce. W trakcie konfrontacji, jaka potem nastąpiła, uświadomił sobie coś strasznego... Otóż Grace nie miała pojęcia o jego życiu, przez ten cały czas udawało mu się trzymać wszystko w tajemnicy. Nie wiedziała, że uczył się i pracował jednocześnie nie po to, by mieć pieniądze na własne wydatki, ale dlatego, że to on utrzymywał rodzinę. Nigdy się przed nią nie zdradził, że wielokrotnie odcinano im prąd i telefon, gdyż Jack Spinelli potrafił

S R

przepić całe zarobki syna. Grace nie miała pojęcia, że czasem chodził głodny i że regularnie obrywał cięgi od ojca. Do tej pory nie zastanawiał się nad tym, ile przed nią ukrywa, gdyż uczucie do ukochanej dziewczyny odsunęło wszystko inne na dalszy plan. Teraz, gdy ją poślubił, wciągnął ją w to bagno, przecież stała się częścią rodziny. Ogarnęło go przerażenie i wstyd.

Z jednej strony nie chciał jej narażać - jego ojciec był kompletnie niepoczytalny, w każdej chwili mógł zacząć sypać przekleństwami i wywijać pięściami. Na myśl o grożących Grace nieprzyjemnościach lub nawet niebezpieczeństwie, ogarnęło go lodowate zimno. Jak mógł ją wprowadzić do takiej rodziny? Z drugiej strony bał się upokorzenia. Przez te wszystkie lata najadł się wstydu na całe życie, dlatego rozpaczliwie starał się chronić swoją prywatność. Ich rodzinny sekret i tak stał się dla wielu tajemnicą poliszynela, ale na szczęście nie dla wszystkich, między innymi nie dla

18

Grace. Teraz jednak musiałby ją wtajemniczyć. Co ona by sobie o nim pomyślała? Czy nie przestałaby mu ufać? Jaki ojciec, taki syn... Nick zrozumiał, że nie zniósłby takiej hańby. Widział przed sobą tylko jedno wyjście. Napisał krótki list do Grace i opuścił miasto na zawsze. Jego ojciec zmarł jakiś czas później, zaś Nick załatwił mamie mieszkanie w Dallas, gdyż miała tam rodzinę. Ani razu nie wrócił w rodzinne strony, uparcie odsuwając od siebie wszelkie wspomnienia i starając się ignorować ból. A teraz to wszystko wróciło - wraz z nieoczekiwanym pojawieniem się Grace. I cóż miał zrobić? Odejść ponownie, by ocalić z takim trudem

S R

uzyskany spokój? Zaryzykować i zostać? Jeszcze nigdy w życiu nie czuł się tak rozdarty wewnętrznie. Choć przed dziesięcioma laty musiał podjąć dramatyczną i bardzo bolesną decyzję, nie wahał się. Wtedy nie istniało inne wyjście, więc sytuacja była jasna i prosta. Teraz nic nie było proste.

Grace obudziła się z przeszywającym bólem głowy i to była jedyna rzecz, co do której nie miała najmniejszych wątpliwości. Oprócz tego wiedziała też, że miała wypadek samochodowy, w wyniku którego doznała wstrząsu mózgu - usłyszała to od pielęgniarki, gdy odzyskała przytomność. Musiała ją spytać o swoje własne imię, gdyż go nie pamiętała! Ze zgrozą zdała sobie sprawę z tego, że jej umysł jest pusty niczym biała kartka papieru... Z pewnym niepokojem otworzyła oczy i jej spojrzenie natychmiast padło na zabójczo przystojnego mężczyznę, który spał, siedząc na krześle

19

przy jej łóżku. W ogóle go sobie nie przypominała, ale jednocześnie mogłaby się założyć, że oczy nieznajomego są niemal tak czarne jak noc. Obudził się nagle i przez długą chwilę patrzyli na siebie w milczeniu. Naturalnie, jego oczy były niemal tak czarne jak noc. Nadal nie pamiętała nic konkretnego, ale to nie przeszkodziło jej w uświadomieniu sobie kilku ważnych rzeczy. Straciła w wypadku jedynie pamięć, nie zaś intuicję i uczucia. Choć nie miała pojęcia, kim ten człowiek jest, wiedziała bez cienia wątpliwości, że kocha go całym sercem. Wiedziała też, że byli sobie bliscy nie tylko emocjonalnie, ale także fizycznie. Czuła również, że mimo tego całego ogromu miłości wydarzyło się między nimi coś przykrego...

S R

- Witaj, Grace - odezwał się w końcu nieznajomy i uśmiechnął się, zauważywszy malującą się na jej twarzy niepewność. - Wygląda na to, że lekarz się nie mylił. Ty naprawdę straciłaś pamięć.

- Wybacz, ale nie wiem, kim jesteś - westchnęła. - Cóż, chyba więc powinienem ci powiedzieć... - zaczął z ociąganiem. Tym razem to on wyglądał na zaniepokojonego. - Nazywam się Nick Spinelli... - Na moment zawiesił głos. - Jestem twoim mężem. Grace zauważyła, że w napięciu czekał na jej reakcję i to utwierdziło ją w przekonaniu, że coś między nimi było nie tak. Przypomniała sobie, że gdy obudziła się w szpitalu, pielęgniarka powiedziała, że o wypadku już powiadomiono jej, męża. Ogarnął ją wtedy nagły przestrach. Teraz jednak wydawał się on kompletnie nieuzasadniony - Nick Spinelli wyglądał na normalnego człowieka, a nie na jakiegoś potwora. W dodatku tak bardzo

20

jej się podobał! W rezultacie z jednej strony dręczyła ją jakaś niewytłumaczalna obawa, a z drugiej rozpierało ją uczucie ogromnej radości na jego widok. Nic z tego nie rozumiała. - Od jak dawna jesteśmy małżeństwem? Posłał jej szeroki uśmiech. - Uwierzysz mi, jak ci powiem, że od dziesięciu lat? - Uwierzę we wszystko, co powiesz - oznajmiła i naraz zaśmiała się cicho. - Jeśli więc masz coś na sumieniu, to trafiła ci się jedyna okazja, żeby przedstawić mi twoją wersję wydarzeń i wybielić się w moich oczach - zażartowała. - Nie ma takiej potrzeby - mruknął, szybko podniósł się z krzesła i zaczął poprawiać jej poduszki. - Może chcesz, żebym zadzwonił po

S R

pielęgniarkę? Od dawna nikt tu do ciebie nie zaglądał. - A skąd ty możesz o tym wiedzieć, skoro spałeś jak zabity? przekomarzała się. - Ale masz rację, zadzwoń. Może dadzą mi jakiś proszek, okropnie boli mnie głowa. Chyba zaraz mi pęknie. To najzwyklejsze w świecie stwierdzenie wywołało u niego niemal panikę. Natychmiast rzucił się po leżący przy łóżku przycisk, ale ręce mu się trzęsły, więc upuścił go na pościel. Gdy sięgał po niego, niechcący musnął dłonią pierś Grace. Przez ułamek sekundy wyglądał tak, jakby strzelił weń piorun z jasnego nieba. Potem jednak opanował się, chwycił urządzenie, nacisnął, odłożył na miejsce, po czym szybko podszedł do okna i przekręcił żaluzje, by wpuścić do pokoju trochę światła. Grace przyglądała mu się uważnie. Nie dziwiło jej jego wzburzenie, w końcu trudno człowiekowi zachować spokój, gdy najbliższa osoba miała wypadek, a w dodatku zaczęła cierpieć na amnezję. Nie widziała jednak powodu, dla którego ktokolwiek miałby reagować tak nerwowo na

21

przypadkowe dotknięcie kobiety będącej jego żoną od całych dziesięciu lat. - Opowiedz mi o naszym życiu - zażądała. - A co chcesz wiedzieć? - Na przykład... Czym się zajmuję? - Księgowością - odparł bez namysłu, ponieważ kiedyś mówiła mu o swoich planach na przyszłość. Jednocześnie zdał sobie sprawę z tego, że udawanie kochającego męża będzie znacznie trudniejsze, niż początkowo przypuszczał. Przecież nic nie wiedział o jej życiu! - Jesteś w tym bezkonkurencyjna - dodał z absolutnym przekonaniem. - Gdzie mieszkamy?

S R

No, na szczęście to pytanie było łatwe.

- Niedaleko, jakieś dziesięć minut drogi stąd. Przy miasteczku Turner. - Ładny mamy dom?

- Fantastyczny! - powiedział z autentycznym entuzjazmem. - Jest cały z drewna, stoi w lesie przytulony do zbocza góry. Za najbliższego sąsiada mamy niedźwiedzia - zażartował, na co uśmiechnęła się lekko. Dom ma dwa piętra, przy każdym jest długa weranda. Na werandy prowadzą rozsuwane szklane drzwi, rano wpada przez nie słońce, a po południu podmuchy wiatru. - Jak to pięknie brzmi... - Daję słowo, że nie zmyślam. To naprawdę wspaniałe miejsce. - Czy mam jakąś rodzinę? Oprócz ciebie, oczywiście. - No jasne! Masz brata, na imię mu Cal. Wasi rodzice zmarli, jak byliście mali i zaadoptował was niejaki Angus MacFarland. Zwaliste

22

chłopisko o wybuchowym temperamencie i wielkim sercu. Bogaty jak diabli. - Naprawdę? - Tak. Ale tobie nigdy nie zależało na jego pieniądzach. Uparłaś się, że dasz sobie radę o własnych siłach. Odetchnęła z ulgą. - To już mi się bardziej podoba - oznajmiła. Nick przez cały czas bacznie ją obserwował. - I co? Czy to, co ci powiedziałem, nie otworzyło ci jakiejś klapki w mózgu? Nic ci się nie przypomina? - Niestety, zupełnie nic.

S R

Weszła pielęgniarka, więc Nick taktownie wycofał się w kierunku okna, by nie przeszkadzać. Czuł się trochę głupio. Z jednej strony życzył Grace jak najlepiej i pragnął jej powrotu do zdrowia, a z drugiej było mu na rękę, że ona nie odzyskuje pamięci, gdyż to chroniło go przed wielce nieprzyjemną sceną, jaka w takim przypadku nieuchronnie by nastąpiła. Po zmierzeniu ciśnienia i temperatury oraz daniu pacjentce środka przeciwbólowego, pielęgniarka wyszła.

- Wiesz co? - zagadnęła Grace, gdy znów zostali sami. -Jednak coś mi się przypomina. Wyobraź sobie, że pamiętam dokładnie, jak wygląda nasz akt ślubu. Mam go przed oczami tak wyraźnie, jakbym go niedawno oglądała. Nick nie wyjaśnił jej, że naprawdę tak było. Zaczynał się domyślać, czemu znalazła się akurat w tej okolicy, wioząc na przednim siedzeniu wspomniany dokument. Szukała go, to nie ulegało wątpliwości. Nie wiedział tylko, czy chciała zażądać rozwodu, czy wyjaśnień. Tych

23

ostatnich nie był w stanie udzielić. Nie mógł powiedzieć, czemu ją opuścił, gdyż wtedy zdradziłby bolesny sekret rodzinny. Nie mógł też wytłumaczyć, czemu zgodnie z obietnicą nie załatwił rozwodu, ponieważ... Ponieważ nie miał pojęcia, dlaczego. Przecież po tym, co jej zrobił, nie mógł liczyć na to, że kiedykolwiek będą razem. Grace miała wszelkie prawo do tego, by nienawidzić go z całego serca. Ich szanse na wspólną przyszłość zostały zniweczone raz na zawsze, wiedział o tym aż za dobrze. Czemu więc przez dziesięć lat nie wniósł sprawy o rozwód?

S R 24

ROZDZIAŁ TRZECI Wbiegł na schody szpitala, nie przestając myśleć o tym, w jakim stanie zdrowia ją zastanie. Miał nadzieję, że ona nadal nic nie pamięta, lecz czuł z tego powodu wyrzuty sumienia. Niech to licho, gdyby wtedy postąpił nieco inaczej, nie musiałby teraz trząść się ze strachu, że Grace wszystko sobie przypomni. Nie chodziło o to, co zrobił - gdyż nie wątpił, że postąpił słusznie - ale o to, jak to zrobił. Powinien był z nią porozmawiać, powiedzieć, że odchodzi i wyjaśnić, dlaczego musi tak być. Ale on stchórzył.

S R

Znów zobaczył tamtą scenę...

- Mówiłem ci tysiące razy! - wrzeszczał Jack Spinelli, podczas gdy jego żona kuliła się przestraszona na kanapie, przyciskając dłonie do czerwonej od spoliczkowania twarzy. - Jak wracam do domu, to ma tu być czysto, zrozumiano?! A co tu jest? Chlew!

Nick nie zastanawiał się, zareagował zupełnie odruchowo. Ręka sama wystrzeliła mu do przodu. Jack zachwiał się, gdy otrzymał mocny cios w szczękę, ale ani nie wytrzeźwiał, ani nie opamiętał się. Potrząsnął głową, a gdy po chwili doszedł do siebie, skierował na syna nienawistne spojrzenie przekrwionych oczu. - Nawet nie próbuj - ostrzegł Nick zadziwiająco spokojnym głosem. Miał dość. Nikt go więcej nie uderzy, nie będzie się nad nim znęcał i nie będzie na niego wrzeszczał. Koniec. - Myślisz, że mnie pokonasz, szczeniaku? - zadrwił nieprzyjemnym głosem Jack. - Nie, bo nie zamierzam się z nikim bić. 25

- W takim razie nie właź mi więcej w drogę - zagroził. - Tego możesz być pewien - odparł Nick. Przecież następnego dnia wyjeżdżał do Kalifornii razem z Grace. Wiedział już z całą pewnością, że nigdy tu nie wróci i że nigdy nie dopuści do tego, by jego ukochana żona spotkała jego ojca. - Chodź, mamo. - Wyciągnął rękę, by pomóc jej podnieść się z kanapy. - Pójdziemy do kuchni i zrobimy kolację. - Pewnie, że zrobicie, zdycham z głodu! Nick wyciągnął z lodówki trochę kostek lodu, owinął je w ściereczkę i podał matce. - Przyłóż sobie, trochę ci pomoże. Spuchłaś. Z roztargnieniem skinęła głową i zdobyła się na słaby uśmiech.

S R

Poczuł wyrzuty sumienia. Czy mógł zostawić ją samą na pastwę ojca? - Nie powinieneś był podnosić na niego ręki - powiedziała cicho Wanda Spinelli.

- Miałem stać i patrzeć, jak się nad tobą znęca? - Dziś już i tak by mnie więcej nie uderzył. Mogłeś tylko pogorszyć sprawę. - Ale nie pogorszyłem.

- Dziś nie. A co będzie jutro? A pojutrze? Nick gwałtownie rozbijał jajka na jajecznicę, choć w ten sposób dając częściowo upust swojej złości. Kiedy jednak się odezwał, jego głos nie zdradzał nawet cienia emocji. - Wiem, o co ci chodzi. - Więc powinieneś też wiedzieć, co masz zrobić. Na chwilę zacisnął powieki. Chciała, żeby wyjechał. Tak, jakby to on stanowił źródło problemów, a nie jego ojciec!

26

- Domyśliłem się już jakiś czas temu, chciałem tylko skończyć szkołę. - Zdałeś egzamin już dwa tygodnie temu - przypomniała mu. - Tak, ale czekałem, aż Grace ułoży swoje sprawy - wyjaśnił, zawahał się przez moment, po czym zdecydował się zdradzić jej prawdę: Wczoraj wzięliśmy ślub. - Naprawdę? Po raz pierwszy od bardzo dawna w głosie Wandy Spinelli zabrzmiała niekłamana radość. Nick uśmiechnął się. Jak to dobrze, że jej powiedział. - Naprawdę. Słowo.

S R

- Och, Nick, to wspaniale...

- Och, Nick, to wspaniale - przedrzeźniał Jack, który właśnie pojawił się w progu kuchni. - Ech, ty głupku, myślisz, że taka nadziana lala mogłaby naprawdę chcieć takiego, jak ty? - zadrwił bełkotliwym głosem, posuwając się chwiejnie w stronę lodówki, skąd wyciągnął kolejną butelkę piwa.

Nick zignorował zaczepkę.

- A niby, czemu miałaby go nie chcieć? - Wanda niespodziewanie stanęła w obronie syna. - Jest taki przystojny, jak ty kiedyś, jest bystry, idzie na studia. Czego mu brak? Jack pociągnął długi łyk, po czym otarł usta wierzchem dłoni. - A wiesz, że ty nawet niegłupio gadasz? Bo niby kim są te dzieciaki od MacFarlanda? Podrzutkami, których nikt nie chciał. Są tacy sami, jak my.

27

Nie zamierzał dalej słuchać tej tyrady, więc czym prędzej nałożył kopiasty talerz jajecznicy i podsunął ojcu. - Jedz kolację, zanim wystygnie. Jednak Jack Spinelli odepchnął od siebie talerz. - Nie chcę tej brei! Od tej pory będę jadać tak dobrze jak stary MacFarland! Mój syn spiknął się z jego przybraną córcią, więc jesteśmy rodziną, nie? A o rodzinę trzeba dbać... Nick poczuł, jak ogarnia go przerażenie. Nie przewidział takiego obrotu sprawy. - Taaak, jeszcze dzisiaj złożymy mu wizytę. Wanda, zbieraj się! - Nie możecie się z nim teraz zobaczyć - wtrącił szybko Nick. -

S R

Angus właśnie trafił do szpitala, miał zawał. Jack zarechotał.

- Pewnie skapował, że jego córunia nie jest już panienką. Ale nic się nie martw. - Mrugnął do syna konspiracyjnie. - Nie zostaniesz na lodzie, już moja w tym głowa. Pójdę do starego sknery i pogadam z nim jak mężczyzna z mężczyzną. Zobaczysz, że dostaniemy, co nam się należy. - Nigdzie nie pójdziesz! - krzyknął Nick, tracąc panowanie nad sobą. - Tylko wszystko zepsujesz! Jego ojciec zerwał się na równe nogi, przewracając przy tym krzesło. - Wstydzisz się mnie, tak? Kosztowało go wiele trudu, by nie powiedzieć prawdy. - Wcale nie - skłamał przez zaciśnięte zęby. Miał nadzieję, że ojciec jest wystarczająco pijany, by dość łatwo dał się nabrać, więc dodał: - A w ogóle, to wcale się jeszcze nie pobraliśmy. Powiedziałem mamie tylko tyle, że zamierzam poślubić Grace. Ale pewnie nic z tego nie będzie, bo

28

ona nie chce jechać ze mną do Kalifornii. A ja wyjeżdżam na sto procent, choćby i bez niej. Jack zmrużył oczy i przyjrzał mu się nieufnie. - Z kogo ty chcesz zrobić głupka, szczeniaku? - warknął. - Dobrze wiem, co słyszałem i dobrze wiem, co kombinujesz. Chcesz nas trzymać z daleka od tej swojej świętej żoneczki. Ale ze mną ci tak łatwo nie pójdzie... Nick zacisnął dłonie w pięści, kompletnie tracąc kontrolę nad sobą. - Już ci mówiłem, że ona nie jest moją żoną! Była moją dziewczyną, to wszystko. I trzymaj się od niej z daleka, bo jak nie, to pożałujesz! wykrzyczał mu prosto w twarz, po czym wybiegł z domu, trzaskając drzwiami.

S R

Wiedział, że nie ma żadnego wyboru. Po tym, co się stało, musiał natychmiast opuścić miasto. Sam. Nie mógł narażać Grace i jej rodziny. Wskoczył na rower i pojechał do szpitala. Tak jak przypuszczał, cała trójka przybranych dzieci czuwała przy łożu Angusa. Nick nie chciał wchodzić do pokoju, poczekał więc, aż Cal dojrzy go przez uchylone drzwi i szepnie siostrze, że ktoś do niej przyszedł.

- Co tutaj robisz? - szepnęła Grace, gdy wyszła do niego na korytarz. - Miałeś na razie nie pokazywać się Angusowi. Musimy poczekać, aż wyzdrowieje. - Pokłóciłem się z ojcem - wyznał z trudem. - Co się stało? - zdenerwowała się Grace. - Widzisz, był pija... - zaczął i nagle zdał sobie sprawę z tego, że nie zdobędzie się na to, by powiedzieć prawdę. Przez cztery lata udawało mu się trzymać Grace z dala od tego koszmaru, jakim było jego życie. Jakim

29

prawem miał ją obarczać takim ciężarem właśnie teraz, gdy jej przybrany ojciec walczył o życie? - Tata trochę się napił i posprzeczaliśmy się. Wyszedłem z domu, żeby się dalej z nim nie kłócić. - Ach, czyli to nic poważnego - odetchnęła z ulgą. - Jestem pewna, że zdążycie się pogodzić przed naszym wyjazdem. -Z czułością poprawiła kołnierz skórzanej kurtki Nicka. - Bardzo bym chciała poznać twoją rodzinę. Wiesz, co sobie pomyślałam? Że jak wrócimy tu na Gwiazdkę, to zatrzymamy się u nich, a potem wszyscy razem pójdziemy do Angusa na Wigilię. Chyba nic gorszego nie mogłoby się zdarzyć, pomyślał z rozpaczą. Ujrzał oczami wyobraźni, jak jego ojciec bez krzty przyzwoitości

S R

przymawia się o pieniądze, jak się upija, jak obraża wszystkich naokoło... Wyobraził też sobie wyraz twarzy Grace, jej przerażenie i obrzydzenie. Cofnął się o krok. - Muszę już iść.

- Dobrze. Zobaczymy się później - odparła z uśmiechem. Wbił wzrok w czubki butów, nie miał odwagi spojrzeć jej prosto w oczy. - Tak, zobaczymy się później - powtórzył mechanicznie. Wiedział, że skoro nie zdobył się na wyznanie całej prawdy,to powinien jej przynajmniej powiedzieć, że ją opuszcza, skłamać, że ich małżeństwo było pomyłką i że to nie ma sensu. Jednak nie zebrał się na odwagę. Wrócił do domu, spakował się, po czym poinformował matkę, że wcale nie poślubił Grace. Jeżeli ojciec nadal w to nie będzie wierzył, to niech zadzwoni na farmę MacFarlanda i upewni się, że Grace nigdzie nie wyjechała. To będzie najlepszy dowód.

30

Następnie wsiadł na motor i odjechał, po drodze wrzucając list do stojącej przy drodze skrzynki pocztowej MacFarlandów. Dręczyły go wyrzuty sumienia, ale nie dlatego, że zostawiał Grace, lecz dlatego, że odchodził bez słowa pożegnania. Wiedział, że tym samym rani ją w dwójnasób, lecz nie znajdował w sobie dość sił, by zdobyć się na rozmowę. Potajemna ucieczka była znacznie prostszym rozwiązaniem... Dlatego teraz próbował choć częściowo spłacić swój dług, opiekując się leżącą w szpitalu Grace. Zostanie przy niej aż do przyjazdu Angusa lub też do chwili, gdy ona odzyska pamięć. To mężne postanowienie w najmniejszym stopniu nie osłabiało jego lęku przed tą chwilą, gdy Grace wszystko sobie przypomni.

S R

Z lekkim niepokojem zapukał do drzwi jej pokoju i wszedł. - Cześć - powiedział, przyglądając jej się uważnie. Siedziała na łóżku, przeglądając jakieś kolorowe czasopismo,pewnie przyniesione jej przez pielęgniarkę. Była uczesana, więc dopiero teraz zauważył, że nie zmieniła fryzury przez tych dziesięć lat. Jej gęste kasztanowe włosy nadal sięgały trochę za ramiona, zawijając się lekko na końcach, zupełnie tak samo jak na zdjęciu z maturalnej klasy - zdjęciu, które wciąż nosił w portfelu. - Cześć - odparła z uśmiechem i odłożyła magazyn na bok. - Jak się czujesz? - spytał, podchodząc bliżej. - Jakby ktoś przejechał po mnie ciężarówką pełną kapusty. Zaśmiał się cicho. To dobrze, że nie straciła tego swojego lekko absurdalnego poczucia humoru. Była to jedna z tych wielu cech, jakie w niej uwielbiał. - Czyli wszystko w normie - zażartował. - Uhm. Co masz w tej torbie?

31

- Twoją koszulę nocną, szczoteczkę do zębów i perfumy. Wyjął te rzeczy z walizki, którą wydano mu z magazynu szpitala. Nigdy by nie przypuszczał, że kiedykolwiek w jego szafie pojawi się walizka pełna ubrań Grace... - To wspaniale! Podobno zmysł węchu znakomicie odświeża pamięć. Jeśli to prawda, to wystarczy kropelka, żeby mi pomóc! - Z ożywieniem wyciągnęła rękę po torbę. Nick wpadł w panikę. A jeśli to prawda? Jeśli to zadziała? Wtedy Grace nie będzie chciała więcej go widzieć na oczy! I nagle zrozumiał, że nie chce jej stracić po raz drugi. Przemógł się, choć kosztowało go to wiele wysiłku i wyjął z torby

S R

szklany flakonik. Gdy rozpylił w powietrzu trochę perfum, Grace zamknęła oczy i głęboko wciągnęła powietrze. Na jej ustach pojawił się leciutki uśmiech, gdy poczuła delikatny kwiatowy zapach, ale gdy nadal nie otwierała oczu, Nick domyślił się, że ta woń nie przyniosła jej żadnych wspomnień.

Niestety, nie mógł tego powiedzieć o sobie. Pamiętał ten zapach aż za dobrze...

Grace miała na sobie jedynie przepiękną białą koszulę nocną - i ten zapach. To była ich noc poślubna. Wynajęli pokój w małym hoteliku w Vegas. Ona poszła się kąpać, zaś Nick czekał na nią z rosnącym strachem. Tak bardzo chciał, żeby się udało. Nie tylko dlatego, że każdy mężczyzna pragnie się sprawdzić w takiej sytuacji, ale przede wszystkim dlatego, że kobietą, którą chciał uszczęśliwić, była Grace. Grace...

32

Ona pierwsza zaczęła z nim rozmawiać jak równy z równym. Ona jedna ani nim nie gardziła, ani się go nie bała. Przed nią żadna dziewczyna nie flirtowała z nim. Żadna nie okazywała mu, że pociąga ją jako mężczyzna. Grace nie ukrywała, że jej się podobał. Co więcej, po każdej randce wydawało się, że podobał jej się coraz bardziej. Ta noc - ich pierwsza noc - miała się okazać ostatecznym sprawdzianem. Gdy Grace skończyła się kąpać i przyszła do niego zjawiskowa niczym anioł, w jednej sekundzie przestał się martwić, jak to wypadnie i czy wszystko im się uda. I cóż z tego, że nie mieli żadnego doświadczenia? Wystarczyło, że się kochali... - Nick, co ja takiego zrobiłam?

S R

To nieoczekiwane pytanie podziałało nań jak kubeł zimnej wody. Przeraził się. Czyżby jednak teoria o sile zapachu miała się sprawdzić? - Słucham?

- Patrzyłeś na mnie jakimś takim dziwnym wzrokiem - wyjaśniła niepewnie. - Czy zrobiłam coś głupiego, gdy tak siedziałam z zamkniętymi oczami i wąchałam te perfumy?

- Och, nie! - zaprzeczył gorączkowo. - Nic z tych rzeczy! - Niestety, to mi nie pomogło. Nadal nic sobie nie mogę przypomnieć. - Doktor mówi, żebyś nie starała się przyspieszać tego procesu na siłę. Cierpliwości. Westchnęła. - Łatwo ci mówić. Nie masz pojęcia, jak głupio się czuję. Ty mnie pamiętasz, a ja ciebie nie. - Czy czujesz się przy mnie nieswojo?

33

- Nie, przynajmniej nie w takim znaczeniu, o jakim myślisz. - A w jakim? Spuściła głowę. - Nawet nie pamiętałam twojego imienia... - powiedziała ze smutkiem. Poruszony jej tonem, usiadł na brzegu łóżka wystarczająco daleko, by jej nie spłoszyć, lecz zarazem na tyle blisko, by okazać chęć bycia przy niej. - Dobrze. Co byś chciała o mnie wiedzieć? - Cokolwiek. Ujął jej dłoń w obie ręce, a wtedy podniosła na niego wzrok. - Poznaliśmy się w szkole średniej - zaczął.

S R

Oparła się wygodnie o poduszki, wciąż patrząc mu prosto w oczy, jakby próbowała sprawdzić, czy Nick mówi prawdę. Nie bał się tej próby. O tym okresie mógł jej opowiadać bez obaw i bez uciekania się do kłamstw.

- Sprawiałem całą masę kłopotów, wiecznie się buntowałem przeciw wszystkiemu. Ty zaś byłaś córką MacFarlanda, której zazdrościły wszystkie dziewczyny, bo byłaś najładniejsza i z którą wszyscy chłopcy chcieli się ożenić, bo byłaś najbogatsza. - A ty? - uśmiechnęła się zalotnie. - A ja chciałem ciebie dla ciebie samej. Dla twojego uśmiechu, twojej dobroci i inteligencji. I dlatego, że tylko przy tobie czułem się jak... - Zawahał się. - Jak? - Jak prawdziwy mężczyzna.

34

- Och - powiedziała tylko, po czym z powrotem usiadła na łóżku i nieoczekiwanie przytuliła się do Nicka. Objął ją delikatnie, nie zastanawiając się nad tym, jakie to może mieć konsekwencje dla jego z takim trudem uzyskanego spokoju. Ryzykował, iż stare rany znów się otworzą, ale teraz liczyło się tylko to, że Grace potrzebowała czułości i ciepła. - Mów dalej. - Jak już wspomniałem, wszyscy mieli ze mną ciężkie życie. Każdy się mnie bał, ale właśnie tego chciałem. Byłem nowy w tym mieście i w tej szkole, wolałem od początku pokazać, że nie warto ze mną zadzierać. - I co? Udało ci się?

S R

- Jeszcze jak. Przez trzy lata usuwano mi się z drogi na korytarzu. Nikt nie miał ochoty mi się narazić nawet przez przypadek. Roześmiała się.

- Zmyślasz. Położył dłoń na sercu.

- Przysięgam, że nie. Nie zapominaj, że mówimy o zachowaniu nastolatka, wtedy człowiek wyprawia różne dziwne rzeczy. Naprawdę wolałem, żeby się mnie bano, niż żeby mnie lubiono. - Nie wierzę - powiedziała, podnosząc na niego wzrok. - Oj, chyba z twoją pamięcią nie jest znowu tak najgorzej zażartował, ujmując ją lekko pod brodę. - Powtarzasz dokładnie to samo, co mówiłaś wtedy. Wtedy też się upierałaś., że muszę być zupełnie inny. Gdy nic nie odpowiedziała, tylko nadal patrzyła mu głęboko w oczy, po raz pierwszy przyszło mu do głowy, że być może zostawiając ją, popełnił największy błąd swego życia. W jej spojrzeniu mógł wyczytać niezachwianą wiarę w niego - dokładnie tak samo, jak dziesięć lat temu.

35

Grace nigdy nie ukrywała, że uważa go za kogoś wyjątkowego, niemal za chodzący ideał, zaś jej zaufanie obligowało go do stawania się coraz lepszym. Wszystko, co robił, robił dla niej. Spoglądała na niego tak, jakby tych dziesięć lat nigdy nie istniało i Nick poczuł się tak, jakby cofnęli się w czasie. Jego wzrok bezwiednie powędrował ku jej ustom, cudownie pełnym i kuszącym, jakby stworzonym do całowania. Nawet wtedy, gdy już doskonale znał ich smak i gdy już poznał całą Grace, to właśnie jej usta rozpalały go najbardziej. A gdyby ją teraz pocałował... Jakby speszona wyrazem jego twarzy, odezwała się z przekorą w głosie, niwecząc magiczny nastrój tej chwili:

S R

- Skoro taki był z ciebie łobuz, to jakim cudem staliśmy się parą? - Już ci mówiłem, że uważałaś mnie za kogoś zupełnie innego. Nie miałem wyjścia, musiałem się dostosować.

- Wygląda na to, że straszny ze mnie uparciuch. - Ująłbym to nieco inaczej. Po prostu zawsze masz własne zdanie skorygował z galanterią.

Ponownie oparła głowę na jego piersi.

- Co jeszcze mi powiesz? Zastanowił się. - Na przykład to, że na jakiś czas zaniedbałaś naukę i zaczęłaś się zajmować różnymi pracami na farmie, choć Angus uważał, że w twoim przypadku to czysta strata czasu. Ale ty się uparłaś, żeby pomagać Calowi i Ryanowi. Aha, Ryan to też wychowanek MacFarlanda, ale traktujesz go tak, jakby był twoim rodzonym bratem.

36

- Ciekawe, czemu tak nagle zapałałam miłością do prac polowych? zastanowiła się na głos. - Nie wiem, dlaczego, ale odnoszę dziwne wrażenie, że musiało to mieć jakiś związek z tobą. Uśmiechnął się. Jej intuicja jak zwykle działała bez zarzutu. - Bo miało. Farma jest rozległa, mieliśmy dziesiątki sposobności, by się spotykać niepostrzeżenie gdzieś na łonie natury. - I co dalej? - No... - zająknął się z zakłopotaniem. Rozmowa zboczyła na niebezpieczne tory. Jeśli zacznie o tym opowiadać, to dodatkowo podsyci swoje i tak już rozbudzone pragnienia. Niedobrze. - Po prostu robiliśmy to, czym zwykle zajmują się zakochane nastolatki, gdy rodzice nie patrzą. - To znaczy?

S R

Ratunku! Dlaczego ona tak naciska? Do licha, będzie musiał to powiedzieć.

- No, leżeliśmy na kocu, całując się i pieszcząc całymi godzinami wyjaśnił z desperacją, czując równocześnie, jak ogarnia go nieznośne gorąco.

Jej twarz spłonęła rumieńcem. Nie przypominała sobie wydarzeń, o których mówił, lecz sama myśl o nich szaleńczo jej się podobała. Nie miałaby absolutnie nic przeciw temu, żeby nawet i teraz udać się z tym fantastycznym mężczyzną gdzieś na łąkę lub do lasu... Ale przecież nie mogła tak reagować na kogoś, kogo właściwie zupełnie nie znała! Logika i rozsądek podpowiadały jej, że powinna trzymać na wodzy tę niczym nie umotywowaną absurdalną namiętność. Tymczasem zmysły i serce nakazywały jej coś kompletnie przeciwnego. Ale czy jej intuicja nie myliła się tym razem? Czy Nick Spinelli darzył ją

37

równie silnym uczuciem, jak ona jego? Jeśli tak, to czemu jeszcze ani razu jej nie pocałował - ani wczoraj na pożegnanie, ani dziś na powitanie? Czemu sprawiał wrażenie, jakby unikał kontaktu fizycznego niczym diabeł święconej wody? Przez resztę dnia obserwowała go uważnie. Był troskliwy, cierpliwy i wyrozumiały. Nie irytował się, gdy zdarzało jej się zadawać te same pytania, gdyż zapominała, że już o tym rozmawiali. Grał z nią w karty, sobie wiadomym sposobem załatwił, żeby przyniesiono jej do pokoju telewizor i nawet przez chwilę nie wyglądał na kogoś, kto się poświęca i kogo nuży opieka nad chorym. Zostawił ją na krótko tylko dwa razy, gdy wyskoczył do pobliskiej restauracji na drugie śniadanie, a potem na obiad.

S R

Ale jednocześnie - przy całej swojej troskliwości - starał się unikać dotykania jej, w ogóle nie było mowy o tym, by ją przytulił czy pocałował. Grace zachodziła w głowę, czy to dlatego, że nie miał na to ochoty, czy też może raczej powstrzymywał się ze względu na stan jej zdrowia. Zdawało jej się, że wyczuwa w nim jakąś wewnętrzną walkę i to dawało jej nadzieję. Może pragnął jej z taką samą gwałtownością, jaką ona odczuwała, lecz kontrolował swoje pragnienia, czekając niecierpliwie, aż ona odzyska siły? Ale w takim razie, czemu nieustannie dręczyło ją przekonanie, że coś jest nie tak? Nick zdawał się doskonale wyczuwać rosnące między nimi napięcie. Dziesięć minut przed zakończeniem czasu wizyt zaczął się nerwowo kręcić po całym pokoju, przestawiając i poprawiając różne rzeczy. Gdy zostało pięć minut, sięgnął po wiszącą na oparciu krzesła marynarkę i ubrał się. Kiedy zostały trzy minuty, wyszedł na chwilę do dyżurki

38

pielęgniarek, by upewnić się, że będą regularnie zaglądać do pokoju Grace. Gdy została już tylko minuta, skierował się ku drzwiom. Poczuła, że dłużej tego nie wytrzyma. Musiała wiedzieć, czy zadziwiająca fizyczna powściągliwość jej męża wynika z troski czy też raczej z obojętności. Na myśl o tym, że mógłby jej już nie pragnąć, serce w niej zamierało. Nie zdając sobie sprawy z tego, na jaką śmiałość się w rzeczywistości zdobyła, zawołała za nim: - Nicki! - Zupełnie nieświadomie użyła zdrobnienia, które nasunęło jej się jakoś naturalnie. - Nie pocałujesz mnie na pożegnanie?

S R 39

ROZDZIAŁ CZWARTY Tylko ona jedna tak go nazywała. Nagle poczuł się tak, jakby znów miał osiemnaście lat. Oblała go fala gorąca. Tak jak wtedy, gdy leżeli nad rzeką, w jednym ze swoich ulubionych trzech miejsc, gdzie się potajemnie spotykali... Odwrócił się do niej. - Grace, przy twoim stanie zdrowia powinniśmy zachować rozsądek. - Nick, zapewniam cię, że jeśli nie okażesz mi. czułości, to mój stan zdrowia tylko się pogorszy.

S R

Zastrzeliła go tym kompletnie. Nie znajdował żadnego kontrargumentu na takie oświadczenie. Zwłaszcza że Grace patrzyła na niego tymi swoimi świetlistymi oczami z niezachwianą ufnością i nie skrywanym pragnieniem. Naraz zrozumiał, że w dziedzinie uczuć zupełnie nic się między nimi nie zmieniło...

- Chodź do mnie. - Zapraszająco wyciągnęła do niego ramiona. Rozsądek kazał mu się trzymać od niej z daleka i nie pakować się w kłopoty. Instynkt z kolei naglił, by nie przepuścić być może jedynej okazji. Sumienie zaś podpowiadało, że gdy ulegnie, to wykorzysta Grace, ale jeśli nie ulegnie, to znowu ją zrani. Ta ostatnia myśl przesądziła sprawę. Nie mógł jej ponownie zawieść - po prostu nie miał na to wystarczająco dużo siły. Tamten jeden raz kosztował go zbyt wiele. Podszedł do łóżka i powoli pochylił się wprost w jej ramiona, niemal zahipnotyzowany jej tęsknym spojrzeniem. A potem jej powieki opadły, wskazówki zegarów cofnęły się o dziesięć długich lat, które znienacka 40

przestały się liczyć, właściwie znikły zupełnie, rozpłynęły się w złocistej mgle, jak w słonecznej poświacie wtedy nad rzeką, gdy usta Grace smakowały jak zakazany owoc, słodkie, gorące i uległe, a jemu serce łomotało w piersi jak szalone, gdyż trzymał w objęciach najcudowniejszą dziewczynę na świecie, nie zważającą na nic, rozpłomienioną, oczarowaną właśnie nim i nikim innym... Na szczęście dość niewygodna pozycja, w jakiej się teraz znajdował, uchroniła go przed kompletnym zapomnieniem się. Napięte mięśnie pochylonych pleców zaczęły w końcu protestować i to przywołało Nicka do rzeczywistości. Co też on wyprawiał? Mało brakowało, a rzuciłby się z Grace na szpitalne łóżko!

S R

Wyprostował się dość gwałtownie.

- Dobranoc, Grace - oświadczył zdecydowanie. - Dobranoc, Nick - zamruczała niczym kot, wyciągając się wygodnie na łóżku.

Na jej twarzy malował się wyraz absolutnej błogości. Gdy przyszedł następnego ranka, Grace znajdowała się w stanie euforii. Miała cudownego męża, którego uwielbiała niemal do szaleństwa i który również ją kochał - poprzedniego wieczora udowodnił jej to z całą oczywistością. Przecież najwyraźniej stracił głowę, gdy tylko zaczęli się całować! Tak, była najszczęśliwszą kobietą na świecie. Trafił jej się człowiek doprawdy nieprzeciętny - oszałamiająco przystojny, szalenie męski, a przy tym troskliwy i delikatny. Czuła też, że mogła na niego liczyć, gdyż nie zrobiłby nic, co mogłoby ją zranić. Tym niemniej...

41

Tego ranka nie pocałował jej na powitanie. Kiedy w trakcie rozmowy lekko dotknęła jego ramienia, odsunął się niczym oparzony. Niedługo potem zapomniał się i odruchowo wyciągnął dłoń, by odgarnąć jej włosy z czoła. W ostatniej chwili zorientował się, co robi, cofnął rękę, wstał i znów zaczął nerwowo krzątać się po pokoju. W sercu Grace ponownie zaczęły kiełkować wątpliwości. - Czy mogę cię o coś spytać? - zagadnęła w końcu. Nick odwrócił się od okna, puszczając rączkę od żaluzji. Gdyby przekręcił je jeszcze raz, to ludzie w budynku naprzeciwko pomyśleliby chyba, że nadaje do nich wiadomość alfabetem Morse'a. - Jasne.

S R

- Czemu nie jesteś w pracy?

Spodziewał się czegoś gorszego. Odetchnął z ulgą. - Mam akurat sześć tygodni wolnego. - Aha, urlop?

- Nie. Przerwa między zleceniami. Z zainteresowaniem uniosła brwi. - Między zleceniami? To kim ty właściwie jesteś? Agentem wywiadu?

Roześmiał się w odpowiedzi. - Nie, chociaż moja praca może ci się wydać równie mało etyczna, jak praca szpiega. - Coś ty taki tajemniczy? Mów wreszcie, widzisz przecież, że płonę z ciekawości. - Zajmuję się wyrzucaniem ludzi z pracy. - Jak to? Dlaczego?

42

- Żeby wpuścić do danej firmy tak zwaną świeżą krew. Grace z westchnieniem opadła na poduszki. - Rzeczywiście nie podoba mi się to. - Nie jest to najprzyjemniejsze zajęcie - zgodził się. - Rozumiesz więc teraz, czemu potrzebuję długiego odpoczynku pomiędzy zleceniami. - Ale jakim cudem taki człowiek jak ty mógł się poświęcić czemuś takiemu? - spytała ze zdumieniem. Nick nie zamierzał zdradzać jej całej prawdy. Otóż zapotrzebowanie na jego usługi okazało się dość spore, gdyż był naprawdę dobry w tym, co robił - a stał się dobry dzięki temu, że był samotny. Wystarczały mu zaledwie dwa tygodnie, by zdiagnozować problemy

S R

firmy, która zdecydowała się go zatrudnić. Bezbłędnie wyławiał ludzi jedynie markujących pracę, a w rzeczywistości bezproduktywnie spędzających czas, wskazywał zbędne stanowiska, sugerował sposoby reorganizacji kadr. Celował w efektywnym ograniczaniu administracji i strategiach zmniejszania kosztów prowadzenia firmy. Szło mu to tak znakomicie, ponieważ po rozstaniu z Grace musiał nauczyć się powściągać emocje i patrzeć na wszystko chłodno i z dystansem. Nie ulegał żadnym sentymentom, nie roztkliwiał się nad tymi, którzy w wyniku jego pracy mogli zostać zwolnieni. To jednak wcale nie oznaczało, że stał się bezduszny i bezlitosny. Po prostu był absolutnie obiektywny i uczciwy w swoich działaniach. - Właściwie wszedłem w to przypadkiem - powiedział ostrożnie. Pracowałem w bardzo nieoperatywnej firmie, która w pewnym momencie znalazła się na skraju bankructwa, a zarząd nie robił prawie nic, by temu

43

przeciwdziałać. Prezes rady nadzorczej nieoficjalnie zasięgnął mojej opinii. Widzisz, byłem głównym księgowym... - Mamy więc ten sam zawód - ucieszyła się. Skinął głową. - Przedstawiłem mu analizę sytuacji, która w efekcie okazała się w stu procentach trafna. Zaufał więc mojemu osądowi i zastosował moją strategię, dzięki czemu ocalił firmę. - W takim razie, czemu nie postawił cię na jej czele, czemu nie uczynił cię prezesem zarządu? Prawda była taka, że Nick wcale nie miał ochoty na taki awans. Spodobała mu się rola ukrytego obserwatora, nowe zajęcie niosło ze sobą dreszczyk emocji, gdyż rzeczywiście przypominało działalność tajnego

S R

agenta. Ale nie zamierzał jej tego mówić, to było zbyt osobiste. Jak zacznie zwierzać jej się ze swoich uczuć, pragnień i upodobań, a ona będzie go tak dalej słuchać z pełną uwagą, to ponownie zakocha się w niej na zabój. Musiał więc trzymać się suchych faktów i nie wspominać o prywatnych odczuciach.

- Ten człowiek zasiadał też w radach nadzorczych kilku innych firm. One również borykały się z problemami, gdyż akurat była recesja. Zaproponował mi, bym spróbował je uzdrowić. Wyglądało to tak, że niby zatrudniano mnie jako jednego z pracowników, a ja wtedy bacznie obserwowałem wszystko od wewnątrz, przygotowując plan restrukturyzacji. Po jakimś czasie założyłem własną firmę i nie narzekam na brak klientów. - To nie brzmi aż tak źle, jak mi się na początku wydawało przyznała. - Ciekawe, gdzie ja pracuję?

44

- Jak to, gdzie? Ze mną! - zmyślił na poczekaniu, gdyż nic lepszego nie przyszło mu do głowy. - I jak sobie daję radę? - Jesteś genialna! - zapewnił, gdyż nie wątpił w to, że Grace naprawdę okazałaby się niezastąpiona. Jej pracowitość, staranność i dążenie do perfekcji zawsze wzbudzały w nim głęboki podziw. Na szczęście w tym momencie otworzyły się drzwi i do pokoju weszła salowa z tacą, co oszczędziło Nickowi - przynajmniej na jakiś czas - dalszych kłopotliwych pytań. - Dzień dobry, pani Spinelli. Gdzie mam to postawić? - Ja to wezmę - zaoferował Nick i sięgnął po tacę, którą następnie

S R

postawił na nocnym stoliku przy łóżku.

Gdy znów zostali sami, Grace z niechęcią spojrzała na szpitalne jedzenie.

- To dziwne - mruknęła w zamyśleniu. - Z jednej strony kompletnie nic nie pamiętam, ale z drugiej dałabym sobie rękę uciąć, że od lat nie tknęłam gotowanej marchewki.

- To prawda - uśmiechnął się. - Nie cierpisz gotowanej marchewki. - Czego jeszcze nie lubię? - spytała, bez większej nadziei gmerając widelcem w talerzu, w poszukiwaniu jakiegoś w miarę apetycznego kąska. - Okropnych rudych bliźniaczek z naszej klasy, które potem zdały na medycynę. - Aha - odparła z roztargnieniem, nie reagując na jego żart i apatycznie odsuwając na brzeg talerza pomarszczony zielony groszek. - Nic nie jesz. - Jakoś nie mam ochoty - odparła z melancholią w głosie.

45

Nick przysiadł na brzegu łóżka. - Wiem, że ci trudno - powiedział, gorączkowo szukając słów, które mogłyby choć trochę ją pocieszyć. - To musi być straszne, kiedy się kompletnie nic nie pamięta ze swojego życia. Nie chciała, by się nad nią litował. - Zapewniam cię, że perspektywa zjedzenia gotowanej marchewki jest jeszcze straszniejsza - skwitowała żartobliwie. - Skąd mogę o tym wiedzieć, skoro to nie mnie katują szpitalnym żarciem, tylko ciebie? Czekaj, mam pomysł! - Chwycił tacę i ku zdumieniu Grace wyrzucił plastikowe pojemniki wraz z zawartością do kosza na śmieci. - Co powiesz na to, że wyskoczę na chwilę i przyniosę

S R

dla nas obojga taki obiad, że palce lizać?

Uśmiechnęła się z niedowierzaniem. - Mówisz poważnie? - Jak babcię kocham!

- Nie chcę ci sprawiać dodatkowych kłopotów... - Żaden kłopot. Wracam za dwadzieścia minut. Pół godziny później raczyli się aromatycznym indykiem, a Nick zabawiał Grace niezliczonymi dykteryjkami oraz opowieściami o firmach, które uratował od bankructwa. Słuchała go z uwagą i w pewnym momencie wnioski zaczęły jej się same nasuwać... Bez oporów mówił jej o sobie i swojej pracy oraz wspominał dawne szkolne czasy, ale ani razu nie zająknął się nawet jednym słowem na temat ich wspólnego życia. A przecież, skoro pobrali się przed dziesięcioma laty, musiała istnieć cała masa tematów, jakie mógłby poruszyć.

46

Grace poczuła, że łzy napływają jej do oczu. Nie trzeba było umysłu Einsteina, by skojarzyć fakty i wyciągnąć wnioski. Po pierwsze, Nick unikał fizycznej bliskości, do tamtego jednego pocałunku Grace go niemal zmusiła. Po drugie, w ogóle nie wspominał żadnych szczegółów dotyczących ich małżeństwa, choćby nawet najbardziej trywialnych. Po trzecie, choć opowiadał o sobie, było to bardzo powierzchowne, unikał zwierzeń, podawał jej wyłącznie same fakty, starannie powstrzymując się od ujawniania swoich odczuć i opinii. Konsekwentnie zachowywał dystans emocjonalny, nawet w najmniejszym stopniu nie odsłaniał przed nią swojego wnętrza. Już jej nie kochał. Może nawet planował rozwód?

S R

Tknięta nagłym przeczuciem, zerknęła na swoją dłoń, natychmiast zauważając brak obrączki. Co więcej, na serdecznym palcu nie było nawet śladu jaśniejszego paska skóry. Nie nosiła jej więc już od jakiegoś czasu. Nie mogli być rozwiedzeni, gdyż Nick powiedział, że jest jej mężem. Istniało tylko jedno rozwiązanie tej zagadki: musieli pozostawać w separacji.

47

ROZDZIAŁ PIĄTY - Zawsze byłaś niejadkiem - skomentował Nick, gdy nagle odsunęła od siebie talerz, nie kończąc obiadu. Przytaknęła machinalnie, zaprzątnięta znacznie ważniejszymi sprawami. Ich małżeństwo znajdowało się u progu katastrofy - to było jasne jak słońce. I jeszcze jedna rzecz nie ulegała wątpliwości. Otóż, sądząc po zachowaniu Nicka, to nie on przyczynił się do tego stanu. Wystarczyło popatrzeć na to, jak się o nią troszczył, by dojść do takiego wniosku. Skoro więc pozostawali w separacji, a on mimo to otoczył ją tak

S R

wspaniałą opieką - choć wcale nie musiał - to oznaczało bez dwóch zdań, iż wina za rozpad ich małżeństwa nie znajdowała się po jego stronie... Przecież widać na kilometr, że Nick jest bez zarzutu, to ona musiała zrobić coś takiego, co odsunęło ich od siebie!

Nie miała najmniejszego pojęcia, co też to mogło być, ale naraz zrozumiała, że wcale nie chce wiedzieć. Jeśli udało jej się zniechęcić do siebie kogoś tak cudownie wyrozumiałego jak Nick, to musiała postępować doprawdy okropnie. O, nie, nie życzyła sobie tego pamiętać! Jak widać, amnezja ma również i swoje dobre strony. Grace zaczęła się zastanawiać, czy aby na pewno chce wyzdrowieć. Prawda o samej sobie mogła okazać się zbyt bolesna. Został z nią do wieczora - tak samo, jak poprzednio. Spędzili ten czas na grze w karty, przekomarzając się i rozmawiając na mało znaczące tematy. O wpół do ósmej Nick zaczął się zbierać. Znów zrobił się nerwowy, choć jeszcze przed chwilą śmiał się i żartował. Ponownie kręcił się bez celu po pokoju, starając się jakoś wypełnić czas do wyjścia. 48

Tym razem Grace doskonale zdawała sobie sprawę z przyczyn jego niepokoju. Czuł się rozdarty, gdyż z jednej strony wolałby uniknąć całowania jej, lecz z drugiej strony nie chciał sprawiać jej przykrości. Sądził przecież, że ona nie pamięta o ich rozstaniu i że nadal uważa się za jego żonę. Gdyby nie pocałował jej na pożegnanie, zraniłby ją, zaś jego wrodzona dobroć i takt nie pozwalały mu na to. W napięciu czekała na jego decyzję. Nie spuszczała z niego wzroku, gdy wkładał kurtkę, poprawiał kołnierz, sprawdzał, czy nic nie zostawił, patrzył na zegarek... Czas dłużył jej się w nieskończoność, nawet sekundy wydawały się rozciągać do granic możliwości. I wtedy podszedł do niej i pochylił się, by ją pocałować. Ku swemu

S R

zaskoczeniu ujrzała w jego oczach niewypowiedzianą tęsknotę i pragnienie. Gdy ich wargi zetknęły się w czułej, delikatnej pieszczocie, serce w niej zamarło. Zrozumiała, iż on wciąż ją kocha i że właśnie dlatego takie chwile jak ta są dlań szczególnie trudne. Przecież rozstali się, a on musiał bardzo to przeżyć. Być może już trochę doszedł po tym do siebie, może jego rany zdążyły się choć częściowo zabliźnić, a tymczasem każdy pocałunek otwierał je na nowo, sprawiając mu ból. Nick wyprostował się i bez słowa podszedł do drzwi. Otworzył je, ale zanim wyszedł na korytarz, odwrócił się jeszcze na moment i spojrzał na Grace z takim smutkiem w oczach, że miała wrażenie, iż serce jej pęknie z żalu. Gdy zamknął za sobą drzwi, przyszło jej na myśl, że być może w ten sposób pożegnał się z nią, ale tym razem jednak już na zawsze. Niewykluczone, że zdał sobie sprawę z tego, że nie ma już sił na to, by tu

49

nadal przychodzić i cierpieć, patrząc na swoją ukochaną żonę, z którą musiał się rozstać nie ze swojej winy. Kompletnie wytrącona z równowagi perspektywą, że może już go więcej nie zobaczy, wybuchnęła płaczem i zaczęła bić pięściami w poduszkę. Co też ona takiego zrobiła, że sprawiła mu aż taki ból? Jednak wrócił. Przyszedł następnego dnia, przynosząc jej prezenty nową jedwabną koszulę nocną, nowe klapki i balsam do ciała, pachnący tak samo jak jej perfumy. Głęboko wzruszona Grace poczuła, jak jej miłość i podziw dla tego cudownego człowieka wzrastają z każdym dniem. Odgadła, iż musiał się domyślić, że zasmucił ją przy wczorajszym pożegnaniu, więc chciał ją jakoś pocieszyć i przeprosić. - Dziękuję - szepnęła zdławionym głosem. - Cała przyjemność po mojej stronie - odparł, poprawiając jej poduszkę. W tym momencie wszedł doktor Ringer, który przywitał się z nimi serdecznie, zbadał Grace, po czym przysiadł na brzegu jej łóżka. - No i jak? Przypomniało się pani coś? Przez chwilę zastanawiała się, czy nie powiedzieć, że owszem, ale zrozumiała, że jej wiedza o pewnych minionych wydarzeniach pochodzi z obserwacji i analizy. Przecież Nick nie zdradził się ani słowem, nawet nie wspomniał o ich rozstaniu. Sama to sobie wydedukowała. - Niestety, nie - odrzekła, po czym dodała, by nieco rozładować atmosferę: - Chyba że liczy się fakt, iż wiem, że nie cierpię gotowanej marchewki. - To zawsze coś. Wolałbym jednak, żeby pamiętała pani coś bardziej konkretnego, na przykład swój zawód.

50

- Nick mówi, że jestem księgową. - To się z kolei nie liczy. Proszę mi wybaczyć, ale akurat w tym przypadku to, co mówi pan Spinelli, nie ma większego znaczenia. - W takim razie, co dalej, panie doktorze? - spytał z troską Nick. Lekarz zastanawiał się przez chwilę. - Teoretycznie mógłbym odesłać panią do domu. Fizycznie jest pani zdrowa jak ryba. Niepokoi mnie jednak fakt, że mimo upływu kilku dni kompletnie nic pani sobie nie przypomina. Jakieś fragmenty wspomnień powinny się już pojawić, a tu nadal nic. - Pana to niepokoi? A co ja mam powiedzieć? - zaśmiała się Grace, cały czas starając się nadać rozmowie lżejszy ton.

S R

- Co więc zamierza pan zrobić? - ponowił swoje pytanie Nick. Obrzuciła go bacznym spojrzeniem. W jego głosie zabrzmiało wyraźne zaniepokojenie i niecierpliwość. Ach, pewnie nie mógł się już doczekać, aż ona wyzdrowieje i w ten sposób uwolni go od konieczności przychodzenia do szpitala i widywania się z nią.

- Wolałbym jeszcze przez jakiś czas zatrzymać panią na obserwacji zasugerował doktor Ringer. - Jest pani pierwszą pacjentką, która doznała amnezji w wyniku wstrząsu mózgu i nie odzyskała pamięci po upływie dwudziestu czterech godzin. Naprawdę nie jestem pewien, czy powinna pani już wracać do domu. Czułbym się spokojniejszy, gdyby została pani na razie pod naszą opieką. Grace zawahała się. Z jednej strony miała już serdecznie dość szpitala, a zwłaszcza tutejszego jedzenia. Z ogromną przyjemnością wróciłaby do swojego domu, wykąpała w swojej własnej wannie i

51

przespała w swoim własnym łóżku - choć nie miała najmniejszego pojęcia, jak wyglądają. Z całą pewnością jednak czułaby się lepiej u siebie. Z drugiej wszakże strony intuicja podpowiadała jej, że jeśli wróci do domu, będzie to oznaczało rozstanie z Nickiem. Miała absolutną pewność, że nie mieszkają razem. Do tej pory szósty zmysł nigdy jej nie zawiódł, więc nie miała powodu, by wątpić w prawdziwość tych niczym nie umotywowanych przekonań. Nie miała także powodu, by nie ufać swemu sercu, które wprost wyrywało się do Nicka. Nie, nie chciała go stracić. - Ja też sądzę, że powinnam tu jeszcze trochę zostać - zdecydowała, nie podnosząc wzroku na męża. Podejrzewała, że na jego twarzy musiało

S R

się odbić rozczarowanie, wolała więc na to nie patrzeć. Lekarz poklepał ją po ręku. - Słusznie - pochwalił.

Gdy wyszedł, z ociąganiem spojrzała na Nicka. Ku jej zaskoczeniu wyglądał na zadowolonego. Cóż to mogło oznaczać? Ach, to przecież jasne! Nick znalazłby się w nie lada kłopocie, gdyby Grace została wypisana ze szpitala. Musiałby jej wtedy zdradzić prawdę - powiedzieć o separacji i o tym, że nie mieszkają razem. Musiałby odwieźć ją do jej domu i zostawić tam samą, sprawiając jej tym zawód i przykrość. Znając jego ogromną delikatność, można się było domyślić, jak trudno byłoby mu to zrobić. No i jak ona miała go nie kochać - już chociażby za tę niespotykaną dobroć i delikatność? - To co? Może zagramy w karty? - zaproponował Nick, najwyraźniej znów w dobrym humorze.

52

W odpowiedzi posłała mu promienny uśmiech. Siedział z nią w szpitalu po dwanaście godzin dziennie, grał z nią w karty, przynosił jedzenie z restauracji i z nieskończoną cierpliwością odpowiadał na dziesiątki pytań, często zresztą tych samych, gdyż w kółko zapominała, że już o czymś jej opowiadał. - A może masz ochotę na coś innego? - spytała. - Nie, naprawdę chętnie zagram z tobą w karty. - Czy grywam tylko w remi, czy umiem w coś jeszcze? Usiadł przy jej łóżku, wziął z nocnego stolika talię kart i potasował je z wprawą. - Znasz jeszcze bezika, no i oczywiście pokera - mrugnął do niej łobuzersko. - Twoi bracia cię nauczyli.

S R

Nie odpowiedziała, gdyż na chwilę odebrało jej mowę. Po pierwsze, z zachwytu. Gdy tak mrugnął porozumiewawczo, przez moment wyglądał młodziej i jeszcze przystojniej niż zazwyczaj. Promieniował nieodpartym urokiem czarującego łobuziaka. Po drugie zaś...

W jej sercu nieśmiało piknęła nadzieja. Najwyraźniej nie zawsze czuł się nieswojo w jej obecności, a to dobrze rokowało na przyszłość. Istniała pewna szansa, że Grace mogła jeszcze ocalić ich związek. Musi przekonać Nicka, że się zmieniła, że niezależnie od tego, co zrobiła nie tak, teraz jest już inną kobietą - kochającą, oddaną, pełną autentycznego podziwu i przywiązania. Jedyne, czego potrzebowała, to czasu. Tym razem, gdy nadeszła pora, by zakończyć wizytę, Nick nie wydawał się tak zdenerwowany jak przez dwa poprzednie wieczory. Nie spoglądał na zegarek, nie przestawiał w nieskończoność najrozmaitszych rzeczy, nie poprawiał kołnierza, nie szukał po kieszeniach kluczyków od samochodu. Po prostu narzucił kurtkę i bez wahania podszedł do łóżka

53

Grace. Pocałował ją, z nie skrywaną przyjemnością przedłużając pieszczotę, po czym jeszcze obdarował ją szerokim uśmiechem, zanim wyszedł. Pławiąc się w niespodziewanym uczuciu błogości, jakie ją ogarnęło, wtuliła się wygodnie w poduszkę. Wszystko wskazywało na to, że los podarował jej jeszcze jedną szansę. Jeśli dobrze rozegra tę partię, to Nick zdecyduje się zapomnieć o przeszłości, a zamiast tego skoncentruje się na ich przyszłym życiu razem. Paradoksalnie myśląc, byłoby najlepiej, gdyby nie odzyskała pamięci. Wtedy wszystko by się jakoś ułożyło. - Dzień dobry, panie Spinelli.

S R

Nick odwrócił się i spostrzegł doktora Ringera stojącego w drzwiach dyżurki pielęgniarek. Wyglądało na to, że lekarz specjalnie czekał na niego. - Dzień dobry.

- Chciałem z panem porozmawiać w cztery oczy, zanim zobaczy pan dzisiaj żonę.

Serce w nim zamarło. Czy coś się stało? Czy stan zdrowia Grace był poważniejszy, niż wynikało to z wczorajszej rozmowy? - Ale dlaczego?! - niemal wykrzyknął. Lekarz zaprosił go gestem do małego pomieszczenia przy dyżurce. Dopiero gdy zamknął za nimi drzwi i usiedli przy stoliku, zaczął mówić: - Szczerze powiedziawszy, uważam, że Grace w pełni kwalifikuje się do wypisania ze szpitala. To nieprawda, że chcę ją zatrzymać na obserwacji, bo niepokoi mnie jej przedłużająca się amnezja. Wymyśliłem

54

to na poczekaniu, gdyż odniosłem dziwne wrażenie, że pan nie życzy sobie jej powrotu do domu. Nick uśmiechnął się nieszczerze. - Ona jeszcze nie jest gotowa, żeby wrócić. - Ona się boi wrócić - skorygował z naciskiem doktor Ringer. Widziałem to w jej oczach. - Spojrzał Nickowi prosto w twarz. Porozmawiajmy szczerze, panie Spinelli. Czy pańska żona ma powody, by obawiać się powrotu do domu? Wyprostował się z urazą, piorunując lekarza gniewnym spojrzeniem. - Nie! Nie biję mojej żony ani nie znęcam się nad nią w żaden sposób, jeśli to pan sugeruje - oświadczył.

S R

- Niczego nie sugeruję. Ale skoro Grace nie ma się czego bać, to proponuję, by nie zostawała u nas dłużej. Pobyt w szpitalu w niczym już jej nie pomoże. Skoro tu nie odzyskała pamięci, to powinna wrócić w domowe pielesze. Widok znajomych miejsc i przedmiotów może podziałać na nią zdecydowanie lepiej i odblokować wspomnienia. Nick tylko potrząsnął głową. Z całą pewnością widok jego surowej kawalerskiej sypialni w niczym by nie pomógł Grace. Oczywiście tę uwagę musiał zatrzymać dla siebie. - Decyzja należy do niej - zastrzegł. - Nie chcę jej do niczego zmuszać. - Panie Spinelli, proszę myśleć rozsądnie. Pana żona czuje się świetnie, a wysokość jej ubezpieczenia nie pozwala nam jej dłużej przetrzymywać. Nick uśmiechnął się krzywo.

55

- Doktorze Ringer, proszę się tym nie martwić. Pokryję koszty leczenia z własnej kieszeni. Akurat pieniądze nie stanowią najmniejszego problemu. - Źle mnie pan zrozumiał - lekarz zaprotestował natychmiast. Chodzi mi tylko o to, że powrót do dobrze znanych miejsc może pacjentce pomóc. Ja już niewiele mogę dla niej zrobić. - I tu się pan myli. Mówi pan, że Grace zlękła się, gdy wspomniał pan wczoraj o wypisaniu ze szpitala. Niewykluczone, że przestraszyła się, że zostanie pozbawiona fachowej opieki lekarskiej. Jeśli tak, to nie możemy jej stresować i naciskać na nią, by stąd wyszła. Lekarz zastanawiał się przez chwilę. - Hm, to też możliwe...

S R

- To prawie pewne. Nie istnieje żaden inny racjonalny powód, dla którego moja żona miałaby się obawiać powrotu do domu - oświadczył Nick, choć wcale nie był tego taki pewien.

Przecież nie wiedział o jej życiu absolutnie nic. A jeżeli miała kogoś, przyjaciela bądź kochanka, który ją w jakiś sposób zranił? Jeśli był ktoś, kto stanowił dla niej jakieś zagrożenie? To oznaczało, że koniecznie trzeba było czekać na przyjazd Angusa MacFarlanda. Jemu jednemu można było bez obaw powierzyć dalszą opiekę nad Grace. - Skoro tak, to czy nie ma pan nic przeciw temu, że zamienię z nią parę słów na osobności? - Nie, nie mam. - Nick wstał i skierował się ku drzwiom. - Mogę teraz na przykład pójść po pączki i wrócić za jakieś dwadzieścia minut.

56

Jednak gdy stanął w progu, coś zmusiło go do tego, by odwrócić się do doktora Ringera i spojrzeć mu prosto w oczy. - Kocham moją żonę - oznajmił, zanim zdążył zastanowić się nad tym, co mówi. Dopiero gdy usłyszał swój własny głos wypowiadający te słowa, pojął całą głębię swego uczucia do Grace. Niepotrzebnie się łudził przez dziesięć lat - nic nie było w stanie odmienić jego serca. To ona była kobietą jego życia i nikt nie mógł jej zastąpić. Nie miał pojęcia, jak sobie da radę, gdy ona znowu odejdzie. To, że odejdzie, nie ulegało wątpliwości. Po pierwsze, gdy odzyska pamięć, nie będzie chciała go znać. Nie zostanie w jego towarzystwie

S R

nawet przez chwilę dłużej, niż to będzie konieczne. Po drugie, prawdopodobnie i tak ma kogoś innego. Być może jest to narzeczony, za którego chce wyjść za mąż. Z jakiego innego powodu mogłaby się znaleźć w Turner, wioząc ze sobą akt małżeństwa? Musiała przyjechać w celu uzyskania rozwodu...

- Grace jest dla mnie najważniejsza na świecie - powtórzył, spokojnie wytrzymując przenikliwe spojrzenie lekarza. - Nigdy w życiu nie pozwolę jej skrzywdzić. Grace z lekkim zdziwieniem spojrzała na wchodzącego lekarza. - O, dzień dobry. Nie spodziewałam się zobaczyć pana tak wcześnie. - Chciałem ubiec pani męża. Choć powiedział to nieco żartobliwym tonem, zaniepokoiła się. - Dlaczego? - Żeby nie wtrącał mi tu swoich trzech groszy i nie przemawiał w pani imieniu.

57

Uśmiechnęła się z rozczuleniem. - On myśli, że wie, co jest dla mnie najlepsze. - Bardzo oględnie to pani ujęła - skomentował, siadając na krześle. Ale nie przyszedłem tu rozmawiać o nim, tylko o pani. On nie słyszy, więc może być pani zupełnie szczera. - Nadal nic nie pamiętam. Doktor Ringer popatrzył na nią dość twardo. - Tyle to już wiem. Ale to chyba nie wszystko. Westchnęła ciężko. Nie powinna okłamywać swojego lekarza, to do niczego nie prowadziło. - Otóż... Nie umiem tego wytłumaczyć, ale pewne rzeczy po prostu wiem. Nie przypomniały mi się. Ja je czuję i na pewno się nie mylę. - Jakie rzeczy?

S R

Uznała, że wyjawiła już wystarczająco dużo. - Szczerze mówiąc, wolałabym nie wdawać się w szczegóły. Lekarz oparł się wygodniej.

- W takim razie proszę mi zdradzić tylko jedną rzecz. Wczoraj odniosłem wrażenie, że pani boi się powrotu do domu. Czy to ma coś wspólnego z tym, co pani intuicyjnie wie? Czy pani z jakichś powodów obawia się męża? - Nicka? - zaśmiała się z niedowierzaniem. - Ależ nigdy w życiu! To najwspanialszy człowiek na świecie! - W takim razie powinna pani wracać z nim do domu. Bardzo chętnie, ale sęk w tym, że Nick nie wróciłby ze mną,pomyślała ze smutkiem. - Bardzo bym chciała, ale nie mogę - wyrwało jej się.

58

- Słucham? - zdumiał się doktor Ringer. - W takim razie ja już nic z tego wszystkiego nie rozumiem. - Chciałam powiedzieć, że nie mogę wyjść ze szpitala, skoro wciąż cierpię na amnezję - pospieszyła z wyjaśnieniem. - To znaczy, że ciągle potrzebuję opieki. - Widzi pani, niektórzy nigdy nie odzyskują pamięci - powiedział ostrożnie. - Wiem. - Ach! Czy właśnie tego się pani obawia? - Wręcz przeciwnie - zaśmiała się niewesoło. - Znacznie bardziej obawiam się tego, z czym przyjdzie mi się zmierzyć, gdy wszystko mi się przypomni.

S R

Doktor Ringer znieruchomiał.

- Grace, czy pani zdaje sobie sprawę z tego, że to może być powód, dla którego pani amnezja nie ustępuje? - Nie przyszło mi to do głowy!

- Zdarza się, że ludzie, którzy borykali się z poważnymi problemami, czasami podświadomie blokują proces uzdrowienia, gdyż po prostu nie chcą znowu stawiać im czoła. To rodzaj obrony przed rzeczywistością. Zamknęła oczy. Tak, to miało sens. Jeśli to rzeczywiście ona spowodowała rozpad ich małżeństwa - a wszelkie znaki na niebie i na ziemi na to wskazywały - to miałaby jak najlepszy powód do tego, by trwać w amnezji. Jej podświadomość uznała takie wyjście za jedyne rozwiązanie... - Rozmawiałem z pani mężem. On panią kocha i zapewni pani jak najlepszą opiekę. Skoro ma pani takie wsparcie z jego strony, to nie

59

powinna się pani obawiać niczego innego. Myślę, że razem możecie przezwyciężyć wszelkie trudności. Powinna pani wracać do domu. - Proszę mi dać jeszcze dzień lub dwa - poprosiła słabym głosem. Wciąż jeszcze nie czuję się na siłach, by zmierzyć się z moimi problemami. - W takim razie mam inną propozycję. Mam znajomą lekarkę, psychiatrę. Przyjeżdża do Turner, gdy jej potrzebuję. Mogę ją wezwać, żeby porozmawiała z panią. Christine jest mądrą kobietą i może pani pomóc lepiej niż ja. Może się okazać, że tak naprawdę nie ma się pani czego bać, ale pani tego nie wie, gdyż nie pamięta swojego życia. Może więc jest to tylko lęk przed nieznanym?

S R

Nie miała ochoty na rozmowę z psychiatrą. Doktor Ringer marnował czas, tłumacząc jej, że te obawy nie są umotywowane niczym konkretnym, jedynie strachem przed nieznanym. Wyjątkowo silny instynkt ostrzegał ją, że jej przeszłość skrywa jakąś niezwykle bolesną tajemnicę, a Grace bardziej ufała swojej intuicji niż czyimś zapewnieniom. - W końcu będzie pani musiała stąd wyjść - zauważył, gdy nie odpowiadała. - Nie ma sensu odwlekać tego, co i tak nieuniknione. Pani polisa ubezpieczeniowa nie pozwala mi trzymać tu pani w nieskończoność. Pan Spinelli zadeklarował co prawda, że pokryje wszelkie koszty, ale to niczego nie załatwia. To dość mały szpital, zaczyna nam brakować wolnych miejsc. A pani już nie potrzebuje naszej opieki... Ach, więc rozmawiał z Nickiem na ten temat! Z jego wypowiedzi wynikało, że mąż chciał przedłużać jej pobyt w szpitalu w nieskończoność, że nie życzył sobie zabierać Grace do domu. A lekarz z

60

kolei nie życzył sobie dłużej jej tu trzymać, więc wypisze ją stąd tak czy owak. Jej plan legł więc w gruzach. Nie będzie miała czasu, by przekonać Nicka, że powinni jeszcze raz spróbować ułożyć sobie wspólnie życie. Nie zobaczy już więcej jego rozkochanego spojrzenia, nie poczuje dotyku jego warg na swoich spragnionych ustach. Koniec. - Hej, a co to za konspiracja za moimi plecami? - zaśmiał się Nick, wchodząc do pokoju z wypchaną papierową torbą. Grace spojrzała na niego i podjęła natychmiastową decyzję. Proszę bardzo, wróci do domu. Ale do ich wspólnego domu, do żadnego innego.

S R 61

ROZDZIAŁ SZÓSTY Od razu zauważył, że coś się stało. Grace, blada niczym ściana, przez kilka długich sekund wpatrywała się martwym wzrokiem w drzwi, które zamknęły się za doktorem Ringerem. Dłonie miała splecione i zaciśnięte tak kurczowo, że palce jej pobielały. Co mogło ją tak zdenerwować? Z pewnością lekarz nie powiedział jej, że wypisuje ją ze szpitala, przecież Nick z nim rozmawiał i umówili się, że poczekają, aż Grace sama się na to zdecyduje. O co więc chodziło? Wyczuł, że nie powinien pytać wprost.

S R

- Przyniosłem pączki - oświadczył. Grace ocknęła się z zamyślenia.

- Słucham? - spytała, jeszcze nieco półprzytomnie. - Kupiłem ci pączki. - Jakie? - ożywiła się.

- Z nadzieniem truskawkowym, twoje ulubione. Na wszelki wypadek wziąłem też z jagodowym, licho cię tam wie... - Chcę jagodowe.

Roześmiał się, układając pączki na talerzu. - Ha, czułem przez skórę, że możesz mi spłatać figla i wybrać inaczej niż zwykle - żartował, celowo przybierając lekki ton. - Może trochę się zmieniłam? - zasugerowała. W jej głosie zabrzmiało coś takiego, że Nick odgadł natychmiast, iż w tym pozornie niewinnym stwierdzeniu kryją się jakieś głębsze znaczenia. Nie wiedział, co odpowiedzieć. - I co? Mam rację? Zmieniłam się? - naciskała Grace. 62

- O tak - zgodził się z całym przekonaniem. To prawda, że była odmieniona. Gdyby nie ta amnezja, rozmawiałaby z nim teraz zupełnie inaczej... O ile w ogóle chciałaby z nim rozmawiać. - W jakim sensie? - No, przestałaś lubić pączki z truskawkowym nadzieniem przekomarzał się. - Nick, proszę! Ja pytam poważnie. - Pączki to poważna sprawa - wykręcił się. Grace przyglądała się przez chwilę, jak wyjmował z torby dwa styropianowe kubki. Westchnęła z rezygnacją. - Dobrze, niech ci będzie. Ale powiedz mi przynajmniej, czy to zmiany na lepsze?

S R

- Tak - odparł bez namysłu.

Spostrzegł, że Grace poczuła się w jakimś stopniu usatysfakcjonowana tą zdecydowaną odpowiedzią. Uśmiechnął się z ulgą. Wyglądało na to, że temat został zamknięty.

Usiadł na swoim krześle i zdjął pokrywki z kubków. Po pokoju rozszedł się kuszący aromat świeżo zaparzonej kawy. - Zagramy? - zaproponował, sięgając po karty. - Remi czy bezik? - Poker - odparła zdecydowanie. - Coś takiego! I co? Może jeszcze na pieniądze? - droczył się. - Nie, nie na pieniądze. Gramy o coś innego. - To znaczy? Grace nie spuszczała z niego wzroku. Jej oczy lśniły dziwnym blaskiem.

63

- Jeśli wygrasz - zaczęła niskim głosem - możesz żądać ode mnie wszystkiego, czego tylko chcesz. Wszystkiego. Zaniemówił na moment. Wiedział bez wątpienia, że nadal nie odzyskała pamięci, musiała więc opierać się wyłącznie na intuicji. Ta zaś widocznie podpowiadała jej, że coś jest nie tak i że trzeba jakoś popchnąć sprawy do przodu, gdyż takie trwanie w zawieszeniu do niczego nie prowadzi. Widział to w jej oczach - pragnęła jakiegoś rozstrzygnięcia, choć nie miała pojęcia, czy nie kusi losu. Ryzykowała bardzo dużo. Nie wiedziała przecież, czy Nick zażąda od niej szalonej, niezapomnianej nocy, czy też raczej skorzysta z okazji, by odejść i już nigdy nie wrócić. - A jeśli ty wygrasz? - rzucił niedbałym tonem, starannie ukrywając swoje uczucia.

S R

- Zabierzesz mnie jutro do domu.

Nick zaczął tasować karty, przez cały czas zachowując niewzruszoną minę rasowego pokerzysty.

- Skąd wiesz, że doktor Ringer zgodzi się wypisać cię ze szpitala? - Nick, oboje doskonale wiemy, że on właśnie tego chce. To co, rozdajesz wreszcie?

Nie przestawał tasować kart. - Nie chcesz najpierw wiedzieć, jakie będzie moje życzenie? - Nie, bo i tak nie wygrasz. - Masz rację, nie wygram, ale tylko z tego powodu, że w ogóle nie zamierzam grać. - Zdecydowanie odłożył talię na stół. - Strach cię obleciał? - zakpiła. - Nie. Przez dłuższą chwilę patrzyli sobie w oczy bez słowa.

64

- Skoro się nie boisz, to czemu nie chcesz grać? - Nie zabiorę cię stąd, dopóki nie będziesz gotowa, a moim zdaniem nie jesteś - wyjaśnił spokojnie, choć czuł, jak pot zaczyna spływać mu po plecach. Nie było się co łudzić. Grace wiedziała, że nie chciał jej zabrać do domu. Domyślała się, co by wybrał, gdyby wygrał z nią w pokera. Mimo to zdecydowała się na ryzyko. - A ja uważam, że jestem gotowa, Nick - zaoponowała z równym opanowaniem. Zastanowił się. Co będzie, jeśli odmówi? Wystarczy, iż Grace oznajmi lekarzowi, że potrzebuje znaleźć się w znajomym otoczeniu, by

S R

odzyskać pamięć, a wtedy doktor Ringer natychmiast wypisze ją ze szpitala bez sekundy wahania. Nick właściwie zostanie zmuszony do zabrania jej do domu.

Zrozumiał, że Grace musiała doskonale zdawać sobie z tego sprawę, ale wybrała bardziej honorowe wyjście. Mogła z łatwością postawić na swoim, lecz zamiast wykorzystywać swoją przewagę, postanowiła sprawiedliwie dać im równe szanse, stąd ten pomysł z pokerem. Oznaczało to, że tak naprawdę zdecyduje za nich los... Nick ponownie sięgnął po karty i potasował jeszcze raz. - Gramy trzy razy - oznajmił tonem nie znoszącym sprzeciwu. Trzeba wygrać dwa do jednego. W ten sposób zwiększał swoje szanse. Z pewnością grał lepiej niż Grace, która nie pamiętała różnych taktycznych zagrywek. Raz mogła mieć fart, ale nie dwa razy. Tego był niemal zupełnie pewien.

65

Rozdał. Grace po chwili wahania wymieniła dwie karty, ale to jej w niczym nie pomogło. - Sekwens - oznajmił z uśmiechem Nick, wykładając swoje karty. Tylko wzruszyła ramionami. - Szczęśliwy traf - skwitowała i sięgnęła po talię. - Teraz ja potasuję. Gdyby nie znał jej jako osoby na wskroś uczciwej, jej ful bez dobierania wzbudziłby w nim podejrzenia. Nie miał jednak wątpliwości, że po prostu tym razem to ona miała szczęście. Pozostała im więc decydująca rozgrywka. - Chcesz znowu rozdawać? - spytał. Potrząsnęła głową. Nick sięgnął po karty, potasował i rozdał po pięć.

S R

Miał dwie dziesiątki, damę, króla i asa. Postanowił zachować obie dziesiątki i asa, a pozostałe wymienić.

Patrzył, jak Grace zagryza wargi i również decyduje się na wymianę dwóch kart. Podał jej dwie z wierzchu talii, modląc się przy tym w duchu, by przegrała. Przecież nie mógł jej zabrać do siebie! Po pierwsze, w niczym jej to nie pomoże, bo widok nieznanego miejsca nie odblokuje jej pamięci.

Po drugie, mieszkanie z nią pod jednym dachem niechybnie zrodziłoby wiadome pokusy... Ona pewnie oczekiwałaby, że Nick wywiąże się z wszelkich małżeńskich obowiązków! Ale on nie miałby prawa jej nawet tknąć, choćby z tego względu, że w swoim prawdziwym domu mogła mieć narzeczonego, z którym pragnęła spędzić resztę życia. Po trzecie, i tak stali się sobie już nazbyt bliscy. Zbyt dobrze się rozumieli, odgadywali swoje uczucia, nastroje i myśli. To oznaczało dla

66

obojga jeszcze większy ból przy nieuchronnym rozstaniu. Jeśli teraz zamieszkają razem, to potem ich cierpienie stanie się nie do zniesienia. Ukrywając rosnące zdenerwowanie, wyciągnął dla siebie jedną kartę. As. Miał więc dwie pary. Nieźle. Zerknął na Grace. Wpatrywała się w swoje karty takim wzrokiem, jakby nie była pewna, jak to rozegrać. Dobry znak. Wyciągnął dla siebie drugą kartę. Szóstka. Nic mu to nie dało, ale też nie zaszkodziło. - Co masz? - zagadnął. Podniosła na niego wzrok. Jej spojrzenie było poważne. - Wolałabym, żebyś ty pokazał pierwszy.

S R

- Ale teraz twoja kolej - zaoponował.

- Wiem, ale weź pod uwagę, że ja mam znacznie więcej do stracenia niż ty.

- Skąd ta pewność? Przecież nie masz pojęcia, o co poproszę, jeśli wygram.

- Nick, oboje doskonale wiemy, czego zażądasz. Zapanowało milczenie.

- Ja po prostu wierzę, że tak będzie dla ciebie lepiej - powtórzył kolejny raz. - Naprawdę powinnaś tu zostać. Cisza. - Nick, pokaż mi swoje karty. Westchnął i poddał się. Gdy Grace się przy czymś uparła, to nie było na nią siły.

67

- Jak sobie życzysz, proszę. Dwie pary. Dziesiątki i asy. Aż otworzyła usta z zaskoczenia. Nick poczuł, jak ogarnia go niewysłowiona ulga. - Przykro mi... - zaczął nieco nieszczerze, ale Grace przerwała mu. - Mam trzy dwójki - oznajmiła jakby z niedowierzaniem. - Wiesz co? Wygląda na to, że wracam do domu. Jeszcze raz obrzucił krytycznym spojrzeniem swoją sypialnię. Czy aby na pewno udało mu się osiągnąć taki efekt, jaki zamierzał? Co jeszcze mógłby zrobić, by wyglądało to na pokój pary, a nie samotnego mężczyzny? Schował narzutę i zasłony w wyraziste geometryczne wzory,

S R

zastępując je czymś bardziej kwiecistym, gdzieniegdzie ozdobionym jakąś falbanką lub inną szczypanką, czy jakkolwiek się to nazywało. Ich kupno zlecił swojej gospodyni, Stelli, którą wysłał również do drogerii, by wybrała wszelkie możliwe kosmetyki, jakich Grace mogła potrzebować. Na szczęście miała w walizce kosmetyczkę, więc dało się ustalić dwie czy trzy firmy, których produktów używała i dokupić brakujące rzeczy. Nick z kolei zajął się kwestią ubrań. Wziął ze sobą sukienkę swojej żony i udał się z nią do sklepu z używaną odzieżą - obawiał się bowiem, że gdyby nabył same nowe ubrania, wzbudziłoby to podejrzenia Grace. Oczywiście bieliznę, koszule nocne oraz szlafrok kupił nowe, lecz Stella wpadła na to by przeprać je w pralce ze dwa razy, dzięki czemu wyglądały naturalniej. Wszystko po to, by Grace do powrotu Angusa czuła się tu naprawdę jak w domu i by nic jej nie niepokoiło. Gdy przegrał z nią w pokera, nawet nie przyszło mu do głowy, by nie wywiązać się z umowy. Nie mógłby powiedzieć jej prosto w twarz, że nie

68

zabierze jej do domu. Po pierwsze, sprawiłby jej ogromną przykrość. Po drugie, musiałby jej wytłumaczyć, czemu właściwie tak się przed tym bronił. Musiałby wyznać całą prawdę - o swoim ojcu, o porzuceniu jej, o tym, że tchórzliwie zostawił jej kartkę ze zdawkową informacją, zamiast zdobyć się na szczerą rozmowę, jak również o tym, że nie są małżeństwem w prawdziwym znaczeniu tego słowa, gdyż nie widzieli się od dziesięciu lat... Wolał sobie nie wyobrażać sceny, jaka by po takim wyznaniu nastąpiła. Dlatego lepiej było jakoś przetrzymać ten tydzień, podtrzymując mistyfikację i czekając na przyjazd MacFarlanda jak na zbawienie. Miał jeszcze dziesięć minut do wyjścia. Zaraz trzeba będzie jechać

S R

do szpitala i przywieźć tu Grace. Czuł się prawie tak zdenerwowany jak podczas ich nocy poślubnej. To porównanie wcale nie poprawiało mu humoru. Wręcz przeciwnie.

Tego ranka znów ktoś ją odwiedził przed przyjściem Nicka, lecz tym razem nie był to doktor Ringer. Grace ujrzała w drzwiach swojego pokoju wysoką blondynkę. Nie zdziwiła się, gdyż spodziewała się tej wizyty. - Pani musi być Christine - odgadła.

- Owszem, Christine Warner, miło mi. Skąd pani wiedziała? - Doktorowi zależało na tym, żebyśmy się spotkały, a ponieważ dzisiaj wypisuje mnie ze szpitala, domyśliłam się, że poprosi panią o szybki przyjazd. - Owszem. Powtórzył mi państwa wczorajszą rozmowę i zasugerował, że to lęk przed nieprzyjemnymi wspomnieniami może powodować pani amnezję. - Lekarka podeszła do łóżka Grace, lecz nie przysiadła na nim, tylko stanęła w jego nogach i rozmawiała na stojąco. -

69

Powiedział mi też, że jeszcze wczoraj rano nie chciała pani opuszczać szpitala. Skąd więc tak nagła zmiana decyzji? Jakkolwiek Christine Warner budziła zaufanie, Grace nie mogła wyjawić jej prawdy o separacji i o próbie odzyskania zaufania Nicka. Nie chciała też kłamać, więc zdecydowała się na coś w rodzaju półprawdy. - Chyba po prostu zdałam sobie sprawę z tego, że powrót do domu umożliwi mi ciągłe przebywanie z moim mężem. - Z tego, co mi wiadomo, pan Spinelli i tak dotrzymuje pani towarzystwa całymi dniami. - Owszem, ale może wyłącznie dlatego, że miałam wypadek. Nie mam pojęcia, czy w zwykłym codziennym życiu jest równie cierpliwy,

S R

troskliwy i czuły - wyjaśniła. - Zupełnie go nie pamiętam! Chciałabym się przekonać, jaki jest naprawdę. Chciałabym wiedzieć, co mam właściwie myśleć o moim własnym mężu!

Christine po chwili namysłu pokiwała głową. - Rozumiem pani punkt widzenia. A co, jeśli się okaże, że starał się tylko przez tych kilka dni, a w rzeczywistości nie potrafi sprostać pani oczekiwaniom? Co, jeśli zrozumie pani, że nie potrafi żyć z takim człowiekiem? - Mam jeszcze ojca i dwóch braci. Nick powiedział mi wszystko, to znaczy, jak się nazywają i gdzie mieszkają. W razie czego będę mogła się z nimi skontaktować. - A nie próbowała pani tego zrobić do tej pory? - zagadnęła lekarka. - Próbowałam, ale akurat wszyscy wyjechali. Nick zresztą uprzedził mnie, że ich nie ma. Lekarka ponownie pokiwała głową.

70

- Dobrze, że pani sprawdziła. Wie pani przynajmniej, że pan Spinelli powiedział prawdę. - Zamilkła na moment. - Czy nie zechciałaby pani umówić się ze mną na konsultację? Powiedzmy, w przyszły wtorek? Grace natychmiast podchwyciła tę propozycję. Nie miała pojęcia, jak będzie sobie dawać radę w tej nowej sytuacji i czuła, iż na wszelki wypadek dobrze byłoby mieć możliwość zasięgania fachowej porady. - Chętnie. Jeśli pani uważa, że to coś da, to może w ogóle umówmy się na takie spotkania co tydzień, dopóki nie odzyskam pamięci? - Nie mogę zagwarantować, że to coś pomoże - zastrzegła się Christine. - Ale znajdzie pani we mnie życzliwą osobę, a to z pewnością nie zaszkodzi.

S R 71

ROZDZIAŁ SIÓDMY - To o tej chałupce tyle mi opowiadałeś? - spytała żartobliwym tonem, gdy zatrzymali się przed malowniczym drewnianym domem, ukrytym pośród żółknących i czerwieniejących liści. Był cudowny! Zachwycił ją od pierwszego spojrzenia równie mocno, jak siedzący obok niej mężczyzna. Celowo jednak droczyła się z Nickiem, gdyż chciała nieco rozładować atmosferę. Przez całą drogę ze szpitala wyczuwała jego rosnące napięcie i frustrację. Wcale mu się nie dziwiła. Pewnie jej powrót do ich ongiś wspólnego domu budził w nim bolesne wspomnienia.

S R

Czy obudzi również w niej?

Nie, wszystko, tylko nie to! Nie chce nic pamiętać, jeszcze nie teraz! Teraz pragnie się skupić wyłącznie na ratowaniu ich małżeństwa. Gdyby przypomniała sobie, co też takiego strasznego zrobiła, mogłaby stracić całą odwagę i determinację.

- Tak, to jest właśnie ta chałupka. - Spróbował się uśmiechnąć, lecz wypadło to nieco blado.

Wysiadł z samochodu, obszedł go dookoła, otworzył drzwiczki od strony pasażera i podał Grace rękę, by pomóc jej wyjść. Ich dłonie i spojrzenia zetknęły się w tym samym momencie. Oboje starali się zachowywać, jakby się nic nie stało, ale każde z nich poczuło niemal porażenie prądem. Tak, nie ulegało wątpliwości, że nadal łączyło ich coś wielkiego. Grace utwierdziła się w przekonaniu, że nie zamierza tego oddać bez walki. Odzyska Nicka i uratuje ich związek! 72

Wysiadła z samochodu i poczekała, aż Nick wyjmie z bagażnika jej rzeczy. To dziwne. Gdy przywiózł do szpitala walizkę, by spakować tych kilka drobiazgów, jakie tam miała, z absolutną pewnością rozpoznała ją jako swoją własność. Za to kiedy jechali do domu, droga wydawała jej się kompletnie nieznajoma. Było to naprawdę irytujące. Pamiętała jakieś głupstwa - na przykład niechęć do marchewki albo wzór na podszewce walizki, za to nie mogła sobie przypomnieć tego, co było najważniejsze własnego męża oraz domu i miasta, w którym mieszkała. Z duszą na ramieniu podeszła do drzwi. Gdy Nick je otwierał, zamknęła oczy, nabrała powietrza niczym nurek przygotowujący się do skoku w głęboką wodę, uniosła powieki i z determinacją przestąpiła próg swojego domu.

S R

Rozejrzała się dookoła z mieszanymi uczuciami, na poły rozczarowana, na poły ogarnięta ulgą. Pamięć nie wróciła. Wnętrze, w jakim się znalazła, wydawało jej się zupełnie obce. Choć dom zbudowano z grubo ciosanych bierwion, ściany holu zostały otynkowane i pomalowane. Na podłodze z terakoty rozesłano orientalne dywany, których żywe barwy wspaniale kontrastowały z bielą płytek. Z sufitu zwieszał się prosty w formie, lecz przy tym niezwykle elegancki żyrandol. - Jakie to piękne! - wyrwało jej się w podziwie. - Nie pomogło ci jednak w odzyskaniu pamięci - odgadł Nick, który obserwował ją uważnie, śledząc jej reakcje. Zwiesiła głowę. - Przepraszam. Wciąż mam w głowie kompletną pustkę. - Hej! - zaoponował, stawiając walizkę na podłodze. Pocieszającym gestem ujął Grace za ramiona. - Nie martw się. Mamy mnóstwo czasu na...

73

- Ach, więc to jest pani Spinelli. Ponieważ ciekawość okazała się silniejsza niż poczucie zagubienia i potrzeba pomocy, Grace zerknęła ponad ramieniem Nicka. Za jego plecami stała niewysoka kobieta w średnim wieku. Miała krótko ostrzyżone włosy, utlenione na blond. Jej fartuch opinał się mocno na wydatnym biuście. - A, właśnie - zreflektował się Nick. - Grace, pewnie nie pamiętasz... To moja... eee... nasza gospodyni, Stella. To, że się zająknął i to, że tamta kobieta przypatrywała jej się z prawie nie skrywaną ciekawością, sugerowało, że nigdy się z Grace nie spotkały. To tylko potwierdzało jej przypuszczenia, że od jakiegoś czasu nie mieszkała z Nickiem.

S R

- Dzień dobry. - Wyciągnęła rękę na powitanie. - Dzień dobry. Jak się pani czuje? - Dziękuję, dobrze.

Nick schylił się i wziął walizkę.

- Stella jest Irlandką z Bronxu, ale przeniosła się tutaj, bo tu mieszka jej syn z żoną i wnuki.

- Po prostu bezczelnie zwaliłam im się na głowę - skomentowała z humorem gospodyni. - Ale postarałam się o pracę, żeby nie siedzieć u nich w domu całymi dniami. Muszą ode mnie trochę odpocząć. Oczywiście, nie za dużo. Zawsze znajdę trochę czasu, żeby wsadzić swoje trzy grosze. Grace roześmiała się. Poczucie humoru i pogodne usposobienie Stelli bardzo przypadły jej do gustu. - Jestem przekonana, że pani wnuki bardzo lubią, jak poświęca im pani czas. Pewnie je pani rozpieszcza.

74

- Tak, one to lubią, za to ich rodzice od czasu do czasu mają ochotę mnie zamordować. Ale ja się nie przejmuję. - Wiesz co? - zagadnęła Grace, gdy wchodzili z Nickiem na piętro. Domyślam się, że widziałam ją po raz pierwszy w życiu, a mimo to przysięgłabym, że ją doskonale znam. Ją, albo kogoś bardzo podobnego. Nick w duchu zganił się za głupotę. Powinien był przykazać Stelli, by udawała, iż zna jego żonę od dawna. Wyglądało jednak na to, że z jakichś nie wyjaśnionych przyczyn nie wzbudziło to podejrzeń Grace. Przyjęła to tak naturalnie, jakby nie stanowiło dla niej zaskoczenia. Dziwne... - Wydaje mi się, że może ci przypominać Angusa.

S R

- Tak? Jest podobna do mojego ojca? - ucieszyła się. - Owszem, ale nie fizycznie. Oboje pochodzą z Wysp Brytyjskich, ona Irlandka, on Szkot. Oboje mają poczucie humoru, oboje nie przejmują się tym, co sobie inni pomyślą, oboje walą prawdę prosto z mostu. Za swoich najbliższych daliby się zabić, a przy tym są tak przejęci ich dobrem, że w kółko wtykają nos w ich sprawy. Nie muszę dodawać, że choć oboje mają złote serce, to rodziny czasami mają dość tej nadopiekuńczości. - Nie mogę się doczekać, kiedy wreszcie zobaczę moją rodzinę... powiedziała z żalem w głosie. Nick przystanął i spojrzał jej prosto w oczy. - Chciałbym ci pomóc, ale to niemożliwe. Daję słowo, że nie mam pojęcia, gdzie twój ojciec i brat zatrzymali się w Houston. Obdzwoniłem wszystkie hotele, nawet proponowałem, że zapłacę za informacje, ale na próżno. Zgaduję, że Angus zapłacił więcej za dyskrecję.

75

- Mówisz tak, jakby był kimś znanym - zauważyła. - Chodzi raczej o to, że od każdego bogatego i wpływowego człowieka wiele osób czegoś chce. Gdyby Angus w jakiś sposób nie utrudniał dostępu do siebie, nie miałby sekundy spokoju. - Nick wszedł na piętro i skierował się ku swojej sypialni. - Ale nie martw się, niedługo znów go zobaczysz. To tylko troszkę dłużej niż tydzień. Najdłuższy i najtrudniejszy tydzień w moim życiu, dodał smętnie w myślach, po czym otworzył przed nią drzwi. Miał nadzieję, że spodoba jej się wystrój pokoju. Szczerze powiedziawszy, jemu podobał się bardziej niż poprzedni i gdyby nie to, że przypominałby mu Grace, zachowałby go już na zawsze.

S R

- Och, Nick! - wykrzyknęła z zachwytem. - Jak tu ślicznie! Uśmiechnął się melancholijnie. Gdy miał osiemnaście lat i głowę pełną marzeń, wyobrażał sobie, że kiedyś ofiaruje Grace piękny dom i że ona będzie wniebowzięta. Teraz to się ziściło - choć tylko na tydzień. - Kremowy, burgund i wrzos - zacytował nazwy, które wyczytał na metkach przy narzucie i zasłonach. - -Idealnie pasują do twojej cery, włosów i oczu. Dlatego je wybraliśmy.

Gdy tylko to powiedział, natychmiast zrozumiał, że to prawda. Oczywiście nie to, że je razem wybrali! Nie ulegało jednak wątpliwości, że czystym przypadkiem te barwy znakomicie odpowiadały urodzie Grace. Oczami wyobraźni ujrzał ją leżącą na wznak na łóżku - nagą pośród rozrzuconej pościeli. Światło księżyca wlewało się przez drzwi balkonowe i akcentowało zmysłową bladość jej skóry... Zacisnął zęby, starając się zdusić pożądanie.

76

- Sądzę, że powinnaś trochę odpocząć. Potem rozpakujemy twoje rzeczy. - Chyba żartujesz - odparła, rozglądając się dookoła. W jej oczach lśniła radość. Po pierwsze, bardzo jej się tu podobało, choć wcale sobie tego wnętrza nie przypominała. Po drugie, Nick zachował dawny wystrój ich sypialni! Nie zmienił nic od ich rozstania! Nie chciał się więc pozbyć wszystkich wspomnień o niej. - Czuję się świetnie. Rozpakuję się w pięć minut, a potem pokażesz mi resztę domu. - Otworzyła walizkę. - Czekaj, pomogę ci - zaofiarował się. - Pewnie nie pamiętasz, co gdzie leżało. Powstrzymała go gestem.

S R

- Nie, proszę. Spróbuję sama. A nuż coś mi się przypomni. - Grace, przecież wiesz, że nic na siłę...

Równie dobrze mógłby mówić do lampy. Uparła się. Wyjęła wszystko z walizki, a potem zaczęła otwierać drzwi od szaf i wysuwać szuflady w komodach, starając się zorientować, co gdzie jest. Kiedy wreszcie zapoznała się ze wszystkim, co znajdowało się w pokoju, westchnęła ciężko. Zmachała się nieźle. Rzeczywiście, powinna była skorzystać z pomocy Nicka. - Masz rację. Trzeba było pozwolić ci to zrobić. Zaoszczędziłoby to masę czasu. - Może więc jednak odpoczniesz? - zaproponował ponownie. Naraz przyszło jej do głowy, że to może właśnie jej iście ośli upór był powodem, dla którego Nick zdecydował się z nią rozstać. Jeśli zawsze musiała koniecznie stawiać na swoim, to nic dziwnego, że w końcu miał dosyć. Trzeba będzie się zmienić...

77

Posłusznie usiadła na łóżku. - Czekaj... - Zamyśliła się. - W całym pokoju nie ma ani jednej twojej rzeczy. Dlaczego? Nick nawet nie mrugnął okiem. Był przygotowany na to pytanie. - Razem ze Stellą przenieśliśmy wszystko do sypialni gościnnej. Dopóki nie wydobrzejesz, nie będę ci się narzucał. Potrzebujesz spokoju. Grace domyślała się, że to tylko wykręt, ale przecież nie mogła powiedzieć tego na głos. Wstała energicznie. - No, pokaż mi dom. - Miałaś odpocząć - przypomniał jej. - Myślę, że dość już wrażeń jak na jeden dzień. Nie należy z niczym przesadzać. Posiedzisz tu grzecznie, a

S R

ja tymczasem poproszę Stellę, żeby przygotowała nam jakiś obiad. Potem się zdrzemniesz.

Już otwierała usta, by zaprotestować, ale przypomniała sobie, że przecież miała przestać się upierać. Zresztą, i tak nie było źle. W końcu postawiła na swoim i znów zamieszkała razem z nim. Powoli. Nie wszystko naraz. - Trzy asy. Grace uśmiechnęła się. - Przykro mi, ale mam fula. - A niech to! Ależ ona ma nieziemskie szczęście! - zawołała Stella, ciskając karty na stół. - Uprzedzałem cię przecież - wtrącił ze śmiechem Nick. - Można z nią wygrać we wszystko inne, ale nie w pokera. To wcale nie pocieszało Stelli, która chlubiła się swoją umiejętnością gry w karty. Ta pewność siebie kosztowała ją już piętnaście dolarów, gdyż

78

gospodyni utrzymywała, że poker nie na pieniądze to nie poker. Na szczęście była jedyną osobą w towarzystwie, która miała jakiekolwiek powody do niezadowolenia. Grace niemal promieniała. Od dwóch dni cieszyła się górskim powietrzem, spokojnym pięknem domu oraz towarzystwem męża. W dodatku bardzo sobie przypadły ze Stellą do gustu. Nick widział, że zaczynała się tu czuć jak u siebie w domu i że przyjazd tutaj dobrze jej zrobił. Ku swojemu zaskoczeniu, on również czuł się zadowolony. Może dlatego, że Grace wydawała się teraz szczęśliwsza niż przedtem w szpitalu? A może...?

S R

- Najwyższa pora, by pacjentka zażyła trochę ruchu na świeżym powietrzu - zakomenderował, odsuwając krzesło Grace od stołu. - Hej, nie możesz jej teraz zabrać! Czuję, że zaraz się odegram! - Chyba żartujesz. Przegrałaś w ostatnich trzynastu rozdaniach, jeszcze ci nie dość? - zaśmiał się Nick i podał Grace sweter. - Trzynastka jest pechowa - oznajmiła z przekonaniem Stella. - Teraz karta musi się odwrócić.

- Jakoś nie była pechowa dla Grace - skomentował. - Nic z tego, zabieram ją na spacer. Mam nadzieję, że po powrocie dostaniemy coś pysznego. I koniec pokera na dzisiaj. Grace musi się wcześnie położyć. Zaprotestowały jednocześnie: - Kiedy jeszcze nie skończyłyśmy grać! - Nie chcę się kłaść tak wcześnie! Nick uniósł ręce do góry, uciszając je.

79

- Dość, moje panie. Grace naprawdę musi się oszczędzać. Wczoraj siedziała do późna, nie powinienem był na to pozwolić. Dziś będzie spacer, papu i spać. Koniec dyskusji. - Mówisz jak mój ojciec - mruknęła Grace, wychodząc na taras. Poczuł nagły lęk. Czyżby zaczynała odzyskiwać pamięć? - Przypomniałaś go sobie? - spytał z niepokojem. - Nie. Tak mi się jakoś powiedziało. Nick zawstydził się. Jak mógł być takim egoistą? Przecież życzył jej jak najlepiej, powinien chcieć, by w pełni wyzdrowiała - niezależnie od konsekwencji, jakie wynikną dla niego. - Słuchaj, to może być dobry znak - zauważył, starając się, by jego

S R

głos zabrzmiał radośnie, choć serce zamierało w nim na myśl, że Grace na zawsze zniknie z jego życia, gdy tylko wróci jej pamięć. Natychmiast dostrzegła zmianę jego nastroju. Dobrze już to znała. Przez większość czasu Nick był zrelaksowany i swobodny - śmiali się wtedy często i przekomarzali. W takich momentach czuła, że więź między nimi odradza się. To podsycało jej nadzieję na to, że uratowanie ich małżeństwa jest możliwe, że to właściwie tylko kwestia czasu. Ale przychodziły też inne chwile. Wystarczyło, by rozmowa zeszła na temat jej pamięci, to znaczy jej tymczasowego braku i przyszłego odzyskania, a Nick natychmiast pochmurniał i zamykał się w sobie. Intuicyjnie wyczuwała wtedy nagromadzone w nim negatywne emocje. Najpierw bardzo ją to martwiło, lecz potem zaczęła zauważać, iż Nick najbardziej smutnieje wtedy, gdy poruszają kwestię jej wyzdrowienia. Czyżby obawiał się, że po przypomnieniu sobie minionych zdarzeń, Grace

80

opuści go - niechybnie powodowana poczuciem winy i wstydem za swoje niewybaczalne zachowanie? - Czasami wydaje mi się, że nie chcesz, żeby wróciła mi pamięć wyrwało jej się nieopatrznie. - Chcę tylko, żeby wszystko było dobrze, nic poza tym. Zatrzymała się w pół kroku i rozejrzała dookoła. Magiczna przedwieczorna pora rozpoczęła swoje czary. Promienie chylącego się ku zachodowi słońca prześlizgiwały się pomiędzy złotymi i rudymi liśćmi, padając z ukosa na gęste poduchy mchów. Dookoła panowała cisza i absolutny spokój. A nieopodal stał najprzystojniejszy mężczyzna, jakiego w życiu widziała. - A co, nie jest dobrze? Mamy przepiękną jesień, jestem zdrowa,

S R

szczęśliwa, siedzę w pięknym domu razem z moim mężem... Czego można jeszcze chcieć?

Roześmiał się nieoczekiwanie. Jego ponury nastrój prysł w mgnieniu oka.

- Grace, to było najwspanialsze, co mogłem od ciebie usłyszeć, naprawdę! A słowo daję, że słyszałem od ciebie wiele wspaniałych rzeczy. Ucieszona tą zmianą nastroju, podeszła do niego tanecznym krokiem, obiema dłońmi chwyciła kołnierz jego kurtki i w żartach zaczęła go tarmosić niczym nieznośne dziecko. - Tak? Jakich? No, powiedz! Nick bez namysłu otoczył ją ramionami, co powitała z radością i korzystając z okazji, natychmiast mocno przytuliła się do niego. - Na przykład, kiedy złościłem się na to nasze nudne prowincjonalne życie, przekonywałaś mnie, że nie powinienem uciekać gdzieś daleko, jak to sobie zaplanowałem, ale nadal się uczyć.

81

Zmarszczyła brwi, nie widząc związku. - A co w tym takiego wspaniałego? - zdziwiła się. Zastanawiał się przez chwilę, rozważając, ile prawdy o sobie może jej zdradzić. Zdecydował w końcu, że do braku pieniędzy może się przyznać, w końcu to nie hańba. - To było genialne rozwiązanie! - orzekł z przekonaniem. - Widzisz, moja rodzina była bardzo biedna. Pójście do liceum wydawało mi się zbytecznym luksusem. Nie rozumiałem, że to może być znakomita droga ucieczki od ubóstwa i bezradności. To ty pokazałaś mi inną perspektywę. Gdyby nie ty, skończyłbym tylko gimnazjum i nie osiągnął tego, co udało mi się osiągnąć. Gdyby nie ty, nie byłoby mnie dzisiaj tutaj!

S R

- Każdemu dobrze zrobi, jak mu się od czasu do czasu przedstawi inny punkt widzenia - oświadczyła.

- Nie wiem tylko, czy zauważyłaś, że to zawsze ty mnie zmieniałaś, a nie na odwrót.

- Och, Nick! - zawołała z żalem. - Przepraszam! Czy naprawdę byłam taka okropna?

Przez chwilę przyglądał jej się ze zdumieniem, najwyraźniej nie rozumiejąc, o czym ona mówi. - Kiedy to wcale nie tak! - zaprotestował gwałtownie, gdy wreszcie dotarło do niego. - Ty mnie zawsze zmieniałaś na lepsze i jestem ci za to dozgonnie wdzięczny! W takim razie, czemu coś się między nami popsuło, niemal spytała na głos, ale w ostatnim momencie ugryzła się w język. Musiałaby chyba upaść na głowę, żeby psuć taki moment. Oto była w ramionach swego ukochanego mężczyzny i byłoby grzechem zmarnować taką okazję.

82

Zwłaszcza że nie obejmował jej już od całych dwóch dni! A jedyne pocałunki, na jakie mogła liczyć, to niewinne buzi na dobranoc, kiedy Nick otulał ją kołdrą, gdy kładła się do wielkiego małżeńskiego łoża, w którym musiała spać sama... Taka sposobność jak ta może się nieprędko nadarzyć, pomyślała Grace. Nie zastanawiając się dłużej, wspięła się na palce i zaczęła go całować. Nie reagował. Już miała się poddać, gdy nagle przyciągnął ją do siebie z całej siły.

S R 83

ROZDZIAŁ ÓSMY Dla Nicka świat przestał istnieć. Była tylko Grace - jej smak, jej zapach, jej dotyk... W zachwyceniu przesuwał chciwymi dłońmi po jej ramionach, plecach, talii i biodrach. Fizycznie pasowali do siebie idealnie. Wydawała się stworzona właśnie dla niego. Tylko dla niego. Miał wrażenie, jakby jakaś potężna fala uniosła go, a potem ogarnęła i pogrążyła całego, ale nie dbał już o nic, tylko całował bez opamiętania tę cudowną kobietę, którą los zesłał mu ponownie. I byłby niechybnie przepadł z kretesem, gdyby nie uporczywy głos rozsądku, który natrętnie

S R

próbował przebić się przez otaczającą go mgłę zapomnienia. Nie wolno ci, powtarzał bezlitośnie ów głos, ona nie zdaje sobie sprawy z tego, co robi, przecież nic nie pamięta. Gdy tylko sobie przypomni, znienawidzi cię. Ta ostatnia myśl otrzeźwiła go. Tłumiąc westchnienie żalu, wyprostował się i sięgnął po dłonie Grace splecione na jego karku. - Wracajmy do domu.

- Po co? Lepiej zostańmy tutaj i całujmy się do upadłego! zaproponowała, zmysłowo przesuwając wargami po jego szyi. Zachowanie zimnej krwi kosztowało go wiele wysiłku. - Grace, dopiero co miałaś poważny wypadek. To, że dzisiaj czujesz się trochę lepiej, to jeszcze nie znaczy, że masz dokazywać i robić coś, co może ci zaszkodzić. - A odkąd to całowanie się z własnym mężem jest szkodliwe? zamruczała z przekorą, nie przerywając pieszczotliwego przesuwania wargami po jego skórze. - Pamiętam, jak w szpitalu powiedziałeś mi, że potrafiliśmy leżeć na kocu całymi godzinami i całować się bez końca. 84

Teraz już rozumiem, dlaczego. - Znów wspięła się na palce i zaczęła obsypywać jego twarz lekkimi, kuszącymi pocałunkami. - Czy już ktoś ci mówił, że fantastycznie całujesz? - Tylko ty - odparł z niejakim trudem. - Bo mam świetny gust! Ponownie zabrał jej ręce ze swojego karku. - No właśnie - zauważył kompletnie bez związku. -I dlatego wracamy do domu. - Ale dlaczego? - Jeszcze pytasz? Czy ty zdajesz sobie sprawcy tego, co ze mną robisz? - jęknął. - Przez następne trzy noce w ogóle nie zmrużę oka!

S R

Uśmiechnęła się łobuzersko.

- Wiem, jak temu zaradzić... - zasugerowała. Nick z rozpaczą zacisnął powieki, starając się odpędzić od siebie kuszące obrazy.

- Grace, jeszcze za wcześnie. Nie możesz się nadwerężać po wypadku. Musimy zaczekać...

- Ależ, Nick, czuję się fantastycznie - przekonywała żarliwie. Chyba nigdy w życiu nie czułam się lepiej. Słowo! Nie znajdując więcej argumentów i nie bardzo wiedząc, co począć, po prostu chwycił ją za rękę i zaprowadził do domu niczym małe dziecko. - Grace, odkąd cię tu przywiozłem, w każdej sprawie masz własne zdanie i spierasz się ze mną dosłownie o wszystko. Choć raz mi zaufaj i uwierz, że mam rację. Przynajmniej pod tym jednym względem... Dobrze? Choć głęboko rozczarowana, Grace nie zdradziła swego niezadowolenia nawet jednym słowem lub gestem. Ponieważ doszła do

85

wniosku, że to ani chybi jej wymagania i upór musiały zrazić Nicka, postanowiła nigdy więcej niczego nie żądać i o nic się nie dąsać. Dlatego też przy kolacji była uosobieniem dobrego humoru, chwaliła - najzupełniej zresztą szczerze - kulinarne zdolności Stelli i tak prowadziła rozmowę, by nakłonić Nicka do opowiadania o jego pracy i osiągnięciach zawodowych. Wydawało się, że lubił ten temat. W przytulnie urządzonej jadalni paliły się jedynie świece, wszystkie lampy były zgaszone. W migotliwym świetle płomieni twarz Nicka nabrała tajemniczego i niepokojącego wyrazu, przez co wydawał jej się jeszcze bardziej atrakcyjny. Dosłownie pożerała go wzrokiem, przez cały czas siedząc jak na rozżarzonych węglach. Choć z uwagą śledziła tok jego

S R

wypowiedzi, nie roniąc nawet jednego słowa, to jednocześnie nie mogła się opędzić od myśli na zupełnie inny temat...

- Bo widzisz - ciągnął Nick - nauczyłem się nie podchodzić do tego emocjonalnie. Na początku tak robiłem, ale to tylko przeszkadza. Nie należy użalać się nad tymi, których trzeba wyrzucić ze względu na dobro firmy. Wskazuję bowiem wyłącznie takich, którzy nic nie robią lub są niekompetentni, za to często są wynagradzani niewspółmiernie w stosunku do swoich osiągnięć. Na miejsce każdego z nich znajdzie się trzech zdolniejszych i bardziej pracowitych i to im należy dać szansę. Myślę, że tak jest znacznie sprawiedliwiej. - W jego głosie zabrzmiała nutka dumy. Grace też była z niego dumna. Gdy po raz pierwszy powiedział jej, na czym polega jego praca, miała pewne wątpliwości. Teraz widziała jednak, że Nick poświęcał swój czas na ratowanie zagrożonych firm i otwieranie dróg wartościowym ludziom, którym z pewnością należało się

86

to bardziej niż różnym cwaniaczkom i pasożytom. Tak, to było sprawiedliwe. - No dobrze, koniec na dzisiaj - zakomunikował, podnosząc się od stołu. - Najwyższy czas, żebyś poszła spać. - Przecież jest dopiero po dziewiątej. - Jak cię znam, to zanim umyjesz nosek i ząbki i grzecznie wskoczysz w piżamkę, to pewnie będzie dziesiąta - zauważył, odsuwając jej krzesło. Westchnęła. - Pewnie masz rację. - Na pocieszenie mogę ci przeczytać bajkę na dobranoc. Roześmiała

S R

się i odwróciła do niego. Stał tuż przed nią,wystarczyłoby postąpić jeden krok i wspiąć się na palce...

Nie. Dziś po południu zdała sobie sprawę z tego, że nie powinna mu się narzucać, bo on wtedy czuje się zagrożony i chowa się niczym ślimak do skorupy. Zrozumiała, że Nick potrzebuje więcej czasu, by ponownie się z nią oswoić, by jej zaufać i by pozwolić sobie na spędzenie z nią nocy. Bo to, że jej pożądał, nie ulegało już najmniejszej wątpliwości. Problem polegał na tym, że Nick trzymał swoje pragnienia na wodzy. Dobrze, ona poczeka. Będzie ostrożna, cierpliwa i wyrozumiała. I zdobędzie go z powrotem. - Dobranoc, Nick. Jestem wystarczająco dużą dziewczynką i dziś sama przykryję się kołderką. Po tym, jakie katusze przeżywał podczas popołudniowego spaceru, nawet nie przyszło mu do głowy, że będzie żałować, gdy nie położy jej spać. Zawsze kosztowało go ogromnie dużo wysiłku, by nic po sobie nie

87

pokazać i by nie wykorzystać sytuacji. Tego wieczoru byłoby mu jeszcze trudniej, więc powinien być jej wdzięczny za to, że tym razem nie życzyła sobie jego asysty i pocałunku na dobranoc. Zamiast tego jej nieoczekiwana decyzja sprawiła mu tylko zawód i ból. Gdy Grace zeszła rano na śniadanie i zajęła swoje miejsce za stołem, nie czekając, aż Nick podsunie jej krzesło, jego ponury nastrój jeszcze się pogorszył. A kiedy powiedziała, że potem chciałaby trochę pobyć sama, poczuł się niczym zbity pies. Znów miał wrażenie, jakby czas się cofnął. Gdy mieli po kilkanaście lat i chodzili do gimnazjum, Nick był zadziorny i diabelnie pewny siebie. Nikogo się nie bał, nikim się nie przejmował, z nikim się nie liczył i

S R

zawsze na wszystko miał odpowiedź. Udawał cynicznego twardziela i nikt nie miał pojęcia, co on tak naprawdę myśli. Ale z Grace nie poszło mu tak łatwo jak z innymi. Ani się nie obrażała, ani nie dawała się zbyć byle czym, ani też nie spoglądała nań z wyższością.

Jednocześnie miała przedziwny zwyczaj, który to jego zbijał z pantałyku. Otóż czasami rozmawiała z nim naprawdę po przyjacielsku, jako jedyna zresztą, a czasami traktowała go jak powietrze. Doszło do tego, że każdego ranka zachodził w głowę, czy danego dnia Grace uśmiechnie się do niego i przegada z nim kilka godzin, czy też zignoruje go kompletnie. W końcu postanowił przestać się przed nią zgrywać i udawać kogoś innego w nadziei, iż może dzięki temu zyska w jej oczach. Poskutkowało. Teraz robiła dokładnie to samo. Amnezja amnezją, a kobieca intuicja i tak wiedziała swoje. Poprzez ignorowanie Nicka zwracała na siebie jego uwagę, skupiając na sobie jego myśli... i pragnienia.

88

Przy kolacji nadal wydawała się nieprzystępna. Starała się, by rozmowa nie zbaczała na bardziej osobiste tematy i konsekwentnie zachowywała emocjonalny dystans, co Nick doskonale wyczuwał. Dlatego też tym razem nie popełnił błędu i nie spytał, czy może położyć ją spać. Zamiast tego, gdy wstali od stołu, bez słowa położył dłoń na jej karku i odprowadził ją do sypialni. Niestety, ubiegła go i zamknęła mu drzwi przed nosem, zanim Nick zdążył się nachylić, by skraść jej całusa. Następnego ranka zaniósł jej śniadanie do pokoju. Położył tacę na kołdrze, a sam przysiadł na brzegu łóżka - tak samo, jak w szpitalu. - Przyszedłem, bo chciałem trochę pobyć z tobą, zanim wyjdę do pracy - wyjaśnił. - Obawiam się, że nie będzie mnie przez cały dzień.

S R

- Spotykasz się z kimś w sprawie nowego zlecenia? - zainteresowała się.

- Nie, mam trochę papierkowej roboty.

- Jak to? Przecież mówiłeś, że to moja działka - zaprotestowała. - Oczywiście - zełgał bez mrugnięcia okiem. - Ale skoro ty chwilowo jesteś na przymusowym urlopie, to sam muszę się tym zająć. Gdy tylko skończył mówić, zaczął w myślach odliczanie do wybuchu. Dziesięć... Dotarło do niej, co powiedział. Dziewięć... Zrozumiała, że nie pozwala jej pracować. Osiem... Oceniła swoje samopoczucie. Siedem... Uznała, że czuje się świetnie i że może spokojnie iść do pracy. Sześć... Oceniła, jakie ma szanse na wygranie sporu z nim i postawienie na swoim. Sześć... Zdecydowała, że i tak postawi na swoim za wszelką cenę.

89

Pięć... Przywołała wszelkie argumenty, które zapewnią jej zwycięstwo w starciu z nim. Cztery... Zastanowiła się, czemu właściwie ma z nim dyskutować. Trzy... Doszła do wniosku, że przecież ma prawo robić, co chce, bez pytania go o zgodę. Dwa... Powiedziała sobie, że nikt nie będzie nią rządził i za nią decydował. Jeden... Błysk w oku i wybuch. Błysk w oku rzeczywiście nastąpił, a potem... - Świetnie - oznajmiła nieoczekiwanie Grace i ugryzła pączka. Chciałabym zrobić parę rzeczy w domu. Zobaczymy się wieczorem.

S R

W rezultacie kompletnie skonfundowany Nick wyszedł z domu sam bez najmniejszych kłopotów, co - paradoksalnie - wytrąciło go z równowagi na cały dzień. W pracy zupełnie nic nie zrobił, gdyż nie potrafił się na niczym skupić, ponieważ jego myśli bezustannie kierowały się ku Grace.

I kiedy tak o niej myślał, wreszcie przyszło mu do głowy, że zaczęła traktować go z pewnym dystansem nie dlatego, że prowadziła z nim typową kobiecą grę, ale dlatego, że ją najzwyczajniej w świecie obraził! Przecież pocałowała go i okazała zupełnie jednoznacznie, że pragnie ofiarować mu o wiele więcej, a on równie jednoznacznie dał jej kosza. Nic dziwnego, że teraz nie miała ochoty na niego patrzeć. Zranił ją. Ale przecież musiałem, nie miałem innego wyjścia, przekonywał sam siebie. Tym niemniej w drodze powrotnej kupił tuzin czerwonych róż...

90

Parkując przed domem, zauważył brak samochodu Stelli. Dziwne. Nagle przyszło mu na myśl, że Grace mogła celowo zwolnić gospodynię na ten wieczór, by stworzyć sprzyjające warunki i ponownie podjąć próbę uwiedzenia go. Chyba zaczynał popadać w paranoję, skoro interpretował każde zdarzenie jako mające jakiś związek z Grace. Obłęd. Wysiadł z samochodu i wszedł do domu tylnymi drzwiami. Chciał najpierw zorientować się, w jakim Grace jest nastroju i dopiero wtedy zdecydować, czy dać jej kwiaty, czy raczej wyrzucić je do kosza. Gdyby naprawdę czyniła na niego jakieś zakusy, to lepiej nie pchać się z kwiatami, bo ona pewnie wyciągnie z tego jakieś pochopne wnioski. Ostrożnie otworzył drzwi do kuchni, skąd nadpłynął niezwykle

S R

smakowity zapach. No, Stella przynajmniej przygotowała im kolację, zanim zrobiła sobie wolne bez słowa uprzedzenia. - A co ty tu robisz?

Omal nie podskoczył z wrażenia. Nie spodziewał się tu nikogo zastać, a już tym bardziej Grace!

- Wracam z roboty - warknął z irytacją, szybko chowając bukiet za plecami. - To chyba raczej ja powinienem spytać, co ty tu robisz. - Chyba widać, że gotuję. Jedno z wnucząt Stelli zachorowało, więc dałam jej wolny wieczór. - O - powiedział tylko i zamilkł, gdyż zrobiło mu się głupio. Zachował się grubiańsko wobec kobiety, która z dobrego serca pomogła jego gospodyni, a w dodatku z własnej nieprzymuszonej woli robiła mu kolację, choć nikt tego od niej nie oczekiwał. Do licha, postąpił jak ostatni kretyn. Ale przecież na szczęście miał kwiaty!

91

- Proszę, to dla ciebie. Grace poczuła, jak pod powiekami wzbierają jej łzy. Był dla niej taki miły, wyrozumiały i opiekuńczy, ale okazywania uczuć wystrzegał się jak ognia. To był pierwszy romantyczny gest z jego strony. Podniosła na niego wzrok. - Dziękuję - szepnęła ze wzruszeniem. - Są przepiękne. Nick nerwowym gestem przejechał dłonią po włosach. - Słuchaj, naprawdę bardzo mi przykro, że cię wtedy uraziłem. Nie chciałem, przysięgam. Ja po prostu... No, jesteś chora. - Nie jestem. - Głos jej się załamał. Wszystko wskazywało na to, że nadal darzyli się głębokim i

S R

prawdziwym uczuciem, którego nie zniszczyło nawet to coś, co stanęło między nimi. Cóż to mogło być? Musi się dowiedzieć, jeśli ma to coś pokonać i odzyskać Nicka.

Tej nocy dowie się prawdy, choćby miała się okazać wyjątkowo bolesna.

- Proszę, przestań mi wmawiać, że jestem chora, bo to nieprawda. Posprzątałam dzisiaj prawie w całym domu i ugotowałam obiad, gdybym rzeczywiście źle się czuła, tobym nie dała rady. Co mam jeszcze zrobić, żeby ci w końcu udowodnić, że nic mi nie jest? - spytała z desperacją. - A odzyskałaś pamięć? - Wiesz, że nie i że to nie ode mnie zależy. Ale to przecież wcale nie oznacza, że należy mnie traktować jak kalekę! Myślę, że to nie mój brak pamięci stanowi główny problem - oznajmiła, po czym zdobywszy się na odwagę, postawiła sprawę jasno: - Coś złego dzieje się z naszym małżeństwem. Mogłabym się niemal założyć, że już mnie nie kochasz.

92

Cisza. Cisza trwająca tak nieznośnie długo, że nadzieja Grace zaczęła się rozwiewać, aż wreszcie znikła niemal zupełnie, pokonana przez wszechogarniającą rozpacz. I wtedy - zupełnie nieoczekiwanie - Nick odezwał się cicho: - Kocham cię, Grace. Niezdolna do tego, by dłużej powstrzymywać swoje emocje, rozpłakała się bezradnie. - Skoro tak, to dlaczego doktor Ringer twierdzi, że nie odzyskuję pamięci, bo podświadomie obawiam się ją odzyskać i że pewnie w moim życiu jest coś, czemu boję się stawić czoło? Jeśli to nie kryzys małżeński, to co innego?

S R

Prawdopodobnie twój narzeczony, pomyślał ponuro Nick, który dobrze pamiętał, co lekarz mu powiedział o jej lęku przed powrotem do domu. Ponieważ w ojcu i braciach miała absolutnie pewne oparcie, musiał zagrażać jej ktoś inny - obcy, lecz najwyraźniej silnie z nią związany. Na tyle silnie, że przyjechała po rozwód...

Nie zamierzał jednak wyjawiać jej prawdy i odkrywać przed nią wydarzeń z przeszłości, choć to rozwiązałoby masę problemów. Grace nie zostałaby z nim ani sekundy dłużej i wróciłaby do domu, gdzie niechybnie spotkałaby tego kogoś, kto budził w niej podświadomy lęk. O, nie! Nie ma mowy! Nick nie puści jej w takim stanie do jakiegoś łajdaka! Odda ją wyłącznie w ręce Angusa. Koniec i kropka. Ale to oznaczało konieczność dalszego udawania. - Grace, czy masz jakiekolwiek podstawy do podejrzewania, że z nami jest coś nie tak?

93

- Owszem - oznajmiła z pełnym przekonaniem. - Na przykład śpimy w oddzielnych pokojach. - Ze względu na twój stan zdrowia. - Powtórzył ten wykręt chyba już setny raz. - Zapewniam cię, że towarzystwo własnego męża zrobiłoby mi znacznie lepiej niż ta przymusowa samotność i kazania na temat zachowania zdrowego rozsądku! Nie mógł dłużej patrzeć, jak ona płacze. Serce mu się krajało. Chwileczkę, zastanówmy się... Do powrotu Angusa i Cala z Houston zostało jeszcze pięć dni. W porządku, cztery noce jakoś da radę przetrzymać, oczywiście przy zachowaniu ściśle określonych reguł.

S R

- Z przyjemnością wrócę do naszej wspólnej sypialni, ale pod warunkiem, że nie będziesz próbowała doprowadzić do tego, do czego jeszcze nie jesteś gotowa.

Jej szloch jeszcze przybrał na sile.

- Mówiąc krótko, nie chcesz się ze mną kochać! Niemal jęknął z rozpaczy. Była to ostatnia rzecz na świecie, jakiej mógłby nie chcieć.

- To nie tak. Ja po prostu boję się ciebie skrzywdzić. Uwierz mi, że to jedyny powód. Powiedział to z takim przekonaniem, iż nieco się uspokoiła. Zamknęła oczy i westchnęła głęboko. - W porządku. Umowa stoi - zgodziła się na poły z ulgą, na poły z rozczarowaniem.

94

W przypadku Nicka o uldze w ogóle nie mogło być mowy, nie miał bowiem najmniejszych wątpliwości co do tego, że dotychczasowe problemy były niczym w porównaniu z tym, co go jeszcze czekało...

S R 95

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Kolacja przebiegła niemal w zupełnym milczeniu. Potem posprzątali ze stołu i nadszedł ów nieuchronny moment, gdy mieli razem udać się do sypialni. Nick zastanawiał się przez chwilę, czy pod jakimś pretekstem nie zostać na dole, do czasu gdy uzyska pewność, że Grace zasnęła. Domyślał się jednak, że to mogłoby wywołać kolejne nieporozumienie, zrezygnował więc z tego pomysłu. Udał się do pokoju, który ostatnio zajmował, wziął prysznic, ogolił się i przebrał w jedwabną piżamę, choć zazwyczaj sypiał tylko w

S R

bokserkach. Nie robił tego wszystkiego z jakimś ukrytym zamiarem, gdyż był nieugięty w swojej decyzji trzymania rąk z dala od Grace. To jednak w niczym nie zmieniało faktu, że kładł się z nią do łóżka - a to zobowiązywało go do trzymania się pewnych reguł i pokazywania się z jak najlepszej strony.

Gdy z duszą na ramieniu wszedł do własnej sypialni, Grace jeszcze przebywała w łazience. Przez szparę pod drzwiami sączyło się światło. Nick starał się nie myśleć o tym, że tylko jedne drzwi dzieliły go od uwielbianej kobiety, obecnie prawdopodobnie zupełnie nagiej... Dość tego! Trzeba wziąć się w garść i zachowywać tak, jakby nigdy nic. Wsunął się więc pod kołdrę i wziął z nocnego stolika książkę, którą zaczął czytać jakiś czas temu. Ponieważ tak jak zwykle leżał sam w swoim własnym łóżku i we własnym pokoju, a powieść była naprawdę interesująca, wystarczyło zaledwie parę minut, by stracił poczucie rzeczywistości. Gdy Grace otworzyła drzwi łazienki, przez moment sądził, że śni na jawie. 96

Padające z tyłu światło otaczało jej sylwetkę jasną poświatą, czyniąc jej nocną koszulę przejrzystą i wyraźnie znacząc kontury jej ciała. Nick zamarł, wydany nagle na pastwę najróżniejszych myśli i emocji. Po pierwsze, stanęła mu nagle przed oczami ich noc poślubna, które to wspomnienie sprawiło mu ból. Po drugie, ogarnął go niewyobrażalny wręcz żal na myśl o tym, jak jego życie by wyglądało, gdyby sytuacja nie zmusiła go do wyrzeczenia się Grace. Po trzecie, owładnęło nim pragnienie niemal nie do przezwyciężenia. Po czwarte, sumienie podpowiadało, że nawet nie ma prawa o tym myśleć, skoro Grace chciała się z nim rozwieść i związać z kimś innym, choć teraz w ogóle o tym nie pamiętała.

S R

- O, jesteś. Ja też już idę, tylko zgaszę światło w łazience. - Jej głos zdradzał, iż czuła się niepewnie.

Niepotrzebnie się zgodziłem, pomyślał natychmiast Nick, ale oczywiście nie dał po sobie niczego poznać. Przesunął się na „swoją" stronę łóżka, jakby czynił to setki razy i wrócił do lektury. Grace położyła się na wznak, nakrywając się kołdrą aż po samą brodę i znieruchomiała w tej pozycji.

Po kilku minutach Nick zamknął książkę. - Przeszkadza ci, że palę światło? - spytał, zauważając, iż Grace wciąż wpatruje się w sufit, zamiast zamknąć oczy i spróbować zasnąć. - Sama nie wiem. Czy zazwyczaj mi przeszkadzało? - Nie - odparł zgodnie z prawdą, gdyż przecież nocna lampka w jego pokoju nie mogła razić kobiety mieszkającej w innym mieście. Tym niemniej odłożył książkę i zgasił światło. Grace nadal leżała sztywno i nieruchomo. Westchnął.

97

- Teraz rozumiesz, czemu wolałem spać w innym pokoju? Jesteś spięta i zdenerwowana, pewnie w ogóle nie zaśniesz, a to tylko pogorszy twój stan zdrowia. - Wcale nie jestem spięta - zaprotestowała. - Taak? - zdziwił się uprzejmie, po czym sięgnął pod kołdrą i dotknął jej ramienia, z łatwością wyczuwając pod skórą napięte mięśnie. - W takim razie, jak to wytłumaczysz? - A uwierzysz, jak ci powiem, że to ćwiczenia izometryczne? Roześmiał się mimo woli. - Nie, nie uwierzę. Prędzej byś mnie przekonała, mówiąc, że jesteś potwornie zdenerwowana.

S R

- Bo jestem! - żachnęła się gniewnie i obróciła się twarzą ku niemu. Ale porządny mąż zrobiłby coś, żeby mnie uspokoić i jakoś mi pomóc, zamiast mi wytykać, że się stresuję, jakby to było jakieś przestępstwo! Westchnął ponownie, tym razem jeszcze ciężej. A niech to, miała rację. Znowu zachowywał się jak słoń w składzie porcelany. - Chodź do mnie - mruknął i przygarnął ją do siebie. Natychmiast wtuliła się w niego.

- Od razu mi lepiej - oznajmiła z zadowoleniem. Nick z całej siły zacisnął zęby i leżał tak w ciemności, starając się nie poddać ani dotykowi jej ciała, ani woni jej perfum, ani swojej zdradzieckiej wyobraźni. Wiedział, iż musi wytrzymać, gdyż traktował tę całą diabelnie trudną i ryzykowną sytuację jako rodzaj zadośćuczynienia za ból, jaki jej niegdyś sprawił. Dlatego zniesie wszelkie próby i zrobi wszystko - no, niemal wszystko - czego Grace będzie chciała, a potem przekaże ją bezpiecznie w ręce jej przybranego ojca.

98

Pytanie tylko, czy uda mu się wytrwać w tych szlachetnych zamierzeniach i nie tknąć jej aż przez cztery noce... - Kocham cię, Nick - szepnęła nieoczekiwanie, choć wydawało mu się, że już zasnęła. Coś go ścisnęło w gardle, zaś pod powiekami nie wiedzieć skąd pojawiły się niechciane łzy. - Zupełnie nie pamiętam naszego wspólnego życia - wymruczała sennie Grace, moszcząc się wygodniej w jego objęciach. - Kiedy jednak mnie całujesz albo obejmujesz, to czuję, że zostaliśmy dla siebie stworzeni... Bo tak właśnie jest, pomyślał, rozpaczliwie zaciskając powieki. I

S R

właśnie dlatego się z tobą ożeniłem.

Obudzili się wtuleni w siebie. Znajdujący się na pograniczu snu i jawy Nick poczuł, jak Grace delikatnie całuje jego twarz - czoło, powieki, policzki, brodę... Instynktownie odszukał wargami jej usta, zaś jego dłonie zaczęły błądzić po jej ciele.

Na szczęście ruch rozbudził go i Nick zdał sobie sprawę z tego, co się dzieje. Przypomniał sobie wszystkie powody, dla których nie miał prawa ani jej całować, ani dotykać w taki sposób. Uświadomił też sobie, że zanim zasnął, znalazł sposób na skontaktowanie się z Angusem, co oznaczało, że o ile wszystko się powiedzie, to następnego ranka Grace opuści jego dom. Na zawsze. Łagodnie wyswobodził się z jej objęć, starając się zrobić to w taki sposób, by nie sprawić jej przykrości i wyślizgnął się z łóżka. Niepotrzebnie jednak obejrzał się za siebie – widok Grace spoczywającej

99

w pościeli, rozespanej, z ustami nabrzmiałymi od pocałunków, bynajmniej nie utwierdził go w jego rycerskich postanowieniach. Wręcz przeciwnie. - Gdzie idziesz? - wymruczała. - Muszę wziąć prysznic i jechać do pracy - odparł, jednocześnie rozpaczliwie walcząc z pragnieniem. - A ja myślałam, że spędzimy trochę czasu razem - powiedziała z wyraźnym rozczarowaniem. Nick usiadł na łóżku i ujął dłonie Grace. - Oczywiście. Niedługo wrócę, obiecuję. Mówił szczerze, gdyby bowiem jego plan miał się powieść, byłby to ich ostatni wspólnie spędzony dzień. Dlatego naprawdę zamierzał jak

S R

najszybciej wrócić do domu, by nacieszyć się obecnością Grace jeszcze przez kilka godzin.

Udawał się do biura nie po to, by pracować, lecz by spokojnie zadzwonić na farmę Angusa. W nocy uzmysłowił sobie, iż powinien zdobyć telefon sekretarki MacFarlanda, która musi znać miejsce pobytu szefa. Nick był pewien, że gdy wyjaśni, w jakiej sprawie dzwoni, powaga sytuacji skłoni sekretarkę do skontaktowania się z nieuchwytnym dla zwykłych śmiertelników Angusem. Gdy tylko to załatwi, natychmiast wróci do Grace. Już sobie zaplanował, jak spędzi tych kilka ostatnich szczęśliwych godzin. Najpierw pójdą na spacer, potem zrobią sobie ognisko, a na koniec zasiądą do romantycznej kolacji przy świecach. Na szczęście mógł zdać się na Stellę, która zajmie się wszystkim, co trzeba, więc on będzie mógł oddać się wyłącznie przyjemnościom.

100

W tym momencie zadzwonił stojący obok łóżka telefon, więc Nick sięgnął po słuchawkę. - Słucham. - Hej, Nick, tu Stella. Słuchaj, okazuje się, że mój wnusio złapał ospę, biedak, i musi siedzieć w domu, a moja synowa nie może teraz wziąć urlopu. Czy dałbyś sobie radę beze mnie przez kilka dni? - Nie ma sprawy - odparł automatycznie. - Kto to był? - zagadnęła Grace, gdy odłożył słuchawkę. - Stella. Dałem jej wolne, żeby mogła zajmować się chorym wnukiem. Usiadła na łóżku, splotła dłonie na szyi Nicka i pocałowała go.

S R

- To ładnie z twojej strony. Jesteś kochany.

Ta niezachwiana wiara w niego wcale nie poprawiła mu humoru. Akurat on nie zasługiwał na zaufanie Grace. Zdecydowanie zdjął jej ręce ze swojej szyi.

- Nie jestem. Po prostu muszę dbać o dobrą gospodynię, skoro już taka mi się trafiła. Stella przede wszystkim nie zadaje pytań i za to ją cenię. Nie zniósłbym obecności jakiejś wścibskiej baby w moim domu. Nie mam ochoty dopuszczać kogoś do moich spraw. - Ale dlaczego? Nick, jesteś taki tajemniczy. A cóż ty możesz mieć do ukrycia? - Każdy z nas ma - oznajmił twardo. - Pewnie w twoim życiu też jest coś takiego, co wolisz ukrywać przed innymi. - Tak myślisz? - spytała, po czym uklękła przed nim i ponownie otoczyła jego szyję ramionami. - Dobrze, może rzeczywiście zrobiłam coś

101

złego. Może właśnie dlatego nie mogę odzyskać pamięci, bo boję się wyrzutów sumienia. Nick stłumił jęk. - Przestań. Nie powinnaś mówić takich rzeczy, a już na pewno nie mnie. - Głuptasie, przecież cię kocham. Komu mam mówić takie rzeczy, jak nie tobie? Kompletnie wytrącony z równowagi, odsunął się od niej gwałtownie i wstał. - Taka szczerość jest oznaką naiwności, Grace, a naiwność nie popłaca - warknął. - Nie przyszło ci do głowy, że być może jestem ostatnią osobą, której powinnaś ufać?

S R

Odwrócił się na pięcie i wyszedł z pokoju, stanowczo zamykając za sobą drzwi. Po raz pierwszy poczuł ulgę na myśl o tym, że następnego dnia będzie już po wszystkim.

102

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Nick wrócił do pokoju, który uprzednio zajmował, umył się, ogolił i przebrał w garnitur. Gdy wyszedł na korytarz, zawahał się przez chwilę. Nie, nie zajrzy do Grace. Sytuacja zaczynała się wymykać spod kontroli, a wszystkiemu była winna ta jej ślepa ufność! To przez nią stracił panowanie nad sobą, gdyż poczucie winy stało się niemal nie do zniesienia. Odwrócił się i zszedł na dół do kuchni. Kiedy otworzył drzwi, nieoczekiwanie powitał go aromat świeżo zaparzonej kawy oraz kuszący

S R

zapach upieczonych tostów. Do licha, przecież nie chciał się z nią teraz widzieć!

- Nie mam czasu na śniadanie - burknął.

- Musisz coś zjeść. - Jej głos był bezbarwny, wyprany z wszelkich uczuć. - Jesteś na mnie zły, więc pewnie nie wrócisz na obiad. Zjawisz się dopiero wieczorem po całym dniu niejedzenia. Tak nie można. Przynajmniej zjedz porządne śniadanie - powiedziała stanowczo, nakrywając do stołu.

Nick przyglądał jej się w milczeniu. Była urażona do głębi i nie potrafiła tego ukryć, tym niemniej zatroszczyła się o niego. Nie musiała tego robić, zwłaszcza po tym, jak ją potraktował. Zdecydowanie nie zasługiwał na to, co oczywiście nie zmieniało faktu, iż miała rację. Po tej nieprzyjemnej scenie rzeczywiście postanowił wrócić dopiero wieczorem, w związku z czym powinien teraz coś zjeść. Ale jednak nie w domu. Byli oboje zbyt podenerwowani, zbyt naładowani, mogło dojść do jakiegoś kolejnego spięcia, a nie chciał tego. Lepiej, by trochę ochłonęli. 103

- Teraz naprawdę nie mogę, ale wrócę na obiad - zdecydował. Podchwycił powątpiewające spojrzenie Grace. – Obiecuję - dodał. Gdy wyszedł, usiadła za stołem i zapatrzyła się przed siebie, rozważając sytuację. Oczywiście wiedziała, co powodowało Nickiem, gdy tak na nią naskoczył bez powodu. Lęk. Kiedy rano zaczęli się całować i przytulać do siebie, to niewiele brakowało, by skończyło się to tak, jak się powinno skończyć pomiędzy dwojgiem kochających się ludzi. Nick jednak - choć pragnął jej równie mocno, jak ona jego - nie chciał się z nią kochać, gdyż bał się ponownie angażować w związek, który mimo wszystko nie wypalił. Grace nie mogła go za to winić. Rozumiała jego obawy, przecież nie

S R

mógł wiedzieć, iż naprawdę się zmieniła i postanowiła być dla niego najlepszą żoną, choć w przeszłości jej się to nie udało. Wiedziała, że odzyskanie Nicka i przekonanie go do siebie nie będzie łatwe. Dlatego też nie podda się po pierwszej porażce. Będzie próbować dalej - wytrwale i nieustępliwie - aż wreszcie wygra i w ten sposób ocali ich małżeństwo. Uspokojona i utwierdzona w swoich postanowieniach, wstała od stołu, wyrzuciła do kosza wystygłe już tosty i wzięła się za zmywanie. Nick czekał cierpliwie, podczas gdy po drugiej stronie linii zarządca farmy MacFarlanda szukał w papierach danych sekretarki. Nick zasugerował sprawdzenie nazwiska Jacobs, gdyż pamiętał, iż przed dziesięcioma laty właśnie niejaka Renee Jacobs była sekretarką Angusa. A ponieważ pracowała u niego już od niepamiętnych czasów, więc istniała szansa, że MacFarland nadal ją zatrudniał, skoro tak się zżyli. - Owszem, jest tu ktoś o nazwisku Jacobs - odezwał się zarządca. Ale Russell.

104

- To może być jej mąż - zasugerował Nick. - Czy mógłby mi pan podać numer telefonu? Gdy tylko zapisał dane, natychmiast zadzwonił pod wskazany numer. Odebrała jakaś starsza kobieta. - Czy pani Renee Jacobs? - Owszem. A kto mówi? - Pewnie mnie pani nie pamięta. Nazywam się Nick Spinelli, przed dziesięcioma laty chodziłem z córką Angusa MacFarlanda. - Ach, coś sobie przypominam. - Pani Jacobs, nie ukrywam, że mam do pani gorącą prośbę. Muszę pilnie znaleźć pani szefa, on zaś wyjechał do Houston, nie zostawiając

S R

żadnych namiarów. Obdzwoniłem wszystkie hotele, ale bezskutecznie. Czy mogłaby pani skontaktować się z nim i powiedzieć, że mam do niego niezwykle ważną sprawę?

- Przykro mi, panie Spinelli, ale widzi pan, ja już nie pracuję, przed trzema laty odeszłam na emeryturę. Nick westchnął ciężko.

- Cóż, przepraszam, że panią niepotrzebnie fatygowałem... - Niech pan poczeka. Chętnie spróbuję go wypłoszyć z jego kryjówki - zaśmiała się Renee Jacobs. - Znam jego zwyczaje i kontakty, może uda mi się go namierzyć. Niczego nie obiecuję, panie Spinelli, ale zobaczymy, co da się zrobić. - Dziękuję. Mimo że choć częściowo dopiął swego, wcale nie sprawiło mu to ulgi. Czuł się dokładnie tak samo, jak przed dziesięcioma laty, kiedy to los zakpił sobie z niego, ofiarowując mu idealną partnerkę na całe życie, a

105

potem zabierając mu ją sprzed nosa. Teraz zdarzyło się to samo ponownie los zesłał mu Grace i ponownie ją odbierał, drwiąc sobie z niego niemiłosiernie. Dlaczego? Czemu właśnie jego to spotkało? Niemal była pewna, że Nick wróci do domu nietrzeźwy. Nie miała pojęcia, skąd jej się wzięły takie myśli. Alkoholu niemal nie tykał, najwyżej pozwalał sobie na jeden kieliszeczek wina. Nie pamiętała, by kiedykolwiek sięgnął po drugi. Ale ponieważ mimo solennej obietnicy wciąż nie wracał, zaczęła podejrzewać, że może jednak poszedł gdzieś utopić swoje smutki... Kiedy wreszcie zjawił się późnym wieczorem, absolutnie trzeźwy, ale wciąż wyraźnie podenerwowany, poczuła jednocześnie ulgę i niepokój.

S R

- Ponieważ nie wiedziałam, kiedy wrócisz, nie zrobiłam porządnej kolacji - oznajmiła. - Jest sałatka i mięso na zimno. Nick przesunął dłonią po twarzy gestem zdradzającym znużenie. - Przepraszam cię. Naprawdę chciałem wrócić wcześniej, ale coś mi wypadło.

- Nic się nie stało - odparła uspokajającym tonem. - Nie musisz być dla mnie taka miła - skomentował zimno i podszedł do zlewu, by umyć ręce. - A co? Wolałbyś, żebym na ciebie nakrzyczała? - Wolałbym, żebyś po prostu szczerze powiedziała, co naprawdę myślisz. - W porządku. Owszem, byłam rozczarowana, gdy nie wróciłeś wcześniej i żałuję, że nie mogliśmy spędzić ze sobą więcej czasu. Ale jednocześnie rozumiem, że masz pracę i obowiązki.

106

I że człowiek nie może wszystkiego do końca zaplanować, bo zawsze może mu coś wypaść. Dlatego nie zamierzam robić ci żadnych wyrzutów. - Może szkoda - niemal warknął. - Może lepiej by było, gdybyś wygarnęła mi wszystko prosto w oczy. Przynajmniej sytuacja stałaby się jasna. Coś ją nagle tknęło. Nick zachowywał się, jak ktoś dręczony poczuciem winy - opryskliwy, podenerwowany, atakujący bez powodu. Czy to możliwe, by ich małżeństwo zostało zagrożone nie przez nią, a przez niego? Gdy się nad tym zastanowiła, doszła do wniosku, że to by tłumaczyło jego zachowanie znacznie lepiej niż jej poprzednia teoria. Tak, to było logiczne.

S R

Jaki miała wobec tego wybrać sposób postępowania? - Nick, nie zamierzam dać ci się sprowokować - stwierdziła. - Nie będę się z tobą kłócić, choć wyraźnie do tego dążysz. Szukasz pretekstu, żeby wyładować swoją złość. ,

- Wcale nie jestem zły! - wycedził przez zaciśnięte zęby. Szarpnięciem otworzył drzwi lodówki, wyjął z niej salaterkę z sałatką i z takim impetem postawił na stole, że mało brakowało, by się stłukła. - Nie jesteś? Tylko popatrz na siebie. - Dobra, w porządku, jestem wściekły jak diabli. I co z tego? - Nie widzę powodu - zauważyła Grace spokojnym tonem. Westchnął ciężko, a jego plecy przygarbiły się. Tak, nie mogła mieć wątpliwości, że miała przed sobą człowieka ugiętego pod ciężarem winy. Nie wiedziała, co takiego uczynił, że aż doprowadził do rozpadu ich związku, ale to nie miało znaczenia, gdyż z całego serca chciała dać im

107

drugą szansę. Oboje tego pragnęli, bez względu na to, co między nimi zaszło w przeszłości. Jasne postawienie sprawy wydawało się najlepszym wyjściem, niezależnie od tego, co Nick uważał na temat szczerości i otwartości. - Chcę, żebyś wiedział, że nie mam do ciebie żalu. Wybaczam ci, cokolwiek zrobiłeś. Z furią cisnął na stół bochenek chleba. - Wybaczasz mi? - zaśmiał się z niedowierzaniem. - A jak możesz mi wybaczyć, skoro nawet nie wiesz, co zrobiłem? - I co z tego, że nie pamiętam? To nie ma znaczenia. Mówiłam ci przedtem, że czuję, że z naszym związkiem jest coś nie tak. Twoje

S R

zachowanie wyraźnie wskazuje na to, że masz wyrzuty sumienia i że w jakiś sposób zawiniłeś wobec mnie. Wybaczam ci więc, żebyśmy mogli zacząć wszystko od nowa.

- Wielkie dzięki za psychoanalizę, doktorze Freud. Grace zignorowała ból wywołany jego drwiną.

- Nick, już ci mówiłam, że nie uda ci się mnie sprowokować do kłótni. Nie będę z tobą walczyć. Kocham cię. Z rozpaczą zamknął oczy. - A więc przestań mnie kochać - zażądał. Korzystając z tego, że nie patrzył, podeszła cicho i stanęła tuż przed nim. - Nie przestanę. Chcę cię kochać. Nie dbam o to, co nam nie wyszło. Wiem, że możemy jeszcze wszystko naprawić. - Przestań - jęknął błagalnie. - Nie zdajesz sobie sprawy z tego, co mówisz.

108

- Dlaczego? Czy dlatego, że myślisz, że twoja wina jest niewybaczalna? - spytała i bez namysłu postąpiła krok do przodu. Ten jeden jedyny krok, który ich dzielił. Impulsywnie zarzuciła mu ręce na szyję. - Kocham cię - wyszeptała, stając na palcach, by dosięgnąć wargami jego ust. - Kocham, kocham, kocham... Nick stał bez ruchu, czując się tak bezradny, jakby wsysał go jakiś potężny wir. Nie miał już sił walczyć. Przez cały dzień tęsknił za Grace rozpaczliwie, wiedząc, iż mogliby spędzić ten czas razem, ale przecież musiał czekać na znak od Renee. Użyła wszelkich znanych sobie sposobów, wykorzystała znajomości, uciekła się do przeróżnych sztuczek i podstępów, ale bezskutecznie. Miejsca pobytu MacFarlanda nie udało się

S R

zlokalizować. Albo zapadł się pod ziemię, albo - co raczej bardziej prawdopodobne - zamieszkał u przyjaciół. Tak więc Nick nie tylko ponownie nie dotrzymał obietnicy danej Grace, ale również nie posunął się ani o krok do przodu.

Zdesperowany, wyjaśnił Renee Jacobs powód, dla którego szukał Angusa i poprosił ją, by jednak jakoś postarała się znaleźć kogoś, kto przekaże mu wiadomość o wypadku córki i miejscu jej pobytu. Tylko tyle mógł zrobić. Teraz zaś stał kompletnie bezradny, sfrustrowany, udręczony poczuciem winy, całowany przez kobietę, którą skrzywdził, a która nie mogła tego pamiętać. Dosyć! Chwycił ją za ręce, by ją od siebie odepchnąć... ... i przyciągnął ją do siebie z całej siły. Pod maską twardego faceta ukrywał się złamany cierpieniem człowiek, który czasami zadawał sobie pytanie, czy aby nie wymyślił tego, że ktoś go kiedyś kochał i że w

109

dodatku tym kimś była tak cudowna osoba jak Grace. Rozpaczliwie potrzebował, by mu powtarzała te wspaniałe słowa, najlepiej bez końca, ale potrzebował również, by mu to udowodniła. Musiał poczuć, że to nie wytwór jego wyobraźni, musiał się upewnić, że ona naprawdę pragnie do niego należeć i że kocha go duszą, sercem i ciałem... Nie zastanawiając się już nawet sekundy dłużej, porwał ją w objęcia i zaniósł na górę do sypialni.

S R 110

ROZDZIAŁ JEDENASTY Gdy położył ją w pościeli, wyglądała dokładnie tak, jak to sobie wyobrażał. Miedziane odcienie lśniącej satyny podkreślały kolor jej włosów, zaś fiolety stały się odbiciem niezwykłej barwy jej tęczówek. Jasna skóra Grace nabrała nierealnego perłowego połysku. Jej oczy błyszczały w półmroku, a ich wyraz nie pozostawiał nawet cienia wątpliwości - doskonale wiedziała, ku czemu zmierzają i pragnęła tego. Być może nawet potrzebowała tego tak samo jak on. Zamierzał być czuły i delikatny, jednak na ten widok zupełnie stracił

S R

panowanie nad sobą. Zdarł z siebie koszulę, nie bacząc na trzask pękającego materiału i odrywanych guzików. Następnie ukląkł przy niej i sięgnął do jej bluzki.

Grace chwyciła jego głowę w dłonie, przyciągnęła do siebie i zaczęła całować z pasją, a to wystarczyło, by zapomniał się całkowicie. Przestało się liczyć, co jest właściwe, a co nie, głos sumienia umilkł, zagłuszony przez wszechogarniające pragnienie.

Nie był ani czuły, ani delikatny, lecz Grace chyba wcale tego nie oczekiwała. Napawała się nim z zapamiętaniem, rozpłomieniona i nienasycona jak on. Zapomniał, że miała wypadek i należy się z nią obchodzić delikatnie. Zapomniała, że właściwie prawie go nie zna. Wiedziała tylko, że był głęboko nieszczęśliwy, zaś jej bliskość sprawiała mu ulgę, choć nie usuwała przyczyny cierpienia. Intensywność jego namiętności zdradzała, iż Grace miała do czynienia z kimś, kto przez długi czas był pozbawiony ciepła, miłości i pociechy. Dlatego dawała mu 111

całą siebie, by choć trochę złagodzić jego ból, ale potem role się odwróciły i zrozumiała, że on też leczy jej rany, których pochodzenia nie znała, ale których istnienie odczuwała. Bała się tylko, że jego lęk weźmie górę i że Nick wycofa się w ostatniej chwili... On jednak nie był już zdolny do racjonalnego myślenia. Od czternastu lat Grace uosabiała dlań ideał kobiecości i choć znał inne kobiety, żadna nie mogła jej zastąpić. Dlatego z desperacją rzucił się w wir emocji, poddał się zupełnie, starając się chwilą ekstazy okupić cierpienie minionych dziesięciu lat. Potem opadł bezsilnie na pościel, pociągając Grace za sobą i w milczeniu przyciskając ją do piersi. Powoli wracał mu rozsądek, budząc w

S R

jego sercu przerażenie. Nie miał pojęcia, jak teraz spojrzy jej w oczy. Wszystko się potwornie skomplikowało...

Nie wolno mu było tego zrobić. Miał się nią opiekować do przyjazdu Angusa, a tymczasem kochał się z nią, wykorzystując jej amnezję. Gdyby nie utrata pamięci, Grace nie chciałaby na niego nawet spojrzeć, a co dopiero oddać mu się i to z takim żarem i zapamiętaniem. Co też on zrobił najlepszego? Jak mógł do tego dopuścić?

Zacisnął powieki i zakrył twarz ramieniem, desperacko starając się znaleźć jakieś wyjście z sytuacji, choć wiedział, że nie ma żadnego wyjścia. Stało się. Ponownie zawiódł jej zaufanie, a do tego skazał samego siebie na wieczne wyrzuty sumienia - jakby przez tych dziesięć lat jeszcze nie dość wycierpiał. Objęła go delikatnie i uścisnęła. - Nick, nie powiesz mi, co cię tak dręczy? - spytała łagodnie.

112

Jej słodycz, ufność i niewinność były niemal nie do zniesienia, zbyt silnie bowiem kontrastowały z jego własną słabością i winą. - Nie zrozumiesz tego - odparł z rozpaczą, po czym zdecydował się na desperacki krok. Powie jej. Miała prawo wiedzieć. Nawet więcej powinna wiedzieć, by uzyskać jasny obraz sytuacji i móc podjąć właściwą decyzję. Teraz jej wybory i emocje opierały się na fałszywych przesłankach i to Nick był temu winien, gdyż ukrywał przed nią prawdę. To moja przeszłość stoi między nami. Przedtem, teraz i na zawsze. - Powiedz mi o tym - szepnęła. - Nie myśl, że to coś zmieni na lepsze - ostrzegł. - To ja podjąłem decyzję, która zniszczyła nasze małżeństwo. Wina leży po mojej stronie.

S R

Cokolwiek powiem, fakty pozostaną faktami.

- A ja uważam, że to jednak może coś zmienić. Choćby tyle, że powiedzenie mi prawdy przyniesie ci ulgę.

Westchnął ciężko. Nie wierzył w to. Nic nie mogło przynieść mu ulgi.

- Mój ojciec bił regularnie mnie i moją matkę - zaczął beznamiętnym tonem, jakim wygłasza się opinie na temat pogody. - Był alkoholikiem, nigdzie nie pracował, nie zarabiał żadnych pieniędzy, ale za to przepijał moje, awanturował się i znęcał się nad nami, a mimo to moja matka uwielbiała go. - I to cię bolało? - domyśliła się. - Tak. Po pierwsze, nie rozumiałem, jak mogła bezkrytycznie kochać człowieka, który podnosił na nią rękę - oznajmił twardo, a potem dodał ciszej: - Po drugie, nie rozumiałem, jak mogła uwielbiać kogoś, kto bił mnie.

113

Grace nie wiedziała, jak mogłaby mu pomóc. Uznała, że najlepiej zrobi po prostu słuchając. - Nie byłbym w stanie policzyć, ile razy odłączono nam prąd ciągnął Nick. - Telefon działał bardzo rzadko, bo za niego też nie płaciliśmy rachunków, ojciec wszystko przepijał. Ukrywałem to przed tobą i przed innymi, udając twardziela w skórzanej kurtce, zachowując się jak typowy trudny nastolatek. Dzięki temu nikt nie podejrzewał, jakie mam problemy i nikt się nade mną nie użalał. Przytuliła go mocniej, cały czas zachowując milczenie. - Kiedy dorosłem, stałem się czymś w rodzaju rywala mojego ojca, przynajmniej moi rodzice tak to widzieli. Woleli, żebym wyniósł się z

S R

domu, wyjechałem więc do Kalifornii.

Lekko zmarszczyła brwi. Odniosła dziwne wrażenie, że coś jest nie do końca tak, lecz nie potrafiła sprecyzować przyczyny swojego zaniepokojenia.

- Ojciec zmarł tydzień po tym, jak uzyskałem dyplom, a po jego śmierci mama załamała się kompletnie. Zawiozłem ją wtedy do Dallas, gdzie ma krewnych. I mimo tego, że to mój ojciec odseparował ją od nich, mimo tego, że teraz prowadzi szczęśliwsze życie niż przedtem, to i tak jej pokój przypomina sanktuarium poświęcone człowiekowi, który tak ją katował, że dwa razy omal jej nie zabił. - Nick, tak mi przykro - wyszeptała z trudem przez ściśnięte gardło. - Mnie również - odparł i umilkł. Teraz, gdy zdradził jej ten wstydliwy sekret, czuł się dziwnie odmieniony, jakby... czystszy. Miał wrażenie, jakby zmył z siebie jakiś lepki osad brudu, choć do tej pory zupełnie nie zdawał sobie sprawy z jego

114

istnienia. A w dodatku zrozumiał, że choć wyznał Grace swoją tajemnicę, to przecież nic się nie stało. Świat się nie zawalił. - Och, Grace - jęknął i przytulił ją mocno do siebie. - Wybacz mi. - Nie przepraszaj. Cieszę się, że mi to opowiedziałeś. Oboje tego potrzebowaliśmy. Pokręcił głową. - Kiedy nie to miałem na myśli. Owszem, dobrze, że pewne rzeczy się w końcu wyjaśniły, ale nie tutaj, nie tak... - Wskazał gestem na porozrzucaną pościel. - A co w tym złego, że tak to wyszło? Z pewnością nie żałuję, że się kochaliśmy. - A ja tak - odparł.

S R

Grace wiedziała, że gdy to mówił, nie powodowało nim samolubstwo ani nieczułość. On po prostu był zanadto honorowy! Jego kodeks etyczny zabraniał mu kochać się z kobietą, którą skrzywdził i z którą pozostawał w separacji.

- Nadal nie mam pojęcia, co też takiego okropnego mogłeś zrobić. Ale powtarzam ci, że cokolwiek się stało, nie ma to już żadnego znaczenia. Wybaczyłabym ci absolutnie wszystko. Nick delikatnie położył ją na plecach i oparł się na łokciu, żeby móc bez przeszkód widzieć jej twarz. - Zanim zaczniesz składać mi obietnice, których nie będziesz mogła dotrzymać, musisz zrozumieć, że ja... - Ćśśś. - Szybkim gestem położyła mu palec na ustach. - Nie teraz. Wystarczy już tych wyznań na dzisiejszą noc. I tak było ci trudno. Odpocznij teraz.

115

Grace nie ukrywała przed samą sobą, iż powiedziała to nie tylko ze względu na dobro Nicka i że powodowały nią również bardziej egoistyczne motywy. Otóż poznała go już na tyle dobrze, że wiedziała, co się stanie, gdy Nick wyzna prawdę o swojej winie. On odejdzie, czując, że nie może spojrzeć jej prosto w oczy. Nie przyjmie jej przebaczenia, będzie nadal zadręczał się wyrzutami sumienia, gdyż tak mu nakazują jego niezłomne zasady moralne. Skoro ją zranił, uważa, że musi teraz za to odpokutować. Zrozumiała wreszcie, czemu jej podświadomość tak uparcie blokowała odzyskanie pamięci. Intuicyjnie Grace musiała wiedzieć od samego początku, że jeśli wrócą wspomnienia i przewina Nicka wyjdzie

S R

na jaw, to wtedy straci go na zawsze.

Dokładnie tak, jak się tego spodziewał, Nick następnego ranka odczuwał potworne wyrzuty sumienia z tego powodu, że nie zapanował nad sobą i uległ pokusie. Nie spodziewał się jednak tego, że wyznanie Grace przynajmniej części prawdy sprawi mu taką ulgę. Miał wrażenie, jakby zrzucił z ramion nieznośny ciężar, który przygniatał go od lat i utrudniał mu normalne życie.

Z bezbrzeżną czułością spojrzał na śpiącą u jego boku kobietę i przytulił ją do siebie, sycąc się jej ciepłem i zapachem. Ostatniej nocy zrobiła dlań coś absolutnie wspaniałego - wysłuchała go w skupieniu. Ani nie przerywała, ani nie dopytywała o szczegóły, których nie miał ochoty zdradzać, ani nie zbagatelizowała sprawy, twierdząc, że tamte sprawy należą już do przeszłości. Nie przekonywała go też, że oczywiście rozumie go i że czuje jego ból. Gdy człowiek cierpi, może go zrozumieć tylko

116

osoba, która przeszła przez to samo. Grace musiała to wiedzieć, gdyż ograniczyła się jedynie do uważnego słuchania. Dzięki jej postawie uporał się wreszcie ze swoją bolesną przeszłością. Czuł, że nie będą go już nawiedzać przykre wspomnienia, że uraza i żal przestały mieć nad nim władzę. Wyleczyła go. Niewykluczone, że gdyby pozwoliła powiedzieć mu wszystko do końca, pozbyłby się poczucia winy wobec niej. Ale wtedy by ją stracił, gdyż niezależnie od tego, co deklarowała, nie wybaczyłaby mu... - Dzień dobry - mruknęła, przeciągając się niczym kotka. - Dzień dobry - odparł, całując ją w czoło z ogromną wdzięcznością. - Grace, chciałbym ci podziękować za to, że mnie wysłuchałaś ostatniej

S R

nocy.

- Cała przyjemność po mojej stronie - uśmiechnęła się, lecz Nick pragnął, by naprawdę zrozumiała, ile to dla niego znaczyło, więc ujął ją za ramiona i z powagą spojrzał jej prosto w oczy.

- Mówię serio. Zrobiłaś coś wspaniałego. Każdy inny na twoim miejscu albo by się nade mną litował lub zapewniał, że doskonale mnie rozumie, albo też tłumaczył, że nie mogę tak surowo osądzać rodziców, i tak dalej. Ale nie ty. Ty nie weszłaś w rolę kaznodziei ani nie udawałaś, że świetnie mnie rozumiesz. Byłaś sobą i pozwoliłaś mi także być sobą. Nawet nie wiesz, jak bardzo mi to pomogło. - Nick, w ogóle nie potrafię sobie wyobrazić, przez co musiałeś przejść - szepnęła. - Nie mam pojęcia, jak to jest, gdy rodzice traktują źle swoje dziecko. Jak więc mogłabym twierdzić, że cię rozumiem i że podzielam twój ból? Oczywiście nie pamiętam mojego dzieciństwa, ale czuję, że było szczęśliwe.

117

- Bo to prawda - przyświadczył. - Miałaś wspaniałych braci i ojca, dla którego byłaś oczkiem w głowie. Otaczała cię miłość i dobroć, dlatego i ty jesteś dobra dla innych. - Ale to nie musi być regułą. Spójrz na siebie! - zawołała i pocałowała go impulsywnie. - Jesteś najcudowniejszy na świecie! Nie pamiętam, jaki byłeś, ale odkąd obudziłam się w szpitalu, dawałeś mi tysiączne dowody twojej troski, dobroci i czułości. Nie odpowiedział, gdyż naraz zrozumiał, że okazując sobie wzajemnie zachwyt i wdzięczność, znajdują się na najlepszej drodze do dalszych pocałunków i przytulań, co niechybnie skończy się w wiadomy sposób. A przecież nie mógł ponownie powtórzyć swojego błędu!

S R

- Wiesz co? Chyba pora pomyśleć o śniadaniu - zaproponował. Gdy chciał wstać z łóżka, Grace przytrzymała go. - Leż. Ja się tym zajmę - oświadczyła.

Podniosła się - naga - i niespiesznie narzuciła na siebie różowy szlafroczek, niedbale wiążąc go w talii. Gdy tak szła do drzwi, przy każdym kroku Nick mógł podziwiać jej zgrabne nogi, doskonale widoczne między rozchylającymi się połami szlafroka.

Przystanęła na moment w drzwiach, by posłać mu całusa i wyszła. Nick opadł bezsilnie na poduszkę, zamykając oczy. Jak da radę żyć bez niej? I jak złagodzi ból Grace, gdy wróci jej pamięć? Im bardziej teraz go kocha, tym mocniej będzie się czuła zdradzona... Przyniosła mu śniadanie do łóżka. Postawiła tacę na kołdrze i zaczęła dla nich obojga smarować bułki masłem, jakby to było coś najbardziej naturalnego w świecie. Nie miała pojęcia, że w ten sposób jedynie powiększa frustrację Nicka. Nie dość, że spędzili ze sobą noc, to Grace

118

zachowywała się jak oddana żona, wspaniała kochanka i najlepsza przyjaciółka, co uświadamiało mu nad wyraz boleśnie, jakiego szczęścia los mu poskąpił. Paradoksalnie myśląc, był wprost przerażony faktem, że czuł się przy niej tak wspaniale. Tylko w jej towarzystwie miał kojącą świadomość, iż jest bezpieczny, że nie musi niczego udawać, że może pozostawać sobą i wyrażać swoje opinie bez obawy, że zostaną skrytykowane lub zaatakowane. Ale im było mu lepiej, tym bardziej rósł jego lęk przed utratą tego wszystkiego. .. Po śniadaniu każde udało się do swojej łazienki, by wziąć prysznic i ubrać się. Nick jednak najpierw zniósł na dół tacę, żeby Grace nie musiała

S R

wszystkiego robić sama, a potem wbiegł z powrotem na górę. Szybko doprowadził się do porządku i natychmiast zszedł na dół, gdyż liczył się z tym, że Renee Jacobs może zadzwonić w każdej chwili. Cały czas istniała szansa, że uda jej się coś załatwić.

Grace była już w kuchni, odświeżona i promienna, najwyraźniej w dobrym humorze, choć akurat zmywała po śniadaniu. - Nie musisz tego robić - zauważył Nick. - Przecież mam zmywarkę. Wyciągnęła ręce z piany i spojrzała pod światło na tęczowe bąbelki na swojej skórze. Lśniły niczym diamenty. - Kiedy ja lubię zmywać. Dziwne, prawda? - Nie - odparł, chowając masło i dżemy do lodówki. - Myślę, że proste codzienne czynności dobrze wpływają na psychikę. Uspokajają, wyciszają... Gdy sięgnął po ściereczkę do talerzy i zaczął wycierać mokre naczynia, Grace roześmiała się przekornie.

119

- Rozumiem, że próbujesz poprawić sobie samopoczucie? - Nie, po prostu pomagam ci. A jeśli chodzi o moje samopoczucie, to dawno nie czułem się tak wspaniale. - W takim razie pewnie nie będziesz miał nic przeciw temu, żebyśmy spędzili dzisiejszy dzień w szczególny sposób. Zerknął na nią z nagłym przestrachem. - To znaczy? - spytał ostrożnie. - Nie śmiej się, ale mam ogromną ochotę powłóczyć się po antykwariatach i sklepach ze starociami. Wcale mu się ten pomysł nie spodobał. A co, jeśli Grace zajmuje się handlem antykami? Licho wie, kim ona jest z zawodu. A co się stanie, jeśli

S R

przypadkiem natknie się na kogoś, z kim miała jakieś kontakty zawodowe? Co będzie, gdy odzyska pamięć w miejscu publicznym, w obecności innych i wtedy wszyscy poznają prawdę o jego życiu? A jeśli podczas ich nieobecności Renee będzie próbowała się z nim skontaktować?

- Przykro mi, ale nie możemy dzisiaj nigdzie wyjść. Czekam na ważny telefon.

- Rozumiem - powiedziała smutno. - Czekaj - ożywiła się nagle. Przecież masz automatyczną sekretarkę, więc w razie czego ten ktoś nagra ci wiadomość. Nick zdecydował, że w tej sytuacji najlepiej zrobi, gdy poda jej prawdziwy powód. - Kiedy widzisz, czekam na telefon od osoby, która od dwudziestu czterech godzin próbuje skontaktować się z twoim ojcem. - Och!

120

- Musisz spotkać twoją rodzinę. Przy mnie nie odzyskasz pamięci, gdyż, jak sama się zorientowałaś, nie mieszkamy razem od jakiegoś czasu. Powinnaś być z nimi, wtedy wszystko wróci do normy. - Uhm. Grace zapatrzyła się w kołyszące się czapy piany. Oboje wiedzieli, że gdy jej rodzina przyjedzie, to zabierze ją ze sobą. Nick widział, że Grace wcale tego nie chce - zdradzał to jej przygnębiony głos i przygarbione ramiona. Gdyby tylko wiedziała, jak on tego nie chciał! Perspektywa dalszego życia bez niej przerażała go, gdyż czekało go jakieś smętne, beznadziejne bytowanie pozbawione jakiegokolwiek sensu.

S R

W kuchni zapanowała ponura cisza, w której słychać było jedynie miarowe tykanie zegara.

- Ale ten dzień należy jeszcze do nas - odezwała się nagle Grace. Możemy się postarać, by to był bardzo specjalny dzień. Nie wiedziała, że wyraziła jego pragnienie - mieć jeden taki dzień, którego wspomnienie będzie przywoływał, ilekroć znowu zacznie się zastanawiać, czy Grace istniała naprawdę, czy była tylko wytworem jego wyobraźni.

121

ROZDZIAŁ DWUNASTY - Kim jest ta osoba, która szuka mojego ojca? - Jego była sekretarka. Ma wiele kontaktów, zna zwyczaje Angusa, a w dodatku jest naprawdę obrotna. Są duże szanse, że go w końcu dopadnie. To ją nieco podniosło na duchu. Skoro tak inteligentny i ustosunkowany człowiek jak Nick, w dodatku dysponujący argumentem finansowym, nie potrafił zlokalizować miejsca pobytu jej ojca, to tamta kobieta też miała na to nikłe szanse. Niewykluczone więc, że to wcale nie

S R

jest ich ostatni wspólnie spędzony dzień. Może pozostało jej trochę więcej czasu na przekonanie Nicka, że muszą być razem, gdyż inaczej nic nie ma sensu.

- Skoro już musimy siedzieć w domu, a zarazem uczynić ten dzień niezapomnianym, to zróbmy coś naprawdę szalonego! - zaproponowała z łobuzerskim błyskiem w oku.

- Na przykład? - zaniepokoił się Nick. - Ugotujmy coś!

Zaniemówił na moment. Spodziewał się, że Grace zażyczy sobie, by kochali się w wannie lub coś w tym stylu. Do głowy by mu nie przyszło, że zasugeruje coś tak przyziemnego jak gotowanie... - A co chcesz ugotować? - spytał słabym głosem. - Sos do spaghetti. Taki, który gotuje się przez czternaście godzin. - Ile??? - Ojej, porządne włoskie jedzenie trzeba przygotowywać straszliwie długo, inaczej to nie jest prawdziwa włoska kuchnia. Na półce za tobą leży 122

grubaśna książka kucharska Stelli, na pewno znajdę tam coś w tym guście. To co? - nalegała. - Pomożesz mi? - No, nie wiem... - wykręcił się, zupełnie zbity z tropu tym dziwacznym pomysłem. - A co, jeśli twój ojciec zadzwoni w siódmej godzinie gotowania? - To zaprosimy go na obiad. Wtedy na pewno zdąży, gdziekolwiek by był. To zestawienie absurdalnego pomysłu i logicznego wywodu rozbawiło go niebotycznie. - W porządku, bierzmy się za gotowanie sosu - skapitulował ze śmiechem.

S R

Znaleźli przepis, który wymagał zaledwie ośmiu godzin gotowania, ale Grace i tak wydawała się usatysfakcjonowana. Z książką kucharską w ręku dyrygowała Nickiem, któremu kazała zgromadzić całą masę składników, a potem z entuzjazmem zabrała się za pichcenie. Musiał przyznać, że sprawnie jej to szło, zaś unoszący się z garnka aromat zaczął go przekonywać, iż nie był to wcale taki zły pomysł... - No, to teraz nie pozostało nam nic innego, jak przez sześć godzin patrzeć, jak to się gotuje - oznajmiła, zdejmując fartuch. - Ekscytujące - mruknął. - Możemy w tym czasie zagrać w karty, żeby ci się aż tak nie nudziło. Pocałował ją w czubek nosa. - Na pieniądze? - Jesteś równie niepoprawny jak Stella - zaśmiała się Grace. - A jak myślisz, kto jej zaszczepił bakcyla hazardu?

123

Wieczorem zaproponowała, by ubrali się do kolacji tak, jakby planowali jakieś wielkie wyjście. W rezultacie Grace wystąpiła w sukni z różowego szyfonu, zaś Nick - by nie pozostać w tyle - przywdział czarny frak. Zasiedli przy pięknie nakrytym stole, ze świecami, celebrując każdy gest i świadomie tworząc piękne wspomnienie. Gdy świece dopaliły się, a po spaghetti z doprawdy wyśmienitym sosem nic już nie zostało, Grace wstała od stołu, podziękowała Nickowi za niezapomniany wieczór i udała się do swojego pokoju, nie sugerując w żaden sposób, by Nick do niej dołączył. Domyślał się, iż doszła do tego samego wniosku co on - skoro od jakiegoś czasu byli małżeństwem jedynie na papierku, to rzeczywiście nie powinni sypiać ze sobą, gdyż byłoby to nie w porządku.

S R

Gdy został sam przy stole, odchylił się do tyłu na oparcie i zamknął oczy. Nie musiał już więc dłużej grać roli kochającego męża i zastanawiać się nad wykrętami, które by mu pozwoliły unikać spełniania oczekiwań Grace. Teoretycznie miał to, co chciał. Jednak żadne logiczne argumenty nie były w stanie uśmierzyć jego bólu.

Gdy tylko znalazła się w sypialni, poszukała wizytówki doktor Warner. Znajdował się tam również numer domowy, więc choć zbliżała się dziesiąta, Grace zdecydowała się zadzwonić. - Dobry wieczór, mówi Grace Spinelli, poznałyśmy się w szpitalu w Turner, nie wiem, czy mnie pani sobie przypomina... - Oczywiście! Umawiałyśmy się na spotkanie jutro, prawda? - Owszem, ale obawiam się, że nie będę mogła przyjść. Bardzo potrzebuję pani rady, ale nie wiem, czy zgodzi się pani tak przez telefon...

124

Christine Warner nie należała do osób małostkowych. Nie wyjaśniła, że konsultacje są płatne i że jeśli Grace chce z nią porozmawiać, to musi się z nią umówić. - Słucham. Grace tym razem nie wahała się przed wyznaniem wszystkiego tej właściwie obcej osobie. Jeśli ktoś mógł jej teraz pomóc, to tylko Christine. - Okazuje się, że od jakiegoś czasu żyjemy z mężem w separacji wyjaśniła bez zbędnych wstępów. - Nick zabrał mnie do siebie tylko dlatego, że akurat moja rodzina wyjechała i nie ma nikogo innego, kto mógłby się mną zaopiekować. - Czyli zrobił coś, czego nie musiał robić. To świadczy o nim jak najlepiej.

S R

- Och, Nick w ogóle jest cudowny!

- Kocha go pani i pragnie do niego naprawdę wrócić - odgadła lekarka. - Nie chce pani tej separacji, zgadza się?

- Właśnie - niemal jęknęła. - Ale nie mam pojęcia, co powinnam teraz zrobić.

- Najlepiej cierpliwie czekać.

- Kiedy nie mogę! Problem polega na tym, że mój ojciec wraca w sobotę, a wtedy zabierze mnie do domu. - Och, to rzeczywiście pechowo się złożyło. - Doktor Warner zamyśliła się. - W takim razie, powinna pani otwarcie wyznać mężowi swoje uczucia. - Już to zrobiłam, ale to nic nie pomogło. Ja go kocham i on mnie kocha, ale jak widać, to czasami jeszcze za mało. Widzi pani, separacja nastąpiła z winy Nicka. Oczywiście nie pamiętam, co to było. Przekonuję

125

go, że wybaczam mu z całego serca, cokolwiek między nami zaszło, ale on wciąż trwa w poczuciu winy, jest sfrustrowany i nieszczęśliwy. - Grace, czy pani nie rozumie, że w ten sposób każe mu pani w dwójnasób płacić za to, co kiedyś uczynił? Nie dość, że już raz został ukarany, właśnie przez separację, to teraz ma przed sobą perspektywę ponownego narażenia się na pani potępienie. Niezależnie od tego, czy sam się przyzna, czy pani to sobie przypomni, on i tak przeżyje to na nowo. Nic dziwnego, że cierpi - tłumaczyła Christine Warner. - Gdyby postanowił sam się przyznać, byłoby to dla niego równoznaczne z ponownym utraceniem pani. Dlatego musi pani odzyskać pamięć. - Ale to nie leży w moich możliwościach!

S R

- Niezupełnie. Grace, używa pani amnezji jak tarczy, ponieważ podświadomie obawia się pani prawdy o bolesnej przeszłości. Ale sama pani widzi, że to do niczego nie prowadzi. Jeżeli naprawdę chce pani odzyskać męża, to musi pani najpierw odzyskać pamięć. Będzie pani wtedy mogła świadomie mu przebaczyć. Dopiero wtedy będziecie państwo mogli zapomnieć o przeszłości i zacząć wszystko na nowo. Kiedy następnego ranka zszedł na dół, owionął go cudowny zapach. Wszedł do kuchni, która przypominała pole bitwy. Mąka była dosłownie wszędzie, podobnie jak najróżniejsze utensylia i naczynia. Grace, zarumieniona i z błyszczącymi oczami, zwijała się jak w ukropie, piekąc ciastka. - Dzień dobry - powiedział nieco niepewnie, gdyż taki widok był mu zupełnie obcy. - Naprawdę nie musiałaś zadawać sobie tyle trudu...

126

- Kiedy dobrze mi to robi, wiesz? Pichcenie zdecydowanie mnie odpręża, czego najlepszym dowodem jest to, że zaczyna mi się to i owo przypominać. Nick przez chwilę nie odpowiadał. Nalał sobie kawy i dopiero gdy uzyskał pewność, że potrafi w pełni zapanować nad swoim głosem, spytał ostrożnie: - A co ci się przypomniało, jeśli można wiedzieć? - Mój ojciec, ten prawdziwy. I mój brat Cal. Angus i Ryan. A także ty... - Ja? - przeraził się. - Tak, ale pamiętam tylko jakieś fragmenty wyrwane z całości, jakieś

S R

pojedyncze obrazy i sytuacje - wyjaśniła i schyliła się, by wyjąć z pieca blachę pięknie wyrośniętych, przyrumienionych ciasteczek pachnących cynamonem. - No i co ty na to? - spytała z dumą.

- Wspaniałe - przytaknął apatycznie. Grace natychmiast zauważyła jego reakcję.

- Nick, wiem, że boisz się chwili, kiedy odzyskam pamięć, bo to może oznaczać, że znów zostaniesz potępiony za to, co zrobiłeś. Ale nie powinieneś się tak zadręczać. Już wystarczająco się nacierpiałeś, więc daję słowo, że nie będę wracać do tamtej sprawy. Było, minęło... - Podeszła do niego i pocałowała go prosto w usta, a potem podała mu ciepłe ciastko. Proszę. Powiódł za nią zdumionym wzrokiem, gdy wróciła do wałkowania następnej porcji ciasta. Wbrew jego oczekiwaniom, wraz z odzyskiwaniem pamięci Grace okazywała mu coraz więcej czułości. Spodziewał się, iż

127

będzie zupełnie odwrotnie! Jej zachowanie stanowiło dla niego kompletną zagadkę. - Czy przypomniało ci się coś jeszcze? - zagadnął. - Taak... - przyznała z pewnym ociąganiem. - Ktoś, kto... To znaczy, do niczego nie doszło, ale planowałam zacząć się z nim spotykać. Nick przysiągłby, iż serce stanęło mu na moment. Ból wywołany świadomością, iż Grace naprawdę znalazła sobie kogoś innego, okazał się niemal nie do wytrzymania. Przedtem miał jedynie podejrzenia co do istnienia innego mężczyzny w jej życiu, teraz te spekulacje zmieniły się w pewność. - Skończyło się jedynie na zamiarach, gdyż oczywiście nie mogłam

S R

się z kimś umawiać, dopóki nie miałam rozwodu -ciągnęła. Wiedział, że tak właściwie to nie jego sprawa, z kim ona chce chodzić na randki, ale musiał dowiedzieć się czegoś więcej. Przecież to właśnie ów człowiek mógł być powodem jej lęku przed powrotem do domu. No, jeśli naprawdę okaże się, że ten ktoś w jakiś sposób zagraża Grace, to marne jego widoki. Nick osobiście porachuje mu wszystkie kości. - Jak on się nazywa? - Nie jestem pewna. Wydaje mi się, że Romeo, ale coś mi tu nie gra. Mimo powagi sytuacji Nick roześmiał się. - To dlatego, że Cal nazywa tak każdego faceta, który się koło ciebie kręci. O mnie też tak mówił - wyjaśnił i spoważniał. - Czy pamiętasz coś jeszcze o tym człowieku? - Niewiele. Przyjaźni się z Angusem i pracuje jako doradca inwestycyjny, więc kontaktujemy się na gruncie zawodowym. A, właśnie,

128

przypomniało mi się, że mam własną firmę. Wyobraź sobie, że robię coś podobnego do tego, czym ty się zajmujesz. Z tą różnicą, że ty dokonujesz analiz personalnych, a ja finansowych. No i ja nie działam jak James Bond, bo do mnie firmy zgłaszają się oficjalnie. Miło mu było słyszeć, że wykonują podobne zawody, cieszyło go też, że Grace nie żywi doń urazy za to, iż ją okłamał w kwestii jej miejsca pracy. Jednak miał coś ważniejszego na głowie. Wciąż nie ustalił przyczyny jej lęku przed powrotem do domu, postanowił więc drążyć temat tajemniczego przyjaciela. - Czy przypominasz sobie coś więcej na temat owego Romea? - Niespecjalnie.

S R

- Grace, to mi wcale nie pomaga! - jęknął. - Nie rozumiem.

- Kiedy jeszcze leżałaś w szpitalu, doktor Ringer powiedział mi, że nie chcesz zostać wypisana i zasugerował, że kogoś się obawiasz. Ponieważ nie mogłem to być ja, skoro nie mieszkaliśmy razem, to oznaczało, że istnieje ktoś, kto stanowi dla ciebie zagrożenie. Grace nerwowo zagryzła dolną wargę.

- Nick, ja nie chciałam wychodzić ze szpitala, bo bałam się, że wtedy przestanę cię widywać. Widziałam, że nie chcesz mnie zabrać do siebie i w końcu domyśliłam się, że jesteśmy w separacji. - Czyli nie muszę szukać Romea, żeby dać mu w zęby? Zaśmiała się. - Nie. - A nie ma nikogo innego, kogo mogłabyś się obawiać? - drążył niestrudzenie.

129

- Tak naprawdę to boję się tylko jednego - powiedziała cicho. - Tego, że cię stracę. - Grace... - zaczął ostrzegawczym tonem, lecz przerwała mu. - I co z tego, że robię karierę i mam wspaniałą rodzinę, skoro przez cały czas jestem tak rozpaczliwie samotna? - Skąd ta pewność? Nie pamiętasz tego, to tylko twoje przypuszczenia. - Nick, takie rzeczy się czuje - odparła z absolutnym przekonaniem. Ja wiem, że doskwiera mi samotność. Tak, co do tego nie miała najmniejszych wątpliwości. Intuicja podpowiadała jej, że po rozstaniu z Nickiem wszystko straciło sens. Żyła z

S R

dnia na dzień, pozbawiona nadziei i perspektyw. A teraz los ponownie ich zetknął, lecz nie potrafili skorzystać z danej im szansy. Nie byli na to gotowi. Potrzebowali czasu.

Ale czasu los nie zechciał im dać...

130

ROZDZIAŁ TRZYNASTY - Dzwoniła Stella - oznajmił rano Nick. - Kolejny maluch złapał ospę, więc jest uziemiona. Może się zjawić dopiero w sobotę, bo wtedy jej synowa zajmie się dziećmi. Niedobrze. - Bez przesady, skoro daliśmy sobie sami radę przez dwa dni, to przeżyjemy i następne dwa - odparła Grace, skrycie zadowolona z obrotu spraw. Niespodziewanie otrzymali dwa dni tylko dla siebie. Kto wie...? Rozumiem, że dziś nadal czekamy na telefon. Co w takim razie będziemy robić przez ten czas?

S R

- Wiesz co? A może rzeczywiście pojechalibyśmy poszperać po antykwariatach? - Mówisz serio?

- Jasne. Myślę, że to znakomity pomysł.

- A co, jeśli oni się znajdą i z kolei zaczną szukać nas? Nick pokręcił głową.

- Skoro do tej pory nie mieliśmy od nich znaku życia, to pewnie nie da się ich znaleźć. Wrócą do domu w sobotę i jeśli nie masz nic przeciw temu, to chciałbym cię tu zatrzymać do tego czasu. Wiem, że czujesz się coraz lepiej i że chyba nic ci tam nie grozi, więc mogłabyś spokojnie jechać na farmę Angusa, ale wolałbym, żebyś przez te dwa dni została ze mną. Grace rozpromieniła się. Wyglądało na to, że mimo wszystko znaleźli się na najlepszej drodze do pogodzenia się i odbudowania swojego małżeństwa. Oby tylko zdążyli tę drogę przejść, zanim coś im stanie na przeszkodzie... 131

- Nie powinieneś był mi tego kupować. - Przecież chciałaś to mieć. - Owszem, ale to jeszcze nie powód! - zawołała, wytrącona z równowagi. Sprezentował jej wspaniały ścienny zegar, który zachwycił ją od pierwszego spojrzenia. Problem polegał na tym, że pasowałby on doskonale do salonu w ich domu - to znaczy, w domu Nicka. Nie miała pojęcia, jak prezentowałby się w jej domu, mieszkaniu, apartamencie, kawalerce czy też cokolwiek to było, gdzie mieszkała. - Mam nadzieję, że gdy go powiesisz u siebie, będzie ci miło przypominać czas spędzony u mnie - powiedział, wręczając jej prezent.

S R

Gdy to usłyszała... Cały czas była przekonana, że Nick kupuje go dla nich, do ich domu! Ogarnęła ją furia, mało brakowało, by cisnęła zegarem o podłogę.

Teraz leżała zwinięta w kłębek na sofie, rozżalona i wściekła. Sądziła, iż czas pracuje na ich korzyść i że Nick zaczyna zdawać sobie sprawę z tego, że powinni spróbować jeszcze raz. Chwilami okazywał jej tyle czułości i uczucia, że wierzyła, iż zdecydował się zaryzykować i dać im kolejną szansę. Potem jednak wycofywał się rakiem i zamykał w swojej skorupie. Tak, Christine Warner wiedziała, co mówi. Nick bał się, że Grace potępi go ponownie i że znów dojdzie do nieuchronnego rozstania. Musiała więc zrobić coś takiego, by nie miał żadnych wątpliwości co do siły jej uczuć i co do tego, że muszą znów być razem, gdyż zostali sobie przeznaczeni.

132

- No, najwyższy czas, żebym zbierała się do spania - oznajmiła, gdy skończyli kolację. Nick poczuł bolesne ukłucie żalu. Oczywiście rozumiał, że teraz, gdy Grace wie, że nie żyją ze sobą jako małżeństwo, nie życzy sobie już więcej żadnych romantycznych gestów z jego strony, tym niemniej sprawiało mu to przykrość. Szczególnie dzisiaj - najpierw nie przyjęła od niego prezentu, choć przecież ten zegar naprawdę bardzo jej się podobał, a teraz nawet nie miała ochoty dłużej z nim posiedzieć i pogadać. Choć nie chciał, by szła na górę i zostawiała go samego, natychmiast poderwał się, by odsunąć jej krzesło. - Jest jeszcze bardzo wcześnie - zauważył mimochodem.

S R

- Tak, ale czuję się trochę zmęczona.

Stała tak blisko, że wystarczyłoby wyciągnąć rękę... Wiedział, że nie może tego zrobić. Jej wyjazd to tylko kwestia czasu. W dodatku ona najwyraźniej nie potrzebowała już jego bliskości.

- Nie mam jednak nic przeciw temu, byś wpadł na chwilkę i pocałował mnie na dobranoc - oznajmiła, obrzucając go nieco zagadkowym spojrzeniem tych swoich niezwykłych oczu. Z jednej strony odczuł ulgę na myśl, że Grace ofiarowuje mu jeszcze tych kilka chwil, ale z drugiej wiedział, ile bólu będzie go to kosztować. Ilekroć całował ją na dobranoc, a potem odchodził, tylekroć zdawało mu się, jakby za każdym razem tracił jakąś cząstkę swojej duszy. Tym niemniej wiedział, że nie potrafi oprzeć się pokusie. - Zawołaj, kiedy będziesz gotowa. - Nie, nie będę wołać. Po prostu przyjdź za kwadrans, dobrze? Tyle mi wystarczy.

133

- Dobrze. Odprowadził ją wzrokiem, po raz kolejny podziwiając jej piękno i grację. Była jedyna w swoim rodzaju - dojrzała, z klasą, pewna siebie, a przy tym ujmująco krucha i delikatna. Nic dziwnego, że znalazła drogę do jego serca, w którym zapanowała niepodzielnie. A on wyrzekł się tych wszystkich wspaniałości w imię źle pojętej dumy. Pogrążony w ponurych rozważaniach udał się do swojego pokoju. Wziął prysznic i przebrał się w piżamę, na którą narzucił jeszcze satynowy szlafrok, gdyż zamierzał dzisiaj siedzieć do późna. Po prostu czuł, że nie zaśnie. Poszedł do gabinetu, gdzie wybrał sobie na nocną lekturę jedną ze

S R

swoich ulubionych książek, a potem skierował się do sypialni Grace. W pokoju panował półmrok. Nie paliła się ani jedna lampa, jedynie przez otwarte drzwi łazienki sączył się złocisty blask świec. - Grace? - Tutaj.

Poszedł za jej głosem i ujrzał, iż leżała w wypełnionej wodą i pianą wannie. W powietrzu unosił się zapach bzu.

Nick wiedział, że powinien wyjść, ale nie potrafił się zmusić do tego. - Chciałaś, żebym przyszedł po piętnastu minutach - wyjaśnił niepewnie - ale widzę, że jeszcze nie jesteś gotowa. - Jestem - odparła z uśmiechem. - Pocałuj mnie. Zawahał się. Nie miał pojęcia, czy Grace po prostu postanowiła przedłużyć sobie kąpiel, czy też zaaranżowała to specjalnie, by się z nim drażnić.

134

- Czyżbyś nie chciał mnie pocałować? - spytała niskim, zmysłowym głosem. - Chcę - odparł bez tchu. Znów poczuł, że nie ma siły walczyć. Upojny zapach, nastrojowe oświetlenie i piękna naga kusicielka zanurzona w kąpieli - wszystko to nie dawało mu żadnych szans. - Chodź więc do mnie. Zrozumiał, że im dłużej tu stoi, tym bardziej ulega działaniu czaru. Im szybciej stąd wyjdzie, tym lepiej. Odłożył więc książkę na bok, podszedł do wanny, pochylił się i musnął wargami usta Grace. Nagle jej ręce dosłownie wystrzeliły spod wody. Chwyciła go za klapy szlafroka,

S R

przyciągnęła do siebie i zaczęła namiętnie całować. Ani na chwilę nie spuszczając z niego płonącego wzroku i nie przestając go całować, podniosła się, a potem naga, ociekająca wodą i pianą, wyszła z wanny wprost w jego ramiona.

Podejmując ostatnią próbę, wyszeptał błagalnie: - Grace, przestań! Wiesz, że już nie jesteśmy prawdziwym małżeństwem.

- Wiem - odparła, prawie nie odrywając ust od jego warg. - Nie powinniśmy więc tego robić! - Nick, czy ty jeszcze nie zauważyłeś, że od chwili gdy przyjechałeś do mnie do szpitala, próbujemy odbudować nasz związek? Znieruchomiał, a potem odsunął się od niej. - Odbudować? - powtórzył z niedowierzaniem. - Aha. Wydawało nam się, że wolimy żyć oddzielnie, ale to wcale nieprawda. Żadne z nas nie chce rozwodu.

135

- Grace, nie mówisz poważnie. Roześmiała się. - Oczywiście, że mówię poważnie! Zobacz, jakiś czas temu zaczęłam odzyskiwać pamięć. Na dobrą sprawę mogłam wracać do domu, właściwie już nie potrzebuję opieki. Ale wolałam zostać z tobą. Ty też tego chciałeś, sam powiedziałeś, żebym została. A wiesz, dlaczego? Nie odpowiedział. Nie mógł. Jego usta i gardło stały się nagle suche jak pieprz. - Bo nigdy nie przestaliśmy się kochać - stwierdziła. - To prawda - przyznał, odzyskując głos i zdolność ruchu. Zaczął całować jej skronie i policzki. Stał się cud, którego tak bardzo

S R

rozpaczliwie potrzebował. Zawsze myślał, że musiałby się najpierw uporać ze swoją przeszłością, by móc być z Grace, ale teraz zrozumiał, że nie potrafił się uporać z niczym, dopóki jej przy nim nie było. To ona dawała mu siłę. Potrzebował jej. Pragnął jej. Kochał ją. - To prawda powtórzył. - Nigdy nie przestaliśmy się kochać.

Tym razem ona odsunęła się od niego, ale tylko po to, by spojrzeć mu prosto w twarz.

- Udowodnij mi to. Weź mnie do łóżka. Zaniósł ją do sypialni. Tak, jak to sobie kiedyś wyobraził, światło księżyca wpadało przez duże oszklone drzwi na werandę i kładło się srebrzystą poświatą na jej delikatnym ciele, które zdawało się lśnić w półmroku. Ponieważ ich pierwszy raz miał miejsce, gdy byli niedoświadczonymi nastolatkami, a drugi był gwałtownym wybuchem nie kontrolowanej namiętności, Nick obiecał sobie, że tym razem przebiegnie

136

to inaczej. Starał się uczynić każdą chwilę piękną i niezapomnianą. Powoli smakował ciało Grace, całując i pieszcząc ją od stóp do głów, w każdy gest wkładając całe swoje serce. Na dziesiątki sposobów okazywał jej, jak bardzo jest piękna, niezwykła i godna uwielbienia. Gdy zrozumiała, że Nick starał się jej wynagrodzić to wszystko, przez co musiała przejść z jego winy, przejęła inicjatywę w swoje ręce. Teraz ona obsypywała go pieszczotami, okazując mu z kolei, że kocha go bezgranicznie, niezależnie od wszystkiego. Każdy jej pocałunek zdawał się mówić, że liczy się tylko chwila obecna, a przeszłość powinna zostać pogrzebana i zapomniana. A potem już w ogóle nic się nie liczyło, tylko oni dwoje i cichy

S R

szelest liści na wietrze za oknem.

Gdy Nick doszedł do siebie, mocno przytulił leżącą obok Grace, by napawać się jej bliskością i ciepłem. Miał wrażenie, że jego rany zostały zabliźnione, a serce, uprzednio potrzaskane na kawałki, znów stało się całością. Rozpierała go jakaś dziwna moc. Czuł, że mógłby stanąć sam przeciw całemu światu... i zwyciężyć.

- To nie do wiary, że jesteś gotowa spróbować jeszcze raz - szepnął z wdzięcznością. - Oczywiście, że jestem - wymruczała sennie, wygodniej opierając głowę na jego torsie. - To jedyna rzecz, na jakiej naprawdę mi zależy. Gdy to usłyszał, ogarnęła go taka euforia, że uścisnął Grace niemal z całej siły. - Już nigdy nie pozwolę ci odejść - zadeklarował z mocą. - Nigdzie się nie wybieram. Co najwyżej chciałabym pójść spać odparła nieco już niewyraźnie.

137

Pocałował jej włosy. - Przepraszam, to był naprawdę długi dzień, a ja cię jeszcze męczę. Mam wyrzuty sumienia. Nie powinienem był tego tak przedłużać... - Dla czegoś takiego warto się trochę nie wyspać - uśmiechnęła się. Chętnie powtórzę to doświadczenie. - Nie kuś mnie. - A właśnie, że będę. Dzisiaj już nie, ale mam całą masę czasu, by nadrobić ten stracony rok czy dwa - wymruczała, a już chwilę później jej oddech stał się równy i miarowy. Zasnęła. Nick leżał bez ruchu. Co ona powiedziała? Rok czy dwa? To oznaczało, że mimo częściowego odzyskania pamięci wciąż jednak nie

S R

wiedziała, co się między nimi wydarzyło i że ponownie oddała mu się, nie zdając sobie sprawy z tego, co właściwie robi. Twierdziła, że wybaczyła mu, że przeszłość nie ma żadnego znaczenia, ale przecież nie miała pojęcia, co mu wybacza! Z rozpaczą zacisnął powieki. Istniało tylko jedno wyjście - rano, gdy tylko się obudzą, musi jej wyznać całą prawdę. Musi jej opowiedzieć dokładnie wszystko, co się stało i upewnić się, że tym razem Grace doskonale wie, na czym polega jego wina. A kiedy już jej to wyjaśni, spyta, czy nadal pragnie dać im jeszcze jedną szansę. Częściowo wierzył w to, że Grace nie zmieni zdania. Ale tylko częściowo. Obudził go donośny dźwięk klaksonu. Półprzytomny Nick aż podskoczył na łóżku, podczas gdy Grace przykryła głowę poduszką. - Nie ma się co ukrywać, nic ci to nie pomoże - zaśmiał się. - Widać, a raczej słychać, że komuś bardzo zależy na spotkaniu z nami.

138

Zaledwie to powiedział, uświadomił sobie, komu. Renee musiała odnaleźć Angusa. Nikt inny nie byłby na tyle porywczy i niecierpliwy, by bezczelnie trąbić pod czyimś domem o wpół do szóstej rano. Nick zmartwiał. Jedyne, czego teraz potrzebował, to jeszcze jednego dnia z Grace, by opowiedzieć jej wszystkie wydarzenia z przeszłości, przedstawić swoje racje, wyżebrać przebaczenie i ubłagać, by mimo wszystko nadal pragnęła ratować ich małżeństwo. Klakson odezwał się ponownie. - A któż to się tak dobija? - jęknęła z urazą Grace i wstała, by podejść do okna. Nick sięgnął, by chwycić ją za rękę, lecz nie zdążył. Jego

S R

wyciągnięte palce jedynie musnęły jej dłoń. Patrzył więc z rozpaczą, jak Grace wygląda na zewnątrz i nagle zaczyna chwiać się na nogach, jakby zrobiło jej się słabo.

- Przecież to Angus i Cal! - zawołała zduszonym szeptem. -I drugi samochód... A z tyłu policja... Och, jest i Ryan z Madison, swoją żoną! Pobrali się na dzień przed moim wyjaz... Och! - Ze zgrozą zakryła usta dłonią.

Pamięć wróciła, przynosząc ze sobą nie tylko wspomnienia zdarzeń, ale również emocji. Upojna, ekstatyczna miłość. Niezwykła przyjaźń. Zdrada. Samotność i cierpienie. Zakręciło jej się w głowie, nogi się pod nią ugięły i upadła na łóżko. Nick chwycił ją za ramiona. - Grace, wysłuchaj mnie - poprosił żarliwie. - Muszę ci coś powiedzieć...

139

- Co?! - wybuchnęła gniewnie. - To, że mnie opuściłeś i nie widzieliśmy się przez całych dziesięć lat? Czy to, że ponownie zadrwiłeś sobie ze mnie, wykorzystując moją amnezję i utrzymując mnie w przekonaniu, że przez kilka lat byliśmy normalnym małżeństwem? Wyrwała się z jego uścisku, wyskoczyła z łóżka i chwyciła z szafy jakąś pierwszą z brzegu sukienkę. - Czyje to? - warknęła z obrzydzeniem, jednak nie przestała gorączkowo się ubierać. Ręce jej się trzęsły. Przeżywała to wszystko do nowa: poczucie upokorzenia, gdy zostawił ją dzień po ślubie, ból samotności, rozpacz i łzy, gdy modliła się, by wrócił. Klakson zabuczał po raz trzeci, tym razem dłużej. Nick popatrzył na nią ze smutkiem.

S R

- Miałem ci wszystko powiedzieć właśnie dzisiaj rano. - Kłamiesz! - rzuciła mu prosto w twarz i wybiegła z pokoju.

140

ROZDZIAŁ CZTERNASTY - Grace! - zawołał z niekłamaną ulgą jej przybrany ojciec, gdy wybiegła przez frontowe drzwi, uciekając z domu Nicka. Na szczęście wszyscy z pewnością sądzili, że to do nich tak się spieszy i nikomu nie przyszło na myśl doszukiwać się jakichś innych powodów. Angus chwycił ją w objęcia. - Malutka, tak mi przykro, że nie było mnie przy tobie, gdy to się stało! Renee dopadła mnie dopiero wczoraj wieczorem. - Odsunął ją od siebie na odległość wyciągniętych ramion, zlustrował

S R

ją uważnym spojrzeniem i zasypał gradem pytań: - Co ci jest? Jak się czujesz? Co z twoją utratą pamięci? Nie masz jakichś poważniejszych obrażeń?

Jedynie złamane serce, ale to dla mnie nie nowina, pomyślała z goryczą.

- Nic mi nie jest, naprawdę - odparła uspokajająco. - Chcę tylko jak najszybciej wrócić do domu.

- Na pewno wszystko w porządku? - dopytywał natarczywie Angus. - Proszę się nie niepokoić, Grace już w pełni wyzdrowiała - odezwał się Nick, wychodząc na werandę. Stary Szkot puścił córkę, ku której natychmiast rzucili się obaj bracia oraz Madison, a sam podszedł do Nicka. - Jestem ci dozgonnie wdzięczny, chłopcze - powiedział, wylewnie ściskając mu dłoń. - Grace miała szczęście w nieszczęściu, że akurat ktoś znajomy znalazł się w pobliżu, a w dodatku zechciał się nią zaopiekować.

141

Tymczasem Cal spostrzegł, iż jego siostra chyba wcale nie czuje się tak dobrze. Dyskretnie odciągnął ją na bok, korzystając z tego, że Ryan i Madison poszli wyjaśnić policjantom, że ich pomoc na szczęście nie będzie potrzebna. - Co ci jest? - spytał półgłosem. - Korzystając z mojej amnezji, ten drań przez cały czas udawał, że jesteśmy prawdziwym małżeństwem, z tym, że od jakiegoś czasu żyjemy w separacji - wysyczała przez zaciśnięte zęby. - Przez dwa tygodnie stawałam na głowie, by go odzyskać. - Zabiję skurczybyka! - Cal natychmiast ruszył w stronę domu, lecz Grace chwyciła go za rękaw.

S R

- Zostaw! Jeśli chcesz mi pomóc, to zabierz mnie stąd jak najprędzej. - Nie ma sprawy. Ryan - skinął na brata - wsadź ją do samochodu Angusa i sami też wskakujcie do swojego wozu. Zaraz wyjeżdżamy zakomenderował, po czym wbiegł po schodach na werandę. - Angus, jedźmy już. Grace jest bardzo zmęczona i chce wracać do domu. - Przecież dopiero co przyjechaliśmy - zaoponował energicznie MacFarland. - Tak nie można. Chciałem podziękować... - On z pewnością nie oczekuje, że ktoś mu podziękuje za to, co zrobił - powiedział dwuznacznie Cal, wyzywająco spoglądając na Nicka. - Masz rację. Nie należą mi się żadne podziękowania. Czułem, że jestem jej to winien - odparł spokojnie, choć aż się w nim zagotowało. Akurat teraz nie zasłużył sobie na potępienie. Jeśli ukrywał prawdę, to ze względu na dobro Grace. Nie mógł tego jednak wytłumaczyć jej rodzinie. A teraz przepraszam, mam coś do załatwienia.

142

Wrócił do domu i stanął przy oknie, dbając o to, by nikt z zewnątrz go nie dostrzegł. Grace zajmowała miejsce z tyłu samochodu, do którego wsiedli również Angus i Cal. Patrzył na oddalającą się miedzianą plamę jej włosów, coraz mniejszą i mniejszą. Potem samochód zniknął za zakrętem. - Dobra, a teraz chcę dokładnie wiedzieć, co jest grane - zażądał MacFarland, gdy wyjechali na główną drogę. - Zachowaliśmy się jak banda niewychowanych gburów, wynosząc się w ten sposób. - Mówiłem ci już, że Grace jest zmęczona - wtrącił Cal. - Co ty mi tu opowiadasz? - zdenerwował się Angus. Spojrzał do tyłu na przybraną córkę. - Wygląda raczej na wściekłą, bo zła to jeszcze mało powiedziane. Chcę wiedzieć, o co chodzi.

S R

- Naprawdę o nic... - zaczął znowu Cal, ale nie udało mu się dokończyć.

- Calebie Wright! - W głosie starego Szkota zabrzmiała ostrzegawcza nuta. - Niech twoja siostra mówi za siebie.

- Nick mnie oszukał - wyjaśniła Grace z ciężkim westchnieniem. Skorzystał z tego, że nie pamiętałam, że chcę się z nim rozwieść. - Że co???

- Pobraliśmy się przed dziesięcioma laty. Kiedy wróciłam do domu, żeby ci o tym powiedzieć, okazało się, że miałeś zawał. Angus potarł dłonią szczeciniastą brodę i spojrzał na Cala. - Zatrzymaj. - Mogę prowadzić i rozmawiać jednocześnie. - Zatrzymaj, powiedziałem! Chcę to wszystko usłyszeć na spokojnie - zażądał Angus, a gdy zjechali na pobocze, zwrócił się do Grace: Słucham.

143

Starając się zachować spokój i nie zdradzić targających nią emocji, opowiedziała całą historię od początku do końca. - Czyli nadal nie masz rozwodu - stwierdził Angus, gdy skończyła. - Nie. Jak ci mówiłam, nie miałam pojęcia, że właśnie to mnie tu przywiodło. Przez te dwa tygodnie moim celem było pogodzenie się z Nickiem. - Czy nadal chcesz się z nim pogodzić? - spytał ostrożnie jej ojciec. Gwałtownie potrząsnęła głową. - Po tym, jak mnie dwukrotnie oszukał? W dodatku ja go prawie nie znam, nie widziałam go przecież przez dziesięć lat! O, nie, nie ma mowy! Przyglądał jej się z namysłem.

S R

- Ale będziesz musiała się z nim znowu spotkać, skoro wystąpisz o rozwód - zauważył. - Czy jesteś na to gotowa?

Nie odpowiedziała od razu. Nie chciała go więcej widzieć, nigdy, przenigdy! Nie miała odwagi ponownie spojrzeć w oczy człowiekowi, który ją tak upokorzył. Trzymając ją przez cały czas w niewiedzy, pozwolił, by walczyła o niego, by go uwodziła i by się z nim kochała. - Być może nie musiałabym się z nim osobiście spotykać, gdyby twoi prawnicy zechcieli to jakoś załatwić - zasugerowała nieśmiało. - Załatwione - odparł natychmiast Angus, dając znak przybranemu synowi, że mogą ruszać. - Cal uważa, że powinnaś z kimś porozmawiać - powiedziała Madison, wchodząc do salonu. Musiała czuć, że Grace nie ma ochoty na towarzystwo kogokolwiek, gdyż przezornie zabrała ze sobą półtoraroczną Lucy, którą jej szwagierka uwielbiała i z którą zapewne zechce się trochę pobawić. Lucy była

144

córeczką Madison z jej poprzedniego związku. Obie zostały obdarzone przez naturę jasnymi włosami, intensywnie niebieskimi oczami i niemal anielską urodą. - Chętnie posłucham o waszej podróży poślubnej - odparła Grace, wyciągając ręce po maleństwo i sadzając je sobie na kolanach. Madison usiadła naprzeciwko i spojrzała na nią z troską. - Mamy poczucie winy wobec ciebie - zaczęła. - Niepotrzebnie. Sama jestem sobie winna. Celowo wyjechałam właśnie wtedy, gdy nikogo z was tu nie było, więc nie mogliście wiedzieć o wypadku. Prawda, Lucy? - spytała, huśtając małą na kolanie. - To nie tylko o to chodzi. Zobacz, przez tyle lat cierpiałaś, a nikt się

S R

nie zorientował, że potrzebujesz pomocy. Sama też się nikomu nie zwierzyłaś, więc widocznie nikt z rodziny nie był ci na tyle bliski, żebyś mogła mu zaufać.

- To nie tak. Milczałam, bo chodziło mi o to, żeby nie rozdrapywać ran. Chciałam uciec od bólu.

- Ale w końcu i tak ci się to nie udało - powiedziała cicho Madison. Grace zwiesiła głowę. - Nie. Zapadła cisza, którą dopiero po jakimś czasie przerwała żona Ryana. - Grace, ty wciąż go kochasz. - Tak. I zawsze będę go kochać, ale to niczego nie zmienia. - Naprawdę nie chcesz dać mu jeszcze jednej szansy? Kiedy jemu wcale na tym nie zależy, pomyślała ponuro. On już wybrał. Przecież tego ranka nie próbował jej zatrzymać. Wszedł do domu, zanim jeszcze zdążyła odjechać. W ogóle o nią nie walczył!

145

Oddała Lucy jej matce i wstała. - Widzisz, główny problem polega na tym, że on nigdy nie mówił mi prawdy. To nie znaczy, że kłamał w żywe oczy. On po prostu zawsze ukrywał przede mną całą masę rzeczy. Ani razu nie zechciał mi zaufać! wyznała z goryczą, po raz pierwszy przyznając otwarcie sama przed sobą, co ją tak naprawdę najbardziej bolało. - A dopóki mi w pełni nie zaufa i nie przestanie przede mną w kółko czegoś udawać, to nie ma dla nas żadnych szans. Prędzej chyba jednak świat się skończy, nim on zdobędzie się na to, by się przede mną otworzyć! - To powiedziawszy, obróciła się na pięcie i uciekła do swojego pokoju. Dość tego. Koniec z zastanawianiem się, co by było, gdyby, koniec z

S R

rozważaniem, że może jednak... Nie chce już więcej wysłuchiwać cudzych rad, choć niewątpliwie wypływały one z dobrego serca. Weźmie sprawy we własne ręce i załatwi to po swojemu. Jutro rano skontaktuje się z prawnikami Angusa, znanymi powszechnie z tego, że potrafią załatwić absolutnie wszystko i to w rekordowym tempie.

Dwa tygodnie później Stella weszła do salonu, gdzie Nick bez przekonania brzdąkał coś na pianinie.

- I co? Naprawdę zamierzasz dać jej rozwód? Ot, tak? - Strzeliła palcami. - A co mam zrobić? - Z rezygnacją pokazał dokument, który otrzymał tego ranka. - Sama popatrz. Jej prawnik nie zasypiał gruszek w popiele. Widać naprawdę jej na tym zależy. - A co ma dziewczyna zrobić, skoro najpierw ją ołgałeś, a potem nawet nie kiwnąłeś palcem, żeby ją tu zatrzymać? - To nie tak...

146

- Ja ci powiem, jak! - Stella wzięła się pod boki. - Otóż wolisz złamać jej serce, niż podjąć ryzyko! Tchórz! - Kiedy ja wcale nie złamałem jej serca - zaprotestował. - Nie, wcale - zakpiła. - Najpierw postępujesz jak najlepszy mąż pod słońcem, rozkochujesz ją w sobie, a potem oddajesz ją z powrotem tatusiowi, bo nie masz odwagi związać się z nią na stałe. Nie, na pewno wcale nie złamało jej to serca. Pewnie też wcale jej to nie obeszło, może już nawet o tym nie pamięta - ironizowała. - Nawet jeśli tak, to Grace ma wspaniałą rodzinę. Pomogą jej przejść przez najtrudniejszy okres. - Za to ty tak naprawdę nie masz nikogo - odparła; poważniejąc. -

S R

Miałeś tylko ją i przy niej byłeś szczęśliwy, ona przy tobie zresztą też, widziałam to. Ale ty nie dajesz wam żadnych szans. Czy aż tak bardzo boisz się swego nieżyjącego ojca?

- O czym ty mówisz? Nie możesz nic wiedzieć o moim ojcu. - Masz mnie za głupią, czy co? - zaperzyła się. - Ile razy twoja matka przyjeżdża z wizytą i zaczyna bez końca wspominać, Jack to, Jack tamto, natychmiast sztywniejesz i zamykasz się w sobie. Nie spotkałam go osobiście, ale czuję się tak, jakbym go doskonale znała. Wystarczy, że patrzę, jak reagujesz i co robisz. Nick, on, nawet po śmierci, wciąż ma nad tobą kontrolę i wciąż niszczy ci życie. Jeśli oddasz Grace bez walki, to dałeś mu się pokonać. - Chciałeś się ze mną widzieć. - Tak. Siadaj, Grace. - Angus wskazał fotel naprzeciw swojego biurka. - Miałem rano telefon od prawnika. Papiery rozwodowe wróciły z podpisem Nicka. Reszta to czyste formalności. Niedługo będziesz wolna.

147

Serce ścisnęło jej się boleśnie. Czyli to naprawdę koniec. Omal się nie rozpłakała na głos. Przez ostatnie dwa tygodnie miała wystarczająco dużo czasu do namysłu. Skontaktowała się z doktorem Ringerem i z Christine Warner, dzięki czemu uświadomiła sobie dwie niezwykle ważne rzeczy. Po pierwsze, dowiedziała się, że ukrywając przed nią prawdę, Nick postępował ściśle według zaleceń jej lekarza, który stanowczo zabronił ją stresować w jakikolwiek sposób. Po drugie, zdała sobie sprawę z tego, że nie ma szans na ułożenie sobie życia z kimś innym, nawet w odległej przyszłości, gdyż nigdy nie wyleczy się z uczucia do Nicka. Byli dla siebie stworzeni, więc wiązanie się z drugim mężczyzną nie miało najmniejszego

S R

sensu, gdyż i tak nie byłaby z nim szczęśliwa.

Teraz, gdy dowiedziała się, iż tak błyskawicznie odesłał podpisany wniosek rozwodowy, zrozumiała trzecią ważną rzecz. Nie będzie o nią walczył, gdyż nie ma nadziei, że miałby jakiekolwiek szanse. Nie wierzy, że ktokolwiek mógłby go kochać - nawet ona. Ironia losu powodowała, że Grace kochała go przez to jeszcze bardziej. Był równie samotny i nieszczęśliwy, jak ona, ale nie chciał dać sobie pomóc. - Świetnie - powiedziała drewnianym głosem i chciała się podnieść z fotela, by wyjść z gabinetu, lecz Angus powstrzymał ją gestem. - Nie tak szybko. Przemyślałem sobie to wszystko na spokojnie i doszedłem do wniosku... - Z całym szacunkiem, Angus - Grace weszła mu w słowo. - To naprawdę nie twoja sprawa.

148

- A czyja, jak nie moja? Marny ze mnie opiekun, skoro przez dziesięć lat nie zorientowałem się, że wyszłaś za mąż i że ten facet złamał ci serce. - To już przeszłość... - Nie, to znowu teraźniejszość - skorygował z naciskiem. - Ale powiem ci jedno. On cię uwielbia i umierał z rozpaczy, że go zostawiasz. Obserwowałem go uważnie, a wiesz, że ja potrafię przejrzeć człowieka na wylot. Widzę też, że ty również nie możesz przeboleć, że go straciłaś. Jasne więc, że szalejecie za sobą. Tym niemniej zadzwoniłaś do prawnika i podpisałaś wniosek o rozwód, jakby nigdy nic. - Bo nic się nie stało - powtórzyła z uporem.

S R

- Owszem, stało się. Spotkałaś swojego męża ponownie po dziesięciu latach, ale traf chciał, że nie miałaś do niego żadnych uprzedzeń, bo nic nie pamiętałaś. Widziałaś go więc zupełnie obiektywnie, widziałaś go takim, jaki jest naprawdę. Teraz twoja perspektywa została zmieniona przez bolesne wspomnienia. Ale przez te dwa tygodnie szło wam naprawdę nieźle. I wiesz, co myślę? - Wstał i podszedł do niej. - Myślę, że przyjechaliśmy po ciebie o kilka dni za wcześnie... - To, że się kochamy, nie rozwiązuje sprawy, raczej tylko ją utrudnia. - Grace potrząsnęła głową. - Czy nie rozumiesz, że nie ma dla nas żadnych szans, skoro on mnie w kółko okłamuje? - To nie tak, malutka. Wygląda na to, że on po prostu nie zdążył powiedzieć ci całej prawdy. - Ujął ją za rękę i uścisnął. - Grace, nie pozwól odejść komuś, kogo kochasz - powiedział z powagą. Tym razem nie udało jej się powstrzymać łez.

149

- Kiedy on mnie wcale nie chce - wyszeptała z trudem. - Podpisał dokumenty bez chwili zwłoki. Jak więc mam o niego walczyć, skoro on woli być sam?

S R 150

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Następnego ranka zdecydowała, że powinna wracać do swojego mieszkania w mieście. Po pierwsze, ciągłe okazywanie jej współczucia przez resztę rodziny dodatkowo pogłębiało jej depresję, a po drugie, widok jej nieodmiennie smutnej twarzy musiał z kolei przygnębiać ich. Nie miała co prawda najmniejszej ochoty przeprowadzać się z powrotem do pustego mieszkania, ale czuła, że czas się zbierać. Spakowała swoje rzeczy i wrzuciła walizkę do bagażnika nowego samochodu, a potem poszła na ostatni spacer po farmie. Obeszła dookoła

S R

budynki, a na koniec przystanęła przy ogrodzonej łące, gdzie biegały konie. Postawiła nogę na najniższej żerdzi, oparła się łokciami o najwyższą i zapatrzyła smętnie przed siebie. Miała przed sobą niebieskie niebo, zieloną trawę i... beznadziejnie szarą przyszłość. - Cześć.

Zamarła w bezruchu. Nonsens, musiała się przesłyszeć. W kółko o nim myślała, nic więc dziwnego, że w końcu zaczęła mieć omamy słuchowe. To brzmiało jak jego głos, ale to przecież niemożliwe, by Nick stał za jej plecami. - Powiedziałem: cześć. Odwróciła się powoli, walcząc z przemożnym pragnieniem rzucenia mu się w ramiona bez sekundy zwłoki, bez jednego choćby pytania. Ale nie, tym razem zachowa daleko idącą ostrożność. Nie pozwoli mu się znowu zranić. - Czego chcesz? - spytała twardo. Odchrząknął.

151

- Chciałbym ci coś dać. To znaczy, masz dwie rzeczy do wyboru. To jest jedna. - Pokazał wniosek rozwodowy, na którym widniały podpisy ich obojga. - Chwileczkę... - Zaskoczona, przyjrzała się temu dokładniej. - To nie kopia! Ale jakim cudem...? Przecież oryginał znajduje się w gabinecie mojego prawnika! - Znajdował się - poprawił Nick. - Ale mam znajomego, który ma przyjaciela i ten przyjaciel zdobył to dla mnie, a ja nie pytałem, w jaki sposób. Popatrzyła na niego ze zgrozą. - Innymi słowy, wynająłeś kogoś, żeby włamał się do...

S R

- Już ci mówiłem, że nic na ten temat nie wiem. Musiałem mieć ten papier, żeby móc ci go wręczyć osobiście, żebyś miała możliwość wyboru. A oto druga rzecz. - Sięgnął po coś do kieszeni dżinsów. Gdy rozprostował dłoń, leżała na niej skromna złota obrączka, dokładnie taka sama, jaką włożył jej na palec przed dziesięcioma laty.

Grace spojrzała na niego ze zdumieniem.

- Wybór należy do ciebie - powtórzył. - Jeśli naprawdę chcesz rozwodu, to dam ci rozwód. Ale wolałbym dać ci obrączkę. Oczywiście, jeżeli zdecydujesz się dać mi jeszcze jedną szansę. Tym razem to ona się zlękła. Nie czuła się na siłach, by podjąć takie ryzyko. Jeżeli Nick nadal nie rozumiał, że związek między dwojgiem ludzi musi się opierać na bezwzględnym zaufaniu, że nie można niczego ukrywać przed tą drugą osobą, to nieuchronnie znowu sprawi jej ból. Cała jego miłość nic nie pomoże, dopóki Nick nie uwierzy, że może bezpiecznie otworzyć przed Grace swoje serce.

152

- Nie wiem, co wybrać. - Nie rób mi tego - poprosił błagalnym tonem. - Nie odtrącaj mnie. Nie zostawiaj mnie samego. Wiem, że na to nie zasługuję, ale spróbujmy jeszcze raz. Jesteś jedyną osobą, która kiedykolwiek szczerze ze mną rozmawiała i otwarcie okazywała mi uczucia. Wybacz, że nie odpowiedziałem ci taką samą szczerością, ale jak miałem się jej nauczyć? Od małego wiedziałem, że jak powiesz komuś prawdę o sobie, to on wykorzysta to przeciw tobie. Ale teraz widzę, że jak nie zmienię sposobu myślenia, to stracę cię bezpowrotnie. Dlatego zostań ze mną i naucz mnie. Proszę. Wciąż nie wiedziała, co począć. I nagle przypomniało jej się, jak

S R

spędzał z nią całe dni w szpitalu i jak grał z nią w karty, by ją czymś zająć. Jak siedzieli razem przy kominku. Jak przyniósł jej śniadanie do łóżka. Jak gotowała dla nich. Jak widziała smutek w jego oczach za każdym razem, gdy chciała, by ją pocałował.

Popatrzyła na trzymane przez niego przedmioty, a potem podniosła wzrok na jego twarz. W jego oczach widniało błaganie... i szczerość. Stało się. Tym razem otworzył się przed nią.

- Wezmę obrączkę, ale pod jednym warunkiem - oznajmiła, po czym na wszelki wypadek chwyciła ją, by Nick nie zdążył zmienić zdania. - Jakim? - Ugotujemy sos do spaghetti - oznajmiła, po czym spokojnie ruszyła w stronę domu, jakby nigdy nic i jakby wyrywanie mężczyźnie obrączki z ręki było najzwyklejszą rzeczą w świecie. Nick przez moment nie wiedział, co począć, a potem pobiegł za nią. - Sos do spaghetti? - powtórzył w oszołomieniu.

153

- Aha. Znalazłam świetny przepis. Tym razem będziemy musieli dodać siekaną wieprzowinę. - Żartujesz sobie ze mnie. - Skądże. Naprawdę tak jest w przepisie. Zdesperowany, chwycił ją za rękę i obrócił twarzą do siebie. - Grace, zlituj się i przestań się nade mną znęcać! Co to za warunek? Wspięła się na palce i pocałowała go leciutko. - Nie ma żadnego innego warunku. Kocham cię, reszta jest bez znaczenia. I nie chcę więcej wracać do przeszłości, nie ma sensu tego rozpamiętywać i się zadręczać. Lepiej pomyślmy o przyszłości i o zwykłych codziennych czynnościach, którym będziemy się oddawać.

S R

- Bo uspokajają? Uśmiechnęła się.

- Nie. Bo sprawiają radość, ponieważ dają możliwość zrobienia czegoś dla drugiej osoby i w ten sposób okazania miłości. Pochylił się, by ją pocałować, a Grace zrozumiała wtedy, że przeszłość została ostatecznie zamknięta. Mieli w perspektywie zupełnie nowe życie - spokojne i zwyczajne. I codzienne obowiązki. I dzidziusia. Może nawet parkę.

154