Sposob na singielke - Katarzyna T. Nowak, Ewa Zuberek

Pamiętaj singielko!!!

Rozdział 1 Dlaczego drzwi do mieszkania są znowu otwarte? Zwariowałaś?! Nie zauważyłabyś nawet, gdyby ktoś wszedł! Baśka leżała wygodnie na kanapie, paliła papierosa i piła białe półsłodkie wino. – Jak to otwarte? – spytała bełkotliwie. – Ano tak to! Weszłam bez używania klucza, jak widzisz! – zirytowała się Lilka. – Dziewczyno, daruj, jest dziesiąta rano... – A ty co, do cholery, robisz? – Piję winko. – Widzę. Ale dlaczego o tej porze? Co się stało? – A co się miało stać? Ani nie przyszedł, ani nie zadzwonił, nawet esemesa nie wysłał. – Przecież zerwał z tobą! Powiedział, że nie masz dla niego czasu. – Taaa, i jeszcze przespał się ze mną, a potem... wiesz, co powiedział? Wiesz? Powiedział: „Przepraszam”. Boże. – Coś ty narobiła od rana? – Eee… Nic. Kilka esemesów, parę telefonów. Ale wyłączył komórkę. – Baśka wydobyła z siebie bełkotliwe, żałosne słowa i rozpłakała się. – Kurczę, sama bym wyłączyła, jakby mnie ktoś tak napastował. Baśka, weź się w garść. Nie po to zamieszkałyśmy razem, żeby płakać przez facetów. – Lilka nastawiła wodę na kawę. – Nie rycz. Pijacki płacz to jakieś wycie. Potem będziesz się wstydziła. – Ciebie? Nigdy! – powiedziała Baśka i runęła z kanapy na podłogę. Po czym na niej zastygła. Dziwne, ale upadek zamiast ją ocucić, chyba ją uśpił, pomyślała Lilka. Może zemdlała? Wstrząs mózgu? Nie, skądże. Oddycha równo i świszcząco. A więc śpi. Dzięki Bogu! Lilka sprzątnęła w połowie pełną butelkę, zwalczając pokusę, by się napić. No… Łyknąć, troszeczkę. Ale nie. Nie o tej porze, nie. Ludzie śniadania jedzą, a tu taki bajzel! A zresztą! Jaki znów bajzel? Posprzątane, Baśka w ładnej piżamce śpi sobie obok łóżka, zapach kawy roznosi się po mieszkaniu… Zamieszkały razem trzy miesiące temu. Postanowienie było jasne: skoro obie są same, po co wydawać majątek na telefony do siebie, jeśli mogą razem śmiać się z tego, co w samotności wydaje się ponure i straszne? Już na studiach ustaliły, że jeżeli do trzydziestych piątych urodzin nie ułożą sobie życia z mężczyzną, zamieszkają ze sobą. Zdecydowały się wcześniej, bo właściwie po co czekać i na co? Większość koleżanek, które wyszły za mąż na studiach, była już po rozwodzie. One same znały się od pierwszego roku studiów, czyli ponad dziesięć lat. Pracę miały podobną, problemy też. Obie były dziennikarkami bez etatu. Pisywały na zlecenie warszawskich gazet. W Krakowie nie było żadnej, w której można by się zatrudnić za w miarę sensowne pieniądze. Ze zleceń dało się przeżyć. Na styk. Oszczędzanie nie było ich mocną stroną. Na szczęście Baśka miała spadek po mamie, dość pokaźny, z którego obie korzystały. Własne mieszkanie wynajęła, a wprowadziła się do kupionego na kredyt poddasza Lilki. Mimo to prześladowało je widmo biedy. Spadek pewnego dnia się skończy, a teksty freelancerów zwykle lądowały na półkach i czekały na swoją kolej. Czasami i kilka miesięcy. Poddasze było spore, nie przeszkadzały sobie, nawet kot się zmieścił.

Kocur ułożył się na śpiącej Baśce i głośno mruczał. Lilka nasypała kawy do dwóch czerwonych kubków. Współlokatorce dawka kofeiny była bardziej potrzebna niż jej. – Kto powiedział, że single są szczęśliwi? – Usłyszała głos Baśki. – Nikt. Media to wymyśliły. Ale ty nie jesteś nieszczęśliwa, tylko skacowana. Weź prysznic i ci minie – powiedziała. – Za wcześnie na kaca. Wciąż byli wokół nich jacyś mężczyźni. Tylko że… W Lilce zakochiwali się żonaci, a w Baśce słabi, chwiejni, neurotyczni. Nie wiadomo, która była w gorszej sytuacji. Lilka nie chciała wyjść za mąż ani zostać matką. W ogóle nie miała instynktu macierzyńskiego. Dzieci na dłuższą metę ją denerwowały. Szukała partnera, przyjaciela; być może za wysoko stawiała poprzeczkę. Baśka skrycie marzyła o ślubie, ale nie chciała się do tego przyznać. Jednak wystarczyło na nią popatrzeć, by to zauważyć. W męskim towarzystwie, nawet jeśli byli to tylko koledzy, jej zachowanie się zmieniało. Wyraz twarzy, gesty, sposób poruszania się mówiły: „Zostań ze mną”. Z drugiej strony, nie namawiała żonatych, by zostawiali dla niej żony. A mężczyźni czuli się przy niej bezpiecznie. – Lepiej ci? – spytała Lilka przy kawie. – No, lepiej, lepiej. Tylko… – Tylko co? – No, jakby… Hm… Okres mi się spóźnia. – Może to nerwy. Zdarza się. – Raczej nie. Przez ostatni miesiąc z Piotrkiem w ogóle się nie zabezpieczałam. Skończyły mi się pigułki i nie kupiłam nowych. Przecież tak rzadko się spotykaliśmy, sama wiesz. – To może jak już wypijesz tę kawę, skoczysz do apteki i kupisz test ciążowy – powiedziała Lilka. Była wściekła. – Nie złość się. To ja mam problem. – Ty? Obie mamy! Nie będziemy przecież wychowywały dziecka. Na pewno nie ja. Wszystko spieprzyłaś. – Poczekaj jeszcze. Może to faktycznie nerwy. Zastanowimy się po wyniku testu. Chryste Panie, a miało być bezproblemowo. Miało być łatwiej, weselej, lżej. A Baśka nie kupiła pigułek! – Tu się nie ma nad czym zastanawiać – oznajmiła Lilka i wstała. – Wychodzę. Mam dziś wywiad. Będę po południu. Nie zapomnij o aptece. Najlepiej kup kilka testów. • Spotkanie z bohaterką wywiadu Lilka miała w kawiarni na Rynku Głównym. Kiedy z niej wychodziła, natknęła się na Piotrka. – O, cześć! Co słychać? – spytał radośnie. Nie znoszę pytania „co słychać”. Nigdy nie wiem, co odpowiedzieć, pomyślała wściekła. – Czy ja wiem? W porządku. Gdzie idziesz? – Do empiku. Nie mam już co czytać, a wyszedł kolejny Houellebecq – powiedział. Po czym zaproponował: – Może skoczymy na kawę? Tylko kupię książkę. – Nie, Piotrek. Muszę napisać artykuł. – A kiedy indziej? Zadzwonię do ciebie – oznajmił. No nie, co za bezczelny typ! Naczytał się Millera, Rotha, Houellebecqa i myśli, że jest bohaterem swoich czasów. – Może ty wpadniesz do nas? – rzuciła złośliwie. – Nieee, taka piękna pogoda, lepiej posiedzieć w ogródku. Zadzwonię, pa. – Odwrócił się i poszedł w kierunku księgarni.

Ciekawe, czego chce. Albo dowiedzieć się czegoś o Baśce, albo… Ale nie, to niemożliwe. Musiałby być skończonym idiotą. Powoli wracała do domu, przeciskając się przez tłumy turystów. Kraków od około dwóch lat przeżywał istną „inwazję barbarzyńców”, dla których polskie puby były rajem. Latem brakowało miejsc w hotelach, motelach, hostelach… Ludzie zaczęli wynajmować własne mieszkania, jak w Zakopanem. W restauracjach i knajpach wieczorami nie było gdzie usiąść. Rynek śmierdział smażoną kiełbasą i piwem, a nadzy Anglicy biegali po mieście. Ceny w sklepach rosły jak na drożdżach. Kraków stał się jednym z najmodniejszych i najdroższych miast Europy. Otwarto granice, więc – jak podawały pewne źródła – kilka milionów Polaków, w większości młodych, wyjechało z kraju w poszukiwaniu lepszego życia. Prawnicy, lekarze, absolwenci wszelkich kierunków woleli pucować gary w angielskiej restauracji, niż zalegać z czynszem w Polsce. Ale za to stała się ona tanią namiastką raju dla zachodnich turystów. Nastały czasy fast, począwszy od hamburgerów po miłość. Łącza internetowe rozżarzone były do czerwoności od tanich wyznań i chorych na dysleksję samotników. Przepraszam, singli. Ale czy prawdziwy singiel siedziałby na czacie? O ile w ogóle istnieją „prawdziwi” single, pomyślała Lilka. Rozpoczęła się era jednorazowych uniesień i namiętności, które znikały o poranku. Lekarze masowo przepisywali tabletki na uspokojenie, na sen, na depresję. Oczywiście Baśka i Lilka nie należały do wyjątków; obie brały zieloną pigułkę, która miała je „wyciszyć” i „złagodzić stres”. Piotrek odsuwał smutki różową. Rzecz jasna poza internetem nikt oficjalnie nie przyznawał się do poczucia braku. Niektórzy już posługiwali się wyświechtanymi hasłami: „Seks jest przereklamowany” albo „Miłość? A co to jest?”. Małżeństwo, podobnie jak wieki temu, stało się kontraktem. Miłość była gdzie indziej. Lilka postanowiła nie mówić Baśce, że spotkała Piotrka. Najpierw zorientuje się, czego on właściwie chce. Nie uważała się za mądrzejszą czy bardziej zaradną od przyjaciółki, ale to nią targały emocje, a pod wpływem emocji nie podejmuje się dobrych decyzji. Nawet trochę zazdrościła Baśce, bo odkąd pół roku temu sama rozstała się z kolejnym kandydatem na życie, jakoś nikt nie wywoływał u niej szybszego bicia serca. Przypomniała sobie swój ostatni związek. Facet zapewniał, że jest w separacji, że Lilka musi zaczekać rok, by młodszy syn podrósł, po czym czekała pięć lat i nic się nie zmieniło. Poza tym, że już nagle nie był w separacji. I oczywiście zasłaniał się dziećmi. Obrzydliwe. • W domu zastała Baśkę siedzącą nad rozłożonymi na stole testami ciążowymi. Kupiła ich dziesięć. Wszystkie były nierozpakowane. – Zrobisz to wreszcie czy nie? – spytała. – Jakoś się boję. Jutro. Bo zepsuję sobie cały wieczór i nie będę mogła zasnąć, jak się okaże, że jestem w ciąży – oznajmiła Baśka. – Ja też wolę jutro. Dziś może dajmy już spokój i chodźmy gdzieś. – A wywiad? Nie jest przypadkiem na wczoraj? – Tym razem nie. Poszły do klubu Zaraz Wracam na Kazimierzu, w którym niemal zawsze spotykały kogoś znajomego. Niektórzy dziennikarze nawet pisali tu artykuły na laptopach. Przy barze jak zwykle siedziała Lena. Nie. Nie tak. Ellen, z akcentem na „en”. Nie znosiły jej. Nawet nie była ładna, ale miała to coś w kącikach oczu, w skrzywieniu ust, w sposobie chodzenia. Faceci o niej marzyli, ale odpychała mężczyzn spojrzeniem jak bazyliszek, podniesio-

ną brwią, litościwym wyrazem twarzy. Nienawidziła ich. Pójście z nią do łóżka mogło skończyć się największym upokorzeniem największego marzenia. Jeśli ktoś tu był singlem, to ona na pewno. Z jednej strony twierdziła, że ich nienawidzi, z drugiej nie potrafiła żyć bez ich adoracji. Jej facebookowy profil pełen był wpisów od mężczyzn piejących z zachwytu nad jej zdjęciami. Zresztą, kiedyś same uczestniczyły w sesji fotograficznej Ellen. Ellen na rynku wśród gołębi, ujęcie pierwsze. Ellen na rynku wśród gołębi, ujęcie drugie. Ellen na rynku wśród gołębi, ujęcie trzecie. Ellen na rynku wśród gołębi, ujęcie czwarte. Po piątym Lilka przestała liczyć. Wściekła jak norka pstrykała kolejne ujęcia tej samej Ellen w tej samej pozycji. Za każdym razem Ellen sprawdzała, jak wyszła, i za każdym czepiała się szczegółów. Na jednym włosy źle się układały, na drugim nogawka spodni się podwinęła, na trzecim zapalniczka wystawała jej z kieszeni. Wtedy przeszła im zazdrość o tych piejących z zachwytu. Skoro każde jej zdjęcie wrzucone na Facebooka było efektem wielogodzinnej pracy, to czym się tu przejmować? – O, przyszły singieleczki – zauważyła ironicznie Ellen. – Dziś nikogo nie wyłowicie, jest mecz w telewizji. Siedzą w innej knajpie. – Zabawna jesteś – odgryzła się Baśka. – Wiem. – Uśmiechnęła się. – No już, nie złośćcie się. Szukam fuchy. Ostatnia mi nie wypaliła. Miałam pisać scenariusze do programu w telewizji, ale zaproponowali tysiąc brutto. Zgroza. Napisałam do kilku kolorowych pism, że chętnie będę współpracowała, i podesłałam swoje teksty. Podziękowali i „odezwiemy się”. Czyli lipa. A jak u was? – Bez zmian, ale cienko z kasą. Trzeba by pisać do kilku „kolorówek” naraz, żeby żyć jak człowiek – westchnęła Lilka. – A co gorsza, interesują ich tylko wywiady z gwiazdeczkami z seriali – dodała Baśka. (Nie)szczęśliwcy na etatach siedzieli w Warszawie. Pracowali od rana do późnego wieczora, zarabiając od kilku do kilkunastu tysięcy albo i więcej. Nie mieli czasu na nic i wiecznie się śpieszyli. Etatowcy i freelancerzy nawzajem sobie współczuli. Lilce robiło się słabo na myśl, że całe dnie miałaby poprawiać cudze teksty, wieczorami mieć siłę tylko na to, by dowlec się do łóżka, a w jakieś wolne weekendy, powiedzmy raz w miesiącu, odwiedzać Kraków. Uznała, że może ma naiwne wyobrażenie o życiu, ale na pewno nie chce złożyć go w darze pracoholizmowi. „Ci tam” to już nawet nie byli single z wyboru. Po prostu nie potrafili przestać. Wieczór robił się nudnawy, rozmowa się nie kleiła. W mieszkaniu czekały nocne lampki, książki, kot… Miło było wracać z zadymionej knajpy na czyste, przytulne poddasze. Obie lubiły sprzątać. Porządek, ten realny, sprawiał, że czuły się też wewnętrznie w porządku, nawet jeśli tak nie było. Nawet jeśli stos niezapłaconych rachunków piętrzył się na stoliku w przedpokoju. Gdy miały wybór: zapłacić za gaz lub kupić nowy ciuch, zwykle wygrywała ta druga opcja. Pod tym względem były identyczne. Lilka wsunęła się do łóżka w swojej sypialni, ale jakoś nie mogła skupić się na książce. W piżamie poszła do pokoju Baśki. – Może jednak zrobisz…? – zaczęła. – Nie, nie i NIE. Jutro! – Baśka zasłoniła twarz gazetą. – Dobrze, dobrze. W takim razie czeka nas ciężki dzień… Być może.

Rozdział 2 Lilka obudziła się w południe z bolącą głową. Kwietniowe słońce rozjaśniało niemal całe mieszkanie. Niemal, bo twarz Baśki siedzącej w szlafroku na kanapie w salonie przypominała gradową chmurę. – Czemu jesteś taka zmaltretowana? O której wstałaś? – spytała Lilka, biorąc wodę mineralną, by popić tabletkę przeciwbólową. Olać, że na pusty żołądek. Z bolącą głową nie da się egzystować. – Właściwie nie spałam – odezwała się Baśka ponuro i cicho. – Gapiłam się w telewizor. – Czemu? – zdziwiła się Lilka i wtedy sobie przypomniała. Testy! Ciąża! Piotrek! – Zrobiłaś? – Głos jej lekko zadrżał. – Nie. Czekałam, aż wstaniesz. Sama się boję. We dwie będzie jakoś łatwiej. – Akurat. To ja w takim razie piję kawę, a ty w tym czasie siedzisz w łazience. Zaraz tam przyjdę. – Nie. Zrobię to, wyjdę i po kilku minutach razem sprawdzimy. No, proszę cię – zaskomlała Baśka. – Chyba zwariuję. Dobrze. No to idź już! Gdzie testy? – W mojej kieszeni – powiedziała Baśka w drodze do łazienki. A jak okaże się, że jest w ciąży? Co zrobimy? Przestaniemy razem mieszkać, a ona wróci do siebie albo do Piotrka? O ile w ogóle go to zainteresuje. Żeby chociaż alimenty płacił. Zresztą, o czym ja myślę? Sama się boję, bo ciąża wszystko nam popsuje. A już na pewno mnie. Polubiłam mieszkanie z Baśką. – Długo jeszcze?! – zawołała. – Nie! Baśka wybiegła z łazienki i usiadła z impetem na kanapie koło Lilki. Po chwili milczenia odezwała się: – Chyba już, co? – Eee… Nie, poczekajmy jeszcze kilka minut. Musimy być pewne. Napij się kawy. – Nie mogę. Niczego nie przełknę. Po potwornie długich dziesięciu minutach ruszyły do łazienki. Na pralce leżało dziesięć testów. Wszystkie wskazywały jeden i ten sam wynik: Baśka na pewno nie była w ciąży. – To może jeszcze kupię kolejne, jak myślisz? – spytała Baśka. – Po co? Wszystko jasne! Co za ulga! – Ulga! Ulga! Ulga! – Baśka tańczyła po łazience jak opętana. – Wracam na kawę – powiedziała Lilka, bo Baśka wpadała na nią, zataczając się jak w tańcu świętego Wita. – Ja też! Ja też wypiję kawę! – Baśka śpiewając, pobiegła do kuchni. Rozpromieniona jak kwietniowe słońce. • Bartek był na życiowym zakręcie. Rozwód, zmiana pracy, a co za tym idzie, miejsca zamieszkania. Nieudane małżeństwo to bardzo łagodne określenie. Potem rozwód. Na szczęście miał synów, dziesięcioletniego Franka i młodszego od niego o dwa lata Bastka, z którymi był mocno związany. To on ich wychowywał. Właśnie zaczął pracę jako wicedyrektor muzeum. To było coś, co go interesowało. Wreszcie mógł się wykazać wiedzą i umiejętnościami. Zarobki starczały na jego potrzeby, nie do końca

za to zaspokajały chęci Beaty, jego byłej żony. Nieustannie domagała się podniesienia alimentów, już i tak bardzo wysokich. Dla świętego spokoju dawał jej tyle pieniędzy, ile chciała. Ucieszył go powrót do Krakowa i ucieczka od Beaty. Dla niego to miasto łączyło się ze wspomnieniami szalonych studenckich czasów. Teraz czuł się tu jeszcze trochę samotnie, nie miał kontaktu ze starymi znajomymi. Część wyjechała, część zmieniła numery telefonów. Parę dni temu skończył rozpakowywanie pudeł. Niektóre z nich nie widziały światła dziennego przez wiele lat. Była żona uważała je za stare śmieci i żądała, by je wyrzucił, więc leżały schowane w piwnicy. Dopiero w trakcie przeprowadzki sobie o nich przypomniał. Przy układaniu starych bibelotów i książek na półkach z jednej lektury wypadło zdjęcie Lilki. Wtedy zaczął się zastanawiać, co u niej. Nie wiedział, w jakiej fazie życia jest teraz, czy ma męża, czy jest sama czy w związku, czy ma dzieci. Nie planował żadnych romansów. No może, gdzieś tam w środku, chciałby to swoje niespełnione uczucie urzeczywistnić. Spotkać starą znajomą i sprawdzić, czy to, co czuje, kiedy o niej myśli, jest prawdziwe, czy to ułuda sprzed lat. Ale jak ją znaleźć? • Właśnie kiedy uwolniona od nerwów ciążowych Lilka delektowała się kolejnym kubkiem swojej ulubionej kawy, pół na pół z mlekiem i z trzema łyżeczkami trzcinowego cukru, zabrzęczał dzwonek do drzwi. – Mam nadzieję, że to nie ta wariatka z dołu – mruknęła, idąc otworzyć. Obie podejrzewały, że ich sąsiadka koniecznie chce zrobić sobie remont mieszkania za darmo i dlatego nasyła na nie regularnie panów z administracji. Lilka dobrze pamiętała ostatnią wizytę jednego z nich: – Sąsiadka z dołu twierdzi, że ją pani zalewa i ona ma grzyba na suficie – oznajmił. – Ciekawe. Mieszkam tu od półtora roku, w domu sucho jak w tartaku, ale proszę, niech pan wejdzie – powiedziała grzecznie. Facet obejrzał wszystko dokładnie. – Dziwne. Musiałaby pani mieć łazienkę w drzwiach wejściowych, żeby ją zalewać – powiedział i wyszedł. Tym razem stała w drzwiach ONA we własnej osobie. – I co? Byli z administracji? – A po co tym razem? – zainteresowała się Lilka. – Jak to po co? Pani ma tu jakieś maszyny, prowadzi produkcję, mnie się tynk sypie i… – …ma pani grzyba, wiem. Sąsiadka wepchała się do mieszkania, obejrzała komputer i ruszyła do łazienki. – Ooo! Teściki ciążowe. No, może maszyn nie ma, ale za to jest burdel. Zgłoszę to, wszystko napiszę! – Ależ proszę bardzo, niech się pani nie krępuje, mogę to nawet pani wydrukować, żeby porządniej wyglądało – zaproponowała Lilka. – Pani jest bezczelna! Wychodzę! – Do widzenia, miłego dnia życzę – powiedziała Lilka uprzejmie i zamknęła drzwi. – Kompletna świruska – skomentowała Baśka. – Trudno. Jej problem. Najważniejsze, że my nie mamy problemu. Aleś mi napędziła stracha – westchnęła Lilka. – No to ja idę napisać artykuł, bo termin mija dzisiaj, a przez te testy nie mogłam się skupić. – Baśka przeciągnęła się i poszła do swojego pokoju.

Lilka odetchnęła z ulgą. Nie będzie dziecka, nie będzie problemów z Piotrkiem, nie zostanie na poddaszu sama. Pomyślała nawet, że pisanie zaległego wywiadu może okazać się całkiem przyjemne. Tak, ten dzień z pewnością mogła zaliczyć do udanych. • Około czwartej po południu ugotowały spaghetti z bakłażanem, suszonymi pomidorami i ogromną ilością czosnku, po czym postanowiły posprzątać mieszkanie i w ogóle nie wychodzić z domu. – Obejrzymy może wreszcie 3:10 do Jumy z Russellem Crowe’em. – Świetnie, nie mam ochoty nigdzie łazić. Kiedy Baśka poszła szukać filmu, do Lilki zadzwonił Piotrek. – Cześć, Lilka – powiedział milutko. – Kiedy się zobaczymy? Może dzisiaj? – Mhm… – Udała, że się zastanawia. – Właściwie czemu nie? Ale wolałabym jakoś teraz, bo wieczór mam zajęty. – Nie ma sprawy. Jestem na Kazimierzu, w Miejscu. Za ile byś była? – spytał. – Do godziny. – Odłożyła słuchawkę. Zaintrygowanie zwyciężyło z perspektywą siedzenia w domu w piżamie. – Idę spotkać się z Piotrkiem – powiedziała, gdy Baśka wróciła z DVD. Ta stanęła jak wryta. – Idę teraz i wracam za godzinę. Chcę się przekonać, czego on chce. Nie mówiłam ci, ale widziałam go ostatnio i już kolejny raz prosi mnie o spotkanie. – Jak to? Jakie spotkanie? To ty się z nim widujesz? – spytała podejrzliwie Baśka. – Nieee! Idę tylko sprawdzić, o co mu chodzi. Chcesz, to proszę, idź sama! – Na pewno nie – obruszyła się Baśka. – Co zamierzasz sprawdzić? – On czegoś chce. Jak nie pójdę, będzie wydzwaniał. Zakończmy wreszcie tę sprawę, co? – To idź – powiedziała naburmuszona Baśka. – Tylko wracaj szybko! – Przecież dłużej niż kwadrans z nim nie wytrzymam. – Roześmiała się Lilka. – Znowu te twoje złośliwości. Nie jest wcale taki nudny! Lilka popatrzyła na przyjaciółkę przeciągle, włożyła dżinsy, trencz i wyszła. Tuż przed Kazimierzem natknęła się na marsz, a właściwie dwa marsze. Z jednej strony maszerowali zwolennicy tolerancji, a z drugiej zwolennicy nietolerancji, czyli Młodzież Wszechpolska. Z flagami. Krzyczeli do siebie nawzajem i skandowali swoje hasła. Pierwsi nieśli kolorowe flagi – symbol ruchu gejowskiego, kolorowe baloniki oraz transparenty z hasłami: „V RP będzie tęczowa”, „Mój brzuch nie jest dobrem narodowym”. Wznosili też okrzyki: „Wszyscy równi, każdy inny!”, a pod adresem demonstracji Młodzieży Wszechpolskiej wołali: „Faszyści!”. Policja spokojnie kroczyła obok. Jakoś udało jej się przejść na plac Nowy. W okrąglaku jak zwykle kwitł handel, na stołach sprzedawano starocie, a na straganach warzywa i owoce. Za horrendalne ceny. Był to najdroższy plac w mieście, bo właściciele straganów wiedzieli, że turyści kupią cytrynę nawet za cztery złote. Wzięła od pana sprzedającego kwiaty bukiet żółtych tulipanów (za jedyne siedem złotych – kwiaty nie cieszyły się taką popularnością jak jedzenie, wiadomo) i weszła do Miejsca, wiecznie zatłoczonego, słynnego klubu-kawiarni na Kazimierzu. Klub został urządzony w stylu lat sześćdziesiątych, a gości obsługiwał przyjaciel dziewczyn, Romek, który robił dobrą kawę i serwował warzywne napoje, na przykład swój ulubiony pietruszkowy. Dziewczyny uwielbiały tam przychodzić. Urządzano tu co jakiś czas, wzorując się na Zachodzie, Fashion Swap Party, czyli jak brzmiało w ogłoszeniu: „Opróżnij szafę z FAJNYCH nienoszonych rzeczy i zamień na jeszcze fajniejsze! Każda osoba, która chce uczestniczyć w swapie, musi coś przynieść! Wymieniamy się

ubraniami i butami, ale również nienoszonymi zapachami, biżuterią i dodatkami. Wieszaki bardzo mile widziane”. Lilka przywitała się z Romkiem i jak zwykle nie odważyła się spróbować napoju z pietruszki, tylko zamówiła kawę. Piotrek siedział przy stoliku w głębi. To nie było w jego stylu. No tak, chce o czymś pogadać i wolałby, żeby nikt tego nie słyszał, na przykład Romek, dlatego zadekował się w najdalszym kącie. – No wreszcie, jakoś nie mogliśmy się umówić – powiedział, wstając z miejsca i pomagając jej w zdjęciu trenczu. Cóż za galanteria, pomyślała. Upiła łyk kawy, kątem oka patrząc, jak Piotrek krzywi się z dezaprobatą, i spytała: – No dobrze. O co chodzi? Rozparła się wygodnie w fotelu i zapaliła papierosa, wywołując kolejny grymas na jego twarzy. Uśmiechnęła się. – Nooo, tak chciałem się spotkać, spytać, jak życie, co robisz, jak wam się mieszka… – …i jak nasz kotek? – podsunęła. Westchnął. – Ta twoja słynna złośliwość nie zawsze bywa śmieszna – powiedział. – Słuchaj, mam mało czasu i czuję, że masz jakąś sprawę, więc mów wprost i już. Popatrzył w lewo, popatrzył w prawo, spojrzał na swoje dłonie, w końcu podniósł wzrok na Lilkę i zaczął dukać: – Nie wiem, co wy tam sobie z Baśką opowiadacie, czy się zwierzacie sobie, czy nie, ale to jest intymny problem i jakoś wolę ciebie spytać. – Skoro intymny, to raczej powinna tu siedzieć Baśka. – No tak, ale… Jakoś tak… Słuchaj, Lilka, bo wiesz… aaa… czy Baśka… – …jest w ciąży? O to ci chodzi? W sekundę zrobił się purpurowy jak obrany ze skóry burak. – No, eee, tak. – No więc… – Zaczerpnęła oddechu, napiła się kawy, wydmuchała dym z papierosa. Piotrek siedział jak na szpilkach, a twarz mu tężała. – Owszem, Baśka zrobiła dziś testy i jest w ciąży. Miała ci to powiedzieć, ale uprzedziłeś wypadki. To tyle. Resztę załatwiaj z Baśką. Ja nie jestem jakimś cholernym telefonem zaufania – powiedziała i wstała. – Ale zaczekaj. Powiedz, jak ona… no wiesz, jak zareagowała? – Spytaj JĄ. No to na razie. Dzięki za kawę. – Odwróciła się, żeby nie widział, jak powstrzymuje śmiech. Wyszła szybko, zostawiając go stojącego przy fotelu. Wyglądał jak skamielina. Z wrażenia zapomniała o tulipanach. • – Nie wiem, czy to dobry pomysł – zmartwiła się Baśka, gdy Lilka zreferowała jej przebieg spotkania. – Jasne, że dobry. Ty ciągle martwisz się o niego zamiast o siebie. Teraz przekonasz się, jaki jest. Na pewno do ciebie zadzwoni. – Może zaproponuje małżeństwo? – Baśka roześmiała się nie bez złośliwości. – Po co ta infantylna bajka o ciąży? Na pewno nie będzie mi łatwiej się z tego wymiksować, spotykając się z nim. Powinnaś to odkręcić! – Wściekła się nagle. – Ani myślę! Porozmawiasz z nim i przestaniesz wreszcie biadolić i nie spać po nocach. Może to jest właśnie sposób na ostateczne zakończenie tej historii? Bo tak to tylko wspominasz

dobre chwile i ryczysz jak nastolatka! – Sama jesteś nastolatka! Żeby mu takie kłamstwo wcisnąć! – Tak jakby on cię nie okłamywał! Baśka zamknęła się w swoim pokoju, trzaskając drzwiami, a Lilka w swoim. Po chwili Baśka stanęła w drzwiach: – No to dawaj ten film, chcę odpocząć i popatrzeć na Russella Crowe’a. Włączyły telewizor, a Lilka pogrążyła się w rozmyślaniach. Nie sądzę, żeby Piotrek nagle poczuł się odpowiedzialny, a co dopiero chętny do ożenku. Jestem niemal pewna, że zaproponuje Baśce pieniądze. Może wtedy przejdzie jej ta irytująca nostalgia za facetem, który spotykał się z nią tylko wtedy, kiedy chciał, i który ją zostawił, bo nie rozumiał, że Baśka nie jest call girl. Lepiej być samą, niż tkwić w byle jakim związku. Nie wolno szukać na siłę. Miłość przyjdzie. Lub nie. Są przecież ludzie, którzy nigdy jej nie doświadczyli. Samotność we dwoje to najgorszy rodzaj samotności. Ich niepisane przykazanie – jeśli można tak to nazwać – brzmiało: nie wiązać się z nikim ze strachu ani dla seksu. Jedynym powodem może być przyjaźń i miłość. Co nie wyklucza, oczywiście, romansów. Tylko nie byle jakich! Bylejakość już więcej nie zagości w ich życiu. Tego Lilka była pewna. Postanowienia proste, ale czy także w praktyce? Może tak, byleby nie pomylić miłości z zakochaniem i znów się nie rozczarować. – On dziś nie zadzwoni – powiedziała, widząc, jak Baśka idzie z komórką do łazienki. – Jest przestraszony i musi przemyśleć strategię działania. – Myślisz? Pewnie jutro się odezwie, bo nie wytrzyma. Rany boskie! Przecież on może zażądać testu. – Nie bądź głupia. Niczego nie może żądać. Zresztą chcemy tylko sprawdzić jego reakcję i charakter. Nic więcej. – Wszystko to jest trochę głupie – westchnęła Baśka i zamknęła się w łazience. Gdy wreszcie ją opuściła, Lilka wzięła prysznic i poszła do łóżka z książką. Zasnęła dość szybko. Śniło jej się, że ma mały, ładny domek z ogródkiem pod Krakowem, gdzie nie osaczają jej tłumy na ulicy, i kiedy taka rozanielona otwiera okno, widzi, jak członkowie Młodzieży Wszechpolskiej spryskują czerwoną farbą białe ściany, krzycząc: „Morderczyni! Testy robiła! Nie chciała ciąży!”. I domek robi się cały czerwony jak krew…

Rozdział 3 Piotrek nie zadzwonił przez dwa dni. Baśka nie pracowała, nie wychodziła z domu, tylko całymi godzinami siedziała w sieci i robiła zakupy na Allegro albo koncentrowała uwagę na Facebooku. Komórkę zawiesiła sobie na szyi. Trzeciego dnia w południe wreszcie zadzwonił, tyle że do Lilki. – Cześć, Lilka, słuchaj, mam prośbę… – zaczął. – Pomyliłeś numer – powiedziała wściekle. Po chwili zabrzęczała druga komórka. Baśka podskoczyła, jakby ją prąd kopnął. – Słucham? – odezwała się, siląc się na energiczny, wesoły głos, co dało efekt dokładnie odwrotny. – Dobrze, będę, na razie – powiedziała po chwili milczenia i zdjęła komórkę z szyi. – No i co? – spytała Lilka zaciekawiona. – Strasznie się plątał. Mówił, że chce się ze mną „koniecznie spotkać w pilnej sprawie”, ale „żebym sobie niczego nie wyobrażała”. Potem dodał, że właściwe to on sam nie wie, czego chce, że jest zdenerwowany i że lepiej będzie porozmawiać osobiście. No to się umówiliśmy. Dzisiaj, za godzinę w Miejscu. – To może idź się ubrać i zrób coś ze sobą. Wyglądasz, jakbyś po tygodniu wyszła z łóżka. Słuchaj… Nie chciałam cię denerwować, ale coś ty kupowała przez dwa dni na Allegro? – Ciuchy, książki, płyty, różne rzeczy… – Świetnie! Dom Brata Alberta wzbogaci się o nowy wór ubrań – syknęła Lilka i zamknęła się w pokoju. Jej zdaniem uzależnienie Baśki od zakupów w sieci nadawało się już do leczenia. Gdy była „w fazie”, listonosz przynosił po kilka przesyłek dziennie. Większość ubrań nie nadawała się do noszenia, bo Baśka klikała na oślep, byleby kupować. Najgorsze, że w ogóle nie cieszyła się, gdy przychodziły paczki. „Chryste, JA to kupiłam?”, dziwiła się, gdy w pudełku były za duże o dwa numery sztruksowe spodnie z cekinami. Baśka wyszła wreszcie z łazienki, ubrana w zieloną szmizjerkę i baleriny. Wyglądała bardzo ładnie. Co i tak w tej chwili nie ma znaczenia, pomyślała Lilka. Najważniejsze, by uwolniła się od Piotrka. – Bardzo dobrze, nawet zmęczenia po tobie nie widać – oceniła. – Idziesz? – Idę. Przejdę się, akurat dotrę na czas. Dotlenię mózg po tej „dwudniówce”. – Roześmiała się Baśka. Gdy wyszła, Lilka włożyła swój ulubiony dres i zaczęła sprzątać. Przez wycie odkurzacza przebił się dzwonek komórki. No nie, to znowu ten palant…?! – Nie mam teraz czasu – wycedziła. – Cześć, Lilka. – Usłyszała znajomy, cichy, nieco ochrypły głos. Zatkało ją. – Bartek? – Z dziesięć lat, nie? – Prawie widziała, jak się uśmiecha. – Jakoś tak, pierwszy rok studiów – wydukała. – Wiesz, u mnie wiele się zmieniło. Mieszkam teraz sam i dzwonię do starych znajomych. Nie miałabyś ochoty na spotkanie? – spytał. – Chętnie. Kiedy? – Jutro? Jakoś pod wieczór, może o siódmej, w Kolorach? – Nie ma sprawy. Będę. – To do zobaczenia. Wiesz, że nie lubię rozmawiać przez telefon. – Wiem – powiedziała, gdy już się rozłączył. Tak, słyszała, że po dziewięciu latach małżeństwa odeszła od niego żona. To był szok, bo

sprawiali wrażenie idealnej pary. No właśnie. Tylko wrażenie. I tak przetrwali najdłużej ze wszystkich par z ich roku. Bartek… Wspomnienia wbijały jej się w głowę jak szpileczki. Miłe i bolesne jednocześnie. Dlaczego nie powiedziałam wtedy: „Nie rób tego”? Czemu ukrywałam to, co naprawdę czułam i czego chciałam, chowając się za chłodnym dystansem i zimnym egocentryzmem przez cały tamten rok? I on, nigdy nie wprost, gdzieś pomiędzy słowami, gdzieś w spojrzeniu, w uśmiechu, i ja, która wolałam udawać, że nie rozumiem. Nieuchwytność, tajemniczość... To było pociągające, uzależniało. Bartek może nie tyle przystojny, ile intrygujący, milczący, podobał się większości dziewczyn z roku, ale sam nie wydawał się nimi zainteresowany, co tylko pobudzało ich apetyty. Pewnego dnia po zajęciach podszedł do Lilki i z tym swoim lekkim, prawie niewidocznym uśmiechem spytał, czy pójdzie z nim na piwo. Wcześniej często wyłapywała jego spojrzenie w czasie wykładów i ją ciekawił, więc się zgodziła. Poszli do klubu, do którego, jak wiedzieli, raczej nikt z roku nie zaglądał. Od tej pory bywali tam codziennie. Rozmawiali o wszystkim, godzinami. Upierał się przy płaceniu rachunków, odprowadzał Lilkę do domu. Dziwiło ją, że zimą chodził w trampkach i dżinsowej kurtce. Odpowiadał, że tak mu wygodnie, że nie marznie, że jest zahartowany. Ale przyszedł dzień, w którym dopadły ją trzy koleżanki z roku i dosłownie zmusiły do pójścia z nimi do kawiarni. Przynajmniej jedna z nich, jej imienniczka zresztą, była w Bartku beznadziejnie zakochana. – Wiesz, dlaczego Bartek nie ma kurtki i butów? – naskoczyła na Lilkę. – Nie wiesz! A ja tak. Bo pieniądze, które rodzice przysyłają mu na ubrania i jedzenie, on wydaje na ciebie! Na te knajpy, do których chodzicie. Bartek jest z biednej rodziny, nie tak jak ty, więc czemu go wykorzystujesz?! Nie miała o tym pojęcia. Rozmowa była krótka i nieprzyjemna. Kazała im się odczepić i wyszła z kawiarni. Była wzburzona i zdołowana, ale… czy emocje nie świadczyły o tym, że to nie jest tylko przyjaźń? Postanowiła, że nic mu nie powie. Wspomnienia przerwało gwałtowne wejście Baśki. Trzasnęła drzwiami tak, że sąsiadka z dołu natychmiast zaczęła walić w sufit kijem od miotły. Baśka przebiegła dosłownie przez mieszkanie i padła na kanapę. W ręce trzymała nieco sflaczały bukiet żółtych tulipanów. Tych samych, które Lilka zostawiła w Miejscu po rozmowie z Piotrkiem. Nieźle się zaczyna, pomyślała. • Baśka zrelacjonowała jej dokładnie swoje spotkanie z niedoszłym tatusiem. Kiedy weszła do klubu, Piotrek już czekał. – Może od razu przejdę do rzeczy: jesteś w ciąży, tak? Pamiętam, kiedy to się mogło stać, a że ty nie jesteś z tych zdradzających, to pewnie moje dziecko. Dlatego przyniosłem pieniądze, a resztę załatw sama. Ogłoszenia są w każdej gazecie – powiedział i wyjął kopertę. Baśka zaniemówiła. – No, to chyba wszystko – oznajmił. – Widzę, że się zgadzamy. – Co takiego? A może ja nie chcę pozbywać się ciąży, ty dupku?! Już masz kasę? A skąd wiesz, ile dokładnie kosztuje aborcja? – Zdradzałem cię. Mogę ci nawet podać adres tego ginekologa. – Uśmiechnął się. – Jesteś chory, wiesz? Zabrałeś mi cholerne trzy lata z życia, nie chciałeś ze mną miesz-

kać, byłam na każde twoje zawołanie, a teraz mówisz, że mnie zdradzałeś? – Nie przepadam za kobietami bez charakteru, Basiu. Lubiłem te nasze spotkania, ale ty mi nie wystarczałaś. Było jeszcze kilka innych. – Brzydzę się tobą. Sobą zresztą też. Nie jestem w ciąży, ty kretynie. Chciałam sprawdzić, jak zareagujesz. No cóż, wciąż miałam o tobie inne zdanie. Wsadź sobie te pieniądze. – Więc to był test? Dziennikareczki wymyśliły sobie plan? – Roześmiał się. – Jak głupie nastolatki? Spadam stąd. A koperta jest twoja. Na pocieszenie – rzucił, wychodząc. – Tulipany też. Baśka siedziała jeszcze chwilę, by nogi nie odmówiły jej posłuszeństwa, gdy wstanie. Lilka miała rację. To skończone bydlę, a ja przez trzy lata robiłam z siebie call girl. Porwała tulipany i wyszła. Koperta została na stoliku. – To wszystko – skończyła, streszczając Lilce przebieg spotkania. – Nic dodać, nic ująć. Lilka milczała. Faktycznie, nie było nic więcej do powiedzenia. – Idę się na chwilę położyć. Ostatnio się nie wysypiałam. Ale wiesz co? Chyba czuję się lepiej. Jednak ten przysłowiowy kubeł zimnej wody… – stwierdziła Baśka, zamykając drzwi do pokoju. Lilka nie spodziewała się po Piotrku niczego dobrego, ale nie AŻ takiej reakcji. Może to faktycznie było głupie zagranie, lecz przynajmniej teraz Baśka już na pewno nie będzie za nim wzdychała. Baśka wyszła z pokoju, zrobiła sobie kawę i chwyciła za telefon. – Chyba nie dzwonisz do niego? – No co ty! Dzwonię do poradni lekarskiej. Muszę zrobić sobie badania. Przecież miał harem! Dodzwoniła się po jakichś dziesięciu minutach. – Dzień dobry. Chciałam zrobić badania krwi i moczu. Na cukier, cholesterol, AIDS, na co jeszcze można? – Baśka słuchała głosu w telefonie. – Ale ja się pytam na co? – Chwila ciszy. – Wiem, że z moczu! – Wyczekiwanie. – Wiem, że prawidłowy lub nieprawidłowy, ale na co? Na nerki na przykład? Na co konkretnie?! – darła się Baśka. – Halo? Halo? – Rzuciła słuchawkę na kanapę. – Do tej poradni na pewno nie pójdę. Prostej informacji nie potrafią udzielić. Telefon odebrała jakaś kompletna idiotka. I to ma być prywatny ośrodek! – piekliła się. – Może już spasuj. Trochę za dużo jak na jeden dzień. Idziemy do kina? – Tylko nie na film o miłości, bo się porzygam albo poryczę, albo zdemoluję kino. – Elizabeth. Złoty wiek. Uwielbiam Cate Blanchett. To jak? – Dobry pomysł. Elizabeth to dopiero była singielka. Prawdziwa. Nie to, co ja – powiedziała płaczliwie Baśka. – Nie, nie, nie! Żadnych łez. I wywal te śmierdzące tulipany. Tej nocy Lilka prawie nie spała. Myślała o Bartku. Czy naprawdę to spotkanie ma sens? Niespełnione związki potrafią długo tkwić w uśpieniu. • Bartek siedział przy komputerze. Miał do przygotowania sprawozdanie, jednak od dłuższej chwili tylko patrzył w monitor. Jego myśli krążyły wokół jutrzejszego spotkania. Jaka jest? Czy przypomina tę dziewczynę sprzed lat, czy się zmieniła?

Rozdział 4 Lilka obudziła się wściekła. Nie pamiętała snu, ale na pewno był zły. Do tego spadło ciśnienie i lał deszcz. – Elżbieta może i singielka, ale jaka samotna… – zadumała się Baśka przy śniadaniu. – Biedna królowa. – Za to silna. Nie wiesz, że silne kobiety zazwyczaj są same? – odparowała. – Zresztą mam na razie dość rozmów o singlach, singielkach, romansach, związkach i ich braku… Może poczytam wiadomości, co? Pozwolisz mi? – Ty to rano zawsze jesteś agresywna – żachnęła się Baśka. – Po prostu chcę mieć chwilę spokoju. – Lilka otworzyła laptopa. Wolała czytać newsy na portalach niż w gazecie. Nie znosiła walających się po domu starych papierów. W komunie przynajmniej wieszało się je, pocięte nożyczkami, tam gdzie dziś trzyma się welwetowy papier toaletowy, do tego pachnący lawendą. Albo truskawkami. Niestety wiadomości – wszystko jedno, skąd pochodzą – spokoju raczej nie zapewniają. – Jezu. No to mamy potężny kryzys gospodarczy, finansowy i… – MY?! – Baśka prawie wsadziła głowę do jej laptopa. – …ekologiczny, „co najmniej jedna czwarta wszystkich gatunków ssaków zagrożona jest wyginięciem – alarmują naukowcy. Specjalną publikację na ten temat zamieszcza najnowszy numer prestiżowego tygodnika «Science». Badania dotyczyły wszystkich ssaków, czyli ponad pięciu tysięcy gatunków. Zdaniem naukowców w wyjątkowo ciężkim położeniu są ssaki naczelne, czyli te najbliżej spokrewnione z człowiekiem”. – Marsz ku zagładzie. Nic nowego – skwitowała Baśka. – Co ty nie powiesz? „Krach na Wall Street. Amerykański indeks Dow Jones Industrial Average spadł w poniedziałek poniżej granicy dziesięciu tysięcy punktów – pierwszy raz od czterech lat. Powodem spadków w USA są kolejne niekorzystne informacje z rynków finansowych i obawy inwestorów co do kondycji banków – zarówno w USA, jak i w Europie”. Ale za to… „ropa tanieje z minuty na minutę”… No nie! „Wśród dziesięciu najważniejszych Polaków są…”. – Szymborska? Maria Skłodowska-Curie? Papież? – Taaa, papież jest, potem Kopernik i… Doda. – Lilka zamknęła laptopa. – Dość. Za dużo chaosu. – Ha, ha, no to miałaś tę swoją chwilę spokoju. – Baśka wyłożyła się na kanapie, zakrywając usta poduszką. – Przestań. Lepiej weź się do roboty, bo nas kryzys dopadnie. – Jak to? Nie mamy już kasy…? – Mamy. Kredyt hipoteczny też mamy. Zaskórniaki się kończą. Zlecenia na artykuły też się kończą. A ty znów nakupiłaś pełno niepotrzebnych rzeczy na Allegro – zirytowała się Lilka. Czasami Lilka czuła się, jakby była matką Baśki. Obie nie należały do zbyt praktycznych, ale niekiedy odnosiła wrażenie, że Baśka jest w fazie raczkowania. – Na eBayu. Tam nie ma podróbek. – Kiedyś cię zabiję. Porąbię na kawałki i sprzedam na Allegro. – Na eBayu. Tam nie ma… – Jezu! Lilka zwiała do łazienki. Pod prysznicem oddała się rozmyślaniom o Bartku. Miłe ciepło zaczęło rozchodzić się po jej ciele, gdy nagle… O cholera!

Wybiegła z łazienki, ociekając wodą. – Baśka! Gdzie ta koperta? – Jaka koperta? – zdziwiła się Baśka, lustrując ją od stóp do głów. – Ty to chyba powinnaś zacząć lepiej się odżywiać… Lilka pobiegła po szlafrok i wróciła pędem do pokoju. – Jak to jaka?! – Rany boskie. – Baśka wstała wreszcie z kanapy. – Nooo… Hm… Została tam. Na stoliku. – Nie – jęknęła Lilka. – Chyba żartujesz. On teraz myśli, że ją wzięłaś! Musisz tam iść. – Dlaczego ja? Ja się tam nie pokażę – zaprotestowała Baśka. – Bo to TWOJA CIĄŻA! – Przecież nie jestem w ciąży i… – …i kiedyś cię zabiję. Naprawdę. • Baśka poszła. Zabezpieczona koperta czekała na nią u Romka, który na widok Baśki westchnął z ulgą. – Wreszcie jesteś. Nie wiedziałem, co z tym fantem zrobić. – A co JA mam z tym zrobić? – spytała płaczliwie Baśka, ledwo weszła do domu. Trzymała kopertę dwoma palcami za rąbek, jakby był w niej dynamit. – Kup sobie kolejne buty na Allegro! – ryknęła Lilka. – Przepraszam, na eBayu. ODEŚLIJ mu, idiotko! – Mogą ukraść na poczcie… – To, do cholery, idź i filmowo wsuń mu pod drzwi! – Ale on ma antywłamaniowe. Nawet święty opłatek się nie przeciśnie… Lilka musiała mieć spojrzenie mordercy, bo Baśka zrobiła w tył zwrot i wyszła. Z nieszczęsną kopertą w ręce. Nawet do niej nie zajrzały. Równie dobrze mogły być tam banknoty, jak i wycinki z gazet. Najważniejsze, żeby Piotrek dostał ją z powrotem. Lilka opadła na fotel jak po ciężkim dniu pracy w kamieniołomie. – Nic nie robimy. Leserujemy. Piszemy od czasu do czasu jakieś artykuły. Żyjemy z dnia na dzień. To się kiedyś zemści – oznajmiła kotu, który właśnie wlazł jej na kolana. – No ale z drugiej strony, co mamy robić? Zamieszkać w przyczepie i jeść zgniłe ziemniaki? Bezsens, bezsens, bezsens. – Naprawdę miała zły dzień. – Urojone ciąże, urojone singielki i… Z kretyńskiego nakręcania się wyrwał ją dźwięk telefonu. Dochodził gdzieś z oddali. No tak, jak zwykle nie wiedziała, gdzie zostawiła komórkę. Zaraz… Przecież brała prysznic. Pobiegła do łazienki. Komórka wibrowała na pralce. – To ja. – Usłyszała znajomy głos, który kiedyś, dawno temu przyprawiał ją o drżenie. Wszystko znikło: przygnębiające newsy, wędrująca koperta, poczucie bezsensu. Był tylko TEN głos. Niski. Ciepły. Cichy. – To też ja – odpowiedziała. Coś jakby śmiech. A może westchnienie. – Nic się nie zmieniłaś. Co robisz? – Siedzę na pralce. To znaczy nie, co ja gadam. Czytam sobie. Rozmowę w katedrze. – Przeszkadzam? – Skądże. – O mały włos nie powiedziała: „Ty? Nigdy”. Cisza. Prawie zgniotła słuchawkę. – To jak? – odezwał się wreszcie. – Kawa? Wino?

Słuchawka zaczynała przypominać naleśnik. Omlet. Bliny. Carpaccio. – Czemu nie? Może… – Dziś wieczorem? Ze słuchawki lał się pot. – Mhm, hm, dobrze, pewnie. – Więc o siódmej w… – …Alchemii? – podsunęła szybko, mając w głowie wizję ukrytego w głębi zaciemnionej sali stolika z dopalającą się świeczką. – To nie Kolory? – Może nie dziś. – Będę czekał. Pa. – Pa. Alchemia. Ten słynny krakowski pub nie posiadał elektryczności – plus dla Lilki. Przecież minęło tyle lat. Zlustrowała się w łazience: bruzdy, lwia zmarszczka, kurze łapska, pęknięte naczynko na środku nosa. Kurczę, jak ja się zachowuję?! I co z tego? W końcu czego się spodziewa? Tamtej dziewczyny? No, pewnie tak, dokładnie tak. Jego bruzdy są w porządku, moje nie. Tacy już są faceci. Co ja bredzę? Znowu się nakręciłam. Bartek nie był jak inni. Bartek był wy-ją-tko-wy. Przynajmniej wtedy. W takim razie tym bardziej musi być stolik w najciemniejszym kącie. Na wszelki wypadek pójdę wcześniej i znajdę jakiś odpowiedni. Myśli krążyły jak szalone. – Nie mam kasy na frykasyyy, nie mam kasy na frykasyyy! – Baśka wpadła do mieszkania ze śpiewem na ustach. – Zwariowałaś? – To efekt paniki. Mówiłam ci, że Piotrek ma antywłamaniowe drzwi – powiedziała, dysząc. – I gdy próbowałam wcisnąć tę kopertę, włączył się alarm! Tyle że jego nie było. Za to sąsiedzi tak i owszem. Zwiewałam jak sprinterka. – A koperta? – spytała rzeczowo. – Nie wiem! Mam to gdzieś! Pewnie leży gdzieś tam, koło drzwi. JEGO drzwi. – Dobra, olejmy to. Niech leży, gdzie chce. W sumie to on też leży – skwitowała Lilka. – A coś ty nagle taka spokojna? Przeszło ci? – Baśka popatrzyła na nią podejrzliwie. – A przeszło. Życie jest zbyt krótkie, by przejmować się pierdołami – powiedziała Lilka głosem mistrza zen. – On leży, mówisz? A my to nie? A frykasy z kasy? Śmiały się jak wariatki, śpiewając na cały głos: „Nie ma kaaasyyy naaa…”, gdy znów odezwał się telefon. Tym razem jakoś złowieszczo. – Odbierz – rozkazała Lilka. Jak królowa, kurczę, pomyślała. – Sama odbierz! Komórka już nie przypominała naleśnika. Raczej puchła i rosła. W końcu Lilka odebrała. – Cześć, tu Romek. Słuchaj, jest pewien kłopot. – Jaki? – spytała retorycznie. Znała odpowiedź. – Koperta wróciła. Nie wiem, co w niej jest, i nie chcę wiedzieć. Co mam zrobić? – A kto ją przyniósł? – Jakichś dwóch facetów. Nie podoba mi się to. – Mogę mieć do ciebie prośbę? – Raczej nie. Ale gadaj. – Weź nową kopertę, najlepiej bąbelkową, wsadź do niej tę białą i zaadresuj na… – podała adres Piotrka. – Priorytet polecony.

– Zabiję was. – Rozłączył się. Zapadła cisza. Stały w tępym milczeniu. Głupawka minęła, jakby niewidzialna ręka uderzyła je w twarz, obie równocześnie. – Miałyśmy to olać – przypomniała Baśka. – No to olejmy. Teraz już musi do niego wrócić – dodała Lilka niemrawo. – Jeśli Romek nie poda nadawcy… Takim tonem, jakim Lilka rozmawiała z Romkiem, nie przekonałaby nawet wegetarianina do zjedzenia tofu, ale po co się przejmować, skoro sprawy i tak wymknęły się z rąk? – Baśka. – Co? – Wychodzę przed siódmą. Nie rycz, nie szalej, nie wiem, może weź kąpiel, włącz sobie telewizję czy co… Aha, i zabieram twoją komórkę. – Może weź jeszcze laptopy? – rzuciła Baśka z przekąsem. – Nie muszę. – Lilka włączyła komputer. – Posłuchaj: „Mail Goggles, który zapobiegnie lub co najmniej ograniczy wysyłanie wiadomości «w stanie wskazującym». Mail Goggles aktywuje się samoczynnie wieczorami i w weekendy, gdy prawdopodobieństwo wysłania po kilku drinkach wiadomości do szefa, przyjaciół czy byłej partnerki gwałtownie wzrasta. Użytkownikom systemu Gmail przed wysłaniem każdej wiadomości zadanych zostanie kilka prostych zadań matematycznych, które należy rozwiązać w określonym czasie. Usługa może być aktywowana w każdym momencie, gdyby któremuś z użytkowników Gmail «piątkowy wieczór» wypadł na przykład w środę przed południem”. – Ani środa, ani przedpołudnie, ani stan wskazujący – naburmuszyła się Baśka. – Tak na wszelki wypadek. Wiesz, że nie chcemy być posądzone o przywłaszczenie sobie pieniędzy Piotrusia, prawda? No już, nie złość się. Mam zły dzień. A teraz wychodzę na spotkanie. – Rany. Z kim? – Z… nieważne. Mogę opowiedzieć ci wszystko później? – Jasne, ale te sekrety… Myślałam, że się przyjaźnimy. – Bo się przyjaźnimy. Ale znasz mnie, wiesz, że potrzebuję czasu. Naprawdę wszystko ci opowiem, dobrze? Jesteś rozstrojona, połóż się, a potem pogadamy. Włącz sobie jakiś film. Komedię najlepiej. Woody’ego Allena? Mamy pełno jego filmów. Lilka wpakowała do torebki obie komórki oraz słuchawkę telefonu stacjonarnego i wyszła. W połowie drogi zorientowała się, że nie zrobiła makijażu i wciąż jest w spodniach od dresu. Trudno. Będzie, co ma być.

Rozdział 5 Bartek nie miał pojęcia, jak nawiązać kontakt z Lilką. Wyjście z tej patowej sytuacji podsunął mu jego starszy syn Franek, który zadzwonił do niego niedługo po tym, jak Bartek odkrył stare zdjęcie w książce. – Co słychać, tato? Jak w nowej pracy? – W porządku. Kończę też urządzać mieszkanie. Mam nadzieję, że już niedługo przyjedziecie do mnie z Bastkiem. – Fajnie by było. Mam kumpla, który mieszka teraz w Krakowie. Będę mógł się z nim spotkać? – Jak przyjedziecie na dłużej, to pewnie, że tak. A co to za kolega? – Pamiętasz go na pewno. Paweł Lisiecki, chodziliśmy do jednej klasy. – Taki chudy i wysoki? Kojarzę, ale wyjechał i straciłeś z nim kontakt. Skąd wiesz, że będzie chciał się spotkać? – Oj, tato. Znalazł mnie na Naszej Klasie i sam się odezwał. Trochę gadaliśmy na Skypie i mówił, że skoro będę cię odwiedzać, to może mi pokazać fajny park, w którym pojeździmy na desce. Teraz już wiedział, jak znaleźć Lilkę. Ona uwielbiała wszystkie nowinki i na pewno miała konto na Facebooku albo Naszej Klasie. Nie mógł się doczekać następnego dnia. W mieszkaniu nie zdążył jeszcze podłączyć internetu, więc swoją teorię musiał sprawdzić w pracy. Czekało go spore rozczarowanie – nie znalazł Lilki na żadnym z tych portali. Znalazł za to ich wspólną koleżankę – Anię. Nie zastanawiając się, napisał do niej wiadomość. W ten sposób zdobył numer komórki Lilki. Zadzwonił i byli umówieni. Tyle lat jej nie widziałem! Czy to będzie udane spotkanie? Czy będziemy mieli o czym rozmawiać? Chyba się ucieszyła, kiedy usłyszała mój głos w słuchawce, ale też była bardzo zaskoczona – czy miło? Wydaje mi się, że tak, może i w niej coś pozostało z tamtych studenckich lat. Strasznie byłem w niej wtedy zakochany, a ona bawiła się mną jak małym chłopczykiem. Długo nosiłem w sobie żal. Ale też i niespełnione uczucie. Ciekawość była silniejsza od starych zadr, więc dlaczego by się nie spotkać? Lilka szalenie go zaskoczyła, bo… była taka sama jak wtedy na studiach. Szalenie roztrzepana, zdenerwowana jak nastolatka. To dobrze wróżyło. Przypomniał sobie, jak zobaczył ją po raz pierwszy. Przyszedł na zajęcia trochę wcześniej, a tam, w sali, siedziała grupka studentów. Palili papierosy i rozmawiali, głośno się śmiejąc, a wśród nich, na stole, majdając nogami w czarnych rajstopach, siedziała ona. Rozbawiona, ale nie do przesady, z uśmiechem jak Mona Lisa. Było w niej coś niesamowicie magnetycznego. I te dołki w policzkach, te długie włosy z rudym odcieniem! A nogi! Ale przede wszystkim twarz, taka dziecinna, naiwna jak u nastolatki. Obserwował ją dłuższy czas, zanim odważył się podejść i zaprosić na piwo. O dziwo, zgodziła się i tak zaczęła się ich przygoda. Niestety, wszelkie próby pogłębienia tej znajomości kończyły się fiaskiem. Nie miał wtedy odwagi pokazać jej, jak bardzo jest zakochany. Kiedy po raz kolejny wystawiła go do wiatru, załamał się. Później poznał Beatę i postanowił, trochę na złość Lilce, ożenić się z nią. Liczył na to, że Lilka odwiedzie go od tego zamiaru, ale ona tylko mu pogratulowała. Na ślub nie przyszła. Próbował pokochać żonę, starał się być dla niej dobrym mężem. Jednak zupełnie do siebie nie pasowali. To był ogromny błąd. Z drugiej strony, gdyby nie ten błąd, nie miałby synów. Teraz jestem wolny. Nie chcę się na nic nastawiać, ale spędzić z Lilką trochę czasu, zobaczyć, czy ta iskra, która była między nami lata temu, jeszcze się tli. Jeśli nie, przynajmniej do-

wiem się, co u niej słychać.

Rozdział 6 Lubię Kraków. Wprawdzie nie ma tu pracy, wciąż trwają remonty, jeżdżenie samochodem jest koszmarem, ale za to wszędzie można dojść pieszo. Zamiast miasta kultury mamy zagłębie knajpiane, jednak miło jest chodzić wąskimi uliczkami wśród zabytków. Zwłaszcza wczesną jesienią, kiedy słońce sprawia, że drzewa wyglądają jak dzieła sztuki, rozmyślała Lilka, idąc ulicą. Była tak rozmarzona, że czołowo zderzyła się z Piotrkiem. Niestety Kazimierz ma tę właściwość, że nie daje szans, by nie spotkać kogoś znajomego. W ogóle w Krakowie, przynajmniej w obrębie Plant, trudno o anonimowość. Wszyscy wiedzą wszystko o wszystkich. A jak nie wiedzą, to wymyślą. – Przepraszam – powiedzieli równocześnie i dopiero wtedy zobaczyła, że to on. Miał minę, jakby spotkał się oko w oko z bazyliszkiem. Odwróciła głowę i zaczęła podziwiać kościół Bożego Ciała. – Lilka? A… kurczę… Muszę lecieć. – I poleciał. Dosłownie rzucił się biegiem przed siebie. Ciekawe, czego się boi, pomyślała. Ale zaraz inne myśli wypełniły jej głowę: jaki jest teraz Bartek? Czy bardzo się zmienił? Czy wciąż jest tamtym romantycznym facetem, który chodził zimą w trampkach? Im bliżej była Alchemii, tym bardziej zwalniała. Jakieś dwadzieścia metrów od knajpy poczuła nieodpartą chęć, by jak Piotrek odwrócić się na pięcie i uciec. Zamiast tego zagapiła się na stragan z warzywami. – Pani kupuje czy stoi? – Usłyszała wściekły głos „baby”, jak od lat zwyczajowo mawia się w Krakowie o straganiarkach. – Proszę? O co pani chodzi? – Albo kupuje, albo niech idzie! – To ja wezmę brokuły. – W ogóle ich nie potrzebowała, ale awantury jeszcze bardziej nie. Z brokułami w ręce i z torebką wypchaną po brzegi telefonami weszła w końcu do Alchemii. Zauważyła go od razu. Niestety, nie siedział przy najciemniejszym stoliku w kącie. I nic dziwnego. Wyglądał lepiej niż przed laty. Dlaczego niektórzy faceci z wiekiem stają się przystojniejsi? To niesprawiedliwe! Czuła, jak twarz oblewa jej purpura. – Ależ tu upał – powiedziała, siadając i wachlując się brokułami, szczelnie owiniętymi folią spożywczą. – To pewnie od ludzi. Tłok, jak zwykle. A jak jest tylu ludzi na tak małej przestrzeni i wszyscy oddychają i wydychają, to robi się strasznie gorąco, to znane zjawisko… i… – Lilka – usłyszała spokojny głos – co ci zamówić? – Bartek patrzył na nią, powstrzymując śmiech. – Odłóż te warzywa, bo zaraz się rozsypią. A pewnie są na kolację? – Jakie warzywa? Aaa, brokuły? Tak, na kolację. Dieta. – Co ja wygaduję?! Bartek poszedł do baru i wrócił z dwoma piwami. – Zimne. Dobre na… Hm… Upał. – Postawił kufle na stoliku pełnym świec. Natychmiast przyssała się do kufla i wypiła niemal połowę, nie licząc piany. – Już mi lepiej. Pić mi się chciało – wyjaśniła. – To co u ciebie? Poza rozwodem? Chryste, jak ja się zachowuję. Kompletna idiotka. I ten rumień na twarzy. I warzywa. Brednie o upale. Jeszcze musiałam wypalić o rozwodzie! – Bartek, przepraszam cię, nie wiem, co mówię. Jak można pytać: „Co słychać?” po dziesięciu latach? Dziwnie się czuję, zrozum. O tym, co słychać, można do usranej śmierci prze-

cież… – …a można – przerwał jej nerwowy słowotok. – Czemu nie? – Uśmiechnął się. Znów te jego ulubione słowa „między słowami”. Z minuty na minutę czuła się gorzej. – Wiesz co? Nie gniewaj się, ale muszę iść. Zapomniałam, że… – …zostawiłaś włączone żelazko? – I ta lekka ironia w głosie. Jak dawniej. – Nie. Po prostu… Zadzwoń, proszę. Mam zły dzień. – Wstała, biorąc ze stolika przeklęte warzywa i torebkę. – Jak wolisz – powiedział, rozciągając samogłoski. Prawie wybiegła z knajpy. Kompletnie załamana przemknęła wąskimi uliczkami, które zaciskały się wokół niej jak pętla. Ale gdy weszła do mieszkania, prawie wybuchła śmiechem. Dzięki ci, Boże, że nie mieszkam sama, pomyślała na widok Baśki, która… w skupieniu fotografowała zapiekankę ziemniaczaną, smażoną rybę w sosie koperkowym i surówkę z buraków. Wszystko to – i jeszcze kilka dorodnych kremówek – rozłożone było na stole. – Co robisz? – spytała Lilka delikatnie. Baśka podskoczyła, jakby ją poraził prąd. – Rany boskie, ale mnie przestraszyłaś! Czemu tak cicho wchodzisz jak jakaś mysza? – Mysz. – Lilka poprawiła ją machinalnie, obserwując z zaciekawieniem pachnące potrawy. – Mysz to rodzaj męski, a ja jestem feministką i zwolenniczką żeńskich końcówek – oznajmiła Baśka poważnie. – Ha, ha, od kiedy? – Lilka sięgnęła po ziemniaka. – Co ty wyprawiasz? Widelcem się je! Zresztą tego się nie je. To się fotografuje! Baśka odsunęła się od stołu. Pstryk, pstryk, kolejne ujęcia… Teraz już Lilka śmiała się jak wariatka. Wprawdzie trochę przez łzy, ale co tam. – Ty, Lilka, nic nie kumasz – powiedziała poważnie Baśka. – Bezczelnie chodzisz na randki, gdy ja tu odwalam robotę. Posłuchaj. – Wzięła do ręki kartkę z tekstem ściągniętym z internetu. – „Dieta z fleszem. Fotografuj, co jesz, a będziesz szczupła. Podobno «jesteś tym, co jesz». Jeśli to prawda, może warto bliżej przyjrzeć się temu, co i w jakich ilościach nakładasz na talerz. A potem zrobić temu zdjęcie. Obraz z aparatu skutecznie wybije ci z głowy obżarstwo i kaloryczne przekąski!”. Lilka siadła na kanapie, wciąż trzymając brokuły w ręku. Chyba straciła głos. Baśka wyrwała jej warzywa i położyła obok zapiekanki. – Tak, tak, jasne, to nie są szczególnie „kaloryczne przekąski”. Ale jak się ich nadużywa, to sama wiesz – mówiła, pstrykając zdjęcia. – A ja ostatnio mam ogromny apetyt. Podobno jak się nie ma faceta, to się chce jeść. Wiesz, taka rekompensata. – Cały czas siedziałaś w necie? – powiedziała wreszcie Lilka. – Tak, a co? Ty marnowałaś czas, a ja nie. Mam jeszcze coś: „Siedem sposobów na lepsze życie: odpowiedni oddech, medytacja, krótki spacer, dzień bez komputera. Pielęgnowanie marzeń, pogaduszki z przyjaciółkami, wycieczka rowerowa. Życie naprawdę może być źródłem przyjemności i zdrowia, jeśli tylko dasz mu na to szansę” – odczytała z kolejnej kartki. – Taaa, zwłaszcza ten dzień bez komputera. A butelki po piwie też sfotografowałaś? To może ruszysz na wycieczkę rowerową? – Nie. Za to ruszę do komputera – obraziła się Baśka. No tak. Lilka zabrała telefony, zablokowała wysyłanie mejli, ale laptopy zostały. Baśka właśnie uzupełniała swój profil na Facebooku, dodając kolejne zdjęcia sprzed pięciu lat.

– Może wrzuć tam foto zapiekanki z ziemniaków – zaproponowała Lilka. – Wiesz… Przez żołądek do serca. – Pokładała się ze śmiechu. – I przynajmniej aktualne… Teraz i Baśka zaczęła się śmiać. – Wiem. Trochę mi odbija – westchnęła, gdy im przeszło. – Aha. Dzwonił Romek. Zgadnij, gdzie teraz jest koperta – dodała. – No nie. Znowu przyniosło ją dwóch facetów? – Nie musieli. Romek wysłał priorytet. Tyle że polecony. A Piotrek po prostu nie odebrał i kazał odesłać. – Nudzi mnie to. W takim razie odbierzemy kopertę z Miejsca i jeśli są w niej pieniądze, przekażemy je fundacji Anny Dymnej – stwierdziła Lilka. – A dowód nadania prześlemy Piotrkowi. Notabene spotkałam go dzisiaj. – Nie wierzę. Nie wyglądasz na poturbowaną. – Bo uciekł – powiedziała Lilka wesoło. Baśka prawie podskoczyła. – Uciekł? Lilka! To znaczy, że tam nie ma żadnych pieniędzy! Dawaj moją komórkę. Lilka posłusznie wyjęła z torebki telefony. I słuchawkę od stacjonarnego. Baśka szybko wystukała numer. – Romek? Tylko nic nie mów. Otwórz kopertę. Tak, otwórz. Jak to jak? Normalnie! – Baśka w napięciu czekała na informacje od Romka. – Co takiego? Banknoty? No to weź pinezki i przypnij je do tablicy z menu, obok soku z pietruszki. – Rozłączyła się. – A fundacja…? – Jaka fundacja?! To są banknoty z komuny. Z Pe-er-e-lu. Kumasz? – Teraz Baśkę oblewał purpurowy rumieniec. – Usiądź, bo ci jeszcze jakaś żyłka pęknie. Szkoda by było – rzuciła Lilka. – No, to naprawdę nie mamy się czym przejmować – dodała z ulgą. – Sprawa zamknięta – zgodziła się Baśka, wciąż purpurowa na twarzy. Przyniosła z kuchni talerze i widelce. – Chodź. Jemy – rozkazała. – A sesja fotograficzna? Nie zadziałała? – Olewam sesje, porady i diety! Poza tym te zdjęcia trzeba wrzucić do komputera, wydrukować i powiesić na ścianie. Lub lodówce. Na razie są w aparacie – powiedziała Baśka, zabierając się do kremówki wielkości małego tortu. Pochłonęły niemal wszystko poza surowym brokułem. Potwornie obżarte leżały na kanapie, a kot buszował wśród resztek, mrucząc jak traktor. – Jak randka? – spytała Baśka po chwili. – Daj spokój. Poszłam na spotkanie z Bartkiem. Pamiętasz go? Jaka tam randka… – żachnęła się Lilka. – Ledwo mogę mówić, mam chyba skręt kiszek. – Dobra, dobra. Nie rób uników. Pamiętam Bartka i ten wasz dziwny związek. Więc…? – Więc nic. Porażka na całej linii. Zrobiłam z siebie idiotkę. Zaparzysz zieloną herbatę? – Chyba żartujesz. Nie mogę się ruszać. Wiesz co? I to nie jest porada z internetu. Kiedyś ktoś mi powiedział: „Nie wsiada się do pociągu, z którego wyskoczyło się w biegu”. Było to dawno, ale zapamiętałam. Lilka nie odpowiedziała, bo nie zdążyła. W łazience gwałtownie pozbyła się zapiekanki, kremówek, buraków i piwa… – Bulimia – oznajmiła Baśka, kiedy jej przyjaciółka wróciła do pokoju. – Przestań. Lilka westchnęła ciężko i poszła zrobić herbatę. Potem obie leżały na kanapie, wpatrując się w sufit. Z eteru płynęły słowa piosenki: „Rań

mnie mocniej! Niech rani mocno, gdy stoję wciąż o jeden krąg za blisko, bym mogła się uwolnić…”. – Na ilu portalach się zarejestrowałaś? – spytała Lilka. – Czy ja wiem? Na kilku, może więcej, już nie pamiętam. – Podałaś swój adres mejlowy? – Podałam. Ale twój. Bo wiesz, Lilka, ty jakoś zawsze potrafisz wybrnąć z opresji. Nie mam siły na nic więcej poza ciężkim westchnieniem. Jutro się tym zajmę. Jak Scarlett z Przeminęło z wiatrem. Jutro nie będę się tak czuła. Jutro usunę konta Baśki i mój adres z portali randkowych, jutro zadzwonię do Bartka i go przeproszę, jutro posprzątam resztki jedzenia, jutro napiszę artykuł i pójdę na basen, jutro… będzie inny, nowy dzień. Lepszy. Wiem to na pewno, pomyślała Lilka, zasypiając w ubraniu obok chrapiącej Baśki. Któraś z nich zapomniała wyłączyć radio, z którego właśnie sączyła się piosenka Maćka Maleńczuka: Dawna dziewczyno, dzisiaj spotkałem cię. Dawna dziewczyno, spojrzałem dzisiaj wstecz. Dawna dziewczyno, minęło tyle lat. Dawna dziewczyno, gdzie tamten przepadł świat? Dlaczego dzisiaj, właśnie dziś, spotkałem ciebie? Przecież dziś już nas nie łączy nic. Pamiętam, jak pragnąłem spotkać ciebie gdzieś. Niby przypadkiem wpaść na siebie. Czemu tak nie dzieje się? Lecz właśnie dzisiaj, kiedy nic już nie jest tak…

Rozdział 7 W nocy Lilka wstała i wyłączyła radio. Długo nie mogła zasnąć. Zastanawiała się, ile wysiłku kobiety wkładają w to, żeby związać się z mężczyzną. A potem znieść jego odejście. Ile słów się powtarza z tą samą żarliwością? Jaki to wszystko ma sens? Spała prawie do południa. Nie przyśniła jej się żadna odpowiedź. Za to jej przyjaciółce chyba tak. Musiała mieć koszmary senne. – „Facet do wynajęcia dla kobiet z klasą”. Nawet strona jest podana – entuzjazmowała się Baśka, jedząc śniadanie i gapiąc się w ekran laptopa. – Nie umiesz czytać? Z KLASĄ – powiedziała Lilka nieco złośliwie. Przerażało ją to desperackie poszukiwanie miłości. – Chcesz mnie obrazić? – Baśka, kurczę, to żigolak, literka mu się pomyliła, on jest dla kobiet z KASĄ. I nie on ma stronę, tylko to portal... Kiedyś żigolaki przychodzili do knajpy, babcia mi o tym opowiadała, a tam już siedziały „damy” w futrach i wybierały facetów jak szynkę w supermarkecie. Dziś jest prościej i dyskretniej. Klikasz i masz. – Beznadziejni ci faceci – westchnęła Baśka. – A dziewczyny niby takie cudowne? Na każdym roku są przynajmniej dwie studentki, które mają sponsorów. Zresztą portalik też mają. Poza tym w tej kwestii płeć nie ma znaczenia. À propos: przyszły jakieś oferty na twój anons? – Sprawdź pocztę. – Baśka potrafiła być złośliwa. – Bardzo cię proszę, zmień dane i podaj jednak swój adres. A najlepiej załóż nowe konto. Po co w ogóle podawałaś adres mejlowy? To nie jest bezpieczne, zrozum wreszcie! Do tego, nawet jeśli już się umówisz, skąd wiesz, czy gość nie zamieści potem twoich zdjęć w internecie? Przecież to się bez przerwy zdarza. – Lilka patrzyła na przyjaciółkę coraz bardziej przestraszona. Wyobraźnia podsuwała jej najgorsze obrazy. Nie wierzyła, że przez internet można znaleźć swoją drugą połowę; co najwyżej wdać się w romans, a w najgorszym przypadku zostać zgwałconą i okradzioną. A może nawet zamordowaną. – Wiesz, ile dziewczyn dało się nabrać na takie ogłoszenia? A potem wszyscy mogli obejrzeć sceny erotyczne z ich udziałem. Niektóre popełniły samobójstwo! Udało jej się skutecznie nastraszyć Baśkę, która szybko założyła nowe, fikcyjne konto. Umieściła zdjęcia sprzed paru lat, napisała, że nie pali i nie pije, kocha zwierzęta i jest domatorką. – Zapomniałaś o przyrodzie. Wszyscy tak piszą. Już lepiej dodaj, że wciągasz kokę, lubisz ostrą muzę i namiętny seks – doradziła Lilka. – Jak się nikt nie odezwie, to czemu nie…? Ludzie w poszukiwaniu miłości robią zadziwiające rzeczy, zupełnie tracą instynkt samozachowawczy. Na szczęście jestem zbyt tchórzliwa, by oddać się w ręce nieznajomego z internetu. Panicznie boję się psychopatów. A tak naprawdę chyba boję się zakochać, pomyślała Lilka. Matka Lilki została porzucona przez męża dwa lata po ślubie. Nigdy więcej go nie zobaczyła, ale też nigdy nie przestała go kochać. Lilka patrzyła, jak z atrakcyjnej kobiety zmienia się w nieszczęśliwą, zaniedbaną, rozgoryczoną frustratkę. Z kolei matka Baśki przypominała postać z filmu Requiem dla snu. Latami tkwiła w nieudanym związku, spędzając czas na oglądaniu seriali i życiu życiem ich bohaterów. Nie potrafiła funkcjonować bez tabletek uspokajających. Nie potrafiła także się rozwieść. Zmarła nagle na zawał serca. W testamencie zapisała wszystkie oszczędności córce. Baśka z ojcem nie utrzymywała

kontaktów. Nie wiedziała nawet, gdzie jest, i nie chciała wiedzieć. „Nigdy nie było go w domu”, powiedziała kiedyś. Bała się samotności, czy to w pojedynkę, czy we dwoje, jak jej matka. – Wiesz co, Lilka? Tak naprawdę to ja wcale nie szukam faceta do łóżka czy małżeństwa. Szukam przyjaciela – powiedziała poważnie. Lilka wzruszyła ramionami. – Myślisz, że ja nie? Miłość to nie wszystko. Najważniejsza jest przyjaźń. Bez niej żaden związek nie przetrwa. Ale wiesz… To jak igła w stogu siana. – A może sprawdzę portale dla gejów? – A może w ogóle nie sprawdzaj niczego, a już zwłaszcza na portalach? Co ma być, to będzie – zdenerwowała się Lilka. – Skoro już musisz, to idź do Ruchmistrza. – Do kogo? Jakoś dziwnie kojarzy mi się to z ruchaniem. Cóż to takiego? – Kurs uwodzenia, moja droga. – Teraz Lilka usiadła przy laptopie. – Posłuchaj tylko: „Zapisanie się na kursy owiane jest zwykle atmosferą tajemniczości i wyjątkowości. Kursant wchodzi do zamkniętego kręgu zaufania, który otwiera przed nim komnatę wiedzy i nieznane mu dotąd furtki. Mistrz obiecuje, że Zdobywca zdobędzie licencję na uwodzenie. Ruchmistrz nawet nie chce ujawnić efektów swoich nauk, wyjaśniając, że zostałby za to «zlinczowany» – naukę na najwyższym poziomie może u niego podjąć tylko ten, kto przejdzie pozytywnie proces selekcji… Któż nie chciałby wejść w tak znakomite grono podrywaczy? W zależności od poziomu i formy kursu (online, indywidualny, grupowy, w miejscu zamieszkania lub wyjazdowy) Zdobywca musi zapłacić od kilkudziesięciu do kilku tysięcy złotych. Przykładowo: aby szkolenie otrzymać na naszą skrzynkę pocztową, zapłacimy około stu złotych. Pani, która zechce się spotkać indywidualnie z trenerem i zostać ekspertem flirtowania, za półtoragodzinne spotkanie zapłaci od osiemdziesięciu do stu złotych. Na warsztaty weekendowe musi już przeznaczyć około tysiąca pięciuset złotych” – przeczytała wyrywkowo znaleziony tekst. – To już dno dna! Masz rację, miłość musi sama mnie znaleźć. Ale mogę troszeczkę jej pomóc… Dobra, idę pisać. Na razie trzeba zarobić jakąś kasę – stwierdziła Baśka rzeczowo. A Lilka zabrała się za sprzątanie. Mycie garów, odkurzanie, polerowanie komody i tym podobne czynności zawsze działały na nią relaksująco. Postanowiła nie myśleć o Bartku. Gdy szorowała kabinę prysznicową, zadzwonił domofon. – Otwórz! – zawołała. Po chwili Baśka weszła do łazienki. – O rany, jak tu śmierdzi. – Skrzywiła się. – Zacznij używać jakiegoś innego środka. Słuchaj… Mamy kłopot. Przyszedł polecony z banku. Wzywają nas do zapłaty ośmiuset siedemdziesięciu złotych raty kredytu w trybie natychmiastowym. Inaczej „bank będzie zmuszony do umieszczenia pani danych w systemie międzybankowej informacji gospodarczej”. – Jakie osiemset siedemdziesiąt? Przecież rata wynosiła pięć stówek! – Lilka zdjęła rękawiczki i pobiegła do komputera. Weszła na stronę banku – na jej koncie kredytowym był potężny minus. Szybko sprawdziła kurs franka szwajcarskiego. Niestety, to nie była pomyłka. Przelała pieniądze. Nawet dobiegający z łazienki smród domestosa nie był w stanie zabić zapachu biedy, który już czuła. – Obawiam się, że na dłuższą metę nie damy rady. Za mało zarabiamy, za dużo wydajemy. Masz szlaban na Allegro i wszelkie zakupy – powiedziała ponuro. – Ja też. Poza jedzeniem, oczywiście. I papierosami. I winem – dodała. – I jedną bluzeczką w miesiącu – parsknęła Baśka. Lilka nigdy nie przypuszczała, że kryzys w kraju może dotknąć ją osobiście. Sądziła, że

z dobrą pracą i pieniędzmi ze spadku Baśki kłopoty finansowe będą tylko złym snem. Ale zlecenia na artykuły w każdej chwili mogły się skończyć. Gazety masowo zwalniały pracowników, a co dopiero korespondentów! Nie, nie, nie! Odganiała myśli jak wściekłe brzęczące końskie muchy. Wróciła do łazienki i ze zdwojoną energią zabrała się za szorowanie kabiny. Przesiąknięta zapachem środka odkażającego zajrzała do pokoju Baśki. – Jak ci idzie? – Lepiej, niż myślałam – mruknęła przyjaciółka. Lilka pełna podejrzeń stanęła za jej plecami. – Wiedziałam! – zawołała triumfalnie. – Kurczę, Lilka, umawiałyśmy się, że nigdy, przenigdy nie będziemy podglądały, co druga robi w komputerze, a już stawanie za plecami to… – Nieważne! Cwaniak, nawet zdjęcia nie dał. Ale za to jesteście niemal identyczni: abstynenci, miłośnicy zwierząt, no i domatorzy. Cud! – Czekaj, zaraz napiszę, żeby przysłał zdjęcie, co mi szkodzi w końcu. W razie czego pójdziesz ze mną? – Jako kto? Przyzwoitka? Czy do trójkącika? – Chciałam powiedzieć: za mną. No wiesz, będziesz mnie ochraniała – wyjaśniła Baśka, stukając w klawiaturę. – W razie czego wkroczysz i zrobisz mi awanturę. – Gdzie wkroczę? – No do kawiarni, w której się z nim umówię. Zrobisz scenę zazdrości, a ja wyznam, że jestem lesbijką. Albo ankieterką. Lilka westchnęła ciężko i zostawiła ją w spokoju. Niech robi, co chce. Na wszelki wypadek wezmę ze sobą Romka, pomyślała. To nawet będzie zabawne. „Detektywi na tropie”, uśmiechnęła się sama do siebie. Zaczęła pisać artykuł, ale brzęczące końskie muchy nie chciały opuścić jej głowy. Bzzz, Bzzzz… Bartek już nie zadzwoni... Bzzz, bzzzz, bzzzzz… A do cholery jasnej! Czy bycie z mężczyzną naprawdę jest aż tak ważne? To już nie można być samą?! Można! Bzzzz, bzzzzzz… Bzzzzzdura, jasne, że można. Ale po co? Spojrzała na komórkę leżącą na biurku: jedno nieodebrane połączenie. Od Bartka.

Rozdział 8 Nieznany amant z sieci przysłał swoje zdjęcie i zaproponował Baśce randkę. Trzeba przyznać, że prezentował się co najmniej interesująco. Ładne, brązowe, sięgające szyi włosy, ciemne oczy, uśmiechnięta twarz. O ile to było jego zdjęcie. Chciał spotkać się w małej, przytulnej kawiarni, ale Baśka wolała miejsce bardziej tłoczne i hałaśliwe, tak na wszelki wypadek, gdyby nie było o czym rozmawiać. Wybrała znany klub muzyczny przy Rynku Głównym, gdzie akurat miał się odbyć koncert jakiegoś polskiego zespołu reggae. Bywała tam już wcześniej i znała ochroniarzy, co stanowiło kolejny atut, ale i tak nie zamierzała iść bez Lilki. W drodze na randkę dziewczyny zahaczyły jeszcze o Miejsce. – Nooo, dziewczyny moje, dawno was nie było. Coście się tak zaszyły w domu? Ze strachu? – zawołał uradowany Romek, jak tylko pojawiły się z Baśką w drzwiach klubu. – Może soczek z pietruszki? Dobrze robi na nerwy i poprawia koncentrację – zaproponował. – Odczep się, Romek, daj nam po piwie i pokaż te banknoty – oznajmiła Baśka, sadowiąc się przy barze. – Odwróćcie się – powiedział. Na tablicy z różnościami – ogłoszeniami o koncertach, wieczorach poezji, pocztówkami, zdjęciami, rysunkami – tkwiły przyszpilone kolorowymi pinezkami duże peerelowskie dwudziestozłotówki. – Piękne – stwierdziła Lilka. – Ja bym je w ramkę i na ścianę. – A ja bym je sprzedała – rzuciła Baśka. – W niezłą kabałę mnie wpakowałyście. Na szczęście okazała się śmieszna. – Romek postawił przed nimi dwa kufle. Popatrzyły na siebie, wzięły po dużym łyku piwa, znów popatrzyły na siebie, potem na Romka i znów na siebie. – Ooo nie! Czuję, że coś się szykuje. – Odsunął się od baru, jakby miały ospę wietrzną. – Chcecie mnie o coś poprosić? – Tak – powiedziała z powagą Lilka. – Ale tym razem żadnego ryzyka. Wyłącznie zabawa. Nie do końca, pomyślała, ale trudno, jakoś trzeba go przekonać. – Właśnie. Lilka nie kłamie. No bo wiesz – zaczęła Baśka. – Ty jesteś sam i ja jestem sama, no i… – Wiesz co, Romek? Daj jej ten sok z pietruszki – wtrąciła Lilka, widząc, jak w oczach Romka pojawia się przerażenie. – Odbiło ci? – Nachyliła się do Baśki i szepnęła jej prosto w ucho przez zaciśnięte zęby. – Nie sycz tak! – wzdrygnęła się Baśka i zakryła dłonią uszy. Romek przyniósł dwa soki: jeden mały dla siebie i drugi podwójny dla Baśki. – Nie wypiję tego świństwa nawet za tysiaka. – Ze wstrętem odsunęła szklankę. – No wiesz? To sok mojego pomysłu, autorski – powiedział z urazą Romek. – Ale jak nie, to nie. Sam wypiję. Już go zabierał, gdy Lilka wyrwała mu napój z ręki i postawiła przed Baśką, tak że część wylała się na blat. – Wiecie co? Wy zawsze oznaczacie kłopoty – skomentował Romek, sięgając po ścierkę. – Ale i tak was lubię. Romek był prawdziwym gejem. Nie homo i hetero jednocześnie; nie jednym z tych, którzy udają gejów, bo tak jest modnie i na topie. Nie było dnia, żeby ktoś nie chwalił się swoimi

upodobaniami seksualnymi w telewizji czy gazecie. Heterycy zaczynali być mniejszością narodową. Podobnie jak abstynenci. Nagle zapanowała moda na przyznawanie się do chlania, ćpania, odmiennej orientacji seksualnej i Bóg wie czego jeszcze. Lilka doszła kiedyś do wniosku, że tę inwazję rozpoczęli ci, którzy musieli zastąpić czymś brak osobowości. – No więc? O co chodzi tym razem? – spytał Romek. – Chyba zaczyna mi się to nawet podobać. Baśka wyjaśniła wszystko krótko i konkretnie. Zgodził się od razu. – Już wolę brać w tym udział, niż potem robić za „czyściciela”. – Roześmiał się. Na pozór wesoły, otwarty, zwariowany – tak naprawdę Romek był depresyjny i wyczuwało się w nim jakiś smutek. Miał pecha do związków, trafiał na niewłaściwych mężczyzn, czuł się samotny i nie wiedział, co zrobić ze swoim życiem. Jak większość gadatliwych osób, które mylnie uważa się za ekstrawertyków, był skryty. Kiedyś spędzili z Lilką długą noc na rozmowie i to wtedy zaczęła się ich przyjaźń. Ją akurat zostawił facet, w którym była zakochana. Rzucił ją, jak wyrzuca się zużyte chusteczki higieniczne. Poszła do Miejsca i siedziała tam do rana, a dzięki Romkowi zrozumiała, że skoro facet był w stanie coś takiego zrobić, to nie ma czego żałować. Umówiły się, że Romek przyjdzie po nie przed siódmą. W domu Baśka szalała. Wywlekła z szaf wszystkie ubrania i rozłożyła na parkiecie. Kot też szalał. – No to czarne sukienki z głowy – wściekła się. Kot miał jasną sierść i niemiłosiernie liniał. Przymierzała różne zestawy ubrań przez kilka godzin, coraz bardziej naburmuszona. – Może porób im zdjęcia – rzuciła ze śmiechem Lilka. – Nie wkurzaj mnie! – Baśka usiadła na podłodze z błagalną miną. – Doradź coś, bo zwariuję. – Proszę – powiedziała Lilka, podając jej proste dżinsy i białą koszulkę. Leżały na samym wierzchu. – Do tego włóż baleriny i gotowe. Baśka pobiegła do lustra. – Super! – Zachwycona obracała się wokół własnej osi. – Bardzo dobrze wybrałaś. Taki styl Kate Moss. Wprawdzie nie przypominała słynnej modelki, ale rzeczywiście prezentowała się nieźle. – Gdzie ma czekać ten facet? – spytała Lilka. – Pod wejściem. I nie facet, tylko Andrzej. To znaczy Andrew. Tak się przedstawił. – Aha. Andrew. Zapowiada się ciekawie. „Domator” Andrew, „miłośnik zwierząt” i „abstynent” stał pod klubem punktualnie o siódmej z papierosem w ręce. Na widok Baśki rzucił peta na ziemię. Romek i Lilka przyglądali się temu spotkaniu, udając stałych bywalców klubu. Gdy Baśka i jej amant weszli do środka, ruszyli za nimi. W niewielkiej salce było siwo od dymu. Kilkadziesiąt osób podskakiwało na parkiecie przed niską sceną, na której grał zespół. „Grał” to za dużo powiedziane, raczej wydawał dźwięki nieokreślonego gatunku, za to bardzo głośne. Stoliki były wolne, więc usiedli niedaleko słodkiej pary. Andrew miał może trzydzieści lat, kolczyk w nosie, białe włosy i czarne ciuchy. Na ręce nosił kilka srebrnych bransoletek. On i Baśka zamówili piwo, Romek z Lilką też. Przez pierwsze dziesięć minut randkowicze lustrowali salę. Bez słowa. A Lilka i Romek lustrowali ich, przy czym Romek z wyraźnym zainteresowaniem przyglądał się „miłośnikowi zwierząt”. Wyglądało na to, że i ta randka Baśce się nie uda. Andrew bowiem coraz częściej zerkał w ich stronę, skupiając wzrok na Romku. Lilka i Baśka mogłyby nie istnieć. Gdy Andrew i Baśka nachylili się ku sobie, Romek z Lilką bezczelnie przysunęli swój stolik bliżej, by słyszeć, o czym rozmawiają. Okazało się, że amant z sieci jest dentystą.

– Słuchaj, co ja dzisiaj przeżyłem – perorował Andrew ładnym niskim głosem. – Wyrywałem jednej babie zęba. Za cholerę nie szło. Ciągałem i ciągałem. I nic. Wyszedł, ale połamany. Baba w histerii. Walnąłem jej kolejne znieczulenie i rozpocząłem dłutowanie. Chyba z godzinę tak dłutowałem. W końcu wygrzebałem wszystko i wyrzuciłem. Ale jaki smród, mówię ci! Zgniły korzeń. I tak dzień w dzień – westchnął. – A ty? Czym się zajmujesz? Baśka trzymała się za twarz obiema dłońmi, jakby nagle rozbolały ją zęby. – Przepraszam na chwilę – powiedziała. – Poszukam toalety. Zrobiła rundkę dokoła sali, przy barze schyliła się i w tej pozycji wymknęła się z klubu. Lilka śmiała się tak, że łzy spływały jej po twarzy. Czym prędzej wyszła na zewnątrz. Baśka, nadal w pozycji kucznej, opierała się o ścianę. – Szybko! – zawołała, gdy tylko zobaczyła przyjaciółkę. – Uciekajmy stąd! I zaczęła biec przed siebie do najbliższej taksówki. Dopiero w środku oparła się o siedzenie i odetchnęła z ulgą. – Nie spytałaś go o zawód? Wystarczyło wyznanie, że kocha zwierzęta i siedzenie w domu? – Nie chciałam, żeby myślał, że poluję na męża – odpowiedziała Baśka. – Pytałam, czym się zajmuje. Tak wiesz, na co dzień. Napisał, że „rozwiązywaniem ludzkich problemów”. Sądziłam, że żartuje albo jest psychologiem. Zresztą to były zabawne listy. – Jakie listy? Przecież znaliście się może parę godzin – zdziwiła się Lilka. – No te dwa listy, o nich mówię – wyjaśniła. – Nietrafiony, ale zatopiony. – Baśka nagle zaczęła się śmiać. – Słuchaj, a gdzie jest Romek? – spytała. Kurczę. No jasne! Jemu nie przeszkadzały monologi dentystów. W końcu był barmanem, codziennie wysłuchiwał ludzi. Lilka niemal widziała, mimo że właśnie dojechały pod dom, jak pochylony w stronę Andrew w skupieniu słucha opowieści o wyrywanych korzeniach. – Chyba tam został – powiedziała. – Nie wyszedł ze mną. – Może ma popsute zęby? – zasugerowała Baśka. – Zabiegi dentystyczne sporo kosztują, więc a nuż taka znajomość okaże się przydatna. Chociaż ja bym wolała chirurga plastycznego… – Przestań. To nic nie da. Dobrze wiesz, że go po prostu zostawiłyśmy. Niech to szlag trafi! – denerwowała się Lilka. W tym momencie zadzwoniła komórka. To był Romek. – Lilka? Dzięki, dzięki, jesteś boska, to był świetny pomysł. Muszę kończyć, bo… – Czemu tak szepczesz? Nic nie rozumiem. – Lilka denerwowała się coraz bardziej. – …bo wyszedłem do toalety, żeby zadzwonić i cię uspokoić. Wszystko gra. Właśnie pijemy z Andrew kolejne piwo. Wpadnijcie jutro, to wam opowiem. Tylko po południu. – Rozłączył się. No to pięknie, pomyślała Lilka. Właśnie wrobiła Romka w „domatora” z kolczykiem w nosie i farbowanymi włosami. Jakoś te ozdoby nie pasowały jej do dentysty. Może to przebranie? A może jakaś moda, o której nie wie? Tak się bała lekarzy, że ostatni raz siedziała na fotelu dentystycznym dobrych kilka lat temu. Odruchowo językiem zbadała zęby. Na szczęście żaden się nie kiwał. Nie był to szczególnie udany dzień, więc w domu Lilka szybko przebrała się w piżamę i z książką pod pachą weszła do łóżka. Za to Baśka jakby nigdy nic, zupełnie niezrażona zasiadła przed laptopem. W jej nowej poczcie było kilkanaście nieprzeczytanych mejli. Od rozmaitych „andrewów”. Domatorów, abstynentów i miłośników zwierząt. Samotnych mężczyzn spragnionych romantycznej miłości. Porzuconych przez wredne kobiety. Oczywiście. Lilka odruchowo spojrzała na komórkę. Nic. Żadnej wiadomości, żadnego nieodebranego

połączenia. Może sama jutro zadzwoni?

Rozdział 9 Widać taka była wola boska – westchnęła Lilka nad kubkiem kawy. Baśka popatrzyła na nią jak na kogoś, kto jeszcze się nie obudził i mamrocze przez sen. – Tak na wsiach mawiało się o kobiecie kiepsko przystosowanej do życia – wyjaśniła. – I to niby ja, tak? – Ano tak. Nie wściekaj się. Ludzie nieprzystosowani są ciekawi, intrygujący, twórczy… – Oszalałaś? Bo randka mi nie wyszła? – Nie. Bo tak jak przedtem uzależniłaś się od zakupów na Allegro, tak teraz całe dnie spędzasz na portalach randkowych. Już pal sześć, że umówiłyśmy się na wspólne mieszkanie BEZ poszukiwań faceta, jakoś zniosę twoją wyprowadzkę. Ale ty po prostu ryzykujesz, i to bardzo. Nie będę biegała za tobą na każde spotkanie z nieznajomym z sieci. Wynajmij sobie ochroniarza. – Nieszczęsny, opuszczony odkurzacz – powiedziała nagle Baśka ze łzami w oczach. – Co proszę? – No wiesz, przeczytałam nocą takie zdanie na forum i od razu pomyślałam, że to jakby o mnie… – wyjaśniła. – Aha. Na forum. A artykuł napisałaś? I felieton? – spytała Lilka, usiłując sprowadzić ją na ziemię. – Tak. I już wysłałam. – Pewnie wszyscy się nad nim popłaczą. Jak nad tym odkurzaczem… – Ty chyba serca nie masz! – wrzasnęła Baśka. – Zamroziłam je. Skoro nikt go nie chce, poczeka sobie w hibernacji na tę właściwą osobę. – A jak ta „właściwa osoba” się nie znajdzie? – spytała z przekąsem Baśka. – No to nie! Poza tym nie lubię desperacji. A ty od niedawna masz ją w oczach. Co ci tak nagle odbiło z tymi facetami?! Wywód przerwał dzwonek do drzwi. No tak, kurier. Lilka nie chciała, by przyjaciółka znów oskarżyła ją o brak serca, więc bez słowa podała jej małą paczuszkę. – Nareszcie! – rozanieliła się Baśka. – Zamówiłam to dla nas! – Odpakowywała szybko, rwąc pudełko. – Nie do wiary – wydusiła z siebie Lilka. – Po cholerę to kupiłaś? – Poczekaj. – Baśka przyniosła wydrukowaną stronę z internetu i zaczęła czytać: – „Singelring zdobył popularność na całym świecie, zarówno wśród zwykłych ludzi, jak i wśród gwiazd. Obrączkę można kupić już w Polsce, jest tańsza niż tradycyjna obrączka ślubna. Wzór jest jeden, zarówno dla mężczyzn, jak i dla kobiet. W zamyśle twórcy obrączka dla singla ma być «zielonym światłem» dla innych singli, którzy chcieliby nas poznać. A to, w dalszej perspektywie, ma nas doprowadzić do szczęśliwego związku, być może zakończonego równie szczęśliwym małżeństwem. Tym sposobem singelring zostaje zastąpiony tradycyjną obrączką” – obwieściła triumfalnie. – Nie doczytałaś do końca. Jak zwykle pomijasz to, co niewygodne – powiedziała Lilka i też przeczytała głośno: – „Produkt Wahlbäcka wyszedł jednak poza jego pierwotny zamysł. Niebieski pierścionek staje się symbolem stylu życia singli – nie po to, by kiedyś można go było zastąpić złotą obrączką, ale po to, by pozostał na palcu na stałe”. Ja tego nosić nie zamierzam. Ładny, ale to jasny sygnał. Równie dobrze możesz sobie chodzić z zawieszoną na szyi tekturową tabliczką z napisem: „Szukam męża. Pilnie”. Załóż obie obrączki. Będzie to znak, że bardzo pilnie! – Co nie zrobię, to źle! – żachnęła się Baśka.

– Po prostu przestałam cię rozumieć. Okej, umawiaj się, szukaj, ale ja nie wierzę, że w taki sposób znajdziesz to, czego pragniesz. Tyle! – Nie kłóćmy się już – wymamrotała Baśka. – Proszę. Ostatnio wciąż się kłócimy. – Masz rację – westchnęła Lilka po raz kolejny. – Właściwie masz prawo robić, co chcesz. Przepraszam. Sama przecież umówiłam się z Bartkiem, choć udawałam przed sobą, że to tylko nic nieznaczące spotkanie starych znajomych po latach. Opowiedziała w skrócie, jak wyglądało jej nieszczęsne rendez-vous. – Najgorsze jest to, że naprawdę cholernie się denerwowałam – dodała. – Tak jakby mi na nim zależało. I w pewnym sensie mi zależy. Ale… Nie wiem, w jakim. – Wiesz co, Lilka? Stare, niespełnione miłości zawsze w nas tkwią i dążą do spełnienia. Banalne, ale prawdziwe. Czy wyście kiedykolwiek byli w łóżku? No wiesz, wtedy na studiach… – Nie, skądże. To było czysto platoniczne. – No właśnie. I może być i tak, że prześpicie się ze sobą, po czym czar pryśnie. Myślisz o nim, co? – Niestety. – Lilka znów westchnęła. – Ciekawe, co z Romkiem? – zmieniła temat. W tej samej chwili zadzwoniła komórka. – Lilka, jest bosko! Dentysta jest boski! I może koronki mi zrobi za półdarmo – entuzjazmował się Romek. – Taaa, jasne i może jeszcze implanty ci wstawi? – Ty to zawsze wszystko psujesz – obruszył się. – Facet jest fajny i tyle. Umówiliśmy się na kolejne spotkanie, i to już dziś. Tak że dzwonię, żeby wiesz… Eee… No, podziękować. – Daj spokój! Samo wyszło. Bylebyś nie wpakował się w tarapaty. Bo znów będzie na nas. – Mam full kontrolę, bez obaw. – Romek się rozłączył. Ciekawe, w jaki sposób?, pomyślała. Kurczę, co zauroczenie robi człowiekowi? Zakwasy na mózgu! Otaczali ją single, którzy przeczyli definicji singla. Jak zwykle wpakowano do jednego wora samotnych, poszukujących i tych, którzy nie zamierzali się wiązać. Czy to rzeczywiście fajnie być takim singlem? Może i tak. Jak się zarabia kupę kasy i nie ma się ochoty na cudze humory. W takim razie Lilka nie była singlem. Chciała znosić cudze humory, prać, gotować i wspólnie jeść śniadania. Tylko że nie było chętnych. To znaczy byli, ale nie na wspólne śniadania. Raczej kolacje z poranną ucieczką w tle. A może wspólne życie zmęczyłoby ją po miesiącu? Jak się jest w Norwegii, to się marzy o Wyspach Kanaryjskich i na odwrót. Tak naprawdę nie wiedziała, czego chce. Poza miłością, oczywiście. Ale ostatnio panował wyraźny deficyt na to jedynie słuszne uczucie. A podróbki jej nie interesowały. Pod wpływem impulsu zadzwoniła do Bartka. – Cześć. Wiesz, te brokuły zepsuły wszystko. Miały być na kolację i martwiłam się cały czas, że one, w tym gorącu, no wiesz… – paplała. – Jutro o siódmej wieczorem w Alchemii? – przerwał tym przyprawiającym o ciarki głosem. – Tak. I… – …bez warzyw? – Bez. – Rozłączyli się. Właśnie, bez! Kocham bez, ten mocno fioletowy. Kupię mnóstwo wiązek, będzie pięknie

pachniało w całym mieszkaniu. Szybko ubrała się i wyszła. • Razem z bzem Lilka wkroczyła do Miejsca. – Rany! Ledwo cię widać! – wykrzyknął Romek. – Aleś tego nakupiła. No, no, no… – Żadne „no, no, no”, tylko dawaj dzban z wodą – oznajmiła. Gdy bez już spokojnie spoczywał w wodzie, Romek streścił jej przebieg randki. – Cudowny facet! No, cudowny – mówił z rumieńcem na twarzy. – Czyli to gej? – spytała. – No właśnie, tu tkwi mały problem. On jest bi. Wiesz… I do tego ma żonę i dwóch synów… – To po cholerę umawiał się z Baśką?! Ale nieważne. Jak zamierzasz być z cudownym biseksualistą, żonatym, z dwójką dzieci? – spytała, chowając twarz w bukiecie bzu. Na wszelki wypadek. Czuła, że zaraz wybuchnie śmiechem. – Nooo, czy ja wiem…? Mówił, że nie kocha tej żony, a synowie mają już dziewięć i czternaście lat, więc… – Więc NIC. Olej to. Podchodź na luzie, bo chyba nie myślisz, że on odejdzie od żony? – Strasznie na nią psioczy, mówi, że ma jej dość – stwierdził Romek bez przekonania. – Że właściwie to już by się rozwiódł, tylko ona ma jakieś kłopoty z pracą i babcia jej właśnie umiera, więc on nie może w takiej chwili, że muszę poczekać… – Niby na co? Daj spokój. Tysiące takich scenariuszy poniewiera się na ulicy – powiedziała. – Dajże spokój – powtórzyła. – Facet kłamie. Babcia? Może jeszcze zatrzaśnie się w windzie przed kolejnym spotkaniem. – Taaa, a moje złudzenia rozwiałaś w pięć minut – obraził się Romek. – Lepiej mieć marzenia niż złudzenia – odparowała. W domu wsadziła bez do kilku wazonów i zajrzała do pokoju Baśki. – Następny dentysta? – spytała, nic jej nie mówiąc o tym, co powiedział Romek. – Nieee! Jakiś fotograf – powiedziała Baśka z błyskiem w oku. – Na zdjęciu fajny. – A przyrodę lubi? I zwierzęta? Domator? Uprawia ogródek? – zaciekawiła się Lilka. – No właśnie nie. Więc może tym razem. Więc może… to będzie to? Ale nie martw się, ja szukam już tylko randki. Dotarło do mnie, co powiedziałaś. A w końcu jako singielka mogę randkować do woli, czyż nie? Lilka wzruszyła ramionami. W sumie tak, pomyślała. Wtuliła się w zapach bzu. Rozkoszny, słodki, niosący zapowiedź lata i… Z rozmyślań wyrwał ją dźwięk domofonu. – Proszę otworzyć. TOZ. – Usłyszała ostry kobiecy głos. Nacisnęła guzik, myśląc, że to kolejne ulotki, i wróciła do siedzenia na kanapie. Po chwili ktoś zadzwonił do drzwi. Za nimi stało dwóch policjantów i dwie kobiety. – Słucham? – Dzień dobry, inspektor Agnieszka Jóźwiak. Towarzystwo Opieki nad Zwierzętami. – Dzień dobry, zbieracie datki? W asyście policji? Co za czasy. Oddaję wam jeden procent, ale może coś wygrzebię. Proszę poczekać – powiedziała i ruszyła w stronę swojej torebki. – Chwileczkę! – ryknęła druga, korpulentna kobieta z przetłuszczonymi włosami. Lilka zatrzymała się w połowie drogi. – Tak? – Mamy doniesienie, że pod tym adresem znajduje się pseudohodowla kotów syjamskich

i że dochodzi u pani do dręczenia zwierząt. – Yyy… To chyba pomyłka. Tu nie ma ani jednego kota syjamskiego. Jest jeden dachowiec. – Musimy to sprawdzić. – A zapraszam. Kobiety weszły do środka. Kocur leżał rozwalony na stole. Podniósł łeb i ziewnął na widok gości. Zajrzały nawet do łazienki. – Przepraszamy panią, ale musimy sprawdzać taką ilość donosów. – Taką? – Sto sześćdziesiąt siedem doniesień mejlowych i trzy telefony. Zdziwienie na twarzy Lilki musiało być ogromne. Kobiety zadały pytanie, czy zna sąsiadkę z dołu. Podały jej nazwisko. Lilka się roześmiała. – Zajmijcie się poważnymi sprawami, a nie wymysłami starej wariatki. – Jak śmiesz, smarkulo! – ryknął głos z półpiętra. – O, pani Kwiatkowska, mamy do porozmawiania! – powiedziała kobieta z przetłuszczoną grzywką i dziarsko ruszyła w stronę sąsiadki. Lilka z ulgą zamknęła za nimi drzwi. Ciekawe, co ta baba wymyśli jutro. Nalot CBŚ, że niby amfę produkują, czy antyterrorystów. Westchnęła głęboko i wróciła do rozmyślań o Bartku.

Rozdział 10 Baśka wstała w wyjątkowo dobrym nastroju. To dzięki randce, która dziś ją czekała. Fotograf poprosił o spotkanie! Długo się nad tym nie zastanawiała. Zgodziła się od razu. Doszła do wniosku, iż z ich internetowych pogaduszek jasno wynikało, że to świetny człowiek. Włączyła RMF i pląsając w rytm nadawanej muzyki, zabrała się do przyrządzania śniadania. Pokroiła drobno pomidora i cebulkę. Nie mając pomysłu na dalsze przygotowanie posiłku, podeszła do laptopa. W wyszukiwarce wpisała hasło „smaczne śniadanie z pomidorem”. Wyskoczyły różne propozycje, głównie przepisy na jajecznicę i omlety. Komu, do licha, potrzebny jest przepis na jajecznicę? Wcale nie zadzierała nosa, ale przepis na jajecznicę? Na wbicie paru jajek na patelnię i dołożenie tych dodatków, które się lubi? Tego Baśka nie mogła pojąć. Po krótkiej chwili zdecydowała, że zrobi omlety z pomidorami, bazylią i serem. Owczego w lodówce nie było, ale znalazła jeszcze świeżą ricottę. Brzęczące naczynia zwabiły do kuchni zaspaną Lilkę. – Która godzina? – Przed dziesiątą. Lilka dostała kawę. Baśka wiedziała, że zaraz po obudzeniu lepiej się do niej nie odzywać. W milczeniu kontynuowała przygotowanie śniadania. Po kilkunastu minutach podała pięknie wyglądające omlety. Wtedy Lilka przestała kiwać się nad swoją kawą i przemówiła ponownie: – Która godzina? – Cztery po dziesiątej. Dzień dobry. – Baśka, cholero! Ty powinnaś iść do MasterChefa, zamiast udawać, że nie umiesz gotować. Wygląda cudnie! – Eee tam, oni gotują idealne jajka i idealnie siekają cebulę. Ja tego nie potrafię. – Co dzisiaj robisz? – zapytała Lilka, zmieniając temat. – Mam randkę. – Z fotografem? Baśka skinęła głową. – Gdzie? Mam z tobą iść? – Umówiłam się z nim w knajpie u Romka. Jakby coś poszło nie tak, to on mi pomoże, ale powinno być w porządku. Czuję to! Facet czyta, wie, co się dzieje na świecie. No i ta jego pasja, fotografia – westchnęła. Lilka wzruszyła ramionami. – Sami pasjonaci z tego, co widzę. Uważaj na siebie. – Nie matkuj mi! Lilka potrafiła wkurzyć ją niemiłosiernie takimi tekstami. Baśka czuła się wtedy jak młodsza, głupsza siostra. Potyczki słowne przerwał ostry dźwięk dzwonka do drzwi. Żadna nie miała ochoty ruszyć się ze swojego miejsca. – No, otworzysz? – zapytała Lilka po drugim natarczywym dzwonku. – Sama otwórz – prychnęła Baśka. Lilka wzruszyła ramionami. Baśka wstała niechętnie, mamrocząc pod nosem, że to zawsze ona otwiera. Za drzwiami stała dozorczyni, pani Zosia. – Dzień dobry. Pismo mam dla was, dziewczyny. – Podała zaklejoną kopertę z pieczątką spółdzielni. – O, tu proszę mi podpisać. Baśka otwierała list, zastanawiając się, czy to informacja o podniesieniu opłat za czynsz,

czy coś innego. – Co to? – zainteresowała się Lilka. – „Spółdzielnia mieszkaniowa Cerber prosi o pilny kontakt. Celem jest wyjaśnienie notorycznego zakłócania ciszy nocnej”. – Ta baba nas wykończy – jęknęła Lilka. – To co robimy? – Nic. – A jak nas wywalą? – A za co? Zakłócamy ciszę nocną? – Może im coś odpiszemy. – Zadzwonię do nich i wyjaśnię. Tak będzie lepiej. – Dobra. Pozmywaj po śniadaniu. Ja mam parę rzeczy do napisania. Nie czekając na odpowiedź, Baśka poszła do siebie. Jeszcze raz spojrzała na profil Marcina umieszczony na jednym z portali randkowych. Zastanawiała się, jak wypadnie to spotkanie, i miała nadzieję, że nie okaże się takim niewypałem jak randka z Andrew. Westchnęła głęboko i zaczęła pisać. Praca pochłonęła ją do tego stopnia, że o mały włos się nie spóźniła. Na szczęście Lilka uprzytomniła jej, która jest godzina. Nie miała specjalnie czasu na przebieranki. Założyła czarne dżinsy i zieloną tunikę. Delikatny makijaż, kilka kropel ukochanej Euphorii i była gotowa. Kiedy wychodziła, Lilka nadal siedziała w piżamie. Miała pisać. Baśka w radosnym nastroju wybiegła z domu. W połowie schodów zorientowała się, że nie zabrała telefonu. Musiała wbiec z powrotem na górę. Kiedy miała już telefon i wybiegła za drzwi, uświadomiła sobie brak chusteczek i znów zawróciła. – Lepiej usiądź na chwilę i pomyśl, co jeszcze miałaś ze sobą zabrać – powiedziała Lilka, nie odrywając oczu od laptopa. – Mam wszystko. Życz mi powodzenia. – Powodzenia – burknęła Lilka. • Spóźniona trzy minuty weszła do klubu. Rozejrzała się, ale nigdzie nie dostrzegła mężczyzny, z którym była umówiona. Dopiero Romek wskazał jej stolik, przy którym siedział. Podeszła do niego z promiennym uśmiechem na twarzy. Fotograf okazał się równie przystojny, jak na zdjęciach. – Basia – powiedziała, wyciągając dłoń. – Marcin – odpowiedział, ściskając delikatnie jej rękę. – Wreszcie sobie przypomniałem, jak masz na imię. To wyznanie mógł zachować dla siebie, pomyślała Baśka. – Jak to? Nie wiedziałeś, z kim rozmawiasz? – Moja siostra wymieniała z tobą wiadomości i opowiadała mi, jaka jesteś. W końcu zgodziłem się z tobą spotkać. Baśka poczuła się zbita z tropu. Holender, co za uprzejmość z jego strony! Zgodził się spotkać!, wściekała się. Jednak po chwili postanowiła zachować spokój i dać mu szansę. Usprawiedliwiała jego zachowanie domniemaną nieśmiałością. Romek podał jej piwo. Marcin milczał, lustrując Baśkę wzrokiem. Zapadła dość niezręczna cisza. – Trafiłeś tutaj bez problemu? – zapytała uprzejmie. – Miałem kłopot z zaparkowaniem samochodu. Duży tłok na parkingach. – Mhm.

– Czym się interesujesz, Barbaro? Baśka ucieszyła się, że wreszcie zaczyna się rozmowa. Wzięła głęboki oddech i już miała zacząć opowiadać o swoich zainteresowaniach, kiedy on, nie czekając na jej odpowiedź, powiedział: – Bo wiesz, ja mam dość specyficzną pasję. Mianowicie uwielbiam śrubki. – Aaaha. – Śrubki są jak ludzie, tylko mniej gadają i słuchają. Śrubki mają różne gwinty, są stworzone z różnych materiałów. Każda śrubka ma duszę. Bez śrubek świat by przestał istnieć. Każda konstrukcja istnieje dzięki śrubkom… Baśka po paru zdaniach przestała słuchać jego wywodów. Rozglądała się za Romkiem. Próbowała przywołać go wzrokiem. Po chwili Romek wziął tacę i udając, że zbiera kufle, podsłuchiwał rozmowę. Baśka widziała, jak jej przyjaciel zaczyna parskać śmiechem. Cholernik, mógłby się nie śmiać, tylko mi jakoś pomóc!, pomyślała. Zupełnie niezrażony jej milczeniem fotograf kontynuował swoją „odę do śrubek”. – A co z fotografią? – weszła mu w słowo. – Ach. Dobrze, że pytasz. Przyniosłem trochę zdjęć, to ci zaprezentuję – odparł, sięgając do teczki. Ucieszyła ją ta zmiana tematu. Zdjęcia musiały być ciekawsze niż śrubki! Po chwili na stoliku leżały zdjęcia w formacie A3. Baśka zaklęła siarczyście w myślach. Tematem zdjęć były… śrubki! Teraz Marcin opowiadał o zdjęciach i warunkach, w jakich powstawały. Jak musiał doświetlać miedziane gwinty, żeby uzyskać ten piękny połysk. Nagle kątem oka Baśka dostrzegła Lilkę. Była pewna, że Romek do niej zadzwonił. – Lilka? – zawołała uradowana. – Co ty tutaj robisz? Tak dawno cię nie widziałam. Opowiadaj, co u ciebie. Może się do nas przysiądziesz? – Nie chciałabym przeszkadzać w randce – rzuciła Lilka złośliwie. – Ależ skąd. Marcin się przecież nie pogniewa. Musisz mi opowiedzieć, co u ciebie, jak twoje dzieciaki, jak mąż? – Eee, dobrze. Zamówię tylko coś do picia. Baśka widziała, że przyjaciółka nie bardzo wie, o co chodzi. Miała jednak nadzieję, że szybko się zorientuje. Dla pewności uraczyła ją bolesnym kopniakiem w kostkę. Lilka spojrzała na nią z wyrzutem. Nagle przy stoliku pojawił się Romek i postawił przed Lilką piwo. Marcin wściekłym wzrokiem przyglądał się raz jednej, raz drugiej dziewczynie. – Opowiadaj, co słychać – powiedziała Baśka z przyklejonym uśmiechem. – Skąd się znacie? – wypaliła Lilka, ignorując pytanie. – A, z portalu randkowego. Wyobraź sobie, Marcin miał taki piękny profil i dobrze nam się pisało, więc się umówiliśmy. – Aha. To może ja przeszkadzam? Marcin kiwnął głową. Baśka przerażona, że zostanie porzucona i nie uwolni się od śrubkofila, szybko powiedziała: – Ależ skąd. Wiesz, okazało się, że powinnam się była spotkać z siostrą Marcina, bo z nią wymieniałam mejle. Lilka zrobiła wielkie oczy. – Jak to? – Spojrzała pytająco na Marcina. – No tak to – burknął w odpowiedzi. Widać było, że bardzo mu nie pasuje nagłe wtargnięcie Lilki w sam środek randki. Baśka

miała w nosie jego potrzeby. Postanowiła iść na całość. – Co u dzieciaków? – zaćwierkała radośnie, zwracając się do Lilki. – Eee, dobrze. Zdrowe są. – A czy Marianka już siada? Bo moja Zosia już zaczęła chodzić i wszystko ściągać. Trzeba mieć oczy dookoła głowy – mówiła z zachwytem i była bardzo przekonująca. – To fantastycznie. – Lilka podjęła grę. – Dalej tak dużo płacze czy już przestała? – No, niestety, nadal płacze. – Ekhm, Barbaro, czy ja dobrze rozumiem, że ty masz dziecko? – zapytał z powagą w głosie Marcin. – No tak. Myślałam, że pisałam o tym. Córeczkę. Ma na imię Zosia… – Przykro mi, Barbaro, ale nie możemy się więcej spotykać. Dzieci nie potrafią szanować moich śrubek – powiedział i wstał. Dygnął uprzejmie na pożegnanie i wyszedł. Dziewczyny przenosiły swoje rzeczy i piwa do baru, rechocząc jak wariatki. – Marianka! – wyła Baśka. – I Zosia! – łkała Lilka. – W co ty się znowu wpakowałaś? Opowiadaj! – Mówię wam, ja muszę skończyć z tymi randkami. Przychodzę, patrzę: facet wygląda fajniej niż na zdjęciach. – No całkiem, całkiem – przyznał Romek. – „Bo wiesz, moją pasją są śrubki. Duże, małe, miedziane, metalowe, śrubki są jak ludzie, tylko tyle nie gadają”. – Baśka ze śmiechem opowiadała o Marcinie. – Mówię wam, zaczął nawijać o tych śrubkach i nie dawał mi dojść do słowa! Później wyciągnął zdjęcia i zaczął je pokazywać. Czaicie? – Śrubkofil ci się trafił – zarechotała Lilka. – Jak się go pozbyłyście? – zapytał ze śmiechem Romek. – No, jak to jak? Na mamusię. – Wystraszył się, że moja córka będzie dotykać jego śrubek. – Przynajmniej nie był żonaty – rzucił Romek – Jak to nie? Śrubki to jego żona – powiedziała Lilka i znów ryknęli śmiechem. Z tej przygody ze śrubkofilem w roli głównej nabijali się do zamknięcia lokalu. – Moje panie, skończmy ten wieczór w milszym towarzystwie. Stawiam piwo w Kokonie – zaproponował Romek. – Dobra, idziemy – powiedziała wesoło Lilka. Na poddasze wróciły późnym wieczorem. Śrubkofil poszedł w zapomnienie wraz z wypitym alkoholem i tańcami. • Bartek czekał przez godzinę w Alchemii. Cały czas miał nadzieję, że Lilka tylko się spóźnia. Kiedy opróżnił kolejną filiżankę kawy, zdał sobie sprawę, że jednak się nie pojawi. Ciągle sprawdzał telefon. Nie dzwoniła, nie wysłała esemesa. Zaczął się martwić, że mogło się wydarzyć coś złego. Wybrał jej numer, ale nie odebrała. Postanowił jeszcze chwilę poczekać, ale zaczynał się czuć jak idiota. Myślał, że zależy jej na tym spotkaniu tak samo jak jemu. Po co obiecała, że się z nim spotka? Wystarczyło powiedzieć, że nie ma na to ochoty.

Rozdział 11 Lilka obudziła się około czternastej z ogromnym bólem głowy. Z trudem dotarła do kuchni i wypiła duszkiem pół butelki wody mineralnej. I wtedy sobie przypomniała. Dosłownie zamarła. Przecież była umówiona wczoraj z Bartkiem! Jak mogła zapomnieć! Zamiast tego nabawiła się ostrego kaca. I co teraz? Przez jakiś kwadrans szukała komórki. W końcu znalazła ją pod łóżkiem. Jedno nieodebrane połączenie i esemes. Zadzwoniła do Bartka. – Bardzo cię przepraszam. Baśka się czymś zatruła i musiałam się nią zająć. Czy możemy jeszcze raz się umówić? – spytała z bijącym sercem. – Tak, ale za kilka dni, teraz muszę wyjechać. Zadzwonię do ciebie. Na pewno. A jak Baśka? Już lepiej? – Tak, wszystko w porządku. Dzięki. Odetchnęła z ulgą, ale wciąż czuła lekki niepokój. Na pewno był urażony. Miała teraz jednak ważniejszą sprawę na głowie. Na samą myśl robiło jej się słabo. Gazety przeżywały kryzys, nie brały już tylu tekstów od freelancerów, co przedtem. Ostatnio często dostawała odpowiedź: „Nie przyjmujemy artykułów z zewnątrz”. Co gorsza, skończyła się dość dobrze płatna fucha dla „Wróżki”. Pisała do niej reportaże o kobietach, które poradziły sobie w życiu, i nagle redakcja przestała się do niej odzywać. Po prostu. Najdroższe magazyny kobiece w ogóle nie chciały niczego od dziennikarki z Krakowa, miały zamknięte zespoły. Współpracowała regularnie tylko z jednym czasopismem na umowę o dzieło, ale to było za mało. Zarabiały z Baśką w sam raz na czynsz i rachunki, niewiele zostawało na życie. Zrobiła kawę i usiadła przed laptopem. Baśka wciąż chrapała. Zaczęła od Gumtree. Najwięcej ogłoszeń było związanych z pracą w call center. Natychmiast złapała doła. Tam na pewno nie da rady. Przeszła do działu opiekunek: szukali, ale wykwalifikowanych. W sklepie też nie mogła pracować, zaraz by ją wyrzucili. Baśkę jeszcze szybciej. W końcu napisała ogłoszenie: „Doświadczona dziennikarka pomoże napisać artykuł, zrobi fachową redakcję i wszelkie poprawki. Zgłoszenia na mejla” i wrzuciła je na portal. Baśce postanowiła na razie nic nie mówić, zaraz wpadłaby w panikę. – Lilkaaa. – Usłyszała jej słaby głos i poszła do sypialni. – Co się dzieje? – Wody, proszę, przynieś mi mineralną – jęczała Baśka. Podobnie jak Lilka wypiła duszkiem pół butelki. – A mamy jakieś tabletki na ból głowy? – spytała. – Nie wiem, chyba jest jeszcze gdzieś aspiryna – powiedziała Lilka. – To mi daj. – Sama sobie weź, wcale nie czuję się lepiej. I wstawaj. – Jesteś okrutna – stwierdziła Baśka, gramoląc się z łóżka. – O której wróciłyśmy do domu? – spytała Lilka, siadając na kanapie. – Chyba koło piątej, nie patrzyłam na zegarek, ale już było jasno. Fatalnie się czuję. Pooglądam zdjęcia na Facebooku, na nic nie mam siły. Zaraz... A co to jest? – Spojrzała na laptopa i otwartą stronę z Gumtree. – Nic, dałam ogłoszenie. Chcę dorobić. – Lilka, mamy jakieś długi? Mów prawdę! – Mamy kredyt hipoteczny i za mało pieniędzy na życie. Od dzisiaj robimy zakupy

w Biedronce i ograniczamy picie. Ciuchów też nam wystarczy, zresztą w szmateksach można wyłowić prawdziwe rarytasy. Najważniejsze, by płacić ten kredyt w terminie, komornik nam niepotrzebny. – To nie brzmi… ciekawie. Przecież całkiem nieźle nam szło. Stało się coś? – Mam już tylko jedną fuchę, a to jest stanowczo za mało jak na nasze potrzeby. Mogę z tego spłacać kredyt, a z resztek twojego spadku będziemy miały na rachunki i życie, ale przecież on się kiedyś skończy. – Nie możesz porozmawiać z Bartkiem o jakiejś pracy? – Zwariowałaś? Widziałam się z nim ledwie raz! I nie zamierzam mu się chwalić kłopotami z kasą. Słuchaj, a może by tak spytać Romka? Może potrzebują kogoś do pomocy? – Lilka popatrzyła wymownie na przyjaciółkę. – Niby mnie? – No, a czemu nie? Lubisz knajpy, byłabyś w swoim żywiole, a przy okazji parę groszy by wpadło. – To też twój żywioł, nie zgrywaj mi teraz domatorki! – Ja poczekam, czy ktoś nie odpowie na ogłoszenie. Dużo jest ludzi, którzy nie potrafią pisać. – Jak zawsze wygodnie się urządziłaś, a mnie wysyłasz do roznoszenia piwa albo mycia kufli! – Ja tylko sugeruję. Wcale nie musisz tam pracować, po prostu pomyśl o czymś. Do ilu gazet piszesz? – Też do jednej, ostatnio coś za bardzo nie chcą tekstów. – Kryzys. Po co komu gazety, jak nie ma co do garnka włożyć? Spada sprzedaż i płace. – Ja nic innego nie umiem robić – oznajmiła stanowczo Baśka. – Tego nie wiesz, zobaczymy. Są jeszcze gazety codzienne w Krakowie, tylko one bardzo mało płacą, ale możemy spróbować. Bez paniki. Teraz czas na jakieś śniadanie. – Nie wiem, czy coś przełknę. – Przełkniesz, jest bagietka czosnkowa i zaraz ją odgrzeję w mikrofalówce. – Tak? To na pewno zjem – ucieszyła się Baśka. Boże, jaka ona dziecinna, pomyślała Lilka. I zaraz zganiła samą siebie: Tak jakbym ja była lepsza! Obie jesteśmy niedojrzałe. – Lilka? – Baśka stanęła obok i patrzyła, jak bagietka powoli obraca się w mikrofali. – A może byś poprosiła swoją matkę o pomoc? – No coś ty! Zresztą jednorazowy zastrzyk gotówki nic nam nie da. Po zjedzeniu bagietki poczuły się znacznie lepiej. Ale Baśka wywołała wilka z lasu, bo zadzwoniła matka Lilki. – Kochanie, jak się macie? Czy wszystko w porządku? Chcę was odwiedzić. Myślę, że będę wieczorem, znajdzie się dla mnie jakieś łóżko? Na jedną noc? – Cześć, mamo! Zaskoczyłaś mnie, jakim cudem znalazłaś czas? – Wzięłam trzy dni wolnego i postanowiłam wreszcie cię zobaczyć. To jak? – Jasne, przyjeżdżaj, czekamy na ciebie. – O Boże, twoja matka przyjeżdża? Musimy szybko uwinąć się ze sprzątaniem, przecież to klon Perfekcyjnej Pani Domu – przeraziła się Baśka. – No i mamy kaca. – Zaraz wszystko doprowadzimy do ładu. Ona nie może się domyślić, że szalałyśmy całą noc! Sprzątanie zajęło im cztery godziny – głównie pod meblami, gdzie kłębił się kurz i kocie kłaki. Potem zabrały się za siebie. Cienie pod oczami ukryły, używając korektora, zrobiły lekki

makijaż i były gotowe. – O kurczę! Przecież nie ma nic do jedzenia! Leć po zakupy, może zdążymy coś ugotować – ocknęła się Lilka. – Co mam kupić? – Najlepiej suszone pomidory, mrożony szpinak, tagliatelle, ser i oliwę, zrobimy jej ulubione danie. I koniecznie ze dwie butelki białego wina. Około dziewiętnastej wszystko było przygotowane, z makaronem włącznie. Wystarczyło go przypiec w piekarniku, jak matka wreszcie dojedzie. Pojawiła się godzinę później z perfekcyjnym makijażem na twarzy. Miała też nową fryzurę i piękny, wyraźnie drogi kostium. Dziwne, pomyślała Lilka, dopiero co była rozgoryczoną, sfrustrowaną maniaczką seriali telewizyjnych. – Cześć, mamo, nie za ciepło ci? – Oj, jeszcze nie ma upałów, a poza tym chciałam pokazać wam mój nowy nabytek. Nie zgadniesz, gdzie je znalazłam. – Matka miała na nogach kozaki z wężowej skóry. – W szmateksie? – No, aż tak tragicznie nie jest, w outlecie przecenione na niecałe dwa tysiące. Byłam jeszcze u fryzjera, odwiedziłam kosmetyczkę i czuję się młodsza o dziesięć lat. À propos! Zamierzam wstrzyknąć sobie kwasy hialuronowe, znam dobry gabinet – gadała jak najęta. – Kwasy? A czemu nie lifting? Kwasy są chyba dla… no… młodszych? – spytała Baśka. Lilka spiorunowała ją wzrokiem. – Wcale nie! – zawołała matka. – Moja kosmetyczka mówi, że jeszcze nie potrzebuję liftingu, kwasy wystarczą, by ukryć bruzdy. Ty też mogłabyś sobie wstrzyknąć, moja droga – zwróciła się do Baśki, która cała poczerwieniała. – A co tak pachnie? – zawołała i poszła do kuchni. – Moje ukochane spaghetti! Odgrzej zaraz w piekarniku, padam z głodu! Lilka z niedowierzaniem patrzyła na odmienioną matkę. Zupełnie nie przypominała zmęczonej życiem, wiecznie niezadowolonej i szarej kobiety, którą ostatnio widziała. Świetna fryzura, makijaż, ciuchy. Mama wyglądała bardzo atrakcyjnie i znacznie młodziej. I to nowe nastawienie – radość i energia zastąpiły marazm i wiecznie skrzywioną minę. Matka przypominała samą siebie z czasów, kiedy jej córka była dziewczynką. Lilkę bardzo to zaskoczyło i nie mogła się doczekać momentu, kiedy dowie się, skąd taka zmiana. Co ją tak odmieniło, a raczej kto. Po kolacji otworzyły butelkę wina. – Bardzo się zmieniłaś, mamo, cieszy mnie to – powiedziała Lilka. – Czy jest coś, o czym powinnam wiedzieć? – Oj, przecież na pewno się domyślasz. Poznałam kogoś. Jest interesujący, przystojny, ma dobrą pracę, a co najważniejsze: jest wolny i młodszy ode mnie. – O ile? – Równo dziesięć lat, idealnie – westchnęła matka. – No… cóż… Cieszę się, a skąd go wytrzasnęłaś? – Zarejestrowałam się na portalu randkowym i tam go poznałam. Baśka zachłysnęła się winem. – Na którym? – A już nie pamiętam, bo mam profil na kilku. Ale on chyba jest z Sympatii. Uroczy mężczyzna, kiedyś go tu przywiozę. Albo raczej on mnie. – Zaśmiała się. – No dobrze, widzę, że dbacie o dom, choć nie do końca. Kot też powinien być wyczesany i znać swoje miejsce. – Popatrzyła z urazą na zwierzaka wylegującego się w fotelu. – I wyglądacie jakoś tak kiepsko, zmęczone pracą?

– Trochę – powiedziała szybko Lilka. Za szybko. – Czyżby? Oj, przecież ja też miałam trzydzieści lat! Pewno byłyście na imprezie? No i bardzo dobrze. A jak sprawy miłosne? – Matka wyrzucała z siebie pytania jak karabin maszynowy pociski. – Nooo, jako tako – powiedziała Baśka. – Czyli do luftu, tak? – Na razie jesteśmy singielkami, mamo. – Singielki! Przecież to kompletna bzdura! To tylko moda i synonim cierpiących samotnych bab. Nie musicie od razu wiązać się na stałe, jeszcze trzeba poszaleć, ale gdzie te romanse, ja się pytam? – Ja miałam dwa – triumfalnie oznajmiła Baśka. Oby tylko o nich nie opowiedziała, pomyślała Lilka. – W ciągu ostatniego roku? – zaśmiała się matka. – Nie, w ciągu miesiąca. – To już lepiej. A ty, moja kochana? – Matka zwróciła się do Lilki. – Ja jeszcze nie wiem, mamo. Coś tam się dzieje, ale to dopiero początki, więc na razie nie ma o czym mówić. – Nie jest tak tragicznie, choć spodziewałam się kolejki facetów. Jesteście przecież atrakcyjne, macie dobrą pracę, własne mieszkanie… Lilka przezornie milczała. – Co? Co taka cisza? Coś się dzieje nie tak? Mówcie mi tu zaraz i otwórzcie drugą butelkę wina. Posłusznie wykonały polecenie i wróciły na kanapę. – Nie, wszystko dobrze, tylko podnieśli nam ratę kredytu, a mamy ostatnio mało pracy – zaczęła Lilka. – To bardzo źle. Mogę wam zostawić dwa tysiące, ale pomagać regularnie nie dam rady. Szukacie jakichś nowych zleceń? – Tak, cały czas, wszystko jest pod kontrolą i będzie dobrze, mamo. Spokojnie, to chwilowy kryzys. – Mam nadzieję. Zawsze dawałaś sobie radę, Lilka, więc dasz i teraz. – Matka rozsiadła się wygodniej. – Opowiem wam o moim nowym narzeczonym. Druga butelka została opróżniona, a matka mówiła w najlepsze. Baśka ostro walczyła z sennością, a Lilka czuła, jak kleją jej się powieki. Cieszyła się, że mamie tak się powodzi, ale jej historia po prostu nie miała końca. – Jak więc widzicie, moje drogie, same zalety! – wykrzyknęła na koniec matka, czym obudziła Baśkę. – Och, to wspaniale, pani Anno – powiedziała Baśka. Niewiele zapamiętały z tej historii poza tym, że matka znała nowego absztyfikanta dwa tygodnie i wychwalała pod niebiosa jego cechy charakteru. – I nie ma żadnych dzieci – dodała zadowolona. – A ty się przyznałaś? – spytała zaciekawiona Lilka. – Nooo… Jeszcze nie, dopiero zamierzam mu powiedzieć. I mam pytanie do ciebie. – Słucham? – Czy bardzo byłabyś zła, gdybym cię trochę odmłodziła? Tak o jakieś osiem lat, co? – Rany boskie, mamo, skłamałaś ze swoim wiekiem?! – Tylko troszeczkę. Powiedziałam, że mam czterdzieści siedem, a nie pięćdziesiąt pięć, więc muszę cię odmłodzić, chyba mnie rozumiesz? Najwyżej znajdę ci dobry namiar na zabieg

z kwasami. Co ty na to? Zapłacę. – Nie chcę żadnych kwasów, poza tym jakoś nie sądzę, żebyś go tu kiedykolwiek przyprowadziła. Po prostu nie mów, że masz córkę, i koniec. Chyba że to potrwa dłużej i przerodzi się w poważny związek – zaproponowała. – No dobrze – westchnęła matka. – Ale dziwię się, że nie chcesz takiego prezentu, te bruzdy smutku byś sobie usunęła. – Jakiego znowu smutku? – zdziwiła się Lilka. – Gazet nie czytasz? Internetu? To są bruzdy nosowo-wargowe, postarzają, a ty je już masz. – No i trudno, żadnych kwasów nie dam sobie wstrzyknąć. Przynajmniej na razie – powiedziała stanowczo Lilka. – A może ja bym sobie wstrzyknęła? Mogę udawać pani córkę, jakby coś – zaoferowała się Baśka. Wariatka! – Wiesz co, zastanowię się nad tym. Cóż, wino wypite, kolacja zjedzona, może pójdziemy spać? – Przygotowałam ci sypialnię, my się prześpimy w salonie na rozkładanej kanapie. Porozmawiamy jeszcze jutro. – Jutro to ruszamy w miasto, moja droga, dawno mnie tu nie było – oznajmiła matka, udając się do łazienki. – Na Wawel? – Na zakupy! • Kolejny dzień był koszmarem. Matka postanowiła odwiedzić trzy największe centra handlowe. Dziewczyny mało nie zemdlały ze zmęczenia. W końcu obładowana torbami zamówiła taksówkę, a im kupiła po bluzeczce. – Jak ja kocham zakupy – westchnęła, kiedy wreszcie dotarły do domu. Lilka słaniała się na nogach, głowa jej pękała, a Baśka położyła się na kanapie. – O nie, moja droga, wstawaj, nie leży się w butach! Poza tym proszę, byście przymierzyły te bluzeczki, które wam kupiłam. A tu macie obiecane dwa tysiące. – Położyła pieniądze na stole. – Obrabowałaś bank? – zdziwiła się Lilka. – Można tak powiedzieć. Mam pieniądze i tyle, nie martw się. No dalej, przymierzajcie! Posłusznie wykonały polecenie. Bluzeczki były identyczne. – Bardzo trafny wybór, zawsze miałam dobry gust! – ucieszyła się matka. Obie były żółte z koronkowym wykończeniem. Nadawały się może jedynie do spania. – Bardzo ładna, pani Anno – powiedziała Baśka. – Dziękuję. – Mnie też się podoba – dodała Lilka. – No ja myślę! Odejmują wam lat, tak działa ten kolor – cieszyła się matka. – Fajnie mi z wami, nie chce mi się jechać, ale mój Misiu czeka. Mamy iść na jakiś koncert, a potem na kolację. Na pewno się stęsknił. Wczoraj w nocy dostałam od niego mnóstwo esemesów. Tylko jak ja się zabiorę z tymi wszystkimi ciuchami? – zmartwiła się. – Mogę pożyczyć ci walizkę – zaproponowała Lilka. – A porządna jakaś? – Nowa, jeszcze jej nie używałam, Samsonite, będzie ci pasowała, na kółkach. – A jaki kolor?

– Czerwony. – Uwielbiam czerwony! Dawaj tę walizkę, odeślę ci kurierem. Matka z trudem upchnęła do walizki wszystkie ubrania i pięć par butów. – No to wzywam taksówkę i opuszczam was. Ale jeszcze przyjadę! Mam teraz mniej czasu, bo wiecie, Misiu, ale jakąś chwilę znajdę. Było naprawdę super, trzymajcie się, dziewczyny! I pamiętajcie, dużo romansów, bo lata lecą! Po jej wyjściu osunęły się na kanapę. W identycznych bluzeczkach. – Mówiłaś, że twoja matka jest załamana i przechodzi kryzys nerwowy – powiedziała Baśka z wyrzutem. – Bo tak było, jak ją widziałam ostatni raz. Sama jestem zaskoczona, i to jeszcze jak! – Fajnie, że zostawiła nam kasę. Na co ją wydamy? – Na ratę! – O nie – jęknęła Baśka. – Chodźmy przynajmniej do Romka na piwo. Muszę ochłonąć, twoja matka jest jak tornado. – Dobry pomysł, idziemy. – Tylko nie zapomnij zdjąć tej bluzeczki. – Baśka ryknęła śmiechem. • W klubie nie było na szczęście wielkiego tłoku. Romek siedział za barem, popijał piwo i przeglądał Pudelka w necie. – Romek? Czemu jesteś taki smętny? Hellooo, to my, twoje przyjaciółki. – Lilka potrząsnęła jego ramieniem. – Eee, nie mam dzisiaj humoru, a jeszcze deszcz zaczął padać – poskarżył się. – No to co? Masz dziś randkę, że tak się martwisz pogodą? – No właśnie nie mam. Ani dziś, ani jutro, ani pojutrze. Zostawił mnie, wygrała jego męska część osobowości. – Do luftu. Ale to nic, znajdzie się nowy – powiedziała Lilka. – Kiedy on mi się podobał. No i nie zdążyłem nawet zębów sobie wyczyścić – odparł żałośnie Romek. – Nie martw się, wymyślimy jakąś randkę. Poza tym masz swój profil na Fellow, nikogo ciekawego? – Jak dotąd nie, zresztą właśnie przeżywam traumę i muszę odreagować. Boję się kolejnej porażki. Stoję za barem, tu przychodzi więcej gejów, niż zagląda na ten cholerny portal. Będzie dobrze… kiedyś. – Oj, nie smęć już tak. Baśce też się nie udało, ja nie mam nikogo, nalej nam piwa. – Z rozkoszą. – Wybierzemy się jeszcze na jakąś randkę, Baśka? – Na razie nie, też mam traumę. Romek, chciałam z tobą pogadać, ale to nie dzisiaj, dzisiaj odreagowujemy. Opowiedziały mu o wizycie matki. – I tylko dwie bluzeczki? Słabo, ale dwa tysie się przydadzą. – Uśmiechnął się wreszcie.

Rozdział 12 Po wyjeździe matki bieda znów zajrzała im w oczy. Kasa ze spadku topniała z każdym dniem. – Mogłaś wpłacić na lokatę. Teraz by było. – Ale nie wpłaciłam. – Idź w końcu do Romka. – Nie chcę pracować w barze – jęknęła Baśka. Lilka usiadła do laptopa. Przeglądała ogłoszenia o pracy. Znów call center. – A wyślę, pewnie i tak się nie odezwą – mruczała pod nosem. Wszystkie anonse zapewniały fuchę na czarno, mało płatną i zazwyczaj oznaczały fizyczną robotę. Po przekopaniu się przez parę stron beznadziejnych ogłoszeń przez przypadek trafiła na dział „społeczność”. Był on podzielony na kilka kategorii. Z braku lepszego zajęcia zaczęła przeglądać, co ludzie wypisują. W wyznaniach większość wylewała swoje żale. Eee, to nie dla mnie, skrzywiła się Lilka i kliknęła na dział „wymiana umiejętności”. Przejrzała parę wpisów. Nic ciekawego nie znalazła. Jedyne, co wprawiło ją w dobry humor, to ogłoszenie: Jesteś nieśmiały? Masz problem z dziewczynami? Kliknij tutaj!!! Witamy, masz problem z dziewczynami? Brakuje ci pewności siebie? Nie wiesz, jak nawiązać kontakt? W takim razie nieważne, czy chcesz stałego związku, czy szukasz jednorazowej przygody – nasza agencja jest dla Ciebie!!! Działamy w Polsce już kilka lat, a teraz postanowiliśmy wybrać się do Krakowa, aby pomóc właśnie Tobie!!! Mamy już kilkuset zadowolonych klientów, których życie odmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni. Nasi trenerzy to profesjonaliści szkoleni w najlepszych szkołach świata, w Mediolanie oraz Londynie. Przez chwilę rozważała, ile oni biorą kasy za takie „szkolenie” i czego tam mogą nauczyć tych chłoptasiów. Z nieśmiałej trąby lowelasa nikt nie zrobi. – Nad czym tak siedzisz? – Buduję plan na przyszłość. – Lilka, co ci? Za dużo kawy? Na jaką przyszłość, co ty chrzanisz? – Będziemy udzielać porad nieśmiałym szarym myszkom. Zrobimy z nich seksbomby i pokażemy, jak uwodzić face-tów. – Roześmiała się. – Ciekawe, kto by za to płacił dwóm zatwardziałym singielkom – zarechotała Baśka. – Pewnie ktoś by płacił. Lilka przeczytała na głos treść ogłoszenia oraz liczbę wyświetleń i wysłanych odpowiedzi. Była spora. – O kurczę! Nie wierzę, że jest tyle naiwnych osób. – Zdesperowanych. Baśka przysiadła się do współlokatorki i razem przeglądały kolejne ogłoszenia. – Kliknij „Szukam starych przyjaciół”. Czasem tam takie ckliwe rzeczy piszą, że aż żałuję, że nie do mnie. – No dobra – odpowiedziała Lilka. – Faktycznie ckliwe. – Lilka! – Co? – Tu jest twoje nazwisko. Zjedź niżej.

Lilce serce podskoczyło do gardła. Miała wizję, że poszukuje jej ktoś, komu wisi jakąś kasę albo nieoddaną książkę. W myślach zrobiła rachunek sumienia, ale nikt taki nie przychodził jej do głowy. Treść ogłoszenia brzmiała następująco: Poszukuję kontaktu z panią Lilianą Wasilewską, dziennikarką piszącą do „Wróżki” i innych czasopism. Mam dla niej interesujące zlecenie, jednak kontakt z nią został zerwany. K.B. – Pisz tam! – ryczała Baśka. – Zwariowałaś? A jak to jakiś stalker? – Kto? – No stalker, nie widziałaś tego programu na ID o stalkerach? Taki, co prześladuje swoje ofiary. – Kontakt został zerwany, ale kto zerwał? Ty czy ten ktoś? – A skąd mam niby wiedzieć? – fuknęła Lilka. – Głupio to brzmi. Kontakt został zerwany. – No. – To co robimy? – Nic. Zapalmy. Rzadko paliły papierosy, ale miały jedną paczkę schowaną w kuchni na wyjątkowe okazje. Ta zdecydowanie do takich należała. Z papierosami i popielniczką wróciły do laptopa. Wgapiały się w ogłoszenie. – Może to faktycznie jakaś fucha? – No, może jakiś stary znajomy, jeszcze ze studiów. – Eee, taki to by dostał numer telefonu od kogoś z roku. – Trudno, raz Lilce śmierć. Jak to stalker, będziemy mieć przekichane! Piszę, ale nie wiem, co napisać. – Może zacznij od dzień dobry? – Może puknij się w łeb. Nie będę do stalkera pisać dzień dobry. – A jak to jakiś redaktor naczelny? – Cholera. – Wiem! – Baśka wyrwała laptopa z rąk koleżanki i zaczęła pisać: „Witam. Przesyłam adres mejlowy do Liliany Wasilewskiej”. – I co? Może być? – No, ale wiesz co? Może założę specjalnie jakiegoś mejla. Jakby to jednak był oszołom. – Racja. Szybko założyły konto na WP. Baśka dopisała w wiadomości nowy adres i podpisała się jako „B”. – Koniec przeglądania ogłoszeń. Biorę się za pisanie zlecenia. To chyba ostatnie w tym miesiącu. – Ja nie dostałam jeszcze żadnego – powiedziała kwaśno Baśka. – Leć do Romka, może cię przyjmie. Inaczej grozi nam bieda! – Najpierw pojadę do Biedronki na zakupy, bo twoja matka wszystko zjadła. – Dobra. • Lilka od dobrej godziny klepała w klawiaturę. Kończyła artykuł. Na szczęście szybko poszło. Kiedy stawiała ostatnią kropkę, usłyszała dźwięk informujący, że przyszedł mejl. Szanowna Pani, poznaliśmy się parę lat temu w redakcji „Wróżki”. Szukam kontaktu z Panią od kilku ty-

godni. Moja agencja dostała interesujące zlecenie. Wydaje się Pani idealną kandydatką do napisania serii artykułów o wystawie artystki Elizy Szmidt. Czy jest Pani zainteresowana? Z poważaniem Kamil Brzęczyk – Kim, do cholery, jest Kamil Brzęczyk? – powiedziała głośno. Nie kojarzyła tego nazwiska z niczym, nie przypominała sobie żadnego faceta poznanego w redakcji „Wróżki”. Stalker, cholera. Jak nic stalker, przeraziła się. Jednak po chwili zdecydowała się zapytać o szczegóły zlecenia. Pieniądze bardzo by się przydały. Szybko odpisała. Szanowny Panie, w związku z dużą liczbą zleceń muszę się dowiedzieć, jakie są warunki naszej ewentualnej współpracy. Gdzie artykuły będą publikowane i jak wygląda kwestia rozliczeń. Najlepiej proszę zadzwonić do mnie pod podany niżej numer. Ustalimy szczegóły. Z poważaniem Liliana Kiedy wcisnęła „Wyślij”, przeraziła się tym, co zrobiła. Oczami wyobraźni widziała, jak nieznajomy nachodzi ją i dręczy. Już po paru minutach zaczął dzwonić jej telefon. – Tak, słucham. – Dzień dobry, Kamil Brzęczyk z tej strony. – Miał całkiem miły głos jak na stalkera. – Tak, słucham pana. Proszę mi opowiedzieć o szczegółach zlecenia. – Chodzi o serię artykułów. Będą publikowane na wszystkich portalach internetowych, od Onetu, przez WP, aż po strony zrzeszające ludzi sztuki. I jeden krótki tekst do gazety. Każdy musi być inny. Ma pani w każdym wyrazić swoje zdanie o wystawie. – Ile ma być tych artykułów? – Pięć. Może sześć, ale wstępnie umówmy się na pięć. Płacimy za wszystkie po tysiąc złotych. O kurde, przyda się taka kasa, pomyślała Lilka. – A kto finansuje to zlecenie? – Przykro mi, ale to tajemnica naszej agencji. To jak, weźmie to pani? Ach, jest jeden szkopuł. Otwarcie wystawy jest już jutro. Oczywiście musi pani tam być. – O której? – Siedemnasta trzydzieści na Kazimierzu. Dokładny adres prześlę pani mejlem. – Dobrze. Artykuły na kiedy? – Najlepiej na wczoraj. – Roześmiał się facet po drugiej stronie. – Hm. – Trzy dni muszą pani wystarczyć, pani Lilo. Wiem, że to mało czasu, ale jest pani moją ostatnią deską ratunku. – Dobrze, będę jutro o siedemnastej trzydzieści. – Do zobaczenia zatem.

DO ZOBACZENIA? Kamil Brzęczyk też tam będzie. – Jezu, co za dzień – jęknęła Lilka. • Baśka wróciła ze sklepu obładowana jak wielbłąd. – Pomóż mi! – wysapała – Miałyśmy oszczędzać! – Promocje były, a jak tam już pojechałam, to kupiłam na zapas. – Ciekawe, gdzie to będziemy trzymać – powiedziała Lilka, wyciągając kolejne opakowania z siatek. – Wszystko wydałaś? – Prawie. – Świetnie. – Zrób lepiej herbatę. K.B. napisał? – zapytała Baśka, siadając w fotelu. – Zadzwonił. Kamil Brzęczyk. Chce, żebym pisała o Elizie Szmidt, kimkolwiek jest. – Eliza Szmidt to Żydówka, malarka ludowa. Widziałam dwa jej obrazy. Jakieś pejzażyki, jakich pełno wszędzie. Nie podobały mi się. – O cholera. Ja zupełnie nie znam się na malarstwie. Wystawa jest jutro. Nie mogę się wycofać. – Dobrze płacą? – Bardzo! Ale wiesz, że ja nie potrafię napisać, że mi się podobają, jak będę uważała, że są okropne. – A kazali ci pisać pozytywne opinie? – Nie. – To weź to. Pójdę z tobą na tę wystawę, jeśli chcesz. – Ale się wkopałam. Jezu. Kupiłaś wino? – Tak. – Dzięki Bogu. – Ale historia z tym Brzeszczotem. – Brzęczykiem! – Aaa, no. Myślałam, że jakiś stary kochanek poszukuje cię przez Gumtree. A tu Brzęczyk. – Włącz telewizor, może będzie jakiś film. Baśka przerzucała kanały. W końcu trafiła na ID. Program o stalkerach. Dziewczyny oglądały i komentowały wydarzenia na ekranie, Lilka jednak wydawała się nieobecna. Jej myśli kręciły się wokół Bartka.

Rozdział 13 Bartek chodził przez kilka godzin po ulicach Katowic, nim zdecydował się zapukać do mieszkania Beaty, swojej byłej żony. – No, wreszcie jesteś. Myślałam, że znowu stchórzysz i nie przyjedziesz – powiedziała ostrym tonem, wpuszczając go do środka. – Zrób mi coś do picia, jestem przemoknięty od deszczu. I proszę, nie tym tonem. – Nie trzeba było włóczyć się po ulicach, tylko wziąć taksówkę, stać cię – prychnęła, ale przyrządziła dzbanek parującej herbaty. Usiedli w fotelach przy niewielkim stoliku. Beata wynajmowała małe mieszkanie w centrum Katowic. Przeniosła się tutaj z dziećmi po rozwodzie. Mógł się z nimi widywać, kiedy chciał, nie robiła mu trudności. Teraz jednak czuł, że o coś jej chodzi. O coś poważnego. Świadczył o tym ton, jakim poprosiła go nagle o przyjazd. – No więc, co to za sprawa, Beata? Pieniądze dostałaś, z dziećmi się widziałem, po co to spotkanie? – To… nie takie proste. Chciałam z tobą porozmawiać. – O czym? Chcesz więcej pieniędzy? Masz jakieś kłopoty? – Nie, to nie to. Wiesz, ja się tu nie czuję dobrze. Za tydzień przenoszę się do Krakowa, znalazłam małe mieszkanie na Kazimierzu. Wrócę do swojej dawnej pracy, to już załatwione. Bartek poczuł silny niepokój, choć ucieszył się, że częściej będzie widywał chłopców. – Dlaczego? Skąd ta decyzja? – Widzisz… Pomyślałam, że może jak będę bliżej, to… Może moglibyśmy od czasu do czasu się spotkać, pójść na kawę czy do kina… – Nie rozumiem, zupełnie jakbyś proponowała mi randki! – Powiedzmy, że to coś w tym stylu. Wszystko sobie przemyślałam. Źle się czuję od rozwodu, tęsknię za tobą. – Przykro mi, Beata, ale między nami wszystko już się skończyło. Myślałem, że to jasne. Skąd ten nagły przypływ czułości? – Naprawdę brak mi ciebie. Pomyślałam, że… że… moglibyśmy spróbować jeszcze raz, tak na luzie, jak na początku, jak dawniej, kiedy było nam tak dobrze – mówiła. – Tak, randki, a potem… kto wie. Bartek, tyle razem przeszliśmy, może jeszcze tego nie odrzucaj, zastanów się, proszę. – To wykluczone, dla mnie ta sprawa jest zamknięta. Może kiedyś między nami się układało, ale to było naprawdę dawno temu. Potem same kłótnie, nic więcej. Nie chcę powtórki, Beata. – Nie będzie kłótni, obiecuję. Zmieniłam się, wiele zrozumiałam. Proszę, daj mi szansę. – To niemożliwe. Ja nie chcę do ciebie wracać, mam swoje, ułożone życie. – Masz kogoś? – Nie, ale może będę miał, jeszcze nie wiem. To nie twoja sprawa, Beata. – Jak to nie moja? – Nie jesteś już moją żoną, nie jesteś nawet przyjaciółką. Nie widzę potrzeby, by dalej prowadzić tę rozmowę. Żałuję, że tu przyjechałem. – Bartek wstał. – Za tydzień będę mieszkała w Krakowie, nie odpuszczę tak łatwo! – zawołała za nim, kiedy zamykał za sobą drzwi. Do Krakowa autostradą dojechał w godzinę. Po przyjeździe od razu poszedł do sklepu i kupił sobie kilka piw. I butelkę wódki.

W domu włączył chilloutową muzykę i sięgnął po alkohol. Przez chwilę trzymał w ręce komórkę, wahał się. Był mocno zdenerwowany. Po czwartym piwie i połowie butelki wódki jednak zadzwonił. – To ja – powiedział. – Bartek! Już wróciłeś? – Tak, możemy się spotkać jutro? Tam gdzie ostatnio, o osiemnastej? – Niestety, jutro pracuję, ale pojutrze chętnie. Nawet bardzo. – Dobrze, zatem do zobaczenia.

Rozdział 14 Dziwne, on jakby trochę bełkotał, pomyślała Lilka, kiedy obudziła się następnego dnia. Upił się? Może coś się stało, to nie był jego zwykły głos. Niedobrze. Szkoda, że musi iść na tę wystawę, i tak nie będzie mogła się skupić. No, ale trzeba zarobić kasę. Nie ma sensu, by Baśka pracowała za barem, nie nadaje się do tego, wszystko by pomieszała, nawet klientów. Lepiej niech szuka zleceń w tych małych, durnych pisemkach, najwyżej będzie pisała więcej. Nie ma co się oszukiwać, obie nic innego nie potrafią robić. Jeszcze w piżamie i z kubkiem kawy w ręce wpisała w Google Elizę Szmidt. Tak, Baśka miała rację. Malarka ludowa, kiepskie pejzaże, ale chyba nie wypada pisać źle. Nie zna się na sztuce, więc będzie musiała ostro zmyślać. A ten Brzęczyk, czy jak mu tam, rozpętał akcję, jakby chodziło o geniusza! I te tajemnice! Ciekawe, kto za tym stoi… Do salonu weszła zaspana Baśka w żółtej koszulce od matki Lilki i spodniach od piżamy. – Jest kawa? – spytała. – Zaparzyłam cały dzbanek, stoi w kuchni, nalej sobie i chodź tutaj. – Okej. – No i popatrz na te pejzaże, co myślisz? – Przecież już ci mówiłam, są okropne. – To Lanckorona, ona tam mieszka i w kółko ją maluje, tylko nieudolnie. Zastanawiam się, o co w tym wszystkim chodzi. – A co za różnica? To kupa kasy, potrzebujemy jej, szybko się z tym uporasz. – No wiem – westchnęła Lilka. – Będę zmyślała na całego. I mam pomysł dla ciebie. Są takie gazetki, które biorą pisane w pierwszej osobie opowiadania mające udawać prawdziwe historie. Wiesz: romanse, kryminały, opowieści obyczajowe. Trzeba tego pisać naprawdę dużo, żeby zarobić, ale ty kiedyś przecież już robiłaś podobne rzeczy. Weźmiesz się za to? – O Boże, znam to, masakra, ale da się, skoro nie mamy wyjścia. Tylko będę chyba musiała niedługo udać się do okulisty. – Dasz radę, Baśka. Ja też spróbuję. – Ciekawe, czy Ellen coś znalazła. – Ona jest spryciarą, potrafi się wkręcić. Ale za Chiny nie powie ci gdzie. Boi się konkurencji. – No tak, z nią nawet nie ma sensu rozmawiać. Lilka, słuchaj, bo mnie to jakoś męczy: skąd twoja matka ma tyle kasy? Mówiłaś, że z nią kiepsko. – Tak, ale nie finansowo. Było kiepsko z jej psyche od czasu, jak mój ojciec odszedł i sobie wyjechał, ale zawsze miała pieniądze. Babcia strasznie ją kochała, a była bogata, no i wszystko jej zostawiła: mieszkanie, dom na Mazurach, mnóstwo oszczędności. Matka sprzedała nieruchomości, kupiła małe mieszkanie i wszystko wpłaciła na konto. No i teraz sobie żyje. – A ty nic nie dostałaś po babci? – Jak to nic? To mieszkanie. Matka dała tak zwany wkład własny, a na resztę wzięłam kredyt. Wtedy jeszcze dobrze zarabiałam, jak wiesz. – Dobra, nie marudźmy już, mamy plan. Idę się wykąpać i zabieram się za te opowiadania. – A ja poczytam o Elizie Szmidt. W internecie poza krótkim biogramem nie było informacji na temat malarki. No tak, do tego prawie nieznana! Lilka poszła do garderoby wyszukać coś stosownego na wernisaż. Pan

Brzęczyk, czy jak mu tam, na pewno zaprosił połowę miasta, kusząc tanim winem. Po niemal godzinie zdecydowała, że nie będzie robiła z siebie wariatki, włożyła jasne obcisłe dżinsy i białą lnianą koszulę. Dyskretny makijaż, włosy spięte w kucyk i była gotowa. Dochodziła siedemnasta. Baśka zawzięcie stukała w klawiaturę. Miło było to słyszeć. Dom pracy twórczej, cholera! Raczej robota przy taśmie w fabryce!

Rozdział 15 O siedemnastej dwadzieścia pięć zmierzała w stronę maleńkiej galeryjki. Przed wejściem stał idiota. Nie da się inaczej nazwać faceta w czerwonej marynarce i apaszce zawiązanej na szyi. Chyba chciał wyglądać ekstrawagancko, ale coś mu nie wyszło w tym doborze dodatków i wyglądał jak kretyn. W rękach trzymał ogromny bukiet czerwonych róż. Pod kolor marynarki. MASAKRA. Ku przerażeniu Lilki idiota ruszył w jej stronę, pokrzykując radośnie: – Panno Lilo! – Dzień dobry – odpowiedziała lekko zmieszana. – Kamil Brzęczyk – przedstawił się i ucałował jej dłoń. Kwiaty sprawiały mu nie lada problem i została nimi przez przypadek uderzona w twarz. Brzęczyk nawet nie zauważył swojej wpadki. Przyjrzała mu się z bliska. Facet mógł mieć około czterdziestki, może mniej. Za cholerę nie mogła go sobie przypomnieć. Stalker, cholera. Stalker-idiota w apaszce. Niebrzydki i nawet dość wysoki, ale jego strój psuł wszystko. Apaszka, którą miał na szyi, była w wielkie grochy. – Ładna apaszka – mruknęła. – Ach, podoba się pani? Naprawdę? Jest z prawdziwego jedwabiu i w grochy! Uwielbiam grochy. Brakowało, żeby jeszcze klasnął w ręce i powiedział „o jejku”, a mogłaby go wysłać do Kokonu. Uśmiechnęła się i zaczęła zastanawiać, co tutaj robi. Zarabiasz kasę, zganiła samą siebie w myślach. – Chodźmy, już się zaczyna. W środku nie było nawet dziesięciu osób. Jakieś dwie starsze panie, w tym jedna z małym pieskiem na rękach. Pewnie wracała z przechadzki ze swoim Pikusiem i zajrzała sprawdzić, co to za zebranie. Do tego nieduża dziewczynka ze stokrotkami w rączce, obok niej dość elegancka kobieta i jeszcze paru ludzi. Właściciel galerii, a właściwie kawiarni z obrazami, zaczął mówić o Lidii Szmidt i jej wkładzie w sztukę ludową. Lilka nie słuchała go wcale, przyglądała się artystce z ciekawością. Interesująca twarz. Czarne jak węgiel oczy, mocne rysy, dyskretny makijaż. Wyglądała, jakby też zupełnie nie słuchała tego, co mówi o niej ten człowiek. Dyskretnie zerkała w jedną stronę. Podążyła za jej wzrokiem. Patrzyła na Brzęczyka. Pewnie chciała dostać jakiś sygnał, że artykuły będą. Ludzie zaczęli bić brawo. To znak, że można już podziwiać. Lilka miała plan. Szybko obejrzy tę wykwintną sztukę, zamieni z artystką dwa słowa, może porozmawia z gośćmi i się ewakuuje. – Pani Lidio, serdecznie gratuluję – dobiegł ją głos Brzęczyka, który właśnie rzucił się z kwiatami do artystki. Zaraz za Brzęczykiem ustawiła się dziewczynka z mamą. Kobieta z Pikusiem na rękach mówiła do swojej koleżanki: – Idę do domu. Nic tu po mnie. Lilka nie mogła się powstrzymać. – Przepraszam panią bardzo, jestem dziennikarką i chciałam zadać pani parę pytań. Można? – Dziennikarką? Taką jak z TVN-u czy z „Wyborczej”? – Opowie mi pani, dlaczego zdecydowała się pani tu przyjść? Co pani sądzi o wystawie i obrazach Lidii Szmidt? – Yyy… No ten… Yyy, ładne. Pani, ja tu przypadkiem jestem, sąsiadkę zobaczyłam, to przyszłam. Tylko niech pani nigdzie nie pisze, że tu byłam. Nie chcę być widywana w takich

miejscach. – W takim razie bardzo dziękuję. Z jakąś dziką satysfakcją, że miała rację, Lilka poszła oglądać wykwity artystycznej natury Lidii Szmidt. Jako pierwszy zobaczyła pejzaż podpisany: „Moja Lanckorona”. Malarka próbowała chyba powielić styl Nikifora. Niestety, zupełnie nieumiejętnie. Poza tym Nikifor był jeden. O nim przynajmniej cokolwiek wiedziała, dzięki fantastycznej roli Krystyny Feldman. Zastanawiała się, jak, do cholery, ma napisać coś pozytywnego o obrazach, które jej się nie podobają. – Fantastyczny, prawda? – Eee… Yyy… – Niech pani spojrzy na te kolory, głębia kolorów jest powalająca. A ta kreska? Czyż nie przypomina wczesnego Nikifora? Brzęczyk był w swoim żywiole. Opisywał szczegółowo każde dotknięcie pędzla, każdą kropkę i plamkę na obrazie i piał z zachwytu. Rany boskie, co ja tu robię. Pomocyyy. Przeszli do kolejnego obrazu. Znów zaczął zachwycać się dość kiepskim kawałkiem płótna. Znaczy płótno pewnie i dobre, ale za to farby na nim jakoś fatalnie się prezentowały. Bohomaz z kwiatami w wazonie. – Panie Kamilu, może przedstawi mnie pan artystce. – Ależ oczywiście. – Aż mu oko błysnęło. – Zdradzi mi pan, kto zapłacił za te artykuły? Pewnie ona sama? – Ależ skąd! Pani Lidia to szalenie skromna kobieta. Nigdy by nie zrobiła czegoś takiego. – Przyzna pan, że to dość dziwne. Mało znana artystka. Zamówienie na tyle artykułów w różnych portalach. To wygląda jak reklama. Jakby sama dała na to pieniądze. – Panno Lilo! Ona nigdy by tego nie zrobiła! To zupełnie nie w stylu Lidii. Proszę mi wierzyć! – Brzęczyk aż się zaczerwienił. – No dobrze, powiem pani – westchnął, poprawiając swoją apaszkę. – Ja zapłaciłem. – Słucham? – No, ja zapłaciłem za umieszczenie tych artykułów i za ich napisanie. Widzi pani… Ja wierzę w sztukę ludową. Wierzę, że taka osoba jak Lidia powinna móc się wybić. Uprawianie sztuki w dzisiejszych czasach to bardzo trudny kawałek chleba. A czyż dzięki oglądaniu takich obrazów nie jesteśmy lepszymi ludźmi? Od oglądania obrazów Lidii Szmidt Lilka nie czuła się lepsza, ale coraz bardziej znudzona. Co ten facet chrzani? Ślepy jest czy co? A zaraz, zaraz. Nagle zaczęła szybko kojarzyć fakty. Brzęczyk podkochiwał się w Lidii! Na pewno! Ale historia. Z kiepską sztuką w tle. – Panie Brzęczyk. Chodźmy do artystki! – przerwała mu i ruszyła w stronę malarki. – Ale nie widziała pani jeszcze wszystkich obrazów – jęknął Brzęczyk. – Później zobaczę. Przyjdę tu nawet o nich pisać. Blisko mieszkam. – Na pewno? – Taaak – odparła Lilka. – Pani Lidio, chciałem pani przedstawić znakomitą dziennikarkę. Jak się okazało, jest tutaj z polecenia portalu Onet.pl i „Dziennika”. Będzie pisać o pani wystawie. Lidia Szmidt zwróciła zdziwioną twarz w stronę Lilki. – Dzień dobry. Wspaniała wystawa. – Dziękuję – szepnęła speszona artystka. – Chciałam przeprowadzić z panią wywiad. – Ze mną? – Lidia Szmidt wydawała się zaskoczona. Chyba nie jest przyzwyczajona do zainteresowania mediów jej sztuką, pomyślała Lilka.

– Lidio, no oczywiście, że z tobą. Przecież to twoja wystawa! – Ale… – Malarka zamrugała oczyma, jakby nie do końca rozumiała całą sytuację. – Ciociu, już idziemy! – krzyknęła wesoło dziewczynka od stokrotek. – Przepraszam na chwilę. – Uśmiechnęła się i odeszła, by pożegnać kolejnych gości. Od otwarcia wystawy nie minęło jeszcze dwadzieścia minut, a już wyszła połowa zwiedzających. Lilka nie winiła ich specjalnie. – Kamil! Ja cię zabiję. Gdzie te tłumy, co miały być? – szepnął wściekły właściciel kawiarni. Lilce chciało się śmiać, ale zamiast tego powiedziała: – Będą po serii artykułów. Zobaczy pan! – Mam nadzieję, inaczej cię zamorduję – powiedział mężczyzna, celując palcem w pierś Brzęczyka. Lilka postanowiła przejąć inicjatywę. – Pani Lidio, ja i pan Brzęczyk zapraszamy panią na kolację. Odpowie mi pani na parę pytań i będziemy mieć wywiad za sobą. – Dobrze. Tylko nie wiem, czy wypada mi wychodzić przed ostatnimi gośćmi. Niewielu ich jest, ale trzeba dbać o tych, którzy przyszli. Lilka wyszła zaczerpnąć świeżego powietrza. Zastanawiała się, jakie miejsce byłoby odpowiednie na rozmowę z malarką. Po chwili zjawił się Brzęczyk. – Zamówiłem taksówkę. Pojedziemy w cudowne miejsce! – Eee… Myślałam, że zjemy na Kazimierzu? – Nie ma mowy, panno Lilo. Taki sukces trzeba uczcić. Zakochany, ślepy i wariat. Jaki sukces? Dziesięć osób, w tym rodzina i babka z psem. – No dobrze – westchnęła. Przyjechała taksówka. Lidia z Brzęczykiem wsiedli do tyłu, Lilka z przodu. Nie słyszała, o czym rozmawiają. W radio Adele mruczała Someone Like You. Podjechali pod Jubilata i Brzęczyk wprowadził je do hotelu Kossak. – Na górze jest fantastyczna restauracja. Znają ją panie? – Tak – odpowiedziała Lidia. Lilka milczała. Zastanawiała się, ile będzie tam kosztować woda mineralna. Lokal wydawał się przyjemny i elegancki, ale Brzęczyk dziarskim krokiem zmierzał na taras. Wieczór był ciepły, więc czemu nie. – Ależ tu piękny widok – zachwyciła się Lidia. Istotnie. Mieli przed sobą panoramę całego Krakowa. Wawel, gdzieś w oddali Salwator, Bielany. Nie można było oderwać wzroku. – Drogie panie, siadajmy. Zamawiajmy. Polecam kurki w sosie śmietanowym i deser gruszkowy. Ja zapraszam. Lilka odetchnęła z ulgą, kasy miała przy sobie tyle co na trzy kawy. Zadzwonił jej telefon. Może Bartek? Niestety, to tylko Baśka. – Przepraszam, to pilne – powiedziała, wstając. Odeszła parę kroków od stolika. – I jak jest? – zapytała Baśka. – Koszmar. – Kiedy wracasz? – Nie mam pojęcia. Odwróciła się i spojrzała na Brzęczyka i Lidię. Zaśmiewali się i zobaczyła, jak ich ręce niby przypadkiem się stykają. Oboje byli speszeni. Wyglądało to jak scena z banalnego filmu o miłości.

– Wiesz co, Baśka? Dobra, zaraz będę. Nie denerwuj się. Już jadę. – Podniosła trochę głos, żeby ją usłyszeli. – Nie rycz tak – zachichotała Baśka. Lilka wróciła do stolika. – Bardzo państwa przepraszam, ale wyskoczyło mi coś nagłego. Muszę państwa zostawić. Miłego wieczoru. – Bardzo nam przykro. Będziemy w kontakcie. – Naturalnie, panie Brzęczyk. Pani Lidio, miło mi było panią poznać. – Do widzenia. Opuściła taras. Wychodząc, jeszcze zerknęła na nich przez szybę. Ich gesty sugerowały, że coś z tego wyjdzie. Nawet Brzęczyk miał szansę na miłość. Tylko nie ona. Wracała pieszo. Chciała się przejść. Zaczerpnąć powietrza i przemyśleć, jak napisać artykuł. Kiedy dotarła do domu, na kanapie siedzieli Romek z Baśką. – Ma soczewki! Mówię ci. – Eee… I zawsze ma te same soczewki? On po prostu ma takie oczy. – Cześć! – ryknęła Lilka, przekrzykując muzykę i ich rozmowę. – O, Lilka! – Powiedz, Robin Thicke ma takie oczy czy to soczewki? – zapytał Romek. – Nie wiem, czekaj. Przystanęła i przyjrzała się wokaliście otoczonemu przez pląsające półnagie kobiety. – Soczewki – zawyrokowała. – A nie mówiłem? – powiedział Romek z dumą. – Zrobię herbatę – stwierdziła Baśka. – Mnie kawę! – Mnie też. – Jesteście beznadziejni, kto pije kawę na noc? – Myyy! Lilka z parującym kubkiem usiadła do laptopa. Pisała o niezrozumieniu artysty w dzisiejszych czasach, o ciekawych poszukiwaniach Lidii Szmidt swojego prawdziwego artystycznego ja. Pisała, że droga ta jest kręta i wyboista, i być może artystka potknie się jeszcze nie raz, ale najważniejsze, iż próbuje. Przeczytała cały artykuł i nie spodobał jej się. Nie wywaliła go, ale zaczęła pisać od nowa. Baśka z Romkiem oglądali MasterChefa i rozważali, czy będą potrafili przygotować łososia. Artykuł nie był ani negatywny, ani pozytywny. Raczej dość nijaki. Informujący o wydarzeniu, opisujący je. Może trochę podkolorowała te bukiety kwiatów, ale co tam, trudno. Niech Lidia ma swój wymarzony wieczór. Skoro Lilka może mieć na to wpływ, to ją uszczęśliwi.

Rozdział 16 Kiedy Lilka się obudziła, Baśka i Romek jeszcze spali, ten ostatni przykryty kocem na kanapie w salonie. Zaparzyła dzbanek kawy. Dziś miała spotkać się z Bartkiem i czuła miłe łaskotanie w brzuchu. – Hej, cześć. – Usłyszała głos Romka gramolącego się z kanapy. – Pomóc ci w czymś? – Nie, robię tylko kawę. – To ja mogę zrobić szybkie naleśniki – zaproponował. – Super, uwielbiam naleśniki. Wszystko znajdziesz w lodówce, a mikser jest w tej szufladzie. Baśka też się pojawiła. – Cudownie, jest kawa i widzę, że będzie pyszne śniadanie. Musisz częściej zostawać u nas na noc – powiedziała radośnie. • – Mam do was pewną prośbę – powiedział już po śniadaniu wyraźnie speszony Romek. – Wal śmiało. – Bo wiecie, ten portal gejowski jest naprawdę niezły, ale geje mają tam swoje intymne zdjęcia. My jesteśmy trochę inni, nie wstydzimy się nagiego ciała i ja chciałbym mieć taką naprawdę ładną, delikatną sesję nago, a ty, Lilka, masz całkiem niezły aparat i potrafisz robić zdjęcia. To jak? Zgodzisz się? – I będę patrzeć na ciebie nagiego? – Ja mam już pomysł na te zdjęcia, zobaczysz jedynie mój tyłek. Stoję obrócony twarzą do ściany, oparty obiema rękami, lekko wypięty. Co ty na to? Wiesz, że sporo ćwiczę, mam ładne ciało, nie będziesz się brzydziła. – Ja się nie brzydzę, tylko wstydzę, no, ale dobra, mogę to zrobić dla ciebie. Ile tych zdjęć chcesz tam dać? – Wystarczą trzy. Jedno stojące, jedno leżące – zakryję się lekko płótnem, mam takie białe w domu – i jedno na fotelu, zgoda? – A nie uważasz, że takie obnażanie się jest trochę niebezpieczne? Że trafisz na seksoholika? – Nie, geje zawsze wrzucają takie zdjęcia, tylko ja jeden chyba jeszcze ich nie mam. – Skoro tak mówisz… Okej. Kiedy i gdzie? – U mnie, mam fajną popielatą ścianę. Dziś wieczorem? – Ja jestem zajęta, ale zależy, o której – powiedziała. – Pracuję tylko do dwudziestej trzeciej, moglibyśmy się umówić w klubie, o ile zdążysz. – Okej, jeśli znajdę czas, to będę, a jeśli nie, to zadzwonię. – Zgoda. – To ja też będę – powiedziała Baśka. – Napiję się z Romkiem piwa i zaczekamy na ciebie. Jak nie przyjdziesz, to Romek odwiezie mnie do domu. – No, to jesteśmy umówieni – skwitowała Lilka. – Aaa, bo ty masz dziś randkę, tak? Czemu nic nie mówisz? – zawołała Baśka. – Byłam zajęta tą całą Lidią. Tak, mam dziś randkę, jeśli można to tak nazwać. – No proszę, proszę – oznajmił Romek. – Brawo! – Na razie nie ma czego gratulować. Jeszcze nie wiem, w którą stronę to zmierza. Romek włączył telewizję śniadaniową.

– Uwielbiam ten program, to takie badziewie, że aż śmieszne – oznajmił i nagle cała trójka zamarła. Na białej sofie, otoczona kwiatami siedziała Ellen w wystrzałowych ciuchach. Przedstawiona jako jedna z najlepiej zapowiadających się modnych szafiarek Krakowa. Opowiadała o ciuchach i swoim blogu. Pokazywała modne zestawienia ubrań i dodatki, które należy nosić w tym sezonie. Podkreślała, że niektóre kobiety, mimo iż mają świetne ubrania, nie potrafią ich ze sobą dobrze połączyć i jej blog im w tym pomaga. – No proszę, mówiłam, że ta spryciara potrafi się wkręcić – westchnęła Baśka. – A jeszcze niedawno narzekała na brak pracy, nie pisnęła słowem o blogu! – powiedziała Lilka. – No wiesz, ja na jej miejscu też bym nie pisnął, teraz mamy prawdziwe wejście smoka – stwierdził Romek. – Ciekawe, jak się zachowa, gdy ją spotkamy… – Może nie powie nam cześć? – A może doradzi, jak się ubierać – śmiali się. • Kiedy Romek wyszedł, Baśka zasiadła przed swoim laptopem, a Lilka przed swoim. Wysłała panu Brzęczykowi wszystkie teksty. Baśka miała gotowe siedem opowiadań. Za jedno płacili tylko trzy stówy, ale gdyby wzięli wszystkie, istniała szansa na całkiem niezły zarobek. Kończył się kwiecień. Jak dobrze pójdzie, będą miały sporo kasy, no i wreszcie zrobi się naprawdę ciepło, przynajmniej takie były prognozy pogody. Zacznie się maj, ulubiony miesiąc Lilki. Za latem w Krakowie nie przepadała. Gdy temperatura przekraczała trzydzieści stopni Celsjusza, nie było dosłownie czym oddychać. Lato i zimę uznawała za dwie najgorsze pory roku w tym mieście, a innych już prawie nie było. Ale teraz nadchodził maj, a ona zaczynała czuć się szczęśliwa. Pan Brzęczyk odpisał niemal natychmiast, uradowany tekstami, poprosił o numer konta i zapewnił, że jeszcze dzisiaj przeleje honorarium. Do osiemnastej było sporo czasu, ale ona już szukała w garderobie odpowiednich ciuchów. Nic jej się nie podobało. Ciągle miała w głowie Ellen siedzącą na białej sofie, choć wcale nie była zachwycona jej zestawami. Wybrała długą popielatą spódnicę – Supermodną, moja droga Ellen! – i krótką białą koszulkę. Dzień spędziła jak w malignie, snuła się po domu, trochę sprzątała, trochę gapiła się w telewizor, trochę posiedziała na Facebooku. Baśka skończyła pracę i oznajmiła, że idzie do Romka. Lilka siłą woli zmusiła się, by spóźnić się choć pięć minut na spotkanie z Bartkiem. Chciała wbiec do lokalu, ale weszła powoli, według niej nonszalanckim krokiem. Mało brakowało, a potknęłaby się o swoją spódnicę do kostek. Bartek już czekał. Przy tym samym stoliku. Miał dla niej mały bukiecik kwiatów. – Proszę, tak mi się spodobały, że musiałem ci je kupić – powiedział. – Chcesz piwo? – Tak, i dziękuję za kwiaty. Siedzieli w milczeniu nad swoimi kuflami. Widziała, że Bartek nie jest w nastroju. Próbowała go jakoś wyrwać ze stuporu. – Wiesz, będę robiła sesję nagiemu gejowi – wypaliła. – Masz ciekawe życie, Lilka – powiedział. – Poprosił mnie o to mój dobry przyjaciel. Wiesz, jacy oni są, lubią mieć takie zdjęcia w swoich profilach na portalu. To nic takiego. Nie będzie całkiem goły, to znaczy będzie, ale nie od przodu – tłumaczyła zawile. – Więc wiesz, jakoś przez to przebrnę. Jestem mu winna niejedną

przysługę. – Hej, nie tłumacz się. Jeszcze po piwie? – Chętnie. – Przepraszam, że cię nie zabawiam, ale trochę źle się czuję. Mimo to chciałem… Po prostu chciałem cię zobaczyć. I znów to łaskotanie w brzuchu i ogień na twarzy. – Dziękuję, to bardzo miłe, Bartek. Ja też tego chciałam. – Cieszę się. Wciąż pamiętam nasze dawne spotkania, ale chyba… Chyba wolę teraźniejszość. – Nie byłam wtedy zbyt miła dla ciebie, przepraszam. – Daj spokój, to było dawno temu. – Racja. Ważne jest, że siedzimy tu teraz. Razem. – Tak, to prawda – odparł, a po chwili zapytał: – Może poszlibyśmy w tym tygodniu do kina? Ta twoja historia z gejem przypomniała mi, że grają W imię Szumowskiej. Mam ochotę go zobaczyć. A ty? – Tak, ja też chciałam na to iść, chętnie się wybiorę. Miała nieodparte wrażenie, że ich rozmowa jest trochę sztywna. Bartek był wyraźnie spięty albo czymś podenerwowany. – Bartek? – Tak? – Spojrzał na nią. – Czy coś się stało? – Nie, to tylko zmęczenie po podróży. Nic takiego, nie martw się, Lilko. Położę się dziś wcześniej i jutro będę jak nowo narodzony. Zadzwonię do ciebie. Kiedy pójdziemy do kina? Jesteś zajęta w tym tygodniu? – Nie, niespecjalnie. – W takim razie zadzwonię jutro. Przepraszam za krótkie spotkanie, ale chyba muszę się przespać. – Nic się nie dzieje, Bartek. – Tak – powtórzył. – Odprowadzić cię do domu? – spytał. – Nie idę do domu. Muszę zrobić tę sesję. – A gdzie masz to spotkanie? – W klubie za rogiem, dam sobie radę – powiedziała. Rozstali się przed Alchemią. – Okej, dzięki, że przyszłaś. Będzie mi się lepiej spało. Do usłyszenia, Lilko. – Pa, Bartek. • Trzy minuty później Lilka weszła do klubu, gdzie zobaczyła Romka z Baśką. – Co? Już?! – zawołali. – Już, ale było bardzo miło. Bardzo. – Ładne kwiaty, daj, wsadzę je do wody – powiedział Romek. – Naleję ci piwa i niedługo możemy się zbierać, bo załatwiłem zmiennika. – Okej. Myślami błądziła gdzie indziej. Czuła, że coś przytrafiło się Bartkowi, a jednocześnie była szczęśliwa, że chciał ją zobaczyć. Romek wziął samochód, zabrali z poddasza sprzęt fotograficzny, blendę i pojechali do niego. Sesja przebiegła szybko, Romek umiał pozować. Zdjęcia wyszły znakomicie.

– Wielkie dzięki, Lilka! Są po prostu odlotowe, wrzucę je jeszcze dzisiaj! Zamówiły z Baśką taksówkę, bo Romek popędził do komputera, owinięty jedynie w kawałek płótna. – Szkoda, że to gej – powiedziała Baśka, kiedy już wróciły do domu. – Przystojny, dowcipny, inteligentny. Naprawdę szkoda. – Ale to jest gej i się nie rozczulaj. Ile napisałaś? – Chyba z dziewięć, każde na dziesięć stron. Nie mogę patrzeć na komputer. Ale już nawiązałam kontakt z szefową jednego z tych pisemek i jestem z nią umówiona, jeszcze dziś wyślę te opowiadania. Nie jest łatwo, bo to musi być naprawdę straszny chłam, wiesz, taki dla kucharek, jak mawiała moja babcia. – Wiem, wiem, ale dużo ludzi tak dorabia. Dobrze ci idzie. Trzy stówy za jedno? – Tak, niestety. No, ale jeśli przyjmie wszystkie, to trochę zarobię. Jestem padnięta, idę do łóżka, a ty? – Ja jeszcze chwilę posiedzę. Lilka włączyła laptopa i weszła na profil Bartka na Facebooku. Długo patrzyła na jego zdjęcie. Wreszcie poszła spać, ale czuła niepokój.

Rozdział 17 Bartek był zdenerwowany. Była żona chyba nie planowała dać mu spokoju, wyraźnie coś kombinowała; bał się, że przyjedzie do Krakowa i pokrzyżuje mu plany. To była kobieta, którą stać na wszystko. Na szczęście w muzeum miał mnóstwo pracy jako wicedyrektor i mało czasu na zastanawianie się. Właśnie przygotowywali wielką wystawę. Poza tym jego syn, Franek, chciał przyjechać do niego na dwa dni i prosił go o nową deskorolkę. Po pracy wstąpił do sklepu po składniki na pizzę, ulubione danie Franka. A piętnaście minut po tym, jak wyjął ciasto z piekarnika, zadzwonił jego syn i Bartek pojechał po niego na dworzec. – Tak się cieszę, tato! Fajnie wyrwać się z Katowic i wreszcie cię zobaczyć! – Z mamą wszystko w porządku? – Tak, bez zmian, nawet się tak bardzo nie kłócimy. – Franek się uśmiechnął. – Mam dla ciebie niespodziankę, jedźmy do domu. Franek był zachwycony i mieszkaniem ojca, i pyszną pizzą. – A jutro wybierzemy się po nową deskorolkę, zgoda? Dziś sobie porozmawiamy jak facet z facetem. Siedzieli do późna, aż w końcu chłopak prawie zasnął na kanapie. Na drugi dzień rano pojechali do sklepu sportowego. Wybór deskorolek był ogromny, ale Franek dobrze wiedział, czego chce. Potem zjedli razem obiad na Kazimierzu i Bartek odwiózł syna na dworzec. Wieczorem zadzwoniła Beata. – Po co kupiłeś mu nową deskorolkę? Rozpieszczasz go tylko! – Nie krzycz, ma prawo dostać prezent od ojca i koniec. Przypadkiem mu jej nie zabieraj. – Nie zabiorę, nie chcę awantur w domu, ale na przyszłość trochę się powstrzymaj. Bartek westchnął i rozłączył się. Ta kobieta wszystko potrafiła zepsuć. Był jednak bardzo zadowolony z wizyty syna. Franek to mądry i zdolny chłopak. Tego Beata nie zdołała zniszczyć. Żałował, że nie mógł go przedstawić Lilce, ale wiedział, że to na razie byłoby bardzo nie na miejscu.

Rozdział 18 Rano Lilkę obudziła Baśka, gwałtownie potrząsając jej ramię. – Rany boskie, stało się coś? – Przyjęli wszystkie moje opowiadania, wszystkie dziewięć, zarobiłam dwa tysiące siedemset! W sumie mamy ponad siedem tysięcy! Nie jesteś szczęśliwa? – Jestem, ale jeszcze bym pospała, poza tym te pięć tysięcy od Brzęczyka to jednorazowa akcja – powiedziała Lilka. – Eee, ciebie to nic nie cieszy, dziś będziemy świętowały i koniec, wstawaj już. Po chwili z kuchni zaczęły dobiegać intensywne aromaty. Czyżby Baśka wzięła się do gotowania? Lilka skuszona zapachami wstała z łóżka i zobaczyła, że przyjaciółka smaży omlety. Dzbanek z kawą już był gotowy. – No, no, no, zaskoczyłaś mnie – wymruczała jeszcze trochę sennie. – Wezmę szybki prysznic i skosztuję tych specjałów. Omlety były doskonałe. – Może naprawdę przestaniesz udawać, że nie umiesz gotować? – spytała Baśkę. – Zastanowię się nad tym. Zabrzęczała komórka. Romek. – Słuchaj, te zdjęcia na Fellow robią furorę, jestem ci bardzo wdzięczny, Lilka. Macie u mnie przez dwa dni darmowe piwo, tylko nie w ilościach hurtowych. Już dostałem sporo mejli, tylko jeszcze na nikogo się nie zdecydowałem, ale wybór jest – mówił rozradowany. – No to się cieszę – powiedziała Lilka. – Coś mało radosna jesteś? Wstałaś lewą nogą? – Nieee, tylko trochę za wcześnie, nie spałam zbyt dobrze. Wszystko w porządku, Romek, bez obaw. Zajrzymy potem do ciebie, pa. Baśka włączyła telewizję śniadaniową. – Ciekawe, czy Ellen pokazała się jednorazowo, czy ma stały program. – Nawet mnie nie wkurzaj. Same powinnyśmy były założyć bloga z ciuchami, to dziecinnie proste. Przecież znamy się na modzie i mamy od groma ciuchów. – Patrz! To ona! Faktycznie. Siedziała wśród sterty ubrań, a nad nią pochylała się makijażystka. – Dziś pokażemy najnowsze trendy w makijażu – mówiła Ellen. – Zamierzam też od następnego odcinka zapraszać gości i prezentować na nich modne ubrania. Jako pierwszy wystąpi mój przyjaciel Romek, który wyjątkowo dobrze zna się na modzie. – No nie, jak to? I nic nam nie powiedział? Przecież Ellen to nasz wróg! Lilka szybko wybrała numer w komórce. – Romek! Dlaczego zgodziłeś się wystąpić w programie Ellen?! – Jaaa?! Nic o tym nie wiem, pierwsze słyszę, naprawdę! – Jestem pewna, że chodziło o ciebie. Podkreśliła też, że jesteś jej przyjacielem. Może uznała, że się zgodzisz? Jeśli bardzo ci na tym zależy, to my się nie obrazimy, tylko nie ukrywaj tego przed nami! – Serio, pierwsze słyszę! Ale pewnie, że chciałbym wystąpić! Wiecie, że szukam faceta, a to niesamowita okazja… Naprawdę nie obrazicie się, jak się zgodzę? – Naprawdę, za bardzo cię lubimy – powiedziała Baśka. – Chyba że jej chodziło o innego Romka?

– Na pewno nie, bo ty się dobrze ubierasz, co ona podkreśliła. Czekaj na telefon albo na nią. – Ciekawe, bardzo ciekawe, chyba coś wreszcie zaczyna się dziać w moim życiu. Wracam do pracy, pa. – Romek zakończył rozmowę. – No cóż, niech sobie wystąpi, dla niego to ważne, strasznie się męczy z tą samotnością – stwierdziła Baśka. – Tak samo jak i ty – powiedziała Lilka kąśliwie. – Ciebie naprawdę coś ugryzło, czepiasz się bez powodu. Ja się nie męczę, tylko przydałby mi się jakiś romans. Wiesz co? My chyba nie jesteśmy jednak singielkami. – Jak to nie? A gdzie ci nasi faceci? – No, ty spotykasz się z Bartkiem, a ja szukam. A prawdziwi single wcale nie szukają kogoś na stałe, wdają się tylko w romanse. – To ty szukasz na stałe? – zdziwiła się Lilka. – No… nie… Raczej na romans. Jeszcze nie jestem gotowa na poważne życie we dwoje, dobrze mi tutaj, z tobą – stwierdziła Baśka. – To tobie raczej szykuje się coś poważnego. – Daj spokój, wieki miną, zanim cokolwiek z tego będzie, na razie raczkujemy – odpowiedziała Lilka ponuro. – No i kto tu marzy o stałym związku?! – wykrzyknęła Baśka. – Jeszcze każesz mi się wyprowadzić! – Oj, przestań. Zresztą o czym my rozmawiamy? My nawet nie jesteśmy parą! Wszystko się okaże, Baśka. Jak dotąd miewałyśmy tylko mniej lub bardziej udane romanse, i to z naciskiem na mniej. Więc trzeba uważać. – Ja już nie chcę być więcej raniona, co to, to nie – stwierdziła poważnie Baśka. – A myślisz, że ja chcę? Ale każdy związek to ryzyko. Lilka jeszcze raz weszła na Facebooka. Bartek bardzo rzadko zaglądał na swój profil. Na portalu randkowym pewnie nigdy nie był, ona zresztą też nie. Nie miała takiej odwagi jak Baśka, choć w przypadku przyjaciółki był to raczej brak roztropności. Przecież mogła trafić na jakiegoś psychopatę. Dziwiła się, jak wielu ludzi szuka partnera przez takie portale. Na tym, na którym zarejestrowała się Baśka, było tysiące osób, i to młodych. Co się dzieje z tymi ludźmi? To takie mało romantyczne. Nie to, co historia Filipa i Ewy – nagle przypomniała sobie jedną z niewielu szczęśliwych par. Przez lata mieszkali obok siebie na tej samej ulicy, a poznali się dopiero w klubie u Romka i teraz Ewa jest już w ciąży. – Jak tam twoje randki? – spytała, kiedy Baśka wróciła do salonu. – Nie wiem, jeszcze nie sprawdzałam poczty, a pamiętasz, jakie były ostatnie dwie. Na razie nie mam ochoty na nowe eksperymenty. To znaczy mam, ale się boję – powiedziała Baśka. – A nie możesz po prostu poznać kogoś w klubie? – Tam poza Romkiem jeszcze nikt mi się nie spodobał. My naprawdę nie jesteśmy singielkami. – Co ty opowiadasz? Singiel to w potocznym rozumieniu osoba żyjąca samotnie, niby z wyboru, ale ja w to w ogóle nie wierzę. Nawet jeśli ktoś jest z wyboru sam, to romansuje non stop, a w duchu marzy o prawdziwym związku. – Nie jestem pewna. Pamiętasz Gośkę? Wpadała do klubu dość często, tylko ostatnio się nie pokazuje – spytała Baśka. – No jasne, że pamiętam. I ona faktycznie, masz rację, jest prawdziwą singielką. Kiedyś mi powiedziała, że brzydzi się facetami. Ale za to otacza się gejami, ma wręcz obsesję na ich punkcie, co nie jest do końca normalne. Czyli wcale nie lubi samotności. A prawdziwy singiel

powinien ją lubić – skwitowała Lilka. – Ech, wiesz co? Wystarczy tej dyskusji, ubieraj się i wychodzimy. – Dokąd? – Na polowanie, może ustrzelimy jakieś fajne ciuchy w szmateksach. Znam też niezły komis, gdzie jest naprawdę tanio. To będzie nasza nagroda za dobrą robotę. – A może pójdziemy do kosmetyczki? – Czemu nie. No, pośpiesz się, czeka nas piękny dzień. U kosmetyczki zrobiły sobie peeling i maseczki kolagenowe, a w szmateksach naprawdę im się powiodło, Lilka wyłowiła nawet dżinsy od Versace i sukienkę Burberry, a Baśka dwie bluzki Donny Karan i na pewno nie były to podróbki. W domu Baśka zaproponowała: – Chodź. Przebierzemy się i strzelimy sobie fotę na fejsa. – To takie dziecinne. – A od kiedy stałaś się taka mega dorosła i nudna? No chodź, co ci zależy! Włożyły swoje nowe ciuchy, ustawiły się w zabawnej według nich pozie i zaraz zdjęcie trafiło na portal. Baśka ma rację, za bardzo się wszystkim przejmuję, zwłaszcza Bartkiem, nie powinnam robić z siebie matrony. Rozmyślania przerwał Lilce telefon. – Cześć, Lilko. – Dałaby się pokroić za ten aksamitny, cichy głos. – Może jutro poszlibyśmy do kina, a potem coś zjeść? Co ty na to? – Bardzo chętnie, o której? – Przyjadę po ciebie o siedemnastej, tylko podaj mi adres – powiedział Bartek, a Lilka poczuła, że serce zaraz wyskoczy jej z piersi. Biło jak oszalałe. Może tylko jej się wydawało, że ostatnio Bartek był czymś zaniepokojony, może przeniosła na niego swój własny lęk? Bała się, ale czego? Czuła się zakochana i nie potrafiła tego zrozumieć. Przecież widzieli się tylko kilka razy. Czy była aż tak zdesperowana? Samotna? Czy dawne uczucie nie minęło? Nie miała pojęcia. Wiedziała tylko, że jeśli Bartek go nie odwzajemni, będzie cierpiała. Zdradzało ją własne ciało, które reagowało nawet na jego głos. Traciła nad tym kontrolę i bała się tego, co się stanie, jeśli Bartek się wycofa. Na razie wszystko to ukrywała przed Baśką. Zawsze obawiała się mówić o ważnych dla niej sprawach, myśląc, że wtedy w jakiś tajemniczy sposób znikną, że stanie się coś złego. Bartek zjawił się tak nagle i tak nieoczekiwanie, że niemal nie wierzyła w to, co się dzieje. Zawsze żałowała, że ich relacja tak źle się zakończyła, a teraz miała szansę to naprawić. W jej głowie kłębiły się tysiące myśli. – Sprawdzę, czy mam jakieś wiadomości z portalu. – Baśka przerwała jej rozmyślania. – A nuż będzie tam ten jedyny – zaśmiała się. – Na tych portalach są sami nieudacznicy – skwitowała Lilka. – Wcale nie, po prostu ludzie są zajęci pracą, zarabianiem, nie mają czasu, by chodzić do klubów i poznawać innych. Poza tym nie zapominaj, że ja też tam jestem zalogowana, a nie uważam siebie za nieudacznicę. Ludzie ciągle pracują, a w pracy na ogół nie nawiązują się romanse, tylko rywalizacja. Ciężko kogoś poznać, żyjąc w systemie praca–dom. No i piszą o sobie. Wiesz, na czym stoisz. – Co ty opowiadasz? A Andrew, a śrubkofil? Obaj kłamali! – Zgadzam się, ale nie wszyscy tak robią, wielu pisze prawdę i nawet nie szuka miłości, tylko choćby przyjaźni, kogoś, z kim mogliby spędzać czas. Jest coraz więcej samotnych osób,

nie zauważyłaś? – Tak, singli udających twardzieli jest całkiem sporo. – A na takich portalach twardzieli nie udają. I nie zgrywają singli. Prawdziwy singiel nie szuka drugiej połówki.

Rozdział 19 Bartek wiedział, co się będzie działo, kiedy Beata wróci do Krakowa. Jak dotąd starał się ograniczać do minimum kontakty z byłą żoną. Nie rozstali się w zgodzie. A teraz ona nagle chce znów z nim być! Albo czuje się samotna, bo się jej nie ułożyło z tym fagasem, albo nie ma pieniędzy. Bo w żadną miłość już nie wierzył. Był przerażony. Ta kobieta była zdolna do wszystkiego. Wie, gdzie mieszkam, może mnie śledzić, nękać, dorwać Lilkę. Przez głowę przelatywały mu najczarniejsze scenariusze. W końcu wybrał jej numer w komórce. Odebrała po pierwszym sygnale. – Jeśli chcesz więcej pieniędzy, to nie ma sprawy – powiedział. – Tu nie chodzi o pieniądze, ja chcę znowu być z tobą, mówiłam ci! – To bardzo zły pomysł, Beata, i robisz błąd, przenosząc się do Krakowa. Gdzie będziesz pracowała? – Mówiłam ci, tam gdzie wcześniej, w sekretariacie na uczelni. Obiecali, że coś dla mnie znajdą. Dam sobie radę i nie potrzebuję więcej pieniędzy, chociaż alimenty na dzieci mogłyby być większe. A jednak, pomyślał. – Dobrze, będę wysyłał więcej, ale nie wrócę do ciebie. Zapamiętaj to sobie. Nigdy, Beata. Nigdy. – Rozłączył się. Wiedział, że większe alimenty nie załatwią sprawy. Zdenerwowany zadzwonił do ojca. Ojciec nigdy nie pochwalał małżeństwa z Beatą. – Tato, Beata znowu szaleje. Nagle chce do mnie wrócić, ale tak naprawdę chyba chodzi jej o kasę. Albo boi się zostać sama. Łatwo nie odpuści. Może nastawić dzieci przeciwko mnie. Wszystko może… – Spokojnie, wcale nie wszystko. Poza tym znudzi jej się, kiedy faktycznie podniesiesz jej te alimenty. Założę się, że chodzi o pieniądze, tylko i wyłącznie – odpowiedział ojciec Bartka. – Zrób, o co prosi, i będzie spokój, zobaczysz.

Rozdział 20 Lilka szykowała się do wyjścia. Wyrzuciła niemal wszystkie ciuchy z garderoby. Nic jej nie pasowało. – Przecież masz tę sukienkę Burberry, czemu jej nie założysz? – Nie wiem, sama nie wiem, w co chcę się ubrać. Pokaż mi tę białą bluzkę Donny Karan, powinna pasować do moich nowych dżinsów. – To będziesz cała obrendowana, same marki! – Nie widać przecież, ta bluzka jest długa. No, dawaj ją! Wreszcie trafny wybór. Bluzka pasowała idealnie, dżinsy też, zamiast butów na obcasie założyła baleriny. Bartek był niewiele wyższy od niej. – I kto teraz posprząta w garderobie? – spytała Baśka. – Proszę cię, zrób to za mnie, przy okazji możesz wszystko posegregować i poukładać, ja teraz nie mam do tego głowy. Idzie lato, przydałoby się mieć letnie ciuchy na wierzchu. Zrobisz to? I tak się dziś obijasz. – No dobrze – odparła Baśka. – Faktycznie, przy okazji sprawdzę, czy jesteśmy dobrze zaopatrzone na lato. Teraz są modne spódnice do kostek, a mamy tylko po jednej, trzeba by uzupełnić garderobę. – Znowu kombinujesz, jak tu wydać kasę? Wiesz co, w sumie zarobiłam u Brzęczyka, możemy kupić sobie po spódnicy. – Super! – zawołała Baśka. – Jesteś wspaniała. A ja jeszcze lecę po perfumy i jestem gotowa. – Dwie godziny przed czasem! Lepiej zdejmij na razie tę bluzkę, będzie cała wymięta, jak Bartek przyjedzie. – Nie będzie. Nie zamierzam się przecież kłaść. Pochodzę sobie po mieszkaniu. – Wariatka – skwitowała Baśka. – Zachowujesz się jak jedna moja daleka ciotka. Gdy miała gdzieś wyjechać, siedem godzin wcześniej siedziała na walizce w pełnym rynsztunku, a na dworcu była dwie godziny przed odjazdem pociągu. To samo było z wychodzeniem z domu. – Masz z nią kontakt? – Nie, coś ty? A co, chcesz się od niej uczyć? • Bartek przyjechał punktualnie. Film obojgu się spodobał, a potem poszli do włoskiej restauracji, którą wybrał Bartek. Lilka miała ochotę na pyszne penne z sosem grzybowym, jednak rozsądek podpowiadał, że lepiej zamówić sałatkę z kurczakiem. Makaron może i był pyszny, ale po co ryzykować sos na twarzy? Bartek zamówił jej wino, a sobie wodę. Rozmawiali o wszystkim i o niczym, trochę wspominali studia i dawnych znajomych, śmiali się. To była naprawdę udana randka. O dwudziestej pierwszej Bartek odwiózł ją do domu. – Teraz może wyjadę gdzieś z synami, bo będzie długi majowy weekend, ale zaraz potem zadzwonię, dobrze? – Dobrze, będę czekała. Nachylił się i pocałował ją w policzek, po czym odjechał. Do mieszkania weszła czerwona jak burak. – A ty co? Seks był? – spytała Baśka, która nadal tkwiła przy garderobie, sortując ubrania. – Głupia jesteś – żachnęła się. – Pocałował mnie w policzek!

– W tym tempie to wy do łóżka pójdziecie za rok! – No i bardzo dobrze, nie wtrącaj się. – Roześmiała się Lilka. – Cały wieczór sprzątasz w szafie? – No, jeszcze przeglądałam mejle, ale nikt ciekawy nie napisał. Lilka… Co robimy z majówką? Ja bym pojechała w góry, a ty? – Ja też, możemy się wybrać, tylko co z kotem? – Poprosimy sąsiadkę z dołu. – Wybuchły śmiechem. – Moja matka na pewno się zgodzi nim zająć, ona uwielbia Kraków. – Oczywiście zabierzemy Romka? – Oczywiście.

Rozdział 21 Do Zakopanego wyruszyli wcześnie. Stamtąd mieli dostać się do Zębu. Chcieli ominąć największe korki. Poprzedniego dnia rozważali, jaki środek transportu wybrać. Romek był właścicielem starego peugeota, ale ten mógł rozkraczyć się na środku zakopianki. Poza tym jazda samochodem po Zakopanem to istny koszmar. Miejsc do parkowania mało, a jak już się coś znajdzie, to płatne. Wyliczyli, że finansowo bardziej będzie się opłacało jeździć busami. Poza tym kierowca musi być trzeźwy, a żadne z nich nie miało ochoty na abstynencję. Chcieli spędzić ten weekend na poszukiwaniach jurnych górali i dzikich turystów, łażeniu po górach i wieczorach z dużą ilością grillowanych oscypków i piwa. Auto nie wchodziło w grę. Po długich dyskusjach wybrali jedną z prywatnych linii do Zakopanego. – O słodki Jezu, popatrzcie, jakie ciacho na dwunastej – konspiracyjnym szeptem powiedział Romek, stojąc w kolejce po bilety. – Ooo, no. W moim typie. – Ucieszyła się Baśka i automatycznie wyprostowała zgarbione plecy. – Próżny trud, kobieto, on z mojej branży. – No coś ty? – jęknęła Baśka. – Cholera, Romek, jak to jest, że jak facet się ciekawie prezentuje, ma poczucie humoru, dystans do siebie, a do tego wydaje się niegłupi, to zazwyczaj jest branżowy? – zapytała Lilka. – I skąd niby wiesz, że on branżowy? Wygląda tak perfekcyjnie! – Oj, dziewczyny, u nas trudniej o stały związek, ale z tym słodziakiem warto zgrzeszyć. Baśka, nie każdy gej ma złamany nadgarstek i nie każdy przypomina czajnik. – Jaki znów czajnik? – Cholera, imbryk chyba. A, nieważne, ja zawsze palę kawały. – Mów! – jęczały dziewczyny. Jeszcze nie opowiedział żartu, a cała trójka śmiała się serdecznie. – Czym się różni gej od czajnika? – zapytał Romek. – No czym? – Właściwie to niczym – powiedział Romek z jedną ręką na bioderku, a z drugą „na Egipcjanina”. Rechotali radośnie nie tylko oni – ludzie czekający na autobus również. – Stare, ale niezłe – ucieszył się Romek. Półtorej godziny później byli na dworcu w Zakopanem. Weekend majowy otwierał sezon na dobre i wszędzie widać było tłumy turystów. Dom, w którym spali, dziewczyny znały jeszcze z czasów studiów i swoich pierwszych wyjazdów na majówki. Gospodarzem był uśmiechnięty pan Tadek. Lilka i Baśka uważały Ząb za jedną z najpiękniejszych miejscowości w Polsce. Z ogródka Tadka widać było całą panoramę Tatr, a w dole tętniące życiem Zakopane. Lilka nie lubiła Krupówek, Morskiego Oka i całego tego zgiełku. W Zębie było inaczej. Znacznie lepiej. – Dziewczyny, wstajemy skoro świt i ruszamy do Kuźnic. – O! Kolejką na Kasprowy? – ucieszyła się Baśka. – Zwariowałaś? Kolejką w weekend majowy? Chcesz spędzić dwa dni, czekając, aż się dostaniesz do środka? Mowy nie ma. Pójdziemy na Halę Gąsienicową. Taki lekki spacerek. – Romek, moja kondycja jest fatalna! – mruknęła Lilka. – Damy radę! Pląsacie na parkiecie niczym nimfy leśne, to i w górach sobie poradzicie. – A dziś co robimy? Jedziemy busem do Zębu czy zostajemy w Zakopcu i imprezujemy?

– Eee... Tu są dzikie tłumy – wykrzywiła się Lilka. – Idziemy do delikatesów kupić wszystko, co nam będzie potrzebne. Potem jedziemy do Zębu. Zostawimy rzeczy i pójdziemy na huśtawkę do ogrodu – zakomenderował Romek. Kiedy dotarli na miejsce, Romek jęknął z zachwytu, patrząc na panoramę Tatr. Szybko wyciągnął swój aparat i zaczął pstrykać fotki. – Oj, Romek, będzie na to czas. Chodźmy! – To już blisko, a widok z ogrodu pana Tadka jest jeszcze lepszy – zachęcała go Baśka. Romek z lekkim ociąganiem ruszył za dziewczynami. Po pięciu minutach stali na progu domu, pokrzykując wesoło: – Dzień dobry! Jest tu kto? – O, panienki z Krakowa, wchodźcie, wchodźcie. Ile was jest? – Trójka! – Mam taki pokoik z balkonem. Może być? – Pewnie, panie Tadziu. Wieczór spędzili, popijając piwo i gapiąc się na góry. Gdzieś daleko w Tatrach była burza. Każdy piorun oświetlał szczyty, pokazując ich zarys. Piękne widowisko. We trójkę bujali się na huśtawce. – Wiecie, ostatni raz to ja tu byłam z Piotrkiem – powiedziała nagle Baśka. – W zimie? – No. Tu niedaleko jest karczma. – Ta ze starą góralką? – Ta sama. Poszliśmy tam na grzane wino. I Piotrek... upił się. Schlał się do tego stopnia, że jak wyszliśmy, położył się na środku drogi i powiedział, że dalej nie idzie! Minus dwadzieścia, śniegu po pachy, a on, pijany, leży i się cieszy. A ja, idiotka, taszczyłam go i prosiłam, żeby wrócił ze mną. – Nigdy o tym nie opowiadałaś – zdziwiła się Lilka. – A czym tu się chwalić?! Idiotką byłam, z klapkami na oczach. – Wiecie co? Fajnie, że jesteśmy tu razem. Dobrze się z wami czuję. Nie chcę być piękniejsza ani fajniejsza. Widzieliście mnie w takich sytuacjach, że mój lepszy wygląd czy bardziej błyskotliwe poczucie humoru nic by nie zmieniły – powiedziała nagle Lilka. – A Bartek? – zapytała Baśka. – Co Bartek? – No, nie chciał tu przyjechać? – Nie. Weekend spędza z synami. I pewnie z byłą żoną. Aaa… Nie gadajmy o nim, nie chcę dziś o tym myśleć. • Lilkę obudził alarm w telefonie Baśki, który nie przestawał wyć. Zwlekła się z niewygodnego łóżka i wyłączyła go. Właścicielka telefonu nawet się nie poruszyła, a Romka nie było w pokoju. Po szybkiej porannej toalecie Lilka wzięła telefon i wyszła porozmawiać na balkon. – Halo – odezwał się zaspany głos. – Cześć, mamo, wszystko okej? – Nie jest okej. Budzisz mnie. Spać nie możesz? – Idziemy dziś w góry. Wczoraj zapomniałam zadzwonić. Jak kot? – A, spał z nami. Obżarty gourmetem. Lilka, te karmy tak pachną, że sama bym je jadła. – Z WAMI? Czy ty przyjmujesz jakiegoś faceta w moim łóżku?! – Oj, Lilka, nie bądź taka pruderyjna. Zachowujesz się jak stara dewota.

– Muszę kończyć. Zaraz wychodzimy. Nie podobał się jej ton rozmowy, jaki narzuciła matka. Nie miała też ochoty myśleć o rodzicielce wijącej się z młodszym kochankiem w jej prywatnej pościeli. Romek wrócił i zrobił kawę. Jakimś cudem udało im się dobudzić i wysłać pod prysznic Baśkę. Godzinę później byli gotowi. Do Zakopanego zabrali się z panem Tadkiem, który podrzucił ich prosto do Kuźnic. Mimo że było grubo przed ósmą, do kolejki na Kasprowy ustawiali się już ludzie. – Najmniej dwie godziny czekania – mruknął Romek. – Ale już o tej godzinie? – nie mogła się nadziwić Baśka. – Jak będziecie pod dworcem koło dwudziestej pierwszej, to zadzwońcie. Zabiorę was z powrotem – powiedział pan Tadek na pożegnanie. – Dziękujemy! – Jemu się tak opłaca za te trzy dychy od osoby wozić gości? – zapytał Romek. – Przecież i tak jechał tutaj, a wieczorem będzie wracać. Nie musiał nas brać za darmochę, ale zabrał. – Dobra, dziewczyny. Zostawmy te tłumy i chodźmy integrować się z naturą. Lilka nie była w Zakopanem całe lata. Ostatnim razem z jednym ze swoich byłych facetów i nie bardzo mieli wtedy ochotę opuszczać przytulnego pokoiku. Skończyło się jak zawsze, ale wyjazd był udany. Krótkie wyjazdowe romanse były swego czasu specjalnością Lilki. Nadawała się do przygód, do stałych związków faceci jej nie chcieli. Ona się zakochiwała, a później cierpiała jak kretynka w oczekiwaniu na telefon, który i tak nie dzwonił. Za nic w świecie nie chciała tego powtarzać z Bartkiem. Postanowiła, że nie będzie o tym teraz myśleć, i dziarskim krokiem wkroczyła na szlak prowadzący do doliny Jaworzynki. Zaraz za nią szła Baśka, a na końcu biegł Romek z aparatem. Wydawało się, że chce uchwycić każdy moment ich wycieczki. Jaworzynka była długa i piękna. Szybko pokonali dość łatwy odcinek wiodący przez las. – Jezu, jak tu cudnie. – Cicho! Patrzcie. – Romek wskazywał palcem na brzeg lasu, gdzie pojawiły się sarny. Gapili się z zachwytem, jak na miastowych przystało. – Powoli. Chodźcie. Usiądziemy tam i będziemy mogli się napatrzeć. Sarny specjalnie nie przejęły się ich obecnością. Dały im się przemieścić w okolice starych szałasów pasterskich, przy których była ławka. Tam w ciszy siedzieli i obserwowali zwierzęta. Romek robił zdjęcia. Niestety, ich radość obcowania z przyrodą została zakłócona przez nadciągającą grupę dzieci, które darły się wniebogłosy. Przez resztę trasy w dolinie Jaworzynce pomykali jak trzy łanie, byle dalej od rozwrzeszczanej bandy. Kiedy ścieżka zaczęła prowadzić coraz bardziej pod górę, słabe kondycje dziewczyn ujawniły się w pełni. Romek nawet lekko się nie spocił. Dalej wyglądał jak Apollo. – No co jest, dziewczyny? – Romek, odczep się, ledwo idę. – Wodyyy… – Mniej papierosów i piwa, a po powrocie do Krakowa zabieram was na spinning. Przystanęli na chwilę. – Na co? – Spinning. Grupowa jazda na rowerze stacjonarnym. – Eee… To nudne przecież – wysapała Baśka. – No co wy, dziewczyny! Fajny trener, a jakie ma ciało! Szok, zwariować można. Je-

dziesz, a przed tobą zmieniają się trasy albo wyświetlają taki film, że masz wrażenie, jakbyś był na dnie oceanu. To jest ekstra! Baśka dopytywała o szczegóły i ceny. W tym czasie Lilka rozglądała się wokół siebie. Było pięknie. Za nimi wielka góra obrośnięta kosodrzewiną, która układała się we wzory podobne do tych na brzuchu ich kota. Z przodu już rysowały się wysokie Tatry. – Jeszcze kawałek, dziewczyny, tak ostro pod górę. Niebawem będziemy w schronisku. Lilka nie miała siły leźć i sapać, ale czuła się dziwnie spokojna. Niby nic w tym przyjemnego nie ma, ale jest dokładnie jak w jednej piosence: „Tam na dole zostaje wszystko to, co cię męczy”. Nie myślała ani o Bartku, ani o matce. Czuła zmęczenie, a równocześnie jakieś zadowolenie z tego, że tu się znalazła. Maszerowali dzielnie, a Romek dopingował dziewczyny. Czasem przystawał i robił im zdjęcia – wtedy obydwie na niego fuczały. Nie wyglądały tak pięknie i uroczo, jak chciałyby się prezentować na fotografiach. Na szlaku mijało ich coraz więcej ludzi, którzy schodzili w dół. – Romek, a ci ludzie z góry to o której musieli wyjść? – zapytała Baśka. – Pewnie zostali na noc w schronisku, a teraz wracają. Powoli pokonywali kolejne metry. Baśka, pojękując, szła jako pierwsza i to jej mijająca ich starsza turystka podłożyła pod nogę kij trekkingowy. Baśka, jak to Baśka, maszerowała, podziwiając widoki, i przewróciła się na kamienne stopnie. Babsko z kijami nawet tego nie zauważyło. Ledwo żywa Lilka i Romek ruszyli na pomoc przyjaciółce. – Żyjesz? – zapytała Lilka. – Masz wszystkie zęby? Baśka językiem pomacała zęby. – Mam. Żyję. Co za kretynka! Z łokcia lała się krew, a w dżinsach była wielka dziura, przez którą spoglądało na świat chude i zakrwawione kolano. Pomogli jej usiąść. Nie mieli żadnych środków do opatrzenia rany. Niedzielni turyści zazwyczaj nie noszą przy sobie apteczki. – Cześć. – Usłyszeli nagle powitanie. Z góry zbliżała się do nich wesoła grupa mężczyzn w czerwonych polarach. – Cześć – odpowiedziała Lilka, uśmiechając się. To były pierwsze osoby, które się do nich odezwały. Parę lat wcześniej każdy napotkany człowiek w górach pozdrawiał innego wędrowca. W tej chwili mało kto pamiętał o tym zwyczaju. – Coś się stało? – zapytał sympatycznie wyglądający brunet. – Kije trekkingowe – westchnął Romek. – Oj, brzydko to wygląda! – powiedział mężczyzna, oglądając kolano Baśki. – To znaczy, że moje kolano nie robi na panu wrażenia? – palnęła Baśka. Facet popatrzył na nią i uśmiechnął się. – W tym stanie nie. Wojtek, zostaw mi apteczkę i idźcie. Dogonię was. – Artur, ale pośpiesz się. Następny do Krakowa odjeżdża dopiero po dwunastej. – Dobra. Dawaj to kolano. Artur jestem. – Baśka – szepnęła speszona dziewczyna. – A my to Romek i Lilka, jakbyś chciał wiedzieć – wtrącił się Romek. Artur opatrzył kolano i łokieć Baśki. – No. Dasz radę iść dalej? – Tak. Chyba tak. Dzięki. – Nie ma dzięki. Jesteś mi winna kawę. – Jasne. – Uśmiechnęła się Baśka.

– Wejdź na forum TPN-u. Tam mnie znajdziesz. Przepraszam was, ale muszę zdążyć na autobus. Uważajcie na siebie! Cześć. – Dzięki! – Paa. Lilka i Romek pomogli Baśce wstać. We trójkę patrzyli, jak mężczyzna znika za zakrętem. – Szybki. – I przystojny. – Baśka, znajdziesz go chyba? – Yyy… Niezręcznie jakoś. Zrobiłam z siebie niedorajdę na jego oczach. – Eee, głupoty gadasz. Może podobała mu się rola rycerza? Do schroniska doszli w dobrych nastrojach. Zamówili po przepysznej szarlotce. – Szarlotki lepiej smakują w Piątce! – stwierdził Romek. – Jeśli myślisz, że pójdziemy do Pięciu Stawów, to chyba zwariowałeś! – Po dzisiejszej wyprawie pozbyłem się złudzeń. – Roześmiał się Romek. – Ale jest jeszcze wcześnie. Może wybierzemy się nad Czarny Staw? – Romek, ja nigdzie nie idę. Kolano mnie boli! – Wiecie co? To wy tu się poopalajcie, wypijcie kawę, a ja polecę. Dawno nie byłem. Okej? – Wariat. Ty nie usiedzisz chwili na miejscu, co? – No! – krzyknął na odchodne. Dziewczyny zamówiły sobie jeszcze po kawie i wystawiały blade i spragnione słońca twarze na promieniowanie. – Pogoda nam się udała. – No. Cudnie jest. – Boli cię to kolano? – Nie tak bardzo. Wściekła jestem na tego babona z kijami. – Och, jakie to szczęście, że pojawił się wybawiciel z wodą utlenioną. – No. Kurde, miał coś w sobie, nie? – Sympatyczny. Poszukasz go? – Nie wiem. • Po żmudnym schodzeniu w dół każde z nich czuło obolałe mięśnie. – Która jest? – zapytał Romek. – Osiemnasta. – To mamy trzy godziny. Idziemy na obiad. – I na piwo z sokiem – jęknęła błagalnie Baśka. – Dobra. Złapiemy coś do Krupówek i pójdziemy do baru. Bar mleczny na Krupówkach był jednym z miejsc dla wtajemniczonych. Znał go każdy, kto choć trochę szwendał się po górach i bywał w Zakopanem. Obok drogiej restauracji, za budynkiem poczty ukryty był prawdziwy skarb. Serwowano tam schabowego z ziemniakami i najlepszą zasmażaną kapustą za siedemnaście złotych oraz wyborne zupy. Kiedy stali i czekali na wolny stolik, coś przykuło ich uwagę. Miejsce przy jednej z ogrodowych ław zajmował góral w stroju Janosika. Na jego kolanach siedziała młoda dziewoja. Oboje na lekkim rauszu. Janosik przekonywał wybrankę o swoich szczerych intencjach, obejmował ją, a równocześnie lustrował wzrokiem młodą turystkę stojącą obok.

– Faceci – mruknęła pogardliwie Lilka. – À propos facetów. Baśka, masz znaleźć tego taternika! Jest świetny. Aż żal, że hetero. – Powinnaś! – przytaknęła Lilka. – Ale ja skończyłam definitywnie z randkami! – To znów zaczniesz. Wielkie halo. Po powrocie do Zębu Lilka z Baśką były wykończone. – Kurczę, Baśka. Musimy popracować nad kondycją. Jest dramatyczna. – No. Może ten spinning? – Już wolę basen. – Coś wymyślimy. – Wasze „coś” skończy się leżeniem na kanapie i oglądaniem ćwiczeń Ewy Chodakowskiej. Będziecie jej kibicować, popijając piwo – zarechotał Romek. – Odwal się. – Lilka rzuciła w niego poduszką. – To co, dziewczyny? Jutro wracamy do szarej krakowskiej rzeczywistości. – Nie chce mi się – jęknęła Baśka. – Tobie? To ja muszę iść do pracy! – wykrzywił się Romek.

Rozdział 22 Beata znalazła niewielkie mieszkanie przy Starowiślnej. Niebezpiecznie blisko, myślał Bartek, który miał spory apartament na Kazimierzu. Mogła z łatwością go śledzić i nachodzić. – Będę miała blisko do ciebie – zaszczebiotała przez telefon tuż po przyjeździe, a Bartek poczuł na czole zimny pot. – Nie ma powodu, żebyś mnie odwiedzała. Nie mieliśmy kontaktu i tak było dobrze. Chcę widywać wyłącznie synów. Możesz ich przyprowadzać i dzwonić domofonem, a ja zejdę na dół. – Boisz się wpuścić mnie do domu?! Mnie, swoją byłą żonę? Mam zakaz wstępu, do cholery?! – Beata, znam cię, kontakt z tobą to same kłopoty. Poza tym od dawna nie mamy o czym rozmawiać. – Właśnie, że mamy. Zmieniłam się od czasu rozwodu, wiele przeszłam, jestem inną osobą i chciałabym, byś tę osobę poznał – upierała się. – Naprawdę nie mam ochoty. Ty chyba nic nie rozumiesz. – To ty nic nie rozumiesz. Jeszcze sam będziesz chciał do mnie wrócić, zobaczysz. – Rozłączyła się. Wszystko, co słyszał od Beaty, nawet kiedy próbowała mówić słodkim głosem, brzmiało jak groźba. Trudno uwierzyć, jak bardzo zmieniła się po ślubie. A może po prostu ujawniła swoją prawdziwą naturę. I to niemal natychmiast, gdy tylko poczuła się pewnie. Kobiety w jej typie zawsze myślą, że mają faceta w garści i na każde zawołanie. Trochę sam sobie był winien, za bardzo jej pobłażał przez dłuższy czas. Kasa na ciuchy, kolejne torebki, wypady do miasta… Nie robił awantur, kiedy wracała późno, a on musiał usypiać dzieci. Nie kłócił się, kiedy przestała gotować. Nie wyrażał głośno pretensji, gdy zaczęła go oskarżać o byle co. Nawet kolor jego koszuli jej się nie podobał. – Chodzisz ubrany jak włóczęga, nie pasujesz do mnie. Gdzie twoje garnitury? Nie widzisz, że kompletnie zmieniłam styl? Wstyd się z tobą pokazać w mieście! – powtarzała. Wiedział, że dobrze się ubiera. To ona nagle zaczęła wyglądać jak pani wybierająca się na przyjęcie w magistracie. I wszystko by wytrzymał, gdyby nie jej zachowanie i totalny brak osobowości. Jakim cudem nie dostrzegł tego przed ślubem – nie miał pojęcia. Za to miał pewność co do jednego: nigdy tak naprawdę jej nie kochał. Był zakochany, ale to uczucie nie przerodziło się w nic głębszego. Niepokoił się o Lilkę. Co będzie, jak Beata się do niej dobierze? Jak ich wyśledzi? Jak zacznie kłamać, że wracają do siebie? Komu Lilka uwierzy? Przecież tyle lat go nie widziała, właściwie go nie znała. A Beata była bardzo sprytna. I zdesperowana. Postanowił, że na razie o niczym Lilce nie będzie mówił. Poczeka na rozwój wydarzeń i zrobi, co w jego mocy, by utrzymać Beatę z daleka od niej.

Rozdział 23 Dwa dni po powrocie z gór do Lilki zadzwonił Bartek. – Przepraszam, że się nie odzywałem, ale miałem synów na głowie – powiedział. – Miło spędziłaś czas? – Była żona też się pojawiła? – zapytała Lilka. – Nie, my się nie widujemy. Podrzuciła tylko dzieci. – Do tego stopnia się nie znosicie? – Niestety. Mam z nią dwóch synów i to wszystko. Za to jestem jej wdzięczny, ale palcem nie kiwnęła w sprawie ich wychowywania. Ale nie rozmawiajmy o niej, szkoda czasu. To zresztą nie jest temat na telefon, a poza tym jeszcze nie jestem gotowy na takie wyznania, Lilko. – Przepraszam, nie będę więcej pytała. To nie z zazdrości. Ot, ciekawość, wybacz. – No jasne, że nie z zazdrości – zaśmiał się cicho. – A szkoda. – Pewnie masz teraz dużo do nadrobienia w pracy? – Nie aż tyle, żebym nie mógł się z tobą spotkać. Tylko może nie na Kazimierzu, już mi się nudzą te wszystkie kluby. Gdzieś na Starym Mieście? – Wiesz, tam jest cholernie drogo, ale skoro tak wolisz… – powiedziała Lilka mocno zdziwiona. Mało kto z mieszkańców Krakowa lubił okolice Rynku Głównego. To była sfera turystów. – Tak dla odmiany. Po prostu. Mam swoją ulubioną francuską restaurację i chciałbym cię do niej zaprosić. Mogę porwać cię dzisiaj czy jesteś zajęta? – Nie jestem. O której? – Za godzinę będę pod twoim domem. – Zgoda. Lilka była w dresie i miała nieumyte włosy, bo od południa sprzątała. Znalazła zużytą prezerwatywę pod łóżkiem i po prostu musiała wypucować cały dom. Była wściekła na swoją matkę. Ale teraz porzuciła odkurzacz i mopa i szybko pobiegła pod prysznic. Zdążyła wysuszyć włosy i założyć sukienkę, kiedy zadzwonił domofon. Zapomniała o makijażu, ale trudno, i tak nie malowała się zbyt często. Po matce odziedziczyła dobrą cerę. W restauracji prawie nikogo nie było. I nic dziwnego, pomyślała, przeglądając kartę. – Trzeba zamówić przynajmniej cztery różne dania, bo Francuzi podają bardzo małe porcje na wielkich talerzach. – Uśmiechnął się Bartek. – I koniecznie wino, mają tu bardzo dobre roczniki. No i deser. – Rozpieszczasz mnie. – Wcale nie. Chciałem ci pokazać moje ulubione miejsce, co nie oznacza, że jadam tu codziennie. Sam lubię gotować i kiedyś zaproszę cię do siebie. O ile się zgodzisz. – Dlaczego nie? Jesteś moim kolegą ze studiów, czego miałabym się obawiać? – Tylko kolegą? – spytał z uśmiechem. – Oj, sam wiesz, jak było, już mi tego nie wypominaj. Nie doceniałam cię wtedy, byłam zarozumiała. Teraz mi wstyd. – Nie ja jeden szalałem za tobą, nic dziwnego, że byłaś zarozumiała. – Ech, to żadne wytłumaczenie. Trochę udawałam taką wyniosłą, a trochę faktycznie mnie ponosiło. Dania rzeczywiście były malutkie, ale jakie pyszne! Kelner uwijał się wokół nich, jakby byli parą królewską. Co chwila wymieniał kieliszki na czyste. Wypili dwie butelki wina i Bartek

opowiedział jej o swojej pracy w muzeum. A ona na studiach uważała go za prostaka ze Śląska! Naprawdę miała klapki na oczach. Była zapatrzona głównie w samą siebie. Zaczęła to dostrzegać dopiero później i w ciągu ostatnich lat naprawdę się zmieniła. Czuła się szczęśliwa w tej pustej restauracji. Opowiedziała Bartkowi o swoim ostatnim niezbyt udanym związku i pracy freelancerki. – Musisz kiedyś zobaczyć mój strych, sporo wysiłku włożyłam w jego urządzenie. Wnętrza to moja pasja. Wynajdywałam na targu lub na wsiach rozmaite komody, stare szafy, połączyłam rustykalność z nowoczesnością i bardzo dobrze się tam czuję. Mieszkam z przyjaciółką, więc umówimy się, jak Baśka gdzieś wyjdzie. I też coś ugotuję, choć nie jestem mistrzem kuchni jak ty. Spróbuję dać z siebie wszystko. – Uśmiechnęła się. – Zgoda, wobec tego mamy plan na kolejne spotkania. Ta Alchemia już mi trochę bokiem wychodzi, poza tym lubię być z tobą sam tak jak teraz, a nie w tłumie pijaków. – To miłe – powiedziała. Czuła, jak się czerwieni, i to jeszcze bardziej ją speszyło. Oczywiście Bartek natychmiast to zauważył. Wziął ją delikatnie za rękę. – Lilko, jesteś zupełnie inna niż na studiach – powiedział. – Dziękuję – odparła słabym głosem. Prawie zemdlała, kiedy poczuła jego dłoń na swojej. Bartek zostawił samochód przed restauracją i zamówił taksówkę. Odwiózł ją do domu, pocałował w policzek i pojechał do siebie. Dawno nie była taka szczęśliwa. I taka wzruszona. I taka przerażona.

Rozdział 24 Idziemy połazić po Kazimierzu. Jest taka piękna pogoda! Posiedzimy chwilę w ogródku, pooglądamy starocie na straganach, co ty na to? – zaproponowała Baśka z samego rana. – Dobry pomysł, ale potem zabieramy się do pisania! – Nie ma sprawy, tylko przewietrzmy się i napijmy piwa. Mam straszną ochotę na zimne piwo! Dochodziła druga po południu, ale Kazimierz był już pełen ludzi. Dziennikarze jak zwykle wystukiwali w laptopach swoje artykuły, inni po prostu pili piwo i obserwowali przechodniów, a po ulicach kręciło się też sporo turystów. Na straganach było to samo, co zwykle, ale Lilka zauważyła piękne stare szczypce do ciastek, najwyraźniej srebrne. – Ile to kosztuje? – spytała grubego sprzedawcę. – Dwieście. – Sto pięćdziesiąt. – Sto sześćdziesiąt. – Stoi. Baśka kupiła sobie tylko kilka rzemyków na rękę na jakimś straganie z ciuchami i biżuterią. Usiadły na krzesłach postawionych przed Alchemią, przy małych stoliczkach, bo tylko tu znalazły wolne miejsce. Był to też dobry punkt obserwacyjny, a one lubiły rozmawiać na temat przechodzących ludzi. Patrzyły, jak są ubrani, jak się poruszają, próbowały usłyszeć strzępy rozmów. Baśka przyniosła piwa z baru. Idealnie schłodzone. – Ależ przyjemnie – powiedziała, wyciągając nogi przed siebie. – Tak, to był dobry pomysł. Kazimierz jest najlepszy do spędzania wolnego czasu. – No, na Wawel przecież nie będziemy chodziły. – Roześmiała się Baśka. – Ty wiesz, że ja tam byłam tylko raz, z wycieczką szkolną? – To zupełnie jak ja, i jakoś mnie tam nie ciągnie. Po półgodzinie Lilka weszła do środka po kolejne piwo. Rozejrzała się po ciemnej sali. Było prawie pusto, wszyscy pchali się na zewnątrz. I wtedy go zobaczyła. Siedział w tyle z jakąś kobietą. Nie mogła dostrzec jej twarzy, zauważyła tylko, że żywo mówiła i gestykulowała. Bartek siedział milczący. A przecież miał dość Alchemii! Domyśliła się, dlaczego nie chciał chodzić z nią do tej knajpy ani na Kazimierz. To musiała być jego była żona. Mówił, że nie mieszka w Krakowie, kłamał? A może tylko rozmawiają o dzieciach, może to nic takiego, przecież są po rozwodzie. Jednak poczuła silny niepokój i przestraszyła się, że Bartek ją zauważy. Szybko wzięła dwa piwa i wyszła do stolika. – Cholera, tam w środku siedzi Bartek z jakąś babą, chyba z byłą żoną – powiedziała do Baśki. – Okłamał mnie! – Poczekaj z wyrokami, jak nie wiesz, o co chodzi. Przecież on gdzieś tutaj mieszka, może to jakaś ważna sprawa? W końcu mają dzieci, nie gorączkuj się. – Mówił, że wcale się z nią nie widuje, że ma dość knajp na Kazimierzu, że będziemy spotykali się gdzie indziej i chyba już wiem dlaczego! – Nie świruj, panikujesz. Zaczekaj spokojnie, aż sam z tobą porozmawia. Na pewno ci wszystko powie, jak przyjdzie na to czas. – A ty niby skąd masz tę pewność?

– Niewiele o nim mówiłaś, ale wystarczająco dużo. To facet z klasą. – To się jeszcze okaże. Baśka, masz rację, ale co ona tu robi? Nie podoba mi się to. A co, jeśli oni wrócą do siebie? – Nie martw się na zapas. Mówię ci, wrzuć na luz i zaczekaj. A teraz pij piwo, bo zaraz będzie ciepłe. Ma prawo spotykać się z byłą żoną od czasu do czasu, ale dlaczego mnie okłamał? A może bał się, że nie będę chciała się z nim widywać?, Lilka próbowała pocieszać samą siebie. Niepokój jednak nie zniknął. Wtedy zobaczyła, jak wychodzą. Bartek szedł przodem, kobieta za nim – dalej perorowała i gestykulowała. Bartek odwrócił się do niej, powiedział kilka słów i kobieta zatrzymała się gwałtownie. Krzyknęła coś w rodzaju: „Jeszcze się przekonasz!” i szybkim krokiem przeszła na drugą stronę ulicy. Bartek stał przez chwilę, po czym powoli ruszył przed siebie. Lilka odetchnęła z ulgą. Nie zobaczył jej. Nagle jednak zawrócił do Alchemii. – Baśka, idź tam i zobacz, co on robi. Dawno cię nie widział, nie powinien cię rozpoznać, proszę. – Dobrze, ale wypijemy jeszcze po piwie, mam straszną ochotę tak sobie siedzieć i siedzieć… – Jak chcesz, tylko wejdź tam! Po krótkiej chwili Baśka wróciła do stolika. – Siedzi przy barze i pije wódkę. – O cholera! Dzieje się coś niedobrego, a ja nie mam jak dowiedzieć się co. Przecież nie przyznam się, że go widziałam. Okej, posiedzimy jeszcze, ciekawa jestem, kiedy on wyjdzie i w jakim stanie – powiedziała Lilka. Bartek opuścił Alchemię po około godzinie lekko chwiejnym krokiem. Nie zauważył dziewczyn, szedł zapatrzony przed siebie. – Musiał zwolnić się z pracy, żeby przyjść na to spotkanie – stwierdziła Lilka. – Przestań szaleć, może któryś z synów zachorował, a może była potrzebuje pieniędzy. Zresztą widziałaś, z jaką niechęcią się do niej odnosił. – Na zachwyconego nie wyglądał, to prawda. – Uspokoiła się trochę Lilka. – Ta baba wygląda na niezłą sukę. – No to punkt dla ciebie. – Dobra, chodźmy już, bo jeszcze wróci i nas zobaczy, mam już dość piwa i tego miejsca.

Rozdział 25 Do Bartka codziennie dzwoniła Beata, coraz częściej też pojawiała się pod jego domem. A on udawał, że go nie ma. Wiedział jednak, że na dłuższą metę nic nie da ukrywanie się, że musi coś z tym zrobić. Parę razy pojechała za nim samochodem. Czuł się osaczony. Wysyłała mu też mejle, a nawet zwykłe listy, prosząc, by do niej wrócił. – Beata, czy ja mam zgłosić nękanie na policję? – spytał w końcu. – A czy ja mam ograniczyć ci dostęp do dzieci? – odparła. – Nie muszę iść do prawnika, wystarczy, że z nimi porozmawiam – dodała. – Dobrze wiesz, jak chłopcy za mną przepadają. Nie strasz mnie. – Przekonasz się! Mały nie zrozumie, dlaczego tatuś ma nagle nową mamusię. – Jakoś przełknął fakt, że jego mamusia znalazła mu nowego tatusia. Te dzieci już sporo przeszły, zostaw je w spokoju! – Widziałam tę kobietę, z którą się spotykasz, wiem nawet, gdzie mieszka i… – Nie będziesz mi groziła ani marnowała mojego czasu. Radzę ci, odpuść. – Bartek się rozłączył. Był wyczerpany i rozstrojony nerwowo. Ona naprawdę mogła zniszczyć to, co kiełkowało pomiędzy nim a Lilką. Nie wiedział, jak chronić Lilkę, nie opowiadając jej całej tej ponurej historii. A na to było zdecydowanie za wcześnie. Lilka mogłaby sama się wycofać, mogłaby źle to zrozumieć. Nic nie przychodziło mu do głowy. Kilka dni temu starszy syn spytał, czy to prawda, że ma nową kobietę. Wytłumaczył mu, że z mamą rozeszli się, by każde mogło mieć swoje życie, i że tak, spotyka się z kimś, ale na razie to jeszcze nic pewnego. Tłumaczył, że już nie mogą żyć razem z mamą. Syn kiwał głową, słuchając go, ale nie wyglądał na szczęśliwego. – Ja ciebie, tato, rozumiem – powiedział w końcu. – O wiele gorzej było, jak mama przyprowadziła do domu tego młodego faceta, Mirka, i on z nami zamieszkał. To był horror! – Domyślam się. Jeśli nie chcesz, nie musisz w ogóle poznawać mojej dziewczyny. Nie sądzę też, byśmy razem zamieszkali, a na pewno nie stanie się to szybko. Lilka nie będzie się wtrącała w twoje życie, tak jak próbował to robić Mirek, ona nie jest taka. – Wierzę ci, tato, bardziej niż mamie, która opowiada, że zakładasz nową rodzinę, że chcesz mieć nowe dzieci. Czy… czy to prawda? – Nie, nie chcę mieć więcej dzieci, to wymysł twojej matki. – To dobrze, tylko… tylko trochę mi jej żal. Codziennie słyszę, jak dzwoni do ciebie i mówi, jak bardzo chce wrócić. – Wiem, skarbie, ale to już niemożliwe. – Szkoda, tato, ale pamiętam te wasze kłótnie. Już chyba wolę tak, jak jest teraz – powiedział Franek.

Rozdział 26 Od powrotu z Zakopanego Baśka unikała tematu górskiego wybawcy. Ba! Nawet myśli o nim spychała gdzieś na bok. Zajęła się pisaniem krótkich, dobrze płatnych opowiadanek. Sama przed sobą nie chciała się przyznać, że ma ochotę na ponowne spotkanie z Arturem. Dużo pracy i dokładanie sobie kolejnych obowiązków działało. Nie miała czasu myśleć o taterniku. Po ostatnich randkowych niepowodzeniach obawiała się kolejnego rozczarowania. Każda z tych porażek mocno godziła w jej dumę. Kiedy Baśka zakochiwała się, to był zazwyczaj początek końca. Baśki końca. Baśka rezygnowała z samej siebie, byle uszczęśliwić swojego wybranka. Czasem wbrew sobie była dobra i wyrozumiała. Nie potrafiła być zołzą. Udawać złą na chwilę – tak, ale na dłuższą metę nie dawała rady. Piotrek i jemu podobni znali jej słabości i wiedzieli, jak łatwo to wykorzystać. Nie miała ochoty na powtórkę i kolejne rozczarowanie. Pielęgnowała w głowie coraz piękniejszy obraz taternika i nie chciała konfrontować wyobrażeń z rzeczywistością. – Baśka, chodź na chwilę! – zawołała Lilka. – No, co tam? – Patrz! Na ekranie laptopa widniało zdjęcie górskiego wybawcy. Podpisane: Artur Bachleda. – Lilka! – jęknęła. – No co? Udajesz, że nie istnieje. A obiecałaś mu kawę! – Kurczę, Lilka. Miałaś nie wchodzić na to forum. Nic z tego nie będzie. Po co? – Po to, żeby choć podziękować. Co z twoim podejściem, że randki są dobre dla relaksu? Poza tym nie jesteś ciekawa, kim on jest? – Bachleda – zamyśliła się Baśka. – Może od Bachledy-Curuś? – podpowiedziała Lilka. – Tej aktorki? Nie, nie. Bachleda to stare nazwisko. Kiedyś pisałam coś o pogotowiu. – O TOPR-ze? – GOPR-ze wtedy chyba. Jest taka książka W stronę Pysznej. Recenzowałam ją. Tam był opisany jeden z pierwszych ratowników GOPR-u Klimek Bachleda. Prawdziwy bohater. – Opowiadaj! – krzyknęła Lilka i odłożyła laptopa. – To wydarzyło się w tysiąc dziewięćset dziesiątym albo jedenastym roku. Nie pamiętam dokładnie. Do Zakopanego przyjechali taternicy ze Lwowa. Znane nazwiska w tym środowisku. Poszli zdobywać jeden ze szczytów. Oni się wspinali. – Nie to, co my, niedzielne turystki – zachichotała Lilka. – No nie. A wiesz, wtedy sprzęt był znacznie gorszy niż obecnie, a Tatry nie tak schodzone jak dziś. Doszło do wypadku, jeden z taterników odpadł od ściany i pociągnął za sobą drugiego. Spadli na półkę. Myśleli, że po dłuższym odpoczynku dadzą radę iść dalej. Niestety, jeden z nich był słaby. Drugiemu udało się dobiec do Morskiego Oka po ratunek. Wtedy ruszyli na pomoc ratownicy, z Zaruskim i Klimkiem Bachledą na czele. Pech chciał, że przyszła paskudna burza z gradem, ale Bachleda mimo wezwań do powrotu szedł dalej. Nie zważał na własne bezpieczeństwo. Nie potrafił zawrócić, wiedząc, że gdzieś tam leży człowiek potrzebujący pomocy. – I zginął? – Tak. – No, ale twój wybawca ma nazwisko. I do tego jest ratownikiem. Baśka, napisz do niego! – A co ja mam napisać? – W sumie nie musisz pisać, tu jest podany jego numer telefonu. Możesz zadzwonić! Baś-

ka! – Jutro zadzwonię. Teraz muszę zrobić prasowanie. – Prasowanie? Może jeszcze fugi w łazience będziesz czyścić? Puknij się w głowę, wariatko. – Lilka wzięła do ręki komórkę Baśki i zaczęła wybierać numer. – Lilka! Lilka zadowolona z siebie podała jej telefon. Baśka przyłożyła komórkę do ucha. Jeden sygnał, drugi, trzeci. – Nie odbiera. Trudno – powiedziała z ulgą Baśka. – Może oddzwoni. – No może. Może rzeczywiście oddzwoni? Chciałabym go jeszcze usłyszeć. Może powinnam się z nim spotkać? Tylko po co mi facet pracujący w Zakopanem? Niby blisko, ale jednak kawałek, zastanawiała się Baśka. Po południu zajęła się segregowaniem ciuchów. Miała ich stanowczo za dużo. Chodziła tylko w kilku zestawach, a reszta tylko zajmowała miejsce. Odłożyła parę bluzeczek i jedne legginsy dla Lilki. Może będzie chciała je przymierzyć. Resztę planowała oddać biednym. Wystarczyło zostawić wór ciuchów przed klatką schodową, a wóz Caritasu je odbierał. Musiała tylko uporać się z tym do jutrzejszego poranka. Szafa Baśki wydawała się jednak mieścić ubrania dla całej armii biednych i obawiała się, że nie zdąży wszystkiego przejrzeć. – Baśkaaa! Esemes ci przyszedł. – Weź przeczytaj, nie mogę się teraz ruszyć. Po chwili do pokoju weszła Lilka z telefonem w dłoni. – Jezus Maria, co tu się dzieje? – Segreguję ciuchy. – Widzę. Pomóc ci? Przecież przez miesiąc stąd nie wyjdziesz. – Zobacz, czy chcesz te ubrania. Lilka zaczęła przymierzać bluzki i sweterki. – W tej grubo jakoś, nie? – Ona ma kretyński krój. Każdy w niej tak wygląda. – Szkoda, bo piękna. – Czytałaś tego esemesa? – Tak. Romek napisał, żeby wejść na Pudelka. – Po co? – zainteresowała się Baśka. – Nie napisał. – Dobra. Chcesz, to zobacz, ja muszę się z tym uporać. – Najpierw ci pomogę, bo utkniesz tu na całe lata – zaśmiała się Lilka. Segregacja z pomocą Lilki szła znacznie sprawniej. Lilka znała się na modzie i orientowała się, jaki gust ma jej przyjaciółka. Nie musiała jej pytać, co ląduje w worze, a co wraca do szafy. Z zachwytem oglądały dwie spódnice jeszcze z metkami, parę letnich sukienek, które leżały zagrzebane na samym dnie, i nowiusieńkie czarne dżinsy z dżetami. – Ale ekstra – mruczała Lilka po odkryciu czegoś zapomnianego. Po trzech godzinach wory były popakowane, a szafa wysprzątana i trochę pustawa. – Cztery wory ubrań. Pusto się tu zrobiło. Zasłużyłyśmy na zakupy. – Jestem wykończona. Mam dość ciuchów na dziś. – Ja też. Lilka zaparzyła duży dzbanek herbaty i zmęczone usiadły na kanapie. – Co dziś robimy? Idziemy gdzieś? – zapytała Lilka.

– Nie chce mi się. Zróbmy sobie babski wieczór. Teraz marzę o prysznicu, później wino i jakiś film. – Nie ma nic do jedzenia, trzeba iść na zakupy. – O Jezu. Nie możemy czegoś zamówić? – I tak trzeba iść. Kot wszystko zeżarł. – Pójdziesz? – zapytała błagalnie Baśka. – Noo, ale za chwilę. Dawaj laptopa. Zobaczymy, o co chodzi z tym sznaucerkiem. – Pudelkiem – poprawiła ją. – Nie udawaj, że nie wiesz, co to jest. Na pewno choć raz tam zaglądałaś. – No dobra, wiem, co to Pudelek. – „Angelina i Brad: Podpisali intercyzę!” – czytała na głos Lilka. – „Joanna Moro: W Polsce nie ma dla mnie ról!”. – Zjechała trzy artykuły niżej. I zobaczyły wielkie zdjęcie Ellen i Kuby Wojewódzkiego. Oraz podpis: „Wojewódzki ma nową dziewczynę. Ładna?”. – O cholera! – Kliknij! Przeczytajmy ten artykuł! Artykuł to było zbyt wielkie słowo. Roiło się tam od błędów stylistycznych, a nawet ortograficznych. Z treści wynikało, że Wojewódzki został przyłapany na kolacji z „szafiarką dla starszych panien”. – Ale jej przydomek dali! – Uśmiechnęła się Lilka. – Nie lubię jej, ale trochę przesadzili. – No, może trochę. Ale heca, ona i Wojewódzki. Myślisz, że to prawda? Baśka wzruszyła ramionami. – Nawet jeśli, to zaraz ją zmieni, przecież on się pokazuje z dwudziestolatkami, a nie trzydziestopięcioletnimi szafiarkami. Komentarzy pod artykułem było trzy tysiące dwieście. – Chryste, tyle osób to czyta? – Tyle komentuje. Czytających jest pewnie więcej. – Koszmar. – Ludzie kochają plotki i ploteczki. To czytają. – Patrz, jakie dobre opinie o Ellen. „Najładniejsza z dziewczyn Wojewódzkiego. Może wreszcie Kuba się ustatkuje” – grzmiał pierwszy z komentarzy. – „Świetnie ubrana!” – Lilka przeczytała kolejny. Wszystkie wyróżnione komentarze były pozytywne. – Ta to się potrafi ustawić. – No. Czy z nim jest, czy nie, kasę na tym zarobi. Nie to, co my – westchnęła Lilka. – Dobra, lecę pod prysznic. – Chcesz coś ze sklepu? – Winooo. Masz kasę? – Mam. Pachnąca i opatulona szlafrokiem Baśka zaparzyła kawę. Miała ochotę na małą filiżankę. Odezwał się jej telefon. Pewnie Lilka chce zapytać, co będziemy jadły, pomyślała. – Jest mleko w domu? – spytała Lilka. Baśka szybko sprawdziła w lodówce. – Jest. Resztka. – Dobra. Paa. – Pa.

Po chwili znów usłyszała sygnał telefonu. – Czego znów nie wiesz? – zapytała Baśka zirytowanym głosem. – Eee… Dzień dobry, Artur Bachleda, ktoś dzwonił do mnie z tego numeru. O cholera! O cholera, jęczała w myślach Baśka. Poczuła, jak się czerwieni. Ale palnęłam, Jezus Maria, jaki wstyd. – Halo? – odezwał się, przypominając o sobie. – Aaa tak, cześć. Pewnie mnie nie pamiętasz… Yyy… Na szlaku na Gąsienicową… Upadłam. Znaczy nie upadłam, nie jestem kobietą, która upadła. Przewróciłam się przez turystkę z kijami trekkingowymi iii… – Basia? – przerwał jej bezsensowną paplaninę. – Tak. – Cześć, bardzo fajnie, że zadzwoniłaś. Rozumiem, że zapraszasz na kawę. – Yyy… tak. – Ale ja w Zakopanem będę dopiero w weekend. Na co dzień mieszkam w Krakowie. O! – To jak? Może w sobotę? – zapytał. – Yyy. Nie będzie mnie w sobotę w Zakopanem. – Wyjeżdżasz już? Szkoda. Może następnym razem się uda. – Mieszkam w Krakowie, więc możemy się spotkać na Kazimierzu. Odpowiada ci? – wyrecytowała jednym tchem. – Jasne! Słuchaj, zaraz zaczynam wykłady i nie mam przy sobie kalendarza, ale wstępnie możemy się umówić pojutrze około szesnastej. Odpowiada ci czy jesteś zajęta? Romek radził jej zgrywać niedostępną. Tak też postanowiła zrobić. – Środa odpada. Mam już plany. Czwartek byłby lepszy. – Posprawdzam wszystko i zadzwonię. Teraz naprawdę już muszę uciekać. Cześć. Baśka czuła, jak mocno bije jej serce. Wzięła głęboki oddech. O Jezu. Jestem mistrzynią robienia głupot i robienia z siebie kretynki. Czwartek nie będzie mu odpowiadać, później pojedzie do Zakopanego i się nie spotkamy, pomyślała z żalem. Wieczorem zreferowała Lilce rozmowę z taternikiem. – I bardzo dobrze. Nie spotkasz się z nim w tym tygodniu, to w przyszłym. Najważniejsze, że cię pamiętał i że nadal ma ochotę na spotkanie. – Lilka, jak nie zadzwoni, to będę rozczarowana – westchnęła. – Zadzwoni. Czemu miałby tego nie zrobić? – Pożyjemy, zobaczymy.

Rozdział 27 Baśka wracała z redakcji zadowolona. Przyjęli dwa jej artykuły i dawali nadzieję na dłuższą współpracę. Sytuacja finansowa była trochę lepsza, ale i tak wymagała ciągłego kombinowania. Ta praca pozwoliłaby na wygodniejsze życie. Wieczorem była umówiona z Arturem. Zadzwonił już następnego dnia i potwierdził spotkanie w czwartek. Do randki miała jeszcze sporo czasu. Nie chciała dwie godziny wcześniej być gotowa do wyjścia, dlatego nie śpieszyła się specjalnie do domu. Postanowiła zajrzeć do Romka. Przy barze zalegała Ellen. Miała na sobie łososiowy dres, turkusowe trampki i wielkie czarne okulary. Przed nią stał sok z pietruszki, którego tak nie znosiła Lilka. – Cześć – przywitała się z Romkiem. – O, Baśka. Co tu robisz? Nie szykujesz się do randki? – Mam jeszcze parę godzin. – Napijesz się czegoś? – Coli z lodem. A tej co? – Pokazała głową Ellen. Romek rozłożył ręce. Ellen nie zwracała na nich uwagi. Baśce wydawało się, że nawet nie zauważyła jej przyjścia. Grzebała słomką w soku. – Długo tak siedzi? – Przyszła zaraz po otwarciu. Poprosiła o sok i więcej się nie odezwała. – Cześć, Ellen! – krzyknęła Baśka. Ellen skierowała głowę w jej stronę. – Cześć – odpowiedziała i wróciła do kręcenia słomką w szklance. – Zostawmy ją – szepnął Romek, stawiając colę przed Baśką. – Przyznasz, że to dziwne. Znikła. Zaczęło być o niej głośno, a teraz tu siedzi z miną zbitego psa. – To Ellen. Jutro wróci do swojego idealnego życia. Nie przejmuj się. Powiedz lepiej, jak nastrój przed randką? Denerwujesz się? – Trochę. Boję się, że mu się nie spodobam. – Baśka! – No wiem, wiem. Gdybym mu się nie podobała, nie umówiłby się na kawę, ale… może on tylko chciał być miły? – Kobieto! Faceci, którym się nie podobasz, powinni przyjąć jedną prostą rzecz… – Jaką? – zapytała zdziwiona. – Cyjanek potasu! – zarechotał Romek. – Oj, Romek. Głupolu. – Poważnie, dziewczyno! Jesteś fajną, atrakcyjną dziennikarką. Jak się nie podobasz jakiemuś gościowi, to albo gej, albo powinien sobie ten cyjanek strzelić, bo ma kiepski gust. Baśka wyszczerzyła radośnie zęby. Romek jak mało który facet potrafił podnieść samoocenę każdej kobiety. – W co się ubierzesz? – Nie wiem – przeraziła się. – Załóż te fajne elastyczne dżinsy w paski. – Te czarno-szare? – No. Masz w nich nieziemskie nogi! A na górę coś, co odsłoni twoją długą szyję! Lekki makijaż i facet padnie z wrażenia.

– Myślisz? – Jestem pewny! – Dzięki, Romek. Trzymaj kciuki. Paaa. – Będę! Kiedy Baśka wróciła do domu, Lilka ślęczała nad kolejnym artykułem. Nie chcąc odrywać przyjaciółki od pracy, zastosowała się wszystkich porad Romka i dopiero wtedy zaprezentowała swój strój Lilce. – I jak? – No, no – gwizdnęła Lilka. – Może być? – Załóż te kolczyki z cyrkoniami. Będą pasować do łańcuszka. Szybko zastosowała się i do tej rady. Przejrzała się w lustrze. – Całkiem nieźle, Barbaro – powiedziała do siebie z uznaniem. – Idź, bo się spóźnisz. • Baśka spóźniła się. Całe trzy minuty. Specjalnie oczywiście. Nie chciała przyjść za wcześnie. Z tego powodu pospacerowała między straganami. Na szczęście pamiętała, żeby nic nie kupować. Nie chciała wachlować się brokułem czy innym warzywem jak jej cudowna współlokatorka. Idąc w umówione miejsce, powtarzała sobie w myślach: Tylko nic nie kupuj, tylko nic nie kupuj. Artur siedział przy stoliku pod ścianą. Wstał, gdy ją zobaczył. – Basia. Witaj. – Hej. Odsunął krzesło i poczekał, aż usiądzie. No, no, pomyślała Baśka, czując się przez chwilę jak księżniczka. – Świetnie wyglądasz. Kolano chyba już się zagoiło. – Dzięki tobie obyło się bez większych uszkodzeń. – Co ci zamówić? – Latte waniliowe. Baśka patrzyła na niego, gdy podchodził do baru. Podobał się jej. Sylwetka, twarz, głos. Miał w sobie to coś, co sprawiało, że czuła, jak jej tętno przyśpiesza. Po chwili wrócił z dwoma sernikami. – Kawa zaraz będzie. – Dzięki. To opowiadaj, co ratownik TOPR-u robi w Krakowie? Myślałam, że pracujesz w Zakopanem. – Pracowałem od osiemnastego roku życia w pogotowiu. Najpierw pomagałem, później zaproponowali mi skończenie kursu i zostanie na stałe. Trochę to trwało, a teraz dzielę swój czas pomiędzy góry a Kraków. – A jak się wkręciłeś do TOPR-u? To chyba nie taka prosta sprawa. Widziałam ostatnio reportaż o pierwszej od lat dziewczynie w pogotowiu. Strasznie dużo musiała poświęcić czasu na to, żeby dołączyć do grona ratowników. – Ewelina miała znacznie ciężej niż ja, ale to twarda zawodniczka. A ze mną… No wiesz, łobuzem byłem... Jestem spod samiuśkich Tater, z Kościeliska. Jako nastolatek dawałem trochę popalić rodzicom. Nie chciałem się uczyć, zawiesili mnie w liceum za pijackie wybryki. Matka nie wiedziała, co ze mną zrobić, więc poprosiła o pomoc wuja – ratownika w pogotowiu. I tak się zaczęło. Wujaszek jest ostry, ale sprawiedliwy. I pomogło, jak widać. Barmanka podała im kawę i na chwilę zapadło milczenie.

– Ale dość o mnie. W Tatrach bywasz, jak wiem, a co robisz w Krakowie? – Jestem dziennikarką. Pisuję do różnych gazet. Baśka nie miała ochoty chwalić się, do jakich. Poza tym wolała dowiedzieć się jak najwięcej o Arturze. Dlatego zadała następne pytanie: – Jest jakieś pokrewieństwo między tobą a Klimkiem Bachledą? – Piąta woda po kisielu. Uprzedzę twoje drugie pytanie: z Alicją nie jestem spokrewniony. Cholera, jestem przewidywalna. To niedobrze, przeszło jej przez myśl. – W Krakowie studiujesz? – Chciałbym. – Roześmiał się serdecznie. – Wykładam fizjologię drzew na Uniwersytecie Rolniczym. Baśka zrobiła zdziwioną minę. – Skończyłem studia na wydziale leśnictwa. Lubię wyzwania, więc po magisterskich poszedłem na doktoranckie. I zostałem na uczelni. To właściwie dwa dni zajęć ze studentami, ale uczenie młodszych daje dużo satysfakcji. Ty skończyłaś UJ? – Tak. Jeszcze na studiach załapałam się do jednej redakcji, później do drugiej. Pisanie to dla mnie wyzwanie i sposób na przezwyciężanie słabości. – Dla mnie pisanie to horror. Wszystkie moje prace naukowe redagowała koleżanka z roku. Poprawiała. Te przecinki, przypisy. Straszne. – Przewrócił oczami. – Gdyby nie jej pomoc, pewnie bym sobie nie dał rady. – Dla mnie fizjologia drzew brzmi jak horror. – To dość ciekawe. Wpadnij kiedyś posłuchać mojego wykładu, to się przekonasz, jak jest naprawdę. – Może wpadnę. – Uśmiechnęła się, kokieteryjnie przechylając głowę. Kokieteria w wydaniu Baśki zazwyczaj przybierała komiczną postać. Tak też było i tym razem. Kokieteryjnie przechylając głowę i dotykając swoich włosów, potrąciła kawę i wylała ją na siebie. Supermodne spodnie były obklejone pianą z waniliowego latte. Ze zdenerwowania i speszenia zaczęła się śmiać. Artur poszedł po serwetki do baru. – Ale ze mnie ciamajda. Najpierw na szlaku dałam się przewrócić turystce, teraz ta kawa… Zawsze tak robię, jak chcę wywrzeć na kimś dobre wrażenie – palnęła, próbując się wytrzeć. Jezus! Powiedziałam to na głos? Nie, nie, tylko nie to!, gorączkowała się w myślach. Artur przyglądał się jej ciemnymi oczyma z błąkającym się uśmiechem na twarzy. – Chcesz wywrzeć na mnie dobre wrażenie? – zapytał. – Wiesz co, pójdę do łazienki, może uda się jeszcze uratować te spodnie – powiedziała, ignorując jego pytanie. W łazience usiłowała wyszorować plamę. Efekt był jeszcze gorszy, bo plama rozrastała się na całym udzie w zastraszającym tempie. Baśka wściekała się, że nie założyła nic dłuższego. Urągała sama sobie, że jest taką pokraką. Poplamioną pokraką w dodatku. Po dłuższej chwili przyszła do stolika z jeszcze większą plamą. Straciła dobry humor. Wydawało jej się, że wszyscy ludzie patrzą tylko na nią. I jak w takiej sytuacji miała czuć się pewnie i być zabawną? – Będę się już zbierać. – Już? – zapytał. – No tak… powinnam już iść. Wyszli razem. – W którą stronę idziesz?

– Tam. – Wskazała palcem. – Ja, niestety, tam. – Pokazał przeciwny kierunek. Szkoda. Fajnie by było jeszcze z nim trochę pogadać. Nie, niefajnie. Fajnie by było bez plamy na spodniach, pomyślała. – Miło spędziłem czas, Basiu. Zadzwonię do ciebie. Jasne. Tak jak ja zadzwoniłabym do śrubkofila, znów dopowiedziała sobie w myślach i podała mu dłoń na pożegnanie. Jego uścisk był mocny, ale nie z tych miażdżących. – Do widzenia, Arturze.

Rozdział 28 Lilka obudziła się w wyjątkowo radosnym nastroju. Słońce omiatało całe sto metrów kwadratowych poddasza, białe podłogi odbijały światło. No i Bartek zaprosił ją do teatru. Nie mogła się doczekać kolejnego spotkania. Przez parę dni się nie odzywał i była bardzo zaniepokojona. Nie mogę się aż tak od niego uzależniać. Przecież on ma poważną pracę i obowiązki rodzicielskie. Muszę wyluzować, bo zacznę wpadać w doły, jak na przykład wyjedzie na dłużej. Słońce, maj… jest się z czego cieszyć. Nie mogę tak panikować! Posprzątała mieszkanie, przygotowała duszone warzywa z sosem na obiad dla siebie i Baśki, która z samego rana poszła do Romka. Wyjęła z szafy swoją ulubioną białą długą sukienkę Donny Karan wypatrzoną na eBayu. Miała jeszcze sporo czasu, więc zaczęła przeglądać portale, które przyjmowały teksty od dziennikarzy. Znalazła jeden całkiem ciekawy, z dobrymi nazwiskami. Były tam głównie portrety kobiet i krótkie wywiady, czyli to, co lubiła i potrafiła robić. Napisała mejla, załączyła CV i dwa swoje opublikowane już wywiady jako próbkę tekstu. No i zabrała się do pracy. Miała wstępnie opracowany portret Anny Dymnej, ale nie był jeszcze gotowy. Nawet dobrze jej szło, kiedy pisanie przerwał głośny dzwonek domofonu. – Kto tam? – spytała. – Z administracji. – Usłyszała wysoki kobiecy głos. Westchnęła i nacisnęła guzik. Znowu sąsiadka zrobiła na nie nalot! Po chwili rozległo się energiczne pukanie do drzwi. Kiedy otworzyła, zobaczyła kobietę, z którą widziała Bartka. Nie przyjrzała się jej dobrze w Alchemii, ale wszystko pasowało: wzrost, włosy, budowa ciała. – Pani jest na pewno z administracji? – Tak, dopiero się zatrudniłam, jeszcze mnie pani nie zna. Przyszłam zobaczyć, jak zwykle o tej porze roku, po wiośnie, czy nie ma gdzieś zacieków albo grzyba, żebyśmy mogli podjąć odpowiednie kroki. – Ach tak? Od kiedy administracja płaci za takie rzeczy? – Jesteśmy odpowiedzialni za dach. Jeśli gdzieś jest przeciek, to naprawiamy. Mogę wejść? – Proszę. – Lilka szeroko otworzyła drzwi, podejmując grę. Kobieta chodziła po całym mieszkaniu, zaglądając w każdy kąt i lustrując wystrój. Na sufit nawet nie zerknęła. Zobaczyła otwartego laptopa ze zdjęciem Bartka na pulpicie. – Już pani skończyła? Mam trochę pracy i… – powiedziała Lilka. – Tak, to już wszystko, na szczęście dach nie przecieka. Miło było panią poznać. Przyniosę jeszcze za kilka dni nowe rozporządzenia administracji. – To nie wysyłacie ich pocztą? – Teraz roznosimy po domach, by mieć pewność, że do każdego dotarły. Do widzenia. – Kobieta nie podała jej ręki i wyszła. Lilka wahała się, czy iść do teatru, czy lepiej odwołać spotkanie. Czy powiedzieć Bartkowi o tej wizycie, czy lepiej nic nie mówić. W końcu zdecydowała, że nie odwoła randki i nic mu nie powie. Zastanawiała się, czy kobieta będzie ją śledziła. Musiała na pewno śledzić Bartka, skoro zna mój adres, pomyślała. Niedobrze. •

Bartek jak zawsze był punktualnie i pojechali na Tramwaj zwany pożądaniem. Oboje znali słynny film z Marlonem Brando. Nie nudzili się w teatrze. Sztuka nie była arcydziełem, ale też nie należała do złych. – Co teraz? Chcesz już iść do domu czy jeszcze gdzieś wstąpimy? – spytał Bartek. Dochodziła dziewiąta, było bardzo ciepło. Lilka miała ochotę na spacer. – Może pójdziemy na Kazimierz? Jest taki cudowny wieczór. Przejdziemy się, tam wypijemy po piwie i odprowadzisz mnie do domu… – zaproponowała. – Dobry pomysł – ucieszył się Bartek. W tym samym momencie przypomniała sobie wizytę jego byłej żony. Przez te dwie godziny udało jej się o niej zapomnieć. Jeśli ta kobieta ich śledzi, to robią błąd. Ale z drugiej strony, i tak znała już adres. Oby tylko nie doczepiła się do nas na ulicy, oby obyło się bez awantur, modliła się w duchu Lilka. Kiedy szli, nie mogła się opanować i co chwilę oglądała się za siebie. – Co się z tobą dzieje? Szukasz kogoś? – zdziwił się Bartek. – Ja? Nieee, tylko wydawało mi się, że ktoś za nami cały czas idzie, ale to nonsens. – Idzie za nami dość sporo ludzi, bo jest wyjątkowo ciepły, przyjemny wieczór. Miałaś na myśli kogoś konkretnego? – Nie, po prostu mi się wydawało. Mam taką fobię, panicznie boję się psychopatów. – Przecież jesteś ze mną, nic ci nie grozi, Lilko. Ale ja też się boję psychopatów. – Roześmiał się Bartek. – Co nie oznacza, że mam żyć, bez przerwy oglądając się za siebie. Nie wywołuj wilka z lasu. Strach przed czymś sprawia, że nieustannie o tym myślimy, a jak wiesz, to właśnie myśli tworzą rzeczywistość. Łatwo w ten sposób przyciągnąć do siebie to, czego się boimy. Staraj się nauczyć myśleć pozytywnie, nawet jak jest źle. Powtarzaj sobie: jestem bezpieczna, jestem szczęśliwa, jestem kochana, nawet jeśli czujesz się inaczej, i zobaczysz, że to działa. – Masz rację, spróbuję. Już mnie męczy moje zamartwianie się na zapas, fobie i strachy… Powalczę z tym. Na Kazimierzu były tłumy. Znaleźli wolny stolik w ogródku i zamówili po piwie. Lilka kątem oka dostrzegła postać łudząco podobną do kobiety, która ją dzisiaj odwiedziła. Stała i szukała wolnego miejsca, wreszcie usiadła, dość daleko od nich, ale nie na tyle, by ich nie widzieć. To ona, pomyślała Lilka. Musiała pojechać za nami do teatru i śledzić nas przez całą drogę. Zobaczyła, jak Bartkowi napinają się mięśnie twarzy. On też ją zauważył. Rozmowa się nie kleiła. – Wiesz co? Może już pójdziemy? Nie mam dziś ochoty więcej pić i trochę za dużo tu ludzi. Jutro mam ważną wystawę w muzeum. Szkoda, że wypiłem piwo, mógłbym cię odwieźć. Zamówię taksówkę – zaproponował. – Dobrze, mnie też już nie chce się ani tu siedzieć, ani wracać piechotą – odpowiedziała. Kiedy szli do taksówki, kobieta nie ruszyła się z miejsca, bacznie jednak im się przyglądała. Wyglądało na to, że nie pojedzie za nimi. Nie mogła zaparkować na Kazimierzu, musiała zostawić samochód gdzieś w okolicy teatru. Baśka była w domu i stukała w klawiaturę. Lilka postanowiła się położyć, ale długo nie mogła zasnąć i nie udało jej się myśleć pozytywnie.

Rozdział 29 Ten domofon trzeba stanowczo ściszyć albo wymienić, można zawału dostać! – wściekała się Lilka, a ktoś uparcie dzwonił i dzwonił. Listonosz. – Dzień dobry, pani Lilko, wyjść tu do pani to nie lada wyczyn, najwyższa kamienica na ulicy. Mam kilka listów, proszę tu podpisać. Od pewnego czasu Lilka bała się listonosza i poczty, bo to oznaczało rachunki, wezwania do zapłaty i upomnienia z banku. Na razie miały wszystko uregulowane, więc tym razem po prostu były to kolejne rachunki i jeden list bez nazwiska i adresu nadawcy. Nie było też jej nazwiska, po prostu „Pani Lilka” i adres. Odłożyła pocztę na stolik w kuchni i zaparzyła dzbanek kawy. Rozsiadła się wygodnie i dopiero wtedy otworzyła tajemniczy list. Był napisany na komputerze, a nawet podpisany. Jeszcze zanim zaczęła czytać, poczuła niepokój. Droga pani, niech pani się odczepi od Bartka, mojego byłego MĘŻA, ponieważ jesteśmy rodziną i zamierzamy znów ze sobą być. Chcemy wrócić do siebie i żyć razem z naszymi dziećmi. Ta propozycja wyszła od Bartka, on chce powrotu i ja także. Nie wiem, co on pani opowiada, ale zwodzi panią, bo prosił mnie o drugą szansę. Może nawet znów weźmiemy ślub. Dobrze więc pani radzę, by dała sobie pani spokój i nie rozbijała rodziny, nie odbierała dzieciom ojca i mnie męża. Zresztą i tak się to pani nie uda. Beata Nie wierzyła w żadne słowo, ale ziarno zostało zasiane. Bartek bardzo kochał swoje dzieci, były dla niego najważniejsze, a cholera wie, jak ta Beata go szantażuje. Chyba że on sam rzeczywiście podjął taką decyzję i czekał na odpowiedni moment, by jej o tym powiedzieć. Ale to wydało jej się mało prawdopodobne. Czuła się oszołomiona. Nie wiedziała, co ma myśleć. Nie wiedziała też, czy ma dalej się z nim spotykać. Ta cała Beata była niebezpieczna, poza tym może Bartek powinien najpierw załatwić swoje sprawy, a dopiero potem zaczynać nową historię i nie narażać jej na ataki wściekłej desperatki. W końcu zdecydowała, że tym razem powie Bartkowi o liście, a także o wizycie Beaty. Niech rozwiąże tę sprawę w jedną albo w drugą stronę. Wiedziała, że to nie jest takie proste, ale przecież wyraźnie ją zapewniał, że nie chce mieć do czynienia z tą kobietą. W takim razie niech coś z tym zrobi! Kiedy zadzwonił, zawahała się. – Lilka? Obiecałem ci kolację, może być dzisiaj? Przygotuję coś naprawdę dobrego, odpowiada ci? Masz czas około osiemnastej? – Nie wiem, chyba mam. – Masz dziwny głos, coś się stało? – Też nie wiem, zobaczymy. – Nie masz dziś nastroju, szkoda, chętnie bym cię właśnie dziś zaprosił do siebie – westchnął. – Wiesz co, Bartek, mam czas, po prostu trochę boli mnie głowa i jestem niewyspana. Nie przejmuj się, przyjedź po mnie przed szóstą. Chętnie się przekonam, jak gotujesz – powiedziała.

– Zatem do zobaczenia, świetnie – ucieszył się. A co, jeśli była żona wparuje do jego mieszkania? Chyba nie ma kluczy, ale może walić pięściami w drzwi i krzyczeć. Trudno, już się umówiłam. Niech będzie, co ma być, trzeba tę sprawę w końcu wyjaśnić i omówić, pomyślała. Bartek jak zawsze przyjechał punktualnie. Lilka domyślała się, że czeka ją kolacja przy świecach, więc wybrała czarną krótką sukienkę z okrągłym, dziewczęcym, modnym kołnierzykiem. Do tego ciemnofioletowe rajstopy i baleriny w tym samym kolorze. Włosy rozpuściła. Miał piękne mieszkanie, urządzone z wielkim smakiem. – Sam wybierałeś te meble czy zatrudniłeś projektanta? – spytała. – Jasne, że sam. Tak jak ty lubię urządzać wnętrza. Niektórych mebli, na przykład tej szafy, długo szukałem. – Jest podobna do mojej, też ma lusterka. W ogóle mamy chyba dość podobny gust. Czuję się tu jak u siebie w domu. Musisz koniecznie zobaczyć moje mieszkanie, bo to jest niesamowity zbieg okoliczności. – Wierzysz w zbiegi okoliczności, Lilko? – Nie wiem. – A ja nie, ja wierzę w przeznaczenie, nic nie dzieje się bez powodu. A to, że mamy podobnie urządzone mieszkania, świadczy po prostu o tym, że podobnie patrzymy na świat. – Uśmiechnął się. Tak jak myślała – w salonie z otwartą kuchnią na stole paliły się świece w dwóch kandelabrach, a z głośników na ścianach płynęła nastrojowa muzyka. Trochę głupio się czuła w swojej sukience, bo Bartek miał na ubranie założony fartuch. Zauważył jej spojrzenie. – Zaraz go zdejmę. – Roześmiał się. – Tylko dokończę kolację. Siadaj, jest już nakryte. Otworzyłem wino, nalej sobie. Lilka chętnie skorzystała z propozycji, napełniła cały kieliszek białym winem. Wciąż myślała o Beacie. Bartek przygotował pieczoną kaczkę, pieczone ziemniaki, wielką miskę sałaty z balsamico, a na deser sernik cytrynowy. Była pod wrażeniem. Naprawdę się postarał! A jak znakomicie gotował – wszystko okazało się pyszne, wręcz doskonałe! – Gdyby nie twoja praca, mógłbyś otworzyć restaurację. Miałbyś przynajmniej jedną gwiazdkę w Michelinie – powiedziała. – Dawno nie jadłam czegoś tak dobrego. Bartek, jesteś świetny! – Dziękuję – odpowiedział. – Zaczynam trochę głupio się czuć. Znakomicie gotujesz, masz świetnie urządzone mieszkanie, jesteś wicedyrektorem jednego z najlepszych muzeów w Krakowie i do tego nie tylko jesteś przystojny, ale jeszcze masz osobowość! Zmieniłeś się od czasu studiów. – Bardzo ci dziękuję – powiedział rozbawiony. – A może to ty inaczej na mnie patrzyłaś? – Chyba masz rację. Nie potrafiłam cię docenić, byłam dość arogancka. Co właściwie skłoniło cię do odnowienia kontaktu ze mną? – Hm... – Bartek sięgnął po wino. – Nie wiem, jak ci to najprościej wytłumaczyć. Milczał przez chwilę. – No dobrze – odezwał się wreszcie. – Spotykaliśmy się wtedy przez cały rok akademicki. Nie wiem, czy coś do mnie czułaś, czy tylko mnie lubiłaś, ale ja byłem w tobie zakochany. Nie dociekałem, o nic nie pytałem, chciałem tylko cię widywać, dopóki nie zobaczyłem cię w uściskach z Filipem z naszego roku. Wtedy trochę się załamałem i odpuściłem…

– I trzy tygodnie później zadzwoniłeś do mnie, że się żenisz… – …z nadzieją, że powiesz, żebym tego nie robił, ale ty tylko życzyłaś mi szczęścia. – Nie kochałeś tej kobiety? – Byłem zadurzony, choć nie tak jak w tobie. Poza tym bardzo chciałem mieć dzieci, jestem dość tradycyjny – odparł. – I… jak to powiedzieć… – Oj, Bartek, mów wprost, nie bój się mnie, już nie jestem tamtą Lilką. – Wiem. No więc po prostu to niespełnione uczucie do ciebie jakoś we mnie cały czas tkwiło i kiedy okazało się, że moje małżeństwo to klęska i wielka pomyłka, postanowiłem, skoro już byłem wolny, odszukać cię. – Jak ci się to udało? – Mam swoje sposoby. – Uśmiechnął się. Wieczór był cudowny. Bartek wreszcie się otworzył. Miała mu nagle wszystko zepsuć, mówiąc o Beacie? Zaczeka na inny dzień, dziś to niemożliwe. – Teraz twoja kolej – powiedział Bartek. – Dlaczego zgodziłaś się na nasze spotkanie? – Szczerze? – Tak. – Bo nikt nie był tak we mnie zakochany jak ty. Nikt tak się o mnie nie troszczył i nikt aż tak o mnie nie zabiegał. Ale nie jestem taką wielką egoistką, we mnie też tkwiło to niespełnienie. Kiedy zadzwoniłeś, że bierzesz ślub, chciałam zawołać: „Nie rób tego!”, ale przecież nie mogłam niszczyć ci życia, zwłaszcza że nic ci z siebie nie dawałam poza spotkaniami w knajpie. – To był piękny, platoniczny związek. – Westchnął znowu. – Nie do końca, czułam coś więcej, na pewno. Wiedziałam o tym, tylko byłam za młoda, nie chciałam jeszcze wiązać się na stałe, no i wszystko zniszczyło moje zbyt wysokie mniemanie o sobie. Ale uwierz mi, że przez te wszystkie lata nieraz wracałam pamięcią do tamtych miesięcy i żałowałam swojego zachowania. – Teraz już nie musisz niczego żałować. – Uśmiechnął się lekko. Lilka wstała od stołu, nieco speszona, ale i bardzo, bardzo szczęśliwa, by jeszcze raz rzucić okiem na salon. Był po prostu piękny. Starocie przeplatały się z dyskretnie ustawionymi lampami, tak by światło nie było ani zbyt jasne, ani zbyt ciemne. Usiadła na kanapie. – Przyniesiesz mi wino? – zapytała. – Oczywiście, już do ciebie idę – odparł. Bartek otworzył nową butelkę, a ona zdjęła baleriny i podciągnęła nogi na kanapę, pod samą brodę. Poczuła się bardzo wyluzowana i spokojna. Żadna Beata nie zakłóci tego wieczoru. Spokojnie pili wino i milczeli, ale nie było to krępujące. – Lilko. – W głosie Bartka usłyszała poważny ton. – Nie chcę ci niczego obiecywać. Jestem po rozwodzie, wolny, ale mam na głowie byłą żonę i dwoje dzieci, a ty zdaje się nigdy ich nie chciałaś. Nie zamierzam zrobić z ciebie zastępczej matki, chciałbym tylko… Sam nie wiem, jak to ująć… – Powtórzyć spotkania sprzed lat, tylko że z wzajemnością? – Powiedzmy, że coś w tym stylu. Więcej już dziś nie powiem. – Roześmiał się i lekko zarumienił. – Sama doskonale domyślisz się reszty. – Spróbuję. – Uśmiechnęła się. Do domu wróciła taksówką, cały czas rozpamiętując słowa Bartka. To było niemal jak wyznanie. Niemal…

Rozdział 30 I znów ten domofon! Lilka niechętnie nacisnęła guzik, nie spodziewając się niczego dobrego. – Administracja. – Usłyszała wysoki głos. Dobra, wpuszczę ją. Kiedy tylko kobieta stanęła w drzwiach, Lilka powiedziała bez ogródek: – Niech pani, pani Beato, nie robi z siebie idiotki. Dobrze wiem, kim pani jest. – Skoro tak, to porozmawiajmy. Choć myślę, że nie ma o czym. Bartek chce znów być ze swoją rodziną i tyle – paplała tamta ostrym głosem, rozglądając się po mieszkaniu. Usiadła na kanapie i poprosiła o szklankę wody. Lilka posłusznie ją przyniosła i zajęła miejsce w fotelu naprzeciwko. – Słucham panią – powiedziała. – Tak jak wspomniałam, nie ma o czym dyskutować, on pani mąci w głowie. Jest babiarzem, a mnie błaga o powrót. Najważniejsza dla niego była i jest rodzina. Wreszcie się opamiętał i nie wiem, po co panią zwodzi. On jest zajęty, proszę to zrozumieć. Mam wrażenie, ba, jestem pewna, że to pani rozpoczęła te randki i to pani go podrywa, a to już jest zwyczajnie niemoralne. Ja tu wykładu nie będę robiła, bo mi się nie chce, ale ostrzegam panią, że nie dam za wygraną i zniszczę ten pani „związek” z Bartkiem. I wyszła, trzaskając drzwiami. Prostaczka, pomyślała Lilka, do tego bez honoru. Nie, ja się nie poddam, nie pozwolę jej! Pytanie tylko, co zrobi z tym wszystkim Bartek? Czy jej ulegnie? Faceci mają słabszą psychikę, a jak już wchodzą w grę dzieci, to się poddają. No, nie wszyscy, ale wielu. Już raz przez to przechodziła, przecież tak zakończył się jej poprzedni związek. Ale Bartek taki nie jest. Po kilku spotkaniach trudno coś stwierdzić, ale wydaje się bardzo szczery i wiarygodny. Dawniej też taki był. Powinnam więc jemu wierzyć, lecz sytuacja za bardzo się zagmatwała. Ta kobieta nie odpuści i może nieźle nabruździć. Teraz wszystko zależy od Bartka. Ja się nie zniżę do jej poziomu, nie będę się wdawała w żadne afery, po prostu ją zignoruję. Muszę tylko dobrze się maskować, pomyślała.

Rozdział 31 Lilka nigdy się nie spóźniała. Wiedziała, że to od razu nastawia rozmówcę negatywnie. Tym razem przeprowadzała wywiad ze Znaną Aktorką. Niestety, tamta spóźniła się ponad dwie godziny, a Lilka czekała w umówionym miejscu, czyli pod hotelem Sheraton. Kiedy Aktorka ją zobaczyła, wcale nie przyśpieszyła kroku, pomachała tylko ręką. Dobre i to, pomyślała Lilka. – Wchodzimy, mój mąż ma tu byznesy, zajmiemy jego prywatny pokój – oznajmiła Aktorka. Zanim zaczęły rozmawiać, w pokoju pojawiła się kelnerka i Znana Aktorka zamówiła wrzątek, a Lilka sok. – Przepraszam, ale czemu wrzątek? – Jestem na diecie i piję takie specjalne zupy, które sproszkowane wrzuca się do wrzątku. Ale wieczorem i tak zjadam po dwie golonki. – Roześmiała się Aktorka. – To co? Zaczynamy? Kiedy Lilka spytała o wiek, Aktorka powiedziała, że skończyła trzydzieści pięć lat. – Przecież nie możemy udawać, że jest pani taka młoda – oponowała Lilka. – Możemy i będziemy. Inaczej już nikt nie będzie chciał mnie widzieć na scenie. – To ile ma pani lat? – Trzydzieści pięć. – Proszę nie żartować. Ile naprawdę, powie mi pani? – A sama nie wiem, chyba więcej niż sześćdziesiąt, ha, ha, ale na scenie muszę mieć trzydzieści pięć i koniec. – Dobrze, oczywiście. – A na ile wyglądam? – spytała kokieteryjnie Aktorka. – No… na… nie wiem… mało… – I tak ma być! Taką chcą mnie oglądać widzowie! – Więc obie mamy udawać? – spytała Lilka. – Dokładnie tak! – Kiedy mogę autoryzować ten wywiad? – Masz tu mejla, moja droga, i mi wyślij. Tylko nie pomyl wieku! – Dobrze, oczywiście. A nie woli pani autoryzować osobiście? – Możemy tu, w Sheratonie, znów zamówię wrzątek – zarechotała Aktorka. – To ja najpierw wyślę mejlem, a pani zdecyduje, zgoda? – Zgoda, moja droga. Ślij. – Jeszcze będzie potrzebne zdjęcie. Czy zgodzi się pani na sesję? – Wykluczone! To JA wyślę zdjęcie, nawet kilka do wyboru, ale nie chcę żadnej sesji! – Oczywiście, jak pani woli. Aktorka na oko wyglądała na siedemdziesiąt lat, ale skoro życzyła sobie odmłodzenia, to czemu nie? Photoshop i sprawa załatwiona. Kiedy kilka godzin później Lilka wysłała tekst do autoryzacji, Aktorka była wzburzona. – Miała pani nie pisać, że ja udaję młodszą! Proszę to natychmiast poprawić! Ja JESTEM młodsza i koniec. Lilka westchnęła, faktycznie popełniła błąd. Od razu wzięła się do pracy i odmłodziła bohaterkę wywiadu. Ta wreszcie przestała mieć obiekcje. Był tylko jeden szkopuł: wysłała zdjęcia sprzed lat, a konieczna była sesja. Tak chciał jej pracodawca. Lilka zadzwoniła do redakcji.

– Panie redaktorze, ona nie zgadza się na sesję. – Musi. Photoshop plus najlepszy fotograf w Polsce, będzie dobrze. – No cóż, spróbuję. Przekazała wiadomości Aktorce. – Dobrze, ale lifting na koszt firmy. – Co takiego? – W Photoshopie, przecież żartuję. Jeszcze mnie stać! Lilka odetchnęła z ulgą, sprawa Aktorki była wreszcie załatwiona. A wywiad wyszedł naprawdę dobrze. Teraz mogła pomyśleć o Bartku. Obiecała pokazać mu mieszkanie i coś ugotować. Po kolacji u niego była trochę przerażona. Postanowiła zrobić prawdziwe risotto z grzybami, sałatę, a na deser crème brûlée. Wysprzątała dokładnie całe poddasze, wygoniła Baśkę do Romka i nakryła stół w jadalni. Podobnie jak Bartek miała salon otwarty na kuchnię. Zaprosiła go dopiero na dziewiątą wieczór. Musiała skończyć pracę, przygotować się, a poza tym miała pewien plan. Dochodziła ósma. Po kąpieli założyła swoją ulubioną bieliznę, a na to prostą sukienkę w kolorze amarantowym. Jeszcze kropla perfum i była gotowa. Świece już zapalone, muzyka się sączy. To ich podobieństwo trochę ją przerażało. Bartek przyszedł z kwiatami i butelką wina. – Siadaj przy stole, bo kolacja już gotowa – powiedziała. – Jeśli chcesz, możesz obejrzeć mieszkanie, a ja nałożę jedzenie. Bartek podziwiał jej strych, wszystko mu się podobało, każdy detal. – No! Chodź, podaję do stołu! – zaśmiała się. Risotto wyszło wyjątkowo dobrze, może dlatego, że kupiła specjalny ryż na wagę na straganie ekologicznym. Nie gotowało się go, tylko podlewało białym winem do momentu, aż napęcznieje. Grzyby o tej porze roku dostała tylko suszone, ale i tak wyszło znakomicie. Była z siebie zadowolona. – To jest przepyszne, Lilko – powiedział Bartek. – Poprosiłbym o dokładkę, jeśli jeszcze jest. – Jest! Już ci nakładam – ucieszyła się. Potem przyszedł czas na deser i wino. Postanowili, że przeniosą się na sporą kanapę, by wygodnie usiąść. Lilka postawiła na tacy butelkę wina, deser i jak zawsze podciągnęła nogi pod kolana. Bartek także zdjął buty i usiadł po turecku. – Zastanawiam się... – powiedział po chwili milczenia. – Nad czym? – Nad nami. – Może się nie zastanawiaj, może niech się to dzieje? – Chyba masz rację. Nachylił się i pocałował ją w policzek. Lilka przytrzymała jego dłoń opartą na jej karku i zbliżyła usta do jego ust. Całował ją delikatnie, ale namiętnie. Po chwili jego dłoń zawędrowała na jej plecy, a zaraz potem w okolice piersi. Lilka całkowicie się poddała. Położyli się. Bartek delikatnie muskał jej piersi, po czym zdjął jej sukienkę. Ona rozpięła mu spodnie i rozebrała go z koszuli. Byli teraz w samej bieliźnie. Bartek całował każdy centymetr jej ciała. Muskał nawet jej dłonie, a te miała szczególnie wrażliwe. Obrócił ją tyłem do siebie i jednym ruchem zdjął stanik. Nie protestowała. Czuła, że zaraz oszaleje.

Delikatnie, ale zdecydowanie pieścił jej piersi, podczas gdy druga dłoń zawędrowała pomiędzy jej uda. – Zdejmij – szepnęła. Po chwili oboje byli nadzy. – Chcę widzieć twoją twarz – szepnął Bartek. – A ja twoją. Obrócił ją na bok i przywarł do niej swoim ciałem. Cały czas patrzyli na siebie. Po wszystkim przytulili się mocno. – Dla mnie to nie jest tylko seks – powiedział Bartek. – Wiem. I dlatego się boję – odparła. – Czego, Lilko? – Że coś się stanie, bo jest za dobrze, Bartek. Coś złego się stanie, tego się boję. – Niepotrzebnie, ja cię ochronię. Będzie pięknie, obiecuję. – Wiesz, niech będzie po prostu normalnie, to już dużo – odparła. – Dzisiaj tak właśnie było, choć… było też pięknie. Brak mi słów, a tyle chciałabym ci powiedzieć. – Nic nie musisz mówić, ja to czuję, Lilko. – Wiem, ale te niewypowiedziane słowa tkwią we mnie, choć jednocześnie boję się mówić. Paranoja, prawda? – Wcale nie, czuję dokładnie to samo. Ale czy naprawdę potrzebne nam słowa? – Czasami tak. – Dobrze. – Bartek usiadł na kanapie. – Jestem w tobie zakochany. Nie mogę powiedzieć, że cię kocham, bo na to chyba za wcześnie, ale cały czas o tobie myślę, nie mogę przestać. I czasem nawet wyobrażam sobie nasze przyszłe życie razem… Zapaliłbym papierosa, masz jakieś? – Mam, leżą w kuchni. Bartek wstał i owinął się koszulą. Przyniósł papierosy. – Chcesz? – Tak, zapal mi też. Przez chwilę milczeli. To była piękna cisza. – Czy ty cokolwiek do mnie czujesz? – spytał Bartek. – A czy przespałabym się z tobą, gdyby tak nie było? Nie czułeś moich dłoni, mojego uścisku, mojego oddania? – Tak. – I co my teraz zrobimy? – Spróbujemy być ze sobą – powiedział Bartek. – Ale jest pewien problem. – Moja rodzina, prawda? – Twoja żona była u mnie dwa razy. – Co takiego?! – Bartek nie wierzył własnym uszom. – Wysłała też list. Myślę, że nas śledzi, a ja sobie z nią nie poradzę, Bartek. To twoja była żona, więc zrób coś, proszę… Zapanowało milczenie. Bartek zbierał myśli. Był wściekły. Na Beatę, na Lilkę za to, że nic nie powiedziała wcześniej, na siebie. Przecież w głębi serca obawiał się, że coś takiego mogłoby się zdarzyć, ale nie chciał wierzyć, że Beata rzeczywiście jest do tego zdolna. Nie powinno go to dziwić i tym bardziej wyrzucał sobie, że do tego dopuścił. – Robię, co mogę, uwierz mi, ale ona nie daje za wygraną. Może i teraz stoi przed twoim domem… Nie wiem jeszcze, jak ją powstrzymać – powiedział z rezygnacją. – Musimy koniecznie coś wymyślić, coś, co ją przestraszy – powiedziała Lilka, a potem

pogłaskała go po policzku. Nie chciała zepsuć tego wieczoru. – A na razie może przybliż się troszeczkę. Bartek uśmiechnął się. Tej nocy kochali się trzy razy. Lilka od dawna nie czuła takiego pożądania. W końcu zasnęli przytuleni do siebie, przykryci jedynie prześcieradłem. • – No, to ja może zrobię jajecznicę! – Usłyszeli głos Baśki o dziesiątej rano. – A rób! – odpowiedziała Lilka i pędem pobiegła ubrać się w dres. Bartek też się przebudził i ubrał, jego rzeczy leżały przy kanapie. – Mogę skorzystać z łazienki? – spytał. – Co się głupio pytasz? Jasne, że tak! – zawołała Baśka. – Dlaczego zrobiłaś jajecznicę? Wiesz, że jej nie znoszę! – Ale faceci lubią. – On jest mistrzem kuchni… Dla mnie przygotuj też grzanki, dobrze? – I co jeszcze? Dobra, zaraz wszystko będzie gotowe. U Romka były pustki w lodówce i też jestem głodna. Bartek wyszedł z łazienki odświeżony. Lilka natychmiast zajęła jego miejsce, podczas gdy śniadanie czekało już na stole. Kiedy wyszła spod prysznica, jej jajecznica była zimna. – No to ja nie jem. Trudno, i tak nie jestem głodna. Może zrobię sobie jedną grzankę – powiedziała. Po chwili zajadała się tostem z szynką i serem. – Olać dietę! – stwierdziła. – To mam wyrzucić tę jajecznicę? Jest ze szczypiorkiem – spytała ponuro Baśka. – Może sama ją zjedz? – Ja ją zjem – odezwał się Bartek. – Tylko najpierw włożę do mikrofali. Oj, dziewczyny, przecież to takie proste. – To ja zrobię ci tosty do tej jajecznicy – zaoferowała się Lilka, wstając od stołu. – Chciałbym częściej jadać śniadania u was. – Uśmiechnął się. – Nie ma sprawy – powiedziała Baśka. – Tylko ja nie zawsze mam gdzie nocować. – Baśka! – No co? Przecież nie mogę wiecznie sypiać na kanapie u Romka, ale od czasu do czasu czemu nie. – Teraz i ona się uśmiechnęła. – A właśnie, co u Romka? – spytała Lilka. – Pracuje, spotyka się z jakimś facetem, jest nawet zadowolony, wszystko w porządku. – Macie przyjaciela geja? Chyba go znam – odezwał się Bartek. – Taki wysoki, zawsze dobrze ubrany, z kolczykiem w uchu? – Tak, to on. – Kilka razy z nim rozmawiałem, bardzo fajny gość. To wasz bliski znajomy? – Tak, od dawna – powiedziała Lilka. – Zwierzacie mu się ze wszystkiego? – spytał nagle. – Nieee… No co ty, raczej nie – odparła. – Kazimierz to malutka osada wewnątrz miasta, nie zapominajcie o tym. A barmani wiedzą wszystko o wszystkich, trzeba trochę uważać. – A ty trochę przesadzasz – wypaliła Baśka. – To nasz przyjaciel, nie mamy przed nim tajemnic i koniec. – Jak uważasz. Skoro jest prawdziwym przyjacielem…

– Bartek, czy ty nikomu nie ufasz? – dociekała Baśka. – Ufam paru osobom, ale jest ich niewiele. – Spojrzał na Lilkę. Zaczerwieniła się. Jak zwykle, cholera! – Może ja już pójdę? Mam dziś wolne w pracy, ale nie chcę wam przeszkadzać – powiedział. – Siedź, ile chcesz. Ja zaraz wychodzę – oznajmiła Baśka. – Tylko się przebiorę. – A dokąd to? – spytała Lilka. – A tajemnica – zaśmiała się Baśka. Po wyjściu Baśki Bartek objął i pocałował Lilkę. – Masz takie piękne mokre włosy – powiedział. – Nie używam suszarki. – Proszę, pozwól mi je rozczesać. – Hm, szczotka jest w łazience. Delikatnie czesał jej włosy, co okazało się bardzo podniecające. Miała na sobie tylko koszulę do pół uda. Poczuła jego dłonie na karku. Zaczął całować jej plecy, aż do samego dołu. Rozpiął guziki koszuli, zsunął ją i po chwili miała wrażenie, że jego dłonie są niemal wszędzie. Nie mogła się powstrzymać. Obróciła się, szybko zdjęła z niego ubranie i objęła go udami. Namiętną atmosferę zepsuł sygnał komórki Bartka. Ktoś uporczywie próbował się do niego dodzwonić. Raz, drugi, trzeci. – Może odbierz – zaproponowała w końcu. – Oboje wiemy, kto to – odparł. – Tym bardziej odbierz, inaczej nie przestanie. – Nie, nie mam ochoty, wyłączę telefon. Idziemy na spacer? – Możemy, choć trochę się boję. – Przestań, ona nie może niszczyć nam życia. Kiedy tylko wyszli przed bramę, rzuciła się na nich Beata. – A więc to tak! Już spędzacie noce ze sobą! Wiesz, co oznacza przysięga małżeńska? A ty, kobieto, wiesz, co to znaczy podrywać faceta, który ma rodzinę?! – Lilka, idziemy. Nie zwracaj na nią uwagi. Mam tu zaraz obok samochód, bardzo cię przepraszam. Beata biegła za nimi aż do samochodu i wymachiwała rękami jak opętana. – Nie wiem, dokąd jechać – powiedział bezradnie Bartek. – Wszystko jedno – odparła Lilka. Bartek zatrzymał samochód dopiero w Rząsce. – Przepraszam, nie mam pojęcia, co zrobić z tą kobietą. Jak tak dalej pójdzie, będziemy spotykać się w Chorzowie. – Znasz ją, znasz jej słabości. Poradzisz sobie. To ja nie mam pojęcia, co robić. Proponowałeś jej, że do niej wrócisz? – Nie. Wręcz przeciwnie. Ale nie wiem, komu wierzysz. – Tobie – powiedziała Lilka zdecydowanie. – Tylko nie wyobrażam sobie życia we trójkę – dodała. – Ja też nie. Spokojnie, zajmę się nią. – Boję się, Bartek… – Czego? – Że cię stracę. Znowu. – Nie ma takiej możliwości, zaufaj mi. Lilka, powiem to tylko raz, kocham cię.

Podwinęła bardziej nogi i oplotła je rękami. Czuła i szczęście, i strach. – Ja ciebie chyba też – powiedziała najciszej jak mogła. – Chyba? – Boję się, Bartek, miałam bardzo nieudany związek. Czuję jakiś lęk, że stanie się coś złego, bo jest zbyt idealnie. – Nie jest, mamy Beatę w tle. Ale nie bój się. Ja się tym zajmę.

Rozdział 32 Mocno spóźniony Romek pędził przez Kazimierz, żeby zdążyć do pracy. Pierwsi klienci pojawiali się zazwyczaj dopiero koło południa, ale dzisiaj miała być dostawa, a nigdy nie było wiadomo, o której chłopaki wpadną podrzucić towar. Pewnie poczekaliby parę minut, ale Romek nie chciał ryzykować, że zadzwonią do szefa. O pracę w Krakowie było ciężko, jak wszędzie zresztą. W barze nie zarabiał kokosów, jednak miał normalną umowę i to, co wpadało z napiwków, dzięki czemu mógł prowadzić normalne życie singla. Wiedział, że w dzisiejszych czasach to bardzo dużo. Dlatego rzadko pozwalał sobie na takie wpadki jak spóźnienia. Kiedy wyszedł zza rogu, pod pubem zobaczył znajomą postać. O mur stała oparta Ellen. Identyczny dres, identyczne trampki co zawsze, tylko kolory inne. Turkusy i róże zastąpiły szarości i fiolety. Na oczach te same wielgachne okulary, na głowie kaptur. – Spóźniłeś się. – Cześć. Ty za to jesteś. Od dwóch tygodni spędzasz tu po osiemnaście godzin na dobę. Nie masz nic lepszego do roboty? – Nie. Romek otwierał pub, a Ellen cierpliwie czekała. W środku nieumyte kufle stały na barze. Zmiennik Romka zostawił bałagan po wczorajszej nocy. – Cholera! Jak tu już jesteś, to mi pomożesz. Bierz się do mycia. Ellen dość niechętnie zdjęła okulary i zakasała rękawy. Z jej pomocą szybko udało się zaprowadzić jako taki porządek. – Chcesz kawę? – Nie. Sok z pietruszki. – Co się z tobą dzieje? – A co cię to obchodzi? Nie jesteśmy przyjaciółmi. – Obchodzi, spędzasz tu całe dnie. Siedzisz nad jednym sokiem. Czasem zjesz jakąś kanapkę. Wyglądem i miną odstraszasz innych klientów. Zarobić na twoich zamówieniach też się nie da. – Dobra. Nie będę więcej przychodzić, skoro mnie tu nie chcesz – powiedziała Ellen łamiącym się głosem. Romek zdębiał, widząc ją w takim stanie. Był przekonany, że usłyszy jakąś ciętą ripostę. Próbował ją sprowokować do jakiejkolwiek aktywności, a Ellen była bliska płaczu. – Lena… Siadaj na tyłku i mów, co się dzieje. Napij się piwa. Usiadła na swoim stałym miejscu i westchnęła. – Nie mogę pić piwa. – Bo? – W ciąży jestem. – O kurde balans. Wojewódzki się wypiera? – Jeszcze ta sprawa z Wojewódzkim… – zaczęła szlochać Ellen. Romek pozwolił jej popłakać. O nic nie pytał, podawał jej tylko chusteczki. Nawet delikatnie ją objął, ale chyba tego nie chciała, bo się odsunęła. – Romek… Nie mów o tym nikomu… – Jasne. Pod warunkiem, że mi wszystko opowiesz. Co z tym Wojewódzkim? Nie chce dziecka? – To nie jego dziecko – westchnęła Ellen.

– A ty byłaś u lekarza? Wiesz, czy wszystko jest okej? – Nie. Zrobiłam piętnaście testów. – To czyje to dziecko? – Nie mogę powiedzieć. – Przecież nie spotykałaś się z nikim innym, tylko z Kubą. – Ech, z Kubą byliśmy tylko w tym samym lokalu, jakiś paparazzi uchwycił moment, w którym przechodziliśmy obok siebie, i tak wyszło, jakbyśmy się obejmowali. – Aaa... i postanowiłaś zdobyć trochę popularności. Oj, Ellen. – I na co mi teraz popularność. Mało tego, że jestem znacznie starsza od tych smarkul szafiarek, to jeszcze w ciąży! Widziałeś szafiarkę w ciąży? – No nie widziałem. Będziesz pierwsza, ktoś musi. – Nie będę! Jeśli odziedziczyłam skłonności do paskudnego wyglądu w trakcie ciąży po mojej matce, to w każdym ciuchu będę wyglądać jak pasztet. Nic nie zareklamuję – jęknęła znowu. Do pubu zaczęli przychodzić kolejni klienci. Romek zdążył tylko szepnąć Ellen, że jeszcze dziś ma pójść do lekarza. – Boję się! – Ellen, gorzej nie będzie. Musisz wiedzieć na sto procent. Marsz do domu i dzwoń. Spróbuj się umówić jeszcze na dzisiaj. – Boję się iść sama… – To zadzwoń do ojca dziecka – doradził Romek. – Oj, Romek. Nie mogę. On nie będzie chciał słyszeć o ciąży. Jest żonaty. – Cholera, ale się wpakowałaś. Romkowi żal się zrobiło dziewczyny. – Dobra. Dzwoń. Jak uda ci się umówić na jutro, to pójdę z tobą. – Naprawdę? – Uśmiechnęła się po raz pierwszy od dwóch tygodni.

Rozdział 33 Po dwóch dniach milczenia Artura Baśka była w nieciekawym stanie. Myślała, że skoro się nie odezwał, to już więcej się nie spotkają. Miała dwa sposoby na spędzanie czasu. A właściwie trzy. Siedzenie na kanapie i przerzucanie kanałów, śledzenie wpisów na Facebooku i jedzenie. Nie gotowała. Zamawiała i jadła w samotności. Będę gruba i nieatrakcyjna. I dobrze, użalała się nad sobą. Lilka wychodziła rano, a wracała w nocy albo wcale. Nie miały kiedy pogadać. Lilka nie zauważyła, że Baśka ma doła. Poza tym zajęta była Bartkiem, aferą z jego byłą żoną i w przeciwieństwie do Baśki miała duże zaległości w pisaniu. Poprzedniego wieczoru została u Bartka na noc. Pisała swoje artykuły i patrzyła na niego śpiącego. Najprzyjemniejsze w takim nocnym pisaniu było to, że mogła wsunąć się pod kołdrę i wtulić w swojego ukochanego. Budziła go, gdy niby przypadkiem jej ręka zjeżdżała tu i ówdzie, i niby przypadkiem doprowadzała Bartka do szału, mówiąc wtedy przekornie: – Ale jestem zmęczona. Trzeba spać. Jakże była rozczarowana, gdy za pierwszym razem powiedział spokojnie: „Dobranoc, Lilko” i przytulił ją mocno. Za to już po trzydziestu sekundach rzucił się na nią ze swoimi wszędobylskimi dłońmi i gorącymi ustami. Jak miała zauważyć, że Baśka pogrąża się w facebookowej otchłani coraz bardziej? Nie mogła. Zakochane kobiety nie widzą, że z ich przyjaciółmi dzieje się coś nie tak. Zazwyczaj ktoś musi im to uświadomić. Na szczęście Baśka z Lilką miały niezawodnego Romka, który zdawał się czuwać nad nimi obiema. Niczym anioł stróż. Telefoniczny, tęczowy anioł stróż. – Cześć, Lilka. – Witaj, Romeczku. Co słychać? – Dzwonię, żeby zapytać, co się dzieje z Baśką? – A co się ma dziać? – zapytała zdziwiona Lilka. – Słuchaj. Całe dnie jest dostępna na Facebooku i Twitterze. Z jej statusów wynika, że nic innego nie robi, tylko je. Ciągle wyświetlają się jakieś posty o jej aktywności w grach. Tych gier, w które ona grywa, jest chyba ze dwadzieścia. – O cholera. Nie wiedziałam. – A najgorsze, że zmieniła swoje zdjęcie profilowe. Dała tam piękną fotografię jakiejś żyrafy i podpisała: „Tak właśnie, jestem żyrafą”. – Jezus Maria! Zwariowała – przestraszyła się Lilka. – Słuchaj, wiem, że pewnie spędzasz teraz więcej czasu u Bartka, ale musimy coś zrobić… – Nie byłam w domu od wczorajszego poranka… – No to pięknie się prowadzisz! – Roześmiał się Romek. – A ty w pracy? – Za chwilę przyjdzie Paweł mnie zmienić i będę wolny. To co, Lilka? Wpadasz po mnie do baru i lecimy sprawdzić, co z Baśką? – Koniecznie. Będę do pół godziny. – Tylko majtek nie zapomnij. – Roześmiał się Romek. – Bardzo śmieszne – prychnęła Lilka.

Rozdział 34 Po trzydziestu minutach zdyszana Lilka wpadła do pubu. – Sorry za spóźnienie! – Dobra, chodźmy. – O! Ellen już nie zalega? – Była dziś chwilę… Teraz Baśka jest ważniejsza. – Jezus, zdenerwowałeś mnie tą żyrafą. Ona zwariowała chyba. – Ten Artur się odezwał po randce? – Chyba nie. Nie wiem. Cholera, zaniedbałam moją przyjaciółkę. – Nie czas na płacze. Tu trzeba działać, kobieto. Lilka usiłowała kluczem otworzyć drzwi do mieszkania. – Cholera, znów otwarte. Kiedyś ją zamordują! Wpadli na poddasze. – Ale syf! – jęknął Romek. W kuchni leżały puste pudełka po pizzy i chińskim jedzeniu. Do tego dwie butelki po winie i opakowanie po lodach. Jedno z pudełek nagle się poruszyło. – Jezus Maria, szczury nam się zalęgły! – ryknęła Lilka. – Uspokój się, wariatko! To tylko kot! Kot lubił wchodzić do wszystkich pudełek, nawet tych najmniejszych, a pudło po pizzy było całkiem duże. Zwierzak zaplątał się w karton i maszerował z nim na plecach, by przywitać się z Lilką. – A gdzie Baśka? – Może zaginęła w tym syfie. – Sprawdź jej pokój. W łazience paliło się światło. Lilka zaczęła walić pięściami w drzwi. – Baśka! Żyjesz? Baaaśka! – No już, chwila. – Usłyszeli w odpowiedzi. – Żyje! – ucieszył się Romek. Po chwili z łazienki wyszła Baśka. Starannie uczesana i umalowana, w swojej małej czarnej, z czerwonym naszyjnikiem i w czerwonych szpilkach. – Baśka? Co ty wyprawiasz? – Jak to co? Randkę mam. Co wy tu robicie? – To nie jesteś żyrafą? – Jestem. Jeszcze przez dwa dni i osiemnaście godzin jestem żyrafą – zachichotała Baśka. – Zadzwonił? – Noo – powiedziała rozmarzonym głosem. – Gdzie cię zaprosił? – W Piwnicy jest koncert pamięci Skrzyneckiego. Dostał bilety na uczelni i pomyślał, że może bym chciała… – Pewnie, że byś chciała. Zanim pójdziesz, powiedz, co z tą żyrafą. Wystraszyłaś nas! Zadzwoniła komórka Baśki. – To on! Przyjechał po mnie. Muszę lecieć. A w tych szpilkach chwilę mi to zajmie. Wejdźcie na mój profil, tam jest odpowiedź – powiedziała, wychodząc. Lilka z Romkiem rzucili się do laptopa. Zaczęli przekopywać się przez posty na tablicy

Baśki. – Jest! – Czytaj! – zażądała Lilka. Romek przeczytał na głos: Dla ciekawskich – zagadka. W przypadku błędnej odpowiedzi zmieniamy zdjęcie profilowe na żyrafę na trzy dni. Odpowiedzi na priv! Zagadka: jest trzecia w nocy, dzwoni dzwonek do drzwi i cię budzi. Nieoczekiwani goście to twoi rodzice, którzy przyszli na śniadanie. Masz w domu dżem truskawkowy, miód, wino, chleb i ser. Co jest pierwszą rzeczą, jaką otworzysz? Pamiętaj... odpowiedz mi w wiadomości prywatnej. Jeśli zrobisz to źle, musisz zmienić swoje zdjęcie profilowe. Tylko na priv, nie pisz w opisie! Nie zaczynaj zgadywać, jeśli nie jesteś gotowy/a na żyrafę. – Aaa, to proste! – ucieszyła się Lilka. – No pewnie! Drzwi! – To wysyłamy? – Jesteś gotowa na żyrafę? – zarechotał Romek. – Aż dziwne, że Baśka nie zgadła. Napisali do niej wiadomość prywatną: Kochana Wariatko, to bardzo proste. Jesteśmy zdziwieni, że nie znałaś prawidłowej odpowiedzi. Pierwsze, co otworzymy, to drzwi! Lilka i Romek • Baśka z Arturem siedzieli w Piwnicy pod Baranami. Piwnica już nie była tak kultowym miejscem jak kiedyś, ale organizowano w niej świetne koncerty. Dawniej Baśka często tam wpadała. Okazało się, że i Artur lubił to miejsce i ten klimat. – Masz ochotę poszaleć? – zapytał Artur po wyjściu z lokalu. – To znaczy? – zapytała niepewnie Baśka. – Lubisz rockową muzykę na żywo i taniec? – Pewnie – ucieszyła się. – To idziemy – zarządził Artur i wyciągnął do niej dłoń. Zrobił to tak naturalnie, że Baśka nawet nie poczuła się speszona. Szli, trzymając się za ręce. – Urodziłaś się w Krakowie? – Tak. Mieszkam tu całe życie i lubię to miasto. – W Krakowie jest coś magicznego. – To gdzie ta jaskinia rockowej rozpusty? – Rozpusty ci się zachciewa, panno Barbaro. – Uśmiechnął się Artur. Baśka się zawstydziła. Znów coś palnęłam. Jasna cholera, pomyślała. Po chwili doszli do rogu Tomasza i Jana. – Tu dawniej było kino. – Jest dalej. Kiedyś możemy się tam wybrać. Nie lubię tych nowoczesnych, wielkich kin, są takie jakieś bezduszne – powiedział Artur. – Tak, lepsze są zakurzone siedzenia i zaduch. – Roześmiała się Baśka. – Ale ja też wolę małe, klimatyczne kina – dodała po chwili.

– Sprawdzę jutro, co grają, i może pójdziemy? – Chętnie. – To już blisko. Pewnie masz dość już tych butów. – Gdybym wiedziała, że idziemy na rockowe tańce, to ubrałabym zapewne inne, ale nie jest źle. – Uśmiechnęła się Baśka. Krakowski Lizard wydawał się idealnym miejscem dla tych, którzy nie przepadają za typowymi dyskotekami wypełnionymi poprzebieranymi nastolatkami. Artur znalazł wolny stolik i usiedli. – I gdzie ta muzyka na żywo? – Pewnie zaczną grać po dwudziestej drugiej. Tutaj tak zawsze. Lekkie opóźnienie, ale warto czekać. – W tej kwestii ci zaufam. – A w innych? – zapytał Artur. – To się jeszcze okaże. – Uśmiechnęła się Baśka. Po chwili do ich stolika podeszła kelnerka. – Piwo z sokiem proszę. – Dla mnie bez soku. – Artur, przecież ty jesteś autem! – Oj tam, to blisko! – Artur! Cholera, nie wygłupiaj się! – zdenerwowała się Baśka. – Zostawię samochód i wrócimy na nogach albo taksówką. Przecież żartuję – powiedział i złapał ją za rękę. Tym razem Baśka się zarumieniła. Po chwili na scenie zaczęli ustawiać się muzycy. – Jak się maaaacie? Wita was zespół Detox! – ryknął wokalista do mikrofonu. Grali głośno, same znane covery. Ludzie pod sceną tańczyli i wydawało się, że jest ich coraz więcej i więcej. Baśka z Arturem początkowo tylko obserwowali to szaleństwo. Rozmawiać nie bardzo się dało, bo było zbyt głośno. Artur delikatnie głaskał kciukiem jej dłoń leżącą na stoliku. Baśka czuła się fantastycznie. Do tego te motyle w brzuchu. Kiedy wokalista zaczął śpiewać Highway to Hell, nie wytrzymała i zerwała się z miejsca. – No chodź, chodź – prosiła Artura. Na szczęście nie musiała go długo namawiać. Przecisnęli się w tłumie pod samą scenę. Na parkiecie było więcej miejsca, niż im się wydawało. Śpiewali razem z innymi ludźmi, tańczyli i aż do przerwy nie usiedli ani na chwilę. Baśka nawet nie czuła, że ma szpilki na nogach – tak fantastycznie się bawiła. Przy wolniejszym kawałku – autorskiej balladzie zespołu – chciała usiąść, ale trudno było przebić się przez tłum. Artur przytulił się do jej pleców, oplatając ją dłońmi w pasie. Kołysali się, śpiewając razem z wokalistą. Baśka, drobna i szczupła, opierała swoją głowę o klatkę piersiową Artura i słuchała, jak podśpiewuje pod nosem. W czasie przerwy wrócili do stolika. Ktoś zajął ich miejsca, ale szybko sytuacja została wyjaśniona. – Zostajemy do końca? – zapytał Artur, wpatrując się w Baśkę wciągającą swoje piwo przez słomkę. – Mhm. Pewnie! Po przerwie Baśka poszła na parkiet bez butów. Tańczyli, szaleli i wygłupiali się z Arturem, jak wszyscy wokół. Wokalista śpiewał teraz Dżem, który Baśka uwielbiała. Nie miała ochoty wracać do stolika. Stanęła na palcach i szepnęła Arturowi do ucha: – Trwaj chwilo! Jesteś piękna! Uśmiechnął się, obrócił ją przodem do sceny i znów tańczył za nią. Z żalem wychodziła

z klubu po skończonym koncercie. Czuła się lekka, wolna od wszystkich trosk. – Świetnie się bawiłam. – Ja też. Zadzwonię po taksówkę. – Możemy iść na nogach… – Basia, stoimy na ulicy, a ty jesteś boso! Jedziemy taksówką! Taksówka zatrzymała się pod domem Baśki. Artur wysiadł pierwszy i otworzył jej drzwi. Pod bramą kamienicy stała jakaś całująca się para. – O, Baśka! Baśka spojrzała na uśmiechniętą przyjaciółkę. – O ładnej godzinie się wraca. – Pogroziła jej palcem Lilka. – Cześć wam. To jest Artur. Po chwili znali się już wszyscy. – Ale jestem głodna – jęknęła Baśka. – No to w pięknym stanie przyprowadzasz kobietę do domu. – Roześmiał się Bartek, zwracając się do Artura. – No i masz! Teraz będę ten zły. – Chodźmy do Endziora – błagała Baśka. Na plac Żydowski, gdzie U Endziora były najlepsze zapiekanki w całym Krakowie, poszli wszyscy razem. Trzeba było swoje odstać w długiej kolejce, ale te zapiekanki warte były czekania. – Ale to pyszne – powiedział Artur z pełnymi ustami. – Co robisz jutro? – zapytał Baśkę. – Jutro… A, wiem. Jutro jest mecz siatkówki. Nasi grają! – Wpadnij do nas – zaproponowała Lilka. – Będziemy tylko my. – Pokazała palcem na siebie i Bartka. – I może jeszcze Romek. Poznałeś go na szlaku – dodała Basia. – Aaa. No to oczywiście czuję się zaproszony. Tylko kibicujecie czy grać też potraficie? – Na studiach byłem w drużynie, ale nie grałem już całe lata – powiedział Bartek. – Bo wiecie, dwóch moich kumpli i ja wynajmujemy boisko do siatki raz w tygodniu. Może mielibyście ochotę na mały mecz? Im nas więcej, tym weselej – zaproponował Artur. – O, świetnie – zapalił się do tego pomysłu Bartek. Podążyli w stronę kamienicy dziewczyn. Artur z Bartkiem dyskutowali o siatkówce, a Lilka szła z Baśką. – Szczęśliwa? – zapytała Lilka. – Chyba tak. A ty i on? – Baśka wskazała głową na Bartka. – Też jest tak dobrze? – Prawie idealnie. Jezu, Baśka, chyba wreszcie wszystko się układa.

Rozdział 35 Baśka wstała w dobrym humorze. Wzięła prysznic i postanowiła przygotować śniadanie. Lilka już siedziała przy laptopie. Kawa czekała zaparzona w dzbanku. – Co robisz? – zapytała Baśka. – Szukam żyrafy. Romek znalazł świetną. Skoro mam być żyrafą, to chcę być najfajniejszą. – Wpisz w wyszukiwarkę po niemiecku albo po angielsku. Znajdziesz coś fajnego. – Niezła akcja z tymi żyrafami. Dopiero teraz zauważyłam, że część moich znajomych ma żyrafy w awatarach. – No. Ja też napisałam, że drzwi. Pewna byłam tak jak wy i zdumiona, że ktoś chciał otwierać wino albo ser. – Fajna zabawa. – Fajna. – Romek dziś będzie? Odzywał się? – Nie. Nie odpisał mi. Nie wiem, gdzie go wcięło. – Odezwie się pewnie wieczorem albo przyjdzie. • Tymczasem Romek jechał samochodem z Ellen. – Powinieneś sobie sprawić lepsze auto. To jest dramatyczne! – jęknęła Ellen. – Te, chcesz wysiąść? – Nie no. Sorry. – Zamilkła. – Powiesz coś o ojcu dziecka? – Eee… Yyy… Nie ma o czym mówić, Romek. Banalna historia. Nie powiedział, że jest żonaty, ja się zakochałam. I tyle. – No nie tyle, bo prawdopodobnie jesteś w ciąży. Z nim. Ellen zaczęła płakać. – Daj spokój. Płaczem nic nie zdziałasz. Ogarniemy to jakoś. Tylko nie rycz. Jesteśmy na miejscu. Ellen wzięła głęboki oddech i wygramoliła się z samochodu. Romek podał jej ramię i razem weszli do kliniki. – Dzień dobry, ja do pani doktor Kowalczyk na dwunastą trzydzieści. Sympatyczna szatynka sprawdziła coś w notesie i odparła: – Proszę, pani doktor już czeka. – Poczekam tutaj. Idź – powiedział Romek. Ellen weszła do gabinetu. Romek z nudów zaczął przeglądać broszury. Głownie dotyczyły one higieny intymnej kobiet, rozwoju płodu i innych zupełnie nieinteresujących go rzeczy. Na szczęście w poczekalni był tylko on i zajęta swoim laptopem recepcjonistka, która nie zauważyła jego speszenia. Romek czuł niepokój, jakby to miał zostać ojcem. W końcu postanowił zapalić papierosa na zewnątrz. – A, jesteś. Myślałam, że zwiałeś – powiedziała Ellen, wychodząc z kliniki. Wyrzucił niedopałek. – I co? – Szósty tydzień. – Zdrowe?

– Na razie wszystko wygląda dobrze. Więcej będę wiedzieć po badaniach. Co ja teraz zrobię? – westchnęła Ellen. – Coś wymyślimy. Będzie ciężko, ale dasz radę. – No nie wiem, Romek. Sama z dzieckiem, bez pracy. – Przecież masz świetną fuchę! – Szafiarka w ciąży. Szafiarka dla starszych panien w ciąży. Już widzę teksty na Pudelku. – Przecież byłaś lubiana przez czytających. Same pozytywne komentarze. – Bo je sama pisałam – westchnęła Ellen. – Jezu, to wynajmiesz modelki. Będziesz im płacić i je stylizować. Z tą kasą będzie cię na to stać. Tylko już nie rycz. I musisz porozmawiać z ojcem dziecka. – Wiem – westchnęła Ellen. – Odwieziesz mnie do domu? – Tak. Wsiadaj. A, i masz zacząć dbać o siebie. Koniec z kanapkami i sokiem pietruszkowym. – Dzięki, Romek, że ze mną tu przyjechałeś. Jak tak do mnie gadasz, to zaczynam myśleć, że dam sobie radę. – Pewnie, że dasz.

Rozdział 36 Beata! Mam dosyć, wniosę pozew o nękanie albo się uspokoisz, do cholery! – Bartek nie był w stanie mówić spokojnie. – Zwiększ mi alimenty. – Usłyszał w odpowiedzi. – Nie ma sprawy, ile teraz chcesz? – Pięć tysięcy miesięcznie. – Dobrze, ale masz się odczepić. – Zgoda, tylko w tym miesiącu już czekam na przelew. – Zrobię go jeszcze dziś, do widzenia. – Rozłączył się. Może to jest metoda? Może wreszcie odpuści? OBY. Bartek wyczuwał, że na tym się nie skończy. Był w stanie jej płacić, byleby dała mu spokój, ale czuł, że nie tylko o to chodzi. Najlepiej byłoby znaleźć jej faceta. Tylko gdzie i jak? Porozmawia z Romkiem, on zna tylu ludzi! Zabierze ją do tego klubu, może się uda. Zawsze była typem imprezowiczki i raczej się to nie zmieniło. Trzeba ją wciągnąć w jakieś środowisko, a to wydaje się najlepsze. Przecież nie tylko geje tam chodzą! Od razu wybrał numer Romka i streścił mu sytuację. – To dobry pomysł, przyprowadź byłą choćby dziś wieczorem. Będzie sporo ludzi, a ja się postaram poznać ją z różnymi znajomymi, okej? – Dobrze, mam dzisiaj czas. Oby się udało. Zadzwonił do Beaty i zaprosił ją do klubu. – Posiedzimy, pogadamy, to fajne miejsce – mówił. – Bardzo się cieszę, wreszcie zachowujesz się normalnie. To blisko, więc umówmy się pod klubem, będę czekała o siódmej. – Znakomicie, zatem do zobaczenia. Był przerażony perspektywą spędzenia z nią choćby i pięciu minut, ale miał nadzieję, że plan zadziała. W klubie było mnóstwo ludzi, ale Romek zajął im miejsca przy barze. – No, jesteście wreszcie! To co? Po piwie? – Ja piję wyłącznie wino, a poza tym nie znam pana – odparła Beata. – Jestem Romek, a ty? – Nie jesteśmy na ty, jestem pani Beata. – Dla mnie piwo – powiedział Bartek. – Z kim ty się zadajesz?! Znasz tego pedzia? Masakra. – Beata mówiła zdecydowanie za głośno. – Uspokój się, dobrze? To mój znajomy, bardzo fajny zresztą. I mów ciszej. – I co jeszcze, do kurwy nędzy? – Nic, pij to wino. Ja zaraz wrócę. Poszedł na zaplecze, by porozmawiać z Romkiem. – Słuchaj, przepraszam cię za… – Daj spokój, wszystko rozumiem. Tylko nie widzę faceta dla niej… Chociaż jest tu taki jeden singiel, często przychodzi i siedzi niedaleko od was, też przy barze. Wysoki, dość przystojny blondyn, na pewno go zauważysz. Jak chcesz, to spróbuj ją z nim poznać, o ile ci to pomoże. – Wątpię, ale dzięki, Romek. Wrócił do Beaty, która siedziała z wściekłą miną. – Gdzie ty byłeś? Masz pogaduszki z pedziem?!

– Prosiłem, żebyś się opanowała, nie po to się z tobą umówiłem. – A po co? – Sam nie wiem, bez powodu. – To miłe, Barteczku – odpowiedziała. – Możesz mnie tak nie nazywać? O! Widzę znajomego, zobacz, ten wysoki blondyn przy barze. Pozwolisz, że chwilę z nim porozmawiam? – Z nim jak najbardziej. – Uśmiechnęła się Beata. Bartek podszedł do nieznajomego i nie zastanawiając się zbyt długo, streścił mu sytuację. Facet się zgodził. – Ale seks z nią raczej odpada, nie jest w moim typie – powiedział. – Nie o to cię proszę. Wiesz, co masz robić, a jakbyś chciał pieniądze, to mów. – Czyli nie chodzi tylko o dzisiejszy wieczór? – spytał blondyn. – Jeszcze nie wiem. Chcesz kasę czy nie? Mogę dać ci teraz stówę. – No jasne, że chcę. Bartek wcisnął mu ukradkiem banknot do ręki. – Na razie tyle. Daj mi jeszcze swój telefon. Wymienili się numerami. Blondyn wiedział, co robić. Bartek wrócił do Beaty, ale przesunął lekko krzesło barowe tak, by blondyn mógł się przysiąść. – A może usiądziemy na tej kanapie w rogu? Będzie nam wygodniej – zaproponował. Zajęli miejsca i wtedy podszedł nowy znajomy. – Bartek, przedstawisz mnie? Mógłbym się dosiąść? Przy barze jest niewygodnie, a poza tym pani mnie przyciąga – powiedział. – Nie rozumiem, co to niby oznacza, ale proszę siadać – oznajmiła Beata. – Ma pani niesamowite oczy, trudno ich nie zauważyć. Czy możemy przejść na ty? – Obok siedzi mój mąż! – Były. Beata, to jest Kamil – odezwał się Bartek. – No właśnie, chyba nie przeszkadzam? – Właściwie to nie – powiedziała Beata z błyskiem w oku. Po godzinie byli już dobrymi znajomymi. Bartek się męczył, prawie się nie odzywał. Oni rozmawiali ze sobą i starał się mimo głośnej muzyki słuchać, o czym mówią. Pomyślał, że jego plan może się udać, bo umawiali się właśnie na kolejne spotkanie. W końcu blondyn pożegnał się i wyszedł. – Świetny facet – powiedziała Beata. – Już się umówiliśmy. – Gratuluję. – Jesteś zazdrosny? Poparzył na nią przeciągle. – Ty masz romans, to ja też będę miała. Będziesz zazdrosny, prawda? – Wiesz, że nie. Marzę, żebyś sobie ułożyła życie. – Romanse są dobre na cerę. Nic nie stracę, a może ty jednak poczujesz, że ktoś odbiera ci kobietę twojego życia – powiedziała triumfalnie Beata. – Zamówię taksówkę, chcesz? Odwiozę cię. – A nie możemy iść na romantyczny spacer? – Nie – żachnął się Bartek. Odwiózł Beatę do domu i wrócił do siebie. Po chwili zadzwonił blondyn. – I co mam teraz robić? – spytał. – Przecież wiesz, podrywać ją, zajmować jej czas, do cholery!

– Dobra, ale każde spotkanie kosztuje. – Nie ma sprawy, tylko dobrze działaj. Skutecznie. – Gorzej, jak ona się we mnie zakocha… – To ci zapłacę więcej, masz wyrzuty sumienia? – Nie. Traktuję to jako pracę. – No i tak ma być. Nie minęła minuta, a już zadzwoniła Beata. – Przelałeś mi kasę? – spytała. – Owszem, i to chyba już wystarczy, żebyś się odczepiła? – Powiedzmy, że na razie tak – odparła. – Ale mógłbyś zakończyć ten romans z Lilką! – Nie. Poza tym to ty właśnie kogoś poznałaś. Daj mi wreszcie spokój. Zapłacę ci nawet sześć tysięcy, tylko przestań mnie męczyć. – Sześć? Pasuje. – I odczepisz się? – Zastanowię się jeszcze. Jestem samotną kobietą z dwójką dzieci, nie czuję się z tym dobrze. – Bredzisz, pełno facetów dookoła. I Kamil. – Jeszcze nie wiem, co z tego będzie, ale mi się podoba. Wolałabym jednak, by ojciec dzieci wrócił do domu. – Przykro mi, już to przerabialiśmy. – Bartek zakończył rozmowę. Włączył muzykę, zapalił świecie i nalał sobie wina. Pod wpływem impulsu zadzwonił do Lilki, choć dochodziła jedenasta. Odebrała. – Co robisz? – zapytał. – Siedzę w piżamie i oglądam film na Kinomaniaku, a ty? – Piję wino i tylko ciebie mi tutaj brakuje. – Hm… Trochę późno. – Zamówię ci taksówkę, okej? – No dobrze, ale ja jestem w piżamie. – No to się nie przebieraj. Przyjedź tak, jak stoisz, taksówka będzie za dziesięć minut. Lilka miała na sobie wyjątkowo fajną piżamę, męską, w błękitną kratkę. Okej, nie przebieram się, pomyślała. Kiedy weszła do taksówki, uświadomiła sobie, że jest w samych skarpetach. Trudno, nie będzie wracała. – Wyglądasz jak Sandra Bullock, do tego bez butów – przywitał ją Bartek. – Chcesz jakieś pantofle? – zapytał. – Nie, po co, ciepło u ciebie, zostanę w skarpetkach. – Zdejmij je. – Co? – Zdejmij. Posłusznie wykonała polecenie. Nie pomalowała paznokci i trochę się tego wstydziła, choć wiedziała, że ma piękne szczupłe stopy. – Naleję wody do wanny – powiedział Bartek i poszedł do łazienki. – Nie rozumiem. Mam się wykąpać? – Razem to zrobimy, jeśli nie masz nic przeciwko temu! – zawołał. Bartek miał w wannie jacuzzi. Na stoliku obok postawił wino i dwa kieliszki. Było ciepło i przyjemnie. Lilka poczuła, jak cały stres odchodzi w niebyt. Napiła się wina i przytuliła do Bartka. Ten mocno ją objął. Poddała się jego dłoniom, które wędrowały po jej ciele. Objęła go i pocałowała.

Bartek przysunął ją do siebie i znów się kochali, jakby świat miał się skończyć. – Kocham cię – powiedział. – A jednak to powtórzyłem. – Uśmiechnął się. – Lepiej tak nie mów, boję się. – Czego, Lilko? – Znów może się nam nie udać, mocno ryzykujemy. – Miłość to ryzyko – odparł. – Wiem i dlatego się boję, tak strasznie się boję – szepnęła.

Rozdział 37 Bartek czuł się wreszcie zrelaksowany. Miał przeczucie, że Beata odpuści. No i Lilka najwyraźniej go kochała. Był niemal szczęśliwy. Do tego dzień był taki piękny. Postanowił do niej zadzwonić. – Lilko, może byś zostawiła dzisiaj ten artykuł i przyszła do mnie wieczorem? – A przygotujesz kolację? – Nie będę mieć czasu, ale zamówię coś z restauracji i kupię wino. Może obejrzymy jakiś film? – Chętnie. Już się za tobą stęskniłam. Dobrze nam zrobi wieczór tylko we dwoje. – Wpadnę po ciebie, wracając z pracy. – Dobrze. Czekam. Lilka spędziła większość dnia na pisaniu. Później posprzątała poddasze. Miała zostać u Bartka na noc, ale nie lubiła wracać do bałaganu. Wiedziała, że Baśka wróci bardzo późno i na pewno nie kiwnie nawet palcem. Jej współlokatorka dała się namówić Arturowi na jednodniowy wypad w góry. Trochę marudziła, że nie poradzi sobie ze swoją kondycją, ale Artur ją przekonał. Z Bartkiem układało się coraz lepiej i wyglądało na to, że Beata po podwyższeniu alimentów trochę spuściła z tonu. Po wysprzątaniu mieszkania Lilce zostało niewiele czasu. Szybko wskoczyła pod prysznic. Kiedy Bartek zadzwonił, że już jest, miała jeszcze mokre włosy i biegała w bieliźnie po mieszkaniu. – Bartek! Poczekaj na mnie trzy minuty albo wejdź na górę. – Wiesz co? Może pozbieraj się powoli i przyjdź do mnie. Ja odbiorę w tym czasie zamówienie. Może tak być? – Pewnie. Lilka doprowadziła się do stanu umożliwiającego jej wyjście z domu, nakarmiła jeszcze kota i poszła do Bartka. Z mieszkania jej ukochanego wychodziło właśnie dwóch mężczyzn. – Dziękujemy, do widzenia – powiedział jeden z nich. – Do widzenia. O, Lilka! Jesteś wreszcie – rozpromienił się Bartek. Przyciągnął ją do siebie i czule pocałował. – Stęskniłem się za tobą. – Kto to był? – A, jacyś ludzie z gazowni. Weszli do mieszkania. – Głodna? – Nie-e – odpowiedziała Lilka i zaczęła rozpinać koszulę Bartka. – Nie-e? – powtórzył za nią z jedną brwią podniesioną do góry. – No nie-e – powiedziała jeszcze raz, udając powagę. – Oj, doigrasz się. – Taaak? – Taaak – mruknął Bartek i złapał ją za nogi, a potem przerzucił sobie przez ramię i zaniósł do sypialni. Odchylił jej kołnierzyk i zaczął delikatnie muskać wargami kark. Jego dłoń wędrowała wzdłuż kręgosłupa i Lilka czuła mrowienie na całym ciele. Rozpiął guziki jej koszuli i zaczął pieścić piersi, cały czas całując jej kark. Dłonią łaskotał lekko jej uda. Wreszcie obrócił ją do siebie i zdjął z niej ubranie.

– Myślę, że cię kocham – powiedziała, kiedy leżeli nago obok siebie. Bartek się rozpromienił. – Ja wiem, że mnie kochasz! – powiedział pewnie. – No coś takiego! – Rzuciła w niego poduszką. W tej samej chwili usłyszeli łomot do drzwi. Lilka instynktownie naciągnęła na siebie kołdrę. – Nie ma nas w domu – szepnął Bartek i wsunął się pod pościel. Jednak łomotanie było coraz bardziej natarczywe. Ktoś naciskał dzwonek i walił pięściami w drzwi. – Idź, otwórz. Może coś się stało. Bartek niechętnie wstał i owinął się szlafrokiem. Lilka widziała, że jest zły. – Spokojnie. – Uśmiechnęła się do niego. Wrócił i ją pocałował. – Nie ruszaj się stąd. Zaraz będę z powrotem! – Byle szybko. Bartek podszedł do drzwi. Jakiś mężczyzna podniesionym głosem prosił o natychmiastowe wpuszczenie go do mieszkania. Padło słowo „awaria”. Otworzył i wtedy zobaczył grupę ludzi z kamerami i Beatę. Był tak zszokowany, że nie zareagował, kiedy wdarli się do środka. – Ty dziwkarzu! Zdradzasz mnie! Znowu mnie zdradzasz! – krzyczała Beata, okładając go pięściami. – Beata, spokojnie – zwracała się do niej jakaś kobieta. – Co tu się dzieje? Co ty tu robisz? Kim są ci ludzie? – pytał zdezorientowany Bartek i próbował osłaniać się przed ciosami. Beata rzuciła się w stronę sypialni. – Gdzie ta wywłoka?! Zabiję ją! – wołała. – Nazywam się Damian Petrow i jestem tutaj z ekipą śledczych z programu „Zdrady” – powiedział jeden z mężczyzn. – Słucham?! Zapanował chaos. Bartek krzyczał, że w tej chwili mają się wynosić z jego mieszkania, i groził, że zadzwoni po pogotowie psychiatryczne dla Beaty. Był tak zdenerwowany, że nie zauważył, iż jeden z kamerzystów wdarł się do sypialni. Lilka usłyszała dzikie wrzaski i właśnie naciągała na nagie ciało sukienkę, kiedy do pokoju wpadł facet z kamerą. – Dlaczego rozbijasz cudzy związek? Lilka w milczeniu wzięła swoją torebkę. Odepchnęła mocno Beatę, która rzuciła się na nią z pięściami. I uciekła. – Lilka! Zaczekaj! – krzyczał za nią Bartek. Lilka biegła coraz szybciej i szybciej. Czuła, jak zalewa się łzami. Nie miała na sobie nic poza sukienką. Nie założyła butów. Pod stopami czuła każde wybrzuszenie w płytkach chodnikowych. Mimo to biegła najszybciej, jak potrafiła. Pod swoją bramą oparła się o zimny mur i rozszlochała na dobre. Po dłuższej chwili otarła łzy i wróciła do pustego mieszkania. Wyciągnęła papierosy i z torebką na ramieniu usiadła na kanapie. Odpalała papierosa od papierosa, pochlipując żałośnie. Telefon wyłączyła, nie zapaliła ani jednej lampy. Czuła się podle. Upokorzona przez Beatę. A jeszcze parę godzin temu była taka szczęśliwa. W środku nocy z wyprawy w góry wróciła Baśka. Była przerażona, kiedy włączyła światło i zobaczyła Lilkę na kanapie. Z torebką na ramieniu. I z papierosem w ręce. Przed nią stała popielniczka pełna petów. Lilka patrzyła w jeden punkt i zupełnie nie zareagowała na przyjście

przyjaciółki. – Jezus Maria, co się stało? Lilka popatrzyła na Baśkę i znów zalała się łzami. Nie mogła wydusić z siebie ani słowa. Tylko ryczała. • W nocy z Lilką nie dało się porozmawiać, więc Baśka zaprowadziła ją do łóżka. Dopiero rano dowiedziała się o byłej żonie Bartka, komplikacjach i jego wyznaniu. W końcu sama opowiedziała Lilce o wyjeździe z Arturem. – I co teraz? – spytała Baśka. – Niby nam się układa, ale chyba za bardzo mi na nim zależy i boję się. – Ja też – powiedziała Lilka. – Zakochałaś się, prawda? – Na to wygląda. – No to cierpimy na to samo – odparła Baśka. – Może się czegoś napijemy? – zaproponowała. – Jest jedenasta! – No to co z tego? Otwórz butelkę wina, proszę. Tak naprawdę to ja nie wiem, czy Artur jest we mnie zakochany, czy chodzi mu tylko o przyjaźń. Pogubiłam się. – Baśka westchnęła. – Może pozwólmy, by wydarzenia same się działy, nic na siłę. Zobaczymy, co dalej, na razie nie ma sensu podejmować żadnych decyzji. Może Bartek mnie kocha, ale nie zamierzam rozstawać się z tobą. Wolę się z nim spotykać, niż mieszkać. – Będziemy musiały to przemyśleć. – Mówię ci, że za wcześnie na to. – Zróbmy sobie jakiś miły dzień bez facetów, co? – zaproponowała Baśka. – Znowu zakupy? – Może po jednej sukience i jakiś spacer, okej? – Okej, ale sukienki w komisie, tym na Stradomskiej, tam jest tanio. – Zgoda. W drogę! Kiedy szły powoli w stronę sklepu, rozmawiając, Lilka zobaczyła Bartka. – Bartek! – zawołała. Odwrócił się i podszedł do nich. Wyglądał na zmieszanego. – Cześć. Jestem spóźniony, śpieszę się do muzeum – tłumaczył się, jakby go na czymś przyłapały. – Ale miło was widzieć. Dokąd się wybieracie? – Tylko na spacer – odpowiedziała Baśka. – No to miłego spacerowania. Zadzwonię – zwrócił się do Lilki. – Bardzo jesteś zła? – Na ciebie nie, Bartek. – No to do usłyszenia, wynagrodzę ci to. – Pa. Baśka nie skomentowała tego dziwnego spotkania, ale wyraźnie widziała, że Lilka straciła całą energię. Złapała przyjaciółkę pod ramię, wyrywając ją z osłupienia i przypominając jej o zakupach na poprawę humoru. W komisie Baśka szalała między przymierzalnią, wieszakami i regałami. Lilce także udało się na chwilę skoncentrować na ciuchach. W końcu kupiły sobie sukienki: Baśka amarantową, a Lilka białą. – To teraz idziemy na piwo – zaproponowała Baśka. – Jasne, czemu nie? – Lilka starała się zachowywać normalnie, choć w głowie znowu

miała mętlik. Wstąpiły do Miejsca. Romka nie było, ale zamówiły piwo. – Zapłacimy od razu i wyjdziemy na zewnątrz – powiedziała Lilka do barmana. Zmierzając do drzwi, w głębi sali zobaczyły Bartka z Beatą. Kłócili się. Jak zwykle ona mocno gestykulowała, ale nie słyszały, o czym rozmawiają. – Mam tego dosyć. – Nie wytrzymała w końcu Lilka. – Zbieramy się stąd! – Spokojnie, pewnie się na nią natknął. – Chcę, żeby znikła z tego miasta! – To z nim porozmawiaj. – Nie mogę go do niczego zmuszać! – Masz porozmawiać, a nie zmuszać. • – „Nie odrzucaj innych, bo poprzez nich uczysz się siebie, jak inaczej siebie zobaczysz? Świętym możesz być w samotności, lecz dopiero z innymi siebie poznajesz, a gdy poznasz już siebie – miłość, nikt i nic przeszkodą nie będzie, a wtedy zrozumiesz, żeś wszystkim i niczym. I odejdziesz lub zostaniesz – jak zechcesz”. Elen Elijah – rzuciła Baśka. – Banały… – I prawdziwe, jak to banały. – Chyba zwariuję, nie mam siły na to wszystko. – Nieprawda, masz. Pozwól mu tylko zadziałać. Otwieram kolejną butelkę, przyda nam się – powiedziała Baśka. – Niech będzie – zgodziła się Lilka. – Nawet chętnie bym się upiła, ale mam mocną głowę. Po matce. – E tam! Już jesteś na rauszu – zaśmiała się Baśka. Dochodziła trzecia w nocy. Z komputera cicho sączyła się muzyka. – Nie wytrzymam dłużej i zadzwonię – powiedziała Lilka. – Nie rób tego, odradzam. Jesteś pijana. – Muszę. – To ja zabieram ci komórkę. Nigdzie nie zadzwonisz, nie teraz, mowy nie ma! – No to idę spać! I po co ta miłość? Wcale nie jest jak w bajce. Tylko więcej takich nieszczęśliwych, niepewnych swego pijanych kobiet, pomyślała Baśka. • Bartek miał dość. Beata robiła wszystko, żeby zniszczyć jego związek, i udało jej się go upokorzyć. Za wszelką cenę próbował zapobiec emisji programu, niestety z marnym skutkiem. Martwił się o Lilkę, ale jednocześnie obawiał się rozmowy z nią. Co miał jej powiedzieć? „Przepraszam, to się więcej nie powtórzy”? Doskonale wiedział, że podobna sytuacja mogła się wydarzyć w każdej chwili. Beata była nieobliczalna. Nie miał pomysłu, jak ją powstrzymać, co zrobić, żeby dała im spokój. Musi coś postanowić, wymyślić jakieś rozwiązanie…

Rozdział 38 Baśka stała przed lustrem i przymierzała frotową opaskę do włosów. – Eee… Nie pasuje to do mnie! No popatrz, wyglądam jak kretynka. – Jakbyś miała paradować w tym po ulicach, to może bym interweniowała, ale idziesz grać w squasha! To nie rewia mody, tylko sport. – I to jest w tym wszystkim najgorsze. Skoro fatalny ze mnie sportowiec, to mogłabym chociaż ładnie wyglądać. – Eee tam, akurat Artur będzie patrzeć, czy masz opaskę na głowie, jeśli będziesz w krótkiej spódnicy – zachichotała Lilka. Baśka nagle spoważniała. – Cholera, Lilka, ja nie wiem, czy on tak na mnie patrzy. – A jak niby patrzy? – Jak na koleżankę? Spotykamy się od paru tygodni, fantastycznie z nim spędzam czas, ale on nawet nie próbował mnie pocałować… – To ty go pocałuj! Może nieśmiały jest? – Góral i nieśmiały? – Baśka, nie uogólniaj. Różnie może być. Po co się tym męczyć? Spróbuj go pocałować i zobaczysz, jaka będzie reakcja. Nic nie tracisz, a możesz zyskać. – Lilka puściła do niej oko. – O rany, mogę stracić. Wiesz, ja naprawdę lubię te wszystkie wyjścia z nim. Ostatnio przypomniał mi, jak fajna jest jazda na rolkach, wcześniej ten koncert, teraz wypad w góry… – I znów się dziś spotkacie. Tak, Basiu, na pewno Artur z każdą koleżanką spotyka się prawie codziennie i wymyśla masę atrakcji. – Może on uważa, że jestem za gruba i powinnam się dużo ruszać? – zapytała Baśka, macając swój płaski brzuch. – Puknij się w głowę. Ty to jednak jesteś niemożliwa. Jakby zabierał cię na kolacyjki, to marudziłabyś, że chce cię utuczyć i nie wykazuje się kreatywnością. Na kolacyjki nie zabiera, też źle. Baśka usiadła na oparciu kanapy i westchnęła. – Kurczę, Lilka, a jak on jest… Wiesz, no… – Co? Gejem nie jest. – Nie gejem, tylko a–s–e–k–s–u–a–l–n–y – przeliterowała Baśka. – Eee. – Lilka, który facet całuje dziewczynę w czoło? W czoło! Rozumiesz? Jak ojciec… Mówię ci, że on nie widzi we mnie kobiety, tylko koleżankę! – Hm. Chociaż… Wszystko możliwe. Baśka, ty lepiej go pocałuj i zobacz, co będzie. Może po prostu jest z Ligi Dżentelmenów. – Z czego? – No wiesz, z tych facetów, co z szacunku do kobiety nie zaciągają jej do łóżka przy pierwszej lepszej okazji. – O cholera, ale ja bym chciała być przez niego zaciągnięta do łóżka … – zachichotała Baśka. – To go sama zaciągnij. – Lilka wzruszyła ramionami. – A ty wychodzisz dzisiaj? – zainteresowała się Baśka. – Może wpadnę na chwilę do Romka. – A Bartek?

– Co Bartek?! – fuknęła Lilka. – Odzywał się? – Dzwonił, ale szczerze mówiąc, nie mam ochoty z nim rozmawiać. Co ja mam mu powiedzieć? Że się nie gniewam? Jestem wściekła! Rozżalona, że nie obronił mnie w tej sytuacji, że bez butów uciekałam przez cały Kazimierz. Czułam się jak jakaś ladacznica. Jasne, to nie na niego powinnam być zła, ale jestem zła na całą sytuację. Na niego też, że nie uporządkował swojego życia do końca, a zaprosił mnie do niego. Wiem, że chce dobrze, że chciałby temu zaradzić, ale nie mam ochoty z nim o tym gadać. Nie potrafię jednak o tym zapomnieć. W życiu nikt mnie tak nie upokorzył jak ten kamerzysta, jak szatański pomysł jego byłej żony. Ona nie da nam spokoju. Nie wiem, czy przeżyję kolejne upokorzenie zaserwowane przez Beatę… I pewnie pokażą to w telewizji… Cholera! – Lilka skuliła się. – Może potrzebujesz czasu… To musiał być szok. Jak cię zobaczyłam na tej kanapie, z tą torebką na ramieniu, to byłam przerażona. Daj sobie chwilę na złapanie oddechu, ale odbierz telefon od Bartka i powiedz mu, jak jest. Bądź szczera. – Dobra, jak ty pocałujesz Artura, to ja odbiorę telefon – powiedziała Lilka. – O Jezu, to co innego – jęknęła Baśka. – Ale niech będzie. – Baśka… A obejrzysz ze mną ten program? Sama się boję. Z Bartkiem nie chcę… – Pewnie. Możemy Romka też zaprosić. Zawsze będzie raźniej. Chyba że nie chcesz, żeby wiedział? – Nie. Może wpaść. – A wiesz, kiedy to ma lecieć? – Później sprawdzę. • Baśka umówiła się z Arturem przed klubem. Do Starego Podgórza nie było daleko, toteż postanowiła iść pieszo. Miała dużo czasu. Szła spacerkiem i oglądała witryny sklepów. Rozmyślała o sytuacji, w jakiej znalazła się Lilka, i w duchu cieszyła się, że to nie ona zmaga się z byłą żoną swojego faceta. Beata była groźnym przeciwnikiem i wyraźnie osłabiła zapał Lilki do kontynuowania związku z Bartkiem. Jej myśli powędrowały szybko do znajomości z Arturem. Lubiła go, podobał się jej. Czuła, że się w nim zakochuje, ale równocześnie bała się tego. Nie była pewna, jak on ją traktuje. Czy jako potencjalną partnerkę, czy jedną z wielu koleżanek? Ta niepewność doprowadzała ją do szału. Lilka ma rację. Muszę coś zrobić i przekonać się, czy czujemy podobnie. Czy to tylko moja fascynacja. Muszę wybrać dobry moment. Tylko kiedy on będzie? Może na przywitanie? Eee… Lepiej nie. Jeszcze zepsuję nam grę, jak nic z tego nie wyjdzie. Rozmyślania przerwał jej dzwoniący telefon. Zaczęła grzebać w swojej wielkiej torbie. – Tak, słucham. – Baśka? – No, a kto inny miałby odbierać mój telefon? Cześć, Romek. – Przed chwilą dzwoniła do mnie Lilka. Jutro puszczą jakiś program, w którym ona będzie, i chce, żebym przyszedł. Wiesz, o co chodzi? – O cholera! Już jutro? – No… Ale jako kto ona tam wystąpi? Jakiś wywiad, tak? Nie chciała nic powiedzieć. – Romek, to żaden wywiad. To będzie ogólnopolska egzekucja Lilki… – Co? Nic nie rozumiem. – Słuchaj… Przynieś dwie butelki wina, ja kupię sernik i upiekę muffiny. Musimy pomóc Lilce to przetrwać…

– Baśka, ale co się stało? Baśka doszła pod klub. Artur już czekał. – Romek. Muszę lecieć. Później się zdzwonimy. – Okej… Paaa. Artur uśmiechał się do niej. Schowała telefon do torebki i pocałowała go w policzek. – Cześć. Długo czekasz? – Nie, dopiero przyjechałem. Gotowa na mordercze zawody? – zaśmiał się Artur. – Proszę, nie stresuj mnie. W życiu w to nie grałam. Parę razy byłam na korcie tenisowym, ale jak łatwo się domyślić, kiepsko mi szło. – Basia, to ma być zabawa. Idziemy pomachać trochę rakietami i dobrze się przy tym bawić. A właśnie, rakiety… – Artur podszedł do samochodu i wyciągnął z bagażnika sprzęt. W klubie Baśka szybko się przebrała w sportowy strój. Wygodne tenisówki, krótka biała spódniczka, którą znalazła w zaprzyjaźnionym szmateksie, i koszulka polo. Po namyśle zrezygnowała z opaski. Poprawiła spódniczkę i wyszła z szatni. – Fiu, fiu, wyglądasz jak Radwańska. – Uśmiechnął się Artur. – Na pewno nie gram jak Radwańska, więc się tak nie ciesz. – Lepiej dla mnie. Przegrany spełnia jedno życzenie zwycięzcy. – Nieee! Przecież wiadomo, że wygrasz! Ja nienawidzę przegrywać! – Żartuję. Dzisiaj ci odpuszczę. Dziś będzie trening, ale następnym razem gramy ostro. – Okej – powiedziała Baśka i poprawiła spódniczkę. Artur zmierzył wzrokiem jej nogi i zrobił to tak, żeby zauważyła. Baśka lekko się zarumieniła. – To co? Pokaż, jak w to grać. Baśka bardzo się starała, odbijając piłkę, ale jej wysiłki przynosiły mizerny efekt. – Stop. Basia, musisz trzymać rakietę w ten sposób… Artur stanął za nią, objął ją lekko i nakierował jej rękę, pokazując, co ma robić. Baśce zakręciło się w głowie z wrażenia. Nie mogła skupić się na grze, bo myślała o tym, jak blisko siebie były ich ciała. Ekscytuję się jak nastolatka. Dotknął mnie. Och, wow. No, w sumie WOW, myślała. Szło jej coraz lepiej. Pod koniec sesji zaczęła nawet serwować ostre piłki. W końcu, spoceni i zmęczeni, usiedli na ławce przed salą i patrzyli, jak rozgrywkę zaczyna dwóch mężczyzn. – Chcesz wody? – Bardzo! – jęknęła Baśka. – Nieźle sobie poradziłaś. Proszę – powiedział Artur, podając jej plastikową butelkę. Baśka piła łapczywie. – Dzięki – powiedziała. – To co? Prysznic, a później idziemy na jakąś kawę? – zaproponowała, wstając z ławki. – Czekaj… Masz tu coś – powiedział Artur i kciukiem dotknął jej brody. Baśkę przeszły dreszcze. – Co to? – zapytała niepewnym głosem. – Tylko woda – odpowiedział, dalej trzymając ją za brodę. Baśka całą sobą wysyłała mu sygnały. Pocałuj mnie, pocałuj! Artur jakby czytał jej w myślach. Uniósł jej brodę do góry i popatrzył w oczy przez ułamek sekundy. Pochylił głowę i pocałował ją. Nie mogli się od siebie oderwać, aż usłyszeli gwizdy zza szklanych drzwi. Mężczyźni przerwali grę, aby na nich popatrzeć. Baśka mocno wciągnęła powietrze w płuca, jak ryba wyrzucona na brzeg. Artur uśmiechnął się do niej. – Za piętnaście minut czekam przy samochodzie.

Szybko zdjęła przepocone ubranie i weszła do kabiny prysznicowej. Cały stres odpływał wraz z wodą zmieszaną z migdałowym żelem do kąpieli. Stała i rozpamiętywała pocałunek. Krótki, ale pełen namiętności. Jednym pocałunkiem Artur wzbudził w Baśce pożądanie, jakiego nigdy wcześniej nie zaznała. Całe jej ciało było rozpalone i stęsknione za mężczyzną. Nie byle jakim facetem. Baśka pragnęła Artura. Szybko naciągała na siebie dżinsy i koszulkę. Rozczesała mokre włosy i przejrzała się w lustrze. Dobrze wyglądała bez makijażu. – Dziesięć minut spóźnienia! – powiedział wesoło Artur, kiedy wyszła przed budynek. – Naprawdę? Bardzo się śpieszyłam. – Zbierasz karne punkty. – Roześmiał się. – Dobra. Postawię ci kawę w ramach rekompensaty. – Basia, mam potworną ilość prac semestralnych do poprawienia na jutrzejsze popołudnie… możemy to przełożyć? – zapytał. Baśka poczuła się rozczarowana. Nie chciała się z nim rozstawać. Jeszcze nie teraz. Liczyła na wspólny wieczór i więcej pocałunków. Nic nie odpowiedziała. – Tu ziemia. Baśka! Nie złość się, proszę. Spojrzała Arturowi w oczy. – Jasne, kawę wypijemy innym razem. – Próbowała się uśmiechnąć, ale cała wypowiedź zabrzmiała jakoś nienaturalnie. – Wsiadaj. Podrzucę cię do domu. Jutro muszę skoczyć do Zakopanego. Wezwał mnie kierownik pogotowia. Chce porozmawiać. Może pojedziesz ze mną? – Przecież jutro masz zajęcia. – No tak, ale do Zakopanego jadę wieczorem. Pokażę ci swój dom. Będzie miło. Baśce zabiło mocniej serce. – Cholera! Nie mogę. Przepraszam. Obiecałam Lilce, że zostanę w domu. – No to następnym razem. Będzie jeszcze dużo okazji. Zapnij pas! Artur zatrzymał samochód pod bramą dziewczyn. – Zadzwonię do ciebie, jak wrócę. Wtedy się umówimy. – No to cześć – powiedziała Baśka i wysiadła. Odprowadził ją wzrokiem do samej bramy. Ależ ona miała długie nogi. Był rozczarowany jej odmową. Chciał spędzić z nią więcej czasu i perspektywa wspólnego wyjazdu do Zakopanego bardzo mu odpowiadała. Niestety, nie tym razem. • Pod ich drzwiami siedział Bartek. – Cześć. Co tu robisz? – zapytała Baśka. – Lilka nie odbiera moich telefonów. Chciałem z nią pogadać, ale drzwi też nie otwiera. Może jej nie ma? Baśka usadowiła się wygodnie obok Bartka. – Musisz jej dać trochę czasu na przetrawienie tej sytuacji. To był szok. Dla niej, dla ciebie. Nie naciskaj. Załatw w tym czasie sprawy z żoną… – Byłą. – Odezwie się do ciebie. Wiesz, że jutro ma być emisja tego programu? – Wiem. Próbowałem to powstrzymać, ale nic nie mogę zrobić… – Rozmawiałeś z byłą żoną? – A o czym tu gadać, Baśka? Ona jest chora. Jej miłość jest chora. To nawet nie jest mi-

łość, ja nie wiem, co to jest. Nie mam zbyt wielu opcji, a nie chcę, żeby odebrała mi dzieci. Orientujesz się, jak wyglądają prawa ojca w naszym kraju… Nie wiem, co mam zrobić. Nie chcę stracić Lilki. Kocham ją. – Bartek, idź do domu. Zastanów się, co zrobić z żoną… – Zakopać w ogródku, którego nie mam – westchnął Bartek. – A Lilce daj czas. Nie naciskaj, pewnie sama do ciebie zadzwoni za parę dni. – Może masz rację… Nie mów jej, że byłem. Dzięki, Baśka. Baśka siedziała na schodach i słuchała, jak Bartek zbiega w dół. W końcu rozległ się szczęk bramy wejściowej. Westchnęła i wstała. Czuła się zmęczona. Zaczęła szukać kluczy, ale drzwi się otwarły. – Podsłuchiwałaś? – zapytała przyjaciółkę, wchodząc do mieszkania. – No… Dzięki, Baśka. – Powinnaś sama mu to powiedzieć. – Wiem… Zadzwonię do niego, może jutro… Albo pojutrze. – Jest wino? – Nie pijemy dzisiaj. Głowa mi pęka. Za dużo tego wina ostatnio. Poza tym mam artykuł do napisania. A ty czemu tak szybko wróciłaś? – Artur ma jakieś prace do poprawienia – powiedziała ponurym głosem Baśka. – Ojojoj, jaka nieszczęśliwa Barbara. Jej rycerz ma zajęty wieczór – zachichotała Lilka. – Nie nabijaj się. Pocałował mnie! – Ooo! Czyli jednak nie jest a–s–e–k–s–u–a–l–n–y. – Na pewno nie! Lilka usiadła do pisania artykułu. Baśka usadowiła się z kubkiem zielonej herbaty na łóżku i oddzwoniła do Romka. Streściła mu całą historię z programem telewizyjnym. – Cholera, to faktycznie nieciekawie. Będę na pewno. Przy okazji opowiem wam o Ellen. Może to oderwie jutro Lilkę od ponurych myśli. – Oby. A co z Ellen? – Jutro się wszystkiego dowiecie. Teraz muszę kończyć. Straszny dziś ruch. Pa. – Pa – powiedziała Baśka, odkładając telefon. W ubraniu położyła się na łóżku i rozpamiętywała pocałunek z Arturem. Żałowała, że nie może z nim jechać do Zakopanego. Jeszcze te jego słowa… „Będzie miło”… Byłoby na pewno, ale Lilka jest ważniejsza. Wzięła do ręki książkę i zaczęła czytać, jednak jej myśli krążyły wokół Artura. Nie wytrzymała i napisała do niego esemesa. „Nie mogę przestać myśleć o Twoich gorących ustach”. Eee, tak by napisała napalona pensjonarka. Nie wysyłam, zganiła samą siebie i odłożyła telefon. Postanowiła przygotować coś do jedzenia. W lodówce znalazła jakieś pomidory i mozzarellę. Zmieszała je ze świeżą bazylią i podłożyła Lilce talerzyk pod nos. – Zjedz coś. – Jeszcze dwa zdania i koniec. Zaraz przyjdę. Dziś na którymś programie leci Dirty Dancing. Poszukasz? – O! Pewnie. Dirty Dancing był jednym z tych filmów, które oglądały jako nastolatki. Każda wzdychała do Patricka Swayze i każda chciała być tak śliczna i utalentowana jak Baby. Wieczór spędziły, komentując film. Obydwie uwielbiały Baby, bo była bardzo podobna do nich. Jej tekst: „Przyniosłam arbuzy” wszedł do ich codziennego słownika. Czasem zamiast powiedzieć, że zrobiły z siebie idiotkę przy jakimś facecie, mówiły tylko „przyniosłam arbuzy”. I wszystko było jasne. Na-

stroje znacznie im się poprawiły. Każdy lubi filmy z happy endem. Baśka późnym wieczorem, leżąc już w łóżku, dostała wiadomość od Artura. Myślę o Tobie. Dobranoc. Szybko mu odpisała: Dobranoc, Arturze. Znów zrobiło się jej przyjemnie. Zasypiała, marząc o tym, że niebawem zaśnie przytulona do niego.

Rozdział 39 Artur od samego rana był zajęty. Do drugiej w nocy poprawiał nieszczęsne prace semestralne. Zgodził się na wcześniejsze terminy zaliczeń i egzaminu, bo w czerwcu zazwyczaj miał dużo pracy w pogotowiu. Parę prac napisano świetnie, jednak spora ich część była dość przeciętna i w dużej mierze pościągana z internetu. Studenci nie kwapili się, by coś zmienić czy dodać od siebie. Uważali go za fajnego i luzackiego, dlatego też większość nie przejęła się za bardzo zaliczeniem przedmiotu. Czekało ich spore rozczarowanie. Artur był może młodym i dość sympatycznym nauczycielem, ale wymagał wiedzy i znajomości tematu. Teraz przed jego katedrą stała ogromna kolejka niezadowolonych studentów. Każdy chciał się dowiedzieć, dlaczego nie dostał zaliczenia. Artur odszukiwał daną pracę i wręczał do wglądu. Następnie student wybierał termin egzaminu ustnego i sam wpisywał się na właściwą listę. Nikt nie dyskutował, w każdej pracy zaznaczone były fragmenty przepisane z internetu z adnotacją Artura odsyłającą na konkretną stronę w sieci. – Szanowni państwo, oczywiście ci z was, którzy nie uzyskali pozytywnej oceny z pracy, na egzamin muszą napisać nową. Przez całą salę przeszedł jęk zawodu. – Macie dwa tygodnie. Proponuję solidnie przyłożyć się do nauki. Zajęcia wreszcie dobiegły końca. Na Artura przed gmachem uczelni czekał jego przyjaciel Wojtek, który siedział na ławce obok fontanny. W uszach miał małe słuchawki. Artur podszedł do niego szybkim krokiem. Dotknął lekko jego ramienia. – Cześć. No, jesteś wreszcie! – Studenci mnie zatrzymali, ale już możemy ruszać. – Gdzie masz samochód? – Stoi pod biblioteką. Chodźmy. Może zdążymy przejechać przez miasto, zanim zaczną się korki. Wojtek wrzucił swoje bagaże na tylne siedzenie. – Mam nadzieję, że dojedziemy przed piątą. Ty wiesz, czego chce od ciebie szef? – Nie mam pojęcia. Pogadam z nim, to się dowiem. Gdybać nie będę. Przez Kraków przejechali dość szybko. Zakopianka, o dziwo, też była pusta. Artur po drodze opowiadał o znajomości z Baśką, a Wojtek, od wielu lat szczęśliwy mąż i ojciec, o postępach swojej najmłodszej pociechy. W niecałe dwie godziny dotarli do Zakopanego. Artur zaparkował pod siedzibą TOPR-u. – Dzięki, stary, że mnie zabrałeś. Wpadniesz do nas wieczorem? – zaproponował Wojtek. – Nie wiem. Może wezmę dyżur. Zadzwonię. Artur wszedł do budynku, przywitał się z kolegami i zapytał o naczelnika. – Jest u siebie… Ale w kiepskim nastroju. Zresztą, od paru dni. – Dzięki. Zapukał do drzwi. Po chwili usłyszał znajomy głos. – Wejść. – Cześć, Zbyszek. Udało mi się dojechać. – Wyciągnął rękę na powitanie. – Cześć, „Młody”. Starsi ratownicy nazywali Artura „Młodym”, odkąd jako nastolatek zaczął z nimi pracować. – Skończę pięćdziesiątkę i dalej będę „Młody” – zaśmiał się Artur. – Mam nadzieję, że tego dożyję. Siadaj. Musimy pogadać.

– Stało się coś? Skąd to nagłe wezwanie? Naczelnik rozsiadł się w swoim fotelu. – Nie myślałeś o powrocie na pełny etat do pogotowia? – Szczerze mówiąc, nie. Wiesz… Teraz jest jeszcze uczelnia… Sądziłem, że odpowiada ci ten układ. – Przydałbyś się tutaj na miejscu. Józek odchodzi, całkiem wysiadł mu kręgosłup. Poza tym wiek już ma słuszny… i jego baba wygraża pięściami, co mu zrobi, jak nie zwolni tempa… Mam wolną posadę zastępcy naczelnika… Artur pomyślał o Baśce i zmarszczył czoło. – Nie chcesz? – zapytał naczelnik. – Cholera, zaskoczyłeś mnie. A co z wykładami na uczelni? Nie będę w stanie tego pogodzić z pracą. Dojazdy do Krakowa zabierają trochę czasu, a uczelnia i tak daje mi tylko dwie grupy w semestrze. – Od października otwierają filię w Zakopanem. Mógłbyś prowadzić zajęcia tutaj. Pomyśl: zamiast opowiadać o drzewach, mógłbyś tym młodzikom pokazać, o czym mówisz... – kusił naczelnik. – Hm. – Myślałem, że się ucieszysz. – Cieszę się, Zbyszek… Tylko... – Tylko co? – Do kiedy mam podjąć decyzję? – Do końca czerwca. Wiesz, że na dobrą sprawę chodzi o pełnienie i moich obowiązków. Ktoś decyzyjny musi być na miejscu. Z czasem pewnie zostaniesz moim następcą. Przecież marzyłeś o tym od pierwszych tygodni w pogotowiu. Co jest? Artur milczał. Spełnienie jego marzeń było w zasięgu ręki, ale wiedział, że jeśli wyjedzie z Krakowa, to jego znajomość z Baśką straci na intensywności, a później w ogóle będzie mógł o niej zapomnieć. – Artur, nie mów, że o babę chodzi?! Artur westchnął. – Porwij ją do Zakopanego i tu przetrzymuj. Spodoba się jej wcześniej czy później – zarechotał naczelnik. – Żeby to było takie proste – westchnął ponownie Artur. – Zastanów się i daj mi odpowiedź jak najszybciej. Po wyjściu od naczelnika Artur wyciągnął telefon. Chciał usłyszeć głos Basi. Zapytać, co słychać, i chwilę z nią porozmawiać. Niestety, nie odebrała. • Baśka wyciszyła telefon. Tak jak Romek i Lilka. W kuchni unosił się zapach serowych i czekoladowych muffinek. Baśka nie lubiła piec, jednak jej muffiny były tak dobre, że jeszcze na studiach sprzedawała je do pobliskiej cukierni. Romek przyniósł trzy butelki ich ulubionego wina i sernik z brzoskwiniami. – Za dwadzieścia trzy minuty się zacznie… – jęknęła przerażona Lilka. – Cholera. Nie ma papierosów! Lilka, wypaliłaś wszystko i nie kupiłaś. – To ja polecę – zaoferował się Romek. Kiosk na szczęście był tuż obok, więc szybko wrócił. Na stoliku przed kanapą leżały na talerzykach muffinki i sernik, obok stały trzy kieliszki. Telewizor był już włączony. Leciały reklamy.

– Jeszcze dziewięć minut – szepnęła Lilka. Baśka objęła ją ramieniem. – Przeżyłaś to na żywo, przeżyjesz to w telewizji. Jesteśmy z tobą. – I mamy dużo wina – dodał Romek. – A właśnie! Miałeś opowiedzieć, co z Ellen – przypomniała sobie Baśka. – Aaa, to jest prawdziwa bomba, miłe panie. – Mów! Romek opadł na kanapę i nalał wina do kieliszków. – Bierzcie i wypijmy toast za Ellen i jej nienarodzone jeszcze dziecko – powiedział wesoło. – Cooo? – ryknęły na dwa głosy Baśka z Lilką. – Nooo. Ellen będzie miała dziecko. – Ale z kim? Z Wojewódzkim? – przeraziła się Baśka. – Nie. Ellen mówi, że ojciec jest nieistotny. – Jak to ojciec nieistotny? – No, sama wychowa dziecko. – Znaczy, że ten cały ojciec ją wystawił? – zapytała Lilka. – Oj, dziewczyny, nie ciągnijcie mnie za język. – Dlatego tak przesiadywała u ciebie w lokalu? – Cudna była w tym dresie i z tą ponurą miną – zachichotała Lilka. – Teraz jest szczęśliwa. Jeszcze nie wiadomo nic na temat płci, ale Ellen jest przekonana, że to będzie dziewczynka. Zamawia najdroższe ubrania przez internet. Ściąga sukienki z firmy, która szyje dla Suri Cruise. – To musi mieć kupę kasy – zastanowiła się Lilka. – Nie mam pojęcia, czy ma, wiem tylko, że kupuje. Szykuje pokoik dla małej i szuka dla niej przedszkola. Zamówiła malarzy i ekipę remontową. – A co z jej szafiarską karierą? – Będzie pracować z modelkami albo pokazywać ubrania dla dzieci, jak mała podrośnie. Ellen ma cały plan. Zresztą, znacie ją, więc wiecie, że czuje się jak ryba w wodzie. – Niezła historia. Kto jak kto, ale żeby Ellen wpadła? Dziwne. Ona tak skrupulatnie wszystko planuje. – Wpadka może się zdarzyć każdemu. Mało to historii znasz o tym, jak się zabezpieczali, a dziecko i tak przyszło na świat? – No niby tak. Jezu, nie strasz – jęknęła Baśka. – Zaczyna się! – powiedział Romek. Lilka poczuła, jak rośnie jej w gardle wielka gula, a serce zaczyna szybko bić. – Może jednak tego nie puszczą – wyszeptała. Wpatrywali się w napięciu w ekran telewizora. – Ukochany człowiek oddaje drugiej osobie całego siebie. Wierzy, że miłość będzie trwała całe życie. Jednak ludzka natura ma też ciemne strony – ostrzegał lektor. W tle pojawiały się migawki z różnych miejsc w Krakowie. – Cholera, to jest to – jęknęła Lilka. – Skąd wiesz? – Zawsze pokazują migawki z miasta, w którym kręcą. – Oglądałaś ten program? – Parę odcinków online. Chciałam zobaczyć, co mnie czeka. Lilka podciągnęła kolana do siebie i siedziała, wpatrując się w ekran.

Kilka ujęć z Beatą w roli głównej. – Beata Pilecka, matka dwójki dzieci i żona Bartosza – skomentował głos. Następnie lektor poinformował, czym Beata zajmuje się zawodowo. Po chwili pojawił się obraz z kamerki internetowej. Wystrojona Beata, w pełnym makijażu, zaczęła snuć opowieść. – Nie wiem, od czego mam zacząć. Z Bartkiem pobraliśmy się parę lat temu. Byliśmy bardzo szczęśliwym małżeństwem. Wszystko układało się dobrze. Mamy dwóch wspaniałych synów. Niestety, przez zachowanie mojego męża nasze dzieci cierpią. Starszy musi uczęszczać na spotkania z terapeutą, a młodszy zaczął się moczyć w nocy. – Jezu, ale robi siarę swoim synom. – Nooo. – Oj, cicho bądźcie. – Lilka pociągnęła solidny łyk wina. – Wszystko się popsuło wtedy, gdy Bartek dostał lukratywną posadę w Krakowie. Najpierw sam tu zamieszkał. Bardzo rzadko nas odwiedzał. Kiedy przyjeżdżał, czas spędzał głównie z synami, mnie nie zauważał. Jesteśmy dorosłymi ludźmi, więc postanowiłam z nim porozmawiać i zapytać, co się dzieje, czy kogoś ma. On stanowczo zaprzeczył. Powiedział, że coś sobie wyobrażam. – Beata westchnęła teatralnie. – Niestety, po naszej przeprowadzce do Krakowa odkryłam, że nie zrezygnował ze swojego apartamentu… I podejrzewam najgorsze… Nie wiem, co mam robić. Proszę, pomóżcie mi odkryć prawdę. Baśka przewróciła oczami. – Chryste, ona minęła się z powołaniem. Powinna zostać aktorką. – No, dobra jest. – Teraz powinna się spotkać z tym detektywem i psychologiem. Będzie znów odgrywać pokrzywdzoną żonę. Później będą śledzić Bartka w pracy… – Skąd to wszystko wiesz? – zapytał Romek – Obejrzałam parę odcinków. Schemat mają zawsze ten sam… Zobaczycie, że jak będą jechać za Bartkiem do pracy, to ktoś zajedzie im drogę. – To aż takie denne jest? – No. Jestem gwiazdą dennego reality show. Jezu… – Lilka schowała twarz w dłoniach. – Spoko. Jeszcze nie jesteś. Póki co rolę życia odgrywa Beata – pocieszył ją Romek. Na ekranie pojawił się Bartek wsiadający do auta. Kamera pokazała śledczych, którzy przez radio informowali się nawzajem o tym, że otwiera samochód. Ustalali między sobą, w jaki sposób będą za nim jechać. Po chwili, tak jak przepowiedziała Lilka, jeden z samochodów zajechał drogę śledczym. Śledzenie podejrzanego o zdradę Bartka przejęła druga ekipa. Sylwetka mężczyzny znikła za szklanymi drzwiami. Wtedy prowadzący program wezwał przez radio jednego ze swoich współpracowników: – Łukasz? – Tak? – Musisz podłożyć u niego w biurze pluskwę. Inaczej nie dowiemy się, czy zdradza żonę, czy nie. – Dobra. Lektor swoim ochrypłym głosem powiedział, że detektywi często muszą odgrywać różne role i tym razem na szczęście Łukasz będzie tylko kurierem. Ów wybrany pracownik założył kurtkę z logo jednej z firm kurierskich, a pod pachą niósł wielką kopertę. Pewnym krokiem zmierzał do muzeum. W długopisie przypiętym do kurtki miał małą kamerę i obraz skakał z każdym jego krokiem. Pod pozorem doręczenia przesyłki wszedł do gabinetu Bartka. O dziwo, po drodze nikt go nie zatrzymywał.

– Jezu, jakie to naiwne. Gdyby nie to, że widzę Bartka, pomyślałabym, że to podstawieni ludzie – mruknęła Baśka. – Nooo. Muszę zapalić. – Romek sięgnął po papierosa i przyniósł z kuchni popielniczkę. – Co się dzieje? – Nic. Ten detektyw zostawił podsłuch w gabinecie, ale kamery mu się nie udało zainstalować. Bartek gdzieś dzwoni. – Może do ciebie! – Uśmiechnął się Romek. – Jezus Maria! Możliwe. – Lilko, może byś zostawiła dzisiaj ten artykuł i przyszła do mnie wieczorem? – Usłyszeli, po czym nastąpiło kilka sekund milczenia. – Nie będę miał czasu, ale zamówię coś z restauracji i kupię wino. Może obejrzymy jakiś film? Lilka jęknęła głośno. – Co? – O rany, taka byłam szczęśliwa, jak wtedy zadzwonił. Nie wiedziałam, durna, że Beatka już uknuła plan. – Nie załamuj się – powiedział Romek i dolał Lilce wina. W programie nastąpiła przerwa na reklamy. – Ale siara. Ta Beata jest powalona. Jestem w stanie zrozumieć, że ma obsesję na punkcie Bartka, ale żeby upokarzać własne dzieci? Przecież ich koledzy mogą oglądać ten program i będą im dogryzać – skomentował Romek. – Daj spokój. Normalna ona nie jest… – Najgorsze przede mną. Boję się to oglądać. – Przeżyjesz, Lilka. Przeżyłaś ten horror tam, przeżyjesz, oglądając – powiedziała Baśka pocieszająco. W duchu jednak serdecznie współczuła przyjaciółce. Sama obawiała się tego, co zobaczy. Po przerwie reklamowej zaczęła się druga część programu. Dwóch detektywów z ekipy przebrało się za pracowników gazowni i pukali do drzwi Bartka. Ten po chwili otworzył. – Dobry wieczór, musimy sprawdzić szczelność instalacji gazowej. Bartek kiwnął tylko głową i wpuścił mężczyzn do środka. Przy uchu trzymał telefon i z kimś rozmawiał. – Tak, dobrze. Przygotuję dokumenty na jutro i będą do odbioru… – mówił do swojego rozmówcy. Detektywi w tym czasie spokojnie zainstalowali kamery w łazience i w kuchni. Bartek był tak zajęty rozmową, że nie zauważył mężczyzny wchodzącego do sypialni. – Naszym detektywom sprzyja wyjątkowe szczęście. Podejrzany mężczyzna jest zajęty rozmową, dlatego udaje się zainstalować kamery również w sypialni – poinformował lektor. – Komentarze tego lektora są strasznie głupie – mruknął Romek. – Cały ten program jest głupi. Po chwili na ekranie zobaczyli Lilkę całującą się z Bartkiem. – Jezu, czy ja chcę to oglądać? – zapytał Romek. – Nikt nie chce – mruknęła Lilka. – Ale wiesz co? W sumie masz zamazaną twarz i gdybym nie znał tych ciuchów i fryzury, nie poznałbym cię. – Sugerujesz, że mam spalić sukienkę i obciąć się na jeża? – zapytała zgryźliwie Lilka. – Bielizny nie pal. Ładna – odgryzł się Romek. Lilka przewróciła oczami.

– Tak. Nabijajcie się ze mnie. Jezu, jak mi wstyd. Kamera pokazała teraz Beatę, która zmierzała w stronę samochodu ekipy telewizyjnej. – Co się tam dzieje? Czy on mnie zdradza? – pytała teatralnie, szlochając. – Beato, twój mąż jest na górze z jakąś kobietą. I przykro mi to mówić, ale doszło do zdrady. Beata rozszlochała się mocniej. – Czy chcesz tam pójść? – pytał detektyw. – Beata, ja nie wiem, czy ty jesteś na to gotowa – wtrąciła psycholożka. – Jestem gotowa jak nigdy w życiu – rzuciła Beata i w pośpiechu ruszyła w stronę mieszkania Bartka. Kamerzysta biegł za nią, rejestrując jej wzburzenie i rzucane przez nią przekleństwa. Oczywiście każdy wulgaryzm zastępował sygnał dźwiękowy, dlatego przez parę sekund poza charakterystycznym dźwiękiem nie było nic słychać. W lewym górnym rogu widniał podgląd z kamery w sypialni. Bartek i Lilka leżeli przytuleni w łóżku i rozmawiali. – Jezu, dobrze, że nie zamontowali tam podsłuchu… – A co mówiłaś? – Obgadywałam was. – Uśmiechnęła się Lilka. – Pewnie wyznawałaś mu miłość – powiedziała Baśka i puściła do niej oko. Sceny, które zobaczyli po wtargnięciu Beaty i ekipy filmowej do mieszkania, przeraziły zarówno Romka, jak i Baśkę. Kamerzysta wpychał mikrofon Lilce do ust i zadawał pytania. Kiedy rzuciła się do ucieczki, nie miała pojęcia, że mężczyzna z kamerą biegł za nią jeszcze dość długo. Potem znów pokazano mieszkanie Bartka. Beata miotała się po jego salonie i wyła wniebogłosy, krzycząc coś piskliwym głosem o gnieździe, jakie sobie uwił. Po chwili rzuciła się na byłego męża z pięściami, wołając: – Ja cię zabiję! Psycholożka z programu próbowała interweniować i oderwać kobietę od Bartka, ale wtedy to ona została zaatakowana. – Psycholog Magdalena Pękalska została ranna w trakcie kręcenia programu. Jej życiu nie zagraża niebezpieczeństwo, ale konieczny był przyjazd karetki pogotowia – skomentował lektor beznamiętnym głosem. Następnie pojawiło się parę ujęć pani psycholog wsiadającej do karetki, która odjechała na sygnale. Potem zdenerwowany Bartek złapał za ramię Beatę i wyprowadził ją za drzwi, po czym je zamknął, zapominając o pozostałych intruzach. – Panie Bartoszu, czy porozmawia pan z nami o tej sytuacji? – zapytał prowadzący. – Porozmawiacie z moim adwokatem. To bezpodstawne najście i wtargnięcie w moje życie prywatne. Jesteście nierzetelni i nie sprawdzacie informacji. Ta sprawa skończy się w sądzie. A teraz proszę wyjść – wysyczał. Lilka słyszała, jaki jest wściekły. Jego twarz była wypikselowana, ale w głosie ujawniły się wszystkie emocje. – Ale dlaczego zarzuca nam pan brak rzetelności? Zdradzał pan tutaj żonę. Nagraliśmy pana z kochanką – naciskał detektyw. – Proszę wyjść! – Ekipa skończyła śledztwo. Wszystko wydawało się jasne, jednak słowa męża Beaty i jego zdecydowana odmowa kontaktu z ekipą programu nie dawały spokoju detektywowi Damianowi, który postanowił jeszcze raz podjąć próbę rozmowy z mężczyzną – wyznał telewidzom lektor. Kamera znów pokazała klatkę schodową Bartka. Detektyw stał pod jego drzwiami i pukał. Po chwili Bartek otworzył.

– Możemy porozmawiać? – zapytał Damian. – Bez kamer – mruknął Bartek. – Okej. Poczekajcie tutaj – polecił detektyw i wszedł do mieszkania. Kamera pokazywała drzwi. – Dębowe. Piękne – zachwycił się Romek. – Całe mieszkanie jest piękne – powiedziała Lilka. – No, nieźle wypadło w telewizji. Jezuuu, dobrze, że miał wysprzątane. Byłby wstyd, jakby tam był syf, kiła i mogiła – zachichotała Baśka. – Bartek i bałagan? Zwariowałaś? Drzwi od mieszkania otwarły się i stanął w nich przejęty Damian, który mówił do kamery: – Mamy wyjątkową sytuację. Zanim cokolwiek powiem, muszę porozmawiać z producentem programu. Obraz z klatki schodowej Bartka znikł. Pojawił się budynek z logo stacji emitującej program. Po chwili z budynku wyszedł Damian z załogą „Zdrad”. – Mam tutaj dokumenty potwierdzające, że pan Bartosz od roku nie jest już mężem Beaty. Pan Bartosz powiedział, że od jakiegoś czasu spotyka się ze swoją miłością z czasów studiów, a Beata nie chce przyjąć tego do wiadomości. Wpadła w szał i próbuje na wszelkie sposoby skłócić ich ze sobą. Nasza ekipa padła ofiarą matactw Beaty. Powinniśmy przeprosić osobiście panią Lilkę, ale pan Bartosz stanowczo się temu sprzeciwił. Poprosił nas o nieemitowanie tego programu w telewizji. Jednak jako rzetelna firma powinniśmy ostrzec innych przed ludźmi pokroju Beaty. Wkrótce do Beaty zgłosi się nasz prawnik i najprawdopodobniej dojdzie do złożenia pozwu przez naszą firmę oraz przez firmę reprezentującą stację telewizyjną. Ze swojej strony, z tego miejsca pragnę jeszcze raz przeprosić pana Bartosza i panią Lilkę. Zrobiłem to już osobiście, jednak naruszyliśmy ich prywatność i za to przepraszamy publicznie. Po tych słowach pojawiła się migawka zapowiadająca następny odcinek. Lilka dolała sobie wina i zapaliła papierosa. – Przepraszał cię ktoś osobiście? – zapytała Baśka. – Zwariowałaś? Telewizja kłamie – odpowiedziała Lilka, zaciągając się dymem. – Zrobili z Beaty wariatkę – stwierdził Romek. – Z niej nie trzeba robić… Myślicie, że faktycznie złożą jakiś pozew? – Telewizja kłamie. Cholera ich wie. Mają moje nagie pośladki i agresywną wariatkę. Oglądalność wzrosła. Posypią się premie dla Damiana i reszty ekipy – westchnęła Lilka. – Przynajmniej jędrne i zgrabne pośladki – powiedział pocieszająco Romek. – Myślicie, że Beata da wreszcie spokój? – zapytała Lilka przyjaciół. – Z ludźmi jej pokroju nigdy nic nie wiadomo… Może da, a może nie. Lilka wstała. – Wiecie co? – Co? – Wezmę prysznic i idę do siebie. Muszę pobyć sama i przemyśleć to wszystko. – Dobra. Idź, panienko zgrabne pośladki. – Uśmiechnął się do niej Romek. – Dobranoc, Lilka. Lilka czuła się dziwnie. Śmieszyła ją masa przekłamań, które się pojawiły w programie, jak na przykład to, że minęły dwa miesiące od tych wydarzeń. Przecież to było niespełna tydzień wcześniej. Z drugiej strony, ta ich uczciwość i chęć wyznania prawdy. Bała się, że efekt okaże się jeszcze gorszy. Nie odetchnęła z ulgą, bo nadal nie wiedziała, jak ułoży się jej związek z Bartkiem. I Beatą. Tak, i Beatą. W końcu Beata tkwiła pomiędzy nią a Bartkiem i ciągle coś psuła.

Kiedy leżała już w łóżku, zaczął dzwonić jej telefon. Spojrzała na wyświetlacz. Bartek. Nie miała ochoty z nim rozmawiać. Odrzuciła połączenie i przytuliła się do poduszki.

Rozdział 40 Bartek zaproponował, by Lilka zamieszkała u niego. – Wtedy ona zrozumie i wreszcie się odczepi. Taki mam plan, co ty na to? – Musimy się rozstać – odparła Lilka. – Lilko, no co ty?! – Poczekaj, daj mi skończyć. Będziemy się spotykali, ale tylko w weekendy. Bartek milczał. Nie tak wyobrażał sobie tę rozmowę. – Nie mam siły na twoją byłą żonę i dzieci, ja się do tego nie nadaję. Proszę, zrozum. Zostaniemy przyjaciółmi z nutą seksu, nic więcej – ciągnęła Lilka. – Widzę, że już podjęłaś decyzję. Cóż. Chociaż tyle. – Uśmiechnął się do niej smutno. – Dziękuję, że w ogóle jeszcze chcesz się ze mną spotykać. – Bardzo chcę, ale męczą mnie te ataki Beaty. Potrzebuję trochę spokoju i czasu dla siebie. Zresztą ja nigdy nie nadawałam się do wspólnego mieszkania z facetem. Te drobnostki, które wszystko niszczą… A tak, możemy mieć piękny romantyczny związek… – …w weekendy – dodał gorzko Bartek. – Albo wcale – powiedziała zdecydowanie Lilka. Bartek spuścił głowę. – Zdaje się, że nie mam wyboru, jeśli chcę cię widywać. – Spojrzał na nią i zapytał: – Ale już nigdy nie pójdziemy na spacer, do kina…? – Pójdziemy w jakąś sobotę – odpowiedziała. Bartek zawahał się, ale po chwili dodał: – Będzie mi ciężko. Tylko w weekendy, bez rozmów z tobą, bez spontanicznych spotkań... Wiesz… ja nie boję się drobnostek, o których mówisz. – Oj, Bartek, krzywo postawię kubek z kawą i już będziesz zły. Ja to znam, naprawdę. Do tego masz takie pedantyczne mieszkanie, ja się na to nie piszę. Ale są też poważniejsze sprawy. Jeśli nie chcemy tego zniszczyć przez banały, proponuję to, co usłyszałeś. – Liczyłem na te wspólne banały. – Przykro mi, nie mogę. Lubię swoje poddasze i mieszkanie z Baśką. – Tylko że ona się wyprowadzi, wiesz o tym, prawda? – Wiem, ale szybko wróci, zobaczysz. – Nie byłbym tego taki pewien, ona jest inna niż ty… Podszedł do niej, objął ją mocno i pocałował. Kochali się bez pośpiechu. Lilka z trudem powstrzymała łzy, ale wiedziała, że tak będzie najlepiej. Dla nich obojga. – Ale będę mógł dzwonić do ciebie, kiedy zechcę? – spytał, kiedy leżeli przytuleni. – Nie wiem, Bartek. Ja nie chcę za bardzo uzależniać się od ciebie. Boję się. Proszę, już nie dyskutujmy o tym, dobrze? – Tak, skoro naprawdę tego chcesz. Weekendowa para. – Nie mów z takim rozgoryczeniem w głosie. Masz niezałatwione sprawy, nie możesz mnie narażać na takie sytuacje jak ta ostatnia. – Wiem.. To będą piękne weekendy. Czyli zobaczymy się w ten piątek? – Tak. – Będę liczył minuty – powiedział. Lilka czuła ból, ale zdawała sobie sprawę, że jeśli ustąpi, ten związek nie przetrwa. Chodziło przede wszystkim o Beatę, ale nie tylko. Wiedziała, że wspólna codzienność położyłaby

kres idylli. Nie była też zdecydowana na tak poważny krok. Lubiła swoje życie, swoje poddasze, no i Baśkę. Nie chciała tego zmieniać. Nawet jeśli Baśka wyprowadzi się do Artura. Romantyczne weekendy bardziej jej odpowiadały niż mieszkanie z Bartkiem. Ani ślub, ani życie pod jednym dachem! Na szczęście się zgodził. Może jestem dziwna, że odrzucam taką propozycję, ale przynajmniej jestem sobą, pomyślała.

Rozdział 41 Wiosna była piękna – ani za gorąco, ani za zimno, w sam raz. Lilka uwielbiała taką pogodę, góra dwadzieścia pięć stopni, nie więcej. Szła przez Kazimierz, rozmyślając o kolejnym weekendzie z Bartkiem. Zaczęła mieć wątpliwości, czy dobrze zrobiła, proponując mu taki układ. Miała jednak nadzieję, że to zmusi go do załatwienia sprawy z Beatą. Nagle wpadła na Ellen. – O! Cześć, dokąd tak biegniesz? – Do sklepu z zabawkami. Już pewnie wszystko wiesz od Romka? – No, przyznam, że tak, poza tym, kto jest ojcem dziecka. – Tego nie wie nawet on – zaśmiała się Ellen. – A ty wiesz? – Nie bądź złośliwa, nie trzeba. Tak, ja wiem, i to wystarczy. – A co z twoją karierą szafiarki? – Będę pokazywała ubrania dla kobiet w ciąży i dla dzieci. Wszystko się da pogodzić, jak dobrze pomyśleć. – No tak… dobry pomysł. – A co u ciebie i Baśki? – Ta sama bieda, piszemy, gdzie popadnie, i jako tako żyjemy. – Po japońsku. – Roześmiała się Ellen. Wyglądała na radosną i szczęśliwą. – No dobra, lecę dalej – powiedziała i się pożegnały. Już nie była tą złośliwą laską z baru. Lilka patrzyła, jak Ellen odchodzi, i nagle dostrzegła Bartka. Szedł zamyślony chodnikiem. Nie wiedziała, co zrobić, więc szybko weszła do sklepu z kosmetykami organicznymi. Cały czas spoglądała przez szybę, czy zniknął już z pola widzenia. – Czy pani coś kupuje? – Tak, wezmę masło shea na wagę. Do tego słoiczka poproszę – powiedziała. – Sześćdziesiąt dziewięć złotych – odpowiedziała sprzedawczyni. Lilka zapłaciła. Boże, za grosz asertywności, ale przynajmniej wystarczy mi to na rok! Jeszcze raz wyjrzała przez szybę. Bartek stał przed sklepem i oglądał wystawę. Nie będę się tu ukrywała jak jakaś małolata, postanowiła i wyszła. – Lilka. – Ucieszył się Bartek. – Jak miło spotkać cię nieweekendowo. – Trochę głupia sytuacja, ale przecież nie będziemy udawali, że się nie znamy – powiedziała. – Bartek, ja wiem, co robię. Ty po prostu musisz załatwić swoje sprawy. Nie pomogę ci. A teraz muszę już iść. – Poczekaj jeszcze chwilę. Rozumiem cię, naprawdę. Mam pewien pomysł, może zadziała. Coś na pewno zrobię, nie mogę cię stracić. Za nic. – Nie straciłeś. Tylko proszę, byś to załatwił. Ja nie mogę być narażana na ataki wściekłej byłej żony. – Wiem, przepraszam cię. To się już więcej nie powtórzy. – Mam nadzieję. Pa, Bartek, trochę się śpieszę. – Ruszyła szybko przed siebie. Nigdzie się nie śpieszyła, ale nie mogła dłużej z nim rozmawiać, bo inaczej rzuciłaby mu się w ramiona. A musiała być twarda. Bardzo twarda. Zobaczę, co zrobi Bartek, i wtedy zdecyduję, co dalej, pomyślała. Wizja weekendowego związku jej się podobała. Nie miała wcale ochoty na przemeblowy-

wanie swojego życia. A to, co się czuje podskórnie, jest bardzo ważne, może nawet najważniejsze. Chciałabym budzić się obok niego, jeść z nim śniadania i kolacje, ale wiem, że to nie wchodzi w grę. • Bartek dotarł do domu lekko podłamany niespodziewanym spotkaniem Lilki i jej ucieczką – bo jak inaczej to nazwać? Zadzwonił do Beaty. – Co mam zrobić, żebyś dała mi spokój? – Mam pewien pomysł – odpowiedziała. – Mianowicie? – Kup mi mieszkanie, niekoniecznie w Krakowie. I obiecuję, że zniknę z twojego życia. – Jaką mam gwarancję, że dotrzymasz słowa? – Chcę się ustatkować. Rozumiem już, że nie z tobą, ale musisz mi w tym pomóc. Łatwiej kogoś znajdę, kiedy będę miała własne mieszkanie. – Katowice mogą być? – Mogą, tam akurat mam wielu znajomych – odparła. – Zajmę się tym, ale muszę dostać kredyt. Szukaj tego mieszkania, byleby niezbyt drogiego, okej? – Już znalazłam – odparła. – Sześćdziesiąt metrów kwadratowych w samym centrum miasta, dwieście tysięcy. Co ty na to? Bartek jęknął. – Dobrze, wezmę ten kredyt, ale więcej się nie zobaczymy. – Zgoda. – Dasz mi to na piśmie. – Dobrze. Zawsze miałam gdzieś tę twoją Lilkę. – To o co ci chodziło? – O zasadę i o to, żebyś coś dla mnie zrobił. A ty się ostatnio wzbogaciłeś i możesz mi pomóc. – Już to przerabialiśmy. Umówmy się jutro rano w banku. Załatwimy formalności. Zadzwoń do właściciela tego mieszkania, żeby wszystko było gotowe. Nie mam ochoty przedłużać tej sprawy. – Dobrze, Bartek, tylko dotrzymaj słowa. – Ja zawsze dotrzymuję. Mieszkanie będzie dla Franka. Trzeba zabezpieczyć chłopaka. To także twoja sprawa, a ty nic mu go nie kupisz. Tak zrobimy, zgoda? – Średnio, ale zgoda. – I podpiszesz to oświadczenie. – Już przygotowałeś? – zaśmiała się. – Owszem. – Aha, ale jeszcze pomożesz mi urządzić to mieszkanie. Kocham meble indyjskie, a nigdy nie było mnie na nie stać. – Tak, ale nic więcej nie zrobię, Beata. – Zgoda. Do zobaczenia rano w banku. Bartek z trudem się powstrzymał przed wykonaniem telefonu do Lilki. Był dopiero czwartek, jeszcze dobę musi odczekać. Trochę to dziecinne, pomyślał, ale skoro ona tego chce…

Rozdział 42 Artur zaprosił Baśkę do Zakopanego na oglądanie krokusów w Dolinie Chochołowskiej. Nawet Baśka wiedziała, że na oglądanie krokusów jeździ się w marcu, czasem w kwietniu. Pod koniec maja można znaleźć co najwyżej jakieś pojedyncze kwiaty, o ile w ogóle tam były. Zupełnie jej to nie przeszkadzało. Cieszyła się, że spędzi z Arturem trochę więcej czasu. – Czasu sam na sam w jego góralskim domu – skwitowała Lilka, kiedy dowiedziała się o ich planach. Baśka wzruszyła ramionami, jakby nie wiedziała, o co chodzi przyjaciółce. – Teee, ty lepiej kup jakąś nową sexy bieliznę. Nie chcesz chyba, żeby twój taternik zobaczył te kolorowe figi z małpą – zachichotała Lilka. Baśka ceniła sobie wygodę. Uwielbiała figi wszelkiego rodzaju. Najważniejsze, żeby były wesołe i kolorowe. W takich różowych majtasach schowanych pod dżinsami nawet w najgorszy dzień czuła się lepiej. Lubiła je i nawet Ellen nie potrafiła jej przekonać do zmiany na koronkową lub gładką poważną bieliznę. Ellen strzeliła kiedyś Baśce wykład na ten temat, jednak na szczęście nie znała tajemnicy jej fig. Machała rękami i wykrzykiwała z oburzeniem: – Elegancka dorosła kobieta nie zakłada bielizny dla nastolatek. Nigdy! – Elegancka dorosła kobieta nie świeci swoimi majtasami na prawo i lewo, a to, co nosi pod spodniami, jest tylko i wyłącznie jej sprawą – odpierała jej argumenty Baśka. – Nie tylko – stwierdziła z uśmieszkiem Ellen i zawiesiła głos. – To jeszcze sprawa faceta, z którym owa elegancka kobieta sypia. A oni nie cierpią takiej bielizny – dodała po chwili z miną osoby, która wie, o czym mówi. – Czy eleganckie kobiety przejmują się opiniami facetów? Czy są pewne siebie i zakładają to, co lubią, niezależnie od widzimisię jakiegoś samca? Poza tym eleganckie czy nie, prawdziwe kobiety doprowadzają facetów do tego stanu, w którym myślą oni jedynie o zdarciu owej bielizny. Nie analizują, czy to kolorowe majtki z wyszytą żyrafą, czy bielizna dla eleganckiej kobiety – stwierdziła wtedy Baśka i skończyła tę beznadziejną wymianę zdań. Dzisiaj jednak Lilka dała jej do myślenia. Baśka miała seksowną bieliznę. Z czasów, kiedy umawiała się z Piotrkiem. Dlatego uważała, że ta bielizna się nie nadaje na spotkania z Arturem. Nie lubiła już koronkowych majteczek, których Piotrek i tak nie zauważał. – Cholera, muszę iść na zakupy. Pójdziesz ze mną? – Po bieliznę dla eleganckiej kobiety… Pamiętasz wymianę zdań z Ellen? – zarechotała Lilka. – Aż za dobrze. – Nie mam dziś czasu. Musisz poradzić sobie sama, towarzyszko Barbaro! – powiedziała Lilka wesoło. – No dobra, pójdę później. – I nie truj już, że jedziesz oglądać krokusy. Bo w to nie uwierzę. Ha! Ty jedziesz oglądać tylko jednego krokusa! – zaśmiała się przyjaciółka. Baśka rzuciła w nią poduszką. – Świniaaaa! – Chrumpf. – Lilka wydała z siebie odgłos naśladujący prosiaka. Pośmiały się jeszcze przez chwilę i zabrały do swoich zajęć. Lilka chciała skończyć artykuł, a Baśka odwiedzić znajomą redakcję. Miała odebrać dokumenty, których potrzebowała do napisania kolejnego tekstu. Szybko załatwiła sprawy zawodowe. Piękna słoneczna pogoda i wolny czas zachęciły ją

do spaceru. Rozważała, czy to, co jest między nią a Arturem, przypadkiem nie istnieje tylko w jej głowie. Niby spędzali ze sobą dużo czasu, całowali się… Teraz mieli razem wyjechać. Czuła się zakochana, ale nie była pewna jego uczuć i trochę ją to martwiło. Nie chciała być jedynie przygodą dla przystojnego taternika. To, co do niego czuła, było trudne do wyrażenia jakimikolwiek słowami. Pożądanie przeplatało się z tęsknotą za jego towarzystwem. Czuła się tak, jak czasem czują się zakochane nastolatki. W końcu przypomniało jej się, że ma również bieliznę jak nastolatka i koniecznie musi kupić nową. Chciała podobać się Arturowi w każdym calu i jej bielizna także miała wzbudzać jego zachwyt. Westchnęła głęboko i popchnęła szklane drzwi znanego sobie sklepu bieliźniarskiego. Ekspedientka pokazała jej różne komplety. I te koronkowe, i gładkie, i ze stringami, i z mocno wyciętymi figami. Baśka nie mogła na nic się zdecydować. W końcu zrezygnowana zadzwoniła do Lilki. – Lilka, ratuj! Nie mam pojęcia, co wybrać. Jak myślisz, czy on lubi stringi? A może woli figi? Czy mam wziąć klasyczną czarną lub białą, czy iść w kolor? – trajkotała. – Hm. Po pierwsze: cześć, Barbaro. Po drugie: skąd ja mam wiedzieć, jaką bieliznę preferuje twój facet? – Oj, Lilka! – Dobra. Jak cię znam, to na ladzie ułożonych jest sporo różnych kompletów… – No jest. – To zamknij teraz oczy. Wyciągnij rękę, złap pierwszy lepszy i go kup. – Ale Lilka, bielizna to ważna sprawa! Mam się zdać na los? – Jaki tam los. Pewnie odrzuciłaś już te, których nigdy byś nie założyła. No, śmiało. – Dobra. Baśka schowała telefon i zastosowała się do poleceń przyjaciółki. Padło na oliwkowy komplet z ciemniejszymi wstawkami. Do tego dokupiła jeszcze stringi w tym samym kolorze. Na wszelki wypadek. W drodze powrotnej wpadła do Romka. Chciała z nim wypić szybką kawę. Przy barze siedziała Ellen. Wyglądała świetnie. W związku ze swoim błogosławionym stanem musiała zrezygnować z botoksów i wszystkich innych zabiegów, które zdaniem Baśki tylko jej szkodziły. Miała bardzo delikatny makijaż i włosy związane w kitkę. Białe lniane spodnie i biżuteria z naturalnych materiałów dodawały jej tylko uroku. Baśka odruchowo spojrzała na jej brzuch. – Jeszcze nic nie widać! – rozpromieniła się Ellen. – Ale niebawem będzie. Już się nie mogę doczekać! – A jak się czujesz? Nie dokuczają ci dolegliwości… yyy… ciążowe? – zapytała uprzejmie Baśka. – Mdłości, o dziwo, nie mam. Za to cały czas ochotę na orzeszki w kolorowej polewie i pepsi, a nigdy ich nie lubiłam. – Wiesz już, co to będzie? Chłopiec czy dziewczynka? – Lekarz mówi, że jeszcze za wcześnie, ale ja jestem przekonana, że to będzie córeczka – paplała rozpromieniona Ellen. – Gratuluję, tak w ogóle – powiedziała chłodno Baśka. Może i ciążowa wersja Ellen była bardziej znośna niż zazwyczaj, ale i tak Baśka jej nie lubiła. Romek wyszedł z zaplecza. – O! Cześć, Baśka. – Ucieszył się na jej widok i pochylił nad barem, żeby pocałować ją w policzek. – Wpadłam na szybką kawę – powiedziała Baśka.

– Już podaję. – O, co tam masz? – Ellen sięgnęła do jej torby z zakupami. – Eee… Ellen wygrzebała jej nowiusieńki komplet oliwkowej bielizny. – O kurczę. Piękna bielizna, i taka elegancka. No, no. Nie podejrzewałam cię o tak dobry gust – powiedziała zaskoczona. – Bez urazy, rzecz jasna. – Mhm – mruknęła Baśka. Romek z Ellen oglądali komplet Baśki i piali nad nim z zachwytu. Dobrze było usłyszeć, że wybrała coś seksownego i eleganckiego. Chłonęła każdą ich pochwałę niczym gąbka wodę. Wypiła kawę, szybko się pożegnała i pobiegła do domu jak na skrzydłach. Lilka też się zachwycała bielizną. Do tego stopnia jej się spodobała, że postanowiła wybrać się następnego dnia do tego samego sklepu i wybrać coś dla siebie. Dla Baśki był to kolejny komplement. – Niby najważniejsze masz, seksowną bieliznę, ale wiesz, w górach jest zimno. – Lilka, jest maj! – Baśka, góry to góry. Poszukaj lepiej ciepłego polaru i porządnej kurtki przeciwdeszczowej. Lepiej, żebyś wzięła więcej, niż marzła. – No dobra. Już… Możesz wyłączyć Program Troska. Wezmę coś. Może czerwoną kurtkę? – Ona chyba ma podpinkę? – zapytała Lilka. – Tak. – Będzie w sam raz. – Dobra, to idę się spakować, a później rezerwuję łazienkę. – Dobra, ja i tak wychodzę. – Do Bartka? – ucieszyła się Baśka. – Nie… Umówiłam się z Romkiem. Mam mu pomóc. Duży ruch dzisiaj. – Nic nie mówił, jak u niego byłam. Uważaj na promienną, miłą i ciążową Ellen! Zaraża swoim optymizmem. – A ty uważaj jutro w tych górach. I, na litość boską, mam nadzieję, że zażywasz pigułki i nie będzie cyrków jak z Piotrkiem! Baśka przewróciła oczami. – Nie matkuj mi! – Dobra, dobra. Po wyjściu współlokatorki Baśka zabrała się za przygotowania do wyjazdu. Zajęło jej to całe dziesięć minut. No bo ile rzeczy można spakować na dwa dni? Nie mogła zapomnieć o aparacie, bo miała przy okazji napisać tekst o tatrzańskiej przyrodzie i zrobić kilka zdjęć. Naczelny gazety, z którą współpracowała, zażyczył sobie fotografii krokusów i pluszcza, niewielkiego ptaka, którego można spotkać w okolicy tatrzańskich potoków. Zaproponował jej nawet, że wyśle z nią doświadczonego fotografa, ale odmówiła. Chciała ten czas spędzić tylko z Arturem. Teraz jej myśli powędrowały do niego. Zaczęła sobie wyobrażać, jak może wyglądać ich spotkanie. Z marzeń wyrwał ją sygnał telefonu. Spojrzała na wyświetlacz. Artur. – Cześć! – zaszczebiotała radośnie. – Witaj, Basiu. Przygotowana do jutrzejszej wyprawy? – Tak. Cieszę się, że jedziemy. – Weź coś przeciwdeszczowego. Może padać… Też się cieszę. Przyjadę po ciebie po ósmej. – Dobrze. Artuuur… – Zawiesiła głos zalotnie. – Tak?

– A, już nic. Do jutra! – powiedziała i rozłączyła się. Jakiś oschły się jej wydał przez telefon. Zaczęła rozważać, czy aby na pewno on chce z nią gdzieś wyjeżdżać. Analizowała każde jego słowo i próbowała dociec, dlaczego ta rozmowa była taka, a nie inna. Napuściła sobie wody do wanny, nalała bzowego płynu do kąpieli. Poszła do kuchni i zabrała kieliszek ulubionego wina. Z sypialni przyniosła jeden ze szwedzkich kryminałów i tak przygotowana zanurzyła się w gorącej wodzie. To zawsze koiło jej nerwy. Lampka wina i lektura w wannie. W łazience spędziła dobre dwie godziny, dolewając sobie gorącej wody i pochłaniając kolejne rozdziały. Później opatuliła się miękkim szlafrokiem i siedząc na kanapie, pomalowała paznokcie. Następnie nałożyła maseczkę na twarz i wklepała w siebie pół butelki balsamu nawilżającego. Baśka należała do dziewczyn, które zapominają o takich zabiegach na co dzień. Miała to szczęście, że jej skóra nie wymagała szczególnej pielęgnacji. Jednak chciała się czuć dobrze. Wiedziała, że połowa jej jutrzejszego sukcesu to dobre samopoczucie. Kiedy skończyła wszystkie możliwe zabiegi upiększające, położyła się do łóżka. Nie mogła zasnąć. Po chwili przypomniała sobie o nastawieniu budzika, a następnie do jej sypialni przyszedł kocur, miauczący i domagający się nakarmienia. Zasnęła dopiero dwie godziny później.

Rozdział 43 Była już ósma dziesięć, a Artur jeszcze się nie zjawił. Baśka siedziała na kanapie i bębniła palcami w stolik. Trzynaście po ósmej chciała do niego zadzwonić. – Tłuczesz się jak upiór – powiedziała Lilka, ziewając. – Spóźnia się – oznajmiła Baśka. – No i? – Pewnie nie chce ze mną jechać – jęknęła Baśka. – Nie histeryzuj, co? Pewnie stoi gdzieś w korku. Zaparz lepiej kawę. Baśka posłusznie wstała i zabrała się za robienie kawy. Wtedy rozległ się sygnał jej telefonu komórkowego. Lilka z uśmiechem podała jej aparat. – To on! – wyszeptała. – Czemu szepczesz? Przecież cię nie słyszy – zachichotała nerwowo Baśka i odebrała połączenie. – No i? – zapytała Lilka, kiedy Baśka skończyła rozmowę. – I lecę na dół. Nie rozrabiaj tu za bardzo, współlokatorko. Paaa – powiedziała i porwała swój nieduży plecak. Rano trasa do Zakopanego była pusta. Artur jechał dość szybko i dzięki temu półtorej godziny później pili kawę na Krupówkach. – Ale cudna pogoda – powiedziała Baśka, wystawiając twarz do słońca. Siedzieli na zewnątrz. Drewniany taras o tej porze roku był już otwarty, bo w Tatrach na dobre zaczął się sezon turystyczny. Przez Krupówki, mimo trwającego jeszcze roku szkolnego, przelewały się tłumy. Artur przyglądał się zadowolonej Baśce. Ujął ją za rękę. – Mamy dwie opcje. – Jakie? – Korzystając z pięknej pogody, jedziemy prosto do Doliny Chochołowskiej. Tam zostawiamy auto i idziemy na poszukiwania krokusów. – I pluszcza! – dodała Baśka. – Tak, i pluszcza. – Uśmiechnął się. Baśka nie miała pojęcia, że ten ptak nie lubi fotoreporterów i generalnie unika ludzi. Kiedy Artur ją uświadomił, bardzo się zmartwiła. Jednak nie było już odwrotu. Zdjęcia musiały być. – A jaka jest druga opcja? – zapytała Baśka. – Pojedziemy prosto do mnie… Pokażę ci dom… Baśka poczuła, że robi się jej gorąco. Pragnęła być już u Artura i poznawać jego… dom. Jednak wiedziała również, że to, co wyczekane, czasem smakuje jeszcze lepiej. Polubiła tę atmosferę erotycznego napięcia między nimi. Poza tym chciała, żeby było wyjątkowo. Zaplanowała to sobie nawet. Pójdzie do łazienki, weźmie gorący prysznic. Założy swoją seksowną bieliznę. Może będzie wino… A teraz miała na sobie fioletowe figi z krową naszytą na pośladkach i napisem „cowwomen” i nie czuła potrzeby wchodzenia pod prysznic. Uznała, że do wieczora wytrzyma. Samo trzymanie go za rękę było wystarczająco ekscytujące. Nie chciała niczego przyśpieszać ani nic zepsuć. – Szkoda, żebyśmy stracili taką piękną pogodę – powiedziała lekko ochrypłym głosem. – Jedźmy prosto do Chochołowskiej. A później pokażesz mi dom. – Oj, pokażę! – zaśmiał się Artur i czule musnął jej ucho językiem. Do Doliny Chochołowskiej jechali jakieś dwadzieścia minut. Niby przypadkiem dłoń Artura osuwała się co chwila na kolano Baśki.

– Ty patrz lepiej na drogę! – Twoje kolana są ciekawsze. Znajdziemy pluszcza i krokusy i wracamy – zaśmiał się Artur. Kiedy doszli do kas Tatrzańskiego Parku Narodowego, Baśka jęknęła. – Jezuuu, jaka kolejka. Dzień się skończy, zanim kupimy bilety. Artur wziął ją za rękę. – Nie będzie tak źle. Chodź. Pomachał do człowieka, który sprzedawał bilety, a ten odwzajemnił pozdrowienie i uśmiechnął się do nich. – Aaa… No tak, zapomniałam, że jestem tutaj z ratownikiem, którego pewnie każdy zna! – To jeden z plusów wykonywanej pracy. Jesteś dziewczyną ratownika, więc przywileje należą się i tobie. Baśka się zarumieniła. Przez chwilę zastanawiała się, czy na pewno dobrze usłyszała. – Rany, przepraszam. Jesteś moją przyjaciółką. Lepiej? – Nie, nie… Poprzednia wersja była lepsza – powiedziała nieśmiało. – Dobrze, dziewczyno. W takim razie maszerujemy ku krokusom! Do polany pełnej krokusów doszli po jakiejś godzinie. Baśka nie spodziewała się ich w takiej ilości. Pierwszy raz widziała coś tak pięknego. Spora część już przekwitła, ale na ich miejsce wyrastały nowe. Zrobiła chyba ze sto zdjęć. Artur wziął od niej aparat i wykonał parę ujęć Baśki na tle krokusów. Zaśmiewali się w głos. – Czekaj, mała! Zrobimy sobie focię z ręki – powiedział Artur grubym głosem. Objął ją ramieniem, a wolną ręką robił zdjęcia. – Artur, trzeba było powiedzieć, że chcesz sesję w krokusach – usłyszeli nagle. Obydwoje energicznie usiedli. – Wojtek. Cześć. A zrób nam zdjęcie, skoro już cię tu przywiało! Artur podał koledze aparat. – Co ty tu robisz? – Wracam ze schroniska. Jakieś dziwne sygnały były z Bobrowieckiego. Musiałem sprawdzić. – I? – Najprawdopodobniej lisy. Nic poważnego, ale ja miałem najbliżej. – No tak. Basiu, bo wiesz, Wojtek mieszka u wylotu doliny. Baśka uśmiechnęła się do kolegi Artura. – Ale jestem gapa. Poznajcie się. To jest mój serdeczny przyjaciel. Pracownik parku i ratownik, a to moja… – Basia – przedstawiła się, wyciągając rękę. – Miło mi cię wreszcie poznać, Basiu. – Właściwie to już się poznaliście – stwierdził Artur. – Aaa, kije trekkingowe. Tak, pamiętam. Teraz oficjalnie jesteśmy sobie przedstawieni. Co tutaj robicie? Oczywiście poza leżeniem w krokusach? Idziecie w jakąś trasę? – Baśka ma za zadanie zrobić zdjęcia pluszczowi. – Muszę napisać artykuł o tatrzańskim pluszczu i Dolinie Chochołowskiej, a naczelny uparł się na zdjęcia. – To macie wielkie szczęście, że mnie spotykacie. Pokażę wam dwa gniazda, ale będziesz się musiała wykazać cierpliwością. Te ptaki jej wymagają – powiedział Wojtek. – Damy radę! – ucieszyła się Baśka. – Wobec tego musimy iść ku wyjściu z doliny. Chociaż pluszcza częściej można spotkać

w Kościeliskiej. – Nie żartuj – przestraszyła się. – Spokojnie. Kto jak kto, ale ja wiem, gdzie te diabły siedzą. – Wojtek dużo wie o tatrzańskich zwierzętach – dodał Artur. – Jesteś leśniczym? – zapytała Baśka. – Też. – Roześmiał się Wojtek. – Może napisałabym jakiś artykuł o zwierzętach w Tatrach? Udzieliłbyś mi wywiadu? – Pomyślimy o tym. Wojtek pokazał im, gdzie można spotkać tajemniczego pluszcza. Baśka z Arturem mieli dużo szczęścia, bo leżeli w zimnej trawie tylko kilkadziesiąt minut, zanim udało im się zrobić dobre zdjęcia. – Ale napiłabym się kawy – jęknęła Baśka, kiedy uznała, że zadanie przydzielone jej przez naczelnego zostało już wykonane. – Do schroniska jest około dwudziestu pięciu minut marszu. Możemy też zjeść tam obiad. Zanim wrócimy do samochodu, minie trochę czasu. – Za mocną kawę z mlekiem zgodzę się na wszystko – zaśmiała się Baśka. – Absolutnie wszystko? – zapytał Artur z błyskiem w oku. – Oj, przestań. Do schroniska wiodła szeroka, dość wygodna droga. Doliny pełne były turystów, podobnie jak o każdej porze roku. Poza niezwykłą urodą charakteryzowały się dość łatwymi trasami, które delikatnie wznosiły się do góry. W schronisku trudno było znaleźć miejsce, ale znów okazało się, że Artur jest traktowany inaczej niż wszyscy, i dostali obiad przy stoliku dla personelu. Baśce bardzo się to podobało – niby małe udogodnienia, ale miały swój urok. Poza tym miło było być z mężczyzną lubianym przez otoczenie. Musiał być dobrym ratownikiem, skoro szanowali go górale. Trochę ją śmieszył, gdy zaczynał mówić góralską gwarą. Miewała problemy ze zrozumieniem niektórych słów, ale jego głos i gwara spod Tatr pasowały do siebie. Do samochodu wracali powoli. Artur opowiadał o zwierzętach, jakie można spotkać w tym miejscu o piątej nad ranem, i o pracy, jaką wykonuje Wojtek. Mocno trzymał ją za rękę. Baśka jak to Baśka, zamiast patrzeć pod nogi, podziwiała drzewa albo krokusy. Parę razy się potknęła, ale na szczęście silna dłoń Artura za każdym razem ratowała ją przed upadkiem. Zatrzymali się jeszcze w sklepie i zrobili drobne zakupy. U Artura w lodówce czekało na nich jedynie światełko. Kiedy dojechali na miejsce, jęknęła z zachwytu. – O rety. To twój dom? – Mój – powiedział Artur, pomagając jej wysiąść z samochodu. Nadal zachowywał się jak dżentelmen, tak jak na ich pierwszej randce. Piękna, drewniana willa w stylu zakopiańskim przypominała te projektowane przez Witkiewicza, tyle że był to nowy dom z równo przystrzyżoną trawą wokół. – Ogród jest nieskończony. Właściwie poza wstawieniem tych drewnianych ław nic nie zrobiłem. – Ale widok masz na Giewont. Jezu, tu jest pięknie – jęknęła Baśka. – Najlepszy widok jest z tarasu. Chodź do środka – powiedział Artur, biorąc zakupy i plecak Baśki. Baśka była zachwycona widokiem i domem, choć domyśliła się, że Artur zbyt wiele czasu w nim nie spędza. Pachniał jeszcze nowością, brakowało małych drobiazgów nadających mu przytulny charakter. Artur oparł Baśkę o drzwi tarasu i namiętnie ją pocałował.

– Cieszę się, że tu jesteś. – Ja też się cieszę, że tu jestem. Każdy jego pocałunek rozpalał ją do czerwoności. – Artur, mogę skorzystać z łazienki? Lekko się skrzywił, ale pokazał jej, gdzie ma iść. – Tu masz czyste ręczniki. Szampony, mydła i inne rzeczy są na półeczce… Baśka, przechodząc, przypadkiem otarła się o niego. Więcej nie trzeba było. Objął ją mocno w pasie, jego język powędrował do jej ucha, a dłonie wsunęły się pod polar. Pieścił jej piersi przez bawełnianą koszulkę i biustonosz. Baśka aż jęknęła. Przez całe jej ciało przechodziły dreszcze. Odwróciła się i pocałowała go. Ich języki przepychały się między sobą, a Artur w tym czasie szarpał się z zamkiem w jej dżinsach. Dziewczynie dudniło w uszach i czuła ogarniające ją podniecenie. Artur zsunął jej spodnie do kolan i szybko odwrócił ją do siebie plecami. Oparł ją o wannę i znalazł drogę. Baśka zacisnęła mocno powieki i wbijała mu palce w dłonie, którymi mocno trzymał ją za biodra. Wtedy ujawnił się cały góralski temperament Artura. Wziął ją mocno, prawie jak zwierzę. Baśka nie mogła złapać tchu, tak bardzo ją to podniecało. Seks był intensywny, trwał jednak o wiele za krótko, niż oboje by chcieli. Zmęczeni tym szybkim tańcem ciał opadli na chłodne flizy. Artur po chwili przysunął się do Baśki i pocałował ją w policzek. – Nie tak miało być… Miało być romantycznie, delikatnie i namiętnie, i znacznie dłużej… – I w seksownej bieliźnie. – Uśmiechnęła się Baśka. – O rany… Było niesamowicie. Jesteś nieziemska, Basiu. Baśka zarumieniła się delikatnie. Wczoraj wieczorem zupełnie inaczej sobie wyobrażała ich pierwszy raz. Nie miała jednak powodów do narzekań. Artur mocno się do niej przytulił. Czuła, jak szybko bije jego serce. – Ja muszę pod prysznic – jęknęła. – Nie puszczę cię nigdzie – powiedział Artur, obejmując ją mocno. Baśka przejechała dłonią po jego włosach i wstała. Patrząc mu prosto w oczy, zdejmowała to, co jeszcze miała na sobie. Zupełnie nie odczuwała wstydu. Pragnęła powtórzyć to, co wydarzyło się przed chwilą. Chciała to powtarzać przez całą noc. Wiedziała, że Artur musi chwilę odpocząć, jednak nie pozwalała odpocząć jego zmysłom. Weszła nago do kabiny prysznicowej. Mydliła ciało i pozwalała wodzie spłukiwać pianę. Artur patrzył na nią jak zaczarowany. Baśka nagle zakręciła wodę. – Jeśli w tej chwili nie dołączysz do mnie, to zamknę kabinę i nic nie będziesz widzieć! – O nie! Nie możesz być tak okrutna – zaśmiał się Artur, pozbywając się ubrań. W trzy sekundy był za nią. Delikatnie pieścił jej ciało, masując ramiona i plecy. Muskał końcami palców piersi. Baśka niecierpliwie złapała go za dłonie, położyła je na swoich piersiach i mocno ścisnęła. Pieścił ją na wszystkie znane sobie sposoby, a ona oddawała mu się cała. Chciała być jego. Świetnie rozumiał jej intencje i długo ją dotykał. Drażnił wrażliwe miejsca i zostawiał przez chwilę niedopieszczone. Baśka wiła się, błagając, by nie przestawał. Kierowała jego dłonie w miejsca, w których chciała je poczuć. Artur zaspakajał jej najbardziej skryte pragnienia, zupełnie jakby znał ją od lat i wiedział, czego oczekuje. Po wszystkim wytarł ją grubym miękkim ręcznikiem, a potem ubrał w jeden ze swoich miękkich szlafroków i zaniósł do sypialni. Leżała na ogromnym łóżku i nie myślała o niczym. Miała jeszcze lekko zamglone oczy. W jej głowie pojawiały się jakieś obrazy, myśli, ale wszystko to było senne i błogie. Artur leżał obok i głaskał ją czule po twarzy. – O Jezu. Co to było? – zapytała po dłuższej chwili. – Mam odpowiadać?

– Nie. Wtuliła się mocno w jego nagi tors, a on głaskał ją po mokrych włosach. Baśka nawet nie wiedziała, kiedy zasnęła. Po kilku godzinach obudziło ją ssanie w żołądku. Była potwornie głodna. Delikatnie wyswobodziła się z objęć Artura i poszła do kuchni. Ukroiła sobie porządny kawałek białego sera, do tego wzięła pomidora z bazylią. Doprawiła i zjadła swoje danie, siadając na krześle i wpatrując się w ciemność za oknem. Po chwili usłyszała kroki. – Nie chciałam cię obudzić. Przepraszam. – W łóżku zrobiło się zimno bez ciebie – powiedział Artur i pocałował ją w policzek. – Chcesz trochę? – zapytała. – Nie. Chciałbym się czegoś napić. Nalał sobie wody, a potem siedzieli, patrząc na siebie. – Masz piękny dom i ciekawie po nim oprowadzasz – stwierdziła Baśka, przerywając ciszę. – Idziemy do łóżka – zarządził Artur. – Natychmiast! Tej nocy kochali się jeszcze kilka razy. Baśce udało się nawet założyć swoją seksowną bieliznę. Było i romantycznie, i dziko, i na wiele różnych sposobów, które Baśce wcześniej nawet nie przyszły do głowy. Jej ciało reagowało tak, jak nigdy dotąd nie reagowało na żadnego mężczyznę. W łóżku spędzili właściwie większość czasu. Kochając się, śpiąc i jedząc. – Nie chcę wracać do krakowskiej rzeczywistości. Dobrze mi tu – powiedziała rano, pijąc kawę. – Dzisiaj musimy wrócić, ale zawsze możemy tu przyjechać na weekend, a może na dłużej. – Artur uśmiechnął się. Nie miał odwagi powiedzieć jej o propozycji naczelnika. Bał się, że przeprowadzka do Zakopanego będzie dla Baśki zbyt wielkim ciężarem. A chciał z nią mieszkać. Chciał cieszyć się nią każdego dnia. Patrząc na nią, gdy spała, doszedł jednak do wniosku, że za wcześnie na takie rozmowy. – Chętnie. O której wyjeżdżamy? – zapytała. – Jak tylko zbierzemy rzeczy. Zbieranie rzeczy trwało jeszcze dobre trzy godziny. W drodze do Krakowa oboje byli w szampańskich nastrojach. • Baśka była w domu dopiero przed dwudziestą drugą. Szukała klucza, kiedy drzwi gwałtownie się otwarły. – No, jesteś wreszcie! – Cześć. – Opowiadaj, jak było? – Fajnie. – Baśka uśmiechnęła się tajemniczo. – Krokusy były? – zapytała Lilka. – Oj, były – jęknęła Baśka. – Mów! – Lilka, jestem padnięta. Idę spać. Nie miała ochoty niczego opowiadać Lilce. Może i była jej najlepszą przyjaciółką, ale opowieści o krokusach należały do niej i Artura. Te dwa dni były tylko ich. I nie chciała dzielić się swoją tajemnicą z nikim innym. Artur zadzwonił, że dojechał do mieszkania. Baśka już zasypiała i wymruczała mu coś do

ucha. Nie rozłączył się, dopóki jej oddech nie stał się regularny i dopóki nie był pewny, że ona śpi. On też czuł, że to istne szaleństwo. Myślał o niej bez przerwy. Na uczelni, w pogotowiu, nawet jadąc autem. A dzisiaj był wyjątkowo szczęśliwy. Oboje byli szczęśliwi. Jedno w tej euforii zasnęło w mieszkaniu na poddaszu, drugie w wieżowcu przy Parku Krakowskim. Ostatnie, o czym pomyślał Artur przed zaśnięciem, to czemu nie przywiózł Baśki do siebie.

Rozdział 44 Chodź ze mną – powiedział Bartek, kiedy w piątek Lilka przyjechała do niego do domu. – Dokąd? – To niespodzianka. Zasłonił jej oczy dłonią i dokądś poprowadził. Myślała, że idą do łóżka, ale kiedy odsunął rękę, okazało się, że są w przedpokoju. Zobaczyła sporą walizkę. – To jest wszystko, czego potrzebujemy. Za godzinę mamy samolot. – Dokąd? – zdziwiła się Lilka. – Do Paryża – powiedział uradowany Bartek i wziął ją w ramiona. – Ale ja nie mam ciuchów – oponowała zaskoczona. – Kupiłem, co trzeba, zaraz wylatujemy. Jedziemy na lotnisko. Wszystko załatwione, Lilko. Cieszyła się jak nigdy przedtem. Jeszcze nie była w Paryżu. Zobaczy Łuk Triumfalny, Pola Marsowe, Père-Lachaise, a może i Luwr. Taksówką z lotniska pojechali do hotelu. Lilka była zachwycona, a Bartek natychmiast zaprowadził ją do łóżka, a raczej wielkiego łoża małżeńskiego. Było tak cudownie, że nie chciało się jej wstawać. – Teraz pójdziemy na Père-Lachaise i pod Łuk Triumfalny – powiedział Bartek, sięgając po rozrzucone na podłodze ubrania. A potem otworzył walizkę, w której było kilka sukienek, dwa lekkie swetry, dwie pary dżinsów i baleriny. – I to wszystko dla mnie? – zdziwiła się Lilka. – Tak kochanie, wybieraj, przebieraj, co tylko chcesz. Na Père-Lachaise był tłum ludzi. Lilkę zaskoczyła spora ilość rzeźb i pomników nagrobnych. Wydawało się jej, że jest ich znacznie więcej niż na krakowskich Rakowicach. Poszli na grób Jima Morrisona, gdzie zapaliła jeden z wcześniej kupionych zniczy. – Bartek, czy tu leży też Molier? Dobrze pamiętam? – Tak, chyba tak… Chcesz pójść? Lilka kiwnęła głową. Krążyli po alejkach i przypadkiem odkryli miejsce spoczynku Oscara Wilde’a. Lilka zapaliła znicz i jemu, autorowi Portretu Doriana Graya. Nagrobka Moliera nie udało im się zlokalizować. Upał i tłumy pomogły im zdecydować, że rezygnują z dalszych poszukiwań. – Następnym razem przyjedziemy na dłużej. Wtedy odszukamy wszystkie ciekawe groby – stwierdził Bartek. Wyszli z cmentarza i skręcili w boczną uliczkę, gdzie natknęli się na pchli targ. Były tam wielkie skrzynie wypełnione starą biżuterią, zniszczoną, ale piękną, meble i stare krzesła. Lilka była zauroczona. – Kup sobie coś – namawiał Bartek. Z błyszczącymi oczyma przebierała w skarbach. Sprzedający prezentowali tu cuda i cudeńka. Ach, gdyby miała więcej czasu… – Z krzesłem samolotem nie polecę, ale wezmę tę bransoletkę, dobrze? – Oczywiście, kochanie. – I coś dla Baśki, mogę? – Jasne, że tak. Jaki on jest zgodny, pomyślała. Kupiła jeszcze dwie obrączki. Jedną włożyła na palec

Bartkowi, a drugą sobie. Pasowały jak ulał. Potem wybrali się obejrzeć Łuk Triumfalny. Poszli tam pieszo, a kiedy dotarli do celu, padała ze zmęczenia. – Pola Marsowe chyba jutro… – Lilka marzyła już tylko o tym, żeby się położyć. – Już jedziemy do hotelu, skarbie. W hotelu rzucili się na siebie jak wygłodniali. Ona nie miała bielizny pod sukienką. O tym szczególe Bartek zapomniał, a może celowo jej nie kupił? Poranek przyniósł kolejne niespodzianki. – Z okna widać wieżę Eiffla… – zachwycała się Lilka. – Zamawiam śniadanie, a potem pójdziemy na Pola Marsowe – zaproponował Bartek. Pola Marsowe przypominały Lilce krakowskie Błonia, tylko były mniejsze. Lilka tarzała się w trawie, a Bartek razem z nią. Śmiali się jak szaleni. Wiał lekki wiatr, który łagodził upał. Przytulili się do siebie i patrzyli w chmury. Obok na rozłożonym kocu siedziała para staruszków, którzy mieli ze sobą kosz piknikowy. Lilka zauważyła, że byli wyraźnie podekscytowani. Po chwili zrozumiała, że rozmawiają o młodym chłopaku, który z małą dziewczynką puszczał latawiec. – Myślisz, że to ich wnuczka? – zapytał Bartek, podążając za jej wzrokiem. – Może nawet prawnuczka? – Uśmiechnęła się Lilka. – Może. Ciekawe, czy dla nich to jakaś wyjątkowa okazja, czy przychodzą tu każdego dnia zjeść drugie śniadanie na trawie. – Och, śniadanie na trawie. Przecież w Paryżu jest Muzeum d’Orsay z największą chyba na świecie kolekcją obrazów impresjonistów. – Lilko… Tym razem nie zdążymy. Dziś jest już późno, a tam zawsze są straszne tłumy. Chodźmy do hotelu – zaproponował Bartek. I pocałował ją tak, że przez chwilę nie była pewna, czy leży jeszcze na trawie, czy już odrywa się od ziemi. • Ostatni dzień poświęcili na Luwr, ale i tak obejrzeli tylko salę egipską. Pod wieczór mieli samolot do Krakowa. – To był piękny weekend, dziękuję – powiedziała Lilka, kiedy Bartek odwiózł ją do domu. – Wiem, kochanie, dla mnie też. Szkoda, że trwał tak krótko. • W domu czekała na nią Baśka. – I jak było, no, jak? – Pięknie – powiedziała Lilka i poszła się przebrać. – Ale dobrze wrócić do domu – dodała. – Jesteś zbyt racjonalna – odpowiedziała Baśka. – To było czyste szaleństwo, a ty mówisz, że w domu jest dobrze… – Uwielbiam być w swoim domu, muszę to przyznać z ręką na sercu. Przywiozłam ci prezent, zobacz. – Podała jej małe pudełeczko. Baśka była zachwycona. Materiałowa wyszywana obrączka zrobiona ze starych francuskich torebek! – Tylko nie wolno jej zamoczyć, bo się zniszczy, pamiętaj – powiedziała Lilka. – Jasne, dziękuję!

– Pierwszy raz w życiu byłam w Paryżu, ale jak wysiedliśmy z samolotu i dotarliśmy do miasta, poczułam się trochę jak w Krakowie, tam jest podobny klimat. – Też bym chciała zobaczyć Paryż – westchnęła Baśka. – Ale Artur nie ma tyle pieniędzy, co ten twój Wielki Gatsby. – On faktycznie ma coś w sobie z Gatsby’ego. Czasami się zastanawiam, czy go rozumiem, ale skoro on jest Gatsbym, to ja jestem Daisy – zaśmiała się Lilka. – I wytrzymasz teraz do piątku? – Tak. To jedyne rozsądne wyjście, inaczej szlag by trafił ten związek, jestem tego pewna. – Ty nie jesteś pewna, tylko jesteś singielką. Chcesz z kimś być, ale na swoich warunkach, czyż nie? – W zasadzie tak. Masz rację. Ale w takim układzie nie jestem singielką. Obie nie jesteśmy. Single nie szukają związku, mają co najwyżej romanse z doskoku i flirty. Zatem nie mogły już siebie tak określać. Obie znalazły swoich mężczyzn. Obie ich szukały.

Rozdział 45 Baśka spała do południa. Kiedy po przebudzeniu spojrzała na zegarek, zaklęła głośno. Zerwała się z łóżka i pobiegła do łazienki. Czas działał na jej niekorzyść. Miała jedynie dwie godziny na odesłanie artykułu do redakcji. Myła zęby, nastawiając wodę na kawę. Po Lilce nie było w mieszkaniu ani śladu. Czajnik też był zimny, więc musiała wyjść parę godzin wcześniej. Baśka przez chwilę zastanawiała się, gdzie jest jej przyjaciółka. Nie miała jednak czasu na dłuższe rozważania. Z kubkiem gorącej kawy usiadła do laptopa. Najpierw zajęła się zrzuceniem zdjęć z aparatu. Wybrała parę naprawdę udanych fotografii. Tekst nie miał być długi, ale ciekawy i zachęcający czytelników do odwiedzenia Doliny Chochołowskiej. Piętnaście minut przed ostatecznym terminem Baśka wysłała mejla do redakcji. Odetchnęła z ulgą. Wreszcie mogła wskoczyć pod prysznic i doprowadzić się do porządku. Gdy wyszła z łazienki, usłyszała łomotanie do drzwi. Otworzyła w samym szlafroku. – Jezu, przeraziłam się, że cię nie ma. Nie zabrałam kluczy – powiedziała Lilka, wchodząc do mieszkania. – Jestem, jestem. Artykuł musiałam skończyć. Co ty tam targasz? – zapytała Baśka, patrząc na wielkie pudło. – Mam stare wycinki z różnych krakowskich gazet. Potrzebne mi są do napisania serii artykułów o starym Krakowie. Jak wyglądał i takie tam. Masz dzisiaj czas? – Umówiłam się wieczorem z Arturem. – To może jutro? – No, a o co chodzi? – Muszę zrobić zdjęcia kamienicy Karola Kota. – Będziesz o nim pisać? – O nim też, i pomyślałam, że fajnie będzie zrobić nowe zdjęcia. W każdym artykule od lat dodają tę samą fotografię. – Może ma to sens. To blisko, pójdę z tobą jutro. – Okej. Kawa zrobiona? – Nalej sobie. I znowu walenie do drzwi! Jak zawsze pani Kwiatkowska. – Nie wytrzymam tych hałasów, macie tu maszyny do szycia i manufakturę – oznajmiła. – Nie, proszę pani, po prostu chodzimy dniami i nocami. Szyć nie umiemy! – To proszę mnie wpuścić, chcę to zobaczyć. – Takiej opcji nie ma, pani Kwiatkowska, my nic nie szyjemy, ale możemy obiecać, że podkleimy fotele do komputera filcem, zgoda? – Jakiego komputera, jak wy macie tu fabrykę?! – Ale fabrykę czego? – spytała Baśka spokojnie. – No nici, igieł i materiałów, szyjecie non stop i stukacie przez całą noc! – Pani Kwiatkowska, dobrze, proszę wejść i poszukać tych maszyn do szycia. – Pewno je schowałyście! – Jasne, pod poduszkami w sypialni. Wchodzi pani czy nie? – Nie! Bo potem powiecie, że to było najście! Przestańcie tylko szyć po nocach i będzie dobrze. – Oczywiście, przestaniemy szyć – powiedziała Baśka. – Bo tak, my szyjemy różne kreacje. Możemy pani jedną podarować. – W sumie czemu nie, a jakie macie?

– Zaraz przyniosę – powiedziała Baśka. – Co ty wyprawiasz? Jakie kreacje? – syknęła Lilka. – Spoko, pokażę jej nasze stare suknie sylwestrowe – zaśmiała się Baśka. Po chwili prezentowała sąsiadce znalezione kreacje. – Mnie się podoba ta zielona, można ją przymierzyć? – Ależ proszę, pani Kwiatkowska. Pożyczam ją pani, a jak się spodoba, to ją pani dam. – To ja biorę i już znikam. Ale proszę, przestańcie szyć! – Oczywiście, już przestajemy, do widzenia. Lilka z Baśką zaśmiewały się do łez. To na pewno fotele komputerowe powodowały hałas, który sąsiadka wzięła za odgłosy maszyny do szycia. Ledwo potrafiły przyszyć guzik! Ciekawe, jak jej się spodoba obcisła suknia. Kwiatkowska była dość korpulentna. – Najwyżej jej przerobimy – śmiała się Baśka. – Na tych maszynach – wtórowała Lilka. • Baśka umówiła się z Arturem na spacer po Puszczy Niepołomickiej. W cieniu drzew upał nie dawał się tak bardzo we znaki i wiele osób z tego korzystało. Sporo ludzi jeździło na rowerach, inni na rolkach, jeszcze inni spacerowali z psami uwiązanymi na długich linkach. – Tutaj nie można chyba puszczać psów luzem? – zapytała Baśka. – Raczej nie. Akurat w tym miejscu jeżdżą czasem auta, a w lesie jest sporo zwierząt. – Jeździsz na rowerze? – Pewnie. Masz ochotę? Tu niedaleko jest wypożyczalnia. Baśka spojrzała na swoją sukienkę i baleriny. – Artur, nie dzisiaj. Na rowerze wygodniej mi będzie w dżinsach i adidasach. – Jak sobie życzysz, ale następnym razem rower. – A może jutro pójdziemy na squasha? Spodobało mi się – zaproponowała. – Jasne. Zadzwonię i zapytam, o której sala jest wolna. Artur pokazywał Baśce najstarsze drzewa, a także te, na których mieszkają dzięcioły. Zabrał ją do Lipówki, jednego z rezerwatów znajdujących się na terenie Puszczy Niepołomickiej. – To miejsce, w którym teraz jesteśmy, należy do najcenniejszych leśnych rezerwatów przyrody. Pod względem drzewostanu i bogactwa roślin zarodnikowych można go porównywać jedynie do Puszczy Białowieskiej – mówił z entuzjazmem. – Roślin zarodnikowych? – Grzybów. Baśka była pod wrażeniem. Imponowała jej wiedza Artura. Zdobywanie nowych informacji, czasem nawet tych niepotrzebnych, zawsze ją cieszyło. Chciała wiedzieć jak najwięcej i ciągle zadawała pytania. – Basiu, chętnie opowiem ci wszystko, co wiem, ale najlepiej przy kawie. Tyle że musimy na tę kawę dotrzeć. Przeszliśmy już kawał drogi. Wracajmy. Baśka jęknęła na samą myśl, że musi pokonać jeszcze raz taką samą odległość. Artur starał się urozmaicać jej wędrówkę, opowiadając przeróżne historie związane z Puszczą Niepołomicką, zarówno te prawdziwe, jak i legendy. Baśka była zaskoczona tym, że pierwsze wzmianki o puszczy pojawiły się już w połowie trzynastego wieku. Postanowiła sobie po powrocie do domu wygooglować informacje na ten temat. – Wiesz, chyba cię nie doceniłam. Może jednak przyjdę na jeden z twoich wykładów? Artur serdecznie się roześmiał. – Przykro mi, szanowna pani, wykłady już skończyłem. Dopiero w październiku będzie to

możliwe. – A mogę liczyć na jakieś zajęcia indywidualne? – Indywidualne, powiadasz? – Uśmiechnął się Artur, przyciągając ją do siebie. – Mhm. In-dy-wi-du-al-ne! – Pomyślimy o tym – powiedział i pocałował ją namiętnie. – Możemy wypić kawę… eee… u ciebie? – zapytała Baśka, mrużąc oczy. Artur musnął ją delikatnie ustami w ucho. – Chodźmy szybciej do tego samochodu. Maszerowali dobre czterdzieści minut, nim dotarli na parking. Baśka czuła się wyczerpana. – Ale mam fatalną kondycję. Czterdziestominutowy spacer, a ja dyszę jak zboczeniec w krzakach. – Wsiadaj, zboczeńcu, i jedziemy… PIĆ kawę. – Tak, wypijemy dzisiaj dużo kawy. Mieszkanie Artura było znacznie mniejsze niż poddasze Baśki i Lilki. Jeden duży pokój i drugi mniejszy z aneksem kuchennym. Do tego malutka łazienka. Za to w centrum miasta, blisko Nowego Kleparza. Baśka nie miała czasu rozejrzeć się dokładnie, bo Artur przełożył ją sobie przez ramię i zaniósł na ogromny materac, który służył jako łóżko. Szybko i sprawnie ją rozebrał i oddali się rozkoszy. – My chyba jesteśmy specjalistami od szybkich numerków – powiedziała Baśka, kiedy leżeli przytuleni do siebie. – Wolisz wolne? Proszę bardzo, będzie dogrywka. – Artur roześmiał się i natychmiast zabrał za realizację swoich słów. Później zamówili pizzę i otworzyli wino. Baśka wysłała esemesa do przyjaciółki, że zostaje na noc u Artura. Zasypiając, usłyszała od niego, że wczorajszej nocy marzył o tym, żeby tu była. Tak jak ona.

Rozdział 46 Po powrocie z Paryża Bartek czuł się szczęśliwy. Niech już będą tylko te weekendy, byleby były! Może Lilka ma rację, najpierw musi załatwić swoje sprawy z Beatą. Mieszkanie w Katowicach powinno wykluczyć ją z gry, a przynajmniej zamknąć jej usta na dłuższy czas. Od razu postanowił z nią porozmawiać. Zadzwonił. – I jak to mieszkanie, Beata? – Wspaniałe, po prostu piękne, stanąłeś na wysokości zadania, Bartek. – Czy teraz dasz mi spokój? Podpisałaś oświadczenie. – Na jakiś czas na pewno. Dostałam, czego chciałam, a tak sobie myślę, że jednak życie z tobą nie należało do najciekawszych. Może sobie kogoś znajdę? Jestem jeszcze młoda i atrakcyjna, wciąż podobam się mężczyznom. Tylko nie zapomnij o alimentach. – Wiesz, że na dzieci nie żałuję pieniędzy. I nie „na jakiś czas”, tylko na zawsze. Będziemy się kontaktowali tylko w sprawie chłopców – powiedział Bartek. – Teraz zajmę się urządzaniem mieszkania. Nie będę cię ścigała, już mnie to znudziło. W sumie to się trochę skompromitowałam, ale i tak nie żałuję. Należało ci się za tę Lilkę! – Przecież jestem wolnym człowiekiem. Mogę być, z kim chcę. – Możesz, zgadzam się. Przyznaję, byłam bardzo zazdrosna, ale teraz, kiedy kupiłeś mi mieszkanie, trochę mi przeszło. Poza tym mam pewną propozycję pracy, tylko że to jest za granicą i się waham. – To po cholerę wyłudziłaś ode mnie mieszkanie? – Oferta przyszła dopiero teraz. To praca w Anglii, dobrze płatna. – A co z dziećmi? Mają tu szkoły i swoich przyjaciół, nie możesz nigdzie wyjechać! – Mówiłam, że się waham, nie podjęłam żadnej decyzji. Bartek czuł złość, na pewno już wcześniej miała tę ofertę i zastanawiała się nad wyjazdem, tylko chciała go naciągnąć. Beata nie może wyjechać z dziećmi, to pewne! Bez jego zgody nie wywiezie synów. A jednak był mocno zdenerwowany. Postanowił znów zadzwonić do ojca. Wszystko mu opowiedział. – W razie problemów po prostu wynajmij prawnika – poradził mu ojciec. Bartek od razu pomyślał o Aldonie, którą znał od kilku lat. Teraz była wziętą prawniczką, dobrze orientowała się w prawie rodzinnym. Zadzwonił do niej zaraz po rozmowie z ojcem. Powiedziała mu, że była żona nie może wywieźć dzieci bez jego zgody, bo postąpiłaby wbrew prawu, ale że mogą go czekać niemiłe przepychanki. – Tego się właśnie spodziewam, choć z drugiej strony ona nigdy nie należała do dobrych matek. Będzie wolała wyjechać sama, założę się. – Tak, ale może znów zażądać od ciebie pieniędzy. Nic jej nie dawaj. Nie wywiezie dzieci, nie ma szans. – Dziękuję, Aldona. Spróbuję z nią porozmawiać. Tak, może zażądać pieniędzy, to najbardziej prawdopodobne. Co za matka! Kasa za dzieci! Kasa za wolność! Kasa za wyjazd!

Rozdział 47 W końcu Beata zadzwoniła. – Przyjęłam ofertę pracy w Anglii. Świetnie płacą, a tu nie mam co robić. Jest tylko jeden szkopuł: dzieci. – Nie pozwolę ci zabrać ich ze sobą – ostro powiedział Bartek. – Właśnie dlatego do ciebie dzwonię. Pomyślałam, że może przez ten czas, jakiś rok, mogłyby pomieszkać z tobą. Ja wcale nie zamierzam ich zabierać, będę tam bardzo zajęta. – Kiedy chcesz wyjechać? – Za dwa tygodnie. – I dopiero teraz mnie o tym informujesz?! – Bo teraz się zdecydowałam. Chłopcy się ucieszą, że będą mogli zamieszkać u ciebie, zwłaszcza Franek. – Jesteś potworną egoistką, Beata, potworną. Wyjeżdżasz i zostawiasz dzieci w sytuacji, kiedy masz tak wysokie alimenty i nie musisz pracować. Do tego ja zostaję z ratami za mieszkanie, w którym nie będziesz mieszkała. To zwykłe świństwo. – Oj, już się nie wściekaj, rok szybko zleci. To jak, ustalone? – spytała. – Skoro nie mam wyjścia? Nie mogę zabronić ci wyjazdu – powiedział Bartek. – Wcale mi nie zależy na twoim błogosławieństwie. Przygotuj pokoje dla dzieci. Dasz sobie radę, chodzą do szkoły, możesz zresztą zawsze wynająć opiekunkę. Bartek rozejrzał się po mieszkaniu. Miał dwie sypialnie. Jedną mógł oddać synom, choć może chłopcy nie powinni spać w jednym pokoju, obaj byli już duzi. Ale nie miał innego wyjścia. Postanowił pojechać do sklepu, by przygotować dla nich pokój. Kupił nową pościel, dla Bastka kilka gier komputerowych i niewielki komputer, dla Franka nowego laptopa. Nie chciał, by dzieci traktowały go jak świętego Mikołaja, ale przeprowadzka musiała być dla nich trudna. Jak się wkrótce okazało, było wręcz przeciwnie. Dzieci bardzo się cieszyły, że mogą zamieszkać z ojcem. Obaj chłopcy zachwycili się pokojem i prezentami. Pozostały formalności związane z zapisaniem ich do szkoły. Franek chodził do plastycznej i Bartek bez trudu znalazł taką na Salwatorze, dla Bastka wybrał podstawówkę blisko domu. – Bastek, czy mama odprowadzała cię do szkoły? – spytał. – Nie, ja już chodzę sam, tato! – zawołał. – Może przez jakiś czas będę cię odwoził, a potem zatrudnię jakąś opiekunkę. Tak będzie bezpieczniej, zgoda? – Tato, ale ja jestem samodzielny – upierał się Bastek. – Nie, skarbie, tak będzie lepiej. Ja mam bardzo dużo pracy i czasem może mnie po prostu nie być, jak będziesz wracał ze szkoły, a twój brat ma inne godziny zajęć, więc ci nie pomoże. Znajdę jakąś miłą panią, nie martw się. Przez chwilę myślał o Lilce, ale natychmiast odrzucił ten pomysł. Ona przecież nie przepadała za towarzystwem dzieci. Zresztą nie chciał jej w to mieszać. I tak bał się, że odsunie się jeszcze bardziej. Postanowił nie szukać nikogo przez agencje, bo im nie ufał. Chciał znaleźć kobietę, która naprawdę kochała dzieci i potrafiła gotować. Natychmiast na myśl przyszła mu pani Gienia, sąsiadka, która ciągle skarżyła mu się na brak pracy. Postanowił z nią porozmawiać. – Ależ oczywiście, panie Bartku! Ja wychowałam trójkę swoich i chętnie zajmę się pańskimi. Mogę je poznać? – Pani Gienia była pełna entuzjazmu.

– To chyba dobry pomysł, zapraszam do siebie. Synowie początkowo trochę niechętnie odnosili się do sąsiadki, ale szybko zmienili zdanie, kiedy powiedziała, że zrobi im pyszne gołąbki, za którymi obaj przepadali. No i poszła do siebie gotować. Bartek był zadowolony, choć trochę przestraszony. Miał nadzieję, że wszystko się ułoży. Nie mógł przecież wziąć urlopu ani pracować mniej, musiał zarabiać, zwłaszcza teraz. Nie wiedział, czy powie o tym wszystkim Lilce, ale musiał wyjaśnić, dlaczego już nie mogą spotykać się u niego. Postanowił, że kolejny weekend znów spędzą w Paryżu, żeby Lilka mogła zwiedzić Luwr. Na wszelki wypadek kupił już przez internet bilety na samolot i zarezerwował hotel. – Słuchajcie, muszę wyjechać na weekend. Wrócę w niedzielę. Zostawiam was z opiekunką, dacie sobie radę? – zapytał synów. – Hurra! Sami w domu! Super, tato! – Usłyszał w odpowiedzi. – No nie zupełnie sami. Sąsiadka, pani Gienia, z wami zostanie – powiedział Bartek. – Ale ja umiem robić kanapki – oponował Franek. – Mowy nie ma, jeszcze na to za wcześnie. Wyjadę w piątek i w niedzielę już będę z powrotem, przywiozę wam fajne prezenty. – Super! – zawołali znowu. – U ciebie jest o wiele lepiej niż u mamy!

Rozdział 48 Bartek zadzwonił do Lilki. – Cześć, kochanie, mam propozycję nie do odrzucenia. – Znów coś romantycznego? – spytała. – No nie wiem, raczej znów to samo, ale tym razem Pola Elizejskie i Luwr – powiedział. – Cudownie! Marzę o tym! Kiedy jedziemy? Nie mów, że zaraz. – No… Za godzinę musimy być na lotnisku. Przyjadę po ciebie, zdążysz? Weź tylko parę rzeczy, jest ciepło. – Zdążę na pewno! Czekam! Lilka szybko przejrzała swoją szafę. Jak zwykle nic jej nie pasowało, ale postanowiła nie szaleć, wybrała bawełnianą cienką sukienkę, spodnie, T-shirt i lekkie tenisówki. Czekało ją sporo chodzenia. Spakowała wszystko do torby podróżnej, dołożyła kosmetyki i właściwie była gotowa. Jeszcze tylko szybki prysznic. Bartek już dzwonił domofonem. Wkrótce byli w Paryżu i rozpakowywali swoje rzeczy w hotelu. – Przebiorę się tylko w letnią sukienkę i możemy wyruszać – powiedziała zachwycona Lilka. – Co chcesz zobaczyć najpierw? Pola Elizejskie czy Luwr? – spytał Bartek. – Pola, na Luwr zostawmy sobie cały jutrzejszy dzień. Długi spacer po Polach Elizejskich skończył się w jednym z pasaży handlowych. Bartek jak zwykle namawiał Lilkę, żeby coś sobie kupiła. – Koniecznie wybierz jakąś pamiątkę. Ja muszę znaleźć coś dla synów – powiedział. – Pomogę ci – zaoferowała się. – Chodź, obejrzymy ten sklep z ubraniami dla dzieci. – Zgoda. Kupili ubrania i gadżety, a potem Lilka w jednym z butików znalazła białą bawełnianą sukienkę do ziemi. – Założysz ją jutro? Proszę… – Jasne, że tak! Do Luwru! Lilka była zachwycona Luwrem. Zwiedzili, ile się tylko dało. Pawilon Sully, który mieści ekspozycję poświęconą historii Luwru, następnie rezerwat archeologiczny z resztkami średniowiecznego zamku Karola V i przejście otwierające ekspozycję sztuki egipskiej, która znajduje się jeszcze w obrębie parteru. Potem salę egipską, Bliskiego Wschodu, pawilon Richelieu, pawilon Dedon i przede wszystkim dział malarstwa, ale nie cały, na to zabrakło im już czasu. Późnym wieczorem Lilka miała odciski na stopach, ale jeszcze postanowili zjeść kolację w jednej z romantycznych restauracyjek z widokiem na Sekwanę. Wybrali jagnięcinę z rusztu. Noc była przepiękna. – A teraz, moja kochana, wracamy do hotelu – powiedział Bartek. – Oj, nie, jeszcze nie, jest tak pięknie – oponowała Lilka. – Będzie jeszcze piękniej, chodź. Z okien hotelu widzieli Sekwanę i światła niewielkich restauracji. Bartek zapalił małą lampkę. – Przygotuję kąpiel – powiedział. Już w wannie zaczęli się kochać, a potem wziął ją na ręce i zaniósł do sypialni. Zasnęli dopiero nad ranem. Na drugi dzień obudzili się naprawdę późno.

Po kilku godzinach Lilka była w domu. Zakochana w Paryżu i w Bartku. • – Tak bardzo chciałabym z nim być, codziennie, w każdej minucie – powiedziała Lilka. – Przecież możesz – odparła Baśka. – Nie, nie mogę. Musi być tak, jak jest, inaczej wszystko się rozsypie. Ja nie będę matką dla jego dzieci. A te codzienne pierdoły wszystko zniszczą. – Jak uważasz, ale przecież prawdziwy związek to właśnie te pierdoły. Tak myślę. – No to ja nie chcę prawdziwego związku i koniec. – Straszna z ciebie egoistka – oznajmiła Baśka. – Zastanów się. – Nie ma nad czym, ja już podjęłam decyzję. Tylko weekendy. – Czy ty na serio go kochasz? – Tak, bardzo i właśnie dlatego tak postanowiłam. – Nie zgadzam się z tobą, życie powinno być wspólne, ze słabościami każdego dnia, z defektami i z kłopotami. – Może masz rację, ale ja tak nie potrafię. Za bardzo cenię sobie niezależność.

Rozdział 49 Baśka wróciła do domu grubo po dziewiątej. Kupiła po drodze pachnące rogaliki. Chrzanić dietę, spaliłam wczoraj trochę kalorii… Uśmiechnęła się na samo wspomnienie poprzedniego dnia. Dziś squash, więc rogaliki nie zaszkodzą, tłumaczyła się sama przed sobą. Na poddaszu przywitał ją kot, Lilka jeszcze spała. Baśka wygłaskała kocura, usiadła na kanapie, położyła sobie kota na kolanach i opowiadała mu, gdzie była. Kot mruczał i ocierał się o nią. W końcu zabrała się za przygotowanie kawy. Zostawiła na stole śniadanie dla Lilki, a sama usiadła do laptopa. Zaczęła przeglądać wiadomości na Facebooku i obejrzała nowy profil Ellen na Instagramie. Ellen w ciąży wyglądała kwitnąco, jej nowy profil również. Zamieściła zdjęcie USG i dziesiątki fotek z przygotowań dziecięcego pokoju, który pomalowała na lawendowy kolor. Baśka zastanawiała się, jakie wybierze mebelki. Po chwili weszła na stronę modowego bloga Ellen. Tam zaskoczyły ją zdjęcia niezłych stylizacji prezentowanych przez modelki. O dziwo, nie wyglądały one jak nastolatki. Mogły mieć zarówno dwadzieścia parę, jak i powyżej trzydziestu lat. Ellen w ostatnich postach proponowała białe lniane sukienki, a do tego kolorowe dodatki. Baśka przejrzała jeszcze najświeższe wiadomości i postanowiła wyjść na zakupy. Kończyło się jedzenie dla kota, lodówka też świeciła pustkami. Pełna energii wzięła ekologiczną, ręcznie malowaną torbę z DaWandy i pobiegła na rynek. Na targu kupiła brokuły, kalafiora i trochę truskawek. W mięsnym filety z kurczaka. Miała ochotę przyrządzić roladki z nadzieniem z brokułów i sera pleśniowego. Była już pod bramą, kiedy przypomniała sobie, że nie ma herbaty. Przez chwilę zastanawiała się, czy zanieść zakupy i wychodzić jeszcze raz, czy wrócić. Po chwili machnęła ręką i weszła do bramy. Nieprzytomna Lilka siedziała nad kubkiem gorącej kawy. – Cześć, dzień dobry! – powiedziała wesoło Baśka. – Cześć – odpowiedziała Lilka. Baśka rozpakowywała zakupy. Kiedy wyciągnęła kocie jedzenie, pojawił się futrzak, domagając się pożywienia. Baśka nałożyła mu solidną porcję sheby. – Teraz sheba? Już nie chce gourmeta? – Mamy rozpuszczonego kocura. Za chwilę znudzi mu się sheba i będzie chciał surowego mięsa. Później gourmeta, a później tych niemieckich puszek, które zamawiasz przez internet… Zwariować z nim można. – Ano. Rozległ się sygnał telefonu Lilki. Miała ustawioną melodyjkę przypominającą dźwięki starych aparatów telefonicznych. – Dziewczyny! Wygrałem wycieczkę na Maderę! – wrzeszczał Romek. – Wyjazd już pojutrze. Muszę się zaopatrzyć w letnie piękne ciuchy. To wyspa wiecznej wiosny, z kameralnymi wioskami i miasteczkami, i ponoć rewelacyjną kuchnią. Ale mi się udało! – No to super! Gratulacje – powiedziała Lilka i włączyła głośnik, żeby Baśka też słyszała. – Gratuluję, Romek! – zawołała Baśka. – Na ile dni jedziesz? I jak to wygrałeś? – Na tydzień, jestem mega szczęśliwy, kupię nowe kąpielówki i sandały i jadę! Wygrałem w konkursie radiowym. Trzeba było zgadywać, jaki zespół wykonuje dany utwór. Jakimś cudem zadzwonili do mnie, dostałem się do finału i zwyciężyłem! – Co będziesz tam robił? – Jak to co? Będę się byczył, opalał i leniuchował. Aha! I planuję spacery po lewadach! – Jezu, a co to jest? Już poczytałeś co nieco, widzę…

– To są kanały i ścieżki przebiegające przez góry i lasy wpisane na listę UNESCO. Bosko! Mam rezerwację w hotelu Rocamar, pokój z widokiem na ocean, tylko lecieć muszę z Warszawy… ale to drobnostka. Będę też sporo jadł, bo ich kuchnia to moje ukochane ryby. W programie jest zjazd na saniach z wikliny. Ale się cieszę! Kupiłem przewodnik Pascala, ale raczej nie planuję wielkiego zwiedzania. Opalanie i byczenie się na leżaku to jest to, co mnie interesuje najbardziej. – Jedziesz sam? – Tak, wygrałem wycieczkę dla jednej osoby – oznajmił Romek. – A wiecie, że Piłsudski wypoczywał tam kiedyś ze swoją najmłodszą kochanką? – Ciekawe – odpowiedziały chórem. – Przywieź nam coś z tej Madery – poprosiła Baśka. – A pewnie, że przywiozę! No to do usłyszenia, dziewczyny! • Baśka czytała „Wprost”. Był w nim wywiad z Martyną Wojciechowską, którą ceniła. Podróżniczka, do tego sprawiała wrażenie równej babki. Singielka od lat. Jedno zdanie szczególnie trafiło do Baśki: „Facet nie jest mi do szczęścia potrzebny, choć nie jestem singielką ortodoksyjną. Nie twierdzę, że się nigdy z nikim nie zwiążę. Ale dzięki temu, że robię to, co kocham, nie mam poczucia pustki”. Baśka zastanawiała się nad tym przez chwilę. Ona wyjątkowo rozkwitała, kiedy poznawała nowego faceta. Poczucie szczęścia zalewało ją od środka i przyjemnie grzało. Westchnęła, wyglądało na to, że jej jest potrzebny facet do szczęścia. Z rozmyślań wyrwał ją sygnał esemesa. Kochanie, coś pilnego mi wypadło. Przełóżmy naszą grę na jutro. Też na 14. Całuję. Od Artura. – Co masz taką minę, jakbyś zjadła żabę? – zapytała Lilka, wycierając włosy w ręcznik. – Artur odwołał squasha. – I dobrze, pójdziemy do Karola Kota robić zdjęcia. – Ech, ja nie jestem jak Martyna. Jestem szczęśliwsza, jak mam faceta. – Jaka znów Martyna? – Wojciechowska. – Aaa. Ona ma pasję, kasę i realizuje swoje marzenia, jest niezależna. Facet tylko te plany i marzenia potrafiłby rozbić. Przez strach o nią. – Ona ma dziecko? – Ma. Gdzieś czytałam, że ją zjechali na forach, że zostawia półroczne maleństwo i jedzie na drugi koniec świata. – No i? – No, dla mnie też „no i?”… Nie porzuciła, tylko zostawiła, chyba z ojcem maleństwa czy z kimś z rodziny. Nie oddała do domu dziecka. Dla mnie szczęśliwa matka równa się szczęśliwe dziecko. Zobaczysz za dwadzieścia lat, ta jej córka będzie tak samo fajną babką jak matka. – Tego wiedzieć nie możesz. – Niby nie, ale na pewno nie będzie ciapą, której potrzebny do szczęścia facet. – Jak ja – jęknęła Baśka. – Nie jojcz. Ubieraj się i zaraz idziemy. Zamiast siedzieć i rozpaczać, że odwołał randkę, spędź ze mną fajny dzień.

– No dobra, bylebym się nie musiała malować i wyglądać jak człowiek. – Baśka, wyglądasz świetnie. Włosy uczesz i jesteś gotowa. Ja szybko coś założę i zaraz wychodzimy. Opowiem ci po drodze trochę o Karolu Kocie. W sumie to fascynujący gość, nie na tyle, żeby go spotkać, ale na tyle, żeby o nim pisać – zachichotała Lilka. Zanim wyszły, zdążyły wypić jeszcze dwie kawy i obgadać nowy image Ellen. Baśkę odprężyły te pogaduchy. Zły nastrój związany z odwołaniem randki szybko jej minął. Kamienica, w której mieszkał w latach sześćdziesiątych uczeń technikum mordujący staruszki, należała do znanych miejsc na Kazimierzu. Lilka szła i gadała przez cały czas o historii Karola Kota, który zamordował w okolicach kopca Kościuszki chłopca ciągnącego sanki. Baśka słuchała jej z zainteresowaniem. Ten nastoletni jeszcze chłopak mordujący dla przyjemności budził w niej grozę. Lilka ustawiła aparat i robiła zdjęcia, a Baśka rozglądała się po ulicy. Nagle kątem oka dostrzegła znajomą postać. Niemożliwe, Artur jest zajęty, pomyślała i popatrzyła jeszcze raz w tamtym kierunku. To był Artur! W pierwszej chwili miała ochotę mu pomachać, ale obok niego dostrzegła śliczną, długonogą brunetkę. Baśka stała wpatrzona w drugi koniec ulicy i zastanawiała się, kim ona jest i czy to dla niej odwołał spotkanie. Brunetka nagle wzięła Artura pod rękę i ruszyli przed siebie, zaśmiewając się z czegoś głośno. Baśka poczuła, jak robi się jej gorąco. Jak policzki jej czerwienieją. Zacisnęła mocno pięści. Lilka zaaferowana fotografowaniem nie zauważyła ani Artura, ani brunetki, ani wzburzenia swojej przyjaciółki. – Lilka, muszę iść do domu! – oznajmiła Baśka. – Baśka?! – zapytała Lilka, odrywając się od aparatu. Jednak przyjaciółka maszerowała już w stronę domu. Była na siebie wściekła. Zaufała Arturowi, a on ją oszukał. Flirtował na ulicy z jakąś dziewczyną! Miałby na tyle przyzwoitości, żeby robić to w innej dzielnicy niż Kazimierz. Do wieczora Baśka nie wychodziła z pokoju, tłumacząc się dużą ilością pracy. W rzeczywistości siedziała i wpatrywała się w monitor laptopa. Analizowała dokładnie całą sytuację. Było jej potwornie wstyd i nie chciała o niczym mówić ani Lilce, ani tym bardziej Romkowi, który myślał już tylko o wyjeździe. Siedziała sama ze swoimi myślami, nie wiedząc, jak się zachować, kiedy Artur zadzwoni.

Rozdział 50 Baśka leżała w łóżku. Słyszała, jak Lilka od dobrej godziny krząta się po kuchni. Nie miała ochoty na żadne rozmowy. Nie chciała opowiadać o tym, co widziała. Obawiała się, że przyjaciele zaczną wybijać jej z głowy znajomość z Arturem albo będą go bronić. Sama nie wiedziała, czego chce. Nie była gotowa na żadne rozmowy. Z nikim. W nocy wyłączyła telefon. Nie chciała wiedzieć, czy dzwonił, czy pisał. Chciała leżeć w łóżku i się nie ruszać. Naciągnęła pościel na głowę i zastanawiała się, po co ma właściwie wstawać. Artykuł wysłała, nic nowego do pisania jeszcze nie ma. Lilce nie może się pokazywać na oczy, bo ta z niej czytała jak z otwartej książki. Po dwunastej Lilka bez ceregieli wtargnęła do sypialni Baśki. – Wstawaj. Nie wiem, co ci jest, ale nie będziesz tu gniła przez cały dzień. – Nie chcę. – Na pewno masz randkę z Arturem. Wstawaj i ogarnij się. Wyglądasz dramatycznie! – Nie mam randki i mieć nie będę. I dobrze, że wyglądam dramatycznie – powiedziała Baśka i ponownie schowała głowę. Lilka usiadła na brzegu łóżka. – Baśka, co się stało? – Nic. – Jak nic…? Wczoraj byłaś po uszy zakochana w Arturze… A dziś nie ma i nie będzie? – Widocznie mi przeszło. – Baśka wzruszyła ramionami. – Dobra, poddaję się. Idę do redakcji. Wstawaj! – powiedziała Lilka. – Może ty okres dostaniesz? – dodała. – Jezus, Lilka! Nie pieprz jak typowy samiec! Nie mam nastroju i tyle. Nie chcę rozmawiać o Arturze. Zapomnij o nim i daj mi święty spokój! Lilkę zszokował ten wybuch. Wychodząc, mruknęła tylko: – Okej. Baśka została w łóżku, a Lilka pędziła do redakcji, zastanawiając się, o co chodzi. Jej współlokatorka nie należała do humorzastych, wiecznie o coś obrażonych kobiet. Musiała mieć powód. Po krótkich rozmyślaniach doszła do wniosku, że przyjdzie czas, kiedy Baśka powie, co się stało. Nagle ktoś na nią wpadł. – Bardzo panią przepraszam, nie chciałem… Lilka! Lilka podniosła wzrok i zobaczyła uśmiechniętego Romka. Obok niego stała Ellen. – Cześć – przywitała się z nimi. – Cześć. – Romek cmoknął ją w policzek. – Idziemy kupić jakieś koszulki i kąpielówki. Naczelna szafiarka kraju pomaga mi w dobraniu dodatków. – Według mnie masz świetny gust i nie potrzebujesz żadnych porad – odpowiedziała Lilka, mierząc wzrokiem Ellen. – Dzięki, Lilko – rozpromienił się Romek. Ellen milczała. Patrzyła na nich z lekko ironicznym uśmiechem. – Dobra, słuchajcie, lecę. Muszę podrzucić artykuł do redakcji. Zdzwonimy się jeszcze przed twoim wyjazdem – powiedziała Lilka i ruszyła przed siebie. – Paaa! – zawołał Romek. Kiedy Lilka znikła za rogiem, Ellen przerwała milczenie: – Ona mnie chyba nienawidzi. – Hm, no wiesz, przed ciążą byłaś mało sympatyczna. Powiedziałbym: oschła i wywyższająca się.

– No wiem – westchnęła Ellen. – Ale przecież się zmieniłam. Powinna dać mi szansę. Romek nic nie odpowiedział, pomyślał tylko, że czas pokaże, czy Ellen się zmieniła, czy to tylko hormony tak na nią działają. Zbliżali się do Galerii Kazimierz. Ellen rozprawiała o kolorach pasujących do Romka. Rozważali, jakie sklepy muszą odwiedzić najpierw, gdzie wypiją kawę i zjedzą ciastko. Romek upierał się, że Ellen powinna pić tylko sok owocowy, i trochę się o to spierali. Pierwsze kroki w galerii skierowali do Croppa. – Tam są świetne koszulki. Będą pasować do reszty twoich ubrań. Pojedziesz na Maderę jako modny facet. Ellen pociągnęła go za rękaw w stronę wieszaków z koszulkami. Romek natychmiast zaczął oglądać te z postaciami z South Parku oraz z wizerunkami Angry Birds. – Za stary jesteś na takie koszulki – oznajmiła stanowczo Ellen. – W życiu nie będę za stary na kolorowy T-shirt! Ich wymianę zdań przerwało niespodziewane: – Cześć, Romek. Obejrzeli się za siebie. Romek przez chwilę nie mógł sobie przypomnieć, skąd zna mężczyznę, który go zagadnął. – Aaa, Artur! Cześć – powiedział, czując ulgę, że to nie jest spotkanie z żadnym eks. Z drugiego końca sklepu podeszła do nich przystojna brunetka. – Artur, a co myślisz o tej? – zapytała, pokazując czerwoną sukienkę na ramiączkach. – Eee… Romek popatrzył pytająco na Artura. – A, przepraszam. To jest mój znajomy Romek, a to moja młodsza siostra Hania. Dziewczyna podała rękę Romkowi i uśmiechnęła się. Nieproszona przez nikogo Ellen wyciągnęła dłoń i przedstawiła się Arturowi. – Hania studiuje w Warszawie, ale wpadła na parę dni do Krakowa. Bez zapowiedzi, jak zwykle. – Artur pogroził siostrze palcem ze śmiechem. – Mam wesele przyjaciółki i chciałam, żeby Artur mi doradził w kwestii prezentów i takich tam. – Co studiujesz? – zapytał uprzejmie Romek. – Jestem na trzecim roku matematyki, ale chyba chciałabym zostać fotografem i równocześnie uczę się zaocznie w studium fotografii artystycznej. – Ooo, to ciekawe. Można gdzieś obejrzeć twoje zdjęcia? – Jasne, mam swoją stronę. Wpisz w wyszukiwarce Hanna Jadwiga Bachleda, to mnie znajdziesz. Przepraszam was, ale musimy się zbierać. Jeszcze mamy w planach parę sklepów – dodała. – Ty masz w planach, Hanka! – jęknął Artur, przewracając oczami. – Do zobaczenia. Miło było was poznać. – Uśmiechnęła się Hania. – Wzajemnie – odpowiedzieli równocześnie Ellen z Romkiem. Kiedy Ellen wymusiła na Romku zakup wszystkich jej zdaniem koniecznych rzeczy, wreszcie poszli do kawiarni. Ellen, popijając swój sok, zapytała: – Kim byli ci ludzie? Kim jest ten Artur? – O, masz pecha, dziewczyno. Jest zajęty. To facet Baśki! – Baśki? Taaaki facet i Baśka? – Ellen, właśnie zaczynasz być jędzowata! Reszta popołudnia upłynęła im na pogawędkach o Maderze. Romka strasznie cieszyła perspektywa spędzenia paru dni z daleka od wszystkich i wszystkiego. Niestety, wieczorem poja-

wił się nieoczekiwany problem. Zadzwonił do niego właściciel lokalu, w którym pracował. – Romek, nie możesz nigdzie jechać! – Jak to, szefie? Mam zaległy urlop. Wszystko ustalone. Szef w skrócie opowiedział mu o tym, jak przyłapał jego zmiennika na kradzieży i wywalił go z pracy. Sam miał pilny wyjazd w interesach, a nie chciał zamykać lokalu. – Romek, nie ma innej rady, odwołaj wyjazd. – Nie ma mowy, szefie. – Romek, jeśli kogoś nie znajdę na zastępstwo, nie będę miał z czego ci zapłacić. – Szefie, oddzwonię za chwilę. Nie zastanawiając się ani chwili, wybrał numer do Baśki. „Abonent czasowo niedostępny, abonent czasowo niedostępny” – grzmiał głos w słuchawce. Zadzwonił więc do Lilki. – Lilka, musicie mi pomóc. Zastąpcie mnie w lokalu przez parę dni. Zaraz zaczyna się weekend. Wiesz, największy obrót w tygodniu. Zmiennika nie ma… Szef grozi zwolnieniem. Błagam! – Ja nie dam rady, weekend spędzam z Bartkiem, ale pogadam z Baśką. Oddzwonimy za chwilę. Po chwili Lilka wiedziała już wszystko. – Podrzuć dzisiaj klucze do nas. Baśka zacznie od jutra. Tylko mówi, że nie potrafi robić wymyślnych drinków. – Szef będzie o dziesiątej w Miejscu. Niech Baśka przyjdzie, to jej przekaże klucze. Po południu zajrzy też Ellen i trochę jej pomoże, jakby był ruch. Dasz mi na chwilę Baśkę? – Siedzi pod prysznicem. I ma kiepski nastrój. Praca dobrze jej zrobi. – Aha. Przekaż jej, żeby się nie przejmowała drinkami. Zamawiają głównie piwo. Poradzi sobie. Większość to stali klienci, sami powiedzą, czego chcą. – Romek, jedź już! Baw się tak dobrze, jakbyś był z nami, i koniecznie przywieź mi magnes na lodówkę z Madery! – Jasne. Wyślę wam ememesa. Paa.

Rozdział 51 Baśka ustawiała kufle na barze. Pan Jureczek obiecał, że wieczorem przyjdzie ktoś do pomocy. Szef Romka należał do tych starszych, rubasznych mężczyzn, którzy adorują każdą młodszą kobietę. Byli tacy, co potrafili robić to w uroczy sposób, ale i tacy, przez których Baśka zgrzytała zębami ze złości. Na szczęście pan Jureczek zaliczał się do pierwszej grupy. Zawsze był grzeczny i jego uwagi wywoływały uśmiech na twarzach kobiet. Prowadził lokal w imieniu swojego syna, najprawdopodobniej siedzącego w więzieniu. Tego ostatniego nie znał nikt, nawet Romek. Cała sprawa była owiana wielką tajemnicą. Nikt nie miał pojęcia, gdzie zniknął młody właściciel – pewnego dnia gdzieś przepadł, a pojawił się właśnie pan Jureczek. Przedstawił stosowne dokumenty i tak już zostało. Romek lubił współpracę z nieporadnym starszym panem. Mógł prowadzić lokal po swojemu. Dla szefa najważniejszy był obrót. Miewał czasem swoje humory, jak z tym zakazem wyjazdu na Maderę, ale wynikały one ze strachu przed ewentualnym bankructwem, a nie ze złośliwości. Poza tym odkąd Baśka zajęła miejsce za barem, stał się wielkim fanem jej muffinek, które przyniosła ze sobą pierwszego dnia, czym całkowicie zaskarbił sobie sympatię dziewczyny. Wkrótce zresztą okazało się, że i klienci zapałali miłością do słodkich babeczek, i Baśka zaczęła zabierać do pubu całe pachnące blachy. Właśnie słuchała opowieści pana Jureczka o jego przyjacielu Leonie. Początkowo myślała, że opowiada o nowym koledze, jako że miał wielu znajomych i grywał z nimi w szachy. Dopiero po chwili zorientowała się, że chodzi o psa. – Ze schroniska? – zainteresowała się. – Tak, panno Basieńko. Teraz w schroniskach i rasowe psy są... Co się z tymi ludźmi porobiło? – westchnął. – Musi pan koniecznie tutaj przyjść z tym cudem. Lubię zwierzęta, chętnie go poznam. – Myśli pani, że można do pubu przyjść z psem? – Panie Jureczku, przecież pan tu jest szefem… A goście też przychodzą czasem ze swoimi. – No niby tak. – Pan Jureczek podrapał się po głowie. – A jaka to rasa, panie Jureczku? – Buldog francuski – odpowiedział z dumą. – Aaa, takie śmieszne… Małe, z uszami jak radary? – Właśnie taki, panno Basieńko. Proszę sobie wyobrazić, że on z hodowli. Ma tatuaż w uchu. Z rodowodem! – wykrzykiwał podniecony mężczyzna. – Niesamowite. Muszę poznać tego Leona. Proszę koniecznie z nim wpaść na kawę. Jak to się stało, że trafił do schroniska? Ma pan kontakt z hodowcą? – Wszystkiego dowiedziałem się w schronisku. Hodowca chciał go zabrać nawet do siebie, ale pojawiłem się ja. Oczywiście, że się poznacie, panno Basieńko. – A wiadomo, jak tam biedak trafił? – dopytywała Baśka. – Jego właścicielka zmarła. Dzieci przejęły mieszkanie, ale psa oddały do schroniska. – Co za ludzie! – wściekała się Baśka. – Nie ma się o co złościć, panno Basieńko. Trzeba się cieszyć, że Leon ma już domek. Jadę, panno Basieńko, do niego, bo nie wiem, czy z samotności i rozpaczy nie zjadł mi kolejnych kapci albo fotela. Przyjedziemy jutro. – Koniecznie! Do widzenia. – Uśmiechnęła się Baśka na pożegnanie. Koło południa zaczęli pojawiać się pierwsi klienci. Ludzie o tej godzinie wpadali na kawę, czasem na ciastko. Baśka, stojąc za barem, analizowała sytuację swojej przyjaciółki.

Pomysł Lilki z weekendowymi spotkaniami nie mieścił się Baśce w głowie, bo według niej zasada była prosta: albo chcesz z kimś być, albo nie. Z drugiej strony, podziwiała Lilkę, że potrafi postawić na swoim. Ale też postać Beaty wzbudzała dreszcze w Baśce i miała nadzieję, że nigdy nie spotka się z tą kobietą twarzą w twarz. Zastanawiała się, czy sama potrafiłaby zapomnieć o scenach urządzanych przez byłą Bartka. Posprzątała półki nad barem, powycierała kurze, choć tych prawie nie było. Romek nieźle zarządzał lokalem i utrzymywał porządek. Baśka jednak za wszelką cenę szukała sobie zajęć. Ich brak równy był rozmyślaniom o Arturze, a tego chciała uniknąć za wszelką cenę. Około szesnastej pojawiła się Ellen. Ubrana w sportowym, nienarzucającym się, aczkolwiek świetnym stylu. – Cześć, Baśka, jestem już! – oświadczyła wesoło. Baśka miała średnią ochotę na towarzystwo optymistycznie nastawionej do życia Ellen, ale w lokalu było coraz więcej ludzi i potrzebowała pomocy. – Cześć, możesz na chwilę stanąć za barem? – Jasne – powiedziała Ellen. Przewiązała się czarnym fartuchem z logo browaru Okocim i zaczęła obsługiwać spragnionych złotego napoju. Baśka w tym czasie wyszukała na zapleczu wielki karton, na którym napisała grubymi literami: DZISIAJ SAMOOBSŁUGA. Stali bywalcy przyzwyczajeni byli do tego, że Romek przynosi piwo do stolików, ale Baśka uznała, że kobieta w ciąży nie powinna biegać w tę i z powrotem, a samej jej ciężko będzie zająć się wszystkim: myciem kufli na bieżąco, zbieraniem ich i jeszcze przyjmowaniem zamówień. Romek miał wprawę i był w tym świetny. One dwie jedynie go zastępowały. Pan Jureczek obiecał, że przyjdzie ktoś do pomocy, ale do północy nikt się nie zjawił, a piątek był trudnym dniem dla każdego barmana w okolicy. W weekendy po dwudziestej pierwszej na Kazimierzu nie dało się znaleźć wolnego stolika. Każdy z lokali otwarty był do ostatniego klienta, a ci klienci zwykle siedzieli, nie zastanawiając się nad tym, że pracownicy są wykończeni. – Ellen, może pójdziesz już do domu? – zapytała o wpół do pierwszej w nocy. – Niby dlaczego? – zapytała Ellen. – Jesteś w ciąży! Nie powinnaś się przemęczać. – Oj, Baśka. Spałam do drugiej, zjadłam obiad. W domu siedzę i się dołuję. Lepiej mi tu. – Jak chcesz, ale jakby co, to ja sobie poradzę. Widzisz, że już dogorywają przy tych stołach. Ellen została do zamknięcia lokalu. Baśce nawet nie przeszkadzało jej towarzystwo. Coś tam plotła i opowiadała o blogu, ciąży i sobie. Baśka pomrukiwała „mhm”, „aha” i wcale jej nie słuchała. Zastanawiała się, czy włączyć telefon. Patrzyła na swojego iPhone’a od dobrych trzech minut. – Słuchasz ty mnie? – zaskoczyła ją nagle pytaniem Ellen. – Tak, sorry. – Baśka, stało się coś? Baśka nagle poczuła, że musi się wygadać. Usiadła na stołku przy barze i powiedziała: – Nalej mi piwa z sokiem. Ellen bez słowa podała jej piwo. – Faceci to świnie! – powiedziała Baśka. – Opowiadaj. – Oj, Ellen, nie jesteśmy przyjaciółkami… – Nie jesteśmy, ale czasem łatwiej się wygadać komuś, kogo się nie lubi. – Mój… yyy… znajomy, z którym się spotykałam… odwołał randkę… i…

– I? – I parę godzin później widziałam go z piękną dziewczyną, znacznie młodszą ode mnie. Mnie powiedział, że jest zajęty, ale dla innej panienki miał czas. Wściekła jestem na siebie, bo byłam przekonana, że to jest to. Ellen milczała. A potem powiedziała tylko: – Ale świnia! – No – stwierdziła ponuro Baśka, która liczyła, że Ellen wymyśli coś pokrzepiającego. – Powinnaś go sobie odpuścić. I iść na jakąś randkę. – Daj mi spokój. Nie mam nastroju. Wiesz co, zapomnijmy o tej rozmowie i chodźmy do domu. Masz jak wrócić? – Przecież mieszkam za rogiem. Nie martw się o mnie. Cześć. Baśka zamknęła lokal i poszła do domu. Na szczęście miała blisko. Zazwyczaj bała się chodzić w środku nocy po mieście, ale dzisiaj nawet nie była w stanie o tym myśleć. • Następne dni upłynęły jej na pracy w Romkowym pubie, podziwianiu Leona, pieczeniu muffinek i rozmowach z klientami. Nawet jej się podobał taki tryb życia. Nie miała czasu na rozpacz. Wracała do domu i od razu kładła się spać. Rano wstawała i szła do pracy, i tak bez przerwy. Z Lilką, która wróciła po weekendzie spędzonym z Bartkiem, nie widywała się prawie wcale. No, chyba że Lilka przyszła na piwo, ale i to zdarzyło się tylko dwa razy, bo przyjaciółka pisała zaległe artykuły. W środę do pubu przyszedł pan Jureczek z Leonem. Poprosił dziewczyny o opiekę nad psem przez parę godzin. Musiał pilnie odebrać jakieś ważne zamówienie, a z Leonem nie miał na to najmniejszych szans. – Jasne, panie Jureczku. Skoro ma swoje posłanie ze sobą, to może zostać. – Dziękuję, panno Basieńko. Całuję rączki! – zawołał właściciel lokalu i popędził do samochodu. Leon nawet na niego nie spojrzał. Obrażony na cały świat poszedł do swojego wiklinowego koszyka. – Upiornie brzydki pies – stęknęła Ellen. – E tam, uroczy jest. Klientów było niewielu, tylko paru stałych bywalców wpadło na swoją codzienną kawę. Nagle Leon zaczął się niespokojnie kręcić. Baśka spojrzała na psa i zwróciła się do Ellen: – Zostaniesz tu sama? – Pewnie. A co? – Pójdę z Leonem nad Wisłę. Wygląda, jakby potrzebował spaceru. Poradzisz sobie? – Jasne, idź. Nie potrzebujemy tutaj psich odchodów. Baśka zapięła smycz, a Leon aż zaczął sapać z radości. Po chwili oboje zniknęli za rogiem. Tymczasem do baru przyszedł Artur. Zdziwił się, kiedy zobaczył Ellen. – Cześć, jest Romek? – A, dzień dobry! – ucieszyła się na jego widok Ellen. – Nie ma, pojechał na Maderę. – Aaa, faktycznie. Słuchaj… Eee… – Ellen – podpowiedziała mu. – Tak, Ellen. A czy widziałaś może Baśkę? Ellen zrzedła mina. – Baśka była, ale wyszła z Leonem. – Z kim?!

– Z Leonem. Artur poczuł, jak krew zaczyna mu pulsować w żyłach. – Przekaż jej, żeby do mnie zadzwoniła, proszę – powiedział i wyszedł. Ellen zadowolona z siebie wyciągnęła szmaragdowy lakier do paznokci i zaczęła malować swoje równo opiłowane pazurki. Po jakiejś godzinie przyjechał pan Jureczek po Leona, a chwilę później pojawiła się Baśka. – Leonie, przyjacielu mój! A gdzieś ty był? Z kim spacerowałeś? Z panną Basieńką się prowadzasz? No pięknie. Przynajmniej masz wspaniały gust, przyjacielu – przemawiał czule pan Jureczek do swojego pupila. Leon machał krótkim ogonkiem i posapywał jeszcze radośniej niż na spacerku. – Panie Jureczku, Leon jest wspaniały. Chętnie jeszcze kiedyś wybiorę się z nim na przechadzkę. – Zapraszamy, panno Basieńko, kiedy tylko pani zechce. Gdy pan Jureczek zabrał psa i pojechał z nim do domu, Baśka zapytała Ellen, co ją ominęło. Ellen wzruszyła ramionami i powiedziała, że kompletnie nic. – Jutro Romek wraca! – dodała. – Już dzisiaj w nocy przylatuje. Myślisz, że przyjdzie rano do pracy? – Eee, pewnie nie. I tak nie ma klucza. Pisał coś do ciebie? – Nic. A obiecał, drań, ememesa. – A ty włączyłaś telefon? – Aaa, faktycznie. Zapomniałam. Sprawdzę po powrocie do domu. Tego dnia ruch był mniejszy i dziewczyny zamknęły lokal już o północy. W mieszkaniu Baśka włączyła telefon. Artur dzwonił dwadzieścia sześć razy i wysłał trzy esemesy. W ostatnim napisał: Nie wiem, dlaczego się nie odzywasz. Czy czymś Cię uraziłem? Jutro wyjeżdżam do Zakopanego. Zostaję tam przez tydzień. Gdybyś miała ochotę, to przyjedź. Znajdziesz mnie w pogotowiu lub w domu. Tęsknię za Tobą i nie wiem, co się dzieje. Porozmawiaj ze mną! Baśka ze złością rzuciła telefon na łóżko. Nie wie, czym ją uraził! Na szczęście była na tyle zmęczona, że szybko zasnęła.

Rozdział 52 Lilkę obudził dzwoniący telefon. – Noo? – jęknęła zaspanym głosem. – Cześć, Lilka! Wróciłem! – Romek, zlituj się, jest po szóstej, ja tu śpię. – Lilka, ale hece były w samolocie. Wpadnę koło czwartej i wszystko wam opowiem. – Mhm. Parę godzin później Lilka, siedząc nad kawą, usiłowała sobie przypomnieć treść rozmowy i przekazać ją Baśce. Niestety, nie wiedziała nic poza tym, że dzwonił Romek. – I chyba ma wpaść. Jezu, nie pamiętam… – Ale o której? – Nie mam pojęcia. Zadzwoń do niego. – Może za chwilę – powiedziała Baśka, ziewając. Lilka dolała sobie i Baśce kawy. Siedziały, głaskając kocura. Obydwie milczały, każda zatopiona we własnych myślach. Baśka poczuła, że znów dopada ją chandra. Wstała więc i powiedziała, że musi upiec muffiny. – Zwariowałaś? Nikt ci za to nie płaci… A ty nosisz swoje wypieki do knajpy. Poza tym Romek chyba już wraca do pracy, więc załatwi sprawę z dostawami ciast i będziesz miała wolne. Baśka wykrzywiła się. – Nic się nie stanie, jak upiekę jeszcze dwie blachy. Muszę się czymś zająć. – Baśka, co się dzieje? Co Artur zrobił, że pieczesz ciastka, nie chcesz o nim rozmawiać i przestałaś się z nim spotykać? – Nic – powiedziała Baśka i odwróciła się do przyjaciółki tyłem. Udawała, że szuka mąki. Nie chciała, żeby Lilka widziała jej twarz. Nie chciała z nią o tym rozmawiać. Jeszcze nie teraz. Lilka przez chwilę miała ochotę drążyć temat, ale po reakcji Baśki odpuściła. – Dobra, idę pod prysznic. Po dwóch godzinach na całym poddaszu unosiły się zapachy czekoladowych i waniliowych babeczek. Zadzwonił domofon. – To Romek! – oświadczyła zadowolona Lilka. – Super. Nastawię wodę na kawę – ucieszyła się Baśka. Lilka otwarła drzwi i już po chwili do środka wpadł uśmiechnięty i lekko opalony Romek. – Cześć, dziewczyny! – Cześć, łobuzie, tęskniłeś za nami? – zapytała Lilka, całując go w policzek. – Wybacz, moja miła, ale nic a nic! – Kawa czy herbata? – zapytała Baśka. – Kawa! Jezuuu, co tu tak pachnie? – Baśka piecze babeczki. – Dostaniesz nawet dwie – powiedziała Baśka. Nałożyła na talerzyki muffiny i podała do nich kawę. – Uważajcie, bo jeszcze ciepłe. – Opowiadaj wszystko! – zażądała Lilka. – Masz zdjęcia? – zapytała Baśka. – Mam w aparacie, wyślę wam wieczorem – powiedział Romek, pochłaniając jedną z babeczek. – No jak było?

– Świetnie. Słuchajcie, poznałem faceta! – wykrzyknął uradowany. – Jak to? – Już w samolocie zwrócił moją uwagę przystojny gość. Wiecie, szatyn z zielonymi oczami, włosy do ramion, sylwetka jak u Apolla. Świetnie ubrany. Po przylocie okazało się, że jesteśmy na wycieczce z tego samego biura podróży. Czekaliśmy razem z innymi na pojawienie się naszej rezydentki. Nieduża grupa, dwanaście osób. Dwa starsze małżeństwa, rodzina z dwójką dzieci, dwie dziewczyny w naszym wieku, ale takie jakieś… – Jakie? – No wiecie, stringi wychodzące z dżinsów, botoks wylewający się uszami. I z wiecznie wydętymi ustami. Przez cały wyjazd miały jakiś problem. I coś im nie pasowało. – Dobra, pomińmy dziewczyny! – No i on! Z małą dziewczynką. – Co? – Z Gabrysią. – To jego dziecko? – Nie. On jest jej wujkiem, bratem jej matki. Tragedia rodzinna, o której nie chciał za bardzo opowiadać, doprowadziła do tego, że został jej prawnym opiekunem, ale mówię wam, strasznie fajna dziewczynka. I mądra. – Ile ma lat? – Sześć. I podobna do niego, też ma zielone oczy… – No dobra, ale od początku! – zażądała Baśka. – Jak on ma na imię? – dopytywała Lilka. – Ile ma lat i co robi w życiu? – weszła jej w słowo Baśka. Uśmiechnięty Romek podniósł ręce, by powstrzymać dalsze pytania. – Stop, dziewczyny! Wszystko po kolei. Cierpliwości! – Przełknął muffinkę i zaczął opowiadać. – Czekaliśmy na tę rezydentkę, a ona się nie pojawiała. Wiecie, wszyscy zmęczeni po podróży, dzieci zaczynają marudzić. Zrobiło się niewesoło. Zaproponowałem więc zabawę w mafię. – O, lubię to! – powiedziała Lilka. – No. Wszyscy byli rozdrażnieni, ale każdy chciał uciszyć maluchy. Gabrysia była najmłodsza, ale i najspokojniejsza. Najpierw wszyscy się przedstawili. Dowiedziałem się, że Apollo z Madery ma na imię Marek. Później poprowadziłem zabawę. Bawiliśmy się dobre czterdzieści minut, nim zjawiła się rezydentka. Później przy obiedzie podszedł do mnie ten Marek i zaproponował, żebym się przysiadł do niego i tej małej. Widział, że siedzę sam. – A ty oczywiście nie odmówiłeś – zachichotała Baśka. – Jak odmówić, kiedy Apollo zaprasza?! – I co? – No i w ten sposób lepiej ich poznałem. Po obiedzie, na którym podano świetne ryby, mieliśmy zaplanowaną wycieczkę, ale biuro podróży nawaliło i wycieczkę odwołano. W ogóle nie polecam wam tego biura – hotel był okej, wyżywienie też, ale połowy rzeczy bym nie zobaczył, gdybym polegał tylko na nich. Wtedy podeszło do mnie starsze małżeństwo i zapytało, czy mam przy sobie prawo jazdy. Mówię, że mam. A oni na to, że można wypożyczyć tutaj samochód i pozwiedzać wyspę na własną rękę, i czy nie chciałbym jechać z nimi. Mniejsze koszty i w ogóle. Ja niby miałem ochotę na leżenie na plaży, ale pogoda była wiosenna, w sam raz na spacer. No i oni tak bardzo prosili, a poza tym widziałem, że te dwie dziewczyny wcześniej im odmówiły. Obydwie kokietowały Marka. Dlatego się zgodziłem. Umówiliśmy się, że spotkamy się w tym punkcie, gdzie wypożyczają samochody. Pobiegłem tylko do pokoju po swój aparat

i dokumenty i za chwilę byłem na miejscu, a tam niespodzianka. Starsze małżeństwo – pani Halinka i pan Piotruś – rozmawiali w najlepsze z Markiem. I ta pani Halinka zapytała, czy miałbym coś przeciwko, gdyby pan Mareczek do nas dołączył. Kurde, dziewczyny! Dzięki temu wypożyczeniu auta zwiedziliśmy wiele pięknych miejsc na wyspie. I już do końca wyjazdu trzymałem się z nimi. Tamtego dnia pojechaliśmy do ogrodu z kaktusami. – O Jezu, ale ci zazdroszczę – jęknęła Baśka. – Jest czego! Porobiłem takie zdjęcia, że oszalejesz! Wiecie, zjazdy na sankach wiklinowych były cholernie drogie, lecz w końcu raz się żyje. Spłukałem się dokładnie ze wszystkiego, ale było warto. W ogóle dużo mnie kosztował ten wyjazd, za to chyba poznałem faceta, z którym chciałbym utrzymać znajomość. – A skąd jest? – Z Krakowa! Rozumiecie? Pojechałem na Maderę, żeby poznać faceta mieszkającego po drugiej stronie Wisły. Ma mieszkanie na Starym Podgórzu. Blisko miejsca, gdzie grywasz z Arturem w squasha. Baśka trochę się speszyła na wspomnienie o Arturze i szybko zadała pytanie, żeby odwrócić uwagę od siebie. – No, ale jak zauważyłeś, że on branżowy? – Wiedziałem od początku, ale wiesz… facet z dzieckiem. Nigdy nie wiadomo, czy będzie się chciał ujawnić… Ale któregoś wieczora jakoś tak wyszło, że mnie pocałował. – A inni ludzie jak zareagowali? – Oj, nie całowaliśmy się przy ludziach. Wiecie, ja nie lubię publicznego okazywania uczuć, a w tej sytuacji, kiedy jest Gabrysia, Marek naprawdę powinien uważać. Ona wie, że wujek nie ma dziewczyny i mieć nie będzie, ale on nie był w związku, odkąd ona z nim mieszka. Wystarczało mi spędzanie czasu z nimi. Gabi jest świetna. Takie mądre, fajne i ciekawe dziecko. Nie z tych, co wkurzają cię po dwóch minutach. – Nie wierzę, że takie dzieci istnieją – wtrąciła Lilka. – Istnieją. Ich rozmowę przerwał telefon do Romka. – Tak. Dobrze. Spokojnie, szefie, zaraz będę. Dziewczyny, muszę lecieć. Afera w pubie. – Co się stało? – Pan Jureczek przyjął nowego. Byłem tam dzisiaj, powiedziałem mu, co i jak. Pan Jureczek z nim został, a nowy właśnie rzucił robotę. Jak Jureczkowi przyjdzie nalać piwa, to będzie klęska. – Czekaj, ubiorę się i pójdę z tobą. Pomogę ci, a przy okazji opowiesz mi o Maderze. – Baśka, ja polecę teraz, bo się obawiam o pana Jureczka. Ale przyjdź. Przyda się pomoc! Romek pobiegł do pubu ratować z opresji swojego szefa. • Pół godziny później Baśka weszła do lokalu. – O, panna Basieńka przybyła na pomoc. Mamy duże szczęście! – powiedział pan Jureczek. – Wskakuj za bar, Baśka, jeszcze nie ma klientów. Może ty byś tu zaczęła pracować? Podobno świetnie ci szło? – Oj, Romek… Do Baśki podbiegł uradowany Leon, posapując i pomrukując po swojemu. Machał przy tym całą pupą. Dziewczyna kucnęła obok niego i czule się z nim przywitała. Siedząca przy barze Ellen skrzywiła się na ten widok.

– Strasznie tu cicho – powiedział Romek i włączył radio. Już po chwili z głośników sączyła się skoczna muzyka, a Romek opowiadał o Marku i Gabrysi. Miał nadzieję, że jego nowy przyjaciel wpadnie dzisiaj do pubu. – Wtedy go poznacie! Mam nadzieję, że się polubicie! Słuchacie radia RMF FM, podajemy najświeższe fakty. Minęła godzina siedemnasta. Autokar, który uderzył dziś w dom w Sianowie, został już odholowany. W Tatrach doszło do tragicznego wypadku, zaginęło dwóch ratowników. Policjant ze Szczecina zgubił broń. Premier spotkał się z ofiarami trąby powietrznej w Wielkopolsce. – Daj głośniej! – powiedziała Baśka. Romek pogłośnił, nie wiedząc, o co chodzi. Widział tylko bladą twarz Baśki. – Baśka, co się stało? – zapytał. – Panno Basieńko, wygląda panna, jakby zobaczyła ducha – dodał pan Jureczek. – Cichoooo! – ryknęła Baśka tak głośno, że aż Leon się wystraszył. Porażonym piorunem turystom na ratunek wyruszyła ekipa Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. W czasie akcji zeszła lawina w rejonie Rysów. Nie ma kontaktu z dwoma ratownikami. Akcja poszukiwawcza trwa. Będziemy was informować o rozwoju sytuacji. – Rany Boskie! Artur jest w Zakopanem? – zapytał Romek. – Chyba tak. – Zadzwoń do niego! Baśka trzęsącą się ręką wyciągnęła telefon. Abonent czasowo niedostępny, abonent czasowo niedostępny, abonent czasowo niedostępny… – Cholera! – Baśka, może Hania coś wie? – Jaka znów Hania? – No… Siostra Artura, spotkaliśmy ich z Ellen na zakupach przed Maderą. Nic ci Ellen nie mówiła? – Ładna brunetka, dość wysoka? – zapytała Baśka z bijącym sercem. – Tak, to ona. Czekaj, znajdę jej numer. Mam namiary na jej stronę – powiedział Romek i zaczął szukać w internecie. – To jest jego siostra – jęknęła Baśka. – Ellen ci nie powiedziała? Ellen jak gdyby nigdy nic siedziała i mieszała rurką w swoim soku. – Mam. Dobra, dzwonię. Baśka w milczeniu wpatrywała się w Romka. – Hania? Cześć, mówi Romek, poznaliśmy się na zakupach… Słuchaj, w radio mówili o wypadku w Tatrach, wiesz, gdzie jest Artur? O cholera! – Jezus Maria, to on zaginął. – Baśka poczuła, jak łzy zaczynają płynąć jej po policzkach. Leon wyczuł, że jest smutna, i próbował ją jakoś pocieszyć. Usiadł jej na stopach. Romek skończył rozmowę z Hanią. – Słuchajcie, ona tutaj po nas przyjedzie. Ruszamy do Zakopanego. Ja będę prowadzić,

ona jest zbyt roztrzęsiona. Panie Jureczku, musi pan zostać na straży pubu. – Romek, poradzimy sobie. Zadzwonię do panny Lilki. Jedźcie, dzieci, niech się ukochany odnajdzie. Będziemy się tu za niego modlić. Dajcie znać, jak będziecie coś wiedzieć. Baśka wzięła paczkę marlboro lightów z baru. – Zapłacę później, panie Jurku. – Dobrze, panno Basieńko. Czekając na Hanię, Baśka stała oparta o mur kamienicy i paliła papierosa. Czuła bezsilność i złość na siebie. Nie wiedziała, czy Artur żyje, czy nie. Reszta była teraz nieważna. Chciała jedynie, żeby był bezpieczny. W drodze do Zakopanego niewiele rozmawiali, jedynie radio grało cały czas, bo chcieli usłyszeć nowe wiadomości. Hania próbowała dodzwonić się do kolegów brata, do kogokolwiek, kto był na miejscu, ale każdy z nich był albo poza zasięgiem, albo nie odbierał. Baśka tkwiła na tylnym siedzeniu skulona, jakby spodziewała się ciosu od przeciwnika. Hania wręcz przeciwnie: siedziała z zaciśniętym pięściami w bojowym nastroju. Powtarzała sobie pod nosem przez całą drogę, że musi się dać coś zrobić. Tylko Romek zachowywał spokój i starał się jechać zarówno bezpiecznie, jak i szybko. Hani udało się w końcu dodzwonić do pogotowia. Dyżurny powiedział jej, że zaginął Artur i jego kolega Wojtek.

Rozdział 53 Korki w Zakopanem utrudniały jazdę. Hanka była wściekła i rzucała siarczyste przekleństwa na ceprów. Baśka siedziała cicho. W końcu Romek zaproponował, żeby dziewczyny wysiadły, a on znajdzie miejsce do zaparkowania i dołączy do nich później. Baśka nie chciała iść bez niego. Poczuła, że zaraz się rozpłacze. – Nie! Jedziesz z nami, zaparkujesz pod pogotowiem! – powiedziała Hania. Po dłuższej chwili udało im się wjechać na ulicę Piłsudskiego. – Dobra. Stój! Zaparkuj gdzieś tutaj. Baśka, idziemy! Baśka posłusznie wygramoliła się z samochodu. Hanka szła bardzo szybko i Baśka nie mogła za nią nadążyć. Wparowały do siedziby pogotowia, nie witając się z nikim, i zaczęły zadawać pytania. – Znaleźli się? Wiadomo coś? Szukacie ich? Starszy mężczyzna podszedł do nich i położył siostrze Artura dłonie na ramionach. – Hanka, nic nie wiadomo, szukają ich. – Dlaczego tutaj siedzicie, zamiast być tam? Oni tam umierają! – Miotała się dziewczyna. – Hania, rozejrzyj się. Tutaj jestem ja, dyspozytor i jeden ratownik, na wypadek gdyby coś się wydarzyło tu w pobliżu. – Tak, ale pewnie reszta siedzi w Kuźnicach albo w Morskim i popijają herbatkę, zamiast działać! – Hanka! Robimy, co możemy. Usiądź i nie przeszkadzaj. Chcecie herbatę? Blada jak ściana Baśka potrząsnęła głową. Siedziała w milczeniu, oczekując na zgłoszenie przez radio odnalezienia ratowników. Każda minuta przeciągała się w nieskończoność. Baśka kiwała się na drewnianym krześle, cała skulona. Po chwili otworzyły się drzwi. – Dzień dobry – powiedział głośno Romek. Mężczyźni odpowiedzieli i popatrzyli na niego pytająco. – On jest z nami – mruknęła Hanka, która wydeptywała ścieżkę od drzwi do okna. Chodziła jak lew zamknięty w klatce. Romek przedstawił się mężczyznom. Starszy z ratowników wskazał palcem na Baśkę i zapytał: – A pani to…? – Barbara, Baśka. – Ta od Leona? – zapytał mężczyzna. Baśka popatrzyła na mężczyznę zdziwiona, nie rozumiejąc, o co chodzi. Ten machnął ręką i powiedział, że teraz to i tak nieważne. Nagle otworzyły się drzwi i z impetem wpadła przez nie bardzo zdenerwowana kobieta. Po gwarze Baśka i Romek zorientowali się, że jest góralką. Dopytywała, co z Wojtkiem. Starszy z ratowników rozmawiał z nią w ten sam sposób, w jaki przed momentem próbował uspokoić Hanię. Hanka zapytała Baśkę, czy ma papierosy, i obie wyszły zapalić. Siostra Artura bez ogródek rzuciła: – Coś ty wykombinowała z tym Leonem? Co tutaj robisz, czemu nie jesteś z nim? – Eee… Leon jest ze swoim panem… Nie wiem, o co ci chodzi. – Jak o co? Najpierw olałaś Artura i przestałaś się odzywać. Później szukał cię w klubie, a jakaś dziewczyna mu powiedziała, że wyszłaś z Leonem! Dlatego przyjechał tutaj, całkiem załamany.

Baśka poczuła łzy w kącikach oczu. – To wszystko moja wina… – No! – Zobaczyłam Artura z tobą w dniu, w którym odwołał nasze spotkanie, i myślałam, że się mną bawi… – Nie mogłaś do nas podejść? Lepiej było zacząć umawiać się z Leonem? – ryknęła Hanka. – Leon to pies właściciela pubu… Ellen jest podła... Hanka zrobiła wielkie oczy. – Pies? – zapytała ze śmiechem. – Pies. – No to pięknie. Wystarczyło, żebyś odebrała telefon. Ellen… Poznaliśmy ją w Krakowie. Nie zrobiła na mnie dobrego wrażenia. Nie powiedziała ci, że jestem siostrą Artura? – Nie… A Romek wyjechał. Dopiero co wrócił. Nie miałam pojęcia, że Artur ma siostrę. Wiesz, zobaczyłam go z bardzo piękną, młodszą ode mnie dziewczyną... i zazdrość zalała mi rozum. – Oj, zalała. Jezusicku, niechże on się znajdzie… Wróciły do środka. Baśka znów poczuła przytłaczającą atmosferę, która wypełniała pomieszczenie. Siedzieli w ciszy, oczekując na wiadomości. Dziewczyna miała wrażenie, jakby czas się zatrzymał. W końcu odezwało się radio. – Sebuś? Jesteście tam? – Jestem, co jest? – Dyspozytor odpowiedział na zgłoszenie. – Mamy Wojtka. Żyje. Nieprzytomny, ale żyje. Helikopter zabiera go do szpitala. – Dzięki Bogu – jęknęła żona ocalonego. – Piotrek, co z Arturem? Znaleźliście go? Żyje? Nagle usłyszeli mocne szumy i zniekształcony głos. – Piotrek, słyszysz mnie? – Ponownie wywołał go dyspozytor. – Nie ma… – Tylko tyle usłyszeli. – Haneczko, będzie dobrze. Jak mój żyje, to i Artur przeżył. Muszę jechać do szpitala. – Zośka, poczekajcie. Pojedzie z wami Sebuś, nie możecie prowadzić w takich nerwach. – A po cholerę? – oponowała kobieta. – Ja mogę panią zawieźć, niech Sebuś zostanie na służbie – zaoferował się Romek. Starszy ratownik poklepał go po ramieniu i szepnął mu parę słów do ucha. Romek pokiwał głową i wyszedł z żoną Wojtka. – Jasna cholera! – zaklęła głośno Baśka. – Jedźmy do Morskiego, ściemnia się, helikopter go nie weźmie. W razie czego tam będą wiedzieć więcej – zażądała Hanka. – Hania, jeśli nie odezwą się do pół godziny, to osobiście was zawiozę. Słowo – uspokajał ją starszy ratownik. – Musi dać się coś zrobić! – jęknęła Hanka. – Sebuś, zadzwoń do Morskiego, zapytaj, czy coś wiedzą. Migusiem! – Robi się, szefie! Po chwili Sebuś wiedział więcej. – Zlokalizowali go, upadł na trudno dostępną półkę. Helikopter nie podleci, muszą z noszami… – Rusza się? Żyje? – dopytywała Hanka. – Nie odpowiada na wezwania.

Baśka poczuła, jak oblewa ją zimny pot. On nie może umrzeć, nie może! – Dobra, dziewczyny. Nie czekamy ani chwili dłużej. Jedziemy. Sebuś, wyślij pogotowie do Morskiego. Na wszelki wypadek. – Jarek i Leszek są na miejscu, szefie – odpowiedział dyspozytor. – Upewnij się, czy mają sprzęt. Jak nie mają, to wysyłaj karetkę. – Robi się. Sebuś zaczął dzwonić ponownie do schroniska nad Morskim Okiem, a dziewczyny wyszły razem z naczelnikiem TOPR-u. Zielony jeep jechał bardzo szybko. Baśka bębniła palcami o fotel kierowcy. – Dziewucho! Przestań w tej chwili! – ryknął na nią mężczyzna. Baśka skuliła się na tylnym fotelu i wymruczała: – Przepraszam. – Nie drzyjcie się na nią. To nie jej wina, że się denerwuje – broniła jej Hanka. Znów zapadło milczenie. Na zewnątrz zapadł zmierzch. Nie wiadomo było, ile już czasu Artur leżał nieprzytomny na skalnej półce. Groziło mu wyziębienie organizmu i tysiące innych rzeczy, których Baśka nie była w stanie sobie nawet wyobrazić. Nie chciała sobie wyobrażać. Nie wiedziała, w którym miejscu zeszła ta lawina, nie znała topografii Tatr. Wiedziała, że Rysy są najwyższym szczytem, ale słowo „w okolicach” mogło wiele oznaczać. Czy tam jest śnieg? Czy grozi mu kolejna lawina? Niespokojne myśli tłukły się po jej głowie przez całą drogę. Kiedy dotarli na miejsce, było już prawie ciemno. Widzieli jedynie błękitne błyski syreny pogotowia. Baśka wiedziała, że to oznacza, iż na górze nie ma sprzętu. Było też znacznie zimniej niż na dole. Objęła swoje gołe ramiona rękoma. Hania również była ubrana w letnią sukienkę. Ratownik bez słowa podał im dwa czerwone polary z naszywkami TOPR-u. Baśka podziękowała, a Hania podeszła do znajomych ratowników i wypytywała o szczegóły. Następnie podbiegła do Baśki. – Mają go. Żyje! – powiedziała uszczęśliwiona i objęła Baśkę. Baśka poczuła niesamowitą ulgę. Po chwili jednak lęk wrócił. – Ale gdzie on jest? – Muszą go przetransportować tutaj, a stąd karetka zabierze go do szpitala. Najważniejsze, że nie jest sam. Jeden z ratowników to doświadczony lekarz. Będzie dobrze. Musi być. Po jakichś trzydziestu minutach oczekiwania ktoś krzyknął, że idą. Baśka zobaczyła w oddali migające latarki. Blady Artur leżał na noszach, przykryty kocem i złotą folią, podobną do tej, którą Baśka wykorzystywała do pieczenia. Baśka chciała go dotknąć, powiedzieć mu, że jest przy nim, ale wiedziała, że teraz nie może przeszkadzać. Hanka złapała brata za rękę. – Spróbuj się, gnojku, nie obudzić! – Hania, jedziesz z nim? – zapytał naczelnik. – A Baśka? – zapytała dziewczyna. Baśka była jej bardzo wdzięczna za to pytanie. – Jedną z was zawiozę ja, pojedziemy za karetką. – Jedź z nim – powiedziała Hanka do Baśki. – Dziękuję… – Różnie może być. Pod żadnym pozorem nie wolno pani przeszkadzać nam w pracy! – przestrzegł ją lekarz pogotowia. – Tak, rozumiem. Usiadła obok Artura, który był podłączony do maszyn i rurek. Jej silny Artur wyglądał teraz na zupełnie bezbronnego. Złapała go za rękę. – Co z nim? – zapytała lekarza.

– Stabilny, ale nadal nieprzytomny. Ma złamane dwa żebra. Oddycha samodzielnie, lecz bardzo słabo, dlatego podajemy tlen. Więcej będziemy wiedzieć w szpitalu. Baśka całą drogę trzymała Artura za rękę. Szepnęła mu do ucha, że ma się obudzić, chociażby po to, żeby ją ograć w squasha. Powiedziała mu, że go kocha. Czuła, jak gorące łzy płyną jej po policzkach. Myślała o znanych sobie przypadkach niewybudzenia się po wypadku w górach. Było ich wiele. Za wiele. W szpitalu musiała zostać w poczekalni razem z innymi. Romek czekał na nią i mocno ją przytulił. Powoli zaczęli zjeżdżać się inni ratownicy, aż zrobiło się czerwono od polarów. O Wojtku wiadomo było tyle, że jest operowany i trzeba czekać. Ktoś podał Baśce gorącą kawę, ktoś inny przyniósł kanapki. Nie wiedziała kto, nie była głodna. Kawę wypiła. Zmarzła tam na górze, gorący napój przyjemnie ją rozgrzewał od środka. Po kilku godzinach do oczekujących wyszedł lekarz. – Pan Wojtek jest po operacji. Właśnie się budzi, można do niego iść. Żona Wojtka natychmiast podeszła do lekarza, a ten skierował ją do pielęgniarki, która miała ją zaprowadzić do męża. – A co z naszym „Młodym”? – zapytał jeden z ratowników. – U drugiego z panów doszło do urazu głowy. Nic nie zagraża jego życiu, ale nie wiadomo, kiedy się obudzi i w jakim będzie stanie. Musimy czekać. – Jak długo? – Jakie są szanse, że się obudzi? – Zobaczymy, co będzie rano. Może odzyskać przytomność za chwilę, a może jego organizm potrzebuje więcej czasu. – Czy możemy go zobaczyć? – zapytała Hania. – Dopiero rano. Proszę jechać do domów i wrócić jutro. – Nie ruszę się stąd – szepnęła Baśka do Hani. – Ja też nie – odpowiedziała dziewczyna. Hania podeszła do naczelnika TOPR-u, podała mu klucze i wskazała palcem na Romka. Razem podeszli do niego. – Pojedziesz z nim, zawiezie cię do domu Artura. Tam się prześpisz i wrócisz rano. – A Baśka? – zapytał Romek. – Baśka i ja zostajemy tutaj – odpowiedziała stanowczo Hania. Wkrótce poczekalnia opustoszała. Hanka z Baśką długo siedziały na plastikowych krzesłach. W końcu dyżurujący lekarz zlitował się nad nimi i wpuścił je do Artura. Początkowo wpatrywały się w niego, jakby to miało sprawić, że się obudzi. Baśka, zmęczona, nawet nie wiedziała, kiedy zasnęła, trzymając go za rękę. Ostatnie, czego była świadoma, to dotyk pielęgniarki, która otuliła ją kocem. Obudziło ją delikatne głaskanie po włosach. Podniosła głowę i wyprostowała obolały kark. Odruchowo spojrzała na Artura. Obudził się! – Proszę, proszę, jaki z ciebie śpioch. Nawet w takich okolicznościach potrafisz przyciąć komara. – Uśmiechnął się. – Artur! Myślałam, że umrę ze strachu… – Wiem, Hania mi wszystko powiedziała. – Kiedy? – zdziwiła się Baśka. – Przed chwilą, jak spałaś. – Dawno się obudziłeś? – Pół godziny temu. – Jak się czujesz? Co tam się stało? – Bolą mnie trochę żebra i głowa, ale wyliżę się, jak mówi lekarz.

– Kocham cię, kretynie. – Wiem. – Roześmiał się Artur. Baśka zrobiła wielkie oczy. – Jakbyś nie kochała, to by cię tu nie było. – Boże, chyba to nie był żaden sprawdzian moich uczuć do ciebie. – Nie, ale to faktycznie niezła weryfikacja – zaśmiał się Artur. – Jezu, nie mogę się śmiać – wykrzywił się. – Boli? Zawołać pielęgniarkę? – Siedź tu. Lepiej mi od patrzenia na ciebie. Baśka pogłaskała go po twarzy. – Artur, strasznie się martwiłam o ciebie… Przepraszam za wszystko, widziałam cię z Hanką i… – Cicho już… – powiedział Artur i wyciągnął rękę, żeby ją przytulić. Baśka położyła głowę na jego ramieniu. – Teraz posłuchaj. Okej? – zapytał mężczyzna. – No, okej. Artur głaskał ją po włosach i mówił: – Leżałem na tej półce i myślałem o tobie. I o Hance. Ona nie ma nikogo poza mną, załamałaby się, gdyby coś mi się stało. Ja za wszelką cenę chciałem móc z tobą jeszcze porozmawiać, jeszcze chociaż raz cię zobaczyć. Chyba dlatego tak długo wytrzymałem. Nasze kurtki spadły w przepaść i przez to nie mogli nas namierzyć. Długo to trwało, ale w każdej minucie myślałem o tobie i o niej. Ona jest moją rodziną i będzie do końca życia, ale chciałbym, żebyś i ty została moją rodziną. Bardzo chcę, żebyś za mnie wyszła. Jesteś pierwszą i, mam nadzieję, ostatnią kobietą, którą chcę poślubić i nazywać swoją żoną. Przedstawiać jako moją żonę Basię. Chcę z tobą spędzić resztę życia i zestarzeć się przy tobie. Wyjdź za mnie, Baśka, weźmy ślub i bądźmy szczęśliwi… Co ty na to? Baśka milczała. – Baśka? – Kazałeś mi słuchać, to słucham. – No, ale teraz twoja kwestia. Mówisz tak albo nie. – Aha. I znów zamilkła. Podniosła głowę, objęła jego twarz dłońmi i powiedziała: – Oczywiście, że się razem zestarzejemy. Tak, zostanę twoją żoną.

Epilog Po wypadku Artura Baśka przeniosła się do Zakopanego. Szybko wracał do zdrowia, ale ona chciała być na miejscu i mieć go na oku. Wszyscy odetchnęli z ulgą, kiedy okazało się, że ratownicy wyjdą z tego wypadku bez większego uszczerbku. Po krótkim urlopie Artur miał objąć posadę zastępcy naczelnika, a z czasem przejąć prowadzenie TOPR-u. Baśka najchętniej zamknęłaby go w domu i nie wypuszczała nigdy więcej na akcję. Wiedziała jednak, że jest to coś, co on kocha i bez czego nie będzie szczęśliwy. W Zakopanem, z narzeczonym, Baśka czuła się na swoim miejscu. Kochała go i zaczynała kochać jego dom. Dopieszczała go po swojemu i dni upływały jej głównie na codziennych zajęciach i na doglądaniu Artura, który z dnia na dzień czuł się coraz lepiej. Zawiesiła w oknach firanki, kupiła trochę kwiatów, w kuchni pojawiły się nowe foremki do babeczek i inne niezbędne sprzęty i drobiazgi. Ustalali, jak urządzą ogród, jakie krzewy posadzą. Zaplanowali skromny ślub i małe przyjęcie dla przyjaciół. Artur chciał zaprosić paru swoich kuzynów, a Baśka nie zamierzała informować o ślubie nikogo z rodziny. Dla niej rodzinę stanowiła Lilka. Obawy Baśki o to, jak poukładają się jej relacje z Hanią, były zupełnie niepotrzebne. Lubiła Hankę i traktowała ją trochę jak młodszą siostrę, której nigdy nie miała. Hania miała ziemię tuż obok. Oboje z Arturem odziedziczyli spore parcele i dzięki temu Artur z pomocą kolegów i znajomych, którzy pracowali czasem za parę groszy, a czasem ze zwykłej serdeczności, wybudował na swojej ziemi dom. Hanka ruszyła do Warszawy na studia i początkowo planowała tam zostać. Nie wiedziała, co zrobi z ziemią, ale nie chciała jej sprzedawać. Wspólnie z Arturem stwierdzili, że grunt to grunt. Może poleżeć i poczekać. Póki Artur siedział w domu, Baśka była szczęśliwa. Kiedy zaczął coraz częściej zaglądać do pogotowia, zrozumiała, że brakuje jej własnego życia, pisania, redakcji, a przede wszystkim Lilki. Niby często rozmawiały przez telefon i kontaktowały się przez internet, ale to nie było to samo, co kiedyś. Z jednej strony była szczęśliwa, z drugiej czuła, że ma do wypełnienia lukę w życiu, a może nawet w sercu. Chodziła przez parę dni jak struta. Artur w końcu wziął ją za rękę i powiedział, że skoro tęskni za Krakowem, za Lilką, to może powinna do niej pojechać. Zaproponował, by zastanowiła się, czy kilka dni w miesiącu spędzanych w Krakowie nie pozwoliłoby jej pogodzić dawnej pracy z mieszkaniem w Zakopanem. – Miałabyś czas na wasze babskie sprawy, na załatwienie formalności z redakcjami i chyba byłabyś szczęśliwsza – argumentował. Baśka była zaskoczona. Wydawało się, że Artur czyta w jej myślach. • Lilka żyła swoim życiem. Kiedy Baśka wyjechała do Zakopanego na stałe, jej trudno było się przyzwyczaić do takiej wolności i pustego mieszkania. Tęskniła za przyjaciółką. Postanowiła jednak, że nie będzie poddawała się sentymentom. Zawsze może ją odwiedzić, choć to nie będzie już to samo. Tak dobrze im się mieszkało razem! No, ale Baśka poznała swoją miłość życia i trzeba to uszanować. Ech, było tak wesoło… ale teraz nie będzie gorzej, co to, to nie. Baśka dzwoniła niemal codziennie, choć coraz rzadziej. Nic dziwnego, przygotowywała się do ślubu i miała dużo spraw na głowie. Na szczęście Lilka zajęła się pracą, chodziła do redakcji gazety, do której ją przyjęli, i dalej pisała artykuły do różnych pism. Pod pseudonimem, bo gazeta wymagała wyłączności, ale za tę wyłączność płaciła mało. Zadzwoniła do Romka.

– Co robisz? – Siedzę za barem, a ty? – Właściwie to nic, skończyłam artykuł i mogę do ciebie wpaść. – Tak? Zapraszam! Lilka włożyła swoją białą sukienkę z Paryża – Ach, Paryż! – i wyszła. Było bardzo przyjemnie, ciepło i słonecznie. Lato w całej pełni. – Cześć, Romek! – zawołała od progu. – No, jesteś wreszcie! Nudzi mi się dzisiaj okropnie, ludzie wysiadują w ogródkach – poskarżył się przyjaciel. – Na razie, wieczorem jak zwykle będzie tłum – powiedziała Lilka. – Jak tam twoja miłość? – Strzał w dziesiątkę! Świetnie się dogadujemy i w ogóle jest super, wreszcie chyba znalazłem tego odpowiedniego faceta – oznajmił radośnie. – Tęsknisz za Baśką, co? – spytał. – Skąd wiesz? – Intuicja. Poza tym widać po tobie. Ale to minie. Ty jesteś silna, Lilka. I nie przywiązujesz się tak bardzo do ludzi ani rzeczy. Podziwiam cię za to. – Ech, co ty tam wiesz… – westchnęła. – Lepiej nalej mi piwa. – Już się robi! A Baśka do mnie dzwoniła – powiedział Romek. – Kiedy? – Wczoraj. Zachwycona swoim Arturem, zbliżającym się ślubem, bardzo szczęśliwa i stęskniona za tobą. Chciała się upewnić, że zaprosiłem Marka z Gabrysią, i pytała, czy dostarczyłem zaproszenie dla pana Jureczka i Leona. – No proszę! Ale ona jest zbyt szczęśliwa, by tęsknić za mną – powiedziała Lilka. – Pewnie ma za dużo na głowie. Zresztą, teraz obie kogoś macie i wszystko dobrze się ułoży. – Chyba wszystkim nam się poszczęściło – powiedziała Lilka. – Na to wygląda, ale uważaj, nie zapeszajmy! Zadzwonił telefon Romka. – Do ciebie – powiedział i podał telefon Lilce z tajemniczą miną. – Tak? – zapytała niepewnym głosem Lilka. – To ja! Czemu, trąbo, nie nosisz przy sobie komórki!? – Baśka, cześć! – Lilka, jadę do krawcowej, wiesz, przymiarki sukni ślubnej, wreszcie się spotkamy! – wołała przez telefon szczęśliwa Baśka. – Będę już dzisiaj w Krakowie. To co? Babskie pogaduchy? – Koniecznie! Ale się cieszę, już nie mogę się doczekać! O której będziesz? – Około piątej. – Zrób zdjęcia tej sukienki, chcę zobaczyć. – Pewnie, nie ma sprawy. Lilka ruszyła po zakupy. Przygotowała ich ulubione spaghetti i kupiła dwie butelki białego wina. Baśka zjawiła się punktualnie. – Popatrz tylko na te zdjęcia! – zawołała od progu. – No, popatrz! Lilka zrzuciła zdjęcia Baśki do komputera i podziwiała suknię ślubną. Była naprawdę piękna. – Dobry wybór, moja droga, bardzo dobry – powiedziała. Rozsiadły się wygodnie na kanapie w salonie.

– Jak za dawnych czasów, co? – spytała Baśka. – Ano. Brakuje mi tu ciebie, ale daję sobie radę. W weekendy widuję się z Bartkiem, dość często wpada Romek, nie jest źle – powiedziała Lilka. – To dobrze, bo ja jestem taka szczęśliwa! Słuchaj, co miesiąc będę spędzała tydzień w Krakowie i jeśli się zgodzisz, to u ciebie… Co o tym myślisz? To już ustalone z Arturem, a on jest wspaniałym facetem, po prostu wspaniałym, miałam ogromne szczęście, że go poznałam! – Oj, to prawda – odparła Lilka. – A moje mieszkanie zawsze będzie na ciebie czekało. Jesteś szczęściarą, Baśka. – Nie masz mi czego zazdrościć, bo Bartek jest wręcz ideałem. – Ideałem z dziećmi i byłą żoną… – Ale to już nie są przecież małe dzieci, a poza tym Bartek nie wymaga od ciebie, żebyś im matkowała, to facet z klasą. – Racja. Obu nam się poszczęściło. A pamiętasz, jak szalałaś na portalach randkowych? – No, trudno tego nie pamiętać! Ci idioci, którzy przychodzili na randki… – Zaczęły się śmiać. – Andrew był boski – chichotała Lilka. – Śrubkofil też – wtórowała jej Baśka. – Przynajmniej Romek się wtedy załapał na amanta – powiedziała Lilka. – No właśnie, co u niego? – Wszystko dobrze, z Markiem układa mu się świetnie. Poznałam go, nawet fajny. – Może go zaprosimy? Zadzwoń – powiedziała Baśka. – Romka, nie amanta. – O ile będzie miał czas. Romek miał czas i chętnie przyszedł. Z powagą obejrzał zdjęcia sukienki. – No, no, naprawdę ekstra! – JEZU, za trzy dni będę żoną! Musicie przy tym być. – Będziemy wszyscy – powiedziała Lilka. – A teraz pora na spaghetti ze szpinakiem i suszonymi pomidorami. – Bosko! Jedzenie było pyszne. Wypili obie butelki wina, a Romek skoczył jeszcze po trzecią. Rozstali się około północy. Dziewczyny poszły spać, bo Baśka rano miała wracać do Zakopanego. • Dzień przed ślubem przyjechała Hania. Zarządziła, że Artur i Baśka mają spać w osobnych sypialniach. Nie było z nią żadnych dyskusji. Miała swój plan i zamierzała go zrealizować. Jakby wiedząc, że nie ma sensu się wykłócać, obydwoje zgodzili się na to bez szemrania. Dopilnowała też, żeby Artur nie widział wcześniej ślubnej sukienki. Hanka kombinowała, jak to zrobić, żeby Baśka i Artur osobno jechali do kościoła, ale było to dość trudne zadanie. W końcu musieli pokonać ten sam odcinek szlaku. Niby doliną, ale jednak wymagało to czasu. Jednak jak góralka się uprze, to jest gorsza od osła. Dopnie swego, choćby nie wiadomo co. Ustalili w końcu, że Artura odbierze Wojtek i zawiezie go na miejsce. Baśka, której marzyła się piesza wyprawa do kościoła, miała wyruszyć z Hanią i przebrać się w sukienkę dopiero na miejscu. Ślub zaplanowali w kościółku na Wiktorówkach i parę dni wcześniej przyszli państwo młodzi byli tam załatwić wszystkie formalności. Kościółek okazał się piękny, drewniany i otoczony tajemniczą aurą. – Artur, jaka jest historia tego miejsca? Skąd tutaj, w środku lasu znalazł się taki kościół? – zapytała Baśka, kiedy czekali na księdza.

– Dawniej Rusinowa Polana należała do kilku gospodarzy z Bukowiny, Rzepisk, Gronia i paru innych miejscowości. Wypasano tutaj owce. Dzieci w tamtych czasach też pracowały jako pasterki i pasterze. I pewnego dnia jedna z dziewczynek, czternastoletnia Marysia, zgubiła swoje owieczki. Przerażone dziecko pobiegło w stronę lasu. – Z tej polany, na której siedzieliśmy? – Tak. Te szałasy stoją już od lat opustoszałe. W jednym jest teraz bacówka z najwspanialszym oscypkami na świecie. – Faktycznie są pyszne – potwierdziła Baśka. – I co dalej? – No i dziewczynka wzięła różaniec do ręki, biegła w stronę lasu i wołała: „Matko Boża, gdzie moje owieczki?”. Po dłuższej chwili na pniu jednego z drzew ukazała się jej jaśniejąca pani. Dziewczynka ją pozdrowiła, a ta obiecała, że owce się znajdą. Już po chwili dziecko zobaczyło owieczki na skraju lasu. Pani wydała też dziewczynce dwa polecenia. Jedno odnosiło się do samej Marysi, która miała opuścić Rusinową Polanę, bo czyhały tu na nią duchowe niebezpieczeństwa. Drugie dotyczyło napominania górali, by nie grzeszyli i pokutowali za dawne winy. Dziewczynka podzieliła się swoimi przeżyciami ze starcem, którego spotkała na polanie, a on na drzewie zawiesił obrazek Matki Bożej. Dzięki niemu tę historię poznali inni ludzie. Później postawiono tam kaplicę na wzór szałasów, ale spłonęła. A teraz jest tu kościół. Dla nas, taterników, to miejsce szczególnie bliskie, mamy tutaj jedną ze swoich baz wypadowych. A, i jeden z dominikanów zajmujących się tym kościółkiem działa w pogotowiu. – Jak nazywała się ta dziewczynka? – Marysia Murzańska, tam wcześniej jest drewniana tablica z jej nazwiskiem. Pokażę ci, jak będziemy wracać. – Wiadomo, co się dalej z nią działo? Kościół uznał to objawienie? – dopytywała Baśka. – Z tego, co wiem, to nie. Sama Marysia po tym zdarzeniu podjęła pracę w Białce u karczmarza. Była członkinią bractwa różańcowego, ale jej losy zupełnie nie pasują do żywotów świętych. W dwudziestym piątym roku życia urodziła nieślubne i martwe dziecko, a potem wzięła ślub z Jakubem Bębenkiem. Parę miesięcy później zmarła. – Smutna historia – powiedziała zamyślona Baśka. W dniu ślubu, idąc na Rusinową Polanę w swoich glanach z czasów studenckich, rozmyślała o Marysi Murzańskiej. O tym, że ta dziewczynka przyczyniła się do powstania tak pięknego miejsca. Było ono powszechnie znane i cenione nie tylko przez górali. Baśka zamiast się denerwować, zastanawiała się, czy dziecko faktycznie coś widziało, czy to strach albo złe warunki pogodowe sprawiły, że ujrzało piękną panią. Hanka, jakby czując, że jej przyszła bratowa potrzebuje ciszy, szła obok w milczeniu. Trasa nie była wymagająca, marsz po szerokiej kamienistej drodze zajął im godzinę. O ósmej rano ścieżka na Rusinową Polanę była pusta. Panna młoda wraz z przyszłą szwagierką szły przez jeszcze lekko zamglony las. Baśka pomyślała, że jest magicznie, że chyba piękniejszego miejsca nie mogła sobie wymarzyć. Nie była zdenerwowana, bardziej podekscytowana i zaciekawiona, jak będzie wyglądał jej ślub. Po raz pierwszy w życiu miała pewność, że trafiła na właściwego człowieka. Nagle jej rozmyślania przerwał ostry dzwonek telefonu Hani. – Tak? Tak, Romek, nie martw się. Wojtek załatwił wszystkie pozwolenia dla Leona. Ma być na smyczy i nie szczekać na terenie parku. Tak, powiedz panu Jureczkowi, że wszystko jest w porządku. Hania skończyła rozmowę i uśmiechnęła się do Baśki. – Już widać polanę. Chcesz tam odpocząć? – A nie spóźnimy się do kościoła? – Mamy wystarczająco dużo czasu, żeby usiąść i pogapić się na Tatry.

Baśka popatrzyła na Hankę z wdzięcznością. Potrzebowała chwili spokoju. Ostatnie dni były wypełnione po brzegi przygotowaniami. Cieszyła się, że to już za nią. Teraz czekało ją tylko wspaniałe życie u boku Artura. Kiedy dotarły na polanę, poczuły promienie wrześniowego słońca. Podeszły parę kroków, żeby lepiej widzieć panoramę Tatr. Wysoko leżał już śnieg. – Jezu, jak tu pięknie – westchnęła Baśka. Usiadły na wielkich kamieniach z widokiem na góry. – Jak byłam małą dziewczynką, przychodziłam tutaj z mamą, zawsze piętnastego sierpnia na Matki Boskiej Zielnej. I tym, co uwielbiałam w tym miejscu, było leżenie na trawie i gapienie się w chmury. Do dziś mnie to relaksuje. Patrzę na niebo i widzę różne kształty – powiedziała Hania. Siedząc na kamieniach, zadarły głowy do góry. Obserwowały obłoki. Jedna widziała świętego Mikołaja, druga krasnala i spierały się o to ze śmiechem. – Baśka… A twoja rodzina, dlaczego nie chciałaś ich zapraszać? – zapytała nagle Hania. – Ech… Nie utrzymujemy ze sobą kontaktu od śmierci mamy. To trudny temat, za trudny na dziś. Dla mnie rodzina to moi przyjaciele, Lilka i Romek. Teraz ty i Artur będziecie moją rodziną. I to jest najważniejsze. – Cieszę się z tego, że wybrał ciebie, że spotkał taką dziewczynę. Naszej mamie pewnie byś się spodobała. Dobra, dość wzruszeń, bo obydwu nam spłynie makijaż. Idziemy! Ruszyły dziarskim krokiem w stronę Wiktorówek. Rozmawiały jeszcze o Marysi i jej życiu. Nagle Baśka poczuła mrowienie w żołądku. Cholera, to dzisiaj zostanę żoną Artura, pomyślała. Przywitały się z księdzem prowadzącym ceremonię i Baśka poszła się przebrać w suknię ślubną, którą jeden z ratowników przyniósł do kościoła dzień wcześniej. Była bardzo prosta, za kolano, bez koronek i falbanek, bo Baśka nie chciała wyglądać jak wielka beza. Nie zrobiła manicure ani nie była u fryzjera. Makijażem zajęła się Hania, a paznokcie pomalowała sama. Włosy po prostu rozpuściła, a przyszła bratowa uplotła jej piękny wianuszek ze stokrotek. – Wyglądasz magicznie! – powiedziała zachwycona Hania. Przed samą ceremonią pojawili się Lilka z Romkiem. – Rany, świetnie wyglądasz! – powiedział Romek z uznaniem. – A ten wianuszek... Bomba! – krzyknęła Lilka. – Przyszliśmy sprawdzić, czy nie chcesz uciec w ostatniej chwili. W razie czego ci pomożemy, ale musisz mieć przy sobie jakąś mapę, bo nie wiemy, w którą stronę zwiewać – zaśmiała się Lilka. – No, no – pogroziła im palcem Hania. Nagle ktoś zapukał do drzwi. – Czy jest tu moja piękna żona? – Jeszcze nie żona. Uważaj, bo planuje właśnie ucieczkę z tym, o tu – powiedziała Hania ze śmiechem. Artur milczał, wpatrzony w swoją narzeczoną. Wydała mu się najpiękniejszą istotą na ziemi. Wyciągnął do niej ręce. – Zrobimy to? Baśka wsunęła swoją dłoń pod jego ramię i przeszli do kaplicy. Ceremonia była krótka. Najważniejsze, że powiedzieli sobie: „Tak”. Baśkę cieszyła obecność bliskich jej osób: Lilki, Romka, nawet pana Jureczka z Leonem. Lilka, szczęśliwa, siedziała z Bartkiem, a Romek z małą rudą dziewczynką na kolanach obok faceta przypominającego Apolla. Z tyłu zajął miejsce pan Jureczek z posapującym Leonem, a także naczelnik Artura i większość jego kolegów z pogotowia. W sumie jakieś dwadzieścia osób, które cieszyły się z tego ślu-

bu i dobrze życzyły młodym. Po ceremonii goście zostali zaproszeni do karczmy Przy Młynie, a po drodze Hania zrobiła młodej parze sesję zdjęciową na Rusinowej Polanie, wśród owiec i na tle gór. I oczywiście fotografie z gośćmi i z Leonem. A potem były już tylko same tańce i śpiewy.