Palmer Michael 11 Szczepionka

Michael Palmer

Szczepionka (Fatal)

Przełożył Krzysztof Mazurek

Nicholasowi Aleksandarowi Palmerowi Wierz albo nie wierz, ale kiedyś, kiedyś twój dziadek napisał tę książkę. A także Danicy Damjanovic Palmer, Jessice Bladd Palmer i Elizabeth Hanke za to, że troszczycie się o moich chłopców.

Ta powieść jest dziełem z wyobraźni. Nazwiska, postaci, instytucje i przedstawione tu wydarzenia są tworem wyobraźni autora lub też autor posługuje się nimi zgodnie z wymogami dzieła literackiego. Wszelkie podobieństwo do rzeczywistych osób lub instytucji jest całkowicie przypadkowe.

PODZIĘKOWANIA Gdy kończę książkę i wiem, że niedługo będzie w księgarniach, bibliotekach i na półkach moich czytelników na całym świecie, z prawdziwą przyjemnością myślę o tym, ile wsparcia i pomocy otrzymałem podczas jej pisania. Jane i Don, dziękuję, że byliście ze mną, jak zawsze i na każdym kroku. Billowi Masseyowi dziękuję za znakomitą redakcję tekstu. Nicie i Irwynowi, Andrei Nicolay, Kelly Chain i wszystkim w wydawnictwie Bantham Books dziękuję za entuzjazm i prowadzenie mnie po stromych ścieżkach ku publikacji. Kapitanowi Cole Cordrayowi, doktorowi Standonowi Kesslerowi, doktorowi Pierluigiemu Gambettiemu, doktorowi Erwinowi Hirschowi, Rickowi Macomberowi, Barbarze Loe Fisher oraz Kathi Williams dziękuję za pomoc techniczną. Billowi Wilsonowi i doktorowi Bobowi Smithowi dziękuję za wszystko, co uczynili dla mnie i dla wielu innych. Daniel, dzięki serdeczne za stronę internetową i pomysły; Mimi, Matt i Beverly, dzięki za lekturę. I Lukowi, niezwykłemu czarodziejowi Lukowi, dziękuję za wyrozumiałość, gdy tato musiał czasem powiedzieć: „Pobawimy się później”.

PROLOG Wszystko zaczęło się od bólu gardła. Nattie Serwanga dokładnie pamięta tę chwilę. Siedziała przy kolacji z Elim, swoim mężem, kiedy poczuła ból przy przełykaniu fasolki szparagowej. Rozmawiali właśnie o tym, czy lepiej byłoby dać córce na imię Nadine, czy może Kolette. Drapanie w gardle to początek zwykłego przeziębienia – tak sobie wtedy pomyślała. Nic więcej. Tymczasem pomimo leczenia, które zastosowali lekarze w przychodni, z gardłem było coraz gorzej. Teraz, po dziewięciu dniach od tamtego bolesnego drapania, Nattie wiedziała, że jest chora – naprawdę chora. Świadczył o tym pulsujący ból głowy, a także oblewające ją na przemian fale zimna i gorąca oraz bolesna opuchlizna w gardle, na którą nic nie pomogły antybiotyki. A dziś o trzeciej w nocy doszedł do tego jeszcze kaszel.

Po drugiej stronie wysokiej szklanej witryny stały w kolejce po obiad dzieci ze szpitalnego oddziału dziennego. Kurczak w panierce i spaghetti. Na deser budyń. – Cześć, Nattie Smattie... Ja pierwszy, Nattie, ja byłem pierwszy... Ble, znowu spanetti. Puszczając perskie oko do cudownego czterolatka imieniem Harold, Nattie zmusiła się do przełknięcia kilku kropel śliny przez piekące gardło i nałożyła mu jedzenie na talerz. Chwilę później, bez żadnego ostrzeżenia – tak nagle, że nawet nie zdołała podnieść ręki do ust – chwycił ją i zgiął w pół potworny, rozrywający oskrzela kaszel – takiego ataku jeszcze nie miała. Krople śliny rozprysły się na talerze i na wszystko, co na nich leżało. Zrobiła krok w tył, potknęła się, ale zdążyła się czegoś uchwycić. Z każdym kaszlnięciem czuła, jak w mózg wbija jej się długi stalowy gwóźdź. – Cholera – mruknęła, odzyskując równowagę. Była twarda, twarda jak stal, jak mówiła jedna z jej sióstr. Ale ta infekcja nie była słabsza. Instynktownie wsunęła dłonie pod fartuch i przycisnęła je do łona. Przez kilka strasznych, martwych sekund nie było nic. Potem poczuła ostre pchnięcie po lewej stronie, które odbiło się natychmiast szturchnięciem po prawej. Pomimo bólu głowy, kaszlu i gorących węgli w gardle na jej twarzy pojawił się uśmiech. Nattie miała czterdzieści lat i od lat siedmiu była mężatką. Powoli zaczęła się już przyzwyczajać do myśli, że jej smutnym przeznaczeniem będzie stan bezdzietności. Eli, który pochodził z dziesięcioosobowej rodziny, gorąco pragnął dzieci. Prawie stracił nadzieję i zaczął mówić o stworzeniu rodziny zastępczej, a nawet o adopcji. Aż tu nagle cud. – Nattie, co z tobą? Szefowa zmiany, Peggy Souza, przyglądała jej się z niepokojem. Tym razem Nattie zmusiła się do uśmiechu. Między jej łopatkami zmaterializował się przeszywający ból. – Nic mi... nie jest – powiedziała z trudnością. – To tylko katar, który się za długo ciągnie.

Byłam u ginekologa – już dwa razy. – Przepisał ci coś? – Najpierw penicylinę, a potem coś mocniejszego. Postanowiła pominąć milczeniem, że posyłał ją do specjalisty od infekcji, jeśli jej stan się wkrótce nie poprawi, i że pytał o niedawną podróż do rodziny w Sierra Leone. – Chcesz iść do domu? Nattie wskazała ręką na kłębiący się tłum dzieciaków po drugiej stronie lady. Kilka pielęgniarek i kilkoro lekarzy ustawiło się teraz w kolejce za dziećmi. – Może, jak się to przewali. Żeby pojechać na wycieczkę do Afryki, Nattie wykorzystała resztki urlopu. Zachowywała dni bezpłatnego chorobowego, żeby móc je wykorzystać w połączeniu z urlopem macierzyńskim. Jeżeli dopisze jej szczęście, będzie mogła dopracować do ostatniego tygodnia ciąży, a potem wziąć prawie trzy miesiące urlopu. Nie, nie mogła teraz żadną miarą iść do domu. – Wiesz co – zwróciła się do niej Peggy. – To może byś na ten czas założyła maseczkę? Masz paskudny kaszel. Natty obróciła się, żeby Peggy nie widziała, jak się męczy z zawiązaniem tasiemek maseczki. Na Boga, cóż się ze mną dzieje? Następne dziesięć minut pamięta jako zamazany obraz bólu i powstrzymywanego kaszlu. Tak czy owak, Nattie udało się wydać ciepły posiłek dzieciakom i nawet pomóc przy obsługiwaniu personelu szpitalnego, wiedziała, że nikt z nich nie ma czasu, żeby zejść i zjeść obiad. Teraz prócz nieustępującego bólu czuła skurcze i przepełnienie w kiszce stolcowej. Boże, proszą, czuwaj nad moim maleństwem. Niech nic jej się nie stanie. – Nattie?... Nattie! – Co takiego? Aha, przepraszam, Peggy. Zamyśliłam się. – Stałaś i gapiłaś się przed siebie. Chyba powinnaś dać sobie spocznij i... Nattie, popatrz tu na mnie. – O co chodzi? – Twoje oczy. Są całe przekrwione. Masz tam plamki krwi. – Co ty opowiadasz? – Białka oczu masz usiane jakby małymi łatkami z krwi. Nattie, lepiej nie czekaj i od razu idź do lekarza. Nagły, duszący skurcz w kiszce stolcowej odebrał jej całkowicie mowę. Ogarnięta paniką, przytaknęła i możliwie najszybciej pobiegła do toalety. Z lustra patrzyła na nią twarz podobna do maski, wprost potworna. Wystające spod papierowego czepka kępki hebanowych włosów przyklejały jej się do spoconego czoła. Poniżej białka zmęczonych, niemal zmartwiałych oczu były prawie zupełnie niewidoczne spod jasnoczerwonych plam. Rozwiązała górną tasiemkę maseczki,

która opadła jej na piersi. Wewnętrzna strona maseczki, poplamiona krwią, wyglądała jak jakiś nieprzyzwoity wytwór współczesnego malarstwa. Kolejny skurcz w dolnej części brzucha – jak rozgrzany do białości grot dzidy przeszywający ją wewnątrz od dołu do góry. Niedobrze. Jezu, jest naprawdę niedobrze. Kuśtykając, podeszła do ubikacji. Jej ubranie było całkowicie przesiąknięte potem. Po ostrym skurczu w dolnej części brzucha nastąpiła eksplozja biegunki. Ciężkie krople potu spadały jej z czoła. Eli... skarbie, jestem taka chora... Nattie z trudem udało się wstać. Za sobą, w muszli, zobaczyła przerażającą mieszaninę stolca i skrzepłej krwi. Z przewagą krwi. Myślała tylko o dziecku. Znowu spróbowała wyczuć kopanie w brzuchu, ale tak się trzęsła, że nie była w stanie niczego stwierdzić. Eli wiedziałby, co robić, pomyślała. On zawsze jest spokojny. Pomacała dłonią w kieszeni, żeby zobaczyć, czy ma drobne na telefon, żeby zadzwonić do niego do pracy. Pusto. Telefon w biurze Peggy. Stamtąd mogłaby do niego zadzwonić. Zataczając się z boku na bok, wytrącona z naturalnej równowagi ciążą, Nattie chwyciła się ściany i ruszyła naprzód. Teraz pot lał się z niej strumieniami, szczypiąc ją w oczy i skapując z nosa. Dwa razy zatrzymał ją przeszywający żebra atak kaszlu. Ręka Nattie i ściana tuż za nią były upstrzone czerwienią. – Nattie?... Nattie, połóż się. Tutaj. Zadzwonię na izbę przyjęć. Jezus, Maria, co się porobiło z tą dziewczyną! Wydawało się, że głos Peggy niknie jak echo w tunelu. – Moje dziecko... Kiedy fala bólu o mało nie rozerwała jej głowy, Nattie przyklęknęła na jedno kolano. Białe światło obmyło wnętrze jej oczu. Poczuła, że pęcherz i zwieracze puszczają, kiedy głowa opadła jej bezwładnie w tył. Wiedziała, że leci na ziemię, ale nie mogła nic zrobić, żeby temu zapobiec. – Ona ma drgawki! Zadzwońcie na izbę przyjęć! Nattie usłyszała jeszcze słowa Peggy, po czym ciemność udzieliła jej łaski zapomnienia o bólu.

ROZDZIAŁ 1 Belinda, Wirginia Zachodnia

– Matt, mówi Laura z izby przyjęć... Matt? – Tak, słucham. – Matt, ty się jeszcze nie obudziłeś. – Już nie śpię. – Śpisz. Przecież wiem. – Która godzina? – Wpół do trzeciej. Matt, proszę cię, zapal światło i obudź się. W kopalni był wypadek. Matt Rutledge jęknął. – Diabli nadali tę kopalnię – mruknął. – Doktor Butler wszczął procedurę ratunkową. Dzisiaj w nocy pod telefonem dyżuruje zespół B. Matt, obudziłeś się? – Tak, obudziłem się, już nie śpię – oznajmił chrapliwym głosem, próbując znaleźć dłonią włącznik lampki nocnej. – Dziewięć razy siedem jest pięćdziesiąt sześć. Zespół baseballowy z Miami nazywa się Heat. Piątym prezydentem... – Dobra, w porządku. Wierzę ci. Od czasów liceum, przez całą akademię medyczną, potem specjalizację i teraz, kiedy pracował jako lekarz internista, Matt z wielkim wysiłkiem odrywał się od rzeczywistości i zamykał wieczorem oczy, ale jeszcze więcej trudu kosztowało go obudzenie się rano, i to było prawdziwe wyzwanie. Laura Williams znała tę jego cechę, tak jak znały ją inne pielęgniarki, bo przez dwa lata, zanim Matt postanowił otworzyć prywatną praktykę, pracowała z nim w oddziale ratunkowym Szpitala Okręgowego Hrabstwa Montgomery. Zarówno ona, jak i inne pielęgniarki zakładały, że doktor Matthew Rutledge nie jest do końca obudzony, dopóki nie udowodni tego ponad wszelką wątpliwość. – Światło zapalone? Stopy na podłodze? – Już wstałem, naprawdę wstałem. Poczekaj chwilkę. – Matt rzucił słuchawkę na łóżko i wciągnął na nogi znoszone dżinsy, koszulkę z napisem ZAPUSZKOWAĆ AEROZOLE, a potem lekki sweter. – Co to było, zawał stropu? – spytał, przyciskając ramieniem słuchawkę do ucha. Odczuł ściskanie w żołądku na sam dźwięk słów, które wypowiedział. – Chyba tak. Karetki wyjechały, ale nikogo jeszcze nie przywieźli. Chociaż ktoś z kopalni już

tu jest. Mówi, że rannych jest około dziesięciu, może dwunastu ludzi. – Ktoś z kopalni? – Matt włożył sportowe skarpety. Dwa palce lewej stopy – mały i czwarty – prześwitywały przez przetarcia w skarpetce. Zastanawiał się chwilę, czy nie sięgnąć po inną parę, ale przykurczył palce i wciągnął buty. – Mówi, że jest głównym specjalistą od BHP czy coś w tym guście – odparła Laura. – Wysoki, czarne włosy z białym pasmem nad czołem? Wygląda jak wielki skunks – pomyślał Matt, ale powstrzymał się od komentarza. – Właśnie. – To będzie Blaine LeBlanc. Jest wielką szychą w naszym górniczym światku. Wystarczy jego spytać, co się stało. Dzięki, Lauro. Jestem obudzony, ubrany i już wychodzę. – Świetnie. Pierwszy zespół pogotowia będzie tu dopiero za jakiś czas, więc niech pan jedzie ostrożnie, doktorze. – Wiem, wiem. Motocykl równa się dawcocykl organów. – Wciągnął buty z cholewkami. – Nie będę włączał szóstego biegu, obiecuję. Reszta zespołu jest już w drodze? – Wszyscy poza doktorem Crookiem. Jak dotąd nie podnosi słuchawki ani nie odpowiada na wezwania przez pager. I oby już tak zostało – pomyślał Matt. Robert („Nigdy nie mów mi Bob”) Crook był uznanym kardiologiem, jednym z najstarszych pracowników wielospecjalistycznego Zespołu Opieki Zdrowotnej w Belindzie i jednym z najzagorzalszych oponentów Matta, kiedy ten chciał się przenieść ze szpitalnego oddziału ratunkowego do zespołu. W końcu jednak ci, którzy sądzili, że urodzony i wychowany w miasteczku Belinda internista po harwardzkiej akademii medycznej i specjalista z zakresu ratownictwa mógłby właśnie objąć etat pilnie potrzebnego lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, zwyciężyli w sporze z Crookiem, którego głównym zarzutem (wypowiedzianym głośno) było to, że Matt jest aroganckim dziwakiem, który ani się nie ubiera, ani nie wygląda jak lekarz, a kolejnym (przemilczanym podczas ogólnej debaty), że kiedyś odrzucił zaproszenie jego córki na bal maturalny. – Dobra, postaram się tam być za dziesięć minut. – Powiedzmy, piętnaście. – Niech będzie. – I jeszcze jedno, Matt. – Tak? – Dziewięć razy siedem jest sześćdziesiąt trzy, a nie pięćdziesiąt sześć. – Myślisz, że nie wiedziałem?

Matt odłożył słuchawkę, związał ciemnokasztanowe włosy w kucyk i założył podwójną gumkę. Cały czas kiedy był z Ginny, nosił krótkie włosy – może nie obcięte na jeża, ale prawie. A na mocy

jej decyzji była jedyną osobą, która miała prawo je strzyc. Od czasu jej śmierci Matt tylko przycinał baczki. Mniej więcej rok później pojawił się kolczyk w prawym uchu, a kilka miesięcy potem tatuaż na prawym ramieniu. Był to mistrzowski obraz – wykreowany na podstawie fotografii – obsypanego białymi kwiatami drzewa głogu na ich podwórku – ulubionego drzewa Ginny. Pięciopokojowy dom z drewnianych bali, który wspólnie zaprojektowali, przycupnął na występie skalnym, z którego roztaczał się widok na dolinę Sutherland w górach Allegheny. Wciągając na siebie dżinsową kurtkę, Matt wyszedł na szeroki ganek, gdzie już pod koniec Ginny spędzała większość czasu. Właściwie to specjalista od tatuażu w Morgantown namówił Matta, żeby nie tatuować całego ganku tylko drzewo. („Kapuję, że chodzi o sentyment, ale, człowieku, wierz mi, że estetycznie ten ganek jest lekko kiczowaty”). Zawsze kiedy Matta ogarniały wątpliwości, czy podjął słuszną decyzję, wracając do Wirginii Zachodniej – a ostatnio zdarzało się to coraz częściej – wystarczało, że wyszedł przed swój drewniany dom. To była noc Ginny. Na niebie księżyc w pełni i ani jednej chmurki. Tuż nad głową odwieczna rzeka Drogi Mlecznej, pełgająca oddalonym światłem w ciemności. Chłodne nocne powietrze końca lata było, jak zwykle, zabarwione delikatnym akcentem dymu z potężnej koksowni przylegającej do kopalni. Ale i tak czuło się w nim słodycz lawendy, dzikich orchidei, lipy, dzikich róż i setek innych rozkwitających roślin. Polne drogi, zaprowadźcie mnie do domu, do tych miejsc, do których rwie się serce... Matt obszedł dom dookoła, otworzył garaż i odpalił swojego czerwonobrązowego harleya electraglide. Oprócz tego potwora, miał jeszcze krążownika szos kawasaki z silnikiem 900 cm i krosową hondę 250 cm. Harleya brał, kiedy wyjeżdżał w dalsze trasy, a błyskawicznie przyspieszającego kawasaki, gdy chciał poczuć dreszcz emocji i choć przez chwilę pożyć niebezpiecznie. Honda, oprócz tego, że sprawiała mu ogromną frajdę w górskich lasach, była nieoceniona przy większości wizyt domowych u pacjentów mieszkających tam, gdzie można dojechać tylko bocznymi górskimi drogami. Kiedy toczył się na potężnym motocyklu żwirowym podjazdem w kierunku autostrady stanowej nr 5, poczuł przypływ adrenaliny w żyłach na myśl o tym, co się może wydarzyć w ciągu następnych paru godzin. Nie był to oczywiście pierwszy wypadek, który wydarzył się za sprawą kopalni w Belindzie, ale jeśli jest dziesięciu do dwunastu rannych, to prawdopodobnie jak dotąd najpoważniejszy. Przez te wszystkie lata zdarzały się różne sińce, przecięcia skóry, skręcenia stawów i naciągnięcia więzadeł, złamania zbyt liczne, żeby je wspominać. Było też kilka ofiar śmiertelnych. Jak dotąd jednak jedyna katastrofa, do której wzywano zespół B, okazała się czystą farsą. Głęboko w kopalni wykoleiła się kolejka wożąca urobek i górników na podszybie. Od drugiej do trzeciej nad ranem dwudziestu członków ekipy medycznej zespołu B kręciło się po izbie przyjęć, zanim przyszła wiadomość, że zamiast trzydziestu do czterdziestu rannych, o których była mowa na początku, nie ma ani jednego. Tym razem jednak Matt czuł, że ta katastrofa to nie będą przelewki. Dziesięć kilometrów, które dzieliło go od szpitala, pokonywał górskimi serpentynami, do których jego motocykl wydawał się jakby stworzony. Pochylał się w siodełku, wchodząc w znajome zakręty w rytmie, który stał się jego drugą naturą. Zastanawiał się, czy ta katastrofa może

być kolejnym skutkiem omijania przepisów bezpieczeństwa pracy w Kopalni i Koksowni Belinda. Pomimo ciągłej presji, by zmodernizować i poprawić warunki bezpieczeństwa, jaką on i kilku innych co odważniejszych wywierało na właścicieli przedsiębiorstwa, od lat zbyt wiele się nie zmieniało. K&KB była uparta i niechętnie podejmowała jakiekolwiek działania oprócz niezbędnego minimum, by zapewnić bezpieczeństwo górnikom. Dzisiejsza katastrofa przypominała potężny zawał w kwietniu dwadzieścia dwa lata temu, kiedy tąpnęło w C9, nad chodnikiem o uroczej nazwie Sue Ellen, zasypując na śmierć trzech górników, a wśród nich sztygara zmianowego Matthew Rutledge’a, ojca Matta.

ROZDZIAŁ 2 Oddział ratunkowy nowoczesnego, liczącego 120 łóżek Szpitala Okręgowego Hrabstwa Montgomery, który mógł przyjąć dwunastu pacjentów, był wyposażony w specjalistyczny sprzęt ortopedyczny i pediatryczny, była tam również sala zabiegowa zwana dziesiątką, do której kierowano nagłe przypadki chirurgiczne i ostre stany powypadkowe. Kiedy Matt wszedł na oddział, przy dyżurce pielęgniarek czekało już dwóch chirurgów i internista, ale wiedział, że kręci się tu gdzieś co najmniej dwóch lub trzech lekarzy innych specjalności oraz radiolog. Ponadto w laboratorium z pewnością czuwał Hal Sawyer, główny anatomopatolog i wuj Matta – trochę człowiek gór, trochę działacz społeczny, trochę kobieciarz i hulaka, w pełni naukowiec, który był bratem matki Matta i jego ojcem chrzestnym. To za jego sprawą Matt zdecydował się pójść na medycynę. Od czasu, kiedy dwadzieścia dwa lata temu zawalił się strop w chodniku C9, Hal był dla niego jak ojciec. Zaledwie minutę potem, jak wszedł, Matt usłyszał pisk opon karetki z pierwszym rannym, która hamowała w zatoczce dla karetek. Ruchem ręki odsunął pozostałych lekarzy i poszedł za dwiema pielęgniarkami do karetki. Jeśli ten górnik, ubrudzony mieszaniną błota, pyłu węglowo-wapiennego i potu, miał być zapowiedzią rozmiarów tragedii w kopalni, znaczy to, że noc będzie długa. Wygląd jego zakrwawionej nogi, dosyć skutecznie unieruchomionej między dwiema deseczkami, wskazywał na skomplikowane złamanie kości udowej. W połowie uda przez rozdarcie w drelichowych spodniach wystawał groteskowo szpikulec kości. Matt poszedł za sanitariuszem, który popychał rozkładane nosze na kółkach do gabinetu ortopedycznego. Kątem oka zauważył Blaine’a LeBlanca, głównego specjalistę BHP z kopalni, ubranego w wyprasowane na kant spodnie i koszulę za sto dolarów; rozmawiał z kierowcą karetki i jednocześnie zapisywał coś w notesie. Było już za późno, żeby uniknąć kontaktu wzrokowego, i LeBlanc odwrócił się w kierunku Matta. Twarz miał stężałą w skurczu i bladą. Mattowi przemknęło przez głowę, co też specjalista BHP mógł sobie w tej chwili myśleć. No nie, to znowu on. Kolejna krucjata naszego doktora Dolittle‘a. No, spróbuj wejść mi w drogę i jeszcze raz nabrużdzić kopalni, kretynie. I tak nikt nie słucha tego, co gadasz... LeBlanc potrząsnął niechętnie głową, a Matt odpowiedział radosnym uniesieniem kciuków. Tak długo, jak Matt nie odpuści i będzie się starał przyłapać K&KB na omijaniu przepisów bezpieczeństwa, będą wrogami. Brian O’Neil, ortopeda w zespole B, dotarł do drzwi gipsowni w tej samej chwili co Matt. Miał metr dziewięćdziesiąt pięć wzrostu, był dziesięć centymetrów wyższy od Matta i o kilka lat starszy. Od czasu gdy grał w obronie w zespole amerykańskiego futbolu na Uniwersytecie Zachodniej Wirginii przybrał dobrych kilka kilogramów, ale i tak w wieku czterdziestu lat wciąż był w niezłej formie sportowej. Był również jednym z najlepszych chirurgów w szpitalu i najbliższym przyjacielem Matta wśród personelu medycznego.

– Ty masz pierwszeństwo – powiedział Matt. – Proszę podłączyć pacjenta do urządzeń, Lauro. Zwykły roztwór soli fizjologicznej. Krew do rutynowych badań. Grupa i krzyżówka dla sześciu jednostek krwi. Niech podjadą z aparatem i zrobią zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej i kończyny. Jak tylko Doktor Ogniomistrz skończy go badać, proszę mu podać siedemdziesiąt pięć miligramów dolarganu i dwadzieścia pięć miligramów hydroksyzyny domięśniowo. – Robi się – odparła Laura Williams, jak zwykle nieporuszona. – Wiesz, bracie, Laura i kilka innych pielęgniarek zakładały się, że prześpisz tę akcję. – Może miały rację. Kiedy ty przychodzisz punktualnie, zawsze wydaje mi się, że śnię. Razem podeszli do pacjenta i pomagali pielęgniarce rozcinać ubranie młodego górnika. Miał może dziewiętnaście, a może dwadzieścia lat, rudawe włosy i duże kocie oczy. Jego wąską twarz wykrzywiał grymas bólu. Chłopak zacisnął usta i bez słowa skargi przetrwał szarpanie przy usuwaniu resztek odzieży z pokiereszowanej nogi. – Nazywam się O’Neil i jestem ortopedą – powiedział Brian. – To jest doktor Rutledge. Jest weterynarzem, ale za to wybitnym. Zajmiemy się tobą, nic się nie martw. – Dz-dziękuję, panie doktorze – wydusił z siebie chłopak. – Jestem Fenton. Robby Fenton. – Co się tam stało, Robby? – spytał O’Neil, podczas gdy Matt przystąpił do pospiesznej oceny stanu pacjenta. – To wszystko przez Dany la Teague, panie doktorze. On... kompletnie mu odbiło. Już od jakiegoś czasu zachowywał się bardzo dziwnie, ale dzisiaj, kiedy obsługiwał kombajn, dostał szajby. Wie pan, co to jest kombajn? – Olbrzymia maszyna, która odłupuje węgiel i podaje go na taśmociąg? – Właśnie. Dwanaście ton albo i więcej na minutę. – Nigdy nie przestanie mnie pan zaskakiwać, doktorze Rutledge – odezwał się O’Neil. – Nic dziwnego, że nie umawia się pan z kobietami, chociaż mówi się na mieście, że jest pan świetną partią. Odstrasza je pan ogromem swojej wiedzy. – Nie zwracaj na niego uwagi, Robby. Ma szczęście, że jest niezłym doktorem od złamań, bo inaczej w ogóle nikt by nie chciał z nim rozmawiać. Mów dalej. – No, to było tak: na początku szychty Teague zaczął się bić na szufle z takim jednym od nas ze zmiany, Alanem Riggsem. Nie wiem, o co im poszło. Teague już od jakiegoś czasu zachowywał się dziwnie – był zaczepny i wdawał się w bójki, skarżył się, że wszyscy na niego nalatują i tym podobne. Potem, za jakiś czas, Teague zaczął gonić Riggsa kombajnem. I przejechał go. Normalnie po nim przejechał. Potem pojechał dalej i zwalił ze sześć stempli. Wtedy zawalił się strop. A co z resztą chłopaków? Jak oni? – Jeszcze nie wiemy, Robby. Ciebie pierwszego przywieźli. – Alan pewnie nie żyje. Trzeba to było widzieć. Cholerny Darryl Teague. Nigdy nie życzyłem nikomu źle, ale mam nadzieję, że dostał za swoje.

– Doktorze Rutledge, potrzebujemy pana – powiedziała od drzwi Laura Williams. Mart był jak zahipnotyzowany opowieścią Robby’ego Fentona i zupełnie zapomniał, że za chwilę zaczną napływać kolejni ranni. Na oddziale ratunkowym wrzało jak w ulu. Na sześciu łóżkach leżeli już ranni. Technicy medyczni, pielęgniarki i lekarze byli w ciągłym ruchu, ale ten chaos wydawał się zorganizowany i nic się nie działo przypadkiem. – Jest pan potrzebny, doktorze, ale nie jako internista. Chcielibyśmy wykorzystać pana jako specjalistę ratownictwa. Na trójce leży pacjent z raną szarpaną. Piękny, czysty przypadek. Poprosiłam o zdjęcia czaszki, ale to pewnie trochę potrwa, bo jego stan nie jest alarmujący. Matt wszedł do dyżurki i szybko przebrał się w fartuch i białe spodnie. Szedł do sali numer 3, kiedy zatrzymał go Blaine LeBlanc. Pięćdziesięciolatek z silnym nowojorskim akcentem, w świetnej formie fizycznej, kilka centymetrów niższy od Matta i szerszy w ramionach. Miał gęste kruczoczarne włosy, które zaczesywał do tyłu i nakładał na nie coś z tubki. Jego znakiem charakterystycznym było pasmo siwizny odbijające się od błyszczącej czerni reszty fryzury. – Co panu powiedział ten dzieciak? – spytał. – To miło, że pyta pan o jego zdrowie, Blaine. Ma otwarte złamanie kości udowej. To znaczy, że kawałek kości przebił skórę. Przez jakiś czas nie będzie u was fedrował. – Niech pan się nie czepia, Rutledge. Co mówi ten mały? Matt wytrzymał lodowate spojrzenie Blaine’a, patrząc mu prosto w oczy. Ten facet może być bardzo niebezpieczny. Co do tego Matt nie miał żadnych wątpliwości. Możliwe, że przed śmiercią Ginny lepiej panował nad uczuciem pogardy dla LeBlanca i K&KB, ale gdy odeszła, po prostu przestało mu zależeć. Dbająca o zdrowie, niepaląca Ginny nie miała w rodzinie nikogo, kto by chorował na raka. Kiedy postawiono diagnozę, miała dopiero trzydzieści trzy lata, a jej guz był zbudowany z dosyć niezwykłych komórek – z tego typu niezwykłych komórek, których wzrost mogła, mogła spowodować jakaś toksyna. Bezsprzecznie w tej części kopalni, która zajmuje się przeróbką węgla, jest aż nadto rakotwórczych związków. Rzecz inna, czy kopalnia pozbywa się szkodliwych odpadów w sposób bezpieczny i zgodny z prawem. Matt miał na ten temat wiele teorii i obijały mu się o uszy różne opowieści o niezgodnym z prawem usuwaniu i składowaniu odpadów, ale nie miał dowodów. Nigdy nie było żadnych dowodów. Był jednak pewien, że jeżeli w jakichś kwestiach dotyczących bezpieczeństwa pracy i pozbywania się toksycznych odpadów kopalnia mogła iść na skróty, dyrekcja na pewno to wykorzystywała. Tak właśnie było, kiedy zginął w wypadku jego ojciec, a Matt był przekonany, że nic się do dzisiaj nie zmieniło. Przez te wszystkie lata niezmiennie wysyłał korespondencję do OIG – Okręgowej Izby Górniczej – domagając się przeprowadzania śledztw i niezapowiedzianych kontroli. Pewnego razu, dwa lata temu, izba nawet zareagowała na jego żądania i przysłała inspektora. Nie stwierdzono niczego – absolutnie niczego, oprócz niewielkich uchybień w prowadzeniu dokumentacji konserwacji maszyn. Teraz jego wiarygodność była równa zeru. Urzędnicy albo nie odpowiadali na jego telefony, albo wręcz wyśmiewali pomysły, by podjąć jakieś działania na podstawie jego „informacji” czy przeprowadzić niespodziewaną inspekcję.

Pomimo pogardy dla Blaine’a LeBlanca Matt nie widział powodu, by nie podzielić się ze specjalistą od BHP wiedzą o tym, co się zdarzyło w jego kopalni. – W dupę kopany Teague – powiedział LeBlanc, kiedy Matt skończył. – Durny, w dupę kopany Teague. Mickey Shannon, górnik, któremu Matt przyszedł założyć szwy, miał pięćdziesiąt cztery lata – a to wiek naprawdę zaawansowany jak na pracę na dole. Pamiętał nawet czasy, kiedy razem z ojcem Matta fedrowali na przodku. – To był dobry człowiek... Naprawdę w porządku... Kiedy awansował na sztygara, nie zmienił się i nie zadzierał nosa. Ostry odprysk skały z walącego się stropu prześliznął się wzdłuż czoła Mickeya tuż pod linią włosów. Gdyby poszedł kilka centymetrów wyżej, mogłoby mu rozłupać czaszkę, a jego nazwisko można by znaleźć na liście ofiar wypadków pod ziemią, którą uzupełnia się co jakiś czas w Barze pod Głębokim Szybem. A tak odprysk oderwał tylko szeroki płat skóry, który opadał Mickeyowi na oczy i podstawę nosa. – Zaaplikuję nowokainę, żeby to trochę znieczulić – powiedział Matt. – Niech pan sobie nie robi kłopotu, doktorze. Proszę mnie zeszyć i iść do chłopaków, którzy rzeczywiście potrzebują pana pomocy. Matt wiedział z doświadczenia, że takie słowa nie są czczą gadką. Mickey Shannon, tak jak pozostali górnicy, stykał się z poszturchiwaniem, popychaniem i bólem fizycznym niemal codziennie przez całe swoje dorosłe życie. Chęć opieki nad takimi jak on to jeden z głównych powodów, dla których wrócił w rodzinne strony, żeby właśnie tu wykonywać zawód lekarza. Ci milczący, trochę nieokrzesani ludzie z gór, którzy walczą o każdy grosz, pomagają sąsiadowi, chociaż rzadko mają okazję z nim rozmawiać, tacy właśnie ludzie stanowili większość jego pacjentów. – Chłopie – powiedział Matt – ty się zajmij fedrowaniem, a mnie daj się zająć medycyną. – Skoro pan tak mówi. Ludzie stąd naprawdę pana szanują, doktorze. Ostatnio myślałem o tym, że może powinienem się zarejestrować do jakiegoś lekarza, i jak coś dopadnie, to właśnie do pana zadzwonię. – Zapraszam – odparł Matt, z niepokojem myśląc o tym, co pokaże rentgen klatki piersiowej. Znieczulił krawędzie rozległej rany jednoprocentowym roztworem ksylokainy, oczyścił pole betadyną, przytwierdził wokół rany jałowe gaziki i ostrożnie umieścił luźny kawałek skóry na swoim miejscu. Będzie blizna. Po szyciu skóry zawsze jest blizna. Stał teraz przed dylematem, czy założyć precyzyjne, mikroskopijne szwy i zamknąć brzegi rany cieniutką nicią – wówczas szwy mogą puścić, jeżeli Mickey zechce sprawdzić ich siłę, za wcześnie wracając pod ziemię – czy uporać się z tym zadaniem szybciej za pomocą grubszych nici, dających gwarancję wytrzymałości niemal w każdych warunkach. – Kwalifikujesz się do pełnego zasiłku za czas niezdolności do pracy? – spytał Matt. – Dostajemy pełne wynagrodzenie za okres czasowej niezdolności do pracy. Potem trzeba

czekać miesiąc na orzeczenie o trwałej niezdolności do pracy. Jeżeli lekarz napisze, że to jest choroba zawodowa, od razu występujemy o orzeczenie trwałej niezdolności. Ale ja... – Ciiicho. Matt wybrał nici rozpuszczalne do wykonania dokładnego, warstwowego zamknięcia rany i cienką nylonową nić 6, 0 do zszycia samej skóry. Potem założył powiększające okulary i rękawiczki. Na pooranej bruzdami, szorstkiej twarzy Mickeya zostawił swoje ślady każdy dzień spośród trzydziestu lat spędzonych w kopalni. Niech więc przynajmniej po tym szyciu wyjedzie z delikatną, cieniutką blizną. – Masz dwa tygodnie zwolnienia. Dostaniesz odpowiednią adnotację. A właściwie masz trzy tygodnie. A gdyby cię bolała głowa, choćby odrobinę, dołożymy jeszcze parę tygodni. Dwadzieścia minut później był w połowie zakładania szwów, które zadowoliłyby gwiazdę filmową, kiedy do sali wpadła bez tchu Laura Williams, wołając już od progu. – Matt, doktor Easterly potrzebuje cię natychmiast w niezwykle ważnej sprawie. Tu musisz skończyć później. Matt położył gazę umoczoną w roztworze soli fizjologicznej na ranę Shannona i odłożył na bok gaziki. Potem odszedł na krok od stołu zabiegowego, poruszając głową z boku na bok, żeby pozbyć się uczucia sztywności w karku. – Słyszałeś, Mickey? – Niech pan się o mnie nie martwi. Do kogo doktor jest wzywany, siostro? – Przywieźli Darryla Teague – odparła Laura. – Podobno przycisnął go jakiś ciężki sprzęt. – Niech zdycha! – rzucił Mickey Shannon. Zważywszy na to, że wszystkie łóżka na oddziale ratunkowym były zajęte i prawie przy każdym pacjencie ktoś się krzątał, na dziesiątce było dość tłoczno. Wystarczył rzut oka na monitor, by Matt zorientował się, po co został wezwany. Tętno 140. Ciśnienie krwi 80/40. Wysycenie tlenem zaledwie 89 procent. Jon Lee, pielęgniarz obsługujący sprzęt diagnostyczny zauważył spojrzenie Matta i szybkim ruchem skierował kciuk w dół. Jak się zdawało, życzenia Mickeya Shannona i Bobby’ego Fentona były bliskie spełnienia. Gdzieś tam, za ludzkim murem złożonym z techników, pielęgniarek i doktor Judy Easterly, Darryl Teague szykował się do odejścia. – Co się dzieje? Zaskoczona Judy Easterly obróciła się na pięcie i podeszła do niego. Nigdy nie tryskała energią ani entuzjazmem. Teraz była w siódmym miesiącu ciąży i wyglądało na to, że wolałaby być wszędzie, tylko nie tam, gdzie się akurat znalazła. – To facet, który rozpętał całe to piekło – szepnęła. – Wiem – odparł szeptem Matt. – Stwierdziłaś gdzieś krwawienie? Easterly wypięła swój ciążący brzuch i odchyliła się do tyłu, próbując pozbyć się uczucia uwierania gdzieś w środku.

– Ja tu nic nie widzę – powiedziała wciąż szeptem. – Przejechał czymś wielkim po dwóch facetach. Nikt nie wie dlaczego. Jeden z nich nie żyje. Drugi jest teraz na sali operacyjnej i chyba też z tego nie wyjdzie. Potem zwalił kilka stempli i strop się zapadł. Przygniotły go zwały węgla i skały. Ratownicy z pogotowia mówili, że w drodze do szpitala cały czas ciśnienie miał w porządku. Sądzę, że nadzór dyżuru przypisał go mnie, bo jak go przywieźli, wyglądał całkiem nieźle. – Teraz już nie wygląda. Ma jakieś widoczne złamania? Oprócz najczęstszych przyczyn ukrytej utraty krwi – krwawienia do klatki piersiowej i do jamy brzusznej – złamanie nogi, a nawet ręki może czasem dać takie krwawienie do mięśnia, że ranny doznaje wstrząsu. – Nie – odparła Easterly. – Porusza wszystkimi kończynami. Poprosiłam Joego Terry, który był w pobliżu, czekał, aż przygotują salę operacyjną dla jego pacjenta, żeby mu założył bezpośredni pomiar ciśnienia tętniczego. – Dobra robota. Matt naprawdę chciał ją pochwalić, chociaż było oczywiste, że oprócz tej decyzji Easterly nie wykazała potrzebnej inicjatywy. Teraz wydawała się bliska łez. – Wiesz co, gdybym wiedziała, że będę miała taki orzech do zgryzienia i będę musiała się zajmować kimś, kto spowodował całe to nieszczęście, zostałabym w domu. – Posłuchaj, Judy, może teraz pójdziesz do domu – powiedział Matt. – Sytuację masz tu w zasadzie opanowaną, a wygląda na to, że ty i dziecko potrzebujecie trochę odpoczynku. Easterly zaczęła protestować, a potem nagle mu podziękowała. – Pobrano krew na rutynowe badania i na krzyżówkę dla sześciu jednostek – powiedziała tylko. – Zleciłam zdjęcie brzucha i klatki piersiowej. To dla mnie wielka przysługa, naprawdę, Matt. – Nazwij dzieciaka po mnie – odparł Matt. – Matthewina – powiedziała Easterly. – Chyba jej się spodoba. Dzięki jeszcze raz. Powodzenia. Zanim Matt zdążył cokolwiek odpowiedzieć, już jej nie było. No i dobrze. Na pewno co innego jej w głowie i trudno powiedzieć, czy była tu bezużyteczna, czy wręcz szkodliwa. Jeszcze raz rzucił okiem na monitor i zajął miejsce Easterly przy łóżku chorego naprzeciw Jona Lee. Potem nagle się zatrzymał i przyglądał się chwilę z niedowierzaniem człowiekowi, który w napadzie szału zabił jednego, a może i dwóch swoich kolegów. Twarz Darryla Teague pokrywały mięsiste grudki, było ich co najmniej dwadzieścia, niektóre wielkości ziarenek groszku, ale inne znacznie większe, a jedno, tuż pod lewym uchem, niemal wielkości orzecha. Prawie na pewno były to nerwiakowłókniaki, cząstki tkanki nerwowej przemieszanej z wrzecionowatą tkanką włóknistą. Powód występowania: nieznany. Leczenie: nie istnieje. Darryl Teague miał się wkrótce przekształcić w człowieka słonia. A co jeszcze dziwniejsze – był to drugi taki przypadek, z którym Matt zetknął się w ciągu ostatnich czterech czy pięciu miesięcy. – Lauro, doktor Hal Sawyer jest w naszym zespole. Mogłabyś zadzwonić do niego do

laboratorium i poprosić, żeby zszedł tu jak najszybciej? – Już się robi. Teraz Matt skupił uwagę na górniku. Teague był przytomny i oddychał sam, ale skórę miał w plamach, a usta w kolorze zszarzałej purpury. – Jon, czy zlecono coś na ciśnienie? – Jeszcze nie, doktorze. Z tonu Lee wynikało jasno, że jest wdzięczny za zmianę dowodzenia. – Podłącz dopaminę, standardową kroplówkę. Otwórz maksymalnie i zobaczymy, jak zareaguje. Załóż mu cewnik do żyły i utrzymuj prawidłową objętość krwi krążącej. Wróciła Laura Williams. – Doktor Sawyer zaraz będzie – powiedziała. Matt spojrzał w górę na monitor. Wysokość zespołów komorowych na zapisie EKG wydawała się znacznie mniejsza niż normalnie. Na chwilę odsunął tę informację od siebie i zaczął badać pacjenta. Tony serca były przytłumione i oddalone. Stwierdził bolesność pośrodku mostka, taką, że chory w stanie półśpiączki krzyknął przy ucisku. Brzuch był miękki i zupełnie niebolesny. Płuca czyste. Nogi i ręce bez urazów. Czaszka i skóra na głowie również, tyle że w drugich, brudnych i sztywnych jak siano blond włosach kryło się ze sześć lub więcej nerwiako-włókniaków. Krótko mówiąc, nigdzie nie było oznak krwawienia. Dlaczego więc Teague był we wstrząsie? W tej chwili odpowiedź na to pytanie koncentrowała się na urazie mostka i za mostkiem, na sercu. – Gdzie jest doktor Crook, Lauro? – spytał Matt. – Już tu jedzie. Okazało się, że jego pager był przypadkowo wyłączony, a telefon nie działał. Policjanci z Sandersonville podjechali do niego i zbudzili go. Miejscowość Sandersonville leżała o dwadzieścia minut drogi od szpitala, a Crook nie był typem człowieka, który by wskoczył w dres i popędził bez tchu do pracy – a zwłaszcza jeśli nie było wyraźnych sygnałów, że któryś z pacjentów potrzebuje kardiologa. – Doktorze Rutledge? Lee pokazał palcem na monitor. 70/30. – Przygotuj go do intubacji, Jon. Jest w pobliżu anestezjolog? – Jest na sali operacyjnej. – A radiolog? – Też. Pracuje z doktorem Terrym. Matt jęknął cicho. Intubował już wcześniej dziesiątki pacjentów, wielu z nich w stanie krytycznym, więc tego się nie obawiał. Ale jego umiejętności interpretacji obrazu ultrasonograficznego były co najwyżej średnie. W sytuacji zagrożenia życia, tak jak tutaj, wolałby

mieć u boku radiologa. – Nie szkodzi. Poproszę o rurkę siedem i pół. Lauro, moglibyśmy porozmawiać na osobności? Pielęgniarka spojrzała na niego zaciekawiona. – Proszę bardzo – odparła. – Jon, zawołaj mnie, jeżeli będę ci potrzebny. Matt zaprowadził Laurę do dyżurki. Była to starsza pani po pięćdziesiątce, nosiła koronkowe kołnierzyki ręcznej roboty, miała tradycyjne podejście do medycyny i była cholernie dobrą pielęgniarką. Otwartość Matta, jego styl ubierania się i maniery niezbyt jej odpowiadały i kilka razy dała mu to jasno do zrozumienia. Niemniej przez te wszystkie lata udawało im się koegzystować bez większych konfliktów. Teraz Matt zdawał sobie sprawę, że będzie musiał wystawić ich wzajemny szacunek na próbę. Na oddziale trochę się uspokoiło i coraz mniej było jęków rannych górników. – Jak on się czuje? – spytał Blaine LeBlanc, kiedy przechodzili obok. – Później – rzucił Matt. – Niech pan ze mną porozmawia, zanim zrobi pan coś heroicznego, doktorze, słyszy pan? Ten... ten świr zabił jednego, a może i dwóch moich ludzi. – Oczywiście, Doktorze Wszechmogący – odparł Matt. – Na pewno się z panem skonsultuję. Odwrócił się od LeBlanca i ściszonym głosem przemówił do pielęgniarki. Uważał, że między workiem osierdziowym a mięśniem sercowym tego pacjenta zbiera się krew. W rezultacie ucisk na mięsień sercowy sprawiał, że serce między kolejnymi uderzeniami nie napełniało się krwią tak, jak powinno. – On ma tamponadę, Lauro. – Skąd pan wie, doktorze? – To nie może być nic innego. Musimy się tam wkłuć i odbarczyć serce. – Nie można by poczekać na doktora Crooka? – Gdybyśmy mieli pewność, że zjawi się tu w ciągu najbliższych pięciu minut, można by poczekać. W przeciwnym razie odpowiedź brzmi „nie”. – Może zlecić jakieś dodatkowe badania? Zrobić USG? – Radiolog jest na sali operacyjnej. Nie mam zaufania ani do technika, ani do siebie co do precyzyjnej interpretacji obrazu. Poza tym chyba nie mamy na to czasu. Ten chłopak nam odjeżdża. – Może to byłoby najlepsze. – Proszę, nie zaczynajmy na tę nutę – odparł Matt. – Przygotuj mi zestaw do drenażu osierdziowego. – Matt, muszę powiedzieć, że zupełnie mi się to nie podoba. Ile razy robiłeś taki zabieg? – Kilka razy na stażu specjalizacyjnym – skłamał. – Znam się na tym.

– Nie ma odczytu ciśnienia – zawołał Lee. – EKG pokazuje mnóstwo skurczów dodatkowych. – Proszę – powiedział Matt, kierując się z powrotem do dziesiątki. – Jeżeli zlecasz to oficjalnie, zaraz tam będę z zestawem. – Niech pan nie zapomina, co mówiłem – rzucił LeBlanc, kiedy Matt przechodził obok niego na korytarzu. Matt ukląkł u szczytu łóżka Darryla Teague, pewnym ruchem wsunął rurkę intubacyjną do gardła pacjenta i przesunął ją między strunami głosowymi. Technik odpowiedzialny za respirator podwiesił luźny fragment rury przy urządzeniu i zainicjował akcję oddechową. Klatka piersiowa rozszerzyła się znacznie bardziej niż przedtem, ale ciśnienie krwi wzrosło zaledwie do 50. – Ładnie go pan zaintubował, doktorze. W drzwiach stał Hal Sawyer. Siwiejące na skroniach ciemne włosy, starannie przystrzyżone wąsy, okulary w cienkiej złotej oprawie i biały fartuch nadawały mu wygląd akademicki. Istotnie miał etat wykładowcy na medycynie, ale większość czasu trzymał się blisko Belindy, gdzie pełnił funkcję szefa anatomii patologicznej (pracował tam jeszcze jeden anatomopatolog na pełnym etacie); był też urzędowym patologiem hrabstwa Montgomery. Miał bogatą wiedzę i dużo podróżował. Podczas zebrań lekarskich w szpitalu odzywał się rzadko, ale kiedy otwierał usta, wszyscy z szacunkiem słuchali tego, co ma do powiedzenia. Nie był żonaty. Wydawało się, że nie brakuje mu towarzystwa. Jego ostatnia dziewczyna, Heidi, była młodziutka i śliczna, poznał ją podczas jakiegoś wakacyjnego spływu tratwami po rzece. Plotkarze z Belindy nieustannie mieli coś do powiedzenia na temat jego życia osobistego, ale on się nigdy tym nie przejmował, podobnie jak przed laty, gdy plotkowano, że jest homoseksualistą. Hal trzymał się zawsze na uboczu, a Matt był mu wdzięczny za wyrobienie w nim samym poczucia niezależności. – Cześć, Hal – powiedział Matt. – Dzięki, że się zjawiłeś. To ten facet, któremu odbiło na dole i przez niego jest ten cały koszmar. Podobno od kilku miesięcy zachowywał się bardzo dziwnie. Paranoja w połączeniu z rozproszoną neurofibromatozą na twarzy i skórze głowy. Coś ci to mówi? – Tak jak ten gość, który spadł ze skały w przepaść. – Właśnie. Nazywał się Rideout. Teddy Rideout. A gdzie pracował? – Jeżeli mnie pamięć nie myli – powiedział Hal, dotykając palcami narośli – też w kopalni. – Jak najbardziej. A ściśle mówiąc, w K&KB. – No proszę – powiedział Hal. Kilka miesięcy przedtem Matt jechał na swoim harleyu krętą, górską drogą, kiedy Rideout wyprzedził go z ogromną prędkością, jadąc samochodem znacznie szybciej, niż było można na wąskiej i niebezpiecznej drodze. Kilka minut później Matt zobaczył rozwaloną barierkę ochronną i kilkadziesiąt metrów poniżej samochód leżący kołami do góry. Rideout był martwy, bez cienia szansy na reanimację. Jego dziwne narośle na twarzy były identyczne jak u Darryla Teague, a rozmowa z rodziną ujawniła historię gwałtownie rozwijającej się paranoi i irracjonalne, agresywne

zachowania. Przy autopsji Matt zastanawiał się głośno, czy Rideout mógł się zatruć jakąś substancją toksyczną z kopalni. Hal obiecał przeprowadzić kilka dodatkowych badań, ale ich wyniki okazały się negatywne. Hal uważał, że to odosobniony przypadek – bardzo niezwykły, ale jednak nie dający się z niczym powiązać. Cóż – pomyślał teraz Matt – oto mamy numer dwa. – Zobaczę, co mi się uda odkopać na temat pana Rideouta – powiedział Hal. – Nie przypominam sobie niczego szczególnego na temat tamtej sekcji, z wyjątkiem może tych narośli, które nie były interesujące mikroskopowo, a jedynie z uwagi na ich liczbę. – Przyniosłam zestaw – powiedziała Laura, umieszczając PERIKARDIOCENTEZA na stoliku ze stali nierdzewnej.

tackę

oznaczoną

jako

– Doktor Crook się nie pojawił? – Będzie tu pewnie lada chwila. Jesteś pewny, że... – Ale jeszcze go nie ma. Ciśnienie spadło do zera. Ma skurcze dodatkowe. Chyba zaczynamy. – Jak chcesz – powiedziała Laura chłodno. Rzeczywiście Matt wiele razy podejmował próby odprowadzania krwi osierdziowej jako manewr ostatniej szansy u pacjentów z zatrzymaniem akcji serca, którzy i tak mieli umrzeć pomimo najbardziej heroicznych wysiłków reanimacyjnych. Niemniej jednak podczas tego zabiegu nigdy nie spotkał się z niespodziewaną obecnością krwi osierdziowej. I żaden z pacjentów takiego zabiegu nie przeżył. – Potrzebujesz pomocy? – spytał Hal. – Chyba że wkroczyłby tu teraz doktor Crook – powiedział Matt. – Ale nie możemy czekać. Z tyłu, kilka kroków za Halem, Matt zauważył Blaine’a LeBlanca, który przyglądał się tej scenie w milczeniu. – Wciąż nie ma ciśnienia – odezwał się Lee. – Są pary pobudzeń komorowych. Czasami człowiek musi zrobić to, co musi zrobić – ta myśl uparcie krążyła po głowie Matta. Nałożył dziesięciocentymetrową igłę o szerokim świetle na dwudziestocentymetrową strzykawkę i założył zacisk na jej podstawę. Będzie wiedział, że się pomylił i że nie ma żadnej krwi w osierdziu, gdy tylko wprowadzi grubą igłę przez cienką jak serwetka warstwę osierdzia do podstawy serca pacjenta. Elektrokardiogram natychmiast zareaguje na uraz i jeśli wszystko pójdzie dobrze, będzie miał czas wycofać igłę, zanim dokona poważnych uszkodzeń w mięśniu serca. Taką miał nadzieję. Jeżeli jednak przebije mięsień i uszkodzi tętnicę wieńcową, zawał serca, który potem nastąpi, nie da choremu żadnej szansy. Matt wbił igłę w skórę tam, gdzie lewe dolne żebro styka się z mostkiem, i skierował ją ukośnie do lewego ramienia. Utrzymując stały napór na igłę, przesuwał ją naprzód w kierunku miejsca, gdzie spodziewał się znaleźć podstawę serca.

Powoli... powoli... – Dużo skurczów dodatkowych – powiadomił go Lee. – Dochodzisz do serca? – spytała Laura. Matt sprawdził, co się dzieje na monitorze. Mam szczerą nadzieję, że nie – pomyślał. – Nie – odparł uspokajająco. – Na pewno? Bez żadnego ostrzeżenia strzykawka napełniła się krwią. Tak jest! Matt przełączył łącznik trójdrożny, żeby opróżnić strzykawkę, i spuścił jej karmazynową zawartość do małego szklanego pojemnika. Potem wyciągnął jeszcze dwadzieścia pięć centymetrów krwi i wpuścił ją do większego naczynia. – Skąd wiesz, że nie czerpiesz krwi wprost z serca? – spytała Laura. Ta kobieta nigdy nie odpuści. W rozmowę zdecydowanie włączył się Hal. – Pani Williams – powiedział spokojnie – wygląda na to, że doktor Rutledge wie, co robi. Jest sposób na to, żeby od razu poznać, gdzie znajduje się czubek igły. Jeżeli krew, którą doktor Rutledge właśnie usunął, znajdowała się w przestrzeni osierdziowej pacjenta, prawdopodobnie nie będzie krzepnąć. Jeżeli pochodzi bezpośrednio z przedsionka, skrzepnie. – Kiedy się dowiemy? Matt pominął milczeniem to pytanie i ściągnął kolejną strzykawkę krwi. Stan chorego nie zmienił się. Po jego lewej stronie Lee jeszcze raz spróbował wysłuchać tętno, a potem ponuro potrząsnął głową. – Jeżeli on jest we wstrząsie, a ta krew może pochodzić z mięśnia sercowego, to czy nie pogarszamy sytuacji? – spytała Laura. Odwal się ode mnie, kobieto! – taki okrzyk cisnął się Mattowi na usta. Pielęgniarka w widoczny sposób zabezpieczała się przed nieuchronnie nadciągającym atakiem doktora Crooka. Próbowałam przemówić mu do rozsądku, doktorze Crook, naprawdę. Matt wsunął plastikowy cewnik przez igłę w miejsce, które – jak miał nadzieję – okaże się przestrzenią osierdziową. Potem ostrożnie wyciągnął igłę i jednym szwem przymocował cewnik do klatki piersiowej. Krew sączyła się z cewnika i wsiąkała poszerzającą się plamą w jałową gazę. Przez kilka sekund panowała pełna napięcia cisza. – Ciśnienie wciąż zero – oznajmił Lee, w chwili gdy Robert Crook z impetem wpadł do sali. Przysadzisty, z ogorzałą twarzą, miał gęste piaskowoszare brwi, które Mattowi zawsze przypominały ogromne wełniste gąsienice gotowe do ataku. Na brzegu lewej szczęki, gdzie się zaciął przy goleniu, widać było kilka kropel zakrzepłej krwi i mały, zakrwawiony strzępek ligniny. Jego reakcją na wezwanie do szpitala był sprint do łazienki po maszynkę i krem do golenia.

– Co się tu dzieje, Rutledge? Matt wzruszył ramionami. – Ciśnienie spadło mu do zera i nie mogłem się zorientować dlaczego, doszedłem do wniosku, że ma tamponadę, więc wkłułem się i odsączam krew. – Wkłuł się pan? – Wciąż nie ma ciśnienia – zawołał Lee. – Sprawdź, czy kroplówka z dopaminą jest maksymalnie otwarta – rzucił mu Matt. – Jest. – Widział pan płyn w osierdziu w echokardiografii? – spytał Crook i przyłożył słuchawki do piersi pacjenta, nie zważając na sterylne pole operacyjne i cienki cewnik. – Nie... zdążyłem zrobić echa. Nie było czasu. Crook wybuchnął. – Jezus, Maria! Skąd pan, do cholery, wie, że wszedł pan igłą w obszar osierdziowy, a nie w samo serce? – Zrobiłem, co należało zrobić – odparł Matt tak spokojnie, jak tylko potrafił. – Zrobiłem to, co uznałem za stosowne, i najlepiej, jak umiałem. – Najlepiej, jak pan umiał. Rutledge, pan nie jest lekarzem, tylko jakimś cholernym kowbojem. Pan jest jak odbezpieczony granat. I chcę, żeby pan wiedział, że zamierzam przekazać pełną informację o pańskich działaniach... – Zaraz! – krzyknął Lee. – Jest ciśnienie. Czysto i wyraźnie sześćdziesiąt... Nie, teraz jest osiemdziesiąt. Tak, osiemdziesiąt. W tej chwili Darryl Teague uniósł rękę i odwrócił głowę.

ROZDZIAŁ 3 – Dzień dobry, Kim – powiedział Matt, mijając energiczną, sympatyczną pielęgniarką na OIOM-ie. – Dzień dobry, doktorze – usłyszał chłodno rzuconą odpowiedź. Matt przez chwilę rozważał, czyby nie stawić jej czoła. Kim West była dla niego zawsze co najmniej serdeczna, jeżeli nie otwarcie przyjazna. Nie było jednak sensu przyczepiać się do tej oschłości. Kopalnia i Koksownia Belinda zasilała krwiobieg tej doliny. Tak czy inaczej całe hrabstwo Montgomery było z nią powiązane. Przez ostatnie trzy dni, odkąd uratował życie Darrylowi Teague, atmosfera wokół niego na ulicach Belindy wciąż nieprzyjemnie gęstniała. Teague nigdy nie był ukochanym dzieckiem swojego miasta, a teraz z jego powodu nie żyło dwóch młodych ludzi. A dzięki Mattowi sprawca miał się dobrze. Na stacji benzynowej, jadłodajni, pralni chemicznej – wszędzie gdzie poszedł, słyszał wokół siebie szepty i czuł napięcie; nawet w szpitalu,

gdzie przecież ludzie lepiej niż gdzie indziej powinni zdawać sobie sprawę, przed jakimi trudnymi wyborami stają niekiedy lekarze. W ciągu kilku godzin po tych wydarzeniach Robert Crook rozesłał pisma do wszystkich pracowników szpitala, podważając zarówno to, co Matt zrobił, jak i jego ocenę sytuacji. Domniemywał również, że niedoskonałość techniki przy ściąganiu krwi z osierdzia stanowiła dla pacjenta nie mniejsze zagrożenie jak wypadek w kopalni. Darryl Teague był oficjalnie pacjentem Crooka i kardiolog robił wszystko, żeby zaangażować do opieki nad nim innego internistę, nie Matta. Matt jednak uparł się i zachodził do Darryla dwa razy dziennie od dnia katastrofy. Wspólna walka o życie wykuwa między ludźmi więzi w pełni zrozumiałe tylko dla tych, którzy byli kiedyś w takiej sytuacji. Udając, że nie zauważa niechętnego spojrzenia jednej ze starszych pielęgniarek – jak sobie przypomniał, matki górnika – Matt poszedł prosto do sali numer 6. Światła były wyłączone, paliła się tylko lampka fluorescencyjna nad łóżkiem. Teague, z twarzą potwornie zdeformowaną, posiniaczoną i poobijaną, leżał na plecach, oddychając płytko i nieregularnie. Gdyby to Matt dawał zlecenia, kazałby go zaintubować i podłączyć do respiratora. Od czasu gdy go tu przywieziono, był nieprzytomny. O ile Matt wiedział, nie było przekonującego wyjaśnienia, dlaczego zapadł w śpiączkę. Początkowo za podejrzany czynnik mógł uchodzić tępy uraz i zapewne do tej pory istniało takie prawdopodobieństwo. Niemniej nie było zlecenia ani na rezonans magnetyczny, ani na tomografię komputerową czaszki, a nawet na konsultację neurologiczną. Robert Crook na pewno nie zostanie lekarzem roku za zasługi w prowadzeniu tego pacjenta, ale mógłby otrzymać medal honorowego obywatela miasta od jego mieszkańców. Matt stał w półmroku, spoglądając na szpitalne łóżko Darryla Teague. Co ci się stało, Darryl? – spytał bezgłośnie. Czego się nawdychaliście, ty i Teddy Rideout? Coście wypili? Co wtarłeś sobie w skórę? Matt wziął w palce nadgarstek chorego i sprawdził mu puls – okazał się całkiem mocny. Uszkodzone naczynie, które spowodowało niemal śmiertelny wysięk do osierdzia, już się zamknęło, a cienki dren, który tkwił pod workiem osierdziowym, został usunięty. Teraz zaś, według wszelkich widocznych znaków, tylko tajemnicza śpiączka stała na przeszkodzie w przeniesieniu Teague ze Szpitala Okręgowego Hrabstwa Montgomery przypuszczalnie do jakiegoś szpitala więziennego. Matt przeprowadził krótkie badanie neurologiczne. Nic szczególnego – nie było wyraźnych objawów wskazujących na powoli poszerzający się wylew pomiędzy czaszką a mózgiem. Podniósł dłoń i delikatnie dotknął twardej, mięsistej narośli powyżej lewej brwi, potem kolejnej na podbródku. Czy temu człowiekowi w ogóle nie chciało się pójść do lekarza, żeby spytać, co za dziwaczna przypadłość go gnębi, a może szybko postępująca choroba psychiczna uniemożliwiła mu racjonalne działanie? – Co tu jest grane, Darryl? – szepnął Matt. – No już, obudź się i powiedz mi... co tu jest grane? Podniósł słuchawkę telefonu przy łóżku, chwilę się wahał, a potem wykręcił numer laboratorium anatomopatologii. Po kilku sekundach usłyszał głos wuja. – Co słychać, Hal?

– Co mam ci powiedzieć – nie czyha na mnie pół miasta, żeby mnie wysmarować smołą i wytarzać w piórach tylko za to, że porządnie wykonuję swoją robotę, jeżeli o to pytasz. – Na korytarzu jest pielęgniarka, która chętnie pierwsza chlupnęłaby na mnie smołą. Słuchaj, Hal, jestem na OIOM-ie, u Teague. Pewnie już wiesz, że jest w śpiączce, od czasu kiedy go tu przywieźli. Zastanawiam się, czy ktoś go czymś nie szprycuje. – Dlaczego? – Po pierwsze czy, a dopiero po drugie dlaczego. Można by tak załatwić, żeby któryś z twoich techników założył mu jeszcze jedną rurkę i podłączył monitorowanie leków? – Za plecami Crooka? – O to właśnie chodzi. Sam bym to zrobił, ale słono bym musiał zapłacić, gdyby nagle weszła tu jakaś pielęgniarka i przyłapała mnie na gorącym uczynku. – Nie ma sprawy, ale na następne Boże Narodzenie spodziewam się paczuszki najlepszego tytoniu fajkowego. Nie chcę więcej krawatów. – Jesteś pewien? Mam chyba jeszcze dwa lub trzy gdzieś w szafie. – Jestem pewien. – Dobrze, nie dostaniesz już krawata. Dzięki, wujku.

Gabinet Matta znajdował się na pierwszym piętrze starego dwurodzinnego domu tuż za rogiem Main Street, w pobliżu centrum miasta. Matt zaparkował harleya obok garażu za domem i wszedł tylnym wejściem. Usłyszał ożywioną wymianę zdań dochodzącą z jego poczekalni. Wysoki, podniesiony kobiecy głos oraz cierpliwe i spokojne, jak zwykle, odpowiedzi jego recepcjonistki i sekretarki medycznej Mae Borden. – No cóż, pani Goodwin – mówiła Mae – nie chcę pani przekonywać, żeby pani nie zmieniała lekarza, ale chyba ze względu na męża należałoby to wszystko jeszcze raz przemyśleć. Matt zatrzymał się tuż przed drzwiami gabinetu i oparł się o ścianę w holu. – To Charlie kazał mi tutaj przyjść – powiedziała kobieta. – Jest bardzo zdenerwowany tym, co się stało w kopalni. – Czy chodzi o to, że doktor Rutledge uratował temu chłopakowi życie? – Tak. Tych dwóch, których Teague zabił, to byli koledzy Charliego. A kopalnia już od trzech dni jest zamknięta, bo Teague narobił tam okropnych szkód. Ludzie siedzą w domu, zamiast pracować i zarabiać. – Rozumiem panią doskonale. Proszę mi powiedzieć, pani Goodwin, czy gdyby to pani mąż obsługiwał tamtej nocy tę maszynę, czy chciałaby pani, żeby doktor Rutledge zrobił, co w jego mocy? – No wie pani... chyba tak. – A czy doktor Rutledge zawsze dobrze się państwem opiekował?

– Oczywiście, że tak. – I chce pani zmienić lekarza? – No, nie wiem... – Pani Goodwin, zróbmy tak. Ja zatrzymam jeszcze jakiś czas wasze kartoteki, niech Charlie sam tu przyjdzie i porozmawia ze mną – albo jeszcze lepiej – niech porozmawia z doktorem Rutledge’em. Nie powinnam tego pani mówić, ale wiem na pewno, że oboje należycie do jego ulubionych pacjentów. Bardzo by się zmartwił, gdyby miał was stracić. – Mówiąc szczerze, ja też bym się zmartwiła. – A więc? – Pani Borden, miałam cichą nadzieję, że pani mi to wyperswaduje. Powiem Charliemu, że jeżeli chce, to może sam tu przyjść i osobiście to doktorowi powiedzieć. – Chyba mu ulży, jak się dowie, że pani się nie udało. – Chyba tak. Dziękuję pani. Naprawdę, bardzo dziękuję. Matt usłyszał, jak otwierają się i zamykają frontowe drzwi. – Dobra, Matthew – zawołała Mae. – Już sobie poszła. Możesz wejść. Matt wszedł do skromnej poczekalni i pocałował swoją sekretarkę w policzek. – Znam kilku Eskimosów, którym trzeba sprzedać lodówki – powiedział. – Myślę, że ty byś się idealnie do tego nadawała. – Nie, dziękuję. Nie znoszę zimna. – Stokrotne dzięki za uratowanie mojej prywatnej praktyki. – Nie jest tak źle – odparła Mae, w której głosie było słychać melodyjny akcent z Alabamy. – Na razie mieliśmy sześć prób dezercji, z czego trzy udane. Poprawna, w przeciwieństwie do wyluzowanego Matta, Mae trzymała rękę na pulsie jego praktyki od chwili jej otwarcia. Miała około pięćdziesiątki, ale jej srebrno-siwe włosy i konserwatywny stosunek do świata dodawały jej jeszcze dziesięć lat. Przez te wszystkie lata połączyło ich wiele różnic oraz poświęcenie praktyce i pacjentom. Poza tym, że nikt nie umiał parzyć takiej kawy jak ona, Mae dokonywała cudów, żeby wcisnąć każdego pacjenta, którego trzeba było zbadać, i była niezrównana w „dopasowywaniu” wysokości rachunku za wizytę do każdego, kogo nie było na nią stać. – Wygląda na to, że przez tego Teague narobiłem sobie w mieście wrogów, Mae – powiedział Matt. – Poprawka, drogi panie, ludzie cię lubią i szanują za to, że jesteś dobrym lekarzem. Wielu ci współczuje, bo tak dużo przeżyłeś i straciłeś. Ale niektórzy tracą cierpliwość. Od kiedy otworzyłeś tu praktykę, to, co robisz, żeby sprowadzić na kopalnię kary finansowe, a nawet zamknąć ją za naginanie przepisów bezpieczeństwa pracy, wkurza już wiele osób. Niektórych irytujesz, dla innych jesteś tematem do żartów. Uratowanie Darryla Teague po prostu przepełniło czarę.

– Proszę cię, Mae. Przestań owijać w bawełnę. Powiedz, co naprawdę myślisz? Mae uśmiechnęła się na przekór sobie. – Bardzo zabawne – powiedziała. – Ale przestaje być zabawne, kiedy ludzie odwracają się od najlepszego lekarza w okolicy, bo myślą, że on prowadzi nieustanną krucjatę, żeby ich pozbawić środków do życia. – Wcale nie prowadzę krucjaty, żeby ich pozbawić środków do życia. Po prostu chodzi o to, że... – Rozejrzyj się wokół siebie, Matthew – weszła mu w słowo Mae. – Od czasu śmierci Ginny masz na oczach klapki. Pisałeś pisma do nadzoru górnictwa i próbowałeś z każdego draśnięcia robić sprawę federalną. Od kiedy Ginny odeszła, nie odpuszczasz. I co z tego masz? Nic. – I tu cię mamy – powiedział Matt. Tu się właśnie mylisz. – Popędził do gabinetu i wrócił z naręczem ulotek. – To mam i to mogę pokazać, jeszcze ciepłe, prosto z ksero. – Położył kartki na biurku Mae i podał jej jedną.

POSZUKUJEMY INFORMACJI NA TEMAT NIEZGODNEGO Z PRAWEM SKŁADOWANIA LUB USUWANIA TOKSYCZNYCH ODPADÓW KOPALNIANYCH Z KOPALŃ W HRABSTWIE MONTGOMERY NAGRODA 2500 DOLARÓW ZA INFORMACJE, KTÓRE MOGĄ POMÓC WSZCZĄĆ DOCHODZENIE W OKRĘGOWEJ IZBIE GÓRNICZEJ LUB AGENCJI OCHRONY ŚRODOWISKA GWARANTOWANA PEŁNA DYSKRECJA PAMIĘTAJ, CHODZI O TWOJE ZDROWIE

Stowarzyszenie na rzecz Zdrowych Kopalń – Jezu przenajświętszy – jęknęła Mae. – Stowarzyszenie na rzecz Zdrowych Kopalń? – Pomyślałem, że będzie brzmiało lepiej niż „Doktor Matthew Rutledge”. – Kiedy wreszcie przejrzysz na oczy, Matthew? Tym ludziom nie jesteś w stanie zaszkodzić. Mają forsy jak lodu i takie układy na górze, że mogą cię jednym ruchem ręki odpędzić jak muchę z szyby. Występując przeciwko nim, tylko narobisz sobie kłopotów. – Posłuchaj, Mae, Ginny zmarła na odmianę raka, która występuje raz na milion u niepalących kobiet w jej wieku. A teraz mamy dwa przypadki zupełnie niezwykłego zespołu chorobowego u dwóch mężczyzn, którzy akurat są górnikami. Jak można sądzić, że K&KB nie ma z tym nic wspólnego? Masz wyobrażenie, ile beczek toksycznych substancji petrochemicznych wytwarza kopalnia, przerabiając węgiel na nawozy, farbę, a szczególnie koks? Gdzie one są? Matt na pewno przygotował się dobrze do swojej kampanii. Produkcja koksu, który jest postacią węgla, bardzo ważnego w procesie wytwarzania żelaza, a w końcu stali, jest – tak przynajmniej sądził – głównym obwinionym w sprawie. Przy dostatecznie dużej powierzchni przeróbki, odpowiednim wyposażeniu i technologii pewne rodzaje węgla można wykorzystać w stu procentach. Ale różne produkty uboczne przeróbki – krezotyny, smoła, paki i wiele innych

hydrochemikaliów – jeżeli nie pozyskuje się ich w takiej ilości, by miały wartość handlową, muszą być bezpiecznie usuwane, inaczej mówiąc – składowane. Ten właśnie obszar, zdaniem Matta, jest szarą strefą kopalni i tu dopuszczano się największych nadużyć. Kręcąc głową, bardziej ze zdenerwowania niż z niechęci do jego pomysłów, Mae zwróciła mu ulotki. – Masz pięć minut, nim wróci Jim Kinchley – powiedziała. – Posłałam go do laboratorium, żeby mu zrobili rutynowe badania krwi i EKG. – Doskonale. Nie martw się, Mae. Poradzimy sobie. Mae uśmiechnęła się niepewnie i wróciła do swoich zajęć. Matt wycofał się do swojego gabinetu i zaczął się przedzierać przez stos wyników badań laboratoryjnych i wykresów leżących na biurku. Jak zwykle – myślał – przez Mae przemawia głos rozsądku. Z ręką na sercu, który z jego listów do prasy został opublikowany? A zwołane przez niego nieudane zebranie mieszkańców miasta, na które przyszło siedem osób, w tym jego matka i wuj oraz dwóch bezdomnych, skuszonych obietnicą kawy i herbatników? Podniósł wzrok i zobaczył, jak pliszka siada na gałęzi białego dębu. Tuż za jego oknem. Już minutę, a może dłużej, piękny ptaszek o szkarłatnym upierzeniu siedzi nieruchomo, uczepiony gałęzi i patrzy – tak się Mattowi wydawało – wprost na niego. – Ginny? Ptaszek ani drgnął. – Ginny, czy to ty? Usłyszał od drzwi, jak Mae dyskretnie odchrząkuje. – Co z tobą, Matthew? – Co? Ach tak, w porządku. Rzucił jeszcze jedno spojrzenie na drzewo za oknem, ale ptaszka już tam nie było. – Myślałeś o żonie, prawda? – Nie. To znaczy, tak. Myślałem. – Tak mi się zdawało. – Wiesz, Mae, minęło już prawie pięć lat, a w moim sercu tak naprawdę nic się nie zmienia. Nawet tęsknię za nią bardziej niż kiedyś. Raz przypomina mi ją kształt jakiejś chmury, innym razem jakiś fragment lasu albo jakaś kobieta na ulicy, która z tyłu wygląda zupełnie jak ona. Teraz znowu ptak – pliszka. Ale tym razem nie tylko mi ją przypomniał – miałem nieodparte uczucie, że to jest ona. Staram się jak umiem i nie potrafię sobie wyobrazić, co to znaczy na zawsze. Wciąż mi się wydaje, że za chwilę wejdzie do pokoju jakiś reżyser filmowy, klaśnie w dłonie i ogłosi zakończenie tej sceny, a potem powie, że przechodzimy do następnej – do tej, w której Ginny czeka na mnie w domu, żeby mi opowiedzieć, jak minął dzień z dzieciakami w szkole. Mae przeszła przez pokój i położyła mu dłoń na ramieniu. – Masz pełne prawo trwać całym sercem przy wspomnieniach o niej – powiedziała – ale nie mogą ci one przesłaniać obrazu życia, które masz przed sobą. Nie ma już na świecie twojego ojca – Panie, świeć nad jego duszą – a twoja mama jest coraz bardziej... chora, a ty spędzasz tu tyle czasu,

zaharowujesz się w szpitalu, teraz jeszcze ta sprawa z kopalnią, naprawdę nie wiem, jak sobie dajesz radę. Cała sztuka polega na tym, aby te wspomnienia mówiły ci nie tylko o tym, jak piękne było życie, ale o tym, jak pięknie może jeszcze być, jeżeli dasz mu szansę. – Tak, słyszę, co mówisz. – Mam szczerą nadzieję. Mae obeszła biurko i wzięła do ręki leżące w narożniku ulotki. – Chcesz je wyrzucić? – Nie – odparła słodko-gorzkim tonem. – Porozwieszam je po mieście. Kto wie? Kiedy wychodziła z gabinetu Matta, zadzwonił telefon. Usłyszał przez zamknięte drzwi, że odbiera. – Gabinet doktora Rutledge’a... Kiedy?... Czy wiadomo, dlaczego... ? Zaraz mu powiem... Dziękuję. Dziękuję za telefon. Odłożyła słuchawkę i chwilę później pojawiła się w drzwiach. – Dzwoniła Janice z OIOM-u. Darryl Teague miał nagły zawał serca. Próbowali go reanimować, ale bez skutku. Nie żyje.

ROZDZIAŁ 4 Już drugi dzień lało bez przerwy. Nikki Solari nie znosiła biegania przy takiej pogodzie, ale dzisiaj zastanawiała się, czy mimo wszystko się nie przemóc. Minął już z górą tydzień od czasu, gdy jej współlokatorka i bliska przyjaciółka, Kathy Wilson, wypadła jak burza z ich mieszkania w południowym Bostonie. Minął tydzień i nie odezwała się słowem ani do niej, ani do nikogo ze wspólnych przyjaciół. Okazało się, że na policję nie można liczyć. Nikki wypełniła odpowiednie formularze, przyniosła jakieś zdjęcia, ale jak dotąd panowała cisza. – ... Pani Solari, proszę się starać uspokoić. Jestem pewny, że pani przyjaciółka się znajdzie. – Doktor Solari, a poza tym skąd ta pewność? – Tak to jest w podobnych przypadkach. Wszyscy się zamartwiają na śmierć, a osoba zaginiona po prostu sama się odnajduje. – Wie pan, ta zaginiona osoba jest niezwykle utalentowanym muzykiem i nigdy nie zostawiłaby swojego zespołu na lodzie, a tak się właśnie stało. Jest moją bardzo oddaną przyjaciółką, która nigdy nie przyczyniłaby mi żadnego zmartwienia, a tak właśnie zrobiła. Jest niesamowicie uczuciowa, jest kobietą, która nigdy by nikogo nie obraziła, a nim zniknęła, poobrażała wszystkich dookoła. – Pani doktor Solari, niech mi pani powie z ręką na sercu. Czy panią i pani przyjaciółkę łączyło coś więcej niż przyjaźń? – Co też pan wygaduje... Nikki czuła, że musi za wszelką cenę wyrzucić z pamięci tę historię, chociażby na chwilę, a miała na to tylko trzy sposoby – bieganie, granie na instrumencie i praca: wykonywanie sekcji. Była jedenasta przed południem. Jeszcze godzina do lunchu. Mogła więc wyjść i przebiec się w deszczu kilka kilometrów. Stała w oknie swojego gabinetu i patrzyła na sznur samochodów, które poruszając się wolno po Albany Street, przejeżdżały koło nowoczesnego budynku – siedziby naczelnego patologa sądu okręgowego i jego pracowników. Już trzeci rok pracowała pod kierownictwem anatomopatologa Josepha Kellera. Była zafascynowana jego dokonaniami i jego stylem, i żywiła dla niego absolutne uwielbienie. Ale cały zeszły tydzień był dla niej prawdziwym piekłem. Rzuciła okiem na biurko. Należało przeczytać sprawozdania z sekcji, przedyktować je sekretarce, przejrzeć kilka pudełek slajdów, ale nie mogła się na niczym skupić. – Cześć, piękna, masz nowy przypadek. Bez pukania i bez zaproszenia wszedł do jej gabinetu Brad Cummings. Rozwiedziony, z kilkorgiem dzieci na karku, Cummings był zastępcą szefa. Atletycznej budowy, inteligentny i wygadany i w oczach prawie wszystkich kobiet oprócz Nikki – przystojny. Robił na niej wrażenie ulizanego, wpatrzonego w siebie i stanowczo zbyt ładnego jak na jej gust – całkiem możliwe, że był zupełnym zaprzeczeniem tego, czego ona szukała w płci przeciwnej.

– Gdzie jest doktor Keller? – spytała. – Nie będzie go do pierwszej. A to znaczy, że ja tutaj jestem szefem, dopóki on nie wróci, więc ja decyduję, kto dostaje sprawę, a ty musisz przejąć tego misia. – Kogo? – Facet ma sześćdziesiąt sześć lat, dostał zawału, kiedy wchodził do jacuzzi w swojej łazience, walnął głową o ścianę wanny i zanurzył się w wiecznej kąpieli. Zaledwie osiem miesięcy temu miał robiony bypass. Rozmawiałem z jego lekarzem, który powiedział, że facet dostawał dużo środków nasercowych i to na pewno był zawał. Więc tak naprawdę trzeba go tylko obejrzeć. Nie musisz go rozcinać A to znaczy, że mamy czas na obiad w tej knajpce na Newbury Street, o której ci mówiłem. – Brad, ja nie chcę nigdzie z tobą chodzić. – Ale myślałem, że zerwałaś z tym cieniasem, z którym się umawiałaś. – Poprawka, to cienias zerwał ze mną. A ja nie jestem w nastroju, żeby zaczynać z następnym. – Podobam się jej. Przecież widzę. W najlepszym okresie Nikki miała niewiele cierpliwości dla tego człowieka. – Brad, masz już dość skalpów nabitych na ścianie i nie musisz polować na mój. I na pewno tam, skąd je wziąłeś, jest ich jeszcze mnóstwo. Pozostaniemy w dobrych stosunkach, jeśli ograniczysz się do płaszczyzny zawodowej lub koleżeńskiej. Ale obiecuję, Brad, jeśli jeszcze raz nazwiesz mnie piękna albo kochanie, albo laleczko, albo najsłodsza, jeśli zwrócisz się do mnie inaczej niż Nikki albo doktor Solari, spiszę to wszystko i wręczę doktorowi Kellerowi. Jasne? – No, no, nie denerwuj się tak. Nikki czuła, że powstrzymał się w ostatniej chwili przed dodaniem „kotku”. – Mam zamiar zacząć pracę nad tym nowym przypadkiem – powiedziała. – Mówiłem ci, że to sprawa nieskomplikowana. Wystarczy go obejrzeć. Nie musisz nawet brać skalpela do ręki. Tylko rzuć na niego okiem i podpisz. – Jeżeli ci to nie przeszkadza, sama podejmę decyzję, kiedy już go obejrzę. Nikki nie dodała, że nie ma takiej możliwości, by sprawę odpuściła, czy jest otwarta, czy zamknięta. Nasuwała się doskonała sposobność, żeby przestać na jakiś czas myśleć o Kathy i nie moknąć na ulicach Bostonu. – Rób, jak chcesz – powiedział Cummings. – Trzy dni. – Co? – Trzy dni. Facet był trzy dni w wodzie. Jest trochę, hm, napęczniały. Na pewno nie chcesz go tylko obejrzeć i potem pójść w miasto? – Smacznego, Brad.

Nikki przebrała się w fartuch i znalazła doczesne szczątki Rogera Belangera na środkowym stole ze stali nierdzewnej, stojącym między dwoma takimi samymi stołami w sali sekcyjnej numer 1. Nikki odziedziczyła po ojcu gęste czarne włosy i szerokie (niektórzy mówili, że zmysłowe) usta, a po matce jasną karnację skóry, oczy koloru morskiej zieleni, szczupłą budowę ciała i zjadliwe poczucie humoru. Namawiana przez ojca, próbowała pójść w jego aż nadto widoczne ślady i zostać chirurgiem. Ale po roku stażu na chirurgii postanowiła zostać anatomopatologiem, zdając sobie sprawę, że godziny spędzone na sali operacyjnej i na obchodach przekreśliły jej pragnienie, by spędzić życie z dala od medycyny. Ani razu nie pożałowała tej decyzji. Ciało Belangera nie było czymś najdziwniejszym, z czym Nikki w swojej karierze miała do czynienia, nie stanowiło jednak przyjemnego widoku. Miał sporą nadwagę, był niemal zupełnie łysy, mocno opuchnięty i bez koloru, a jego skóra miała odcień sinawego marmuru. Ręce i nogi bezwładne, stężenie pośmiertne już dawno minęło. Wzdłuż mostka biegła biała blizna po bypassie. Do widzenia na razie, Kathy, pomyślała, kiedy zaczęła się skupiać na szczegółach zwłok. Wpuszczą cię z powrotem za dwie godziny. – Nie ma znaczenia, czy przypadek jest ewidentny – przypominał jej nieraz Joe Keller – nie ma znaczenia, czy sprawa jest otwarta, czy zamknięta, nie wolno ci nic z góry zakładać. Wszystko polega na tym, by postępować zgodnie z regułami, to jest najważniejsze. Jeżeli będziesz się trzymać zasad krok po kroku, rzadko będziesz musiała wyjaśniać, dlaczego coś pominęłaś. Krok pierwszy: zapoznaj się z całą informacją na piśmie dotyczącą badanego. Krok drugi: przejrzyj każdy milimetr skóry. Nikki nacisnęła stopą włącznik dyktafonu, którego używała podczas pracy. – ... W prawym podbrzuszu znajduje się dobrze zagojona, siedmiocentymetrowa blizna, prawdopodobnie po wycięciu wyrostka robaczkowego; w środkowoprzedniej części klatki piersiowej dwudziestopięciocentymetrowa blizna, która nie ma jeszcze roku; dwudziestopięciocentymetrowa blizna mniej więcej z tego samego okresu po wewnętrznej stronie prawego podudzia, prawdopodobnie po pobraniu żyły do bypassu; wreszcie mało widoczna pięciocentymetrowa blizna tuż pod lewą rzepką, prawdopodobnie po przecięciu skóry przed wielu laty. Za prawym uchem znajduje się pojedynczy ślad po urazie, a na nim występuje zmiana koloru i opuchnięcie, ale kość pod nim nie ustępuje pod uciskiem. Tuż poniżej prawej szczęki znajduje się otarcie wielkości pięciocentówki, które... Nikki przyjrzała się niewinnie wyglądającemu zadrapaniu. Było to jedyne miejsce na całym napęczniałym wodą ciele Belangera, na którym skóra rzeczywiście została otarta. Założyła okulary powiększające i oświetliła ten obszar lampą czołową. Kiedy się dokładnie przyjrzała, okazało się, że otarcie ma kształt idealnego sześciokąta. A w środku tego kształtu zobaczyła dziesięć maleńkich stłuczeń tworzących literę „H”. Sfotografowała ten obszar, a potem prowadziła dalej dokładne badanie. Najważniejsze, by postępować zgodnie z regułami. Po godzinie doszła do dwóch ważnych wniosków. Udało jej się na jakiś czas odsunąć od siebie

niepokój o Kathy Wilson i zrobiła ostateczny krok w kierunku udowodnienia, że Roger Belanger został zamordowany. Ściągnęła rękawiczki, sięgnęła po bostońską Panoramę Firm i wykonała telefon. Kilka minut później wezwała pagerem Brada Cummingsa. – Jezus, Maria – powiedział, a w tle słychać było szczękanie talerzy i widelców. – Ten pager tak rzadko się odzywa, że wystraszyłem się jak cholera. – Kończysz już? – Czekamy jeszcze na deser. Nikki nie chciała dociekać, kto krył się za formą my. – Chciałabym, żebyś mi coś przywiózł, jak będziesz wracał do biura, Brad. – Ale... – Żadnych ale, żadnych deserów. Jedź do Mulvaney’s Pool and Patio przy drodze numer dziewięć, tuż za centrum handlowym. Wiesz, gdzie to jest? – Tak. – Będą tam mieli dla ciebie przesyłkę na moje nazwisko. Jedenaście dziewięćdziesiąt pięć plus podatek. Zwrócę ci pieniądze. Pospiesz się. Następne czterdzieści pięć minut Nikki spędziła na pobieraniu próbek i czekaniu. Nieuchronnie pojawił się niepokój o przyjaciółkę. Poznały się prawie trzy lata temu w klubie folkowym w Cambridge. Nikki grała na skrzypcach muzykę klasyczną od trzeciego roku życia, kiedy ojciec zapisał ją na kurs metodą Suzuki. W szkole średniej i na studiach, kiedy miała czas, grała w zespołach muzyki kameralnej. Była dość zadowolona z tego, co dawała jej muzyka – to znaczy, zanim usłyszała, jak gra Kathy Wilson i zespół Lost Bluegrass Ramblers. Kathy była wokalistką i grała na instrumentach strunowych – na mandolinie, gitarze i gitarze basowej – z zadziwiającym talentem i zaangażowaniem. Nikki już przedtem słyszała muzykę bluegrassową, ale prawdę mówiąc, nigdy ją specjalnie nie interesowała. Tego wieczoru Ramblersi, a w szczególności Kathy, wzbudzili w jej sercu taką radość, jaka dawno już znikła z muzyki, którą ona wykonywała i której słuchała. Po koncercie czekała przy drzwiach do garderoby. – Nie zbieram autografów – powiedziała, kiedy Kathy wyłoniła się zza drzwi – ale chcę pani powiedzieć, że jestem zachwycona pani głosem i energią. – Robię tylko to, co przychodzi naturalnie. Gra pani zawodowo na skrzypcach? – Nie można tak powiedzieć. Skąd... – Ma pani stygmat skrzypka pod prawą szczęką. Nikki wiedziała, że ma czerwonobrązowy znak i niewielkie stwardnienie tuż pod nim spowodowane naciskiem skrzypiec na brodę. – Mam to od szkoły średniej – powiedziała. – Gram głównie muzykę kameralną. – Oczy i szyje, po tym oceniam każdego. Oczy i szyje. A z pani wyczytuję, że kocha pani i

muzykę, i ludzi. Pół godziny później Nikki piła piwo z zespołem Kathy i wymieniała się z nią opowieściami na temat swojej fatalnej zdolności oceny, kiedy przychodzi do wyboru mężczyzny. Tydzień później Kathy dała jej lekcję muzyki bluegrassowej. Przez dwa następne lata Nikki nauczyła się przyzwoicie grać bluegrass, na tyle dobrze, żeby przygrywać w zespole, kiedy muzycy nie byli w trasie. – Dziewczyno, potrafisz dać czadu ze wszystkich cylindrów, jeżeli tylko zechce ci się grać całym sercem i duszą – powiedziała Kathy. – Musisz się jednak nauczyć, jak się odciąć od tego, co jest na zewnątrz, a zwłaszcza od ludzi, którzy coś od ciebie chcą. Zrób to, a poczujesz, że cię oderwie od ziemi, kiedy zaczniesz grać. Od pierwszego dnia życie z Kathy było przygodą ze spontanicznością. Nikki miała przyjaciół – bliskich, dobrych przyjaciół – ze szkoły średniej i z dawnych czasów oraz dwoje z akademii medycznej. Ale z Kathy już od pierwszego dnia, kiedy się zaprzyjaźniły, często rozmawiając i zaśmiewając się do łez od zakończenia koncertu aż do śniadania, były jak siostry. – Mam już dosyć facetów – narzekała Kathy, kiedy jej chłopak basista i ona zerwali ze sobą po raz trzeci i ostatni. – Podaj orzeszki do piwa – to jest kwintesencja faceta. – To i przepraszanie, że znowu zostawił deskę sedesową podniesioną. – Ale tylko potem, gdy ty już kolejny raz niespodziewanie usiądziesz na mokrym. Po tej rozmowie postanowiły, że Kathy sprowadzi się do mieszkania Nikki na drugim piętrze w południowym Bostonie. Umówiły się, że będzie płacić jedną czwartą czynszu, gaz i światło oraz dawać Nikki lekcje. W tym względzie Kathy była niezwykle skrupulatna, kiedy jej zespół akurat nie koncertował. Kathy była prawdziwym skarbem, absolutnie niepowtarzalna, kochała życie, a w szczególności swoją muzykę. Śmiało oceniała każdego mężczyznę, z którym Nikki chodziła, i kiedyś powiedziała prosto w oczy pewnemu prawnikowi, że tak naprawdę nie interesuje go nic oprócz samego siebie i nowego bmw i nie powinien mieć nic wspólnego z jej przyjaciółką. Byli w obskurnym klubie, jednym z ulubionych klubów Kathy i Nikki. Prawnik czuł się tam nieswojo i bawił się serwetką, jakby walcząc z pragnieniem przetarcia mebli i niektórych gości klubu. Elokwentna nawet na trzeźwo, Kathy wypiła wówczas jedno czy dwa piwa za dużo. – Odpuść sobie, papugo – powiedziała nagle, a Nikki siedziała bez słowa, przyglądając się tej scenie w zdumieniu. – Wiem, że dziewczyna jest śliczna, wiem, że jest bystra, wiem, że wyglądałaby świetnie na przyjęciu świątecznym w twoim biurze, nie mówiąc już o twoim łóżku. Ale ja jestem jej przyzwoitką i mówię ci, że jest zbyt fajna, i nie ma takich kluczyków samochodowych, które mógłbyś jej pokazać, żeby ją zaciągnąć tam, gdzie chcesz ją zaciągnąć. Kathy nie była szczególnie wykształcona w tradycyjnym sensie, ale była cierpliwym słuchaczem, miała fantastyczne poczucie humoru, była refleksyjna i trzymała się mocno ziemi. Idealna współlokatorka – przynajmniej zanim zaczęły się jej wahania nastroju. Cztery czy pięć miesięcy temu pojawiła się bezsenność. O drugiej, trzeciej albo czwartej rano chodziła po mieszkaniu, albo wychodziła na ulicę. Potem zdarzał się dzień lub dwa, że w ogóle do

niego nie wracała. Wkrótce zaczęła się rozklejać w domu i na koncertach, czasem wpadała w furię, której nie można było ani przewidzieć, ani opanować. Nikki błagała ją, żeby poszła do lekarza, a nawet kilka razy ją umawiała, ale Kathy nigdy nie zdecydowała się na wizytę. W końcu, może sześć lub siedem tygodni temu, na jej twarzy zaczęły się pokazywać dziwne narośle – pierwsze dwie tuż nad brwiami, potem jedna koło ucha i jedna na policzku. Długo nie pozwalała Nikki ich dotykać, ani nawet mówić o nich, pierwszy raz zaczęły o tym rozmawiać dziesięć dni temu. W którymś z rzadkich momentów jasności umysłu Kathy opadła na krzesło kuchenne, zatopiła twarz w dłoniach i zaczęła płakać. – Ca się ze mną dzieje, Nikki?... Co się dzieje z moją głową?... Czemu nie mogę już grać?... Dlaczego oni mi to robią? Szlochała i nie mogła się opanować. Nikki przytuliła ją mocno do siebie i poczuła strach i niepewność emanujące z każdej cząstki jej ciała. Pod włosami wyczuła jeszcze więcej narośli – raczej twarde niż torbielowate, lekko ruchome, chyba niebolesne w dotyku. Węzły chłonne? Jakieś dziwne, twarde cysty? Nerwiako-włókniaki? Trudno powiedzieć. Nikki błagała, żeby Kathy zgodziła się pójść z nią na ostry dyżur. W końcu Kathy zgodziła się na wizytę u lekarza Nikki następnego dnia. Ale kiedy nadszedł czas, nie można jej było znaleźć. Jak się Nikki zorientowała, była jeszcze raz w mieszkaniu, a potem znów zniknęła.

– Co robisz, Nikki? Doktor Joseph Keller wszedł do sali sekcyjnej i stał teraz obok napęczniałych zwłok Rogera Belangera. Nikki przykryła otwartą jamę brzuszną i piersiową wilgotną gazą. Keller, niemiecki Żyd, którego rodzina uciekła przed holokaustem, miał rok czy dwa do emerytury, ale wciąż był pełen energii, ciekawości świata i radości życia. Aczkolwiek stres wynikający z obowiązku nadzoru nad wydziałem, który miał za zadanie ocenę ponad pięćdziesięciu tysięcy zgonów z całego stanu co roku, dawał mu się we znaki. Trochę utykał ze względu na artretyzm w stawie biodrowym i miał problemy z kręgosłupem, co sprawiało, że trudno mu było się pochylać zbyt długo nad stołem podczas sekcji. – Cieszę się, że tu jesteś – powiedziała Nikki. – To interesujący przypadek. – Myślałem, że ten mężczyzna zmarł na zawał serca – odparł Keller, w którego głosie wciąż było słychać lekki niemiecki akcent. – Ja uważam, że został zamordowany. – Zamordowany? Znowu oglądałaś stare odcinki tego serialu o anatomopatologu – jak on się nazywał? – „Quincy”. Nie. Może się mylę, ale popatrz na to. Najpierw Nikki pokazała mu dziwaczne otarcie poniżej podbródka Belangera. – Sygnet? – spytał Keller, wykazując się jak zwykle natychmiastową i bezbłędną orientacją. – Chyba tak.

– Z diamencikami w kształcie inicjału. – Właśnie. Ale jest coś jeszcze. Nikki podała mu otoskop – narzędzie, którego lekarze używają do badania kanalików usznych i bębenków. Bardzo często stażyści, a nawet anatomopatolodzy ze specjalizacją pomijali tę część badania post mortem. Keller nie spieszył się, mrucząc coś do siebie pod nosem, kiedy badał uszy Belangera, odwracając głowę raz w lewo raz w prawo, a potem do tyłu i wkładając otoskop do zewnętrznego kanału usznego. – Pęknięte, z płatkami zaschniętej krwi – powiedział w końcu. – Pękły mu oba bębenki uszne tuż przed śmiercią. – Nie oglądałam jeszcze jego jacuzzi – powiedziała Nikki – ale założę się, że głębokość wanny nie przekracza półtora metra. Półtora metra – minimalna głębokość, przy której ciśnienie na bębenki uszne, jeśli się go nie wyrówna, może spowodować ich pęknięcie. – Twierdzisz, że ten mężczyzna nie utopił się w jacuzzi? – Tak jest. Sądzę, że się utopił, ale myślę, że z kimś, z kim pływał – z kimś, kto ma na sygnecie literę „H” ułożoną z małych diamencików – ten ktoś wciągnął go pod wodę za szyję – może na dno basenu – a potem zawiózł go do domu i wsadził do wanny. – Jakaś kłótnia? – Być może. – A woda w płucach i żołądku? – Czekam właśnie na... – O, cześć Joe. – Przywiozłeś przesyłkę, Brad? – Tak. Po co ci papierki na test chlorowy? – Sądzę, że twój „misiu”, jak to uroczo określiłeś, utopił się w basenie. – Ale jak on... To morderstwo? – Jesteś bardzo bystry – powiedziała Nikki. Zanurzyła jeden z pasków w wodzie pobranej z żołądka Belangera. W ciągu paru sekund maleńki kwadracik wskazujący odczyn zrobił się lekko fioletowy. – Jestem pod wrażeniem – powiedział Keller. – Zadzwonię do naszych przyjaciół na komendzie policji i powiadomię ich o wszystkim. To fascynujące... Niezwykle fascynujące. Kuśtykając, poszedł do swojego gabinetu. – To dobrze, że kazałem jej zrobić dokładną sekcję tego gościa – powiedział Brad.

Nikki rzuciła niechętne spojrzenie na kolegę z pracy, ale z ręką na sercu nie byłaby w stanie powiedzieć, czy powiedział to serio, czy żartował. Nie dane jej było się dowiedzieć, ponieważ ktoś wzywał ją przez megafon. – Doktor Solari, jest pani tam? – Tak, Ruth, jestem. – Jest do pani telefon z miasta. Zaraz go przełączę. Kilka sekund później zadzwonił telefon wiszący na ścianie. Brad nie dawał za wygraną – zmusił ją, by przechodząc, przecisnęła się między nim a stołem sekcyjnym, na którym leżał Belanger. – Dorośnij – syknęła. – Podobam się jej – powiedział Brad. Tym razem Nikki puściła to mimo uszu. – Anatomopatologia. Mówi doktor Solari. – Nikki? Nikki poczuła, że serce przestaje jej bić. – Kathy, gdzie jesteś, skarbie? Czy wszystko w porządku? Głos Kathy Wilson brzmiał jak głos małego dziecka. – Nikki, tak mi zimno... Ścigają mnie, a mnie jest tak zimno. W tle słychać było odgłosy ruchu ulicznego, od czasu do czasu klakson samochodu. Dzwoniła z budki. – Uspokój się, Kathy. Pomogę ci. Wszystko będzie dobrze. – Dlaczego oni próbują mnie zabić, Nik?... Dlaczego jest mi tak zimno? – Co się dzieje? – zapytał Brad Cummings. Nikki przyłożyła palec do ust, a potem gestem wyrzuciła go z pokoju. – Wynoś się – powiedziała bezgłośnie. – No dobra, w porządku. Wiesz co, dzisiaj naprawdę jesteś niedotykalska. Pewnie masz... – Wynocha! – tym razem krzyknęła na cały głos. Teatralnym krokiem Cummings wyszedł na korytarz. – Posłuchaj, Kathy, powiedz mi tylko, gdzie jesteś, a ja zaraz przyjadę i zabiorę cię stamtąd... Kathy? – Jesteś taka sama jak wszyscy, Nikki. Chcesz, żebym przestała grać... Czy to dlatego mnie ścigają? Bo chcą, żebym przestała grać? Jej śpiewny głos brzmiał natarczywie i niewyraźnie. Nikki wyobraziła ją sobie, jak stoi gdzieś na rogu ulicy skulona w budce telefonicznej w strugach deszczu. Pomyślała, że można jakoś zawiadomić policję i może namierzą tę rozmowę. – Kathy – spróbowała. – Rozejrzyj się wokół i powiedz, gdzie jesteś.

– Nikki... Nikki... Nikki. To ty ich wysłałaś, prawda? Ty ich wysłałaś, żeby mnie uciszyli. Dostanę cię, Nikki. Nie ujdziesz mi, choćby to miała być ostatnia rzecz, którą zrobię w życiu. – Kocham cię, Kathy. Jesteś moją przyjaciółką. Nigdy bym cię nie skrzywdziła. Przecież w głębi serca wiesz, że to prawda. Skarbie, teraz nie myślisz całkiem jasno. Musisz wrócić do domu. Pozwól mi sobie pomóc. – Pomóż... mi... Potem zapadła cisza, koniec. – Kathy? Nikki czekała jeszcze pół minuty, zanim powoli odłożyła słuchawkę. Nie starając się już nawet wrócić do zwłok Rogera Belangera, wybuchnęła płaczem i wybiegła na korytarz.

ROZDZIAŁ 5 Był szary deszczowy dzień – dzień odpowiedni na pogrzeb. Matt był jednym ze szczupłego grona dwunastu żałobników przy grobie Darryla Teague. Pozostałych jedenaścioro to bliżsi i dalsi krewni, wszyscy z gór na północ od miasta. Z ponurego, zarośniętego cmentarza było widać wzgórza, na których rozpanoszyła się kopalnia. Matt dostrzegł w tym ironię losu. Nie jedyny jej przejaw tego dnia. Dopiero kiedy zsiadł z harleya i podszedł do prostokątnego otworu w ziemi, zdał sobie sprawę, że to jest pierwszy pogrzeb, w którym uczestniczy, od niemal trzech lat. Ostatni to pogrzeb jego żony. Wspomnienie tego dnia było wyraźne i bolesne – tłum ludzi, limuzyny, karawan obsypany kwiatami, wiozący to, co pozostało z kobiety, której przyrzekał miłość, dopóki śmierć ich nie rozłączy. Tylko że śmierć nie położyła kresu jego miłości. Matt wciąż ją kochał. Źle utrzymany cmentarz, okolony rzędem dziko rosnących krzewów, usytuowany był pośrodku szerokiego, pagórkowatego, łysego pola. Grób Darryla Teague znajdował się w zachodniej części, oznaczony naprędce postawionym kawałkiem ledwie ociosanego marmuru z inicjałami „D.T.” wyrytymi pośpiesznie dłutem. Nic więcej. Wirginia McLaren Rutledge Nauczycielka. Ukochana córka i siostra. Ukochana żona Matthew Rutledge a Matt odwiedzał matkę trzy lub cztery razy w tygodniu, ale na grobie Ginny był prawie codziennie, często zostawiając liść albo gałązkę jej ulubionego głogu, czasami kwiat. Niekiedy przychodził tylko na parę minut, ale czasem siedział godzinę albo i dłużej, czytając lub tylko patrząc niewidzącym wzrokiem na góry po drugiej stronie doliny. Każda godzina przy grobie żony umacniała więź, którą czuł z jedyną kobietą, jaką w życiu kochał poza matką. Spośród jego przyjaciół i rodziny tylko Mae Borden wiedziała, jak często bywał na cmentarzu pod wezwaniem Świętych i Aniołów. – Matthew – mawiała przy różnych okazjach – wszyscy za nią tęsknimy i kochamy ją, ale ciebie również kochamy. Czas już pozbierać te kawałki rozbitego wazonu i iść dalej. Jest przecież w twoim sercu miejsce dla Ginny i dla kogoś nowego. Wiem, że ona nie chciałaby, żebyś tak spędził resztę życia. Matt odpowiadał wzruszeniem ramion albo jakimś mruknięciem i odchodził. Nie było sensu omawiać czegoś, co się po prostu nie wydarzy. Nudny kaznodzieja prowadzący ceremonię pogrzebową Darryla Teague nie miał wiele do powiedzenia. Trzeba mu przyznać, że nie uciekł się do kłamstwa. Nazwał Darryla beztroskim dzieckiem, które wyrastało z dala od Boga i przekształciło się w nękanego problemami, rozzłoszczonego na świat młodego człowieka, jakim był w dniu śmierci. Odczytał kilka ustępów z Biblii i skierował w stronę rodziców i siostry Darryla odpowiednie słowa pocieszenia. – Nieodgadnione są drogi Pana – powiedział, kiedy czterej grabarze chwycili za grube liny i

przygotowywali się do opuszczenia prostej sosnowej trumny do otworu w ziemi. – Nieodgadnione są drogi Pana. W szpitalu plotkowano o tym, że Matt był ostatnią osobą na sali Darryla, zanim jego serce przestało bić na dobre. Nikt jednak nie mógł zaproponować żadnego sensownego wyjaśnienia, dlaczego lekarz jednego dnia ratuje czyjeś życie, a potem je odbiera – zaledwie kilka dni później – więc w mieście uznano, że Teague zmarł śmiercią naturalną. Sekcja zwłok, wykonana przez Hala Sawyera, nie przyczyniła się do rozwiązania tej zagadki. Tak jak Matt podejrzewał, na skutek złamania mostka doszło do uszkodzenia naczynia, co spowodowało tamponadę, która omal go nie zabiła. Pod złamaniem mięsień sercowy był uszkodzony. Taki uraz z pewnością mógł wywołać niestabilność elektryczną i zaburzenia rytmu serca. Jako przyczynę zgonu Hal podał arytmię powstałą w następstwie urazu mięśnia sercowego po urazie klatki piersiowej spowodowanym wypadkiem. Narośle na twarzy i na głowie były zwykłymi nerwiako-włókniakami. Badanie makroskopowe mózgu nie wykazało żadnych zmian, tak że Hal nie uzyskał bezpośrednich wskazówek, dlaczego Teague zapadł w śpiączkę. Wyniki pełnych badań toksykologicznych przyjdą dopiero za tydzień lub dwa, ale badania wstępne nie dowiodły obecności żadnych środków wpływających na układ nerwowy, co Matt rozważał. Ostry podmuch wiatru jak biczem uderzył w otwartą przestrzeń, unosząc tumany kurzu wokół niewielkiej grupki żałobników śpiewających hymn, który Matt jak przez mgłę pamiętał z dzieciństwa. Jego myśli powędrowały do ojca. Stwierdzono, że kopalnia nie ponosi żadnej winy za zawał, w którym zginął Matthew Rutledge senior, ale Matt, który miał wtedy zaledwie piętnaście lat, słyszał pogłoski, że fundusze, które miały być przeznaczone na BHP, były kierowane gdzie indziej, że kopalnia szła na skróty, a nawet że ktoś brał za to wszystko łapówki. – Zakończymy nabożeństwo psalmem dwudziestym trzecim. Można opuszczać trumnę podczas modlitwy. „Pan jest moim pasterzem, nie brak mi niczego...” Nikt poza Mattem nigdy nie sugerował, że dziwaczny rak Ginny ma jakiś związek z kopalnią. – Sam pan powiedział, że co roku stwierdza się setki tego typu nowotworów w całym kraju – powiedział Mattowi Armand Stevenson, dyrektor naczelny kopalni. – Jestem pewien, że gdzieś w otoczeniu każdego chorego istnieje jakaś fabryka albo jakieś laboratorium, albo nawet kopalnia. Rozumiem pana żal i złość, doktorze Rutledge. Niedawno zmarła panu żona. Wiem, że jest pan zły i chce nas pan za to obwinie. Powiem panu, że kopalnia w Belindzie nic tu nie zawiniła. Powtarzam, moja firma nie ponosi winy za śmierć pańskiej żony, tak samo jak nie ponosi winy za śmierć pańskiego ojca. – „... orzeźwia moją duszę”. Matt patrzył na grabarzy, powoli opuszczających trumnę na dno grobu. Ktoś z kopalni cię wykończył, Danryl, prawda? Dlaczego? Co wiedziałeś? Co mógłbyś światu o nich opowiedzieć, gdybyś żył”? – „... Chociażbym chodził ciemną doliną...” Matt odpędził nękające go myśli i przyłączył się do pozostałych żałobników, śpiewając razem z

nimi ostatnie wersy psalmu. Po skończonym nabożeństwie przyjął serdeczne podziękowania od rodziny zmarłego, a potem wolnym krokiem poszedł na długi spacer w kierunku gór i z powrotem. Ginny pewnie by chciała, żeby nie ustawał w poszukiwaniu odpowiedzi. Teraz przyłączyli się do niej Darryl Teague i Teddy Rideout. Ich schorzenia były inne, ale może i toksyny odpowiedzialne za to, co się z nimi działo, były inne. Nie martw się, Ginny – myślał. Wcześniej czy później, tak czy inaczej, przygwoździmy ich. Jego tak czy inaczej nie obejmowało rzecz jasna nagrody w wysokości 2500 dolarów, którą zaoferował za informacje. Matt wydrukował trzysta ulotek. Mae rozwiesiła je w Belindzie i w okolicy, porozwieszała ulotki również w okolicznych miasteczkach. W ciągu dwudziestu czterech godzin prawie wszystkie zniknęły. Nie było żadnej reakcji. Tak skończyła się akcja Stowarzyszenia na rzecz Zdrowych Kopalń. Kolejna przegrana bitwa – pomyślał Matt – ale nie wojna. Bynajmniej nie wojna. Zawrócił harleya i pojechał z powrotem do gabinetu. Pacjenci czekali. Okazało się, że czekała również na niego wiadomość – wiadomość od Armanda Stevensona, który prosił, żeby Matt pojawił się w biurze zarządu kopalni i spotkał się z nim i z osobami odpowiedzialnymi za bezpieczeństwo i higienę pracy. Mae uśmiechała się, kiedy podawała mu tę notatkę.

– Brawo! – zawołał Matt, unosząc w górę zaciśniętą pięść. – Pomyślałam, że może cię to zainteresuje, i zaplanowałam ci na jutro wolne – powiedziała. – Masz tam być o pierwszej. – Czy nie pozwalasz sobie na zbyt wiele, zakładając, że to mnie interesuje? – spytał. – Wiem, wiem – odparła Mae. Matt pocałował ją w policzek i usiadł w gabinecie, czekając na pierwszego pacjenta. Chwilę później zadzwonił wujek. – Cześć, Hal, zostaliśmy wyrwani z niebytu. Jadę jutro do kopalni na spotkanie ze Stevensonem. – Wiem. Dlatego dzwonię. – O co chodzi? – Właśnie wpadłem przypadkiem na twojego przyjaciela Roberta Crooka. Powiedział mi, że Stevenson cię tam zaprosił. Crook też tam będzie jako szef Komisji Doradczej do spraw BHP i lekarz zasiadający w tej komisji. – Domyślasz się, czego chcą? – Nie, ale dzwonię, żeby cię uprzedzić, byś nie tracił głowy, cokolwiek się stanie. – To znaczy, sądzisz, że nie powinienem im mówić prosto w oczy, że zabili mi ojca i prawdopodobnie są odpowiedzialni również za śmierć mojej żony, a teraz trują górników? – Coś w tym guście. Matt, masz tam opinię raptusa. Spróbuj nie dawać im powodów, żeby się na tobie mścili.

– Nie martw się. Będę spokojny jak martwy Indianin. Śliczny mamy dzień dzisiaj, śliczny dzień, sąsiedzie. Chcesz być moim sąsiadem?... Widzisz, już ćwiczę. – Poważnie, Matt. Ci ludzie mają w rękach wszystkie atuty. Rządzą okolicą. Chyba się już o tym przekonałeś. Chciałbym tylko, żebyś trochę odpuścił i by uznali cię za człowieka odpowiedzialnego. – Zrobię co w mojej mocy, Hal. Przyrzekam. Słuchaj, dziękuję, że zadzwoniłeś. Uściskaj ode mnie Heidi. I nie martw się. Na drugie imię mam Odpowiedzialny.

Następnego dnia o wpół do pierwszej Matt włożył dwie pękate teczki z dokumentami o kopalni w Belindzie do torby na ramię, przypiął torbę do harleya i ruszył w kierunku zachodnim. Hal chciał dla niego jak najlepiej, ale z natury miał skłonność do zamartwiania się. To spotkanie będzie prawdopodobnie przełomem w całej tej sprawie. Bynajmniej nie miał zamiaru niczego psuć. Oprócz medycyny i motocykli Matt wiedział jeszcze mnóstwo o węglu. Nabył swoją wiedzę na kolanach ojca, a potem przez Internet i w bibliotece. Wiedział, że kopalnia Belinda i samo miasto zawdzięcza swoje istnienie ogromnemu złożu węgla półbitumicznego, odkrytemu w tysiąc dziewięćset pierwszym roku w głębi piętrzących się pod niebo wzgórz na zachód od miasta. Węgiel półbitumiczny, zwany również bezdymnym, odkryto tylko w trzech miejscach w całym stanie. Węgiel bezdymny jest stosunkowo mało zanieczyszczony, najlepiej nadaje się do generatorów pary i do produkcji koksu. Założyciele kopalni w Belindzie patrzyli odważnie w przyszłość i obok kopalni wybudowali koksownię i fabrykę chemikaliów, jak również doprowadzili tu linię kolejową, żeby wysyłać swoje produkty tam, gdzie było na nie zapotrzebowanie. Kopalnia w Belindzie mieści się na szerokim pylistym płaskowyżu, otoczonym ze wszystkich stron kilkoma kilometrami dwuipółmetrowych zasieków, w większości zwieńczonych drutem kolczastym. Od czasu śmierci ojca Matt był w kopalni tylko raz, zwiedzali podziemne chodniki razem z Ginny, oprowadzani przez przewodnika wkrótce po tym, jak objął posadę w szpitalu. Dzisiaj na niego czekano. Umundurowany strażnik przy wejściu dla gości zwrócił się do niego po nazwisku, zanim Matt się zdążył przedstawić, i pokazał mu drogę do błyszczącego nowością dwupiętrowego budynku z drzewa cedrowego i szkła. W sekretariacie biura wyłożonym grubym dywanem czekała na niego Carmella Cassetta, asystentka Blaine’a LeBlanca. Kiedyś pracowała na dole, była kobietą wciąż atrakcyjną, o mocnych rysach twarzy, wyszła za mąż za jednego z dyrektorów kopalni. Matt spotykał już ją kilkakrotnie i dość dobrze się rozumieli. – Witamy, Matt, dobrze że jesteś – powiedziała ciepło, wyciągając do niego rękę. Próbował coś wyczytać z tego, że to ją wyznaczono, żeby go przywitała. Ruchem dłoni wskazał na spektakularne dwumetrowej wysokości fotografie przedstawiające sceny z kopalni – historyczne, jak i współczesne – które zdobiły ściany pomieszczenia. – Dziękuję. Ładny budynek. – Robi dobre wrażenie. Prowadzimy stąd sporo interesów – w kraju i za granicą. Powinniśmy się pospieszyć, bo czekają na nas w sali konferencyjnej. Chyba ci się spodoba to, co będą ci mieli

do powiedzenia. To znaczy, że pozwolą mi żyć? – Jestem niezmiernie ciekaw, co to takiego. Kiedy zbliżali się do drzwi sali konferencyjnej, z drugiej strony pojawiła się starsza czarnoskóra kobieta z wózkiem wyłożonym lnianym obrusem, na którym była kawa i drożdżówki. – Będą tylko cztery osoby, Agnes – powiedziała Carmella. – Beze mnie. Mattowi wydawało się, że mówiąc to, wydyma niechętnie usta. Agnes usunęła się na kilka kroków, a Carmella zapukała, zaprosiła gestem Matta i Agnes, i znikła w korytarzu. Na końcu imponującego politurowanego mahoniowego stołu, przy którym mogło usiąść dwadzieścia osób, czekało na niego trzech mężczyzn – Blaine LeBlanc, Robert Crook i Armand Stevenson, dyrektor naczelny kopalni. Stevenson miał jakieś metr siedemdziesiąt wzrostu, rzednące blond włosy i ruchliwe błękitne oczy, których spojrzenie przyciągało rozmówcę jak magnes. Nie odrywał ich od Matta od chwili, kiedy przekraczał próg. Kopalnia i Koksowania Belinda to jedno z największych tego typu prywatnych przedsiębiorstw w całym stanie, a Stevenson i jego agresywna taktyka utrzymywania stałych zysków z każdej części składowej firmy już zdążyła obrosnąć legendą. Spojrzawszy z zainteresowaniem na sportową torbę Matta, LeBlanc przywitał go krótkim uściskiem dłoni, a potem puścił rękę, jakby się bał, że się czymś zarazi. Napięcie na jego twarzy wzbudziło u Matta podejrzenie, czy aby to, co się stanie, będzie na pewno po jego myśli. Crook uciekł od uścisku dłoni, w zamian skinął uprzejmie głową i mruknął coś, co mogłoby ujść za „Matt”, ściągając krzaczaste brwi. W przeciwieństwie do nich Armand Stevenson był kordialny, cały w uśmiechach, i od razu dało się zauważyć, że to on przewodniczy posiedzeniu. – Proszę, rozgość się, Matthew, jeśli mogę się tak do ciebie zwracać – powiedział, gdy ustalono, że gość nie będzie pił nic mocniejszego niż kawę. – Może być Matt. – Ja jestem Armand. Chcielibyśmy ci podziękować, że przyjąłeś nasze zwięzłe zaproszenie, Matt. Wiem, że twój ojciec tu pracował. – Był sztygarem zmianowym. – I zginął w wypadku? – Tak, w wybuchu. – Czy stąd się bierze twoja niechęć do kopalni i naszego przedsiębiorstwa? Stevenson walił prosto z mostu. Nie tracił czasu na zbędne ruchy. Matt uzmysłowił sobie, że tacy ludzie jak Stevenson zostają miliarderami, bo zawsze wiedzą, co robią. – Może i tak – odparł. – Z tego, co mi mówili przyjaciele ojca i jego koledzy z kopalni, wynikało, że wybuchu i zawału, w którym zginął, można było uniknąć. Nie zapominaj, że miałem wtedy tylko piętnaście lat. – Sporo wydarzeń, które przeżyłem w wieku piętnastu lat, wciąż ma silny wpływ na to, co robię – powiedział Stevenson, popijając wodę mineralną Perrier. – Kiedy wróciłeś do Belindy? Matt chciał spytać wprost, o co mu chodzi, ale powstrzymywała go obietnica dana Halowi.

Poza tym Stevenson nie był facetem, którego można przestawiać z kąta w kąt. – Jakieś sześć lat temu – odparł, zdając sobie sprawę, że jego interlokutor na pewno zna odpowiedzi na wszystkie te pytania. Jeżeli chcieli go rozluźnić tym wstępem, to ten zamiar spalił na panewce. Stevenson otworzył teczkę i położył spory stos akt na biurku. – Matt, to są twoje pisma do Okręgowej Izby Górniczej, do Ministerstwa Pracy, do Agencji Ochrony Środowiska, do senatora Alexandra, senatora Brooksa i do posła Delahanty’ego. Popchnął papiery przez stół w jego kierunku, ale Matt wyciągniętą dłonią pokazał mu, że to zbędne. – Mam tu kopie – powiedział, poklepując dłonią sportową torbę. – Z tego, co mi wiadomo, nawet nie postawiwszy nogi na terenie kopalni, oskarżasz nas w nich o zaniedbania w zakresie wentylacji, o to, że mamy przestarzały sprzęt, że godziny pracy nie odpowiadają normom wynegocjowanym przez związki zawodowe, że emitujemy trujące substancje, składujemy substancje toksyczne, mamy nieprzepisowe składowiska odpadów przemysłowych, o wszystko najgorsze, co można sobie wyobrazić, niemalże o brak papieru toaletowego w ubikacjach. – Prawdę mówiąc, pewien górnik, z którym rozmawiałem, skarżył się i na to. Śmiech Stevensona zabrzmiał szczerze. – A teraz rozklejasz ulotki i proponujesz nagrody pieniężne – mówił dalej. – Wiem najlepiej, że twoje zarzuty i oskarżenia są bezzasadne, a ty wiesz najlepiej, że cały ten papier, który zapisałeś, nie znaczy więcej niż splunięcie do oceanu. – Więc dlaczego tu dzisiaj jestem? – Blaine? Szef BHP wysilił się na uśmiech, ale nie było w nim cienia szczerości. Odchrząknął i pociągnął spory łyk wody. To, co miał powiedzieć, nie przychodziło mu łatwo. – Cóż, Matt, tak jak powiedział Armand, nie udawało ci się sprowadzić na nas Okręgowej Izby Górniczej ani Agencji Ochrony Środowiska, ani nikogo, z kim się kontaktowałeś, i wszelkie nadzwyczajne inspekcje i kontrole spełzły na niczym. Nie znaczy to wcale, że czujemy się z tym komfortowo i że nam nie wadzisz. Straciliśmy sporo czasu, odpowiadając na te pomówienia, a nawet zapraszaliśmy Okręgową Izbę Górniczą do siebie, żeby udowodnić, że nie mamy nic do ukrycia. To wszystko zabiera jednak cenny czas. Tak więc doktor Crook zgłosił pewną propozycję. Matt spojrzał z ukosa na Crooka i nie dostrzegł nic oprócz pogardy, a może lekkiego napięcia. Karty, które miały się za chwilę znaleźć na stole, rozdawał Armand Stevenson, nie Crook ani LeBlanc. – No właśnie – bąknął Crook. – A więc – mówił dalej LeBlanc – mamy przyjemność zaproponować ci uczestnictwo w kopalnianej Komisji Doradczej do spraw Zdrowia. W ten sposób będziesz blisko wszystkich

ważnych problemów i sam stwierdzisz, jak się tu pracuje. Będziesz musiał uczestniczyć w zebraniach raz na cztery miesiące i oczywiście przedkładać swoje pytania i wątpliwości na forum całej komisji, a nie działać po partyzancku, jak do tej pory. Wynagrodzenie za pracę w komisji to okrągła sumka i wynosi około pięćdziesięciu tysięcy rocznie. Pięćdziesiąt tysięcy! Matt nie wiedział, czy tylko pomyślał te dwa słowa, czy je wykrzyknął na całe gardło. Biorąc pod uwagę ograniczenia narzucane przez kasę chorych i status finansowy jego pacjentów, nie zarabiał więcej niż pięćdziesiąt tysięcy rocznie. – I oczywiście – dodał z dumą w głosie Stevenson – te pieniądze będą wypłacane w ten sposób – absolutnie zgodnie z prawem, zapewniam – że nie odczujesz wcale, albo w niewielkim stopniu, obciążeń podatkowych. Marta zatkało. Potrafił ocenić, kiedy ktoś usiłuje go przekupić. A tu usiłowano go przekupić przez duże „P”. Pieniądze nigdy nie miały dla niego wielkiego znaczenia. Gdyby było inaczej, radziłby sobie znacznie lepiej z ich pozyskiwaniem. Jak dotąd wiodło mu się nie najgorzej. Mając jednak dodatkowo pięćdziesiąt tysięcy rocznie, mógłby zainwestować w porządny fundusz emerytalny i więcej przeznaczać na rzecz organizacji społecznych, które wspierał. – Ja... bardzo dziękuję, ale nie. Dziękuję – usłyszał nagle swój własny głos. – Dziękuję za hojną ofertę, naprawdę. Ale ręce więcej mogą, jeżeli nie są związane. – Jesteś durniem, Rutledge – wyrwało się Crookowi. – Próbowałem im to wytłumaczyć, ale nie chcieli mnie słuchać. Awanturnik i dureń. Stevenson popatrzył niechętnie na kardiologa, a potem zrobił ostatni wysiłek, żeby zachować twarz. – Może zechciałbyś przemyśleć naszą propozycję i dałbyś nam odpowiedź za kilka dni – powiedział, teraz już uśmiechając się przez zaciśnięte wargi, bez błysku w oczach. Matt pokręcił głową. – Chcę mieć wolną rękę, żeby móc przyprowadzić tu grupę ludzi, których sam wybiorę, żeby sprawdzić warunki panujące w koksowni i w kopalni, a także przejrzeć dokumentację dotyczącą miejsca i sposobu składowania każdego grama toksycznych substancji. Chcę, żebyście się przestali opłacać urzędnikom Izby Górniczej i Agencji Ochrony Środowiska. – Oszalałeś! – wyrwało się LeBlancowi. Matt poczuł, jak krew napływa mu do twarzy. Zazwyczaj długo zachowywał spokój, ale kiedy wybuchał, to na całego. – To ty chyba oszalałeś, myśląc, że jakikolwiek przyzwoity lekarz – tu spojrzał wymownie na Crooka – odwróci się w drugą stronę i będzie udawał, że nie widzi takich przypadków jak Darryl Teague i Teddy Rideout. – Proszę mi powiedzieć, doktorze Rutledge – wtrącił Stevenson, teraz wyraźnie wytrącony z równowagi – czy to śmierć pańskiej żony wzbudziła w panu tę chęć zemsty? Czy za to też nas pan obwinia?

Mattowi nerwy puściły. – Żeby pan wiedział! – krzyknął. – Ma pan rację. Niech pan spróbuje pożyć trochę z kimś, kto umiera na raka! Tak, to przez was. Oskarżam was o wszystko, co tutaj jest chore i złe! Jesteś gnojkiem, LeBlanc! A ty, Crook, na Boga, jak możesz nazywać siebie lekarzem. Odwracasz się na widok bólu i śmierci! Chrzań się! Chrzańcie się z waszą cholerną łapówką! Armand Stevenson musiał nacisnąć jakiś guzik pod blatem stołu, bo w kilka sekund w sali konferencyjnej zjawiło się dwóch potężnych ochroniarzy w marynarkach ozdobionych monogramami kopalni i w krawatach. Stevenson wydał im rozkaz skinięciem głowy. Jeden z nich chwycił Matta pod ramię. – Puszczaj, kurwa! – wrzasnął Matt. – Dotknij mnie jeszcze raz, a będziesz sobie musiał sprawić nowe jaja! Ochroniarz bezwiednie skierował wzrok na ciężkie motocyklowe buciory Matta. Armand Stevenson uchronił go przed tą bolesną konfrontacją. – Wyjdźcie za nim za bramę i dopilnujcie, żeby opuścił teren – powiedział. – Dokonał pan wyboru, doktorze. Teraz będzie pan musiał ponosić konsekwencje. To, co pan robi, zagraża miejscom pracy w Belindzie. A tu nikt tego nie lubi. Zapewniam, że nikt. A teraz wynocha stąd!

ROZDZIAŁ 6 Ellen Kroft uklękła przy wnuczce i ujęła ją mocno za ręce, próbując wymusić choć chwilowy kontakt wzrokowy – nawiązać z dzieckiem jakąkolwiek nić porozumienia. – Babcia cię kocha, Lucy – powiedziała, dokładnie wymawiając każde słowo, jakby mówiła do trzylatka. – Powodzenia w szkole. Dziewczynka, teraz prawie ośmioletnia, skrzywiła twarz w czymś w rodzaju grymasu, potem wykręciła szyję, tak że patrzyła gdzieś za Ellen, w niebo. Ani słowa. Prawie pięć lat bardzo drogiej szkoły w najlepszym ośrodku dla dzieci specjalnej troski i wciąż niemal ani słowa. – Witaj, Lucy. Jesteś gotowa do szkoły? Nauczycielka prowadząca niewielką klasę w Instytucie Remlingera w Alexandrii w stanie Wirginia miała na imię Gayle. Miała około dwudziestu lat i była nowa w szkole, ale miała młodzieńczy zapał, optymizm i benedyktyńską cierpliwość, niezbędną do pracy z głęboko autystycznymi dziećmi. Gayle wyciągnęła rękę, a Lucy kołysała głową rytmicznie z boku na bok, jak kołysze się koński ogon. Ani nie zignorowała wyciągniętej dłoni, ani po nią nie sięgnęła. Zareagowałaby, tylko gdyby coś się kręciło wokół własnej osi, błyskało lub świeciło jaskrawymi kolorami. Ośmioletnie dziecko. Minęło już pięć lat od chwili, kiedy u dziewczynki rozpoznano głęboki autyzm, a prawie cztery od dnia, kiedy Ellen zaczęła ją przywozić do szkoły, żeby Beth, jej córka, mogła podjąć pracę. – Chodź, idziemy, Lucy – powiedziała śpiewnie Gayle, prowadząc dziecko za rączkę. – Powiedz babci pa, pa. Powiedz babci pa, pa. Ellen uśmiechnęła się w duchu z goryczą. Był taki czas, kiedy Lucy Kroft-Garland właśnie to potrafiła. To i nic więcej. Ale to już przeszłość. Odwróciła się i otwierała drzwi swojego sześcioletniego forda taurusa, kiedy usłyszała krzyk Gayle. Lucy, wygięta do tyłu wbrew prawom anatomii, leżała na trawniku, miotając się w gwałtownym napadzie padaczki. Szybko, ale z profesjonalnym spokojem, Ellen sięgnęła do schowka w samochodzie, wyjęła cztery drewniane szpatułki połączone taśmą klejącą i podbiegła do wnuczki. Zęby Lucy stukały o siebie jak młot pneumatyczny o asfalt, grożąc uszkodzeniem warg i języka. W kąciku ust pieniła się ślina. – Co mam robić? – spytała Gayle. – Widziałam już napady padaczki u dzieci, ale nigdy u Lucy. – Wiem – odparła Ellen, odwracając dziewczynkę na bok na wypadek, gdyby miała zwymiotować, bo w takiej pozycji nie zadławiłaby się treścią żołądkową. Potem wcisnęła mocno kciuk i trzeci palec w kąt szczęki dziecka. Stopniowo nacisk pokonywał skurcz mięśni Lucy. Między zębami pojawiła się mała szczelina, Ellen włożyła w nią drewniane szpatułki. Jedną ręką przytrzymując dziewczynkę na boku, a drugą trzymając szpatułki, skinęła Gayle głową, że wszystko jest pod kontrolą.

– Mam poprosić pana Donnegana, żeby zadzwonił na pogotowie? – Nie, moja droga. Już dobrze. Wszystko niedługo minie. – Zadzwonię jednak do pana Donnegana. – Dobrze. Kiedy zjawił się dyrektor szkoły, gwałtowny napad już właściwie minął. Ellen siedziała na trawie, tuląc głowę Lucy. Dziewczynka była teraz nieprzytomna – „w stanie pomrocznym”, jak nazywają to lekarze. Ellen sprawdziła, czy Lucy się nie zmoczyła, potem spojrzała na dyrektora i wzruszyła ramionami. – Wezwać pogotowie? – spytał. – Dojdzie do siebie za dwadzieścia minut. Jakiś czas mieliśmy z tym spokój. Może trzeba będzie jej zmienić leki. Jeżeli nie ma pan nic przeciwko temu, wolałabym, żeby jednak została dzisiaj w szkole. Trochę tu posiedzimy i wszystko będzie dobrze. Jeżeli za dwadzieścia minut Lucy nie będzie gotowa, zabiorę ją do domu. Ale będzie jej lepiej z dziećmi. Znacznie lepiej. Przez chwilę na twarzy Donnegana malowały się wątpliwości, ale pochylił się nad Ellen i poklepał ją po ramieniu. – Pani decyduje, pani Kroft. Nikt nie zna małej tak jak pani. Ellen siedziała na świeżo skoszonym trawniku, wpatrując się pustym wzrokiem w przestrzeń, kołysząc Lucy w ramionach i nie próbując zatrzymać potoku łez płynących z oczu. Po kilku minutach dziewczynka zaczęła dochodzić do siebie. Ellen wsunęła się za kierownicę taurusa i ruszyła na północ. Wbrew sobie, raz jeszcze przeżywała przesuwające się jej przed oczami wydarzenia, straszne rozmowy telefoniczne, które po kolei, jedna po drugiej, sygnalizowały początek tego wszystkiego. – Mamo, z Lucy jest coś nie w porządku. Byłam z nią dzisiaj rano u pediatry. Powiedział, ze mała jest w świetnej formie. Waga i wzrost piętnaście procent ponad normę dla trzylatki, wyprzedza inne dzieci koordynacją ruchową i zasobem słów. Potem dał jej dwie szczepionki – Di-Per-Te i przeciw odrze, śwince i różyczce. To było jakieś osiem godzin temu. Teraz strasznie płacze. Mamo, ona ma ponad trzydzieści osiem stopni gorączki i nie można jej niczym uspokoić. Co mam robić...? – Dzwoniłam do lekarza. Mówi, żeby się nie martwić. Niektóre dzieci reagują na szczepienia rozdrażnieniem. Mówi, żeby jej dać paracetamol... – Mamo, boję się, jestem przerażona. Mała już nie płacze, ale jest całkiem bez kontaktu. Oczy lecą jej do tyłu i nie reaguje na nic, co mówię. Nic, cisza. Jest jakaś taka... bezwładna. Dick szykuje samochód. Jedziemy z nią do izby przyjęć. – Chcą zatrzymać Lucy w szpitalu. Nie wiedzą, co jej jest. Lekarz mówi, że może to jakiś napad padaczkowy. Jest niedobrze, mamusiu. Wiem, że jest źle. O Boże, co ja mam robić? Moje maleństwo... Co mam robić? Paniczny ton i słowa Beth dźwięczały w myślach Ellen tak jak codziennie, kiedy odwoziła

wnuczkę do szkoły. Z trudem zepchnęła je głębiej w niepamięć. Dzisiaj miała jeszcze coś innego do zrobienia – miała wziąć udział w spotkaniu w siedzibie fundacji pod nazwą RWWS – Rodzice Wspierają Wiedzę o Szczepionkach – po drugiej stronie rzeki Potomac. Spotkanie będzie poświęcone strategii działania fundacji na najbliższą przyszłość. Ellen jechała, nie myśląc, przez George Washington Parkway w kierunku mostu Theodore’a Roosevelta i centrum Waszyngtonu. Teraz szczupła, sześćdziesięciotrzyletnia kobieta o siwych włosach, pamiętała aż za dobrze dzień swoich pięćdziesiątych piątych urodzin, kiedy mąż powiedział jej, że zmieniła się z „ładnej” na „bardzo ładną jak na swój wiek”. Półtora roku później Howard opuścił ją po dwudziestu dziewięciu latach małżeństwa dla trzydziestokilkuletniej kelnerki z baru, którą poznał podczas jakiegoś zjazdu inżynierów w Las Vegas. Wtedy wydawało jej się, że jej życie rozprysło się na milion kawałków. Skorzystała z propozycji przejścia na wcześniejszą emeryturę w gimnazjum, w którym uczyła przedmiotów ścisłych, i zamknęła się we własnym mieszkaniu i we własnym świecie przed rodziną i przyjaciółmi. Jak na ironię, to właśnie tragedia jej wnuczki przywróciła ją normalnemu światu. Zawsze była osobą pozytywnie nastawioną do życia i pełną energii, ale bolesny, niesprawiedliwy postępek Howarda, a potem koniec epoki zdrowej i radosnej Lucy – te dwa ciosy, jeden za drugim – strąciły ją na samo dno butelki z valium. Z pomocą nieugiętych przyjaciół i zesłanego przez niebiosa terapeuty znów otworzyła się na świat i zaczęła stawiać pierwsze nieśmiałe kroki w prawdziwym życiu. Teraz kilka razy w tygodniu ćwiczyła na sali gimnastycznej, zaangażowała się mocno w życie wnuczki, pracowała jako wolontariuszka w RWWS, była jedynym przedstawicielem organizacji konsumenckich w panelu dyskusyjnym FDA * [Food and Drug Administration – Urząd do spraw Żywności i Leków (przyp. tłum. )] i CDC * [Centcrs for Disease Control – Ośrodki Zwalczania Chorób (przyp. tłum. )] , który pracował nad Omnivaxem, eksperymentalną superszczepionką, i czuła, że pruje przez życie pełnym gazem. Udało jej się zaparkować zaledwie o przecznicę od głównej siedziby RWWS. Istniejąca od kilku lat, od zarejestrowania fundacji w połowie lat osiemdziesiątych, RWWS była organizacją, która wyrastała z samych dołów; kierowały nią ze swoich kuchni dwie założycielki – Cheri Sanderson i Sally Lynch, obie głęboko przekonane, że w organizmach ich dzieci dokonały się nieodwracalne zmiany na skutek szczepień. Na przykładach kolejnych rodzin założycielki RWWS odkrywały, że nie są same w swoim nieszczęściu. Teraz zaś, dzięki dalekosiężnej wizji, cierpliwości i ciężkiej pracy, organizacja stała się istotną siłą, cieszącą się życzliwym zainteresowaniem, a nawet wsparciem najwyższych szczebli władzy ustawodawczej w kraju; miała dziesiątki tysięcy zwolenników i członków. Jej cele oddawały słowa: „Badania”, „Wiedza”, „Wybór”, widniejące na jej logo. – Nie jesteśmy bandą oszołomów szturmujących ośrodki zdrowia z siekierami i widłami w rękach – mówiła Cheri w czasie pierwszego spotkania organizacyjnego dla przyszłych wolontariuszy. – Ale jeśli okaże się to konieczne, będziemy twardzi. Nie zatrzymamy się w pół drogi, dopóki władze nie przyznają, że istnieje konieczność wdrożenia natychmiastowych badań nad krótko – i długotrwałymi skutkami szczepień, i nie uznają, że społeczeństwo ma prawo do krytycznej oceny i wiedzy, a także do wyborów, których powinni dokonywać rodzice, kiedy przychodzi czas podejmowania decyzji o szczepieniach naszych dzieci.

Fundacja miała zagorzałych przeciwników wśród pediatrów, w świecie nauki i w środowiskach zajmujących się chorobami zakaźnymi oraz w niektórych kręgach politycznych, ale z każdym rokiem dane statystyczne na temat śmiertelności, niepowodzenia w leczeniu, konferencje sponsorowane przez RWWS, na które przyjeżdżało coraz więcej uczestników, rodzice głęboko przekonani o tym, że istnieje związek przyczynowo-skutkowy między szczepieniami a stanem zdrowia ich dzieci – wszystko to pomnażało wpływy organizacji, przysparzało jej członków i argumentów. Na początku lat dziewięćdziesiątych fundacja, teraz już zwolniona z podatków, przeniosła się wraz z dobrze wyposażoną biblioteką, kilkudziesięcioma segregatorami, siedmioosobowym personelem i kadrą oddanych wolontariuszy na pierwsze piętro budynku z piaskowca przy Osiemnastej Ulicy, między DuPont Circle i Adams-Morgan. Po nieszczęściu, które spotkało Lucy, Ellen zaczęła przysyłać skromne wpłaty na rzecz fundacji. Potem brała udział w intensywnych warsztatach dla wolontariuszy prowadzonych przez Cheri i uzyskała kwalifikacje pozwalające jej dyżurować przy telefonie. Mniej więcej rok później do fundacji dotarły wieści, że tworzy się miejsce dla przedstawiciela organizacji konsumenckich, który miałby zasiąść obok naukowców i lekarzy w komisji wspólnej FDA i CDC, która ma się zająć oceną Omnivaxu. Cheri i Sally oznajmiły jej, że jako emerytowana nauczycielka przedmiotów ścisłych, której nie można zarzucić, że brała udział w ostrych konfrontacjach ani że należy do walczących antyszczepionkowców, jest idealnym kandydatem na to stanowisko. W końcu FDA wyraził zgodę. Jak podejrzewała Ellen, spodziewano się po niej, że będzie siedzieć cicho albo że lekarze i naukowcy bez trudu uprzedzą jej argumenty. To zresztą nie miało większego znaczenia. Jej głos był jednym z dwudziestu trzech, a superszczepionka i jej dwadzieścia osiem składników od początku miały szerokie poparcie. Gdyby nawet była przeciwna całemu przedsięwzięciu, jak też w istocie było, od pierwszego zebrania komisji nikt nie miał wątpliwości, że głosy rozłożą się jak dwadzieścia dwa do jednego. Drzwi do biura RWWS otwierały się na zatłoczoną salę, w której stało kilka biurek, w tej chwili zajętych przez pracowników i wolontariuszy. Kiedy Ellen weszła, wszyscy obecni wstali i zaczęli klaskać w dłonie. Próbowała ich przepędzić z powrotem do biurek, potem uśmiechnęła się radośnie i ukłoniła. Od ponad dwóch lat przekazywała wszystkim regularnie wiadomości z posiedzeń komisji Omnivaxu, a niektóre wypowiedzi relacjonowała słowo po słowie. Wszyscy wiedzieli, że Ellen – uzbrojona w dane epidemiologiczne i wyniki badań, które skrupulatnie zbierała, oraz ekspertyzy specjalistów wspierających stanowisko RWWS, śmiało stawała oko w oko z najpoważniejszymi zwolennikami rozszerzenia zakresu szczepień. Nieraz przegrywała takie pojedynki słowne, a nieraz wychodziła z nich obronną ręką. – Proszę, bardzo proszę! – powiedziała. – Dość tych owacji. Tam w tyle proszę głośniej, bo nie słyszę. No, trochę lepiej. Teraz wszyscy, którzy mają takie życzenie i dokonali rytualnej ablucji, mogą podejść, przyklęknąć i ucałować mój pierścień. – Gdzie się podziewałaś? – zawołała Sally Lynch od drzwi. – Miałam trochę problemów z Lucy w szkole – odparła Ellen. – Nic poważnego. – Cherry, jak nigdy, też się spóźnia. Powinna być za minutkę, chyba że przyjdzie za trzy. Mówi,

że ma dla nas niesamowitą wiadomość. Sally, wysoka energiczna brunetka około czterdziestki, była bardziej refleksyjna i mniej efektowna niż jej partnerka w kierowaniu fundacją. Doskonale się dobrały – jedna pracowała za kulisami, a druga w świetle reflektorów, przed kamerami, w samym środku wydarzeń. Obie były inteligentne, nieustępliwe i pełne współczucia dla dzieci i rodzin dotkniętych nieszczęściem. Sally cechował wysoki poziom napięcia emocjonalnego, które czasem utrudniało jej ocenę rzeczywistości. Ale jej zaangażowanie było w pełni zrozumiałe. Jej półroczny syn Ian kilka godzin po szczepieniu dostał wysokiej gorączki, potem przyszedł wstrząs i dziecko zmarło. Po prostu zmarło. W przeciwieństwie do zagraconego pokoju Cheri Sanderson gabinet Sally był uporządkowany i doskonale zorganizowany. Na ścianie wisiał profesjonalnie wykonany wykres, z którego wynikało, że liczba dzieci cierpiących z powodu autoagresji immunologicznej, przebywających w specjalnych ośrodkach w Kalifornii, w latach osiemdziesiątych niemal się podwoiła, a w dziewięćdziesiątych było ich czterokrotnie więcej. Na przeciwległej ścianie wisiały oprawione zdjęcia, na ogół ukazujące dzieci, które ucierpiały w wyniku autoagresji immunologicznej, której przyczyną, według rodziców, były szczepienia. Na jednym ze zdjęć wiszących na ścianie za biurkiem Sally była mała Lucy. W róg fotografii wciśnięte było inne małe zdjęcie, zrobione zaledwie tydzień przed jej potworną przemianą, ukazujące szczęśliwą, uśmiechniętą dziewczynkę na huśtawce. – Kawa? – zaproponowała Sally. – Nie, dziękuję. Bez tego krew mi się burzy. – No, za parę dni będzie po wszystkim – powiedziała Sally, mając na myśli głosowanie w komisji dotyczące Omnivaxu. O tym właśnie miały dziś we trójkę rozmawiać. – Podobno. – Robimy jakieś postępy? – Mówisz o zmianie nastawienia? A jak myślisz? Sally uderzyła pięścią w blat biurka. – Boże, ta cała sprawa z Omnivaxem mnie dobija – powiedziała. – Popatrz, Ellen, spójrz tylko na to. Sprawozdanie z badań wydane przez Kongres. Kongres! Kontrowersje wokół szczepień. Wyobrażasz sobie? W końcu ktoś zaczął zadawać pytania. Nagle ktoś się zatroszczył. Zobacz tylko. Wszyscy producenci Di-Per-Te mają usunąć ze szczepionek związki rtęci. Wiesz, ile milionów dzieci zaszczepiono, zanim ktoś pomyślał, żeby się przyjrzeć związkom rtęci? Popatrz – modyfikacja szczepionki przeciwko polio, wycofanie z rynku szczepionki przeciw rotawirusowej biegunce, ponowne badania nad szczepionką przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby typu B. Ellen, nie możemy pozwolić, żeby siły Omnivaxu wygrały. Ellen westchnęła i spojrzała za okno. W tym, co Sally jej pokazywała, nie było nic nowego. Jej własny mały gabinet do pracy w domu przepełniały notatniki, podręczniki, kserokopie artykułów i wydruki komputerowe. W ciągu tych z górą dwóch lat przekształciła się z zamartwiającej się babci w eksperta od szczepień i szczepionek. To prawda, były i zwycięstwa, takie jak ustawa dotycząca zawartości związków rtęci w szczepionkach czy wycofanie z rynku szczepionki rotawirusowej. Napotykała jednak na mur złożony z szanowanych i uznanych pediatrów i naukowców uzbrojonych

w dane – prawdziwe, a może naciągnięte, kto to wie? – dowodzące, że każda bez wyjątku z przyszłych części składowych Omnivaxu może ocalić ludzkie życie. Tysiące, dziesiątki tysięcy istnień. – My wiemy – powiedziała w końcu Ellen – jakie wpływy i władzę mają ci, którym zależy na jak najszybszym wprowadzeniu szczepionki na rynek – dziekani akademii medycznych, profesorowie pediatrii, że nie wspomnę o prezydencie i jego żonie. – Hej, witam panie! Do pokoju wpadła Cheri Sanderson – w jednej ręce filiżanka kawy, w drugiej wypełniona po brzegi skórzana aktówka. Metr sześćdziesiąt w kapeluszu, emanująca czystą energią i optymizmem. – Ellen mówi, że będzie dwadzieścia dwa do jednego – powiedziała Sally. – A czego się spodziewasz? – odparła Cheri. – Wybierali ich ostrożnie, żeby zagłosowali na tak. Giganty przemysłu farmaceutycznego finansują ich laboratoria badawcze. No to jak mają głosować? Wykonałaś fantastyczną robotę, Ellen. Nie ustępowałaś ani na krok, przedstawiałaś swoje stanowisko nie gorzej niż inni. – Dzięki. Trochę jestem rozczarowana, że nie wskórałam więcej, ale – tak jak mówisz – karty były rozdane od samego początku. A ty jakie przynosisz rewelacje? Cheri zrobiła dramatyczną pauzę. – Wieści są takie, a wiem wszystko z biura prasowego, że na zakończenie dyskusji panelowej nad Omnivaxem przeciwniczka ruchu świadomych szczepień, sama Lynette Marquand, wygłosi przemówienie z siedziby FDA. – Ładnie zaplanowane – powiedziała Ellen. – Ostateczne głosowanie wyznaczono na dwa dni po tym posiedzeniu. Pierwsza dama Lynette Marquand i minister zdrowia i opieki społecznej doktor Lara Bolton były mistrzyniami świata wagi ciężkiej w kategorii szczepionek. Cztery lata temu mąż Lynette, Jim, po zaciekłej walce niewielką liczbą głosów wygrał wybory. Teraz, kiedy do następnych wyborów zostało tylko kilka miesięcy, znów stanął w szranki i szedł łeb w łeb z kontrkandydatem, z którym zwyciężył ostatnio zaledwie kilkunastoma głosami elektorów. Jedną z obietnic w kampanii wyborczej – którą prawdopodobnie uda się w całości zrealizować – było opracowanie superszczepionki dostępnej dla wszystkich. Szczepionką o nazwie Omnivax miały być szczepione niemowlęta i wszyscy obywatele, którzy wyraziliby taką chęć. Szczepionka zawierała ponad czterdzieści antygenów – martwych lub zmodyfikowanych szczepów bakterii i wirusów, i miała być podawana w formie zastrzyku, a potem doustnie – kiedy zakończą się badania nad tą jej postacią. System immunologiczny osoby zaszczepionej nauczy się wytwarzać przeciwciała niszczące różne bakterie, tak że kiedy zetknie się z nimi w przyszłości, będzie gotowy do walki. W prasie porównywano deklarację Jima Marquanda z obietnicą Johna Kennedy’ego, który powiedział, że doprowadzi do lądowania człowieka na Księżycu. Teraz, przynajmniej na tym polu, prezydent miał szansę. – Cóż za wyczucie czasu – skomentowała Ellen. – Lynette Marquand macha do tłumów w

imieniu małżonka, a przemysł farmaceutyczny pompuje forsę w jego kampanię wyborczą. – No i, jak mówi Cheri, większość naszych doktorków i profesorków z komisji ma dług wdzięczności wobec producentów leków za finansowanie laboratoriów badawczych i fundowanie stypendiów naukowych – dodała Sally. – Powiedzcie – odezwała się znów Cheri – czy mamy jakiś fajerwerk, z którym Ellen mogłaby wystąpić na następnym posiedzeniu komisji? Jeżeli spece Lynette od mediów spiszą się tak, jak się zwykle spisują, będziemy mieć istny najazd dziennikarzy i reporterów i prawdziwe widowisko. – Sama nie wiem – odparła Ellen. – Przez wiele tygodni i miesięcy szukałam dziur w propozycjach komisji, brałam pod lupę każdy składnik Omnivaxu, szukałam jakichś opracowań naukowych o odpowiednim ciężarze gatunkowym, które mogłyby potwierdzić, że jakiś składnik szczepionki ma wady – albo wręcz przeciwnie, że jest idealny. – Wskazała ręką na wykres nad biurkiem Sally. – Trudno mi nawet znaleźć dane na potwierdzenie faktu, że szczepienia przyczyniają się do wzrostu zagrożenia autyzmem. Zwiększona świadomość faktów, powiada jakiś ekspert. Błędna diagnoza, twierdzi inny. Czynniki środowiskowe, uważa jeszcze inny. Bajeczki, rzuca pan docent. Wzięła głęboki oddech. – Kiedy zaczęłam pracę w komisji, warczałam na wszystkich i byłam gotowa gryźć i kopać w imię tego, w co wierzymy. I nadal jestem gotowa. Ale nie ma żadnych opracowań naukowych, także i po naszej stronie. Z tymi szczepieniami nic nie jest do końca jasne oprócz tego, że musimy wiedzieć więcej, znacznie więcej, niż wiemy. Tymczasem zanosi się na to, że tę bitwę wygra przeciwnik, a Omnivax stanie się wkrótce częścią amerykańskiej cywilizacji. My wszyscy, ty i Cheri, i ja, i każdy, kto czuje się związany z fundacją, musimy sobie przyrzec, że nie ustaniemy w walce o prawdę naukową, niezależnie od tego jaka by była. Sally wyglądała na zniechęconą i sfrustrowaną. – Nigdy, mimo że wgłębiałaś się w temat, nie udało ci się wygrzebać nic na temat żadnego składnika Omnivaxu? – spytała. – Wciąż nad tym pracuję – odparła Ellen. – Naprawdę, wciąż nad tym pracuję. Czuła chłód w słowach Sally; miała nadzieję, że Sally się nie domyśla, iż pewne informacje jednak zatrzymała dla siebie. Nie miała na tyle zaufania ani do Sally, ani do Cheri, nie wierzyła, że będą milczeć, dopóki prace Rudy’ego Petersona nie będą bardziej zaawansowane – zwłaszcza teraz, kiedy za parę dni ma dojść do ostatecznej debaty nad Omnivaxem. Rudy już od roku badał dogłębnie wszelkie dane o składnikach superszczepionki i nie udało mu się odkryć niczego, co by mogło ją pogrążyć. Istniały wszakże pewne dane kliniczne o jednym ze składników, według niego więcej niż skromne i uzyskane w wyniku badań sprzed dziesięciu lat wątpliwymi metodami. Chodziło o Lasaject, szczepionkę przeciw śmiercionośnemu wirusowi gorączki z Lassy. Rudy upierał się, że dane te mogą mimo wszystko potwierdzić, że szczepionka jest bezpieczna. Potrzebował więcej czasu – przy czym producent szczepionki nie może wiedzieć, że ktoś się jej tak wnikliwie przygląda.

Ellen uważała, że jeszcze nie pora powiadomić wojowniczą dyrekcję fundacji RWWS, że choć nie ma szans na pokonanie Omnivaxu, istnieje słaba nadzieja, że uda się przynajmniej nadwątlić jego chwałę.

ROZDZIAŁ 7 – Proszę pana, nie chcę się naprzykrzać, ale ta kobieta jest naprawdę chora i krąży gdzieś po mieście, przekonana, że ktoś chce ją zabić. Czy na pewno zawiadomiliście inne posterunki? – Daję pani słowo. Dzwoni pani już czwarty dzień z rzędu. Wszyscy tutaj znamy sprawę Kathy Wilson. Wszystkie samochody patrolowe i wszyscy policjanci na ulicy jej szukają. Zadzwonimy do pani, jak tylko ją znajdziemy. Minęły już cztery dni od telefonu Kathy i dotąd nie było od niej żadnej innej wieści. Kiedy Nikki wróciła do domu, okazało się, że na automatycznej sekretarce jest nieskładna wiadomość od Kathy, ale w pierwszej chwili nie można się było zorientować, kto dzwonił ani skąd. Treść niezbornej, tracącej szaleństwem wiadomości była równie przerażająca jak jej ton. Kathy Wilson niewątpliwie postradała zmysły. Joe Keller pocieszał ją wciąż, jak mógł, starając się unikać protekcjonalnego tonu, jakim przemawiała policja. Był, jak Nikki, zaintrygowany zawrotnym tempem wzrostu czegoś, co z jej opisu wyglądało jak nerwiako-włókniaki. Dwa razy zaczynał przeznaczoną dla Nikki lekcję poświęconą diagnozie różnicowej tej przypadłości, ale kiedy się okazywało, że ona prawie nie słucha i traci połowę z tego, co się do niej mówi, odkładał pisak na biurko. Nikki krążyła nerwowo po niewielkim mieszkaniu, zmieniając pilotem muzykę na pięciopłytowym odtwarzaczu CD z Mahlera na Carly Simona, a potem na Milesa Davisa, w końcu puściła dwie płyty Bluegrass Ramblers, po czym zaczęła od nowa. Wydawało się, że nie ma już skrawka wolnej przestrzeni, bo wszędzie stoją na wpół opróżnione filiżanki herbaty lub kawy. Parę razy miała ochotę poddać się i wyskoczyć po paczkę meritów – paliła je, kiedy skończyła z nałogiem ponad rok temu. W salonie wszędzie walały się podręczniki medyczne, a każdy otwarty był na nerwiako-włókniakach lub ostrej paranoi. Deszcz za oknem nieco zelżał, ale wiatr wył bez przerwy. Nikki przerzuciła płytę i z głośników ponownie zabrzmiał Mahler – przepiękne nagranie VII symfonii – a potem uklękła przy podręczniku medycznym. Stwardnienie guzowate, choroba Recklinghausena, choroba Sturge’a i Webera, zespół Hippla i Lindaua. To bardzo różne choroby, w których rozwijały się nerwiako-włókniaki – zazwyczaj jako rezultat jakiejś mutacji genetycznej jednego lub więcej chromosomów. Wszystkim towarzyszyła dysfunkcja mózgu, związana bądź ze wzrostem nowotworu, bądź z przerastaniem nerwiako-włókniaków przez centralny układ nerwowy. Najlepszym wyjaśnieniem, do którego Nikki dotarła, było to, że Kathy Wilson cierpiała na jakąś odmianę choroby Recklinghausena, która była najczęstszą spośród tych, o których czytała, występującą według piśmiennictwa medycznego u jednej na trzysta pięćdziesiąt osób. Choroba Recklinghausena: skutek – śmiertelny, niekiedy po kilku latach od postawienia diagnozy. Leczenie: nieznane. Otrząsnęła się, kiedy usłyszała dzwonek telefonu.

– Kathy! – wykrzyknęła, kiedy przedarła się do telefonu przez leżące pokotem podręczniki medyczne i chwyciła słuchawkę. – Mówi Joe Keller, Nikki. – Cześć. Dzięki za telefon. Nie ma jeszcze żadnych wiadomości. Za każdym razem, kiedy zadzwoni telefon, mało nie wyskoczę ze skóry, bo myślę, że to ona. Na kilka sekund zapadła niezręczna cisza. – Posłuchaj, Nikki, kochanie – powiedział w końcu Keller. – Kathy Wilson już do ciebie nie zadzwoni. Nikki opadła na kanapę, nie mogąc uwierzyć w to, co usłyszała. – Nie, to niemożliwe – powiedziała. – Przepraszam, że mówię ci to przez telefon. Nie mogłem wymyślić żadnego sposobu, żeby cię tutaj zwabić, abym ci mógł powiedzieć to osobiście. Kathy nie żyje, Nikki. Przed godziną przejechała ją ciężarówka na Washington Street. Jej ciało jest u nas. Nie, proszę, nie! – Joe, ja... ona zostawiła na sekretarce wiadomość zaledwie godzinę temu. To straszne. – Nikki, robiłaś co w twojej mocy. – Mogłam bardziej się postarać. Powinnam powiedzieć jej coś innego, jakoś inaczej to poprowadzić, gdy ostatnio z nią rozmawiałam. – Nikki, naprawdę zrobiłaś wszystko, co mogłaś. Tego jestem pewien. Z tego, jak wyglądają jej włókniaki, wnioskuję, że Kathy cierpiała na szybko postępującą chorobę, czekały ją długie badania, szpital i najprawdopodobniej przedwczesna śmierć. Jeśli się potwierdzi to, co słyszałem o jej zachowaniu tuż przed śmiercią, ten wypadek mógł być przejawem gwałtownego rozwoju choroby. – Jak to było? – Nie wiem jeszcze wszystkiego, ale na pewno się dowiem. Policja będzie tu lada chwila. Podobno była w jakimś barze i zachowywała się agresywnie, wszystkich zaczepiała. Ochrona wyprowadziła ją na zewnątrz, a ona nagle im się wyrwała i pobiegła na ślepo wprost na jezdnię. Kierowca ciężarówki nie miał najmniejszej szansy nawet nacisnąć na hamulec. – Boże jedyny! – Nikki, wiem, że ci ciężko, ale czy mogłabyś przyjechać zidentyfikować zwłoki? Tyle razy w minionym tygodniu bała się, a nawet spodziewała najgorszego. Teraz najgorsze się wydarzyło. – Będę za dziesięć minut – powiedziała. Pobite i zmaltretowane niemowlęta, oparzenia całego ciała, twarze, w które strzelano z bliska, zwłoki zdeformowane długim przebywaniem pod wodą, najróżniejszego rodzaju wypadki – przez lata pracy w prosektorium Nikki widziała niejedno. Nie była jednak przygotowana na ten wstrząsający widok – zmasakrowane ciało Kathy Wilson rozciągnięte na stole ze stali nierdzewnej

tuż obok stanowiska, na którym parę dni temu robiła sekcję Rogera Belangera. Z odległości kilku metrów, sądząc z dziwnego kąta, pod jakim pochylona była głowa Kathy, wyglądało tak, jakby ktoś skręcił jej kark. Ponad prześcieradłem przykrywającym ciało blada twarz, której rysy były już zdeformowane kilkunastoma naroślami, wyglądała na zadziwiająco nienaruszoną. A jednak z kącika jej ust – z których już nigdy nie wydobędzie się ani jeden dźwięk – sączyła się wysychająca powoli strużka krwi. Nikki czuła się tak, jakby jej klatkę piersiową ściskała żelazna obręcz. Zrobiła krok do przodu i powoli, niepewnie odsłoniła prześcieradło. Albo policja, albo laborant zdjęli z Kathy ubranie. Kathy, podobnie jak Nikki, była biegaczką – miała trochę szersze ramiona i była bardziej umięśniona. Często, kiedy pozwalał im na to rozkład dnia, biegały razem. Teraz ciało Kathy było kruche i kościste. Najwidoczniej potężne uderzenie nastąpiło z lewej strony, gdyż lewe ramię było niemal wyrwane ze stawu barkowego, a cała klatka piersiowa po tej stronie wgnieciona. Zważywszy na nienaturalny kąt nachylenia głowy oraz możliwość pęknięcia aorty przy uderzeniu zderzaka ciężarówki w klatkę piersiową, można było przypuszczać, że śmierć – w pewnym sensie szczęśliwie – nastąpiła niemal natychmiast. Przez kilka minut Nikki słyszała w głowie dźwięk mandoliny Kathy – wznoszące się pod niebo, kołujące jak orzeł, zapierające dech w piersiach solo z utworu poświęconego Nikki, który Kathy skomponowała i nagrała na drugim albumie zespołu. Dzięki Bogu, że zostały po niej te płyty. Chociaż cząstka Kathy Wilson będzie żyła tak długo, jak żyje jej muzyka. Nikki delikatnie nasunęła z powrotem prześcieradło, potem pochyliła się i pocałowała przyjaciółkę w czoło. – Skończyłam, Joe – powiedziała słabym głosem. Krok przed Kellerem poszła do jego gabinetu i opadła bez sił na fotel po drugiej stronie biurka. – Szkoda, że nie słyszałeś, jak ona gra i śpiewa, Joe. Kiedy kończyła, ludzie wstawali, klaskali, wrzeszczeli bis, zagraj nam jeszcze. Osiemdziesięciolatkowie tańczyli w przejściach między fotelami. – Dałaś mi jej nagranie, mogę więc powiedzieć zupełnie szczerze, że w pełni się z tobą zgadzam. Nie jest to muzyka, której zazwyczaj słucham, ale rzeczywiście raduje serce. – Naprawdę miło mi to słyszeć, Joe. Jeżeli to możliwe, czy mógłbyś ty zrobić sekcję? Nie pozwól zbliżać się do niej Bradowi Cummingsowi! – Taki miałem zamiar – odparł Keller. – Chyba zabiorę się do tego jeszcze dziś wieczorem. Od czasu śmierci żony przed kilku laty Keller był zupełnie oddany pracy. Można było go znaleźć w gabinecie, pochylonego nad mikroskopem, niemal o każdej porze dnia, zarówno w zwykłe dni tygodnia, jak i w weekend, można mu było zadawać pytania na temat komórek i ich skupisk i najczęściej otrzymywało się właściwą odpowiedź. Nie było w tym nic niezwykłego, że niekiedy spędzał w dyżurce noce. – I jeszcze jedno, Joe. – Tak?

– Muszę cię poprosić o jeszcze jedną przysługę. Nawet gdyby się okazało, że jej mózg w badaniu makroskopowym nie zdradza patologii, czy mógłbyś go zbadać pod mikroskopem? Keller spojrzał na nią zdziwiony. – Nawet jeżeli nie zauważę żadnej patologii, chciałabyś, żebym pobrał wycinki z jej mózgu, spreparował tkanki i wybarwił je do badań? W przeciwieństwie do większości tkanek mózg wymaga specjalistycznej, czasochłonnej procedury preparowania i wybarwiania. Badanie mikroskopowe można wykonać dopiero po pewnym czasie, niekiedy dopiero po dwóch tygodniach. Z uwagi na koszt takiego przedsięwzięcia, jeśli w badaniu ogólnym nie było widocznych zmian anatomicznych, nie robiono badań mikroskopowych. – Tak, proszę o to, niezależnie od tego, co stwierdzisz – powiedziała Nikki. – Zrób wszystkie specjalistyczne barwienia, jakie ci przyjdą do głowy, w kierunku toksyn. Ona postradała rozum, Joe, mówiła wciąż o tym, że ktoś chce ją zabić. W ciągu paru miesięcy z twórczej, czarującej, zrównoważonej kobiety zmieniła się w osobę ogarniętą przedziwną paranoją, była przerażona, bała się wszystkich, nawet mnie. – Jak mógłbym ci odmówić. – Dziękuję ci, Joe. – Wiesz co... nie chcę cię dodatkowo obciążać, ale nie zawiadomiono jeszcze rodziny. – Spodziewałam się, że zechcesz mnie o to poprosić. Rodzice Kathy żyją. Utrzymywała z nimi kontakt, choć ostatnio nie była to zbyt ścisła więź. Ale kiedy mogła, planowała koncerty grupy w rodzinnych stronach. – Skąd pochodziła? Nikki wyszperała w torebce podniszczony notes z adresami. – Z górniczego miasteczka w Appalachach. Mam tu gdzieś ich numer telefonu i adres. Miasteczko nazywa się Belinda. Belinda w Wirginii Zachodniej.

ROZDZIAŁ 8 Po kilku dzwonkach telefonu Matt sięgnął po najbliższy z czterech budzików, rozstawionych w sypialni w coraz dalszej odległości od łóżka. Wcisnął guzik, przytulił budzik do piersi i już zapadał z powrotem w sen, układając się na prawym boku w pozycji prenatalnej, kiedy zdał sobie sprawę, że dzwonienie nie ustaje. – Halo? – Doktorze Rutledge, mówi Jeannie Putnam z izby przyjęć. – To miło, że pani dzwoni. – Doktorze Rutledge, czy pan już nie śpi? – Nie śpię. Nie śpię. Jak długo pracujesz w szpitalu, Jeannie? – Trzy miesiące, dlaczego pan pyta? – Nie wierz mi, kiedy mówię, że nie śpię. – A teraz? – Tak, już się obudziłem. – Matt włączył lampkę na stoliku nocnym, żeby się upewnić, że to prawda. – Tylko że dzisiaj nie mam dyżuru. – Wiem, ale zgłosił się do nas jakiś mężczyzna i mówi, że jego brat raz po raz mdleje. Jest na zewnątrz w furgonetce, ale nie chce wejść do środka i mówi, że to właśnie pan musi go zbadać. Ten, który się do nas zgłosił, powiedział, że nie musi nam mówić, jak się nazywa, że pan będzie wiedział, o kogo chodzi... doktorze Rutledge? Matt podstawił budzik pod światło lampki nocnej. Trzecia piętnaście. Jęknął rozpaczliwie i przeciągnął się. Z tuzin bolących miejsc na ciele jęknęło wraz z nim w niemym proteście. Skończył obchód w szpitalu o siódmej wieczorem i pobiegł do sali gimnastycznej w klubie młodzieżowym na mecz ligowy koszykówki K&O – K od kontuzji, a O od otarć. Miał około minuty na rozgrzewkę, po czym zgraja trzydziesto, czterdziesto- i pięćdziesięciolatków zaczęła trzyipółgodzinne zmagania przypominające turniej rycerski. Mart zachował jeszcze pewne umiejętności z czasów, kiedy był kapitanem drużyny koszykówki w liceum, lecz większość walczących straciła dawną finezję, zastępując ją brutalną siłą i przemocą, co w połączeniu z niezdolnością spowodowaną wiekiem dawało przerażający skutek. Gdyby nie było tak zwanych sędziów, na których się wszyscy składali, izba przyjęć co poniedziałek i co czwartek miałaby sporo do roboty. – Nie śpię, nie śpię – powtórzył. – Jestem po prostu otumaniony, Jeannie, ci faceci, którzy się tam zgłosili, to prawdopodobnie dwaj bracia Slocumbowie. – O Boże! – Widzę, że już o nich słyszałaś.

– Coś niecoś słyszałam. Chociaż niedawno przyjechałam z Filadelfii. Myślałam, że te opowieści są zmyślone, takie tam historyjki z Appalachów, żeby mnie zszokować. Ilu jest tych braci? – Czterech. Czy ten, który się zgłosił, stoi tak, że go widzisz? – Nie. Poszedł z powrotem do samochodu. Doktorze Rutledge, on potwornie śmierdzi. – On chyba jest innego zdania. Pamiętasz, czy ma zęby? – Proszę? – Zęby. Czy ma jakieś zęby? – Kilka z przodu, o ile zauważyłam. – No tak, to będzie Lewis. Powiedz mu, żeby pozwolił wnieść brata na izbę przyjęć i zgodził się na wstępne badania, bo inaczej zawrócę spod bramy szpitala i pojadę do domu. Bądź twarda. Każdy kolejny z braci Slocumbów jest jeszcze większym uparciuchem niż poprzedni. Masz szansę tylko wtedy, kiedy się im postawisz. Szanują tylko ludzi twardych. – Nie ma obawy, jestem twarda – powiedziała Jeannie. – Martwię się tylko, że na zawsze stracę zmysł powonienia. – Zmierz mu ciśnienie krwi i tętno w pozycji leżącej, siedzącej i jeżeli stwierdzisz, że wytrzyma, również w pozycji stojącej. – W porządku. – Jeżeli uda ci się do tego stopnia ich oczarować, zrób mu EKG i rutynowe badania laboratoryjne. Aha, zleć badania grupy krwi i krzyżówkę dla trzech jednostek krwi i bądź gotowa na krzyżówkę dla trzech następnych. – Sądzi pan, że on krwawi? – Nie mam pojęcia. Ale oni by nigdy nie przyjechali do szpitala, gdyby to nie było coś poważnego. Robią bimber w ogromnej kadzi za domem. Zastanawiam się, czy wódka nie zżarła mu śluzówki żołądka. – Zaraz się do tego biorę. Już pan nie śpi, prawda? – Raczej chyba nie – odparł Matt, zwlekając się z łóżka. – Będę tam za piętnaście minut. Próbował sobie przypomnieć, ile kufli piwa wypił z pozostałymi zawodnikami po skończonym meczu – taką myśl nasunął mu pulsujący ból głowy i ucisk za oczami. Chyba nie tak wiele, sądząc po tym, jak łatwo mu przyszło się obudzić – a z pewnością nie aż tyle, żeby nie dać sobie rady z którymś z braci Slocumbów, który leżał teraz bez ducha na przednim siedzeniu samochodu. Czterej bracia Slocumbowie – Kyle, Lyle, Lewis oraz Frank – mieścili się w przedziale wieku od pięćdziesięciu paru do sześćdziesięciu paru lat. Mieszkali razem, od urodzenia, na czymś, co było połączeniem złomowiska i farmy – na stu akrach gęsto zalesionych i pełnych urwisk, około piętnastu kilometrów od miasta. Ich dawno zmarła matka była prawdopodobnie jedyną kobietą, której noga postała kiedykolwiek na tym odludnym skrawku ziemi. Podczas długiej znajomości

Matta z braćmi nigdy nie zdarzyło im się napomknąć nic o ojcu. Od wczesnego dzieciństwa Matt słyszał o „stukniętych braciach”. O odludkach Slocumbach opowiadano historie dziwaczne, perwersyjne lub wręcz przerażające. Jak większości dzieci w tej okolicy Mattowi nie wolno było zbliżać się do ich farmy. Miał dziesięć lat, kiedy jeden ze starszych chłopców podpuścił go, żeby spróbował poprosić braci o datek na dziecięcą drużynę baseballową. Żadnemu dziecku nie zdarzało się podchodzić bliżej niż do rowów melioracyjnych odgraniczających farmę od wąskiej asfaltowej drogi. Chłopiec powiedział Mattowi, że dom leży tuż za drogą, podczas gdy naprawdę było to ponad pięć kilometrów. Matt pokonał tę odległość, jadąc na rowerze lub prowadząc go. Dotarłszy do drzwi wejściowych rozsypującego się domu, wahał się chwilę, ściskając w rękach puszkę na datki, tak że o mało jej nie zgniótł. Potem wziął głęboki, uspokajający oddech, taki jak wziął pewnego dnia, nim zagłębił długą igłę w klatce piersiowej młodego górnika, i zapukał. Dwadzieścia minut później był już w trudnej drodze powrotnej. W koszu miał kanapkę z domowego chleba z kiełbasą. Na nadgarstku – bransoletkę wykutą z pogiętych gwoździ do końskich podków. A w puszce – dwa wymięte, poplamione olejem silnikowym banknoty dolarowe. Zanim skończył się dzień, różne wersje tej historii obiegły całe miasto. Ojciec Matta za karę odebrał mu tygodniówkę przez dwa tygodnie i zabronił mu surowo zbliżać się do farmy. Od tego czasu Matt nikomu się nie chwalił comiesięcznymi wizytami u braci. Po powrocie do Belindy jeździł do nich dość często jako lekarz lub jako dawny znajomy. Chociaż żaden z braci nie mógłby uchodzić za mistrza konwersacji, w ciągu wszystkich tych lat nie dowiedział się o nich niczego lub prawie niczego, co wywołałoby jego sprzeciw. Zarazem wiedział, że nowemu pokoleniu dzieciaków rodzice zabraniają się zbliżać do „stukniętych braci”. A Slocumbowie z pewnością woleli, żeby tak już zostało. Matt włożył swoje ulubione dżinsy i kraciastą grubą koszulę i wciągnął wysokie buty. Nie miał szans wrócić do domu, nim zacznie swój zwykły dzień pracy. Koperta leżała na podłodze tuż przy drzwiach frontowych. Matt zauważył ją, dopiero kiedy na nią nadepnął. Była to zwykła biała koperta, poplamiona sadzą i olejem. Niewprawna ręka wypisała na niej ołówkiem drukowanymi literami „Dr Rutledge”. Zważywszy na to, w jakiej formie Matt wrócił po meczu koszykówki, pełnym fauli i podstawiania nóg, i po sekcji zwłok Woody Taverna, koperta mogła tu leżeć, gdy wrócił do domu. Zapalił światło w salonie i rozerwał papier.

Doktoże Rutledge miał pan Racje. Trucizna jest zakopana w śrotku gury. Można jom znaleść jak się Pujdzie tunelem od Uskoku. niech pan da Nagrodę tym, co jej potszebują. podpisano: życzliwy Pszyjaciel.

Nierówne bazgroły, duże litery pomieszane z małymi, błędy ortograficzne i brak interpunkcji – tak pisało wielu ludzi w tych górach. Ktokolwiek to napisał, był po właściwej stronie – po jego stronie. Z bijącym sercem Matt wsadził kartkę z powrotem do koperty i włożył do kieszeni dżinsów. Całkiem możliwe, że był to przełom, na który tak długo czekał. Tunelem od uskoku. Matt spędził w tych okolicach prawie całe życie, ale nie miał pojęcia, o jakie miejsce chodzi. Ale ten, kto napisał do niego, wiedział, a zatem bez wątpienia wiedzieli również i inni. Uskrzydlony takim obrotem sprawy, wskoczył na swojego harleya i pofrunął w dół zbocza w kierunku szpitala. Podjechał na motocyklu aż do jasno oświetlonego wejścia do izby przyjęć i postawił go na widełkach. Poobijana furgonetka marki Ford braci Slocumbów, zaparkowana tuż obok, była pusta. Matt domyślał się, że tym z braci, który cierpiał na zawroty głowy i utratę przytomności, był Kyle – najbardziej niepokorny i uparty z ekscentrycznego kwartetu. Jeannie Putnam, w zielonym fartuchu chirurgicznym i w maseczce, czekała na niego w izbie przyjęć, w której panował nadspodziewany ruch. Była wysoką kobietą pod trzydziestkę, miała niezłe pojęcie o ratownictwie medycznym i leczeniu nagłych przypadków i widać było, że jest pełna współczucia dla pacjentów. – Świetnie, że pan przyjechał, chociaż nie ma pan dyżuru, doktorze – powiedziała. – Który to? – Kyle. Miał pan rację co do tego drugiego. To Lewis. – Czy krew poszła do laboratorium? – Kyle uparł się, że nie będzie żadnych badań laboratoryjnych, jeżeli pan ich osobiście nie zleci. – Boże. – Ale udało mi się go przekonać – dodała, puszczając perskie oko. – Zdołałam go nawet namówić, żeby włożył szpitalną piżamkę. Wygląda w niej uroczo. – Powinnaś zobaczyć pokój, w którym śpią. „Urok” to na pewno nie jest słowo, które przyszłoby ci na myśl. Ale cieszę się, że doceniasz jego czar. Jakie badania zleciłaś? – To co zwykle – morfologia i biochemia. No i krzyżówka. Proszę mi jeszcze raz powiedzieć, dlaczego dał pan takie zlecenia? Matt wzruszył ramionami i pokręcił głową. – Nie wiem. Kyle nigdy nie chorował. To, co mówiłaś, nasunęło mi podejrzenie, że ma niskie ciśnienie, pomyślałem więc, że może ma jakiś krwotok wewnętrzny. – Gdyby się panu udało postawić właściwą diagnozę przez telefon o trzeciej nad ranem, powiedziałabym, że jest pan nawiedzony. – I nie byłabyś pierwsza – odparł Matt.

Kiedy Matt wszedł do sali, Kyle Slocumb, posiwiały, prześmieszny w szpitalnej piżamce we wzorki, najmłodszy z braci, kiwnął mu z uznaniem głową. Lewis Slocumb, który rzadko otwierał usta, jeżeli nie musiał, siedział drzemiąc w rogu sali. Matt podszedł od razu do łóżka chorego i zaczął go badać, równocześnie zbierając wywiad. – Co się dzieje, Kyle? Skóra blada, bladość w zgięciach na wewnętrznej stronie dłoni, blade łożyska paznokci. Pomyślał, że może Jeannie ma rację, może doznał nawiedzenia. U szczytu listy możliwości na pewno był jakiś rodzaj anemii. – Wstałem z łóżka, żeby się wysikać, i zakręciło mi się w głowie, doktorze. Lewis mówi, że zemdlałem, ale on zawsze przesadza. – Coś cię boli? Puls urywany, przyspieszony. – To co zwykle. – Za dużo wypiłeś tego rozpuszczalnika do farby, który robicie za domem? Brzuch miękki. Może niewielkie napięcie mięśniowe przy ucisku na żołądek. – Oczywiście. Ale reszta chłopaków też piła. – Stolec miał jakąś niezwykłą barwę? – Co takiego? – Twój stolec. Wypróżnienie. – Moje co? – Twoja kupa, Kyle. Kupa. – A, to. A skąd ja mam wiedzieć? Nikt przy zdrowych zmysłach nie zagląda do dziury w ubikacji za domem. – Co mu jest, doktorze? – zapytał Lewis. – Nie wiem, Lewis. Może ma niskie ciśnienie krwi. – Wykuruje go pan. – Wykuruje go, Lewis. Matt przeprowadził sprawnie dokładne badanie fizykalne, które wykazało znaczący spadek ciśnienia krwi w pozycji siedzącej. Zmniejszona objętość krwi krążącej, niski poziom czerwonych ciałek. Anemia. Teraz trzeba znaleźć przyczynę utraty krwi, poczynając od tego, co jest najbardziej prawdopodobne. Matt założył gumową rękawiczkę. – A to po co? – spytał Kyle. – Chyba zgadłeś, Kyle. Połóż się na brzuchu twarzą do ściany i podciągnij kolana do klatki

piersiowej. Muszę zobaczyć, czy nie krwawisz do środka. Kyle zrobił, co mu kazano, ale gdy palec Matta w rękawiczce dotknął jego odbytu, wrzasnął, wyprostował nogi, i zaczął krzyczeć i jęczeć jak rany zwierz. Personel medyczny – dwie pielęgniarki i lekarz dyżurny – wpadli biegiem do sali. – Chyba mu się to nie podoba – wysyczał Lewis przez na wpół zamknięte usta. – Czemu, u diabła, nic mi nie powiedziałeś? – odparł Matt znacznie głośniej, niż zamierzał. Lekarz dyżurny i pielęgniarki stali w drzwiach jak zahipnotyzowani. Matt, wskazując urękawiczonym palcem w niebo, jak kibic na jakichś dziwacznych zawodach sportowych ogłaszający światu, że jego drużyna wygrała, uśmiechnął się do nich niepewnie. – Chyba powinienem poczekać, aż Kyle zgodzi się na to badanie. Wygląda na to, że dotknąłem jakiejś bolesnej kwestii. – Najwyraźniej – powiedziała Jeannie. – Czy możemy w czymś pomóc? – Prawdę mówiąc, mogłabyś sprawdzić, co z krzyżówką, mogłabyś też zawiadomić laboratorium, że musimy szybko znać jego hematokryt. – Czy ma krwawienie wewnętrzne? – Podejrzewam, że tak. – Podejrzewam? – Będę wiedział coś więcej, jeśli uda mi się zrobić badanie stolca na krew utajoną. Kyle, może byś się zgodził, żebym wszedł tam tylko maleńkim próbnikiem? – Nie. – Posłuchaj, Kyle. Jest wpół do czwartej rano, ty jesteś chory, a ja muszę wiedzieć, co ci jest. Albo zgodzisz się, żebym cię zbadał, albo natychmiast wracam do domu i idę spać. – Co? – wykrzyknęli jednocześnie Kyle i Jeannie. – Nie zostawiłby mnie pan tutaj, doktorze – powiedział Kyle. – Owszem, zostawiłbym cię. Wierz mi, że cię zostawię. Doktor Ellis, który ma dzisiaj dyżur, może się na razie tobą zająć, a rano znajdą ci innego lekarza. To znaczy, jeżeli dożyjesz do rana. No to jak? Pół minuty panowała cisza. Potem Kyle powoli odwrócił się na brzuch, położył się twarzą do ściany i podciągnął kolana. – Jest pan kurewsko upartym doktorem – powiedział. – Był pan też taki uparty jako dziecko, ale zrobił się pan jeszcze gorszy. – Postaram się zrobić to jak najdelikatniej, Kyle – odparł Matt.

Przed szóstą trzydzieści kryzys wokół Kyle’a Slocumba został zażegnany. Ciężko wywalczone badanie per rectum wykazało, że pacjent ma czarny stolec, w którym w badaniu laboratoryjnym

stwierdzono obecność krwi. Kyle, najprawdopodobniej ujarzmiony tą procedurą, prawie się nie opierał przed połknięciem cienkiej plastikowej rurki, którą Matt wsunął mu przez nos, a potem w dół, po ścianie gardła, do żołądka. Lata palenia mocnych papierosów zrobionych z domowego tytoniu zmniejszyły wrażliwość śluzówki, tak że ten bardzo trudny zabieg poszedł tym razem dość gładko. Okazało się, że w treści żołądka jest obecna stara krew (o wyglądzie fusów z kawy) i trochę świeżej jasnoczerwonej. Transfuzja szybko uzupełniła objętość krwi krążącej do właściwego poziomu, toteż Kyle, gdy przewieziono go na badanie specjalistyczne do gastroenterologa Eda Tanguaya, miał już normalny wygląd i ustabilizowane ciśnienie. – Więc już po wszystkim – powiedział Lewis Slocumb, wychodząc wraz z Mattem z izby przyjęć. Mglisty poranek pachniał mokrą ziemią. – No, prawie – odparł Matt. – Musimy trzymać kciuki, żeby doktor Tanguay znalazł tylko nieżyt żołądka. To coś w rodzaju stanu zapalnego śluzówki żołądka. Jeżeli znajdzie niewielki wrzód, to też nic strasznego. – Ale jeżeli on ma raka, to już z nim koniec. – Niekoniecznie. Raka żołądka można leczyć chirurgicznie. Ale może nie mówmy o tym, póki doktor Tanguay się nie wypowie. To szczęście, że może zbadać Kyle’a tak szybko. – Jakby ten doktor powiedział, że Kyle musi zostać na noc, to ja i tak chyba zabiorę go do domu. – Sądziłem, że tak czy tak powinien zostać, dostałby lekarstwa na żołądek i może jeszcze jedną transfuzję. – A ja powiadam, że jeżeli tylko będzie mógł chodzić, żadna siła go nie zmusi, żeby zostać w szpitalu. – Namówiłem go na badanie, Lewis. Chyba potrafię go namówić, żeby został. Lewis Slocumb odwrócił się do Matta. Spojrzał na niego ostro, a jego niebieskozielone oczy odbijały wyraźnie od ogorzałej, pooranej deszczem i wiatrem, nieogolonej twarzy. – My jesteśmy inni, Matthew – powiedział. – Taką drogę sobie wybraliśmy i nie obchodzi nas, co inni o nas sądzą czy mówią, że jesteśmy wariaci, chorzy, czy źli. To znaczy, póki nie przekroczymy granicy ich świata. Wcale nam to nie w smak, wierz mi, naprawdę. Kyle i ja w nocy przekroczyliśmy tę granicę. Teraz chcemy zawrócić, znaleźć się u siebie najszybciej jak to możliwe. Więc pomóż nam, otwórz nam drzwi, a my zaryzykujemy. Ludzie tacy jak my, wychowani w górach, rozumieją, że jeżeli człowiek nikogo nie krzywdzi, może być tym, kim chce być. Większość ludzi tu, w miasteczku, nam nie sprzyja, dotyczy to również szpitala. Matt był tak zaskoczony, że nie mógł zdobyć się na odpowiedź. Od chwili gdy wrócił tu z dyplomem w kieszeni, Lewis Slocumb nigdy nie zwracał się do niego inaczej niż „doktorze”. Ponadto, jak sięgał pamięcią, Lewis nie wypowiedział nigdy aż tylu słów. – W porządku – powiedział wreszcie. – Zrobię, co będę mógł, żeby Kyle stąd wyszedł. Ale jeżeli uznam, że coś mu grozi, będziesz musiał wypisać go ze szpitala na własną prośbę, wbrew moim zaleceniom.

– Da się zrobić. I niech pan się nie martwi. Nie podamy pana do sądu bez względu na to, co się zdarzy. Zaśmiał się, zakaszlał i splunął. Matt skierował wzrok na wschód, ku miękkiemu światłu poranka i jaśniejącemu niebu za wzgórzami. Odruchowo wsunął ręce do kieszeni i namacał kopertę. – Posłuchaj, Lewis, powiedz mi, co z tego rozumiesz – powiedział, podając kartkę Slocumbowi. Był prawie pewien, że bracia, choć może w różnym stopniu, opanowali umiejętność czytania. – Nic z tego nie kapuję – powiedział Lewis. – To znaczy, że nie wiesz, o czym ten facet pisze? Nie wiesz, gdzie jest ten uskok? Lewis pogrzebał w ziemi czubkiem swoich znoszonych kowbojskich butów. – Może wiem, a może nie wiem. – Słuchaj, Lewis, właśnie uratowałem twojemu bratu życie, przyjeżdżałem na farmę i od lat opiekuję się wami jako lekarz. Ten list jest dla mnie bardzo ważny. Ma coś wspólnego z kopalnią. – Wiem, z czym ma coś wspólnego. Ma pan fioła na punkcie tej kopalni. – Mam powód – powiedział Matt, nagle opanowany falą złości. – Mój ojciec i żona. Kilku górników straciło życie... No to jak, Lewis? – Naprawdę doceniam to, co pan zrobił dla Kyle’a w szpitalu. Proszę mi wierzyć. – A więc? – Czy to dla pana aż takie ważne? – Tak. Rozwiesiłem ogłoszenia, że dam nagrodę za informację o nielegalnym składowaniu odpadów chemicznych przez kopalnię, a potem ktoś wsunął mi pod drzwi tę notatkę. Lewis grzebał w ziemi, zakopując podeszwą dziurki, które wyżłobił czubkiem buta. – I to ma być ta wielka nowina? – odezwał się w końcu. – Co masz na myśli? – To, że jest mnóstwo ludzi po lasach, którzy wiedzą o uskoku i o tunelu, i nawet o tym całym gównie, które dyrektorzy kopalni trzymają w środku góry. Matt poczuł, że serce mocniej mu bije. – Co to jest, to całe gówno? – spytał. – Substancje chemiczne, tak bym powiedział. Mnóstwo beczek. – Jasna cholera. Lewis, możesz mnie tam zabrać? Lewis westchnął ciężko. – Do środka góry? Chyba tak.

– Kiedy? – A kiedy, jak pan myśli, upora się pan z Kyle’em? – Nie wiem. Może dzisiaj późnym popołudniem. – No to pogadamy dzisiaj po południu. – Ale czy wiesz coś o tych truciznach, o których ten facet do mnie pisze? – Wiem. – I zabierzesz mnie tam, żebym to mógł zobaczyć na własne oczy? – Chyba tak, ale teraz nie mogę nic powiedzieć. Wszystko zależy od moich braci, ja sam nie decyduję. – Lewis, przecież wiesz, że już tyle lat staram się coś znaleźć na kopalnię. Czemu mi wcześniej o tym nie powiedziałeś? – Lubimy pana, doktorze. Ale lubimy też mieć pełne brzuchy. – Co to ma znaczyć? – To znaczy, że Stevenson i ci z kopalni płacili nam, żebyśmy trzymali gęby na kłódkę i nic nikomu nie gadali. – Nie rozumiem. Jaki to ma związek z wami? Lewis podrapał się w podbródek i znowu westchnął. – To właśnie my spuszczaliśmy kiedyś te beczki w głąb góry – powiedział.

ROZDZIAŁ 9 Przez dwa i pół roku, niemal przez cały czas pracy komisji obradującej nad Omnivaxem, wszystkie posiedzenia odbywały się w jednej z dwóch sal konferencyjnych znajdujących się na trzecim piętrze budynku Parkmana, w głównej siedzibie FDA w Rockville w stanie Maryland. Na czas wystąpienia Lynette Marquand ściany między dwoma salami zostaną rozsunięte, aby było dość miejsca dla członków komisji Omnivaxu, sztabu pierwszej damy oraz około setki dygnitarzy, którym udało się dostać prawo wstępu. Na razie jednak ściany były zsunięte, aby komisja mogła w spokoju obradować. Ellen wiedziała, że to zebranie było prawdopodobnie ostatnie przed posiedzeniem, na którym odbędzie się formalne głosowanie nad zatwierdzeniem superszczepionki do dystrybucji i powszechnego stosowania. Przechodząc korytarzem, rzuciła przelotne spojrzenie na pierwszą salę. Kamerzyści telewizyjni przygotowywali się do przekazywania światu słów pani Marquand, a kilku agentów służb specjalnych przyglądało się badawczo ścianom, podium, i zaglądało pod krzesła. Większość członków komisji Omnivaxu siedziała już w drugiej sali, rozmawiając w małych grupkach. Kilku usadowiło się przy stole konferencyjnym z drzewa czereśniowego o rozmiarach boiska piłkarskiego, tam gdzie ich nazwiska wypisane były komputerowo na zgiętych w pół tekturkach. Większość członków komisji stanowili mężczyźni, wszyscy oprócz Ellen mieli albo dyplomy lekarskie, albo doktoraty, a kilkanaście osób jedno i drugie. Pod nazwiskami wydrukowano tytuły, specjalizacje i miejsce pracy. Na wizytówce Ellen widniało po prostu: „Pani Ellen Kroft, przedstawicielka konsumentów”. Zaledwie parę tygodni po pierwszym zebraniu, w którym Ellen brała udział, Cheri i Sally podały jej dokładne informacje o każdym członku grupy, a także – w odniesieniu do niektórych osób – o źródłach finansowania ich funduszy badawczych i pakietach własnościowych akcji w przemyśle farmaceutycznym. Ellen zdumiała liczba informacji, jakie udało się zgromadzić tym dwóm gospodyniom domowym. Członkowie panelu byli poważnymi, znaczącymi graczami w tej grze, a ich pozycje odzwierciedlał ogólnoświatowy wpływ, jaki udało im się w krótkim czasie uzyskać. Była również zaskoczona zasięgiem i złożonością powiązań pomiędzy członkami komitetu i przemysłem farmaceutycznym. Jeżeli informacje Cheri i Sally były dokładne, a nic nie wskazywało, by było inaczej, to każdy z nich bez wyjątku miał jakieś powiązania z przemysłem. Tylko kilka osób spośród obecnych zwróciło uwagę na Ellen, posyłając w jej kierunku uśmiech lub skinienie głowy. Generalnie, jak zwykle, wszyscy ją ignorowali. Ellen zajęła miejsce w długim rzędzie osób przy stole, a po chwili po jej prawej stronie zasiadł doktor George Poulos, dyrektor Instytutu Bezpieczeństwa Szczepionek. Poulos, jeden z tych, który miał dwa stopnie naukowe, był przystojnym mężczyzną o ciemnej karnacji, eleganckim, o klasycznych greckich rysach twarzy. Zawsze był nienagannie ubrany, a dzisiaj, prawdopodobnie dla uczczenia okazji, włożył w butonierkę marynarki karmazynową chusteczkę. Gdzieś w jakimś skoroszycie w gabinecie Ellen, w

informacjach zebranych na jego temat przez Sally i Cheri, napisane było, że jest szanowanym lekarzem, naukowcem ze sporym dorobkiem i człowiekiem interesu, jak również gorącym zwolennikiem Jima Marquanda. Można go było w pewnych sprawach przekonać i przeciągnąć na swoją stronę, ale tylko wtedy, kiedy uważał, że ustępstwo może poprawić jego pozycję. Nieprzewidywalny. Ogólnie rzecz biorąc, nie można mu ufać. Był bohaterem, kiedy przyczynił się do wstrzymania szczepień wysokimi dawkami szczepionki przeciwko odrze w Afryce w 1991 po serii zgonów i zaniku odporności u wielu niemowląt pici żeńskiej, ale pół roku później, kiedy podjęto szczepienia tą samą szczepionką o niższej dawce, udawał, że nic nie widzi. Ostatnie zdanie informacji brzmiało: Jeździ czerwonym porsche 911 turbo. – A więc, Ellen – zwrócił się do niej Poulos, nieokreślonym gestem skinąwszy ręką ku gronu zbierającemu się w eleganckiej sali – przeszła pani daleką drogę od nauczania biologii i chemii w gimnazjum. Ellen przebiegła w myślach szereg ripost, począwszy od szybkich i bardzo śmiesznych, a skończywszy na przykrych i obraźliwych. – Z pewnością było to dla mnie jakieś doświadczenie – w końcu zdecydowała się na tę właśnie. – A jak się człowiek czuje, pracując ręka w rękę z grupą tak doświadczonych i znanych naukowców? – To... też z pewnością było jakieś doświadczenie – powiedziała jeszcze raz, wspierając tę próbę żartobliwego obrotu rozmowy ciepłym uśmiechem. – Cieszy pana, że niedługo pojawi się tu pierwsza dama Ameryki? – Bardzo. Jesteśmy starymi przyjaciółmi. Byłem konsultantem poświęconej szczepionkom części jej książki „Obywatele pionierzy”. Omnivax jest niejako jej dzieckiem. – Na to wygląda. – Po głosowaniu będzie to dziecko wspólne – całego narodu amerykańskiego, a może całego świata. – Myślałam, że głosowanie odbędzie się później. – Tak miało być. Skoro jednak znamy już wszystkie wyniki, wiele wpływowych osób chce, żeby to głosowanie odbyło się jak najszybciej. Ellen poczuła, że zaczyna tracić spokój ducha. – Szkoda, że nie mogę się z nimi zgodzić – powiedziała. – Czy pan wie, ile listów wpłynęło do kongresmanów w proteście przeciwko Omnivaxowi? A ile artykułów w prasie ostrzega przed zbyt pochopnym rzucaniem się w to przedsięwzięcie? W ciągu kilku ostatnich miesięcy nawet ja dostawałam listy i emaile – pięć do dziesięciu dziennie. Ta sprawa budzi silne emocje w społeczeństwie. – Konserwatyści – powiedział Poulos z nieukrywaną niechęcią – piszą w kółko o tym samym i tylko to potrafią. Zapewniam panią, że większość Amerykanów całkowicie popiera to, co robimy. To nie oni piszą listy.

Ellen nigdy nie czuła się zbyt dobrze w towarzystwie Poulosa, ale teraz poczuła do niego prawdziwą niechęć. – Wciąż jednak uważam, że wszystko dzieje się zbyt szybko – odparła. – Są przecież pytania, na które brakuje jeszcze odpowiedzi. – Jakie mianowicie? Ellen przestrzegała się w duchu, żeby się nie dać wciągnąć w dyskusję na temat Lasajectu, dopóki Rudy nie zakończy badań. Celowo powstrzymywała się przed omawianiem tego, co zrobił, nawet z Sally i Cheri. Poruszenie tej kwestii teraz z osobą taką jak Poulos byłoby nieostrożne i głupie. Lasaject, szczepionka przeciw gorączce z Lassy, potwornej chorobie powodującej między innymi ostrą skazę krwotoczną, była jedną z ostatnich składowych, o której włączeniu do Omnivaxu miało decydować głosowanie. Gorączka z Lassy była chorobą endemiczną w okolicach Sierra Leone w Afryce Zachodniej, ale w ciągu ostatnich kilku lat coraz częściej pojawiała się i w Stanach Zjednoczonych. – Mianowicie pytanie – odparła – dlaczego obecna administracja rządowa wywiera na nas nacisk, żebyśmy zaakceptowali tę szczepionkę, podczas gdy tylu obywateli życzy sobie ograniczenia jej składu lub wręcz odłożenia prac nad nią. Tak jest! Powiedziałam to głośno, i bardzo dobrze. Ellen cały czas prowadziła studia nad tą chorobą, podczas gdy Rudy analizował dane kliniczne na temat szczepionki. Gorączka z Lassy, którą wywoływał wirus podobny do śmiercionośnego wirusa Ebola, ujawniła się w Chicago i w Milwaukee dziesięć lat temu, zabijając gwałtownie ponad dwadzieścia osób. Wobec perspektywy wybuchu epidemii firma Columbia Pharmaceuticals z siedzibą w stanie Maryland szybko opracowała i z powodzeniem przetestowała szczepionkę. Wtedy jednak gorączka z Lassy jak nagle wybuchła, tak nagle wygasła. Zagrożenie epidemią również zanikło, a FDA zniósł obowiązek szczepienia Lasajectem. Firma Columbia Pharmaceuticals wykonała ciężką pracę i została na lodzie z kosztownym bagażem. Kolejne próby wprowadzenia do obrotu tej szczepionki w Sierra Leone nie powiodły się z powodu niepokojów politycznych oraz słabości gospodarczej kraju należącego do najbiedniejszych w Afryce. Światowa Organizacja Zdrowia odmówiła wysłania swoich pracowników w tak niebezpieczny obszar. Tak więc zawierająca osłabiony wirus szczepionka od siedmiu lat leżała, tracąc na wartości, w inkubatorach wynalazców. Poulos rzucił na nią pogardliwe spojrzenie. – A takie dobre początki miała pani w naszej komisji – powiedział. – Przykro mi, że pana rozczarowuję. W tym momencie przewodniczący komisji Jose Farria, profesor higieny i zdrowia publicznego Uniwersytetu Johnsa Hopkinsa, postukał w stół, żeby zaprowadzić porządek przy stole obrad. – Cóż – powiedział Poulos, odwracając się od niej w kierunku profesora – mamy w kraju miliony ludzi, którzy będą spać spokojniej, wiedząc, że Omnivax zabezpieczy ich oraz ich dzieci przed wieloma groźnymi chorobami.

– Na pewno nie dlatego, że ja głosowałam za – skwitowała Ellen. Profesor Jose Farria, napuszony jak kogut, uśmiechnął się szeroko do zgromadzonego tłumu i do całego świata. Otwarto ściankę działową między dwiema ogromnymi salami konferencyjnymi i przesunięto stół na bok, robiąc miejsce dla około stu pięćdziesięciu słuchaczy. Z tyłu za Farria, na niewielkim podwyższeniu, siedzieli dygnitarze ze świata polityki i nauki, jak również kilku co bardziej wybitnych członków komisji wspólnej FDA i CDC, pracującej nad Omnivaxem, wraz z George’em Poulosem. Ellen siedziała z boku pierwszego rzędu, ściśnięta między szefem Komisji do spraw Chorób Zakaźnych Amerykańskiej Akademii Pediatrii i kobietą, która kierowała Komisją do spraw Wzmagania Odporności CDC. Kilka rzędów dalej zajmowała miejsce politykująca do ostatniej chwili Cheri Sanderson. Tak jak się Ellen spodziewała, zebranie specjalnej komisji, które poprzedzało tę sesję, było zwykłym spotkaniem towarzystwa wzajemnej adoracji – naukowcy i lekarze dosłownie i w przenośni poklepywali się po plecach, świętując zakończenie prac. Jose Farria uzgodnił datę ostatecznego głosowania, a potem ruszył wokół stołu, aby wysłuchać szczegółowych uwag. Spotkanie nie wniosło niczego istotnego. Ellen nie czuła potrzeby wzbogacania atmosfery ogólnej wesołości sugestią, że wciąż jest jeszcze czas, aby każdy mógł przemyśleć, jak głosować. Przez chwilę zastanawiała się nad prostym „Dziękuję za cierpliwe znoszenie moich nieustannych pytań i za to, że nauczyliście mnie tak wiele przez ostatnie niemal trzy lata”, ale nie pozwalało jej na to zbyt mocno rozwinięte superego. Kiedy więc przyszła na nią kolej i głos wewnętrzny ostrzegł ją, że ma się streszczać, wypiła łyk wody ze szklanki, modląc się, by nikt nie zauważył, jak trzęsą jej się ręce, po czym wstała i zwróciła się do grupy. – Wszyscy, którzy dotąd przemawiali, wyrażali przekonanie, że służba w tym forum dyskusyjnym była dla nich pozytywnym doświadczeniem. Pod wieloma względami było to pozytywne doświadczenie także dla mnie. Proszę wziąć pod uwagę, że starałam się ze wszystkich sił nie rozbijać i nie utrudniać toku obrad, kiedy przedzieraliśmy się przez góry danych i sprawozdań naukowych i klinicznych. Jednakże jestem tu przedstawicielką konsumentów i mimo pełnej świadomości, że nasze głosowanie nad Omnivaxem jest czczą formalnością, czułabym się nie w porządku, gdybym nie wyraziła ostatniej prośby w imieniu grupy, którą reprezentuję. Znacznie trudniej zatrzymać pędzący pociąg szczepień, kiedy już ruszy ze stacji i gna przed siebie, niż przetrzymać go na stacji, aż dowody kliniczne potwierdzające jego bezpieczeństwo i skuteczność będą niezbite. Omnivax badano tylko na podmiotach zaszczepionych przez mniej więcej sześć miesięcy, a wielu z jego składników w ogóle nie badano przez żaden znaczący okres. Wiem, że wyrażałam już na tym forum swoje obawy w tym zakresie, ale wciąż czuję niepokój wywołany artykułami sugerującymi, że istnieje związek między wzrostem ilości szczepień a wzrostem chorób, u których podłoża leży nieprawidłowa funkcja układu immunologicznego, takich jak cukrzyca, astma oraz stwardnienie rozsiane, nie mówiąc już o wzrastających lawinowo takich zaburzeniach jak zespół nadpobudliwości i niedoboru koncentracji czy autyzm. Widzę, że wielu z was kręci się na krzesłach, pragnąc co prędzej zaprzeczyć moim stwierdzeniom przy użyciu odpowiednich danych statystycznych. Cóż, lata pracy w tym zespole jednego nauczyły mnie ponad

wszelką wątpliwość – jak zawodna może być statystyka. Te same dane mogą być wykorzystywane i przyrządzane na wiele różnych sposobów, jak na wiele sposobów przyrządza się kurczaka. Tu i ówdzie rozległ się szczery śmiech, ale z niektórych twarzy Ellen wyczytała, że mówi za długo. – Tak więc – kończyła już nie tak zdenerwowana – mimo że jest to nasze ostatnie spotkanie przed głosowaniem, mam niewzruszony zamiar przez nadchodzące tygodnie, miesiące i lata uważnie przyglądać się Omnivaxowi. A może po pewnym czasie będę mogła zaprosić was do siebie na kolację – na którą rzecz jasna podam kurczaka. Stopniowo uwaga Ellen przeniosła się ze wspomnień o ostatnim zebraniu komisji na to, co działo się teraz wokół niej. Farria, z płonącą twarzą, bo moment był dla niego znaczący, skończył przedstawiać najbardziej prominentnych gości. Potem zrobił pauzę i przesunął wzrokiem po sali. – A teraz, panie i panowie – powiedział uroczyście – mam zaszczyt i przyjemność przedstawić osobę, która dzięki swojej wizji i zdolności przewidywania torowała drogę naszemu przedsięwzięciu, autorkę znaczących pozycji na rynku księgarskim, „Zapobieganie to najsilniejszy lek” oraz „Obywatele pionierzy” – pierwszą damę Stanów Zjednoczonych, panią Lynette Lowry Marquand. Owacje na stojąco trwały ponad minutę. Marquand, ubrana w prosty, lecz oszałamiająco elegancki beżowy kostium, gestem poprosiła zebranych, by usiedli. Potem przez pełne piętnaście sekund stała w ciszy na podium, przesuwając oczami po zgromadzonych i patrząc w kamery, podkreślając wagę chwili. Czekała, aż napięcie sięgnie zenitu, po czym przemówiła. – Panie i panowie, wybitni przedstawiciele świata nauki, lekarze, dziennikarze, obywatele Stanów i całego świata. Z wielką przyjemnością chciałabym przedstawić państwu prawdziwą gwiazdę naszego dzisiejszego spotkania. Odczekała ułamek sekundy, odwróciła się teatralnie i pociągnęła za długi, kunsztownie spleciony złoty sznur, uwalniając rozwijający się z sufitu metrowej szerokości zwój papieru. Na zwoju, wypisane dużymi literami, widniało trzydzieści chorób, którym dzięki Omnivaxowi będzie można zapobiec, a nawet całkowicie wymazać je z powierzchni Ziemi. Na czele listy widniał DYFTERYT, nieco niżej JAPOŃSKIE ZAPALENIE MÓZGU, a na trzeciej pozycji od dołu, za CHOLERĄ, a przed CZERWONKĄ – GORĄCZKA Z LASSY. Na sali znów rozległy się triumfalne okrzyki i oklaski. W dynamicznym, dobrze skomponowanym przemówieniu pierwsza dama omówiła kolejno wszystkie choroby, poświęcając każdej tyle miejsca, by przybliżyć je publiczności i by każdy rodzic w kraju mógł odetchnąć z ulgą, myśląc, że jego dzieciom oszczędzone będą straszne jej skutki. Ta kobieta zrobiła na Ellen wrażenie, chociaż Ellen nie głosowała na jej męża w ostatnich wyborach prezydenckich ani też nie miała takiego zamiaru w następnych. Aczkolwiek myśl o tym, że oto zakończyły się trzy lata ciężkiej pracy, i o tym, że Rudy wciąż prowadzi dalsze badania, nieświadom, że głosowanie odbędzie się wcześniej, nie pozwalała jej się skupić na przemówieniu. Była do tego stopnia rozkojarzona, że z trudem dotarły do niej słowa, które padły z ust Lynette Marquand a które miały zmienić jej życie.

– ... Prezydent, pani minister Bolton i ja – mówiła Marquand – jesteśmy w pełni świadomi, że przedsięwzięcie to ma swoich przeciwników. Nic, co ma jakąś istotną wartość, nigdy nie zostało dokonane bez głosów przeciwnych i sprzecznych opinii. Jesteśmy również świadomi tego, że istnieją ludzie, którzy starali się nasze dokonania upolitycznić. W imieniu mojego męża i swoim własnym muszę powiedzieć, że jest to ostatnia rzecz, której pragniemy. I właśnie dlatego wybór członków komisji wspólnej FDA i CDC, która zajmuje się oceną Omnivaxu, został dokonany z tak wielką troską. Prospekt, który otrzymaliście, zawiera listę członków tej komisji i krótką informację o ich kwalifikacjach. Jestem pewna, że zgodzicie się wszyscy z tym, że jest to absolutnie wyjątkowy, niezależny i wiarygodny zespół. Chciałabym skorzystać z tej okazji, żeby podziękować doktorowi Farrii i każdemu z członków tego ciała za ciężką pracę i poświęcenie dla tego przedsięwzięcia. Marquand zrobiła gest w kierunku członków komisji siedzących za nią oraz tych, którzy siedzieli w pierwszym rzędzie. Potem gestem skłoniła ich do powstania, a publiczność wraz z nią zgotowała im gorącą owację. Dopiero siadając z powrotem na miejscu, Ellen zdołała skupić uwagę na tym, co naprawdę działo się podczas tego spotkania. – Przez niemal trzy lata – mówiła dalej Marquand – każdy z członków tego dostojnego grona, złożonego ze światowej sławy ekspertów, badał Omnivax szczegółowo i pod każdym względem. Regularnie informowano mnie o wynikach i postępie badań. Niedługo komisja będzie głosować nad tym, czy wyrazić zgodę, czy też nie, na dopuszczenie tej szczepionki na rynek i do powszechnego stosowania. Przyrzekam wam, wszystkim Amerykanom, że jeżeli nawet jedna, tylko jedna z dwudziestu trzech osób w komisji zagłosuje przeciwko, wstrzymamy program dystrybucji, dopóki nie rozwiążemy wszystkich kwestii i nie wyjaśnimy wszystkich wątpliwości. To oświadczenie, wygłoszone tak samo entuzjastycznie jak wszelkie oświadczenia wygłaszane podczas kampanii prezydenckiej, spotkało się z natychmiastową i szczerą owacją na stojąco. Ellen siedziała zupełnie jak ogłuszona, patrząc na pierwszą damę, aż wreszcie zdała sobie sprawę, że wszyscy obecni stoją. Powoli, nieco niepewnie, wstała i ona i złożyła dłonie. Wtedy właśnie zauważyła, że George Poulos, siedzący tuż za Lynette Marquand, patrzy wprost na nią.

ROZDZIAŁ 10 Zdenerwowany jak nigdy od lat, Matt wytoczył z garażu swojego kawasaki. Wprawdzie na terenie zalesionym lepiej sprawdzała się jego honda 250, a na drogach niedościgniony był harley, ale kawaski miał tyle mocy, że zabierał dwójkę pasażerów, i tak dobre zawieszenie, że dawał sobie radę z najgorszymi bezdrożami. Był to vulcan 900, hebanowo-srebrny, z czterosuwowym pięciobiegowym silnikiem i w porównaniu z harleyem był jak corvetta w porównaniu z lexusem sedanem. Było trochę po pierwszej w nocy. W powietrzu czuło się przejmujący chłód, który jeszcze potęgowała lekka mgiełka. Ciemność to dobry omen, pomyślał Matt, sprowadzając motocykl powoli po podjeździe, i wjechał na dwupasmową drogę. Gdzieś tam za tymi gęstymi chmurami świecił księżyc niemal w nowiu. To będzie dzisiaj jego druga wyprawa na farmę Slocumbów. Pierwszy raz pojechał około południa, kiedy chciał sprawdzić, co się dzieje z Kyle’em. Po tym jak najmłodszy z braci zdecydowanie odmówił gastroenterologowi zgody na kolejne badanie per rectum, Matt musiał się sporo natrudzić, żeby przekonać kolegę, że mimo to warto zrobić gastroskopię. Badanie wykazało właściwie to, co Matt podejrzewał i czego się spodziewał – nieżyt żołądka i owrzodzenie powodujące krwawienie. Nie był to najgorszy przypadek tej choroby, z jakim miał do czynienia w swojej praktyce, tak że kiedy zagrożenie życia minęło, a poziom czerwonych ciałek krwi wrócił do normy, wprawdzie niechętnie, ale zgodził się wypisać go, zlecając leki blokujące wytwarzanie kwasów żołądkowych oraz leki zobojętniające kwasy, by podrażniona śluzówka wygoiła się. Wydał również surowy zakaz picia jakiegokolwiek alkoholu, a zwłaszcza bardzo silnego bimbru, który bracia ciągle wyrabiali. Co dziwne, o ile Matt mógł stwierdzić, Kyle stosował się do wszystkich jego poleceń i całkiem nieźle się czuł. Starając się utrzymać dźwięk i głos silnika na minimalnym poziomie, Matt przejechał powoli ostatnie kilkaset metrów dziurawej drogi prowadzącej do farmy Slocumbów. Lewis czekał na niego na ganku. Wysmagany wiatrem, żylasty mężczyzna tuż po sześćdziesiątce był w dżinsach i podniszczonej czarnej bluzie z emblematem uniwersytetu, roboczych butach i czarnej czapce na głowie. Twarz i dłonie miał wysmarowane jakąś czarną, oleistą mazią. – Proszę – powiedział, wyciągając rękę z niewielkim słoikiem mazidła. – Proszę mi pozwolić posmarować sobie twarz. – Co to jest? – To jest czarne – odparł Lewis. – Jezu! Śmierdzi jak... Lewis? – Proszę sobie też posmarować ręce. – Nie wierzę, że ci pozwoliłem to zrobić – powiedział Matt. – Spodziewasz się jakichś

kłopotów? Czy dlatego ubieramy się jak kiepscy komandosi? – Tak naprawdę nie wiem, czego się można spodziewać. Faceci z kopalni nie przetrwaliby tak długo, gdyby byli głupi. Czy przyniósł pan wszystko, o co prosiłem? Matt klepnął dłonią w plecak. – Lina, nóż myśliwski, aparat fotograficzny, latarki, flary, kompas i kilka słoików na próbki. – Jeżeli nam się uda podejść tak blisko – mruknął Lewis. – Jesteś dzisiaj w radosnym nastroju. Lewis tylko prychnął i wsiadł na tylne siedzenie kawasaki. – Trzeba jechać tą drogą – powiedział, wskazując błotnistą ścieżkę tuż za domem, prowadzącą prosto przez pole, na którym było ciemno choć oko wykol. – Wiesz, prawdę mówiąc, to nie jest motocykl krosowy – nie zbudowano go też po to, żeby jeździł po krowim gównie. – Tam zaraz będzie ścieżka – powiedział Lewis. – To niezły skrót. Trzeba tylko jechać całkiem prosto. Mając przed sobą silne światło reflektora, jechali przez pole aż do skraju lasu. Przez prawie dwadzieścia minut poruszali się w całkowitym milczeniu po czymś, co kiedyś mogło być drogą wykorzystywaną przez drwali. Jazda z kimś z tyłu nie jest łatwa, ale Lewis okazał się zadziwiająco dobrym pasażerem. Siedział prosto na samym środku siodełka, był odprężony i nie próbował pomagać, przechylając się w zakrętach. Las czarny jak smoła był niesamowity. W pewnym momencie gigantyczna sowa, prawdopodobnie wielki puchacz, przeleciała przez światło reflektora może trzy metry od nich. Nocny ptak przyprawił Matta niemal o palpitację serca. – Niezła kurka – zachichotał Lewis. O ile Matt zdołał się zorientować, jechali na zachód, równolegle do linii wysokich wzgórz, za którymi znajdowała się kopalnia. Spodziewał się, że wąska ścieżka zaraz się skończy, ale biegła prosto, jakby wykreślona od linijki, przez gęsty las. Było coraz trudniej zobaczyć cokolwiek we mgle przez plastikowy wizjer kasku, więc Matt powiesił kask na rączce motocykla. – Jesteś pewien, że wiesz, dokąd jedziemy? – zapytał przez ramię. – Tak, wiem. – Daleko jeszcze? – Jesteśmy na miejscu. Zgaś światło. Matt postąpił zgodnie z instrukcją. Natychmiast otoczyła ich gęsta ciemność. Lewis przyłożył wyciągnięty palec do ust. Przez kilka minut stali pośrodku niewielkiej łąki, nasłuchując. – Teraz będziemy mówić tylko szeptem – powiedział Lewis. – Nie wiem, czy kopalnia ma tu swoich ludzi, czy nie, ale wcale by mnie to nie zdziwiło. Ci z ochrony to najgorsze skurwysyny.

– Wiem coś o tym. Jak daleko jest do uskoku? – Jeszcze kawałek. Ten twój motor cholernie hałasuje. Matt wepchnął motocykl w głąb lasu i przymocował do drzewa. Potem wyciągnął kompas z kieszeni dżinsów i poświecił na niego malutką latarką. – W którym kierunku jest twoja farma? – Tam. Północny wschód – odnotował w myślach Matt. – Może jakieś osiem kilometrów. – Pójdziemy w tę stronę – powiedział Lewis, wskazując leśną drogę. Szli może dziesięć minut – niecały kilometr. Gdzieś z prawej strony usłyszeli odgłos górskiego potoku. Słyszeli brzęczenie owadów i krzyki nocnych ptaków, pohukiwały sowy. Las nocą. – Dokąd płynie ten potok? – spytał Matt. – W dół wzgórza, tam, dokąd i my idziemy. Jakiś czas płynie pod ziemią, potem wypływa w dolinie. – A skąd płynie? – Przepływa koło farmy. Nic więcej nie wiem. Gotów? – Tak, gotów. Lewis wskazał palcem jakieś miejsce przed nimi. Matt zorientował się, że tam ciemność trochę zgęstniała, ale nic ponadto. Chwilę później zdał sobie sprawę, że gęsta ciemność przed nimi to w istocie ostre zbocze skalistej góry. Po jej prawej stronie górski strumień, szeroki może na dwa metry, wpadał z hukiem w otwór w skale. – Jest kilka wejść do tych jaskiń – powiedział Lewis. – Ale tutaj, pod uskokiem, jest wejście, o którym pisał twój tajemniczy informator. I tego prawdopodobnie nie będą obserwować. Chyba nie ma tu nikogo, ale najlepiej, żebyśmy nie podnosili głosu. Weszli w strumień, a potem pochylili się pod półką skalną, by dostać się do wnętrza góry, przez otwór, który miał około półtora metra wysokości i około metra szerokości – to był właśnie uskok. Spieniona woda sięgała im do kolan, początkowo poruszali się wraz z jej prądem, ale potem ostro skręcała w prawo i spadała krótkim półmetrowym wodospadem do długiego, ciemnego, podziemnego jeziora. – Tak jak mówiłem, jest kilka wejść do środka tej góry – wyszeptał Lewis. – Tędy nie da rady wtaczać beczek. Za wąsko i za dużo spadów. – Więc którędy? – Inne ścieżki są szersze, ale beczki wtaczają wprost z kopalni. – Ten tunel biegnie przez całe zbocze i przez górę aż do kopalni? – Właśnie. Coraz głębiej i głębiej do stóp góry. Wejście do kopalni jest znacznie niżej, niż my

teraz jesteśmy. Jaskinia, w której przechowują odpady, jest pośrodku. – Kiedy kopalnia brała was do tej roboty, Lewis? – Ostatni raz jakieś dziesięć lat temu. – Dziwię się, że w ogóle pozwolili wam żyć z tym wszystkim, co wiecie. – Tak, myśleli o tym, żeby posłać do nas paru ludzi, ale potem zmądrzeli i zaczęli wysyłać nam pieniądze. – Więc od dziesięciu lat was opłacają? – Chyba można tak powiedzieć. – Lewis, przecież wiesz, że mam zamiar zamknąć ten śmietnik, nawet jeżeli będę musiał poświęcić na to życie. – Wiem. – No cóż, nie mam pojęcia, ile forsy stracicie, kiedy skończą się te wypłaty, ale chcę powiedzieć, że bardzo ci dziękuję za to, co dla mnie robisz. – Był pan dla nas dobry – powiedział po prostu Lewis. Matt omiótł strumieniem światła latarki tunel rozciągający się przed ich oczami. Ściany, strop i podłoże wydawały się zwężać jak korytarz w „Alicji w Krainie Czarów”. – Czy to się robi na końcu strasznie wąskie? – szepnął. – Można się przecisnąć – odparł Lewis. – Tylko nie wolno za głęboko oddychać – uśmiechnął się przewrotnie. – Nie wiem, jak ci to powiedzieć, Lewis, ale nie znoszę ciasnych, zamkniętych przestrzeni. Nigdy nie znosiłem. Trochę panikuję, jak jestem w czymś ciasnym. – No, nie wiem, jak chłopak z Wirginii Zachodniej może coś takiego mówić? Poradzi pan sobie, niech się pan nie martwi, doktorze. Tam jest tylko kilka takich miejsc, przez które trzeba się przeciskać i przeczołgiwać. – Dobry Boże – mruknął pod nosem Matt. – Już trochę wody upłynęło w tym potoku, odkąd tu byłem ostatni raz, więc lepiej idźmy powoli. Nie ma się co martwić wąskimi przejściami. Lepiej uważać, żeby nam się nagle grunt nie urwał pod nogami. Kierując światła latarek na wilgotne kamienne podłoże jaskini, podążali obaj w dół, do wnętrza góry. W uszach mieli dźwięk bezustannie płynącej lub spadającej w oddali wody, chwilami wydawało się, że potok słychać bardzo blisko, czasami echo wodospadu dochodziło ich tylko przez boczny tunel. Dwa razy musieli iść bokiem, przyciskając się plecami do ścian na samym skraju przepaści. Raz Matt specjalnie zepchnął butem kilka kamyczków w ciemność pod stopami przy ścieżce. Uderzenie o lustro wody było ledwo słyszalne. – Chyba nie chce pan tam spaść, doktorze – powiedział Lewis.

Wąski tunel kilka razy zakręcał i Matt zaczynał się zastanawiać, czy nie będzie problemów w drodze powrotnej. Lewis poruszał się jednak pewnie w ciężkim, stęchłym powietrzu. Raz ciasne przejście zmusiło ich do czołgania się na czworakach. Trzy lub cztery metry Matt musiał przeciskać się jak komandos na brzuchu i na piersiach. Natychmiast serce zaczęło walić mu jak młotem. Złapał się na tym, że zastanawia się, jak myśliwi z czasów jaskiniowych mogli bez strachu przeciskać się przez wąskie przejścia w skałach, bez nadziei na to, że za chwilę będzie można uklęknąć, odwrócić się na bok czy przewrócić na plecy, bez żadnej pewności, że ta droga przed nimi się nagle nie skończy. Pod wpływem tych myśli poczuł lekki zawrót głowy i napiął plecy. Niedługo potem mogli już wstać, tunel rozszerzył się i od lewej strony przyłączało się do niego kilka sporych odnóg. Powietrze zrobiło się świeższe. – To tam – szepnął Lewis, wskazując w dół na jeden z tuneli – to jest jedna z dróg, którymi wtaczaliśmy tu beczki. Przywoziliśmy je na specjalnych wózkach. – Kto robi to teraz? – spytał Matt. – Nie mam pojęcia. Z tego co wiem, już tego nie robią. – Nie wydaje mi się... Poczekaj, czujesz to? – Czuję. Nasza jaskinia jest już niedaleko. W powietrzu unosił się smród chemikaliów – słodki, dojmujący i lekko mdlący. Benzyna, toluen – Matt próbował rozpoznać ten zapach, ale mu się nie udawało. Mam was – pomyślał. Kończą się lata frustracji, kiedy usiłował wykazywać opinii publicznej, jakie zasady moralne rządzą kopalnią w Belindzie. Czuł odór chemikaliów. Znów od wilgotnych ścian odbijało się echo walącej potokami wody. Po lewej stronie, tuż za miejscem, gdzie stał Lewis, Matt dostrzegał z trudem niewielką rzeczkę, płynącą gwałtownie przez szeroki otwór w skale. Światło jego latarki odbijało się od ciemnej wody i oświetlało otwartą przestrzeń. Nad nimi ukosem ku górze wypiętrzał się strop jaskini. Organiczny smród był teraz bardzo intensywny. Niezależnie od tego, jakie chemikalia tu składowano, pojemniki na pewno nie były szczelne. – Lewis – szepnął – czy to jest to? – Tuż przed panem – powiedział Lewis, wskazując promieniem latarki miejsce na wprost nich, a potem gasząc latarkę. Przez prawie minutę obaj stali tuż przy sobie w ciemnościach. Dźwięk pędzącej wody wypełnił jaskinię. Matt zorientował się teraz, że jest bardzo obszerna. – Proszę iść powoli w prawo – polecił Lewis. – Nie będziemy już świecić, dopóki się nie upewnimy, że nie mamy tu żadnego towarzystwa. – Widzę je, Lewis – powiedział Matt podekscytowany. – Widzę beczki! Niedaleko przed nimi, wypełniając tylko niewielką część pomieszczenia, wznosiły się dwie ogromne piramidy stalowych beczek, mające mniej więcej siedem metrów u podstawy i na jakieś trzy metry wysokie. Trzeci stos dopiero układano. Tuż za beczkami, prawie naprzeciw korytarza, którym weszli, było jeszcze jedno szersze wejście, prawdopodobnie dostęp od strony kopalni. Blade odblaski światła przenikające skądś z głębi tunelu oświetlały beczki od tyłu.

Stali tak, oparci mocno plecami o ścianę jaskini, wciąż w pewnej odległości od beczek. Lewis zapalił swoją latarkę, której światło było znacznie silniejsze niż światło latarki Matta, i podał mu ją. Pod wpływem tego, co teraz zobaczył, Matt poczuł ściskanie w gardle. Przepełniały go smutek i wściekłość. Wiele beczek wyglądało całkiem porządnie, ale niektóre były skorodowane. Z kilku – sześciu lub siedmiu – widocznych z miejsca, gdzie stali, zawartość sączyła się na kamienne dno jaskini. Zaledwie dziesięć metrów za stosami beczek przez jaskinię w kierunku kopalni płynął szeroki strumień wody. Nie sposób uwierzyć, że toksyny nie przedostają się do chodników i wyrobisk, a stamtąd nie przenikają do środowiska. – Cholerne bydlaki – mruknął. – Musimy załatwić to szybko, Lewis. Nie mam pojęcia, jak te wyziewy podziałają na nasze płuca lub mózgi. – Nie ma tu nic takiego, co może jeszcze bardziej zamieszać mi w głowie – odpadł Lewis, rechocząc. Matt zsunął plecak, ukląkł i otworzył go. Wyjął aparat fotograficzny i zrobił kilka zdjęć z lampą błyskową. Potem wyciągnął worek plastikowy ze specjalnymi buteleczkami do pobierania próbek i zrobił kilka ostrożnych kroków w kierunku beczek. Był około trzech metrów od stosu, kiedy reflektory na ścianach włączyły się z głośnym cyknięciem, oświetlając większą powierzchnię jaskini jasnym światłem. Matt kątem oka zauważył maski gazowe i kombinezony zapinane na zamek, wiszące tuż obok na wieszaku. Instynktownie padł na wilgotną podłogę jaskini w tej samej chwili, kiedy drugim tunelem weszli do środka dwaj ochroniarze. Ich słowa ginęły w dźwiękach kłębiącej się wody, ale nawet z daleka było widać, że śmieją się i żartują. Jeden otworzył drzwiczki szafki elektrycznej zamontowanej na skalnej ścianie. Matt, skurczony przy ziemi, przemknął szybko do Lewisa, który stał przyciśnięty do ściany w jakimś zachyłku cienia. – Prędko – przynaglał szeptem Lewis. Matt poruszał się najszybciej jak mógł i był zaledwie kilka metrów od granicy cienia, kiedy dostrzegł go jeden ze strażników. – Cholera, Tommy, patrz! Tam! Matt zobaczył, jak jeden z mężczyzn sięga po broń. – Biegiem! – krzyknął Lewis, już pędząc w kierunku tunelu. Matt pobiegł za nim co sił. – Może powinniśmy im powiedzieć, kim jesteśmy i że nie chcemy żadnych kłopotów? – spytał, kiedy biegli obok siebie. – Ich nie interesuje nic oprócz tego, żebyśmy z tej jaskini nie wyszli żywi – odparł Lewis. – Proszą mi wierzyć. W tym momencie tuż za nimi rozległy się wystrzały, a kule rykoszetem odbijały się od skał. – Jezus, Maria! – krzyknął Matt, kuląc się do ziemi. Gdzieś z tyłu za sobą zostawił plecak i aparat fotograficzny, lecz czystym przypadkiem wciąż trzymał w dłoni latarkę Lewisa. Podał mu ją,

a potem obaj, podążając za strumieniem światła, wskoczyli w mrok wąskiego przejścia. Początkowo Lewis poruszał się z zaskakującą prędkością i zręcznością. Wkrótce jednak jego wiek i lata palenia papierosów upomniały się o swoje. Kiedy doszli do pierwszego zwężenia tunelu, już nie mógł złapać tchu. Matt wiedział, że gdyby był sam, mógłby biec znacznie szybciej, ale nawet gdyby znał tunele, nigdy by przecież nie dopuścił do tego, żeby zostawić go i uciec. Przeklinał sam siebie, że pod wpływem impulsu naraził ich na takie niebezpieczeństwo. Mógłby przecież poczekać, spróbować pójść do władz z tą tajemniczą notatką. Znowu strzały. Mattowi wydawało się, że nie ma sposobu, by prześcignąć prześladowców, ale Lewis był innego zdania. Skręcili ostro w prawo, a potem rzucili się w dół w kierunku rzędu ostrych wykrotów, których Matt nie zauważył, kiedy szli w tamtą stronę. Bicie serca i uczucie zacisku w gardle zwiększyło się, jak zawsze, gdy znajdował się w zamkniętej przestrzeni. Zmusił się do czołgania się naprzód. Nagle nawiedziła go myśl o ojcu. Jak się czuł i co widział wokół siebie w ciągu tych ostatnich kilku sekund po tąpnięciu i zawaleniu się stropu? Czy miał czas, żeby się bać? Czy bałby się, nawet gdyby miał czas? Czy eksplozja zabiła go natychmiast, czy też zginął, przywalony masą skał i węgla? Kule wciąż odbijały się od kamiennych ścian jaskini i szczelin w skałach tuż za nimi. Potem nagle strzelanina urwała się. – Tędy! – zawołał Lewis, odwracając się do niego i zapalając latarkę. – Teraz już nas nie widzą. Dlatego przestali strzelać. Dostał napadu kaszlu, ale tylko chwilę odpoczął, a potem ruszył dalej. – Wiesz, gdzie jesteśmy? – spytał Matt. – Bym to ujął tak: ja wiem, gdzie jestem. Zaśmiał się chrapliwie, a potem znów zaczął kaszleć. – Wszystko w porządku, Lewis? – spytał Matt. Lewis nie odpowiedział. Opadł na kolana i na brzuch i zaczął się czołgać przez tunel pełen ostrych skał, nie wyższy niż trzydzieści centymetrów i szeroki może na osiemdziesiąt. Sapał głośno i dyszał, ale parł naprzód bardzo dzielnie. Matt zamknął oczy i podążył za nim wąskim przejściem, bojąc się, że w każdej chwili może zemdleć, zwymiotować, albo po prostu utknie gdzieś i zwariuje. Sześćdziesiąt centymetrów miejsca i przestrzeni na końcu tunelu sprawiło mu taką ulgę jak koniec borowania u dentysty. Gdy Mattowi wydało się, że spędził wieczność na kolanach i na rękach lub na brzuchu, strop jaskini zaczął wznosić się w górę. W powietrzu powiało świeżością. Lewis stanął, trzęsąc się jak galareta, i wyprostował się, unosząc głowę i ręce w kierunku stropu. Matt podczołgał się do niego, odchylił głowę i poczuł na twarzy deszcz. Dwa metry za plecami Lewisa, w górze nad wąskim otworem, zobaczył jaśniejszy odcień ciemności – to było niebo. – Da pan radę wspiąć się tu? – spytał Lewis znów szeptem. – Jeśli się gdzieś nie zaklinuję, to chyba tak. – Może mnie pan podsadzić?

– Chyba tak. Wejdę głową między twoje nogi i wstanę. Tylko mnie nie walnij. Lewis nie zrozumiał niezręcznego żartu Matta, bo właśnie znów kaszlał. – Jest pan pewny? – spytał, kiedy znów złapał oddech. – Ja swoje ważę, wie pan. – Gdybyśmy dzięki temu mieli się stąd wydostać, podniósłbym nawet słonia. Oprzyj mi dłonie na głowie i jak tylko będziesz mógł za coś chwycić, podciągnij się. Ja wstanę i wypchnę ci stopy w górę. Gotowy? Dobrze, raz, dwa, trzy... Lewis nie mógł ważyć więcej jak siedemdziesiąt pięć, może osiemdziesiąt kilo. Matt zaparł się mocno rękami pod boki, wstał i wypchnął go w górę. Lewis stęknął, z gardła wyrwał mu się cichy okrzyk bólu, potem podciągnął się ku stromemu wyjściu i wyczołgał się z otworu. – Szybko i po cichutku – szepnął w dół. Matt podniósł wzrok i przestraszył się, że może nie mieć dość siły lub nie znajdzie dobrego uchwytu na mokrej skale, żeby się wydostać. Kiedy badał ścianę, zdał sobie sprawę, że prawą dłoń ma mokrą i klejącą. Powąchał, starając się rozeznać, co to jest, choć nie musiał się szczególnie wysilać. Nieraz miał do czynienia z ciężkimi wypadkami, toteż wiedział, że tak wygląda krew. Zaparł się plecami i ramionami po jednej stronie komina skalnego, sięgnął dłońmi nad głowę, aż znalazł palcami uchwyt w skale, potem podciągnął kolana, aż poczuł, że zaklinował się dobrze między skałami. Centymetr po centymetrze przesuwał się do góry po skalnej ścianie, aż do chwili kiedy mógł podciągnąć kolano i powtórzyć manewr. W końcu poczuł, że czubek buta znalazł oparcie na maleńkim występie skalnym. Za chwilę Lewis chwycił go za kołnierz i pomógł mu wyjść. Byli na zboczu góry, wśród gęstego lasu. Dziesięć metrów pod nimi dwaj mężczyźni z latarkami przeszukiwali podnóże stoku. Strażnicy kopalni musieli poprosić o wsparcie przez radio. – Mówię ci – odezwał się jeden z nich – jeżeli w ogóle stąd wyjdą, to na pewno przez któreś z wyjść poniżej. Nic tu po nas, tracimy tylko czas. Drugi poświecił latarką na zbocze góry. Promień światła minął Lewisa i Matta może o kilkanaście centymetrów. Potem strażnicy ruszyli dalej. Matt wstrzymał na chwilę oddech, przysunął się do Lewisa leżącego nieruchomo na ubłoconym, pokrytym liśćmi zboczu wzgórza. Lewis oddychał ciężko. – Krwawisz – powiedział Matt. – To mi dopiero nowina – odparł Lewis, z trudem dobywając słowa i powstrzymując się od kaszlu. – Po lewej stronie, tuż pod żebrami, mam chyba otwór po kuli.

ROZDZIAŁ 11 Matt odczekał dziesięć minut w kompletnej ciszy i w ciemności, zanim odważył się zapalić latarkę, chcąc zbadać Lewisa, który leżał nieruchomo twarzą w dół, oddychając płytko. Lewa strona jego kombinezonu roboczego, bluza i podniszczona koszulka pod spodem były przesiąknięte krwią. Otwór po kuli – rana wlotowa, jak przypuszczał Matt – znajdował się tuż obok lewej łopatki, mniej więcej na poziomie szóstego żebra. Wciąż sączyła się z niego krew, choć bardzo powoli. Niezręcznie, starając się ukryć światło latarki pod przesiąkniętymi krwią warstwami ubrania, przewrócił Lewisa na prawy bok. Własnym rękawem Matt starł trochę krwi. Westchnął z ulgą, zobaczywszy ranę wylotową, tuż po lewej stronie sutka. Narysował w wyobraźni linię między tymi dwoma punktami. Jeśli taka była droga kuli, to przeszła ona wprost przez górny płat lewego płuca Lewisa – większy z dwóch płatów znajdujących się po tej stronie. Wiedział jednak z doświadczenia z ranami postrzałowymi, że w zależności od kalibru broni, kształtu kuli i wielu innych czynników, często pocisk nie przechodził przez ciało w linii prostej. Widział już postrzał z broni małego kalibru, w którym kula weszła obok kręgosłupa, a wyszła tuż obok obojczyka, omijając klatkę piersiową. Przemieściła się przez tułów w warstwie mięśni tuż pod skórą. Kiedy indziej ofiara, starszy wiekiem sklepikarz, który próbował powstrzymać napastników atakujących go w sklepie z bronią w ręku, nie miała żadnych innych objawów oprócz bólu ramienia i braku czucia w małym palcu u ręki. Rana wlotowa znajdowała się w lewej górnej części ramienia, ale nie było rany wylotowej, zdjęcie rentgenowskie nie uwidoczniło kuli w ramieniu. W końcu znaleziono pocisk w żołądku – odbijał się rykoszetem od żeber, przebijając czterokrotnie płuca, a następnie przeponę, by w końcu przebić ścianę żołądka. Matt położył dłonie na plecach Lewisa i próbował bezskutecznie wyczuć, czy lewe płuco jest rozszerzone. Potem przyłożył ucho do rany wylotowej i próbował wysłuchać dźwięk oddechu. W tej przedziwnej sytuacji trudno było cokolwiek stwierdzić. – Jak ci idzie oddychanie, Lewis? – spytał, sprawdzając puls na obu rękach i na szyi Lewisa – wszędzie był rytmiczny i mocny. – Byłoby lepiej, gdybym mógł zapalić sobie papieroska z paczki w tylnej kieszeni spodni. Lewis wydawał z siebie chrapliwy dźwięk i dwa razy zrobił przerwę, by zakaszleć. – Papierosy są zamoczone. Wszystko jest przesiąknięte krwią – powiedział Matt, czując ból na myśl o tym, do czego doprowadził swojego starego znajomego. – Włożyłem je w plastikową torebkę. Zapałki też. – No tak, mogłem się spodziewać. Słuchaj, Lewis, kiedy tylko znajdziemy się trochę dalej, dam ci zapalić. Przyrzekam. – Matt zgasił latarkę. – Jak sądzisz, co powinniśmy teraz zrobić? – Na pewno nie powinniśmy tu sterczeć. – Będziesz mógł iść, jeśli ci pomogę?

Matt przypuszczał, że od chwili kiedy Lewisa trafiła kula odbita od skalnej ściany, mogło minąć około piętnastu minut. W tym czasie przemierzyli dość długą drogę przez wąski, niski, pokrętny tunel. Lewis miał już chyba pod sześćdziesiątkę i był niezbyt mocno zbudowany, ale wykazywał się absolutnie końskim zdrowiem. – Spróbuję – powiedział. Ostrożnie i możliwie najciszej posuwali się krok za krokiem w dół zbocza, zsuwając się na siedzeniach. U podnóża znów przystanęli i nasłuchiwali. W końcu Matt objął Lewisa ramieniem w pasie i pomógł mu wstać, potem ruszyli przez wąską leśną polanę i przez las. Skądś z oddali słyszeli jakieś głosy ale groźba, że ich tu ktoś odkryje – przynajmniej bezpośrednia groźba – już minęła. Kiedy przeszli jakieś pięćdziesiąt metrów w głąb lasu, stało się jasne, że Lewis nie będzie w stanie usiedzieć na tylnym siodełku motocykla. Oddychając teraz szybciej i gwałtowniej, usiadł, a właściwie opadł bez sił u podnóża sosny. – Czy to nie jest fantastyczne – powiedział, przerywając co chwila z powodu krótkich napadów kaszlu. – Przez dwa lata w Wietnamie kula mnie nawet nie musnęła. A teraz to. – Wygląda na to, że coraz trudniej ci złapać oddech. – Nic się nie martw. – Muszę cię zawieźć do szpitala, Lewis. – Tyle tylko, że ja nie jadę. Znowu zakaszlał i tym razem nie mógł powstrzymać jęku. Matt jeszcze raz przyjrzał się jego ranom, które były już prawie zasklepione, zbadał puls – wciąż dość mocny. – Słuchaj – powiedział – musisz tu zostać, a ja pójdę poszukać motocykla. Potem odwiozę cię do szpitala. Lewis błysnął oczami. – Czy ty kiepsko słyszysz, bracie? Powiedziałem, że nie jadę do żadnego szpitala. Bardzo możliwe, że ochroniarze z kopalni nie wiedzą, do kogo strzelali. Ale jak się pokażę w szpitalu z tą dziurą po kuli, mam wyrok śmierci – i ty pewnie też. Zanim zdołał powiedzieć coś więcej, stracił oddech. – Posłuchaj – odezwał się Matt. – Pójdę po motocykl, o ile uda mi się go znaleźć. Potem porozmawiamy. – Ja powiedziałem już wszystko, co miałem do powiedzenia. – Lewis splótł ręce na piersi. Możliwie najdokładniej nakierował Matta na ścieżkę, którą dostali się do uskoku. Matt wziął latarkę i kompas i przygotował się do drogi. Najpierw jednak klęknął u boku Slocumba. – Bardzo mi przykro, Lewis, z powodu tego, co cię spotkało – powiedział. – Wolałbym, żeby to mnie trafiła kula. – A ja bym nie wolał – odparł Lewis. – Moi bracia zabiliby mnie jak nic, gdyby się dowiedzieli,

że dopuściłem do tego, żeby cię ktoś postrzelił. Jesteś naszym lekarzem. – Niedługo wrócę. Nie ruszaj się stąd. – Nie mam najmniejszego zamiaru. Wytężając zmysły, Matt okrążył podstawę wzgórza, by ominąć z daleka ludzi, którzy ich szukali. Nigdy nie poruszał się z kompasem i po jakimś czasie zaniechał posługiwania się nim, gdyż uznał, że jest to zbyt trudne i niepewne. Było po czwartej nad ranem. Prawdopodobnie z nastaniem dnia poszukiwania przybiorą na sile. W ciemnościach trudno było stwierdzić, czy Lewis jest dobrze ukryty. Gnany myślą, że może jednak nie, Matt przyspieszył kroku, potykając się raz po raz o grube wystające korzenie. Używanie latarki wciąż było niewskazane, ale po tym, jak się potknął i wpadł głową w krzaki, zdecydował, że warto zaryzykować. Wiedząc mniej więcej, gdzie znajduje się wzgórze, brnął dalej, szukając niewielkiej przecinki w lesie, gdzie przymocował łańcuchem do drzewa swojego kawasaki. Dotarcie do motocykla wymagało niezachwianej wiary we wskazówki, które dał mu Lewis, i mnóstwa szczęścia, ale jeszcze więcej szczęścia będzie mu trzeba, żeby przeprowadzić ważący ćwierć tony motocykl z powrotem przez gęsty las. Znalezienie vulcana okazało się zadziwiająco łatwe. Kluczem do sukcesu było utrzymywanie stałej odległości od wzgórza – podążając prosto przed siebie, dotarł do strumienia. Wtedy skręcił ostrożnie w prawo na wąską ścieżkę i uważnie lustrował gęstwinę lasu, aż natknął się na motocykl. Przekręcił kluczyk w kłódce, odpiął maszynę i pchał ją kilka metrów po nierównym gruncie. Potykał się o wystające korzenie, ślizgał i tracił równowagę na skalistym podłożu. Według jego oceny do podnóża góry było około ośmiuset metrów. Możliwe, że wilgotne ciężkie powietrze przytłumi dźwięk silnika, jeśli nie będzie przejeżdżał zbyt blisko ludzi, którzy ich szukali. Nawet jeżeli udałoby mu się przejechać motocyklem przez las do miejsca, gdzie czekał Lewis, potem będzie musiał skręcić w prawo i zawrócić w kierunku wzgórz, na teren, który patrolowali strażnicy. Czy było jakieś inne wyjście? Mógł, nie zważając na życzenie Lewisa, wezwać policję i pomoc medyczną. Nie zrobili przecież nic złego, poza tym, że weszli na teren, który nawet nie był oznakowany, i niezależnie od tego, czy ich działania były zgodne z prawem, czy nie, to, co odnaleźli, jasno wskazuje, że kopalnia łamie przepisy, magazynując i składując odpady toksyczne. Jednakże angażowanie w sprawę policji z Belindy było co najmniej ryzykowne. Oficjalna część miasta nie sympatyzowała z braćmi Slocumbami, było też rzeczą ogólnie znaną, że szef policji Bili Grimes miał ścisłe związki z Armandem Stevensonem. Może warto by się skontaktować z wujem, pomyślał teraz Matt. Hal był w dobrych układach z Grimesem, podobnie jak z resztą miasteczka. Matt wiedział, że jeżeli nie wezwie pomocy, a Lewisowi stanie się coś poważnego, do końca życia będzie miał wyrzuty sumienia. Ale będzie miał też wyrzuty sumienia, jeżeli zawiedzie jego zaufanie. To była decyzja lekarska, Lewis. Wiesz co, bracie, chrzanić twoją decyzję lekarską. Właśnie podpisałeś na nas wyrok śmierci.

W żołądku przewalało mu się jak w pralce. Posługując się kompasem, ustalił kierunek wobec położenia wzgórza, zapalił silnik i skierował motocykl na zachód, w gęstwinę lasu. I to był finał decyzji lekarskiej. Przedzieranie się przez gęste krzewy w bezksiężycową noc na ważącym ćwierć tony motocyklu, przeznaczonym do jazdy po ulicach, nie było łatwiejsze niż rutynowe zajęcia na oddziale ratownictwa medycznego, a o ileż niebezpieczniejsze. Matt trzymał stopy wysoko, daleko od podpórek, nogi miał wyprostowane, aby łatwiej utrzymywać równowagę, i przemykał między drzewami, uchylał głowę przed nisko wiszącymi gałęziami, cały czas rozpaczliwie starając się wyciszyć silnik. Gałązki i krzewy biczowały wizjer jego kasku, smagały go po policzkach i wargach. Raz vulcan poślizgnął się na grubym korzeniu i przewrócił się. Mattowi cudem udało się uchronić nogę przed przygnieceniem ciężarem maszyny lub oparzeniem gorącą rurą wydechową. Pięć minut... Dziesięć... Teraz odgłos silnika na pewno przyciągnął czyjąś uwagę. Tamci mają z pewnością czterokołowe łaziki i już podążają za dźwiękiem motocykla. Piętnaście minut... Wydawało mu się, że czas już skręcić w kierunku wzgórza. Trzymaj się, Lewis. Matt sprawdził wskazania kompasu, potem wyłączył reflektor motocykla i oświetlał sobie drogę latarką. Jeżeli dotąd nie usłyszeli warkotu silnika, to zapewne wkrótce usłyszą. Kilkaset metrów w tę stronę, kilkaset z powrotem. Co kilka minut sprawdzał prędkościomierz oraz kompas. Na razie wszystko dobrze. Kiedy przejechał jedną czwartą drogi, zatrzymał się i wyłączył silnik. Natychmiast otoczyła go ciężka cisza. Odczekał minutę, żeby przystosować zmysły do ciemności. Wydawało mu się, że gdzieś w oddali słyszy głosy. Zostawił Lewisa około siedemdziesięciu metrów od podnóża góry – trochę mniej niż jedna dziesiąta drogi do pokonania. Nadszedł czas poszukać go piechotą. Matt oparł motocykl o drzewo i ostrożnie ruszył naprzód. Głosy mężczyzn były teraz wyraźniejsze i dochodziły gdzieś z prawej strony. Wciąż nie potrafił rozróżnić słów, ale z tonu głosów wynikało, że mówią o czymś bardzo ważnym i pilnym. – Lewis – szepnął. – Lewis, to ja. Przeszedł jeszcze dziesięć metrów w kierunku wzgórza. Gdzieś daleko po prawej stronie usłyszał wysoki, zawodzący dźwięk silnika – prawdopodobnie łazika. – Lewis, gdzie jesteś? Czuł, że jest we właściwej odległości od podnóża góry, ale nie był pewien, czy zanim skręcił w prawo, nie pojechał za daleko, albo czy nie był za blisko. Istniała również możliwość, że Lewisa złapano albo że już nie może wydobyć z siebie głosu. Zawodzący odgłos silnika wydawał się teraz bliższy i Matt poczuł, że ogarnia go panika. Zaklął i znów zawołał w kierunku Lewisa, tym razem prawie normalnym głosem. Nagle ktoś z tyłu chwycił go i przyciągnął do ziemi. Wylądował ciężko, ale zachowując przytomność umysłu, wyrwał się napastnikowi i okręcił wokoło własnej osi, przygotowany do zadania ciosu. Lewis klęczał tuż obok niego z palcem na ustach. – Jak na cholernego doktora czasami nie jesteś zbyt bystry – powiedział, robiąc przerwę co parę słów, żeby złapać oddech. – Teraz są dość blisko i mogą cię w każdej chwili usłyszeć. Jak będziesz

jeszcze głośniej wrzeszczał, przekrzyczysz nawet warkot tej twojej cholernej hondy. – Skąd wiesz? – Byli tutaj. Dwóch. Jakieś siedem metrów po tej stronie. Prawie na mnie wdepnęli. – Motor jest pięćdziesiąt metrów stąd. Dojdziesz? – Tylko daj mi rękę. Dojdę. To cholerstwo zaczyna mnie rozpierać. Lewis szarżował, ale nie mógł ukryć bólu, który go dławił, i tego, że ma coraz płytszy oddech. Raz jeszcze Matt objął go wpół. Tym razem miał wrażenie, że Lewis opiera się na nim mocniej. – Do szpitala? – zapytał Matt z nadzieją w głosie. – Raczej do piekła. Zanim doszli do vulcana, Lewis znowu zakaszlał. – To nie będzie łatwe – powiedział Matt, pomagając mu siąść okrakiem na siodełku pasażera. – Na tym motocyklu błądzenie po lasach nie szło mi zbyt dobrze. – Najlepiej będzie, jak pojedziesz szybko. Oni jeżdżą specjalną maszyną skonstruowaną na te lasy. – Dasz radę? – Odpal motor i startujemy, bracie – powiedział Lewis. Położył prawą dłoń na ramieniu Matta i chwycił go mocno za koszulę, lewą ręką starając się chronić klatkę piersiową. Zarówno w harleyu, jak i w vulcanie Matt woził apteczkę pierwszej pomocy. Teraz nie było jednak czasu na zabawę w doktora. Kopnął starter i ruszył powoli z powrotem tą samą drogą, którą przyjechał tu od strony ścieżki. Po paru sekundach usłyszeli mocniejsze dźwięki silnika niedaleko za sobą i drugi pojazd z lewej. Nie było sposobu, by się im urwać. – Rwij do przodu – polecił Lewis. – Nie martw się o mnie. Dam sobie radę. Jedź tędy. Będzie bliżej. Matt włączył długie światła reflektora i postawił stopę na pedale zmiany biegów. Nigdy nie sprawdzał możliwości kawasaki poza asfaltem, teraz nadszedł na to czas. Matt podkręcił lekko gaz i vulcan skoczył jak wystrzelony z procy w gęste zarośla. Następne kilkaset metrów było przerażające, Matt nigdy dotąd nie wyczyniał takich rzeczy na motocyklu. Jechał z prędkością między pięćdziesiąt a siedemdziesiąt kilometrów na godzinę, zwracając uwagę tylko na co większe drzewa. Przez gęste poszycie po prostu przedzierał się jak pług. Vulcan podskakiwał bezlitośnie na korzeniach i kamieniach. Kilka razy czuł, jakby Lewisa miało zrzucić z siodełka, ale jakoś udawało mu się na nowo znaleźć uchwyt. Gałęzie uderzały w wizjer kasku Matta i smagały jego skórę, która i tak była już poocierana. Raz czy dwa razy wyrzuciło ich w powietrze i wylądowali, nie tracąc pędu i nie wywracając się na ziemię. Potem po serii gwałtownych skrętów, podczas których Matt niemalże kładł motocykl na ziemię, wyrwali się z lasu i dotarli do ścieżki biegnącej od podnóża wzgórz. Matt na chwilę zwolnił. Nie słyszał żadnego innego dźwięku tylko równy pomruk potężnego silnika.

– Jak z tobą? – spytał. – Dowieź mnie tylko do farmy – jęknął Lewis. – I dziękuję, nie zabieraj mnie więcej na niedzielne spacery. Gdy tylko dotarli do farmy, bracia Lewisa przystąpili do działania. Kyle wtoczył motocykl Matta do stodoły, zdjął apteczkę z siodełka, a potem ukrył maszynę pod plandeką. Frank pomógł Mattowi wnieść Lewisa na zniszczoną kanapę w olbrzymim zagraconym salonie. Tuż ponad nimi biegła balustrada wzdłuż korytarza na piętrze, a za nią było kilkoro drzwi. Matt zobaczył, jak Lyle otwiera drzwiczki do schowka i zaczyna wyciągać najróżniejsze strzelby, karabiny, a nawet dwie sztuki broni półautomatycznej. – Co on robi? – spytał. – Ci ludzie z kopalni to cholernie szczwane skurczybyki – powiedział Frank rzeczowo, wskazując gestem ręki na arsenał. – Nie lubimy ryzykować. Matt, używając żelaznych nożyc do blachy, rozciął przesiąknięte krwią ubranie Lewisa. Kyle wrócił i postawił apteczkę pierwszej pomocy obok sofy. Potem poszedł do kuchni i przyniósł nie opisany słoik do połowy wypełniony jakimś gęstym, śmierdzącym płynem w kolorze beżowym. Wytarł tym twarz Lewisa i zmył z niej równie śmierdzący czarny kamuflaż. Pod nim Lewis był blady, miał zaciśnięte usta. Spojrzał na Matta i odczytał jego myśli. – Nie ma mowy o szpitalu – powiedział ochrypłym głosem. Matt założył sobie stetoskop na szyję i ukląkł przy Lewisie. – Przynieście mi garnek dosyć ciepłej wody – powiedział. – Dodajcie do niej jakiegoś detergentu, najlepiej płynu do mycia naczyń. Przynieście też czysty ręcznik. Otwory po kulach, którym wcale nie pomogła szaleńcza jazda przez wykroty w lesie, były teraz prawie zupełnie zasklepione, chociaż z obrzeża rany wylotowej sączyła się jeszcze krew. Matt położył dłoń na plecach Lewisa i przyglądał się im, w miarę jak ten oddychał. Prawa strona poruszała się znacznie wyraźniej niż lewa. To, co usłyszał przez słuchawki, potwierdziło jego podejrzenia. Znaczna część przebitego płuca Lewisa zapadła się. Założył mu rękaw aparatu do mierzenia ciśnienia na prawą rękę i napompował go, aby wysłuchać bicie serca na tętnicy ramieniowej, która biegnie tuż pod zgięciem łokcia. Słuchając dźwięków w tętnicy przez słuchawki, powolutku spuszczał powietrze z rękawa, aż usłyszał pulsowanie krwi w naczyniu. Dźwięk ten wskazywał ciśnienie skurczowe Lewisa, które wynosiło sto dziesięć i było równe sile potrzebnej do podniesienia słupka rtęci na sto dziesięć milimetrów. Mogło być gorzej – znacznie gorzej. – Lewis – powiedział – twoje płuco przestało funkcjonować. Zapadło się. Aby przywrócić je do życia, muszę wprowadzić ci rurkę do klatki piersiowej – to jest jedyne, co mogę zrobić. A jedynym miejscem, gdzie mogę to zrobić, jest szpital. Lewis ponuro pokręcił głową i odwrócił wzrok. – W porządku, już dobrze – powiedział Matt. – Zrobię, co będę mógł. Frank, na górze jest mały pokój z łóżkiem. Chciałbym, żebyście ten pokój wysprzątali i na łóżku położyli najczystsze

prześcieradła, jakie macie, i dwie poduszki w czystych powłoczkach. Rozumiesz? – Daj mi dziesięć minut – powiedział Frank. – Jeszcze coś. Będą mi potrzebne szczypce z cienkimi końcówkami. – Mamy takie. – I rurka plastikowa, taka jakiej używacie do spuszczania benzyny. – To też mamy. – Dobrze. Jeszcze jedno. Będę potrzebował rękawiczkę gumową z apteczki. – Jęknął. – Cholera, nieważne. Wyjąłem rękawiczki i wsadziłem je do plecaka. Słuchaj, do tego, co muszę tu zrobić, najlepszy byłby właściwie kondom. Wiesz, prezerwatywa. Czy któryś z was mógłby skoczyć na jednej nodze do miasta i kupić paczkę? Na chwilę zapanowała cisza, a potem Lyle powiedział po prostu: – Mam parę. Matt spojrzał najpierw na jednego brata, potem na drugiego, kiedy Lyle poszedł do sypialni i wrócił z dwoma durexami. Jeżeli nawet Slocumbowie uważali, że jest w tym coś niezwykłego, to ich nieodgadnione miny dobrze ukrywały zdziwienie. Uśmiechając się bezzębnie i dumnie, Lyle podał mu dwie prezerwatywy. Foliowe opakowania były pogniecione, lecz nienaruszone. – Nie chcę nic wiedzieć – rzucił Matt w powietrze. – Nie chcę nic wiedzieć. Kiedy Matt czekał na przygotowanie pokoju, Kyle starł mu z twarzy maź kamuflującą. – Ależ to diabelstwo szczypie! – Chyba będzie pan sobie musiał sprawić nową maszynkę do golenia, doktorze.

Kiedy już pokój był gotowy, przeniesiono tam Lewisa. Teraz oddychał jeszcze ciężej i był szary na twarzy. Matt czytał już kiedyś o zabiegu umieszczenia rurki w klatce piersiowej w sytuacji zagrożenia życia w podręczniku zabiegów polowych, który trzymał na bojlerze w łazience obok swojego gabinetu. Metody opisane tam przez dawnych uczestników wojny w Wietnamie były bardzo pomysłowe, a niektóre, jak torakotomia i umieszczenie rurki wewnątrz klatki piersiowej w warunkach polowych, które właśnie zamierzał zastosować, wręcz popisowe. Kluczem do tej procedury była prezerwatywa. Po rozpakowaniu i odcięciu czubka Matt za pomocą taśmy klejącej przymocuje jej podstawę do końca rurki wystającej z klatki piersiowej. Luźny lateksowy przewód zadziała jak idealny zawór jednodrożny, pozwalając powietrzu wydostać się z płuc, ale nie pozwalając mu przedostać się tam z powrotem. Palec ucięty z gumowej rękawiczki mógłby spełnić podobną rolę, ale nie byłoby to tak pewne, a o ileż mniej barwne. Prześcieradła i pościel na łóżku na górze o wyblakłym wzorze kwiatowym były zadziwiająco czyste i pachniały świeżością. Dziesięć minut gotowania usunęło resztki benzyny i innych zanieczyszczeń z dwumetrowej rurki o przekroju dwóch centymetrów i ostro zakończonych szczypców. W podręcznej apteczce były okulary powiększające, nici chirurgiczne, mocne

antybiotyki w zastrzyku, jak również ksylokaina do znieczulenia miejscowego. Matt oczyścił dziury po kuli, wysmarował je maścią z antybiotykiem, a następnie założył opatrunki na rany. Potem znieczulił ksylokaina miejsce nieco poniżej i z boku w stosunku do rany wylotowej po kuli. – Lewis – powiedział. – Postaram się znieczulić cię tak, jak potrafię, ale to będzie bolało. – Mniej czy bardziej niż wtedy, kiedy do mnie strzelali? – Dobre pytanie. Ostrzem skalpela Matt przekłuł otwór w znieczulonej skórze, a następnie ściął ukośnie koniec plastikowej rurki, by uzyskać ostrą końcówkę. – Teraz weź głęboki oddech, Lewis, i zatrzymaj. Przygotuj się, że zacznę wciskać rurkę – powiedział. – Dobrze, teraz! Przytrzymując zaostrzoną końcówkę rurki szczypcami o cienkich końcach, wciskał szczypce do środka, aż poczuł, że doszedł do żebra. Potem przez mięśnie międzyżebrowe skierował rurkę tam, gdzie zrobiła się przestrzeń w opłucnej, gdy z płuca uszło powietrze. Z czoła Lewisa kapał pot, raz po raz cicho jęczał z bólu, a potem leżał nieruchomo. Matt wyciągnął szczypce, zostawiając rurkę tam, gdzie ją wprowadził. Przez kilka sekund panowała cisza, a potem kondom zaczął furkotać, kiedy pod niewielkim ciśnieniem przechodziło przez niego powietrze, gdy Lewis oddychał. Leżał z zamkniętymi oczami, oddychając równo, całkowicie wyczerpany. Matt odczekał kilka minut, a potem znowu osłuchał jego klatkę piersiową. Płuco nie było jeszcze w pełni sprawne, ale tam, gdzie przed chwilą nie było słychać nic, teraz usłyszał odgłos oddechu. Zastanawiał się, ilu jeszcze lekarzy wykonywało ten zabieg techniką z podręcznika medycyny polowej. Obiecał sobie, że kiedyś, jeśli Lewis przeżyje te zabiegi, napisze list do autora tej książki. Kiedy już przyszył rurkę do klatki piersiowej Lewisa, zaszył miejsce, gdzie przechodziła przez skórę, i założył opatrunek na ranę. Znów posłuchał oddychania. Szmer oddechowy stawał się coraz głośniejszy, płuco pracowało coraz lepiej. – No i jak? – zapytał Frank. Matt wstrzyknął Lewisowi wysoką dawkę antybiotyku. – No cóż – odparł świadom tego, że w jego głosie słychać nutę zdziwienia – urządzenie chyba działa, przynajmniej na razie. Spróbuję wykraść ze szpitala trochę tlenu i innych potrzebnych rzeczy i wrócę najszybciej jak będę mógł. – Dobrze się pan spisał, doktorze – powiedział Frank. Na twarz Lewisa niemal natychmiast wróciły kolory. Otworzył oczy. – Wiedziałem, że zrobiliśmy sprytny ruch, wrzucając tę forsę do puszki na drużynę baseballową, kiedy zapukałeś do naszych drzwi. – Najpierw wystawiamy cię na strzały, a potem cię reperujemy. To nasze motto – skwitował Matt. Wciąż nie mógł uwierzyć, że technika, którą poznał, czytając w ubikacji, najprawdopodobniej uratowała komuś życie. Cóż by na to powiedzieli szacowni profesorowie z Harvardu?

– Doktorze – odezwał się Lyle. – Słucham? – Jeśli nie potrzebuje pan tej drugiej gumki, czy mogę ją zabrać?

Lynette Marquand szczyciła się tym, że jest – jak to sama ujęła – precyzyjna, punktualna i przewidywalna. W odpowiednim towarzystwie z przymrużeniem oka mogłaby dodać – i pełna pasji. Przez pięć dni w tygodniu, jeżeli nie była na urlopie, wstawała o czwartej trzydzieści rano i o piątej zjawiała się w swoim biurze w zachodnim skrzydle. W sobotę sypiała do szóstej, a w niedzielę do siódmej, chyba że mąż potrzebował chwili czułości przed śniadaniem i mszą. W tę środę, we wczesny deszczowy poranek, w jej kalendarzu spotkań widniało tylko jedno nazwisko – doktor Lara Bolton. Lynette odnosiła się chłodno do propozycji spotkań z członkami rządu swojego męża, ale Lara Bolton była wyjątkiem. Mającą ponad metr osiemdziesiąt wzrostu czarnoskórą panią minister zdrowia i opieki społecznej jeden z karykaturzystów w pewnej gazecie przedstawił jako bociana, a jej czysty i nieskazitelny bostoński akcent był pożywką dla kabareciarzy, naśladujących ją w telewizji w sobotnie wieczory. Ale jej bystry umysł i instynkt polityczny sprawiały, że była częstym gościem w biurze Lynette i Gabinecie Owalnym w zachodnim skrzydle. Lara Bolton, jak zwykle w nieskazitelnym granatowym kostiumie, zapukała i wkroczyła do gabinetu Lynette dokładnie o piątej piętnaście. – No cóż, Laro – powiedziała Lynette, kiedy pani minister nalała sobie do filiżanki bezkofeinowej kawy z dzbanka – moje biuro jest lżejsze o jednego pracownika. – Postąpiłaś słusznie. Janine Brady była w tej grze już dosyć długo. Powinna mieć na tyle rozumu, żeby cię nie zapewniać, że głosowanie będzie jednomyślne, jeśli nie było takiej gwarancji. – Jak więc teraz stoimy? – Cóż, wydaje się, że Ellen Kroft ma poważne wątpliwości. – Cholera. – W naszym zespole reprezentuje konsumentów, a to oznacza, że rozdawcy grantów z firm farmaceutycznych nie mogą na nią wywierać nacisku. – Czy jej kandydatura była skonsultowana z kimś ode mnie? – No cóż, muszę powiedzieć, że z Janine Brady. Ale chwileczkę, mnie też pytano, Lynette. Kroft wydawała się zupełnie nieszkodliwa – symbol obecności RWWS. Gdyby była bardziej wojowniczo nastawiona, nie dalibyśmy zgody na jej nominację. Nikt nie spodziewał się czegoś takiego. – A więc? – Poulos, nasz człowiek w komisji, poinformował mnie, że próbuje rozwiązać ten problem. Jest dobrej myśli, mówi, że to się da załatwić.

– Warto się z nią spotykać? – Możesz spróbować, ale dowiedziałam się, że dała pięćdziesiąt dolarów na kampanię Harrisona w ostatnich wyborach, a teraz podniosła dotację do siedemdziesięciu pięciu. – No cóż, po prostu fantastycznie. Ostatnie sondaże wykazały, że straciliśmy trzy punkty. Jim bardzo liczy na to, że Omnivax pomoże nam je odzyskać. A tymczasem mamy zwolenniczkę Harrisona, której obecność grozi nam spieprzeniem sprawy. – Jeżeli Kroft nie zmieni zdania, jesteśmy gotowi upolitycznić jej decyzję – jak wiadomo, mamy tu do czynienia ze zwolenniczką Harrisona. – To nie zwróci nam tych trzech punktów. – Wiem. – A co z planami pierwszych szczepień? – Chyba w porządku, Lynette. Mamy tu w Waszyngtonie dwie kobiety, które mają urodzić w odpowiednim czasie, tak że ich dzieci będą miały cztery dni, kiedy my będziemy gotowi. Obie są zarejestrowane w przychodni zdrowia w Anacostii, obie bardzo chcą, żeby ich dzieci pierwsze zostały zaszczepione Omnivaxem. – Ciąże przebiegały bez powikłań? – Bez żadnych powikłań. – Czy znamy płeć dzieci? Bolton uśmiechnęła się szeroko. – Powiedziałaś, pierwsza damo, że chcesz, żeby to była dziewczynka. I będzie dziewczynka. – Zapowiada się wielkie przedstawienie, Laro. Chodzi o te trzy punkty, zapamiętaj moje słowa, może nawet o coś więcej. – Może nawet o coś więcej – zawtórowała minister zdrowia.

ROZDZIAŁ 12 Nikki jechała z Bostonu do Belindy w Wirginii Zachodniej w ponurym nastroju, wpatrzona we własne wnętrze, wypełniona muzyką – country western, jazzem, klasyczną i wszelkimi odmianami bluegrassu. Oprócz dwóch albumów Kathy Wilson miała kilka innych, na których jej przyjaciółka grała jako muzyk studyjny z gwiazdami estrady, a wiele sław śpiewało utwory Kathy. To, co Kathy tworzyła, przekraczało wszelkie granice kompozycji muzycznej, komponowała na wiele instrumentów, była wirtuozem mandoliny. Nikki nie słyszała nikogo, kto by grał tak jak ona. Nikki zdecydowała się kupić ten samochód, saturna, przede wszystkim dlatego, że miał rewelacyjny system nagłośnienia, zdumiewający we wszystkich zakresach dźwięku. Większość drogi przejechała przy otwartym dachu, słuchając bardzo głośno muzyki. Tylne siedzenie i bagażnik były wypełnione książkami Kathy, jej ubraniami, było tam jej stereo, rzeczy osobiste i instrumenty, a wśród nich mandolina Gibsona F5, jej skarb, wykonana przez samego Loyda Loara – z czego była dumna i opowiadała wszystkim, kto chciał posłuchać, czy znał się na mandolinach, czy nie. Ten dzień, tak jak i poprzedni, był słoneczny, ale niezbyt ciepły. Nikki zatrzymała się na noc w motelu Best Western tuż przed Harrisburgiem w Pensylwanii i rano wjechała na autostradę z taką rezerwą czasu, żeby dotrzeć do Belindy wcześniej, mniej więcej godzinę przed ceremonią pogrzebową. Słuchając muzyki i rozmyślając o życiu i śmierci Kathy Wilson, nawet nie zauważyła, jak mijają setki kilometrów. Wyniki sekcji zwłok, którą wykonał Joe Keller, przyniosły zaskakująco niewiele. Jej mózg, przynajmniej w badaniu ogólnym, wydawał się zupełnie normalny. Nie było żadnych guzów, śladów po udarze, żadnych zmian w kształtach naczyń, zatorów czy blizn – krótko mówiąc, nie było żadnego wyjaśnienia tej dziwacznej transformacji psychicznej, która w końcu pozbawiła ją życia. Preparaty tkanki mózgowej będą gotowe do badań dziś lub jutro, ale Nikki po tym też nie spodziewała się niczego rewelacyjnego, podobnie jak nie spodziewała się rewelacji po szczegółowej analizie toksykologicznej krwi. Pewien ironiczny aforyzm o mądrości medycyny mówi, że interniści wiedzą wszystko, ale nie robią nic, chirurdzy nic nie wiedzą, ale wszystko robią, natomiast anatomopatolodzy wiedzą wszystko, ale o dzień za późno. W odniesieniu do Kathy to stare powiedzonko nie mogło być dalsze od prawdy. Nawet po najbardziej drobiazgowym badaniu anatomicznym zostało im tylko mnóstwo pytań – same pytania i bardzo niewiele odpowiedzi. Nawet z badania tych zadziwiających nerwiako-włókniaków nie wynikało prawie nic. Pierwsze wrażenie Joego na temat narośli pokrywających twarz i skórę na czaszce Kathy było takie, że są to dość typowe objawy schorzenia, na które cierpiała; przyczyna – nieznana, można przypuszczać, że są wynikiem jakiejś mutacji lub innego czynnika genetycznego. Joe zapewniał Nikki, że jeszcze się nie poddaje, że poprosi innych patologów o radę i będzie próbował specjalnych technik wybarwiania. Na razie jednak pytania, które pozostały bez odpowiedzi, były jak niespełnione

obietnice. Nikki opuściła do połowy okno samochodu i oddychała pachnącym górskim powietrzem Appalachów. Przejechała już swego czasu sporą część Stanów Zjednoczonych – była na spływie tratwami rzeką Colorado wzdłuż Wielkiego Kanionu, przejechała rowerem górskim przez parki narodowe Bryce, Zion, Yosemite, spędzała po kilka dni w różnych miastach, takich jak Nowy Orlean, San Francisco i Chicago. Teraz jednak po raz pierwszy była w Wirginii Zachodniej. Te okolice, nawet oglądane z autostrady, były zadziwiająco piękne i dzikie. Lasy gęste, a roślinność obfita i w zasadzie nietknięta przez człowieka. Pod autostradą wiły się niezliczone strumyki i szersze rzeczki, spływające długimi odcinkami małych przełomów i wodospadów, meandrami wijące się pod intensywnie zielonym baldachimem lasów w kierunku dalekich, mrocznych gór. Wodospady, które stanowiłyby główną atrakcję wielu innych okolic, tam po prostu były. Kiedy jechała przez te tereny, bez trudu rozumiała miłość do natury i ziemi, która tak mocno brzmiała w muzyce Kathy. Drogowskaz przy autostradzie 29 oznajmiał: BELINDA – 20 MIL. Tak jak sobie zaplanowała, będzie tam godzinę lub dwie przed pogrzebem. Mogła polecieć samolotem, a potem wynająć samochód, tak jak zespół Kathy. Jednakże – mimo że będzie musiała zaraz wracać do Bostonu, bo nie chciała brać wolnego w pracy, a zwłaszcza mieć długu wdzięczności wobec Brada Cummingsa za zastępstwo – chciała trochę pobyć sama, posłuchać muzyki i zastanowić się nad wyborami we własnym życiu. Decyzja, żeby pójść na medycynę, chociaż w końcu okazała się słuszna, wynikła jedynie z chęci naśladowania ojca. Podobnie jak decyzja o specjalizacji chirurgicznej. Jeżeli w jej życiu istniał jakiś punkt zwrotny i moment, w którym poczuła się sobą, to był to dzień, kiedy porzuciła chirurgię dla anatomii patologicznej. Teraz przynajmniej już nie dokonywała wyborów życiowych pod wpływem innych. Zerwanie zaręczyn z Joem DiMare – mężczyzną, którego wszyscy, także jej rodzice i przyjaciele uważali za idealnego dla niej kandydata na męża, podcięło jej skrzydła. Zdarzyło się to rok po ukończeniu stażu na anatomii patologicznej. Mniej więcej rok później zaczęła się wycofywać z zespołu muzyki kameralnej i prosiła Kathy Wilson, żeby nauczyła ją grać bluegrass. Trudno byłoby przewidzieć, co się zdarzy w jej nieskomplikowanym i spokojnym życiu, tak jak w życiu niemal każdego człowieka. Choroba, wypadek, błąd w ocenie, mylny wybór – wszystkie te czynniki były jak głazy w rwącym potoku, którego wody rozbijały się również na skałach-miłości, pracy i związków. Mogła co najwyżej, jak się teraz okazywało, poszukiwać własnej duszy, dowiadywać się, kim jest naprawdę i kim chce być, odważnie dokonywać wyborów i żyć tak, żeby każdy dzień naprawdę się liczył.

Nieskazitelnie biały kościół baptystów zapełniał się już żałobnikami, kiedy Nikki wchodziła do środka. Miała na sobie czarne lniane spodnie i żakiet, a pod nim srebrną jedwabną bluzkę bez rękawów. Tego dnia temperatura zbliżała się do trzydziestu pięciu stopni i zgromadzeni byli ubrani mniej oficjalnie, więc żakiet przewiesiła przez ramię. Zespół Kathy przywitał ją bardzo ciepło i serdecznie, podobnie jak rodzice Kathy – Sam,

prowadzący fermę mleczną, i Kit, która sama wyrabiała i sprzedawała narzuty. Byli to spokojni mieszkańcy wsi, o surowych obyczajach, o twarzach zniszczonych i zmęczonych trudami życia, a teraz tym bardziej naznaczonych śmiercią jedynego dziecka. Kathy mówiła o nich z miłością i podziwem, pomimo różnic temperamentu i filozofii życia, które związek między rodzicami a dzieckiem przez lata nieco nadwątliły. Nikki zdumiała się, kiedy Kit zaprosiła ją na spacer polną drogą za kościołem, prowadzącą przez rozległe puste pole. Przedtem, kiedy zadzwoniła do nich tuż po sekcji zwłok, oprócz nieśmiałych pytań, czy Kathy piła albo brała narkotyki w okresie poprzedzającym wypadek, żadne z rodziców nie interesowało się szczegółami jej stanu zdrowia ani wynikami autopsji. Może szok był dla nich tak wielki, że nie myśleli jasno, ale Nikki nie widziała powodu, aby odpowiadać na pytania, których nie zadawali. Szybko zdecydowali się na kremację zwłok i ceremonię pogrzebową w kościele. To było wszystko. Teraz Nikki szła powoli między nimi. Trudno jej było wyobrazić sobie ogrom ich straty. – Dziękujemy ci, że przyjechałaś – powiedziała Kit głosem, który był przedziwnie podobny do głosu Kathy. – Ogromnie mi jej brakuje – powiedziała Nikki. – Była ode mnie o dziesięć lat młodsza i to ja pochodzę z wielkiego miasta, ale była tak mądra i tak rozumiała życie, że czasami myślałam o niej jak o starszej siostrze. – Rozumiem. Nawet kiedy była małą dziewczynką, zachowywała się podobnie, czasami ja też miałam takie wrażenie. – Kiedy się zaprzyjaźniałyśmy, ja grałam na skrzypcach w klasycznym zespole kameralnym. Zapytałam ją, czy mogłaby mnie nawrócić na instrumentalistę bluegrassu. Powiedziała, że zobaczy. To nie była łatwa decyzja. Następnego dnia wieczorem zabrała mnie samochodem za miasto, pojechałyśmy na jakieś ogromne pole. Rozłożyła koc, wyciągnęła piersiówkę jakiejś okropnej jabłecznej whisky i przenośny odtwarzacz CD. Siedziałyśmy tak, aż zapadł zmrok, słuchając jednego wykonawcy bluegrassu po drugim i popijając tę okropną wódkę, aż zaczęła smakować jak miód. Rano byłam tak pogryziona przez komary, że prawie się nie mogłam ruszać. Ją nic nie ugryzło. Okazuje się, że popryskała się środkiem przeciw komarom. Chciała się przekonać, czy potrafię tak pogrążyć się w muzyce, że nie zauważę, że mnie zjadają żywcem. Następnego dnia udzieliła mi pierwszej lekcji. Boże, jak ona potrafiła grać. – Wiemy – powiedziała Kit. – Wiemy. Niekiedy drogi Pana są przed nami ukryte aż do dnia, kiedy jesteśmy gotowi, by je zrozumieć i przyjąć. Zaprowadziła męża i Nikki z powrotem do kościoła, gdzie Nikki zobaczyła rosnący tłum, a potem zapytała: – Nikki, Sam i ja chcielibyśmy wiedzieć, czy Kathy... wiesz, miała piękną, anielską twarz. Czy ten wypadek... ? Mam na myśli, czy... – Była piękna do końca, Kit – powiedziała Nikki, odpychając od siebie niezliczone przykre obrazy. – Dwie kości szyi oderwały się od siebie. Dlatego umarła. Nic więcej. Jej twarz była całkowicie nienaruszona.

– Dzięki Bogu – wymamrotał Sam. Nikki poszła z rodzicami Kathy do kościoła i podczas mszy siedziała na ławce tuż przy nich. Poprosili ją w rozmowie telefonicznej, żeby powiedziała kilka słów w czasie nabożeństwa. Zamiast wspominać przyjaciółkę – nie była pewna, czy jest na tyle silna, żeby przywołać jakieś wspomnienia – wolała przeczytać kilka wierszy Kathy i słowa dwóch piosenek, do których Kathy nie skomponowała jeszcze muzyki. Musiała kilka razy przerywać, żeby zapanować nad sobą, ale siła i niczym nie zmącona wiara pod kopułą tego kościoła sprawiały, że wszystko, co powiedziała, miało sens. Msza trwała niecałą godzinę i była dojmująco smutna. Śpiewano hymny, czytano Pismo, wspominano i wysłuchano dwa fragmenty płyty Kathy i piosenkę w wykonaniu jej przyjaciół i zespołu. Wychodząc z kościoła, wszyscy mieli łzy w oczach. Podczas stypy wydanej w budynku parafialnym świętowano życie Kathy i jej muzykę. Stałą grupę stanowił jej zespół, a instrumentaliści grali jakiś czas, odchodzili, a potem wracali. Większość to byli amatorzy, ale wszyscy mieli zadziwiający talent. Od czasu do czasu ktoś rzucał tytuł lub po prostu zaczynał grać i natychmiast wszyscy pozostali włączali się do nurtu muzyki. Nikki włożyła dżinsy i sportowe buty i przyniosła z samochodu swoje skrzypce. W porównaniu z większością obecnych była zupełną nowicjuszką, ale udało jej się około pół godziny dotrzymywać kroku bez większej wpadki tej improwizowanej sesji, zagrała nawet solo w środku Foggy Mountain Breakdown, za co dostała oklaski od grającego na banjo. W końcu otarła czoło chusteczką, którą miała przy sobie właśnie w tym celu, zrobiła sobie przerwę i udała się tam, gdzie stała misa z ponczem. – Proszę bardzo – powiedział mężczyzna z prawej strony. – Pozwoli pani, że naleję szklaneczkę. Bezalkoholowy czy specjalnie wzmocniony? Miał około czterdziestki, był przystojny, szeroki w barach, z tych czystych i wyprasowanych, miał piaskowe włosy przycięte na zapałkę, muskularną budowę, ciemnoszare oczy, jak na gust Nikki trochę za małe. Był w białej koszuli z rzemykiem ozdobionym dużym turkusem zamiast krawata. Jego miejscowy akcent wydawał się mniej oczywisty niż u pozostałych osób, które poznała, a jego sposób bycia i sposób mówienia wskazywały, że jest po studiach. – O nie, dziękuję, bez alkoholu – powiedziała. – Mam jeszcze dziś spory kawał do przejechania. – Skoro tak, to nalegam stanowczo, aby się pani trzymała z daleka od wersji wysokoprocentowej. Po pierwsze wiem, w czyjej kadzi warzono ten napój, a po drugie jestem szefem tutejszej policji. Nazywam się Bili Grimes. Wyciągnął rękę i Nikki ją uścisnęła. Miał pewny uścisk. – Nikki Solari. Bardzo mi miło. – To, co pani czytała, bardzo nas wszystkich poruszyło. – Kathy miała wspaniałe wyczucie słowa. To, co napisała, jest ważne dla wielu ludzi. – Kit mówiła, że jest pani lekarzem. – Z zawodu jestem anatomopatologiem, a z zamiłowania muzykiem. Kathy właśnie mnie

przekształcała z klasycznej skrzypaczki w instrumentalistkę skrzypcową grającą bluegrass. – Słyszałem. Całkiem dobrze jej to poszło. – Dziękuję. Nie jestem w jej lidze, ale z drugiej strony, takich jest niewielu. – Nie urodziłem się i nie dorastałem w tej części Stanów, ale słyszałem, że jej ojciec uczył ją muzyki i że czasem, kiedy była dzieckiem, ludzie zbierali się wszędzie tam, gdzie grała. Wszyscy tu bardzo się przejęli, kiedy wyjechała. Nikki uśmiechnęła się na tę myśl. – Nietrudno mi w to uwierzyć – powiedziała. – Jej śmierć była dla nas wszystkich szokiem. Rozumiem, doktor Solari, że cała ta sprawa jest dla pani zbyt świeża i może nie zechce pani o niej rozmawiać, ale jako policjant i przyjaciel rodziny jestem ciekaw, co się stało, i chciałbym się dowiedzieć jak najwięcej. – Rozmowa pomoże mi się uporać z myślami – nawet jeżeli są to myśli tak bolesne. Może mi pan mówić po imieniu – Nikki. – Ja mam na imię Bili. Mówią do mnie „Szefie” tak często, że to prawie moje drugie imię. Policjant zachowywał się swobodnie i stwarzał poczucie bezpieczeństwa. Z drinkami w dłoniach, oderwali się od zgromadzonych i przeszli w kierunku samotnej ławki obok ogromnej wierzby. Słońce zaczęło się przesuwać ku zachodowi, a łańcuch gór gdzieś w oddali wydawał się fosforyzować światłem. Nikki nigdy nie była malarką, ale gdyby była, kolory Wirginii Zachodniej mogłyby być jak nirwana. – Więc jesteś patologiem – powiedział Grimes, kiedy usiedli na końcach ławki. – Pracuję w biurze koronera. – To interesujące, nasz koroner był na tej mszy, ale już poszedł. Wysoki, szczupły, nosi się z godnością, miał na sobie szary garnitur. – Obawiam się, że niewiele zdołałam dziś zauważyć – powiedziała Nikki. – To zrozumiałe. No więc, jest patologiem, tak jak ty. Nazywa się Sawyer – doktor Hal Sawyer. Bardzo miły facet. Bardzo bystry, nie tylko w sprawach medycznych. Powiesz mi coś o Kathy? – Cóż, sprawa trafiła do naszego biura. Sekcję robił mój szef, Joseph Keller, stanowy szef patologów. – Znalazł coś szczególnego? Narkotyki? Alkohol? – Nic z tych rzeczy. Czy wiesz, co się działo z Kathy przed wypadkiem? Grimes pokręcił głową. – Wiem tylko, że potrącił ją samochód. – To była ciężarówka. Kathy wybiegła z baru prosto na ulicę. Kierowca nie miał możliwości nawet nacisnąć na hamulec. – Ale mówiłaś, że nie piła.

– Poziom alkoholu we krwi wynosił zero. Badania na obecność toksyn – przynajmniej tak wynika ze wstępnych ustaleń – również były całkowicie negatywne. Kathy oszalała. Bili, ona zupełnie straciła rozum. Powoli popadała w jakąś straszną paranoję, trwało to miesiącami, w końcu umarła. Myślała, że ktoś chce ją zabić. Pomagałam jej, jak mogłam, ale im bardziej jej pomagałam, tym bardziej się ode mnie odsuwała. – Rozmawiałaś z jej rodziną? – Zadzwoniłam raz, jakieś cztery tygodnie przed śmiercią Kathy, ale byli całkowicie zaskoczeni i trochę źli na nią, że tak się od nich oddaliła. Nie mogli zrozumieć, co oni mogą zrobić, żeby jej pomóc, jeżeli ja, lekarz, nie mogę nic poradzić. – Wilsonowie to dobrzy ludzie – powiedział Grimes – ale prości i bardzo przywiązani do swojego sposobu bycia i myślenia. Kathy była ich jedynym dzieckiem. Nigdy by im do głowy nie przyszło, że stąd wyjedzie. – Wiem. – A więc, co się działo? Ot, tak, po prostu zwariowała? – Mniej więcej. Jak powiedziałam, pod koniec była przekonana, że jacyś ludzie ją śledzą, że chcą ją zabić. Sądzę, że kiedy zginęła, chciała od nich uciec. – Czy to możliwe, żeby miała rację? – Ja tak nie uważam. – A ta sekcja, którą zrobił twój szef, nic innego nie wykazała? – Nic, o czym nie wiedzielibyśmy już przedtem. Było coś jeszcze dosyć niezwykłego. Nie uznałam za stosowne mówić o tym jej rodzicom. Na kilka miesięcy przed śmiercią, wraz z rozwojem szaleństwa Kathy, jej twarz zaczęły zniekształcać narośle zwane nerwiako-włókniakami. – Nerwiako-włókniaki – powiedział Grimes powoli, jakby chciał zapamiętać to słowo. – A przyczyna? – Nieznana, być może jakaś wada genetyczna albo jakaś mutacja, coś w tym rodzaju. A może jakiś wirus. Widziałeś może film „Człowiek słoń”? – Chyba nie. Ale sądzę, że wiem, o czym mówisz. – Cóż, jej schorzenie w najgorszej postaci mogłoby doprowadzić do czegoś takiego. I pewnie by doprowadziło. Pod koniec była już znacznie zdeformowana. Trudno powiedzieć, jak by wyglądała, gdyby żyła dłużej. Nikki spojrzała w górę na słońce, a potem na zegarek. – Naprawdę zamierzasz wyjechać już dzisiaj? – spytał Grimes. – Jutro mam dyżur, muszę więc wrócić. Jestem jednym z nielicznych już kierowców, którzy nie zawodzą nocą, więc chciałabym dojechać aż do Nowego Jorku, resztę drogi pokonać rano. Zanim wyjadę, chciałabym jeszcze trochę pograć. Jest kilka utworów Kathy, które chciałabym wypróbować z zespołem.

– Wolałbym, żebyś została – powiedział Grimes z nutą zaproszenia w głosie i z podobnym wyrazem twarzy. – Dzięki za troskę – powiedziała, nie wyczuwając w głosie szefa policji żadnego zagrożenia – ale już postanowiłam, że jadę do domu. – Wstała. – Może wejdziesz, a my zagramy coś, co lubisz. Masz jakieś ulubione melodie, które chciałbyś usłyszeć? – Nie jestem wielkim znawcą muzyki bluegrass – odparł Grimes – chociaż lubię jej słuchać. Powiedz mi jeszcze coś – poprosił, odprowadzając ją z powrotem do budynku przykościelnego. – Dlaczego postanowiłaś nie mówić Wilsonom o nerwiako-włókniakach Kathy? – Nie widziałam żadnego powodu, żeby mówić o tym przez telefon. A potem, kiedy spotkałam ich tu osobiście, nie byłam pewna, czy chcę im to opowiedzieć. A w końcu oni... Kit spytała, czy twarz Kathy ucierpiała w wyniku wypadku. Biedni, mieli ogromne problemy ze zrozumieniem i zaakceptowaniem stanu jej umysłu. Wydawało mi się okrutne mówić im teraz, że twarz miała również zdeformowaną. Poza tym badania mikroskopowe jej mózgu i samych nerwiakowłókniaków jeszcze trwają. Jeżeli wykażą coś, co pozwoli wyjaśnić przyczynę, chcę im to potem opowiedzieć. Jeżeli badania nie przyniosą żadnych konkretnych wyników, będę musiała sama podjąć decyzję, czy warto im w ogóle o tym mówić. Jak wiesz, Kathy była jedynaczką, więc nie ma powodu martwić się z powodu jakiegoś nieprawidłowego genu w rodzinie. – Gdybym był na twoim miejscu, chyba też nie mówiłbym o tym Wilsonom – powiedział Grimes. – To by nic nie dało. – Nic by nie dało – przyznała Nikki. – Cóż – odezwał się Grimes, kiedy doszli do budynku – przykro mi, że spotykamy się w takich okolicznościach, ale było mi bardzo miło cię poznać. – Mnie również. – Kto wie? Może się jeszcze kiedyś spotkamy. – Różnie bywa. Jeśli mi się jeszcze kiedyś zdarzy tu trafić, odwiedzę cię na posterunku. – Zapraszam. A ja odwiedzę cię w biurze koronera, jeśli znajdę się kiedyś w Bostonie. – Będzie mi miło – powiedziała. – Jeszcze jedno, Nikki, jeśli coś wyjdzie z tych badań mikroskopowych, o których mówiłaś, proszę, daj mi znać. Nikki podniosła skrzypce i delikatnie wytarła je szmatką. – Dobrze, Bili – powiedziała, siadając pośród muzyków, którzy akurat zrobili sobie przerwę. – Nie mamy żadnych melodii na życzenie, więc pozwólcie, że ja wybiorę. Grałyśmy trochę Alison Krauss. Była idolem Kathy, moim również. Elegancki, godnie wyglądający anatomopatolog, którego nie poznała, może już poszedł, ale wiele osób zostało. Ludzie zebrali się wokół stołu z jedzeniem i ustawili się wzdłuż parkietu tanecznego, czekając na następną melodię. Kathy na pewno by się to podobało i prawdopodobnie chciałaby, aby dorzucić jeszcze beczkę piwa do tej uroczystości na jej cześć.

Nikki zamknęła oczy i pozwoliła muzyce wypełnić umysł i ciało. Kilka godzin temu nikt w Belindzie jeszcze jej nie znał. A teraz, dzięki Kathy i darowi muzyki bluegrass poczuła się na zawsze związana z tym miastem, z tymi lasami, górami i potokami. Zbliżało się pół do czwartej. Nikki pomogła przenieść rzeczy Kathy do furgonetki Wilsonów. Kiedy już wszystko było na swoim miejscu, sięgnęła do bagażnika swojego saturna i wyciągnęła futerał, w którym mieściła się niezwykła mandolina Kathy. – Proszę bardzo – powiedziała, podając ją Samowi. – Szef policji Grimes powiedział mi, że uczył pan Kathy grać. – Tylko przez kilka tygodni – odparł, ujmując delikatnie instrument w wielkie, spracowane dłonie. Na twarzy miał wyraz zamyślenia. – Potem ona zaczęła uczyć mnie. Poruszył wielkim, grubym kciukiem struny instrumentu, który Nikki nastroiła, zanim włożyła go do futerału. Potem wyjął kostkę i zagrał bardzo czysto krótką, ale technicznie trudną solówkę. – To było naprawdę wspaniałe – powiedziała Nikki. – Nie dziwię się teraz, że Kathy była taka dobra. Miała to we krwi. – Bardzo proszę – powiedział Sam, wkładając instrument z powrotem do futerału i podając go Nikki. – Chciałbym, żeby pani to zatrzymała. – Ale ja... Stojąca za plecami Sama jego żona, Kit, przerwała jej krótkim, zdecydowanym ruchem głowy. – Sam ma zaawansowany artretyzm – powiedziała. – Bylibyśmy oboje bardzo szczęśliwi, wiedząc, że instrument Kathy został w dobrych rękach. Na twarzach rodziców Kathy nie było nic, co by zachęcało do dalszej dyskusji. – Może kiedyś przyjadę wziąć kilka lekcji – powiedziała. – Będzie pani zawsze mile widziana – powiedział Sam, ocierając oczy. Nikki położyła mandolinę na przednim siedzeniu samochodu, objęła serdecznie Wilsonów, wsiadła do samochodu i skręciła w podjazd prowadzący od kościoła w kierunku drogi na północ. Na przedmieściach Belindy zatrzymała się i spojrzała przez tylną szybę, wiodąc wzrokiem wzdłuż głównej ulicy. To było naprawdę śliczne miasto – łagodni, serdeczni i szczerzy ludzie, piękna okolica, zadziwiające i niespieszne tempo życia. Bolała ją myśl, że przyjaciółka sama nie zdążyła pokazać jej tego miasteczka. Skręciła na pomoc, wracając własnymi śladami wąską dwupasmową jezdnią, która w końcu doprowadzi ją do autostrady numer 29. Droga wijąca się przez gęsty las była opustoszała, podobnie jak poprzednio, gdy Nikki jechała do miasta. Założyła na głowę niebieską czapkę z daszkiem, żeby wiatr nie rozwiewał jej włosów, i otworzyła okno dachowe i okno w drzwiach. Światło słoneczne prześwitywało przez szczyty drzew i maleńkimi plamkami padało na asfalt. Kiedy wyszła z dość ciasnego zakrętu, zobaczyła samochód zaparkowany pod dziwnym kątem na wąskim poboczu. Jakiś mężczyzna w dżinsach i żółtej koszulce leżał na drodze twarzą do ziemi. Inny, barczysty, w ciemnym garniturze, klęczał przy nim. W pierwszej chwili pomyślała, że kierowca potrącił

przechodnia. Kiedy się zbliżyła, klęczący mężczyzna spojrzał na nią, a potem wstał i zaczął do niej machać. Nikki zjechała na bok, sprawdzając jednocześnie, czy na asfalcie nie ma śladów krwi. Mężczyzna, około trzydziestki, najwyraźniej zdenerwowany, podbiegł do jej samochodu. – Ja... Ja go w ogóle nie widziałem. Wyjechałem zza zakrętu, a on tam stał. Ma pani telefon komórkowy? – Czy on oddycha? – Chyba... Chyba tak. Nikki wysiadła z samochodu i podbiegła do nieruchomo leżącego mężczyzny, spodziewając się najgorszego. Nie było krwi ani żadnych widocznych obrażeń. Widać było lekkie unoszenie się i opadanie klatki piersiowej – więc jednak oddycha. Nie chciała go obracać na plecy przed usztywnieniem karku. Uklękła tuż obok niego, spojrzała mu w twarz i sięgnęła ręką, by zbadać tętno. Mężczyzna momentalnie przekręcił się na plecy i w tej samej chwili ten stojący za nią chwycił ją brutalnie za włosy i przytknął jej szmatę do nosa i ust. Była nasączona substancją, którą doskonale znała z laboratorium – chloroformem. – Miłych snów, pani doktor – powiedział.

ROZDZIAŁ 13 W ciągu roku stażu na chirurgii przed zmianą specjalizacji na anatomię patologiczną Nikki zapracowała sobie na przydomek „Spoko”, bo w obliczu nawet najtrudniejszych i najbardziej skomplikowanych sytuacji zawsze zachowywała równowagę i nigdy nie wpadała w panikę. Nie potrafiła tego wyjaśnić, wydawało się, że jest to jej cecha wrodzona, ale kiedyś sprawdziła sobie tętno kilka sekund po wykonaniu tracheostomii w sytuacji zagrożenia życia pacjenta. Pięćdziesiąt osiem. – Sądzę, że jestem osobą bardzo racjonalną – wyjaśniła kiedyś koleżance. – Jestem również bardzo pozytywnie nastawiona do życia. Kiedy coś się dzieje – wypadek czy coś innego – skupiam się tylko na tym, co mam zrobić, a prawie nigdy na tym, co będzie, jeśli mi nie wyjdzie. Nikki poczuła delikatny zapaszek chloroformu trzy sekundy przedtem, nim tłuścioch w garniturze przytknął jej do ust szmatę nasączoną środkiem usypiającym. Podobnie jak przy nagłych wypadkach w szpitalu jej reakcje w czasie tych cennych sekund wydawały się odruchowe, lecz w istocie wynikały z błyskawicznych obserwacji i dedukcji. Chloroform – weź głęboki oddech i przytrzymaj go... Szybkie, celowe ruchy pozornej ofiary – to pułapka... Miłych snów, pani doktor – on wie, kim jestem! To nie jest przypadkowy napad. Prośby, próby namówienia ich, żeby ją puścili, nic nie dadzą... Trzy razy w życiu Nikki zapisywała się na kursy samoobrony dla kobiet. Ze wszystkich trzech rezygnowała, pełna frustracji, czuła się głupio, trochę zdeprymowana tym, jak mało pamięta. Były jednak trzy powtarzające się zasady, które po tych kursach na stałe utkwiły jej w głowie: zrób coś błyskawicznie; wal prosto w krocze, w nos albo w kolano; możliwie najszybciej uciekaj. Wciąż klęczała, odwrócona tyłem do swojego potężnego napastnika. Uniosła zaciśniętą pięść na wysokość oczu i potężnym obrotowym rąbnęła go łokciem w krocze, z całą siłą, na jaką było ją stać. To uderzenie pozbawiło go oddechu. Stęknął, puścił ją, zatoczył się do tyłu i walnął o ziemię jak worek zboża zrzucony z ciężarówki. Nasączona chloroformem szmata odfrunęła na bok. Chudzielec w żółtej podkoszulce próbował wstać, ale Nikki była szybsza od niego. Wymierzyła mu wściekłego kopa w podbródek, tak że kłapnął zębami i poleciał na plecy. Potem obróciła się na pięcie i sprintem pobiegła przez drogę do lasu. – Łap ją, Verne! – krzyknął potężniejszy z mężczyzn, a w jego głosie nie było ani śladu akcentu z Wirginii Zachodniej, który Nikki słyszała przez cały dzień. – Jezu, zastrzel tę dziwkę! – Cholera, Larry, złamała mi ząb. Ta suka złamała mi ząb na pół! Nikki już była kilkanaście kroków od granicy lasu, biegła między drzewami, kiedy pierwszy raz ośmieliła się spojrzeć za siebie. Larry, ten w garniturze, przestępował z nogi na nogę i stąpał trochę niepewnie, ale stał. Zrzucił marynarkę, ujawniając tors wielkości volkswagena. Słońce odbijało się od jego drogiej białej koszuli ze sztywnym kołnierzykiem, widziała wyraźnie kaburę pistoletu pod lewym ramieniem i ciemne plamy potu rysujące się pod pachami. Verne, także już na

nogach, wydawał się mniej oszołomiony. Wyciągnął zza paska pistolet z krótką lufą i już szykował się do biegu przez drogę, wciąż rozcierając bolącą szczękę. Strzelił raz, ale Nikki już biegła prosto w krzaki i nie miała najmniejszego pojęcia, czy strzał w ogóle doszedł gdzieś blisko niej. Ci faceci wiedzą, kim jestem, i chcą mnie zabić! – coś krzyczało w jej głowie. Pędź! Pędź jak najszybciej! Przerażona i bezgranicznie zdumiona, gnała naprzód, próbując uzmysłowić sobie swoją sytuację i stworzyć jakiś plan działania. Na jej korzyść przemawiało to, że jest w lepszej formie niż Larry i prawdopodobnie równie sprawna jak Verne. Również to, że biegła, żeby ocalić życie. Jej słabe punkty były oczywiste – obaj mężczyźni mieli broń, znali teren, byli rozwścieczeni jak szerszenie i zdecydowani ją zabić. Niedobrze. Mimo wszystko czuła, że zachowuje pewien spokój wewnętrzny i próbuje walczyć z uczuciem paniki. – Zajdź jej drogę, tędy – słyszała, jak Verne krzyczy do swojego kompana. – Jeżeli ja jej nie dopadnę, będzie próbowała jak najszybciej uciec z tego terenu. Nie pozwól jej się cofnąć. Nikki wyciągnęła ręce przed siebie, aby uchronić oczy przed chłoszczącymi ją po twarzy gałązkami. Miasto znajdowało się kilkanaście kilometrów po lewej stronie. Po prawej, jak zdołała zapamiętać, nie było nic oprócz głównej autostrady, może z piętnaście kilometrów stąd. Wydawało się, że Verne stara się nie dopuścić, by zatoczyła krąg i prześliznęła się między nimi, więc właśnie to spróbuje zrobić. Szybko jednak porzuciła tę myśl. Prawdopodobieństwo, że jeden z nich ją złapie, kiedy będzie próbowała wrócić na drogę, zdawało jej się zbyt wielkie, zwłaszcza jeśli nie miała gwarancji, że kiedy uda jej się tam wrócić, nadjedzie jakiś samochód. Musiała kierować się wprost przed siebie, szukając miejsca, gdzie mogłaby się ukryć aż do zmroku. Wtedy mogłaby wrócić z powrotem do Belindy. Miała plan, może nie najlepszy, ale jednak coś postanowiła. Przycisnęła się do ziemi za grubym pniem drzewa i nasłuchiwała. Verne nie był daleko. Słyszała jego głos. Po chwili zorientowała się, że nie mówi do swojego kompana, tylko śpiewa – śpiewa w jej kierunku przedziwnym, osaczającym, dziecięcym głosem. – Wyjdź, wyjdź stamtąd. Chodź, maleńka, uwolnimy cię, nie zrobimy ci krzywdy. Wychodź, dziecinko, nie masz gdzie uciekać. Jej uwagę skupioną na głosie Verne’a rozproszył strzał z pistoletu z lewej strony. Kula utkwiła w drzewie, za którym się kryła. – Co ty wyprawiasz? – zawołał Verne. – Ona jest tuż przed tobą, idioto – odparł Larry. – Tam, za tym drzewem. Poddaj się, doktorku. Nie masz się gdzie ukryć. Potem padł drugi strzał i trzeci, ale Nikki już pędziła naprzód, zakosami między drzewami, przeskakując nad kępami zarośli. Potężny zabójca był znacznie szybszy, niż mogła sobie to wyobrazić. Niedocenianie go było błędem, którego już więcej nie popełni. Drzewa i gęste poszycie były zarówno jej sprzymierzeńcami, jak i wrogami – skrywały ją do pewnego stopnia, ale raniły jej twarz i ręce, groziły, że się wywróci albo że oślepnie, i cały czas nie pozwalały jej oderwać się od

prześladowców. Czego oni ode mnie chcą? Czego chcą? Nikki miała ochotę zatrzymać się i wykrzyczeć im to pytanie. Ale ci ludzie dostali rozkaz i nie udzieliliby jej żadnej odpowiedzi. Zamiast więc zatrzymać się, ruszyła naprzód, przedzierając się przez wąski strumień i próbując chociażby przez kilkadziesiąt metrów pobiec jego środkiem. Musiało być jakieś miejsce, gdzie mogłaby się ukryć, albo jakaś ścieżka, na której mogłaby przyspieszyć i oddalić się trochę od swoich prześladowców. Raz pośliznęła się na mokrym kamieniu, potem jeszcze raz. W końcu porzuciła te wysiłki i wdrapała się na błotnisty, wysoki brzeg. – Wlazła do potoku! – krzyknął Verne. – Nie, jest po drugiej stronie! Tędy! Tędy! Usłyszała jeszcze dwa strzały. Jeden z nich odłupał gałąź tuż przy jej głowie. Jeżeli nie uda jej się zwiększyć dystansu i wykorzystać szybkości, to ją zastrzelą. Skulona pobiegła w prawo, starając się nie być tak łatwym celem i jednocześnie nie pozwolić gałęziom chłostać się po oczach. Było późne lato i na ściółce leśnej leżała warstwa zwiędłych liści, na tyle gruba, że mogłaby się w nie zakopać. Dyszała, nie mogąc złapać powietrza, próbując utrzymać tempo. Wiedziała jednak, że zwalnia. Głos wewnętrzny mówił jej, żeby się skuliła gdzieś na ziemi za drzewem i modliła się gorąco, żeby jej nie znaleźli. Czy była jakaś inna szansa? Przyklękła na jedno kolano i znieruchomiała, próbując złapać oddech. Przez dziesięć, piętnaście sekund było cicho. Czy to możliwe, żeby ich wyprzedziła w tak krótkim czasie? Odpowiedź na to pytanie pojawiła się chwilę później wraz z odgłosem złamanej gałązki i szelestem liści. Co najmniej jeden z nich był blisko – bardzo blisko. Teraz ogarnął ją czysty strach, nie miała już więcej pomysłów. Raz jeszcze głos wewnętrzny ostrzegł ją, by się nie ruszała z miejsca i zaryzykowała. Jej instynkt mówił jej coś zupełnie innego. Pchnięta impulsem, wyskoczyła i znów zaczęła biec, przedzierając się jak gonione zwierzę przez gęste zarośla. – Tędy! Tutaj! – krzyknął Verne. Przebiegła przez jakieś krzaki i zatrzymała się. Stała na jasno oświetlonej słońcem półce skalnej, czuła się, jakby dotarła do krańca świata. Przed nią rozciągało się jezioro otoczone pasmem soczystej zieleni. Od półki wzgórze opadało nieco w dół około dziesięciu metrów do miejsca, gdzie zaczynało się prawdziwe urwisko, jakieś pięć metrów nad powierzchnią wody. Gdzieś w oddali dostrzegała zarysy kilku łódek. To właśnie miał na myśli Verne, mówiąc, że nie ma gdzie uciekać. Była teraz całkowicie wytrącona z równowagi. „Spoko” już nie funkcjonowało. Złapano ją w pułapkę i zaraz umrze. Chciało jej się tylko krzyczeć. Czuła, że zabójcy są już blisko, tylko kilka metrów od niej. Ucieczka nie wchodziła w grę. Został jej tylko jeden ruch – jezioro – skoczyć w wodę w ubraniu, z nadzieją, że nie będzie się miotać w wodzie jak ryba w beczce z deszczówką. Kiedy obróciła się, żeby zbiec po granitowym urwisku, usłyszała strzał, a potem następny. Druga kula musnęła jej czaszkę tuż nad uchem. Ogłuszona, okręciła się wokół własnej osi i ciężko upadła. Uderzyła mocno głową o skałę. Bezradna i ledwo żywa, stoczyła się po zboczu i spadła z granitowej półki. Uderzyła twarzą o powierzchnię wody, świadoma tylko tego, że nagle otacza ją chłód jeziora, i

tego, że – jak we śnie – nie jest w stanie zrobić żadnego ruchu. Upadek wypchnął z jej płuc resztki powietrza i gdy tylko się zanurzyła, zaczęła spadać na dno. Nie minęło dziesięć sekund i już była na skalnym dnie jeziora. Przez kilka chwil miała świadomość, jak rozpaczliwe jest jej położenie. Potem otoczyła ją czerń i spokój – wtedy wzięła oddech.

ROZDZIAŁ 14 Było już po dziesiątej rano, kiedy Matt uznał, że może spokojnie zostawić Lewisa z braćmi. Przemyśliwał, czyby im nie zostawić telefonu komórkowego, ale próby dodzwonienia się do gabinetu z farmy dowiodły, że tak daleko od miasta telefon nie ma zasięgu. Frank uznał za naturalne, że rola głównego opiekuna należy do niego, i Matt – porównując go do Lyle’a i Kyle’a – postawił na niego. Dał mu wyczerpujące wskazówki, jak pielęgnować ranę i na co zwracać uwagę, błagał go, żeby przywiózł Lewisa do szpitala, gdyby nastąpiło pogorszenie, i obiecał przyjechać, jak tylko będzie mógł, kiedy upora się z pracą. Następnie dodał vulcanowi gazu i wrócił do domu, by wziąć prysznic i przebrać się. Po drodze kilka razy próbował dodzwonić się do Mae. Kilka mil od Belindy nareszcie mu się to udało. – Już miałam posłać do pana policję, doktorze Rutledge. – Bardzo przepraszam. Pojechałem wczoraj wieczorem na długą przejażdżkę i zasnąłem pod gwiazdami. – Wczoraj w nocy nie było widać żadnych gwiazd – odparła Mae surowo. – Nie ma co marnować na mnie prawdy. Jestem pana najzagorzalszą wielbicielką i uwierzę we wszystko, co pan powie. – No to dobrze, Mae. Czy wszystko w porządku? – Nie, nie wszystko. Jest pan dzisiaj drugim dyżurującym na izbie przyjęć i od godziny próbują się do pana dodzwonić. – O Boże! – Słucham? – Powiedziałem, że spróbuję się zaraz do nich dodzwonić. – Pielęgniarka mówiła coś o pięćdziesięcioletnim mężczyźnie z Hawleyville z biegunką i gorączką, dla którego nie może znaleźć lekarza. – Ma szczęście. W Harvardzie dostawałem nagrody za biegunkę z gorączką. A w gabinecie wszystko w porządku? – W gabinecie w porządku... A u pana? – Co to, Mae, jesteś jakąś czarownicą? – Są tacy, którzy mogliby tak powiedzieć. Mogę coś dla pana zrobić? – W tej chwili nie. Ale staraj się, żeby po południu było jak najmniej pacjentów. – Zrobię, co w mojej mocy. Matt zadzwonił z domu na izbę przyjęć i wydał kilka tymczasowych zaleceń – diagnostycznych i terapeutycznych – co do farmera, który, jak mu się wydawało z opisu, mógł złapać infekcję

bakteryjną przewodu pokarmowego, może salmonellę albo pałeczki Shigella. Potem rozebrał się w sypialni, kopnął brudne ubranie pod krzesło, stanął pod prysznicem i puścił na siebie strumień gorącej wody. Zadrapania i otarcia na twarzy nie były tak groźne, jak się spodziewał, ale dopiero po kilku minutach szorowania zdał sobie sprawę, że cienie otaczające obwódką jego oczy nie mają nic wspólnego z mazidłem – kamuflażem Lewisa – i że się nie zmyją. Kiedy się wycierał, rzucił okiem na książeczkę leżącą na bojlerze: „Podręcznik polowych zabiegów medycznych i chirurgicznych”. Chyba już nigdy w życiu nie będzie musiał wykonywać żadnego takiego zabiegu. Mimo wszystko... Szybko przerzucił kilka stron, a potem przeniósł książkę w bardziej prestiżowe miejsce – na stolik nocny w swojej sypialni.

Farmer z gorączką i biegunką był odwodniony i skarżył się na ból brzucha. Matt ocenił jego stan ogólny, napisał zalecenia i podyktował szczegółową adnotację o przyjęciu do szpitala. Modlił się o łatwy dzień, ale to byłoby chyba zbyt piękne. Dwadzieścia minut później przywieziono karetką dziewięćdziesięcioletnią kobietę z domu starców z ciężkim udarem, nie mogła poruszać prawą ręką ani nogą i mówić. Taki przypadek to medyczny i etyczny koszmar, a lekarz rodzinny starszej pani był oczywiście na urlopie. Matt zastanawiał się, jaki sens ma jej leczenie. Stał przy łóżku, trzymając w dłoniach sękatą rękę, patrząc w szkliste oczy, nie widząc w nich żadnej reakcji. Jego matka była znacznie młodsza niż ta kobieta i daleko jej jeszcze było do takiego stanu, ale u niej choroba Alzheimera pogłębiała się i pewnie wkrótce Matt stanie przed podobnym dylematem – będzie się zastanawiał, czy leczenie jej nie jest okrucieństwem. Dzień dzisiejszy był, czym był – dla jego matki, podobnie jak dla tej biednej kobiety. Z ciężkim westchnieniem wziął do ręki kartę gorączkową i w zaleceniach wpisał, by zapobiegać odwodnieniu, by uważnie obserwować chorą. Zlecił też konsultację neurologiczną. Będzie musiał mieć o wiele więcej informacji na temat tej pacjentki, o wiele więcej, zanim włoży biały fartuch i zacznie się bawić w Pana Boga. Kiedy skończył dyktować drugą tego dnia szczegółową adnotację o przyjęciu do szpitala, przyjął siedmioro zapisanych na ten dzień pacjentów w swoim gabinecie i zrobił wieczorny obchód u swoich innych trzech hospitalizowanych pacjentów – popołudnie miało się ku końcowi. Wróciwszy na izbę przyjęć, przejrzał listę sprzętu medycznego i leków, które chciał „zorganizować” dla Lewisa. Właśnie chował oryginalną chirurgiczną rurkę, która miała zastąpić plastikowy przewód w jego płucach, i sączki, kiedy wpadł do jego pokoju członek załogi erki, który jeszcze przed chwilą popijał kawę w korytarzu. Nazywał się Gary Lyndon. Miał nie więcej niż dwadzieścia lat i szczerą dziecięcą twarz. – Doktorze Rutledge – powiedział, ciężko dysząc po biegu – właśnie dostaliśmy wiadomość przez radio z pogotowia. Na policję zadzwonił nieznany kierowca z Wells Road. Wygląda na to, że jakieś dzieciaki zanurkowały do wody i wyciągnęły kobietę z dna Crystal Lake. Chłopcy łowili ryby pod Półką Nilesa, kiedy kobieta wpadła do wody ze skały tuż nad nimi i nie wypłynęła. – Daje oznaki życia? – Podobno. Do pokoju weszła Kirsten Langham, również należąca do załogi karetki. Była trochę bardziej doświadczona niż Gary, ale też jeszcze zielona. Tych dwoje to nie była ekipa ratownicza. Matt

poszedł z nimi do karetki. – Jak długo była pod wodą? – spytał. – Dyspozytorka nie mówiła. Mamy jednak pewien problem. – Co takiego? – Na naszym dyżurze ratownikiem medycznym z uprawnieniami jest Rick Wise, ale on pojechał na Harlan Road po jakiegoś motocyklistą z wypadku. Jeżeli tę kobietę trzeba będzie zaintubować, to ani ja, ani Kirsten nie mamy do tego uprawnień. Crystal Lake... Wells Road... Matt ocenił, że zanim ratownicy przetransportują kobietę z lasu do karetki, a potem przyjadą do szpitala, minie pół godziny, a może nawet więcej. Jeżeli będzie potrzebna intubacja – a będzie potrzebna, chyba że kobieta jest całkowicie przytomna i w pełni kontaktowa – powinna być wykonana, gdy tylko do niej dotrą. – Czekajcie chwilę – powiedział. – Jadę z wami. – Bogu dzięki, doktorze – powiedział Gary. – Zrobię panu miejsce na przednim siedzeniu. – Nie, chcę jechać z tyłu i sprawdzić sprzęt. – Kirsten panu pomoże. Ja poprowadzę. Matt pobiegł na izbę przyjęć, powiedział pielęgniarkom, gdzie będzie, a potem wgramolił się na tył karetki. Powrót na farmę Slocumbów będzie musiał jeszcze poczekać. Miał nadzieję, że stan Lewisa jest wciąż dobry. Jeżeli nie, lepiej żeby Frank Slocumb miał dość odwagi i zdrowego rozsądku, by przywieźć brata do szpitala. Z wyciem syreny w dziesięć minut dojechali na Wells Road. Na poboczu stał pusty czarnobiały samochód patrolowy z komisariatu policji w Belindzie, mrugający czerwonymi i niebieskimi światłami awaryjnymi na dachu. Gary Lyndon minął go, a potem wjechał na wąską ścieżkę prowadzącą do Półki Nilesa. Matt przygotował już spory plastikowy pojemnik z całym sprzętem, który może mu być potrzebny do intubacji. Trzymając przed sobą pojemnik, popędził co sił w nogach przez las, czując, jak wracają emocje z nocy. Jednak to, czego wraz z Lewisem doświadczył, wydawało mu się tak odległe, jakby wydarzyło się rok temu. Po około trzystu metrach opadająca zakosami ścieżka rozwidlała się – jedna prowadziła na wierzchołek półki, a druga w dół do jeziora. – W prawo! – wrzasnął na wszelki wypadek, gdyby ratownicy nie byli stąd i nie znali okolicy. – Słyszymy – odkrzyknął Gary. Scena, którą zobaczył pod potężną półką skalną, robiła wrażenie. Przy brzegu przycumowało kilka łódek rybackich, a ich załogi wyszły na ląd i stały przy dwóch umundurowanych policjantach i dwóch nastolatkach. Crystal Lake było długim i dość dużym jeziorem – miało co najmniej kilka kilometrów kwadratowych powierzchni. Na półkę, usytuowaną w szerokiej zatoce w pobliżu południowego krańca jeziora, dotrzeć było dosyć trudno, ale można było z niej skakać do wody o głębokości trzech metrów, a w jej pobliżu znajdowały się całkiem przyzwoite miejsca do wędkowania. Dwaj chłopcy, wciąż w ociekających wodą dżinsach, bez koszul i bez butów, stali

trochę z boku. Policjant klęczał przy szczupłej kobiecie i robił sztuczne oddychanie, co jakiś czas przerywając, żeby samemu złapać oddech i obserwować, co się z nią dzieje. – Te chłopaki tu to prawdziwi bohaterowie, doktorze – powiedział z dumą policjant, który stał obok swojego kolegi. – Uratowali ją. Wyżyje? – zastanawiał się Matt, kiedy klękał obok pierwszego policjanta. – Posterunkowy Gibbons, panie doktorze – przedstawił się młody policjant. – Chyba już się kiedyś spotkaliśmy. – Co się tu stało? – spytał Matt, już przystępując do badania. Kobieta, szczupła, biała, około trzydziestki, była nieprzytomna, bez oddechu. Jej czarne włosy były mokre i przyklejone do czoła. Usta w kolorze purpury. Policjant podjął słuszną decyzję, by próbować ratować ją oddychaniem usta-usta i Matt powiedział mu, by nie przerywał. Jej źrenice były ustawione centralnie, ale nie reagowały na światło jego malutkiej latarki – było to albo skutkiem technicznej niedoskonałości badania, albo bardzo źle rokowało. Kobieta, w dżinsach, adidasach i czarnej koszulce z motywem pięciolinii muzycznej z przodu, miała świeży siniak i otarcie powyżej lewego oka. Wzdłuż linii włosów, tuż nad jej prawą skronią było widać również szerokie otarcie, a właściwie lekkie wgłębienie na skórze. Pojawili się ratownicy medyczni i Matt polecił im jak najszybciej przejść na oddychanie za pomocą worka ambu. – Chłopcy łowili tu ryby – powiedział drugi policjant – kiedy nagle ta kobieta spadła z półki nad ich głowami prosto do wody. Jeden z nich, Harris, chłopak Percy’ego Newleya, przysięga, że chwilę przedtem, nim przeleciała koło niego i zwaliła się prosto do jeziora, słyszał coś, co brzmiało jak wystrzał z broni. – Udało im się wyciągnąć ją za pierwszym razem? – zapytał Matt, jednocześnie przykładając stetoskop do klatki piersiowej kobiety. – Nie rozumiem. – Chłopak Percy’ego i jego kolega, czy wyciągnęli ją z wody, kiedy zanurkowali pierwszy raz? Niepewność na twarzy policjanta dowodziła, że dopiero teraz zrozumiał sens tego pytania, którego oczywiście sam nie zadał. – Harris, ile razy próbowaliście, zanim wytaszczyliście tę panią na brzeg? – Dwa razy. Michael spróbował najpierw sam, a potem skoczyliśmy obaj. Wyciągnęliśmy ją z wody za włosy. – Dziękuję – powiedział Matt, przygotowując się już do intubacji. Ocenił czas przebywania pod wodą na dwie minuty i miał nadzieję, że chłopcy mówią prawdę. Tymczasem Gary umieszczał trójkątną maskę do wentylacji na swoim miejscu, tuż nad ustami i nosem kobiety, podczas gdy Kirsten wkłuwała się i zakładała jej kroplówkę. Kiedy rurka intubacyjną będzie już na swoim miejscu, maska worka ambu zostanie odłożona na bok, a worek będzie tłoczył powietrze wprost do rurki. – Zwykły roztwór soli fizjologicznej? – spytała Kirsten.

– Jasne – powiedział Matt. – Wszystkim wam świetnie idzie. Dziękuję naszym bohaterom i gratuluję dobrze zrobionego sztucznego oddychania – to dzięki temu ta pani wyjdzie z tego cało, ale wciąż potrzebuje naszej pomocy. Założę teraz rurkę intubacyjną, żebyśmy mogli podać jej trochę więcej tlenu do płuc. Połóżmy ją na nosze, Gary, i podnieśmy ją. Wolałbym pracować, kiedy pacjentka będzie leżeć trochę wyżej, a nie na trawie. W szpitalu anestezjolodzy byli mistrzami intubacji, doskonalili swoje umiejętności w setkach zabiegów na sali operacyjnej. Podczas pewnego pobytu na stażu Matt postanowił zgłębić techniki znieczulania, kiedy do wyboru było kilka innych opcji, i zaintubował kilkudziesięciu pacjentów pod czujnym okiem anestezjologa. Przez następne lata miał wiele powodów do wdzięczności za każdą z tych praktycznych lekcji. Podstawową regułą, której się nauczył, było to, że jeżeli osoba wykonująca zabieg nie jest całkowicie fizycznie i psychicznie odprężona, to ryzyko nieudanej intubacji będzie znacznie zwiększone. Powszechnym błędem jest wsunięcie rurki intubacyjnej do przełyku zamiast do krtani, przez co żołądek napełnia się powietrzem; często zdarza się uszkodzenie śluzówki gardła i wywołanie krwawienia, co znacznie utrudnia kolejne podejścia; zdarza się również uszkodzenie strun głosowych, kiedy ktoś próbuje siłą wepchnąć rurkę inrubacyjną bez kontroli wzrokowej miejsca, w którym znajduje się w danej chwili końcówka; no i wreszcie zdarza się też umieszczenie końcówki rurki za głęboko i zablokowanie oskrzela. Matt zrobił teraz to, czego go uczono i czego on sam uczył wielu studentów i ratowników medycznych – poświęcił kilka sekund na odpowiednie ułożenie pacjentki i własne przygotowanie psychiczne. Kiedy kobieta leżała już na noszach, odchylił jej głowę lekko do tyłu i wyprostował szyję. Gary Lyndon ukląkł tuż obok niego, by przytrzymać jej głowę nieruchomo w tym położeniu. Matt ukląkł na jedno kolano i na tyle pewny tego, co robi, na ile mógł być w takich okolicznościach, wsunął zakrzywiony, oświetlony laryngoskop po języku kobiety i popchnął końcówkę w kierunku jej podbródka. Widział tylko wodę z jeziora wypływającą z płuc. Kłopoty – mogą być z tego wielkie kłopoty. Na oddziale szpitalnym natychmiast zastosowano by odsysanie, aby oczyścić płuca. Ale nie tutaj. Mocne pchnięcie na oślep na wpół sztywną rurą było oczywiście możliwe, ale ryzykowne. Na to zdecyduje się tylko w ostateczności. Powoli, spokojnie i powoli. Na twarz kobiety nie wróciły jeszcze kolory. Z każdą sekundą zagrożenie dla komórek mózgu było większe. Wkrótce zaczną obumierać. Weź się w garść, Rutledge. Zachowaj zimną krew i nie panikuj. Uda ci się. Uda... ci... się... Matt wziął głęboki oddech, żeby się uspokoić, mocniej ścisnął palcami uchwyt laryngoskopu i wpychał końcówkę do góry, za każdym ruchem po kilka milimetrów dalej. Dzięki temu język odsuwał się, robiąc miejsce dla końcówki laryngoskopu, która teraz podniosła nagłośnię – fałd skórny chroniący płuca przed przedostawaniem się do nich jedzenia czy płynów. Lekkie przesunięcie końcówki rury spowodowało, że woda, którą widział, cofnęła się i zobaczył dwa srebrzyste półksiężyce strun głosowych. Tak jest! Matt gładko wsunął rurę między struny głosowe.

– Udało się – powiedział, starając się, by w jego głosie zabrzmiał spokój i profesjonalizm, ale chyba niezupełnie mu to wyszło. Policjanci i ratownicy medyczni odetchnęli z wyraźną ulgą. – Dobra robota – powiedział jeden z nich. Za pomocą dużej strzykawki Matt napompował gumowy mankiet umiejscowiony na końcu rury, umieścił go na swoim miejscu i uszczelnił, dzięki czemu powietrze nie uciekało z dróg oddechowych. Kirsten Langham szybko przymocowała czarny lateksowy worek do rury i podłączyła go do butli z tlenem. W ciągu kilku sekund szarość zaczęła ustępować z twarzy kobiety i kolor jej skóry natychmiast się poprawił. To niemal pewne, że z tego wyjdzie. Jaka część mózgu pozostanie nie uszkodzona, to się dopiero okaże. Matt obsługiwał worek ambu, kiedy cała ekipa powoli wracała znad jeziora do karetki, z trudem pchając wózek z pacjentką. Kiedy ratownicy wnosili kobietę do środka, Matt wziął dwóch nastolatków na bok. – Zrobiliście fantastyczną rzecz. Najprawdopodobniej to właśnie wy uratowaliście jej życie. – Szczęście, żeśmy tam byli – powiedział jeden z nich. – No właśnie. To ty jesteś Harris? – Ja jestem Michael. Harris to on. – Rozumiem. Są dwie sprawy. Przede wszystkim opowiedzcie mi to jeszcze raz. Łowiliście ryby, a ona wpadła do wody tuż przed waszymi oczami. – Tak. – I utonęła? – Może była na wodzie sekundę czy dwie – powiedział Michael – ale tak właśnie było. Ja skoczyłem zaraz za nią, ale nie mogłem jej uchwycić i straciłem oddech. Potem skoczyliśmy obaj i wyciągnęliśmy ją za włosy. Minimum dwie minuty – ocenił ponownie Matt. Maksimum cztery, w zależności od tego, kiedy zaczęli robić sztuczne oddychanie i jak się do tego zabrali. – Ty robiłeś sztuczne oddychanie? – Harris. Ja wrzeszczałem o pomoc. – Harris, czy przytrzymywałeś jej palcami nos? – Tak, proszę pana. I odchyliłem jej głowę do tyłu. – Gdzie się nauczyliście robić oddychanie usta-usta? – Uczyli nas tego w szkole na lekcji przysposobienia medycznego, proszę pana. Mieliśmy manekin i ćwiczyliśmy. – Cóż, dobrze, że uważaliście wtedy na lekcji – powiedział Matt. – A teraz opowiedzcie mi o strzałach.

– To nie były strzały z broni – powiedział Michael. – Były za ciche. To chyba pękające gałęzie. Może jakiś samochód, któremu strzeliło z rury wydechowej tam na drodze. – Ale były i strzały z broni – upierał się Harris. – Mówię ci, Michael, strzał z pistoletu to zupełnie co innego niż wystrzał z karabinu. Słyszałem dwa, a może nawet trzy strzały. – Jesteśmy gotowi – zawołał Gary, stojąc z tyłu karetki. – Kirsten będzie pompować jej powietrze razem z panem. Ja poprowadzę. – Zrobiliście świetną robotę – powtórzył Matt. – Wielu ludzi, także lekarze, często ma przekonanie, że uratowali komuś życie, podczas gdy naprawdę może wcale tak nie jest. A wy, wierzcie mi, zrobiliście to bez wątpienia. Skoczył do karetki i pomachał chłopcom, kiedy Gary zamykał drzwi. Potem usiadł na ławeczce naprzeciwko dziewczyny z zespołu karetki i po raz pierwszy bliżej się przyjrzał kobiecie, która o włos uniknęła śmierci pod Półką Nilesa. Wciąż była nieprzytomna. Opuchlizna powyżej lewego oka była coraz bardziej widoczna i siniec zaczął zmieniać kolor. Ale Matt nie wyczuwał palcami pęknięcia kości czaszki ani wgniecenia pod siniakiem. Wklęśnięcie w linii prostej na jej prawej skroni z pewnością mogło być śladem po kuli. Na policzkach i brodzie widać było zadrapania podobne do tych, które Matt zobaczył u siebie zaledwie kilkanaście godzin temu. Nietrudno było wyobrazić ją sobie przerażoną, biegnącą na oślep przez gęste zarośla, podczas gdy ktoś do niej strzela. Podniósł jej powieki i za pomocą latarki sprawdził reakcję źrenic na światło. Tym razem rezultat był inny. – Źrenice reagują – powiedział głośno. – Wspaniale – odparła Kirsten. – Nasycenie tlenem wynosi dziewięćdziesiąt siedem. – To przyzwoity poziom. Nie wiem dlaczego, ale wydaje mi się, że nie jest bardzo głęboko nieprzytomna. – Wiem, co pan ma na myśli. Tak jakby zaczęła lekko naciskać zębami rurę. Matt odgarnął jej pobrudzone włosy z czoła. Twarz, nieco zniekształcona rurą oddechową, miała wyraz spokoju i łagodności – jasne, gładkie czoło... Wysokie kości policzkowe... Wielkie oczy w kształcie migdałów. Podniósł jej dłoń i położył na swojej. Jej palce były długie i szczupłe, paznokcie krótko obcięte. Jeżeli były polakierowane, to lakierem bezbarwnym. Na czwartym palcu prawej ręki widniał złoty pierścionek, a na nim symbol przyjaźni – dwie dłonie podtrzymujące serce – na lewym nadgarstku miała cienką złotą bransoletkę. Żadnej innej biżuterii. Miała miękkie dłonie, bez śladu stwardnień, ale mięśnie były mocne i pełne. Matt wyobraził sobie te ręce grające na pianinie, piszące lub wyrabiające gliniane garnki – coś angażującego ręce i artystycznego. No już, nakłaniał bezgłośnie, obudź się! Przenośne urządzenie do badania rezonansu magnetycznego, które obsługiwało cały region, odrabiało obecnie swoje dwa miesiące w szpitalu w Hastings, trzydzieści kilometrów stąd. Szpital hrabstwa Montgomery miał jednak własny tomograf, a przy tępych urazach głowy tomografia była niezbędna. Matt poprosił również pielęgniarkę dyżurną, żeby zadzwoniła na policję w Belindzie i

poprosiła do izby przyjęć policjanta, który będzie mógł wszcząć śledztwo w sprawie ewentualnej strzelaniny oraz podjąć próbę określenia personaliów pacjentki. Odkładając słuchawkę, zastanawiał się, czy władze K&KB złożyły jakąś skargę na niego na policji. Pacjent uratowany, lekarz w areszcie. Małe miasteczka uwielbiają takie wiadomości. Zespół medyczny z izby przyjęć czekał na nich, kiedy cofali karetką pod podjazd. Przez następne piętnaście minut Matt odgrywał w całej akcji drugorzędną rolę. Pacjentką zajęły się pielęgniarki i technik medyczny odpowiedzialny za prowadzenie oddechu, podczas gdy laborant i technik z radiologii gromadzili nadchodzące informacje diagnostyczne. Pacjentkę o nieznanych personaliach, wciąż jeszcze nieprzytomną, przeniesiono z noszy na łóżko szpitalne, przebrano w szpitalną piżamę i nakryto kołdrą. Jej wenflon i monitorowanie funkcji organizmu szybko przełączono na sprzęt szpitalny. Zacewnikowano ją, aby móc kontrolować stopień odwodnienia organizmu i skład moczu, a następnie została podłączona do respiratora. Potem wykonano jej zdjęcia rentgenowskie klatki piersiowej i czaszki. W końcu, kiedy zespół izby przyjęć zakończył, Matt stanął przy łóżku i zaczął badanie. Tym razem bardziej szczegółowe, łącznie z krytyczną wizualizacją siatkówki, za pomocą oftalmoskopu. Z ulgą dostrzegł tam pulsowanie w żyłach i ostrość na brzegach nerwów wzrokowych. Nieobecność jednego lub drugiego byłaby sygnałem bardzo niepokojącym, wskazującym na znaczący obrzęk mózgu spowodowany urazem lub długotrwałym niedotlenieniem. – Dzwonił pan do mnie, doktorze Rutledge? Grimes. Matt odwrócił się powoli i stanął twarzą w twarz z szefem policji z Belindy. Kilka razy ścierali się ze sobą, przeważnie z powodu jakiejś akcji Matta przeciwko kopalni. Matt również parokrotnie składał skargę na niesłuszne mandaty za niewłaściwe parkowanie i zbyt szybką jazdę. Grimes, w ciemnych spodniach i białej koszuli z długimi rękawami, pod krawatem ze skórzanego rzemienia, wyglądał schludnie, czysto i po wojskowemu – tak właśnie chciał, żeby wyglądało jego miasto, i trzymał je na krótkiej smyczy. Pochodził z daleka, aż z pomocy kraju, miał jakiś dyplom z prawa karnego i nauczył się trochę mówić miejscowym narzeczem. Był rozwiedziony, miał na Florydzie dziecko, z którym podobno nigdy się nie widywał. Same różnice w ich stylu bycia i ubioru wystarczyłyby za zarzewie konfliktu, ale układy Grimesa z Armandem Stevensonem i innymi dyrektorami kopalni dodatkowo jeszcze przypieczętowały na zawsze ich wrogość. Już kilka lat temu szef policji sam się nominował na stróża praw w mieście i dał sobie prawo wkraczać zawsze, gdy Matt nie mógł się wylegitymować odpowiednim upoważnieniem, albo gdy rozklejał ulotki, w których protestował przeciwko miejskim porządkom. Matt podejrzewał, że za sprawą Grimesa i jego lokajów znika większość, jeżeli nie wszystkie rozklejane przez niego plakaty i ulotki. – Ja prosiłem tylko o jakiegoś policjanta – powiedział Matt – nie konkretnego policjanta. – Jest pan dla nas bardzo ważną osobą – odparł Grimes, uśmiechając się uprzejmie. – Co pan tu ma?

Matt wskazał gestem dłoni swoją pacjentkę. Kiedy Grimes ją zobaczył, wyraźnie zacisnął usta. – Ta kobieta spadła z Półki Nilesa i wpadła do jeziora – powiedział Matt. – Jeden z chłopców, którzy ją wyciągnęli, powiedział, że wcześniej słyszał kilka strzałów. Drugi mówi, że to nie były strzały. Kobieta ma sporego siniaka nad okiem. Może z tego właśnie powodu jest nieprzytomna, ale ma także ranę na czaszce, która może pochodzić od kuli. Prawo zobowiązuje mnie do zawiadomienia policji, kiedy podejrzewam użycie broni palnej. – Dziękuję, że mi pan o tym powiedział, doktorze. Czasem zapominam o pewnych przepisach. Jak długo była pod wodą? – Oceniam, że minimum dwie minuty, a maksimum cztery. Nie ma żadnych dokumentów, więc oprócz tego, że chciałem powiadomić pana o ewentualnej ranie od kuli, miałem nadzieję, że może się pan dowie, kim jest. Grimes zrobił krok do przodu, oparł dłonie o poręcz łóżka i spojrzał na kobietę. – Nazywa się Nikki Solari – powiedział głucho. – Przyjechała dzisiaj z Bostonu, żeby wziąć udział w ceremonii pogrzebowej Kathy Wilson. Rozmawiałem z nią podczas pogrzebu. Kathy Wilson mieszkała razem z nią w Bostonie. Wie pan, kim była? – Słyszałem o niej, słyszałem o jej muzyce i muzykowaniu, ale nie znałem jej osobiście. – Przejechała ją ciężarówka w Bostonie. Poniosła śmierć na miejscu. – Coś o tym słyszałem od Hala Sawyera. Chyba znał i rodzinę, i Kathy. – Tak, był na pogrzebie. Ta kobieta tutaj grała na skrzypcach w zespole bluegrassowym Kathy Wilson. Matt pomyślał, że gra na skrzypcach nie jest odległa od gry na pianinie. W wyobraźni poklepywał się po plecach, gratulując sobie wnikliwości wnioskowania – okazało się bowiem, że dłonie Nikki Solari to istotnie dłonie artystki – kiedy Grimes dodał: – Muzyka była jej hobby. Z zawodu jest anatomopatologiem – pracuje w biurze koronera w Bostonie. Całymi dniami grzebie się we krwi i flakach. Matt natychmiast przestał się poklepywać. – Co pan sądzi o tej ranie powyżej ucha? – spytał. Grimes przyjrzał się otarciu. – Być może, jest to ślad po kuli – powiedział. – Ale równie dobrze może to być od czegoś innego, na przykład złamanej gałęzi. – No cóż, dowiemy się na pewno, kiedy się wybudzi. Grimes nagle okręcił się na pięcie i stanął na wprost Matta. – Niech się pan postara, żeby się wybudziła! – powiedział oschle.

ROZDZIAŁ 15 Znaczną część tego, co piszę na temat swojego zakażenia wirusem gorączki z Lassy i mojego cudownego ozdrowienia, znam z relacji osób, które opiekowały się mną podczas trzydziestodniowej hospitalizacji. Posługuję się ich opisami, ponieważ prawie cały czas majaczyłam i bardzo mało pamiętam. Były to słowa doktor Suzanne O’Connor, lekarki pracującej w misji. Na wiosnę 1973 roku, kiedy pracowała w mieście Jos, położonym w środkowej Nigerii, pacjentka Lila Gombazu, w szale gorączki, przecięła jej paznokciami gumowe rękawiczki i zdarła jej skórę na wierzchu dłoni. Ellen Kroft, siedząc w kącie czytelni w bibliotece Narodowego Instytutu Zdrowia, w której zgromadzono publikacje poświęcone chorobom zakaźnym, czytała poruszające wspomnienia Suzanne O’Connor; czuła suchość w ustach i nieprzyjemne rozpieranie w klatce piersiowej. Biedna kobieta, która rozdarła mi paznokciem rękawiczkę, następnego dnia dostała drgawek. Pomimo heroicznych wysiłków, których nikt z nas nie szczędził, zaczęła krwawić z nosa, macicy i odbytu i zmarła straszną śmiercią, wołając swoje dzieci, choć nie mogła wiedzieć o tym, że dwójka z nich już miała objawy tej samej choroby. Dobry stan mojego zdrowia i nawał pracy przy pacjentach na dwanaście dni po moim spotkaniu z Lilą zepchnęły ten incydent w niepamięć. Tego dnia, a był to poniedziałek, wspomniałam w rozmowie z pielęgniarką, że mam zatkany nos i drapie mnie w gardle, że chyba dopadła mnie grypa. We wtorek czułam się mniej więcej tak samo, chociaż ból gardła był coraz silniejszy. Nie mogłam jednak wziąć wolnego z pracy. Szpital był wypełniony po brzegi pacjentami. Zaaplikowałam sobie wysoką dawkę penicyliny i próbowałam na siłę pić płyny, przełykając je z trudem. Białe ranki pokrywające podniebienie i gardło potęgowały ból przy przełykaniu. W środę robiłam obchód i zaglądałam do pacjentów, kiedy nagle złapały mnie niekontrolowane dreszcze i ogarnęła straszliwa słabość. Całe ubranie miałam nagle przepocone, jakbym stała w ulewnym deszczu. Temperatura ciała, którą zmierzyła mi pielęgniarka, wynosiła wtedy 39 stopni Celsjusza. Nie minęła godzina, a ja byłam pacjentką we własnym szpitalu – jęczałam z bólu mięśni i stawów, nie mogłam przyjmować płynów z powodu otwartych głębokich owrzodzeń w gardle, męczyła mnie niekontrolowana biegunka. Następnego dnia rano zaczęłam majaczyć. Temperatura ciała podniosła się do 41 stopni mimo nieustannych wysiłków, by ją zbić. Całe dni, jak mi mówiono, leżałam nieprzytomna, nie byłam w stanie przyjmować pokarmów ani płynów, krew sączyła mi się z odbytu i krwią również kaszlałam. Od początku podejrzewano, że to może być gorączka z Lassy. Moja współpracowniczka, doktor Janet Pickford, czyniła co w jej mocy, by sprowadzić do Nigerii drogą lotniczą ekspertów z CDC oraz serum od kobiety, która wyszła z tej choroby i miała we krwi przeciwciała wirusa z Lassy. Niestety rząd Nigerii, urażony, że chorobę nazwano od nazwy wioski Lassa, leżącej na granicy Nigerii i Kamerunu, opóźniał wydawanie wiz wszystkim osobom, które miały coś wspólnego z

moim przypadkiem. W końcu dokumenty wjazdowe zostały wydane i opieczętowane i dziesiątego dnia mojej choroby otrzymałam infuzję surowicy wyzdrowiałej pacjentki. Potrzebne mi było ponad dwanaście transfuzji krwi, tymczasem ciągle albo majaczyłam, albo byłam w śpiączce. Straciłam prawie piętnaście kilogramów z i tak niskiej masy ciała, jaką miałam na początku, na ciele miałam mnóstwo obrzęków i bolących miejsc. Mój mocz i stolec były krwawe, podobnie jak plwocina. To niewiarygodne, ale zaledwie w ciągu dwóch dni po tym, jak otrzymałam surowicę, mój stan zaczął się poprawiać. Wszyscy mówili, że to cud. Okropne owrzodzenia jamy ustnej zaczęły się powoli goić i mogłam przyjmować pożywienie. W ciągu następnych dwóch tygodni odzyskałam sporo siły i ochotę do życia. Nie odzyskałam jednak całkowicie słuchu, który z powodu infekcji wirusowej straciłam w obu uszach i który wrócił częściowo tylko w prawym uchu. Nikomu nie życzę gorączki z Lassy i modlę się, by kiedyś ktoś wynalazł szczepionkę lub sposób leczenia tego najokropniejszego, powodującego ostrą skazę krwotoczną wirusa, jaki znam. Ellen zamknęła książkę zatytułowaną „Bliżej, niż myślisz. Choroby zakaźne w kurczącym się świecie” i zapadła się w fotel, patrząc w przestrzeń sali bibliotecznej. Sześćdziesiąt jeden. Tyle przypadków gorączki z Lassy stwierdzono w Stanach Zjednoczonych w ciągu ostatnich kilku lat. Sześćdziesiąt jeden i wciąż ich przybywa. Dla Ellen nie liczyło się, czy te przypadki wystąpiły tutaj, czy w Afryce, bo przez jakiś czas przynajmniej Omnivax będzie podawany tu, w Stanach. A Lasaject, składnik tej superszczepionki, był – jak uważała – słabym ogniwem łańcucha. Teraz, kilka dni po bardzo ważnym spotkaniu w biurze doktora Jose Farrii, nie miała już tej pewności. Zadziwiająca deklaracja Lynette Marquand, że w razie wątpliwości nawet jednej osoby spośród dwudziestu trzech zasiadających w komisji wypuszczenie Omnivaxu na rynek zostanie wstrzymane do czasu rozwiązania problemu, uderzyło w nią jak niszczycielski pocisk. Po tym oświadczeniu Ellen starała się normalnie żyć i pracować, ale jej spokój okazał się bardzo złudny. Któregoś dnia Farria poprosił, by się z nim spotkała u niego na Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa w Baltimore. Kiedy przyjechała, znany lekarz i naukowiec już na nią czekał, a razem z nim George Poulos. W rogu biurka Farrii leżał egzemplarz dziennika „Washington Post”. Tytuł artykułu na pierwszej stronie głosił:

„Pierwsza dama obiecuje przemyśleć sprawę Omnivaxu, jeżeli głosowanie w komisji nie będzie jednomyślne.”

Artykuł, który Ellen już czytała, nie wymieniał jej z nazwiska, ale jego autor pisał, że debata na temat Omnivaxu w komisji FDA i CDC będzie kontynuowana aż do głosowania, które ma nastąpić za trzy dni. Farria, nie pozbawiony pewnej dozy wdzięku i ciepła, był jednak dość oficjalny – po prawie trzech latach pracy komisji z nikim nie przeszedł na ty. – Cóż, pani Kroft – zaczął Farria. – Dziękuję, że zechciała się pani pofatygować i spotkać ze mną. Mam nadzieję, że nie ma pani nic przeciwko obecności wśród nas doktora Poulosa? – Zupełnie nic – odparła Ellen, w skrytości ducha rada z wymiany zdań z Poulosem podczas ostatniego posiedzenia komisji.

– Po wysłuchaniu przemówienia pani Marquand uznałem, że powinienem zrelacjonować doktorowi Farrii naszą rozmowę – powiedział Poulos. – Wydało mi się, że w świetle przyrzeczenia złożonego narodowi przez pierwszą damę, powinien wiedzieć, iż ostateczne głosowanie może nie być jednomyślne. – Na pana miejscu chyba zrobiłabym to samo – powiedziała nieco chłodniej. – Pani Kroft – powiedział Farria – wyznam, że byłem nieco zaskoczony, kiedy się dowiedziałem, że – przynajmniej przed przemówieniem pani Marquand – zamierzała pani głosować przeciwko wprowadzeniu Omnivaxu. Przez te wszystkie lata, kiedy wspólnie radziliśmy nad tymi sprawami, miałem wrażenie, że wykorzystuje pani swój mandat przedstawicielki organizacji konsumentów w sposób godny podziwu, zadając pytania i starając się zdobyć jak najwięcej wiedzy na temat niejasnych kwestii, dopóki ich pani nie zrozumie; doceniałem również to, że była pani zawsze przygotowana do naszych spotkań. Czasami zastanawiałem się, czy zagłosowałaby pani przeciwko szczepionce, gdyby pani głos był jedynym przeciwnym. Teraz jednak, kiedy pani głos może zatrzymać cały program Omnivaxu, sądzę, że – przy pani zgodzie – moglibyśmy razem przyjrzeć się temu, o co naprawdę toczy się gra. Farria był człowiekiem, do którego Ellen czuła największy szacunek spośród wszystkich członków komisji. Prowadził każde zebranie spokojnie, lecz stanowczo, zawsze był bardzo cierpliwy i zachęcał ją do zabierania głosu, kiedy zaczynała jak zwykle: – Bardzo przepraszam, ale jako osoba spoza profesji medycznej zastanawiam się, czy... – Jestem otwarta na wszelkie poglądy i nową wiedzę – powiedziała. – Wbrew temu, co być może powiedział panu doktor Poulos. Poulos próbował bezskutecznie wszczepić trochę ciepła do swojego sztucznego uśmiechu. – O ile dobrze pamiętam, mówiła pani, iż nie zamierza głosować za szczepionką. Jej rozmówca miał rację, ale jako że Ellen miała większość kart w ręce, wiedziała, że nie musi koniecznie i natychmiast udzielać odpowiedzi. Farria podał jej dwie strony wydruku z komputera. – Wiem, co pani sądzi o statystyce, pani Kroft. – Można ją przyrządzać jak kurczaka. Musi pani jednak przyznać, że w nauce statystyka jest naszym głównym orężem. – Rozumiem. – Ma tu pani kwintesencję problemów, które omawialiśmy szczegółowo podczas naszych spotkań. Są to, krótko mówiąc, szacunkowe dane na temat liczby istnień ludzkich uratowanych dzięki Omnivaxowi w ciągu roku, pięciu i dziesięciu lat, rozpisane na poszczególne choroby. Proszę mi wierzyć, że tego podsumowania dokonali obiektywni statystycy, na których opinie mają wpływ jedynie fakty. Ellen przejrzała listę, która, jak mówił Farria, była kwintesencją tego, o co toczy się gra. Na liście była szczepionka przeciw odrze, a także inne szczepionki aktualnie wchodzące w skład programu obowiązkowych szczepień. Ale nawet i bez nich liczba istnień, które można ocalić, jest zdumiewająca. Gorączka z Lassy w ciągu roku pochłonęła dwieście czterdzieści istnień, co wydawało się zgodne z danymi statystycznymi, które znała. W ciągu pięciu lat śmiertelne żniwo

mogłoby wynieść osiem tysięcy, a w ciągu dziesięciu – niemal pięćdziesiąt tysięcy. Ellen wyjrzała przez okno, myśląc o swojej Lucy i o setkach innych dziecięcych tragedii zapisanych w dokumentacji i na zdjęciach w RWWS. Tam byli ludzie żywi z krwi i kości, a nie statystyczni. Pomyślała o tysiącach przypadków zespołu nadpobudliwości astmy, cukrzycy, stwardnienia rozsianego, nagłej śmierci, zespołu Aspergera i innych postaci autyzmu, których możliwe związki ze szczepieniami w dzieciństwie aż się prosiły o zbadanie. – Pomyślę o tym – powiedziała, wkładając kartki z wydrukami komputerowymi do teczki. – Ellen, przyjrzyj się tym cyfrom – powiedział nagle Poulos. – Nie chcesz zobaczyć, co oznaczają? – Widzę, doktorze – odparła Ellen. – Widzę doskonale. Ale czy pan wie, jak to jest, kiedy życie szczęśliwego, zdrowego dziecka nagle obraca się w ruinę albo kończy się nieodwracalnie na skutek czegoś, co mu zrobił jego własny lekarz? – Proszę cię, George – powiedział Farria, zapominając o oficjalnym tonie. – Pani Kroft, doskonale to rozumiemy. Proszę mi wierzyć, że rozumiemy. Stosunek, jaki zachodzi między ryzykiem a korzyścią, jest fundamentem, na którym opiera się wszelkie leczenie. I nikt z nas nie przeczy, że istnieją pewne bezpośrednie konsekwencje szczepień. Prosimy panią jednak tylko, żeby pani zrobiła to, co pani obiecała – żeby pani przemyślała to raz jeszcze. Uważałem, że moim obowiązkiem jest podkreślić to, o co tu naprawdę chodzi. – Dziękuję panu i rozumiem, doktorze Farria – powiedziała Ellen, wstając, żeby dać im do zrozumienia, że dość już usłyszała, zwłaszcza od George’a Poulosa. – Nie będę teraz składać żadnych oświadczeń, ale przyrzekam, że się nad wszystkim wnikliwie zastanowię. Mam nadzieję, że na razie to wystarczy. – Musi wystarczyć – podsumował Farria. Ellen wyszła z biura Farrii w nie najlepszym nastroju. Dlaczegóż Lynette Marquand jej to zrobiła? Wszystko szło dobrze, dopóki jej głos miał być wyrazem jej stanowiska. Teraz, kiedy ten głos mógł zatrzymać całe przedsięwzięcie, czuła na sobie ogromną presję. Wyjechała z Baltimore i większość dnia spędziła w Bethesdzie, w bibliotece Narodowego Instytutu Zdrowia. Teraz, po dwóch dniach zgłębiania sprawy, nadszedł czas omówienia wszystkiego osobiście z Cheri i Sally. Wciąż jednak odkładała to spotkanie. Ale Cheri Sanderson sama do niej wkrótce zadzwoniła. Nie była głupia i doskonale wyczuwała nawet najmniejszą niepewność Ellen. – Ale się porobiło, Ellen – powiedziała przez telefon. – Skłamałabym, mówiąc, że nam nie zależy, żeby nagle stanąć w światłach rampy. I to ty możesz nas tam wprowadzić. Przejechawszy kilka kilometrów z trzydziestu dzielących Bethesdę od Waszyngtonu, Ellen połączyła się przez telefon komórkowy z Rudym. – Peterson, słucham. – To ja, Rudy – powiedziała, wyobrażając go sobie stojącego przy swoim biurku na piętrze drewnianego domu.

– No cóż, gratuluję. Będziesz teraz sławna? – Chcesz wiedzieć, czy będę głosować przeciwko Omnivaxowi? – To niewątpliwie zapewniłoby ci zaproszenie do telewizji. – Pewnie tak. Niedawno rozmawiałam z przewodniczącym komisji, a teraz jadę porozmawiać z paniami z RWWS. – No i? – Nic już nie wiem, Rudy. Czy masz jakieś informacje o Lasajecie, coś, co by mi pomogło podjąć decyzję? – Czekam na telefon od kolegi z CDC. Mogę ci powiedzieć tylko tyle, że wstępne badania tej szczepionki były trochę niestaranne, jeśli chodzi o jej zawartość, i dość ograniczone, jeśli chodzi o jej zasięg. Jak ci już mówiłem, są jednak pewne kwestie, które mogą rzutować na ocenę. I tego właśnie będzie dotyczył telefon od Arnie Whitmana z CDC. – Kiedy będziesz coś wiedział? – Może dziś wieczorem, może jutro. Na razie wiem tylko tyle, że szczepionka wydaje się w porządku, jeśli nie wręcz bez zarzutu. Kiedy głosowanie? – Pojutrze. – No cóż. Mogę tylko powiedzieć, że się do ciebie odezwę. – Dziękuję, Rudy. – Myślałaś o tym, żeby tu wpaść? – Zaraz po głosowaniu. Uwielbiam te twoje okolice i Bóg jeden wie, jak bardzo potrzebuję wypoczynku. – To dobrze. Będę trzymał czajnik na ogniu. Ellen odłożyła słuchawkę. To nie Rudy ma udzielić odpowiedzi, przynajmniej nie w tej rundzie. Dzisiaj, kiedy przyjechała pod wzniesioną z piaskowca siedzibę fundacji RWWS, nie miała gdzie zaparkować. Niechętnie postawiła auto trzy przecznice dalej przy parkometrze za osiem dolarów za pierwsze pół godziny. Jeśli chodzi o szczepionki, są problemy, do których ani rząd, ani naukowcy nie przywiązują wagi – to proste i oczywiste. Nie miała żadnych wątpliwości, że bezpośrednie i odległe komplikacje po szczepieniach zniszczyły lub zrujnowały niejedno życie. Nie miała również jednak wątpliwości co do tego, że szczepienia zapobiegają cierpieniu i śmierci. Tym razem, kiedy Ellen weszła do siedziby RWWS, nie było owacji na stojąco. Nie było wygłupów. Nagle jej odważna postawa w obronie kwestii, w które wszyscy wierzyli, nabrała niezwykłego wymiaru. Ellen przypomniała sobie cudowną książkę i film pod tytułem „Dzień, w którym ryknęła mysz”: Maleńkie państwo z armią około dwudziestu pięciu łuczników wypowiada wojnę Ameryce. Zamierzają szybko przegrać wojnę, aby zagarnąć reparacje wojenne od amerykańskich zwycięzców. Tymczasem jednak wojnę wygrywają. I co teraz? Nikt, ale to nikt nie spodziewał się, że znajdą się na pozycji, z której można pogrążyć Omnivax,

nawet na pewien czas. Fundacja RWWS chciała tylko wejść na płaszczyznę, na której można byłoby zrobić kolejny maleńki kroczek – móc zaprezentować światu swoje poglądy na szczepienia. A Ellen z pewnością w tym względzie dużo zrobiła. I co teraz? – Proszę, idzie nasza bohaterka, zwyciężczyni. Cheri Sanderson wybiegła ze swojego gabinetu i objęła Ellen serdecznie. – Skoro jestem taką zwyciężczynią – odparła Ellen – dlaczego czuję się tak, jakby mi ktoś wtłoczył cytrynę do gardła? – Podobno John Kennedy naprawdę się rozchorował, kiedy był zmuszony zadzwonić do Chruszczowa i powiedzieć mu, że ma odwrócić swoje rakiety, bo będzie źle. Wejdź. Kawy? Herbaty? – Nie, dziękuję. Nie ma dziś Sally? W zagraconym gabinecie Cheri można było znaleźć oprawione w ramki wycinki dokumentujące wpływy fundacji, a także coraz powszechniejsze zrozumienie, że szczepionki nie są tak dobroczynne i bezproblemowe, jak chciałyby to wmówić obywatelom władze. – Postanowiła spędzić ten dzień z mężem. Ostatnio całe to zamieszanie wokół Omnivaxu wzbudziło w niej takie emocje, że chyba nie była dla niego zbyt miła. – Rozumiem. Wiem, co przeżyła po wypadku syna. – Dzisiaj będziemy tylko my dwie. Ale cię ta Lynette załatwiła, co?! Ellen spojrzała na jej ręce. Ta pięćdziesięcioparoletnia kobieta była herosem, została wybrana przez Boga, by pokonywać piętrzące się przed nią przeszkody. W ciągu ostatnich piętnastu lat spędziła tysiące godzin, namawiając, pisząc, dociekając, dyskutując, schlebiając, błagając, pocieszając, szlochając, by pomóc światu uczynić dobro z tego, co uważała za zło. Walczyła u boku matek, którym wyrywano dzieci, ponieważ odmawiały poddania ich szczepieniom. Była obecna na specjalnych posiedzeniach sądu Stanów Zjednoczonych w sprawach skarg konstytucyjnych i stała u boku rodziców, którym przyznano znaczne odszkodowania na opiekę nad dziećmi poszkodowanymi przez szczepienia – najwyższe sumy przewidziane Ustawą o powszechnym szczepieniu dzieci z 1986 roku – a także, co gorsza, tych, którym odmówiono odszkodowań. Ellen skierowała wzrok na jeden z oprawionych cytatów. Były to słowa matki ze stanu Wisconsin, której wymarzony syn doznał okropnych nieodwracalnych uszkodzeń: Rząd zmusza nas do szczepienia dzieci – brzmiał cytat – a potem, kiedy coś się nie uda – niestety musimy liczyć tylko na siebie. – Bardzo mi przykro – powiedziała w końcu Ellen, z trudem dobierając słowa – że mogę ci się wydać zbyt ostrożna, ale nie wyobrażasz sobie, czego i kogo słuchałam przez ostatnie trzy lata. Ci ludzie to nie żadne potwory, nie kryminaliści ani mordercy. To lekarze, naukowcy i intelektualiści. Ku zaskoczeniu Ellen Cheri nie skwitowała jej słów żadną kąśliwą uwagą. Z jej twarzy, w której czasem dało się dostrzec twardość diamentu, emanowała łagodność i smutek.

– Wiem – powiedziała ze zrozumieniem. – Nie przeczę – mówiła dalej Ellen – że wielu z nich otrzymuje pieniądze na badania z firm farmaceutycznych. Ale czy przez to stają się niegodziwi? Na każdy wykres, który ja pokazywałam, oni pokazywali dwanaście innych. Na każde pytanie, które zadawałam, otrzymywałam niezwykle logiczną, uzasadnioną odpowiedź. Każdemu ekspertowi, którego cytowałam, przeciwstawiali dziesięciu innych, o równie niepodważalnych kwalifikacjach. Inna była sytuacja, kiedy uważano, że mój głos będzie tylko manifestacją, uprzejmą prośbą, by kontynuować dyskusję nad problemem. Nigdy nie chciałam być epicentrum tego sporu. Nie chciałam być języczkiem u wagi. Cheri odsunęła krzesło od swojego biurka, podeszła do Ellen, stanęła za nią i objęła ją, dotykając policzkiem jej włosów. W tym geście nie było nic sztucznego, nie starała się okazywać wyższości. – Posłuchaj – powiedziała, wracając na swoje miejsce. – Nie twierdzę, że to dla nas nic nie znaczy. Ale powiem, że to nie jest wszystko. To tylko bitwa, a nie wojna. W tym roku nasza konferencja poświęcona szczepieniom zgromadziła ponad pięciuset uczestników. Pięćset osób z całego świata – profesorów, pediatrów, naukowców, rodziców, filozofów. W przyszłym roku będzie ich więcej. Prasa i Kongres zaczynają dostrzegać, że nie jesteśmy rozhisteryzowanymi babami, którymi rządzi gorycz, hormony czy emocje, że nie jesteśmy pozbawione rozsądku ani niezdolne do kompromisu. Wykonałaś wspaniałą robotę, Ellen – zrobiłaś więcej, niż ktokolwiek z nas miał prawo się po tobie spodziewać. Sally, ja i my wszyscy tutaj jesteśmy z ciebie bardzo dumni. Pomogłaś tysiącom rodziców zrozumieć, że ich opinia się liczy. Jeżeli zagłosujesz przeciwko Omnivaxowi, obie wiemy, że trafisz na okładkę „Newsweeka” i „Time’a”. Byłoby naiwnością nie zdawać sobie z tego sprawy. Jeżeli zagłosujesz za, twoje życie wróci do dawnego nurtu i będziesz tu mile widziana – zajmiesz dawne miejsce wolontariuszki przy telefonie. Ale chcę ci powiedzieć, czy będziesz za, czy przeciw, że nic nie zmieni naszej determinacji i będziemy jak dotąd walczyć o rzetelne, długofalowe badania nad oceną szczepień. Nic nie wpłynie na naszą misję na rzecz wolnego i świadomego wyboru rodziców. Nic nie zmieni naszego przekonania, że należy poszukiwać jakiejś pośredniej drogi, bezpiecznej dla wszystkich. Ellen widziała, że Cheri nie gra, chociaż miała opinię gwiazdy. – Jestem już prawie pewna, co zrobię – powiedziała Ellen – ale dopóki nie będę zupełnie pewna, chciałabym być z tym sama. – W porządku – odparła Cheri. – Ale jak tylko podejmiesz decyzję, chciałybyśmy wiedzieć. Nie wątpię, że zadasz cios w naszym imieniu. – Zamierzam zrobić to, co jest słuszne – dodała Ellen, mając nadzieję, że Cheri zrozumie jej słowa na swój sposób. – Tego właśnie od ciebie oczekujemy – zakończyła Cheri. Przechodząc obok gabinetu Sally, którego drzwi były otwarte, Ellen rzuciła okiem na zdjęcia ozdabiające ściany i przystanęła na chwilę, by dokładniej przyjrzeć się jednemu. Dom Ellen, siedmiopokojowy stylowy budynek po remoncie, na zachód od Arlington, kupili z

Howardem tuż po ślubie. – Będę szczęśliwy, jeśli nigdy nie będziemy musieli się stąd ruszać – stwierdził wtedy. Z pewnością. Po drodze do domu Ellen zatrzymała się w sklepiku, żeby kupić jajka i mleko. Uwielbiała wszelkiego rodzaju omlety, a za fantazję, z którą je ozdabiała, mogłaby zdobyć złoty medal. Fizycznie i umysłowo była zmęczona – wyczerpana jak nigdy dotąd. Kiedy szukała w torebce portfela, żeby zapłacić kasjerce, rzuciła okiem na stojak z gazetami. Był „Newsweek” i „Time”. Próbowała sobie wyobrazić siebie na okładce. Dzisiaj kupuje mleko w sklepiku na rogu, a jutro jej twarz będzie znana w świecie. Czy była na to przygotowana? I co ty na to, Howardzie? Spodziewałeś się kiedyś ujrzeć swoją świeżo poślubioną żonę na okładce magazynu? Ellen postawiła siatkę z zakupami na przednim siedzeniu, strofując się za te drobne złośliwości. Zazwyczaj panowała nad uczuciem gniewu i rozżalenia. Gorzej było, kiedy zdarzyło jej się popełnić błąd. Superszczepionka niosła z sobą za dużo i za szybko. Rozważała przerażającą arytmetykę, którą przedstawił jej Farria: z jednej strony istnienia skazane na śmierć lub upośledzenie, jeśli zagłosuje za szczepionką, z drugiej – istnienia skazane na śmierć lub upośledzenie, jeśli zagłosuje przeciw. Obecny stan wiedzy o szczepionkach nie daje podstaw do wyboru. Ale to właśnie jest główny cel krucjaty Cheri i Sally – podniesienie poziomu wiedzy. Ellen wjechała do garażu i wniosła siatkę z zakupami do mieszkania przez drzwi kuchenne. Pomimo nieprzyjemnych skojarzeń z Howardem kochała ten dom, począwszy od hodowli ziół na oknie, a skończywszy na ogromnym dębie na podwórku za domem, od ciekawskich wiewiórek do maleńkiego balkoniku w jej sypialni, gdzie często siadywała i obserwowała wschód słońca, patrzyła, jak pierwsze promienie światła przenikają przez liście drzew. Był to naprawdę przepiękny... Ellen odłożyła zakupy i wciągnęła nosem powietrze. Czy ktoś tu palił? Howarda irytowało jej przesadne wyczulenie na zapachy, a ją z kolei irytował dym z papierosów. Zaintrygowana, wciągając powietrze nosem, szła krótkim korytarzem do salonu. Potem krzyknęła głośno i zrobiła krok do tyłu, chwytając się obiema rękami za serce, jakby się bała, że nagle pęknie. W fotelu koło kominka siedział spokojnie i bez ruchu mocno zbudowany, potężny mężczyzna. Był w drogim, szarym garniturze i czarnej koszuli z rozpiętym kołnierzykiem, a na nogach ozdobnie wyszywane kowbojskie buty. Głowę miał jak wykutą z granitowego bloku, czarne gęste włosy zaczesane prosto do tyłu i wysmarowane brylantyną. Twarde spojrzenie i czarne oczy były równie niepokojące jak kruczoczarne włosy. Rysunek ust podkreślała krótka, gruba blizna, biegnąca od środka górnej wargi do podstawy nosa – być może pozostałość po operacyjnym usunięciu zajęczej wargi. – Oj, przepraszam, że panią tak zaskakuję, pani Kroft – powiedział lekko chropawym, przyjemnym głosem. Jego radosny, optymistyczny ton przywodził na myśl sprzedawcę używanych samochodów. – Proszę bardzo, niech pani siada, bardzo proszę.

Ellen tkwiła wciąż w tym samym miejscu. Nie było żadnych dowodów na to, że intruz palił w jej domu, ale odór papierosów bił najwyraźniej od niego. Przez chwilę rozważała, czy nie uciekać, ale prawdę mówiąc, nie czuła, że grozi jej bezpośrednie niebezpieczeństwo. Ten mężczyzna już się wdarł do jej domu. Gdyby chciał ją skrzywdzić, nie czekałby na nią cierpliwie i spokojnie w salonie. – Kim pan jest? Czego pan chce? Mężczyzna uśmiechnął się wyrozumiale. – To, kim jestem, nie ma znaczenia. A czego chcę – na razie, żeby pani usiadła... Tam. – Wskazał kanapę obok swojego fotela. Ellen zawahała się chwilę, potem wzięła głęboki oddech i zrobiła to, czego zażądał. Z bliska jego oczy były nie tylko ciemne, były przerażająco zimne. Dłonie spoczywały na kolanach. W grubych palcach o masywnych kłykciach trzymał dużą brązową kopertę. Na małym palcu lewej ręki miał złoty pierścień ze szlifowanym w kwadrat brylantem, który musiał ważyć co najmniej trzy karaty. – A teraz – zwróciła się do niego Ellen – niech mi pan powie, co pan tutaj robi? – Reprezentuję grupę ludzi, którzy są bardzo zainteresowani tym, by jak najszybciej wypuścić Omnivax na rynek. To wszystko, co musi pani wiedzieć. – No więc? Co to ma wspólnego ze mną? Rysy twarzy mężczyzny stężały. Ellen przez chwilę miała wrażenie, że dostrzega nerwowy tik w kąciku jego ust. Udawało mu się wciąż jednak uśmiechać się do niej pobłażliwie. – Pani Kroft – powiedział zimnym i spokojnym tonem – nie mam ani czasu, ani cierpliwości, by zabawiać się w jakieś gry. Oboje zdajemy sobie sprawę ze znaczenia tej niefortunnej obietnicy, którą Lynette Marquand złożyła światu. – I cóż z tego? – To, że jest pani jedyną osobą – wiem z bardzo dobrych źródeł – która mogłaby zmusić panią prezydentową do dotrzymania danego słowa. – Dla kogo pan pracuje? Dla prezydenta? Dla firm farmaceutycznych? Dla kogo? Potężny gość westchnął zniecierpliwiony i zignorował jej pytania. – Pani Kroft, jestem zmuszony nalegać, aby pani dała słowo, że nie zablokuje pani zaplanowanego wypuszczenia na rynek Omnivaxu. – Co pan ma w tej kopercie? – spytała. – Pieniądze na łapówkę? – O nie, nie mam zamiaru próbować przekupstwa, pani Kroft. W tonie tych słów było coś mrożącego krew w żyłach. Podał jej kopertę. Ellen otworzyła ją, wyciągnęła fotografie, które były w środku, i aż ją zatkało. W kopercie było około dziesięciu bardzo ostrych, czarnobiałych, profesjonalnych, pocztówkowych zdjęć Lucy. Lucy idąca do szkoły za rękę z Gayle, na podwórku za domem, na placu zabaw, nawet śpiąca w swojej sypialni.

– Nie poważyłby się pan zrobić krzywdy temu dziecku – powiedziała Ellen ostro. Mężczyzna tylko spojrzał na nią spokojnie. Miała ochotę skoczyć i zedrzeć paznokciami tę jego wszystkowiedzącą minę z twarzy. – Zrobię to, co będę musiał zrobić – powtórzył stanowczo. – Niech mi się pani przyjrzy i niech pani ani przez sekundę nie wątpi w moje słowa. Jeżeli zagłosuje pani na nie, to tylko pani będzie odpowiedzialna za konsekwencje swojego czynu. Ludzie, dla których pracuję, uznali, że ta sprawa ma najwyższy priorytet. Jeżeli w jakikolwiek sposób nas pani rozczaruje, daję słowo, że pani wnuczka po prostu zniknie. Na zawsze. A tego, co się z nią potem stanie, niech się pani nawet nie próbuje domyślać. Bo – w zależności od tego, jak źli będą na panią moi mocodawcy – to może być zaledwie początek. Złość i gniew odebrały jej mowę, była wściekła na demonstrację arogancji tego potwora, który siedział tuż obok. Mogła tylko patrzeć na niego z wściekłością w oczach. – Czy wyrażam się jasno? – spytał. – Czy to jasne? Po raz pierwszy podniósł głos. – T... tak – wyjąkała Ellen. – Jeżeli pani chce, może pani iść na policję, ale obiecuję pani dwie rzeczy. Po pierwsze, dowiemy się. A po drugie, nie będą w stanie zrobić nic, żeby zapobiec temu, co zapowiedziałem. Jasne? – Tak. – Dobrze. To znaczy, że się zrozumieliśmy, tak? – Tak – powtórzyła, teraz niebezpiecznie bliska łez. – Wspaniale – powiedział mężczyzna, wstając. Wyprostowany, szeroki w ramionach, z masywną głową – wydawał się naprawdę groźnym mordercą. Spokojnie, jakby brał do ręki poranną gazetę, pochylił się, odebrał jej kopertę i fotografie. Smród papierosów bijący od niego z tak bliskiej odległości sprawił, że Ellen zrobiło się niedobrze. Potem wyjął z kieszeni telefon komórkowy, otworzył klapkę i wybrał numer jednym wciśnięciem guzika. – Wszystko załatwione – powiedział po prostu. Kilka sekund później przed dom podjechał jakiś samochód. – Dziękuję pani za gościnę, pani Kroft – powiedział. – A pani rodzina, tego jestem pewien, podziękuje pani za zdrowy rozsądek przy podejmowaniu decyzji. Nie musi mnie pani odprowadzać. Zaciągnął zasłony w oknie salonu i posyłając jej ostatni uśmiech, wyszedł. Ellen podbiegła do okna i włożyła głowę między zasłony, mając nadzieję, że zobaczy numer rejestracyjny. Jednak ciemne auto bez żadnych cech charakterystycznych już toczyło się w dół ulicy.

ROZDZIAŁ 16 Matt rzadko budził się, pamiętając jakiś sen, a jeszcze rzadziej był świadom tego, że śni. Tym razem jednak na jakimś poziomie umysłu był pewien, że to tylko mara. Jednocześnie uczestniczył i obserwował, był naprawdę przerażony, a jednak w dziwny sposób oderwany od tego, co się dzieje, obserwujący. Pamięta ogromnego potwora, meksykańską jaszczurkę Gila ze starego filmu; jej pomarańczowe łuski lśniły w promieniach słońca prześwitujących przez chmury. Jadowity gad, wysoki jak sześciopiętrowy budynek, kołysząc się z boku na bok, szedł przez gęsty las, jego gruby masywny ogon łamał drzewa jak zapałki, a potężne nogi miażdżyły wszystko, co stało mu na drodze. Czarny język, wyrzucany z ust jak bicz, ucinał szczyty świerków. Raz po raz zwierzę uderzało bokiem o skaliste zbocze wzgórza, z hukiem strącając ogromne głazy w dół, tam, gdzie stał Matt. I od razu pojawili się ludzie z karabinami – trudne do rozróżnienia cienie sylwetek strzelających bez przerwy, zatapiających pocisk po pocisku w ciele jaszczurki. Gila stanęła na tylnych łapach, opierając się na ogonie, żeby zachować równowagę, szukając źródła bólu. Jeszcze więcej ludzi... Jeszcze więcej broni, znowu strzały, więcej rozbłysków ognia, więcej ryku i znów krew wylewająca się ze stu ran w boku zwierzęcia. Masywna pomarańczowo-czarna głowa kiwała się z boku na bok, a potężne szczęki otwierały się i zamykały, łapiąc wyłącznie powietrze. – Nieee! – Matt usłyszał swój własny krzyk. – Dooość! Śmiertelnie ranna bestia padła na bok, rycząc w kierunku swoich zabójców, w ostatniej chwili wyciągając łapę do przodu i raz po raz rozrywając ramię Matta. Wtedy zrozumiał, że już nie śpi. Otworzył lekko oczy i wyjrzał spod powiek na świat. Ściskanie za ramię nie ustawało. Potem zdał sobie sprawę, że to nic groźnego ani złowrogiego, tylko czyjaś dłoń drapiąca go w łokieć. Siedział na krześle w oszklonym pomieszczeniu OIOM-u. Zdał sobie teraz sprawę, że jest to salka, w której leży doktor Nikki Solari. Przechylony na jedną stronę, zasnął z głową w połowie wspartą na ramieniu, a w połowie leżącą na łóżku. Dotknięcie, które go zbudziło z dziwacznego koszmaru, było dotknięciem doktor Solari. Julie Bellet, jedna z pielęgniarek na nocnym dyżurze, pomachała do niego ręką i uśmiechnęła się przez szybę. Na zegarze ściennym tuż za nią wskazówki pokazywały piątą trzydzieści. Matt szybko otrzeźwiał. Sztywność karku uświadomiła mu, że tkwił w tej pozycji przez dłuższy czas. Pacjentka, której ręce były spięte skórzanymi paskami, bezgłośnie błagała go o coś w półmroku. W jej otwartych oczach widać było strach i zagubienie. Polistyrenowa rura, którą wsunął między jej struny głosowe, była wciąż na swoim miejscu. Urządzenie do wspomagania oddechu przymocowane do rury warczało lekko i syczało, przy każdym oddechu wtłaczając jej powietrze w płuca. Do sali weszła Julie Bellet. – Witam, doktorze – powiedziała. – Śpi pan już prawie trzy godziny. Ale spał pan tak spokojnie, że nikt nie miał serca pana budzić. – Ja... Hmm... Byłem trochę zmęczony – wybąkał. – Chyba już czas na małą bezkofeinową

kawkę i powrót na wysokie obroty. Uśmiechnął się niezbyt mądrym uśmiechem i odwrócił się z powrotem do Solari. Wiedział z wielu opowieści pacjentów, którzy obudzili się, stwierdzając, że maszyna wspomaga im oddech i że mają rurkę w gardle i w krtani, że to doświadczenie jest bardzo nieprzyjemne, wręcz przerażające, tym bardziej gdy ma się unieruchomione ręce. Matt zapalił małą lampkę fluorescencyjną nad łóżkiem. – Doktor Solari, przepraszam, że tak zasnąłem. Mieliśmy tu kilka ciężkich dni. Nazywam się Matt Rutledge, jestem pani lekarzem. Czy pani rozumie? Nikki kiwnęła głową, nie spuszczając oczu z jego twarzy. – Dobrze – powiedział. – Jest pani w Szpitalu Okręgowym Hrabstwa Montgomery w mieście Belinda, w Wirginii Zachodniej. Jest pani zaintubowana, ponieważ wczoraj o mało nie utopiła się pani w jeziorze. Była pani nieprzytomna ponad dwanaście godzin. Nikki, nie zważając na pulsowanie w skroniach, uniosła rękę tak, jak pozwalał jej skórzany pasek, i wskazała zdesperowanym ruchem palca na swoją twarz. Ta rura. Wyjmijcie ją! Bardzo proszę, wyjmijcie ją, dławię się! Nikki modliła się, żeby lekarz ją zrozumiał. Matt Rutledge był prawdopodobnie kilka lat starszy od niej, miał życzliwą, ogorzałą twarz i ciemne włosy zebrane w kucyk nad kołnierzykiem koszuli. – Wiem, że chciałaby pani, żeby natychmiast wyciągnięto tę rurę. Wiem, że to okropne. Ale bardzo proszę, niech pani zrobi wszystko, żeby się zrelaksować i głęboko oddychać. Czy potrzebuje pani jakiegoś leku, który by pani pomógł się rozluźnić?... Dobrze. Proszę mi dać znak, jeżeli pani zmieni zdanie. Respirator jest ustawiony na wspomaganie oddechu, więc musi pani tylko oddychać, nic więcej. Przyrzekam, że wyciągnę tę rurkę, jak tylko będę mógł. Najpierw musimy zrobić zdjęcie i gazometrię. Czy pani obiecuje, że jeśli poluźnię paski na nadgarstkach, będzie pani trzymała ręce z daleka od rury? Nikki kiwnęła głową. Pielęgniarka, która stała w drzwiach, podeszła, przedstawiła się i rozpięła paski. – Nikki – powiedziała. – Rurka intubacyjna jest wciąż umocowana w tchawicy, więc proszę nie próbować niczego wyrywać. Może sobie pani uszkodzić struny głosowe. Dobrze? Nikki zmusiła się, by kiwnąć głową. Czuła się tak, jakby miała w gardle wąż ogrodowy. Analizując sytuację na zimno, wiedziała, co to jest i po co go tam umieszczono, ale na jakimś niekontrolowanym, podstawowym, pierwotnym poziomie była pewna, że się dławi i dusi. Zamknęła oczy, kiedy lekarz osłuchiwał jej serce i płuca, badał jej brzuch i puls na rękach i stopach. Potem otworzyła oczy, a on zbadał je oftalmoskopem. Jego zachowanie było uspokajające, a dotyk łagodny. Wydało jej się, że lekarz wie, co robi, i zna się na rzeczy. Zapadła się głębiej w poduszki i zmusiła się do spokojniejszego oddychania. Krok po kroku i fragment po fragmencie wracały do niej wydarzenia na autostradzie i w lesie. Dlaczego? To pytanie nie dawało jej spokoju. Dlaczego?

– Wszystko wygląda bardzo dobrze – powiedział Matt. – Teraz napiszę kilka zleceń i odświeżę twarz. Wrócę za chwilę. Kiedy poszedł, Julie wygładziła jej prześcieradło i wytarła wilgotną ściereczką czoło i dłonie. – Wszystko będzie dobrze – powiedziała. – Doktor Rutledge może nie wygląda na profesora medycyny, ale, proszę mi wierzyć, jest naprawdę świetnym lekarzem, najlepszym w tym szpitalu. Rozumiem, że pani jest z Bostonu. Doktor Rutledge tu się wychowywał, ale medycynę studiował na Harvardzie. Sam pojechał z karetką nad jezioro i zaintubował panią. Nikki kiwnęła głową, że rozumie, i słabiutko podniosła w górę dłoń z uniesionym kciukiem. Doktor. Nim ten grubas w garniturze ją zaatakował, nazwał ją „pani doktor”. Skąd mógł wiedzieć? Ci dwaj nie wyszli na drogę, żeby ją ograbić ani nawet zgwałcić. Oni chcieli ją zabić. Dlaczego?

Matt wrócił odświeżony i stanął przy łóżku Nikki Solari. Umył się i ogolił, potem zgromadził wszystko, co mu było potrzebne dla Lewisa Slocumba. Trzy godziny snu dobrze mu zrobiły i przynajmniej w tej chwili czuł się skupiony i wypoczęty. Wczoraj planował, że wróci na farmę Slocumbów, żeby wymienić zaimprowizowaną rurkę tkwiącą w płucach Lewisa już po kilku godzinach pracy w szpitalu. Tymczasem minął prawie cały dzień. No cóż, przekonywał sam siebie, nie mógł zrobić nic ponad to, co zrobił, miał nadzieję, że Frank Slocumb ma na tyle oleju w głowie, że zaciągnie swojego brata do szpitala, gdyby się zaczęły kłopoty. Solari sprawiała wrażenie bardziej rozbudzonej i ożywionej. Rentgen nie wykazał zapalenia płuc, a gazometria wypadła doskonale. Nadszedł czas dotrzymać słowa i usunąć rurę. Miał nadzieję, że potem pytania piętrzące się wokół wydarzeń znad jeziora znajdą swoją odpowiedź. Pewna tajemnica przestała już być tajemnicą, a mianowicie dziwaczny sen, który nawiedził Matta parę godzin wcześniej. Solari miała na wierzchu stopy tatuaż – pomarańczowo-czarnego potwora Gila. Matt zauważył go już podczas pierwszego badania, ale był zbyt zajęty ratowaniem jej życia, by się nad tym dłużej zastanawiać. Okazało się, że kobieta o eleganckich dłoniach i długich palcach, które nasuwały mu myśl, że zajmuje się ceramiką, była anatomopatologiem. W dodatku patologiem, który grał muzykę bluegrassową i ma pomarańczowo-czarnego potwora Gila wytatuowanego na stopie. Chociaż tatuaże zrobiły się ostatnio dosyć popularne, nie były zbyt częste wśród studentów medycyny i lekarzy w średnim wieku. Zastanawiał się, czy to nie pamiątka z czasów, kiedy miała do czynienia z narkotykami. Może zajmowała się dealerką? Czy to dlatego właśnie ktoś ją gonił przez las niedaleko Półki Nilesa? Matt rozmyślał nad tym, przygotowując się do wyjęcia rurki intubacyjnej z jej gardła. Oczami wyobraźni zobaczył również własny tatuaż – naniesiony cienką igłą na rękę jako stałe, niezmienne memento miłości i utraty. Nie, pomyślał, rzucając spojrzenie w ciemne, wyraziste oczy Nikki Solari, różne może być znaczenie tego dziwnego tatuażu, ale na pewno nie ma on żadnego związku z narkotykami.

Choć technika wyciągania rurki dotchawiczej jest prosta, ewentualne komplikacje przy tym zabiegu mogą być groźne dla życia. Odessać tchawicę, spuścić powietrze z mankietu, kazać pacjentowi zakaszleć i wyciągnąć rurkę. Proste. Niemniej jednak gdzieś w cieniu czaiła się zmora odruchowego skurczu krtani, który może zamknąć drogę przepływu powietrza i – jeśli jest mocny – prawie uniemożliwić ponowne zaintubowanie pacjenta. Matt nigdy nie wykonywał nagłej tracheotomii, ale na wszelki wypadek miał pod ręką niezbędny sprzęt; na razie jednak niczego nie pragnął mniej. – Jesteśmy gotowi, doktor Solari – powiedział. Nikki kiwnęła głową i słabym gestem dłoni dała mu znać, że wszystko dobrze. Ta kobieta jest twarda, pomyślał. Niezależnie od pozostałych cech charakteru na pewno jest twarda. – W porządku – powiedział. – Wiem, że następna część nie jest zbyt przyjemna, ale musimy to zrobić. Julie, proszę o odessanie. Pielęgniarka włożyła cienki cewnik odsysający przez górną część rurki aż do tchawicy Nikki. Nikki zareagowała na to wtargnięcie gwałtownym kaszlem i łzami, które popłynęły jej po policzkach. – Naprawdę bardzo przepraszam – powiedział Matt. – Przejdźmy przez ten etap jak najszybciej. Proszę wziąć głęboki oddech i zakaszleć. Nikki zrobiła to, o co prosił. Lekkie pociągnięcie i rurka wyszła. Pielęgniarka zbliżyła się, żeby odessać płyn z ust i gardła, ale Nikki odsunęła jej rękę. – O Boże, wielkie dzięki – powiedziała drewnianym głosem. Pielęgniarka położyła czystą maskę polistyrenową na usta i nos Nikki. Przez minutę i jeszcze następną nikt nic nie mówił, a Nikki z wdzięcznością wciągała w płuca nasycone wilgocią i wzbogacone w tlen powietrze. Poziom tlenu we krwi mierzony pulsometrem umocowanym na czubku palca pozostawał w dobrych granicach, a obraz pracy serca na monitorze był klarowny i spokojny. Nie wystąpił też skurcz krtani. – Wszystko w porządku? – spytał w końcu Matt. – To było wprost okropne – powiedziała Nikki. – Czy tak się u was wita nowego pacjenta? Tam, skąd ja pochodzę, lekarze przeważnie najpierw pytają, gdzie człowiek jest ubezpieczony. W małej salce na OIOM-ie znów przygaszono światła. Pielęgniarki poszły przygotować nowo przyjętego pacjenta – pacjenta, który prawdopodobnie zajmie salę po Nikki. Powoli, zatrzymując się co kilka chwil, Nikki opowiedziała historię sfingowanego wypadku na autostradzie, opowiedziała o chloroformie, o strzałach i w końcu o ucieczce przez las. Nie pamiętała nic z wydarzeń, które nastąpiły zaraz potem, jak wpadła do jeziora. Jej przerażająca opowieść zaabsorbowała Matta bez reszty, ale nie mniej niż kobieta, która ją relacjonowała. Wyczerpana, z pewnością cierpiąca z powodu bólu i zawrotów głowy, a także innych skutków wstrząśnienia mózgu, Nikki (nalegała, żeby tak się do niej zwracał) miała tyle hartu ducha, inteligencji i poczucia humoru, że te niesprzyjające okoliczności nie potrafiły ich przytłumić.

Mattowi cisnęły się na usta rozliczne pytania. Grimes też na pewno będzie chciał ją o wszystko wypytać. Na razie jednak wolałby go tu nie widzieć. Niedługo, kiedy Nikki całkowicie się wybudzi, zadzwoni na komisariat policji. Na razie siedział w milczeniu i czekał, kiedy ona odpoczywała. Sam się dziwił, kiedy zdał sobie sprawę, że uważnie studiuje rysy jej twarzy. Dlaczego na niego tak podziałała? Nie było w niej prawie nic, a może zupełnie nic, co przypominałoby mu kobietę, którą tak kochał. O ile Ginny była piaskiem na plaży i słońcem południa, Nikki była raczej światłem księżyca i nieruchomą, ciemną powierzchnią wody na jeziorze nocą. Usta Ginny były niewinne jak usta dziecka, usta Nikki były pełne i zmysłowe. Przez te wszystkie lata od czasu śmierci Ginny Matt bywał czasem z innymi kobietami. Nigdy jednak żadna z nich go w ten sposób nie pociągała. Czuł się dziwnie – zakłopotany i jakby nielojalny. Dlaczego właściwie porównuje tę kobietę z Ginny? ... aby te wspomnienia mówiły ci, jak piękne jeszcze może być życie... Tak powiedziała kiedyś Mae? W tej chwili ostrzegawczy głos przypomniał mu, że jest przecież lekarzem Nikki. A zachowania z gatunku romantycznych ze strony lekarza w stosunku do pacjenta były zabronione nie tylko przysięgą Hipokratesa, ale również przepisami stanowymi. Dla wielu lekarzy takie zawirowania kończyły się szybko i były prostą drogą do posady kasjera w supermarkecie. – Hej, jest pan tam? – spytała Nikki sennie. – Ja... Hmm... Pewnie zasnąłem. – Znowu? – Wygrywałem konkursy trzyminutowego snu na akademii medycznej. – Ja też. Miałam być chirurgiem, ale dali mi kopa, kiedy zasnęłam przy stole operacyjnym. – Wyobrażam sobie, jak padasz na twarz w otwartą jamę brzuszną. Powiedz mi, Nikki, dlaczego ci się to przytrafiło? – Nie mam zielonego pojęcia. Ale ci ludzie wiedzieli, kim jestem. Tego jestem pewna. – Czy mogli szukać narkotyków? – Wszystko możliwe. Ale z tego, co pamiętam, wynika, że chodziło im o mnie i o nic więcej. Zdaje mi się, że mówili do siebie po imieniu, ale nie pamiętam jak. Matt podniósł się z krzesła. – Zaraz wracam – powiedział. – Dokąd idziesz? – Zadzwonić na policję. Szef policji Grimes pewnie chce usłyszeć, że jesteś przytomna, a ja chcę, żeby zanim się dowiemy, o co tu chodzi, posadził strażnika przy twoich drzwiach. Nikki przetarła oczy. – Chyba rozmawiałam na pogrzebie z szefem policji. – Owszem. Mówił mi o tym.

– O ile pamiętam, był bardzo przyjaźnie nastawiony. – To wszystko wyjaśnia – powiedział Matt, przypominając sobie jego niestosowne wyczuwalne groźby na izbie przyjęć. – Co wyjaśnia? – Nic takiego. Nie kontaktowaliśmy się jeszcze z twoją rodziną, Nikki. Daj mi numery telefonów, zadzwonię do twojego męża, rodziców, czy do kogo chcesz. – Mój tato właśnie dochodzi do zdrowia po niewielkim wylewie, mama wpada w histerię na widok wróbla, który zjada robaka, a kandydaci na męża, walcząc o moje względy, pojedynkują się na śmierć i życie. Mam nadzieję, że z tego wyjdę, więc może byśmy nikogo nie niepokoili? No, może z wyjątkiem pracy. Miałam być w robocie. Matt zapisał numer telefonu. – Idę, ale jeszcze tu frruce – obwieścił jak Schwarzenegger. – Jesteś... bardzo... miły – odpowiedziała. Nie odpowiedział, bo ona znowu odpłynęła w sen, oddychając równo i głęboko. Kiedy Matt wyjaśnił, o co chodzi, oficer dyżurny na komisariacie policji w Belindzie przełączył go do Billa Grimesa. – Powiedziała panu, co się wydarzyło? – spytał Grimes. – Nie wypytywałem jej. Najpierw chciałem do pana zadzwonić. – Niech pan mi nie mówi, że odzyskał pan zdrowy rozsądek. – Bardzo zabawne. Powiedziała, że było dwóch mężczyzn – jeden otyły, w garniturze. Drugi w typie sportowca. Coś to panu mówi? – Być może. Zaraz tam będę. – Powiedziała też, że do niej strzelali. – A więc to była rana od kuli, koło ucha. – Na to wygląda. – W ciągu godziny ktoś tam się stawi – powiedział Grimes. – A ja będę za kilka minut, żeby z nią porozmawiać. – Spokojnie, nie pali się – powiedział Matt, chcąc mu dać do zrozumienia, żeby się trzymał od niej z daleka. – Ma dość poważne wstrząśnienie mózgu. – Jak pan sądzi, jak długo będzie w szpitalu? – Jeszcze nie wiem. Pewnie kilka dni. Musi ją obejrzeć neurolog i może zrobimy badanie rezonansu magnetycznego, jeśli neurolog uzna, że to da coś więcej niż tomografia komputerowa, którą zrobiliśmy przy przyjęciu. – No dobrze. Wkrótce będzie u was jeden z moich ludzi.

– Będzie jej pilnował na okrągło, tak? – Może pan się zajmie swoją robotą, a mnie pozwoli robić moją, Rutledge. – Nancy – zwrócił się Matt do przełożonej pielęgniarek na OIOM-ie – czy na pewno nie możesz tu jeszcze trochę zatrzymać doktor Solari? – Wiesz, Matt, że poszłabym za tobą w ogień – powiedziała Nancy Catlett – ale mamy na oddziale czterech pacjentów w stanie krytycznym, a na salę pozabiegową przywiozą nam wkrótce pacjenta po operacji tętniaka jamy brzusznej. W żaden sposób nie mogłabym uzasadnić przetrzymywania tu pacjentki, która jest przytomna i w pełni świadoma – nawet twojej pacjentki. – W takim razie przenieśmy ją do pokoju jednoosobowego. – To zależy od jej ubezpieczenia. – Wystarczy, że znajdziesz taki pokój. Posadzimy policjanta przed drzwiami. Chciałbym, żeby tylko osoby niezbędne przy jej leczeniu i opiece tam wchodziły. Jeżeli będzie potrzebowała jakiegoś konkretnego zalecenia, ja je wypiszę. Jeżeli jej ubezpieczenie nie pokryje tego, ja dołożę resztę. – No wie pan, doktorze, chyba jednak do tego nie dopuścimy – powiedziała Catlett. – Ale jeżeli pan traktuje tak wszystkich swoich pacjentów, to ja zmieniam lekarza i od jutra rejestruję się u pana. Mój lekarz rodzinny i firma ubezpieczeniowa okropnie nie lubią płacić za jednoosobowe pokoje szpitalne.

Matt zrobił szybki obchód i zajrzał do wszystkich pacjentów, których miał w szpitalu, a potem zaniósł do motocykla zestaw do drenażu opłucnej, woreczki do kroplówki, antybiotyki i inne niezbędne rzeczy, które „zorganizował” dla Lewisa. Myśli na temat Nikki Solari i pytania dotyczące napadu na nią plątały mu się po głowie, tak że nie mógł się skoncentrować na niczym innym. Kiedy wrócił na oddział, pielęgniarki powiedziały mu, że Nikki przeważnie spała, zapadała w sen po każdym z dwóch badań neurologicznych, które zlecił. Ale kiedy wszedł na salę, westchnęła z zadowoleniem i otworzyła oczy. – Dobrze że jesteś – powiedziała, ziewając. – Skąd wiesz, że jestem? – Coś mi się czasem udaje wiedzieć. – Jak twój ból głowy? – Czy widziałeś kiedyś koncert Riverdance z irlandzkimi werblami? – Aua. Możesz dostać trochę paracetamolu, ale wolałbym unikać czegoś mocniejszego. – Może być paracetamol. Jestem silna. – Nie musisz mnie o tym przekonywać. Policjant, który będzie cię pilnował, już tu jedzie. Miałaś rację, Bili Grimes jest wobec ciebie bardzo opiekuńczy. – Mam nadzieję, że zdoła wyjaśnić sprawę.

– To dobry glina. Kiedy chce być dobry. Posłuchaj, muszę jechać na wizytę domową, ale poczekam na oddziale, aż pojawi się ten policjant. A ty możesz spać dalej. W tej chwili to najlepsza terapia, jaką możesz sobie zafundować. – Za chwilę. Teraz czuję się całkiem rozbudzona. Mógłbyś usiąść na minutkę? Czuję się trochę jak Dorota, która wyjrzała przez okno i odkryła, że nie jest już w stanie Kansas. – Wolałbym porozmawiać z tobą, niż wypełniać historie chorób. – Dzięki. Pielęgniarki mówiły, że kończyłeś medycynę w Harvardzie. – Robiłem specjalizację w White Memorial. – Jestem pod wrażeniem. Mnie nie przyjęto tam na specjalizację chirurgiczną. – Chirurgiczną? – Byłam rok na chirurgii w Metropolitan, a potem przeniosłam się na anatomię patologiczną. Chciałam mieć gwarancję, że moi pacjenci będą leżeć bez ruchu, kiedy będę ich operować. Gdzie wtedy mieszkałeś? – W Beacon Hill. W biedniejszej części. Bardzo mi się podobało w Bostonie, ale serce zawsze rwało się tu, w góry. Nie mogłem się doczekać powrotu. – To nietrudno zrozumieć. Tutaj jest bardzo pięknie. – Jeżeli nie ściga cię para zwyrodniałych zabójców. Mogę cię o coś spytać? – Oczywiście. – Chciałbym spytać o twój tatuaż. – O co mianowicie? – spytała, jakby gotowa do obrony. – Och, drobiazg. Trzeba ci wiedzieć, że co krok spotykam tu lekarki i lekarzy, którzy mają potwora Gila wytatuowanego na stopie. Nikki zmrużyła oczy. Kpisz sobie ze mnie? Matt natychmiast pospieszył ratować sytuację. – Nie, przepraszam cię bardzo. Niefortunne żarty to moja najmniej pożądana specjalność. Moja wina, moja bardzo wielka wina. – Podciągnął rękaw i pokazał jej własny tatuaż. – Ja na przykład mam krzew głogu. Napięcie na twarzy Nikki zelżało. – Kiedyś będziesz mi musiał opowiedzieć swoją historię – powiedziała. – A ja kazałam sobie zrobić ten tatuaż kilka lat temu. Paru moich przyjaciół muzyków zrobiło sobie tatuaże i ja postanowiłam, że też chcę mieć. Wybrałam grzbiet stopy, tak żebym mogła go widzieć, kiedy chcę, ale również ukryć, kiedy chcę. Pomyślałabym może o jakimś innym miejscu na ciele, gdybym wiedziała, ilu facetów będę miała dzięki temu. To jest zresztą tylko w połowie potworów Gila. Z przodu to salamandra. – U nas lekarze też chętnie wybierają tę wersję – rzucił wbrew sobie. Tym razem jej oczy zaiskrzyły śmiechem.

– Po raz pierwszy zobaczyłam tę kombinację na glinianym garnku w rezerwacie Indian Navaho w Arizonie – mówiła dalej. – I kiedy artysta wyjaśnił mi symbolikę, przyjęłam ten twór jako rodzaj swojego totemu. Salamandra jest nieśmiała, miękka, bezbronna, słaba i tajemnicza. Jaszczurka Gila jest nieulękła, zwarta, jest jak wojownik, zdecydowana i tak zawzięta, że kiedy chwyci coś swoim grubym ogonem, często trzeba jej obciąć głowę, żeby wypuściła ofiarę. Matt przypomniał sobie straszną śmierć bestii w swoim śnie i przeszedł go dreszcz. Nigdy nie odrzucał czynnika mistycznego czy ponadnaturalnego, poczynając od snów, a ten coraz bardziej go niepokoił. Czy ten poruszający i niepokojący scenariusz był rodzajem repetycji pewnej sekwencji zdarzeń z niedawnej przeszłości, czy też wizją czegoś, co miało nadejść? – Widzę, że ci dwaj faceci na autostradzie dostali więcej, niż się spodziewali – powiedział. Nie usłyszał odpowiedzi. Nikki znów miała zamknięte oczy, dawało się we znaki zmęczenie i skutki wstrząsu mózgu. Odległe skutki tępego uderzenia w głowę nie dają się przewidzieć i są potencjalnie niebezpieczne. Matt już widział zawodowych sportowców, którzy musieli na zawsze wycofać się z kariery, i innych, początkowo intelektualnie sprawnych, bez widocznych zmian w badaniu rezonansu magnetycznego – których stan widocznie się pogarszał w ciągu zaledwie paru dni. W ciszy modlił się za Nikki Solari i za jej muzykę – skrzypcową i niematerialną. Wstał i zanim się odwrócił, powodowany impulsem, sięgnął w kierunku łóżka, aby dotknąć jej ręki. W ostatniej chwili cofnął się. Ten gest byłby całkowicie niewinny i naturalny w stosunku do niemal wszystkich jego pacjentów. Ale – musiał przyznać – nie w stosunku do tej pacjentki.

ROZDZIAŁ 17 Doktor Jose Farria, prowadzący ostatnie obrady Komisji Specjalnej do spraw Omnivaxu, trzema krótkimi uderzeniami drewnianego młotka przywołał zebranych do porządku. Na korytarzu, za zamkniętymi drzwiami pomieszczenia, w którym odbywało się zebranie, nie było tłumu dziennikarzy i fotoreporterów, którzy przedtem relacjonowali wystąpienie Lynette Marquand. Ale i tak media były dość dobrze reprezentowane. Dramatyczna obietnica pierwszej damy, która przyrzekła, że cofnie całą procedurę do punktu wyjścia, jeżeli chociażby jeden z członków szacownego grona zagłosuje przeciw szczepionce, w połączeniu z implikacjami politycznymi i medycznymi całego projektu, sprawiła, że zainteresowanie społeczne nie słabło. Dwudziestu jeden lekarzy i naukowców zebranych w eleganckiej sali konferencyjnej przerwało rozmowy i uroczyście zasiadło na krzesłach przy swoich wizytówkach ustawionych na solidnym okrągłym stole. Jedno miejsce było puste – miejsce przedstawiciela organizacji konsumenckich – Ellen Kroft. – Chciałbym skorzystać z okazji – rozpoczął Farria – aby podziękować wszystkim wam i każdemu z osobna za niemal trzyletnie zaangażowanie i wysiłek, którego kulminacją będzie dzisiejsze głosowanie. Oddaliście ogromne usługi krajowi, medycynie, a wreszcie całej ludzkości. Podczas dzisiejszego spotkania każdy będzie miał możliwość wygłoszenia swoich ostatnich uwag na dowolny temat związany z pracami, w których uczestniczyliśmy. Potem każdy odda głos – na tak lub na nie. W kontekście przyrzeczenia złożonego przez pierwszą damę społeczeństwu amerykańskiemu decyzja o wstrzymaniu się od głosu nie będzie uważana za głos sprzeciwu. Przerwał na chwilę z takim wyrazem twarzy, jakby połknął źle przeżuty kawałek mięsa. – Zanim przejdę do następnego punktu – powiedział, odchrząkując i zbierając się w sobie – chcę przedstawić oświadczenie, o co zostałem poproszony. Otrzymałem je dzisiaj rano wraz z notatką informującą, że jego kopie przesłano do redakcji „Washington Post” i „New York Times”, jak również do czterech dużych stacji telewizyjnych i do CNN. Jest to oświadczenie pani Ellen Kroft, której dzisiaj tu z nami nie będzie. Przepraszam, że nie zdążyłem rozdać wszystkim kopii tego oświadczenia, ale puszczę je obiegiem po zakończeniu posiedzenia. Pani Kroft poprosiła mnie, żeby jej oświadczenie odczytać tu w całości. W pomieszczeniu zapanowało lekkie poruszenie, zebrani wymieniali spojrzenia – zaciekawione lub jawnie lekceważące. George Poulos, siedzący tuż obok pustego miejsca Ellen Kroft, wpatrywał się w Farrię nieruchomym wzrokiem. – Ponieważ nie słyszę sprzeciwów – powiedział Farria – będę kontynuować. Jeszcze raz odchrząknął i poprawił okulary na nosie.

– Szanowni koledzy i koleżanki. Jako jedyna przedstawicielka organizacji konsumenckich w

komisji Omnivaxu podchodziłam do swoich obowiązków nie jako naukowiec i lekarz, bo to wy jesteście naukowcami i lekarzami, lecz jako matka i babcia. Od dnia naszego pierwszego spotkania postawiłam sobie trzy cele. Pierwszy to dowiedzieć się możliwie najwięcej o procesach opracowywania szczepionek, ich testowania i wydawania zezwoleń na ich użytkowanie, a potem oceny, kiedy są już powszechnie stosowane. Drugim moim celem było dokładne zapoznanie się z substancjami wchodzącymi w skład Omnivaxu – z ich produkcją, charakterystyką każdej z nich i wzajemnym na siebie oddziaływaniem. Moim ostatnim celem były rozmowy z jak największą liczbą matek i ojców z różnych kręgów społeczeństwa, zarejestrowanie ich nadziei i oczekiwań, a także ich lęków związanych ze szczepieniami w ogóle, a Omnivaxem w szczególności. Chciałabym omówić te kwestie w takim właśnie porządku. Wiele osób, a w tym większość z was, rodzina prezydenta i pani minister zdrowia Lara Bolton, uważa, że jednym z podstawowych wyznaczników postępu w cywilizowanym społeczeństwie jest stopień ochrony obywateli przed chorobami zakaźnymi. Jak wiecie, choć nie wszyscy to wiedzą, od tysiąc dziewięćset czternastego roku liczba obowiązkowych szczepień i ich dawek, podawanych naszym dzieciom, wzrosła z trzech dawek Di-Per-Te do czterdziestu dawek dwunastu różnych szczepionek. A teraz, wraz z zastosowaniem Omnivaxu, choć liczba dawek znacznie spadnie, liczba szczepionek wzrośnie z nawiązką. Omnivax z pewnością wydaje się ogromnym krokiem naprzód. Czy nie będzie jednak negatywnych skutków? Złotym standardem przy badaniach każdego nowego leku jest podwójnie ślepa próba, w której populacja badanych składa się z dwóch grup, w miarę podobnych pod względem demograficznym i zdrowotnym. Im większa jest badana grupa, tym lepiej, jeżeli tylko cechy charakterystyczne grup są równorzędne. Jedna grupa otrzymuje lek, który podlega ocenie, a druga placebo. Próba jest podwójnie ślepa, kiedy ani pacjent, ani lekarz prowadzący nie wie, kto co otrzymuje. Im dłużej trwa taka ocena, tym bardziej wiarygodne są jej wyniki. Wiele badań nad nowymi lekami trwało dziesięć lat albo i więcej. Moje badania dowiodły, że żadna szczepionka nigdy nie przeszła przez podwójnie ślepą próbę. Potężne firmy farmaceutyczne finansują znaczną część badań nad lekami, prowadzonych na uniwersytetach i w ośrodkach farmaceutycznych. Mają również elokwentnych pracowników do kontaktów z prasą i z mediami, którzy wielokrotnie przekonywali społeczeństwo, że nie możemy sobie pozwolić na to, by pozbawiać grupę kontrolną, która miałaby otrzymywać placebo, dobrodziejstwa ochrony przez szczepionkę w oczekiwaniu na uzyskanie statystycznie znamiennych wyników podwójnie ślepej próby. Czy taka droga na skróty w procedurach naukowych przynosi jakąś zauważalną szkodę naszej zdrowotności? Nie mam zdecydowanej odpowiedzi na to pytanie. Mogę jedynie powiedzieć, że wzrostowi zakresu szczepień towarzyszy alarmujący wzrost przypadków chorób wynikających z nieprawidłowej odpowiedzi immunologicznej, takich jak astma, alergie, cukrzyca wieku młodzieńczego, a także takich jak autyzm, zespół nadpobudliwości i niedoboru koncentracji i inne przypadłości, ujawniające się trudnościami w uczeniu się. Czy istnieje jakiś związek między tymi zjawiskami? Czy szczepienia w jakimkolwiek stopniu zaburzają prawidłowy rozwój systemu odpornościowego organizmu? Nie dowiemy się tego, dopóki szczepionki nie zostaną poddane

długotrwałym podwójnie ślepym próbom. Tutaj Farria przerwał na chwilę, żeby napić się wody i nawiązać kontakt wzrokowy z osobami siedzącymi na sali. Wiele z nich wznosiło oczy ku górze z irytacji, że muszą wysłuchiwać wytartych sloganów, uproszczonych objawień jednego członka komisji, który nie ma żadnych uprawnień badawczych. – Wiem, co myślicie – powiedział Farria – ale zamierzam przeczytać oświadczenie pani Kroft do końca. Wyrządziła nam wielką przysługę, wstrzymując się od głosowania. W laboratoriach i klinikach medycznych jesteśmy silni i wpływowi. Ale przed trybunałem opinii publicznej przedstawicielka organizacji konsumenckiej ma więcej do powiedzenia niż niejeden z nas. Kiedy to zebranie się skończy i już oddamy głosy, każdy z nas będzie musiał wypowiadać się publicznie w kwestiach, które ona tu podnosi. Czy są jakieś pytania? – Miejmy więc to już za sobą i głosujmy – powiedział jeden z pediatrów. – Dziękuję ci, Mel – powiedział Farria. – Do tego właśnie zmierzałem. Poprawił sobie okulary i wypił jeszcze łyk wody.

– A co można powiedzieć o Omnivaxie? – pisze dalej pani Kroft. – Przede wszystkim niech mi wolno będzie powiedzieć, że z trudem znajduję słowa, by wyrazić, jak ogromne wrażenie zrobiła na mnie technologia zaangażowana w produkcję tego niezwykłego specyfiku. Ale znów muszę spytać – a gdzie podwójnie ślepa próba? Gdzie długotrwała ocena skutków? Kiedy już jakaś szczepionka zostanie wprowadzona do użytku, Urząd do spraw Żywności i Leków opiera się na systemie formularzy zawierających odpowiedzi lekarzy dotyczące reakcji. Badania wykazały, że jedynie niewielki procent lekarzy wypełnia takie formularze, mimo że niejeden wie lub podejrzewa, iż wiele schorzeń, z którymi się styka, to schorzenia związane z podawaniem leków. Są zbyt zajęci albo po prostu w danej chwili nie mają pod ręką potrzebnego formularza. Ci, którzy wypełniają takie dokumenty, czynią to przeważnie wtedy, kiedy podejrzana reakcja pojawia się krótko po zażyciu leku i najczęściej kiedy jest to reakcja uderzająca. Błędem byłoby nie powiedzieć, że nie ma żadnego dowodu, iż Omnivax wywołuje jakieś komplikacje. Ze wstępnych badań wynika, że w porównaniu z zagrożeniami, przed którymi ma chronić, jest bezpieczny. Przeoczeniem jednak byłoby również nie wskazać, że Omnivax jest na tyle silny, na ile silny jest jego najmniej wypróbowany składnik. Trzydzieści szczepionek i brak podwójnie ślepej próby. Ale brak też wyraźnych skutków niekorzystnych. Te trzy fakty utrudniają mi podjęcie decyzji w sprawie głosowania. Tutaj dochodzę do ostatniego z celów, które sobie postawiłam jako przedstawicielka grup konsumenckich. Rodzice są przerażeni tym, że agendy rządowe i przemysł farmaceutyczny ukrywają przed nimi informacje o skutkach ubocznych szczepień. Ci rodzice, którzy chcą odmówić zaszczepienia dzieci, są za to ścigani, chyba że potrafią udowodnić, iż jakiś specyfik godzi w ich podstawowe wierzenia religijne. Gdziekolwiek byłam, wszędzie rodzice żądają trzech rzeczy: informacji, badań naukowych oraz wolnego wyboru. Dokąd więc nas to wszystko prowadzi? Mamy przed sobą niezwykły produkt, który bezspornie

ratuje ludzkie życie. Mamy podstawowy istotny wzorzec prawidłowych badań naukowych, który pominięto, podobnie jak pomijano go przy każdej szczepionce czy kombinacji szczepionek, które dotąd stosowaliśmy. Mamy rodziców, którzy chcą więcej informacji i więcej kontroli nad tym, czym szczepi się ich dzieci. Po dogłębnym przemyśleniu tych kwestii postanowiłam, że nie mogę z czystym sumieniem poprzeć Omnivaxu ani głosować w ten sposób, by pozbawić społeczeństwo amerykańskie jego ochronnych działań. Postanowiłam więc wstrzymać się od głosu podczas ostatecznego głosowania nad jego akceptacją. Życzę moim kolegom i koleżankom z komisji mieszanej FDA i CDC wszystkiego najlepszego i dziękuję im za wyrozumiałość i za wiedzę, którą zyskałam dzięki nim w ciągu tych ostatnich trzydziestu dwóch miesięcy.

Jose Farria odłożył okulary. Sądząc po wyrazach twarzy zebranych, żadnego z nich w najmniejszym stopniu nie poruszyło to, co napisała Ellen. Po kilkunastu sekundach George Poulos podniósł rękę i przemówił. – Wnoszę, byśmy pominęli końcowe uwagi i przeszli od razu do głosowania. – Popieram – zabrzmiał inny zmęczony głos. – Ktoś jest innego zdania? – spytał Farria. – W porządku. Sądzę więc, George, że zaczniemy od ciebie. – Głosuję za.

W chwili tego historycznego głosowania Ellen była o setki kilometrów od siedziby FDA. Nigdzie się nie spiesząc, prowadziła samochód drogą pośród zielonych wzgórz Catoctin w stanie Maryland, kierując się do drewnianego domku Rudy’ego Petersona. Dwie godziny przedtem podjechała do domu po Lucy i zawiozła ją do niedużego, zalesionego parku, podzielonego na dwie części łagodnie płynącym strumieniem. Tam zaprowadziła ją na ławkę, usiadła koło niej, przytuliła i ukołysała w rytm kołysania się dziecka. Niedaleko, na placu zabaw, kilkoro dzieci huśtało się na huśtawkach i bawiło się na drabinkach. Łagodny dziecięcy zapach Lucy, zapach mydła i czystości, jest przecież taki sam jak dzieci bawiących się nieopodal, pomyślała Ellen. Jej włosy, jej skóra, jej piękne oczy – to wszystko jest całkowicie normalne. A jednak siedząca tu przy niej dziewczynka tak bardzo różni się od tych dzieci, jakby przybyła na ziemię z innej planety. Ellen rozejrzała się dookoła, zastanawiając się, czy nie są śledzone. Ten ruch wywołał w niej falę mdłości. Nie zauważyła żadnego oczywistego kandydata na detektywa, ale to przecież nic nie znaczyło. Ludzie, którzy wystąpili przeciwko niej, to zawodowcy. – Odnajdę tego człowieka, kochanie – wyszeptała Ellen cicho. – Odnajdą tego człowieka, dowiem się, kto za nim stoi, i dam im nauczkę, taką, jakiej jeszcze nigdy w życiu nie dostali. Siedziały tam przez piętnaście minut, a łzy Ellen spadały na włosy wnuczki. Dzieci pobiegły do swoich zajęć. Plac zabaw był teraz pusty, a Lucy, kiwając się słabiej niż zazwyczaj, zwróciła mętne spojrzenie w tamtym kierunku.

– Kocham cię, skarbie – powiedziała w końcu Ellen, pomagając dziewczynce wstać i prowadząc ją z powrotem do samochodu. – Chodź, jedziemy. Gayle czeka na ciebie w szkole. O jedenastej Ellen była kilka kilometrów od drewnianego domku Rudy’ego. Włączyła radio i znalazła stację, która przez trzaski zakłóceń relacjonowała wydarzenia z Rockville. Po jednomyślnym głosowaniu, jak obiecała pierwsza dama Lynette Marquand, przyjęto szczepionkę Omnivax do ogólnego stosowania. Za kilka dni Ellen będzie obecna w dzielnicowej przychodni zdrowia w Waszyngtonie, gdzie pani minister zdrowia i opieki społecznej Lara Bolton poda pierwszy zastrzyk tego specyfiku dziecku ze śródmieścia stolicy Stanów Zjednoczonych. Potem szczepienie Omnivaxem będzie obowiązkowe dla wszystkich nowo narodzonych dzieci, a dorośli i inne dzieci będą mogły mu się poddać z wyboru. Rozpocznijmy igrzyska – pomyślała Ellen z goryczą. Była zdenerwowana, ale i gotowa do działania. W gruncie rzeczy nie miała wyboru. Zrobiła to, co musiała zrobić. Gdyby mimo wszystko uparła się przy głosowaniu przeciw Omnivaxowi i coś stałoby się Lucy, nie mogłaby z tym żyć. Dziennikarz radiowy nic nie wspomniał o tym, że Ellen wstrzymała się od głosu. Jak usłyszała w sprawozdaniu, największy nacisk położono na polityczne skutki tego, że administracja Marquanda pragnie dotrzymać słowa danego amerykańskiemu społeczeństwu. Może jutro lub za parę dni, myślała, jej oświadczenie nabierze więcej rozgłosu. A może nie. Teraz to i tak nie miało większego znaczenia. Kiedy jej wyobraźnia odtworzyła obraz cuchnącego dymem z papierosów, aroganckiego bandziora siedzącego spokojnie u niej w salonie, mocniej ścisnęła dłońmi kierownicę. Ten drań dobrze wywiązał się ze swojego zadania. Przekonał ją, że jeżeli on zechce, nikt, kogo Ellen kocha, nie będzie mógł być bezpieczny, i ona nic nie może na to poradzić. Miała nadzieję, że nie wie jednego – że wygrał tylko pierwszą rundę. Rzuciła już promień światła na całą sprawę w oświadczeniu dla prasy, mając pewność, że nie przyniesie to żadnych nieprzyjemnych reperkusji. Teraz musi znaleźć sposób, by uderzyć mocniej i celniej – najlepiej śmiertelnie. Poza tym, że uchroniła Lucy, nie stopując głosowania, zyskała na czasie, którego tak potrzebuje Rudy Peterson na dokończenie pracy. Zjechała z głównej drogi na nieoznakowaną leśną, szutrową, która przecinała łąkę umajoną dzikimi leśnymi kwiatami. Promienie słońca rozjaśniały kolory poszycia. Słychać było bzyczenie owadów, a w powietrzu wisiał zapach późnego lata. Na końcu drogi, otoczony młodnikiem, stał drewniany dom Rudy’ego. Rudy mieszkał w jednym pokoju w akademiku z Howardem i był świadkiem na ich ślubie. Przez wiele lat pracował jako biolog i statystyk w Urzędzie do spraw Żywności i Leków, skąd po którejś kolejnej reorganizacji przeszedł na wcześniejszą emeryturę. To jednak nie cała ich historia. Mimo że przez wiele lat przyjaźnił się z jej mężem, Ellen zawsze myślała o Rudym Petersonie jako o anty-Howardzie. Howard był przystojny i uwodzicielski, a Rudy, refleksyjny, filozoficzny, nie był typem mężczyzny, za którym uganiałyby się kobiety. Howard miał poczucie humoru łatwe i błazeńskie, a Rudy przewrotne i subtelne, z delikatną domieszką cynizmu. Okazało się, że w Howardzie jest więcej ciała niż ducha, ale Rudy pozostał lojalnym, oddanym przyjacielem, który nigdy nie mówi złego słowa o swoim byłym kumplu z akademika. W gruncie rzeczy był jedynym z grona ich znajomych sprzed rozwodu, któremu się udało utrzymać dobry związek z nimi obojgiem. Ellen zaparkowała obok zabytkowej terenówki Rudy’ego, rzuciła okiem na dom, a potem obeszła go dookoła. Nie było sensu szukać go w środku w taki dzień. Wąska, wydeptana ścieżka biegła od małego podwórka za domem przez las do akwenu Rudy’ego. Był to śliczny, mały staw – Rudy mówił, że ma dwa i pół hektara – zasilany wodą z górskich strumieni, bogaty w pstrągi i okonie dzięki firmie, która zajmowała się zarybianiem jezior. Rudy, w łódce wiosłowej, tkwił na samym

środku stawu, spoglądając na góry, od czasu do czasu odrywając wzrok od horyzontu, żeby zarzucić wędkę. Miał na sobie swój charakterystyczny słomiany kapelusz w stylu Tomka Sawyera. Nawet z tej odległości Ellen czuła zapach wiśniowego tytoniu z jego fajki. Zgodnie z dobrze udokumentowanymi badaniami przeprowadzonymi w Szkocji, jak jej kiedyś powiedział, jedna fajka tytoniu wiśniowego dziennie przedłuża człowiekowi życie o trzy i pół roku, podczas gdy dwie lub więcej skracają je o pięć lat. Usiadła w cieniu na brzegu, ale wkrótce ją zobaczył i pomachał ręką. – Ahoj! – zawołał. – Już przypływam. Ellen patrzyła, jak zwija żyłkę, chowa wędkę i wiosłuje w jej kierunku. Gdy tylko go zwolniono z Urzędu do spraw Żywności i Leków, Rudy zlikwidował mieszkanie w Rockville i przeniósł się na stałe do domu w górach. Stary kawaler, miał brata, siostrzenicę i siostrzeńca, kilku dobrych przyjaciół oraz pasję do stolarstwa i klasycznej muzyki fortepianowej, którą grał jak rzadko który amator. Ellen martwiła się zawsze, że spędza zbyt dużo czasu sam, i starała się raz lub dwa razy w tygodniu zadzwonić do niego, a raz na kilka miesięcy wybierała się na kilka dni, przywożąc zapas domowego jedzenia, który starczał mu na parę tygodni. Od kiedy została członkiem Komisji Specjalnej do spraw Omnivaxu, telefonów i odwiedzin u przyjaciela było coraz więcej. Rudy przycumował łódkę do zgrabnego pomostu, potem wyściskali się i wycałowali w policzki. Miał okrągłą, chłopięcą twarz, która wyglądała, jakby jeszcze nie znała brzytwy. Prawie nie miał już włosów, tylko srebrny wianuszek wokół głowy. Ellen i inni przyjaciele uważali, że jest tak podobny do aktora Gavina MacLeoda, że można mu dać przydomek Kapitan. On zaś w odpowiedzi namalował na burcie swojej łódki „Statek Miłości”. – A gdzie ryby? – spytała. – Wyrzucam je z powrotem. Ale o tej porze lata większość jest już ze mną po imieniu. Biorą tylko po to, żeby je wciągnąć na górę i żeby mogły pogadać. Raz na jakiś czas któraś tak się poharata, że muszę ją przynieść do domu i zrobić z niej kolację. – Miło cię widzieć. Objęła go ramieniem i poszli razem do domu z drewnianych bali. – No to mów – powiedział, kiedy zrobił dwie filiżanki herbaty. – Jak poszło głosowanie? Nasypałaś piasku w tryby maszyny? Ellen rozmawiała już z nim po tym, jak Lynette Marquand ogłosiła swoje słynne przyrzeczenie, ale nie mówiła mu jeszcze o odwiedzinach mężczyzny z blizną po zajęczej wardze. – Nie poszłam na głosowanie. Rudy uniósł lekko brwi. – Przypuszczam więc – powiedział – że nasza przyjazna wszystkim szczepionka weszła do ogólnego stosowania. – Dwadzieścia dwa głosy do zera. – Przy jednym wstrzymującym się. – Przy jednym wstrzymującym się. Pierwszą dawkę mają podać jakiemuś dziecku za kilka dni.

– Pierwszą z milionów. – Z dziesiątków milionów, należałoby raczej rzec – poprawiła go ponuro. – Jeszcze nie powinni – powiedział. Twarz jej pojaśniała. – Masz dowód? – Może nie dowód. Ale jak ci już mówiłem, zbliżamy się do czegoś ważnego. – Opowiedz mi o tym. Rudy spojrzał na nią z życzliwością, a potem pokręcił głową. – Ty masz pierwszeństwo – powiedział. – Jestem człowiekiem cierpliwym, ale czuję, że masz mi jeszcze niejedno do powiedzenia. – Wybacz mi, Rudy. Wiem, jak się zamartwiałeś o mnie, kiedy odszedł Howard. Chciałam ci powiedzieć o tym, co zmusiło mnie do wstrzymania się od głosu, a jednocześnie cię nie zdenerwować, tylko nie wiedziałam jak. – Ty to masz sposoby, żeby człowieka zaintrygować. Ellen uśmiechnęła się ironicznie. – No, chyba tak – powiedziała. – Nie gniewaj się. Znasz mnie, wiesz, że jestem mistrzynią w zamartwianiu się tym, że inni się martwią. Przedwczoraj jakiś mężczyzna włamał się do mojego domu i czekał na mnie w środku. Był olbrzymi, śmierdział dymem z papierosów i miał grubą bliznę nad wargą. Siedział sobie jak gdyby nigdy nic, uśmiechając się, pokazał mi zdjęcia Lucy w szkole, na podwórku, nawet w jej sypialni, i dał mi do zrozumienia, że ją porwą albo zabiją w jakiś okropny sposób, jeżeli zagłosuję tak, że Omnivax pójdzie do kosza i trzeba będzie zacząć wszystko od nowa. Rudy wypuścił z płuc powietrze, wywinął wargi i gwizdnął cicho. – Przykro mi, ale nie jestem wcale zaskoczony. Ta szczepionka dużo znaczy dla wielu grubych ryb, to są wielkie pieniądze. Potrafisz opisać tego skurczybyka? – Oczywiście, ale co to da? – To jakiś początek. – Był taki pewny siebie, Rudy. Siedział w moim własnym domu, uśmiechając się pod wąsem, wiedząc, że nie mogę nic zrobić i muszę go słuchać. Powiedział, że jeżeli pójdę na policję, to nic nie da, a on i tak się dowie. Ellen poczuła, że puszczają jej nerwy. Zagryzła dolną wargę i otarła wierzchem dłoni kilka łez. – Pewnie miał rację i w jednym, i w drugim – powiedział Rudy. – Naprawdę robi mi się niedobrze, kiedy pomyślę, że właśnie tobie się to przytrafiło. – Wyciągnął do niej rękę i niezręcznie poklepał ją po dłoni. – Czy pamiętasz coś jeszcze? – Gdy już skończył swoje groźby, zadzwonił z komórki i pod dom podjechał jakiś samochód.

Wyszedł na ulicę tak spokojnie, jakby był akwizytorem, a potem odjechał sobie. Próbowałam zobaczyć numer samochodu, ale odjechał bardzo szybko. – Czy nie powiedział czegoś, z czego można by wnosić, kto go wynajął? Ellen potrząsnęła głową. – Chyba nie. Powiedział, że zatrudnił go ktoś, kto chciałby, żeby Omnivax jak najszybciej wszedł do obiegu. Zapytałam, czy pracuje dla prezydenta Marquanda albo firmy farmaceutycznej, ale zbył mnie bardzo szybko. – Tak się zastanawiam – powiedział Rudy. – Stawiałbym na kogoś, kto produkuje leki. Jeśli chodzi o Lynette Marquand, raczej wątpię, czy mogłaby wynająć kogoś takiego, ale nie mogę nic powiedzieć o jej pracownikach albo o mężu – skoro jesteśmy przy rodzinie prezydenckiej. – Poczekaj, powiedział: „ludzie, dla których pracuję” i „mocodawcy”. W liczbie mnogiej. Pamiętam to dokładnie. – Wiesz co, masz tu kartkę papieru. Chciałbym, żebyś spisała o nim wszystko, co zapamiętałaś. Jak wyglądał, jak był ubrany, sposób bycia, słowa, jakimi się posługiwał, wszystko. – I co to da? – Jeszcze nie wiem, ale jak mawiała moja babcia, nie zaszkodzi. Może coś, o czym zapomniałaś, nagle stanie ci przed oczami. – Może. Chcę go odnaleźć, Rudy. Chcę go odnaleźć i... i zrobić mu coś takiego, żeby zabolało. Zamykam oczy w nocy i widzę tę ohydną twarz i te szydercze oczy. Budzę się w środku nocy zlana potem. Dzisiaj rano aż mnie zemdliło. Tak bardzo chciałam iść na policję, ale po tym, co powiedział, nie mogłam się na to zdobyć. – Podejdźmy do tego spokojnie, Ellen. Pomogę ci. Jeżeli ten facet jest na wolności, znajdziemy go. Ale najpierw spiszmy czarno na białym wszystkie fakty. Znasz mnie. Potrzebuję danych. Ty siądź tu i pisz, a ja zrobię herbatę. – A potem powiesz mi, co u ciebie? – Potem ci powiem – odparł Rudy.

Pokój do pracy Rudy’ego mieścił się na piętrze drewnianego domu, dawnym poddaszu. Okna w ukośnym dachu, belkowany strop, boazeria z sosnowego drewna, półki na książki od podłogi do sufitu – dzięki temu wszystkiemu można było się czuć w tym pomieszczeniu równie dobrze jak w towarzystwie jego właściciela. Sporą część przestrzeni zajmowało wielkie dębowe biurko, na którym stał komputer i inne skomplikowane urządzenia elektroniczne. W gabinecie Rudy’ego było też miejsce do czytania – dwa wytarte skórzane fotele i kanapa. Przy jedynym oknie stał teleskop skierowany w stronę podwórka i w kierunku jeziorka. Kiedy Ellen skończyła spisywać wszystko, co zapamiętała o dobrze ubranym i elokwentnym zabójcy, zdjęła buty i usiadła wygodnie na fotelu. Rudy usiadł naprzeciwko. Kiedy wyprostowywał nogi, żeby położyć je na kanapie, jego bose stopy otarły się o jej stopy. Cofnął je szybko i

wymruczał jakieś słowa przeprosin, a na jego twarzy pojawiła się dziwna mieszanina zażenowania i... i czego jeszcze? – zastanawiała się Ellen. Potem zauważyła kolory na policzkach Rudy’ego. – No więc? – spytała, kiedy oparł stopy o kanapę w przyzwoitej odległości od jej nóg. – No więc, wiesz w czym jest problem, kiedy się próbuje sprawdzić, czym jest ten cały Omnivax? Nie żeby istniały jakieś dane naukowe absolutnie pogrążające ten specyfik – bo niczego takiego nie ma. Chodzi o to, że dane na temat tak potężnej i przeprowadzanej na tak szeroką skalę operacji są bardzo skąpe. A jako statystyk lubię się bawić wielką liczbą danych i ustawiać je naprzeciwko siebie, prawie tak jak lubię łowić ryby. Ta megaszczepionka w pewnym zakresie została poddana próbom, ale nie było nad tym kontroli, wszystkie jej składniki zostały przebadane indywidualnie i w pewnych kombinacjach ze sobą, ale również nie w sposób kontrolowany. Każdy kawałek szkiełka w tym kalejdoskopie, jakim jest szczepionka, prezentuje się bardzo dobrze, ale tylko w takim zakresie, w jakim został oceniony. Nie mam wątpliwości, że Omnivax chroni przed infekcjami, przed którymi ma chronić. – Słyszę, że teraz będzie jakieś ale. – Ale gdyby się pojawił jakiś nowy lek, na przykład przeciw artretyzmowi, albo jakaś nowa pigułka antykoncepcyjna, nie wyobrażam sobie, żeby ją można było zatwierdzić do ogólnego stosowania na podstawie tak skąpych danych. – O ile wiem, szczepionki nigdy nie poddano ściśle kontrolowanej podwójnie ślepej próbie. – O ile ja wiem, masz rację. Lekarze i przemysł farmaceutyczny, a także niektórzy z moich dawnych przyjaciół w FDA woleliby się dowiedzieć o problemach z tą szczepionką już po fakcie, niż ryzykować pozbawienie społeczeństwa ochrony choćby przed jednym najmniejszym mikrobem, bo w tym jest kasa, moja droga. – Mów dalej. – No cóż, tak jak ci już mówiłem, pomimo ograniczonych możliwości i czasu, postanowiłem się skupić na przebadaniu najsłabszych ogniw w łańcuchu Omnivaxu. Przeryłem się przez stosy danych dostępnych na temat każdego z rzadszych schorzeń – przez wszystkie te informacje, które nazywam graczami spoza głównej drużyny. Jak już wspomniałem, listę otwiera szczepionka przeciw gorączce z Lassy. Jest stosunkowo nowa. Tak jak nowe są przypadki infekcji, przeciw której została stworzona. Uzyskała atest na ogólne stosowanie jakieś dziesięć lat temu. Ze statystycznego punktu widzenia – przynajmniej z mojego statystycznego punktu widzenia – wprowadzono ją do użytku zbyt szybko i zbyt pochopnie. – Obawiano się poważnej epidemii, która mogła w każdej chwili wybuchnąć w Stanach. – Wiem, tylko że do epidemii nie doszło – przynajmniej wtedy nie doszło. Cóż, nie mogę powiedzieć, że ta szczepionka budzi jakieś zastrzeżenia, ale jestem pewien, że dogłębnie jej nie przebadano. – To już wiemy – powiedziała Ellen, mając nadzieję, że w jej tonie nie będzie słychać nuty głębokiego rozczarowania. – To wszystko, co masz? Rudy zrozumiał jej reakcję i przez kilka sekund siedział w milczeniu. Potem pokręcił głową i

uśmiechnął się z dumą. – Nie – powiedział. – W gruncie rzeczy to nie ja to mam. Wykonałem parę telefonów, między innymi do starego kumpla z CDC, z którym kiedyś pracowałem. Nazywa się Arnold Whitman, jest epidemiologiem i mikrobiologiem. Arnie na naszą prośbę przygląda się szczegółowo przypadkom zakażenia gorączką z Lassy. Jeżeli ktoś go nakryje, że łazi i węszy po nie swoim terenie, może stracić pracę. Tak czy inaczej, może nic nie znaleźć, ale Arnie jest dobrej myśli, a on jest bardzo wysoko na mojej liście bystrzaków, którzy raczej się nie mylą, jeżeli chodzi o sprawy naukowe. – Ty powinieneś być na tej liście – powiedziała Ellen. – Ależ ja jestem. Teraz poważnie, posłuchaj. Okres wylęgania gorączki z Lassy od chwili zetknięcia się z wirusem do chwili wystąpienia objawów wynosi od siedmiu do czternastu dni, góra dwadzieścia jeden. Osiemnaście przypadków w Stanach Zjednoczonych, to – jak się wydaje – osoby, które przywlokły infekcję z Afryki. Reszta przypadków to prawdopodobnie ci, którzy złapali wirusa od tej osiemnastki. Jeśli uwzględnimy znany nam okres wylęgania się choroby, dochodzimy do wniosku, że każda z osiemnastu osób zaraziła się mniej więcej wtedy, kiedy już opuszczała Afrykę i wracała do Stanów. – To dziwne. – Co najmniej dziwne, moja droga. To do badania takich danych narodziła się moja statystyka – aby nadawać im sens. A teraz zgadnij, co się dzieje? – Te dane nie mają sensu. – Właśnie! Nie ma żadnego sensu w tych osiemnastu przypadkach zarażeń w chwili wyjazdu z Afryki do Stanów, ponieważ w badanej materii coś jest nie tak. – Ale co? – To jest właśnie zagadka. Nie wiem, o co tu chodzi, a przynajmniej na razie nie wiem. Ale czekaj, to nie wszystko. Tam, gdzie gorączka z Lassy występuje często, ma bardzo wyraźny okres nasilenia w styczniu i w lutym. Przygotowałem tu taki niewielki wykres, w którym ująłem wszystkie przypadki sprzed trzech lat, na podstawie danych Ministerstwa Zdrowia Sierra Leone, które dostałem dzięki mojemu kumplowi Arniemu. – Imponujący – powiedziała Ellen. – W każdym razie wzorzec stycznia i lutego, o którym piszą podręczniki, na pewno jest widoczny. A teraz spójrz na nasze osiemnaście przypadków. Ellen przyłożyła drugi wykres do pierwszego. W styczniu był tylko jeden przypadek zachorowania, a w lutym żadnego. Większość zachorowań wystąpiła latem. – Co na to twoja statystyka? Rudy udał, że nacisnął na dzwonek, dodając do tego efekty dźwiękowe. – Liczby znów mówią, że coś jest nie tak. Nie muszę ci chyba przypominać, że to są moje liczby, a moje liczby nie kłamią. Można by powiedzieć, że w maju, czerwcu i lipcu jesteśmy znacznie bardziej zagrożeni gorączką z Lassy, lecąc do Stanów Zjednoczonych, niż przebywając w

Afryce. – Co zrobimy z tymi wszystkimi informacjami? – Postaramy się przekształcić je w hipotezę roboczą – odparł – scenariusz, w który te dane ładnie się wpasują i coś wyjaśnią. Potrzebne nam są teraz fakty. – Gdzie zaczniemy? – Chyba w ambasadzie Sierra Leone w Waszyngtonie. Pewien mój przyjaciel w Departamencie Stanu mówi, że mają tam dostęp do listy pasażerów każdego lotu do Stanów. Oprócz tego interesowałoby mnie, ilu Amerykanów zapadło na gorączkę z Lassy w Afryce w porównaniu z tymi, którzy zachorowali po powrocie do kraju. Sądzę, że moglibyśmy uzyskać te informacje również z Sierra Leone. Dane! Pragnę danych! Ellen zerwała się z fotela i objęła Rudy’ego. – Wiem, ile cię to kosztowało, Rudy, ale jesteś moim najlepszym przyjacielem na świecie. – To akurat nie jest najtrudniejsze – powiedział, odwracając oczy.

ROZDZIAŁ 18 – Zatrzymanie krążenia na OIOM-ie... zatrzymanie krążenia naOIOM-ie... Matt był na drugiej chirurgii, pisał zlecenie na przeniesienie Nikki do jednoosobowej sali, kiedy usłyszał alarm. W zasadzie nie miał wątpliwości, że jego powodem jest sześćdziesięcioparoletni drwal, który zajął łóżko Nikki. Matt minął go w korytarzu, kiedy wnoszono go na oddział, i zauważył siność wokół ust i lekką bladość skóry, z czego można było wnioskować, że ma niewydolność serca. Matt pobiegł na OIOM i zjawił się tam w tym samym czasie co dwie pielęgniarki i technik obsługujący respirator. Chociaż nie żałował tego, że przeniósł się z ratownictwa medycznego, gdzie pacjenci zmieniali się jak w kalejdoskopie, do podstawowej opieki zdrowotnej, gdzie związki z pacjentami były mocniejsze i bliższe, potrafił się szybko przestawiać, a ruch towarzyszący nagłym przypadkom i skomplikowanym urazom wciąż podnosił mu adrenalinę we krwi. Dotarł na salę i dopiero wtedy zorientował się, że kardiolog przy łóżku pacjenta to Robert Crook. Matt nie miał z nim kontaktu od czasu niefortunnego spotkania w dyrekcji kopalni. Crook, kiedy go zobaczył, zrobił niechętną minę i z rezygnacją pokręcił głową. – Potrzebuje pan pomocy? – spytał Matt, siląc się na wesołość w głosie. – Chyba już miałem dość pomocy – odpowiedział niechętnie Crook. Stojąca za nim pielęgniarka Julie Bellet gwałtownie kręciła głową i bezgłośnie wypowiedziała: „Zostań!”. – Może na wszelki wypadek zostanę. – Niech pan robi, co pan chce. Zaczynamy od czterystu dżuli. Sto dwadzieścia pięć powinno wystarczyć – pomyślał Matt. Julie spojrzała na niego błagalnie, ale mógł tylko wzruszyć ramionami. Czterysta to było zdecydowanie za dużo, ale nie aż tyle, by wyzywać Crooka na pojedynek. Kardiolog brnął dalej, ustawiając płytki defibrylatora na piersi mężczyzny. – Gotowe!... Teraz – włączyć! Julie Bellet nacisnęła guzik, podając czterysta dżuli prądu elektrycznego wprost na klatkę piersiową drwala. Niemal natychmiast chaotyczny wykres fibrylacji zastąpił szybki, miarowy rytm. – W porządku – powiedział Crook tonem stanowczym i zdecydowanym. – Pacjent ma teraz porządny, przyspieszony rytm nadkomorowy. Podajmy mu miligram propranololu dożylnie. Nie! – krzyknął Matt do siebie. Błędna diagnoza, złe leczenie. Zrobił krok w kierunku Crooka. – Robercie – powiedział cicho, tak żeby obecni na sali nie słyszeli – to jest częstoskurcz komorowy. Jestem pewien. Ksylokainę, nie propranolol.

Crook spojrzał na niego z wściekłością. – Miligram propranololu dożylnie – polecił raz jeszcze. – Albo lepiej dwa. Podawać powoli. Cholera jasna! – pomyślał Matt, bezskutecznie próbując uniknąć błagalnego spojrzenia Julie Bellet, która wraz z inną pielęgniarką powoli i z ociąganiem zabierała się do wykonania polecenia. Za chwilę wybuchnie wojna. – Robercie – szepnął raz jeszcze – podaj mu ksylokainę i zapobiegniesz migotaniu. Spojrzenie Crooka rzucone w bok było, jeśli to możliwe, jeszcze bardziej jadowite niż przedtem. – Podziękuję ci, gdy... W tym momencie wraz z trzepotaniem nieskutecznych uderzeń serca rytm niestabilny przedsionkowej tachykardii przeszedł w zagrażające życiu migotanie komór. – Czterysta dżuli – polecił Crook, unikając wzroku Matta. – Podajcie mu też setkę ksylokainy. Na razie się wstrzymamy z propranololem. W tej chwili reanimacja, która powinna być nieskomplikowana i szybko zakończyć się powodzeniem, mogła równie szybko wymknąć się spod kontroli. Na szczęście siły potężniejsze niż siły obecnych w tej sali postanowiły, że czas starego drwala jeszcze nie nadszedł. Po uderzeniu elektrycznym podano dawkę ksylokainy, którą pacjent powinien dostać od razu, po czym nastąpił jeszcze jeden elektrowstrząs i nagle wszystko było już w porządku – prawidłowy zapis rytmu serca na monitorze i prawidłowe ciśnienie krwi. – Dobra robota – powiedział Matt. Robert Crook nie odezwał się ani słowem. W kilka minut sytuacja w układzie krążenia pacjenta ustabilizowała się. Powróciły mu kolory, a ciśnienie wzrosło i pozostało na stałym poziomie. Crook gestem dłoni poprosił Matta na bok sali, gdzie mógł do niego mówić szeptem, tak żeby go nikt nie słyszał. – Przyjmij radę mądrego człowieka – powiedział nieprzyjemnym głosem – i pomyśl o tym, żeby znaleźć jakieś inne miejsce na praktykę lekarską. Gdzieś daleko stąd. – Ale mnie się tu podoba – powiedział Matt. – Tu się wychowałem. Zawsze chciałem się tu zestarzeć. – No to, do cholery, możesz się zestarzeć gdzie indziej. Jeśli w ogóle chcesz dożyć starości. Przekroczyłeś granicę, Rutledge. – Nie wiem, o czym mówisz. – Poniektórzy mogą ucierpieć i nie będę zdziwiony, jeśli znajdziesz się wśród nich. – Grozisz mi? – Doktorze Crook! Julie Bellet pokazywała palcem na ekran monitora, gdzie ukazały się kolejne nieregularne uderzenia.

– Jeszcze pięćdziesiąt ksylokainy dożylnie – rzucił ostro Crook. Odwrócił się tyłem do Matta. – Nikogo nie udało ci się nabrać. Nagle Matt wyciągnął rękę, chwycił Crooka za krawat i koszulę, tak że jego plecy zasłoniły ruch Matta przed wzrokiem pielęgniarek. – Ani tobie – warknął. – Nigdy więcej nie próbuj mi grozić. Całkowicie zaskoczony, spąsowiały Crook wyrwał się i poprawiając krawat i koszulę, wrócił do łóżka chorego. Matt nie pamiętał, żeby kiedykolwiek kogoś fizycznie zaatakował, od czasu kiedy wyrósł z krótkich spodenek. Głupota, absolutna głupota! Miał niesamowite szczęście, że nikt nie zauważył tego, co zrobił. Z zaciśniętymi pięściami odwrócił się na pięcie i nie spojrzawszy za siebie, wyszedł z OIOM-u. Oczywiście, że Crook wie o tym, że dotarli do składowiska toksycznych odpadów – myślał Matt. Ale czy to ostrzeżenie pochodziło od Armanda Stevensona, czy może kardiolog sam przekroczył pewne wyznaczone granice i zrobił więcej, niż pozwalało mu stanowisko w kopalni? Co miał na myśli, mówiąc, że „poniektórzy mogą ucierpieć”? Co za poniektórzy? Slocumbowie! Matt ruszył do sali Nikki, żeby zobaczyć, czy na korytarzu pojawił się policjant. Już za długo nie pokazywał się u Lewisa Slocumba i jego braci. Doszedł właśnie do sali, a korytarzem z drugiej strony niezgrabnie kroczył posterunkowy Tarvis Lyons. Lyons chodził z Mattem do jednej klasy w miejscowej szkole średniej. Nieoficjalne przezwisko Tarvisa – Tarka – obrazowo określało prędkość, z jaką myślał i działał. Matt był bardzo zdziwiony, że Tarvis doszedł do matury, i to nie notowany na policji, ale to zdziwienie było niczym w porównaniu z szokiem, jakiego doznał, kiedy wrócił tu po specjalizacjach i okazało się, że Tarvis jest policjantem. To było niepojęte, że ktokolwiek może zawierzyć temu człowiekowi choćby parę kajdanek, a co dopiero służbowy rewolwer. – Cześć, Ledge, sie ma – powiedział Lyons, używając przydomka Matta ze szkoły. Głos miał o oktawę wyższy, niż można się było spodziewać po tak wielkim cielsku. – Ciebie Grimes przysłał? Matt miał nadzieję, że nie zaakcentował „ciebie” tak mocno, jak by niestety chciał zaakcentować. – Mam dzisiaj wolne. To znaczy, że mogę robić nadgodziny. Jestem P. T. – Posterunkowy Tarvis. Szef mówi, że mamy tu panienkę, której trzeba przypilnować. – Grimes nazwał doktor Solari panienką? – No, dokładnie nie pamiętam. – Ona jest lekarzem, Tarvis. To mniej więcej jeszcze dwanaście lat nauki po maturze. Myślę, że zasłużyła sobie na trochę więcej szacunku z twojej strony, więc nie nazywaj jej „panienką”. Grimes tu przyjedzie? – Powiedział, że niedługo będzie, żeby z nią porozmawiać.

– Rób ściśle to, co ci kazał. – To mi właśnie powiedział. – Co? – Powiedział, żebym robił ściśle to, co mi kazał. Matt westchnął ciężko. – Słuchaj, ulokuj się tutaj. Sprawdzaj sam albo niech któraś z pielęgniarek sprawdza, czy znacie wszystkich, którzy do niej wchodzą. Muszę wyjechać ze szpitala na kilka godzin. Będę miał włączony pager. Gdybyś miał jakieś pytania, zadzwoń do centrali szpitala, a oni na pewno mnie znajdą. – Jasne, wszystko gra i buczy, Ledge – powiedział Lyons. – Grasz jeszcze w kosza? – Tak, gram. Już nie mam takiego rzutu jak kiedyś i nogi mam słabsze. – Zawsze miałeś świetny rzut, Legde. – Fajnie, że pamiętasz, Tarvis. Pilnuj dobrze pani doktor Solari. Matt stanął w drzwiach wejściowych do sali i przez chwilę przyzwyczajał oczy do zaciemnionego pokoju. Nikki spała, oddychając głośno przez maskę tlenową. Zaniepokojony tym, co powiedział Crook, Matt chciał jak najszybciej pojechać na farmę Slocumbów. Przeszedł szybkim krokiem do pokoju pielęgniarek i wypisał zalecenie. Najpierw przez dwie godziny kontrola neurologiczna co pół godziny, a potem przez następnych pięć godzin co godzina. Matt jeszcze raz sprawdził, co porabia Tarvis Lyons, który akurat wyciągał krzesło z pustej sali, i pobiegł do swojego motocykla. Droga na farmę zdawała się nie mieć końca. Znów dało o sobie znać poczucie winy, które ciążyło Mattowi w związku z tym, że naraził Lewisa Slocumba na niebezpieczeństwo. Crook był kretynem, ale miał rację. Matt przekroczył granicę. Może byłoby lepiej dać temu spokój – zapomnieć o składowisku odpadów toksycznych i przyznać, że jest za mały i za słaby na walkę z Kopalnią i Koksownią Belinda i nie jest w stanie zmienić jej polityki, podobnie jak za słaby był jego ojciec. Potem przypomniał sobie potwornie zdeformowane twarze Darryla Teague i Teddy’ego Rideouta. Ilu jeszcze będzie takich jak oni? Ilu oprócz nich to się przytrafiło? Nie, postanowił, podjeżdżając do farmy, nie ugnie się, choćby nie wiem co. Będzie tylko ostrożniejszy i nie będzie nikogo narażał na niebezpieczeństwo i składał na ołtarzu swojej krucjaty. Tak jak przedtem, przed wyprawą do kopalni, na ganku czekał na niego Lewis, tak teraz siedział tam Frank. Opierał się o balustradę, a w zgięciu łokcia trzymał luźno potężną strzelbę. Mattowi przeszło przez myśl pytanie, czy bracia wiedzieli, że jedzie. – Co z nim? – spytał Matt. – Jest strasznie upierdliwy, cały czas jęczy, chyba go bolą plecy. Ale wciąż żyje i kopie. – To dobry znak, Frank. Przepraszam, że tak długo nie przyjeżdżałem. Było pełno roboty w szpitalu. Nie mogłem się wcześniej wyrwać. – Wiedzieliśmy, że pan przyjedzie, jak tylko pan będzie mógł.

W jego słowach nie było cienia irytacji ani wymówki. Ci ludzie, twardzi jak górskie skały, byli przyzwyczajeni do tego, żeby brać życie takie, jakie jest, i nie wątpić w przyjaciół. Lewis, w zniszczonych dżinsach, nagi do pasa, odpoczywał w pokoju na piętrze, oparty o dwie poduszki, siedząc na krześle z dębowego drewna o prostym oparciu. Miał zadziwiająco ładnie zaróżowioną twarz. Bandaż na górnej części jego klatki piersiowej był nasiąknięty krwią, ale tego należało się spodziewać. System drenażu był nienaruszony, a gaza, którą przedtem luźno owinął koniec prezerwatywy, była sztywna od wysychającej krwi. Wyglądało na to, że aparatura działa całkiem sprawnie. Frank Slocumb i jego bracia udowodnili, że są zdolnymi pielęgniarzami. Pokój był zadziwiająco czysty, a pościel wyglądała na świeżo zmienioną. Trzej mężczyźni stali dumni i pełni szacunku w drugiej części pomieszczenia, podczas gdy on pracował. – Twoi bracia dobrze się spisali, Lewis – powiedział Matt, badając go stetoskopem. Oddech, który słyszał, świadczył, że wszystkie obszary płuc działają. – Wiedzieli, co by ich spotkało, gdyby się mną nie zajęli. Wyżyję, doktorze? – Frank mówi, że jesteś zbyt zawzięty, żeby umrzeć, i chyba ma rację. Matt przygotował aparaturę do kroplówki i poprosił o przyczepienie mocnego drutu do drewnianego sufitu, żeby mógł ją gdzieś podwiesić. W dwie minuty Lyle przybił do desek drut dokładnie taki, o jaki mu chodziło. Matt podwiesił niewielką plastikową torebkę wypełnioną roztworem mocnego antybiotyku i otworzył zaworek, by lekarstwo spływało do żyły w ręce Lewisa. – Dzięki temu będziemy pewni, że nie wda się infekcja. – A co zrobimy z tym wynalazkiem? – spytał Lewis, wskazując palcem rurkę z syfonem. – No cóż – odparł Matt – to niewiarygodne, ale zdaje się, że ten wynalazek uratował ci życie. – Nie ma co do tego żadnych wątpliwości, pomyślał, musi napisać list do autora podręcznika medycyny polowej. – Teraz mamy trzy możliwości. Zostawić tę rurkę w środku, wyciągnąć ją lub wymienić na inną. – Chce pan, żebyśmy głosowali? – spytał Frank. Czterej bracia zaśmiali się chóralnie, a ich basowy śmiech popłynął nad głową Matta. – Jeżeli to panu nie robi różnicy, doktorze – powiedział Lewis – wolałbym, żeby pan nic już we mnie nie wtykał. Nie mam serca panu o tym mówić, ale te cholerne szczypce, które mi pan wsadził, bolały jak diabli. Z szacunku dla Matta trzej stojący bracia powstrzymywali się od wszelkich uwag. – Dobrze, Lewis – powiedział Matt. – Zostawię wszystko tak jak jest. Problem jest jedynie taki, że gdybym wyjął tę rurkę za wcześnie, płuco mogłoby się znowu zapaść, a gdybym ją zostawił za długo, mogłoby dojść do infekcji. Ale słuchajcie, chłopaki, gdyby on wykazywał objawy infekcji – gorączka, kaszel, ból, gdyby zaczęło to ropieć albo zaczerwieniła się skóra wokół tego otworu, gdyby się zdarzyło coś takiego, przetnijcie szew i natychmiast po prostu wyciągnijcie rurkę. Zrozumieliście?

– Zrozumieliśmy – powiedział Frank. – Wykonał pan nie lada robotę. Matt odwinął bandaż, oczyścił ranę i potem znów ją opatrzył. – Słuchajcie – powiedział. – Muszę z wami porozmawiać o czymś jeszcze. Sądzę, że ludzie z kopalni wiedzą, że to ja byłem na tym ich składowisku odpadów. Nie jestem pewien, czy wiedzą, że był ze mną Lewis, ale muszę was ostrzec. Ten kretyn ze szpitala, Crook, jest w zarządzie kopalni. Powiedział mi coś takiego, z czego wywnioskowałem, że ktoś może ucierpieć, albo nawet zginąć przez to, co zrobiłem, i że czyjaś krew będzie na moich rękach. Lyle i Kyle spojrzeli na siebie z ukosa. – Co? – spytał Matt. – Co z wami? Tym razem odezwał się Lewis. – Oni wiedzą, że to ja, doktorze. Jesteśmy tego pewni. Niektórzy może myślą, że nikt nas tu nie lubi, ale mamy kilku przyjaciół – i to dobrych. Słyszeliśmy to i owo. – No to co zrobicie, chłopaki, żeby się obronić? Bracia raz jeszcze wymienili porozumiewawcze spojrzenia. – Damy sobie radę – powiedział Lewis. – Niech nam pan wierzy, doktorze. Matt zebrał swoje rzeczy, a potem wyprosił braci z pokoju. – Lewis, mam ci pomóc przejść z powrotem do łóżka? – spytał. – Poradzę sobie. Ale jeżeli to nie przeszkadza panu doktorowi, chciałbym posiedzieć jeszcze trochę na tym fotelu. – Bardzo się cieszę, że tak się dobrze sprawujesz i wracasz do sił. Wciąż mam wyrzuty sumienia, kiedy pomyślę o tym, co się stało. Nie wiem, dlaczego Frank i chłopaki się uśmiechają i wymieniają porozumiewawcze spojrzenia, ale naprawdę się boję, że te skubańce z kopalni mogą tu przyjść i coś wam zrobić. – Moi bracia nie uśmiechali się porozumiewawczo, doktorze. To tylko... Głośny, powtarzający się sygnał brzęczyka alarmowego przerwał mu w pół słowa. Natychmiast zadudniły ciężkie kroki w buciorach po drewnianej podłodze na parterze i na górze, na klatce schodowej. – Przepraszam, doktorze – powiedział Lewis, wstając i zdejmując kroplówkę z prowizorycznego uchwytu, a potem przeciągając drewniany fotel do holu. – Chyba mamy towarzystwo. Matt wybiegł za nim, zamykając zawór, żeby krew nie wróciła do rurki kroplówki. Ciężkie kroki, które usłyszał na zewnątrz, to łomot buciorów trzech braci przebiegających przez dom, jak gdyby ćwiczyli tę procedurę wielokrotnie. Ktoś już wyłączył alarm. Kyle pobiegł po schodach i wsunął metalową płytę dwa metry na metr pomiędzy miejscem, w którym ustawił się Lewis, a poręczą schodów. Potem otworzył szafkę w ścianie na piętrze i zaczął wyjmować stamtąd broń i układać na podłodze w holu. Tym razem Matt dostrzegł sześć strzelb, kilka pistoletów, szereg skomplikowanych karabinów snajperskich z lunetami oraz dwa karabiny półautomatyczne. Kyle zostawił Lewisowi dwie strzelby, ciężki pistolet i karabin, a potem położył czarną metalową

skrzynkę z panelem kontrolnym i kilkoma przełącznikami na kolanach Lewisa. Następnie zaczął przez balustradę podawać broń Lyle’owi na dół. Zupełnie zaskoczony wielkością i różnorodnością arsenału, Matt stał za Lewisem i przyglądał się w milczeniu. – Ilu? – zawołał Lewis na dół. – Chyba czterech – odparł Frank. – Zdaje się, że Lonnie Tuggle. – Nigdy nie lubiłem skurczybyka. Kamery! – pomyślał Matt z niedowierzaniem. Legendarni pustelnicy Slocumbowie zamontowali gdzieś na drzewach system ostrzegawczy i kamery przemysłowe. – Frank – powiedział głośno – mój harley jest na dworze. Czy mam go przestawić? – Doktorze, myśli pan, że pozwolilibyśmy, żeby coś się stało pańskiej przepięknej maszynie? Już dawno jest schowana w stodole. – Wiedzieliście, że będziecie mieli gości, Lewis? – Słyszeliśmy, że to możliwe. – Jezus, Maria – mruknął Matt. – Ładne z was odludki. Posłuchajcie, bądźcie ostrożni – zawołał. – Nie chciałbym, żeby wam się coś stało. Ani mnie, jeśli już o tym mowa. – Niech pan się o nas nie martwi, doktorze – powiedział stanowczo Lewis. – Teraz niech pan idzie tam, do tego pokoju z tyłu, i nie wychyla nosa na wypadek, gdyby nasi goście byli głupsi, niż sądzimy. Matt zrobił, co mu kazano, i ukląkł tuż za uchylonymi drzwiami, kilka metrów za Lewisem. Najstarszy ze Slocumbów, sześćdziesięciodwu- lub – trzyletni, po prostu siedział sobie na krześle z zaimprowizowaną rurką wystającą z klatki piersiowej, krew wciąż sączyła mu się kroplami przez prezerwatywę, worek z kroplówką leżał tuż obok niego na podłodze, w prawej ręce trzymał pistolet, a lewą oparł o czarną skrzynkę. – Już są – powiedział Frank. – Dwóch ciągle w samochodzie. Dwóch skrada się od tyłu. – Tylko bez nerwów, chłopcy – nakazał Lewis. – Niech was ręce nie świerzbią. Nikt nic nie mówi tylko Frank. W tym momencie usłyszeli trzy głośne puknięcia do frontowych drzwi. – Otwarte – zawołał Frank. – Wchodząc do środka, pokażcie obie ręce. Ze swojego punktu obserwacyjnego, patrząc spoza metalowej płyty i przez szczeble poręczy, Matt widział otwierające się drzwi. Potężnie zbudowany pracownik ochrony kopalni, który kilka dni temu eskortował go ze spotkania z Armandem Stevensonem, zrobił krok do środka. Miał może metr dziewięćdziesiąt wzrostu i ważył ze sto trzydzieści kilo, a jego ogolona głowa była mocno osadzona na ramionach jak znieruchomiała piłka do koszykówki. Matt nie widział Franka, ale wyobrażał go sobie po drugiej stronie pokoju, ze strzelbą wspartą od niechcenia w zgięciu ręki. – Lonnie – powiedział Frank.

– Frank. Słuchaj, nie chcemy tu żadnych kłopotów, wysłali nas, żebyśmy zrobili swoje. Wiesz, jak to jest. – A jaka to niby miałaby być robota? – Wczoraj w nocy dwóch ludzi weszło na teren kopalni. Myślimy, że jeden z nich to doktor Rutledge z miasta. – No i? – Uważamy, że ten drugi to któryś z twoich braci. – A skąd wam przyszedł do głowy taki pomysł? – Słuchaj, Frank, znamy się nie od dzisiaj. Nie chrzań mi tu, a ja tobie też nie będę głupot opowiadać. Pan LeBlanc z kopalni chciałby się spotkać z tym z was, który tam był, a także z tym doktorem. Mówi, że być może mieliście kontakt z niebezpiecznymi chemikaliami i że może wam grozić niebezpieczeństwo, jeżeli nie zrobicie co należy. – Idź, Lonnie, i powiedz panu LeClaire’owi, że próbowałeś zrobić co w twojej mocy, ale nikt z nas nie miał pojęcia, o czym gadasz. – Frank, gdzie jest Lewis i pozostali? – A moje słowo nie wystarczy? Matt zaryzykował jeszcze jedno ukradkowe spojrzenie przez szczeble balustrady, kiedy Lonnie Tuggle właśnie wyciągał pistolet zza pasa. – Frank, jeden z tych dwóch, którzy wkroczyli na teren kopalni, został postrzelony. Na kamieniach i na skałach w kopalni była krew. To na pewno nie doktor. Powiedz mi, gdzie jest Lewis? – Lewisa tu nie ma – powiedział Lewis, przesuwając się do przodu i opierając dłoń z pistoletem na balustradzie schodów. – Teraz czas, żebyś i ty się stąd zbierał. – Wyglądasz mi na chorego, Lewis – powiedział Tuggle. – Czy przypadkiem ostatnio nie dostałeś kulki? Matt czuł napięcie wszystkich mięśni. Będzie strzelanina. Wiedział na pewno. Zaczął powolutku przesuwać się przez drzwi w kierunku strzelb na podłodze obok Lewisa. Jeżeli coś się wydarzy, nie ma mowy, on będzie walczył po stronie Slocumbów. – Nie ruszaj się stamtąd! – szepnął ostro Lewis przez ramię. Matt padł na podłogę. – Kazano mi przyprowadzić cię z sobą, Lewis. Nie mogę wyjechać bez ciebie. – Możesz i wyjedziesz, chyba że chcesz stąd wyjechać nogami do przodu. – Mam z sobą ludzi. Jeden z nich celuje teraz we Franka. – Widzę go – powiedział Lyle z dołu. – Powiedz mu, żeby szybko strzelał, to może mu się uda nie dostać kuli w łeb.

– I to samo mówię tobie – powiedział Kyle, wychodząc na korytarz z pokoju na końcu holu trzy metry poniżej Lewisa. Lewis szybko wcisnął kilka przycisków z cyferkami na panelu sterowania czarnego pudełka. – To tylko ostrzeżenie, Lonnie – powiedział, wciskając przycisk odpalania. Eksplozja na sporym podwórzu przed domem, która zatrzęsła domem, sprawiła, że Tuggle obrócił się na pięcie. W tym momencie Frank skoczył przez pokój i przystawił strzelbę do karku olbrzyma. – Rzuć broń! Natychmiast rzuć broń, Lonnie. Tuggle niechętnie zrobił, co mu kazano. – Wybuchło jakieś trzy metry od waszego samochodu – zawołał w dół Lewis. – Następny wybuch będzie tuż pod nim. – A następną kulę z tego karabinu będziesz miał zaraz w głowie – dodał Frank. – Masz teraz dziesięć sekund, żeby zebrać swoich chłopaków i wypieprzać stąd. Powiedz temu tam, żeby odłożył rewolwer, zanim zrobi chociaż krok. – Odłóż broń, Cork – rzucił ostro Tuggle. Dał znak mężczyźnie stojącemu za Frankiem i po chwili wyłonił się przed oczami Matta, ze skulonymi ramionami i bezbronny. Obaj wycofali się przez drzwi frontowe i zawołali pozostałych dwóch. – Pożałujesz tego, Frank – zagroził Tuggle. – Nie tylko ty masz w domu dynamit i lont. – Najpierw musisz nas złapać, Lonnie. A na razie idzie ci średnio. Bądź tak miły i nie próbuj. Nie sprawia nam przyjemności strzelanie do ludzi jak do kaczek. Powiedz temu, no, LeClaire’owi, że żaden z nas nie był na kopalni. Doktor też nie. Jeżeli coś mu się stanie, to będzie twoja wina. Rozumiesz? Pytam, czy rozumiesz? – Tak, dobra. Rozumiem. Matt słyszał, jak ich samochód odjeżdża, podniósł się i podszedł do Lewisa. – Nie uwierzyłbym, że zaminowaliście całą okolicę – powiedział. – Zachciało mi się przygód w sześćdziesiątym którymś i wstąpiłem do wojska – odparł Lewis. – Pamiętam, jak mi o tym opowiadałeś. – Nie wiem, czy o tym mówiłem, czy nie, ale zaciągnąłem się przede wszystkim dlatego, że chciałem się nauczyć, jak wysadzać różne rzeczy w powietrze. Byłem w Wietnamie w saperach. Czasem się przydaje, jak trzeba wysadzić jakiś stary pień. Oprócz tego, nikt tu nie może wejść, chyba że mu pozwolimy. – Ani wyjść, jak widać na załączonym obrazku. Bez przerwy mnie zaskakujecie.

To, co Matt zyskał dzięki drzemce przy łóżku Nikki, wyparowało. Bolały go oczy ze

zmęczenia, czuł się tak, jakby miał piasek pod powiekami, z uczuciem żalu przejechał obok skrętu do domu i skierował harleya na drogę do szpitala. Zrobi obchód i przekaże wszystko następnemu lekarzowi dyżurnemu, wszystko jedno komu. A potem spać. Niewykluczone, że kopalnia będzie go ścigać za to, co zrobił, ale nie miał na to wpływu, trzeba po prostu uważać. Slocumbowie postawili na swoim i to skutecznie. Ruszcie na nas, ale tylko wtedy, kiedy będziecie gotowi oddać za to życie. Po wydarzeniach na składowisku beczek trudno było przewidzieć, co zrobi Armand Stevenson i władze kopalni. Jedno było pewne – po anonimowym doniesieniu od kogoś, kto ledwie umiał składać litery, a kto nie chciał ani nagrody, ani ujawnienia swojego nazwiska, długa batalia przeciw kopalni nareszcie zaczyna odnosić skutek. Parking dla lekarzy był prawie pełny. Szpital, wprawdzie liczący sobie dopiero piętnaście lat, zatrudniał specjalistów ze wszystkich dziedzin medycyny wewnętrznej i z większości specjalności chirurgicznych. Matta bolało, że musiał oddać kopalni sprawiedliwość, ale to właśnie dzięki K&KB szpital i miasteczko rosły w siłę. Znalazł miejsce tuż obok zatoczki dla karetek i zamknął harleya na łańcuch. Potem przeszedł przez podwórze na izbę przyjęć, a następnie na drugą chirurgię. Tarvis Lyons, jak się można było spodziewać, przysypiał z głową opadającą na pierś, na krzesełku przed salą Nikki. Coś – kroki Matta po szpitalnej podłodze, a może przeciąg w holu – obudziło policjanta, zanim Matt się z nim zrównał. – Sie ma, Ledge – powiedział. – Wszystko gra? – W porząsiu. Twoja pani doktor ruszyła jak w zegarku. – Ruszyła? Dokąd? – spytał Matt, czując ogarniający go chłód. – Na rezonans magnetyczny, tak jak zleciłeś – odparł Lyons zdziwiony. Matt podbiegł do drzwi sali. Łóżko Nikki było puste i zaścielone, czekało na nią, choć Matt wątpił, czy na nie wróci. – Tarvis – powiedział, a serce biło mu jak młot pneumatyczny. – Nie zlecałem żadnego rezonansu magnetycznego.

ROZDZIAŁ 19 Na karcie chorobowej Nikki, w rubryce przeznaczonej na zlecenia lekarza prowadzącego, tuż pod wcześniejszym zleceniem Matta na badanie neurologiczne było wyraźnie napisane: Badanie rezonansu magnetycznego w szpitalu w Hastings. Wysłać pacjentkę karetką. Z.T. Dr Rutledge Z.T. – zlecenie telefoniczne. Ktoś zadzwonił do pielęgniarki dyżurnej na oddziale, podszywając się pod Matta, i polecił przewieźć Nikki karetką na badanie rezonansu magnetycznego. Szpital Okręgowy w Montgomery dzielił się przenośnym aparatem do badania rezonansu magnetycznego z trzema innymi szpitalami. W tym miesiącu aparat, zamontowany na przyczepie, parkował w Hastings, odległym o mniej więcej trzydzieści kilometrów. Matt natychmiast zadzwonił do tamtejszego radiologa. Nie zdziwiło go to wcale, kiedy usłyszał, że to właśnie na jego polecenie Nikki została wpisana do planu badań rezonansu magnetycznego jako pilny przypadek. Miała być poddana badaniu pół godziny temu, ale dotąd się nie zjawiła. Tarvis Lyons wyglądał na zdruzgotanego i przybitego. Czekał w drzwiach do sali Nikki. – Zawaliłem, nie? – spytał. – Powiedz mi, jak się to stało. – Ty i szef policji Grimes, obaj mówiliście mi, żebym nie wpuszczał do sali nikogo, chyba że te osoby znam. No to ci powiem, że jeżeli nie znam braci Stithów, to chyba już nikogo nie znam. – To byli bracia Stithowie? – Marty i Gerald. Jeżdżą w pogotowiu Gold Cross. Marty pracuje też na pół etatu w straży pożarnej. Przychodząco sobota do baru Snooky’ego, tak jak ja. No, to najpierw przyszła pielęgniarka i powiedziała mi, że zleciłeś badanie MRI i że zaraz przyjedzie karetka. A potem bracia Stithowie przyszli tu na górę i zabrali ją. Nie miałem pojęcia, że mam jej nie puszczać. Matt przetarł oczy. Kto, u diabła, mógł to wszystko wykombinować? To musiał być ktoś, kto zna szpital i wie, jak funkcjonuje. Lekarz? Pielęgniarka? Chwycił za słuchawkę i zadzwonił do centrali. – Witam, mówi doktor Rutledge. Mogłaby mnie pani połączyć z pogotowiem Gold Cross? – Już łączę, doktorze. – Gold Cross. Mary przy telefonie. – Mary, mówi doktor Rutledge ze szpitala. Mogłabyś połączyć się przez radio z karetką, która wiezie Nikki Solari ze Szpitala Okręgowego w Montgomery do szpitala w Hastings? – Co mam im powiedzieć? – Powiedz im, żeby zawrócili i przyjechali tutaj najszybciej jak to możliwe. Niech nie zawożą tej pacjentki do Hastings.

Matt – postukiwał nogą i bawił się przewodem lampy, ale wiedział, co zaraz usłyszy. – Doktorze Rutledge – powiedziała dyspozytorka – to bardzo dziwne. Nie mogę się z nimi połączyć. – Może już są w szpitalu. – Mają przy sobie radiotelefony, które włączają się zaraz po wyjściu z karetki. Sprawdzę, co się tu dzieje. Chce pan, żebym próbowała przez radio? – Tak, oczywiście – powiedział Matt. – Próbuj. W tym samym momencie radio Tarvisa Lyonsa obudziło się ze snu. – Lyons. – Tarvis, mówi Bili Grimes. – Cholera – szepnął Lyons. – Tak, szefie. – Mówiłem ci, żebyś nie spuszczał wzroku z tej kobiety. – Nie pamiętam, żeby pan mówił... – Daj mi to, Tarvis – rzucił Matt, wyrywając mu radio. – Mówi Matt Rutledge. Ktoś, posługując się moim nazwiskiem, zadzwonił i zlecił, by zabrano Nikki do szpitala w Hastings na badanie MRI. Nie dojechała tam, a dyspozytorka z pogotowia Gold Cross nie może połączyć się przez radio z karetką. – To dlatego, że kierowców karetki ktoś związał taśmą i przywiązał do drzewa w lesie przy drodze numer 29. Właśnie ich tu przywieźli. Ale bez Nikki Solari. – Cholera. Już tam jadę. – Niech pan posłucha. Proszę sobie nie robić kłopotu. Ja przyjadę... Matt oddał radio Lyonsowi. – Tarvis – powiedział – jeśli szef jeszcze raz zadzwoni, powiedz mu, że nie usłyszałem, co mówił, i że do niego jadę.

Komisariat policji wyglądał jak dziesiątki innych komisariatów – budynek z czerwonej cegły, z tyłu garaż na samochody i pomieszczenia aresztu. Leżał po wschodniej stronie miasta, podczas gdy szpital był po stronie zachodniej. Matt pojechał tam na harleyu, próbując sobie uzmysłowić, kto mógł zaplanować i wykonać porwanie Nikki i dlaczego. Ktokolwiek to był, musiał go obserwować i wiedzieć, że wyjechał ze szpitala. Szkoda, że Nikki nie opowiedziała mu o swojej koncepcji – wszystko jedno jakiej – dlaczego ci dwaj mężczyźni zaczaili się na nią na szosie. Dyżurny przy biurku zadzwonił po Grimesa, a potem skinieniem głowy skierował Matta na krzesło stojące w rzędzie krzeseł pod ścianą. Za szybą osłoniętą roletą, oddzielającą obszerny gabinet Grimesa od reszty komisariatu, Matt widział komendanta policji rozmawiającego z kierowcami karetki. Bracia Stithowie, obaj piegowaci i radzi, mówili coś jednocześnie. Matt nigdy nie wymienił z żadnym z nich więcej niż kilka słów, ale ten krótki kontakt wystarczył, żeby się

zorientować, że żaden z nich nie ma szans na nagrodę Nobla z astrofizyki. Prawa ręka Grimesa, twardziel, sierżant o nazwisku Steve Valenti, siedział za biurkiem na wprost kierowców pogotowia, mrużąc oczy, jakby chciał się przekonać, czy w ich opowieści są jakieś luki. Grimes, podchodząc do drzwi, natknął się na wzrok Matta i podniósł w górę dłoń, dając mu znak, żeby jeszcze poczekał. Po chwili, wymieniwszy parę słów z Valentim, poprosił go do środka. Zanim otworzył usta, wyraz jego twarzy mówił wyraźnie, że uważa, iż Matt jest w jakiś sposób winny temu, co się stało. – Rutledge, ostrzegałem pana, żeby uważać na tę kobietę. – Byłem tylko na wizycie domowej – odparł beznamiętnie Matt. – Mówiłem też panu, że ma pan siedzieć w szpitalu. – Wie pan co, nikt nie ma prawa mówić mi, co mam robić. Dlatego poszedłem na medycynę. Co się z panem dzieje? Czy doktor Solari powiedziała panu jakiś komplement na pogrzebie? Czy o to tutaj chodzi? – Niech pan mnie nie prowokuje, Rutledge. – A pan niech mi nie rozkazuje, Grimes. Witam, cześć, chłopaki. – Dzień dobry, doktorze Rutledge – powiedzieli bracia Stith jednocześnie. – Bardzo nam przykro z tego powodu. – Jestem pewien, że nic nie mogliście zrobić. – Nie, naprawdę nie. Złapaliśmy gumę na drodze numer dwadzieścia dziewięć. Jeden z tych skurczybyków podjechał i... – To już przerabialiśmy, Gerald – wtrącił Grimes. – Teraz doktor Rutledge musi odpowiedzieć na kilka pytań. Słuchajcie, moglibyście poczekać na zewnątrz. Zawołam was, jak będę was znowu potrzebował. Ze spuszczonymi głowami bracia, powłócząc nogami, wyszli z gabinetu. Valenti zamknął za nimi drzwi i wrócił na swoje krzesło. Tym razem badawcze spojrzenie przymrużonych oczu zatopił w Matcie. – Mówi pan więc – zaczął Grimes – że nie zlecał pan żadnego badania rezonansu magnetycznego Nikki Solari, a tymczasem kierowcy karetki mówili, że widzieli zlecenie. – To było zlecenie telefoniczne, ktoś zadzwonił, ale nie ja. – Nie pan, ale posługując się pańskim nazwiskiem. – Tak właśnie. Matt czuł falę gorąca zalewającą mu policzki – to pierwszy znak, że za chwilę wybuchnie. Grimes, mówiący tonem wyższości i wszechwiedzący, naciskał na guziki, do których trudno było się komukolwiek dostać. – No to gdzie pan był, kiedy to wszystko się zdarzyło? – Na wizycie domowej.

– U kogo? – Nie rozmawiam z nikim na temat moich pacjentów. To sprzeczne z zasadami etyki. – A pan jest oczywiście maestro etyki. Więc w trakcie opieki nad ofiarą usiłowania zabójstwa postanowił pan, że akurat jest czas na wizytę domową. – Niech pan się ode mnie odczepi, Grimes – ostrzegł go Matt, czując, że robi mu się coraz cieplej. – Byłem przy niej ponad dwanaście godzin, do chwili kiedy wyszedłem ze szpitala. Jej stan był stabilny, a ja musiałem się zająć innymi pacjentami. Poza tym, gdyby pan tam postawił kogokolwiek innego, a nie tę bekę tłuszczu, Tarvisa Lyonsa, to ktoś z odrobiną oleju w głowie mógłby zadzwonić do mnie na pager, żeby sprawdzić, co się dzieje, ponieważ ja nic nie mówiłem o zlecaniu badania MRI. – Nie wiem, co tu się, u diabła, dzieje, Rutledge, ale jakoś nie mogę oprzeć się wrażeniu, że wdepnął pan w sam środek czegoś bardzo brzydkiego. Matt puścił tę uwagę mimo uszu. – Co się właściwie stało? – spytał. – Wygląda na to, że to ci sami dwaj, którzy przedtem próbowali jej coś zrobić. – Jeżeli od początku... – wtrącił Valenti, którego ton głosu przypominał Eda McMahona. – Jeden z nich prawdopodobnie przestrzelił oponę w karetce, a potem obaj wyskoczyli z rewolwerami z tłumikami na kierowców. Cała rzecz rozegrała się najwyżej w dwie minuty. Bracia Stithowie widzieli tylko ciemny, nie oznakowany samochód. – Wie pan, kim są ci ludzie? – A pan? Jezus, Maria, Rutledge, jak pan mógł wyjechać i pozwolić, żeby tak skrzywdzono tę kobietę? – Zamiast próbować mnie wciągnąć w to, co się stało, dlaczego nie wystawi pan wszystkich swoich tak zwanych policjantów i czemu jej nie szukają? – Niech pan się zajmuje swoją robotą, do cholery, Rutledge, a ja się zajmę... – Wiem, wiem. Już mi pan to mówił. – Niech pan nie jeździ na żadne wizyty domowe, dopóki nie wyjaśnimy tej sprawy. Zrozumiano? – Dobrze, dobrze. Rozumiem. – Świetnie. A teraz niech się pan zmywa. Proszę powiedzieć Lyonsowi, żeby tu przyjechał. – Grimes odwrócił się plecami do Matta. – Steve, trzeba rozesłać komunikat o zaginięciu doktor Nikki Solari. Valenti wziął z biurka notes. – Proszę wyjść – powiedział Grimes. Matt podniósł powoli swoją dżinsową kurtkę, wziął kluczyki do ręki i ruszył w kierunku drzwi.

– Biała kobieta, wiek trzydzieści sześć lat – dyktował Grimes Valentiemu. – Trzydzieści cztery – rzucił Matt przez ramię. – Wyjść! Napisz trzydzieści cztery. Ciemne włosy średniej długości, ciemne oczy, sto siedemdziesiąt sześć centymetrów wzrostu, szczupłej budowy, może być ubrana w fartuch chirurgiczny. – Zielony. – Do cholery, Rutledge. Dobrze, zielony. Niech pan się już stąd wynosi. Co za kutas – mruknął Grimes na tyle głośno, żeby Matt usłyszał go z miejsca, gdzie stał. Matt wyszedł z jego gabinetu. Drzwi prawie że się za nim zamknęły, ale została wąska szpara. Odwrócił się, żeby je domknąć, ale wtedy zdał sobie sprawę, że żaden z policjantów tego nie zauważył. Usunął się na bok, skąd łatwo mógł podsłuchać dalszą część rozmowy. – No więc – spytał Valenti – czy ten dupek ma rację? Czy ta lala na ciebie leciała? – Nie twój interes – odparł Grimes z głupim uśmieszkiem na twarzy. – Rollins był na pogrzebie. Mówił, że wpatrywała się w ciebie jak w obraz. – No, może coś w tym jest. Mam tu za dużo na głowie, mówię ci. Skończmy to, co zaczęliśmy. – Jakieś znaki szczególne czy blizny? – spytał Valenti. – Skąd mam wiedzieć? – odparł Grimes. – Czekaj, coś mi się przypomina. Wyobraź sobie, ona ma jakiś dziwny tatuaż na wierzchu stopy. Jaszczurka czy coś takiego. Uwierzyłbyś? – Na wierzchu stopy? No, no. Baby zazwyczaj nie pokazują mi wierzchów stóp. – Tobie żadna nie pokazałaby nawet twarzy, gdyby nie musiała. – Co to za jaszczurka? – Pomarańczowa. Skąd, do cholery, mam wiedzieć, co to za jaszczurka? Matt, który już się odwrócił, aby wyjść, stanął jak wryty. Kiedy intubował Nikki nad jeziorem, miała na sobie adidasy. Skąd Grimes wiedział o tatuażu? Był wprawdzie na izbie przyjęć, ale o ile Matt sobie przypomina, kiedy przyjechał, Nikki była przykryta szpitalną kołdrą, i tak było cały czas. Czy ktoś z personelu mógł mu o tym wspomnieć? Możliwe, ale wątpliwe. Bez trudu uwierzył w to, że Grimes chciał poderwać Nikki, ale nawet przez myśl mu nie przeszło, że ona mogła z nim chcieć flirtować. Natychmiast odrzucił tę myśl. Grimes wiedział o potworze Gila nie dlatego, że Nikki mu go pokazała. Zdumiony ponad miarę, Matt ruszył w kierunku swojego motocykla. Jedynym logicznym wyjaśnieniem, które mu przychodziło do głowy, było to, że Nikki mogła mieć na pogrzebie jakieś pantofle z pasków. Kiedy dojeżdżał do szpitala, przyszło mu do głowy jeszcze jedno wyjaśnienie – możliwość, że Grimes zetknął się z Nikki już po jej porwaniu. Tarvis Lyons, rozglądając się niepewnie na boki, wciąż siedział na swoim krześle przy drzwiach do pustej sali Nikki. – Coś wiadomo? – spytał.

– Nie. Zniknęła. – Cholera. Czy szef jest na mnie wkurzony? – Chce, żebyś się zameldował na komisariacie. – Cholera, Ledge, musisz powiedzieć Grimesowi, że ja nie zrobiłem nic złego. Matt bez słowa podszedł do szafki w ścianie znajdującej się w sali. Ubranie Nikki wisiało tak, jak je ktoś powiesił, żeby wyschło, nie było w plastikowym worku. Były tam również jej adidasy – firmy New Balance, nowe, wciąż jeszcze wilgotne. Kiedy bracia Stithowie wzięli ją do karetki, pewnie miała na nogach szpitalne pantofle. Mogły łatwo spaść albo ktoś mógł je zdjąć podczas albo po porwaniu. Jeżeli Grimes brał w tym udział, to z pewnością wyjaśnia, dlaczego wybrał Tarvisa do ochrony sali, w której leżała. Kiedy Nikki wpadła do jeziora, miała na sobie dżinsy, adidasy i T-shirt, ale chyba raczej nie była w tym na pogrzebie. Jej samochód najpewniej odholowano na komisariat. Jest bardziej niż prawdopodobne, że ubranie i to co miała przy sobie, zostało skatalogowane i zbadane. To wszystko musi być pod kluczem w pomieszczeniu, gdzie przechowuje się dowody. Jeżeli okaże się, że miała na sobie pełne buty, będzie można wykluczyć możliwość, że Grimes widział tatuaż pod jakimiś paskami. Wrócił do policjanta. – Tarvis – powiedział – chcesz, żebym powiedział Grimesowi, że to nie twoja wina? – Musisz, Ledge. Miałem ostatnio kłopoty i... – W takim razie muszę cię poprosić o przysługę. Twarz Lyonsa pojaśniała. – Mów, o co chodzi, Ledge. – Doktor Solari, kiedy była półprzytomna po wstrząsie mózgu, zaczęła coś bełkotać o tym, co tu naprawdę robi. Wynika z tego, że prowadzi na północy interes, który polega na tym, że lekarki świadczą, no wiesz, usługi dla nadzianych facetów, którzy mają kupę forsy do wydania. – Usługi? – Seks, Tarvis. Prowadzi agencje towarzyskie, te kobiety to wszystko lekarki. – Cholera... – I ma ze sobą taki notes – czarny notes, w którym zapisane są nazwiska wszystkich klientów i wszystkich lekarek w Bostonie, Nowym Jorku i lekarek stąd, które dla niej pracują. – Naprawdę ostra panienka – powiedział Lyons, zamyślając się, a jego wyobraźnia zaczęła pracować, o ile to w ogóle możliwe. – To właśnie dlatego ją gonili? Z powodu tego notesu? – Właśnie tak. Grimes o tym nie wspomniał, więc sądzę, że go jeszcze nie ma. Jeżeli go znajdziemy, zostaniesz bohaterem. – Pochylił się i odezwał się do niego jak mężczyzna do mężczyzny. – Oprócz tego będziesz wiedział, która pani doktor w naszych okolicach najlepiej... bada.

Tę ostatnią uwagę podkreślił szturchnięciem policjanta w bok. – Co mam zrobić? – Możesz mnie wprowadzić do pomieszczenia, gdzie przechowuje się dowody rzeczowe? – Mam kartę. Wszyscy mamy takie karty. Muszę nią tylko przejechać przez czytnik. – No, to na co czekamy? Lyons przyjechał do szpitala swoim rozklekotanym, powalanym smarem dżipem. Matt pojechał za nim na komisariat motocyklem, ale zjechał z drogi wcześniej, zaparkował harleya, a potem spotkał się z policjantem przy drzwiach do piwnicy z tyłu komisariatu. – No, to ile tych pań doktor jest w notesie? – spytał Lyons. – Nie wiem. Pewnie kilkadziesiąt. Na egzaminie wstępnym na akademię medyczną komisja często patrzy nie tylko na to, czy kobieta jest zdolna, ale także jak wygląda. – No proszę – powiedział Lyons, przeciągając kartą przez elektroniczny zamek i otwierając masywne dębowe drzwi. – Elektroniczny zapis automatycznie wpisuje nazwiska wszystkich, którzy przejeżdżają kartą, więc muszę się wpisać. Stało tam dziesięć dużych plastikowych koszy, ale tylko w dwóch były dowody rzeczowe. Oba były podpisane nazwiskiem Solari. – Ten notes jest mały – powiedział Matt, szperając w pierwszym koszu. – Można go nawet schować w obcasie buta. – Nie w tych butach. Lyons trzymał w ręku parę czarnych butów na płaskim obcasie – bez ozdób, pełnych, bez żadnych pasków. To by było na tyle, jeżeli chodzi o przypadkowe zauważenie tatuażu. – Aha, to tu są te małe myszki, które zapaliły światło alarmowe w pomieszczeniu z dowodami rzeczowymi. Grimes i Steve Valenti stali ramię w ramię w drzwiach. Matt poczuł, że serce mu zamiera. – Tarvis, ty kretynie! – Aha, witam – powiedział Matt nieco zbyt radosnym tonem. – Poprosiłem Tarvisa, żeby mi pokazał rzeczy Nikki. Myśleliśmy, że może znajdziemy coś, co podsunie nam myśl, kto to mógł zrobić i dlaczego. Chyba zapomniał o tych światłach alarmowych. – I udało się? – spytał Grimes. – Co się udało? – Czy znalazł pan jakieś nie odkryte tropy? Puls Matta walił teraz jak młot pneumatyczny. Nigdy nie był zdolnym kłamcą, a teraz trudno mu było utrzymać kontakt wzrokowy z policjantem. Jego ton głosu nie pozostawiał wątpliwości, że nie wierzy ani jednemu słowu Matta. Valenti stał z boku, oceniał całą sytuację, a jego twarz była

nieporuszona jak maska. – Nie, nie – wybąkał Matt. – Niestety niczego nie znaleźliśmy. Przynajmniej ja nie znalazłem. A ty, Tarvis? Lyons wyglądał, jakby go ktoś postrzelił z rusznicy. – Nic, szefie – wyjąkał w końcu. – Ja, chyba, myślę, że nie ma pan nic przeciwko temu, że przyprowadziłem tu doktora. – Czemu bym miał mieć do ciebie jakieś pretensje, Tarvis? Uważam, że to głupie z naszej strony, że tak chronimy i zamykamy taki szmelc w pomieszczeniu na dowody rzeczowe. Matt czuł, że umysł Grimesa pracuje na pełnych obrotach, kółeczka się kręcą, a mechanizm szuka jakiegoś wyjaśnienia – jakiegokolwiek wyjaśnienia – tego, co on i Lyons robili w pomieszczeniu na dowody. W końcu rzucił okiem na Valentiego, który jedynie potrząsnął głową. – W porządku, Rutledge – powiedział Grimes. – Nie wiem, co, u diabła, pan tu robi, ale chyba się od pana tego nie dowiem. Niech pan sobie jednak dobrze zapamięta to, co powiem. Dzisiaj ostatni raz wyrzucam pana z komisariatu. Następnym razem będzie pan nas błagał, żebyśmy pana wypuścili. – Niech pan nie będzie zły na Tarvisa – powiedział Matt. – Poprosiłem go, żeby mnie tu wpuścił, żebym mógł się przyjrzeć rzeczom doktor Solari. Ruszył prosto przed siebie z głową wysoko podniesioną do góry, pewnym krokiem minął Grimesa i Valentiego, potem poszedł korytarzem do schodów, po trosze spodziewając się strzału i kuli, która zatopi się w jego kręgosłupie. Zamiast tego usłyszał, jak Grimes mówi: – Tarvis, zapierniczaj na górę do mojego gabinetu. I jak Lyons odpowiada: – Mogę panu wszystko wyjaśnić, szefie.

ROZDZIAŁ 20 Przez następne godziny po starciu z Billem Grimesem Matt umierał ze strachu o życie Nikki Solari. Był potwornie zmęczony, łamało go w kościach, ciało domagało się snu, ale przez lata nauki, a później praktyki lekarskiej rozwinął w sobie wewnętrzną technikę radzenia sobie z tego typu wyczerpaniem. Gorzej niż z brakiem snu radził sobie z brakiem odpowiedzi. Czuł się jak marionetka tańcząca na scenie, pociągana za sznurki przez jakiegoś obłędnego lalkarza. Ale przez kogo? W tej chwili jedynym kandydatem, który mu przychodził na myśl, był Grimes. Ale dlaczego on to robi? I jak udało mu się złożyć wszystkie elementy porwania Nikki ze szpitala tak szybko i gładko? Tu mówi doktor Rutledge. Zapisałem doktor Solari na pilne badanie rezonansu magnetycznego i załatwiłem jej natychmiastowy transport karetką. Wspaniale. Matt miał w szpitalu dwoje pacjentów. Jednym z nich była starsza pani cierpiąca na cukrzycę, która właśnie wróciła do sił po bypassie tętniczym kończyny dolnej i leżała w sali po drugiej stronie korytarza, na wprost sali Nikki. Właśnie do niej zmierzał, lecz przystanął i podnosząc słuchawkę telefonu przy łóżku Nikki, zadzwonił na informację i poprosił o numer telefonu Kit i Samuela Wilsonów. Odebrała Kit od razu po pierwszym dzwonku. – Przede wszystkim – powiedział Matt, przedstawiwszy się – chcę pani powiedzieć, że bardzo mi przykro z powodu śmierci pani córki. – Dziękuję. Wczorajsza uroczystość przyniosła pewną ulgę wszystkim, którzy znali Kathy. – Bardzo się cieszę, pani Wilson. Dzwonię w sprawie Nikki Solari. – Nikki? A co z nią? – Domyślam się, że pani jeszcze nie słyszała. Nie lubię być posłańcem złych wieści po tym, co państwo przeżyli. – Proszę, niech pan powie, co się stało Nikki. – Wczoraj, wkrótce po wyjeździe, dwóch ludzi wciągnęło ją w zasadzkę na Hastings Road. Uciekła im, ale mało się nie utopiła w Crystal Lake. – O Boże. Gdzie jest teraz? Czy nic jej się nie stało? – Niestety nie wiemy, gdzie jest teraz, pani Wilson. Ktoś – nie ja – zadzwonił i posługując się moim nazwiskiem, zlecił przewiezienie jej karetką do szpitala w Hastings na badanie rezonansu magnetycznego. W drodze została porwana z karetki. – O Boże. To straszne. Dlaczego ktoś zrobił taką rzecz? – Tego właśnie chciałbym się dowiedzieć. Czy pamięta pani cokolwiek z wczorajszych

rozmów, co mogłoby nam pomóc dotrzeć do prawdy? Czy z kimś rozmawiała? – Nie przypominam sobie. Brała udział w czytaniach z Pisma, potem prawie całe popołudnie grała na skrzypcach razem z zespołem. Nie wychodziła poza kościół, raz tylko poszła na spacer z Samem i ze mną. Rozmawiała też z komendantem Grimesem przez jakiś czas na ławce, pod tą dużą wierzbą, na placyku przed kościołem. O Boże, to okropne wiadomości. Nikki i nasza córka były tak zaprzyjaźnione. Kathy uczyła ją grać na skrzypcach. Matt usłyszał wszystko, co mógł usłyszeć. – Pani Wilson – powiedział, spiesząc się do wyjścia. – Proszę do mnie zadzwonić, gdyby pani albo mężowi przypomniało się coś, cokolwiek, co mogłoby nam pomóc wyjaśnić to zdarzenie. Przyrzekam, że będę panią o wszystkim informował. – A tak ją prosiłam, żeby została z nami – powiedziała Kit Wilson.

Matt wolnym krokiem poszedł do motocykla, zagubiony w myślach, zastanawiając się nad znaczeniem tego, czego się właśnie dowiedział. Informacje Kit Wilson z pewnością wskazywały na to, że chociaż Nikki i Grimes mogli jakiś czas ze sobą rozmawiać, nigdy nie byli w takim miejscu, w którym ona mogła zdjąć buty. Jeśli się przyjmie takie założenie i jeśli się wie, że kiedy Grimes przyjechał na izbę przyjęć, stopy Nikki były zakryte, jakie wnioski można wyciągnąć? Musiał widzieć kolorowy tatuaż już po porwaniu Nikki z karetki. Żadna inna konkluzja nie przystawała do faktów. Kolejnym dowodem wspierającym tę teorię było to, czego Kit Wilson nie powiedziała – a przecież nie powiedziała, że już wie, co się stało z Nikki. Ta wiadomość była dla niej zupełnym zaskoczeniem. Minęły cztery godziny od czasu, kiedy Nikki została niemalże pozbawiona życia, a Grimes nie pofatygował się przesłuchać Wilsonów. Oczywiście, że był na pogrzebie i mógł poczynić tam własne obserwacje, ale z pewnością chciałby wiedzieć, czy Nikki coś mówiła do Kit albo jej męża, albo czy znali jakiś powód, dla którego ktoś chciałby ją skrzywdzić. Ten facet był pewny siebie, ale na pewno nie był idiotą. Jedyne wyjaśnienie, jakie się Mattowi nasuwało, dlaczego nie zadał sobie nawet trudu, aby zadzwonić do Wilsonów, było takie, że już wiedział, co się stało. Starając się nie zwracać na siebie uwagi, Matt przejechał motocyklem, ukryty w coraz dłuższych cieniach leżących na Oak Street, równoległej do Main Street, i przecinając miasto, zmierzał w stronę komisariatu. Wszyscy wiedzieli, że Bili Grimes kocha imponujące samochody i takie było jego ostatnie trofeum – dodge viper w kolorze strażackiej czerwieni. Wcześniej tego popołudnia Matt zauważył, że viper stoi na służbowym parkingu za komisariatem. Z rogu Oak Street i Waverly Street Matt zobaczył, że samochód jest wciąż na swoim miejscu. Wycofał trochę motocykl, tak że widział zaledwie fragment samochodu, potem postawił go na nóżkach i wyciągnął dla niepoznaki skrzynkę z narzędziami. W ciągu następnej godziny, kiedy udawał, że coś robi przy silniku, dwukrotnie zatrzymywali się przy nim jego pacjenci i proponowali pomoc. Z parkingu wyjechały dwa samochody policyjne, a potem półciężarówka. Napięcie towarzyszące nieustannej obserwacji vipera pogłębiało jeszcze zmęczenie Matta.

W końcu, kiedy już rozważał, czy nie zwinąć żagli na noc, Grimes wyszedł zdecydowanym krokiem przez mrok podwórza do swojego samochodu. Matt spakował narzędzia, wsiadł na harleya i odczekał, aż drzwi vipera się zamkną i kierowca naciśnie elektryczny rozrusznik. Potężny silnik zawarczał. Matt poczuł nagły przypływ energii, tętno mu przyspieszyło i był całkowicie rozbudzony. Grimes mieszkał samotnie i mógł jechać do domu albo do dziewczyny, albo na kolację. Ale nie mając lepszego pomysłu, Matt postanowił wygrać tę rundę do końca. Zamiast skręcić w lewo w Main Street, viper z zapalonymi światłami wykręcił nagle w prawo, wprost na narożnik, gdzie czekał Matt. Zdążył włożyć kask na głowę i przytulić się do kierownicy, a samochód przemknął najwyżej jakieś dziesięć metrów od niego. Jego harley był równie znany w mieście jak viper, a Grimes był z pewnością na tyle dobrym policjantem, że go odnotował w pamięci. Teraz jednak z pewnością miał coś innego na głowie. Matt poczuł jeszcze większe napięcie. Grimes mieszkał na południe od miasta, niedaleko brzegu rzeki Belinda. Teraz, oprócz tego, że był czymś bardzo zaabsorbowany, jechał na północ, w kierunku gór. To nie była bezcelowa wieczorna przejażdżka. Matt trzymał się daleko z tyłu i w bezpiecznej odległości. Początkowo mimo nadchodzącego wieczoru było dość światła, by mógł widzieć otoczenie, ale miał poważne wątpliwości, czy przy wyłączonych reflektorach zauważy go którykolwiek kierowca nadjeżdżający z naprzeciwka. Na szczęście minęło około dziesięciu minut i nic nie jechało. Nierówna droga z kocich łbów wiodła serpentynami ostro w górę. Matt jeździł tam czasem, kiedy był znacznie młodszy, ale potem rzadko się tu zapuszczał. O ile pamiętał, dalej droga przechodziła w szutrową, potem w dziką i kończyła się w lesie. Jej ostatnim wcieleniem była wąska, poprzecinana korzeniami ścieżka, którą lubili motocykliści jeżdżący na maszynach krosowych. W mrokach gęstego lasu zapadła przedwczesna noc. Światła vipera wciąż jeszcze były dobrze widoczne z pewnej odległości, ale nie było widać pobocza drogi, a to stwarzało stałe zagrożenie. Matt nie miał odwagi włączyć reflektorów ani spuścić z oczu ze swojej ofiary. Od czasu do czasu z jednej lub z drugiej strony pozdrawiała go skrzynka na listy albo wyżłobiona koleinami ścieżka, oznaczająca wjazd do posesji, która mogła się znajdować piętnaście metrów lub siedem kilometrów w głębi lasu. Właśnie w jeden z takich wjazdów skręcił nagle Grimes. Matt patrzył na drogę i byłby tego wcale nie zauważył, gdyby nie to, że tylne światła nagle drgnęły gwałtownie, po czym szybko zmieniły położenie, ustawiając się pod kątem prostym do drogi. Kiedy Matt dojechał do ścieżki, w którą, jak sądził, skręcił Grimes, światła znikły. Bez kasku, ostrożnie jechał przez ciemny las. Chociaż starał się utrzymywać jak najniższe obroty, dźwięk jego silnika odbijał się od drzew, jakby w lesie pracował jakiś ciężki sprzęt. Czy Grimes się zatrzymał? Czy zastawił pułapkę gdzieś z przodu? Matt wyłączył silnik i nasłuchiwał. Nic nie było słychać. Przez jakiś czas próbował pchać przed sobą ciężki motor. W końcu, zdając sobie sprawę, że w gruncie rzeczy nie ma innego wyjścia, wcisnął guzik startera i pojechał powoli naprzód, trzymając wyprostowane nogi w górze. Kawasaki byłby tu trochę cichszy i łatwiej byłoby nim manewrować przy niskiej prędkości, ale w tej maszynie miał więcej miejsca na lekarstwa i sprzęt, jakie przywiózł na farmę Slocumbów. Przez pięć minut prowadził dalej powoli motocykl na niskich obrotach, każdy mięsień ciała i

każdy nerw miał napięty jak stal, przekonany, że za chwilę usłyszy jakiś głos, ktoś go zaatakuje albo do niego strzeli. Potem zobaczył prześwitujące nieco wyżej pomiędzy drzewami światełko. Zawrócił harleya i nie bez trudności wycofał go w las, tak daleko, aby nie było go widać z drogi. Następnie ściął scyzorykiem kilka sosnowych gałęzi i ułożył je na chromowanych powierzchniach, na kierownicy, zbiorniku paliwa, kołach i silniku. Ostrożnie ruszył drogą w górę. Viper stał przed zaniedbanym drewnianym domkiem, tuż obok landrovera. Domek z nieociosanych bali, z niewielkim gankiem i kominem, stał na samym środku zadziwiająco dużej leśnej przecinki – była może cztery lub pięć razy większa niż powierzchnia, na której stał budynek. Dwa okna, oba oświetlone, wychodziły na podjazd, poza tym były jeszcze okna na bocznych ścianach domu. Trzymając się linii drzew, Matt przeszedł skrajem lasu i znalazł się z boku domku. W jednym oknie wisiała prześwitująca żaluzja, a w drugim brakowało szyb. Wstrzymał oddech i próbował bezskutecznie rozpoznać głosy ludzi wewnątrz. Potem, posuwając się ostrożnie na czworakach, odważył się wyjść spod osłony lasu i czołgając się przez dziesięć czy dwanaście metrów po gruncie pokrytym sosnowymi igłami, dobrnął do domu i oparł się plecami o ścianę. Z trudem przekręcił się znów na kolana i podciągnął, żeby zajrzeć do środka. Najpierw nie widział nic oprócz pleców olbrzymiego mężczyzny w dżinsowej koszuli. Zza niego słyszał charakterystyczny pseudoakcent Billa Grimesa. – Wiem, co mi pani mówi, droga pani doktor. Ale wcale nie jestem przekonany, że mówi mi pani prawdę. – Powiedziałam wszystko, co wiem – odezwała się Nikki głosem zachrypniętym i zmęczonym. – Jeśli pan mi nie wierzy, to już pana problem. – Błąd, droga pani. To pani problem. Olbrzym przesunął się, a Matt szybko schował się poniżej linii parapetu. Kiedy powolutku podniósł głowę, żeby znów coś zobaczyć, ujrzał maleńką sypialnię, nie większą niż cztery metry kwadratowe. Sufit był zrobiony z nieheblowanej sosny, a ściany gołe i niczym nie ozdobione. Wielkolud ciągle zasłaniał widok drzwi, w których stał komendant policji, ale teraz Matt widział Nikki. Nie była związana, wciąż w zielonym szpitalnym stroju, leżała wyprostowana, z zamkniętymi oczami, na gołym materacu rzuconym na metalowe łóżko. Pod głową miała stłoczone dwie poduszki bez poszewek, a na nogi ktoś narzucił jej brudne prześcieradło. Była szara na twarzy, widać było, że jest jej niewygodnie i że jest skrajnie wyczerpana, ale nie widział żadnych śladów pobicia. – Chciałbym, żebyśmy to sobie powtórzyli jeszcze raz – mówił Grimes. – Zaczynając od pogrzebu. Z kim pani rozmawiała oprócz mnie? No... Matt usłyszał z prawej strony jakieś dźwięki i odgłosy, po czym pojawił się mężczyzna. Był wysoki, chudy i żylasty, miał na sobie kowbojski kapelusz i buty. Z tyłu za szerokim pasem pistolet. Matt położył się płasko na brzuchu i przywarł do cementowego obmurowania domu. Wciąż go jednak pewnie było widać, od mężczyzny dzieliło go nie więcej niż siedem metrów. Kowboj wyciągnął z pudełka papierosa i zapalił zapałką sztormową, pocierając ją o zamek kurtki. Dym natychmiast przesunął się tam, gdzie w cieniu budynku leżał Matt. Rozpaczliwie próbował znaleźć

jakieś wytłumaczenie na wypadek, gdyby go ktoś zobaczył. Żadne nie miało sensu. Palacz oddalił się kilka kroków od domu, odchylił głowę w tył i dmuchnął chmurą domu w kierunku ciemnego nieboskłonu nad leśną przecinką. Matt napiął wszystkie mięśnie. Kąt między nimi się zmienił. Teraz, gdy tylko ten mężczyzna zwróci się z powrotem ku drzwiom domu, będzie po wszystkim. Matt przygotował się, że gdy tylko tamten go zobaczy, będzie musiał skoczyć między drzewa. W tej samej chwili z lasu, trochę poniżej miejsca, gdzie stał kowboj, z jego prawej strony, dobiegł dźwięk łamanych gałązek i szelest liści. Kilka sekund później jelonek z białym ogonkiem wypadł z zarośli jak strzała i przemknął przez przecinkę zaledwie pięć metrów od nich. Mężczyzna pobiegł za nim, próbując jednocześnie wyjąć broń zza pasa. – Larry, Larry! – krzyknął kowboj głośno. – Larry, chodź tu szybko! Matt usłyszał, jak olbrzym z ciężkim tupotem wybiega na ganek. – Co? O co chodzi? – Ogromny jeleń, jakiegoś, cholera, w życiu nie widział, przebiegł właśnie koło mnie tak blisko, że mógłby mnie polizać po nosie. Gdyby mi pistolet nie utknął w pasie, mielibyśmy teraz dziczyznę. – Jesteś kompletny idiota, Verne – powiedział Larry, a w jego głosie nie było słychać cienia miejscowego akcentu. – Właź do środka. Szef chce, żebyś go zawiózł do miasta i z powrotem. Ty i ja zostaniemy tutaj dzisiaj na noc z tą suką. Potrzebujemy kawy, papieru toaletowego i jakiegoś żarcia. Szef chce wziąć coś z komisariatu, coś, co jej się poda i będzie śpiewała jak kanarek. No, właź do środka. Matt wstrzymywał oddech, aż obaj znikli we wnętrzu domku, a potem skulony pobiegł w gęstwinę lasu. Grimes i Verne Kowboj pojadą do miasta i z powrotem. To im zajmie prawdopodobnie dwadzieścia minut w jedną stronę, może dwadzieścia pięć, wliczając czas, który będą musieli spędzić w sklepie. Podczas tych czterdziestu kilku minut musi znaleźć sposób na obezwładnienie tego mężczyzny o rozmiarach autobusu, postawić półprzytomną kobietę na nogi, usadzić ją na harleyu i odwieźć w bezpieczne miejsce. Żałował teraz, że odrzucił propozycję Slocumbów, by schował ich pistolet, jeden z wielu, do swojej torby przy siodle. Mówiąc jednak szczerze, nigdy nie czuł się dobrze z bronią, nie potrafił się z nią obchodzić i obawiał się, że to wszystko skończyłoby się nieszczęściem, a recepta na nieszczęście była prosta, biorąc pod uwagę jego gwałtowny charakter. Próbował wymyślić taki scenariusz, by udało mu się jakoś wyciągnąć Larry’ego na dwór, a potem walnąć w łeb kawałkiem drewna albo kluczem z torby z narzędziami. Wydawało się jednak, że nie ma szansy na obezwładnienie takiej bestii czymkolwiek innym niż pięciokilowy młot, a takiego narzędzia nie miał w swoim zestawie. No więc co? Kiedy Grimes i Verne wychodzili przez ganek, a potem kierowali się do landrovera, Matt zastanawiał się, co ma w torbach przy siodełku motocykla. Dwie duże boczne torby i plastikowa skrzynka bagażnikowa zamontowana za fotelem pasażera były załadowane lekami – była to jego dobrze wyposażona apteczka służąca mu podczas wizyt domowych i w razie nagłych wypadków,

pospiesznie wzbogacona różnymi medykamentami zaanektowanymi ze szpitala, które mogłyby się przydać w leczeniu Lewisa Slocumba. Matt podejrzewał, że stać by go było na zabicie kogoś w obronie własnego życia albo w obronie kogoś bliskiego. Wiedział również jednak, że to mu nie przyjdzie łatwo i że wyrzuty sumienia będą mu ciążyć bardzo mocno. Poza tym jedynym medykamentem, który mógłby się sprawdzić w tych okolicznościach, byłby środek porażający mięśnie, taki jak kurara czy anektyna, a nie był pewien, czy w ogóle coś takiego przy sobie ma. Potrzebne mu było coś, co zadziała szybko i co będzie można podać domięśniowo, coś, co by rozbroiło i unieszkodliwiło Larry’ego, ale go nie zabiło. W takim razie musi znaleźć sposób, żeby podejść tę wielką bestię tak, by go nie rozerwała na strzępy. Verne zapalił silnik i reflektory landrovera. Gdy tylko zjechali podjazdem w dół, Matt włączył swojego timexa na odliczanie czasu i zaczęła się walka z minutami i sekundami. Czterdzieści minut. Przeglądając w myślach różnorodne cechy specyfiku, który mógłby zastosować, Matt biegł z powrotem do swojego motocykla, a kiedy już się przy nim znalazł, poszukał latarki i pospiesznie przerzucał butelki i pudełka z lekami w plastikowym bagażniku motocykla, ciskając jedne po drugich w las. Trzydzieści osiem minut. Uspokój się! – wrzasnął do siebie. Spoko, Matt. Spojrzał na fiolkę, którą właśnie miał wyrzucić, i wstrzymał oddech. Ketamina – 100 mg/1cm płynu! Ketamina, najbliższa kuzynka podtlenku azotu, używana przedoperacyjnie, żeby wprowadzić pacjenta w stan tak zwanej anestezy dysocjacyjnej – czyli wpółsennej bezradności. Matt wrzucił specyfik do bagażnika motocykla na wszelki wypadek, gdyby Lewis wymagał jakiegoś niewielkiego zabiegu operacyjnego. Wiedział, że ten lek podany domięśniowo działa bardzo szybko. Zwykła dawka wynosiła sto miligramów, ale oczywiście Larry nie był zwykłym przypadkiem. W fiolce było dziesięć centymetrów sześciennych – w sumie tysiąc miligramów. Czy tysiąc wystarczyłoby, żeby powalić na ziemię taką bestię, a może taka ilość jest w stanie zrobić mu coś więcej? Był tylko jeden sposób, żeby się o tym przekonać. Matt wyciągnął dziesięciocentymetrową strzykawkę, nałożył na nią grubą igłę i wciągnął w nią lekarstwo z fiolki do ostatniej kropli. Jeżeli środek miał zadziałać, musi go wstrzyknąć w mięsień, nie w tkankę tłuszczową, gdzie ukrwienie jest minimalne, a przyswajanie leków powolne. Larry był jak planeta w dziewięćdziesięciu procentach pokryta tłuszczem. Matt wybrał mięsień potyliczny u podstawy czaszki i rozegrał w wyobraźni scenę, w której wbija igłę i wciska tłoczek strzykawki, nie narażając się na śmierć z rąk olbrzyma. Znów sprawdził czas na zegarku. Za trzydzieści cztery minuty Verne i Grimes wrócą. Teraz zastanawiał się, jak wyciągnąć Larry’ego z domu, a zarazem nie obudzić w nim takiej czujności, która kazałaby mu złapać za broń. Ogień! Verne nieostrożnie wyrzucił niedopałek papierosa tam, gdzie przebiegł obok niego jeleń. Kiedy

Larry poczuje ogień, w pierwszym odruchu obwini kolegę, którego właśnie niedawno nazwał idiotą. Przynajmniej na to Matt liczył. Wziął pudełeczko zapałek z torby przy motocyklu, potem sięgnął głębiej i wyciągnął jedną z dwóch flar, które zawsze woził przy sobie, i pudełko gazików, których zamierzał użyć na podpałkę. Potem wrócił do lasu tuż na wprost drewnianego domu. Ostrożnie i powoli wyciągnął parę naręczy gałęzi i ustawił je w narożniku ganku. Przystając na kilka sekund, zaryzykował i zajrzał przez okno. Larry z rewolwerem w kaburze przymocowanej pod potężną lewą ręką siedział na drewnianym krzesełku w nogach łóżka. Nikki leżała na plecach głęboko uśpiona, a jej prawa ręka rytmicznie drgała co kilka sekund. Kolejny raz spojrzał na zegarek i zobaczył, że ma dziewiętnaście minut. Matt postanowił schować się za viperem. Jeśli będzie miał szczęście, kiedy przyjdzie czas na ten najważniejszy ruch, Larry będzie do niego odwrócony tyłem. Jeśli nie, podejrzewał, że zginie, zanim wstrzyknie mu choćby kroplę ketaminy. Ukląkł przy naprędce zrobionym ognisku i powtykał między gałęzie opakowane w papier gaziki. Teraz w kilku miejscach podpalił papier i upewnił się, że gałązki się zajęły. Na wszelki wypadek wetknął jeszcze między nie flarę. Wystrzelenie jej od razu mogłoby spowodować za duży hałas. Skulony przy ziemi, ze strzykawką w pogotowiu w prawej dłoni, pobiegł do vipera i ukrył się, przytulając się do jego boku i obserwując spomiędzy kół, jak sterta chrustu zaczyna się powolutku palić. No już, dziecinko, pal się, do jasnej cholery! Pal się! Najpierw zajęła się jedna gałązka, potem następna. Powinien był zaryzykować i przycisnąć gałęzie do ziemi, nawet jeżeli miałyby połamać się z trzaskiem, a może nawet odpalić flarę. Te gałązki za długo się rozpalają. Czternaście minut. Miał nadzieję, że zapach i odgłos ogniska wywabią Larry’ego na zewnątrz. Jeśli nie, plan B przewidywał wzniecanie nietypowych hałasów i nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze. Plan ten dawał nikłe szansę na powodzenie i niósł śmiertelne zagrożenie, ale czas uciekał. Już miał zacząć hałasować, kiedy poczuł dym. Ryzykując, wyjrzał nad maską vipera i zobaczył, że tekturowe pudełko, w którym były gazy, zajęło się i że gałęzie wokół niego również płoną. Słychać było teraz też trzask palącego się drewna. W porządku, misiu. Obudź się i poczuj dym. – Co, do cholery... ! Larry wybiegł ciężko na ganek, zatrzymał się o krok od ognia i zaczął kopać gałęzie, rozrzucając je czubkiem buta. – Verne, ty debilu. – Matt usłyszał, jak mruczy pod nosem. Trzymając strzykawkę w ręce jak sztylet, z kciukiem na tłoczku, Matt wykorzystał moment, kiedy olbrzym potknął się o jakiś korzeń, i skoczył naprzód. W tej właśnie chwili zapaliła się flara, było pełno ognia i zrobiło się gorąco, a Larry cofnął się, potykając, o kilka kroków, z wyciągniętą ręką, osłaniając oczy. Był od niego z dziesięć centymetrów wyższy, ale Matt przemyślał wszystkie swoje ruchy. Skoczył na niego z

pewnej odległości, taranując plecy Larry’ego i oplatając mu szyję ramieniem jak w półnelsonie. Jednocześnie wbił mu zdecydowanym ruchem igłę aż po nasadę tuż pod czaszką i w tym samym momencie wcisnął tłoczek. Olbrzym, który zrobił tylko krok naprzód, po tym jak staranował go Matt, ryknął i obrócił się na pięcie z siłą czerpaka koparki. Ketamina nie zaczęła jeszcze działać, a Matt i strzykawka wylecieli jak z procy. Z rozszerzonymi nozdrzami, oczami pałającymi furią i nieopisanym zdziwieniem Larry zaatakował. Matt przetoczył się po ziemi raz, później drugi, ale nie był na tyle szybki, żeby uniknąć kopniaka w brzuch. Olbrzym znowu się nakręcał, żeby go walnąć, kiedy Matt wykonał dziwaczne półsalto i zdołał się podnieść. Larry ruszył na niego, ale minął go o milimetry. Już szukał rewolweru, kiedy Matt ruszył biegiem, pędząc zygzakiem po podjeździe, żeby nie być łatwym celem. Usłyszał strzał, potem następny, ale wszystko brzmiało, jakby to strzelano gdzieś bardzo daleko. Matt rwał do przodu, aby jak najszybciej znaleźć się pod osłoną ciemności, ale nie chciał się za bardzo oddalać od drewnianego domku. Obejrzał się za siebie. Larry przestał go gonić i stał co najmniej pięćdziesiąt metrów z tyłu, wrzeszcząc coś, czego Matt z tej odległości nie potrafił zrozumieć, ale zgadywał jego intencje. Stoper wskazywał teraz trzydzieści pięć minut. Jeszcze tylko pięć minut i Grimes będzie z powrotem. Harley stał tylko kilka metrów stąd. Jeżeli Larry będzie dalej go gonić, może mu się nie udać odsłonić motocykla i odpalić, zanim znajdzie się w zasięgu strzału. Musiał jednak spróbować. Rozgrywał tę partię w wielkim stylu. Nie było wielkiej szansy, że uda mu się przemknąć obok goliata do Nikki. Jedyną opcją, która miała jakiś sens, było popędzić do miasta i spróbować zorganizować pomoc. Ale kiedy wróci – jeśli w ogóle wróci – jej z pewnością już tu nie będzie, a Grimes, Larry i Kowboj Verne będą mieli dla niego specjalne oznakowane kule. Ale się porobiło! Odrzucił na bok tyle gałęzi, żeby odsłonić przycisk zapłonu, potem wskoczył na siodełko i przemknął przez krzaki i poszycie na podjazd do domku, przygotowany, że będzie musiał unikać świszczących mu koło głowy kul. Tymczasem zobaczył Larry’ego stojącego bez ruchu dokładnie tam gdzie przedtem; na tle światła padającego z okien domku wyglądał jak balon gorącego powietrza. Matt zatrzymał motocykl i patrzył, jak wielkolud przestępuje łagodnie z nogi na nogę jak w zwolnionym filmie, a potem bezradnie młóci rękami powietrze i wali się w dół. Bojąc się, że to pułapka, ale czując, że ma dosyć miejsca, by przejechać obok niego i wkoło domku, Matt podjechał motocyklem do miejsca, gdzie leżał Larry. Wielkolud wyglądał jak wieloryb wyrzucony przez morze na piasek, obracał bezradnie głową z boku na bok. Rewolwer z krótką lufą leżał kilka metrów od niego. Nie spuszczając oczu z Larry’ego, Matt pochylił się, podniósł broń i wrzucił ją do bagażnika. – Przyjemnych snów – powiedział, wiedząc, jak koszmarne sny sprowadza ketamina. – Przyjemnych snów. Nacisnął sprzęgło i zostawiając za sobą pióropusz śmieci, popędził do drewnianego domku. Wciąż się paliło. Palił się nawet narożnik domu, z którego wyłaniał się dym i pierwsze płomienie. Kiedy stanął w drzwiach, na zegarku zobaczył, że wskazówka mija znak czterdziestu czterech

minut. – Hej, ty, czas wstawać – powiedział, biorąc w dłonie rękę Nikki i łagodnie dotykając jej czoła. Nikki sennie zamrugała powiekami i uśmiechnęła się do niego, po czym nagle przypomniała sobie, gdzie jest. – Matt, to Grimes, on... – Wiem. Słuchaj, musimy stąd uciekać. Grimes będzie tu lada chwila. Możesz chodzić? – Trochę jestem rozdygotana i głowa mnie boli, ale chyba będę mogła się podnieść. – W takim razie pospieszmy się. Pomogę ci. Mam pod domem motor. – Motor? – Motocykl. Chodźmy, proszę. Pozwoliła mu się podciągnąć do góry, a potem, opierając się na jego ramieniu, postawiła pierwszy krok. – Będziesz siedzieć z przodu, przede mną, dopóki nie będę miał pewności, że nie spadniesz – powiedział. – Nogi postaw tutaj, ale daleko od silnika, bo się poparzysz. Trzymaj się moich rąk albo kierownicy. Gotowa? – Gotowa. Jak ci się udało... ? – Wyjaśnię ci wszystko, jak się stąd wydostaniemy. Matt przyspieszył, nie zapalając świateł. Zwolnił na chwilę, kiedy mijali Larry’ego. – Nie żyje? – spytała Nikki. – Żyje. Popłynął w podróż na statku ketamina. – Matt! – To oni. Przed nimi leśna droga skręcała ostro w prawo. Przez prześwity drzew zobaczyli światła samochodu podskakującego na wybojach. Matt poczekał, aż zbliżające się reflektory auta prawie ich oświetlą, po czym zapalił reflektor i przyspieszył. Zanim zaskoczony Verne zdołał zareagować, motocykl przemknął obok niego. W ułamku sekundy Matt zdołał zobaczyć Billa Grimesa na siedzeniu pasażera i z wyrazu jego twarzy domyślił się, że go rozpoznał. We wstecznym lusterku motocykla zobaczył, jak landrover gwałtownie zawraca. – Trzymaj się, Nikki – powiedział. – To nie będzie łatwe.

ROZDZIAŁ 21 Matt ruszył szybko i pewnie leśną drogą. Na takich przecinkach landrover był lepszy niż jego motocykl, ale na samym końcu leśnej drogi Matt będzie mógł skręcić w prawo i wjechać w ścieżkę między drzewami. Harley z pewnością nie był idealny do jazdy po nieutwardzonych drogach, ale ta ścieżka w lesie była za wąska i zbyt nierówna dla samochodów, nawet dla tego, który ich ścigał. – Pochyl trochę głowę i ukryj się za osłoną, żeby ochronić oczy – zawołał. Niewielka plastikowa osłona, nachylona pod kątem, miała za zadanie zmniejszać opór powietrza i chronić pasażera przed muszkami, miała również osłaniać pasażera jadącego z tyłu. W ich układzie jednak, kiedy Nikki siedziała z przodu, twarz miała bezpośrednio w strumieniu powietrza. Przycupnęła tak, jak jej kazał, i teraz była idealnym pasażerem. Poddawała się przechyłom motocykla i nie próbowała pomagać kierowcy, nie przybliżała gołych stóp i kostek do rozgrzanej rury wydechowej. Kiedy zbliżali się do końca drogi, Matt zaryzykował spojrzenie przez ramię. Verne i Grimes byli wciąż dosyć daleko, ale wyglądało na to, że udało im się trochę zyskać na odległości. – Trzymaj się mocno! – krzyknął, kiedy nagle zobaczyli przed sobą koniec długiej leśnej drogi. Matt zredukował bieg i udało mu się akurat tak obliczyć prędkość, że pochylając się razem z motocyklem, zjechał w prawo pod kątem dziewięćdziesięciu stopni, nie wywracając przy tym maszyny. Kiedy był nastolatkiem, jeździł na motocyklach terenowych, brał również udział w zawodach motokrosowych, ale chłopaki, nad którymi górował w geometrii czy w angielskim, odkuwali się za to na torze. Teraz wszystkie posiadane umiejętności zostaną bezwzględnie sprawdzone w praktyce. Siedzieli na ważącym trzysta kilogramów motocyklu szosowym i jechali prosto w las. Otworzył trochę mocniej przepustnicę i z rykiem silnika wystrzelili naprzód jak z procy. Po kilku chwilach zobaczył długie światła landrovera tańczące między drzewami – okazało się, że samochód skręcił za nimi. Przejechali około kilometra, gdy nawierzchnia przeszła w żużlową, a potem nierówną, kamienistą i błotnistą. Amortyzatory harleya reagowały mniej elastycznie niż amortyzatory w motocyklach terenowych i Matt musiał trochę przystopować, żeby ich nie wyrzuciło z siodełka. – W porządku? – zawołał do Nikki. Nikki kiwnęła głową i schowała się głębiej za plastikową osłonę. Noc była za zimna i zbyt wietrzna, żeby mogło jej być wygodnie i ciepło w szpitalnym stroju. Dłońmi mocno obejmowała jego przedramiona, ale wątpił, czy długo wytrzyma. Grimes, ty gnojku – myślał Matt ze złością, trzymając ją przed sobą. Zapłacisz mi za wszystko, nawet gdyby miało mnie to kosztować życie. Rozglądał się uważnie i patrzył przed siebie, szukając ścieżki, która miała się tam pokazać. Byli już dalej, niż myślał. Jednakże droga zamiast się zwężać, zaczęła się jakby rozszerzać i robiła się

gładsza. I w tej chwili długie światła motocykla odbiły się jaskrawo od białej tablicy stojącej z boku drogi, ozdobionej ilustracjami przedstawiającymi szczęśliwych użytkowników przyszłych inwestycji budowlanych: pływali na łódkach i w basenach, łowili ryby, grali w tenisa i w golfa, grillowali.

JUŻ WKRÓTCE NAD SHADY LAKE ZAMKNIĘTE OSIEDLE DOMKÓW WOLNO STOJĄCYCH WASHAW, WIRGINIA ZACHODNIA WYMARZONE MIEJSCE W GÓRACH WSCHODNICH DZIAŁKI IDĄ JAK WODA NIE ZWLEKAJ Z REZERWACJĄ

Teren budowy osiedla! No to koniec z wąskimi ścieżkami dla motocykla. Przejechali las, który w przeświadczeniu Matta miał odciąć ich od Grimesa i jego zbirów. Tymczasem oddalali się od Belindy i jechali w kierunku następnego miasta. To ci historia. Może działki na osiedlu nad Shady Lake szły jak woda, ale przed architektami krajobrazu i budowlańcami było jeszcze dużo pracy. Teren został oczyszczony z drzew, wymarzone miejsce w górach wschodnich na razie składało się z labiryntu łączących się ze sobą nie wyasfaltowanych ulic, oddzielających od siebie spore puste działki. Nie było oświetlenia i bardzo niewiele sprzętu, i Matt zastanawiał się nawet, czy może cała operacja została porzucona. Miał taką nadzieję. Jego zdaniem takie osiedla szpeciły krajobraz tak samo jak kopalnia odkrywkowa. Tak czy inaczej na osiedlu nad Shady Lake najwięcej było różnych oznakowań – ulic, kierunków, przyszłych domów, numerów; tablica przy szerokim płytkim wykopie oznajmiała: KLUB, a obok inna głosiła dumnie: BASEN OSIEDLOWY. No cóż, państwo Jones, ta tabliczka z numerem 281, tam, wbita w ziemię, może w tej chwili nie wygląda imponująco, ale... Teraz niewątpliwe Verne zbliżał się do nich coraz szybciej. Dzieliło ich zaledwie pięćdziesiąt metrów. Nie było skrawka terenu, na którym landrover nie miałby przewagi. Teraz szale przechyliły się na korzyść ścigających, a Matt widział oczami wyobraźni, jak Grimes się z nich śmieje. Rozejrzał się dookoła, spojrzał przed siebie, chcąc znaleźć jakiś sposób na zwiększenie odległości. Landrover był zdecydowanie za blisko, żeby próbować znaleźć jakąś kryjówkę. Jedyną szansę stanowiło przedzieranie się ostrymi, nieprzewidywalnymi skrętami na drugi kraniec osiedla w nadziei, że uda im się znaleźć jakiś wyjazd na wąską ścieżkę i uciec do lasu. Próbował przeciąć na ukos parę działek i trafił na muldę mocno ubitej ziemi, która wysadziła harleya w powietrze. Lądowanie nie było gładkie. Nikki krzyknęła, uderzając głową o osłonę motocykla. Jadący za nimi Verne z łatwością jednym wyskokiem pokonał górkę ziemi. Matt znalazł się z powrotem na ulicy i przyspieszył na kawałku terenu, który łagodnie wznosił się i opadał, był pozbawiony drzew i prawdopodobnie przeznaczony na pole golfowe. Teraz mocno podskakiwali. Matt robił, co mógł, żeby unikać większych dziur i pagórków, ale poruszali się zbyt szybko i nie zdołał wszystkich ominąć. Potem, tuż przed nimi, światła reflektora odbiły się od szerokiego, gładkiego lustra ciemności. Zanim przemyślał do końca sytuację, znów byli w powietrzu i frunęli ponad brzegiem czegoś, co kiedyś zapewne będzie Shady Lake.

– Siedź prosto i trzymaj się! – krzyknął. Kiedy Nikki mocniej się go przytrzymała, motocykl wylądował zadziwiająco łagodnie na boku stromego nabrzeża, wysokiego na jakieś osiem metrów. Na dole, o ile Matt zdołał się zorientować, była woda. Może trzydzieści centymetrów, a może dwa metry. Trudno było powiedzieć. Motocykl wymknął się spod kontroli, jadąc dość szybko i ześlizgując się w dół w kierunku gładkiej czerni. Nie darmo jednak Matt przez całe swoje życie jeździł motocyklami. Usiadł prosto, rozprostował nogi na boki i manewrując delikatnie tylnym i przednim hamulcem, wprowadził harleya w niewielki poślizg w prawo i zjechał na kamieniste obrzeże, zaledwie trzydzieści centymetrów nad powierzchnią wody. Ładnie wylądowałeś – pomyślał. Wyłączył światła, nacisnął hamulce i zatrzymał się. Nikki głośno westchnęła, wyprostowała się i zanurzyła się w niego jak w miękki fotel. Szybko rozpiął kurtkę i pomógł jej ją włożyć. – Wiedziałam, że mi się to nie spodoba – jęknęła. – Co? – To moja pierwsza przejażdżka motocyklem. Teraz już wiem, dlaczego tyle razy odmawiałam. – Ale to nie jest tak naprawdę... – Rutledge! Wysoko nad nimi, gdzieś z tyłu, Verne zatrzymał samochód u szczytu stoku. Reflektory landrovera wcinały się w olbrzymi krater wody. Na tle jasnego nocnego nieba Matt zdołał odróżnić sylwetkę Grimesa. Stał na skraju stoku z rękami wspartymi na biodrach. – Czego chcesz? – krzyknął Matt, wykorzystując światło reflektorów landrovera, żeby dokładniej obejrzeć niemal puste jezioro. Brzegi były zbyt strome, żeby wyjechać z powrotem, ale przecież to tylko niewielka część wykopu. Dno jeziora pokrywały kamyki o średnicy ośmiudziesięciu centymetrów, które dawały się zauważyć jakieś trzydzieści centymetrów od miejsca, w którym stali. Gdyby woda nie była głęboka i gdyby takie kamienie pokrywały całe dno, można by przejechać jezioro. Gdyby, gdyby... Przejechać i co dalej? – Nie da rady stąd uciec, chyba że piechotą, Matt. Chodź na górę i pogadajmy. – Rozsądna propozycja. Zawsze był pan człowiekiem szczerym i godnym zaufania. Proszę tylko zgasić te światła i zaraz wchodzimy na górę. – Rutledge, mój człowiek ma karabin i naprawdę nieźle strzela. Wchodźcie na górę, to może mi się uda ocalić wam życie. – Jak pan chce tego dokonać? – spytał, grając na zwłokę. – No jak, Nikki? – wyszeptał. – Trzymasz się? – Nerki mi jeszcze podskakują i serce gna jak szalone po tym zjeździe, ale przynajmniej zapomniałam na chwilę o bólu głowy. Gdzie jesteśmy? Matt ucieszył się, że odzyskała poczucie humoru, a jej głos brzmiał trochę mocniej.

– Jesteśmy w Disneylandzie rok lub dwa przed przybyciem Myszki Miki – odparł. – Słuchaj, jeżeli wytrzymasz, spróbuję objechać jezioro, może nabrzeże jest gdzieś mniej strome i uda nam się stąd wyjechać. Utrzymasz się? – Może byłoby łatwiej, gdybym siedziała z tyłu? – A jak spadniesz? – Poradzę sobie. – Trzymaj stopy na podpórkach. Jeśli dotkniesz gołymi nogami rury wydechowej, będzie ci trzeba kupić mniejsze pantofle. – Rutledge, to jest wasza ostatnia szansa! – W porządku, idziemy, idziemy – zawołał Matt, starając się zyskać na czasie. – Jesteś gotowa, Nikki? – Czego mam się trzymać? – Wspornika za twoim siedzeniem albo mnie. Objęła go rękami w pasie, ścisnęła mocno i przytuliła policzek do jego pleców. – Jedź – powiedziała. Matt, przymrużywszy oczy, próbował wypatrzeć jakieś kształty w ciemności, żeby zorientować się, jak daleko widać. Zamierzał objechać jezioro tuż przy lustrze wody, nie włączając świateł. Potem podniósł kamień i rzucił go w wodę tak daleko, jak mógł. Usłyszał plusk i w tej samej chwili wyraźne uderzenie kamienia o kamień. Płycizna wody sięgała więc daleko. – Rutledge! Matt włączył pierwszy bieg i zapalił harleya. Jeżeli nawet z tyłu ktoś wystrzelił z karabinu, on niczego nie usłyszał. Piętnaście, trzydzieści, czterdzieści kilometrów na godzinę. Wspaniały motocykl płynął naprzód po kamieniach. Spoglądając przez ramię, zobaczył, jak landrover cofa i jedzie teraz równolegle, nieco z tyłu. W ciemności trudno było przyspieszyć, więc Matt w końcu zdecydował się włączyć na chwilę światła. Jezioro, choć nie tak rozległe jak przedtem myślał, miało kształt owalny – może niecały kilometr długości i około pół kilometra szerokości. Jeśli nazwa jeziora miała jakiś związek z rzeczywistością i było ono ocienione, to może landrover natknie się na jakieś drzewa, które spowolnią lub w ogóle powstrzymają pościg. Na razie ich prześladowcy bez kłopotu jechali sześć czy siedem metrów nad nimi. Dźwięk silnika harleya odbijał się od wody i od stromych nabrzeży jeziora i trudno było stwierdzić, czy ktoś do nich strzela, czy nie. Wtedy właśnie Matt zobaczył przed sobą jakiś otwór. Był to solidny stalowy tunel o kwadratowym przekroju wbudowany w nabrzeże tuż po prawej stronie od miejsca, w którym się znajdowali. Miał jakiś metr osiemdziesiąt szerokości i wysokości, a jego dno było usytuowane około dziewięćdziesięciu centymetrów powyżej kamienistej ścieżki, którą się poruszali. Z ustawienia tunelu było widać, że służy do opróżniania jeziora. Matt ocenił, że przy tym stopniu nachylenia brzegu w stosunku do tunelu uda mu się przejechać nad krawędzią i dostać się do środka – zakładając, że motocykl będzie jechał z naprzeciwka, w poprzek jeziora przez wodę. Jeżeli jednak

głębokość na środku jeziora będzie większa niż sześć centymetrów, może na harleyu w ogóle nie uda mu się tam dotrzeć. Przeszło mu przez myśl, żeby wjechać w jezioro, a potem zrobić pętlę i skierować się do tunelu, ale wtedy Grimes i Verne wciąż byliby wprost nad nimi. Przejazd w poprzek jeziora z przeciwnej strony miał większy sens – pod warunkiem oczywiście, że im się ta sztuczka powiedzie. Włączył długie światła, kiedy mijali tunel, rzucił okiem na prędkościomierz i znów przyspieszył. Osuwające się kamienie utrudniały utrzymywanie motocykla w pozycji pionowej. Trudno było nad nim panować, ale Matt przyspieszył do pięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Tuż nad nimi landrover dotrzymywał im kroku. Nikki wciąż była idealnym pasażerem, trzymała się go mocno, ale była na tyle rozluźniona, że nie utrudniała Mattowi delikatnego balansowania motocyklem. Ta kobieta była naprawdę silna. Po prawej stronie nabrzeże wciąż było wysokie i strome. Nikła nadzieja, że na końcu jeziora znajdą łagodniejszy stok, ulotniła się. Wydawało się, że tu jest jeszcze bardziej stromo. Matt cały czas patrzył na prędkościomierz, aż znalazł się w miejscu jeziora położonym na wprost tunelu. Wtedy wyłączył światła i skręcił ostro w lewo, w wodę. Jeżeli ten ruch zaskoczył Nikki, to niczego po sobie nie pokazała. Matt przedzierał się przez wodę tak szybko, jak mógł. Woda – prawdopodobnie po ostatnich mocnych opadach – miała głębokość około piętnastu centymetrów, a kamieniste dno było identyczne jak ścieżka, po której przed chwilą jechali. Gdyby gdzieś było głębiej, przejazd prawdopodobnie byłby niemożliwy. Gdyby motor się zatrzymał i nie można by go było odpalić, Matt postanowił zostawić go i uciekać do tunelu piechotą. – Jedź, dziecinko – prosił. – Dasz radę. W lusterku wstecznym widział światła landrovera tuż nad jeziorem. W końcu się pogubiliście – pomyślał, uśmiechając się. Jedź, mój motorku! Byli co najmniej na środku jeziora i głębokość wciąż się nie zmieniała. Jeżeli zdoła utrzymać harleya w pozycji pionowej, a jednocześnie jechać na tyle wolno, żeby woda nie chlapała na przewody elektryczne i świece, uda mu się przejechać. Teraz obawiał się jednego: zakładając, że wjechał do wody we właściwym miejscu, czy trzyma się linii prostej. Z tyłu, gdzieś za nimi, landrover znów ruszał, kierując się w stronę miejsca, gdzie przed chwilą stał motocykl. Może szczęściem dla nich ani Verne, ani Grimes nie wiedzą nic o tunelu. Wówczas – w idealnym scenariuszu Matta – on, Nikki i harley znikną jak komiksowi bohaterowie Zygfryd i Roy. Jechał bez świateł najdłużej, jak potrafił. Wreszcie włączył reflektor. Byli chyba niecałe pięćdziesiąt metrów od brzegu, a tunel był jakieś siedem, osiem metrów po prawej. – Trzymaj się mocno – krzyknął przez ramię. Ręce obejmujące go w pasie zacisnęły się. Matt skręcił kierownicę w prawo, zmierzając prosto do czerniejącego przed nimi otworu, a potem wydusił z harleya jeszcze trochę prędkości. Z wyciem silnika wyprysnął z wody jak pocisk, przejechali po krótkim kawałku nabrzeża i rzuciło ich do tunelu. Strop ze stalowej płyty odbijał mgliście światło reflektora motocykla zaledwie kilka centymetrów nad ich głowami. Motocykl ślizgał się niebezpiecznie po metalowej nawierzchni.

Przed nimi była tylko ciemność. Dziesięć metrów, dwadzieścia, pięćdziesiąt. Mat zwolnił. Wylot tunelu był tuż przed nimi – Wyłączył światła i motocykl wytoczył się na dno suchego strumienia, opadającego łagodnie w dół zbocza. Zahamował i zatrzymał maszynę, a potem obejrzał się za siebie. Stalowy tunel był wtopiony w beton, miał masywne drzwi, które teraz na szczęście były na oścież otwarte. Wydawało się, że Shady Lake to jakiś cud inżynierii – rezerwuar wodny do celów rekreacyjnych, jak i źródło wody dla basenów i pola golfowego. Nie było całkiem jasne, skąd miałaby pochodzić woda wypełniająca jezioro. Może właśnie dlatego budowę zatrzymano, rozmyślał Matt, uśmiechając się w duchu. Posuwali się ostrożnie, bez świateł, wzdłuż dna suchego strumienia przez pagórkowaty teren, który kiedyś miał się zmienić w pole golfowe. Z tyłu, za nimi, była tylko ciemność. – Jak nam idzie? – spytała cicho Nikki z policzkiem przyciśniętym wciąż do pleców Matta. – Chyba damy radę się stąd wyrwać – powiedział, ocierając pot z czoła rękawem. – Pytanie tylko dokąd. – Do Bostonu – powiedziała zdecydowanie. – Jedźmy do Bostonu.

ROZDZIAŁ 22 Spoglądając raz po raz we wsteczne lusterko, Matt jechał wzdłuż niemal zupełnie wysuszonego potoku, który poprowadził go w las, a tam potok łączył się z górskim strumieniem. Jechał wzdłuż strumienia chyba ze dwa kilometry, po czym usłyszeli odgłosy autostrady. Matt nie znał tej czteropasmówki i jechali kilka minut na południe, zanim się zorientował, że źle ocenił sytuację, i zawrócił. Nikki, mimo że miała na sobie kurtkę Matta, była tak zziębnięta, że szczękała zębami. Chciał jej dać swoje skarpetki, żeby sobie ogrzała stopy, ale upierała się, żeby jechać dalej, aż się upewnią, że niebezpieczeństwo minęło. Była kompletnie wyczerpana, ale dzielnie się trzymała, aż wreszcie po kolejnych trzydziestu kilometrach Matt uznał, że są w miarę bezpieczni i mogą się zatrzymać. W sklepie przy autostradzie kupili szczotkę do włosów, jakieś kosmetyki i ubrania dla obojga oraz buty dla Nikki, a na stacji benzynowej tuż obok zaopatrzyli się w mapę. Stamtąd znaleźli równoległą do autostrady drogę na północ. Kilka kilometrów za przydrożnym sklepem zobaczyli bar urządzony w wagonie kolejowym, który tkwił absurdalnie w samym środku pustkowia. Nikki jeszcze w sklepie przebrała się w dżinsy i grubą flanelową koszulę, a szyję owinęła czerwoną apaszką, którą związała w luźny węzeł. Usta miała suche i spękane, a na całej twarzy siateczkę zasychających zadrapań. Oczy okalały głębokie cienie. Wciąż jednak było w niej łagodne piękno, promieniała inteligencją, była pociągająca i atrakcyjna. W ciągu minionego roku Matt był parokrotnie z kobietą, ale nie mógł wzbudzić w sobie żadnego głębszego zainteresowania, nie potrafił się skupić, czuł się tak niezręcznie, że gotów był przepraszać. Teraz ściskało go w gardle, a pragnienie, by dowiedzieć się o Nikki Solari jak najwięcej, napełniało go lękiem i ekscytacją, wywoływało rozkoszny zawrót głowy. Wspomnienie Ginny nie było wcale mniej żywe niż kiedykolwiek. Ale w ciągu dwóch ostatnich dni zauważył, że coś się w nim zmieniło. Czy to jest kwestia czasu? – zastanawiał się. Czy może to jest ta jedna, jedyna kobieta? – Jak się czujesz? – spytał. – Można by powiedzieć, że raczej jak bohaterka komiksu niż nekrologu. Toż to jeden wielki absurd. Musimy iść na policję, Matt, albo... albo do FBI. Czy porwanie nie jest przestępstwem ściganym przez władze federalne? – Tak, oczywiście – odparł. – Nie mam pojęcia, jak potoczy się sprawa, jeśli zechcemy oskarżyć szefa policji, nawet jeśli dwoje lekarzy opowie tę samą wersję zdarzeń. Grimes dzisiaj nas zgubił, ale przecież nie jest idiotą. To morderca, a teraz nie ma nic do stracenia. Jestem przekonany, że wystąpi z jakimiś kontroskarżeniami, może ogłosi, że to ja cię porwałem i potem zrobiłem ci pranie mózgu za pomocą narkotyków czy coś takiego. Nie takie rzeczy się już zdarzały. – Co jeszcze możemy zrobić?

– Nie wiem. Na razie chciałbym zrobić ruch przeciwko kopalni, zanim uda im się oczyścić to składowisko odpadów. Teraz, kiedy stracili z oczu ciebie i mnie, to prawdopodobnie będzie ich główny kierunek działania. Jeżeli wdamy się w przepychanki, oskarżenia i kontroskarżenia Grimesa i wciągniemy w to jakąś komendę policji czy biuro FBI, chyba nic nie zwojujemy. Poza tym kiedy wyjdziemy z ukrycia, Grimes będzie miał możliwość nas sprzątnąć. – Chyba rozumiem. No więc co? – Nie wiem. Może skontaktujemy się z jakimiś przyjaciółmi czy rodziną... Może z prawnikiem. Opowiemy, co się stało. Spróbujemy opracować jakąś strategię. Potem może pójdziemy na policję. Chciałbym wymyślić podejście, jakiś sposób, by załatwić dyrekcję kopalni, zanim podejmiemy dalsze kroki. – W porządku. Wprawdzie nie w pełni się z tym zgadzam, ale w pełni się zgadzam, że uratowałeś mi życie. Od tej chwili robimy to, co ty powiesz, a zaczniemy od mojego szefa. – Świetnie, a potem może zwrócimy się do mojego wuja, Hala Sawyera, patologa. W końcu – możesz mi wierzyć – tak czy inaczej trafimy na policję. Nikki zamówiła czarną kawę i coś do jedzenia, byleby było tłuste i gorące. Mart zdecydował się na chili. Kiedy kelnerka odeszła od stolika, Nikki opowiedziała mu o zadziwiających szczegółach choroby i śmierci Kathy Wilson. – Grimes wypytywał tylko o jej chorobę – powiedziała. – Nie wyjaśnił, dlaczego tak go to interesuje. Wciąż pytał: co jeszcze o niej wiesz? Kto jeszcze o niej wie? Matt ze zdumieniem słuchał o zmianach na twarzy Kathy i jej tragicznym stanie psychicznym. To tak, jakby Nikki mówiła o Darrylu Teague albo Teddym Rideuocie. Był jednak pewien problem. Kathy Wilson nigdy nie pracowała ani w kopalni, ani w żadnej placówce Kopalni i Koksowni Belinda i wyjechała z miasteczka dziewięć lat temu. – Jesteś pewna, że nie bywała potem w Belindzie? – spytał Matt. – Może bywała, zanim się poznałyśmy, może wpadała na dzień lub dwa, kiedy była w trasie z kapelą. – Ale nie przyjeżdżała na dłużej? – Chyba nie. – A co powiedziałaś Grimesowi w kościele? – Chyba sobie nie przypomnę szczegółów naszej rozmowy. – To zrozumiałe. Po wstrząsie mózgu trzeba tygodni lub miesięcy, by sobie przypomnieć coś, co się zdarzyło niedawno, a czasem jest to wręcz niemożliwe. – Wtedy tam... w tym domku w górach, cały czas próbował wydusić ze mnie, kto jeszcze wie o chorobie Kathy. Zwłaszcza interesowało go, co powiedziałam tobie. – Nie wątpię. Teraz przyszła kolej na Matta – on również opowiedział jej o wszystkim, także o niefortunnej

wyprawie do wnętrza góry, którą podjął z Lewisem, o zapadniętym płucu i o leczeniu. Kiedy skończył, Nikki tylko pokręciła głową i wzruszyła ramionami. – Nie wygląda mi to na żaden znany mi skutek działania substancji toksycznej – powiedziała. – Ale to chyba możliwe. – W takim razie, co by to mogło być? Trzy osoby z tego samego miasta z takim samym dziwacznym zespołem chorobowym, a zarazem nieodległe składowisko substancji toksycznych, przez które przepływa górski potok. – Może masz rację – powiedziała Nikki w zamyśleniu. – Może wody gruntowe są zanieczyszczone toksynami, może Kathy jakoś wystawiła się na ich działanie. Strzelba wisząca na ścianie w pierwszym akcie musi w końcu wypalić. Choć na moje oko to trochę naciągana historia. – Jeżeli Kathy naprawdę nigdy nie pracowała w kopalni, zapewne są to wody gruntowe. – Ciekawa jestem, co wykazało sekcyjne badanie mózgu tych dwóch górników? – Mój wuj, Hal Sawyer, jest anatomopatologiem i on robił sekcje. Powiedział, że narośle to zwykłe nerwiako-włókniaki i że badanie makroskopowe mózgów nie wykazało zmian, wobec czego nie robił mikroskopowych. – Rozumiem go doskonale – powiedziała. – Jest jednak wiele schorzeń niszczących centralny układ nerwowy, w których mózgowie w badaniu ogólnym wygląda prawie normalnie lub zupełnie normalnie. Może dowiemy się czegoś z badania mikroskopowego mózgu Kathy. – Zrobiłaś je? – Zrobił mój szef, Joe Keller. Bardzo go o to prosiłam. Nigdy mi się nie udawało drobiazgów łączyć w całość. – Jestem bardzo ciekaw, czego się dowiedział. Może mógłby też zlecić jakieś badania toksykologiczne tej tkanki. Jestem przekonany, że za wszystkim stoi kopalnia. – Nie mam podstaw, by się z tobą spierać – powiedziała Nikki, opróżniając drugą filiżankę kawy. – Poza tym kimże ja jestem, by kwestionować dociekliwość lekarza, który ratuje życie pacjentów za pomocą prezerwatyw.

Motel „Pod Gwiazdami” w miejscowości Red Wolf w Pensylwanii to było idealne miejsce. Mały rodzinny hotelik położony z dala od głównych tras przelotowych. Pokój 212 znajdował się na drugim piętrze od tyłu, a okna wychodziły na niewielki staw. Matt zebrał ich rzeczy i pomógł Nikki wejść po schodach. W pokoju czuło się ciężki zapach wieloletniego używania i zwietrzały dym papierosów. Nikki weszła do łazienki i wyłoniła się stamtąd w cienkich spodniach dresowych i Tshircie z nadrukiem Champion. Oparła się o ścianę, zdjęła narzutę z jednej strony łóżka i położyła się ciężko, oddychając z wysiłkiem. – Otwórz buzię i pokaż język – powiedział Matt. – Podnieś go trochę, bo chcę sprawdzić, czy masz gorączkę. – Spać. Teraz tylko spać.

– Wiem. Jeszcze tylko chwila. Matt wsunął termometr cyfrowy pod język Nikki – 38 stopni Celsjusza. Wyjął stetoskop i osłuchał jej klatkę piersiową i plecy – usłyszał nieliczne rzężenia, co mogłoby świadczyć o jakimś lekkim zapaleniu płuc, ale nie stwierdził niczego, co wymagałoby natychmiastowej pomocy lekarskiej. – Wskakuj – powiedziała słabo. – Dwa razy w ciągu dwóch dni uratowałeś mi życie. To znaczy, że nie musisz spać na podłodze. – Postaram się zanadto nie kopać. – Wyłączył lampkę, ale światło przenikało przez cienkie zasłony do pokoju. Położył się na plecach tuż obok niej i naciągnął prześcieradło i cienki koc na nią i na siebie. – Wiesz co – powiedział jeszcze – próbowałem sobie wyobrazić, jak Kathy mogła narazić się na działanie toksyn z kopalni. Może była w miejscu szczególnego zagrożenia w czasie jakiegoś gwałtownego wypływu trucizny z beczek. Może te dwie inne osoby były tam w tym samym czasie. Jak myślisz, czy to możliwe?... Nikki? Oczy miała zamknięte, oddychała ciężko, ale równomiernie. Trzymała się, jak długo mogła. Matt odwrócił się przodem do niej. Przez jakiś czas przypatrywał się jej twarzy w stłumionej poświacie zza firanki, wciągał jej zapach. – Dobranoc, wspólniczko – szepnął w końcu. – Przyrzekam, że następnym razem pójdziemy do jakiegoś miłego, spokojnego muzeum.

– Idzie następny skurcz. – Dobrze, kochanie, wiesz, co masz robić. – Dobrze... Dobrze, Donny... Wszystko wiem. Nie martw się... Nie martw się... Wszystko wiem. Koleżanki i rodzina mówiły, jak będzie ciężko. Jak będzie bolało. Pielęgniarka w szkole rodzenia zaczęła zajęcia słowami: „Ktoś, kto powiedział, że poród to praca, trafił w sedno”. Sherrie Cleary, teraz w dziewiątej godzinie ciężkiego porodu, skupiła się myślą na tych wszystkich ponurakach i marudach, z którymi przedtem o tym rozmawiała, i uśmiechnęła się. Oczywiście, że skurcze bolą. Czasami bolą jak cholera. Ale ból to tylko ból, powtarzała także w kółko, nic więcej, i teraz wciąż się trzyma. W wieku dwudziestu sześciu lat rodziła swoje pierwsze dziecko i na pewno nie będzie ono ostatnie. Mąż, Don, dostał ostatnio sporą podwyżkę w drogerii, ciąża przebiegała bez powikłań i dzięki temu jeszcze trzy tygodnie temu pracowała; była kelnerką. Mieszkali w małym domku w Anacostii, ale pośrednicy z biura Fannie Mae dawali im nadzieję na pożyczkę hipoteczną. Czy to dziwne, że chce mieć więcej dzieci? Położna Margie Briscoe weszła do sali porodowej, sprawdziła urządzenie monitorujące funkcje życiowe dziecka, a potem podeszła do jej łóżka. – Świetnie – powiedziała. – Jak ci idzie, Sher? – Radzę sobie ze skurczami, przynajmniej dotąd, ale zaczynam mieć trochę dość.

– To normalne. Pokaż, sprawdzimy, jak to wygląda. Odpręż się i rozchyl kolana... Doskonale... Jesteś bardzo ładnie rozciągnięta. Tak się przygotowałaś, że chyba nie będzie trzeba nacinać krocza. – To świetnie. – Już niedługo, moja droga. Naprawdę niedługo. – Fantastycznie. – Trwasz przy imieniu Donelle, tak? – Donelle Elisabeth Cleary. Chłopiec byłby Donaldem juniorem. Elisabeth to po mojej babci. – To piękne imię. – Będzie pięknym dzieckiem. Och, Donny, idzie następny skurcz... O Boże... Ojej, ten jest chyba najgorszy... Nie, czekaj... Boże, nie, ten jeszcze gorszy... Ooo... Margie położyła dłonie na twardym wybrzuszeniu wielkości piłki do koszykówki, macicy Sherrie w skurczach porodowych, i przyglądała się ekranowi monitora – nie pokazywał nic ponad oczekiwane spowolnienie rytmu serca płodu. Minuta, dwie, trzy, Sherrie jęknęła i ścisnęła mocno palce. – Nie wiem... czy... potrafię... Poczekaj, czekaj, już trochę lepiej. Przestaje boleć. O Jezu... – Skurcze za chwilę wrócą – powiedziała głośno Margie – bo to już! Mała Donelle jest w drodze. Don, wystaw głowę przez drzwi i powiedz Sue, że już jest czas. Sherrie, teraz trochę naciągnę ci skórę, żeby pomóc dziecku wyjść. Świetnie. Udało ci się, Sher. Udało ci się. Rodzisz bez żadnych leków. Teraz odetchnij kilka razy szybko i przygotuj się do parcia. Wszystko gotowe? Pediatra już w drodze, Sue?... Wspaniale. Don, włóż rękawiczki, przejdź z tej strony i stań na moim miejscu. Będę tuż przy tobie. Przywitasz swoją córeczkę na świecie. Gotowy? – Chyba... chyba tak. – Poradzisz sobie. Sherrie, przygotuj się na silne parcie. Gotowa? Dobrze, widać już główkę. Przyj, Sherrie, przyj! Już jest, Don. Najpierw główka, teraz wyjmę jedno ramię maleństwa. Jest... Świetnie! Teraz drugie ramię i już ją mamy. Piękna, po prostu piękna. Dwudziesta pierwsza piętnaście. Poproszę odsysanie, Sue. Rozpaczliwe krzyki Donelle Elisabeth Cleary wypełniły salę porodową. Don Cleary, o posturze i spokojnym usposobieniu wioślarza, płakał bez żenady, kiedy pielęgniarka odbierała z jego rąk córkę, owijała ją i przenosiła, żeby odpoczęła na piersi matki. Sherrie promieniała, a po jej policzkach spływały łzy. – Mówiłam – powiedziała do wszystkich i do nikogo w szczególności. – Mówiłam, że to będzie niezwykłe. Trzy godziny później, kiedy pielęgniarka weszła do sali, Sherrie już przysypiała, ale wciąż jeszcze się uśmiechała. Mąż, siedzący po jej prawej stronie, spoglądał przerażony w kojec na ten cud doskonałości, który był ich dzieckiem. – Sherrie, kochanie, zbudź się – powiedziała łagodnie Sue. – Masz gościa, bardzo szczególnego gościa. Poczekaj, wytrę ci twarz wilgotnym tamponem. Dobrze. Nie śpisz już?

– Nie śpię. Co się dzieje? – A pan, panie Cleary? Nie śpi pan? – Nie. Kto przyszedł? – Powiedziałabym wam, ale najlepiej sami się przekonajcie. – Podeszła szybkim krokiem do drzwi i zawołała w kierunku korytarza. – Już są gotowi. Żona prezydenta Stanów Zjednoczonych, bez żadnej eskorty i ochrony, weszła do sali cicho i spokojnie i przeszła prosto do łóżka Sherrie. Po twarzach Sherrie i Dona było widać, że nie trzeba jej przedstawiać. – Pani Cleary – powiedziała mimo wszystko – jestem Lynette Marquand. Gratuluję pięknej córki. Panu także, panie Cleary. – Dziękuję – wydobyła z siebie Sherrie – dziękuję. To dla nas wielka niespodzianka. – A dla mnie to wielka przyjemność uczestniczyć w tak radosnym wydarzeniu – powiedziała Lynette. – Mam dla państwa wspaniałą wiadomość.

ROZDZIAŁ 23 Ambasada Sierra Leone w Waszyngtonie znajdowała się przy Dziewiętnastej Ulicy, w pobliżu siedziby RWWS. Kiedyś reprezentacyjny budynek miejski, teraz mocno podupadł. Zasłony i dywany były wytarte, za urządzenia klimatyzacyjne służyły małe wentylatorki rozmieszczone w szybach okiennych; część z nich nie działała. Ellen bywała już w ambasadach – Kanady, Meksyku, Francji. W żadnej nie spotkała się z niczym podobnie staroświeckim. Przyjechała na umówioną porę, ale z nieskładnych wyjaśnień młodego człowieka w recepcji wynikało, że Jego Ekscelencja Andrew Strawbridge przyjmie ją wtedy, kiedy ją przyjmie. W poczekalni stało sześć nieokreślonego koloru twardych drewnianych krzeseł i trzy stoły. Nie było nic do czytania, oprócz kilku egzemplarzy bardzo starego foldera propagandowego, wynoszącego pod niebiosa zalety Sierra Leone, i egzemplarza miesięcznika „Time” z wytartymi rogami. To dobrze, że ambasador jeszcze nie jest gotów, żeby ją przyjąć, pomyślała Ellen. Potrzebowała czasu, żeby sobie wszystko ułożyć i odzyskać równowagę ducha. Akurat teraz było coś, a raczej ktoś, kto nie pozwalał jej się bez reszty skupić na gorączce z Lassy i Omnivaksie – Rudy Peterson. Tak jak już wiele razy przedtem, będąc u Rudy’ego, Ellen spała w pokoju gościnnym. Była podekscytowana rewelacjami o gorączce z Lassy i umówionym spotkaniem ze Strawbridge’em. Po kilku godzinach niespokojnego snu wstała, włożyła frotowy szlafrok, który Rudy dla niej przygotował, zrobiła sobie kawy, wyjęła notatki i poszła do gabinetu Rudy’ego na poddaszu. Było po czwartej rano. Szukając długopisu w prawej górnej szufladzie biurka Rudy’ego, kątem oka zobaczyła kopertę. Leżała pod stosem papierów i pewnie by jej nie zauważyła, gdyby nie jej nazwisko i adres, wypisane precyzyjnym charakterem pisma Rudy’ego. W prawym górnym rogu był znaczek, ale o niższym nominale niż obecnie wymagany. Ellen zastanawiała się, czy list nie został napisany jakiś czas temu, kiedy opłaty pocztowe były niższe, i jak się okazało, miała rację.

Wsunęła kopertę z powrotem do szuflady i przez następne pół godziny walczyła z chęcią sięgnięcia po nią raz jeszcze. Zawsze była ciekawska – chyba bardziej ciekawska niż inni – i lubiła poplotkować, co ją nieraz zawstydzało. Zważywszy na ten rys jej charakteru, odkrycie to stanowiło dla niej twardy orzech do zgryzienia. A o piątej nad ranem jej zdolność do samodzielnego myślenia i analizy była już trochę nadwątlona. Przez następne pół godziny jej racjonalizm ulegał dalszej erozji. Jeżeli Rudy nie chciał, żeby zobaczyła kopertę, to dlaczego zostawił ją w biurku, gdzie mogła zawsze się na nią natknąć? Jeżeli cierpiał, nie mogąc się zdecydować, czy wysłać list, czy nie, może ona przetnie tę udrękę? Jej rozumowanie było absurdalne i miało w sobie luki, ale udało jej się krok po kroku stłumić głos zdrowego rozsądku. Zanim sobie zdała sprawę z tego, co robi, trzymała już w dłoniach otwartą kopertę. W postanowieniu, że nie przeczyta jednak listu, nie wytrwała dłużej niż kilka sekund.

Moja najmilsza Ellen! Chyba najlepiej będzie, jeśli najpierw to z siebie wyrzucę. Kocham cię. Kocham cię od dnia, kiedy Howie przyprowadził cię do naszego akademika i uścisnąłem twoją dłoń. Wyprowadził się od ciebie już cztery lata temu, a ja kocham cię równie mocno, jak zawsze kochałem, wiedząc, że ty nigdy nie odwzajemniałaś tego uczucia. Co mam robić? Jak wiesz, przez wszystkie te lata od czasu, kiedyśmy się poznali, spotykałem się z wieloma kobietami. Z niektórymi tylko spałem, a z innymi próbowałem zbudować coś głębszego. Ale zawsze wiedziałem, że postępuję z nimi nieuczciwie. Potem, kilka lat temu, zanim rozpadło się wasze małżeństwo, Howie zaczął mi opowiadać jak mężczyzna mężczyźnie, że nie jest ci wierny. Chciałem ci wtedy powiedzieć, co on ci robi, i o swoich do ciebie uczuciach. Ale wydawało mi się – nie wiem – że to nie będzie w porządku. Wiedząc to, co wiedziałem, cierpiąc z tego powodu i nadal cię kochając – ciągle byłem jego najlepszym przyjacielem. I za to mi wstyd. Teraz, kiedy Howiego już od pewnego czasu nie ma, widzę, jak wracasz do równowagi. Opowiadasz mi, co robisz, a nawet o swoich randkach. To bardzo boli. „ Przecież ja tu jestem – chciałbym krzyczeć. – Tuż obok ciebie. I kocham cię od trzydziestu pięciu lat”. Prawdopodobnie nie wyślę tego listu, a może i wyślę. Tak czy owak, sądzę, że to świetnie, że przyjęłaś tę pracę w komisji powołanej do oceny szczepionki i że poprosiłaś mnie o pomoc w niektórych kwestiach badawczych. Obiecuję, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby ci pomóc stać się ekspertem w tej dziedzinie. Szkoda, że nie jestem osobą trochę bardziej barwną i obdarzoną większą silą oddziaływania, szkoda, że jestem nieśmiały, ale cóż – jestem, kim jestem. I nie żałuję ani przez chwilę tego, jak się potoczyło moje życie. Pomyślałem sobie, że może już czas, żebyś się dowiedziała. Twój oddany przyjaciel Rudy

Ellen podniosła wzrok z podniszczonego fragmentu orientalnego dywanu w poczekalni

ambasady, w który się wpatrywała, i zdała sobie sprawę, że stojący nad nią sekretarz Andrew Strawbridge’a uśmiecha się do niej uprzejmie. – Jeszcze chwileczkę – powiedział aksamitnym brytyjskim akcentem. – Ambasador Strawbridge wkrótce panią przyjmie. – Dziękuję. Mogę jeszcze poczekać. List ciągle miała w torebce. Rudy obudził się około szóstej rano i nie zdając sobie sprawy, że ona jest na górze w jego gabinecie, wyszedł na podwórko, gdzie przez dwadzieścia minut ćwiczył taichi – dość zaawansowane taichi, jak się zdołała zorientować. Wiedziała, że uprawia tę starożytną sztukę walki, w której wszystkie ruchy są perfekcyjnie kontrolowane, a czasem przyglądała się, jak trenuje na podwórku. Nigdy nie prosiła i nie pytała go, czy może z nim poćwiczyć, a on, z właściwą mu rezerwą, nigdy jej tego nie zaproponował. Tego ranka jednak przyglądała mu się podczas ćwiczeń uważnie. Potem, w czasie śniadania składającego się z naleśników z grzybami i sera brie, które przygotował znakomicie, okazało się, że Rudy prowadzi trening taichi na sali gimnastycznej w pobliskim miasteczku. Kilkakrotnie była bliska rozpoczęcia rozmowy na temat listu i przyznania się do tego, co zrobiła, ale w ostatniej chwili się wycofywała. Kiedy się serdecznie żegnali przed jej wyjazdem do Waszyngtonu, tak jak to robili setki razy przez te wszystkie lata, czuła się, jakby dotykał ją po raz pierwszy w życiu. Dlaczego nie wysłałeś tego cholernego listu wtedy, kiedy go miałeś wysłać? – myślała, ruszając w drogę. – Pani Kroft? Jestem Andrew Strawbridge, pani Kroft – powiedział ambasador melodyjnym, ciepłym głosem. Po raz wtóry wyrwana z marzeń, Ellen zerwała się na równe nogi, wybąkała słowa przeprosin i potrząsnęła dłonią ambasadora. Był niewysokim, szczupłym, energicznym mężczyzną o ciepłych ciemnobrązowych oczach i grafitowo-czarnej skórze. Twarz miał trochę ospowatą i Ellen domyśliła się, że to wynik infekcji, – którą pewnie przeszedł w dzieciństwie. – Bardzo dziękuję, że fatygował się pan osobiście – powiedziała. – Leighton już raz dzisiaj wstał z fotela – odparł, mrugając do niej okiem. – Nie chciałem go przeciążać. Prawdę mówiąc, wyszedłem po panią osobiście, ponieważ pani wczorajszy telefon zaintrygował mnie i czekałem na to spotkanie. – Dziękuję panu. – Pisała pani, że brała pani udział w pracach komisji, która ostatnio zatwierdziła superszczepionkę. – Tak jest. Tylko że w końcu nie głosowałam ani za, ani przeciw niej. Wstrzymałam się od głosu. – Wstrzymanie się od głosu bywa niekiedy bardzo dobitnym wyrażeniem swojego zdania – powiedział.

Poprowadził ją do przestronnego, wyłożonego mahoniem gabinetu, na którego środku stał stół konferencyjny, a pod ścianami sięgające sufitu półki z książkami. Za rozłożystym biurkiem wisiała oprawiona w sztywne ramy flaga w zielono-białobłękitne paski. Na pozostałych dwóch ścianach porozwieszano, jak zazwyczaj w tego rodzaju placówkach, fotografie dyplomatów i dygnitarzy ściskających sobie dłonie oraz dużą mapę Sierra Leone w drewnianych ramach. – Kawy? Herbaty? – spytał. – Żartuję sobie z Leightona, ale doskonale się sprawdza jako mój sekretarz i parzy wyśmienitą kawę. Ellen pomyślała, jak małe zespoły pracowników obsługują inne ambasady, w których przedtem była. – W takim razie poproszę bez śmietanki – powiedziała. – Leighton, poprosimy czarną kawę dla pani Kroft. Dla mnie to co zwykle. – Zostawił otwarte drzwi i gestem wskazał jej miejsce po drugiej stronie biurka. – A więc przyszła pani ze mną porozmawiać o szczepionce, tak? – Tak, o szczepionce przeciwko gorączce z Lassy. Strawbridge westchnął. – To dla nas trochę delikatny temat, pani Kroft. – Nie rozumiem. – Firma, która dziesięć lat temu opracowała Lasaject, to Columbia Pharmaceuticals, której siedziba mieści się niedaleko stąd. – Wiem. – W naszym przekonaniu szczepionka jest bardzo skuteczna. Zgadza się pani? – Tak i nie – odparła Ellen. – Przetestowano ją na bardzo małej grupie ludności w pańskim kraju i wydawało się, że ma dobre właściwości ochronne. Ale z niewiadomego powodu próby wstrzymano. Późnej oceniano ją raz jeszcze, bazując na liczniejszej grupie tutaj, w Stanach. Strawbridge kiwnął głową i przygryzł dolną wargę. Ellen wyczuła, że zastanawia się, ile prawdy może odsłonić. – Niestety – powiedział w końcu – w czasie gdy firma Columbia próbowała ocenić skuteczność Lasajectu, w naszym kraju panował, jak by to powiedzieć, zamęt polityczny. Dyrekcja firmy postanowiła wycofać swoich ludzi i przetestować szczepionkę gdzie indziej. – To właśnie te testy, o których wspomniałam, które były robione tu, w Stanach. Tyle że zamiast mierzyć, do jakiego stopnia szczepionka chroni przed gorączką z Lassy, w testach mierzono poziomy stymulowanych przez nią przeciwciał. W sprawozdaniu z firmy Columbia przygotowanym dla Urzędu do spraw Żywności i Leków mówi się, że pod tym względem szczepienia doskonale się sprawdziły. – No to bardzo się cieszę – powiedział sarkastycznie Strawbridge. – Niestety, nikt w moim kraju nie skorzystał z dobrodziejstwa badań. Na pewno to pani nie zdziwi, gdy powiem, że Sierra Leone nie jest bogatym państwem. Dwie osoby, które stoją na czele firmy Columbia, pewna pani

wirusolog i inny lekarz, przyjechali do Freetown na spotkanie w naszym Ministerstwie Zdrowia. Niestety, jak by to ująć, nie mogli znaleźć wspólnego mianownika finansowego, żeby zainicjować program powszechnych szczepień. – Bardzo mi przykro. Czytałam, że Światowa Organizacja Zdrowia nie chciała się w sprawę mieszać, dopóki nie uspokoi się atmosfera polityczna. Czarne oczy Strawbridge’a buchnęły płomieniem, a potem równie szybko złagodniały. – Niestety, w naszym kraju dochodzi do różnych nieporozumień – powiedział – ale nie aż takich, żeby z ich powodu pozbawiać miliony jego mieszkańców zbawiennych skutków przełomu w medycynie. – Bardzo mi przykro. Ellen zawstydziła się nagle, ponieważ złapała się na tym, że myśli o Rudym – o tym, że czułaby się tu znacznie pewniej, gdyby z nią był, o tym, jak była głupia, że otworzyła ten list. Dlaczego nigdy z nią nie porozmawiał? – A więc – mówił dalej ambasador – kiedy pani zadzwoniła, przedstawiła mi pani dwa zadania. – Wiem, że to, o co prosiłam, mogło być trudne. Strawbridge uśmiechnął się ze zrozumieniem. – Może nie stać nas na zapłacenie ceny, którą Columbia Pharmaceuticals wyznaczyła za szczepionkę – powiedział – ale na szczęście stać nas na komputery. Pani pierwsze pytanie dotyczyło ilości przypadków gorączki z Lassy u Amerykanów mieszkających w naszym kraju. – Tak, w ostatnich trzech latach. – Otóż nie mogę pani podać nazwisk, gdyż nasze prawo zabrania ujawniania takich szczegółów. Mogę pani jednak powiedzieć, że w ciągu ostatnich trzech lat odnotowaliśmy sześć przypadków gorączki z Lassy u Amerykanów w Sierra Leone; dwa z nich skończyły się śmiercią. – To wszystko? Sześć? – Z tego trzy osoby to pracownicy szpitali. Sześć przypadków u Amerykanów w ciągu trzech lat w kraju, gdzie gorączka z Lassy jest endemiczna. Osiemnaście przypadków w ciągu trzech lat u Amerykanów wracających do kraju samolotem ze wschodniej Afryki. – To się robi coraz ciekawsze – powiedziała Ellen. – „Przygody Alicji w Krainie Czarów” Lewisa Carrola – powiedział głośno Strawbridge. – To jedna z moich ulubionych książek. – Moja też. No cóż, Wasza Ekscelencjo, przez ostatni tydzień tak się właśnie czułam – jakbym była w krainie czarów. – Pani Kroft, czy powie mi pani, o co w tym wszystkim chodzi? Ellen poczuła, że płoną jej policzki. – Ambasadorze Strawbridge, bardzo pana przepraszam, że wyrażam się tak niejasno. Proszę pana o odrobinę cierpliwości. Przyglądam się dokładnie pewnym strzępom informacji dotyczących

szczepionki Lasaject. Na razie nie mogę panu zdradzić nic więcej. – Czy to znaczy, że coś z tą szczepionką jest nie tak? – Nie, nie przypuszczam. – Będzie mnie pani informować? – Odezwę się, jak tylko będę miała jakąś potwierdzoną informację. Ellen wstrzymywała oddech, kiedy dyplomata zastanawiał się nad swoją sytuacją. – W takim razie – powiedział w końcu – przejdźmy do drugiej pani prośby. – Do listy pasażerów. Człowiek Rudy’ego w CDC uzyskał szczegółowe dane o lotach, którymi wracały do Stanów amerykańskie ofiary gorączki z Lassy. Dziesięć osób leciało z Freetown do Londynu liniami Sierra National Air, a z Londynu do różnych miast w Stanach Zjednoczonych. Pozostała ósemka leciała liniami Ghana Air z Freetown do Akry w Ghanie, a stamtąd bezpośrednio do Baltimore. Rudy miał nadzieję, że lista pasażerów może ujawnić jakieś powtarzające się nazwisko – może wskazujące na nosiciela choroby. – Wie pani – powiedział Strawbridge – nas, dyplomatów, uczy się, żeby nigdy nie oddawać czegoś za nic. Jeżeli udostępnię pani dokumenty, będę miał też prośbę do pani. – Jaką? – Po tym jak firma Columbia Pharmaceuticals podjęła decyzję, że nie wypuszczą z ręki szczepionki, jeśli nie zapłacimy żądanej ceny, mój rząd czuje się bardzo rozczarowany postawą dyrekcji. Gdyby pani odkryła, w jaki sposób moglibyśmy – jak by to powiedzieć – utrudnić im życie, chciałbym uzyskać od pani słowo, że da mi pani znać.

Ellen siedziała na oświetlonej słońcem ławce na DuPont Circle, złożywszy telefon komórkowy na kolanach, wodząc wzrokiem za przechodzącymi obok parami. Andrew Strawbridge dał jej nie tylko listy pasażerów, którzy lecieli liniami Sierra National, ale także tych, którzy korzystali z Ghana Air. Następnym logicznym posunięciem będą rozmowy z nielicznymi ofiarami gorączki z Lassy, które przeżyły. Miała dość pieniędzy na karcie Visa, żeby kupić bilety lotnicze. Od dnia konfrontacji z potworem, który siedział w jej salonie i groził wnuczce, nękał ją problem, jak doprowadzić do wstrzymania produkcji i dystrybucji Omnivaxu, nie narażając życia Lucy lub kogoś z rodziny. Miała ciągle w pamięci obraz potężnej głowy tego mężczyzny, jego bezduszne oczy i charakterystyczną bliznę. Jakoś go będzie musiała odnaleźć. Znajdzie go, a kiedy jej się to uda, znajdzie również sposób i środki, żeby go zniszczyć i zadać mu tyle bólu, ile się tylko da. Ze zdziwieniem stwierdziła, że w dniach, które minęły, od kiedy ten butny typ pojawił się w jej domu, grożąc jej, przekonała samą siebie, że byłaby zdolna kogoś takiego pozbawić życia. Na razie postara się wykorzystać wszelkie możliwości, aby zniszczyć tych, którzy mu płacą. Nagle okazało się jednak, że nie chciałaby zmierzyć się z tym sama. Przez te wszystkie lata, od kiedy Howard ją zostawił, udawało jej się panować nad słabością i

samotnością. List Rudy’ego zmienił to. Nagle poczuła się niepewna i zalękniona. Jak nigdy potrzebowała teraz uporu, który w sobie miała, nie chciała, żeby zblakły uczucia złości i nienawiści, które pchały ją naprzód. A na to się właśnie zanosiło. Pierwsza osoba na liście Rudy’ego nie odpowiadała na telefon i nie miała automatycznej sekretarki. Mężczyzna, który odebrał drugi telefon Ellen, zapewnił, że tak, jego żona przeżyła tę okropną chorobę i owszem, oczywiście spotkają się z nią, kiedy żona wróci z pracy. Następnie Ellen zadzwoniła na informację i spisała numer telefonu United Airlines. Potem, prawie nieświadomie, wykręciła numer do domku Rudy’ego. – Halo. – Cześć, Rudy, to ja. – Dzwonisz z wielkiego miasta? – spytał, naśladując waszyngtoński akcent. – Z DuPont Circle. – Jak ci idzie? – Sześć zachorowań w ciągu trzech lat, Rudy. Tylu Amerykanów zaraziło się gorączką Lassy w Sierra Leone. Sześcioro. Troje pracowało w szpitalu. Rudy gwizdnął przez zęby. – Chyba nie trzeba mieć dyplomu ze statystyki, żeby stwierdzić, że to niewielu w porównaniu z liczbą chorych, którzy zarazili się podczas lotów powrotnych – powiedział. – Chyba nie. Strawbridge dał mi również listy pasażerów. Wszystkie osiemnaście list. Już skontaktowałam się z jedną osobą z twojej listy. Mieszka w pobliżu Chicago. – Chcesz się z nią spotkać? – Chcę. – No cóż, to graj dalej. – Rudy? – Tak? – Może... Chciałabym, żebyś ze mną pojechał. – Świetnie. Kiedy lecisz? – Dzisiaj. Dziś po południu. – Oj, szkoda. Bardzo mi przykro, El, ale mam dzisiaj zajęcia na kursie i lekcję prywatną. Jutro zresztą też. Jest tu taka rodzina imigrantów rosyjskich, których uczę angielskiego. Mógłbym przełożyć lekcję na inny dzień, gdybym mógł się z nimi jakoś skontaktować, ale nie mają telefonu... Ellen patrzyła na parę tulącą się na ławce po drugiej stronie skweru i poczuła rosnący ucisk w gardle. – Nie, nie, proszę, nie zmieniaj planów – powiedziała słabo. – Wszystko będzie dobrze. Polecę i wrócę, będę u ciebie dziś późnym wieczorem albo jutro rano.

– Masz rację – powiedział Rudy. – Na pewno ci się uda. Kim jest ta kobieta? Gdzie mieszka? – Mieszka w Evanston. Nazywa się Serwanga. Nattie Serwanga.

ROZDZIAŁ 24 Potężny zabójca, poruszając się z zadziwiającą zręcznością, przemierzył pokój i dotarł do łóżka Nikki, kiedy spała. Otworzyła oczy i dojrzała go przez przymrużone powieki, ale było już za późno. Zanim zdołała wydać dźwięk, jego olbrzymia mięsista dłoń zacisnęła się na jej ustach jak żelazna obręcz. Kolanem przycisnął jej plecy i napierał coraz mocniej na kręgosłup: była pewna, że złamie go na pół. Proszę, nie! Proszę, przestań! – krzyczało jej serce i umysł. Nie chcę być sparaliżowana! Paraliż to oczywiście tylko jedna część planu olbrzyma. Próbował ją przedtem zabić i spaprał robotę. Tym razem lepiej się postara. Jego okrągła jak księżyc twarz rozciągnęła się w uśmiechu, kiedy wdzierał się palcami pod jej szczękę i szarpał głowę do tyłu. Czuła coraz mocniejszy ucisk jego kolana, jakby chciał przebić jej ciało. Nikki obudziła się zagubiona i kompletnie zdezorientowana, ściskając palcami poduszkę. Powietrze w tym obcym pokoju wydawało jej się gęste i nieruchome. Potem, kiedy próbowała się uspokoić, usłyszała równomierny oddech mężczyzny leżącego tuż obok niej. Zdziwiona, usiadła na krawędzi łóżka, próbując nie zważać na miny wybuchające tuż za jej oczami. Widok Matta Rutledge’a śpiącego głębokim snem, jego gładkiej, spokojnej twarzy, wyrzucił z jej pamięci ostatnie sceny żywych i barwnych nocnych koszmarów. Fragment po fragmencie niektóre wydarzenia tej nocy złożyły się w jedną całość. Mężczyzna w łóżku, jej lekarz, ocalił ją przed torturami, a może i śmiercią – przyjechał na harleyu i uratował jej życie. Zastanawiała się, która część jej ubezpieczenia zdrowotnego pokrywa tego rodzaju usługi. W pokoiku o rozmiarach znaczka pocztowego mieściło się łóżko, które prawdopodobnie reklamowano jako podwójne, ale wyglądało na mniejsze, oraz biały, wiklinowy fotel. Oprócz tego była tam niewielka komódka z trzema szufladami, a na niej równiutko poskładane ubrania. Nikki przeszła boso do malutkiej łazienki, przemyła twarz zimną wodą, potem umyła zęby i uczesała się nową szczotką do włosów, która jakby tam na nią czekała. Na rękach miała wiele wylewów po kroplówkach, pobieraniu krwi i Bóg wie po czym jeszcze. Tuż nad prawym uchem miała gruby, bolesny pięciocentymetrowy strup. Wydawało jej się, że wie, skąd on się wziął, ale jej myśli krążyły w koło jak elektryczne samochodziki w wesołym miasteczku, zderzając się ze sobą – nie potrafiła się skupić na niczym konkretnym. Wróciła do pokoju, usiadła w wiklinowym fotelu i ciężko położyła stopy na łóżku. Mattem aż zatrzęsło, ale leżał nieporuszony, a półuśmiech na jego twarzy wskazywał na to, że na pewno nie śnią mu się koszmary, jakie niedawno ją męczyły. We śnie zrzucił z siebie kołdrę i leżał tylko w spodniach dresowych, które służyły mu za piżamę. Był trochę zaokrąglony w pasie, miał szerokie ramiona sportowca, którego najlepsze dni już minęły, ale który wciąż trzyma formę. Nigdy szczególnie nie pociągali jej mężczyźni z włosami związanymi w kucyk, ale i to jakoś pasowało do jego wyrazistych rysów. Tak czy owak, nie był typem amanta, ale dla niej był bardzo atrakcyjny,

ponieważ spełniał wszystkie wymogi atrakcyjności, które się dla niej liczyły – no i właśnie ocalił jej życie. Uklękła przy łóżku i przyglądała się uważnie tatuażowi na jego ramieniu. Był to – jak on nazwał to drzewo? – głóg, wysokości około dwudziestu centymetrów – pięknie, artystycznie odwzorowany, przynajmniej na jej gust. Sama miała dosyć niezwykły tatuaż i zawsze zwracała uwagę na tatuaże u innych. Drzewo widzi po raz pierwszy. Zapewne kryła się za nim jakaś historia. Podniosła twarz nieco wyżej, tak, że jej oczy znalazły się kilka centymetrów od jego oczu. Czuła na sobie jego oddech i spodziewała się, że jakoś zareaguje na tę bliskość. Nic. Spał dalej, a sądząc po jego zupełnie spokojnej twarzy, wciąż śnił. Radio z budzikiem na biureczku wskazywało siódmą trzydzieści, a nieśmiałe światło przedzierające się przez zasłony potwierdzało, że może to być właściwa godzina. Wyglądało na to, że zbudzenie nowego współlokatora będzie wymagało ciężkiego frontalnego ataku, ale na razie jeszcze się z tym wstrzyma. Przesunęła się z powrotem na fotel i zaczęła porządkować w myślach powracające wspomnienia dziwnych, śmiertelnie groźnych wydarzeń, w których uczestniczyła od wyjazdu z Bostonu. Jedno, może tylko to jedno było jasne – w centrum wydarzeń była Kathy Wilson. Przynajmniej trzy osoby z Belindy, w tym Kathy, zapadły na dziwaczną, przerażającą, śmiertelną chorobę. Matt był pewien, że za ten niezwykły zespół objawów odpowiedzialna jest kopalnia i działanie toksycznych odpadów. Teoria warta rozważenia jak wiele innych, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę odkrycie olbrzymiego składowiska odpadów toksycznych w jaskini niedaleko kopalni w Belindzie. Czy jednak Kathy miała jakiś związek z przemysłem węglowym? I dlaczego komendant policji wysłał ludzi, żeby zabili Nikki, a potem obsesyjnie chciał się dowiedzieć, z kim rozmawiała o chorobie Kathy? W tej chwili nie miała odpowiedzi na żadne z tych pytań. Znając jednak Joego Kellera, wiedziała, że jeśli klucz do tej zagadki tkwił w obrazie anatomicznym systemu nerwowego Kathy, on go znajdzie. Na biurku stał aparat telefoniczny, a na nim informacja, że rozmowy miejscowe są bezpłatne, a zamiejscowe mogą się odbywać na koszt rozmówcy albo muszą być opłacone kartą kredytową. Wstrzymując oddech, wybrała 1-800-KOSZT i zamówiła rozmowę z numerem, który podsunęła jej rozchwiana pamięć, chyba bezpośrednim do Joego Kellera. Jeżeli budzik w radiu pokazywał właściwą godzinę, jej szef jest chyba w biurze już od godziny – a może dwóch – popija mocną czarną kawę i rozwiązuje zagadki anatomiczne i biochemiczne. – Dzięki Bogu – mruknęła, kiedy jego głos w słuchawce potwierdził, że zgadza się na rozmowę na jego koszt. – U mnie wszystko w porządku, Joe – powiedziała szybko. – Chwała Bogu. Wszyscy się tu o ciebie bardzo martwimy. Dzwoniliśmy nawet na policję. Nikki zaczęła wyjaśniać, że to właśnie komendant policji wpakował ją w kłopoty, ale prędko się powstrzymała. Będzie na to czas. – Jestem w drodze powrotnej. Powinnam być na miejscu późnym wieczorem. – Doskonale. – Joe, miałam kłopoty w Wirginii Zachodniej, związane z moją przyjaciółką Kathy – tą, której robiłeś sekcję.

– Jakie kłopoty? – Wystąpiły tu dwa inne przypadki z takimi objawami jak jej – nerwiako-włókniaki i postępująca paranoja. – No, to już jest coś – powiedział Keller. – Muszę ci powiedzieć, że miałaś właściwe wyczucie w tej sprawie. Właśnie oglądam wycinki tkanki mózgowej pani Wilson. Nie ulega wątpliwości, że chorowała na gąbczaste zwyrodnienie mózgu. Gąbczaste zwyrodnienie mózgu. Nikki aż zatkało. Zakaźna, śmiertelna degeneracyjna choroba układu nerwowego, która ma wiele postaci, między innymi zespół zwany chorobą CreutzfeldtaJakoba; choroba kuru, odkryta u kanibali zjadających mózgi ludzkie na Nowej Gwinei; gąbczaste zwyrodnienie mózgu u bydła zwane również BSE lub potocznie chorobą szalonych krów. Poruszona tymi wieściami, Nikki wyciągnęła się na całą długość i kopnęła Matta mocno w podeszwę stopy. Matt zwinął poduszkę pod głową i odsunął nogę. Kopnęła go jeszcze raz, tym razem mocniej, piętą w łydkę. Jęknął i zaczął się poruszać. – Mów dalej, Joe – powiedziała, nie pytając go, czy jest pewien, bo wiedziała, że tak. – To zupełnie niewiarygodne. – Więc powiadasz, że tam gdzie jesteś, wystąpiły jeszcze dwa przypadki? – W mieście, w którym wychowała się Kathy. Ostatnie kopnięcie i stało się jasne, że Matt w końcu wspiął się na wyższy poziom przytomności. Jeżeli nie był na jakimś leku, mógł kandydować do Księgi rekordów Guinnessa. Łatwiej chyba byłoby przebudzić jej klientów w biurze koronera. – A ci inni chorzy? – spytał Keller. – Czy u nich też stwierdzono gąbczaste zwyrodnienie mózgu? – Nie wiem. Mózgi nie wykazywały zmian w badaniu makroskopowym, wobec czego nie wykonano badania mikroskopowego. Gąbczaste zwyrodnienie mózgu wywołują mikroorganizmy zwane prionami – chorobotwórcze cząstki białka, które mogą się rozmnażać bez DNA i RNA. Jedną z cech tej choroby jest to, że mimo jej wyrazistego obrazu klinicznego mózg nie wykazuje zmian w badaniu makroskopowym, dopiero w wycinkach badanych pod mikroskopem widać w tkance – jak w gąbce – rozproszone otwory. Inną jej cechą jest długi okres inkubacji – dziesięć lat lub więcej – kiedy to tkanki chorego osobnika mogą być źródłem zakażenia dla innych. – Czy chorzy, o których mówiłaś, też mieli nerwiako-włókniaki? – spytał Keller. Matt był teraz rozbudzony, przecierał oczy, jakby chciał usunąć z nich resztki snu, i patrzył na nią pytająco. Przyłożyła wyciągnięty palec do ust i pokazała gestem, że za chwilę mu wszystko wyjaśni. – Tak, obaj. Jak mi powiedziano, badanie pod mikroskopem tych tworów nie wykazało niczego szczególnego. – No cóż, niekoniecznie – powiedział Keller. – Próbowałem na tych tkankach różnych barwników i różnych kombinacji wybarwień i znalazłem pewien sposób barwienia, dzięki któremu

można wyraźnie odróżnić te zmiany chorobowe od typowych nerwiako-włókniaków w moich zbiorach. Keller zawsze dociekliwy, Keller intelektualista. Nikki uśmiechnęła się na myśl o swoim szefie. Bez przerwy bawił się wybarwianiem i oglądaniem preparatów pod potężnym mikroskopem elektronowym, który miał na wyposażeniu. Jego biblioteka oprócz setek tekstów zawierała setki, może nawet tysiące nie wybawionych preparatów z każdego organu, ilustrujących niezliczone stany chorobowe – wszystko dokładnie skatalogowane. Okazuje się, że wśród tych nie wybarwionych tkanek były też typowe nerwiako-włókniaki, służące do badań porównawczych. Gąbczaste zwyrodnienie mózgu z nietypowymi nerwiako-włókniakami. Zespół Belindy – rozmyślała Nikki. Lub choroba Rutledge‘a-Solari. – Posłuchaj, Joe, będziemy na miejscu między dziesiątą a dwunastą w nocy. – Dobrze. Będę tu czekał. – Świetnie. Ale gdyby cię nie było, zjawimy się jutro rano. – My? – Tutejszy lekarz ostatnio dwa razy uratował mi życie. Jest szczególnie zainteresowany tym schorzeniem. Uważa, że jego źródłem jest tajne składowisko materiałów toksycznych, które zatruło wody gruntowe wokół miasta. – Zważywszy na to, co wiemy o chorobach wywoływanych przez priony – powiedział Keller – nie wydaje mi się to możliwe. – Wiesz co, porozmawiamy o tym, jak już będziemy w domu. Dziękuję ci, Joe. – Tak się cieszę, że jesteś cała i zdrowa – powiedział Keller. – Aha, jeszcze jedno, policja bez trudu odnalazła faceta, który zamordował twojego topielca, Rogera Belangera. Nazywa się Halliday. Stąd właśnie litera „H”. Byli przyjaciółmi i prowadzili wspólne interesy. Zdaniem policji posprzeczali się o pieniądze. Halliday zaprosił go do siebie do domu, żeby się z nim pogodzić. Wypisał czek i wypili kilka drinków. Potem ściągnął Belangera do swojego basenu, zacisnął dłonie na jego gardle i przytrzymał go przy dnie. – Najważniejsze jest przestrzeganie zasad – powiedziała Nikki. – Właśnie – przyznał Keller. Kiedy Nikki odłożyła słuchawkę, Matt miał już na sobie nową niebieską bluzę z dużym napisem YALE na piersiach. – Cześć – powiedziała. – Cześć. Wskazała głową na bluzę. – Studiowałeś tam? – Nie, ale kiedy ty przymierzałaś różne ciuszki wczoraj wieczorem w sklepie przy autostradzie, ja kupiłem kilka rzeczy dla siebie. To była jedyna bluza w moim rozmiarze.

– Wierz albo nie wierz, ale pamiętam. No, tak jakby pamiętam. A gdzie studiowałeś? – Na starym dobrym Uniwersytecie Wirginii Zachodniej. To była jedyna uczelnia, na którą było stać nas, górali. Okazało się, że jest fantastyczna. Nikki była pewna, że jakaś pielęgniarka mówiła jej, że Matt studiował medycynę na Harvardzie, ale on uznał, że to szczegół niewart wzmianki. Dała mu wysokie oceny za skromność, jeżeli w ogóle wymagał jakichś ocen po tym, co dla niej zrobił. – Masz mocny sen – powiedziała. – Podobno. – Jeżeli będziesz miał dzisiaj trudności z chodzeniem, to dlatego, że cię ostro skopałam, żeby cię zbudzić. – Pielęgniarki ze szpitala, chcąc się upewnić, że jestem rozbudzony, robią mi teleturniej przez telefon. Nie wiedzą, że jestem tak skonstruowany, że potrafię odpowiadać przez sen nawet na trudne pytania matematyczne. Pamiętasz, co się działo wczoraj wieczór? – Niestety, chyba nie. Mam nadzieję, że ci podziękowałam za to, że mnie uratowałeś. – Nie lubię tracić pacjentów. Co to była za rozmowa? – Dzwoniłam do szefa, Joego Kellera, żeby mu powiedzieć, że jestem cała i zdrowa, i spytać, czy badanie mikroskopowe Kathy coś wykazało. – No i? – Nie uwierzysz, Matt. Kathy miała gąbczaste zwyrodnienie mózgu. Joe nie ma żadnych wątpliwości, a wierz mi, on się nigdy nie myli. Matt opadł na łóżko, nie wierząc własnym uszom. Nie był ekspertem od rzadkich chorób, ale czytał regularnie literaturę medyczną – o ile pozwalały mu jego rozliczne zajęcia. – Choroba wywoływana przez priony? – Tak – powiedziała Nikki. – Byłam na wykładzie Stanleya Prusinera, który dostał Nobla za to, że opisał te bestyjki. Jakiś rok temu. – A więc to priony. Niewiarygodne. Czy uważasz, że moich dwóch górników to również przypadki gąbczastego zwyrodnienia mózgu? – Oczywiście. – W takim razie co, do cholery... Co z tymi nerwiako-włókniakami? Czy są jakieś szczególne? – Okazuje się, że tak. Joe Keller jest maniakiem wybarwiania. Potrafi wypróbować kilkanaście różnych technik wybarwiania na jednym preparacie. Mówi, że zmiany na skórze, jakie miała Kathy, reagują na pewien rzadki barwnik nieco inaczej niż zwykłe włókniaki występujące w słoniowacinie. – Nie rozumiem. – Ani ja. Ale posłuchaj, Matt, ja to widzę tak: może jednak jesteś na właściwym tropie. Zanim zbyt pospiesznie przejdziemy do jakichś wniosków, jedźmy do Bostonu i przekonajmy się, co ma

dla nas Joe. – Daj mi kilka minut. Zbiorę rzeczy i już jedziemy. – Na razie do najbliższej restauracji. Poczułam nagłą, nieodpartą ochotę na naleśniki z syropem klonowym. – Ona chce do restauracji – mruczał pod nosem Matt, kierując się do łazienki. – Najpierw nakładzie mi do głowy o prionach, a potem chce do restauracji. Co to za kobieta? Nikki udzielił się dobry humor Matta, ale wiedziała, że odkrycie Joego Kellera trochę go ubodło. Jak mówił jej poprzedniego wieczoru, postanowił ujawnić, że dyrekcja kopalni Belinda w ciągu ostatnich kilku lat szła mocno na skróty i że ucierpieli na tym ludzie. Te dziwaczne przypadki były jak katalizator, którego szukał, żeby zniszczyć zarząd K&KB – dowodem na to, że niewłaściwe obchodzenie się z toksynami organicznymi powoduje poważne zmiany biologiczne. Trudno będzie jednak połączyć kopalnię ze schorzeniami wywoływanymi przez priony. No, ale – poprawiła się – nic jeszcze nie wiadomo na pewno. Ale jeśli istnieje odpowiedź, Joe Keller na pewno ją znajdzie.

Matt wrócił do pokoju odświeżony, umyty i starannie ogolony. Ściągnął niebieską bluzę z napisem YALE i włożył czarny T-shirt i dżinsową kurtkę, którą miał na sobie, kiedy jechali motocyklem z domku w górach, gdy ją uratował. Nikki podobała się ta zmiana. Dżins bardziej do niego pasował niż symbolika najbardziej prestiżowego uniwersytetu w Stanach. – Gotowa? – spytał. Wstała i położyła ręce na jego ramionach. Jego oczy natychmiast odszukały jej spojrzenie. – Byłeś bardzo dzielny i opanowany wczoraj w nocy – powiedziała. – Gdybym myślał o tym, co robię, chybabym zemdlał. – Wątpię. Chciała powiedzieć znacznie więcej, chciała się o wiele więcej dowiedzieć o nim, a tymczasem już stała na palcach i oplatała ramionami jego szyję. – Dziękuję ci, Matthew Rutledge – szeptała. – Dziękuję ci, że uratowałeś mi życie. Może od początku wiedziała, że go pocałuje. Może sobie obiecała, trzymając się go kurczowo na tym motocyklu, że jeżeli uda im się przeżyć i uciec, pocałuje go, czy tego będzie chciał, czy nie. Ale samo zbliżenie ust do jego ust, krótkie i pełne czułości, było dla niej niespodzianką, było ekscytujące. Odsunęła się od niego tylko na tyle, by móc mu spojrzeć w oczy, i nie zobaczyła w nich cienia wątpliwości. Ich drugi pocałunek był głębszy, dłuższy i bardziej namiętny. Otoczyły ją jego muskularne ramiona, a jego wargi i język delikatnie badały jej wargi. Wzięła twarz Matta w dłonie i gładziła palcami jego policzki i szczękę. Kiedy w końcu się od siebie odsunęli, trudno jej było oddychać. – Nie pamiętam, kiedy tak bardzo chciałem pocałować kobietę – powiedział.

– W takim razie bardzo się cieszę, że zjawiłam się we właściwym czasie. – Bardzo śmieszne. Naprawdę śmieszne. Nie pamiętam dokładnie, jak to brzmi, ale czy całowanie pacjentki nie jest naruszeniem przysięgi Hipokratesa, którą oboje składaliśmy? Pocałowała go jeszcze raz, tym razem trochę żartobliwie. – Możesz to uznać za reanimację usta-usta – powiedziała. – Chyba nawet moje ubezpieczenie to pokrywa. Spojrzał z tęsknotą na łóżko, ale nie zrobił ruchu, żeby ją tam poprowadzić. – Przyjdzie na to czas – szepnęła łagodnie. – Obiecuję. Teraz mamy coś do zrobienia. – Coś do zrobienia, naleśniki do zjedzenia. Mój Boże, ależ ty pięknie całujesz. – Ty też. Coś ci powiem, będziemy ćwiczyć co sto kilometrów, żebyśmy mogli tę sztukę doprowadzić do perfekcji. – To z pewnością bardzo wzmocni moje szaleństwo drogowe. Aha – dodał – bardzo proszę. – Podał jej bluzę z napisem YALE. – Tak naprawdę kupiłem ją dla ciebie. Jest w rozmiarze L, ale tylko taką mieli. – A dlaczego YALE? – Ponieważ to jedyna bluza, jaką udało mi się znaleźć, na której nie było jakiejś głupiej obcojęzycznej wersji angielskiego hasła reklamowego. – Tak czy inaczej, ty wyglądasz bardziej na kogoś z Wirginii Zachodniej niż z Yale, a te słowa w moich ustach to komplement. – Dlaczego? Naciągnęła na siebie bluzę, a potem pocałowała go w policzek. – Ponieważ – powiedziała, wskazując dłonią na cztery duże litery na bluzie – ja skończyłam tę uczelnię.

Nattie i Eli Serwangowie mieszkali w skromnym szeregowcu na przedmieściach Evanston, nad jeziorem Michigan niedaleko Chicago. Ellen siedziała przy stole w jadalni i popijała herbatę z miodem, myśląc, że dawno już nie czuła się tak przybita. Trochę z powodu tej całej historii z Rudym – okropne poczucie winy i poniżenia po otwarciu jego listu. Jej sytuacja okazała się jednak znacznie mniej dramatyczna niż to, co przeszli Serwangowie. Podczas rozmowy Ellen raz po raz przypominały się niezwykłe opisy straszliwych cierpień i walki z gorączką z Lassy pióra doktor Susan O’Connor. Oboje około czterdziestki, jak oceniała Ellen, Serwangowie byli wobec niej bardzo mili i serdeczni, a wobec siebie pełni miłości – idealna para stworzona do rodzicielstwa i wychowywania dzieci. Tymczasem nie tylko nie mieli dzieci, ale nigdy nie będzie im to dane. Ich tragedię pogłębiał jeszcze niepodważalny fakt, że Nattie, aczkolwiek nieumyślnie, sprowadziła śmierć na dwoje ośmiolatków, przebywających na oddziale dziennego pobytu w szpitalu, w którym pracowała.

Ładna historia. – Proszę mi powiedzieć jeszcze raz, Nattie – poprosiła Ellen – kiedy się pani zorientowała, że jest pani chora? Nattie wyciągnęła chusteczkę higieniczną z do połowy opróżnionego pudełka i otarła kilka niewidocznych łez. Była piękną kobietą, mocno zbudowaną, zażywną, miała ogromne, wyraziste oczy i hebanową skórę. – Prawie dwa tygodnie po naszym powrocie z Afryki – odparła. – Wróciliśmy we wtorek, a ja poczułam pierwsze drapanie w gardle w poniedziałek dwa tygodnie później. Dziesięć dni potem byłam na sali operacyjnej. Lekarze sprowokowali poród, ale dziecko urodziło się martwe. Potem próbowali ratować macicę, ale był za duży krwotok. Eli, wciąż w garniturze i krawacie, tak jak wrócił z pracy, podniósł się i podszedł, żeby ją wesprzeć. To jego krewnych odwiedzali w Sierra Leone i czuł się winny, że namówił ją, żeby została jeszcze przez tydzień, kiedy jego zatrzymały sprawy rodzinne – ten tydzień, podczas którego, jak sądzili lekarze, Nattie się zaraziła. Ellen popijała herbatę i zastanawiała się, jak na nią samą wpływa poczucie winy po niedawnych wydarzeniach. – Gdyby moje pytania były dla was zbyt przykre – odezwała się znów Ellen – powiedzcie mi. – Nie, wszystko w porządku – odparła Nattie. – Ale chciałabym wiedzieć, do czego to wszystko zmierza. Ellen rozłożyła na stole listę pasażerów. Podczas lotu z Waszyngtonu do Chicago udało jej się poskromić próby nawiązania rozmowy przez świeżo rozwiedzionego, całkowicie zaabsorbowanego sobą sprzedawcy urządzeń technicznych, który siedział koło niej, tak że zdołała przejrzeć nazwiska pasażerów wszystkich lotów, szukając tych, którzy więcej niż jeden raz lecieli jakimś lotem z przyszłą ofiarą gorączki z Lassy. Znalazła takich co najmniej sześcioro. – Mam powody przypuszczać, że Nattie została zarażona gorączką z Lassy albo tuż przed, albo tuż po wyjeździe z Sierra Leone lub na pokładzie samolotu, którym leciała z powrotem. – Ale jak to możliwe? – spytała Nattie. – Nie wiem. – Czy to znaczy, że pani uważa – wtrącił Eli – iż ktoś ją umyślnie zaraził? – Rozpatruję taką możliwość. Proszę was, żebyście nie mówili nikomu o moich podejrzeniach, dopóki nie zakończę poszukiwań. To sprawa życia i śmierci. Czy możecie mi dać słowo? – Tak – powiedzieli jednocześnie. – Oczywiście – dodała Nattie. – Dziękuję. Badam hipotezę, że ktoś wszczepił pani wirusa podczas lotu do Stanów. Nattie, oto lista pasażerów, którzy lecieli razem z wami z Freetown do Ghany, a potem z Ghany do Stanów. Czy któreś z nazwisk coś pani mówi? Jak pani widzi, pierwszym kursem leciało z wami czterdziestu sześciu pasażerów, a trzydziestu siedmiu z nich było pośród stu sześćdziesięciu lecących potem do Baltimore. Czy któreś nazwisko może utkwiło wam w pamięci, czy coś sobie w związku z nim przypominacie?

Nattie pokręciła głową. – To było trzy lata temu – powiedziała. – Poza tym sądzę, że pewne wspomnienia po prostu zatarły mi się w pamięci, kiedy byłam chora. Chyba nie mogę pani pomóc. Bardzo mi przykro. – Z twoją pamięcią jest wszystko w porządku – zaprzeczył Eli. – Te nazwiska dla mnie też nic nie znaczą. Proszę mi powiedzieć, czy pani myśli, że ta infekcja była przypadkowa, czy też moją żonę specjalnie wybrano? Ellen zastanawiała się przez chwilę nad tą kwestią. – Wie pan, nigdy o tym nie myślałam. Szukała właściwych słów, bo chciała porozmawiać o tych dziesięciu przypadkach gorączki z Lassy, których przyczyną była Nattie, zatrudniona w stołówce jako dietetyk, i o tej trójce, która zmarła. Nattie wybawiła ją z kłopotów. – Gdyby ktoś chciał, żeby infekcja się rozszerzyła, to osoba, która pracuje w takim zawodzie jak ja, byłaby doskonałym kandydatem, pod warunkiem, że ten ktoś wiedział, co robiłam w... – Co się stało? – spytała Ellen, zauważywszy dziwny wyraz twarzy swojej rozmówczyni. – Eli, pamiętasz tego mężczyznę podczas lotu z Sierra Leone? Dużego faceta, który rozmawiał ze mną przed toaletą. Był również w drugim samolocie. – Biały? – Tak, właśnie. Coś sprzedawał. Chyba ubezpieczenia. Powiedziałeś później, że wyglądał dosyć przerażająco. – Tak, pamiętam go. – Cały czas się uśmiechał i gadał, zadawał mi różne pytania. Zrobił z tego taką grę, mówił, że jest tak doświadczonym agentem ubezpieczeniowym, że jest w stanie odgadnąć wiele danych dotyczących mojej osoby. Ellen poczuła nagły dopływ adrenaliny do krwi. – Ktoś jeszcze? – dodała na wszelki wypadek. – Nikt inny mi się nie przypomina. Przypomniała sobie ćwiczenie pamięci, które przeprowadził z nią Rudy. – Dobrze – spytała – czy mogę poprosić o papier i długopis? – Oczywiście. Eli przyniósł kilka kartek papieru maszynowego. – Dobrze – powiedziała Ellen. – Ja usiądę sobie w salonie, a was proszę, żebyście się wspólnie zastanowili i spisali na tej kartce wszystkie słowa określające tego mężczyznę, jakie wam przyjdą do głowy – jak wyglądał, jak się zachowywał, nawet to, coście mi już powiedzieli. Odprężcie się i myślcie luźnymi skojarzeniami. Zdaję sobie sprawę, że to było dość dawno, ale spróbujcie, może wam się uda. Nie spieszcie się, a jeżeli w czymś się nie będziecie mogli zgodzić, napiszcie obie

wersje. – Dobrze, postaramy się – powiedziała Nattie. Piętnaście minut później Serwangowie nie mogli sobie już niczego więcej przypomnieć. Poprosili Ellen z powrotem do jadami i przepraszając, że nie ma tego więcej, wręczyli jej swój opis. Ogromny Wysoki Silny Cwaniaczek Wygadany Uśmiechnięty Zręczne ręce Gęste włosy Płaska twarz... jak postać z kreskówki, która oberwała patelnią Basowy głos Możliwy akcent teksaski Szrama na twarzy Ellen poczuła, że serce przestaje jej bić. – Ta szrama – spytała drżącym głosem. – Możecie mi coś o niej powiedzieć? – To Nattie. Ja sobie nie przypominam żadnej szramy. – Ja wiem, że miał szramę. Jestem pewna. O, tutaj. Pokazała palcem pomiędzy nosem a górną wargą. – To on – powiedziała Ellen. – Kto? – Bardzo zły człowiek. Chyba już coś mamy. – Wie pani, pomyślałam sobie teraz, że jest jeszcze jedno słowo, które powinniśmy wpisać na tę listę – niezdara. – Co pani ma na myśli? – Stałam, czekając, aż się zwolni toaleta. Podszedł do mnie z boku, potknął się i upadł na mnie całym ciężarem. Poleciał z takim impetem, że mało mnie nie wypchnął z samolotu.

ROZDZIAŁ 25 Matt i Nikki zjedli śniadanie w alejce nad brzegiem rzeki Susquehanna. Jeżeli jakiś lokal rodzinny może być romantyczny, to właśnie ten, z tarasem na wysokich palach wychodzącym nad rzekę. Jednakże tego szczególnego poranka Matt i Nikki uznaliby pewnie za romantyczne i McDonalda, i Burger Kinga. Przez ponad godzinę nie padło ani jedno słowo o Billu Grimesie, ani o gąbczastym zwyrodnieniu mózgu, ani o kopalni w Belindzie. Dotykali swoich dłoni, czubków palców, siłowali się na kciuki, śmiali się do łez z głupich albo śmiesznych opowieści ze swojego życia i współczuli sobie nawzajem z powodu smutnych przeżyć. Grace, zażywna kelnerka bez przerwy żująca gumę, która obsługiwała ich stolik, mówiła do Matta „Robaczku”, a do Nikki „Kochanie”. Za trzecim razem, kiedy okazało się, że jeszcze nie są gotowi, żeby zamówić jedzenie, bo nie mieli czasu spojrzeć na jadłospis, przyniosła im lizaki w kształcie serca i rachunek na dwa dolary za wpatrywanie się w siebie bezczelnie w miejscu publicznym. – Dużo wody w rzece upłynęło, odkąd ostatni raz wpatrywałem się tak w kogoś w miejscu publicznym – powiedział Matt. – No, parę lat temu wszyscy wpatrywali się we mnie w miejscu publicznym, kiedy pękły mi spodenki przy grze w koszykówkę. – Mężczyźni z Bostonu są zbyt wysublimowani na takie numery – powiedziała Nikki. – Wolą raczej omawiać lądowanie na Księżycu i teleskop Hubble’a. Przy toaletach tuż obok szatni był telefon. Zanim na ich stole pojawiło się zamówione jedzenie, Matt zadzwonił do wuja w szpitalu. – Cześć, wujku. Mówi Matt. – Cześć – powiedział Hal. – Jak leci? Wiesz coś o tej swojej pacjentce? – Jak leci? Nie za dobrze. Nikki Solari jest bezpieczna. Jest ze mną w Pensylwanii. Hal, dzieje się coś naprawdę dziwnego i bardzo niebezpiecznego. To ma jakiś związek z tymi niezwykłymi przypadłościami. – Z górnikami? – Tak i z tą zmarłą dziewczyną, Kathy Wilson. A w samym centrum wydarzeń tkwi Bili Grimes. – Według mnie Grimes to cwany i żądny władzy typ – powiedział Hal – ale nie jest zły. – Wuju, to zły człowiek. Wierz mi. Hal Sawyer wysłuchał cierpliwie opowieści Matta o porwaniu Nikki i o jej uratowaniu, o odkryciach dotyczących obrazu mikroskopowego tkanek mózgu Kathy Wilson. – Gąbczaste zwyrodnienie mózgu – powiedział Hal, kiedy Matt skończył. – No cóż, czuję się jak baran, przeoczywszy coś takiego. – Nie ma powodu. Obraz makroskopowy mózgu Kathy Wilson, podobnie jak zapewne dwóch naszych górników, nie budził zastrzeżeń. Nikt się przecież nie spodziewał, że będziesz robił badanie

mikroskopowe. A ten facet w Bostonie zrobił je tylko dlatego, że Nikki Solari nalegała. – Sądzisz, że można za to obwiniać kopalnię? – Jestem pewien. Nie wiem, jaki jest związek między tym, co oni zrobili, a tą chorobą, ale wiem, że – tak czy inaczej – to jest ich sprawka, a Grimes siedzi u nich w kieszeni. Masz jakiś pomysł, co powinniśmy zrobić? Hal myślał chwilę. – Wydaje mi się, że przede wszystkim trzeba pokazać składowisko odpadów toksycznych, które znalazłeś, komuś, kto ma jakąś władzę i może oficjalnie podejmować decyzje. – Zgadzam się. – Jest taki facet. Fred Carabetta, pracuje w Waszyngtonie w Biurze Bezpieczeństwa i Higieny Pracy. Jest mi winien przysługę za ekspertyzę, którą dla niego robiłem kilka lat temu. Może byłoby dobrze sprawdzić, czy da się mu odświeżyć pamięć, przypomnieć o tym, co mi jest winien, i sprowadzić go tutaj, żeby razem z nami obejrzał to składowisko. Jeśli uda się nam przekonać takiego oficjela, że to prawda, możemy próbować wywrzeć nacisk na kopalnię środkami przewidzianymi prawem. – Jeżeli oczywiście składowisko wciąż tam jest. – Cóż, na to nie mamy wpływu. To reguła numer dwa w... – ... elementarzu młodości mojego ojca chrzestnego. Wiem, wiem. Reguła numer jeden brzmi: Nie ma takiego słowa jak „nie można”. Reguła numer dwa: Jeżeli na coś nie masz wpływu, nie pozwól, żeby to coś miało wpływ na ciebie. – Doskonale. Jestem dumny, że jeszcze nie zapomniałeś naszych reguł, chociaż to było tak dawno. – To dlatego, że wciąż nimi we mnie rzucasz, gdy tylko masz okazję. – W takim razie dobrze, że pilnie słuchasz. Wiesz co, Matt, spróbuję się dowiedzieć, co się da zrobić z tym Fredem Carabettą. Jak mogę cię złapać? – Najlepiej zadzwoń do mnie do domu i zostaw wiadomość na sekretarce. Będę ją co jakiś czas sprawdzał i oddzwonię do ciebie. – A ja zadzwonię do tego koronera w Bostonie. Może mi powie, jak wybarwiał tę tkankę. – Masz jeszcze jakieś materiały z autopsji tych dwóch górników? – Chyba tak. – Proszę, nie rozmawiaj z nikim o Grimesie, póki nie będziemy mogli obaj porozmawiać w cztery oczy, dobrze? Jest bardziej niebezpieczny, niż sądzisz. – Jeżeli masz co do niego taką pewność, dlaczego nie pójdziesz na policję i nie złożysz doniesienia? – Nikki chciała to zrobić, ale na razie jej wyperswadowałem. O ile wiem, policjanci trzymają sztamę. Nie ma takiego gliny, który by wysłuchał, co mamy mu do powiedzenia, a potem pojechał

prosto do Belindy i zakuł Grimesa w kajdanki. Kiedy się ujawnimy, on będzie nas miał na widelcu, niezależnie od tego, o co go oskarżymy. Na razie wolałbym poczekać. – Dobrze, niech i tak będzie. Tylko bądź ostrożny. Zadzwonię do ciebie jeszcze dzisiaj. À propos, dzisiaj rano byłem u twojej mamy. Nie jest z nią najlepiej. – Wiem. Już niedługo będzie potrzebowała jakiejś lepszej całodziennej opieki. Zajmę się tym, jak skończę z tą sprawą. Słuchaj, Hal, dziękuję ci za pomoc – za to, że pomagasz mamie, i za to wszystko, co teraz robisz. – Jesteś na właściwym tropie, Matt. To wiem na pewno. – Ja też już wiem – powiedział Matt. – Ja też. Nikki zamówiła aż osiem naleśników. Matt twierdził, że połknął hiszpański omlet w takim pośpiechu, że trudno mu było nawet powiedzieć, jak smakuje. Zostawił Grace napiwek dwukrotnie przewyższający koszt ich śniadania i karteczkę, w której dziękował jej za przewodniczenie dzisiejszemu wpatrywaniu się w siebie w miejscu publicznym. – Wiesz, co najbardziej mnie cieszy? – spytał, kiedy szli do harleya. – Czuję ulgę na myśl, że ci faceci cię nie zastrzelili. – O jejku, proszę pana. Pan to wie, jak zagadać do dziewczyny, romantyczny z pana gość. To dobrze, że mamy coś ze sobą wspólnego. Mnie też kamień spadł z serca, że mnie nie zabili. Pochyliła się nad motocyklem i pocałowała go tak mocno, że z przejeżdżającej autostradą ciężarówki usłyszeli głośny klakson. Właśnie się od niego odsuwała, kiedy poczuli na sobie pierwsze krople deszczu. Piętnaście minut później już równo mżyło. Matt znalazł supermarket tuż przed miastem York i zapłaciwszy kartą Visa, kupił płaszcze przeciwdeszczowe, ale przez następne parę godzin będą musieli jechać powoli, a jazda nie będzie przyjemna. Przez chwilę rozważali, czyby się nie zatrzymać gdzieś do następnego ranka, ale Nikki bardzo zależało na tym, żeby dojechać do domu. Kiedy się rozjaśniło, mieli jeszcze kilka godzin do Bostonu, ale zdołali się już przedrzeć przez korki w godzinach szczytu wokół Nowego Jorku. O dziewiątej Nikki zadzwoniła do biura, żeby powiedzieć Joemu Kellerowi, że mają opóźnienie i że może nie przyjadą przed jedenastą, ale nikt nie podnosił słuchawki. – Albo pracuje nad jakąś nową sprawą, albo jest na kolacji – powiedziała. – Nie powinnam mu była mówić, kiedy przyjedziemy, żeby na nas nie czekał, ale skoro powiedziałam, na pewno będzie na miejscu. Matt w przerwie w podróży zadzwonił do siebie, żeby odsłuchać wiadomości na sekretarce. Były dwie. Pierwsza od Mae, która go informowała, że o ile się orientuje, nie ma wiadomości o jego pacjentce, doktor Solari, i że się martwi, bo nie kontaktował się z nią cały dzień, ale ma nadzieję, że wszystko jest w porządku i że jego nieobecność to nic więcej jak tylko dalszy przejaw jego dziwacznego ostatnio zachowania. Druga wiadomość była od Hala. – Dobre wieści, Matt. Może nie wspaniałe, ale dobre. Fred Carabetta nie podejmie żadnych działań przeciwko kopalni, ale możemy się z nim spotkać u niego biurze. Jutro o trzeciej.

Constitution Avenve numer dwieście. Nie wiem, gdzie jesteś, ale mam nadzieję, że uda ci się tam dotrzeć. Zadzwoń i potwierdź. Matt zostawił wiadomość zarówno na sekretarce w biurze swojego wuja, jak i w domu, że będzie na miejscu o umówionej godzinie, i kolejną wiadomość na swojej automatycznej sekretarce dla Mae, że wszystko jest w porządku i że będzie się z nią kontaktował. Odłożył słuchawkę, a potem opowiedział Nikki o tym, co zdołał załatwić Hal. – Jutro wsiadam na motor i wracam do Waszyngtonu – powiedział. – Chcesz ze mną jechać? – Dostajesz dodatkowe punkty na przeloty samolotem za jazdę tą twoją maszyną? – Podwójne punkty za Waszyngton. – Nie, dziękuję, naprawdę chcę być z tobą, ale na razie chyba muszę tu zostać. Po pierwsze czuję, że mój organizm więcej takich perypetii nie wytrzyma, a po drugie, wiesz, mam pracę, rozcinam umarlaków i dość dobrze mi za to płacą, ale tylko wtedy, kiedy się zjawiam w robocie. Tak jest napisane w mojej umowie. – Rozumiem. Wrócę, jak tylko uporam się z kopalnią. Dochodziła już jedenasta, kiedy wjechali na południową obwodnicę Bostonu i zobaczyli przed sobą migoczące światła wielkiego miasta. Deszcz ustał, powietrze było rześkie i pachniało świeżością. – Byłeś tu kiedyś od czasu rezydentury? – spytała Nikki. – Nie – zawołał przez ramię. – Na początku, po powrocie do Belindy, pracowałem na okrągło w ratownictwie medycznym, a potem chciałem ruszyć z prywatną praktyką. Wkrótce potem Ginny zachorowała i jej stan stale się pogarszał. Od czasu jej śmierci ciężko mi było nawet wstawać i chodzić do pracy, a co dopiero wyjeżdżać w nostalgiczne podróże do Bostonu. Ale podobało mi się tutaj. Bardzo mi się podobało. Biuro głównego anatomopatologa Bostonu mieściło się tuż obok autostrady. Dwupiętrowy budynek był ciemny, tylko kilka świateł paliło się całą noc. Nikki kilkakrotnie naciskała na dzwonek przy frontowych drzwiach. Słyszeli odgłos dzwonka odbijający się od ścian w pustym holu na dole, ale wewnątrz nie słyszeli żadnego ruchu. – Dziwne – powiedziała. – Wieczorem i w nocy przeważnie tu siedzi stróż. Ale nawet kiedy go nie ma, Joe często pracuje do późnej nocy. Trudno mi uwierzyć, że poszedł do domu, chociaż wiedział, że przyjedziemy. – Może się źle poczuł – podsunął Matt. – Może. Drzwi frontowe otwierają się na kartę magnetyczną. Została z moimi rzeczami w Belindzie, ale z tyłu są drzwi przeciwpożarowe, które otwierają się na kod. Gabinet Joego też jest z tyłu. Może nie słyszał dzwonka. Matt poszedł za nią mroczną alejką na tyły budynku. – Widzisz – powiedziała. – To gabinet Joego, to światło tam na pierwszym piętrze. Wiedziałam, że będzie. – Chyba masz rację, że nas nie usłyszał. To długi budynek. Przypomina trochę kadłub samolotu

transportowego. Nikki wcisnęła guziki na tabliczce kodowej i oboje weszli na betonowe schody na tyłach budynku, oświetlone tylko czerwonym oznaczeniem wyjścia. W powietrzu czuć było charakterystyczny, choć nie przytłaczający zapach formaliny. Matt szedł za nią, a Nikki weszła szybko na pierwsze piętro i otworzyła drzwi prowadzące na wyłożony dywanem korytarz, po którego obu stronach znajdowały się drzwi do pomieszczeń biurowych. – Joe, to my – krzyknęła. Zapukała do drzwi oznaczonych tabliczką: DOKTOR JOSEPH KELLER, GŁÓWNY ANATOMOPATOLOG, potem pchnęła je i otworzyła. Gabinet był jasno oświetlony górnym światłem fluorescencyjnym i światłem padającym z lampki na biurku. Joe Keller siedział przy swoim biurku tyłem do nich. – Joe – powiedziała Nikki. – Dlaczego nie...? Potem zobaczyła krew na dywanie. Podbiegła do krzesła, Matt tuż za nią. Krzyknęła głośno. Na biurku była ciemna, zakrzepła krew, Joe Keller miał twarz i ubranie poplamione krwią. Głowę miał opuszczoną na pierś pod dziwnym – kątem. Nikki podniosła ją delikatnie, odsłaniając pokiereszowaną twarz i dziurę po kuli tuż nad nosem. Oczy Kellera były szeroko otwarte i szkliste, zamglone śmiercią. Okulary w metalowej oprawie zwisały z jednego ucha. – Patrz – powiedział Matt, wskazując na prawą dłoń Kellera, która spoczywała na kolanie zmarłego. Palec wskazujący został czysto odcięty na środkowym stawie. – Boże! – krzyknęła Nikki, potykając się do tyłu, zgięta wpół. – Chryste, kto mógł to zrobić? Matt objął ją ramieniem i przytulił. – Kochanie, proszę, nie dotykaj już niczego – powiedział błagalnie. – Kto mógł to zrobić? Dlaczego? Był takim kochanym, sympatycznym człowiekiem. Dlaczego? O Jezu. Nie! Nie mogła ustać w miejscu, przestępowała z nogi na nogę, biła się pięściami po bokach i po udach. Matt odprowadził Nikki z dala od ciała szefa, próbując pocieszyć ją, ocenić tę całą scenę i zachować czujność na wypadek, gdyby morderca wciąż był w budynku. Pomyślał o pistolecie w torbie motocykla i przeklinał się za to, że nie wziął go ze sobą, kiedy Keller nie otworzył im drzwi. Miał wtedy przeczucie, że mogą być kłopoty, ale po prostu odsunął je od siebie. Nie miał najmniejszych wątpliwości, że torturowanie i zamordowanie anatomopatologa miały jakiś związek z Kathy Wilson. Czy maczał w tym palce Grimes? Albo jego bandyci? Pod przeciwległą ścianą gabinetu stał niewielki okrągły stół konferencyjny. Matt pomógł Nikki usiąść na krześle tak, aby nie widziała Kellera. – Nikki, bardzo mi przykro, naprawdę mi przykro, czuję ogromny żal i smutek. – Sądzisz, że to ma coś wspólnego z Grimesem? – załkała. – Próbuję to sobie jakoś wytłumaczyć i wyobrazić. Chyba tak.

Postanowił nie pytać jej ponownie o to, co mogła powiedzieć Grimesowi albo podczas pogrzebu, albo w domku w górach. – Ja... ja chciałabym ci jakoś pomóc – powiedziała. – Już niedługo. Nikki, możesz tu posiedzieć, a ja się rozejrzę? – Tak. – Dobrze. Tylko trzymaj ręce na kolanach. Wiem, że istnieje logiczne wyjaśnienie tego, że twoje odciski palców są w tym budynku, ale wolałbym, żeby w tym gabinecie nie było świeżych odcisków palców tylko jednego z pracowników biura. – Rozumiem. Matt, oni go torturowali. Matt obszedł biurko dokoła i rozejrzał się po pozostałej części gabinetu. Nie ma broni, nie ma noża, nie ma palca. Przykucnął i obejrzał wykrzywioną, zniekształconą twarz Kellera. Miał rozwalony nos i prawdopodobnie złamaną kość w oczodole nad lewym okiem. Trochę wcześniej tego dnia omawiali kwestię zgłoszenia się na policję i oboje postanowili, że na jakiś czas się od tego powstrzymają. – Nikki – spytał Matt. – Potrafisz ocenić, kiedy został zamordowany? – Musiałabym go zbadać, żeby określić dokładnie, ale mogę przypuszczać, że kilka godzin temu. – Możemy więc poczekać z telefonem na policję. – I zadzwonić z automatu. – W takim razie – powiedział Matt – chodź ze mną do motocykla. – Nie chciałbyś się rozejrzeć i spróbować się zorientować, dlaczego ktoś to zrobił? – Oczywiście. Ale mam w bagażniku przy siodełku coś, co chcę zabrać, na wypadek gdyby ten, kto to zrobił, wciąż był w pobliżu. Kilka minut później, kiedy Matt już miał przy sobie rewolwer Larry’ego z krótką lufą, zaczęli oboje systematycznie przeszukiwać budynek. – Zakładając, że to ma coś wspólnego z Kathy – zapytał – jak sądzisz, czego mogli tu chcieć? – Nie wiem. Zacznijmy od naszych akt. Są w zamkniętym pomieszczeniu tuż za salą, w której wykonuje się sekcje. – Przykrywając czubek palca bluzą, Nikki wcisnęła guziki na tabliczce kodowej i weszli do długiego, wąskiego pomieszczenia archiwum. – Karty są ułożone na półkach zgodnie z numeracją spraw – powiedziała, podchodząc do wąskiej szafki z sześcioma szufladami. – A w tej kartotece w porządku alfabetycznym. – No więc? – Nie mogę znaleźć jej karty. Jest siedem osób o nazwisku Catherine Wilson, ale żadna z nich nie jest Kathy. – Patrz – powiedział Matt, wskazując ciemną smugę w narożniku długiego stołu stojącego na

środku pokoju. Nikki rzuciła okiem na plamy. – Przyprowadzili tu Joego. Jeszcze raz przejrzała karty, potem wyjęła wszystkie z nazwiskiem Wilson i ułożyła na stole. Matt przejrzał je, a potem pokręcił głową. – Nic. – Wszystkie karty mają kopie. Nikki usiadła przy komputerze i po kilku ruchach na klawiaturze wpisała numer. Karta Kathy Wilson znikła i stąd, a wraz z nią wszelkie dane dotyczące autopsji. – Czy korzystacie z usługi przepisywania raportów, które dyktujecie podczas autopsji? Nikki wróciła do komputera. – Mamy własnych pracowników, którzy to robią. Zapis został usunięty z bazy danych. Pomyśleli o wszystkim oprócz kopii spisu kart w kartotece. Joemu jakoś się udało o tym nie powiedzieć. Chodźmy na dół na histologię. Histologia jest tuż pod salą sekcyjną. Ostrożnie przeszli przez archiwum i weszli do dużej, przestronnej sali, w której stały trzy stoły ze stali nierdzewnej. Środkowy stół był zajęty. Leżał na nim mężczyzna o miedzianej skórze, ubrany w buty robocze i pochlapany kombinezon, leżał bez ruchu, kciuki miał wsadzone pod szelki, patrzył niewidzącym wzrokiem na sufit i lampę. Tam, gdzie kiedyś było jego oko, widniała gruba smuga zakrzepłej krwi. Pod raną na pewno była dziura po kuli. – O Chryste – powiedziała Nikki, odwracając oczy. – Stróż? Skinęła głową. – Santiago. – Dowcipni chłopcy, że tak włożyli mu kciuki. – Schody prowadzące na histologię są tam. Nie zdziwili się, kiedy się okazało, że preparaty Kathy Wilson, a także wszystkie nie spreparowane tkanki znikły. – Nic tu nie ma – powiedziała Nikki, kiedy sprawdziła ostatnie miejsce, w którym mogła być tkanka Kathy. Dwóch ludzi oddało życie, żeby ktoś mógł się o tym upewnić. – Matt – powiedziała nagle Nikki – chodźmy stąd. Chcę jechać do domu. – To chyba nie byłby mądry ruch. – Nic mnie to nie obchodzi. Masz broń. Jeżeli źle się czujesz z bronią, to ja daję słowo, że jestem już gotowa na wszystko. Chcę jechać do domu. Chcę usiąść i napić się herbaty w swoim

własnym fotelu i pomyśleć, co robić dalej. – Dobrze, w porządku. Pokaż mi, gdzie. – Dziękuję. – Jeszcze jedno, Nikki. – Tak? – Naprawdę bardzo mi przykro z powodu Joego. – Wiem.

Jechali w milczeniu przez opustoszałe ulice kilka kilometrów do południowego Bostonu i zaparkowali przecznicę od domu Nikki. Matt wsadził rewolwer za pasek spodni i przykrył go koszulą, cały czas trzymając rękę na uchwycie. Zmęczeni i zniechęceni, szli wzdłuż kolorowego rzędu domków jednorodzinnych i szeregowców, uważając na samochody zaparkowane wzdłuż ulicy i na jakieś niespodziewane ruchy kierowców. – Jak wejdziemy? – zapytał. – Zapasowy klucz jest w pudełeczku magnetycznym za rynną. Kathy zaczęła nagle gubić wszystkie swoje klucze. Pudełko było na swoim miejscu. Ostrożnie weszli na pierwsze piętro. Matt wyciągnął pistolet zza paska i trzymał mocno broń, kiedy Nikki wkładała klucz do zamka, po cichu go przekręcała, a potem otworzyła drzwi. – O nie! Jej mieszkanie było kompletnie zdewastowane. Wszędzie leżały porozrzucane książki, półki były puste. Lampy poprzewracane. Szuflady wyciągnięte i opróżnione. Wszystkie poduszki i obrazki ze ścian rzucone na środek pokoju. Porcelanowe figurki i talerzyki rozbite. Nie zważając na to, że ktoś może jeszcze być w mieszkaniu, Nikki opadła na kolana i zaczęła histerycznie płakać. Matt ukląkł obok niej i zrobił to, co jak sądził, powinien – kopnął drzwi, żeby się zamknęły, objął ją ramionami i pozwolił jej płakać. Piętnaście minut później byli wciąż w tym samym miejscu. W końcu Nikki wstała i jak automat poszła do sypialni. Wyszła ze średniej wielkości plecakiem wypełnionym ubraniami. – Wyjdźmy stąd i wyjedźmy z Bostonu – powiedziała głucho. – Czuję się, jakby mnie zgwałcono. Matt wyszedł za nią ze zdemolowanego mieszkania, poszli razem po schodach, a potem do motocykla. – Nie ujdzie im to na sucho – powiedział. – Przyrzekam ci. – Idziemy na policję – powiedziała twardo, odwracając się nagle i stając twarzą w twarz z Mattem, a na jej obliczu malowała się niepokojąca mieszanina furii i zdziwienia. – Tym razem nie dam sobie tego wyperswadować. Gdybyśmy poszli wtedy, kiedy mówiłam, może Joe by żył.

– Nikki, to przecież... – Nie mów mi, że to nonsens! – odparowała. – Może tak, a może nie. Chcę iść na policję. Matt rozejrzał się szybko dookoła, chcąc sprawdzić, czy ten jej wywód nie wzbudził czyjegoś zainteresowania. – Iść teraz? – powiedział. – Ale... – Do diabła, Matt, mój najlepszy i najdroższy przyjaciel jest martwy, zabił go Grimes! Nic mnie nie obchodzi ta twoja cholerna kopalnia, ani... Ani twoje teorie o odpadach toksycznych, ani twoje cholerne zwariowane miasto. Joe Keller był najłagodniejszym człowiekiem na ziemi. Dlaczego, u diabła, ktoś miałby mu to zrobić? Dlaczego? Znów wstrząsana niepohamowanym szlochem, zarzuciła mu ramiona na szyję i wtuliła twarz w jego pierś. Matt przytulił ją mocno. Pójść teraz na policję to prosić się o kłopoty. Czuł, że Joe Keller nie żył już od kilku godzin, kiedy go znaleźli, a ludzi, którzy go zabili i zniszczyli jej mieszkanie, nie będzie łatwiej dogonić w tej chwili niż za godzinę. Kiedy zgłoszą porwanie Nikki, z jednej strony będą ich słowa, a z drugiej słowa Grimesa, ujawnią się, kiedy wolność i możliwość poruszania się są jedynymi ich atutami. – Posłuchaj – powiedział – wyjedziemy, zatrzymamy się za jakiś czas przy telefonie i zadzwonimy na policję bostońską. Mam nadzieję, że zdołam ci wyperswadować osobiste pojawienie się w biurze FBI lub na jakimś komisariacie, ale ostateczna decyzja będzie należała do ciebie. Rozdzierający szloch Nikki w końcu powoli ucichł. Bez słowa wsiadła na harleya i czekała, aż on wsiądzie na przednie siedzenie. Matt wcisnął rewolwer z powrotem do kieszeni kurtki, zajął miejsce przed nią i zapalił silnik. Chce policji, niech ma policję. Zbyt dużo przeszła. Odjechał, czując, że Nikki siedzi za nim usztywniona i patrzy w dal, w niebo. Jak to dobrze, że poszła do sypialni po rzeczy, jak to dobrze, że miał czas rozejrzeć się po salonie, zanim wróciła, jak to dobrze, że rzucił okiem na kominek. Za jakieś pół godziny sprowadzi harleya na pobocze i kiedy będzie pewien, że ona nie patrzy, ciśnie do lasu to, co znalazł na kominku. W ten sposób nikt się już nigdy nie dowie, gdzie jest brakujący palec Joego Kellera.

ROZDZIAŁ 26 Było już dobrze po drugiej w nocy, kiedy Nikki i Matt znaleźli wolny pokój w motelu tuż za Stamfordem w stanie Connecticut. Zbici z tropu, nie mogąc wyjść ze zdumienia i mocno przestraszeni, zameldowali się i wnieśli niewielki bagaż po schodach do standardowego, dobrze utrzymanego pokoju z widokiem na parterze, numer 95. Zostawiwszy za sobą ruinę, która kiedyś była mieszkaniem Nikki, ruszyli na południe, ruch na autostradzie był niewielki, pojechali przez Providence w stanie Rhode Island do Connecticut. Jechali w milczeniu, w ponurym nastroju, nie przekraczając dopuszczalnej prędkości. Każde z nich na swój sposób przeżywało napięcie wynikające z determinacji Nikki, która uparła się, żeby się zgłosić na policję, a może do FBI. Matt z kolei pragnął jak najdłużej trzymać się poza zasięgiem Billa Grimesa, dopóki nie skończy się ta cała sprawa z kopalnią w Belindzie. Kiedy minęli drugi zjazd za Providence, Nikki poprosiła Matta, żeby zjechał z autostrady stanowej. Potem, gdy zatrzymali się na postoju, zadzwoniła na policję w Bostonie. – W biurze głównego anatomopatologa przy Albany Street popełniono dwa morderstwa – powiedziała, zdziwiona swoim spokojnym głosem. – Za oba jest odpowiedzialny William Grimes, Grimes, szef policji w mieście Belinda w Wirginii Zachodniej. Za chwilę znów byli na autostradzie. – Lepiej ci? – spytał Matt przez ramię. – Nie za bardzo. Grimes prawdopodobnie powie, że nic o tym nie wie i że jakiś wariat, którego kiedyś aresztował, chce mu zrobić na złość. – Kiedy znajdą ciała, policja na pewno będzie chciała skontaktować się ze wszystkimi, którzy pracują w tym budynku. Szybko dojdą do wniosku, że to ty dzwoniłaś. – Nic mnie to nie obchodzi. Wiem, że dla ciebie to ważne, ale dla mnie nie. Ty i ja jesteśmy jedynymi osobami, które mogą połączyć Grimesa i Joego. My będziemy stali po jednej stronie, a on po drugiej, ale przecież zeznania dwójki lekarzy muszą mieć jakąś wagę. Rano chciałabym pojechać do biura FBI, żeby zgłosić morderstwa, a także to, że mnie porwano. To jest na pewno przestępstwo ścigane przez służby federalne. Jeżeli chcesz, powiem, że nie wiem, kim jesteś. Będziesz więc mógł pojechać do Waszyngtonu i spotkać się z tym facetem, o którym mówił twój wujek. – Zrobisz, co uznasz za stosowne – odparł Matt. – Bardzo mi przykro, że pokrzyżowałam twoje plany. – Mam nadzieję, że do tego nie dojdzie. – Jesteś zły. – Nie, nie jestem zły. Chciałbym, nie wiem, żebyśmy ustalili wspólny punkt widzenia, zanim

pójdziemy na policję; może porozmawiać z jakimś prawnikiem? – Przepraszam. – Nie przepraszaj. Od chwili kiedy postawiłaś stopę w Belindzie, przeżywasz koszmar. Masz prawo robić, co zechcesz. – Ty też – powiedziała. – Ja też – odparł Matt, a potem przyspieszył przy wjeździe na autostradę i za chwilę pędził przed siebie w ciemność. Ja też.

Nikki wzięła prysznic i przebrała się w łazience w piżamę. Kiedy wyszła, Matt był już w dresie. Czytał jakiś kolorowy magazyn w fotelu ustawionym przy niewielkim stoliczku, daleko od łóżka. – Idziesz? – zapytała bez emocji. – Może za chwilę – odparł tym samym tonem. – Jestem trochę napięty po tej całej jeździe i po tym, co się stało. Przeszkadza ci lampa? – Właściwie nie. – To dobrze. Istnieją oczywiście różnice miedzy Ginny a tą kobietą, myślał Matt, ale nie w najgłębszej materii. Boże, jakże pragnął ją teraz mieć w ramionach. A jednak nie ruszał się z fotela, przewracając strony, potem patrząc bezmyślnie w mało interesującą fotografię jakiegoś górskiego schroniska pokrytego śniegiem. Nikki leżała odwrócona tyłem do niego, ale po sposobie oddychania i ułożeniu ciała widział, że nie śpi. – Śpisz? – spytał w końcu. – Nie. – To była okropna noc. – Tak. Joe był wspaniałym człowiekiem. Minęło kilka minut. – Wiesz co – powiedział w końcu. – Na wypadek gdybyś się nie zorientowała, kiedy nie bardzo umiałem wymówić słowo prion, przyznam ci się, że nie wiem za dużo o tej chorobie. Ponieważ oboje nie możemy zasnąć, może byś mi powiedziała, co ty wiesz – z lektury i z tego wykładu, na którym byłaś. Nikki powoli odwróciła się twarzą do niego i oparła głowę na ręce zgiętej w łokciu. – Masz na myśli wykład Stanleya Prusinera? – Właśnie.

– Czy knujesz intrygę, bo jesteśmy oboje trochę spięci i nie wszystko jest między nami w porządku? – Nie... No, to znaczy tak... To znaczy, naprawdę nie wiem nic, oprócz podstawowych faktów, o prionach, więc tak naprawdę nie nazwałbym tego intrygą. Bardziej misją w poszukiwaniu faktów. – Chcesz dalej tam siedzieć? – Nie chcę. – I ja nie chcę. – No więc co ja tu robię? – Usiadł przy niej. – Coś ci powiem. Może ja bym spróbował uwolnić napięcie z twoich ramion, a ty mnie oświecisz na temat encefalopatii gąbczastej. – Prusinerowi chybaby się to podobało. Odwróciła się na brzuch, a on zaczął masować napięte mięśnie na karku u podstawy czaszki. – Jak dobrze. Tylko nie tak mocno. Teraz dobrze, tak, wspaniale. No to już wiesz, że priony to cząsteczki białka, które mają zdolność reprodukcji. Nie mają ani DNA, ani RNA, ale potrafią się rozmnażać. Zadziwiające. – To mniej więcej cała moja wiedza. – Opuszczasz się. Chcesz się dowiedzieć czegoś o prionach czy nie? No, teraz jest znacznie lepiej. Dobrze. Priony występują u ludzi i prawdopodobnie w innych organizmach wyposażonych w system nerwowy. Normalne priony oznacza się skrótem Pr-PC. Zdarza się niestety, u ludzi i u zwierząt, że w jednym lub więcej z obecnych w ich organizmach prionów Pr-PC dochodzi do mutacji. W rezultacie powstaje toksyczny prion oznaczany Pr-PSc. Mózg i system nerwowy bezwiednie adoptują tego priona agresora. Potem normalna tkanka nerwowa powoli zanika, a organizm żywiciela umiera. – Taki proces zachodzi u ludzi i krów. – I u norek, jeleni, kotów, nawet małp. Przypuszczam, że im dalej będziemy szukać, tym więcej znajdziemy. Niewykluczone też, że priony są przyczyną innych chorób, jak na przykład choroba Alzheimera. – Choroba mojej mamy – powiedział Matt. – Tak. Bardzo się wczoraj zmartwiłam, kiedy mi o tym powiedziałeś. – Na ogół wydaje mi się, że ona znosi to lepiej niż jej otoczenie. – No cóż, za mało jeszcze wiemy, może i ona cierpi na chorobę, w której powstawaniu priony mają jakiś udział. Zmęczyło cię to masowanie? – Ani trochę. – W takim razie nieco dalej i w kierunku ramion proszę. To bardzo przyjemne. Właśnie. Jakież to miłe. – Czy więc mutacja to jedyna możliwość zachorowania?

– Nie. Można zachorować, jeśli te cząsteczki wnikną do ciała, różnymi drogami. Te priony, które powodują chorobę szalonych krów lub chorobę kuru, dostają się drogą pokarmową. Może zachorować pacjent, któremu robi się przeszczep rogówki, a materiał pochodzi od dawcy cierpiącego na gąbczaste zwyrodnienie mózgu. Podejrzewam, że istnieje wiele dróg przekazywania. – I zanim objawy się rozwiną, upływa dużo czasu? – Być może i dziesięciolecia. Na razie mieliśmy tylko około stu przypadków choroby szalonych krów w Wielkiej Brytanii, mimo ton wołowiny, które zjedli Anglicy, zanim to schorzenie zostało rozpoznane i konsumenci ostrzeżeni. To może znaczyć, że u tysięcy ta choroba wciąż dojrzewa. Ale nie sądzę. – Jak teraz? – Ramiona. Powinieneś chyba popracować nad górną częścią ramion. Jesteś w tym bardzo dobry. – Dziękuję. – Czy jesteś jak wszyscy faceci, którzy mówią, że uwielbiają robić dziewczynie masaż, a potem, jak już zaczynają z nią chodzić, okazuje się, ze mieli na myśli tylko pierwszy? A potem to im trzeba robić masaż? – Może. Ja znam odpowiedź, a ty się dopiero przekonasz. Nie zostawiaj więc sprawy w zawieszeniu. Dlaczego uważasz, że nie będzie tysięcy i dziesiątków tysięcy przypadków BSE u ludzi? – Częściowo dlatego, że dotąd nie ma ich tysięcy i dziesiątków tysięcy. Pomyśl o tych wszystkich zjadaczach wołowiny w Anglii. Wydaje mi się, że tylko niewielki procent tych, którzy są narażeni na priony typu Pr-PSc, zaraża się tą chorobą. Nie może być inaczej? – A to dlaczego? – A ty jak sądzisz, dlaczego? – Czynniki genetyczne? – Całkiem możliwe. Tak jak z większością chorób, naprawdę nie wiemy, dlaczego ktoś narażony na działanie bakterii czy wirusa choruje, a ktoś, kto stoi tuż obok i jest tak samo narażony, nie choruje. Trochę mocniej, doktorze. Doskonale. Mówi się – pech, a ja mówię, że przy obecnym stanie wiedzy o chorobach zakaźnych jest to wyjaśnienie równie dobre jak każde inne. Może ci, u których rozwija się gąbczaste zwyrodnienie mózgu, mają o jeden ochronny gen za mało, albo mają gen, który jakby zaprasza te zmienione priony. Nikki przewróciła się na plecy, przyciągnęła do siebie twarz Matta i pocałowała go lekko w usta. – Marvin, powiedz naszej zwyciężczyni, co przed chwilą wygrała – powiedział Matt głośno. – Moje gratulacje, wygrała pani kolejne dwieście godzin masażu!!! Matt zwinął dłonie w trąbkę i udał entuzjastyczny wrzask tłumu. – Powiem ci coś – powiedziała. – Zatrzymamy się w jakimś mieście w stanie New Jersey i

złożę tam doniesienie w biurze FBI. Potem pójdę z tobą tam, gdzie będziesz chciał. Zgoda? – Nie jestem za tym. – Wiem. – W porządku, zgoda... Jest jeszcze coś, co chciałabyś powiedzieć. Widzę to w twoich oczach. Co to takiego? O co chodzi? – Nie wiem, jak ci to powiedzieć, Matt, nie chcę cię denerwować ani zniechęcać, ale ta teoria z kopalnią wcale do mnie nie przemawia. – Co masz na myśli? – Związek między działaniem toksyn i tym dziwnym schorzeniem. – Składowisko odpadów toksycznych jest tam naprawdę. Widziałem je. – Nie przeczę. Załóżmy, że ci dwaj górnicy też cierpieli na gąbczaste zwyrodnienie mózgu, które Joe znalazł u Kathy. Zwyrodnienie gąbczaste, przynajmniej te cztery czy pięć typów, które znamy, wywołują priony, ale nie mam pojęcia, w jaki sposób działanie toksyn spowodowało zakażenie prionami. – Dobrze – powiedział po chwili namysłu. – Spróbuję podważyć to rozumowanie. Są priony dobre, przyjazne życiu, które ma każdy. Tak? – Tak. – I są złe, diabelskie nasienie, Pr-PSc, które wywołują gąbczaste zwyrodnienie mózgu, czy tak? – W zasadzie tak. – Może więc pod wpływem działania toksyn wzrasta wrażliwość na złe priony... lub... lub dochodzi do mutacji i z dobrych prionów powstają szkodliwe. Toksyny organiczne wywołują mutacje, które prowadzą do raka. – To prawda. Ale musisz pamiętać, że te schorzenia rozwijają się przez lata – niekiedy przez dziesięciolecia. Jeżeli więc rzeczywiście trójka naszych chorych była narażona na działanie substancji toksycznych, należałoby przypuszczać, że górnicy byli wówczas zbyt młodzi, by pracować w kopalni. No a Kathy? Przecież ona, o ile wiemy, nigdy nie była nawet w pobliżu kopalni. – A zatrucie wód gruntowych? – Substancje toksyczne z kopalni dostają się do wody i przyspieszają mutację prionów. Taka jest twoja teoria? – Tak, właśnie taka – powiedział Matt. Pocałowała go raz jeszcze, potem podłożyła sobie zwiniętą poduszkę pod głowę, podkurczyła nogi i ręce. – Do mnie to przemawia – powiedziała sennie. Matt wiedział jednak, że nie przemówiło. Poczekał, aż równy i spokojny oddech przekonał go,

że śpi. – Dobranoc – szepnął. Odwrócił się na bok i odpłynął w sen, a w jego wyobraźni przetaczały się obrazy wody gruntowej, która obraca niezliczonymi beczkami z trucizną, a potem wylewa się w ciemność.

Newark, stan New Jersey. Mimo że zatrzymywali się cztery razy, żeby zapytać o drogę, i niezmiennie trafiali na miejscowych, znalezienie biura FBI zabrało im więcej czasu niż dotarcie tu ze Stamfordu. Wybrali to miasto, bo liczyli, że tutejsze biuro FBI będzie duże, a żadne z nich nie kwapiło się jechać do Manhattanu. Matt jechał powolutku motocyklem wzdłuż ulicy okolonej drzewami, przejechał obok wysokiego, nijakiego budynku Gateway Center przy ulicy Market Street i zatrzymał się między dwiema przecznicami. – No to – powiedział, kiedy Nikki zdejmowała kask i przypinała go do motocykla, a potem przyczesywała włosy szczotką – jesteśmy na miejscu. – Jesteśmy na miejscu – powtórzyła jak echo, stojąc z rękami wspartymi na biodrach. – Wyglądasz na nieszczęśliwego, Matt. Myślałam, że już podjęliśmy decyzję. – Po prostu nie czuję się z tym dobrze. – Rozumiem. Może byś tak zrobił coś, żebym ja się poczuła trochę lepiej. – Wyciągnęła do niego ręce. – No chodź – powiedziała prosząco. – Wybacz – wymamrotał Matt, przyjmując zaproszenie i obejmując ją. – Wciąż trudno mi zrozumieć, dlaczego ludzie nie przyjmują mojego jedynie słusznego punktu widzenia i dlaczego nie podchwytują moich genialnych myśli. – Możesz wejść ze mną na górę, jeśli chcesz. – Może agenci FBI nie będą patrzeć łaskawym okiem na faceta z kucykiem, który nie jest Stevenem Seagalem. Coś ci powiem, zadzwonię do mojego wuja z budki telefonicznej, a potem mogę tam przyjść. – Spisanie zeznania nie powinno trwać zbyt długo. – To jest agencja rządowa. W tym świecie „nie powinno trwać zbyt długo” jest pojęciem nie w pełni zrozumiałym. – Nie załamuj się. Matt przyglądał się, jak odchodzi, potem zrobił jeden krok, jakby chciał pójść za nią, ale odwrócił się, wsiadł na motor i podjechał do następnej przecznicy. Na jego sekretarce były dwie wiadomości. Jedna od Mae, która przypominała mu, że ma umówioną wizytę u dentysty o trzeciej po południu, i zapewniała go, że pacjenci zarejestrowani na ten dzień zostali przesunięci na inne terminy. – Mam nadzieję, że z tobą wszystko w porządku – dodała, a w jej głosie było wyraźnie słychać nutę niepokoju.

Druga wiadomość, nagrana wieczorem, była od Hala. – Wszystko załatwione, Matthew. Fred Carabetta przyjmie nas jutro o trzeciej po południu w swoim biurze w Waszyngtonie. Zadzwoń, żeby uzgodnić szczegóły. Hal podniósł słuchawkę po pierwszym dzwonku. – Witam cię, Matt. Wszystko w porządku? – Nie. Matt pospiesznie streścił wydarzenia poprzedniej nocy. – Boże, to straszne – powiedział Hali. – A skąd dzwonisz? – Z Newark. Nikki jest teraz w biurze FBI i składa doniesienie. – Wiesz co, chyba najlepiej byłoby, gdybyś ją stamtąd wyciągnął – powiedział Hal. – Właśnie miałem zostawić ci na sekretarce jeszcze jedną wiadomość. Grimes wysłał za wami list gończy – za tobą i za nią. – Bałem się, że może coś takiego zrobić. O co nas oskarża? – O morderstwo. – Co takiego? – Grimes zadzwonił do mnie dzisiaj rano, a potem wpadł i wziął mnie, żebym obejrzał ciało, po czym przywiózł je do kostnicy. Potężny mężczyzna, to znaczy to, co z niego zostało. – Chyba wiem, kto to jest – powiedział Matt, czując, że zaczyna mu burczeć w brzuchu. – Niejaki Larry. To człowiek Grimesa. – Nieźle go ktoś urządził. Był dobrze podpieczony. Jak zdołałem stwierdzić, ktoś mu strzelił w głowę w domu niedaleko Tali Pines Road, a później go tam spalił, kiedy zajęły się drewniane ściany. Potem, kiedy jechaliśmy z powrotem do miasta, Grimes powiedział mi od niechcenia, że to ty i doktor Solari jesteście poszukiwani w związku z tym morderstwem. Chciał wiedzieć, czy znam twoje miejsce pobytu. – Jak on to uzasadnia, że robi ze mnie podejrzanego? – W lesie niedaleko tego domku znaleziono leki i sprzęt szpitalny z odciskami palców, a dookoła wszędzie ślady opon motocykla. Grimes spekuluje, że wielkolud pracował dla ciebie, kiedy porwał doktor Solari, i ty go zabiłeś, żeby go uciszyć albo żeby cię nie szantażował i nie żądał więcej pieniędzy. – To chore. Hal, on bierze mnie i Nikki na celownik, chce nas sprzątnąć. Że niby za tym morderstwem czy samobójstwem stoi nienormalny lekarz, który do tego stopnia oszalał na punkcie swojej pacjentki, że posunął się do porwania. Teraz pozostało mu tylko dostać nas w swoje ręce. Muszę biec po Nikki, zanim zacznie rozmawiać z agentami FBI. Zadzwonię do ciebie później. – Carabetta będzie na nas czekał w swoim biurze dziś o trzeciej po południu. Przy Constitution Avenue. – Będziemy – powiedział Matt. Ruszył motocyklem zza narożnika, dojechał na miejsce w kilka sekund, a potem zsiadł z

harleya i zostawił go po drugiej stronie ulicy. – FBI – Dwudzieste pierwsze piętro – odparł ochroniarz w mundurze w recepcji w holu budynku, rzucając leniwe spojrzenie zza swojego kolorowego magazynu, żeby się upewnić, że pytający nie jest owinięty laskami dynamitu i nie trzyma w rękach karabinka snajperskiego. Wszystkie sześć wind było między piętrami dziewiątym i czternastym dwudziestotrzypiętrowego budynku. Zjeżdżały tak boleśnie wolno, że Matt zastanawiał się przez chwilę, czyby nie wbiec pędem dwadzieścia jeden pięter w górę. Kiedy wchodził do windy, był jedynym pasażerem, ale jak należało się spodziewać, właśnie kiedy drzwi miały się zamknąć, pojawiło się troje innych – i nacisnęli guziki na czwarte, ósme i szesnaste piętro. W czasie jazdy w górę, która zdawała się trwać godzinę, Matt postukiwał czubkiem buta i palcami. Drzwi windy otwierały się wprost na poczekalnię. Dzięki Bogu! Nikki siedziała na wprost sekretarki za biurkiem, przewracając kartki kolorowego magazynu. Na jednym z pozostałych krzeseł siedziała jakaś kobieta o azjatyckich rysach i stuletniej twarzy. W tej samej chwili, kiedy Matt wychodził z windy, z jednego z pomieszczeń biurowych wyłonił się przystojny ciemnowłosy młody mężczyzna ze złotym łańcuchem na szyi, podszedł do Nikki i przedstawił się jako oficer dyżurny Sherman. Nikki, zdziwiona nagłym wtargnięciem Marta, nie odpowiedziała natychmiast agentowi. Na jej zawahanie właśnie liczył Matt. Podszedł do niej szybko, objął ją ramieniem i ścisnął mocno. Przez kilka sekund Nikki wyglądała na zupełnie zaszokowaną, ale potem otrzeźwiała i zareagowała spokojnie, a jej wyraz twarzy mówił: „Oby to nie było jakieś głupstwo”. – Przepraszam, że tak tu wtargnąłem – powiedział Matt – ale będziemy musieli przyjść trochę później. Okazało się, że zmarł ktoś z naszej rodziny.

– Posłuchaj no tylko, Saro Jane Tinsley. Przestań się zachowywać jak wariatka, bo ja muszę pracować. Nikt za tobą nie chodzi i nikt nie chce ci zrobić krzywdy. Teraz idź na dwór i znajdź sobie coś do roboty, albo się z kimś pobaw. Jeżeli nie potrafisz się zająć niczym innym, to idź i zacznij zbierać kukurydzę. – Kukurydza jeszcze nie dojrzała, mamo, przecież wiesz – odparła ostro Sara Jane. – Już dawno dojrzała. – Poza tym chcesz, żebym wyszła, żeby ci ludzie mnie złapali. Nienawidzisz mnie. Nienawidzisz mnie, bo jestem taka brzydka. Myślisz, że to moja wina. Myślisz, że nie śpię po nocach, żeby ci dokuczyć. Nie rozumiesz, że ja nie mogę spać. Próbuję zasnąć i nie mogę. Miała dwanaście lat, była wysoka i chuda, ale nie miała jeszcze zewnętrznych cech kobiecości. Teraz nie zależało jej na tym, czy zostanie kobietą, czy nie. Chodziło jej o tych facetów, którzy próbowali wciągnąć ją do samochodu, kiedy szła drogą. Najpierw wołali ją po imieniu i próbowali ją skusić ogromną pluszową pandą. Potem jeden z nich – ten wysoki, w kowbojskim kapeluszu –

wysiadł z samochodu, w rękach miał pełno pieniędzy i wyciągał je w jej kierunku. Jak Sara Jane go zobaczyła, okręciła się na pięcie i pobiegła w las. On pobiegł za nią, ale na pewno jej tam nie złapie. To był jej las. Nikt jej nie złapie, chyba że ona będzie chciała. – Robisz duży błąd – zawołał za nią mężczyzna, kiedy przestał ją gonić. Sara Jane opowiedziała to swojej mamie, ale mama jej oczywiście nie uwierzyła. Powiedziała, że Sara Jane napyta sobie biedy, jeżeli nie przestanie latać, gdzie ją oczy niosą, i nie będzie się trzymać domu. Siedmioro dzieci i tylko Sara Jane zachowuje się jak nienormalna. Nie śpi po nocach. Wymyśla coś. Ma napady złości. Wrzeszczy na mamę. Wdaje się w bójki z rodzeństwem. Biega jak wariatka po lesie. To te wyrostki na twarzy, to wszystko przez nie. Sara Jane próbowała to wyjaśnić. Wszystko przez nie. Lekarz w Ridgefield nie zgadzał się z tym. Powiedział, że to dlatego, że staje się kobietą i przychodzi jej to trudniej niż innym dziewczynkom. Wyrostki szybko znikną, jak tylko zaczną się miesiączki. Może tak. Ale dzisiaj rano znalazła jeszcze jeden, tym razem nad okiem – prawie taki jak dziesięciocentówka i twardy jak kostka na palcu. To już szósty, plus dwa na czubku głowy. Lepiej, żeby te miesiączki szybko przyszły, bo z jej twarzy nic nie zostanie. Było jasne, że jej mama powiedziała już wszystko, co miała do powiedzenia na temat Sary Jane Tinsley. Cholera, do diabła z nią. Jeżeli chce, żeby zbierać tę cholerną kukurydzę, to jej ulubiona córka ją wyzbiera. Sara Jane wypadła z domu, trzaskając za sobą drzwiami i porywając po drodze plastikowe wiadro. Mama żyła z prania i prasowania, ale kukurydza, chociaż te pół akra, bardzo im pomagała. Tylko że w tym roku było sucho, bardzo sucho, i dużo kolb wyschło. No ale jeżeli chce, dostanie kukurydzę, dobrą, wysuszoną na pieprz czy nie wysuszoną. Sara Jane maszerowała wściekle, aż dotarła do ostatniego rzędu i zaczęła zrywać wszystkie kolby i wrzucać je do wiadra. Kładące się na boki i drżące kaczany kukurydzy tak hałasowały, jakby przejeżdżał przez nie kombajn. Te odgłosy i jej własne dzikie ruchy sprawiły, że nie usłyszała mężczyzny, który podkradał się do niej z tyłu, a kiedy wyczuła jego obecność, było już za późno. Mocną, kościstą dłonią przyciągnął ją do siebie, przycisnął do piersi, a drugą zatkał jej usta i nos szmatką – szmatką, z której coś śmierdziało słodko i mdląco. Sara Jane próbowała walczyć i gryźć, ale on ściągnął ją na ziemię i przydusił dłonią i ciałem. Wiedziała, że to jest ten w kowbojskim kapeluszu, ale nic nie mogła zrobić. Bardzo szybko traciła siły i już nie walczyła. Mówiłam ci, mamo... Mówiłam ci, że chcą mnie złapać. Zaczęło jej się kręcić w głowie. Potem, kiedy myślała, że zaraz zwymiotuje, nastała ciemność i spokój.

ROZDZIAŁ 27 Ellen siedziała sama, wtulona w skórzany fotel powycierany pod łokciami, w wyłożonym sosną górskim domu Rudy’ego, na stoliku telewizyjnym przed nią leżała nadgryziona kanapka z żółtym serem i awokado, w ręce trzymała prawie opróżniony kieliszek merlota – już drugi tego dnia. Nigdy specjalnie dużo nie piła i nie pamięta, żeby jej się kiedyś zdarzyło pić wino przed południem. Ale „serial dokumentalny” o Omnivaksie który oglądała, w połączeniu z kampanią pani Marquand, a nade wszystko list, który miała w torebce i z którym musiała jeszcze sobie jakoś poradzić, wprawiły ją w takie napięcie, że nie sposób było go pokonać bez kieliszka wina. Było dopiero południe, dzień po jej niezwykłej rozmowie z Nattie i Elim Serwangami i po kilka godzin późniejszej rozmowie z inną ofiarą gorączki z Lassy, Johnem Gendronem, trzydziestosiedmioletnim nauczycielem z Baltimore. Pędziła wtedy jak w transie, miała szczęście, dobry bożek autostrad i ulic trochę jej w tym pomógł, ale udało jej się złapać lot z Chicago do Baltimore. Swój samochód zostawiła na parkingu lotniska Reagan International na obrzeżach Waszyngtonu, a wynajętym dotarła do domu Gendrona – skromnego domu w dzielnicy Fayette, kilka przecznic od błyszczącego słońcem i wodą nabrzeża Baltimore. Przed chorobą Gendron uczył angielskiego w gimnazjum miejskim. Teraz, osiemnaście miesięcy po tym, jak stanął oko w oko ze śmiercią, był pewien, że nie zdoła już wrócić do nauczania. Rozmowę z nim utrudniały problemy ze słuchem; w wyniku choroby utracił siedemdziesiąt procent słuchu w jednym uchu i sto procent w drugim. – Pojechałem do Sierra Leone, żeby odwiedzić siostrę, która jest pielęgniarką i pracuje w międzynarodowej organizacji pomocowej – opowiadał. – Jakiś tydzień po powrocie poczułem pieczenie w gardle przy przełykaniu, nawet kiedy piłem wodę. W ciągu trzech dni temperatura wzrosła do 38 stopni. Z nosa i odbytu leciała mi krew. Oczy mu się zaszkliły i Ellen widziała, że chociaż zaprosił ją do domu i był bardzo miły, ta rozmowa jest dla niego niezwykle bolesna. – Jeżeli to dla pana zbyt trudne, panie Gendron, możemy w każdej chwili przerwać tę rozmowę – powiedziała. – Mieszkam niedaleko i mogę przyjechać innym razem. – Nie. Nie. Wszystko w porządku. Obiecała mi pani powiedzieć, nad czym pani naprawdę pracuje. – I powiem – odparła Ellen. – No cóż, pod koniec drugiego tygodnia zacząłem majaczyć i umieszczono mnie w szpitalu. Lekarze... lekarze musieli usunąć mi część jelit, żebym się nie wykrwawił na śmierć. Mimo to omal się tak nie stało. Jestem rozwiedziony i mieszkam sam, więc przyleciała do mnie siostra z Sierra Leone i zajmowała się mną prawie dwa miesiące. Usunięcie części jelita grubego jest moją

pamiątką po podróży do Afryki. Może to jest pamiątka po locie powrotnym do Stanów – pomyślała Ellen. – Proszę mówić dalej – powiedziała. – O ile wiem – mówił głucho – zaraziłem sześcioro moich uczniów oraz mojego syna i jego kolegę. Kolega przeżył. Dwoje moich uczniów i mój syn, Steven, nie mieli tyle szczęścia O nie. – Jakże mi przykro. – Był moim jedynym dzieckiem. Codziennie żałuję, że to nie ja umarłem, i modlę się, żeby śmierć przyszła szybko. – Ja też przeżyłam tragedię osobistą – powiedziała Ellen. – Szukanie sensu w życiu po takim wydarzeniu jest bardzo trudne. Psychoterapia i czas. Tyle mogę powiedzieć. Psychoterapia, czas i próby pomagania innym. – Dziękuję. Jeszcze raz Gendron zapewnił Ellen, że może mówić dalej. – Czy może przypomina pan sobie coś niezwykłego, co się zdarzyło podczas lotu powrotnego do Stanów? – spytała, starając się nie zdawać mu pytań naprowadzających. – Lot powrotny przebiegł bez żadnych większych sensacji. Ale spotkałem dosyć niezwykłego człowieka podczas lotu z Freetown do Londynu, jeżeli o to pani chodzi. – Właśnie o to mi chodzi. – To był jakiś Amerykanin, inżynier, interesujący i bardzo rozmowny. Chyba się specjalizował w nadzorze technicznym mostów, chyba tak właśnie mówił. Ellen przytrzymała się mocniej oparcia fotela. – Może go pan opisać? – Chyba tak, chociaż pamięć już nie ta... – Proszę mówić to, co pan pamięta – powiedziała Ellen, postanawiając nie prosić go o wypisywanie na kartce swoich wspomnień. – Przede wszystkim był ogromny. Nie tylko wysoki, ale ogromny. Jak zawodnik, gracz w amerykański futbol. Miał blond włosy i grube okulary w ciężkiej oprawie. – Jeszcze coś? – Nic więcej mi się nie przypomina... Ale, zaraz, miał bliznę – niezwykłą bliznę – tuż nad wargą. Bingo! Ellen mu trochę pomogła i Gendron przypomniał sobie nawet, że kiedy czekali w kolejce na lotnisku Gatwick w Londynie, ten mężczyzna na niego wpadł. – Chyba się pośliznął i wpadł na mnie. Czułem, jakbym się dostał pod pociąg. Obaj upadliśmy na podłogę.

Uzyskawszy od Gendrona, podobnie jak od Serwangów, zapewnienie, że dochowa tajemnicy, Ellen wyjaśniła, dlaczego interesują ją przypadki gorączki z Lassy i mężczyzna z blizną. Potem pojechała na lotnisko Reagana i zamieniła wynajęty samochód na swojego taurusa. Przyjechała do domku Rudy’ego tuż po drugiej w nocy i poczuła ulgę, że na nią nie czeka. Teraz siedziała w jego pustelni, oglądając specjalne wydanie kampanii Omnivaxu, wciągając w płuca wszechobecną esencję jego tytoniu fajkowego, który pachniał jak świeżo zorana ziemia. Merlot dodawał jej sił i podtrzymywał postanowienie, że w końcu z nim porozmawia. Rudy był na górze, w swoim gabinecie, studiował uważnie listy pasażerów, telefonował. Był skałą, opoką i oparciem dla kobiety, którą uważał za przyjaciółkę – kobiety, która przypadkiem się dowiedziała, że kochał ją jak nikogo innego przez niemal czterdzieści lat. Jak mu powie o tym, co zrobiła? A może ważniejsze, co czuje po przeczytaniu tego listu? Nie może odpowiedzieć na pierwsze pytanie, dopóki nie będzie gotowa szczerze odpowiedzieć na drugie. Ellen nalała sobie jeszcze kieliszek wina. To już ostami, postanowiła, czując ciepło rozchodzące się po twarzy. Trzy kieliszki wina – wystarczy. A może to już cztery? Te kieliszki nie są przecież duże. Omnivax stał się okrętem flagowym kampanii Marquanda. Zostało tylko nieco ponad dwa miesiące do wyborów, a obóz prezydencki stawiał na to, że zdoła przekazać społeczeństwu dobrą nowinę o postępie, dobru ogólnym i zaangażowaniu w zwykłe ludzkie sprawy i że te obietnice będą dobrze słyszalne. Reportaż, który oglądała w telewizji, na początku omawiał w ogólnym zarysie szczepienia, a teraz skierował uwagę widzów na Omnivax. Narrator – którego akurat nie było widać – to gwiazda filmowa o głosie budzącym zaufanie i tchnącym autentycznością. James Garner? Donald Sutherland? Ellen rzadko chodziła do kina i oglądała telewizję i miała trudności z rozpoznaniem. – A więc – mówił głos – według szacunkowych danych dzięki tej zadziwiająco silnej szczepionce uda się zaledwie w ciągu jednego roku zapobiec pięćdziesięciu do sześćdziesięciu tysiącom przypadków potencjalnie śmiertelnych infekcji. Mam zaszczyt przedstawić państwu pierwszą damę Ameryki, panią Lynette Lowry Marquand. Marquand zwracała się do telewidzów, przechadzając się po szpitalnym oddziale pediatrycznym. – Drugiego września, czyli już za dwa dni, o trzeciej po południu czterodniowe dziecko otrzyma pierwszą dawkę Omnivaxu. Będę przy tym, ponieważ okazja jest wyjątkowa. Swoją obecnością zaszczyci nas również doktor Lara Bolton, minister zdrowia i opieki społecznej, która poda dziecku tę superszczepionkę za pomocą urządzenia pneumatycznego specjalnie opracowanego do tego celu. – Podniosła w górę niewielki aplikator, który wyglądał jak pistolecik ze spłaszczoną lufą. – Stoimy przed niewiarygodnym postępem w medycynie prewencyjnej, nieporównywalnym z niczym w historii medycyny – postępem, który może oznaczać początek końca chorób zakaźnych... – A co powiesz o tiomersalu rtęci, którego dawki dostały setki dzieci? – spytała głośno Ellen, zdając sobie sprawę, że mówi trochę nieskładnie, a jej kieliszek jest pusty. – Co z autyzmem? Co z padaczką, uszkodzeniami mózgu i nagłymi zgonami? Co z astmą i zespołem nadpobudliwości? A

co z tym facetem, który lata po świecie i sieje chorobę i śmierć, żeby się dobrze sprzedała ta wasza cholerna szczepionka? Co z tym wszystkim? – Z czym wszystkim? Rudy wszedł do pomieszczenia, niosąc ze sobą listy lotów i inne dokumenty. – ... Z dumą mogę powiedzieć, że wszystkie główne stacje telewizyjne przekażą państwu tę ceremonię na żywo z przychodni zdrowia w dzielnicy Anacostia, tutaj, w Waszyngtonie, gdzie czterodniowe niemowlę zajmie należne mu miejsce w historii medycyny jako pierwsza istota zaszczepiona Omnivaxem. – Oglądam program, którego scenariusz równie dobrze mógł napisać dział marketingu przemysłu farmaceutycznego – powiedziała Ellen – ale napisał go Jim Marquand. W tej jego zadowolonej z siebie żoneczce jest coś, co mnie szczerze irytuje. Próbowała tak modulować głos, żeby się nie wydał zbyt mocny. Czy kiedykolwiek w życiu tak się upiła? Wodziła wzrokiem za spojrzeniem Rudy’ego, który popatrzył na butelkę na stoliku przy jej fotelu. Zostało w niej najwyżej na dwa palce wina. Obok leżał korek zabarwiony merlotem i korkociąg, dowód, że jeszcze niedawno ta butelka była nietknięta. – To najlepszy merlot, jaki mi się udało znaleźć za te pieniądze – powiedział, komentując łagodnie, ponieważ sytuacja wymagała, by coś powiedział. – Przepraszam, Rudy. Jestem przemęczona i... zagubiłam się w tym całym przedstawieniu i... nie wiedziałam nawet, kiedy skończyłam tę butelkę. – Bzdura. Dobre wino jest po to, żeby się nim cieszyć. – Ale mnie nieczęsto się zdarza pić – powiedziała łamiącym się głosem. Rudy usiadł głębiej na wytartej skórzanej kanapie. Jego wyraz twarzy mówił, że nie ocenia jej postępowania. – Więc co słychać z naszą przyjazną, dla wszystkich szczepionką? – spytał. – Pojutrze czterodniowa dziewczynka puści w ruch piłeczkę. Program zrealizowała dla państwa redakcja „ Cztery kolejne lata dla lepszej Ameryki” – oznajmiał ostatni napis na ekranie telewizora. Ellen zdała sobie sprawę, że zapomniała zobaczyć, kto był narratorem. – Tak czy inaczej – powiedział Rudy – z pewnością można się spodziewać, że liczba zachorowań na gorączkę z Lassy spadnie radykalnie. – Słusznie. Nie będzie powodu, żeby Pan Blizna latał dookoła świata i zarażał ludzi. To będzie koniec epidemii. – Trochę tu zimno. Chciałabyś koc? – Nie, to znaczy tak, to znaczy zostań. Sama sobie wezmę. Nie zwracając uwagi na jej słowa, Rudy wyciągnął brązowy gruby pled z odnowionej starej skrzyni marynarskiej i ułożył go na jej kolanach.

Nie bądź dla mnie taki dobry – pomyślała. Jestem świrnięta. – Dziękuję – powiedziała trochę bełkotliwie. – Nie wiem, jak by mi się udało to wszystko zrobić bez ciebie. – Nie mów tak. To ty jesteś zawodowcem. Ja tylko noszę ci kije golfowe. – Nie, naprawdę, Rudy. Ja... Rudy westchnął. – Niechby „złoty strzał, który usłyszy cały świat”, na zawsze zachował swoją dwuznaczność. Nim wprowadziłaś mnie w świat szczepionek, traktowałem je jako rzecz oczywistą. Naukowcy i firmy farmaceutyczne produkują szczepionki, ich marketing mówi nam, dlaczego powinniśmy je stosować i coś strasznego może się wydarzyć, jeżeli nie będziemy z nich korzystać. Wydawało się to takie proste. A kiedy już Urząd do spraw Żywności i Leków wyda zgodę na powszechne stosowanie szczepionki, uśmiechamy się z wdzięcznością i mówimy: „Wielkie dzięki. Oto moje ciało, zaaplikuj mi złoty strzał”. – Kiedy firma farmaceutyczna robi błąd, najczęściej jest to jakiś kiks. Podobnie jest ze mną. – Ellen próbowała nakierować rozmowę na list. – Moje błędy to też przeważnie jakieś głupie kiksy. – Co ty powiesz? Ja kiedyś mówiłem o sobie, że jestem mistrzem fuszerek. – Rudy – podjęła znów Ellen. – Nie wiem, dlaczego to zrobiłam, ale... – Zrobiłaś to, bo w przeciwieństwie do niektórych naszych pierwszych dam szukasz prawdy. Masz wnuczkę, której organizm prawdopodobnie uszkodziła szczepionka, i robisz wszystko, by stwierdzić, czy to prawda, chcesz chronić inne dzieci i ich rodziców, żeby nie musieli płacić ceny, którą ty zapłaciłaś. – Chyba tak. Ellen rozejrzała się wokół nieco mętnym wzrokiem, a potem nalała do kieliszka połowę pozostałego w butelce wina. – Wiesz co, Rudy – spróbowała jeszcze raz. – Zawsze byłam ciekawa świata, można by nawet powiedzieć – ciekawska. Howard mówił, że kiedyś napytam sobie przez to biedy. – Gdyby nie twoja ciekawość, dawno spakowalibyśmy manatki i wrócili do naszego nudnego życia. – Czasem robisz coś i zaraz potem żałujesz. – Na pewno pożałuje ten bydlak, który naszedł cię w twoim domu. Dorwiemy go, Ellen. Udało mi się zdobyć pewne informacje, nad którymi możemy popracować. Jesteśmy bliżej odkrycia, kim jest, niż myślisz. Ellen poczuła, że jej się kręci w głowie, nie potrafiła się w pełni skupić na tym, co słyszy i widzi. Grubo przesadziła z tym winem, czuła, że wpada z deszczu pod rynnę. – Chętnie posłucham – udało jej się wyrzucić z siebie. – Ja też chciałabym z tobą o czymś porozmawiać.

Czy naprawdę wypowiedziała te słowa, czy tylko je pomyślała? – No więc – zaczął Rudy – powiem ci, jakie znaczenie ma to, czego się dowiedziałaś. – To był błąd – ciągnęła Ellen swój wątek. – Wiem, że nie powinnam była, bardzo mi przykro. Ale zarazem... Rudy, słuchasz mnie? Rudy przebierał dłonią wśród sterty list pasażerów i swoich własnych notatek. – Ale zarazem... Mów dalej, słucham. Ellen westchnęła. Kiedy indziej, kiedy będzie miała trzeźwiejszą głowę, spróbuje wszystko wyprostować. Rudy nie zasługuje na to, żeby jakaś wstawiona baba, która ledwo mówi, bo jej się plącze język, opowiadała mu o tym, jak wtargnęła w jego najbardziej osobiste sprawy. – Co ustaliłeś? – spytała, wyłączając telewizor. – No dobrze – powiedział podekscytowany Rudy; odsunął na bok telewizor, przyciągnął stolik do kawy i usiadł na oparciu fotela Ellen. – Przyjąłem za kryterium mężczyznę, podróżującego wielokrotnie z osobami, które potem zachorowały na gorączkę z Lassy. Mówię zarówno o lotach z Freetown, jak i z Ghany. Z mojej analizy wynika, że nasz szantażysta musi być jednym z tych czterech mężczyzn. Ellen słyszała głos Rudy’ego i rejestrowała część jego słów, ale czuła się coraz gorzej. – Mów dalej – powiedziała, zastanawiając się, czy kęs kanapki poprawi sytuację, czy ją jeszcze pogorszy. – Oczywiście – mówił dalej Rudy – istnieje taka możliwość, całkiem realna, że wszyscy ci mężczyźni to jeden i ten sam człowiek. Fałszywe paszporty i dokumenty łatwo zdobyć, jeśli ktoś ma dosyć pieniędzy. – A osoba, która to finansuje, ma ich dość, albo będzie miała. – Racja. Spisałem nazwiska i adresy i... Ellen, chcesz, żebyśmy zrobili przerwę, a może porozmawiamy o tym za parę godzin – albo nawet jutro rano? – Chodzi o wino? – Chyba nie przywykłaś, a dzisiaj wypiłaś dosyć sporo. – Dobrze się czuję – odparła, a w jej głosie było więcej zdecydowania, niżby tego chciała. – Naprawdę. Zadzwońmy do informacji telefonicznej i zo... zo... baczymy... zobaczymy, czy któryś z tych czterech mężczyzn ma numer telefonu pod adresem, gdzie mieszka. – Świetny pomysł! – wykrzyknął Rudy szczerze zdziwiony i zadowolony. Trzy nazwiska z czterech, które Rudy spisał z list pasażerów, w ogóle nie figurowały w spisie telefonów. Czwarte – Vinyl Sutcher z miasteczka Tullis w Wirginii Zachodniej, miał telefon, ale numer był zastrzeżony na życzenie klienta. – Chyba zacznę od niego – powiedziała Ellen, walcząc z wyczerpaniem i zmęczeniem, z mdłościami i zawrotami głowy. Bądź dzielna – powiedziała sobie. – Vinyl. Trudno uwierzyć, żeby ktoś wymyślił takie imię i wpisał je w sfałszowany paszport.

– Pewnie jakieś imię związane z tradycją rodzinną – powiedział Rudy. – Albo może matkę inspirowało wyposażenie wnętrz. – Słodki maluch. Może nazwiemy go Wykładzinka. – Może spróbujemy znaleźć jakiegoś grafika, żeby nam zrobił portret pamięciowy – zasugerował Rudy. – A może spróbujemy uzyskać fotografie tych czterech facetów z akt paszportowych w Departamencie Stanu. – Może kiedyś będziemy musieli – powiedziała Ellen z trudnością. – Ale nie chcę tracić na to czasu. – Wiesz co, duże wrażenie zrobił na mnie ten pneumatyczny aparacik do zastrzyków, którym pani minister poda szczepionkę niemowlakowi. – Myślisz, że tak właśnie Vinyl, czy tam kto, zaraził tych pasażerów? – Albo taką pneumatyczną strzykawką, albo za pomocą jakiejś płaskiej, pustej w środku płytki, która mieści się w dłoni i działa na sprężone powietrze, a reszta urządzenia ukryta jest w rękawie. Technicznie nie jest to skomplikowane. Małe pchnięcie, strumień sprężonego powietrza zmieszany z wirusem i czary-mary – choroba gotowa. Ellen czuła, że zamykają jej się oczy. – Rudy – powiedziała cichutkim głosem dziecka – muszę teraz zamknąć powieki, chociaż na chwilę. Potrzebuję snu. – Śpij, najmilsza – usłyszała jego głos, padając w objęcia Morfeusza. – Rób, co chcesz. Lynette Marquand wyciągnęła dłoń z pilotem i wyłączyła telewizor, który wtoczono do jej gabinetu na ruchomym stoliku. – I co, Laro, co o tym powiesz? – spytała. Minister zdrowia Lara Bolton uśmiechała się promiennie. – Genialne – powiedziała. – Zrobili to po mistrzowsku. W ogóle nie widać, że większość materiału nakręcono miesiąc temu. Ci faceci są dobrzy – nie, nie dobrzy, są fantastyczni. – A ja jak wypadłam? – Doskonale. Tyle informacji, ile trzeba, nie za dużo. I wyglądałaś wprost cudownie. – Dziękuję. Scenariusz ci się podobał? – Napisany bezbłędnie – szczerze i odpowiednio poważnie, skromny, ale trzymający w napięciu. Według mnie był świetny. – A ta część o dziecku? – To znaczy, że mówiłaś o niej, ale nie powiedziałaś, kim jest ta dziewczynka? – Tak. – Uważam, że to świetnie zagrało. Nikt ci nie może zarzucić, że ujawniłaś dziecko i jego rodzinę ani że wtargnęłaś w ich życie, ale zarazem każdy będzie się chciał czegoś o niej

dowiedzieć. My zrobimy resztę. Wystarczą dwa telefony z anonimowych źródeł i za kilka godzin wszyscy będą trąbili o maleńkiej, cudownej Donelle Cleary. – A te telefony? Lara Bolton udała, że sprawdza godzinę na zegarku. – Sądzę, że już je wykonano, pani Marquand – powiedziała.

ROZDZIAŁ 28 Hal Sawyer czekał na Matta i Nikki w holu budynku Biura Bezpieczeństwa i Higieny Pracy przy Constitution Avenue. Ubrany był jak komandor jachtu, a nie jak profesor akademii medycznej – miał na sobie białe spodnie, granatowy blezer, rozpiętą pod szyją błękitną koszulę w paski. Minę miał jednak nietęgą. Uściskał Matta, podał rękę Nikki i przedstawił się. – Kamień z serca, że jesteście oboje cali i zdrowi – powiedział. – To dzięki tobie – odparł Matt. – W ostatniej chwili udało się nam wyjść z biura FBI. Jakoś uniknęliśmy wyjaśnień, dlaczego według komendanta policji to ja zastrzeliłem faceta z pistoletu, a potem próbowałem spalić dowody. – Może jeszcze o tym w ogóle nie wiedzą. Bili Grimes na pewno próbuje, że się tak wyrażę, dolewać oliwy do ognia. Mattowi udało się słabiutko uśmiechnąć. – Czy tu jesteśmy bezpieczni? – Jak na razie nie ma powodu sądzić, że Carabetta coś wie. W BBHP chyba nie śledzą wszystkich komunikatów policyjnych o morderstwach. – Boże. A co z mamą? Wie, że mnie nie ma w domu? – Czasem przez kilka minut wydaje się, że wie. Ale zaraz potem zapomina. Bardzo mi przykro, że musieliście to przeżyć. I pani, doktor Solari. – Proszę mi mówić Nikki – powiedziała. – Dziękuję. Cała ta historia nie rozwija się w dobrym kierunku. – To się zmieni. Grimes ma sporą władzę w naszym mieście, ale jego macki nie sięgają wszędzie. – Ściszył trochę głos. – Znam doskonałych prawników, do których możemy się zwrócić, jak już załatwimy sprawę z kopalnią. Sądzicie, że Grimes robi to wszystko, żeby ochronić dyrekcję w Belindzie? – Jestem tego prawie pewien – powiedział Matt, nie zwracając uwagi na powątpiewający wyraz twarzy Nikki. – W takim razie może ja też zacznę się oglądać za siebie. Ja również miałem kontakt z tymi przypadkami. – O tym nie pomyślałem – powiedział Matt. – Tym bardziej musimy zebrać wszystkie dowody i jak najszybciej zablokować Grimesa. – A właśnie, skoro mowa o dowodach, odnalazłem tkankę mózgową Darryla Teague, ale mózgu Teddy’ego Rideouta nie udało mi się jeszcze odszukać. – Czy ktoś mógł je zabrać? – spytała Nikki.

– No cóż, mamy raczej dobre zabezpieczenia. Na razie wolę wierzyć, że są nie tam, gdzie powinny być. Mamy specjalną chłodnię, w której przechowujemy preparaty mające ponad rok. Chociaż od śmierci Teddy’ego Rideouta nie minął jeszcze rok, być może to, czego nie mogę znaleźć, jest właśnie tam. – Miejmy nadzieję. – Muszę ci powiedzieć, Nikki, że bardzo mnie wzburzyła i poruszyła wiadomość o śmierci Joego Kellera. Poznałem go kiedyś na jakimś zjeździe. Robił wrażenie niesamowitego faceta. – Dziękuję. Był zupełnie niezwykły. Zabójcy zabrali wszystkie preparaty z tkanek Kathy Wilson. Możliwe, że po twoje też się zgłoszą. – Niewykluczone. Mam zamiar zachować daleko idącą ostrożność – postaram się zebrać wszystkie materiały, które mam, i schować je w jakimś bezpiecznym miejscu. – Ten facet, którego niby Matt i ja zabiliśmy, to jeden z bandziorów, którzy mnie porwali. Grimes był z nim w domku w górach i przesłuchiwał mnie na okoliczność śmierci Kathy. Z całej sytuacji wynikało jasno, że Grimes jest szefem. Hal gwizdnął cicho przez zęby. – On mówi, że to wyście go zabili, a potem, że tak powiem, chcieliście spalić dowody. Powiedziałem mu, że Matt nie zawracałby sobie głowy pożarem, bo wie, że jestem zbyt dobrym fachowcem, by przeoczyć kulę w głowie gościa, który zostałby nawet spopielony, ale nie słuchał mnie. – Albo on sam go zastrzelił, albo, co bardziej prawdopodobne, kazał swoim ludziom – powiedział Matt. – Teraz widzisz, co to za numer. – Teraz widzę – powiedział Hal w zamyśleniu. – Na pewno liczy na to, że poprą go dziadki z towarzystwa wzajemnej adoracji K&KB. Uważają, że ja jestem niespełna rozumu i prawdopodobnie zdolny do wszystkiego. – Znam Billa, myślałem, że dość dobrze, od czasu kiedy u nas nastał, co świadczy o tym, jak łatwo można się pomylić. Chyba już czas na kontratak. Zacznijmy od rozmowy z Fredem. Ty, Matthew, najpierw porozmawiasz z nim sam. Nikki i ja poczekamy w holu. Jeżeli nie zgodzi się na przeprowadzenie inspekcji według twoich założeń, przyjdzie moja kolej. – Jak sobie życzysz.

Fred Carabetta czekał na nich w czysto wysprzątanym i uporządkowanym małym gabinecie z jednym oknem, w którym całe umeblowanie stanowiła wytarta skórzana kanapa i półka na książki wbudowana w ścianę. W takim gabinecie w sektorze prywatnym urzędowałby dyrektor średniego lub niższego szczebla, ale w służbie państwowej tego rodzaju wystrój oznaczał sporą władzę. Zdjęcia stojące na biurku przedstawiały prawdopodobnie żonę i dwie nastoletnie córki, można się było z nich również dowiedzieć, że Fred interesuje się nurkowaniem i golfem. Carabetta był podtatusiałym, okrąglutkim, łysiejącym mężczyzną około pięćdziesiątki, na tyle

niskim, że wydawało się, że jego obwód w pasie wynosi niemal tyle samo co wzrost. Miał nawyk pocierania parówkowatym kciukiem równie grubego palca wskazującego i środkowego. Prawdopodobnie był świadom tego nerwowego przyzwyczajenia i starał się trzymać ręce na kolanach. Trzeba mu przyznać, myślał Matt, że cierpliwie słucha historii o tym, jak udało się zlokalizować składowisko odpadów toksycznych, tylko czasem przerywając, żeby się upewnić, że dobrze zrozumiał jakiś szczegół. Matt celowo nie wspomniał o śmierci Joego Kellera ani o napadzie na Nikki. Nie znał Carabetty i na razie nic nie wskazywało, że jego rozmówca jest nieulękłym i zdecydowanym na wszystko obrońcą sprawiedliwości. – No cóż – powiedział, kiedy Matt skończył – nieczęsto słyszy się takie opowieści w naszym biurowcu. Wiedząc, że pan przyjeżdża, przyjrzałem się Kopalni i Koksowni Belinda. Przez kilka ostatnich lat wnoszono sporo skarg na tę firmę, ale nie wiedzieć dlaczego wszystkie zostały wniesione właśnie przez pana. – Nikt nigdy nie podjął żadnych kroków – odparł Matt znacznie bardziej agresywnie, niż zamierzał. – Na większość z tych zarzutów nikt nigdy nie zareagował. – Rozumiem, że próbował pan również w Agencji Ochrony Środowiska i w Urzędzie Górniczym? – Tylko kilka razy w ciągu tych paru lat. Sprawy, o których pisałem, nigdy nie miały takiej wagi, trudno je było udokumentować. Niestety, jestem mało wiarygodny. Tu potrzebny jest ktoś ogólnie szanowany, kto miałby jakąś władzę, żeby potwierdzić to, co mówię. Dlatego właśnie Hal zaproponował pana. – Dziękuję i doceniam – powiedział Carabetta. – Mam nadzieję, że pan się nie obrazi, doktorze Rutledge, ale jeśli chodzi o te zarzuty, mamy przed sobą sporo spekulacji i sporo pomówień, a bardzo mało faktów. – Wiem o tym, ale... – Musimy również pamiętać jeszcze o czymś. Matt wiedział, co teraz usłyszy. – To znaczy? – powiedział. – To znaczy o senatorze Nicku Alexandrze. Matt wzniósł oczy do góry. Alexander, wpływowy konserwatysta – można by powiedzieć, strażnik moralności – starszy wiekiem i doświadczeniem senator z Wirginii Zachodniej, regularnie flirtował z przedsiębiorstwami górniczymi. Był zawodowym politykiem, który przez lata pracy zręcznie tłumił próby tworzenia ustaw, które mogłyby zaszkodzić właścicielom kopalni. – Powiem panu, że zza tego biurka mogę tylko napisać kilka pism w stylu „Na pewno zanalizujemy dokładnie ten problem”. Cóż, może pan wie, a może nie, że Alexander przewodniczy podkomisji senackiej, która nadzoruje mój urząd i zatwierdza jego budżet. – Nie dziwi mnie to. – Być może Alexander jest w kolejce do stanowiska ministra spraw zagranicznych w drugim

rządzie Marquanda. Dlatego właśnie nie mogę staranować firmy takiej jak Kopalnia i Koksownia Belinda i zażądać niezapowiedzianej inspekcji, jeśli nie mam niezbitych dowodów. – To jakiś obłęd – powiedział Matt, próbując za wszelką cenę nie podnosić głosu. – Byłem tam. Widziałem to składowisko. Ma pan okazję zostać bohaterem. Tym razem Carabetta wzniósł oczy do góry. – Doktorze Rutledge, nigdy nie byłem żadnym bohaterem, nigdy nikim nie potrząsałem ani nie mieszałem się w żadne afery. Mam nadzieję pracować tu, w tym urzędzie, do emerytury. W tym czasie awansuję o kilka szczebli i znajdę się trochę wyżej w siatce płac. Wtedy moja emerytura dobrze posłuży i mojej rodzinie, i mnie samemu. W żadnym razie nie chciałbym wystawić na ryzyko tego dobrze przemyślanego planu. – Rozumiem – powiedział Matt zrezygnowany. – Jest jeszcze jedna rzecz – powiedział Carabetta. – Mam dyplom z chemii, ale studiowałem również biologię. Przez te dziesięć lat, odkąd pracuję w tym dziale BBHP, brałem udział w niezliczonych inspekcjach zatruć chemicznych. Według mojej wiedzy i doświadczenia nie ma toksyny, która powoduje takie schorzenie neurologiczne, jakie pan opisał – a zwłaszcza u kobiety, która mieszkała w odległości kilkuset kilometrów i prawdopodobnie nigdy w życiu nie była w kopalni. – Ale czy nie zgodzi się pan z tym, że toksyczne chemikalia mogą powodować mutację? I czy nie zastanawia się pan, dlaczego kopalnia wysyła czterech zbirów na farmę moich przyjaciół, żeby ich zmusić, by nikomu nie mówili, co widzieli wewnątrz tej jaskini? – Być może – powiedział Carabetta. – Bardzo mi przykro, doktorze Rutledge. W tej chwili nie widzę, co mógłbym w tej sprawie zrobić, zważywszy na to, że nie ma pan konkretnych dowodów. Może powinien pan zgłosić sprawę policji. Matt westchnął, wstał i uścisnął dłoń biurokraty. – Dziękuję, że pan mnie wysłuchał – powiedział, starając się nie okazywać frustracji. – Hal pytał, czy miałby pan chwilę, żeby z nim porozmawiać? – Oczywiście. Proszę, niech przyjdzie. Matt wyszedł i zrobił kilka kroków w kierunku czekających na niego Nikki i Hala. – Nic z tego. Nie ma dość konkretnych dowodów, żeby miał podejmować jakiekolwiek ryzyko, a zwłaszcza narażać się wielkiemu Nickowi Alexandrowi. – Oj, Freddy, Freddy – westchnął Hal. – Poczekajcie tu na mnie. Poprawił marynarkę, pokręcił głową, naciągając mięśnie szyi, i pomaszerował do gabinetu Carabetty. Za kwadrans wyszedł i gestem dłoni poprosił Matta i Nikki, żeby przeszli z nim z poczekalni do holu. – Jesteś pewien, że potrafisz nas zaprowadzić w nocy do jaskini? – spytał. – Absolutnie. Kiedy już wejdziemy przez uskok, w samym tunelu nie będzie rozgałęzień. On się tylko wije i zakręca. Trudne może być znalezienie uskoku.

– O to się nie martw. Ja wiem, gdzie to jest – powiedział Hal. – Wychowałem się w tych górach. No to ruszamy jutro wieczorem. Do tego czasu możecie zostać u mnie. Twój motocykl schowamy w garażu, Matt. Możecie się odprężyć, opróżnić lodówkę i oglądać filmy na wideo, czekając, aż Fred przyjedzie. – Udało ci się! – wykrzyknął Matt, zaciskając i otwierając uniesione w górę dłonie. – Tak trzymać! Potem nagle opuścił ręce. – Musiałeś mu zapłacić, Hal, prawda? – Miałem nadzieję, że twój entuzjazm i dar przekonywania wystarczą, ale prawdę mówiąc, cały czas podejrzewałem, że w końcu dojdzie do pieniędzy. Fred robił już ze mną takie interesy, wierzcie mi, i nie tylko ze mną. – Możesz mi powiedzieć, ile cię kosztował? Chcę ci pomóc, jeżeli będę mógł. – Jeżeli masz rację z tą jaskinią, niczego więcej nie potrzebujesz dorzucać. A jeżeli chodzi o to, hmm, czy trudno było Freda przekonać, powiedzmy, że zdobyłem u swojego siostrzeńca wszystkie możliwe punkty. – Na pewno będziesz miał wdzięcznego siostrzeńca po swojej stronie. I nie obawiaj się – składowisko wciąż tam jest, chyba że zakopali gdzieś beczki. A jeżeli już o tym mowa, mogą tam być również strażnicy. – Pomyślałem o tym – powiedział Hal. – Popytałem tu i tam, bo chciałem znaleźć kogoś, kto zawodowo zajmuje się takimi rzeczami i kto mógłby z nami pójść. Teraz, kiedy wiem, że się tam wybieramy, wykonam ostatni telefon. Matt objął i wyściskał wuja. – Wiesz, nie ma żadnego powodu, żebyś ty musiał tam iść – powiedział. – Wręcz przeciwnie – odparł Hal. – Po tej niespodziewanej inwestycji, której dokonałem we Freda Carabettę, za nic w świecie tego nie przepuszczę.

Ellen obudziła się, czując nieprzyjemny szum w głowie. Nienaturalna warstwa czegoś niemiłego pokrywała jej język i podniebienie. Cóż – pomyślała sobie – patrząc na to wszystko lekko, można powiedzieć, że to był dzień odpuszczania grzechów. Przecież tylko się urżnęła na amen w obecności Rudy’ego, odpłynęła i zasnęła, a teraz powolutku próbuje się obudzić z okropnym kacem po czerwonym winie. Nie udało jej się również zrobić ani powiedzieć niczego, co chciała zrobić i powiedzieć. A co najgorsze, tylko czterdzieści osiem godzin dzieli pewną małą dziewczynkę od przyjęcia pierwszej dawki superszczepionki zawierającej składnik przeciw śmiertelnej epidemii, a jak się okazało, była tylko dziełem rąk człowieka. Zacisnęła mocno powieki, bojąc się tych okropnych zawrotów głowy, które na pewno wrócą, kiedy otworzy oczy. W końcu, bardziej chcąc sprawdzić, która godzina, niż otworzyć oczy, zmusiła się do lekkiego uniesienia powiek. Ściany i sufit trzymały się w miarę nieruchomo. Była w pokoju

gościnnym Rudy’ego, a nie, jak sobie nagle zdała sprawę, w fotelu, w którym skończył jej się film. Była ubrana tak jak przedtem i wciąż przykryta brązowym pledem. Zasłony były zaciągnięte, ale przepuszczały tyle światła, że mogła zerknąć, która godzina. Piąta. Zakładając, że to wciąż ten sam dzień, była w stanie nieświadomości cztery i pół godziny. Nieźle, jak na amatora. Przewróciła się na drugi bok i zapaliła lampę przy łóżku. W wazoniku przy lampie zobaczyła przepiękną różę na długiej łodyżce. Tuż obok, oparta o wazonik, stała koperta, identyczna jak ta, którą przedtem rozerwała. Na kopercie charakterem pisma Rudy’ego wypisane było jej nazwisko i adres, a w prawym górnym rogu widniał znaczek z dzisiejszym stemplem pocztowym. Trzęsącymi się dłońmi ostrożnie otworzyła kopertę.

Droga Ellen! Teraz już wiesz. Co za ulga. Rozważałem po tysiąckroć, czy ci wysłać ten list, czy osobiście go wręczyć, czy jeszcze poczekać. A teraz Bóg wie jakie zrządzenie losu zadecydowało o tym, co się stanie, i decyzja już nie należy do mnie. Niech i tak będzie. Kocham cię i kiedy cię zobaczę, pewnie ci to powiem. Nie musisz odpowiadać ani tak, ani nie, kiedy to ode mnie usłyszysz. Proszę cię bardzo, żeby to, co napisałem, nic nie zmieniło w naszej przyjaźni. To by mnie zraniło bardziej niż odmowa z twojej strony. Przez wiele lat jakoś sobie radziłem z uczuciami do ciebie. Jeżeli to będzie konieczne, poradzę sobie z nimi i w przyszłości. Proszę, nie miej wyrzutów sumienia, że otworzyłaś ten list. On miał być przecież w końcu otwarty. Litości, nigdy więcej merlota. Z wyrazami miłości Rudy

Ellen przemyła twarz zimną wodą, uczesała włosy i umyła zęby. – Bardzo ładna na swój wiek. Tak powiedział kiedyś Howard. Rudy Peterson nigdy nie wspomniał nawet słowem o jej wieku – ani o swoim. Kochał ją trzydzieści dziewięć lat temu i kochają dzisiaj. Od czasu, kiedy odszedł Howard, Ellen była jakby w stanie hibernacji, a jej uczucia były ciasno zawęźlone. Może czas się otworzyć. Której kobiecie może się przydarzyć coś lepszego niż miłość najstarszego, najdroższego przyjaciela? Jeszcze jedno spojrzenie w lustro i wyszła na spotkanie. Rudy siedział przy stole w jadalni, w zębach trzymał nie zapaloną fajkę, na stole przed nim leżały stronice zapełnione danymi i ogromny atlas świata. Ellen wsunęła się cicho na krzesło po drugiej stronie stołu, a potem powolutku wyciągnęła dłonie w jego kierunku i ujęła jego rękę. – Dziękuję za różę i za liścik – powiedziała. – Dziękuję, że zdjęłaś ze mnie ten ciężar. – Teraz nie mogę ci nic odpowiedzieć. – Wcale się tego nie spodziewam.

– Ale będę się uważnie przyglądać swoim uczuciom i z pewnością w odpowiednim czasie dam ci znak. – Czegóż więcej mógłbym pragnąć? – Jesteś wspaniały, Rudy. – Wiem – powiedział. – Tyle że bardzo, bardzo wybredny. To moje przekleństwo. Ellen poczuła, że zalewa ją rumieniec. – A więc – powiedziała, odchrząkując. – Co tam masz? – No cóż, mam tu starego przyjaciela, prawnika, który pracuje w urzędzie skarbowym. Nie chciał mi dać więcej informacji oprócz tego, że Vinyl Sutcher istnieje, że w zeszłym roku wypełnił zeznanie podatkowe i że mieszka pod adresem widniejącym w paszporcie. – W Wirginii Zachodniej. – W Tullis, dokładnie mówiąc. To tutaj, niedaleko od granicy stanu Wirginia. – Znam dość dobrze naszego komendanta policji. Jestem pewna, że jeżeli go poproszę, sprawdzi nazwisko tego Vinyla w komputerze. Może nawet będzie mógł sprawdzić na policji w Tullis i dowiedzieć się, czy coś na niego mają. Jeżeli będę musiała, po prostu pojadę tam i sama pójdę na policję. Muszę tylko zadzwonić do Beth i upewnić się, czy będzie mogła odwozić Lucy do szkoły. Ellen złapała córkę, kiedy ta właśnie wychodziła z domu. – Cześć, mamo. Mam tylko minutkę. Jadę z Lucy do dentysty. Nie możemy się spóźnić, ponieważ kiedy dentysta pracuje z Lucy, w poczekalni nie może być nikogo. – Wiem – powiedziała Ellen ze zrozumieniem. – Cały personel musi ją trzymać, a ona krzyczy, ile ma sił. Nic dziwnego, że lekarz chce być z nią sam. To znaczy, kto by chciał, żeby dzieci słyszały takie odgłosy z gabinetu dentystycznego? Na inne bodźce reaguje za słabo, a na to.... – Wiem – wtrąciła szybko Ellen. – Nie poddawaj się, kochanie. Co możesz zrobić? Świetnie sobie radzisz. – Wczoraj wieczorem Dick znowu zaczął mówić o adopcji. Mamo, ja już nie mogę, ja... Ellen widziała, że Beth znowu się rozkleja. Kiedyś była silna, sprawna i skupiona. Ale to minęło. – Beth, dzwonię, żeby zapytać, co słychać i czy jeszcze przez kilka dni mogłabyś odwozić Lucy do szkoły. – Oczywiście. A co u ciebie? – Wszystko w porządku. Muszę tylko załatwić jedną sprawę związaną z komisją. Zadzwonię do ciebie. – Dobrze.

– Beth? – Tak? – Jesteś fantastyczną mamą. Mówię ci. Odłożyła słuchawkę. Beth gorzej znosi wizytę u dentysty niż Lucy. – Chyba tak, ma przecież bardzo trudną rolę. Ellen otrząsnęła się z przypływu melancholii. – A więc jeśli tak trzeba – powiedziała – jestem gotowa jechać do Wirginii Zachodniej. Gdyby mi się udało doprowadzić do aresztowania tego Sutchera, czułabym się bezpieczniejsza i nie bałabym się o Lucy w razie jakiejś akcji z naszej strony. – Podoba mi się ten pomysł, pod warunkiem że będziesz ostrożna. Tymczasem ja jeszcze się rozejrzę, czego mi się uda dowiedzieć o tych ludziach – zacznę od wizyty w biurze paszportowym w Waszyngtonie i zorientuję się, czy pozwolą mi obejrzeć ich zdjęcia. – Wspaniale. – Tullis na mapie nie wygląda imponująco – dodał Rudy. – Tylko mała kropeczka. Najbliższe większe miasto jest tu, popatrz. Belinda. Belinda w Wirginii Zachodniej. – Ładna nazwa – powiedziała Ellen.

ROZDZIAŁ 29 Przejeżdżając przez rzekę Shenandoah, Ellen podśpiewywała pod nosem razem z Sinatrą, którego głos dochodził z głośników odtwarzacza płyt kompaktowych w samochodzie. Była teraz w północnej części stanu Wirginia i kierowała się na południowy zachód, ku linii granicznej z Wirginią Zachodnią. Światło późnego poranka było łagodne i ciepłe, autostrada niedawno wyasfaltowana i właściwie pusta. Już wkrótce, bardzo niedługo, może jej się uda pomóc policji wsadzić za kraty bestię, która groziła jej rodzinie i własnoręcznie zaraziła sporą grupę ludzi śmiertelną chorobą. Jeszcze nie miała pewności, że Vinyl Sutcher jest tym, kogo szuka, ale był sposób, żeby się przekonać – dokładnie mu się przyjrzeć. Pierwszy raz tego dnia zrobiła przerwę w podróży przy komisariacie policji w jej rodzinnym Glenside. Komendant Ed Curran był członkiem klubu, w którym Howard grał kiedyś w golfa, a ona bardzo często grywała w tenisa z żoną Currana, Lorraine. Podjechała pod komisariat i okazało się, że Curranowie wyjechali na tydzień do Włoch na wycieczkę z okazji trzydziestej rocznicy ślubu. Zastępca Eda, znacznie młodszy policjant nazwiskiem Wes Streeter, był produktem lokalnym – bohaterem drużyny amerykańskiego futbolu w szkole średniej – i całkowicie brakowało mu ciepłego podejścia Currana, jak również, co się wkrótce okazało, jego inteligencji. – A więc ten mężczyzna z blizną włamał się do pani domu, czekał aż pani wróci, a potem groził, że zabije pani wnuczkę. Dlaczego? – Przyczynę chcę zatrzymać w tajemnicy. Czy może mi pan to obiecać? – Pani Kroft, nie mogę pani niczego obiecywać, dopóki mi pani nie powie, o co chodzi. – Niech pan sobie nie zawraca tym głowy. Sama się wszystkim zajmę. – Powinna pani złożyć formalne doniesienie na tego człowieka tutaj, u nas – powiedział Streeter. – Przecież tu doszło do przestępstwa. – Nawet nie wiem na pewno, jak się nazywa człowiek, który się do mnie włamał. Ja chcę tylko mu się przyjrzeć. Tylko raz. Zobaczyć jego zdjęcie albo twarz. Wszystko mi jedno. Kiedy go zobaczę, będę pewna, czy to on, czy nie. Nie macie tu jakiegoś komputera na policji, gdzie by można wprowadzić jego nazwisko i adres i sprawdzić, czy kiedyś miał jakies kłopoty z prawem? Streeter wyraźnie czując, że może być więcej problemów z klientką siedzącą po drugiej stronie jego biurka niż z domniemanym przestępcą, wprowadził nazwisko Vinyl Sutcher z miasta Tullis w Wirginii Zachodniej do swojego komputera i nic z tego nie wynikło. W końcu, po dość mało subtelnych sugestiach ze strony Ellen, ustalił, że w Tullis w Wirginii Zachodniej nie ma komisariatu policji i obsługuje je sąsiednie miasteczko Belinda. Na tym etapie policjant był tak przerażony Ellen i jej historią, że musiał koniecznie przejść do innych bardzo pilnych spraw. Dał jej numer na policję w Belindzie i podał nazwisko komendanta komisariatu, Williama Grimesa, i pokazał jej pomieszczenie, z którego mogła zadzwonić. Wykręcając numer, miała przed oczyma wyobraźni

obraz Andy’ego Griffitha, Dona Knottsa oraz Mayberry’ego, toteż kiedy opowiedziała dyżurnemu, który odebrał telefon, dlaczego dzwoni, nie zdziwiła się wcale, usłyszawszy, że komendant Grimes zaraz podejdzie do telefonu. – Kapitan Grimes. Ellen wyobraziła sobie mężczyznę starszego niż Wes Streeter i młodszego niż Ed Curran. Andy Griffith. – Panie komendancie, nazywam się Ellen Kroft. Dzwonię z komisariatu policji w Glenside w stanie Maryland, gdzie mieszkam, z polecenia tutejszego zastępcy komendanta policji. Kilka dni temu jakiś mężczyzna włamał się do mojego domu i groził mnie i mojej rodzinie, że nam zrobi krzywdę, jeśli nie spełnię jego żądań. Mam powody przypuszczać, że ten mężczyzna może pochodzić z Tullis niedaleko Belindy. Nazywa się Sutcher, Vinyl Sutcher. Miałby pan może dla mnie parę minut? – Zawsze się staram znaleźć czas dla naszych sąsiadów z Marylandu – odparł komendant policji Grimes. Mocno okrojona wersja historii, którą opowiedziała Billowi Grimesowi, zawierała między innymi jej podejrzenia dotyczące przypadków gorączki z Lassy i to, w jaki sposób dowiedziała się nazwiska Sutchera z list pasażerów linii lotniczych. Vinyl Sutcher, którego sobie przypominał komendant policji, nie pasował do opisu, który dała mu Ellen. Z tego, co Grimes pamięta – przyznając, że nie jest pewien, czy myślą o tym samym człowieku – Sutcher jest mocno zbudowany, ale nie tak wysoki i nie ma blizny powyżej wargi, którą opisywała Ellen. Pracuje jako drwal, a od czasu do czasu jako ochroniarz dla kogoś, kto mieszka w sąsiednim miasteczku. Grimes przypominał sobie, że go kiedyś przelotnie widział jakiś rok temu, kiedy jakoby uderzył jakiegoś faceta, który wjechał mu na światłach w tył samochodu. Szef policji nie pamięta, jak się zakończył ten incydent, ale chyba nigdy nie złożono formalnej skargi. Jeżeli Ellen zechce przyjechać do Belindy, z przyjemnością się z nią spotka, spisze jej zeznanie i poda wszelkie informacje, jakie mu się uda uzyskać na temat tego człowieka, wraz z fotografią, jeśli Sutcher był już kiedyś aresztowany. A jeżeli dowody, które ona mu przekaże, będą przekonujące, z pewnością skontaktuje się z FBI i będzie się starał, aby wydano nakaz aresztowania. – Dam pani mój numer telefonu komórkowego, w razie gdyby były jakieś problemy – powiedział. – A ja dam panu swój.

Było tuż po drugiej, kiedy Ellen wjeżdżała w łagodny zakręt na górskiej drodze i zobaczyła pierwsze zarysy Belindy w Wirginii Zachodniej. Miasteczko śliczne jak z widokówki, położone w szerokiej dolinie, na wschód od łańcucha łagodnie wznoszących się wzgórz. Za wzgórzami strzeliste, postrzępione góry Allegheny wypiętrzały się prosto w lazurowe niebo popołudnia. Już

ponad trzy godziny temu wyjechała z domu, ale nieprzerwana podróż, ilustrowana zmieniającymi się płytami Carli Simon i Natalie Cole na przemian z Lyle’em Lovettem i Sinatrą, wydała się jej znacznie krótsza. Przez cały czas myślała prawie wyłącznie o Rudym. Nic dziwnego – zrobił i powiedział to wszystko, żeby nie było jej tak przykro, że otworzyła list. Teraz pozostało tylko przyjrzeć się dokładnie swoim uczuciom, pod warstwą ciepła i przyjaźni i odszukać iskrę namiętności, którą nawet w wieku sześćdziesięciu trzech lat chciała się cieszyć. Rudy kochał ją naprawdę, co do tego nie miała wątpliwości. Był to z pewnością mężczyzna, z którym Ellen mogła się zestarzeć. Teraz, wjeżdżając na Main Street w Belindzie, przemyśliwała, czy jest to mężczyzna, z którym powinna była spędzić młodość. Do spotkania z komendantem Grimesem miała jeszcze prawie trzy godziny, a od chwili opuszczenia Glenside nie jadła nic prócz pączka i kawy z termosu. Kac już minął, a przyrzeczenie, że nie będzie już więcej piła wina przed południem, być może przetrwa wiecznie. Zastanawiała się, czy nie przejechać przez Belindę prosto do Tullis i sprawdzić, jak może wyglądać jego dom, ale mała przydrożna restauracyjka w Belindzie, klasyczna amerykańska knajpka w kształcie wagonu kolejowego tuż na skraju miasta, była zbyt kusząca. Kelnerka po czterdziestce, w dżinsach i Tshircie, dobrze się prezentująca, obsługiwała dwie starsze panie przy jednym stoliku i dwóch starszych mężczyzn przy innym. – Proszę usiąść gdzie bądź – zawołała do niej z uśmiechem na twarzy. Ellen wzięła ze stojaka z gazetami egzemplarz tygodnika hrabstwa Montgomery i usiadła przy stoliku w rogu, z dala od innych gości. Zamówiła pieczeń rzymską i zaczęła lekturę od kroniki kryminalnej, jak zawsze kiedy czytała gazetę z małego miasteczka, nie wyłączając jej miasteczka. Szczekający głośno pies... Podejrzany obcy mężczyzna... Bójka... Jeleń pod kołami ciężarówki... Kłótnia... Zniszczona maszyna do napojów... Porwana pacjentka. Wciśnięta między dziesięć innych doniesień policyjnych, w kronice kryminalnej widniała dwuzdaniowa notatka o porwaniu z karetki pacjentki miejscowego szpitala. Ellen znalazła artykuł na ten temat na pierwszej stronie i czytała zwięzłe omówienie zdarzenia, kiedy kelnerka przyniosła jej posiłek. – Co z tym porwaniem? – spytała Ellen. Kelnerka wzruszyła ramionami. – Nikt nie wie – powiedziała z melodyjnym akcentem z Wirginii Zachodniej. – Plotka głosi, że to sprawka jej lekarza. Doktora Rutledge’a. Pacjentka też była lekarką. Teraz jej nigdzie nie ma, a on też zniknął. Może dostał świra na jej punkcie, wie pani, nie mógł bez niej żyć. Więc wynajął jakichś zbirów, żeby ją porwali, a teraz udaje, że jest zdziwiony jak wszyscy. – A ja myślałam, że Belinda to małe, senne miasteczko. Doktor porywa pacjentkę. Zupełnie jak w serialu telewizyjnym. – Biedny doktor Rutledge. Po śmierci żony nie jest taki jak kiedyś. O ile wiem, to cholernie dobry doktor. Jeżeli ja bym kiedyś musiała iść do lekarza, pewnie poszłabym do niego. A co panią tu sprowadza? – Ja... mam tu spotkanie w interesach. Piękne to wasze miasteczko.

– Dziękuję. Ma pani spotkanie tu, w Belindzie? – Właściwie nie – odparła Ellen po krótkiej chwili milczenia, kiedy namyślała się, czy zapytać o Vinyla Sutchera. – W miasteczku, które się nazywa Tullis. – Tak, to następna dziura, zaraz za nami. Właściwie część Belindy. Ellen spojrzała na notes, który wyjęła z torebki. – Deep Woods Road – odczytała nazwę ulicy spisaną z listy pasażerów. – Nie słyszałam – powiedziała kelnerka. – Za to ja słyszałem – zawołał jeden ze staruszków siedzących kilka stolików dalej. – Musi pani jechać Main Street aż do Tullis. Potem prosto przez Tullis, potem w lewo w Oak i jeszcze jakieś trzy kilometry w kierunku gór. Musi pani się rozglądać za szutrową drogą po prawej. Chyba nie ma tabliczki, ale na jakiejś skrzynce będzie napisane Deep Woods. – Dziękuję panu – zawołała Ellen. – Do Tullis prowadzi Belinda Road, przedłużenie Main Street – wyjaśniła kelnerka. – Musi pani wyjechać z parkingu i jechać całkiem prosto. Zobaczy pani malutki kierunkowskaz na Tullis. – To całe Tullis nie zasługuje na nic większego – znów wtrącił się staruszek, który słuchał ich rozmowy. Jego kompan od stolika i dwie starsze panie w pobliżu entuzjastycznie zareagowali na ten żart. Biorąc pod uwagę doświadczenie z takimi restauracyjkami, Ellen nie zdziwiła się, że danie było godne polecenia. Zostawiła przyzwoity napiwek i wyszła w słońce późnego popołudnia. Miała jeszcze prawie dwie godziny przed spotkaniem z Grimesem. Z chwilą, gdy starszy pan dał jej wskazówki, jak dojechać do Deep Woods Road, ogarnęło ją obsesyjne pragnienie, pobudzane przez gniew i ciekawość, żeby choć rzucić okiem na tego Vinyla Sutchera. Jeżeli było tak, jak mówił Grimes, będzie musiała wrócić do punktu wyjścia i razem z Rudym dalej wgłębiać się w nazwiska pasażerów linii lotniczych. Jeżeli jednak Grimesa zawodziła pamięć i jeśli zdoła ustalić, że wygląd Sutchera pasuje do opisu księżycowej twarzy i charakterystycznej szramy, poczuje przedsmak słodkiej, krwawej zemsty. Musi tylko być ostrożna i nie wychodzić z samochodu. Wystarczy jej rzut oka na tego mężczyznę albo przynajmniej na jego dom. Przy wtórze tego samego cichego głosu, z którym przegrała walkę w sprawie listu od Rudy’ego, a który teraz błagał ją, żeby nie ruszała się nigdzie, dopóki nie spotka się z komendantem policji, Ellen wyjechała taurusem z parkingu i ruszyła w kierunku Tullis i Deep Woods Road. Wskazówki starszego pana były dosyć precyzyjne, ale odległości się nie zgadzały. Do końca miasteczka Tullis było prawie dziesięć kilometrów, a Oak Street wiła się w górę przez kolejnych pięć, wreszcie Ellen zauważyła dziesięć czy jedenaście skrzynek pocztowych, z których kilka miało na boku napis Deep Woods Road. Na jednej, pod porządnie naklejonym numerem 100, widniało nazwisko SUTCHER. Może jednak Grimes ma rację, pomyślała. Nie było to miejsce, gdzie należałoby się spodziewać światowca, który co najmniej cztery razy w ciągu ostatnich trzech lat odwiedził nieznany kraj w Afryce Zachodniej. Z drugiej jednak strony, jeżeli ona i Rudy mieli rację, te podróże, podobnie jak kilkanaście innych, to tylko jego praca.

Deep Woods Road, pokryta błotem i kamykami, pięła się łagodnie w górę wzdłuż ciągnącej się nieprzerwanie ściany gęstej roślinności. Miała szerokość jednego samochodu, po bokach były płytkie kanaliki burzowe i co jakiś czas zatoczki, gdzie można się było zatrzymać i przepuścić pojazd nadjeżdżający z przeciwka. Ellen posuwała się powolutku naprzód, czując dziwną, niemal perwersyjną przyjemność w działaniu na granicy ryzyka. Na razie nie było widać żadnych domów, do których mogłyby należeć skrzynki pocztowe. Były tylko nie wytyczone, znikające gdzieś w lesie zjazdy, zazwyczaj oznaczone przybitą do drzewa deską z numerem domu. 62... 70... 83... Ellen jeszcze zwolniła. Przy niektórych wjazdach nie było numerów. Czy któryś prowadził do domu Sutchera? 90... Z bijącym sercem Ellen zatrzymała samochód i cofając w jeden z nieoznaczonych wjazdów, zawróciła. Potem ostrożnie otworzyła drzwi. To bardzo głupie – mówił głosik. To idiotyczne. Wsunęła kluczyki do kieszeni spodni, zamknęła cicho drzwi i zaczęła wspinać się powoli wąską drogą. Zobaczyła, że im wyżej, tym więcej jest naturalnego światła. 100… Numer 100 wymalowany był czarną farbą na zwykłej sosnowej desce, przybitej wysoko na pniu niewielkiej brzozy. Tuż za brzozą las zaczynał rzednąć, przechodząc w przecinkę, za którą rozciągał się piękny widok – szeroka dolina poprzecinana rzekami, wiodąca aż do stóp wzgórz i szarobłękitnych gór. Na samym środku przecinki stał nowy dom, albo stary, niedawno rozbudowany i odnowiony, tak czy owak, wyglądał na nowoczesny, z dużymi pejzażowymi oknami i zewnętrznym deskowaniem w kolorze mahoniu. Wokół było widać ślady po budowie. Nie było jeszcze trawnika, chociaż z boku leżały gotowe do zainstalowania elementy automatycznej instalacji nawadniającej. Nie było garażu, ale po jednej stronie przyszłego ogrodu był parking dla dwóch samochodów wysypany białym żwirem. Ellen, choć była pewna, że w tej chwili dom jest pusty, jeżeli w ogóle zamieszkany, przez dobre pięć minut trzymała się lasu, gdzie było bezpiecznie, i przyglądała się posiadłości. Nie widziała żadnego ruchu. Wiedziona nieodpartą chęcią zajrzenia do środka, wyszła z cienia i przeszła w kierunku domu – serce wciąż waliło jej jak młotem. Mimo że budowa była nieskończona, posiadłość była z pewnością czyimś domem. Zaglądając przez okna, zobaczyła, że jest umeblowany bardzo po męsku – pokryte grubą skórą kanapy i lekkie fotele, ciężkie, niczym nieozdobione stoły. Zachęcona, przycisnęła twarz do szyby i zajrzała głębiej do środka. Nad kredensem zobaczyła zawieszoną na ścianie głowę i poroże łosia, a dalej kilka strzelb. Obrzuciła okiem wnętrze, szukając fotografii, nie było ani jednej. Zaglądając po kolei do każdego okna, obeszła dom z jednej strony. Panorama była naprawdę wspaniała, tym wspanialsza, że oświetlana słońcem teraz chylącym się ku górom. Dom, wprawdzie niezbudowany na urwisku, usadowiony był jednak na szczycie

ostrego zbocza. Ellen podeszła do krawędzi. Na zboczu była głównie ziemia, korzenie, zarośla i kamienie, wszystko zaśmiecone deskami, resztkami rusztowań i kawałkami cementu z placu budowy, czekające na oczyszczenie, kiedy całość będzie ostatecznie wykończona krajobrazowo. Wtedy zdała sobie sprawę, że dom nie jest parterowy, jak jej się wcześniej wydawało, kiedy patrzyła z drogi, lecz dwu, a może nawet trzykondygnacyjny, tyle że dalsze kondygnacje są wykute w skale. Zrobiła jeszcze parę niepewnych kroków w dół zbocza i aż ją zatkało ze zdumienia – na dole były jeszcze dwa poziomy mieszkalne – na tyłach tego, który obejrzała, i jeszcze jeden pod spodem. Każdy zdobiła ściana z barwionego litego szkła biegnąca wzdłuż całej długości domu. A poniżej dolnego poziomu znajdował się garaż – również wbudowany w zbocze, do którego można było dojechać wąskim podjazdem skręcającym dalej po prawej stronie, a potem na pewno w górę do miejsca położonego niedaleko drogi, gdzie zaparkowała. W garażu stał wielki czarny dżip z napędem na cztery koła. Ellen na ten widok poczuła nieprzyjemne dławienie w klatce piersiowej. – No, no, cóż my tu mamy? Dudniący głos Vinny’ego Sutchera poraził serce Ellen. Zaskoczona ponad wszelką miarę, obróciła się na pięcie, potknęła i upadła na kolano, lądując na ostrym kawałku betonu. Skoczyła na równe nogi, nie zważając na ból, na dziurę w spodniach i na plamę krwi wokół niej. Sutcher stał wyżej, jakieś siedem metrów nad nią, dłonie wsparł na biodrach, a jego ogromna płaska twarz uśmiechała się do niej promiennie. – Wiedziałam, że to pan – rzuciła Ellen pogardliwie. – Właź na górę... Powiedziałem, właź, kurwa, na górę! Ellen zawahała się, a potem powoli zrobiła to, czego żądał. To był okropny, straszliwy błąd i teraz zapłaci za niego bólem, a potem – prędzej czy później – swoim życiem. Gdyby zbocze tuż za nią było trochę bardziej strome, mogłaby skończyć z sobą szybko, albo przynajmniej spróbować pociągnąć go za sobą. Jednakże ciągnący się poniżej podjazd zapobiegnie upadkowi. Mogła tylko stanąć przed nim i spojrzeć mu prosto w oczy. – Jak mnie tu znalazłaś? – zapytał stanowczo. – Czy to nie straszna chwila, kiedy człowiek sobie zdaje sprawę, że nie jest tak sprytny, jak mu się wydawało? – powiedziała do niego, ale też do siebie. Sutcher miał na sobie czarne dżinsy, czarną bluzę z krótkimi rękawami i czarne buty i wyglądał wprost złowieszczo. Jego wąskie, szczurze oczy wpatrywały się w nią intensywnie. – Zadałem ci pytanie – warknął. Podszedł do niej ostatnie trzy metry, chwycił ją za nadgarstek, drugą ręką mocno zgiął jej palce dłoni do wewnątrz, aż upadła na kolana, krzycząc z bólu. – Wiem, kim jesteś, i wiem, co zrobiłeś – udało się jej powiedzieć. Sutcher poderwał ją na równe nogi, ale nie popuszczał uścisku. – O czym ty gadasz?

– Sprawia ci przyjemność zadawanie bólu kobiecie, która mogłaby być twoja matką? – Lubię zadawać ból. A teraz pytam cię jeszcze raz, zanim naprawdę zacznie cię boleć, jak mnie znalazłaś? Ellen wyobraziła sobie wnuczkę śpiącą w swoim pokoju, podczas gdy ten potwór robił jej zdjęcia. – Po prostu stanęłam pod wiatr i pociągnęłam nosem – powiedziała. – Potem poszłam za smrodem i oto jestem. Bez chwili wahania Sutcher wymierzył jej cios – podstępny cios otwartą dłonią, po którym odwróciła się i poleciała w dół zbocza jak szmaciana lalka. Zmaltretowana i zakrwawiona, zatrzymała się w pół drogi do podjazdu, odwrócona na brzuch, ramiona miała rozłożone, a z przeciętego policzka krew sączyła się na kawałek betonu. Była przytomna i skupiona, tak obolała, że jakimś dziwnym sposobem nie czuła bólu. Leżała bez ruchu z zamkniętymi oczami. Co dalej? Gdzieś z góry usłyszała tupot butów Sutchera i stukot kamieni spadających w dół, kiedy schodził do miejsca, gdzie leżała. Otworzyła lekko oczy. Tuż pod jej prawą ręką była jakaś deska. Miała chyba metr długości, a z jednego jej końca wystawał gwóźdź – cztery, może pięć centymetrów. Na pewno przegra z tym potworem, to było nieuniknione, ale przynajmniej spróbuje mu najpierw zrobić krzywdę. Poruszając tylko palcami, zacisnęła dłoń wokół deski. Jej jedyną szansą, jeżeli w ogóle miała jakąkolwiek szansę, było walnąć go prosto w twarz, w nadziei że uda jej się trafić w oko. Jej nienawiść do tego mężczyzny była tak wielka, że sama myśl o oślepieniu go sprawiła jej przyjemność. Coraz bliżej słyszała jego ciężki oddech. Potknął się przynajmniej raz, tak jej się wydawało. Dobrze!... Był tuż obok, trącał ją czubkiem buta. Gdyby zauważył, że Ellen ściska dłonią deskę i nastąpiłby jej na nadgarstek, nie miałaby żadnej szansy. Zdawał się jednak bardziej skupiony na tym, żeby ustalić, czy Ellen żyje, czy też nie. Aby mu to utrudnić, wstrzymała oddech. – No już, przewracaj się – powiedział, wsadzając czubek buta pod jej ciało. Ellen pozwoliła mu prawie całkiem przetoczyć się na bok, a potem zaatakowała. Z dzikim wrzaskiem przewróciła się na plecy i przedłużając ten ruch, zamachnęła się trzymaną w ręku bronią. Gwóźdź zatopił się aż do nasady w policzku Sutchera, dobrych kilka centymetrów pod jego okiem. Zawył, zaklął i zrobił kilka kroków do tyłu, trzymając dłonią deskę. Kiedy ją wyciągnął, upadł, ciężko przetaczając się coraz niżej i niżej po stromym, zaśmieconym odpadkami budowlanymi zboczu. Zanim dotoczył się do podjazdu, Ellen stała na nogach. Próbując nie zważać na bolesne rany, wdrapywała się w górę po zboczu. – Ty suko! Zabiję cię – wył Sutcher. – Już nie żyjesz! Nawet gdyby miał w kieszeni kluczyki do dżipa, nie było sposobu, żeby ją dogonił, zanim ona dotrze do swojego samochodu. Potykając się, biegnąc, łapiąc powietrze, przecięła podwórko przed domem i dobiegła do taurusa. Przez kilka strasznych chwil, zanim chwyciła za klamkę, dręczyła ją myśl, że może przebił jej oponę albo w jakiś inny sposób unieruchomił samochód. Tak się jednak nie stało. Nim zaparkowała, ustawiła samochód w jedynym jasno oświetlonym miejscu w lesie, co było kompletną głupotą. Jakoś wdrapała się za kierownicę i kilka sekund później, ślizgając się po błocie i kamieniach, jechała drogą w dół.

Obserwując wąską leśną drogę, a potem patrząc w lusterko wsteczne i znowu na drogę, jechała w dół możliwie jak najszybciej. Kiedy była już na końcu drogi, zaryzykowała i wyciągnęła z torebki telefon komórkowy. Modląc się o zasięg, wystukała numer kapitana Grimesa. Była zdziwiona, kiedy odebrał osobiście. – To nie było mądre, pani Kroft – powiedział Grimes, kiedy streściła mu w kilku słowach całą sytuację. Tyle to i ja wiem – pomyślała. – On mnie chyba ściga. Co mam robić? – Jestem teraz w wozie patrolowym – odparł. – Niech pani jedzie możliwie szybko, aż mnie pani zobaczy, będę jechał z naprzeciwka, wtedy proszę się zatrzymać. Będę miał zapalone światła na dachu, więc łatwo mnie pani zobaczy. – Bardzo panu dziękuję – powiedziała Ellen, czując, że tętno jej trochę zwalnia. – W porządku, pani Kroft. Postąpiła pani naprawdę głupio, ale na szczęście nic się pani nie stało. Ja teraz przejmę sprawę w swoje ręce. Niech pani głęboko odetchnie i powoli wypuści powietrze. Jest pani bezpieczna.

– Nie! W żadnym razie! Tutaj śpi małe dziecko. Proszę odejść, bardzo proszę. Nie będzie żadnych więcej wywiadów. Don Cleary zatrzasnął drzwi i na sztywnych nogach wrócił do mieszkania, przeklinając zepsuty zamek w drzwiach na dole i nieczynny od ponad roku domofon. Kiedy wreszcie, do diabła, skończą się te wszystkie sensacje i nastanie spokój – pomyślał. – Znowu reporterzy? – zapytała sennie Sherrie ze swojego miejsca na leżance. – Stłoczeni na schodach jak króliki, a na chodniku stoją kamery. Don, Sherrie, jej matka i kilkoro przyjaciół oglądali program telewizyjny o Omnivaksie, o którym powiedziała im niejaka Tricia z biura Lynette Marquand. Ta kobieta obiecała im, że na razie, aby ochronić ich prywatność, nikt z telewizji nie wypowie głośno ich nazwiska. Oczywiście kiedy już szczepionka zostanie podana, to się zmieni. To pewne. Pani Marquand, powiedziała Tricia, z radością przydzieli im kogoś kompetentnego do kontaktów z prasą, ta osoba będzie również czuwać, by finansowo możliwie najwięcej skorzystali z tej całej sytuacji – na pewno znajdzie się niejedna korzystna oferta. Potem, mniej więcej godzinę po zakończeniu programu, rozdzwonił się telefon. Nikt z dzwoniących dokładnie nie wiedział, skąd ma telefon Clearych ani skąd zna imię Donelle. Początkowo oboje byli bardzo podekscytowani całą tą sytuacją. Udzielili wywiadu przez telefon reporterowi jednej z waszyngtońskich stacji telewizyjnych i wpuścili fotografa z „Washington Post”, który zrobił im zdjęcie z dzieckiem. Potem napór mediów jeszcze wzrósł i zaczęli mówić „nie”. Teraz byli wściekli. W kołysce przy leżance mała Donelle zaczęła płakać.

– Cholera, chyba ją obudziłem – powiedział Don. – Przepraszam, kochanie. Podszedł szybko do kołyski, podniósł swoje drogocenne zawiniątko i wziął je w ramiona, a potem usiadł obok żony. Płacz natychmiast ustał. Mała otworzyła szeroko oczka i wpatrywała się w jego twarz. – Patrzy na ciebie? – spytała Sherrie. – Co za flirciara. – Tak, zupełnie jak matka. – Odwal się! Donny, patrz, czyż nie jest prześliczna? – Jest. – Jak myślisz, kim będzie? Tancerką... Albo... Albo lekarzem? A może mistrzynią sportu? – Nie wiem i nic mnie to nie obchodzi – powiedział Don. – Prawdę mówiąc, chcę dla niej tylko jednego. – To znaczy? – Żeby była zdrowa. Telefon w narożniku pokoju znów zaczął dzwonić.

ROZDZIAŁ 30 Była dziesiąta trzydzieści, kiedy Fred Carabetta przyjechał do domu Hala – utrzymanego w wiejskim stylu, lecz wytwornego, z sześcioma sypialniami, trzema kamiennymi kominkami i przystanią, zbudowanego na szczycie półki skalnej ponad kryształowo czystym, długim na półtora kilometra jeziorem. Matt i Nikki przyglądali się przez kuchenne okno, jak wytaczał się z przedniego fotela jakiegoś samochodu, który wyglądał na cadillaca. – Przyjechał Carabetta – zawołał Matt. – W tych tunelach będzie dosyć ciasno, ale chyba się zmieści. Hal wszedł do kuchni. Na ramieniu miał aparat fotograficzny, a w zgięciu łokcia strzelbę. Ubrał się na czarno, tak jak sugerował Matt, i wyglądało na to, że cieszy się na myśl o wyprawie. Jeżeli nawet był spięty czy przestraszony, dobrze to ukrywał. Znając zamiłowanie swojego wuja do przygód, Matt wcale się nie zdziwił. – Z Freddym będzie nas czworo – powiedział wesoło Hal. – Niedługo przyjedzie nasz ochroniarz. Będzie miał ze sobą broń, plus moje stare Sokole Oko, które zdjąłem ze ściany, plus pistolet, który ty masz, będziemy przynajmniej trochę lepiej przygotowani niż wtedy, kiedy poszliście do jaskini z Lewisem Slocumbem jak na tańce, całkowicie bezbronni. – Wierz mi, że lepiej mi idzie bieganie niż strzelanie. Miejmy nadzieję, że nic takiego się nie wydarzy. To był czysty przypadek, że ochroniarze robili obchód właśnie wtedy i natknęli się na nas. Weszli do jaskini, nie mając bladego pojęcia, że tam jesteśmy. Dzisiaj wieczorem będziemy czujni. Nie będzie żadnych problemów. – Spodziewam się. Jesteś pewien, że uda ci się nas tam zaprowadzić? – Bardzo uważałem po drodze. Będziesz mi musiał zaufać. Po tym, co się stało z Lewisem, czuję, że angażowanie Slocumbów nie byłoby uczciwe, chociaż sądzę, że jeden z braci pewnie by przyszedł, gdybym go poprosił, ale już dosyć zrobili. To prawdziwy cud, że Lewis jeszcze żyje. O ile żyje. Carabetta zapukał do drzwi i wpuszczono go do środka. Wyglądał trochę głupio w czarnym pulowerze i w czarnej włóczkowej czapeczce, ale na ramieniu miał dosyć skomplikowanego pentaxa, a w drugiej ręce wąską skórzaną torbę. Matt przypuszczał, że w torbie są instrumenty do pobierania próbek. Urzędnik BBHP, przekroczywszy próg, prezentował się dość niepewnie. – Czołem, Freddy – przywitał go Hal. – Jesteś gotów zostać Numero Uno w twoim biurze? – Wcale nie jestem pewien, czy to taki dobry pomysł – odezwał się Carabetta. – Po co ci broń? – Musimy być gotowi na wszystko – wyjaśnił Hal. – Nie spodziewam się żadnych problemów. Ale jeżeli coś nas zaskoczy, przynajmniej będziemy mogli negocjować z pozycji siły. – Ta strzelba to twoja siła?

– W gruncie rzeczy idzie z nami jeszcze ktoś, zawodowy opiekun, można by powiedzieć. Wierz mi, Fred, nie ma się czego bać. – Chcemy wejść, rozejrzeć się, może pobrać kilka próbek materiału, i wyjść. Niczego więcej od pana nie oczekujemy – uspokajał Matt. – Muszę... muszę z tobą pogadać, Hal, na osobności – nie dawał za wygraną Carabetta. – Niech pan porozmawia ze mną – wkroczył twardo Matt, czując, że wie, o czym będzie mowa. – To jest moja operacja. Proszę, niech pan wejdzie, siądziemy i pogadamy w spokoju. – Możecie iść do mojego apartamentu – zaproponował Hal. Heidi, aktualna narzeczona Hala, wyjechała na tydzień do matki. Matt zaprowadził Carabettę do przestronnego pomieszczenia z wygodnymi i drogimi kanapami i fotelami, belkowanym sufitem i panoramicznym oknem wychodzącym na jezioro. Widział, że Carabetta gapi się na łazienkę, której ozdobą był osadzony w skale wodospad spadający kaskadami do ogromnej wanny z gorącą wodą. Nie wydaję pieniędzy na kształcenie dzieci – tak zazwyczaj Hal komentował luksusy swojego apartamentu. Matt czytał w myślach Carabetty. Chcę więcej. – W porządku – powiedział. – O co chodzi? Carabetta wyprostował się i popatrzył Mattowi prosto w oczy. – Chodzi o to, że cała sprawa jest znacznie bardziej skomplikowana, niż początkowo sądziłem. Teraz jeszcze ci ludzie z bronią... i ochroniarze, ochrona kopalni, która może się wyłoni, a może nie wyłoni z ciemności. – No więc? – No więc uważam, że wynagrodzenie, które dostaję za tę pracę, jest zbyt niskie i niewarte ryzyka. Matt tłumił wybuch. Bez Carabetty nie mieli w rękach żadnych atutów. – Ile? – spytał. Carabetta raz jeszcze zerknął przez drzwi do łazienki. – Jeszcze pięć tysięcy – powiedział szybko. Matt nie wiedział, ile wynosiła suma wynegocjowana z Halem, ale z czegoś, co słyszał od Hala, wnioskował, że było to około piętnastu tysięcy. A teraz Carabetta chce jeszcze pięć. Nieźle, jak za jeden wieczór pracy. Matt przypomniał sobie stan swojego anemicznego konta bankowego i stwierdził, że mógłby dać pięć tysięcy, ale to ostateczność. Potem przypomniał sobie Armanda Stevensona i Blaine’a LeBlanca oraz NieMów-MiBob Crooka i ludzi z ochrony, którzy wyrzucili go z biura dyrekcji kopalni, a potem próbowali pozbyć się Slocumbów, a w końcu przypomniał sobie Billa Grimesa. – Pięć tysięcy i ani grosza więcej – powiedział. – Spodziewam się wypłaty jutro rano. Nie będzie pieniędzy, nie będzie z mojej strony żadnych

ruchów niezależnie od tego, co dzisiaj znajdziemy – odparował Carabetta. Jesteś prawdziwą ozdobą swojej profesji – cisnęło się Mattowi na usta. – Dostanie pan swoje pieniądze – powiedział. Wrócili do salonu, gdzie skinieniem głowy Matt przekazał Halowi, że doszli do porozumienia. Potem poprosił Nikki, żeby przeszła z nim do holu, gdzie ją objął, przytulił i lekko pocałował w usta. – Dziękuję – powiedziała. – Właśnie sobie myślałam, że to już długo trwa. Ile Carabetta próbował z ciebie wycisnąć? – Nie tylko próbował – odparł Matt. – Ten gość to prawdziwy skunks. – Ale skunks dobrze ustawiony, przynajmniej wobec tego, co ty chcesz osiągnąć. – Nie pozwól mi o tym zapomnieć. A jak ty się w tym wszystkim czujesz? – Nerwowa, może trochę przestraszona. A ty? – Przede wszystkim wściekły. Chyba wściekły za mojego ojca, za tych wszystkich innych górników, za całe to poniżenie, które musiałem znieść, żeby zrobić tylko to, co należy. Posłuchaj – mówił dalej, szukając właściwych słów. – Nie ma powodu, żebyś nie miała tu poczekać, aż wrócimy. – Chcesz powiedzieć, że mam siedzieć tu na kanapie i oglądać tele-zakupy, podczas gdy wy, mężczyźni, pójdziecie wyrównywać rachunki z facetami z kopalni, może z tym, który mnie porwał i zabił Joego? No, czy to nie jest kusząca propozycja? – Ja tylko... – Tylko mnie pocałowałeś – wtrąciła Nikki. – To znaczy idę. Oprócz tego, chcę mieć pewność, że wrócisz cały i zdrowy. Mamy pewne sprawy do dokończenia, kiedy już będzie po wszystkim. Pomimo pięknego wystroju i zmysłowej wygody domu Hala zbyt świeża była w ich pamięci okropna śmierć Joego Kellera. Spędzili tę noc w swoich ramionach, rozmawiając i dotykając się, i wiedząc, że wkrótce, już bardzo niedługo, zostaną kochankami. Tym razem pocałunek Matta był śmielszy. Nikki wpiła się paznokciami w jego kark i oddała mu równie śmiały pocałunek. – Pójdzie nam świetnie – szepnęła, kiedy się od siebie odsuwali. – Pójdzie nam bardzo dobrze. Kilka minut później ciemność podjazdu koło domu Hala przecięły dwa reflektory samochodowe. – To zapewne nasz obrońca – powiedział Matt, wskazując dłonią na okno. – Jak go znalazłeś, wuju? – Uważasz, że jestem niewinny i czysty jak lilia, wiem – odparł Hal. – Ale prawdą jest, że spędziłem tu znaczną część życia, znam tego i owego. Ty masz swoje dziwne powiązania w dolinie, a ja mam swoje tutaj. Porozmawiałem z kolegą, który zna się na tych sprawach. Zgodził się załatwić to, czego potrzebujemy, a kilka godzin później zadzwonił do mnie ten facet. – Czyż można żądać lepszej rekomendacji? – zauważył Matt. – Czy przynajmniej wiesz, jak się nazywa?

– Za chwilę się dowiem. Pamiętaj, siostrzeńcze, że nie wynajęliśmy tego dżentelmena, żeby przycinał nam rododendrony. – Rozumiem. Dwa stuknięcia do frontowych drzwi zabrzmiały jak wystrzały z pistoletu, były o wiele, wiele mocniejsze niż Carabetty. Hal otworzył drzwi i ukazał się w nich mężczyzna, którego ramiona niemal dotykały framugi z obu stron, a głowa ledwie mieściła się pod górnym obramowaniem. Mężczyzna kiwnął głową, pozdrawiając wszystkich, i wszedł do pokoju. Jego masywna głowa i płaska, ospowata twarz przypominały Mattowi złoczyńcę z kreskówki o Dicku Tracym. Nad prawym okiem miał spore otłuczenie i gojące się otarcie, a na lewym policzku duży kwadratowy plaster przykrywający jakąś świeżą ranę. Bardziej by nam się przydał ktoś, kto mu to zrobił – pomyślał Matt. – Sutcher – powiedział mężczyzna, przedstawiając się oschle. – Vin Sutcher. Hal i Matt postanowili, że zaparkują na niewielkim ogólnodostępnym parkingu u podnóża góry, skąd zaczynały się szlaki turystyczne. Stamtąd do uskoku – po równym terenie, z którym nawet Fred Carabetta, według Hala fizycznie najsłabsze ogniwo ich ekspedycji, da sobie świetnie radę – będzie nie dalej niż kilometr. Tunel prowadzący do jaskini to inna historia, ale Matt był pewien, że jest tam dość miejsca dla grubasa, nawet w najwęższych przejściach. Pojechali dwoma samochodami – Hal, Nikki i Carabetta w mercedesie Hala, a Matt i Vin Sutcher w jego grand cherokee. Mat był zaskoczony erudycją tego człowieka, jego oczytaniem i otwartością w rozmowie na temat swojego życia i profesji. Sutcher studiował na uniwersytecie Penn, gdzie dostał stypendium sportowe i grał w drużynie amerykańskiego futbolu, ale miał poważny uraz kolana i studia zakończył po drugim roku. Jakiś czas sprzedawał samochody, potem ubezpieczenia. W końcu, dzięki swojej aparycji i zamiłowaniu do bójek, znalazł zatrudnienie w agencji, która dostarczała ochroniarzy gwiazdom rocka, a czasami gwiazdom filmowym. Sporo podróżował, ale wybrał na swoje mieszkanie dom w górach nieco na zachód od Belindy, ponieważ świetnie się tu polowało i łowiło ryby, a on zawsze lubił samotność. Kiedy zadzwonił przyjaciel Hala, przez czysty przypadek był na miejscu. Ze swojego arsenału broni Sutcher wybrał pistolet, który trzymał w skórzanej kaburze na czarnym T-shircie z długimi rękawami, i jakiś półautomatyczny karabin maszynowy, który pokazywał, trzymając go na dłoni jak starą zabawkę. Matt zastanawiał się, czy ten mężczyzna kiedyś kogoś zabił, czy zastrzelił, ale przecież go o to nie spyta. Pomijając to wszystko, czuł się znacznie bardziej pewny i bezpieczny, wiedząc, że ktoś taki idzie z nimi na wyprawę. Pół godziny zajęło im przejście do uskoku, szli słabo oznaczoną ścieżką. Hal znał jednak drogę i prowadził tę cichą procesję. Carabetta szedł za Halem, potem Nikki, Matt, a w końcu Sutcher. – Naprawdę się cieszę, że z nami jesteś – powiedział Matt do Nikki, kiedy parli naprzód. – Bardzo mi się podobasz, kiedy się tak przejmujesz – szepnęła mu do ucha. Chociaż wszyscy mieli latarki, tylko Hal zapalał swoją i to tylko wtedy, kiedy to było

niezbędne. Bezchmurną noc oświetlał srebrny, pucołowaty księżyc światłem tak jasnym, że wszystko było widać pod nogami. Grupa przecięła szeroki strumień, który Matt już rozpoznawał, i dotarła do uskoku bez żadnych kłopotów. – W porządku, doktorze – powiedział Hal. – Teraz ty prowadzisz. Zaprowadź nas do środka, a potem nas stąd wyprowadź. – Robi się – powiedział Matt, zajmując jego miejsce na czele. – Fred, może byś poszedł za mną. Będziemy musieli przeciskać się przez dość wąskie przejścia, a jedno będziemy może musieli pokonać, czołgając się na brzuchu dwa lub trzy metry, ale sądzę, że dasz radę. – Jezus – sapnął Carabetta. – Nikt nic nie mówił o czołganiu się na brzuchu. – Myśl tylko o tej całej forsie i o tym, że będą o tobie pisać w gazetach, będziesz mógł oprawić to sobie w ramki. Od razu zeszczuplejesz. Będziemy też posuwać się wzdłuż urwisk, ale nie zwracaj na nie uwagi. – Chryste Panie – powiedział przerażony Carabetta. Kiedy Matt znalazł się po raz drugi w wilgotnym, wąskim tunelu, było mu znacznie łatwiej niż za pierwszym razem. Posuwał się bez słowa naprzód, z pewną wiarą w siebie, pomimo że od czasu do czasu musiał brać za rękę cicho przeklinającego Carabettę, żeby go przeprowadzić ścieżką nad przepaścią albo przez półkę skalną. Czy to dlatego, że znał już to przejście, czy też dlatego, że skupiał uwagę na roli przewodnika grupy, klaustrofobia nie dawała mu się już tak we znaki. Z zadziwiającą łatwością Carabetta przecisnął się przez wąskie przejście, w którym trzeba było klęknąć na kolanach i opierając się na dłoniach, przeczołgać kilka metrów. Ale w jeszcze ciaśniejszym przejściu, kiedy Matt pokazał, że trzeba się czołgać na brzuchu, Carabetta się zaparł. – Pieprzę to i nigdzie dalej nie idę – powiedział na tyle głośno, że wszyscy go usłyszeli. – Możesz sobie trzymać tę cholerną forsę. – Spróbuj, Fred – naciskał go Matt. – Uda ci się. Jakieś trzy metry dalej można już stanąć. W drodze powrotnej jest inna ścieżka i nie będzie tak wąsko. To znaczy, jeżeli uda mi się ją znaleźć. – Nigdy w życiu. Zostaję tutaj. – Panie Carabetta, proszę ze mną na słówko – rzucił Vin Sutcher. Carabetta bez słowa przecisnął się obok Hala i Nikki, żeby stanąć twarzą w twarz z olbrzymem. Sutcher pochylił się i szepnął mu coś do ucha. Nawet w prawie całkowicie ciemnym tunelu Mattowi wydawało się, że Carabetta blednie. – W porządku – powiedział, zatrzymując się w pół zdania, żeby odchrząknąć, jakby mu coś tkwiło w gardle – ale jeżeli będzie się zanosiło na to, że gdzieś utknę, wracam z powrotem. – Co mu pan powiedział? – szepnął Matt Sutcherowi, gdy cała piątka bez większych trudności przeszła już pod niskim skalnym stropem. – Powiedziałem mu, że jak się nie ruszy z miejsca, to mu oderwę rękę – odparł ochroniarz ze śmiertelną powagą. – Poskutkowało.

Teraz Matt poczuł dojmujący smród chemikaliów. Od chwili, kiedy z Lewisem penetrowali tę jaskinię, minęły cztery dni – to chyba za mało czasu, żeby ją opróżnić, nawet gdyby Armand Stevenson uznał, że tak trzeba. Wynajmowanie zabójców i przekupywanie urzędników państwowych było znacznie łatwiejsze i skuteczniejsze – zwłaszcza że komendant policji już był na jego liście płac. Matt zaczął się zastanawiać przez chwilę nad tą osobą – mężczyzną, jak podejrzewał – autorem listu z informacją o nielegalnym składowisku chemikaliów. Jeżeli chciał dopiec zarządowi kopalni, teraz mu się to uda. – Czujesz to? – szepnął. – No pewnie – odparła Nikki. – Toluen – zaopiniował Carabetta. – Toluen, a może i kreozot. – Przygotujcie aparaty fotograficzne – zarządził Hal. – Panie Sutcher, niech pan zajmie pozycję. – Z przyjemnością – powiedział Sutcher, zaciskając mocniej dłoń na karabinie maszynowym. – Prosto przed siebie – powiedział Matt. – Nie zapalajcie latarek, chyba że to będzie konieczne, i nie rozmawiajcie za głośno. Ewentualnej przeszkody można się spodziewać u wejścia po przeciwnej stronie jaskini. Kolumna z Sutcherem na czele a Halem na końcu ruszyła ostrożnie przez wąski, przypominający Styks tunel, idąc za coraz intensywniejszym zapachem chemikaliów. – Tam – powiedział Matt. Niedaleko od nich ledwie widoczne, szarzejące światło rozjaśniało ciemność. – Idźcie naprzód – powiedział Sutcher – ja tu poczekam na wypadek jakichś kłopotów. Matt poprowadził ich do jaskini. Wartko płynący podziemny potok, olbrzymia trójwymiarowa piramida z beczek, wyrastająca w górę na ponad siedem metrów, nieprzyjemny, mdlący, słodki zapach organiczny, który wyciskał łzy z oczu, sprzęt ochronny wiszący w szafkach wzdłuż skalnej ściany – wszystko to wydawało się niezmienione od chwili, kiedy był tu z Lewisem kilka dni temu. Dał Carabetcie znak latarką, żeby podszedł bliżej, i poprowadził na miejsce jego, a potem Nikki. – W porządku – powiedział. – Zróbmy kilka zdjęć i pobierzmy próbki. – Rutledge! – wykrzyknął Carabetta, wskazując ręką za beczki. – Co tam leży? Mattowi nie było dane odpowiedzieć na to pytanie. Usłyszał ogłuszający ryk, zobaczył oślepiające światło i poczuł siłę, której nigdy jeszcze nie doświadczył, i w tej samej chwili oba wejścia do jaskini eksplodowały. Wnętrze jaskini wypełniło się natychmiast duszącym, kwaśnym dymem i dławiącym pyłem. W powietrzu przelatywały głazy o rozmiarach samochodów i odłamki skalne. Matt, odepchnięty siłą eksplozji w bok, uderzył całym ciałem w skalną ścianę. Opadł na podłogę jaskini, a płuca wypełnił mu pył. Spadł na niego deszcz kamieni i odłamków skalnych. Kamień wielkości piłki do koszykówki z głuchym odgłosem uderzył go w plecy. Inne odłamki przykryły mu nogi i uderzały w ramiona z siłą łamiącą kości. W kilka sekund było po eksplozji. W jaskini było ciemno choć oko wykol, cała była wypełniona duszącym pyłem i smrodem chemikaliów, które właśnie zaczęły wypływać ze

stalowych beczek. Matt leżał pod ścianą z głową do połowy uwięzioną w odłamkach skalnych. Przycisnął usta i nos do rękawa koszuli, zapewniając sobie oddychanie trochę czystszym powietrzem. W uszach miał nieustające głośne dzwonienie i czuł, że krwawi z nosa. Gdzieś w ciemności słyszał ciche jęki. – Nikki? – próbował wołać, ale jego struny głosowe, pokryte kurzem i brudem, wydały z siebie jedynie charkotliwy dźwięk. Odkaszlnął, splunął, potem znów odkaszlnął i chyba udało mu się oczyścić gardło z osadu. Zauważył również, że ból w plecach jest mocny, ale nie taki, żeby go całkowicie unieruchomić. Prawdopodobnie tylko siniaki. Przejechał dłonią po nosie. Nie był złamany, ale rzeczywiście krwawił – jak mocno, trudno było powiedzieć. Szybko obmacał sobie ręce, które wydawały się nieuszkodzone, potem nogi, zakopane pod odłamkami skały. – Nikki? – zawołał raz jeszcze. – Matt? Wydawało mu się, że gdzieś po lewej stronie słyszy jej słabiutki, ledwo wydobywający się głos, ale nie był pewien. Uszkodzone bębenki uszne tłumiły dźwięk, ale to, że nie czuje nigdzie gwałtownego bólu, upewniło go, że chociaż bębenki uszne i kości ucha wewnętrznego pewnie są opuchnięte i potłuczone, żaden bębenek nie pękł. To musiał być głos Nikki. Naciągnął koszulę na nos i usta, co bardzo ułatwiło mu oddychanie. Z wielkim trudem udało mu się przewrócić na bok i zaczął usuwać odłamki skalne z nóg. – Nikki? – spróbował raz jeszcze. Tym razem nie było odpowiedzi. Bolały go poranione z zewnątrz dłonie, czuł się cały poobijany, ale odwalał kamień po kamieniu, aż w końcu uwolnił nogi. Wydawało się logiczne, że ktoś, kto wysadził jaskinię w powietrze, liczył też na to, że zapadnie się strop i dopełni dzieła. Ale zapewne, jako że nie jest przytłoczony tonami skały, do tego nie doszło. Uwolnił w końcu i rozprostował nogi. Poczuł ból, ale nie taki, jaki wskazywałby na złamaną nogę. Zważywszy na to, czego przed chwilą doświadczył, był w miarę dobrym stanie. – Nikki... Hal... Jest tu kto? Dźwięk jego głosu odbijał się słabym echem. Trudno było powiedzieć, co pozostało z jaskini i ile jeszcze jest powietrza. Przetoczył się na dłonie i kolana i na czworakach szedł po ostrych odłamkach skał w kierunku miejsca, z którego, wydawało mu się, dobiegł go głos Nikki. Nie zrobił jeszcze kilku metrów, kiedy natknął się na ciało. Była to kobieta leżąca twarzą w dół, pokryta pyłem i gruzem skalnym. Miała znacznie dłuższe włosy niż Nikki, a jej ciało, w dżinsach i Tshircie, było bardzo szczupłe – nie mogła ważyć więcej niż pięćdziesiąt kilo. Dziewczynka, pomyślał, nie kobieta. Sprawdził puls na tętnicy szyjnej i okazało się, że serce bije. W tej samej chwili dziewczynka wzięła oddech. – Co się dzieje – mruknął. – Słyszysz mnie? – powiedział jej do ucha. Nie było reakcji. Delikatnie i ostrożnie, próbując ustabilizować jej szyję w jednej pozycji, przewrócił ją na plecy.

Sięgając ręką przez absolutną ciemność, strząsnął jej pył z włosów i z twarzy. – O Boże – jęknął, kiedy dotknął dłonią twardych narośli na jej twarzy i czaszce. – O Boże, nie.

ROZDZIAŁ 31 W jaskini panowały ciemności, dręczące, a dla Matta klaustrofobiczne. Opary były śmierdzące, ale niekaustyczne jak opary chloru – w każdym razie jeszcze nie. Siedział przez jakiś czas, próbując się uspokoić, oddychając przez koszulę, a przy nim leżała nieprzytomna dziewczyna. Było jasne, że Armand Stevenson i jego sprzymierzeńcy postanowili zakopać głęboko pod ziemią ludzkie dowody swoich występków razem z ich oskarżycielami. Ile jeszcze jest w jaskini takich osób jak ta dziewczyna? – zastanawiał się Matt. W uszach wciąż mu nieprzyjemnie świszczało, ale krwawienie z nosa było już chyba znacznie mniejsze. Co kilka sekund kolejny odłamek spadał gdzieś na skalne podłoże. Strop się wprawdzie nie zapadł, ale był niestabilny. Przez pewien czas Matt klęczał, słuchając stuku spadających kamieni i bezskutecznie starając się usunąć sprzed oczu zwolniony obraz zapadających się budynków World Trade Center. W końcu zorientował się, gdzie jest, skupiając się na dźwiękach toczącej się w potoku wody – potoku, który biegł z tyłu za składowiskiem chemikaliów. Nieustający dźwięk wody płynącej po kamieniach odbijał się echem od ciemności nocy i działał dziwnie uspokajająco. – Nikki? – zawołał. – Hal? Gdzieś po prawej stronie na pewno usłyszał jęk. – Fred? Strząsnął resztki kurzu i odłamki kamieni z twarzy i włosów dziewczyny. Jej wąska twarz wydawała się cała, chociaż z pewnością była okropnie zniekształcona. Biedne dziecko. Łopatki, ściany klatki piersiowej, ramiona, dłonie, brzuch, miednica, nogi. Z tego, co wyczuł, nie doznała poważniejszych obrażeń. – Nikki? – zawołał jeszcze raz. – Jest tu kto? Przez jakiś czas słyszał tylko odgłosy rzeki. I nagle: – Mart?... Matt, to ja. To, co usłyszał, z pewnością nie było złudzeniem. Głos Nikki, słaby ale dość pewny, dochodził gdzieś z oddali, z lewej strony. – Nikki, to ja, Matt, jesteś ranna? – Słyszę... Słyszę cię, ale nie rozróżniam słów. Moje uszy... – Wiem – Matt starał się mówić wolniej, głośniej i wyraźniej. – Moje też. Pytałem, czy jesteś ranna. – Chyba... chyba nieciężko. Dzwoni mi w uszach. Wciąż słyszę jakieś piski. Zdrowo oberwałam. Chyba nie straciłam przytomności, ale trochę kręci mi się w głowie. Ponowny wstrząs mózgu – pomyślał Matt. To określenie często rzucano dość lekko, zwłaszcza na oddziale ratunkowym, gdzie urazy głowy nie były uważane za nic poważnego, chyba że

towarzyszyła im utrata przytomności albo rentgen pokazywał złamanie kości czaszki – lub też tomografia komputerowa wykazywała krwawienie czy obrzęk mózgu. Matt pamięta jednak przypadki zejść śmiertelnych. Pamięta rodziny, które straciły swoich bliskich na skutek urazów głowy, niekiedy bywał to mały uraz, potknięcie lub upadek albo drobna kolizja samochodowa. Podniósł się i stanął na skalnym podłożu jaskini. Czuł mrowienie w nogach i w plecach, kłuło go po zewnętrznej stronie dłoni, ale ten dyskomfort dało się znieść – zwłaszcza teraz, kiedy wiedział, że Nikki przeżyła. – Nikki, możesz się podnieść? – Chyba tak. – A chodzić? – Zobaczę... Tak, mogę chodzić. – Czekaj! – krzyknął nagle. – Nie ruszaj się! Wiesz, gdzie może być twoja latarka? – Co mówisz? – Twoja latarka! – Trzy... trzymałam ją w ręku, kiedy wybuchło. Tu jest tyle odłamków. Nie mam pojęcia, gdzie może być. Rozejrzę się dookoła i... Jej słowa zanikły w ataku kaszlu. – Przyłóż sobie koszulę do ust, to pomaga oddychać. Nikki, nie ruszaj się i mów do mnie. Ja będę szedł w kierunku twojego głosu. Razem poszukamy latarki. Matt zgadywał, że jest oddalony od niej jakieś osiem do dziesięciu metrów. Macając stopami po kamieniach, wyciągając ręce przed siebie jak potwór Frankensteina, przedzierał się powoli przez ciemność, a Nikki naprowadzała go recytacją słów piosenki country, które dobrze znał. – „Ani nitka srebrna, ani złota igła nie sceruje mego serca...” Matt dwa razy musiał oprzeć się na dłoniach i kolanach, żeby przedostać się przez stosy kamieni. – „... i nie ośmielę się utopić smutku w ciepłym blasku twoich...” Hej, znalazłam latarkę! Chyba działa. Za chwilę promień światła przedarł się przez wiszący w powietrzu pył, chwilę krążył, a potem trafił na niego. Kilka sekund później byli już razem. – Kochanie – powiedział Matt, kiedy już się objęli – tak się bałem, że jesteś ranna albo jeszcze gorzej. Nie mogę uwierzyć, że oni nam to zrobili. Wziął w rękę latarkę, żeby sprawdzić co z Nikki. Krew leciała jej z przeciętej skóry w pobliżu prawie już zagojonego draśnięcia kuli. Ściągnął skarpetkę i przycisnął przecięte miejsce. – Nie jesteś ranny? – spytała. – Masz pełno krwi na twarzy. – Krew leciała mi z nosa, ale chyba nie od uderzenia. Raczej uraz po wybuchu. Widzę, że nie

masz połamanych kości. To brzmi dziwnie, ale mamy szczęście. Chyba myśleli, że zawali się na nas strop jaskini. Jeszcze może się zawalić, bo wciąż spadają jakieś kawałki skał. Nikki poświeciła latarką, rozpraszając ciemność wokół. Z uwagi na unoszący się wszędzie pył widoczność była mocno ograniczona. – A co z resztą? – Nie wiem. Ale tam jest dziewczynka – przynajmniej wydaje mi się, że to dziewczynka, a nie kobieta. – Co? – Jest nieprzytomna. Natknąłem się na nią, kiedy szedłem cię szukać. I zgadnij, czym ma pokrytą twarz i skórę czaszki? – Nerwiako-włókniakami. Matt, to okropne. Jest ciężko ranna? – Chyba nie. Ale jest nieprzytomna. Słyszałem też jakiś męski głos, ktoś jęczał w ciemności. – Hal? – Nie mam pojęcia. Cholernie się o niego boję. Czy on szedł zaraz za tobą? – O ile pamiętam, tak. – No to chyba musiałby być gdzieś tam, a nie w miejscu, z którego dochodzi głos. Hal? Hal, słyszysz mnie? Nikki oświetliła latarką ściany. Jeżeli Hal Sawyer szedł za nią, to byłby dokładnie w wejściu z tunelu do jaskini, gdzie teraz leżał stos olbrzymich odłamków skalnych i kamieni wypiętrzających się aż do stropu. – Chyba musi być tutaj, pod tymi kamieniami – powiedział Matt. – Hal? Hal, to ja, Matt. Cisza. – Spróbujmy go znaleźć, Matt. Powoli przeszli do stosu skał i odwalili parę większych kamieni. Potem spojrzeli na siebie i Matt wzruszył bezradnie ramionami. Jeżeli Hal został przygnieciony taką masą skały, kopiąc, nie osiągną niczego, poza tym, że stracą wszystkie siły. – Był takim dobrym człowiekiem – powiedział w końcu Matt. – Ekscentryk i dziwak, ale przecież dobry. Kochał mamę i... kochał mnie od dziecka. – Wiem, Matt. – Nie mogę w to uwierzyć. Hal? Do cholery, Hal, odezwij się, to ja, Matt. Objęła go ramionami i przycisnęła mocno do siebie. – Stevenson i te inne skurwiele zapłacą za to – powiedział. Nikki nie chciała mówić mu tego, co było oczywiste, że na razie ich szansa przeżycia i zmuszenia kogokolwiek, by zapłacił za cokolwiek, była bardzo nikła.

– Słuchaj – powiedziała – wracajmy do tej dziewczyny. Wyglądało na to, że kurz trochę opada, a światło latarki mocniej przebija się przez ciemność. Dziewczyna leżała tam gdzie przedtem, siedem czy osiem metrów od nich, na plecach, wciąż nieprzytomna. Mogła mieć jedenaście lub dwanaście lat, miała długie włosy koloru pszenicy. Jej wąska zniekształcona twarz, kiedyś najprawdopodobniej ładna, była brudna i posiniaczona. Matt w świetle latarki badał ją teraz dokładniej, kiedy usłyszeli jęki gdzieś po prawej. Leżał tam mężczyzna, wyprostowany, na plecach, na wpół przytomny, przygnieciony skałami od pasa w dół. Obracał głową z boku na bok i co kilka sekund próbował bezskutecznie dosięgnąć rękami ostrych skał, które przycisnęły go do ziemi. – O Boże, patrz! – krzyknęła Nikki. Nie dalej jak trzy metry od niego leżała dolna połowa jakiegoś ciała – buty robocze i kombinezon wystawały spod olbrzymiego stosu skał. Kawałek dalej leżał twarzą do góry jeszcze inny mężczyzna, tylko częściowo przysypany kamieniami, nieprzytomny, ale oddychający. Nikki ruszyła do niego, zostawiając Matta na jakiś czas w ciemnościach. – O nie, Matt! Szybko – krzyknęła, ustawiając światło, by wydobyć sylwetki mężczyzn z kamieni i brudu. – Tu jest jeszcze jeden. Matt pospieszył do niej, wziął latarkę i uklęknął. Twarz mężczyzny, pokryta pyłem, była okropnie zniekształcona nerwiako-włókniakami. Mógł mieć nie więcej jak dwadzieścia parę lat, miał przeciętą skórę na szyi i krwiak tam, gdzie uderzył kawałek skały. Oddychał ciężko, a wydobywający się z jego ust szorstki, wysoki świst świadczył o tym, że powietrze przeciska się wokół jakiejś większej przeszkody. – No i? – spytała Nikki. – Cholera, nie wiem, ale to chyba cud, że ktokolwiek przeżył. Ta jaskinia miała być dla nas zbiorową mogiłą. Mamy co najmniej jedną osobę martwą i trzy – mojego wuja, Vinny’ego i Carabettę – zaginione. Mamy troje nieprzytomnych. Ten, który się tam miota, wygląda jakby naprawdę był ciężko ranny, a oddech tego tutaj nie brzmi za dobrze. Matt sięgnął do tylnej kieszeni spodni mężczyzny, wyjął cienki portfel, a z niego prawo jazdy. – Colin Morrissey – przeczytał. – Wiek: dwadzieścia dwa lata. Z Wells. – Gdzie to jest? – Jakieś pięćdziesiąt kilometrów stąd. – A więc mamy dwójkę z nerwiako-włókniakami. Myślisz, że jest ich więcej? – Nie zdziwiłoby mnie to. Na razie nie potrafię jeszcze tego wszystkiego poskładać. Ale jedno wiem. Mamy ograniczoną ilość powietrza zmieszanego z wyziewami, prawdopodobnie toksycznymi, i jedno słabe źródło światła – baterie, które mogą skończyć się za godzinę lub za minutę. – Nie za dobrze – powiedziała Nikki. – Musimy znaleźć jakieś lepsze źródło światła. Jeżeli twoja latarka się skończy, zanim coś wymyślimy, to po nas. Musimy znaleźć moją latarkę.

– Może byśmy najpierw próbowali pomóc temu tam biedakowi? – Dobra, masz rację. – Spróbujmy, może się uda go odkopać. Jest bardziej świadomy niż inni. Potem postanowimy, czy ratować innych, czy szukać twojej latarki. – Dobrze. Wiemy, gdzie jesteśmy, to może lepiej wyłączyć latarkę i iść po ciemku. Mężczyzna, mocno zbudowany, lekko łysiejący, wrzeszczał bez przerwy, kiedy Nikki i Matt odwalali z niego kamienie i odłamki skalne. Oboje wiedzieli, co mu grozi. Miednica, brzuch, krocze, nogi, kręgosłup, mięśnie – oprócz złamań i urazów wewnętrznych, mógł nagle umrzeć w wyniku zatoru po urazie kończyn. Kiedy usunęli z niego skały i kamienie, mężczyzna zaczął mówić. Majaczył, przeklinał, mówił nieskładnie, ale przede wszystkim zionął gniewem. – Skurwiałe oszusty... Zdechniecie, zdechniecie... Tracy... Kocham cię, Tracy... Nie mogę się ruszać... Skurwysyny... oszuści... – Uspokój się, człowieku – powiedział Matt. – Powolutku. Jesteśmy lekarzami. Pomożemy ci. Nikki, poświeć mi na twarz, może to coś da. Minęła minuta, podczas której najpierw Matt, a potem Nikki próbowali dotrzeć do mówiącego nieskładnie mężczyzny. Pierwszej udało się Nikki. Położyła mu rękę pod głowę, a Matt cofnął się z latarką, tak że teraz świeciła zarówno na twarz Nikki, jak i na twarz ofiary. – Nazywam się doktor Solari – powiedziała łagodnym głosem. – Rozumiesz? – Doktor – mruknął. – Tak. Jak się nazywasz? – Nazywasz... Sid – odparł bełkotliwie, potrząsając głową, jakby chciał sobie rozjaśnić umysł. – Sid, co się tu stało? Skąd się tu wziąłeś? – Oszukali mnie... Łobuzy... Nikki uniosła lekko jego głowę i strząsnęła mu resztki pyłu z twarzy. Zareagował na jej dotyk. Przestał ruszać głową i utkwił w niej oczy. – Sid, czym się zajmujesz? Kto cię oszukał? – Czy pani naprawdę... jest lekarzem? – Tak. – Moje nogi... Nie czuję nóg. Matt zbadał obie nogi mężczyzny, potem spojrzał na Nikki i ponuro pokręcił głową. – Zbadamy cię, a potem zrobimy, co będziemy mogli – powiedziała. – Co... Co się stało?

– Był wybuch. Jesteśmy w jaskini, w której przechowuje się chemikalia. Oba wyjścia są zablokowane. Ten, kto to zrobił, chciał nas zabić, ale strop się nie zawalił. Więc jesteśmy tu razem. Mamy tylko tę jedną latarkę, więc będziemy ją włączać i wyłączać. Rozumiesz? – Jest... pełno latarek... Wielkich... – Co? – wykrzyknęli razem Nikki i Matt. – Szafka po drugiej stronie potoku. Rękawiczki, światła, maski gazowe, apteczka, narzędzia. Sid zaczął gwałtownie kaszleć. Nikki podniosła go i oparła o swoje kolano, próbując nie ruszać okolicy niższych kręgów piersiowych, gdzie jak się wydawało, jego rdzeń kręgowy jest albo uciśnięty, albo uszkodzony. – Kim jesteś? – spytała Nikki. – Jestem... tutaj strażnikiem. Tommy... Gdzie jest Tommy? Nikki spojrzała na nieruchome nogi wystające spod ton skał. Sid powiódł oczami za jej spojrzeniem. – O cholera... Nie... Oszukańcze skurwiele. Cholera. On miał małe dziecko. – Ludzie z kopalni cię oszukali? – spytał podekscytowany Matt. – Nie – powiedział Sid stanowczo. – To Grimes i jego kolesie. – Za co ci zapłacili? – Tylko za to, żeby nie patrzeć... kiedy oni tu pracują. Myślałem, że chcę to wszystko... zakopać z powodu tych facetów, którzy pojawili się tu w zeszłym tygodniu... Nikt nie mówił o tym, że tu będą jacyś ludzie, kiedy to wszystko wybuchnie... A zwłaszcza my... Coś nam wstrzyknęli, straciliśmy przytomność i tak nas zostawili. Pani doktor, moje nogi. Musi mi pani pomóc. Tuż obok dziewczyna i Colin Morrissey zaczęli głośno jęczeć. – Nie wiem, co ci podali, ale chyba przestaje działać – powiedziała Nikki. – Matt, musimy sprawdzić, co jest w tej szafce. – Nie zostawiajcie mnie – zawołał Sid. – Nie mogę ruszać nogami. – Wrócimy do ciebie. Nikki ostrożnie położyła jego głowę, chwyciła Matta pod rękę i razem okrążyli stos beczek, z których wiele było pękniętych, a ich oleista zawartość wylewała się na kamienną podłogę jaskini. Co dziwne, wiele z nich, większość na samym dole piramidy, było nienaruszonych. – Jak przypuszczasz, dlaczego Grimes uśpił ich jakimś zastrzykiem, a nie kulką w głowę? – spytała Nikki. – Chyba zakładał, że istnieje odległe prawdopodobieństwo, że ktoś zacznie tu kopać i nas znajdzie. Wtedy nie byłoby żadnych dowodów, że nas zamordowano. Może jakaś wycieczka albo szaleni obrońcy środowiska naturalnego, którzy mieli to nieszczęście, że znaleźli się w niewłaściwym miejscu w niewłaściwym czasie. Przecież kopalnie bez wybuchów to jak Święto Dziękczynienia bez indyka, zwłaszcza ta kopalnia.

Potok, szeroki może na trzy metry, płynął z lewej strony niezbyt szybkim nurtem, a jego lustro było jakieś trzydzieści centymetrów poniżej powierzchni jaskini. W poprzek niego biegły dwa płaskie mostki z drewnianymi poręczami, ale jeden zniszczyło kilka ogromnych odłamków skały. Woda w potoku z trudnością opływała tę przeszkodę, a za zaporą z mostu i skał pryskała nad kamiennym nabrzeżem na podłoże jaskini. Drugi mostek wydawał się nieuszkodzony. – Jeżeli jaskinia zacznie się napełniać wodą – powiedział Matt – jak sądzisz, co się stanie najpierw? Udusimy się czy utopimy? – Znajdziemy stąd drogę wyjścia, doktorze Rutledge – odparła stanowczo. – Dalsze próby negatywnego myślenia z pańskiej strony spotkają się ze zdecydowanym odporem. – Może spytam inaczej. Jak sądzisz, czy powinniśmy tracić tlen na to, żeby się stąd wydostać, czy żeby spróbować ustabilizować stan rannych? – Mógłbyś tak po prostu ich zostawić? – Chyba nie. – To dlaczego pytasz? – Miałem nadzieję, że mnie utwierdzisz. Szafka z twardego, wytłaczanego plastiku była tam, gdzie powiedział Sid. Przymocowana do skalnej ściany, miała około dwóch metrów wysokości, co najmniej tyle samo szerokości i chyba pół metra głębokości. Znaleźli w niej cztery potężne reflektory na baterie, trzy maski gazowe, maski chirurgiczne, różnorodne narzędzia, liny, taśmy, jakiś kombinezon ochrony i dużą, dobrze zaopatrzoną apteczkę. – No, to wracamy do roboty – powiedział Matt, zakładając na twarz maskę chirurgiczną i podając maskę Nikki. – Jesteś gotowa zabawić się w doktora? – Zaczynamy. Sprawdzili potężne latarki – wszystkie działały – i zanieśli je do rannych razem z apteczką. Po drodze zorientowali się trochę lepiej w stanie jaskini. Oba wejścia, oddalone od siebie może o trzydzieści metrów, były zupełnie zablokowane masą skalną i kamieniami. Większość beczek z odpadami chemicznymi wciąż stała na środku jaskini, chociaż już nie jedna na drugiej. Strop, około siedmiu metrów nad nimi, trzymał się jakoś, zostawiając im sporą ilość powietrza, chociaż mocno zanieczyszczonego wyziewami z beczek. – Trudno powiedzieć, co to świństwo robi z naszymi płucami – powiedział Matt. – Tym chyba nie powinniśmy się teraz zbytnio martwić. Od kogo chcesz zacząć? – Uraz gardła Colina Morrisseya wygląda groźnie, ale może się najpierw zorientujemy, czy nie ma tu kogoś innego, może kogoś jeszcze nie znaleźliśmy – poszukamy Hala, Vinny’ego i Freda. Potem moglibyśmy wszystkich przenieść w jedno miejsce, ocenić ich stan i zobaczyć, co się da zrobić. Pył skalny i kurz wciąż powoli osiadały na wszystkich powierzchniach, ale każdy ich krok wzniecał i wzbijał w powietrze nowe tumany. Coraz głośniej słychać było okrzyki bólu, a wśród

nich prośby o pomoc. Matt i Nikki ułożyli sprzęt obok dziewczynki, która zaczęła wykonywać jakieś bezładne ruchy. Potem każde z nich, z potężną latarką w ręce, ruszyło w głąb jaskini, sprawdzając, czy gdzieś nie leżą jakieś ciała. – Tutaj! – wykrzyknął Matt, kiedy już przejrzeli kilka metrów kwadratowych. Fred Carabetta, na wpół przytomny, leżał na brzuchu, z głową przekręconą w jedną stronę, przywalony stertą kamieni i skał, które przykrywały go od pleców aż po stopy. Z lewego ucha sączyła mu się krew, a jego twarz wyglądała, jakby przed chwilą stoczył kilkunastorundową walkę bokserską. – Pomocy... pomóżcie... mi – jęczał w kółko. – Fred, to ja, Matt. Słyszysz mnie? – Słyszę... cię... Pomóż... mi... – Czy najpierw go stąd wydostać, czy szukać innych? – spytała Nikki. – Potrzeba nam więcej rąk do pracy. – Robimy to, co możemy, Matt. – W takim razie spróbujemy go uwolnić. Fred, teraz odwalimy z ciebie te skały. Stos, który przywalił Carabettę, był znacznie mniejszy i łatwiejszy do usunięcia niż to, co zawaliło się na sparaliżowanego ochroniarza. Kiedy jednak zdjęli z niego kamienie i skały, oboje byli mocno spoceni i z trudem oddychali. Kiedy przewracali go na plecy, Carabetta krzyknął z bólu. Na ten widok oboje aż się skrzywili. Jego czarne spodnie dresowe i koszula były nasiąknięte krwią, która sączyła się równomiernie z rany po prawej stronie krocza. – Tyle tu kamieni, że nawet nie ma gdzie uklęknąć – powiedział Matt. – Spróbujmy go przenieść tam, gdzie leżą inni, i wtedy nad nim popracujemy. – Wytężę wszystkie siły. – Fred, teraz cię przeciągniemy tam, gdzie będzie więcej miejsca, żeby ci pomóc. Przenoszenie ogromnego mężczyzny to nie były przelewki. W końcu im się udało, kiedy oboje chwycili go za nadgarstki i przeciągali metr po metrze, obok dziewczyny, która teraz bezładnie poruszała kończynami, a potem położyli tam, gdzie leżał ochroniarz i mężczyzna z syndromem Belindy. Wyczerpani po wysiłku i przez oddychanie w maskach chirurgicznych, stali bez ruchu przez minutę, pochyleni, z dłońmi na kolanach, próbując złapać oddech. – Koniec z deserami dla Freda – dyszał Matt. W tej samej chwili z ciemności, zza wysokiego odłamka skalnego, wyłoniła się jakaś postać i z dzikim wrzaskiem rzuciła się na Nikki, która upadła na plecy i zbiła jedną latarkę. Nikki krzyknęła z bólu, kiedy mocno zbudowana kobieta, która ją zaatakowała, usiadła jej na piersiach i zacisnęła dłonie na gardle. W resztce światła z drugiej latarki Matt z łatwością rozpoznał gęste naroślą nerwiako-włókniaków pokrywające całą twarz kobiety. Rzucił się w jej kierunku,

uderzając ją w rękę i przewracając na podłogę jaskini. Warcząc i plując, zaczęła go bić po twarzy i szyi i kilka razy cios doszedł celu. Matt uderzył ją w twarz, najpierw otwartą dłonią, a potem z całej siły pięścią. Pierwszy raz w życiu w ten sposób kogoś uderzył. Kobieta, oszołomiona, przysiadła na ziemi. Matt przycisnął jej gardło kolanem, zdarł z niej bawełnianą koszulę roboczą i jednym rękawem związał jej ręce, a drugim nogi w kostkach. Potem za pomocą taśmy znalezionej w apteczce związał ją tak, żeby się nie mogła ruszać. – W porządku? – spytał, zwracając się do Nikki. – Lewa kostka – jęknęła z bólu. – Skręciłam sobie bardzo mocno kostkę, kiedy upadłam. – Jeszcze gdzieś boli? – Nie jest najgorzej. Ukląkł obok niej i przyjrzał się urazowi. Kostka zaczęła puchnąć od zewnętrznej strony. Oprócz tego, była bardzo bolesna przy dotyku. Jeżeli nie złamała sobie kości strzałkowej, na pewno miała zerwane więzadła. Tak czy inaczej, mimo najlepszych chęci, już nie była w stanie się poruszać. Nikki jęknęła cicho, kiedy Matt owijał jej staw skokowy gazą. Potem aktywował worek z lodem chemicznym i przymocował do stawu bandażem. Drugi bandaż owinął wokół stopy i kostki. Z wielkim wysiłkiem Nikki odwróciła się na dłonie i kolana. – Chodźmy zobaczyć, co z Fredem – powiedziała. – Nie wiem, jak długo jeszcze pożyje. – Dasz radę? – Spróbuję – odparła, krzywiąc twarz w grymasie bólu. – Wezmę taśmę klejącą i zwiążę ręce tym pozostałym dwojgu, kiedy ty będziesz sprawdzać co z Fredem. Boję się, żeby nas nie zaatakowali jak ta Tarzana, kiedy się zbudzą. Boże, jak ty wyglądasz! Nikki, poruszając się powoli i z bólem na czworakach, ustawiła dwie mocne latarki na kamieniach, wyjęła dwie pary rękawiczek gumowych z jeszcze nie otwieranej paczki i zabrała się do pracy. Rękami i nożyczkami do bandaży rozerwała odzież Carabetty. Jeżeli jeszcze nie był we wstrząsie, był blisko. Twarz miał pobrudzoną, bladą, zakrwawioną i spoconą, puls niepokojąco przyspieszony i ledwie wyczuwalny. Na jego mięsistym ciele i słoniowatych nogach znalazła jeszcze cztery czy pięć innych rozcięć skóry, z których sączyła się krew, ale największych kłopotów można się było spodziewać po kilkucentymetrowej ranie ciętej w okolicy krocza, skąd nieprzerwanie płynęła ciemna strużka krwi. Matt wrócił zdyszany. – Tętnicza? – spytał. – Chyba żylna. Jesteś większy. Może byś przycisnął. Matt położył kilka gazików na ranie i oparł się na nich dłonią z całej siły. Gruba warstwa tłuszczu w kolorze szafranu pod skórą Carabetty utrudniała uciskanie z właściwą siłą. Spod prowizorycznego opatrunku wciąż lała się krew. Tymczasem świszczący oddech Colina Morrisseya wróżył coraz gorzej. – Potrzebujemy więcej rąk do pracy – powiedział jeszcze raz Mart, kiedy Nikki na czworakach

przesunęła się, żeby sprawdzić, co z Colinem. – Mamy to, co mamy – powiedziała przez ramię. – Matt, ten facet też wygląda nieciekawie. Długo nie pożyje, jeżeli nie zrobimy mu tracheostomii. – Chyba nie da się powstrzymać tego krwotoku uciskiem. Przypuszczam, że to uszkodzenie żyły odpiszczelowej. – Co jeszcze możemy zrobić? – Włożyć wąski bandaż pod żyłę i zawiązać. – Robiłeś kiedyś coś takiego? – Jeżeli liczyć lekcję anatomii porównawczej na zdechłym kocie, to tak. A ty? – No cóż, rok na chirurgii i rozcinanie nic nie czujących wiele mnie nauczyło. – No to sprawa załatwiona. Ja ci będę asystować, a ty przystępuj do dzieła. – A co z Colinem? – Na razie oddycha. Ale jeśli nie zatrzymamy tego krwawienia, Freddy odpłynie. – Dobrze, w porządku. Matt utrzymywał ucisk na ranę, a Nikki otworzyła apteczkę i wyjęła wąski bandaż opatrunkowy i pincetę z zaostrzonymi końcówkami do wyjmowania drzazg. – Są jakieś zaciski? – spytał Matt, mając na myśli samozaciskające się hemostaty. – Nie widzę. – Skalpel? – Nie. – Nowokaina? Ksylokaina? – Chciałbyś. Czekaj, tu jest jednorazowy skalpel. – Dzięki i za to. Fred, słyszysz mnie? – Pomóżcie... mi... Matt stwierdził, że nie ma co mu wyjaśniać medycznych szczegółów zabiegu. Zbliżył usta do jego ucha. – Fred, to będzie bolało – powiedział dobitnie. – Nikki, jak tam kostka? – Nic nie czuję. Jeżeli nie robię szybkich ruchów, da się wytrzymać. Chyba jednak nie będę mogła stanąć na tej nodze. – Wiesz co, ja będę tu naciskać i przytrzymam ci latarkę, ale będziesz sobie musiała sama poasystować. – Boję się – powiedziała nagle. – Wiem – odparł Matt. – Nie ufałbym ci, gdybyś się nie bała. Spręż się i zrób to szybko.

– Chyba powinnam otworzyć tutaj szerzej pole operacyjne. – Otwórz. Nikki wzruszyła ramionami i wykonała głębokie, dziesięciocentymetrowe nacięcie pod kątem prostym w stosunku do rany. Krew zaczęła się sączyć z krawędzi skóry na nacięciu i z jasnożółtej tkanki tłuszczowej poniżej. – Jezus, Maria! – ryknął Carabetta, kiedy zaczęła mu rozcinać skórę. – O cholera! Nikki, słysząc te wrzaski, cofnęła się, ale Matt pokręcił głową. – Uda ci się – powiedział twardo. – W porządku – odparła. – Naciśnij poniżej nacięcia, z całej siły. Popatrz, tu mamy tę żyłę – prawie zupełnie rozerwana. To cud, że on wciąż żyje. – To ty jesteś cudem natury. Podwiąż ją – górę i dół – potem będziemy mogli przejść do tego, który ma kłopoty z oddychaniem. Za plecami słyszeli coraz cięższy oddech Colina. – Jeżeli ten facet i dziewczynka są tak samo szaleni jak Tarzana, będziemy mieli ręce pełne roboty, kiedy się zbudzą – powiedziała Nikki. – Ten facet, potem tamten facet, potem dziewczynka – powiedział Matt. – W porządku. Nikki palcami i tępym końcem szczypców najpierw usunęła trochę tkanki wokół i pod spodem uszkodzonej żyły. Potem przez tunel, który utworzyła, przecisnęła pod żyłą końcówki dwóch kawałków bandaża. Przy każdym ruchu Fred krzyczał, ale jego reakcja na ból była coraz słabsza. Sporo krwi już mu się wsączyło w ubranie i w pokrytą kurzem podłogę jaskini. Jeżeli nie uda im się zatrzymać krwawienia, za minutę lub dwie powoli zacznie tracić przytomność już na dobre – może wcześniej, może później. – Świetnie ci idzie – zachęcał ją Matt – zrób węzeł na dolnym podwiązaniu, a ja ucisnę z drugiej strony. Jak na kogoś, kto od ładnych paru lat nie dotykał żywego pacjenta, idzie ci naprawdę wspaniale. – No, pozwól dziecinko – mruczała Nikki do żyły, delikatnie przesuwając na właściwe miejsce drugi bandaż. – Tylko nie rozerwij się do końca, proszę. – Udało ci się! Udało ci się! – Mam nadzieję, bo zaraz będę kończyć. Nikki mocno zawiązała bandaże, a za chwilę Matt zwolnił ucisk. Trochę krwi sączyło się z nacięcia, ale obszar wokół naderwanej żyły był suchy. Żyłę odpiszczelową zazwyczaj pobiera się do bypassów serca. Żyły oboczne przejmują zadanie i przez nie krew wraca do serca. Jeżeli Carabetta wyjdzie z tego cało i wydostanie się z jaskini – jedno i drugie jest jeszcze wątpliwe – może nie będzie nawet odczuwał żadnych skutków prócz sporadycznego puchnięcia kostki. – Ładna robota – powiedział Matt. – Obejście tej żyły i niezerwanie jej do końca to było

naprawdę coś. W tej samej chwili usłyszeli, że oddech Colina Morrisseya zrobił się bardzo świszczący i ciężki. – Chyba będziemy musieli mu zrobić tracheostomię – powiedziała Nikki. – Mógłbyś pójść i sprawdzić, co z nim? – Mógłbym, ale ktoś musi wciąż uciskać ranę Freda. – Ja będę uciskać – powiedział głos gdzieś za nimi. Starsza kobieta, poobijana tak jak cała reszta, wyczołgała się z tej części jaskini, której jeszcze nie sprawdzili. – Niech pan idzie sprawdzić, co z tym chłopcem – powiedziała. – Ja zrobię co w mojej mocy. Nazywam się Ellen. Ellen Kroft.

ROZDZIAŁ 32 Nikki wiedziała, że ma złamaną nogę w kostce, czuła, jak strzela jej kość, i pamiętała eksplozję bólu, kiedy kobieta, którą Matt nazwał Tarzaną – siedemdziesiąt lub osiemdziesiąt kilogramów wagi – skoczyła na nią znienacka. Teraz, zagryzając wargę, za wszelką cenę starała się zwalczyć ból. Byli w trudnej sytuacji, ponieważ mieli ograniczoną ilość powietrza i żadnej oczywistej drogi wyjścia z jaskini. Nie powinna stawać się ciężarem dla reszty. Nowoprzybyła, Ellen Kroft, właściwie w dobrym stanie fizycznym, uciskała ranę Carabetty, podczas gdy Matt w braku stetoskopu przyłożył ucho do klatki piersiowej Colina Morrisseya. – Sądzę, że wdycha dość powietrza, przynajmniej na razie. Chyba również wychodzi ze śpiączki. – Miejmy nadzieję, że okaże się normalny, kiedy się wybudzi. – Z opuchniętą tchawicą, która prawie nie przepuszcza powietrza, chyba nie będzie nam stwarzał wielkich problemów. Jak twoja noga? – W porządku – powiedziała Nikki może trochę za szybko. Potem dodała: – Trochę boli. – Możesz na niej stanąć? – Chyba... chyba nie. – Przyglądałam się, jak pracujecie nad tym mężczyzną tam z tyłu – powiedziała Ellen, wskazując gestem ręki na ciemność po prawej stronie. – Jesteście lekarzami? – Nazywam się Matt Rutledge, jestem internistą z Belindy, a to jest Nikki Solari z Bostonu. Jest anatomopatologiem. – Ile osób tu jeszcze jest oprócz nas? – Wie pani, że ktoś tu jeszcze jest? – Nie. Przez jakiś czas byłam związana, a potem coś mi wstrzyknięto i zemdlałam. Kiedy się ocknęłam, byłam pokryta pyłem i odłamkami skalnymi. Przypuszczam, że Grimes mnie rozwiązał, kiedy byłam nieprzytomna, a potem wysadził jaskinię. Jest tutaj szefem policji. – Tak, dobrze wiemy, kim on jest. Ma pani słuszność co do niego. Oprócz tego faceta i naszej czwórki są tu jeszcze dwie osoby, dziewczyna i kobieta, które mają na twarzach takie narośle jak on. Chyba nie są ciężko ranne, ale kobieta wpadła w szał. Na razie ją związaliśmy. Dziewczyna jest wciąż nieprzytomna. – Matt ściszył głos. – Mamy jeszcze dwóch ochroniarzy z kopalni, o tam. Jeden nie żyje, a drugi jest prawdopodobnie sparaliżowany. – I jeszcze dwóch mężczyzn, którzy z nami przyszli, ale nie możemy ich znaleźć – dodała Nikki. – Wiecie, dlaczego Grimes to zrobił? – spytała Ellen.

– Nie wiem, czemu panią w to wciągnął – odparł Matt – ale jak pani widzi, miejscowa kopalnia składuje tu nielegalnie odpady chemiczne. Mieliśmy właśnie całą historię ujawnić. Grimes siedzi w kieszeni zarządu kopalni. Nie padło ani słowo o śmiertelnej chorobie Kathy wywołanej prionami, a Nikki czuła, że wyjaśnienia Matta dotyczące kopalni nie są całkowicie zadowalające. – Nie chcę wprowadzać zamętu – podjęła – ale Matt nie powiedział o tym, że sporo osób w tej okolicy cierpi na zespół chorobowy ujawniający się strasznymi naroślami na twarzach i postępującą paranoją. Matt uważa, że to ma coś wspólnego z chemikaliami. Ja nie jestem tego pewna. Czy pani ma coś wspólnego z kopalnią? – Nie, nigdy przedtem nie byłam w tej okolicy. – No więc, skąd się pani tu wzięła? – Wierzcie lub nie, ale przyjechałam tu, ponieważ jakiś mężczyzna włamał się do mojego domu w Glenside w stanie Maryland i groził, że zabije moją wnuczkę, jeżeli nie zrobię tego, czego zażądał. Dowiedziałam się, kim jest, i dotarłam za nim tutaj, do miasteczka Tullis, ale chciałam mu się najpierw przyjrzeć, by się upewnić, że to ten sam człowiek. Wasz komendant policji miał mi w tym pomóc, a potem spisać moje zeznania, ale nigdy do tego nie doszło. – Nie rozumiem – powiedział Matt, odwracając się, by sprawdzić, co z Morrisseyem. – Kim był ten mężczyzna, za którym pani przyjechała? – Nazywa się Sutcher. Vinyl Sutcher. Nikki i Matt, kompletnie zaskoczeni, popatrzyli na siebie bez słowa. – Może opowiedziałaby nam pani coś więcej – powiedziała Nikki. Fred Carabetta powoli tracił przytomność. Jego równomierne głośne oddechy z pochrapywaniem w tle tworzyły ilustrację dla opowieści Ellen o tym, co robiła w komisji Omnivaxu, o Lynette Marquand i jej politycznie zabarwionym przyrzeczeniu danym społeczeństwu amerykańskiemu, o jej przerażającym spotkaniu z Vinylem Sutcherem, a w końcu o rezultatach dociekań Rudy’ego Petersona na temat prawdziwych źródeł gorączki z Lassy. Kiedy skończyła, przez jakiś czas panowało milczenie. Matt zamknął oczy i zobaczył przed sobą wirujący kalejdoskop wspomnień, szukał czegoś... Czegoś, co miał tuż pod powierzchnią pamięci. Nagle otworzył oczy i spojrzał na kobiety z ponurym wyrazem twarzy. – Szczepionka przeciwko gorączce z Lassy była testowana tu, u nas – powiedział. – Co? – Nie wiem dokładnie kiedy. Byłem wtedy na studiach, jeszcze zanim wróciłem tutaj do pracy. Jakaś firma farmaceutyczna płaciła lekarzom w dolinie za każdego pacjenta, którego zdołają przekonać do zastrzyku. Kiedy wróciłem, żeby rozpocząć tu praktykę, kilku starszych lekarzy żartowało z tego kiedyś w stołówce szpitalnej. Tutaj żaden z nich nigdy nie widział przypadku gorączki z Lassy, a teraz, kiedy zaszczepili pół miasta, na pewno już żaden nie zobaczy. Żartowali sobie z tego. Kilku z nich w ogóle nie miało pojęcia, że taka choroba istnieje, mimo to namówili

sporą grupę swoich pacjentów na zastrzyk. Chyba pamiętam, mówili, że dostawali sto dolarów za każdą osobę, niektórzy dzielili się pieniędzmi z pacjentami. O ile wiem, to było zgodne z prawem – lekarze i pacjenci są przeważnie wynagradzani za udział w badaniach naukowych lub testowaniu leków. Nie wiem, ile osób w dolinie dostało taką próbną szczepionkę. – Czterysta – powiedziała Ellen. – Czterysta osób w różnym wieku. Widziałam podsumowanie badań na grupie pacjentów, ale nigdy nie próbowałam dociec, gdzie te badania przeprowadzano. – Kiedy to było? – spytała Nikki. – Nie pamiętam – odparł Matt. – Może dziesięć lat temu. – O Boże! – Co? – Nie rozumiesz, Matt? Priony. Okres latencji między kontaktem z czynnikiem chorobotwórczym a wystąpieniem objawów choroby może wynosić dziesięć lat albo więcej. Stąd wziął się syndrom Belindy – ze szczepionki, a nie z tych beczek z trucizną. Kultury tkankowe komórek, na których hodowano wirusa, musiały być od początku zanieczyszczone prionami. Prawdopodobnie używano tkanki małpiej. Jeżeli tak, to może małpy, od których pochodziły komórki, miały w organizmach priony. – Ale... – Cały czas miałeś rację co do tego, że kopalnia składuje tu odpady toksyczne. Miałeś rację i z pasją dawałeś wyraz swoim przekonaniom. Grimes wiedział o tym składowisku i prawdopodobnie to on podłożył ci karteczkę pod drzwi, popychając cię w tym kierunku, tak żeby ci nigdy nie przyszło na myśl szukać prawdy o przypadkach, które odkryłeś. – Ale dlaczego miałby to robić? – Musi mieć udziały w szczepionce. – Jeżeli tak – powiedziała Ellen – niedługo będzie niezwykle zamożnym człowiekiem. Lasaject jest jednym z najdroższych składników Omnivaxu. W przyszłym roku, zwłaszcza jeśli prócz noworodków szczepieniu zostaną poddane starsze dzieci i dorośli, zużyje się dziesięć milionów dawek. A co z tymi prionami? Co to jest? – To cząsteczki białka, które powodują chorobę szalonych krów i inne schorzenia neurologiczne – powiedziała Nikki. – Sądzimy, że są odpowiedzialne za schorzenie tego mężczyzny, tej kobiety, która mnie zaatakowała, jak również dziewczynki. Objawy nie występują od razu, gdy priony wnikną do ustroju człowieka, czasami trwa to latami i nie ma żadnego sposobu, by stwierdzić, czy ktoś nie mający objawów zaraził się tą chorobą. – Sądzicie, że wszyscy, którzy otrzymali szczepionkę, zachorują? – Nie wydaje mi się. Ci, którzy chorują, mają prawdopodobnie jakąś predyspozycję genetyczną, która usposabia ich, by priony zadziałały. W Wielkiej Brytanii, pomimo że setki tysięcy ludzi jadły wołowinę zakażoną prionami, stwierdzono stosunkowo nieliczne przypadki choroby szalonych krów.

– Jak sądzicie, ile osób z tych czterystu zapadło na tę chorobę? Nikki wzruszyła ramionami. – Pomyślmy – powiedziała. – Zetknęliśmy się z sześcioma przypadkami, łącznie z tą trójką. Jeżeli, powiedzmy, jeszcze sześć znikło z powierzchni ziemi dzięki Grimesowi i jego ludziom, prawdopodobnie mamy do czynienia z dwunastką. – Trzy procent – powiedziała Ellen. – Liczba może być wyższa niż ta, która odnosi się do choroby szalonych krów – powiedział Matt – ale nie można ocenić reszty narażonych, ponieważ nie wiemy, do jakiego stopnia zmienny jest okres wylęgania choroby. Poza tym u Brytyjczyków zakażenie prionami nastąpiło drogą pokarmową. Tym ludziom je wstrzyknięto. – Trzy procent to minimum – powiedziała Ellen. – To okropne. Wiecie może, jaki dzisiaj dzień i która godzina? – Dwudziesty ósmy – powiedział Matt, spoglądając na zegarek. – Pół do drugiej w nocy. A dlaczego? – Ponieważ dzisiaj, o trzeciej po południu, pierwsza dama będzie celebrować pokazywaną na żywo w telewizji uroczystość, podczas której pani minister zdrowia i opieki społecznej zaszczepi Omnivaxem pierwsze dziecko, czterodniowe niemowlę. Dziewczynka będzie zaszczepiona w przychodni zdrowia w Anacostii, w Waszyngtonie. Tuż potem pediatrzy w całym kraju zaczną podawać Omnivax swoim pacjentom. Szczepionka czeka w lodówkach. – I prawdopodobnie żadne z tych dzieci natychmiast nie zachoruje – powiedziała Nikki ponuro. – Nie będzie ostrzeżenia, że coś jest nie tak. – Niektóre zachorują – powiedziała Ellen. – U pewnego procenta dzieci występują powikłania poszczepienne, u niektórych reakcje są poważne, bywają nawet śmiertelne. Pediatrzy i naukowcy oraz producenci leków mówią nam, że ich życie to danina, którą składamy na ołtarzu dobra wyższego. I sądzę, że będą tak mówić, dopóki to nie dotknie dziecka któregoś z nich. Najważniejsze pytanie, które dręczy mnie, i nie tylko mnie, w związku ze szczepieniami, jest takie: kto będzie w stanie stwierdzić, co się stanie pięć lat po zaszczepieniu dziecka albo za dziesięć – zwłaszcza teraz, kiedy zaangażowaliśmy się w Omnivax? – Ta trójka może odpowiedzieć na to pytanie – powiedział Matt. – Grimes musiał sobie zdawać sprawę z tego, że szczepionka jest trefna. Jednakże, mając na uwadze przyszłe zyski, postanowił pozbyć się wszystkich, którzy zapadli na tę chorobę, by nie ujawnić prawdy lub nie ryzykować, że ktoś z nas, kto zetknął się z dostateczną liczbą przypadków, złoży tę układankę w całość. To mu daje dziesięć lat, zanim uderzy następna fala gąbczastego zwyrodnienia mózgu i nerwiakowłókniaków. – Może fala – powiedziała Nikki – ale raczej huragan. – Mówiłaś, Nikki, o przeświadczeniu Kathy, że ktoś ją śledzi i chce ją zabić. Cóż, może to była prawda. Uważam, że Grimes namierzył każdego pacjenta z pierwszej grupy badawczej. Ta trójka to może być resztka pozostałych przy życiu z tym schorzeniem.

– Musimy powstrzymać podawanie tej superszczepionki – powiedziała Ellen. – Ellen – odezwała się Nikki łagodnie. – Grimes jakoś to załatwił, żeby twój znajomy Sutcher zaangażował się u nas jako ochroniarz. Jestem niemal pewna, że to właśnie on uruchomił przełącznik, który wysadził wejścia do jaskini. To cud, że nie zawalił się na nas strop. Taki był najprawdopodobniej ich zamiar. Jesteśmy tu jednak zamknięci na głucho w samym środku góry. Nie ma drogi wyjścia. – Jest, musi być – zaprzeczyła Ellen z ponurą pewnością siebie. – Oby pani miała rację – powiedziała Nikki. – Jesteśmy tu już jakiś czas i nic nam nie przychodzi do głowy. Chyba już można zwolnić ucisk. Ellen odsunęła rękę. Oprócz niewielkiej ilości krwi, która sączyła się po skórze, otwarta rana poniżej krocza Carabetty była sucha. Nikki, milcząc, upakowała ją sterylnymi gazikami i częściowo zamknęła plastrem. Urzędnik BBHP zareagował na ten bolesny zabieg ledwo zduszonym jękiem. – Ellen ma rację – powiedział zdecydowanie Matt, zaciskając pięści. – Jest stąd droga wyjścia, ponieważ musi być. Za dużo ryzykujemy, żeby tak siedzieć i czekać na zmiłowanie boskie, wiedząc, że nikt nie przyjdzie nas uratować. – Uważasz, że możemy się odkopać? Matt, te skały ważą po sto albo i tysiące kilogramów. A ja nawet nie potrafię postawić kroku bez czyjeś pomocy. – Wiem, ale my się tym zajmiemy, Ellen i ja. Może dziewczyna, kiedy się ocknie, albo nawet Tarzana, jeśli potrafimy ją uspokoić. Jaki mamy wybór? – Może jest inny sposób – powiedziała Nikki. – Ten potok. On skądś przypływa i dokądś odpływa. Matt natychmiast podchwycił tę myśl. – Chyba wypływa po prawej stronie uskoku, od którego przyszliśmy – powiedział ze śladem poruszenia w głosie. – Ale płynie bardzo długo pod ziemią i po części stromo w dół, czyli stąd droga wiedzie w górę pod prąd. Chyba nikt z nas sobie z tym nie poradzi. – Może więc jest droga wyjścia w przeciwnym kierunku. Matt spojrzał na jedną kobietę, później na drugą, próbując sobie wyobrazić, jak mogłaby wyglądać taka droga – i jak mogłaby się skończyć. Przypomniał sobie ściskający w dołku paniczny lęk, który czuł, przeciskając się przez niskie tunele. Jak by to było, gdyby woda poniosła go ciemnym, wąskim kanałem jak rurą? A gdyby gdzieś utknął? A jeżeli przejście będzie zbyt wąskie i nie będzie mógł się cofnąć? Czy może być gorsza śmierć, niż utopić się w podwodnej rzece w uwięzi między skalnymi ścianami? Ile trzeba czasu, by stracić przytomność? – Chodźcie, idziemy zobaczyć – usłyszał swój własny głos. Nie pytając o zgodę, pochylił się i wziął Nikki w ramiona. Ellen niosła latarkę, podczas gdy druga paliła się, żeby dawać pewne pocieszenie i orientację w ciemności pozostałym. Przedarli się przez skalne odłamki, przeszli wokół beczek do potoku. Nikki objęła Matta rękami i mocno przycisnęła policzek do jego policzka.

– Dziękuję za podrzucenie, wędrowcze – powiedziała, kiedy postawił ją na ziemi na zdrowej nodze, a ona oparła się o balustradę mostu. – Nie ma za co, madame. Wyciągniętym palcem dotknął ronda nieistniejącego kapelusza, a potem ukląkł i spojrzał w atramentową, kłębiącą się wodę. Po lewej stronie potok wpływał do jaskini przez wąski otwór – co najwyżej dwadzieścia pięć centymetrów dzieliło powierzchnię wody od skały. Trzy metry od nich widzieli pozostałości drugiego mostu. Tam, gdzie potok wypływał, po ich prawej stronie, otwór był jeszcze mniejszy – odległość między lustrem wody a skałą wynosiła może dwadzieścia centymetrów. Sięgnął dłonią i potwierdził to, co już wiedział – woda była piekielnie zimna. Rozglądał się, żeby znaleźć sposób na zmierzenie głębokości potoku, i zdecydował, że najlepiej będzie posłużyć się jedną z balustrad rozwalonego mostu. Kawałek drewna długości sześćdziesięciu, może siedemdziesięciu centymetrów dotknął dna tuż przedtem, nim zniknął pod wodą jego drugi koniec – to dobry znak. – Dam radę – powiedział, świadom, że gdzieś w jego piersi materializuje się kłębek strachu. – Ja powinnam spróbować – powiedziała Ellen. – Jestem mniejsza i pływam regularnie cztery razy w tygodniu. Mimo że znał ją tak krótko, Matt nie miał wątpliwości, że Ellen Kroft nurtuje myśl, by podjąć próbę ucieczki za wszelką cenę. On był jednak młodszy, silniejszy i na pewno z nie gorszą motywacją. – Te lasy i mieszkający tu ludzie potrafią być bardzo niegościnni – powiedział. – Zwłaszcza w środku nocy. Być może nadejdzie jeszcze szansa. Jeżeli po trzech, czterech godzinach nie będzie żadnego znaku ode mnie, może spróbujecie w drugą stronę – pod prąd. To już będzie zależało od was. Musicie jednak wiedzieć, że i o mnie nie ma się co martwić. Byłem pomocnikiem głównego ratownika na pływalni. – W takim razie poczekam – powiedziała Ellen. – Na pewno ci się uda. – Na pewno. Matt objął Nikki i przycisnął ją mocno do siebie. – Mam cię zanieść z powrotem do pacjentów? – spytał. – Wrócę tam z Ellen, nie martw się – powiedziała, połykając łzy. – Matt, boję się... Ja... nie chcę, żebyś szedł. Matt pocałował ją – najpierw delikatnie, a potem gorąco. – No, jest parę rzeczy, które by mi się podobały bardziej – szepnął. – Ale, jak powiedziała Ellen, muszę to zrobić, ponieważ muszę. Czuł, że w jego głosie nie ma tyle przekonania, ile by chciał w nim zawrzeć. Węzeł strachu gdzieś za mostkiem przybierał rozmiary piłki futbolowej. Spojrzał na rzekę, potem na maleńki otwór powyżej powierzchni, gdzie woda wchodziła z powrotem do wnętrza góry. Kiedy był na uczelni, zabawiali się czasem z kolegami, próbując odpowiedzieć na pytanie, co by zrobili albo jak

by się czuli, gdyby się dowiedzieli, kiedy umrą. Teraz mógłby śmiało powiedzieć, że wie. W głowie znów zaczęły mu się kłębić pytania. Czy jest jakiś inny sposób, jakaś inna rozsądna możliwość ucieczki? Jeżeli się zaklinuje, ile czasu upłynie, zanim straci przytomność? Jak długo potrafi wstrzymywać oddech? Jak się człowiek czuje, kiedy tonie? Trzydziestkę ósemkę, którą zabrał potężnemu współpracownikowi Grimesa, miał w kieszeni spodni. Broń mogła się przydać, gdyby udało mu się stąd wydostać, a popadłby w jakieś tarapaty. Wiedział co nieco o broni, w każdym razie tyle, że pistolet wystrzeli, nawet jeżeli przez pewien czas będzie w wodzie, byleby przed pociągnięciem za spust wylać wodę z grubej, pięciocentymetrowej lufy. Jeżeli wpadnie w jakąś pułapkę w skałach, wątpliwe czy będzie miał szansę użyć broni, żeby się ostatecznie uwolnić. Znów pytania. Czy jest coś pożytecznego, co mógłby ze sobą zabrać? Czy lepiej zdjąć buty, czy zostawić je na nogach? Czy się przewentylować, czy po prostu wejść do wody? Matt wiedział, że opóźnia ten moment. Dodawał sobie sił, wyobrażając sobie, co czeka świat, ile istnień ludzkich będzie kosztowała Amerykę podejrzana szczepionka Lasaject i zwyrodnienie gąbczaste, jeżeli to wszystko prawda. Z tą myślą zsunął się po skalistym brzegu do przejmująco zimnej wody potoku. Nikki pochyliła się i dotknęła dłonią jego palców. – Do zobaczenia wkrótce – powiedziała. Brodząc w wodzie, zbliżał się do otworu w skale. Kiedy się tam znalazł, wziął kilka głębokich oddechów i spojrzał przez ramię. – Nie trać wiary – powiedział. Z tymi słowami na ustach napełniał płuca powietrzem, zanurzył głowę pod powierzchnię wody koloru atramentu i odepchnął się rękami, płynąc z nurtem strumienia.

ROZDZIAŁ 33 Pieczenie w klatce piersiowej – pierwszy sygnał deficytu tlenu – poczuł Matt już po piętnastu czy dwudziestu sekundach pod powierzchnią chłodnej, czarnej jak atrament wody. Jego niezgrabne ruchy pływackie zrobiły się jeszcze bardziej chaotyczne. Bojąc się, że jeśli spróbuje wydostać się na powierzchnię, natrafi wyłącznie na strop własnego grobu, parł naprzód jeszcze przez dwadzieścia sekund. Płomień w płucach stawał się nie do zniesienia. Przerażony, sięgnął dłońmi nad głowę. Poczuł, że dłonie wystają nad powierzchnię wody, ale zaraz potem, niemal natychmiast, kiedy ramiona miał jeszcze zgięte w łokciach, a stopy dotykały dna, palce dosięgły skały. Tuż nad nim była poduszka powietrza, ale trudno było powiedzieć, ile go jest. Walcząc ze strasznym uczuciem rozrywania płuc, zacisnął palcami nos, odchylił do tyłu głowę na tyle, na ile mógł, położył stopy na dnie i wypchnął ciało do góry. Kiedy wychynął znad wody, twarz miał na poziomie ramienia. Nie miał nawet na tyle miejsca, żeby stanąć, ale było dwadzieścia czy trzydzieści centymetrów przestrzeni powietrznej. Z czołem przyciśniętym do skały odetchnął z ulgą, biorąc pięć czy sześć wdechów ciężkiego, nieświeżego powietrza. Potem pochylił się, aż poczuł, że oczy prawie dotykają powierzchni wody, i powoli odwrócił się o sto osiemdziesiąt stopni. Ciemność poza nim była intensywna i absolutna. Nikki i Ellen chyba jeszcze nie zeszły z mostu, stwierdził więc, że albo dopłynął dalej, niż myślał, albo podziemny potok ostro zakręcił. Chłodna woda płynęła równomiernie dookoła jego twarzy. Znów się odwrócił zgodnie z prądem, potem odchylił się do tyłu, żeby móc jeszcze raz odetchnąć. Nawet gdy zacisnął palcami nos i przycisnął czoło mocno do stropu jaskini, woda wciąż chlapała i wlewała mu się do ust, utrudniając regularne oddychanie. Żelazne palce paniki, znacznie zimniejsze niż woda, ścisnęły go za gardło. Żył, ale był niemal unieruchomiony strachem. Przytłaczające, klaustrofobiczne uczucie było gorsze, niż się spodziewał – znacznie gorsze. Nie da rady posuwać się dalej. Musi wracać – wracać tam, gdzie będzie mógł się wyprostować, gdzie będzie więcej miejsca do oddychania, z powrotem do Nikki. Raz jeszcze bezskutecznie próbował się obrócić do tyłu, ale wydawało mu się, że siły go opuściły. Prąd, chociaż nie bardzo silny, popychał go wciąż w dół, odrywał mu stopy od kamiennego dna i wciągał go pod wodę. Z wysiłkiem klinował ciało między stropem a dnem tunelu, ale na krótko, po czym woda znów z nim wygrywała. Zdając sobie sprawę, że nie ma innego wyjścia, że jest bezbronny i uwięziony, dawał się ponosić wodzie. Wystający kawałek skały z zaskakującą siłą uderzył go w rękę i czoło, na chwilę go oszałamiając. Ściany skalnej rury ocierały mu ramiona. Energia, którą poświęcił na to, żeby się zebrać w sobie i utrzymywać w jednym miejscu, była tak duża, że się zadyszał. Już po prostu tego nie wytrzymywał. Musi się wyprostować. Niech cię szlag trafi, Grimes.

Jeszcze raz spróbował wziąć się w garść i mocno zacisnął powieki. Tutaj wzrok i tak był niepotrzebny. Uspokajał się, próbując sobie wyobrazić, że już blisko jest jaskinia – szeroka jaskinia – powietrza, ile chce... Dużo miejsca dla swobodnych ruchów... Na tyle miejsca, żeby się odwrócić i stanąć... Na tyle miejsca, żeby pomyśleć. Powoli, szorując głową o strop, przybliżył usta i nos do powierzchni wody, a potem zrobił kontrolowany krok w dół rzeki... Potem jeszcze jeden i jeszcze jeden. Poczuł, że serce bije mu wolniej i że może już skupić myśli. Żelazne palce zwolniły uścisk. Co sześć lub siedem kroków przystawał, odchylał głowę do tyłu i wsysał w płuca kilka haustów powietrza. Coraz śmielej sobie poczynając, wszedł nawet głową pod powierzchnię wody i odepchnął się kilkoma ruchami żabki. Tym razem jednak, kiedy próbował wyjść nad wodę, okazało się, że nie może się wyprostować nawet tak jak przedtem i że poduszka powietrzna między wodą a skałą jest o połowę mniejsza – może dwadzieścia, dwadzieścia pięć centymetrów. Miał szansę tylko parę razy w połowie napełnić płuca powietrzem, kiedy prąd popchnął go do przodu. Jeszcze kilka metrów i poduszka powietrzna kompletnie znikła. Nie mając płuc nawet w połowie wypełnionych powietrzem, ukląkł, wyprostował się i zaczął znów płynąć naprzód, tym razem desperacko i z całą siłą. Dwa razy próbował przebić się nad powierzchnię wody. Dwa razy trafił na skałę. To było to. To już był koniec. Prąd był teraz coraz silniejszy i kolejnym problemem stały się wiry. Desperacko odpychał się dłońmi przez kłębiącą się wodę, próbując ustabilizować pozycję ciała. Płuca znowu miał w ogniu, a każde uderzenie serca było jak wybuch granatu wewnątrz czaszki. Ściany tunelu jakby się zamykały, trąc po jego skórze, kiedy się między nimi przeciskał. Nie oddychaj... Trzymaj się... W momencie, kiedy musiał już wziąć oddech, twarz znalazła powierzchnię wody. Kaszląc i krztusząc się, walczył, żeby przystosować ruchy do teraz już bardzo silnego prądu, próbował trzymać się prosto, kiedy wsysał w płuca gęste powietrze wewnątrz czegoś, co musiało być małą jaskinią albo nawet pieczarą. Jednakże słabość, którą czuł, i bezlitosny kaszel uniemożliwiały mu kontrolę nad tym, co się z nim dzieje. Rzeka się poszerzyła i trochę spłyciła. Miała nie więcej niż dziewięćdziesiąt centymetrów głębokości, ale parła naprzód z wielką siłą przez mroczną przestrzeń podziemi. Matt próbował się przedrzeć do prawego brzegu, ale woda toczyła się wokół niego, przewracając go i zalewając, a potem miotając jak szmacianą lalką. Dwa razy uderzył o wystające z dna kamienie. Kiedyś uczestniczył w spływach górskimi rzekami Wirginii Zachodniej i trawersował po kilkunastu ostro płynących potokach i górskich rzekach kajakiem albo wpław. Tak czy inaczej, celem pływaka lub wioślarza było unikanie wielkich, wystających z wody głazów, a technika polegała na płynięciu na plecach z wyprostowanymi nogami, w pozycji niemal siedzącej, i sterowaniu rękami. Wciąż uderzany o głazy, próbował przyjąć taką pozycję. Jednakże w ciemności, bez wzrokowych punktów odniesienia i bez ostrzeżenia, że zbliża się głaz, miał małą szansę powodzenia. Kaszląc wodą, którą połykał i wdychał, bezradny, dawał się ponosić potokowi płynącemu coraz ostrzej w dół. Miał wrażenie, że woda, pełna zawirowań, pieniąca się i rycząca, zbliża się coraz szybciej do czystego, pionowego spadu. Słyszał teraz ryk odbijający się echem od skał – ryk

wodospadu. Brnął dalej, obijany o skaliste dno, od głazu do głazu. Ramiona, którymi próbował osłonić twarz i głowę, były narażone na coraz dotkliwsze urazy. Nie miał już powietrza ani siły, tracił świadomość, płuca wypełniały się wodą. Nagle to, co było spadkiem strumienia, zamieniło się w przepaść. Zupełnie nieważki i lecący w powietrzu, spadał w dół. Uderzył niezgrabnie, z ogromną siłą, o taflę płytkiego jeziorka pod wodospadem. Poleciał naprzód i zderzył się czołem z ostrą skałą. W głowie poczuł eksplozję bólu. Po chwili nie czuł i nie widział już nic.

Przez piętnaście minut Nikki i Ellen stały w milczeniu na moście, z latarką skierowaną w otwór, którym potok wypływał z jaskini. – Strasznie się o niego boję – powiedziała w końcu Nikki. – Wiem dlaczego. Postąpił bardzo dzielnie. – Ma klaustrofobię. Sam mi to powiedział. – Rzeka musi gdzieś wypływać. Uda mu się. – Przecież nie wiesz tego na pewno! Ellen objęła Nikki ramionami. – Nie gniewaj się. Próbowałam cię po prostu jakoś pocieszyć. Wiem, że to musi być dla ciebie okropne. Dla mnie to też jest straszne. – Przepraszam, że tak wybuchłam – powiedziała Nikki. – Nikki, Matt zdecydował się zrobić coś, co było słuszne. Obie wiemy, jak się rzeczy mają, wiemy, że nie mamy tu wielkiej szansy na przeżycie. Poczekam na niego kilka godzin i jeżeli się nic nie zdarzy i nie wymyślimy niczego innego, spróbują się stąd wydostać, może w górę rzeki. Jesteś gotowa wrócić i sprawdzić, jak się czują nasi pacjenci? Nikki raz jeszcze spojrzała w kierunku wąskiego przesmyku między powierzchnią potoku a stropem tunelu. Promień latarki odbijał się od wody i znikał w ciemności. Niechętnie podniosła latarkę i oparła się ramieniem o Ellen. Kostka bolała ją przy najmniejszym ruchu, ale to nie miało żadnego znaczenia. Zawsze dobrze radziła sobie z bólem. – Jesteś bardzo szlachetną osobą o dobrym sercu – powiedziała, kiedy kulejąc i podskakując, wracały tam, gdzie leżał Colin Morrissey. – Ty też – odparła Ellen, podtrzymując Nikki w pasie. – Ty też. Dziewczynka, której włosy w kolorze słomy były teraz skłębione i brudne, siedziała obok Morrisseya i głaskała jego dłoń. Nikki aż się skrzywiła, widząc nerwiako-włókniaki, zniekształcające buzię, która kiedyś musiała być naprawdę ładna. Morrissey, którego twarz była jeszcze bardziej zniekształcona, był ciągle nieprzytomny. Świszczący oddech, oznaka, że przynajmniej trochę powietrza dostaje się do płuc, był teraz zredukowany do ledwo słyszalnego świstu.

– Nie żyje – powiedziała dziewczynka dalekim, melodyjnym głosem, w którym nie było emocji. – Nie, to nieprawda – odparła Nikki, klękając przy niej. – Mam na imię Nikki. Jestem lekarzem. To jest Ellen. Ona uczy w szkole. A ty jak się nazywasz? – Sara Jane Tinsley. Pomożecie mu? Nie było w niej strachu, nie było zdenerwowania, nie było pytań o to, co jej się stało i gdzie są. Nikki postanowiła nie drążyć tego tematu, dopóki dziewczynka nie zapyta wprost. Swoją rolę odegrały tu, rzecz jasna, szok i wyparcie ze świadomości złych przeżyć, jak również lek, który jej podano, a może także choroba, która powoli rujnowała jej mózg. Wszystko jedno, pomyślała Nikki. Im mniej zdaje sobie sprawę z sytuacji, tym lepiej. – Spróbuję, Saro Jane – powiedziała. – On chyba nie żyje, umarł, umarł. – Nie, popatrz, on od... Nikki przerwała w pół zdania. Morrissey już nie wydawał z siebie dźwięku. Jego uszkodzone, nabrzmiałe gardło w końcu całkowicie się zamknęło. Sprawdziła tętno – było słabsze niż przedtem, ale wciąż wyczuwalne. Za trzy – cztery minuty zacznie się nieodwracalne zniszczenie mózgu, tyle miała czasu, żeby obejść to, co blokuje mu gardło, i dostarczyć do jego układu krążenia odrobinę tlenu. Niemal wbrew sobie zawahała się, nie mogąc przestać myśleć o tym, że Morrissey najprawdopodobniej i tak cierpi na nieuleczalną, postępującą chorobę mózgu. Te myśli jednak szybko ustąpiły, kiedy przypomniała sobie Kathy Wilson, Hala Sawyera, Joego Kellera i nieżyjących górników oraz inne przypadki zespołu Belindy, z którymi Grimes i jego ekipa prawdopodobnie już się uporali. I nagle cały jej gniew, cała frustracja i lęk skupiły się na tym młodym człowieku, który nie zrobił niczego złego, posłuchał swojego lekarza i matki dziesięć lat temu. Colin Morrissey nie umrze – nie umrze, jeżeli ona mu pomoże! Nikki zaklęła w duchu, złoszcząc się na siebie, że wcześniej nie przygotowała się do nagłej tracheostomii. Za bardzo się rozkleiła, za bardzo się skupiła na swoim położeniu i bólu, żeby trzeźwo coś zaplanować, na nią również podziałało poczucie bezradności wobec nieuleczalnej choroby, która niszczy mózg młodego człowieka. Uzmysłowiła sobie, że przecież zawsze w skali od jednego do dziesięciu osiągała dziesięć. Co się stało, to się nie odstanie. Musiała teraz zabrać się za to, co było ważne w tej chwili. – Ellen, będę musiała zrobić nacięcie, żeby mógł oddychać. Potrzebuję twojej pomocy. – Powiedz mi tylko, co mam robić. Nikki odchyliła głowę młodego człowieka do tyłu, prostując jego tchawicę. Morrissey zareagował pojedynczym, zadziwiająco skutecznym oddechem, zyskując cenne sekundy, które stracił od ostatniego wdechu. W umyśle Nikki czterominutowa klepsydra znów odwróciła się piaskiem do góry.

– Utrzymuj głowę w tym położeniu – powiedziała. – Masz może przypadkiem długopis, albo coś, co jest puste w środku? – Chyba nie. – Saro Jane, ja zaraz zrobię coś, co temu panu pomoże, jeżeli mi się uda. Z szyi może mu polecieć krew. – Widziałam już krew – powiedziała dziewczynka, rozglądając się po jaskini jakby pierwszy raz. Nie było więcej czasu na wyjaśnienia. Skóra powyżej obojczyków Morrisseya zapadła się, kiedy płuca mężczyzny bezskutecznie walczyły o powietrze. Nikki nerwowo przeszukiwała apteczkę. Był tam jednorazowy skalpel, którego używała przy zabiegu Carabetty, były też nożyczki do bandaży, którymi mogła się posłużyć do rozciągnięcia skóry i tkanki. Teraz potrzebowała czegoś okrągłego, pustego w środku i mocnego – na tyle szerokiego, żeby przepuszczało wystarczającą ilość powietrza, ale nie rozerwało tchawicy. Igła o dużym przekroju ratowałaby ją na jakiś czas, a doskonała byłaby rurka od długopisu. Świadoma do bólu, że uciekają sekundy, wyrzuciła całą apteczkę na kamienną podłogę. Gdzieś między bandażami znalazła dwudziestocentymetrową strzykawkę jeszcze w sterylnym opakowaniu. Idealna! – No, to zaczynamy – powiedziała. Nikki zdjęła tłoczek i nożyczkami do bandaży ucięła tę część strzykawki, na którą zakłada się igłę. Pusta ponaddwudziestocentymetrowa rurka spełniała jej oczekiwania. Poczuła nagłe uderzenie bólu ze stawu skokowego, kiedy przeniosła ciężar ciała na chorą nogę, żeby móc się pochylić nad nabrzmiałym gardłem Morrisseya, z którego teraz odpłynęła krew. Ellen niezdarnie próbowała utrzymywać promień światła latarki, jednocześnie trzymając wyprostowaną szyję mężczyzny tak, jak chciała Nikki. – Saro Jane – powiedziała w końcu – czy mogłabyś poświecić tą latarką tutaj, na to miejsce? – Oczywiście, że mogę. – Dzielna dziewczyna. Potrzebujemy cię, Saro Jane. Trzymaj światło prosto. Nikki nie miała pojęcia, ile czasu minęło z cennych czterech minut, ale tak czy inaczej nie przerwie tego, co zaczęła. – Nie na moim zegarku – szepnęła, skupiając się na pracy. Nie na moim zegarku. Zlokalizowała miejsce tuż powyżej krtani Morrisseya, które – jak sądziła – odpowiadało błonie pierścieniowotarczowej – to najlepsze miejsce, żeby dokonać nacięcia. Jeżeli się myliła, to trudno. Ale nie będzie się wahać i postara się nie spieprzyć. Prawie dziesięć osób już nie żyje, bo Grimes i jego ludzie chcieli się wzbogacić. Setki, a może tysiące są w niebezpieczeństwie, jeżeli uda im się wypuścić tę szczepionkę na rynek. Ale nie ten mężczyzna – przynajmniej jeszcze nie. Skalpelem, który trzymała równolegle do pierścieni chrząstkowych tchawicy, nacięła skórę, a

potem, naciskając dalej skalpelem, tchawicę. W jednej chwili ukazała się pieniąca się krew i wylała się na zewnątrz. Morrissey kaszlnął odruchowo, ochlapując koszulę i podbródek Nikki. Lek, który dostał, przestawał działać. Wracała mu świadomość. Zdecydowanym ruchem, nie zważając na krew, Nikki umieściła nożyczki w nacięciu i rozciągnęła je, aby stworzyć otwór. Potem wsunęła plastikową rurkę do tchawicy. Kiedy powietrze pierwszy raz weszło do płuc mężczyzny, dał się słyszeć świszczący i gulgoczący dźwięk. Chwilę później oddech się uspokoił. Po kilku minutach Colin Morrissey podniósł jedną rękę, parę razy uniósł i opuścił powieki i otworzył oczy. Następne dwie godziny Ellen i Sara Jane opiekowały się pacjentami. Fred Carabetta wciąż spał, ale wydawało się, że trochę reaguje, kiedy wycierały mu twarz i usta gąbką namoczoną w wodzie. Sid, strażnik, leżał tuż obok, na przemian to klnąc, to pochlipując. Widać było, że ma porażenie kończyn dolnych, i teraz był boleśnie świadom tego faktu. Kobieta, która zaatakowała Nikki, wciąż była związana taśmą. Przeważnie spała, a kiedy była rozbudzona, mamrotała coś bez sensu. Wydawało się, że Sara Jane nie zdaje sobie sprawy z sytuacji. Przechodziła od kobiety do Morrisseya i z powrotem, pocieszając ich, wycierając im czoła, trzymając ich za ręce, a nawet im śpiewając. – Oni są tacy jak ja – powiedziała w pewnej chwili do Ellen i Nikki. – Są tacy sami jak ja. Nikki przypilnowała, aby Morrisseyowi mocno przywiązać ręce do pasa, żeby nie wyciągnął sobie prowizorycznej rurki tracheostomijnej. Teraz, wyczerpana i z każdą minutą coraz bardziej przestraszona, położyła się na skalnym podłożu, oparła o wielki głaz, a bolącą, pulsującą nogę ułożyła wyżej na stosie kamieni. Nie mogła zrobić nic, tylko czekać. Przez myśl przechodziły jej okropne wizje – obrazy Matta, którego ciało zaklinowało się na zawsze gdzieś między dwoma skałami, widziała oczami wyobraźni, jak jego nogi i ręce poruszają się bez życia, targane strumieniem czarnej jak smoła wody. Poza tym mdląco słodkie powietrze zdawało się gęstnieć z minuty na minutę i coraz trudniej było oddychać. Czy już się kończy? Leżąc tak, Nikki myślała o Ellen, która była niemal w ciągłym ruchu, opiekowała się pozostałymi, rozmawiała pogodnie i znajdowała słowa pociechy dla rannych i dla Sary Jane. Od czasu do czasu wracała do Nikki i zapewniała ją, że pacjenci czują się dobrze i że Mattowi na pewno wszystko się doskonale uda, im również. Tym razem, kiedy do niej przyszła, nie miała dobrych wiadomości. Na jej twarzy widać było napięcie. – Spróbuję przez rzekę – powiedziała. – Co? – Może nie w dół rzeki, ale czegoś muszę spróbować. Już minęły niemal trzy godziny i kończy się nam powietrze. Jak myślisz, dasz radę beze mnie? A co to za różnica? Nikki ugryzła się w język. – Zrobię, co w mojej mocy – powiedziała głośno. – Chyba mu się nie udało wyjść, prawda? Ellen usiadła obok niej i wzięła jej ręce w swoje. – Nie wiem, co mam teraz myśleć, wiem tylko, że nie możemy tak siedzieć i czekać, nie

możemy pozwolić im wygrać. Przede wszystkim obie mamy mężczyzn w swoim życiu. Po pierwsze chcę zobaczyć, jak to się dla mnie skończy, a po drugie, za kilka godzin ta szczepionka stanie się obowiązującą procedurą w opiece medycznej. Pediatrzy w całym kraju zostali namaszczeni przez ludzi od reklamy i marketingu z firm farmaceutycznych oraz przez naszego drogiego prezydenta i jego żonę. Nie zdziwiłabym się, gdyby kilka tysięcy dawek tego specyfiku podano dzisiaj o zachodzie słońca. – Masz rację – powiedziała Nikki, podnosząc się i siadając. – Musimy próbować. Mówisz, że dobrze pływasz? – Pływam jak ryba. – Pójdę z tobą nad rzekę. Z Sarą Jane poradzę sobie tutaj doskonale. – Wiem. Obu ciężej się oddychało, kiedy szły wzdłuż jaskini. Nie trzeba było słów. Zapasy tlenu szybko się kurczyły. Nikki patrzyła, jak Ellen obchodzi wkoło stos drewna i szczątków, które kiedyś były drugim mostem nad rzeką, i wchodzi do zimnej wody. To naprawdę godna podziwu kobieta – myślała. Odważna, inteligentna, wytrzymała i szlachetnego serca, dokładnie taka, jaką ona chciałaby być, kiedy będzie miała sześćdziesiąt lat. Myśl o tym, że kiedykolwiek może osiągnąć taki wiek, wywołała uśmiech na jej ustach. Już kilka godzin minęło od chwili, kiedy Matt ruszył w drogę. Było raczej wątpliwe, że wydostał się na zewnątrz góry, a teraz ta resztka nadziei, która im pozostała na przeżycie, była w rękach drobnej kobiety, niemal dwukrotnie starszej od niej. Ellen musiałaby nie tylko znaleźć drogę wyjścia z jaskini, płynąc w górę podziemnej rzeki, musiałaby również uniknąć Grimesa i jego zbirów, znaleźć kogoś, kto mógłby im pomóc, i wrócić do pieczary, zanim stanie się ona ich grobem bez powietrza. Szansa, że taka sztuczka jej się uda, była w gruncie rzeczy bardzo nikła. Ale nikła nie znaczy żadna. Z latarką w ręku, Nikki usiadła na brzegu rzeki i czekała. Nie czekała długo. Nie minęło nawet pięć minut, odkąd Ellen weszła do czarnego jak atrament tunelu, kiedy wróciła powoli, płynąc na powierzchni wody, nogami do przodu, twarzą w dół. Nikki oparła się na dłoniach i kolanach i sięgnęła do bluzki Ellen. Materiał wyśliznął jej się z ręki. Nie zważając na przeraźliwy ból w kostce, niezręcznie zepchnęła się dłońmi ze skalistego brzegu do wody i objęła Ellen rękami w pasie, tuż przedtem, nim dopłynęły do drugiego mostu. Trzymając ją mocno, Nikki chwyciła dłonią włosy Ellen i wyciągnęła jej twarz z wody. Potem przygotowała się na to, że za chwilę dopłyną do mostu i będzie musiała postawić na dnie zdrową nogę. Rzeka falowała tuż pod jej podbródkiem. Centymetr za centymetrem, boleśnie, czerpiąc z rezerw siły, które ją samą zdumiały, Nikki pchała Ellen w górę, aż ułożyła ją płasko na moście z nogami zwisającymi do wody. Potem, płacząc z bólu, sama wciągnęła się na brzeg i podczołgała do miejsca, gdzie leżała Ellen. Jedno uderzenie w dół po bokach i po plecach opróżniło płuca Ellen ze znacznej części wody. Drugie uderzenie i zaczęła oddychać, odruchowo kaszląc i plując wodą. Nie minęła minuta, a zaczęła odzyskiwać przytomność. Leżała jakiś czas, ciężko dysząc.

– Skały – powiedziała w końcu. – Tunel jest zablokowany przez skały. – Znowu minęła minuta, zanim się odezwała. – Próbowałam je odsunąć... Zablokowało mi stopę... Nie mogłam się uwolnić... Woda wlała mi się do... – Spokojnie – powiedziała Nikki, tuląc jej głowę na kolanach. – Spokojnie. Próbowałaś i to było fantastyczne. Odpręż się i złap oddech. Jestem wdzięczna losowi, że udało ci się tu wrócić. Sporo czasu minęło, zanim Ellen podniosła się, wciąż kaszląc i wypluwając wodę z płuc. – Boże, to było straszne – powiedziała. – Spadły na mnie jakieś głazy. Nie mogłam wyciągnąć nogi. Nikki podniosła się, trzymając się poręczy mostu. Kompletnie przemoczone i drżące z zimna, stały obie, obejmując się mocno. Potem Ellen oderwała się. – Dokąd idziesz? – spytała Nikki. – Na ten stos kamieni – odparła Ellen, pokazując to, co zostało z wejścia do jaskini. – Przyślij tu Sarę Jane, żeby mi pomogła usunąć trochę tego cholerstwa. Nikki zaczęła coś mówić, żeby zaoponować, a potem tylko wzruszyła ramionami i kiwnęła głową. Beznadziejne oczekiwanie niczym nie różni się od beznadziejnych prób.

ROZDZIAŁ 34 Najpierw Matt uświadomił sobie, że czuje zapach oleju napędowego. Później, że żyje i jest mu zimno. Był w jakiejś olbrzymiej stodole, leżał w przemoczonym ubraniu na barłogu z brudnych szmat. Ściany były zrobione z drewna nasączonego jakimś środkiem impregnującym na bazie ropy. Goła żarówka zwisająca z sufitu nie była zapalona, ale ledwo widoczne szare światło sączyło się przez małe, przysłonięte okienko trzydzieści na trzydzieści centymetrów, tuż u szczytu, przy suficie. Niedaleko od miejsca gdzie leżał, piętrzył się stos plastikowych wiaderek z przykrywkami, wypełnionych czymś, co wyglądało jak chemikalia, i góra wielkich, nieoznaczonych papierowych worków, w których mogły być nasiona albo nawóz. W narożniku, na podłodze z nieheblowanych desek, stały narzędzia ogrodnicze, na ścianie wisiało kilka spalinowych niszczarek do chwastów, a pod nimi stał sporych rozmiarów, częściowo rozebrany silnik. Dopiero kiedy spróbował się poruszyć, zorientował się, że lewy nadgarstek ma przykuty do rurki w kształcie U, jak się wydawało, wmontowanej w ścianę stodoły właśnie w celu przykuwania więźniów. Znów wyjrzał, próbując zorientować się, kto go tu trzyma. Pulsujący ból ścisnął mu głowę jak żelazna obręcz. Jego żołądek, reagując na zapachy i na to, że mu się kręciło w głowie, wysyłał do gardła kwaśne fontanny żółci. Matt nie miał zegarka, nie miał też pistoletu, który wcześniej wsadził do kieszeni. Zewnętrzne części dłoni były podrapane i pokryte zaschłą krwią. Z zewnątrz nie dobiegał żaden odgłos ruchu ulicznego, ale dwa razy w ciągu piętnastu minut usłyszał odjeżdżający motocykl – dwa różne motocykle, zgadywał, oba harleye. Krok po kroku odzyskał pamięć desperackiej podróży podziemną rzeką. – Pomocy! – krzyknął. – Jest tu ktoś? Pomocy! Czekał na odpowiedź, a potem wrzasnął jeszcze raz. Drzwi po drugiej stronie pomieszczenia uchyliły się niepewnie i do środka zajrzała szczupła kobieta, chyba dwudziestoparoletnia, i przyłożyła palec do ust. Miała włosy w kolorze purpury, niedbale zaczesane do góry, na powiekach gęsty czarny cień, przekłuty nos, brwi i dolną wargę. Jej czarne skórzane spodnie były popękane i brudne, miała na sobie zakurzony czarny T-shirt i skórzaną kamizelkę. – Cicho! – szepnęła przejęta. – Zajmą się tobą, kiedy przyjdzie czas. – Ale ja muszę się dostać... Kobieta już się wycofała i zamknęła za sobą drzwi. Matt odczekał kilka minut, a potem znów zaczął wrzeszczeć. Tym razem, kiedy znów się pokazała, miała na biodrze dziecko – chłopaka może dwuletniego, brudnego i wychudzonego, o bladej cerze, z nosa sączyła mu się gęsta, zielona wydzielina, miał głęboki, przykry kaszel. Kobieta rzuciła Mattowi zniszczony, zielony wojskowy koc. – Słuchaj, kazałam ci się zamknąć – powiedziała wciąż przytłumionym szeptem. – Pewnie cię i tak zabiją, ale jak będziesz tak wrzeszczał i przeszkadzał dzieciom, zajmą się tobą od razu i wtedy nie będziesz miał żadnej szansy.

Kobieta zrobiła krok w kierunku drzwi, ale tym razem zawahała się, kiedy Matt się odezwał. – Proszę, poczekaj, jestem lekarzem – powiedział szybko. – Nazywam się Matt Rutledge. Doktor Matt Rutledge z Belindy. Nie wiem, jak się tu dostałem, nawet nie wiem, gdzie jestem, ale muszę się stąd wydostać i potrzebuję pomocy. Moi przyjaciele są uwięzieni w kopalni, tam był zawał, i umrą. – Nie jesteś żadnym lekarzem – powiedziała. – Powiedzieli, że miałeś broń. Lekarze nie noszą broni. – Mogę to wyjaśnić. Słuchaj, twój syn ma poważną infekcję zatok i prawdopodobnie gardła. Założę się, że nie chce jeść i źle śpi. Powinien go zbadać lekarz, i to szybko. Chłopak potrzebuje antybiotyków. – My nie chodzimy do żadnych lekarzy. – Mogę się nim zająć. Mogę ci załatwić lekarstwo, którego potrzebuje. Jak się nazywasz? Kobieta przymrużyła powieki. – Becky – powiedziała w końcu. – To jest Samuel. I nie nazywaj go Sam, dobra? Jego tata bardzo się o to wścieka. – Wiesz co, Becky, ja naprawdę jestem dobrym lekarzem i mogę pomóc Samuelowi. Tylko mnie wypuśćcie i sprowadźcie pomoc dla moich przyjaciół. Wtedy będę się mógł nim zająć. Na twarzy Becky było widać niezdecydowanie, które jednak równie szybko znikło, jak się pojawiło. – Jakbym to zrobiła, toby ze mnie nic nie zostało, tak by mnie pocięli – powiedziała. – Leż tam i bądź cicho. Jeżeli nie jesteś lekarzem, Bass zabije cię szybciej, niżbyś strzelił z palców. A jeżeli jesteś, też prawdopodobnie cię wykończy. A teraz się zamknij! – Ale... Tym razem drzwi zamknęły się z trzaskiem. – Becky, proszę cię – zawołał Matt. Nie było odpowiedzi. Spojrzał w górę w kierunku małego okienka, próbując się zorientować, czy jest wieczór, czy rano. Jak długo był wyłączony z życia? Mokre ubranie i świeżo zakrzepła krew wskazywałyby na to, że nie tak znów długo, ale nie mógł być pewien. Kajdanki były typu policyjnego i założone zbyt ciasno, żeby wysunąć z nich rękę. Oparł stopy o ścianę, chwycił obiema rękami miedziany skobel i próbował go wyrwać. Skutkiem tego bezowocnego wysiłku była tylko kanonada bólu eksplodującego pod czaszką. Zniechęcony i zły, zanurzył się z powrotem w zaoliwione szmaty i kopał w ścianę tak długo, aż opadł z sił. Musiała być jakaś droga wyjścia. Czekanie na Bassa, czy kto tam miał go zabić, nie wydawało się najlepszą szansą. – Becky! – krzyknął. – Samuel jest chory, naprawdę chory. Ty wiesz, że tak jest. Nie wyzdrowieje bez lekarstw. To, co mu się sączy z nosa, jest groźne. Mogę mu pomóc. Dzieciak może się ciężko rozchorować. Proszę, posłuchaj mnie. Ktoś zginie, jeżeli ja nie sprowadzę pomocy. Nie zostawiaj mnie tak tutaj.

– Bass, nie! – usłyszał krzyk Becky. Za chwilę drzwi otworzyły się z hukiem. Stał w nich mężczyzna wypełniający sobą całą przestrzeń we framudze. Miał może z metr dziewięćdziesiąt, ramionami niemal ocierał się o framugę, był cały wytatuowany, ręce miał jak pnie drzew i z przodu wielki brzuch. Jego gęste brązowo-rude włosy do ramion i pełna broda nie widziały nożyczek od miesięcy, a może od lat, a kamizelka, kiedyś pewnie służąca ochronie niekastrowanych zwierząt, była nabita chromowanymi kolcami. Wąskie, nie wróżące nic dobrego oczy były całkowicie wyprane z uczuć. – Kto ty, kurwa, jesteś? – powiedział, robiąc krok do środka. – I dla kogo pracujesz? Z tyłu, gdzieś za nim, Matt widział przynajmniej jeszcze jednego motocyklistę, stała tam również Becky, a Samuel wciąż podróżował na jej biodrze. Matt podniósł się. – Jestem lekarzem – powiedział, pewny, że musi przedstawić swoją sprawę szybko. – Zostaliśmy uwięzieni w kopalni po wybuchu. Ja wypłynąłem rzeką, żeby sprowadzić pomoc. – Gówno prawda. – Ależ, proszę, wierzcie mi. To prawda. Jestem z Belindy. Muszę się dostać na farmę braci Slocumbów, niedaleko drogi osiemdziesiąt dwa. Znacie ich? Mogą za mnie poręczyć. – Nie znam ich. Nic nie wiem oprócz tego, że znalazłeś się tam, gdzie nie powinieneś, i miałeś w kieszeni broń. No, to ci mówię, możemy to zrobić spokojnie albo może boleć. Jesteś z brygady antynarkotykowej? – Nie. Jestem lekarzem z Belindy. – Dowiem się i obiecuję ci, że to nie będzie dla ciebie przyjemne. Powiedz mi, dla kogo pracujesz, a ja się postaram, żebyś za bardzo nie cierpiał. Spróbujesz ze mną poigrać, a ja ci obiecuję, że będziesz błagał o śmierć. – To, co powiedziałem, jest prawdą – zapewniał Matt żarliwie. – Przysięgam, że to prawda. Bass zrobił krok naprzód, chwycił koszulę Matta w swoją masywną dłoń i podniósł go na czubki palców. Matt czuł zapach marihuany wydobywający się z jego ubrania. – Masz pół godziny – warknął Bass. Okręcił się na pięcie i wyszedł, trzaskając za sobą drzwiami, że omal nie zawalił się sufit. – Mówię ci, że on naprawdę jest lekarzem – usłyszał Matt słowa Becky. – Poproś go, żeby się przyjrzał Rake’owi. – Nie! – Na Boga, Bass, przecież to twój brat. – Zamknij się! Ten gość to federalny, a za chwilę będzie sztywnym federalnym. Nie bawimy się tu w żadną, kurwa, grę. Chcę wiedzieć, jak, do cholery, nas znalazł. Narkotyki! Matt był pewien, że motocykliści albo hodowali marihuanę, albo ją przerabiali, albo – co najbliższe prawdy – i jedno, i drugie. Znów spojrzał na jedyne okienko w stodole. Niebo zaciągnięte chmurami wydawało się teraz trochę jaśniejsze. Czas uciekał – dla niego, dla Nikki i dla

reszty uwięzionych w pieczarze. Uciekał również dla dzieci, które niedługo dostaną tak zwaną szczepionkę na całe życie. Przez chwilę leżał w ciszy, upewniając się jeszcze raz, że nie da rady zdjąć kajdanek, i starając się wymyślić sposób, by popracować nad tą prymitywną próbą wykorzystania Becky, która była niewątpliwie słabym ogniwem łańcucha. Dwa razy odjechał jakiś motocykl. Nie był pewien, czy za każdym razem to był ten sam, który słyszał przedtem. Wyobraził sobie swojego własnego harleya i trudne do opisania poczucie wolności i spełnienia, które go nawiedzało, kiedy jeździł nim po górach. Potem Becky bezgłośnie otworzyła drzwi, wśliznęła się do środka i zamknęła je za sobą. Nie było z nią Samuela. Przyniosła ze sobą brudną powłoczkę na poduszkę, częściowo czymś wypełnioną. – Jesteś lekarzem, prawda? – Tak jak mówiłem. Becky, ja... – Powiedz mi, które lekarstwo pomoże Samuelowi? Wyrzuciła zawartość powłoczki na podłogę tuż przed nim – tuziny buteleczek i fiolek z różnymi pigułkami i syropami, większość z nich z legalnymi naklejkami z aptek lub od producentów. – Chłopcy zawsze czyszczą apteczki w domach, w których... bywają – szepnęła. – Wszyscy biorą coś na cerę, a niektórzy wolą kodeinę. Resztę pigułek po prostu trzymają na wszelki wypadek. Czy któreś z nich pomogą Samuelowi? Matt przejrzał fiolki i wyłuskał dwa różne preparaty amoksycyliny, dawka dwieście pięćdziesiąt miligramów, w sumie trzydzieści kapsułek. – To mu pomoże – powiedział, dzieląc jedną kapsułkę. – Weź połowę proszku z tej kapsułki i zmieszaj z jedzeniem Samuela trzy razy dziennie. Na pierwszy raz daj mu całą kapsułkę. Czy Samuel ma jakieś alergie? – Jakieś co? – Nie, nic, nie przejmuj się. Patrz, pół łyżeczki tego syropu pomoże mu na kaszel. – Dziękuję, doktorze – powiedziała, zbierając z powrotem pigułki. – Niech pan się nie gniewa, że Bass panu nie uwierzył. – Becky, musisz mi pomóc się stąd wydostać. – Nie, tego nie mogę zrobić. – Hodują tu marihuanę, prawda? To dlatego Bass się boi, że się dowiem. – Już muszę iść. – Becky, obiecuję, że nikomu nie powiem. Chcę tylko pomóc wyciągnąć moich przyjaciół z kopalni. Proszę cię, on mnie zabije. – Wiem. Naprawdę będzie mi szkoda i wcale tego nie chcę. – Kto to jest Rake? – spytał nagle Matt. – Skąd pan... Aha, pewnie usłyszał pan, jak rozmawiałam z Bassem.

– Co jest Rake’owi? – Jest... chory. Ma jakiegoś raka czy coś takiego, na plecach. Tak mówią. Ledwo chodzi, a na motorze w ogóle nie może jeździć. – Pokaż mi na sobie, Becky. Pokaż mi, gdzie Rake ma raka. Becky zawahała się, potem odwróciła się i pokazała ręką na dolną część pleców. – Muszę już iść. Dzięki, że pomogłeś Samuelowi. – Becky, przyprowadź Bassa – powiedział Matt desperacko. – Powiedz mu, że jestem gotowy rozmawiać. Jestem gotowy powiedzieć mu wszystko. – To nie jesteś lekarzem? – Jestem. Teraz proszę, idź i poproś go. – Nie mogę – usłyszał, kiedy zamykała drzwi. Matt wyczuł, że kobieta się spieszy. Powinien więc na nią naciskać. Gdyby nie zgodziła się mu pomóc, powinien jej zagrozić, że powie Bassowi, że się zgodziła. To głupie. Poirytowany, machnął tak mocno ręką w kajdankach, że oderwał kawałek skóry z nadgarstka. Prawie nie zauważył, że coś go boli. – Bass, będę rozmawiał – zawołał, pewny, że jego głos nie przedrze się przez ściany. – Zawrzyjmy układ. No już. Nic. Minęło dziesięć minut, może więcej, po czym znowu otworzyły się drzwi. Weszli dwaj motocykliści, obaj ubrani na czarno, chociaż żaden nie musiał się ubierać na bandziora, żeby wyglądać jak bandzior. Poderwali Matta na równe nogi, a jeden – ogolona głowa, płaski szeroki nos, wytatuowany kark – odczepił mu kajdanki od skobla i przypiął do swojego nadgarstka. Dzięki Bogu – pomyślał Matt. Potem jednak, kiedy go wyprowadzili na zewnątrz, do głowy przyszła mu inna, znacznie bardziej niepokojąca myśl. Motocykliści nie próbowali ukrywać przed nim swojej siedziby. Najprawdopodobniej, niezależnie od tego, co powie lub zrobi, i tak jest już martwy. Rozsiane po gęstym lesie, dobrze schowane, tak żeby nie można ich było zobaczyć z góry, stały tam drewniane zabudowania różnych rozmiarów. Największe pomieszczenie, przypominające nieco indiańską konstrukcję długiego domu, miało dwa kominy, z których snuł się dym. Ponad kominami, na linach przymocowanych do drzew, wisiał szeroki metalowy dach, który rozpraszał dym o charakterystycznym chemicznym zapachu. Matt zgadywał, że to opium. Nijak nie pozwolą mu odejść po tym, co zobaczył. Przez podwórko, na którym błoto mieszało się z sosnowymi igłami, mężczyźni zaprowadzili go do sporego domu z nieociosanych bali, z małym, niskim gankiem. W środku był Bass, stał przy łóżku w pomieszczeniu, które kiedyś mogło być pokojem dziennym. Na łóżku, na boku, z podkurczonymi kolanami, leżał mężczyzna tak bardzo podobny do Bassa, że Matt zgadywał, iż są bliźniakami. W rogu pomieszczenia w drewnianym bujanym fotelu siedziała wielka, ponura kobieta z ospowatą twarzą i karmiła piersią niezbyt czystego i niezbyt porządnie ubranego dzieciaka, który wyglądał, jakby walczył z tymi samymi zarazkami co Samuel. Rake, blady i spocony, był

najwyraźniej chory i obolały. – To jest mój brat, Rake – powiedział Bass, kiedy łysy zdjął Mattowi kajdanki. – Choruje od kilku miesięcy, chyba ma jakiegoś raka na plecach. Jeżeli naprawdę jesteś lekarzem, to go wylecz. Jeżeli nie, na początek wyłupiemy ci oczy. – I tak mnie zabijecie – powiedział Matt. Gdy tylko wypowiedział te słowa, zrozumiał, że popełnił błąd. Bass, który nagle zwrócił się do niego ruchem niespodziewanym jak kobra, znów chwycił go za koszulę, tym razem podnosząc go na centymetr z podłogi. – Nie pogrywaj ze mną – charczał – i nie pogrywaj z moim bratem. – W porządku, już dobrze. Postaw mnie. Modląc się, żeby nie mylił go instynkt co do schorzenia Rake’a, Matt podszedł z drugiej strony łóżka i odchylił prześcieradło. Był to, tak jak podejrzewał, gigantyczny ropień, pozostałość wrodzonej torbieli, umiejscowiony dokładnie powyżej kości ogonowej, tuż ponad miejscem, gdzie zaczynały się ogromne pośladki Rake’a. Częściowo zasłaniając ropień, który miał około piętnastu centymetrów od góry do dołu i prawie na pewno szedł w dół, do kości, był tam ogromny geometryczny tatuaż, który wyglądał jak coś narysowanego za pomocą spirografu. – Wiem, co z tym zrobić – powiedział Matt. – Nikt nie potrafi wyleczyć raka – powiedział jeden z motocyklistów. – Zamknij ryj – szczeknął Bass. – To nie jest rak – odparł Matt. – To infekcja. Muszę to otworzyć i wymyć ropę. Macie tu coś takiego jak wanna? To znaczy z gorącą wodą. Musi być na tyle duża, żeby on się w niej zmieścił. – Wanna jest tam – powiedział Bass. – Mamy pełno gorącej wody z... Mamy wodę. – I coś do mycia, na przykład płyn do mycia naczyń. Bass rzucił spojrzenie na karmiącą matkę, która kiwnęła głową. – To też mamy – powiedział. – I jakieś szmaty, będzie trzeba dużo, im czystsze, tym lepiej. Jeszcze jedno spojrzenie, jeszcze jedno kiwnięcie głową, tym razem w kierunku kuchni. Jeden z motocyklistów wszedł do środka i szybko wrócił z pełnym naręczem szmat i szmatek. Położył je tam, gdzie Matt kazał, w nogach łóżka. – W porządku, teraz potrzebny jest nóż, ale ostry. W jednej chwili wszyscy trzej motocykliści wyciągnęli sztylety z niemal niewidocznych pochew, z których najmniejszy miał co najmniej piętnaście centymetrów. – Wybierz sobie któryś i nie rób żadnych głupstw – ostrzegł go Bass. Matt wybrał najmniejszy nóż i zważył go w dłoni, jednocześnie przyglądając się ostrzu i końcówce. – A teraz potrzebuję gorącej wody z mydlinami – powiedział. – Pół wiadra.

Bass coś burknął i minutę później łysy motocyklista wyszedł, wrócił i postawił u stóp Matta wiadro do połowy wypełnione wodą z mydlinami. – Powiedz mu, że będzie cholernie bolało – powiedział Matt. – Ale zaraz jak skończę, ból powinien mu w znacznej mierze ustąpić. – Słyszałeś? – Niech nie pieprzy, tylko robi, co ma robić – jęknął Rake. Wziąwszy pod uwagę to, co tkwiło w zainfekowanej torbieli Rake’a, nie było sensu bawić się w sterylizację noża ani skóry. Matt wytarł ostrze szmatką i ustawił je kilka centymetrów od szczytu. – Uważaj, Rake. Przygotuj się. Teraz... Już! Pchnął nóż wprost do środka i pociągnął w dół przez tatuaż, prawie dziesięć centymetrów. Rake syknął przez zaciśnięte zęby, ale nie wydał z siebie żadnego innego dźwięku. Z rany trysnęła pod potwornym ciśnieniem zmieszana z krwią cuchnąca ropa. Większość wydzieliny trafiła w szmatkę osłaniającą ostrze. Trochę trysnęło na Matta. – Jak tylko się będzie mógł ruszyć, wsadźcie go do wanny pełnej gorącej wody z mydlinami – zalecił Matt, oczyszczając ranę, jak tylko potrafił, i płucząc ręce w wiadrze z wodą. – Będzie szczypać, ale na pewno mu pomoże. Czy ktoś tu ma jakieś antybiotyki? Teraz, kiedy zainfekowana rana jest otwarta, antybiotyk mógłby mu pomóc. – Do dupy z ciebie kłamca – powiedział Bass. – Becky już mi powiedziała, co zrobiłeś z Samuelem. Spodziewając się z pewnością, że taka będzie potrzeba, Bass rzucił mu powłoczkę na poduszkę pełną zagarniętych medykamentów i Matt wybrał jeden z najsilniejszych antybiotyków. – Dzisiaj cztery razy po dwie takie tabletki – powiedział, zastanawiając się, czy to, że go złapano na tym szczególnym kłamstwie, było plusem czy minusem – a potem jedna cztery razy dziennie. W gruncie rzeczy powinno się go zawieźć do szpitala, ale nawet jeżeli go nie zawieziecie, rana zagoi się od środka w dwa, góra trzy tygodnie. Poślijcie kogoś do sklepu, niech kupi dziesięć, dwanaście butelek wody utlenionej i gazę. Możecie wymyć ranę wodą utlenioną, a potem upakować ją gazikami. – Spojrzał w dół na swoje nieosłonięte niczym dłonie i powiedział: – Przywieźcie też kilka paczek gumowych rękawiczek. Zawahał się, ostrożnie dobierając słowa, żeby zawrzeć jakiś układ z Bassem. Zanim jednak zdążył coś powiedzieć, bez słowa podziękowania czy ostrzeżenia Bass zrobił gest głową i Matta bezceremonialnie wyciągnięto, a właściwie zaciągnięto znowu do stodoły. – Chwila, czekajcie – protestował, kiedy ogolony łeb przykuwał go z powrotem do skobla. – Poczekajcie, do cholery. Właśnie uratowałem facetowi życie. O nic nie pytałem. Słuchajcie, muszę się stąd wydostać. Moi przyjaciele zginą, jeżeli się nie wydostanę. Powiedzcie Bassowi, że nikomu nigdy nie powiem o tym, że tu byłem. Obiecuję! – Motocykliści już wychodzili. – Zatrzymajcie się! To nieuczciwe! Uratowałem waszemu kumplowi życie! – Miotał się i rzucał, kiedy zamykano mu drzwi przed nosem. – Cholera jasna! Matt kopał w ścianę i jeszcze raz bezskutecznie spróbował wyrwać skobel. Żadnej szansy. Był

już martwy. Jeżeli pozwolą mu żyć, to tylko po to, żeby pielęgnował ranę w plecach Rake’a. – Gnoje! – krzyknął. – Niewdzięczne gnoje! Padł z powrotem na posłanie z wybrudzonych smarem szmat, nasunął na głowę koc i zamknął oczy. Nikki i pozostali nie mają już żadnych szans, podobnie jak on. Przez chwilę myślał o powolnej śmierci przez uduszenie. Oddech staje się coraz trudniejszy, człowiek czuje się senny, kładzie się na podłodze I zamyka oczy, a potem już się nie budzi. Z pewnością istnieją gorsze sposoby umierania, prawdopodobnie też ten, jaki szykują dla niego motocykliści. Czas mijał. Pewnie trochę przysnął, bo nagle zobaczył, że drzwi otwierają się z hukiem. Stanął w nich Bass, tak jak za pierwszym razem, ale zasłaniając wszystko, co za nim. Tym razem jednak była pewna różnica. Lewą rękę miał za plecami, w potężnej prawej łapie, zwisającej luźno przy jego boku, trzymał pistolet. – Bass, do cholery, nie rób tego – błagał Matt, na wpół szepcząc. – Nie powiem o was nikomu. Przyrzekam. – I lepiej dotrzymaj słowa – warknął Bass. – Twoje szczęście, że nie umiesz kłamać. Pochylił się i posłał pistolet Matta po podłodze aż do jego posłania. Matt jeszcze nie w pełni zdał sobie sprawę ze znaczenia tego gestu, kiedy za pistoletem poszły kluczyki do kajdanek i suche dżinsy, a potem koszula robocza. Bass odwrócił się bez słowa i wyszedł ze stodoły. W drzwiach, zajmując znacznie mniej miejsca, stał teraz Frank Slocumb.

ROZDZIAŁ 35 – Ależ ten chłopak ma jaja i twardy łeb, co, Lewis? Wychodzi cało z tąpnięcia w kopalni, spada z dziesięciometrowego wodospadu pod ziemią, potem łapie go Bass Vernon i jego pojebana banda. – Niezły jesteś – powiedział Lewis Slocumb do Matta. Lewis, z rurką przypiętą do koszuli, siedział wciśnięty między swojego brata Franka i Matta w kabinie ich poobijanej furgonetki marki Ford z lat czterdziestych. Z tyłu, między pudłami i zwojami liny, siedział młodszy brat, Lyle. Kyle’a zostawili, żeby pilnował farmy. – Frank – powiedział Matt wciąż lekko oszołomiony po niebezpiecznej przygodzie z motocyklistami – daję słowo, chyba nikt nigdy nie był szczęśliwszy niż ja na twój widok. Może tylko twoja mama, kiedy przyszedłeś na świat. – Kto mówi, że mamusia była szczęśliwa? – wtrącił się Lewis. – Chciała sobie poderżnąć gardło, jak go zobaczyła. – A jak ciebie zobaczyła, chciała poderżnąć gardło tobie. Matt śmiał się razem z nimi. Było tuż po dziesiątej rano, dzień wisiał ponuro nad światem, a niebo zaciągnęło się chmurami. Furgonetka podskakiwała na stromej, nierównej leśnej drodze już od niemal pół godziny, okrążając górę, w której wnętrzu znajdowała się zarówno kopalnia Belinda, jak i składowisko odpadów toksycznych. – Miałeś niezłą przejażdżkę, Mathew – powiedział Frank. – Osiem, a może dziesięć kilometrów

od punktu, w którym ruszyłeś, do miejsca, gdzie znaleźli cię ludzie Vernona. Szczęściarz z ciebie. – Myślałem, że się zabiję, kiedy spadałem razem z wodą w tym wodospadzie, i naprawdę myślałem, że już nie żyję, kiedy Bass wszedł z tą swoją cholerną spluwą w ręce. – On taki jest. Bass jest świrnięty jak rzadko kto. To znaczy, trochę zależy od tego, jakich prochów się akurat naćpał. Nie wiem, czy kiedyś widziałem, żeby puścił kogoś, kto był w tym jego obozie. A ty, Lewis? – Oprócz nas – odparł Lewis. – Wie, że robimy najlepszą wódę w całej dolinie. Nie interesuje nas to świństwo, które oni hodują na tym swoim zadupiu. Ale mają więcej broni i amunicji niż cała armia Stanów Zjednoczonych, a my się zawsze rozglądamy za czymś, co robi bum. – Lewis i jego brat znów zaśmiali się serdecznie. – Parę lat temu zaczęli nam ufać – na tyle, na ile Bass może komuś ufać. Musiałeś zrobić coś naprawdę specjalnego, żeby uwierzył, że można ci zaufać, i puścił cię. – Uratowałem Rake’owi życie – powiedział po prostu Matt. – I nikt ci za to orderu nie przypnie – powiedział Lewis. Matt spojrzał na zegarek. W jaskini było jeszcze z pewnością dość powietrza, żeby Nikki i pozostali przeżyli. Modlił się, żeby Nikki i Ellen nie poddawały się, wierzyły w niego i nie próbowały wydostać się z jaskini rzeką. Bogowie chyba nie pozwolą, aby jednego dnia dwie osoby wyszły cało z takiej wędrówki. – Ile jeszcze? – spytał. – Już prawie jesteśmy – powiedział Frank. – Nie ma żadnej prostej drogi prowadzącej od Vernona do tunelu, w który chcemy wejść. – A Vernon wyjaśnił wam, czego mi trzeba? To znaczy przywieźliście jakieś materiały wybuchowe? Frank uśmiechnął się. – Chyba można tak powiedzieć – odparł Lewis. – Jak myślisz, dlaczego tak powoli jadę? – rzucił Frank. Matt przełknął ślinę i spojrzał przez szybę na Lyle’a, który wyciągnięty między pakunkami palił spokojnie papierosa. – Jestem wam winien wdzięczność, chłopaki, naprawdę – powiedział Matt. Ostatnie pół kilometra nie jechali już drogą, lecz manewrowali między drzewami i toczyli się powoli po korzeniach. W miejscu, w którym Frank zatrzymał samochód, na skalistej podstawie szeroko ciągnącej się zalesionej góry nie było nawet śladu po tunelu. – Dokąd stąd pójdziemy? – spytał Matt, kiedy wypakowywali dwa ogromne plecaki z ciężarówki, a potem dwie mniejsze torby plastikowe i długą brezentową torbę z napisem Armia Stanów Zjednoczonych na boku. – Jeśli czegoś nie potrafisz zobaczyć, to wcale nie znaczy, że tego tu nie ma – powiedział Frank, podając Mattowi jeden z dużych plecaków i dwa grube zwoje liny. – Do tej góry jest kilka wejść. Trzeba tylko wiedzieć, które z nich kończy się nagle wielkimi, głębokimi dziurami.

Tylko Lewis szedł bez obciążenia, kiedy cała czwórka przedzierała się przez dwadzieścia metrów terenu pokrytego zaroślami i liśćmi, podchodząc do stóp góry. Matt czuł, że znowu zaczyna w nim buzować krew i z ekscytacją myślał, że niedługo zobaczy Nikki żywą. Trzymaj się, skarbie. To już długo nie potrwa. Wejście do tunelu, całkowicie osłonięte głazami i skałami, miało od góry do dołu nie więcej niż metr dwadzieścia – był to postrzępiony uskok w skale, który mógł pomieścić zaledwie jedną osobę wchodzącą do środka na czworakach, ale bez plecaka. Złożyli bagaż tuż przy wejściu, a Matt i Frank weszli do środka, każdy z nich ciągnął za sobą koniec liny. Matt był co najmniej zaskoczony, kiedy zdał sobie sprawę, że puls nie podskoczył mu gwałtownie, był stabilny i powolny, mimo że przejście było tak wąskie. Proszę, wchodźcie śmiało, panie i panowie, oto słynny lek doktora Rutledge‘a na klaustrofobię. Oświetlając sobie drogę światłem mocnych latarek, przedzierali się dziesięć metrów wąskim tunelem, po czym doszli do wysokiego przedsionka, w którym można było stanąć, na tyle szerokiego, żeby się zmieścili wszyscy razem wraz z bagażami. Frank związał ze sobą obie liny, formując jeden koniec ogromnej pętli, ale zostawiając przy węźle tyle wolnego sznura, aby można było zrobić z niego uchwyt. Lewis zrobił to samo na zewnątrz. Teraz pętla zaczęła krążyć między nimi, a Lewis i Lyle co chwila, kiedy wracał do nich wolny koniec liny, przywiązywali do niej kolejne ładunki i w ten sposób wciągali do środka wszystko, co ze sobą przywieźli. Pospieszcie się, chciał krzyczeć Matt. Pospieszcie się! Podróż do wnętrza góry tą drogą wydawała się dłuższa, a ścieżki i tunele węższe, niż kiedy szli od strony uskoku, ale nie było żadnych urwisk, nie było wody, dopóki nie przeszli przez rzekę po deskach pod koniec wyprawy. Dziesiąta czterdzieści. Roztaczający się przed nimi widok na to, co kiedyś było wejściem do składowiska toksycznych odpadów, świadczył, że wszystko się tu zmieniło. Spora część stropu zawaliła się, tworząc nową jaskinię na zewnątrz starej. Do stropu nowej jaskini, znajdującego się może siedem metrów nad nimi, można było dojść, wspinając się po skalnej ścianie, nachylonej może dziesięć stopni od pionu. Podłoga skalna była zarzucona odłamkami i kamieniami, ale dało się po niej przejść, a część ściany po prawej stronie również się zawaliła, zostawiając za sobą dziwnie gładki otwór, który wyglądał, jak gdyby go ktoś zrobił gigantyczną łyżką do lodów. – No, no, no – powiedział Frank, oglądając masywną ścianę frontową. – Te chłopaki bawiły się nie na żarty. Mattowi zrobiło się niedobrze. Przez głowę przelatywały mu obrazy wtykania lasek dynamitu między głazy, zapalania zapałki i wysadzania skał, żeby zrobić nowe wejście do pieczary. Bulka z masłem. Lewis, jak gdyby czytając w jego myślach, położył mu rękę na ramieniu. – Nie martw się, Matt, dostaniemy się do środka – powiedział. Pracując prawie w zupełnej ciszy, trzej Slocumbowie funkcjonowali jak dobrze wyszkolona

jednostka wojskowa. Lyle ustawił kilka latarek naftowych w taki sposób, że było jasno jak za dnia, a potem zaczął rozpakowywać sprzęt. Lewis z rękami na biodrach, lekko zadyszany, przyglądał się Frankowi, jak ten wspina się na szczyt usypiska głazów, a potem z jednej strony przechodzi na drugą. – Musisz się dobrze postarać, Lewis – krzyknął Frank, schodząc z powrotem ze ściany. – Staram się – odparł krótko Lewis. – Słuchaj, Mathew, to będzie tak. Ta ściana to ściana czołowa. Jest jak korek wetknięty w coś, co kiedyś było dziurą. Wysadzenie jej to niewielki problem. Sztuka polega na tym, żeby przy okazji nie zabiło nas i ludzi, którzy mogą być po drugiej stronie, tuż za nią. – Myślisz, że dasz radę? – Myślę, że mogę spróbować. Nikt nie może zrobić więcej. Lyle, linia podłączona. Chciałbym to maleństwo zmiękczyć pociskiem z Małej Berty, na wysokości jakichś dwóch trzecich od dołu. Mógłbyś walnąć w tę dużą, ostrą skałę tam wysoko? – Skąd? – No, żeby cię nie zabiło, Lyle. Lyle rozejrzał się po jaskini. – Nie ma strachu – stwierdził. – Tam z tyłu jest takie miejsce, gdzie mogę stanąć. Otworzył długą brezentową torbę wojskową, wyciągnął przenośną wyrzutnię rakiet i zaczął przygotowywać ją do odpalenia. – Patrz, jaka śliczna – powiedział Lewis do Matta. – Rakieta przeciwczołgowa Javelin z głowicą przeciwczołgową napakowaną materiałami wybuchowymi typu HEAT. Przebije ponad pół metra pancerza. Daleko i zapomnij – to znaczy, zapomnij, w co strzelasz, i stań daleko – lepiej się nie przyglądać. Zasięg dwieście pięćdziesiąt metrów. Do trzech kilometrów. – Jezus, Maria, Lewis, skąd wyście to wytrzasnęli? Lewis odpowiedział mu oschłym spojrzeniem, które mówiło, że nie należy zadawać pytań, na które nie chce się uzyskać odpowiedzi. – Frank – powiedział – my będziemy teraz przygotowywać żelki. Trzy rzędy w górę i w dół, zaczynając od pół kilograma na samym szczycie, a kończąc, powiedzmy, na pięciu kilogramach na dole. Połączymy je tym przewodem. Frank szybko wyciągnął z plecaka kilkanaście kiełbaskowatych pakunków i położył je na brezencie obok Lewisa, a potem lont do detonacji. Bracia zaczęli z wielką wprawą łączyć ładunki. – Gotowe – krzyknął Lewis. Frank odciągnął ładunki wybuchowe od celu i nakrył je jeszcze jedną płachtą brezentu. – Tędy, doktorze – powiedział Lewis, prowadząc jego i Franka z powrotem do tunelu, aż ściana czołowa znikła im z oczu. – Byłoby fajnie na to popatrzeć, ale też i trochę niebezpiecznie. Lyle chyba też migiem tu będzie.

Matt usłyszał głośne, niskie syknięcie zza zakrętu, a zaraz potem Lyle rzucił się w ich kierunku i wylądował tuż u ich stóp. W tej samej chwili potężny, niemal ogłuszający wybuch odbił się echem w tunelu, a za nim słychać było głośny stukot kamieni i głazów. Kiedy Lewis dał znak głową, że już można wrócić do ściany czołowej, zobaczyli, że środek ściany zamienił się w pył, a głazy na samym szczycie leżą luźno porozrzucane. – Wolę nie myśleć, co by zrobiła Duża Berta – mruknął Matt. – Ładny strzał, Lyle – powiedział Lewis. – Może będą jeszcze z ciebie ludzie. Frank, chodź, wsadzimy te kiełbaski na miejsca i zrobimy sobie dziurę. – Odwrócił się do Matta. – Zastosujemy detonatory z opóźnionym zapłonem, żeby to tutaj wszystko pięknie wysadzić w powietrze, tak by się zapadło od góry do dołu. Jeżeli nam się ładnie uda, to zrobimy małą dziurę na samej górze. Jeżeli coś źle policzyliśmy, to lepiej dać za mało niż za dużo. Jak za pierwszym razem nie uda nam się wyrąbać dziury, mamy dosyć vibrożelu, żeby spróbować jeszcze raz. Może dwa razy. – Pospieszcie się – wyrwało się Mattowi niechcący. – A dlaczego, do diabła, mielibyśmy pracować powoli? – odparł Lewis. – Parę razy już korzystaliśmy z materiałów wybuchowych. – Przepraszam. – Chyba już gotowe – powiedział Frank, nawijając lont do detonacji wokół łokcia i dłoni, po czym wszedł na ścianę. – Do czego gotowe, zboczeńcu? Z tunelu wszedł do jaskini Bili Grimes ze służbowym rewolwerem wycelowanym w całą czwórkę, a zaraz za nim pojawił się Vinyl Sutcher, wciąż ubrany na czarno, od niechcenia celując we wszystkich z karabinu maszynowego. Ostatni wyłonił się z ciemności, również z bronią gotową do strzału, mężczyzna, którego Matt wyprowadził w pole na osiedlu nad Shady Lake. – Widzisz, Vinny – powiedział Grimes. – Mówiłem ci, że warto, żebyście razem z Verne’em sprawdzili dzisiaj wejścia do tych jaskiń. Nasz doktorek jest śliski jak węgorz. – Cóż za obrazowa metafora – powiedział Matt, odnotowując w pamięci, jak niewiarygodny spokój zachowuje Lewis Slocumb i jego bracia. Matt nie wiedział tego na pewno, ale czuł, że wymieniają między sobą jakieś informacje. Grimes musiał wyczuć to samo. Wyraz twarzy miał teraz ponury, a ciężki pistolet wymierzony prosto w Lewisa. – Cofnij się o krok, Slocumb. Twoi bracia też – powiedział. – Vinny, idź tam i odsuń to gówno. Sutcher zawiesił broń na ramieniu, obszedł podstawę ściany czołowej dookoła i spojrzał podejrzliwie na ułożony stos żelków. – Lepiej nie podchodź za blisko – powiedział Lewis, udając rękami wybuch. – Bum. Frank, który był nie dalej niż trzy metry od Lewisa po jego prawej stronie, i Lyle, który klęczał na jednym kolanie z pięć metrów od niego, zachichotali. – Tak więc – Grimes zwrócił się teraz do Matta – z pańskiej obecności tutaj wnoszę, że nie jest

pan jedyną osobą, która przeżyła ten okropny wypadek. – Uciekli wszyscy oprócz strażników, których oszukaliście – odparł Matt, czując, że musi zyskać na czasie. – Wyciągamy ich stamtąd, bo obaj przysięgli, że pana zabiją, kiedy tylko będą mieli okazję. Powiedz, Grimes, kim jesteś, masz większościowe udziały w firmie, która robi Lasaject? Czy o to chodzi? Na twarzy policjanta malowało się przez chwilę zdziwienie, ale znikło równie szybko, jak szybko się pojawiło. – Aha, pani Kroft. No, jeżeli musisz wiedzieć, jestem właścicielem większości udziałów w firmie, to prawda. – A wiesz ilu ludzi, ile dzieci umrze, jeśli ta twoja szczepionka wejdzie do obiegu? – Nie ma na to żadnych dowodów. – Oszczędź mi tego. Ludzie, których próbowałeś tutaj zabić, są żywym dowodem, i wiesz o tym doskonale. Dlatego przecież ich tu zamknąłeś. No cóż, Grimes, oni uciekli, tak jak ja. Jadą teraz do Waszyngtonu razem z Ellen Kroft i z Nikki. Jesteś skończony. Matt ujrzał w oczach Grimesa cień niepewności. – Nie wierzę ci – powiedział Grimes. – Zajmiemy się tymi problemami tam w środku, jak rozwiążemy problemy tu, z wami. Verne, obszukaj ich, zacznij od tego tam, z tyłu. Potem zaprowadź ich do kąta. Później dobry pan doktor i ja będziemy musieli porozmawiać. Jeżeli będziesz miał z którymś jakieś kłopoty, strzelaj w kolano. Drugie kolano i jaja zostawimy na później. – Nie zapomnij mnie obszukać, czy nie mam przy sobie wyrzutni rakietowych – powiedział Lyle, krztusząc się ze śmiechu. Pomimo oczywistej przewagi, jaką trzej przybysze mieli nad Slocumbami z racji gotowej do strzału broni i młodszego wieku, Verne podchodził do Lyle’a bardzo ostrożnie. – Wstawaj – powiedział. – Nie mogę – odparł Lyle. – Mam złamaną nogę. – Jeżeli cię nie posłucha, to go zabij – powiedział Grimes. – On ci nic nie zrobi, Verne. To jest dziadek, a ty masz broń. – Tak – powiedział Lyle. – Jestem dziadkiem. Uśmiechnął się bezzębnie i przesunął ciężar ciała w bok, jakby chciał wstać. W tej sekundzie wysoko ze ściany czołowej usłyszeli odgłos skały ocierającej się o skałę. Cała siódemka odwróciła się w kierunku źródła tego dźwięku. Jakieś sześć metrów w górze, tuż nad Vinnym Sutcherem, stała Ellen – cała zakurzona, skrajnie wyczerpana. Nad głową trzymała płaski kamień, niemal tak szeroki jak jej klatka piersiowa. W chwili gdy Grimes okręcił się na pięcie i strzelił do niej, ona z całej siły rzuciła głaz prosto na Sutchera. Ogromny kawał granitu uderzył go w twarz, bo Vinny miał głowę odchyloną do tyłu i patrzył w górę, a odgłos był taki, jakby ktoś zrzucił dynię z drugiego piętra. Bez sił, z okrwawioną twarzą, Sutcher poleciał bezwładnie do tyłu,

na skalistą podłogę jaskini. Sekundy, które nastąpiły później, zlały się w umyśle Matta w jedną niejasną plamę. Kiedy on próbował wyciągnąć broń z kieszeni, wszyscy trzej bracia Slocumbowie już trzymali pistolety w dłoniach, jakby wyczarowali je z powietrza. Nagle w jaskini nastało coś w rodzaju chińskiego Nowego Roku. Wydawało się, że strzały padają ze wszystkich stron. Ale jedynie z luf pistoletów braci Slocumbów Matt widział rozbłyski. Grimes natychmiast dostał w pierś, szyję i w twarz. Miał oczy pełne strachu i niedowierzania, zrobił kilka tanecznych kroków do tyłu, jak gigantyczna marionetka, machając rękami i nie mogąc postawić stopy przy stopie. Potem zapadł się w sobie, jakby mu ktoś poodcinał sznurki, przez kilka sekund siedział wyprostowany, a potem osunął się bez życia na ziemię. Verne dostał kulę w gardło, w usta i środek czoła i już martwy upadł na skalne podłoże. Matt pobiegł do ściany czołowej. Ponad nim Ellen już nie stała, ale leżała. Nie widział, czy się rusza. – Ellen? – Wszystko w porządku – zawołała. – Pośliznęłam się, rzucając kamień. To tylko uszczerbek na mojej godności, ale poza tym nic mi nie jest. – Co z Nikki? – Jest tam, za nami, razem z pozostałymi. Porusza się bardzo powoli z opuchniętą kostką. Chyba coś sobie złamała. – Czy mają tam dość powietrza? – Teraz tak, dzięki temu, kto wywalił tę dziurę. Ellen zaczęła schodzić w dół do Matta. Vinyl Sutcher leżał u jego stóp, głęboko nieprzytomny, oddychając płytko i bezładnie. Jego szeroka jak naleśnik twarz była teraz krwawą masą, oczy pokrywały dwa jeziorka krwi. Głowę miał pochyloną pod dziwnym kątem, Matt podejrzewał, że ma złamany kręgosłup szyjny. Ellen podeszła do niego, miała zaciśnięte szczęki, oczy utkwione w ten przerażający obraz, którego była autorką. Potem bez słowa pochyliła się, z wielkim wysiłkiem wzięła olbrzymi głaz i uniosła go nad głową Sutchera. – Ellen, nie – poprosił Matt. – To koniec. Wierz mi, to koniec. Na pokrytych pyłem policzkach Ellen ukazały się łzy. Ręce drżały jej z wysiłku. Szlochając, odwróciła się i rzuciła głaz na podłogę jaskini, a on rozpadł się na dwie części. Matt objął ją i przytulił. Po kilku sekundach Sutcher wziął oddech, którzy zatrząsł całym jego ciałem, i na zawsze przestał oddychać. Matt poprowadził Ellen do miejsca, gdzie Frank jeszcze raz układał materiał wybuchowy, i przedstawił ich sobie. – Idę zobaczyć, co z Nikki – powiedział. Ellen pokazała palcem na zegarek. – Posłuchaj, Matt. Pierwszy zastrzyk Omnivaxu podadzą temu dziecku już za jakieś trzy

godziny. A kiedy to nastąpi, w całym kraju rozpoczną się szczepienia. Musimy je powstrzymać. – Czy możemy gdzieś zadzwonić? – To największa akcja polityczna przed wyborami prezydenckimi. Nie znam nikogo u władzy, kto mógłby w takiej chwili powstrzymać pierwszą damę. A ty? – Moglibyśmy zadzwonić i powiedzieć, że ktoś podłożył bombę. – Ten pomysł zupełnie mi się nie podoba, ale chyba moglibyśmy spróbować, jeśli nie będzie żadnego innego wyjścia. Niczego jednak nie osiągniemy, nadamy rozgłos całej sprawie, a sami znajdziemy się w opałach. – Jeżeli zaczną się szczepienia, jak sądzisz, ile dzieci może zostać zaszczepionych pod koniec dnia? – Prawdę mówiąc, mogę tylko zgadywać – odparła Ellen – ale sądzę, że będzie ich dużo, zwłaszcza na zachodnim wybrzeżu, gdzie gabinety pediatrów będą otwarte o trzy godziny dłużej niż na wschodnim. Dzięki ludziom prezydenta do spraw kontaktów z prasą gazety nazywają dzisiejsze szczepienie złotym strzałem, o którym usłyszy cały świat. Środki masowego przekazu i pediatrzy uwielbiają szczepionki. Omnivax to najbardziej oczekiwany symbol postępu w dziedzinie szczepień od dziesięcioleci, ale powiedziano jasno, że chociaż do gabinetów lekarskich i przychodni w całym kraju dostarczono dziesiątki tysięcy dawek szczepionki, podawanie jej pacjentom nie będzie uprawomocnione, dopóki Lynette Marquand i pani minister zdrowia Bolton nie pokażą się w telewizji. A więc... nie wiem. Może kilka tysięcy dawek pod koniec dnia? Może więcej. Kto wie? – Z trzyprocentowym wskaźnikiem choroby spowodowanej przez priony. – Albo i większym. – Albo i większym – zawtórował jej Matt. Rzucił spojrzenie na otwór wysoko w skale i podjął decyzję. – Mój harley jest w domu wujka Hala. Będę cię chyba mógł zawieźć do Waszyngtonu na czas, ale zanim wyjadę, muszę zobaczyć się z Nikki. Za dużo razem przeżyliśmy. – Rozumiem, ale proszę, ruszajmy, jak tylko będziesz mógł. – Dobrze, pojedziemy. – I Matt, przepraszam, że cię teraz wciągam w swoje sprawy. Przykro mi z powodu twojego wujka. Naprawdę. – Dzięki. Mnie również. Lewis, możesz chwilę poczekać z odpaleniem tych ładunków? – Nigdzie się nie spieszymy. Ani nie potrzebujemy specjalnie Lyle’a. Może cię zawieźć do twojego motocykla. – To świetnie, Lewis. Powiedz mi, jak, u diabła, zdołaliście tak szybko wyciągnąć broń? Lewis, uśmiechając się od ucha do ucha, podciągnął rękaw kurtki i pokazał układ pasków skórzanych i sprężyn.

– Mój brat Frank, ten tam, wymyślił ten patent kilka lat temu i zrobił jedno urządzenie każdemu z nas. Dotąd nigdy jeszcze tego nie używaliśmy, ale dzisiaj założyliśmy, bo nie za bardzo wierzymy Bassowi Vernonowi. A im jesteśmy starsi, tym robimy się ostrożniejsi. Nie tak, Frank? – Tak jest. – To dlatego patrzyliście na siebie tak, jakbyście mieli jakiś sekret. – Wiedzieliśmy coś, czego oni nie wiedzieli. Kiedy Grimes powiedział temu tu chłoptasiowi, żeby nam odebrał broń, a nie tylko pociągnął za spust, wiedzieliśmy, że już nie żyje, to znaczy jeżeli ten Franka patent zadziała tak, jak ma zadziałać. – No i pięknie. Ellen, zaraz wracam. Uda nam się. Dom mojego wuja jest niedaleko stąd. Jego dziewczyna wyjechała, ale wiem, gdzie trzyma zapasowy klucz. – Dobrze, bo muszę do kogoś zadzwonić. – Zaraz wracam. Matt był już w połowie drogi w górę ściany czołowej, kiedy usłyszał głos Nikki. – Hej tam, marynarzu, wejdź no tu do nas, dostaniesz żółty czepek mistrza pływackiego. Umorusana i brudna, z włosami w nieładzie, siedziała skulona na płaskim kamieniu tuż obok wyrwy, którą Lewis zrobił w potężnej ścianie. Matt doczłapał do niej i pocałował ją bez żenady. – Wiedziałam, że ci się uda – powiedziała. – Po prostu wiedziałam. – Wcale nie. – No dobrze, wcale nie. Ale jednak ci się udało, a to się właśnie liczy. – Jak twoja kostka? – Lepiej niż kilka minut temu. Znasz jakiegoś porządnego ortopedę? – Żebyś wiedziała, że znam. Ilu tam jeszcze ludzi zostało? – Wierz albo nie wierz, ale wszyscy, którzy żyli, kiedy ty ruszyłeś w drogę. – Nawet Fred? – On nawet czuje się trochę lepiej. Zrobiłam Colinowi tracheostomię. – Niewiarygodne. Pani doktor, pani nie potrzebuje żadnej sali operacyjnej. Nikki rzuciła spojrzenie w dół na trzy ciała pokryte krwią, leżące między odłamkami skał i w pyle. – To twoje dzieło? – spytała. – W wyobraźni tak, a zwłaszcza Grimes, ale nie udało mi się oddać nawet jednego strzału. – Nie wierzyłam temu Vinny’emu. – Wiem. Posłuchaj, jest prawie południe. Sprowadzę cię na dół. Muszę zawieźć Ellen do Waszyngtonu. – No tak, pierwsza szczepionka ma być podana dzisiaj po południu. Pospiesz się. Sama zejdę na

dół. – Ale pozwól mi, chcę ci pomóc. Schodzili powoli i niezręcznie. Kiedy w końcu znaleźli się na dole, Matt zaniósł ją w bezpieczne miejsce w tunelu i położył na kamiennej podłodze. Nawet pod bandażem, który założył, czuł obrzmienie kostki Nikki. Pocałował jej dłoń, potem szyję, a w końcu ucałował jej usta. – Jak myślisz, czy chciałabyś, no wiesz, pobyć trochę ze mną, jak wrócę? – Tylko jeśli mi obiecasz, że będziemy robić coś bardzo, bardzo nudnego. – Obiecuję. Pocałowali się jeszcze raz i Matt ruszył do Ellen. Przechodząc obok ciała Grimesa, podziurawionego kulami, przystanął. – Widzisz, mówiłem ci, że są dowody – powiedział.

ROZDZIAŁ 36 Wyraźnie zadowolony z zadania, które mu powierzył Lewis, Lyle Slocumb wskoczył za kółko starego forda pickupa. Matt zobaczył Ellen, która nachylona nad wystającą z desek podłogi dźwignią zmiany biegów, zastanawiała się, jak obejść ten cud techniki, i oszczędził jej manewrów, zajmując miejsce pośrodku. – Dałabym sobie radę – powiedziała, wślizgując się koło niego. – Wiesz co, po tym jak zobaczyłem, co robisz z tym głazem, powiedziałbym, że dasz sobie radę prawie ze wszystkim. Pomyślałem, że skoro Lyle zna mnie od dziecka, może chciałby czuć mnie dzisiaj blisko siebie. – Jesteś świr – powiedział Lyle. – Tak, i nie waż się o tym zapominać. Kiedy odjeżdżali, Matt rzucił spojrzenie wstecz, w kierunku zbocza góry, i doznał mieszanych uczuć – ulgi i zażenowania. Istotnie, tak jak podejrzewał, kopalnia miała w górach nielegalne składowisko odpadów toksycznych. Niedługo właściciele kopalni zostaną zdemaskowani jako pozbawieni skrupułów chciwcy, jaskinia zostanie oczyszczona. Ale ceną za jego zacietrzewienie wobec właścicieli kopalni i jednostronność spojrzenia na przyczynę zespołu Belindy – co utrudniało mu dotarcie do prawdy – było ludzkie życie, dla niego przede wszystkim życie jego ojca chrzestnego. Wiedział również, że Lewis i jego bracia będą mieli kłopoty. Slocumbowie byli legendą z racji ich tajemniczego, pustelniczego życia. A teraz – chyba że znajdą jakiś sposób, żeby ich nie łączono z jatką w tunelu – będzie rozgłos, dochodzenia i prawdopodobnie zarzuty o nielegalne posiadanie broni. W duchu wzruszył ramionami. Zrobił to, co uważał za słuszne, i starał się najlepiej, jak potrafił. Tak go nauczono żyć. Niczego więcej nie mógł od siebie żądać. Ale nie może też zamknąć oczu na fakt, że jego obsesja na punkcie kopalni omal nie utorowała Grimesowi i jego kumplom od Lasajectu drogi do sukcesu w ich morderczym procederze. Z czasem będzie musiał poradzić sobie z tym, tak jak sobie zawsze ze wszystkim radził, może z pomocą Nikki. Na razie jednak trzeba się skupić na czymś innym. Teraz tylko to jest ważne, żeby zdążyć, żeby się nie spóźnić do Waszyngtonu i żeby Ellen miała szansę zatrzymać pierwsze szczepienie Omnivaxem, a po nim wszystkie kolejne. Trzy procent. Ta liczba nie dawała mu spokoju. Trzy procent z dziesiątków tysięcy – biologiczne bomby z opóźnionym zapłonem, nieuleczalna choroba, na którą nie było żadnych testów diagnostycznych i która ujawniała się dopiero po dziesięciu latach, a może i później. Trzy procent. – Będzie trudno, ale zdążymy – obiecał.

– Nie zdążymy, jeżeli nam będzie za bardzo zależało i zginiemy w wypadku drogowym. – Dobrze, w porządku. Będę przestrzegał ograniczeń prędkości. Jechałaś kiedyś motocyklem? – Raz. – No i? – Żyję już ładnych parę lat, doktorze. Przez ten cały czas miałam niejedną okazję, żeby wskoczyć na czyjeś siodełko. Czy to, że powiedziałam „raz”, nic ci nie mówi? Matt wyszczerzył zęby. – Mój motor ci się spodoba, Ellen. Zobaczysz. Lyle, skręć w następną w lewo. Wuj mieszka jakieś pięć kilometrów stąd. – Robi się – powiedział Lyle. Przyglądając się temu mężczyźnie – mężczyźnie o rzednących, siwych włosach, rzymskim nosie, skórze osmaganej wiatrem i deszczem, rozbrajającym, bezzębnym uśmiechu – Matt zastanawiał się przez chwilę, czy Lyle, czy którykolwiek z braci ma prawo jazdy. Byli niewątpliwie dziwni, żyli na swój sposób, życiem, które na wielu poziomach było pełne i dobre. A teraz Matt zawdzięczał im życie, i to nie pierwszy raz. To, że stał się ich przyjacielem, to był niezasłużony dar, którym zaowocowała jego wyprawa rowerowa do ich domu tyle lat temu. – Wiesz, gdzie masz klucz do motocykla, doktorze? – spytał Lyle. – W kuchni, na blacie. – Na wszelki wypadek poczekam i zobaczę, czy go znalazłeś. – Dzięki, szefuniu. No to, Ellen, jaki masz plan, kiedy dotrzemy do Waszyngtonu? – Prawdę mówiąc, nie wiem. Przychodnia jest w dzielnicy Anacostia. Podejrzewam, że ochrona będzie szczególnie silna z powodu pierwszej damy i tego wszystkiego, co tam się dzieje od rana. Nie znam nikogo, do kogo mogłabym zadzwonić, a poza tym nie sądzę, że jakiś telefon mógłby poskutkować. Kiedy jednak znajdę się już w przychodni, okaże się, że nie jestem groźna, usłyszą, kim jestem, i upewnią się, że dzikiego mężczyzny, który jest ze mną, też nie trzeba się bać, to chyba mi dadzą porozmawiać z jakimś przedstawicielem władzy. A to, czy taka osoba mi uwierzy i czy zdążę na czas, to zupełnie inna historia. W grę wchodzi mnóstwo głosów wyborców, a jestem pewna, że obóz pani Marquand wcale nie szuka czegoś, co wbije im gwóźdź do trumny. – Może uda ci się wyjść przed kamery i wyjaśnić, co się dzieje. – Wątpię, ale chyba nic nie jest wykluczone. Przede wszystkim musimy dotrzeć tam na czas i znaleźć kogoś, kto będzie chciał mnie posłuchać. – Jeżeli nie, lekarze w całym kraju dostaną zielone światło i zaczną szczepić Omnivaxem. – Noworodki od drugiego dnia życia do dwóch tygodni. To minimalny wiek, od którego, według pani minister Bolton, powinno zacząć się szczepienia. Wkrótce jednak Omnivax będzie dostępny dla wszystkich. – To wspaniale.

– Swoją decyzję uzasadniają tym, że wyjąwszy alergików nie ma dowodu, że zaszczepienie się tą superszczepionką jest niebezpieczne. – A każdy obywatel i każde dziecko w Stanach powinno być wdzięczne za ochronę przed gorączką z Lassy. Ellen zaśmiała się sarkastycznie. – Właśnie – powiedziała. – Nikt nigdy nie badał jednak skutków ubocznych szczepień w długiej perspektywie czasu. – Nikt. Ja w każdym razie nie znam żadnych takich badań. – W tej kwestii czuję się, jakbym całe życie siedział w jakimś medycznym zaścianku. – Nie ty jeden, możesz mi wierzyć. Nie chodzi o to, że w ostatecznym rozrachunku szczepienia przynoszą więcej szkody niż pożytku. Chodzi o to, że nikt nie wie, jak jest naprawdę. – No to cóż, jedziemy do Waszyngtonu. Lyle, tu zaraz będzie Grandview Road. Skręć w lewo. Dom jest na samym końcu. Zobaczycie, co to za posiadłość. Droga miała na całej długości utwardzoną nawierzchnię. Do domu prowadził długi, wysypany białym tłuczniem podjazd, przecinający zielony półwysep, porośnięty niskopiennymi krzewami i tu i ówdzie sosnami. – Pewnie ci ciężko tu wracać – powiedziała Ellen. – Wciąż nie mogę uwierzyć, że to się stało. Hal zawsze był dla mnie i dla mojej matki bardzo dobry. Będzie mi go brakować, mamie na pewno też. Matt postanowił nie wdawać się w szczegóły pogarszającego się stanu umysłowego swojej matki. Skończył się rzadki las i zobaczyli szeroką, pięknie zaprojektowaną w zieleni działkę, na której końcu pyszniła się willa Hala. Wspaniały dom stał na cyplu trzydzieści metrów nad szeroko rozlewającym się jeziorem. – Wspaniałe – szepnęła Ellen nabożnie. – Po prostu piękne. – Zaczekaj! Stój! – krzyknął Matt. Lyle zatrzymał ciężarówkę niemal w miejscu. – Co się stało? – spytała Ellen. – Patrzcie tam, ten samochód zaparkowany przy podjeździe. To auto mojego wujka. – No to co? – Coś mi tu nie gra. Wczoraj w nocy zawiózł nas do kopalni. Jeżeli tam zginął, to jak samochód wrócił do domu? Lyle, masz ze sobą broń? Ja oddałem swój pistolet Lewisowi, żebyśmy nie mieli żadnych problemów z ochroną w Waszyngtonie. – Ja dałem swój Frankowi, ale z tyłu jest strzelba. – Mógłbyś ją przynieść?

Cała trójka ostrożnie podeszła do willi. – Patrzcie! – powiedziała Ellen teatralnym szeptem. Przez wielkie okno salonu zobaczyli mężczyznę polerującego wazon. – To Hal! To mój wujek – powiedział Matt. – Lyle, stań tam i osłaniaj drzwi. Nie... wiem, co się dzieje. Wkrótce wszystko się wyjaśniło. Matt szedł w kierunku drzwi frontowych, gdy te się nagle otworzyły. Na ganek wyszedł Hal, starannie ubrany, w białych spodniach i jasnobłękitnej koszuli. Widząc, że jest czyściutki, zrelaksowany i ma jasne spojrzenie, Matt zrozumiał. – Matthew! Boże, ale mi ulżyło, kiedy cię zobaczyłem. Zamartwiałem się o ciebie po tej eksplozji. Dzwoniłem na policję i... – Wybacz, że ci przerywam, Hal, ale jakoś nie widzę, żebyś szalał z niepokoju. Wygląda, że jesteś wypoczęty i w świetnej formie – bynajmniej nie jak wuj, który spędził ostatnie dwanaście godzin, starając się przyjść z pomocą siostrzeńcowi, który stał się ofiarą wybuchu. – Dzwoniłem, prosiłem, błagałem o pomoc. Matthew, ja... W jego głosie nie było szczerości. Podejrzenie zamieniło się w pewność. – Daruj sobie, Hal – uciął Matt. – Ośmieszasz się. Wiesz, co mnie niepokoiło od czasu, kiedy odkryliśmy, że to szczepionka przeciw gorączce z Lassy jest przyczyną tych wszystkich dziwnych zgonów? Grimes. On mnie niepokoił, Hal. Grimes nie jest kretynem, ale przecież nie jest też Einsteinem. Przede wszystkim nie mogłem zrozumieć, jak taki facet mógł się zaangażować w produkcję Lasajectu. Potem obmyśla drobiazgowo plan rozwoju epidemii, żeby jego szczepionkę włączono do Omnivaxu; potem odkrywa, że w szczepionce jest śmiercionośny defekt; wreszcie zaczyna systematycznie niszczyć wszystkie dowody tego defektu. Czy wydaje ci się możliwe, Hal, że taki facet zdołał przeprowadzić całą tę operację? Hal miał taką minę, jakby za chwilę miał znów czemuś zaprzeczyć, ale nonszalancko wzruszył ramionami. – Grimes to idiota – powiedział. – Gwałtowny, nieopanowany idiota. Dlatego jest pożyteczny. Ale tak czy owak, to kretyn. Kiedy Matt usłyszał, że jego wuj otwarcie przyznaje się do tego, co zrobił, ogarnęła go fala smutku. – Kiedy się dowiedziałeś o chorobie spowodowanej przez priony? – zapytał. – Niedawno. Czy mógłbyś poprosić swojego przyjaciela, żeby przestał tym we mnie celować? – Nie. Mów dalej. – No cóż, przywieziono mi do sekcji dwa przypadki w odstępie paru tygodni. Kobieta popełniła samobójstwo, a mężczyznę zastrzelono podczas bójki w barze. Rozpoznałem nazwiska, bo pamiętałem je z naszych badań doświadczalnych, i zacząłem podejrzewać, że istnieje jakiś związek. Potem ty natknąłeś się na tego rajdowca Rideouta i wtedy już miałem pewność. Ale perspektywa

włączenia Lasajectu do superszczepionki była tak bliska, że nie mogłem dopuścić, by ktoś też na to wpadł, i musiałem odnaleźć tych nieszczęśników, którzy doznali na sobie skutków ubocznych szczepienia, i zlecić nieżyjącemu już panu Grimesowi i jego ludziom, żeby się nimi zajęli. Zakładam, że Grimes nie żyje. – Ależ skąd, ma się dobrze i właśnie składa zeznania przed policją stanową. – Oj, Matthew, Matthew, nigdy nie umiałeś kłamać. A pan Sutcher? – Cóż, można powiedzieć, że trafiła kosa na kamień. Matt spojrzał na Ellen. – Aha – powiedział Hal. – Nasza nieustraszona pani Kroft, tak? – Wielu ludzi nie żyje z pańskiego powodu – powiedziała zimno Ellen. – Życie bywa niekiedy bardzo ciężkie. – Jezus, Maria, Hal, kim ty, u diabla, jesteś? – Facetem, który próbuje związać koniec z końcem. Chcecie wejść na herbatę? Oczywiście nie zezwalam na karabiny w domu. Albo może lepiej już sobie wszyscy idźcie. – Nigdzie nie pójdziemy, Hal, dopóki nie będziesz porządnie związany i policja nie będzie w drodze. – No cóż, na to po prostu nie mogę pozwolić – powiedział Hal z niepokojącą pewnością siebie. – Więc chyba będę musiał się was wszystkich pozbyć, zaczynając od twojego przyjaciela, który nie chce przestać mierzyć do mnie z broni. Ty jesteś Slocumb, jak sądzę? – Owszem, to ja – powiedział dumnie Lyle. Ledwo zamknął usta, kiedy z miejsca, gdzie zaparkowany był samochód Hala, usłyszeli głośny strzał – eksplozję, która rzuciła Lyle’a w tył, na chłodnicę półciężarówki. Lyle trzymał się obiema rękami za brzuch. Udało mu się raz bezładnie strzelić, po czym opuścił strzelbę, potknął się i upadł ciężko na bok. Przy garażu, uśmiechając się z wyższością, stał Larry, potężny zabójca, którego Matt rzekomo zabił, a potem spalił w lesie. Matt właśnie odwracał się, żeby pomóc Lyle’owi, kiedy Larry raz jeszcze do niego strzelił, tym razem mierząc w klatkę piersiową. Lyle, który leżał oparty na łokciu, upadł ciężko na biały tłuczeń podjazdu i znieruchomiał. Zabójca, zadowolony ze swego dzieła, skierował broń na Matta. – Czekałem na taką szansę – powiedział. – Nawet nie wiesz, jak bardzo czekałem. Matt poczuł, że serce przestaje mu bić, kiedy zobaczył, jak tłusty palec zabójcy zaciska się na języczku spustowym pistoletu. – Nie! – krzyknął. – Zaczekaj, Larry – rzucił ostro Hal. – Powiem ci kiedy. Matt czuł, jak uginają się pod nim kolana, ale tuż obok niego Ellen dzielnie dotrzymywała mu pola, a nawet wsunęła mu rękę pod ramię.

– Zabicie nas nie rozwiąże żadnych problemów – powiedziała do Hala. – Wie o tym zbyt wiele osób. – Mogłaby pani podać mi listę tych osób, pani Kroft? No tak, wiedziałem, że się pani nie zgodzi. Ale proszę się nie martwić. Dam sobie radę. Matthew, bardzo mi przykro z tego powodu, naprawdę. Wiesz, że bardzo cię lubię. Zawsze cię lubiłem. Ale to są interesy, a ty stoisz mi na przeszkodzie. Jak widzisz, mój człowiek Larry żyje, i to nieźle. Wierz albo nie wierz, ale wymyśliłem tę historię o zabójstwie i płomieniach z marszu, kiedy ty po drugiej stronie trzymałeś słuchawkę telefoniczną w ręku, a doktor Solari miała wejść do biura FBI. Nie sądzisz, że to genialne? – Jesteś chory – powiedział Matt. – No więc tak, Larry aż się pali, żeby cię zastrzelić, ale ja mam w sobie sportowego ducha, nie chcę, żeby ciała postrzelane jak sito kulami pływały po jeziorze. To pewnie nikomu nie wyda się przypadkowe. Chciałbym więc prosić ciebie i panią Kroft, żebyście przeszli nad tym płotkiem – wskazał na niski płot równoległy do podjazdu – i podeszli do krawędzi. Kto wie, może uda wam się nie trafić na skały? – Przestań już, Hal – powiedział Matt, odzyskując częściowo równowagę ducha. – Jest zbyt wiele luźnych wątków i one wszystkie prowadzą do ciebie. Posłuchaj, możesz jeszcze odegrać rolę bohatera w tej całej sprawie, jeżeli powiesz policji, że ostrzegasz przed Lasajectem, by uratować nienarodzone dzieci przed gąbczastym zwyrodnieniem mózgu. W tej samej chwili kątem oka Matt zauważył ruch tam, gdzie stała furgonetka. Lyle! – Kula czy skok, Matthew? – spytał Hal. – Ty decydujesz. Matt chciał za wszelką cenę zyskać na czasie i skupić na sobie uwagę Hala i Larry’ego. Zastanawiał się przez chwilę, czy nie udać jakiegoś napadu nerwowego, ale postanowił połechtać rozbudowane poczucie własnej wartości Hala. – Powiedz mi, Hal – spróbował – to ty wsunąłeś kartkę z informacją o nielegalnym składowisku odpadów chemicznych pod moje drzwi, prawda? Hal westchnął i przytaknął z przesadną skromnością. – Jeśli chcesz wiedzieć, to tak. Wiem o wszystkim, co się dzieje w tym miasteczku, i dowiedziałem się oczywiście o niezwykłym sposobie, hm, składowania odpadów, wkrótce po tym jak kopalnia zapoczątkowała magazynowanie w jaskini. Posłałem ci notatkę, spekulując, że zaangażowany w wendetę przeciwko kopalni, nie staniesz się zagrożeniem dla moich interesów. Genialne, prawda? Lyle przesunął się pod otwarte drzwi furgonetki i podciągał się środka. Matt zrobił krok w kierunku wuja. Larry ruszył, żeby interweniować, z pistoletem gotowym do strzału. – Przestań już, naprawdę – krzyknął Matt, podnosząc głos w zdenerwowaniu. – Nie jesteś tak genialny, jak ci się wydaje. Co rusz robiłeś błąd. – Zaśmiał się głośno. – Nie w smak ci było, kiedy Nikki Solari zjawiła się w mieście. To właśnie wtedy Grimes i ty zrobiliście najpoważniejszy błąd. Powinieneś był pozwolić jej wrócić do Bostonu. Przejąłeś się tym, że jeżeli jakoś się dowiem o

tym, co się stało z Kathy Wilson, najprawdopodobniej zacznę szukać wyjaśnienia poza kopalnią i dojdę do prawdy. Postanowiłeś więc dobrać się do niej. To był błąd, Hal. Wielki błąd. Znów ruch. Lyle jakoś znalazł siłę, żeby wciągnąć się do kabiny furgonetki. – Wielkie słowa, jak na kogoś w twoim położeniu – powiedział Hal tonem już mniej radosnym. – Ale słowa, dla których nie mam już cierpliwości. To ostatnia chwila na wybór. Larry, jeśli nie zdecydują się na przepaść, chciałbym, żebyś strzelił najpierw do pani Kroft. Tu – wskazał na miejsce tuż nad własnym uchem. – Z pięćdziesięciu centymetrów. – Zabiłeś tych wszystkich ludzi dla pieniędzy? – zapytał Matt odważnie, zastanawiając się, czy Lyle już umarł na fotelu forda. Hal uśmiechnął się zimno i pobłażliwie. – Nie dla pieniędzy, mój drogi – powiedział. – Dla wielkich pieniędzy. Od dawna mam ponad czterdzieści procent w Columbia Pharmaceuticals i powoli zaczęły mi się już wyczerpywać fundusze, bo ta przeklęta firma miała straty. Możesz sobie wyobrazić, jak to jest, kiedy człowiek jest w moim wieku, ma swoje gusty i upodobania i nagle okazuje się, że jest bez pieniędzy? Z tym, co dostajemy od każdej dawki Lasajectu, moje problemy finansowe wkrótce znikną. I to na dobre. A teraz, mój panie, mam trochę do roboty. Nie zachowywałeś się jak pełen szacunku chrześniak, a więc od tej chwili masz dziesięć sekund, żeby wybrać rodzaj kary... Dziewięć. – Hal, proszę cię, nie! – wrzasnął Matt, w chwili gdy silnik furgonetki z głośnym warkotem obudził się do życia. – Przestań! Larry i Hal zwrócili się w kierunku dźwięku. Lyle, z zamkniętymi oczyma i czołem opartym o kierownicę, wrzucił pierwszy bieg forda, przycisnął gaz do dechy i puścił sprzęgło. Wyrzucając grad kamyczków spod opon, pojazd ruszył pędem do przodu, prosto na Larry’ego. Potężny rewolwerowiec otworzył szeroko usta i oddał trzy strzały. Przednia szyba forda rozprysła się i Mattowi wydawało się, że przynajmniej jedna kula trafiła Lyle’a w czoło. Nic jednak nie mogło w tej chwili powstrzymać furgonetki, chyba żeby na jej drodze stanął cementowy mur. Przedni zderzak trafił Larry’ego w kolana. Kiedy furgonetka podniosła go na maskę, jego broń wyleciała łukiem w powietrze, a księżycowata twarz znalazła się kilkanaście centymetrów od twarzy Lyle’a, nieprzytomnej albo już martwej. Ale noga Lyle’a wciąż przyciskała gaz. Ford rozwalił poręcz dzielącą posesję od przepaści i z pełną prędkością przejechał przez kilka metrów zarośli, a następnie przeleciał nad krawędzią, jak motolotnia startująca do lotu. Potem, jakby w zwolnionym tempie, furgonetka zwróciła się maską w dół i Larry odpadł od niej, a potem znikł cały wóz. Po chwili dała się słyszeć głośna eksplozja na skałach poniżej. Kiedy Hal Sawyer odwrócił się z powrotem, jego chrześniak stał przed nim, spokojnie mierząc do niego z pistoletu Larry’ego. – Interesy bardzo się popsuły, wujku – powiedział Matt.

ROZDZIAŁ 37 – Miej wzgląd na dobro wyższe, Matthew. Omnivax uratuje życie setkom i tysiącom ludzi. Jeżeli zablokujesz wypuszczenie tej szczepionki na rynek, będziesz miał na rękach krew niewinnych. Przecież nawet nie jesteś pewien, że to właśnie Lasaject spowodował tę chorobę. Zgadujesz, przypuszczasz... Hal Sawyer gadał jak najęty, kiedy Matt i Ellen za pomocą sznura do bielizny wiązali go dokładnie i systematycznie, położywszy najpierw twarzą w dół na jego własnym łóżku. Jeżeli ktoś przypadkiem pojawi się u niego w domu i uwolni go, zanim będą mieli szansę zdać sprawę ze wszystkiego policji stanowej, no to trudno. Grimesa już nie było, nie było również Sutchera i innych zabójców – Larry’ego i Verne’a. Może Hal będzie próbował uciekać, ale zbyt daleko nie umknie. – Na Boga, Matthew, przecież tak się nie traktuje własnej rodziny, krew z krwi i kość z kości... Kto będzie odwiedzał twoją matkę, pod twoją nieobecność... ? Twoja matka!... To jej złamie serce i to będzie twoja wina... Zlituj się, Matthew, jestem twoim ojcem chrzestnym... Ellen, Ellen, jesteś przecież z tego samego pokolenia co ja, wyjaśnij mojemu siostrzeńcowi, jak ważna jest rodzina. Jestem jego wujem – genetycznie, to znaczy mamy w sobie dwadzieścia pięć procent siebie nawzajem. Dwadzieścia pięć procent! To jakby się sprzedawało ćwierć siebie samego... – Nie zdążymy – powiedziała Ellen, patrząc na zegarek Matta. – Jeszcze nawet nie ruszyliśmy. – Będziemy się starać – odparł Matt, dociągając sznur mocniej, niż to było konieczne. – Mamy szansę, wszystko zależy od tego, jaki będzie ruch. Będziemy tam prędzej, niż myślisz. – Możesz to sam dokończyć? – Oczywiście, dlaczego? – Zanim wyjedziemy, muszę zadzwonić. Mój znajomy, Rudy, będzie się o mnie bardzo niepokoił. On również zna parę osób. Może znajdzie się ktoś, do kogo będzie mógł zadzwonić. – Pospiesz się. Mamy tu jeszcze zajęcia na minutę lub dwie, a potem chciałbym już wyjechać. Posłuchaj, dziewczyna Hala, Heidi, mieszka tu, w tym domu. Mogłabyś szybko przejrzeć jej rzeczy i znaleźć jakieś ciepłe ubranie. Na motocyklu może być chłodno. Nie minęło paręnaście sekund, a Ellen już miała parę ciemnych spodni, bluzę dresową i skórzaną kurtkę. Kiedy Matt zaciskał ostatnią pętlę wokół kostek Hala, a potem przywiązywał koniec liny do nogi łóżka, pobiegła do kuchni. Matt był wstrząśnięty śmiercią Lyle’a Slocumba i brakiem wyrzutów sumienia wuja oraz jego wyznaniem. Z powodu choroby Alzheimera, matka nie była w pełni świadoma tego, co się wokół niej dzieje, ale na pewno dotrze do niej, że brat już nie przychodzi jej odwiedzać – będzie jej na pewno niezmiernie przykro. Pomimo całej sytuacji i tego, że spieszyli się do Waszyngtonu, Matt złapał się na tym, że próbuje stworzyć dla niej jakieś wyjaśnienie, łagodniejsze niż ta straszna prawda.

– Nie możesz mnie tak tutaj zostawić – jęczał Hal, a każda następna prośba była bardziej rozpaczliwa i bardziej dramatyczna. – A jak będę miał atak serca? Jak mi się zachce sikać? W tym kraju ludzi uważa się za niewinnych, dopóki im się nie udowodni winy. Kto ci dał prawo być jednocześnie jakimś cholernym sędzią, ławą przysięgłych i katem? Na Boga, Matthew, posłuchaj mnie. Znam cię od urodzenia. Naprawdę nie możesz tego zrobić! – Gdzie są twoje kluczyki do samochodu, Hal? – Moje co? – Twoje kluczyki do samochodu. Matt już znalazł motocykl w garażu i wziął kluczyki z szafki kuchennej. Jeżeli jednak ma jechać przez cały stan Wirginia z prędkością stu trzydziestu kilometrów na godzinę, to lepiej byłoby próbować tego wyczynu w mercedesie niż na siodełku harleya, z wiercącym się pasażerem, który nigdy nie jeździł na motocyklu i nie znosi tego środka transportu. Hal przestał paplać i roześmiał się. – Gdybym je miał, na pewno byś ich nie dostał – powiedział. – Chyba żebyś mnie puścił. Ale dzięki tobie w ogóle nie mam kluczyków. – Co to znaczy? – Miałem tylko jedne, drugie ma Heidi, a moje były w kieszeni Larry’ego Hogartha, kiedy skoczył do jeziora. Szkoda. – Mam nadzieję, Hal – powiedział Matt, sprawdzając ostatni raz więzy – że przez resztę życia nie zaznasz już przyjemności prowadzenia samochodu. Zatrzymał się w holu, żeby wciąć ocieplaną kurtkę skórzaną Hala, zbiegł do garażu, założył kask i zapalił harleya. Już mu się kiedyś udało dojechać do Waszyngtonu w dwie i pół godziny. Odliczając od tego piętnaście minut, stwierdził, że tym razem taka sztuka może się nie udać, jest jednak wykonalna. Potem sprawdził poziom paliwa i jęknął. Nie ma nawet połowy – będzie najwyżej dziesięć litrów. Przy prędkości, którą zamierzał rozwinąć, spalanie wyniesie około pięciu litrów na sto kilometrów. Nie ma szans, żeby dojechać bez zatrzymywania się na stacji. Samo tankowanie będzie szybkie, ale wjeżdżanie na stację, ściąganie pistoletu dystrybutora i wyjeżdżanie to prawdopodobnie dodatkowe trzy, a może nawet cztery minuty. W zależności od tego jednak, gdzie będą musieli tankować i na ile im się poszczęści, kiedy już dotrą do przychodni, rzecz była do zrobienia, ale na granicy możliwości. Ellen wybiegła przed dom i zrównała się z nim, kiedy Matt wypychał harleya tyłem obok mercedesa Hala. Miała na sobie skórzaną kurtkę Heidi i czarne spodnie i wyglądała jak stuprocentowa motocyklistka. – No to gazu – powiedziała, wsiadając na siodełko. – Załóż kask, odchyl się do tyłu, rozluźnij się, trzymaj się i patrz na świat, który ucieka do tyłu – odparł Matt, przyspieszając wzdłuż podjazdu. – Dodzwoniłaś się do swojego przyjaciela?

– Nie, ale zostawiłam mu wiadomość. Zwykle o tej godzinie łowi ryby w stawie za swoim domkiem. Dzisiaj chyba wyszedł się przejść i krąży w koło, zastanawiając się i martwiąc, dlaczego nie daję znaku życia. – Z pewnością. No, to jedziemy. Druga gwiazda na prawo i prosto przed siebie aż do rana. – O mnie się nie martw – powiedziała Ellen. – Możesz jechać szybko. Jechać szybko... Niech cię szlag trafi, Hal. Mając przed oczami żywe, plastyczne obrazy ofiar zespołu Belindy, Matt zjechał na autostradę i dodał gazu.

– Limuzyna podjechała, Sher – zawołał Don. – Biała, długa limuzyna. To jest dopiero coś. – Jesteśmy prawie gotowi – zawołała Sherrie z sypialni. – Chcę, żeby nasza dziewczynka wyglądała przepięknie, kiedy będzie debiutować w ogólnokrajowej telewizji. – Ogólnoświatowej – poprawił ją Don. Patrzył przez okno na mężczyznę w garniturze i kobietę w garsonce, oboje w ciemnych okularach, wysiadających z limuzyny i zmierzających do drzwi wejściowych. Faceci w czerni, pomyślał sobie. – Tram taram – podśpiewywała Sherrie, podając mężowi dziecko. – Obie wyglądacie ślicznie – powiedział Don rozpromieniony. – Naprawdę ślicznie – wziął na ręce dziewczynkę i pocałował Sherrie w usta. – Nikt by nie powiedział, że ledwie cztery dni temu urodziłaś dziecko. – Zbiera pan sobie punkty, proszę pana. – Sherrie przyglądała się scenie za oknem. – Nie każde dziecko ma eskortę tajnych służb, kiedy jedzie na szczepienie. Gotowy? – Jak najbardziej. Nawet kiedy walczyłem o złotą rękawicę, chyba nie byłem tak zdenerwowany. – Ty, zdenerwowany? Czym się denerwujesz? – Pewnie mi nie uwierzysz, ale denerwuję się o dziecko. Sherrie, zdziwiona, odwróciła się i spojrzała na niego, na jej twarzy widać było cień niepokoju. – O to szczepienie? – No tak. Westchnęła. – Ja też – powiedziała. – Bałam się z tobą o tym rozmawiać, bo bałam się, że może pomyślisz, że jestem wariatka albo... niewdzięcznica. Wiem, że pani Marquand powiedziała nam, że mnóstwo ludzi, dzieci i dorosłych, dostało tę szczepionkę, kiedy ją testowano. A jednak Donelle będzie pierwszym dzieckiem na świecie, które ją dostanie po urzędowym wprowadzeniu jej na rynek. – Wiem. – Wczoraj wieczorem rozmawiałam z Andreą o jej synku, Randym. W maju skończył rok. Cały

czas ma jakieś ataki, a jego lekarz mówi, że to reakcja na jakieś szczepienie. Musi brać leki, a teraz Andrea mówi, że całe to leczenie kompletnie małego rozregulowało. – Nie wiedziałem. Czy on dostał jedną z tych szczepionek, które dostanie Donelle? – Pewno tak. Ona dostanie trzydzieści szczepionek w jednej – wszystkie, których kiedykolwiek będzie potrzebować. – Szkoda, że tak mało o tym wiemy – powiedział Don. Sherrie przeszła przez pokój i objęła męża i dziecko. – No właśnie – powiedziała, kiedy ich eskorta z tajnych służb zastukała do drzwi. Dzień na szczęście był słoneczny i suchy. Matt rozpędzał harleya do granic możliwości, przekroczyli najpierw linię graniczną stanu Wirginia, potem jechali dwupasmowymi drogami przez góry Shenandoah i przez Appalachy. Nie minęła godzina, a już byli na autostradzie 81, na którą wjechali w Staunton, i zmierzali na północ do autostrady 66. Matt utrzymywał prędkość stu trzydziestu kilometrów na godzinę, jechał nieco szybciej wtedy, kiedy był pewien, że w okolicy nie ma policji. Dzięki pleksiglasowej ochronie kierowcy i pasażera i najlepszym amortyzatorom na rynku wydawało im się, że jadą nie więcej jak setką. W Harrisonburgu wzięli jeszcze piętnaście litrów benzyny i dowiedzieli się, że są około stu sześćdziesięciu kilometrów od Waszyngtonu. Do złotego strzału, o którym usłyszy cały świat, zostało jeszcze półtorej godziny. Mieli pewną szansę, ale to zależało od nasilenia ruchu ulicznego w mieście. W Middletown wjechali na autostradę I-66 i, omijając miasto, ruszyli na wschód. Riverton... Markham... Marshall... Plains... Krok po kroku, z każdą minutą zyskiwali na czasie, ale chwila, w której Lara Bolton zwolni przycisk i poda pierwszą dawkę Omnivaxu małej dziewczynce, zbliżała się nieuchronnie. Trzy procent. Może więcej. Nie chciałby, żeby jego dziecko było narażone na coś takiego. Ellen siedziała na ogół w milczeniu na siodełku za jego plecami, trzymając się uchwytów dla pasażera, a czasami jego ramion. – To nie jest aż tak nieprzyjemne, jak mi się zdawało – zawołała, kiedy pruli szczególnie piękną górską trasą. – Pomogę ci wybrać twój pierwszy motor – odkrzyknął. Na początku Matt z napięciem obserwował lusterka wsteczne i drogę przed sobą, wypatrując przeszkód lub policji. W miarę jak mijał czas, a bezchmurne niebo i piękno krajobrazu zaczęły działać na nich uspokajająco, myśli Matta skierowały się ku Nikki. Wyobraził ją sobie, jak nachylona nad Fredem Carabettą, walcząca z bólem złamanej kostki, zaimprowizowanymi narzędziami wykonuje delikatny zabieg, przy każdym nieostrożnym ruchu grożący rozerwaniem żyły pacjenta. Odwaga, inicjatywa, współczucie, inteligencja – w tym krótkim czasie, odkąd się poznali, pokazała mu tak wiele. Dotąd nie wierzył, że jakakolwiek kobieta mogłaby zająć w jego sercu miejsce Ginny. Teraz wiedział, że to jest możliwe. Może po raz pierwszy przyznał sam przed sobą, że śmierć Ginny, bierność i zaraźliwa depresja są jak ślepy mur, który blokuje mu drogę do radości życia. Czy Nikki była odpowiedzią? Może – powiedział sobie, kiedy pędzili przez autostradę międzystanową. Może właśnie ona jest odpowiedzią.

Catherpin... Centerville... Fairfax... Kiedy minęli Arlington, zostało im tylko trzy minuty. Prawdopodobnie za mało, chyba że na wstępie będą jakieś przemówienia. Mieli jeszcze przed sobą problem, jak dotrzeć do kogoś, kto miałby na tyle władzy, by zatrzymać szczepienie, no i nie dać się przy tym zabić. Na ulicach było teraz coraz więcej samochodów i Matt musiał zwolnić do trzydziestu na godzinę, żeby się wtopić w ruch wzdłuż zachodniego brzegu rzeki Potomac. Po prawej zobaczył kątem oka narodowy cmentarz Arlington. Joe Keller tu nie spocznie, nie spocznie tu ani Kathy Wilson, ani Sara Jane Tinsley, ani żadna inna ofiara wojny Hala Sawyera. Wiedział jednak, że dzięki kobiecie, która siedzi za nim na siodełku motocykla, śmierć każdej z tych ofiar w końcu uratuje czyjeś życie. Za trzy trzecia. – Zjedź tym zjazdem – krzyknęła Ellen. – Przejedziemy Potomac przez most, a potem będziemy szukać znaków na Anacostię. Jesteśmy prawie na miejscu. Pojechali na wschód drogą numer 195, przekroczyli rzekę Anacostia przy Pennsylvania Avenue, a potem wjechali w Minnesota Avenue. Była to dzielnica czynszówek, szarej farby i codziennej mordęgi – wyspa osiemdziesięcioprocentowego bezrobocia, gdzie panowały narkotyki, przemoc i beznadzieja, zaledwie trzy kilometry od Kapitolu. To nie przypadkiem Lynette Marquand wybrała tę przychodnię jako miejsce wystawy dla swojego Omnivaxu. Jej mąż miał złe notowania wśród Afroamerykanów i Latynosów. Matt zastanawiał się, ile czasu zajmie Lynette przyjęcie do wiadomości, czym jest Lasaject, wstrzymanie szczepień. Ruch niemal zamarł. Dwie minuty. Niecałe. – Czy jesteśmy dość blisko, żeby podejść piechotą? – spytał Matt. – Może. Nie jestem całkiem pewna, gdzie jesteśmy w stosunku do... Czekaj! Tu jest Fenwick Road. Teraz tam. To nasza ulica. To na pewno tutaj. Matt przyspieszył i przechylił harleya w zakręcie, wjechał między drzewa, przejechał przez zachwaszczony trawnik, a potem w ulicę Fenwick. Kilka przecznic dalej już było widać wozy transmisyjne, z których część stała na poboczu ulicy. Przy najbliższej przecznicy zobaczyli niebieską zaporę. – Którą masz godzinę? – spytał Matt, mając nadzieję, że jego zegarek i zegarek Ellen, który wzięła z biurka Heidi, wskazują różny czas. – Po trzeciej – odparła smutno Ellen. – Pięć czy sześć po trzeciej. Robiłeś, co mogłeś, Matt. Jak długo trwa już przedstawienie? – zastanawiał się Matt. Prawdopodobnie nie dłużej niż dziesięć czy piętnaście minut, po czym nastąpi prawdopodobnie komentarz ekspertów od spraw zdrowia z różnych sieci telewizyjnych. Jeżeli telewizja wróci do nadawania regularnego programu, może upłynąć dużo czasu, zanim ktoś wysłucha ich historii i przekaże pediatrom w całym kraju, żeby wstrzymali szczepienia. Nie udało im się zapobiec pierwszemu szczepieniu, ale może jeszcze będzie szansa dotrzeć do kogoś wpływowego i uchronić tysiące innych dzieci.

Trzy procent. – Blokada policyjna – oznajmił Matt. – Jesteśmy na miejscu. Kiedy dojeżdżali do skrzyżowania, młody waszyngtoński policjant wyszedł ku nim leniwie. Spojrzał zdziwiony na babcię na motocyklu usadowioną wygodnie na podniesionym siodełku tuż za Mattem. – Tu nie ma wjazdu – powiedział. – Musicie skierować się w tę ulicę i dwie przecznice dalej zobaczycie policjanta, który wskaże wam drogę do autostrady. – Mam mu coś powiedzieć? – szepnęła Ellen. – Myślę, że mamy szansę, ale na pewno nie z nim. Zanim on skończy rozmawiać ze swoim przełożonym, a jego przełożony skończy rozmawiać ze swoim szefem, dzień dobiegnie końca. – Więc co? – spytała Ellen. Tymczasem podjechało kilka innych samochodów i ustawiło się za nimi. Policjant przeszedł obok harleya, żeby powtórzyć instrukcje na temat dojazdu do autostrady pasażerom srebrnego minivana. – Chyba będziemy musieli przeskoczyć kilka stopni w łańcuchu dowodzenia. Trzymaj się. – Módl się tylko, żeby ten dzieciak w mundurze policjanta nie zaczął strzelać. – Nie o niego się martwię – powiedział Matt. – Trzymaj się mocno. Spróbuję dotrzeć do drzwi wejściowych przychodni. Którą masz godzinę? – Dziesięć po. – Cholera. Matt odczekał, aż policjant przejdzie do następnego samochodu, a potem szybko przyspieszył, objeżdżając barierki, wjechał na niski krawężnik, a potem na chodnik. Jeżeli nawet policjant do nich strzelał, to ani go nie usłyszeli, ani nie poczuli. Zbliżali się szybko do grupy wozów transmisyjnych, które stały przed głównym wejściem. Sto metrów... Pięćdziesiąt... Matt miał filmową wizję harleya wjeżdżającego przez szklane drzwi frontowe, kiedy kątem oka dostrzegł gwałtowny ruch z lewej. Zwolnił i odwracał głowę, kiedy jakaś kobieta rzuciła się wprost na nich. Z rozpostartymi rękami, uderzyła w niego i Ellen jak pocisk, zrzucając ich z motocykla na porośnięty chwastami, zaśmiecony pusty parking. Harley bez kierowcy wpadł w boczny poślizg, ślizgał się po cemencie, a potem zatrzymał się u podnóża drzewa. Kobieta, atletycznie zbudowana brunetka koło trzydziestki, przytrzymała ich przy ziemi, po czym pojawiło się dwóch innych agentów służb specjalnych z bronią w ręku. – Nie ruszać się – warknął jeden z nich, celując z pistoletu. – Powoli zdejmować kaski, ty pierwszy. Ellen i Matt zastosowali się do polecenia. – Jestem lekarzem – powiedział szybko Matt. – Proszę nas wysłuchać – powiedziała Ellen. – Jestem członkiem komisji, która pracowała nad

tą szczepionką, podaną właśnie niemowlęciu. Nazywam się Ellen Kroft. Odkryliśmy, że szczepionka ma poważny defekt. Musimy porozmawiać z kimś, kto ma tu coś do powiedzenia, kiedy telewizja jeszcze to wszystko relacjonuje, żeby można było ostrzec wszystkich i zapobiec dalszym szczepieniom. Może chodzić o setki istnień ludzkich. Bardzo proszę, uwierzcie nam! Mówię prawdę. Szczepionka zawiera groźne dla życia zanieczyszczenia. Ktoś musi o tym powiedzieć pani Marquand. Agent, szczupły czarnoskóry mężczyzna z blizną na policzku, przyglądał im się podejrzliwie, a potem spojrzał na pozostałą dwójkę. Oboje tylko wzruszyli ramionami. – Jakieś dokumenty? – spytał. Ellen skinęła głową – Oczywiście. – W portfelu w kieszeni kurtki – powiedział Mart. – Wyjmuj, ale powoli. Agent podał portfel Marta koledze, który szybko przejrzał jego zawartość. – Prawo jazdy z Wirginii Zachodniej. Matthew Rutledge. Tu pisze, że jest lekarzem. – Taki z niego lekarz jak ze mnie papież – mruknął pierwszy agent, wyciągając z tylnej kieszeni spodni kajdanki. – Wstawać. Jill, obszukaj ich. – Mówię wam – powiedział zdesperowany Matt, kiedy jego lewy nadgarstek przykuwano do prawego nadgarstka Ellen. – Musimy tam dotrzeć, zanim telewizja skończy relację. – Zamknij się! – Agent zwrócił się do pozostałej dwójki. – I co? Jill podniosła krótkofalówkę przyczepioną do paska u spodni. – Bert, mówi Jill. Jak długo to jeszcze potrwa, zanim zaczną nadawać? – Co potrwa? – spytała Ellen. – Zamknij się, mówię! – Bert mówi, że to jeszcze dziesięć minut – powiedziała Jill do czarnoskórego agenta. Ten westchnął ciężko. – Powiedz mu, że im zaraz przyprowadzimy dwoje klientów, którzy próbowali się przebić przez bariery. Niech z nimi pogada. Im prędzej się pozbędziemy kłopotu, im prędzej on ich przejmie, tym lepiej. – Dzięki – powiedziała Ellen, teraz wyraźnie spokojniejsza. – Podjęliście mądrą decyzję. – To dlaczego mnie się wydaje, że nas wszystkich wywalą z roboty? – Czy już podali pierwszy zastrzyk? – zaryzykowała Ellen. – Nie, nawet jeszcze nie zaczęli transmisji. – Co się stało? – Co się stało? To się stało, że jakiś świrus dostał się do środka przebrany za elektryka.

Specjalnymi nożycami przeciął kabel zasilający, prowadzący z kamery wewnątrz przychodni do wozu transmisyjnego, który miał przekazywać sygnał do wszystkich sieci. Mamy już czterdzieści pięć minut opóźnienia. Ale chyba właśnie wymieniają kabel. – Więc pospieszmy się – powiedział Matt. – Zaprowadźcie nas do kogoś z otoczenia pani Marquand, zanim podadzą ten zastrzyk, a ja wam przyrzekam, że zostaniecie bohaterami. – Obyś się nie mylił. Otoczeni po obu stronach agentami, na tle pokrzykiwań i owacji dobiegających z okien osiedla, Ellen i Matt wraz z eskortą poszli chodnikiem w kierunku przychodni. – To nie do wiary, że może nam się udać – powiedział Matt. – Mówiłam ci, żeby się nie poddawać. – Nie, to ja ci mówiłem. Ellen zwróciła się do Jill. – Czy wiecie, dlaczego ten facet przeciął kabel? – Alan mówił, że to jakiś świr. Słuchajcie, w razie gdybyście tego nie zauważyli, mamy dzisiaj ciężki dzień. Jeżeli nas robicie w konia i nie jesteście tymi, za kogo się podajecie, albo nas okłamujecie z tą szczepionką, przykujemy was do tego samego drzewa, które ten gość teraz obejmuje, i zostawimy na całą noc, żebyście się mogli przekonać, jaka to miła i gościnna dzielnica. Agent wskazał na prawo, gdzie stał winowajca przykuty do sporych rozmiarów dębu. Ellen uśmiechnęła się od ucha do ucha, kiedy szybko przechodzili koło niego do błyszczącej światłami przychodni. Rudy pomachał do niej delikatnie palcami dłoni. – Cześć Rudy – krzyknęła. – To mój nowy znajomy, Matt Rutledge. Matt, to jest najważniejszy mężczyzna w moim życiu, Rudy Peterson. Kiedy doszli do przychodni, ich oczom ukazała się para Afroamerykanów. Kobieta tuliła w ramionach niemowlę, trzymając je tak, żeby na buzię dziecka padało ciepłe słońce popołudnia. Tuż za nią, za drzwiami, Matt zobaczył kolejnych agentów tajnych służb. Widząc Marta i Ellen skutych razem, rodzice dziecka weszli przestraszeni do środka. – Dzień dobry – powiedziała Ellen z szerokim uśmiechem na twarzy, rozjaśniającym ją od wewnątrz. – Czy to jest ta dziewczynka, która ma dostać dzisiaj szczepionkę? – Tak – odparła Sherrie, rzucając pełne miłości i troski spojrzenie na dziecko. – Ma na imię Donelle.

ROZDZIAŁ 38 Cienie późnego popołudnia kładły się na ulice Waszyngtonu, kiedy Matt w końcu zapalił silnik harleya i ruszył w kierunku Wirginii Zachodniej. Jechał sam. Ellen i Rudy zostali w stolicy, żeby odpowiedzieć na piętrzące się pytania FBI i omówić dowody rzeczowe, które Rudy przywiózł ze sobą. Odległość od agenta tajnych służb dowodzącego akcją w przychodni do jego odpowiednika w ochronie Lynette Marquand, a potem do samej pani prezydentowej, była bardzo krótka. Stawka była zbyt duża, aby ktokolwiek ryzykował jakieś opóźnienie. W małej salce konferencyjnej Matta i Ellen właśnie przepytywała była pani kongresman ze stanu Georgia, Joanne Kramer, szefowa doradców pierwszej damy, kiedy doniesiono im, że kabel zasilania, który przeciął Rudy, został już naprawiony. To była chwila prawdy. Pani Kramer pospiesznie wyszła z pokoju, zostawiając Matta i Ellen z agentem tajnych służb. Minęło pięć długich minut, potem otworzyły się drzwi i pani kongresman wróciła. Wraz z nią do salki weszła pierwsza dama Ameryki. Pod grubym makijażem telewizyjnym twarz pani Marquand była szara. Nie było w niej ciepła ani życzliwości, kiedy zadawała pytania najpierw Mattowi, a później Ellen. – A więc, pani Kroft – powiedziała, wciąż stojąc – wygląda na to, że wstrzymanie się od głosu podczas głosowania nad Omnivaxem nie oznaczało, że straciła pani zainteresowanie tą szczepionką. – Oczywiście, że nie – powiedziała Ellen. – Pewien mężczyzna groził, że zabije moją wnuczkę, jeżeli będę głosować przeciw. Potrzebowałam trochę czasu. – A teraz ten człowiek nie żyje. – Tak. Pracował dla właściciela firmy Columbia Pharmaceuticals, która produkuje szczepionkę przeciw gorączce z Lassy, wchodzącą w skład Omnivaxu. – I ta szczepionka kryje w sobie śmiertelne zagrożenie? – Właśnie. – A pani jest przekonana, że popełnilibyśmy wielki błąd, gdybyśmy zaszczepili dziecko, które czeka w przychodni. Ellen odetchnęła z ulgą. Złoty strzał, który miał usłyszeć cały świat, jeszcze nie padł. – Tak – powiedziała. – Jestem najgłębiej przekonana. – A pan, doktorze... – Rutledge – powiedział Matt, odchrząkując. – Matthew Rutledge. Mieszkańcy okolic mojego miasta w Wirginii Zachodniej, których dziesięć lat temu poddano próbnym szczepieniom przeciw gorączce z Lassy, umierają. Sądzę, że w tej szczepionce ciągle jeszcze obecny jest śmiercionośny czynnik, który ich zabija.

Pani Marquand raz jeszcze spojrzała w oczy Ellen. – Pani Kroft, moi pracownicy poinformowali mnie, że finansuje pani kontrkandydata na stanowisko prezydenta, który będzie walczył w wyborach z moim mężem. Czy pani cudowne pojawienie się akurat teraz, w tym momencie, nie ma podtekstu politycznego? Ellen zastanawiała się chwilę. – Nie podzielam stanowiska pani męża w sprawie opieki społecznej – powiedziała w końcu. – I dlatego popieram pana Harrisona. To jednak, że tu dzisiaj jesteśmy, nie ma nic wspólnego z polityką. Zapewniam panią. Przez piętnaście sekund panowała cisza, a pani prezydentowa Marquand wpatrywała się bez słowa w oczy Ellen. – Dziękuję – powiedziała w końcu. Głos miała stłumiony, kolory jeszcze nie wróciły jej na twarz. – Panu również, doktorze Rutledge. Obie z panią kongresman Kramer bez słowa opuściły salę. Po piętnastu minutach pojawił się pierwszy oficer dochodzeniowy FBI. Dziecko posłano do domu, wyłączono kamery i z pewnością zaprzęgnięto do pracy armię krajowych specjalistów od kontaktów z opinią publiczną. Matt, zanim ruszył w drogę do domu, siedział chwilę sam w jednym z gabinetów lekarskich przychodni, bijąc się z myślami, czy zawiadomić policję o sytuacji w składowisku odpadów chemicznych, czy też poczekać, aż będzie miał okazję obejrzeć wszystko na własne oczy. Kiedy Lyle nie wrócił, Lewis i Frank z pewnością zorientowali się, że w domu Hala wydarzyło się coś złego. Tego był pewien. To, co mogą zrobić i co zrobią, pozostawało niewiadomą. Ich brat nie żył. Ich ulubiona stara furgonetka leżała na dnie jeziora. Byli kilkanaście kilometrów od swojej farmy, a Lewis nie był w najlepszej dyspozycji do podróży. Niemniej problemy, których zapewne przysporzyłby im Matt, gdyby posłał policję na scenę jatki w jaskini, mogłyby doprowadzić ich do katastrofy. Kiedy wyjeżdżał z Ellen, stan Nikki i pozostałych osób uwięzionych pod ziemią był dość stabilny. W końcu, po gorącej wewnętrznej debacie, postanowił poczekać i wstrzymać się z prośbami o pomoc do chwili, kiedy znajdzie się na miejscu. Korki w godzinach szczytu były potworne i Matt, przedzierając się przez most na rzece Potomac, a potem wyjeżdżając z miasta, znacznie częściej niż zwykle podejmował ryzyko i wyprzedzał samochody. Było wpół do ósmej, kiedy pierwszy raz mógł przyspieszyć powyżej setki. Tuż za White Sulphur Springs rzucił okiem na pager, który trzymał w plastikowym pudełeczku na kierownicy harleya. Zazwyczaj, gdy zsiadał z motocykla, przekładał go na pasek spodni. Teraz tkwił w motocyklu od tego wieczoru, kiedy ruszył za Billem Grimesem do domku w górach. Toteż, kiedy zobaczył pulsowanie światełka, nie miał pojęcia, jak długo przedtem był wzywany. Zjechał z autostrady i wykręcił numer do szpitala. – Doktorze Rutledge – powiedziała podekscytowana dyżurna na oddziale ratunkowym. – Szukamy pana. Mamy tu stan alarmowy, ale tym razem to nie są ćwiczenia. Matt poczuł, że serce bije mu szybciej.

– Co się dzieje? – Jeszcze nie wiem. Jest jakieś zamieszanie. Chyba coś się dzieje w kopalni. Zawał albo wybuch. Lada chwila przywiozą pierwszych dwoje rannych. – Proszę powiedzieć osobie, która prowadzi akcję, że będę w szpitalu za mniej więcej godzinę. Pięćdziesiąt minut później Matt zakreślił szeroki hak w lewo na ulubionym zakręcie i w dolinie poniżej zobaczył światła Belindy. Tak piękne, tak zwodniczo spokojne. Main Street była mniej ruchliwa niż zazwyczaj, ale za to w szpitalu panowało ożywienie. W zatoczce dla karetek stał jeden ambulans, z którego właśnie wynoszono kogoś na noszach, a drugi, teraz już pusty, stał z boku na wyasfaltowanym parkingu, trzeci zaś, migocząc światłami, właśnie podjeżdżał. Matt zaparkował harleya i ruszył na pomoc. – Nigdy czegoś takiego nie widziałem. Nigdy – opowiadał jeden z ratowników medycznych pielęgniarce z izby przyjęć, Laurze Williams. – Wyciągnęliśmy tych wszystkich rannych przez otwór w skalnej ścianie pod samym szczytem jaskini. Wejście do jaskini było oznaczone flarami, a do miejsca, gdzie znajdowali się ranni, prowadziły liny, ale nie wiadomo, kto je tam umieścił. – Wiem – powiedziała Williams. – Sanitariusze z innych karetek cały czas o tym mówią. – A te wszystkie beczki z chemikaliami. Boże, co za smród. To na pewno nie jest zgodne z prawem. Jak ktoś mógłby przypuszczać, że kopalni ujdzie to na sucho? – Potrzebujecie pomocy? – spytał Matt, walcząc z nieprzepartą chęcią, żeby odpowiedzieć na wszystkie pytania pracowników pogotowia, i zaglądając do karetki na nosze z rannymi. – No pewnie. Ten facet z lewej sporo waży. Fred. Matt stanął na palcach i zobaczył, że na drugich noszach leży Sara Jane Tinsley. – Skąd wiedzieliście, dokąd jechać? – spytał. – Dyżurny policjant, który odebrał anonimowy telefon, znał miejsce, o którym mówił ten facet. Pojechaliśmy tam wszyscy kawalkadą. Matt złapał z jednej strony uchwyty noszy z Carabettą, pomógł przełożyć je na cementowy podjazd i ustawić na kółkach, żeby można było pacjenta zawieźć do środka. Biurokrata z BBHP jęczał i kręcił głową z boku na bok, ale jak się wydawało, jego życiu nie groziło niebezpieczeństwo. Matt podszedł, żeby z nim porozmawiać, ale potem równie szybko się wycofał i pobiegł do zatłoczonej izby przyjęć. Będzie jeszcze czas na Freda. Bez trudu zauważył ortopedę, Briana O’Neila, o pół głowy wyższego niż wszyscy w pomieszczeniu. – Cześć, Brian – zawołał, podchodząc do niego pospiesznie. – O, Matthew, nieszczególnie wyglądasz. Gdzie byłeś, na jakimś motokrosie? – Wierz albo nie wierz, ale byłem w jaskini z tymi ludźmi, kiedy nastąpił wybuch. – Ale... – Opowiem ci później. Masz pod opieką Nikki Solari?

– Lekarkę? – Tak. – Przemiła kobieta. – Zachowuj się. Bardzo z nią źle? – Złamanie kości trójgraniastej. Niewielkie przesunięcie, ale krótki zabieg i kilka dobrze umocowanych śrub powinno załatwić sprawę. – Jeżeli dasz mi słowo, że zrobisz to porządnie, ja daję ci słowo, nie zdradzę jej, że masz dyplom z weterynarii. Gdzie jest Nikki? – Na ortopedii. Powiedz jej, że będę u niej za dwie minuty. – Może za pięć – powiedział Matt.

Z zamkniętymi oczami i z wenflonem doprowadzającym antybiotyk i płyny do przedramienia, Nikki leżała na noszach, a jej opuchnięta, przebarwiona stopa i kostka były usztywnione przezroczystym opatrunkiem na sprężone powietrze i opierały się o poduszki. Umyto jej twarz i ręce, ale we włosach miała wciąż pył i odpryski kamieni. Mimo to wyglądała absolutnie przepięknie. – Hej tam – szepnął Matt – pani doktor. Nikki uśmiechnęła się szeroko i otworzyła oczy. Matt pocałował ją w czoło, a potem w usta. – Udało się wam dotrzeć na czas? – spytała. – Dzisiaj nie będzie szczepienia, panienko – powiedział. – Proszę przyjść kiedy indziej. Przepraszamy. – Wspaniała wiadomość. Dobra robota. – Wyobraź sobie, Nik, że za tym wszystkim stał mój wujek Hal. Miał udziały w Columbia Pharmaceuticals. Grimes i pozostali tylko pracowali dla niego. Nikki posmutniała. Zrozumiała natychmiast, co to oznacza dla niego i dla jego matki. – Tak mi przykro – powiedziała. – Cóż. Możliwe, że nawet John Dillinger i Attyla mieli siostrzeńców. – Chyba tak – powiedziała smutno. – Jak się wydostaliście? Nikki wzruszyła ramionami. – Kiedy Slocumbowie robili to, co sobie zaplanowali, postanowiłam podczołgać się z powrotem do jaskini, żeby zająć się Fredem, Morrisseyem i całą resztą. Minęło dużo czasu. Zaczynałam się martwić. Potem nagle usłyszałam jakieś głosy i hałas, zobaczyłam światło mocnych latarek, a po kilku sekundach ruszyła nawałnica policjantów, pracowników pogotowia i strażaków.

– A Slocumbowie? – Nie mam pojęcia, gdzie są. Matt znów ją pocałował. – Martwię się – powiedział. – Chyba pozwolę ci teraz odpocząć i spróbuję się dowiedzieć, co się z nimi stało. Brian O’Neil, ortopeda, który się tobą zajmuje, jest fantastyczny. – No cóż, Ogniomistrzu, nie wiedziałem, że ci tak bardzo zależy – ryknął od drzwi O’Neil. – W porządku, zależy mi, zależy. Tylko nie myśl sobie, że moja ocena odnosi się do ciebie jako całości. – Przycisnął twarz Nikki do swojej twarzy. – Niedługo wrócę, kochanie – szepnął. – Bądź dzielna. – Po tym, co przeżyliśmy, czy coś jeszcze mogłoby nas przestraszyć? – Mamy gotową salę operacyjną – oznajmił ortopeda. – I chyba powinniśmy się pospieszyć, bo na razie nikt inny jeszcze nie jest gotowy. – No to może rzeczywiście pojedziemy – powiedziała Nikki. – Chciałbym, żebyś wracała do zdrowia u mnie – szepnął jej Matt do ucha. – Wciąż prowadzisz salon masażu pleców? – Działamy całodobowo. Matt klepnął O’Neila w plecy, kiedy go mijał, i wyszedł na korytarz tętniącego życiem oddziału ratunkowego, zaglądając przez ramię pielęgniarkom i lekarzom, kim są ich pacjenci. Na łóżku numer trzy, otoczonym białym parawanem, leżał Sid, ochroniarz z kopalni, a przy nim Fred. Dwa łóżka dalej pielęgniarka myła Sarę Jane, a tuż obok Evan Julian, laryngolog, pochylał się nad Colinem Morrisseyem. Julian był najbardziej akuratnym pracownikiem zespołu medycznego szpitala i zawsze, zanim przystąpił do badania, układał sobie na tacce wszystkie instrumenty w idealnym porządku. Matt uśmiechnął się w duchu, kiedy pomyślał o Nikki, jak ze złamaną kostką, tymczasowo usztywnioną kawałkiem poręczy mostu, wykonuje tracheostomię przy świetle latarki, w jaskini wypełnionej pyłem i oparami toksycznych substancji chemicznych. Zaniepokojony, sprawdził pozostałe łóżka i sale. Kobieta, którą nazwał Tarzaną, była na sali po drugiej stronie korytarza, miotała się dziko, przywiązana do ramy łóżka skórzanymi pasami. Slocumbów ani śladu. Gdyby był niezbędnie potrzebny przy którymś z pacjentów, wiedział, że ktoś go znajdzie. Teraz jednak czuł się zupełnie wyczerpany. Dręczyły go obawy o Franka i Lewisa. Wyszedł ze szpitala przez poczekalnię i ruszył do motocykla. Kiedy zbliżał się do harleya, zauważył złotobrązowego mercedesa sedana zaparkowanego tuż obok. Kierowca, którego twarz kryła się w cieniu, przywoływał go gestem dłoni. Zrobił kilka kroków w tamtym kierunku i zamarł. To był samochód Hala. – Doktorze, to ja, Frank – powiedział ktoś zza kierownicy teatralnym szeptem. Matt podszedł tam szybko i wskoczył na przednie siedzenie. Lewis Slocumb leżał z tyłu i nie wyglądał na powalonego zmęczeniem.

– Z tobą wszystko w porządku? – spytał Matt, pokazując na rurkę wystającą z piersi Lewisa. – Ze mną tak – powiedział ponuro Lewis. – Skurwiel zabił Lyle’a. – Wiem. Byłem przy tym. Bardzo mi przykro, naprawdę chłopaki. Lyle zginął, ratując życie nam. I wielu innym ludziom. Był prawdziwym bohaterem. Jak się wydostaliście i jak dotarliście do Hala? – Twój kumpel Grimes miał taki telefon – wiesz, krótkofalówkę. Kiedy Lyle nie wracał, wiedzieliśmy, że stało się coś złego. Kilku naszych kumpli ma telefony, mówiłem ci, że znamy paru ludzi. Frank zadzwonił do Earla Morrisa – znasz go? – Nie. – Wszystko jedno, Earl mieszka w górach, tak jak my. Sprowadził ze sobą chłopaków i pomógł nam ten cały bajzel wyczyścić. Chyba nie znajdą Grimesa ani jego kumpli, tam gdzieśmy ich schowali, no, chyba że ktoś potrafiłby zanurkować do naprawdę głębokiej, bardzo ciemnej wody. Pozbieraliśmy też wszystkie łuski. – Dlaczego ja się tak o was martwiłem? A co z Halem? Jak żeście tam dotarli? – Earl Morris wie, gdzie on mieszka. Zapakowaliśmy się do jego wozu i pojechaliśmy na miejsce. Znaleźliśmy twojego wujka związanego jak prosię. – Próbował was namówić, żebyście go rozwiązali? – A jakże, próbował – powiedział Frank. – Wierz mi, że próbował. – A jego samochód? Mnie powiedział, że nie ma zapasowych kluczyków. – Kłamał – powiedział Frank, przymrużając oko. – Wiedzieliśmy, że kłamie – dodał Lewis. – Nie jest w tym taki dobry. Myśli, że tak, ale nie jest. Trochę mu pomogliśmy i powiedział nam, co się stało z Lyle’em, a potem powiedział, gdzie są kluczyki. Chciał, żebyśmy go za to rozwiązali. – Zabiliście go? – Myśleliśmy o tym. – Dobrze żeście go nie kropnęli. Potrzebuję go żywego. – Może zostawiliśmy na nim trochę śladów. – Nieważne, zasłużył na to. Jak tylko będziecie mogli, znajdźcie kogoś, kto kupi jego samochód, i za gotówkę sprawcie sobie nową furgonetkę. – Dobrze. Najpierw musimy znaleźć ciało Lyle’a. Musimy go pochować na farmie. Skurwysyny. – Pojedziemy jutro rano o świcie nad jezioro. Spotkamy się u wujka i pokażę wam drogę, która prowadzi w kierunku wody. Idę teraz do szpitala, Lewis, i przyniosę coś, żeby ci wyciągnąć tę rurkę. Chyba już jej nie potrzebujesz, a ja nie chcę, żeby się wdała infekcja. – Ty tu rządzisz. Poślesz policję do domu wujka?

– Sprawdziłeś węzły, które związałem? – Tak, jeszcze długo ich nie poluzuje. Matt otworzył drzwi samochodu i wyszedł na chodnik. Wietrzna noc była bezchmurna i niebo całkowicie czyste. Noc Wirginii Zachodniej. – Może za kilka dni – powiedział.

EPILOG Pół roku później

Przytłaczający swoim ogromem budynek senacki Harta wybudowano pod koniec lat siedemdziesiątych tuż przy budynku Dirksena przy Constitution Avenue, między ulicami Pierwszą a Drugą. Od czterech dni surowa w wystroju sala przesłuchań w budynku Harta była sceną pierwszego dużego przesłuchania w komisji senackiej po wyborach prezydenckich – w Komisji Zdrowia, Szkolnictwa, Pracy i Emerytur prowadzono dochodzenie na temat Omnivaxu. Ellen już składała zeznania, podobnie jak Rudy, Matt i pozostali, a także Lara Bolton, była minister zdrowia i opieki społecznej w byłej administracji prezydenta Marquanda. Teraz już prawie od sześciu godzin senatorowie zasiadający za stołami przykrytymi ciężką materią, przy litej ścianie z szarego marmuru, po kolei zadawali pytania bohaterowi tych przesłuchań, doktorowi Haroldowi Sawyerowi, obecnie oczekującemu na proces w więzieniu o zaostrzonym rygorze we Florence, w stanie Colorado. Przez prawie sześć godzin Hal robił uniki i omijał pytania senatorów jak gwiazda najlepszego baseballowego amerykańskiego zespołu ogrywająca graczy z drugiej ligi. Matt, podobnie jak Ellen oraz Cheri Sanderson z RWWS, byli obecni na sali przez cały czas zeznań Hala, ale jego cierpliwość oraz wiara w system były na wyczerpaniu. Wciąż nie można było odnaleźć Grimesa, Sutchera i wynajętego zabójcy Verne’a, a Larry’ego, w postaci napęczniałych zwłok na wpół zjedzonych przez ryby, znaleziono na brzegu Long Lake kilka tygodni po jego śmierci. Nie było konkretnych dowodów przeciwko Halowi oprócz zeznań Matta i Ellen. – Doktorze Sawyer – pytał zrezygnowanym tonem senator Martin Wells ze stanu Delaware – wróćmy do pańskich związków z doktorem George’em Poulosem z Instytutu Bezpieczeństwa Szczepionek. W ciągu sześciu miesięcy przed pańskim aresztowaniem, ile razy kontaktował się pan z nim bezpośrednio czy przez telefon, czy przez email. – Musiałbym sprawdzić w kalendarzu, senatorze – odparł Hal, przywołując szczery uśmiech na twarz – ale jeśli mam mówić z pamięci, tak jak powiedziałem już senatorowi Worthingtonowi, nie więcej niż dwa lub trzy razy. – To jest przygnębiające – szepnął Matt. – Wyślizguje się jak piskorz. Gdybym nie słyszał, jak się przyznał do tego, co zrobił, może uwierzyłbym, że jest nieszczęsną ofiarą ludzi, których sam wynajął do pracy. – Matt – powiedziała Cheri – słyszałam, że próbuje pójść na układ z prokuratorami federalnymi. Czy to prawda? – Obawiam się, że chyba tak. Kiedy sobie zdali sprawę, że trudno mu będzie udowodnić wiele z najpoważniejszych zarzutów, zaczęli ścigać grubsze ryby, z którymi miał kontakt. – Przede wszystkim Poulosa – dodała Ellen. – Jestem przekonana, że to on jest ogniwem

łączącym administrację Marquanda i firmę Columbia Pharmaceuticals, co oznacza, że to od niego wyszedł pomysł, żeby posłać do mnie kogoś takiego jak Vin Sutcher. – Panie senatorze – mówił Hal. – Chcę współpracować z komisją, naprawdę chcę, ale mam wrażenie, że już odpowiedziałem na pańskie pytania dotyczące mojego związku z doktorem Poulosem na tyle wyczerpująco i... – Mam już tego dosyć – rzucił Matt. – Chodźmy na kawę. Ja stawiam. – Nie mogę – powiedziała Cheri. – Za pół godziny mam spotkanie z Sally w biurze. Ona jest w tej chwili na zebraniu komisji powołanej przez prezydenta Harrisona do przeglądu wszystkich aspektów szczepień, w tym finansowania rozszerzonych badań klinicznych, szeroko pojętej edukacji, a nawet wolnego wyboru rodziców. To cud, że coś się w ogóle dzieje, a wszystko to dzięki wam. – E tam – powiedziała Ellen. – Żebyśmy tylko nie wylali dziecka z kąpielą – ostrzegł Mart. – Wcale tego nie chcemy – odpowiedziała Cheri. – Chcemy tylko, żeby nas wysłuchano. – Czy ktoś powiedział, że idziemy na kawę? – spytała Ellen. Odprowadzili Cheri do taksówki, a potem Mart i Ellen opatulili się mocno płaszczami, zawiązali szaliki, chroniąc się przed rześkim lutowym wiatrem, i poszli ramię w ramię do knajpki przy sąsiedniej ulicy. Dalsze zeznania Hal będzie składał rano. Prokuratorzy federalni poprosili Matta, żeby był przy nich obecny aż do końca, ale dzisiejszy dzień będzie ostatnim dniem uczestniczenia Ellen. Rudy wrócił do domu w górach, uczył, pisał, chodził na ryby, kiedy pogoda pozwalała, i czekał na jej powrót. Ellen wciąż mieszkała w swoim domu w Glenside, ale coraz częściej się widywali – wspominała też Mattowi, że spróbują zamieszkać razem, trochę u niej, trochę u niego. Usiedli przy stoliku naprzeciw siebie, przyglądali się, jak samochody suną powoli w niekończącym się korku metr za metrem, nie mówili zbyt wiele, ale oboje byli świadomi więzów, które połączyły ich na zawsze. Trzy miesiące po tym, jak Ellen pomagała ratować życie Colina Morrisseya, przyjechała do Belindy na jego pogrzeb. Colin był coraz poważniej chory i w końcu zmarł z wyczerpania. Wkrótce, niestety, Sarę Jane Tinsley spotka ten sam los. Już od sześciu miesięcy właściciele kopalni w Belindzie byli nękani przez adwokatów, agencje górnicze i śledztwa rządowe. Armand Stevenson został zwolniony i stanie przed sądem. Blaine’a LeBlanca również nie było, a ostatnie szacunki mówiły, że grzywny i odszkodowania pójdą w dziesiątki milionów. Niemniej, pod nowym zarządem, kopalnia wciąż fedrowała, a ostatnio zaczęła przyjmować ludzi. – No więc – spytała stanowczym tonem Ellen – co myślisz o tym, że twój wujek chce pójść na układ z prokuratorem? Matt wzruszył ramionami. Myślał o matce i o nierzadkich przejawach czułości, które okazywał jej brat. Od jego aresztowania Matt spędzał z matką znacznie więcej czasu niż dotąd. Wkrótce jednak będzie musiała mieć stałą opiekę – już teraz tak się zapominała, że były dni, kiedy nazywała

go Hal. – Skrzywdził wielu ludzi – odparł w końcu. – Są takie chwile, kiedy chciałbym, żeby do końca życia gnił w więzieniu, potem znowu myślę, że odbiło mu na myśl o tej całej forsie, którą mógł zarobić. Ale przecież i tak nie mam żadnego wpływu na to, co się stanie. Mogę tylko powiedzieć prokuratorom, co wiem. – Cóż, widziałam go w akcji – powiedziała Ellen. – Mam nadzieję, że dostanie dwadzieścia wyroków dożywocia, a potem ułożą się i stanie na jednym. Kiedy wracasz? – Chyba jutro wieczorem. – Tęsknisz za nią. – To było stwierdzenie, a nie pytanie. – Tęsknię za nią – powiedział Matt. Nikki spędziła w Waszyngtonie dzień i noc, ale praca anatomopatologa w Szpitalu Okręgowym Hrabstwa Montgomery na stanowisku głównego anatomopatologa nie pozwalała jej na długie urlopy. Po operacji kostki miała zwolnienie lekarskie i już nie wróciła do pracy w Bostonie. Sześć tygodni później, z ofertą pracy w SOHM w kieszeni, posłała wypowiedzenie, a tydzień później poleciała z Mattem po swoje rzeczy. – Chcesz wiedzieć, co mi powiedziała, kiedy tu była? – spytała Ellen. – Powiedziała, że tacy faceci jak ty nie zjawiają się codziennie, żeby ratować dziewczynie życie, więc postanowiła rozważyć sprawę. – Ja też rozważam sprawę – powiedział. – Fantastycznie się z nią mieszka. Tylko muszę się przyzwyczaić do tego, że... mam kogoś w życiu. – Krok po kroku, dzień po dniu. W tej chwili Matt poczuł wibracje telefonu komórkowego. Dotąd rzadko korzystał z tego środka łączności w życiu prywatnym, ale Nikki koniecznie chciała, żeby byli w kontakcie, kiedy Matt wyjeżdża do stolicy. – Za chwilkę wracam – powiedziała Ellen, kiedy wyciągnął telefon z kieszeni. – Pozdrów ją ode mnie. – Hej, dobry wieczór, pani doktor – powiedział. – Dawno już nie rozmawialiśmy, prawda? – Dawno – powiedziała Nikki. – Jak idzie? – Hal daje popis nawet teraz, kiedy rozmawiamy. Widzi mi się, że chce pójść na jakiś układ z prokuratorem. – No, tak czy inaczej, do roboty nie powinien wracać. Podoba mi się praca na jego stanowisku. – Nie będzie problemu. Muszę powiedzieć, że mam mieszane uczucia w sprawie układów z obrońcą. Raz myślę, powinno się na niego spojrzeć łagodniej, bo po prostu mu odbiło, a potem myślę sobie, że właściwie zasługuje na giloty – Wyjdzie tak, jak wyjdzie – powiedziała Nikki. – Racja. – Wiem, że jest ci ciężko, Matt. Uważam, że trzymasz się wspaniale.

– Chyba było mi potrzebne, żeby mi to ktoś to powiedział. – Naprawdę. Jesteś wspaniałym lekarzem i cudownym mężczyzną i mogę ci to mówić tak często, jak tylko zechce – Dziękuję. Ty też jesteś niczego sobie. – Wiesz co, zapomniałabym, dlaczego do ciebie dzwonię. Tak, mój drogi, jest pewien powód. Właśnie zdarzyło się coś niezwykłego. Szykowałam się, żeby iść do pracy, ale miał trochę czasu, więc zrobiłam sobie kawę, wzięłam mandolinę Kathy, wyszłam na ganek i patrząc na góry, zagrałam kilka taktów. Czeka mnie jeszcze wiele godzin ćwiczeń, zanim będziesz mógł mnie słuchać, ale idzie mi coraz lepiej. – To przesadna skromność. Pamiętaj, że słyszałem, jak grasz. – Dobrze, dobrze, ale nie o to chodzi. Kiedy grałam, zobczyłam niewiarygodnie pięknego ptaszka, który sfrunął z gałązki i usiadł na poręczy tuż przede mną. Nigdy w życiu nie widziałam czegoś takiego. Grałam i grałam, a ptaszek ani drgnął. Siedział i jakby słuchał mojej muzyki. Był malutki, i taki czerwony taki... doskonały. Jak myślisz, co to było? Matt przełknął ślinę, żeby pozbyć się dławienia w gardle i spojrzał na drugą stronę ulicy, na budynek Harta. – Sądzę – powiedział – że to była pliszka. Pliszka o szkarłatnym upierzeniu.