Palmer M. 2004 - Stowarzyszenie Hipokratesa

Michael Palmer Stowarzyszenie Hipokratesa Tytuł oryginału The society Przełożył Krzysztof Sokołowski

Książkę poświęcam siostrze, Susan Palmer Terry, oraz wszystkim kobietom walczącym z rakiem piersi

3

Podziękowania

Przygotowując się do napisania Stowarzyszenia Hipokratesa użyłem mojej listy dyskusyjnej i witryny sieciowej, by zorganizować konkurs. Poprosiłem czytelników, żeby opisali swe zarówno dobre, jak i złe doświadczenia z prywatną służbą zdrowia. Przyszło bardzo wiele zgłoszeń. Czytelnik napotka w trakcie lektury wiele konkursowych opowieści. Wyrażam więc serdeczne podziękowania wszystkim, którzy zdecydowali się mi pomóc, a szczególnie finalistom: dr. Louisowi Borgenichtowi, Fay McEleney, Lisie Reagan, Vicki Kozlowski, Marcie Ficklin, dr. Jackowi Langleyowi, Johnowi Lynchowi, dr. Lamontowi Weide’owi, Bev Spellman, Judy Converse, dr. Markowi Dahlowi, Jill Adams, Laurie Peterson, Geoffreyowi Kentowi, Dinie Mason, Dougowi Ansellowi, Melissie Smith i Jodi VanMeter. Czuję się uprzywilejowany przez los, mając jako pisarz takich przyjaciół i ekspertów, jakich mam. Jane Berkey, Don Cleary i Peggy Gordijn z Jane Rotrosen Agency służyli mi pomocą, gdy tylko ich potrzebowałem. Bili Massey i Andie Nicolay z Bantam opiekowali się moją książką od początku do końca jej pisania. Susan Terry, Daniel Palmer, Robin Guilfoyle i Mimi Santini-Ritt to grupka moich wyjątkowych

czytelników. Porucznik Cole Cordray, Eve Oyer, funkcjonariusz Matthew MacDonald i dr Bud Waisbren pomagali mi w kwestiach technicznych. Paul Fiore utrzymywał mnie w formie i pilnował stosowania się do zasad koniecznych przy pisaniu powieści. Bili Wilson i dr Bob Smith nauczyli mnie cierpliwości. Pomogli mi też napisać te pięćset stron, strona po stronie. Lukę pozostanie dla mnie najważniejszy i stale wspiera mnie we wszystkim, co robię.

4

PROLOG

Cztery miliony trzynaście tysięcy osiemset sześćdziesiąt cztery. Marcia Rising odrobinę odchyliła się w krześle, tylko tyle, by ani siedzący po jej prawej stronie główny księgowy Leonard Smith, ani siedzący po lewej stronie pierwszy wiceprezes Dan Elder nie mogli zobaczyć, co zapisuje na kartce dużego bloku. Pisać mogła bez ryzyka, w końcu nawet powinna robić jakieś notatki ze spotkania. Ona tu była szefem. Uśmiechnęła się w duchu i przed pierwszą cyfrą, czwórką, narysowała ozdobny symbol dolara. Tymczasem siedzący po drugiej stronie szerokiego mahoniowego stołu wiceprezes Joe Levinson gadał, gadał i gadał. Podlegała mu kontrola wydatków Eastern Quality Health i z tego tytułu ciążyła na nim największa, jeśli nie liczyć Marcii, odpowiedzialność za dobrą sytuację finansową ich kasy chorych. Ale słuchanie go było mniej więcej tak interesujące jak obserwowanie schnącej farby. –… Malejące liczby ostatniego kwartału potraktowaliśmy jako poważne ostrzeżenie – można powiedzieć strzał ostrzegawczy – że musimy zdecydowanie zwiększyć motywację naszych pracowników oraz lekarzy do ograniczania kosztów. Narzucone przez nas wewnętrzne współzawodnictwo okazało się pod tym względem wyjątkowym sukcesem. Niemal natychmiast liczba odrzucanych bez rozpatrzenia roszczeń zwiększyła się o dwadzieścia jeden procent, o trzynaście zaś liczba roszczeń chirurgicznych związanych przynajmniej z jednym innym roszczeniem. Spotkaliśmy się z protestami lekarzy, ale ludzie Billa, odpowiadający za stosunki z nimi, poradzili z tym sobie doskonale… Cztery miliony… trzynaście tysięcy… osiemset sześćdziesiąt cztery.

Marcia odręcznie wypisała poszczególne cyfry i zaczęła je ozdabiać. Razem składały się na jej wynagrodzenie za ostatnie dwanaście miesięcy. Jeśli doliczyć do tego niewykorzystane opcje giełdowe warte osiem milionów, nie było wątpliwości: należała do krajowej czołówki kobiet na kierowniczych stanowiskach. Gdyby głośno wymówiła poszczególne liczby, zabrzmiałoby to pewnie bardzo melodyjnie. Jak walc. Wyobraziła sobie tysiąc dziewięciuset pracowników firmy, tańczących walca na korytarzach. Czte-ry-mi… lio-ny-trzy… naś-cie… Była bardziej niż zadowolona ze sposobu, w jaki najlepsi członkowie jej zarządu zareagowali na ostatnie wahnięcie dochodów. Jej filozofia wyznaczania jednej stawki składek i zakresu ochrony ubezpieczeniowej dla firm zatrudniających młodszych, zdrowszych pracowników, a innej dla pracowników starszych, podnoszących próg ryzyka, okazała się oczywiście bezbłędna. –Jeśli nie zachorują, nie będą nas nic kosztować – powtarzała raz za razem posłusznie potakującym podwładnym. Niech inna firma zajmie się ubezpieczaniem tych, którym kończy się czas albo którzy nie umieją o siebie zadbać. Każdy dolar wydany na demograficzne badanie firmy (czarni częściej cierpią na nadciśnienie, cukrzycę i choroby nerek, Azjaci są śmiesznymi hipochondrykami, wśród Latynosów panuje alkoholizm, narkomania i choroby umysłowe, trzydzieści parę lat – w porządku, czterdzieści parę lat – nie w porządku) zwracał się w postaci setek dolców, których Eastern Quality Health nie musiała wypłacać ze swej kasy. Ty-się-cy… o-siem-set… i sześć… –… A więc z mojego punktu widzenia firma pokonała groźny, lecz na szczęście krótkotrwały sztorm – mówił dalej Levinson – ale na horyzoncie gromadzą się czarne chmury, zagrażające całej naszej branży. Jednak nasz statek nie zatonie, jeśli będziemy pamiętali o podstawowym fakcie: naszym biznesem jest zdrowie… to znaczy zdrowie Eastern Quality Health. Levinson skłonił się zadowolony z wybuchu śmiechu w reakcji na nieoczekiwany żart i oklasków. Usiadł. Porządek dzienny został wyczerpany, spotkanie praktycznie się skończyło. Marcia wstała i przemówiła do członków zarządu, żądając, by dzielili się z nią swymi problemami i pomysłami, gdy tylko się pojawią, i nigdy nie tracili z oczu celów Eastern Quality Health, która nie chce być największą prywatną ubezpieczalnią zdrowotną, lecz raczej najlepiej zarządzaną.

5

Następnie podeszła do drzwi apartamentu i żegnała wychodzących, każdemu podając dłoń. Wreszcie

usiadła za biurkiem i z przyjemnością zapatrzyła się na podwójną fontannę zdobiącą sześciohektarowy teren siedziby EQH przy drodze 128, niespełna trzydzieści kilometrów na północny zachód od Bostonu. Zachodzące słońce skryło się za linię drzew, nadszedł cichy, piękny, bezchmurny wieczór. W porządnie oznaczonych drucianych tackach stojących na blacie biurka kryła się praca: Zajmie jakieś trzy godziny, a potem można iść do domu. Nieczęsto się zdarzałoby z budynku EQH ktoś wychodził po niej. Marcia strząsnęła niemal niewidoczny okruszek z rękawa żakietu od Armaniego i zaczęła pracę od przejrzenia raportu zespołu prawników, zajmujących się jedną z kilku spraw wytoczonych firmie. Dotyczyła ona sporu o to, czy ten szczególny ubezpieczony miał prawo do pokrycia kosztów przeszczepu szpiku kostnego. EQH nadal oczywiście twierdziła, że nie, skądże, mimo iż chora zmarła sześć miesięcy temu, co odebrało sens sprawie. Niestety, denerwująco uparty mąż, niezdolny do zaakceptowania rzeczywistości, nie dopuszczał do zamknięcia sprawy. Marcia podyktowała nader ostrożną w sformułowaniach notatkę do prawników, nakazującą zawarcie porozumienia na poziomie pięćdziesięciu tysięcy dolarów bez przyznania się do winy. Albo to, albo nic. Kiedy sięgała po kolejny zestaw raportów, za oknem jej gabinetu na drugim piętrze zapadał już zmierzch. Dopiero o dziewiątej zgarnęła dokumenty do eleganckiej teczki, którą dostała w prezencie od męża, uporządkowała biurko, poprawiła spódnicę i udała się do windy. Na poziom drugi parkingu, przeznaczony dla zarządu, można było dostać się wyłącznie windą i to wyłącznie korzystając ze specjalnej karty. Marcia otuliła się płaszczem, gdy wyszła na chłodną, marcową noc. Wiedziała, jakim samochodem jeździ każdy z członków zarządu. Bardzo starała się ich przekonywać, by wybierali samochody świadczące o sukcesie, jaki odnieśli, a tym samym o sukcesie EQH. Oprócz jej mercedesa SL500 silver arrow, wersja cabrio na parkingu stały jeszcze dwa wozy: infmiti dyrektorki działu wykorzystania środków Sarah Brett i lexus szefa wydziału kontaktów z lekarzami Billa Donoho. Zapisała sobie w pamięci, że powinna wynagrodzić ich pracowitość. Podchodziła do samochodu, kiedy wyczuła raczej, niż usłyszała, że na parkingu jest ktoś oprócz niej. Odwróciła się dopiero wtedy, gdy usłyszała kroki. Z cienia wyszedł mężczyzna otulony w płaszcz, z kapeluszem naciągniętym nisko na czoło. Zbliżał się do niej, trzymając ręce w kieszeniach. Skąd on się tu wziął, do diabła? – pomyślała gniewnie. No, Joe O’Donnell spieprzył sprawę po raz ostatni! Jeśli nie można wierzyć szefowi ochrony, to komu można? Jutro z samego rana Joe przechodzi do historii. Tym razem nie uratuje go ani płacz, ani pięcioro dzieci. Marcia poczuła przyspieszone bicie serca, ale uspokoiła się niemal natychmiast. Oceniła sytuację błyskawicznie i racjonalnie; analityczny umysł był przecież jej znakiem firmowym. Nad drzwiami korytarza prowadzącego do windy znajdowała się kamera bezpieczeństwa, więc być może któryś z dwóch strażników dostrzeże obcego. Prywatna służba zdrowia to biznes nader kontrowersyjny i często dochodzi do niekontrolowanego wybuchu emocji. Członkom zarządów kas chorych zalecano zaopatrzenie się w legalną, zarejestrowaną broń. Jej pistolet leżał zamknięty w skrytce mercedesa, więc jeśli zbliżają się kłopoty, nic jej nie pomoże. Nie ma mowy. Nie zdąży. Wytężyła wzrok. Może uda się jej spojrzeć temu mężczyźnie prosto w oczy? Pieprzony O’Donnell! Intruz zatrzymał się niespełna trzy metry od niej. Marcia miała już pewność, że nie jest to nikt

związany z EQH. –Kim pan jest? – spytała. – Jak pan się tu dostał? –Pani Rising, mam dla pani prezent. Kobieta! Marcia znów poczuła przyspieszone bicie serca. –Kim pani jest? – spytała. Głos się jej łamał 6

Kobieta, szczupła, o drobnej twarzy, z oczami nadal przysłoniętymi rondem kapelusza, wyciągnęła lewą rękę, w której trzymała kopertę. Była tak zimna, spokojna i opanowana, że serce Marcii zamarło z przerażenia. Patrzyła na kopertę; ze zdumieniem stwierdziła, że teraz to ona trzyma ją w dłoni. –Pospiesz się – powiedziała niecierpliwie kobieta. – Otwórz ją. Marcia otworzyła kopertę drżącymi rękami. Wyjęła z niej dwie karty powierzchni może dwudziestu centymetrów kwadratowych. Na jednej, chyba czymś w rodzaju markera, wypisano dużą drukowaną literę „R”, na drugiej podobną „T”. –Co to jest? O co tu właściwie chodzi? Próbowała cofnąć się do samochodu, nogi się pod nią uginały. Kopertę i karty ściskała w dłoni, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. A tymczasem kobieta powolnym, pewnym ruchem wyciągnęła z kieszeni pistolet. Jego lufa kończyła się czymś jako żywo przypominającym gumowy sutek. –Boże, nie! – krzyknęła Marcia. – Nie, proszę… mam pieniądze, mnóstwo pieniędzy! Dostaniesz wszystko, czego zechcesz! –Nie będziesz cierpieć, jak powinnaś – powiedziała kobieta. Z odległości niespełna półtora metra trafiła ją prosto w pierś. Marcia padała na wznak, gdy drugi strzał trafił ją w krtań. Kobieta włożyła pistolet do kieszeni płaszcza. Kiedy odwracała się ku drzwiom, wyszeptała: –Śpij mocno.

7

Rozdział 1

–Wykończony! –Załatwiony! –Zmordowany! –Wypalony! –Oooo, to było dobre! –Było. Czyja kolej? –Doktora Camerona. –Nie ma mowy, mała. Nie ja. Właśnie padłem na nos. –No to czas na doktora Granta. Ze swego miejsca po przeciwnej stronie stołu operacyjnego Will Grant spojrzał na swój zespół: trzy pielęgniarki i anestezjologa. –Jesteście pewni? – spytał. –Owszem. Padło na pana – powiedziała pielęgniarka operacyjna, instrumentariuszka. –Jakoś nic nie przychodzi mi do głowy. –Niech lepiej przyjdzie i to szybko, mały – powiedział Cameron z akcentem równie silnym jak przed piętnastu laty, kiedy przybył do Stanów ze szkockich gór. – Mary, daj mi gąbkę, z łaski swojej. Dzięki. No więc, Will, ty wymyśliłeś hasło na dzisiaj. Byłoby świństwem, gdybyś przegrał stawkę i musiał stawiać piwo tym wszystkim szemranym typkom. Will chciał odpowiedzieć, lecz nagle ziewnął tak szeroko, że aż przekrzywiła się jego papierowa maska chirurgiczna. –Wygląda na to, że powinienem wybrać jakieś inne słowo niż „wyczerpany” – rzekł, kiedy śmiech nieco ucichł. Obrócił głowę, by pielęgniarka asystentka mogła poprawić mu maskę. – Ale tylko ono przyszło mi do głowy. –Trudno uznać to za niespodziankę – odparł Cameron. – Powinniśmy uznać „doktor Will Grant” za prawną normę, ponieważ ty, mały, definiujesz określenie „wyczerpany”. Kiedy dowiedziałem się, że masz dziś zastępstwo, nie wierzyłem własnym uszom!

–Cztery dni alimentów. –Co? –Każdy dodatkowy nocny dyżur, który zawdzięczam wam, koleżanki i koledzy, przekłada się na cztery dni spłaconych alimentów, a nawet więcej, jeśli ktoś trafi do mnie na stół. –A prawie zawsze trafia. No cóż, możemy chyba kończyć. Sir Willu, mój zaufany asystencie, czy widzisz jakiś powód, dla którego nie mielibyśmy wznieść mieczy i zaszyć tego szczęśliwego palanta? –Żołądek władcą człowieka – powiedział Willi. – Zrobiłeś naprawdę świetną robotę, wycinając tego raka, Gordon. –Zapomniałeś dodać „jak zawsze”. –Jak zawsze. A co z wyczerpaniem? –Debbie już to przechodziła – rzekła pielęgniarka. – Trzymam rękę na pulsie. Zmęczony, zdyszany, schlastany, skołatany, wybiegany, zmordowany, wyczerpany, pod górkę, pod wiatr, jak pies, na śmierć, padnięty, jak neptek, rozklapciany, sztywny, za sztywny, by się ruszyć, osłabiony, słaby, słaby jak dziecko, przeprany, wyżęty, mam dość… Ale wszystko się konczy, gdy dr C. założy ostatnią klamrę. Will próbował rozluźnić mięśnie szyi, po trzyipółgodzinnej operacji miał wrażenie, że ktoś nasączył je klejem. Bez wielkiej przesady mógł powiedzieć, że po raz ostatni nie był z tego czy innego powodu koszmarnie zmęczony osiemnaście lat temu, kiedy w wieku dwudziestu trzech lat rozpoczął studia w szkole medycznej. Nauka, staż, obowiązkowa praktyka chirurgiczna, specjalizacja w chirurgii naczyniowej… po prostu musiał się zastanowić, czy gdyby wiedział o

8

dyżurach przy telefonie, niekończących się godzinach spędzanych na Sali operacyjnej, porannych wezwaniach do nagłych przypadków, godzinach przyjęć, obowiązku stałego pogłębiania wiedzy, spotkaniach zespołu, rodzących się jak grzyby po deszczu oskarżeniach o błędy w sztuce, chciwych adwokatach goniących karetki na sygnale, malejących wypłatach z kas chorych, a wreszcie rozwodzie i dodatkowych dyżurach, dzięki którym wiązało się jakoś koniec z końcem, ponownie wybrałby ten los. Odpowiedź brzmiała oczywiście „tak”… nie dotyczyła tylko tej hecy z kasami chorych. –To już ostatnia klamra, mały – oznajmił Cameron, dramatycznym gestem spinając cięcie. –Nie dam rady! – wykrztusił Will w ostatniej chwili. Na sali operacyjnej numer trzy zapanowała

cisza jak makiem zasiał. Przerwał ją Cameron. –Dobra, wygrałeś, Will. Jeśli udowodnisz, że określenie to nie dotyczy twego życia seksualnego. Fredrickston Surgical Associates było grupą czteroosobową, mającą swą siedzibę w gmachu Szkoły Sztuk Medycznych, przecznicę od Szpitala Ogólnego Fredrickston, doskonale wyposażonego centrum urazowego, położonego pięćdziesiąt kilometrów na południowy zachód od Bostonu. Czterech chirurgów przyjmowało zgłoszenia na zasadzie rotacji z trzema innymi, choć co siedem dni Will przyjmował jeden lub nawet dwa nocne dyżury poza kolejką. Dziś, we wtorek, zakończył badania pacjentów w gabinecie, po czym wyszedł na chłodne, szare popołudnie i skierował się do szpitala. Wraz z Jamesem Katzem i Susan Hollister mieli dokonać obchodu poza chirurgicznym oddziałem intensywnej opieki medycznej. Dobiegający siedemdziesiątki Katz był najstarszy wśród lekarzy, a pewnie w ogóle personelu całego szpitala. Był sztywny zarówno w zachowaniu, jak i w mowie; Will nigdy nie słyszałby ktoś wspominał, że stary lekarz opowiadał dowcip. A jednak Katza kochano i szanowano za godność, zręczność w sali operacyjnej oraz zdolności, jakie przejawiał podczas uczenia praktykantów i innych lekarzy. –Przecież właśnie skończyłeś dyżur, Will – powiedział zdziwiony. –Miałem dyżur dwie noce temu, bardzo spokojny. Steve Schwaitzberg wolał zostać w domu, koledzy z klasy jednego z jego dzieciaków zamierzają się bawić całą noc. –A potem weźmie dyżur za ciebie? – drążył Katz. Być może chodziło o liberalne zainteresowania i polityczne skłonności, być może o stroje równie swobodne jak zachowanie w obecności pacjentów, być może o rozpad małżeństwa, ale tak czy inaczej Will wyczuwał, że od pewnego czasu jest najmniej lubiany z trzech ulubionych asystentów starego. Mimo to stosunki między nimi pozostawały poprawne, choć napięcie pojawiało się nieuchronnie, gdy tylko na światło dzienne wypływał temat dodatkowych dyżurów. –Najprawdopodobniej tak, weźmie za mnie dyżur – odparł Will świadom, podobnie jak jego mentor, że mocno naciąga prawdę. –Wtorek to dzień twoich spotkań z bliźniakami? – spytała Susan. Susan była równie konserwatywna i wstrzemięźliwa, jak Gordon Cameron otwarty i wybuchowy, praktykowała dwa lata dłużej niż Will. Była bardzo kompetentnym chirurgiem, a poza tym szczupłą dziewczyną w typie ładnej bibliotekarki. Jeśli wierzyć plotkom, do tej pory nie wyszła za mąż. Przez kilka lat spotykała się z pewnym biznesmenem, przynajmniej sama tak twierdziła; Will nigdy nie spotkał faceta i Gordon też nie. Od czasu do czasu Cameron ośmielał się nawet sugerować, że biznesmen Susan był płci niekoniecznie męskiej. Tak czy inaczej dziewczyna, która zanim Will się rozwiódł, traktowała go z daleko posuniętą rezerwą, zmieniła się nagle w prawdziwą przyjaciółkę, troszczącą się o jego zdrowie, dzieci, a nawet życie towarzyskie. Po rozwodzie poszedł nawet na randkę z jej współlokatorką z Wellesley College, co było rzeczą wyjątkową. Choćby przez rok brał lekcje aktorstwa, nie byłby mniej sobą niż tej nocy. –Nie jestem jeszcze gotowy – oznajmił Susan po nudnej, męczącej kolacji. – Nie mieliśmy ze sobą

nic wspólnego. Przynajmniej ona była człowiekiem.

9

–Owszem, mam dzieci – powiedział teraz – ale dziś wieczorem rozdajemy zupy biedakom, więc mogę przejąć dyżur, póki nie przyjdzie czas, by odwieźć je do domu. A jeśli chodzi o Open Hearth – dodał jeszcze, chcąc rozpaczliwie pogrzebać temat nadmiernej liczby dyżurów – cały czas szukamy ochotników do pomocy. –Kiedy zrezygnuję z członkostwa w radzie orkiestry symfonicznej, zapewne będę cię trzymał za słowo – powiedział Katz całkiem szczerze. –Ja też! – W głosie Susan zabrzmiało podniecenie. –Nie wiedziałem, że jesteś w radzie orkiestry, Suze – zdziwił się Will. –Mam nadzieję, że niedługo dostąpię tego zaszczytu. –W porządku, proszę państwa – przerwał im Katz – załatwmy sprawę raz a dobrze. Wiesz, Will, to dobrze, że lubisz swoją pracę, bo z pewnością masz jej cholernie dużo. Jim Katz miał w szpitalu siedmiu pacjentów, Will i Susan po troje na głowę, a Gordon Cameron, który zdążył już wrócić do domu, dwoje, w tym jednego, nad którym wraz z Willem pracowali wcześniej. Trójka chirurgów, w skład której wchodził Steve Schwaitzberg, opiekowała się kolejną piątką. Schwaitzberg wypisał swą trójkę przed lunchem, pozostała dwójka miała wypisać się telefonicznie. W sumie dwudziestu pacjentów, całkiem sporo jak na współczesne standardy. Restrykcje ubezpieczeniowe doprowadziły do tego, że większość z nich przeszła badania przedoperacyjne jako pacjenci dochodzący, a na stół trafiali, nim zdążyli zobaczyć sale, na których mieli leżeć, i poznali mające się nimi opiekować pielęgniarki. Zaraz po zakończeniu zabiegu przygotowywano ich do wypisania. Tabele stworzone przez kasy chorych i przemysł ubezpieczeniowy wskazywały wyraźnie, że taka praktyka znacznie redukuje koszty, nie powodując statystycznie istotnego wzrostu powikłań pooperacyjnych. Will z doświadczenia własnego oraz kolegów wiedział, że wielu pacjentów z radością zaprzeczyłoby tym statystykom. Susan nalegałaby pierwszą zbadać grupę Katza. Sam Katz nigdy nie skarżył się na natłok zajęć i na malejące z wiekiem możliwości fizyczne, ale trzej młodsi członkowie grupy widzieli, jak ze zmęczenia traci orientację i gubi się na sali operacyjnej, więc chronili go w każdy możliwy sposób. I wszystko było dobrze… aż do ostatniego pacjenta, sześćdziesięciotrzyletniego cukrzyka, któremu Katz usunął pęcherzyk żółciowy. –A więc, panie Garfield… – Katz przyjrzał się czterem małym nacięciom na brzuchu pacjenta. Było to jego dzieło. Skinął głową z aprobatą. – …Żona przyjedzie zabrać pana ze szpitala?

–Przed chwilą dzwoniła z parkingu. Nie ma się o co martwić – powiedział Garfield. –Świetnie, znakomicie. Pielęgniarki dały panu instrukcje przy wypisie? Tak? To dobrze. Willowi nie podobało się to, co słyszał i widział. Stuart Garfield robił wszystko, by nic nie ujawnić i być może nawet nie zdawał sobie z tego sprawy, ale oddychał szybko i ciężko. Susan niemal niewidocznie skinęła głową; ona też to zauważyła. Kasy chorych ustaliły, że po laparoskopowym usunięciu pęcherzyka żółciowego pacjent ma przebywać w szpitalu tylko jedną noc, a jeszcze lepiej, żeby nawet nie zostawał na noc. Katz nie uznałby cukrzyca pacjenta była czynnikiem dającym mu prawo do dłuższego pobytu i na ogół nie bywała, ale w tym przypadku… poszerzenie żył na szyi i lekkie zasinienie warg stanowiły subtelne oznaki nadciągających kłopotów. Will nonszalancko prześlizgnął się do łóżka pacjenta. Przyłożył słuchawkę do pleców mężczyzny, u podstawy płuc. Wyraźnie usłyszał charakterystyczne trzeszczenie, dowód na to, że płyn wypełnia pęcherzyki płucne. Stuart Garfield miał pierwsze objawy niewydolności serca; stan bardzo poważny u każdego pacjenta, a już szczególnie u cukrzyka, który bez ostrzeżenia, zapewne gdy z żoną będzie wjeżdżał na autostradę, mógł doznać pełnego obrzęku płuc, przerażającego i groźnego dla życia. Will skinął na Katza. Wyszli na korytarz. Nie istniał taktowny sposób przedstawienia tej diagnozy, a z człowiekiem tak uczciwym i honorowym jak Katz nie wolno było nawet próbować. – Jim, on ma zastoinową niewydolność krążenia – szepnął Will. – Rozszerzone żyły szyjne, obustronne rzężenia na podstawach, sinicę.

10

Katz jakby oklapł. Podszedł do łóżka, przyłożył słuchawkę do pleców pacjenta, wrócił na korytarz. –Wiedziałem, że nie powinienem wypisywać go tak szybko – powiedział, potrząsając głową z niedowierzaniem. –Słuchaj, nie oskarżaj się. Przecież obchody załatwiamy wspólnie, jako zespół. Właśnie dlatego, że zawsze coś może wyskoczyć. Przyjazne wsparcie kas chorych powoduje, że nacisk wywierany jest przez cały czas na nas wszystkich. Mówią nam, że chirurg wypisuje pacjenta po usunięciu pęcherzyka żółciowego średnio dzień po operacji, a nawet w dniu operacji. Doskonale wiesz, że jeśli przetrzymasz go dodatkowy dzień czy dwa, spadniesz na sam dół listy HMO. Oni tego nie ignorują. –Mimo wszystko… – Katz westchnął ciężko -… dziękuję. Uratowałeś mnie. – Wrócił do łóżka pacjenta. – Panie Garfield, zaczekamy na pańską żonę, dobrze? A potem będziemy musieli porozmawiać. –Nigdy nie widziałam go tak ponurego – powiedziała Susan, kiedy szli zobaczyć pierwszego

pacjenta. Jako jedyna kobieta Susan dzielnie odgrywała rolę opiekunki grupy. Pilnowałaby Gordon nie schudł, Will spał od czasu do czasu oraz oczywiście spotkał dziewczynę życia, a Jim Katz zrezygnował przynajmniej z części obowiązków. –My w mniejszym lub większym stopniu dorastaliśmy z systemem płatnej opieki medycznej – powiedział Will – a Jim musi się do niego przyzwyczajać. Ciągle z żalem wspomina czasy, kiedy po prostu rozpoznawało się chirurgiczny problem, cięło pacjenta i dbało o niego, póki nie był gotów do wypisu. –Ach, stare dobre czasy przed medycyną „jeden rozmiar dla wszystkich”. Mama właśnie wojuje z ubezpieczycielem. Ma olbrzymie, bolące włókniaki z krwawieniem z pochwy, jej ginekolog chce przeprowadzić histerektomię. –Dla mnie to ma sens. –Dla mnie też, ale rzeczoznawcy z jej ubezpieczalni twierdzą, że histerektomia nie jest konieczna. Co więcej, ten wspaniały wyrok wydano na podstawie… rozmowy telefonicznej. Nikt z kasy nawet na nią nie spojrzał ani jej nie zbadał. Ale decyzją podjęto. Will stanął sztywno wyprostowany i powiedział z ciężkim brytyjskim akcentem: –Nie jestem lekarzem, ale praktyka telefoniczna świetnie mi wychodzi. –No właśnie. Więc mama czuje ból przy każdym kroku, a jej lekarz domowy twierdzi, że przez włókniaki nie wyczuje nowotworu, gdyby ten się pojawił. –O Boże! Nadal jest w Idaho? –I nie ma zamiaru się przenieść. –A ty nigdy nie chciałaś wrócić do domu? I tam praktykować? –Skąd bym wiedziała, że żyję, gdybym na ulicy nie widziała swego odbicia w oknach wystawowych? – W ciemnych oczach Susan pojawiły się iskierki śmiechu. – A poza tym co ja mam wspólnego z Demi Moore i wszystkimi tymi sławnymi transplantami z Hollywood? –Powinnaś poruszyć sprawę na zebraniu stowarzyszenia w czwartek wieczorem. –No… tylko jeszcze nie zdecydowałam, czy będę w nim uczestniczyła. Will, rozumiem, dlaczego tak entuzjastycznie traktujesz Stowarzyszenie Hipokratesa, naprawdę to doceniam, ale minął rok, chodziłam na zebrania co tydzień i jakoś to na mnie nie wpłynęło. Nie podoba mi się postępowanie i zasady kas chorych i to, jak wtrącają się w naszą praktykę, ale nie jestem tak… taka bojowa jak wy. Mimo problemów mamy. Znasz mnie. Traktuję rzeczywistość z rezerwą… nie, nie jestem nieśmiała, choć ludzie tak mnie na ogół osądzają, ale też nie lubię się wychylać. Wybacz, że to mówię, ale moim zdaniem jesteście fanatykami.

Will roześmiał się serdecznie. –Hej, słuchaj, nie posuwałbym się tak daleko. Może wystarczy „zaangażowani”?

11

–Jeśli poprawi ci to samopoczucie… –Słuchaj, Suze, im więcej ludzi pojawi się na naszych spotkaniach, tym lepiej. Są nam potrzebni. Ostatnim razem przyszła setka lekarzy! Setka! Nawet gazety nas zauważyły. –Will, jestem członkiem dwóch komitetów szpitalnych i kilku kościelnych. Pracownicy recepcji siłowni nie wiedzą, kim jestem. Obawiam się, że mój chłopak także zapomina, jak wyglądam. –Rozumiem. Po prostu rób, co w twojej mocy. A ja opowiem o twojej matce. –Masz pozwolenie. –Wielkie firmy skradły serce medycyny, Susan. Trzeba je powstrzymać. –Bądź ostrożny. Nie drażnij ich. Nie będziesz pierwszym lekarzem, po którym przejechali walcem. –Niech spróbują. – Will uśmiechnął się.

12 Rozdział 2

Ashford jest osiedlem sypialnią, położonym niemal dokładnie w połowie drogi między Fredrickston a Worcester. Po włączeniu pagera i telefonu komórkowego Will odmeldował się w sali wypadków nagłych oraz u dyżurujących chirurgów, wsiadł do samochodu i ruszył przed siebie. Ruch przed wieczorem nie był duży. Wiedział, że nie jest jedynym na świecie rozwiedzionym ojcem, jadącym do domu, który kiedyś był jego, by za pozwoleniem zabrać dzieci na kolację, ale wiedza ta nie łagodziła przekonania, że to dziwaczna sytuacja… zwłaszcza gdy drzwi otwierał mu Mark Mueller, niegdyś przyjaciel i doradca finansowy rodziny, a od przeszło roku kochanek Maxine. –Cześć, co słychać? – przywitał go Mark. Nauczył się już nie wyciągać ręki na powitanie. Był podobnego wzrostu i budowy jak Will. Miał gęste, kręcone włosy, co za każdym razem

przypominało Willowi o niewielkiej jeszcze, ale stale rosnącej łysince nad czołem. Maxine wyjaśniła byłemu mężowi, że z Markiem bardzo się kochają, ale nie mogą się pobrać, bo za dużo by stracili. Miała na myśli głównie alimenty. Will wszedł do przedpokoju, który kiedyś był jego przedpokojem. –Dzieci gotowe? –Danny kończy odrabiać lekcje. Jessica, tak. Will uśmiechnął się. Czy na świecie jest druga para bliźniaków tak niepodobnych do siebie, a przez to tym bardziej kochanych? Jess zawsze gotowa na czas, Danny na ostatnią chwilę, jeśli w ogóle; Jess porządna, nawet pedantyczna, Danny wieczny bałaganiarz: Jess poważna, wręcz przesadnie serio, Danny wrażliwy i obdarzony wybujałą wyobraźnią, Jess celująca w sportach, Danny już słynny z występów w lokalnym teatrze amatorskim. Niech cię diabli, Max! –Hej, tato, powiedz, kto cię kocha? Jess, ubrana w dżinsy i obszerną bluzę, wybiegła zza rogu i rzuciła się na tatę, bezbłędnie celując w żołądek. –A kto ciebie kocha, mała? Wszystko w porządku? –Jasne. Tammy odesłali do domu za plucie papierowymi kulkami. Cody Block powiedział, że mnie lubi. Dostałam szóstkę za pracę domową o Maroku. Jedziemy do Hearth, do ciebie czy do restauracji? –Do Hearth. –Świetnie! –Dannyyy…! Dziesięciolatek nie miał prawa zaatakować tak silnym i tak prawidłowym futbolowym rzutem od tyłu. Will i Jess omal się nie przewrócili. –Open Hearth, tak tatusiu? – wydyszał Danny. –W każdej chwili. –Hm, hm – przerwał im Mark. Wydawał się zażenowany. – Max chce, żebyś przywiózł dzieci przed dziewiątą. Oczy Willa zabłysły. Jego uśmiech mówił bardzo wiele. –A więc dziewiąta, Mark. Jest na siłowni?

–Nie, w biurze. Powinna niedługo wrócić. –Do zobaczenia o dziewiątej. No, panowie, idziemy. –Ile razy ci mówiłem, że nie jestem panem! –Świetnie! Panie, idziemy! –Tatoooo…! Will, dwaj jego przyjaciele z grupy i pewien psychiatra stworzyli Open Hearth, gdy Will był na drugim roku szkoły medycznej. Mieli pomysł na przetrwanie dwóch ciężkich lat, wypełnionych zajęciami z biologii, chemii i fizyki, przez zaangażowanie się w problemy prawdziwych, żywych ludzi.

13

Ich pomysł niemal natychmiast podchwycili inni studenci, a potem wydział medycyny jako instytucja, dzięki czemu okazał się on wielkim sukcesem. Dynamiczny młody szef, mający wizję tego, co chce osiągnąć, wraz z poświęcającą wszystko dla projektu radą pilnowaliby handlarze, szkoły, kościoły oraz mieszkańcy Fredrickston i sąsiednich osiedli rozumieli, o co chodzi, i doceniali ich pracę. Dziś, po szesnastu latach, zdarzało się, że nie przyjmowano do pomocy nowych wolontariuszy, choć nie odmówiono posiłku nikomu z tysięcy potrzebujących, którzy z niej korzystali. Rekord wydanych posiłków wynosił trzysta dziesięć, ale gospodarka coraz bardziej podupadała, więc najpewniej wkrótce miał być pobity. Niezależnie od tego, jak trudno przychodziło mu znaleźć chwilę wolnego czasu, Will tylko wyjątkowo nie uczestniczył w zebraniach rady, które odbywały się w każdy pierwszy i trzeci wtorek miesiąca. Prymitywny, dwupiętrowy budynek z desek szalunkowych stał na rogu ulic w najgorszej, najbiedniejszej części miasta. Maxine próbowała dowieść, że ta część miasta jest zbyt niebezpieczna, by jeździły tam dzieci, ale w tej kwestii, w odróżnieniu od większości innych, Willowi udało się postawić na swoim. –W porządku – powiedział, zatrzymując czteroletni samochód na małym parkingu. – Oboje wiecie, jak powinniście się zachowywać. –Ja rozdaję deser! – krzyknął Danny, biegnąc ku kuchennemu wejściu. –Teraz moja kolej! – zaprotestowała Jess. Will przystanął i obejrzał budynek – co czynił niemal zawsze, gdy tu przyjeżdżał – myśląc o tym

wszystkim, co zdarzyło się od uruchomienia kuchni. Na początku wynajęli parter od kościoła episkopalnego, płacąc tyle co nic. Dziś Open Hearth Kitchen, zwolniona od podatku firma użyteczności publicznej, była już właścicielką całego budynku. Wiara, wytrwałość, odwaga… mijały lata, a Open Hearth tyle dla niego znaczyła. Swoją aktywność ograniczył już tylko do udziału w zebraniach rady nadzorczej i dwóch dni w miesiącu, kiedy osobiście obsługiwał potrzebujących. Resztę energii poświęcił pracy w Stowarzyszeniu Hipokratesa i idealistycznej misji wyrwania medycyny z łap prywatnych kas chorych i firm ubezpieczeniowych. Wiara… wytrwałość… odwaga. Kiedy Will wszedł do kuchni, dzieciaki już ciężko pracowały, nie przestając przy tym gadać jak najęte. Uśmiechnął się na myśl o tym, z jaką łatwością zaakceptowały grupę i jak szczerze i serdecznie przyjęła je grupa. Tego wieczoru na miejscu było pięciu pracowników i szesnastu wolontariuszy. Nie było na świecie armii, której żołnierze służyliby z większą skutecznością i zaangażowaniem. –Hej Will co u ciebie? –Po staremu, po staremu, Beano. A u ciebie? –Nie mam się co uskarżać. Masz naprawdę fajne dzieciaki. Dwie minuty i już załapały, co trzeba zrobić. A jak pracują! Beane, przeszło czterdziestoletni, od pięciu lat pełnił funkcję dyrektora Hearth. Rozszerzał program firmy, wprowadził usługę „Meals on Wheel” i doradztwo dla bezrobotnych szukających pracy. Usłyszawszy rzuconą przez Willa uwagę, wziął też na swe barki obowiązek dopilnowania, by nikt nie zwracał się do niego „doktorze”. Wielu ludzi zdawało sobie sprawę, że jest lekarzem, ale nie widział powodu, by wiedzieli o tym wszyscy. Za nic w świecie nie chciał utracić przyjemności podawania jedzenia tym, którzy go potrzebują, i wprowadzania dzieci w świat odległy o lata świetlne od porządnego, zamożnego, ocienionego zielonymi drzewami Ashford. –Beano, wygląda to świetnie. –Jasne. Bogu dzięki za te wszystkie kościoły i synagogi. –A tak. Za to powinniśmy Mu podziękować. Beane nie od razu zrozumiał żart, ale już po chwili jego czarna jak heban twarz zmarszczyła się w szerokim uśmiechu.

14

–Dobrze powiedziane – przyznał. – Musiałem mocno pomyśleć, żeby zrozumieć, o co ci chodzi.

Wybacz, że to mówię, Will, ale podejrzewam, że za ciężko pracujesz. –Do diabła, nic z tych rzeczy. Według moich standardów jestem wyjątkowo wypoczęty. Spotkajmy się jutro rano. Dopiero rano będą wyglądał tak, jakbym pracował za ciężko. To, co widzisz teraz, to prawdziwy świeży Grant. –Świeży Grant – powtórzył Beane. – Brzmi jak coś, co powinniśmy podawać w naszej kuchni. O wpół do szóstej po południu otwarto drzwi Open Hearth. W kolejce stało co najmniej pięćdziesiąt osób, w tym spora część z małymi dziećmi. Większość z korzystających z kuchni ludzi miała dach nad głową, ale powoli przestawało być ich stać na jedzenie i ogrzewanie. Bliźniaki zdołały się wreszcie dogadać i pracowały teraz ramię w ramię, zgodnie i sprawnie wydając deser. Will, który zdążył już nałożyć fartuch, chodził teraz pomiędzy stołami z pojemnikiem zawierającym środek czystości w jednej ręce, a ścierką w drugiej, rozmawiając z jedzącymi i sprzątając po nich, kiedy wyszli. Zatrzymał się przy stole, przy którym siedział siwy, wyjątkowo zaniedbany mężczyzna, jedzący powoli gulasz wołowy z ryżem. –Jak się masz – spytał. –Nie skarżę się – odpowiedział mężczyzna. –Jestem Will. –John. John Cooper. –Nigdy przedtem cię nie widziałem. –Bo jestem tu po raz pierwszy. –No to pojawiłeś się we właściwej chwili. Gulasz wołowy to chyba najlepsze nasze danie. –Rzeczywiście, bardzo smaczny. –Słuchaj, John, normalnie unikam reklamy, ale fakt pozostaje faktem. Jestem lekarzem. Pracuję w szpitalu. Jeśli przekraczam granice powstrzymaj mnie, ale martwią mnie te guzy na twojej szyi. Cooper nawet nie pofatygował się, by ich dotknąć. –Co ci się nie podoba? – spytał. Guzy, czyli obrzęknięte węzły chłonne, oznaczały kłopoty. Szybka diagnostyka różnicowa przeprowadzona przez Willa uwzględniała kilka rodzajów raka, a także skrofuły, czyli formę gruźlicy. –Badał cię lekarz? –Nie stać mnie na lekarza.

–Masz ubezpieczenie ogólne? W ogóle jakieś ubezpieczenie? Cooper potrząsnął głową. –Zgłoś się do mnie i daj mi zbadać te guzy, dobrze? Nie zapłacisz ani centa. –Może. –Obiecuję, że dobrze się tobą zajmę. –To bardzo miło z twojej strony. Will na ogół nadążał z czyszczeniem stołów, ale teraz zorientował się, że ma poważne opóźnienie w pracy. Będzie musiał mocno się przyłożyć, żeby nadążyć za tłumem klientów. –Posłuchaj, John – powiedział jeszcze. – Przyślę tu Bena Beane’a, żeby z tobą pogadał. Ben tu rządzi. Pomoże ci wypełnić formularze ubezpieczenia stanowego, dobrze? –Masz na myśli dobroczynność? –Mam na myśli ubezpieczenie. Takie, jakie powinien mieć każdy obywatel tego kraju. Nie lubię szufladkować rzeczy, ale jedno ci powiem: ubezpieczenie to nie dobroczynność. Poczekaj tu. Znajdę Bena. Wyjaśni ci wszystko i da mój adres. W porządku? –Chyba tak.

15

Will poszedł poszukać Bena. Po drodze wytarł dwa stoły. Większość klientów Open Hearth Kitchen szanowała to miejsce i pilnowałaby zostawić je w takim stanie, w jakim je zastała. Większość, ale nie wszyscy. –Beano, potrzebuję twojej pomocy z nowym klientem. –Tym, z którym rozmawiałeś? –Powinien do mnie wpaść. Ma na szyi duże guzy. Daj mu mój adres, dobrze? I niech twoi ludzie wprowadzą go na krętą ścieżkę prowadzącą do ubezpieczenia ogólnego, żebyśmy mogli mu zrobić parę badań. –Chętnie bym to zrobił, ale gość właśnie wstał i wyszedł. Will podbiegł do drzwi. Po ulicy hulał nieprzyjemny, zimny wiatr. W stronę Willa szło kilku kolejnych klientów Open Hearth, ale Johna Coopera nie dostrzegł. Nie mógł nic zrobić, tylko złościł się na siebie za to, że najprawdopodobniej wystraszył człowieka. Stał na schodach, ze smutkiem przyglądając się ulicy, kiedy zadzwonił telefon komórkowy. Na wyświetlaczu pojawił się numer sali przypadków nagłych.

–Cholera! –Will, tu Lydia. – Lydia odbywała w szpitalu praktykę chirurgiczną. – Właśnie dzwoniło pogotowie gdzieś z alejki w śródmieściu. Pracuje przy facecie, którego znalazły jakieś dzieciaki. Mocno pobity. Czterdzieści parę lat, prawdopodobieństwo rabunku. Niezidentyfikowany, o ciśnieniu krwi nie ma co mówić, podobno zmarznięty, ale upewniono mnie, że żyje. –Kiedy może do nas dojechać? –Za dziesięć minut. A więc nie warto szukać tej alejki, choć niewykluczone, że była gdzieś blisko. Zresztą, w terenie sanitariusze i ratownicy byli lepsi i szybsi niż on. –Będę – obiecał, czując znajomy przypływ adrenaliny i jasność umysłu, obecne zawsze, gdy pojawiała się możliwość interwencji chirurgicznej. – Obsługa tomografu ma być gotowa do zbadania głowy ofiary. Jeśli na miejscu nie ma ludzi, wydzwoń ich, dobrze? Duża kroplówka. Załóżcie cewnik, weźcie krew do zbadania, w tym na alkohol, leki i narkotyki, grupa, badanie krzyżowe, sześć jednostek i niech będą gotowi na więcej. Zaraz po pobraniu krwi podaj mu glukozę. Nie czekaj na wyniki badań poziomu cukru. A tak przy okazji, zaalarmuj anestezjologię i salę operacyjną, być może będą mieli zajęcie. –Jasne. –A, Lydio, na wypadek gdyby rzeczywiście był tak przemarznięty, jak twierdzą ratownicy, niech pielęgniarki przygotują koce ocieplające i podgrzeją trochę roztworu mleczanu Ringera. We wtorki, które były jego dniami dyżuru w Hearth, wielokrotnie do niego dzwoniono, ale po raz pierwszy musiał natychmiast wracać do szpitala i błyskawicznie przeprowadzić zabieg. Poszedł do budynku Open Hearth, znalazł dzieci i zaczął rozważać różne możliwości, zupełnie tak, jak to robił w FGH. Ale niewiele ich miał. Musiał rozstać się z dumą, przełknąć wstyd. Zadzwonił do Maxine. Lydia Goldman dostrzegła Willa i dzieci na podjeździe i zadowolona wybiegła im na spotkanie. Stażystka z trzyletnim doświadczeniem nigdy nie czuła się komfortowo przy nagłych wypadkach. Will z radością przyjął otrzymaną kilka tygodni temu informację, że przyjęto ją do jakiegoś programu chirurgii kosmetycznej w Kansas. –Mamy prawdziwy problem, doktorze Grant. Ciepłota głęboka ciała niewiele ponad jedenaście stopni, ciśnienie nieodczytywalne. Zamierzam wkłuć się w tętnicę. –Głęboki oddech – przerwał jej Will – tak… a teraz wolno wypuszczamy powietrze. Dzieciaki, to Lydia. Lydia, poznaj Dana i Jessicę. Facet żyje? –Żyje, ale…

–Jeszcze chwila, proszę. Jess, Dan, bardzo mi przykro, że musiałem skrócić nasze dzisiejsze spotkanie. Mama odbierze was stąd, z poczekalni. Ja mam robotę, muszę pomóc Lydii z jej pacjentem. –Możemy popatrzeć? – spytała Jess.

16

–Obrzydliwe. – Dan się skrzywił. –Innym razem. Obiecuję. Spotkamy się w sobotę. Kocham was. –Tatooo… –Dobrze już, dobrze. Wiem. Will pocałował dzieciaki w czoło, po czym poszedł za Lydią do sali przypadków nagłych. Nieprzytomny mężczyzna w średnim wieku został rozebrany i ułożony w wielkim kocu ogrzewającym, dwie pielęgniarki pilnowały kroplówek i aparatury medycznej. Został ciężko pobity, ślady były widoczne na głowie, twarzy i piersi, świeże sińce widniały nawet na brzuchu. –Lydio, zleć prześwietlenie szyi. Tak na wszelki wypadek. –Ojej, przepraszam, sama powinnam o tym pomyśleć. Tak bardzo mi przykro. Dziewczyna, rezydentka o sporej wiedzy, której jedyną wadą była nieumiejętność zachowania spokoju w trudnych okolicznościach, zaczerwieniła się, zawstydzona przeoczeniem. Will musiał ją uspokoić. –Lydio, pracujemy jako zespół właśnie po to, by się nawzajem uzupełniać i o niczym nie zapominać, rozumiesz? Samobiczowanie nie pomoże nam skupić się na tym, co najważniejsze. –Noo… tak, masz rację. Zaraz wracam. Wybiegła zlecić wykonanie zdjęć rentgenowskich. –Wkłucie tętnicze! – krzyknął za nią Will. Zdążył już podejść do łóżka i rozpocząć badanie pacjenta. Nie widać złamań kończyn… źrenice lekko rozszerzone, nie reagują na światło… możliwe uszkodzenie prawego oczodołu… klatka piersiowa wydaje się nietknięta, oddech ciężki i chrapliwy. –Julie! – zawołał do jednej z pielęgniarek – wezwij anestezjologów, będziemy intubować.

Brzuch nieco wzdęty. Stłumienie przy wypukiwaniu… płyn? krew? Przyłożył dłonie do boków brzucha pacjenta i nacisnął lekko. Poczuł, jak napinają się mięśnie. Nawet w śpiączce ich nieznajomy zareagował; delikatne dotknięcie wywołało reakcję bólową, której sygnał dotarł do stłumionej świadomości. –A więc to tu – powiedział jakby do siebie. – Założę się o wszystko, co mam. Posłuchajcie – podniósł głos. – Gdy tylko dostaniemy fotki kręgosłupa szyjnego i tomografię głowy, jedziemy na salę operacyjną. Niech ich ktoś uprzedzi. Lydio, będziesz mi asystowała, przygotuj się, jak tylko znajdziesz wolną chwilę. Powiedz im, że musimy otworzyć facetowi brzuch. –Chcesz antybiotyki? Will spojrzał na nią i dyskretnie pokazał jej zaciśniętą pięść. –Bardzo dobrze – przyznał. – Zamów, cokolwiek uznasz za przydatne. –Julie, dwa gramy mefoxinu dożylnie, proszę – powiedziała Lydia. W ciągu zaledwie kilku chwil przyniesiono antybiotyk o szerokim spektrum działania, a anestezjolodzy założyli do tchawicy pacjenta rurkę intubacyjną. Will wprowadził trzecie, kroplówkę przez specjalną końcówkę do żyły szyjnej wewnętrznej. –Temperatura dwadzieścia dwa stopnie – zameldowała pielęgniarka. – Ciśnienie krwi nadal około dwudziestu. Will zerknął na brzuch pacjenta, wyraźnie bardziej wzdęty niż podczas pierwszego badania. –Natychmiast jedziemy na prześwietlenie – oznajmił. – Mamy coraz mniej czasu. Tak właśnie powinna wyglądać medycyna, pomyślał Will, szorując dłonie szczotką nasyconą heksachlorofenem. Pacjent w poważnych kłopotach, chirurg i jego zespół gotowi pospieszyć mu na pomoc. Żadnych papierów do wypełnienia, żadnych dyskusji panelowych, na których trzeba odsiedzieć swoje. Żałował, że sprawy z Maxine nie ułożyły się inaczej i że tak wiele z tak niewielkiej ilości wolnego czasu, którą pozostawiała mu praca, spędzał sam. Żałował, że tak rzadko widuje dzieci, że nie ma czasu ani pieniędzy, by zabrać je na wymarzone wakacje. Bardzo chciał móc dłużej ćwiczyć na siłowni. Tylko jednej rzeczy nigdy nie chciał zmienić: napięcia towarzyszącego chwili, kiedy lata nauki, ćwiczeń i zdobyte dzięki temu doświadczenie pomagały mu dźwigać ciążącą na chirurgu odpowiedzialność.

17

Kolanem obrócił dźwignię w prawo, odcinając dopływ wody. Następnie, z uniesionymi dłońmi skierowanymi ku sobie, wrócił do sali operacyjnej, wziął od pielęgniarki ręcznik i wytarł dłonie. Włożył sterylny strój chirurgiczny, pozwolił go sobie zawiązać, wsunął dłonie w rękawiczki numer siedem i pół. Rozpoczynała się bitwa. Niezidentyfikowany mężczyzna leżał na stole, przykryty prześcieradłem, z nagim brzuchem przetartym rdzawym środkiem antyseptycznym. Will widział – i sprawdził – że jego brzuch jest jeszcze bardziej wzdęty. Tuż przed wejściem na salę operacyjną dostał wynik badań na zawartość alkoholu we krwi, był negatywny. Tomografia czaszki nie wykazała uszkodzeń, co sugerowało silną infekcję lub masywny krwotok wewnętrzny do jamy brzusznej jako przyczynę głębokiego wstrząsu i utraty przytomności. –Gotowy, Ramon? – spytał anestezjologa, wyglądającego zza zasłony – granicy między jego boiskiem i boiskiem Willy’ego. Ramon skinął głową. – Wszyscy gotowi? Lydia? Świetnie Jennifer, skalpel numer dziesięć, proszę, Skrupulatnie, po kolei, Will przeciął trzy z czterech warstw brzucha pacjenta. –Ssanie! – krzyknął w momencie, gdy jego skalpel przeciął ostatnią, czwartą, cienką błonę otrzewnej. Z jamy brzusznej pod ciśnieniem wylał się straszliwie śmierdzący brązowy płyn. Dren ssaka nie mógł go odebrać, większość wylała się na podłogę. Will cofnął się w ostatniej chwili, unikając zniszczenia firmowego obuwia sali operacyjnej: sportowych butów Converse Chuck Taylor. –Uuuu… – prychnęła jedna z pielęgniarek. – Dezodorant? –Dlaczego nie? Przygotuj więcej gąbek i proszę, Jen, nie zapominaj o ssaniu. Pielęgniarka nasyciła maskę każdej z obecnych osób dwoma kroplami dezodorantu. Will dokładnie przyjrzał się narządom wewnętrznym: jelitu grubemu i cienkiemu, nerkom, trzustce, wątrobie, śledzionie, żołądkowi i pęcherzykowi żółciowemu, choć źródło problemu było widoczne od razu. Tkanka włóknista, powstała wskutek przewlekłego kamicznego zapalenia dróg żółciowych, odcięła dopływ krwi do jelita grubego, powodując martwicę trzy dziestocentymetrowego jego odcinka, masy kałowe zaś wypływały do jamy brzusznej. Rezultatem był wstrząs septyczny. –Lydio? Co powinniśmy zrobić? Rezydentka spojrzała na niego zaczerwienionymi oczami. Will podejrzewał, że w tej chwili wyobraża sobie słodkie życie chirurga plastycznego, treść jelitowa przeciw implantom silikonowym. I co tu ma wygrać? –Wyizolować martwy odcinek jelita, odseparować go staplerem, opanować krwawienie, przepłukać jamę brzuszną, przemyć ją ciepłym roztworem fizjologicznym, zająć się pęcherzykiem żółciowym. –Tętnica, którą powinniśmy podwiązać przed wycięciem pęcherzyka?

–Pęcherzykowa. –Doskonale. Postaraj się ją znaleźć. Jesteś pewna, że masz ochotę zajmować się plastyką? – Will odczytał z jej spojrzenia, że nie zauważyła przekornego błysku w jego oczach. – Nie martw się, nie musisz odpowiadać – dodał szybko. Pomagał jej przy usunięciu pęcherzyka żółciowego, po czym sam przeprowadził usunięcie okrężnicy i kolostomię. Jeśli jakimś cudem ich nieznajomy miałby przeżyć operację, kolostomię można w przyszłości odwrócić. Biorąc pod uwagę poważne zakażenie bakteryjne, ranę lepiej było zostawić otwartą pod opatrunkiem, niż zaszyć. Po operacji pozostanie duża blizna. Ale to też można załatwić później. W tej chwili życie toczyło bój ze śmiercią, a śmierć miała lepsze karty.

18

No, wreszcie koniec. Ryzykowna, pełna napięcia operacja, w razie błędu grożąca najpoważniejszymi konsekwencjami, zakończyła się szybko i bez najmniejszych problemów. Wszyscy obecni na sali operacyjnej numer trzy czuli się ojcami tego triumfu. –Wspaniała robota, Will! – krzyknął anestezjolog, zdejmując zasłonę. – Zawsze możesz wyciąć mi martwicze jelito. Lydia i pielęgniarki dołączyły do pochwalnego chóru. Pacjent nadal balansował między życiem a śmiercią. Nawet gdyby miał przeżyć te kilka pooperacyjnych godzin, groziły mu liczne potencjalnie zabójcze komplikacje. Mimo to Will był bezgranicznie szczęśliwy. Musiał podjąć wiele decyzji, instynktownie lub po zastanowieniu, i wszystkie okazały się trafne. Osobiście dopilnował przeniesienia pacjenta do sali pooperacyjnej. Przyglądał się z aprobatą pielęgniarkom, sprawnie podłączającym kroplówki i kable aparatury monitorującej. Maxine, godziny wyczerpującej pracy, alimenty i dodatkowe opłaty, raz za razem skracany czas pobytu z bliźniakami, naciski kasy chorych – wszystko to straciło na znaczeniu. Ważne było, że kolejna operacja się powiodła, to w jakiś sposób pomagało mu radzić sobie z wszelkimi problemami.

19 Rozdział 3

O piątej rano Serenity Lane była ciemna i cicha. Stojący przed szerokim panoramicznym oknem, przy kuchennej ladzie Cyrill Davenport ostrożnie przekroił słodką bułeczkę i nastawił opiekacz dokładnie na dwie i pół minuty. Davenporta cechowała przede wszystkim precyzja, miał obsesję na punkcie precyzji, wiedział, że tak często mówią o nim w firmie, ale wcale się tym nie przejmował. Był prezesem i przewodniczącym rady nadzorczej Unity Comprehensive Health, a ci, co o nim plotkowali, nie byli. W ciemności za oknem niewiele widział, ale nie miał problemu z przywołaniem przed oczy własnego podwórka: przeszło osiem tysięcy metrów kwadratowych trawnika, wypielęgnowany ogród, malownicze ścieżki, wielkie głazy i co najmniej dziesięć gatunków wielkich drzew. Nieźle jak na kogoś, kto musiał wywalczyć stypendium, by w ogóle dostać się do niewielkiej szkoły stanowej. Teraz świetlica tej szkoły nosiła jego nazwisko. Jego i Glorii. Błędem było włączenie jej imienia do nazwy budynku, pomyślał. Otworzył miękką kostkę specjalnie dla niego przygotowanego masła, przeciął ją dokładnie na pół, każdą połówką posmarował połówkę bułeczki, koncentrycznymi kołami, zaczynając dokładnie od środka. Gdyby oferował szkole klinikę odwykową, imię Glorii powinno figurować w akcie darowizny ale w innym wypadku nie było dla niej miejsca. Centrum Studenckie Cyrilla Davenporta… o tak! Tak to powinno wyglądać. Nalał ćwierć litra wyciśniętego wczoraj soku pomarańczowego do szklanki Waterforda. Popijał go, kończąc przygotowanie bułeczek. Zresztą do diabła z tym, co jak się nazywa. Gloria potrafiła organizować wspaniałe przyjęcia, znakomicie prowadziła dom, wspomagała go w podziwu godny sposób. Więc co z tego, że przez większą część doby była tak zalana, że nie potrafiła grać roli żony? Davenport zaniósł naczynia do zlewu. Włożył marynarkę. Ten dzień miał być jednym z najbardziej znaczących w historii Unity Comprehensive Health. Depson-Hayes, jedna z największych firm elektronicznych na północnym wschodzie, zamierzała zawrzeć umowę zbiorową z Unity. Zamierzano to ogłosić późnym popołudniem. Siedem różnych prywatnych kas chorych, udzielających pomocy zdrowotnej pracownikom D-H – w tym tych, które nakłaniały Unity do fuzji – dowie się wówczas, że nie miały szczęścia. Trzeba było bardzo wielu statystyk i mnóstwa obietnic, być może za wielu, by przekonać specjalistów do spraw ubezpieczeń z Depson-Hayes, iż opieka zdrowotna nie ucierpi mimo drastycznego obniżenia składek płaconych przez firmę i jej pracowników. Teraz wierni oficerowie marszałka Davenporta mieli dopilnować, by szpitale Unity i lekarze Unity dotrzymali danego przez Unity słowa. On sam wiedział, że wymaga niemożliwego, ale w tym wypadku, jak przy grze w podkowy czy rzucaniu granatów, wystarczyło trafić blisko, niekoniecznie w punkt. Być może właściciele polis z D-H będą sprawiać problemy, nawet poważne problemy, ale wystarczy, by tych problemów nie było za wiele. Na szczęście (choć nie miał zamiaru reklamować tego faktu) rząd, zarówno stanowy, jak i federalny, przestał ostatnio zrzucać na kasy chorych odpowiedzialność za katastrofy medyczne, którym ulegli ubezpieczeni. Jego zdaniem potęgi tego świata, za jakie uważał kasy chorych i firmy udzielające ubezpieczeń zdrowotnych, po prostu utrzymywały system, robiąc wszystko, by zredukować koszty. Jeśli szpitale i lekarze ze starej szkoły, wyznawcy metody „opłaty za zabieg”, uświadomią sobie tę konieczność, opłata za zabieg pozostanie standardem tego kraju. Davenport wyłączył lampy w kuchni i przedpokoju. Przeszedł do garażu. Nim zamknął drzwi, zaklął w duchu; przysiągłby, że słyszy godne księgi Guinnessa chrapanie dobiegające z głównej sypialni, znajdującej się na piętrze i po przeciwnej stronie domu.

Szeroki wjazd do garażu był zamknięty. Bmw roadster Glorii stał tam, gdzie zwykle, za to znikł gdzieś jego cadillac seville. Davenport zaniepokoił się i zdenerwował. Wcisnął przycisk na ścianie za swoimi plecami. Drzwi garażu się podniosły. Westchnął z ulgą. Srebrny caddy, największa radość jego życia od sześciu miesięcy, od dnia, kiedy zmienił na niego starego lincolna, stał najwyżej piętnaście metrów dalej, na podjeździe, tuż przy ścieżce prowadzącej do drzwi frontowych.

20

Dziwne. Davenport dokładnie pamiętał, że wczoraj wieczorem, po powrocie z pracy, wjechał do garażu i zamknął drzwi na zamek elektroniczny. Tylko Gloria, firma instalująca alarm i ich adwokat znali kod. Nie znał go nawet ogrodnik, Julio. Zerknął na roleksa. Już prawie wpół do szóstej. Miał kupę roboty i musiał ją skończyć, nim przyjadą inni i zacznie się ten jakże znaczący dzień. To pewnie Gloria, pomyślał, wychodząc na podjazd i zamykając za sobą drzwi garażu. Pewnie wczoraj w nocy skończył się jej alkohol i w chwili niezwykłej u niej przytomności umysłu zdecydowała się odnowić zapasy. Do jazdy wybrała cięższy, bezpieczniejszy samochód. Skrzywił się, wyobrażając sobie, jak po pijaku próbuje wpisać kod z klawiatury na desce rozdzielczej cadillaca, by w końcu dać sobie spokój, zostawić go na podjeździe i wejść przez drzwi frontowe. Gardło zacisnęło mu się na myśl, że prowadziła pijana jak bela, a zalała się przecież już przed wieczorem. Gloria potrafiła dokonać zniszczeń, których wartości nie pokryłaby nawet dziesięciomilionowa polisa od odpowiedzialności cywilnej. Ciekawe, jak czuliby się sąsiedzi, gdyby w Sycamore Hill zamieszkała jakaś bezdomna ofiara wypadku. Przygnębiony myślą o kolejnej turze kuracji antyalkoholowej, Davenport wsiadł do samochodu i przekręcił kluczyk w stacyjce. Wrzucił wsteczny, obejrzał się przez prawe ramię, delikatnie nacisnął gaz. Gdy ruszył do siedziby Unity Comprehensive Care, przejechał niespełna półtora metra. Usłyszał eksplozję ułamek sekundy przedtem, nim wraz z cadillakiem rozpadł się na kawałki. Wyleciały wszystkie dwadzieścia trzy okna po południowej stronie Serenity Linę trzy. Na piętrze, w sypialni, Gloria Davenport, mająca we krwi stanowczo za dużo alkoholu, zmrużyła oczy. Próbowała zorientować się, jaki to dźwięk ją obudził i skąd wziął się ten zimny podmuch, ale nie mogła, więc tylko otuliła się kołdrą i znów zasnęła.

21 Rozdział 4

Ostry dźwięk dzwonka telefonu niczym burząca kula wdarł się w sen Patty, śniącej, że lata z rozpostartymi ramionami nad domami Pittsfield, jej rodzinnego miasteczka. W tym śnie, powtarzającym się od czasów dzieciństwa, chowała głowę, biegła przed siebie, skakała i ciężko spadała na ziemię. Próbowała raz za razem, biegła, skakała i padała, aż wreszcie, zmordowana i posiniaczona, nagle nabierała wysokości. Ale znów spadała, by wreszcie, skacząc coraz dalej i dalej, i poruszając się niczym żaba w wodzie, nagle nabrać wysokości, wzlecieć w powietrze. Wspaniale było żeglować pośród chmur; niestety telefony z pracy przerywały jej sen w najbardziej nieoczekiwanych porach dnia i nocy. –Taaa…? –Patty Moriarity? –Słucham. Spojrzała na stojący przy łóżku zegarek. Szósta. Nie przesadnie wcześnie, ale do drugiej w nocy siedziała w biurze przykuta do komputera, szukając wszystkich dostępnych informacji o seryjnych mordercach. –Przepraszam, że cię budzę. –Nie, nie, właśnie wstawałam. Jej rozmówczyni zachichotała. –Zawsze to powtarzam, kiedy mnie budzą. Patty, tu Kristine Zurowski z akademii. Pamiętasz? –Ależ oczywiście. – Natychmiast przypomniała sobie sympatyczną, ładną, ciemnowłosą kobietę, mniej więcej trzydziestolatkę jak ona. Podobieństw między nimi było o wiele więcej. Kristine była także inteligentna, bardzo poważna, oraz – jak Patrice – gotowa walczyć o stanowisko detektywa w policji stanowej. Obie ukończyły akademię z bardzo wysokimi lokatami, a Patty została detektywem w czasie krótszym niż ktokolwiek na jej roku. Kristine czekała dłużej, ale niewiele. – Mam nadzieję, że u ciebie wszystko w porządku? –Jestem zmordowana i nie mam czasu odpocząć, jeśli to masz na myśli, mówiąc „w porządku”. Mąż przypiął sobie moje zdjęcie do poduszki, żeby nie zapomnieć, jak wyglądam. –Uwierz mi, że gdybym miała męża, on też musiałby przypinać moje zdjęcie do poduszki. Stare powiedzenie mówi: „Bądź ostrożny, kiedy wypowiadasz życzenie”. No dobrze, o co chodzi? –Wiesz, że przydzielili mnie do Norfolk? Hrabstwo Norfolk leżało na południe od Middlesex, gdzie przydział miała Patty. –Słyszałam o tym, owszem. –No więc dzwonię do ciebie z miejsca zbrodni w Dover. Niejaki Cyrill Davenport siedział za kierownicą swego cadillaca, no i cadillac eksplodował na podjeździe jego domu. Saperzy twierdzą,

że ktoś podłożył w nim bombę. Ten Davenport jest, a właściwie był, dyrektorem naczelnym Unity Comprehensive Care. Patty westchnęła głęboko. Davenport był trzecim dyrektorem generalnym kasy chorych, zamordowanym w ciągu ostatnich ośmiu tygodni. Pierwszy, Ben Morales został zastrzelony – choć trafniej byłoby powiedzieć, że wykonano na nim egzekucję – przed swym domem w Lexington. Jedna kula kalibru.357 w środek czoła, typ broni nieokreślony. Brak świadków. Patty powierzono nadzorowanie tego śledztwa. Była to jej trzecia sprawa o morderstwo, a pierwsza, w której sprawcy nie znano od samego początku. Drugim zamordowanym dyrektorem naczelnym kasy chorych była Marcia Rising, zastrzelona na strzeżonym parkingu budynku swej kasy chorych, także w hrabstwie Middlesex, tym razem z broni kalibru dziewięć milimetrów. I znów nie było żadnych świadków. Podobieństwa między tymi dwoma zabójstwami zainteresowały i zaniepokoiły wszystkich funkcjonariuszy policji, od bezpośredniego szefa Patty, detektywa porucznika Jacka Courta, przez detektywa kapitana, detektywa majora, aż po pułkownika Cala Carvera, a prawą ręką Carvera był podpułkownik Tommy Moriarity, ojciec Patty.

22

Natychmiast po morderstwie Rising, z milczącym przyzwoleniem Tommy’ego Moriarity, doświadczony detektyw z wieloletnią praktyką i bliski compadre porucznika Courta z Klubu Dobrych Starych Kumpli, Wayne Brasco, został wyznaczony na miejsce Pat do prowadzenia dochodzenia. Patty miała nadal z nim współpracować, ale sprawa była Brasca. Patty nie podobało się to, że została de facto zdegradowana, a jeszcze bardziej to, że mimo kilkakrotnych ostrych upomnień Brasco, którego nie szanowała jako gliny, nie przestał nazywać jej cukiereczkiem, małą i tak dalej. Przytrzymując słuchawkę ramieniem, zaczęła zbierać ubranie z biurka i szafek. –Kristine, dziękuję ci bardzo, że zadzwoniłaś do mnie tak szybko. Postaram się zaraz złapać Wayne’a Brasco, mojego partnera w tej sprawie. Przyjedziemy na miejsce jak najszybciej. Wiesz, że to trzeci taki wypadek? –Wiem. Ale nie musisz dzwonić do Brasca. –A to dlaczego? –Bo on już tu jest. Najwyraźniej powiadomił go ktoś z Norfolk. Siedzi tam niemal od samego początku, dopieszczając kumpli, jakby to było jakieś cholerne party jego bractwa, i ignorując mnie kompletnie, jeśli nie liczyć, że gapi się na moje cycki. Parę minut temu powiedział mi, w charakterze dowcipu, że jesteś jego partnerką w sprawach z Middlesex, podobno przydzielono cię ze względu na

twojego ojca. –To absurd! –Tego akurat nie musisz mi mówić. Przecież byłyśmy razem w akademii. –Dzięki. Ale jestem wściekła, że Brasco do mnie nie zadzwonił. –To karykatura faceta. Nie mam pojęcia, jakim cudem znosisz jego towarzystwo. Skamieniałość z lat pięćdziesiątych. Patty przeczesała krótkie włosy (przystrzyżone od czasu, gdy podczas aresztowania narkoman chwycił ją za włosy), włożyła bieliznę, skarpety, luźne spodnie i ciemną bluzę. Pozapinała się, nie upuszczając przy tym słuchawki. –Chcę się czegoś dowiedzieć – powiedziała, dociągając i zapinając pas. Garderobę uzupełniła granatowa kamizelka. – Znaleźliście już kopertę? –Nic o tym nie wiem, ale na razie sprawą zajmują się tylko technicy z laboratorium. My ciągle czekamy. –Zaraz przyjadę. –Świetnie. –I, Kristine… dziękuję raz jeszcze. –Mam tylko nadzieję, że będę wystarczająco blisko, by widzieć gębę Brasco, kiedy się pojawisz. –Najpierw będziesz musiała wyrwać z niej moją pięść. –Och, to zrobię z przyjemnością, choć nie od razu. Rozmyślając o zabójstwach szefów kas chorych i godnym pogardy Waynie Brasco, Patty minęła Serenity Linę i dopiero pół przecznicy dalej zorientowała się, że przegapiła skręt. Nic dziwnego. Kierowanie samochodem wprowadzało ją w swoistą hipnozę; zaledwie po kilku minutach zawsze pogrążała się w myślach, czasami o muzyce klasycznej lub country, najczęściej o prowadzonej właśnie sprawie. Zawróciła poślizgiem swe trzyletnie camaro Z28 w oryginalnym czerwonym kolorze, podjechała do krawężnika i zahamowała. Musiała się opanować, w czym pomagała jej szósta symfonia Beethovena. Głęboki wdech… Głęboki wydech… Oddychała głęboko, ale nie zmniejszyło to bólu dłoni, w które z całej siły wbijała paznokcie. Mogła zrobić Brasco awanturę, ale nic by na tym nie zyskała. Powtarzała sobie, że musi się przede wszystkim uspokoić.

23

Owszem, lekceważące zachowanie detektywa zdecydowanie wymagało jakiejś reakcji, ale najważniejsza była cierpliwość. Po prostu musi poczekać na właściwy moment i wykorzystać go. Młody funkcjonariusz w mundurze, stojący w połowie Serenity Lane, sprawdził jej legitymację, wyraził się z uznaniem o samochodzie i przepuścił ją bez dalszej zwłoki. Miejsce zbrodni, ogrodzone żółtą policyjną taśmą rozpiętą między kozłami, wyglądało wręcz dramatycznie. Na miejscu stały ciągle dwa wozy straży pożarnej, z pół tuzina radiowozów, półciężarówki saperów i specjalistów medycyny sądowej oraz karetka. Za taśmami grupa kilkunastu ludzi: miejscowych gliniarzy, detektywów, ekspertów kryminalistyki. Czekała, aż technicy skończą swą robotą i nadejdzie ich czas. Daleko, po prawej, Kristine Zurowski w towarzystwie jakiegoś policjanta schodziła po frontowych schodach wielkiej willi w stylu pseudogreckim, która Patty wydawała się obrzydliwie ostentacyjna. Przed sobą miała znacznie bardziej elegancki, choć równie ogromny dom w stylu kolonialnym, z wybitymi wszystkimi szybami. W powietrzu nadal unosił się gryzący zapach materiałów wybuchowych i paliwa. Witamy w posiadłości państwa Davenportów. Patty pokazała legitymację jednemu z pilnujących porządku funkcjonariuszy i zanurkowała pod taśmą. Podjazd przed domem oświetlał słaby blask świtu i rozstawione wokół lampy. W dodatku wśród skręconych przez ogień, poczerniałych szczątków czegoś, co kiedyś było cadillakiem, dostrzegła szczątki jego właściciela, w tym ramię i niemal nietknięta głowa. Patty wzniosła oczy do nieba i wpatrywała się w nie przez dobre pół minuty. Całkowicie uspokojona podeszła do detektywa porucznika Wayne’a Brasco. Brasco, mocno zbudowany, niewysoki mężczyzna stał z niezapalonym cygarem w zębach i rozmawiał z dwoma policjantami; najwyraźniej nadal czekali, aż będą mogli zacząć działać. Miał grubą szyję, nieco małpią twarz, potężne, tatuowane ramiona i wyglądał, jakby był stale niedogolony. Nieprzerwanie otaczały go opary wody kolońskiej i cygar, od czasu do czasu wzmocnione zapachem piwa. Wprawdzie wielu, choć po cichu, kwestionowało jego inteligencję, Patty była jednak mądrzejsza. Doceniała zarówno spryt Wayne’a, jak i jego doskonałą znajomość ulic wielkiego miasta. Brasco nosił obrączkę i o ile Patty wiedziała, nawet był żonaty, ale nie powstrzymywało go to przed przechwalaniem się i barwnymi opowieściami o „układach”, zawieranych z aresztowanymi „babeczkami”. Na jej widok na twarzy detektywa pojawił się przelotny wyraz zaskoczenia, w jednej chwili zamaskowany szerokim uśmiechem. –Hej, czyż to nie jest mój szczęśliwy piątek? Panowie, oto legendarna Patty Moriarity, córka Tommy’ego. Patty przywitała się z gliniarzami z Norfolk, Corbinem i Brownem. Na pierwszy rzut oka wydawali się nieco bardziej inteligentni niż jej partner.

–Dzięki, że do mnie zadzwoniłeś, Wayne – powiedziała. Brasco niedbale wzruszył ramionami. –Właśnie miałem zamiar. –Saperzy coś już powiedzieli? –Nie, ale co mogą powiedzieć? Faceta rozerwało na strzępy i to nie był wypadek. Bam, bam, łubudu, sprawa zamknięta. Wayne Brasco roześmiał się z własnego dowcipu. Patty z zadowoleniem zauważyła, że dwaj towarzyszący mu miejscowi gliniarze nawet się nie uśmiechnęli. –No cóż – rzekła lodowatym tonem – dla nas, którzy nie mamy tyle doświadczenia z materiałami wybuchowymi co ty, to chyba dobra okazja, żeby się czegoś nauczyć. Gdyby Brasco pofatygował się kiedyś, by z nią porozmawiać lub choćby przejrzeć jej akta, wiedziałby, że po ukończeniu kilku kursów Patty stała się kimś w rodzaju eksperta od uzbrojenia i materiałów wybuchowych. –No i właśnie idzie tu jeden z tych ekspertów. – W głosie Brasco wyraźnie zabrzmiał gniew. – Sama możesz z nim pogadać.

24

Podszedł do nich funkcjonariusz z twarzą dziecka, łatwy do pomylenia z Opiem z Andy Griffith Show. Corbin przedstawił go Patty jako Chippera Dawesa. –No, to skończyliśmy – powiedział Dawes. –Dziękujemy – powiedział jeden z detektywów z Norfolk. – Przyślecie nam raport jak najszybciej, prawda? –Nie ma sprawy. –Jak pan myśli, co to było? – wtrąciła się do rozmowy Party. – Semtex? Młody policjant spojrzał na nią z zaskoczeniem i niekłamanym szacunkiem. –Prawdą mówiąc, owszem – przyznał. – Właściwie jesteśmy tego pewni. Prawdopodobnie podłożony na wale napadowym, tuż za skrzynią biegów. –O co chodzi z tym semteksem? – spytał Brown, obracając swe pękate ciało, tak że Brasco musiał

zrobić krok w lewo i wcisnąć się w krąg prowadzących rozmową funkcjonariuszy. –Nazywamy go „przyjacielem terrorystów” – wyjaśnił Dawes. – Plastik. Bardzo podobny do C-4. Można go kształtować na dowolny sposób, umieścić gdziekolwiek. Dwadzieścia kilo, może mniej, zrównało z ziemią amerykańską ambasadę w Kenii. Patty wyczuła zakłopotanie Brasco. Przejęła pałeczkę. – IRA ma podobno ponad trzy tony tego świństwa. Nie trzeba wiele wiedzieć, jest bardzo łatwy w użyciu. Znaleźliście detonator? –Nie. Zamierzam zostać tu jeszcze trochę, poszukać, ale wątpią, czy coś znajdziemy. –Tak więc… – Patty dopiero nabierała rozpędu -… jeśli semteksem oklejono wał, detonator działał dzięki sile odśrodkowej. Odpalał ładunek przy określonych obrotach. –Trafiła pani w sedno, pani sierżant. Zwierają się dwa ciężarki, przy styku powstaje impuls elektryczny, biegnie do detonatora i… bum! Semtex można detonować na wiele sposobów, ale w tej chwili na to nam właśnie wygląda. Patty pogrążyła się w myślach. Grzebała w ziemi czubkiem buta. Tuż obok leżał kawałek zwęglonego ciała, prawdopodobnie część nogi, z wystającą kością. W tej samej chwili dwóch techników podbiegło do kończyny, oznaczyło numerem, zaznaczyło jej miejsce na planie sytuacyjnym i wrzuciło do dużej plastikowej torby na dowody rzeczowe. –Chipper, czy twoim zdaniem to mogło być dzieło amatora? – spytała. – Kogoś, kto jest po prostu wściekły na szefów kas chorych, bo te firmy jakoś go skrzywdziły, zabiły mu kogoś bardzo bliskiego? –Nie. Nie sądzę. Ktokolwiek to zrobił, świetnie się na tym znał. Może na to nie wygląda, ale tak rozwalić samochód, na podjeździe, niespełna piętnaście metrów od domu, nie uszkadzając samego domu… no, to nie taka prosta sprawa. –Babka wie, o co pytać – powiedział Corbin, imponująco wysoki, muskularny Murzyn o ciemnych, inteligentnych oczach. Patty zastanowiła się przelotnie, jakby wyglądało jej życie, gdyby kogoś takiego przydzielono jej na partnera w sprawie. – Lepiej trzymaj się jak najbliżej niej, Wayne. Dzięki niej możesz wyjść na cwaniaka. Brasco tylko wzruszył ramionami. Patrzył przed siebie nieruchomym, wręcz kamiennym wzrokiem. Patty widziała, jak się zaczerwienił. Poczuła się jak partyzant atakujący znienacka i trafiający bezbłędnie w najsłabszy punkt przeciwnika. Może następnym razem do mnie zadzwonisz, pomyślała. – Są jeszcze inne dowody na to, że facet jest zawodowcem – powiedział Brown. – Rozmawiałem z żoną Davenporta. Przed wybuchem nic nie widziała i nie słyszała, przyznała jednak, że poprzedniego wieczoru sporo wypiła, a z tego, jak wyglądała, wnoszą, że to nie był wyjątkowy wieczór. W każdym razie twierdzi, że cadillac męża stał w garażu, a brama z zamkiem elektronicznym była zamknięta. Oznacza to, że ktoś ją otworzył, nie niepokojąc domowników, unieruchomił alarm samochodu, wyprowadził go na podjazd i podłożył ładunek wybuchowy.

–Krótko mówiąc, ten, kto chciał się zemścić, zatrudnił profesjonalistę – podpowiedział Dawes, podekscytowany tym, że znalazł się w towarzystwie detektywów.

25

–A może po prostu ktoś podpadł zawodowcowi? – zaryzykowała Patty. Sama zastanawiała się nad tą koncepcją, inni pewnie też. – No wiecie, jakiś lekarz kasy chorych albo ubezpieczyciel zrobił coś, co zdenerwowało kogoś, kogo nie powinno się denerwować, zawodowego zabójcę. Jeszcze raz rozejrzała się dookoła, podziękowała Dawesowi i spojrzała na chłopaków z Norfolk, specjalnie ignorując Brasca, który wyglądał, jakby przegrał w komórki do wynajęcia. –Poruczniku Corbin – powiedziała – musimy wejść do garażu. –Obejrzeliśmy go już, nim przyjechaliście, chociaż pobieżnie. Kiedy tylko skończy się badanie miejsca zbrodni, otworzymy drzwi. –Jeśli będzie pan nalegał, zaczekamy, ale wolelibyśmy nie czekać. Poruczniku, wie pan przecież, że to trzecie zabójstwo i że przypuszczalnie mamy do czynienia z seryjnym mordercą. –Oczywiście. Wiem bardzo dobrze. –Ale, ale… czy Wayne wspomniał o literach? –O czym? Jeden rzut oka na partnera powiedział Patty, że znów udało się jej trafić w czuły punkt. Jeśli morderca ponownie zostawił litery alfabetu, jak dwukrotnie wcześniej, Brasco z pewnością bardzo pragnął sam je odnaleźć. Natychmiast wysunął się przed nią. –A tak, Patty, oczywiście, dziękuję, że poruszyłaś ten temat – powiedział, patrząc na lokalnych gliniarzy. Mówił swobodnie, z wielką pewnością siebie. – Kiedy ona się pojawiła, czekałem właśnie na pozwolenie porucznika Courta; natychmiast po tym miałem wam o wszystkim powiedzieć. Pozwolenia nie mam do tej pory, ale zakładam, że Jack nie będzie miał nic przeciwko podzieleniu się z wami tą informacją. –Bardzo miło z jego strony. – Corbin nie krył brzmiącego w jego głosie sarkazmu. –Trzymamy tę informację dla siebie na wypadek, gdybyśmy jej potrzebowali – mówił dalej Brasco. –Rozumiemy. –Doskonale. Wcześniej morderca zostawiał wizytówkę. A właściwie dwie. Przy pierwszej i drugiej ofierze znaleźliśmy koperty. Najpierw litery „E” i „R”, potem „R” i „T”. Na obu kopertach i

wszystkich wizytówkach nie było odcisków palców. To oczywiste, że morderca nie mógł podłożyć koperty w samochodzie, który zamierzał wysadzić w powietrze, więc podejrzewam, że mógł ukryć coś w garażu. Gdybyś rano zapomniał włożyć gacie, nie podejrzewałbyś nawet, że chodzisz z jajami na wietrze, pomyślała wściekła Patty. –O co chodzi z tym garażem? Mężczyzna, który zadał to pytanie, wysoki, wyprostowany, dystyngowany jak nie przymierzając ambasador, miał na sobie kompletny mundur podpułkownika łącznie z rzędami baretek pod lewą piersią. Na jego widok Brasco zesztywniał, a Corbin z uśmiechem wyciągnął rękę. –Pułkowniku – powiedział. –Roosevelt – ucieszył się Tommy Moriarity. – Miło cię znowu zobaczyć. Sporo czasu minęło od czasu tej konferencji medycyny sądowej w Bostonie. Corbin przedstawił Browna zastępcy dowódcy policji stanowej. Patty zawahała się. Nie wiedziała, jakiego pułkownik spodziewa się po niej powitania w tej szczególnej sytuacji. Wreszcie podjęła decyzję. Uścisnęła jego wielką łapę swoimi małymi dłońmi. –Cześć, pułkowniku – przywitała się. – Cieszę się, że znów cię widzę. Sześćdziesięciotrzyletni Moriarity był o głowę wyższy od córki. Przez krótką chwilę miała wrażenie, że weźmie ją w ramiona, podniesie, przytuli albo nawet pocałuje w policzek. Ale on uśmiechnął się tylko spokojnym, życzliwym uśmiechem, który tak kochała, i odwzajemnił jej pozdrowienie. –Znasz Wayne’a Brasco? – spytała Patty. –Oczywiście. Jak tam żona i rodzina?

26

–Znakomicie, panie pułkowniku. –Żona ma na imię Margo, o ile pamiętam? Patty wiedziała, że jej ojciec spotkał żonę Wayne’a może raz w życiu, zapewne wiele lat temu. Nie zdziwiła się jednak, że pamiętał jej imię. Jej ojciec nie zapominał niczego. –Tak jest, panie pułkowniku, Margo. Czuje się wspaniale.

–Cóż tu mamy? Choć pytanie to było skierowane mniej lub bardziej do grupy, Brasco nie miał zamiaru zrezygnować z okazji olśnienia pułkownika. –Ofiarą jest kolejny dyrektor kasy chorych – wyjaśnił. – Pierwsze dwa zamachy są chyba dziełem zawodowców. Ten też. Najprawdopodobniej semtex. Właśnie powiedziałem tu obecnym panom Corbinowi i Brownowi o literach, które znaleźliśmy w pierwszych dwóch sprawach. Podejrzewamy, że odkryjemy je także w garażu. Patty ledwo stłumiła jęk. –Roosevelt – powiedział Moriarity – czy mógłbyś skontaktować się jakoś z kryminalistykami i zdobyć ich pozwolenie na obejrzenie garażu? –Żaden problem, panie pułkowniku. Detektyw wrócił po kilku chwilach z informacją, że jeśli zachowają konieczną ostrożność, mogą wejść do garażu przez drzwi kuchenne. Poproszono ich, by nie ruszali bramy garażu, póki ktoś ich nie obejrzy i nie stwierdzi, jak zabójca mógł je otworzyć i zamknąć, nie znając kodu elektronicznego i nie uruchamiając alarmu. Omijając – gdzie się dało – szczątki Cyrilla Davenporta, a gdzie się nie dało, po prostu nad nimi przechodząc, weszli do domu przez drzwi frontowe. Patty delikatnie przykryła klamkę chusteczką, po czym otworzyła drzwi prowadzące z tylnego korytarza do garażu. Następnie wyjęła z torebki małą, ale silną latarkę, znalazła włącznik światła i przycisnęła go długopisem. Poszukiwania trwały całe trzy minuty. –Zdaje się, poruczniku, że miał pan absolutną rację – przerwał milczenie Moriarity. Wskazał ciężkie metalowe grabie, oparte zębami o ścianę. Na ostatnie zęby po jednej i po drugiej stronie nabito białe prostokątne kartki o powierzchni mniej więcej dwudziestu centymetrów kwadratowych, przypominające trochę karty używane w kartotekach. Bardzo precyzyjnie, wręcz artystycznie, na jednej karcie wypisano dużą literę „B”, a na drugiej „E”. Uważając, by niczego nie dotknąć, czwórka policjantów przyglądała się kartom, które Patty dodatkowo oświetliła latarką. –E, R, R, T, B, E – powiedziała cicho. –Heartbeat*[heartbeat – bicie serca, puls]? – podpowiedział Corbin. –Możliwe – przyznała Patty. – Być może to fragment kilku słów z jakiegoś cytatu? Przeszukiwali garaż jeszcze przez jakieś pięć minut, nie znaleźli jednak nic niezwykłego lub choćby interesującego. Kiedy znów wyszli na podjazd, Moriarity poprosił Corbina i Brasco, by informowali go o postępach śledztwa. Obiecał także, że pomoże im w miarę możliwości, zwłaszcza gdyby napotkali jakieś biurokratyczne przeszkody. Następnie gestem zaprosił Patty do rozmowy. Oddalili się o kilka kroków, tak że nikt nie mógł ich podsłuchać.

–U ciebie wszystko w porządku? – spytał. –No, mniej więcej. A u ciebie? W rozmowach z przyjaciółmi Patty często nazywała siebie „synem, którego ojciec chciał mieć”. Jej wspaniały starszy brat, Tom, przewodnik wycieczek w najbardziej niedostępne miejsca na świecie i ekspert w łowieniu na muchę, często był bezrobotny, ale zawsze zajęty walką o taką czy inną sprawę ochrony środowiska naturalnego. Nie ukrywał też, że jest gejem, i w ogóle żył szczęśliwie… z wyjątkiem chwil, kiedy spotykał się z ojcem. –Już wkrótce – powtarzał, ilekroć zdarzyło mu się wyjechać z Oregonu na wschód. – Już wkrótce facet wszystko sobie poukłada… i jaką będzie wówczas potęgą! Tom Moriarity pogrzebał w ziemi czubkiem nieskazitelnie czystego buta.

27

–Też mniej więcej. Oczywiście bardzo brakuje mi mamy. Dwa lata temu Ruth Moriarity przegrała długą, straszną walkę z rakiem jajników, a Tom postarzał się przez ten czas o dwanaście lat. –Taaak. – Patty zaryzykowała i ścisnęła rękę ojca. – Ja też za nią tęsknię, tato. Pułkownik zgarbił się na chwilę, ale niemal natychmiast przyjął wojskową postawę. –No więc… jak wyglądają te sprawy? – spytał. Patty potrząsnęła głową. –Pracujemy nad nimi jak szaleni, ale na razie nic jeszcze nie mamy. Zakładam, że to albo ktoś głęboko rozczarowany naszą opieką medyczną, albo niezadowolony lekarz, albo krewny kogoś, kto umarł z powodu błędu lekarskiego. Nadzieję widzę w tym, że nasz zabójca zechce wkrótce przekazać coś szerokiemu światu w sposób znacznie bardziej czytelny, niż robił to do tej pory. Że powoli, powoli, ale jednak zacznie wysuwać nos z kryjówki. I wówczas powinniśmy go dopaść. –Ciągle denerwujesz tego Brasca, bo próbujesz prowadzić sprawę, co? –Nie, tato. Tu wszystko w porządku. –Doskonale. To znaczy, że zrozumiałaś, dlaczego dokonaliśmy zmiany. Brasco ma ogromne doświadczenie. Spodziewam się, że wiele się od niego nauczysz. –Już się nauczyłam. –O ile wiem, powołał do pracy kryptografa i psychologa? –Owszem.

Patty omal nie zakrztusiła się własnymi słowami. Jeszcze przed morderstwem Marcii Rising, przekonana, że kartki z literami, znalezione przy ciele Bena Moralesa, mogą oznaczać początek serii, zasadziła do pracy zarówno łamacza kodów, jak i specjalistę od profili psychologicznych. Brasco, gdy tylko przejął dochodzenie, natychmiast wystosował notatkę służbową do wszystkich możliwych szarż, podsumowując w niej pracę wydziału nad oboma zabójstwami i bezczelnie sobie przypisał zasługę zatrudnienia obu ekspertów. Jeśli Tommy Moriarity wyczuł jad w tonie głosu córki, to nie dał tego po sobie poznać. –Rozumiem, że nadal jesteś zadowolona z tego, że zostałaś gliną. Dla córki wymarzył sobie inną karierę, co najmniej szkołę prawniczą, najchętniej prezydenturę. Kiedy dowiedział się, że przystąpiła do stanowego egzaminu na funkcjonariusza policji, nic mu o tym nie mówiąc, nie odzywał się do niej przez dwa miesiące. –Jest ojcem doskonałym – mówiła Patty przyjaciołom – pod warunkiem, że we wszystkim się do niego dostosowujesz. Ale teraz powiedziała tylko: –Jestem bardzo zadowolona z tego, że zostałam gliną. –Porucznik Court bardzo cię chwali. Tato, on mnie nie znosi. Nie znosi zresztą żadnej policjantki. On i jego przyjaciel Brasco to neandertalczycy. Gdyby facet prowadził sprawę dokładnie tak jak ja, na pewno by mu jej nie odebrano. –Miło mi to usłyszeć. Moriarity przestąpił z nogi na nogę. Oczywiście to nie była właściwa chwila na wyznanie córce, jak bardzo jest z niej dumny i cieszy się z tego, że jest, kim jest, i jak bardzo żałuje, że nie nalegałby pozwolono jej dalej prowadzić sprawę. Jeśli już, Patty podejrzewała, że naciskano go, by nie protestował, kiedy każą jej grać drugie skrzypce. Pomyślała, że zapewne gdzieś tam, w podświadomości, jest dumny, że poszła w jego ślady. Może tak, może nie. –A więc… – powiedział Moriarity -… nadal jesteśmy umówieni na kolację w przyszły piątek. Nigdy o tym nie rozmawiali, ale po śmierci Ruth tak się jakoś złożyło, że zamiast chodzić na kolację dwa razy w tygodniu, zaczęli się spotykać raz na dwa tygodnie. –U mnie, godzina ta sama – powiedziała Patty, dobrze udając radość. –Świetnie. I… życzę szczęścia w śledztwie. Jeśli będę mógł w czymś pomóc, zadzwoń.

28

Ojciec przytulił ją niezgrabnie, odwrócił się i poszedł przez trawnik. W ostatniej chwili skręcił w lewo, omijając coś, co wyglądało na kolejny fragment ciała Cyrilla Davenporta.

29 Rozdział 5

Bostoński oddział Stowarzyszenia Hipokratesa zbierał się w każdy trzeci czwartek miesiąca od chwili powstania przed czternastu laty. Początkowo trzej członkowie-założyciele spotykali się na zmianę w swych domach, ale w miarę jak stowarzyszenie zaczęło się rozrastać, zebrania przeniesiono do sali konferencyjnej Harvard Medical School. W tej chwili, od niemal czterech lat, miejscem spotkań był amfiteatr Massachusetts Medical Society, wspaniały nowoczesny budynek stanowiący część kompleksu biurowego Waltham. Dziedziniec otaczały trzypiętrowe budynki, a główne wejście wychodziło na tarasowe ogrody i las bambusów. Statutowym celem Stowarzyszenia Hipokratesa było wyrwanie praktyki medycznej z równie kapryśnego, jak potężnego uścisku kas chorych. Założone w San Francisco stowarzyszenie miało już swe oddziały w Chicago, Filadelfii, Nowym Jorku, Houston oraz, najlepiej się rozwijający, w Bostonie. Stowarzyszenie przyjęło imię greckiego lekarza z IV wieku n.e., powszechnie uznawanego dziś za twórcę nowoczesnej medycyny. Uważał on, a było to przekonanie uznawane za herezję, że choroba ma swą przyczynę materialną i nie oznacza, że ciało stało się siedliskiem złych duchów. Głosił także naturalną leczniczą wartość odpoczynku, właściwej diety, świeżego powietrza i czystości. Zapisał Przysięgę Etyczną dla Medyków, którą do dziś składają absolwenci większości szkół medycznych świata. Will przyjechał na spotkanie piętnaście minut wcześniej, kwadrans przed siódmą wieczorem. Ostatnią godzinę spędził z pacjentem o nieznanej tożsamości. Z początku przypadek ten wyglądał beznadziejnie, ale wyglądało na to, że stał się cud. Po perfekcyjnie przeprowadzonej operacji nastąpił trudny okres rekonwalescencji: głęboka śpiączka, temperatura przekraczająca czterdzieści jeden stopni Celsjusza, ciśnienie skurczowe krwi poniżej osiemdziesięciu; a to wszystko mimo troskliwej opieki. Co gorsza, wstrząs i hipotermia spowodowały niewydolność nerek; pacjent nie oddawał moczu. Will ściągnął specjalistów z kardiologii, neurologii i nefrologii – ci ostatni byli ekspertami od nerek. Wraz z rezydentami monitorował dziesiątki wskaźników biochemicznych, pracując z pełną świadomością tego, że wisi nad nimi miecz Damoklesa: niefunkcjonujące nerki. A to oznaczało, że ciało pacjenta nie wydala toksyn. W dodatku bez nerek niezwykle trudno kontrolować stężenie zastosowanych leków we krwi, a to grozi śmiertelnymi powikłaniami. Mijały godziny, a życie chorego wisiało na najcieńszym z włosków. I nagle, dwadzieścia godzin po

tym, jak Will odszedł od stołu i zdjął rękawiczki, sygnalizując tym koniec zabiegu, pierwsza okazała kropla moczu spłynęła do cewnika, a po minucie druga. Nerki powoli podejmowały pracę. Z punktu widzenia kuracji wszystko było teraz możliwe. Will, pielęgniarki, rezydenci oraz nefrolog uczcili to wydarzenie w pokoju pielęgniarek kawą i czerstwawymi pączkami. Zaledwie trzy godziny temu, niemal dwa dni po tym, jak znaleziono go półmartwego w alejce, pacjent zaczął zdumiewająco szybko i bez problemów odzyskiwać przytomność. Już znano jego tożsamość, nazywał się Jack Langley. Był handlowcem z Des Moines w Iowa, ojcem trojga dzieci. Poczuł nagle obezwładniający ból brzucha, opadł na kolano i w tym momencie zaatakowało go trzech mężczyzn. Na szczęście szybko stracił przytomność i najprawdopodobniej nie czuł, kiedy go bito i kopano. Teraz Langley powoli wracał do zdrowia i opowiadał pielęgniarkom o swoim życiu, one zaś wtajemniczały go w szczegóły jego bliskiego spotkania ze śmiercią. Will z przyjemnością zauważył, że większość ze stu czterdziestu superwygodnych i eleganckich miejsc jest zajęta. Gdy tylko wszedł do amfiteatru, natychmiast otoczyli go koledzy, wypytując o serię zabójstw dyrektorów kas chorych. Ponieważ od dwóch lat Will był rzecznikiem prasowym i szefem public relations bostońskiego oddziału stowarzyszenia, oczekiwał, że skontaktuje się z nim, jeśli nie policja, to przynajmniej prasa, na razie jednak nie skontaktował się nikt.

30

Rozmowę zdominował Runyon, młody, entuzjastyczny położnik, którego przede wszystkim interesowało to, co sam ma do powiedzenia. –Will, więc spróbuj wyobrazić sobie coś takiego. Dwudziestotrzyletnia kobieta ma bardzo bolesne skurcze żołądka. Jest świąteczny weekend, więc dzwoni do lekarza z ubezpieczalni, który ma akurat telefoniczny dyżur, a on zaleca lekarstwo na niestrawność. Biuro jest zamknięte w weekendy, więc nie ma mowy o umówieniu się na badania. Rano dziewczyna czuje się jeszcze gorzej, dzwoni ponownie, rozmawia z innym lekarzem, ten lekarz wydaje inną diagnozę i twierdzi, że ten wcześniejszy lekarz za cholerę się na niczym nie zna. –Ciąża jajowodowa – przerwał mu Will. Chciał jak najszybciej porozmawiać z Tomem Lemmem, prezesem stowarzyszenia. –No właśnie! – przytaknął Runyon, przemawiając do otaczającej go grupki lekarzy. Will zdążył już odejść. – Dziewczyna wykrwawiła się w drodze do szpitala i zmarła! Potraficie sobie coś takiego wyobrazić? Will dostrzegł stojącego po drugiej stronie sali Lemma, pięćdziesięcioparoletniego lekarza rodzinnego. Ruszył w jego kierunku, ale po drodze zatrzymał go jeszcze chirurg, którego nazwiska nie pamiętał, i uraczył opowieścią o kobiecie, której jej kasa chorych kazała czekać na powtórzenie biopsji tarczycy, ponieważ badanie cytologiczne materiału bolesnych biopsji nie potwierdziło

jednoznacznie raka. Trzy miesiące później męża tej kobiety firma przeniosła do innego stanu i w związku z tym przypisała do innej kasy chorych. Kiedy rak jego żony zaczął się gwałtownie rozwijać, nowa kasa odmówiła finansowania leczenia, twierdząc, że kobieta była chora już w momencie ustanowienia ubezpieczenia. –Cześć! – krzyknął Lemm na widok zbliżającego się Willa. – Wygląda na to, że będziemy dziś mieli największe spotkanie. Szerokim gestem wskazał gęstniejący tłum. Will powiódł wzrokiem za jego dłonią i dostrzegł swą partnerkę, Susan Hollister. Susan właśnie weszła na salę i teraz szukała wzrokiem wolnego miejsca. Dzięki, że się pokazałaś, Suze. Jestem twoim dłużnikiem. –Mam kilka spraw, Tom. Sądzisz, że warto je poruszać, biorąc pod uwagę te ostatnie morderstwa? –A co, są śmieszne? –To zależy. –Od czego? –Od poczucia humoru. To znaczy, czy bawi cię cięty dowcip, cha, cha, cha czy też dowcip typu: cha, cha, cha, nagle przestałem widzieć na prawe oko. –A te twoje sprawy? –Wszystkiego po trochu. –Znajdujesz się na liście mających zabrać głos. To, co się dzieje, wywołało sporo napięcia, to prawda, ale nie widzę powodu, by nie opowiedzieć jednej czy drugiej anegdotki. Zaczniesz mówić zaraz po dyskusji na temat pozwów zbiorowych. Potem będziemy musieli zdecydować, co zrobić z wielką debatą z Boydem Hallidayem, która miała się odbyć w przyszłym tygodniu. –Co masz na myśli? –Rozmawiałem z nim przed godziną. Twierdzi, że gdybyśmy ją odwołali, wysłalibyśmy zły sygnał do zainteresowanych, a przede wszystkim mordercy. Debatę, zaplanowaną i reklamowaną jako „otwarta”, zorganizował Wellness Project, szanowana, niezależna koalicja stowarzyszeń konsumenckich opieki zdrowotnej. Miała się odbyć w szacownym Faneuil Hali w śródmieściu Bostonu. Halliday, potężny i dynamiczny dyrektor naczelny Exlusive Health, miał zmierzyć się z Jeremym Purcellem, światowej sławy chirurgiem, profesorem Harvardu, filozofem i byłym prezesem Stowarzyszenia Hipokratesa. W znacznej mierze to właśnie dzięki wysiłkom Willa dyskusja, zatytułowana: „Kasy chorych: dobrodziejstwo czy bezsens” wzbudziła wielkie zainteresowanie; spodziewano się, że na sali nie będzie wolnego miejsca.

31

Morderstwa w świecie kas chorych mogły przyciągnąć jeszcze więcej uczestników. –A co sądzi o tym Jeremy? –Naprawdę nie słyszałeś? – zdziwił się Lemm. – Miał całkiem poważny atak serca. W White Memoriał założyli mu bypassy. –I? –Stan określają jako stabilny. Nie wygląda to szczególnie groźnie, ale na przyszły tydzień z pewnością nie zdąży. Musimy zdecydować, co zrobimy. –A Halliday naciska, co? – domyślił się Will. Wiedział też, że „naciska” to o wiele za delikatne słowo. –Można tak powiedzieć. Słuchaj, pora zaczynać przedstawienie. Nie przejmuj się tymi swoimi historiami. Jeśli ludzie zechcą się pośmiać, to się pośmieją. Osobiście uważam, że ty i twoje historie jesteście główną przyczyną wzrostu zainteresowania naszym stowarzyszeniem. W końcu na każdym zebraniu jest nas coraz więcej. –Przecież ich nie wymyślam, tylko przytaczam. –Właśnie o to chodzi. Są prawdziwe. –W porządku. Zrobię, co w mojej mocy. –Will, wykonujesz wspaniałą robotę dla stowarzyszenia i nie myśl, że tego nie doceniamy. –Hej, rany, dzięki, Miki – powiedział Will, doskonale naśladując psa Goofiego. Było to jedyne udane naśladownictwo w jego repertuarze. Lemm, szczupły i wysoki – miał dobrze ponad metr osiemdziesiąt – wszedł na podium i uciszył zebranych, kilkakrotnie stukając w mikrofon. –Trzy pielęgniarki zginęły w wypadku i stanęły przed bramą raju – zaczął bez żadnych wstępów. – Na ich spotkanie wyszedł święty Piotr. Pyta pierwszą: „Kim jesteś i dlaczego miałbym otworzyć przed tobą tę bramę?”. Pielęgniarka odpowiada: „Przez czterdzieści pięć lat byłam pielęgniarką w prywatnym gabinecie. Tłumaczyłam pacjentom, jak przyjmować lekarstwa, a dzieciom dawałam lizaki. Bez cukru, oczywiście”. „Proszę”. – Święty Piotr uchyla bramę i zwraca się do drugiej pielęgniarki z tym samym pytaniem. „Pracowałam w hospicjum – mówi kobieta. – Przez wiele lat uspokajałam umierających, koiłam ich lęk, pomagałam w godnym przejściu na drugą stronę”.

„Wchodź. – Święty Piotr przepuszcza ją do raju. – Mleko i ciasteczka po prawej”. Trzecia pielęgniarka tłumaczy: „Oceniałam dokumentację medyczną na potrzeby kasy chorych”. Święty Piotr otwiera wielką złotą księgę. Przewraca kartki. „Ach tak, mam cię w spisie”. Otwiera bramę, a kiedy pielęgniarka go mija, dodaje: „Jeszcze jedno: twój przypadek wymaga jedynie trzydniowego pobytu”. Zebrani roześmiali się głośno, choć Will podejrzewał, że większość słyszała ten dowcip nie po raz pierwszy. A więc Lemm ma słuszność, ci ludzie po prostu chcą się pośmiać. Ich zawód, także – w większości wypadków – najpiękniejsze marzenie niszczono bezlitośnie, a AMA*[ama – American Medical Association, organizacja zawodowa lekarzy], od której oczekiwali wsparcia i walki na murach, w najlepszym razie przygotowywała obronę tak słabą, że aż śmieszną. Dobrze naoliwiona machina przemysłu kas chorych miażdżyła kolejne specjalności medyczne z siłą rozpędzonego walca. Prawdopodobnie nie było całkiem w porządku porównywać sposób, w jaki kasy chorych niszczyły kolejne specjalności (z wyjątkiem okulistów, wobec których poszły na ustępstwa kosztem lekarzy domowych, by nagle wykonać zwrot o sto osiemdziesiąt stopni i zabrać się i do nich), do tego, w jaki Hitler podbijał kraje europejskie jeden po drugim, ale Will nie był pierwszym lekarzem, któremu nasunęło się to porównanie. Obok Quincy Market w Bostonie stał piękny, wzruszający pomnikmuzeum ofiar Holokaustu.

32

Przed wejściem wyryto słowa luterańskiego pastora, Martina Niemollera.

W Niemczech przyszli najpierw po komunistów, a ja nie sprzeciwiałem się, ponieważ nie byłem komunistą. Potem przyszli po Żydów, a ja nie sprzeciwiałem się, ponieważ nie byłem Żydem. Potem przyszli po związkowców, a ja nie sprzeciwiałem się, ponieważ nie byłem związkowcem. Potem przyszli po katolików, a ja nie sprzeciwiałem się, ponieważ byłem protestantem. Potem przyszli po mnie, ale wówczas nie było już nikogo, kto mógłby się sprzeciwić.

–Zacznijmy to spotkanie od tego, od czego zaczynaliśmy wszystkie nasze spotkania: odczytania listy lekarzy, którzy rezygnują z bezpośredniej opieki nad pacjentem lub w ogóle porzucają zawód. Ci lekarze podają różne bezpośrednie powody swej decyzji, ale główna przyczyna jest jedna: nie mogą już znieść biurokracji, frustracji, niewygody, a w skrajnych wypadkach niebezpieczeństwa, jakie ściąga na nich medycyna jako biznes. Wyczytywanie nazwisk, czasami aż dwudziestu miesięcznie, było jak zwykle bolesne. Po każdym następowało zwykle krótkie wyjaśnienie, dlaczego ten oto pięćdziesięciojednoletni lekarz rodzinny, czy ten czterdziestoośmioletni położnik zdecydowali się poszukać nowego satysfakcjonującego emocjonalnie i materialnie zajęcia, choć kiedyś wydawało im się, że zawód lekarza wart jest lat poświęceń, śmiertelnego zmęczenia oraz rosnących nakładów finansowych, których wymagały szkoła medyczna i praktyka zawodowa. W tym miesiącu zrezygnowało dziewięć osób; trzy z nich Will znał doskonale. Jeden z rezygnujących prowadził z nim zajęcia kliniczne na medycynie. Według najnowszego sondażu – pomyślał z goryczą i gniewem – połowa lekarzy, gdyby dać im szansę cofnięcia czasu, nie wybrałaby powtórnie tego zawodu. Po odczytaniu nazwisk Lemm oddał głos komitetowi prawnemu stowarzyszenia. Przedstawił on ze szczegółami status pozwu zbiorowego przeciw kilku największym kasom chorych, które stowarzyszenie pozwało w porozumieniu ze stanowymi stowarzyszeniami lekarskimi oraz kilku indywidualnymi lekarzami. Sprawa ta wlokła się niemal od pięciu lat, choć ostatnio jakby nabrała rozpędu. Kasy chorych oskarżono o wymuszenie i pogwałcenie federalnej Ustawy o zorganizowanym szantażu i organizacjach skorumpowanych. W całym kraju prowadzono także inne sprawy, także w Kalifornii, gdzie oskarżono programy zdrowotne o utrudnianie lekarzom podejmowania samodzielnych decyzji zawodowych. W uzasadnieniu podano, że lekarzom grozi się stratami finansowymi w celu zniechęcenia ich do wypełniania obowiązków wobec pacjenta oraz zachęca się, by stosowali nieusprawiedliwione, a często groźne ograniczenia poziomu koniecznych świadczeń medycznych. Prezentację zespołu prawnego kilkakrotnie przerywały oklaski. Posługując się analogią do zajmujących Europę hitlerowców, można by powiedzieć, że prawnicy byli partyzantami stowarzyszenia: ostrzeliwali przeciwnika i przeszkadzali mu, jak tylko mogli. Kiedy skończyli, niemal czuć było, jak w audytorium opada napięcie. Lemm także to wyczuł. –No, dobrze – powiedział – zanim zajmiemy się kolejnymi sprawami, udzielam głosu naszemu wspaniałemu ekspertowi od kontaktów z prasą i PR, Willowi Grantowi. Co masz dla nas tego pięknego wieczoru? Will wszedł na mównicę przy akompaniamencie słabych oklasków. Jako dziecko był bardzo nieśmiały i nawet teraz nie czuł się swobodnie, gdy miał przemawiać do dużej publiczności. Przez te lata potrafił jednak przekonać samego siebie, że gdyby nawet wyglądał i mówił jak dureń, to jeszcze nie tragedia. Przez dwa lata miesiąc w miesiąc występował na sesjach stowarzyszenia, więc tremy już prawie nie odczuwał, zwłaszcza gdy miał do powiedzenia coś takiego jak to, o czym zamierzał mówić dzisiaj.

–Nim przedstawię kilka spraw – rozpoczął – chcę powiedzieć, że bilety na dyskusję z Boydem Hallidayem sprzedają się doskonale.Miejsca w Faneuil Hall są już praktycznie wyprzedane.

33

Kiedy skończę, Tom będzie miał parę słów do powiedzenia na ten temat. Dyskusja odbędzie się mimo ostatniej serii zabójstw. Wielu z was wie, że moje teksty pisane są mniej więcej tak ekscytujące jak obserwowanie derby ślimaków. Na szczęście w naszym komitecie jest Randy Harrington, który regularnie podrzuca wspaniałe listy redaktorom naczelnym i sekretarzom redakcji obu gazet oraz kilku wydawnictw lokalnych. W zeszłym miesiącu dwa z nich zostały opublikowane, jeden w „Globe”. Mam nadzieję, że je przeczytaliście. Jeśli nie, informuję, że są dostępne na naszej witrynie. Randy, wstań i ukłoń się, proszę. Harrington, drobny, szczupły pediatra w jakże charakterystycznej, krzykliwej muszce, wstał posłusznie. –Will Grant pisze znacznie lepiej, niż moglibyście się spodziewać – powiedział, kiedy umilkły oklaski. – Jak na chirurga. –Pozwolę sobie przetłumaczyć ten komplement na ludzki język. – Will się uśmiechnął. – Właśnie dowiedzieliście się wszyscy, że znam kilka słów wielosylabowych i mam przynajmniej pięć książek bez obrazków do kolorowania. Z tego żartu Tom Lemm śmiał się najgłośniej. –No dobrze – mówił dalej Will – jak wszyscy wiecie, nasz wspaniały zespół bezskutecznie szuka interesujących historii, które można by przedstawić prasie, a przynajmniej wam. Na dziś wybrałem dwie doskonale pokazujące, jak przyjazne kasy chorych troszczą się o… siebie i swoich. Psychiatra z Newton pisze: „Przyjąłem dwunastoletniego chłopca z ortopedii na nasz oddział dla nieletnich pacjentów. Miał obustronne złamanie kostek, będące wynikiem skoku ze szczytu dachu garażu w rodzinnym domu. Nie sztuką było postawienie diagnozy: ciężka depresja i stwierdzenie, że skok z dachu był próbą samobójczą, którą koniecznie należało potraktować poważnie. Skontaktowałem się z dyrektorem do spraw medycznych jego kasy chorych i poprosiłem o dwutygodniową hospitalizację w celu przeprowadzenia intensywnej terapii rodzinnej, mającej wzmocnić u pacjenta poczucie bezpieczeństwa w środowisku domowym, rozpoczęcia podawania środków antydepresyjnych oraz monitorowania terapii przeciwbólowej, ponieważ złamanie wymagało nastawienia operacyjnego. Przedstawiłem mu ten przypadek wraz z wynikami badania stanu psychicznego, potwierdzającymi poważne obniżenie nastroju, ograniczenie afektu, fascynację samobójstwem, lekomanię, poczucie beznadziejności, brak poczucia wartości własnej, zaburzenia snu i łaknienia. «Proszę mi powiedzieć – usłyszałem od strażnika twierdzy kasy chorych – z jakiej wysokości skoczył ten chłopak?»

«A co to ma do rzeczy? – zdziwiłem się. – Dzieciak postanowił się zabić i przy tym obstaje. Potrzebuje co najmniej dwóch tygodni w szpitalu.» «Pytam jeszcze raz: jak wysoko jest dach tego garażu.» «Na poziomie pierwszego piętra. I co to zmienia?» «Jeśli to rzeczywiście poziom piętra – usłyszałem – daję panu wstępną autoryzację na dwa dni» «Co?! Gdyby skoczył z drugiego piętra, to pewnie dostałbym trzy?» «Więcej nie mogę. Po dwóch dniach może pan poprosić o więcej, ale nie gwarantuję pozwolenia.» Nie wytrzymałem. «Założę się, że gdyby to był twój syn, to inaczej byś śpiewał. Ale on pewnie już by nie żył, ty dwulicowy sukinsynu!» Facet po prostu odłożył słuchawkę. Koniec końców udało mi się wyżebrać sześć dni. Kiedy wychodził po wypisie, usłyszałem, jak ojciec nazywa go „palantem”. Tego samego dnia w sekretariacie szpitala złożyłem wymówienie i zacząłem szukać pracy poza psychiatrią kliniczną. Dziękuje wam, kasy chorych.

34

Mimo iż to był przypadek tragiczny, widownia zareagowała brawami. Ale był to aplauz wynikający z frustracji. Przecież każdy z tu obecnych wpadł kiedyś na podobną, biurokratyczną ścianę, zaprzeczającą wszelkiej logice przeszkodę w praktykowaniu medycyny. –Wymyśliłeś to od początku do końca! – krzyknął ktoś. Will potrząsnął głowa. –Nie mam aż takiej wyobraźni – zaprotestował. – Opowiadam prawdziwe historie, przekazane mi przez prawdziwych ludzi. W porządku, będzie jeszcze jedna z serii medycyna i matematyka, tym razem krótsza. Pochodzi od pani chirurg z Worcester. Przyszedł do niej pacjent cierpiący na krwawiące, straszliwie bolesne hemoroidy. Gość robił wszystko, co zalecił mu lekarz domowy, kąpiele, czopki, środki przeciw zaparciom, gumowe wkładki. Mimo to nie spał, cierpiał, krwawił przez podkładki, w pracy nie mógł nawet usiąść, więc pozostała tylko chirurgia. Pani chirurg posłusznie zadzwoniła do kasy chorych, by dostać wstępną zgodę. Ku swemu zdumieniu usłyszała w

słuchawce niemal dziecinny głos, pytający o rozmiar hemoroidów. Gówniarz najprawdopodobniej odczytał to pytanie z monitora komputera, w każdym razie tak napisała lekarka. Spytała go, co to ma za znaczenie, duże czy małe, ważne, że pacjenta zabijają! Po prostu powiedzcie, że zapłacicie za leczenie i dajcie mi leczyć człowieka! Ale dzieciak mówi: „Proszę pani, obawiam się, że to niemożliwe. Muszę znać wielkość hemoroidów, nim zaaprobuję pokrycie kosztów operacji”. A pani chirurg – która wykłada w szkole medycznej – mówi na to: „Dobrze już, dobrze, niech ci będzie, hemoroidy pacjenta są mniej więcej rozmiaru Nebraski!”. Zapadła cisza. Lekarka słyszy stuk klawiatury, gówniarz wpisuje coś w komputer i mówi: „Aprobuję procedurę”. Tym razem śmiech był równie serdeczny jak szczery, choć także odrobinę nerwowy. Uprawiana przez lekarzy lub, co gorsza, przez nielekarzy „medycyna przez telefon” była jednym z najbardziej drażliwych punktów w stosunkach między stowarzyszeniem a kasami chorych. –Na dziś to wszystko, do zobaczenia w przyszłym tygodniu – oznajmił Will. – Tommy? –Pozostała nam do przedyskutowania jeszcze jedna sprawa – powiedział Lemm, kiedy już udało mu się uciszyć widownię, dyskutującą o przytoczonych przez Willa przypadkach. – Wielu z was z pewnością wie, że Jeremy Purcell, który miał bronić naszej sprawy podczas zaplanowanej na przyszły tydzień debaty, przeszedł operację bypassów. Leży w White Memoriał, jego stan jest stabilny, ale ma absolutny zakaz uczestniczenia w dyskusji. Nie możemy już wycofać się z umowy, musimy więc wybrać kogoś zdolnego stawić czoło Boydowi Hallidayowi. Jeremy obiecał, że udostępni swoje notatki i slajdy oraz poświęci czas, by pomóc wybranemu przez nas przedstawicielowi. W ostateczności podejmę się tego obowiązku, ale wiecie równie dobrze jak ja, że jestem raczej typem wołu roboczego. Lepiej czuję się poza sceną niż na scenie. Oczywiście pomogę każdemu, kogo wybierzemy, gotów jestem nawet usiąść obok niego za stołem, ale szczerze mówiąc, potrzebujemy kogoś znacznie bardziej przebojowego ode mnie, kogoś obdarzonego w idealnych proporcjach intelektem, pasją i humorem. Will, skupiony raczej na słowach Lemma niż na nim samym, nagle zdał sobie sprawę z tego, że Tommy patrzy wprost na niego. Nim zdążył zareagować, internista ze Springfield pomachał ręką i krzyknął: „Zgłaszam Willa Granta”. –Popieram! – krzyknęło naraz kilkanaście głosów. –I ja! –Ja też! Lemm uciszył zgromadzonych gestem dłoni. –Will – powiedział poważnie – rozumiem cię. Uważasz, że zostałeś wrobiony. Upewniam cię, że to prawda. – Śmiech. – Uspokójcie się. Uspokójcie się, bardzo proszę! Przepraszam cię, Will. Przepraszam za te niestosowne żarty. A teraz poważnie: to Jeremy wyznaczył cię na swego zastępcę. Zaledwie wczoraj. Komitet wykonawczy się zgodził. Wiem, że masz niewiele czasu na

przygotowania, ale pomożemy ci w każdy dostępny nam sposób, a jeśli zechcesz, będę ci towarzyszył na scenie jako twój doradca.

35

Umilkł. Na sali zapadła martwa cisza. Will westchnął ciężko. Odrzucało go na samą myśl o tym, że ma stanąć naprzeciw ekscentrycznego, wygadanego szefa Excelsius Health, lecz jednocześnie doskonale zdawał sobie sprawę, że nie potrafi powiedzieć „nie” stowarzyszeniu. –Bywałem już upokarzany i poniżany – powiedział ze swego miejsca. – A to oznacza zapewne, że jestem dobrze przygotowany do dyskusji z Boydem Hallidayem. I nagle rozpoczęła się owacja. Ludzie krzyczeli „Will… Will… Will…” jakby dopingowali stającego do walki boksera. Stuczterdziestoosobowe audytorium hałasowało za tysiąc ludzi. –Will…! Will…! Will…! –A więc ostatnia sprawa została załatwiona. – Tommy Lemm próbował przekrzyczeć hałas. – Wyczerpaliśmy porządek dzienny. Dziękują państwu. Na tym kończymy nasze spotkanie. Ze wszystkich możliwych głupstw zrobiłeś największe, myślał Will, wyjeżdżając z opustoszałego już parkingu. Przegadać Hallidaya, a jakże. Równie dobrze mógłbyś odbijać piłki rzucone przez Pedro Martineza. Zjechał na pobocze, oparł palmtopa na kierownicy, wyszukał numer Lemma. Trudno, Tommy będzie musiał lepiej się postarać. Nim zdążył zadzwonić, zadzwoniono do niego. –Doktor Grant – spytał kobiecy głos. –Tak. –Mówi Ellie Newell z działu księgowego szpitala, moim szefem jest pan Davidson. Zadzwoniłam do niego w tej sprawie, a on skontaktował się z panem Brodskym. Pan Brodsky uznał chyba, że powinien się pan o tym dowiedzieć. Seth Brodsky był od wielu lat głównym księgowym szpitala ogólnego Fredrickston. –Dobrze, ale o co chodzi?

–O pańskiego pacjenta na intensywnej opiece medycznej. Tego o nieznanej tożsamości. –Już nie. Niedawno odzyskał przytomność. Podał imię i nazwisko. Jack Langley z Des Moines w Iowa. –Tak, wiem – przyznała Ellie. – Przed chwilą rozmawiałam z jego żoną. –Naprawdę? – On też rozmawiał z Marybeth Langley, przed kilkoma godzinami. –Rozmawiałam także z pracownikiem Midwest Industrial Care, kasy chorych, do której należy rodzina. –I co? –Doktorze Grant, proszę mnie poprawić, jeśli się mylę, ale pacjent Jack Langley będzie wymagał dłuższej hospitalizacji? –Jeśli nie stanie się nic złego, owszem. Do szpitala przyjechał praktycznie martwy. Można powiedzieć, że cudem odzyskał życie. Jeśli miałbym zgadywać powiedziałbym, że potrzeba mu co najmniej dziesięciu dni. Do dwóch tygodni. –Dotychczasowe koszty, na które składają się między innymi pobyt na sali przypadków nagłych, sali operacyjnej, sali intensywnej opieki medycznej, honoraria za konsultacje, przekroczyły już czterdzieści pięć tysięcy dolarów. –Wcale mnie to nie dziwi. –No cóż… Midwest Industrial odmawia pokrycia dotychczasowego rachunku i nie zgadza się na płacenie za przyszłe leczenie. –Paranoja! Jaki podają powód? Ellie Newell zawahała się. –No… jako ubezpieczyciele prowadzą bardzo restrykcyjną politykę w kwestii zabiegów chirurgicznych. Nie ma mowy o pokryciu kosztów, jeśli nie zaaprobują procedury lub nie potwierdzą jej zasadności w ciągu dwudziestu czterech godzin. –Facet był w śpiączce!

36

–Wiem.

–Jak mogą nam robić coś takiego! –Pan Davidson powiedział, że inni nasi lekarze mogliby zapytać, ale nie pan. Powiedział, że pan zna odpowiedź z góry. Will poczuł przypływ cudownego spokoju. –Wiesz, Ellie, pan Davidson miał świętą rację. Świętą rację. Dziękuję, że pani do mnie zadzwoniła. Rozłączył się, wybrał numer Lemma. –Tom, to ja. –Ach, Will! Mam nadzieję, że nie wściekasz się na mnie za to, że tak cię wrobiłem. Rozpaczliwe sytuacje wymagają rozpaczliwych środków. –Nie ma sprawy. – Will Grant uśmiechnął się. – Chciałem cię tylko spytać, czy możemy się spotkać jutro wieczorem. Przed nami mnóstwo pracy.

37 Rozdział 6

Marybeth Langley była drobną, energiczną kobietą o słodkiej twarzy i wspaniałych manierach. Przyjechała po telefonie Willa; cały tydzień spędziła, śpiąc w małym BB, w dzień zaś czuwając przy łóżku męża. Mimo iż ich kasa chorych odmawiała regulowania jakichkolwiek rachunków, za operację, konsultacje i hospitalizacje, postanowili z mężem pozostać w tym szpitalu pod opieką Willa, aż do chwili gdy z medycznego punktu widzenia będzie można przetransportować go już z powrotem do Iowa. I ten dzień wreszcie nadszedł. Było wczesne czwartkowe popołudnie, szare i chłodne. Dziś miała odbyć się dyskusja w Faneuil Hali. Will zdążył już zoperować bolesną przepuklinę elektryka oraz przekopać się przez papiery, choć nie miał dziś wielu obowiązków urzędowych. Bardzo chciał wygospodarować przynajmniej godzinę na przejrzenie stosów notatek i artykułów o brakach i wadach kas chorych, a przede wszystkim uwag dotyczących doboru przykładów i strategii, które spisał dla niego Jeremy Purcell. Na studiach, a potem w szkole medycznej Will nigdy nie czuł się w pełni przygotowany do egzaminu, ale też nigdy nie miał wrażenia, że jest tak fatalnie nieprzygotowany jak w obliczu zbliżającej się nieuchronnie dyskusji. Zgoda na prośbę Toma Lemma i stowarzyszenia była czymś niewątpliwie bardzo szlachetnym, powoli jednak stawała się najgłupszą decyzją w jego życiu, podjętą pod wpływem chwili.

Po raz setny sam siebie napominał, że przecież może zrobić tylko to, co może zrobić, po czym skupił się na procedurze wypisywania jednego z najulubieńszych pacjentów. Obaj walczyli po tej samej stronie w prawdziwej wojnie tytanów, nic więc dziwnego, że nawiązała się pomiędzy nimi przyjaźń, przekraczająca granicę zwykłych stosunków lekarz-pacjent. –No, Jack – powiedział Will. – Zdaje się, że to jest to. –Fakt. Jack Langley okazał się człowiekiem inteligentnym i wyjątkowo oczytanym. Nie mówił wiele; był typowym, wstrzemięźliwym, spokojnym mieszkańcem środkowego zachodu, dwadzieścia cztery godziny na dobę słuchającym muzyki country, bardzo zadowolonym z zawodu sprzedawcy maszyn ciężkich, choć kiedyś marzyłby zostać weterynarzem. Zdjęcia dzieci Langleyów zostały już porządnie spakowane. Will przejrzał zalecenia wypisowe, podpisał je i oddał Langleyom. Jack, w luźnych spodniach i o kilka numerów za dużej bluzie Kansas City Royals, zasiadł w wózku; wymagano tego od wszystkich wypisywanych pacjentów. Przez dobrą minutę nikt się nie odzywał. Will, na kilka chwil zapomniawszy o zbliżającej się nieuchronnie debacie, próbował przypomnieć sobie, czy kiedykolwiek przedtem czuł się tak wspaniale jako lekarz. Jack to zachwycał się perspektywą spotkania z dziećmi i marzył, jak to będzie przytulić je do piersi, to znów wypytywał, kiedy będzie mu wolno powrócić do pracy. Marybeth, głęboko religijna, próbowała jakoś pogodzić się z myślą, że cud sprawił uwielbiający żarty, ale w gruncie rzeczy cichy i zdumiewająco skromny mężczyzna. W duchu dziękowała Bogu za to, że na świecie są jeszcze ludzie potrafiący zrobić to, co ten człowiek zrobił dla ich rodziny. Niewiele o nim wiedziała, ot tyle, że jest rozwiedziony, ma dwójkę dzieci i że jej mąż, na swój spokojny, środkowozachodni sposób, najzwyczajniej w świecie go uwielbia. Modliła się w duchu, by życie dobrze potraktowało tego lekarza. Rankiem tego pamiętnego dnia wspomniał przecież, najwyraźniej nie przykładając do tego żadnej wagi, że on sam i wszyscy jego współpracownicy zrzucili się na skromny fundusz dla rodziny Langleyów, którą czekała konieczność stawienia czoła niewyobrażalnym rachunkom za opiekę medyczną. Wyjęła z kieszeni kłąb jednorazowych chusteczek, by otrzeć kąciki oczu. –No to… – Will zawahał się -… mam nadzieję, że pozostaniemy w kontakcie. –Ależ oczywiście. –I wasz lekarz zadzwoni do mnie, jeśli pojawią się jakieś problemy?

38

–Nie spodziewamy się problemów… to znaczy problemów zdrowotnych.

Will poczuł, jak zaciska mu się gardło. W zasadzie nie wstydził się płakać przed ludźmi, ale w tym momencie nie chciał. –Wczoraj wieczorem dowiedziałam się czegoś bardzo interesującego. – Marybeth wyczuła, w jak niewygodnej sytuacji znalazł się Will. – Rozmawiałam z kuzynką. Opowiedziała swojej przyjaciółce, Claire, o naszych przygodach z kasą chorych i o tym, że kasa nie chce pokryć naszych rachunków i w ogóle. No więc okazało się, że Claire pracowała właśnie w tej kasie chorych. Oceniała roszczenia. Twierdzi, że jej i innym pracownikom na tym samym stanowisku wydano polecenie odrzucania co dziesiątego roszczenia od razu. Bez rozpoznania, bez podania powodu, od ręki. Wygląda na to, że kasa spróbowała takiego podejścia dla oszczędności i stwierdziła, że zaledwie trzydzieści procent odrzuconych roszczeń trafia do sądu. Ludzie nie mają czasu i pieniędzy, by walczyć o swoje. –Boże! – Will westchnął. – Chciałbym powiedzieć, że jestem zaskoczony i oszołomiony, ale szczerze mówiąc, nie jestem. Wiele razy koszty procesu z kasą chorych są tak wysokie, że potencjalne zyski ich nie równoważą. Dopilnuję, by nasz szpital nie znalazł się w siedemdziesięcioprocentowej większości, ale mam nadzieję, że wy też będziecie z tym walczyć. –Mąż mojej kuzynki, Pam, jest bardzo poważanym adwokatem w Des Moines. Drugiego tak okropnego faceta jak on święta ziemia nie nosiła, ale prawnikiem jest podobno świetnym. Już z nim rozmawiałam. Twierdzi, że świat jest pełen ludzi żałujących, że kiedykolwiek nadepnęli mu na odcisk. –Wygląda na właściwego faceta na właściwym miejscu – przyznał Will. – No, Jack – dodał, ściskając dłoń pacjenta – wiedz o tym, że sprawiłeś nam kupę frajdy. Nie rzucam na wiatr słowa „bohater”, ale z czystym sercem mogę powiedzieć, że jesteś moim bohaterem. –A pan naszym. – Marybeth uśmiechnęła się. Nie czekała na uścisk dłoni, rzuciła się w ramiona Willa. – Dziękuję ci, doktorku – szepnęła mu do ucha. – Dziękuję ci, że uratowałeś życie mojego męża. Doktor Jeremy Purnell nie był tak pomocny, jak się tego spodziewał Will Grant. I nie tylko dlatego, że zapalenie płuc i spowodowana cewnikowaniem infekcja dróg moczowych pogorszyły jego stan i przykuły do łóżka. Ważniejsze było to, że stos notatek, które sporządził, nie został w żaden sposób uporządkowany, no i nie najłatwiej się je czytało. Z pomocą Toma Lemma udało mu się jakoś ułożyć rzeczową, jakkolwiek suchą prezentację. Przedstawili ją w PowerPoincie – niestety, nikt nie przyznałby jej nagrody za elegancję. Will miał straszną ochotę przeprowadzić jedną, ostatnią próbę. Pospieszył do gabinetu, gdzie zostawił karton pełen notatek, artykułów i slajdów, które przygotowywał do debaty. Czuł się jak Custer mający przeprowadzić inspekcję swych kawalerzy stów. Od Custera różniło go jednak to, że z góry wiedział, jaki będzie wynik bitwy pod Little Bighorn. Fredrickston Surgical Associates zajmowało większość pierwszego piętra budynku Medical Arts. Przestronny hol wypełniony był mniej więcej w połowie. Czwartek, więc to pacjenci Susan i Gordona. Will poczuł ulgę; przynajmniej tym mógł się nie przejmować. Wygospodarował sobie jednak tę godzinkę przed pięćdziesięcioparokilometrową przejażdżką do Bostonu.

–Wszyscy szykujemy się na dzisiejszy wieczór, doktorze Grant – powitała go recepcjonistka. –Będziesz na dyskusji, Mimi? –Kiedy dowiedzieliśmy się, że to pan weźmie w niej udział, próbowaliśmy z mężem kupić bilety, ale nam się nie udało. Wszystkie miejsca wyprzedane. –Równie dobrze możecie zostać w domu i pooglądać w telewizji wolnoamerykankę. Ten Halliday, reprezentujący kasy chorych, przygotowuje się od miesięcy. Ja miałem tydzień. –Ależ panie doktorze, będzie pan wspaniały! –Chciałbym podzielać twój optymizm.

39

–Niech pan im po prostu opowie, co się tu u nas dzieje. O mnóstwie papierów… opóźnionych płatnościach… –Dobra rada. –Doktorze Grant, bardzo przepraszam… Szczupła, atrakcyjna Azjatka, siedząca gdzieś po prawej stronie, podeszła do niego niezauważona. Miała piękne, czarne włosy, niesięgające ramion i zakręcone do wewnątrz. –Tak? –Doktorze Grant, nie ma powodu, żeby mnie pan pamiętał, ale jest mnóstwo powodów, żebym nigdy o panu nie zapomniała. –Czuję się zażenowany, ale… –Ależ przecież nic się nie stało! Jestem Grace Davis. A tam stoi mój mąż, Mark. Will posłusznie spojrzał na atletycznie zbudowanego, czterdziestoparoletniego mężczyznę. Biznesmen albo prawnik, pomyślał. Przy okazji jego wzrok spoczął na tarczy stojącego zegara, wypożyczonego stażystom przez Jima Katza. Za czterdzieści osiem minut musi wsiąść do samochodu. –Bardzo przepraszam, nadal… –Znał mnie pan pod panieńskim nazwiskiem Peng. Grace Peng. Przez blisko rok odwiedzałam… –O mój Boże! Grace! Nie wierzę własnym oczom. Równie uradowany, jak zdumiony Will chwycił

kobietę za ramiona. Przez kilka chwil przyglądał się jej twarzy. Rzeczywiście, niewątpliwie stała przed nim Grace Peng… ale inna Grace Peng. Tamta była żałosną alkoholiczką w ostatnim stadium choroby. Przed dziesięciu laty żywiła się wyłącznie w Open Hearth. Nie brakowało jej inteligencji ani potencjału, ludzie z Hearth początkowo chętnie ją widzieli, chętnie jej pomagali, ale prędzej czy później gniew Grace i szalone ataki pijaństwa zniechęcały ich i odstręczały. Więcej niż kilku wolontariuszy oraz pracowników, w tym chyba sam Will Grant, przepowiadało jej nagłą i najprawdopodobniej gwałtowną śmierć. –Nie do wiary, jak świetnie wyglądasz. Od kiedy…? –Po raz ostatni widzieliśmy się przeszło dziesięć lat temu. I dziesięć lat temu po raz ostatni wypiłam drinka. Will znów zerknął na zegar. Czterdzieści minut. –Wygląda na to, że masz do opowiedzenia niezłą historię. – Uśmiechnął się z pewnym przymusem. –Bardzo przepraszam, doktorze. Widzę, że pan się spieszy. Nie zamierzałam pana zatrzymywać. –Nie. A właściwie tak, rzeczywiście. Muszę dziś przemawiać w Bostonie i trochę się denerwuję. Zmiana, jaka zaszła w tej kobiecie, była tak zdumiewająca, że wręcz niewyobrażalna. Wówczas zawsze była brudna i zaniedbana, nawet bardziej obszarpana niż większość klientów Open Hearth. Will mgliście przypominał sobie, że pewnego dnia rozpoczęła kolejną zamkniętą kurację antyalkoholową i od tej pory nikt jej więcej nie widział i o niej nie słyszał. Jeśli, jak twierdziła, rzeczywiście było to przeszło dziesięć lat temu, to jego bliźniaki właśnie spieszyły się na świat, a on próbował jakoś uporządkować swą praktykę. Przez kilka lat w instytucji, którą sam założył, nie działał tak aktywnie, jak by chciał. –Nie miałam pojęcia, że pan tu pracuje – powiedziała Grace. –No właśnie. Z kim jesteś umówiona? –Z doktor Hollister. –Powód? –Skierowała mnie do niej klinika, w której robiłam mammografię. Istnieje podejrzenie raka. –Przykro mi to słyszeć. Mam nadzieję, że to fałszywy alarm.

40

–Obawiam się, że jednak nie. Mój mąż ma zdjęcia. Rak nie jest duży, ale nawet ja potrafię go zauważyć. Trzydzieści pięć minut. –Doktor Hollister jest jedną z moich partnerek. Z pewnością ją polubisz, Grace. –Ale ja nie chcę, żeby była moją lekarką. –Dlaczego? Przecież powiedziałaś, że nawet się nie widziałyście! –Wolałabym, żeby to pan się mną zajął, doktorze Grant. Gdybym wiedziała, że pan tu pracuje, nalegałabym, by skierowano mnie do pana. –Ale… –Jeszcze raz przepraszam. Wiem, że pan się spieszy. Odwołam wizytę i poproszę, żeby zapisali mnie do pana. Będziemy mogli spokojnie porozmawiać. –Grace, w naszej praktyce wyznajemy żelazną zasadę: nie zamieniamy się pacjentami. –Jestem pewna, że doktor Hollister zrozumie, kiedy powiem jej, że gdyby nie pan, już bym nie żyła. Pół godziny. Will próbował nie pokazać po sobie zaniepokojenia. W gruncie rzeczy nie miał wyboru. –Zapraszam cię z mężem do swojego gabinetu. –Nie wie pan o tylu rzeczach dotyczących mnie i środowiska, w którym dorastałam. W Open Hearth nikt o tym nie wiedział – mówiła Grace. Will oglądał zdjęcia, trzymając je pod światło padające z okna. Tak jak powiedziała, guz był wyraźnie widoczny, niewielka ciemna plamka w górnej zewnętrznej części lewej piersi. Najbliższe węzły chłonne były czyste, ich wycięcie wydawało się zwykłą rutyną. – Prawie wszyscy z Open Hearth – ciągnęła Grace – w tym pan, byli dla mnie strasznie mili. Nie osądzaliście, nie wydawaliście wyroków. Ale to pan tak naprawdę potrafił przedrzeć się przez mój gniew, przez negatywne nastawienie. Tylko pan ze mną rozmawiał i nawet kiedy byłam tak obrzydliwie zaniedbana, nadal próbował. A potem, pewnego dnia, powiedział mi pan, jakie to strasznie trudne rozmawiać z pacjentami tak bardzo pragnącymi żyć, ale śmiertelnie chorymi, a potem przychodzić do Open Hearth i patrzeć, jak zabijam się na raty na własne życzenie. Podał mi pan nazwisko księdza. –Ojciec Charlie. – Will uśmiechnął się do wspomnień. – Dobrze, że mi go przypomniałaś. Był moim pacjentem. Od wielu lat nie pił, chodził na spotkania AA. –I umierał na raka. Pan wiedział o tym, kiedy mnie do niego wysłał. Długo rozmawialiśmy, wiele się od niego dowiedziałam. To on załatwił mi miejsce w zamkniętej klinice odwykowej. Nigdy się nie dowiedziałam, kto za to zapłacił; ja z pewnością nie miałam pieniędzy. Kuracja trwała dziewięć

miesięcy i przez ten czas nie miałam prawie żadnego kontaktu ze światem zewnętrznym. Ale dostałam list od ojca Charliego. Pisał, jaki jest ze mnie dumny. Wkrótce potem umarł. –Był wspaniałym człowiekiem – westchnął Will. –Opuściłam klinikę i poszłam do szkoły w Los Angeles. Skończyłam studia, zrobiłam magisterium z „pomocy społecznej”, wyszłam za mąż za Marka. To chyba nic dziwnego, że specjalizuję się w uzależnieniach. W zeszłym roku Mark dostał nową pracę, dziekana anglistyki w Maplewood Academy, więc wróciliśmy. –A teraz to. – Will wskazał mammogram ruchem głowy. –Teraz to – przyznała Grace, z czymś w rodzaju żalu, ale bez gniewu. –Nie przekonam cię, żebyś pozostała u doktor Hollister? –Nie ma szans. Chyba że nie ma pana na liście uprawnionych lekarzy Steadfast Health. –Jestem. –Doktorze Grant – wtrącił się do rozmowy Mark Davis – proszę mnie posłuchać, bo wiem, co mówię. Kiedy Grace podejmie decyzję, a jeśli o pana chodzi, to już ją podjęła, nie ma co się z nią spierać. Jest pan bez szans. –Doskonale pana rozumiem. No dobrze, poczekajcie tu, a ja zobaczę, co da się zrobić.

41

Po drodze do drzwi Will musiał ominąć wypełnione notatkami i mnóstwem innych papierów pudła, które miał zamiar przejrzeć przed dyskusją. No cóż, pomyślał, jedno jest pewne: od upokorzenia jeszcze nikt nie umarł. Jeśli spodziewał się, że Susan Hollister odda mu pacjentkę bez walki, to bardzo się mylił. Od czasu do czasu dochodziło między nimi do sporów o sposób kuracji lub takie czy inne podejście do chirurgii, ale kłótnie te kończyły się na ogół tak szybko, jak się zaczynały. –Will, dlaczego po prostu nie powiesz pani Davis, że w naszej praktyce takich rzeczy po prostu się nie robi? Wiesz równie dobrze jak ja, że od czasu do czasu bierzemy zastępstwa i czasami pacjenci uznają, że wolą mnie od ciebie, bo jestem kobietą, albo Gordona ode mnie, bo pacjent jest pochodzenia szkockiego, albo ciebie od Gordona, bo nie masz nadwagi. Jeśli nie będziemy się temu przeciwstawiać za każdym razem, dojdzie co najmniej do kłótni, jeśli nie totalnego chaosu. Konfrontacja z Susan, zwłaszcza w tak delikatnej kwestii i na dodatek tego wieczoru, była ostatnią

rzeczą, jakiej pragnął Will. Nie potrzebował teraz kłótni z koleżanką. Za dziesięć minut musiał wyjechać do Bostonu. –Po prostu pomyślałem, że skoro nie spotkałaś się jeszcze z Grace… a ja owszem, przed laty… moglibyśmy potraktować to jako wyjątek… Susan najoczywiściej miała dość tej dyskusji. –Jestem odmiennego zdania. Tę kobietę skierowano do mnie i uważam, że powinnam się nią zająć. Will zerknął na zegarek. –Susan, nie rozumiem, jak dałem się w to wrobić. Posłuchaj, dlaczego nie miałabyś przyjść do mnie i porozmawiać z pacjentką? Zostało mi kilka minut, wiesz, że muszę jechać do miasta, ale przedtem wolałbym rozwiązać ten problem. Biedna kobieta ma raka sutka. Według mnie w tej trudnej sytuacji możemy przynajmniej pozwolić jej wybrać na lekarza operującego kogoś, kogo zna od dziesięciu lat. Susan zmierzyła go gniewnym spojrzeniem… i nagle złagodniała. –Przepraszam cię, Will. Masz świętą rację. Nie powinnam zadzierać nosa. To nie jest typowa sprawa, a o to mi chodziło. Idź, powiedz tej swojej Grace Davis, że nie mam nic przeciwko temu, byś się nią zajął. Jeśli zechcesz, będę ci asystowała przy operacji. Will poczuł wielką ulgę. –Dzięki, Suze. A przy okazji, gdybyś się nie domyślała… w tej chwili myślę o czymś zupełnie innym niż to, kto dokona biopsji. –Domyślam się. Do zobaczenia w Bostonie. Nie denerwuj się. Jestem pewna, że rzucisz ich na kolana.

42 Rozdział 7

Od ponad dwustu pięćdziesięciu lat Faneuil Hali był miejscem spotkań bostońskiej inteligencji i artystów. Z biegiem czasu królujący na kopule kurek, przedstawiający pasikonika, stał się symbolem „Osi”, miasta słynnego z intelektualnego liberalizmu oraz przeszło stu czterdziestu szkół wyższych i uniwersytetów. Pod dachem Faneuil Hali przemawiał niegdyś Samuel Adams oraz inni patrioci, namawiając kolonistów, by walczyli o niepodległość, zrzucili jarzmo Brytyjczyków. O wspaniałej historii tego gmachu Will pamiętał, gdy zjeżdżał do pobliskiego garażu. Wszedł do środka od strony centrum handlowego, pokazał identyfikator pilnującemu schodów strażnikowi,

wbiegł na piętro, przeszedł przez wykrywacz metali i znalazł się na miejscu. Za czterdzieści pięć minut miała zacząć się jego wojna z nieubłaganym Boydem Hallidayem. Wisząca przy wejściu, tuż obok wykrywacza metalu, plakietka głosiła wszem wobec, że ze względów bezpieczeństwa na salę wpuszczani będą tylko ci, co mają bilety, i to nie wcześniej niż pół godziny przed rozpoczęciem dyskusji. Dwóch dyrektorów kas chorych zastrzelonych, trzeci ginie w zamachu bombowym… plotki i spekulacje na temat tożsamości mordercy oraz kierujących nim motywów szerzyły się jak pożar lasu. Większość stawiała na rozczarowanego pacjenta lub krewnego rozczarowanego pacjenta. Policja wywierała pewne naciski na organizatorów, by przełożyli dyskusję na późniejszy termin lub w ogóle ją odwołali, w końcu jednak zdecydowano polubownie, że piętro konferencyjne Faneuil Hali jest wystarczająco małe, by policja i prywatna firma ochroniarska zdołały go upilnować. Poza tym ludzie dość mieli ulegania terrorowi. Amfiteatr sprawiał imponujące wrażenie: dwadzieścia pięć na dwadzieścia pięć metrów, sufit na wysokości dobrych dziesięciu metrów, ściany udekorowane portretami Jerzego Waszyngtona, Samuela i Johna Adamsów oraz Daniela Webstera. Doryckie kolumny podpierały trzyrzędowy balkon, otaczający salę z trzech stron. Czterysta składanych drewnianych krzeseł ustawiono w równych rzędach; wkrótce wszystkie zostaną zajęte. A naprzeciw rzędów krzeseł, na podwyższeniu, stał stół dla pięciu dyskutantów. Ich nazwiska wypisano na kartonikach: Boyd Halliday, Excelsius Health, Marshall Gold, Excelsius Health, Roselyn Morton, Wellness Project, Thotnas Lemm, dr medycyny, Stowarzyszenie Hipokratesa, Willard Grant, dr medycyny, Stowarzyszenie Hipokratesa. Willard!? Gorzej to chyba nie mogło się zacząć, pomyślał Will. Najpierw problem Grace Peng, uniemożliwiający mu przeprowadzenie próby generalnej, a teraz jeszcze ten Willard. Will nienawidził swojego imienia, równie mocno dziś jak lata temu, kiedy zaczęli się z niego wyśmiewać w podstawówce. Nienawidził go jak buraków. Nienawidził do tego stopnia, że dopilnowałby skrócona forma figurowała na wszystkich certyfikatach i dyplomach. Nie zmienił imienia prawnie tylko dlatego, że jakoś zawsze brakowało mu czasu. –Dlaczego nie William – spytał kiedyś matkę, przemywającą mu twarz po kolejnej przegranej bójce. Odpowiedź zawsze brzmiała tak samo: „Banalne”. Ale kiedy miał osiem lat, w kinach pojawił się – i odniósł wielki sukces – film Willard. Opowiadał o społecznym wyrzutku, hodującym szczury zdolne mordować ludzi. Przez trzy lata nazywano go szczurem, co wyostrzyło nie tylko jego świadomość, ale i umiejętności, powiedzmy, bojowe. Tylko nie zmieniło uczuć. Willard. –No to jak? Jesteśmy gotowi, prawda? Will odwrócił się, zaskoczony. Obok niego stał Tom Lemm, tak spokojny, jakby nigdy nic nie mogło

mu się stać. Jak zwykle ubrany był bardzo konserwatywnie – w ciemny garnitur i elegancką brązową muszkę.

43

–Bardziej gotowi nie będziemy. –Sprawdziłem naszą prezentację w PowerPoincie. Jeśli wolno mi to powiedzieć, wygląda znakomicie. –PowerPoint zawsze wygląda znakomicie. Mamy tylko suche fakty, Tom. –Fakty, nie anegdoty. Jeremy twierdzi, że właśnie dzięki temu wygramy. Myślałem, że się z nim zgadzasz. –No… do pewnego stopnia. Powiedz mi, skąd wiedzieli, że mam na imię Willard? –Nie mam pojęcia. Z całą pewnością nie ode mnie. Dla mnie zawsze byłeś Willem. A dlaczego pytasz? Jest jakiś problem? –Nie. Nie ma problemu. Kim jest ten Marshall Gold? –Asystentem i prawą ręką Hallidaya. Podejrzewam, że kimś w rodzaju chodzącej bazy danych. Niedawno spotkałem się z nim po raz pierwszy. –A ja nigdy nie spotkałem się z Hallidayem – westchnął Will. –O wilku mowa. – Lemm wskazał dwóch mężczyzn stojących blisko nich, po lewej. – Możemy się sobie przedstawić i mieć to z głowy. Pierwszy podszedł do nich Marshall Gold, ciemnowłosy, szpakowaty, w okularach w złotej oprawce. Miał silny, pewny uścisk dłoni. –Bardzo miło mi pana poznać, doktorze Grant – powiedział, przytrzymując dłoń Willa o sekundę za długo. – Ma pan opinię znakomitego chirurga. Cieszę się, że należy pan do naszego grona lekarzy. –Dziękuję. A pańskim zadaniem jest dbać o to grono, prawda? –To jeden z wielu obowiązków asystenta pana Hallidaya. Jak rozumiem, panowie się jeszcze nie spotkali? Najwyższy czas nadrobić to zaniedbanie. Will widział zdjęcia dyrektora naczelnego Excelsius Health, ale prawdziwą siłę tego człowieka poznawało się dopiero w bezpośrednim spotkaniu. Halliday był nieco wyższy od Willa, miał prawie

metr dziewięćdziesiąt wzrostu, gęste, siwe włosy, śniadą, porytą zmarszczkami twarz człowieka, który wolny czas spędza na świeżym powietrzu, i oczy tak szare, iż trudno było uwierzyć, że nie nosi kolorowych szkieł kontaktowych. –Zatem doktorze Grant – rzekł, przeszywając oponenta spojrzeniem tych niesamowitych oczu – po latach podgryzania nas w prasie ma pan wreszcie wielką szansę frontalnego ataku? Will natychmiast przyjął postawę obronną. –Nie myślałem o żadnym ataku, panie Halliday. Mam zamiar przeprowadzić analizę znanych mi faktów. –Ach tak, oczywiście, faktów. Jakież to będzie odświeżające. Klamka zapadła. Halliday miał tylko tę jedną jedyną szansę, żeby zrobić dobre wrażenie i, przynajmniej w opinii Willa, zmarnował ją wręcz perfekcyjnie. W tej chwili stali się wrogami i mieli nimi pozostać, przynajmniej dopóki Halliday nie dokona czegoś godnego podziwu i szacunku. –Poinformowano mnie, że dziś wieczorem mieliśmy przeprowadzić spokojną dyskusję na ściśle określone tematy. – Will czuł, jak się czerwieni; dokładnie tak jak wtedy, gdy ktoś nazwał go Willardem. Halliday uśmiechnął się najzimniejszym z zimnych uśmiechów. –Doktorze Grant, zajmuje się pan kontaktami z prasą w organizacji, której celem jest szkodzenie mojej firmie, być może nawet wyeliminowanie jej z rynku. Będę zachowywał się uprzejmie wyłącznie w stopniu, w jakim uznam to za przydatne. –Och, świetnie, doskonale, widzę, że wszyscy już się poznaliśmy. – Jak zwykle tryskająca energią Roselyn Morton wkroczyła pomiędzy czwórkę dyskutantów. Była kobietą bez wątpienia zmysłową, jakby wyjętą z rubryki towarzyskiej, starannie uczesaną, ubraną w specjalnie dla niej zaprojektowaną suknię, która wydawała się za mała o numer, a może nawet dwa? Mężczyźni przedstawili się jej posłusznie, wymieniono uściski dłoni. Will nie miał wątpliwości, że Morton i Halliday spotykali się wcześniej.

44

Roselyn Morton poświęciła kilka minut omówieniu zasad dysputy mającej być, jej zdaniem, żywą i rzeczową rozmową na temat finansowania służby zdrowia. Każda ze stron miała piętnaście minut na przedstawienie argumentów. Przez następne dziesięć można było polemizować z argumentami przeciwnika. Potem każdy z dyskutantów miał odpowiedzieć na pięć pytań wybranych przez komitet Wellness Project spośród zadanych przez publiczność. Limit na odpowiedź miał być przestrzegany z żelazną konsekwencją: dwie minuty.

–Jeśli któremuś z was powiem, że jego czas się skończył, ma natychmiast skończyć – wyjaśniła. – Pan Gold i doktor Lemm mogą wypowiedzieć się w każdej chwili, ale czas ich wypowiedzi odliczony zostanie od czasu stron. I wreszcie, każda ze stron będzie miała pięć minut na podsumowanie. Ostatnie słowo ma mieć ten, kto zaczynał. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, zajmie to nam nie więcej niż godzinę dwadzieścia minut. Jakieś pytania? –Kto zaczyna? – spytał Will. Roselyn Morton i Halliday wymienili spojrzenia. –Och, bardzo przepraszam, doktorze Grant – powiedział Halliday. Zapytano mnie o to kilka tygodni temu. Powiedziałem wówczas, że nie mam nic przeciwko temu, by to wasza strona rozpoczęła dyskusję. –I doktor Purcell został o tym poinformowany? –Zakładam, że tak. –To dziwne. Nic mi o tym nie powiedział. –Ależ panowie, panowie… – Roselyn próbowała załagodzić sytuację. – Może po prostu rzucimy monetą? Zwycięzca zaczyna. –Orzeł – powiedział Will pewny, że skoro Halliday chciałby to on zaczynał dyskusję, to musiał mieć w tym jakiś plan, chciał go jakoś przechytrzyć. –Orzeł wygrywa – oznajmiła Roselyn Morton. Will Grant i Tom Lemm stali przy scenie, obserwując zalewającą salę falę publiczności, która wykupiła bilety na dyskusję. Umundurowani pracownicy ochrony patrolowali parter i balkon; Will wiedział, że na widowni są także policjanci po cywilnemu. Za rzędami krzeseł ustawiali się dziennikarze i ekipy telewizyjne. –Powiedz mi, Will, jak oceniasz Boy da Hallidaya? – spytał Lemm. –To nie jest człowiek zadowalający się drugim miejscem. –Co z tobą? –Mam nadzieję, że cię nie zawiodę, Tom, ale kiedy walczyłem o zwycięstwo za wszelką cenę, wynikały z tego tylko kłopoty, no i obrywałem. W tej chwili jestem więcej niż zadowolony z tego, że walczę i próbuję być najlepszy, niezależnie od tego, czy wygram czy nie. Prawdę mówiąc, moim zdaniem zwycięstwa, jeśli nie odnosi się ich na sali operacyjnej, bywają mocno przeceniane. Jezu Chryste, czy to gubernator? –Gramy o wielką stawkę, Will.

–To wytłumacz mi raz jeszcze, dlaczego ja trzymam w dłoni pistolet, a ty jesteś tylko sekundantem? –Bo straszny ze mnie nudziarz, no i nie umiem przegrywać. Słuchaj, trochę luzu, poradzisz sobie bez problemu. Podeszli do nich Jim Katz i jego żona Julia oraz Gordon z Kristin. Towarzyszyła im Susan, sama, w eleganckim tweedowym kostiumie wyglądała uroczo i w ogóle nie przypominała zaniedbanej, chłodnej intelektualistki. Cameron pierwszy dostrzegł Willa, wskazał go innym, którzy uśmiechnęli się i zaczęli mu machać, po czym podszedł i objął przyjaciela w niedźwiedzim uścisku. –Nie włożyłeś kitla? – zdziwił się Will. –Przecież wiem, jak bardzo interesuje cię to, co pod spódniczką. Nie chciałem odwracać twojej uwagi. A co z tobą, Waleczne Serce? Gotów do walki?

45

–Gordon, powiem ci szczerze, że kiedy lekkomyślnie zgadzałem się na ten cyrk, wszystko wyglądało lepiej niż teraz. –Nie uwierzę! Chłopak, na sali operacyjnej zimny jak lód, teraz trzęsie się jak osika! –A co ja poradzę na to, że mam alergię na upokorzenia? –W każdym razie masz być zabawny. Zapowiedziałem Kristin, że następną noc w mieście mamy za miesiąc! –Człowieku, spokojnie! Już postawili mnie pod ścianą, a teraz ty chcesz mnie rozstrzelać. –No, dobrze. Zrób wszystko, żebyśmy byli z ciebie dumni. –Zrobię, co w mojej mocy. –A ten Willard to kto? –Daj spokój, pomyłka w druku. Roselyn Morton otworzyła dyskusję krótkim słowem wstępnym, w zasadzie neutralnym, choć w pewnym momencie oświadczyła autorytatywnie, że to nadużycia poprzedniego, bezpłatnego systemu zdrowia stały u podstawy jego wielkiej reformy. To twierdzenie wydawało się Willowi co najmniej dyskusyjne. A gdy nadszedł jego czas, miał ochotę krzyknąć: „Hej! Nie jestem gotów, dajcie mi trochę czasu! I na litość boską, nie mówcie mi…”

–Doktor Willard Grant. Uprzejme, niezbyt głośne brawa. Will zebrał stos notatek przygotowanych z pomocą Lemma, wśród których znajdowały się wydrukowane slajdy z PowerPointu, i na sztywnych nogach podszedł do podium. Dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego, o ile wygodniej byłoby występować po Hallidayu. Halliday mógł zrobić wszystko, on zaś nie miał wyboru. Musiał trzymać się przygotowanego z Tomem Lemmem scenariusza. –Minęło przeszło dwadzieścia lat – rozpoczął prezentację – od czasu, gdy rozpoczęto na wiele różnych sposobów próby reformowania służby zdrowia opartej na modelu opłaty za usługę, na której dorastało pokolenie lekarzy. Współczesne rozwiązanie, mieszanka przeróżnych form prywatnej opieki zdrowotnej, ustawiło zarówno lekarzy, jak i pacjentów w opozycji do kas chorych, nastawiło lekarzy przeciw lekarzom, nawet lekarzy przeciw pacjentom. Mamy do czynienia z coraz większą liczbą procesów sądowych, z rosnącą pod niebiosa frustracją lekarzy, szalejącą plagą wcześniejszych przejść na emeryturę, niesłychaną wręcz liczbą pozwów o błędy w sztuce. Wiele kas chorych zakłada plan finansowy na podstawie liczby pacjentów. Według niego lekarze pierwszego kontaktu uzyskują ustaloną sumę na opiekę nad nimi w ciągu roku. Testy laboratoryjne, rentgen, konsultacje specjalistyczne płacone są z tej zaliczki. To, co zostaje przy końcu roku, to wynagrodzenie, dzięki któremu mogą oni opłacić koszty praktyki i nakarmić rodzinę. Ta zaliczka nie jest przesadnie duża. Lekarze pierwszego kontaktu doskonale wiedzą, że płaci się im za chodzenie na skróty. Jeśli prowadząc diagnostykę i leczenie przekroczą budżet, jest to tylko i wyłącznie ich problem. Will rozejrzał się szybko. Miał nadzieję, że na widowni ludzie kiwają ze zrozumieniem głowami, doceniając celność jego argumentacji. Jeśli tacy byli, to ich nie dostrzegł, za to nie sposób było nie zauważyć, że co najmniej parę osób zapadło w drzemkę. Wspomógł się tabelami i wykresami z PowerPointu. Posługując się nimi, mozolnie udowadniał, że dziś jest o wiele więcej osób nieubezpieczonych niż w czasach sprzed reformy służby zdrowia, ponad cztery miliony. Tłumaczył, że w zeszłym roku przeszło trzystu pięćdziesięciu tysiącom pacjentów odmówiono opieki w szpitalnych salach przypadków nagłych, ponieważ nie mogli za nią zapłacić. Pokazał wykresy ilustrujące koszty leczenia w przeliczeniu na pacjenta w Stanach Zjednoczonych i w krajach o obowiązujących ubezpieczeniach powszechnych, takich jak Kanada czy Wielka Brytania. Ostrożnie pomijając sprawę seryjnych morderstw, przytoczył astronomiczne zarobki bieżące i zyski z akcji dziesięciu najlepiej zarabiających dyrektorów kas chorych z Nowej Anglii.

46

Mniej więcej w połowie jego wystąpienia Roselyn Morton poinformowała obecnych, że została mu tylko minuta.

Zaskoczony i zdenerwowany Will zaczął przerzucać notatki, szukając wśród nich opisów faktów, które najlepiej przemówiłyby do publiczności. Ręce mu drżały i w panice zdołał tylko zrzucić stos kartek z mównicy; opadały na podłogę malowniczo, niczym zmutowane liście. Po raz pierwszy od początku wystąpienia doczekał się jakiejś reakcji: usłyszał westchnienia, pełne sympatii szepty, lecz przede wszystkim zobaczył złośliwości uśmiechu. Przez jedną straszną chwilę stał nieruchomo, nie potrafiąc zdecydować, czy zebrać notatki, czy zaimprowizować jakieś sensowne zakończenie. Wreszcie zdołał wymamrotać jakieś podziękowanie, niezdarnie zebrał karteczki i wrócił na miejsce. –Świetnie ci poszło – szepnął Lemm. –No i to zakończenie. Nie uważasz, że było genialne? –A kto z nas nigdy niczego nie upuścił? –Jestem pewien, że oni wszyscy myślą dokładnie to co ty, Tom, a nie: Ten facet naprawdę jest chirurgiem? Uśmiechnięty Boyd Halliday podszedł do mikrofonu. Jego siwe włosy lśniły w blasku światła padającego z eleganckiego kandelabru. –Plotki głoszą – rozpoczął prezentację – że prezydent ma zamiar stworzyć nowe stanowisko w gabinecie: koordynatora kas chorych. Kongres nalegałby wyznaczony kandydat pełnił funkcję przez jedną kadencję… trwającą trzy dni. Will jęknął w duszy. Dwie sekundy i facet miał widzów w garści, bo opowiedział dowcip skierowany przeciwko sobie samemu! Chwilę później Halliday puścił film, najwyraźniej reżyserowany przez zdobywcę Oscara. Przesłanie było jasne: wszystko, co dobre w Ameryce i amerykańskiej medycynie, Amerykanie zawdzięczają prywatnej służbie zdrowia. Dane przedstawiane przez Willa w PowerPoincie, z czcionkami od czasu do czasu rozmywającymi się na ekranie, konkurowały z filmem Wspólnie możemy coś zmienić, z animacją na poziomie wytwórni Disneya i ze ścieżką dźwiękową porywającą do tego stopnia, że słuchacze zaczęli przytupywać do taktu. Tam gdzie on przedstawiał kolumny cyfr, Halliday pokazywał uśmiechnięte dzieci i domytych, ogolonych mieszkańców środkowego zachodu, z których każdy miał własną, wzruszającą opowieść o tym, jak to kasa chorych ratowała go w najczarniejszej godzinie życia. Ze statystyk, które przytoczył, wynikało, że dobro matki i dziecka nie cierpi na tym, że kasy chorych nakładają limity na ich wspólny pobyt w szpitalu, i że poziom zadowolenia pacjentów jest dziś wyższy niż w czasach, gdy płacono za określony zabieg. Ostatnie kilka minut Halliday poświęcił oszczędnościom, jakie przyniósł medycynie system kas chorych. Jeszcze nim skończył mówić, Will wiedział, że na sali nie ma nikogo, kto nie uległby jego czarowi. I on, i Lemm robili notatki, przygotowując się do sesji pytań i odpowiedzi, ale prezentacja Hallidaya składała się z zerowej treści ubranej we wspaniałą formę i doprawdy nie sposób w tym było znaleźć sensownego, merytorycznego punktu zaczepienia. „Zajmiesz się tym?” – wypisał Will na leżącej przed nim czystej kartce.

„Doskonale sobie radzisz – odpisał Tom. – Wygrasz bez sprawy, tylko zachowaj spokój”. I rzeczywiście, w ciągu następnych dziesięciu minut Will odniósł sukces, przynajmniej w tym sensie, że się bardziej nie skompromitował. Zamiast odnosić się bezpośrednio do efektownego, ale pustego wystąpienia przeciwnika, dokończył proste przedstawienie faktów i podał kilka danych, których nie dołączył do prezentacji w PowerPoincie. Ożywił się nawet, ale publiczność nie. Ciągle traktowała go obojętnie i najwyraźniej nie rozumiała. Halliday i Marshall Gold porozumiewali się szeptem. Trwało to dość długo; przez chwilę Will miał nawet nadzieję, że to Gold podejdzie do mikrofonu; taki gest fair play w stosunku do pokonanego przeciwnika. Ale nie, znów wystąpił Halliday i tym razem odpowiadał na zarzuty postawione systemowi, któremu służył, spokojnie, mechanicznie, punkt po punkcie. Dyrektor generalny Excelsius Health znów pokonał Willa i stowarzyszenie i choć porażka nie była tym razem aż tak dotkliwa, pozostała porażką.

47

To z pewnością opanowany, kalkulujący na zimno Marshall Gold podpowiedział mu, jak zachować się podczas tego fragmentu dyskusji; Will musiał poczuć szacunek dla tego człowieka, aczkolwiek zabarwiony niechęcią. Pytania z widowni, wybrane przez zespół Wellness Project, okazały się dziecinnie proste. Obie strony odpowiadały na nie bez wysiłku, nie czyniąc sobie przy tym szczególnej krzywdy. Will ocenił trzecią rundę jako remisową, ale miała przecież znacznie mniejsze znaczenie niż dwie pierwsze. Zaczynało brakować mu czasu. „Wydajność i oszczędność nie oznacza przecież braku współczucia oraz odpowiedniej opieki medycznej…”. „Bywa oczywiście, że kasy chorych nie dysponują zbyt wieloma lekarzami, pacjenci mogą być jednak pewni, że tych, których wybraliśmy, sprawdziliśmy uprzednio bardzo dokładnie nie tylko pod względem wiedzy i zdolności, lecz także chorób umysłowych oraz uzależnienia od narkotyków czy alkoholu…”. „Statystyki wykazują, że narzucone przez nas restrykcje czasu hospitalizacji w żaden sposób nie wpłynęły na stan pacjentów po operacjach chirurgicznych…”. „Wykazują także, że nie wzrasta dziś ani liczba przypadków chorobowych, ani przypadków śmierci, mimo iż płacimy chirurgom mniej, niż zarabiali w systemie zapłaty za zabieg…”. „Cholernie zadowolony z siebie sukinsyn” – napisał Lemm.

„Ma wszelkie powody do zadowolenia” – odpisał Will. –Tu masz notatki do podsumowania – szepnął Tom, podając przyjacielowi stos kartek formatu A4. Na niektórych widniały zapiski Jeremy’ego Purcella. – Moim zdaniem masz szansę. Tu będziesz dobry. Halliday skończył. Wracał na miejsce przy akompaniamencie równie głośnych jak przyjaznych oklasków. Mimo iż go wywołano, Will siedział w fotelu przez kilka dodatkowych sekund. Spotkanie już się kończyło, a z jego punktu widzenia coraz bardziej wyglądało na to, że nic nie udało mu się osiągnąć. Może i nie zadał śmiertelnego ciosu sobie samemu, Stowarzyszeniu Hipokratesa czy jego celom, ale też dobrze się im nie przysłużył. Poszedł na mównicę, dźwigając notatki. Przez kolejną chwilę w milczeniu przyglądał się audytorium. Nagle uświadomił sobie, że dopiero teraz nawiązał z nim jakiś kontakt. „Ach tak, oczywiście, faktów. Jakież to będzie odświeżające – powiedział Halliday. – Będę się zachowywał uprzejmie wyłącznie w stopniu, w jakim uznam to za przydatne”. Nagle, ciągle nie zdając sobie sprawy z tego, co zrobi w następnej chwili, Will odłożył notatki, zdjął mikrofon z podpórki i przeszedł na skraj sceny. –Pan Halliday dużo mówił nam tu dziś o statystyce – rozpoczął, nadal nie wiedząc, dokąd właściwie zmierza. W szkole medycznej miałem zajęcia z biostatystyki. Nie byłem gwiazdą, ale egzamin zdałem. I nauczyłem się jednej rzeczy: dobrze przygotowane, naprawdę znaczące, pozbawione błędów badania kliniczne są rzadkie… tak rzadkie jak dni, kiedy w naszej praktyce nie dochodzi do dziesiątków konfliktów między lekarzami wszystkich specjalności a firmami ubezpieczeniowymi, które decydują, jak lekarzowi wolno, a jak nie wolno dbać o pacjenta i ile dostanie za to, co mu wolno zrobić. Ujmijmy to w inny sposób: jeśli jesteś pacjentem przewożonym z sali przypadków nagłych jednego szpitala do sali przypadków nagłych innego, ponieważ kasa chorych uznała, że twoje życie nie jest zagrożone i dojedziesz na miejsce żywy, statystycznie rzecz biorąc, przetrwałeś kryzys. Ale… tobie to chyba nie poprawia samopoczucia? Poza biostatystyką miałem także kurs „Sztuka i praktyka w medycynie”. Z tym radziłem sobie znakomicie. Na zajęciach uczono nas, że mamy do czynienia z ludźmi, nie aktorami z tego czy innego filmu, schludnymi, szczęśliwymi i zdrowymi. Mamy do czynienia z ludźmi chorymi, rannymi, niepojmującymi, co się z nimi dzieje… prawdziwymi ludźmi w dramatycznej sytuacji, na rozdrożu życia. Pamiętam Roya, dziesięcioletniego chłopca hospitalizowanego z zalecenia pediatry.

48

Diagnoza: głębokie niedożywienie. Ważył dwadzieścia cztery kilogramy. Trzeba było przeprowadzić poważne i bardzo delikatne badania. Rozpoznano anoreksję, nieczęsto, ale jednak spotykaną u chłopców w jego wieku. Karmienie przez zgłębnik oraz intensywna terapia rodzinna pomogły pediatrom, psychiatrom i pielęgniarkom uratować mu życie. Wyobraźcie sobie, że to wasze dziecko i że to dziecko umiera. Wyobraźcie sobie rozpacz tych, którzy je przeżyli. Ale lekarze, robiący to, czego uczyli się latami, nie dopuścili do tego koszmaru. A jak wygląda zakończenie tej historii? Przez błąd urzędnika Roy został wypisany ze szpitala z rozpoznaniem anoreksji, a nie niedożywienia. Ten sam chłopak, ta sama choroba, cudowne ocalenie… różnica jednego słowa. Niestety, kasa chorych rodziny chłopca zapłaciłaby za ratującą mu życie hospitalizację w razie niedożywienia. Biurokraci mający władzę wyrokowania odmówili jednak stanowczo i raz na zawsze płacenia za anoreksję… bo jest to choroba psychiczna, a kosztów jej leczenia rodzinne ubezpieczenie nie obejmowało. Całkiem niedawno Karen, dyplomowana pielęgniarka ze szpitala znajdującego się niedaleko stąd, mająca piętnastoletnią, nieskazitelną praktykę, popełniła tragiczny w skutkach błąd. Śledztwo ujawniło, że była zmęczona i przepracowana, ponieważ ograniczanie kosztów doprowadziło do tego, że na jej oddziale zabrakło obsługi o wymaganych kwalifikacjach, co zmusiło ją do przyjmowania dodatkowych dyżurów i pełnienia na tych dyżurach dodatkowych funkcji. Czy jesteście państwo pewni, że ona i rodzina zmarłego pacjenta z radością słuchaliby danych statystycznych i liczyli oszczędności, które przyniosła zamiana wykwalifikowanych pielęgniarek na księgowych i doradców telefonicznych? Audytorium, idące w setki ludzi, zamarło. Nikt się nie odzywał, panowała martwa cisza. Will odchrząknął, napił się wody. Siedzący pośrodku czwartego rzędu Gordon Cameron spojrzał na niego i niemal niedostrzegalnie skinął głową. Will poczuł, że coś wreszcie może zdziałać; był ofensywnym pomocnikiem, który bezbłędnie przyjął piłkę i miał przed sobą wolne pole… aż do linii przyłożenia. –W zeszłym tygodniu pięćdziesięciotrzyletni wspaniały, doskonale rozumiejący pacjentów internista Mark White otrzymał naganę i został ukarany przez niebędącego lekarzem urzędnika kasy chorych za to, że zlecał pacjentom za dużo badań. Dla lekarza była to kropla przepełniająca czarę goryczy: nigdy go o nic nie oskarżono, z własnej woli pracował w darmowej przychodni, był dyrektorem oddziału w swym macierzystym szpitalu; jednym pociągnięciem pióra odebrano mu praktykę, której budowaniu poświęcił całe życie. Pożegnał się z personelem i z pacjentami w izbie przyjęć, włożył płaszcz i wyszedł. Rzucił pracę… ot tak, po prostu. Żegnaj, doktorze White. Badania przeprowadzone ostatnio przez „Western Journal of Medicine” wykazało, że przeciętny lekarz pierwszego kontaktu spędza czterdzieści minut dziennie na sporach z kasą chorych, dotyczących głównie skierowań do specjalistów i rodzaju przepisanych leków. Kasy chorych mają na kontraktach sto trzydzieści siedem tysięcy lekarzy pierwszego kontaktu, ponad dwadzieścia jeden milionów godzin kontaktów z pacjentami traci się na tych sporach. Przyjmując za średnią trzy wizyty pacjenta u lekarza rocznie oraz zawyżając czas jednej wizyty do dwudziestu minut, lekarze mogliby zbadać przeszło dwadzieścia jeden milionów pacjentów tylko w czasie, który spędzają dziś na użeraniu się z kasami chorych. Will przerwałby słuchacze mogli lepiej zapamiętać jego wywód. Nadal nie wiedział, jak ma ująć dane w zgrabną puentę, wyczuwał już jednak, że rozpacz i strach przed przegraną z kretesem wskazały mu ścieżkę, którą powinien podążać od samego początku. Powtarzać, że prawdziwa

medycyna realizuje się w tylko jeden sposób: w kontaktach z poszczególnymi pacjentami, i że tak musi być. Kątem oka uchwycił jakiś ruch. Najpierw pomyślał, że to albo Roselyn Morton podchodzi, by mu przerwać, albo Boyd Halliday ma zamiar w ostatniej chwili przemienić zwykłą wypowiedź w chaotyczną dyskusję. Ale nie. Tom Lemm wręczył mu zadrukowaną kartkę. –Myślę, że może być to, czego ci potrzeba – szepnął Tom.

49

Will zerknął na notatkę i natychmiast zrozumiał. –Do czego nas to prowadzi? – spytał retorycznie. – System opłaty za usługę uznano za zbyt drogi, a kasy chorych to po prostu… hm… kasy. Za wadę pierwszego systemu uznano, że część lekarzy zarabiała zbyt wiele. W tym drugim systemie zarządzający kasami chorych zarabiają dziesiątki, jeśli nie setki milionów tylko na tym, że niezmordowanie szukają sposobów na obcięcie kosztów i ograniczenie usług oraz wyeliminowanie z obszaru ochrony zdrowia tych, którzy najbardziej tej ochrony potrzebują: starych, chorych i biednych. W Europie i Kanadzie przynajmniej wszyscy obywatele mają swobodny dostęp do opieki medycznej. Czy przejdziemy na ich system, czy utworzymy jego hybrydę z naszym, to można dyskutować. W każdym razie zmiany są niezbędne i trzeba je przeprowadzić natychmiast. Zakończę przytoczeniem treści informacji, skierowanej do Stowarzyszenia Hipokratesa i wręczonej mi przed chwilą przez mojego przyjaciela i wiernego pomocnika, doktora Toma Lemma. Jej autorem jest mężczyzna pracujący w warsztacie blacharskim. To jeden z tych zwykłych facetów, o których mówiłem. Poważnie wątpię, by Vic Kozlowski wystąpił kiedyś w filmie reklamowym. Nie cierpi na żadną śmiertelną chorobę. Ale uwierzcie mi, ma on wiele do powiedzenia nam, którzy tu się dziś zgromadziliśmy. Więc pozwolę sobie przytoczyć jego słowa. Will odchrząknął i napił się wody. Budował napięcie. Wreszcie zaczął czytać:

„Myślę, że mój doktor nie powinien tak postępować, ale ilekroć go odwiedzam, opowiada mi, jak kasa chorych dyktuje mu każdy ruch i rujnuje jego praktykę. Potem powtarza, że w ogóle nie powinien mi mówić takich rzeczy, bo może przez to wpaść w poważne kłopoty. Bardzo mi z tego powodu przykro. To wspaniały lekarz, ale jak ognia boi się

powiedzieć coś przeciw kasom chorych. Jest to przykre także dla mnie. Nie mogę dostać potrzebnego mi antybiotyku, ponieważ nie ma go na zaaprobowanej przez kasę chorych liście, a te, które są, albo nie działają, albo jestem po nich tak chory, że wydalam je właściwie natychmiast. A gdybym zrobił to, co jest dla mnie najlepsze, i chciał dostać działający lek, musiałbym zapłacić za niego ponad pięćdziesiąt dolarów. No cóż, nie muszę chyba tłumaczyć, że dla czteroosobowej rodziny utrzymywanej przez jedną osobę jest to spory wydatek. Składki od początku wysokie rosną pod niebiosa, a wydatki dodatkowe jeszcze bardziej. Mam nieodparte wrażenie, że może lepiej bym zrobił, gdybym się nie ubezpieczył? Nie mogę zaufać lekarzowi, ten cały system to błędne koło. Tak czy inaczej, obrywa pacjent. Naprawdę wierzę, że Ameryka jest bezradna. Kiedy zdarzy mi się zachorować, cały jestem roztrzęsiony. Panu pewnie wyda się to banalne i prostackie, ale proszę mi uwierzyć, większość pacjentów w tym kraju myśli właśnie tak jak ja. Dziękuję, że poświęcił mi pan swą uwagę”.

Will podszedł do mównicy, włożył mikrofon w uchwyt. –W imieniu swoim, doktora Lemma i Stowarzyszenia Hipokratesa dziękuję wszystkim państwu, którzy zaszczyciliście nas dziś swoją obecnością – powiedział wzruszony… i nie było w tym nic z aktorstwa. Sekundy mijały… i nagle ludzie zaczęli klaskać. Aplauz był jak ryk rzeki, przedzierającej się przez skały ku kataraktom. Pierwszy wstał Gordon, klaszcząc swymi wielkimi łapskami, a za nim poszli inni, krzycząc głośno z radości. Zmordowany Will tylko kiwnął kilka razy głową. Wrócił na miejsce. Ale nie zakończył w ten sposób owacji. Roselyn Morton wzięła mikrofon i podziękowała publiczności oraz uczestnikom dyskusji, ale jej słów nikt chyba nie usłyszał. W każdym razie przedstawienie już się skończyło. Will siedział i odpoczywał, aż nabrał pewności, że nogi dadzą radę unieść ciało. Następnie zszedł z podium i został dosłownie zaatakowany przez tłum. Gordon, Jim i ich żony rzucili mu się w ramiona. Susan przytuliła się do niego i wyszeptała mu w ucho coś, co niewątpliwie było komplementem: że wszyscy lekarze są z niego dumni.

50

Dziesiątki członków stowarzyszenia ściskało mu dłoń; wszyscy powtarzali, że nikt, ale to nikt, nigdy nie przysłużył się ich sprawie tak jak on. Wreszcie ludzie zaczęli wychodzić. Uwagę Willa zwróciła stojąca spokojnie z boku kobieta w obcisłych dżinsach z grubym skórzanym paskiem, ciemnej jedwabnej bluzce i czarnej kamizelce. Twarz miała wręcz fascynująco żywą, inteligentną, na nosie kilka piegów, a jej lekko skośne, szmaragdowe oczy wydawały się świecić własnym światłem. Obserwowała go spokojnie, czekając, aż przewali się fala gratulacji, po czym, nadal nie spuszczając z niego wzroku, podeszła i wręczyła mu wizytówkę. –Proszę zadzwonić – powiedziała, niemal niezauważalnie mrużąc przy tym oko. Nim Will zdołał odpowiedzieć, dziewczyna odwróciła się i odeszła. Dżinsy opinały jej nader interesujący, szczupły tyłeczek. Poruszała się pewnie, można nawet powiedzieć, że wyzywająco. Will nie odrywał od niej wzroku, póki nie znikła na schodach. Wytworzoną przez jej nieobecność próżnię natychmiast wypełniła opóźniona grupka jego wielbicieli, a każdy chciał mu uświadomić, jak to szczerość i spontaniczność w ostatniej chwili ocaliła go od nieuniknionej miażdżącej klęski. Gdy znalazł się wreszcie sam, wciąż mając przed oczyma twarz tak niezwykle atrakcyjnej dziewczyny, wreszcie spojrzał na wizytówkę. Patrice Moriarity Detektyw sierżant Policja stanu Massachusetts

51 Rozdział 8

Patrice przebudziła się z niespokojnego snu. W tym śnie pojawiały się ludzkie szczątki oraz obrazy doktora Willarda Granta. Dwa poprzednie morderstwa, którymi się zajmowała przed zabójstwami dyrektorów kas chorych, to były w zasadzie ćwiczenia w badaniu miejsca zbrodni i wymagały jedynie rutynowych działań, do których nie były potrzebne poważne umiejętności detektywistyczne. W pierwszym przypadku ofiara uzyskała nakaz sądowy, który zabraniał przyjacielowi ofiary zbliżania się do niej z powodu agresywności, a pół godziny po jej powrocie z sądu ów przyjaciel wyważył drzwi jej domu i ugodził kobietę nożem dwadzieścia pięć razy. W drugim przypadku kłótnia kochanków w związku gejowskim zakończyła się pojedynczym, celnym strzałem w serce. Śmiertelne postrzelenie Bena Moralesa, dyrektora generalnego Premier Care, było pierwszą w jej karierze sprawą, w której nie miała oczywistego podejrzanego. Jedno zabójstwo jeszcze o niczym nie świadczy, ale trzy z rzędu dowodziły ponad wszelką wątpliwość, że mieli do czynienia z seryjnym

mordercą. Oficjalnie ciągle była policjantką z Middlesex, zaangażowaną w sprawę, ale dzięki Wayne’owi Brasco czuła, że jest odsuwana od sprawy. Nie zapraszano jej na odprawy, a kiedy się o nich dowiadywała, mówiono jej, że to tylko takie zaimprowizowane dyskusje. Powoływano konsultantów i nikt jej o tym nie informował. Specjalistę od profilu psychologicznego przestępcy, a właściwie specjalistkę, młodą utalentowaną dziewczynę, zastąpiono bardziej doświadczonym, ale w jej przekonaniu znacznie mniej zdolnym mężczyzną. Patty miała dość ciągłego konsekwentnego odrzucania wszystkich jej pomysłów i usuwania na boczny tor. Podjęła samodzielną decyzję i w wolnym czasie poszła na dyskusję w Faneuil Hali. Uznała, że jest to miejsce, w którym coś może się zdarzyć. No i zdarzyło… tylko nie to, czego się spodziewała. Siedziała w ciemnym pokoju, na skraju łóżka i zastanawiała się, dlaczego ten Grant tak bardzo ją zainteresował. Spodobał się jej, co do tego nie było żadnych wątpliwości. Nie przypominał wprawdzie hollywoodzkiego gwiazdora, ale jej nigdy nie podobały się kwadratowe szczęki i najeżone zębami uśmiechy. Tymczasem ten lekarz miał twarz szczupłą, pociągłą, niemal kanciastą, lecz jednocześnie delikatną; była to twarz człowieka, którego najłatwiej wyobrazić sobie leżącego na kanapie przy kominku i czytającego książkę, z okularami zsuniętymi na czubek nosa. Ale najbardziej podobały się jej jego oczy: duże, ciemnobrązowe, świadczące nie tylko o napięciu nerwowym i zmęczeniu, lecz także dowodzące wielkiej inteligencji. Will Grant nie był człowiekiem prostym, uświadomiła sobie, obserwując go na mównicy zaledwie przez kilka minut. Potrafi czuć, wie, co to pokora i, jak podejrzewała, spotkało go w życiu wiele bolesnych doświadczeń. Patty poruszyła się niespokojnie na kanapie w dużym pokoju. Wypiła kilka łyków bezkofeinowej herbaty cynamonowej i postanowiła zasnąć nad książką, najpierw Agathy Christie, którą czytała przynajmniej raz, a potem wierszami Emily Dickinson. O wpół do piątej rano gniew na Wayne’a Brasco i sympatia dla Willa Granta przemieszały się jej dokładnie z frustracją, spowodowaną śmiercią trzech osób i niemal ośmioma tygodniami prowadzącego donikąd śledztwa. No tak, tej nocy nie było już mowy o śnie. Przewiązała szlafrok paskiem, poszła do gościnnej sypialni, służącej jej za gabinet, i włączyła lampę, której podstawę stanowiła przepiękna rzeźba Eskimosów z północnego zachodu, przedstawiająca niedźwiedzia białego. Dostała ją od Tommy’ego w prezencie z okazji ukończenia Akademii Policyjnej. Willard Grant. Wiedziała o nim tak niewiele. Fajnie byłoby dowiedzieć się czegoś więcej. Poruszyła ramionami, które czasami jej sztywniały, i włączyła komputer. Wywołała ulubioną przeglądarkę. Rozpoczęła poszukiwanie po nazwisku. Ku jej zdumieniu przeglądarka wyświetliła siedemdziesięciopięciostronicową listę zawierającą siedemset siedemnaście stron internetowych, na których pojawiało się to imię i nazwisko. Patty zaczęła je przeglądać i już po pięciu minutach gotowa była dać za wygraną.

52

Miała dość kolejnych informacji o wielebnym Willardzie Grancie, o którym część wzmianek pochodziła jeszcze sprzed rewolucji, ale do prawdziwej rozpaczy doprowadzały ją kolejne witryny zespołu jazzrockowego, który zapożyczył swą nazwę od skrzyżowania ulic, gdzie znajdowało się ich pierwsze studio nagraniowe. O czwartej nad ranem siedzisz przy komputerze, przedzierając się przez pokłady informacji zamieszczonych w Internecie; na tę myśl Patty aż się uśmiechnęła. A w dodatku poszukiwała informacji o mężczyźnie, z którym zamieniła zaledwie kilka słów. Wywołała numer trzydzieści trzy, co bez żadnych szczególnych powodów uznawała za swą szczęśliwą liczbę. Kolejne informacje o zespole. Większość po niemiecku. Dość tego, pomyślała. Nie nosi obrączki, ale to nie znaczy, że nie jest żonaty. Pobiegaj trochę. Zrób kilka pompek. Wyślij e-maile do przyjaciół. Przestań zachowywać się jak rozhisteryzowana nasto… Informacja znajdowała się przy samym końcu strony. Pochodziła z „Sentinela” z Ashford. Fragment policyjnego raportu: Kłótnia rodzinna. Martin Road, numer 94. Doktor Willard Grant zatrzymany za kłótnię z odpowiadającymi na wezwanie policjantami. Oskarżenia nie wniesiono. Tylko to. Nic więcej. „Zatrzymany. Oskarżenia nie wniesiono”. O co tu chodzi? – szepnęła do siebie. Najlepszy dla Granta scenariusz wyglądał następująco: jego sąsiad, żona lub nawet któreś z dzieci wezwało policję z powodu gwałtownej kłótni. Grant nie uspokoił się na widok policjantów, może nie zgodził się na opuszczenie domu, by załagodzić sytuację. Policjanci zatrzymali go, przewieźli na posterunek, uspokoił się jednak wystarczająco szybko, by zrezygnowali z wniesienia skargi. Być może ci gliniarze z patrolu dobrze go znali? Może leczył ich albo kogoś z ich rodziny? Gliny i lekarze, zwłaszcza chirurdzy i specjaliści od nagłych wypadków, mieli wspólne doświadczenia – całodobowe dyżury, zjawiający się o poranku szaleńcy. Romantyczne fantazje Patty znikły tak szybko, jak się pojawiły. Zastąpiły je myśli znacznie poważniejsze i groźniejsze: ojciec dwojga dzieci trafiony kulą w sam środek czoła, dyrektor generalny dużej firmy postrzelona w gardło, pedantyczny, zamożny mieszkaniec zamożnego przedmieścia wysadzony w powietrze we własnym drogim samochodzie. Stanowisko, jakie Willard Grant zajął podczas dyskusji, nie kwalifikowało się jako motyw, ale z pewnością mogło kryć się w tej sprawie więcej niż tylko to, co widać na pierwszy rzut oka. Facet nie potrafi opanować gniewu, organicznie nie znosi kas chorych… być może coś się za tym jednak kryje. W ciągu dwudziestu minut Patty zdążyła wziąć prysznic, ubrać się i teraz pędziła w stronę Salem niemal pustymi o tej godzinie ulicami. Biuro detektywów policji stanowej w Middlesex mieściło się w małym centrum handlowym w śródmieściu, w tym samym budynku, co biuro prokuratora

okręgowego, tyle że piętro niżej. Patty wstukała swój kod, weszła do środka i nie zapalając górnych lamp, włączyła światło w swoim pokoiku. Jej biurko, choć niewątpliwie zarzucone papierami, i tak wydawało się schludniejsze od biurek mężczyzn z wyjątkiem tego, które należało do porucznika Courta, pedantycznego aż do przesady. Powiesiła u siebie jeden plakat, który przysłał jej brat, zdumiewające zdjęcie Gór Kaskadowych widziane przez wprawione w kamienny mur okno. Dodała nawet do niego karnisz i prążkowane ciężkie zasłony, by uzupełnić iluzję. Patty była prawie pewna, że wpadła na jakiś trop. Usiadła wygodniej i przez otchłań przestrzeni i czasu załogowała się do Systemu Informatycznego Spraw Kryminalnych, zawierającego niewyobrażalną wręcz liczbę danych nie tylko o przestępcach, lecz także o zwykłych obywatelach, którzy nigdy nie weszli w kontakt z policją.

53

Już wkrótce miała zostać prawdziwym ekspertem od niejakiego doktora Willarda Granta. Zaczęła od danych komunikacyjnych, czyli rejestracji samochodu. I natychmiast dowiedziała się, że doktor Grant ma prawo jazdy wystawione na imię Will, co jej zdaniem samo w sobie oznaczało naruszenie prawa stanowego. W ciągu pięciu lat dostał dwa mandaty, oba za przekroczenie prędkości. Oba zapłacił. Obecnie mieszkał w Wolf Hollow, a więc w więcej niż przyzwoitym osiedlu mieszkaniowym w Fredrickston. Poszła tym śladem i znalazła Maxine Grant, mieszkającą na Martin Road w Ashford. Od czterech lat, czyli od pamiętnej kłótni, państwo Grant albo żyli w separacji, albo się rozwiedli. Dokumenty z Fredrickston pozwoliły to sprawdzić: rzeczywiście, rozwód przeprowadzono przed dwoma laty. Dwójka dzieci: Daniel i Jessica. Ten sam wiek. Ciekawe. Może adoptowane? Nie, raczej bliźniaki. Ciekawe, pomyślała, gdzie dzieci były tej nocy, kiedy rodzice pokłócili się tak, że musiała interweniować policja? Siedząc w przyjemnie cichym, ciemnym biurze Patty zalogowała się następnie do WMS, czyli Systemu Rejestracji Nakazów Sądowych. Z nie do końca dla niej zrozumiałą ulgą przyjęła informację, że na doktora Granta nie wydano żadnego nakazu. Ale awantura z Ashford miała swoje konsekwencje. Mając do wyboru kilka możliwości, Patty sprawdziła teraz bazę danych Wyroków Warunkowych (BOP). Rejestrowała ona każdą decyzję sądową w obrębie stanu i właśnie łączyła się z podobnymi biurami we wszystkich stanach. Jej pierwszym przystankiem było sprawdzenie Akt Winnych Przestępstw Kryminalnych (CORI), będących częścią BOP. Informacja na ekranie pojawiła się niemal natychmiast: Willard Grant (podany adres z Ashford), trzy miesiące zakazu zbliżania się na życzenie Maxine Grant; wyrok wydano dzień po incydencie opisanym w gazecie. Zapisała to w notatniku. Interweniowała w wielu przypadkach przemocy domowej i uznawała ją za coś odrażającego, ale to było jeszcze przed jej pierwszym śledztwem w sprawie obrzydliwego zabójstwa. Resztka ciepłych uczuć, którymi być może darzyła doktorka jeszcze przed chwilą, znikła, za to znacznie bardziej się nim zainteresowała… jako podejrzanym o seryjne morderstwa. Pierwszym

w tej sprawie. Jeszcze kilka minut i jej zainteresowanie zmieniło się w podniecenie. Przeszukała Międzystanowy Indeks Informacyjny (III) oraz Narodowe Centrum Informacji o Przestępstwach (NCIC), nie dowiadując się z nich niczego, czego już by nie wiedziała. Zastanawiała się, czy w tym momencie nie zrezygnować, ale postanowiła sprawdzić ostatnią bazę danych: System Rejestracji Przestępstw Kryminalnych (CHSB). CHSB, mieszczący się w Chelsea, niedaleko na północ od Bostonu, funkcjonował od północy do siódmej rano. Zawierał dane znajdujące się w innych archiwach, lecz także te, które z różnych powodów nie trafiły do Internetu lub po prostu zostały przeoczone. Z pomocą oficera dyżurnego, młodego – oceniając po głosie – mężczyzny, który przedstawił się jako Matthew McDonald, rozpoczęła przeszukiwanie bazy CHSB, począwszy od roku, w którym dziś czterdziestojednoletni Willard lub Will Grant skończył siedemnaście lat. Po jego dwudziestych pierwszych urodzinach zabłysło kolejne ostrzegawcze światełko. Aresztowano go podczas studiów na uniwersytecie stanu Massachusetts w Amherst za przewodzenie strajkowi okupacyjnemu i zajęcie gabinetu dziekana. Dwa lata w zawieszeniu i roboty publiczne. O przyczynie strajku nie wspomniano ani słowem, ale gwałtowna akcja przeciw niesprawiedliwości społecznej doskonale pasowała do człowieka dwadzieścia lat później udzielającego się w Stowarzyszeniu Hipokratesa i walczącego z całych sił z kasami chorych. –Jest coś jeszcze – oznajmił MacDonald siedzący za biurkiem trzydzieści pięć kilometrów na południowy zachód od miejsca, gdzie Patty znajdowała się w tej chwili. – W dodatku do zarzutu blokowania wejścia do budynku publicznego Granta oskarżono także o atak na funkcjonariusza publicznego i popchnięcie go. Oskarżenie nie doprowadziło chyba do sprawy sądowej, ale tego nie jestem tak całkiem pewien. Nie dostaliśmy wszystkich raportów.

54

Patty zapełniała strony notatnika. Kolejne trzy lata i kolejne starcie z prawem: napad na innego studenta związany z paleniem książek. –Paleniem książek? – zdumiała się Patty. –Taki tu mam raport – wyjaśnił MacDonald. – On się nazywał Streeter… Owen Streeter. Wygląda na to, że nie wniesiono oficjalnego oskarżenia. Patty zapisała i tę informację. MacDonald przerwał jej, nim zdołała postawić kropkę. –Chwileczkę… mam tu coś interesującego. –Co takiego? –Pani faceta zatrzymano jako podejrzanego w sprawie wybuchu w laboratorium medycznym. W tym

samym roku. –Aresztowany? –Nie sądzę. Ale policji z Amherst zaimponował wystarczająco, by umieściła go w bazie danych. –Ciekawe dlaczego? MacDonald milczał przez chwilę, a potem powiedział z wahaniem: –Być może wiem. –To niech pan mówi. –Ktoś był w laboratorium podczas wybuchu. Stróż. Zginął. Pośrodku kolejnej pustej strony notatnika Patty zapisała wielkimi literami słowo: MORDERSTWO!!! U podstaw liter „M” i „T” dorysowała stylizowane krople krwi. Zapisała jeszcze datę i zakończyła rozmowę, przynajmniej na razie. Nie zapomniała poprosić przyjaznego policjanta, by sprawdził dalszą „karierę” Granta i zadzwonił do niej, gdyby cokolwiek znalazł. Lada chwila zaczynała służbę, a i bez tej sprawy miała poważne zaległości w papierkowej robocie. Żywiła jednak silne przekonanie, że trafiła na obiecujący trop, toteż postanowiła pozostać na razie przy komputerze. Znalazła i zapisała nazwy gazet z Amherst oraz pobliskich miasteczek, w tym Northampton i Springfield, oraz ich adresy sieciowe. Nim zdołała dotrzeć do archiwów tych gazet, trzasnęły drzwi biura. Nie od razu, ale jednak rozpoznała głosy Jacka Courta i Wayne’a Brasco. –Nic mnie nie obchodzi, Wayne, że najadłeś się przez nią wstydu przed facetami z Norfolk. Nie odsunę jej dalej od tej sprawy… chyba że coś spieprzy. Zabłysły wiszące pod sufitem jarzeniówki. Pokój Patty położony był najdalej od drzwi, zaledwie kilka kroków dzieliło go od gabinetu Courta. Brasco pracował tuż przy drzwiach. –Lepiej pracowałoby mi się z Sonnenblickiem albo nawet z Tomasettim – mówił właśnie. –Nie musisz z nią pracować, Wayne. Wystarczy, żebyście się jakoś dogadali. Rzuć jej od czasu do czasu jakiś okruszek. Pokaż, jak prawdziwi detektywi prowadzą śledztwo w sprawie o morderstwo. A jeśli dziewczyna się wychyli, to po prostu odbiorę jej sprawę. Party słyszała, jak Brasco chrząka, siadając za biurkiem. W korytarzu rozległy się kroki Courta, które stawały się coraz głośniejsze, w miarę jak szedł korytarzem do swego pokoju. Kiedy zobaczył ją za biurkiem, zatrzymał się. Na jego orlej twarzy wyraźnie widać było zaskoczenie i namysł, jakby zastanawiał się, ile usłyszała z jego rozmowy z Brasco. –Dzień dobry, Party – powiedział uprzejmie. –Dzień dobry, poruczniku. – Patty przykryła notatnik dłonią. Nie chciałaby Court dostrzegł słowo

MORDERSTWO!!! i jego makabryczną dekorację. Po chwili żenującej ciszy policjant uśmiechnął się jakże dla niego charakterystycznym, choć w tym wypadku nieszczerym uśmiechem. –O ósmej spotykamy się w sali konferencyjnej. A teraz… nie przeszkadzam w pracy. Podsłuchana rozmowa bardzo pomogła jej rozwiązać poważny problem: ile z tego, czego dowiedziała się o Willu Grancie, ma przekazać zwierzchnikom. Skinęła głową, dając do zrozumienia, że już wie o odprawie, a kiedy trzasnęły drzwi do pokoju Courta, zamknęła notatnik i wsunęła go do torebki.

55 Rozdział 9

Namiętne wystąpienie lekarza i lanie spuszczone kasom chorych. Czterystu najlepszych i najinteligentniejszych obywateli miasta, na czele z gubernatorem Johnem A. Fromsonem, w milczeniu i zdumieniu wysłuchało przemówienia wygłoszonego przez bostońskiego chirurga w Fanteuil Hali. Doktor Willard Grant w słowach pełnych pasji i szczerego uczucia oskarżył kasy chorych o stawianie na pierwszym miejscu dochodów, a dopiero potem dobra pacjentów i lekarzy… Artykuł znalazł się na pierwszej stronie tak zwanej sekcji B „Globe”, czyli działu miejskiego. Kiedy Will wszedł do gabinetu, na jego biurku leżały dwa egzemplarze, dwa wycinki, przygotowane przez pedantyczną sekretarkę stowarzyszenia, Mimi, oraz egzemplarz „Heralda” z tekstem bardzo podobnym do tego z „Globe”, jakkolwiek znacznie zwięźlejszym. Zaczął dzień jak zwykle od obchodu; wyglądało na to, że wszyscy już słyszeli o jego nieoficjalnym zwycięstwie nad Boydem Hallidayem. Parę osób, w tym dwie pielęgniarki, technik z laboratorium i siostra oddziałowa, zaczepiło go i opowiedziało o własnych starciach z kasami chorych. Dwie osoby poinformowały go, jak bardzo zadowolone są z funkcjonowania swych kas chorych, tak wspaniale dbających o nich i ich rodziny. Nawet ci pacjenci wiedzieli o dyskusji i jej przebiegu. Will robił, co w jego mocy, by przekonać wszystkich, że nie dokonał niczego niezwykłego, ale po prawdzie dumny był z tego, jak nieoczekiwanie udało mu się zapędzić w kozi róg samego wielkiego Hallidaya. Nie podobało mu się jednak, że wyszło szydło z worka i dla wszystkich jest już Willardem. Nawet w kadrach zdumieli się i podśmiewali z tego imienia, w końcu zawsze mieli go za Williama. Nie pomogło mu to, że klasyk horroru, od którego lata temu wziął się przydomek „Szczurek”, doczekał się remake’u i miał nawet dobre recenzje. Przeglądając dziesiątki e-maili Will zastanawiał się, czy bliźniaki znają jego prawdziwe imię. Pewnie tak. Jeśli ja im nie powiedziałem,

to dowiedziały się od Maxine. Kto jak kto, ale ona z pewnością znalazła jakiś sposób. Mimi zadbała nie tylko o artykuły prasowe. Zostawiła mu także na biurku dzienną listę obowiązków. Badanie pacjentów oraz operacja usunięcia tłuszczaka z pleców pewnej kobiety należały do lżejszych obowiązków. Will miał przed sobą łatwy dzień, dzień bez zawodowych stresów; coś takiego zapisałby sam sobie po pełnym stresów wieczorze… zakończonym około drugiej w nocy. Przeglądał listę pacjentów, gdy nagle przypomniał sobie o wizytówce detektyw sierżant Patrice Moriarity i prośbie, żeby do niej zadzwonił. Nie wątpił, że pragnie rozmawiać o serii morderstw, których ofiarami padli wysocy urzędnicy kas chorych. W tej sprawie przesłuchano już kilku członków Stowarzyszenia Hipokratesa. Wyjął z portfela wizytówkę i przez kilka chwil przyglądał się jej bezmyślnie. Ładna dziewczyna, przypomniał sobie. Pod kamizelką miała pewnie kaburę i pistolet. Kiedyś kumpel zaprowadził go na strzelnicę, ale poza tym jednym razem Will nigdy nie miał broni w ręku. A dla policjanta broń to narzędzie pracy. Przez chwilę przyglądał się wizytówce, po czym wetknął ją pod leżący na stole notes, ale tak by się pod nim nie schowała i przypominała o sobie od czasu do czasu. Nie marzyłby właśnie teraz wypytywano go o seryjne morderstwa i o poglądy na temat finansowania służby zdrowia. –Doktorze Grant, tu Mimi. Czy mógłby pan przyjść do izby przyjęć? Will natychmiast spełnił jej prośbę. W poczekalni siedziała tylko jedna osoba: Grace Peng czy raczej – przypomniał sobie – Grace Davis. I znów uderzyła go niezwykła zmiana, jaka zaszła w tej kobiecie, która zaledwie kilka lat temu była praktycznie żebraczką. –Moglibyśmy porozmawiać chwilę? – poprosiła. Była wyraźnie poruszona i zdenerwowana. –Jasne. Zapraszam do gabinetu.

56

Grace usiadła na jednym z dwóch tanich duńskich krzeseł – mających wyglądać jakby wykonano je z orzechowego drewna – które dekorator wnętrz Jima Katza wybrał dla gabinetów. –Moim ubezpieczycielem jest Steadfast Health – powiedziała. –Miałem już z nimi kontakty. Prawdę mówiąc, bardzo rzadko współpracował z tą firmą, ale kilku pacjentów od nich przyjął. Steadfast Health była, jeśli dobrze pamiętał, jedną z najmniejszych kas chorych, lecz przy tym jedną z najbardziej odpowiedzialnych. –No więc… nie chcą zezwolić, by pan wykonywał operację.

–Kiedy się dowiedziałaś? – Od razu przyszło mu do głowy, że wczorajsza dyskusja, tak bardzo nagłośniona przez media, już mogła spowodować niepożądane następstwa. –Wczoraj. Na wypadek gdyby gdzieś w umowie znalazła się jakaś klauzula wymagająca uprzedniej zgody na wszystko, zadzwoniłam do nich od razu po powrocie do domu. Powiedziałam, że chcę zmienić doktor Hollister na pana. Kobieta, z którą rozmawiałam przez telefon, obiecała, że wszystko sprawdzi. Zadzwoniła do mnie. Powiedziała, że mają umowę z Excelsius Health i według tej umowy tylko wyznaczony przez nich chirurg może operować pacjentów Steadfast Health. Will gapił się na nią z otwartymi ustami. Co to było? Jakaś nowa gierka kas chorych? –Jak to „umowa”? – spytał zdumiony. – A co ma z tym wspólnego Excelsius Health? –Z tego, co powiedział mi lekarz pierwszego kontaktu, wynika, że Steadfast Health jest za mała, żeby utrzymywać własne ośrodki leczenia nowotworów, co robi oczywiście Excelsius Health, więc po mammografii w klinikach Excelsius, jeśli zajdzie taka potrzeba, pacjenci kierowani są do ośrodków finansowanych przez tę kasę. Steadfast zapewne jakoś refunduje im koszty. –Przecież to szaleństwo. Jestem na liście chirurgów i Steadfast, i Excelsius. – Nie wspomniał jednak, że Excelsius próbowała usunąć go z listy, przytaczając różne przyczyny, wśród nich nieodesłanie w terminie właściwego formularza. –Dla nas nie ma to najmniejszego znaczenia – powiedziała Grace. – Postanowiliśmy z mężem, że pan zrobi mi biopsję, nawet gdybyśmy sami musieli za to zapłacić. Mamy trochę oszczędności… –Zaraz, chwileczkę! – przerwał jej Will. – Przecież to nonsens. Nie musicie za to płacić! Jako pamiątka po poprzednim wieczorze na jego biurku pozostała wielka koperta wypchana mammogramami Grace. Nagle wydało mu się nie tylko pełne ironii, ale wręcz zabawne, że w jej górnym lewym rogu nie dostrzegł stempla Excelsius Health. Jeszcze raz przejrzał zdjęcia. Tak, dobrze pamiętał, to był guz, jeszcze mały, ale łatwo rozpoznawalny. Biopsja tkanki nowotworowej technicznie byłaby zapewne bardzo prosta, jej usunięcie też, pod warunkiem że rak nie zaatakował węzłów chłonnych. Jeśli nowotwór dał przerzuty do węzłów – części układu limfatycznego drenującego całe ciało, onkolog musiałby zdecydować, czy najlepszym rozwiązaniem jest wycięcie guza, czy też całej górnej zewnętrznej część piersi. Radiologiem, który odczytał mammogramy, zinterpretował je i skierował pacjentkę do Susan, był doktor Charles Newcomber. Will przedstawił się jako chirurg z listy Centrum Walki z Rakiem firmy i bez zbędnej zwłoki połączono go z doktorem Newcomberem. Usłyszał w słuchawce głos niemal piskliwy, z wyraźnym śladem brytyjskiego akcentu. –Doktorze Newcomber – powiedział Will, przedstawiwszy się przedtem uprzejmie. – Jest tu ze mną pani Grace Davis. Pokazała panu szereg zdjęć, na których słusznie dostrzegł pan raka. –Z wielką ulgą przyjmuję informację, że przyznał mi pan rację w tak trudnej sprawie.

–Aj! Bardzo mi przykro, panie doktorze. Jestem pewien, iż wie pan, że nie miałem zamiaru pana urazić. Bardzo przepraszam. – Will oczekiwał, że jego rozmówca przerwie niezręczne milczenie. Ale nie doczekał się pomocy. – Tak… cóż… dzwonię do pana, ponieważ wynikł pewien problem. To znaczy… skierował pan panią Davis do doktor Susan Hollister, z którą często współpracuję. –Okazało się, że z panią Davis znamy się od dziesięciu lat. Że jest między nami coś… coś w rodzaju profesjonalnej więzi.

57

–Wzruszające – skomentował to stwierdzenie doktor Newcomber. Will poczuł, że się czerwieni, ale zdołał utrzymać język na wodzy. Newcomber należał do rodziny Excelsius Health. Zapewne doskonale wiedział, co zdarzyło się w trakcie dyskusji i jak się zakończyła. Być może był nawet na sali. –Doktorze, pani Davis jest w tej chwili tu, przy mnie. Pragnie, żebym to ja przeprowadził operację. Rozmawiałem z doktor Hollister. Z zamianą nie ma najmniejszego problemu. –Obawiam się, że to niemożliwe. –Co? –Doktorze Grand, muszę przede wszystkim przypomnieć panu, że to Centrum Walki z Rakiem dysponuje zaaprobowaną listą lekarzy, z której wybieramy chirurga na podstawie informacji o miejscu zamieszkania pacjenta, a nie jego preferencjach dotyczących płci lekarza. Doktor Hollister jest na naszej liście, pana na niej nie ma. Po drugie muszę znać osobiście każdego z chirurgów, do których kieruję pacjentów. Pana oczywiście nie znam. Jeśli pani Davis ma z tym jakiś problem, proponuję, by umówiła się ze mną na szczerą rozmowę. Will oniemiał. –Doktorze Newcomber… – wyjąkał po chwili -…kto jest pańskim przełożonym? –Ja tu jestem przełożonym – padła jadowita odpowiedź. –Ale nie pan rządzi. I nazywam się Grant, nie Grand! Cisnął słuchawką. Następnie zadzwonił do informacji, która podała mu numer centrali Excelsius Health. Wczoraj zwyciężył w starciu z Boydem Hallidayem i nie miał nic przeciwko drugiemu starciu. –Na to im nie pozwolę – powiedział bardziej do siebie niż siedzącej obok Grace Davis. –Excelsius Health – usłyszał w słuchawce. – Lider w efektywnej, pełnej opiece zdrowotnej. Z kim

chciałby pan rozmawiać? –Mówi doktor Grant. Proszę połączyć mnie z panem Hallidayem. –Chwileczkę. I rzeczywiście, po chwili w słuchawce rozległ się głos: –Biuro Boyda Hallidaya, w czym mogę pomóc? –Mówi Will Grant. Czy mogę rozmawiać z panem Hallidayem? –Doktor Willard Grant? Występujący wczorajszego wieczoru? –Owszem. –Ach… oczywiście. Proszę poczekać. Przez niemal dwie minuty Will siedział ze słuchawką przy uchu, słuchając gitarowej muzyki flamenco i przyglądając się Grace. Zmieniła się, wręcz nieprawdopodobnie się zmieniła, ale przecież nie ona jedna. W ciągu wielu lat i jako lekarz, i jako ochotnik w Open Hearth poznał bardzo wielu narkomanów i alkoholików, którym nie pomagała kuracja po kuracji, ale wreszcie, w jakimś momencie, uwalniali się od nałogu, co było błogosławieństwem dla nich i ludzi z ich otoczenia. Ba, jego dentysta regularnie zapijał się na śmierć, w ciągu dziesięciu lat hospitalizowany był kilkanaście razy, a teraz… nie pił od dwudziestu lat i był kimś w rodzaju świętego. Leczył z czarodziejską wręcz zręcznością, a przy tym wspomagał ludzi, którzy musieli stawić czoło demonom przeszłości i przyszłości. –Doktor Grant? –Tak. –Mówi Marshall Gold. Pan Halliday wyjechał na całodzienną konferencję. W czym mogę pomóc? Will wisiał na telefonie wystarczająco długo, by znów zacząć się irytować. Szybko zaczął tłumaczyć sprawę Grace Davis i relacjonować rozmowę z doktorem Newcomberem. –Jestem na liście dostarczycieli usług medycznych zarówno Steadfast Health, jak i Excelsius, więc nie widzę żadnego powodu, by odmawiać mi opieki nad tą kobietą… –Doktorze Grant…

58

–Obiecuję panu, że jeśli Boyd Halliday nie załatwi tej sprawy, jeśli nie uporządkuje tego waszego bałaganu, lepiej, żeby oglądał wiadomości i czytał gazety, bo w tej sprawie nie zawaham się przed wykorzystaniem mediów… –Doktorze Grant… – Gold zachował kamienny spokój. –Co?! –Bardzo mi przykro z powodu tego nieporozumienia. Pani Davis może oczywiście zmienić chirurga, jeśli takie jest jej życzenie. –Co? –Pani Davis może zmienić chirurga… –Ale Newcomber powiedział przecież… –Z przykrością przyznaję, że nasza umowa ze Steadfast Health powodowała już podobne niezręczne sytuacje. Przykro mi tym bardziej, że spośród wszystkich naszych lekarzy to pan stał się ofiarą nieporozumienia i to w dzień po dyskusji w Faneuil Hali. Na szczęście w bardzo bliskiej przyszłości Steadfast Health i Excelsius połączą się i podobne kłopoty skończą się raz na zawsze. Wściekły gniew Willa ulotnił się nagle bez śladu. –Czy w tej sprawie może pan podejmować decyzje w imieniu doktora Newcombera? –Jak już wspomniałem, nie jest pan pierwszym lekarzem, którego spotkała taka nieprzyjemność. Skoro znajduje się pan na naszej liście, a że się pan na niej znajduje, wiem doskonale, oznacza to, że sprawdziła pana nasza komisja kwalifikacyjna i uznała, że nie można panu nic zarzucić. –Cóż… ja… w każdym razie dziękuję, panie Gold. Bardzo panu dziękuję. Pani Davis będzie szczęśliwa. –Czy mogę zrobić dla pana coś jeszcze? –Nie, chyba już nic. –Doktorze Grant, zapewniam pana, że nie jesteśmy bezdusznymi, chciwymi potworami, jak nas pan przedstawił wczorajszego wieczoru. –Może rzeczywiście nie – machinalnie potwierdził Will i nie żegnając się, odłożył słuchawkę. –Wygląda na to, że mam swojego chirurga. – Grace uśmiechnęła się. –I na to, że ja nim jestem. Tylko dlaczego siedzę tu, czując się jak idiota, skoro nie zrobiłem nic złego? Przecież domagałem się tylko przestrzegania przysługujących nam praw. Firma zachowała się obraźliwie, po czym za swoje zachowanie przeprosiła. To takie proste.

–Wszystko jest proste oprócz tego, że swój zawód i pacjentów traktuje pan poważnie i nie chce, żeby ich panu odebrano. – Wstała i położyła mu na biurku egzemplarze „Globe” i „Heralda”. – Umówię się na wizytę, żeby mógł pan powiedzieć mnie i mężowi, co nas czeka, no i oczywiście wyznaczyć termin biopsji. Jeśli szczęście dopisze, uratuje mi pan życie po raz drugi. Nie jestem pewna, czy w to wierzę, ale podoba mi się stare chińskie powiedzenie, że jeśli uratowałeś komuś życie, to jesteś odpowiedzialny za niego i za to, co robi, aż do końca. Pewnie dlatego, że oszukałeś los, że zabrałeś mu jego ofiarę. Jeśli to prawda, to pan, doktorze, musi być odpowiedzialny za mnóstwo ludzi. Nim Will zdążył coś powiedzieć, Grace wyciągnęła rękę nad biurkiem, delikatnie uścisnęła jego dłoń i znikła, pozostawiając po sobie nieuchwytny zapach wiosny. Will jeszcze raz zajrzał do kalendarza, sprawdzając, co ma do zrobienia dziś rano. Zostało mu dziesięć cennych minut na przejrzenie wyników badań, zarządzeń, wytycznych oraz podpisanie stosu rachunków dla firm, które nie uznawały istnienia pieczątek, podpisów z upoważnienia i w ogóle czegokolwiek oprócz śladu atramentu jego wiecznego pióra na papierze. Za dwie dziesiąta zadzwonił jego telefon, ten przeznaczony wyłącznie dla rodziny, najbliższych przyjaciół i lekarzy. –Doktor Grant? – spytał równy, mechaniczny głos z rodzaju tych pozbawionych ciała i krwi, najwyraźniej maszynowo generowanych głosów teleankieterów, oznajmiających, że właśnie wygrałeś trzy dni i dwie noce w najnowszym kurorcie w Orlando albo informujących, że dostaniesz kredyt hipoteczny na najkorzystniejszych na świecie warunkach, nawet jeśli przedtem odmówiły ci wszystkie banki.

59

Tylko że telefonowano pod numer, który mogłaby zdobyć wyłącznie najcwańsza, najbardziej pomysłowa, najinteligentniejsza firma świata. Will oparł się pokusie ciśnięcia słuchawki na widełki. –Kto mówi? – spytał. –Czy rozmawiam z doktorem Grantem? – spytał przerażający głos. –Owszem. Z kim mam przyjemność? O co chodzi? –Wczoraj wieczorem był pan wspaniały, doktorze Grant. Naprawdę wspaniały. –Proszę mówić normalnym głosem albo odkładam słuchawkę. – Niestety, zabrzmiało to znacznie mniej stanowczo, niż miało zabrzmieć. –Wszystko we właściwym czasie, doktorze Grant. Jesteśmy z pana dumni. Bardzo dumni. Te firmy

muszą zapłacić za śmierć wszystkich, których zabiły. Will powoli osunął się w krześle. Świadomość, że być może rozmawia z mordercą trzech osób, uderzyła go z potężną siłą. Miał jednak mentalność chirurga, szybko więc odzyskał przytomność umysłu i zaczął zastanawiać się, co powinien zrobić. Przede wszystkim chwycił pióro i zaczął zapisywać słowa rozmówcy, tak jak je zapamiętał. –Czy to ty jesteś odpowiedzialny za zabójstwa? – spytał. Musi być bardzo skupiony, to wiedział. I przedłużać rozmowę. Co jeszcze? Na marginesie kartki zapisał: ? Mężczyzna? ? Kobieta? Mechaniczny głos… celowo? My… nie „ja”. My… nie „ja”. Kilka razy… –Trwa wojna – powiedział głos. – A na wojnie giną ludzie. Te firmy zarabiają setki milionów, przelewając krew niewinnych. Zaledwie wczoraj sam pan to powiedział. Teraz jest pan jednym z nas. Jest pan naszym bratem, towarzyszem broni. Jeśli będzie pan czegoś potrzebował, pomożemy. Jeśli my będziemy czegoś potrzebowali, oczekujemy współpracy. Górna szuflada biurka, w głębi po lewej. Oczekujemy, że przekaże pan wiadomość o tym, że prowadzimy świętą wojnę. Pomścimy niewinnych. Rozległ się cichy trzask, a po nim sygnał. Koniec rozmowy. Ale Will nadal gorączkowo notował, próbując zapisać jak najwięcej z mrożącej krew w żyłach rozmowy. Skończył i krytycznie przyjrzał się kartce. Charakter pisma miał fatalny w każdych okolicznościach i pewnie wykpiwano by go z tego powodu, ale na szczęście Gordon Cameron pisał jeszcze gorzej. Starannie poprawił najbardziej nieczytelne słowa. Nieprzyjemnie wilgotną ręką otworzył wskazaną szufladę i zajrzał do środka. Po lewej w głębi, na stosie listów, wycinków, notesów, zdjęć, bloczków recept, spinaczy, długopisów, ołówków i drobnych narzędzi chirurgicznych, leżała zwykła biała koperta, niezaklejona, ze skrzydełkiem włożonym do środka. W środku znajdowały się dwa kawałki kart katalogowych, każda o powierzchni dwudziestu centymetrów kwadratowych. Na jednej flamastrem albo markerem wypisano dużą literę „C”, na drugiej „N”. Świadomy, że popełnił błąd, dotykając koperty, Will ostrożnie schował do środka kartoniki i odłożył ją na miejsce. Po czym, czując nieprzyjemny uścisk w żołądku, wysunął wizytówkę Patricii Moriarity i sięgnął po słuchawkę.

60

Rozdział 10

Sześć minut po tym, jak Will odłożył słuchawkę, pod Fredrickston Medical Arts Building, przy akompaniamencie wycia syren i błysku świateł podjechali dwaj mundurowi policjanci. Ich zadaniem było zabezpieczyć budynek, w którym znajdowały się gabinety co najmniej kilkunastu lekarzy różnych specjalności, apteka, sklep optyczny i cukierenka ze świetnymi rogalikami. Co najmniej do południa mnóstwo ludzi miało być bardzo niezadowolonych. Susan miała w tej chwili zabieg w szpitalu. Jim Katz wziął wolny dzień. Na miejscu pojawił się jednak Gordon, właśnie w tej chwili, gdy Will rozmawiał z Grace Davis. Teraz nie mógł wyjść, co wcale go nie cieszyło. Siedział z założonymi rękami przy biurku, na krześle uginającym się pod ciężarem jego wielkiego cielska i gapił się na przyjaciela z niedowierzaniem. –Wytłumacz mi to raz jeszcze – poprosił. – Co ci przyszło do głowy, żeby przyjaźnie gawędzić z mordercą? –Wiesz, Gordon, powiedziałbym raczej, że było odwrotnie. To on… ona… może oni… popatrz, nawet nie wiem, jak to określić… w każdym razie to raczej on przyjaźnie gawędził ze mną. Ponieważ wczoraj podczas dyskusji powiedziałem to, co powiedziałem, sukinsyn uznał, że jestem jego duchowym bratem, towarzyszem broni w wojnie z kasami chorych. Mniej więcej tak to ujął. Prawdę mówiąc, słuchając go, nabrałem przekonania, że był na sali. –Od takiego gadania dostaję sraczki… no dobrze, nie ty gadałeś, więc niech będą tylko dreszcze. Jakim cudem dostali się do tego budynku, a na dodatek do twojego gabinetu? –A spodziewałem się, że będziesz umiał jakoś wytłumaczyć, co się stało. –No, biorąc pod uwagę jakość ochraniającej nas firmy, chyba nie zdziwiłbym się, gdyby bez żadnych przeszkód operowała tu cała komórka terrorystyczna i nikt by tego nawet nie zauważył. –Nie wykluczam, że masz rację. Jak sądzisz, powinniśmy spróbować skontaktować się z Jimem? –Na pewno chciałby się o tym dowiedzieć. Jeśli do tej pory nie zauważyłeś, zwracam twoją uwagę na fakt, że… jakby to powiedzieć… lubi wierzyć, że nad wszystkim panuje. –Poproszę Mimi, żeby go znalazła. W tym momencie przez interkom zgłosiła się recepcjonistka. –Doktorze Cameron, czy może pan przekazać doktorowi Grantowi, że jest tu detektyw Moriarity i go szuka? –Załatwione, dziecko. W zamian wyświadcz nam przysługę i spróbuj zlokalizować doktora Katza. Patricia Moriarity, profesjonalna w każdym calu, energicznie potrząsnęła dłonią Willa, po czym

odprowadziła go w kąt poczekalni najbardziej oddalony od recepcji. Miała na sobie krótką czarną skórzaną kurtkę, czarne spodnie i jasnoniebieską bluzę. Will nie potrafił się powstrzymać. Zerknął na jej dłonie. Nosiła tylko jeden pierścionek, na trzecim palcu prawej ręki. –Doktorze Grant, ekipa kryminalistyczna będzie tu lada chwila. Przeszukają pański gabinet. Czy jest tu jakieś miejsce, gdzie moglibyśmy spokojnie porozmawiać? –Mamy dwa wolne gabinety lekarskie. Oba nadają się do rozmowy. –Pan wybiera. Will poprowadził ją do gabinetu Susan, znajdującego się w głębi korytarza, naprzeciw gabinetu Gordona. Rozmiar pokoju i ustawienie mebli były niemal takie same tu i u niego, ale Susan dostosowała go do swoich gustów: ściany zdobiły reprodukcje sztuki współczesnej, w oknie wisiały zasłony ze scenami z paryskich ulic, przy regale stał niski stolik i wygodny fotel. Patricia usiadła na jednym z przeznaczonych dla pacjentów krzeseł, Willowi wskazała drugie. Otworzyła notatnik, wyjęła służbowy długopis.

61

–Doktorze Grant – powiedziała bez żadnych wstępów, nie wspominając nawet o tym, że spotkali się niespełna dwanaście godzin temu – co pan myślał, kiedy wyjmował pan kopertę z szuflady i otwierał ją… nim pan do mnie zadzwonił? Will odetchnął głęboko. Potrzebował chwili, żeby się uspokoić. –No… byłem zdumiony, nawet przestraszony tą rozmową… i chyba po prostu nic nie myślałem. –Głos rozmówcy z niczym się panu nie kojarzył? –Wydał mi się mechaniczny. Prawdę mówiąc, ktokolwiek dzwonił, mógł równie dobrze nagrywać się na komputer i z niego generować słowa do słuchawki. –Technicznie jest to możliwe. Nawet notując słowa rozmówcy, Patty nie spuszczała z niego wzroku. Zdążyła już wiele dowiedzieć się o doktorze Grancie, o jego gwałtownym temperamencie, o podejrzanym, choć nigdy nieudowodnionym związku z zamachami pociągającymi za sobą ofiary, ale nie spodziewała się, że mimo wszystko będzie roztaczał wokół siebie taką aurę wrażliwości i delikatności, najwyraźniej całkowicie autentyczną. Z wysiłkiem przypomniała sobie, że gdyby socjopatom przyznawać dyplomy, należałyby się im przede wszystkim za łagodność i szczerość, o czym zaświadczyłby każdy znający Teda Bundy albo Johna Wayne’a Gracy’ego, który uwielbiał przebierać się za clowna i bawić w szpitalach ciężko chore dzieci. Jeśli o mnie chodzi – powiedziała sobie stanowczo – ten człowiek

podejrzany jest o serię zabójstw. Póki nie udowodnię, że popełnił je kto inny. Choć nie bez trudu, Will zachował spokój, podczas gdy policjantka zarzucała go pytaniami o to, co robił, kiedy mordowano kolejnych trzech dyrektorów kas chorych. Spodziewał się tych pytań; zapewne padłyby, nawet gdyby nikt dziś do niego nie zadzwonił. Interesowano się już innymi członkami Stowarzyszenia Hipokratesa, ale ich nie przesłuchiwano w tak zimny, bezosobowy sposób. Zajrzał do kalendarza i powiedział, że kiedy ginęli Morales i Rising, on miał dyżur w szpitalu. Musiał przy tym przyznać, że dysponując pagerem, równie dobrze mógł być poza szpitalem jak w szpitalu. Gdyby doszło do sytuacji wymagającej jego natychmiastowej obecności, powstałby oczywiście poważny problem, ale chirurg zawsze może kupić sobie trochę czasu, dając instrukcje pielęgniarkom i rezydentom. A rankiem w dniu egzekucji Cyrilla Davenporta był w domu i jak zwykle próbował odespać kilka nieprzespanych nocy. Moriarity zapisała jego odpowiedzi, po czym raz jeszcze kazała mu dokładnie opowiedzieć o tym, co działo się tuż przed ostatnią niesamowitą rozmową telefoniczną, a także w trakcie niej i później. Zadawała pytania wręcz zimnym tonem; nawet najdrobniejsza próba wprowadzenia jakiejś lżejszej nutki, rozluźnienia atmosfery, była likwidowana w zarodku. Wystarczyło kilka chwil bezwzględnego przesłuchania, by zapomniał, jak bardzo działała na niego naturalna, niepodkreślana w żaden sposób uroda i by zdał sobie sprawę z tego, że detektyw Moriarity nie wierzy, by z morderstwami łączyła go tylko telefoniczna rozmowa. –Doktorze Grant, proszę mi powiedzieć raz jeszcze, dlaczego pańskim zdaniem mamy do czynienia z więcej niż jednym mordercą. Will zajrzał do notatek i przypomniał, że rozmówca posługiwał się sformułowaniami: „my” i „nas”. –I nie ma pan pojęcia, skąd morderca miał numer telefonu pańskiej prywatnej linii? –Nie, nie mam. Ale to przecież nie jest kombinacja do sejfu w Fort Knox. Zna go parę osób. –I nie wie pan, jak zabójca bądź wspólnik zabójcy mógł dostać się do pańskiego gabinetu? –Obsługa tego budynku zarabia pewnie z osiem pięćdziesiąt na godzinę. Niewiele kosztowałoby nakłonienie kogokolwiek, by włożył mi do szuflady biurka coś tak niewinnego jak zwykła koperta. Cholera, biorąc pod uwagę, ile zarabiam, mogliby skłonić do tego nawet mnie. –Nie ma w tym nic śmiesznego, doktorze Grant.

62

–I nie ma nic śmiesznego w tym, że insynuuje pani, jakobym był zdolny zabić troje ludzi – nie

wytrzymał Will. –A zabił ich pan? –Nie. Po co miałbym dzwonić do pani w sprawie rozmowy telefonicznej, której nigdy nie było? Po co miałbym wkładać kopertę do biurka? –Szaleńcy żyją w swym własnym świecie, doktorze. Prędzej czy później większość seryjnych morderców chce zwrócić na siebie uwagę, wielu pragnie także udowodnić, że są sprytniejsi od nas. Wówczas zaczynają się gierki… Pan na przykład twierdzi, że dzwonił do pana morderca. –Nie jestem szaleńcem. Nikogo nie zabiłem. Może powinienem rozmawiać z panią w obecności adwokata? –Jeśli pan sobie życzy? W tym momencie w drzwiach pojawił się Wayne Brasco wyglądający jak dzielny szeryf, właśnie zabierający się do porządków w Dodge City. Miał na sobie dżinsy z szerokim, ręcznie robionym skórzanym pasem z wielką srebrną sprzączką w kształcie podkowy, zamszową kamizelkę i kowbojskie buty ze skóry aligatora. Wściekłym spojrzeniem przeszył najpierw Party, potem Willa. –Dlaczego mnie o tym nie zawiadomiłaś? – warknął, mając na myśli prowadzone przez nią przesłuchanie. Jezu! Party czuła, jak się rumieni. Cholernie głupio, kiedy w ten sposób przywołują cię do porządku, zwłaszcza przy podejrzanym. –Kiedy zadzwonił doktor Grant z informacją o alfabetycznych listach, ciebie nie było w biurze. Uznałam, że sprawę trzeba załatwić jak najszybciej, więc zadzwoniłam do laboratorium kryminalistycznego i poprosiłam Tomasettiego, żeby cię natychmiast zawiadomił. No i chyba tak zrobił. Patty wyciągnęła z torby notatki, dotyczące przeszłości Willa Granta. Aż do tej chwili liczyła, że zatrzyma je dla siebie przynajmniej do czasu, kiedy będzie miała szansę dokładniej zbadać sprawę, sprawdzić, czy doktorek przeskrobał coś pomiędzy sprawą o wybuch w laboratorium a zakazem zbliżania się wniesionym przez żonę. Teraz, z powodu rozmowy i koperty, niezależnie od tego, czy była oryginalna, czy też zawczasu przygotowana przez doktora Granta, wszystko się zmieniło. Im dłużej będzie odcinać detektywa Brasco od informacji, tym gorzej dla niej. –To jest Grant? – spytał szorstko Brasco, ignorując wzmiankę o Tomasettim. Party tylko jęknęła w duchu i przedstawiła sobie obu mężczyzn. –Porucznik Brasco prowadzi śledztwo w sprawie seryjnych morderstw dyrektorów kas chorych – wyjaśniła wściekła, że w ogóle musi tłumaczyć coś temu wypierdkowi.

Brasco nie wyciągnął ręki. –Więc o co tu chodzi? – zwrócił się bezpośrednio do Willa. –To… ja… go… przesłuchiwałam… – powiedziała Patty, cudem zachowując spokój.

–A teraz ja go przesłucham. To zadanie funkcjonariuszy prowadzących śledztwo. Will przyjrzał się dziewczynie zażenowany. Może i nie był najbardziej towarzysko wyrobionym człowiekiem na świecie, ale chama rozpoznawał na pierwszy rzut oka. –Najpierw muszę z tobą pomówić, Wayne. –To mów. –Na osobności. Pozostawili Willa samego w gabinecie Susan Hollister. Znaleźli sobie ustronne miejsce, z dala od ekipy kryminalistycznej i dwóch mundurowych pilnujących, by pracownicy nie wchodzili nikomu w drogę. Patty zastanawiała się przez chwilę, czy nie zacząć ofensywnie, nie domagać się od Brasco przeprosin za jego zachowanie w obecności doktora Granta i za to, że nie zadzwonił do niej spod domu Cyrilla Davenporta. Ale w końcu tylko oparła się o ścianę, wyciągnęła notatki.

63

Z gęby Brasco, nienależącej do najsubtelniejszych, bez problemu wyczytała, że powinna je przedstawić na odprawie, w obecności porucznika Courta. Detektyw był ograniczony, może nawet tępy, ale z pewnością sprytny. Możecie brać Patty na widelec, panie i panowie. Wygląda na to, że jest dobrze wypieczona, pomyślała. –No więc pozwól, że coś tu sobie uporządkujemy – powiedział Brasco. – Znalazłaś faceta, w którego życiu powtarzają się akty gwałtu, faceta związanego z morderstwami dokonanymi przez jakąś grupę, obecnie aktywnego członka innej podobnej grupy, jakoś tak przypadkiem nienawidzącego kas chorych, i uznałaś, że to informacje do tego stopnia nieistotne, że nie podzieliłaś się nimi z zespołem? –No, bo przecież… przecież chciałam zdobyć coś więcej… dobrze, niech ci będzie. Tak właśnie było. Brasco uniósł dłonie w geście znaczącym „sama chciałaś”. –Przejmuję przesłuchanie podejrzanego – oznajmił. –Czy mogę być przy nim obecna? –Moim zdaniem jak na jeden dzień osiągnęłaś wystarczająco wiele. Przesłuchaj obsługę. A później obgadamy to wszystko z Jackiem. –Ty tu rządzisz – przyznała dziewczyna.

–Żebyś wiedziała. Pokonana w kolejnej rundzie walki z Waynem Brasco, Patty zbierała swe rzeczy i przygotowywała się do opuszczenia biur Fredrickston Surgical Associates, zastanawiając się nad znaczeniem dwóch ostatnich liter. Cały ten ciąg musiał być fragmentem dłuższej frazy: powiedzenia, może nazwy jakiegoś miejsca albo firmy. Z całej grupy śledczej na miejscu pozostała tylko ona, lecz nie chciała odejść. Wyczuwała, że lada chwila może zostać odsunięta od sprawy zabójstw dyrektorów kas chorych. Możesz zrobić tylko to, co możesz zrobić, siostro – powiedziała sama do siebie. Nic ponadto. Świat jest pełen Wayne’ów Brasco i Jacków Courtów. Jeśli chce coś osiągnąć, musi nauczyć się sama sobie z nimi radzić. No to do diabła z nimi, pomyślała. Podeszła do drzwi. Jeśli zechcą odebrać mi tę sprawę, będą musieli mocno się napracować. –Pani sierżant? Will stał może krok, może półtora za nią. –Tak? –Czy mogłaby pani poświęcić mi kilka minut? Zalegała z raportami, musiała opisać w nich wszystko to, co zdarzyło się w ciągu ostatnich kilku godzin, czekała ją odprawa z udziałem porucznika Courta i innych oficerów związanych ze sprawą ostatniej serii morderstw… –Śpieszę się. Może… –To ważna sprawa. –Trzeba było przedstawić ją detektywowi Brasco. –Postanowiłem nie przedstawiać jej detektywowi Brasco. Szczere spojrzenie lekarza sprawiło, że Patty nieco się zmieszała. Musiała raz jeszcze przypomnieć sobie, że socjopaci często cechują się wielkim urokiem osobistym. –No dobrze, chyba mogę pana wysłuchać. Wie pan, na ogół strzeżemy się ludzi próbujących wbijać klin między członków zespołu. Nazywamy to „dzieleniem”. –Proszę wybaczyć mi, że to mówię, ale nie odniosłem wrażenia, by porucznik Brasco traktował panią jak członka swojego zespołu. –Możemy przejść do pańskiego gabinetu? Will usiadł za biurkiem. Policjantka zajęła krzesło naprzeciw niego. –Muszę powiedzieć – rozpoczął – że rozmowa z pani przyjacielem to doświadczenie raczej przerażające. Założę się, że nie słynie on z subtelności.

64

–Ma inne dobre strony. –Jest przekonany, że to ja zabiłem tych ludzi. –A zabił ich pan? –Proszę pani, ja leczę ludzi. Jeśli mam chwilę czasu, bawię się także z moimi bliźniakami, pracuję w kuchni dla bezdomnych, którą pomagałem założyć, a jeśli spotkam kogoś nieszczęśliwego lub skrzywdzonego, staram się mu pomóc. –Miło to słyszeć – powiedziała Patty obojętnym głosem i nagle zdała sobie sprawę z tego, że rzeczywiście miło jej było to słyszeć. –Na rozmowę ze mną porucznik Brasco przyszedł uzbrojony w zdumiewającą znajomość pewnych szczegółów z mojego życia. Nie lubię tego człowieka, ale muszę przyznać, że doskonale potrafi odrobić pracę domową w bardzo krótkim czasie. –I? –Nie odrobił jej do końca. –Powiedział mu pan o tym? –Porucznik był tak agresywny, że bałem odezwać się do niego choćby jednym słowem pod nieobecność adwokata. Mnie nie stać na to, żeby zmienić w samochodzie zużyte klocki hamulcowe, więc co tu mówić o adwokacie? –Być może obejdzie się bez niego. –Mam szczerą nadzieję, że tak. I właśnie dlatego chciałem rozmawiać z panią. –Powinien pan był porozmawiać z Brasco. –Czy wie pani, jakie Brasco ma informacje na mój temat? –Ja… tak. Wiem. –Wie pani o zakazie zbliżania się, który zdobyła żona? –Wiem. Z najniższej szuflady biurka Will wyjął teczkę.

–Przyznaję, że mam temperament – rozpoczął wyjaśnienia – ale przy Maxine jestem jak pluszowy miś. Maxine potrafi wybuchnąć jak wulkan. Tego wieczoru, kiedy sąsiedzi wezwali policję, dostała ataku szału właściwie bez powodu. Wyrzuciła za okno garnek i wazę, ale oczywiście się do tego nie przyznała. Wręcz przeciwnie, kiedy przyjechała policja, całą winę zrzuciła na mnie. Policjanci nalegaliby wystąpiła o zakaz zbliżania. Gliniarz i sąd nawet mnie nie wysłuchali. – Popchnął teczkę w jej kierunku. – Następnego dnia złożyła wniosek o jego uchylenie. Nalegał na to nasz doradca małżeński, któremu powiedziała prawdę. Na wypadek gdybym kiedyś tego potrzebował… na szczęście nie potrzebowałem… poprosiłem dwóch naszych najbliższych przyjaciół o złożenie w obecności notariusza oświadczeń, że w ich obecności żona rzuciła się na mnie niemal tak wściekle jak tamtego wieczoru. Na szczęście jej gniew nigdy nie obracał się przeciw dzieciom. Zresztą słyszałem, że znacznie lepiej panuje nad sobą teraz, kiedy wprowadził się do niej kochanek. Patty przejrzała dokumenty. Imponujący zbiór. Wiedziała oczywiście, że w przypadku zakazów zbliżania policja i sądy automatycznie stają po stronie żony, po czym dopiero wyjaśniają sprawę. Ogólnie rzecz biorąc, była to postawa słuszna, ale zdarzało się, że mężów karano niesprawiedliwie. –Są też inne sprawy – powiedziała, czując, jak jej niechęć do tego mężczyzny maleje, rośnie zaś niezadowolenie z samej siebie. Powinna jednak pogrzebać głąbiej, nim przekazała informacje Wayne’owi. – Na przykład aresztowanie na uczelni za napaść na funkcjonariusza policji. –Protestowaliśmy przeciw wyrzuceniu z pracy czarnego wykładowcy – odparł Will, uśmiechając się zmęczony. – Popchnąłem nie policjanta, ale faceta z uniwersyteckiej ochrony. Prowokował nas, szturchał pałką. Pchnął mnie, no to ja pchnąłem jego. Dosłownie zaplątał się we własne nogi i upadł. Świadków tego zajścia miałem dobrą setkę. Prawda w końcu wyszła na jaw i to on dostał wyrok w zawieszeniu. – Will wyjął z szuflady kolejną teczkę, znacznie grubszą od poprzedniej.

65

Widniał na niej duży napis: „Odnowienie licencji medycznej”. – Przygotowałem te dane – wyjaśnił – bo kiedy ubiegamy się o licencję na uprawianie zawodu lekarza lub jej odnowienie, wypełniamy formularz, w którym jest pytanie o aresztowania. Oprócz informacji o incydencie przed gabinetem dziekana znajdowało się tam mnóstwo dokumentów dotyczących bójki w szkole medycznej, zakończonej aresztowaniem Willa, a potem uwolnieniem go od zarzutów. –Ten gość był chory psychicznie. No i znacznie silniejszy ode mnie. Pobił mnie niemal do nieprzytomności. Pół roku później wyrzucono go za kłamstwa i powtarzające się akty przemocy. –Chyba w pańskiej obecności z ludzi wyłazi to, co w nich najgorsze.

–Pewnie można tak powiedzieć, ale na szczęście znam takich, którzy nie zgodziliby się z pani opinią. –Jest jeszcze jedna sprawa. Laboratorium. Will spojrzał w niebo błagalnie. –Brasco omal nie urwał mi przez to głowy. Zupełnie jakby zobaczył dwa przypadkowo skojarzone przez komputer słowa „Grant” i „morderstwo”, no i przestał szukać. Patty oblizała spierzchnięte wargi. –Proszę mówić dalej. –Na studiach byłem aktywistą społecznym i, do diabła, byłbym nim do dziś, gdybym miał szansę. W szkole medycznej zorganizowaliśmy akcję protestacyjną, przede wszystkim przeciw firmom farmaceutycznym, rozdającym niezamożnym studentom torby lekarskie z całym wyposażeniem, ale i wyraźnie widocznym firmowym logo. Przyjęliśmy nazwę z komiksu, „Liga Sprawiedliwości”, ale tak naprawdę niczego nie osiągnęliśmy. Najważniejszy był dyplom. Wkrótce po wybuchu jakiś „anonimowy informator” doniósł gazecie, że to my jesteśmy wszystkiemu winni. –Ale to nie byliście wy? –Nie – odparł Will po prostu. – Nie my. Ci z gazety najpierw strzelali, potem zadawali pytania. Jak pani przyjaciel Brasco. To nie Brasco, to ja, pomyślała Patty. –Czy odkryto, kto to zrobił? –Lekarz, którego wyrzucono z laboratorium, ponieważ fałszował wyniki, przez co utraciło ono spory grant. Gazety dużo o tym pisały. Nie mam wycinków, ale z pewnością łatwo będzie je znaleźć. –Z pewnością – powtórzyła cicho Patty. –Pani coś do mnie mówiła? –Nie, nic. Czasami mówię do siebie. Czy mogę zatrzymać pańskie dokumenty, by pokazać je detektywowi Brasco? –Zrobię kopie i prześlę je pani. Mam pani wizytówkę. –Niech pan zrobi kopie i zatrzyma je. Jeśli, jak pan twierdzi, morderca ustanowił pana swym rzecznikiem, będziemy się często spotykać. –Cała przyjemność po mojej stronie – powiedział Will i po raz pierwszy w jego oczach pojawił się błysk rozbawienia. A Patty po raz pierwszy nie odwróciła wzroku.

66 Rozdział 11

Jeśli nic nie zrobiłeś, nie masz się czego bać. Will nie pamiętał, ile razy słyszał tę maksymę z ust rodziców… ani ile razy powtarzał ją swoim dzieciom. Jeśli nic nie zrobiłeś, nie masz się czego bać. No cóż… on też nic nie zrobił – jeśli nie liczyć podniesienia słuchawki – więc czego się teraz boi? Odpowiedź na to pytanie była prosta: trójka potężnych, bogatych dyrektorów kas chorych została zamordowana i na policję z pewnością naciskano, by wreszcie kogoś aresztowała. Motyw, okazja, sposób. Uroczy porucznik Brasco rzucił się na niego jak mastyf na kość, podkreślając aż do znudzenia, że on, Will, doskonale spełnia dwa z trzech „warunków na podejrzanego”. A jeśli chodzi o trzeci – warczał jak prawdziwy mastyf – to przecież każdy głupi potrafi pociągnąć za spust. Każdy głupi potrafi wejść do Internetu i w ciągu kilku godzin nauczyć się, jak wysadzić coś w powietrze. –Dlaczego nie oszczędzi pan nam czasu i kłopotu? Niech pan się przyzna, uspokoimy ludzi, a panu udzielimy wszelkiej możliwej pomocy. –Dlaczego miałbym zwariować i sam sobie włożyć do szuflady te kartki? –Niech mnie pan nie zmusza do udzielenia odpowiedzi, doktorze Grant. Will przedstawił policjantce zgromadzone przez siebie dokumenty późnym rankiem. Odniósł przy tym wrażenie, że dziewczyna może być dla niego portem podczas burzy, może małym, ale jednak portem. Ale nawet jeśli uwierzyła, że morderca próbuje go wykorzystać, to nie miała odpowiedniej siły przebicia. Brasco chyba nie przykładał wagi do jakiejkolwiek jej opinii. Nikogo nie zaskoczyło, że Will znów znalazł się na liście dyżurów zarówno grupy, jak i jako zastępca w nagłych wypadkach. Wieczór okazał się przyjemnie pracowity. Dziewięćdziesiątkadziewiątka o jedenastej kazała mu zastąpić lekarza z izby przypadków nagłych, zajął więc jego miejsce. Opatrzył zarówno zwycięzcę w barowej bójce, jak i jego ofiarę, zbadał kobietę skarżącą się na bóle brzucha, zajął się nawet dzieckiem dowiezionym z wysoką gorączką i ustabilizował jego stan do przyjazdu pediatry. Intensywna praca kazała mu skupić się na tym, co musiał zrobić, a nie na chłodnym, mechanicznym głosie w słuchawce i refleksjach, jak to jest zabić nie jednego człowieka, lecz trójkę ludzi. Patty uświadomiła mu, jak ważne są wypisane na kartonikach litery, oraz zdradziła sześć pierwszych

po tym, jak obiecał, że nikomu o tym nie powie. Podczas krótkich przerw w pracy próbował ułożyć osiem liter w jakąś sensowną całość, ale mu się nie udało. O drugiej, czując nagły przypływ zmęczenia, poszedł do pokoju lekarskiego i padł na kanapę. Kiedy jazgotliwie zadzwonił telefon, przerwał mu trzygodzinny erotyczny sen, w którym główną rolę grała zielonooka brunetka, ubrana niemal wyłącznie w podramienną kaburę z wielkim pistoletem. Trzy godziny bez przerwy? Zdumiewające. Operatorka centrali przepraszającym tonem przypomniała mu, że prosił o obudzenie o piątej piętnaście. Nim Will zniszczył swą reputację, wyzywając ją od wariatek, przypomniał sobie, co ma do załatwienia o ósmej. Jeśli kogoś z rakiem trzustki można nazwać szczęściarzem, to z pewnością był nim Kurt Goshtigian. W większości wypadków, gdy ten rodzaj raka dał rozpoznawalne objawy, pacjentowi można już było tylko złożyć kondolencje, ewentualnie leczyć go paliatywną chemioterapią. U tego pacjenta guz rozpoznano przypadkiem, podczas badań tomograficznych, po tym jak na budowie, na której pracował, rozhuśtana belka uderzyła go w dolną część klatki piersiowej. Nabiła panu Goshtigianowi sińca i większej krzywdy mu nie uczyniła, ale ujawniła nowotwór we wczesnym stadium, ulokowany w tak zwanej głowie trzustki. Od tamtej pory minął tydzień. Will miał zamiar usunąć go chirurgicznie, metodą Whipple’a.

67

Wziął prysznic, przebrał się w czysty fartuch, w barku przy sali nagłych przypadków jak zwykle wypił kawę i sok pomarańczowy i zjadł pączka w towarzystwie kończącej dyżur nocnej zmiany. Ku swemu zdumieniu spotkał tam Gordona z brodą pokrytą cukrem pudrem jak broda Świętego Mikołaja śniegiem. Opowiadał pielęgniarkom swój ulubiony żart, ten o Ianie MacGregorze, który pijany siedział na ulubionym stołku przy barze i ze smutkiem mówił ciężkim szkockim akcentem. –… Widzicie ten pomost, o tam? – pyta MacGregor. – Wybudowałem go tymi rękami. I co, może mówią o mnie, że jestem MacGregor budowniczy pomostów? Nieee! A widzicie tę piękną szopę na łodzie? Moje dzieło, od początku do końca. I co, może mówią o mnie, że jestem MacGregor budowniczy pięknych szop na łodzie? Nieee! I… popatrzcie tylko na ten mocny mur. Sam stawiałem go kamień po kamieniu. I co, może mówią o mnie, że jestem MacGregor mistrz murarski? Nieee! Ale wystarczy jedna nędzna koza… Will roześmiał się wraz z innymi. Wprawdzie słyszał ten dowcip tak często, że mógłby wręcz uchodzić za eksperta, ale Cameron opowiadał go tak wspaniale, że za każdym razem wydawał się świeży. –Gordon, co ty tu robisz o tej nieludzkiej godzinie! –Obudziło mnie chrapanie Kristine. Wprawdzie ona twierdzi, że to moje chrapanie obudziło nas, sąsiadów i całą kupę nieboszczyków z cmentarza przy naszej ulicy, ale ja wiem lepiej. Ponieważ

moce tego świata zamierzają skazać mnie za to, że nie przygotowałem jeszcze wypisów, i ponieważ następne dwadzieścia do trzydziestu godzin muszę spędzić, rozplątując wszystkie zaplątane przez ciebie węzły gordyjskie, uznałem, że lepiej zacząć wcześniej i wcześniej skończyć. –Kristine waży nie więcej niż sześćdziesiąt pięć kilogramów – powiedział głośno Willie. – Jakoś nie potrafię wyobrazić sobie, by chrapała głośniej niż wróbelek… jeśli w ogóle chrapie. Osobiście stawiam na tego tu Szkota. Czy komuś z was udało się ocalić choćby jednego lizaka? –Musieliśmy je siłą odbierać doktorowi Cameronowi. Gdyby nie my, sam pożarłby wszystkie, ale jeden udało się nam ocalić. –Hej, Gordon, wiesz przecież, że lizaki przynoszą mi szczęście. Nie zaczynam żadnego poważniejszego zabiegu bez lizaka. –Mea culpa, przyjacielu. Tylko weź pod uwagę, że nie ty potrzebujesz szczęścia, lecz biedaczek, nad którym znęcasz się na stole operacyjnym. –Też racja. Ale tak naprawdę Will wcale nie żartował z tym lizakiem. Od kiedy pamiętał, zawsze miał jakieś talizmany i maskotki, był przywiązany do ceremonii i rytuałów. Przesądy go nie paraliżowały, nie miały nawet większego wpływu na jego życie, ale kiedy raz w miesiącu chodził na pokera z przyjaciółmi, wkładał szczęśliwą koszulę, a przed operacją musiał mieć lizaka. Po piętnastu minutach rozmowy i wysłuchaniu kolejnego szkockiego dowcipu Cameron poszedł do małego pokoiku obok archiwum popracować nad historiami choroby, a Will skierował się do biblioteki. Operacja metodą Whipple’a, którą miał przeprowadzić na Kurcie Goshtigianie, należała do najbardziej skomplikowanych zabiegów chirurgicznych. Opracowano ją w latach trzydziestych. Trzustka nie jest wyraźnie anatomicznie oddzielona od otaczających ją elementów układu pokarmowego: pęcherzyka żółciowego, dwunastnicy, przewodu żółciowego wspólnego, a czasami nawet żołądka. Po usunięciu głowy trzustki oraz części sąsiednich narządów zszywa się pozostałe fragmenty z jelitem cienkim, by mogły podjąć swe naturalne funkcje. Żarty Gordona, wykpiwające dokładność, wręcz perfekcjonizm, jakimi wykazywał się Will przy stole operacyjnym, miały swoje podstawy, ale i bez nich operacja metodą Whipple’a mogła trwać od czterech do sześciu godzin. Will przeprowadził samodzielnie – lub brał udział jako pierwszy asystent – mniej więcej piętnaście takich zabiegów, miał więc czas i okazję, by nabrać pewności siebie. Niemniej sama chirurgia – i ludzka anatomia – to rzeczy skomplikowane, więc z pewnością warto było przed zabiegiem zapoznać się z najnowszymi osiągnięciami medycyny.

68

Przed operacją metodą Whipple’a należało także koniecznie przeprowadzić badanie laparoskopowe, by upewnić się, że rak ogranicza się do głowy trzustki. Gdyby okazało się, że dał przerzuty do sąsiednich narządów lub przestrzeń pozaotrzewną, oznaczałoby to, że jest nieoperacyjny i że zabiegu nie powinno się, a nawet nie wolno przeprowadzać. Po czterdziestu minutach lektury i przeprowadzeniu całej operacji w wyobraźni, Will poczuł przypływ energii i wiedział, że jest już gotów do działania. Zadzwonił do bliźniaków, życząc im miłego dnia; przy okazji obgadali plany na resztę wspólnego weekendu. Następnie odwiedził swoich trzech hospitalizowanych pacjentów, po czym skierował się na oddział operacyjny, który mieścił się we wschodnim skrzydle budynku. Dzięki hojnemu darowi wdzięcznej rodziny pokój przygotowawczy chirurgów, podobnie zresztą jak sala operacyjna, był prawdziwym dziełem sztuki: miękka wykładzina, trzy prysznice, łaźnia. Zgodnie z rytuałem, od którego chyba nigdy nie odstąpił, Will zostawił portfel i zegarek w szafce, zawiązał najpierw lewą tenisówkę, jednorazowy pokrowiec na obuwie naciągnął najpierw na prawą nogę, zawiązał czepek przed włożeniem maski, a na końcu nałożył okulary ze szkłem powiększającym, których używał tylko na sali operacyjnej. Następnie przez pięć minut siedział z zamkniętymi oczami, oddychając głęboko, spokojnie, nie próbując wygnać z głowy nieposłusznych myśli, ale starając się zrelaksować i dziękując Bogu za to, że dał mu możliwości i talent niezbędne do zostania chirurgiem. Do umywalni przedoperacyjnej wchodził, czując rozkoszny spokój, graniczący niemal z euforią. Niczego innego się nie spodziewał, choć dziś jego uczucia były jakby bardziej intensywne. Kiedy Will wchodził do umywalni, Kurta Goshtigiana wwożono na wózku na salę operacyjną. Gordon, czyściutki i w czyściutkim stroju chirurga, stał po drugiej stronie szklanych drzwi wraz z rezydentem, którego zadaniem było przygotowanie pacjenta i przykrycie pola operacyjnego. Will tak szybko wyszedł z umywalni, że nie tylko dogonił wózek, ale nie zdążył zahamować i wpadł na niego tuż przed drzwiami sali operacyjnej. Goshtigian był potężnie zbudowanym pięćdziesięcioczteroletnim mężczyzną, z tatuażami na wielkich bicepsach i szerokich ramionach. Jego czarne, krótkie włosy siwiały na skroniach, siwy zarost świadczył o tym, że nie golił się od kilku dni. Will ściągnął maskę i przeprosił pacjenta za to, że wpadł na niego tak brutalnie. –To mi się zdarzyło po raz pierwszy – tłumaczył, zastanawiając się jednocześnie, czy nie złamał jakiegoś tabu, wypadając z umywalni w takim pośpiechu. Goshtigian, półprzytomny po przygotowaniu do operacji, oblizujący suche wargi, uśmiechnął się i poklepał go po dłoni. –Po prostu nie może się pan doczekać, kiedy zacznie mi pan grzebać we wnętrznościach – powiedział. –Wytniemy tego raka, Kurt. Będziesz jak stary. –Jak nowy?

–Co? –Powiedział pan „stary”, kiedy miał pan na myśli „nowy”. Will nie miał pojęcia, o czym jego pacjent mówi. Środki przedoperacyjne zaczynały najwyraźniej działać. –Oczywiście – powiedział uspokajająco. – No, pan jest już gotowy, więc idę się umyć. Mój asystent, doktor Cameron, już na pana czeka. Zaraz do was dołączę. Założył maskę i wrócił do umywalni. Cudowne uczucie pewności siebie i pełnej kontroli nad światem nie opuszczało go, a wręcz przeciwnie, stawało się coraz mocniejsze. W połowie czterominutowego mycia rąk nagle zdał sobie sprawę, że po raz kolejny złamał rutynę, tym razem przez użycie nasyconej środkiem antyseptycznym szczotki najpierw do prawej ręki, a dopiero potem do lewej. Dziwne, pomyślał. Nic wielkiego, ale mimo to dziwne. Kiedy tyłem wychodził z umywalni na salę operacyjną, brzuch pacjenta był już umyty i ogolony, przemyty środkiem dezynfekcyjnym i pokryty sterylną serwetą.

69

Carrie Patel, najlepszy anestezjolog zespołu, właśnie usypiała Kurta. Z pomocą pielęgniarek Will nałożył fartuch, dał go sobie zawiązać na plecach i dał sobie założyć gumowe rękawiczki, oczywiście najpierw lewą. Gordon, jak zwykle, gadał bez przerwy. –No i co, mały, jesteś gotowy na Whipple’a? Pewnie nie wiesz, że miał na imię Allan. Może ten drobiazg przyda ci się na egzaminie… Will uśmiechnął się pod maską, choć był doskonale świadomy faktu, że nie słyszy wszystkiego, co jego gadatliwy przyjaciel miał do powiedzenia. Ale świetnie pracowało się z nim w sali operacyjnej. Po pierwsze jako chirurg był szybki i zręczny, a jako asystent miał niesłychaną wręcz intuicję. Po drugie jego zachowanie relaksowało zespół i dawało mu poczucie pewności siebie, nawet w najtrudniejszych sytuacjach. Wstępna laparoskopia poszła łatwo i wykazała to, czego Will z całego serca życzył pacjentowi: ani śladu przerzutów do sąsiednich narządów. Ale podczas operacji Will zorientował się, że nie myśli dostatecznie jasno i że ręce lekko mu drżą. Niski poziom cukru we krwi? – pomyślał przelotnie. Przecież zjadł to, co zwykle, więc nie wydawało się to zbyt prawdopodobne. A może wirus? Nie, zawrót głowy nie wystarcza do zdiagnozowania wirusa. Na szczęście nadal czuł się ogólnie dobrze i był nastawiony entuzjastycznie. –Wszyscy gotowi? No to świetnie. Dziesiątkę proszę, Beth. –Co? – spytała pielęgniarka. Will nagle się zirytował. –Poprosiłem o dziesiątkę. Skalpel numer dziesięć. Powiedział to znacznie bardziej gniewnie, niż

zamierzał. A pielęgniarka obrzuciła go spojrzeniem znacznie bardziej gniewnym niż zwykle w takiej sytuacji i włożyła mu skalpel do ręki gwałtowniej niż zazwyczaj. Stojący po przeciwnej stronie stołu Gordon wyczuł rodzące się napięcie. –Dobra, Will – powiedział. – Tniemy. Pierwsze nacięcie, choć duże, było dokładnie takie, jak planował. Po założeniu sączków i powstrzymaniu krwawienia Will przeciął otrzewną, by dostać się do tego, co znajdowało się pod nią. Do tej pory nieźle, choć wcale nie czuł się nieźle. Wręcz przeciwnie, zaczęło go mdlić… i coraz bardziej kręciło mu się w głowie. Po raz pierwszy w karierze zaczął się zastanawiać, czy da radę dokończyć operację. Używając klamer i retraktorów, wraz z Cameronem rozchylił krawędzie nacięcia. Odsunęli wnętrzności, ukryte tuż pod powierzchnią otrzewnej, używając do tego wilgotnych ręczników, odsłaniając okrwawione pole operacyjne, błyszczące w ostrym świetle lamp. Will miał zupełnie wyschnięte usta. Patrzył na obnażone narządy: trzustkę, żołądek, wątrobę, pęcherzyk żółciowy, na tętnice, żyły i nerwy. Przed operacją wyobraził ją sobie dokładnie od początku do końca. Teraz nie wiedział, od czego powinien zacząć. –Wszystko w porządku? – zapytał zaniepokojony Cameron. Will zerknął na niego znad maski. –Ja… nagle… nie czuję się dobrze… –Podać ci basen?… Chcesz odejść? –Co? Znów ten straszny zawrót głowy. Przed oczami zrobiło mu się ciemno. Will poczuł, że robi mu się niedobrze, że uginają się pod nim kolana. Chciał coś powiedzieć, ale spod jego maski wydobyły się tylko jakieś ciche, nieartykułowane dźwięki. Chwycił sterylne okrycie ciała pacjenta, zatoczył się, zachwiał i upadł twarzą w krwawe pole operacyjne.

70 Rozdział 12

W przerażającej, absolutnej czerni pojawił się dźwięk, jakieś głosy, które odzyskujący przytomność Will zaczynał powoli rozumieć. Potem pojawiło się upiorne uczucie… nie mógł oddychać. Gardło

zatykało mu coś wielkości sekwoi. Próbował poruszyć ramionami, ale nadgarstki stawiały mu dziwny opór. Już na samym początku studiów obserwował pacjentów intubowanych lub podłączonych do respiratora, niektórych nieprzytomnych, innych półprzytomnych, i zastanawiał się, co czują. Nawet rozmawiał z kilkoma, przygotowującymi się powoli do wypisania i doszedł do wniosku, że odczuwane przez nich ból, strach i poczucie beznadziejności są prostą funkcją ilości podanych im leków. Od czasu do czasu, zwłaszcza w przypadku rozedmy, ulga związana z możliwością zaczerpnięcia wreszcie głębokiego oddechu, czyniły te cierpienia znośnymi, ale w większości wypadków zwłaszcza pierwsze chwile były przerażające i człowiek długo uczył się radzić sobie z nieszczęściem. No, teraz już nie będzie musiał nikogo pytać, jak to jest. Przycisnął językiem twardą gumę wsuniętą w usta obok rurki intubacyjnej, zapobiegającą jej przygryzieniu. Szybko odzyskiwał świadomość i zaczął sobie przypominać, jak strasznie poczuł się w sali operacyjnej. Przestał oddychać, w każdym razie niewiele brakowało, żeby przestał. Zdołał opanować ból i panikę, co mogło oznaczać, że podano mu odpowiednie leki. Czy rzeczywiście dopiero teraz oprzytomniał? Z wielkim wysiłkiem rozchylił powieki i nim wzrok zdołał mu się wyostrzyć, już wiedział, że znajduje się na sali intensywnej opieki medycznej. Lampy świeciły słabo jak za dnia. Dwie opiekujące się nim pielęgniarki rozmawiały ze sobą. Czy to był wylew? – spytał sam siebie. Czy to mu się właśnie zdarzyło? Wylew krwi do mózgu? Powoli sprawdził, jak funkcjonują ręce i nogi. Nie było z tym żadnych problemów. Cięcie! Zasłabł, strasznie zasłabł, upadł na pole operacyjne. Widział krew i wstęgi wnętrzności, coraz bliższe i bliższe. Więcej nic. Jak długo był nieprzytomny? Co się stało z jego pacjentem? Rozchylił powieki jeszcze trochę szerzej. Wraz z powracającą świadomością rosło też uczucie niewygody, duszności, jakby ktoś przyciskał mu gardło. No i pojawiła się nagląca potrzeba: musiał się wysiusiać. Hej, uspokój się, powiedział sam sobie. Niemożliwe, by leżał podłączony do respiratora na sali intensywnej opieki medycznej bez założonego cewnika. Spokojnie. Nacisk na pęcherz był niemal tak straszny jak intubowanie. Doktor Grant nigdy jeszcze nie był pacjentem w szpitalu. Pomyślał nawet, że do tej pory nie umiał odpowiednio współczuć tym, którym przydarzyło się to nieszczęście. Rozmawiające ze sobą pielęgniarki znał doskonale: Anne Hajjar i Donna Lee. Uderzył głową o poręcz łóżka. Donna podbiegła do niego szczęśliwa, że wreszcie odzyskał przytomność. Krótko ostrzyżona blondynka o wyrazistych rysach, Donna wyszła za mąż pod czterdziestkę. Była zaprawioną w bojach weteranką sali intensywnej opieki medycznej. Jak większość pielęgniarek zwracała się po imieniu do większości lekarzy, oprócz tych największych sztywniaków.

–Will, poznajesz mnie? Jestem Donna. Witamy w świecie żywych. Will skinął głową, dając znać, że rozumie jej słowa. –Czy coś cię boli? Obrócił dłoń, wskazując rurkę. –Ken Millstein już się tobą zajął. Badania krwi wyglądają całkiem dobrze, więc może wyjmę ci tę rurkę, kiedy dostanę wszystkie wyniki. Na razie będziemy ci podawać odpowiednie środki. Will potrząsnął głową. Nie. Żadnych „odpowiednich środków”. Poradzę sobie bez nich… byle nie za długo.

71

–Dobrze, Will, ale niedawno też jakby oprzytomniałeś i próbowałeś zerwać rurki. Dlatego dostałeś środki, no i dlatego skrępowaliśmy ci ręce. Rozumiem. –Jeszcze raz spróbujesz takiego numeru, a będziemy musiały dać ci po głowie. Wiesz, co ci się stało? Nie. –Podczas operacji dostałeś jakiegoś ataku. Niemal natychmiast straciłeś przytomność, a po paru minutach przestałeś oddychać. Natychmiast przewieźliśmy cię do sali przypadków nagłych. EKG wyszło normalnie, więc zawał to nie był, a rentgen klatki piersiowej nie wykazał zachłyśnięcia. Musisz wiedzieć coś więcej w tej chwili? Will poruszył palcami obu rąk, zwracając uwagę na to, że został skrępowany. –Anne? Anne Hajjar, smukła, brązowooka, zawsze pogodna i uśmiechnięta, zmaterializowała się niczym duch po drugiej stronie łóżka. Uścisnęła dłoń Willa. To ona była jego faworytką wśród wszystkich szpitalnych pielęgniarek. –Hej, człowieku, miło znów cię spotkać w świecie żywych. Kiedy cię tu przywieziono, mocno się przestraszyłyśmy. –Chce, żeby uwolnić mu ręce – powiedziała Donna. – Uświadomiłam mu, że jeśli wyrwie tę tu rurkę, źle się to może skończyć. –Podejrzewam, że później nie wyrwałby już niczego. – Anne z uśmiechem oswobodziła jedną rękę Willa.

Gdy tylko pielęgniarki go uwolniły, Will natychmiast uniósł prawą rękę i uczynił nią gest taki, jakby pisał. Donna znikła i szybko wróciła z plikiem historii chorób na podkładce. Wręczyła go choremu wraz z długopisem. W tym momencie przy boku Anne pojawił się internista, Ken Millstein, szczupły mężczyzna po Harvardzie, rówieśnik Willa, choć o dobre piętnaście centymetrów od niego niższy, łysiejący i gustujący w zbyt luźnych garniturach. Ken i Will z żonami przyjaźnili się od czasu, gdy poznali się w szpitalu w Fredrickston; Millsteinowie należeli do tej rzadkiej grupy ludzi, którzy po rozwodzie Grantów nie zajęli strony któregoś z małżonków. –Dzień pełen niespodzianek – zauważył Ken obojętnym głosem. Ano, tak - napisał Will. – Jak długo tu leżę? –Mniej więcej dwie godziny. Muszę przyznać, że porządnie nas wystraszyłeś. Jak tam pacjent? –Gordon nie wyszedł jeszcze z sali operacyjnej. Zdaje się, że zadzwonił do Jima Katza i poprosił go o asystowanie. Wygląda na to, że za ten twój ostatni skok dostałeś dziesiątkę od rosyjskiego sędziego. Bardzo śmieszne. –Masz jakiś pomysł, co mogło ci się stać? Bo ja nie mam żadnego. Nie. Jeszcze nigdy nie straciłem przytomności. –Will, to nie była zwykła utrata przytomności. Przestałeś oddychać. Ciśnienie krwi postanowiło cię opuścić, i wówczas Steve Edelstein, bo to on miał dyżur, nakazał cię intubować. Fajny facet. –Chorowałeś kiedyś na coś, o czym powinniśmy wiedzieć? Na astmę. W dzieciństwie. –Uczulenie na leki? –Nie. –Dobrze się czujesz? –Trochę zamroczony. –I nic dziwnego. – Millstein sprawdził źrenice przyjaciela, potem serce i płuca. – Coś ci powiem. Zleciłem tyle badań laboratoryjnych, że twój ubezpieczyciel wyznaczy prawdopodobnie nagrodę za moją głowę. Gdy tylko dostanę wyniki, sprowadzę anestezjologa i wyjmiemy ci tę rurkę.

72

Co z cewnikiem? –Najpierw intubacja. Bardzo mi przykro. Chcesz coś dostać? Byle niewiele - napisał Will. –Piątka morfiny, Donna. Jeśli to konieczne, powtarzamy. Dzięki. –Byłeś tylko dobrze się trzymał, przyjacielu – powiedział Millstein. – Spokojnie, dowiemy się, co ci się przytrafiło. Dzięki podawanej dożylnie morfinie Will to pogrążał się w rozkosznym śnie, to odzyskiwał przytomność. Czasami śnił: wyścigi samochodowe, zielonogłowy sędzia skazujący go za coś na wieloletnie więzienie, pływanie w błękitnych falach Morza Karaibskiego u boku kobiety w jakiś sposób przypominającej Patty Moriarity. W pewnej chwili, w środku niepokojącego snu, w którym ktoś właśnie miał mu obciąć dłonie, obudził się i dostrzegł pochylonego nad nim, zatroskanego Gordona. –Cześć, mały. Mocno przestraszyłeś mnie i resztę zespołu operacyjnego. Cieszę się, że dochodzisz do siebie. Jak poszła operacja? –Pacjent powinien przeżyć kilka kolejnych godzin, ale to wszystko, co mogę na razie powiedzieć. Jim mi pomógł. Asystował. Musieliśmy połączyć kilka przerwanych naczyń krwionośnych, potem skończyliśmy Whipple’a. Facet stracił sporo krwi, ciśnienie kilkakrotnie niebezpiecznie spadło. To ja porwałem te żyły? –Twój łeb walnął w cięcie jak jakiś pieprzony meteoryt. Nie ma cudów, coś musiałeś popsuć. Ale za wielkich kłopotów nam nie sprawiłeś. Najpierw opanowaliśmy krwawienie, a potem zaczęliśmy osuszać pole operacyjne jak szaleni. Infekcja jest nieunikniona, ale od czego mamy specjalistów od infekcji i antybiotyki? Poza tym nie wyglądasz na kogoś, komu pysk oblazły złowrogie zarazki. A w ogóle to jak myślisz? Co się stało? Nie wiem. –Dobra, oszczędzaj energię i nie pisz tyle. Pogadamy, kiedy wyciągną ci tę rurkę. Kto się tobą zajmuje? Millstein. –Dobry jest. Trochę za chudy jak na mój gust, ale bystry. Dobra, chłopcze, teraz pójdę do sali pooperacyjnej sprawdzić, jak się ma nasz pacjent.

Dzięki, Gordon. –Tylko żeby mi się to nie powtórzyło. Zmarnowałeś mi fajną parę gaci. Pojawiła się Donna Lee i odciągnęła Camerona na bok, tak że Will nie mógł ich widzieć. –Nie wierzę! – usłyszał zdumiony głos Gordona. – Nie…! Wyobraził sobie, jak pielęgniarka ucisza Camerona, przykładając palec do ust. Postukał w poręcz łóżka, by zwrócić na siebie ich uwagę. Co się dzieje? –Nic takiego – powiedziała Donna lodowatym głosem. – Doktor Millstein zaraz z tobą porozmawia. Rurka dokucza. Dajcie mi coś, nim przyjdzie. –Będzie za chwilę. Zamknij oczy, odpręż się i nie dotykaj rurki! Pielęgniarka znikła, nim zdążył cokolwiek napisać. Co takiego powiedziała, że Gordon nie mógł w to uwierzyć? Dlaczego nie podaje mu tej minimalnej ilości środków, które ułatwiłyby mu zniesienie intubacji. Skąd ten nagły chłód? Przesunął się na łóżku. Robił wszystko, by zapomnieć o tym, jak bardzo dokucza mu gardło i pęcherz. Leżał nieruchomo, próbując nie myśleć o Kurcie Goshtigianie. Z tym pacjentem łączyły go całkiem przyzwoite stosunki, ale znali się od niedawna. wyzdrowiał,

73

Gdyby nawet pan Goshtigian jego prawnik mógłby skonstruować całkiem niezłą sprawę z tego, że Will spowodował konieczność przeprowadzenia dodatkowych zabiegów chirurgicznych, zastosowania silnych, potencjalnie niebezpiecznych dla życia pacjenta antybiotyków, by już nie wspomnieć o przedłużonej anestezji. Mimo to jednak żaden sędzia nie uznałby go za winnego, skoro do wypadku w sali operacyjnej doszło z powodów zdrowotnych pozostających poza jego wiedzą i kontrolą. Will był bardzo dumny z tego, że mimo iż pracował w zawodzie wysokiego ryzyka, nigdy jeszcze nie został zaskarżony w imieniu któregokolwiek ze swoich pacjentów. Nad każdym chirurgiem ciągle wisi przecież zagrożenie procesem o błąd w sztuce. Nawet bez środków znieczulających zaczął odpływać w sen. Przez chwilę przed jego oczami przewijał się jakby film z sali operacyjnej, po czym pojawiła się uspokajająca ciemność. Wszystko będzie dobrze – powtarzał sobie. Przez kilka najbliższych dni, może nawet tygodni, będą robić mu różne badania, to oczywiste, ale te badania nie wykażą przecież ani raka mózgu, ani zmian naczyniowych w mózgu, ani krwotoku, ani arytmii. Ten incydent pozostanie w ludzkiej pamięci jako

przypadek prostego zasłabnięcia spowodowanego może przez wirusa, może przez zmęczenie albo odwodnienie, albo czynniki, które nigdy nie zostaną odkryte. Tego rodzaju słabość określano zbiorczym terminem „zespół wazowagalny”, oznaczającym fizjologiczną reakcję wiązaną ze stresem wywołanym przez straszną wiadomość lub obrzydliwy widok. W takich wypadkach nagłe, potężne wyzwolenie energii elektrycznej wzdłuż nerwu błędnego powoduje rozszerzenie naczyń krwionośnych brzucha i nóg i gwałtowny napływ krwi do tych naczyń. Skutkiem tego jest nagły spadek ciśnienia krwi skutkujący utratą przytomności, będącej decyzją mózgu, który broni ukrwienia przez odcinanie dopływu krwi do ciała. „Zespół wazowagalny” myślał Will, nie broniąc się przed ogarniającym go snem. Tak, to musi być to. Taka będzie z pewnością ich diagnoza. –Will? Po lewej stronie łóżka stał Ken Millstein, a obok niego Anne Hajjar, patrząca na Willa z kamienną obojętnością sfinksa. Po prawej pojawił się anestezjolog, Ramon Bustamante, wyraźnie ponury. Will otworzył oczy. Widząc wokół siebie przyjaciół, pokazał im z wysiłkiem wyprostowane kciuki. Nie zareagowali. Coś się stało. Coś złego… –Will, doktor Bustamante usunie rurkę, a potem porozmawiamy. Anestezjolog z Filipin zrobił krok do przodu, przekłuł igłą opaskę balonową przytrzymującą rurkę w gardle poniżej strun głosowych Willa. Zapobiegała ona także zassaniu zawartości żołądka do płuc. –Siostro Hajjar, czy zapasowa rurka jest gotowa? – spytał Bustamante. –Tak, doktorze. –Balon sprawdzony? –Tak. –Ssanie? –Gotowe. –Doskonale, doktorze – powiedział anestezjolog obojętnym głosem. – Proszę kaszlnąć, kiedy powiem… i… teraz! Will odkaszlnął słabo. Pień sekwoi znikł z jego gardła. Kaszlał i dławił się, pielęgniarka zaś osuszała jego usta i gardło twardą plastykową rurką. Wreszcie, ze łzami w oczach, Will opadł na poduszkę, łapiąc wielkie hausty powietrza. Bustamante osłuchał mu klatkę piersiową, by upewnić się, że nie doszło do zapadnięcia płuca, a potem wyszedł bez słowa. Anne Hajjar wsunęła Willowi do nosa końcówki przewodu tlenowego, sprawdziła ciśnienie krwi, skinęła głową na znak, że jest

zadowalające, i szybko wyszła za anestezjologiem. Przez dobre piętnaście sekund Millstein stał nieruchomo i tylko przyglądał się Willowi. –Możesz mówić? – spytał w końcu. Will odchrząknął najmocniej, jak potrafił.

74

–Jasne – wychrypiał. Nagle zaczął się czegoś strasznie bać. –To dobrze. Mam już większość wyników badań krwi, oczywiście łącznie z badaniem na narkotyki. –No, tu wynik będziesz miał negatywny. –Możesz mówić, co chcesz, Will, ale był pozytywny. Will poczuł, jak jego serce przestaje bić. –Niemożliwe! –Fentanyl. Bardzo duże dawki. Fentanyl! Jeden z najsilniejszych narkotyków. W formie plastrów używany jako środek przeciwbólowy, w kroplówce służący do usypiania pacjentów na sali operacyjnej, przed intubacją. Silnie uzależniający. Śmiertelnie niebezpieczny; z jego przyczyny zmarł niejeden anestezjolog, który eksperymentował z lekiem, stopniowo powiększając aplikowane sobie dawki. –Przecież ci mówię, że to niemożliwe. Nigdy nie brałem środków przeciwbólowych silniejszych od tylenolu. –Dwie różne próbki – powiedział spokojnie Millstein. – Obecność fentanylu potwierdzona w obu zarówno przez chromatograf gazowy, jak i spektometr masowy. Kiedy traciłeś przytomność, stężenie we krwi było bardzo wysokie. Will, co do tego nikt z nas nie ma żadnych wątpliwości. Will wymacał kontrolkę łóżka i uniósł się do pozycji półsiedzącej. –Przecież to jakieś szaleństwo! Ja nic nie biorę! –Nie rozumiem, jak mogłaby nastąpić jakaś pomyłka. – Millsteina nic nie wyprowadzało z równowagi. – Mogę próbować ci pomóc, ale wyłącznie pod warunkiem, że powiesz mi całą prawdę. Narkotyki! To oczywiście wyjaśniało chłód pielęgniarek i anestezjologa. Will czuł, jak mięśnie karku napinają mu się z gniewu i strachu, jak zaciska się gardło. –Znasz mnie od lat, Ken. Musisz mi uwierzyć. Millstein tylko potrząsnął głową.

–Słuchaj, nie mam pojęcia, co o tym myśleć – powiedział powoli. – Doświadczenie nauczyło mnie, żeby powtarzać badania, których wyniki są zaskakujące, toteż właśnie to zrobiłem. Ale… gdybym nie ufał naszemu laboratorium, kiedy wykonuje badania kilkakrotnie i otrzymuje identyczne wyniki, to równie dobrze mógłbym spakować walizki i poszukać sobie innego zajęcia. –To nie była moja krew! Millstein znów potrząsnął głową. Dopiero teraz Will dostrzegł w jego oczach smutek. –Mocz też zbadałem. Pobrany prosto z cewnika. Przekazany zgodnie ze wszelkimi zasadami sztuki. Pilnowany na każdym kroku. I w tym wypadku wynik był pozytywny. Zdecydowanie pozytywny. Will, zrozum, to, co się dzieje, po prostu mnie przeraża. Nawet nie próbuję wyobrazić sobie skutków. Powiedziałem wszystko Sidowi Silvermanowi, a on zawiadomił policję. Jeśli jeszcze się nie pojawili, to z pewnością wkrótce tu będą. –Jezu wszechmogący! Silverman, dyrektor szpitala, był pieszczoszkiem co najmniej kilku kas chorych. Nie wahał się otwarcie krytykować Stowarzyszenie Hipokratesa, a już szczególnie Willa. –Słuchaj, w tej chwili nie mogę stawić czoła ani pieprzonemu Silvermanowi, ani pieprzonej policji. Wypuśćcie mnie stąd. Powiadomię Amerykańskie Stowarzyszenie Medyczne. Przynieś formularz! –Will, spokojnie… –Żadne takie! Ja się stąd wynoszę! Nie zważając na cewnik, kroplówkę i straszny ból głowy, Will chwycił poręcze łóżka. Próbował usiąść i opuścić nogi na podłogę. –Ręce! – krzyknął Millstein, chwytając jego dłoń ze zdumiewającą siłą. W ciągu kilku sekund szpitalny pokój wypełnili umundurowani ludzie, a każdy próbował go powstrzymać. Przed oczami Willa pojawiła się czyjaś ręka trzymająca strzykawkę. Bezradnie wpatrywał się, jak dłoń wkłada igłę do końcówki kroplówki i przyciska tłoczek.

75

Chwilę później z rozkoszą zanurzył się w ciepłe, ciemne morze.

76

Rozdział 13

–Pani chyba żartuje, pani sierżant. Benois Beane siedział w swym gabinecie w starym skórzanym fotelu, patrzył na Patty i potrząsał głową z niedowierzaniem. –Nie żartuję. Był naćpany po uszy bardzo silnym narkotykiem. Narkotykiem, do którego dostęp w zasadzie mogą mieć tylko lekarze. Od chwili gdy po raz pierwszy podali sobie dłonie, Patty polubiła dyrektora Open Hearth. Był taki niewinnie otwarty, a jego twarz świadczyła o mądrości i doświadczeniu, które musiały narodzić się w trudnych czasach. Zadzwoniła do niego i pojechał do kuchni, zatrzymując się przedtem na oddziale intensywnej opieki medycznej szpitala Fredrickston. Wkrótce po tym, jak Jack Court i Wayne Brasco przypiekali ją na żywym ogniu za zatrzymanie dla siebie informacji o przeszłości Willa Granta, dzięki telefonowi od ojca dowiedziała się o ostatnim przedziwnym zwrocie akcji w sprawie morderstw dyrektorów kas chorych: przedawkowaniu narkotyku przez głównego podejrzanego. Wraz z nią na nerwowym, wręcz gwałtownym spotkaniu z Courtem i Basco był Sean Digby, młody, pełen zapału detektyw, którego dołączono do zespołu pół roku po tym, gdy znalazła się w nim Patty, i który został natychmiast zaakceptowany. Digby po raz pierwszy uczestniczył w ich burzy mózgów i nietrudno było zgadnąć dlaczego. Miał zająć jej miejsce, gdyby zdarzyła się jej kolejna wpadka. Wezwanie go było dla niej ostrzeżeniem: stąpasz po bardzo kruchym lodzie. Nie chciała podejmować żadnych działań bez zgody Brasco i Courta, więc poprosiła ich o pozwolenie na sprawdzenie, co rzeczywiście dzieje się w szpitalu w Fredrickston. Odpowiedź można było przewidzieć. –O co chodzi? – oburzył się Brasco. – Marnujesz nasz czas, bo chcesz sprawdzić faceta, który jest w śpiączce? Ciekawe, co jeszcze wymyślisz. Poprosisz o pozwolenie na wysmarkanie nosa? Court okazał się bardziej wyrozumiały. –Wiesz, Patty – rzekł – w tej sprawie mogłabyś wykazać więcej niezależności. Nie musisz zwracać się do nas ze wszystkim. Wystarczy to, co najważniejsze. Nic dziwnego. Dostanie kopa, jeśli wplącze ich w tę sprawę, jeszcze mocniejszego, jeśli ich w nią nie wplącze. Czy dlatego, że jest kobietą? Że jest córką swojego ojca? Że ma magisterium z prawa kryminalnego? Że lubi działać niezależnie? Zapewne i tak, i nie. I nic nie mogła na to poradzić, zupełnie nic. Pozostało jej stawiać krok za krokiem po ścieżce, którą uznała za prowadzącą do celu. W każdym razie nie wolno jej zrezygnować. To nie wchodziło w rachubę. Kiedy pojawiła się na oddziale intensywnej opieki medycznej szpitala, Will nadal spał pod

wpływem podanych mu środków. Rozmawiała z pielęgniarkami; wszystkie bez wyjątku wydawały się zaszokowane tym, co stało się w sali operacyjnej i co wykryły późniejsze badania krwi i moczu, ale także rozczarowane i rozgniewane. Will Grant z pewnością nie był pierwszym lekarzem, którego polubiły i nauczyły się szanować, a który, jak się okazało, ukrywa problem z alkoholem i narkotykami, ale najwyraźniej nikt przed nim nie ujawnił swych słabości w tak spektakularny sposób. –Z pewnością chciał tylko spróbować, tak dla frajdy, i przypadkowo przedawkował – powiedziała Anne Hajjar spokojnie i rzeczowo. Niewątpliwie udawała. Patty szybko się zorientowała, że nikt z zespołu nie podejrzewał, iż coś takiego może się zdarzyć. Jeśli Will Grant miał jakieś wady jako lekarz, to tylko te, że za bardzo się przejmował i za bardzo cierpiał, kiedy coś poszło nie tak, no i spędzał zdecydowanie zbyt wiele czasu w szpitalu. Poza tym i jako lekarz, i jako człowiek pozostawał poza wszelkimi podejrzeniami. –Nim to się stało – mówiła dalej Anne – uważałyśmy doktora Granta za najlepszą partię. Poza konkurencją, choć nie wychodził ze szpitala na tak długo, żeby umawiać się z dziewczynami.

77

–Obawiam się, że teraz będzie miał na to aż za dużo czasu – wtrąciła Donna Lee. – Mam nadzieję, że przy okazji skorzysta też z jakiejś pomocy. I jak tu wyrobić sobie opinię o doktorze Willu Grancie? Rozumiejąc mniej niż kiedykolwiek, Patty udała się na spotkanie z Benois Beanem, którego znalazła po odkryciu, że Will otrzymał niemal nikomu nieznaną nagrodę bohatera przyznaną mu przez Boston Celtics za pracę w Open Hearth. Po rozmowie, którą przeprowadziła z nim w jego biurze, była już prawie całkiem przekonana, że nie miał nic wspólnego z zabójstwami dyrektorów kas chorych. Tylko że teraz zdarzyło się coś dziwnego: najpierw zażył silny narkotyk, a potem usiłował przeprowadzić operację. Czy prawdziwy Will Grant mógłby wstać i podnieść rękę? –Pani sierżant, na stałe pracuje u nas dwudziestu ośmiu ludzi i jeszcze kilka setek wolontariuszy. Mogę się założyć, że żaden z nich by nie uwierzył, że Will Grant wziął narkotyki i poszedł operować. –Nic nie rozumiem – przyznała. – W jego krwi wykryto narkotyk. Bez żadnych wątpliwości. –Nic mnie to nie obchodzi – odparł Beane. – Nawet jeśli tak było, to ktoś mu ten narkotyk podał. –Ale jak? –Nie mam pojęcia. Mogę jednak dowieść… no, w pewnym sensie… że Will nie bierze narkotyków. –Słucham.

–Kilka miesięcy temu, chyba trzy, jedna z naszych stałych współpracowniczek, Sophie Rennet, zmarła po długiej walce z rakiem. Leczył ją Will, robił, co mógł, ale rozpoznanie przyszło za późno i od początku nie miał szans. No i pewnego wieczoru, kiedy był tu z nami, zadzwonił ktoś z rodziny Sophie. Powiedział, że odeszła. Pojechaliśmy obaj do jej mieszkania złożyć kondolencje, poza tym Will miał wystawić świadectwo zgonu, żeby pracownicy domu pogrzebowego mogli zabrać ciało. Kiedy wychodziliśmy, podszedł do nas jej syn. Dał nam zapakowane w pudełko lekarstwa Sophie, powiedział, że im są już niepotrzebne, a komuś mogą się przydać. W pudełku były narkotyki, mnóstwo narkotyków. Kiedy przyjechaliśmy na miejsce, Will rozbił wszystkie fiolki młotkiem, a pigułki spłukał w toalecie. Byłem przy tym. –Przecież równie dobrze mógł powiedzieć, że zabiera lekarstwa do swojego gabinetu! –No właśnie. Swego czasu znałem narkomanów, mnóstwo narkomanów i żaden z nich nie wyrzuciłby takiego skarbu. Moim zdaniem czegoś to jednak dowodzi. Patty pomyślała, że w logice Beane’a można by znaleźć kilka dziur, ale w głębi serca wiedziała, że nie mogą mieć większego znaczenia. –Na pewno odzyskał przytomność? –A co to ma za znaczenie? Kiedyś musi odzyskać. Tak charakterystyczny wysoki, piskliwy głos dyrektora szpitala, Sida Silvermana, wdarł się w cudowną cichą, spokojną ciemność. Ten drugi, równie kpiący jak niespokojny, należał do Donny Lee. Pielęgniarka z drugim stażem i Silverman, który był kiedyś endokrynologiem w tym szpitalu; znali się od lat. Teraz połączyło ich coś jeszcze: zdecydowana niechęć do Willa Granta. Will wyczuł, że znów skrępowano mu ręce i nogi. Niech to szlag. –Przed chwilą byłem w sali pooperacyjnej – mówił właśnie Silverman. – Pacjent nie wygląda najlepiej, prawdę mówiąc, jest z nim kiepsko. Ciśnienie krwi jakoś nie chce się podnieść. Mówi się nawet, że przewieziemy go z powrotem na salę operacyjną, rozetniemy i sprawdzimy, czy nie ma krwotoku wewnętrznego. –Straszne! – Donna aż zadrżała.

78

–Fakt, nie da się ukryć. Straszne. Jeśli zejdzie z tego świata, to rodzina pewnie wykupi nasz szpital. –Wątpię, czyby im na tym zależało. No dobra, wchodź. Niczego mu nie dawaliśmy, więc chyba nie

śpi zbyt głęboko. Will nie otwierał oczu, ale wyczuł, że Silverman podchodzi do łóżka. Wyobraził sobie, jak dyrektor patrzy na niego z góry, jak wydatny brzuszek wypycha kamizelkę trzyczęściowego garnituru. –Witam na oddziale intensywnej opieki medycznej, Sid – powiedział. Nie otworzył oczu od razu, tylko po chwili, bardzo wolno. – Przypuszczam, że dla ciebie nie ma to żadnego znaczenia, ale nigdy w życiu nie zażyłem fentanylu. –Wyszedł w krwi i w moczu – odparł spokojnie Sid. – Masz jakieś wytłumaczenie, które mógłbym przedstawić radzie nadzorczej? Zbiera się za godzinę? –Nie biorę narkotyków. Słuchaj, mógłbyś trochę mnie podnieść? Czuję się tak, jakbym leżał na kamieniu ofiarnym i czekał na ostateczny cios. Silverman wahał się przez chwilę, ale podniósł zagłówek. –A skoro przy tym jesteśmy, Sid, poproś pielęgniarki o rozwiązanie mi tych rzemieni. Nie zamierzam sprawiać kłopotów, obiecuję. –Przywołam je, kiedy skończymy. Pytałem, czy potrafisz wyjaśnić obecność fentanylu w próbkach. –Może ktoś podał mi go w śniadaniu. Wszyscy wiedzą, że kiedy operuję, piję sok pomarańczowy i zjadam lizaka. Nietrudno nasycić je narkotykiem… –Możliwe. Ale będziesz musiał wyjaśnić także, jak dwie zamknięte fiolki fentanylu znalazły się w twojej szafce w sali przedoperacyjnej. –To jakiś absurd. –Otworzyliśmy szafkę. Znaleźliśmy w niej fiolki owinięte w ręcznik. –Wsadziła je tam ta sama osoba, która mnie otruła. Nie potrafisz tego zrozumieć? A tak przy okazji, Sid… ja tam nie mam nic do ukrycia, ale nie wolno ci było otwierać mojej szafki bez pozwolenia. –To nie ja ją otworzyłem, tylko policja. Nakaz załatwili błyskawicznie. Przeszukali nie tylko szafkę, ale i gabinet. Być może mieszkanie też. –Jezu! Sid, czy ty nie widzisz, że ktoś mnie wrabia? I to ktoś, kto zna mnie od dawna albo ostatnio bardzo się starał, żeby mnie dobrze poznać. –Wysłannik złowrogich kas chorych, co? –Niepotrzebna złośliwość. Nie mam ani siły, ani ochoty na odpieranie złośliwości. Nie teraz. –W porządku, mamy więc taką sytuację. Zaproponuję radzie nadzorczej, by zawiesiła cię w wykonywaniu zawodu ze skutkiem natychmiastowym do czasu, kiedy cała ta sprawa się wyjaśni.

Mógłbym to zrobić sam, ale w tym wypadku chcę mieć poparcie. –Dlaczego nie poprosisz mnie, żebym wziął tygodniowy urlop albo coś? Obiecuję, że nie wrócę do pracy bez pozwolenia rady. Poza tym o zawieszeniu w obowiązkach trzeba chyba poinformować Lekarską Radę Rejestracyjną? –Radę informuje się o każdej zmianie statusu. Will, powinieneś wykorzystać wolny czas, podjąć kurację odwykową. Skontaktuj się ze specjalistami i stowarzyszeniem lekarskim. Oni z pewnością ci pomogą. Will czuł, że w każdej chwili może wybuchnąć. Zacisnął pięści, napiął rzemienie tak, że aż boleśnie wpiły mu się w nadgarstki. –Nie biorę narkotyków – powiedział przez zaciśnięte zęby. – Nigdy nie brałem. Więc nigdy nie poddam się jakiejś cholernej kuracji antynarkotykowej. –Twój wybór. – Krótkie, grube palce Sida Silvermana zacisnęły się na poręczy łóżka. – Kiedy cię stąd zwolnimy, będziesz miał dzień na odzyskanie sił, a potem dwadzieścia cztery godziny na uporządkowanie papierów i innych zaległości, jeśli są takowe.

79

Później nie chcę cię widzieć w pobliżu szpitala aż do chwili, kiedy albo cię skażą, albo uwolnią od zarzutów. Przykro mi, Will. Miałem nadzieję, że będziesz współpracował. – Podszedł do drzwi, ale obrócił się w progu. – Nasi specjaliści od kontaktów z mediami zebrali się i zastanawiają się teraz, jak zminimalizować straty. Ich zdaniem przeciek jest tylko kwestią czasu, a wtedy zacznie się cyrk. Bo że się zacznie, nie mam żadnych wątpliwości. Radzę, żebyś skontaktował się z Maxine, by mogła przygotować dzieci. Zadzwonię też do naszego specjalisty od procesów o błędy w sztuce, niech wie, że ma kontrolować sytuację. Silverman wyszedł. Parę minut później przyszła Anne i odpięła krępujące Willa rzemienie. –Za chwilę przyjdzie doktor Millstein – oznajmiła. –Chcę się wypisać. –To już sprawa doktora. –Doktor nie ma tu nic do gadania. Albo mnie wypisze, albo złożę zażalenie do AMA. Nie brałem narkotyków i chcę wyjść ze szpitala! –Doktorze, niech pan nie robi głupstw… przynajmniej do przyjścia Kena. Zaraz tu będzie. Na korytarzu stoją strażnicy.

–Nie mam zamiaru robić głupstw, Anne. Nigdy nie robiłem, a ty o tym wiesz, bo znasz mnie od lat. Myślisz, że mógłbym się naćpać, a potem jeszcze wejść na salę operacyjną, by przeprowadzić skomplikowany zabieg? –Ja wiem tylko tyle, ile usłyszę – odrzekła pielęgniarka. – Mam nadzieję, że nic złego pan nie zrobił, ale na razie wygląda na to, że jednak tak. Aha, byłabym zapomniała. Z dołu dzwoniła pańska żona. Za chwilę tu będzie. Była żona – chciał poprawić ją Will, ale zrezygnował. Maxine, jak zawsze, ubrała się bardzo elegancko: dziś w kwiecistą jedwabną bluzkę, marynarski sweter i szare spodnie. Weszła do pokoju pewnym krokiem, poważnie skinęła głową pielęgniarce. –Nic ci nie jest? – spytała. –Pod względem fizycznym czuję się doskonale. Kto ci powiedział, że tu jestem? –Najpierw zadzwonił Gordon, a kilka minut później Karen Millstein. –Gdybym zdobył Nagrodę Nobla, to byś się tak szybko o tym nie dowiedziała. –Na wypadek gdybyś nie wiedział, informuję cię, że nie zdobyłeś Nagrody Nobla. –I nie brałem narkotyków. –Gordon powiedział, że wykryto je w krwi i moczu. –Nie brałem narkotyków. Ciekawe, ile razy będę to powtarzał z najbliższych godzinach, dniach i tygodniach, pomyślał Will. –Tak sobie myślałam, że ostatnio dziwnie się zachowujesz. –Przyjechałaś mi powiedzieć, że się dziwnie zachowywałem? –Przyjechałam sprawdzić, czy u ciebie wszystko w porządku. –U mnie nie wszystko w porządku. Nigdy nie brałem fentanylu i jakoś nikt nie chce w to uwierzyć. –Najpierw straciłeś przytomność na sali operacyjnej, potem przestałeś oddychać, a jeszcze później wykryto u ciebie narkotyk. Jak sądzisz, co myślą ludzie? –Nie brałem narkotyków. Przed chwilą był tu Sid Silverman. Ma zamiar mnie zawiesić. –I co jeszcze? –Powiedział, że media rzucą się na tę sprawę. Musimy zrobić, co tylko w naszej mocy, żeby osłonić dzieci. Może powinniście wyjechać na jakiś tydzień, przeczekać gdzieś tę awanturę.

–I może wyjedziemy. Słuchaj, Will, rozmawiałam z Markiem i podjęliśmy pewne decyzje. Póki ta przykra sprawa się nie skończy, ograniczam twoje widzenia z dziećmi. Nie zobaczysz się z nimi w przyszły weekend, a potem będziesz się z nimi spotykał raz na weekend na placu zabaw albo u nas, maksimum trzy godziny, pod nadzorem.

80

Oczywiście pod warunkiem, że twój psychiatra uzna to za bezpieczne. Will opadł na łóżku i zagapił się w sufit. To nie był czas i miejsce, by walczyć z Maxine, zwłaszcza gdy nie ma się amunicji. Will całe życie poświęcił praktyce medycznej i dzieciom. W ciągu dosłownie kilku chwil stracił jedno i – najwyraźniej – drugie. Dlaczego? Dlaczego i jak? Po raz pierwszy te właśnie pytania uznał za najważniejsze. Czy morderca dyrektorów kas chorych był w to w jakiś sposób wplątany? A jeśli tak, to do jakiego stopnia? Przecież podobno miał być jego sojusznikiem. Więc dlaczego chciałby go zniszczyć? –Will? Czy ty mnie słuchasz? Czy można będzie oskarżyć cię za to, co zrobiłeś? –A skąd mam wiedzieć – odpowiedział, gapiąc się w sufit. – Jeśli mnie oskarżą, to mnie oskarżą. Dlatego mam ubezpieczenie od oskarżenia o błąd w sztuce. –Proszę o wybaczenie, że przypominam – Maxine uśmiechnęła się krzywo – ale tego oskarżenia ubezpieczenie nie obejmuje. Czyżby pan zapomniał, doktorze? Oczywiście! Zastrzeżenie w umowie! Zupełnie o nim zapomniał. Starając się zapobiec stratom wynikającym z oskarżenia o błędy w sztuce z astronomicznymi wręcz odszkodowaniami, Stowarzyszenie Chirurgów Szpitala Fredrickston zdecydowało się utworzyć Ubezpieczeniowy Fundusz Lekarski, niewielką firmę pozostającą własnością lekarzy, z siedzibą w Indianie. Wśród wielu klauzul mających obniżyć składkę znajdowała się i ta, że ubezpieczenie nie obejmuje przypadków nadużycia alkoholu i innych środków zmieniających świadomość. Nie było nic dziwnego w tym, że Maxine znała warunki ubezpieczenia lepiej niż on, w końcu zajmowała się interesami, zawodowo i z zapałem. Jeśli oskarżenie o błąd w sztuce miałoby pozbawić go majątku, co w tym momencie wydawało się bardzo prawdopodobne, zaważyłoby to znacząco także na jej sytuacji finansowej. –Przykro mi – powiedział Will – ale w tej chwili jakoś mnie to nie martwi.

–A powinno. –Owszem. Pewnie masz rację. –Niech cię diabli, Will. Czy ty kiedykolwiek pomyślałeś o kimś oprócz siebie? Osiedle Wolf Hollow, dobrze utrzymane, położone kilka kilometrów za miastem, było przeznaczone dla typowych przedstawicieli klasy średniej. Mieszkanie Willa, trzypokojowe, z dwoma łazienkami i kabiną prysznicową, znajdowało się przy przecznicy najdalszej od budynku klubowego i otwartego basenu, co obniżało jego koszt z astronomicznego do zaledwie nie do zniesienia. Ale dzieciaki lubiły basen i salę gier, a on zdołał nawet zaprzyjaźnić się z paroma sąsiadami. Ciężko byłoby mu oznajmić pewnego dnia, że mieszkanie stało się własnością Kurta Goshtigiana i jego spadkobierców. Wrócił tam około ósmej, wypisawszy się przedtem na własne życzenie, wbrew zaleceniom lekarzy. Ken Millstein najzwyczajniej w świecie odmówił wypisania kogoś, kto spędził większość dnia intubowany z powodu przedawkowania narkotyków i zatrzymania akcji oddechowej. Nalegał nawet na przeprowadzenie badań psychicznych w celu określenia, do jakiego stopnia pacjent jest niebezpieczny dla siebie i otoczenia. W końcu Will poddał się i zgodził na badania. Psycholog Yvonne Sands uznała po godzinie rozmowy, że może wrócić do domu. Przed wyjściem ze szpitala musiał podpisać odpowiedni formularz stowarzyszenia lekarskiego. Zgodnie z przepowiednią Sida Silvermana rada nadzorcza jednogłośnie uznała za stosowne zawiesić go w pełnieniu obowiązków do czasu wyjaśnienia sprawy. Zawieszenie przez Lekarską Radę Rejestracyjną wydawało się tylko kwestią czasu. Czy istnieje jakiś sposób, by ubezpieczenie na wypadek niezdolności do wykonywania zawodu pokryło koszty, jeśli nie przyzna się do narkomanii? Może powinien zgłosić poważną depresję uniemożliwiającą wykonywanie zawodu i dać sobie spokój na rok czy dwa?

81

W tej chwili ta diagnoza wcale nie wydawała się aż tak daleka od prawdy. Will zaparkował samochód na swoim miejscu szczęśliwy, że w pobliżu nie było żadnych dziennikarzy ani fotoreporterów, choć wiedział, że ich pojawienie się to tylko kwestia czasu. Musieli już znać adres 10-108 Wolf Hollow Drive i z pewnością wkrótce zaczną polowanie na każdy strzępek informacji o jego życiu. W porównaniu z Ashford mieszkanie było raczej skromne, ale Will lubił dębowe parkiety i piękny widok na rosnące za osiedlem lasy. Poza tym półki na książki już zaczęły się wypełniać, a na ścianach pojawiły się oprawione obrazki – arcydzieła bliźniaków – więc czuł się prawie jak w domu. Po wizycie policji nie pozostał najmniejszy ślad. Czując się jak sparaliżowany, jakby odebrano mu całe jego dotychczasowe życie, Will zrobił sobie herbatę i zasiadł nad filiżanką w

małej wnęce jadalnej. Kto? Dlaczego? Jak? Przez kilka chwil zastanawiał się nad odpowiedzią na te trzy pytania, ale zamiast odpowiedzi pojawiło się czwarte: Co teraz? Chciał… nie, musiał!… walczyć o swe dobre imię, zdawał sobie jednak sprawę z tego, że w ten sposób tylko pogorszy sytuację. Prawnik? Tak, prawdopodobnie od tego należałoby zacząć. Ale on nie znał żadnego prawnika, który mógłby zająć się tego rodzaju sprawą. Ze względu na antynarkotykowy zapis w umowie nie mógł liczyć na wsparcie ubezpieczyciela, z którym zawarł umowę o ubezpieczenie w sprawach o błędy w sztuce, a niekompetentny dureń zajmujący się jego rozwodem prawdopodobnie załatwiłby mu karę śmierci. A tak w ogóle, to ile biorą dziś prawnicy? Na jednym z ostatnich spotkań stowarzyszenia słyszał o takim, który zażądał pięćdziesięciu tysięcy dolców zaliczki. Czy to w ogóle możliwe? Ugoda rozwodowa z uwzględnieniem alimentów zadała Willowi ciężki cios finansowy, podobnie jak coraz bardziej restrykcyjna polityka kas chorych. W gotówce miał nie więcej niż dziesięć tysięcy, w fundusz emerytalny zainwestował do tej pory jakieś pięćdziesiąt tysięcy, za jakieś trzydzieści mógłby sprzedać mieszkanie. Niewiele jak na siedem lat praktyki chirurgicznej. Jim Katz zna dużo wysoko postawionych osób, może on albo ktoś z dwójki pozostałych partnerów będzie mógł mu doradzić. Will popijał herbatę, gapiąc się w ekran wyłączonego telewizora. Jasna cholera! Co się nagle porobiło z jego życiem? Nie od razu usłyszał, że ktoś dzwoni do drzwi. No, to cyrk się zaczyna, pomyślał. Jedno z okien łazienki dla gości wychodziło na parking. Zamiast otworzyć drzwi, Will wszedł na piętro i wyjrzał na dwór. Pod drzwiami chodziła niecierpliwie Patty Moriarity; kilka kroków w jedną stronę, kilka w drugą. Will siedział samotnie w pustym mieszkaniu, toteż nawet ucieszył się z jej wizyty. –Już schodzę! – krzyknął. –Wydział policji w Fredrickston przekazał nam informacje o tym, co się stało – powiedziała Patty jeszcze w progu. – Zadzwoniłam do szpitala na oddział intensywnej opieki medycznej. Powiedziano mi, że właśnie wypisuje się pan na własne życzenie. Postanowiłam sprawdzić, czy wrócił pan do domu. Will zaprosił ją do środka. Patty ubrana była w czarne dżinsy i skórzaną kurtkę, najwyraźniej stały element jej stroju. Z wyjątkiem odrobiny szminki nie stosowała makijażu. Nie dostrzegł broni. Może nosiła ją pod ramieniem? Albo na kostce? –Pistolet zostawiłam w samochodzie. – Patty domyśliła się, co oznaczały jego spojrzenia. Nie zdejmując kurtki, policjantka usiadła na bordowej kanapie, prezencie Gordona na nowe mieszkanie. Gospodarz zasiadł na fotelu z regulowanym oparciem, na który złożyli się ludzie z Open Hearth. –Wygląda na to, że sporo się zdarzyło od naszej ostatniej rozmowy – powiedziała Patty.

–Owszem. Delikatnie mówiąc, rozpętało się piekło. –Nie rozmawiałam jeszcze z prokuratorem okręgowym, ale koledzy z miejscowej policji twierdzą, że za narkotyki znalezione w szafce już wkrótce może pan zostać aresztowany.

82

Podejrzewam, że jeśli pacjent przeżyje, prokuratura postawi panu zarzut usiłowania zabójstwa, a jeśli nie, to po prostu zabójstwa. –Wspaniale! Po prostu wspaniale! Pani sierżant, ja nigdy nie brałem narkotyków. Ktoś mnie wrobił. –Morderca? –A skąd mam wiedzieć? A poza tym, po co miałby mi robić coś takiego? Powiedział przecież, że mam być jego kumplem, jego rzecznikiem. –Nie używa pan żadnych narkotyków? –W szkole i na studiach podpalałem marihuanę. Było, minęło. Dziś biorę co najwyżej tylenol. –Myślał pan o tym, kto mógł panu podać narkotyk? –Gdybym nie zemdlał, oskarżyłbym kogoś z laboratorium o dodanie go do jedzenia. Jestem przesądny, przed operacją jem i piję określone produkty. Wie o tym mnóstwo ludzi. Może ktoś dosypał narkotyku do soku, który piłem na śniadanie? Albo dodał go do… no… do przekąski? –Jakiej? Will poczuł, że się czerwieni. –Lizaka o smaku galaretki. –Ja wolę smak polewy czekoladowej, ale Krispy Kremes są tak dobre, że jestem skłonna nawet zmienić zdanie. Doktorze Grant, pracownicy pańskiego szpitala darzą pana wielkim szacunkiem. Twierdzą, że należy pan do najlepszych. To samo usłyszałam w Open Hearth. Przed chwilą rozmawiałam z Benois Beanem. Dla niektórych z nich jest pan kimś w rodzaju boga. –Miło mi to słyszeć. Więc wierzy mi pani w sprawie narkotyków? –Na razie nie wiem, w co mam wierzyć. Bo, rozumie pan, ludzie, z którymi rozmawiałam, z jednej strony podkreślają, że jest pan doskonałym lekarzem i wspaniałym człowiekiem, z drugiej twierdzą jednak, że pracuje pan za ciężko, ciężej niż ktokolwiek, kogo znają, a niektórzy z nich nie mają w

dodatku pojęcia, jak pan to robi. I – jakoś tak nagle – seryjny morderca dzwoni do pana pod prywatny numer telefonu, omal nie zabija pan pacjenta na stole operacyjnym, a w pańskim organizmie badania wykazują obecność dużej ilości silnego narkotyku. Czy nie sądzi pan, że możliwe, a nawet prawdopodobne wydaje się, iż z powodu nadmiaru pracy przeżywa pan załamanie nerwowe spowodowane przeciążeniem pracą? –Przecież to śmieszne. –Może tak, a może nie. I co pan teraz zrobi? –Pewnie będę musiał przede wszystkim znaleźć prawnika. Nie dam sobie odebrać życia, a przynajmniej nie bez walki. Ostrej walki. Słowa brzmiały bardzo bojowo, ale przeczył im wyraz jego oczu: bezradny i jakby oszołomiony. –Cieszę się, że pan to mówi – powiedziała Patty. –Człowiek nie spodziewa się czegoś takiego, kiedy wybiera sposób na życie. –Pewnie nie. Ale w umowie jest to zapisane. Małymi literami. Tylko że nikt tego nigdy nie czyta. Patty umilkła i przez pewien czas przyglądała się pokojowi, nie zwracając uwagi na nic w szczególności. Bardzo chciała uwierzyć temu lekarzowi; uwierzyć, że nie wymyślił tajemniczej rozmowy telefonicznej tylko po to, by wzmocnić swoją pozycję i nagłośnić poglądy na system kas chorych, że nie przedawkował przypadkowo wyjątkowo niebezpiecznego narkotyku, że nigdy nie rozważał możliwości zamordowania kogokolwiek. Bardzo chciała mu wierzyć, ponieważ w tej chwili go potrzebowała. Miała oto swoją pierwszą wielką sprawę o morderstwo, a wszyscy próbowali wypchnąć ją za drzwi. Jeśli szybko czegoś nie dostanie, wróci do łapania złodziei sklepowych. Co powiedziałby Tommy Moriarity, gdyby wiedział, że właśnie rozważa wejście w sojusz z podejrzanym o dokonanie serii okrutnych morderstw? Co myślały kobiety, które otwierały drzwi i wpuszczały do domu przystojnego, uroczego, nieco bezradnego Teda Bundy’ego?

83

Nie ulegało wątpliwości: interesował ją ten mężczyzna. Ku swemu wielkiemu zaskoczeniu powiedziała głośno: –Doktorze Grant, potrzebna mi jest pańska pomoc. –W tej chwili wydaje mi się, że nie mogę nikomu pomóc.

–Jeśli nie udowodni pan, że nigdy nie brał narkotyków, pańska kariera legnie w gruzach. Moja legnie w gruzach, jeśli nie dokonam przełomu w sprawie morderstw dyrektorów kas chorych… i to szybko. Od czasu kiedy zaczęłam pracę w policji, jest to, prawdę mówiąc, moja pierwsza większa sprawa. Wielu ludzi, w tym pana przyjaciel Brasco, sądzi, że uczestniczę w śledztwie wyłącznie dlatego, że mój ojciec jest drugi w hierarchii służbowej policji stanowej. –Jak mogę pomóc? – spytał Will. –Po pierwsze, proszę o pozwolenie założenia podsłuchu w pańskich telefonach – prywatnym, komórkowym, a także tym w gabinecie. –Skoro jest to pani do czegoś potrzebne… –Przez jakiś czas nie będzie się pan cieszył prywatnością. –Kiedy media dowiedzą się o tym, co zaszło dziś rano, i tak pożegnam się z prywatnością na długi czas. A poza tym, jeśli badała pani moje życie, musi pani wiedzieć, że poza szpitalem, dziećmi i Open Hearth właściwie nie mam życia. Z dziewczyną po raz ostatni umówiłem się całe wieki temu. Świetnie! –Dam panu domowy numer telefonu i numer telefonu komórkowego. Jeśli zadzwoni morderca, proszę natychmiast skontaktować się ze mną, niezależnie od godziny. Jeśli wpadnie pan na jakikolwiek pomysł w kwestii jego tożsamości, niech pan dzwoni. Jeśli uda się panu powiązać ze sprawą narkotyków kogoś, kogokolwiek, także proszę o kontakt, niezależnie od pory dnia. Chętnie wysłucham każdej pańskiej teorii. –To chyba mogę pani obiecać. –I jeszcze jedna, ostatnia rzecz. Byłabym bardzo wdzięczna, gdyby nie mówił pan nikomu o naszym układzie. –Nad tym się właśnie zastanawiałem. Bo skoro jestem podejrzany… –Przez detektywa Brasco z pewnością. Ale ja postanowiłam panu uwierzyć… przynajmniej na razie. Dopiero wypowiadając te słowa, Patty w pełni zdała sobie sprawę z tego, co robi. „To nieprofesjonalne, wręcz amatorskie, a w dodatku wyjątkowo niebezpieczne – powiedziałby jej ojciec. – Nie wchodzi się do domu mężczyzny, nie mając wsparcia innego funkcjonariusza, zwłaszcza gdy ten mężczyzna jest podejrzany o morderstwo w prowadzonym przez ciebie śledztwie. Jezu, dziewczyno, czy ty w ogóle nie myślisz?”. Wstała szybko. –Muszę… muszę już iść. Tu są formularze zezwolenia na podsłuch. Proszę je podpisać, potwierdzić notarialnie i dostarczyć mi na adres z wizytówki. Niech się pan nie fatyguje, trafię do wyjścia.

–Ależ niech pani zostanie. Choćby na chwilę. Może wspólnie coś byśmy wymyślili. Nim skończył mówić, Patty już zamykała za sobą drzwi. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że jest już nie tylko osamotniona i wystawiona na ciosy, lecz w dodatku wystąpiła przeciw polityce i procedurom wydziału, ponieważ w głębi serca poczuła sympatię, a nawet podziw dla Willa. Zła na siebie i bardzo zawstydzona takim postępowaniem szybko podeszła do swojego camaro. Nim zdążyła otworzyć drzwi, pomiędzy dwoma sąsiednimi samochodami pojawił się fotoreporter i zrobił jej trzy zdjęcia. –Hej! – krzyknęła dziennikarka, kryjąca się za plecami kolegi. – Co ma pani do powiedzenia? –Pieprz się! – odpowiedziała jej Patty. Na parkingu pod osiedlem pozostał po niej tylko smród palonej gumy.

84 Rozdział 14

Nie mam gdzie pójść. Nie mam co robić. Życie Willa zmieniło się tak gwałtownie, jak gwałtownie wyścigowy samochód uderza o bandę toru. Zaledwie sześć dni temu godziny mijały mu jak minuty. Praktyka chirurgiczna, konsultacje, karty chorych, wizyty u pacjentów, nieoczekiwane operacje, ćwiczenia, na które trzeba przecież wygospodarować choć parę minut, wieczory i weekendy z dzieciakami do zaplanowania, nie mówiąc już o przyziemnych sprawach związanych z normalnym życiem i pracą w Open Heath… Will nie pamiętał już, ile razy modlił się, by doba miała choć kilka godzin więcej, a tydzień te parę dodatkowych dni. A teraz, po pamiętnych wydarzeniach w szpitalu, dni wlokły mu się tak, jakby nigdy nie miały się skończyć. Tego dnia telefon zadzwonił po raz pierwszy o dziesiątej rano. Will obudził się o szóstej, zjadł jajecznicę trzech jajek, grzankę z rogalika i wypił trochę soku pomarańczowego. Spłukał kilka naczyń, które zabrudził, włożył je do zmywarki, po raz trzeci próbował zabrać się do nowej powieści Michaela Crichtona, którego bardzo lubił… i po raz trzeci odłożył ją po kilku stronach… Wziął wreszcie tubkę kleju i poszedł do znajdującej się obok kuchni łazienki, by przykleić kilka kafelków, które obluzowały się co najmniej przed rokiem. Przyłożył się do roboty, z pewnością Michał Anioł nie pracował tak ciężko nad sklepieniem Kaplicy Sykstyńskiej. Nie mam gdzie pójść. Nie mam co robić. W ciągu sześciu dni spędzonych przez Willa w domu jego największymi sojusznikami był wyświetlacz numeru dzwoniących do niego ludzi i okno łazienki wychodzące na wejście do mieszkania. Początkowo przeważali nieubłagani dziennikarze, próbujący go dopaść na wszystkie

możliwe sposoby, ale dwa dni temu przestali narzucać mu się tak nachalnie. Mimo to spodziewał się zobaczyć na wyświetlaczu informację: „Rozmówca nieznany”, ale nie. Pokazywał on wyraźnie: „August Micelli 617-483-5300”. Natychmiast podniósł słuchawkę. –Doktor Grant, słucham? –Doktorze Grant, mówi Gladys z biura mecenasa Micellego. Wiem, że był pan umówiony z mecenasem dopiero za trzy tygodnie, ale klient, który miał przyjść dzisiaj w południe, odwołał wizytę i pan Micelli uznał, że mógłby przyjąć pana na jego miejsce. –Oczywiście, mogę przyjechać. – Will usłyszał w swym głosie nutkę entuzjazmu… po raz pierwszy od pamiętnego dnia utraty przytomności na Sali operacyjnej. –Pan mecenas uprzedził mnie też, żeby za wiele pan sobie po tym spotkaniu nie obiecywał. Jak pan wie, najczęściej przyjmuje on sprawy ludzi skarżących lekarzy, a nie lekarzy skarżonych przez ludzi. –Rozumiem. –Pan wie, gdzie mieści się nasze biuro? –Na Park Street w Bostonie. Zaraz za budynkiem parlamentu stanowego. Augusta Micelli, lekarza i zamożnego prawnika, który uchodził za bardzo sprytnego, zarekomendowała go Susan Hollister, która wprawdzie nie znała go dobrze, ale słyszała, że jego inteligencję szanują nawet lekarze, mimo iż nie zwykł on przebierać w środkach. Podczas kiedy Will przekazywał jej swoją praktykę, zaproponowałaby zadzwonił do człowieka nazywanego „prawnikiem lekarzy”. Wśród pacjentów, których przejęła Susan, była Grace Peng Davis, którą Susan zoperowała następnego dnia, oraz kilkunastu innych, których należało wkrótce operować. Po tym, jak jego ubezpieczyciel odmówił finansowania obrony w sprawie o błąd w sztuce, czego zresztą można było się spodziewać, Will spotkał się z dwoma prawnikami, jednym miejscowym i jednym z Bostonu. Z żadnym z nich nie potrafił się jednak jakoś dogadać, a wymagane przez nich zaliczki na poczet astronomicznych honorariów doprowadziłyby go do bankructwa, nim w ogóle zaczęłaby się gra o ocalenie każdego aspektu jego życia. Perspektywa, że zostanie bez pieniędzy i prawnika, sprawiała, że chował się do swego domu jak ślimak do skorupy. Kiedy wrócił z drugiego spotkania, zastał w skrzynce list od trzeciej firmy prawniczej. Ta nie proponowała mu jednak, że będzie go reprezentowała za przystępną cenę, lecz informowała, że w imieniu Kurta Goshtigiana oraz jego rodziny występuje z oskarżeniem o błąd w sztuce.

85

Po dwukrotnych nieplanowanych wycieczkach na salę operacyjną Kurt powinien dojść do siebie, ale uraz będzie miał długotrwałe, jeśli nie trwałe skutki.

Will przebierał się właśnie i przygotowywał do wyjazdu do Bostonu, kiedy odezwał się dzwonek przy drzwiach frontowych. Natychmiast pospieszył do łazienki i zajął pozycję obserwacyjną. Przed drzwiami stał nieruchomo mocno zbudowany facet w eleganckim garniturze. Raczej nie dziennikarz, jak na dziennikarza był zbyt dobrze ubrany. I nie komiwojażer, mniej więcej z tego samego powodu. Otworzył okno. –Tak? – krzyknął. Mężczyzna podniósł głowę. –Doktor Willard Grant? – spytał. –Tak. –Nazywam się Sam Rogers. Lekarska Rada Rejestracyjna zatrudnia mnie jako detektywa. Czy mogę spotkać się z panem na chwilę? Bardzo proszę. Mam list, który muszę doręczyć panu do rąk własnych. Nim otworzył drzwi, Will wiedział doskonale, co zawiera wyglądająca bardzo oficjalnie koperta, lecz Rogers i tak wyjaśnił mu to prostymi słowami. –Jest to uzasadnienie zawieszenia w prawach wykonywania zawodu w stanie Massachusetts. Został wystawiony z powodu decyzji szpitala Fredrickston, który zawiesił pana w obowiązkach chirurga. Obowiązuje od dnia doręczenia, można się od niego odwoływać kanałami ustanowionymi przez radę. Czy ma pan jakieś pytania? Will nawet nie przeczytał listu. Rzucił kopertę na stos przeróżnych reklamówek i innych śmieci, rosnący na stoliku do kawy. Wśród wszystkich tych śmieci znajdował się – uważnie przeczytany – list od Toma Lemma z nieoficjalną prośbą, by zrezygnował z eksponowanego stanowiska w Stowarzyszeniu Hipokratesa do satysfakcjonującego rozwiązania bieżących problemów ze szpitalem. –Jest pan tu, by zbadać, co mi zrobiono? – spytał. –Nie, proszę pana. Być może zajmę się tym w przyszłości, ale w tej chwili moim obowiązkiem było dostarczenie panu listu i wyjaśnienie jego treści. –Dziękuję. – Głos Willa był zupełnie spokojny. – Jeśli interesuje pana moja opinia, wykonał pan swoją pracę i to dobrze. –Skoro tak… jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, proszę podpisać o tu… Will pierwszy gotów był przyznać, że nikt znający się na rzeczy nie umieściłby go na liście najlepszych kierowców świata. Potrafił reagować szybko i to z pewnością mu pomagało, ale nawet w najbardziej sprzyjających okolicznościach bezustannie myślał o wielu rzeczach, zapominając, że siedzi za kierownicą. Choć jakoś nigdy nie zdarzyło mu się nic groźniejszego niż zwykła stłuczka, czasami zastanawiał się, czy nie miał poważnych wypadków, na które po prostu nie zwrócił uwagi.

Tego dnia nie było wielkiego ruchu, dojazd do Bostonu okazał się znacznie łatwiejszy i bezpieczniejszy, niż się spodziewał. Susan niewiele mogła powiedzieć o Micellim; spotkała się z nim kiedyś, gdy znaleźli się razem w jakiejś radzie czy kierownictwie organizacji społecznej. Podobno Lekarska Rada Rejestracyjna i środowisko lekarskie potraktowało go nie fair. Micelli w odpowiedzi na to zdobył uprawnienia prawnika. Stał się sławny jako „prawnik lekarzy”; prasa i billboardy promowały go jako kogoś, do kogo można się zwrócić o sprawiedliwość w przypadku lekarskich błędów w sztuce. Susan uznała, że skoro i on, i Will potraktowani zostali w gruncie rzeczy podobnie, to może Micelli weźmie sprawę. Nie wydawało się to zbyt prawdopodobne, ale… na bezrybiu i rak ryba. Will skręcił z Mass Pike w stronę Back Bay. Myślał o Party Moriarity. Po pierwszej wizycie nie narzucała mu się, nie było jej wśród hordy ludzi gnębiących go przez telefon, nie pojawiała się na jego progu. Zakładał, że jego telefony nadal są podsłuchiwane, że materiały z podsłuchu trafiają, gdzie trzeba, ale nie wiedział, czy dziewczynie udało się zachować pozycję w zespole śledczym.

86

Oczywiście mógł się z nią skontaktować, ale podczas swej jedynej, nieco dziwnej wizyty, nie dała mu żadnego pretekstu do podejmowania tak śmiałych decyzji. Wyszła tak nagle, widocznie nie chciała podtrzymywać kontaktów. Oczywiście zadzwoniłby do niej, gdyby morderca ponownie się z nim skontaktował, ale i on do tej pory się nie odezwał. Być może seryjny morderca uznał, że nie jest on dla niego partnerem. Zostawił jeepa na parkingu przy Tremont, za który opłaty były wyższe niż za niejeden zabieg chirurgiczny, i poszedł Boston Common w kierunku Park. Choć sama ulica była elegancka, to biuro „prawnika lekarzy” już nie. Znajdowało się na drugim piętrze od strony bocznej alejki w trzypiętrowej kamienicy i składało się z małej, byle jak umeblowanej poczekalni, z której przez źle oświetlony korytarzyk szło się do drzwi czegoś, co prawdopodobnie było gabinetem prawnika. Orientalny dywan gdzieniegdzie wydeptany był aż do osnowy. Na ścianie wisiały dwa obrazy – wiejski krajobraz, prawdopodobnie kopia dzieła któregoś z holenderskich wielkich mistrzów, i scena sądowa, przypuszczalnie prezent dla subskrybentów któregoś z pism prawniczych, które nie pasowały do siebie. Tleniona blondynka pod pięćdziesiątkę rzuciła mu znad okrągłych okularków przyjazne spojrzenie. –Doktor Grant? – spytała z akcentem, mówiącym wszystko o jej bostońskim pochodzeniu. –Tak. –Jestem Gladys. Proszę wypełnić formularz zgłoszenia i wziąć ze sobą do gabinetu pana Micellego. W tej chwili rozmawia przez telefon, ale zaraz pewnie skończy…

–Nigdzie mi się nie spieszy – odparł Will. Z pewnością można to było uznać za niedomówienie roku. Formularz, niewątpliwie opracowany z myślą o klientach zamierzających skarżyć lekarzy, zawierał zaledwie kilka linijek danych osobowych, które Will musiał wypełnić. Zajęło mu to niespełna minutę. Włożył go do cienkiej, czarnej skórzanej teczki, w której miał jeszcze kopie badań ze szpitalnego laboratorium, dostarczone mu przez Susan, pismo o zawieszeniu w prawach i obowiązkach pracownika szpitala, podpisane przez Sida Sivermana i podobne z podpisem przewodniczącego Lekarskiej Rady Rejestracyjnej. Kolejne pismo przesłała mu poważna firma prawnicza z Worcester, informująca niniejszym, że rozpoczyna proces oskarżenia go o błąd w sztuce. W liście znajdowało się kilka akapitów, takich prawniczych gotowców, wskazujących podstawy pozwalające Kurtowi Goshtigianowi wytoczyć mu sprawę.

Proszę uznać niniejszy list wraz z dołączoną do niego i będącą jego integralną częścią skargą za formalne wezwanie do zadośćuczynienia pańskiemu byłemu pacjentowi, Kurtowi S. Goshtigianowi. Po czternastu (14) dniach od daty wysłania mniejszego pisma zamierzamy wnieść formalną skargą. W naszej opinii przez pańskie zaniedbanie i użycie substancji zmieniających stan świadomości podczas operacji, przeprowadzanej na naszym kliencie ze względu na chorobą nowotworową, spowodował pan: infekcję, nadmierne krwawienie, przedłużenie czasu operacyjnego, konieczność zmiany operującego chirurga, konieczność przeprowadzenia dodatkowych zabiegów chirurgicznych i użycia dodatkowych środków medycznych. Poza tym pańskie zaniedbanie wywołało dodatkowy ból i cierpienie naszego klienta i jego rodziny. Proszę dostarczyć załączone dokumenty pańskiemu ubezpieczycielowi od odpowiedzialności cywilnej oraz od błędu w sztuce, by prawnicy ubezpieczyciela poinformowali nas oficjalnie, że pana reprezentują. Zadośćuczynienie, którego zażądamy, zależeć będzie od tego, czy nasz klient przeżyje mimo popełnionych przez pana błędów w sztuce, stanu, w jakim znajdować się będzie do wypisania ze szpitala, a także później. Jego minimalna wysokość wyniesie pięćdziesiąt (50) milionów dolarów.

87

Minęło piętnaście minut; w tym czasie Gladys zdążyła odebrać cztery telefony, a wszystkie, jak się wydawało, od potencjalnych klientów. Will zaczął się denerwować, lecz nim zdążył podjąć jakąś decyzję, otworzyły się drzwi gabinetu Micellego i pojawił się w nich potężnie zbudowany, szeroki w ramionach mężczyzna o pokaźnym brzuchu. Kiedyś prawdopodobnie był sportowcem… choć od tego czasu musiało minąć wiele lat. Miał gęste, siwiejące czarne włosy, ciemną karnację, a na rozpiętą pod szyją koszulkę polo nie włożył marynarki. Idealnie nadawałby się do roli jednego z ochroniarzy Vita Corleone w Ojcu chrzestnym, gdyby nie jeden drobiazg: spojrzenie. Początkowo Will nie zwrócił na nie uwagi. Przywitali się, weszli do gabinetu, usiedli na twardych krzesłach stojących po obu stronach biurka. Dopiero wówczas dostrzegł, że oczy Micellego są bardzo ciemne i że adwokat przygląda mu się z niezwykłą siłą i inteligencją. Ale w tej jednej chwili Will zorientował się też, że

patrzy na człowieka smutnego i rozczarowanego, któremu na niczym już nie zależy. –Napije się pan? – Micelli podszedł do stojącej przy ścianie szafki, na której stały trzy kryształowe karafki z napisami: „szkocka”, „whisky” i „rum”, kilka szklanek i pojemnik na lód. – Południe minęło. –Dziękuję, doktorze Micelli. –Na litość boską, niech pan mnie tak nie nazywa! Augie wystarczy w zupełności, ale jeśli już pan musi, niech będzie „panie Micelli”. Byle nie „doktor”. Nalał sobie do szklanki szkockiej na dwa palce, wrzucił kostkę lodu, wypił łyk i usiadł za biurkiem. Za jego plecami, na ścianie, wisiał dyplom prawniczy z Suffolk oraz dyplom doktora nauk medycznych z Harvardu, a poza tym nic; brakowało nawet zdjęć rodziny. Na regale zajmującym całą ścianę stały jeden przy drugim prawnicze tomy, które wyglądały tak, jakby nikt ich nigdy nie wziął do ręki. Okno po lewej wychodziło na ścianę budynku, na ścianie za jego plecami znajdowało się wejście do poczekalni i niewielki, pieczołowicie pomalowany kominek, w którym starannie i zapewne bardzo dawno temu ułożono trzy kłody drewna. „Prawnik lekarzy”. Słysząc te słowa, Will wyobraził sobie wielką wyspecjalizowaną w sprawach medycznych kancelarię, stada prawników ganiających tam i z powrotem, ze wspaniałych biur do bibliotek o ścianach z mahoniu. –Sprawia pan wrażenie rozczarowanego – zauważył Micelli. – Nie tego się pan spodziewał, co? –Nie… to znaczy owszem… może nie do końca. Ta reklama… –Reklama warta jest każdego wydanego na nią centa. Oskarżenia o błędy w sztuce spływają do mnie hurtowo, proszę tylko posłuchać, jak u mnie dzwoni telefon. Większość to sprawy żałosne, śmieszne albo po prostu obrzydliwe. Ale pewna część ma jakieś podstawy i pojawia się u mnie żyła złota pod nazwą „amputowano nie tę nogę” albo „wycięto nie tę nerkę”. Tylko, doktorze Grant, ja się takimi sprawami nie zajmuję. Ja się żadnymi sprawami nie zajmuję, więc nie trzeba mi pomocników i wielkiego biura. – Micelli dopił whisky i natychmiast znów napełnił sobie szklaneczkę. – Przyjmuję je, oceniam pod względem medycznym i albo odsyłam ludzi, żeby dalej sobie radzili, ale beze mnie, albo kieruję ich do którejś z wielkich firm. –A firmy płacą panu procent od ich honorariów? –Bywa, że jest to spory procent od sporych sum plus tyle obiadów w drogich restauracjach, na ile mam ochotę, a nawet znacznie więcej. Każdy chce być moim przyjacielem. –Czy to nie podlega prawu o dzieleniu się zyskiem? –Jakkolwiek definiowalibyśmy to określenie, jest ono absolutnie prawdziwe. –I nie jest to nielegalne? –W medycynie oczywiście, nielegalne. Lekarzowi nie wolno skierować pacjenta do specjalisty i przyjąć gratyfikacji od tego specjalisty. Dla prawników to normalny biznes.

Will westchnął. Wyjrzał za okno. Wcale nie był pewien, czy chce kontynuować tę rozmowę, choć Micelli pewnie by chciał. W końcu tylko wzruszył ramionami i spytał uprzejmie, czy pan mecenas zechciałby wysłuchać, z czym do niego przyszedł.

88

–Ależ niech pan mówi, jeśli ma pan na to ochotę. – Micelli uśmiechnął się. – Gladys powiedziała mi już, że mogę pana jedynie skierować do właściwej firmy. Obowiązuje u nas motto: „Jeśli wymaga to pracy, to nie, dziękujemy”. W uśmiechu Micellego nie było humoru i podobnie w jego słowach. Will był tylko chirurgiem, ale potrafił rozpoznać depresję, kiedy ją widział. Zapewne alkoholizm także. Dziękuję ci, Susan Hollister. –No, to chyba sobie pójdę – rzekł niepewnie. –Ależ proszę bardzo. –Wie pan, moja koleżanka, Susan Hollister, powiedziała mi, że i pan miał kłopoty. –Mnóstwo kłopotów. –I jej zdaniem dzięki temu powinien pan lepiej mnie zrozumieć, obdarzyć mnie czymś w rodzaju sympatii. –Być może powinienem. Co nie oznacza, że będę mógł panu pomóc. –Właściwie co takiego się panu przydarzyło? Micelli przyglądał mu się przez długą chwilę. Dopił whisky. Zachowywał się zupełnie tak, jakby nikt nigdy nie zadał mu podobnego pytania. –Zabiłem syna – powiedział spokojnie. Will drgnął, ale opanował się błyskawicznie. –Proszę mówić dalej. –Naprawdę chce pan usłyszeć tę historię? –Tak. –Dobrze. Sam pan tego chciał. Byłem internistą ze wszystkimi wymaganymi dyplomami, bardzo pewnym siebie. – Głos Micellego był monotonny, pozbawiony śladu jakiegokolwiek uczucia. – Z moją byłą żoną i synem pojechaliśmy do Utah. Chcieliśmy wyskoczyć pod namiot, gdzieś w dzicz, z dala od cywilizacji. Ryan miał niewielką gorączkę i zatkany nos. Żona bała się jechać, ale ja się

uparłem. Powiedziałem, że chłopak ma już dziewięć lat i że jest nadopiekuńcza. Nawet go zbadałem, żeby się uspokoiła. Lekko zaczerwienione gardło, nic groźnego, więc pojechaliśmy. Will wiedział już, jak skończyła się tragiczna wycieczka. Postanowił oszczędzić im obu niepotrzebnego bólu. –Zapalenie opon mózgowych – powiedział cicho. Micelli spojrzał na niego z uznaniem i skinął głową. –Dwa dni drogi do najbliższego telefonu. Radia nie mieliśmy. Oczywiście popędziłem po pomoc, ale kiedy pojawił się helikopter, Ryan nie żył. Tak po prostu. –Bardzo mi przykro. To rzeczywiście tragedia. –Ależ to jeszcze nie koniec. Kilka miesięcy później wpadłem w depresję maniakalną. Nigdy nie chorowałem psychicznie. Śmiertelnie wystraszyłem żonę, sąsiadów i co najmniej niektórych pracowników mojego szpitala. Tylko ja nie widziałem, że zachowuję się jak wariat. Zamiast udzielić mi pomocy albo przynajmniej skłonić żonę, żeby mnie hospitalizowała, mój szpital spanikował i zawiesił mnie w obowiązkach. W końcu otrzymałem jednak właściwą pomoc, chorobę rozpoznano i wyleczono. Wszystkie objawy, łącznie z nieracjonalnymi zachowaniami, znikły tak nagle jak się pojawiły. Ale tymczasem zawiesiła mnie także Lekarska Rada Rejestracyjna do czasu zbadania, dlaczego zawiesił mnie szpital. Will z góry znał zakończenie także tego wątku. –A ponieważ cofnięto panu licencję, kasy chorych skreśliły pana ze swoich list. –Właśnie. Zareagowali instynktownie, nie było żadnego śledztwa, nawet mnie nie przesłuchano. Rada w końcu odnowiła mi licencję, ale kasy trzymały się swej decyzji. Raz zawieszony, na zawsze zawieszony. Uniemożliwiono mi praktykowanie, a przynajmniej życie z praktyki lekarskiej. Cóż, dziś nie ma to już żadnego znaczenia. Zarabiam dziesięciokrotnie więcej niż jako internista, poświęcając pracy drobny ułamek tego czasu, który musi jej poświęcić lekarz. Ale ciągle trochę mi szkoda, bo lubiłem leczyć. I byłem w tym bardzo dobry.

89

–Jestem pewien, że tak Augie. Słuchaj, naprawdę bardzo ci współczuję z powodu tego, przez co musiałeś przejść. Mówię szczerze. Ale mam też nadzieję, że czerpiesz choć odrobinę dumy z tego, że poradziłeś sobie z tak wielką tragedią, nie załamałeś się i teraz prowadzisz normalne życie. Gdyby to się zdarzyło któremuś z moich dzieci, nie sądzę, bym umiał się podnieść, nawet gdybym nie był niczemu winien.

Micelli w milczeniu podszedł do szafki i nalał sobie trzeciego drinka, znacznie większego niż dwa poprzednie. –A więc – powiedział wypijając potężny łyk czystej whisky i niezdarnie ocierając wargi grzbietem dłoni – teraz twoja kolej. Możesz założyć, że wiem o tobie wszystko, o czym pisały gazety i co pokazywała telewizja. Augie Micelli niewątpliwie odczuwał już skutki alkoholu, choć trudno byłoby powiedzieć, że jest pijany. Will zastanawiał się przez chwilę, czy może coś zyskać, kontynuując tę rozmowę. Ale nawet gdyby zdecydował się wyjść już teraz i wznowić poszukiwania adwokata odpowiednio utalentowanego, współczującego i niedrogiego, to i tak wiedział, że dzisiejsza podróż do Bostonu nie poszła na marne. Nawet gdyby już nigdy nie miał zobaczyć Augiego, to jednak miał za co dziękować Susan. Z opowiedzianej przez Micellego historii wynikało jasno, że nie był aż tak odpowiedzialny za śmierć syna, jak sam sądził, ale nie zmieniało to przecież faktów. Jego synek zmarł. Świat Willa walił się, oczywiście, ale Dan i Jess byli zdrowymi, wspaniałymi dziećmi. Nawet gdyby znalazł się na dnie, nawet gdyby stracił wszystko, nadal miał pozostać ich ojcem, a dzieci nadal byłyby jego dziećmi. Dzięki nim mógł wyrwać się z tego koszmaru, dzięki nim zacznie nowe życie. Serce bolało go na myśl o tym na wpół pijanym mężczyźnie, który dzień w dzień musiał stawiać czoło straszliwej pustce w swym życiu. Przestał litować się nad sobą. –Słuchaj – powiedział w końcu – jeśli tyle wiesz o mnie i o sytuacji, w jakiej się znalazłem, to z pewnością wiesz także, czy możesz mi pomóc czy nie. –Mogę ci od razu powiedzieć, że nie. Nie zajmuję się tego rodzaju sprawami. –Już to zrozumiałem. Słuchaj, przyniosłem kopie kilku listów, żebyś je obejrzał i ocenił. Zostawię ci je tak czy inaczej, może znajdziesz kogoś, kto mógłby ze mną pracować? Jeden z tych listów jest od firmy, która reprezentuje mojego byłego pacjenta. Ze względu na zastrzeżenie w umowie ubezpieczenia nie pokryje ono kosztów obrony w tej sprawie. Na szczęście, nawet jeśli uznają, że jestem winny i zabiorą mi wszystko, co mam, to nie dostaną wiele. Jeśli będziesz chciał się ze mną skontaktować, wszystkie potrzebne dane są w formularzu, który dała mi twoja sekretarka. –Przykro mi, że nie mogę ci pomóc. –A mnie przykro z powodu twojego syna. Po tym, jak za Willem zamknęły się drzwi, Augie Micelli przez dwadzieścia minut siedział z nogami na biurku, gapiąc się w okno. Wstał tylko raz, by nalać sobie kolejnego wielkiego drinka i dołożyć lodu do szklanki. Śmierć Ryana miała pozostać najgorszą rzeczą, jaka zdarzyła mu się w życiu, niedającą się w żaden sposób porównać ze stratami finansowymi i rozbiciem małżeństwa. Ale chyba po raz pierwszy od tych tragicznych wydarzeń powiedział komuś o tym, jak bardzo boli go utrata praktyki. Teraz pracował dla pieniędzy, ale nigdy nie leczył dla pieniędzy. Otworzył szufladę, wyjął z niej zdjęcie w srebrnej ramce, postawił je na biurku. Ryan uśmiechał się do obiektywu z grubej gałęzi potężnego, starego dębu.

Dopił whisky. Takie picie, pomyślał, to czysta głupota. Jakiś czas temu obiecał sobie, że nie będzie pił alkoholu przy klientach… i znów złamał tę obietnicę. Ale whisky była doskonała. A w ogóle to przecież bez znaczenia. Winny czy niewinny, Will Grant sam wpadł w to gówno i niech sam się z niego wygrzebie. Poza tym ma wybór. Może skończyć szkołę prawniczą. Może zostać ekspedientem. Może projektować ogrody. Może…

90

Micelli wstał nagle i z rozmachem cisnął szklankę do kominka. Trzask rozbitego szkła zaalarmował Gladys. –Czy coś się stało? –Nie, nic. Nic mi nie jest. Sam posprzątam. A ty tymczasem połącz mnie, proszę, z Gilem Murrayem z biura prokuratora hrabstwa Middlesex. Powiedz mu, że chodzi o sprawę Willa Granta.

91 Rozdział 15

–Tęsknię za tobą, tatusiu. –Ja za tobą też, skarbie. Zobaczymy się w przyszłym tygodniu. A na razie pamiętaj, proszę, o zmiękczaniu rękawicy, a potem wiąż ją tymi grubymi gumowymi opaskami, które kupiliśmy. I nie zapomnij o piłce, miej ją zawsze przy sobie. –Taaa… tatusiu… –Danny, płacz, jeśli chce ci się płakać, nie ma w tym nic złego, ale wiedz, że u mnie wszystko w porządku i że wszystko dobrze się skończy. Po prostu potrzeba trochę czasu. To, co o mnie wypisują i mówią, nie jest prawdą. Wkrótce wszyscy się o tym dowiedzą. W porządku? –W porządku. Mama Seana zakazała mu do mnie przychodzić. Już się nie bawimy. –To przykre. Pewnie jesteś bardzo smutny. –Tylko trochę. Sean jest głupi i nigdy nie był moim najlepszym przyjacielem. –Mimo wszystko to musiało być dla ciebie trudne.

–Wiemy, że nie zrobiłeś nic złego. –Dla mnie tylko to jest ważne. No, dobrze. Do zobaczenia w przyszłym tygodniu. Jeszcze trochę, a wszystko będzie tak jak kiedyś. Rozumiesz? –Rozumiem, rozumiem. –Matołek z ciebie. –Z ciebie większy. –Z ciebie but. –A z ciebie kamasz. –Z nosa ci leci. –Tatooo…! Will pożegnał się z synem i powoli odłożył słuchawkę. Sukinsyny, mruknął do siebie, chory z wściekłości na myśl, przez co muszą przechodzić bliźniaki. Pieprzone sukinsyny. Dzięki opowieści Augie Micellego popatrzył na swoje kłopoty nieco inaczej, lecz przecież i jego sytuacja nie była najweselsza, a w tej chwili wydawała się wręcz beznadziejna. Ktokolwiek postanowił go zniszczyć, wykonał doprawdy mistrzowską robotę. Z dnia na dzień stał się szmacianą lalką wypraną, wyżętą i wywieszoną na wietrze, żeby przeschła. Co gorsza, zaledwie kilku najbliższych przyjaciół, wśród nich Benois Beane, wierzyło, że jest niewinny. Nikt nie planował krucjaty w jego imieniu, nikt nie pisał listów, nikt nie organizował kampanii e-mailowej. Nawet jego współpracownicy i przyjaciele odsunęli się od niego i postanowili przeczekać całą tę historię. Możesz zrobić tylko to, co możesz, przypomniał sobie. Możesz zrobić tylko to, co możesz. Mozolnie, choć bez przekonania, przedzierał się przez stos leżącej na stoliku poczty, kiedy zadzwonił telefon. Na wyświetlaczu pojawił się napis „błąd”. Jednocześnie zaciekawiony i gotów natychmiast przerwać połączenie, podniósł słuchawkę. –Halo? –Dzień dobry, doktorze Grant – powiedział zmieniony elektronicznie głos. – Od czasu naszej ostatniej rozmowy sporo się w pańskim życiu zmieniło. Ciekawe, pomyślał Will, czy Patty nagrywa także tę rozmowę. Nie udzieliła mu żadnych instrukcji co do tego, czy ma podtrzymywać rozmowę i przez jak długo, co zawsze zalecali gliniarze z filmów. Prawdę mówiąc, nie powiedziała mu nawet, czy podsłuch podłączono bezpośrednio do telefonu, na linii zewnętrznej czy na centrali. Zachowaj spokój, powiedział sobie, ale udawaj zdenerwowanego.

Spokojny, choć poruszony. –Nie chcę, żebyś do mnie dzwonił – powiedział błagalnym głosem. – Poddaj się, a ja już dopilnuję, byś dostał najlepszego terapeutę. Jesteś chory. Potrzebujesz pomocy.

92

–Ja potrzebuję pomocy? Boże, naprawdę mocne słowa w ustach człowieka, który zrobił to, co zdaniem prasy i telewizji zrobiłeś ty. Padłeś na pysk we wnętrzności operowanego pacjenta. Tego rodzaju sława nie sprzyja naszej sprawie, doktorze Grant. Szczerze mówiąc, bardzo jej szkodzi. W naszej krucjacie nie ma miejsca dla żołnierzy narkomanów. –Nie jestem jednym z was i nie jestem narkomanem. –Ależ oczywiście, że jest pan jednym z nas. Kasy chorych są pańskim wrogiem tak samo jak naszym. Z prasy dowiedziałem się, że twierdzi pan, iż został „wystawiony”. –Bo zostałem. –A kto pana wystawił, jeśli nie kasy chorych, które tak dobitnie skrytykował pan w Faneuil Hali. Halliday? Jeśli tak, to może przesuniemy go na naszej liście? Powiedzmy, na dziś. –Skończcie z tym, proszę. Skończcie z tym szaleństwem! –Zabawne. O to właśnie prosiliśmy „dostarczyciela usług medycznych”, kasy chorych. Prosiliśmy, żeby skończyły z tym szaleństwem. Pacjent chory umysłowo! Czy w całej tej sprawie chodzi o pacjentów chorych umysłowo? Willowi natychmiast przypomniały się przypadki – a było ich wiele w ciągu długich lat jego praktyki – w których kasy chorych odmawiały refundacji za detoksykację, a nawet porady dla alkoholików oraz skracały czas hospitalizacji na oddziałach psychiatrycznych, choćby istniały uzasadnione przypuszczenia, że pacjent ma skłonności samobójcze. Spośród pacjentów wykorzystywanych przez przemysłowy system opieki medycznej od czasu, gdy zdobył on władzę, psychicznie chorzy traktowani byli najgorzej. –Czy twoja matka popełniła samobójstwo? – spytał. – Czy o to właśnie chodzi? –Najpierw musi pan udowodnić, że jest pan człowiekiem godnym zaufania, doktorze Grant. Potem będziemy obdarzać pana coraz większym zaufaniem, dzięki czemu dowie się pan więcej. A tymczasem, jeśli zyska pan jakieś informacje dotyczące tego, kto mógłby pana „wrobić”, albo zechce się z nami skontaktować w jakiejkolwiek sprawie, proszę umieścić w „Heraldzie” ogłoszenie osobiste zawierające słowa: „Na wojnie padają ofiary”. My się z panem skontaktujemy. W tej chwili

proponuję natomiast, by dziś w nocy pozostał pan bezpiecznie w domu. Dudziarz wyszedł na ulice miasta… musisz mu zapłacić. Do usłyszenia, doktorze Grant. Chwileczkę…! Napięcie wśród policji stanowej w ogóle, a detektywów z Middlesex w szczególności, sięgało zenitu. Minął tydzień od czasu, gdy po raz ostatni odezwał się morderca dyrektorów kas chorych… i tydzień od czasu przedziwnego wypadku z przedawkowaniem narkotyku, który spotkał Willa w sali operacyjnej. Brasco i Jack Court uznali wizytę Patty w domu jedynego podejrzanego za bezmyślną, a nawet potencjalnie katastrofalną i Brasco naciskał teraz na nią, podkpiwał, utrudniał jej życie na wszelkie możliwe sposoby i zlecał jej byle jakie, ale czasochłonne zadania luźno związane ze sprawą, na przykład ponowne przesłuchanie funkcjonariuszy ochrony budynku Fredrickston Medical Arts. A świat nie zamierzał się przecież zmienić, codziennie zdarzały się rabunki i napady, nadal handlowano narkotykami i w ogóle nie brakowało wszechobecnych manifestacji tego, jak nieludzko człowiek może traktować człowieka. W rezultacie wszyscy, od szefa policji do zwykłego posterunkowego, żyli w stałym napięciu. Popołudnie było zbyt duszne i wilgotne jak na wczesną wiosnę, na niebie wisiały niskie chmury. Parę minut po piętnastej Patty zaparkowała camaro na swoim miejscu parkingowym i przez niemal pusty budynek poszła do swego pokoiku. Kolejne wyznaczone przez Courta spotkanie w sprawie braku postępów w najważniejszej i najgłośniejszej z prowadzonych przez nich spraw już się zapewne rozpoczęło. By ugłaskać Brasco, Patty nie tylko przesłuchała ponownie ochroniarzy, będących na służbie dzień przedtem, nim zabójca dostał się do biura Willa, ale odnalazła też wszystkich, którzy chronili budynek w ciągu ostatniego miesiąca. Wcale jej nie zdziwiło, że nie dowiedziała się nic nowego i że prawdopodobnie usłyszy tylko kilka gorzkich słów za spóźnienie.

93

Wprowadziła kod otwierający drzwi, pomachała weteranowi, Brianowi Tomasettiemu, budującemu piramidę magnetycznych kulek na kartonowym pudełku po Dunkin’ Donuts, i szybko przeszła obok pustego pokoiku Brasco. Przed swoim zatrzymała się tylko na chwilę, rzuciła kurtkę na oparcie krzesła i już miała pospieszyć dalej, gdy dostrzegła migające światełko automatycznej sekretarki. Już wprowadzając kod, wiedziała, że czekają ją kłopoty. Trzy wiadomości. Pierwszą przekazał Gil Kinchley z firmy telekomunikacyjnej, człowiek, który wcielił w życie sądowy nakaz podsłuchu. –Pani sierżant Moriarity – usłyszała – mam wrażenie, że na to pani właśnie czekała. Z zapartym tchem, siedząc na brzeżku krzesła, Patty wysłuchała przedziwnej rozmowy między Willem i mordercą. –Tu znów Gil – brzmiała druga wiadomość. – Nasi ludzie twierdzą, że on – jeśli rzeczywiście jest to on – używał funkcji przekazywania połączeń co najmniej raz, prawdopodobnie dwa razy. To trochę

jak automatyczne łączenie z kolejnym numerem, tylko nie przechodzi przez nas. Odpowiednie urządzenia można dostać bez problemu w każdym wyspecjalizowanym sklepie. Są dobrze zaprojektowane, bardzo skuteczne i praktycznie uniemożliwiają namierzenie rozmówcy. Jeśli będzie pani czegoś potrzebowała, proszę do mnie dzwonić. Trzecia wiadomość pochodziła od Willa. –Patty, tu Grant. Mam nadzieję, że już słyszałaś tę rozmową. Zadzwoń i powiedz, co o tym myślisz i co mam zrobić. Przedłużałem rozmowę, jak tylko mogłem. Na korytarzu przy drzwiach pojawił się Wayne Brasco. Przeszył ją gniewnym spojrzeniem. –Pani sierżant, czy dołączy pani do nas na odprawie, na którą już się pani spóźniła, czy też ma pani zamiar wykorzystać kobiecy przywilej gadania przez telefon, choćby się waliło i paliło? –Moim zdaniem byłoby lepiej, gdyby porucznik Court przyszedł tu jak najszybciej – rzekła Patty, ignorując jego kpiący ton. –Wytłumacz mi to jeszcze raz – powiedział Court po tym, jak on, Patty i jeszcze trzech detektywów po raz drugi wysłuchali nagrania z automatycznej sekretarki. – Kiedy zarejestrowano to nagranie? Patty wiedziała, co ją czeka. I wiedziała, że na to zasłużyła. – : Dwie godziny temu. –I dopiero teraz odebrałaś wiadomość? –Miałam zamiar zaprogramować przekazywanie wiadomość z sekretarki na komórkę, ale… tyle się działo, że po prostu o tym zapomniałam. Spytaj tę małpę obok, dlaczego musiałam tak ganiać. –Więc straciliśmy dwie godziny? Patty miała ochotę krzyknąć: „Beze mnie nie mielibyście nawet tego nagrania!”. –Ciągle mamy czas – rzekła cicho. –Czas, żeby co zrobić? – warknął Brasco. –Zabije dziś wieczorem. –Dedukcja na piątkę, panno Holmes. Patty zmierzyła go gniewnym spojrzeniem. –Idziemy do mnie, ale już! – wtrącił Court. Najwyraźniej nie chciał zaostrzenia sytuacji. – Poczekał, aż wszyscy znaleźli się na korytarzu, a potem podszedł do Patty. –Moriarity – powiedział ostro – mamy wystarczająco wiele kłopotów bez marnowania dwóch cennych godzin.

–Tak jest, rozumiem. To się więcej nie powtórzy. –Jeszcze jedna sprawa… –Słucham. –O co chodzi z tym Grantem? Dlaczego dzwonił właśnie do ciebie? –No… ja… nie wiem dlaczego. Nigdy nie umiała dobrze kłamać. Wyraz twarzy szefa świadczył dobitnie, że pod tym względem niczego się nie nauczyła.

94

–Bądź ostrożna, Moriarity. Bądź cholernie ostrożna. Nie czekając na odpowiedź, Court obrócił się i wyszedł na korytarz. Patty chwyciła teczkę i ruszyła za nim. –W porządku – powiedział Court, kiedy wszyscy zajęli już miejsca. – Macie jakieś pomysły? Pierwszy odezwał się Brasco. –Nadal sądzę, że Grant siedzi po szyję w tym gównie. Moim zdaniem gra na nas jak na skrzypcach. Ale jedno udało mu się spieprzyć: przedawkował narkotyki. Teraz musi próbować zminimalizować skutki tego błędu, a najprostsze byłoby wykorzystanie kogoś z tego cholernego stowarzyszenia, tak by stworzyć pozory, że nie ma nic wspólnego z morderstwami. –Patty? –Moim zdanie rozmowa telefoniczna sugeruje, że Grant nie ma nic wspólnego z morderstwami, ale w tej chwili nie ma to wielkiego znaczenia. Znacznie ważniejsze jest to, że dziś ktoś zostanie najprawdopodobniej zamordowany. –No i? Patty wyjęła z teczki grubą kopertę i otworzyła. –Trudno uwierzyć, ale na terenie Massachusetts swoje siedziby mają dziewięćdziesiąt trzy różnego rodzaju kasy chorych i firmy ubezpieczeniowe: HMO, PPO, MCO, dosłownie cały alfabet. Większość z nich mieści się w odległości do pięćdziesięciu kilometrów od Bostonu. W New Hampshire mamy ich dwanaście, jeszcze kilka w Vermoncie i Maine. Jeśli ograniczymy się do naszego stanu i wyeliminujemy trzy firmy, których dyrektorzy już zginęli, a wcale nie jestem pewna, czy powinniśmy to zrobić, musimy skontaktować się z dziewięćdziesięcioma czterema firmami i

ostrzec je przed niebezpieczeństwem. Mam tu odpowiednią listę z telefonami osób, z którymi powinniśmy rozmawiać, głównie członków zarządu lub ludzi z biur prasowych. Zapadła cisza. Uczestnicy odprawy czekali na słowo szefa. Patty wiedziała, że toczy walkę sam ze sobą. Na pewno nie chciał przyznać, że pomysł jest niezły, ale z drugiej strony wiedział, że nie ma wyboru i musi go wcielić w życie. Westchnął głęboko i powoli wypuścił powietrze. –Niech będzie. Mamy wystarczająco wielu ludzi, żeby załatwić te rozmowy w godzinę czy dwie. Firmy, w których już kogoś załatwiono, równie dobrze możemy wpisać na listę. Co im powiemy? Że szefostwo ma zachować ostrożność? –Niech nigdzie nie chodzą sami – podsunęła Patty. – Niech strażnik odprowadza ich do samochodu. Prywatne samochody powinni trzymać gdzieś na otwartej przestrzeni, nie w garażach, gdzie ktoś mógłby niezauważony założyć ładunki wybuchowe. –Warto informować telewizję i radio? –Nie wiem. Morderca musi podejrzewać, że telefon Granta jest na podsłuchu, inaczej nie stosowałby tych wszystkich środków ostrożności. Jeśli powiadomimy opinię publiczną, nie będzie już miał żadnych wątpliwości. Narazimy naszego doktora na niebezpieczeństwo. –A gówno mnie to obchodzi – rzekł Brasco. – Przecież to cholerny ćpun. Omal nie zabił pacjenta. Ofiary morderstw to byli przyzwoici obywatele. I dużo płacili na cele dobroczynne. –A Grant to co? – nie wytrzymała Patty. – Jeszcze jako student założył w Fredrickston kuchnię dla ubogich, Open Hearth. Nadal pracuje tam jako ochotnik. –To niczego nie zmienia, tak jak i te twoje popisy. Jakoś zapomniałaś wspomnieć, że to ja poleciłem ci zrobić listę… –Uważaj, Brasco, bo zaczynam mieć cię dosyć, ty seksistowska… –Dość tego! – Court z całej siły walnął pięścią w biurko. – Moriarity, rozdziel telefony. I ostrzegam cię, musicie z Waynem znaleźć jakiś sposób na zgodną współpracę albo jedno z was będzie musiało odejść. I jeszcze coś. Oddziel życie osobiste od zawodowego. Patty postanowiła zapomnieć o słowach Courta. Wykonała obowiązkowe, przypadające na nią dwadzieścia rozmów. Próba ostrzeżenia wszystkich dyrektorów kas chorych w stanie przypominała próbę powstrzymania słonia za pomocą kapiszonowca, ale policjanci mogli przynajmniej powiedzieć, że zrobili wszystko, co w ich mocy.

95

W najlepszym razie mogli wyprowadzić z równowagi i być może zniechęcić mordercę, który w tak dramatyczny sposób oznajmił o tym, że dudziarz jest na wolności i wystawi rachunek. Prosta gra pod tytułem „jestem cwańszy niż ty”, ale dzięki tej grze wielu zabójców ujęto… lub zabito. Nie mieli już nic więcej do roboty. Pozostało im tylko słuchać nagrania rozmowy Willa Granta z zabójcą i próbować znaleźć w niej jakieś wskazówki. Brasco znów zdołał ją wymanewrować, w czym nie było nic dziwnego. Zasugerował, że on i Court spotkają się z nowym psychologiem, który miał się wypowiedzieć o nagraniu. Patty natomiast dostała polecenia spotkania z kryptografem i popracowania nad literami alfabetu. Nowych nie mieli, kazano jej jednak przeanalizować je w świetle informacji z taśmy. Ona sama miała inny pomysł, ale nie można było o nim informować szefa. Zadzwoniła do Willa. Wcale jej nie zaskoczyło, że jest w domu i tęskni za towarzystwem. Nie ukrywał ulgi, kiedy zorientował się, że przynajmniej ona nie wątpi już w jego niewinność w sprawie mordercy dyrektorów kas chorych. Za to Patty nie powiedziała mu czegoś, do czego, choć niechętnie, musiała się przyznać sama przed sobą: od wielu dni szukała okazji, by znowu się z nim zobaczyć. Była już niemal siódma, kiedy zatrzymała samochód na miejscu przeznaczonym dla gości, na parkingu najbliższym mieszkaniu Willa. Po drodze słuchała pełnej zadumy ścieżki dźwiękowej Yo-Yo Ma z filmu Przyczajony tygrys, ukryty smok. Wspominając straszne wydarzenia, jakie spotkały Willa w ostatnim tygodniu, zastanawiała się, co też najgorszego zdarzyło się w jej życiu. Z pewnością pierwsza na liście była choroba i śmierć matki, wiele tragedii przydarzyło się też jej przyjaciołom. Poza tym jednak, licząc co najmniej od końca liceum, sama najwyraźniej ściągała sobie burze na głowę, z podziwu godną regularnością wybierając niewłaściwych mężczyzn. Prym wśród nich wiódł niewątpliwie Jerry Parkhurst, niesłychanie przystojny i niesłychanie bogaty adwokat zajmujący się sprawami przejmowania i łączenia firm. Parkhurst wydawał się mężczyzną solidnym, takim na całe życie… aż do nocy, gdy poszli do łóżka, po czwartej czy piątej randce. Wspomniał wówczas, jakby było to coś zupełnie normalnego, że oprócz pięknego penthouse’u ma jeszcze szesnastopokojowy dom w Newton, w którym mieszka, oczywiście nieszczęśliwy, z żoną i dwójką dzieci. To był cios, a byłby jeszcze większy, gdyby rzeczywiście się w nim zakochała. Pamiętała jednak wyraźny czerwony ślad swej dłoni na jego policzku, reszta wspomnień zbladła z czasem. Jej cierpienie wówczas nie umywało się jednak do tego, co przechodził w tej chwili Will Grant. Gdy dzwoniła do drzwi Willa Granta Jerry Parkhurst tańczył w jej myślach niczym Harold Hill w Dźwiękach muzyki. –Już schodzę! – krzyknął Will z okienka na górze. Ubrany w pogniecione lniane spodnie, jasnoniebieską koszulę, białe skarpetki i z lekka zużyte adidasy wyglądał dokładnie tak, jak powinien wyglądać człowiek, któremu odebrano prawo wykonywania zawodu lekarza, przeciw któremu wytoczono oskarżenie karne o używanie narkotyków i próbę zabójstwa i którego gnębił seryjny morderca.

–Nic ci nie jest? – spytała. Will nie próbował nawet ukryć zniechęcenia. –Poradzę sobie ze wszystkim oprócz jednego, tego, jak ludzie traktują moje dzieciaki. Niech im dadzą spokój. Wybacz, że to mówię, ale czasami mam ochotę niektórych zamordować. –Obawiam się, że też nie zawsze najlepiej radzę sobie z ludźmi. Patty przyjęła od niego dietetyczną colę, ustawiła magnetofon na stoliku do kawy i gestem wskazała Willowi miejsce na kanapie, z której oboje mogli sięgnąć przycisków. Dzieliła ich mniej więcej taka odległość jak wówczas, gdy siedział na fotelu, ale poczucie jego bliskości rodziło jakieś nowe wrażenia. Nagle wyobraziła sobie Jerry’ego Parkhursta i Jacka Courta pogrążonych w ożywionej dyskusji. Uznała, że woli nie słyszeć, co mówią.

96

–Najpierw posłuchamy całej rozmowy – powiedziała. – Potem będziemy odtwarzać fragmenty w miarę konieczności, póki nie uznamy, że wycisnęliśmy z niej wszystko, co możliwe. Patty po raz piąty słuchała tego przedziwnego nagrania. Wprawdzie elektronicznie zniekształcony głos nie zdradzał płci mordercy, sposób wyrażania i dobór słów sugerowały, że niemal na pewno jest to mężczyzna. –Myślisz, że on naprawdę zamierza dziś kogoś zabić? – spytał Will, kiedy po raz kolejny przewijała taśmę. –Mam nadzieję, że nas zwodzi. Że się nami bawi. Prawie się o to modlą. –Nie wydaje mi się, żeby ten facet lubił zabawy. –Dlaczego to powiedziałeś? –Właściwie sam nie wiem. Może dlatego, że to przecież wendeta, że jest w tym gniew, ale i potrzeba udowodnienia czegoś. Być może za chwilę pojawią się żądania. Ten człowiek… ci ludzie, jeśli wziąć pod uwagą to „my” i „nasze”… mszczą się za utratę kogoś bliskiego. –Rozumiem, o co ci chodzi, ale co z literami? Czy nie jest to rodzaj zabawy? –Trudno powiedzieć. Może chodzi o dramatyzm? Może zabójca oczekiwał, że prasa z miejsca rzuci się na sensację, że zaczną się spekulacje, że zyska popularność: „People”, „National Enquirer”, Larry King i tak dalej.

–Myślisz, że te litery dadzą się ułożyć w imię matki? –To się samo narzuca, ale jeśli się zastanowić, byłoby zbyt oczywiste. No i bezpośrednio wskazywałoby mordercę. –No cóż, mam nadzieję, że się mylisz, twierdząc, że facet jest śmiertelnie poważny. Bo jeśli dziś znowu uderzy, zaliczy dwie ofiary zamiast jednej. –Co masz na myśli? –Mój szef nie ukrywał, że jeśli nie nastąpi przełom w śledztwie, i to szybko, zespół dochodzeniowy trzeba będzie wzmocnić. Nie powiedział wprawdzie: „Pierwsza poleci Moriarity”, ale nie musiał. –W takim razie jeszcze raz przesłuchajmy tę taśmę. Facet mówi „my”. Spróbujmy upewnić się raz na zawsze, że chodzi nie o jedną osobę, lecz o grupę. Potem uzbroimy się w długopis i kartkę i poszukamy innych wskazówek. –Jestem ci naprawdę wdzięczna za pomoc, zwłaszcza że to dla ciebie trudne chwile. –Przynajmniej mam głowę zaprzątniętą czymś innym. Nie porozumiewali się nawet spojrzeniem, ale Patty przysunęła się do Willa, a Will powoli opuścił rękę i objął ją w talii. Zawahała się, ale jednak położyła mu głowę na ramieniu. Przez długą chwilę oboje milczeli. –Nie sądzisz, że pogarszamy i tak złą sytuację? – spytała cicho Patty. Will pogładził ją po włosach. –Z mojego punktu widzenia wygląda to zupełnie inaczej.

97 Rozdział 16

–Ostrożnie, Jennifer. Bardzo ostrożnie. Uważaj na odsysanie i nigdy, nigdy nie zapomnij, że to ludzki mózg. –Oczywiście – powiedziała cicho studentka. Oparła dłonie o czaszkę pacjenta, by powstrzymać ich drżenie. Richard Leaf, który stał po drugiej stronie stołu w sali operacyjnej numer cztery znanego i cenionego bostońskiego szpitala White Memorial, dostrzegł to i uśmiechnął się pod maską. Ta dziewczyna z ostatniego roku studiów na Harvardzie była sprytna, bystra i ponadprzeciętnie zgrabna, a teraz okazało się jeszcze, że potrafi myśleć i sama sobie radzić. Warto się nią zainteresować, z całą

pewnością warto. To było jasne od czasu, kiedy przyszła do szpitala na oddział neurochirurgii; widział, jak dziewczyna patrzy na niego podczas porannych obchodów. W następny wtorek miał wolny wieczór, a jego żona już umówiła się na spotkanie zarządu jednej z fundacji charytatywnych. Dziś miał jednak inną sprawę do załatwienia. Ta sprawa nazywała się Kristin O’Neill. Na myśl o tym zaschło mu w ustach. –Spokojnie, Jen, spokojnie. Tak jest, doskonale, świetnie sobie radzisz. Już prawie koniec. To był trudny zabieg, ale rak operowanego pacjenta, gwiaździak o średnim stopniu złośliwości, został usunięty. Najprawdopodobniej po cyklu radio- i chemioterapii pacjent w pełni wróci do zdrowia. Narodzi się nowa legenda, pomyślał Leaf. Narodzi się nowa legenda. –Pacjent jest twój, Jeff – powiedział do swojego rezydenta. – Niech Jennifer pomoże ci przy zamknięciu. Daj jej tyle swobody, ile uznasz za stosowne. Wszystkim wam bardzo dziękuję. Wykonaliście wspaniałą robotę. Odsunął się od stołu, robiąc miejsce Jeffowi. Dramatycznym gestem zerwał fartuch i rękawiczki, i wyszedł z sali operacyjnej, świadomy wpatrzonych w niego, pełnych uwielbienia oczu. Leaf był dobrym chirurgiem, równie pewnym siebie i przystojnym, jak utalentowanym. Już w pierwszych klasach szkoły podstawowej uznał, że jest kimś wyjątkowym. Był etatowym przewodniczącym samorządu uczniowskiego, sportowcem, którego znał cały stan; nie wątpił, że los przeznaczył go do rzeczy wielkich. Teraz, w wieku czterdziestu pięciu lat, bardzo zamożny według standardów zwykłych ludzi, cieszący się światową sławą jako jeden z najwybitniejszych neurochirurgów, czekał na kolejny przełom w swym niezwykłym i wspaniałym życiu. Hub Health Care, kasa chorych, którą założył z trzema innymi lekarzami zaledwie przed sześcioma laty, zamierzała wkrótce złożyć ofertę publiczną. Dzięki sprzedaży akcji Richard Leaf miał z krainy zamożnych jednym krokiem przenieść się do krainy bogaczy. Księgowi kasy obliczali, że każdy z założycieli zarobi na ofercie wstępnej trzydzieści do czterdziestu milionów dolarów netto, a i tak były to ostrożne wyliczenia. Leaf wziął prysznic. Wytarł się, oddychając głęboko, pomyślał o tym, jakie to też rozkoszne niespodzianki szykuje dla niego życie. Wyszedł na zawsze zatłoczony korytarz, którym mógł dojść do gabinetu. Zaledwie dwa dni temu, niemal dokładnie w tym samym miejscu, kiedy jak dziś wychodził z sali operacyjnej, dosłownie wpadł na bibliotekarski wózek popychany przez Kristin O’Neill. Nic, ani ohydna łososiowa kurtka wolontariusza, ani skromna spódnica, ani luźna bluzka, ani spinki w rozwichrzonych rudoblond włosach, ani okulary w drucianej oprawce, nie mogło ukryć jej naturalnej urody. Przedstawiła się i ktoś inny zapewne przyjąłby jej przeprosiny obojętnie, nie zauważając wyjątkowo delikatnych rysów twarzy, zmysłowych ruchów, piersi sprawiających wrażenie jeszcze pełniejszych w porównaniu ze smukłą talią. Ktoś inny tak, ale nie Richard Leaf. Kristin miała dwadzieścia parę lat. Nie nosiła obrączki ani w ogóle żadnej biżuterii, sztuczne ozdóbki nie były jej do niczego potrzebne.

98

Oboje uznali wypadek za zabawny,porozmawiali przez chwilę i już w czasie tej pogawędki przyjęła zaproszenie na kawę. To, co wyobrażał sobie w tym momencie Leaf, przyćmiłoby nowojorskie fajerwerki na Czwartego Lipca. Przy kawie dowiedział się, że dziewczyna mieszka w Bostonie, pomaga niepełnosprawnej matce, ma przerwę w jakichś zdjęciach w Hollywood, ale ciągle ma spore szansę. Przyjęcie pracy wolontariuszki w szpitalu było pomysłem mamy, która w identycznej łososiowej kurtce przez lata pracowała w szpitalnej informacji, póki cukrzyca i choroba nerek nie uniemożliwiły jej dalszej pracy. Wręczył kelnerce dwadzieścia dolarów za sześciodolarowe zamówienie, odmówił przyjęcia reszty. Wiedział, gdzie się spotkają następnym razem: w Scandinavian Motor Inn, na południowym przedmieściu Bostonu. Pod okiem Kristin, patrzącej na niego spojrzeniem zdolnym wypalić dziurę w fartuchu, zadzwonił z rejestracji do motelu, dotarł aż do jego kierownika i zamówił pokój. –Wygląda na to, że często to robisz – powiedziała dziewczyna, patrząc na niego tak, jakby ta możliwość tylko ją podniecała. Leaf uznał, że nie warto ryzykować. –Nic z tych rzeczy – zaprzeczył. – Ja wycinam ludziom guzy mózgu i to jest moja specjalność. Maury Gross, kierownik, to mój były pacjent. Miał guza wielkości piłki golfowej, nie mógł chodzić, prawie nie mówił. Teraz uprawia jogging i rozwiązuje bez problemów krzyżówki z niedzielnego „Timesa”. –To cudowny dar leczyć ludzi z raka – westchnęła Kristin. Leaf leżał na wielkim łóżku w pokoju 181 Scandinavian Motor Inn z zamkniętymi oczami, wyobrażając sobie, jak Kristin O’Neill otwiera drzwi i wchodzi do środka. Była doprawdy doskonała pod każdym względem, idealna aktorka. Czymś niezwykłym byłoby przespać się z nią, a potem uczynić z niej gwiazdę. Już wyglądała jak gwiazda, więc to chyba całkiem możliwe. Zerknął na zegarek. Pora na kombinację środka przeciwbólowego i uspokajającego, z doświadczenia wiedział, że zabezpiecza go to przed przedwczesnym wytryskiem. Pokój oświetlony był świecami, dokładnie tak jak podczas wszystkich poprzednich schadzek. Na stole w srebrnym wiaderku chłodził się szampan. Z głośników odtwarzacza CD dobiegał aksamitny głos Morgany King śpiewający: A Taste ofHoney. Na biurku stały tlące się kadzidełka o zapachu drewna sandałowego, a obok nich leżała koperta z kilkoma tabletkami ecstasy; to na wypadek gdyby Kristin miała na nie w którymś momencie ochotę. Jemu niepotrzebne było nic, nawet ecstasy. Sypiał z wieloma kobietami, ale tak bardzo podniecającej jeszcze nie widział. Jego małżeństwu nic nie groziło. Cindy była całkiem niezła w łóżku, ale niezła to jednak trochę za mało. John Kennedy miał podobno powiedzieć, że jeśli nie ma kobiety co drugi dzień, dostaje strasznych bólów głowy… a może to było co trzeci dzień? Bez różnicy. Kennedy był niezwykły i bardzo męski, tak jak on, Richard

Leaf. Kennedy’emu nie wystarczała nawet Jackie. Zsunął slipy i zaczął się łagodnie onanizować; to już prawie czas. Miał czas. Leaf myślał nie tylko o tym, co czeka go tej nocy, lecz także o nieprawdopodobnym wręcz sukcesie Hub Health. Należy przede wszystkim wykluczać – powtarzał partnerom, kiedy rozkręcali biznes. Trzeba badać potencjalnych klientów, trzeba robić wszystkie możliwe analizy laboratoryjne i odrzucać wszystkich, którzy mogliby znacząco podnieść koszty firmy zarówno w krótkim, jak i długim okresie. „Stan zastany” to było ich kluczowe pojęcie. Tak twierdzili księgowi. Ich zdaniem akcje Hub musiały być hitem, a on miał mnóstwo tych akcji.

Dokładnie o oznaczonej godzinie usłyszał pukanie do drzwi. Jeśli do tej pory Leaf obawiał się, że dziewczyna nie przyjdzie, to teraz mógł się już uspokoić. –Wejdź, otwarte – powiedział głosem, którego ton i melodia miały w sobie coś z głosów Billa Clintona i Stinga. Drzwi otworzyły się powoli. Do pokoju wszedł mężczyzna i szybko zamknął za sobą drzwi. Miał na sobie czarną kurtkę motocyklową i baseballową czapkę z daszkiem nasuniętym na oczy tak, że nie sposób było ich dostrzec. W ręku trzymał małą pomarańczową poduszkę.

99

Leaf, neurochirurg z dziesięcioletnim doświadczeniem z sal operacyjnych, święcie przekonany, że z każdą sytuacją można sobie poradzić dzięki odpowiednio grubemu portfelowi, gniewnie spojrzał na intruza. –Co do kurwy nędzy? Gdzie Kristin?

–Tam, gdzie ją znalazłem. Czaruje bogatych, napalonych facetów. Takich jak ty. –O co chodzi? Chcesz forsy? Ile? Bierz portfel i spierdalaj. –Ty cholerny, egoistyczny durniu, nie rozumiesz, że przyszedł czas zapłaty? –Chwila… czy ja cię znam? Mężczyzna tylko potrząsnął głową. –Poznałeś mnie dopiero teraz – powiedział. – Dobrze poznałeś i nie przypuszczam, żebyś miał mnie zapomnieć.

Płynnym, niespiesznym ruchem wyjął zza pasa pistolet i wcisnął go w poduszkę. –Nie! Proszę, zaczekaj! Możesz dostać wszystko. Czegokolwiek chceee… Trzy strzały padły szybko, jeden po drugim. Z odległości dwóch i pół metra nie sposób spudłować. Serce, krtań, czoło… linia prosta. Leaf widział, jak w poduszce pojawia się dziura, czuł żar pocisków wbijających się w jego ciało. Leżał bezwładny na łóżku, z głową skręconą groteskowo na krwawej poduszce. Nie zdążył już zobaczyć, jak mężczyzna wyjmuje z kieszeni zwykłą białą kopertę i ostrożnie wkłada ją pod palce jego prawej ręki.

100 Rozdział 17

CENTRUM WALKI Z RAKIEM EXCELSIUS HEALTH

Raka. To słowo, tak jak inne wyryte w marmurowym łuku i wypełnione bladozłotym metalem, tak rzucało się w oczy, że o innych zupełnie się zapominało. Wbrew samej sobie Grace Peng Davis zatrzymała się na chodniku mimo siąpiącej nieprzyjemnej mżawki. Krzywdzą czyny, nie słowa, pomyślała z nienawiścią. Ale mnie skrzywdziło przecież to słowo. Miał to być pierwszy dzień jej chemioterapii po usunięciu guza nowotworowego piersi przez doktor Susan Hollister. Doktor Max D’Antonio, onkolog, zapewnił ją, że nie musi się spieszyć z terapią, ale zarówno Grace, jak i jej mąż marzyli tylko o tym, by jak najszybciej pozbyć się nie tylko guza, lecz wszystkich komórek rakowych. D’Antonio wytłumaczył im, że co trzy tygodnie pacjentka będzie dostawała kroplówkę z adriamycyny i cytoxanu, środków niszczących wszystkie komórki ciała, ale szczególnie groźnych dla tych najszybciej się namnażających, przede wszystkim rakowych. Podczas przerw w kuracji konieczne będzie przyjmowanie środków doustnych – dodał lekarz. Boże, daj mi cierpliwość, bym umiała znieść to, czego nie mogą zmienić. Odwagę, bym zmieniała to, co mogę zmienić. I mądrość, bym umiała odróżnić jedno od drugiego. Grace poznała tę modlitwę na pierwszym spotkaniu Anonimowych Alkoholików przeszło dziesięć lat temu, ale właściwie nie rozumiała jej aż do dnia, gdy z pomocą doktora Willa Granta skontaktowała się wreszcie z ludźmi, którzy pomogli jej uczciwie spojrzeć na jej alkoholizm. Teraz, choć prowadziła niezwykle uporządkowane życie, gdy znalazła się w ciężkiej sytuacji, często co parę

minut powtarzała ją w myślach. Boże, daj mi cierpliwość… Mark Davis ujął żonę pod ramię i poprowadził do wejścia. – Doskonale sobie radzisz, kochanie – szepnął jej do ucha. Oboje wiedzieli, że Gloria zawsze bała się i zawsze będzie się bać szpitali i lekarzy. Choć ta klinika onkologiczna była nowoczesna, elegancka, zaprojektowana z myślą o komforcie pacjenta, wyposażona w wygodne meble i wiszące na ścianach wręcz olśniewające dzieła sztuki, pozostawała przecież szpitalem… którego nie chce się oglądać od środka. Tylko Mark wiedział, a przynajmniej potrafił sobie wyobrazić, jak bardzo Grace bała się operacji, przeprowadzonej przez nieznanego jej lekarza. Spotkanie z doktorem Grantem było dla niej prawdziwym darem bożym, lecz potem, niczym grom z jasnego nieba, przyszła wiadomość, że Willowi Grantowi zawieszono licencję za używanie narkotyków. Doktor Hollister bardzo pomogła jednak im obojgu, była niezwykle cierpliwa i przyjazna i, co najważniejsze, bezwzględnie wierzyła, iż Will jest niewinny. Broniła go ze wszystkich sił. Recepcjonistka, młoda ładna Latynoska w czyściutkim fartuchu, do którego przypięta była plakietka z imieniem „Carla”, powitała ich ciepło, po czym wręczyła Grace kilka formularzy na podkładce. –Przecież już je wypełniałam. Przed pierwszym spotkaniem z doktorem D’Antonio. –Och, oczywiście, pamiętam panią. Nie chodzi o rejestrację, ale o przeniesienie ubezpieczenia ze Steadfast Health do Excelsius Health. –Przeniesienie ubezpieczenia? –To pani nie wie? Excelsius przejęło waszą firmę. Powiedziano nam, że przejęcie było przygotowywane przez dłuższy czas i że Steadfast listownie poinformowało swych klientów o zmianie.

101

–Oczywiście, słyszeliśmy o szykujących się zmianach – powiedział Mark. – Mówiło się o nich, kiedy przyszliśmy po mammogram Grace. Ale nie mieliśmy pojęcia, że już doszło do przejęcia. Nie dostaliśmy żadnego listu. A ty coś o tym wiedziałaś, Grace? Nie wiedziałaś, prawda? Grace…? –Co? A nie, nie. Nic nie wiedziałam. Oczywiście, słyszeliśmy o szykujących się zmianach. Grace, walcząca z nagłym atakiem strachu, nie zdawała sobie sprawy z tego, że cytuje męża słowo w słowo. O trzeciej rano obudził ją identyczny atak paniki, ale jakieś pół godziny później udało się jej znowu zasnąć. „Boże, daj mi cierpliwości, bym umiała znieść to, czego nie mogę zmienić”.

Próbowała nie zwracać uwagi na to, że pocą się jej uda i że bluzka pod pachami jest przesiąknięta potem. Nic się nie stało, powtarzała sobie. Doktor D’Antonio zapisał jej środki uspokajające, mające pomóc jej odprężyć się przed zabiegiem. Phyllis, sponsorka z AA, nie miała wątpliwości: takie środki nie są niebezpieczne. Jeśli napady strachu nie staną się dłuższe lub silniejsze, powinna radzić sobie z nimi bez problemu. W końcu kto powiedział, że chemioterapia ma być przyjemna? –W każdym razie nam tak powiedziano – oznajmiła nieporuszona Carla. – Od dziś Steadfast Health jest częścią Excelsius. Mamy mnóstwo klientów waszej firmy. Wszyscy mogą wybierać: albo przechodzą do nas, albo do dowolnej innej kasy. Jeśli wybierzecie inną kasę, pani chemioterapię przejmie doktor z ich listy, wybrany przez panią. –Dziękujemy za informację – rzekł uprzejmie Mark. Usiedli przy stoliku w poczekalni i wypełnili formularz przekazujący ich ubezpieczenie Excelsius. –Dobrze, że załatwiliśmy wszystko w zeszłym tygodniu – westchnął Mark. – Bardzo nie chciałbym zmieniać lekarza… kochanie? Kochanie, nic ci nie jest? Nie wyglądasz dobrze. –Wszystko w porządku. Po prostu trochę się boję. –Powinnaś uprzedzić lekarza… –Sam mi powiedział, że pierwszego dnia mogę się bać. –Nadal sądzę… –Mark, błagam! Wiem, że masz dobre intencje, ale ja chcę mieć to za sobą jak najszybciej. Poza tym podczas podawania leku na sali albo w pobliżu jest zawsze doświadczona pielęgniarka. Nic złego nie może się zdarzyć. Grace doskonale znała męża i wiedziała, że nieczęsto ujawnia uczucia. Teraz też tylko skinął głową i po odpowiednio długiej przerwie zerknął na zegarek. –Wracaj do pracy – zadecydowała. – Phyllis zabierze mnie do domu i przygotuje obiad. Nie martw się, nic mi nie jest. Pocałuj mnie na szczęście. I nie chcę takiego całusa w policzek. Pocałuj mnie tak, jak tylko ty potrafisz. O, właśnie tak. A teraz znikaj. Studenci na ciebie czekają. Zadzwonię po powrocie. Odprowadziła Marka wzrokiem, widziała, jak zawahał się na progu przed wyjściem. Wreszcie znikł jej z oczu. Trzeźwość obdarzyła ją wieloma darami, ale spośród nich wszystkich to on był największym. Oddała formularze recepcjonistce. Pomyślała, że kiedy zaczynał się ten koszmar, czuła się doskonale. Nikt nie powiedziałby, że jest chora, nawet ona! Logika nakazywała jej być wdzięczną losowi za tak wczesne wykrycie nowotworu, pamięć podpowiadała, że kiedy radiolog przekazywał jej złą informację, czuła się wręcz wspaniale. Żadnych objawów choroby. Jak tu ratować zdrowie człowieka, który czuje się absolutnie zdrowy? –Wiem, że czuje się pani doskonale – powiedział jej wówczas doktor Newcomber – ale proszę

zaufać mnie i tym zdjęciom. Jest pani chora. Grace rozejrzała się po poczekalni. Kim są ci wszyscy ludzie? – pomyślała. Co mieliby mi do powiedzenia? Jak zareagowali, kiedy po raz pierwszy usłyszeli, że mają raka? – Grace Davis! Zaskoczona, rozejrzała się dookoła. To była Judi, pielęgniarka, którą poznała na spotkaniu mającym zaznajomić ją z zasadami chemioterapii. Siedziały obok siebie w małym, pozbawionym okien pokoiku i Judi opowiadała o wszelkich skutkach kuracji, w tym ubocznych. Nie było to nic przyjemnego.

102

Najpierw wypadają włosy: to najczęstszy i najbardziej znienawidzony skutek uboczny leczenia. Kobieta powiedziała, że Grace z całą pewnością straci włosy, najprawdopodobniej w ciągu dwóch tygodni po pierwszym zabiegu. Większość kobiet przycina włosy krótko, ale powinna się zastanowić, bo wypadające krótkie włosy są znacznie bardziej kłopotliwe od długich, dostają się do ust i nosa. Gdyby chodziło tylko o włosy, byłoby to jeszcze do zniesienia. Ale był to tylko początek litanii. Następny punkt: mdłości. Na szczęście są środki łagodzące tę dolegliwość. I w ogóle pacjentka będzie brała dziesiątki lekarstw łagodzących skutki uboczne kuracji. Pielęgniarka cierpliwie wyjaśniała zastosowanie każdego z nich… i ich skutki uboczne. –Avian jest dobrym środkiem uspokajającym, ale wywołuje senność. Vicodin działa na bóle, ale brany w dawkach większych niż przepisane może spowodować uzależnienie. Poza tym wywołuje zaparcia. Grace powoli nabierała przekonania, że chemioterapia zaszkodzi jej dosłownie na każdą część ciała. Odbarwienie i kruchość paznokci. Uczucie pieczenia przy oddawaniu moczu, bóle brzucha. Wreszcie podniosła głowę znad stosu papierów, które przyniosła jej Judi. –Powiedz mi, że jest przynajmniej jedna dobra strona kuracji. Że będę miała cudowną cerę, że oczy będą mi błyszczeć jak nigdy… Pielęgniarka odpowiedziała jej słabym, ale niewątpliwie ironicznym uśmiechem. Nie będzie żadnej dobrej strony. W najlepszym razie można się było spodziewać czterech miesięcy złego samopoczucia i mnóstwa przykrych dolegliwości. –Och, o czymś zapomniałam! – krzyknęła Judi. – Po terapii przez kilka miesięcy będziesz wyjątkowo wrażliwa na działanie promieni słonecznych. I tak się skończyło marzenie o wypadzie z Markiem na Arubę dla uczczenia końca kuracji. Gdzie mogliby pojechać? Na Grenlandię?

Wreszcie, kiedy Judi usiadła wygodniej z założonymi ramionami i takim wyrazem twarzy, jakby chciała powiedzieć: „Tak często to robię, że już mnie obrzydzenie ogarnia”, Grace zebrała się na odwagę i zadała najważniejsze pytania. –Skąd ty i doktor D’Antonio będziecie wiedzieć, że leczenie się udało? –Co? – zdziwiła się pielęgniarka, jakby było to najgłupsze pytanie świata. –Chemioterapia… skąd będziecie wiedzieli, że działa, że przynosi oczekiwane skutki? –Nie ma sposobu, żeby wiedzieć to na pewno. Oczywiście dowiemy się, że nie działa, jeżeli nastąpią przerzuty do kości, wątroby lub mózgu. Ale na skuteczność chemioterapii nie ma żelaznych dowodów. Statystycznie uznajemy pacjenta za wyleczonego po pięciu latach, ale oczywiście przerzuty mogą pojawić się później. Wspaniała wiadomość. Mając w pamięci pierwsze spotkanie z Judi, Grace weszła za nią do szpitala. Całe ściany zawieszone tu były plakatami i plakietkami z różnymi bardziej lub mniej dowcipnymi, ale zawsze pocieszającymi aforyzmami. Nie brakło nawet szmacianych laleczek w strojach z radami takimi jak: „Żyj szybko, kochaj mocno, śmiej się głośno”. Wszędzie walały się prospekty i ulotki reklamujące wszelkie możliwe produkty i usługi: od śmiesznych kapeluszy dostępnych w Internecie, po grupy wzajemnego wsparcia, w tym jedną, która uczyła sztuki makijażu i wiązania chust, „byś wyglądała pięknie w trudnym momencie życia”. Nie brakowało także reklam tanich kredytów i specjalnych planów finansowych (do dwustu tysięcy dolarów) dla pacjentów niemających ubezpieczenia. Grace w myśli podziękowała Steadfast Health, Excelsius Health czy komu tam jeszcze za to, że są na miejscu, kiedy ich potrzebuje. Nie wyobrażała sobie, jak można przeżyć takie piekło, martwiąc się uregulowaniem rachunków. Widziała rachunki za testy laboratoryjne i operację; w sumie przekraczały cenę jej saaba. Kolejne cztery miesiące i przewyższą cenę domu. Oprócz broszur na każdej sali znajdowały się wielkie kosze pełne twardych cukierków. –Powinnaś wziąć kilka – poradziła pielęgniarka. – Chemia może mieć wstrętny smak.

103

–Myślałam, że jest podawana dożylnie? –Tak, oczywiście, ale krew rozprowadza leki po całym ciele, tak że docierają także do nerwów ust i nosa. Smakujesz je, że tak powiem, od środka. Weszły do doskonale wyposażonej sali zabiegowej. Całą jedną dłuższą ścianę zajmowało stanowisko pielęgniarek, naprzeciwko którego ustawiono w półkole osiem łóżek o podnoszonych oparciach; przy

każdym z nich stała kroplówka i krzesło dla odwiedzającego. Nad stanowiskiem pielęgniarek zawieszono kilka wielkich telewizorów, żeby pacjenci mieli rozrywkę. Grace natychmiast dostrzegła, że sześć z ośmiu łóżek jest zajęte. Na jednym leżała przykryta kocem kobieta; kroplówka przekrzywiła się, dostosowując do pozycji ciała. Chustka zsunęła się z jej głowy, prawie całkiem łysej; tylko gdzieniegdzie pozostały małe kępki brązowych włosów. Śliczne, złote okrągłe kolczyki groteskowo kontrastowały z matowoszarą skórą. Grace poczuła mdłości jeszcze przed kuracją. Podeszła do swojego łóżka, przy którym już czekała Judi. Jak zdrowo i pogodnie wyglądam w tym towarzystwie, pomyślała. Nadal miała włosy, a skóra, która zawsze była jej wielkim atutem i dumą, wciąż była nieskazitelnie piękna. Następnym razem będziesz wyglądała jak one. Nagle przyszło jej do głowy, że przecież to miejsce wygląda jak jakiś zwariowany salon piękności na odwrót: wchodzą atrakcyjne, zadbane kobiety, wychodzą obrzydliwe wiedźmy. Uśmiechnęła się smutno. –Salon Piękności „Tu Trujemy”. Chciała tylko pomyśleć te słowa, ale nagle uświadomiła sobie, że wypowiedziała je głośno. –Nie myśl o tym w ten sposób – upomniała ją Judi, ale dość obojętnie, jakby znała już na pamięć wszystkie możliwe przejawy czarnego humoru pacjentek. – Wyobraź sobie, że sprawna maszyna czyści całe twoje ciało ze szkodliwych brudów. Włożyła gumowe rękawice, upewniła się, że pacjentka jest gotowa i wyjaśniła: –Najpierw podłączę igłę kroplówki w miejsce do wkłucia przygotowane przez doktor Hollister podczas operacji. Wejście wszczepione zostało tuż pod prawym obojczykiem. Grace czuła je przez cienką warstwę skóry. –Weź głęboki oddech. Grace odetchnęła głęboko i kurczowo ścisnęła oparcia łóżka. Judi przebiła igłą skórę w górnej części jej prawej piersi. Zdumiewające, ale Grace prawie nie poczuła bólu. –Teraz pobierzemy do kaniuli trochę krwi, żeby sprawdzić, jaką masz morfologię. Dziś jest to tylko formalność i sprawdzenie „wyjściowych” wartości, ponieważ jesteśmy w zasadzie pewni, że zarówno czerwonych jak i białych krwinek oraz płytek krwi ci nie brakuje. Chemioterapia jednak znacznie obniży ich liczbę, więc nie możemy jej zacząć, jeśli jest ich za mało. Czasami podaje się nawet leki podnoszące ich liczbę, żeby nie dopuścić do krwotoku, infekcji czy ciężkiej anemii. Wspaniale. Po przeprowadzeniu testów Judi wróciła z lekami: jakimś steroidem i łagodnym środkiem nasennym. Potem przyszła kolej na wielką strzykawkę wypełnioną czymś, co wyglądało jak lemoniada wiśniowa, ale w istocie było potężną trucizną, adriamycyną. Choć wcale tego nie chciała,

przyglądała się, jak płyn wnika do jej piersi. Czuła go we krwi, czuła jego ostry, niemal stęchły zapach, przypominający zapach niektórych gatunków sera i smak… smak… jaki smak? –Zamknij oczy i rozluźnij się – poradziła jej Judi…cierpliwość, bym umiała znieść to, czego nie mogę zmienić… Dzięki środkowi uspokajającemu i starej modlitwie powoli zaczynała zasypiać, myśląc już tylko o tym, że ten teatr absurdu zaraz się skończy, że obudzi się we własnym, dobrze znanym, normalnym życiu. … Odwagę, by zmienić to, co mogę zmienić… spokojnie, odpręż się… i mądrość, by odróżnić… jedno od drugiego… Spokojnie… spokojnie.

104

Na samym początku to był bardzo miły sen. Jezioro… na brzegu bawią się dwie małe dziewczynki… to ona i jej siostra, Charlotte… mama, odwrócona do nich plecami, stoi na samej krawędzi wody wpatrzona w horyzont… tata, oparty o drzewo, mruży oczy… patrzy… patrzy… Czy już wtedy wiedział, co zrobi swoim dziewczynkom? Czy już zaczął? Pogodny sen zmienił się w narkotyczny koszmar, pasmo zmieniających się obrazów, a Grace była jednocześnie uczestnikiem tych scen i obserwatorką całkowicie świadomą tego, że śni. Kiedy pojawiło się swędzenie, była pewna, że coś swędzi tę drugą Grace. Może, myślała, to przykre uczucie wywołane jest faktem, że widzi, jak ojciec przygląda się jej, przygląda się Charlotcie. Ale swędzenie zmieniło się w pieczenie… ramiona… brzuch… twarz. Grace we śnie i Grace śniąca zaczęły się drapać. Po kilku chwilach swędzenie stało się dotkliwe, a pieczenie nieznośne. Sen zbladł i znikł. Otworzyła oczy, podniosła rękę. Palce miała opuchnięte i sztywne. Na ramieniu pojawiły się szkarłatne wstęgi z nieregularnymi bladymi krawędziami: wiły się i krzyżowały, pokrywając całą skórę w tempie szybko układanych puzzli. Podobne wstęgi pojawiły się na brzuchu i drugim ramieniu. Pokrzywka, pomyślała, przypominając sobie chorobę, którą przechodziła jako nastolatka. Rzeczywiście, wyglądało to podobnie, ale nie aż tak strasznie. Pokrzywka. Uczucie pieczenia, zwłaszcza twarzy, zaczęło ją przerażać. Coś innego było jednak jeszcze bardziej przerażające: zaczęła mieć kłopoty z oddychaniem. Coś uciskało jej pierś, nie mogła zaczerpnąć oddechu. –Ratunku! Niech mi ktoś pomoże! – krzyknęła. Głos miała ochrypły, łamiący się i znacznie, znacznie słabszy, niż się spodziewała. – Ratunku! Usta miała opuchnięte, jakby je ktoś przypiekał. Oddychała z coraz większym trudem. Musi usiąść albo się udusi. Musi usiąść… Rozległy się kroki, potem głosy.

–O mój Boże! Grace, słyszysz mnie? – Tak, to był głos Judi. – Jeśli mnie słyszysz, skiń głową. Potrzebne nosze! Trzeba ją natychmiast przenieść do sali badań. –Trochę mało tu miejsca. –Nosze, powiedziałam! Szybko wlew soli! Grace, musisz leżeć. Podać jej tlen, minimum pięć litrów. Niech Carla zadzwoni pod dziewięćset dziewiętnaście i wezwie karetkę. I niech zawiadomi doktora D’Antonia, powie mu, że Grace ma reakcję anafilaktyczną. Potrzebny wózek z zestawem do badań. Adrenalina, zero pięć. Napełnijcie strzykawkę, ja podam. Benadryl, dwadzieścia pięć, przez kroplówkę. Nie, pięćdziesiąt! –Nie oddycha! –Załóżcie ciśnieniomierz. Szybko. Chodźcie, pomożecie mi przenieść ją na nosze. Jezu, Carla, dzwoniłaś? –Nie oddycha! Ciśnienie nieoznaczalne. –Mamy wkłucie. Przenieście ją na korytarz przy sali badań. Potrzebny nam wózek! Jezu, to nam się jeszcze nigdy nie zdarzyło! Nigdy! Grace, czy ty mnie słyszysz? Uściśnij mi rękę, jeśli mnie słyszysz! –Brak ciśnienia! –Carla, kiedy oni tu będą?! Grace przekroczyła granice strachu. Wpadła w panikę. Czuła się tak, jakby ktoś zakleił jej nos i usta ciasno napiętą taśmą. Próbowała odetchnąć, ale powietrze nie docierało do płuc. Próbowała wyrwać się przytrzymującym ją dłoniom i usiąść. Próbowała zerwać maskę tlenową. Waliła pięściami w łóżko. Wreszcie, wyczerpana, zaprzestała walki, choć ciągle próbowała odetchnąć. –Spróbuję intubacji. –Robiłaś to kiedyś? –Na kursie ratownictwa medycznego. Nigdy w nagłym przypadku. Widzisz jakieś inne wyjście? Grace poczuła, jak ktoś odchyla jej głowę. Ktoś próbował wbić jej w krtań metalowy pręt.

105

–Strasznie spuchnięte. Nie mogę nic wyczuć. Do jasnej cholery, kiedy przyjedzie ta karetka! Pomóżcie mi, błagam… Boże, strzeż mnie… strzeż mnie…

Grace wiedziała, że nie wypowiedziała tych słów na głos, że nie byłaby w stanie. Zaprzestała walki. Nie próbowała już nawet odetchnąć. Świecące jej nad głową światła zbladły. Powoli przestawała się bać. Głosy pielęgniarek zmieniły się w nic nieznaczący bełkot i ucichły. Otoczyła ją czerń, z której dobiegał niski pomruk, coraz miększy, coraz piękniejszy. Taki miękki. A potem zapadła cisza.

106 Rozdział 18

Wyjątkowo zimna, deszczowa wiosna sprawiła, że niemal każdego wieczoru w Open Hearth wydawano rekordową liczbę posiłków. Dla Willa kuchnia zawsze była oazą spokoju w jego nazbyt intensywnym, przepełnionym zajęciami życiu, ale dziś zaprzątało go coś innego. Wczorajszego wieczoru, kiedy miło spędzał czas z Patty Moriarity, ktoś wszedł do pokoju motelu na South Shore i trzykrotnie śmiertelnie postrzelił jednego z najsłynniejszych neurochirurgów Ameryki, będącego w dodatku współwłaścicielem szybko rozwijającej się kasy chorych, której wróżono wielki sukces. Ofiara numer cztery… a ile ich jeszcze będzie? A co najgorsze, morderca zadzwonił do niego właściwie tylko po to, by oznajmić, że zabije. –Hej, ty! Masz zamiar tak stać i gapić się w płomienie czy może zaczniesz wreszcie mieszać ten makaron? Tuż obok niego wyrósł Benois Beane. Dłonie oparł na biodrach, twarz miał skrzywioną w jakże dla niego charakterystycznym uśmiechu. –Hej, Beano, przepraszam. Na wypadek gdybyś nie wiedział, mam drobne kłopoty. Ale zobacz, makaron wymieszany! –Doskonała robota. Musimy się postarać o dodatkowych chirurgów wolontariuszy, przynajmniej w te dni, kiedy podajemy makaron. Ciężko ci się teraz żyje, co? –Chyba można tak powiedzieć. Beano, przecież moje życie zmieniło się w kompletne szaleństwo. Chcę walczyć, ale jak tu walczyć, kiedy nie ma z kim? Biłbym się na śmierć i życie, ale nie mam kogo uderzyć. Nie wiem, kto mnie wrobił. Nie wiem dlaczego, nie wiem, co robić. A jakby jeszcze tego było mało, jakiś pieprzony morderca myśli, że jestem jego duchowym bratem, któremu też odbiło na punkcie kas chorych. –Słyszałem o tym neurochirurgu.

–Ale mogłeś nie słyszeć, że jego zabójca zadzwonił do mnie i opowiedział mi wszystko o swoich zamiarach. To znaczy, że ma zamiar zabić jednego z naszych wrogów. Powiedział, że dudziarz wyszedł na ulice… i trzeba mu zapłacić. –Boże! Gliniarze ci jakoś pomagają? Will przypomniał sobie wczorajszą niemal randkę z Patty, ale nawet to wspomnienie nie skłoniło go do uśmiechu. Przez prawie godzinę siedzieli na kanapie, on ją obejmował, ona opierała głowę na jego ramieniu. Oboje nie zamierzali w żaden sposób psuć nastroju, nawet rozmową. Will wyczuwał, że to, co ich zaczyna łączyć, bierze się nie tylko ze wzajemnego pociągu fizycznego, lecz także ze zmęczenia i poczucia bezradności i postanowił cieszyć się chwilą, lecz nie rozbudzać w sobie przesadnych nadziei. Na razie wystarczy, że siedzą blisko siebie, że się dotykają. I nagle, ciągle bez słowa, Patty wstała, pocałowała go najpierw w policzek, a potem krótko w usta, wybąkała jakieś przeprosiny i wyszła. Tak po prostu. –Wygląda na to, że robią, co mogą, Beano, ale ten facet jest naprawdę dobry. Zna się na broni, ładunkach wybuchowych, na elektronice. Śledzi potencjalne ofiary, dowiaduje się, jak żyją i co robią, i potrafi je dopaść bez świadków. –A dlaczego zabija? –Nie mówi mi wszystkiego. Ma w tym jakiś cel. To jest jak coś w rodzaju gry. Z tego, co zdradził do tej pory, wynika, że ktoś bardzo mu bliski – zapewne matka – zginął wskutek, jego zdaniem, polityki kas chorych. Podejrzewam, a właściwie zgaduję, że za wcześnie zwolniono ją z sali przypadków nagłych, a może oddziału psychiatrycznego. Popełniła samobójstwo. –Nie ona pierwsza. Straciłem dwóch ludzi; nie mogli pójść na detoks, bo kasa odmówiła finansowania. – Beane nałożył rękawicę kucharską i zaczął ładować wielką górę spaghetti na gigantyczny durszlak. – Słuchaj, Will, nie chcę pogarszać spraw – powiedział po chwili – ale muszę z tobą porozmawiać. – Arielle – przywołał do siebie chudą nastolatkę, pomagającą sprzątać ze stołów – mogłabyś zastąpić Willa? Weź sobie kogoś do pomocy, odcedźcie spaghetti z tych dwóch garnków, przemyjcie je i przesypcie do dwóch największych mis, z których będziemy je podawać.

107

–Z przyjemnością. Beanie położył dłoń na ramieniu przyjaciela i zaprowadził go do swego biura. –Zapewne o tym nie wiesz, Will, ale po tym, jak spotkałeś się z Grace Davis, ona i jej mąż zaczęli tu przychodzić. Pracowali jako wolontariusze, do tej pory byli chyba trzy razy. A może cztery? Nieważne. Życie Grace zatoczyło pełne koło. Nawet całkiem poważnie zastanawiałem się, czy zaraz

po chemioterapii nie zatrudnić jej na pół etatu jako doradczyni. Chociaż klientką była, nim ja się tu pojawiłem, słyszałem, przez co przeszła, i to, jak zmieniła swe życie, bardzo mi zaimponowało. –Mnie także. Czułem się strasznie, mówiąc jej, że nie mogę przeprowadzić operacji, a jeszcze gorzej, kiedy tłumaczyłem dlaczego. – Poważny wyraz twarzy Beane’a nagle go zaniepokoił. – Czy coś się stało? –Całkiem niedawno zadzwonił do nas jej mąż. Podczas podawania pierwszej dawki chemioterapii dostała reakcji alergicznej. – Wyjął z kieszeni różowy notesik i przeczytał: – Powiedział „Wstrząs. Wstrząs ana… fila… anafilaktyczny. Will poczuł, jak zaciska mu się żołądek. Wstrząs anafilaktyczny to najgroźniejsza z reakcji alergicznych. Masywne uwalnianie histaminy wywołuje pokrzywkę, nagły spadek ciśnienia krwi na skutek rozszerzenia naczyń krwionośnych, trudności z oddychaniem z powodu obrzęku błon śluzowych krtani i oskrzeli. Wstrząs anafilaktyczny zawsze jest bardzo niebezpieczny, a często okazuje się śmiertelny. –Zmarła? – zapytał cicho, straszliwie bojąc się odpowiedzi. –Z tego, co mówił jej mąż, niemal. Przyjechała karetka, jeden z sanitariuszy zrobił jej tracheotomię jeszcze w szpitalu. Teraz leży na oddziale intensywnej opieki medycznej twojego szpitala. Nie wiem, czy odzyskała przytomność. –Dzięki, że mi powiedziałeś. Zadzwonię i dowiem się wszystkiego. –Masz zamiar ją odwiedzić? Will przypomniał sobie Sida Silvermana, sinego z gniewu, zakazującego przestępować mu próg szpitala. Tego zakazu nie popierał oczywiście żaden wyrok sądowy, ale Will nie widział powodu, by drażnić dyrektora i przez to pogarszać swoją i tak niewesołą sytuację. Teraz miał powód. –Z samego rana – powiedział. – Odwiedzę ją z samego rana. Koniecznie muszę na własne oczy zobaczyć, w jakim jest stanie. Tego wieczoru, mając wybór między sprzątaniem ze stołów, którą to pracę wykonywał najczęściej, albo podawaniem jedzenia zza lady, Will wybrał to drugie. Nie był w nastroju do nawiązywania kontaktu z ludźmi. Gina, zatrudniona na pełny etat i zajmująca się przydzielaniem pracy wolontariuszom, skierowała go do sałatek. Kolejka ludzi – niektórzy z nich mieli nawet domy, ale nie mieli już pieniędzy na jedzenie i benzynę – wydawała się nieskończona. Will pamiętał pierwsze kroki Open Hearth, wówczas bardziej spiżarni niż funkcjonującej kuchni, i nie mógł się nadziwić, jak wiele tu się teraz dzieje. Tego wieczoru czterech płatnych pracowników wspomagało mniej więcej piętnastu wolontariuszy w wieku od dziesięciu lat do siedemdziesięciu. Zapewne nikt z nich nie wiedział, że ten facet obok jest współzałożycielem Open Hearth i Will bardzo chciał, żeby tak zostało. Nie chciał natomiast myśleć o tym, że jeśli wkrótce nie odzyska licencji, on i dzieciaki mogą

znaleźć się w kolejce po drugiej stronie lady. Bardzo nam przykro, panie doktorze, ale jest pan zbyt wykształcony, by kwalifikować się na nasz kurs sprzedawców w Burger Kingu… –Hej, proszę pana, czy mogę wziąć dwie sałatki, jeśli nie biorę spaghetti i klopsików?

108

Spod markizy osłaniającej jedzenie przyglądała mu się Patty. Oczywiście miała na sobie znoszoną czarną skórzaną kurtkę, na głowie zaś miękką skórzaną czapkę, czarną z czerwonym; wyglądała w niej zdumiewająco dobrze. –Nie chciałbym obrazić ducha mej świętej pamięci matki – powiedział. – Sos do spaghetti przygotowujemy według jej przepisu. –Z całą pewnością. –Z całą pewnością masz rację. Moja świętej pamięci matka przypalała wodę na herbatę. Mimo to nasz sos by jej smakował. –Dziękuję, ale nie skorzystam, choć nie muszę już być tak zręczna i sprawna fizycznie jak wtedy, kiedy ścigałam pewnego seryjnego mordercę. –Odebrali ci sprawę? –Pod każdym względem – tak. –Cholera! Strasznie mi przykro. – Will zerknął na kolejkę, która zaczęła się wydłużać, i szybko podał dziewczynie dwa plastikowe pojemniki z sałatkami. – Sosy znajdziesz tam. Dziś polecam wiejski, a szczerze nie polecam dietetycznego włoskiego. Zjedz sałatki i za piętnaście minut oboje się stąd wyniesiemy. –Wolnego czasu mam teraz aż nadto. Zdaniem Willa we Fredrickston były tylko trzy naprawdę dobre rzeczy: szpital, wspaniałe muzeum starych samochodów i Steele’s Pond. Znajdujące się w lasach tuż na zachód od miasta jeziorko miało trzy i pół kilometra średnicy. Latem można tu było wypożyczyć łódkę, zjeść popcorn i hot doga z wózka, zimą urządzano doskonałe lodowisko. Powietrze, wypłukane popołudniowym deszczem, było czyste i chłodne; zdaniem Patty była to „idealna pogoda na spacer”. Pojechała za samochodem Willa na mały parking, zamknęła camaro i podeszli do brzegu jeziora. Przez kilka minut stali w milczeniu i przyglądali się jego czarnej, nieruchomej powierzchni, a potem Patty wsunęła rękę pod ramię Willa i pozwoliła się poprowadzić do porytej koleinami gruntowej drogi, prowadzącej wokół Steele’s Pond.

To ona rozpoczęła rozmowę. –Powinnam cię chyba przeprosić za to, że wczoraj tak nieoczekiwanie wyszłam. Tyle miałam do przemyślenia, że zakręciło mi się w głowie i zaczęłam się bać, że mózg mi eksploduje. –Nie ma o czym mówić. Bardzo miło spędziliśmy czas, a przynajmniej mnie się podobało. –Mnie też. Słuchaj, ale nie powinieneś chyba zdezerterować z posterunku przy sałatkach. Ciągle przychodzili nowi ludzie. –Na posterunku przy sałatkach stawiają mnie tylko wtedy, kiedy nie mają nikogo innego. Pewnie ma to coś wspólnego z koordynacją oko-ręka. Praktykant, który mnie zastąpił, już jest dwa razy lepszy, niż ja kiedykolwiek będę. Kiedy Benois Beane, szef Open Hearth, zobaczył, że odchodzę, z pewnością mu ulżyło. –Rozmawiałam z Benois o tobie i założę się, że nigdy nie czuje ulgi, widząc, jak odchodzisz. A ta wasza kuchnia to zdumiewające miejsce. Musisz być dumny z tego, czego dokonałeś. –Dziękuję. Nie tylko ja, ale rzeczywiście, jestem dumny. Była nas mała grupka przyjaciół i nikt, dosłownie nikt, nawet nie wyobrażał sobie, czym Open Hearth stanie się po latach. –Ale w pewien sposób to smutne. Pierwszy raz widziałam tyle biedy naraz. Może kiedyś nie będziemy już potrzebować kuchni dla ubogich. –To byłby piękny świat, prawda? Oczywiście, żeby nastał, potrzeba kilku kolejnych rządów federalnych, którym naprawdę zależałoby na uczeniu dzieci, zapewnieniu im pracy po szkole i przekonaniu ich, że nie warto brać narkotyków. –Chodzi o to, żeby mieć nadzieję – zauważyła Patty. –Owszem, trzeba mieć nadzieję. Więc odebrano ci sprawę?

109

–Tak. Wczorajsze morderstwo było kroplą przepełniającą czarę. Mój szef uznał, że konieczna jest reorganizacja. No i straciłam sprawę, która na początku była przecież moja, chociaż jedynym moim błędem jest to, że mam dwa chromosomy X. Oczywiście szef pozwolił łaskawie, bym w razie konieczności pomagała Wayne’owi Brasco, bo ten zapewne miałby kłopoty z przekopaniem się przez metrowej grubości stos przygotowanych przeze mnie raportów, notatek i dokumentów, które musiałam mu przekazać… gdyby przyszło mu do głowy się przez nie przekopywać. Ale nie przyjdzie. –Jak to zniosłaś?

–Nijak. Może i dobrze się stało? Najbardziej chodzi mi chyba o ojca. Nigdy nie chciał, żebym została gliną. A ja marzyłam o tym, żeby być w zespole, który załatwi tego faceta. –Taaa… trudna sprawa. Grasz w grę mordercy według narzuconych przez niego reguł, a on już wie, jak manipulować ludźmi. –Owszem. Nie najlepiej radzę sobie z porażkami, ale przecież wiem, że to nie teleturniej. Facet był głupcem i podrywaczem, ale jego krew zalewająca łóżko w tym motelowym pokoju była najzupełniej prawdziwa. Żal mi go, choć był kretynem. Z tego, co wiem, otrzymał nasze ostrzeżenie, wiedział o niebezpieczeństwie, ale najwyraźniej ważniejsze było dla niego zaliczenie kolejnej panienki. –Sądzisz, że zamordowała go kobieta? –To możliwe. Ale jeśli mordercą był mężczyzna, doktor Richard Leaf musiał się cholernie zdziwić. Nagle coś poruszyło się po obu stronach dróżki. Zza drzew wyszło trzech nastolatków, dwóch białych i jeden czarny. Dwóch z nich zbudowanych było jak zawodowi futboliści, trzeci, znacznie drobniejszy, miał na sobie kurtkę Boston Celtics i czapkę Red Soxów. To on wyszedł im naprzeciw; w podnieceniu wykonywał dziwne ruchy zwieszonymi rękami. Twarz pokrywały mu blizny po trądziku, wokół niego wisiał ciężki zapach marihuany. Gdyby Will był sam, obróciłby się na pięcie i zwiał, ale nikt z tej trójki nie miał broni, a przynajmniej on jej nie widział, a Patty nie zdradzała ochoty do ucieczki. Nadal delikatnie trzymała go za ramię, a nawet skłoniła głowę i delikatnie ją o nie oparła. Nie wyczuwał w niej nawet najmniejszego napięcia. –Proszę, proszę – powiedział chłopak. – Zdaje się, że na nasz teren zawitali goście. Mam nadzieję, że jesteście gotowi za to zapłacić? –Czego chcecie? – spytała Patty stanowczym głosem. –No cóż, przede wszystkim chcemy tej twojej fajnej czapeczki. Tak na początek. Racja, chłopaki? –Jasne, słusznie, mały. –A potem… niech się zastanowię… może portfeli? –Jasne! Portfele! Świetny pomysł! Patty uwolniła rękę, wsuniętą pod ramię Willa. Teatralnym gestem ujęła czapeczkę za daszek, zdjęła ją i zmęczonym gestem wytarła z czoła grzbietem dłoni wyobrażony pot. Czapeczka wróciła na miejsce. –Szczerze mówiąc, mały, to fatalny pomysł – powiedziała spokojnie. – Mam jeszcze dwie cenne rzeczy, które pewnie chciałbyś zobaczyć, mały, nim oddamy ci moją czapkę i nasze portfele. Może zgadniesz, co to za rzeczy? No co, mały, chcesz zgadywać? – Uśmiechnęła się, ale to był groźny uśmiech. – Nie? To ci powiem. Po pierwsze mam policyjną odznakę, ale to nie jest jeszcze najgorsze. Po drugie, i tym powinieneś się przejąć, mam broń.

Wsunęła rękę pod kurtkę, ale trzech napastników chwilę wcześniej podjęło jednomyślnie jedyną rozsądną decyzję. Zgrabnie się odwrócili i znikli w lesie. Patty odprowadziła ich wzrokiem, po czym jak gdyby nigdy nic wsunęła dłoń pod ramię Willa. –O czym to rozmawialiśmy? – spytała niewinnie. –Dlaczego ich nie aresztowałaś?

110

–Miałam zepsuć sobie tak wspaniały, romantyczny spacer? Świat jest pełen takich durnych początkujących bandziorów, a randka z przystojnym młodym doktorem to coś, nad czym trzeba się ciężko napracować. –Naprawdę masz pod kurtką broń? –Miałam. Zamknęłam ją w bagażniku samochodu. Nie lubię chodzić z bronią na randki. –Ja też. – Will uśmiechnął się. – Poza tym ci dwaj duzi… sam tłuszcz. Poradziłbym sobie z nimi jedną ręką… gdybym musiał. –Wiem. Pamiętaj, że czytałam raporty o twoim temperamencie. Nawet się nie orientują, jakie mieli szczęście. O czym rozmawialiśmy? Will odwrócił się, ujął jej twarz w dłonie, pochylił się i pocałował ją delikatnie, czekając, aż rozchylą się jej wargi. Oparł się plecami o drzewo. Ich drugi pocałunek trwał już dobrą minutę. –I teraz już wiesz, dlaczego ich pogoniłam – szepnęła Patty. –Pogoniliśmy. Ślepy i kulawy. –Daj spokój. –Obiecuję, że nie poinformuję nikogo z twoich przełożonych, że zaniedbałaś wykonywanie obowiązków służbowych. Will objął ją. Przez jakiś czas szli w milczeniu. –Myślisz o sprawie? – spytał, przerywając milczenie. –Chyba rozumiem, że mieli powody, by zdegradować mnie do pozycji sekretarki Brasco po tym, jak okazało się, że mamy do czynienia z seryjnym mordercą. Ale niczym nie zasłużyłam sobie na to, żeby mnie po prostu wywalić. Potrzebowali kozła ofiarnego.

–Możesz coś na to poradzić? Przecież twój ojciec… –Wątpię, czy zechciałby interweniować, ale nawet jeśli, to ja bym tego nie chciała. –Rozumiem. –Ale nie mam zamiaru się poddawać… zwłaszcza póki ty jesteś naszym jedynym kontaktem z mordercą. Jeśli nie da się inaczej, będę się tym zajmowała w wolnym czasie. –Mogę ci w jakiś sposób pomóc? –Wystarczy, że posłuchasz, że pozwolisz mi to wszystko z siebie wyrzucić. Wiesz, rozpatrywałam te morderstwa ze wszystkich możliwych punktów widzenia, ale ciągle mam wrażenie, że coś pominęłam, czegoś nie zrobiłam. –Może chodzi o te litery. –Może? –A skoro już o tym mówimy… –„M” i „N” – powiedziała Patty. – Włożone porządnie pod rękę, która codziennie od lat usuwała guzy mózgów, a co noc pieściła piersi pięknych kobiet. Nie wiem dlaczego, ale chociaż usilnie próbuję, nie mogę jakoś dla tego faceta wykrzesać cieplejszych uczuć. –Nie przejmuj się. Ja też mam kłopoty z temperaturą. „M” i „N”, co? Jak sądzisz, może powinniśmy pojechać do mnie i rozegrać partyjkę „Scrabble’a mordercy”? –Potrójna premia za słowo. Podwójna za literę, jeśli „I” jest przed „E”, a nie następuje po „C”. –Coś w tym rodzaju. W porządku, pani sierżant, oto jak ja widzę tę sprawę. Mamy nie jednego mordercę, lecz rodzinę morderców. Mam na myśli rodzinę tak jak brat i siostra, musi być brat i siostra, ale rodzeństwa może być więcej. Jestem tego prawie pewien; facet, który do mnie dzwonił, kilkakrotnie powtarzał przecież „my”. Wygląda mi na to, że któraś z kas chorych poszła na finansowe skróty z niewłaściwym pacjentem i to wszystkim odbiło się czkawką. Biorąc pod uwagę ich praktyki finansowe, prędzej czy później musiało się to tak skończyć. Mordercy są wściekli z powodu śmierci matki i nie spoczną, póki cały świat się nie dowie, co jej zrobiono. –To dlaczego nie poszli wprost do prasy? –W którymś momencie z pewnością pójdą. Ale w tej chwili, choć mogą być sprytni i są z pewnością zawodowcami, są także szaleni, aroganccy i pełni jakiejś wściekłej, gorzkiej ironii.

111

Moim zdaniem wciągnęli mnie w swoją wojnę, ponieważ doktor po ich stronie uwiarygodnia jakoś to, co robią. Wychowują mnie na swojego rzecznika, tak jak byłem rzecznikiem Stowarzyszenia Hipokratesa. –Ale teraz wypadłeś z łask? –Z hukiem. Jestem pewien, że jeśli nie uda mi się wyprostować spraw i wkrótce wrócić do pracy, to ludzie zaczną o mnie zapominać. Wybrali mnie, żebym przedstawił ich sprawę światu, i jeśli nie uwolnię się od zarzutów, to nic im z tego wyboru nie przyjdzie. Więc pewnie albo zażądają, żebym znalazł tego, kto mnie wrobił i wrócił do szpitala, albo… –Uznają, że nie jesteś wart wysiłku i może odwiedzą cię z dwoma kolejnymi literkami?

RTERBECNMN

Zdanie? Nazwisko? Podpowiedz? Mając przed sobą tablicę do scrabble’a, Patty i Will na zmianę próbowali złożyć z tych liter coś sensownego. Może E TEMB R –September! –Albo November, albo December, nawet October* [nazwy miesięcy w języku angielskim, w kolejności: wrzesień, listopad, grudzień i październik] by pasował, tylko brakuje paru „O”. Will przerzucał litery. Nie znalazł żadnego pasującego słowa. Wzruszył ramionami, potrząsnął głową. –Urodziny mamy? – zasugerował. –Może? A może „remember?*[remember – pamiętaj] Patty przeliterowała „remember”. Odsunęła na bok „T”, „C”, „N”, i jeszcze jedno „N”. –Pamiętaj… co? –Może właśnie o to chodzi? Jeśli tak, jest to mroczna tajemnica, jak podejrzewałam. –Wygląda na to, że brakuje nam kilku liter.

–Dość to przerażające. –My… to znaczy oni mają kryptografa, który pracuje nad literami. Do tej pory jest ich dziesięć. Powinien coś z tego wywnioskować. –Są jeszcze inne możliwości – powiedział Will. – Może uda ci się rozwiązać tę zagadkę. Ułożył litery w słowo „KISS ME”*[kiss me – pocałuj mnie]. –No to zobaczymy. Patty ułożyła poniżej litery „AND DO”* [and do – zrób to] –Nigdy nie lubiłem scrabble’a – powiedział Will. –Bo nigdy nie grałeś ze mną. W tym momencie zadzwonił telefon. Raz… drugi… –To on! Trzeci… czwarty… Will niechętnie oderwał się od planszy. Wcisnął przycisk głośnika. –Słucham? Spodziewał się przerażającego elektronicznego głosu. Ścisnął rękę Patty. –Will Grant? Tu Micelli. Augie Micelli. Patty i Will jednocześnie odetchnęli z ulgą. –Co za niespodzianka! –Uwierz mi, że dla mnie też. Słuchaj, mam szczerą nadzieję, że po zawieszeniu pozostałeś czysty, ponieważ masz przed sobą długą i trudną drogę. Postanowiłem przyjąć twoją sprawę. Zrobię, co mogę, żeby wyciągnąć cię z gówna, w które tak nieszczęśliwie wpadłeś. Will wsłuchiwał się w głos Micellego, szukając potwierdzenia, że Augie się napił, ale nie. „Prawnik lekarzy” mówił ostrym, pewnym głosem. –To cudownie! –Zakładam, że nie brałeś fentanylu. Jeśli mnie okłamałeś, koniec naszej przyjaźni. –Nigdy nie brałem narkotyków.

112

–To dobrze. Tę sprawę mamy załatwioną. Rozmawiałem z kumplem w biurze prokuratora. Nadal zastanawiają się, czy oskarżyć cię o próbę zabójstwa czy coś takiego, ale mam wrażenie, że nie musielibyśmy się specjalnie starać, żeby im przeszło. –No to na co czekamy? –Najpierw powinniśmy w jakiś sposób sprawić, żeby cofnęli się o krok, dali nam jakieś pole manewru i trochę czasu. Potem trzeba przywrócić ci prawo wykonywania zawodu, a także dawne miejsce w szpitalu. Na leżąco niczego nie załatwimy. –Powiedz mi tylko, co mam zrobić. –Na razie naszym pierwszym, drugim i trzecim zadaniem jest dowiedzieć się, jakim cudem badania wykazały obecność narkotyku, skoro nigdy narkotyków nie brałeś. Kiedy będziemy wiedzieli, jak”, zaczniemy sprawdzać „kto” i „dlaczego”. Zacznij myśleć i nie zapomnij zadzwonić. Będę w biurze jutro po ósmej. –Mogę zapytać, dlaczego zdecydowałeś się jednak wziąć tę sprawę? –Nie – odparł ostro Micelli. – To ja powinienem zapytać, dlaczego zdecydowałem się jednak wziąć tę sprawę. Will słuchał przez chwilę sygnału, a potem wyłączył głośnik. –Hej! – powiedziała Party. – Wspaniale! Masz prawnika! –I założę się, że dobrego… kiedy jest trzeźwy. –Mam szczerą nadzieję, że współpraca z tobą utrzyma go w wyjątkowo dobrej formie. Od dziś pracuje dla ciebie drużyna: on i ja. –Rzeczywiście, drużyna. –Twój nowy doradca prawny popełnił jednak drobny błąd. –Jaki mianowicie? Patty pchnęła Willa, a potem położyła się na nim. –Powiedział, że niczego nie załatwimy na leżąco.

113 Rozdział 19

Tuż po jedenastej Will wszedł do zatłoczonego holu szpitala w Fredrickston. Jeśli dobrze pamiętał, nawet jego pierwsza wizyta w domu po rozwodzie z Mamine nie wydawała mi się taka dziwna. Niespełna dwa tygodnie temu wchodził tu jako powszechnie szanowany chirurg, gotów przeprowadzić trudną operację, wychodził zaś jako nałogowy narkoman, na własne życzenie wypisany z oddziału intensywnej opieki medycznej, wbrew opinii lekarzy. Do domu wrócił ostrzeżony przez dyrektora, że ma się w szpitalu nie pokazywać, dopóki nie oczyści się z zarzutów. Teraz był tu z powrotem, ale jako gość, ot najmniej ważny pionek gry. Wspomnienie i odczucia ostatniej nocy bardziej niż równoważyły niepokój związany z powrotem na miejsce, od którego zaczęły się wszystkie jego nieszczęścia. Kochał się z Patty i było to wspaniałe, potem zasnęli, a potem kochali się znowu. Drzemali aż do świtu. Dziewczyna była cierpliwa, opiekuńcza, zmysłowa, pełna gorąca. Była dowcipna, inteligentna, ładna, gniewna, cyniczna do granic możliwości, a jednak zdumiewająco naiwna i wrażliwa. Pod względem fizycznym okazała się taka rozkoszna, uległa i pełna wyobraźni jak żadna kobieta, którą spotkał wcześniej. Była kobietą marzeń każdego mężczyzny. To Mark Davis zaproponował aby spotkali się na oddziale intensywnej opieki medycznej o jedenastej, Will jednak wiedział, że przynajmniej dla niego jest to być może najlepsza pora. Większość lekarzy skończyła już poranne obchody, a ci, których obowiązki nie wzywały na sale operacyjne, siedzieli pewnie w gabinetach. Oprócz partnerów Will miał w szpitalu paru przyjaciół, których chętnie by spotkał, ale z większością pracowników wolałby się jednak nie zetknąć. Zresztą nawet o tej sprzyjającej godzinie nie obyło się bez pewnych przykrości. Nim dotarł na miejsce, wpadł na czterech lekarzy i trzy pielęgniarki. Jakkolwiek przed wypadkiem utrzymywał z nimi dobre stosunki, spotkania te były chłodne, formalne. Nikt nie próbował nawiązać z nim rozmowy, a jeden z lekarzy wręcz go zignorował. Jakoś go to nie zdziwiło. Przed laty, po ukończeniu krótkiego kursu na temat alkoholizmu i innych uzależnień, Will poszedł na kilka mityngów Anonimowych Alkoholików. Usłyszane tam, bardzo do siebie podobne opowieści oraz przedstawiane na zajęciach prace naukowe w jego przekonaniu nie pozostawiały wątpliwości: uzależnienie, nie tylko od alkoholu, spełnia medyczną definicję choroby wywołanej przyczynami psychologicznymi, genetycznymi albo biochemicznymi, nie jest zaś kwestią moralności, o której mówi się tak wiele. Niestety bardzo wielu przedstawicieli profesji medycznej nie podzielało jego opinii. Lekarzom i pielęgniarkom, którym zdarzyło się wpaść w pułapkę alkoholu i narkotyków, ich koledzy odmawiali prawa do choroby i do szansy wyzdrowienia tylko dlatego, że jako profesjonaliści powinni byli wiedzieć lepiej. To powszechne uprzedzenie martwiło Willa, nim jeszcze sam padł jego ofiarą. Mark Davis, w golfie i sportowej marynarce, czekał na niego przy wejściu na oddział. Ten poważny mężczyzna rozmawiał z Willem przez telefon dzisiejszego ranka tak, jakby nadal nie był pewien, czy nie jest on przypadkiem narkomanem, który wszedł na sale operacyjną naćpany po uszy. –Właśnie przywieźli ją z rentgena i teraz jest myta – powiedział na powitanie. – Pielęgniarka

powiedziała, że potrwa to jakieś dwadzieścia minut. –Dobrze. Zna pan nazwisko pielęgniarki? –Anne jakaśtam. –Hajjar. Jest świetna. Jedna z najlepszych. –Miło mi to słyszeć. To bardzo uprzejmie z pana strony, że odwiedza pan Grace. Nie mamy licznej rodziny, a jej matka nie czuje się wystarczająco dobrze, by przyjechać z Nowego Jorku. –Nie dziękuj. Z Grace znamy się od ładnych paru lat. To, przecież co wczoraj przeszła, musiało ją strasznie przerazić. Chętnie się z nią zobaczę, no i jeśli zechcesz, przetłumaczę ci z medycznego na nasze.

114

Mark, słuchaj chciałbym wykorzystać okazję i załatwić kilka rzeczy, póki jestem w szpitalu, więc może spotkamy się tu za dwadzieścia minut? –Czy ma to jakiś związek z tym, przez co pan teraz przechodzi? Will przyjrzał mu się uważnie, ale na twarzy Marka dostrzegł tylko troskę. –Prawdę mówiąc, tak. Mam zamiar sprawdzić parę rzeczy z ranka tego pamiętnego dnia; może uda mi się dojść, kto mógł mi to zrobić… i jak. –Mam nadzieję, że znajdzie pan, czego szuka. Dla Grace znaczy pan bardzo wiele, a więc dla mnie też. Will zrobił kilka kroków, ale przystanął i odwrócił się, by spojrzeć na wspaniałego mężczyznę, którego wiecznie niegdyś pijana, brudna, wściekła na cały świat Grace Peng spotkała pewnego dnia, pokochała i poślubiła. Nigdy nic nie wiadomo – powiedział sobie, myśląc nie tylko o swoim ciężkim położeniu, lecz o nieszczęściu, z którym poradziła sobie Grace, odrzucając strach, by poświęcić wszystko wyjściu z nałogu. Nie rezygnujesz, nawet jak jest ciężko, ponieważ nigdy nie wiesz, jak skończy się ta gra. Nigdy nic nie wiadomo. Z nadzieją, że przypomni mu się coś, cokolwiek, że uda mu się coś odkryć, poszedł do pokoju lekarskiego. Miał odtworzyć to, co zdarzyło się tamtego ranka aż do chwili, gdy wszedł na salę operacyjną. Był to pomysł jego adwokata.

–Musimy od czegoś zacząć – powiedział Micelli, kiedy Will zadzwonił i zgodził się zapłacić skromną zaliczkę, pieczętującą ich umowę – a najlepiej zaczyna się od początku. Na razie radzę sobie jakoś z glinami i prawnikami, ale prędzej czy później będziemy musieli znaleźć odpowiedz na kilka pytań i lepiej, żeby to było prędzej. Nim powiesz mi cokolwiek, przejdź drogę, którą przechodziłeś wówczas, i zapamiętaj wszystko, ale to wszystko! Porozmawiamy później. Ignorując zaciekawione spojrzenia i szepty, Will wszedł do pokoju lekarzy dyżurnych na chirurgii, wystukawszy kod. Parę minut po drugiej nad ranem też otworzył drzwi, wszedł, położył się spać i spał nieprzerwanie aż do piątej piętnaście; o tej godzinie kazał się obudzić recepcjonistce. Czy ktoś mógł go wywołać z pokoju pod jakimś pozorem, a on całkiem o tym zapomniał? Niemożliwe. Czy uśpiono go jakoś przed zaśnięciem i śpiącemu wstrzyknięto fentanyl? Możliwe, ale skrajnie nieprawdopodobne. Poza tym silny narkotyk, szybko przyswajany przez organizm, musiano by mu podać w postaci, która by gwarantowała, że zacznie działać z dokładnie obliczonym opóźnieniem, a jedyną taką postacią był plaster. Will był równie pedantyczny jak przesądny, więc nietrudno mu było odtworzyć dokładnie, co wówczas robił. Kiedy wszedł do pomieszczenia pracowników Sali przypadków nagłych, dwie pielęgniarki niemal do niego podbiegły i zasypały go pytaniami, co się z nim dzieje i jak sobie radzi; mały promyk słońca w pochmurny, deszczowy dzień. W ostatniej chwili powstrzymywał się przed zwyczajowym tłumaczeniem: „Nigdy nie brałem narkotyków” i tylko podziękował im za to, że go z góry nie potępiły. Jedna z pielęgniarek, trzydziestoparoletnia matka dwojga dzieci, Bobbi Hamill sprawdziła w kalendarzu, że w dniu operacji to ona przyniosła tradycyjne dwanaście pączków. Współpracowali ze sobą od wielu lat, bardzo się lubili i Will nie potrafił sobie po prostu wyobrazić, by Bobbi świadomie chciała go zniszczyć. Ale z drugiej strony w żaden sposób nie potrafił sobie wyobrazić, by ktokolwiek chciał go świadomie skrzywdzić. Kawę, którą pito co rano w sali przypadków nagłych, brano ze stojącego na miejscu ekspresu; nastawiał go każdy, komu trafiło się wypić resztki. Żadna z pielęgniarek nie pamiętała, by ktoś specjalnie podał Willowi kubek. Sok pomarańczowy pochodził z kartonów. Być może ktoś mógł wstrzyknąć fentanyl do jednego z tych kartonów i odstawił go gdzieś, póki nie znalazł okazji, by mu go podsunąć. Ten pomysł nie wydał mu się śmieszny, tylko że nie potrafi sobie przypomnieć, kto podał mu karton. Wreszcie, korzystając z właściwej karty pracy i pamięci Bobbi, zrobił listę wszystkich, którzy byli lub mogli być na Sali. Na tej liście wyróżniała się tylko jedna osoba: Gordon.

115

Gordon? Przyszła kolej na drogę z Sali przypadków nagłych do pokoju chirurgów. Will nie potrafił nie myśleć

o człowieku, który był jego partnerem i przyjacielem od wielu lat. No ale przecież nie on pierwszy blisko by współpracował i przyjaźnił się z człowiekiem, który ukrywał drugie oblicze. Każdy z nas ma swoją ciemną stronę. Próbował odsunąć od siebie myśl, że wszystkiemu winien jest Gordon, ale nie mógł. Przecież w końcu ktoś musiał mu to zrobić. Tego jednego był pewien w stu procentach. Pokój chirurgów był pusty. Will otworzył szafkę – zachował do niej klucz. Okazała się pusta. Oczywiście. Jego rzeczy: mydło, szampon, dezodorant, zegarek, pisma, czyste skarpety i slipy tkwiły pewnie zamknięte w pudle w magazynie dowodów rzeczowych na posterunku policji w Fredrickston. Tu się przebierał przed operacją. Czy zdarzyło się wówczas coś niezwykłego? Nie, nic. Czepki, pokrowce na buty i papierowe maski przechowywano w pudłach stojących przy wejściu do łazienki. Kiedy Will się przebierał, Gordon był już na sali operacyjnej. Czy mógłby nasycić czymś maskę albo czepek, spodziewając się, że Will będzie następny w kolejce? I znów nieprawdopodobne, ale nie niemożliwe. Mając w głowie kilka scenariuszy, z których każdy miał poważne wady, Will wracał pod salę intensywnej opieki medycznej. Anna Hajjar, pielęgniarka, którą wyróżniał od lat, stała tuż za szklanymi drzwiami. –Witaj z powrotem – powiedziała ciepło. – Martwiliśmy się o ciebie. Kolejny nieoczekiwany promyk słońca. Will poczuł pierwsze oznaki przypływu zapomnianej wiary w ludzi. –To piekło, ale trzymam się jakoś i nadal szperam po kątach, sprawdzając, jakim cudem mogło mi się przydarzyć coś takiego. –Po prostu pilnuj, żebyś był w porządku z narkotykami – powiedziała Anne, wpatrując się w niego pięknymi migdałowymi oczami. – Bo jeśli tego nie dopilnujesz, jeśli będziesz się oszukiwał, nic nigdy nie będzie dobrze. –Dziękuję za radę – powiedział szczerze Will. – Gdzie mąż Grace Davis? –Jest z żoną. –Co z nią? –Żyje. Biorąc pod uwagę, przez co przeszła, to sukces. Tracheotomię wykonał chłopak, który w życiu tego nie robił. –No to wykazał się odwagą. –Ty to powiedziałeś. Musiał podjąć straszną decyzję i zrobił, co uważał za stosowne. Długo przekonywaliśmy o tym Grace i jej męża, bo chociaż bez wątpienia uratował jej życie, to trochę narozrabiał. Nim się z tym uporali, zaaspirowała trochę krwi i wywiązało się zapalenie płuc. –Zrób wszystko, żebyś to ty się nią opiekowała, póki stąd nie wyjdzie.

–Miło to słyszeć. Żaden problem. Będę na nią uważała. A skoro już mówimy o wychodzeniu stąd, to wygląda na to, że pański pacjent, Kurt Goshtigian, przeżyje. –A wiesz co? Tak się zająłem swoimi sprawami, że zupełnie zapomniałem o niego zapytać. Oczywiście może mieć z tym coś wspólnego fakt, że on i jego rodzina skarżą mnie o jakieś ciężkie miliony. –Może wycofają pozew, kiedy wróci do domu? Rzeczywiście, przeszedł trudną drogę. Kiedy w niedzielę zaczęło mu się poprawiać, przegrałam zakład. Jego rodzina jest z nim teraz, więc lepiej trzymaj się z dala od Sali numer jeden. –Dzięki za ostrzeżenie. –Chyba pamiętasz numer sali, w której leży Grace. – Anne uśmiechnęła się kpiąco. – Ty na niej leżałeś. Will zatrzymał się przed drzwiami. Próbował wyobrazić sobie, jak wyglądał, kiedy przewożono go tu z sali operacyjnej podłączonego to tych wszystkich urządzeń. W każdym razie Grace wyglądała zdumiewająco dobrze. Była wprawdzie blada i najwyraźniej bardzo słaba, ale przytomna i zachowująca pełny kontakt ze światem.

116

Rozmawiała z mężem, dając mu znaki rękami, wypowiadając bezgłośnie niektóre słowa i pisząc na niewypełnionych kartach obserwacyjnych przypiętych do podkładki. Tlen podawano jej przez otwór potracheotomijny, który ocalił jej życie. Na ścianie po prawej stronie wisiały podświetlone najnowsze zdjęcia płuc pacjentki, jedno AP drugie boczne w lewym płucu – było to zapalenie płuc, o którym mu mówiono. –Dzień dobry – powiedział raźno. Grace zdołała uśmiechnąć się w odpowiedzi i uczynić gest, jakby chciałam mu pomachać. Była nie tylko bardzo blada, lecz także oddychała nieco płyciej i szybciej niż normalnie. W tej chwili sala intensywnej opieki medycznej była dla niej najwłaściwszym miejscem. Wszystko porządku? – napisała. –Jasne, w porządku. Czuję się tak, jakby uderzył we mnie niewidzialny autobus. Próbuję zawalczyć z tym kimś, kto omal mnie nie zabił, ale zdaje się, że jeszcze nikt tego nie zauważył. A z tobą jak? Grace wykonała gest znaczący „jako tako”

–Wcześniej nie była chyba Az tak zmęczona – zauważył Mark. – Może nie powinni jej zawozić na radiologię? –Wolimy zdjęcia robione tam niż na miejscu, przenośnym rentgenem. Są lepszej jakości. A oto jeden z powodów, dla których nie czuję się lepiej, ta biała chmurka, o tu. Zapalenie płuc. Wskazał właściwe miejsce na własnej piersi. W tym momencie jego uwagę zwróciło coś jeszcze. Na zdjęciach widać było niemal idealną kulę, tkwiącą w ścianie prawej połowy klatki piersiowej, tuż poniżej trzeciego żebra, znacznie bielszą nawet od kości, co sugerowało, że jest to obiekt metalowy. Na zdjęciu bocznym też było go widać, był położony dość głęboko. Niemal na pewno śrucina. –Popatrz, popatrz – powiedział. Grace znów się uśmiechnęła. Śrut – napisała. – Brat mnie postrzelił. –Ile miałaś lat? –12. –Celowo? –Kto wie? –Nic o tym nie wiedziałem – zdumiał się Mark. – Moja żona postrzelona? Jaką jesteś tajemniczą, egzotyczną kobietą, Grace. Ponieważ jednak znam twojego brata, wcale się nie dziwię, że był do tego zdolny. Natomiast trudno by mi było uwierzyć w przypadek. Grace machnęła na niego ręką, ale wyraz jej twarzy wyraźnie świadczył, że się z nim zgadza. –Czy rodzice zabrali cię do lekarza? Grace skinęła głową. –Zgaduję, że lekarz powiedział, że wyciągnięcie śruciny niewarte jest zachodu i że albo sama wyjdzie, albo na zawsze zostanie na miejscu? Kolejne skinienie. –No to miał rację. Została. Aha – napisała. –I tak już zostanie. Niech pan będzie dobrej myśli.

–Dzięki za dobre słowo. Słuchaj, o mnie się nie martw. Jakoś sobie poradzę. A przede wszystkim nie martw się o chemię. –Rozumiem. –Są inne wyjścia. Na razie powinnaś skupić się na tym, żeby jak najszybciej wyzdrowieć. Cóż… teraz powinienem chyba pozwolić ci odpocząć. –Dzięki.

117

–Cieszę się, że żyjesz. Miałaś ciężkie przejścia. –Pan też. Will uśmiechnął się, ucałował ją w policzek, potrząsnął dłonią Marka i podszedł do drzwi. –Doktorze? – zatrzymał go Mark. –Tak? –Skoro śrucinę widzimy na zdjęciach, to czy nie powinna pojawić się także na mammogramach? –Przynajmniej na niektórych. Oczywiście. –Ale na mammogramach jej nie było. –Co? –Na mammografach nie było tej śruciny. –Na pewno? –Jak pan zapewne zauważył, doktorze Grant, jestem człowiekiem pedantycznym. Bez przesady, mam nadzieję, ale przywiązuję dużą wagę do szczegółów. Na zdjęciach piersi Grace nie było śladu śruciny. Na żadnym. A może ty ją zauważyłaś, kochanie. Grace powoli potrząsnęła głową. –Jakoś o tym nie pomyślałam – napisała. Will próbował przypomnieć sobie, czy na mammogramach Grace Davis dostrzegł jakieś wyraźne zagęszczenie, ale nie, z całą pewnością niczego takiego nie widział. Oczywiście pojawiłaby się

zaledwie na kilku, dwóch, może na trzech z dziesięciu, ale z tego co tu widział, pojawić się musiała. Miał nieodparte wrażenie, że gdyby na mammogramach wystąpiła śrucina, to – podobnie jak na rentgenach – nie tylko by je zauważył, lecz też w jakiś sposób skomentował jej istnienie. Natychmiast zaczął sobie zadawać pytania. Czy samo ustawienie aparatu mogło wyeliminować śrucinę ze zdjęcia? Możliwe, ale mało prawdopodobne. Czy wszyscy troje, on, Grace i Mark, mogli jej nie zauważyć? I znów: możliwe, ale mało prawdopodobne. Czy przeczytał raport radiologa? Chyba nie. Nie było żadnych wątpliwości, że Grace wycięto nowotwór, więc to, co mógł mieć do powiedzenia radiolog, niezbyt go interesowało. Czy mammogramy Grace pomylono z mammogramami jakiejś innej kobiety? Uff… nieprzyjemna możliwość, ale skrajnie nieprawdopodobna, bo przecież zrobiono biopsję, a badanie mikroskopowe potwierdziło istnienie nowotworu. A jednak wydawało się całkiem możliwe, że doszło do jakiejś pomyłki. Will pracował w różnych szpitalach przeszło dwadzieścia lat. W tym czasie spotykał się ze skutkami wszystkich możliwych do popełnienia błędów. Przedstawiciele profesji medycznych popełniali błędy, bo pracowali w ogromnym pośpiechu, obsługiwali zbyt wielu pacjentów, mieli do czynienia z różnorodnymi procedurami, byli niedoskonali jak zwykli ludzie, mieli trudności we wzajemnej komunikacji i problemy osobowościowe, by już nie wspomnieć o zmęczeniu, awariach sprzętu i kaprysach biologii. Większość tych błędów pozostawała niezauważona lub nie powodowała żadnych znaczących problemów. Niektóre zmieniały życie ludzi, niszczyły je, a niektóre, niestety, kończyły. Will wiedział, że ma wystarczająco wiele własnych problemów i bez podejmowania próby wyśledzenia źródła tego dziwnego nieporozumienia. Ale wiedział też, że nie może tak tego zostawić. –Posłuchajcie mnie – powiedział. – Nie wiem, jak to wyjaśnić, ale jestem pewien… no, przynajmniej sądzę… że jest jakieś wytłumaczenie. Porozmawiam z kimś z tutejszej radiologii, a potem z lekarzem z Centrum Walki z Rakiem, który robił te zdjęcia. I nagle przypomniał sobie nieprzyjemną rozmowę telefoniczną, jaką odbył z radiologiem Charlesem Newcomberem. Wtedy udało się załatwić sprawę z wyższą instancją; jakże wielką przyjemność sprawi mu przypieczenie tego pompatycznego drania raz jeszcze. –Proszę informować nas o wszystkim – powiedział Mark. –Och, oczywiście. Możecie się nie obawiać.

118

Tym razem miał spotkać się z Newcomberem osobiście, trzymając pod pachą szpitalne radiogramy. Augie Micelli siedział samotnie w biurze, popijał brandy, gapił się przez pokój na pająka, mozolnie snującego sieć w rogu sufitu, i kreślił kółka wokół słów zapisanych na kartkach biurowego bloku;

robił to już na studiach, kiedy miał do rozwiązania jakiś problem. Na podłodze obok biurka stał przenośny odtwarzacz CD; z jego głośników rozlegały się tęskne tony saksofonu tenorowego Gene Ammonsa, grającego Willow Weep for Me. Ammons, narkoman, znany był jako „Dzban”. Pewnie dlatego, że potrafił dużo wypić, pomyślał o nim z sympatią Micelli, a może dlatego, że nie trzeźwiał aż do śmierci w czterdziestym dziewiątym roku życia. Choć Micelli od paru godzin siedział przy biurku z drinkiem pod ręką, ciągle był bardziej trzeźwy niż pijany. Miał sporo roboty, musiał więc utrzymać delikatną równowagę: myśleć jasno, lecz przynajmniej powstrzymywać drżenie rąk. Miał sprawę na której, choćby ją wygrał, nie zarobi pewnie nawet tyle, żeby opłacić rachunek telefoniczny. Ale jeśli Will Grant mówi prawdę, jeśli został wrobiony, jeśli próbują uniemożliwić mu wykonywanie zawodu, tak jak uniemożliwiono wykonywanie zawodu jemu, to dobrze zrobił, biorąc tę sprawę. Na razie miał jedno zadanie: trzymać go jak najdalej od sali sądowej. A to z kolei znaczyło, że trzeba się koniecznie dowiedzieć, jak udało się załatwić go tak łatwo. Na biurku i na podłodze dookoła biurka leżały wycinki prasowe, odbite na ksero strony książek i wydruki z internetu, wszystkie na jeden temat: fentanyl. Zwyczajowa dawka, czas od podania do początków działania, sposoby przyjmowania, czas działania, efekty farmakologiczne, skutki uboczne, skutki przedawkowania, wzór chemiczny, metabolity. Gene Ammons rozpoczął I Remember Sou, ulubioną piosenkę Micelliego z tego albumu, czyli innymi słowy tę, która najbardziej go wzruszała. –Niedobrze – powiedział głośno, mając na myśli sprawę Willa. Bardzo niedobrze.

Wszystkie znane fakty dawały się wyjaśnić tylko w jeden logiczny sposób: Will Grant był nie tylko nałogowym narkomanem, ale i kłamcą. Micelli stukał gumką ołówka w artykuł o farmakokinetyce sufentanilu, środka dziesięciokrotnie silniejszego niż fentanyl, osiemset razy mocniejszego niż morfina i carfentanilu, piętnaście razy silniejszego od sufentanilu. Przypomniały mu się słowa jednego z wykładowców ze szkoły prawniczej; zapisał je drukowanymi literami na dole kartki. JEŚLI TWE PRZEKONANIA NIE ZGADZAJĄ SIĘ Z FAKTAMI, NAGINAJ FAKTY I ŁAM JE, PÓKI NIE ZGODZĄ SIĘ Z PRZEKONANIAMI. Podniósł słuchawkę telefonu, wystukał numer. Will Grant odezwał się po pierwszym dzwonku. –Dobra, doktorku – powiedział Micelli, rysując kółka wokół słów. – Niech mi pan powie, co robił pan w ten piękny dzień.

119 Rozdział 20

Zawstydzona, wściekła, zdenerwowana, upokorzona, bezradna. Patty nie pamiętałaby kiedykolwiek odczuwała aż taką bezradność. Przez ponad dwa miesiące żyła tylko jedną myślą: znaleźć mordercę i oddać go – lub ją – w ręce sprawiedliwości, a teraz praktycznie jej rola w tej sprawie się skończyła. Miała pomagać w prowadzeniu codziennych spraw jednostki, nadzorować jej rutynowe działania. Wayne’owi Brasco przydzielono do pomocy Seana Digby, znacznie młodszego stażem od niej, i weterana, detektywa Brookesa, zaledwie miesiąc temu przeniesionego do Middlesex z Hampton. –Popatrz na to w ten sposób – tłumaczył cierpliwie Jack Court. – Ja ugrzęzłem w tej sprawie wraz z innymi, więc praktycznie ty będziesz rządzić. Brooks jest tu nowy, nie da sobie rady, a Digby za zielony na taką odpowiedzialność. Reszta zespołu nie jest nawet w połowie tak kompetentna jak ty. Gówno prawda! W pewien sposób odczuła to tak, jakby wyrzucono ją z policji. Siedziała za biurkiem szczęśliwa, bo telefon milczał i nikt nawet nie zatrzymał się, żeby z nią pogadać. Na około biurka, w schludnie wyrównanych stosach, leżały wymierne produkty niekończących się godzin pracy i rozmyślań nad sprawą zabójcy dyrektorów kas chorych: dokumenty, wydruki komputerowe, protokoły przesłuchań, wycinki prasowe, fotografie, zeznania spisane z taśmy. To nie w porządku, myślała, opisując zawartość każdego ze stosów na kartce i opasując je grubą gumową taśmą. Z pewnością jest gdzieś komisja albo choćby prawnik Amerykańskiego Stowarzyszenia Swobód Obywatelskich, który z przyjemnością by ją reprezentował i udowodnił przed sądem, że bezpodstawnie odsunięto ją od sprawy. Gdyby jednak znalazła obrońców, jej kariera

w policji zakończyłaby się nieodwołalnie. Znalazła się w sytuacji, w której nie mogła wygrać. Mogła tylko siedzieć cicho, przeżyć jakoś to rozczarowanie i czekać na inne czasy i inne sprawy, przy których będzie mogła udowodnić swą wartość. Nie miała zamiaru wspominać o tym Courtowi, ani Brasco, ale prawdę mówiąc, wcale nie była pewna, czy do końca odpuści sobie sprawę seryjnego zabójcy. Nawet wspomnienie spędzonej z Willem nocy nie podniosło jej na duchu. Will był bystrym, troskliwym i w ogóle wspaniałym facetem, absolutnie szczerym i bardzo atrakcyjnym. Kochanie się z nim należało do wspaniałych przeżyć, ale oboje doskonale wiedzieli, że żyją w napięciu, łatwo ich zranić i właśnie dlatego potrzebują czułości. Pociąg fizyczny, spontaniczność, wzajemne zainteresowanie – wszystko to było oczywiście autentyczne, niczego nie żałowała, podejrzewała jednak, że Will zgodziłby się z nią w jednym: lepiej by zrobili, gdyby zaczekali. Ustawione jeden na drugim efekty jej pracy miały pół metra wysokości. Patty odniosła papiery do gabinetu Courta. O ile wiedziała, do tej pory ani szef, ani Brasco nie zainteresowali się zgromadzonymi przez nią materiałami i nie wyglądało na to, żeby mieli się zainteresować teraz. Obaj rechotali z jakiegoś dowcipu, ale kiedy weszła, natychmiast umilkli. Nie wyjaśnili jej, co też aż tak ich rozbawiło. –Świetnie, Pat – powiedział Court z wymuszoną wesołością. – Załatwiliśmy tę sprawę i zaraz wprowadzimy cię w kilka nowych. –Myślałam, że może poświęci mi pan kilka minut, bym mogła wyjaśnić, jak uporządkowany jest ten materiał. Zaopatrzyłam go w odsyłacze, klucz jest tu. Położyła na biurku trzy kartki zapisane z pojedynczym odstępem: efekt wielogodzinnej pracy. Brasco obdarzył ją obojętnym uśmiechem i odłożył kartki na stos, na którym miały zapewne pozostać na wieczność. Court wyczuł pewnie rosnące napięcie, bo odchrząknął znacząco. –A więc, Pat… czy jest coś, o czym twoim zdaniem powinniśmy wiedzieć, nim zajmiemy się innymi sprawami? –Prawdę mówiąc, jest. –Dobrze, mów.

120

Czy można zachować się bardziej protekcjonalnie? Brasco uważał, że kobiety nadają się tylko do jednego, ale porucznik miał inteligentną, udzielającą się społecznie żonę i dwie córki. Z pewnością nie traktował jej w ten sposób tylko dlatego, że była kobietą. –Dziękuję. Chcę tylko, żebyście wiedzieli, że w tej sprawie coś mi nie pasuje. Po prostu czuję, że

morderca nie zabija dlatego, że jest wściekły na dyrektorów kas chorych, tylko dlatego, że wścieka się na policję. Brasco okazał zdumienie, energicznie unosząc ręce. –Pani sierżant, może to dlatego, że nie mam jak pani tytułu magisterskiego, ale zupełnie nie rozumiem tej teoryjki. O co chodzi? Mama faceta korkuje, bo kasa chorych coś tam zrobiła lub nie: może za wcześnie wypisała ją ze szpitala, może odmówiła badań na izbie przyjęć? Oni ciągle wykręcają takie numery, ale tym razem mają trupa mamuśki dzieciaka, który przypadkiem jest zawodowym mordercą albo przynajmniej szybko się uczy tego fachu. A ten postanawia pomścić jej nieszczęśliwą śmierć, a jednocześnie upokorzyć kasy i przerazić ich szefów. –Egomaniak, arogancki sukinsyn – dorzucił Court. – Jak wszyscy ci, którzy zabijają, by coś udowodnić. –Wiem co twierdzą specjaliści od profilów psychologicznych – zaprotestowała Patty. – Być może jest własnie tak, ale… –Ale co? – Głos Brasco podniósł się niemal o oktawę. –Wydaje mi się to zbyt proste. Dlaczego miałby mówić nam o matce? A przecież powiedział. –Ponieważ o to własnie chodzi! – Brasco nadal wrzeszczał. – Mamusia padła, a jemu odbiło. Znamy nawet imię mamuśki. Court spojrzał na niego gniewnie, ale on nawet tego nie zauważył. Patty odebrała tę rewelację tak, jakby ktoś uderzył ją w twarz. –O czym ty mówisz? –O literach. – Brasco zorientował się, że powiedział o wiele za dużo, ale nie mógł się już wycofać. – Po morderstwie tego neurologa zająłem się sprawą razem z kryptografem. Wystarczyło nam parę godzin. Kluczem były litery „M” i „N”. Kryptograf powiedział, że na dziewięćdziesiąt procent chodzi o „Remember Clementine”*[Remember Clementine – pamiętaj Clementine]. –Czyli matka ma na imię Clementine? –No własnie. Teraz jedynie musimy przeszukać bazy danych wszystkich szpitali oraz biura patologa i znaleźć wzmiankę o śmierci kobiety imieniem Clementine. Tymczasem zamierzamy… –Posłuchaj mnie Wayne – przerwał mu Court. – skoro nie mamy więcej pytań do Pat, to może najlepiej będzie, jeśli weźmie się do swojej roboty. Już wcześniej Patty zrozumiała, że Brasco powinien natychmiast się zamknąć i pod żadnym pozorem nie zdradzać jej, jakie są plany policji. Ale jemu zabrało to więcej czasu. –Co? A tak, oczywiście. Słuchaj, dziękuję za papiery laleczko. Będziemy cię o wszystkim

informować. Patty z trudem powstrzymywała łzy… mało nie rzuciła się na Brasco, by wydrapać mu oczy. W tej chwili nie mogła jednak zrobić nic konstruktywnego, pozostawało tylko zaszyć się w jakąś jamę i lizać rany. Jeśli Brasco znajdzie mordercę, plus dla niego, ale w tej chwili zdecydowała, że tak czy inaczej będzie miał konkurencję. –Nie zapominajcie o tym – powiedziała i z wysoko uniesioną głową wykonała perfekcyjne w tył zwrot. Wyszła, delikatnie zamykając drzwi. –Wayne, czy ty, do cholery, potrafisz myśleć? – Court dał upust irytacji, gdy tylko nabrał pewności, że Patty się oddaliła. – Przecież zdecydowaliśmy, że wykluczymy ją ze sprawy, a jeśli ją wykluczamy, to jest wykluczona i koniec. Zgadzam się z tobą, że mordercę dorwiemy przez tego doktorka narkomana. Dzielenie się z nią jakąkolwiek wiedzą to krok do klęski. Na litość boską, ona się z nim pieprzy!

121

Jack Court wyciągnął z leżącej na biurku koperty zdjęcie, na którym Patty i Will tulili się do siebie tuż za otwartymi drzwiami mieszkania. –Dzieło sztuki – rzekł z uznaniem Brasco. –Dobrze się stało, że to akurat ten facet był ci winien przysługę. Brasco nadął się jak zadowolony z siebie indor. –Czasami lepiej potargować się ze sprawcą, niż go zatrzymać. Szczególnie dotyczy to kobiet. –Nie chcę nic wiedzieć o twoich metodach, Wayne. –Jak widzisz, są skuteczne. Gary przesiadywał od ładnych paru dni w krzakach naprzeciwko mieszkania doktorka. Nie tego szukał, ale już raz udało mu się sfotografować pannę Moriarity. Wyszła o piątej rano, śpiąca i cała napalona. Biorąc pod uwagę, ile się pisze i mówi o sprawie Granta i zabójstw, miał nadzieję, że to zdjęcie trafi na pierwszą stronę. –Cieszę się, że odwiodłeś go od tego pomysłu. Wiem, jak zrobić z tego zdjęcia lepszy użytek. –Na przykład zapłacimy nim pewnemu pułkownikowi. –Tommy Moriarity obszczekał mnie i pozbawił awansu, na który zasłużyłem. Nie chcę, żeby jego cholerna córeczka pojawiła się na zdjęciach, kiedy już zdejmiemy naszego mordercę. A teraz Moriarity może nam nagwizdać, i nie może protestować, że wykluczyliśmy jego pieszczoszkę z

zespołu. –Proponuję, żeby – kiedy to się skończy – pogadać ze starym Tommym o paru promocjach. –Nie wydaje mi się to złym pomysłem. Wręcz przeciwnie. A jak sprawa z ludźmi od VDS? –Jesteśmy prawie umówieni. Mają być gotowi jeszcze dziś. Uwierz mi, to jest właściwy kierunek. –I upewnili cię, że dadzą sobie radę? –Tak twierdzą. –Mnie to wystarczy. Pilnuj ich. Jeśli nie spieprzą sprawy, na tę noc jesteśmy ustawieni. A na razie poszukamy Clementine. – Court jeszcze raz przyjrzał się zdjęciu. – Co za urocza scenka. –Trudno uwierzyć, że Lodowata Patty potrafi takie rzeczy. Podejrzewam, że Tommy zrobi wszystko, by uratować córeczkę przed konsekwencjami. I powiem ci coś jeszcze. Czy to narkotyki, czy pomoc w dokonaniu przestępstwa, czy jedno i drugie, Will Grant jest winny jak cholera. Pójdzie na dno z tym kamieniem u szyi, a jeśli będziemy mieli szczęście, ona pójdzie tam wraz z nim. Ponura niczym chmura gradowa Patty jechała drogą numer sto dwadzieścia osiem na północ, do Lexington. W samochodzie grzmiała mroczna Trzecia Symfonia Beethovena, Eroica. Biorąc pod uwagę atmosferę rozczarowania i podstępnego oszustwa, tak przekonywająco roztaczaną przez tę muzykę, był to najlepszy wybór, jakiego mogła dokonać. To arcydzieło Beethoven planował opublikować jako Symfonię Napoleońską. Ale w 1804 roku Napoleon odrzucił demokrację i lud i koronował się na cesarza Francji. Na wieść o tym akcie tyranii Beethoven podarł tytułową stronę partytury, o czym dowiedziała się z biografii Beethovena, którą niedawno przeczytała. Patty wiedziała, że Jack Court jej nie lubi, ale do ich ostatniego spotkania nie miała pojęcia, jak wielka jest jego antypatia. Wayne Brasco i on zawsze mieli rację, ale dziś zachował się głupio i ryzykownie, biorąc pod uwagę, że na wieść o tym, jak potraktowano jego córkę, Tommy Moriarity z łatwością mógł zniweczyć wszelkie jego szansę na awans. Oczywiście nie miała zamiaru zwierzać się ojcu ze swoich problemów, ale nie zamierzała też odpuścić sobie sprawy, nad którą tak ciężko pracowała. Brasco, obdarzony inteligencją małża, posłusznie grał rolę napisaną dla niego przez mordercę: znaleźć Clementine, zdobyć dane jej dzieci, aresztować, takie miało to być proste. I może było? Ale intuicja Patty nie przestawała krzyczeć głośno, że coś tu jest strasznie nie tak.

122

Na siedzeniu obok niej leżał wydruk z nazwiskami i adresami czwórki dyrektorów kas chorych, którzy zginęli z ręki mordercy lub morderców. Przyjmowanie z góry, że coś jest takie, a nie inne to najgorsza zmora policjanta, tłumaczył jej ojciec studentom akademii, wśród których była także ona. Jeśli śledztwo nie idzie dobrze, przede wszystkim zapomnij o wszystkich założeniach. Zmuś się i

zacznij od początku. Patty nie zdołała skontaktować się z wdowcem po Marcii Rising, ale wdowy po Benie Moralesie i Cyrillu Davenporcie już na nią czekały. Pogrążona w żałobie wdowa po Richardzie Leafie zgodziła się na ponowną rozmowę z policją, ale tylko jeśli będzie to absolutnie konieczne. Patty postanowiła zostawić ją na koniec. Morales, pierwsza ofiara, został zabity pojedynczym strzałem w głowę. Miał opinię doskonałego, energicznego szefa, był młody, udzielał się społecznie i – przynajmniej na papierze – wydawał się człowiekiem z charakterem, umiejącym współczuć i potrafiącym bogacić się bez przysparzania sobie wrogów. Tymi słowami opisywali go przyjaciele i współpracownicy, i właśnie to najbardziej niepokoiło Patty. Marcia Rising, choć szanowana przez wielu, wydawała się skąpa i przesadnie ambitna. Cyrill Davenport był cichą, metodyczną maszyną do zarabiania pieniędzy, Richard Leaf uchodził, także w jej oczach, za megalomana, niepoprawnego podrywacza i egoistę uważającego, że zasady społeczne go nie obowiązują. Ta trójka nie nadawała się na reklamę kas chorych, łatwo byłoby zrozumieć, gdyby któreś z nich morderca wybrał na pierwszą ofiarę… ale morderca wybrał Moralesa. Jego dom, stojący w spokojnej, nierzucającej się w oczy okolicy, otoczony był wypielęgnowanym trawnikiem, którego dzisiejszą główną atrakcją był leżący dziecięcy rowerek z przykręconymi z boku kółkami. Patty poznała już dwie córeczki Moralesa, lecz dziś na myśl o tym, co zgotował im los, jej serce ścisnęło się tak, jak podczas pierwszego przesłuchania. Wendy, żona Moralesa, otworzyła drzwi, nim Patty zdążyła do nich podejść. Wendy była szczupłą blondynką o jasnej karnacji. W ciągu dwóch miesięcy, które minęły od śmierci męża, postarzała się o całe lata. Poczęstowała Patty herbatą. Chętnie odpowiadała na jej pytania. –Czy imię Clementine z kimś się pani kojarzy? –Nie. –A Marcia Rising. –Także nie. Kiedy pani zapytała mnie o nią przez telefon, szukałam jej nazwiska, sprzątając biurko Bena w pracy, a potem, kiedy opróżniałam jego gabinet w domu. Nic nie znalazłam. Wendy udawała, że się trzyma, ale Patty widziała cierpienie w jej oczach. –Chce pani kontynuować naszą rozmowę? –Mnie już nic nie zostało. Mogę tylko pomóc w znalezieniu mordercy Bena. –Rozumiem. Richard Leaf? –Ostatnia ofiara. Z tego, co przeczytałam o nim w gazetach i usłyszałam w telewizji, nie był to człowiek, z którym chętnie nawiązałabym znajomość. –Ja też. –Nie przypominam sobie, żebym słyszała to nazwisko z ust Bena albo widziała je gdzieś zapisane,

ale po… po jego śmierci nie przejrzałam powtórnie zawartości wszystkich pudeł. –Ciągle są tu, w domu? –Na piętrze. Jeśli chce je pani przeszukać, nie mam nic przeciwko temu. –Dziękuję. Cyrill Davenport? Wendy potrząsnęła głową. –Muszę przyznać, że przeglądając rzeczy męża, płakałam i chyba nie byłam skoncentrowana tak, jak powinnam. –Doskonale panią rozumiem. –Jeśli to pani nie przeszkadza, może pani pracować w gabinecie Bena. Dziś nie ma niani, ale zrobię wszystko, żeby dziewczynki nie wchodziły pani w drogę. –Dzieci mi nie przeszkadzają.

123

–Wie pani, ja nie potrafię uwierzyć w to, co się stało. Nie potrafię. Organizacje społeczne kochały go, a biznesowe wręczały mu nagrody. – W oczach Wendy pojawiły się łzy. – Co pani o nim wie? –Tylko to, co powiedziała mi pani przy pierwszym spotkaniu po… po śmierci męża, i to, czego dowiedziałam się, rozmawiając z jego współpracownikami. –Urodził się w bardzo biednej rodzinie w Meksyku. –Tak. O tym słyszałam. –A czy wie pani, że każdego roku, w ciągu pięciu lat, kiedy był dyrektorem, wartość jego firmy wzrastała ponad dwukrotnie? –Musiał być niezwykłym człowiekiem. Idąc po pokrytych grubym dywanem schodach, Patty poczuła nagle obezwładniające milczenie. Podczas tego śledztwa na każdy krok w przód robiła dwa kroki w tył. I wreszcie wróciła do początku. –To tu. – Wendy wskazała jej drogę do pięknego pokoju o ścianach obitych elegancką boazerią. Patty zajrzała do środka i poczuła jeszcze większe rozczarowanie. Pięć sporej wielkości

kartonowych pudeł wypełniały teczki i stosy papierów, które wyglądały tak, jakby wrzucono je do nich zupełnie przypadkowo. Instynktownie oceniła sytuację. Czas potrzebny do zbadania dowodów, wiele, wiele godzin. Szansę znalezienia czegokolwiek użytecznego: bliskie zera. Koniec oceny sytuacji. Dziękuję, Wendy. Wpadnę kiedy indziej. Zadzwonię. Sformułowała te słowa i już miała je wypowiedzieć, kiedy ku swemu wielkiemu zdumieniu usłyszała, że mówi: –Dziękuję ci. Jeśli będę czegoś potrzebowała, dam znać. Przeklinając się za to, że nie uciekła – w gruncie rzeczy Brasco mógł z siebie robić bohatera lub durnia – usiadła na miękkim, skórzanym fotelu z wysokim oparciem, fotelu Bena Moralesa, i zabrała się do roboty. W godzinę przejrzała jedno pudło i większą część drugiego. Popołudnie powoli zmieniało się w wieczór. Papiery Moralesa były w większości suchymi, technicznymi dokumentami biznesowymi. Nie mówiły nic o człowieku, który doprowadził Premier Care na szczyt w okrutnym, niezwykle konkurencyjnym świecie kas chorych. Niemal na dnie drugiego pudła znalazła grubą kartonową teczkę, pełną oprawionych dokumentów prawniczych i luźnych kartek papieru. W rogu teczki wypisane było jedno słowo: „Fuzja”. Nareszcie coś interesującego! Patty wyrzuciła zawartość teczki na pusty blat biurka Moralesa i zaczęła lekturę od pierwszego dokumentu: notatki napisanej do Moralesa ozdobnym charakterem pisma na zwykłej białej kartce, sześć miesięcy temu.

Drogi Benie Cieszę się, że się ze mną skontaktowałeś. Z radością przyjmuję informację, że choć masz pewne zastrzeżenia, przynajmniej zgadzasz się, byśmy przedstawili ci korzyści płynące z połączenia naszych firm. Odpowiedzi innych, które zdążyliśmy zebrać, są bardzo pozytywne, ale uważam, że dopiero przyłączenie do projektu Premier Care spowodowałoby prawdziwy przełom. Krótko mówiąc, jestem pewien, że fuzja leżałaby w interesie nas wszystkich. Spotkajmy się za tydzień lub dwa, by wymienić się opiniami na ten temat. Potem, jeśli dojdziemy do porozumienia, będzie można włączyć prawników i bankierów, którzy opracują możliwe warianty podziału akcji. Z pozdrowieniami, Boyd

Boyd. Z całą pewnością Boyd Halliday. Patty miała wrażenie, że dyskusja w Faneuil Hali, kiedy to po raz pierwszy zobaczyła Willa, odbyła się wieki temu. Will wydał się jej wówczas

124

człowiekiem szczerym, inteligentnym, dowcipnym i bardzo skromnym, Halliday natomiast błyskotliwym, gwałtownym, sarkastycznym i wyrafinowanym. Fakt, że Patty od dawna miała powody, by darzyć niechęcią kierujące się wyłącznie zyskiem kasy chorych, zapewne miał pewien wpływ na negatywną ocenę Hallidaya, choć w tym szczególnym wypadku wdzięk Willa też mógł mieć z tym coś wspólnego. Prawnicze papiery najwyraźniej dokumentowały cierpliwe próby wymyślenia przez specjalistów od fuzji i przejęć jakiegoś sposobu na podział akcji – i wpływów – między co najmniej siedem kas chorych, wszystkich z północnego zachodu. Na liście, obok Premier Health, była także Unity Comprehensive Health Cyrilla Davenporta, ale nie było na niej kas Marcii Rising i doktora Richarda Leafa. Tylko ta jedna notatka dokumentowała kontakty między Hallidayem i Moralesem. Fuzja, pomyślała Patty, odkładając na bok ostatnią kartkę. O co tu właściwie chodzi? Czy do tej fuzji doszło? Czy nadal o niej rozmawiano? Co sądził o tym Ben Morales? Czy firmy innych ofiar były z tym jakoś związane? Nagle ożywiona, przejrzała zawartość ostatniego kartonu; nie zabrało jej to wiele czasu. Następnie zadzwoniła i ustaliła termin spotkania z Glorią Davenport. Kiedy wreszcie zeszła na dół, Wendy przygotowywała makaron z serem. –Odkryła pani coś, co mogłoby pomóc w znalezieniu mordercy? – spytała. –Być może. Czy wie pani coś o fuzji lub proponowanej fuzji Premier Health z jakimiś innymi kasami? –Nie, ale to niemożliwe. Ben nigdy by do tego nie dopuścił. –Dlaczego? –Ta firma była jego całym życiem. Miał wielkie plany. Chciał, żeby kiedyś Premier Health doprowadziła do upowszechnienia ubezpieczeń zdrowotnych wśród ludzi, których na nie, nie stać. Wolałby stracić rękę niż ją. –Czy mogę wypożyczyć sobie na jakiś czas te kartony? Chciałabym jeszcze raz przejrzeć ich zawartość. Obiecuję, że wkrótce je zwrócę. Nienaruszone. –Proszę bardzo. Proszę chwilę poczekać, pomogę pani znieść je na dół. Nie można przerwać gotowania makaronu z serem Krafta. Dodaję do niego trochę keczupu i kwaśnej śmietany. Tak robiła moja mama. –Musi być pyszny. Ja dostawałam kawałki hot dogów. Po załadowaniu do camaro ostatnich kartonów Wendy wróciła do domu ze zwieszoną głową. Gdyby Patty potrzebowała dodatkowego powodu, by nie rezygnować z prób wytropienia mordercy, to właśnie miała go przed oczami. Poczekała, aż wdowa po Benie Moralesie zamknie za sobą drzwi, wyjęła z odtwarzacza Trzecią Symfonię i zastąpiła ją płytą Willie Nelsona. Z głośników rozległa się

piosenka If You ‘ve Got the Money (I’ve Got the Time). Fuzja, pomyślała, wrzucając bieg. Czy to fragment układanki, czy cała układanka?

125 Rozdział 21

Pracownia mammograficzna Centrum Walki z Rakiem Excelsius Health urządzona była przepięknie. Jej ściany pokrywała boazeria, meble sprawiały wrażenie równie eleganckich jak wygodnych. Ze względu na dość nieprzyjemną rozmowę z Charlesem Newcomberem w sprawie zmiany chirurga Grace Peng Davis, Will uznał, że bardziej mu się opłaci zaatakować radiologa bezpośrednio, niż dzwonić i próbować umówić się na spotkanie. Gdy Will jechał na miejsce, na jego telefon komórkowy zadzwonił Augie Micelli i zażądał od niego, by zjechał na pobocze. –Słuchaj – powiedział – przerobimy to raz jeszcze. Chcę usłyszeć od ciebie o wszystkim, co zdarzyło się tego dnia, kiedy straciłeś przytomność na sali operacyjnej. Sekundę po sekundzie. Muszę wiedzieć wszystko. –Dzisiaj rano odtworzyłem to, co wtedy robiłem. –O tym też mi opowiedz. Tu musi być jakaś dziura i trzeba ją znaleźć. Głos „prawnika lekarzy” brzmiał ostro, dźwięcznie, zupełnie inaczej iż głos człowieka, który na oczach Willa upijał się podczas ich pierwszego spotkania. Niczym doświadczony adwokat na sali sądowej zadawał on celne, starannie sformułowane pytania, ułatwiające relację, ale niczego niesugerujące. Kiedy Will z jego pomocą skończył opowiadać, a Micelli upewnił się, że nie ma nic do dodania, powiedział mu, czego dowiedział się o farmakologii fentanylu. Zgromadził zdumiewający zasób informacji, czym zaskoczył rozmówcę. –Czy ta wiedza na coś się nam przyda? – spytał Will. –Na razie nie, ale nie na darmo mówi się, że wiedza rozświetla ciemności. Zakładając, że mówisz prawdę, a ja działam, wychodząc z tego założenia, szukamy wyjaśnienia zjawiska, które wydaje się nie do wyjaśnienia. –Rozumiem. –Popieram cię bezwarunkowo, Grant, ale z pewnością przydałaby mi się historyjka o tym, jak to świństwo znalazło się w twojej krwi.

–Mam w pogotowiu całą kupę historyjek, z których żadna nie ma sensu. Czy ci to w czymś pomoże? –Próbuj dalej. I pamiętaj, ta twoja nie musi być prawdziwa. Wystarczy, żeby była prawdopodobna. Will zapewnił jeszcze swojego prawnika, że będzie się z nim kontaktował co najmniej dwa razy dziennie, po czym rozłączyli się i mógł z powrotem wyjechać na drogę. Znający zarówno medycynę, jak i prawo Micelli jest dla mnie darem niebios, uznał, ale natychmiast zaczął rozmyślać o innych sprawach. O dziwnej historii: śrucinę w piersi Grace Davis wykazały zdjęcia rentgenowskie, ale nie mammogramy. Podobnie jak z fentanylem i w tym wypadku nie potrafił znaleźć żadnego sensownego wyjaśnienia, lecz przecież rzeczywistości nie sposób zaprzeczyć. Najprawdopodobniejsze wydawało mu się następujące wyjaśnienie: Grace była kobietą szczupłą, ale dość szeroką w ramionach. Być może konieczne było ustawienie mammografu pod takim kątem, że śrucina znalazła się poza obrazem. Nie bardzo to możliwe, ale, jakby powiedział Micelli, przynajmniej prawdopodobne. Z pewnością warto będzie przedstawić tę teorię Newcomberowi i może komuś z radiologii szpitala? Parkując przed kliniką, Will zdecydował, że bez względu na wszystko zasięgnie opinii w szpitalu. Problem w tym, jak dostać się do środka bez wiedzy Sida Silvermana lub któregoś z jego ochroniarzy, którzy mogliby wywalić go na bruk jak pijaka z baru. Raz go już wywalono, drugi – to byłoby o raz za wiele. Will uznał, że do Newcombera dotrze w najprostszy możliwy sposób: będzie się zachowywał tak, jakby wiedział, co robi, i nie poda prawdziwego nazwiska. Przed wyjazdem zadzwonił do pracowni mammograficznej. Przedstawił się jako doktor Davidson i oznajmił, że chciałby skonsultować kilka zdjęć.

126

Telefonistka poinformowała go uprzejmie, że doktor Newcomber jest w gabinecie i właśnie rozmawia przez telefon. Wszedł do budynku, niosąc pod pachą dużą kopertę na rentgenogramy. Miał w niej stare zdjęcia własnej lewej kostki, którą skręcił przed laty, grając na podwórku w koszykówkę. Pamiętaj, masz być pewien siebie. Nie zatrzymuj się. Zatłoczona poczekalnia była dokładnie tym, czego potrzebował. Przed siwowłosą, najwyraźniej przemęczoną recepcjonistką stały dwie kobiety, sześć lub siedem innych siedziało na krzesełkach, czekając w kolejce, resztę krzesełek zajmowały osoby, które z nimi przyszły. Z recepcji wychodził tylko jeden korytarz. Gdzieś tam znajdował się gabinet Newcombera. Will szybko podszedł do kontuaru.

–Doktor Davidson – przedstawił się z uśmiechem, pokazując kopertę. Minął recepcję, nie zwalniając kroku. Przez kilka niepokojących sekund był pewien, że zostanie zatrzymany i poproszony o dodatkowe wyjaśnienia, ale pewność siebie i tytuł doktora załatwiły sprawę. W korytarzu, po lewej, dostrzegł strzałkę wskazującą szatnię i pracownię rentgenowską. Po prawej znajdowały się gabinety lekarskie. Drzwi do nich były zamknięte oprócz jednych, na końcu korytarza. Na niewielkiej tabliczce na ścianie obok nich napisano: „Dr Newcomber”. W środku, za biurkiem, dyktując coś do mikrotelefonu, siedział wyglądający bardzo przeciętnie krępy mężczyzna o rumianej twarzy i głowie ozdobionej kępą idealnie siwych włosów. Will podszedł bliżej i nagle zorientował się, że to, co wziął za siwą głowę, było w istocie łysiną wystającą spod najgorzej dopasowanej peruki, jaką widział w życiu. Dopiero kiedy stanął na progu, doktor Newcomber podniósł głowę. Przyjrzał się gościowi uważnie, z wyraźnym zainteresowaniem. –Pan kogoś szuka? – spytał grzecznie cichym, wysokim głosem. –Doktora Newcombera. –Już go pan znalazł. Lekarz nadal patrzył na niego z zainteresowaniem. Will wszedł do gabinetu, cicho zamykając za sobą drzwi. –Panie doktorze, jestem doktor Will Grant. Radiolog zbladł. Odłożył mikrotelefon na biurko. –Myślałem, że siedzi pan w więzieniu. Czego pan chce? –Proszę o krótką rozmowę. –Jestem zajęty i nie rozmawiam z narkomanami. Proszę wyjść! Will zrobił jeden mały krok naprzód. –Chodzi o Grace Davis. Jakiś czas temu dzwoniłem do pana w jej sprawie. Chciała zmienić chirurga. –Nie rozmawiam o pacjentach. –Stwierdził pan u niej nowotwór. Został chirurgicznie usunięty, pańską diagnozę potwierdził patolog, ale nie sądzę, by oglądał pan jej zdjęcia. –To jakieś szaleństwo. – Newcomber chwycił ołówek i zaczął się nim bawić nerwowo. –Ta kobieta od dzieciństwa ma w ścianie piersi śrucinę. Widać ją na rentgenogramach zrobionych dziś rano, ale nie na mammogramach. Przynajmniej ja i jej mąż ich nie dostrzegliśmy. –Pewnie był pan pod wpływem narkotyków i nic nie widział! Nie wątpię, że tak! Proszę wyjść!

Strach radiologa był niemal wyczuwalny. Will zrobił kolejny krok. Stał nie więcej niż półtora metra od biurka. Powtarzał sobie, że nie wolno mu tracić opanowania, nie wolno zrobić niczego głupiego. –Czy moglibyśmy razem przejrzeć zdjęcia? –Ma pan notarialne pozwolenie? –Na litość boską, jestem lekarzem! Nie chce się pan dowiedzieć, czy nie doszło do jakiejś pomyłki?

127

–Nie popełniam błędów. Jeśli nie wyjdzie pan w tej chwili zawiadomię ochronę. –Nie szukam kłopotów. – Will czuł, jak rośnie w nim gniew i frustracja. – Niech pan przyniesie zdjęcia. Przejrzymy je razem. –Nie. Ołówek pękł z trzaskiem. Twarz Newcombera była czerwona jak burak. Poderwał się na równe nogi, ściskając krawędź biurka, aż zbielały mu palce. Will postanowił przycisnąć faceta; albo go złamie, albo zdenerwuje tak, że Newcomber straci kontrolę nad sobą i być może wypsnie mu się coś, co wyjaśni jego nieracjonalne zachowanie. Pewny, że panuje nad sytuacją, zrobił kolejny mały kroczek. To, co się stało wówczas, było dla niego szokiem. Newcomber szarpnął prawą szufladę biurka i wyrwał z niej rewolwer z krótką lufą. Grube paluchy zacisnął na rękojeści. Kiedy celował mu w pierś, jego dłoń wyraźnie drżała. Nikt nigdy nie mierzył do niego z broni palnej. Will znieruchomiał. Myśli wirowały mu w głowie: co robić, jak się zachować? Nie wiedział, jak bliski pociągnięcia za spust jest Newcomber, ale na jego twarzy malował się strach przemieszany z niekontrolowanym gniewem, co oznaczało, że w każdej chwili może paść przypadkowy lub rozmyślny strzał. Cofnął się o krok, unosząc ręce. –Spokojnie, Charles, spokojnie. Nie zrób czegoś, czego byś później żałował. –Wynoś się! Will zaczął się cofać, nie spuszczając wzroku z tęgiego radiologa. Na oślep sięgnął za siebie, namacał klamkę, otworzył drzwi. Mógł się teraz odwrócić i próbować ucieczki korytarzem, ale gdyby Newcomber zaczął strzelać, co najmniej jedna kula z pewnością by go trafiła. –Nie chciałem sprawiać kłopotów – powiedział bez zastanowienia. Newcomber milczał. Lufa rewolweru przesunęła się w prawo, już nie mierzyła mu w pierś. Wyglądało na to, że radiolog powoli się uspokaja.

Will uznał, że może coś powiedzieć. –Słuchaj, Charles, cokolwiek się tu dzieje, może będę mógł ci pomóc? Jestem bardzo dobrym lekarzem. Nie wątpię, że ty też. Chcemy tylko tego, co najlepsze dla naszych pacjentów. Ta kobieta, Grace Peng Davis, jest naprawdę wyjątkową osobą. Kiedyś była beznadziejną alkoholiczką, w zagrażającym życiu stadium choroby, wyrzutkiem społecznym. Nieoczekiwanie wytrzeźwiała, własnymi siłami wyciągnęła się z rynsztoka. Wczoraj omal nie umarła podczas pierwszej sesji chemioterapii. W jej przypadku leczenie raka będzie wielkim problemem. Niczym sobie na to nie zasłużyła. Charles, jesteśmy lekarzami. Jeśli rzeczywiście coś się dzieje, przede wszystkim musimy pomóc jej. –Wynoś się – wycharczał Newcomber. Z całą pewnością hiperwentylował. – Wynoś się, albo przysięgam, że cię zastrzelę. –Zadzwoń do mnie. Wolf Hollow Drive w Fredrickston. Mój numer jest w książce telefonicznej. Proszę. Porozmawiamy. Will powoli wycofał się za drzwi niemal pewien, że lada chwila padnie strzał. Zamknął drzwi do gabinetu Newcombera. Do wyjścia szedł bardzo szybko. Doktor Charles Newcomber bezwładnie opadł na fotel. Pot ściekał mu spod peruki, moczył koszulę na karku, błyszczał na czole i nad górną wargą. Minęła więcej niż minuta, nim wypuścił z dłoni broń. Zdołał się wreszcie opanować, przynajmniej na tyle, by podnieść słuchawkę telefonu. Wystukał numer. Odpowiedziała mu automatyczna sekretarka. Nie było ani głosu, ani melodyjki, tylko elektroniczny sygnał. –Posłuchaj. Był u mnie Will Grant. Właśnie wyszedł. On wie, że coś jest nie tak z mammogramami Grace Davis. Obiecałeś, że będzie ostatnia. Obiecałeś, że nikt się nie dowie. No więc Grant coś podejrzewa. Będzie szperał. Potrafię sobie z nim poradzić, ale mam zamiar zniszczyć zdjęcia. Wszystkie zdjęcia. Chcę dostać resztę pieniędzy, które ciągle jesteś mi winien, i taśmy. Chcę się wycofać. Rzucił słuchawkę na widełki.

128

–Obiecałeś – powiedział cicho, do siebie. Z szuflady biurka wyjął wydruk, złożył go na trzy części i wsunął do kieszeni sportowej marynarki. – Pieniądze, taśmę i sposób, żeby się z tego wyplątać. Obiecałeś.

129 Rozdział 22

Po raz drugi w ciągu sześciu godzin will wszedł do szpitala, z którego wcześniej go wywalono, ale tym razem ochroniarz w holu skinął mu uprzejmie głowa. Oczekiwano go. Kiedy wrócił do domu, wstrząśnięty i zdumiony zachowaniem Charlesa Newcombera, telefon już dzwonił. Ostatnio ilekroć podnosił słuchawkę, spodziewał się usłyszeć odmieniony elektronicznie głos mordercy. –Grant? –Tak. –Mówi Sid Silverman. Will przygryzł wargi. Omal nie powiedział głośno: „Sid słuchaj, przepraszam że przyszedłem dzisiaj do szpitala. Musiałem zobaczyć się z moją pacjentką”. –Co się stało? – wykrztusił. –Chcemy, żebyś przyjechał do szpitala. O trzeciej mamy zebranie. –Ale o co chodzi? –Wolałbym wytłumaczyć to wszystkim od razu. Mogę powiedzieć tylko tyle, że jakiś czas temu twój przyjaciel morderca odezwał się do Jima Katza. –Dlaczego miałby… –Sala konferencyjna Searsa, drugie piętro, o trzeciej. –Dobrze już, dobrze. Przyjdę. Czy mam przyprowadzić ze sobą mojego adwokata? –Możesz robić co chcesz, ale adwokat nie będzie ci potrzebny. –Sid – powiedział Will tak słodko, że aż zakrawało to na sarkazm – ufam ci do tego stopnia, że przyjdę bez adwokata. I co teraz? – pomyślał, zbiegając po schodach na radiologię. Co może zrobić mi ten psychol, czego jeszcze nie zrobił? Katz był politycznym konserwatystą, nie miał nic wspólnego ze stowarzyszeniem, nawet zasiadł w radzie nadzorczej jednej z kas chorych. Niezależny finansowo, a nawet bardzo zamożny, utrzymywał praktykę chirurgiczną jako swego rodzaju hobby, po prostu cieszył go powszechny szacunek, na który zarobił ciężką pracą i który zawsze otacza znanych chirurgów. Will,

w tej dużej grupie ludzi, których zdrowie pogarsza się znacząco dlatego, że nie mają nic ważnego do zrobienia. Było wpół do trzeciej. Will, będący zawsze maszyną wielozadaniową, skorzystał z niezwykłej okazji, jaką była dla niego „legalna” wizyta w szpitalu i umówił się z Rickiem Pizzom, dyżurnym radiologiem, na przejrzenie radiogramów Grace. Nieco rozczarowany tym, że Patty nie zostawiła mu żadnej wiadomości, zadzwonił do niej z budki telefonicznej. Rozmowa był krótka. –To była bardzo miła noc. Dziękuję. – Tylko tyle miała do powiedzenia o nocy, gdy po raz pierwszy się kochali. –Też tak uważam – odparł Will, pragnąc powiedzieć o wiele więcej. Patty większość dna pracowała nad sprawą, od której ją odsunięto, i zaniedbała swoje właściwe obowiązki, w tym sprawę sklepikarza, zranionego podczas napadu. Nie miała czasu, więc tylko bardzo krótko opowiedziała o rozmowie z Wendy Morale, Will zaś przekazał jej równie krótką relację z przedziwnego spotkania z Charlesem Newcomberem. –Porozmawiamy później, jeśli nam się uda, dobrze? – zaproponowała Patty. – Ale… podrzucili mi sprawę tej strzelaniny, poza tym musze przeprowadzić jeszcze jedną rozmowę, więc będę chyba pracowała całą noc. Na wspomnienie tej zbyt krótkiej, suchej rozmowy Willa bolało serce. Jadąc do szpitala, myślał tylko o tym, że przez szesnaście lat znał blisko wyłącznie jedną kobietę, swoją żonę Maxine. W sprawach kobiet trudno więc było uznać go za eksperta. Na radiologii jak zawsze panował wielki ruch. Wychodząc zza rogu, Will omal nie wpadł na Gordona Camerona. Szkot prezentował się wręcz wspaniale w koszuli w szerokie paski, prążkowanym krawacie z delikatnej wełny i ciemnoczerwonych spodniach przytrzymywanych przez szerokie szelki.

130

Kolory strasznie się gryzły, a także z jego rudą, niemal pomarańczową brodą. –Will, mój chłopcze, pomyliłeś się o kilka pięter! Spotykamy się w sali konferencyjnej na drugim. Już od lat każde spotkanie z Cameronem podnosiło Willa na duchu, dziś musiał jednak z całej siły powstrzymywać się przed okazaniem podejrzliwości. Trudno było mu patrzeć wprost w oczy przyjaciela i nie zapytać, czy to przypadkiem nie on zatruł go w jakiś sposób fentanylem. –Gordon, wystroiłeś się na dziś w istne krawieckie cudo – powiedział spokojnie. – Straszysz ludzi. Gdyby Braveheart tak się wystroił, to pewnie nadal szalałby po wrzosowiskach, obcinał głowy i

zwodził Angoli. –Uwierz mi, chłopcze, to jeszcze małe piwo. Najgorsze było znalezienie pasujących do siebie pończoch, podwiązek i pasa. –Uff, daj spokój. Wiesz coś o tym zebraniu? –Tylko tyle, że ma coś wspólnego z Jimem i z tobą. Will, słuchaj, chcę ci powiedzieć, jak bardzo mi przykro, że się z tobą nie kontaktowałem. Bez ciebie zrobił się tu taki bałagan, że po prostu nie miałem czasu i siły zadzwonić, zapytać, jak sobie radzisz. –Nonsens. Prowadziłem eleganckie życie na wysokiej stopie, a to nie zostawia człowiekowi wiele wolnego czasu. –Może na to nie wygląda, ale naprawdę dużo o tobie myślałem. –Zapamiętam i dziękuję. –Dzięki. A teraz powiedz mi, co właściwie robisz tu, we wnętrznościach szpitala? –Mam pewien interesujący problem z rentgenami. Rock Pizzi może pomóc mi go rozwiązać. –Jesteś jedynym zawieszonym lekarzem szpitala, który mimo zawieszenia potrafił znaleźć sobie interesujący problem ze zdjęciami rentgenowskimi. To się nazywa oddanie powołaniu! Nie masz nic przeciwko towarzystwu? Bez ciebie i tak nie zaczniemy zebrania. –Chodź. Pizzi, krępy i bardziej spięty niż większość radiologów, został zatrudniony w szpitalu mniej więcej w tym samym czasie co Will, ale ich drogi zawodowe szybko się rozeszły. Radiologia, której cechą charakterystyczną jest niemal całkowity brak kontaktu z pacjentem, nie była specjalnością, którą wybrałby Will, ale z pewnością miała swoje dobre strony. Pizzi, zapalony pilot, miał własną cessnę przystosowaną do lotów na dużych wysokościach, piękny jacht do wędkowania na pełnym morzu i porsche. Jego pierwsze małżeństwo okazało się szczęśliwe i rzadkie nocne dyżury telefoniczne przesypiał w domu błogim snem. Dwa zestawy radiogramów piersi Grace, zrobione w ciągu dwóch kolejnych dni, wisiały już na czterech z dziesięciu podświetlanych paneli, zajmujących całą ścianę za biurkiem Pizziego. –No i co? – spytał radiolog. – Udało ci się zdobyć mammogramy pani Davis? –Jeszcze nie. Są przechowywane w centrum mammograficznym jej kasy chorych. Ale dostanę je, obiecuję. –I jesteś pewien, że nie było na nich niczego takiego? –Być może słyszałeś, Rick, że ostatnio znalazłem się w dość stresującej sytuacji. Nie będę twierdził,

że czegokolwiek jestem pewien na sto procent. Ale podczas pierwszej wizyty obejrzałem jej zdjęcia bardzo dokładnie i oczywiście niczego nie zauważyłem. Mąż pani Davis też niczego nie dostrzegł. Jest nauczycielem, nie lekarzem, ale twierdzi, że ma oko do szczegółów. Pytanie brzmi: czy możliwe jest, by na standardowym zestawie mammogramów coś takiego w ogóle się nie pojawiło? Pizzi rozważył to pytanie i potrząsnął głową. –Nigdy w to nie uwierzę – powiedział. – W zależności od techniki musiałoby to wyjść na trzech standardowych ujęciach, może nawet czterech. –A jeśli nie wyszło?

131

Twarz Ricka Pizzi spoważniała. –Jeśli nie wyszło, jestem skłonny sądzić, że to nie były jej mammogramy. –„To nie były jej mammografy”. Matko Boska! Will, w co ty się wpakowałeś! – spytał Cameron. Wspinali się cztery piętra po schodach: z piwnicy na drugie. –Tym razem. –Co? –W co się wpakowałem tym razem. Chodzi o kobietę, która podczas pierwszej chemii doznała wstrząsu anafilaktycznego. –Słyszałem o tym. Sanitariusz z zespołu ratunkowego zrobił jej tracheotomię. –Właśnie. Wygląda na to, że uratował jej życie. –Fascynująca historia. –Jest pacjentką naszego zespołu. Susan zrobiła biopsję i usunęła nowotwór. –To ona naprawdę ma raka piersi? –Mam nadzieję, że miała. Nowotwór miał jakieś dwa i pół centymetra, ale wycinek węzła chłonnego był czysty. Problem w tym, że usunięty przez Susan nowotwór mógł nie być tym, który widzimy na jej mammogramach. Gordon zatrzymał się na pierwszym piętrze. Oddychał ciężko.

–Oj niedobrze, niedobrze. – Will uśmiechnął się. – Za wiele pączków, za mało biegów. Sprawiło mu przyjemność tak zręczne wprowadzenie do rozmowy pączków, choć to akurat wyszło mu przypadkiem. –Ach, mój mały, nie mogłeś się bardziej pomylić. Żyję nader higienicznie, to tylko dziedziczne, występujące w rodzinie, zapalenie oskrzeli. Odzywa się co roku dokładnie tego dnia. No, już mi lepiej. – Czekał ich już tylko ostatni ciąg schodów. – Dobrze, pozwól, że spróbuję podsumować sytuację. Radiolog pomylił zdjęcia naszej pacjentki ze zdjęciami kogoś innego, a ten ktoś inny przypadkiem miał podobny nowotwór w tej samej części tej samej piersi co nasza pacjentka? –Moim zdaniem tak to mniej więcej wygląda. –No to radiolog jest cholernym szczęściarzem. –Mało powiedziane. Cameron zatrzymał się przed drzwiami do sali konferencyjnej Searsa. –A co ty o tym myślisz? –Na razie nie wiem. Ale za to wiem, że nie przestanę myśleć. Także o tobie. Krzesła w sali konferencyjnej, normalnie ustawione w rzędy, odsunięto pod ściany z wyjątkiem kilkunastu stojących przy dużym stole z wiśniowego drewna. Dyrektor szpitala, Sid Silverman, siedział przy jednym boku w towarzystwie kardiologa doktora Hansa Gehringera i atrakcyjnej, konserwatywnie ubranej brunetki, która musiała być prawnikiem. Jego wzrok przypadkowo spotkał się ze wzrokiem Willa; Silverman lekko skinął głową, a wyglądał przy tym powitaniu tak, jakby lada chwila miał się pochorować. Po lewej od Gehringera usiedli Susan Hollister i Jim Katz. Cameron zajął miejsce między Katzem a przekleństwem Patty, Wayne’em Brasco. Dwa miejsca na lewo od Brasco zajmowały kobiety w typie bibliotekarek, kolejne prawniczki, prawdopodobnie – pomyślał Will – związane jakoś z Lekarską Radą Rejestracyjną. Zawahał się na chwilę, po czym zajął środkowe z trzech ostatnich wolnych krzeseł. Uznał, że nie ma sensu próbować nie wyróżniać się w tej grupie. Najwyraźniej już wcześniej uzgodniono, że zebranie poprowadzi Silverman. –Po pierwsze chciałbym podziękować wszystkim za przybycie mimo tak późnego zawiadomienia. Zapewniam, że mamy do czynienia z wyjątkową i wyjątkowo groźną sytuacją i że obecność was wszystkich jest konieczna.

132

Następnie poprosił obecnych, by się przedstawili. –Hans Gehringer, ordynator tego szpitala. –Jestem Susan Hollister, chirurg w tym samym zespole co Will Grant. Uważam się tę za jego przyjaciółkę i zawsze będę go wspierała. –James Katz, z tego zespołu co Susan. Spotkanie zwołano z mojego powodu. –Gordon Cameron. To co powiedziała Susan, odnosi się do mnie tak samo albo jeszcze bardziej. Wiem że Will jest dobrym człowiekiem i wspaniałym chirurgiem. Moim zdaniem powinniśmy zrobić, co w naszej mocy, by pomóc mu wydostać się z bagna, w które wpadł. –Detektyw porucznik Wayne Basco, policja stanowa stanu Massachusetts. Kieruję zespołem prowadzącym śledztwo w sprawie seryjnego mordercy dyrektorów kas chorych. Jesteśmy przekonani, że wkrótce oddamy sprawcę w ręce sprawiedliwości. – Przy tych słowach popatrzył wprost na Willa. – Rządy terroru i śmierci skończą się niedługo, tak czy inaczej. Will, który i tak już nie znosił Basco, teraz wręcz go znienawidził. Policjant był arogancki, egoistyczny i gwałtowny, a to mieszanka, której trzeba się bać. Nic dziwnego, że aż tak zalazł Patty za skórę. Dwie kobiety, jak podejrzewał, okazały się wysłanniczkami Lekarskiej Rady Rejestracyjnej. Jedna z nich, Jane Weiss, przedstawiła się jako szef zespołu dochodzeniowo-wykonawczego. Pomoc procesowa szefa Sama Rogera, pomyślał will. –Jestem Will Grant – powiedział, kiedy przyszła jego kolej. – Nigdy świadomie nie przyjmowałem narkotyków. Nigdy nie zrobiłem nic złego. Nigdy nie chciałem być nikim innym, tylko dobrym lekarzem. Rozumiem potrzebę chronienia pacjentów tego szpitala i mieszkańców stanu, ale wobec mojej osoby podjęto skrajne działania, nie biorąc pod uwagę, że nigdy wcześniej nie zdarzyło mi się nic podobnego. –Rozumiemy twoje uczucia. – Głos Silvermana brzmiał tak nieszczerze i tak protekcjonalnie, że Will poczuł, jak napinają mu się mięśnie karku. W tym momencie do sali wszedł Tom Lemm, prezes Stowarzyszenia Hipokratesa, w sportowej granatowej marynarce i idealnie zawiązanej, opalizującej niebieskiej muszce. Nieco za długo rozglądał się za wolnym miejscem, jakby nie od razu dostrzegł, że nie ma wyboru i musi usiąść koło Willa. Niezręcznie podał mu rękę. –Doktorze Lemm – powiedział Silverman – dziękujemy że przyszedł pan mimo spóźnionego zawiadomienia. Miał pan długą drogę. Jill? –Jill Leary – przedstawiła się siedząca po jego prawj stronie kobieta – Radca prawny szpitala.

Silverman odchrząknął, zwracając na siebie uwagę. –Jesteśmy tu, ponieważ zdarzyło się coś ważnego dotyczącego doktora Granta, doktora Katza o, choć już nie bezpośrednio, nas wszystkich. Doktorze Katz? Katz porządkował leżące przed nim na stole papiery. Dopiero teraz Will zauważył, że Jim nie wygląda najlepiej. Był biały jak prześcieradło, ręce drżały mu lekko, kąciki ust drgały niekontrolowanie. Odkaszlnął, odgarnął z czoła pasemko włosów, nalał sobie wody do szklanki. –Dziś rano, o ósmej – rozpoczął – zadzwoniono do mnie pod prywatny numer telefonu. Ten numer jest zastrzeżony. Głos w słuchawce był elektronicznie zniekształcony, tak jak opisał go doktor Grant. Początkowo sądziłem, że to coś w rodzaju dowcipu, ale wystarczyło kilka słów, bym nabrał przekonania, że mam do czynienia z mordercą. Przebywałem wówczas w gabinecie, miałem pod ręką kartkę, więc spisałem, co on – jeśli to był on – miał mi do powiedzenia, po czym natychmiast przepisałem te notatki do komputera. W mojej opinii jest to wierny zapis rozmowy. Jeśli można przeczytam: „Doktorze Katz, niech pan mnie posłucha. Bardzo ważne. Nie będę się powtarzać. Doktor Willard Grant traktowany jest niesprawiedliwie przez ludzi niewiedzących, że to męczennik walki, której celem jest pomszczenie krzywd sprowadzonych na tak wielu przez firmy kontrolujące opiekę zdrowotną. Najprawdopodobniej to jedna z tych firm doprowadziła do oskarżenia go o używanie narkotyków.

133

Być może była to kara za jego zwycięstwo w dyskusji w Faneuil Hall lub, co bardziej prawdopodobne, za to, że wybraliśmy go na naszego rzecznika, takiego, jakim przez wiele lat był dla stowarzyszenia. Nie powinien zostać zawieszony w prawach zawodowych i usunięty ze szpitala. Wręcz przeciwnie, należałoby go uczcić. Został pan wybrany, by naprawić zło wyrządzone temu człowiekowi, przywódcy walki z kasami chorych. Reputacja doktora Willarda Granta jest kluczowa dla naszej misji. Należy natychmiast przywrócić mu prawo do praktykowania medycyny i należne miejsce wśród pracowników szpitala, a także pozycją w Stowarzyszeniu Hipokratesa. Jeśli do tego nie dojdzie, nastąpi kara i to pan, doktorze Katz, zostanie ukarany. Nie jest to czcza pogróżka. Mamy nadzieję, że wie pan już, iż jesteśmy bardzo dobrzy w tym, co robimy, i wyjątkowo zdeterminowani, by ukazać światu niebezpieczeństwa związane z prywatną służbą zdrowia. Licząc od południa dnia dzisiejszego, ma pan siedem dni na użycie wszystkich swych wpływów, by doprowadzić do spełnienia postawionych przez nas warunków. W górnej prawej szufladzie biurka w pańskim szpitalnym gabinecie znajdzie pan dwie koperty. Jedna przeznaczona jest dla pana, druga dla doktora Granta. Wybraliśmy doktora Granta, by przedstawił szerokiej publiczności nasze krzywdy i nasz punkt

widzenia. Jeśli ma to robić skutecznie, jego reputacja jako lekarza musi być nieskazitelna. Ma pan dopilnować, by doktor Grant jako lekarz mógł przekonująco przedstawić naszą pozycją tak, jak mu ją przekażemy. Albo jest pan z nami, doktorze Katz, albo przeciwko nam. Nie może pan pozostać neutralny. Mam nadzieję, że pan mnie dobrze zrozumiał. Leży to w pańskim najlepiej pojętym interesie”. Katz drżącą ręką sięgnął po szklankę; nim podniósł ją do ust, trochę wody się wylało. Mimo iż lata nie były dla tego człowieka łaskawsze niż dla innych, nadal był on świetnym chirurgiem, człowiekiem spokojnym i godnym szacunku. W takim stanie budził jednak litość, przynajmniej w Willu. Owszem, w rozmowie z Patty przewidział, że mordercy mogą zrobić coś, by przywrócić mu utraconą wiarygodność, ale nie spodziewał się aż tak bezwzględnego, okrutnego ataku. Sądząc po wyrazie twarzy zebranych, nie tylko on. –Ma pan miłych przyjaciół, doktorze Grant – powiedział Silverman. – Detektywie Brasco? –Jedną chwileczkę, doktorze. Brasco wyjął telefon komórkowy, zadzwonił, rozmawiał chwilę ściszonym głosem, od czasu do czasu kiwając głową niczym udzielny pan i władca. –Kiedy skończycie z kopertami, przywieźcie je tu – polecił, podnosząc głos, tak by wszyscy mogli go słyszeć. – Sala konferencyjna szpitala, drugie piętro. – Uśmiechnął się, bardzo z siebie zadowolony. – Nie, „L” mnie nie dziwi. Pasuje doskonale. „L”. Wyrok śmierci na Katza dostarczono w kopercie z literą „L”, niewątpliwie starannie wypisaną na kawałku białego kartonu. Brasco uśmiechał się tępo. „L” wcale go nie zdziwiło. Dlaczego? Wyłącznie dlatego, że musi coś wiedzieć, pomyślał Will. Z całą pewnością jemu i kryptografowi udało się rozwiązać zagadkę mordercy. –Przepraszam. – Brasco odłożył telefon. – O czym to mówiliśmy? Ach tak, zaczęliśmy omawiać plusy oddania się pod komendą seryjnego mordercy. Wobec tego chciałem oznajmić, że nasze stanowisko jest identyczne ze stanowiskiem prezydenta: nie negocjujemy z terrorystami. Will znów poczuł znajome sztywnienie mięśni szyi. Brasco był kowbojem, był ładunkiem wybuchowym z wadliwym zapalnikiem. –Panie poruczniku! – Silvermanem też musiała wstrząsnąć bezceremonialność, z jaką policjant potraktował Jima Katza. – Muszę powiedzieć, że swoją pozycję zaznaczył pan bardzo dobitnie. A teraz proszę, by każdy z zebranych wyraził własną opinię na temat tego, co i jak byłby skłonny zrobić w celu ochrony życia doktora Katza, który tyle zrobił dla naszego szpitala i środowiska. Panno Leary? – zwrócił się do szpitalnej prawniczki. –Kiedy po raz pierwszy poznaliśmy żądania mordercy, zaczęliśmy się zastanawiać, jak daleko możemy się posunąć w procesie przywracania praw doktorowi Grantowi, przynajmniej czasowo. Istnieje precedens dotyczący naszego szpitala, choć pochodzi on sprzed wielu lat.

134

Lekarzowi cofnięto zawieszenie, choć jego sprawa była nadal badana. Komitet wykonawczy pracowników medycznych jest skłonny rozważyć takie postępowanie i teraz, z szacunku dla doktora Katza, ale będziemy nalegać na przeprowadzenie badań psychiatrycznych pana doktora i to przez psychiatrę wybranego albo przez nas, albo przez Lekarską Radę Rejestracyjną. Chcielibyśmy także zapoznać się z jakimiś dowodami łagodzącymi zarzut o używanie narkotyków, przed którym doktor Grant tak stanowczo się broni. Wymagamy co najmniej notarialnie poświadczonych świadectw szanowanych przedstawicieli zawodów medycznych lub środowisk społecznych dotyczących prawości jego charakteru, choć wolelibyśmy coś bardziej konkretnego, co najmniej sugerującego niewinność pana doktora. –Pani Weiss – Silverman zwrócił się do prawniczki rady – czy istnieje szansa, że zgodzicie się uchylić zawieszenie doktora Granta do czasu zakończenia prowadzonego przeciw niemu dochodzenia i ewentualnego postawienia zarzutów? Weiss, bardzo poważnie wyglądająca w czarnej sukni, rozmawiała chwilę szeptem ze swą koleżanką. –W normalnych okolicznościach odpowiedź brzmiałaby „nie” – powiedziała. – Zazwyczaj bardzo stanowczo dyscyplinujemy lekarzy, zwłaszcza gdy w grę wchodzi dobro pacjenta, jak to było w tym wypadku. Jednakże w tej sprawie mamy inne istotne okoliczności. Doktorze Katz, poinformowano mnie, że był pan kiedyś członkiem rady. –Parę lat temu. – Katz nadal był bardzo ponury. – Mianował mnie gubernator Wilcox. Na dwa lata. –Cieszy się pan wśród nas doskonałą reputacją. –Dziękuję. Prawniczki znów wymieniły szeptem kilka zdań, po czym Weiss ponownie zabrała głos. –Biorąc pod uwagę powagę zdarzenia, które nastąpiło w sali operacyjnej z udziałem doktora Granta, nie możemy niczego obiecywać. Jeśli jednak szpital postanowi przywrócić go do pracy, niewykluczone, że rada przychyli się do tej decyzji. Doktorze Grant, czy udało się panu dowiedzieć czegoś, co mogłoby rzucić światło na to, co się wówczas stało? –Mam tylko teorie – odparł Will, robiąc wszystko, by nie spojrzeć na Gordona Camerona. – Nic więcej. –Godzi się pan na badanie przez psychiatrę specjalizującego się w uzależnieniach? –Bez wahania. –I przedstawienie dokumentów świadczących o pańskim charakterze?

–Zrobię wszystko, by przedstawić je jak najszybciej. –Im więcej, tym lepiej. –Nie widzę problemu. Weiss zwróciła się do Katza. –Doktorze Katz, zarówno ja, jak i mecenas Emspak jesteśmy bardzo poruszone tym, co się panu przydarzyło. Będziemy chronić pana we wszelki możliwy sposób. –Jestem paniom bardzo wdzięczny – odparł Katz – choć, o ile dobrze rozumiem, w tej chwili nie ma żadnych gwarancji. –Doktorze? – Silverman zwrócił się do Lemma. –Nasza organizacja darzy doktora Granta wielkim szacunkiem i docenia jego ciężką pracę zarówno w charakterze chirurga, jak i członka Stowarzyszenia Hipokratesa. W tej chwili mile powitamy każdy, choćby najmniejszy powód, by przywrócić mu członkostwo stowarzyszenia. Jednakże, z czego chyba wszyscy zdajemy sobie sprawę, jest to bardzo głośna sprawa. Wygląda na to, że zarówno szpital, jak i rada oraz stowarzyszenie znajdą się w bardzo trudnej sytuacji medialnej. Można bezpiecznie założyć, że zostaniemy zaatakowani. Moim zdaniem powinniśmy przygotować i uzgodnić między sobą bardzo przekonujące wyjaśnienie zmiany naszego stanowiska. Być może, skoro nie będziemy mieć w rękach nic bardziej przekonującego niż pozytywna opinia psychiatry i świadectwa prawości charakteru, powinniśmy odwołać się, możliwie dyskretnie, do innych wątków sprawy doktora Granta w możliwie ogólnych słowach.

135

W imieniu stowarzyszenia mogę jeszcze dodać z całym przekonaniem, że z całą pewnością musimy zrobić jedno: zapewnić detektywowi Brasco i jego ludziom tyle czasu, ile trzeba na złapanie mordercy, jednocześnie chroniąc doktora Katza w każdy dostępny nam sposób. Silverman dopuścił do prywatnych rozmów, a kiedy zaczęły cichnąć, zwrócił się do Willa. –Doktorze Grant, bardzo proszę, by zdwoił pan wysiłki prowadzące do wyjaśnienia tej sprawy i tym samym zminimalizowania skutków wybuchu medialnego wulkanu, a nie wątpię, że wybuchnie, kiedy środki przekazu dowiedzą się, że przywróciliśmy panu pełnię praw… oczywiście jeśli je panu przywrócimy. Morderca dał nam na to tydzień. Proponuję, żebyśmy spotkali się tu pojutrze o tej samej porze. Być może do tego czasu doktor Grant pozna już jakieś nowe fakty potwierdzające jego niewinność, przy której tak się upiera, a rada znajdzie psychiatrę. Mam nadzieję, że będziemy wówczas mogli głosować, i jeśli zdecydujemy się na omawiane tu działania, zaczniemy szykować

przekonujące wyjaśnienia dla dziennikarzy. –Doskonale – powiedziała Weiss. – Doktorze Grant, czy zdoła pan zrobić to, do czego się pan zobowiązał? –Z radością zapłacę niezależnemu rzeczoznawcy. Spróbuję też znaleźć dowody albo co najmniej sformułować wiarygodną teorię, którą można byłoby podrzucić prasie. Nim obiecam coś więcej, muszę dowiedzieć się, co morderca poleci mi powiedzieć prasie, ale oczywiście zrobię wszystko, by chronić doktora Katza. W tej chwili, jakby na zamówienie, rozległo się pukanie do drzwi. Brasco otworzył je i wrócił z dwoma kartonowymi teczkami. Spojrzał na jedną, zawierającą zapewne literę „L”, a drugą rzucił na stół przed Willem. –Podziwiam pańską szlachetność, doktorze Silverman – powiedział, wracając na miejsce. – i pańską, doktorze Lemm. To samo dotyczy szlachetnych pań z Lekarskiej Rady Rejestracyjnej. Pozwolę sobie powiedzieć jednak, że w mojej opinii obraliście państwo kurs, który, jeśli ten facet znowu zaćpa, zaprowadzi was na bardzo ostre rafy. Osobiście jestem pewien, że potrafimy ochronić doktora Katza, póki nie usuniemy tego psychola ze świata raz na zawsze. Niech pan mi wierzy, doktorze, chroniliśmy już świadków przed większymi zagrożeniami niż to. –Pan wybaczy, detektywie Brasco – zaprotestował Will – ale w mojej opinii nie docenia pan tych ludzi. To drapieżcy, groźni, błyskotliwi i bezlitośni. Przecież wie pan, jak zabijali do tej pory. Ponieważ miałem już z nimi do czynienia, mogę z przekonaniem powiedzieć, że jeśli zechcą zamordować doktora Katza, to znajdą sposób. –Mówisz tak dlatego, że pewnie jesteś jednym z nich, ty cholerny ćpunie! – Brasco skoczył na równe nogi tak gwałtownie, że jego krzesło przewróciło się z hukiem. – Ratujesz własną skórę! – wrzeszczał nieprzytomnie. – No to pozwól, że coś ci powiem. Cała ta dyskusja nie ma żadnego sensu. Nim minie tydzień, dorwiemy skurwysyna. Róbcie, co chcecie, ale ja powtarzam: nie układamy się z terrorystami. Ani z narkomanami. Nim ktokolwiek zdołał cokolwiek powiedzieć, obrócił się na pięcie i wybiegł z sali.

136 Rozdział 23

Przez bardzo długą chwilę zdumieni uczestnicy zebrania siedzieli nieruchomo w milczeniu. Pierwszy poruszył się Sid Silverman. Poprawił kamizelkę, zebrał papiery. –A więc spotykamy się pojutrze – powiedział spokojnie, jakby oburzający wybuch Brasca nie zasługiwał na wzmiankę. – Doktorze Grant, proszę podać mecenas Weiss wszystkie dane

umożliwiające kontakt z panem. –To moje numery telefonu, domowy i komórkowy. – Will wręczył pani mecenas karteczkę. – Ja… ja wiem, że wszyscy znaleźliśmy się w trudnej sytuacji. Jim, chcę, żebyś wiedział, jak strasznie ci współczuję z powodu tego, przez co przechodzisz. I Julia. Jeśli postanowicie wypełnić żądania mordercy i przywrócić mi prawa, obiecuję, że nie będę się wychylał. Nie chcę sprawiać kłopotów. Wątpię, czy porucznik Brasco przyjdzie na nasze następne spotkanie, ale ja przyjdę. Mam nadzieję, że już wkrótce wszyscy dowiecie się tego, co ja już wiem: że nie jestem niczemu winien. Na tym skończyło się zebranie. Skrajnie wyczerpany Will pozostał przy stole, podczas gdy inni wychodzili z sali konferencyjnej. Jim Katz, blady i drżący, niemal wybiegł za drzwi, patrząc przed siebie błędnym wzrokiem. Tylko Susan i Gordon pożegnali go spojrzeniami. Kolejny zwrot w tej szalonej historii przygnębił Willa, lecz jednocześnie w jakiś przedziwny sposób poczuł się zrehabilitowany. Od chwili gdy w jego krwi wykryto fentanyl, prasa i koledzy ze szpitala traktowali go jak pariasa. A teraz, dzięki mordercy – dzięki wielokrotnemu mordercy! – stowarzyszenie, szpital i Lekarska Rada Rejestracyjna błagają go o powód, jakikolwiek powód, umożliwiający przywrócenie mu prawa do wykonywania zawodu, dawnej pozycji w stowarzyszeniu i przywilejów związanych z pracą w szpitalu. Jeśli nawet w obliczu tragedii Katza nie potrafił pozbyć się egoizmu, niech i tak będzie. Nikt nie potrafi w pełni zrozumieć, przez co przeszedł, nikt nie pojmie, jak rozpaczliwie tęsknił za dawnym życiem. Pragnął znów stać się częścią społeczności, odzyskać dawne życie. Pragnąłby jego dzieci nie były skazane na ostracyzm. Pragnął znaczyć coś w świecie, który tak wiele dla niego znaczył. Pragnął znów być lekarzem. Czy to coś złego? Wydawało się całkiem możliwe, że nawet świadectwa Benois Beane’a, Susan, Gordona, Jima i tych kilku lekarzy, którzy nie odwrócili się do niego plecami, nie przekonają prawników szpitala i rady, ale mógł je zdobyć. Nic innego nie przychodziło mu do głowy. Susan! Will zbierał powoli swe notatki, gdy nagle przypomniał sobie, że miał zamiar porozmawiać z nią po zebraniu o śrucinie w klatce piersiowej widocznej na rentgenach Grace, opinii radiologa, Ricka Pizzi, a przede wszystkim o przedziwnie gwałtownej, niezrozumiałej reakcji lekarza, który Grace do niej skierował. Wsadził papiery do teczki i już wstawał, kiedy do sali wrócił Sid Silverman. Jego okrągła twarz była bardziej czerwona niż zazwyczaj. –Tak myślałem, że jeszcze cię tu znajdę – powiedział Sid. –Właśnie zbierałem się do wyjścia. –Przyszedłem dopilnować, żebyś wyszedł.

–Co? –Nadal jesteś zawieszony. –I co z tego? –A to, że masz się wynosić ze szpitala, póki nie przywrócimy ci praw… jeśli ci je w ogóle przywrócimy. Osobiście, Grant, uważam, że jesteś winny jak cholera. Moim zdaniem wziąłeś ten narkotyk. Moim zdaniem wiąże cię z mordercą więcej, niż przyznajesz, choć nie wiem co. Gdyby nie chodziło o życie Jima Katza, z przyjemnością poparłbym Brasco bez chwili wahania. A jeśli Katzowi coś się zdarzy, będziesz musiał z tym żyć. A teraz wynoś się!

137

Po wydaniu tego polecenia, zamiast wyjść, Silverman oparł się o ścianę i założył ręce na piersi tak ciasno, jak na to pozwalała jego budowa. Tymczasem Will walczył z przemożnym pragnieniem: chciał doskoczyć i dać mu w gębę, a potem skopać go do nieprzytomności. Głupi, bezduszny idiota! Powoli – miał nadzieję, że rozpaczliwie powoli – wstał, po czym zupełnie niepotrzebnie zabrał się do przepakowywania teczki. Usłyszał sygnał swojego telefonu komórkowego. Rozłożył ręce, pokazując Silvermanowi „co innego mogę zrobić?”, i odebrał. –Grant, tu Micelli – wychrypiał prawnik. – Możesz rozmawiać? –Mogę, Augie. Im dłużej będziesz stał i czekał Sid, tym szczęśliwszym mnie uczynisz. –To słuchaj uważnie. Pamiętasz, mówiłem ci, że studiowałem farmakologię fentanylu i zastanawiałem się, jakim cudem trafił do twojej krwi. –I? –Musiał być w butach. Tych czerwonych tenisówkach, które zawsze wkładałeś do operacji. To jedyne wyjaśnienie mające choć odrobinę sensu, no chyba że łżesz, a ja przecież postanowiłem nie rozważać tej możliwości. Narkotyk, prawdopodobnie mnóstwo narkotyku, wlano ci w buty i pozwolono mu zaschnąć. Roztopił go twój własny pot. Wchłonął się do krwi przez stopy, zupełnie tak, jakby skarpety były wielkimi plastrami. Musimy znaleźć te buty. Wiesz gdzie mogą być? Niebotycznie zdumiony Will opadł na krzesło. Ale telefon mocno przyciskał do ucha. Czy to możliwe? Micelli oszalał bez dwóch znać, to nie może być prawda. Ale z drugiej strony jego czerwone tenisówki były wszystkim doskonale znane. Chuck Taylor All Stars. Bez nich nie wszedłby na salę operacyjną. Will uznał, że warto rozważyć tę możliwość, przynajmniej na razie. Micelli miał rację przynajmniej w jednym: mieli za dużo faktów, a za mało wyjaśnień.

–Nie mam zielonego pojęcia, co się z nimi stało. Pielęgniarki z sali przypadków nagłych pakują ubrania do oznaczonej torby. Nie odebrałem ich. Może ma je policja? –Nie ma. Sprawdziłem. –Sprawdzę u pielęgniarek na intensywnej terapii. –Ani mi się waż! To my je musimy znaleźć i to nie sami, tylko w towarzystwie gliny. Zwykłego gliniarza lub kogoś z biura prokuratora. I jeszcze potrzebny nam jest ktoś ważny ze szpitala. Więc na litość boską, nie szukaj ich, bo jeśli ci się poszczęści i znajdziesz, popsujesz wszystko raz na zawsze. Potrzebujemy nadzoru z prawdziwego zdarzenia. Wiesz, w biurze prokuratora mam kogoś, kto jest mi winien przysługę. Może przyjedzie. A ty pogadaj w szpitalu. Spotkamy się o ósmej wieczorem. Jeśli nikogo nie znajdziesz, daj znać. –Zrobię, co mogę. I znam policjanta stanowego, którego mogę ściągnąć. –No to świetnie. W tym wypadku im więcej świadków, tym lepiej. To buty, przyjacielu! W końcu zawsze chodzi o buty! Will włożył telefon do teczki i błyskawicznie obrócił się w stronę Silvermana. –Musimy pogadać, Sid – powiedział. Sid Silverman bez wahania odmówił pomocy i reprezentowania szpitala w poszukiwaniach tenisówek Willa. Ale przynajmniej zaprowadził go do biura radcy prawnego, mecenas Jill Leary, poczekał, póki nie upewnił się, że będzie mogła przyjść na ósmą, po czym wyszedł, przypominając Willowi, że po rozmowie z Jill Leary ma opuścić szpital aż do wieczora, kiedy ich grupa zbierze się w poczekalni. Przy okazji dowiedział się, że Willa reprezentuje „prawnik lekarzy” co bynajmniej nie poprawiło mu to humoru. –Myślałem, że Micelli tylko oskarża lekarzy – powiedział. –Dla mnie zrobił wyjątek. –Dlaczego? –Chyba dlatego, że wierzy w moją niewinność, Sid. –A ja nie wierzę.

138

–Wiesz, co myślę? Myślę, że Micelli może mieć rację. Myślę, że przytruto mnie przez buty. I jeszcze

myślę, że jak śmierci boisz się, że się co do mnie pomyliłeś. Że mnie skrzywdziłeś. A kiedy już udowodnimy, że on miał rację, a ty się myliłeś, to zażądam przywrócenia mi wszystkich przywilejów zawodowych, natychmiast i bez dyskusji. Ale nie tylko tego, Sid. Zażądam, żebyś nigdy więcej nie odzywał się do mnie i nie mówił o mnie. Przeszło pół godziny zabrało Willowi wprowadzenie Jill Leary w zagadnienia farmakologii fentanylu. Następnie opowiedział o pełnej przygód współpracy z Augie Micellim. Mimo chłodnego, sugerującego dystans wyglądu, mecenas Leary okazała się kobietą zdumiewająco przyjazną i chyba obiektywną. Mimo to Will mówił nieco nieskładnie i starał się skracać opowieść. Nie miał jeszcze okazji zadzwonić do Patty i zaprosić jej na dzisiejszy wieczór do szpitala. Musiał także znaleźć Susan, porozmawiać z nią i przynajmniej jakoś uporządkować sprawy wiążące ich z Charlesem Newcomberem. –Jedno mnie interesuje – powiedziała Leary. – Jeśli przypuszczenia pańskiego prawnika okażą się prawdą, jeśli rzeczywiście tak to przebiegało, to czy nie sądzi pan, że od dnia „wypadku” sprawca marzył wyłącznie o tym, żeby znaleźć te tenisówki i jakoś się ich pozbyć? Dobre pytanie, nawet bardzo dobre pytanie. Will przez dłuższą chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią. –Rzeczywiście, istnieje taka możliwość – powiedział ostrożnie. – A jeśli policja nie ma ubrania, które nosiłem tego dnia, jeśli nie ma go na sali intensywnej opieki medycznej ani na sali przypadków nagłych, to albo torba z moim nazwiskiem została przypadkowo wyrzucona, albo ktoś ją zabrał. Nie potrafię sobie wyobrazić, by sprzątaczki, zamiast oddać torby z rzeczami pacjentów pielęgniarkom, po prostu je wywaliły, musimy więc założyć, że człowiek, który mnie zatruł, zdołał się ich pozbyć. –Na pierwszy rzut oka mogę to kupić. – Leary uśmiechnęła się nieoczekiwanie ciepło i serdecznie. – No, dziś moja kolej. Muszę przygotować obiad dla męża i dziecka, więc lepiej będzie, jak się pospieszę. W drodze do domu przemyślę to, co pan powiedział, może znajdę jakieś dziury w pańskiej logice? Do zobaczenia o ósmej. –Świetnie. –Jeszcze jedno, doktorze Grant. –Tak? –Bardzo mi przykro, że zdarzyło się to właśnie panu. Will próbował dodzwonić się do Patty ze szpitalnego telefonu, zarówno pod numer komórki, jak i telefonu w samochodzie. Już wcześniej uzgodnili, że skoro jego telefon domowy, komórkowy i szpitalny są na podsłuchu, będą unikali korzystania z nich. Na wypadek gdyby nie mieli innego wyboru, ustalili, że rozmawiają tylko o sprawach służbowych. Użycie słowa „niebezpieczeństwo” oznaczało, że Will będzie się z nią kontaktował z budki, dzwoniąc na telefon samochodowy. Will pojawił się w biurze Fredrickston Surgical Associates, kiedy Susan kończyła badanie pacjentów. Nie przychodził tu od przeszło tygodnia; pracownicy przywitali go ciepło, ale z rezerwą. Zdawał sobie sprawę, że jest to reakcja naturalna. Im dłużej jego sprawa pozostawała

nierozwiązana, tym bardziej podejrzliwi stawali się ludzie. –Radzę sobie – powiedział do recepcjonistki, nim zdążyła zadać mu oczywiste pytanie. – Proszę się nie martwić. Radzę sobie. Dzwonił do Patty z telefonu w gabinecie Gordona, ale znów jej nie zastał. Potem usiadł przy swoim jakże nietypowo porządnym biurku i bawiąc się spinaczem, próbował sobie przypomnieć, jak wyglądało normalne życie. Jak wyglądałoby teraz jego życie, gdyby na prośby i naciski Toma Lemma i członków stowarzyszenia, którzy tak zręcznie wmanewrowali go w dyskusję w Faneuil Hali, odpowiedział po prostu „nie”? –Cześć, facet. Usłyszałam, że na mnie czekasz.

139

Susan wślizgnęła się do gabinetu i usiadła naprzeciw Willa. Ubrana była z prostą elegancją w spódnicę do kostek, ozdobioną jaskrawym afrykańskim wzorem i beżową jedwabną bluzkę. Brązowe włosy jak zawsze związała w ciasny kok. –Dziękuję, że wstawiłaś się za mną na tym naszym zebraniu. –Żałuję, że ten laluś Silverman nie dał mi szansy powiedzenia czegoś więcej. Przecież przechodzisz piekło. –Rzeczywiście, wolałbym, żeby to się już skończyło. I może skończy się dzisiaj wieczorem? –Jak to? Will opowiedział jej o swej rozmowie z Micellim i o poszukiwaniach, które mieli zamiar przeprowadzić o ósmej. –Jeśli chcesz, możesz pójść z nami, Suse – zakończył relację. –Gdybym sądziła, że zrobi to jakąś różnicę, poszłabym z pewnością. Mimo że zaproszono mnie na koncert Bruce’a Springsteena. Możesz mi wierzyć albo nie. Pokreśliła te słowa, przygryzając dolną wargę i udając, że gra na gitarze. –Nie wiedziałam, że jesteś taką fanką Bossa. –Ujęłabym to w ten sposób: wszyscy są strasznie podnieceni, że idę na ten koncert, więc ja też jestem podniecona. –Zakochasz się w nim.

–Wszystko jest możliwe. Aha, byłabym zapomniała. O co chodzi z Grace Davis i jej zdjęciami? –Właśnie o tym chciałem z tobą porozmawiać. –Jej mąż powiedział mi, że ma śrucinę w klatce piersiowej i że nie widać jej na mammogramach. –No właśnie. Brat ją postrzelił, kiedy była mała. –Widziałeś te zdjęcia? –Oglądałem je tego dnia, kiedy pozwoliłaś mi przejąć pacjentkę. Nie jestem całkiem pewien, że nie było na nich żadnego zagęszczenia, ale raczej bym je zauważył, gdyby było. Wczoraj pojechałem spotkać się z doktorem Newcomberem, radiologiem z Centrum Walki z Rakiem Excelsius Health. –Dziwny z niego facet. –Znasz go? –Spotkaliśmy się parę razy. Moim zdaniem jest gejem, ale poza tym nic o nim nie wiem. –No, więc moim zdaniem było tak, że odczytał zdjęcia prawidłowo, a potem przez przypadek włożył do jej teczki zdjęcia kogoś innego, ja zaś po prostu nie zauważyłem, że na teczce i zdjęciach są różne nazwiska. –Kogoś, kto jak ona miał raka w górnym zewnętrznym kwadrancie lewej piersi? –Chyba. W każdym razie innego wyjaśnienia nie udało mi się wymyślić. –Jeśli jest jak mówisz, to wiedz, że ja też nie zauważyłam różnicy w nazwisku. Oglądałam te mammogramy przed operacją. –Przecież to całkiem możliwe. Nikt z nas nie wychodzi z siebie, żeby przede wszystkim odczytać nazwisko. –No, może. – Susan zamyśliła się, najwyraźniej szukała innych możliwych wyjaśnień. – No i jak ci poszła rozmowa z Newcomberem? –Dobrze, że siedzisz. Kiedy zaproponowałem, żebyśmy wspólnie obejrzeli mammogramy Grace, strasznie się przeraził. Ścisnął krawędzie biurka tak mocno, że omal nie oderwał blatu. Potem powiedział, że potrzebuje notarialnego pozwolenia na wydanie mammogramów i bez tego niczego mi nie pokaże. A kiedy odparłem, że stawianie takich wymagań innemu lekarzowi jest śmieszne, wyciągnął z szuflady biurka rewolwer. –Co?

140

–Rewolwer. Taki z krótką lufą. Straszył, że mnie zastrzeli, jeśli natychmiast się nie wyniosę. Wpadł w taką panikę, że równie dobrze mógł to zrobić. Zsiniał na twarzy, ręce mu się trzęsły. Czekałem tylko, aż puści mu się dym z uszu. –Gdyby mnie to zrobił, nie musiałby pociągać za spust, bo na miejscu padłabym trupem. Dobrze, a teraz powiedz mi, co masz zamiar zrobić? –Chcę spotkać się z nim jeszcze raz, tym razem w twoim towarzystwie. Ty z kolei będziesz trzymać pod pachą teczkę z potwierdzonym notarialnie pozwoleniem od Grace Davis. Jeśli sięgnie do prawej szuflady biurka, skoczę na niego, zerwę mu ze łba tę cholerną peruczkę i wcisnę mu ją do gardła. –Boże. Ciemna strona Willa Granta! –Każdy z nas ma ciemną stronę. Nigdy nie mierzono do mnie z broni. –Mam zadzwonić i załatwić nam spotkanie? –Do kliniki nie jest stąd aż tak daleko. Wolę pojawić się na progu Newcombera niezapowiedziany. Może nawet zostanę na korytarzu, póki nie przejdziesz przez próg, i dopiero potem wskoczę do środka? –Dziewiąta rano pasuje? –Oczywiście. Spotkamy się tutaj i pojedziemy razem. –A jeśli chodzi o notarialne pozwolenie… –Jill Leary, radca szpitala, będzie tu dziś o ósmej. Ma uczestniczyć w poszukiwaniu moich tenisówek. Jeśli nie będzie mogła albo nie zechce nam pomóc, coś wymyślę. –Mam nadzieję, że coś na tym zyskasz, Will. Mam dość pacjentów złych, że cię nie ma, i wściekłych, że to ja się nimi zajmuję. –Nonsens. A kiedy wieczorem będziesz wrzeszczeć na koncercie, pamiętaj, trzymaj za mnie kciuki. Susan posłusznie zacisnęła kciuki. –Już ćwiczę. – Uśmiechnęła się. – Hej, jeszcze jedna sprawa. Pamiętasz może tytuły jakichś piosenek Springsteena? Możesz nie uwierzyć, ale ja naprawdę wiem o nim tylko tyle, że to kawał chłopa. –I’mon Fire, Bom to Run, Badlands – lubię te piosenki, a innych nie pamiętam. Pamiętaj, kup mi podkoszulek.

–Do zobaczenia rano, doktorku. Jeśli mojemu chłopakowi spodobają się te piosenki, to podkoszulek masz w kieszeni.

141 Rozdział 24

–Z detektyw Kristine Zurowski, proszę. Mówi detektyw Moriarity. Patty mówiła do słuchawki zestawu głośnomówiącego. Utknęła w korku mniej więcej w połowie drogi na Serenity Lane w Dover. Kartony, które zabrała z domu Wendy Morales, leżały na tylnym siedzeniu camaro. Choć nie zdążyła przejrzeć wszystkich papierów, to, co przeczytała i czego dowiedziała się od pani Morales, sprawiło, że ciągle jeszcze kręciło się jej w głowie. Jej mąż zablokował fuzję przygotowywaną przez Boyda Hallidaya i Excelsius Health i wkrótce potem został zamordowany. Jedna z notatek, której omal nie przeoczyła wśród stosu papieru, sugerowała, że w nowym przedsięwzięciu miała też uczestniczyć Unity Comprehensive Care Cyrilla Davenporta. –Hej, Patty, u ciebie wszystko w porządku? –Jest nieźle. –Ktoś mi właśnie powiedział, że odebrano ci wielką sprawę. –Widzę, że plotki krążą bez przeszkód, jak zwykle. Dowiedziałaś się o tym niemal równo ze mną. –To przez tego łobuza Brasco? –Szef trochę mu pomógł, ale tak, owszem. Uznali, że potrzebna im świeża krew. –Krew z chromosomami Y. –Możliwe. Nie, wróć. Prawdopodobne. –Powinnaś złożyć skargę. –Może któregoś dnia to zrobię. Na razie skarżę się w jedyny znany mi sposób. Czyli prowadzę śledztwo w tajemnicy. –Brawo! –Dzięki. Powiedz mi, Kristine… zrobiliście jakieś postępy? –Nada. Na razie obowiązuje teoria, że to morderstwa z zemsty, ale co w tym nowego? Mamy te

wszystkie litery, ale nikt jeszcze nie zdołał ułożyć z nich czegoś sensownego. Słyszeliśmy, że kochana kwatera główna montuje specjalny zespół, który ma zebrać do kupy wszystkie informacje. Myślałam, że może masz z tym coś wspólnego… –Mam z tym coś wspólnego tylko dlatego, że nie mam z tym nic wspólnego. Słuchaj, jeśli chodzi o te litery, to mogę zrobić z ciebie bohaterkę. Brasco i kryptograf ułożyli z nich dwa słowa: REMEMBER CLEMENTINE. Kryptograf jest tego pewny na dziewięćdziesiąt i coś tam procent. Ich zdaniem Clementine to może być imię matki mordercy. –Wierzysz w to? –Nie wiem. Może. Zabójca z całą pewnością chce, żebyśmy uwierzyli, co czyni mnie z lekka sceptyczną. –Clementine – powtórzyła Kristine z zastanowieniem. – Znałaś kiedyś jakąś Clementine? –Tylko tę z piosenki. –No właśnie. Mnie to wygląda na podpuchę. –No to się rozumiemy. Mam zamiar na jakiś czas zignorować Clementine i robić, co mi serce dyktuje. –Potrzeba ci towarzystwa? –Zrób przysługę sobie i swojej karierze i przez jakiś czas trzymaj się ode mnie z daleka. Jeśli uda mi się wyjechać z korka na stodwudziestceósemce za życia, to porozmawiam z Glorią Davenport. I właśnie w tej sprawie do ciebie dzwonię. –Wie, że przyjeżdżasz? –Tak. Ale przed tym spotkaniem chciałam to uzgodnić z tobą, bo to przecież bardziej twoja sprawa niż moja, no i… –No i uzgodniłaś. Zero problemu, zwłaszcza po Clementine.

142

–Chciałabym też wiedzieć, co na nią macie. –Myślisz, że może mieć coś wspólnego z tragiczną śmiercią męża? –Nie. Ale mimo to trafiłaś chyba bliżej celu, niż myślisz.

–No więc przesłuchiwaliśmy ją dwukrotnie. Za pierwszym razem była zalana w trupa, za drugim tylko pijana. Ale muszę przyznać, że znosi alkohol zdumiewająco dobrze. Nikt tutaj, łącznie ze mną, nie ma co do niej żadnych podejrzeń. Tyle że po wybuchu została bardzo zamożną kobietą. –Jak zamożną. –Widziałaś, jak mieszkają. Nie wiem, ile warte są akcje, które wkrótce odziedziczy, ale od tej chwili firma jest własnością prywatną i jestem przekonana, że ładny kawałek z tych dziesiątków, dziesiątków milionów, niegdyś jej męża, teraz jest po prostu jej. –Interesujące. –Ale słuchaj, będziesz mnie o wszystkim informowała? –Jeśli się czegoś dowiem, to ty też się tego dowiesz. Dopiero około szóstej wjechała na podjazd domu na Serenity Lane trzy. Pora koktajlu. Podchodząc do drzwi frontowych, myślała także o tym, jak świetnie smakowałby dżin z tonikiem i ćwiartką limonki, oczywiście pod warunkiem, że byłoby na czym położyć nogi. Masywny dom w stylu kolonialnym oraz jego otoczenie nie nosiły nawet najmniejszego śladu wybuchu i pożaru, który zdarzył się tu tak niedawno, co świadczyło tylko o potędze pieniądza. Gloria Davenport, której Patty nigdy nie spotkała, mimo iż bywała już na Serenity Lane, sama otworzyła jej drzwi, choć gdzieś w tle cicho przemknęła pokojówka. Wyobrażała sobie oczywiście panią domu: pięćdziesięcioletnią, z różem na policzkach, mocno pijaną i nie był to obraz daleki od prawdy, ale pod pewnymi względami, zapewne dzięki pomocy chirurgów, Glorii udało się zachować elegancką, kobiecą figurę, elegancką postawę oraz w miarę gładką szyję i twarz. Jej największym atutem były piękne, łagodne niebieskie oczy. Nie trzymała wprawdzie w ręku szklaneczki, ale nietrudno było się domyślić, że od niedawna. –Och, jaka pani jest ładna! – wykrzyknęła na powitanie i gestem zaprosiła gościa do domu, eleganckiego i wygodnego zarazem. – A ja myślałam, że takie policjantki widuje się tylko w tych telewizyjnych serialach albo na filmach. –Dziękuję. Nie sądzę, by podczas aresztowania przestępcy zwracali uwagę na moją urodę. W salonie, do którego wprowadzono Patty, stał komplet obitych atłasem małych sof, mogących liczyć sobie ładnych kilkaset lat, oraz mnóstwo innych antyków. Na stoliku do kawy stało wypełnione lodem wiaderko, talerzyk miętowych cukierków oraz szklanka do połowy napełniona bursztynowym płynem. Rozmawiały chwilę o domu i jego wystroju. Okazało się, że sofy to rzeczywiście, jak podejrzewała Patty, Ludwik XIV. –Nawet nie będę pytała, czego się napijesz. Wiem, że policjanci nie piją na służbie – powiedziała Gloria. Ona pierwsza zaproponowała, żeby przeszły na „ty”. – Piją tylko ci tragiczni, torturowani przez życie detektywi, których charakter musiano skompresować na potrzeby dwugodzinnego filmu,

robiąc z nich alkoholików. –Piję – odparła Patty. – Czasami więcej, niż powinnam. Jednak w tej chwili mam na głowie sporo spraw, a przykre doświadczenia nauczyły mnie, że po alkoholu nie potrafię myśleć tak jasno jak przed. Ale jeśli chcesz się poczęstować, nie zwracaj na mnie uwagi. –Chcę. Jesteś jak powiew wiatru na pustyni, dziewczyno. Tropisz morderców, znasz się na antykach, pozwalasz gospodyni napić się, choć sama odmawiasz, i co najważniejsze, potrafisz wymówić nazwę mebli przyzwoitym francuskim akcentem. –Jeszcze raz dziękuję. Ojciec ledwie przebrnął przez szkołę średnią, toteż mnie i brata zmuszał do nauki dwadzieścia cztery godziny na dobę. Powtarzał, że każdy dzień w szkole to dziesięć tysięcy mniej ludzi, którzy będą nam wciskać gówno. Gloria roześmiała się zdumiewająco głośnym, szczerym, choć nieco ochrypłym śmiechem.

143

–Trafne spostrzeżenie – zauważyła. –Bardzo możliwe, ale ja mam nad nim przewagę sześciu lat wykształcenia, a on nadal jest moim szefem. I znów usłyszała ten śmiech. Kristine miała rację. Nawet jeśli ta kobieta była pijana, to doskonale znosiła alkohol. Jakby usłyszawszy jej myśli, pani domu napełniła sobie szklaneczkę i wrzuciła do niej dwie kostki lodu. –Glorio, wiem, że policja rozmawiała już z tobą kilka razy… –W sprawie śmierci męża? Owszem. –A więc wiesz, że jego śmierć była jedną w serii zabójstw, serii czterech zabójstw, popełnionych najprawdopodobniej przez kogoś mszczącego się za śmierć przyjaciela lub członka rodziny? –Jeden z policjantów powiedział mi, że chodzi o matkę. –Mamy powody sądzić, że morderca nie działa w pojedynkę, być może z bratem lub siostrą. –A jakie to powody? –Dostarcza nam informacji, kawałek po kawałku, przez lekarza, do którego telefonuje, lekarza

nieukrywającego swej niechęci do kas chorych. Zupełnie jakby on, a raczej oni, wybrał tego lekarza na swego rzecznika prasowego. Jakby jego pozycja miała ich w jakiś sposób uwiarygodnić. –To ktoś ze Stowarzyszenia Hipokratesa? Patty spojrzała na Glorię. Imponowała jej ta kobieta. –Prawdę mówiąc, tak. A więc wiesz o stowarzyszeniu? –Tyle co nic, ale w naszym biznesie każdy coś o nim wie. Ciśnie nas jak gorset. Naszym biznesie? Przed wizytą Patty była pewna, że pani Davenport jest w najlepszym razie dyletantką, że nie interesuje się niczym, może oprócz picia i wynajdowania coraz to nowych sposobów na pozbywanie się pieniędzy męża. Kolejnym nawykiem, z którym muszę skończyć, pomyślała, jest wyrobienie sobie opinii o ludziach na podstawie niedostatecznych informacji. –Glorio, powiedziałaś „nasz biznes”. A więc coś cię łączy z firmą męża? –Wcale mnie nie zaskakuje, że spośród rozlicznych rozmawiających ze mną policjantów tylko ty wpadłaś na pomysł, żeby zadać mi to pytanie. Wszyscy inni natychmiast kwalifikowali mnie do sporej grupy wiecznie pijanych żon zapracowanych mężów, tyle że ta żona miała wielkie szczęście wyjść za barona przemyska opieki zdrowotnej i jeszcze większe: odziedziczyć całą jego fortunę. –A to nieprawda? –Cóż, „wiecznie pijana” może być prawdą. Nie winie za to wyłącznie Cyrilla, ale… jakby to powiedzieć… był trudnym człowiekiem. Wiesz coś o nerwicy natręctw? –Trochę. –Cyrill na nią cierpi… przepraszam, cierpiał. Na nieszczęście byłam jedyną bliską mu osobą, która o tym nie wiedziała. Odkąd go znałam, jego natręctwem było robienie pieniędzy, a w nerwicę wpadał, kiedy ich nie robił. –Jeśli wolno zauważyć, nieźle mu to wychodziło. –Zapewne tak. Oczywiście startował z wyższego pułapu. – Gloria uśmiechnęła się figlarnie. –Dobrze. – Party westchnęła. – Z o ile wyższego pułapu. –Moje panieńskie nazwisko brzmi Storer… jak Storer i Elliot. –Ten bank inwestycyjny? –Plus własna cela… chciałam powiedzieć loża… na nowojorskiej giełdzie. Kiedy braliśmy ślub, byłam warta coś około stu milionów dolarów.

Ciekawe, ile wynosiło „około”.

144

–Natomiast Cyrill był warty coś około miliona centów, a „około” zależało od tego, czy zapłacił w terminie ratę za samochód, czy też nie. Natomiast umiał marzyć i – to mu muszę przyznać – skończył biznes i zarządzanie w Wharton. Tam się poznaliśmy, byłam tylko rok wyżej. W prezencie ślubnym kupiłam mu Unity Comprehensive Health. Szczerze mówiąc, chciałam też sprawdzić, czy jest dobry. Reszta, jak mówią, to historia. –Zajmowałaś się firmą? –Oczywiście, że się zajmowałam. Od samego początku byłam w radzie nadzorczej. Musiałam przecież pilnować inwestycji. Nietrudno było tak manewrować Cyrillem, żeby uwierzył, że to on podejmuje te słynne błyskotliwe decyzje. –A nie podejmował? –Ujmijmy to w ten sposób: podjął kilka, ale wydawało mu się, że wszystkie. –Jak wyglądają teraz sprawy firmy? –Pod każdym praktycznym względem nie ma już firmy. Istnieje wyłącznie na papierze. Kończymy fuzję Unity z… –Excelsius Health! – krzyknęła radośnie Party. Gloria spojrzała na nią z zainteresowaniem. –Wiesz, to informacja, którą powinno znać bardzo niewielu ludzi. Spoza Unity – nikt. Patty sięgnęła do torby, wyjęła z niej teczkę z papierami Bena Moralesa i wyjaśniła, skąd wie o wszystkim. Przed lekturą Gloria nalała sobie nowego drinka, po czym usiadła i przejrzała wszystkie papiery, kartka po kartce w takim tempie, jakby zdawała egzamin z szybkiego czytania. Zaledwie po paru minutach skinęła głową ze zrozumieniem. –Mam kilka kartonów papierów Moralesa, których nawet nie zdążyłam przejrzeć – przyznała Patty. – Pewnie są wśród nich jeszcze jakieś dokumenty dotyczące tej sprawy. –No cóż – westchnęła Gloria – próbowałam trzymać się w cieniu, ale znałam Bena Moralesa, choć nie za dobrze, podobnie jak większość dyrektorów wykonawczych innych kas. Wiedziałam oczywiście, że Boyd Halliday z Excelsius atakuje, ale do niedawna nie miałam pojęcia, jak błyskawiczny jest to atak. Już wchłonął dwie firmy… jeśli wliczymy Unity, mamy trzy. Niedawno dowiedziałam się, ze Steadfast Health, kasa bardzo dobrze zarządzana, chociaż niewielka, wpadła w kłopoty finansowe i mu się sprzedała.

–Dlaczego twój mąż postanowił pozbyć się Unity? –Ależ nie! On nigdy nie pożegnałby się z Unity. Już prędzej dałby sobie obciąć prawą rękę. To ja znudziłam się nią śmiertelnie, jeśli wybaczysz mi tę odrobinę wisielczego humoru. Przez ponad rok nakłaniałam męża, żeby zrezygnował, miałam nadzieję, że to będzie pierwszy krok do uzdrowienia naszego małżeństwa. Nie udało się. W odstawkę poszłam ja, nie firma. Co za ironia! Dzień po śmierci męża przyszli do mnie jego przyjaciele i byli pracownicy Unity. Przedstawili ofertę, której nie mogłam i nie chciałam odrzucić, dałam im więc moje błogosławieństwo i pakiet kontrolny akcji. Już kilka dni później koła fuzji zaczęły się kręcić. Szybko. –Glorio, wytłumacz mi coś. – Party omal nie zerwała się z krzesła. – Załóżmy, że nasz seryjny morderca, który każe nam wierzyć, że mści się za matkę, wybiera ofiary przypadkowo albo według kryterium stopnia trudności dokonania zbrodni. Nie dziwi cię, że dwie z dotychczasowych ofiar nigdy nie pozwoliłyby Excelsius Health przejąć ich firm… gdyby żyły? Sama sprawdziłam: tylko w tym stanie mógł wybierać spośród setki! –Może rzeczywiście trochę to dziwne, ale co z pozostałymi dwoma, Marcią Rising i tą drugą? Nie ma ich na liście. –Nie ma – przytaknęła Patty z namysłem. – Oczywiście, że nie ma. Żona doktora Leafe’a nie wiedziała nic o jego pracy, o życiu osobistym zresztą też. Moim zdaniem warto byłoby porozmawiać z pracownikami obu kas. –Możesz się bardzo mylić – zauważyła Gloria. Patty zebrała swoje rzeczy, wstała i serdecznie uściskała gospodynię.

145

–Masz rację – przyznała. – Mogę się bardzo mylić. Ale coś ci powiem. Znasz już jedno z powiedzeń mojego ojca, pułkownika, to o wykształceniu. Jest jeszcze jedno. Wypisuje je na tablicy w każdej klasie szkoły policyjnej, w której prowadzi wykłady. Wykrzykuje do studentów: –Zamieniam się w słuch. Strzelaj. –Nienawidzę przypadków! Gloria ujęła ją pod ramię i odprowadziła do drzwi. –Mam nadzieję, że szybko zakończysz tę sprawę, kochanie – powiedziała serdecznie. –Być może. Całkiem prawdopodobne. – Patty mówiła powoli, myśli wirowały jej w głowie jak szalone. Nagle zatrzymała się, spojrzała na gospodynię.

–Mam jedno, ostatnie pytanie. –Słucham? –Czy mówi ci coś imię Clementine? Gloria potrząsnęła głową. –Nie. Chyba że chodzi ci o tytuł filmu. –Filmu? –Jestem kimś w rodzaju filmowego maniaka, ale przede wszystkim kocham westerny. My Darling Clementine to stary film Johna Forda z Henry Fondą w roli Wyatta Earpa. Połowa lat czterdziestych. Prawdziwy klasyk, być może najlepszy z kilkunastu zrobionych przez lata filmów o słynnej strzelaninie w O.K. Corral. –Interesujące. – Patty nawet się nie zdziwiła, Gloria sprawiła jej przecież tyle niespodzianek w tak krótkim czasie. Ciekawe, jaki może być związek między starym westernem i mordercą. – Gdzie doszło do tej strzelaniny? W Kansas? –Chodzi ci pewnie o Dodge City? Nie. Strzelanina w O.K. Corral miała miejsce w Arizonie. Miasteczko nazywało się Tombstone.

146 Rozdział 25

Działo się coś ważnego. Wystarczyło, że Patty przekroczyła próg biura, a już wiedziała, że coś się szykuje. Powietrze było jak naelektryzowane. Policjanci, którzy na ogół znikali za drzwiami w tej samej sekundzie, w której kończyła się ich zmiana, teraz siedzieli na miejscu. Jeden z nich, Brian Tomasetti, stary i wypalony glina, który całe życie przeżył w wydziale, a mimo to jej faworyt, czyścił służbowy rewolwer. Nie do wiary! Z całą pewnością działo się coś bardzo ważnego. Po rozmowie z Glorią Davenport Patty pojechała na spotkanie z mężem Marcii Rising, chirurgiem Michaelem Springerem, mającym praktykę w Norwood, w pobliżu South Shore. Springer, najwyraźniej ciągle przygnębiony śmiercią żony, wiedział bardzo wiele o polityce ochrony zdrowia,

kasach chorych i Quality Health. Nie wiedział natomiast nic o Excelsius Health i jakichkolwiek planach fuzji z Quality. Nie oznaczało to jednak, że takich planów nie było. Dwie ofiary z listy fuzji plus jedna możliwa. Wahadło wychyliło się o parę stopni w kierunku przypadku, ale parę stopni to za mało, by zrezygnować z przekonania, że morderstwa wcale nie były takie przypadkowe i że w żaden sposób nie wiązały się ze śmiercią czyjejś matki. Interesy. Zawsze te interesy. –B.T. – powiedziała, kładąc torebkę obok klawiatury komputera Tomasettiego – co tu się dzieje? Masz służbę w dzień i jeszcze nie wróciłeś do domu? O co chodzi? –Och, Patty. – Stary policjant najpierw poluzował pasek od spodni o jedną dziurkę, a później rozerwał torebkę. – Wielka, wielka sprawa. Obiecałem im, że będę załatwiał telefony. Coś w rodzaju kontroli łączności. Popatrz na mnie: jestem tak podniecony, że zabrałem się nawet do czyszczenia broni, choć przecież nie pojechałem na akcję. –Musisz być bardzo podniecony. Więc…? –Co „więc”? – Tomasetti wysypał pozostałą mu jeszcze połowę torby na bibularz i zaczął dzielić drażetki według kolorów. –Więc co tu się dzieje? Co jest grane? Zadając to pytanie, Patty poczuła niewytłumaczalny skurcz mięśni brzucha. Miała służbę przez cały dzień, kilkakrotnie dzwoniła na posterunek, a jednak nikt nawet nie szepnął jej o tym, że coś się kroi. Nie miała wątpliwości: cokolwiek się dzieje, specjalnie ją pominięto. Obok nich pojawiła się Margie Moore, jedna z sekretarek. Pozbierała rzeczy z biurka i ruszyła w kierunku drzwi. –Cześć, Patty, cześć B.T. – pożegnała ich wesoło. – Mam nadzieję, że to jest to. –My też – odparł Tomasetti. – Jeśli się uda, wszyscy trafimy na pierwsze strony gazet. Baw się dobrze, Margie. –B.T. – powiedziała Patty, kiedy sekretarka wyszła – czy to wszystko ma coś wspólnego z seryjnym zabójcą? –Kpisz ze mnie, tak? –Nie kpię z ciebie. Chcę wiedzieć, co się dzieje! –Jak raaany, rzeczywiście odcięli cię od tej sprawy. Patty aż się gotowała. Oparła ręce na biodrach, podeszła do biurka Tomasettiego i pochyliła się nad starym gliniarzem. Wcale nie musiała udawać, że w tej chwili jest groźna. –Niech cię diabli B.T, mów do mnie i to już!

–W porządku, w porządku, nikt nie kazał mi dochować tajemnicy. W każdym razie nie przed tobą. Po prostu myślałem, że wiesz, przecież to była kiedyś twoja sprawa i w ogóle. Naprawdę myślałem, że wiesz. Brasco umówił się z mordercą. Za – Tomasetti spojrzał na swojego timeksa – pięćdziesiąt pięć minut.

147

–Przecież to niemożliwe. Morderca ani razu nie nawiązał z nami kontaktu. Ani razu. Zostawiał tylko przy zwłokach te cholerne literki! –Właściwie to nie chodzi o nas, tylko o tego lekarza, no… tego, z którym… no wiesz… –Will Grant. – Patty była wściekła. Jeśli Tomasetti wiedział, to bez wątpienia wiedział też cały zespół, a najprawdopodobniej także jej ojciec. Ciekawe, co jeszcze uda się jej spieprzyć. –No właśnie. – Stary glina pokiwał głową. – Zdaje się, że nasz gość powiedział Grantowi, że jeśli zechce się z nim kiedyś skontaktować, ma umieścić ogłoszenie w „Heraldzie”. –Mamy tę informację z podsłuchu telefonu Granta. Sama przekazałam ją Brasco i porucznikowi Courtowi. –To właśnie Brasco użył jej do umówienia się z mordercą. Z każdą chwilą Patty denerwowała się coraz bardziej. –Gdzie się umówili? –Nie uwierzysz, ale w Camp Sunshine. To stary, zrujnowany, od dawna zamknięty kemping nad jeziorem Trumbull, niedaleko Fredrickston. Dziwne, że nic o tym nie wiedziałaś. –Ale nie wiedziałam. Kto wybrał miejsce? –On. Brasco mu na to pozwolił, żeby nie wzbudzać podejrzeń. Ale już od dwóch dni trzymał w pogotowiu oddział SWAT. Wystarczyło jedno słowo, żeby obstawili Camp Sunshine. W pogotowiu mamy także helikopter. –Znam to miejsce. Brian, morderca jest zbyt sprytny, żeby dać się złapać tak prosto. O wiele za sprytny. Jak Brasco przekonał go, że rozmawia z Grantem? –System Odtwarzania i Zamiany Głosu VDS – odparł Tomasetti. Z tego, co wiem, firma RG – mieści się przy Sto Dwudziestej Ósmej – dostała kontrakt na opracowanie urządzenia, które podstawia głos jednego człowieka w miejsce głosu innego człowieka. Wygląda, że się z niego wywiązała. –Znam coś podobnego. Mówi mężczyzna, a słychać głos chłopca albo nawet dziewczyny.

Obyczajówka w całym kraju korzysta z niego codziennie do umawiania się z ludźmi, którzy polują w sieci na młodych chłopców i dziewczęta. Ale ty chyba mówisz o nagraniu głosu konkretnego człowieka, a później wykorzystaniu go przez kogoś innego? –Właśnie. Morderca widzi ogłoszenie, telefonuje do Granta, Brasco przechwytuje rozmowę i mówi, co chce, głosem Granta. Zdaje się, że ryba połknęła haczyk razem z żyłką i spławikiem. Wiesz, Brasco może nie wygląda na spryciarza, ale to nie znaczy, że nim nie jest. –W tym wypadku oznacza. Używając głosu Granta, bez wiedzy Granta, naraził go na bardzo poważne kłopoty. Od miesięcy tropię tego mordercę… tych morderców. Nigdy nie wykonali żadnego lekkomyślnego czy niebezpiecznego ruchu, choć czasami może na to wyglądać, i gówno obchodzi ich czyjekolwiek życie oprócz własnego, w tym życie tego lekarza. Jeśli Brasco sądzi, że przechytrzy tych ludzi, jest nawet głupszy, niż na to wygląda, choć do tej pory wydawało się to niemożliwe. –Nigdy przedtem nie mówiłaś w ten sposób. –Pewnie dlatego, że zaczynam się bać. Wiesz, którędy pojechali na ten kemping? –Tak, ale… –B.T., nie pieprz, tylko gadaj, którędy pojechali! Tomasetti przesunął kartkę po blacie biurka. –Skopiuj to i powiedz, że zabrałaś z mojego biurka, kiedy się odwróciłem, dobrze? –Masz to jak w banku. Dzięki, stary przyjacielu. Ile mam czasu? –Może jakieś pięćdziesiąt minut? Będziesz musiała dobrze przycisnąć gaz w tym swoim camaro. –Szybkość to moje drugie imię. –Tak? A ja myślałem, że Groźna? –To od bierzmowania. Patty chwyciła kartkę, zatrzymała się na chwilę przy kopiarce i wybiegła na parking.

148

Dudziarz wyszedł na ulice i trzeba mu zapłacić. Kiedy na pełnym gazie wyjeżdżała z parkingu i skręcała w prawo, w jej głowie brzmiały te słowa, wypowiedziane przez mordercę tuż przedtem, nim z chirurgiczną precyzją zamordował Richarda Leafa. Nie potrafiła odpędzić od siebie myśli, że wkrótce ludzie znów zaczną umierać.

0 siódmej czterdzieści pięć Will znów pojawił się w szpitalu. Zrezygnował już z prób dodzwonienia się do Party i zaproszenia jej do udziału w ich małym safari: poszukiwaniu torby z jego ubraniem. Gdy dzwonił na jej komórkę, odzywała się poczta głosowa, rozpaczliwa próba znalezienia jej w pracy też się nie powiodła. Grube chmury i nieustająca mżawka sprawiły, że zmierzch zapadł wcześniej. Wokół toczył się interes jak zawsze: przez obrotowe drzwi przechodziły tłumy odwiedzających oraz pracownicy, z których wielu Will znał. Dwaj znajomi uśmiechnęli się do niego niepewnie i skinęli głowami, ale większość odwracała wzrok lub wbijała go w chodnik. Mimo iż żaden z nich wiele nie znaczył dla Willa przykro mu było, że niewinnego człowieka już osądzono. Wyobrażał sobie także, jak wspaniale będzie, kiedy wreszcie odzyska prawo wykonywania zawodu. Tyle że pełne odzyskanie praw nadal było wątpliwe. Rada, szpital i stowarzyszenie znajdowały się w bardzo trudnej pozycji. O wiele łatwiej byłoby im podjąć decyzję, gdyby jakimś cudem udało się odnaleźć tenisówki i okazało się, że rzeczywiście wkładki nasycono fentanylem. Nie wydawało się to jednak szczególnie prawdopodobne. Zdaniem Willa najpewniej nie znajdą nic i pozostanie im tylko spekulować, co też mogło stać się z torbą. Nawet jeśli Micelli miał rację, jeśli narkotyk dostał się do jego organizmu przez stopy, to przecież ktoś wystarczająco pomysłowy, by go tak sprytnie wrobić, nie pozostawiłby po sobie oczywistych dowodów. Choć z drugiej strony całkiem możliwe, że czuł się wystarczająco pewnie i miał do swego planu takie zaufanie, że nie przejmował się już byle tenisówkami. –Dobry wieczór, doktorze. Jill Leary w długim płaszczu, który zaciskała powyżej talii, podeszła do niego z tyłu i delikatnie oparła mu dłoń na ramieniu. –Hej, bardzo się cieszę. Naprawdę doceniam, że zdecydowała się pani przyjść. Dziękuję. –Nie ma za co. Mam nadzieję, że coś znajdziemy, ale – o czym rozmawialiśmy w moim biurze – jeśli nie znajdziemy nic, to też będzie coś znaczyć. Próbowałam, ale nadal nie znajduję dziur w pańskiej teorii, chociaż w szpitalu nawet najgłupsze wypadki są na porządku dziennym i pańska torba nie pierwsza znalazłaby się w śmieciach. Will westchnął. Nagle i nieoczekiwanie poczuł się strasznie zmęczony. –Obawiam się, że wkrótce pozostanie nam tylko to wyjaśnienie. Leary spojrzała na niego ze zrozumieniem, a jej spojrzenie mówiło wyraźnie: „winny czy nie, rozumiem, że przeszedłeś bardzo wiele”. Siły natychmiast zaczęły mu powracać. Życzliwość i współczucie kosztują tak niewiele. –Wejdźmy do środka – zaproponowała prawniczka. – Tam poczekamy na resztę grupy. Jestem pewna, że Sid nie będzie miał nic przeciwko temu. Weszli do poczekalni. Parę minut później pojawił się Augie Micelli w wygniecionej granatowej marynarce, szarych spodniach i jaskrawoczerwonym krawacie, roztaczając wokół siebie zapach wody kolońskiej. Wyglądał jak przedwczesny emeryt na Florydzie lub w Arizonie, ale wydawał się

bardzo podniecony i, co zdumiewające, trzeźwy jak niemowlę. Oczy mu błyszczały, spojrzenie miał bystre, nie było w nich śladu zmęczenia, tak wyraźnie widocznych podczas ich pierwszego spotkania. Wraz z nim przyszedł elegancko ubrany Murzyn, którego przedstawił jako Gila Murraya, zastępcę prokuratora okręgowego z Middlesex. Zaraz za nimi pojawił się Robert McGowen, młody policjant z Fredrickston, z którym Will kilkakrotnie współpracował na sali przypadków nagłych szpitala. Micelli poprowadził ich do pustego kąta poczekalni.

149

–A więc – powiedział, radośnie zacierając ręce – nasza wspaniała grupa do zadań specjalnych zebrała się, by znaleźć odpowiedź na trudne pytanie: gdzie podziała się torba na ubrania doktora Willa Granta. Pani Leary, dziękuję, że poświęciła nam pani wolny wieczór. –Cała przyjemność po mojej stronie. –Doktor Grant i ja wystarczająco długo pracowaliśmy w szpitalach, by doskonale wiedzieć, jaki chaos i zamieszanie powodują nagłe wypadki w rodzaju tych, jaki przydarzył się Willowi. Funkcjonariusz McGowen powiedział, że przywoził wystarczająco dużo ofiar przemocy i wypadków na salę wypadków nagłych, by zaobserwować to samo. Jeśli weźmiemy pod uwagę, jak wiele fentanylu znajdowało się we krwi doktor Granta, oraz to, iż stanowczo zaprzecza, jakoby miał brać narkotyki, możemy tylko albo uznać go za narkomana i kłamcę, i zostawić samemu sobie, albo znaleźć jakieś wyjaśnienie. Uznałem, że nie jest kłamcą i narkomanem. Po odrzuceniu wielu możliwych scenariuszy wydarzeń postanowiłem skupić się na tenisówkach, które zawsze wkładał, gdy szedł na salę operacyjną. W tej chwili nie wiemy, gdzie są. Chemik pracujący w jednej z firm farmakologicznych produkujących fentanyl uznał, że moja teoria jest prawdopodobna z fizycznego i fizjologicznego punktu widzenia pod warunkiem, że tenisówki nasycono wystarczającą ilością narkotyku. Czy wszyscy są gotowi? –Tak jest – powiedział McGowen. –Przełożona pielęgniarek na oddziale intensywnej opieki medycznej już na nas czeka, podobnie pielęgniarka dyżurna na oddziale nagłych wypadków. Nie powinno nam to zająć zbyt wiele czasu. Gil i funkcjonariusz McGowen są z nami, ponieważ jakimś cudem uda nam się znaleźć coś istotnego dla sprawy, trzeba będzie natychmiast przekazać to zgodnie ze ścisłymi zasadami łańcucha dowodów. Gil ma plastikowe torby i przylepną taśmę, na której będziemy się mogli podpisać. Funkcjonariusz McGowen zabierze torby z dowodami prosto na posterunek. –Czy rzeczywiście spodziewa się pan coś znaleźć? – spytała Leary. – Minęło przecież tyle czasu. –Prawdę mówiąc, nie wiem, czego się spodziewać. Pracownicy szpitala, podobnie jak pracownicy wszystkich wielkich instytucji, mają tendencję do ignorowania wszystkiego, co nie leży bezpośrednio

z zakresie ich obowiązków. Nie tak trudno wyobrazić sobie, że dozorca, salowa lub nawet pielęgniarka nie zwracają uwagi na torby z ubraniami, zakładając, że jeśli ktoś położył ją tam gdzie leży, to widocznie miał po temu jakiś powód. –Racja. –Są jeszcze jakieś pytania? Will tymczasem myślał o biurokratach z kas chorych, rujnujących karierę zawodową Micellego i niefatygujących się, by przedtem choćby z nim porozmawiać. Kasy były Charybdą polującą na tych lekarzy, którym udało się minąć Scyllę Lekarskiej Rady Rejestracyjnej. Uświadomił sobie, że jemu grozi to samo niebezpieczeństwo. Winny, niewinny to bez różnicy; rada zawiesiła go na wszelki wypadek w prawach wykonywania zawodu, ponieważ zawiesił go szpital. Najprawdopodobniej nawet gdy rada uzna go za zdolnego do wykonywania zawodu i przywróci w prawach, wiele kas chorych, do których niegdyś należał, usunie go z list dostarczyciele usług medycznych tylko dlatego, że kiedyś był zawieszony przez radę. Innymi słowy będzie mógł wykonywać zawód chirurga, natomiast nie będzie mógł zarabiać na życie, wykonując zawód chirurga. Aktywna działalność w stowarzyszenia i ta przeklęta dyskusja w Faneuil Hall też mu z pewnością nie pomogły. W promieniu półtora tysiąca kilometrów nie było chyba żadnej kasy, która nie radowałaby się z możliwości zrujnowania mu kariery. Po raz pierwszy Will zdał sobie sprawę, że niezależnie od tego, co zdarzy się dzisiaj – i w przyszłości – jako lekarz jest najprawdopodobniej skończony. Tylko spokojnie. Micelli uznał, że wystarczająco długo czekał na pytania. Odwrócił się i poprowadził grupę korytarzem do wind. Niemal przez dziesięć lat pracy w szpitalu Will nigdy nie korzystał z windy, chyba że szedł przy noszach, na których leżał jego pacjent.

150

Podejrzewał, że nikt z ich grupy nie zemdlałby po wejściu na półpiętro, ale ich przywódcą był Augie, a nic w jego wyglądzie nie świadczyło o tym, że spośród dwóch możliwości wybrałby tę, która wymaga większego wysiłku fizycznego. Kiedy szli korytarzem, Will znalazł się w drugim rzędzie, obok Gila Murraya. –Dziękuję, że pan przyszedł – powiedział. – Jestem panu naprawdę wdzięczny. –Dla Augiego zrobię prawie wszystko – odparł Murray głosem Jamesa Earla Jonesa. – Kilka lat temu przechodziłem operację kręgosłupa pod znieczuleniem ogólnym, tylko że nie zasnąłem i nikomu nie

mogłem o tym powiedzieć. Dano mi środek paraliżujący mięśnie. Podczas operacji, kiedy chirurg myślał, że śpię, zaczął ze mnie kpić. Wszystko słyszałem. To on znalazł ludzi mogących udowodnić, że tak właśnie było, i nawet skontaktował mnie z organizacją Anesthesia Awareness gromadzącą ludzi, którzy przeszli przez to co ja. –Znam ją. – Will aż skulił się, słysząc tę opowieść. –To była jedna z najgorszych rzeczy, jakie przydarzyły mi się w życiu. Augie załatwił przyzwoitą ugodę i rekompensatę za to, przez co przeszedłem, ale to te inne sprawy były naprawdę ważne. Jemu też nie było łatwo, zupełnie o siebie nie dba, ale choć tego nie widać, jest najlepszy. –Zdążyłem się zorientować. –Kiedy tu szliśmy, nasz dobry policjant Bob powiedział mi, że Augie pomógł także jego ojcu. Micelli otworzył drzwi windy i machał na nich, żeby szybciej wsiadali. Śmierć dziecka, utrata szacunku dla samego siebie, zdrowia, zawodu, na który pracuje się tak ciężko. Nikt nie powie, że jemu, Willowi, jest łatwo, ale „prawnik lekarzy” nadal bił go na głowę. W sali intensywnej opieki medycznej czekała na nich Anne Hajjar, która zazwyczaj pracowała w dzień. Jak zwykle była wesoła i pełna optymizmu, jak wyjaśniła, musi brać dodatkowe dyżury, ponieważ rozstrzygano zatrudnianie dyplomowanych. Skinęła głową Willowi z neutralnym, jeśli nie chłodnym wyrazem twarzy. Aż go serce zabolało. Współpracowali ze sobą tak długo, tak dobrze… ale wtedy życie było normalne. Teraz nawet ona nie czuła już do niego szacunku. Anne całą swą uwagę poświęciła Micellemu. –A więc… czego szukamy? –Prawdy – powiedział Micelli i krótko opowiedział, o co chodzi. –Nie ma szans. Jedyna rzecz, której brakuje nam bardziej niż pielęgniarek, to miejsca magazynowe. Tam jest mała szafka, w której przechowujemy trochę różnych zapasów i środki czyszczące, ale zaglądam do niej kilka razy dziennie. Musiałabym być głucha i ślepa jak kret, a w dodatku upośledzona na umyśle, by nie zauważyć torby doktora Granta. –Jakieś inne prawdopodobne miejsce? Może ktoś wcisnął ją pod łóżko, na którym leżał doktor Grant? Pielęgniarka bez słowa protestu weszła do pokoiku, w którym spała Grace, przyklękła i zajrzała pod łóżko. Wróciła potrząsając głową. –Nie ma. –Czy przychodzi pani do głowy jakieś inne miejsce oprócz tej szafki? Anne obrzuciła Willa długim spojrzeniem. Być może przypomniała sobie, jak to kiedyś między nimi

było, ponieważ sprawdziła łóżka we wszystkich pokoikach. –Nada – westchnęła. –Moglibyśmy zajrzeć do schowka? – spytał Micelli. –Proszę bardzo. Ale tylko pan. Reszta musi tu poczekać. Mamy kilka bardzo trudnych przypadków. Nie chcę żadnego zamieszania. Will obserwował pielęgniarkę prowadzącą adwokata na drugą stronę oddziału do schowka na sprzęt, który mógł mieć najwyżej dwa na dwa metry. Przejrzenie go zajęło im niespełna minutę.

151

Anne bez słowa wróciła do pacjentów, Micelli do nich, uśmiechając się z zakłopotaniem. Ale nadrabiał miną. –Tego właśnie się spodziewałem. Nawet jeśli nie znajdziemy niczego ani tutaj, ani na sali przypadków nagłych, mam gotowe oświadczenie do podpisania przez każdego z was i notarialnego poświadczenia. –Kiedy skończycie, wpadnijcie do mnie – zaproponowała Leary. – Poświadczę, czego będziecie potrzebowali. Niemal nieświadomie zerknęła na zegarek. Will, który znów czuł się przygnębiony i wściekły na samego siebie, przede wszystkim za to, że tak entuzjastycznie odniósł się do teorii Augiego, poczuł się jeszcze gorzej. Jill Leary powinna być o tej porze w domu, z dzieckiem i zapewne o tym właśnie marzyła, a nie o poświadczaniu jakichś bezwartościowych oświadczeń. Była ciepłą, współczującą kobietą, ale i tak ta ekspedycja nie miała sensu i z pewnością nie dostarczy dowodów wystarczająco przekonujących, by rada, szpital i stowarzyszenie przywróciły mu prawa. Nie ma mowy. –Tak więc – Micelli uderzył pięścią jednej ręki w dłoń drugiej, by pokazać, że jest równie optymistycznie nastawiony jak wcześniej – spodziewaliśmy się przecież, że nie od razu odniesiemy sukces. Idziemy na salę przypadków nagłych… chyba że ktoś ma jakiś inny pomysł? A może lepiej byłoby wrócić do domu? – pomyślał Will. –Pani Leary, czy mogłaby pani poprowadzić grupę? Chciałbym zamienić kilka słów z doktorem Grantem. Zaczekał, aż Will do niego podejdzie, i powiedział ściszonym głosem: –Przepraszam za tę wpadkę – powiedział.

–Niczego innego się nie spodziewałem. –Może znajdziemy coś na sali przypadków nagłych? –Może. –Posłuchaj mnie. Jeśli ja mam zmienić swoje nastawienie, ty musisz grać w drużynie do końca meczu. –Przepraszam cię, Augie. Szczerze przepraszam. Nagle zacząłem niepotrzebnie myśleć, zastanawiać się, co będzie, aż mi się w głowie zakręciło, zamartwiać rzeczami, które jeszcze się nie zdarzyły i mogą w ogóle się nie zdarzyć. –Wiem coś o tym, sam to robiłem. –Tak długo uważałem za oczywiste, że jestem lekarzem. –Rozumiem. Dla mnie to też znana sytuacja. –Pozbieram się, obiecuję. –Doskonale. Powiedz mi teraz, o co chodzi z tą Patty Moriarity? Will obrócił się na pięcie i spojrzał mu prosto w oczy. –O co chodzi? –Jest po naszej stronie, tak? –Tak. Przecież ci o niej opowiadałem. To detektyw, której odebrano sprawę zabójstw dyrektorów kas chorych. –No więc zadzwoniła do mnie do biura, kiedy tu jechałem. Miałem włączone przekazywanie rozmów na komórkę. –Dlaczego nie do mnie? –Mówiła coś o tym, że nie może cię złapać pod komórką a nie chce telefonować do domu. Kazała ci powtórzyć, że jedzie załatwić jakieś sprawy służbowe i skontaktuje się z tobą albo dzisiaj późno wieczorem, albo jutro w ciągu dnia. I jeszcze jedno: nie chce, żebyś wracał do domu, póki z tobą nie porozmawia. –Co? –Przecież powiedziałem. Nie wracaj do domu. –Ale dlaczego?

152

–Nie mam pojęcia, ale chyba chciała przekazać, że może ci grozić niebezpieczeństwo. –Przecież to obłęd. –Spytałem, czy możesz przespać się u mnie. Powiedziała, że to niezły pomysł. Dlaczego nie u niej, pomyślał Will. –Masz miejsce? –Mam. –Jutro rano muszę załatwić kilka spraw, ale równie dobrze mogę wyjechać od ciebie jak od siebie. Sugerowała coś? O co jej chodzi? –Nie. –No to nic nie rozumiem. –Dobrze. Dziś wieczorem jedziesz do mnie. Załatwię ci szczoteczkę do zębów, podwędzimy jakąś piżamę i pogadamy. Poszli do sali przypadków nagłych. Leary gestem zaprosiła Micellego do pierwszego szeregu. Wkroczyli do środka. W sali panował zdumiewający spokój, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę pogodę i całe mile śliskich dróg. W poczekalni zmieściłoby się ze trzydzieści pięć osób, lecz na przyjęcie czekali tylko matka z dzieckiem, oboje wyglądający bardzo zdrowo, i siwy mężczyzna, przytrzymujący torbę z lodem na nadgarstku. Obok mężczyzny leżał kask. –Dobre nowiny – powiedział Micelli po krótkiej wizycie na samej sali. – Wszyscy możemy wejść. Jeśli jeszcze przed chwilą Will myślał o znalezieniu torby, rozważał szansę, to teraz, po rewelacji Micellego, całkiem o tym zapomniał. O co chodzi z tym telefonem Patty? Dlaczego sugerowała, że może mu grozić jakieś niebezpieczeństwo? Dlaczego miał nie wracać dziś do domu? Barbara Cardigan, przełożona pielęgniarek, miała dwadzieścia lat praktyki na sali przypadków nagłych. Will znał ją i wiedział, że choć wydaje się szorstka i opryskliwa, maska ta znika, gdy tylko Barbara musi zająć się kimś naprawdę chorym lub rannym. Spotkali się z nią przed pokojem pielęgniarek. –Jak ci leci, Will? – spytała z autentyczną troską.

–Przeszedłem piekło. –Bardzo mi przykro. Słuchajcie, bardzo chciałabym wam pomóc, ale obawiam się, że to niestety niemożliwe. Oczywiście, że czasami wszędzie pełno tu toreb z ubraniami, ale nigdy nie dłużej niż przez dzień, najwyżej dwa. Ciebie, Will, przywieziono z sali operacyjnej, podłączono do aparatury na sali reanimacyjnej i intubowano. Mnie tu nie było, ale rozmawiałam z Renee Romanowski. Jest pewna, że rozebrano cię tu, nie na sali operacyjnej i że ktoś schował twoje ubranie do torby. Will wyobraził sobie tę scenę i poczuł się zażenowany. O takich rzeczach nie mówi się przy obcych. –Miałem na sobie fartuch – powiedział bez żadnego szczególnego powodu. –No, oczywiście. – Pielęgniarka uśmiechnęła się. – Czego innego spodziewać się po chirurgu, który przeprowadza operację? Panie Micelli, co powinniśmy według pana zrobić? –Ile tu jest sal? –Wszystkich razem piętnaście. Dwie z czterema łóżkami, pięć z dwoma. –Ile wyposażonych jest w szafki? –Mniej więcej połowa. W pozostałych są tylko półki. –Czy w sali reanimacyjnej jest szafka? –Tak. Największa. Właściwie to schowek. Will dostrzegł, jak twarz Jill Leary nieruchomieje. Sześć, może siedem szafek do przejrzenia, a potem jeszcze poświadczenie, że nie znaleźli niczego, i to po długim dniu pracy, a w domu czekają mąż i dziecko.

153

Musiała rozpaczliwie pragnąć, by te poronione poszukiwania wreszcie się zakończyły. –Mam propozycję – powiedział Micelli, jakby czytał w jej myślach. – Zakładam, że sala reanimacyjna jest pusta? –Tak. –Dobrze. Zacznijmy od niej, wszyscy. Jeśli szczęście nam nie dopisze, podzielimy się. Każdy z nas sprawdzi puste pokoje, wyposażone w szafki. Być może pani Cardigan będzie tak uprzejma, by przeszukać resztę.

Pielęgniarka przytaknęła ruchem głowy. Cała szóstka weszła do ER4, sali reanimacyjnej, zarezerwowanej dla najcięższych przypadków chorób i urazów. Will, nadal nieco roztrzęsiony, wrócił myślami do tej pamiętnej chwili. Przypomniał mu ją widok sali, w której tak często był tą najważniejszą osobą, grał jedną z dwóch głównych ról w dramacie życia i śmierci. A potem oczami wyobraźni zobaczył samego siebie, nagiego, bezradnego, nieprzytomnego, z rurką intubacyjną w gardle, podłączoną do ramienia kroplówką, cewnikiem, od którego mocz spływa do plastikowej torby, pod każdym praktycznym względem pozbawionego już możliwości wykonywania zawodu. Niech szlag trafi tego, co mi to zrobił! Niech go szlag trafi! Łóżka na sali przypadków nagłych były węższe niż na sali intensywnej opieki medycznej. Pod każdym znajdował się koszyk z siatki, przeznaczony na rzeczy pacjenta. W normalnych warunkach niemożliwe było, by torba z ubraniami poniewierała się tu niezauważona przez dłuższy czas, ale w skrajnych wypadkach – a Willa był skrajny – kiedy kręciło się tu mnóstwo ludzi: techników, pielęgniarek, lekarzy – było jednak możliwe, choć niezbyt prawdopodobne, że ktoś mógł odsunąć torbę gdzieś na bok, a nawet wrzucić ją do schowka. W tej chwili rozsuwane drzwi schowka były zamknięte, ale podczas zabiegu otwierano je, by mieć do niego łatwiejszy dostęp. Micelli i Barbara Cardigan zgodzili się wspólnie przeszukać schowek. Will pomyślał, że mógłby poczekać na nich na korytarzu, ale w końcu tylko usunął się na bok. Czuł się głupio. Nie powinien tak łatwo dać się zarazić entuzjazmem Micellego. To był jego pierwszy błąd. Prawnik i pielęgniarka weszli do schowka. Miał może trzy metry na dwa; w środku znajdowały się środki medyczne i środki czystości. Minęła minuta, po niej druga. Na sali słychać było fragmenty ożywionej rozmowy dochodzącej ze schowka. Wreszcie pojawił się Micelli. Twarz miał nieruchomą. –Doktorze Grant – powiedział. – Prosimy do środka. Will spełnił jego prośbę. I zobaczył torbę: ciężką, z grubego niebieskiego plastiku, nieco większą niż zwykła sklepowa reklamówka, z białymi plastikowymi rączkami. Leżała na podłodze, w kącie, za dwoma mopami, szczotką i wiadrem. Na plastiku czarnym markerem wypisane było: dr W. Grant. Will patrzył na nią z tępym niedowierzaniem, jakby trzymał w ręku los na loterię i obserwował wyskakujące na ekranie cyferki wprost z tego losu. –Nie otwieraliśmy jej – powiedział Micelli – ale oboje obmacaliśmy. W środku są dwa buty. Najprawdopodobniej para tenisówek. Z kieszeni marynarki wyjął mały cyfrowy aparat fotograficzny. Zrobił kilka zdjęć, a potem obrócił się, położył dłonie na ramionach Willa i zacisnął je mocno. –Nie wierzę własnym oczom – szepnął Will. –Torbę zaraz zamkniemy, podpiszemy i oddamy do policyjnego magazynu dowodów dzięki uprzejmości Boba McGowena. Jutro z samego rana tenisówki przebada stanowe laboratorium policyjne. Jednej z laborantek przez pomyłkę zapętlono tętnicę nerkową podczas podwiązywania

jajowodów, no i straciła nerkę. Na szczęście nie straciła pracy. –Założę się, że dzięki „prawnikowi lekarzy” – powiedział Will, wyobrażając sobie liczbę sześcio-, może nawet siedmio-cyfrową – już wkrótce nie będzie musiała pracować. –Masz świętą rację, bracie! – Micelli uśmiechnął się szeroko. – Tu się nie mylisz!

154 Rozdział 26

Wycieraczki mknącego ciemną drogą camaro z trudem czyściły szybę z wody; mżawka zmieniła się w ulewę. Do Camp Sunshine ciągle jeszcze było daleko. Kilka kilometrów wcześniej, w świetle reflektorów, Patty dostrzegła znak: literę H na niebieskim tle. Gdzieś po prawej był szpital. Szpital Willa. Pewnie jest tam teraz z Augie Micellim, przeszukuje salę przypadków nagłych i salę intensywnej opieki, szuka torby z ubraniami, która przepadła dwa tygodnie temu. Dziwnie czuła się, myśląc, że Will jest tak blisko, a ona nie może po prostu skręcić w prawo i pojechać na spotkanie z nim; w tej chwili miała jednak pilniejsze sprawy do załatwienia. Wayne Brasco, działający bez zrozumienia sprawy i bez żadnego wyczucia, za to z pewnością za pozwoleniem porucznika Courta, poskładał do kupy plan, który musiał paść albo na całej linii i bez jęku, albo na całej linii i z ofiarami; a on najpewniej będzie jedną z tych ofiar. Jeśli nie przeceniła – i to znacznie – sprytu i zręczności morderców, a bardzo wątpiłaby mogła je przecenić, muszą wiedzieć, że ogłoszenie i rozmowa telefoniczna były oszustwem. W takim razie próbę osaczenia ich z pewnością potraktują jako wyzwanie. Stworzenie zagrożenia dla życia Willa przez sfałszowanie ogłoszenia w „Heraldzie” i jego głosu było najbardziej nieodpowiedzialną akcją policyjną, o jakiej kiedykolwiek słyszała. Jutro z samego rana – założywszy, że Brasco przeżyje tę noc – miała zamiar zacząć szukać sposobu, by on i Court odpowiedzieli za to, co zrobili. Jeśli zajdzie konieczność, pójdzie z tym do ojca. Na szczęście Will był bezpieczny, przynajmniej na razie. Nie mogła się do niego dodzwonić, więc zatelefonowała do Micellego; to był bardzo sprytny pomysł. Wiedziała, że prawnikowi zależy na tym szczególnym kliencie i że zrobi wszystko, by się nim zaopiekować i zażegnać grożące mu niebezpieczeństwo przynajmniej dopóty, dopóki nie skończy się szalona akcja Brasco. Patty martwiła się – i nie bez podstaw – że podczas gdy policja osaczać będzie mordercę na otwartym terenie Camp Sunshine, on będzie czekał na Willa gdzieś w pobliżu jego mieszkania. Teraz przynajmniej miała ten problem z głowy. Pozostało jeszcze wiele pytań bez odpowiedzi dotyczących zabójstw czterech dyrektorów kas chorych, ale kawałki układanki powoli trafiały na właściwe miejsca. Fałszywe tropy i kompletny

chaos. Dym i lustra. Boyd Halliday i jego mordercy operowali według tych zasad od samego początku i Patty była skłonna położyć na szali swą karierę, że tak samo będzie i dzisiaj. Fałszywe tropy i kompletny chaos. Brasco, ty cholerny durniu! Za piętnaście dziewiąta wieczorem skręciła poślizgiem w boczną, wąską dwupasmową drogę, która, według mapy, miała doprowadzić ją do bramy wjazdowej do Camp Sunshine. Jeszcze pięć kilometrów, może trochę więcej. Miała w zapasie pięć do sześciu minut. Nie zdąży, nawet gdyby do bramy dojechała na czas. Nie ma cudów, nie przejedzie przez bramę na pełnym gazie, nie wpadnie poślizgiem na miejsce akcji, nie wygłosi płomiennego przemówienia, które skłoni Brasco i Courta do odwołania poronionej akcji i ściągnięcia ludzi w bezpieczne miejsce. Nie w tym czasie. Odległości między przydrożnymi latarniami stawały się coraz większe, aż wreszcie latarnie znikły. Małe, ładne domki ustąpiły miejsca gęstym lasom. Światła camaro z trudnością przebijały się przez deszcz i głęboką ciemność. Patty włączyła długie światła, ale wyłączyła je natychmiast i… zwolniła. I tak nie mogła zdążyć, a ostatnią rzeczą, której by chciała, to pomylić się w ocenie planu Brasco i ukoronować własną głupotę i arogancję, alarmując mordercę. Jeśli dobrze pamiętała, znajdowała się w parku narodowym… a może w lasach stanowych? Niedaleko, po lewej, powinna biec kręta gruntowa droga, która kończyła się wąskim czworokątnym parkingiem, ogrodzonym grubymi, gnijącymi balami. Camp Sunshine. Dziesięć lat temu wraz z kolegami i koleżankami celebrowała tu piątą rocznicę ukończenia liceum. Grali w softball, pływali, pili, flirtowali, smażyli kiełbaski i wcale im nie przeszkadzało, że już wówczas kemping wyraźnie popadał w ruinę. Z ówczesnych sypialni: brezentowych namiotów ustawionych na drewnianych platformach, pozostały wyłącznie gnijące kawałki desek.

155

Toalety rozpadły się; trudno było znaleźć ich resztki wśród krzaków. Oprócz ceny maleńkiego namiotu – był to najtańszy nocleg, jaki udało im się znaleźć – organizatorów spotkania podbił także urok otaczających kemping dzikich lasów oraz boisko do gry w piłkę i plaża nad jeziorem. Porośnięte lasem wzgórza przecinały szlaki spacerowe – wąskie, zaniedbane ścieżki. Za to boisko był wyjątkowo zadbane, więc resztę kempingu – ogromną łąkę z rdzewiejącymi w trawie elementami ogrodzenia nieistniejącego boiska do baseballu w rogu i jamą do pieczenia mięsa na kamieniach – po prostu zignorowano. Nad samym jeziorem, mającym nieco ponad półtora kilometra długości i mniej więcej pół szerokości, znajdowała się piękna piaszczysta plaża. Stał tam także piętrowy budynek rekreacyjny, w owych czasach dobrze utrzymany. Gdy pogoda uniemożliwiała grę w softball, szli do niego. Patty zjechała w boczną dróżkę dojazdową na parking, zastanawiając się, kto też jest właścicielem zrujnowanego kempingu, który już dziesięć lat temu wręcz prosił się, by przebudować go na luksusowe osiedle lub zmienić w inną dochodową inwestycję. Być może jakiś sentymentalny

ekscentryk? A może ogranicza go plan zagospodarowania przestrzennego lub klauzula testamentu? Zresztą co to ma za znaczenie? Znaczenie ma tylko to, że seryjny morderca wybrał sobie dzisiejszą noc, by upokorzyć policję stanową w ogóle, a szczególnie Wayne’a Brasco. Nigdy nie chodziło mu o wendetę i o kasy chorych. Nigdy nie chodziło mu o kochaną, tragicznie zmarłą mamusię. Nigdy nie chodziło mu o Willa Granta. Był to biznes i tylko biznes. Dym i lustra. Fałszywe tropy i kompletny chaos. REMEMBER CLEMENTINE. Pamiętaj Tombstone. Śmierć policjantom pewnym, że są cwańsi od nas. Mniej więcej po stu metrach drogi wyszli z lasu dwaj mężczyźni, świecąc Party w oczy potężną latarką. Oślepiona, wcisnęła hamulce i zatrzymała się z piskiem opon. Chwyciła odznakę policyjną, leżącą na siedzeniu pasażera, i wysunęła ją tak, by była widoczna w świetle latarki. Jednocześnie lewą ręką szybko odkręciła szybę. Miała nadzieję, że nie wygląda to tak, jakby sięgała po broń. Mężczyźni rozdzielili się, podchodząc do samochodu z obu stron. –Policja – powiedział cicho ten po lewej stanowczym, szorstkim głosem. W dłoniach ściskał jakiś powtarzalny karabin, zapewne któryś z modeli MP5, tak by mogła go dobrze widzieć. – Pokaż obie ręce. Chcę je widzieć przez cały czas. Patty uniosła ręce. Legitymacja z odznaką wisiała między kciukiem a palcem wskazującym prawej. –Detektyw Patty Moriarity, policja stanowa. – Mówiła szybko, z naciskiem. – Muszę wjechać na teren kempingu. Mam powody przypuszczać, że to pułapka. Że oficer dowodzący jest w niebezpieczeństwie, prawdopodobnie także biorący udział w akcji funkcjonariusze. Policjant w czarnym mundurze i czarnej miękkiej czapeczce na głowie, z pomalowaną w barwy ochronne twarzą kazał jej zgasić światła i wysiąść. –Chodź tu, Kara – powiedział, cofając się o krok i wyciągając zza pasa krótkofalówkę. Patty udało się nawet lekko uśmiechnąć. Dlaczego z góry założyła, że obaj policjanci to mężczyźni? Camaro okrążała przecież drobna dziewczyna trzymająca wielki karabin, z którym sprawiała wrażenie znacznie większej. Trzymała się w bezpiecznej odległości. –Broń – powiedziała stanowczo. –Na podłodze po stronie pasażera. Posłuchajcie, ja naprawdę muszę… –Cicho!

Policjantka ominęła Patty, zaświeciła latarką przez szybę camaro, po czym gestem nakazała jej wyjąć broń i rzucić ją na ziemię. Policjant rozmawiał tymczasem cicho przez radio, zapewne z porucznikiem Courtem. –Czas się nam kończy.

156

–Milczeć! – Kara wzmocniła wymowę rozkazu, groźnie unosząc lufę karabinu. Patty westchnęła i dostosowała się do polecenia. Bez sensu byłoby dać się zabić gliniarzowi. Policjant skończył wreszcie pogawędkę i schował krótkofalówkę do pokrowca. –Nie powiem, żeby góra cię kochała – zauważył. –To tylko dlatego, że przed wyjściem z toalety nie podnoszę deski. Miała wrażenie, że w ciemnej, pomalowanej w barwy ochronne twarzy Kary błysnęły bielą zęby. –Kara, zabierz ją, niech dołączy do reszty. Ja zostanę tutaj z oddziałem B, przypilnuję jej samochodu. Bądź ostrożna. –Mówili, czy coś się dzieje? –Nie. –To chyba dobrze. –Twój samochód schowamy na bocznej leśnej dróżce, jakieś dziesięć metrów stąd. Być może przykryjemy go siatką maskującą. –Doskonale. Broń? Patty wyjęła z bagażnika kaburę podramienną, podniosła z ziemi pięciostrzałowego smitha wessona kalibru 38, włożyła go na miejsce. –Fajna spluwa – szepnęła Kara, kiedy razem szły w ciemności w stronę kempingu. Piętnaście metrów dalej zmaterializował się zza gęstych krzaków kolejny członek SWAT, wysłuchał krótkiej informacji o Patty od jej przewodniczki, przejął ją i poprowadził przez wąski parking. Przeszli przez nadgniłe ogrodzenie, ruszyli skalistym, nierównym szlakiem prowadzącym w stronę jeziora. Trzydzieści metrów od brzegu policjant gestem nakazał jej zejść ze ścieżki do lasu. Podniósł palec do ust i wskazał jej miejsce, w którym miała czekać.

Nocą, w lesie, przy niskim pułapie chmur, panowały egipskie ciemności, Patty wiedziała jednak, że gdzieś tam, wyżej, na niebie świeci księżyc bliski pełni. Deszcz ustał, w powietrzu wisiała gęsta mgła drobniutkich kropelek, przesuwana przez wiejący jej w plecy wiatr. Po drugiej stronie jeziora błyskały słabo światełka rzadko rozrzuconych domów, bezskutecznie walcząc z wszechobecną ciemnością. Nieco bliżej Patty dostrzegła ciemniejszą od tła plamę: budynek rekreacyjny. – Co ty tu robisz, do diabła? Dobiegający spomiędzy drzew za jej plecami, szorstki, wściekły męski głos omal nie przyprawił jej o atak serca. Porucznik Court, oczywiście. Albo jego kroki zagłuszył szelest liści, albo pan porucznik był geniuszem w skradaniu się po lesie. Court był ubrany w strój maskujący jak wszyscy inni, odróżniały go tylko słuchawki w uszach. –Moriarity, masz popieprzone w głowie. Poza tym grzebiesz w sprawie, w której wyraźnie zakazałem ci grzebać. –Muszę skończyć to, co zaczęłam. –Gówno prawda! Porozmawiamy o tym jutro, u mnie. Na razie masz zostać tutaj, nie ruszać się z miejsca i czekać, aż cała ta zabawa dobiegnie swego naturalnego kresu. –Ale… Ale Court już odchodził w kierunku jeziora, cicho i bezszelestnie, tak jak nadszedł. Patty zawahała się… i ruszyła za nim. Jak już wylecieć, to przynajmniej za coś, pomyślała. Dziesięć metrów od linii brzegu, na samej krawędzi lasu, porucznik zatrzymał się, przykląkł na jedno kolano i poprawił słuchawki, jakby po raz pierwszy usłyszał w nich jakiś dźwięk. Patty podkradała się do niego centymetr po centymetrze. Jeśli porucznik jej nie wysłucha, nikomu się do niczego nie przyda, a żeby być wysłuchanym, trzeba mówić. –Poruczniku… Wzrok Courta ciąłby szkło. –Co ci jest. Rozkazałem… –Poruczniku, ja naprawdę muszę z panem porozmawiać. Przeszukałam gabinet Moralesa i…

157

–Zamknij się. To on. Założyliśmy Brasco podsłuch. Właśnie rozmawia z sukinsynem. Patty cofnęła się w głębszy cień, niespełna dwa metry od szefa. Czy to, co mówił, miało oznaczać, że morderca jest tu, nad jeziorem? Jeśli tak, to myliła się we wszystkim. Zabójcy wcale nie są sprytni, a fałszywe

tropy i kompletny chaos to ona miała w głowie. Już niedługo zawrze bliską znajomość z ogłoszeniami typu „poszukuję sprzątaczki”. Pięć minut upłynęło w absolutnej ciszy. Wreszcie Court obrócił głowę. –Mamy go – szepnął, równocześnie podniecony i triumfujący. – Wychodzi. –Skąd wychodzi? –To nie jest jeszcze jasne. Zostawił Grantowi krótkofalówkę. Na plaży. –Jak mu się to udało? Kiedy? Przecież miał pan tu swoich ludzi? –Nie wiem. Z pewnością, nim SWAT przeczesał teren. Na szczęście przewidzieliśmy, że może wyciąć taki numer. Nasi technicy przywieźli tu VDS i nawet zdążyli podłączyć. Brasco już go wykorzystał. –A co powiedział morderca? –Rozkazał Brasco… to znaczy Grantowi…, wziąć radio, przejść na środek balkonu pierwszego piętra i czekać na instrukcje. –Dlaczego ba… –Cholera! Nie zabierze mikrofonu VDS na górę. Będzie musiał improwizować. –Skąd pan wie, że zabójca wychodzi? –Sam nam to powiedział. „Miło mi będzie pana poznać, doktorze Grant”. To jego własne słowa. A teraz zamknij się, jeśli wolno prosić. Patty poczuła, jak zimny pot spływa jej wzdłuż kręgosłupa. A więc się nie pomyliła. Brasco i Court zostali ograni. Fatalnie ograni. Albo skończy się to dowcipem rozmiaru Godzilli, dowcipem, którego ofiarą będzie ona, albo Wayne Brasco już jest trupem. Korzystając z okazji – Court całą uwagę skupił na budynku rekreacyjnym – przesunęła się w prawo i na czworakach zaczęła pełznąć w kierunku linii wody. Już po chwili znalazła się na linii drzew, tuż przy piaszczystej plaży mającej dwa i pół, może trzy metry szerokości. Jezioro było jak lustro z hebanu. Przez chwilę Patty wydawało się, że przez zasłonę chmur przedarł się promień księżycowego światła. Może morderca jest gdzieś tam, na łódce? – pomyślała. Nie, to by nie miało sensu. Nie udałoby mu się uciec, gdyby, jak w zaistniałej sytuacji, Will Grant zignorował jego polecenie i nie pojawił się w Camp Sunshine sam. Przypłynął pod wodą w kombinezonie płetwonurka? Skomplikowane i trochę jak z Jamesa Bonda, bardzo ryzykowne. A może jest na ziemi, gdzieś blisko, teraz, tutaj, na terenie obozu? Przyciera nosa legionowi doskonale wyszkolonych funkcjonariuszy policji, gotów strzelić z bezpośredniej odległości? Szaleństwo. Morderca, którego tak dobrze poznała, aż tak bardzo nie

ryzykował. Ładunki wybuchowe? Wybuch na Serenity Lane trzy świadczył, że w tej dziedzinie jest ekspertem. Zaminował budynek rekreacyjny? Jedna wielka bomba? Hałaśliwe, jaskrawe, niewątpliwie efektowne, ale to przecież nie wyzwanie, no i gdyby policja zachowała elementarne środki ostrożności, szybko by sobie z tym poradziła. Mimo to… co jeszcze można wymyślić? Bigbang, to musi być to. Pochyl się, oszuście, wsadź głowę między nogi i pocałuj się w dupę na pożegnanie. Mniej więcej piętnaście metrów po lewej dostrzegła Brasco. Doszedł do budynku i właśnie wchodził po zewnętrznych schodach na balkon, ciągnący się wzdłuż całej ściany. Doskonale potrafiła sobie wyobrazić, jak Brasco denerwuje się, a może nawet wpada w panikę na myśl o tym, że musi improwizować bez VDS. Dlaczego piętro? Czyżby morderca czekał jednak wewnątrz budynku? Nie ma mowy, chyba że sądzi, że to Will na niego czeka… i to sam. Dziwne, pomyślała. Bardzo dziwne. Dlaczego piętro?

158

Patty przesunęła się nieco, tak by widzieć Brasco stojącego na balkonie dokładnie w jego połowie, gapiącego się przed siebie jak kapitan wypatrujący lądu. Chmury rozchodziły się powoli, księżyc świecił jaśniej, jego blask odbijał się od lustra wody, oświetlał przeciwległy brzeg. Przeciwległy brzeg. Podniosła się, ostrożnie i powoli. Brasco stał nieruchomo, ciemna sylwetka wyraźnie widoczna na tle jaśniejącego nieba. Nieruchoma. Rozejrzała się. Dalszy brzeg jeziora wydawał się teraz bliższy niż poprzednio, gdy patrzyła na niego w rozproszonym świetle, o wiele bliższy niż w jej pamięci. Dobra broń, dobry celownik teleskopowy, dobry snajper i Wayne Brasco jest tylko glinianym kurkiem na strzelnicy. Owszem, celny strzał w głowę wymagałby umiejętności mistrza olimpijskiego, ale jeden z wielu dostępnych karabinów na podpórce, obsługiwany przez kogoś znającego zasady strzelania na dużą odległość i… koniec. To dlatego morderca wybrał to miejsce. Brasco został idealnie i bezlitośnie wystawiony. Na jeden strzał. Patty wpatrywała się w daleki brzeg, mrużąc oczy. Widziała zabójcę w wyobraźni i nagle była już pewna, że on tam jest, że z uśmiechem na ustach dokręca śruby mocujące galila lub L42A1, a może patrzy przez celownik na podczerwień zamontowany na FN 30-11. Szefowie kas chorych nie żyli: dwoje czy troje, którzy się naprawdę liczyli, jedno, może dwoje tych,

którzy najprawdopodobniej nie liczyli się w ogóle. Proces fuzji firm, narodzony z ich krwi, już się kończył. Ileż tu fałszywych tropów! I jeszcze to manipulowanie policją niczym marionetkami, sianie ziaren chaosu, zapewne w przygotowaniu do ostatniego morderstwa, a przynajmniej ostatniego w tej serii. Wykrzyknik na końcu zdania zapisanego zabitymi. Zaledwie świadoma tego, co robi, nie próbując nawet rozważyć konsekwencji swego czynu, Patty wyskoczyła zza drzew na plażę. Ile sił w nogach biegła w kierunku budynku i schodów, którymi przed chwilą wchodził Brasco. –Padnij! – wrzasnęła. – To pułapka. Padnij! Zdumiony Brasco stał nieruchomo jak wrośnięty. Patty pędziła po schodach, przeskakując po dwa stopnie. –Padnij! – krzyczała, nie zdając sobie z tego sprawy. Była już na balkonie, blisko Brasco, kiedy po przeciwnej stronie jeziora dostrzegła jaskrawy błysk. Skoczyła, mierząc w brzuch policjanta. Oboje padli na poręcz, a w tej samej chwili kula zdarła jej skórę i otarła kość czaszki tuż nad prawym uchem. Oboje: on niemal nieprzytomny ze zdumienia, ona niemal nieprzytomna po postrzale, ciężarem ciał zdruzgotali barierkę z wyschłego, słabego drewna i runęli na ziemię, wirując w powietrzu tak, że kiedy upadli na kamienisty kraniec plaży, to Brasco znalazł się na wierzchu i przygniótł Patty całym ciężarem swego masywnego cielska. Uderzyła głową o kamień. Osłabiona kość czaszki pękła i dziewczyna straciła przytomność. Zapadła się w zimną, nieprzeniknioną ciemność. Jej ciało, bezwładne jak u szmacianej lalki, potoczyło się po kamieniach, aż wreszcie spoczęło, twarzą w dół, na mokrym, grubym piasku.

159 Rozdział 27

Augie Micelli zakończył świętowanie zwycięstwa, czyli picie wielkich ilości różnych mocnych alkoholi, dopiero o wpół do trzeciej i wreszcie – chwiejnie – poszedł do łóżka. W tym czasie Will zdążył oczywiście rozłożyć kanapę i posłać ją wygniecioną, jaskrawozieloną pościelą w mnóstwo kaczuszek. Mniej więcej od godziny z zainteresowaniem, ale bez namiętności obserwował bitwę, którą toczyło jego ciało spragnione snu, z wolą każącą mu dzielić z Micellim tę wielką chwilę. No i oczywiście, kiedy już zgasił światło i położył się na cienkim materacu twardego łóżka, okazało się, że nie może zasnąć. Leżał w ciemności, oddychając powietrzem ciężkim od wyziewów cygar i alkoholu i myśląc tylko o tym, dlaczego Patty się do niego nie odezwała. Na automatycznej sekretarce nagrał jej wieść o znalezieniu tenisówek i poprosił, by skontaktowała się z nim niezależnie od pory. Chciał podzielić się z nią radosną wieścią i poprosić o wyjaśnienie, dlaczego musi nocować u „prawnika lekarzy”. Z obawą o Patty konkurowały myśli o tym, co czeka go jutrzejszego, a właściwie dzisiejszego dnia.

Zaraz po znalezieniu torby Micelli chwycił telefon komórkowy. Dzwonił, targował się, a gdzie nie mógł nic wytargować, prosił i błagał. Udało mu się załatwić tyle, że wstępne badania i analiza tenisówek mogły się rozpocząć już około południa. Telefony do Sida Silvermana i Toma Lemma potwierdziły, że jeśli badania wykażą obecność fentanylu, nawet w niewielkiej ilości, obaj natychmiast zwrócą się do rady o odnowienie mu licencji oraz przywrócą go w prawach lekarza szpitalnego i członka Stowarzyszenia Hipokratesa tak szybko, jak to tylko możliwe. Podczas gdy Micelli wciąż wisiał na telefonie komórkowym, Will wykonał tylko dwa telefony, pierwszy do Patty, której nie udało mu się złapać, drugi do Jima Katza. Ulga starego chirurga była tak wielka, że niemal namacalna. Jeśli morderca okaże się wierny własnemu słowu, to jemu nic już nie grozi. Tylko czas mógł odpowiedzieć na pytanie, czy jego krucha przyjaźń z Willem przetrwa trudne chwile. Jego myśli zaprzątała nie tylko Patty i znaczenie odnalezionej torby, lecz także Charles Newcomber. Ciekawe, jak ten dziwny, niemal śmieszny człowieczek zniesie wizytę jego i Susan Hollister? Na wspomnienie radiologa: sinego na twarzy, przerażonego, roztrzęsionego, trzymającego rewolwer w drżącej dłoni aż ścisnął mu się żołądek. Susan była tak spokojna i elegancka jak on nerwowy i reagujący emocjonalnie; jeśli ktokolwiek mógł przedrzeć się przez mur przedziwnej paranoi Newcombera, to tylko ona, dodatkowo uzbrojona w poświadczony notarialnie nakaz udostępnienia mammogramów, podpisany przez Grace Davis. Ale i tak rozmowa z tym człowiekiem miała być dla nich ciężką próbą. Will przewrócił się na bok. Czuł, że wreszcie nadchodzi sen. Zamknął oczy. Pod powiekami widział niebieską plastikową torbę, unoszącą się w ciemnościach niczym sterowiec Goodyeara. Potem, co dziwne, znalazł się w jego kabinie i patrzył z góry na samego siebie, leżącego na intensywnej terapii, z rurką intubacyjną, przez którą powietrze docierało do płuc. Okropny widok, lecz miał on znaczenie symboliczne: był obrazem piekła, w którym tkwił do tej pory, a to, że oglądał je teraz, po nieprawdopodobnej akcji Micellego i znalezieniu tenisówek, mogło także oznaczać, że oto rozpoczął marsz, u którego kresu czeka go powrót do zwykłego, normalnego życia. Wreszcie… wreszcie… Oddychał powoli, jego mięśnie rozluźniły się, obrazy znikły. Pozostało tylko echo dwóch słów. Kto? Dlaczego? Gdzie jest? Co się z nią dzieje?

160

Will obudził się tak, jak zasypiał: prześladowany przez pytania. Wychodził z mieszkania Micellego, by pojechać po Susan, lecz cały czas drżał ze strachu o Patty. Przecież wiedziała, gdzie nocuje. Coś musiało się stać, inaczej z pewnością jakoś by się z nim skontaktowała. Co gorsza, Will nie wiedział,

jak upewnić się, że jego obawy są bezpodstawne. Na posterunku na jego telefony odpowiadała automatyczna sekretarka. Zostawił na niej nagranie dla dziewczyny, a także dla Wayne’a Brasco w nadziei, że policjant prowadzący śledztwo w sprawie seryjnego zabójcy dyrektorów kas chorych z pewnością nie przegapi okazji do rozmowy z nim. Wjechał na parking za swym gabinetem, ofiara strachu i własnej rozszalałej wyobraźni. Co jeszcze mógłby zrobić, by skontaktować się z Patty? Jakie niebezpieczeństwo miała na myśli, kiedy ostrzegała go, by nie nocował w domu? Czy niebezpieczeństwo to minęło? Czy może już wrócić do siebie? Czy ona też była w niebezpieczeństwie? Czy wścieknie się na niego, jeśli spróbuje skontaktować się z jej ojcem? Susan, wyglądająca bardzo elegancko i bardzo profesjonalnie w ciemnoszarej garsonce, rozmawiała przez telefon. Gestem zaprosiła go, by wszedł i usiadł. Powiedziała do słuchawki: –Jeszcze raz bardzo ci dziękuję. Nie spodziewałam się, że koncert Bossa będzie dla mnie taką przyjemnością. Bawiłam się znakomicie. Porozmawiamy później, dobrze? Do zobaczenia. Ostatnie słowa wypowiedziała w sposób niepozostawiający wątpliwości: rozmawiała z kimś, kto był jej bardzo bliski. –Zdaje się, że mamy nową wielbicielkę Springsteena? – przywitał ją Will z uśmiechem. –Chcę, żeby on tak myślał – odparła Susan, ruchem głowy wskazując telefon. – Ja, gdybym miała pójść na ostatni koncert w życiu, wybrałabym raczej Cecilię Bartoli albo Yo-Yo Ma. –Miejmy nadzieję, że nieprędko będziesz musiała dokonać tego wyboru. –Amen. Słuchaj, odwiedziła mnie ta szpitalna prawniczka i zostawiła potwierdzone żądanie wydania mammogramów, które wczoraj dała jej pani Davis. Jesteśmy gotowi. –Amen. –Nic ci nie jest? –Dlaczego pytasz? –Przecież pracujemy w jednym zespole, od lat widujemy się niemal codziennie i ty zawsze jesteś zmordowany. Nie zrozum mnie źle, ale dziś masz większe worki pod oczami niż normalnie, powieki opadają ci niżej niż normalnie, poza tym skaleczyłeś się przy goleniu, co nigdy ci się nie zdarza i jeszcze… –Dobra, dobra, daj spokój. Prawdę mówiąc, wczoraj wieczorem przeżyłem najgorszą huśtawkę emocjonalną w życiu. Zasnąłem o trzeciej, może czwartej nad ranem na rozkładanej kanapie w mieszkaniu „prawnika lekarzy”. –„Prawnika lekarzy”! Właśnie! Zapomniałam spytać o rezultaty poszukiwań. Udało ci się? –No… – Will zdołał uśmiechnąć się skromnie. Mówił, przeciągając słowa. – Chyba można tak powiedzieć.

–Bomba! – Susan wyrzuciła w górę zaciśniętą pięść. Opowiedział jej szybko o poszukiwaniach i znalezieniu torby w schowku. Susan patrzyła na niego ze zdumieniem i radosnym podnieceniem. –Nieprawdopodobne! I myślisz, że w tych tenisówkach naprawdę jest fentanyl? –Nie chcę nawet myśleć o tym, że może go nie być. –Och, ja też! I co, wypiłeś za wiele? Dlatego spałeś na kanapie? Will zawahał się. Zerknął na zegarek. Mieli jeszcze pół godziny. Z nikim nie rozmawiał o swym związku z Patty, ale nagle zapragnął się komuś zwierzyć. Susan, wspierająca go w stowarzyszeniu, wiecznie martwiąca się, że żyje samotnie i że się przepracowuje, do zwierzeń nadawała się wręcz idealnie, niczym kochająca siostrzyczka. –Znasz Patty Moriarity, tę policjantkę? –Bardzo ładna, bardzo poważna i nosi broń. –No więc… jakby to powiedzieć… niedawno zaczęliśmy się spotykać.

161

–Aha! Wiesz, kiedy kręciła się tu i przesłuchiwała nas wszystkich, pomyślałam nawet, że tak na oko bylibyście dobraną parą. Tylko ta broń mnie odstraszyła. –Wstyd powiedzieć, że chociaż mnie też na początku denerwowała, to teraz nawet w pewien sposób mnie… podnieca. –Czy to nie ty powiedziałeś, że rewolwer Newcombera wystraszył cię niemal na śmierć? –Poprawka. To Newcomber wystraszył mnie niemal na śmierć. Stał i gapił się na mnie jak apoplektyczna żaba. Trzęsące się ręce i rewolwer tylko pogorszyły sprawę. –No to życzę szczęścia. Łatwiej przeżyć trudne chwile, kiedy ma się kogoś u boku. –Tylko że Patty znikła. –Jak to znikła? –Wczoraj wieczorem, tuż przed poszukiwaniami torby zadzwoniła do Micellego. Powiedziała, że grozi mi niebezpieczeństwo, że nie powinienem wracać do domu, a potem już się nie odezwała. –No, nie wiem… ale na twoim miejscu nie przejmowałabym się aż tak jej milczeniem. Policjanci

rzadko siedzą przy biurku, organizują tajne akcje, zasadzki i różne takie. –Ach nie, młody panie! To zbyt proste. Mógłbyś powiedzieć bardzo wiele o mojej trąbie. Mon dieu, czemuż tracisz okazję? Wypowiadający te słowa grzmiący głos dotarł do nich z poczekalni. –… Na przykład tak. Agresywnie. Panie, gdyby to był mój nos, kazałbym go sobie odciąć w tej chwili!… Był to niewątpliwie głos Gordona… ale zmieniony. –…Przyjacielsko. Jak pijesz z takim nosem? Powinieneś kazać zrobić dla niego specjalną szklanicę… Will i Susan pobiegli korytarzem do wejścia do poczekalni. –… Opisowo. Oto skała, oto góra, oto przylądek!… Cameron, trzymający w ręku błyszczącą szpadę, tańczył w pustej poczekalni, zdumiewająco zręcznie fechtując się z niewidzialnym przeciwnikiem. Ubrany był, jak na niego, niezwykle spokojnie i elegancko: ciemne spodnie, biała elegancka koszula, zwykłe szelki, niebieski krawat. Granatowa bluza leżała na jednym z krzeseł. –… Przylądek? Nie? Powiedz raczej: półwysep. Ciekawie. A cóż to jest? Futerał na brzytwę, czy raczej teka? Rozbawieni, ale jeszcze bardziej zdumieni zarówno zręcznością, z jaką Gordon władał szpadą, jak i talentem, z jakim wypowiadał swe kwestie, stanęli przy ścianie z założonymi rękami i obserwowali, co będzie dalej. –… Uprzejmie. Ach, kochasz ptaszki aż tak, że kiedy przybywają, by ci zaśpiewać, oferujesz im gałąź, na której mogą usiąść? Cameron zauważył ich dopiero teraz. Opuścił szpadę, ale patrzył na nich z góry, wyniośle. –Cyrano! – spytał Will. –Bardzo dobrze, mały. – W jego głosie znów pojawił się szkocki akcent, wyraźniejszy niż zazwyczaj. – Możesz mi wierzyć albo nie, ale zdobyłem rolę Cyrana de Bergerac. Wystawi go nasz miejscowy teatr. –Cudownie, Gordon! – ucieszyła się Susan. – Cyrano de Bergerac to piękna sztuka! –Jasne, gratuluję. – W głosie Willa nie było aż takiego entuzjazmu. – Talentu i zręczności z pewnością ci nie brakuje. Ale czy Cyrano nie był przypadkiem… no, wiesz… –Chudy? – Głos Camerona zmienił się w jednej chwili: znikł Richard Burns, pojawił się Olivier. – Ach, sir, jestem wielkim aktorem. Mogę grać Anglika. Mogę grać Francuza, bonjour, mademoiselle et

monsieur. Mogę grać Niemca: „Ja tylko wykonywałem rozkazy”. Mogę grać konfederata: „Kochanie, nic mnie to nie obchodzi”. Więc, na Boga, mogę też zagrać CHUDEGO! Zmieniał głos za każdym razem, bezbłędnie dobierając wymowę. Will przypomniał sobie, jak często jego przyjaciel rządził na przyjęciach, opowiadając dowcipy wymagające nie tylko modulowania głosu, ale też zmian fizjonomii. Był w tym dobry, bardzo dobry.

162

– Jednego jestem pewien – powiedział z przekonaniem. – Jeśli ktokolwiek potrafi zagrać stupiętnastokilogramowego Cyrana, to z pewnością ty. Uśmiechnął się, poklepał Gordona po plecach… ale coś zaczęło go niepokoić. Kiedy w szpitalu odtwarzał czynności z tego feralnego dnia, próbując odkryć, kto nasycił fentanylem jego tenisówki, i usiłował powiązać go jako narkomana z seryjnymi zabójstwami, zastanawiał się nad kandydaturą Camerona po prostu dlatego, że on cały czas kręcił się w pobliżu. Ale teraz na miejsce trafił kolejny fragment układanki: buty. Przyjaciel mógł bez problemu otworzyć jego szafkę; klucz do niej Will nosił razem z kluczykami do samochodu. Gdyby chciał, bez najmniejszego problemu mógłby sporządzić duplikat. Przecież w ciągu ostatnich kilku tygodni pożyczał od niego samochód z pewnością raz, może nawet dwa razy? Do tej pory nie myślał o tej możliwości na serio, ponieważ mimo elektronicznej obróbki głosu łatwo było rozpoznać, że morderca nie ma akcentu. Żadnego akcentu, nie mówiąc już o ciężkim szkockim. Więc to w żaden sposób nie mógł być Gordon. Will byłby skłonny postawić na to cały swój majątek… aż do dziś. Możliwość, metoda – te już znał. Pozostawała tylko kwestia motywu. Susan przerwała mu rozmyślania. –Powinniśmy jechać – powiedziała. – Za godzinę muszę magicznym sposobem zlikwidować żylaki. Hej, Cyrano! Kolana ugięte, głowa wyżej, czubek w górę. –Od kiedy interesuje cię mój czubek? –Idziemy, Will. To Cyrano Świnia. Will wykonał salut wyimaginowaną szpadą, po czym zgrabnym ruchem wbił ją w wydatny brzuszek doktora Camerona. –Pamiętaj, czubek w górę – pożegnał go. Po drodze do Centrum Walki z Rakiem Excelsius Health Susan zmusiła Willa do zakończenia opowieści o zdarzeniach z wczorajszego dnia, przede wszystkim o niepokojącej informacji od Patty.

–Jeśli ty się martwisz, to i ja się martwię – powiedziała – chociaż moim zdaniem to bardzo odpowiedzialna młoda kobieta, która doskonale potrafi się o siebie troszczyć. Jeśli jeszcze nie zadzwoniła, to dlatego, że pewnie ciągle trwa jakaś operacja, w której bierze udział. –Chciałbym, żebyś miała rację, i dziękuję, że mnie wysłuchałaś. –Hej, zawsze byłam całym sercem po stronie młodych kochanków. To tak jak w piosence Bossa: „Chcę umrzeć z tobą, Wendy, dziś na ulicy. Niech połączy nas wieczny pocałunek”. –Bom to Run. –Właśnie. –Więc jednak Springsteen przemówił nawet do ciebie? –Niech się tylko Yo-Yo o tym nie dowie. Parking oddziału mammograficznego Excelsius Health był prawie pusty. –Jak to rozegramy? – spytała Susan. –Jak? Ostrożnie. Bardzo ostrożnie. Jeśli facet w ogóle jest normalny, to ta jego normalność wisi na włosku. Wiem, że sprawę dałoby się załatwić w miarę gładko, gdybyś to ty z nim porozmawiała, ale prawdę mówiąc, mam z Newcomberem niezałatwiony biznes i chcę spotkać się z nim twarzą w twarz. Nie wyszedłem z jego gabinetu chętnie, powiedziałem mu nawet parę słów, mimo że trzymał rewolwer. Nie mam żadnych wątpliwości, że facet strasznie się czegoś boi. Wrzeszczał na mnie jak jakiś cholerny upiór. Kiedy pierwszy raz do niego zadzwoniłem z prośbą, by zmienił skierowanie z ciebie na mnie, cholernie się wściekł i teraz było podobnie, tylko jeszcze gorzej. Wprawdzie to ja byłem w gabinecie, to chyba jednak nie mnie się bał. Próbowałem go uspokoić, wytłumaczyć jakoś, że w niczym mu nie zagrażam. Opowiedziałem mu o Grace, o tym, jak o własnych siłach wyrwała się z rynsztoka. Błagałem, żeby się ze mną skontaktował, obiecywałem, że jeśli mi pozwoli, to mu pomogę w kłopotach, ale on tylko denerwował się coraz bardziej, i bardziej, aż doprowadził się do takiego stanu, że w każdej chwili mógł pociągnąć za spust.

163

–I chcesz, żebym to ja pierwsza weszła do jego gabinetu? Will położył dłonie na ramionach Susan i obrócił jaku sobie. –Może rzeczywiście nie jest to najlepszy pomysł… – powiedział z namysłem. –Nie, wszystko w porządku – uspokoiła go przyjaciółka. – Już się z nim kiedyś spotkałam, mówiłam ci o tym, pamiętasz? A poza tym nikt nie zastrzeli kobiety o twarzy tak anielsko dobrej jak moja.

Wejście na oddział znajdowało się po południowej stronie budynku. W poczekalni na krzesełkach siedziały zaledwie dwie pacjentki pod pięćdziesiątkę i siwowłosa recepcjonistka, ta sama, którą Will widział podczas poprzedniej wizyty. –Doktor Davidson! – powiedziała na jego widok. – Miło znów pana zobaczyć. Will omal jej nie poprawił, ale w porę przypomniał sobie o fałszywym nazwisku. Natychmiast zrewidował swą poprzednią opinię o bystrości tej kobiety. Susan zachowała kamienną twarz; błyskawicznie zrozumiała, o co chodzi. –To miło, że pani mnie pamięta, pani… –Medeiros. Martha Medeiros. Staram się zapamiętywać nazwiska i twarze. To takie moje hobby. Spróbowała uśmiechnąć się kokieteryjnie, ale drogi jej i kokieterii rozeszły się jakieś czterdzieści lat temu. –A to… –Wiem, wiem. Pani doktor Hollister. Sandra? –Susan. Pani jest niesamowita. Zdumiewająca. Przecież byłam tu z rok temu. –Dziękuję. Lubię zaskakiwać ludzi. –Jeśli o mnie chodzi, doskonale się pani udało. –Pani Medeiros, chcielibyśmy widzieć się z doktorem Newcomberem. –Czy on się państwa spodziewa? –Nie. Przyszliśmy tylko po komplet mammogramów. –Ale… doktora nie ma. – Will i Susan wymienili zawiedzione spojrzenia. – W czwartki przychodzi dopiero o pierwszej. Ma wolny dzień, a właściwie pół dnia. Skieruję państwa do doktor Debry Grossbaum, może ona będzie w stanie w czymś pomóc? Susan podeszła bliżej i wręczyła recepcjonistce nakaz wydania mammogramów, poświadczony notarialnie przez Jill Leary. –Potrzebujemy tylko zdjęć. Może pani coś w tej sprawie zrobić? –Mogę spróbować. Tylko że nasza kopiarka się zepsuła. Będziecie musieli obejrzeć je na miejscu. Kolejne rozczarowanie. –Nie możemy ich zabrać ze sobą?

Martha potrząsnęła głową. –To byłoby wbrew naszej polityce. –Wie pani może, kiedy naprawią kopiarkę? –Nie mam pojęcia. Doktor Grossbaum dzwoniła w tej sprawie zaledwie przed chwilą. Zaraz zadzwonię do Daphne, do archiwum. Zobaczymy, co da się zrobić. Znalazła sygnaturę zdjęć w bazie danych, wykręciła numer telefonu. Minęło pięć minut, podczas których, przytrzymując słuchawkę ramieniem, zarejestrowała dwie pacjentki. Wreszcie odłożyła ją na miejsce. Twarz miała poważną i malowało się na niej coś na kształt zdziwienia. –Pani Shemesh nie spodziewa się, by kopiarkę naprawiono wcześniej niż na jutro – oznajmiła. – Na razie nikt nie wie nawet, co się zepsuło.

164

– Nie ma sprawy, obejrzymy zdjęcia na miejscu. – Will wzruszył ramionami. Zdenerwowała go ta sytuacja. – Z tym niestety także możemy mieć problem. Pani Shemesh nie może znaleźć tych zdjęć. Nie zabierano ich z archiwum, więc zapewne zostały błędnie skatalogowane. Obiecała, że jeszcze poszuka. –Nie korzystacie z komputerowego systemu archiwizacji? – spytała Susan. Recepcjonistka znów gdzieś zadzwoniła. Po rozmowie potrząsnęła głową. –Daphne twierdzi, że od dawna mówi się o wynajęciu firmy świadczącej takie usługi, ale niczego jeszcze w tej sprawie nie zrobiono. I że jest to dość drogie. –Pieniądze! W końcu zawsze chodzi o pieniądze – burknął pod nosem Will. –Pan coś mówił doktorze? –Nie nic. Jesteśmy po prostu trochę rozczarowani. –Dephne też się zdenerwowała. Prosiła, żeby bardzo państwa przeprosić. Obiecała, że porządnie przeszuka archiwum. Zaczekacie państwo czy wolicie, żebym zadzwoniła, kiedy mammogramy się

znajdą. Will spojrzał na Susan i przeprosił ją skinieniem głowy. Z wyrazu jej twarzy odczytał, że próbuje odgadnąć, czy zniknięcie mammogramów Grace Davis to coś więcej niż urzędniczy błąd i przypadek. On także zadawał sobie to pytanie. Niemal słyszał, jak jego przyjaciółka myśli: Co się tu do diabła dzieje? Zapisał na kartce numer telefonu szpitala i zawahał się; przecież telefonistka od razu i zgodnie z prawdą odpowie, że nie zna żadnego doktora Davidsona. Zamazał go, zastąpił numerem domowym. Na wszelki wypadek, ponieważ nie spodziewał się telefonu od pani Marthy Medeiros; skoro zdjęcia Grace Davis zginęły, to z pewnością na dobre. Przekazał jej kartkę. Wahał się przez chwilę. Czekał na cud: może zaraz odezwie się dzwonek telefonu i archiwistka przekaże im jednak dobrą wiadomość? –Nie powinniśmy przychodzić niezapowiedziani – przerwał niezręcznie milczenie. –Przekażę doktorowi, że chcieliście państwo się z nim spotkać. A może wolicie zadzwonić? Albo przyjechać jeszcze raz po południu? –Z pewnością coś wymyślimy – odparła szybko Susan. – Ale rzeczywiście prosimy panią o przekazanie mu notatki o naszej wizycie i poinformowanie archiwistki, że będziemy jej bardzo wdzięczni, jeśli zrobi wszystko, by jak najszybciej znaleźć te mammogramy. –Ależ oczywiście. – Martha wyszła zza lady recepcji, by wręczyć formularze jednej z nowo przybyłych pacjentek. Spojrzała w okno i znieruchomiała. – To jednak dziwne – powiedziała cicho. –Co takiego? –Samochód doktora Newcombera stoi na parkingu; to ten srebrny sportowy lewus, o tam. Jest z niego bardzo dumny. Może się popsuł i ktoś z pracowników odwiózł go do domu? Nie zauważyłam go, kiedy o wpół do ósmej przyjechałam do pracy, ale pewnie dlatego, że mąż podwiózł mnie pod główne wejście. Z pewnością stoi tu od wczoraj. Kiedy podjeżdżali, Will natychmiast zauważył ten przepiękny, drogi sportowy wóz. –Te samochody się nie psują. Może doktor przyjechał wcześniej od pani i do tej pory nie wychodził z gabinetu? –Nie sądzę. –Moglibyśmy sprawdzić? –Ja… cóż… chyba tak. Już dzwonię. Telefon w gabinecie Newcombera nie odpowiadał. Will doskonale pamiętał błysk strachu w oczach małego, tęgiego, tak dziwnie się zachowującego

radiologa, drżenie jego dłoni, policzki nabiegłe krwią. –Moim zdaniem powinniśmy sprawdzić gabinet. – Machnął ręką w kierunku korytarza. – Susan, to mi się bardzo nie podoba!

165

Zdziwiona i zdezorientowana Martha wahała się przez chwilę, ale w końcu sięgnęła po klucze. Ponad trzy metry od gabinetu Will poznał, że coś się zmieniło. Poczuł doskonale znaną po niemal dwóch dekadach pracy w szpitalu woń: odchodów, uryny, krwi, potu. Próbował zatrzymać Marthę Medeiros, ale pielęgniarka zdążyła przekręcić klamkę. Weszła do gabinetu i cofnęła się natychmiast, dławiąc się i zasłaniając usta dłonią. Kwaśny odór zastarzałej śmierci wypełniał powietrze. Mały, tłusty radiolog siedział wyprostowany w fotelu z wysokim oparciem. W tej pozycji utrzymywała go taśma samoprzylepna, którą okręcono mu szyję. Taką samą taśmą przywiązano mu ramiona do oparć fotela. Koszulę miał rozerwaną, na obniżonej białej bezwłosej piersi, na której widać było kilka ciemnych, niewielkich okrągłych plam. Nawet z daleka Will rozpoznał je natychmiast: rany po oparzeniach. Siwa peruczka radiologa, w jednym miejscu nadal przyklejona taśmą do lśniącej łysiny, opadła mu na lewe oko. Jego szarozielone oczy błyszczały niczym oczy wypchanego zwierzęcia, martwo odbitym światłem. Pasma brązowej, zaschniętej krwi ciągnęły się od brutalnie złamanego nosa, przez kąciki ust aż na brodę. Pod Marthą ugięły się nogi. Will chwycił ją i delikatnie posadził na podłodze. Pozostał na miejscu, podczas gdy Susan podbiegła do biurka. Im mniej ludzi wejdzie do gabinetu przed przyjazdem policji, tym lepiej, a na pomoc medyczną dla Newcombera było zdecydowanie za późno. Susan nawet nie sprawdzała, czy radiolog jeszcze żyje. –Nie ma żadnych widocznych śmiertelnych ran lub obrażeń – powiedziała. –Zawał? –Może? Will, to są ślady poparzeń prądem. –Chyba go potraktowano elektrycznym pastuchem. Bardzo możliwe, że zmarł wskutek tortur. –Jezu! Siedząca na podłodze, oparta plecami o ścianę recepcjonistka próbowała coś powiedzieć, ale mogła tylko żałośnie jęczeć. –Spokojnie, pani Medeiros – uspokoił ją Will. – Za chwilkę się panią zajmiemy. Dzwonię na pogotowie.

–Poczekaj. Popatrz na to. Will najpierw sprawdził, czy Martha jest bezpieczna, a dopiero potem podszedł do biurka. Na uchwytach do pióra i ołówka ręcznie wykonanego ze skóry zestawu biurowego dostrzegł dwa prostokątne białe kawałki kartonu wielkości karty katalogowej. Na jednej starannie wypisano drukowaną literę „C”, na drugiej „M”.

166 Rozdział 28

Centrum Walki z Rakiem Excelsius Health zbudowano na zadrzewionej, pięknej działce, położonej na terenie osiedla sypialni Moorland, pięć kilometrów na zachód od Fredrickston. Po niespełna pięciu minutach od telefonu Willa podjechał pierwszy z dziewięciu policyjnych radiowozów, należących do trzech różnych formacji policyjnych. Klinikę otoczono i odcięto od świata, umówionych pacjentów poproszono o przełożenie wizyt. Siedzący samotnie w kącie gabinetu rentgenowskiego Will czekał, aż siwiejący, brzuchaty policjant z Moorland skończy przesłuchanie Susan. Gliniarz przywołał go gestem. Podchodząc do niego, zamienił kilka słów z przyjaciółką. –Kolejny nudny dzień w biurze – szepnął. –Biedaczysko. A te dwie litery… myślisz, że to ten sam morderca, który zabił te szychy z kas chorych? –Już nie wiem, co myśleć. Newcomber to przecież nikomu bliżej nieznany radiolog, a nie wielka szycha, jego zabójca działał zupełnie inaczej niż ten seryjny morderca. Ale te litery? Z pewnością sugerują, z kim mamy do czynienia. –Nadal przypuszczasz, że mamy do czynienia z więcej niż jednym mordercą? –Tak. Trudno mi uwierzyć, że Newcomber dał się tak skrępować jednej osobie. Moim zdaniem przynajmniej spróbowałby oporu. Gabinet wygląda dokładnie tak, jak podczas mojej pierwszej wizyty. Otworzyłem szufladę i na własne oczy widziałaś, że rewolwer był tam, gdzie mówiłem. Biedak nawet nie próbował walczyć. –Nie wiem jak ty – westchnęła Susan – ale takie rzeczy znoszę lepiej w szpitalu niż w rzeczywistym świecie. –Doskonale cię rozumiem, bo mnie też to dotyczy. Więc myślisz, że to był atak serca? –Najpierw tortury, potem serce. Nie widzę żadnej rany, którą można by uznać za śmiertelną. Ciekawe, czy żył wystarczająco długo, by powiedzieć im to, co chcieli wiedzieć?

–Być może niczego nie chcieli się dowiedzieć? Być może robili to po prostu dla zabawy? –Brrr…, okropne. – Susan zadrżała. Włożyła płaszcz, ściągnęła pasek. – No cóż, muszę wracać do szpitala. Po tej naszej drobnej przygodzie jakoś nie mam ochoty operować, ale moja biedna gnębiona żylakami pacjentka już jest na miejscu i możesz wierzyć lub nie, sala operacyjna czeka tylko na mnie. –Pokaż im, co potrafisz – powiedział Will, a w jego głosie zabrzmiała tęsknota. –Posłuchaj, mój drogi. Nim się zorientujesz, sam wrócisz na salę operacyjną i znów będziesz nadwerężał własne zdrowie i nerwy. –Mam nadzieję. –Wszyscy staramy się, żeby nastąpiło to jak najszybciej. Wszyscy minus jeden, pomyślał Will, a głośno powiedział: –Dzięki. Jak myślisz, co powinniśmy teraz zrobić w sprawie zaginionych mammogramów Grace? –W gruncie rzeczy nie wiem. Nie jestem nawet pewna, czy coś możemy zrobić. Porozmawiamy później, dobrze? –Oczywiście. I jeszcze raz dziękuję ci, że ze mną przyszłaś, Suze. –Mam nadzieję, że zrozumiesz mnie, jeśli następnym razem zechcę się wyłgać. –Następnym razem nie będę cię nawet prosił. Susan skinęła głową w stronę okna. –Wygląda na to, że jest już moja taksówka. –Jestem ci winien przysługę. –Więcej niż jedną.

167

Susan ruszyła w kierunku drzwi; nad jej ramieniem Will widział tęgiego policjanta rozmawiającego z nowo przybyłym kanciastym mężczyzną ubranym w porządnie wyprasowany, ciemny płaszcz. Chwilę później mężczyzna ten podszedł do niego szybkim krokiem. –Doktorze Grant, jestem detektyw Court z policji stanowej. Proszę tu na mnie zaczekać. Zaraz porozmawiamy. Court! Szef Patty. On przecież musi wiedzieć, co się z nią stało!

Will czekał piętnaście minut. W gabinecie pojawiła się ekipa kryminalistyczna. Zaraz po nich przyjechała karetka po Marthę Medeiros, która popadła niemal w katatonię. Pamiętał wyraz dumy na jej twarzy, gdy popisywała się wspaniałą pamięcią do twarzy i nazwisk. Przelotnie zastanowił się, czy mordercy myślą, choćby przez chwilę, o bliskich ofiar: partnerach, przyjaciołach, dzieciach, pracownikach. Uznał, że to głupie pytanie. –No i co, Grant? Kolejne morderstwo, a ty znów jesteś na miejscu? Court, niezauważony, podszedł do niego z lewej strony. Zatrzymał się i patrzył na niego z góry szarymi, przenikliwymi oczami. –Ano jestem – przytaknął słodko Will. Policjant narzucił ton rozmowy, a on nie widział powodu, by się do niego dostosować. Court podsunął sobie krzesło i usiadł naprzeciw niego tak blisko, że ich kolana prawie się stykały. –Potrafi pan rzucić choć odrobinę światła na to niezwykłe morderstwo? – spytał. –Widziałem te dwie litery, jeśli o to panu chodzi. –I myśli pan, że odpowiedzialnością za nie można obciążyć pańskiego telefonicznego przyjaciela? –Wydaje mi się to całkiem logicznym wnioskiem. –Jak na kogoś, kto zaćpał i stracił przez to uprawnienia lekarza, jest pan cholernie zadowolonym z siebie sukinsynem. Doskonale rozumiem, dlaczego Brasco panu nie wierzy. –Jest mi całkowicie obojętne, co myśli o mnie Brasco… a jeśli już przy tym jesteśmy, dotyczy to także pana. Gdzie jest detektyw Moriarity? –Gdzie pan był wczoraj o dziewiątej? –Jaki ma to związek z czymkolwiek? –Będzie pan odpowiadał na moje pytania czy chce pan sprawdzić, do jakiego stopnia mogę obrzydzić panu życie? –Gdzie Moriarity? –Daję ci pięć sekund na odpowiedź, Grant. Potem odchodzę… a jeśli odejdę, zostaniesz aresztowany przed opuszczeniem budynku. Więc jeszcze raz: gdzie byłeś wczoraj wieczorem? Nim upłynęły trzy z zapowiedzianych pięciu minut, podbiegł do nich młodziutki policjant mundurowy o twarzy poznaczonej trądzikiem. –Poruczniku Court, mam wiadomości z posterunku – zameldował zdyszanym z podniecenia głosem. – Ofiara była notowana. Dziesięć lat temu. Napastowanie nieletniego chłopca. W Fort Worth, w Teksasie.

Spojrzenie Courta zamroziłoby wypływającą z wulkanu lawę. –Wynoś się do domu, gówniarzu. Ale już! Jesteś zawieszony. –Ale… –Wynoś się, powiedziałem. Powiedz swojemu przełożonemu, że porozmawiam z nim później. Siądź gdzieś w kącie i zastanów się, co zrobiłeś. Will przyglądał się załamanemu policjantowi, który szedł powoli w stronę drzwi. Chłopak chyba nadal nie wiedział, jaki błąd popełnił. –Ostro go pan obsztorcował – zauważył. –Należało mu się za rozmowę w obecności świadka. To… i więcej. Uważaj, jesteś następny na liście, więc lepiej ze mną nie żartuj. Na wypadek gdybyś nie zauważył, informuję, że jestem dziś w parszywym humorze. Więc gdzie byłeś wczoraj wieczorem? Will westchnął. To nie była dobra pora na wszczynanie wojny z tym facetem.

168

–Z Augie Micellim. –„Prawnikiem lekarzy”? –Tak. Co z nią? –Całą noc? –Od ósmej wieczorem do rana. –Jeśli łżesz, upiekę cię na ruszcie. –Były z nami jeszcze cztery osoby. Nawet piąć. Zeznają pod przysięgą, że byłem z nimi. A teraz proszą mi powiedzieć, gdzie jest detektyw Moriarity. –W twoim szpitalu. Gdybyś nie wyleciał z roboty, narkomanie, to już byś wiedział. Postrzelona… spadła… Camp Sunshine… skrzep krwi w mózgu… operowana… intensywna opieka medyczna… – Do Willa docierały tylko oderwane słowa z relacji porucznika. Straszne słowa. –Muszą stąd wyjść.

–Zostaniesz, póki z tobą nie skończą, Grant. –Przez cały czas byłem z doktor Hollister, a ona złożyła już zeznania. Wychodzę. –Słuchaj, wiemy wszystko o tym, jak się zabawiałeś z sierżant Moriarity. Will omal się na niego nie rzucił. –Oboje jesteśmy dorośli – syknął przez zaciśnięte zęby. –Oboje jesteście popaprani, to znacznie lepsze określenie. Moriarity jest w śpiączce, Grant. Pośpiech nic ci nie da. –Rozmowa z tobą też, Court – warknął Will i nim policjant zdążył zareagować, wybiegł z gabinetu. –Wracaj! – ryknął gliniarz. – Niech cię diabli, Grant! To sprawa o morderstwo! Will biegł, na pół spodziewając się, że lada chwila usłyszy za plecami huk strzału. Wybiegł na parking, wskoczył do jeepa. –Wiedziałem – powiedział głośno. – Wiedziałem, że stało się jej coś złego. Zawrócił ciasnym łukiem, przyspieszył z piskiem opon i wyjechał z parkingu. Chwilę później pomiędzy dwoma nieruchomymi samochodami pojawił się niebieski, nierzucający się w oczy mercury. Ruszył za nim, zachowując profesjonalny dystans. Parking szpitala ogólnego w Fredrickston był jak zwykle wypełniony do ostatniego miejsca, w tym dwa rzędy zarezerwowane dla lekarzy. Will znalazł miejsce dopiero na ulicy, przecznicę dalej. Do szpitala wszedł głównym wejściem. Wpatrzony w podłogę, błyskawicznie wmieszał się w tłum, szerokim łukiem omijając stojącego przy drzwiach samotnego ochroniarza. Mimo że znalazła się jego torba, a w torbie tenisówki, nie wydawało się, by Sid Silverman pozwolił mu legalnie poruszać się po szpitalu… jeśli nie zostanie do tego zmuszony. Jak Brasco, Court i wielu innych Silverman szybciej wyrobił sobie o nim opinię, niż był skłonny z niej zrezygnować. Nawet gdyby czerwone tenisówki okazały się nasycone fentanylem w ilości wystarczającej, by słoń się zaćpał – a tego właśnie spodziewali się Will i Micelli – było właściwie pewne, że wielu nie przestanie go krytykować w przekonaniu, że skoro został ukarany, to musiał zrobić coś złego. Śpiesząc na oddział intensywnej opieki medycznej, myślał o więźniach, którzy w tak wielu stanach czekali na wykonanie wyroku śmierci, a przecież wiedzieli, że są niewinni. Will wszedł na oddział i od razu zobaczył tłumek zgromadzony przy sali numer 1. Najpierw pomyślał, że ogłoszono zagrożenie życia, ale nikt się nie spieszył, ludzie nie biegali w kółko, więc chodziło o coś innego. Kiedy zrobił jeszcze kilka kroków i zajrzał do środka, przy łóżku dostrzegł Petera Ng, wiecznie przygarbionego neurochirurga, od wielu lat członka Stowarzyszenia Hipokratesa, choć nigdy szczególnie aktywnego. –Na jedynce leży detektyw Moriarity? – spytał najbliższą pielęgniarkę.

–Tak… ale, doktorze Grant, mamy instrukcje…

169

–Zakaz wstępu do szpitala zniesiono. Poza tym to krewna. Nie czekając na odpowiedź, minął spłoszoną dziewczynę i szybkim krokiem wszedł na salę o szklanych ścianach. Ng, obserwowany przez dwie pielęgniarki, stażystów i kilku studentów medycyny, badał przez oftalmoskop tętnice, żyły i nerwy oczu Patty. Po lewej stronie łóżka, na podświetlonej ramce, wisiały dwa zdjęcia: jedno z zestawem skanów CT, drugie z przedoperacyjnym, bocznym zdjęciem czaszki Patty. Nawet z odległości trzech metrów Will widział pęknięcie czaszki, poszarpane, niemal dziesięciocentymetrowe, ciemne na tle białej kości. Tomografię zrobiono przed operacją, ponieważ pod pęknięciem widać było zbierającą się w dużych ilościach krew. Will nie chciał się wpychać do pierwszego szeregu; całą scenę obserwował nad ramieniem jednego ze studentów. Skulony nad Patty doktor Ng zasłaniał ją, niemniej zdołał dostrzec, że dziewczyna leży nieruchomo i że do jej gardła wprowadzono rurkę, przez którą maszyna tłoczyła powietrze do płuc. Wyglądała zupełnie jak on, kiedy oglądał sam siebie w sennym koszmarze. –Szukam zatarcia krawędzi tarczy nerwu wzrokowego – tłumaczył Ng, a także sprawdzam, czy nie zanikło lekkie tętnienie żył, nie tętnic, ale żył. Gdybym stwierdził te objawy, mogłoby to oznaczać, że ciśnienie śródczaszkowe rośnie, a to z kolei oznaczałoby obrzęk mózgu. W tej chwili nie widzę żadnych niepokojących zmian, ale na wszelki wypadek utrzymamy sterydoterapię. Jeśli przez najbliższe cztery godziny stan pozostanie stabilny, usuniemy rurkę intubacyjną. Co się stanie dalej, będzie zależało wyłącznie od czasu trwania śpiączki. Ng wydał kilka poleceń korygujących terapię, które jego rezydent zanotował z największą starannością. Następnie odszedł od łóżka i dopiero wówczas dostrzegł Willa. Z jego twarzy łatwo było wyczytać, że w ich zazwyczaj serdecznych stosunkach nic się nie zmieniło. –Masz minutkę, Peter? –Jasne. Wychodźcie wszyscy. Spotkamy się w holu. – Czekając, aż wyjdzie jego grupa, powiedział: – Jezu, jak dobrze cię widzieć. Trzymasz się jakoś? – spytał z autentyczną troską w głosie. Will przyglądał się Patty; teraz lepiej widział, jak poważnie została ranna. Całą jedną stronę twarzy miała spuchniętą. W niczym nie przypominała kobiety, z którą spędził upojną noc. –Nic mi nie jest – powiedział beznamiętnie. – Jeśli chodzi o narkotyki, to ktoś mnie wystawił. Nadal nie wiem kto i dlaczego, ale zamierzam się dowiedzieć. Przeszedłem piekło, ale teraz widzę już światełko w tunelu.

–Miło mi to słyszeć. Znasz pacjentkę? –To moja dobra przyjaciółka. –No cóż, wszystko powinno być w porządku, ale jedna rzecz mnie martwi. Nie rozumiem, dlaczego do tej pory się nie obudziła. Ng opisał mu rany i okoliczności, w jakich została ranna, ale nie potrafił powiedzieć, dlaczego pojechała do Camp Sunshine i któremu policjantowi uratowała życie. Will pożałował, że nie wysłuchał Courta dokładniej. –Widzisz pęknięcie – mówił Ng. – W jego wyniku przerwana została tętnica środkowa oponowa. Na tomogramach widać, jakie mieliśmy szczęście, że był to krwotok nadtwardówkowy, a nie podtwardówkowy. Will doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że „szczęście” nie było w tym wypadku właściwym słowem. Nie wystarczająco dobitnym. Skutki krwotoku pomiędzy czaszką a oponą twardą, ochronną błoną osłaniającą mózg, były znacznie łagodniejsze, niż gdyby krew gromadziła się pod oponą twardą, między nią a samym mózgiem. –Ale nie masz pojęcia, dlaczego się nie obudziła? –Z tego, co wiem, spadła z balkonu, z wysokości około czterech metrów. Podczas upadku uderzyła głową w kamień. Na nią spadł mężczyzna. Nie widzę żadnych uszkodzeń mózgu, ale wstrząśnienia mózgu po takim uderzeniu to wystarczający powód do śpiączki. Więc nie, nie jestem szczególnie zdziwiony tym, że się nie obudziła.

170

– Ng dostrzegł malującą się na twarzy Willa troskę i dodał szybko: – Słuchaj, krwawienie jest zewnątrzoponowe, nie wewnątrzoponowe. Nie widzę żadnych poważnych uszkodzeń mózgu. Obudzi się, nie ma obaw. Wyjdzie z tego zupełnie zdrowa. –Cieszę się, że jesteś jej lekarzem, Peter – powiedział Will. Ng mocno potrząsnął jego ręką. –A ja się cieszę, że jesteś jej przyjacielem. Przez dwadzieścia minut Will siedział w słabo oświetlonym pokoiku, słuchając cichego, rytmicznego, uspokajającego szumu wentylatora, równomiernego pikania monitora pracy serca i cichego, dalekiego szmeru pompy: niegdyś dźwięków z jego świata, dziś ody do beznadziejności. Po prawej leżała kobieta, która przypadła mu do serca jak żadna inna od wielu lat. Jeśli kiedykolwiek

uda się im wyjść z tego bagna – ona się obudzi, on znajdzie sposób, by wrócić do uprawiania medycyny – zupełnie inaczej ustawi sobie priorytety. Najważniejsze będą dzieci, potem Patty, a potem może ćwiczenia. Musi zacząć ćwiczyć, żeby utrzymać formę. Oczywiście nie zamierzał rezygnować z pracy w stowarzyszeniu, ale nie będzie aż tak harował. Kasy chorych trzeba powstrzymać, nie znaczy to jednak, że ma je powstrzymywać sam jeden. Jeśli bliźniaki zechcą mu towarzyszyć w Open Hearth, będzie od czasu do czasu pracował jako wolontariusz, ale nie miał już ochoty tyrać po osiemdziesiąt godzin tygodniowo po to tylko, żeby starczyło mu do pierwszego. Dość tego, dość ciągłego przemęczenia, koniec… nawet gdyby w konsekwencji Maxine zdecydowała się spuścić ze smyczy swe prawnicze psy. Nigdy więcej nie będzie mówił „tak”, tylko dlatego że do tej pory nie nauczył się mówić „nie”. Przez wiele lat, od czasu gdy zaczęło się rozpadać jego małżeństwo, to, co robił, całkowicie przysłoniło to, kim był. Nie życzyłby koszmaru zawieszenia żadnemu lekarzowi, ale w jego przypadku pod jednym względem zawieszenie okazało się błogosławieństwem. Cudowny paradoks: był gotów, naprawdę gotów powrócić do zawodu chirurga, ponieważ nie musiał powrócić do zawodu chirurga. Wyciągnął rękę, położył dłoń na dłoni Patty. Monitor przy łóżku wskazywał, że serce bije regularnie, niemniej ujął jej przegub i sprawdził puls. Równy i mocny. –Coś się zmieniło, doktorze? Męski głos, który rozległ się od progu, śmiertelnie wystraszył Willa. Cofnął rękę jak oparzony, odwrócił się błyskawicznie. Choć wcześniej nigdy nie spotkał tego mężczyzny, od razu rozpoznał w nim Tommy’ego Moriarity. Ojciec Patty stał sztywno, z opuszczonymi rękami. Nawet w mroku można było dostrzec, że ma oczy Patty, bardzo podobne usta i kształt twarzy. Ubrany był w dżinsy i kraciastą flanelową koszulę, w jednej ręce trzymał cienką książkę. –Stan jest stabilny – wykrztusił Will. –To dobrze. –Pan chyba wie, kim jestem? –A pan wie, kim ja jestem, prawda? Dwaj mężczyźni niezręcznie podali sobie ręce. Moriarity stanął po drugiej stronie łóżka. –Potrzebuje tej rurki? – spytał. –Przed chwilą wyszedł stąd doktor Ng, jej chirurg. Wiem od niego, że jeśli stan Patty nie pogorszy się w ciągu kilku następnych godzin, rurka zostanie usunięta. W tej chwili oddycha już sama, a rurka może uszkodzić jej tchawicę, jeśli pozostanie zbyt długo. –Odniosła rany, ratując życie kolegi. Policjanta.

–Mówiono mi o tym, ale nie wiem, kim był ten policjant. –Wayne Brasco. Prowadził po niej sprawę seryjnego mordercy dyrektorów kas chorych. Will jęknął… ale tylko w duchu. –A jemu nic się nie stało?

–Kilka zadrapań. Cholera! –Wie pan, co się właściwie stało?

171

–Chyba nikt nie wie. Wygląda na to, że Brasco wymyślił sobie jakąś cwaną operację, dzięki której miał zamiar złapać tego mordercę. Patty pojawiła się na miejscu, choć nikt jej nie zapraszał. Tłumaczyła na prawo i lewo, że policja jest na fałszywym tropie, że to pułapka. Wreszcie rzuciła się na Brasco i wtedy padł strzał. Kula otarła jej się o skroń. Spadli z pierwszego piętra. Uderzyła głową w kamień. –Kula mogła ją najwyżej oszołomić – wyjaśnił Will. – Uderzenie o kamień okazało się znacznie groźniejsze. –Ale obudzi się, prawda? Will przeniósł wzrok z nieruchomego ciała Patty na jej ojca, szorstkiego, zachowującego się niczym żołnierz, który teraz sprawiał wrażenie kruchego i przerażonego. Niemniej nie zasługiwał na zdawkową pociechę. –Biorąc pod uwagę rodzaj obrażeń i miejsce, w którym nastąpił krwotok, może obudzić się lada chwila. Ale w przypadku ran głowy bardzo trudno jest powiedzieć cokolwiek pewnego. Póki się nie ocknie, mamy wszelkie powody do obaw. –Dziękuję, że był pan ze mną szczery. – Moriarity przetarł zmęczone oczy. Wyciągnął rękę, w której trzymał cienką, podartą książeczkę. – To jedna z jej ulubionych książek. Czytała ją już jako nastolatka. Wiersze Emily Dickinson. Pomyślałem sobie, że mógłbym poczytać jej na głos. –To wspaniały pomysł! W przypadku pacjentów nieprzytomnych nigdy nie mamy całkowitej pewności, które zmysły funkcjonują. –Chciałem, żeby była nauczycielką, może nawet prawniczką… –Jest dobrą policjantką. –Wiem. To dlaczego, do diabła, nigdy jej tego nie powiedziałeś? – chciał krzyknąć Will, ale powstrzymał się w ostatniej chwili. Wstał.

–Jest pan jej bohaterem – powiedział. –Z tego, co słyszałem, pan też. –Nie wiem, czy to coś dla pana znaczy, ale ona wie, że nie zrobiłem nic złego. –Powiedziała mi. Dla mnie jest pan niewinny, póki nie udowodnią panu winy. Ale niech pan wyświadczy sobie przysługę, doktorku, i nigdy, ale to nigdy jej nie skrzywdzi. I znów Will musiał powstrzymać instynktowną, gwałtowną reakcję. Ojcowie chronią córki. Takie to proste… a przynajmniej powinno być takie proste. –Ma pan mój numer telefonu – odparł. – Jeśli będzie pan miał jakieś pytania dotyczące kwestii medycznych… albo w ogóle pytania… niech pan dzwoni o każdej porze dnia i nocy. Tylko proszę pamiętać, że pańscy ludzie podsłuchują moje rozmowy. Will zwalczył ochotę na krótkie spotkanie z Sidem Silvermanem, choć bardzo chciał wiedzieć, czy badania laboratoryjne przyniosły już jakieś rezultaty. Wrócił do swego jeepa i bladym, chmurnym, chłodnym wczesnym popołudniem wrócił do domu. U Micellego na twardej kanapie przespał te parę godzin, budząc się raz za razem, więc właściwie nie wypoczął, a poprzedzający tę noc pełen dziwnych wydarzeń dzień wystawiał mu teraz rachunek. Marzył tylko o godzinie, dwóch błogiego snu we własnym łóżku i własnej pościeli, a potem o prysznicu, czystym ubraniu i powrocie na salę intensywnej opieki medycznej. Patty ostrzegła go bardzo wyraźnie; nie mógł się nie zastanawiać, czy nadal grozi mu niebezpieczeństwo, czy może wydarzenia z Camp Sunshine w jakiś sposób zmieniły sytuację. Na razie w jego myślach dominował obraz groteskowych zwłok Charlesa Newcombera. Czy śmierć radiologa miała coś wspólnego z jego homoseksualizmem i pedofilią? Czy może raczej związana jest ze zdjęciami Grace Davis? Biorąc pod uwagę, że na zestaw biurowy Newcombera nabito kartoniki z literami, tylko jedno wyjaśnienie miało choć odrobinę sensu: w jakiś sposób rzucił się on w oczy zabójcom dyrektorów kas chorych.

172

Ale biorąc pod uwagę ich motywy i metody, Will nie uznał tego wyjaśnienia za wystarczające. Osiedle Wolf Hollow wyglądało uroczo i spokojnie jak zawsze. Nim Will się tu wprowadzał, przy wjeździe stała mała, biała budka strażnika, ale mieszkańcy przegłosowali rezygnację z ochrony ze względu na koszty, postanowiono także nie instalować żadnych alarmów elektronicznych. Will powoli przejechał obok swego mieszkania, przyglądając się okolicy; sprawdzał, czy nie dzieje się nic niezwykłego. Nic nie dostrzegł, a nie miał najmniejszej ochoty spędzać kolejnej nocy u Micellego na twardej kanapie. Zaparkował na wyznaczonym dla niego miejscu i z przyjemnością

wszedł do własnego mieszkania. Najpierw wyłączył alarm (kodem była data urodzenia bliźniaków), następnie podszedł do skrzynki pocztowej w drzwiach frontowych. Ciągle spodziewał się kłopotów. Notatka leżała na stosie rachunków i reklam, zamknięta w zwykłej, niczym się niewyróżniającej białej kopercie, na której nierównym, jakby dziecięcym charakterem pisma wypisano ołówkiem słowa „Will Grant”. W pierwszym odruchu Will chciał ją potraktować jak dowód, czyli ująć pęsetą i otworzyć nożem, ale zabrakło mu cierpliwości. Wziął kopertę ostrożnie, za róg, zaniósł do kuchni, otworzył ostrym nożem do steków i wyciągnął z niej kartkę złożoną na trzy. Zapisano ją tym samym charakterem pisma co jego nazwisko na kopercie. Prezent od Charlesa odbierzesz, kiedy przyjedziesz sam na róg Dennis i Spruce w Roxbury. 8 dziś. Przywieź 500 dolarów. Roxbury. Podczas rotacyjnej praktyki chirurgicznej Will kilkakrotnie pracował w szpitalu miejskim w Bostonie, który przyjmował pacjentów z tej dzielnicy miasta. Zamieszkiwali ją głównie biedni Murzyni. Panowała powszechna opinia, że biali nie powinni się tam pojawiać. Zdumiony Will zapisał sobie adres, a kartkę bardzo starannie włożył do koperty. Charles Newcomber zginął niespełna dobę temu. Czy ten liścik zostawił mu morderca? Co mały, wypielęgnowany radiolog mógł mieć wspólnego z Roxbury? Will miał w samochodzie plan miasta, ale znał tylko obrzeża tej dzielnicy, którymi jeździł do Franklin Park Zoo. Nie miał pojęcia o wewnętrznym układzie Roxbury. Czy okaże się szaleńcem, jadąc tam po zmierzchu? Czy powinien zawiadomić o notatce Jacka Courta? No i najważniejsze, najbardziej kłopotliwe pytanie: czy ma pięćset dolarów na koncie?

173 Rozdział 29

–Mówiłeś coś? Starszy czarny mężczyzna, ubrany schludnie w sportową marynarkę, koszulę do garnituru, kamizelkę, krawat i kraciastą cyklistówkę szedł spokojnie wśród szeregu małych sklepików, których witryny i wejścia zabezpieczono solidnymi kratami. Nie zależało mu chyba, by w określonym czasie znaleźć się w jakimś określonym miejscu, choć spacerował wzdłuż ulicy w parszywą pogodę, podszedł bowiem do samochodu niespiesznie, osłaniając się małą czarną parasolką, pochylił się ku otwartemu oknu jeepa i spod przymrużonych powiek dokładnie przyjrzał się kierowcy. Było już dwadzieścia po ósmej. Zmierzch nadszedł i minął, ustępując miejsca kolejnej z serii niezliczonych ciemnych, deszczowych nocy. Kręte, wąskie uliczki Roxbury, z których wiele wytyczono jeszcze w czasach kolonialnych, nie widniały na planie miasta, a przynajmniej Will ich tam nie dostrzegał.

–Dennis Street – powiedział nieco za głośno; ten nieszczęsny zwyczaj wyrobił w sobie, lecząc starszych pacjentów w szpitalu i badając ich w domach opieki. – DENNIS. Szukam skrzyżowania Spruce i Dennis. Tam jest Spruce – wskazał ulicę biegnącą za jego plecami – ale nie mogę znaleźć Dennis. Nie ma jej na planie. –Hej – zdziwił się Murzyn. – Niech pan nie krzyczy. Żyję na tym świecie dłużej niż większość ludzi, ale to jeszcze nie oznacza, że jestem głuchy. Will uśmiechnął się. Rozbawiła go własna lekkomyślność. –Przepraszam. Zły nawyk. –Jest pan pewien, że chodzi o ulicę w Roxbury? Murzyn, zapewne około osiemdziesiątki, mówił wysokim, drżącym głosem niczym dziecko grające rolę starca w szkolnej sztuce. –Tak mi napisał ten facet. Roxbury. Widzi pan, o tu. Will osłonił dłonią wzmiankę o pięciuset dolarach. Staruszek długo studiował kartkę. –Wiesz pan co? – powiedział nagle i zachichotał. – Chyba wiem, jak pan wpadł w kłopoty. Dennis to nie jest żadna ulica, tylko alejka między domami, zaułek, Dennis Way. Dwie, może trzy przecznice Spruce w tę stronę. Jeśli jest gdzieś nazwa, a ostatnio, o ile pamiętam, była, to nie na słupku, tylko przybita do ściany domu. –Dziękuję. Jest pan wspaniały. Will wrzucił bieg, ale staruszek powstrzymał go, unosząc dłoń. –Moim zdaniem nie wjedzie pan tam samochodem, za wąska – powiedział. – Dennis jest nawet węższa od innych. Lepiej niech pan zaparkuje gdzieś blisko i pójdzie piechotą. –Dobra rada. –A wiesz, jaka byłaby jeszcze lepsza? –Nie. –Wracaj do domu i przyjedź tu jutro za dnia. Lionel ci to mówi. Nocą, jeśli wybaczysz mi to określenie, pieprzone gangi władają okolicą. Taksówki prawie nigdy tu nie przyjeżdżają, a gliny i one tylko wtedy, kiedy muszą, a i tak zostają jedynie tak długo, żeby wpisać w raport, że interweniowali. Dziś, kiedy wychodzę na mój stały wieczorny spacer, nigdy nie noszę przy sobie więcej niż dolara. „Kobry” mnie obrobiły, kiedy już rozpaczliwie brakowało im gotówki, ale teraz już chyba zrezygnowały. Pójdziesz ulicą, człowieku, zwłaszcza w tę stronę, gdzie jest Dennis Way, a oni szybciej dowiedzą się, gdzie jesteś niż ty sam. Wątpię, czy wyjdziesz stąd z portfelem, nie jestem nawet pewien samochodu, jeśli już o tym rozmawiamy! Większość z nich to nawet całkiem fajni chłopcy, ale co z tego, kiedy nie chowają się w rodzinie, jeśli rozumiesz, co mam na myśli. –Będę bardzo ostrożny, Lionelu.

–Ostrożność jest w porządku, ale pomogłoby, gdybyś był jeszcze kuloodporny. I to by było tyle, pomyślał Will po pożegnaniu z Murzynem. Jechał opustoszałą ulicą, wolno skręcił w lewo, w Spruce. Już mnie tu nie ma.

174

Po obu stronach Spruce parkowały samochody, przez co ulica stała się w praktyce jednopasmowa. Po obu stronach, co Will zauważył dopiero w tej chwili, odchodziły od niej alejki; ich nazwy przyczepiono w jakiś sposób do ceglanych fasad domów. „Aleja 114”. „Wrighfs Path”. Na czwartej plakietce Will odczytał: „Dennis Way”. Otworzył okno od strony pasażera i przyjrzał się alejce, oświetlonej w połowie długości latarnią ze słabą żarówką, zawieszoną na ścianie jednego z budynków. Stały w niej dwa niewielkie pojemniki na śmieci, kilka koszy, a wokół poniewierało się tyle śmieci, że spokojnie można by nimi napełnić je wszystkie. Will jeszcze raz przeczytał tajemniczy liścik. Jeśli teraz odjedzie, czy kiedykolwiek będzie miał szansę dowiedzenia się, co zostawił dla niego Charles Newcomber? Jeśli nie odjedzie, czy za pół godziny będzie żył? W tym momencie, jakby dzięki boskiej interwencji, dwie przecznice przed nim ciemność przeszyły reflektory zaparkowanego samochodu. Chwilę później samochód odjechał, zwalniając miejsce. Will podjechał na miejsce na pełnym gazie, choć nikogo oprócz niego w okolicy nie było, tylko przysiągł sobie w duchu, że jeżeli to miejsce jest przy ulicznym hydrancie, wynosi się z powrotem do Fredrickston, nie oglądając się za siebie. Hydrantu nie dostrzegł, co wywołało u niego ambiwalentne uczucia, ale w każdym razie nie musiał testować siły woli i wracać do domu. Po mniej niż minucie pokazowego parkowania równolegle do krawężnika wyskoczył z samochodu. Stał na chodniku w nieprzyjemnej, niesionej silnym wiatrem mżawce, rozglądając się po ulicy jednej z najbardziej niebezpiecznych dzielnic Bostonu. Pewnie ten, kto zostawił mu liścik, nie doczekał się mnie i odszedł, pomyślał. Sprawdził godzinę na swoim casio; rzeczywiście, spóźnił się pół godziny. Znów pomyślał, że warto byłoby wynieść się stąd jak najszybciej i znów nie zastosował się do własnej rady. Ostrożnie, powoli, ruszył w kierunku Dennis Way. Jakkolwiek i ulica, i alejka wydawały się puste, miał wrażenie, że cały czas jest obserwowany. Zatrzymał się przy wylocie zaułka. Zapiął kurtkę. Nie wiedział, co powinien zrobić: zostać w miejscu czy wejść w zaułek. W liście kazano mu czekać „na skrzyżowaniu”, a nie włazić w głąb Dennis Way. Już miał zamiar odwrócić się i odejść, kiedy poczuł na karku zimną lufę pistoletu. –Nie obracaj się – usłyszał głos kogoś młodego i niemal na pewno czarnego. – Jesteś Grant? Will odczekał, aż tętno opadnie mu poniżej tysiąca.

–Jestem – powiedział chrapliwie. – Nie potrzebujesz broni. –Moja sprawa, czy potrzebuję, czy nie potrzebuję. No to idziemy. Alejką. Do samego końca. Patrz przed siebie. Will zrobił, co mu kazał głos. Przystanął wprawdzie w połowie drogi, ale tylko dlatego, że drogę przebiegł mu szczur wielkości kota. Zaledwie parę centymetrów przed jego butami. –Bez obróżki – powiedział głośno. – Ciekawe, czy ma te wszystkie obowiązkowe szczepienia. Odpowiedzią na ten niewczesny przypływ humoru było szturchnięcie lufą w kark. Przeszli pod latarnią i znaleźli się prawie u wylotu Dennis Way, kiedy Will poczuł szarpnięcie i usłyszał krótkie polecenie: „Zdejmij kurtkę”. Napastnik obmacał go dokładnie, choć może nieco dokładniej z przodu, poniżej pasa. Następnie wypchnął go na ulicę, chyba równoległą do Spruce. Wreszcie obrócił Willa i rzucił mu kurtkę. Rzeczywiście, napastnik był nastolatkiem… szesnasta-, może siedemnastolatkiem, ale nie więcej. Ubrany był typowo: luźne spodnie, droga skórzana kurtka z imieniem „Chris” wyszytym na lewej piersi, ozdobna rastafariańska czapka. Jego gładka, bardzo ciemna twarz była dość przystojna. W oczach Chrisa, nawet w mroku ulicy, błyszczał spryt, a nawet inteligencja, ale nie były to oczy nastolatka; chłopak musiał w swym krótkim życiu naoglądać się strasznych rzeczy. W prawej ręce trzymał rewolwer o krótkiej lufie, taką zabawkę na sobotnią noc, w lewej dużą szarą kopertę, taką, w jakiej przechowuje się rentgenogramy.

175

W tym miejscu kamienice osłaniały chodnik przed wiatrem i deszczem i Will z ulgą stwierdził, że poza kilkoma ciemniejszymi plamami, koperta jest sucha. –Masz forsę? – spytał chłopak. –Mam. Możesz mi wierzyć albo nie, ale miałem kłopoty z zebraniem pięciuset dolców ot tak, na zawołanie. W każdym razie udało mi się. –Myślałem, że jesteś lekarzem. –Jestem. Ale ostatnio miałem mocno pod górkę. –A to pech. Zamieszkaj tu, to będziesz wiedział, co to naprawdę znaczy mieć pod górkę. Dawaj te pięć stów. –Pokaż mi, co za to kupuję. –Kurwa twoja mać, najpierw forsa!

Nie było wątpliwości, chłopak się denerwował. Nie pora na negocjacje, więc Will zrobił, co mu kazano. Chris przyjrzał się plikowi banknotów i schował je do kieszeni kurtki. –Naprawdę tak masz na imię? Chris? –A co ci do tego? –Odłóż broń. Nie jestem groźny. –Ja decyduję, kto jest groźny, a kto nie. –Skąd wiedziałeś, że Newcomber nie żyje? –Ja? No… wiedziałem i tyle. Było jasne, że chłopak kłamie. Chris miał broń i na bezczelności mu nie zbywało, lecz mimo to wzbudzał litość. –Nie wiedziałeś, prawda? To ci powiem: ktoś go torturował i w trakcie tortur Newcomber dostał ataku serca. –Dlaczego torturował? –Nie mam pojęcia. Może chodziło mu o te rentegnogramy? –Kurwa mać. Dzwonił do mnie dwa razy dziennie, o ósmej rano i ósmej wieczorem. Powiedział, że jeśli choćby raz nie zadzwoni, mam ci oddać tę kopertę. Chris ciągle był facetem z gnatem i ciągle celował z niego w Willa. Nic dziwnego, że szybko odzyskał pewność siebie. – Te pięćset to był twój pomysł? – powiedział Will. –Nawet jeśli tak, to co z tego? Jak mówią w kinie, liczy się tylko forsa. –Skąd znasz Newcombera? Chris milczał. Will był pewien, że chłopak albo odpowie dowcipem, albo nie odpowie wcale, ale na jego twarzy dostrzegł zaskakujący wyraz smutku. –Stary Charles mnie lubił. Potrafiłem mu się przysłużyć, a on potrafił się przysłużyć mnie. Może i ty chcesz, żebym ci się przysłużył? –Wątpię, czy potrafiłbym to właściwie docenić. –Hej, człowieku, nie odmawiaj, póki nie spróbujesz. I nie udawaj cwaniaka przy kimś, kto ma broń i mierzy ci w jaj a. –Słuchaj, Chris, dlaczego po prostu nie oddasz mi koperty? Forsę dostałeś. Daj kopertę, spełnij

ostatnie życzenie Charlesa, chcę spokojnie wrócić do domu. Chłopak wahał się przez chwilę, po czym podał mu kopertę. Sztywną od rentgenogramów, tylko tyle można było w tej chwili powiedzieć. –No tak – powiedział, czując, jak mocno bije mu serce. Już za parę chwil usiądzie za kierownicą jeepa, opuści urocze Roxbury, wróci do domu. – Dziękuję ci za to, że dotrzymałeś słowa. Charles byłby z ciebie dumny. –Ty mi tu nie wciskaj kitu! Gówno mnie obchodzi, czy trup jest ze mnie zadowolony czy nie. On odszedł, ale na świecie jest kupa facetów, którzy chętnie zajmą jego miejsce. – Chris doskonale udawał twardego faceta. –Mogę odejść? – spytał Will.

176

–Nie, Grant. Nie możesz – rozległ się męski głos, dobiegający z ciemności zalegającej pod ścianą domu, tuż przy wylocie alejki. Will znał ten głos, ale nie potrafił tak od razu przypisać go do osoby, miejsca lub sytuacji. – Chris, rzuć spluwę. Ale już. –Ty pieprzony zdrajco – syknął chłopak do Willa. –To nie… –Rewolwer! – warknął głos. Z ciemności wyłonił się człowiek. Miał szerokie ramiona, wąską talię, a w dłoni trzymał wielki pistolet wymierzony prosto w Chrisa. Mimo to nadal sprawiał wrażenie mola książkowego. Marshall Gold. Asystent Boyda Hallidaya. Jego prawa ręka. Will poczuł, że kręci mu się w głowie od natłoku myśli. Próbował wytłumaczyć sobie jakoś, co się dzieje i dlaczego, ale nic nie miało sensu. –Nic do ciebie nie mam, przyjacielu – rzekł spokojnie Gold. – Włóż broń do kieszeni. Chris wahał się, ale w końcu wykonał polecenie. –Kim jesteś? – spytał. –Ten człowiek zabił…

Will nie skończył zdania. Błyskawicznie, niczym atakujący wąż, Gold uderzył go w twarz lufą pistoletu. Z długiej, szarpanej rany trysnęła krew. Will opadł na jedno kolano. Spokojnie, nie przestając obserwować go nieruchomym wzrokiem, Gold pochylił się i podniósł z chodnika kopertę z rentgenogramami. –No to idziemy, ważniaku – powiedział cicho. Chwycił go za kołnierz koszuli i ze zdumiewającą łatwością poderwał na równe nogi. Will czuł, jak krew spływa mu na szyję, ale nie odważył się dotknąć rany. Przesunął językiem po wewnętrznej stronie policzka – był skaleczony – i po zębach, z których co najmniej jeden wydawał się obluzowany. Co tu się dzieje, do diabła? Jeśli to Gold zabił Newcombera i zostawił przy zwłokach dwie litery, to był także seryjnym zabójcą dyrektorów kas chorych, a to nie miało przecież żadnego sensu. A może próbował tylko zwieść policję, naśladując poszukiwanego przez nią mordercę? –Posłuchaj, przyjacielu. – Chris zwrócił się nagle do Golda. – Te zdjęcia są na sprzedaż. Dostanie je ten, kto zapłaci najwięcej. Ile masz przy sobie? Gold roześmiał się głośno. –Ja trzymam broń, a ty mi sięgasz do portfela. Masz jaja, młody przyjacielu, masz jaja. No, niech ci będzie. Tam, skąd pochodzę, wielkie cojónes są doceniane. Wyjął z kieszeni portfel. Jedną ręką odnalazł w nim banknot wyglądający na studolarówkę. Rzucił go Chrisowi. Wiatr zniósł go na bok, metr, może więcej. Chłopak spojrzał na niego obojętnie. Założył ręce na piersi. –To mi nie wystarczy. –Lepiej się pogódź z rzeczywistością, bo więcej nie dostaniesz. Grant, idziemy. Musimy załatwić pewną niezałatwioną sprawę. –Nie sądzę, by to było wszystko, na co zasłużył sobie nasz Chris – rozległ się głęboki, basowy głos. – Chyba się ze mną zgodzisz, Rod. Mężczyzna, znacznie starszy i znacznie potężniej zbudowany niż Chris, wystąpił spomiędzy dwóch parkujących przy krawężniku samochodów. Jeszcze potężniejszy facet wyłonił się z jakiegoś zakamarka alejki. Obaj mierzyli w Golda, jeden z nich z czegoś, co do złudzenia przypominało pistolet maszynowy. –Zasłużył sobie na znacznie więcej – powiedział Rod. – A ty, Smitty? Jakie jest twoje zdanie? –Pewnie, że należy mu się więcej. Ten tu pan twardy chce się tanio opłacić. Tyle mam do powiedzenia. A wy, panowie? Pojawił się trzeci mężczyzna. Stanął za Goldem, mierząc do niego z pistoletu. Po przeciwnej stronie

ulicy pojawiło się jeszcze dwóch.

177

Wygląda na to, że brakuje nam tu gości, co, Biggs? Chudy, żylasty mężczyzna około dwudziestki wyszedł z drzwi wejściowych jednej z kamienic. Podszedł do Chrisa. –To Biggs – przedstawił go chłopak. – Kiedy mówi „skakać!”, to pytacie,jak wysoko?”. Biggs miał skośne, osadzone blisko siebie oczy i szeroki, płaski nos. Jego usta z prawej strony przecinała ukośna, szeroka blizna. –Hej, hej, pozdrawiamy! – krzyknął. – Mamy tu cały nasz gang. No, panie twardziel, czemu nie miałby pan odłożyć tego swojego żelastwa na chodnik i kopnąć go w tę stronę? Gold wykonał rozkaz, ale spojrzenie miał nadal czujne, nieruchome. Will czuł, że mimo wymierzonej w niego broni, oceniał swe szansę w strzelaninie. –Zdjęcia należą do mojej firmy – powiedział głośno Gold. – A ten człowiek zabijał, żeby je dostać. Ja jestem gotów dobrze za nie zapłacić. –Kłamie! – nie wytrzymał Will. – To morderca. W ten sposób zarabia na życie. Biggsa to nie obeszło. –Ile forsy masz przy sobie? – spytał. –Dziesięć dolców. –Daj mi je. Jeśli dowiem się, że chodzisz nadziany, odstrzelę ci palec. A ty, ile? Gold poruszał się prowokacyjnie powoli. Wyjął portfel z kieszeni i rzucił go przed siebie. Biggs policzył pieniądze. Zdaniem Willa był tam co najmniej tysiąc. Wsunął je do kieszeni spodni. –No, człowieku, zasłużyłeś sobie na to, żeby potraktować cię poważnie – powiedział z namysłem. –Zostawię wam faceta i zdjęcia, i pojadę po dodatkową kasę – powiedział Gold. – Zapłacę podwójnie. Za zdjęcia i za tego gościa. –Ciekawe, co jest w tobie takiego, że ci nie ufam? A co wy myślicie, panowie? Mamy mu pozwolić tak po prostu odejść?

–Oszust! –Śmierdziel! –Prędzej wpakowałbym mu kulę w łeb, niż zaufał! –Nie będziemy chyba stać tu, na deszczu! –„Kobry” zdecydowały – oznajmił Biggs. – Nie będziemy czekać jak głupi na ciebie ani na kogokolwiek innego. Jeśli chcesz tego faceta, panie twardziel, sam będziesz go musiał złapać. Chris, czy uznasz, że dotrzymałeś słowa, jeśli damy temu jeleniowi minutę na ucieczkę? –Minuta powinna mu wystarczyć, Biggs. Doskonały pomysł. –A więc zgodziliśmy się. Ma minutę. Twardziel, daj mu kopertę. –Tracicie kupę forsy, chłopaki. –To my decydujemy, co tracimy, a czego nie tracimy. Oddaj mu kopertę i kładź się na brzuchu. –Ale… –Leż i ani drgnij! A ty, jeleń, masz minutę. Czas start! –Poczekajcie, ja… –Pięćdziesiąt piąć sekund. Nie alejką, pacanie! Tam! I co tak sterczysz? Pięćdziesiąt sekund. Na twoim miejscu już bym się ruszył. Czterdzieści pięć… Will nie czekał na dodatkowe zaproszenie. Pobiegł uliczką, która jego zdaniem była równoległa do Spruce. Za plecami słyszał głos Biggsa, odliczający czas. –Czterdzieści sekund. Will biegł, jak najszybciej potrafił, rozglądając się za kolejną alejką prowadzącą w prawo, do Spruce, ale żadnej nie widział. Co gorsza, ulica nie tylko prowadziła pod górę, ale skręciła w lewo. Z każdą chwilą oddalał się od jeepa. –Trzydzieści sekund!

178

Głos Biggsa brzmiał tak wyraźnie, jakby ciągle dzieliło ich zaledwie parę metrów. Will miał wrażenie, że biegnie przez smołę. Wyglądał znacznie lepiej, niż się czuł, a niezliczone godziny

dyżurów też sporo go kosztowały. Mięśnie konieczne do tego, by przez długie godziny tkwić przy stole operacyjnym albo godnym krokiem przechodzić z jednej sali chorych do drugiej, miał doskonale wyrobione, ale aerobik nie był jego mocną stroną. Już dyszał ciężko i czuł ostry ból w boku. Gold był pewnie pięć, może sześć lat starszy od niego, ale sprawności fizycznej można byłoby mu pozazdrościć. Will biegł, tuląc do siebie kopertę ze zdjęciami. Zataczał się i potykał. W dodatku do ostrego bólu w boku doszło wrażenie, że przy każdym kroku ktoś wbija mu gwóźdź w zranioną szczękę. W prawo. Gdzie, do cholery, mogę skręcić w prawo? Początkowo był wdzięczny „Kobrom” za to, że zostawiły mu kluczyki do samochodu, i pewny, że nim Gold go złapie, zdoła dobiec do jeepa. Teraz zaczął się zastanawiać, czy nie warto byłoby porzucić marzenia o samochodzie i znaleźć sobie kryjówkę, może w pojemniku na śmieci albo w bramie którejś z kamienic. Jego minuta minęła, tego był pewien, a zakręt ulicy uniemożliwiał mu sprawdzenie, czy Gold już go goni. Na murze najbliższej kamienicy dostrzegł znak, taki jak przy Dennis Way. Aleja 122. Skręcić w prawo, jeszcze raz w prawo, potem znów w prawo, gdzieś tam powinna być Spruce. Ucieczka wydała się Willowi lepszym wyjściem niż szukanie kryjówki. Być może jeden skręt w boczną ulicę wystarczy, by zmylić Golda. Nadal biegł i próbował zignorować dokuczliwy ból, w końcu skręcił w alejkę znacznie szerszą i czystszą niż Dennis Way. Przebiegł może dziesięć metrów, wpadł w dziurę w asfalcie, przewrócił się, przejechał parę metrów na brzuchu, zdarł sobie skórę z kolan i łokci. Krzyknął głośno z bólu. Upadek wypchnął mu powietrze z płuc, wytrącił z kopertę z ręki. Podnosząc ją, obejrzał się za siebie. Na razie nic. Ignorując ból ogarniający niemal całe ciało, popędził przed siebie. Był już przy końcu alejki, kiedy za plecami usłyszał strzał; po jego lewej stronie jedna z cegieł rozpadła się na kawałki. Na tle nieco jaśniejszej ulicy wyraźnie widać było sylwetkę Golda, na szczęście ciągle jeszcze daleką. Gold przyklęknął na jedno kolano i mierzył uważnie. Will gwałtownie skręcił w lewo; kolejna kula zrykoszetowała bardzo blisko jego głowy. Niech to wszyscy diabli! Biggs nie oddałby mu broni, mowy nie ma. Musiał ukryć gdzieś drugi pistolet. Nic dziwnego. Facet niewątpliwie jest zawodowcem. Do końca alejki zostało mu zaledwie parę metrów. Ulicą, znacznie szerszą niż Spruce, przejechał samochód, chlapiąc wodą spod kół. W prawo i potem chyba jeszcze raz w prawo. A może nie? Will doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że równie dobrze mógł się całkowicie pogubić. No i nawet gdyby udało mu się utrzymać dotychczasową odległość do Golda, czy wystarczy mu czasu, by dopaść jeepa, włączyć silnik, wymanewrować z ciasnego miejsca parkingowego? Raczej nie. Nawet gdyby nie zawiódł go zmysł orientacji, gdyby znalazł samochód, nadal brakowało mu czasu. Ale przecież wciąż istniała szansa. Choć wydawało mu się to niemożliwe, jednak przyspieszył. Nie chciał myśleć o tym, jak bardzo jest poobijany i w jak beznadziejnej sytuacji się znalazł. Wybiegł zza rogu… i omal nie wpadł na spokojnie idącego chodnikiem mężczyznę. Lionel odbywał naprawdę długi obowiązkowy spacer. Dyszący ciężko, walczący o oddech Will złapał go za rękę i wciągnął w głęboki cień przy ścianie kamienicy.

–Lionel, posłuchaj mnie – powiedział głosem pełnym rozpaczy i błagania. – Wpadłem w straszne kłopoty. Słuchaj, weź to i zatrzymaj dla mnie. Poczekaj tu, a kiedy uznasz, że jesteś bezpieczny, idź do domu. Znajdę cię. –Kto… Przerażony tak, że nie czekał już na odpowiedź, nie rozważał konsekwencji, rzucił kopertę w ręce staruszka, po czym wepchnął go w ciemne miejsce pod balkonem. Następnie modląc się, by Gold nie odkrył, że po wybiegnięciu z alejki skręcił w prawo, skulił się niczym napastnik futbolowy trzymający piłkę i przez zalaną deszczem ulicę pobiegł w lewo.

179

Usłyszał kolejne dwa strzały, znacznie bliższe niż poprzednio. Znalazł się już po przeciwnej stronie ulicy, minął salon kosmetyczny i biuro podatkowe, starał się ani na chwilę nie zwolnić mimo bólu rąk, szczęki, kolan i paraliżującego kłucia w boku. Przebiegł jedną przecznicę, druga była już blisko… –Grant! Poddaj się! – usłyszał zza pleców głos Golda. – To były strzały ostrzegawcze. Mógłbym zabić cię w tej chwili, ale nie chcę. Oddaj mi zdjęcia! Morderca się zbliżał. Will wiedział, że jeśli lada chwila nie pojawi się radiowóz lub jakimś cudem nie trafi na posterunek policji, jest skończony. Przed sobą, po prawej dostrzegł bramę starego, nieoświetlonego cmentarza, ale żaden z kamieni nagrobnych nie był wystarczająco duży, by mógł się za nim ukryć. Ale gdyby tam pobiegł, gdyby mu się udało, odciągnąłby uwagę od Lionela, a poza tym po drugiej stronie może trafi choćby na normalny ruch uliczny? Nie potrafił wymyślić nic oprócz tego, że powinien ciągle być w ruchu. Pobiegł w prawo. Ominął dwa sięgające ramion granitowe słupy i znalazł się na cmentarzu. Przebiegł pięć, najwyżej dziesięć metrów, potknął się o niski nagrobek doskonale ukryty wśród wysokiej trawy, przewrócił się i barkiem trafił w nagrobek mający najmarniej sto lat. W tym momencie pomyślał, że może warto zrezygnować, przewrócić się na plecy, odpocząć. Ale nie, poderwał się na równe nogi i pobiegł przed siebie. Z drugiej strony cmentarz graniczył chyba z ruchliwą ulicą. Widział, jak przejechały nią dwa samochody, potem trzeci. Jeśli tam dotrze, ma jeszcze szansę. Pozostało mu zaledwie kilka sekund nadziei. Nim dopadł niskiego żywopłotu, wyznaczającego granicę cmentarza, ktoś złapał go z tyłu ze zdumiewającą siłą i powalił na ziemię. Ślizgał się w błocie, na szczęście nie trafił głową w żaden z nagrobków, ale leżący na nim Gold skutecznie krępował mu ruchy. Już po chwili leżał na plecach, przygnieciony ciężarem ciała napastnika. Gold rozejrzał się dookoła; twarz miał ubłoconą, zastygłą w grymasie wściekłości. Kciukami rozciągnął

Willowi usta i wcisnął w nie lufę pistoletu. –Dobra, sukinsynu. Gdzie są te pieprzone zdjęcia.

180 Rozdział 30

Will nie miał pojęcia, co pierwsze trafiło do jego nieszczęsnej, poturbowanej świadomości: uczucie swobodnego lotu, fragmenty przeżyć ostatnich dni, może nawet tygodni, intensywny, charakterystyczny zapach zwierząt i środków dezynfekcyjnych czy wreszcie dobitny ból. Pokój był długi i stosunkowo wąski, bardzo wysoki. Światło padało z trzech okien na lewej ścianie i dwóch rzędów świetlówek na suficie. Will leżał na cienkim, twardym materacu na brzuchu. Był całkiem nagi. Z litości, a może gniewu, ktoś przykrył go starymi, śmierdzącymi stęchlizną wojskowymi kocami. Przypomniał sobie, co czuł, kiedy budził się w szpitalnej sali intensywnej opieki medycznej po przedawkowaniu fentanylu. Wówczas był bezradny i przerażony z powodu sterczącej z krtani rurki. Teraz po prostu czuł się fatalnie. Obrzęki pod oczami sprawiły, że wszystko widział niewyraźnie. Miał wrażenie, że jego twarz zanurzono w cemencie, któremu pozwolono zaschnąć. Zdołał rozchylić wargi, ale straszliwie zabolało. Przez nos wciągał minimalne ilości powietrza. Drżącą, obolałą ręką obmacał głowę. Tak, zgadzało się, cement na twarzy był w rzeczywistości zaschniętą krwią, pokrywającą mu nos, wargi, brodę i pierś. Fragmenty zdarzeń z przeszłości to składały się w jedną całość, to rozwiewały niczym liście na wietrze. Wiedział, że w jakimś momencie podano mu mocne narkotyki, potem go torturowano, a potem znów dostał narkotyki. Żylasty, młody człowiek o twarzy zniszczonej przez trądzik i żółtych zębach ciął go, a może przypalał, ale z całą pewnością bez przerwy dopytywał się o zdjęcia. Powiedział im o Lionelu? Żył, a więc prawdopodobnie nie powiedział. Zawsze był uparty jak osioł, zawsze stawiał na swoim. Czy te cechy, bywające do tej pory poważnym problemem, tym razem pomogły mu oprzeć się torturom i – przynajmniej na razie – ocalić mu życie? Przez cały czas czuł zapach zwierząt, choć nos miał zapchany i spuchnięty. Czyżby był na farmie? Spróbował skupić wzrok. Leżał w całkowicie pustym pokoju, stanowiącym część domu, być może wiejskiego, farmerskiego domu. Powoli, bardzo powoli Will przypomniał sobie, co czuł i co się stało. Deszcz… „Kobry”… strzały… koperta… Marshall Gold patrzy na niego z góry, twarz ma wykrzywioną ze wściekłości, lufa pistoletu wciśnięta w gardło tak głęboko, że lada chwila mogła mu przebić się na drugą stronę. I tu kończyły się wspomnienia. Stracił przytomność? Czy narkotyki i cierpienie wymazały z jego pamięci ostatnie fragmenty nieszczęsnej wyprawy do przedmieścia

Bostonu? Pojawiały się coraz to nowe pytania. Jakim cudem Gold przywiózł go tu aż z Roxbury? Kim był ten drobny facecik, który go torturował? A jeśli zechcą go zabić, jak to zrobią? Czy dzieciaki dowiedzą się kiedyś, że z całą pewnością nie żyje? Czy też może na zawsze stanie się „osobą zaginioną”, zdjęciem w pękatej teczce, zdjęciem na plakatach wywieszonych na każdym posterunku policji. I o co chodziło z tymi cholernymi zdjęciami? Niezdarnie, powoli, sprawdził, czy ma całe palce, potem dłonie, stopy i wreszcie nogi. Ciało miał obolałe, ale nie czuł nigdzie gwałtownego, ostrego bólu złamanych kości. Dziwne, Gold powinien przynajmniej go skrępować. Przewrócił się na bok. Spojrzał w okno, rozświetlone, jak mu się wydawało, porannym brzaskiem przenikającym przez firanki. Ściany pokoju, pozbawione jakichkolwiek ozdób, pomalowane były na kolor jasnoniebieski, a framugi drzwi i okien na biało. Po jego prawej stał nieduży, ręcznie robiony stół, przy którym nie było krzeseł. Przy jednej z nóg leżały na stercie jego ubrania. Na myśl, że mógłby po nie sięgnąć, Will uśmiechnął się bolesnym uśmiechem. Biorąc pod uwagę, jak bardzo cierpiał nawet przy najdrobniejszym ruchu, ubranie mogło równie dobrze leżeć w szafce w jego domu. Ale… nagość była tak upokarzająca, że postanowił spróbować. Oparł się na łokciu i dopiero wówczas dostrzegł ślady po poparzeniach, kilkanaście małych, może centymetrowych kręgów spalonego ciała na piersi i ramionach.

181

Zadrżał. Takie same ślady zdobiły zwłoki Charlesa Newcombera. Czymkolwiek spowodowane, serce tęgiego radiologa nie wytrzymało. Will zadowolonym był tylko z tego, że nic nie pamięta z tortur. Stoczył się z materaca na zimną, drewnianą podłogę. Z całych sił starał się zignorować ostrza tysięcy sztyletów przechodzących przez jego ciało. Podczołgał się do ubrań, i zaczął pracowicie wkładać bieliznę. Gdy się wreszcie ubrał, obszedł pokój i zauważył, że zakryte firankami okna pozbawione są krat. Jeśli nie założono w tym pokoju ukrytych kamer i jeśli nie znajdował się wyżej niż na pierwszym piętrze, istniała szansa ucieczki. Noga od stołu zablokowana w okiennej framudze, koce podarte na paski i związane w linę, i już jest na dworze. Oparł się o ścianę, wsunął ręce do kieszeni dżinsów. Były brudne i mokre. Najwyraźniej nie trzymano go tu wystarczająco długo, by zdążyły wyschnąć. Sprawdzał okna, gdy otworzyły się jedyne drzwi prowadzące do pokoju. Wszedł prze nie Marshall Gold w towarzystwie szczupłego mężczyzny o cienkich wąsikach i twarzy poznaczonej znakami po ospie. Gold, bardzo przystojny i dość potężny, ubrany był w koszulę i ciemne luźne spodnie. Wyglądał na zrelaksowanego i wypoczętego. Pchał przed sobą wysiedziany, drewniany fotel z wysokim oparciem. Jego niesympatycznie wyglądający pomagier, ubrany od stup do głów na czarno, tulił do piersi odrapaną skórzaną teczkę, niczym ukochane dziecko.

Will nie miał żadnych wątpliwości: zawartość teczki musiała mieć coś wspólnego z ranami na jego ciele. –Niech się pan nie kłopocze, doktorze Grant – powiedział Gold. – Te okna to półtoracentymetrowy pleksiglas. –To dlaczego nie ma tu kamer? – powiedział Will schrypniętym głosem. Odkaszlnął, ale gardło dalej miał suche niczym papier ścierny. –A co pan sądzi, że ich potrzebujemy? –Sądzę, że oszaleliście. –Może? To nawet bardzo prawdopodobne. – Głos Golda był spokojny, nawet pełen namysłu. – Uważam, że powinienem uznać to za komplement. No, przyjacielu, jedno muszę ci przyznać: załatwiłeś nam bardzo interesującą noc. –Pieprz się! –Mam wrażenie, że kiedyś to już słyszeliśmy, panie doktorze Krause? Krause skinął głowa. –Twardy facet, panie Gold – powiedział głosem Winta czy może Kidda, w każdym razie któregoś z zabójców z filmu o Jamesie Bondzie, Diamenty są wieczne. – Bardzo twardy facet. –Za późno – powiedział Will. – Nigdy nie dostaniecie tych radiogramów. –Nic mnie nie obchodzi, czy je dostaniemy czy nie – Gold uśmiechnął się wesoło. – Chodzi o to, by nikt inny ich nie dostał. –Jak mnie tu doprowadziliście? Will próbował zdjąć bluzę przez głowę, ale szybko poddał się, bo był zmęczony, zdyszany i obolały. –Chodzi ci o to, co było, kiedy straciłeś przytomność czy kiedy dzieciaki zobaczyły nas przy cmentarzu i zwiały aż na koniec świata? Gówniarze zabrali mi ulubioną broń, ale nie telefon komórkowy. –I nie ten drugi pistolet – powiedział Will. W strasznej układance tej nocy kolejne kostki znajdowały swe miejsce. –Nie ten drugi – powiedział Gold, przysuwając bliżej fotel. – Wydawało się to groźnym posunięciem. Ale było ich tylko sześciu, więc mogłem zdjąć ich po kolei i wyjść radośnie, ze zdjęciami. Teraz wydaje mi się, że powinienem właśnie tak postąpić. –To szkoda, że nie postąpiłeś

Gold spoważniał. –Powiedz nam, co chcemy wiedzieć. –Pieprz się.

182

–Przykro mi to powiedzieć, doktorze, ale cierpi pan na poważne schorzenie układu sercowonaczyniowego. –O tym proszę porozmawiać z moim fizykoterapeutą. –Chodzi o to, że nie uciekł pan daleko, nim pana dorwałem. Ale przez ten czas, zdjęcia znikły. –Znikły – powtórzył Will, bezradnie rozkładając ręce. Spojrzał na Krausego i uznał, że od tej pory lepiej zrobi, jeśli powstrzyma się od cwanych odzywek. Wprawdzie wygrał pierwszą rundę, ale zapłacił za to wysoką cenę. Druga runda zapowiadała się jeszcze gorzej. A jeśli ją przegra, jeśli załamie się i powie o Lionelu, wszystko się skończy. Nie zobaczy już bliźniaków, nie zobaczy Patty, nie zobaczy niczego. –Ale gdzie – powiedział z namysłem Gold. – Oto pytanie, które męczyło mnie prawie przez całą noc. Gdzie? Kiedy usunęliśmy cię z Roxbury, nasi ludzie przeszli twoim śladem. Sprawdzili każdy kosz, każdy pojemnik na śmieci, każdą bramę na drodze, którą uciekałeś. Może umówiłeś się z kimś, kto na ciebie czekał, ale obserwowaliśmy cię od momentu, kiedy wyjechałeś z parkingu kliniki onkologicznej, pojechałeś do szpitala, mieszkania, banku i wreszcie do Roxbury. Nikt na ciebie nie czekał, tego jestem całkiem pewien. Mogłeś przekazać je komuś z przejeżdżających obok ciebie kierowców, ale żaden nie zwolnił, nie w tej części miasta. – Gold przesunął fotel na środek pokoju. Zniknąłeś mi z oczu na parę sekund na samym początku i potem, znów na parę sekund, kiedy skręciłeś za róg. To wtedy nas oszukałeś, prawda? Dałeś zdjęcia komuś, kto akurat szedł ulicą? –Pudło, przyjacielu. Wrzuciłem je do skrzynki pocztowej. –Skrzynki pocztowe też sprawdziliśmy. Po drodze nie ma żadnej wystarczająco dużej. Nie, szanowny panie, nie ma innego wyjścia. Musiałeś je komuś dać, Grant. A jedyną osobą, która mi przychodzi do głowy, jest staruch, przy którym zatrzymałeś się pytając o drogę. Ten czarny z parasolem. Powiedział ci, jak się nazywa, prawda? Powiedział ci jak go znaleźć? –Nic z tego. –Powiesz nam, kim jest ten człowiek i jak umówiłeś się na kolejne spotkanie. Jeśli nie, będziesz cierpiał, Grant, będziesz bardzo cierpiał i nic w ten sposób nie osiągniesz, bo znajdziemy go tak czy inaczej. Pójdziemy po prostu do domu do domu z garścią pieniędzy i w końcu znajdziemy kogoś, kto

wyśle nas pod właściwy adres. –W takim razie zróbcie to. –Moim zdaniem nie ma takiej potrzeby. A jak pan sądzi, doktorze Krause? Krause przysunął stół do stojącego na środku pokoju fotela. –Moim zdaniem to zupełnie niemożliwe. Założyliśmy się przecież, panie G. a ja nigdy nie przegrywam zakładów. Will poczuł mdłości. Pocił się, na koszuli pod pachami pojawiły się wielkie, lepkie plamy. Podczas ostatniej sesji z doktorem Krause stracił przytomność i miał to szczęście, obudził się z wybiórczą amnezją, nie pamiętając tortur. Dokąd teraz zaprowadzi jego upór? –A więc doktorze Grant – powiedział Gold – w tej chwili ma pan wybór. Może pan nam powiedzieć, komu oddał pan zdjęcia, albo zdjąć ubranie i przygotować się na powtórkę zabawy z ostatniej nocy. –Pieprz się – odparł Will. –Pana wybór. – Gold spojrzał na drzwi. – Panie Watkins? Do pokoju wszedł Murzyn wielkości ciężarówki. –Do usług. –Panie Watkins, nasz gość skarży się na wysoką temperaturę, a także wyraża nieodpartą ochotę zajęcia miejsca na tym oto fotelu. Jest pan w stanie mu pomóc, jak sadze. –Z największą przyjemnością. Watkins wniósł do pokoju metalowe wiadro i mopa, a potem podszedł do Willa.

183

–Doktorze Grant, wczoraj zwymiotował pan tylko raz, nim stracił pan przytomność – powiedział Gold. – Doktor Krause obiecał mi, że dziś nie będzie aż tak delikatny.

184

Rozdział 31

Donna Lee leżała w ciemnej sypialni. Czuła, jak mąż wsuwa dłonie pod jej koszulkę, delikatnie masuje napięte mięśnie karku, ramion, pleców i wreszcie pośladków. Nigdy nie spała głęboko, a szczególnie łatwo budziła się od dnia urodzin małego Dave’a. I teraz obudziła się natychmiast. –Nie możesz spać, kochanie? – spytała sennym głosem. –Nie chcę spać. Powstrzymała się w ostatniej chwili. Nie spytała, co będzie jeśli któreś z dzieci wejdzie akurat do sypialni i czy nie warto byłoby zamknąć drzwi. Kiedy po raz ostatni kochali się wczesnym rankiem? Parę lat temu? Przewróciła się z boku na brzuch, on zaś zaczął masować jej pośladki szerokimi pociągnięciami mocnych dłoni. Kochała to i zawsze się podniecała. –Och, kochanie – szepnęła. – Jest mi tak dobrze… tak dobrze… Jego dłoń wślizgnęła się niżej, pomiędzy nogi; Donna była wilgotna, gotowa. Czuła, jaki jest twardy. Zareagowała na to, unosząc ramiona nad głowę, prostując stopy i napinając ciało, aż było proste i twarde niczym strzała z łuku. Ich fizyczna miłość pozbawiona była niespodzianek, ale też każde wiedziało, co satysfakcjonuje partnera. Nie byli przewidywalni, raczej wygodnie znajomi. Zdjęła koszulkę, a on obrócił się ku niej i pocałował ją tak, jak nigdy nie zrobiłby tego inny mężczyzna, idealny nacisk na lekko rozwarte usta, byle nie za bardzo, i wysunięty język delikatnie pieszczący jej wargi. –O Boże, jak ja to kocham, Jeff – szepnęła. – I jak bardzo kocham ciebie. Wzięła go w rękę i pieściła rytmicznie, aż stał się tak wielki, że niemal już nie mogła zamknąć na nim ręki, i tak twardy, że chyba mógł się złamać. Piętnaście lat małżeństwa, a ją nadal to podniecało. –Nie przerywaj, Donna, nie… –Donna? –Tak? Odsunęła się od biurka, przetarła oczy. Stała przed nią Anne Hajjat z ramionami założonymi na piersi i przyglądała się jej z uśmiechem. Podobnie jak Donna miała na sobie kombinezon i kwiecistą chustkę chroniącą włosy. Za nią monitory sali intensywnej opieki medycznej pulsowały tak, jakby osiągały już granice swych możliwości. No ale dziś znów brakowało im jednej pielęgniarki i czas, jeśli to w ogóle możliwe, biegł jeszcze szybciej. –Co jest? – spytała, udając, że nic się nie stało.

–Spałaś i nie wiedziałaś o bożym świecie – powiedziała jej przyjaciółka z uśmiechem. – Zasnęłaś na dyżurze. –Mam przerwę. –Daj spokój. Uśmiechałaś się. –I co z tego? Anne przyjrzała się jej uważnie i też się uśmiechnęła. –Kochałaś się dziś rano, prawda? Donna wyprostowała się i spojrzała na nią oburzona. –Odmawiam odpowiedzi. –Ty dziwko! –Jezu, Anne, nie nazywa się dziwką kobiety, która chętnie kocha się z własnym mężem! –Nic o tym nie wiem. Rozwiodłam się, nim miałam okazję naprawdę kochać się z mężem. Dobra, możesz sobie marzyć dalej. Dobrze, że dziś tu uśmiecha się choćby jedna osoba. Jestem zazdrosna jak cholera, nienawidzę cię z powodu Jeffa, ale zajmę się pacjentem, którego właśnie przyjęto na salę przypadków nagłych.

185

–Nonsens. To moja kolej i moja praca. Jeffa mogę odłożyć na później. Kogo przywieźli? – Sześćdziesięcioośmioletniego mężczyznę z bólami piersi. Wygląda to na lekki zawał. Ale ciągle istnieje możliwość, że zawiozą go na kardiologię i założą mu rurki udrażniające tętnice. –No to mamy komplet. Chcesz kogoś przenieść, żeby mieć wolne łóżko? –Jeśli da się zrobić, oczywiście. –A kogo można wyrzucić? Pana Turnbulla? –Przez całą noc miał nieregularne tętno, pamiętasz? A może podczas odprawy też przeżywałaś, no wiesz co? –Odpuść, Anne. Mam trójkę dzieci, to co? Co dzień mają mi się śnić awanse męża? Co z Lilą? –Rzeczywiście, albo ona, albo Patty Moriarity. Stan pozostałych nie jest wystarczająco stabilny.

–Głosuję za Lilą. Poziom enzymów sercowych już spadł, rozrusznik działa prawidłowo, a pretensji to ona ma nawet więcej, niż kiedy była u nas poprzednio. Poza tym Patty nadal jest w śpiączce, a leży u nas zaledwie dwa dni. Stan stabilny, oddycha samodzielnie, owszem, ale doktor Ng dostałby szału, gdybyśmy przewiozły ją do sali pooperacyjnej. Nie w tym stanie. –I doktor Grant też. Wczoraj siedział przy niej ładny kawałek czasu. –No tak. Możemy go skreślić ze szpitalnej listy kawalerów do wzięcia? –Sam skreślił się z tej listy. Z powodu fentanylu. –Ale przecież zawsze może na nią wrócić. Właśnie się dowiedziałam, że ma odzyskać prawo wykonywania zawodu. Podobno ktoś nalał mu tego fentanylu w buty. –Chodzą takie plotki. Też słyszałam. –Ale kto zrobiłby coś takiego? –Nie mam zielonego pojęcia, ale cieszę się, że istnieje jakieś inne wyjaśnienie. Will to naprawdę fajny facet. –Myślisz, że on i Patty…? –Lekarz i policjantka. Jakie to romantyczne! –A byłaś przy niej? –Przed chwilą. Oddycha samodzielnie, doskonale kontroluje proces wydalania. Ale po operacji i tym, co zrobiła przedtem, żeby uratować życie kolegi, jest mocno poobijana. Mimo to wydaje mi się nieco przytomniejsza niż wczoraj, choć to oczywiście moja prywatna opinia. –Krwiaki zewnątrzoponowe leczą się lepiej niż wewnątrzoponowe. –Mam nadzieję, bo jeśli się wkrótce nie wybudzi, zacznę się niepokoić. W końcu jest bohaterką. Chciałabym poznać ją bliżej. –Dobra, idziemy. Sprawdzimy ją i Lilę i zdecydujemy, którą odłączyć. –Lilę. Przyjaciółki przeszły przez oddział intensywnej opieki medycznej, zaglądając przez szklane ściany do każdej sali chorych. Obie miały ogromną praktykę, która wyrobiła w nich coś w rodzaju szóstego zmysłu; potrafiły przewidzieć, kiedy oddział będzie się opróżniał, a kiedy grozi im zalew pacjentów. Nawet dziś, choć na dyżurze brakowało jednej pielęgniarki i to je nieco niepokoiło, były pewne, że nie ma takiej sytuacji, z którą by sobie nie poradziły.

Patty Moriarity leżała spokojnie, nieruchomo, oddychając bez żadnych problemów. Oczy miała zakryte gazą, zabezpieczającą je przez wysuszeniem. Prawą stronę twarzy miała ciemnosiną, na granicach potłuczeń pojawiły się czarne i niebieskie pasma. –Patty – powiedziała Donna, nachylając się nad łóżkiem i naciągając przewód tlenowy. – Patty, to my, twoje pielęgniarki. Donna i Anne. Jeśli słyszysz, ściśnij mi rękę. –No i co? –No i nic. –Śpi głębiej, niż mi się wydawało.

186

–Doświadczenie z krwiakami zewnątrzoponowymi mówi mi, że śpiączka może wahać się od lekkiej do ciężkiej, ale pacjenci w końcu się budzą. –Dobra, decyzja podjęta. Lila przechodzi do historii. Będzie jej bardzo dobrze na sali przejściowej albo nawet na zwykłej szpitalnej. Słuchaj, nasza dyżurna bohaterka ma przejść badania neurologiczne. Zostań przy niej, a ja załatwią papiery Liii. Pasuje ci to? –Jasne! –Tylko żeby nie skończyło się wiesz czym z wiesz kim. –Jestem cała gotowa do pracy. Donna, mimo obietnicy nadal wspominając pieszczoty męża, usunęła gazę z oczu Patty. Jej źrenice, początkowo bardzo rozszerzone, zwężały się powoli, zdecydowanie reagując na światło. Dobry znak. –Patty, to ja, Donna. Ściśnij mi rękę. Proszę, ściśnij mi rękę. Nic. Donna wcisnęła paznokieć kciuka w ciało pacjentki wystarczająco mocno, by sprawić ból. Patty poruszyła kciukiem, choć niemal niewidocznie, ale pielęgniarce wydawało się, że widziała ten odruch. Powtórzyła ucisk. Nic. I za trzecim razem nie zaobserwowała reakcji. Wzruszyła ramionami. Przeprowadziła fizykoterapię, poruszając każdą kończynę pacjentki na wszelkie możliwe sposoby. Nie napotkała oporu. Na końcu przesunęła kciukiem po stopach chorej, od pięty ku palcom. Paluchy Patty poruszyły się lekko, wygięły do dołu, w kierunku, z którego pochodził bodziec. Odruch Babińskiego, kiedy pod wpływem bodźca wyginają się w odwrotną stronę, do góry, bywa częstą oznaką braku połączenia między mózgiem a kończynami, ale w tym wypadku nie występował. Kolejny dobry objaw… a przynajmniej brak złego objawu. Pod względem neurologicznym nie pogorszył się stan pacjentki, a jeśli reakcja na ból nie była wytworem wyobraźni, zapewne nawet się

poprawił. Donna ostrożnie odchyliła dolne powieki Patty i wpuściła jej do oczu specjalny środek nawilżający, po czym założyła świeżą gazę i umocowała ją plastrami. Hej, koleżanko. Pora się budzić. Kawa pachnie. Wspomnienie kawy sprawiło, że Donna odetchnęła głęboko. Raz, a potem machinalnie drugi. Rozejrzała się, nagle zaalarmowana. Niczego nie dostrzegła. Podbiegła do drzwi. –Hej, Anne! – zawołała. Anne Hajjar wystawiła głowę z sali, na której leżała Lila Terry. –Patty się obudziła? –Chciałabym. Chodź tu, dobrze? Zdaje mi się, że czuję dym albo coś. Anna poczuła ten zapach jeszcze na korytarzu, słaby, jakby chemiczny, bardziej cierpki niż zapach zwykłego dymu. Znieruchomiała na widok Donny biegnącej do pokoju pielęgniarek. Chwyciła gaśnicę. Obie razem próbowały zlokalizować jego źródło, kiedy rozległy się dwie eksplozje przypominające strzały z broni palnej i spod łóżek w salach numer dwa i sześć wypłynęły kłęby dymu. –Annie, ogłoś alarm! – krzyknęła Donna, wbiegając do pierwszej sali z gaśnicą w pogotowiu. – Jennie, Leslie, przygotujcie się do ewakuacji. Pacjenci na respiratorach idą pierwsi, gdy tylko przygotujemy torby z tlenem, minimum trzy na pacjenta. Trzej inni potrzebują co najmniej dwóch. Koniecznie podpisz łóżka. Jednego prześlij przez czwórkę do sali nagłych przypadków, resztę do dwójki we wschodnim skrzydle. Donna minęła ją, spiesząc do swoich obowiązków. Wkrótce szpitalny system komunikacyjny przemówił głosem nietypowo zdenerwowanej operatorki. –Doktor Red proszony do sali nagłych przypadków. Doktor Red proszony do sali nagłych przypadków. Doktor Red… Gęsty ciemny dym niemal wypełnił sale chorych, wypływał na korytarz łączący je z pokojem pielęgniarek. Donna była niemal pewna, że doszło do jakiejś awarii elektrycznej, być może zwarcia gdzieś w przewodach biegnących w ścianach. W tej chwili odbywała tu dyżur i póki nie pojawi się któryś z lekarzy, przedstawiciel ochrony lub strażak, ona musi podejmować decyzje.

187

Gryzący dym bardzo utrudniał oddychanie. W sali intensywnej opieki medycznej znajdowały się dwie przenośne torby z tlenem i trzy przenośne butle. Zgodnie z procedurą alarmu ogłoszonego przez

wezwanie „doktor Red”, na miejsce powinien dotrzeć terapeuta oddechowy z całym dostępnym zapasem tlenu i powinien dołączyć do niego ktoś z personelu z sali nagłych przypadków z zapasem, który jemu udało się zgromadzić, oraz pielęgniarka z tlenem z wózków z aparaturą, znajdujących się na każdym piętrze. Donna założyła niebieską papierową maskę, rozdała maski reszcie pielęgniarek, założyła je także pacjentom, którzy nie byli podłączeni do respiratora. –Annie! – zawołała. – Zanieś butle do dwójki i szóstki. Przenosimy je pierwsze. Nim zaczęto przenosić pacjentów, na oddziale intensywnej opieki medycznej wszczął się ruch. Pierwsi przybiegli dwaj studenci, potem chirurg i kilka pielęgniarek. Na miejscu pojawił się także ochroniarz, potężny facet w mundurze, który wykrzykiwał rozkazy, jakby był samym generałem Pattonem. Wrzeszczał na każdego, kto się nawinął, i przekonywał wszystkich, że on tu rządzi i to jego polecenia mają być wykonywane bez wahania i dyskusji. Pacjenta spod szóstki odłączyła od respiratora jedna z pielęgniarek, a któryś ze studentów zdjął pojemniki z kroplówką i położył je na łóżku, po czym powoli wywiózł je, ostrożnie manewrując wśród tłumu, podczas gdy technik podłączał przenośną torbę do butli tlenowej. Jeden z chorych był już mniej więcej bezpieczny. Ludzi było coraz więcej, a dym gęstniał. Kilkanaście głosów wykrzykiwało sprzeczne polecenia. –Tlen! Podłączcie butlę! –A gdzie są butle? –Nie ma. Wynoście się! –Nie możemy go tak po prostu wywieźć! Jest po operacji stawu biodrowego! –Cisza! Róbcie, co mówię! –Stojak pod kroplówkę się przewraca! Uwaga…! Na oddziale gromadziło się coraz więcej ludzi: lekarzy, pielęgniarek, techników, ochroniarzy. Mieli wywieźć ze strefy zagrożenia resztę pacjentów. Wszyscy albo gadali, albo krzyczeli, albo kasłali. Pewna, że jej głos tylko powiększy wszechobecny chaos, Donna szybko zrezygnowała z prób koordynacji akcji ratunkowej i skupiła się na przygotowaniu do wywiezienia z oddziału bardzo ciężko chorego na serce, osiemdziesięciodwuletniego pacjenta z sali numer dwa. Miała przy boku Anne Hajjar, ledwie widoczną w dymie, która ocierała rękawem załzawione oczy, ale dzielnie starała się pomóc. –Przecież trzymam! – ryknął męski głos. – Puść, na litość boską! –Nic nie trzymasz! Nie masz zielonego pojęcia, co robisz! –Zakręć tlen, do jasnej cholery! Jeśli go nie zakręcisz, zaraz wszyscy wylecimy w powietrze!

Więcej ludzi, więcej hałasu, więcej zamieszania, więcej dymu. Donna, Anne i jeszcze jedna pielęgniarka, kaszląc, próbowały wycelować w drzwi łóżkiem, na którym leżał nieprzytomny pacjent. Poruszały się najszybciej, jak mogły, pilnując jednocześnie, by miał czym oddychać. –Adrienne! – zawołała Donna do jednej z pracownic zajmujących się respiratorami. – Odłącz maszynę w dwójce i chodź z nami. –Jasne. –Macie wolne miejsce w waszym skrzydle? –Dwieście szesnaście jest pusty. Już powinni na nas czekać. Możemy także wykorzystać dwieście dwanaście. –Świetnie. Adrienne, jedziemy do dwieście szesnastki. –Uch, ale tam strasznie – powiedziała Anne, kiedy znalazły się na korytarzu prowadzącym do chirurgicznego skrzydła szpitala.

188

–Ćwiczenia ćwiczeniami, a kiedy zaczyna się prawdziwy alarm, wszyscy zapominają, co mają robić, i albo chcą rządzić, albo udają cholernych bohaterów. –Nie przesadzaj. Po prostu próbują pomóc. –Może i tak, ale lepiej by nam poszło, gdybyśmy były tam tylko w piątkę, jak na początku, kiedy zaczęło się to całe zamieszanie. Chodź, pomożesz mi przenieść Martina na nowe łóżko. Potem muszę wracać na oddział. –Jak myślisz, co się właściwie stało? –Pewnie jakieś zwarcie. –Pewnie tak. –Dobra, Anne. Zostań z Martinem. Zobaczymy się później. Donna pośpiesznie wróciła na oddział intensywnej opieki medycznej. Dym zdążył się już roznieść po połowie szpitala. Pomyślała, że jeśli straż pożarna nie opanuje wkrótce pożaru, ewakuacja grozi całemu szpitalowi. Ale na ulicy już słychać było syreny. Lada chwila obok personelu na oddziale zaczną szaleć policjanci i strażacy. Na korytarzu też kłębił się tłum.

Wśród ludzi, którzy dopiero co tu przyszli, kręcili się brudni od sadzy pracownicy intensywnej terapii, rozkazujący wszystkim usunąć się z drogi i nie przeszkadzać. –Nie róbcie tłoku! Nie potrzebujemy dodatkowej pomocy. –Nie blokujcie drzwi. Cofnijcie się. –Strażacy pojawią się lada chwila. Ludzie, zróbcie im miejsce. Kiedy Donna doszła do szklanych drzwi prowadzących na oddział intensywnej opieki medycznej, te rozsunęły się i w chmurze dymu pojawiło się łóżko z Lilą Terry, pchane przez dwie pielęgniarki i jeszcze kilka osób, z których część była bardzo osłabiona. –Katie, ile pacjentek nam zostało? –Nie wiem. Chyba tylko jedna. Lepiej wejdź i sprawdź, czy nikogo w tym tłoku nie zadeptano. –Masz rację. Dym był może nieco rzadszy, a w każdym razie z pewnością nie zgęstniał. Gapie, którzy chyba zaczynali sobie zdawać sprawę z tego, że skoro pacjenci są w niebezpieczeństwie, to oni też ruszyli w stronę głównych drzwi. Tymczasem Donna biegła korytarzykiem między salami chorych. Wszystkie były już puste oprócz piątki, gdzie pacjentem zajmowali się dwaj ochroniarze i pielęgniarka. Z kontaktów sal drugiej i szóstej nadal sączył się gryzący dym, choć nigdzie nie widać było płomieni, a temperatura nie wzrosła. Donna pomogła przy wywiezieniu ostatniego z pacjentów i wróciła, by sprawdzić, czy o niczym nie zapomniała. W tym czasie na miejscu pojawiło się czterech strażaków, z których jeden był niewątpliwie dowódcą. W sekundę wokół nie było już nikogo oprócz nich. Szybko opowiedziała o tym, co stało się w ciągu niewiele więcej niż kwadransa, choć jej ciągle wydawało się, że kłopoty trwały całymi godzinami. –Wspaniale się pani zachowała – pochwalił ją jeden ze strażaków. Donna rozejrzała się dookoła. Znajome otoczenie wyglądało wyjątkowo dziwacznie. Chyba ma rację, pomyślała. Wróciła do skrzydła chirurgicznego, na salę, gdzie przewiozły pacjenta z dwójki. Na jej widok Anne Hajjar pokazała wyprostowany kciuk. –Martin jest twardy. Nawet wygląda trochę lepiej niż przed pożarem. –Dobra robota. Przyjechali strażacy, już oni się wszystkim zajmą. Pogadam z innymi pielęgniarkami. Muszę wiedzieć, gdzie się podziali nasi pacjenci i personel. W pokoju pielęgniarek usiadła przy małym stoliku. Podniosła słuchawkę telefonu. Po pięciu minutach rozmów opuściła ręce w rozpaczy, patrząc nieruchomym wzrokiem na zapisaną kartkę notesu. Potem, po prostu dla pewności, jeszcze raz zadzwoniła na każde piętro. Nic to nie zmieniło. Siedziała, trąc zmęczone, podrażnione oczy, kiedy podeszła do niej Anne, która właśnie kończyła inspekcję sali

dwieście szesnaście.

189

–Właśnie przyszła Denise – powiedziała zdyszana. Denise była przełożoną pielęgniarek. – Twierdzi, że nie było żadnego pożaru. Ktoś podłożył jakieś skomplikowane bomby dymne, odpalane przez radio. Nikt nie wie, po co to zrobił. –Ja chyba wiem – szepnęła Donna. Twarz miała bladą jak popiół. –Jak to? –Patty Moriarity zaginęła. –Nie rozumiem… –Nie ma jej nigdzie w szpitalu. Dzwoniłam już wszędzie. Dwa razy. Ktoś chyba po prostu wywiózł ją do karetki i odjechał. Została porwana.

190 Rozdział 32

Will najpierw zobaczył pod powiekami obraz bliźniaków, później zdał sobie sprawę, że odzyskał przytomność, i dopiero na końcu, że żyje. Odczucia powracały mu stopniowo, jak po amnezji. Zapach farmy mieszał się z innymi, niektórymi ostrymi i niezbyt przyjemnymi. Znów leżał nagi na ciemnym, brudnym materacu. Nikt nie pofatygował się obmyć go z wymiocin, ale niedaleko, na podłodze, leżał brudny biały ręcznik i stało wiadro, które przyniósł ten potwór Watkins. Młot pneumatyczny walił mu wewnątrz czaszki w rytmie mocno bijącego serca. Całe ciało miał obolałe, ale najgorzej było z palcami. Palce! Ten szaleniec, Krause, robił coś z jego palcami. Tak, teraz już pamiętał. Pamiętał, że krzyczał, krzyczał na cały głos, mając tylko nadzieję, że w ten sposób choć odrobinę przytępi ból. –Nie! Pieprz się! Przestań, błagam! Idź do diabła! No już! Do diabła! Puść ręce, sukinsynu! Puść, mówię… auuu! Wyjął ręce spod starych wojskowych koców, spodziewając się najgorszego. Pokrywała je zaschnięta krew, ale przynajmniej nie stracił palców. Krwawił spod paznokci środkowych palców na obu dłoniach, odchylonych, ale nie zupełnie oderwanych, i wskazującego lewej ręki, wiszącego na cienkim pasemku tkanki. Zapewne zemdlał, nim Krause zabrał się do łamania stawów i kości, tylko takie wytłumaczenie przychodziło mu do głowy. Tylko ono miało sens, bo szalony doktorek z

pewnością nie miałby nic przeciwko temu, by go trwale okaleczyć. –Jezu – szepnął. – Dlaczego zdarzyło się to właśnie mnie? Podniósł do ust zraniony prawy palec i delikatnie odgryzł cienką skórkę. Podmuch powietrza z delikatnego oddechu spowodował ostry i przenikliwy ból. Przetoczył się i z westchnieniem ulgi zanurzył dłonie w zimnej wodzie. Nie pamiętał, czy powiedział Krausemu o Lionelu, ale nadal w ogóle niewiele pamiętał. Niezdarnie obmył dłonie z krwi. Ból wydawał się wyostrzać mu pamięć. Bliźniaki! Tak, oczywiście, bliźniaki. Udało mu się przechytrzyć małego potwora, bo cały czas skupiał na nich uwagę, tylko o nich myślał. Pierwsze urodziny Dana i Jess… i piąte. Dzieciaki na huśtawce, na trawniku przed domem… obsługujące klientów Open Hearth… rzucające się śnieżkami. Nic nie powiedział, bo gdyby choć słowem wspomniał o Lionelu, gdyby zdobyli zdjęcia, nigdy nie odzyskałby przytomności. Jeśli się podda, już nigdy więcej nie zobaczy bliźniaków. Jeśli potrafi znieść ból i cierpienie, jeśli potrafi oprzeć się temu szczurowi, ma przynajmniej szansę. Niewielką, ale zawsze. Wytarł ręce, po czym znów włożył ręce do kubła i obmył twarz. Przypominał sobie coraz więcej, ale na szczęście nie wróciły mu wyraziste wspomnienia tortur. W każdym razie jedno wydawało się pewne. Znów udało mu się pokonać Krausego. Z pomocą dzieci oraz determinacji i oślego uporu, które pomogły mu przeżyć niezliczone nocne dyżury w niezliczonych szpitalach, znów oparł się zboczeńcowi Marshalla Golda. Ubranie, jak poprzednio, znalazł rzucone pod stolik. Wkładał je, walcząc z przejmującym bólem, który osiąga apogeum, gdy odsłonięte mięso pod paznokciami muskało tkaninę, choćby delikatnie. Szybko nauczył się trzymać okaleczone dłonie na wysokości klatki piersiowej, gdy tylko było to możliwe. Nauczył się jednak znosić ból, zdołał nawet podpełznąć do ściany, w której było okno z plastikową szybką, i podpierając się o nią, wstać. Po raz pierwszy miał szansę zobaczyć, co znajduje się za zamkniętymi drzwiami jego więzienia. Niebo było jednolicie szare, a przedzierające się przez chmury światło sugerowało, że ranek się kończył, jeśli nie skończył się jakiś czas temu. Jego podejrzenia okazały się słuszne: więziono go na parterze dużego budynku na farmie, białego z czarnymi okiennicami. Z okna pomieszczenia, w którym go zamknięto, widział dwa nieco zaniedbane budynki gospodarcze, wielki, stary i chyba mocno zużyty traktor oraz narożnik, który mógł być sporą oborą lub stajnią, także pomalowaną na biało. Za oborą znajdowała się niedbale sklecona zagroda z paśnikiem i doprowadzeniem wody. W zagrodzie stało kilka krów, chyba dżersejów, w każdym razie ciemnych w białe łaty, z tej odległości wyglądających jak czarno-biała układanka.

191

Dalej rozciągało się wielkie, ogrodzone pole, a jeszcze dalej widać było las. Will łokciami zastukał w szybę. Gold nie kłamał, to był gruby pleksiglas, w dodatku solidnie

zamocowany do ścian budynku. Ciekawe, ilu ludzi więziono tu przede mną i dlaczego? Doszedł do wniosku, że jeśli kiedykolwiek uda mu się stąd uciec, to wyłącznie przez drzwi. W tym momencie, niemal jak na wezwanie, drzwi otworzyły się i do środka wkroczył Marshall Gold, w bialutkich butach sportowych, czarnych błyszczących spodniach od dresu i obcisłym złotym podkoszulku, podkreślającym szerokie ramiona i wąską talię. Na jego szyi wisiał ręcznik. Will miał nieodparte wrażenie, że publicznie asystent Boyda Hallidaya specjalnie ubierał się w luźne, konserwatywne garnitury, by ukryć imponującą budowę. No jasne, po co uprzedzać ludzi o tym, że spokojny, na ogół milczący księgowy jest także zawodowym mordercą. –Grant? Jak to dobrze widzieć cię żywego i rześkiego – powiedział wesoło. –Obyś zdechł. –Jeśli chcesz, każę mojemu Watkinsowi zabandażować ci palce. W armii był sanitariuszem. –Tyle że później poznał uroki pizzy. –Zdziwiłbyś się, gdybyś wiedział, ile mięśni mu pozostało i jakie. Chcesz opatrunek czy nie? –Niech będzie. Tylko zapowiedz Watkinsowi, żeby zachowywał się delikatnie. Bardzo źle znoszę ból. Gold uśmiechnął się wesoło. –A tak a propos, nadal chcemy odzyskać te zdjęcia, a ty nam nadal nie powiedziałeś, jakim cudem się ich pozbyłeś i gdzie teraz są. –Bomba! Zaraz się tego domyśliłem, kiedy ocknąłem się żywy. Pewnie po tym, jak Krause zabił Chrisa Newcombera, kazałeś mu wziąć na wstrzymanie. –Mniej więcej. Powiedzmy, że gotów był podjąć większe ryzyko, ale mu zabroniłem… przynajmniej na razie. Ciesz się, że tak łatwo tracisz przytomność. Nie wszyscy mają tyle szczęścia. –Ale z was bydlaki! –Nim nasz dobry doktor Newcomber… jakby to powiedzieć… opuścił gwałtownie ten padół, powiedział, że przeznaczył te zdjęcia dla ciebie. To dlatego pojechałem za tobą do Roxbury. –A co takiego jest na tych zdjęciach? – nie wytrzymał Will. – Nie chcecie pokazać, że spapraliście sprawę i zdiagnozowaliście raka u Grace Davis, chociaż to nie były jej zdjęcia? Już wypowiadając te słowa, Will wiedział, że jego wyjaśnienie nie trzyma się kupy. Mammogramy niemal z prawie całą pewnością pomylono, lecz u Grace znaleziono przecież raka sutka. Zresztą niepokoiła go jeszcze inna sprawa. Nie miał oczywiście szansy otworzyć koperty, ale nim przekazał ją Lionelowi, wyczuł, że jest gruba i ciężka. Musiało znajdować się w niej coś więcej niż tylko jeden zestaw mammogramów.

–Po co nam te zdjęcia to nasza sprawa i tylko nasza. – Gold nadal mówił zupełnie spokojnie. – Jednego możesz być pewien: dostaniemy je. –A po co ja miałbym wam coś mówić, skoro w ten sposób podpiszę na siebie wyrok śmierci? –Poprawka. – W bladych oczach Golda zabłysła pogróżka. – Wkrótce nastąpią wydarzenia, które pozbawią te zdjęcia jakiegokolwiek znaczenia. Kiedy ten czas nadejdzie, nie będziesz nam już potrzebny; co więcej, jeśli wolno mi tak to ująć, przejdziesz do historii. Jeśli jednak zdecydujesz się na współpracę i pomożesz nam dopilnować, by nie wypłynęły na światło dzienne w nieodpowiednim momencie, to – daję ci słowo – odjedziesz stąd żywy. Przestaniesz nam zagrażać. Jeśli zaczniesz gadać, to będzie twoje słowo przeciw naszemu, a – wybacz, że to mówię – twoje słowo nie jest obecnie wiele warte.

192

Will rozważył te słowa i uznał, że Gold kłamie. Może sobie gadać co mu ślina na język przyniesie, ale jego nie wypuści. Oparł się mocno o ścianę, wyprostował. Zacisnął zęby, czując straszny ból opuszków palców. Czy istnieje jakiś sposób na przeżycie kolejnej sesji z Krausem? –Dajcie mi spokój – powiedział. Nie spodziewał się, że w jego głosie zabrzmi aż tak wielka panika. – Jak możecie robić coś takiego! Gold westchnął teatralnie. –Rób, co uważasz za stosowne. Nie mamy czasu czekać, aż za każdym razem odzyskasz przytomność, więc postanowiliśmy spróbować innego podejścia do problemu. – Podszedł do drzwi. –Wat, chodź i zabandażuj mu ręce. Musi wyglądać i czuć się w miarę dobrze. Ma gościa. Will spojrzał na niego i zmrużył oczy. Co też ten facet wymyślił? Jezu… – pomyślał w panice. Jezu, mają Jess! Udało mu się nie wykrzyknąć tego głośno. Mógł się w końcu mylić, ale szantażowanie go dziećmi to było akurat coś, co Gold z pewnością wziął pod uwagę. Do pokoju wszedł przerażająco potężny Watkins, niosąc ze sobą apteczkę. Otworzył ją i położył na małym stoliku. I nożyczki, i peseta były plastikowe, do jego celów się więc nie nadawały. Will siedział, wpatrzony w drzwi nieprzytomnym wzrokiem. Pośpiesz się, Gold! Pośpiesz się, błagam! Serce biło mu tak mocno, jakby lada chwila miało się wyrwać z piersi. Watkins polał mu rany wodą

utlenioną, potem posmarował maścią antybakteryjną, a na każdy palec nałożył gruby opatrunek z bandaża. No już! Nie mogę dłużej czekać! Wreszcie Watkins skończył i podszedł do swojego pana i władcy. –Mam po nią iść? –Chyba najwyższy czas. Will zacisnął zęby i wstrzymał oddech. Na rozkładanym szpitalnym łóżku do pokoju wjechała Party. Głowę miała obandażowaną, oczy zasłonięte gazą, w jej nosie tkwiły przewody tlenowe. Na przykrywającym ją prześcieradle leżała torba z kroplówką. Na jednej z poziomych podpór wisiała torba podłączona do cewnika. Patty nie poruszała się, oddychała regularnie, najwyraźniej nadal pogrążona w śpiączce. Will próbował nie pokazać, jak bardzo jest zdumiony i jak fatalnie się czuje. Jakim cudem wyciągnęli ją ze szpitala? –A niby co ona ma wspólnego ze mną? – spytał, udając obojętność. –Przykro mi, Grant, ale blefować nie umiesz. Oboje staliście się osobami raczej publicznymi. Policjantka sypia z podejrzanym o morderstwo. Wszyscy o tym wiedzą. –Gówno prawda. –Dobra, w porządku. Pani cię nie obchodzi. Fajnie. Wat, proszę cię, znajdź doktora Krausego i powiedz mu, że ma obciąć tej pani mały palec. Powiedz mu, żeby się nie martwił, przecież nic nie poczuje, no i zostanie jej jeszcze dziewięć. – A zwracając się bezpośrednio do Willa, Gold dodał: – Ale następnym razem to już może być jej warga. Sparaliżowany Will nie był nawet w stanie oddychać. –Jezu, jakim ty jesteś potworem – wykrztusił. –Gdzież tam. Zaledwie człowiekiem, który musi wydobyć od ciebie pewne informacje i szybko traci cierpliwość. –Ty cholerny sukinsynu! Will wiedział, że został pokonany. Przestał udawać, sięgnął pod prześcieradło, uścisnął dłoń dziewczyny. W tym momencie pojawił się Krause. Jego oszpecona śladami po ospie twarz aż promieniała radością na myśl o czekającej go pracy. –Ładna – powiedział, przyglądając się potłuczonej twarzy Patty z ohydnym uśmiechem. – Bardzo ładna. Ma pan dla mnie jakąś robotę?

–Na to wygląda. – Gold udał zatroskanego i zrezygnowanego, jakby dopuszczenie do torturowania Patty było dla niego ciężką, nieprzyjemną decyzją. – Doktorze Grant, zwracam się do pana po raz ostatni.

193

Proszę nam pomóc, a obiecuję, że odwieziemy pańską przyjaciółkę, nie robiąc jej krzywdy, i podrzucimy gdzieś, gdzie ludzie szybko ją znajdą i zawiozą do szpitala. Mam wszelkie powody, by nienawidzić tej dziewczyny, zepsuła mi najlepszy strzał kariery, ale obiecuję, że ją uwolnię. Will wiedział, że mimo obietnic nie ma najmniejszej szansy na ujście z życiem z łap Golda, ale z Party było inaczej. Pogrążona w głębokiej, być może nieodwracalnej śpiączce nie stanowiła przecież zagrożenia. Pomyślał, że musi przecież istnieć jakiś sposób, dzięki któremu mógłby zyskać trochę czasu, wymyślić układ gwarantujący, że dziewczyna bezpiecznie wróci do szpitala. W myślach rozważał i odrzucał różne scenariusze, ale nie widział żadnej możliwości skłonienia Golda do ustępstw. I w tej chwili bardzo delikatnie, lecz wyczuwalnie Patty ścisnęła jego rękę. Will był zaskoczony, ale refleks i odruchy chirurga i tym razem go nie zawiodły. Ramię nawet mu nie drgnęło, odpowiedział jej jednak uściskiem. Schylił głowę, potrząsnął nią jakby z rozgoryczeniem, a jednocześnie przechylił się lekko; musiał zobaczyć, czy nie porusza się prześcieradło. Nic nie zauważył, a Gold i jego dwaj towarzysze nie wydawali się zaalarmowani obrotem sytuacji. Patty tymczasem jeszcze raz zacisnęła palce, jakby chciała go zapytać, czy zrozumiał. Obserwując prześcieradło, tak dyskretnie, jak to tylko możliwe, odpowiedział jej nieco mocniejszym uściskiem. Wiem, wiem. Ostrożnie. –Potrzebuję czasu – powiedział głośno. –Po co? – zdziwił się Gold. –Potrzebuję gwarancji, że Patty bezpiecznie wróci do szpitala. –Masz moje słowo. –Gold, skończ z tym gównem. Zabijasz ludzi. Dziesięć minut. Tyle mi potrzeba, żeby wymyślić jakąś gwarancję lepszą niż twoje słowo. –A jeśli nie wymyślisz? Will delikatnie przesunął dłonią po czole Patty. Odpowiedziała tym samym gestem co poprzednio.

Była nie tylko przytomna, ale całkiem przytomna. –Zdecyduję, czy istnieje jakaś szansa na to, że potrafisz coś obiecać i tego dotrzymać. –I co pan o tym sądzi, doktorze Krause? Czy powinniśmy poświęcić te dziesięć minut naszego czasu, czy też raczej sprawdzić, z jakiego materiału tak naprawdę zrobiony jest doktor? –Zna pan moją odpowiedź na to pytanie. – Krause przebiegł wzrokiem po ciele Patty, od stóp do głów. –A więc dziesięć minut – zdecydował Gold. – A potem albo jedziemy do Roxbury, albo naszym gościem zajmie się ten tu… lekarz. Will poczuł uścisk w żołądku. –Przynieście krzesło. Wolałbym usiąść. –Nie widzę problemu. Wat, przynieś krzesła dla doktora i dla siebie. Możesz przysiąść sobie tu, przy drzwiach, tylko nie spuszczaj z niego oka. Kto wie, co zechce zrobić z tą ręką ukrytą pod prześcieradłem? Krause prychnął cicho, ale Will go zignorował. Zastanawiał się, co mu daje informacja, że Gold najprawdopodobniej nie kłamał, mówiąc, że nie ma tu ukrytej kamery, choć nie można było wykluczyć istnienia ukrytego mikrofonu. Krause z Goldem wycofali się na próg, Watkins poszedł za nimi. Will pochylił się i pocałował Patty w skroń. –Jeden „tak”, dwa „nie” – szepnął. – Rozumiesz? Jeden uścisk dłoni. –Dziesięć minut – przypomniał, stukając palcem w roleksa. Obaj z Krausem wyszli z pokoju. –Gdybyś był na moim miejscu, Watkins, co byś zrobił? – spytał Will. – Mam jechać do Roxbury po te zdjęcia czy nie?

194

Jeden. –Co? Ja? Oczywiście. Zrobię wszystko, co mówi pan Gold. Z nim nie ma żartów. Will rozejrzał się po pokoju, szukając śladu czegoś, co mogłoby być mikrofonem. Niczego takiego

nie zauważył, ale jeśli teraz spieprzy sprawę i Gold zorientuje się, że Patty odzyskała przytomność, stracą przewagę, z jakiej mogliby ewentualnie skorzystać. Z tego, co powiedziała, nim została ranna, mogło wynikać, iż wie, że to Excelsius Health stoi za morderstwami. Tylko to wyjaśniało, dlaczego zachęciła go do współpracy z bandytami. Jeśli jakimś cudem uda się im wygrzebać z tego bagna, znajdą się inne dowody przeciw Goldowi i jego mocodawcy niż zdjęcia. Poczuł delikatny uścisk dłoni, przesuwającej jego dłoń centymetr po centymetrze po cienkim materacu noszy, aż do cewnika. –Chcesz się uwolnić? Jeden uścisk. –O co chodzi? – zaniepokoił się Watkins. –Pytałem, czy nie chcesz się od tego wszystkiego uwolnić. Nie wydajesz mi się aż takim złym facetem. –Po prostu wykonuję swoją robotę. Każdą robotę. Jeśli pan Gold każe mi być zły, potrafię być bardzo zły. Cewnik zabezpieczał przed przypadkowym wyjęciem okrągły balon, wypełniony od góry, nie powietrzem jednak, lecz wodą. Wodę wprowadzano strzykawką przez wąski otwór. Will znalazł niewielką strzykawkę przylepioną do przewodu odpływowego, ostrożnie wypuścił wodę z balonu, a następnie wyjął cewnik. Kąciki ust Patty niemal niewidocznie się uniosły. Nie tylko była przytomna, lecz także zdolna do wykonywania różnych ruchów. –Gold powiedział, że to on ją postrzelił. Słyszałeś, jak to mówił? Jeden uścisk. Watkins niecierpliwie zerknął na zegarek. –Jeśli pan Gold coś mówi, to jest to najczęściej prawda. Jeszcze trzy minuty. –Mogę coś dla ciebie zrobić? –Ty? Jeden uścisk dłoni. Nadal leżąc doskonale nieruchomo, Patty zahaczyła palec o przewód kroplówki i dotknęła nim dłoni Willa. Will wstał, lekko uniósł prześcieradło i dostrzegł, że cewnik kroplówki w jej przegubie jest zatkany. Wysunął go z żyły, palcem przycisnął mały punkcik na skórze. Patty zrobiła kolejny krok w kierunku odzyskania swobody ruchów. –Chodzi mi o to, czy mogę coś zrobić, by przekonać cię, żebyś mnie uwolnił. Dwa uściski. –Nie sądzę. – Watkins lekko potrząsnął głową.

–Jak chcesz. Ale mógłbym na przykład zrobić ci operację zwężenia żołądka. Zaraz po niej mógłbyś reklamować kąpielówki. –Wolę jeść. Watkins znów spojrzał na zegarek. W tym momencie otworzyły się drzwi pokoju. Do środka wszedł Marshall Gold, który zdążył wykąpać się i przebrać w czarne spodnie i sportową marynarkę narzuconą na pomarańczowy golf. Minął Watkinsa i stanął naprzeciw Willa, zaledwie kilka centymetrów od noszy. Will pożegnał się z Patty ostatnim uściskiem dłoni. Ostrożnie wysunął dłoń spod prześcieradła… Nie ruszaj się, kochanie, pomyślał. Nie wolno ci ani drgnąć. –Grant, dostałeś ode mnie dwie dodatkowe minuty. Co postanowiłeś? –Chcę, żebyś jeszcze raz dał mi słowo, że odwieziesz moją dziewczynę do szpitala i nie zrobisz jej żadnej krzywdy. –Masz moje słowo. Łżesz, sukinsynu. –Dobrze. Przyrzeknij też, że nie skrzywdzisz osoby, która ma te zdjęcia. Nie zrobiła nic złego. Chcę też, żeby Watkins usłyszał, jak mi dajesz słowo.

195

–Masz jaja, doktorku, żeby tak mną kręcić w sytuacji, w której się znalazłeś. Dobra, zgoda. Jeśli ten ktoś mi nie zagrozi, to ja nic mu nie zrobię. Will zawahał się, jakby ciągle, rozpaczliwie próbował coś jeszcze wymyślić. Mdliło go na myśl o tym, że naraża Lionela na niebezpieczeństwo, ale… jakie miał wyjście? –Oddałem kopertę mężczyźnie, który wskazał mi drogę. –Na samym końcu ulicy? Kiedy na parę sekund straciłem cię z oczu? –Właśnie. Dałem mu zdjęcia, poprosiłem, żeby zabrał je do domu. Obiecałem, że wykupię je za tysiąc dolców. –I pobiegłeś ulicą w przeciwnym kierunku? –Właśnie.

Gold sprawiał wrażenie zachwyconego. W tej chwili w Willu wygasła reszta nadziei na szczęśliwe uwolnienie. On i Patty praktycznie już nie żyli, a biedy Lionel miał zapewne podążyć ich śladem na tamten świat. –Wiedziałem, że to musiało być coś takiego! Jak go teraz znajdziesz? –Tego właśnie nie wiem. To znaczy znam jego imię i wiem, gdzie mniej więcej mieszka. Nie miałem przecież czasu wypytywać go o nazwisko. Miałem zamiar wrócić z gotówką i płacić ludziom za informacje, póki ktoś nie poda mi jego adresu. Zakładałem, że ludzie go znają. To bardzo charakterystyczna postać. –Jak ma na imię? –Wolałbym… Gold błyskawicznie wyrwał z kieszeni sprężynowiec z kościaną rączką, otworzył trzynastocentymetrowe ostrze i chwycił mały palec Patty. –Jak mu na imię!? – ryknął. –LII… ionel. Ma na imię Lionel. Furia Golda minęła jak ręką odjął. Uśmiechał się wręcz dobrodusznie. –Lionel. Bardzo ładnie. No to pora jechać. –Nigdzie nie jedziesz, Marshall. Zapomniałeś, że mamy ważne sprawy do załatwienia? Will natychmiast rozpoznał ten głos. Znał go z dyskusji w Faneuil Hali, od której wszystko się zaczęło. Do pokoju wszedł Boyd Halliday. Stanął u stóp noszy. –Muszę mieć te zdjęcia jeszcze dziś. – Zwracał się do dyrektora Excelsius Health nie jak podwładny, lecz jak ktoś co najmniej mu równy. –Rozumiem cię, Marsh. Też wolałbym, żeby wreszcie znowu były u nas. Ale lada chwila ma nas odwiedzić Ed Wittenburg. Musimy przygotować wszystkie wyliczenia na jutrzejsze spotkanie, uporządkować papiery, bo o piątej po południu żona wydaje przyjęcie dla członków rad nadzorczych firm, które wkrótce mają stać się naszymi oddziałami. – Halliday spojrzał na Willa. – Och, czyż to nie pieszczoszek słynnego stowarzyszenia? Witam na farmie, doktorze Grant. Zdaje się, że od naszego ostatniego spotkania życie pana nie pieściło. Will potrząsnął głową z pogardą. –Więc tylko o to chodzi? O kupowanie firm? Halliday nie zwracał już na niego uwagi.

–Potrzebuję cię na spotkaniu z Wittenburgiem, Marsh. Czas nam się kończy, musimy zdążyć jeszcze dziś, bo spotkanie jest jutro o dziesiątej. Może pan Watkins pojechałby z naszym przyjacielem? Sądzę, że w Roxbury poradzi sobie nawet lepiej od ciebie. –Ale…? Halliday wskazał ręką Patty. –Ona zostaje z nami? –Tak, ale… –Więc nie ma najmniejszej szansy, by pan doktor sprawiał jakieś problemy opiekunowi. Prawda, doktorze? –Skoro tak twierdzisz… – burknął Will.

196

–A jeśli spróbuje jakichś sztuczek, jeśli pan Watkins nie będzie się meldował telefonicznie co piętnaście minut, punktualnie co do sekundy, przyjaźń drogiego doktora z tą tu śpiącą królewną zostanie brutalnie przerwana. –Które firmy jutro kupujesz? – spytał Will. – Zaraz, chwileczkę, nie mów nic, sam zgadnę. Nie te, które przypadkiem kontrolowała czwórka ludzi zamordowanych przez powodowanego wyłącznie prywatną zemstą mordercę? –W rzeczywistości interesowały nas tylko dwie ofiary – odparł obojętnie Halliday. – Ale każdy wzór pozostawia ślad. Panie Watkins, jest pan gotowy? –W każdej chwili. –Wat! – powiedział Gold rozkazującym tonem – zanim wyjdziecie z pokoju, załóż mu powłoczkę na głowę i zawiąż na szyi. Możesz ją zdjąć dopiero w Roxbury. Nie zapomnij o kajdankach na czas jazdy, w końcu może zwariować i próbować odegrać bohatera. Jeśli będzie się stawiał, przestrzel mu najpierw kolano, potem jaja… a dopiero potem wróć z nim tutaj. –Jasne, szefie. –Ją możemy zostawić w tym pokoju, Marsh. – Halliday żartobliwie uszczypnął Patty w wielki palec u nogi. – Jestem pewien, że doktor Krause przypilnuje jej z największą przyjemnością.

197 Rozdział 33

–Co to za wóz, Watkins? –Lincoln town car. –Fajny. Wiedziałem, że klęczę na podłodze czegoś super. I pachnie jak nowy. –Bo dobrze się nim opiekuję. Trzymaj dłonie na siedzeniu, żebym mógł je widzieć. –Same twoje cholerne mięśnie ważą ze sto czterdzieści kilo, a ja klęczę na podłodze twojego cholernego samochodu z kajdankami na rękach, zerwanymi paznokciami, powłoczce na głowie i jakby tego było mało, macie moją dziewczynę jako zakładniczkę. Czego ty się boisz? –Pan Gold mówi mi, co mam zrobić, a ja to robię. Tym razem powiedział, że mam panu nie ufać. Więc trzymaj dłonie na siedzeniu, żebym mógł je widzieć, albo ci pomogę, a to może boleć. Will zrobił, co mu kazano. Watkins wydawał się teraz spokojniejszy, lecz bardziej skłonny do gwałtu niż wcześniej. Mimo tuszy oraz księżycowej twarzy, niezwykle upodabniających go do Buddy, a także troski, z jaką opatrywał mu rękę, facet należał do wyjątkowych twardzieli. Jeśli musiał lub chciał zabić, robił to bez namysłu i wyrzutów sumienia. Gold musiał o tym wiedzieć, inaczej by mu aż tak nie ufał. Jechali już mniej więcej dwadzieścia minut, które z łaski Golda Will w całości spędził wciśnięty pod deskę rozdzielczą i z twarzą na siedzeniu pasażera. Początkowo pamiętając o filmowych zakładnikach, próbował liczyć zakręty, zapamiętać jakieś charakterystyczne dźwięki, które pomogłyby mu na odtworzenie drogi powrotnej na farmę: bicie kościelnych dzwonów, gwizd lokomotywy, stuk młota pneumatycznego przy robotach drogowych. Nic z tego. Oczywiście przed powrotem na farmę musiałby jeszcze pozbyć się jakoś kajdanek, by już nie wspomnieć o siedzącym za kierownicą lincolna gigancie. Przestał się w końcu skupiać na tym beznadziejnym zajęciu i zaczął zastanawiać, co tu zrobić, by mieć gwarancję, że Gold wypuści Party. Jak rozwiązać tę zagadkę? Nie miał pojęcia, a czas uciekał bardzo szybko. Przecież to niemożliwe, baranie. Zrozum to wreszcie. Patty już nie żyje… i ty też. Przez cały czas trwania tego koszmaru Halliday i Gold byli co najmniej o krok przed wszystkimi. Nie mieli zamiaru potykać się przy końcu biegu… nawet jeśli obiecywali, że się potkną. Słyszał, jak Watkins szuka czegoś w kieszeni. Chwilę później wywołał numer jednym naciśnięcie klawisza. Odmeldowywał się. Minęło właśnie piętnaście minut, nie dwadzieścia. –Panie Gold, tu Wat. Nie, nie, wszystko w porządku, żadnych problemów. On? Zachowuje się właściwie. Nie, nic, tylko nie podoba mu się, że musi siedzieć na podłodze. Tak, panie Gold,

powtórzę mu, oczywiście. Zgłoszę się za piętnaście minut. Nie, do Roxbury już niedaleko. Tak jest, proszę pana. Czekam na polecenia. – Watkins schował telefon do kieszeni i zerknął na Willa. – Pan Gold radzi ci, żebyś się przyzwyczaił do swego obecnego miejsca. –Przyjemniaczek z niego. –Zamknij się. –Co on ci powiedział, Watkins? Co to znaczy: Czekam na polecenia? –Zamknij się albo popracuję nad tymi twoimi palcami. Ja je bandażowałem, więc bez problemu je rozbandażuję. –Fajny z ciebie facet. Will opuścił głowę na siedzenie. Zastanawiał się teraz nad słowami Golda. Z pewnością nie dodały mu odwagi. Niektóre z poparzeń na ciele swędziały go niemiłosiernie. Powiedział, że chciałby się podrapać, i otrzymał odpowiedź, jakiej się spodziewał. Wjechali już chyba do miasta, bo często zatrzymywali się i skręcali. Watkins znów zgłosił się telefonicznie; rozmowa była krótsza od pierwszej. Minęło kolejne dziesięć minut. Musieli być już prawie na miejscu.

198

–W porządku – powiedział Watkins. Samochód zwolnił. – Jesteśmy blisko miejsca, gdzie spotkałeś Lionela. Możesz zdjąć powłoczkę z głowy. Linka zawiązana jest w kokardkę pod brodą. Potrafisz ją rozwiązać. –Serdeczne dzięki. –Podnieś się powoli i usiądź. –Co z kajdankami? –Trzymaj dłonie na kolanach. –Jak mam zapiąć pasy? – Will czekałby Watkins zareagował jakoś na ten żart, ale nie doczekał się. – No dobrze – dodał, kiedy już siedział wygodnie, rozruszał ramię oraz pozbył się skurczu w biodrze. – Popatrz, to tam zatrzymałem Lionela i spytałem go o drogę. Ale jest chyba trochę za wcześnie na jego wieczorny spacer. –Pan Gold chce, żebyśmy sprawdzili kilka sklepów. Powiedział, że jeśli ten dziadek rzeczywiście wygląda tak, jak go opisałeś, to ktoś z pewnością pozna go z opisu.

–Spryciarz! –Pójdziesz ze mną, ale będziesz trzymał gębę na kłódkę, póki nie każę ci mówić. Nie próbuj żadnych sztuczek. Jeśli się wychylisz, zginiesz razem z osobą, z którą będziemy rozmawiać. Polecenie pana Golda. Wiesz, że to zrobię, prawda? –Prowadź, wodzu. –Dowcipniś. Jakieś pół przecznicy dalej znaleźli miejsce przy liczniku parkingowym. Watkins zgrabnie wcisnął w nie wielkiego lincolna. Powoli podszedł do drzwi od strony pasażera, uwolnił jedną rękę Willa i przykuł go do siebie. –Skąd szedł Lionel, kiedy go zatrzymałeś? –Stamtąd. Will wskazał na rząd skromnych sklepików po przeciwnej stronie ulicy. Było późne popołudnie, szare i wietrzne, ale wcale nie takie zimne. Mimo to spacerowiczów ujrzeli niewielu. Watkins wskazał kwiaciarnię „Berhany’s Flowers”. Kobieta stojąca za małą ladą w uroczo pachnącym wnętrzu miała około czterdziestki, dobrą figurę, nosiła okulary w czarnej oprawce, które osłaniały ładne oczy o łagodnym spojrzeniu. Zerknęła przelotnie na kajdanki, a potem na gości, najwyraźniej niepewna, kto tu jest samcem alfa. Will miał wrażenie, że zaskoczyłaby ją i ucieszyła wiadomość, że dla odmiany samiec alfa jest czarny. –Nazywam się Joe Dunn. – Watkins sięgnął do kieszeni i okazał fałszywą legitymację. – Prywatny detektyw, zajmuję się także poszukiwaniem zbiegłych przestępców. Ten człowiek jest moim więźniem. –Carol. Miło mi pana poznać. – W głosie kobiety nie było strachu, za to wyraźnie brzmiał w nim szacunek. –Nie chcę marnować nikomu czasu, więc nim każę go aresztować, chcę się upewnić, że to naprawdę ten facet, którego kazano mi ująć. Dowiedziałem się, że w ustaleniu jego tożsamości może mi pomóc starszy mężczyzna imieniem Lionel, który mieszka gdzieś tu, w pobliżu. Dla kogoś, kto pomoże mi go zlokalizować, mam sto dolarów. –Lionel to imię czy nazwisko? – spytała kobieta, starając się nie patrzyć na Willa. –Imię, proszę pani. Nie znam nazwiska. Oto sto dolarów. – Watkins położył na ladzie banknot tak, by Carol łatwo mogła dostrzec, że jest to rzeczywiście studolarówka. Mimo to potrząsnęła głową. –Chyba nie kupuje kwiatów.

–Bardzo dziękuję, że poświęciła nam pani swój czas. – Potężny morderca zachowywał się i mówił jak dyplomata. Will doznał wrażenia, że pomiędzy nim i kwiaciarką nawiązała się nić porozumienia.

199

– Chwileczkę! – zawołała, gdy podchodzili już do drzwi. – Zaczekajcie, zadzwonię do matki. To ona ma na imię Bethany i to kiedyś była jej kwiaciarnia. Zna niemal każdego w sąsiedztwie. Wyjęła telefon spod lady i zaczęła wybierać numer. –Dobrze sobie radzisz – powiedział cicho Watkins. Głos miał ostry, ochrypły. – Byle tak dalej. –Wiesz, kiedy się przyłożysz, potrafisz być naprawdę uroczy. – Will mrugnął konspiracyjnie. – Ta Carol ma na ciebie oko. –Zaniknij się. –Mówiłam panu, że mama będzie wiedzieć! – kobieta przerwała im rozmowę. – To chyba Lionel Henderson. Wdowiec. Zdaniem mamy ubiera się bardzo elegancko. Chodzi do kościoła, ale nie za często. –Dobry opis. – Watkins uśmiechnął się miło. – Proszę spytać mamę, czy wie, gdzie mieszka pan Henderson. Carol zadała to pytanie, milczała przez chwilę, odłożyła słuchawkę i zaczęła grzebać w niskiej szafce na akta, w której były tylko dwie szuflady. –Mama powiedziała, że kiedyś kupował u nas kwiaty – wyjaśniła. – Jeśli tak, to możemy mieć rachunek. Mama bardzo pedantycznie prowadziła rejestr promocji, bożonarodzeniowych kartek z życzeniami i tak dalej. Ja już tak nie potrafię, ale… chwileczkę! Jest. Lionel Henderson, Spruce Street dwieście trzynaście, mieszkanie numer sześć. To przy naszej ulicy, zaledwie kawałek w tamtą stronę. Zapisała imię, nazwisko i adres. Oddała karteczkę Watkinsowi. Will widział, że w grubasie coś ją pociąga, ale nie potrafił zrozumieć, co to może być. Być może z racji wieku znacznie obniżyła wymagania. A może Willowi wydawał się mniej atrakcyjny, bo był bezwzględnym mordercą. –No to idziemy. – Watkins wręczył kobiecie należny jej banknot.

–Nie sprawdza pan, czy to właściwy człowiek, tylko od razu płaci? –Nawet jeśli to nie on, może pani zatrzymać pieniądze. Jako nagrodę za… pomoc. –Oto moja wizytówka. Numer sklepu jest po drugiej stronie. Och, dość już tego! Will pomasował przegub otarty przez kajdanki. Watkins wyczuł szarpnięcie i rzucił mu ostre, ostrzegawcze spojrzenie. –Zapewne wkrótce znów się zobaczymy – powiedział, doskonale grając swoją rolę. Kwiaciarka i bandyta, pomyślał Will wściekle, kiedy wychodzili na ulicę. Też mi para. Zatrzymali się na chwilę, Gold dowiedział się, że na razie wszystko w porządku, i pojechali dalej. Pod numerem dwieście trzynaście stała trzypiętrowa, podupadła ceglana kamienica, taka jak wiele, jeśli nie liczyć trzech gargulców widocznych tuż pod kalenicą. W zapadającym powoli mroku nie sposób było docenić jakości rzeźb, ale Will był zdziwiony widząc je w takim miejscu. Ciekawe, jak wyglądał ten budynek w czasach swej świetności, dumnie prezentujący tak niezwykłą sztukę. Nagle oczami wyobraźni zobaczył samego siebie w swych wczesnych dniach, pochylonego nad stołem operacyjnym, gotowego poprowadzić zespół doskonale wyszkolonych techników, pielęgniarek i lekarzy do bitwy o czyjeś życie. Klatka schodowa kamienicy była zdumiewająco czysta, skrzynki pocztowe zamknięte, rząd kilkunastu guzików opatrzony w czarne plastikowe tabliczki z nazwiskami lokatorów. Wewnętrzne dębowe drzwi także zostały bezpiecznie zamknięte. –L. Henderson – powiedział Watkins. – Mieszkanie numer sześć, dokładnie tak, jak nam powiedziała ta sympatyczna kobieta. – Rozpiął kajdanki. – Tylko nic nie mów i nie zrób jakiegoś głupstwa.

200

Ja rozkazuję, ty wykonujesz polecenia. Nie chciałbym cię zabijać, ale jeśli już będę musiał, dostaniesz najpierw w kręgosłup, potem w kolano, a potem w jaja. Rozumiesz? Sięgnął do kieszeni marynarki. Zapewne chciał się upewnić, że broń jest odbezpieczona.

–Pamiętaj, Watkins – ostrzegł Will – twój szef obiecał, że nie skrzywdzisz tego dziadka. Jest naprawdę stary, poza tym nie ma zielonego pojęcia, o co toczy się gra. Po prostu znalazł się w złym miejscu w złym czasie. –Jasne, jasne – zbył go bandyta, wciskając odpowiedni przycisk. Oby nie było cię w domu, Lionel, modlił się w duszy Will. Oby nie było cię w domu. Chociaż… co to za różnica? Elegancki staruszek musiał kiedyś wrócić do siebie, a Watkins z pewnością potrafił czekać. Choć, z drugiej strony, Gold chciał dostać zdjęcia tak szybko, jak to tylko możliwe. Watkins znów wcisnął przycisk. Nic. –Chyba będziemy musieli za… Usłyszeli trzask zamka, a gdy drzwi się otworzyły, wyjrzała zza nich pomarszczona twarz Lionela. Przyjrzał się najpierw potężnemu, czarnemu mężczyźnie, ale natychmiast przeniósł spojrzenie na Willa. Rozpoznał go bez problemu. –Proszą, proszę, mój tajemniczy nieznajomy wreszcie się pojawił. –Will. Mam na imię Will. –Wszystko w porządku? Bo nieszczególnie wyglądasz, Will. –Nic mi nie jest, Lionel. –Nie wierzyłem, że wydostaniesz się z łap „Kobr”. Założę się, że próbowały cię wykiwać. –Owszem. –To do nich podobne. Wiesz, z początku nie miałem pojęcia, jak mnie znajdziesz, ale potem przypomniałem sobie, że znasz moje imię. A tu, w okolicy, nie ma zbyt wielu Lionelów. –Nazywam się Dunn – przerwał im rozmowę Watkins. – Joe Dunn. Za kopertą, którą pan dla nas przechował, otrzyma pan nagrodę. – Uśmiechnął się rozbrajającym uśmiechem Buddy. – Bo pan ma tę kopertę, prawda? –Och, oczywiście, oczywiście. –A więc… czy możemy wejść i załatwić sprawę? Lionel jeszcze raz przyjrzał się najpierw jednemu gościowi, potem drugiemu… i popełnił wielki błąd, uznając, że nie są dla niego zagrożeniem. Poprowadził ich schodami na piętro do małego mieszkania, o które musiał bardzo dbać, bo było wręcz pedantycznie czyste. W dużym pokoju, z miękką sofą i równie wygodnym fotelem ustawionym naprzeciw starego telewizora, królowały przede wszystkim oprawione zdjęcia wielkiej rodziny, zrobione przy przeróżnych okazjach. Eleganckim panem młodym na zdjęciu stojącym na samym środku telewizora był niewątpliwie sam Lionel. Tulił do siebie piękną panną młodą, pełną wdzięku i godności. Jedyne zamknięte drzwi prowadziły z pewnością do sypialni. Po prawej znajdowała się

równie schludna jak pokój, zdumiewająco duża wnęka kuchenna. –Usiądźmy w kuchni, dobrze? – zaproponował gospodarz. – Jeśli chcecie, zrobię wam doskonałą herbatę. –Z przyjemnością… –Chętnie napilibyśmy się herbaty, panie Henderson – przerwał Willowi Watkins – ale czeka na nas lekarz, który musi jak najszybciej obejrzeć te rentgeny. –A więc to jest w kopercie? Zdjęcia rentgenowskie? Myślałem nawet, żeby zanieść je na policję!; ale policja niezbyt pomaga ludziom z naszego sąsiedztwa, a „Kobry” potrafią dowiedzieć się różnych rzeczy… –Proszę pana – przerwał mu morderca. – Koperta. Ciekawe, pomyślał Will. Facet nie pcha Lionelowi pod oczy nagrody, choć w kwiaciarni dobrze mu się ta metoda przysłużyła. Jedyne wyjaśnienie, jakie przyszło mu do głowy, było niepokojące, bardzo niepokojące: Watkins wspomniał o nagrodzie i w ten sposób otworzył im drzwi, ale teraz, kiedy już znaleźli się w mieszkaniu, nie poruszał tego tematu. Kiedy dostaną kopertę i okaże się, że w środku są zdjęcia, Lionel zginie. A on razem z nim.

201

W tym momencie, na kuchennym blacie, Will dostrzegł spory nóż, sprawiający wrażenie ostrego, choć częściowo zasłaniał go duży pomidor, główka sałaty i pusta miska. Watkins chyba go jeszcze nie zauważył, w każdym razie nie dał tego po sobie poznać. Serce zabiło mu mocniej. Z wysiłkiem oderwał wzrok od broni, pozornie nonszalancko przesunął się jakieś piętnaście centymetrów w prawo, ograniczając Watkinsowi pole widzenia. –Mówiłem już panu, panie Dunn – tłumaczył Lionel – że mam tę kopertę. – Spojrzał na drugiego z gości. – Mam ją oddać? – spytał. – Naprawdę nie wyglądasz za dobrze. –Nie, nie, nic mi nie jest. Mówię szczerze. Ten tu Joe to mój przyjaciel. Może rzeczywiście nie wyglądam kwitnąco, ale przyczepiło się do mnie jakieś grypsko. No i ostatnio kiepsko sypiam. –No… dobrze. Zaczekajcie tu na mnie. Przeszedł przez pokój, otworzył drzwi do sypialni. –Świetnie sobie radzisz – szepnął Watkins do Willa. – Naprawdę świetnie. –Tylko nie zrób mu krzywdy. Tym razem wielkolud nawet nie odpowiedział. Will zaryzykował: zerknął na kuchenny blat, zastanawiając się, jak sięgnąć po nóż. Jeśli nawet los ześle mu szansę, to będzie musiał się spieszyć.

Chwycić nóż, zachować się zdecydowanie. Chodzi przecież o życie jego i Lionela. –O, proszę! – Pojawił się uśmiechnięty Lionel. – Schowałem ją pod materacem. To na wypadek gdyby pojawiły się „Kobry”. –Dobrze zrobiłeś – pochwalił go Will. Walczył teraz o każdą sekundę. – Joe, mój przyjacielu, nie twierdzę, że Lionel nie jest godny zaufania, ale przecież nigdy nic nie wiadomo. To znaczy ja wiem, jak wściekły będzie nasz kumpel Gold, jeśli nie wypełnimy dokładnie jego poleceń. Uważam, że popełniłbyś wielki błąd, gdybyś nie pozwolił mi sprawdzić zawartości koperty. Chcę się tylko upewnić, że jest w niej wszystko, co powinno. –Hej, spokojnie – oburzył się staruszek. – Możecie mi zaufać. Przecież nawet nie wiedziałem, co jest w tych kopertach. –Nie chodzi tylko o ciebie. „Kobry” też mogły zainteresować się zawartością. A ja wiem dokładnie, co powinno być. Watkins nie był zachwycony, ale w końcu uznał, że w zaistniałej sytuacji gorzej dla niego będzie, jeśli nie zajrzy do środka i przywiezie Goldowi bezwartościowy papier. Wymownie zerknął na kieszeń, w której trzymał broń. A rękę trzymał w kieszeni. –Tylko szybko – warknął. – Nie mamy czasu. Czując, jak mocno wali mu serce, Will usiadł na fotelu. Wyrzucił z koperty na stół gruby plik zdjęć. Na pierwszy rzut oka wszystkie wydawały się mammogramami. Z ich powodu zginął co najmniej jeden człowiek, on i Lionel Henderson stali o krok od śmierci. Dlaczego? Już miał rozłożyć zdjęcia na stole, kiedy dostrzegł, że ze stosu wystaje róg białej koperty. Przykrył ją jedną ręką, a drugą, płynnym, szybkim ruchem, chwycił połowę mammogramów i… przepuścił je między palcami tak, by upadły pomiędzy Watkinsem i Lionelem. –Pieprzony niezdara! – krzyknął Watkins. –Hej, człowieku! – oburzył się Lionel. – W moim domu nie wolno przeklinać. Pochylił się i zaczął zbierać zdjęcia. Rozsypały się na stosunkowo dużej powierzchni, były śliskie, z trudem dawały się podnieść. Watkins instynktownie pochylił się i chwycił kilka, nim zorientował się, co robi, wtedy wyprostował się, rozejrzał podejrzliwie dookoła. Ale w ciągu tych kilku cennych sekund Will zdołał złożyć dużą białą kopertę i schować ją do kieszeni spodni. –Daj spokój! – warknął Watkins. –Przepraszam. Bardzo przepraszam, Joe. Dzięki, Lionel. –To nie problem. Nic się nie stało. Mam osiemdziesiąt jeden lat i jeszcze ciągle potrafię schylić się i

zapastować podłogi. Tylko nie wiem, jak mogłeś podejrzewać, że zabrałem coś z nie swojej koperty. Przecież ja nawet do niej nie zajrzałem! –Przykro mi.

202

–Do diabła, Grant, rób swoje. Są wszystkie czy nie? Po lewej stała mała lampa. Kiedy zdjęło się z niej abażur, światło, choć nie rewelacyjne, nadawało się do odczytywania zdjęć rentgenowskich. Will szybko ułożył je na osobne kupki według pacjentek. Było ich dziesięć, w tym Grace Davis. Mimo że nowotwór w górnej zewnętrznej części lewej piersi był wyraźnie widoczny, brak śladu po śrucinie upewnił go, że to nie jej zdjęcie. Dwa następne zestawy też wskazywały na raka: jednego w górnej zewnętrznej części prawej piersi, drugiego, dość dużego, umieszczonego z boku prawego sutka; to ukazywało także białe rozbłyski wapnia, co na ogół źle wróżyło. Ale kluczem do sprawy okazał się czwarty zestaw. Nazwisko było inne, ale nowotwór identyczny z tym na zestawie trzecim. Co do tego nie było żadnych wątpliwości. To samo miejsce, ten sam rozmiar, ten sam wzór złogów wapnia. Nawet układ naczyń krwionośnych i inne cechy charakterystyczne wskazywały, że to jest ta sama pierś. Watkins poruszył się niecierpliwie. Gestem głowy nakazał Willowi pośpiech. Zestaw piąty był identyczny z mammogramami Grace. Nazwisk, dat i numerów katalogowych było dziesięć, ale tylko pięć różnych. Will podejrzewał, że zestawy grupowano według rozmiaru i kształtu piersi. Zaczynał także nabierać pewności, iż żadnego zdjęcia nie zrobiono pacjentce, której je przypisano. Jeśli miał rację w obu przypadkach, rodziło się trzecie, niemal niewyobrażalne, wręcz ohydne podejrzenie: żadna z tych kobiet, najprawdopodobniej zoperowanych w klinice Excelsius Health, nie miała raka! Zgarbił się w krześle. Nie mógł do końca pogodzić się z tym, co właśnie zobaczył. Mógł być pewien tylko jednego: motywem tego oszustwa, jak wszystkich działań Excelsius Health, musiały być pieniądze. Watkins wstał. –Czas się skończył – oznajmił. – Czy to wszystkie zdjęcia, czy też mamy jakieś problemy? –Nie – odparł Will. – Nie mamy żadnych problemów. –No to chyba należy mi się nagroda – powiedział Lionel. Watkins obrócił się w stronę staruszka. Will, choć myślał jakby w zwolnionym tempie, doskonale wiedział, co zdarzy się za chwilę. Nie będzie strzału i jakże typowej rany od kuli, nikt nie będzie podejrzewał, że stało się tu coś złego, policja nie będzie wypytywać sąsiadów i znajomych, choćby Carol z kwiaciarni. Wystarczą potężne

dłonie. Sympatyczny staruszek spadnie ze schodów, skręci kark. Lionel stał nieruchomo, nawet nie podejrzewał, co może stać się za chwilę. Ale Will zareagował. Jednym krokiem dopadł kuchennego blatu, chwycił nóż. Nim morderca zdążył zareagować na ruch za plecami, skoczył na niego, chwycił za gardło. Musiał wspiąć się na palce, ale podniecenie walką dodało mu siły. Zdołał poderwać głowę Watkinsa, przyłożyć mu ostrze do gardła. –Jeden ruch i zginiesz – warknął. Czuł, jak mięśnie Watkinsa się napinają. – Uwierz mi, doskonale wiem, jak cię zabić. Wystarczy jedno cięcie. Jedno, jedyne cięcie. Nie chciałbyś umierać w tak straszny sposób. Przycisnął nóż do skóry. Z płytkiej rany pociekł strumyk krwi. –Co ty wyprawiasz! – krzyknął Lionel. Ciało Watkinsa zesztywniało. Przez kilka niekończących się sekund morderca rozważał swoje szansę. I nagle jego mięśnie się rozluźniły. –Oszalałeś – powiedział spokojnie. –Broń. Wysuń z kieszeni, bardzo ostrożnie i rzuć na podłogę. Mrucząc pod nosem najstraszniejsze przekleństwa, olbrzym zrobił, co mu kazano. –Podpisujesz wyrok śmierci na swoją dziewczynę – powiedział głośno. –Lionel, wynoś się stąd, ale już! Nic nikomu nie mów, nie idź na policję. Po prostu zniknij z mieszkania, zniknij z ulicy, ukryj się gdzieś na dwa dni. Watkins, daj mu swój portfel… tak dobrze. To twoja nagroda. Zarobiłeś na nią. No, już cię nie ma. Staruszek zawahał się, ale w końcu wyjął z portfela gruby plik banknotów, chwycił wiszącą na oparciu fotela marynarkę i niemal wybiegł z mieszkania.

203

Powolnym, niemal dramatycznym gestem zabójca podniósł rękę. Spojrzał na zegarek. –Spieprzyłeś sprawę, dupku – oznajmił, uważając, by nie poruszyć się, nie zwiększyć nacisku noża na gardło. – Spóźniłem się o pięć minut. Twoja panienka pewnie już nie żyje. –Dzwoń do Golda! –Mowy nie ma.

Will przesunął ostrzem noża po szyi Watkinsa, ale tym razem olbrzym nie zareagował. –Masz do niego zadzwonić! –Rzuć nóż. W tym momencie rozległ się sygnał komórki. –Odpowiedz. Watkins tylko roześmiał się pogardliwie. Drugi sygnał. –Po pięciu włącza się poczta głosowa. –Trzeci… Will cofnął się o krok i rzucił nóż na podłogę. Uśmiechnięty zabójca wyjął z kieszeni telefon. –Przepraszam, panie Gold. Znaleźliśmy kopertę i trochę straciłem poczucie czasu. Nie, jest tutaj. Miał mały wypadek i trochę pokaleczył sobie twarz, ale nic mu nie będzie. Tak, oczywiście, przywiozę go, proszę pana. Niedługo wracamy. Nie, nie było większych problemów. Trochę podskakiwał, ale gwarantuję, że od tej chwili będzie zachowywał się bardzo spokojnie. Watkins skończył rozmowę, schował telefon do kieszeni i nagle, bez ostrzeżenia, uderzył Willa w twarz. Will poczuł, jak pęka mu kość policzkowa, ból przyszedł ułamek sekundy później. Zakrztusił się i bezwładnie upadł na podłogę.

204 Rozdział 34

Dyscyplina… przede wszystkim dyscyplina… nie ruszaj się… nie wolno ci się ruszyć. Nie wolno ci nawet drgnąć. Weź oddech… wstrzymaj go… tak… jeszcze chwilę… już możesz wypuścić. Rozśpiewali się anieli, chwała dzieciątku w pościeli… dyscyplina… dyscyplina… Podczas studiów Patty i jedna z jej współlokatorek ćwiczyły jogę. Potem, po niespełna roku, zrezygnowały; częściowo z powodu nawału zajęć, a częściowo dlatego, że obie poznały chłopaków. Jak on się nazywał? – pomyślała teraz. Miał być tym jedynym, a dziś nie pamiętam nawet jego imienia. Powinna trzymać się jogi. Weź oddech… wstrzymaj go… tak… jeszcze chwilę… już możesz wypuścić. Powoli… powoli… tak… nie ruszaj się… nie ruszaj się…

Od czasu kiedy Will wyszedł z tym człowiekiem, Watkinsem, minęła co najmniej godzina, może nawet dwie. Boyd Halliday i Marshall Gold opuścili pokój kilka minut po nich. Mieli ważne spotkanie z prawnikiem. Jeszcze nie wrócili. Nim wyszli, z ich rozmowy zorientowała się, że jutro o dziesiątej ma odbyć się spotkanie, kończące procedurę przejęcia wielu kas chorych przez Excelsius Health. Nowy konglomerat, który miał zachować nazwę Excelsius Health oraz dyrektora generalnego Boyda Hallidaya, jednym krokiem wchodził do ekskluzywnego grona największych dostarczycieli usług zdrowotnych na Wschodzie, jeśli nie w całym kraju. Co oznaczało władzę i pieniądze. Zabójstwa dyrektorów kas chorych, brane powszechnie za akt zemsty i zadośćuczynienia, były w istocie walką o władzę i pieniądze, a teraz, jeśli jej i Willowi nie uda się temu zapobiec, na ołtarzu potęgi pieniądza złożone zostaną kolejne ofiary. Krew poleje się szerszą strugą. Patty zaczęła odzyskiwać przytomność nim jeszcze wywieziono ją z sali intensywnej opieki medycznej, były to jednak tylko przebłyski. Dopiero przy przenoszeniu z łóżka na nosze pojawiła się świadomość i to na wszystkich poziomach. W karetce już słyszała i częściowo rozumiała rozmowy; przedzierały się przez ciemność otaczającą do tej chwili jej umysł. Ze strzępków tych rozmów dowiedziała się o swej operacji neurochirurgicznej i przedłużającej się śpiączce. W szpitalu zorganizowano wypadek – miała wrażenie, że mowa o pożarze – tylko po to, by ją porwać. Nie wiedziała oczywiście, dokąd ją zabierają i dlaczego, ale to, co wiedziała, wystarczyłoby pozostała nieruchoma, nieruchoma jak kłoda. Tymczasem, mimo zasłaniających jej oczy płatków gazy, eksperymentalnie poruszyła powiekami. Następnie, ostrożnie, pod przykrywającym jej ciało prześcieradłem, sprawdziła stan rąk i nóg. Wyglądało na to, że wszystko jest w porządku. Wiedziała jednak, że pacjenci po amputacjach odczuwają bóle fantomowe odciętych kończyn, a ludzie po wylewach lub złamaniach kręgosłupa są przekonani, że mogą poruszać sparaliżowanymi rękami i nogami. Weź oddech… wstrzymaj go… tak… jeszcze chwilę… już możesz wypuścić. Will i inni znikli, zostawiając ją sam na sam z Krausem, katem, o którym Gold mówił „nasz dobry doktor”. Krause siedział niedaleko drzwi, trzy, może cztery metry od niej. Kilka razy podchodził do niej; oddychał wówczas ciężko i jak jej się wydawało, bawił się sam ze sobą. Najpierw trwało to po kilka sekund, potem minutę i więcej. Dobrze, myślała, podsycając w sobie gniew. Im bardziej się napalisz, tym lepiej dla mnie. Szaleniec! Krause coraz częściej podchodził i coraz dłużej się przy niej zatrzymywał. Zupełnie jakby „dobry doktor” walczył z własnymi instynktami… i jakby przegrywał tę walkę. Za każdym razem Patty próbowała „odczytać” dyszącego, ciężko stąpającego mężczyznę, wyrobić sobie jakieś pojęcie o jego budowie i miejscu, które najchętniej zajmuje. Z kroków i wysokości, z jakiej dobiegał jego głos, wynikało, że jest mężczyzną lekkim, drobnym, niewysokim.

205

Krause wyraźnie tracił panowanie nad sobą. Podczas ostatniej wizyty ściągnął prześcieradło obnażając jej piersi, znieruchomiał i gapił się na nią tępo. Patty wiedziała, że ubrano ją w szpitalną piżamę lub chirurgiczny fartuch, mimo to czuła się naga, wystawiona na pokaz, bezradna. –Taka jesteś piękna… taka piękna… Jego oddech śmierdział papierosami i czosnkiem, mówił piskliwym, zdyszanym głosem. Pasował do obrazu, jaki już zdążyła sobie wyrobić: bardzo chudy, żylasty mężczyzna, metr sześćdziesiąt pięć, najwyżej metr siedemdziesiąt wzrostu. Z jakiegoś powodu uznała, że samego siebie uważa za intelektualistę i poetę. Krause przykrył ją i Patty odetchnęła z ulgą. Jeszcze parę centymetrów, a odkryłby jej ręce i ukrytą pod nimi, odłączoną kroplówkę. Przezroczysta plastikowa rurka była jedyną dostępną jej bronią; gdyby zaatakowała szybko, znienacka i wykorzystała zasadę dźwigni, nawet ona mogłaby wystarczyć. Zielony, poliestrowy przewód tlenowy był nieco grubszy i zapewne nieco mniej rozciągliwy, ale żeby się nim posłużyć, musiałaby podnieść ręce, ryzykując utratę tej niewielkiej przewagi, jaką mogło jej dać zaskoczenie. Duszenie – z przodu i z tyłu – było chwytem, którego uczyła się w akademii; policjanci musieli go poznać głównie po to, by wiedzieć, jak się przed nim obronić. Kiedy atakowała, nie przywiązywała większej wagi do techniki i teraz bardzo tego żałowała. Przerażała ją myśl o tym, że cokolwiek zrobi, będzie musiała robić to z oczami przykrytymi gazą. Pocieszało ją jednak – choć mogła się przecież mylić – że Krause wydawał się mężczyzną znacznie drobniejszym i słabszym fizycznie od Golda czy Watkinsa, a nawet samego Hallidaya. Jeśli mogłaby wybierać przeciwnika, wybrałaby jego. A jeśli będzie miała szansę, z pewnością ją wykorzysta. Jakby przywołany jej myślami, Krause znów się pojawił. Tym razem, po wypowiedzeniu obowiązkowej uwagi o jej urodzie, pochylił się, delikatnie pocałował ją w usta i położył dłonie na jej piersiach. Z najwyższym wysiłkiem powstrzymała się od krzyku, za to jej determinacja jeszcze wzrosła. „Dobry doktor” próbował szczęścia, być może sprawdzał, na jak wiele może sobie pozwolić, nie budząc jej. Zapewne także bał się, że Gold albo Halliday przyłapią go, jeśli pozwoli sobie na zbyt wiele. Zboczenie… i podniecenie… wyraźnie brało górę. Nie wiedząc, czy jest obserwowana, czy nie, Patty nie ośmieliła się jeszcze owinąć przewodu kroplówki wokół dłoni. Gdyby spróbowała akurat wówczas, gdy Krause na nią patrzy, wszystko natychmiast by się skończyło. A dziewczyna miała nieodparte wrażenie, że jej czas się kończy. Musiała wyczuć właściwą chwilę… i zaatakować. –Jesteś taka piękna – wyszeptał Krause, gniotąc jej piersi. – Taka piękna. Słownik ma wyjątkowo ograniczony, pomyślała Patty. – Musiała myśleć o czymś innym niż rękach obmacujących jej piersi. Jeśli rzeczywiście był poetą, to bardzo kiepskim. Wreszcie, po chwili wydającej się trwać wiecznie, doktorek zaprzestał pieszczot i przykrył ją. Dziewczyna wsłuchiwała się w jego ciężki oddech. Wyobrażała go sobie, jak stoi przy jej łóżku z ręką w spodniach, gładząc się po członku. Zapiszczały buty, pewnie się odwracał, odchodził zająć

swe miejsce na krześle. Przez kilka cennych sekund będzie odwrócony do niej plecami. Za bardzo się podnieciłby trwało to dłużej niż kilka sekund. Kiedy wróci, musi być gotowa. Teraz albo nigdy. Ograniczając ruch do minimum, namacała przewód kroplówki i szybko obwiązała go wokół dłoni. Stworzyła w ten sposób poliestrową garotę długości zaledwie nieco ponad pół metra, spoczywającą teraz na jej udach. Miała nadzieję, że Krausemu wystarczy zachwyt nad pięknem jej piersi. Mimo iż siedział aż pod drzwiami, słyszała jego ciężki oddech. Odchrząknął, poruszył się na krześle. Próbowała wyobrazić sobie jego ruchy, a jednocześnie planowała swoje. Od czasu gdy znalazła się w szeregach policji, Patty wielokrotnie zadawała sobie pytanie, czy gdyby miała bronić siebie lub innych, potrafiłaby strzelać, by zabić. Za każdym razem odpowiadała sobie „tak”, ale w jej wyobraźni strzelanie do przeciwnika było zawsze kwestią odruchu, instynktu. Tym razem miała zabić z premedytacją, celowo, z najbliższej odległości, a jeśli się zdecyduje, nie będzie czasu na wahanie ani zmianę planów. Sprawdziła siłę rąk, przyciskając je do boków, zaciskała i otwierała dłonie.

206

Cały czas oddychała głęboko, wspominając twarze ofiar Golda i członków ich rodzin. Dzięki temu mogła leżeć nieruchomo i czekać. Minęło kilka minut. Krause oddychał coraz głośniej i szybciej. Onanizował się? Zaczął coś nucić pod nosem, jakąś stłumioną, bezdźwięczną melodię. Patty poczuła, jak przeszywa ją zimny dreszcz. No podejdź… podejdź! Wstał wreszcie i podszedł do niej po raz kolejny. –Och, mała – szepnął. – Jesteś taka piękna. I moja, tylko moja. Ściągnął z niej prześcieradło aż do pasa, obnażył piersi. Czuła, jak zachłannie na nią patrzy. Pochylił się; poczuła na twarzy gorący oddech, a sekundę później jego usta na swoich. Za chwilę znów zacznie miętosić jej piersi. Zarzucenie mu przewodu na szyję nie wydawało się zbyt trudne, ale musi to zrobić teraz. Właśnie teraz! Uniosła dłonie, odrzucając prześcieradło. W chwili gdy Krause reagował na jej ruch, zarzuciła mu na szyję garotę, przycisnęła jego twarz do swych piersi i z całej siły zacisnęła pętlę. Przewidziała, że przyciśnięcie go do siebie uniemożliwi mu obronę, gdyż ograniczy mu ruchy rąk. Owszem, próbował uderzyć ją w twarz, ale wszystkie jego ciosy pozbawione były siły. Zdarł kawałki gazy z jej oczu; przez rozszerzone źrenice promienie światła boleśnie zaatakowały jej mózg. Jeden z przypadkowo wymierzonych ciosów trafił wprost w pęknięcie kości i nacięcie po operacji. Patty głośno krzyknęła z bólu, ale tylko mocniej zacisnęła zapętloną na szyi Krausego rurkę. Miała wrażenie, że rurka ta lada

chwila przetnie jej dłonie. Skłoniło ją to tylko do jeszcze mocniejszego zaciśnięcia garoty. Ucieszyło ją, że Krause nawet nie jęknął. Tchawicę miał całkowicie zaciśniętą, podobnie tętnice szyjne. Mocniej… mocniej. Nie poddawaj się, nie wolno ci się poddać. Zaczynała dostrzegać ruch i kolory. Widziała kruczoczarne włosy „dobrego doktora”, widziała jego ucho i swoją dłoń, bladą, pozbawioną krwi od wysiłku, z jakim naciągała rurkę. Jej ofiara walczyła, próbowała się podnieść, ale zdołała tylko przewrócić się na bok. Krause spadł na podłogę, pociągając ją za sobą. Patty wypadła z noszy i wylądowała na nim, ale nie zwolniła uścisku. Krause stracił w tym momencie wszystkie szansę. Jego bezwładne ręce opadły na podłogę. Umierał, a Patty patrzyła mu wprost w wybałuszone, przekrwione oczy. Usłyszała i poczuła, jak opróżnia się najpierw jego pęcherz, a zaraz potem żołądek. Szczęka mu opadła, w kącikach ust pojawiła się krew. Ale Patty nie rozluźniła uścisku, dopóki nie zmusił jej do tego nieznośny ból dłoni i ramion. Ignorując – przynajmniej na tyle, na ile było to możliwe – bolesny, ogłuszający łomot w głowie oraz smród gwałtownej śmierci, stoczyła się z ciała Krausego. Leżała na wznak na podłodze, oddychając spazmatycznie. Po długiej chwili przewróciła się na bok, niepewnie podparła na ręku i po raz pierwszy dokładnie przyjrzała się mężczyźnie, którego przed chwilą zabiła. Jeśli do tej pory czuła jakieś, choćby najmniejsze wyrzuty sumienia, to w tej chwili całkowicie o nich zapomniała. Krause miał wąską, szczurzą twarz, wyraźne ślady po trądziku i nierówne, poplamione tytoniem zęby. Wpatrywał się w sufit wychodzącymi z orbit oczami. –Co za uroda – szepnęła. – Prawdziwa piękność. Chwyciła krawędź noszy i podniosła się z trudem. Ledwo trzymała się na nogach. Przy drzwiach pokoju stało krzesło, na którym przesiadywał Krause; krzesło z wysokim oparciem, trzcinowym siedzeniem, bez podparć. Na podłodze obok leżał „Penthouse” i stała szklanka do połowy napełniona czymś, co na pierwszy rzut oka wyglądało jak cola. Na oparciu wisiała czarna sportowa marynarka, na niej zaś niemal niewidoczny czarny pas naramienny z kaburą i sterczącą z niej rękojeścią. Na ten widok w Patty wstąpiła nowa energia. Bronią okazał się colt 38 special, rewolwer godny zaufania, ale, jak na jej gust, mający nieco za małą siłę rażenia.

207

Ale z bliska powinien wystarczyć. Sprawnym ruchem odchyliła magazynek. Był naładowany. Uśmiechnęła się. Jej szansę na wydostanie się z pułapki zdecydowanie wzrosły. Najpierw sprawdziła okno i doszła do wniosku, że bez narzędzi nie da rady i jedyna droga z pokoju prowadzi przez drzwi. Niebo zasnuwały ciężkie chmury, robiło się coraz ciemniej. Wpół do piątej – oceniła Patty – może nawet piąta. Boyd Halliday już pewnie wyjechał do domu, na przyjęcie ku czci

nowych współpracowników. Słyszała opowieści o dyrektorach generalnych kas chorych, mających wille na Majorce oraz stajnie luksusowych samochodów. Ciekawe, jak mieszka Halliday? – pomyślała. Czy uzna kiedyś, że nie potrzeba mu więcej pieniędzy i więcej władzy? Wyjrzała przez okno, obejrzała budynki i okolicę, ale nie udało się jej nawet w przybliżeniu stwierdzić, gdzie znajduje się farma. Nie wiedziała, co się dzieje z Willem, nie wiedziała, czy ktoś nie stróżuje pod drzwiami, uznała więc, że najlepiej zrobi pozostając w pokoju i czekając. Smród unoszący się z leżących na podłodze zwłok przemawiał przeciw tej decyzji, doskonale wiedziała jednak, że zdobędzie przewagę, jeśli uda się jej skłonić do wejścia do środka pierwszą osobę, która pojawi się w drzwiach… najlepiej, jeśli tą osobą będzie Marshall Gold. Doktor Krause okazał się ciężarem ponad jej siły. Musiała zrezygnować z planu wciągnięcia go na nosze, przykrycia prześcieradłem i schowania się za drzwiami; było to niemożliwe. W napięciu, nasłuchując czy ktoś się nie zbliża, przewróciła więc ciało na bok i zostawiła je tam, gdzie upadło. Następnie przyniosła krzesło. Położyła je za ciałem, które dostosowała do jego kształtu. Przewodami cewnika, tlenowymi, kroplówki i paskiem od spodni Krausego przywiązała zwłoki do krzesła. Ustawiła mebel pionowo bez żadnych problemów, zdumiona i wdzięczna losowi za to, że nie połamała przy tym jego nóżek. Nawet zaciągnęła je i ustawiła przy noszach. Na oparcie narzuciła sportową marynarkę, uzupełniając iluzję. Iluzję całkiem przekonującą, przynajmniej jej zdaniem, ale dodatkowo przysunęła do krzesła stolik, stojący do tej pory przy cienkim materacyku, który, jak przypuszczała, był legowiskiem Willa. Oparła na nim rękę Krausego w możliwie najswobodniejszej pozycji, między palce włożyła szklankę coli. Wyglądało to bardzo naturalnie, a w dodatku zwłoki zyskały punkt podparcia, co zmniejszało szansę, że upadnie na nosze w najgorszym możliwym momencie. –Voilŕ! – szepnęła z dumą. – Cest si bon. Przynęta, mająca skłonić pierwszego gościa do zrobienia przynajmniej kilku kroków w głąb pokoju, znalazła się na właściwym miejscu. Z noszami niewiele mogła zdziałać, włożyła tylko cienką poduszkę pod prześcieradło, ale nim gość, kimkolwiek by się okazał, zaszedłby aż tak daleko, to prawie na pewno znalazłby się na jej łasce. Drzwi do pokoju otwierały się do środka. Patty po raz ostatni przyjrzała się swojemu dziełu, po czym stanęła przy ścianie, tak by ich skrzydło ukryło ją przed wchodzącym. O klęsce lub zwycięstwie mógł decydować ułamek sekundy. Teraz pozostawało już tylko czekać. Gdy leżała na noszach, czuła się ociężała, prawie nieprzytomna, później dostała potężny zastrzyk energii. Przyklękła na kolano i czekała, myśląc o ojcu, o porucznikach Courcie i Brasco, o ofiarach Marshalla Golda i ich rodzinach. Wkrótce wszystko się skończy – mówiła im – wkrótce wszystko się skończy. W pewnej chwili usłyszała kroki za drzwiami. Drzwi otworzyły się i do pokoju wszedł Marshall Gold. –No, doktorku – spytał wesoło – jak tam nasza ulubiona pacjentka?

Stanął przy boku Krausego i nawet położył mu dłoń na ramieniu, nim zdał sobie sprawę z tego, że nosze są puste. Jednocześnie ciało i krzesło przewróciły się do przodu, a za nim stolik i szklanka. Szkło rozprysło się na podłodze. –Witam, panie Gold. – Patty wstała, kopnięciem zatrzasnęła drzwi. – Proszę trzymać ręce tak, bym mogła je widzieć. Reakcja Golda była zdumiewająca i nieprzewidywalna: ze wściekłym rykiem rzucił się do ataku. Jednym krokiem pokonał połowę dzielącej ich odległości.

208

Skoczył przed siebie z wyciągniętymi rękoma, mierząc wysoko. Z całej siły trafił ją dłońmi w ramiona. Patty straciła równowagę. Leciała do tyłu, niemal równolegle do podłogi, kiedy usłyszała strzał. Wylądowała ciężko, tracąc oddech. Uderzyła głową w parkiet, poczuła, jak jej mózg przeszywa błyskawica. Leżała bezwładnie, niezdolna podnieść ręki, powstrzymać Golda przed kolejnym atakiem. I nagle zdała sobie sprawę z tego, że Gold krzyczy. –Ty suko! Ty pieprzona suko. Jasna cholera! Niech to diabli! Moja noga! Ty suko, ty cholerna suko! Zdołał złapać ją za kostkę, ale Patty kopnęła go, bez trudu się oswobodzając. Dostrzegła, że jego skrzywiona w grymasie wściekłości twarz jest blada jak prześcieradło. Trzymał się za nogę tuż nad prawym kolanem. Między jego palcami ciekła krew. Kość, pomyślała Patty. Musiałam strzaskać mu kość udową. Odpełzła poza zasięg rąk Golda. Z wysiłkiem oparła się na łokciu. Oddychała ciężko. –Następnym razem lepiej wyceluję – wydyszała. Minęło sporo czasu, nim zamroczenie i bolesne pulsowanie w głowie minęły na tyle, by Patty była zdolna się poruszyć. Ale cały czas obserwowała Golda i dostrzegła, jak dwukrotnie próbował dosięgnąć kostki lewej nogi. Nie spuszczając z niego wzroku, mierząc z rewolweru w sam środek jego piersi, podpełzła i wsunęła rękę pod nogawkę spodni. Choć nie zamierzała urazić prawej nogi mordercy, krzyczał przy jej każdym bardziej zdecydowanym ruchu. Jego broń, niewielki dziewięciomilimetrowy glock, przyczepiony był do kostki tuż pod łydką. Rozładowała colta, cisnęła rewolwer i amunicję w kąt pokoju. Glock dawał jej poważną siłę ognia. Powoli obmacała Golda, choć niewiele mógł ukryć pod golfem i obcisłymi spodniami.

Gold powoli odzyskiwał panowanie nad sobą, choć zasinienie wokół ust wskazywało, że może wchodzić już we wczesną fazę wstrząsu. –Kto jeszcze jest w domu? – spytała. –Pieprz się. –Masz naprawdę fajne buty. Nie przeszkodzi ci, jeśli postukam w podeszwę prawego? –Czemu nie? Wy, gliniarze, niczym nie różnicie się od Krausego. No już! Zaczynaj! Te słowa nią wstrząsnęły. Wstała i cofnęła się o krok. Patrzyła wściekle na człowieka, przez którego tylu ludzi tak strasznie cierpiało. –Nie dziś – powiedziała cicho. Podeszła do drzwi. Nadsłuchiwała uważnie. Gdyby ktoś był w okolicy, z pewnością zareagowałby na strzał. Teraz musiała tylko znaleźć telefon i zadzwonić pod telefon alarmowy. Czy mogła pozwolić sobie na to, by zostawić Golda bez straży? Nawet najlepszy aktor miałby ogromne problemy z udawaniem pierwszych objawów wstrząsu… ale jeśli należał do tych najlepszych aktorów, a kula nie strzaskała mu uda, niebezpieczeństwo było bardzo realne. Nagle, gdzieś blisko, drzwi otworzyły się i zamknęły. Chwilę później rozległ się męski głos. –Panie Gold! Panie Gold, wróciliśmy! Mam kopertę! Przyprowadzę naszego przyjaciela do błękitnego pokoju. Watkins! Patty zamknęła drzwi i przyklękła przy ścianie. –Jedno słowo, Gold – szepnęła – nawet najmniejszy dźwięk, a drugą kulę dostaniesz w twarz. Przysięgam! –Pieprz się – powiedział morderca, ale w jego cichych słowach brakowało siły. Drzwi się otworzyły. Wpadł przez nie, brutalnie popchnięty, Will; ręce miał skute, na głowie poplamioną krwią powłoczkę. –Właź, durniu! – powiedział Watkins, idący tuż za nim. Zamierzał się właśnie do kopniaka. Patty wysunęła się z ukrycia i przyłożyła mu do karku lufę glocka. –Policja! Na kolana! – rozkazała. – Ręce na głowę albo za chwilę nie będziesz miał głowy. Wielki facet klęknął powoli.

209

Will ściągnął powłoczkę z głowy. Twarz miał zalaną krwią, lewe oko zamknięte opuchlizną, skrzywiony nos. –Ma broń w prawej kieszeni marynarki – powiedział niewyraźnie. – Kluczyki do kajdanków są w kieszeni spodni. Nie odejmując lufy od głowy Watkinsa, Patty zdjęła mu marynarkę i rzuciła na bok. Potem zmusiła go, by położył się na brzuchu, kazała wyjąć kluczyki i rozkuć Willa. –Ręce na plecy. Will, skuj go, dobrze? Dasz radę? –Dla ciebie zrobię wszystko. – Will spojrzał na Krausego, na Golda i znów na Krausego. – Tym, którzy nie robią, przytrafiają się nieprzyjemne rzeczy. – Skuł Watkinsa. – Wiesz co? – powiedział do niego. – Chyba połknę ten klucz, a potem przyniosę ci swój tygodniowy urobek, żebyś go sobie poszukał. Ale schował go do kieszeni. –Możesz poczekać na pomoc? – spytała go Patty. –Mam pękniętą kość policzkową, kręci mi się w głowie i widzę tylko na jedno oko, ale mogę poczekać. Słuchaj, nie wierzę, że wycięłaś taki numer. –Chyba ci jeszcze o tym nie powiedziałam, ale mam bardzo gwałtowny charakter. –Nie sądzę, bym kiedykolwiek o tym zapomniał. –Znajdź telefon i sprowadź policję. Na wszelki wypadek weź ze sobą broń Watkinsa. Upewnij się, że jest odbezpieczona, tylko się przypadkiem nie postrzel. Will wziął pistolet, pozwolił jej sprawdzić, że rzeczywiście jest odbezpieczony i wyszedł. Patty przyjrzała się ofiarom swego „gwałtownego charakteru”: jedna skuta, jedna obezwładniona, jedna martwa. Co powiedziałby Tommy Moriarity, gdyby ją teraz zobaczył? Prawdopodobnie tylko tyle, że pogwałciła jakieś przepisy czy procedury i że po prostu miała szczęście. Uśmiechnęła się. W każdym razie policyjne laboratorium wykona zdjęcia miejsca przestępstwa. Może jedno nawet oprawi? Doskonały prezent na dzień ojca. Kiedy kilka minut później Will wrócił, ciągle się uśmiechała. Zatrzymał się w drzwiach. Wyglądał dziwnie, nie ruszał się, nic nie mówił. –Co się stało? Zadzwoniłeś? Wszedł do pokoju. Zaraz za nim weszła też jego przyjaciółka, lekarka z tego samego zespołu, Susan

Hollister, z włosami nadal wilgotnymi po kąpieli. W ręku pewnie trzymała groźnie wyglądający pistolet maszynowy. Mierzyła wprost w serce Patty.

210 Rozdział 35

–Siadaj, głupia dziwko! Siadaj tu, gdzie stoisz! Teraz, zaraz, albo rozwalę cię bez wahania. Ona ci to zrobiła, skarbie? Ona cię skrzywdziła? Boże, jak tu śmierdzi. To Krause? Nawet w najtrudniejszej sytuacji przy stole operacyjnym Will nigdy nie widział w Susan takiej wściekłej energii. Mówiła stłumionym, bezdźwięcznym głosem, oczy płonęły jej zimnym blaskiem; nikt nie mógł mieć nawet najmniejszych wątpliwości, że spełni każdą groźbę bez wahania i bez wyrzutów sumienia. Klęczała obok Marshalla Golda, gładząc go po twarzy i włosach lewą ręką, w prawej trzymała broń wycelowaną w Patty. Gold uspokoił się, ale Will podejrzewał, że jego zachowanie może być skutkiem pogłębiającego się, niebezpiecznego wstrząsu. Podejrzewał, że Susan też to wyczuła. –Will, podejdź i oderwij lewą nogawkę jego spodni – rozkazała. – Pośpiesz się. Z tej broni można człowieka przepołowić. Polecenie zaakcentowała, puszczając krótką serię między nogi Patty; jedna kula otarła się nawet o ciało i spod piżamy pociekła krew. Z podłogi posypały się drzazgi. –Nic mi nie jest – powiedziała dziewczyna cichym, pokornym głosem. – Rób, co ci każe. Will pamiętał, jak bez strachu poradziła sobie z dwoma wyrostkami przy Steele’s Pond, ale mógł tylko sobie wyobrazić, jak w tym stanie potrafiła zabić Krausego i ranić Golda. Jeśli udawała teraz pokorną i przerażoną, to z pewnością robiła to celowo. Doskonale wiedziała, że z tej opresji nie mają szansy wyjść z życiem. Nigdy nie mieli. Próbowała teraz ocenić zarówno Susan, jak i nowe okoliczności, szukała możliwości zdobycia broni, choćby najbardziej szalonej. On z kolei nie powinien drażnić Susan Hollister, no i okazać pomoc rannemu Goldowi. We właściwym momencie spróbuje zwiększyć napięcie, wywołać w pokoju chaos. Będą mieli wówczas kilka sekund na skoordynowany atak, choć na razie nie wiadomo jeszcze, jak go przeprowadzą. Jeśli się nie uda, jedno z nich zginie. Być może oboje. Włożył dwa palce w dziurę po kuli w spodniach Golda i z wysiłkiem rozerwał nogawkę. Gold, nadał przytomny, a raczej półprzytomny, jęczał z bólu przy najdrobniejszym ruchu. –Ostrożnie. Oboje wiemy, że nie jesteś aż tak niezdarny. –Tylko wtedy, gdy nie mam złamanej kości policzkowej i paznokci na wszystkich palcach.

Noga Golda wyglądała kiepsko, bardzo kiepsko. Pod raną pojawił się olbrzymi krwiak – jednostka, może nawet dwie jednostki krwi. Kula niemal na pewno strzaskała kość udową, najprawdopodobniej uszkodzeniu uległa również tętnica. –Weź jego pasek. Załóż opaskę uciskową. –Nie będę go poruszał bardziej niż konieczne. Wezmę swój pasek. A więc od samego początku tkwiliście w tym oboje, ty i Gold. A ja myślałem, że jesteś zwykłym, trochę nieśmiałym chirurgiem. Susan roześmiała się głośno. –W porównaniu z resztą mojego życia chirurgia jest mniej więcej tak interesująca jak ziewnięcie. Przez ostatnie sześć lat ten mężczyzna nauczył mnie rzeczy, o których nawet nie marzyłam, pokazał miejsca, do których chirurgia nigdy by mnie nie zaprowadziła. –To ty załatwiłaś moje buty? –Musiałam. Nie mogliśmy przecież dopuścić, żebyś operował tę kobietę. –Ponieważ odkryłbym, że nie ma raka. Tak! Teraz wszystko rozumiem. –Mieliśmy trochę problemów, bo wcześniej wykreowaliśmy cię już na naszego rzecznika, ale musieliśmy wymyślić szybko coś, co uniemożliwiłoby ci wejście na salę operacyjną. Zginąć nie mogłeś, za wiele byłoby z tym zamieszania, mogłeś jeszcze okazać się potrzebny, no i ludzie zaczęliby się pewnie zastanawiać, czy się nie mylą i czy aby na pewno ty, stowarzyszenie i seryjny morderca jesteście po jednej stronie.

211

–Więc najpierw mnie ukrzyżowałaś, potem zoperowałaś Grace, a potem postraszyłaś Jima Katza, co miało doprowadzić do przywrócenia mi praw lekarskich. –Jak długo odwracałeś uwagę od Excelsius Health, tak długo byłeś przydatny. Twój kumpel, „prawnik lekarzy” pomógł nam, podrzucając tenisówki do szafki. –On je tam podrzucił? –Oczywiście! Masz mnie za idiotkę? Przecież nie zostawiłabym ich, żeby poniewierały się po szpitalu. Micelli domyślił się wszystkiego… i domyślił prawidłowo. Jestem pewna, że analiza wykazałaby, że podeszwy tych jego taylorów nasycone są fentanylem. Nietrudno go dostać. Will musiał się uśmiechnąć. Augie doskonale rozumiał, że udowodnić, jakoby znalezione tenisówki nie były tymi, których używał jego klient, mógł tylko ktoś, kto tego klienta wrobił. Rzucił na szalę zarówno swą karierę prawniczą, jak i medyczną. I wygrał.

–Ile kobiet operowaliście na raka piersi, którego nie miały? –Wystarczająco wiele, by zmusić Steadfast Health do fuzji. Płacili sto tysięcy za przypadek, a dziś kobiety coraz częściej zapadają na raka piersi. Nie namęczyliśmy się. Poza tym mieliśmy stuprocentową pewność wyleczenia. –Ale Halliday nie mógł powtórzyć tego numeru ze wszystkimi innymi kasami, które chciał przejąć. –Nie. Pomysł był błyskotliwy, zadziałał, ale trzeba było opracować metodę bardziej… bezpośrednią. –Jezu! Susan, słuchaj mnie uważnie. Pasek jest do niczego, on ciągle krwawi. Podejrzewam, że ma przerwaną tętnicę udową. Jeśli tak, może stracić nogę. Może stracić życie! Moim zdaniem powinniśmy użyć przewodu kroplówki, tego którym związano Krausego, odłamać nogę krzesła i użyć jej, by zacisnąć prawdziwą opaskę. Lepszy byłby sznur. Poza tym wchodzi we wstrząs. Powinnaś zawieźć go do szpitala. –Watkins, wstań i pomóż nam. W bagażniku samochodu mam torbę lekarską. Przynieś ją i kawałek sznurka. Przydałaby się także łyżka do opon albo coś, żeby zacisnąć opaskę. –Niech pani na mnie spojrzy, doktor Hollister. Skuli mnie. On ma klucz w kieszeni spodni. –Will, rozkuj go. Natychmiast. Susan wymierzyła w niego z pistoletu maszynowego i Will kątem oka zauważył, że Party natychmiast zmienia pozycję. Podkuliła nogę, by zyskać lepsze podparcie przy skoku. Pora podwyższyć stawkę. Niewiele myśląc, wyjął z kieszeni kluczyk do kajdanek… i połknął go. –Obiecałem mu, że to zrobię – powiedział z uśmiechem, mając nadzieję, że zmniejszy choć trochę gniew Susan… i nacisk palca na spuście. –Niech cię cholera! – Policzki lekarki przybrały barwę szkarłatu. Patty znów lekko się przesunęła. –Niech się pani nie martwi, doktor Hollister – odezwał się Watkins. – Mam drugi klucz w pokoju, w szafce przy łóżku. Pójdę tam. Olbrzym podnosił się niezdarnie, stracił równowagę i ciężko upadł na bok. Szansę znów poszły odrobinę w górę. Teraz albo nigdy. Will trącił Golda kolanem w sam środek rany. Morderca zawył, podniósł rękę, próbował go uderzyć. Susan instynktownie odwróciła się i w tym momencie Patty skoczyła jak kot. Cios stopą z dołu trafił dokładnie w nadgarstek, pistolet przeleciał w powietrzu dobre cztery metry. Will, klęczący przedtem na kolanie, chciał wstać, ale Watkins wpadł na niego jak rozpędzona ciężarówka, przyciskając go do ściany. Zaczął bić go i kopać z siłą zrodzoną z rozpaczy. Udało mu się nie upaść. Po kopnięciu Patty spróbowała skoczyć po pistolet, ale Susan Hollister poruszała się niczym gimnastyczka. Uderzyła ją pięścią w głowę, Patty zatoczyła się, a Susan skoczyła po broń. Patty

krzyknęła z bólu, upadła na bok. Mimo iż oszołomiona, zdołała złapać przeciwniczkę za nogę. Przez kilka sekund wytrzymała lawinę ciosów sypiących się na jej twarz i pierś, ale nie miała żadnych szans na zwycięstwo w tej walce i złapanie pistoletu maszynowego. –Uciekaj, Will! – krzyknęła. Puściła nogę Susan, potoczyła się w stronę drzwi. – Uciekaj!

212

Will, który znalazł się tuż przy niej, chwycił ją za ramię i poderwał na nogi. Biegli długim korytarzem, jak im się wydawało w stronę tylnego wejścia do domu. Usłyszeli krótką serię. Susan strzelała na ślepo z wnętrza pokoju. Jeszcze jej nie widzieli. –Prosto! – Patty wskazała drzwi za szybką. Po drodze minęli bogato umeblowaną salę konferencyjną oraz ogromną, nieskazitelnie czystą, jasno oświetloną kuchnię. Tu nie mieli gdzie się schronić ani ukryć. Musieli wybiec na zewnątrz, to była ich jedyna szansa. Will zwolnił, puszczając przodem przyjaciółkę. Jeśli miałoby uratować się tylko jedno z nich, chciał, by to była ona. Boże, niech będą otwarte, błagam… Patty lewą ręką odsunęła rygiel, prawą pociągnęła drzwi do siebie. Zewnętrzne drzwi, ze szkła osadzonego w aluminiowej ramie, okazały się zamknięte. Bez wahania wypchnęła szklaną taflę kolanem i ramieniem. Szkło posypało się na niewielki, ciemny ganek. –Przykucnij! – krzyknęła. Bez wahania weszła bosymi stopami na ostre okruchy, zgrabnie zeskoczyła z trzech schodków i przetoczyła się po trawniku. Był to manewr, którego Will nie miał szans powtórzyć. Przymknął za sobą wewnętrzne drzwi. Ostrożnie przechodził przez wybite, zewnętrzne, kiedy znów usłyszał strzały. Posypały się drewniane drzazgi, a jedna z kul trafiła go poniżej prawego biodra. Nie zważając na piekący ból, pobiegł przed siebie. Susan musiała rozważyć, czy zostawić ciężko rannego kochanka i kontynuować pogoń, czy każde ryzyko warte jest zatrzymania ich na farmie. Im dłużej będą uciekać, tym trudniej jej będzie podjąć decyzję. Dobiegł do Patty, która stała przy drzewie i wyjmowała ze stopy pięciocentymetrowy kawałek szkła. Chciał jej pomóc, ale tylko machnęła ręką i popędziła za nim. Noc była czarna, chłodna, trawa nieprzyjemnie zimna i śliska, a Patty poraniona i bosa. Jednak biegła, zupełnie jakby chciała go zachęcić, by się nie wahał i niczego nie obawiał. Nie zwracając uwagi na biodro, Will biegł za nią ile sił w nogach. Dotarli wreszcie do małej zagrody, przytulili się do ściany obory. Oddychali ciężko, nawet w nocnym powietrzu widać było wydobywające się z ich ust białe obłoczki pary. Po prawej stronie, niedaleko, ujrzeli światełka

innego domu. –Co ci… co ci się stało… w nogę – wydyszała Patty. Odpowiedział jej dopiero po kilku sekundach, kiedy złapał oddech. –Biodro… właściwie tyłek. Dostałem… w tyłek. Punkt… dla gospodarzy. Patty ścisnęła jego ramię. –Musisz wytrzymać. –Zdumiewające, czego udało… ci się… dokonać. Bardzo… boli cię… stopa? –Jakoś mnie utrzyma. – Dziewczyna wychyliła się zza rogu obory i natychmiast cofnęła głowę. –Jest tam. Idzie w naszą stronę. –Chyba uznała, że dorwanie nas jest ważniejsze niż ratowanie Marshalla. –To nie wymagało szczególnego rozumu. Jeśli uciekniemy, są skończeni. –Miejmy nadzieję, że uciekniemy. Jak myślisz, co to za dom, o tam? –Pewnie należy do farmera, który obrabia i tę ziemię. –Może nie wie, co robi jego pan, kiedy nie udaje szacownego dyrektora kasy chorych? –Może? Ale my musimy zdecydować: idziemy tam czy uciekamy przez pola i szukamy jakiejś wskazówki, gdzie jesteśmy. – Patty zaryzykowała jeszcze spojrzenie zza rogu obory. – Watkins do niej dołączył. Bez kajdanek. Najwyższy czas się stąd ruszyć. –Włożysz moje buty. –Nie… –Bez dyskusji.

213

Dziewczyna westchnęła i dostosowała się do polecenia, burczała tylko pod nosem, że są strasznie wielkie. Nagle zadrżała i zaczęła się trząść. Will przytulił ją i pozwoliła mu na to, ale tylko na kilka sekund. –Gdybym wierzył, że uda się nam wydostać z tamtego pokoju – powiedział – nigdy nie zdjąłbym marynarki. Mam nadzieję, że mieszkańcy tamtego domu nam pomogą. Masz ręce jak lód.

–Ręce mnie nie martwią. Inaczej z głową. Czuję się tak, jakby była pełna kangurów próbujących przeskoczyć przez pole minowe. –To załatwia sprawę. Idziemy do pana farmera. Większość drogi, którą musieli przebyć, była na szczęście osłonięta. Ostatnie dwadzieścia pięć metrów otwartego terenu przebyli w kucki, ostrożnie, aż wreszcie przytulili się do ściany domu. Z daleka słyszeli słabo nawoływania Susan, widzieli światło latarki. Przez małe okienko zajrzeli do niewielkiej, ciasnej kuchni. Siwy mężczyzna po pięćdziesiątce, w ogrodniczkach i podkoszulku siedział przy stole, popijał piwo z butelki i gapił się w mały telewizorek. Nieco dalej kobieta w wózku inwalidzkim mniej więcej w tym samym wieku i równie siwa także pocieszała się piwem, ale jej butelka włożona została w specjalną obejmę, ułatwiającą podnoszenie. –Wyglądają przyjaźnie – szepnął Will. – Moim zdaniem powinniśmy wejść. –Nie jestem pewna. –Masz jakiś inny pomysł? –Możemy tylko albo szybko uciec, albo rzeczywiście wejść do domu i zadzwonić na policję. –Moim zdaniem ci dwoje będą w stanie nam pomóc. Potrafię ocenić charakter ludzi po twarzach. Jestem ekspertem. W tym momencie w domu zadzwonił telefon. –Cholera! – zaklęła Patty. Rozmowa trwała zaledwie kilka sekund. Farmer wybiegł z kuchni i wrócił ze strzelbą. Nie wypuszczał jej z ręki, wkładając flanelową kurtkę w czarno-czerwoną kratę. Miał także karabin przeznaczony, jak się okazało, dla niepełnosprawnej żony. –Jestem ekspertem w złym ocenianiu ludzkich charakterów po twarzach – poprawił się Will. Trzymając się cienia ściany, odeszli aż do rogu budynku. Kiedy wyjrzeli, zobaczyli spore pole, długości dobrych czterystu metrów, a dalej las. –Moglibyśmy spróbować – szepnął Will… i w tym momencie farmer ze strzelbą gotową do strzału zszedł z tylnego ganku. Ruszył w pole, trzymając broń gotową do strzału. Nie można było skuteczniej odciąć im tej drogi ucieczki. – Co teraz? Spojrzeli na oborę. Susan i Watkins mogli w każdej chwili wyjść zza jej rogu; nie mieliby wówczas żadnej drogi ucieczki. –Jest jedna szansa – powiedziała Patty.

–Jaka? –Traktor. Nie widziałeś go? Stoi tuż przy oborze. Jeśli uda się nam obejść ją z drugiej strony i dopaść go, możemy spróbować objechać dom i dotrzeć na podjazd. –Co z kluczykami? –Ludzie zawsze zostawiają kluczyki w stacyjkach traktorów, zwłaszcza w tak odludnej okolicy. A nawet jeśli go nie będzie, i tak powinnam go zapalić. –Oczywiście. Co za idiota ze mnie! Że też od razu się nie domyśliłem, że dla ciebie ukradzenie traktora to drobiazg. Doprawdy, zdumiewająca z ciebie osóbka. Ciekawe, czy o tym wiesz. –Na razie wiem tylko, że jestem osóbką zmaltretowaną i powoli zamarzającą na śmierć. Wracajmy pod stodołę, nim pojawią się Piękna i Bestia. Może stamtąd uda się nam dobiec do traktora. A jeśli obora będzie pusta, spróbujemy znaleźć ci jakieś buty.

214

–Buty na razie nie są mi niezbędne. Ruszyli cicho; przed farmerem osłaniał ich jego dom, przed Susan i Watkinsem obora. Kilkanaście metrów z przodu i z boku, w słabym świetle padającym z kuchennego okna zobaczyli ogrodzenie z drutu kolczastego, otaczające sporą zagrodę wyposażoną w ujęcie wody i wypełnioną sianem skrzynię. Patty przyłożyła palec do warg i skinęła w tym kierunku. Początkowo Willowi wydawało się, że zagroda jest pusta, ale nie. Po przeciwnej stronie stały przytulone do siebie cztery krowy. –Możemy skrócić sobie drogę – powiedział. –Przecież nie masz butów – zaprotestowała Patty. –Ale mam skarpetki. A poza tym zdarzało mi się już wdepnąć w gówno. –Niezły jesteś, wiesz? –Wiem. To pewnie zaraźliwe. Udało im się przejść bezpiecznie pomiędzy dwoma górnymi odcinkami drutu. Na razie byli względnie bezpieczni; od obory odgradzała ich sięgająca ramion skrzynia z sianem. –Patty, popatrz tylko!

O skrzynię stały oparte długie widły. Will złapał je, a jednocześnie usłyszeli głos Susan, tak blisko, że można było rozróżnić słowa. Lufę pistoletu maszynowego skierowała w ich stronę, szła powoli, ostrożnie, lecz jednocześnie rozmawiała przez telefon komórkowy. –Szybko – szepnęła dziewczyna, wskazując na krowy. – Tam! Pochyleni tak, by choć częściowo osłaniało ich ogrodzenie, podbiegli do wielkich zwierząt i wcisnęli się między nie. Reakcją było kilka niespokojnych ruchów, ale poza tym poczciwe krowy nie zwróciły uwagi na intruzów. Susan stała przy ogrodzeniu po przeciwnej stronie zagrody, nie dalej niż trzydzieści metrów od nich. –Watkins, nic tu nie widzę – mówiła do telefonu. – Tylko krowy. Pilnuj obory od przodu. Zadzwoń do Sandersona. Powiedz mu, że jeśli ich przepuści, nie żyje. Potem skontaktuj się ze swoimi ludźmi. Niech przyjeżdżają, ale jak najszybciej. Oni ciągle gdzieś tu są! Z pewnością jeszcze nie uciekli. Ja idę sprawdzić, co z Marshem. Przy okazji przyniosę drugą latarkę. Uważaj, co się wokół ciebie dzieje. Will przytulił twarz do boku krowy, która niespokojnie przestąpiła z nogi na nogę. Poklepał ją delikatnie. –Cicho, Mućka, cicho. Tylko spokój nas uratuje. Wynoś się stąd, Hollister. Biegiem! Nie śmiał podnieść głowy, rozejrzeć się dookoła. Po prawej miał Patty, doskonale ukrytą między dwoma krowami; przynajmniej jej nie było chyba widać. Minęła niekończąca się minuta. Czy Susan ciągle tam sterczy? Do jasnej cholery, po co w ogóle mówił jej o Newcomberze? Był tak pewien, że za wszystko odpowiedzialny jest Gordon i nie potrafił już nawet myśleć logicznie. Wreszcie, powolnie i ostrożnie Patty przykucnęła, wyjrzała spod krowy i pokazała mu uniesiony w górę kciuk. Przeszli przez zagrodę, wyślizgnęli się z niej przez bramkę. Dziewczyna, kulejąc znacznie wyraźniej niż dotąd, podeszła do Willa, położyła mu dłoń na ramieniu, po czym zabrała widły, których postanowiła użyć jako kuli. –Jeśli się rozdzielimy – powiedziała – i ty pójdziesz tam, w stronę lasu, a ja tam, któremuś z nas może się udać. –Nie ma mowy. Wychodzimy z tego gówna razem albo nie wychodzimy wcale. Poza tym żadne z nas nie rusza się najlepiej. Nadajemy się w sam raz na ten obraz Duch Siedemdziesiątej Szóstej, tylko że nikt nie pofatygował się nas obandażować. No, to idziemy porwać traktor. Jesteś pewna, że potrafisz go odpalić bez kluczyka? Patty wzruszyła ramionami. –Zawsze mogę spróbować – rzekła skromnie. – Po ciemku będzie trudniej. Postanowili nie przechodzić między domem a oborą, lecz raczej obejść oborę i przejść przez drugą, pustą zagrodę. Wprawdzie na tej drodze Sanderson, gdyby ich zauważył, bez trudu mógłby ich

zastrzelić, ale kryli się przed Watkinsem prawie do końca: pozostawało tylko dwadzieścia pięć metrów podwórka dzielących ich od traktora… a także od Susan, gdyby wyszła z domu tylnymi drzwiami.

215

Nawet gdyby szczęście im sprzyjało, wiedzieli, że praktycznie nie mają szansy dotrzeć do traktora niezauważeni i zapalić go, nie ściągając na siebie uwagi dwójki profesjonalnych zabójców. –Nie podobają mi się nasze szansę – powiedział Will. –Damy radę. Ostrożnie, wdzięczni losowi za wiszące na niebie ciężkie chmury, przeszli, kulejąc, wzdłuż długiej ściany wielkiej obory. Dotarli do zagrody. Po prawej, za domem Sandersona, dostrzegli zaledwie widoczną sylwetkę farmera, patrolującego rozległą łąkę dochodzącą aż do lasu. Po ich lewej, daleko od przeciwległego rogu zagrody stał traktor, maską obrócony do obory. Miał półtorametrowe koła z tyłu, metrowe z przodu i maskę jak dziób łodzi podwodnej; był znacznie większy, niż wydawało się na pierwszy rzut oka. Z pewnością mógł wykonywać poważne prace polowe, ciągnąć młockarnię albo pług. Will miał nadzieję, że również szybko jeździ, zwłaszcza że dwie osoby nie stanowiły dla niego żadnego obciążenia. Jeśli się wydostaną na brukowaną drogę, być może trochę się oddalą, nim mordercy zaczną ich ścigać samochodem. Will obserwował Sandersona, Patty – Susan. Udało im się dojść do końca zagrody. –Wiem, że dziwnie do zabrzmi – powiedział Will – ale po tym wszystkim, co się stało, przez co przeszliśmy i z czym sobie poradziliśmy, dopiero teraz przeraziłem się na śmierć. –To dlatego, że nagle pojawiła się szansa. Ja po prostu nie chcę stracić życia z ręki akurat tych ludzi. –Amen – szepnął Will i objął ją mocno. – No, chyba nadszedł czas, żeby spróbować. –Już. – Patty ujęła jego twarz w dłonie. – Jesteś wspaniałym facetem, Willu Grant, bardzo odważnym, no i świetnym kochankiem. Oto kombinacja, która mi się podoba. Jej pocałunek był krótki, lecz bardzo, bardzo słodki. –Jak sądzisz, ile czasu zajmie ci zapalenie traktora? – spytał Will. –Nie mam pojęcia. Miejmy nadzieję, że nie będziemy musieli sprawdzać. Posłuchaj, jest jedna ważna sprawa. Będziesz musiał prowadzić. Nawet w twoich butach nie przycisnę pedału prawą

nogą. Jeśli ktoś stanie nam na drodze, prawdopodobnie lepiej zrobisz, próbując go przejechać, niż ominąć. Czasami ludzie panikują, jeśli coś jedzie wprost na nich. –Rozumiem. –Ja spróbuję zrobić dobry użytek z… tego – pokazała mu widły. – W porządku, doktorze, raz… dwa… trzy! Nie było już sensu kryć się czy skradać. Ręka w rękę – i niemal równie niezdarnie – pobiegli po śliskiej trawie tak szybko, jak pozwalała na to skaleczona stopa Patty. Dobiegali do traktora, gdy usłyszeli dobiegający z domu rozpaczliwy, żałosny krzyk Susan. –Kluczyki – szepnął Will. – Są w stacyjce. –Dzięki Bogu! – odparła cicho Patty. Will wspiął się na szerokie siedzenie. –Nie mamy tu żadnej osłony – zauważył. –To módl się. We wrotach obory, naprzeciw nich, pojawił się Watkins. Nawet nie spojrzał w ich stronę, jego uwagę przyciągnęło zamieszanie w domu. Poszedł w tamtą stronę. Patty stanęła na metalowym stopniu. Lewą ręką trzymała się siedzenia, w prawej ściskała widły. Will obrócił kluczyk. Potężny silnik zakaszlał i zaskoczył niemal natychmiast. Pracował strasznie głośno. –Gdzie tu jest jedynka! – krzyknął w nagłej panice. Dziewczyna przewidziała ten problem. Chwyciła dźwignię przy siedzeniu, wrzuciła bieg. –W gimnazjum byłam mistrzynią jazdy terenowej – powiedziała z uśmiechem. –Zdumiewające.

216

Watkins obrócił się. Biegł ku nim ciężko, z pistoletem w dłoni. Will docisnął gaz. – Pochyl się! – ostrzegła Patty. – Jedź wprost na niego. Kiedy Watkins zaczął strzelać, mieli już niezłą prędkość. Kule odbijały się od maski, jedna z nich zrykoszetowała po kierownicy. Will przyklęknął niezgrabnie

na jedno kolano, obserwował drogę patrząc wzdłuż maski silnika, kierował jedną ręką. Zastanawiał się, kiedy dostanie między oczy. Po jego prawej Patty wychyliła się jak najdalej, wystawiając się na ostrzał. Widły trzymała jak lancę. –Bardzo dobrze! – krzyknęła. – Jedź wprost na niego. Niech zostanie po mojej stronie! Przez kilka długich sekund wielki morderca stał nieruchomo, jakby nie wiedział, co zrobić. Traktor niemal na niego najeżdżał, gdy zrobił kilka niezdarnych kroków w swoją lewą stronę, potknął się, opadł na jedno kolano. Nadal trzymał broń, ale nie było mu już dane z niej wystrzelić. Kiedy go mijali, Patty uderzyła widłami w miękkie ciało tuż pod żuchwą, po czym przycisnęła trzonek. Zęby wideł wbiły się w mózg. Śmierć nastąpiła natychmiast. –Stop! Traktor stanął niemal w miejscu. Patty zeskoczyła ze stopnia, wyrwała widły z ciała Watkinsa i zabrała mu broń. Pojechali dalej. –Moim zdaniem tam – powiedział Will, gestem wskazując kierunek. –Ty tu rządzisz. –Rany, jak dobrze, że to nieprawda. Will skręcił szerokim łukiem w prawo; chciał objechać dom. Na tylnym ganku pojawiła się Susan z pistoletem maszynowym w ręku. –Zabiliście go, sukinsyny! – krzyknęła histerycznie. – Zabiliście mojego Marsha! Wystrzeliła serię i zbiegła po schodach. Traktor wyprzedził ją z lewej strony. Żaden ze strzałów nie wydawał się celny. Susan biegła szybko, cały czas strzelając, jak komandos; wydawało się, że zdoła przeciąć im drogę, nim dojadą do rogu domu. –Co mam robić!? – wrzasnął Will tak głośno, że zdołał przekrzyczeć ryk silnika. –Jedź równo. Najrówniej, jak potrafisz. Patty chwyciła siedzenie lewą ręką, położyła na niej prawą, spojrzała wzdłuż lufy pistoletu. –Teraz ci odpłacę – powiedziała i wystrzeliła. Tylko raz. Susan, którą od traktora dzieliło trzydzieści metrów, niemal niewidoczna w mroku, krzyknęła i upadła. Klęła, ściskając udo. Poderwała się niemal natychmiast, ale kulejąc, a właściwie wlokąc za sobą nogę, nie miała już szansy ich dogonić. Will skręcił w lewo, wzdłuż domu. –Co za wspaniały strzał – krzyknął z podziwem.

–Okropny. Mierzyłam w pierś. Podjedźmy do tych samochodów. Gdyby znalazła kluczyki do któregokolwiek z nich, dogoniłaby nas natychmiast. Traktor zatrzymał się przy lincolnie Watkinsa. Patty przebiła oponę widłami. –Dlaczego nie strzelisz? –Każda kula może się przydać. Za drugim razem udało się załatwić oponę w zgrabnym porsche Susan Hollister. Policjantka wróciła do traktora. –Teraz jaguar! – krzyknęła, wskazując kierunek. Byli jeszcze ponad pięć metrów od jaguara, kiedy zza rogu domu wyskoczyła Susan. W słabym, padającym z okna świetle wyglądała jak upiór. Zęby miała wyszczerzone w wilczym grymasie. Strzelała. –Jedź! – krzyknęła Patty. Wystrzeliła raz do Susan, raz w oponę. Dwa pudła. Ściągnęła spust po raz trzeci, lecz usłyszała tylko trzask iglicy. Ale i kanonada pistoletu maszynowego stawała się coraz cichsza. Will przeprowadził traktor między dwoma wielkimi dębami i wjechał na wysypany żwirem podjazd. Z jazdy z Watkinsem zapamiętał niewiele, jednak był pewien, że po drodze do Roxbury z podjazdu skręcili w prawo.

217

–Nawet Boyd Halliday może mieć problemy z posprzątaniem bałaganu, który mu zostawiliśmy – zauważył Will, kiedy jechali już pustą, wąską wiejską drogą. Czuł się wspaniale. –Dociskasz gaz do dechy? – spytała Patty. Głos miała poważny. –Do dechy? Dlaczego? –Moim zdaniem nie powinniśmy za długo jechać drogą. Cholera, powinnam lepiej wycelować w jaguara! –Nonsens. –Tak czy inaczej, jeśli Hollister uda się dopełznąć do domu, znaleźć kluczyki i wsiąść do samochodu, to dogoni nas bez problemu. No i są jeszcze ci ludzie, do których miał dzwonić Watkins. Mogą pojawić się przed nami lada sekunda.

Dobry nastrój Willa natychmiast się ulotnił. –Więc co powinniśmy zrobić? –Bezpieczniej czułabym się po ciemku w lesie niż na tej autostradzie. Chcesz odzyskać buty? –Nie ma mowy. Zarobiłaś na nie. Poza tym wiem, w czym umazałem skarpetki i nie dotknę ich nawet długim drągiem. –W każdym razie musimy porzucić traktor. I to szybko, za minutę, najwyżej dwie. Ja mam pusty magazynek, a twojej pięknej przyjaciółce w to graj. Dobrze, ja wysiadam. Wejdę pomiędzy drzewa. Ty przejedź jeszcze jakieś sto metrów, zostaw traktor, wejdź do lasu i cofnij się wzdłuż drogi. Będę na ciebie czekała jakieś dwadzieścia pięć metrów od niej. Tam się spotkamy. Will nie dyskutował. Podjechał kawałek dalej, wjechał między drzewa i lasem wrócił na miejsce, gdzie wysiadła dziewczyna. Zaledwie po kilku minutach usłyszał po prawej jej cichy głos. Skryli się w gęstym brzozowym zagajniku. Przytulił ją mocno. Po chwili usłyszeli pisk opon hamującego przy traktorze samochodu. Nie zatrzymał się na długo; ruszył po kilku minutach. Widzieli jego światła. Jechał w stronę farmy. –Jeszcze raz kobieta w piżamie udowadnia, ile jest warta – powiedział Will ze szczerym podziwem, a tej nocy miał do niego szczególne podstawy. – Pani i władczyni. Powiedz, a się stanie. –Mówię, że powinniśmy obrać taki kierunek, by oddalać się i od traktora, i od farmy. Ci faceci tu wrócą, gdy tylko spotkają się z Hollister. Jeśli uda się nam oddalić od drogi, to chyba mamy szansę. Jest zimno, owszem, ale nie aż tak zimno, żebyśmy mieli zamarznąć. Jeśli damy radę iść, stawiać nogę za nogą, to prędzej czy później dotrzemy do cywilizacji. Massachusetts nie jest takim znów wielkim stanem. Jak twoje stopy? –Jakoś sobie poradzą. A twoje? –Prawa, ta, w którą wbiło się szkło, powoli mnie wykańcza. Ale bardzo powoli. Te buty to prawdziwe błogosławieństwo. –I bardzo ci w nich do twarzy. Szli w głąb lasu, jak mogli najszybciej. W pewnym momencie, jeszcze na początku wędrówki, oboje usłyszeli ludzkie głosy, ale te szybko ucichły. Otaczała ich cisza, nieprzenikniona ciemność i wilgotny chłód głębokiej nocy. Po godzinie przysiedli oparci o wielkie drzewo i objęli się mocno. –Idziemy dalej czy czekamy na świt? – spytał Will. –Nie mam nic przeciwko krótkiemu odpoczynkowi, ale moim zdaniem powinniśmy iść dalej. Halliday ma rano jakieś ważne spotkanie, mówił o tym przy mnie, kiedy myślał, że jestem w

śpiączce. Kilka firm ma podpisać fuzję z Excelsius Health. Wiem, jak działają prawnicy wyspecjalizowani w tych sprawach; o wiele łatwiej jest nie dopuścić do podpisania papierów, niż rozwiązywać umowę po ich podpisaniu. Jeśli nie uda się nam zapobiec fuzji, Halliday’owi morderstwo może ujść na sucho, co więcej, bardzo się wzbogaci.

218

–Teraz rozumiem. Bo tak naprawdę nie mamy dowodu, że popełniono przestępstwo. Może nawet nigdy nie odnajdziemy drogi na tę farmę? –Z helikoptera dałoby się to zrobić, ale byłabym bardzo zaskoczona, gdyby okazało się, że Hollister i Sanderson nie doprowadziliby jej przez ten czas do porządku. Party westchnęła. –Co? Co się stało? – zaniepokoił się Will. –Zaczynam się obawiać, że w końcu będzie to ich słowo przeciwko naszemu. Bez mammogramów nie mamy nic, co choćby przypomina dowód. Podejrzewam, że sfałszowane zdjęcia znikły, a z patologiem współpracującym z Hollister i Newcomberem sprawę załatwiono tak czy inaczej. Brak powiązań Hallidaya i Excelsius Health z morderstwami, nawet z tym oszustwem z rakiem piersi. –Coś wymyślimy – pocieszył ją Will. – Sukinsynowi nie ujdzie na sucho to, co zrobił, choćby nawet nie on pociągał za spust. No i co? Idziemy? Dasz radę? Pomógł Patty wstać. Pocałował ją delikatnie. –Masz rację – powiedziała dziewczyna. – Dopadniemy go, jeśli nie tak, to inaczej. Mimo wszystko cholernie mi się nie podoba, że nie mamy choćby jednego, najdrobniejszego dowodu… Will? Co się stało? Co ja takiego powiedziałam? Will uśmiechał się do niej kpiąco, jakby mówił: wiem coś, czego ty nie wiesz. Przed chwilą, zupełnie przypadkowo, dotknął kieszeni spodni i po raz pierwszy od wizyty w Roxbury pomyślał o tym, co w niej schował. Powoli wyciągnął wygniecioną, wilgotną, poznaczoną plamami potu kopertę: list, który Newcomber schował w kopercie z mammogramami. Nie wątpił, że jest w nim coś, co powiąże Hallidaya z fałszywymi przypadkami raka piersi. –Szczęśliwego Bożego Narodzenia, pani sierżant – powiedział. Bullock i Carruth, szerzej znani pod nazwą BC, od stu pięćdziesięciu lat nieprzerwanie świecili na prawnym firmamencie Bostonu i byli na nim gwiazdą największą. Ed Wittenburg pracował dla nich od dwudziestu pięciu lat i dochrapał się stanowiska starszego wspólnika odpowiedzialnego za sprawy korporacyjne, w tym wykupywanie firm i fuzje. Siedział spokojnie w sali konferencyjnej na

trzydziestym dziewiątym piętrze, przyglądał się pięknemu widokowi na port i wyspy i w myśli pytał Hallidaya, kiedy zacznie się przedstawienie. Janet Daninger zaczynała się bać. Przeszła do Excelsius Health wraz z Halliday’em i Goldem, kiedy Hallidaya, pracującego dla Bowling Green Textiles, skuszono stanowiskiem dyrektora wykonawczego Excelsius. Gold był wówczas jego zastępcą, tak jak teraz. I nigdy, ale to nigdy nie kazał przyjacielowi czekać, nie leżało to po prostu w jego charakterze. A już zwłaszcza nie kazałby mu czekać na rozpoczęcie spotkania, które miało zwieńczyć karierę Boyda. Janet uśmiechnęła się w duchu, przypominając sobie zastrzeżenia niedowiarków, którzy twierdzili, że sukces w zmianie technik produkcji i sprzedaży tekstyliów to niekoniecznie dowód na to, że nowy dyrektor poradzi sobie na bardzo konkurencyjnym, płynnym rynku usług medycznych. Jakże się mylili! –Spróbuj jeszcze raz, Janet – poprosił Halliday. – Zdaje się, że powinniśmy zaczynać. Chodziło mi tylko o to, że Marshall tyle zrobiłby doprowadzić do sukcesu, który świętujemy dzisiaj, że powinien uczestniczyć w tym święcie. Obrócił się i spojrzał na dwudziestkę mężczyzn i kobiet, siedzących przy mahoniowym stole tak wielkim, że nie musieli się przy nim tłoczyć. Przed każdym gościem stała elegancka plakietka z nazwiskiem i nazwą firmy, którą miał wprowadzić do rodziny Excelsius. Premier Care. Unity Comprehensive Health. Steadfast Health. Coastal Community Health. Każdy miał też przed sobą stos dokumentów gruby na ponad dwa centymetry. Samoprzylepnymi karteczkami oznaczono strony, na których należało złożyć podpisy. Obok dokumentów leżała kolorowa broszurka informująca o narodzinach nowej firmy: Excelsius National Health.

219

–Kiedy nasze akcje wejdą na rynek – powiedział kiedyś Boyd do Janet i znacząco mrugnął – zalecam, żeby członkowie twojej rodziny kupili sobie kilka. Teraz Halliday nerwowo bawił się piórem. Odczekał minutę i wyczuwając rosnące zniecierpliwienie obecnych; podszedł do stołu. Odchrząknął. W ciągu ponad dziesięciu lat współpracy funkcjonowali z Marshallem niemal jak jeden organizm. Nie było między nimi żadnych różnic, ani światopoglądowych, ani zawodowych. Żeby Gold miał opuścić zebranie, zwłaszcza tak doniosłe jak to? Nie do pomyślenia. To byłby pierwszy raz. Lepiej, żebyś miał jakiś cholernie dobry powód. –Panie i panowie! Bardzo mi przykro z powodu tego niewielkiego opóźnienia. Czekałem na Marshalla Golda, mojego zastępcę i asystenta, którego zapewne większość z was zna. Załatwia jeszcze pewne drobne sprawy związane z tematem tego spotkania. Jestem pewien, że wkrótce do nas dołączy. – Halliday odetchnął głęboko, z dumą. – Bez dalszych ceregieli powiem, że nadszedł czas, byśmy zaczęli tworzyć historię. Kiedy zakończymy to spotkanie, każdy z nas będzie ważną częścią

jednej z największych i najbardziej wpływowych zarówno w naszym kraju, jak i na świecie kas chorych, dostarczających usług medycznych: Excelsius National Health. Każdy z was dostanie z tej okazji prezent: warte dwa tysiące dolarów, zrobione na zamówienie, diamentowe i złote pióro wieczne Diablo de Cartier. Leży ono przed każdym z państwa na koniecznych do podpisania dokumentach. Inną miłą pamiątką tego dnia będzie oczywiście powiększenie stanu waszych kont bankowych. Goście roześmieli się serdecznie. –A teraz, jeśli nie macie nic przeciwko temu, weźcie proszę do ręki wasze pióra i zwróćcie uwagę na punkt pierwszy… Piękne, podwójne drzwi prowadzące do sali konferencyjnej otworzyły się nagle. Halliday miał na końcu języka słowa: „Witaj, Marshall”, lecz nie powiedział nic. Zamarł ze zdumienia. Do sali weszli ramię w ramię Will Grant i Patty Moriarity. Byli wykąpani, przebrani w czyste ubrania, ale nic nie mogło ukryć ich poranionych twarzy. Jedno oko Willa było całkowicie zamknięte obrzękiem, miał też obandażowane ręce. Patty miała twarz fioletową od gencjany, od oczu przez policzki aż po szczękę. Oboje kuleli. Tuż za nimi pojawiła się trzecia osoba: wysoki, dystyngowany mężczyzna w mundurze pułkownika policji stanowej wszedł wyprostowany, krokiem marszowym. Tommy Moriarity stanął nieruchomo, a Patty i Will rozdzielili się i powoli przeszli wzdłuż stołu, pozwalając wszystkim przyjrzeć się swym obrażeniom. Kiedy doszli do Hallidaya, Patty podała mu złożony arkusz papieru… a potem drugi. –Boydzie Halliday – oznajmiła – oto nakaz pańskiego aresztowania. –Pod jakimi zarzutami. –Prokurator okręgowy właśnie nad tym pracuje. Jeden, wymieniony w nakazie, który właśnie panu wręczyłam, to zarzut oszustwa i współudziału w morderstwie. Osobiście obiecuję, że będą jeszcze inne. Jeśli chodzi o oszustwo, opisane jest to w liście pewnego radiologa z Centrum Walki z Rakiem Excelsius. –Czy mamy dołączyć kopię naszych dokumentów do tych, którymi dysponują pańscy partnerzy? – spytał Will. Boyd Halliday podniósł się powoli. Patrzył przez okno kamiennym wzrokiem. –To nie będzie konieczne – powiedział spokojnie. – Ed, podejdź proszę i upewnij się, że ci ludzie nie naruszają żadnego z przysługujących mi praw. Nikt z siedzących przy stole nie poruszył się, gdy Ed Wittenburg rozmawiał szeptem najpierw z Patty, potem z Hallidayem. Wreszcie cofnął się, a Patty skuła Hallidayowi ręce na plecach i wyprowadziła go z sali. Jej ojciec wyszedł za nimi. Will położył ręce na oparciu krzesła.

–Mam nadzieję, że większość z was, jeśli nie wszyscy, nie ma zielonego pojęcia, co się tu przed chwilą zdarzyło – powiedział. – Niewątpliwie stanie się to dla was jasne we właściwym czasie.

220

Na razie mogę powiedzieć tylko tyle: stawka w grze między medycyną państwową a systemem kas chorych znacznie poszła w górę. Nikt z nas nie powinien zajmować się problemami zdrowotnymi innych, jeśli pacjent czy też „klient” nie jest dla niego ważniejszy od niego samego. Wzywam wszystkich: wróćcie do swych firm i zacznijcie pracować nad tym, jak przełożyć te słowa na czyny. Aha, tak przy okazji: pamiątkowe pióra możecie oczywiście zachować.

221 Epilog

CHICAGO

Dziesięć miesięcy później Promienie zimowego słońca odbijały się od powierzchni jeziora Michigan i świeżego, sypkiego śniegu przykrywającego prawie całe miasto. Lekarze, dwadzieścia pięć tysięcy lekarzy, spacerowali starannie zamiecionymi alejkami prowadzącymi do McCormack Place South, części wielkiego centrum konferencyjnego. Lekarze, w tym kilka tysięcy kręgarzy, setki okulistów i specjalistów od leczenia chorób stóp, reprezentowali wszystkie specjalizacje medyczne, wszystkie organizacje medyczne, wszystkie stany. To spotkanie, zorganizowane przez Stowarzyszenie Hipokratesa, nie miało precedensu. Nigdy przedtem nie widziano takiego ducha współpracy i poczucia misji, a misją tą było opracowanie systemu narodowego planu finansowania służby medycznej na podstawie jednej określonej składki i wspierania go podczas procedur kongresowych różnymi środkami, nie wyłączając strajku włoskiego, a nawet generalnego. –Dokonamy tego – powiedział Will. – Czy potrafisz to sobie wyobrazić? –Tylko dzięki tobie. Party mocniej ujęła go pod ramię. Poszli na miejsce, z którego mogli oglądać jezioro. Perfidia i ogrom okrucieństwa Excelsius Health zelektryzowały środowisko medyczne w stopniu wcześniej niewyobrażalnym. Oddziały Stowarzyszenia Hipokratesa powstawały niemal z dnia na dzień w całym

kraju, liczba członków rosła lawinowo. AMA rzuciła wszystkie siły swych dwustu sześćdziesięciu tysięcy członków, szukających najlepszego sposobu rozwiązania kryzysu. Szeroko omawiane w środkach przekazu, w całości transmitowane przez telewizję przesłuchania przed komisją kongresową ujawniły nieakceptowalne praktyki biznesowe wielu dostarczycieli usług medycznych. Do pacjentów i lekarzy, występujących w charakterze świadków, dołączyli nieoczekiwanie pracownicy wielu firm, nagle chętni do podzielenia się informacjami o tym, w jaki sposób ich pracownicy szli na skróty i dokonywali oszczędności ze szkodą dla zdrowia pacjentów. Skutek był między innymi taki, że wiele miejsc w kongresie zmieniło właścicieli, a nowi kongresmani sprzyjali natychmiastowym działaniom prowadzącym do przekształcenia służby zdrowia tak, by można ją było poddać kontroli federalnej. Tymczasem postawione pod ścianą korporacje szybko się restrukturyzowały. Zmieniano dyrektorów wykonawczych, inni wysocy funkcjonariusze znikali, niektórzy wraz z dziesiątkami nielegalnie zgromadzonych milionów. Sprzeciw wobec stanu rzeczy panującemu w służbie zdrowia rósł jak fala tsunami. Nieubezpieczeni przedstawiciele klasy średniej stali się męczennikami sprawy zmian. Narodowy komitet stowarzyszenia, do którego obowiązków należało zorganizowanie konferencji w Chicago, zakładał obecność od dziesięciu do piętnastu tysięcy uczestników. O dwudziestu pięciu tysiącach nikt nawet nie marzył, dokonano jednak odpowiednich zmian. –Naprawdę kocham Chicago – powiedziała rozmarzona Patty. –A ja naprawdę kocham… też Chicago. –Wiesz, mam tylko nadzieję, że kiedy zorientujesz się wreszcie, że wcale nie jesteś dowcipny, nie popełnisz samobójstwa. –Nie, nie mam zamiaru dłużej tego znosić. Dość mam słownego maltretowania. Jeśli nie podoba ci się moje poczucie humoru, odwołuję ślub. –Proszę bardzo, skoro chcesz. Tylko będziesz musiał powiedzieć o tym mojemu ojcu. –Po głębszym namyśle doszedłem do wniosku, że wolę maltretowanie słowne. –Mądra decyzja. – Patty poprowadziła Willa w stronę centrum konferencyjnego. – Szkoda, że nie ma wśród nas twojej serdecznej przyjaciółki, Susan. Pracowała tak ciężko, by poprawić opiekę zdrowotną.

222

–Charles Newcomber też mógłby na niej skorzystać. –Tak, oczywiście. No i nie zapomnijmy o wszystkich tych kobietach z Steadfast Health, którym

pomogła doświadczyć radości diagnozy raka, operacji i chemioterapii. Boże, jak mi szkoda, że nie trafiłam tam, gdzie mierzyłam. – Dotknęła palcem środka piersi. –Co się odwlecze, to nie uciecze. To jeszcze nie koniec. –Mam nadzieję, że się mylę, kochanie, ale uwierz glinie na słowo: niektórzy bandyci naprawdę znikają. A Susan Hollister rzeczywiście znikła. Mimo pomocy Eda Wittenburga policyjny helikopter szukał farmy niemal przez cały dzień. Kiedy policja wreszcie dotarła na miejsce, Susan już tam nie było. Wszędzie walały się łuski, wszędzie pełno było dziur po kulach, ale ciała rozmiłowanego w torturowaniu pacjentów doktora Krausego, Marshalla Golda i jego cyngla, Watkinsa, znikły. Farmera i jego żonę długo przesłuchiwano, zagrożono im postawieniem zarzutów, ale ani jedno, ani drugie nie załamało się, więc w końcu odesłano ich do domu. Patolog z Excelsius, któremu zapłacono za współpracę z Hollister i Newcomberem, czyli za oznaczanie odpowiednich zdjęć nazwiskami kobiet w rzeczywistości zdrowych zgodził się zeznawać w zamian za złagodzenie kary. Bardzo pomógł we wpakowaniu Boyda Hallidaya za kratki, choć zdaniem Patty i Willa wyrok był zdecydowanie za mały, a także w postawieniu Susan Hollister w stan oskarżenia in absentia. Pacjenci dopiero zaczęli wnosić oskarżenia cywilne, ale wkrótce po aresztowaniu Hallidaya Excelsius Health rozwiązano. Przedarcie się przez finansową dżunglę miało zająć lata, toteż odszkodowania też miano zacząć wypłacać po latach. W dodatku do pozwów indywidualnych jedna z czołowych bostońskich firm, z pomocą Augie Micellego, przygotowywała pozew zbiorowy przeciw byłemu gigantowi służby zdrowia. Niedługo miało rozpocząć się pierwsze posiedzenie czterodniowych obrad Komitetu Efektywnego Finansowania Narodowej Służby Zdrowia. Ogromna sala konferencyjna szybko się wypełniała. Pierwsza przemawiać miała Diana Joswick, anestezjolog z Teksasu, niedawno wybrana na przewodniczącą Stowarzyszenia Hipokratesa. Za stołem prezydialnym wisiał wielki transparent z napisem: POWSZECHNA SŁUŻBA ZDROWIA DOSTĘPNA DLA WSZYSTKICH. Atmosfera na sali była naelektryzowana. Will próbował odmówić stowarzyszeniu, które chciało, żeby zasiadł za stołem prezydialnym wraz z Dianą Joswick i innymi ważnymi osobistościami. Powoływał się na fakt, że z przyczyn osobistych zrezygnował z pełnienia jakichkolwiek obowiązków, zatrzymując tylko członkostwo. W końcu, dla zachowania poczucia jedności, zgodził się, choć niechętnie. Na jego prośbę dwa miejsca w pierwszym rzędzie zarezerwowano dla Patty i Augie Micellego. –Jest Augie! – ucieszyła się Patty. Will wszedł za nią przywitać się z prawnikiem. Usiadł na chwilowo wolnym miejscu obok dziewczyny. Micelli, znacznie szczuplejszy i wyglądający znacznie zdrowiej niż podczas ich pierwszego spotkania, uśmiechał się szeroko. –To większe przedstawienie niż cholerny Woodstock – powiedział na powitanie. – I kto tu mówi o „wprowadzaniu zmian”. Wam udało się zmienić świat!

–Nie daj się ponieść, Augie. –Kogo tu poniosło? –Świetnie wyglądasz – przyznała Patty. – Ile kilogramów? –Dziewięć. Prawie… ale kto by liczył. Zdumiewające, ile można osiągnąć, usuwając alkohol z diety. –Ile czasu minęło? –Od początku kuracji? Jutro będzie osiem miesięcy. –Trudno było? –Dość, ale nie mam zamiaru się załamać. Powtarzam sobie, że każdy zdolny zdobyć tyle roztworu fentanylu, ile ja zdobyłem w tak krótkim czasie, może dziś nie wypić ani kropli.

223

Nie myślę o tym, co będzie jutro. Ludzie z Anonimowych Alkoholików, z których do tej pory podkpiwałem, także okazali się bardzo pomocni. –To może kiedyś zdecydujesz się wrócić do medycyny? –Póki nie uporządkujemy tego bałaganu, nie wrócę. – Micelli wskazał gestem na transparent. – No i czeka mnie jeszcze wiele poważnych spraw. –Medycyna jest na ciebie gotowa, gdy tylko ty będziesz gotowy na medycynę. –Idź. Machają na ciebie – powiedział prawnik. –Czuję się trochę niezręcznie… –Idź już. Will zajął miejsce za stołem. Był przygotowany na to, jak zostanie przedstawiony: jako lekarz, którego odwaga, siła ducha i poświęcenie stały się synonimem zadań Stowarzyszenia Hipokratesa. Nie był jednak gotów na owację. Dwadzieścia pięć tysięcy ludzi wstało jak jeden mąż. Przez pełne dwie minuty ludzie ci bili brawo, gwizdali i krzyczeli. Patty śmiała się głośno, widząc jego zażenowanie. Owacja umilkła wreszcie. Głos zabrała Diana Joswick. –Nigdy w historii – rozpoczęła – nasi studenci i rezydenci nie byli lepiej przygotowani do tej

ciężkiej pracy, jaką jest troska o pacjenta. Ale – jakie to ironiczne! – pacjent nigdy nie otrzymywał pomocy aż tak złej jakości. Szpitale nie są już bezpiecznym, łatwo dostępnym schronieniem dla chorych i rannych. Przyjęcie do niektórych jest trudniejsze niż wstąpienie na uniwersytet Ive League. Koszty opieki zdefiniowały standard opieki. Słuchawka i pełne badanie lekarskie zastąpione zostały przez stosy papierów i pedantyczną dokumentację. A wszystko to za zaledwie pół biliona dolarów rocznie, o wiele więcej niż kosztuje skuteczny i powszechnie dostępny kanadyjski system opieki zdrowotnej. Opieka zdrowotna w Ameryce, najzamożniejszym, dysponującym największymi środkami kraju w historii świata, jest żenująca. Oczekiwanie, że zmienią to szefowie firm ubezpieczeniowych, nafciarze medycyny, to naiwność. To jak prosić lisa, by zabezpieczył kurnik. Przyjaciele, nadszedł czas, by wystąpić naprzód, by się pokazać. Wystąpić naprzód, tupnąć nogą. Nadszedł czas, by pojęcie „służba zdrowia” nie było sprzecznością samą w sobie. W wielkiej sali znów rozległa się owacja. Pierwsza z wielu w czasie czterdziestominutowego wystąpienia. Osiem tysięcy kilometrów na południe od Chicago, na krańcu miasteczka Talavera, leżącego w stanie Guaira w środkowo-południowym Paragwaju, w rogu cantiny przy drzwiach, na koślawej drewnianej ławie siedział zabójca. Przypadkowemu obserwatorowi wydałoby się, że śpi, ale spod szerokiego ronda słomkowego kapelusza ciemnymi, zmrużonymi oczami jastrzębia wpatrywał się w drzwi budynku stojącego po drugiej stronie uliczki. Była to Clinica Medico. Pod luźnym bawełnianym poncho kobieta kryła prawą rękę, w której trzymała trzydziestkęósemkę z krótką lufą. Nie ośmieliła się wwieźć broni do kraju, musiała więc zaakceptować najlepszy egzemplarz z tych, które zdołał znaleźć dla niej handlarz z Asunción. Pistolet, podobno rosyjski, wydawał się tandetny, cena była co najmniej zawyżona, ale nie miało to wielkiego znaczenia. Handlarz pozwolił jej oddać kilka strzałów do butelek, a zgodnie z planem miała strzelać z bliska, bardzo bliska. Do tego ten pistolet się nadawał. Minęła godzina, druga miała minąć wkrótce. I nic. Przez trzy dni kobieta obserwowała swą ofiarę z ławki w cantinie. Wiedziała, kiedy przychodzi i kiedy wychodzi. Przez trzy dni pani doktor przychodziła punktualnie o dziewiątej i siedziała w klinice sama do dziesiątej, kiedy otwierała ją dla pacjentów. Raz i drugi zajrzała do środka przez okno; jej ofiara ćwiczyła jakieś skomplikowane formy sztuk walki w małej poczekalni. Siła, równowaga, szybkość. Czy coś się dziś stało? Czy wzięła wolny dzień? Rozejrzała się dookoła, szukała jakichś oznak nadciągających kłopotów. Nie było żadnych, pani doktor właśnie szła uliczką w stronę kliniki, wznosząc tuman kurzu, który wisiał potem nieruchomo w upalnym powietrzu.

224

Skinęła głową kobiecie wieszającej pranie, pomachała handlarzowi owoców. Odprężona. Szczęśliwa. Siedząca na ławce kobieta zacisnęła zęby, mocniej, ujęła kolbę pistoletu. Nie będzie czekać dłużej. Nadszedł czas. Lekarka spóźniła się dwie godziny, lecz mimo to nie otworzyła szpitalika dla pacjentów. Minęło pięć minut. Dziesięć. Siedziała w środku sama, prawdopodobnie ćwiczyła. Wreszcie, naciskając kapelusz głębiej na oczy, kobieta wstała, powoli przeszła przez uliczkę i zapukała do drzwi Clinica Medico. –Somos cierros – rozległ się lekko zdyszany głos lekarki. Zamknięte. Zapukała powtórnie. Podejdź do drzwi. Proszę. Odgłos kroków. A więc to już. Albo wkrótce… wkrótce… Drzwi otworzyły się, najpierw odrobinę, potem na całą szerokość. –Hola, buenos dias. Enque le puedo sewir? –Czy mogę wejść? Proszę? Lekarka zdziwiła się wyraźnie na dźwięk słów wypowiedzianych po angielsku. –Jeśli pani musi? Jestem bardzo zajęta. Cofnęła się o dwa kroki. Kobieta weszła do poczekalni, w której lekarka tak lubiła ćwiczyć. –Doktor Hollister, mieliśmy wielkie kłopoty ze znalezieniem pani – powiedziała i odsunęła kapelusz na tył głowy. Lekarka nie od razu ją poznała. Był czas na przygotowanie broni. –Grace Davis? –Wdzięczna, kochająca pacjentka. Grace widziała, jak napinają się mięśnie ramion Susan Hollister. Zawodowy zabójca strzelałby natychmiast. Wraz z mężem przez osiem miesięcy czekali na tę chwilę. Pozbyli się niemal wszystkich oszczędności. A przez cały ten czas Grace wyobrażała sobie to właśnie spotkanie; myślała tylko o nim i zastanawiała się, czy zdoła to zrobić, czy będzie w stanie pociągnąć za spust, czy potrafi zabić. Odpowiedź na te pytania uzyskała w niespełna sekundę. Hollister wyprowadziła cios nogą; gdyby doszedł celu, oberwałby jej głowę. Grace wystrzeliła w jej wirujące w obrocie ciało raz, a potem drugi. Pełen śmiercionośnej gracji obrót zakończył się równie nagle, jak się zaczął; lekarka upadła bezwładnie, przewracając stół. Na boku jej białego podkoszulka wykwitły dwie plamy krwi. Rozszerzonymi oczami patrzyła na zbliżającą się kobietę.

–Nie rób tego – wyszeptała, widząc lufę wycelowaną wprost w jej czoło. – Nie… Trzecia kula, wystrzelona z odległości niespełna metra, trafiła w środek czoła Susan Hollister i wyszła z tyłu czaszki. Śmierć nastąpiła natychmiast. Grace Peng Davis zdjęła poncho i rzuciła je obok ciała wraz z bronią, po czym spokojnie wyszła przez tylne drzwi budynku. Szła powoli ulicą wybiegającą z miasteczka. Przecznicę dalej podjechał do niej Mark w wynajętej kii. –Już po wszystkim? – spytał, gdy żona wsiadła i mógł ruszyć. Grace przygryzła dolną wargę. Skinęła głową. W jej oczach błysnęły łzy. –Zabierz mnie do domu – poprosiła.