Nowak Ewa - Tom 3 - Krzywe 10

EwaNowak Krzywe dziesięd:

EGMONT.

Copyright by Egmont Polska Sp. z o. o., Warszawa 2003 Rysunek w tekście, na stronie 120: Idą Joanna NowakProjekt okładki i stron tytułowych: Dorota NowackaRedakcja: Anna GawlioskaKorekta: Agnieszka Trzeszkowska Wydaniepierwsze, Warszawa 2003Egmont Polska Sp. z o. o.^ul. Dzielna 60, 01-029 Warszawawww. egmont. pl/ksiazki Opracowanie typograficzne, skład i łamanie: Grażyna Janecka ISBN 83-237-2016-9Druk: Zakład Graficzny COLONEL, Kraków

Wszystkim Kwiatkom -z podziękowaniami za cudowne pobyty w Krzywem

Rozdział 1 Michał podciągnął się na rękach i zajrzał przez okno. Spod kolorowej powłoczki w fantazyjnie zaplecione słonie i żyrafy wystawałaniezbyt czysta, ale za to bardzo ładnie wysklepiona damska pięta. Zeskoczył na ziemię i uśmiechnął się doswoich myśli. Przed betonowym gankiem z czterema stopniami zrzuciłogromny, jaskrawoczerwony plecak ze stelażem. Nie zamierzałwalid w zamknięte nagłucho drzwi. "Tak, ja zawsze jestem niew porę. Pięta- mruknął sam do siebie. - A myślałem, że czekająna mnie ze śniadaniem". Zdziwił się tylko, że Kandra nie obszczekała go na powitanie. Obszedł dom i od strony porośniętego gęstą koniczyną podwórka patrzył w pootwierane na oścież oknaz pomalowanymina nietypowy ciemnobrązowy kolor framugami. Popychane porannym wiatrem raz po raz leciutko stukały, wypuszczającnazewnątrz nietylko dramatycznie powiewające firanki, ale też różnetony i odmiany chrapao i posapywao. Nie było żadnych wątpliwości -wszyscyjeszcze spali. Przedarł się przez miniogródek i zajrzał do dużego stołowegopokoju z kominkiem i rogami jelonka nad drzwiami. Tuż podoknem stała ława, na której piętrzyły się kubki z fusami po wieczornejherbacie,gazety, niemal do kooca wypalone świece, kolorowepisma,które widział już nieraz, i spory półmisek z kikutem pszennego precla na środku. Tużkoło talerza zauważyłgłowę psa. Kandra wydała krótki, stłumiony pisk na widok starego znajomego, alenawet nie drgnęła. Była zajęta pilnowaniem resztkipieczywa.

- Chodź, sunia, pobiegasz sobie. Pies jednak tylko łypnął na Michała i nadal siedział ze wzrokiem wbitym w talerz. - Pilnujeszprecla! - domyślił się Michał iostrożnie, żeby niepodeptad roślin, wydostał się na podwórko. Wpakował plecakw sporykrzak bzu koło ganku, bo wydawało mu się, że tam będzie w miarę sucho. Spojrzał na zegarek -ósma czternaście. Poszedł przejśd siępo okolicy. Pogłaskał olbrzymi jesion po drugiej stronie drogi i odrazuskierował się nad jezioro. Jeszcze zanim zobaczył, jakwyglądabrzeg i czy dojście jest w porządku, postanowił przywitad sięz wodą i chociaż zamoczyd nogi. Siąpiłoco prawda obrzydliwie,ale przecieżto jeszcze nie powód, żeby nie pobrodzidw wodzie; szczególnie gdy człowiek od siedemnastu lat uwięziony jestw blokach i prawdziwą wodę widuje jedynie podczas wakacji. Poprawej stronie, gdziebyła piękna, piaszczysta plaża, jakieś dzieciaki spychały łódkę na wodę, wymachującdługimi wędkami. Prawie naśrodku zdesperowanypływak zamaszyście przecinał jezioro. Nawetz tej odległości Michał mógłocenid, że to wytrawnypływak, bo pruł jak motorówka. "Zarazi jato zrobię" - pomyślałi wyraźnie przyśpieszył kroku. Na pomoście spało dziecko. Było w takim wieku, kiedy trudnostwierdzid, jakiej jest płci. Zwinięte w kłębek, z lekko rozdziawioną buzią i zielonkawym gilempod nosem, raz po raznaciągałona siebie całkiem już mokrą ortalionową kurtkę. Michał parsknął śmiechem i pokręcił głową. "Gdyby to widziała mojamama". Przypomniał sobie,że jego chodzącajuż do drugiej klasy siostra nadaljest odprowadzana do koleżanki (któramieszkadwa mieszkania od nich), mama pakuje jej tornister, zrywa się na każde zawołanie i

każdziusieoki, najgłupszy kaprys Emilki. I oczywiście jest głucha na protesty jego i ojca. Nie ma nawetmowy,żeby siostra była gdzieśsama przez dziesięd minut. A tu, nad siekaną kapuśniaczkiem, nie wiadomo jak głęboką wodą, śpi jakiśmaluch i nawet uśmiecha się przez sen. Michał rozejrzałsię dookoła. Nigdzie żywego ducha. Może ten pływak. a nie,już zawrócił i skierował się ztą samą prędkością winne rejony "Budzę dziecko i niech zeznaje,co tu robi. Potemrobię wściekłą awanturę jego starym" -postanowił,po czym cichutko usiadłkoło malucha. "To chyba jednak dziewczynka, bo ma takieniemożliwie długie rzęsy" - zdjął kurtkęi szczelnie nakryłmalca. O dziewiątej piętnaście dzieciak rozdzierająco ziewnął i zaszeleścił dwiemawarstwami ortalionu. Przetarł oczy, usiadł i zobaczył koło siebie wyjątkowo długiego, chrapiącego człowieka, któremu kawałek uschniętegoliścia trzcinywodnej przykleił się domokrego policzka. Dźgnął śpiącegokilka razy palcem wskazującym w szyję. - Mamo, jeszcze piędsekund - wymamrotał śpiącymężczyznai przekręcił się na drugi bok. Niestety, na ten manewr pomost byłzdecydowanie za wąskii długi panwpadł do płytkiej, ciepłej jakzupa wody jeziora Krzywe,zmuszając do ucieczki w trzciny całą ławicę okoni. Rodzice Witkaod zawsze kochali Mazury, a od wypadku ojca przyjeżdżali tuco roku. Nie ciągnęły ich żadne inne miejsca. Niewidzieli problemu wkomarach ani pokrzywach - tubyli u siebie. Zaczęli rozglądad sięza czymś, gdzie mogliby stale przyjeżdżad. I znaleźli. Siedem kilometrów od Mrągowa,w miejscowościKrzywe, kupili siedlisko.

Było wprawdzie zaniedbane, alecóż piękniej.

szego, niż je wyremontowad. Od początku zabierali tu rodzinę,przyjaciół i oczywiście znajomych syna. W tym roku także Witekzaprosił swoich kolegówz klasy. Co prawda Dominikę pierwszyrazzobaczył dopierow Krzywem,ale rodzicom to nie przeszkadzało. Poprostu Ala, którą znali jeszcze z przedszkola, zabrałaswoją najbliższą koleżankę. W sumie miałobyd ich czworo z klasyWitka, Dominika i jeszcze Milena, córka znajomych ciotki Witka. Ale ta ostatnia miała przyjechad dopiero pod koniec lipca. Zasady były proste. Cały czas będzie ktośdorosły. Pozatymkażdy robi, co chce. Zero przymusu. Dominika Różycka nie była przebojowa. Dlatego, odkąd tylkoprzyjęła zaproszenieWitka, którego na oczy nie widziała, dzieow dzieo myślała, jak się wymówid i lipiec przesiedzied w domu. Na dzieo przed wyjazdem siostry w podróż po Europie Dominika chciała już ostateczniezrezygnowad. Dowiedziała się bowiem, że Ala, jej przyjaciółka ijedyna osoba, którą wKrzywemmiała znad, nie możezostad do kooca lipca, boszykuje jej sięjeszcze wyjazd za granicę. Dominika zamartwiała się tym cały dzieo. W koocu wieczorem zwierzyła się siostrze (o trzy lata starszej odniej studentce germanistyki),ale na Magdzienie zrobiło to najmniejszego wrażenia. -Przecież i tak już ich poznaszdo czasu wyjazdu Alki. Czasemludzie wyjeżdżają z grupą,w której nie znają nikogo. Czego ty niby tak bardzo się boisz, że Ala musi byd twoją tarczą? - Magda nieznalazła najmniejszego zrozumienia dla oporów siostry Nawet namoment nie oderwała wzrokuod stosu przewodników,w którychsamoprzylepnymi karteczkami zaznaczyła co ważniejsze strony.

10 "To będzie właśnie wtym wyjeździe najwspanialsze: nie znadnikogo"- powtarzała sobie za radą siostry. "Poza Alą, rzecz jasna. Tylko że to, co jest najwspanialsze dla mojej siostryniekonieczniemusi byd dobre dla mnie". Z niepokojem zastanawiała się, czyw ogóle udźwignie to, co dla Magdy byłoby ozdobą wakacji. Trudno. Już postanowiła. Jedzie! A z Alką przecież nie zginie. Potemsięzobaczy. Zapakowała swój zeszyt z przepisamina błyskawiczne ciasta,zwinęła przedłużacz i wsadziła go do wielkiego pudłaz prodiżem. Wzięła kilka ukochanych książek, wszystkie swojeozdoby z koralików, ulubioną pościel (bonieznosiła spad bezpośrednio pod śpiworem), a na samo dnotorby podróżnej wrzuciła drewnianego słonia i ukochaną gumową żyrafę - pierwszy egzemplarz w jej afrykaoskiej kolekcji. Po przyjeździe do Krzywego natychmiast zapomniała o swoichdomowych rozterkach. Bardzo szybkosięzadomowiła. Najwspanialsze oczywiście było to, żeosobiście poznała Hadriana Chabrosa. A co ważniejsze - Hadrianpoznał ją. Pani Elżbieta siedziała na drewnianym leżaku i głaskałaogromny,czarny łeb swojego psa- teriera rosyjskiego. Kandra siedziałau nóg swojej pani wyprostowana jak struna i tylko cojakiś czaswyciągała długi, szorstki jęzor, usiłując w podziękowaniu polizad opalone ręce swojejwłaścicielki. Jednocześnie, całkiemprzy okazji,sprawdzała, czy nie ukrywasię w nich coś do zjedzenia. Wiał silny wiatr. Kolorowe ręczniki i bielizna taoczyły, wiszącna sznurze. Pani Elżbieta oparła głowę o oparcie leżaka i cofnęłasię w czasieo trzydzieści dwa lata.

Szłado pierwszej klasy. Miałana sobie plisowaną, granatową spódniczkę, wywijaławorkiem.

z kapciami, a za rękę trzymała swojego sąsiada z piętra - Janka. Miało minądsiedem lat, kiedy Janek pierwszy raz ją pocałował (naszkolnym boisku, po zakooczeniu roku, zupełnie nie zwracającuwagi na trądzik na jej czole). Potem następnychsiedem, kiedytrzymając razem wielki nóż ze stali nierdzewnej, kroili swój weselny tort z polewą pistacjową i usiłowali udawad,że nie słyszą sprośnych komentarzy wujka Madka z Przemyśla. Potem, kiedy powiedziała Jankowi, że urodzi się Witek, bo wiedziała, że to musi bydchłopczyk. Jak Janek się wtedy ucieszył. I kiedy postanowił zapuścid włosyi zapytał,co ona na to. Ipo wypadku. byli sobiebliżsi niż kiedykolwiek. Był takim dobrymmężem. naprawdę byłjej podporą. Tak, to dobre słowo. Był. A teraz, po osiemnastu latach małżeostwa, trzeba było znaleźd siły, żeby się rozwieśd. Rozwód. Obrzydliwe słowo. "Nie będę teraz o tym myślała"- postanowiła. Nachyliła sięipodniosła stojący na trawie talerzz gruszkami. Wzięła maleokinóż i zaczęła je obierad. Zapachgruszek przypomniał jej inny pocałunek, z innym mężczyzną. "Gdybym wtedywiedziała, odeszłabymz tamtym" -nóż ześlizgnął się i pozostawiłnacięcie na kciuku lewej dłoni. "Gdybymwiedziała to co dziś. Gdybym. Ech.

Dobrze, że nie wiedziałam". Zgarnęła obierki i ogryzki do miski,wzięła garśddo lewej ręki ipodsunęła Kandrze. - Delikatnie, delikatnie, sunia - pozwoliłapsu wylizad dłoo. -Chodź do domu. Jak dobrze, że nie wiemy, co będzie dalej. To byprzecież wszystko popsuło. Usłyszała znajome głosydzieciaków odKromków i skrzypnięcie bramy. Zgarnęłakoc, talerz, złożyła leżak i weszła do domu. Trzeba dla dzieci usmażyd ryby i ugotowad kapuśniak, bo Pasemkowa dała im aż dwie główki słodkiej kapusty z własnych zagonów. Potemjeszcze wszyscy mieli zajrzed do tego gospodarstwa, 12 gdzie hodowano strusie. "Strusie w Krzywem" - Elżbieta cichutko parsknęła śmiechem, nie pozwalając, abyzły nastrój wszedł razemz nią do domu.

Tomasz Lipiec, listonosz z Mrągowa, stałprzed dużym lustremistudiował swoje odbicie. Wcalesię nim nie delektował. Wręczprzeciwnie. Bardzo się sobie nie podobał. Poskręcanew ciasnespiralki jasnorude włosy Atwarz od ucha do ucha i od włosów dobrody gęsto pokryta podwójnąwarstwą piegów. Na dodatek skóra tak jasna, że niemal przeźroczysta. Nie znosiłswojego wyglądu. - Niech to wszystko szlag trafi! - ze złością wbił się w granatowy, służbowy mundur. Był wściekły

Kiedy z ciężką torbą wsiadał na swój motor, nadal był wściekły. Ale czuł się wpełni usprawiedliwionyDorosły, poważny mężczyzna, który dostał swoją pierwszą w życiu pracę, nie może byd rudy i piegowaty jak dzieciak. A on był i to, jaksądził, usprawiedliwiało jego nieustanną wściekłośd. Wyjechałz Mrągowa i przyzajeździe w dolinie skręcił w prawo. Kierował się do Krzywego. Odkąd przyjechali tam letnicy bez przerwy ktoś do nichpisał. I tostrasznie ciężkie listy O toteż był wściekły.

Rozdział 2 Łąkę porastały głównie jakieś rozczochrane trawy i koniczyna. Prawie dokładnie przez jej środek przebiegała jasna, równiutka dróżkaz białego piasku. Wystarczyło przejśd kilka kroków,żeby zobaczydpowyrywane i niedbale rzucone łebki koniczynek. Jeszcze świeże,nie zdążyły się zmarszczyd i zwiędnąd na słoocu. Potem przez kilkanaście metrównie było najasnym piasku żadnych śladów. Już bardzo blisko jeziora Michał zobaczył na ścieżce szczątki konika polnego. Ktoś (Michał wiedział jużkto) narysował wokół nich patykiemniezgrabne kółko. Dlatego z daleka rzucały się w oczy Westchnął. Na pomoście - w miejscu, gdzie pierwszy raz zobaczył śpiącego malca - stało plastikowe, żółte wiaderko wypełnione błotemi kawałkami roślin. - Czołem, szefie! - zagadnął przyjaźnie dzieciaka grzebiącegopatykiemw przybrzeżnym mule. - ... łem - chłopiec ani na chwilę nieprzestawał ssad rękawakurtki z wyhaftowanymna kieszeni napisem: "Napłoszek R". - Łapiesz ze mną? - A co łapiesz? -Wszystko. Istotnie, na brzegu leżało kilka opuszczonych już przez rakipancerzy i spora kupka, niestety jeszcze żywych, szczeżui i skójek. Piotruś próbował, na szczęście bezskutecznie, złapad kilkamałych rybek, które śmigały w tę i z powrotem podpomostem. W koocu,zapominając chyba o obecności Michała,przemówił dosporegopatyka: 14 - Za to, co zrobiłeś, zostaniesz tu na zawsze.

Ty przebrzydłydzieciaku! - zaczął łomotad patykiem o pomost. - Co on zrobił? -Byłbardzo niegrzeczny i dlatego Boziazabrała mu rodziców. Za to, za to, za to! -kijek przeszedł już niejedno, bo widad byłona nim liczne obrażenia. - To ten kij nie ma rodziców? Niema. Tacy niegrzeczni jak on nigdy niemają rodziców. E, mają nawet bardziej niegrzeczni. Grzeczne dzieci mają rodziców, a niegrzeczne - fiu, do domu dziecka. Tam ich miejsce. -Ja też czasem jestemniegrzeczny,wiesz? A mam rodziców. - A jak bardzo jesteś niegrzeczny? -No, bardzo. - Pokaż mi. Jak stąd dotąd jest niegrzecznośd, to na iletyjesteś niegrzeczny? Michał przez chwilę zastanawiał się, co złego zrobił. Od razuprzypomniało mu się kilka własnych wyczynów i poczuł znajome ciepło napoliczkach. Nie był święty, to pewne. Teraz zastanawiał się, jaka odpowiedź będzie dla Piotrka najlepsza. W koocu pokazał. - No, niestety, ażna tyle - przyłożył rękę dodeski, pokazując,jak dużo ma na sumieniu. -A widzisz!

-Piotrek był trudnym rozmówcą. - To dlategojeszcze masz rodziców. Aja jestem niegrzeczny aż na tyle! -pokazał kres wyznaczonejprzez siebie odległości na deskach pomostu. - Niemożliwe. Taki mały Piotrek nie może bydaż tak niegrzeczny! - Może! 15.

- Nie może! -Może! Zapytaj mojej pani. Ona ci powie,kto jest najbardziejniegrzeczny na świecie. - Kto niby? -Napłoszek jest najgorszy - Piotrek spuścił wzrok i zaczął stukad koocem sandałka w pomost. Poprawił (przez cały czas żuty na wysokości ramienia) rękaw granatowej, szeleszczącejkurteczki). Właśnie wtedy napomoście usiadła mieniąca się magicznymi kolorami ważka. Zatrzymała skrzydła i czujnie rozejrzałasię dookoła. Dobrze, żemiała refleks, bo jak nic zginęłaby marnie pod dziecięcym sandałkiem numer 28. Michał zzaskoczeniem spojrzał naPiotrka. - Słuchaj, jadłeś śniadanie? Chodź do nas do domu, zrobimysobie coś smacznego. - Do domu. niechcę. Ja nigdy niejem. Obaj zamilkli i tylko Piotrek przezdłuższą chwilę z całejsiły łomotał kubełkiemo deski. - Piotruś, a coty takiego złego robisz? Dziecko nie zareagowało. -Hę? - Nie mogę powiedzied, bowtedy umrę. -E, od mówienia to siętak łatwo nie umiera. -Jaumrę. Widziałem takąfajną trumnę, żekawałek się otwiera.

I tam leży ktoś ubrany w swoje najlepsze ubrania. Masz jużswoje najlepsze ubrania? - Do trumny? Nie, nie mam - Michał wytarł sobie kilkakropelpotu nad szerokimi brwiami. - Musisz mied. Rozmowa znów utknęła. - Kąpiemy się? - zaproponowało dziecko. 16 Michał rozejrzałsię po jeziorze. Dzieci od Kromków właśniewyciągałykolejną rybę, ale nikt nie pływał. Trzciny wyginane wiatrem szumiały głośno,wiatr szeleściłkurtkami chłopców, a naniebie nie było ani śladu błękitu. - Strasznie zimno. Przeziębimy się. - To dobrze. Lubię byd chory Dostaje się wtedydużo pid. - A jak złapieszzapalenie płuc? -Tood tego można mied zapalenie płuca? - dzieciak zaczął sięenergicznie rozbierad. -Ja miałemjuż zapalone. Byłem w takimszpitalu. Tam było cudownie. - Cudownie? -Tak. Co ty?

Nigdy nie byłeś w szpitalu? - PiotrekspojrzałnaMichała z wyższością. -To dobre miejsce. Tamnikt, ani razu,przysięgamna wszystko, nie powiedział do mnie Napłoszek,tylko wszyscy Piotruś i Piotruś. Szkoda, że mnie wyleczyli. - Zaraz. - I wiesz, tam jedna duża pani mi. Dziecko przerwało nagle,jakbybało się, żeutraci najdroższątajemnicę. Michał podszedł do niego i położył rękę na małym, chudymramionku. -Tak? - Ona mi, wiesz. ona mi zrobiła coś najwspanialszegona świecie - Michał cały czas trzymał rękę na ramieniu dziecka. - Ona mnie wzięła do swojego łóżka. Była taka miękkaiduża. - Co ona ci zrobiła? - ukucnął obok malca i popatrzył mu prosto w oczy. -Powiedz mi, Piotrusiu, co ona ci zrobiła? Chłopiec nabrał powietrza iłzy zakręciły mu się w dużych,smutnychoczach. 17.

- Ona mi, tylko mi, tylko dla mnie. ona mi. zaśpiewała. I tokilka razy- wyznał irozpłakał się na całego, rozmazując po twarzy dziecięce gile. Dominika wstała jakaś niewyraźna. Podciągnęła górę od pidżamyi pomasowała sobie brzuch. Zajrzała naparapet. W słoikustałyfioletowe dzwonki. Mało się nie rozpłakała z radości. Brzuch jednak nadal ją bolał. "No, dziś to ja sobie zjedzeniem dam spokój". Głowa też jąbolała. "Co za dzieo! Akuratkiedy wyszło słooce. Słooce! Co zazłośliwośd losu! Nie, nie ma mowy, nie pozwolę sobiezepsud tego dnia. Zrobię coś przyjemnego. Na przykład. Naprzykład. ".Przypomniała sobie widziany w garażu biało-niebieski plastikowykajak. "Nareszcie popływamkajakiem. Może nawetz Hadrianem. Gdyby to inteligentnie rozegrad.

Inteligentnie. Hm.. ". Zamknęła się w łazience. Strategię obmyśla się na osobności. Przy śniadaniu przystąpiła do akcji. - Corobimy? - odczekała chwilę, aż każdywypowie się w tejsprawie. Nie miała zamiaru od razu kierowad ich uwagi na zarośnięty pajęczynami kajak. Z entuzjazmem wysłuchała planów wyjazdu do Mrągowa (Ala z Witkiem), wyprawy na jeżyny (Michałz Kandrą). Co prawda niedocierało do niej,gdzie konkretnie ktosię uda, ale jedno zauważyła: Hadrian nie miał żadnych planów. Wtedy Dominika wytoczyła swoje najcięższe działo. - A może byśmypo. Jateż jeszcze nie wiem,co by tu porobid. Taki fajny dzieo. Możezrobiępranie. A może. Wiesz, Hadrian, może popływamy kajakiem? To może byd jedyna okazja tegolata - zachichotała sztuczniei poczuła,że robi sięczerwona. Czym prędzejzrzuciła na podłogę widelec i wsadziłagłowę podstół, żeby się ukryd. Michał zakrztusił się kanapką, zasłoniłusta ręką i wybiegł dołazienki. Kandra oczywiście zanim, a raczej za resztkami kanapki,które trzymał w lewej dłoni. - Ten kajak jest bezpieczny? - zapytałaDominika.

-Jasne. Jest w garażu, na samym wierzchu - odparł Witek. - Alejak my to zaniesiemy? Pewnie jest diablo ciężki - zainteresowałsię Hadrian. - Nie bądź taka Delikatnica Zmartwiona, spokojnie dacie radę-zauważyłWitek i bez ceregieli strzelił Hadrianowi gumką wystających ponad spodnie, szlachetnie szarych, bawełnianych slipków z napisem "Turbo diesel". Michał z zaczerwienionymi po zakrztuszeniu oczamiwszedłna koocówkę żywiołowego planu Dominiki. Ona za wszelką cenę chciałapopływad tym kajakiem, nawet przechodzieo by tozrozumiał. Dominika w tempie ekspresowym wyszorowała zęby, trzy razy zmieniła bluzeczkę, cztery razy fryzurę, po czym zdjęła z siebie wszystko i założyła kostium kąpielowy, białe króciutkiespodenki z wyhaftowaną palmą i niebieską bluzkę z największymdekoltem, jakim dysponowała. Pognaładowysprzątanej jużprzez mamę Witka kuchni i zrobiła kilka urozmaiconych i efektownych kanapek, które misternie zapakowała wfolię. Zajrzałado chłopców, żeby sprawdzid, czy Hadrianjest już gotowy Leżałna łóżku i czytał. - Idziemy? - "Jakie on ma genialnie umięśnione nogi! ".Popatrzyłaz uznaniem nadługie, chude i owłosione kooczyny Hadriana. Usiłowała zapanowad nad sobą i nie gapid się na napis. - Może za chwilę, jeszcze trawię śniadanie. 19.

- Trawisz? Z tego, co pamiętam ze szkoły, to to ci zajmie z osiemgodzin. Masz zamiar pływad przy księżycu? - uśmiechnęła się,żebyukryd skrajną irytację. Miała szczerąochotę palnąd go w ucho albodad klapa i wrzasnąd: "Marsz pływad ze mną na kajaku! ". - Nie,ale może. pewnie ciężki ten kajak. - No, sama to ja na pewno go nadjezioro nie dotacham. -Dobrze już, dobrze. Zaraz ci pomogę. Ładnie wyglądasz. Powinnaś chodzid w niebieskim, to superkolor dla blondynek. Dominika o mało sięnie przewróciła. Szczerze mówiąc, mogłaby nawet sama zanieśd ten kajak, byle słyszed takie słowa. Garaż przywitał ich zapachem kurzu i wilgoci. Dominika szybkooczyściła go z pajęczyn i nawet zapomniała, że brzuch całyczasdaje osobie znad. Kajak byłciężki jak. kajak niesionydo jeziora. Obojenieziemsko się spocilii zadyszanispuściligo na wodę. - Dlaczego dźwigasz takie ciężary? - to oczywiście był Michałw wielkim słomkowym kapeluszu i w krwiścieczerwonej bluziei z reklamówką wypchaną czymś po brzegi. Ten człowiek miałnadludzki dar pojawiania siędokładnie tam,gdzie nikt go nieoczekiwał. - Wcale nie jest taki ciężki - wysapała czerwona i spocona Dominika.

-Wcale! - z przekąsem mruknął Michał i patrzącna zdyszanego Hadriana, bez cieniazłośliwości zapytał: - Hadi, czego właściwiedotyczy ten napis? -i nie czekając na odpowiedź, dodał: -Płyocie ostrożnie i uważajcie na wiry Aha, Witek mówił, że tamzatrzcinami jest już naprawdę głęboko. - Wcaletam nie płyniemy. Nie martwsię. Niemogę się jużdoczekad, kiedy na środku jeziora zamoczę ręce w wodzie. Uwielbiam to. - rozmarzyła się Dominika. -Wzięłam kanapki. 20 Może gdzieś się rozłożymy? - pytającym spojrzeniem zahaczyłaHadriana. - E, to maszzamiar pływad do obiadu? "Do kooca świata! " -chciała krzyknąd, ale na szczęście niezdążyła. -Ha-di! Ha-di! - Ala stała jakieś sto metrów od nich i machając rękami,darłasię ile sił w płucach. -Twoja mamadzwoni! Chodź natychmiast! - To wiesz, ja muszę wracad. Zresztą może sami popływacie. Ja mam dośd wysiłku na dziś. Sorry, takwyszło.

- To nie płyniemy? - Dominika pomyślała,że jej się w życiunicnie udaje. Nic. - Płyocie, płyocie. Ja.. ja.. ja sobie dziś poczytam - i potruchtał w kierunku domu. Dominika dłuższą chwilępatrzyła za nim, a kiedy się odwróciła, Michałmiałjuż zdjęte buty, trzymałwiosło na sztorc i był bardzo zadowolony. - Wskakuj - wyciągnął rękę w jej kierunku. Dominika zrzuciła sandałki, wgramoliła się na przednie miejsce. Wolałaby już płynąd sama. "Cały dzieo zmarnowany. Że teżmnie podkusiło. Ten człowiek w ogóle nie ma poczucia humoru. Co za mruk. Będziemy takpłynąd imilczed. Milczed i płynąd. Alateż jest dobra! Mogła zaczekad z tym telefonem. MatkaHadrianadzwoni dwieście razy dziennie. Alka. Już ja jej powiem do słu. ". - Toco? Moczysz ręce, bo jesteśmy naśrodku?

Brzuch bolał ją już nie nażarty. "Postanowiłam,że nie zmarnuję tego dnia i nie zmarnuję". -Jasne - Dominikabardzo ostrożnie uklękła w kajaku. Pochyliłasię do przodui ręce zanurzyła wwodzie, a głowę w marzeniach. To 21.

boskie uczucie. Czujesz, jakby cały świat przepływał ci między palcami. Dominikazamknęła oczy. Myśli same popłynęły do Hadriana. Przez prawie pół godzinypłynęli znów w całkowitej ciszy. Dopodświadomości Dominiki docierało, że Michał jakoś dziwnieposapuje. Nagle kajak gwałtownie skręcił. - Co robisz? -Przepraszam cię bardzo, ale źle się czuję. Niedobrze mi. Musimy wracad. ; -Jasne. Wiedziałam, że na ciebie można liczyd. Nie możeszwytrzymad jeszcze pół godziny? Dopłyomy do tego pomostu chociaż na sekundę i zobaczmy, co tam jest. - Chcesz wysiadad z kajaka? Spacerowad? Tak. Co w tym dziwnego? - To wykluczone. Zaraz będę. zarazmnie. zaraz zwymiotuję. Musimynatychmiast wracad.

- Michał miał wzrok wbity we własnekolana inawet na momentnie podniósł oczu. "No, pięknie. Mamdziesięd kanapeki szczęście do wspaniałych chłopaków. Jeden lepszy od drugiego". Najpierw chciała Hadrianowi dad możliwośd ujawnienia uczud (bo jeden Bóg raczywiedzied, dlaczego tak kluczy), a on uciekł. Teraz ten. Na brzegu przy ich pomoście widad już było, jak Kandra podskakuje i merdakikutem ogona. Nie byłowątpliwości, że uśmiechasię na widok Michała. Kajak zaskrzypiał o piasek i Michał bezjednego marnego słowa wyskoczył na brzeg,chwilę postał, drepcząc w miejscu, poczym niemal biegiem poleciał w kierunku domu, a pies za nim. Dominika też wyszłana brzeg. "No, to jeszcze fajniej. Jestemja i mójkajak. Ani go tu zostawid, ani nieśd, bo tego po prostu nie zdołamzrobid". Spróbowała. Ani drgnął. Jeszcze raz. Brzuch szarpnął ją nowym bólem. 22 - No i jak? - Alamiała na długich, rozpuszczonych włosachczerwoną chusteczkę i wyglądała. genialnie. - Lepiej nie pytaj. Naprawdę nie możesz wyglądad trochę gorzej? Oczu od ciebie nie mogę oderwad.

Irytujesz mnie. Co ci. - Dominika! Masz krew na spodenkach. - Co? -Chyba dostałaś okres. - Nie,nie, to niemożliwe. O Boże, nie. - Nie przejmuj się tak. Zaraz ci coś przyniosę. Przewiążesz siębluzą w pasie i niktnie zauważy - Ala pożałowała,żenie ma nasobie czegoś, czymod razu mogłaby poratowad koleżankę. Niestety, wszystko, czym dysponowała, to krótka rudasukienka naramiączkai chusteczka na głowie. -Już ktoś zauważył. O matko,i to akuraton. Co za cholernydzieo! - Dominika wyginała się do tyłu, żebyocenid rozmiarykompromitacji. - Kto? Michał? I co? On zauważył i dlatego wróciliście? - Nie. On źle się poczuł. tak mówił - dodała już mniej pewnie. - Czyli nic nie widział. Usiądźw kajaku.

Zobaczę, czy on mógłto zauważyd, czy nie. Dominika wgramoliła siędo kajaka i ciężko klapnęła na przednim miejscu. - Kompletnie nic nie widad - beztrosko zawyrokowała Ala. -Uff, to dobrze. Chybabym umarła. Chociaż zaczekaj. Dominikaostrożnie uklękła i zanurzyła ręce w przybrzeżnejwodzie. - A teraz? ,- Teraz to. raczej. no, widad. Niestety, widok panoramiczny. - No to jasne! Pakuj moje rzeczy. Wyjeżdżam. Przynieś mi tuplecak, bo do domu to ja napewno nie pójdę. 21.

Mimo iż Ala próbowała na wszystkie sposoby przekonad koleżankę, że nic takiego się nie stało, to jednak robiła to bez przekonania, bo sama doskonale wiedziała, co ona czuje. Niedziwiłasię,że Dominika chce wyjechad. - Pewnie ten osioł już powiedział wszystkim. Zresztąnic mnietonie obchodzi. Idź, spakuj mnie i spróbuj. spróbuj. - Wiem, wyczud, czyon widział - domyśliła się Ala. - Siadaj tui czekaj. Lecę. Sylwek Pasemko, który akurat jechał na rowerze z potężnąwiązką pokrzywdla zwierząt, miał okazję zobaczyd zadyszanątwarz letniczki. No, takiej to jej jeszcze nigdy nie widział. A widziałją już. czterokrotnie. Wiedział to dokładnie, bo. liczył wszystkieich spotkania. - Cześd- zamachał doniej. -Cze. - odkrzyknęła, ale był pewien, że nie wiedziałanawetkomu.

Michał od kilkuminut bił się z myślami. "Co robid? Przecież zostałtam ten kajak". Nie przeżyje tego,jeśli dziewczyny będą musiałygo z powrotem tachad.

Na Hadriana w ogóle niemógł liczyd, boten po porannym wysiłku od razu wziął naprzemienny prysznic,żeby nie dopadły go zakwasy Teraz opalał się na leżaku przeddomem. "Co robid? ". Tak jak stał, zapakował się do łóżkai okrył po szyję. "Pal sześdkajak". Po jakichś dziesięciu minutach do domu wpadłaAla. Byłjuż wtedy dobrze spocony, bozakrył się śpiworem po czubek nosa. - Naprawdę jesteś chory? 24 - Tak. Czy możesz podadmi szklankęwody? Niedobrze mi. - A czemu wróciliście? -Boli mnie głowa, to po wczorajszych rybkach. Zatrułem się,przeproś Dominikę, że tak zepsułem wycieczkę. Może innym razem. -Tak. wszyscy jedli te sameryby - Alaświdrowała go podejrzliwym wzrokiem, ale wyglądał bardzo źle, cały pokryty kropelkami potu. Musiał rzeczywiście źle sięczud. - Wiesz. my z Dominiką pójdziemysię teraz kąpad. Cotyna to? Michał o mało nie usiadł nałóżku. "Jak tokąpad?

PrzecieżDomi. ". - To świetny pomysł. Idźcie, idźcie - powiedział zamiast tego. Zakopał się głębiej w śpiwóri jęknąłprzeciągle, na co Kandra położyła swój wielkiłeb na jego śpiworze i cichutko zaskomlała. Ala postałajeszcze chwilę nadMichałem. Poklepała Kandrę połbie,a potem wzięła delicjęszampaoską i podała psu. - Ostrożnie, sunia, ostrożnie - powtórzyła wielokrotnie słyszane słowa pani ElżbietyPies tylko nerwowo zaczął przebieradnogami, spojrzał nanią błagalnie,ale ciastka nie wziął. -Trudno, zjem sama - wpakowała sobie delicję do ust, ale byłojejprzykro, żesuka nie chceod niej wziąd. Zupełnie nierozumiaładlaczego. Wzięła swoją długaśną flanelową koszulę i poszła powiedzied Dominice, że nie musi wyjeżdżad, bo Michał jest zielony odchorego żołądka ina pewno nie widziałkrwi na jej spodenkach.

Po jakiejś godzinie dziewczyny siedziałyjuż na schodkach ganku,obierając ziemniaki. - Dziewczynki, skoczcie do Pasemkowej po jajka, bo mi zabrakło do obtoczenia ryb. 25.

Dziewczyny weszły do pokoju, by zmienid buty. - Idziesz,bo wyglądasz nie najciekawiej? -Nie, raczejzostanę i poczytam - Dominika rozciągnęła się nałóżku i od razu sięgnęła po pięknie ilustrowany album pt. Jezioro Wiktorii, który przypadkowo odkryła na strychu. - Nie masprawy, pójdę sama. Kandra! - Ala gwizdnęła na psa. Dominika położyła się na łóżku. Przesunęła się na brzegnajbliżej parapetu ipogładziła fioletowe dzwonki w wazonie, zieloną twardą gruszkę,pięknykawałek kory brzozowej i ten genialnykamieo w kształcie mewy. "Hadrian jest niesamowity! Prowadzize mną jakąś grę. Udaje, że nic się nie dzieje, a podkłada te rzeczy codziennie rano na mójparapet ipatrzy na mnie. Jest niewiarygodny. I pomyśled, że nie chciałam tu przyjeżdżad". Dopiero pochwili ocknęła się zmarzeo i poczuła, żechętnie cośby poczytała, ale wszystkieswoje książki już skooczyła. WczorajMichał opowiadał Witkowi W cograją ludzie Erica Berne'a i nabrała ochoty,żeby to przejrzed. Wstała i licząc na to, że Michał śpi, cichutko weszła do pokoju chłopców. Pokój byłpusty Michała niebyło, aksiążka leżałana samymwierzchu. Dominika wzięła ją bez oporów.

Gospodarstwo Pasemków było duże i wyglądało na wymarłe. Nielicząc burej sukiz gigantycznymi czarnymi sutkami, która na widokAli nawet nie uniosła łba, nigdzie nie było żywego ducha.

Ala popatrzyła na morze żółtych rudbekii wylewającychsię z ogródka i usiadła na drewnianej ławeczce przed domem. Poczeka. Ma czas. Była tu tylko raz od przyjazdu. Razem z mamąWitka przyszłykupidtrochę świeżego bobu, bo wszyscy nagle nabrali na niego 26 ochoty. Gospodarstwo jak gospodarstwo. Strasznie się kurzyi trzeba cały czasuważad, żeby nie wleźd w kurzą kupę. Po kilku minutach usłyszała hałasw stodole. Wstała,otrzepałaspodenki iposzła w tamtym kierunku. Jakiś wiejski chłopak, którego chyba już widziała, przerzucał, a raczej układał wiązki drewna. Był cały brązowy i lśnił od potu. Koło jego nóg leżał aparat fotograficzny, ale Ala nie zwróciłananiego uwagi. - Cześd. -Cześd - odpowiedział chłopak, nie przerywającprzerzucania drewna. -Jest pani Pasemkowa,bo chciałabymkupid jajka? -Alazamachała ręką, żeby odgonid kurz. -Ja tam nie wiem. Może wdomumatka jest. Można wejśd. spod dziesiątki jesteście? Z Warszawy może? - Z Warszawy - Ala zdjęła okularysłoneczne z włosów i założyła na nos. -Z samej Warszawy,no, no.

Aduża ta Warszawa, co? - Spora -Ala popatrzyła na niego z niedowierzaniem. Prostakczy kpi z niej w żywe oczy? Przez moment stali w ciszy. Ala poczułasię spięta. W dobie internetu i komórek ten pyta, czy duża ta Warszawa. To szok! Wolała nie rozgrzebywad tego tematu. - Tu się kurzy, można wejśd do domu. -Nie, toraczej poczekam na ławce przeddomem - zauważyła, jak chłopak lustruje jej opalone nogi, i poraz pierwszy w życiu poczuła się niezręcznie w ukochanejrudej sukience. -Ja to bym wszedł do środka i. - Nie,ja poczekamna zewnątrz. Nie wchodzi się donikogo dodomupod nieobecnośd gospodarzy -poinformowała go z wyższością. 27.

- A, że niby nie wypada wchodzid do czyjejś chałupy? - chłopak lekkosię uśmiechnął ijużbez zażenowania zaczął się jej dokładnie przyglądad. - Tak. Zdecydowanie nie wypada. - Wy, tam w mieście, to ze wszystkiegozaraz ceregiele robicie. -No, ludziena poziomie po prostu nie wchodzą do domupod nieobecnośd gospodarzy powtórzyła. - Kultura osobista. - A, kultura - chłopakostrzej zabrałsię do bezsensownego,zdaniem Ali, przerzucania szczap drewna. -Poczekam naławce. Ala wyszła. Chłopak (upewniwszy się, że Ala odeszła dostatecznie daleko) wziął do ręki aparati zaczął z różnych stron fotografowad drewno. Na koniec zbliżył obiektyw niemal do samegoklepiska i sfotografował kurz. Alasiedziała na ławce i opalała się. Minęło dobrychkilka minut, zanim zjawiła się Pasemkowa i dała jej jajka. - Przepraszam, czy mogłabymu paostwa skorzystad z toalety? -A, oczywiście. Sylwuś! Pokaż no, gdzie unas łazienka. - Oczywiście. Sylwek wytarł ręce w jakąś szmatę i wskazał Alidrogę. -Tędy zaprowadził ją za stodołę,gdzie przylepionado drewnianejścianystała rozsypująca sięsławojka. Wejście doniej szczelnie zarastały pokrzywy i Ala pomyślała, że Pasemkowie nawet z tegoprzybytku nie

korzystają, tylkopewnie latają na pole. Ze wstrętem weszła do środka. Pierwszy raz widziałacoś takiego. Zbutwiałe, rozpadające się deski iwyrżniętadziurapośrodku. Obrzydliwośd. Nie miała zamiaru tu niczego dotknąd. A już na pewno nieusiąśd. - Dziękuję - wyszła. - Nie maciebieżącej wody, łazienki? 28 - A poco tam łazienka? W sobotę człowiek się ochlapie w misce i dośd. Ai jezioro przecież pod nosem mamy - Sylwek stał oparty o stodołę i strugałjakiś patyk. -Ale to przecież elementarne potrzeby. czystośd. - A, my tu na wsi nie tacy obrzydliwi jak wy, miastowi. Mamytutaką jedną. Pracowad nie chce, ciąglesię myje i tylko myśli, jakdo Warszawy się wkręcid. Miastem zarażona. My tu tak takich nazywamy. Marzenia. -Jakie marzenia? - Alazupełnie się pogubiła. - Tak się nazywa. Marzena Anna Gajewska, córkasołtysa, czyliMarzenia.

Zarażona miastem, przecie mówiłem. "Przecie? ". Chłopak wyglądał na zupełnie fajnego, dopóki sięnie odezwał. Spod podkoszulki wystawała równomierna złotobrązowa opalenizna. Ale jak coś powiedział. aż litośd brała. - No tak, to cześd. Nieprzyszłoci nigdy do głowy, że ta Marzenia ma rację? - Nie - odpowiedziałSylwek. Zamknął elegancki bordowy scyzoryk. Wyrzucił patyk. Wsadził sobie do ust źdźbło trawy i zacząłjessad beznamiętnie. "Co za koszmar! Coza prymityw! Jak oni mogą żydw takichwarunkach? ". Jej kuzynka, mieszkająca akurat naprzeciwko blokuRóżyckich, ostatnio rozwodziła się nad urokami życia na wsi izapewniała, że marzy oprzeprowadzce. "Powinna porozmawiadz tym tu, to by jej się oczy nareszcie otworzyły". Ala chciała opowiedzied wszystko Domce, ale że tadrzemała,włączyła się więc w nurtprzygotowao obiadu. Dziś były tradycyjnie ryby, kapuśniak ijedno ogromne strusie jajo,które gotowało się już prawie godzinę,aleniktnie chciał decydowad, czy już jest gotowe. Niemielizamiaru marnowad wakacji nagotowanie wyszukanych potraw. Ryby, kapuśniaki jajo. Wystarczy. 29.

Witek lubił Hadriana, tylko nie lubił się z nim włóczyd po mieście. W ogóle nielubił z nim wychodzid. Szczególnie gdzieś, gdzie mogły byddziewczynyDziś to samo. Czekał na Hadriana przy fontannie koło Centrum Kultury i Turystyki w Mrągowie. Podniósł z ziemimetkę od czegoś, na czym było napisane: "Bluzka, żorżeta czarna,rozmiar 38", kiedy przyszły tamte dziewczyny Jedna miała niesamowicie żółtą spódnicę, dlatego zwrócił na nią uwagę. Gapił się jakdzieciaki nawet on,który nie widział dla siebie żadnych szans naszczęście w miłości, zobaczył,że ona. też się na niego patrzy Troszeczkę, ale zawsze coś. Gdyby tak posiedział jeszcze ze trzy lataprzy tej fontannie,a dziewczyna by nie odeszła,to może zdobyłbysię na odwagę i nawet do niej uśmiechnął. Może. Witek niemógłoderwadoczu od żółtej spódnicy, kiedy nadszedł Hadrian, dźwigając siaty z owocami i szurając sandałami na korku. - Cześd, dziewczyny Wy nie chodzicie czasem do naszej szkoły? - Hadrian nie miałproblemów z nawiązywaniem znajomości. - Nie. My chodzimy jeszcze do przedszkola - odparła ta druga(nie w żółtej spódnicy). - Come sei bella! "Jak ten Hadrian to robi? " - Witek aż podrapał się po czole z wrażenia, bo obie jaknakomendęod razu zaczęły rozmowę z Hadim. Dziewczyna wżółtej spódnicy miała dodatkowo bardzo małei zgrabne uszy, co Witek mógł sobieoglądad dobre pół godziny,bo Hadrian wdał się w pogawędkę natematylingwistyczne orazspołeczne -co znaczy dzisiejszy człowiek bez znajomości języków obcych (i to kilku). On rzekomo znał pięd, o czym jakośzręcznieudało mu się zawsze wrozmowie napomknąd. Z niewymuszonymwdziękiem, całkiem naturalnie uniósł musię też brzeg koszulki polo i obiedziewczyny mogły przeczytad dzisiejszynapis nagumce od slipek:

"Sprawdźmnie". Kiedy szli doautobusu, Witek gdzieśna progu świadomości zobaczył, żeDominika nagle zrobiła się cała czerwona. Chybajej też było wstyd, że Ha drian pozwolił tej w żółtej spódnicy nieśd siatę z pomaraoczami.

Rzeczywiście, tym razemchyba trochęprzesadził. Obie z dużą energiąmachały Hadrianowi na pożegnanie. Witekodwrócił głowę i odruchowo zaczął liczyd niekooczące sięrzędy gazelina spódnicy Dominiki. "Tak, to już nie pierwszy raz. Jeśli kiedyś, nawet za dziesiędlat,poznam jakąś fajną dziewczynę, to nie pokażę jej Hadrianowi, zanim. "- sam nie wiedziałco "zanim", ale czuł, że kiedyś, wprzyszłości,jego dziewczyna musi najpierw poznad jego, a potem, może, Hadriana. Najlepiej,gdy będą już po ślubie. Też źle. Lepiej,żeby od razu poznała Hadriana, ale wtedy. Witek popatrzył na rozciągniętego na siedzeniu kolegę. "Co te baby w nim widzą? Ja z napisem Turbo diesel albo Sprawdź mnie wyglądałbym jak idiota,a do niego topasuje. Jak on to robi? " - rozmyślał i pierwszy razw życiu poczuł odrobinę antypatii do staregokumpla. "Tonie jego wina - Witekzwalczył w sobie chandrę. - Problemjest we mnie, a nie w nim". Spojrzał znówna Hadrianai zapytał,co tojest żorżeta. Autobus odjechałmoże z półkilometra od Mrągowa i zepsułsię. Cała piątka, objuczona siatami z zakupami, wysiadła markotna. Normalnie przystanek mieliby dwadzieścia metrów od domu.

Gdyby wiedzieli, że będą musieli przejśd taki kawał, kupiliby tylko jedną trzecią tego, co mieli w siatkach i plecakach. Było nieprzyjemnie,wiał porywisty wiatr i wznosił całe słupyPiasku,kamyczków i kurzu. Czekało ich prawie siedem kilometrów marszu. 31.

Najpierw nawet gadali, śmiali się, ale potem milczeli i tylko cochwila któreś przekładało sobie siatki z ręki do ręki. - Ja niedojdę - poskarżyła się Dominika. -Chyba nie chcesz zostad Niedojdą Ostatnią, co? - odpowiedział jej Witek. - Za chwilę odpadnie mi lewe ramię - oznajmiła Ala. - Mówięto tylko po to,żebyście się nie zdziwili. - Wtedy będzieszBezramiennicą Objuczoną. To dobrze - zauważył Witek. - Co dobrze? -Że odpadnie ci ramię. Nareszcie będziesz miała jakąśniedoskonałośd - Witekpowiedział to całkiem normalnymgłosem, jakby mówił o pogodzie, ale wszyscy od razu rzucilisię zapewniad, że to fakt, Alka jest bezczelnie ładna i powinna coś z tym zrobid. Dominice,która była przecież jak najszczerszą wielbicielką urody Ali, podświadomośd kazałapowiedzied: - A ja, kochani, po powrocie będęmiała jedną rękę dłuższą conajmniej opół metra. Nikt nic nie powiedział. Zapadłatylko niezręczna cisza. NawetWitek nie wypalił czegoś w rodzaju DoniczkaAsymetryczna. Nic. Cisza. I chod Dominika nie była brzydka, to wyglądało na to, żenie doczekasię nawet małegokomplementu. - No i dobrze. Każdemu przyda się chociaż jedna - ułomnośd -powiedział bardzo serdecznie Michał. Ale i tak nikt nie podchwycił tematu. "Mógłby się, dureo, nie odzywad.

No tak, wyszło na to, że się z Alą porównuję, napraszamsię o komplementy. Coza kretynkaze mnie! A ontylko to rozdmuchał. Ten człowiekma dar! Nadprzyrodzony" - rozmyślała Dominika, usiłując znaleźd na ramie 32 niu jedno miejsce,które by nie bolało ido którego dałobysięprzytknąd ramiączka plecaka. - Tak, nasza Dominika nawet z ręką wlokącą się zanią trzy metry i tak będzie wspaniała zareagował Hadrian. Co z tego, żez opóźnieniem? , Dominice zrobiło się ciepłona sercu. Dziś ranoznów znalazłana swoimparapecie okazałą moczarkękanadyjską idwa wodneślimaki w słoiku po wczorajszej papryce konserwowej. Prawdęmówiąc,słoik jeszcze trochę nią pachniał,więc czym prędzej poleciała wypuścid biedne mięczaki. Ale liczył się gest. Te poranne skarby od Hadriana dodawałyjej chęci do życia. Onmusiał wstad wcześniej, wyszorowad słoik, pójśd po rosie nadjezioro. I musiał przez cały czaso niej myśled. Musiał myśled,, zrywając się przed wszystkimi, musiał myśled, szorując słoik, i oczywiściemusiał . myśled,pakując do niego mięczaki. Musi o niej myśled cały czas! Na pewno zauważył,że zabrała sobiejedno pismozjego zdjęciem, gdzie reklamuje męską bieliznę. Musiał to zauważyd. - Wiecie co? Gdy wrócimy, zrobię mleko z miodem dla rozgrzewki. Ktochce?

- zagadnął Michał. -Ja dziękuję za mleko, zrobię sobielipę- oznajmiła Ala, całyczas usiłując ruszad obolałym barkiem. - Nie, ja napewno zjemgigantyczną kolację. Zrobię sobie kanapki z serem i kanapki z szynką, i kanapki. z serem i z szynką -rozmarzył się Witek. - A ja herbatę z sokiem z aronii, odrobiną cytryny i plasterkiemimbiru - powiedział Hadrian. Dominika zaczęłasię zastanawiad, na co by miała ochotę. Siatystały się jużciężkie jak hantle,a szelki plecaka wrzynały jej się w ramiona. 33.

- Wiecie, a ja bym się napiła herbaty w szklance. -O, to marniutko. Nie ma szklanek. Bezrzeczowośd szklankowa - odpowiedział jej Witek. - No właśnie dlatego. Tęsknię jużza szklankami. Kiedyś,pamiętam, lubiłam kubki, ale to było, zanim musiałam ciągle w nichwszystko pid. Herbatę lubię wypid w szklance. - Wymyślcoś innego -zaproponowała Ala. - Może jest jakiśładny słoik. Ten popowidłach śliwkowych mógłby nieźle udawadszklankę, ale on jestplastikowy. - Nie, to musi byd szklana szklanka. Za tozamawiampierwsza łazienkę. Kiedy się do Krzywego wchodzi od strony Mrągowa, od napisu "Krzywe" do ich domu jest jeszcze spory kawałek drogi. Właśnie od tego znaku przestali iśd zwartą grupą, rozciągnęli się. Nasamympoczątku, jakieś dwieście metrów od nich,galopował Michał. Na koocu wlekli się Hadrian z Witkiem izażarcie spieraliopolitykę zagraniczną kraju. Mama Witka, opatulona w kurtkę, przywitała ich na progu. Miała zaczerwienione powieki i wyraz twarzy, który miewała zawsze,ilekrod dzwonił jej mąż. - Alesię martwiłam. A gdzieMichał? -Jestem, jestem. Wyprowadziłem tylkoKandrę, bosię dopominała. - Byłam z nią na długim spacerze - usprawiedliwiała się paniEla, jakby Kandra niebyłajej psem.

- Alu,jest listdo ciebie i przesyłka z gazetami dla Hadriana - podałaAli elegancką fioletowąkopertę. -Ten twój chłopiec ma dobry gust. Do mnie ojciec Witka przysyłał pocztówki, bo, jak mówił, cała kartka do zapisaniazwyczajnie go przerażała. - Ado mnie nic? - Dominika była rozczarowana. 34 - Przecież prawie codziennie odbierasz listy elektroniczne. Wituś, postaw te siatki, bo pewnie ci ciężko. - Mamo, zrób mi kanapki. Dużo kanapek. Tylko takie, jak lubię. - Tak,ale te e-maile to od siostryi jej chłopaka. To się nie liczy- wróciłado tematuDominika. - Aco, spodziewaszsię od kogoś? -Nie. Rodzice raczej dzwonią,tylko siostra jest maniakiem korespondencyj nym. - Mówisztak, jakby cię jej listy nie cieszyły? -Cieszą, alei. wkurzają. Ona jakieś dwa lata temu poznałachłopaka. Pani nie wie, że ona ma mózgowe porażenie dziecięce,paraliż kooczyn dolnych. Za to jest najlepszym człowiekiem naświecie. Kocham ją bardzo! Zaraz,o czym. a...

i terazbez-przerwy muszę znosid jej widok. Chodźmy do komputera, tocoś pani pokażę. - Rodzicielko Niezastąpiona,co z kanapkami dla mnie? -krzyknął Witek z drugiego pokoju. -Już, już! Robię! Kiedy pani Ela weszła do pokoju dziewcząt (bo tam stał komputer), Dominika otwierała właśnieprogram pocztowy. - No,proszę zobaczyd. Dlaczego ona mi to robi? Nie podejrzewamjejo złośliwośd, ale zlitowałaby się nad kimś samotnym. Szczegółowo mi opisuje, jak wyglądają i jacy są Irlandczycy, którzy mieszkają w namiocie obok nich,bo list jest z kempingu Thalkirchen w Monachium. Pisze mi, jaksię zalecają do dziewczyn,mimoże te dziewczyny, delikatnie mówiąc, wszystkie straszne baby-jagi, rude jedna w drugą. Cały czasmi pisze o jakichś parach. Albo tu. - Dominika powiększyła na cały ekran kolorowąfotkę. Nazdjęciu dwie pary młodych ludzi stały koło gigantycznejfontanny z obeliskiem, zalanej ostrym słoocem. Jeden-z chłop35

ców ze zmarszczonym czołem czytał coś w kolorowym przewodniku, duża dziewczyna koło niego udawała Marilyn Monroe,w rozkroku przytrzymując sobie szamotaną przez wiatr sukienkę. Druga dziewczyna z rozwianym włosem pokazywała wzoroweuzębienie w naturalnym uśmiechu, gapiąc sięprosto wobiektyw. A twarzy chłopaka nie było widad, bo wybrał moment robieniazdjęcia, żeby zatopid twarzw tych rozwianychwłosach. Było widad jego jedno ucho i wykręconą szyję. - Tylko po szortach i koszulimogę wnioskowad, że to Kuba -ponuro zauważyła Dominika. -Wyglądająna szczęśliwych - pani Elżbieta, zwyczajem dalekowidzów, odsunęła się dalej od ekranu. - No właśnie. Właśnie. - Żałujesz, że z nimi niejesteś? - zapytał Hadrian i nachylił sięnad Dominiką. - Nikt mi nie proponował. Nie mam zamiaru byd piątym kołem u wozu. Wcale nie żałuję, tu mogłabym zostad. na zawsze-popatrzyłana niego znacząco. Hadrian pokiwał głową. -Ja też. Toraj na ziemi. Kwintesencja Edenu - wyciągnąłw stronę pani Elżbiety i Dominiki gumę o smaku jabłkowym. Kiedy Dominika po nią sięgnęła,sam odwinął sreberko i włożył jejbiały płatekdo buzi. Dobrze, że pani Elżbieta kręciła się kołonich, bo trudno powiedzied do czego byłaby zdolna Dominika. Była w raju- to pewne.

Ala postawiła torby w kuchni, zrzuciła buty i zasiadła przed kominkiem,długo oglądając kopertę z wykaligrafowanym napisem: "Alicja Kłoda, Krzywe10, poczta Mrągowo". Rozdarła bardzo de- 36 likatnie kopertęi zaczęła czytad. Uśmiechała się przy tym pod nosem, wzdychała, a pod koniec listu miała silne rumieocena twarzy. Kiedy skooczyła, podniosła wzrok izobaczyła, żewszyscybacznie się jej przyglądają. - Szczęściara - mruknęła dosiebieDominika. - Dlaczego onnie przyjedzie? Musisz go namówid. Ala jużchciała otworzyd usta i powtarzad kolejnej osobie, dlaczegojej chłopak nie mógł przyjechad, ale przypomniała sobie,że Dominika słyszała to już z sześd razy, tak samo zresztą jak wszyscy pozostali. - Przecież wiesz - powiedziałatylko i przeczesałapalcami włosy Potem niedbaleodłożyła list na parapet i westchnęła. - Kąpsię,Doma, boja też marzę o prysznicu. Kiedy Dominika wyszła, Witek pożerał kolorowe kanapki,w kominku już ktoś rozpalił ogieo, az pokoju chłopców dochodziły dźwięki magnetofonu. To Hadrian powtarzał swój włoski.

Dominika opatulona wefrotowy niebieski szlafrok, wycierającwłosy, wolno weszła dopokoju. Na długim, przykrytym ceratąstole stała bordowa, aromatyczna, wypuszczająca nad sobą rozmaite parowe esy-floresy herbata. W najprawdziwszej szklance! Dominika rozejrzała się po twarzach. Nikt nie zwracał na nią najmniejszej uwagi. Tylko Hadrian odchylił się na krześle i wydukał:

-Ma non cdipisco - spojrzałna Dominikęi wrócił do nauki. Dominika jeszczeraz z niedowierzaniem popatrzyła na szklankę. "Ale jak? Jak on to zrobił? I ta pokerowa twarz. Jestniesamowity". Podeszła do Hadriana i nagle z dziwną odwagą położyła mu rękę na ramieniu. 37.

A Hadrian, nawet nie odrywając wzroku od podręcznika, przykrył ją swoją elegancką, długą dłonią i poklepał. Po czym wstałi znowu wyszedł do przyległego do jadalni pokojuchłopców,bycały wieczór dukad włoskie zwroty grzecznościowe. Tylko dwa razyzadzwoniła jego mama, informującszczegółowo, jakie kontrakty załatwiłamu na ten rok. Dominika delektowała się herbatą. Poparzyła sobie trochęwargę przy pierwszym łyku, ale co tam! Chciała nawet usiąśd bliżejkominka, zapatrzed się w ogieo i podumad, przemyśled tewszystkie dziwne zachowania Hadriana, ale nie miała ochoty natowarzystwo Mruka. Chociażteraz nawet ion, czytający jakąś obłożoną w gazetęksiążkę, nie był w stanie zepsud jej humoru. Szklanka. Musiał ją odkogoś pożyczyd. Pewnieod Pasemkowej albo Gajewskiej, bou Kromków, wśród tej dzieciarni, chybanic szklanego bysię nie uchowało. Codzienne ranne podarunki. Gdzie on znajduje te wszystkie skarby? Chyba czas się zrewanżowad. Tylkojak? Objęła dłoomi gorącą szklankę. Może napisadotym do Magdy? Ona coś poradzi. Poszła do pokoju i nastukała prawie dziesięd tysięcy znaków,opisując jaknajszczegółowiej tęniewiarygodną grę, jaką Hadrianz nią prowadzi. Przy okazji opisała też niefortunną wyprawęz Michałem i kilka innych scen. Na koocu poprosiła o natychmiastowąradę. Bała się trochę, coporadzi jej siostra, bo rady Magdy zawszestawiały ją w trudnej sytuacji.

Najchętniej pogadałaby z Alą,aleśmiertelnie się bała, że jeśli okaże się, że Hadrian nie. to wyjdzie /na ostatnią idiotkę. Ala zresztą nie wykazywała żadnego zainteresowania ani eksponatami przyrodniczymi naparapecie, ani duchową męczarnią Dominiki. Trudno. Poczeka na e-mail albo chociaż SMS od siostry 38

Rozdział 3 Na drzwiachwejściowych wisiała pomazana flamastrami i poobklejana kawałkami kalendarza wyprodukowanego przez firmę pani Elżbiety kartka z dokładnymi namiarami na rodziców wszystkich przebywających w Krzywem osób i z zaznaczonymi terminami pobytu gości. Mama Witka z niedowierzaniem wpatrywałasię w tę właśnie kartkę. "Żeteż już dziś wyjeżdżam. Jak toszybko minęło? " - pmyślała i zrobiło jej się bardzo ciężkona duszy Zaraz po obiedzie miała autobus. Przez ten czas spędzony w Krzywem zapomniała osądach, adwokatach,podziale majątkowym

i funduszualimentacyjnym. Teraz musi do tego wszystkiego wrócid. Wrócid i przebrnąddo kooca. Dołączyddo milionów samotnych matek dorastających synów i udawad, że wszystko jest w porządku. "A nie jest. Nie jest! Koniec! Nie dam sobie zepsud tego ostatniego przedpołudnia.

Jeszczekilka godzin poudaję, że żyje.

- miała nadzieję, żejej siostra z mężem przyjadą jeszcze przed)wyjazdem i będzie mogła powierzyd im dzieci ispokojnie wyruszyd w drogę.

Nie chciało jej się wracad. Praca też nie szłanajlepiej. Prawdę

mówiąc, kalendarzy właściwie już nikt nie kupował i paniElżbieta

wzdrygnęła się na myśl, że znów wraca do recesji, przemian rynkowych icodziennej harówki. "Dobrze, że Witusianie wciągnęli w to wszystko". Wszyscy jeszcze spali. Elżbieta wróciła więc do łóżka, zabierając ze sobą butelkę soku owocowego i pudełko ze sło 39.

dyczami. Dała się wciągnąd w problemy Toma Jordacha z Pogodydla bogaczy. Zdecydowanie wolałajego problemy od swoich. - Co tu robi ten MuszlakObślizgły? Mało na niego nie wlazłem -Witek wziął do ręki sporegoślimaka z przyklejoną karteczką. -Ja też mam ślimaka. Coś musię przykleiło. "D". Kto ma jakieś głupie pomysły? Przyznawad się. Do śniadania znaleziono jeszcze sześd ślimaków. Wszystkiez naklejonymimaleokimi karteczkami, a na każdej tylko jedna litera. - Na moim jest "Z", na drugim "Ę". Zaczynamsię czud jak w filmie science fiction. - To jakie mamy już litery?

- Michał wpadłna pomysł. -Znajdźmy, ile się da ślimaków. Litery zgromadzimytu,a ślimaki nawolnośd. -Ja jużdwa wypuściłam -przyznała się Ala. - Azostawiłaś litery? -Nie.

Ale jedna tobyło na pewno ,W" albo "M", a drugiejniepamiętam. Rozeszli się w poszukiwaniu ślimaków. Kiedy znów zgromadzili się przy stole, mieli do dyspozycji maciupeokie karteczki z literami. - No,to teraz do roboty - mama Witka zaczęłaprzekładad literki. -Ja mam prawo zacząd, boznalazłam aż cztery sztuki. -Ja też znalazłem cztery, a się nie wywyższam jak co poniektórzy - wyszczerzył sięWitek. W koocu, w ogólnym rozgardiaszu ułożyli napis: "DZIĘKU ZAWSYSTKO".

-Jesteście kochani - pani Eli łzy zakręciły się woczach. -Jateż wam dziękuję- i serdecznie przytuliła wszystkich po kolei. - Było nam z panią bardzo dobrze -Michał wstał, przyniósłz drugiego pokoju koszyk pełen poziomek i pocałował mamęWitka w rękę. Witekpodszedł do matki icmoknąłją w czółko. -Jesteś super,Matko Niezastąpiona. Mama Witka zaczęła płakad. Wzięła syna w ramiona i przytuliłamocno do siebie. Przez dłuższąchwilę płakała nad tym pięknymgestem, nad swoim zniszczonym małżeostwem, nad. wszystkim. Nagle się ocknęła. - Denerwujecie mnie tylko. Przez was będę musiała wracadz czerwonym nosem. Nie podlizywadmi się tutaj. -Jednak wzruszenie wzięło górę. - Ja też dziękuję,za wszystko - chlipnęław chustkę. TylkoDominika spojrzała znaczącona Hadriana.

Przecież i onateż dostała dziś maleoką gałązkę poziomek z czterema owocami ;. i dwoma jeszczekwitnącymi pędami. Chyba siędomyślił, na miiiłośd boską, że to ona jemu dziękuje. Ilemusiałasięnamordowad, żeby opanowad te wszystkie mięczaki. Nibyruszają się wolno,

a wystarczy jez oczu spuścid i już ich nie ma. Zbierała ślimakina

podwórku. Najwięcej było ich naułożonymz kamieni murkui pod wielkimkrzakiem czarnego bzu, któryrośnie za garażem. Musiała potem wyczekiwad, żeby nie wypuścid ich zawcześnie,bo ani jednego by nieznaleźli. Ale opłaciłosię. Domyślił się na pewno, boteż na nią spojrzał i kiwnął głową. Dominikabyłajużpewna. "Zrozumiał! Nie potrzebowała rady Magdy Poradziła sobie sama. ; -Jeszcze przedwyjazdem pójdę się pożegnadz Pasemkami. Może ktośma ochotę się przejśd? - pani Ela,delikatnie umalowana, szczupła i młodzieocza, dopijała swoją poranną kawę. 41.

-Ja z panią pójdę - Ala sama się zdziwiła, że to powiedziała. Miałaprzecież odpisywadswojemu Tomkowi na list. - Na list odpiszę wieczorem. Teraz taki upał -usprawiedliwiła się niewiadomoprzed kim. - Mamuś, zrób mijeszcze herbaty. Pid mi się chce - z Witkaznów wylazłmaminsynek. - Aluniu, poczekajchwilę. Zrobię tylko tę herbatę i idziemy. - Daj spokój,Witek. Bozia ci rączek nie dała? Idźcie już, idźcie. My samizrobimy herbatę. Też filozofia. - Michał patrzył z politowaniem na swojego szkolnegokolegę. Kiedy w pobliżu nie byłojego mamy,Witek był całkiem normalny. Dziecinniał w oczach,gdy tylko ona znajdowała się wzasięgu wzroku. Kiedy panie wyszły, Michał napadł na Witka. - Chłopie! Cofasz sięw rozwoju czy co? Matka ma ciherbatę robid? - Nic niekapujesz, jesteś Upierdek Niedomyślny. Ja to robię dlaniej - wyznał szeptem.

- Gadajzdrów! Dla niej! - A komu ma robid herbatę? Komu? Ciesz się,że twoi starzynie wpadli jeszcze na pomysł podziału majątku i życia, i nie głosuj, skoro się na czymś nie znasz. Michałpopatrzył nakumpla bardzo uważnie. - A ojciec? -Nie wiem, czy to jeszcze jest mój ojciec. Znasz go,a raczejznałeś,kiedyjeszcze był. moim ojcem. Na pewno zjawi się tuz tą swoją laseczką. Mam tylko nadzieję, żemama nie będziemusiała jej oglądad. Wywłocz Jaskrawa - Witek cały czas beznamiętnie grzebał pogrzebaczem w kominku, a potem nagleuderzył nim z całej siły o pięknie wkomponowane cegły. Anidrgnęły. 42 - Przepraszam cię, stary. Nie wiedziałem. - Michał położyłWitkowi rękę na ramieniu. -I obyś się nigdy nie dowiedział. TomaszLipiec jechał powoli. Był oczywiście wściekły, bo przecieżw jego życiu nie zaszło nic, co dałoby mu powód przestad bydwściekłym. Jechał tylko do tego jednego domu w Krzywem. "To chore, chore! Żeby dostawad tyle listów!

" - powtarzał sobiew myślach. Rozpoznawał na odległośd fioletowe koperty Mijajączamkniętąaż doniedzieli kapliczkę, zagapiłsię chyba i wjechał nabretnal, który bez skrupułów zniszczył mu koło w motorze. Zaklął pod nosem i zacząłdługo i wnikliwie oglądad sflaczałąoponę. Po jakimśczasiestwierdził, żenic nie da się naprawid i żemotor trzeba będzie podprowadzid, ale nie odjechał. Ustawił maszynę pod kępą brzóz dającychkojący cieo ispod rudych sprężynek nagłowie zerkał na dziewczynę. Była ruda. Włosy miała prawie czerwone. Siedziała na drewnianej, mocnozużytej ławce przed domem. W śnieżnobiałychbermudach i kusej bluzce odsłaniającej pępek nie wyglądała namieszkankę tychstron. Wstała. Wielkopaoskim gestem założyłaokulary i zaczęła przechadzad się bez celu popodwórku. Widadbyło, żenie kryje obrzydzenia, omijając kurze kupy. Na jej brzuchu coś połyskiwało. Listonosz nie od razu zrozumiał, cotoJest. Musiał długo wpatrywad się w brzuch dziewczyny, zanimdomyślił się,że tokolczyk. Po kilku minutach, zapewnewyczuwając wzrok Lipca, dziewczyna odwróciła się w jego stronęi jakby zachęcająco, a już na pewno przyjaźnie, spojrzała na listonosza. 43.

Wtedy Lipiec czym prędzej wyprostował się i popchnął motorw kierunku domu numer dziesięd. Co tudużo mówid -uciekł. Ala kucnęła obok szczeniaków Muchy, suki Pasemków, iz tkliwością patrzyłana nieporadne poczynania puchatych, grubiutkichszczeniąt. Tylko jedno - jakieś nieforemne, zzaropiałymi oczami- leżało cały czas przy pysku matki, a ta lizała je z czułością. O ilezdarzyłojej sięwarknąd, a nawet pokazad zęby, gdy któreś innepozwalałosobie na zbytdużo,o tyle do tego jednego miała anielską wprost cierpliwośd. - Dzieo dobry Sylwku! -Dzieo dobry,witam panią! - Sylwek nie zauważył przycupniętej obok budy Ali. - Przyszłam się pożegnad. Niestety, już koniec mojego urlopu. Wyjeżdżam popołudniowym autobusem. -Już? Nieprawdopodobne. Dobrze, że pani przyszła. Myślałem dużo onaszej ostatniej rozmowie. Wie pani: o tej, że kalendarze dziś nie idą. - Zawsze byłeś życzliwym chłopcem, ale nie tylko ty sięnadtym biedzisz. Po prostu kalendarze tojuż przeżytek,a szczególnietakie, jakie produkuje moja firma. Nikt już nie wiesza wielkich, kolorowych zdjęd z krajobrazami. Piętno naszych czasów. -Ale wie pani. - Dziękuję ci za zainteresowanie, ale tu się nic nie da zrobid. -Ale ja jednak powiem.

Myślałem o tym dużo. Obejrzałemwszystkie kalendarze, jakie walają się u nasna strychu, i. toprawda. Przeżytek. [ - Widzisz sam. Mówiłam ci. - Nie o to chodzi. - A o co? - Te zdjęcia. -Zdjęcia? - Proszę pozwolid zamną. Coś pani pokażę - Sylwek wprowadził panią Elę dodomu. Posadziłna wygodnym, głębokim krześle;i kazałzamknąd oczy -Jaka dziś pogoda? - Skwar. Upał, przecież wiesz. - Zaraz, proszępomyśled o czymś przyjemnym, co by paniąteraz trochę ochłodziło. Co paniwidzi? ;; - Widzę. -pani Ela poruszyła się na krześle i usiadła wygodniej - niedźwiedzia polarnego. - Co on robi? -Leży na krze i liżeswoją wielką łapę. - Chciałaby pani otworzydoczy i to zobaczyd? -Bardzo.

- Proszę otworzyd. Co paniwidzi? Sylwek podsunął mamie Witka kalendarz otwartyna styczniovejilustracji. - To styczeo, amamy lipiec. -Trzeba robidkalendarze odwrotne. Zimą pokazywad upał,słooce i kąkole w zbożu, alatem. latem krajobraz podbiegunowyJasne, żenikt nie chce oglądad tego, co aktualnie ma zaoknem. W ogóle nikt nie chce oglądad tego, co widzi dookoła! ;?- Niestety,to nie takie proste, jak ci się wydaje. Gdyby tak było, tysiące ludzi już dawnoprodukowałoby takieodwrotne kalendarze. Na pewno nie typierwszywpadłeś nataki pomysł - pani Elapopatrzyłana miłą twarz Sylwka i uśmiechnęłasię. "Jakie też 45.

wyobrażenia mają ludzie ze wsi o współczesnym świecie". Żebygo jednak nie urazid,dodała: - Powiem w firmie o tym pomyśle i napiszę, kto już tego próbował - wyciągnęła do Sylwka rękę i oboje wyszli przed dom. Wtedy Sylwek zobaczył Alę nadalwpatrującą się w szczeniaki. - Może chce jednego? - zwrócił się do Ali, machając dłonią pani Elżbiecie, która podeszła do jegorodziców, żeby się pożegnad. - NiestetyMieszkam w bloku. Nie mamy warunków, żeby trzymadpsa - poruszyła stopą wsandale, żeby wytrzepad z niego piasek. - A,warunków. Za to na wsi światstoi otworem. -I don't think so - powiedziała ześmiesznym akcentemznikąd. - Słucham? -Nie znasz angielskiego? - naprawdę bardzo się starała,żeby ukryd pogardę w swoim głosie. - A po co? Znam polski. Jak kto zechceze mnąpogadad, toniech się uczy polskiego. Ja tam jestem u siebie. - Nie masz wewnętrznej potrzeby wyjechania, poznania świata? -Gdzie mnie tam będzienosid? Tu mam cały ten świat. O tam-pokazał na las - i tam. To już wszystko.

Mamy tu taką Marzeniezarażoną miastem, alejuż chybamówiłem. Do Warszawy chce,a przecie Mrągowo podnosem ma. "Znowu to przecie. No tak. Szkoda słów. Tylko czemu on matak genialnie brązową skórę? ". Wszyscy ludzie, których znała, sąalbo czerwoni, albo ich opalenizna jest jakaś-taka brudna. Aon. - Słuchaj,ty się gdzieś uczysz? - zapytała. - Tak. Jest obowiązek,bo tak to. tyleroboty w polu- dodałi popukał się językiem w policzek. Ala przez chwilę pomyślała, że on z niej kpi. Ale stałopartyopłot i znówżułtrawę. 46 - Chodzę do drugiej ogólniaka. Nawet zdałem w tymroku. Udało się! - zaśmiał się gardłowo. - To ile ty masz lat? - naprawdęsama nie wiedziała, co ją tomogło obchodzid. - W grudniu to będzie siedemnaście. No tak, to by kooczyło sprawę. Był odniej młodszyCzym prędzej pożegnała się i poczekała na panią Elżbietęjużna drodze.

PaniElżbieta nie doczekała się na przyjazd swojej siostryZadzwoniła do niej na komórkę. Okazało się, żesą już niedaleko,ale złapali gumękilka kilometrów przed Pieckami. Elżbieta objuczonawałówką na drogę odjechała do Mrągowa razem z Witkiem, który miał mamę wsadzid do autobusu do Warszawy. Dominika rozejrzała się podomu. "Przyjeżdżają jacyś obcy ludzie. Pomyślą, że znas stado prosiaków". Na ławiepodoknemstał talerz z resztkami jajecznicy ze strusiegojaja. Tuż obok siedziała Kandra inie spuszczała wzroku zzakrzepłych resztek. Dominikazsunęła wszystko suce do miski. Miotła była już zajęta. Michał komicznie machał nią na wszystkie strony. - Co tyrobisz? -Zamiatam. Czy to naprawdę nie przypominazamiatania? - Wiesz, nie bardzo. Przestao kurzyd, tylko zbieraj to wszystkona jedno miejsce. A zresztą rób, jak chcesz - ten człowiek skrajnie ją irytował. "Nie muszę w koocuzamiatad. Mogępozmywad,umyd łazienkę. O, to jest najważniejsze. Gdziejest fartuch? Suszyłsięna sznurku w ogrodzie". Poszła po niego. 47.

- Co robisz? - Ala zawiązywała sobie opaskę na włosach. - Sprzątam, zrobiłsię straszny chlew - Ala nic na to nie powiedziała, tylko ustawiła sobie leżak w lepszym miejscu. Dominika z furią szorowała łazienkę. Wyniosła wszystkie ręczniki na zewnątrz, żebysięporządnie przesuszyły na słoocu. Alaz Hadrianem opalali się,ciągle coś dosiebie szepcząc. Dominikaspędziła następne dwadzieściaminut, pucując podłogę. Co kilkachwil podnosiła głowę i ze wściekłością spoglądała na tę dwójkę. Cholernie do siebie pasują! W koocu poszła do siebie i jednymwprawnym ruchem zgarnęła wszystkie skarby od Hadriana,zgniotłajew ręku iposzła wyrzucid do szarego pojemnika, który stał za garażemkoło bzu. - Potrzymaj klapę -Michałakurat opróżniał szufelkę. - Co takpatrzysz? -Michał wbił wzrok w połamane kwiatki, patyki, sporąhubę i wielką modrzewiowąszyszkę. - Nic, nic. -To tylko śmiecie. Coniby mam z nimi zrobid? - Oczywiście. Tylko śmiecie. "A temu o co znowuchodzi? Uparlisię dziś wszyscy czy co? Tamci mogliby się wreszcie ruszyd i trochę pomóc, a nie. Chybaśnię!

Hadrian smaruje jej plecy! Nie, tego już za wiele. Alkatopodła świnia. A ten co znowu? Zabrał Kandrę i znów gdzieś poszedł. Co go tak przybiło? ". Przez chwilę chciała nawet zawoładMichała, żeby poszlisię przejśd razem, ale chyba dobrze zrobiła,bo nie byław stanie strawid tego nabzdyczonego człowieka dłużej niż przez pięd sekund. Wróciła do łazienki. Na parapecie walały się różne kosmetyki. Tylko kosmetyczka Ali była idealnie sztywna ielegancka. "Aleonama klasę,naprawdę umie o siebie zadbad. Ciekawe, co by zrobiła, gdybyten jej chłopak dowiedział się, co onateraz wyprawia". Całkiem odruchowo zajrzała do jejkosmetyczki. Wszystkie flakoniki i słoiczki miały napis: Marmerl. To chyba najdroższekosmetyki na rynku. Dominikaostrożnie brała każdy do ręki, oglądała,próbowała czytad dziwaczne francuskie słowai wąchała alboodrobinę, naprawdę maleoką jotę, brała napalec. No tak! Sam zapach i ta konsystencja! To nie mogłosięrównad z jej serią do cery wrażliwej. Nic dziwnego, że Alkatak bosko wygląda, skoro stad ją na takie kosmetyki. Jej siostra dostała kiedyś w prezencie tonik, też tejfirmy, i mówiła, że niczym nie różni sięod polskiego "Na co dzieo". Tyle żekosztuje piętnaście razy więcej. Magda jednak nie znała sięna kosmetykach. Potrzebowałajedynie szamponu, mydła i pasty do zębów.

Dominika z niechęcią zajrzałado swojej uszytejz łatek zielonej kosmetyczki. "Co za tandeta" - poruszyła ręką taniepolskiepudełeczka, którenagle przestały się jej podobad. - Telefon! - krzyknęła Dominika, bo nasto telefonów dziewięddziesiąt dziewiędbyło do Hadriana inikt już nie chciałichodbierad. -Hadrian, słyszysz, telefon? - Dominika nawet nie podejrzewała siebie, że może aż tak głośno krzyczed. Odruchowospojrzała wlusterko i dmuchnęła sobie nagrzywkę. "A co tam, jest mi w koocu coś winna zato gruchanie" - bez skrępowania wyjęła z kosmetyczki Ali flakonik i kilka razy psiknęła niemiłosiernie drogimi perfumami. Były boskie. "Jeśli Magda jeszcze raz powie,że jakośd nie idzie w parze z ceną, to jej to kupię, żeby musiała odszczekad". Hadrian, drepcząc w grubych klapkach, od dłuższej chwili rozmawiał z matką. Patrzyłjednocześnie na Dominikę i wywracałoczami, manifestując, że wcale, ale to wcale nie obchodzi go, że będziegrał w reklamówce oleju samochodowegoi że w związkuz tym pojedzie do Nowej Zelandii. 49.

Kiedy skooczył, stało się! Bylisami w wyludnionym domu. W pokoju lekki półmrok. Hadrianpodszedł do parapetu, wyjrzałprzez okno z widokiem na rozciągniętą na leżaku Alkę, popatrzyłna pusty parapet ("Ty kretynko! Po co to wyrzuciłaś? Poco,poco? On to zobaczył. Pomyśli, że go nie chcesz! Wracaj do śmiecii wygrzeb wszystko! "), postukał w niego palcami, po czym odwrócił się do Dominiki i, najcieplej jak umiał, powiedział: - Mogłabyś mizrobid coś zimnego do picia? "Tak! Tak! Jasne! Co tylko chcesz! ". - Może byd woda z cytryną? - zapytała, usiłując oderwadwzrokod jego niesamowitego torsu. - Może. Przyjdź do nas, takie fajne słoneczko. Hadrian wrócił do Ali,Dominika zaniosła jemu i Ali (przy okazji) wodę z cytryną i czym prędzej wróciłado łazienki, by zzazasłonki patrzed, jak oboje ładnie razem wyglądają. "Idę popływad. Może się utopię.

Przynajmniej wtedy skoocząsięwszystkiemoje problemy" - postanowiła. Jednak po chwili wyobraziła sobie, że wyciągają ją martwąi sztywną i kładą białą i przeźroczystą na pomoście. A jejkostiumkąpielowy obrzydliwieprzykleja siędo martwegociała. Prześwituje tam, gdzie zdecydowanie nie powinienprześwitywad, a nadodatekwszyscy gapią się na odrastające włosy na nogach. Sięgnęła po maszynkę Ali i zanim poszła pływad, bardzo staranniewydepilowała sobie obienogi. Na wypadek, gdyby Hadrianbył przy wyciąganiu jej zwłok. (a Siostra paniElżbiety z mężem przyjechali kołoosiemnastej. Powitanie wyszło lekko sztywno. Mimo iż Witek bardzo się starał, 50 i przyjezdni, i starzy mieszkaocy odnieśli nie najlepsze pierwszewrażenie. Siedzieli skrępowani przy stole ipopijali herbatę, zajadającsię babką piaskową Dominiki. Na szczęście zjawiłsię Sylwek z synem sołtysa - Darkiem. Obaj byli lśniący, pachnący ibardzo zdenerwowani. - Przepraszam za zamieszanie, ale mam ogromny problem. Otóż nie przyjechał autobus, a jamuszę, to znaczy my obaj musimy dostad się przed ósmą do Mrągowa. Pojechalibyśmy rowerami,aletrochę późnawoi tak, gdybyśmynie nadużyli uprzejmości. - Mamy was podwieźd - zrozumiała Ewa. -Bardzo bym prosił. Ja wiem, że paostwo pewnie zmęczeni. Małżonkowie spojrzeli na siebie, dając znak, że chętnie uwolnią się od męczącej atmosfery - Nie ma sprawy, tylko skorzystam jeszcze z łazienki - Ewa znikła za drzwiami. Krzysztof natomiast rozpoczął śledztwo.

- A co wastak gna o tej porze? Randka? - Nie. A może i tak. Randkajako spotkanie wsensie intelektualnym. - zauważyłsyn sołtysa i spojrzał na Sylwka błagalnymwzrokiem. - Chodzi o to,że o ósmejrozpoczyna się spotkanie z jednymz największych poetów. Ja, to znaczy my,nie możemy tego przegapid. Taka możliwośd! Żebyosobiście zobaczyd. To nasz największyautorytet. - Sylwek rzucił okiem na Alę i raptownie umilkł. - Co to? Mickiewicz wstał z grobu? - włączył się Hadrian. - Nie, no skąd! Kaczmarski do nas przyjechał. Na koncert-z dumąwyjaśnił Sylwek. Alacicho prychnęła. Na tylejednak głośno, że wszyscy usłyszeli. - Kaczmarski? Znam, znam. Sam chętnie posłucham. Dobrze"się złożyło. Mamy jeszcze jedno miejsce, możektoś chce jechad?

51.

Syn sołtysa wbił znaczące spojrzenie w Alę, ale ta ani drgnęła,udając, że czyta stare "Aktualności Polityczne". -Jabym chętnie. - zaskoczyła wszystkich Dominika i popięciu minutach siedziała wbita między obu chłopców na tylnym siedzeniu. Sylwek przez całą drogę nie odrywałwzroku odzegarka, za toDareksiedział wpatrzony w zagłówekfotela kierowcy na wysokości jego oczu. Dominika miała okazję przekonad się, jaktwardei umięśnione mogą byd nogi, bo czułaprzylepioną do swojej, napierającą nogę Darka Gajewskiego, brata Marzeni. Zaparkowali vis-a-vis dworca autobusowego, na dużym placuprzy Centrum Kulturyi Turystyki. Aleją Wojska Polskiego skierowali się w stronę rynku. Potemjuż tylko skręcili w Ratuszowąi znaleźli się na molo. Dopchaniesię dopoety niebyło łatwe. Za to było go znakomicie słychad. Swoimspiżowymgłosem docierał nawet do ostatnich rzędów, ale zobaczyd. to było prawie niewykonalne. Ludziestali jeden przy drugim, odgradzając poetę od tylnychrzędów. Dominika po chwilizobaczyła, żewuj Witka wziął swojążonęna barana, i czym prędzej odsunęła sięod grupy, żeby czasemktóryś z chłopców czegoś takiegojej nie zaproponował. Gdyby todoszło do Hadriana. Dominika spodziewała się zobaczyd ekstrawagancko ubranego,nawet podmalowanego piosenkarza. A tu szok - czarna kamizelka, czarne spodnie, zwyczajny człowiek. Poeta zapowiadał kolejny utwór. Ludzie zaczęli klaskad ipokrzykiwad,wiedząc chyba,co zachwilę usłyszą. 52 - Princessa Donia, krwibłękitnej jak sam błękit

Co na kopułach cerkwi tłem dla złotych gwiazd, Oddziecka miała cały światw zasięgu ręki I preceptorów zagranicznychteż w sam raz. Jej tatuś jeździł w tajnych misjach do Paryża Skąd rękawiczek ipachnideł słał jej w bród, Czymswej wierności Matce Rosji nie ubliżał, Bo wzorem Lwa Tołstoja kochał prosty lud. Paryski atłascudnie lśnił na smukłych dłoniach Gdy malowała akwarelą sielskie błonia Princessa Donia. Dominika stała z rozdziawioną buzią i nie mogła uwierzyd, żepoezja może byd czymś więcej, niż wydawało jej się w szkole. W jednejchwilipoczuła na sobie atłasowe rękawiczki, o którychśpiewał Mistrz. Sama poczuła się princessą Donia. Magia? - I co? -zagadnął jąSylwek. - Genialne! My tu od lat wszystko znamy - Darek nie chciałpozostad gorszy. - Dziękuję ci, że mnie. -To nie moja zasługa, to jego - wskazał głową w kierunku,gdzie po kłębiącym się tłumie można było wnosid, że poeta zacząłrozdawad autografyi uściski prawicy. - Podejdźmy. Chcę kupid wszystko,czego nie mam. Żebynie wiem co, muszę się nauczyd to grad. Powalające, nie?

- Tak - przyznała Dominika. - Ale ja tu zaczekam. -Jak chcesz. Po chwili dołączyła do niej Ewa. - Zgubiłam męża - oświadczyła po prostu. -O, tam jest, tam. Widzi pani? - Dominika pokazała fragmentwystającego ramienia Krzysztofa. 53

- O, rzeczywiście. Dzięki - Ewa kilkoma sprawnymi susamiznalazła się blisko męża, na wszelki wypadek biorąc go mocnopod ramię. Dominika stała obok syna sołtysa i oboje milczeli,udając,żeobserwowanie wijącego się tłumu jest dla nich pasjonującym zajęciem. Dominice przemknęło przez głowę: "Po cotu przyjechałam? Ciekawe,co robi teraz Hadrian? Może zbiera cośdla mnie najutro? Hadrian. Darek to straszny kloc. Zwalisty, ogromnyi tegrube nogi. Hadrian też ma ogromne ramiona, ale nogi maszczupłe i to całkiem inaczej wygląda. Jeżeli Darek jeszcze razuda, żeociera się o mnie przypadkowo, togo uderzę" - postanowiła. Na szczęścieza moment podeszli małżonkowie i objuczonyksiążkami i płytami Sylwek. - Zobaczcie, comamy! - Krzysztofotworzył książkę nastronietytułowej.

- Ciebie na chwilę nie możnazostawid samego. Co to za książka? - Ewaniewyglądała na zadowoloną. Podejrzliwie przyglądałasię okładceze zwisającym z drzewa koalą. - Ze wszystkich płyti zbiorków musiałeś wybrad właśnie książkę dla dzieci, tak? - A wiesz, w tymzamieszaniu. boto tak wszystko szybko poszło.

i okładka taka. ładna - nieudolnie bronił się Krzysztof. 54 -Ja też mam autograf, na płycie. I jesttu ta genialnapiosenka. - A, ta oprincessie. - Ewa wzięła płytę do ręki. -Idź jeszczeraz i dlamnie też kup koniecznie -wydała mężowi polecenie. - No,właśnie jest,jest. Ciekawe, czy akordy trudne? - Sylweknabożnie gładził okładkę płyty. - I tak zagrasz -zauważyłDarek. -Cii! - syknął Sylwek, ale wszyscy usłyszeli. - Grasz? Ty przecież grasz! - nagle przypomniałasobie Ewa. - Trochę, takie tam pobrzdąkiwania. Ale tegosię nauczę. - Zaśpiewasz? - ucieszyła się Dominika. -Jak ja mogęDominice nie zaśpiewad o Doni? - Właśnie! Donia to genialnie do ciebie pasuje. - Princessa Donia to, zdaje się, księżniczka - zauważył syn sołtysa i z wyraźnym zainteresowaniem zacząłsię jej przyglądad.

-Parobek Ditko, pochodzenie podejrzane. - Czy Ditko nie może byd czasem od Darka? - zaśmiałasięEwa, ale ani Dominika, ani Dareksię nie roześmieli. "Donia. Nawet ładnie" - pomyślałaDominika. Siedziała znówwciśnięta między chłopców, znoszącnapór twardej nogii ręki,którą Darek zarzucił odniechceniana oparcie foteli. Postanowiłazachowywad się jak Ala - niczym się nie przejmowad. Ala, no właśnie. To wspaniała przyjaciółka. Wiedziała, że Ala nie będzie miałapretensji, że pojechała bez niej. Dawno wyrosłyz robienia wszystkiego razem. Wiedziała też,że Ala będzie chciaławszystko wiedzied. Dlatego układałasobie w głowie, co dokładnie jej powie.

W nocy Ala niespodziewanie się przebudziła. "Co za kretynka zemnie, po coja go pytam o datę urodzin? Chyba mnie zamroczy55.

ło. On jeszcze sobie pomyśli. Kto wie, co taki może sobie pomyśled. Zresztą nicmnie nie obchodzi, co on pomyśli. Niech sobiemyśli, co chce, nosorożec jeden. Tu macały świat. Też coś! Samnie wie, co mówi. Nie, to wyglądało, jakbym chciała wiedzied, ileon ma lat. A przecież nie chciałam! To mnie kompletnie, ale tokompletnie nie obchodziło. Niech sobie ma, ilechce- przekręciłasię na prawy bok i zaczęła bawid się kosmykiem włosów. - Mogłaby już Domka wstad. Śpi i śpi, nawet słowa z nią się nie dazamienid. Chybanic się niestanie, jeśli jąobudzę chwilę wcześniej". Spojrzałana zegarek. Była czwarta szesnaście.

Rozdział 4 Zaraz pośniadaniu przyszedł donich Sylwek. Przyniósł zapakowaną w wielki foliowy worek gitarę i teraz pobrzdękiwał coś z Michałem albo uczył go czegoś. Z pokoju chłopców dobiegały urywanedźwięki gitarowejmuzyki. Michał zWitkiem rano napalili w kominku, bo po kilku dniach upałów byłoznówzimno. Wszyscy skupilisię wokół ognia. Nie bardzo wiedzieli, coze sobą robid.

Hadrian oglądał gazety, które przyszły poprzedniego dnia. - Alka,zobacz. Tu jest dziewczyna dużo gorsza niż ty. Tybyś tupasowała -podsunął jejotwarte czasopismo. - Nie,mnie to zupełnie nie bawi. -Co tam nie bawi? - krzyknąłz drugiego pokoju Sylwek. - Nie krzyczy się z pomieszczenia do pomieszczenia - Ala popatrzyłana kolegów, szukajączrozumienia. -A, słusznie - Sylwek z gitarą w ręku stanął na progu. - Jakprzyjdę tu jeszcze parę razy, to i kultury trochę się liźnie - roześmiałsię, ale nie tak głośnojak Witek, którego nie wiadomo, cotak ubawiło. -To co nie bawi? - Nic -Ala przeczesała palcami włosy. -Alkanie chce byd modelkąą ja ją namawiam, bo ma warunki - powiedział Hadrian.

- Przestao! Zresztą. nie. Miałam już kilkapropozycji,alenie. - Tak, a z jakiej agencji? - przeszedł do konkretów Hadrian. - Daj spokój, szkoda słów. Nie mam zamiaru bydmodelką aniaktorką, ani stewardesą; nikim w rodzajuwymalowanejlali. Maminneplany naprzyszłośd. 57.

- Słusznie - Sylwek usiadł blisko ognia i zaczął grzebad pogrzebaczem w popiele. - Marzenia,siostraDarka, cały czas wypacykowanachodzi. Do miastowych się upodabnia. Najgorzej tobyd jak ta owca. Poleci wszędziegdzie stado. - Może to mało wyszukane porównanie, ale o to mi mniej więcej chodzi - przytaknęła Ala. -Sylwek, zagraj coś - poprosiła Ewa. - Tylkożebyśmywszyscyznali, bojak sobienie pośpiewamy, to jeszcze dwie godziny i wymordujemy się tu wszyscy z rozpaczy - Nie. Ja tam tylko tak, dla siebie. Michałmnie uczy -zacząłnieudolnietłumaczydsię Sylwek. - Przestao. Ciebie już niktuczyd nie potrzebuje. To on mnieuczy - Michał poklepał Sylwka po plecach. - Ajakta o princessie? - Czekaj, to nie tak szybko, pracuję nad nią. - Pamiętaj, że obiecałeś - Dominika nie zwróciła uwagina to,że Ala nagle bardzo uważnie zaczęła przysłuchiwadsię ich wymianie zdao. - Dla ciebiewszystko. Będzie i Donia. - Donia, fajna ksywa. Dominika, Donia, Donieczka, Dooka. -bawił się słowami Witek. - Zobacz to, Doniu - Hadrianod razu zastosował nowe zdrobnienie.

On pierwszytak się do niej zwrócił. Donia usiadła więcbardzo blisko Hadriana i cochwila uśmiechała sięi kiwała głowąz aprobatą na podsuwane jej jegowłasne zdjęcia. Na każdym wyglądał świetnie był stworzonydo pozowania. - No graj,graj! - Ewa wyciągnęła gorzką czekoladę i połamałana małe kawałeczki. - Gdzieś daleko stąd, noc zapada znów,Ciemna główka mej dziewczyny chyli się do snu. 58 Śpiewalichyba zgodzinę, kiedy napodwórku zaterkotałmotor listonosza, a po chwili z Piotrkiem na ręku wszedł Tomasz Lipiec w nieśmiertelnym granatowym garniturku. - Stoi dzieciak na deszczu, to mówię: chodź, wejdź, ale on się wstydzi. Pani mu da herbaty czy coś, bo cały się trzęsie - postawiłPiotrka na podłodze iwygrzebał z torby jedną fioletową i kilkadużych białych kopert. - Toja jużpolecę, tylko pranietrzeba zabrad,bo zamoment naprawdę zacznie lad. -Ja zdejmę - Dominika podniosła się od stołu i razem z Lipcem wyszła na podwórko, gdzie silny wiatr jużprzynosił tumanykurzu z drogi. - Długo tujeszcze zostajecie? - zagadnął Lipiec, mając jużdośd codziennych przyjazdów do domu numer dziesięd. - Do kooca lipca. A pan skąd do nas przyjeżdża? ZMrągowa? - Tak. Ja tu od niedawnamieszkam. Tułałem się tu i tam, ale postanowiłem na stałe na Mazurach zamieszkad. I do tego doprowadzę. - Tak?

To pan jest uparty jak Irlandczyk. I wie pan co? Ktośzpanaprzodków musiał byd Irlandczykiem. - Dlaczego? - Lipiec spojrzałna Donie nieufnie i pogłaskał siępo rudychsprężynkach. - Bo pan wygląda jakIrlandczyk. Przepraszam, żetak mówię,ale rude włosy i takie piegi. takie szlachetne, wie pan. gęste. i ta jasna karnacja.

- Szlachetne? - Lipiec był coraz bardziej podejrzliwy. - Irlandczycyto bardzo uparci ludzie. Do wszystkiego, co sobie postanowią, dojdą. A u pana na pewno ktoś był Irlandczykiem. Niech pan zapyta rodziców. Donia poprawiła pranie, które wysuwało jej się spod pachy, 59.

- Może i tak, bo matka nigdy jakoś o ojcu nie wspominała. Aprzecież za granicą była, pracowała- listonosz popatrzył na Donie z sympatią. - A panirodzice? - Polacy Słowiaoska krew. Ale panu radzę odwiedzid Irlandię. Mój ojciec zawsze powtarza, że nie wolno zapominad o korzeniach. - Odwiedzid Irlandię? To ja już pojadę, bo zarazsięzacznie. A Irlandiato częśdAnglii, tak? -Niezupełnie. Stolica Dublin. Może pan u nas przeczeka? -A nie, dziękuję. Dziękuję pani! Do zobaczenia! - Do zobaczenia! Pewnie do jutra, prawda? - Pewnie tak! Do jutra! Donia odprowadziła go wzrokiem. Już za moment zniknął jejz oczu, tylko szum silnikasłyszała jeszczeprzez chwilę. "Co mnie napadło, żebymu takie bzdury sugerowad? Miałamszczęście,że się nie obraził. To przez Magdę.

W kółko mi tylko wypisuje o przodkach i kto skąd pochodzi. Co ją napadło? ". Sprawdziła, czy furtka jest dobrze zamknięta, i szybko pobiegła do domu. Ewa, widząc przemoczonegoPiotrka, wzięła go na ręce, mocnoprzytuliła i usiadła bardzo blisko kominka, żeby chłopiec mógł sięogrzad. Krzysztof zrobił mu kakao. Nie minęłodwadzieścia minut, a Piotruś harcował już po całym domu. - Można by im zdjęciezrobid - zaproponował Sylwek. -Ja mamaparatna wierzchu - Ala wstała i poszła do swojegopokoju. Nie musiała podnosid głowy znad torby,by usłyszed, żektoś za nią wszedł. Sylwek. Wyraźnie zanią łaził. Smarkacz. - To twój aparat? -Tak, to kompakt. Nomiturm. Jedna z najlepszych firm naświecie. - Nigdy o takiej niesłyszałem - roześmiałsię sam z siebie Sylwek. - Takimały i robi zdjęcia? - Oczywiście. Rozmiar akurat nie ma tu nicdorzeczy - "Matko! Co ten człowiek robi w szkole? Zaraz zapyta, czy filmsię tuzmieści". - Ale klisze to jakieś mniejsze do niego trzeba? -Nie. Standardowyrozmiar, to znaczy normalny,zwykły filmmałoobrazkowy.

- I co nim fotografujesz? - Wszystko. Mogę nawet ciebie - sama nie wiedziała, czemutopowiedziała. - A, to chcę. Ja to mam tylko takie zdjęcia do legitymacji. - Do legitymacji- pogarda wylała się z głosu Ali. - Siadaj. Najlepiej tam, bo światło jest najlepsze. Usiądź i patrztu. - Tu? To znaczy gdzie? - Na mnie. -A, na ciebie. Sylwekusiadł na jej starannie pościelonym łóżku i zamiast naAlę zaczął patrzedna monotonny księgozbiór obok łóżka. - A to czyje? Trzy lata w afrykaoskim buszu, Jezioro Wiktorii,Ginące zwierzęta Afryki. - To Doni. Onasię pasjonuje tym kontynentem. -Jakieśstare te książki. Nie ma nowszych? - Doniazbiera właśnie stare, najlepiej przedwojenne wydaniaksiążek o Afryce. Lubi wszystko, co związane z tym kontynentem.

- Z jakim kontynentem? 61

- Z Afryką. Tojeden z sześciu. nie. z siedmiukontynentów. - "Nawet w wiejskiej szkole mogliby jednak ich czegoś uczyd". -Masz bardzo foremną czaszkę - zmieniła temat. - Powinieneśdobrze wychodzidnazdjęciach. - Czaszkę, powiadasz? Ty też masz nie najgorszą czaszkę - zachichotał. - A najakiej tyulicy mieszkasz? - NaGałczyoskiego. -Na kogo? - Konstantego Ildefonsa Gałczyoskiego. Nie słyszałeś tego nazwiska? - Nie. Ale czekaj, zapiszę sobie - Sylwek wyciągnął jakiś ogryzek ołówka, wyświechtaną kartkę i nabazgrał: GAUCZYOSKIEGO. - Potem sobie sprawdzę - uśmiechnąłsię do niej radośnie -w encyklopedii - zaakcentował ostatni wyraz, jakby chciał zrobidna Ali wrażenie. Ala spojrzałana niego z największym współczuciem. "Ten człowiek nie osiągnie w życiuniczego. Miałpecha, żesię tu urodził". - Chodźmy zrobid Piotrkowi zdjęcie - zdecydowała nagle. -wAja mogę? Będziesz umiał?

-A gdzie to się patrzy? Ala z cierpliwością mniszki wytłumaczyła mu, gdzie się patrzyi co się naciska. Pozwoliła nawet napróbę zrobid sobie jedno;. nodobrze,niech już będątrzy, zdjęcia. Już mieli wychodzid, kiedySylwek zobaczył na parapecie flakonik jej perfum. Wziął do rękibez pozwolenia, odkręcił i powąchał. - Znamto. Ładnie pachnie. - To oryginalne francuskie perfumy. -Tak? - powąchał jeszcze raz. Ijeszcze raz. - Znam ten zapach. Ojciecchyba mamie na święta kupił. 62 - Chyba raczej nie. - "Żebyś, chłopcze, wiedział, ile to kosztuje. " - mówiłajej mina. -A tak, chybanie to,bo tam butelkato całkiem inna. - Całkiem inna? Matko! - Śmiejesz się ze mnie? -Nie, tak do własnych myśli. Absolutnie nie z ciebie. - Wiem, chłopek-roztropek ze mnie.

Mnie trzeba brad takiego, jakim jestem - nareszcie ruszył w kierunku drzwi. - Zresztąjak każdego - dodał. Poobiedzie, deserze (biszkopt z jagodami i cieniutką warstwącukru pudru - produkcji Doni) i podeszczuEwa zarządziła wycieczkę. - Ciociu, nie bądź zła, ale ja to sobie poleżę. Mam co czytad i. - Witekmiał jeszcze na wargachi zębach fioletowe ślady po jagodach i ciotka wpatrywała się właśnie w tę fioletową czeluśd, gdydo niej mówił. -Nie ma mowy - przeniosła wzrokz ust na oczy siostrzeoca. - Idziemy wszyscy. Musimy się lepiej poznadi nie wyskakujmi tu - przerwałamu ruchem ręki - żeciebie znamod urodzenia, dobrze? Witeczku, jesteś na wakacjach, pamiętasz? Wakacje, wycieczki, pływanie, ogniska - a znacznie ciszej już dodała: - Niemartw się. Mama na pewno będzie dzwonid dopiero wieczorem. - Proszępani -ostrożnie zaczęła Ala -my tu raczej tak. każdy robi,co chce. ja tobym na przykład chciała trochę popisad,bo mam zaległościw korespondencji. - Tak, pewien Szczęściarz Tomczykowaty czeka naodpowiedź zauważył Witek.

63.

- Proszę pani, od dawna chciałam zapytad, po kim Wiciu jesttaki złośliwy? - Ala udała, że chce mu dad klapsa. - Tylko bez tej pani,dobrze? A złośliwy? Może byd jedynie pomnie. Reszta rodziny jest grzeczna. - urwała nagle, bo zapewnepomyślała o szwagrze. - Tak, tak - wtrącił się Krzysztof. - Mówcie nam po imieniu,dobrze? Nie jesteśmyjeszcze tacy starzy. - A ja? - oburzył się Witek. -Czuję się dyskryminowany i oburzony! Jestempokrzywdzony! Mnie to się nigdy nic ciekawego nie proponuje! - Ty też możesz zrezygnowad z tego rodzinnego formalizmu. -Krzysiostwo Dobrotliwi - objął ciotkę i wuja. - Ja się zgadzam. Skoro już tak strasznie nalegacie i taknas prosicie, zrobimy wam tę łaskę. Wszyscy spojrzeli po sobie zmieszani. Witek to co innego,aleoni? To w koocu dużo starsi od nich ludzie. Ciekawe, ile lat są poślubie?

- obie dziewczyny pomyślały o tym w tej samej chwili. Alaspojrzała uważniej na Ewę,usiłując odkryd jej wiek, a Doniawręczprzeciwnie: odwróciła się zawstydzona i umyła jedynąw Krzywem szklankę. - To załatwione. Tylko uwaga; kto się pomyli i powie "pani",zmywagary poza kolejnością. - A jak powie"pan"? - Hadrian usiłował byd dowcipny. Odpowiedziała mu wymowna cisza. - Zbierad się! - zarządziła ponownie Ewa. -Hadrian, zamknijokna. Dziewczyny, zabierzcie coś do picia. Michał, zobacz, czy niemusimykupid chleba. Krzysiu, pozwólze mną jeszcze na chwilę. A ty, młody obywatelu,zrób siusiu. Witek, przygotuj psa. - Ja nigdy nie robię siusiu - mruknął konsument swojego rękawka. -Jakmam tozr. - zdziwił sięWitek,ale urwałw pół słowa. - Lepiej nie pytaj - szepnął mu Michał. - Co powiesz? -znacząco spojrzał na Ewę. - Tyrania Radosna, niema co. Liczyłem, że się zmieniła. byłem Optymistą Nadmiernym. - Zdecydowanie nadmiernym - dodał Hadrian.

- Szykują sięciężkie zmiany. Czas beztroski minął- westchnął ciężko. Wszyscy razem, łączniez Piotrkiem, poszli w stronę ambonykoło lasu. Po drodze zaszli jeszcze do Pasemków, których Ewai Krzysztofdobrze znali, bo byli w Krzywem nie pierwszyraz, Kiedy gromadka gości oglądała szczeniaki, Ewa podeszła dostojącej zboku Pasemkowej. - Pani Marianno, a ten mały to czyj jest? -To pani nie wie, paniEwuniu? Sierota, z domu dziecka. Rodzice musię samochodem zabili i on tylko tę ciotkę ma. Urszulinową, znaczy się. - To ona go adoptowała? -A gdzietam! Kto by pijaczynie dzieciaka powierzył. Onatodobra kobieta, co i raz to tego małego bierze, ale ten jej stary,tonajgorszemuwrogowi nie życzę. Wódka nim rządzi, paniEwuniu,wódka. Chwilęoglądali grube, nieustannie baraszkujące szczeniaki,a potem poszli po jeszcze mokrej drodze do lasu. Szli, gadając o wszystkim i o niczym, co chwila patrząc, jak Piotrek z uporem wypatruje jakiegoś żyjątka, by uderzyd w nie z całej siły. Na skraju lasuprzywitałoich mrowisko. Piotrek zimpetemwsadził kijw sam środek. - Nie, Piotrusiu, nie! - krzyknął Krzysztof, ale dziecko nawetna niego nie spojrzało, rozdeptując uciekające mrówki i zachwycając się: 65.

- Ale fajnie uciekają! -To nie jestfajne - pochyliła się nad nim Ewa. - Nie rób tego. - Dlaczego? - szczerze zdziwiłsię Piotrek. -To przecież fajne. - Ale nie dlamrówek. Piotrek nie wyglądał na przekonanego. Szli dalej, ale chłopiecrwał każdy liśd,do którego tylko dosięgnął, rozdeptywał fioletowe dzwonki, które stały na jego drodze. - Złolubiec Utrapiony - zauważył Witek i wtedy Ewa zatrzymała się. -Złolubiec? - mruknęła do siebie. -Nie mów tak o nim -ostro powiedziaładoWitka. - Piotrek! Chodź no tu domnie. Chodź. Co ty wyprawiasz? Wszystko niszczysz. -Bo to fajne. - Fajne, aha. I co jeszcze? - Ito lubię. - Fajne, lubisz to i co jeszcze? - I tak chcę.

- Aha. Pokaż palce. Ten to fajnie,tento, że lubisz, a ten, że takchcesz. Masz tu trzy rzeczy. A terazdaj drugą rączkę. Tu włożymyto, żerośliny to czują,że toje boli i że już na zawsze umierają i nigdy się nieodrodzą. Mrówki się boją, to dlanich straszne, żektośniszczy imdom. - Ale to fajne - upierał sięPiotrek, pociągając nosem. -Fajne masz tutaj. Terazpamiętaj, co masz w której rączce. Zamknij oczy i wyciągnij rączki,o tak, jak waga. I co czujesz? Cojest ważniejsze? Piotruśwypuścił na chwilę swoją koszulkę zdużym haftemz boku i dłuższą chwilę stałtak,jakby rzeczywiście miał wrękudwa kamienie. 66

- Tę metodę powinno się stosowad przy rozwodach- cichopowiedział do Michała iHadriana Witek. - Tu mają paostwo dobro dziecka, tu swoje, tu przysięga małżeoska,a tu. sam niewiem co. Co wybieracie? - szepnął Witek Hadrianowi, a tenwspółczującopokiwał mugłową. - Cicho! - zgromiła ich Ewa. -I co, Piotrusiu, co powiesz?

- Żeby one nie umierały - powiedział chłopiec i Ewa ztriumfem popatrzyła wszystkim zgromadzonym w oczy. - Aleto fajne,bo lubię, jak one uciekają - dodał na jednym oddechu, a Ewietriumf natychmiast zniknął z twarzy. - Za każdym razem, kiedybędzieszsię zastanawiał, co zrobid,połóż to sobie na rączkach jak na wadze i sam będziesz wiedział,co robid, a czego nie. -Alelekcja psychologii. Ja cię kręcę - zauważył Hadrian. - NaszaTyrania Radosna wie, co to metody poglądowe - Witek wpatrywał się w ciotkę z nieukrywanym szacunkiem. - Szkoda, że mi tego nie powiedziałaś, cio. cio się nie liczy, nie było nico ciociu albo wujku,nic takiego nie było! Było tylko o pan, pani. A więc kontynuując. -A więc kontynuując - wtrąciła się Ewa -cio się liczy, to popierwsze. Apo drugie, na naukęnigdy niejestza późno. Ja taknauczyłam koleżankęoszczędzad: tu masz wycieczkę po Europie,a tu masz kawę, wuzetkę i kilka nowych ciuchów. I tak przez siedem miesięcy zebrała pieniądze i pojechałana trzy tygodnie doSkandynawii. Ale kartki mi nie przysłała, bo powiedziała, żemiała na jednej ręce kartkę, a na drugiej dobre szwedzkieciasteczko. Wybaczyłam jej- jestem wspaniałomyślna. - Będę to stosowad. Ja też mam kłopoty z silną wolą - przyznała Ala. 67.

- A spod jakiego jesteś znaku? - zapytał Krzysztof. - Spod Byka. -Od zawsze wiedziałem, że bycza z ciebie dziewczyna - zaśmiał się Witek. - A ty, Doniu? -Ja jestem spod Panny - wtrąciłsię Hadrian. - Nie przerywaj, Cudnico Męska - huknął na niego Witek. -Niemusiałeś tego mówid. Spod Panny. Takiśliczny! - Cudnica Męska, też coś! - obraził się Hadrian. -Jeszcze będziesz coś chciał,przypomnęci to. - Co się tak obrażasz? - Witekklepnął Hadriana w łopatkę, ażtenlekko się zatoczył. -Zrób tak: do jednej rączki weź sobie naszą wieloletnią przyjaźo, a do drugiej obrażenie się na mnie. Cowybierasz? - przedrzeźniał Ewę na całego. - Wbrew pozorom to wcale nie takie głupie. Może nawet bardziej potrzebne namniż temu. brzdącowi - Michał pokazał imbrodą Piotrka,który znowu tarmosił jakąś większą od niego dziewannę, która postanowiła walczyd o swoje życie i nie dad mu sięwyrwad. Ewa przegoniła ich po całejokolicy Zaliczyli trzypobliskieambony, kiedy zauważyli, że znikła im Kandra. Gdy wrócili, zastalipsa oblepionego ostami i twardo siedzącego nie poddrzwiami, ale pod niedomkniętym oknem od strony podwórza.

Witek gwizdnął, ale Kandra tylko odwróciła głowę w jego stronę i zamachała kikutem ogona. - O co jej chodzi? - Witek podrapał się po głowie i zajrzał dopokojuz kominkiem. Naławie stał pozostawiony po obiedzie talerz, a na nim dwakawałki biszkoptu z jagodami.

Następnego dnia Krzysztofposzedł do dwóch sąsiadeki pożyczył dwiepatelnie, które obiecał oddad do wieczora. Rozbił cztery jaja, każde do osobnej miseczki, i długo oglądał. Ponieważ żadne nie wydałomu się podejrzane, wrzucił jerazem z mąką,mlekiem, solą do miski i długo miksował. Pozwoliłciastupuścidprzepisowego bąbla i korzystając z trzechpatelni, usmażył pięddziesiąt trzy naleśniki. W domu smażył na cztery patelnie, ale tumieli do dyspozycji tylko trzypalnikową kuchenkę. Farsz zsera przygotowałaAla, Donianakryła do stołu, a chłopcy nie zrobili nic. Przez całyczas gapili się ibłagali, żebyim też pozwolono przerzucad pod sufitemkolejne placki. Po obfitym obiedzie Michałzdeklarował się, że odniesie wyszorowane patelnie, co też zaraz zrobił. Nareszciewszyscy mieliodrobinę czasudla siebie. Ewa z Krzysztofemzamknęli się wswoim pokoju. - I copowiesz? - Dziwny ten Piotruś. Jakiś taki zacięty, nie uważasz? - Ewależała na podwójnym dmuchanym materacu i bawiła się bransoletą od swojegozegarka. - Z domu dziecka, to jakima byd. Ciekawe, jaka jest jego sytuacja prawna? - A czemucię to interesuje? Ustaliliśmy, że adopcja nie wchodzi w grę -trochę zdenerwowała się Ewa. - I ja zdanianiezmieniam.

Tylkotak. myślę sobie. w koocubyliśmy już kilka razy na wakacjach i jakoś nigdy dzieci z domudziecka nie pałętały się po okolicy - Ten jest dośdspecyficzny. -Zaniedbany i tyle. Myślisz o nim? - zajrzałżonie w oczy. 69.

- Nie. Sam wiesz, że biologię trudno oszukad. Niewiadomo,jakie geny byśmy musieli zwalczad. Tysiąc razy o tym rozmawialiśmy Więzy krwi są niczym niezastąpione, nie umiałabym kochadobcego dziecka. -Ja teżzdecydowanie nie umiałbym- materac zafalował, boKrzysztof sięgnąłpo książkęShawa Dwa tygodnie w innymmieście. - Tak, to wykluczone. Nie ma oczym rozmawiad. -Ja nierozmawiam. Tylko jestem ciekaw, jaką ma sytuacjęprawną. Ciekawe, dlaczego onżuje tę odzież. Może kupimy mugumę? -Na pewno będą w jego domu dziecka zadowoleni, jak gowpędzisz w nowy nałóg. - Może tojakieś niezaspokojone potrzeby. - Ewajuż nie usłyszała ostatnich słów męża. Przytuliła się do niego i bardzodługomyślała. Dokładnie o tym samym, o czym myślał jej mąż, bo oczywiście niby czytał, ale nie rozumiał ani słowa. -Wszystko jest możliwe - powiedział niespodziewanieKrzysztof. - W związku z czym to powiedziałeś,hę? -Wiesz, myślęo tych strusiach. To niesamowite, coopowiadałten człowiek na farmie. - Co w tym niesamowitego? Dobryinteres. Ludzie walą z całejPolski, żeby się sfotografowad i kupid sobie jajo.

Ja teżprzedwyjazdem kupię kilkadla przyjaciół. - Myślę o tym, że toten chłopak wszystko wymyślił. Ten Sylwek. Słyszałaś, żeon sam wszystko zaplanowałi wyciągnął ichz niezłych długów? - Do czego zmierzasz? - Ewa uniosła się na łokciu i zajrzałamężowi w oczy. 70 - Wiesz. ja bym z nim chętnieporozmawiał. Tomusibyd nie głupi człowiek. - To porozmawiaj. Nie widzę problemu. Oboje umilkli, a Krzysztof zaczął się poważnie zastanawiad, cozrobid, żeby Sylwek miał idla niego jakiś pomysł.

Donia zajrzała do chłopców, ale ci znowu grali wpokera na zapałki. - Przeszłabym się. Może Ala da się namówid. Grajcie,grajcie-Donia czymprędzejwycofała się, zachowując jednak obraznienagannie białych skarpetek Hadriana na tle dwóch pozostałych par zdecydowanie trzeciej świeżości. - Nasza Doniczka Afrykaoska to ciekawa osóbka -Donia usłyszała słowa Witka i odruchowo przykleiła się do ściany. -Doniczka? Doniczka jest pusta w środku,a Dominika do pustych raczej nienależyDoniczkato dobre dla. - Michałowi nieudało się dokooczyd. - Facet, a co ty rozumiesz przez "pusta"? Zdefiniuj- zażądałWitek.

- Pusta: dziewczyna bez zainteresowao. Jej jedynym życiemwewnętrznym jest flora bakteryjna. Jejjedyne hobby to ciuchyi kosmetyki, a i na tym się nie zna. Stoi przed lustremi sprawdza,w czym najlepiej wygląda. Odpowiada ci taka definicja? - Doniczkato takiecoś do kwiatów. Co się gapicie? Chciałemsię tylko upewnid - zdenerwował się Hadrian. - Doniczka Afrykaoska, Dominika Różycka. Może Róża Afrykaoska albo AfrykaRóżaoska - wyraźnie rozkręcił się Hadrian. - Nierozpraszaj się -przerwał mu Michał. - Ile dobierasz? - Dooka to fajna dziewczyna -zaczął Witek. 71.

- Tak. Ma bardzo zgrabne. wiecie co- zauważył Hadrian. -Japroszę jedną. Donia nie widziała gestu, który zrobił Hadrian, żeby zobrazowad, co zgrabnego ma Dominika. - ChociażAlka, sami wiecie. Alka jest. Ach,szkoda, że znamją od żłobka. To moje przekleostwo. Ona we mnie nigdy facetanie widziała i pewnie nie zobaczy. Zresztą jużzajęta-Witek zacząłnarzekadna swójlos. - Ty nieumiesz postępowad z dziewczynami - zauważył Hadrian. - Nie bierz spod spodu, wszystko widzę! - Ty za to umiesz, nie wkurzaj mnie. Twoje głupawe zaczepki. - Głupawe? Wbrew pozoromwidzę w babach więcej niż. wiecie - pewnie znówzrobił jakiś gest, ale Donia nic nie widziała. -Umiemodkryd brylant w diamencieczy odwrotnie. i przynajmniej jestem skuteczny. - Panowie, panowie, jasprawdzam. no i mojenajstarsze. Coteraz powiecie? Co? Cieniasy jesteście.

O babach gadacie, a zapałeczki do mnie, do mnie. Chodźcie, chodźcie do tatusia - byłosłychad szuranierękąpo podłodze. Michał zgarnął swoją wygranąizaczęli kolejne rozdanie. - Kto daje? Doniacichutko odeszła. Nie wiedziała, co ma zgrabne, ale było jej to obojętne. Z całej rozmowy wywnioskowałatylko jedno: Hadrian jest niąpoważnie zainteresowany Zresztą wiedziała tojuż wcześniej i bez tego, co dziś usłyszała. Wyszła na drogę. Minęła jesion i zaczęłaiśd w stronę Piecków. Koło Pasemków zobaczyła Lipcasiedzącego na motorze i gadającegoz Sylwkiem. Obaj przyjaźnie do niej zamachali. Przypomniała sobie list od siostry, który odebrała przedobiadem. 72 Do! Jesteśmyna Lazurowym Wybrzeżu. Leje jak z cebra Ziąb gorszyniż nad Bałtykiem zimą. W Awinionie Kuba ci indyjską kamizelkę. Cudo! A co z panem H? Umieram z ciekawości! Ma. Tęsknię za ciastem, oczywiście nie francuskim - KubaDamroka i Wiktor też pozdrawiają. Musimy kooczyd, bo tutaj wszystko drogie. Kawiarnie internetoweteż. "Na Lazurowym Wybrzeżu leje" - parsknęła śmiechem.

dzieo był jasny i zachwycający jak roześmiane dziecko. "A co z panem H? No, właśnie! Co z panem H? ".Obróciła się na pięcie i wróciła dodomu. Sylwek z Lipcem tym razem nawet jej nie zauważyli zajęci studiowaniem grubej i dużej książki, jakby atlasu.

Doniaumyła ręce i weszła do pokoju dziewczyn. Ewa i Ala( ze świeżo umytymi włosami, siedziały po turecku na łóżku i zajadając się gruszkami, gadały: - O czym rozmawiacie? -Jak skutecznie zniechęcad chłopaków -niewyraźnie powiedziała Ewa, bomiała usta pełne gruszki. -Jakzachęcad? - Nie! Jak zniechęcad. - I jak? - Moja mama opowiadała nam, to znaczy mnie i Eli, jak miała kiedyśabsztyfikanta, który nie chciał się odczepid. nie mogłasię go pozbyd. I zrobiła tak: poszła z nim na randkę i cały czas jak nakręcona mówiła, że ona niechce mied dzieci, 73.

że nie lubi, że nienawidzi. Za tokocha psy. I jedyne, co ją w życiu interesuje, to hodowla psów. Tym się zajmie. Żadnychdzieci, zato duża psia rodzina. Przedstawiła mu teżrolę przyszłegomęża. Wyprowadzanie psów skoro świt i gotowanie codzienniepożywnej kaszy dla ich sfory. Dzięki temu więcejgo niezobaczyła. - I on uwierzył? Przecież różne rzeczy się mówi? - Uwierzył - zapewniłaEwa. - A po rokumama miała już malutką Elżusię. Tyle że z naszym ojcem. Jeśli niewierzysz, tosprawdź! Faceci panicznie boją się kobiet bez instynktu kury domowej. Bo skoro nie lubi dzieci,to pewnie obiadu też nie ugotuje. A kto ponim posprząta? - Sprawdzę, gdy tylko nadarzy się okazja. A to może byd nieprędko. - Wiecie co? Podejrzanie długo nie widziałam swojego męża. Porzucam wasi idę na poszukiwania. Donia wzięła do rękiwygięty na kształt koszyka korzeo, któryznalazła rano na parapecie. Był gładko wyszlifowany, jakby ktoś,może woda, delikatnie wybrał z niegowszystkie chropowatości.

Hadrian lubi zwierzęta. Poczuła, żerobi się czerwona iczym prędzej zapytała: - Ala, jak ty poznałaś Tomka? -Jak? - Alaz wielkim turbanem z ręcznikaobrzuciła ją podejrzliwym spojrzeniem. -A co cię tak nagle naszło? - odrzuciła na łóżko mokry ręcznik, zrobiłaskłon i zaczęła rozczesywad włosy - Nic. Jesteś paskudnie ładna. i tak sobie. Ja dostaję e-maileod siostry, ty listy od Tomka. Refleksja nasuwa sięsama. Ala raptownie sięwyprostowała. -Jestem ładna, tak? Od dzieciostwa to słyszę i co z tego? Jakmam już chłopaka, to wszyscynagle mi wyjeżdżają, że jestem ład 74 na. A wcześniej? Piesz kulawą nogą. Patrzą na mnie, gapią się,ale z żadnym pogadad nie można. - A z Tomkiem? - Donia miała wielką ochotę pociągnąd Alę zajęzyk. - Tylko z Tomkiem. Zobacz, to moi koledzy z klasy, znam ichod. od..

od przedszkolai co? Nic! Hadrian mnie denerwuje,aWitek. to dobre dziecko, ale jakie w nim można mied oparcie? - znów zaczęła w skłonie rozczesywad mokre włosy. -A Michał? -zapytała Donia. - Michał? Hm.. Jak chcesz wiedzied, toMichał takiej dziewczyny jak ja wcale by nie chciał. - Alka, bredzisz chyba? -Daj spokój, wiem, co mówię. Niechciałbyi już. Tego, czegoon szuka w dziewczynie, to ja po prostu niemam. - A czego to on nibyszuka? - z ironią zapytała Donia. - Myślę, żeciepła, wierności, oddania. -Ala, masz jakieś zdjęcie Tomka? - nie pozwalała się odwieśdod tematu Donia. - Tu nie, ale w domumam kilkanaście. On,ja, my razem. aleze sobą nie wożę. Nie muszę miedzdjęcia. Ja go cały czas i tak widzę koło siebie. - To jak toz wami było?

Poznaliściesię wferie, tak? Bo pamiętam, że jakoś zimą. - Tak, na nartach - Ala podwinęłajedną nogę i usiadła na brzegu łóżka przyjaciółki. - Co chcesz wiedzied? -Jak on wygląda, jaki jest. wszystko. - Wysoki, o taki. - Ala wstała i zamachała sobie nad głową. -Blondyn. Ma króciutkie włosy. Najfajniejszema oczy. Piwne. i takie grube zrośnięte brwi. Robi dużo min, gdy mówi, i te brwicały czas mu się ruszają. 75.

- Idealny. -Niekoniecznie. Ma trochę skrzywiony nos. Pozłamaniu. - Po złamaniu? -Tak. Kiedyś jacyś żule zaczepili go na ulicy i po prostu dostałMiał złamany nos, ale nie wsadzili mu w gips parsknęła śmiechemAla. -Ja gowtedy nie znałam. Zastałam gojuż z takim nosem. - A jaki jest? Colubi? - Mam nadzieję,żemnie. Nie wiem, jak ci powiedzied, musiałabyśgopoznad. O! On uwielbia jazz. Może go słuchad godzinami, ale oczywiście beze mnie, bo ja nietrawię. Marzy obardzodrogich kolumnach. I jest tak uparty, że na pewno je kiedyś kupi. Raz wspomniałam mu,że mamza mało pamięci w komputerzei wiesz, on. mikupił na urodziny pamięd. - Pamiętam. Mówiłaś, że masz, tylko nic, żmijko, nie powiedziałaś, że tood niego. W ogóle strasznietrudnoz ciebie coś wyciągnąd. - Zobaczysz, ty też nie będzieszchciała nic mówid. -Szkoda, że niemożeprzyjechad - westchnęła Donia, jakbyto był jej, a nie Ali, Tomek.

- Tak. Bardzo szkoda, ale co zrobid? Siła wyższa.

Rozdział 5 Żar lał się z nieba. Dominika z Alą siedziały na pomoście, ssącłodyżkidługichtraw,i chlupały nogami w wodzie, patrząc, jak Darek uczy Hadriana rzucad spinning. -Zobacz - ściszyła głos Donia. - Oni obaj są tego samegowzrostu, a wyglądają całkiem inaczej. - Co? - niebardzo zrozumiała Ala, bowiem fizjonomiażadnego z nich nie była dla niejinteresująca. - No, zobacz. Hadrian ma superproporcje, bary. No, wprostidealnie zbudowane ciało! - Wiem, o co ci chodzi - olśniło Alę. - To prawda. NaszHadi,jogurtem pędzony, z rozbudowaną klatą i cienkimi nóżkami jestwytworem siłowni. Leży na ławeczce i podnosihantle: góra-dół,dół-góra. Dlategojest takinieproporcjonalnyDarek ciężko pracuje, dźwiga wory z cementem i dlatego nogi ma tak umięśnione. Genialnie zbudowany chłopak, nie? Donie zatkało. - Masz głupią minę. Wzięło cię? - zapytała Ala.

-Co? - Podoba cisię? - Ala wyraźnie się ucieszyła. - Czy mi się podoba? Wiesz, nawet bardzo - odpowiedziała,ale w jejgłosie czud byłojad. -Sorry,że sięwtrącam. - Nie, nie ma za co. Jogurtem pędzony, mówisz. - Donia zeszła z pomostu i położyła sięnagęstej trawie wcieniu, zamknęła 77.

oczy i zasłuchała się w swoje myśli. Alawstała i zdecydowanymkrokiem podeszła do chłopców. - Twój czas minął - zwróciła siędo Hadriana. - Teraz ja. Nowięc,jak to się robi? Tylko jedno mnie martwi: Cosię stanie, jak coś złowię? - Nie martw się, tak szybko to ty nic nie złowisz - odpowiedział jej Darek. -Obiecujesz? Darek kiwnął głową. - Niewiem, czy zauważyliście, panowie, ale niektórenaszeczęści ciałaz wolna pokrywają się rybią łuską. -Niczego nie zauważyłem - od razu wtrącił Hadrian. - Od momentuprzyjazdu, tojest od czasu, kiedy daliśmy sięnakłonid do kupna pierwszej partii okonków, czuję, że płucaprzekształcają mi się w skrzela i wyrasta mi błona. -Jakjuż się zamienisz w złotąrybkę, to mam nadzieję, że spełnisz moje trzyżyczenia? - Darek poprawił jejw rękach bambusową wędkę, Właśnie wtedy na pomost wszedł uśmiechnięty i zadowolony z życiaSylwek. -O czym to gwarzycie, przyjaciele? - O tym, że Ala spełni moje trzy życzenia. -Noto gratuluję. Ale ci się trafiło! - Zaraz, chwileczkę. Ale na to to trzeba sobie zasłużyd - zauważyła Ala.

Darek spojrzał na Dominikę, zebrał się w sobie i wypalił: - Gdybym to jabyłzłotą rybką, to onic bym nie pytał, tylkow try miga spełniałbym życzenia tej, co mnie złapała. Ala też spojrzała na Donie, awidząc jej zażenowanie,odcięłasię w imieniu przyjaciółki: 78 - Czy wy, chłopcy, nie za dużo sobie wyobrażacie? -Nie wiemjak Darek, ale ja rzeczywiście dosyd dużo sobie wyobrażam. Dosyd dużo. - Sylwek spojrzał Ali prosto w oczy i zmusiłdo tego, bypierwsza odwróciła wzrok. A Ala, nagle bardzo zmieszana, puściławędkę, zeszła zpomostu i klapnęła Donie w ramię. -Chodźdo domu, zimno mi. Chłopcy patrzyli za dziewczynami w milczeniu, a kiedy te kawałek odeszły, Sylwek mruknął: - Rzeczywiście, jakoś tak chłodem powiało. Kiedy dziewczyny doszły do domu, od razu nadeszli Kromkowie- dwaj chłopcyi dwie dziewczynki. W siatkowym koszyku mielisporą porcję dobrze Aliznanych ryb. - O nie, nie! Serdecznie wam dziękujemy, aleposzukajcie kogoś innego. My mamy dośd -kategorycznie stwierdziła Ala. - Dośd? My od rana wam łowiliśmy! - Mamytylkopiętnaście! -Niech pani weźmie! My tanio je damy! - Powiedziałam, koniec z rybami! Przestaocie jełowid! My napewno już od wasich nie kupimy!

- spojrzała pobrązowych odsłooca buziach dzieci. Wszystkie, bez względu na płed, miały niemal identyczne oczy Duże, brązowe, otoczone jasnymi,jaktou blondynów, rzęsami. - Pani kupi, świeże. z jeziora -spróbowała jeszcze raz dziewczynka. - Ty mnie tu nie bierzna smutek. Dziękujemy i już. Zanieściemamie, to wam usmaży. 79.

- My dla mamy już nałowiliśmy - dzieci nie zamierzały wyjśdz podwórka, więc Ala dała Doni znak, żeby nie zważając na nic, poprostu weszły do domu. -Koniec z rybami! Koniec! Nie wiem, czemu Witek tak pozwala tymdzieciakom sobąrządzidi jeszcze im płaci! Uff, ale gorąco. Zrobimy sobie mrożonej herbaty? - zaproponowała Alai nie czekającna odpowiedź, wyjęła z zamrażalnikaworeczkiz lodem. Wczesnym popołudniem zaczęło lekko wiad i nareszcie zrobiło się przyjemnie. Witek z Piotrkiem stali niedaleko siebie na łące koło jeziora Krzywe. - Ale z ciebie Warstwowiec Skomplikowany- mruczał Witek,usiłując zapiąd Piotrkowi szelki w przykrótkich spodenkach. -A z ciebie też stawowiec - odciął się Piotrek. Obaj wpatrywali się w maleoki punkcikna środku jeziora. - Czemu Alka takdalekowypływa? - mruknął do siebie Witek. -Jak się utopi, to będzie nie żyła. Myślisz, że wtedyprzyjedziepolicja? - z nadzieją zapytał dzieciak. Ale nie usłyszał odpowiedzi, bo Witek przeraziłsię nie na żarty. Hadrian dopłynął już łódką do Ali i teraz oboje wyprawiali cośdziwnego. Kto kiedyś próbował wejśd do łódkiprosto zwody, ten wie, żestabilna i przyjazna łajba staje się wówczasprzeszkodą nie do sforsowania.

Ala po raz kolejny usiłowałapodciągnąd się na rękach i wgramolid dośrodka. Nie osiągnęła niczego poza tym, że mało nie przewróciła łodzi, a przerażony Witek ażprzyłożył ręcedo ust. Piotrek, wydymającpoliczki, od dłuższej chwili uświadamiał starszego kolegę, jak puchnie ciało topielca. Kiedy Ala z pomocą Hadrianazdołała wejśd do łódki, ten dostał ataku śmiechu. - Co jest? Słooce cięporaziło? - otrząsnęła włosy i patrzyła naniego jak na wariata. - Nie, nie. Wesoło mi. Życie jest piękne! - spojrzałw niebo i ześmiechem zanurzył pióra wioseł w szarej wodzie. Hadrian wiosłował i zachowywał się jak głupek. Patrzył w niebo,pogwizdywał ico kilkasekund wybuchałniepohamowanymśmiechem. Ala przestała na niego zwracad uwagę. Kiedy dobijalidopomostu, od razu zobaczyła spojrzenia Witka i Piotrka wbitew ten sam punkt - w jej biust. Opuściła głowę i zobaczyła,że najpewniej podczas wchodzeniadołódki, miseczkastanika zmieniłamiejsce położenia i teraz na tle opalonego, brązowego ciała, jaskrawo odznaczała się jej wystająca spod stanika biała pierś. - Idiota! - wrzasnęła doHadriana. -Kompletny dupek! Jednym ruchem poprawiła bikini, minęła Witka patrzącego nanią z głupią miną i pobiegła w kierunku domu. - To tak się dziękuje bohaterowi? Mogłem przez ciebie utonąd!

- wrzasnął jeszcze za nią Hadrian. - Dupek! - odkrzyknęła mu Alicja iwięcej się nie odwróciła. Uspokojenie się istłumienie w sobie chęci natychmiastowegowyjazdu zabrało Alitylko półgodziny Kiedy przez oknozobaczyła nadchodzących chłopców, była już opanowana. I jak gdyby nigdy nic siedziała przy stole i odpisywała Tomkowi na list.

- Ala, w porządku? - Witekzajrzał jej w oczy, żeby się o tymprzekonad. -Jasne. Co niby ma bydnie w porządku? -Jadzisiaj robię obiad. A gdzie rybki? - O nie! Odprawiłam te dzieciaki z ich siatąpełną okoni! Zjemy placki ziemniaczane. -Jak to odprawiłaś? Małe Kromki już tu były? - Były i sobieposzły. Dośd rybnego terroru. Witek bardzoenergicznie wstałi wyszedł. Za półtorej godziny był obiad: smażone okonie i kisiel żurawinowy z jeżynami. Zaraz po obiedzie (Ala zjadła suchy chleb i kisiel) Sylwek i Darekprzynieśli dwa gigantyczne arbuzy. Ala i Hadrian siedzieli przydwóch najdalszych częściach stołu i oboje udawali, że nic nie zaszło. Na widok arbuzów zerwali się jednak z miejsc,bo oboje kochalijedo szaleostwa. - Słyszałem fajnydowcip -zaczął syn sołtysa, kiedy wszyscyjuż pałaszowali swojeczęści arbuza. -Jeden facet mówi do drugiego: Ty mi tu nie szpanuj, że byłeśna Majorce. Wiesz, gdzie ja byłem? No gdzie? Jabyłem w Skandynawii! Tam to jest dopiero, człowieku!

Woda czyściutka, żadnych śmieci,zwierzęta,jakie chcesz, pełen zachwyt! A ten drugipyta:a fiordywidziałeś? Człowieku, fiordyto mi z ręki jadły. Kilka osób nie wytrzymałoi parsknęło śmiechem, wypluwającprzy okazji pestki na sąsiadów. Ala zadławiłasię kawałeczkiem arbuza i dopiero porządne uderzenie wplecy pomogło. Kiedy jużwszyscysię uspokoili, Hadrianwyznał: 82 - Wiecie co, ja nie rozumiem tego dowcipu. Iznowu śmiech zwalił ich z nóg. - No, co, co? Co niby w tym takiego śmiesznego? - denerwował się Hadrian. - Ty cały jesteś komiczny! - nie mogła uspokoid się Ala. Parskając śmiechem, sięgnęła po jeszcze jeden kawałek arbuza. -Ja jestemkomiczny? Żebyś się nie dowiedziała, jakaty jesteś! Lepiejuważaj, bo przy takimobżarstwie to. - Słucham? - wściekła się Ala. -Ja mogę ten jeden kawałek jeśd nawet przez miesiąc. Zobacz, ile ty już zeżarłeś - pokazała; na kilka potężnych skórek, którezostały po konsumpcji Hadriana. ; - Podobieostwa nie zawszesię przyciągają. Toelementarnarzecz,której uczą na fizyce. W życiu podobieostwa też nie przepadają za sobą - powiedział nagleWitek ze wzrokiem wbitymw swojego arbuza.

- Tak? Tak? To możesię założymy,kto dłużej będzie jadłarbuza,co? - wrzasnąłHadrian. - Zgoda - Ala wyciągnęłado Hadriana rękę i jednocześnie ichzakład przecięłokilka osób. -Zaraz,jak to, kto dłużej? Jakie są zasady. - zacząłKrzysztof. - Po prostu: kto dłużej będzie jadłswójkawałek - ucięła Alai zaczęła oblizywad łyżeczkę. Do wieczora oboje nie wstali od stołu, a ich części arbuzównie zmniejszyły się ani o jotę. Następnego dniajeszcze przed śniadaniem Hadrian wcisnąłw siebie prawie cały bochenek chleba. Przez tego głupiego arbuza był nieziemsko głodny, a przy tym wściekły. 83.

- Zmiażdżę ją! - syknął do Michała, który pochylony nad Kandrą sprawdzał, czy pies po porannym spacerze nie ma niechcianego gościa w postaci kleszcza. Michał oderwał wzrokod psai poważniezapytał Hadriana: - Po co? - lecz nie uzyskawszy odpowiedzi, zaczął znów przeczesywadgęste futro Kandry. Dopołudnia oboje od czasu do czasudelikatnie nabierali niewidzialny kawałek niezbyt sympatyczniewyglądającegoowocui udawali, że jedzą. - Długo macie zamiar tak to ciągnąd? - zapytała od niechceniaEwa. -Jeśli ktośchce zrezygnowad, to wystarczy powiedzied -zauważył Hadrian.

Następnego dniaprzy śniadaniu Hadrian i Ala znów postawili przedsobą swoje arbuzy. - Co tu tak śmierdzi? - Witek pociągnął kilka razynosem. -Może te arbuzy? Kilka razy powąchał częśd Ali. Byław porządku. - Fu, to od twojej tak jedzie - z obrzydzeniem odskoczył odporcji Hadriana. - Trzeba to wyrzucid! - Nie, dlaczego? Ja niczego nie czuję, on jest całkowicie w porządku - Hadrian przysunął talerz bliżej siebie. Po krótkim śledztwie okazało się, że Hadrian nie wstawił swojej części na noc do lodówki, więc arbuz po prostu sfermentował. - Czyli wygrałam! - zawołała radośnieAla i uśmiechnęła się.

- Nie, nie. Ja się nie poddaję. Zakładtrwai ja go nie przerywam- Hadrian wbił łyżeczkę w rozciapcianykawałekarbuza i zaczął żud. -Jak chcesz - słodko odparła Ala. Pozostalipopatrzyli po sobie niepewnie. - Dośd tego - Ewa energicznym ruchem wzięła oba talerzei czym prędzej władowała owocedo kosza. -Czyliwygrałam! - Czyli zakład nierozstrzygnięty! -Nigdy byś, mięczaku, tego nie zjadł! - Skądmożesz to wiedzied, co? Jeszcze teraz możemy. - Chyba nie będziecie wyjmowadtego z kosza? - zdenerwowała się Ewa. - Załóżcie się lepiej o to, kto zje pająka - zaproponował z głupia frant Michał. -Nikt nie zje pająka,więc nie ma się o co zakładad - zauważyła Ala. - Oczywiście,dla roztrzęsionych panienek to niemożliwe -Hadrian zaczynałjuż tracid panowanie nad sobą, za to Witek zaczynał siędobrze bawid. -Zaraz, zaraz. Ja w to wchodzę. Dajętyle - poleciał do ich pokoju i położył na stole niebieskibanknot - temu, ktozje pająka. - Dawad mi tego pająka - beznamiętnie poprosił Hadrian. Znalezienie pająka niebyło jednak takie łatwe. W koocu w samym kącie okna w pokoju Ewy i Krzysztofa znaleźli osowiałegostawonoga. Potem powstał problem, ktogozłapie,czyli w ogóleweźmie do ręki. Jednak Witek najwyraźniej tak się rozkręcił w zabawie,że złapał zwierzę, które instynktownie zwinęło sięw kulkę, i wsadziłdo słoika po marchewce z groszkiem.

- No, kto ma ochotę zarobid trochęgrosza? -Ale z was wszystkich idioci. Od razu widad, że nikt nie wie,ile trzeba sięnatyrad, żeby zarobid nawettaką forsę. Jeszczezobaczycie, ilez was wycisną za to- pokazał nasztywny nowością 85.

papierek. Jednym ruchem wytrząsnął sobie pająka na dłoo i połknął go. Schował banknot do kieszeni i pogwizdując, wyszedł z pokoju. ; Donia czym prędzej udała, że wypadła jej spinka od włosów. Czuła, żeza chwilę zwymiotuje. Pod wieczór zaczęłopadad. Krzysztof zaproponował, żeby wszyscy wskoczyli w kostiumy i porzucali się trochę błotem, ale z powodu braku jakiegokolwiek zainteresowania ze strony młodzieżyposzedł sam z żoną kąpad się w deszczu. Hadrian nie wiedział, coze sobą zrobid. Usiłował oddad Witkowi pieniądze, ale ten stanowczo odmówił. Słyszał,że Alacoś nawet do niego zagaduje, ale na razie nie umiał jeszczenormalniez nią rozmawiad. W koocu, zrezygnowany, założył kurtkę i nogi samezaniosły go nad pomarszczone lekkim wiatrem, prawie yużczarne jezioro. Robiło się ciemno. Przestałopadad. Tylko woda spadającaz drzew udawała jeszcze ulewę. Hadrian zobaczył rozrzuconenamokrejtrawie ręczniki. Ewa z Krzysztofemrozmawiali, pływając spory kawałek odbrzegu. Hadrian nie chciał podsłuchiwad, więc czymprędzej donich zawołał. Kiedy go usłyszeli, nagle umilkli, poczym bardzowolno podpłynęli do brzegu. Ewa pływała w tę i z powrotem,a Krzysztofwyszedł do pasa z wody i stał nieruchomo. Tyle przynajmniej widział Hadrian w ciemnościach. - Ciepła woda? -Mówię ci, zupa!

- Możei jawskoczę. -Nie, chyba już za późno. Możejutro - małżeostwo odezwało sięniemal jednocześnie. -Wiecie, pogadałbym. - zaczął Hadrian - takto wszystkogłupio wyszło. - Znam gorsze przypadki! - krzyknęła gdzieś z ciemności Ewa. - Wiem, jestem strasznie zacięty, to moja główna wada. -Pamiętaj, Hadrianku, żenasze głównewady są zawsze naszymi głównymi zaletami - Ewa energiczną żabką dopłynęła do pomostu, ale z wody nie wyszła. - Nie rozumiem. -Takazawziętośd na przykład: dzięki niejumiesz sięnie poddad, doprowadzid sprawę do kooca. - Albo uległośd- wtrącił sięKrzysztof. - To wielka wada, bardzo szkodliwa, ale jednocześnieogromna zaleta, że nie jestsięupartym jak osioł tylko dla zasady Umie się byd elastycznymi zmienid zdanie pod wpływemargumentów. - Pocieszacie mnie, tak? -Widzisz, jesteś nieufny. To wielka wada,ale jednocześnie zaleta,bo pozwala człowiekowi nie wpakowadsię w kłopoty -powiedziała Ewa i wyraźnie nadała pływaniu większe tempo. Do Hadriana dobiegłtaki dźwięk, jakby komuś dzwoniły zęby. - Hadrian, ty się niczym nie przejmujesz, prawda? -A to mojawada czy zaleta? -spłoszył sięHadrian. -Jedno i drugie, jak zawsze - Krzysztof zaczął pocierad sobieramiona i jakby podskakiwadw wodzie. Hadrian rozsiadłsię na trawieprzy pomoście. - A prawdomównośd, Hadrianie?

Jak ty oceniasz szczerośd? -zapytała Ewa ichlapnęła wodą w stronę męża. -Ja? To chyba jednak zaleta. Tak, zdecydowanie zaleta. Chociaż nie zawsze. No tak,zdecydowanie nie zawsze.

W ciszy wieczoru wyraźnie było słychad nie tylko rozszalałe koniki polne, ale też szczękanie - chyba jednak zębami. -Hadrian. - zaczął Krzysztof - mogę bydz tobą całkowicieszczery? -Jasne. - Wiesz co? Gdybyśsobie już poszedł, to moglibyśmy wyjśd z tej wody. -To wychodźcie. O co chodzi? - Niemamy kostiumów - wyznała nagle schowana za pomostem Ewa. -Ach tak! No,to tak łatwo wam nie będzie. Mam czas,ja sobie poczekam. Ewa dopłynęła do Krzysztofa i przezkrótką chwilę coś do siebie szeptali. - To my wychodzimy - kategorycznie powiedział Krzysztof. -Nie przeszkadzasz nam. - Co? - spłoszył się Hadrian. Widząc, że oboje wychodzą wprost na niego, zerwał się i czymprędzej ruszył dodomu. Tego wieczora wszyscy oprócz Hadriana zgromadzilisię przy kominku. Małżonkowie popijali rozgrzewającą herbatę z rumem ipożerali niezliczone ilości kanapek, żeby wyrównad straty energetyczne spowodowane wyziębieniem organizmu. Rozmawiali o Hadrianie. Najpierw obsztorcowali Alę, że niepowinnagodrażnid.

- A to niby dlaczego? -Boon i takma najgorzejz naswszystkich - powiedziałWitek. - Wiciu, dziecino, a skąd ty możesz wiedzied, kto ma najgorzej? - Ali zataoczyła w oczach już nie złośd, alesmutek. Zamyśliła się, przeczesała palcami włosyi znacznie łagodniej dodała: -Może i masz rację. Niepotrzebnie tak. - Zdecydowanieniepotrzebnie. On ma krzyż paoski ze swojąmatką. - Każdy ma krzyż paoski - przerwałamu Ala. -Ja też nie mamświętych rodziców, wiesz przecież! - Wiesz co, Ala? Chodź,zrobimy mały eksperyment, bo widzę,że ty pewnych rzeczy nie rozumiesz. Witek bardzo cicho otworzył drzwi do ich pokoju. Hadrianspał, lekko pogwizdując. W pokoju było bardzo ciemno. Witekdałpozostałym znak ręką, żeby weszli po cichu i stanęli kołodrzwi. Sam zaś przykucnąłobok kolegii lekko poruszył go zaramię. - Hadi, Hadi. -Hmm. co jest. dziadek? - wymamrotał nieprzytomny, nieotwierając oczu. - Hadrian, coci mama zawszepowtarza? - zapytałWitekśpiącego kolegę. - Człowiek jest wart tyle, ile zarabia - wyszeptał bardzo wyraźnie Hadrian i przekręcił się na drugi bok.

Kiedy znówwszyscy znaleźlisię przy kominku, nikt nie mówiłani słowa. W koocu odezwałasię Ala: - Masz rację. On naprawdę ma najgorzej z nas wszystkich. - Człowiek jestwart tyle,ile zarabia. Chyba sobie to zapiszę. Gdyby mi matka wcześniej cośtakiego uświadomiła,to teraz. -zacząłKrzysztof.

- To teraz byłbyś wrakiem człowieka. Fajna dewiza, nie ma co! - wściekała się Ewa. - Niniejszym ogłaszam okres ochronny dlaHadriana. Zrozumieli wszyscy? -Ja zrozumiałam - od razu odpowiedziała Ala. -Jateż - powiedziałajeszcze Donia, która i bez tego już dawno objęła Hadriana okresem ochronnym. Miałazamiar chronidgo przez całe życie.

Rozdział 6 - Co jest? - Michał ziewnął rozdzierająco ispojrzał na całkowiciejuż ubranego Hadriana,który właśnie kooczył czesad swoje świeżo umyte włosy. Potem przeszedł do trzepania pościeli i ścieleniałóżka z aptekarską dokładnością. - Zaraz będzie tu moja matka - markotnieodpowiedziałna pytanie Michała i zaczął jeszcze raz układad swojerzeczynapółkach. -To jużdzisiaj? - Michał obudziłsię na dobre. -Nie łamsię,będziemy cię wspierad. - Żeby to było możliwe. - Hadrian znalazł jeszcze parę brudnych skarpetek, ścisnął jew dłoni i poszedłuprad. Ale, jak sięokazało w łazience, jego proszek się skooczył. Zajrzał więc dodziewczyn. Ala jeszcze spała, za to Donia pisałaakurat e-mail do siostry. -Sorry, Doniu, że przeszkadzam.

Czy możesz pożyczyd mitrochę proszku do prania? - zapytał szeptem, a Donia kiwnęła mugłową i klikając, zamknęła oknoz listem. - Nie, niewstawaj, może samznajdę -ale zamiast udad siędołazienki, przysiadł na biurku obokmonitora. - Moja mama dziśprzyjeżdża - dodał, jakby to wszystko wyjaśniało. Dominika nicnie odpowiedziała, bo kompletnie nie wiedziała, co niby wynika ztego, że przyjeżdża jego matka. Hadriansiedział tuż koło nieji ściskał coś białego w rękach. Nagle wziął pałkę tataraku i delikatnie jąpogłaskał. - Gdzie takie rosną? - niewinnie zapytała Donia. 91.

- Tam, koło drugiego pomostu - odruchowo odpowiedziałHadrian i Donia nareszcie była pewna, że to on. To on! Musiał rano wstad, przejśd conajmniej trzy kilometry w jedną stronę, żebyzerwad dla niej pałkę wodną. Dlatego jest już ubrany - to jasne. - Czym się tak martwisz? -Masz rodziców? -Tak. - I jacy są? - Normalni, chyba nawet nie najgorsi. -Ja nie mamojca -wyznałnagle Hadrian. - Rozwiedli się? -Nie. Moja matkachciała mied dziecko, ale nie chciała miedkłopotu w postaci faceta plączącego się jej po życiu. Takąprzynajmniej znam wersję, za tonie znam ojca. Czasem zastanawiam się. - Twojamama bardzo się o ciebie troszczy. Zobacz, doczegojuż doszedłeś -zajrzała mu woczy i usiłowałaprzekazad porcjęoptymizmu. Gdyby ją jednak zapytad, do czego Hadriankonkretnie doszedł, nie umiałaby odpowiedzied. - Tak,doszedłem. Muszę sobie to bez przerwy powtarzad, żeby nie zapomnied. Dziękuję ci- przykrył dłonią rękę Doni. Potemjeszczepoklepał ją i powtórzył: - Dziękuję. No, idę. Żeby tendzieo już minął- ostatnie zdanie powiedział tak cicho, że Dominika usłyszała tylko jakiś niewyraźny szept.

Hadrian wyszedł, ale nie poszedł do łazienki, tylko do kuchni. Otworzył klapę koszana śmieci i wrzucił tam brudne skarpetki. Odszedł dwa kroki. Zawrócił. Otworzył kosz, wyciągnął skarpetkii najpierw zawinął w starą gazetę, a potem wsadziłjeszcze do torebki foliowej. Następnie wyjął cały worek i poszedł wyrzucid wszystkodo zbiorczego pojemnika koło przystanku autobusowego. 92 Kiedy wracał, przed domem stała już żółta toyota z warszawską rejestracją. IlonaChabros miała równo zabrązowioną samoopalaczem skóręi ubrana była ze starannością, na jaką nikogo innego na wakacjach chyba nie byłoby stad. Od razu było widad, że jest kimś ważnym. Przywiozła ze sobą jeszcze kudłatego, potarganego fotografa, który się nie odzywał, zato ani na moment nie wypuszczałz ręki wielkiej torbyze sprzętem. Co jakiś czasgładził dyndającymu na szyi wielki aparat z czerwoną pionową kreseczką. - ... zdaniem to grube niedopatrzenie! Swoje życie trzeba planowad. Gdybym miała zdad się, tak jak panimówi,na przypadek,to kto wie, gdzie bym teraz była? - paniChabros małymi łyczkami popijała gorzką herbatę. Za kawę podziękowała, wymawiającsię względamizdrowotnymi. - A takto panuję nad rzeczywistością wokół mnie. Przynajmniej w pewnym zakresie - mruknęła. Ewa zrobiła niepewną minę. - Panuje pani nad rzeczywistością? Ja bym się bała tak powiedzied.

Przecież nawet nie wiemy, co będziemy robid następnego dnia. - Człowiek świadomywie. Ja wiem -dodała znacząco. - I tego samegouczę syna. Wyprostuj plecy, zostanie citaki nawyk -z naganą zwróciła się doHadriana, który momentalnie wyprostował plecy. - Wiem nawet, cobędę robiła za miesiąc. Odbieram nasze nowe mieszkanie. Kupiliśmy penthousena osiedlu DąbrówkaWiślana. - Daj spokój, mamo. To zwyczajnemieszkanie na Tarchominie. Tyle że na ostatnim piętrze. 93.

- No, właśnie mówię, że kupiliśmy penthouse. Odbieram goza miesiąc,a potem będę go urządzad. Marmury włoskie, kuchniahiszpaoska, aparkiet oczywiście badi. Znacie paostwo badi? Takie mam plany na zamiesiąc. - Aza rok? - niewinniezapytał Krzysztof, rozsmarowując sobie miód na razowcu. - Kim pan jest z zawodu? -Informatykiem. - No tak - nie udało jej się ukryd pogardy wgłosie. - Wzawodach artystycznych, takichjak mój,czy w przyszłości mojego dziecka, chociaż można powiedzied, że on już jest zawodowcem, liczysię strategia, planowanie. Proszę zobaczyd - wyszperała ze swojejmięciutkiej torby kajet. - O. za rok, za rok. - zaczęła przerzucadkartki idopiero wtedy do wszystkichdotarło, że to kalendarz niena ten, ale na przyszłyrok. -Mam! Wenecja, biennale plakatu abstrakcyjnego. A Hadrian, Hadrian. -dalej wertowała kartki. - Może będziesz pływad po Bałtyku, tak jak marzysz? - wtrącił

Witek. - Wiesz chyba, Witku, że w przypadku Hadriana rozmienianie się na drobne byłoby zabójstwem talentu. Alu? - Tak,słucham? - Ala od razu się spłoszyła, że pani Ilona zwróciła na nią uwagę. Mama Hadrianaod przedszkola ją przerażała. -Jak ty wypiękniałaś, dziecko. - Dziękuję - krzywo uśmiechnęłasię Ala. -Jeszcze nietak dawno miałaś bardzo zaburzone proporcje. I ta cera. Na szczęście, patrz,wszystko minęło. Pokaż buzię. tu,doświatła. No wiesz, proporcje masz znakomite! A proporcje sąnajważniejsze. - Ale proporcje między czym a czym? - zapytał Witek. -Między urodą a intelektem? 94 - Międzyposzczególnymi częściami ciała. A w szczególnościmiędzy elementami twarzy. Proporcje decydują o wszystkim. Piękno doskonałe zamknięte jest właśnie w proporcjach. Ty,dziecko, powinnaś zdecydowanie zrobidsobie folio.

Może spróbujemy. Filip, nie uważasz? Filip zustami pełnymikanapek kiwnął tylko głową. Chyba odruchowo zgadzał sięzawsze ze swoją szefową. Od słowa do słowa pani Ilona przekonała Alę, że ma nienaganne proporcje. Ato wiąże się z obowiązkiemwykorzystania tejszansy Szansy danej od natury Gdybybyła brzydka, to może sobie zostad na przykład sprzedawczynią albo dyrektorem banku,a tak. ma wobec własnej urody obowiązki. - Zbierajmy się, proszępaostwa, póki światło jest odpowiednie. Hadrian, jak twój włoski? Pamiętaj, co cięczeka za pół roku. Chwalił się wam? Nie? Otóż załatwiłam mu przezznajomych wRzymie.

Ala pożałowała, że się zgodziła. Stała teraz w kostiumie kąpielowym, z umalowanymi na szkarłatneustami i pozwalała, żeby rudymruk, który nagle zamienił się w tyrana, wydawałjej ostrymtonem polecenia. - ... bardziej w prawo, jeszcze nie tak mocno! Panuj nadswoimciałem! Poczuj je! To ty rządzisz, nie ono! Na zmianę z panią Iloną wydawali jej polecenia i komendy jakw wojsku. - Hadrian! Nos ci siębłyszczy.

W tej szarej kosmetyczce jestpuder. Weź ten ciemniejszy. Ruszaj się, bo światło nam uciekateraz zarządzili wspólne zdjęcia Hadriana z Alą. - Światło ucieka - szepnął Witek. 95.

- Przechlapane - odparł Michał i popatrzył na Donie. - Możesię przejdziemy,bo ja mamjuż dośd tegokibicowania? - Nie. ObiecałamAli, że będę jąwspierad -nawetnie spojrzała na Michała. -Ja idę. Wolę już pomóc przy obiedzie. Kandra! - gwizdnął,a suka Witka od razu postawiła uszy i pobiegła za nim. Donia przyglądała się tej dwójce. Wyglądali nawet fajnie, ale jakoś tak. chyba wstydziłaby się robidtakie miny i te pozy. jakieśniesmaczne. Poza tym oboje wyglądali gorzej. jakby mieli gorączkę i byli ciężko przemęczeni. Hadrian zdecydowaniebył profesjonalistą. Od razureagował na polecenia i nic go nie rozpraszało. Gorzej Alicja. Co chwila szukała spojrzeniem przyjaciółki. "Dlaczego ja jej nie zazdroszczę? - Donia pytała samąsiebie. -Przecież powinnam". Kiedy Michał wracał do domu, spotkał Sylwka. - Gdzie wszyscy? -Tam - pokazał mu głową na łąkę przybrzezinie.

- A coto za spęd? -Okazałosię, że nasza śliczna Alicja Kłoda jest tak proporcjonalna, że koniecznie trzeba ją rozebrad i zrobid fotki. Cały światmusiwidzied, jaka jest proporcjonalna. Proporcje są najważniejsze,wiedziałeś o tym? - szyderczo zapytał Sylwka. - Wydawało mi się, że słyszałem kiedyś, iż kariera modelki jejnie interesuje. -Wtedy niewiedziała, że jest proporcjonalna. - Rozumiem. Idę popatrzed. Sylwek odwrócił sobie czapkędaszkiem do tyłu i poszedłw kierunku,z którego dochodziły ostrepoleceniai komendy. Zatrzymał się koło siedzącej na trawieDoni. - Witam. 96 - Cześd, Sylwek. -Cześd, modele! - krzyknął do Hadriana i Ali, którzy akuratstali, dotykając się plecami, i wyglądalibardzo. głupio. - Cześd! - odpowiedział tylko Hadrian. Ala nagle poczuła siękompletnie naga. - Teraz ty. Stao tak. tu oprzyj nogę. swobodnie.

szpic butaku mnie! Przy takim napięciu mięśni skóra będzie wyglądałafatalnie! Poślio wargi, zapatrz się. tak. szerzej nogi! Jeszcze! Półprzechyl głowę! -Ala, gdzie będzie można kupid te zdjęcia? Powieszę sobienajwiększe nad łóżkiem - krzyknął Sylwek. - I to u nas na wsi takiecudawyprawiają! Półprzechylid głowę, to chyba jakoś tak będzie. - wykręcił kręgosłupi zrobił bezmyślną minę. Donia cichutko parsknęła, ale zaraz przywołała się do porządku. Ala stała jednąnogą na małej kępie trawy, z pupą i szpicem buta zwróconymw stronę fotografa. Posłowach Sylwka zobaczyłaswoje zdjęcie wiszącenad setką łóżekw jednostkach wojskowych, w szafkach robotników na budowach. Jej starszy kuzynopowiadał, że podczas pobytu w wojsku zebrał ponad tysiączdjęd różnychroznegliżowanych panieneki miał na nie tylko jedno określenie: niezła. Ala raptownie zrobiła kilka kroków i sięgnęła poswoją bluzkę. Niesłyszała już, jak pani Ilona i rudy Filip wołają za nią. Czym prędzej dobiegła dodomu irozpłakała się w ramionach Doni, którają natychmiast dogoniła. - Co się stało, Alusiu? - dołączyła donich Ewa. - Nic. A raczej wszystko. Zrobiłamz siebie kompletną idiotkę.

Kompletną. Wyjeżdżam! - Nieprawda. Nie zrobiłaś, bow porę uciekłaś - pocieszyłająDonia. 97.

- To było okropne, prawda? - zapytała przez łzy Alicja. "Niestety tak" - mówiła mina Doni, chociaż ona sama głośno powiedziała: - Wcale nie! Ty zawsze dobrze wyglądasz. Ten Sylwek niepotrzebnie się wtrącił. - Potrzebnie. Zawisłabym w jednostce wojskowej jako kolejna. Przerwał jej Witek, który właśnielekkozziajany wpadł do domu. - No, Alka, jedno jest pewne: proporcje masz wporządku! Mózg ci jeszcze nie wyparował. - Dlaczego mi wcześniej nie powiedziałeś? Taki przyjacielz ciebie! - fuknęła na niego, rozmazując łzy po upudrowanej twarzy. - Wiesz. - zmieszał się Witek - bo to jakośtaksię stało. samnie wiem kiedy. Tak krok pokroku. najpierwwcale nie wyglądało to tak źle. nawet fajnie. tylkopotem, jak zdjęłaś bluzkę. - Koniec - zarządziła Ewa.

- Zamykamy ten rozdział. Nic wielkiego się nie stało. - Daj palec, aodrąbią ci całą rękę. czy jakoś tak. To właśniechciałem powiedzied - dokooczył Witek. - Ale jedno ci jeszcze,Alka, powiem: maszproporcje między mózgiem i twarzą. Masz. Ta HałaśnicaTrująca ma rację. Dobrze, zostawiam was. Wracamratowad naszego Medalowego Modela. Biedaczek. Pomyśled, żeon tak maod urodzenia! Kiedy tendzieosię w koocu skooczy? Donia,chodź. Będzie mu raźniejz nami. Prosił, żebyś przyszła. Dopiero po dwóch godzinachwszyscy wrócili do domu. Pani Ilona zrobiła jeszcze wykład Ali, że pozowanie to ciężka praca. Trzeba mied silną osobowośd i co ona sobie myśli? Że ładna twarz wy starczy? Pieniądze leżąna ulicy, aletrzeba się po nie schylad itobywa ciężką pracą. Ala nic nie powiedziała. Potem tylkopo cichupoprosiła fotografa, żebyza nic wświecie nikomu nie dawał jejzdjęd. A tenod razu zrozumiał: wyjął film oznaczony numeremsiedem i wyciągnąłz niego kliszę, wszystko prześwietlając.

- Powiem, że się nie udały - pokiwał ze zrozumieniem głowąipoprosił o kanapki. Hadrian miałtak grubą warstwę pudru na twarzy, że wyglądałna ciężkochorego. Ale zanim zdołał uciec do łazienki, jego matka wyciągnęła stary album ze zdjęciami. Miała zwyczaj wozid gozawsze ze sobą. Szczegółowo opowiadała, na jakim castingu, w jakim mieście i z jakiejokazji które zostały zrobione. Album zamykało zdjęcie może półtorarocznego Hadrianka, gołego jak amorek, który stał przed lustrem i robił głupie miny. -Już wtedy wiedziałam, że maw sobie to "coś". PaniIlona Chabros podziękowała za ogórkową i poszła sięprzejśd. Dla zebrania myśli - jak powiedziała. - Hadrianku, pójdziesz z mamą - zakomenderowała słodko. -Oczywiście,tylko się umyję. Umyty i głodny Hadrian spędził sam na sam z matką następnedwie godziny.

Pod wieczór zjawił sięSylwek zgitarą. Też udawał, że o żadnychzdjęciach nic nie wie. - Może zrobimy ognisko? - zaproponował od progu. - Sołtys akuratkiełbasę sprzedaje - z humorem zauważył Darek, wychylając się zzapleców przyjaciela. - A to niepowtarzalnawiejska kiełbasa. Może pani spróbuje? - zwróciłsię do pani Ilony 99.

-Jestem wegetarianką, a raczej weganką. A cholesterolu każdypowinien unikad. Hadrian na przykład od dziecka jest na diecie wysokobiałkowej. Mam nadzieję, że i tu dobrze się odżywia. W koocu udało sięzebrad chrust, naostrzyd patyki, pokroidchleb i misternie ponadziewad kiełbasy od Gajewskiego. Wszyscychętnie skupilisię wokół ogniska. Nawet Ala, która cały czas konsekwentnie milczała, przycupnęła na pieoku za plecami Witka. - To ja zagram - sam zaproponował Sylwek,a Darek kiwnąłmu głowąna znak, że to dobry moment. Sylwekprzez chwilęstroił gitarę,po czym huknął groźnym barytonem: "On natchniony imłody był, ich nie policzyłby nikt. ". Najgłośniej biła brawo pani Ilona. -Jak ci na imię,młody człowieku? - Sylwester. Na drugie Kazimierz,po dziadku. - Masz mocny, szeroki głos i wyraźne poczucie rytmu. Uczysz się gdzieś? - Tak. Jest obowiązek szkolny - popatrzył na Alę, bo wyraźnieprzypomniała musię ich dawna rozmowa. - Alew ognisku czy szkolemuzycznej? Pod okiem jakiegoś instruktora? - Nie, takdla siebie lubię pobrzdąkad. Na naukę to czasu unasniema.

Pracy dużo. - Marnujesz szansę. Mam koleżankę w firmie fonograficznej,mogłabycię przesłuchad. Michał z Witkiemspojrzeli po sobie znacząco. - Dobrze, że ja nic nie umiem - szepnął koledze Michał. -I że niejesteśpiękny -również szeptem zauważyłWiteki energicznie zamrugał dokolegirzęsami. - Z tym bym się akurat nie zgodził. Jestemznacznieładniejszyod ciebie - Michał z kolei udawał, że poprawia niewidzialne loki. - Nieprawda, to ja jestem ładniejszyTwoja aparycja nie umylwa się do mojej - Witekzałożył nogę na nogę i udał obrażoną ba lerinę. -Synku, biegałeś jeszcze w pampersach, kiedy moja aparycja. - Kiedyś nie było pampersów. Lataliśmy ztetrą- odpowiedziałszeptemWitek. - Racja. Ciekawe, czy wtedy aparycja była na rzepy? - obaj bezgłośnie się zaśmiali, alezaraz umilkli, bo sami nie znosili, gdy ktośgadał w czasie grania piosenek. Sylwek zaśpiewał jeszcze kilka piosenek, ale po każdej musiałsłuchad o szerokich kontaktach pani Chabros i o tym, jaka kariera jego samego mogłaby czekad, gdyby tylko chciał. - Wie pani, wszyscy nie mogą byd artystami, bo kto by zbożezbierał, dzieci uczył? Ale ito nieprzekonało szefowej agencji reklamowej. Cały czasroztaczała przed Sylwkiem wizję jego przyszłego, wspaniałego życia w świetle reflektorów. - Oczywiście pieniądze, tojasne, ale przede wszystkim światstoi przed tobą otworem. Mógłbyś sięstąd wyrwad, to chyba jedyna twoja szansa. Masz głos, co prawda nieszkolony, ale może jeszcze nie jest zapóźno. Maszwarunki fizyczne, nad image'em możnazawsze popracowad. Moja przyjaciółka specjalizuje sięw nadawaniuludziom osobowości.

To wspaniała wizażystka. Elity intelektualne,kobiety, przed artystą największe osobistości świata. - Tak? A ja myślałem, że artysta tomalujealbo pisze, a nie wygina się przed obiektywem. Możezakooczmy jużtę rozmowę i ja powiem na koniec tak: proszę posłuchad. Tę piosenkę dedykuję pani. - Grajek flet drewniany miał, Na zamku raz koncert swój dał. Król w nagrodę za piękną grę -.

Dał herb mu i uśmiechnął się. - Nie chcę herbu Jaśnie Panie -Grajek rzekł zdecydowanie -Gdy w kieszeni herb będę miał,Coraz więcej wciąż mied będę chciał -Cały świat opuści mnie -Świat mi powie - sprzedałeś się. Skromna, biedna kapliczka ma,Zbyt nędzna i szara się zda. Już nie ugnę swoich nóg,Gdy zgromi mnie z kościółka Bóg. Mszy zapragnę zamawianej,Mszy w katedrze odprawianej -Gdy jużbędę z Biskupem na ty,Gdy odpuści mi grzechy i sny-Całyświat opuści mnie -Świat mi powie - sprzedałeś się. Izbama, gdziem przyszedł na świat,Okaże się celą bezkrat. Pryczę swą, gdzie pchły gryzą w brzuchZamienię na jedwab i puch. łzawienie moją noręNa szlachecki zgrabny dworek -A gdy dwór ten jużbędę miał,Coraz więcej wciąż mied będęchciałCały światopuści mnie,Świat mi powie -sprzedałeś się. Potem będę sięwstydził mej krwi -I przodków - że biedni i źli. Potemzobaczycie mnie, Jak uciec z przeszłości swej chcę. Mied zapragnę wówczas śliczne Drzewo genealogiczne, Gdy błękitną krew będę miał, Coraz więcejwciążmied będę chciał Cały świat opuści mnie, Świat mi powie - sprzedałeś się. poślubid niebędę chciał Tej, której już serce swem dał. Żadnej z tych, co ścierająkurz Swych uczud nie daruję już. Za towezmę do domu swego Córkę Granda Hiszpaoskiego -

Gdy księżniczkę będę już miał, Coraz więcej wciąż mied będę chciał Cały światopuści mnie Światmi powie - sprzedałeś się. Grajek,co drewniany flet miał Zbiegł z zamku, gdzie koncert swój dał. Bez zaszczytów,herbówi szat, ,, Bezsławy powrócił w swój świat. Do swej chaty, dorodziny, ?

Do swych przodków, do dziewczyny, Nikt niepowie o nim źle, Niktnie powie, że sprzedał się. Wy osądźcie, bo to nie żart, Ile dzielny tengrajek był wart. Jacek Kaczmarski, Grajek (wg Georges'a Brassensa, Le petitjoueur defluteau).

Kiedy skooczył, Krzysztof mruknął: - A to dobre. - a wduchu pomyślał, że musi z tym chłopakiem koniecznie pogadad na osobności. Potem zaległa cisza. Ala zacisnęła wargi,a resztatowarzystwazaczęła się zastanawiad, czyczasem któreś z nich nie przyjęło jużherbu od króla. - Komu jeszczekiełbaski? - przerwał milczenie Witek i wtedyzobaczył, żeobokżółtej toyotyparkuje samochód jego ojca. (2. - Tato! - zerwał się Witek, a wszyscy jego koledzy wstali i patrzyli na spotkanie ojca z synem. Ina Kandrę, która dosłownie dostała ataku radości. Z samochodu wysiadł mężczyzna z kucykiem ubrany w dżinsową koszulę, dżinsyi z kolorową apaszką pod szyją. W idealniedobranych kolorem doskórzanego paskamokasynach szedłw ich stronę, utykając na lewą nogę. Chłodno przywitał się z siostrą żony, nieco serdeczniej ze szwagrem. Powiedział, że wpadłtylko na dwie, góra trzy godziny, bo na noc musi byd w Warszawie. Każdemu podał rękę. Znał doskonale kolegów syna i Alę. Przywitał się zDonią, az Sylwkiem bez słowa przybił piątkę. - Tato, napijesz się czegoś? -Chętnie. Może wody z sokiem. jechałem prawie cztery godziny. Strasznyruch jak na tęporę.

Ale piękna dziewczyna z ciebie wyrosła! I co? Dobrze wamtu? - Już ci daję, tato - Witek odwrócił się i poszedł w stronę domu. Klap! - rozległo się w ciszy wieczoru. Wszystkie oczyzwróciłysię w stronę,z której pochodził dźwięk. Ojciec Witka trzymał rozpostartą dłoo na gołym udzie Ali. 104 - Komar - powiedziałtylko i niepewnieuśmiechnął się do koleżanki syna. Michałodruchowo spojrzał, czy Witek to widział. Na szczęście byłjuż w domu. Naszczęście. Popatrzyli na siebie z Hadrianem* znacząco. Ala odczekałakilka minut i oczywiście czym prędzej poszła do domu,by przebrad się w długie spodnie. Teżmiała nadzieję,że Witeknie widziałtej akcji. W dośd drętwej atmosferze posiedzieli przez chwilę,aż w koocumama Hadriana zaczęłasię żegnad. Wzięła jeszcze syna na stronęi przezdwadzieścia minut coś mu perswadowała, szeroko gestykulując. W koocu pocałowała go w czoło,kiwnęła na rudegofotografaipojechali. Hadrianopadł na koc irozciągnął się na nim jak długi. - O.. - jęknął, a potem wsadził rękę w popiół i rozmazał potwarzy. - Zrobid ci kakao? - zaproponował Krzysztof. - Bardzo chętnie.

Poproszę od razu dwa. - Doniu, a teraz coś dla ciebie. Wiesz co? - Sylwek zacząłśpiewad. Ojciec Witka wysłuchał pierwszej zwrotki, po czym, przeszkadzając artyście,nachyliłsię nad synem: - Chodź, pogadamy Mam do ciebie sprawę - klepnął Witkapo ramieniui pokazał ścieżkę prowadzącą w stronę lasu. Odeszli razem z Kandrą, która nie odstępowała ich na krok.

Donia była zachwycona Sylwkowym wykonaniem Prmcessy Dow'. Potem, czując dotyk bicepsu Darka, zaczęła niewinnie: - Wiecie, jak tak patrzę na Kandrę - rozpaczliwie szukała psawzrokiem - todochodzędo wniosku,żechciałabym hodowadPsy - śmiało spojrzała na Darka.

Ewa zacisnęła usta, a Ala mało nie wywróciła się ze śmiechu. - Psy? Doskonały pomysł! Teraz można na tympoważnie zarobid. Tylkorasę trzeba dobrze dobrad. - Tak, to wspaniały pomysł - potwierdził Darek. - Mnie też cośtakiego chodzi po głowie. - Ale ja nie chcę mieddzieci! Żadnychdzieci, tylko psy! - zirytowała się Donia. - Pewnie, z dziedmi to tylko kłopot - wyznał Hadrian. -A i zarobid na nich nie można - wtrąciła się Ala. -No, z pewnymiwyjątkami, bo nasz Hadi. - Zejdźze mnie, dobrze? - zdenerwował się Hadrian. - Sorry - wycofałasię Ala, widzącwzrok Michała. Przypomniała sobie obietnicę o okresie ochronnym. - Więc - Donia zaczęła znowu - ja na pewno nie będę zmywad, sprzątad i prowadzid domu. Interesują mnie psy. -Moim zdaniem kobiety tylko niepotrzebnie obciążająsiędziedmi. Prawda, Sylwek? - poszukał wsparcia Darek. Wolałbym nie zabierad głosu w tej sprawie. A ja lubię dzieci - nagle odezwałsię Michał.

- Bardzo lubię. I na pewno kiedyś będę miałdzieci. -Na pewno to tegonie wiesz - zauważył Krzysztof. I nagle przyognisku zrobiło się cicho. Nikt na nikogo niepatrzył,tylko wszyscy dłubali w ziemi patykami odkiełbasek. -Ja nie chciałbym, żeby moja przyszła dziewczynabyła jakąśmaszkarą. - przerwał ciszę Hadrian. - No jasne. Przecież byście do siebie nie pasowali. - Właśnie- Hadrian nie wyczuł drwiny w głosie Michała. -Brzydulinie chcę. Ale najważniejsze, żebym byłpierwszy. -Co? -Jaki pierwszy? - Pierwszy, czyli nie drugi. Po prostu chcę byd jej pierwszymchłopakiem. - Adlaczego niechcesz byd drugim? -Znam taką dziewczynę, która miała wielu chłopaków i każdemu mówiła, że jest jejdrugim. A janie chcę byd frajerem. Jesteśpierwszy albo nie wiadomo który, bracie - zakooczył filozoficznie. - To co, Doniu? - nienaturalnie wesoło wtrąciłaEwa. -Ty hodujesz psy i koniec. - Pewnie. Mnie to też zawszepociągało - Darek zajrzał Doniw oczy i przysunął się bliżej.

Ewa wstała, otrzepując spodnie. - Przepraszam, ale ja już się położę. Zostao, kochanie,poczytam sobie - nachyliłasię nad mężemi pocałowała go we włosy. -Nie wiem, dlaczego to nie działa- szepnęła jeszcze Dominice, naodchodne. - Metoda się przeterminowała - ze śmiechem odpowiedziała Ala. -Jaka metoda? Nie bardzo rozumiem? - zmieszałsię Hadrian. - Dlaczego przyjechałeś na takkrótko? - Witek szedł obok ojca,szurając butami irytmicznie wzbijająckurz ze ścieżki. - Nie mogłem się wyrwad na dłużej. Muszę przypilnowad pewnych spraw. Ale tu wszystko w porządku? - zapytał i znanym Witkowi gestem poprawił włosy Potem zrobił coś, czego wcześniejsyn u niego nie widział: wyjął z kieszeni gumę do żucia i nie częstując syna, zaczął ją miętosid w ustach. -Tak. Mamy pogodę. Ewa. co tak patrzysz, przeszliśmy naty. sąw porządku. Mama często dzwoni. Szkoda, że ty nie przyjedziesz na dłużej. 107.

- Masz tu trochę grosza - ojciec sięgnął do skórzanego portfela. - Bierz. Mężczyzna zawsze musi mied pieniądze. Wcześniejci nie dawałem, bo byłeś dzieckiem, ale teraz. też masz swojepotrzeby. No,bierz, bierz. - Dziękuję, tato. -Synku, wiesz, jak skomplikowana jest sytuacja. Mam nadzieję,że wkrótce to wszystko się skooczy. I właśnie w tejsprawie. Chciałbym, żebyśmy porozmawiali. może terazjest dobraokazja. - Czycoś się stało, tato? -Mama. sam wiesz, jaka ona potrafi byd. Niepotrzebnie zadrażnia sytuację. - Mama zadrażnia? Przecież to ty się wyprowadziłeś, ty jąrzuciłeś. Sam powiedziałeś, że ma mentalnośd sześddziesięciolatkii że się z nią dusisz. Co ona zadrażnia? Co? - Niepotrzebnie się unosisz. To niedobrze, że mama cię nastawia. - Tato, przestao.

Nikt mnie nie nastawia. Widzę, cosię dzieje. Mama i tak długo czekała. Dała ci tysiąceszans. I co? - Nie o tym chciałem rozmawiad. Pewne sprawy są jeszcze dlaciebie niezrozumiałe. masz prawo się unosid. To twoja matka,ale nie wiesz, w jakim ja piekle żyłem. - Ty? Miałeś raj! Dziwięsię, że mamatak długo cięznosiła! Obaj zamilkli na długąchwilę. Ojciec wypluł gumę, zerwał małą gałązkę brzozy i zaczął ją żud nerwowo, a Witek szedł, wbijając ręce w kieszenie. - Chciałem ci oficjalnie powiedzied, że mama zdecydowałasięna rozwód z orzekaniem o winie. Zamierza grzebad w naszychsprawach publicznie. Wiedziałeś o tym? - Nie, mamamnie niewprowadza. -Otóż to. Ja uważam, że jesteś już dorosły imasz prawowiedzied wszystko. Tak, tak właśnie uważam. Mój adwokat powoła biegłego psychologa, który będziechciał z tobą porozmawiad. - Porozmawiad? O czym?

-Witek uważnie spojrzał na ojcai pierwszy razw życiu przyszło mu do głowy, że z tym kucykiemwysoko na głowie wygląda niedorzecznie. - O wszystkim, o naszej rodzinie. Mam do ciebieprośbę. żebyś przed nim niczego nie ukrywał. On zada ci różne pytania, atyna wszystkiebez strachuodpowiedz. -Jakie pytania? - No, na przykład, jak mama nie wróciła na noc wtedy zimą. -Wtedy, co razem zEwą nocowały u babci? - Nie musisz mówid, że z ciotką,że u babci. To nikogo nie interesuje. Poprostu powiedz, że nie wracała nanoce, a jasię denerwowałem. Przecież to ty nie wracasz, śpisz u tej. :- Nie rozmawiamy teraz o mnie, tylko o mamie. I o tych jej napadach złości, kiedy rzuciła talerzami o podłogę. Żeto było nieodpowiedzialne. Tak? - Czy mogętemu biegłemu powiedzied,że godzinę wcześniejwidziała cię w parkuz tą małolatą na ławce? -Synu! Bądź poważny! - Ty też! Jesteś Kanalia Zwyczajna! Cieszęsię, że mama się z tobą rozwodzi. - Nic nie rozumiesz! Całymajątek jest mój, wszystko byłokupione przed ślubem.

Twoja matkadostała w posagu zmianębielizny, to wszystko! Nic nie dostaniecie! Gdzie będzieszmieszkał? Matkaci kupi mieszkanie? Za co? A może tu zamieszkasz, co?

- Co mi proponujesz? - Witek nagle bardzo cicho i spokojniezapytał ojca, jednocześnie kopiąc spory kamyk, który stanął mu nadrodze. - Mieszkanie po mojejmatce - ojciec też od razu uspokoiłgłos. Ale mówiąc to,nie patrzyłnasyna. Patrzył w granatowo-różowe niebo. - I to od razu. Przepiszę ci następnego dnia po wizycie ubiegłego. Au! - ojciecprzyłożył ręce do nosa, a kiedy pochwili w nie spojrzał, były pełne krwi. Wszyscy oprócz Ewy siedzieli opatuleniw kocei kurtki przy dogasającym ognisku. Na widok krwii przytkniętejdo nosa apaszkiKrzysztofrzucił się udzielad szwagrowi pierwszejpomocy. - Dziękuję, nicsię nie stało. Naprawdę. Żegnam wszystkichi miłego pobytu. - A ty przemyśl jeszcze naszą rozmowę - zwrócił się do syna,czochrając jednocześnie łeb psa. -Już przemyślałem - odpowiedział Witek i skrzyżowałręce napiersi, dając jednoznacznie znak, że nie zamierza ojcu podawad ręki. - Dowidzenia i pozdrów ode mnie rodziców- spojrzał naSylwka. -Oczywiście - Sylwek zaczął wkładad gitarę do brezentowegofuterału i bez słowa poszedł do siebie, mrucząc jeszcze: - Nictupo obcych. Krzysztof długo zacierał ślady po ognisku. Kilka razy rozgarniałnogami popiół, a potem znów zalewał kolejnymkubłemwodyNie miał ochoty wracad do domu. Nigdyby nie podejrzewał Witka, że uderzy własnego ojca. "I miejtu syna! Cotam między nimimusiało zajśd?

I jeszcze tasytuacja z Alą. Upokorzyłnie tylko ją, 110 ale i Witka przy okazji. Cozaświniawyłazi z tego szwagra? Kto murobi taką wodę z mózgu? Adwokat? A może ta jego. Co tamzaszło między nimi? Uderzył ojca? Prawie niemożliwe". Nie mógł gozapytad. Niepotrafiłby. Za to Hadrian potrafił. Kiedy już wszyscy trzej leżeli w swoichśpiworach,zaczął bez ogródek. - Co jest grane? Dołożyłeś swojegostaremu? - Ciesz się, że nie masz ojca -odparł Witek. - Łapacz Komarów cholerny! - To ty widziałeś? - zdziwił się Hadrian i smutno popatrzył naMichała. Chwilę wcześniej uznali, że szczęściem wnieszczęściubyło to, że Witek nie widział tej akcji z Alką ikomarem. - Niestety Wolałbym byd ślepy Wolałbym się nie urodzid - wyznałnagle kolegom i westchnął, ale już po chwili pozbierał się i zacząłmruczed: - Ale Świnia Niedomyta wyszła z mojego zwichrowanegoojca. Wiecie, co on mi proponował?

Jeśli złożę korzystne dla niego zeznania u jakiegoś biegłego, to miprzepisze mieszkanie po babci. - Dużeto mieszkanie? - odruchowo zapytał Hadrian. - Trzy pokoje. a co to ma do rzeczy? -Wiesz, stary,to nie przelewki. Trzebamyśled realnie. Skądweźmieszchatę? Ja, gdybym mógł uwolnid się od matki. - Przestao chrzanid. Też byś tego nie zrobił. - Ale co? Dałeś mu po mordzie? - O, ile ja bym dał za to, żebyto jeszczeraz wróciło. żebymterazmógłwam powiedzied, żeto ja mu przyłożyłem. Ale on poprostu potknął się okorzeo. Dureo! - Czyli mu nie przyłożyłeś? - wyraźnie ucieszył się Michał. - Nie. Ale żałujętego i następnym razem. - Też tego nie zrobisz. Przestao! Co za koszmarny dzieo! Mojamatka często mi opowiadała, że nastudiach jeździła na kolonie.

jako wychowawczyni i po dniu odwiedzin wszystkie dzieciaki wyły do rana. Onazawsze myślała, że to z tęsknoty - A to z ulgi, że już wyjechali - podsumował Witek. - Samerozkoszniaczki, nie ma co. Panowie, ja na pewno nie usnę. Proponuję nocną rundkę po okolicy. - To idź budź Krzyśka. -Przecież nieśpi. Jeszcze gasi to ognisko. Jego też cośgryzie. - Ciekawe, czy w tej okolicy w ogóle jest ktoś, kogo nic nie gryzie? - Ciekawe,czy wewszechświecie jest ktoś, kogo nic nie gryzie? - poprawił go Michał. -Wskakujemy wspodnie i spadamy. Poszli na nocny rajd. Początkowo prawie całyczas milczeli,wspominając miniony dzieo. Potem udało im się wyzwolid od czarnych myśli ijuż w dobrych nastrojach, gubiąc chandrę gdzieś podrodze, doszli do jeziora w Pieckach. Kiedywrócili, byłojuż po szóstej. Na progu, zawinięta wczerwony szlafrok,przywitała ich Ewa. - Gdzie was tak nosido diabła? Marsz spad. Maciena stole kanapki, a zaraz dam herbatę. - Moja żoneczka!

- Krzysztof wziął ją wramiona. - Bez podlizywania. Do domu. Buty wycierad, bo błota naniesiecie. Natychmiast pod prysznic. Zimno aż odwas bucha. -Ja tozaraz, bomuszę jeszcze swoje przebiec. Szósta się zbliża -i posławszy żonie i skonsternowanym chłopcom buziaka,odbiegłw stronęlasu. - On jest chory - zauważył Hadrian. -Tobie też życzę takiej choroby - odpowiedziała mu Ewa. -Gorący prysznic i niepobudzidmidziewczyn - obrzuciła wszystkich trzech surowym spojrzeniem. - A ty co tu masz? Jaka ładnahuba.

Rozdział 7 Tomasz Lipiec był w znakomitym humorze. Jechał na motorze i mimo ogłuszającego hukusilnika podśpiewywał sobie pod nosem. Prawa kieszeo na piersiach w jego granatowym uniformie była mocno wypchana. Mimoiż znów wiózł kilka listów do Krzywego poddziesiąty, najpierw jechał do Pasemków. Miał sprawędo Sylwka. Ala usłyszała przejeżdżający motorlistonosza i szybko dokooczyła wklepywaniekremu. Zakręciła elegancki flakonik z mrożonego szkła i wyszła przed dom, ale zobaczyła już tylko plecy Lipca. - Nawet się nie zatrzymał - powiedziała do Witka,który właśniedo niej dołączył. -Ala. - zaczął nieśmiało Witek.

- Tak? -Ładnie pachniesz. Powonnica Przyjemna. - To krem nawilżający. Witek zagryzł wargi i milczał. - Co się stało? -Chodź, musimy pogadad - objął koleżankę wpasie, by zabrad ją naspacer. Szli już dośd długo, aWitek uparcie milczał. - Chciałeś się poprzytulad czy co? - zirytowała się Ala, więc Witek uwolnił ją z objęd i splótłobie ręce przed sobą. - Chodzi mi orybyNaprawdę masz już Przesyt Ostateczny? -Naprawdę. Przez najbliższy rok niemam zamiaru wziąddoust niczego, co ma łuskę. - To źle. 113.

- To bardzo dobrze. Słucham, oco chodzi? - O Kromków. Wiesz, jeślinie będziemy brad od nich ryb. - To napewno namdobrze zrobi. -Nammoże i tak, ale wiesz. wiesz, ile tamjestdzieci? Siedmioro. I to nie jacyś tam pijacy, tylkociężko pracujący ludzie. Jabym chciał, żebyś tam zemną poszła. Bądź Dziewczęciem Spolegliwym, dobrze? Najlepiej teraz. Tylko czekaj, sprawdzę, czy mam forsę. Podwórko Kromków w zasadzie było podobne do wszystkichwokół, tylko u nich było jakoś czyściej. Goście nie odmówili herbaty i Ala miałaczas rozejrzed się po kuchni- odniosładziwnewrażenie, że lustro, krzesła, a nawet garnki już gdzieś widziała. Rozmawiali z panią Kromkową o wszystkim i o niczym, a kiedyjuż mieli wychodzid, z pokoju wyszła dziewczyna mniej więcejw ich wieku. Miała na sobie haftowaną szeroką bluzkę i kompletnieniemodną spódnicę. Ala podała jejrękę, uśmiechnęła się i jużwiedziała, że to spódnica mamy Witka. Pani Elżbieta nosiła ją, gdyonijeszcze chodzili do przedszkola. - To co? Rybki dziś będą? - wesoło zakooczył spotkanie Witek.

- A to chcecie? - dosłownie uradowała się Kromkowa. - Pewnie, żechcemy. Nam jeden dzieo przerwy wystarczy. - A to weźcie moje, a mizaraz nałowią. A może byście grzybów chcieli albo jagód wam nazbierad? Bo jajek to dla nas nawetnie starcza, tak tosię wszystko porobiło. - Chętnie. To my zamawiamy. Ryby bierzemy - nerwowo zarządziła Ala - a zapłacimy z góry - wyjęła Witkowi portmonetkęz rękii podała banknot o najwyższymnominale. - Coś mi się zdaje, że my chyba zalegamy. - Ale tyle? - oponowała Kromkowa. -To ja możebym u wasposprzątałaalbo praniezrobiła. 114 Odeszliz koszempełnym ryb. Na drodze Ala gwałtownie sięzatrzymała. - Dlaczegonam wszystkim po prostu nie powiedziałeś? Prze cięż tam głód w oczyzagląda. - Teraz już wiesz. -Wiem inie zamierzam tak tego zostawid. - Niby co zrobisz? To bardzo ambitni ludzie. Oni żadnej jałmużny nie wezmą. - Żadnej jałmużny!

Za wszystko będziemy impłacid. -Wiesz, na co zbierają te dzieciaki? - pokazałgromadkęKromków, która wymachując wędkami, szła nad jezioro. -Narower. - Na jeden? Witek kiwnął głową. - Będą jeździd na zmianę. -Wiesz, ja mamsporo ciuchów, które mogę oddad. " - Każdyma,ale oni nie wezmą. Moja mama toich jakoś podstępem bierze. I toteż tylko dziewczyny, bo chłopcy to za nic niczego darowanego nie wezmą. - Zobaczymy - mruknęła Alai podniosłakoszykz rybami. -Dobre świeże okonki. Jakoś dziś naszła mnie ochota na ryby Oboje naglestanęlinaprzeciw siebie. Ala zarzuciła ręce na szyję Witka i rozpłakała się całkiem jak Piotruś. - Mężczyznę tosię po rękach poznaje - tonem nieznoszącym(sprzeciwu oznajmiła Ewa. -Tak? A myślałem, że po tym, czyumie naprawid pralkę - zaśmiał się Krzysztof. 115.

- Ale jeśli tak - ciągnął Michał - to znaczy, że dłonie muszą idealnie pasowad do reszty ciała. - I pasują! -upierała się Ewa. - Bzdura! Każdy kawałekciała jest inny -wtrącił Hadrian. -Mojedłonie wcale do mnie nie pasują. - A ja się przyglądamrękom- włączyła się do rozmowy Alamyjącaw kuchni okonie -i wiem, jakie każdy ma ręce. Wystarczy,że raz zobaczę. - Dzieo dobry, korespondencja do paostwa- dziarskimkrokiem wkroczył Lipiec, a za nim Sylwek. Listy były znów takie same: wielka koperta dla Hadriana ifioletowadla Ali. - To oczym to. - Ala zgięła kopertę i schowała dokieszenirudej sukienki. -Aha. ja mogę tylko spojrzedna rękę iod razubędę wiedziała czyja to. - E, tam. - zaoponował Sylwek. - Tak? To proszę bardzo. Właźcie wszyscy pod stółi wystawcietylko ręce. Zakładam się o. - O to, że tyrobisz dziś okonie - wtrąciłWitek. -Okonieto akurat mam ochotę zrobid. Załóżmy się o przekonanie. Dziewczyny,chodźcie ze mną.

Pokażemy samcom, naco nas stad. -Ja jestem od bardzo dawnaciekaw, na co Alę stad - usłyszały jeszcze Sylwka. Kiedy wyszły,panowieod razu rzucili siędo łazienki, wyszorowali ręceszczotką i pachnącym mydłem Ali,a potem z obrzydzeniem natarli kremem do rąk Ewy. - Krzysiek, zdejmuj obrączkę - zarządził Witek. -Nie, właśnie niechnie zdejmuje. One pomyślą,że obrączkęna pewno komuś dałeś. Zostaw ją na palcu - zaproponował Michał. - Co tak długo? - usłyszeli stłumiony krzyk zza drzwi pokojudziewczyn. 115 - Chwila, chwila. Co za Kobiety Ponaglające! Ku radości i zaskoczeniu Kandry weszlipod stół i w przedziw(nejkonfiguracji położyli ręce na obrusie. - Teraz! - krzyknął Witek. Ewa weszła pierwsza i pokrótkiej chwili pokazałanadłooz obrączką. - To oczywiście ręka mojego męża. Nawet obrączkinie zdjął,taki przebiegły. A druga ta - Ewa pewnym ruchem szarpnęła rękęLipca. - Michała to ta ita - pokazała Ala. -Nie, Michała jest ta, a ta Hadriana. Przecież niepasuje dotamtej. -Jak to nie pasuje? Zobacz, Doniu, to jest komplet.

Dziewczyny długo miotały się, dotykając dłoni i łącząc w corazto inne kombinacje. - Te na pewno sąHadriana- Donia wyciągnęła najzgrabniejsze jej zdaniem kooczyny. -Ja proponuję, żebyście wzięły flamaster izaznaczyły literkami, jak łączycie te dłonie zaproponował spod stołu Krzysztof. - Aświetnie, bo potem będziecie nam wmawiad, że się pomyliłyśmy- przyznała rację Ala. Dziewczyny pozaznaczały literami dłonie, alerobiły to tak chaotycznie, że w koocu zostały im trzy (dwie lewe i prawa). - Zaraz, coś nie tak - zauważyłaEwa, a panowie podstołemgruchnęli śmiechem. -Cicho! Zaraz wam udowodnimy! - Oczywiście, oczywiście - uciszył chłopców Krzysztof. -Mnie to proszę mazad lekko, bo jak ja potem taki pomazanybędę pocztę. -Już. Jesteśmy gotowe. 117.

Spod stołu wynurzyło się kłębowisko ciał. Pierwsze,co sięokazało,to to, że nie dośd, że dziewczyny kompletnie nie umiałyrozpoznad, do kogo które ręce należą, to jeszcze nawet nie umiały dobrze dopasowad obu rąk tego samego właściciela. Zostały więcwyśmiane. - Tak, bo było was za dużo- zdenerwowała się Ala. - AleWitka dobrze rozpoznałyśmy. ISylwka też. - Tak. Macie skutecznośd dwa do sześciu - zauważyłMichał. - Teraz robimy tak: kładziecie nastole tylko jedną parę rąk,a my mówimy czyje to - zmieniła formułę zabawy Ala. -Zgoda! Włazimy pod stół. Chłopcy znówstłoczyli się pod obrusem i po chwili wysunęły się dwie dłonie. - Co wamodbiło? Myślicie, że nie poznamy? - Ala ze złościąszarpnęła obie ręce. -To nie jest komplet. Ta to pewnieKrzyśka,a ta to. to.. to Michała - wyciągnęła na światło dzienne właścicieli dłoni, ale nie było ich dwóch, tylko jeden:listonosz Lipiec. Panowie tarzali się ze śmiechu. Gdyby nie to, że Kandra zaczęła nagle przeraźliwie ujadad, zapewnenie oderwaliby się od zabawy do wieczora.

Na jej szczekanie wszyscy się odwrócili i zobaczyli w progudzieciaki od Kromków z wielką reklamówką grzybów. Ala zauważyła, jak jeden z chłopców uważnie patrzyłnaslipkiHadriana,tymrazem z napisem "Dwie poduszki powietrzne",i wpadła na szataoski pomysł. tSL Zjedli ostatnie strusie jajo, obtaczane w ziarnach sezamu okonkii zabrali się do zupy,którą ugotowałaEwa. Zupa cudownie pach118 niałaprawdziwkami. Ogromny gar stał koło węglowej kuchni,z której nie korzystali, wybierając trzypalnikową elektryczną. Zupaparskała na wszystkie strony i zachlapała sporą częśd kafelków nadkuchennymi szafkami, ale na razie nikt się tym nie przejmował. Krzysztof stał przy wielkim garzei drewnianą łyżką coś z niejwyławiał. - Co robisz? - zagadnął goMichał. -Wyławiam robaki - powiedział bardzo cicho Krzysztof. -Jeszczedwa.

- O matko - jęknąłMichał. -Kochani,dostołu - rozległo się wołanie Ewy, która raptempojawiła się w drzwiach. Krzysztof bez zastanowienia wsadził sobie łyżkę do ust i z trudem przełknął dwa ostatnie bezkręgowce. - Zjadłeś je? - z obrzydzeniem spytał Michał. - Tak - cicho mruknął Krzysztof, myjąc staranniełyżkę. -To musi byd miłośd. - Wiesz,jak byłoby jej przykro? -Czyli pył spod stóp.

Dobradefinicjamiłości. -Ja bym się nie odważył tego definiowad. - Aja bym definiował tak: miłośd to zjadanie robaka. Tylko żez własnej nieprzymuszonej woli. - O czym rozmawiacie? - obok nich wyrosła Ewa. - O miłości. -I co? Panowie jej nie odpowiedzieli. - I co? - powtórzyła znaciskiem. - Doszliśmy do wniosku, że to zjadanie robaka - wyznał Michał. -Co? - oburzona Ewa spojrzałana męża. - Ty też uważasz, żeto zjadanie robaka, tak? Zabierajtalerze, sztudce nierozłożone. Chleb trzeba pokroid. 119.

- Mówiłem ci, że lepiej wszystkiego nie definiowad - mruknąłdo Michała Krzysztof. -Zjadanierobaka,zjadanie robaka - mruczała Ewa, waląc łyżką wazową o garnek i pohukując na towarzystwo, żeby natychmiast zbierało się przy stole, bo inaczej.

Jedli w grobowych nastrojach. Dopiero znosząc talerze, zauważyli, że napodwórku kuca Piotrek i wyrywa kępykoniczyny - Zapraszamy pana serdecznie - podszedłdo niego Krzysztof. -E, nie mogęteraz. - Ale mamy dobrą zupę - kusił chłopca. -Nigdy niejem zupy - odparł. Chwilę pomyślał, wstał i poszedł za Krzysztofem. - Rysunek zrobiłem - zaczął bez powitaniai wyciągnął zza pleców pomiętąkartkę pomazaną niebieskim długopisem. - To dla ciebie - podał ją Ewie. -Wiesz co? My z Krzysiem też coś dlaciebie mamy - Ewawyszła i po chwili wróciła z małym płaskim kartonowym pudełkiem. - Proszę. To od nas. 120 Piotrek, w całkowitej ciszy, jaka zapadła w pokoju,rozpakowałprezent. Płaski plastikowy talerzyk, podzielony natrzy nierówne części,z wizerunkiem aktualniekrólującychpostaci z kreskówek. Każdedziecko ma coś takiego. - Ale fajny. To będzie mój talerzyk - ucieszył sięPiotrek, alechyba coś mu się przypomniało, bo nic już nie powiedział,

tylkowsadziłsobie wyżuty rękawek do buzi. - Daj, umyjemyi zaraz nałożymy ci pysznej zupy- Krzysztofwziąłmałego za rękę, umylitalerz, a potem w jedną przegródkęnalał grzybowej. -A, wiem już. Totaki talerzyk odosobnienia,tu ziemniaki, a tusuróweczka - Piotrekzaczął wyławiad z zupyziemniaki i przekładad je do osobnej przegródki. Potem,na nikogonie patrząc, zaczął bawid siętalerzem. - Tu za karę zostajecie i już nigdywas nie wypuszczą. Jesteściew odosobnieniu - mruczał, przeżuwając zupę. Wszystko zjadł zesmakiem,więc nie wiadomo, czyziemniaki wten sposób odzyskały wolnośd, czy wręcz przeciwnie. - A co myzrobimy z twoim rysunkiem? - zwróciła się doniego Ewa. - E, jakbymmiałkredki, tobym fajniejszy narysował - wyznałchłopiec. Po gorączkowych poszukiwaniach okazało się, że nastrychuwśród wielu zabawek poWitku są też kredkiświecowe. Piotrek długo im się przyglądał, potemstarannie wylizał talerz,postawił na stole i zaczął go rysowad. Na rysunku jadły z niegotrzy osoby - rodzina. - Akto to jest, Piotrusiu? - zapytała Ewa, ale dziecko jej nieodpowiedziało, więcsama się domyśliła. -A co oni jedzą? 121.

- Nie wiem - odparł Piotrek i głośno wciągnął gile. -Wiesz co? Ja wiem, cooni jedzą. Oni jedzą robaki, bo to jestrobakojedząca rodzina. - Robaki. Fajnie - Piotrek złapałczarną kredkę i dorysowałbrakujące elementy. A Krzysztof pocałował żonę, biorąc jązarękę. -Wiem, wiem. Dopiero w ostatniej łyżce zauważyłam - powiedziała Ewa i przytuliła sobie dłoo męża do twarzy

Kromkowie przynieśliim po południu dwiewielkie baoki jagód,więc na kolacjęjedlibudyośmietankowy z jagodami, ciasto z jagodami i jagody z cukrem i ze śmietaną. Mieli potem mnóstwobrudnych naczyo, które Alawspaniałomyślnie postanowiła pozmywad. - Hadrian, możesz sprawdzid,czy nic nie zostało na stołach? -Chwilę, tylko namoczę pranie! - Co pierzesz? -Bieliznę! - Czyli slipki z napisem "Turbodiesel"? -Nie tylko. - Cały kompletpierzesz? -Nie, mam jeszcze nieużywaną jedną parę. Ale zaraz. czegośtu nie rozumiem. - Hadik, lubisz mnie? -Już sięboję.

Matko Boska, co ja ci złegozrobiłem? - Nic,ale możeszzrobiddużo dobrego - Ala wypłukałaręcei poszłaza Hadrianemdo łazienki. Usiadła na szerokim drewnianym parapecie i wyłuszczyłamu swój plan. 122 - Miałaśszczęście, bo jutro rzecz byłaby już nieaktualna. Zarazzrobimy przegląd. -Jesteś boski, wiesz? - W pewnym sensie masz rację. Poszli razem do pokojuchłopców, po drodze mijając koło kominkawściekłą jak Lipiec Donie z Kandrą. - Ten pies się mnie brzydzi! - powtarzała sobiepo raz setnyi po raz setny znajdowała potwierdzenietegofaktu. Kandra siedziała przed nią i hipnotycznym wzrokiem błagałao kolejny kawałek kiełbasy odsołtysa. Doniamówiła za każdymrazem:Siad! - Kandra siadała. Waruj! - pies kładł się od razu. Masz - dawałasucekiełbasę, ale ta nie wzięła ani kęsa, nerwowoprzebierając łapami. Zrezygnowana Dominika wrzucała kiełbasędo psiejmiski i wtedy Kandra rzucała się na mięso i pożerała jejednym kłapnięciem. Za każdym razem to samo. Kandra brzydziłasięwziąd jej z ręki jakiekolwiek jedzenie - takprzynajmniej to wyglądało. - Kandra! - Michał z podwórka gwizdnął na psa. Suka wcisnęła jeszcze nos w rękę Doni, ale widząc, że nie ma tam już nic, pobiegła do Michała. Przezokno Donia zobaczyła,jak Michał podajepsu coś do jedzenia - chyba obierki z ogórka - a

Kandra łapczywie je zjada. "Michała się nie brzydzi, a mnie tak- Doni zrobiłosiębardzoprzykro. - Bo niby dlaczego tak jest? ". Szybkim krokiem wyszła na podwórko. - Nie rozumiem,dlaczego ode mnie nie chce brad, a od ciebie tak? -Niemożliwe. - A jednak. Poczekaj, zaraz coś przyniosę -Donia pobiegła poresztkę kiełbasy. - Daj jej- Michał dał, a Kandra zjadła. 123.

- Teraz zobacz - podsunęła psu kiełbasę, a ta tylko zaskomlała żałośnie. - Widzisz? Nie chce. Dajjej ty. Od ciebie bierze. No,można wpaśd w depresję. -W nic nie wpadaj, tylko chodź, umyjemy ręce i. może byśmy poszli. - Popływad? Może na kajaku? - oburzyła się Donia. Widzącnadchodzącego z Alą Hadriana i zapominając oistnieniu Michała,Donia zapytała: - Hadrian, zagramy w kometkę? - A czemu nie. - odparłHadrian. - Właśnie, czemu nie. - powtórzył jakecho Michał. A Donia pokryła się regularnym panieoskim rumieocem. Wstyd jej było,że się tak odkrywa. Michał nagle zapałał wielką chęcią pojechania do Mrągowa i sprawdzenia, jak można wrócid do Warszawy Doszedł na przystanek, kiedy właśnie zza górki wynurzył sięłeb autobusu. Michałjeszcze chwilę się zawahał, bo nikomu niepowiedział, gdzie się wybiera, ale jednak wskoczył do niego. Autobus jechał co prawdaw przeciwnymkierunku (do Piecków),ale jemu to akurat nie przeszkadzało. W spożywczym kupiłpudełko ptasiego mleczka i butelkę jasnego piwa, którą zdołał opróżnid

tylko do połowy. Posnuł się bezcelu po sklepach, apotem poszedł sprawdzid, októrejma autobus powrotny. Już nie miał. Mógł conajwyżej czekad tu do czwartej czterdzieści rano. Postanowił wrócid pieszo. ,W koocu to tylkodziewięd kilometrów"- pomyślał. Wracając,zamyślił się nad pomysłem hodowli psów i nie zauważył nawet, kiedy zjadł całe pudełkoptasiego mleczka. 124 Do Krzywego zawitał dobrze po dwunastej, kiedy wszyscy już: spali, a metalowe drzwi zamknięte były na głucho. ; Michał stanął na podwórku ijednym haustem wypił piwo do kooca. Trzymając pustą butelkę w dłoni, zapukał, a raczejS załomotał. Jego pechpolegał na tym, że otworzyła mu Ewa. - No pięknie. Piłeś! Sam sobie jesteświnny! Śpisz dzisiaj tutaj - pokazała mu wycieraczkęi zatrzasnęładrzwi. -Co się stało? - zainteresowała się hałasem Donia. - Michał się uchlał irobi burdy po nocy - Ewa przedstawiła surową interpretację całej sytuacji. -i co? - Kazałam mu spadna dworze.

Zgodnie z zasadami -pokazała na pomazanąkartkę na drzwiach. - Ale wiesz, trochęzimno. -Wszystko, na co mogę się zgodzid, to koc. Najwyżej śpiwór. Ale mnie zdenerwował i wyszła do łazienki. Donia postała przez chwilę przeddrzwiami, po czym poszłado łóżka Michała, szybko zrolowała jego śpiwór i otworzyładrzwi. Michał siedział na schodkach ganku i bawił się pustym pudełkiem po ptasimmleczku. - Maszi puknij sięw ten głupi łeb! - Donia podała mu jegośpiwóri wycofała się dodomu. Michał ciężko podniósł się ze schodka. Rozejrzał się w ciemnościach. Na tle nieba nad dachem widad było ogromneręce jesionu wyciągnięte wprost do wszechświata. Michałpopatrzył naJesion, potem naśpiwór i po chwili zastanowieniakilka razymocno walnął się nim w głowę. 125.

Ewa obudziła się przed szóstą. Wyszła na dwór i wpuściła śpiącego na ganku Michała, który złożył na jej ręce oficjalne przeprosiny i szarmancki pocałunek. Było mu tak głupio, że ani razu nieodważył się spojrzed jej w oczy. Wróciła do łóżka. Naciągnęła na siebie kołdrę, ale mimo ciepłai usypiającego pochrapywaniamęża nie mogła już usnąd. Leżała,wpatrując sięw sufit. Potem przekręciła sięna bok i zapatrzyła sięna przypięty szpilką do zasłony rysunek Piotrusia. Przed ósmą wysunęła się spodkołdry i na bosaka,w koszulinocnej usiadła po turecku napodłodze. Zaczęła redagowad faksdo swojej koleżanki prawniczki. Kiedy skooczyła, poszła umydwłosy Wybierała się do Domu Dziecka w Mrągowie. Dokładnie w momencie, kiedy stojącprzed lustrem,dosuszyła włosy i zanurzyła palecw białym kremie przeciwzmarszczkowym, przypomniała sobie z całą ostrością opowiadanie swojejkoleżanki z ogólniaka. Koleżanka owa, skooczywszypedagogikęopiekuoczą, pełna wiary i nadziei w ludzi rozpoczęłapracęw ośrodku adopcyjnym. Szczerze wyznała swoim dawnym koleżankom z klasy, jaka byładumna, że dzięki jej pracy na świeciedzieciom będzie łatwiej, i jak szybko się rozczarowała. Nie co dodzieci,ale codo przyszłych rodziców. Na klasowym spotkaniu(ósma rocznicamatury) skupiła na sobie uwagęwszystkich, spokojnie irzeczowo opowiadając o spotkaniachz rodzicami, którzyprzychodzą, deklarując chęd adopcji dziecka. Zazwyczaj mają jednoznacznie zarysowane oczekiwania: na przykład - wyłączniedziewczynka, szatynka, koniecznie z prostymi włosami i bezwady wzroku, obowiązkowo ładna, w wieku między osiem a osiemi pół, żeby ich własna córka miała się z kim bawid. Albo - wyłącz126 nie noworodek, najlepiej piętnaście minut po porodzietylkochłopiec,nieobciążony żadnymi wadami, z rodziny inteligenckiej,może bydteż szlachta.

Tacy rodzice są rodem wyjęci z powieści Astrid Lindgren Rasmus i włóczęga, gdzie szansę na adopcjęmają wyłącznie dziewczynkiw lokach. Chłopcy z prostymi włosami wogóle nie są branipod uwagę. Następnie koleżankawyrzuciła z siebie,co sądzi na temat takich rodziców i że nic dziwnego, że jest tylenieudanychadopcji,skoronajwiększą wartością w dziecku jest to, żema loki i nienosi okularów. Wszyscy zgromadzeni zainteresowali się, jak opiekunowierozpoznają właściwychrodziców i czyw ogóle jest to możliwe. Okazałosię, że to od razu widad, bo tacy nie chcą nic wiedzied. Wchodzą na salę iwybierają najbardziej niepozornedziecko, takie, które najbardziej potrzebuje pomocy Na przykład siedziw kucki w kącie ikiwa się, obgryzającpaznokiedkciuka. Nie pytają o sytuację prawną, nie stawiają żadnych warunków, sągotowido pokochania dziecka. Każdego dziecka. Teraz Ewa usłyszała wszystko, jakby koleżanka nagleweszła dołazienki w Krzywem i jeszcze raz to powtórzyła. "To omnie- Ewa spojrzała sobie smutno w oczy - Czy too mnie? - i szczerze sobie odpowiedziała: - Tak. Ja zawsze pragnęłam drobniutkiej,niebieskookiej dziewczynki. Too mnie". Wróciła do pokoju i jednym ruchem przedarła swoją prośbędo zaprzyjaźnionej prawniczki o dowiedzenie się wszystkiegoo Piotrku. Siadłanastępnie nabrzegu łóżka ibazgroląc niemiłosiernie,napisała prawie czterostronicowy list do koleżankiz ośrodka adopcyjnego. Miała zamiar natychmiastwysładgo ekspresem. 127.

Obudzony dzwonkiem przy furtce Witek przeciągnął się i poszedłotworzyd listonoszowi. Wziął od Lipca duże koperty do Hadriana,mniejszą fioletową dla Ali i dał się zatrzymad na miłej pogawędce. Potem z zainteresowaniem odprowadził listonosza wzrokiem dopagórka i postanowił, że musi przycisnąd swoją mamę, żeby mu opowiedziała co nieco o jego przodkach, bo wie o nich haniebnie mało. Wrócił do domu. "Ale jestem głodny A jajeczek ani śladu. Chleba teżnie ma". Umył się czymprędzej, ubrał ipoleciał zrobid zakupy. Wracając,zobaczył Piotrka. Chłopiec stał nadrodze i cochwila schylał się po opadłejuż lubaszki, rzucając nimiw zdenerwowane stadko gęsi za płotemGajewskich. - Idzieszjeśd? - zagadnął dziecko, podnosząc do góry siatkępełną wielkichpszennych bułek. - Ja nigdy nie jem -znów pochyliłsię itym razem udało musię trafid wkuper sporego gąsiora. -Chodź, chodź,mam bajeczne bułeczki. Ale pachną! - Nie chcę - powiedział niewyraźnie, bo przeszkadzał mu żuty rękawek. -A wiesz, umiem z bułkizrobid samolot. - Nieprawda. -Prawda. Możemy się założyd. - Zgoda- podali sobie ręce i poszli. -Ja to bym chciał mied czerwony helikopter, taki, conimmożnawszędzie latad i on niesie do różnychkrain, do powietrznych piratów.

Widziałemtaki naobrazku. 128 Piotrek z kawałkiem białego sera na brodzieroztaczał wizjęmarzeo, o jakiejkiedyś ktoś mu czytał. - A czym ty się lubisz bawid? - zapytał Krzysztof. -Ja w ogóle nie mam faj owych zabawek. Nie mam się czymbawid - zaczął kopad nogę od stołu. - Wiesz,dobra zabawa niejest w zabawce, tylkow głowie. -Ale trzeba mied gdzie się bawid. - Też nieprawda. Wszędzie można się wspaniale bawid - dobitniepowiedział Krzysztof,podejrzliwie przyglądając się dziwniesmutno wyglądającej żonie. - A jak człowiek leży na pół umarłyi już nie może niczymruszad? - Piotrek chciał go pokonadna argumenty- Tomoże bawid się palcami u stóp. Na przykład, że przeżywają przygody alboże. - Są zamknięte wskarpetkowym lochu inie lubią się, a są sąsiadami - wtrąciła Alicja. -Raczej, że sąw skarpetkowymlochu,nienawidzą się, a jedenjest śmiertelnie chory i zaraża innych. Dlategotrzeba go przenieśd. Ale jak? Odrąbad czy oderwad? Kciuk mógłby go zmiażdżyd- Piotrek mówił nieco niewyraźnie, przeżuwając biały wiejski serze szczypiorkiem. Jednocześnieprzyglądał sięswojej stopiewsandale i zielono-szarej skarpetce w paski.

Rozdział 8 - Dzieo dobry i smacznego - wszedł Sylwek, a krok za nim Darek. - Przepraszam,że tak z rana, ale potrzebujemy pomocy waswszystkich. To znaczy bocianDarka. - wskazałna przyjaciela. - Cześd, cześd - Darek podał każdemu chropowatą rękę. Byłw świeżo uprasowanym czarnym podkoszulku z żółtą łodzią podwodną i portretem Beatlesów. - Właśnie mamy taki problem i chcieliśmy prosid. -zająknąłsię, widząc wchodzącą w mikroskopijnejspódniczce Alę - bo my. nas jest. my ciągle jakieś prośby. mamy. - Bez przesady Gdzieś was znów podrzucid? -Chodzi o to, że młody bocian wypadł z gniazda. - Właśnie- zaczął Sylwek, aleteż przerwał, zapatrzony w nogi Ali. -O co chodzi? -weszła Ewa, obrzucając kooczyny Ali badawczym wzrokiem, poczym bez słowa rzuciła jej kuchenną ścierkę na kolana. Okazało się, że odkąd Gajewscy mieszkają w tym siedlisku(a ich rodzina została przesiedlona tu zaraz po wojnie), dziadekDarka od razu zbudował stojaki na gniazda dla bocianów. Onewybrały jeden i od kilkudziesięciu latkażdego roku przylatują tui wychowują młode. W tym rokuwykluło sięjedno. Tylkoże onojest małe i całkiem niesamodzielne. Teraz wypadło zgniazda.

O tej porze powinno już byd przygotowane do podróży, ale jakbyza późno się wykluło. Tak się sprawa przedstawiała. - I co mamy zrobid? - Trzeba je jakoś tam wsadzid. Tylko że nie można go dotknąd,bo wtedy rodzice mogąodrzucid. -Zakłud dziobami albo. - zaczął Piotrek, ale nagle urwałwpychając sobie resztę bułki do ust. - On spadł wczorajpod wieczór i całą noc trzeba było pilnowad,żeby jakiś pies czy inny diabeł się doniego nie dobrał -oświadczyłDarek. -To co proponujecie? - Witek jednym haustem dokooczyłherbatę. - Najpierw chodźmy i zobaczmy, jak to wszystko wygląda -zdecydowała Ewa. -Wierzy pani w wizjęlokalną? - uśmiechnął się Sylwek. - A żebyś wiedział, że wierzę. Może pisklak już sam wleciał,a może. - To chodźmy,chodźmy. -Ala. - Ewa rzuciła znaczące spojrzenie i Ala postanowiła sięprzebrad. Donia wpadła jeszcze nachwilę do łazienki, żeby przepłukadusta. Nie miała zamiaru ratowad ptakaz kawałkami białego seraw zębach. Alaobejrzała się krytycznie w zamazanym lustrzew kuchni. "Chyba rzeczywiście przesadziłam z tą długością". -Ja zamknę - krzyknęła tylko i poszła się przebrad. Wygrzebałabiałe rybaczki. Były niemiłosiernie pogniecione, aleco tam.

Zamknęła dom, zrobiła kilka kroków, poczym wróciła, otworzyła dom,wyciągnęłażelazko, ściągnęła rybaczki i dopiero wyprasowane założyła na siebie. Paostwo Pasemkowie razem z panią Gajewską, Urszulinowąi Stankiewiczami stali koło stodoły i patrzyli na osowiałe pisklęi na nieustanniekrążących nad łąkąrodziców. 131.

- Anus, cicho! - krzyknął do swojego psa Darek i od razu zobaczył skonsternowane miny mieszkaoców Krzywego 10. - Wiem, wiem. To znaczy teraz już wiem,ale jak braliśmypsaczterylata temu, to Sylwektak mi podpowiedział. Zakpił sobie zemniepo prostu- Darek udał, że ma zamiarrzucidsięna przyjaciela i teraz odpłacid mu za żart. - Tak tylko zaproponowałem z tym Anusem. Nie wiedziałem,że ty to od razukupisz - usiłował usprawiedliwiad się Sylwek. - A jak się dowiedziałem, co to jest tenanus, to pies na żadne inne imię nie chciał już reagowad. No, zobaczcie - odwróciłsięw stronęszarpiącego łaocuch wielkiego kundla. - Antek, cisza! -pies nic, miotał się wściekle, pobrzdąkując łaocuchem. -Anus, cisza! - wrzasnął i piespokornie usiadł i przestał ujadad. Ewa odłączyłasię od grupy Wolno ispokojnie podeszła do tegorocznego, odrośniętego już pisklaka, któryz nastroszonymi piórami i wygiętą szyją stał smutno na (jeszcze szarej) nodze. Zdecydowanym ruchem wzięła go na ręce i zaniosła do zgromadzonych. - On jest taksłaby, że nawet się nie bronił. Teraz potrzebnychętny, żebygo tam wsadził. -Ja tobym mu dał coś jeśd i pid. - Może kawy mu zrobisz? - zdenerwowałsię Sylwek. -Jakzwierzak w takim stresie coś zje? -A jakby tak jaszczurkę. -zaproponował Piotrek.

-Ja mamjedną - chwilę pogrzebał w kieszeni i wyciągnął lekko już rozkładającego się,pozbawionego ogona gada z wybałuszonymi, mętnymi oczamii dramatycznie białym brzuchem. Donia o mało nie zwymiotowała. Odwrotnie niż bocian; spojrzał bystrym okiemi otworzyłdziób. W koocu ptak został postawiony na ziemi, zjadłna jeden razjaszczurkę, wypił sporo wody z kubełka,po czym posilił się dwie132 ma rozdrobnionymi drożdżówkamiz budyniemi zacząłchodzidcałkiem swobodnie popodwórku, rozwścieczającuwiązanegoAnusa iniepokojąc Kandrę. Michał wziął ją za obrożę i zamknąłw pustym wybiegu dla kaczek. - I co teraz? Co znim będzie,jeśli go takzostawimy? Musi wrócid do gniazda. Rodzice na moment nie spuszczają z nas oka. Wszyscy podnieśli głowy Dwa dorodnebodki cały czas krążyły nad ich głowami. -Na pewno nas nienawidzą i chcą nas zabid - zauważyłPiotrek. - Tak źleto nie jest, ale musimy. zaraz, jaką tymiałeś, Sylwek,propozycję?

Przez chwilęwszyscy uzgadniali strategię. Muszą tak zajśd pisklę,żeby nie miało innego wyjścia, tylko kierowad się do gniazda. Stanąw tyralierze i głośno krzycząc, zmuszą ptaka do ucieczki przednimi w stronę gniazda. Jeśli to się nie uda, wtedy dopiero zacznąsię martwid, co dalej. - Mniesięten pomysł nie podoba - przyznał Witek. - Zdenerwujemy tylko Klekota Niedojrzałego. Gdyby umiał latad, toby samwleciał. - Czasem, Wiciu, jest cipotrzebny bodziec ostateczny, żebyśzrozumiał, żeumiesz latad - zabrał głos Michał.

- Pamiętasz takąanegdotkę: stoi student na parapecieostatniego piętra w wieżowcu. Nie może już wrócid, nie może też spaśd. Niema wyjścia: może tylko lecied. Więc co robi? ; -Jak niema wyjścia. to leci. Bodziec ostateczny, powiadasz? Niech cibędzie. Próbujemy 133.

Razem z sąsiadami, Sylwkiem i Darkiem było ich dziewiętnaście osób. Odeszli spory kawałek od stodoły. Okrążyli bociana i wzięli się za ręce. Dominikastała zsamego brzegu. Jedną rękę miała wolną, a zadrugą. za drugą trzymałją Hadrian. Nie miała żadnych wątpliwości, że Hadrianspecjalnie trzyma się blisko niej i kiedy tylko Sylwek rzucił hasło, od razu wziął ją za rękę. Kiedy jużuformowaliw miarę zgrabne półkole, nadbiegła Ala. Błyskawicznie orientującsię w sytuacji, rozdzieliła Sylwka i Darka i wzięła obu zaręce. Szlitak krok po kroku, wydzierając się wniebogłosy,aż bocianwolnoruszył w stronę stodoły. - Teraz! - zakomenderował Darek. Zaczęli biec w stronę bociana, trzymając się za ręce ikrzycząc ile siłw płucach. Ptak obejrzał się niespokojnie. Kandra szczekałaspiżowymgłosem, a Anus z furiąjazgotał przy budzie. Bocian zdecydował się przejśd dobiegu. Rozpostarł skrzydłaizaczął niezgrabnieprzebierad długimi nogami. Był najwyżej kilka metrów od drewnianej ściany stodoły, gdy nagle wszyscyzamilkli, widząc, że za chwilę ptak wbije się dziobemw szparę między deskami i umrze z przerażenia. Bociek jednak w ostatniejchwili, z wysiłkiem machając skrzydłami,wzbił się w powietrze. A potemwylądowałw gnieździe. Zanim ludzie zdążyli ochłonąd, rodzice pisklaka zjawili sięw gnieździe i zaczęli głośno klekotad.

- Cieszą się- pani Gajewska obtarła nadgarstkiem oczy -Teraz go na pewnozadziobią- zawyrokował Piotrek. Całe zgromadzenie z niepokojem spojrzałona gniazdo. Rodzice pisklakastali nieruchomo, klekocząc na zmianę. 134 W drodzepowrotnej Hadrian zawołał Witka i Michała i pokazał imdyskretnie, kto idzie na koocu pochodu. -Biedny Tomuś - westchnąłMichał. - Tak. A to Pokrętnica Niestała. Iwierz tu dziewczynom! -zadumał się Witek. - A tak im dobrze z oczu patrzy,tym babom. -Zaraz. Wszystkie chcesz tak wrzucid do jednego worka? - Michał ściągnął czerwoną bluzę, bo zrobiło siębardzo ciepło. - Wszystkie - zapewnił gorąco Witek, a po chwili dodał:- Aleona ma nogi. - I co z tego? -zdenerwował się Michał. - Każdy ma nogi! - Właśnie najgorsze jest to, że nic z tego nie wynika. Takie nogi, a nic z tego nie wynika. To jest najgorsze! Jasię czuję oszukany Ładne dziewczyny powinnybyd też piękne wewnętrznie. - Marzyciel - zauważył Michał. -A co ma powiedzied ten jej?

-zauważył Hadrian. - Ma szczęście, że tegonie musi oglądad - Michał wyraźniewspółczuł chłopakowiAli. -Wiecie co? Jedno mnie w tym wszystkim cieszy. - Co niby? -Że nie mamz tym nic wspólnego - oświadczył Witek. - Preczz babami! - Tak jest, precz z babami. - szeptem dołączyłsię Hadrian. Wszyscy trzej jeszcze raz dyskretnie obejrzeli się za siebie. Kawałek za nimi szedł skrajem drogisamotny syn sołtysa, a dobredwadzieścia metrów za nim - Ala z Sylwkiem, cały czas trzymającsię za ręce. 135.

- Jedziemy, jedziemy - Ewa nerwowo machała do męża ręką. -Zaraz. Ja mam dwie różne skarpetki. - Nie bądź drobiazgowy. Tyleczasustraciliśmy przez tego bociana. Najlepiej zdejmij obie. - Nieźle będę wyglądał w mokasynach bez skarpetek. Jedynapociecha, że nikogo znajomego nie spotkam. Po drodze zaszlijeszcze doUrszulinówi powiedzieli, że chcieliby wziąd dziecko na wycieczkę, oczywiście, jeśli opiekunowienie mają nic przeciwko temu. Już w samochodzie Piotrek powiedział,że mu niedobrze,i musieli się natychmiast zatrzymad. Potem zażądał picia, któregooczywiścieniemieli, więc musieli zatrzymad się przy sklepie nagórce. PotemPiotruś powiedział do Krzysztofa: - Pobaw się ze mną w berka. -Tu? W samochodzie? - Sam mówiłeś, że można się bawid wszędzie - twardo przypomniał chłopiec. -Ale nie w berka. Ewa zakryła usta dłonią, żeby nieparsknąd śmiechem. - To w co jeszcze nie można? -We wszystko innemożna - zapewnił Krzysztof. - To w chowanego. Kryjesz! - Piotruś zdzielił goz całej siływ ramię. - Raz, dwa, trzy widzę Piotrka.

Zaklepany! - zaczął go poklepywad Krzysztof, usiłując jednocześnie kontrolowad sytuację nadrodze. Obaj walili się po łopatkach i darli na całe gardło. W koocuEwazarządziła: 136 - Dośd tego. Zarazwpakujecie nas na drzewo. Obaj do tyłu. ; No już, przesiadajsię; Ja poprowadzę. Wyrzuciła obu na tylne siedzenie i całą drogę zerkała do lusterka, widząc, jak bawią się w komórki do wynajęcia oraz w "Raz, dwa, trzy, baba-jaga patrzy". Kiedy dotarli na pocztę, obaj byli już na prostej drodze do złapania zapalenia płuc, bo niema nic gorszego latem, niżposolidnym spoceniuzdjąd koszulkę, i to jeszcze w samochodowymprzeciągu. Ewa wysłała ekspresem swoją epistołę do koleżanki. Dopisałajeszcze na kopercie, że czeka na błyskawiczną odpowiedź. Właściwie tożadna odpowiedź nie była jej potrzebna. Najważniejsze, że ona sama podjęładecyzję.

- Kto tam tak długo siedzi? - Donia załomotałapięścią w drzwi łazienki. - Chwilę, już otwieram - Hadrian zzałzawionym okiem wyjrzał za drzwi. -Już cięwpuszczam. Hadrian stał przy lustrze i dłubał sobie w oku. - Wpadło mi coś. Nie mogę sobie poradzid.

- Może przemyj wodą - zaproponowała Donia. -Trzeba nabradwody dokieliszka i przytknąd do Otwartegooka. Chodź,wiem, jak to zrobid - zaproponowałaAla, stojącw drzwiach. - Nie, dzięki. Już wolę, żeby Donia mi pomogła. -Jaksobie chcesz - odparła Ala i oddaliła się ostentacyjnie. -Ale ja tak nie umiem, ja tylko mogę. - zaczęła się jąkadDonia. 137.

Donia z niepokojem patrzyła, jak biedak bezskutecznie gmerasobie pod powieką. - Wieszco? Ja chyba to porządnie zatarłem. Okulistaw Mrągowie mnie nie ominie. Chyba żebyś jeszcze spróbowała. - Umyję tylko ręce, a ty idź do pokoju i usiądź przy oknie. Tambędzie jaśniej. Wyszorowała szczotką dłonie,a potem obficie wypsikała siędezodorantem. Zabrała całe pudło chusteczek higienicznych. Hadrian już ustawiłkrzesło koło okna i czekał na nią. Donia, z galopującym jak konie podczasWielkiej Pardubickejsercem, podeszła do niego, w duchu gratulując sobie użycia dezodorantu. Ustawiła głowę pod odpowiednim kątem, wprawniepodwinęła powiekę i od razuzobaczyła czarny paproch na samym środku gałki ocznej. - Widzę go. -Serio? Donia wyjęła czarnyokruszek i pokazałaHadrianowi. - Taki mały,a całkiem zwalił mnie z nóg. Donieczko, jesteśaniołem - jeszczesiedząc na krześle, przytuliłgłowędo brzuchazakrytego jedynie brązową bluzeczkąz cętkami na rękawach -Jak ja ci się. -O, przeprasz. - Michał wszedł z wielgachnym wiechciemzboża, chabrówi lekko podwiędłych maków. - Donia uratowała mi życie - Hadrian nie wypuszczał jejz objęd. I dobrze, bo beztego kołaratunkowego napewno by zemdlała. -Kobieta to wspaniałe urządzenie. Pomocne,cieplutkiei jeszcze ładnie pachnie.

- Nie mówisz czasem o kaloryferze? Też ciepły i czasem sięprzydaje? - całkiem spokojniezauważył Michał, a Dookę aż zatkało z oburzenia. -Ale nie pachnie tak bosko -Hadrian znów wtuliłgłowęw brzuch Doni. ; - Można go polad sprayemzapachowym - mruknął Michałi zanurkował w szafce, szukając jaknajwiększego wazonu. Donia z Hadrianem zostali sami, ale nastrój już prysnął. Popołudnie leniwie dowlokło sięaż do wieczora. Kiedy Doniazmywała po swojej i Ali herbacie, na podwórku zawarczałsamochódi wszyscyrzucili się witad Ewę i Krzysia. Michałpodszedł do Doni. - Mnie też byśudzieliła pierwszej pomocy, co? -Oczywiście. O co ci znów chodzi? -Jak to znów? Kiedy niby. - Ciągle się mnie czepiasz, komentujesz wszystko, co robię! Czuję się prześladowana! Nie możesz. - Nie mogę - mruknął Michał, odwrócił się i wyszedł witadmałżonków. "Co za głupek. I do tego bezczelny" - pomyślała ze złościąDonia. Gdyby to było dziś, nigdy by mu żadnego śpiwora nie wyniosła. Kiedy tylko zostały z Alą same, otworzyła usta, żebyjej to opo;"wiedzied, ale Ala odezwała się pierwsza. - Strasznygłupek ztego Hadriana. Czepia się człowieka niewiadomo o co!

Woda sodowa mu wypłukała szare komórki. Gnojek głupi! - Ale co się stało? - zagadnęłają Donia. - Nic. Denerwuje mnie po prostu. Czepia się niewiadomoo co! Nagle jakiś świr z niego wylazł. Wiadomo. zresztą niechcemi się o tym gadad.

Krzysztof uznał, że musi wreszcie pogadad z Sylwkiem. Okazjanadarzyłasięcałkiem zwyczajnie. Sylwek sam zaczepił go nadrodze. - Wie pan -powiedział Sylwek - bardzo siętuwszyscy ucieszyliśmy, kiedy pana rodzina kupiła to siedlisko po Maliszkasach. Dla nich dobrze, że mogli wrócid do siebie. Całe życie o tym marzyli. -Słuchaj, Sylwek,mam dwie prośby: po pierwsze, skooczz tym panem, bo mnie to jakoś denerwuje,a po drugie, mamsprawę. - Chodzi o Piotrka? -O Piotrkateż oczywiście chodzi, aleto już wzięła na siebiemoja żona. Ajak ona cośbierze na siebie, to nie ma takiej siły,żeby się nie dało tego załatwid. Chodzi oto, że. - Krzysztofzamilkł, jeszcze przez sekundę rozważając, czy wypada, abyinżynierz Warszawy prosił owsparcielicealistę z Krzywego. Około godziny stali na drodze, potem usiedli na jej skrajui gadalio problemach każdego współczesnego człowieka, to znaczyo szukaniu miejsca dla siebie. - Żałuję, że zostałem informatykiem. To pracabezprzyszłości. Co drugi znany mi człowiek jest informatykiem. Wszystko, co było do wymyślenia w tym biznesie, już ktoś zrobił. Szukam jakiejśnowej ścieżki dlasiebie. Czegoś, rozumiesz, całkiem nowego. -Rozumiem. Ale jak to: wszystko zostało wymyślone?

Coprzezto pan. rozumiesz? - Internet to podstawa. Tylko że wszystko już jest. Sylwekzerwał trawęi wsadził ją sobie między zęby -Wszystko, mówisz. Dla kogo wszystko? - Dla ludzi. -No właśnie. Wszystko dla ludzi zostałowymyślone, to fakt. Zostały jeszcze zwierzęta i rośliny -Sylwek zamyśliłsię na dobrych kilka minut. - Pomyślę o tym. Dam znad,jak coś będęmiał. Aletak sobiemyślę, że wszystko dlaludzi już jest w internecie. Jakoś nie mogę sięz tym zgodzid. Dla żywych wszystko, (a dla zmarłych? - Dla zmarłych? - Krzysztof szeroko otworzył oczy. Trudno gobyło zadziwid, ale Sylwkowi się udało. -Tak. Myślałpan. myślałeś o. nie wiem, jakto określid. o wirtualnym cmentarzu?

-Co? - No, normalnie. Ludzie się rodzą i umierają. To jedno jestw życiu pewne: umrzemy wszyscy Możebytak. nie widzę jeszcze nic konkretnego, ale jakieś strony internetowe,jakieśserwery z kondolencjami. Przecież ludzie mają silną potrzebę czczenia,wspominania, dbania o swoich zmarłych. może będą chcielitworzyd onich strony. ten plan nie jest jeszcze dopracowany, alepomyślę. na pewno. Sylwek wstał i zostawił rozczarowanego Krzysztofa na skrajudrogi. "Cmentarz wirtualny? Absurd. Może i ten chłopak wpadł napomysł ze strusiami dla sąsiada, może wie, co to anus, ale dlamnie nic mądrego nie wymyślił". Podłożył ręce pod głowę i rozciągnął się na łące. Jednak pojakimś czasie zerwał się i poleciał prosto do domu. Rzuciłsię do notesu żony i zacząłbez pamięcicoś zapisywad. Chyba to wcale nie był taki głupi pomysł. Należało tylko uwierzyd, że to jest wykonalne. "Bodziecostateczny - przypomniał sobie Krzysztof niedawną rozmowę chłopców. - Gdyby mnie na przykład wyrzucili z roboty, to może zacząłbym robid coś, co mniebawi. 141

Musiałbym. Taki bodziec ostateczny" - i zaczął spisywad na kartcewszystkie plusy i minusy zwolnienia się z pracy. Poszedł poszukad żony. - Ewik,chodź na chwilę. Potrzebuję cię. Ewa oderwała się od sterty starych gazet, które czekały na spalenie przykominku, i poszła za mężem na podwórko. - Co się stało? -Nic. Potrzebuję cię,żeby trochę pomyśled. - A, dobrze. Oboje usiedli na murku w pobliżu garażu. Krzysztof mocnoobjął żonę i siedzieli tak oboje przytuleni, milczący i zapatrzeniw poruszane wiatremciężkie od owoców gałęzie czarnego bzu. Od czasu do czasu zmieniali tylko splot ramion, Młodzieżpo kwadransie cichoustawiła sięw oknie pokoju z kominkiem. -Co im się stało? Ktoś narozrabiał? - zainteresował się Hadrian. - Wiesz co, Hadi? Ja ci odpowiem - Michał stał za plecamiopartej o ławę Doni. -Parla, parla. Ti stoascoltando. Słucham ja ciebie uważnie.

- Oni zjadają robaka. -Wiesz, ty jak coś powiesz. - odwróciła się Donia, ale jejtwarz znalazła sięnagleo kilka centymetrów od twarzyMichała,więc szybko się odwróciła. - Nie widzę,żebycoś jedli. A wywidzicie? -zainteresował sięHadrian. Pierwszy odezwał się Krzysztof. - Dzięki- pomógłżonie wstad z murka. -Nie ma za co, polecam się naprzyszłośd. Teraz pa,bo od jakiegoś czasu muszę koniecznie do toalety! - Pa! I jeszcze raz dzięki! 142 - Ile tak siedzieli? - zapytał Witek Michała, bo tylko oni dwajprzez cały czas nie opuścili stanowisk przy oknie. Michał spojrzał na zegarek. - Godzinę i czternaście minut. - Dziewczyny, my wszyscy wychodzimy, bo do Rozchodnikówprzywieźli drzewo i chcemypomóczrzucid je do piwnicy. Oni teraz nie mają do tego głowy, bo dostali cztery nowe strusie. Możeupichcicie cośna kolację? - zajrzał do nich Krzysztof z jakimśniesamowitym błyskiem w oczach. - Nie ma sprawy. Zostały same. Najpierw uładziły, co mogły, a potem udawałykolejno każdegoz mieszkaoców Krzywego, tylko żadna niechciała udawad Hadriana.

Kiedy czterech obolałych, spoconych inieziemsko zmęczonych panów wróciło,żaden nawet okiem nie rzucił na wykwintnie zastawionystół. Dopiero Ewa zarządziła błyskawiczne myciei wskakiwanie w eleganckie podkoszulki. -Ja nie mam żadnego eleganckiego. Jedynie Hadrian możemied eleganckie. Hadi, ile masz. - Wszystkie moje rzeczy są eleganckie. to znaczy te, które mizostały. - Dziewczyny się narobiły i trzeba to potraktowad jak specjalną okazję. Zapraszam wszystkich w ubraniach założonych na lewą stronę. -Toinfanty. - Cisza! Za dwadzieścia minutzbiórka: umyci i na lewą stronę. - Ajak nie? - wyrwał się Hadrian. 143.

- Kolega nie chciał tego powiedzied - Witek zakrył mu ustabrudną dłonią i z niewinną miną uśmiechnął się do swojej ciotki. -Tfu, pachniesz żywicą. - Dobrze, że nie czymś gorszym, prawda? - Witek udał, że gładzi Hadriana po głowie. - Macie dwadzieścia minut. Chyba że rezygnujecie z kolacji. - My zHadikiem umyjemysię razem, to będzie szybciej. Prawda, Haduś? -No, niewiem, czy to będzie szybciej -Zdenerwował sięHadrian.

Po dwudziestuminutach koło stołu zgromadzili się prawiewszyscy wpodkoszulkach na lewą stronę, a dziewczyny z jaskrawopomalowanymi na amarantowo ustami. Brakowało tylko Michała. - Gdzie jesteś, Misiu? - zawołała Ewa. - Idę, idę - Michał nadal brudny, w normalnie założonej koszulce, wszedł, pocierając sobie nerwowo ręce. -A ty co? SpóźniaczekPrawostronny? - Nie. Wybaczcie, za chwilę będę - i zniknął w łazience. - Coś się stało - Krzysztof odrazu wiedział. - Idź, Witek, zobacz. Witek wrócił po chwili. -Jestkiepsko.

Ma kilka drzazg w prawej dłoni i tego. jakieśzaczerwienione. Nie najlepiej to wygląda. Ewa energicznie wstała. -Wybaczcie. Pielęgniarstwoto nie dla mnie,ale apteczkęprzyniosę. Zrobiło się sporezamieszanie. Michałupierał się, że to nic takiego, ale drzazgi byływielgachnejak szpilki i wyglądały paskudnie. - Nic nie wymyślimyRano pojedzie się do Mrągowa - postanowił Krzysztof. 144 Usiedli do kolacji. Oczywiście co pół minuty pytanoMichała, jaksięczuje. Ten w koocu udał,że zemdlał, i stoczył się pod stół, wywołując salwy śmiechu. Po kolacji zokna pokoju jadalnego dziewczyny zobaczyły Michała siedzącego na kamieniu pod domem. Co chwiladotykałprawejdłoni i krzywił się zbólu. - Biedak. Myślę, że lepiej by było odrazu mu towyciągnąd. Dojutra może sięjużropa zebrad. Ja mam dwie lewe ręce do takichrzeczy - stwierdziła Ala. -Myślisz, że. -Jeśli tylko czujesz się na siłach, tochodź. Nie można tego tak zostawid. Ala energicznymkrokiem wyszła do Michała, ciągnąc zasobąDonie. Nawet go nie pytała ozdanie,po prostu kazała odwrócidgłowę i podad rękę.

Wróciła do domu po apteczkę, potem przyniosła na polecenieDoni kilka igieł i czym prędzej czmychnęłado domu, żeby nie zemdled i nienarobid nowych kłopotów. - Naprawdę nie musisz tego robid. Szkoda, że toprawa ręka,bo sam bym. - Możeszsięnie ruszad i niemówid? Najlepiej patrz tam - Dominika przekręciła mugłowę w bok. Bez większego wysiłku wyjęła kolejno pięd drzazg. Trzebaprzyznad, że Michał ułatwił jej sprawę. Ani drgnął. - Tajedna jest. czekaj. mam ją -Donia na różne sposobymanipulowała przy ostatniej drzazdze. -Jest! Patrz, jaka wielka. Jeszczeprzemyję. - Nie, to może już ja sam. Dziękujęci. Ominie mnie wycieczka do ośrodka zdrowia. 145.

- Nic wielkiego. Aha,masz odpowiedź na swoje poranne pytanie. Kandra raptownie wstała i jej wielkie cielsko popchnęło Donietak, że straciła równowagę i runęła wprost na zdumionego Michała. Całkowicie odruchowo uratował ją od upadku ina sekundęznalazł się ztwarzą przytuloną do jej brzucha. Tylko na sekundę. - Co na mnie tak patrzysz? To nieja, to pies. - Zastanawiamsię, czy tych drzazgniedałoby się jakoś wsadzid ci z powrotem. A może ty wsadziłeś je sobie celowo? -Doniapatrzyła na niego zimnym wzrokiem. - Nie przeczę, że przyszło mi do głowy odciąd sobie nogę albo nawet dwie, siekierą. Maszdzisiaj niezły dzieo,taki samarytaoski. Twoje zainteresowanie można wzbudzid wyłącznie w stanieprzedagonalnym. Ciekawe, co zrobi sobie Wituś, bo widzę, żewszyscy mamy ten sam pomysł -zaczął Michał. Dokładnie wtymmomencie usłyszeli zza okna głos Witka: - Chyba mam kleszcza wewłosach. InsektNieproszony, nie widzę dokładnie. Michał spojrzał na Donie i oboje wybuchnęli śmiechem.

Rozdział 9 - Wiecie co? -zaczął Witek przy śniadaniu. - Ten Lipiec to niesamowity facet.

- Lipiec? Nie zauważyłem - stwierdziłHadrian. - Wczoraj byłemu Gajewskich i Darek mi opowiadał o tym facecie. Jego matka jeszcze w szkole wyjechałana wymianę do Irlandii. - Donia nadstawiłaucha - i tam zakochała się bez pamięci, czego wynikiem jestnasz Lipiec. Potem wróciła, ale synowi zaszczepiła irlandzki styl myślenia. - Z niego taki Irlandczyk jak ze mnie - sceptyczniezauważyła ;, Donia. - Nie masz racji. Zwród uwagęna jego karnację, włosy i te gęste piegi. - Pierwszy razsłyszę, żeby ktoś cieszył się z piegów i jeszczenazywał je szlachetnymi. On ma swoje drzewo genealogiczne doktóregoś tam pokolenia. - Wiem, mnieteż mówił - potwierdził Hadrian. - Spotkałemgo wczoraj u Pasemków. Sylwek mówił,że widziałjego starego nazdjęciachi że był tak samo rudy iirlandzki jak Lipiec. - A skąd to nazwisko? - niewinnie zapytała Donia. - To po mężumatki, ale nie jego ojcu- bez wahaniaodparłWitek. -A najciekawsze jest to. - ... że on zapisał się na angielski. Planuje podróż, żeby poznadswoje korzenie - dokooczyła Donia. - A ty skąd wiesz? Też znim gadałaś?

Takwłaśnie jest. Darekmówił, że jakiśtaki odmieniony zjawił się u nich i wypytywał jego 147.

siostrę, gdzie na jakich kursach najlepiej się uczyd, bo ona tu robi za eksperta w sprawach Warszawy. - I słusznie. - Co słusznie? - zirytowała sięDonia, koocząc swoje jajko. -On nie jestżadnym Irlandczykiem! - A ty skąd możesz to wiedzied? - zainteresowała sięAla. -Nieznam rodziny, która nie chowałaby przed światem jakiejśtajemniczejhistorii miłosnej. Albo żenującej, albo koszmarnej, albowstrętnej. To pewna pociecha, że w każdej ro. W każdymrazie moimzdaniem to bardzo prawdopodobne, ale w ogóle nieciekawe. Resztę śniadania zjedli, rozmawiająco Kromkach i o tym,żeSylwekzaproponował im agroturystykę. -Jeszcze w tym roku wyremontują starydom. - Powinni go nazwad"Pod Okoniem". -Zaraz możesz im to zaproponowad - Witek wskazałbrodągromadkę Kromków z rozpadającym się koszem pełnym grzybów. Tego dnia Ewaobwieściła koniec stagnacji. -Jedziemyna wycieczkę do Mrągowa. Wczoraj wydawało im się,że ustalili wszystkie szczegóły, alejuż rano okazało się, żenie tak łatwo sterowad siedmioma osobami jednocześnie. - No tomamy kłopot,bo ktośmusi zostad - Ewa szczotkowała włosy, zakładając sandały. -Jamogę zostad. Krzysiu, to co? Może my zostaniemy? - Niemammowy, przecież wiesz -spojrzał na nią porozumiewawczo.

-To ja zostanę - Michał zdjął plecak. - E, mnie to sięnaprawdę nie chce jechad - Hadrian przeliczałjzawartośd swojego portfela. - Najpierw wszyscy krzyczą,że jadą, a teraz okazuje się, że niktwłaściwie nie chce - zdenerwowała się Donia. -Doniu, a ty chcesz jechad? - zapytałMichał. - Pewnie, że chcę. - Donia wzięła swoją torbę. Specjalnie jądobrała, bo naszyte na niej korale układały się w zebrę podobną,do tej, jaką miała na kamizelce. Po chwili wspólnie ustalili, że w Krzywem zostanie Witek. - Nie, naprawdę, ja sobie pojadę jutro. Bez Hadriana - szepnął już tylko sam do siebie i chętnie został. Chciał tylko, żeby mukupidpastę do zębów i program telewizyjny W Krzywem nie było telewizora, ale Witek nie zdołał pokonad nawyku czytania gazety telewizyjnej. W autobusie Hadrianusiadł koło Doni. Specjalnietak szerokotrzymał nogi, żeby ich uda się dotykały icałą drogętłumaczył, jakpo włosku wymawiasię sorella. Na tym etapie(jak sam mówił)nauki języka akcentjestjuż jedynym, comusi dwiczyd. WMrągowie każdy miał pójśd w swojąstronę i trochę od siebieodpocząd, ale dziewczynyoczywiście trzymały się razem. -Jaka piękna sukienka - Donia aż otworzyłausta przedwystawą z sukniami ślubnymi. -Jakja lubię oglądadsuknie ślubne. Sąpiękne. - Ale podobnoniewygodne - rzucił Michał, któryakurat przechodził koło nich. -A tyskąd możesz to wiedzied? Mierzyłeś?

- odburknęła muDonia. Ale Michał poszedł dalej bez słowa. 149.

- Michał ma rację. Niewygodne, drapią, nie wiadomo, jak sięw nich ruszad. - wyliczałaEwa. - Może i tak, ale ślub to najpiękniejszy dzieo w życiu. -No właśnie. Topo co go psud niewygodną sukienką? - z Ewą niełatwo było dyskutowad. -Ja marzę o wielkiej, pięknej sukni z ogromnymwelonem. I takim wielkim, spływającym aż do ziemi bukietem - Donia rozłożyła ręce w szerokim geście, żeby dobrze zilustrowad rozmiary bukietu. - A ja bym wolała, żebyś miała dobrego męża, a nie ładną sukienkę ibukiet. -Jednodrugiego niewyklucza, już bez przesady- wtrąciła się Ala. -Jasne, ale pokażcie mi jedną pannęmłodą, której ta biała sukienka, welon i kwiaty nie przesłaniają oczywistej prawdy, żez tym facetem wiąże się na całe życie. Nienawidzęsukien ślubnych. Są odpowiedzialne za wiele zła. - Ajaką ty miałaś sukienkę? - zapytała Ala, nie odrywając wzroku od wystawy. - Zwykłą, do półłydki, kwiatekwe włosach, buty na płaskim. -Nie będęsięz tobą porównywad. Co ty właściwie proponujesz: żeby do ślubu chodzid w łachmanach? - zaśmiała się Donia.

, - A wiesz, żetak! Togenialny pomysł. Jeśli chcesz wyjśd za mąż, powinnaś założydwstrętne, najlepiej śmierdzące. - ... albo lekko zbutwiałe - wtrąciła Ala. - ... ciuchy i dad się wychłostad. I najlepiejzamknąd się z ukochanym na sto dni w wieży o chlebie i wodzie. Ajuż na pewno powinno byd obowiązkowedwuletnie narzeczeostwo. Ciekawe,którapara po takiej próbie chciałaby jeszcze byd razem? - Wy na pewno? - Ala spojrzała na Ewę.

- Nie mówimy teraz o nas, nie zmieniad mi tu tematu, tylkoo waszejprzyszłości, dziewczyny Niech wamsukienka nigdy nieprzesłonitego, corobicie. ; - Z twojego opowiadania wynika, że biedne, głupiepanny młode dają się prowadzid w paszczę losu i jeszczena tę chwilękupują sobiekoszmarnie drogie i nieprzydatne kiecki. Dobrzecię zrozumiałam? - Doskonale. Dziewczyny biorą ślub dlabiałej sukienki, a niez powodu zakładania rodziny. Przed ślubem z paramimłodymirozmawia się,jaka będzie sukienka, jakie obrączki, jakawiązanka,ile gości i gdzie wesele. Same nieistotne rzeczy. Niktnie pyta, czy starczy wam do kooca życiatematówdo rozmów,czy zdołasz znieśd jego bałaganiarstwo, hipochondrię, czy masz świadomośd, żeon pije, bije albo Bógjeden raczy wiedzied co! , - Alboże biega każdego ranka. - dodała niewinnie Ala.

- Alka,nie próbujbyd jadowita, bo i tak jadu w tobie nie ma. ;; - Ewuś, ale dlaczego zabierasz mi prawo do tego, żebym tego jednego dniazałożyła sobie taką piękną sukienkę? -zapytałaDonia. i - Nie wiem, co ci się w niej podoba. Przecież nie ma wyhaftowanego słonia - niewinnie zauważyłaAla. , - Proporcjonalna Żmija. Zauważcie, że większośd małżeostw tokompletnieniedobrane pary. Ludzie, którzy nawet się nie lubią, mają inne poczucie humoru, inne potrzeby Pasują do siebieco najwyżej z wierzchu. .Wyszłam za niego, bo ładnietaoczył. ". Tak mówi niejednarozczarowana małżeostwem kobieta. - Mówicie coś o mnie? - Hadrian poprzyjacielsku objąłAlęi Donie. -Ładny z wierzchu, przecież słyszałem. - Hadrian,chciałbyś wziąd ślub? - obcesowo zapytała go Ala. - Teraz? - zdenerwował się. 151.

- Nie teraz. Jesteś niepełnoletni. Kiedyś, w ogóle. Chciałbyś? - Nie. Niespecjalnie wyglądam w czarnym garniturze i krawacie. Lepiej mi w jasnych kolorach. Ale sam ślub? Czemu nie. Ja dobrze wychodzę na zdjęciach - i, nie byłożadnych wątpliwości,spojrzał prosto na Donie. - Tobie, Doniu, byłoby ładnie wbiałym,bomasz ciemne brwi. Donia jużnie słyszała, co na to odpowiedziałaEwa. Gdyby obciążyd kogoś toną kamieni i wrzucid do lodowatej wody, to możejego wrażeniabyłyby porównywalne z tym, co Donia poczuła. W jednej chwiliutonęła. Umarła. I urodziła się na nowo. Hadrian teżmiałpiękne brwi. Równiutkie, ciemne, jakby narysowane. "Mnie byłobyładnie wbiałym. Hadrian! Hadrian! Zobaczysz,jak mi będzie pięknie w białym! Żebym miała rok nic niejeśd, tokupię sobie najpiękniejszą sukienkę. Po prostu Ewy nie zaprosimy.

Torozwiąże wszystkie problemy".

Michał minął dziewczyny i poszedł w dół ulicą Wojska Polskiego. Zostawił Hadriana. Szedł długą, wąską ulicą i zachwycał się niesamowitąatmosferą. Chciał jeszcze konieczniepójśd na pomost, gdzie odbywają siępikniki country, ale najpierwpostanowił trochę pochodzid posklepach. Po kilku minutach dopędził go Hadrian. - To co,zajrzymy sobie tu i tam? -Dobra. Wchodzimy wszędzie pokolei. Tylko gdyzobaczyszantykwariat, to mów, boja. - A szukasz czegoś konkretnego? 152 - Mój brat ma bzika na punkcie jednej śpiewaczkiOlgi Pasiecznik. Całylipiec siedzi w Warszawie, bo ona ma grad w czterech przedstawieniach. - Słyszałemgdzieś tonazwisko. Ale co to ma wspólnegoz książką? - Kiedyś ją zaczepił i zapytał, w czymjeszcze będzie grała. A ona mu na to, że gra we wtorekRosinę w La finta semplice. - Kogo? - No właśnie,on też niewiedział. To poleciał do biblioteki i cały tydzieo rył, żeby to znaleźd. Tak go wzięło, że teraz jest chyba ekspertem muzyki poważnej. - Poważnej?

Dla mnie to przyciężkie. Chociaż lubię takie poważne kawałki w rockowej albo jazzowej aranżacji. ' - Szukam dlaniego takiej książki Einsteina: Mozart. Człowiekidzieło. Wchodzę rutynowo do wszystkich antykwariatów. Gdzieś;w koocu ją znajdę. - Einstein? To chyba był fizyk? - Nie chodzi o Alberta - fizyka, tylko o Alfreda - muzykologa. -Fajnie miedbrata? - zapytał bardzo smutnoHadrian. - Nie najgorzej. Michał wiedział, że kumpel mieszka tylkoz matką,która usiłuje wychowad go na swój obraz i podobieostwo. Hadrian czasem zachowywał się jak primadonna - wymądrzał się i zadzierał nosa, ale Michałowi to nie przeszkadzało. Lubił Hadriana. I naprawdę, mu nie zazdrościł. -Przecież tyteżnie jesteś sam. Masz chyba kuzyna. ( - Nawet dwóch. Ale to cioteczni, więc się nie liczy. Jeden matematyk, a drugi ma problemy zmówieniem. -Jakie problemy? - No, jąka się. Zobacz, tam po drugiej stronie.

153.

Antykwariat prosperował tak sobie. Może w okresie wakacjiniebyło jeszcze najgorzej, ale zimą musiały tu byd kompletne pustki. Michał oczywiście zapytał o książkę dla brata, ale zgodniez jego przewidywaniami tej pozycji nie było. Chłopcy rozglądali sięchwilę po sklepie, przerzucając strony totej, to tamtej książki. Napółcez napisem "podróżnicze" natknęli się na dwa tomy Afrykiwzdłuż iwszerz. Obie części prawie się rozpadały. - O Afryce? Pokaż, ile kosztuje - Hadrian wyjął książkiz rąk Michała. - Ale cena! Za coś takiego? Nie wiem, kto im tokupi? - Ciekawe,czy Dominika to ma? -No, ciekawe. Rzeczywiście, to w jej stylu - Hadrian przerzucił kilka pachnących kurzem stron. - A to ile? Wiesz, kupujęwszystkieKlossy. - Strasznie zniszczone - zauważył Hadrian - ale topierwszewydania. Prawdziwa perła. Szkoda, że zauważyłeśpierwszy Przesuo się,teraz ja idę pierwszy. I ja coś mam. - Mediolan tu i teraz - przeczytał głośno Michał. - To chodź,idziemy płacid. Icośmoże zjemy. A jeszcze gazeta dla Witka.

Ipasta. Kiedy z książkamiw plecakach, wielkimi kawałami chleba i kefirem dochodzili już do pomostu wMrągowie, zobaczyli rozstawione wielkie kolorowe parasole firmy Marmerl. Chodź,podejdziemy- zaproponował Hadrian. - Nie odczuwam potrzeby pomalowania sobie paznokci. Alety idź, proszę! - Tylko zerknę - odkrzyknął Hadrian izniknął. Między kolorowymi parasolami kręciły się zadbane kosmetyczki i zprofesjonalnym uśmiechem zachęcały wszystkie podchodzące osoby do korzystania (dziś za darmo) z ich kosmetyków. 154

-Ala, to twoja firma - Doniazauważyła parasole. - Tak. Ale wiesz, akurat niczego nie potrzebuję. Poza tym zawszekupuję tylko wjednym sklepie. "Ale to wszystko kosmicznie drogie! Skąd Alka bierze na topieniądze? " - Donia z niedowierzaniem patrzyłana makabryczniewysokie ceny naklejone na smukłe flakoniki. -Jateż chcęluksusu. Za darmo. Chodź, nie bądź Proporcjonalną Egoistką. Kiedy podeszły, zręczne ekspedientki od razu zachęciły je dopróbnego makijażu. Ponieważ wszystkie trzy miały spocone i zakurzone twarze, najpierw zmyły je oszałamiającym mleczkiem,potem jeszcze lepszym tonikiem, po którym skóra się nieświeci. Wklepały krem nawilżający i. - Przepraszam, ale mnie trochępiecze -Ala niespokojnie dotknęła swojej twarzy. -Czy ma pani uczulenie na witaminę C?

- Nic mi o tym nie wiadomo - Ala nerwowo przeczesała włosy palcami. -A jakich paniużywa kosmetyków? - No, właśnie Marmerl. Doniapopatrzyła na przyjaciółkę. Ala miała już spore plamy napoliczkach. - Cosię dzieje? -Chyba coś mnie uczula. Proszę o wodę,bo oczy zaczynająmnie szczypad - Ala nerwowo mrugała powiekami, a łzy ciurkiempłynęły jej potwarzy. - Mamy wyłącznie wodę termalną - zauważyła ekspedientkadokładnie takim samym, profesjonalnym tonem. 155.

- Co panie tu macie? To chyba jakieś podróby - zdenerwowała się Donia. - Ala odlat używa tych kosmetyków i nigdy nic jejnie uczuliło. - Ależ. - żachnęła się ekspedientka. - Doniu, daj spokój. Po prostu chodźmy stąd. -Jabardzo przepraszam. Może jako. możeweźmiecie trochępróbek? Naprawdę tak mi przykro. Nie wiem, cosięstało. Jeślidotychczas ich pani używała. Ale dziewczyny nie miały już ochoty na żadne próbki. Ala byłatylkotrochę zdenerwowana, bo cały czas łzawiły jej oczy NatomiastDonia była przerażona. Na twarzy jej koleżanki zrobiły się wielkie,czerwone plamy, jakby po oparzeniach. Dobrze, że siebie nie widziała. Ewa i Hadrian, nieświadomi tego, cozaszło, z entuzjazmempozwalalisięmasowad, wcierad sobie różne pachnidła i przekonywad, że ich życie po użyciu kosmetyków firmy Marmerl odmieni sięna lepsze, jeszcze dobre pół godziny spędzili, półleżąc w cieniuwielkich parasoli. I kiedy wreszcie poszli napomost, gdzie wszyscymieli się spotkad, byli objuczeni pokaźnymireklamówkami z masąpróbek, katalogów iulotekzachwalających wyjątkową firmę. Michał, dojadającswój chleb, siedział już na pobliskiej ławcei z dalekazobaczył, że Ala wygląda przerażająco, ale zapytał jakgdyby nigdy nic: - No i jak tam zakupy? Kupiłyście sobie po jednej ślubnej sukience?

- Ty wiesz,byłyśmy na promocji firmy Marmerl i okazało się,że albo dają przeterminowane, albo to w ogóle podróby bo troszeczkę Alęuczuliło - Donia dała mu znakoczami, żeby trzymałjęzykza zębami. -Tak. Ja też mam uczuleniena tę firmę. I na wieleinnych. IdąHadrian z Ewą. A gdzie Krzysztof? 156 - No właśnie, gdzie jest Biegacz Żonaty? -Może biega? - zażartowałMichał. - Przestao. A zresztą wiesz. może biega. On biega w najróżniejszych miejscach. Coci się, Alu. - Ewa urwała w pół słowa, bopoczuła jednoznaczne kopnięcie wkostkę. Donia z oburzeniem opowiedziała całąhistorię z kosmetykami Marmerl. - Powinnaś ich zaskarżyd. -E, szkodami energii. -Jabym tak tego nie zostawił - Hadrian nie odrywał oczu odszkarłatnych plam na twarzy Ali. -Jedźmy już lepiej do domu. Na jakiś czas mamdośd Mrągowa. Chcę jużbyd wdomu. - Dobrze, tylko gdzie jest Krzysztof? Kiedy wkoocu dotarli do Krzywego, Witek wyszedł im naspotkanie.

Nie sposób było nie zwrócid uwagi na czerwoną twarzi załzawione oczy Ali, która od razu poszła dopokojui aż do wieczoranie wychyliła z niego nosa. - Szkarłatnica Rozległa - zauważyłWitek. - Co się stało? - Promocja, kosmetyki, uczulenie - skrótowo wyjaśnił Michał. Wszyscy rozpierzchli się po domu, rozpakowując zakupy i odświeżając się po męczącej wyprawie do miasta. Hadrianzauważył siedzącego na ganku, Bóg jedenwie jakdługo, Piotrusia: - Cześd, dzieciaku! -Cześd! - Piotrek trzymał śniętą rybę w zamkniętym słoikuz odrobiną wody. 157.

- Wejdziesz do środka? - Hadrian zobrzydzeniem popatrzyłna rozdziawiony pysk zwierzątka. -Jeśli bardzo chcesz. - Piotruś podniósł sięniespiesznie, postawił słoik koło schodów, otrzepał spodenki i bardzo wolno wszedł do domu. - O, przyszedł Złolubiec Zagubiony -Witek od razu pożałował,że topowiedział, bo jego ciotka mało nie zabiła go wzrokiem. -Dzieo dobry, Piotrusiu - Ewa ukucnęła i zajrzałamu przyjaźniew oczy - Mamy cośdla ciebie. - Co? - powiedział, żując rękawek koszulki,a w jego głosie nie było ani gramaciekawości. Ewa od razu to wyczuła. Spojrzała znacząco na męża,który zezdalnie sterowanąlokomotywąza plecami stał koło nich i zamiastujawnid wielkiego połyskliwego potwora, powiedziała: - Mamy dlaciebie osiemcałusków. Bierzesz? - rozchyliła szeroko ramiona. - Może byd - Piotruś wolno do niej podszedł, cały czas z rękawkiem w buzi, alepo chwili dał się ponieśd fali śmiechu. Ewacałowałajego sterczącączuprynę, łachotała i jednocześnie udawała, że odganiaKrzysztofa. Potem się zamienili. Ewa udawała, żechce dosięgnąd dziecka, a Krzyśtrzymał je w ramionachi głośnowrzeszcząc, biegałpo domu. Kiedy wszyscy już mieli dośd,małżonkowieznów spojrzeli po sobie znacząco. Chcieli mu dad lokomotywę! Gdzie oni mieli rozum?

- A dlaczego ty jesteś tak późno poza domem, co? Nie martwiąsiętam o ciebie? - Krzysztof dzwoniłłyżeczką, robiąc Piotrkowi kakao. - Nie. -Wiedzą, gdzie jesteś? - Nie. 158 - Zaraz cię odprowadzimy, bo bardzo się zmartwią. -E.. : Krzysztofzanurkował w szafce w poszukiwaniu małego rondelka. Nie chciał fatygowadżony, bo wiedział, że czeka ją niełatwa rozmowa z prawniczką z Warszawy. Sam chciał odszukadrondel. Kiedy sięwychylił, dotarło do niego, co Piotrekopowiada. ;-. onamnie. To była bardzo ciemna komórkai tam pachniało tak. taką mokrością. Bałem się, ale nie szurało takjak po przednio. Spróbowałem otworzyd drzwi. Były bardzociężkie, takie ciężkie. Musiałem spędzid tam noc. Było zimno i woda kapałatak kap. kap. kap. - Piotrek cedził słowa, a przerażeniepo no cy samotnie spędzonej wpiwnicy malowało mu się na twarzy jakwielki obraz.

- Długo tam byłeś? - zapytał bardzo spokojnie Krzysztof. - Tak, aż do rana. Ale wytrzymałem, bo jestemwielki. Piotr; Wielki. Kiedy było jasno, obudziłem się i na mojej nodze siedział taki szczur - Piotrek rozłożył ręce. Jeśliszczur był rzeczywiście tejiwielkości, to spokojnie mógł Piotrka pożred. - Miał czerwoneokoii taki - znów zademonstrował - taki ogon. Wcale się nie bałem! ; Mogąmniezamykad, ile tylkochcą. Ja się i tak nie boję. Krzysztofmiałochotę iśd i zelżyd tych pseudoopiekunów odsiedmiu boleści. Zamiast tego jeszcze razprzepytał chłopca dokładnie,jak to było. - Zamknęli cię samegow piwnicy, tak? -Tak. - Spędziłeś tam całą noc, tak? -Tak. To było niepierwszy raz, tak? -Tak. 159.

Krzysztof zarzucił na siebie gruby sweter, wziął Piotrka na ręcei poszedł do jego opiekunów, mając szczery zamiar zrobid im karczemną awanturę. Zapomniał oczywiścieo kakao. Pani Jadwiga Urszulin wyszła im naprzeciw. - No, a ja tak się martwiłam. Znika i znika, tyle roboty i jeszczedzieciaka pilnowad trzeba - biadoliła duża kobieta w brudnymfartuchu,który kiedyś był w kwiatki. -Może i na dzieo trzeba go w komórce zamykad -syknął Krzysztof. - Gdzie ty chodzisz, co? Tak mysiętu martwili - Urszulinowawytarła mu twarz koocem gospodarskiego fartucha. - Idź do domu, placuszki masz na stole, aręce umyjnajpierw - krzyknęła zaoddalającym siędzieckiem. -Dobrze,że do was on takchodzi,bo tu u nas, azmiłuj się Boże. - Proszę pani,wiemwszystko, Piotruś mi powiedział. -Ano tak, dzieciak to zarazrozpowie. Mały, tomyślałam,że jeszcze nie rozumie, ale dziecito wszystko wiedzą lepiej jak stary. - Dlaczego pani to robi? Jak tak można? To możeodbid się najego psychice na całeżycie! - Co pan mówi? -Proszę nie udawad. Zamykacie go paostwo w piwnicy! I myślicie, że to wam ujdzie na sucho? Nie pozwolęna to!

Co pani sobiemyśli! - Ale w jakiej tam piwnicy? U nas nie ma piwnicy Bo to za mokro było, żeby fundamenty kopad. Tak na klepisku się postawiło. - W piwnicy Wiemwszystko. Conoc zamykacie go w ciemnej,pozbawionej światła piwnicy i musi tam byd sporo gryzoni, skorotak hałasują, że dzieciak to słyszy! W jakiej piwnicy? - W pani piwnicy! Pani myśli, że opieka nad dzieckiem to zabawa,że możnarobid, co się chce? Zaraz zawiadomię sąd opiekuoczy! Wiem,że pani sprawuje opiekę w miesiącach wakacyjnych, wiem wszystko! - Krzysztof był tak wściekły, że kropelkinerwowego potu lśniły mu w świetle żarówki oświetlającej wejściedo domu Urszulinów. - Co pan opowiada o jakiejś piwnicy? - Urszulinowa też się zdenerwowała. -Ja bym mu nieba,niebożątku, przychyliła. Dzieciak się szarga po świecie, bez rodziny, bez opieki, a pan mi tuzpiwnicą. - Niebędziemy tak rozmawiad. Piotrek mi wszystko opowiedziałi nie mamzamiaru tak tego zostawid. , - W piwnicy, też coś! Jabym go samawzięła, ale chłop mój pi;je, jak już pan musi wiedzied, i mi go nikt nie da. I on to wie, bieduleczek, że znówtam do tego sierocioca wróci, bo mnie to tylko na lato go dali. - Proszę nie wykręcad kota ogonem, bo zawołam dziecko i będzie panigłupio! -A wołaj pan, wołaj.

Ja tegoskarbeczka kochamjak rodzonedzieci, co mnie już prawie znad nie chcą. Piotrusia, Piotrusia,chodź no tu do cioci. Piotrek, w zielonej piżamiez dużym wyhaftowanym napisem"Napłoszek E" i plackiem ziemniaczanym w rączce, podszedł do nich. - Co ty panu o jakiejś piwnicy opowiadasz, co? - serdeczniezapytała go Urszulinowa. Piotrek nic nie odpowiedział, ale nie wyglądałna zdenerwowanego. Stał, przeżuwałi ufnie patrzył nanichoboje. - Piotrusiu - Krzysztofukucnął obok dziecka i delikatnie wziąłje za rękę. - Nie musiszsię niczego bad. Nikt ci nie zrobi nic złe161.

go. Powiedz jeszcze raz to, co mi dziś mówiłeś. Opowiedz, jakspędzasz nocei pokaż mi,gdzie jest ta piwnica, dobrze? -Ja spędzam noce w ciemnej piwnicypełnej szczurów, co szeleszczą aż do rana. One szeleszczą,a ja się wcale nie boję. Krzysztof spojrzał na Urszulinową,jakby chciał powiedzied: "I co mi teraz powiesz, babo jedna? ". - To gdzie jest ta piwnica? - spokojnie zapytał Krzysztof- pokaż mi. - W moim śnie. Przecież ci mówiłem, że to mójulubiony sen- powiedział Piotrek i zsympatią przytulił się do opiekunki. - Sen - wyszeptał Krzysztof. - Nie ma żadnej komórki? -Jest. Wielka, kapie woda kap, kap i mieszka w niej jaszczur,który zjada szczury. Ja je zabijam, a on zjada. Wyszedłem na idiotę"- pomyślałKrzysztof. Na przewrażliwionegoidiotę. W tym właśnie momencie z domu wytoczył się wymięty i pijanyCzesiek Urszulin. Mamrocząc cośpod nosem, poszedł gdzieśw kierunku lasu. - Niechby się takutopił,daj Boże- westchnęła Urszulinowa. Wzięła Piotrka na ręce, kazała mudad buzi panu, co go odprowadził, i jeszcze powiedziała: - Z pana to musi byd dobry ojciec.

Rozdział 10 Firanka dramatycznietaoczyła na wietrze, a okno waliło o mur. Nic dziwnego, że Dominika się obudziła. Wstała i czym prędzejstarannie zamknęłaokno. Wskoczyła do łóżka, po czym natychmiast z niego wyszła i bardzo wolno, nie zważając na zimno, podeszła do parapetu. Tym razem była to paczka. Stara gazeta szczelnie otaczała cośprostokątnego. Afryka wzdłuż i wszerz. Częśd pierwsza. Wczoraj byli w Mrągowie. Hadrianmusiał ją stamtąd przywieźd. Z książką podpachą wskoczyła do łóżka. "Ico dalej? Co będzie? Tojuż trwa tyle czasu i nic. Może jaznów powinnam wykonad jakiś ruch. Ale jaki? ". Włączyła komputer i odebrała pocztę. Był list od Magdy Siostra musiała go pisadw środku nocy,bo ostatni razDonia sprawdzałapocztę po północy, przed samym pójściem spad. Do! PamiętaszPana Samochodzikai PantomasaNienackiego? Dziś zwiedziliśmy ten zamek. Cudeoko. Jutro zaczynamy wracad.

Podróże kształcą. Potwierdzam to - kształcą silną wolęniepozabijaniawłasnychprzyjaciół. A co u ciebie w wiadomym temacie? Kuba Cię całuje. Pozdrów wszystkich, Ma. , PS U nas 34 stopnie, ale w porównaniu z tym, co było w Palamos i nad oceanem, to i tak chłodno. W Krzywem lało. Niezły kontrast. , 163.

Ala cichutko posapywała, jej twarz wyglądała odrobinę lepiej. Na półce, przyciśnięte słoikiem z długopisami i ołówkami, leżałyfioletowe koperty Szczęściara. Taka miłośd! Doniaprzez ułamek sekundy chciaładelikatnie dobrad się dotych listów i powyobrażad sobie, że to do niej, ale zamiast tegoszybko wstała. Wyciągnęła z szafki ciepły, różowy sweter z wrobioną żyrafą,wygrzebała grube skarpety i poszłasięmyd. -Już wstałaś? - przywitała ją Ewa; też w grubym swetrzei wełnianych skarpetach, które ledwo mieściły się jej w kapcie. -Aty? - Nie mogłam spad. -Jakie wiadomości? Nie chciałam pytad tak przy wszystkich,aleczy dzwoniłaś już do tej koleżanki? - Zobacz, jaki telegrammi przysłała: Nikogo o nic nie pytajcie. Już wszystko wiecie. - Coś w stylumojej siostry Ona też zawsze mówi, że człowiekmusi do wszystkiego sam dochodzid. -Tak - zamyśliła się Ewa. - Chyba najlepiej można człowiekowi pomóc, zmuszając go, żeby samwiedział, czego chce. Mój mążteż jakąś teoriębodźców ostatecznych sobie stworzył. - Ewuś. Przepraszam, że tak zapytam prosto z mostu,ale ilelat jesteście po ślubie? Przepraszam. - Prawie dziesięd. -Topobraliście się jeszcze na studiach? -Tak. Musieliśmy nawet czekad, bo Krzyś nie miał dwudziestujeden lat,a ja.

ja nieszczęśliwie nie byłamw ciąży Toznaczy, gdybym była, to sądudziela zgody naślub, jeśli się jest zamłodym. Oświadczył ci się? Co się wtedy czuje? - pociągnęłają za język Donia. 164 - Co się czuje? Szczerze mówiąc, nie wiem. Każda mężatkateoretycznie powinna przeżyd oświadczyny, ale to tylko teoria. Wiesz,jak się tak rozejrzed, to właściwie zawsze jest to jakaśbanalna, pozbawiona róż i klęczącego faceta w garniturku historia. Mówię ci:nie liczna księcia klęczącego z różami. - To skąd wiedziałaś, że. że,no. wiesz. że Krzysztof myślio tobie poważnie? - Bo mnie o tym poinformował. Przyjechałdo mnie i zeznałco następuje:"Jechałem z kolegą autobusem iopowiadałemo tobie - czyli omnie, rozumiesz. - Mówię mu cały czas o tobie,a on na to: - Ale ciębracie trafiło. Aja na to:- To prawda. Potem znowu mówię, mówię, bo o tobiemożna opowiadad bez kooca, ii on na to: - To tysiębędziesz żenił, tak? -No - ja munato". Ii takdowiedziałam się, jakie ma względem mnieplany. Mało romantyczne.

- Nieprawda. A to pierścionek zaręczynowy? -dotknęła cieniuteokiego pierścionka z małą cyrkonią i oprawą w kształcie rumianku. Ewa kiwnęła głową i podała Doni pierścionek,żeby przymierzyła. - Moja siostra dostała od Kuby. Też śliczny. taki, wiesz, ma coś wsobie. -Wiem. Wszystkie pierścionki zaręczynowe mają w sobie tosamo: nadzieję. Obie paniesiedziały przez chwilę wciszy - Ewuś, kim ty jesteś z zawodu? -Czasemsamaniewiem. Chyba księgową, ale współpracujęteż z radiem, bo tak mi jakoś zostało z lat studenckich. Trochę tłumaczę. Staramsię nie myśled, kim jestem z zawodu. - Rozumiem- mruknęła Donia, chociażza nic nie mogła zrozumied,dlaczegoEwa nie chce o tym myśled.

- Lubię o sobie myśled, że mam piękną kolekcję czterolistnych koniczynek z młodości. Ala, Ala! Chodź do nas -machnęłana Alę ręką, żeby ta podeszła. - Co jesteś taka smutna? Alicja ciężko przysiadła na łóżku. - Mam zły dzieo. Mamado mnie napisała. I ten wyjazd do Portugalii. - Do Portugalii? To wspaniale! - szczerze ucieszyła się Ewa. -Koniec lata w Portugalii! - Ala coroku gdzieś jeździ. Zna już całą Europę. - Bez przesady - Ala, ponura jak deszczowy poranek, nawetsię nie poruszyła. Doniaz Alą poszły kupid od Gajewskich kilka kolb kukurydzyKiedy wróciły, Ala doszła do lustra. - Tragicznie, prawda? -Znacznie lepiej. Wzięłaś wapno? Jak onitak mogli? Ja jestemjeszcze wściekła, jak sobieto przypomnę. Taka niby dobra firma! -Tak. -Wiesz co,Ala?

Mam pomysł. Pokaż no te swoje rzeczy Czekaj, ja jeprzyniosę - i zanim Ala się zorientowała, Doniapognałado łazienki. Po chwili wróciłaz kosmetyczką Ali: - Nie, dajspokój. Nie warto. - Warto, warto. Patrz, to te wczorajsze próbki, a to twój krempodoczy. Identyczne, a w środku. Ala, zobacz! To gołym okiemwidad, że to całkiem coś innego. A pachnie. Nie, te próbki sązdecydowanie inne. To oszuści. Może ich jednak zaskarżymy. - Dajspokój. Nie mogę znaleźd swetra. Alefatalna pogoda, co? - Zobacz ten krem. Jaki to? - To pilling. -Jużci się skooczył. I co? Kupisz następny? - Oczywiście, ale tylko u mojej pani. Tylko tam, gdziezawsze.

Co będziemydziś robid? Ja to się przejdę. - Wtendeszcz? -Koniecznie w deszcz. Zajrzę do Pasemków zobaczyd teszczeniaki. Patrz,już za trzy dni wyjeżdżam. - Głupio mi zostawad bez ciebie. -Niepotrzebnie, ale nie mogę zostad. Rodzice się wściekną. - Pewnie. Każdy by pojechał do Portugalii. Tylkokartkę przyślij. Nie tak jakta znajoma Ewy. i; -Jasne. Do południa jeszcze było znośnie. Długo jedli śniadanie, potem długo pili pośniadaniową herbatkę. Ale potem zrobiło się już potwornienudno. Na obiad zjedli czerwony barszcz z ziemniakami. Ziemniakipostawili na środku stołu, w dużej emaliowanej misce. Chcielijeśd drewnianymi łyżkami, ale były takie tylko dwie i wszyscy poza Ewą iPiotrkiem, musieli zadowolid się zwykłymi, metalowymi. - Dobrze, żezałożyłem buraczkową bluzę. Zobaczcie, jak wywyglądacie - Michał spojrzał na spore czerwone wąsy z barszczuu Hadriana. Donia miała barszczową plamęnaswojej pastelowejbluzce zmikroskopijnymstrusiem na kieszeni, a i każdy z pozostałych był naznaczony obiadem. Kiedydojadali, przestało padad.

I nawet wyjrzałjakiś marny, słonecznypromyczek. Prawiewszyscyrzucili się natychmiast na spacer i pozwolili Michałowi, bo byłajego kolej, zostawid górębrudnych garów do zmycia wieczorem. Zanim Donia zdążyła umyd zęby po obiedzie i zrobid minipranie, w domu został już tylko Michał, który jednak zabrał się dozmywania. 1,67.

- Gdzie wszyscy? - zagadnęła. - Nie wiem. Pewnie poszli się trochę odizolowad po tym przymusowym zgromadzeniu. Michał miał naswojej czerwonej bluzie wyraźny mokry ślad,a niepodwinięte rękawy też nie ułatwiały mu pracy. Donia stałachwilę i patrzyła, jak przy każdympłukaniu talerzamoczy rękawy corazbardziej. Jednak nic nie zrobiła. Otworzyładrzwina strych i ostrożnie weszła po zakurzonych schodach. Równiutko rozwiesiła pranie. Potem ukucnęła i wyjrzała przezmałeokienkatużnad podłogą. Nigdzie nie byłowidad żywegoducha. Wróciłado kuchni. Michał nadal walczył ze zmywaniem, a rękawy miał już mokredo pół łokcia. - Podwio te rękawy, będzie ci znacznie wygodniej. Fartuchteżmógłbyś założyd. Nie szkoda ci takiej fajnej bluzy? - Teraz to jużmi się nie opłaca - Michał nadal głośno szorowałnaczynia zmywakiem. -Odwródsię. otrzep trochę tę pianę. Po co nalałeśaż tylepłynu? Nie szkoda ci środowiska? Dajrękę. Nie! Nie podnośdogóry, bo piana ci spłynie za rękawy.

O rajuniu. gdzie ten fartuch? - Donia zrobiła krok w kierunku szafkii zostawiła stojącego nieruchomoMichała ze spływającą za rękawy pianą. -Jest. Ale brudny. zaraz go namoczę. czekaj, dam ci mój. Tylko uważaj, bo todzieło sztuki. - Dzieło sztuki do zmywania garów? - upewnił się,czydobrzezrozumiał. - Żebyś wiedział, że tak. Popieram sztukę użytkową - odkrzyknęłamu z pokoju Donia. - Sam zobacz - rozłożyłaoryginalny fartuchw zebry - Lepiej mi go nie zakładaj. Na pewno pobrudzę. -To upierzesz. - Chyba że tak. Podeszłado Michała, lekko wspięła się na palce i usiłowała muzałożyd związanetroczki przez głowę. - Za małe. Muszę trochę zwiększyd -przez chwilę, wciąguktórej Michałnie poruszył się nawet o milimetr (trudno nawetpowiedzied, czy oddychał), mocowała się z tasiemkami. W koocupodeszła do niego i tym razem głowa Michałaprzeszła bez trudu. Donia wzięła dwaboczne troczki i w tym momencie zrozumiałaże jeśli stojąc przed Michałem, zechce zawiązad mu je na plecach,będzie musiała gonie tylko objąd, ale cała się do niego przytulid! Czym prędzejobeszła Michała odtyłu.

- O!Teraz to co innego. -Tak. Całkiem co innego - Michałstał jak słup soli. - Zmywasz? -Tak. Dzięki - odwróciłsię twarzą dozlewu i zcałych sił zaczął ostrym zmywakiem odskrobywad ziemniakiprzyklejone dodna wielkiego gara. Donia wyszła przed dom. Byław bluzce z krótkim rękawem i skuliła się w sobie, bonie było najcieplej. Weszła obiema nogami na bra me i stała,patrząc na wszystkoi na nic. Czuła się jakoś dziwnie. Całkiem nie wiadomo skąd, tużprzednią wyrósł nagle Sylwek,a raczej rower z pędzącym Sylwkiem na siodełku. - Krowasię u nas cieli! Chcecie zobaczyd, to chodźcie! Tylkoszybko! - wydarł się i zanimdo Doni dotarło,co on mówi, już gonie było. Krowa się cieli. Jeszcze nigdy czegoś takiego nie widziała. Zdecydowanie musi pójśd. Może Michał też by chciał?

Zeszła z bramy, wbiegła do domu. - Zostawto! U Pasemków krowa się cieli. Chcesz zobaczyd,bojaidę. Chodź! - mimowolnie wyciągnęła do Michała rękę, a onoczywiście wyciągnął swoją w jej stronę. Tyle tylko, że ręka ta była cała wpianiei kilka mokrychplam chlupnęło opodłogę. Michał czymprędzej wypłukałręce. - Gdzieklucze, gdzie klucze? - szukała ichspanikowana Donia. -Są. Zakręd wodę, rzud gdziekolwiek - obojętnie odpowiedziała napytające spojrzenie Michała, co z fartuchem. - Lecimy! Zamknęli drzwi, klucz wsadzili pod kamieo koło bzu i pobiegli do Pasemków, przez całą drogęutrzymując co najmniej metrową odległośd od siebie.

Na podwórku u Pasemków nie było nikogo. Dopiero pochwiliusłyszelicichemuczenie za stodołą. Sylwek z matką stali oparcio drewnianąścianę stodoły i patrzylina niespokojnie muczącąi drepczącą w miejscu krowę. - Dzieodobry! Możemy popatrzed? - Trzeba, trzeba! Jak jeszcze żeście nigdy niewidzieli, to koniecznie,ale to jeszcze potrwa. Jeszcze.

-Idę, bo obiecałam Rozchodnikowej, że zajrzę pomóc jejogórki na zimę zakisid. Jakbyście byli głodni, to gołąbkidochodząw duchówce. Sylwek, wiesz,co i jak. - Wiem, wiem, alejamamusi mówię, że to zaraz będzie. Niechmamusiaojca poszuka. On pewnie z Gajewskim nad tym kombajnem siedzą. - Nie, synuś, to za wcześnie. Jak będzie widad, to się po niegopoleci. 170 Pani Pasemko odeszła,a oni we troje zostali. We czworo, bo tużpo odejściugospodyni krowa przypomniała o swoim istnieniu i za częła muczed coraz głośnieji chodzid jakby wokół własnego ogona. - Ona pierwszyraz będzie miała cielaka. Nie wie co robid-wyjaśnił Sylwek. Donia w napięciu ukucnęła i roztarła naznaczone gęsią skórąramiona. -Doniu? Zimno, co? Mam pod spodem jeszcze koszulę flanelową. Weź- Michał jednym ruchem zdjął bluzę i podał jąDoni. - Dzięki - założyławielgachną i pachnącąMichałem czerwonąbluzę. Wcale niemiała na to ochoty,ale bała się, że jeśli chod nachwilę stąd odejdzie,to cielątko się urodzi i niczego nie zobaczy. Miała rację. Zanim podwinęła sobie jeszcze wilgotne pozmywaniu rękawy krowa położyła się na trawie i wielkimi oczamipatrzyław kierunku swojego ogona. - Nie mówiłem? - Sylwek wyplułkawałek wyżutej trawy.

-Za raz będzie. Żeby tylko wszystko dobrze poszło, bo to różnie może byd. - U krowy? Też mogą byd kłopoty? - zdziwiła się Donia. -Jasne. U każdego. Czytałem gdzieś, że Indianie, jak u ich rodzących kobiet coś szło przy porodzie nie tak, to udawali, że tylgrys czy słoo atakuje wioskę iwtedy od razu było po wszystkim. - Sadyści! To na pewno nieprawda! - oburzyła się Donia. - Dlaczego sadyści? Mobilizowa. - Zobaczcie! Widad kopyta! -Oj! -pisnęła Donia. Ukucnęła i zaciśnięte pięści mocnoprzycisnęła do ust. Krowa, wyraźnie zaniepokojona, też patrzyła nadwaidealnieczyste i idealnie różowe kopytka, które nagle ukazały się wokolicach jejogona. 171.

- Nie martw się, Dominika. To normalne. Tonie jest jak u ludzi, że najpierw głowa. Donia i Michał siedzieliz szeroko otwartymi oczami i z niedowierzaniem patrzyli, jak bardzo wolno wysuwają się czarno-białekopytka. Aż wpewnym momencie kopytka utknęły Nawet laikmógł się zorientowad, że coś jestnie tak. - I co będzie? -Donia z trzaskiem wykręcała sobie palcezprzejęcia. - Spokojnie. Pomożemy jej. Muszę pójśd po sznurki, Tylko sięnie ruszajcie - i Sylwek zniknął za rogiem stodoły. -Zostawił nas. - Zaraz wróci. Ale niesamowity widok. - Tak - odpowiedziała Donia i z uśmiechem spojrzałana Michała. - Zawsze wiedziałam,że faceci mają lepiej. - Masz namyśli byka? To zgadzam się, bo faceci to mają zdecydowanie gorzej. - Nie, macie lepiej. Nie musicieprzez coś takiegoprzechodzid. Niemów mi, że byś chciał. - No, to prawda. Nie chciałbym. Aleto tylko dlatego, że jestemza cienki w uszach na takie przeżycia,bo tak naprawdę. - O, masz!

- powiedziała do Sylwkazbliżającego sięz dwomadługimi sznurkami w ręku. - Oczywiście ojcateraz nigdzie nie można znaleźd. Michał, załóż na jedno kopytotę pętlę. Sylwek zMichałem przywiązali do dwóch bezradnych kopytekgrube lniane sznuryi po krótkiej instrukcji Sylwka, natrzy-czteryjednocześnie mocno pociągnęli. Nic tonie dało. Spróbowali jeszcze raz i jeszcze, krowa żałośniepatrzyła na ludzi i co chwila porykiwała. 172 Za czwartym razem zupełnie niespodziewanie czarno-białymokry worek wystrzeliłniemal pod niebo. Cielę wyskoczyłoz brzuchamatki jak korek z butelki i miękkoupadłona trawęPrzez chwilę leżało bez ruchu. Było mokre. Mimo lata unosiłasię z jego sierści lekka mgiełka pary Miało otwarte, nieruchome oczyWszyscytroje znieruchomieli. - Ononie żyje. - wyszeptała Donia iprzez tę jedną króciuIteoką chwilępoczuła się jakmatka tego zmarnowanego życia. - A skąd. - zdenerwował się Sylwek i dotknąłbrzucha cielaka, a ten od razu poruszył oczami. - Żyje, żyje! Jaki piękny! Niesamowity -popłakała sięDonia. -To dziewczynka czy chłopiec? -Jałówka. Dziewczynka - odpowiedział Sylwek. - Tobie na prawdę warto coś pokazad. Wpaździerniku będą prosiaki.

Zawia, domię cię wcześniej. A kurczaki widziałaś kiedyś? Nie? To też nie1 pojęte. Sylwekzdjąłsznury z kopytek cielaczka i zniknął zastodołą,lzapewne odnosząc je na miejsce. I Wtedy Donia od razu podeszła do cielaka i zaczęła go dotykad,głaskad i czule do niego przemawiad. Cielę próbowałokilkarazystanąd owłasnychsiłach, ale nie udawało mu się. Doniabyła przynim cały czas. Krowa podniosła się pierwsza. Cielakowi nauczenie się stawad zabrało jeszczekilka minut. Kiedy wrócił Sylwek, cielę (mocno się chwiejąc) stało już na własnych nogachi pobe- ,kiwało rozdzierająco. - Donia, odejdź od niego! - ale było już za późno. Gdy tylkoDoniazrobiła krok do tyłu, cielę poszłoza nią. - Odejdź, odejdź - machnął na nią ręką Sylwek. Cielę jednak zdecydowanie poszło za Donią, całkowicie ignorującswoją matkę. 173.

- No tak. To wszystko przez tę czerwoną bluzę. Ona myśli, żety jesteś jej matką. Wiesz, pierwsze, co się rusza, to jej matka. - I co będzie? - Musisz ją zaadoptowad - szepnął Michał, a Donia posłała mumordercze spojrzenie. -To wcale nie jest śmieszne - nerwowo przygryzaławargi. Zdenerwowana krowausiłowałapodejśd doswojego dziecka,ale ono zupełnieją ignorowało. - Dominika, idź teraz wolno do stodoły. Tak zrobiła. Wolniutko poszła do stodoły Cielę za nią, anakoocu za własnym dzieckiem poszła krowa. Sylwek zamknął całe towarzystwo w boksie. - No, to terazsobietu posiedzicie. Michał,ty możesz wracad,ale ty. niestety,nocka wmojej stodole cię nie minie. - Nie ma mowy! Ja też zostaję. Nie martw się, Doniu,wszystkobędzie dobrze. Cielak stał koło Doni. Szturchając ją nosem i mecząc, dopominał się, żebygo wreszcienakarmiła. - Co ja narobiłam? - popłakała się Donia. Sylwek poszedł po koce i coś dozjedzenia,bo nie widział innego wyjścia jak pozostanie Doni w stodole. A że Michał niechciałjej zostawid?

Rozumiał, też by tak postąpił. Donia ciężko usiadła na stercie siana. - Alejestem głupia! Ale skąd mogłam wiedzied? Teraz przypominam sobie, że z ptakami i kurczakami jest tak samo. Nie wolnosię poruszad przy wykluciu, bozawsze będąchodzid tylko za tobą. Ja chyba nigdy nie zdecyduję się na dzieci - powiedziała nagle. ; - Przecież to było coś niemal mistycznego,nagle pojawiło sięnowe życie -patetycznieoznajmił Michał. -Jak to jest byd mamą? - zażartował Michał. 174 -Jesteś niemożliwy - roześmiałasię przez łzy. - Maszchociażchusteczkę? - Oczywiście, że nie, ale służę cimoją bluzą. Nie krępuj się. -Ja nie wiem, jak my tu spędzimy całą noc - niepewnie zagry- załawargi. - Możepójdziesz jeszcze po kogoś? Najlepiej po Alę. ; -Jak chcesz - cicho odpowiedział Michał. :,,--Zresztą. -- O nic sięnie martw. Siedzielibardzo blisko siebie, dotykając się ramionami. Doniaobcierała łzy wrękaw bluzy Michała, aMichał, najwolniej jak potrafił, położył swoje lewe ramię na jej plecach i mocno ją do sie;, bie przytulił. ( Po godzinie przyszła pani Pasemkowa. -A to się urządziliście, dzieciaki - wcale nie wyglądała na zmartwioną.

- No,zdejmuj, moja kochana, to czerwone i dawaj tu. Wzięła bluzę Michała i bez zastanowienia zawiązała krowie pod brodą. - Potemwypiorę, to się wam odda. No, zmykajcie do domu. - I to wystarczy? - Pewnie. Wychodźcie, wychodźcie,, bo cielak zdechnie z głodu z tego gospodarowania mojego syna. Cielę chwilęsmętnie popatrzyło na oddalającąsię Dominikę, poczym bez zastanowieniaznalazło wymięmatki,przyssało się izama;hało idealnie czystym ogonem. Mogło najeśd się nareszcie dosyta. - ... to było niesamowite. wiecie. najpierw sterczały kopytka. ani śladu krwi, ani nic z tych rzeczy. potem to pacnięcieoziemię. - mówilijedno przez drugie. 175.

-Ale nie rozumiem. To ono po takim upadku nic sobie niezrobiło? - dziwił się poraz kolejnyHadrian. Tego wieczoraopowiadanie o narodzinach cielaka musieliusłyszed wszyscy. Każdy znał już szczegóły i czuł się tak, jakby samw tym uczestniczył. - Ale wam fajnie! Że też mnie akurat musiałogdzieś ponieśd-wyznała Ala. - Ale wjakimtowarzystwie! To się nie liczy? - obraził się Hadrian, bo akuratbyli razem na jeżynach. - Najbardziej niesamowite było to, żeono było takie pachnące i ciepłe, prawda? No naprawdę,cud narodzin! - Słyszę to już setny raz - mruknęła do męża Ewa. -Wiesz. zdziwiło mnie,że onomiało od razu otwarte oczy. i tak szybko wstało. - Michał z Donią stali naprzeciw siebie iniezauważali nikogo wokół. - Tak. ale ten moment, jak wyskoczyło, i potem, jak poszło zamną. alesię czułam. - Czy macie zamiar teraz sobie to opowiadad? - popatrzyła nanich Ewa. - Czemu nie? -To beze mnie, bo mam już dośd.

Wiecie co? - popchnęła ichlekkoprzed sobą -idźcie sobietu, pogadajcie otym. Jak już będziecie mieli dośd, to wyjdziecie. Za jakieś sto godzin, jak przypuszczam. Japrzepraszam, ale ile można słuchad o porodziekrowy? Ewa delikatnie acz stanowczo wepchnęła ich do pokojuchłopców i zdecydowanie zamknęła za nimi drzwi. -Jakie śliczne! I on wtedy. ami najbardziej. - przedrzeźniałoboje cicho Witek. - Moim zdaniem oboje przeżyli coś pięknegoi nic dziwnego,że chcą o tym opowiadad. 176 - Ale ile można? Mówią o tym od trzech godzin! Nie ma nicciekawszegoniż poród krowy? - Ewa wstała i poszła dosiebie. - Wszyscy zazdrościmy,tylko każdy czego innego - powiedziałsentencjonalnie Witek. Otworzyłdrzwi pokoju chłopców. - Powiem im, że mogąjuż wy. - Co jest? - podniósł się Hadrian. Witek otworzył na oścież drzwi pustego pokoju. Z całą pewnościąnie było tam ani Doni, ani Michała. Za to firana przy otwartym szeroko oknie nerwowo taoczyła nad parapetem. - Ato.

- zaczął Hadrian,ale nie dokooczył. - CielakiWysprytnione- dokooczył Witek. - Ciekawe, gdzieich poniosło? - Na pewno ci nie powiedzą. Możesz byd pewien. - Może umarli? - wtrącił się niespodziewanie Piotruś. - Narodziny i śmierd jednego dnia - dodałWitek. -Cmentarz wirtualny będzie jak znalazł - wypowiedział sięjeszcze Krzysztof. - Nie rozumiem, o czym rozmawiamy - przyznał się Hadrian. -Życie jest pokręcone,o tym - odpowiedział mu Krzysztof. - Chciałeś powiedzied: Krzywe- Witek z trzaskiem zamknąłokno. Wszyscy czterej się roześmiali. A najgłośniej Piotrek. - Co jest krzywe, bo nie zrozumiałem? - drążyłtemat Hadrian. - Wszystko! - wesoło krzyknął Piotrek.

Rozdział 11 -Gdzie łaziliście? - Alapodniosła znad krzyżówki oczy naDonie. - Tak sobie. Wszędzie i nigdzie. Byliśmy poprostu zobaczyd,jaktam cielak. Wiesz, jak on urósł przez te dwadni? Jest zdecydowanie większy. Oczywiście poznałnas. Od razu domnie podszedł. Musieliśmy sięsalwowad ucieczką i podglądaliśmy go przezdziurę po sęku. Nic ciekawego. - Rzeczywiście, nic ciekawego. przez dziurę po sęku. - Alaświdrowałaprzyjaciółkę wzrokiem. - Kto dziś robi kolację? - Donia wyglądała na mocno zmieszaną. -Ty - Tak myślałam. Biorę prysznic i do roboty- wesoło zawołałaDonia ipoczochrała przyjaciółkę po spiętych w trzy warkoczewłosach. Kiedy zjedli, odezwał się Witek. - Wiecie, w taki wieczór jak ten, po raz pierwszyod początkupobytu tęsknię za telewizorem. -Ja też! - od razu poparła go Ala.

- To może pójdziemy do Pasemków na telewizję? -Cześd - wszedł Sylwekz wielkimgarem przed sobą i bluząMichała narzuconą na plecy - Co tammasz? - zajrzała podpokrywkęEwa. - Może cielęcinkę? - zażartował Witek, ale widząc wzrok Doni, spuścił oczy - Przepraszam, idiota ze mnie. - Ogóreczki kwaszone- zatarła ręce Ewa. 178 -Jeszcze nie kwaszone, na razie małosolne. Co jesteście tacyjacyś? - Nuda. -Aha - ze zrozumieniem pokiwał głową Sylwek. - Na wsinieznamy tegopojęcia. Nuda, to chyba przez o z kreską. - nieomieszkałspojrzeddyskretnie naAlę. - Co powiecie na mały seansik spirytystyczny? - zaproponowałaAla. I chociaż nikt właściwie się do tego pomysłu nie palił, jakośwszyscy odrazu zabrali się do roboty Krzysztof zmył po kolacji,Witek wycierał i ustawiał naczynia na miejsca. Ala znalazła świecei rozstawiła w kilku bezpiecznych miejscach. Donia wzięłanajbardziej płaski talerz inarysowała nanim dużą czerwoną strzałkę. Napapierze zaś - cały alfabet. Kiedy było już ciemno i nastrojowo, wszyscy usiedli w kręgu. Jak na zawołanie gdzieśdaleko zawyło psisko. A może nawet wilk. - W tych lasach są wilkołaki?

- zapytała Donia. - W lasach nie. W chałupach za to ich nie brakuje. - Wiecie co? Przypomniała mi się jednaopowieśd mojej ciotki. Jak będziecie grzeczni, to wam opowiem. - Noto mów. -Już mówię - Michał zaczął opowieśd ciotki. - Moja ciotka mieszka w małym miasteczku i tam chodzenie na cmentarzjest czymś normalnym,wręcz codziennym. Nawet dzieciaki tam latają. - Oczywiście w dzieo? - dopytywała się Donia. - Oczywiście. Każdy ten cmentarz zna. Może w myślach namalowad jegodokładną mapęi nikomu nigdynieprzyszło do głowy,żeby się straszydcmentarzem. Aż pewnego razu. ,: Pies znów zawył, i to dwarazy z rzędu.

179.

- ... pewnego razu jeden gośd na sąsiedzkich plotach zacząłopowiadad, wiecie, że gdy ostatnio był przy świeżym grobie, towidział wystający palec. Cały zakrwawiony i z piachem pod paznokciem. I ten palec się ruszał. -Obrzydliwe. - Czekajcie. Nikt mu nie chciał wierzyd. Palec? Ruszał się? Coza głupota! I tak od słowa do słowa zrobił się zmierzch, a oni ciągle o tym palcu i otym,że kiedyśz głębi ziemi dochodziły stuki,jakby kogoś żywcem pochowali. Potemprzypomnielisobie,jakdwoje kochanków pochowali w dwóchróżnych koocach cmentarza i pewnego dniaoba groby jednocześnie były puste. Tak sobie gadali, gadali, a tu zrobiło się już całkiem ciemno. - Zupełniejak u nas - zauważył Hadrian. -Zupełnie. I wtedy jeden gośdpostanowił założyd się, że pójdzie dokładnie o północy wmiejsce, gdzie widziano palec. Oczywiście wbije koło grobu kołek naznak,że tam rzeczywiście dotarł. Wszyscy muprzyklasnęli. Tej nocy było naprawdę ciemno. Księżyc schowany za chmurami. Wiało i stare cmentarne drzewawydawały z siebietaki szelest,jakby coś zesobą ustalały -Ja mam powolidośd.

Koocz,bo mam gęsią skórkę - Ala potarła ramiona. - On poszedł. Reszta towarzystwazostałaprzed bramą cmentarną. Długo nie wracał. Minęła godzina, kiedy po raz pierwszyusłyszeli wycie. psa. Pies zaoknem jakna komendę zawył. - Wiatr przybrał na sile, zaczęło padad, więc rozeszli się do domów. Ale zaraz świtem przylecieli i znów spotkalisię przedbramącmentarza. Poszli naten wyznaczony grób. I wiecie co? - Nie wiem i jeśli zaraznie powiesz,to pierwszy raz w życiuuderzę człowieka -zapowiedziałWitek. -On tam leżał z wybałuszonymi oczami ikołkiem wbitymwpołę płaszcza. Umarł na atak serca. - Nie podejrzewałam cię o taki talent narracyjny - Donia cieIpło uśmiechnęła się do Michała, ale wtym momencie siedzącyobok niej Hadrianprzytulił się do jej ręki. -Ohydna opowieśd. Za dnia byłaby niewiele warta- powiedział. - Za dnia bym jej nie opowiadał. Chłopcy spojrzelina siebie z jakimś złym błyskiem. -Wiecieco? Moja mama opowiadała, że kiedy umierałajej babcia, to w ich domu, na drugim koocuPolski, zaczął wydpies. Coś jednakw tym jest. Witek przerwał Doni. I -Jaznam z autopsji takie zdarzenie.

Mój kuzyn założył się z dziewczyną o to samo. Pójdzie na cmentarz o północy i zostawikartkę ze swoim imieniem za płytą umówionego grobowca. -I co? - Iona poszła. Ale już nie wróciła. -Jakto nie wróciła? - od razuzdenerwowałasię Donia. - Po prostu. Niewróciła. Ani tego dnia, ani następnego. On jejl szukałpo całym cmentarzu i oczywiście myślał, że znajdzie ciało. Poszedłdo niej do domu. Cisza. Żywego ducha. Po dwóch dniach" poszedł na policję. - Niemożliwe? -Tak. Okazało się, że zrobiła go w konia. Po prostu następnego dnia wyjeżdżała na wczasy z rodzicami. A jeszczemi się przypo. -Koniec. Wywołujemy duchy Możemy nawet zacządod tego frajera, co sam siebie przyszpilił do grobu. Tylko jedno ustalmy: wygłupiamy się czy na poważnie? - zapytała Ala.

- Wyłączniena poważnie, ale nie mówiłemtego serio - odparłWitek. 181.

- Kogo wywołujemy i jak, bo ja jestem niedoświadczony -przyznał się Michał. Początkowo nie byłonastroju. Wiercili się,wychodzili, podśmiewaliz siebie wzajemnie. Dopiero po jakiejś godzinie świecagłośno zasyczała, a talerzykzaczął krążyd. To byłoniesamowite. - Czujecie to? - z niedowierzaniem szepnąłKrzysztof. -Jak tomożliwe. - Mamy gościa - bardzo poważnie odpowiedziała Ala. -To napewno duch zjedzonej dziśkury Albo strusia, któregow postaci jaja dziś pożarliśmy - zakpił Hadrian. - Wiesz co? Sprawdź, czy cię nie ma za drzwiami - syknęła doniego Ala. - No, przepraszam, przepraszam. Duchybyły bardzo chętne. Odwiedzały ich gromadnie i byłyszalenie rozmowne. Tylko że rozmowa z duchem jest bardzouciążliwa i długotrwała. Tak czekad, aż strzałka najedzie na literę,to zajęcie dla bardzo cierpliwych. Pierwszy miał dośd Hadrian. - Przepraszam,idę spad -ziewnął rozdzierająco. -A jutro trzeba rano wstad - Donia była pewna, że mówiąc te słowa, spojrzałna nią znacząco. Donia teżskorzystała z okazji. To całe wywoływanieduchóww ogóle jej nie bawiło, tylko głupio jej było wyłamad się pierwszej. Chciałajak najszybciej przemyśled sobie to i owo. -Ja też idę.

Potem się będę bała w nocy. Od słowa do słowa całetowarzystwo rozsypałosię do swoichłóżek. Zostalitylko Alai Sylwek. Siedzieli sami w największym pokoju. Prawie po ciemku. Świecakoło nich co jakiś czas syczała i rzucała iskry. Słyszałam,że byłeśpołożnikiem? - Na wsi trzeba byd po trochu każdym. -A wmieście to myślisz, że nie trzeba? Denerwuje mnie to, żety ciągle z tą wsią. - Taki jużjestem. Chłopek-roztropek. Siedzieli, nic nie mówiąc. - To co? Wywołamy sobie kogoś? Tak dobrze ci to idzie. Niezauważalnie. - Wiesz, że to ja? - zdziwiłasięAla, która już w podstawówcebyła najlepsza w niezauważalnym popychaniu talerzyka iimitowaniu przyjścia duchów. Umiała po prostu robid to na serio, a jej nastrój udzielał się innym. Wszyscy zawsze chcieliwierzyd, że dotykają światanadprzyrodzonego. - Nie, byłem pewien, że przyszedł do nas Piłsudski. -Ale wszyscysię dobrze bawili. Niezaprzeczysz? - A czy ja mam pretensję?

Pokaż mi,jak to robisz. Może i mnieJsięprzyda. w - Musisz. - Ala uklękła, rozsunęła palce iniemal niezauważalnie dotknęła talerzyka- to robid jakby myślami, a nie mięśniami. - Czyli trochę czarów w tym jest? Daj, ja spróbuję. Czyli palce tak. - Nie,ten nie dotyka - swoim wskazującym przycisnęła dospodeczka serdecznypalec prawej ręki Sylwka. - I napisz coś. Toteż nietakie proste. Zobacz, trzebato robid ostrożnie i. co ty piszesz? ... B. C... L... Co to miało byd? - To, co powiedziałaś: "BCL". Czego tu można nie rozumied? - A coto niby jest "BCL", bo nie kojarzę? Sylwek wziął talerzyk do ręki i,nawet nie próbując udawad, że. przez porcelanę przemawiają siły nadprzyrodzone, zaczął nimi kręcid na wszystkie strony. -B. a... r..

d... z... o... c... i... e... l... u... -dukała Ala. - Muszękooczyd?

- Nie. Nie musisz. Ala nie miała odwagi podnieśd na niego oczu. W kieszeni jejspodni zaszeleścił listod Tomka. "Boże, w coja się wpakowałam? Co jarobię? Coja robię ze swoim życiem? Co mnie podkusiło? " -wymyślała sobie wduchu. Położyła rękę na talerzyku tak ostrożnie, żeby nawet przypadkiem nie trafid w palce Sylwka i obracając spodeczkiem, odpowiedziała: -JCT. List od Tomkanieodezwał się już więcej. Aż do wpół doczwartej rano. Dokładnie otrzeciej dwadzieściatrzy obojeznaleźli się przydrzwiach, gdzie jeszcze raz, tymrazem bez słów, przytulili się dosiebie. Ala z uśmiechem obróciła mu czapkędaszkiem na plecy,poczym, najciszej jak umiała, wypuściła jeszcze na szybkie siusiu Kandrę i zamknęła drzwi. Jużw łazience list znów zaszeleścił. Ala wyjęła godelikatnie. Popatrzyłana równe litery na fioletowej kopercie. - Cholerne życie - mruknęła. - Po co ja się z tym wkopałam? - podarła list namaleokie kawałki. - I ta Portugalia - jęknęła. -Jeszcze i to. Trudno.

Tak musibyd. Pokręciło się zupełnie. Położyła się na łóżku, ale czuła, że niezaśnie. Myliła się - padła, nie przymierzając, jak kłoda.

- Umrę kiedyśprzez to bieganie - mruknął Krzysztof i zacząłwciągad na siebie dres. -To przestao - odpowiedziała przez sen Ewa. - Niedoczekanie twoje. Nigdy! - pocałował żonę i wybiegłprzed dom. W ogrodzie minął się z Michałem,który chyba też był wielbicielem poranków, ale na bieganie nie dał się namówid ani razu. -Może ja teraz przejmęKandrę? - zaproponował Krzysztof. - A będzie chciała? Byliśmy bardzo daleko. Krzysztof cmoknął na nią. - Lecimy. -Podziwiam cię. Tak każdego dnia. - Michał pokręcił głową. -Zobaczysz, bracie. jeszcze trochę pożyjesz i sam będzieszbiegał albo robił co innego. To tylko kwestia czasu. - Oczym ty mówisz? -Pobiegnijze mną kawałek, to ci powiem.

- E, taka rosa. I tak jestem cały mokry. - Chodź, chodź. Nie marudź. Pobiegli razem z psem w stronę lasu. Jednak Michałpojakimśkilometrze zawrócił. Cały czas się do siebie uśmiechał. Zdjął przemoczone ubranie i wskoczył pod gorący prysznic. Długobyło słychad, jak podśpiewywał pod nosem: - Gdzieś daleko stąd, noc zapada znówJasna główka mej dziewczyny chyli siędo snu.

Kandra miała jeden bok w ostach. Krzysztof dziś zrozumiał nareszcie, że ona robi to specjalnie. Uwielbia byd czesana i po prostu sama włazi we wszelkie chaszcze i krzaki. Poranne bieganie Krzysztofa nie miało nic wspólnego ze sportem. I Michał to od razu zrozumiał. Fajnie byłoby mied takiego syna. Może kiedyś. w koocu się uda. 185.

Droga skręciła i za chwilę wyprowadziła go na niemal płaskijak stół kawałek. Pod gruszą siedziałPiotrek. Moczył wierzbową witkę w wyschniętej kałuży. Tak towyglądało z daleka. Kiedy Krzysztofdobiegł do niego, zobaczył żabę leżącą brzuchem do góry z dramatycznie wytrzeszczonymi oczami. - ... nigdy więcej. Wrócisz, skąd przyszłaś. I tak się to skooczy -Piotruś wolno i spokojnie coś jej tłumaczył. Koło dzieckależałopudełko po litrowych lodach pistacjowych. Trochę już nadłamane, za to starannie wymoszczone świeżymi liśdmi mlecza. - Cześd, szefie. -Cześd. - Co to? -Trumna. - A kogo będą chowad? -Ją. Była bardzo niegrzeczna- pokazał na ledwo żywe stworzenie. - Piotrusiu, onażyje. Udaje tylkomartwą, bo bardzosię boi. - To niech szybko umiera, bo pochowam jążywcem. Krzysztof bezradnie rozejrzał się po kompletnie pustej okolicy. Dlaczegonie umiał wezwad Ewytelepatycznie? Przysiadł koło dziecka. - Fajnie się bawid w pogrzeb?

-Bardzo. To najfajniejsza zabawa. A ty nie lubisz się bawidw pogrzeb? -zapytałPiotrek, jakby coświedział o planach wirtualnego cmentarza. - Nie. Wolę się bawid wżycie. Berek - klepnął Piotrka, zerwałsięi zaczął uciekad. Piotruśpobiegł za nim. Nagle Krzysztof zrobiłszybki zwrot, złapał drobne ciałko i podrzucił kilka razy do góry,aż dziecko zapiszczało ze strachu albo z radości.

- Zobacz, ile biedronek. Zachowujmy się cicho, to nas nieusłyszą - rzucili się płasko na ziemię i zaczęli podczołgiwad dowyimaginowanych biedronek. Piotrek nagle wlazł mu na plecy. - Poniesiesz mnie? -Dokąd tylkochcesz. Może do domu? Piotrek od razu się spiął i ześlizgnął zramion Krzysia. Nie oglądając się za siebie, wrócił do swojejkałuży. Żaby już nie było. - Przez ciebie mi uciekła - zfurią kopnął sporą bryłę zaschniętego błota. -Chodź tu. Chodźtu. Dowódca wydaje rozkaz: natychmiastna kolanach siadad, to żołnierz musi wykonad. Zrozumiano?

Piotrek uśmiechnął się,zasalutował i wgramoliłmu się na kolana. - Piotruś, pamiętasz, jak ci Ewa tłumaczyła z dobremi złem? - dziecko skinęło głową. - To zamknij oczy i to zrób. Tu weź sobiedobrą, wspaniałą zabawę w pogrzeb, a tu,do tej rączkiweź to, jakta żaba się boi,jaka jest smutna, i to, że jużnigdynie będzie wesoła. Czujesz to? - Piotrek skinął głową. - I co jest ważniejsze? Piotrek z zamkniętymi oczami długo ważył powietrze w rączkach. W koocu otrzepał ręce i bezsłowa odrzucił pudełkodalekozasiebie.

- Hałaśnica Trująca nadal działa - Michał pokazał Witkowi nowąporcję listów do Hadriana. -Jest jeszcze coś. Przyszła paczka, alenie ma do kogo. Jest tylko Krzywe 10, to wszystko. Więctyotwórz, to twoje włości. -Ja, Żuczek Mizeraczek? Dlaczego ja? A jak tam jest bomba? - Szkoda, że Hałaśnica wyjechała. Jej by się dało do otworzenia - zaśmialisię cicho. - Biedny model. 187.

- Nie odpowiadamy za grzechy naszych starych. - zauważyłMichał. -Jemu to powiedz albo mnie. Możei nie odpowiadasz, alecierpisz za ich grzechy. Niechich wszystkich pokręci. Z wyjątkiemmamy - zakooczył rozmowę Witek. -Dawaj tę paczkę,otwieramy-dodał prawie natychmiast. - Jak wybuchnie, to Piotrek nareszcie będzie mógł kogoś naprawdę pochowad. - Idiotyczny dowcip - zauważył Michał. -Wiem. Przepraszam. Paczka rzeczywiścienie była donikogo zaadresowana,ale zato nadawcą była mama Witka. Przysłała im sześd różnychkalendarzy, na których wszystkobyło odwrotnie. Najfajniejszy był kwiecieo, który pokazywał taoczącego w samych skarpetkachMikołaja i walające się po podłodze prezenty Najciekawsze było to, żeze zgrubieo przy każdej kartce wydobywał się zapach. Im teżw środku lata zapachniało nagle wyszorowanym mieszkaniemipapierem do pakowania prezentów. Trzystronicowylist opisywał, jak mamazastrzegła pomysł w urzędzie patentowym, jak kalendarze genialnie się sprzedają, chociaż z drukarni odebrali jedopierotrzy dni temu. I jak jest nieprawdopodobnieszczęśliwa. W postscriptum pani Ela prosiła, żeby dwa kalendarze koniecznie dad Pasemkom ipodziękowad za wszystko. A ona resztę jużsama załatwi, jak przyjedzie w sobotę. - Zawsze lubiła tych Pasemków - zauważył Witek - ale po coim dawad kalendarze w środku roku? Oni mają pełnomamy kalendarzy z zeszłego roku, a z tego teżpewnieze trzy dostali, bomama zawsze im przysyła. - Nie wiem, czy siępoznają na oryginalności tęgo pomysłuz odwrotnością - Ala zrobiła ironiczną

minę. - Ale ja mogę pójśdzanieśd. Zresztą przedwyjazdem chcę się jeszcze pożegnad. - To dziś jedziesz? - zdziwił się Witek. - Tak - Ala, jakby niechcącjuż ciągnąd tej rozmowy, zaczęłabardzo uważnie przyglądadsię kolejnym stronom kalendarza. Zatrzymała się nalipcu i powiesiła nadużym haku nad kominkiema podkowę po prostu powiesiła na nim. - To wspaniałe,jakie życie jest nieprzewidywalne- Ewa najwyraźniej sądziłao życiuto samo cojejsiostra. Szczotkowała włosy,trzymając gumkę w ustach. Dlatego trochę niewyraźnie powiedziała: - Alajest list do ciebie. Leży odwczoraj- powiedziała znacząco. - Nieotwierasz,nie odpisujesz. Chyba w tej Warszawie musisz naprawdękilka spraw załatwid. Albo teraz odpisad, ale tak naprawdę nie wolno. - A tak, tak. zapomniałam jakoś -zgięła list i włożyłado tylnej kieszeni spodni. - Wiesz, odpisz temu swojemu nalisty. On pisze i pisze, aty, widzę, wcale na pocztę nie chodzisz. ; - Zaraz. Zaraz mu odpiszę. ; "No tak. Alkaugrzęźnie teraz przy liście. Potem idzie do Pa; semków, a potem to wyjeżdża.

Ale dzieo". Donia chętnie poszłaS by zobaczyd cielaka, ale trochę się bała, że zaczynasię Pasemkom narzucad. Uściskała Alęi postanowiła iśd naspacer. Dziewczyny unikały rozdzierających pożegnao. - To jaidę się przejśd. Może ktośma ochotę na sp. - chłopcy siedzieli we czterech na podłodze i grali wpokera na zapałki -A nie, nic - wycofała się czym prędzej. -Michał, wezmę Kandręna spacer. Zgoda? - Czemu mnie pytasz? Weź, oczywiście. Doniu, poczekaj chwilę. Daj jej kiełbasę. i - Przestao dlaczego to robisz? - od razu zdenerwowała sięi Donia. Nie miałazamiaru publiczniedawad przedstawienia podtytułem "Pies się mniebrzydzi".

- Weź kiełbasę. No, weź. Niebierze, prawda? - Przecież widzisz? - Doni łzy zakręciły się w oczach, że Michałtak ją publicznie upokarza. - To teraz przełóż jądo lewej ręki. Niepatrz tak, tylko przełóż-Donia niepewnie spojrzała na Witka, który z uśmiechem wpatrywał się w całą scenę. - No, przekładam. I co. O! Wzięła. - To cała tajemnica. Witek nauczył ją brad tylko z lewej ręki. -Jak do tego doszedłeś? Bystrzak Niecodzienny z ciebie - powiedziałWitek. -Jak mogłeś nam nie powiedzied? Wiesz, jakDonibyłoprzykro? - wściekł się na przyjaciela Michał. -Ja jestem leworęcznyi ona za to mnie kocha, że ja zawsze wszystko, co ciekawe, mamw lewej łapie! - Przestao na mnie wrzeszczed,bo przezto czuję się jeszczebardziej winny. A psu sięniedziwię, że woli ciebie. Ja też wolę ciebie od siebie - wyrzuciłnagle Witek i rozłożył w ręku karty. - Pieswoli ciebie. Ileworęcznośd nie ma tu nic dorzeczy. - Nie rozumiem.

Pieswoli obcego od swojego pana? To niemożliwe -zauważył Hadrian i ciepło popatrzyłnastojącą igłaszczącą Kandrę po wielkim łbie Donie. - Ajednak. I nie mam o to do niej pretensji. Już bardziej dosiebie. To mądra rasa i Kandra pamięta doskonale, co jej robiłem,gdy byłem młodszy. Ile razyode mnie dostała. Ilerazy zapomniałem ją nakarmid albo wyprowadzid. Szkoda słów. Raz nawet jąugryzłem wogon, z całychsił. I ona instynktownie odwinęła sięi złapała mnie zębami za ucho. Trochę poszarpała, chyba jużniewidad tak bardzo. Potem oczywiście szyli mi to ucho, aojciec zlałją nieziemsko, że mnie ugryzła. - To nie powiedziałeś im, że ona w obronie własnej? -Nie. Nie chce mi się nawet gadad, jakize mnie był głupiszczeniak. NiedorozwójPotężny Jana jej miejscuteż bym za sobą nie przepadał. - Panowie, panowie! Jak pragnę zdrowia, znów się rozpraszacie. Gramy Kto wychodzi? - denerwował się Hadrian.

Ala nie umiałaby wyjechad bezpożegnania. Nie potym, co sięwczorajzdarzyło. Idąc do Pasemków, obmyślała jakiś naturalnypowód.

Te kalendarze. Przecież ma cudowny pretekst, czymwięc się tak denerwuje? Może wczoraj się wygłupiła? W koocuwszystko jedno, jej wakacje tutaj już się kooczą. Ala zatrzymała się na skraju drogi,zrobiła kilka kroków po trawie sięgającej jej prawie dokolani usiadła po turecku. "Mam chłopaka. Wszyscy to wiedzą. Nie jestemwolna. Onjest młodszy Młodszy chłopak. Ze wsi. Tobyły minusy Teraz plusy. Jakie są plusy? - nicnieprzychodziło jej do głowy poza tym,że musi natychmiast go zobaczyd,bo inaczej rozpadniesię na małe kawałeczki i zostanie z niej tylko rozrzucona na łące odzież.

A jeśli on wie o listach? Może już z kimś rozmawiał. Z Witkiem znają się tylelat. ". Ala wstała, otrzepała spodnie i starając się już o niczym nie myśled, poszła do Pasemków. Sylwka nie było. Pojechał w jakimś nieznanym pani Pasemkowejceludogminy. Oddała kalendarze, pożegnała się z Pasemkową, zapewniła, żekiedyś napewno tu przyjedzie, chociaż miaławewnętrzną pewnośd, że już nigdy wżyciu nie zobaczyaniPasemkowej, ani tej cudownej suczki, która instynktownie kochaswoje najsłabsze i najmniej udane dziecko, ani.

ani. Sylwka. 191.

Za niecałą godzinę miała autobus. Wrzuciła wszystko byle jak do torby co zajęło jej góra dziesiędminut. Usiadłana swoim łóżku. Bez jej śpiwora, bez prześcieradłałóżko wyglądało obco i wrogo. Alatępowpatrywała się w sękiw deskach na podłodze. "Napiszę mu list. Nie chcę wyjechadtak bez słowa". Wygrzebała kartkę i napisała: Cześd, Wywoływaczu Duchów! Dziękiza wspaniałewakacje. Muszę już wracad. Przepraszam, że nie powiedziałam ci wcześniej. Może do zobaczeniakiedyś. Pozdrawiam. Alicja. Jeszcze raz przepraszam. Przeczytała list. Czym prędzej wpakowała go w kopertęi poszła oddad Pasemkowej. Autobus nie spóźnił sięanio minutę. Wysiadł z niego Sylweki dosłownie wpadł na Alę przy drzwiach. - Dokąd jedziesz? Mrągowo? -Wracam już do domu. Jadę jeszcze z rodzicami.

muszę. - Dlaczego minie powiedziałaś? -Jakoś takgłupiowyszło. Przepraszam. Podali sobie ręce bez słowa. Wsiadła do autobusu i usiadłapod oknem. - Napiszkoniecznie. Daj adres, ja przyjadę. Odezwij się domnie! - bardziej domyślała się z ruchuust, co onmówi, niżsłyszała. Amoże tylko chciała to słyszed? Sylwek stanął tuż kołojejokna. Wyciągnął dłoo i przyłożył ją do szyby Już nic nie mówił. Autobus zawarczał. Ala na moment zamknęła oczy. Wyciągnęła przed siebie dwieręce, jakby coś w nichważyła. I nagle rzuciła się do swojego plecaka,chwilęw nim grzebała, w koocu wywaliła niemal całą zawartośd na siedzenie fotela. Wzięła długopisi napisała sobie coś na 192 lewej dłoni. Szybko przytknęła dłoo doszyby Autobus ruszyłiSylwek dosłowniew ostatniej chwili przeczytał trzy litery nabazgrane na jej dłoni - "BCK".

Leśna droga doprowadziła Donie do rozwalającej się ambony stojącej na wzgórzu między łubinema żytem. Donia postawiła stopę nanajniższym szczeblu drabiny Drabina zachwiała się, ale Donia niemogła się od

niej odkleid. Stałatak dłuższą chwilę i patrzyłatrochęw niebo, a trochę na szczyt przykryty romantycznym daszkiemzżerdzi. Kandra znalazła chyba żabę albo jaszczurkę, bo na zgiętychprzednichłapach, zanurzona w trawach, szczekała psim basem. Wokół nie było żywej duszy. Doniazapadła wdziwneodrętwienie. Poczuła, jaklas, który był dobrych parę metrówod ambony, nagle doniej podchodzi. Zbliża się metr po metrze. Międzydrzewami mignęła jej siostra, alenie poruszająca się jakkaczka na boki, tylkozwinna, szybka. Donia pomrugała oczami. Cumulusy na niebie stłoczyły się dokładnienad jej głową. Przybrały jakiś znajomy kształt. I wtedy Donia nagle jeszcze raz we wspomnieniach zobaczyła moment wyjazdu paniEli. "Zaraz. co ona wtedydostała. codosta. poziomki. Michał dał jej poziomki w pojemniczku po śmietanie kremówce. A ja? " - przez chwilę jeszczebała się tej myśli. Oderwaławzrok od nieba i spojrzała na las. Był dosłowniew zasięguręki. To,co odganiała i przed czym uciekała, przyszło doniej samo. W jednej chwili zrozumiała, że jeszcze chwila i umrze. Nie wie,co ze sobą zrobid,czego chce,co się stanie.

Tennasz cielak. Była taka ślepa. Chyba. Stopą poruszyła drabinę przy ambonie. Drabina zatrzeszczałaizadrżała nieprzyjemnie.

"Chyba że wejdę na samą górę" - jeszcze raz poruszyła drabinę. Na głowęspadłojejkilkakawałkówspróchniałego drewna. "Tak, ta ambona już się rozlatuje. Więcjeśli na nią wejdę, jeślizdołam to zrobid, to zrozumiem, czego chcę. Ale na sam szczyt. i muszęusiąśd na ławeczce i policzyddo dziesięciu. Inaczej się nieliczy Jeślito zrobię, to wszystko się ułoży" - gdyby ją zapytad, coniby ma się ułożyd, zapewne nie umiałaby odpowiedzied. Po prostu wiedziała,że wszystko. Wchodzę. A w zamian wszystko. wszystko będzie dobrze". Postawiłastopę na drugim szczeblu. Nie pękł. Weszła jeszczedwa w górę i spojrzaław dół. Była już wysoko. Kandra siedziałablisko ambony i wpatrywała się wnią. Jeszcze sześd szczebli. Nasiódmym szczeblu musiała zamknąd oczy, bo bała się już nie tego,że spadnie, ale tego, że nie wytrzyma strasznego widoku,że ziemia jest tak daleko, że sama puści się poręczy i runie w dół. Mniejbyłostraszne to, że złamie nogę, niż to, żezaprzepaści swoje życie, że nic już sięnieułoży Pokonanie dwóch ostatnich stopni było koszmarem. Zaczął wiad leciutki wiaterek ikonstrukcja chybotała się wyraźniewe wszystkie strony. Była nagórze. Siedziała na ławeczce. Zamknęła oczy, policzyłado dziesięciu, a kiedy je otworzyła, las był znów na swoim miejscu, a ona

widziała jeden z najpiękniejszych widoków na ziemi. Mazurski las, kawałek jeziora, ich dom,pola Pasemków i pracujący w oddali traktor. "Udało się". Spojrzała w dół, czy chociaż Kandra jest świadkiem tego niewiarygodnego wydarzenia,ale pies nagle zerwał się i pobiegłw kierunku domu. Siedziałanagórze, rozglądając się -szczęśliwa i dumnaz siebie. 194 "Pokonałam samą siebie. Ale to niesamowite uczucie" - znówzachciało jej się żyd. Poczuła, że coś łaskocze jąw udo. Spojrzałanaswoją nogę. Nie była na ambonie sama.

- Nowychodź,wychodź,ruszaj się - Michał z kartami w ręku poganiał kolegów. -Wiecie, ja to, szczerze mówiąc,mam jużdośd. Może skooczymyna dziś? - Hadrian przeciągnął się z głośnym ziewnięciem. -Ja idę trochę porąbaddrewno, bo potem na ognisko niestarczy - Witek wstał i poszedł do komórki po siekierę. -A ja. Kandra zaszczekała pod oknem i Michał odruchowo przez niewyjrzał. Pies stał na środku szosy Gdyby coś teraz jechało. Zerwał sięna równe nogi. Chwycił smycz i wyskoczyłprzezokno prostodo ogródka,a potem przez płot naszosę. Pies nieuciekał. Z łatwością pozwolił się złapad.

-Ale wyglądasz! Gdzieś ty znalazła tyle ostów? Witek sobiedziś nad tobą posiedzi. Chcesz na spacer? - Kandra wesoło zamachała kikutem ogona i podskoczyła. Po chwili pociągnęła Michała za sobą. Na polnej drodze spuścił ją ze smyczy Chciał iśd nad jezioro, alepies wyraźnie znalazł coś ciekawego w trawie i gonił za tym. Dalekopod lasem, na szczycie ambony mignęłocoś kolorowego. Nie zwrócił na to najmniejszej uwagi, bo kolorowy punkcik tkwił pod niebem całkiem nieruchomo. Kandra zaprowadziła go pod ambonę. Już z daleka zobaczył, że zesztywniałaze strachu Donia bezgłośnie łka, a boi się czegoś tak strasznie,że nawet nie potrafi sięrozpłakad. 195.

Michał pomyślał, że pierwszy raz będzie musiał kogoś zabid. I na dodatek przyjdzie mu tobez trudu. W jej obronie zrobi wszystko.

Na nodze Doni siedziałszerszeo. Spacerował sobie po jej gołymudzie i co jakiśczas unosił do góry odwłok zakooczony potężnączarną szpilą. - Co się stało? - Michał stał nadole i czuł, że coś niedobregorozgrywa się tam na górze, ale Doniamu nie odpowiedziała. - Doniu! Słyszyszmnie? - dziewczyna minimalnie pokiwałagłową. - Czy ktoś cicoś zrobił? Znów minimalne kiwnięcie. - Zejdź do mnie - tym razem minimalne zaprzeczenie. Michał,mimo iż był prawie sześd metrów niżej niż Donia,poczuł jej strach - doleciał go poprostu ni to zapach, ni to dotyk. Poczuł go na twarzy. - Donieczko,co. Wtym momencie szerszeo z warkotem wzbił się z nogi Donii zatoczyłkilka kółek wokół ambony, po czymwylądował znóww tym samym miejscu. Michał zrozumiał wszystko. A przede wszystkim to, że Donianie jest w stanie się poruszyd, a co dopierozejśd. - Nie ruszaj się - dodał ibardzo wolno zaczął wchodzid na ambonę. Stanął dwa stopnie od góry Donia miała białewargi, a nanogach gęsiąskórkę.

Pierwszy raz w życiu widział cośtakiego. Najej udzie siedziały dwa monstrualnie wielkie szerszenie. Ponadgłową Doni przylepione do daszka z żerdziwisiało ich gniazdo, z którego wystawiał głowę następny owad. Szerszenie zachowywały się spokojnie, ale wyglądały jak krwiożercze bestie. - Doniu, Doniu. - powiedział szeptem -słuchaj mnie uważnie. Za chwilę policzę dotrzech. Zamknieszwtedy oczy i nie poruszysz się ani o jotę. Potem otworzysz oczy i podasz mi rękę. Będziesz krok po krokuschodzid tuż kołomnie. Nie bój się, będęcały czas blisko. Zrozumiałaś? - Donia zamknęła i otworzyła powieki. - Raz, dwa, trzy. Zamykaj! Donia usłyszała jakby cichutkie klapnięcie i lekki dotykrąk Michała na swojej nodze. Otworzyła oczy Michałz zaciśniętymi zębamirozcierał cośw rękach. Szerszenie znikły - Schodzimy. Nigdy potem Donia nie umiała sobie przypomnied, jakto sięstało, że zeszła. Zupełnie nie pamiętała tychkilkunastu sekunddrogi w dół. - Dziękuję. Wracajmy, dobrze? - zrobiłajuż dwa krokiw kierunku domu, gdy nagle zawróciła.

Podeszła do ambony i z całejsiłyją kopnęła, po czym rozpłakałasięna całego. Po drodzegadali jednoprzez drugie otym, co czuli, jak towszystko wyglądało. Byli wykooczeni, ale śmiali się,że wszystkodobrze się skooczyło, gdy prawie już przed samym domem Donia zobaczyła, że Michał nie ma rąk. Zamiast nich miał jakby dwienadmuchane rękawice, trzyrazy większe niż normalnie, w kolorze regularnej purpury. Był dosłownie zielony na twarzy A w dodatku od tych strasznych rąk, szły mu ku górze ogromne czerwonepręgi, jakby go ktoś ciężkopobił. - Michał! Michał! - próbowała go jeszcze podtrzymad, podadmu ramię. Ale Michał jakgalaretka osunął sięwprost na polną 197.

drogę. Kandra z głośnym szczekaniem pognała do domu. Doniateżchciała to zrobid, ale nie mogła od Michała odejśd. Naprawdębardzo chciała wszystkich zaalarmowad, wezwad pomoc, ale niemogła zostawid go samego. Obcierała twarz z łez i dotykała nabrzmiałych rąk Michała. - Michał! - powtarzała coraz ciszej. -Michałku, nie umieraj,proszę cię, nie rób mitego. Michałku. Ja nie chcę takiego ułożenia. Nie chcę! - wydarła się na całe gardło. Echo powtórzyło jejsłowa kilka razy. Od tego wrzasku z gniazdau Gajewskich zerwały się trzy bociany i zaczęły zataczad kołanad wsią.

Kiedy Krzysztofodwiózł Michała do szpitala w Mrągowie,wszyscynieco się uspokoili i rozeszli do swoich zajęd. Tylko Donia niewiedziała, co ze sobą zrobid. Posnuła sięchwilę po domu. Naszczęście Ewa od razu domyśliła się, że ona musi to jeszcze razkomuś opowiedzied, i wysłuchała cierpliwie całej historii od początku. Potem zaproponowała, żeby Donia po prostupołożyła siędo łóżka. Może się zdrzemnie. Ona w tym czasie zrobi jej herba;ty, a jak będziechciała, to poczyta jej książkę. Może byd naweto Afryce.

Doniaumyła się, ale potem jeszcze tylkona chwilę postanowiła zajrzed do pokoju chłopców. Łóżko Michała byłoniedbale zarzucone kocem, spod którego wystawał rożek spranego Jaśka. Donia przysiadła na brzegu łóżka, pogładziłakoc ręką, poklepałaJasiek, przytuliłado twarzy i kilka razy powąchała. Pachniał Michałem. Łzy znówzakręciły jej sięw oczach. Przechyliła się iwtuliław Jasiek, jednocześnienaciągając na siebie koc. Pod poduszkąbyłocoś twardego. Donia przez chwilęzastanawiała się, czy ma prawo sprawdzid,co to takiego. Nie chciałagrzebad w rzeczach Michała. Postanowiła więc tylko chwilępoleżedi zaraz pójśd do siebie. Ale jej ręka, bez porozumienia z nią,wymacała twardykształt pod głową. To byłaksiążka Afryka wzdłużi wszerz. CzęSd druga. W tym momencie Donia nareszciewszystko zrozumiała. -Hadrian Chabros - powiedziała szeptemi dostała nagłegoatakuśmiechu.

Rozdział 12 Ewa cichutko otworzyła drzwi pokoju dziewczyn. Spojrzała natwarz Doni. Na parapecie, rozłożone jakrelikwie, leżały nadgniłejabłka, zwiędłe kwiaty i nadpleśniałe poziomki. Kilka kamyków. KlapkiDoni ustawione równiutko koło siebie, stały idealnie pośrodku półki zksiążkami o Afryce. - Doniu - delikatniepogładziłają powychudzonym policzku. -Donieczko, obudź się na chwilę,kochana. - Hmm - sapnęła Doniai nagle zerwała się z łóżka. - Coś sięstało, prawda? - Tak. Stało się. Właśnie dzwoniłojciec Michała. Za dwa dniMisio będzie u nas z powrotem. - Za dwa dni! To straszne! Tak długo! To cudowne! Już za dwadni! Ja bymchciała do niegopojechad. W koocu to wszystkoprzeze mnie. Co o tym sądzisz? - Że to zły pomysł. On na pewno nie będzie chciał, żebyś gowidziała takiego.

nie wformie. - Toco ja mam zrobid? - Donia przytuliła siędo Ewy. -Ty jedna mnie rozumiesz- zachlipaładramatycznie. - Chyba żartujesz. Jest ktoś, kto znacznie lepiej cię rozumieniż ja. -Kto? - No, kto? -Mojasiostra? - Ta znowu z tąsiostrą. Siostra isiostra, zwariowad można. Żadna siostra. -A kto? - Michał, głuptasie. -To ty wiesz? -Jamyślę, że to już wszyscy wiedzą. Oprócz ciebie. Oszukiwanie samej siebie to najbardziej wyrafinowane ze wszystkichoszustw - mruknęła jeszcze Ewa i poszła do ogrodu, do męża.

Michał zadzwonił do Krzywegowcześnie rano. Krzysiek akuratwrócił z porannego biegania i, zadyszanyi spocony, odebrałtelefon. Chwilę pogadali, potem na kilka słów słuchawkę przejęłaEwa, żeby w koocu oddad ją Dominice, wypychając zadrzwi resztę towarzystwa domagającą się rozmowy z Michałem. Po jakimś czasie Donia zmienionana twarzy wyszła z pokoju. - Co jest, znów mu gorzej?

- zapytałHadrian. - Nie. Wraca jutro. Tym oczternastej dziesięd. - No, nareszcie będzie można zagrad normalnie w pokera -po swojemu ucieszył sięWitek. Kiedywszyscy rozeszli się doswoich spraw, Doniarozłożyła lewą dłoo, na której długopisem napisała: "11:45". (SL Donia wyłączyła nastawiony na szóstą budzik. Wsunęła nogiw klapki i pomyślała, że jej siostra w takiej chwili na pewno doskonale by wiedziała,czego chce i jak to osiągnąd. Ona niczegonie była pewna. "I co z tego? - pomyślała z nagłąjasnością umysłu. -Nie jestemMagdą. Zrobię to PO swojemu". Wzięłaprysznic,.

spakowała mały plecak i kiedy już wychodziła z domu, natknęłasię na Krzysia, który jak co dzieo szedł biegad. - Czy są dni, kiedy tego nie robisz? -Takie dni nigdy nie nastaną. Mogę ci tylko powiedzied w największej tajemnicy, że od dziś biegam o pół godzinydłużej. -Jesteś ukrytym masochistą? - Wręczprzeciwnie. Jestem szczęściarzem, że mnie tu lichoprzyniosło. Krzysiek pobiegł w kierunku Piecków, a Donia poszła na przystanek. Kiedy tylko wyszła za bramę, minęłajągrupkaKromkówkierująca się w stronę jeziora. Jedenz nichmiał opadającespodnie, spod których wystawały slipkiw kolorzekawy z mlekiem z ciemnobrązowym napisem "l6V". Widząc dach autobusu, Donia zaczęła biec. Wolała bydw Mrągowiejuż o dziesiątej, niż spóźnid się chodby minutę.

Siedziała nadworcu i milionowy raz wyobrażała sobie ich spotkanie. "Raczej do niego niepodejdę. Stanę z boku. Tak, żeby mniewidział, ale żeby to on musiałpodejśd. Najpierw udam, że w ogóle go nie widzę. Potem. potem. podam murękę. I oczywiściepodziękuję. To najważniejsze.

A potem. potem to zwalą się nasinaautobuso czternastej dziesięd. Chybaże Ewa impowie. Żebychociażbyła Alka, mogłabym z nią wszystkoobgadad. Trudno. Będę po prostu sobą. Spokój. Godnośd i opanowanie. To podstawa. O Matko Boska! Jedzieautobus". - Donia! Donia! - Michał z przyłożonymi do małego okienkaustami darł się na cały dworzec. -Doniu! - Michał! - wrzasnęła Donia i mało nie przewróciła kilku osóbktórestanęły jej na drodze do autobusu. -Misiu! - Och, moja maleo. - Michał stanął w pół kroku,jakby sięjeszcze bał to powiedzied. - Misiu! - bez namysłu wtuliłasię w jego wymiętoszonąpodróżąkoszulę. Przytuliła się do niego i zaszlochała mu coś niewyraźnie w okolice kołnierzyka. Ludzie zaczęli sięim przyglądad, ale oni nie zwracali na tonajmniejszej uwagi. Właściwie wszystko dla nich przestało istnied.

Było tylkociepło Michała. Jego ręce głaszczące Donie po plecachi jej niesamowiciepachnące szamponem rumiankowym włosy. - Chodź, muszę coś zrobid -Michał pociągnąłją za rękę i poszedł w kierunkupustej dworcowej ławki, na którą rzucił plecak. -Siadaj; Ukląkł na brudnej podłodze, po czym zaczął robidregularnepompki. - Co ci się stało? Masz jakiśnapad? - Donia roześmiała się. - Nie! Tak jużbędzie zawsze! -Co? - Codziennie sto pompek! - Michał ledwo sapał. -Za-raz cipo-wiem. Otrzepałręce i usiadł bardzo bliskoDoni. Całkowicie naturalnie, jakby się znali tysiąc lat, wziął jej rękę. - Obiecałemsobie, że jak wyjdziesz. wiesz. po mnie. tostopompek. Rozumiesz. - Rozumiem, bo jawlazłamna tę ambonę też. żeby się. cośudało. Cały dzieo bezjedzenia i picia przesiedzieli na maleokimskwerku koło fontanny i głaszcząc sobie

nawzajem ręce, bez kooca coś sobie tłumaczyli. Wracali pustawym autobusem, ale i tak.

Donia usiadła Michałowi na kolanach. Na którymś zlicznych zakrętów autobus szarpnął i ich usta nagle znalazły się bardzo blisko siebie. Michał delikatnie jąpocałował. A potem przytuliłz całej siły i powiedział jejdoucha: - Nie zdziw się, bokiedy wysiądziemy, zrobię sto przysiadów. -To to, z tym - tu zrobiła nieokreślony gestw okolicach ust -teżsobie postanowiłeś? - Aha -przytaknął Michał. - W ogóle, jeśliwszystko pójdziepo mojej myśli i się. zgodzisz. i... będziemy razem. to z czasem zostanę najbardziej wysportowanym facetem w okolicy - No,od Krzyśka chyba nie. to dlatego on to robi? - nagleDonie olśniło. - Tak. To on mi podsunął ten sposób. - Spiskowcy. Wiesz, bardzo mi ciebie brakowało, a najbardziejto już rano tych niespodzianek na parapecie. - W przyszłości musimy kupid mieszkanie na parterze, bowyżejto janie dam rady. -Masz zamiar nadal. - No pewnie. Do kooca życia. Zaraz nasz przystanek.

- Wiesz co? Udajmy, że się zagapiliśmy,i pojedźmy dalej. Wródmy pieszo,to. będziemy dłużej. razem. - Doniu, czy ty chcesz mnie zabid? Jeszczesłowo, a nie będęmógł przez rok tknąd ani grama czekolady - To chłopcy teżsobie obiecują takie różne? -Nieteż, nieteż. To właśnie chłopcy sobie obiecują. A co? - To wiesz,zacznijmy od dziś ten rokbez czekolady, bo ja teżsobie. -Też? - Tak. -Powiedziałaś "Tak". Donia kiwnęłagłową. - Alew jakim kontekścieto powiedziałaś? -W każdym, Michałku, w każdym. Przecież wiesz.

Ala od razu po wejściudo autobusu wyjęła gazetę i trzymała ją cały czas przed oczami. Nie miała najmniejszegozamiaru rozmawiad bez względu na to, kto zająłby miejsce obok niej. Jeszczedwadzieścia cztery godziny temu czekała na przyjazd matki. Teraz, kiedy już klamka zapadła inie musiała jechad do Portugalii,mogłaspokojnie uporządkowad całą scenę spotkania rodziców. Przeżyła już niejedno.

Kiedy rzeczywistośd ją przerosła, przestałasię nią po prostu przejmowad. Terazjednak coś sięzmieniło. Poraz pierwszy od lat zmusiła się, żeby pomimobóluprzypomniedsobie wszystko, co się wczoraj stało. Ojciecprzywitałją radośnie i nie rozluźnił uścisku nawet, gdy powiedziała mu,że nie jedzie do Portugalii,tylko wraca do Krzywego. - Chwileczkę. Wiesz, że we wszystkich poważniejszych sprawach konieczna jest akceptacja mamy? Ala z rezygnacją przytaknęła głową. Znała ten scenariusz napamięd. - Dzieo dobry panu, Paweł Kłoda. Czy mogę rozmawiadz moją byłą żoną? Dziękuję, czekam - ojciec założył nogęna nogę iteraz nerwowo nią majtał. - Dzieo dobry, moja droga. Rozumiem,to wyjątkowa sytuacja. Może jednakznajdzieszczas. a w jakiejinnej. niebędziemy roztrząsad tego przeztelefon. oczekujemycię. Do widzenia - ojciec zawszeoficjalnie kooczyłrozmowyzeswoją byłążoną. DoAli natomiast powiedział bardzo ciepło: -Mama będzie w ciągu godziny.

Przyjechała po trzech. Wesoła, pachnąca, starannie umalowana. Ala dałaby głowę,że zanim przyjechała, wpadła jeszcze do fryzjera. Nawet dwa lata po rozwodzie lubiła podrażnid ojca wizją,ilestracił. Jak zwykle świergotała, od razu wstawiła wodę na herbatę, skubnęła kilka węgierek leżących na półmisku. Zrobiła im herbatę. Wiedziaław koocu, gdzieco trzymają. Mieszkała wtym mieszkaniu prawie dwadzieścia lat. W to upalne lipcowe popołudnie rodzice Ali siedzieli dalekood siebie, nachyleni nad gorącymi herbatami. Ala jeszczeraz musiała wyłuszczyd sprawę. Nie jedzie. Wracado Krzywego. Siłą jej nie zaciągną. - Ta wycieczka sporo nas kosztowała. Sama zaliczka. - zacząłojciec. - Nie chodzi o pieniądze- mama zaczęła swoje. -Owszem, o to też chodzi - upierał sięojciec, znany z tego,żenigdy nie liczył się zpieniędzmi. Lód w ich głosachbył jakgóra lodowa, o którą rozbiłsię "litanie". Ażdziw, że nie zamienił herbaty w mrożoną. Ala doskonale widziała, że matkamana sobie potężną warstwę pudru itrzyma się jak najdalej okna. Odwrotnie niż ojciec. Usiadł tak, żeby jego byłażona miałajak najlepszy widok najegobiałą plamę napoliczku - bliznę po tym,

jak rzuciła w niegoszklanką wrzącej herbaty Ale to było dawno, kiedy jeszcze walczyli na śmierd i życie. Od rozwodu, a raczejod wyprowadzki mamy, tylko się nawzajem nienawidzili. Już nie chcieli się pozabijad. Ala przestała słuchad ich jadowitych uwag. I tak wiedziała, żeto tylko przedstawienie. Obojerodzice spotykali się co jakiś czas,żeby na nowo udowadniad sobie, jak wzajemniesobą pogardzają. I jaką byli pomyłką. Dawalito sobie do zrozumieniaprzy każdej okazji. Ala odpływała gdzieś myślami. Jej wzrok zahaczył o fotografię nabiurkuojca. Na zdjęciu zrobionymw czasach, kiedy rodzice śmialisię jeszcze ze swoich, nawet tych mniej udanych, dowcipów, byliwetrójkę w Żegiestowie. Jedli lodyi wszyscy mieli wystawionejęzyki. Było, minęło. Ojciec trzymał to zdjęciezapewne po to, aby kilka razydzienniedobrze rozszarpywad sobie ledwo zabliźnione rany Przypomniało jej się, jak kiedyś,jeszczeprzed rozwodem rodziców, szukając zszywacza znalazła napisany pochyłym, prawienieczytelnym pismem matki, list. Oświadczenie, wktórym przedstawiała swoją ocenę charakteru męża, wyszczególniała wszystkiejego przewiny, raniła na tysiąc różnychsposobów. Głównym wątkiem jej oświadczenia było to,że Alanie jest jego dzieckiem. Ala przypomniałasobie, jak po tymodkryciu chciała się zabid. I to całkiem na poważnie. Zanim to zrobiła, Dominika przytomnie zaprowadziła ją do swojej mamy, która przez kilka godzinklarowała jej, żeto wszystko nieprawda, że to jeden ze sposobów,w jaki jej rodzice ze sobą walczą i ona nie ma z tym nic wspólnego, bo w odróżnieniu od bycia małżonkiem - dzieckiem zostajesię na zawsze. Któregoś dnia- Alausłyszała, jak jej ojciec, rozmawiając przeztelefon,mówi: "Oczywiście,że zniszczyłem.

Gdyby to wpadłow ręce małej. Ala sprawdziła następnego dnia. Oświadczenia nie było. Ojciec je zniszczył albogdzieś zdeponował, żeby w stosownym momencie użyd przeciwko żonie. Rodzice, cały czas zachowując pozorny spokój, syczeli do siebie na tematy kompletnieniezwiązane z jej wyjazdem. W gruncierzeczy chyba ich towcale nie obchodziło. - To ja pójdę kupid sobie bilet naśrodę - oświadczyłaAlai uwolniłasię od lodowatego towarzystwa. Zadzwoniła do Krzy207.

wego, żeby im powiedzied, o której przyjeżdża, i oczywiście byłojej bardzo miło, że wszyscy się ucieszyli z jej powrotu, ale najwięcej przyjemności sprawiła jej radośd, którą usłyszała w głosieSylwka. Czuła, że po nią wyjdzie. Wiedziała, że będzie stał na przystankuw swojejnieśmiertelnej czapce z daszkiem. I tak było. Nie wiedziałatylko, dlaczegojest taki smutny Przecież chyba miał jakiśpowód do radości. - Cześd - przywitałago ostrożnie. -Cześd - Sylwek był zimny jak głaz. Stał sztywny iAla w jednejchwili pożałowała,że się tak przed nimodkryła. Staliprzez chwilę,patrząc trochę na siebie, a trochę naodjeżdżający autobus. - Co się stało? - zapytała w koocu, bojąc się jednak na niegospojrzed. Sylwek nie odpowiedział. Podałjej tylko list w fioletowej kopercie. "O matko! Zapomniałam mupowiedzied! " - nie wyciągnęła ręki po kopertę. -Sylwek, całkiem zapomniałam ci powiedzied. - To zbędne. Hadrian już mi powiedział. - Hadrian? O czym ci nibypowiedział? Kochany Haduś, onwszystko wie najlepiej, prawda? O czym ci nibypowiedział? - Poinformował mnie, jak następuje: "Alkama kogoś.

Stary, jesteśbez szans. On do niej piszedwa razy dziennie. Nie wiem, czemu onaci robi wodę z mózgu". Mniej więcej tak - wyrzucił z siebie jak zprocy - Nie wiem, o co ci chodzi. Brak intensywnych bodźców, wakacyjna przygoda. Chyba się trochę zagalopowałaś- mówił spokojnie, ale cały czas miętosił list wręku, jakby chciałgo zniszczyd. -Jak myślisz: co ja ci pokazałamna ręku? Wtedy. - Wydawało misię, że rozumiem. -Zrozumiałeś. Sylwek, posłuchaj. - Ala, bardzo cię. jesteś dla mnie bardzo. ważna. Nie psujmytego. Wiem, jestem chłopek-roztropek. Sylwekcoś jeszcze mówił, ale Ala już nie słuchała. Zamknęłaoczy, wyciągnęła przed siebie ręce. Ukształtowaładłonie, jakbycoś w nich ważyła. I rzeczywiście coś wnich ważyła. Uśmiechnęła się sama do siebie. - Sylwek. -Nie, nie musisznic tłumaczyd. To nie ma najmniejszego sensu.

Tonie ma cienia sensu. - wyraźnie dostawał nerwowego słowotoku i Ala nie miała wyboru. Musiała mudelikatnie położyd palec na ustach,żebyprzestał mówid. - Posłuchaj: nie mam chłopaka. Nigdy nie miałam. - Aha - podniósł kopertę na wysokośd jej oczu. - A tojest fatamorgana,tak? - W pewnym sensie tak. -Jasama piszę te listy. Kuzynka mi wysyła. - Nie, naprawdę nie musisz tego robid. -Sylwek. "Moja Myszko! Nie wyobrażaszsobie nawet, jakucieszył mnie list od ciebie - zaczęła beznamiętnie recytowad. - Czekałem na niegoi czekałem. Myślałem, że zwariuję". Otwórz teraztenlist i zobacz, co tam jest napisane. Nie patrz tak, tylko otwórz. - Myszko moja, tak? "Nie wyobrażasz sobie nawet. " - przeczytał Sylwek. - A co dalej?

Ala wyrecytowała, z niewielkimi pomyłkami, całą treśd listu. - Niezła z ciebie. Alu. czyli nikogo nie ma, tak? -Jest,ale niedostałamod niego żadnego listu. Jak na razie. , ity Dostaniesz. Chcesz teraz? ;; Teraz to chcę się napid i jeszcze. wręcz przeciwnie. 1b chodź, idziemy domnie. - Do tej sławojki. Oj,nie gniewaj się, ale ja tam nie jestemw stanie. Co sięśmiejesz. Oj, Sylwek, gdzie ty mnie ciągniesz? Poczekaj, szalony człowieku. Nagle Sylwek zatrzymał się jak wryty. - Szkoda, żenie masz jednak jakiegoś narzeczonego w tejcholernej stolicy. Mogłabyśgo wtedy dla mnie rzucid. To byłobydopierocoś! - Wcale byś tego nie chciał. -Pewnie, żenie. A tak swoją drogą, strasznie bez polotuten list. - No, wiesz,nie obrażaj mnie.

Mam piątkę z polskiego! - udawała oburzenie. - Moja Myszko, nie stad go było na nic oryginalniejszego? Myszko! Taki banalny gośdci się spodobał? - Przestao, bo zarazspalę się ze wstydu. -Mógł już ci przynajmniejjakiś sonecik napisad. fraszkę czycoś. - Nie był tak zdolny jak. -Ja bym napisał, jeśli o to cichodzi. W każdym razie na pewnobympróbował. - To napisz. ,,; -Teraz? Już? Zaraz? Ala pokiwałagłową. Jedną chwilę - Sylwek podrapał się po czole, pogapił sięprzezchwilę w wielkie cumulusy i wyrecytował. Jedna Myszka-Alusia z Warszawy Listydo się pisała dla wprawy. Chłopcamieddziś wypada, Każdy jej o tymgada Więc pisała- by zabid obawy. Ala popatrzyła na niego z lekkim niepokojem. "Ten człowiekwieo mniewszystko". To było cudowne istraszne jednocześnie.

Sylwek jednym ruchem zdjąłsobie czapkę. - A comasz zamiar zrobid z tymilistami? -Damy Piotrkowi, niech im zrobi pogrzeb. - Dobry pomysł. Jeśli się nie obrazisz, to chciałbym ci podarowad mojączapkę. Zawsze chciałem, żebyś ją przymierzyła. - Biorę! Dziękuję i od razu zakładam. Jak wyglądam? - czapkaokropnie gryzła się kolorem z ubraniem Ali. Była czerwona, aAlamiała nasobie rudąsukienkę. - Niezakładaj, bo ci będzie daszek przeszkadzał. -W czym? - Ale Ala Niedomyślna. No, w czym? No,w czym. Myszko.

- Witam Alusię, jak Alusia ładnie wygląda. I czapeczka pasujedużo lepiej niż na tej łepetynie - Pasemkowa przywitała ją serdecznie. -Sylwuś, list do ciebie przyszedł- wręczyła mu kopertę z nadrukiem. Ala zerknęła mu przez ramię. Uniwersytet Warszawski,wydział Filologia polska. - Zaraz zobaczymy. dostałem to stypendium i moją pracę też;

wydadzą. A, mamo,zapraszają mnie do współpracy. No, słowemdobre wiadomości. Jadę do Warszawy, 211.

- Do tej Warszawy? Ostrzegała mnie ta profesor z Mrągowa,ostrzegała, że mi ciebie ta Warszawa ukradnie - Pasemkowa wcale nie wyglądała na zmartwioną. - Tak, do tej Warszawy - spojrzał na Alę. - Mieszkasz dalekouniwersytetu? - Nie, blisko. -Szkoda. Myślałem, że od razu poznam kawałekmiasta. - A co ty niby będziesz tam robił, synku? -Coś zawsze doroboty się znajdzie - popatrzył z uśmiechemna Alę. - O co chodzi? - Alawyjęła mu pismo z rąk. Rektor uniwersytetu gratulował Sylwkowi wybijającego się poziomu pracy i informował formalnie, że ma zaszczyt zaproponowad mu spotkanie ze studentami na swoim wydziale. A także, jużprywatnie, gratulował pięknego przetłumaczenia wierszy. - Ty oszuście, zaraz się z tobą policzę! Tylko najpierw muszęjużdotej sławojki. - A, nie. Alusia, tego tam to tylko dlatego nie rozbieramy, boSylwekciągle ją fotografuje i jakieś nagrodyzbiera. Nawet raz wycieczkędo Grecji wygrał. Chodź, dzieciaku, do nas. To przecieżu nas aż trzy łazienki. Poprowadziła Alę schodamina górę. Ściany na korytarzu obwieszone były niesamowitymizdjęciami szczap drewna,desek,pomostu i. niemożliwe!

To ona! Kiedy on zrobił tozdjęcie? W łazience Ala układała przemowę, w której chciała policzydsię z Sylwkiem za to, że takją nabrał. "Udaje takiego, co do trzechzliczyd nie umie, jakąś sławojkę mipokazuje,anisłowa po angielsku nie powie. Co on chciał osiągnąd? ". Niestety, wiedziała, coon chciał osiągnąd. Ibardzo jejsię to podobało. 212 - Ty lubisz udawadi ja także. Jesteśmy kwita - Sylwek zajrzałjejw oczy z tak bliska, że Ala zdziwiła się, iż stadgo na takąmanifestację uczud przy matce. - Międzynami udawaczami. - Niezupełnie. Bo tylko ty udawałeś we właściwą stronę. I Ala nagle poczuła się jak ostatnia idiotka. -Ala,przestao już otym myśled. Liczy się tylko to. -Co? Sylwekwziął patyk i tuż pod nogami matki napisał: "BSK". - Tylko to się liczy. Pamiętaj. A jak zapomnisz, to jaci zawszeprzypomnę. Krzysztof oderwałwzrok odptaków kołujących nad ich głowami,podał żonie chusteczkę i mocnoprzytulił. - Przestao się mazad, mamuśka. Nie rozumiem,dlaczego babypłaczą, jak im się spełniają marzenia.

- Może z tego samego powodu co chłopy - obtarła mężowiwielką łzę na lewym policzku. - Niemogę w to uwierzyd. - Uwierz. Teraz sięciesz. Kłopoty zaczną się po powrocie. Zbieraj siły nawalkę zbiurokracją. I przestao ryczed. Idzie. Uwaga. Pełna koncentracja. Piotrek z rękawem koszulki w buzi zbliżał się do nich, ciągnączasobą na sznurku lalkę bez głowy Dziecko stanęło przednimibez słowa. Oparłosię o ze dwa razy większą od niegoKandrę i poswojemu kopało sandałkiem piasek. - Masz chwilę? - zapytała Ewa. - Mam, ale małą - odpowiedział Piotrek, nie podnosząc naniąoczu. -A co maszdo roboty? -włączył się Krzysztof. 213.

- Pogrzeb czeka. Małżonkowie spojrzeli na siebie znacząco. - Wiesz, chodź tu, o tak, i tu sobie usiądź - Piotrek sztywny jaktyczka usiadł na jej kolanach. -Coś ci chciałam opowiedzied. -Co? - O takich jednych ludziach. Chcesz posłuchad? - Mogę - łaskawie zgodził się Piotrek, ani nachwilę nie wypuszczając koszulki z buzi. -Jednipaostwo mieszkali sobiew ślicznym domku. Najpierwbardzo ich tendomek cieszył, ale z czasem pomyśleli sobie, żechcielibymied jakieś stworzonko. Ale nie wiedzieli jakie. Poszli dojednych znajomych,a oni mieli rybki w akwarium. Jakie piękne terybki. Możnaje karmid, zachwycad się nimi. Może kupid sobie rybki? Ale u innych znajomych zobaczyli myszki w klatce - prześliczne. Możnaje braddo ręki, nauczyd przychodzid na cmokanie. Może tak myszki sobie kupimy? Tak pomyśleli. Aleza jakiś czas poszlido innych znajomych i oni mieli kota. Wspaniały ten kot. Cały biały i puchaty Mruczy, taki cieplutki,tulisię. Można go brad na ręcei kłaśdsobiena kolanach. Kot możebyłbynajlepszyAle znów za jakiś czas poszli doinnych znajomych, co mieli psa.

Właśnie wzięlisobie psa ze schroniska. Wiesz, co to jest schronisko, Piotrusiu? - Wiem. Dom dziecka dla psów. I co dalej? - Itenpies też był wspaniały. Można było znim wychodzidna spacery, rzucad mu zabawkę, a onją przynosił. Rozumiałwszystko, co się doniego mówiło. Ale potem poszli do takichpaostwa, co mieliwielką, kolorową papugę, która mówiłatylkojedno słowo. -Jakie? - Piotreklubił konkrety. - Nie wiem jakie. A tywiesz? -spojrzała na Krzysia. 214 ,, -Wiem. Tobrzydkiesłowo - przesłał Piotrkowi spojrzenie w rodzaju między nami twardzielami. -Aha. Mów dalej. - I wiesz, ci paostwo kupilisobie te wszystkie zwierzęta. Mielipapugę, która budziła ich strasznie wcześnie rano, darła się na całe gardło i ciągle mówiła. Mieli psa, zktórymkażdego dniakilkarazy musieli wychodzid na spacer,i kota, po którym trzeba byłosprzątad i kupowad mu tylko najświeższe rybki, bo po nieświeżych chorował. Mielimyszki, które całe noce szurały, piszczałyi ciągle trzeba było czyścidichklatkę. I ryby, które byłybardzopiękne i na które mogli patrzedi zachwycad się nimi godzinami. W koocu mieli kogo przytulad, mieli z kim wychodzid na spacer,mielido kogo mówid, mieli też kogo

oglądad, jak rośnie, mieli kogo karmid, a jednak bylismutni. Wiesz dlaczego? - Bo nie mieli pieniędzy - Piotrek nie miał wątpliwości. -Wcale nie dlatego. Bo ciąglenie mieli czegoś, co by im zastąpiło wszystkie zwierzęta naraz. - Czyli czego? -Dziecka - Ewa małonie zaczęłapłakad, widząc, jak Piotrekszybciej zaczął kopad piasek sandałkiem. - I co? - I oni wzięli do siebiedziecko, i od tego czasu już niczego im nie brakowało. Zapadła niezręczna cisza przerywanatylkogłuchym odgłosem kopanego piasku. - A jak ci paostwosię nazywali? - zapytałPiotrek beznadziejnym głosem starca, który nie spodziewa się już od życia niczegodobrego. - Ewa i Krzysztof- odpowiedziałKrzysztof i głośno przełknął ślinę. 215.

Piotrek milczał, jakby rozważając tę nową daną w opowiadaniu. - A ileto dziecko miało lat? -Pięd - małżeostwo odpowiedziało chórem. - A jakmiało na im. -Piotrek, Piotrek - zawołała z daleka Urszulinowa. Piotruś wstał i nawet się nie oglądając, poszedł do cioci, którawzięła go za rękę i pokazała stojącą obok niej długowłosą kobietę w eleganckim kostiumie. Przez chwilęcoś mu obie klarowały,patrząc w kierunku Ewy i Krzysia. Pani z długimi włosami miałaminę wszystkorozumiejącego prawnika, który wie,że będąkłopoty, ale on sobie z nimi poradzi. Spojrzała w kierunku małżonków iuniosła do góry zwiniętą pięśd, którejkciuk jednoznaczniewskazywał niebo. Potem ukucnęła, wzięła Piotrkaza ręce icośmu wolno mówiła. Nagledziecko odwróciłosię gwałtownie i,wzbijając kłęby kurzu napiaszczystejdrodze, przybiegło do Ewyi Krzysztofa i z impetem rzuciło im się wramiona. Wszyscy zaczęli kołysad się, płakad i całowad. Piotruśbrudnymirączkaminieudolnie zaczął im wycierad całkowicie mokre od łez twarze. - Nie musicie płakad. Ciocia mi powiedziała, że ten chłopczykmiałna imię Piotruś.

Na ostatniweekend lipcamiała jeszcze dojechad Milena, córkaznajomej Ewy. Nikt jej nie znał, ale Ewa zapewniła ich, że. że sami zobaczą. - Kto ponią wyjdzie? - Ewa wypruwała Piotrkowi kolejną naszywkę z napisem"Napłoszek R". - Przecież przystanek jestna miejscu.

Po co z tego robisz problem? - zainteresował sięKrzysztof. 216 - Po co? Spróbuj. Zobaczysz, ilu jest chętnych do wychodzenia. - Albo wyjdziemy ją witad wszyscy, albo ciągnijmy losy - zaproponował Krzysztof. - Co wy na to? - Losy, tylko losy. Moje losy sąw twoich rękach - powiedziałMichał, przeglądając książkęo Afryce. - Tenbredzi, nie nadaje się dowychodzenia po Milenę. Alicjo,a ty? - od kiedy im powiedziała,stała się nagle Alicją. Znikła Alkai Ala, została tylkoAlicja. To i tak niewielka kara. Ala jeszcze pamiętała, jaka cisza zaległa, gdy musiała w koocu przyznad się dotych listów. Najgorsze było to, że właściwie nikt tego nie skomentował. Znosiła to nawet nieźle, mając silnewsparcie w Doni. Tylko Hadriana unikała jeszczebardziej. Ilekrod na niego spojrzała,w jego oczach widziała dokładnie towszystko,co sama myślałana swójtemat. -Ja.. ja tak jakwszyscy - Ala w czapce z daszkiem, stając najednej nodze, zakładała sandały. Właśnie wychodziła. Nikt nie pytał już dokąd. - Następna - mruknął Krzysztof.

- Ewa teżodpada, jato samo. Zostaje Witek, ale go nie ma. I Hadrian. Idziesz - zwróciłsiędoHadriana. -Ja? A ładna ta Milena? - Nie mam pojęcia. -Nie będęryzykował. Właściwie to powinienem jeszcze dziśsię trochę pouczyd. - Patrzcie, jakie genialne koźlaki znalazłem - wszedł na to Witek. Rozłożył na kuchennym stole jeszcze nieoczyszczone grzyby,z resztkami sosnowych igieł i mchu. W całym domu zapachniałolasem. - O, alew tymto jest glista - Piotrek popatrzył na białego,pulchnego robaka. - Co z nią zrobisz? 217.

- Wyrzucę. -Nie wolno - oburzył się dzieciak tonem doświadczonej nauczycielki i spojrzał na Ewę, żeby zabrała głos w obronie robaka. -To co proponujesz? Może mam się nim zaopiekowad, co? Tłuścied Białawy,obrzydliwośd. - Trzebają odnieśd do domu, bo tu może zabłądzid. Prawda,ma. - urwał i wsadziłsobie rękawek koszulki głęboko do buzi. -Zaniesiesz? - wymamrotał. - Zaniosę, zaniosę. Obiecuję. - No, dobrze, ale oddaliliśmy się od tematu. Kto wychodzipoMilenę? - drążył dalej Krzysztof. -Ja, to jasne. Odniosę grzybai po nią wyjdę. Może nawet mójwłasny pies ze mnąpójdzie. - Niezdążysz. -To najpierw po nią wyjdę,a potem odniosę. Nie ma sprawy. Tak otoWitek z koźlakiem w ręku iKandrą przy nodze stał na przystanku autobusowym iczekał na Milenę. Od razu wiedział, która to.

Szczególnie, że poza nią wysiedli tylko pan Pasemko i DarekGajewski. - Cześd! - Witek spojrzałnaMilenę i zaczął mrugad powiekami, jakby mu coś dooka wpadło. -JestemWitek. Milena, prawda? Witam wKrzywem. - Tak. Dzięki, że po mnie wyszedłeś. Ale tu pięknie - rozejrzała się Milena. Gdyby poszli jeszcze kilkanaście metrów w stronędomu, jejwzrok zpewnością zahaczyłbyo rozciągnięte na leżaku, wzorowe ciało Hadriana. - Wiesz co, to ja może. Może byś chciałazobaczyd najpierwokolicę? - Aletak z plecakiem? Trochę ciężki. 218 - E, nic wielkiego - Witek ugiął się pod ciężarem kolosa ze stelażem. - Dla mnie to pestka. Zaczniemy od pomostu. Tam jest zawsze najcieplejsza woda - postanowił,że nie dopuści, żeby Hadrian zobaczyłją wcześniej niżza dwie godziny. Milena chętnie wybrała się na spacer z Witkiem. Okolica byłanaprawdę wspaniała. Witek tak cudownie opowiedział jej,o cochodzi z grzybem, którego musieli odnieśd straszny kawał drogi. wracali jak starzy znajomi.

Witek jednak, im byli bliżej domu, tymbardziej martwił się o Hadriana. I rzeczywiście było czym. Hadrian wyszedłwłaśnie spod prysznica. Miał lekko wilgotnewłosy, idealnie białą koszulkę poloi nie tylko na tleumęczonego dwudziestokilowym plecakiem Witka wyglądałby jak greckibożek. - Witamy nanaszych włosiach, bellissima -zaszpanował odruchowo. -Cześd, jestem Milena. Mam wrażenie,że gdzieś już cię widziałam - Witek zdjął stelaż i poszedł się umyd. Nawet te dwie godzinynic nie pomogły Czegosię spodziewał? Że zakasuje Hadriana? - Zpewnością- Hadrianowi zrobiło się bardzo miło, że jestjuż rozpoznawany - Zapraszam. Pokażę ci, skąd się znamy. Dobrze,że Witek tegonie widział,bo Hadrian wziął Milenę zarękę, poprowadziłdo pokoju i od razu zasypał stosem czasopismze swoimizdjęciami na okładkach lub w środku. - To chyba stądsię znamy? Milena bezsłowa przerzucała stronyczasopism. - A gdzie chodzisz do stomatologa? -Ja? Na Bariniczą. A co? -Już sobie przypomniałam, skąd się znamy. Moja mamaostatnio plombowała ci czwórkę. Przewróciłeś stolik z narzędziami, ; uciekając z gabinetu. To ty, tak? 219.

- Ale jak mogłaś mnie poznad? -Byłam wtedy u mamy iwidziałam cię w recepcji. Mama mówiła, że taki ładny, ataki. że się wystraszyłeś po prostu. A terazprzepraszam. Tu gdzieś podobno oszczeniła się suczka. Idziemyz Witkiem ją oglądad. Sono contenta che studi 1'italiano. Potremofarci due cbiacchiere. In italiano. - E, tego. Możesz powtórzydtrochę wolniej? Witek uśmiechnął się pod nosem. "Skarbniczka Niepospolita. Na pewno niepospolita" - pomyślał. Spojrzał uważniej na Milenęi już nie oderwał od niej wzroku. Pani Elżbieta stanęław drzwiach -uśmiechnięta, zromantycznie rozwianymi włosami. Biała, sięgająca do kolan spódnica, podkreślała jej ładną opaleniznę. - Mamo! - zawołał niewyraźnie Witek, wpychając sobie koocówkę kanapki z topionym serkiem do ust. -Co tu robisz? - Eluś! - Ewa wyciągnęła do siostry ramiona, aKandraswoimszczekaniem zagłuszyła na chwilę wszystkie słowa powitania. Pani Ela trochę zmieszana usiadła na brzegu krzesła i półsłówkami zaczęła odpowiadad na

pytania. Co za niespodziewana, alemiła wizyta, jak jej się wiedzie i co za wspaniały pomysł z tymi kalendarzami. Cotamw Warszawie. Po spotkaniu z Mileną i wypiciu mięty z prawdziwych świeżychliści pani Ela zabrała syna naspacer. - Wituś, musimy porozmawiad. -A co się stało? Od razu się zdenerwowałem. Chodzi o ojca,prawda? Mama Witka kiwnęła głową. Zapadła niezręczna cisza. - To tatuś mnie tu przywiózł. Czeka w samochodzie. - Czeka? Na co? ? - Czy może tu przyjśd? \ Witekpopatrzył uważniej na matkę. Znikły sine podkowy podjej oczami. Miała chybanową bluzkę, czerwoną. Miaław oczachcoś takiego. coś, czego Witeknigdy u niej nie widział. - Pogodziliście się, tak? - mama znów kiwnęłagłową i Witekpoczuł wściekłośd i ulgę jednocześnie. 221.

-Czeka. Pani Ela urwała i tylko wpatrywała się w syna. A Witekobejrzałsię na dom. Na górce niewyraźnie majaczyła sylwetka motoru. Trochę bliżej Lipiec siedział na rżysku, a na wprost niego, na du; żej skórzanej torbie trwała nieruchoma jak woskowa figurka -Marzenia. Wyglądało nato, że Lipiec jąrysuje. A bliżej Milenaz Donią, wykorzystując płot jako siatkę, graływ kometkę. Nawetstąd Witek widział, że Milena dyskretnie mu macha. "Jak onaświetnie serwuje" -równie dyskretnie dałjej znak ręką,a potemobjął matkę i mocno przytulił. - Bardzo was oboje kocham - powiedział, a potem pomyślał: "Dlaczego nic mnieto nie obchodzi? Dlaczego? Przecież powinno.".

Koniec.