Rhona Mercer - Angelina Jolie. Portret supergwiazdy (2013) (SKAN)

angelina jolie portret supergwiazdy

angelina jolie portret supergwiazdy rhona mercer

Spis treści

1

ta k to się zaczęło...

7

2

królow a sceny

23

3

oto jonny

30

4

pozyskanie sym patii krytyków

44

5

praca, praca, praca

52

6

przerw ana lekcja m uzyki

58

7

szalony świat billy’ego boba

73

8

spotkanie z larą croft

95

9

angelina ratuje świat

110

10 rozstanie

124

11 ten dzieciak zawrócił jej w głowie

135

12 w ojna w rodzinie

148

13 pow rót lary croft

163

14 aleksander

176

15 rom ans nad rom anse

188

16 narodziny dziecka

207

17 brad, dzieciaki i reszta

223

18 gra o życie

240

film ografia

244

bibliografia

246

1

tak to się zaczęło... Zawsze żyję chwilą. Nie lubię robić planów na przyszłość. Jutro wieczorem wszystko może się zmienić — moje życie, mój wizerunek, ludzie wokół mnie, moja praca... Inaczej byłoby nudno żyć. AngelinaJolie

Angelina Jolie zawładnęła nagłówkami gazet od pierwszej chwi­ li, gdy kilkanaście lat temu przebojem zdobyła Hollywood. Ta za­ chwycająco piękna aktorka stanowi nieustanne źródło fascynacji dla milionów fanów na całym globie. W ciągu minionych lat wi­ dzieliśmy, jak na naszych oczach zbuntowana, skłonna do depre­ sji i autodestrukcji nastolatka spokojnieje, dojrzewa i stopniowo zmienia się w zadowoloną z życia, zrównoważoną i subtelną matkę trójki dzieci. Nic więc dziwnego, że kontrowersyjne prywatne ży­ cie jednej z najbardziej otwartych i szczerych gwiazd swojego po­ kolenia wzbudza o wiele większe zainteresowanie niż którykolwiek z jej filmów. Nieważne, czy się ją kocha, czy nienawidzi, z pewno­ ścią nie można powiedzieć, że jest pozbawiona wyrazu. Urodziła się 4 czerwca 1975 w Los Angeles, w rodzinie ak­ torów jako Angelina Jolie Voight i jej życie od samego początku

7

było niekonwencjonalne. W 1971 roku Jon Voight ożenił się z ma­ ło znaną francusko-kanadyjską aktorką Marcheline Bertrand, a w 1973 roku przyszło na świat ich pierwsze dziecko, syn James Haven. Jednakże gdy Marcheline była w ciąży z drugim dziec­ kiem, Angeliną, małżeństwo pary przechodziło już kryzys. Ber­ trand prawdopodobnie szybko miała dość kobieciarstwa Voigh­ ta, a on, jakżeby inaczej, w końcu zakochał się w Stacey Pickern, aktorce poznanej na planie filmu Powrót do domu (za który dostał Oscara dla najlepszego aktora pierwszoplanowego), i porzucił dla niej rodzinę. W każdym razie Angelina nie miała jeszcze roku, gdy jej rodzice się rozstali. Przez pierwszych pięć lat po rozstaniu Marcheline mieszkała z dziećmi w Los Angeles i Voight regularnie je widywał, jednak­ że w 1982 roku przeprowadziła się do Sneden’s Landing, odległego o godzinę jazdy od M anhattanu, ponieważ miejski smog nadwerę­ żał jej zdrowie. Choć Angelina powiedziała kiedyś: „Nie pamiętam momentu, w którym potrzebowałabym ojca, a jego by nie było” oraz że „ni­ gdy nie gniewała się” na niego za to, że odszedł, to jednak relacje ojca i córki były skomplikowane, pełne napięć i niestabilne. - Była małym dzieckiem, gdy się rozwiedliśmy, więc zdziwi­ ło mnie, kiedy powiedziała, że tak bardzo to na nią wpłynęło stwierdził Voight w którymś z wywiadów. Jak wspomina jedna z przedszkolnych wychowawczyń Angeli­ ny, pragnąca zachować anonimowość, Voight był na każde zawoła­ nie dzieci. - Zawsze przyjeżdżał po nią i jej brata. Zawsze był pod ręką. Nie wiem, czy mieli dobry kontakt, ale robił wszystko, co ojciec powinien - mówi. Przy czym ojcowska troska Voighta nie ograniczała się tylko do pilnowania zajęć szkolnych. - Przychodził na zawody sportowe. Pojawiał się w szkole. Mieszkali w Palisades, tam gdzie wszystkie wielkie gwiazdy, jak

8

choćby Al Pacino. Angelina była małą uroczą dziewczynką. Za­ wsze była śliczna —stwierdza dalej wspomniana wychowawczyni. Choć ojciec i córka nie rozmawiają ze sobą od czasu publiczne­ go zerwania kontaktów w 2003 roku1 - Voight powiedział wów­ czas prasie, że jego córka ma „poważne problemy emocjonalne” - wszystkim wiadomo, że jako dziecko Angelina była prawdziwą córeczką tatusia. Jak mówi sam Voight: - Gdy ja i Marcheline rozstaliśmy się, usiadłem z Angie i spy­ tałem, jak myśli, z jaką dziewczyną jej tata powinien być. Zastano­ wiła się chwilę i odpowiedziała: „Wiesz, tatusiu, chyba ze mną, bo ja kocham ciebie bardziej niż wszystko na świecie”. Voight był nie mniej zakochany w córce i w wywiadzie, jakie­ go udzielili wspólnie w 2002 roku, opowiedział Angelinie o chwili, w której się urodziła: — Ty tego nie pamiętasz, ale gdy wyszłaś z brzucha mamy, pod­ niosłem cię i trzymałem w ramionach. Patrzyłem na twoją twa­ rzyczkę. Miałaś paluszek przy policzku i wyglądałaś bardzo, bardzo mądrze, jak mój najlepszy, stary przyjaciel. Zacząłem ci opowia­ dać, jak bardzo jesteśmy z mamą szczęśliwi, że cię mamy, i jak tro­ skliwie będę się tobą opiekował i obserwował wszystkie, nawet naj­ mniejsze wskazówki, jaka jesteś, żeby ci pomóc wykorzystać cały ten wspaniały potencjał, którym Bóg cię obdarzył. Złożyłem ci tę obietnicę, a wszyscy obecni w pokoju mieli łzy w oczach. Ale my nie płakaliśmy. Jak urzeczeni patrzyliśmy sobie w oczy. Po przeprowadzce byłej żony i dzieci do Nowego Jorku Voight bardzo tęsknił:

1

Obecnie są już pogodzeni. W lutym 2010 roku Voight był z Angeliną i jej dziećmi w Wenecji, gdzie Jolie kręciła sceny do filmu Turysta, a w grudniu 2011 roku pokazali się publicznie na premierze filmu In the Land of Blood and Honey, debiutu reżyserskiego Angeliny. Jednakże do ich pierwszego spotka­ nia po sześciu latach nieutrzymywania kontaktów doszło już w 2007 roku, po śmierci matki Angeliny (przyp. tłum.).

9

- Angie jest niezwykle zabawna, prawdziwy komik, a Jamie jest już taki dorosły —zwierzał się w tamtym czasie. Pragnąc, by dzieci uczestniczyły w jego życiu, mimo że już z nim nie mieszka­ ją, w 1982 roku dał swojej córce pierwszą rolę filmową. Wcieliła się w postać Tosh w Szukając wyjścia, filmie o dwóch nowojorskich ha­ zardzistach, którego Voight był współscenarzystą i w którym za­ grał jedną z głównych ról. Nie zapominając o pozostałych bliskich, Jon zaoferował byłej żonie rolę dziewczyny w dżipie, postać Rusty przypadła zaś w udziale jego ówczesnej partnerce życiowej Stacey Pickern. Chcąc pokazać dzieciom, dlaczego tata jest tak bardzo za­ jęty, zabierał je na swoje najnowsze filmy. Wybrali się między inny­ mi na Mistrza. Voight wcielił się w nim w postać byłego boksera, który próbuje samotnie wychowywać syna. - Było to dla nich trochę za trudne —przyznał krótko po tym. —Oboje zaczęli szlochać. Ostatnią sceną bardzo się przejęli. Mu­ siałem ich przytulić i wytłumaczyć, że tatuś tylko odgrywał pew­ ną rolę, że nie umarł i nadal jest przy nich. Widzicie więc, że nie zamierzam uchylać się od swoich obowiązków. Ale jestem też re­ alistą. Wiem, że Marcheline może znowu wyjść za mąż, a wtedy w ich życiu pojawi się inny mężczyzna. Podobna sytuacja miała miejsce w 1983 roku, gdy zabrał dzieci na Table for Five. Jamesowi i Angelinie trudno było oddzielić fikcję od rzeczywistości. Film opowiadał o dzieciach, które przeszły przez rozwód rodziców. - Bardzo ich to poruszyło. Wiedzieli, że film w pewnym sen­ sie mówi o mnie i moim głębokim pragnieniu bycia blisko nich przyznał później Voight. Sam wychowywał się w rodzinie, w której wzajemne więzi były bardzo mocne. Wraz z rodzicami - Elme­ rem i Barbarą —oraz braćmi Barrym i Jamesem Wesleyem miesz­ kał w Yonkers w stanie Nowy Jork. (James przybrał później pseu­ donim Chip Taylor i został znakomitym autorem tekstów —jego dziełem są takie legendarne już utwory jak Wild Thing i Angel of the Morning). Jon również starał się być przykładnym mężem i ojcem, 10

ale coś mu w tym przeszkadzało. W wywiadzie udzielonym w rok po rozwodzie z Marcheline przyznał: — Uwielbiałem myśleć o takich chwilach, gdy dzieci wbiegają do sypialni rodziców i wskakują im do łóżka. Nigdy jednak tak do końca nie czułem, że pasuje do mnie słowo „mąż”. Chip Taylor w wywiadzie, którego udzielił w 2004 roku, wspo­ mniał, że Jon tak naprawdę nigdy nie otrząsnął się z traumy, jaką było opuszczenie rodziny. —Jon ożenił się z uroczą kobietą. Nie wiem, dlaczego to nie wyszło, ale zakochał się w innej dziewczynie i odszedł do niej. Tym razem też mu się nie udało i teraz pewnie spogląda wstecz, i czu­ je się winny, że postąpił tak, jak postąpił. Ze wszystkich sił próbuje być dobrym ojcem, ale nie sądzę, żeby dobrze się czuł w tej roli stwierdził. Angelina w przeszłości broniła Jona. — Ojciec jest doskonałym przykładem artysty, który nie potrafi być żonaty. Ma wspaniałą rodzinę, ale jest w tym coś, co go przera­ ża - przekonywała. Jej własne związki także się rozpadały, dowodząc dobitnie, że rzeczywiście niedaleko pada jabłko od jabłoni. Gdy Jon zostawił żonę, był u szczytu kariery. Jego sława roz­ błysła w 1969 roku dzięki roli Joego Bucka —męskiej prostytut­ ki w Nocnym kowboju, a w 1978 roku otrzymał Oscara za postać Luke’a Martina, przykutego do wózka weterana wojny wietnam­ skiej, jaką zagrał w Powrocie do domu. Choć później Angelina sko­ rzystała zarówno z hollywoodzkich koneksji ojca, jak i jego wiedzy aktorskiej, nie lubiła całej tej wrzawy i fanów wokół niego. Voight powiedział kiedyś w wywiadzie, że jego dzieci dorastały w cie­ niu otaczającej go mitologii, potrzebowały więc w związku z tym szczególnej troski. — Niedawno jadłem z nimi kolację, gdy w pewnej chwili za­ uważył nas jakiś mężczyzna. Już z piętnastu metrów się usprawie­ dliwiał: „Och, przepraszam, że zawracam głowę... ale wyglądasz

11

jak... Czy jesteś...?”. Moja córka Angie, która nie czuła się wte­ dy dobrze, podniosła oczy i jęknęła: „O Boże, tylko nie znowu to”. W tego mężczyznę jakby piorun strzelił - opowiadał o pewnym epizodzie Jon. Mimo niespokojnego dzieciństwa Angelina była radosnym dzieckiem. Uwielbiała film Disneya Dumbo (przyznała kiedyś, że płakała, gdy okazało się, że on potrafi latać), durzyła się w Mr. Spocku ze Star Treka i bardzo lubiła bawić się w przebieranki ze starszym bratem Jamesem. - Cały czas nosiłam jakieś kostiumy - wspominała w 2001 ro­ ku. —W prost uwielbiałam wysokie plastikowe obcasy. Ponieważ jako dzieci tak często gdzieś z bratem wyjeżdżali, An­ gelina nabrała poczucia, że nigdy nie miała stałej bazy. - Zawsze marzyłam, żeby mieć strych pełen różnych rzeczy, mogłabym tam chodzić i je przeglądać - mówi o tamtych czasach. Oboje z bratem od najmłodszych lat bardzo się wzajemnie wspierali i nigdy nie brakowało im pomysłów, jak tu się zabawić. Już jako pięciolatka Angelina przebierała się w ubrania mamy, na­ kładała makijaż i dawała rozmaite przedstawienia, a brat ją filmo­ wał. Bawili się w ten sposób nawet jako nastolatki. Angelina gra­ ła też we wszystkich pięciu studenckich filmach nakręconych przez Jamesa podczas nauki w USC School of Cinema. Jeden z nich przy­ niósł mu nawet nagrodę George’a Lucasa za reżyserię. Odkąd tylko stała się sławna, Angelina jest uosobieniem seksu. Nic w tym dziwnego, skoro już w przedszkolu należała do grupy Całuśnych Dziewczynek. - Nawet jako dziecko byłam bardzo świadoma swoich emocji i już w przedszkolu ujawniła się moja seksualność. Stworzyłam tam grupkę Całuśnych Dziewczynek. Goniłyśmy chłopaków i obcało­ wywałyśmy ich na potęgę - nie obeszło się też bez miłosnych ugry­ zień - a oni wrzeszczeli. W końcu kilku z nich wzięło się na sposób i zaczęło się rozbierać. W padłam w straszne tarapaty - tak wspo­ mina pierwszy raz, gdy uwiodła płeć przeciwną. 12

Tarapaty były rzeczywiście poważne, bo wezwano rodziców na rozmowę w sprawie zachowania córki. Nie trzeba dodawać, że po rym wydarzeniu Całuśne Dziewczynki przestały istnieć. Mimo takich sytuacji trudno uznać, że Angelina była słodkim dziewcząkiem. Kiedy większość dzieci błagała rodziców o szcze­ niaka, ona uwielbiała swoją jaszczurkę Vladimira i węża o imieniu Harry Dean Stanton, nazwanego tak na cześć znanego aktora. - Podczas gdy inne dziewczynki pragnęły być baletnicami, ja chciałam zostać wampirem —powiedziała kiedyś w jednym z wy­ wiadów. Pozostałe dziewczynki wypisywały na piórnikach imiona uko­ chanych, tymczasem Angelina z zapałem rysowała twarze sta­ rych ludzi, nagie kobiety, rozwarte do krzyku usta i drut kolczasty w poprzek ludzkich oczu. W krótce jednak jej ambicje zostania wampirem ustąpiły miej­ sca jeszcze silniejszemu pragnieniu —powzięła zamiar być przedsię­ biorcą pogrzebowym. Gdy miała dziewięć lat, zmarł jej dziadek ze strony matki, a jego pogrzeb okazał się dla wrażliwej dziewczyn­ ki niezwykle fascynującym wydarzeniem. Większość dziewcząt w tym wieku byłaby przejęta ceremonią i przerażona śmiercią, ale nie Jolie. Tak bardzo zajmowało ją obmyślanie, jak powinien wy­ glądać ten pogrzeb, że na strach nie było już miejsca. — Ojciec mojej mamy zmarł, gdy miałam dziewięć łat. Był wspaniałym, pełnym życia człowiekiem, ale jego pogrzeb okazał się istną makabrą. Wszyscy histeryzowali. Uważam, że pogrzeby po­ winny być celebracją życia, a nie obrzędem, który wszystkich roz­ straja. Nie boję się śmierci, przez co ludzie myślą, że mam mrocz­ ną naturę, choć w rzeczywistości jestem optymistką —stwierdziła kiedyś. Powiedziała też, że pociągają ją „rzeczy związane z tradycją, z zakorzenieniem” i że pewnie dlatego „skupia się na pogrzebach”. To właśnie po śmierci dziadka zaczęła ubierać się na czarno. Spa­ cerowała także po cmentarzach i czytała książki o balsamowaniu zwłok oraz o sztuce organizowania pogrzebów. 13

- W śmierci jest coś kojącego - powiedziała w którymś z wy­ wiadów. - Myśl, że jutro możesz nie żyć, jest wyzwalająca i pozwa­ la docenić życie. Gdy miała dziesięć lat, jak sama mówi, życie „przestało być za­ bawne”. Po wyprowadzce z m atką i z bratem z Los Angeles jej buntownicza natura jeszcze się umocniła. Całowanie chłopców w przedszkolu wydawało się uroczym wyskokiem w porównaniu z tym, co miało nadejść. - Zawsze myślałam, że jestem rozsądna, ale nie wiedziałam, czy rzeczywiście chcę żyć na tym świecie. Jako dziecko rozmyśla­ łam o samobójstwie —nie dlatego, że byłam nieszczęśliwa, ale po­ nieważ nie czułam się potrzebna. Cierpiałam na bezsenność i po­ trafiłam nie spać całą noc, w głowie zaś bez ustanku kłębiły mi się myśli —tak opowiada o tamtych czasach sama Angelina. Przyznała również, że dużą część dzieciństwa spędziła, wyglą­ dając przez okno i myśląc, że gdzieś tam jest miejsce, w którym w końcu znajdzie oparcie i będzie szczęśliwa. — Przynależałam gdzie indziej —podsumowała. To poczucie pewnie nigdy nie było równie silne jak wówczas, gdy zaczęła uczęszczać do Beverly Hills High, ekskluzywnego li­ ceum dla dzieci zamożnej elity w Los Angeles. Jej szkolni koledzy i koleżanki byli bogaci, piękni i zepsuci. Jolie już bardziej nie mog­ ła się od nich różnić. Po pierwsze mimo wysokiej pozycji jej taty w Hollywood w domu nie było za dużo pieniędzy. Voight zawsze bardzo wybrzydzał przy wyborze roli i odrzucił kilka naprawdę zna­ czących propozycji, ponieważ uznał, że są dla niego nieodpowied­ nie. Słynna jest na przykład jego odmowa przyjęcia głównej roli w Love Story, mimo że zaproponowano mu dziesięć procent udzia­ łu w zyskach. Był też dumny z siebie, że nie psuje własnych dzieci. — Starałem się wychować dzieci tak, żeby znały wartość pienią­ dza. Nie mam basenu, więc gdy chcieliśmy popływać, musieliśmy prosić o pozwolenie skorzystania z czyjegoś. Znam wartość rzeczy i chcę, żeby moje dzieci też ją znały - opowiadał w 1979 roku.

14

Rodzina Angeliny żyła więc stosunkowo skromnie w porówna­ niu z rodzinami jej rówieśników i zamiast płacić kartą kredytową ojca na Rodeo Drive, aktorka kupowała większość strojów w skle­ pach z używaną odzieżą - jednym z jej ulubionych był Aaardvark’s w Pasadenie. Jak większość nastolatek miała też trochę komplek­ sów dotyczących wyglądu —często żartowano z niej z powodu apa­ ratu na zębach, okularów i chudej sylwetki. Choć charakterystycz­ ne wydatne usta są jednym z jej atutów, jako nastolatka boleśnie przekonała się, że wszystko, co wyróżnia spośród rówieśników, mo­ że działać tylko na niekorzyść. Starając się zachować reputację out­ siderki, Jolie chętnie farbowała włosy, no i zawsze ubierała się na czarno. Był to jej ulubiony kolor. Wiele olśniewająco pięknych koleżanek Angeliny pracowało jako modelki, aby zarobić dodatkowe pieniądze. Jolie również próbowała swoich sił w tej branży, mimo że uważała, iż wyglą­ da jak m uppet. Choć dziś trudno w to uwierzyć, zważywszy na fakt, iż uznawana jest za jedną z najpiękniejszych kobiet świa­ ta, początkowo zupełnie nie radziła sobie w tym konkurencyj­ nym zawodzie. Agenci wręcz powiedzieli jej, że jest „za niska, za gruba, za bardzo wystraszona i w ogóle za bardzo”. A rgu­ menty, jakimi uzasadniali swoją odmowę, tylko pogłębiły jej autodestrukcyjne nastawienie. Jego początki sięgają czasów, gdy Jolie miała lat czternaście i chciała uwolnić się od frustracji cza­ su dojrzewania. - Trzynaście, czternaście lat - to był niedobry okres. O tak, bardzo niedobry —przyznaje sama aktorka. Zły do tego stopnia, że jej pragnieniem było „już nie żyć”. Choć nie pochwala dziś takiego zachowania, zawsze otwarcie mówi o tym etapie życia. — Był taki okres, kiedy czułam się jak w niewoli, cięłam się, po­ nieważ wydawało mi się, że w jakiś sposób to mnie wyzwala. To było szczere - wyznaje. Owa konieczność „odczuwania” zawsze by­ ła dla Jolie czymś ważnym. Pamięta, że od wczesnego dzieciństwa lubiła tylko pewien określony rodzaj dotyku.

15

- Nie lubię lekkiego dotyku - zwierza się w jednym z wywia­ dów. - No wiesz, lubię być obejmowana i trzymana mocno. Nie­ nawidzę, kiedy ktoś próbuje mnie zatrzymać, ale nie robi tego, jak trzeba. Podobnie z uściskiem dłoni —nie lubię, jak jest słaby. Jeśli chcesz uścisnąć mi dłoń, zrób to porządnie. Jolie z pewnością wiedziała, czego chce, jeśli chodzi o fizyczną bliskość z partnerem — i jak się przekonamy, konsekwencje tego często mogły zagrażać jej życiu. Jak wiele dzieci z rozbitych rodzin była ekspertem w manipu­ lowaniu rodzicami, którzy konkurowali ze sobą o to, aby stać się tą ważniejszą osobą w jej życiu. Gdy rodzina przeprowadziła się na powrót do Los Angeles, Voight mógł częściej widywać dzieci - wy­ brał wtorki, czwartki i weekendy. W wywiadzie z 1987 roku przy­ znał, że jego córka, choć ma dopiero dwanaście lat, już dobrze wie, jak owinąć go sobie wokół małego palca. - Czterdzieści pięć m inut prac domowych potrafi rozciągnąć nawet do półtorej godziny, gdyż snuje wspomnienia i żartuje, a w końcu urządza zabawę. Uwielbiam spędzać z nią czas. Śmieje­ my się i krzyczymy, trochę przy tym irytujemy Jamiego, który ma całkiem inne usposobienie —opowiadał. Voight mógł się wydawać zauroczony córką, ale aktor był rów­ nież świadom, jaka siła buntu w niej drzemie. - Jest bardzo dziwna i chyba trochę do mnie podobna, co dla niej może być nieco niewygodne, jest sprytna, ma ogromną wy­ obraźnię i jest bardzo żywa, ciągle musi coś robić. Uwielbiam ją. Przy tym jest trochę mądralą, z całą pewnością jest! Już jako nie­ mowlę nie pozwalała sobie pomagać, nawet przy zabawach eduka­ cyjnych. Mówiła: „Nie! Ja to zrobię. J a ”. To cała ona —mówił wte­ dy o córce. Niestety Angelina, zanim jeszcze stała się nastolatką, za bardzo wzięła sobie do serca rolę mądrali i zupełnie zeszła na manowce. Angelinie nie udało się dogadać nie tylko z koleżankami i ko­ legami z Beverly Hills High, równie obcy byli jej nauczyciele.

16

t a k t o s ię z a c z ę ło ...

Zapewne dlatego że nie potrafili sobie z nią poradzić, przywołali na pomoc psychoterapeutę. - Skierowali tam {...} wszystkich z rozbitych rodzin - opowia­ da Jolie o tym okresie swojego życia. - Jedna psychoterapeutka twierdziła, że wszystkiemu są winni nasi „rodziciele . Wydawało się jej, że te biedne dzieciaki nigdy nie będą w stanie przystosować się do życia. Zapewniałam ją, że ja doskonale się przystosowałam, ale z jakiegoś powodu chciała, żeby było inaczej. W końcu wymy­ śliłam na jej użytek świetną bajeczkę —jakaż była zadowolona! Od tego czasu nie uznaję psychoterapii. Voight podzielał poglądy córki na temat wpływu, jaki rozwód rodziców miał na jego dzieci, i przyznał kiedyś: „Łatwo tłumaczyć problemy dzieci rozwodem rodziców. Trzeba jednak spytać siebie, czy i bez tego trudności by się nie pojawiły”. Nie tylko Angelina wyrobiła sobie zdanie na temat sesji z psy­ choterapeutą, swoje opinie na ten temat wygłaszali także nauczy­ ciele i po jednym z takich terapeutycznych spotkań określili oni Jolie mianem „gwałtownej”, „ze skłonnością do antyspołecznej psychopatii”. Ona jednak nic sobie nie robiła z tej oceny. - Od dziecka nazywano mnie socjopatką —wyznała szczerze. (Co ciekawe, przyszło jej zagrać taką postać w Przerwanej lekcji mu­ zyki - i rola ta przyniosła jej Oscara). Od jej dawnej szkolnej koleżanki Jean Robinson wiemy, że nieza­ leżnie z kim się zadawała, nigdy nie była zbyt popularna wśród dziew­ cząt ze swojej klasy. Rzecz w tym, że reputacja pożeraczki męskich serc przylgnęła do niej na długo przed tym, nim stała się sławna. - Gdy miała czternaście łat i chodziła do Beverly Hills High, kradła chłopaków, którzy mieli lat siedemnaście — wspominała Jean. - Ale gdy zaczynali się za nią uganiać, po prostu odchodziła. Chodziło jej tylko o zdobycz - dodała. Zdaniem Jean Angelina po­ lowała zresztą nie tylko na chłopców. - Tak samo było z dziewczętami. Angie potrafiła człowieka tak omotać, że miało się wrażenie, iż jest najlepszą przyjaciółką,

17

a potem już się więcej nie odezwać. Takie okrucieństwo w kontak­ tach jest dosyć powszechne, ale Angelina była w tym druzgocąco dobra —opowiadała Jean. Przypomniała również, że Angelina nie była bogata. — Mieszkała w apartamencie po złej stronie Beverly Hills, nie tam, gdzie mają domy prawdziwi bogacze. Nie chciała mieć nic wspólnego z bogatymi dzieciakami i celowo się od nich odróżniała. Lubiła noże. Rozmaite —scyzoryki, noże kuchenne. Bywało, że wy­ ciągała jakiś i zaczynała się nim bawić. — N a początku lat 90. Beverly Hills było bardzo porządne, każdy przykładnie się zachowywał i miał dobre stopnie —opowia­ da dalej. - Wszyscy mieli porządne ciuchy, bardzo drogie i modne. Robili zakupy i spędzali czas w Beverly Center, ogromnym cen­ trum handlowym w West Hollywood, lub na Rodeo Drive, ulubio­ nej ulicy dziewczyn z kartami kredytowymi swoich tatusiów. An­ gie nie chciała w tym uczestniczyć. Wolała punkrockowe kluby na Sunset Strip, a zakupy robiła w punkowych sklepach na Melrose. — W szkole zawsze byłam punkiem —przyznaje sama Jolie. Nie czułam się ani czysta, ani śliczna. Zawsze interesowałam się tym, co dziwaczne i mroczne { ...}. W czarnych botach, podartych dżinsach i starej marynarce czułam się doskonale. Nie zamierzałam udawać bystrej, czystej i grzecznej dziewczynki. Wolałam ciem­ niejszą stronę życia, tę bardziej mroczną, bardziej emocjonalną. — Chodziła w skórach, porwanych dżinsach, okropnych bot­ kach na ostrych szpilkach. Dzieciaki się jej bały, nauczyciele też. Nie sądzę, żeby kiedykolwiek jeszcze ktoś taki jak ona chodził do Beverly Hills High - tak Jean komentuje skłonność Jolie do go­ tyckiego wyglądu. Choć rówieśnicy patrzyli na nią z góry, bo ośmielała się być in­ na, zbuntowanej Angelinie sprawiało to chyba większą przyjem­ ność niż ich ewentualna akceptacja. Patrząc wstecz, należy przyznać, że jej niechęć do podporządko­ wania się modzie panującej w Beverly Hills zasługiwała raczej na

18

t a k t o s ię z a c z ę ło ...

podziw niż na pogardę, jednak łatwo zrozumieć, że rówieśnicy ba li się dziewczyny, która nie brała poważnie społecznych podziałów. Jean tak mówi o psychoterapeutycznych sesjach Jołie: - Chodziła na nie chyba trzy razy w tygodniu, aż wreszcie stwierdziła: „Skończyłam terapię”. Jakby to była matematyka albo coś takiego. Ani trochę jej to nie zmieniło. Myślę, że terapeutka sa­ ma potem potrzebowała terapii. Nie wszystkie koleżanki Angeliny oceniały ją tak surowo. Zwłaszcza jedna z nich pamięta także inną, delikatniejszą stronę jej osobowości. - Nie powiem, że nie była szalona, bo była - przyznaje. - Ale też na swój sposób delikatna, podatna na zranienie, a także prze­ pełniona bólem. Myślę, że głęboko dotknął ją rozwód rodziców, a także to, że ojciec żył własnym życiem, a ją właściwie zostawił. Pojawiał się od czasu do czasu i gdzieś zabierał. Jednego roku by­ ła na wręczeniu Oscarów. Ale ona chciała ojca z prawdziwego zda­ rzenia, a nie Oscarowych randek. To ją raniło i kazało stać się tak twardą, jak tylko się dało, żeby nie pokazać bólu. - Była bardzo bystra i w pewnym sensie zdyscyplinowana. Bar­ dzo szybko zaczęła grać w filmach i odnosić sukcesy już jako pięt­ nasto-, szesnastolatka. Zawsze powtarzała, że nie chce iść w ślady ojca, tylko go przewyższyć. Co jej się w pełni udało —ta sama oso­ ba opowiada o głęboko zakorzenionych ambicjach Jołie. Wuj Angeliny, Chip Taylor, także potrafił przejrzeć bratanicę na wylot. - Angie zawsze lubiła myśleć o sobie, że jest twarda - opowia­ dał. - Nigdy tak jej nie postrzegałem, bo obracałem się wśród praw­ dziwych punków i wiedziałem, że ona to tylko dzieciak z Holly­ wood, który przebrany w motocyklowe ciuchy robi mały show. Dostosowywanie się do innych plasowało się bardzo daleko na liście priorytetów Angeliny, nic więc dziwnego, że pierwszy chło­ pak, z którym związała się na poważnie, nie do końca pasował do szkolnego modelu.

19

—Jako nastolatka mogła robić, co tylko chciała - opowiada Jean. —W wieku czternastu lat zakochała się w punku, który miał lat mniej więcej szesnaście. Był równie szalony jak ona. Bertrand —ryzykując odtrącenie —zamiast zabronić córce spo­ tykania się z tym chłopakiem, uznała, że woli mieć oko na całą sy­ tuację, i pozwoliła Angelinie zamieszkać w domu razem z nim. — Straciłam dziewictwo jako czternastolatka —przyznaje sama Angelina. - Byliśmy w mojej sypialni, w znanym mi otoczeniu, gdzie czułam się najlepiej i najbezpieczniej. Byłam bardzo młoda, ale dzieciaki robią teraz mnóstwo dziwnych rzeczy i są rozwiązłe. Mieszkaliśmy razem dwa lata z moją mamą. Nie musiałam się za­ kradać. W przeciwieństwie do innych dziewcząt nie chodziłam na imprezy i nie włóczyłam się po ulicach. Być może nie musiała cichaczem wślizgiwać się do domu, ale —jak mówi Jean —jej zachowanie i tak pozostawiało wiele do ży­ czenia. — Sytuacja była przedziwna, ale jej mama robiła, co mogła. An­ gelina farbowała włosy na fioletowo i eksperymentowała z piercin­ giem. To była zgroza. Razem ze swoim chłopakiem chodziła po najgorszych punkowych klubach i przesiadywała tam godzinami. W tedy też zaczęła całkowicie tracić zainteresowanie szkołą. — Czy kiedykolwiek jest się wystarczająco dojrzałym emocjo­ nalnie, żeby związać się z kimś na takich zasadach? — Angelina broniła swojej decyzji wejścia w poważny związek w tak młodym wieku. —On mieszkał w naszym domu z moją mamą i moim bra­ tem, więc nie byliśmy na swoim. A ja zawsze mogłam porozma­ wiać z mamą, gdy pojawiał się jakiś problem. Lepiej niż inne ma­ my wiedziała więc, co się dzieje. Zdawała sobie sprawę, że jestem w wieku, kiedy człowiek się za kimś rozgląda. Albo stałoby się to w jakimś dziwacznym miejscu i jeszcze dziwaczniejszej sytuacji, al­ bo w moim domu, w moim pokoju —przekonuje. Jolie zawsze twierdziła, że to matka, a nie ojciec, zaszczepiła w niej miłość do aktorstwa, w co nietrudno uwierzyć, biorąc pod

20

uwagę, że to właśnie ona regularnie zabierała dzieci do kina i te­ atru. Jednej rzeczy jednak nie przewidziała —że te wspólne wyjścia rozbudzą w córce fascynację nożami. - Gdy byłam mała, poszłam na Jarmark Renesansowy i tam zobaczyłam noże. Jest w nich jakieś piękno, tradycja. Poszczegól­ ne kraje miały własną broń, stosowano różne ostrza, dla mnie jest w tym coś naprawdę pięknego. Zaczęłam więc kolekcjonować no­ że. Od dziecka zbieram białą broń - opowiadała później Jolie. Ziarno zostało zasiane. A miłosny związek jeszcze wzmocnił fa­ scynację Angeliny nożami. - Niektórzy chodzą na zakupy, a ja się cięłam - wspomina tamten czas. — Rozpoczęłam życie seksualne, ale okazało się, że seks nie wystarcza i emocje też nie wystarczają. Zatem w chwili, gdy pragnęłam czegoś naprawdę szczerego, sięgałam po nóż i cię­ łam swojego chłopaka, a on ciął mnie. Był naprawdę dobrym czło­ wiekiem, miłym chłopcem —nie zagrażał mi ani mnie nie przera­ żał. Był to pewien rodzaj wymiany, cali byliśmy we krwi, a moje serce biło jak szalone i czułam, że to coś niebezpiecznego. Zycie nagle robiło się o wiele bardziej szczere, niż „seks” kiedykolwiek był. Czułam się prymitywna i niesamowicie uczciwa, ale potem musiałam to ukrywać przed matką, nie mówiłam jej, do szkoły chodziłam w bandażach. - Desperacko pragnęłam coś czuć —mówiła także. —Gdy by­ łam mała, nie miałam własnego „ja”. A kiedy podrosłam, żyłam poprzez role, które grałam, i zagubiłam się w różnych elementach swojej osobowości. Podczas jednej z takich sesji sadomasochistycznych Jolie popro­ siła chłopaka, żeby przeciągnął ostrzem po jej brodzie, i do dziś ma w tym miejscu delikatną bliznę. - Patrząc wstecz, widzę, że chciał mi pomóc się wyzwolić, a ja byłam sfrustrowana, gdy mu się to nie udawało —mówi. Zadawanie sobie ran także nie mogło jej pomóc — właściwie prawie ją zabiło. Po jednej z takich sesji, gdy rozcięła sobie szyję

21

i brzuch oraz wycięła X na ramieniu, trzeba ją było zawieźć do szpitala. - Nieomal przecięłam żyłę szyjną - przyznała w 2000 roku. Zanim skończyłam szesnaście lat, miałam to {samookaleczenia} już za sobą. Być może właśnie dlatego lub też w wyniku doświadczenia z pogranicza śmierci zakończyła związek z punkiem. Tak czy siak, Angelina czuła, że już czas ruszyć dalej. - Gdy skończyła szesnaście lat, uznała, że dość już mieszka­ nia z mamą i chłopakiem - mówi Jean. - Wynajęła mieszkanie po drugiej stronie ulicy i przeprowadziła się. Chłopak myślał, że prze­ nosi się razem z nią, ale ona go wykopała i to był koniec związku. Sama Angelina opisuje to jako „trudne rozstanie”. - Ten związek był jak małżeństwo —mówi. - On bardzo płakał i robił wielki dramat, że potrafię być sama. Nie wiadomo, czy Bertrand była rada, że pozbyła się z domu niesfornej córki, ale sąsiedzi jak najbardziej. - Mój Boże, umarłego by obudzili, tańczyli i krzyczeli, i pusz­ czali tę muzykę. Byłem szczęśliwy, kiedy się wyprowadziła - tak jeden z nich wspomina sytuację, kiedy trzeba było wezwać policję z powodu głośnej muzyki wcześnie rano. Z perspektywy czasu Jolie zdaje sobie sprawę, że była rozpusz­ czoną nastolatką i przejmowała się rzeczami, które w szerszej per­ spektywie nie miały tak naprawdę znaczenia. - Lekarz na pewno prawił mamie i tacie kazania, kiedy brałam kwas i krwawiłam pod ubraniem - powiedziała później, wspomi­ nając te lata. —Teraz myślę, że gdyby ktoś wziął tam tą czternasto­ latkę i wywiózł w sam środek Azji lub Afryki, to od razu dotarło­ by do mnie, jaka jestem zapatrzona w siebie i że istnieje prawdziwy ból i prawdziwa śmierć, prawdziwe rzeczy, o które trzeba walczyć. W tedy nie stawiałabym się tak bardzo.

2

królowa sceny Mimo dziecięcych marzeń Angeliny o zostaniu przedsiębiorcą po­ grzebowym od pierwszych chwil, gdy jako ledwie odrosła od zie­ mi dziewczynka urządzała przedstawienia dla brata, widać było, że aktorstwo ma we krwi. Choć sama jeszcze nie zdawała sobie z te­ go sprawy. - W dzieciństwie nie mogłam już mniej interesować się filma­ mi. On {jej brat James} mnie na nie wyciągął. Jamie zawsze kochał film. To on powinien pierwszy zacząć pracę {na planie} - przyznała w wywiadzie dla „People Weekly” w 2004 roku. Jednakże w tym samym wywiadzie James mówił co innego, przekonywał, że z nich dwojga to właśnie jego młodsza siostrzycz­ ka miała większe zdolności aktorskie, co było wyraźnie widać, gdy kierował kamerę na jej twarz. - Prosiłem ją, żeby dla mnie grała. Zrobiliśmy wersję reklamy Subwaya. Mówiła w niej: „Walnę cię w nos, jak nie kupisz kanapki”. Były to mocne słowa, jak na tak małą dziewczynkę, ale Angeli­ na nie kryje, że była o wiele twardsza i ostrzejsza od brata. - Jesteśmy niemal swoim dokładnym przeciwieństwem. On ni­ gdy nie przeklina, a ja, jak się wścieknę, klnę jak szewc. Jeśli ktoś jest hałaśliwy, ordynarny i ostry, to ja. 23

Rodzice Jolie bez zastrzeżeń wspierali jej aktorskie aspiracje. — Pamiętam, jak Jamie kierował na mnie obiektyw wideoka­ mery i mówił: „No, dawaj Angie, zrób nam przedstawienie”. {Ani tata}, ani mama nigdy nie powiedzieli: „Spokój! Bądźcie cicho!”. Pamiętam, jak tata patrzył mi w oczy i pytał: „O czym myślisz? Co czujesz?” - opowiada aktorka. W charakterystyczny, zawoalowany sposób wyjaśnia swoje ak­ torskie zainteresowania. — Nie wiedziałam dokładnie, czego chcę, ale wiedziałam, że mogłabym się dowiedzieć. Uwielbiałam ekspresję. Bardzo chcia­ łam spróbować wyjaśniać ludziom różne rzeczy {...}. Jestem bar­ dzo dobra w poznawaniu różnych emocji i słuchaniu ludzi, i w od­ czuwaniu. Taki jest aktor, jak sądzę. Może nie wiedziała, czego chce, ale - jak twierdzi jej tata - z gó­ ry było przesądzone, że w końcu i tak znajdzie się przed kamerą. — Z dystansu widzę, że już bardzo wcześnie wiadomo było, iż zostanie aktorką - powiedział. —Potrafiła z byle czego zrobić wy­ darzenie. Zawsze była bardzo czymś zajęta, kreatywna i teatralna. Gdy Marcheline przeprowadziła się z dziećmi z powrotem do Los Angeles, dla jedenastoletniej Angeliny czymś naturalnym wy­ dawało się wstąpienie do Lee Strasberg Theatre Institute - zwłasz­ cza że kiedyś chodziła tam jej matka. Lee Strasberg był aktorem, reżyserem, producentem i nauczycielem aktorstwa. Swoją szko­ łę założył w 1969 roku, a wśród hollywoodzkich sław, które sko­ rzystały z jego nauk, byli: James Dean, Robert De Niro, Steve McQueen, Jane Fonda, Al Pacino i Paul Newman. A także Ma­ rilyn Monroe - ona i Strasberg byli tak blisko, że w ostatniej wo­ li przekazała mu pod kontrolę siedemdziesiąt pięć procent swojego majątku, poza tym jako jego ulubiona uczennica w pewnym mo­ mencie właściwie zamieszkała z nim i jego rodziną. Strasberg był wielkim zwolennikiem tak zwanego aktorstwa metodycznego (po­ legającego na tym, że aktor, opierając grę na własnych wspomnie­ niach, doświadczeniach i emocjach, tworzy realistyczną postać)

24

i przypuszczalnie dlatego Angelina po dwóch latach, i po zagraniu w kilku przedstawieniach zrezygnowała ze szkoły, twierdząc, że nie ma „tylu wspomnień”, żeby odtwarzać postacie tak, jak powinna. Jednakże teorie Strasberga z pewnością zostawiły swój ślad. — Gra aktorska to nie jest udawanie ani kłamstwo. To znajdo­ wanie takiej strony własnej osobowości, która odzwierciedla graną postać, i ignorowanie wszystkich innych aspektów własnej osoby. Jednak jakaś cząstka we mnie zastanawia się, co jest złego w całko­ witej szczerości - powiedziała później Jołie o swojej sztuce. Porzuciwszy Instytut Strasberga, Angelina kontynuowała na­ ukę w szkole Beverly Hills High, którą ukończyła w wieku szes­ nastu łat. W tym samym czasie rozstała się ze wspomnianym już punkiem i przeprowadziła do własnego mieszkania. Mniej więcej wówczas zaczęła także pobierać lekcje aktorstwa u swojego słynne­ go ojca. — Przychodziła do mnie do domu i razem próbowaliśmy jakąś sztukę, grając w niej różne role. Zobaczyłem, że naprawdę ma ta­ lent. Kochała grać. Zrobiłem więc, co w mojej mocy, żeby ją za­ chęcić, poprowadzić i udzielić jej jak najlepszych rad. Przez jakiś czas co niedzielę przerabialiśmy nową sztukę —mówi Voight o tym okresie. Nigdy jednak nie przypisywał sobie zasług, jeśli chodzi o sukces córki. — Dałem jej wszelką pomoc, jakiej potrzebowała w zakresie ak­ torstwa, ale karierę zrobiła samodzielnie. Wszystko zawdzięcza so­ bie, a do mnie należy wspieranie jej, na ile tylko mogę, i udzielanie rad, kiedy o nie prosi - stwierdza. Choć większość aktorów aktywnie zniechęca swoje dzieci do wejścia w świat show-biznesu, Voight nie przejmował się proble­ mami, jakie przemysł filmowy mógł ściągnąć na młodych łudzi. — Pytają mnie czasem, czy jestem zadowolony, że moje dzieci weszły w ten biznes. Ja jednak myślę, że jeśli młodzi ludzie mają w sobie to coś, jakiś motyw, marzenie czy powołanie, to należy to wydobyć i wzmocnić. Zawsze chciałem odkryć, czego pragną moje

25

dzieci, i pomagać im. Nie sądzę, żebyśmy kiedykolwiek się mar­ twili tym, że życie niesie ze sobą pułapki - powiedział w jednym z wywiadów w 2003 roku. O n i Marcheline, nadając dzieciom imiona, musieli przeczuwać, że jedno i drugie zostanie gwiazdą. Dlatego Angelina ma na dru­ gie Jolie, a James —Haven. Gdyby któreś z nich potrzebowało sce­ nicznego pseudonimu, te egzotyczne imiona mogły im posłużyć za nazwiska. Voight z radością rozwijał również wyobraźnię cór­ ki: gdy dorastała, podkreślał, że jest częściowo Irokezką ze strony matki, która uważała, że ma indiańskich przodków. - Podobał nam się pomysł, że {Marcheline} jest Irokezką, i cie­ szyłem się, że dzieci go podchwyciły —opowiadał. Angelina zaś, już jako dorosła osoba, nadal uważa, że płynie w niej krew Irokezów, i w pewnym okresie starała się nawet o pozwolenie na uczestnic­ two w plemiennej ceremonii sweat lodge2! Angelina wspomina również, jak zachował się ojciec, gdy stało się jasne, że ona także chce zostać aktorką. - Gdy postanowiłam poświęcić się aktorstwu, nie wywierał nacisku. Wiedział, że chcę to zrobić sama. Odrzuciłam nazwisko {Voight}, ponieważ dla mnie ważne było to, że jestem odrębną oso­ bą. Jednakże teraz jest wspaniale, bo możemy rozmawiać na takim poziomie, na jakim z rodzicami rozmawia niewielu ludzi. Dyskutu­ jemy nie tylko o pracy, ale także o emocjach, z jakimi się ona wią­ że, o naszym życiu, o grze, którą podejmujemy, o tym, co dzieje się w naszych głowach. W wieku szesnastu lat Jolie wyrosła z dziwacznych strojów i za­ częła inaczej wyglądać, więc mogła podjąć pracę modelki. Podpisa­ ła kontrakt z agencją Finesse Model Management i rozpoczęła sesje zarówno w Ameryce, jak i w Europie. Pracowała głównie w Nowym Jorku, Los Angeles i Londynie. Ponadto pojawiała się w rozmaitych 2

Ceremonia oczyszczenia w rytualnej saunie, przeprowadzana w niektórych kulturach, głównie północnoamerykańskich Indian.

26

wideoklipach, w tym do utworów takich grup i muzyków, jak: Me­ at Loaf (Rock’n’Roll Dreams Come Through), The Rolling Stones (Any­ body Seen My Baby) Lenny Kravitz (Stand by My Woman), Kom (Did My Time) i The Lemonheads (It’s About Time). Nadal też miała bliski kontakt z bratem, więc z radością pomagała mu przy kręceniu stu­ denckich filmów (James uczęszczał do USC School of Cinema) i za­ grała w pięciu reżyserowanych przez niego etiudach. Po ukończeniu liceum wróciła do szkoły Lee Strasberga i tu właśnie zagrała pierw­ szą rolę teatralną, o której zrobiło się głośno. Angelina, idąc na przesłuchanie do roli w sztuce Room Service, komedii Johna Murraya i Allena Boretza, postawiła sobie wyzwa­ nie, że zamiast o konwencjonalną rolę kobiecą, będzie ubiegać się o rolę męskiej dominy. — Zastanawiałam się, no wiesz, którą postać chcę zagrać. Potęż­ ny, gruby 45-letni Niemiec —to rola akurat dla mnie —wspomina. Voight był więcej niż trochę zaskoczony, gdy przyszedł na spek­ takl, żeby zobaczyć córkę na scenie. - Nieco mnie zaszokowało, gdy ujrzałem Angelinę jako Frau Wagner. Ale szok wziął się stąd, że uświadomiłem sobie: „O mój Boże, ona jest taka sama jak ja”. Przyjmuje szalone role i kręci ją to, że prowokuje ludzi do śmiechu czy innych reakcji. Angelina, teraz już niezależna finansowo, przeniosła się do N o­ wego Jorku i zapisała na wieczorowe zajęcia (kierunek filmowy) na Uniwersytecie Nowojorskim, jednakże nim skończyła osiemna­ ście lat, zrezygnowała z modellingu, ponieważ nie mogła „znieść ciągłych nacisków, żeby wyglądać na wyższą i chudszą, i tym po­ dobne”, i przyjęła rolę w drugim filmie. Tym razem, nie tak, jak w wypadku Szukając wyjścia, uzyskanie roli nie miało nic wspólne­ go z nepotyzmem. Tym bardziej że Jolie odrzuciła właśnie nazwi­ sko Voight, ponieważ jej zdaniem „ważne było pozostanie odrębną osobą”. Cyborg 2: Szklany cień był to sequel Cyborga — filmu z 1989 ro­ ku, który w swoim czasie zadziwił wynikami sprzedaży. Oryginał 21

zapoczątkował karierę Jeana-Claude’a van D am m e’a —czyli „mięś­ niaka z Brukseli”, jak go później nazywano. Choć w chwili wy­ puszczenia filmu umięśniony aktor był właściwie nieznany, w ja­ kimś sensie przyczynił się do jego sukcesu. Nie pojawił się jednak w sequelu, który zresztą w ogóle nie trafił na ekrany kin, ale od razu zaczęto rozpowszechniać go na wideo. Akcja filmu rozgrywa się w 2074 roku, a Jolie gra w nim cyborga (osobę, której ruchy są wspomagane przez urządzenia techniczne lub elektroniczne) Casellę Reese, inaczej Cash - zaprojektowanego specjalnie po to, aby przeniknął do kwatery głównej konkurencyjnej firmy, po czym wysadził się w powietrze. Jednakże sprawy toczą się nie do końca zgodnie z planem. Postać grana przez Jolie zakochuje się w czło­ wieku, Colsonie Ricksie, i oboje ratują się dzięki pomocy innego prototypowego cyborga, Mercy. Pod względem artystycznym nie był to wybór, który pozwolił­ by ambitnej Angelinie pokazać talent aktorski, gdyż niestety naj­ lepiej zapamiętano fakt, że w filmie tym odsłoniła piersi. Niepowo­ dzenie sprawiło, że młoda aktorka poczuła się rozczarowana swoją grą i pogrążyła się w tak głębokiej depresji, że w pewnym momen­ cie chciała nawet odebrać sobie życie. - Nie wiedziałam, czy chcę żyć, ponieważ nie wiedziałam, po co żyję —mówiła w wywiadzie z 2001 roku. Przyznała też, że w Nowym Jorku była nieszczęśliwa i czuła się bardzo samotna. — Nie miałam już żadnych bliskich przyjaciół, a miasto wyda­ wało się takie zimne, smutne i dziwne {. .. }, wszystko, co mogłoby być w Nowym Jorku romantyczne, dla mnie stało się zimne —po­ wiedziała. Jolie ponownie zaczęła myśleć o samobójstwie i pewnego wie­ czoru, siedząc w pokoju nowojorskiego hotelu, napisała nawet not­ kę dla sprzątaczki, by ta skontaktowała się z policją, dzięki czemu nie będzie musiała oglądać jej martwego ciała. Jednakże w ostat­ niej minucie stwierdziła, że nie potrafi doprowadzić sprawy do końca.

28

— Nie wiedziałam, czy będę w stanie zrobić ostateczne cięcia przez nadgarstki —przyznaje. Błądząc po ulicach Nowego Jorku, zobaczyła piękne kimono, które zapragnęła kupić, i nagle uświadomiła sobie, że jeśli się zabi­ je, nigdy już nie będzie miała szansy go nosić. To właśnie wtedy, po powrocie do hotelowego pokoju, zdała sobie sprawę, że nie potrafi zrealizować swojego desperackiego planu. — Leżałam tak i myślałam: „Równie dobrze możesz korzystać z życia, naprawdę intensywnie, i niczym się nie przejmować, ponie­ waż zawsze masz jeszcze to wyjście”. I od tego momentu zaczęłam żyć tak, jakbym w każdej chwili miała umrzeć —wspomina. Zapewne właśnie epikurejska postawa „chwytaj dzień” sprawi­ ła, że Angelina przyjęła drugą ważną rolę filmową, co z kolei —jak się wkrótce okazało —dało początek drugiemu ważnemu związko­ wi w jej życiu.

3

oto jonny — Gdy miałam czternaście lat, po raz pierwszy odwiedziłam Lon­ dyn — powiedziała Jolie kilka lat temu. —To właśnie wtedy do­ konałam pewnego odkrycia. Angielscy mężczyźni wydają się pełni rezerwy, ale w głębi duszy są wyraziści, perwersyjni i dzicy. Wszyst­ kie szalone chwile w życiu przeżyłam z Anglikami. W świetle tego wyznania wcale nie dziwi, że dziewiętnastolet­ nia Angelina zakochała się w brytyjskim aktorze Jonnym Lee Mille­ rze, którego poznała na planie thrillera Hakerzy. Film, wyreżysero­ wany przez Iaina Softleya, opowiada o grupie młodych ludzi, którzy starają się zapobiec wypuszczeniu niebezpiecznego wirusa kompu­ terowego. Jednakże ścigają ich amerykańskie tajne służby. Miller i Jolie grają parę świetnie obeznanych z komputerami nastolatków (Dade Murphy i Kate Libby), uwikłanych w korporacyjną aferę, na którą natrafili, włamując się przypadkowo do systemu komputero­ wego potężnego koncernu. Był to pierwszy film Millera (rok póź­ niej zwrócił na siebie uwagę rolą Sick Boya w dramacie Trainspot­ ting) oraz pierwsze pojawienie się Jolie w produkcji dużej wytwórni. Krytyków Hakerzy raczej rozczarowali i w pewnym sensie film zrobił klapę, ale Angelina wiedziała, że jako kobieta nie może sobie pozwolić na odrzucanie propozycji na tak wczesnym etapie kariery.

30

- Tata wyznaje filozofię, że każdy film, który robi, powinien za­ wsze mówić coś pozytywnego, w przeciwnym razie nie będzie go robił —powiedziała. —Chcę postępować tak samo, ale muszę pa­ trzeć realnie. Gdy on zaczynał, bardziej liczyła się jakość niż ilość. Ja muszę być mniej wybredna. Młodym aktorkom jest teraz trud­ no. N ikt nie chce, żeby były ubrane. Można powiedzieć, że Jolie odczula ulgę, gdy Hakerzy nie oka­ zali się wielkim sukcesem, ponieważ zmniejszało to szanse, że zo­ stanie zaszufladkowana. - Trochę się obawiałam, że jeśli film stanie się przebojem, moc­ no zapisze się w pamięci. Nie chcę być źle zrozumiana, bardzo ce­ nię pracę z Iainem, ale wolałabym nie kojarzyć się zawsze z graną w tym filmie postacią. Dziś pamięta się o Hakerach właściwie dlatego, że na planie tej produkcji Jolie poznała pierwszego męża, gdyż Jonny i ona zako­ chali się w sobie tak samo, jak grane przez nich postacie, Dade i Kate. Gdy tylko na siebie spojrzeli, od razu stało się jasne, że ma­ ją się ku sobie. A Jolie, która żyła w celibacie od czasu rozstania z pierwszym chłopakiem trzy lata wcześniej, była bardziej niż go­ towa, by wpuścić do swojego życia nowego mężczyznę. - Spotkaliśmy się na planie Hakerów, a ja zawsze zakochuję się podczas pracy nad filmem. Zanurzenie w świecie filmu jest nie­ zwykle intensywnym przeżyciem. To tak, jakby odkryć, że jest się śmiertelnie chorym i ma się już bardzo mało czasu. W tedy żyje się i kocha dwa razy mocniej. Jolie nie miała wówczas pojęcia, jak bardzo sprawdzi się ta wy­ powiedź w przypadku jej przyszłych związków. Młoda obsada Hakerów spędziła razem wiele tygodni, przy­ gotowując się do zdjęć, ucząc obsługi komputerów (choć Mil­ ler stwierdził, że nawet po skończeniu filmu dałby sobie zaledwie 2,5 na 10 punktów, gdyby miał ocenić własne umiejętności w tym zakresie), i to właśnie wtedy dwójka głównych aktorów zakocha­ ła się w sobie.

31

— Mieliśmy trzy tygodnie, żeby nauczyć się pisać {na kompute­ rze} i jeździć na rolkach - mówi Jolie. - Przebywanie razem z resz­ tą obsady, co było cudowne, i ściganie się z Jonnym na rolkach —to wiele znaczyło dla naszego związku. Mnóstwo czytaliśmy o kom­ puterach i spotykaliśmy się z hakerami. Miałam tyle tekstu, a czę­ sto nie wiedziałam, o czym mówię. Ale to było fascynujące. Dla pochodzącego z klasy średniej Jonny’ego, który urodził się w 1972 roku w Kingston upon Thames, kręcenie filmu w Nowym Jorku (a tu właśnie dzieje się akcja Hakerów) było jak objawienie. Opisywał to doświadczenie jako „kapitalne”. - Kręcenie zdjęć o trzeciej nad ranem pod Mostem Brooklyń­ skim to coś, czego nie przeżyje się w Kingston - przyznał. Zażarto­ wał także, iż granie zauroczenia Angeliną nie wymagało od niego szczególnego wysiłku. — Tak, to było niesamowite. Z trudem udawało mi się stłumić niedowierzanie —śmiał się z siebie. Jonny, podobnie jak Angelina, aktorstwo miał we krwi. Już ja­ ko siedmiolatek wiedział, że swoją przyszłość chce związać z fil­ mem. Jego pradziadek ze strony matki, Edmund James Lee, wy­ stępował w musicalach; dziadek, Bernard Lee, wcielał się w postać M w pierwszych jedenastu filmach o Jamesie Bondzie; ojciec, Alan Miller, byl aktorem teatralnym, a później kierownikiem planu w BBC, więc młody Jonny z pewnością miał do kogo zwracać się o radę w sprawach sztuki aktorskiej. Uczęszczając do męskiej szko­ ły średniej Tiffin School, Miller brat także lekcje aktorstwa w N a­ tional Youth Musie Theatre i gdy w wieku lat siedemnastu otrzy­ mał świadectwo ukończenia szkoły średniej, natychmiast porzucił dalszą edukację i poświęcił się karierze scenicznej. Miał dwadzieścia dwa lata, kiedy otrzymał rolę w Hakerach, i wcześniej nigdy nie spotkał kogoś takiego, jak Angelina Jolie. Byl zauroczony zarówno jej urodą, jak i talentem. —Jest inteligentna i bystra. Buntowała się przeciw temu wszystkiemu, co piękna, młoda aktorka zwykle może uzyskać {...}.

32

Myślę, że wystrzeli w górę. Życzę jej tego jak cholera, zasługuje na to —mówił o niej. Chociaż stanowili swoje przeciwieństwa —ona szczera do bó­ lu i uparta, on nieśmiały i zamknięty w sobie - ziarno miłości zostało zasiane i w marcu 1996 roku, sześć miesięcy po wejściu Hakerów na ekrany, para potajemnie pobrała się w Los Angeles. Nie można powiedzieć, że Jonny’emu łatwo przyszło uwiedzenie Angeliny. - Ścigałem ją po całym świecie. Goniłem za nią wzdłuż i wszerz Ameryki Północnej, zanim uległa. Trochę to trwało. Dobrych kil­ ka tysięcy mil - przyznał kiedyś. Najwyraźniej nie było łatwo, tym bardziej że gdy już zakochał się w Angelinie na planie Hakerów, ta stwierdziła, iż tak głębokie zaangażowanie ją zasmuca, więc po zakończeniu zdjęć powinien o niej zapomnieć. Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić, więc niezrażony tą postawą Jonny nie zerwał z nią kontaktu, choć bardzo starała się go odepchnąć. Jolie zagrała następnie w filmie drogi pod tytułem Mojave Moon. Wcieliła się w postać autostopowiczki imieniem Ełie, którą starszy mężczyzna, Al McCord (w tej roli Danny Aiello), podwozi do do­ mu jej matki Julie (Annę Archer) na pustyni Mojave. Dała niezły pokaz aktorstwa, grając Ełie, która w trakcie podróży zakochuje się w Alu. Jednakże i ten film został natychmiast zapomniany i nie poruszył świata w posadach. Trzeba było jeszcze dwóch kiepskich produkcji, zanim przyszła propozycja roli Margaret „Legs” Sadovsky we Wtajemniczeniu (tak­ że i tym razem Angelina zakochała się w osobie z obsady): w thril­ lerze Bez dowodów zagrała ćpunkę Jodie Swearingen, a w Tylko mi­ łość, współczesnej komediowej wariacji na tem at Romea i Julii, wcieliła się w postać romantycznej Giny Malacici. Dramat Wtajemniczenie jest kolejnym ważnym filmem Jolie, przynajmniej jeśli chodzi o wpływ, jaki wywarł na jej życie osobi­ ste. Choć ona i Jonny jeszcze ze sobą rozmawiali, nie byli już zbyt mocno „zaangażowani” w związek, który prawdopodobnie rozpadł

33

się dlatego, że Jolie zakochała się w kimś innym. Ale tym razem była to kobieta. Wtajemniczenie opowiada o piątce nastoletnich dziewczyn, które połączyła niezwykła więź, gdy udało im się zemścić na napastują­ cym je seksualnie nauczycielu. Podobnie jak wcześniej, gdy kręcąc Hakerów, zakochała się w Jonnym, tak w czasie pracy nad tym fil­ mem związała się bardzo blisko z japońsko-amerykańską modelką i aktorką Jenny Shimizu, najbardziej znaną z występów w rekla­ mach perfum CK One Calvina Kleina. - Zakochałam się w niej w pierwszej sekundzie, gdy tylko ją zobaczyłam. Chciałam ją całować i dotykać jej. Zauważyłam jej sweter i to, jak leżą na niej spodnie. Pomyślałam: „Mój Boże!”. Miałam niewiarygodnie silne odczucia seksualne. Uświadomi­ łam sobie, że patrzę na nią tak, jak na mężczyzn. Nigdy nawet mi przez myśl nie przeszło, że pewnego dnia doświadczę tego z kobie­ tą. Po prostu tak się stało, że zakochałam się w dziewczynie - opo­ wiada o spotkaniu Jenny. Ta również była zauroczona Angeliną i opisuje pierwszy etap ich zalotów jako bardziej emocjonalny niż seksualny. - Przebywałam z nią podczas przerw w pracy na planie, spę­ dziłyśmy razem dwa tygodnie i zanim w ogóle była mowa o sek­ sie, spotykałyśmy się i rozmawiałyśmy. Prawdę mówiąc, czułam się tak, jakby zależało mi bardziej na osobie niż seksie. I nie mia­ łam wrażenia, że była to zwykła dziewczyna do łóżka, która zwi­ nie się następnego ranka. Miałyśmy świetny kontakt, czułam, że to nie jest kobieta na jeden raz. Wiedziałam też, że będzie lojalna i wspaniała. Dziewczęta trzymały się razem nie tylko w trakcie realizacji zdjęć, ale spędzały ze sobą mnóstwo czasu także po zakończeniu pracy na planie. - Chodziłyśmy razem do klubów ze striptizem - opowia­ da Jenny. - I czułyśmy jakieś napięcie. Po drugim tygodniu zdjęć pocałowałyśmy się. Jest piękna. Jej usta są wspaniałe. Nigdy nie

34

całowałam kogoś, kto miałby wargi większe niż Angełina. Są jak dwa wodne łóżka —równie ciepłe, aksamitne i piękne. Jest niesa­ mowitą kobietą. Jedynym zgrzytem w związku Jenny i Angeliny była obecność Jonny’ego w życiu Jo lie. I choć mężczyźni często fantazjują o les­ bijskim seksie, to Jonny’ego nowy związek Angeliny ani trochę w ten sposób nie poruszył. - Już sypiałyśmy ze sobą, gdy spotkałam Jonny’ego na planie Wtajemniczenia. W tedy Angelina powiedziała nam obojgu, co czu­ je, i wieczorem poszliśmy razem na kolację. Była uczciwa i szczera, taka jest zawsze, przez całe życie —opowiadała Jenny o tym miło­ snym trójkącie. Nie byłoby dziwne, gdyby Angelina, która nie ma zahamowań i nie boi się przekraczać granic, zaproponowała dwojgu swoim ko­ chankom seks we troje, ale jak twierdzi Jenny, o tym nigdy nie by­ ło mowy. - Nie byliśmy triem - wyjawiła. - Zresztą, to mi nie bardzo odpowiada. Naszą trójkę łączyła przyjaźń. Tyle że z Jonnym nie było za wiele rozmowy. Myślę, że czuł zagrożenie z mojej strony. Któż mógłby mieć do niego pretensje! Facet był szaleńczo za­ kochany, przejechał za ukochaną pół świata i oczekiwał od niej ja­ kiegoś zaangażowania, a nie wysłuchiwania informacji o tym, że kocha kobietę. Przeczucie Jenny jej nie myliło. Jonny sam przy­ znał, że zazdrość to najmniej pożądana rzecz w związku. - Nauczyłem się, że zazdrości trzeba unikać za wszelką cenę. A ja jestem strasznie zazdrosnym człowiekiem, choć teraz już się uspokoiłem —przyznał po rozwodzie z Jołie. Tymczasem Angelina umacniała pozycję królowej sado-maso i również Jenny nie uniknęła skutków fascynacji Jołie nożami. - Nie chodziło o to, żeby ubrać się w skórzane stroje i maski oraz bawić łańcuchami, ale o pewne emocje. Powstrzymałabym ją, zresztą nigdy nie kupowałyśmy akcesoriów. Wykorzystywałyśmy to, co było pod ręką, jeśli miałyśmy ochotę. Ona kolekcjonowała

35

noże i uczyła mnie o nich —opowiadała Jenny. Określiła też Ange­ linę jako bardzo dominującą osobowość. — Gdy okazuje miłość, chce wiedzieć, jak bardzo tej drugiej osobie na niej zależy —uściśliła. Choć Jolie twierdzi, że pociąg, jaki czuła do Jenny, mocno ją za­ skoczył, jeszcze zanim ją spotkała, w jednym z wywiadów wyjawi­ ła, że praca w modellingu pomogła jej postrzegać kobiety w kon­ tekście seksualnym. — Wiele lat temu sama byłam modelką i dzieliłam pokój z pew­ ną kobietą. Byłam w czarnych majtkach i koszulce, oglądałam te­ lewizję. A ona miała na sobie cieniutkie stringi i nacierała całe ciało, łącznie z paznokciami, emulsją, upewniając się, że każdy ka­ wałek nóg jest starannie wydepilowany. Wydało mi się to bardzo sexy. Cała się świeciła, chciałam ją zjeść. Warto żyć dla takich chwil —opowiadała. Angelina utrzymuje, że homoseksulane skłonności nie mają wpływu na jej orientację seksualną. — Nie chcę prowokować i mówić, że jestem biseksualna, ale wiem, co to jest miłość jednej kobiety do drugiej, bo sama ją czu­ łam. Uważam, że kocha się ludzi niezależnie od tego, czy to męż­ czyzna, czy kobieta. Mnie podoba się wszystko. Chłopięce dziew­ częta, dziewczęcy chłopcy, grubi i chudzi. Co jest pewnym problemem, gdy idę ulicą —powiedziała kiedyś. Jak można przypuszczać, dla Jonny’ego to także był problem, ale jego pościg za Angeliną w końcu się opłacił. Dała bowiem wy­ raz swojemu zaangażowaniu, na co tak długo czekał, i wyszła za niego za mąż. Miller wspomina ten ślub jako „bardzo romantycz­ ny”, natomiast Jolie powiedziała: — Nie mieliśmy wielkiego białego wesela, tylko małe czarne. W porównaniu z innymi ślubami w show-biznesie była to z pewnością jedna z bardziej nietypowych ceremonii - Angelina miała na sobie czarne skórzane spodnie i białą koszulkę, na której własną krwią wypisała imię męża.

36

— Uważałam, że to bardzo poetyckie - powiedziała po wese­ lu. - Niektórzy piszą poezję, inni trochę się tną. To naprawdę wiele znaczyło. Choć Jonny wspomniał, że jest „zaangażowany w związek z Amerykanką z Los Angeles”, a Angelina nie kryła się z tym, że podczas zdjęć do Hakerów dzielili lokum, początkowo para starała się ukrywać swój romans. Po ślubie to się zmieniło i Angelina w ty­ powy dla siebie niedyskretny sposób, bez skrępowania, opowiadała w wywiadach o życiu z Jonnym. — Podejście do życia mamy podobne - żyć chwilą i nie myśleć o przyszłości. Nawet jeśli się rozwiedziemy, będę mieć świadomość, że poślubiłam kogoś, kogo naprawdę kochałam, i wiem, jak to jest przez kilka lat być żoną. Małżeństwo to nic więcej jak podpisanie kawałka papieru, który cię z kimś wiąże na zawsze —powiedziała o swoim pośpiesznym ślubie. Już choćby na podstawie tej jednej wypowiedzi można się zo­ rientować, że dla Angeliny małżeństwo to raczej eksperyment, a nie zaangażowanie na całe życie. W ostatecznym rozrachunku to właśnie brak zaangażowania z jej strony tak szybko pogrzebał ten związek. — Poślubiłabym Jenny, gdybym nie była żoną Jonny’ego - dość nonszalancko skomentowała całą sytuację. Natomiast Shimizu w ten sposób wypowiadała się o swojej kochance: — Nie sądzę, żeby Angelinę można było w ogóle kontrolować. Ona cały czas szuka ekscytacji. Nie wyobrażam sobie jej szczęśliwej tylko dlatego, że jest mężatką. Miller miał bardziej optymistyczne podejście do małżeństwa. — Gdy kogoś kochasz, chcesz z nim być. Jesteśmy parą, która lubi ekstrema, a ślub jest właśnie takim ekstremum. Takie poucza­ jące doświadczenie i szczery związek otwiera w nas samych jakieś drzwi —powiedział tylko. Przypuszczalnie jedne z tych metaforycznych „drzwi” prowadzi­ ły do obfitującego w eksperymenty życia seksualnego tej pary. N a

37

tym nie koniec —w terrarium w nogach łóżka małżonkowie mieli oswojonego białego węża zbożowego. - Trzymaliśmy go w szklanej klatce w sypialni —przyznał Jon­ ny. —W końcu musieliśmy mu znaleźć inny dom, ponieważ nie po­ trafiliśmy dać mu tyle miłości i uwagi, ile potrzebował. Wężowi trzeba dać wiele miłości, inaczej zrobi się z niego niezły drań. Wyjawił również, że karmili węża myszami, które Jonny sam zabijał. - Nie powiem, jak to robiłem, ponieważ zaraz różni ludzie za­ czną mi podkładać bomby pod drzwiami - zastrzegł. —Zdradzę tylko, że jestem bardzo, bardzo szybki. N a wielu mężczyzn sadomasochistyczne skłonności Jolie mo­ głyby działać onieśmielająco, jednak Miller z pewnością był dla niej bardziej niż odpowiednim partnerem. Napomknęła kiedyś, że jest „naprawdę dziki”, a przy innej okazji powiedziała: - Anglicy bywają wycofani, ale są dobrzy w łóżku! Niewiele hollywoodzkich aktorek tak otwarcie rozmawia o swo­ im życiu seksualnym, ale młoda Angelina - chcąc być możliwie jak najbardziej uczciwa i szczera wobec fanów - chętnie i ze szczegóła­ mi opowiadała, co lubi w łóżku. - Zawsze czułam się naprawdę nieprzyzwoita. Wciągnął mnie styl sado-maso, ale niektórzy ludzie posunęli się naprawdę o wie­ le dalej niż ja. Musiałam być ostrożna, bo jestem aktorką i ludzie mnie rozpoznają. Jednak fascynuje mnie to. Zawsze czułam, że gdy ktoś zaproponuje mi spróbowanie czegoś nowego, będę ostat­ nią osobą, która odmówi. N a pewno w to wejdę. Tak opowiadała o swojej fascynacji dominacją: - Uważałam, że dominowanie to coś, czego warto spróbować. Jednak zorientowałam się, że ten, kto dominuje, w rzeczywistości jest niewolnikiem, ponieważ wykonuje całą ciężką robotę. Jest wy­ czerpany, natomiast ta druga osoba leży sobie zadowolona. Pomy­ ślałam: „Nic z tego nie m am”, i uznałam, że trzeba być zarówno panem, jak i niewolnikiem. 38

Niezależnie od tego, czy Jonny był jej „panem”, czy „niewolni­ kiem”, z pewnością chętnie eksperymentował. W 2001 roku, pro­ mując film Drakula 2000 (w którym wcielił się w postać Simona Shepparda), wspomniał, że ssał krew swojej byłej żony i że „ona lu­ bi takie rzeczy”. Z pewnością też podobała m u się reputacja nie­ okiełznanego kochanka, jaką zyskał dzięki Angelinie, gdyż już po zakończeniu małżeństwa przyznał, że jej sadomasochistyczne opo­ wieści dobrze wpływały na jego wizerunek. Małżeństwo z Jolie było pierwszym poważnym i długofalowym związkiem Millera i nie ulega wątpliwości, że młody aktor był sza­ leńczo zakochany, ale to nie przeszkadzało mu w dostrzeganiu ne­ gatywnych stron łączącej ich relacji. — Były wzloty, upadki i szaleństwa. To pomaga jej być aktorką. Ważne, że ludzie wzajemnie rozumieją siebie i swoją potrzebę po­ siadania własnej przestrzeni - opowiadał. Przez jakiś czas układało się im dobrze. Tuż po ślubie Jon­ ny przeprowadził się do mieszkania Angeliny w Los Angeles. Dla chłopaka z Surrey była to wielka zmiana otoczenia, ale także waż­ na decyzja zawodowa, nie tylko osobista. — Zdecydowałem się na przeprowadzkę, ponieważ straciłem dla Angeliny głowę, ale widziałem w tym również szansę na poznanie innych światów i na pracę w Los Angeles. Gdybym tego nie zrobił, przez resztę życia mógłbym się zastanawiać: „a co by było, gdy­ b y . . —przyznał kiedyś. Z uwagi na pełną zawirowań naturę związku z Angeliną Miller poznał jej ojca dopiero po ślubie. Nic więc dziwnego, że bardzo się denerwował przed pierwszym spotkaniem z Jonem Voightem. — Powiedzieć ot tak sobie d o jo n a Voighta: „Cześć, jestem pań­ skim zięciem”, to naprawdę dziwne przeżycie. Ale Jon jest miłym człowiekiem i dobrze się rozumiemy. O nieobecności swoich rodziców na tym nietypowym ślubie Jonny powiedział:

39

- No cóż, dostali album ze zdjęciami. To wcale nie była taka straszna ceremonia, jak się zdawało. Ludzie chyba wyobrażają so­ bie jakiś sataniczny obrządek, ale tak nie było. Niestety wspomniana wcześniej potrzeba posiadania własnej „przestrzeni” doprowadziła do rozpadu związku tych dwojga. An­ gelina uznała, że nie potrafi poświęcić mężowi tyle czasu i uwagi, na ile on zasługuje. - Rzecz w tym, że ja właściwie nie byłam żoną. Myślę, że tak naprawdę oboje musieliśmy dorosnąć, i zawsze rozmawialiśmy o ponownym ślubie. Jonny naprawdę wiele musiał znosić. Oczy­ wiście na pierwszym miejscu jest moja kariera. Spotykam mnóstwo mężczyzn, którzy twierdzą, że im się to podoba, ale potem z róż­ nych względów okazuje się, że jest inaczej —wyjaśnia. Można stąd wnioskować, że Jonny był gotów przedłożyć ten związek nad własną karierę, ale tego samego nie sposób powiedzieć o jego żonie. Przy czym Angelina otwarcie przyznaje, iż jej silne pragnienie niezależności jest wynikiem rozwodu rodziców. - Nie wiem, czy moje dzieciństwo było gorsze niż innych, ale to przykre i smutne, gdy jeden rodzic nie szanuje drugiego. Przy­ puszczalnie stąd właśnie bierze się moja ogromna potrzeba bycia samowystarczalną. Dorastałam w przekonaniu, że nie chcę stracić gruntu pod nogami, więc zanim jeszcze skończyłam czternaście lat, już pracowałam {jako modelka}. Nie chciałam nikogo prosić o po­ moc i w ten sam sposób podchodziłam również do swojego mał­ żeństwa —wyznaje. Chociaż Angelina kochała Jonny’ego, nie była w stanie całko­ wicie mu się oddać — tak się nieszczęśliwie złożyło, że poznał ją w chwili, kiedy najważniejsza była dla niej kariera. - Nie potrafię na tyle mocno zaangażować się w związek —tak fizycznie, jak i psychicznie —by stał się naprawdę poważny. To nie w porządku wobec osoby, z którą się związałam, że tak bardzo po­ chłania mnie moja kariera i zachowuję dystans, nawet kiedy z kimś jestem.

40

Przez jakiś czas małżonkowie mieszkali jeszcze razem, ale emo­ cjonalnie oddalili się już od siebie o całe mile. - Mieszkaliśmy razem, ale każde miało własne życie. Chciałam dać mu więcej, niż byłam w stanie. A on zasługuje na więcej, niż jestem gotowa ofiarować w tym momencie życia. Jednakże istnieje realna możliwość, że za jakiś czas jeszcze raz się pobierzemy - po­ wiedziała. Los małżeństwa został przesądzony, gdy Angelina zmęczyła się Los Angeles i postanowiła przenieść się do Nowego Jorku. Jonny bardzo już wówczas tęsknił za domem i jeśli miał się dokądkolwiek przeprowadzać, to z powrotem do Londynu. Nowy Jork wydawał mu się „zbyt klaustrofobiczny”. - Wiem, że to zabrzmi idiotycznie, ale tęskniłem za takimi drobiazgami, jak Ninę 0 ’Clock News, czerwone autobusy, dźwięk naszego rocka, program piłkarski Match of tbe Day. Ale Angie za­ mierzała przenieść się do Nowego Jorku. Nie chciałem od nowa przyzwyczajać się do kolejnego miasta, więc wróciłem i wynająłem mieszkanie w Londynie - tłumaczył. Początkowo małżonkowie odwiedzali się, ale Jolie stwierdziła, iż odległość jeszcze pogłębiła rozłam między nimi i w jej odczuciu od­ wiedzanie Jonny'ego w Londynie nie było właściwe. - To nie mój dom, choć Jonny by chciał, żebym czuła się jak u siebie. Było mi niezręcznie, kiedy miałam pójść pod prysznic albo chciałam chodzić po domu nago. Małżonkowie podjęli nieuniknioną decyzję o rozstaniu, ale mi­ mo to mieli do powiedzenia na swój temat same dobre rzeczy. Jo ­ lie nazywała to małżeństwo „wspaniałym doświadczeniem” i przy­ znała, że „wzbogaciło ono życie” ich obojga, chociaż wiedziała, iż „nie będzie trwało wiecznie”. Stwierdziła również, że mimo róż­ nych problemów związek ten nie był destrukcyjny. - Jonny i ja nigdy nie walczyliśmy ze sobą i nigdy się nawza­ jem nie krzywdziliśmy. Naprawdę chciałam być jego żoną. N a­ prawdę chciałam się zaangażować.

41

Choć Jonny nie chował urazy do byłej żony (a jeśli nawet, to nie obnosił się z tym publicznie), było oczywiste, że to on miał bardziej złamane serce. - Myślę, że miłość istnieje. Nie wiadomo jednak, na jak długo. Rzadko jest na zawsze —powiedział wtedy w jednym z wywiadów. Po rozwodzie pytano go, czy nadal wierzy w miłość od pierw­ szego wejrzenia. - Nooo, cóż... Wierzę w „coś” od pierwszego wejrzenia. Miłość opiera się jednak na zaufaniu. Nie nabiera się go od pierwszego wejrzenia —odpowiedział. Nic też dziwnego, że wolał nie skupiać uwagi na własnych uczuciach i gdy któregoś razu padło pytanie, czy ktoś kiedyś złamał mu serce, odpowiedział: - Tak, był ktoś taki, ale nic więcej nie powiem. Bo będziecie wiedzieli kto. Trochę jednak się zraził do małżeństwa i stwierdził, że jest to coś, do czego „nie będzie się znowu śpieszył”. Choć Angelina i Jonny nie dopasowali się jako mąż i żona, na pewno było między nimi wiele uczucia i Miller mimo zranienia nie uważał tego małżeństwa za pomyłkę. - Nie mam żalu. To małżeństwo po prostu się nie udało i prę­ dzej czy później musiałem podjąć decyzję. Postanowiłem zrobić to prędzej. Nadal mamy bardzo dobre relacje. Co więcej, odkryliśmy, że ta nowa relacja bardziej nam odpowiada { ...}. Jednym z głów­ nych powodów rozstania był fakt, że zbrzydło mi Hollywood. Po­ czątkowo podobało mi się, ale uświadomiłem sobie, że moim miejscem jest Wielka Brytania zarówno jeśli chodzi o pracę, jak i osobiste spełnienie. Pozostaliśmy bardzo dobrymi przyjaciółmi. Cały czas utrzymujemy kontakt. To wszystko nie jest czarno-białe. Tym, którzy od samego początku twierdzili, że ten związek nie potrwa długo, odpowiedział: - Fakt, że byliśmy razem, ludzie uważają za dziwaczny i nad­ zwyczajny. Dla mnie to nic dziwnego. Angelina ma opinię dzikiej, szalonej femme fatale. Ale taka nie jest. Jest bardzo miła, bardzo

42

hojna. Ma wielkie serce. Mówi to, co czuje. Nie jest ani trochę bardziej złośliwa niż przeciętny człowiek..., no, może odrobinę bardziej. Angelina znalazła się więc w Nowym Jorku, a Jonny w Londy­ nie - małżeństwo zostało oficjalnie zakończone. N ikt nie żałował tego bardziej niż Jolie. Po latach przyznała: — Rozwód z Jonnym był pewnie najdurniejszą rzeczą, jaką kie­ dykolwiek zrobiłam, ale nie rozpamiętuję tego. Miałam ogromne szczęście, że spotkałam tego najbardziej niezwykłego z mężczyzn i zapragnęłam za niego wyjść. Wszystko rozbija się o czas. Myślę, że jest najwspanialszym mężem, jakiego dziewczyna może sobie wymarzyć. Zawsze będę go kochać, byliśmy po prostu za młodzi.

4

pozyskanie sympatii krytyków Po Wtajemniczeniu Jolie poczuła się kompletnie rozczarowana świa­ tem aktorskim i poważnie myślała o porzuceniu tego zawodu. Ża­ den z filmów, w których zagrała, nie okazał się sukcesem finanso­ wym, a jej role przeszły prawie niezauważone przez krytykę, choć wielu uznało, że młoda aktorka ma potencjał. Wszystko się zmie­ niło, gdy wystąpiła w dwóch filmach telewizyjnych. Przyniosły jej one tak długo wyczekiwane i bardzo zasłużone uznanie. Pierwszym był George Wallace, w którym w rolę osławionego gu­ bernatora Alabamy wcielił się Gary Sinise. Jolie zagrała jego dru­ gą żonę, Cornelię, a ta znakomita kreacja przyniosła jej Złoty Glob dla najlepszej aktorki drugoplanowej w serialu, miniserialu lub fil­ mie telewizyjnym. Aktorka podziękowała reżyserowi George’owi Frankenheimerowi za to, że był tak „wspaniały”, a później obda­ rzyła go największym możliwym komplementem, stwierdzając, że on i ekipa przywrócili jej wiarę w aktorstwo: — Wallace to pierwszy film, jaki robiłam z poczuciem, że ich koncepcje są lepsze od moich —powiedziała. W przemowie po­ dobnej do tej, jaką kilka lat później wygłaszała po otrzymaniu

44

Oscara za Przerwaną lekcję muzyki, równie miło odniosła się do swojej rodziny: - Mamo, przestań płakać, nie płacz. Wszystko w porządku. Ja ­ mie, braciszku, mój najlepszy przyjacielu, nic bym nie zdziałała bez ciebie. Kocham cię bardzo. Tato, gdzie jesteś? Cześć. Kocham cię. Dziękuję ci bardzo. Dziękuję - mówiła z uczuciem. D rugą rolą telewizyjną, dzięki której Jolie zaistniała w Holly­ wood, była tytułowa postać w filmie Gia, wyprodukowanej przez HBO biografii uzależnionej od narkotyków supermodelki Gii Ma­ rie Carangi. Gia, urodzona 29 września 1960, była supermodel­ ką w końcu lat 70. i na początku 80. XX wieku, a historia jej życia to opowieść o wielkim sukcesie zakończonym równie wiel­ ką tragedią. Gia wychowywała się w Filadelfii, ale już w wieku osiemnastu lat zaczęła pracować w Nowym Jorku jako model­ ka. Szybki sukces najwyraźniej przerósł młodą dziewczynę, która szybko podchwyciła imprezowy styl życia nowojorskiego światka mody. Uzależniła się od kokainy. Pochodziła z mieszanej, włosko­ -walijsko-irlandzkiej rodziny i jej twarz była marzeniem fotogra­ fa - sukces, jaki w poprzednich Jatach odniosła Janice Dickinson, zrodził modę na modelki o egzotycznym wyglądzie. Dickinson i Carangi regularnie odwiedzały legendarną dyskotekę Studio 54 i później Dickinson tak wspominała te wypady: - Uwielbiałyśmy to. To było nasze miejsce. Mogłyśmy prze­ bywać tu z najpiękniejszymi ludźmi, brać prochy, tracić rozum. A wszystko to wydawało się normalne. Niestety w przypadku Carangi zażywanie narkotyków prze­ kroczyło granice „normalności” i już w 1980 roku zaczęła poja­ wiać się na sesjach zdjęciowych w strasznym stanie. Wymykała się w ich trakcie, żeby wstrzyknąć sobie heroinę, miewała wybuchy złości, a czasem nawet zasypiała przed kamerami. W 1981 roku przestała być ulubienicą świata mody i poszła na odwyk. Najważ­ niejsze związki Gia zawierała z kobietami i niemał równocześnie z podjęciem pierwszej próby odstawienia narkotyków zakochała się

45

w studentce Elyssie Stewart (która przyjęła pseudonim Rochelle). Odwyk Gii się nie powiódł, między innymi z powodu uzależnienia Rochelle od nakotyków oraz załamania, jakie przeżyła sama Gia po śmierci przyjaciela, fotografa mody Chrisa von Wangenheima, któ­ ry zginął w wypadku samochodowym. Ostatnie zdjęcia Carangi na okładkę (dla czasopisma „Cosmo­ politan”) wykonano w 1982 roku - modelka ma ręce schowane za plecami, żeby nie było widać blizn po zastrzykach heroiny - ale dni sławy już przeminęły. Jej dobry przyjaciel Francesco Scavullo, fo­ tograf pracujący z nią do ostatnich zdjęć, powiedział, że „wspania­ ły duch, jakim była obdarzona, gdzieś uleciał”. W 1983 roku Gia pracowała już jako prostytutka (kilka razy została przy tym zgwał­ cona), a w 1984 roku zdiagnozowano u niej nowo odkrytą choro­ bę - AIDS. Sytuacja zakończyła się tragicznie - 18 listopada 1986, w wieku 26 łat, modelka zmarła na AIDS. Choć nikt ze świata mo­ dy nie uczestniczył w jej pogrzebie w Filadelfii (w ostatnich miesią­ cach życia m atka umieściła Gię w filadelfijskim Hahnemann Uni­ versity Hospital), wszyscy, którzy pracowali z Gią, opłakiwali tę piękną dziewczynę, mającą niegdyś świat mody u swoich stóp. Rola Gii bardzo wyczerpywała Angelinę, gdyż jest ona ostatnią osobą, która robiłaby coś połowicznie. Początkowo wręcz nie chcia­ ła zgodzić się na zagranie tak chorej i skomplikowanej kobiety (aż czterokrotnie odrzucała tę rolę), ale gdy w końcu uległa, nie by­ ło odwrotu. Niestety poświęcenie Angeliny dla pracy nad tym fil­ mem miało destrukcyjny wpływ na jej małżeństwo. — Gia była do mnie na tyle podobna, że przypuszczałam, iż albo uwolnię się od wszystkich moich demonów, albo pogrążę w kompletnym chaosie —powiedziała kiedyś. Związek Jolie i Millera —wówczas już dość rozchwiany —jesz­ cze bardziej ucierpiał, gdy Angelina zanurzyła się w świecie su­ permodelki. W trakcie pracy nad filmem nawet nie kontaktowała się z mężem. (W pewnym momencie oznajmiła mu: „Jestem sa­ ma. Umieram. Jestem lesbijką. Nie zamierzam się z tobą widywać

46

przez wiele tygodni”). Choć Miller bez wątpienia podziwiał po­ święcenie żony dla sztuki aktorskiej, wyraźnie dostrzegał, że to nie on jest najważniejszy w jej życiu —co zresztą sama Jolie uznała za jeden z głównych powodów rozpadu ich związku. Faktem jest, że w czasie trwania zdjęć odcięła się od wszystkich, żeby „niczego nie robić, nie mieć przyjaciół, nigdzie nie bywać”. Choć rola Gii była jak dotąd najbardziej wymagającą kreacją Jolie, aktorka miała z Carangi wiele wspólnego i nie ulega wąt­ pliwości, że portretując modelkę, wiele czerpała z własnego do­ świadczenia. Obie kobiety, dorastając, czuły się jak outsiderki, obie eksperymentowały z własną seksualnością, obie były modelkami i cierpiały z powodu kaprysów nieprzewidywalnego świata mody, i - co najważniejsze - obie dopuściły do tego, żeby częścią ich ży­ cia stały się narkotyki. Wprawdzie eksperymenty Jolie z używka­ mi nie umywały się do poważnego uzależnienia Gii, jednakże do­ świadczenie w tej materii z pewnością pomogło jej zrozumieć ten aspekt życia swojej bohaterki. Mimo to Jolie nie przepadała za po­ stacią, której poświęcała tyle energii. Po obejrzeniu wywiadu, ja­ kiego modelka udzieliła w 1983 roku w programie 20/20, Angeli­ na stwierdziła, że była sztuczna i niewiarygodna. - W kurzała mnie. Mówiła afektowanie i grała jak cholera powiedziała. Jolie może i nie lubiła Carangi, ale wcielenie się w tę postać z pewnością jej pomogło. Pokazało drogę, którą nie chciałaby pójść. - Bez wątpienia, potrzebowałam lekcji, którą Gia także po­ winna odrobić. Zwłaszcza uświadomienia sobie, że sprawy ciała są ważniejsze niż cokolwiek, albo że człowiak jest tylko na tyle bystry i dobry, na ile ktoś tak o nim myśli. Było dla mnie ogromnie waż­ ne, żeby przejrzeć się w tym lustrze i uzmysłowić sobie, że nie mo­ gę pogrążyć się jak ona - stwierdziła. Nie ukrywała również, że ma z Gią wiele wspólnego. - Była bardzo do mnie podobna, chociaż jej chodziło o to, aby być kochaną, ja zaś chciałam być rozumiana. Być może to jest to

47

samo. Była dobrą dziewczyną, która zniszczyła samą siebie, gdy sprawy poszły źle —mówiła. Choć granie Gii wiele Jolie kosztowało, reżyser filmu, Michael Cristofer, był pewien, że dokonał dobrego wyboru, obsadzając ją w tej roli, i mógł tylko chwalić jej podejście do pracy. — Ona jest myśliwym — powiedział o Angelinie. - Myślę, że większość z nas trochę tchórzy; żyjemy bezpiecznie w swoich mi­ łych, małych światkach, ale artyści z nich wychodzą, są awantur­ nikami, którzy zanurzają się w ciemność tam, gdzie nie sięga blask ogniska, a potem wracają i opowiadają nam o swojej przygodzie. Ona jest jedną z takich osób. Zycie jest dla niej przygodą. Jolie zawsze była niezwykle szczera w wypowiedziach na temat swojego życia i zawsze twierdziła, że fani powinni znać wszystkie jej wady i słabości, żeby mieli jej prawdziwy obraz i nie myśleli, że ponieważ stale znajduje się w centrum zainteresowania opinii pu­ blicznej, wiedzie perfekcyjne życie. — Czy dla młodej dziewczyny nie będzie lepiej, jeśli usłyszy o rzeczach, które ja odkryłam, pozna moje błędy, dowie się, jak bardzo jestem ludzka i jak bardzo podobna do niej? To bardziej in­ teresujące niż takie: „O, ona ma tyle rzeczy, a jej życie jest jak baj­ ka” —przekonuje. Angelina ma rację, jednak na jeden tem at zawsze starała się mówić jak najmniej, przypuszczalnie żeby nie stać się złym przy­ kładem - heroina. Choć bardzo otwarcie opowiadała o innych nar­ kotykach, z którymi eksperymentowała, rzadko wspomina, że brała heroinę, choć kiedyś przyznała, że ją lubiła i że w pewnym momencie narkotyk ten „wiele dla niej znaczył”. Z pewnością jed­ ną ważną rzeczą, jaką Jonny Lee Miller robił dla Angeliny w czasie trwania ich małżeństwa, było wyciąganie jej z zagrażających życiu sytuacji, w jakie się wpędzała. — Brałam prawie wszystko, co możliwe. Kokainę, ecstasy, LSD i to, co lubiłam najbardziej —heroinę. Choć przeżyłam wie­ le naprawdę mrocznych dni, Jonny pomógł mi ujrzeć światło

48

- przyznała Jolie. Jednakże przyparta do muru pytaniami o uzależ­ nienie od heroiny stwierdziła wymijająco: - Nie chcę wdawać się w szczegóły. Znacznie bardziej otwarcie mówi o innych narkotykach, cho­ ciażby o marihuanie, i jak wspomina, to właśnie ta używka miała na nią najmocniejszy wpływ. - O dziwo, najgorsza była marycha, czułam, że po niej tracę kontrolę, robię się głupia i chichotliwa. Przez chwilę podobało mi się LSD, do czasu, gdy pojechałam do Disneylandu i zaczęłam wy­ obrażać sobie Myszkę Miki jako niskiego faceta w średnim wieku ubranego w garnitur i nienawidzącego własnego życia. Mój umysł przestawił się na inny tor i zaczęłam myśleć: „Spójrz na te sztucz­ ne kwiaty, dzieci są na smyczach, rodzice nie cierpią tu być”. Nar­ kotyki mogą być niebezpieczne. Znam łudzi, którzy nie są już ani szczęśliwi, ani interesujący, żyją dla prochów i wykorzystują innych - opowiedziała kiedyś. Eksperymentowanie Angeliny z narkotykami z pewnością nie podobało się jej tacie, a brat Voighta, Chip Taylor, stwierdził, że to właśnie bunt nastoletniej Jolie popsuł relacje między ojcem a córką. - Miała różne epizody z narkotykami i Jon naprawdę się tym martwił, a potem zaczęła się ciąć, robić tatuaże... - wspominał. Najwyraźniej Jonowi trudno było zrozumieć styl życia córki i jej decyzje. Wątek ten cały czas przewijał się w ich relacjach i nadal jest obecny. N a czas kręcenia Gii Angelina zawiesiła wprawdzie wszystkie swoje relacje osobiste, ale ciężka praca i poświęcenie opłaciły się. W 1999 roku otrzymała dwie nagrody za odtworzenie na ekra­ nie losów tej tragicznej postaci - Złoty Glob dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej w filmie telewizyjnym oraz Nagrodę Gildii Ak­ torów Ekranowych dla najlepszej aktorki w filmie telewizyjnym. Jak na ironię, pomimo uznania krytyków, jakie przyniosła jej ta rola, Angelina czuła się rozczarowana i wyczerpana, po raz kołejny też postanowiła na jakiś czas porzucić aktorstwo.

49

— Czułam się, jakbym oddała wszystko, co mam, i nie wyobra­ żałam sobie, żeby jeszcze cokolwiek we mnie zostało - tłumaczyła później. Po kilku miesiącach spędzonych w skórze osoby, która odnio­ sła niewiarygodny sukces zawodowy, ale w życiu prywatnym pozo­ stała niespełniona, Angelina była przerażona i obawiała się, że je­ śli nadal będzie kręcić filmy, nie mając czegoś, co mogłaby nazwać domem, skończy jak Gia. — Po tym filmie bałam się, że publiczność zainteresuje się tym aspektem. Zobaczy, jak ubogie było życie prywatne mojej bohater­ ki, jak bardzo była go złakniona, choć na zewnątrz prezentowała się wspaniałe —przyznała. —Udzielałam więc wywiadów, a potem samotnie wracałam do domu i nie wiedziałam, czy kiedykolwiek stworzę udany związek albo czy będę dobrą żoną, dobrą matką, {...} spełnioną kobietą —wyjawiła szczerze. Uczucie apatii i brak wytyczonego kierunku w życiu spowodo­ wały, że Jolie popadła w kolejną depresję, która znowu doprowa­ dziła ją do decyzji, żeby ze sobą skończyć. Jednakże teraz nie miała ochoty robić tego sama, więc postanowiła wynająć płatnego zabój­ cę i zlecić mu zabójstwo samej siebie. — Może to zabrzmi idiotycznie, ale w tamtym okresie zamierza­ łam wynająć kogoś, kto by mnie zabił. Rozmawiałam z nim bardzo miło, po czym przez miesiąc o tym rozmyślałam. A po tym miesią­ cu coś się w moim życiu zmieniło i znowu przeżyłam. Samobójstwo wywołuje poczucie winy u ludzi z najbliższego otoczenia, gdyż my­ ślą, że mogli coś zrobić. A jak ktoś zostaje zamordowany, nikt nie poczuwa się do winy —tak wypowiedziała się na ten temat. Nagrody otrzymane za Gię - mimo wcześniejszego wyczerpa­ nia i depresji Jolie —dały aktorce tak potrzebną jej pewność siebie. W końcu czuła, że jej wkład w sztukę się liczy. — Gia weszła na ekrany i spotkała się z żywą reakcją publiczno­ ści. Nagle się okazało, że ludzie chyba mnie rozumieją. Sądziłam, że moje życie jest zupełnie bez znaczenia i że nigdy nie zdołam

50

czegokolwiek przekazać, nie będzie też nikogo, kto by mnie zrozu­ miał {...}, a wtedy uświadomiłam sobie, że nie jestem sama. Zycie stało się jakieś inne - mówiła później w wywiadzie. Sukces Jolie jako pierwszoplanowej aktorki w dwóch filmach telewizyjnych stał się doskonałą bazą, jakiej potrzebowała, by dalej rozwijać karierę. Jej małżeństwo z Jonnym Millerem się skończy­ ło, dręcząca ją depresja minęła - Angelina była gotowa zrobić krok naprzód zarówno w życiu zawodowym, jak i osobistym.

5

praca, praca, praca Wprawdzie na gruncie zawodowym Angelina zyskała większą pewność siebie, głównie za sprawą ciepłego przyjęcia jej ról tele­ wizyjnych, musiała jednak jeszcze wyrobić sobie pozycję w Holly­ wood, co nie było rzeczą łatwą, ponieważ ze wszystkich sił walczy­ ła o role, które wymagały od niej czegoś więcej niż tylko pięknego wyglądu na ekranie. — Muszę się mocno natrudzić, żeby zatrzymać na sobie ubranie i nie być obsadzana w rolach „sympatii” —powiedziała w wywia­ dzie, jakiego wspólnie z ojcem udzieliła w 1997 roku. Ciekawe, że gdy mówiła te słowa, była w połowie zdjęć do fil­ mu Hell’s Kitchen, w którym wcielała się w postać Glorii McNeary, dziewczyny rabusia, a nieco wcześniej skończyła pracę nad obra­ zem Udając Boga, gdzie zagrała Claire, obiekt zainteresowania Eu­ gene’a Sandsa (David Duchovny) i Raymonda Blossoma (Timothy Hutton). Udając Boga opowiada o uzależnionym od narkotyków chirurgu bez prawa wykonywania zawodu (Sands), który wcho­ dzi w układ z szefem gangu (Blossom), a przy okazji zakochuje się w jego dziewczynie (Claire). Krytycy nie pozostawili na filmie su­ chej nitki —jeden z nich stwierdził wręcz, że to „żałosny ekspe­ ryment” i „śmieć”. Jednakże mimo nieprzychylnej krytyki Jolie

52

doskonale się bawiła podczas kręcenia filmu. Stwierdziła, że był „bardzo rockowy, zabawny i głośny”. Kolejny raz praca nad filmem przyniosła Jolie korzyści raczej na poziomie życia osobistego niż w sferze zawodowej. Jako że zwią­ zek z Jonnym Lee Millerem był już zakończony, nawiązała romans z kolejnym kolegą z planu, tym razem był to Timothy Hutton. Ten urodzony w 1960 roku Kalifornijczyk był od niej o piętnaście łat starszy (gdy miała zaledwie pięć lat, on otrzymał Oscara dla naj­ lepszego aktora drugoplanowego za film Zwyczajni ludzie). W la­ tach 1986—1990 H utton był żonaty z aktorką Debrą Winger i miał z nią syna Noaha. Mimo dużej różnicy wieku Jolie i H utton mie­ li wiele wspólnego i gdy się poznali, poczuli, że są pokrewnymi du­ szami. H utton także pochodził z aktorskiej rodziny i - podobnie jak Jolie —w wieku pięciu lat zagrał ze swoim ojcem (wspólnie wystą­ pili w filmie Nigdy nie jest za późno). Jego rodzice również się rozwie­ dli, gdy był niemowlęciem, i jako dziecko często się przeprowadzał. Jolie po doświadczeniach, jakie wyniosła ze związku, w którym brakowało dojrzałości (zarówno z jej strony, jak i ze strony Mille­ ra), rozkoszowała się towarzystwem starszego od siebie mężczyzny. Symbolem jej miłości do H uttona miała być litera H, którą wyta­ tuowała sobie po wewnętrznej stronie lewego nadgarstka. Później oznajmiła jednak, że litera ta odnosi się również do jej brata, Ja ­ mesa Havena, który szczęśliwie przewidział, iż jej romans z H u tto ­ nem przetrwa dłużej niż rok. - To był wspaniały związek —zwierzyła się później. —Timothy jest wrażliwym facetem i doskonale się dogadywaliśmy, ale koniec końców po prostu się nie udało. Litera H nie była pierwszym tatuażem Angeliny. Od młodych łat bardzo interesowała się sztuką zdobienia ciała. Niestety było to jej kolejne hobby przyjmowane przez innych z dużą podejrzliwo­ ścią i umacniające jej mroczny wizerunek. — Ludzie dziwnie wszystko interpretują - stwierdziła kiedyś. — Dla mnie tatuaż to coś mrocznego, romantycznego i plemiennego.

53

Poza tym mam poczucie, że stosuję chytre posunięcie - ludzie skupią się na tatuażach i nożach i dlatego tak naprawdę niczego się o mnie nie dowiedzą. Ale każdemu się zdaje, że zna moje osobiste sprawy. Angelina lubi też myśleć, że jej tatuaże są oznaką spontanicz­ nej natury. - Każdy z nich wiąże się z jakąś konkretną chwilą. To jak wy­ skoczenie z samolotu. Jeden z tatuaży zrobiłam sobie sama w środ­ ku nocy w studiu tatuaży w Szkocji. Nie żałuję tego. Zawsze bę­ dzie upamiętniał ten moment. Oprócz wspomnianej litery H Angelina ma wytatuowany cytat z Tennessee Williamsa (.Modlitwa za dzikich w sercu, trzymanych w klat­ ce) na lewym przedramieniu, krzyż w dolnej lewej części brzucha, du­ żego tygrysa na plecach, smoka poniżej tygrysa, formułę „Know your rights” (Znaj swoje prawa) z tyłu szyi u jej nasady, dwa czarne tribale u dołu pleców, zwrot „siła woli” po arabsku na prawym przedramie­ niu oraz łacińską sentencję „Quod me nutrit me destruit” (To, co mnie żywi, także mnie niszczy) poniżej pępka. Później wytatuowała sobie na lewym ramieniu „Billy Bob” na cześć drugiego męża, a na pra­ wym przedramieniu zrobiła tatuaż o sekretnym znaczeniu. Po rozsta­ niu z Billym Bobem usunęła laserowo obydwa tatuaże, a tam, gdzie wcześniej znajdowało się imię męża, pojawiły się współrzędne określa­ jące miejsca pochodzenia jej adoptowanych dzieci. Jednym z tatuaży, o których Jolie najczęściej mówiła, jest okno umieszczone u dołu ple­ ców i symbolizujące jej ciągłe dążenie do czegoś lepszego w życiu. - Zrobiłam go, gdyż w tamtym okresie stale wyglądałam przez okno —wyjaśnia. —Zawsze chciałam być gdzieś indziej. Teraz już nie. Teraz jestem szczęśliwa. Z okazji adopcji Maddoxa Jolie wytatuowała sobie duży tekst modlitwy ochronnej na lewym barku. Tatuaż ten, dzieło byłego buddyjskiego mnicha, jest jednym z jej ulubionych. - To pięć pionowych linijek starożytnego kambodżańskiego pi­ sma, mają odpędzać nieszczęście. Bardzo lubię ten tatuaż. Wyglą­ da jak coś świętego - wyjaśnia aktorka.

54

Choć dla charakteryzatorów na planie filmowym zasłonięcie ta­ tuaży jest lekkim koszmarem, Angelina cieszy się, że dzięki nim liczba nagich scen z jej udziałem jest często znacznie zredukowa­ na. Reżyserzy muszą bardziej twórczo podchodzić do scen erotycz­ nych, a nie tylko kazać jej się rozebrać. Jolie zawsze zwracała uwa­ gę na to, czy jest angażowana wyłącznie z powodu wyglądu, czy nie, więc znacząc swoje ciało, miała poczucie, że w pewnym stop­ niu przejmuje kontrolę i ogranicza sytuacje, kiedy to w filmie m u­ si zrzucać ubranie.

☆☆ ☆ Spośród kilku niczym niewyróżniających się filmów, które Jolie nakręciła w końcu lat 90., najważniejszy okazał się dla niej ob­ raz Gra w serca. Choćby tylko dlatego, że postać Joan, balującej po klubach dziewczyny z Los Angeles, przyniosła jej nagrodę N atio­ nal Board of Review za najlepszą rolę żeńską. Ta romantyczna ko­ media opowiada o życiu jedenastu osób mieszkających w Los An­ geles, które poszukują miłości, i choć poszczególnych postaci na pozór nic nie łączy, pod koniec filmu ich historie splatają się. Jolie zgrała u boku Ryana Philippe’a (Keenan), wcielając się w postać najmłodszej bohaterki. Wystąpiła w doborowym towarzystwie. W filmie grali bowiem także Patricia Clarkson, Sean Connery, Dennis Quaid i Gena Rowlands. Zdobyta przez Angelinę nagroda pokazuje, że aktorka świetnie sobie poradziła, a sam film stal się swoistym sleeper hitem3. Jednakże dopiero w Kolekcjonerze kości Jolie otrzymała rolę, dzięki której mogła zagrać kogoś więcej niż tylko obiekt miłości. W praw­ dzie w tym kryminalnym thrillerze znalazło się także miejsce na 3

Termin stosowany w przemyśle rozrywkowym na określenie filmu, który długo nie schodzi z ekranów i odnosi sukces mimo stosunkowo niewielkiej reklamy lub niezbyt udanego otwarcia.

55

love story, ale miłość pozostaje niewypowiedziana i nieskonsumo­ wana, a jedynie powoli i delikatnie sączy się w tle wiodącej intry­ gi. Jolie gra świeżo upieczoną policjantkę, Amelię Donaghy, która niechętnie przystępuje do rozwikłania sprawy morderstwa wspól­ nie z detektywem Lincolnem Rhyme’em (Denzel Washington), całkowicie sparaliżowanym w wyniku wypadku. Amelia dosłow­ nie staje się oczami i nogami przykutego do łóżka kryminologa, który może poruszać wyłącznie głową i jednym palcem. W mia­ rę rozwoju akcji filmu oboje bohaterowie zaczynają czuć do sie­ bie wzajemny szacunek, budzi się między nimi także głęboka więź emocjonalna. — W moim odczuciu był to najbardziej erotyczny i najbardziej romantyczny związek, jaki kiedykolwiek zagrałam - powiedziała Jolie. —To wstrętna prawda, ale seks można uprawiać z każdym, tyle że nie z każdym można nawiązać taką więź, że gdy patrzy ci w oczy, potrafi przejrzeć cię na wylot i zmusić do bycia najlepszą, jak potrafisz. — Choć Denzel grał całkowicie sparaliżowanego i nigdy się nie dotknęliśmy, gdy spoglądał mi w oczy, było to bardziej przerażają­ ce, niż gdyby ktoś mnie pożerał - dodała. Jolie podobała się subtelność i niewypowiedziana miłość między Lincolnem a Amelią, ale nie wszyscy się z nią zgadzali. —Jedyną tajemnicą wartą w tym filmie rozwikłania jest to, dla­ czego można w nim było demonstrować, jak torturuje się kobietę i jak szczury pożerają twarz mężczyzny, a nie zdecydowano się po­ kazać, jak czarny kaleki policjant całuje białą kobietę —stwierdził jeden z krytyków. Inni uznali zaś, że film jest „schematyczny, po­ zbawiony sensu i brutalny”, a jego akcja ma „więcej dziur niż no­ wojorski ćpun”. Krytyka była dla filmu surowa, ale rzadko bezpośrednio doty­ czyła Jolie i Washingtona. Uznano, że zrobili wszystko, co moż­ na było zrobić z tak słabym scenariuszem. Jolie niewątpliwie da­ ła z siebie wszystko, żeby jak najlepiej przygotować się do roli.

56

Odbyła rozmowy z kilkoma policjantami, starając się wczuć w to, co robią, i wzięła do domu zdjęcia prawdziwych zwłok wykona­ ne na miejscu zbrodni, żeby przywyknąć do tego widoku. Możemy tylko przypuszczać, że to pomogło jej w zagraniu najbardziej dra­ stycznych scen, ale - biorąc pod uwagę, w jaką depresję wpadła po zdjęciach do Gii - pewnie zdawała sobie już sprawę, że uprawia­ ne przez nią aktorstwo metodyczne czasem prowadzi ją za daleko. - Musiałam nauczyć się relaksować i nie przygotowywać do ro­ li zbyt skrupulatnie, tylko po prostu cieszyć się życiem - powie­ działa kiedyś. - Dotarło do mnie, że moje postacie wychodzą na kolację i dobrze się bawią, odbywają wspaniałe podróże, a ja ty­ le czasu spędzam, żyjąc ich życiem, że prawie nie mam własnego. Muszę starać się pamiętać, żeby zostawić też coś dla siebie. Jedną z osób, która doceniała jej poświęcenie, był reżyser filmu Phillip Noyce. Jak wielu innych reżyserów widział Angelinę w Gii i uznał, że jest w stanie zagrać wszystko. - Do Kolekcjonera kości szukaliśmy specyficznej aktorki - wspo­ mina. - Musiała być młoda, trochę po dwudziestce, wystarczająco silna, żeby zagrać nowojorską policjantkę, ale również odpowied­ nio wrażliwa. Po tym, jak Angelina zagrała Gię, zorientowałem się, że posiada wszystkie te cechy. O rolę Amelii ubiegało się kilka naprawdę znanych aktorek, Noyce musiał więc mocno walczyć, żeby obsadzić w niej Jolie, gdy z ust filmowych bossów, którym przedstawiał jej kandydaturę, pa­ dały obcesowe pytania w rodzaju: „Angelina, jaka?”. Nawet jeśli Kolekcjoner kości okazał się filmem nieudanym, to z pewnością nie z powodu Angeliny - tą rolą udowodniła wszystkim, że potrafi zagrać każdą postać, a nie tylko ładną buzię. Gdybyśmy potrze­ bowali jeszcze jakichś dowodów potwierdzających jej uzdolnienia i możliwości, Jolie dostarczyła ich w swoim następnym filmie, któ­ ry okazał się najbardziej znaczący w całej jej karierze.

6

przerwana lekcja muzyki Gdy Susanna Kaysen pisała Przerwaną lekcję muzyki —wspomnie­ nia z dwóch lat, jakie spędziła w szpitalu psychiatrycznym mię­ dzy osiemnastym a dwudziestym rokiem życia —nie przypuszcza­ ła nawet, że pewnego dnia na jej podstawie powstanie Oscarowy film. Książka Kaysen opowiada o hospitalizacji autorki w bostoń­ skim szpitalu psychiatrycznym — zgłosiła się tam sama pod ko­ niec lat 60. XX wieku po przedawkowaniu leków. Angelina, której nieobce były myśli samobójcze, przeczytała wspomnienia Susan­ ny i natychmiast się w nich zakochała. Jedna z postaci szczególnie przypadła jej do gustu, zaczęła nawet zakreślać wszystkie te frag­ menty, które dotyczyły współpensjonariuszki Kaysen - Lisy Rowe, ponieważ, jak przyznaje, „pokochała ją i się z nią identyfikowała”. Jolie czuła, że ta skomplikowana i zbuntowana dziewczyna, któ­ rą zdiagnozowano jako socjopatkę, bardzo do niej przemawia. Gdy więc usłyszała, że na podstawie książki zostanie nakręcony film, dosłownie błagała producentów, żeby to jej powierzyli rolę Lisy. Winona Ryder, podobnie jak Jolie, była zafascynowana książ­ ką Kaysen, którą przeczytała jako 21-letnia dziewczyna. Pragnąc,

58

by na jej podstawie nakręcono film, starała się zdobyć prawa do ekranizacji, ale okazało się, że należą już one do producenta Douga Wicka. Ryder natychmiast skontaktowała się z Dougiem, ale ten oznajmił, że są problemy, gdyż wytwórnia Columbia Pictures nie zdecydowała się na finansowanie filmu. Mroczny i wymagający ak­ torsko charakter postaci tej opowieści przesłonił decydentom za­ lety fabuły i dopiero gdy Ryder zapewniła, że zagra rolę Susan­ ny, zmienili zdanie. Mieli już w obsadzie wielką gwiazdę, a wielkie gwiazdy oznaczają wielką liczbę widzów. Ryder urodziła się w 1971 roku w Minnesocie. Tak jak Jolie miała w przeszłości problemy psychiczne, a po ugruntowaniu za­ wodowej pozycji rolami w takich filmach, jak Śmiertelne zauroczenie (1989), Syreny oraz Edward Nożycoręki (oba w 1990 roku), mając lat dwadzieścia, zgłosiła się do szpitala z powodu depresji, ataków lę­ kowych i wyczerpania. Dorastała w hippisowskiej komunie w Ka­ rolinie Północnej - jej imię, Winona, jest nazwą rodzinnego miasta —nie odebrała więc zwykłego wychowania, a szybko zdobyta sława pozbawiła ją poczucia bezpieczeństwa i zrodziła liczne wątpliwo­ ści. W Przerwanej lekcji muzyki Kaysen opisuje frustrację młodych dziewcząt, które czują się niezrozumiane, Ryder zaś uważała, że właśnie te emocje warte są wyeksponowania. W szpitalu zdiagno­ zowano u Kaysen zaburzenie osobowości typu borderline. Charak­ teryzuje się ono zmiennością nastrojów, brakiem stabilności w sfe­ rze kontaktów interpersonalnych, w postrzeganiu własnej osoby, tożsamości i poczuciu indywidualności. W książce kwestionuje jed­ nak tę diagnozę i zastanawia się, czy rzeczywiście tak bardzo różni się od wielu innych dziewcząt w jej wieku, które tak jak ona zma­ gają się z problemami okresu dorastania. Ryder, podobnie jak Jolie, czuła, że powinna się otworzyć i zmierzyć z własnymi demonami. Dzięki temu młode dziewczęta, wzorujące się na niej od czasu kultowego filmu, jakim okazało się Śmiertelne zauroczenie, uświadomią sobie, że bogactwo, sława i suk­ cesy niekoniecznie idą w parze ze szczęściem osobistym.

59

— Odkąd opowiedziałam o swoich lękach, spotykam się z bar­ dzo dobrą reakcją. Młode kobiety z wdzięcznością przyjęły wiado­ mość, że coś takiego zdarza się każdemu, nawet osobom uważa­ nym za doskonałe —przyznała kiedyś. Gdy tylko Columbia dała filmowi zielone światło, reżyserem zo­ stał James Mangold (później reżyserował Spacer po linie z Reese Witherspoon i Joaquinem Phoenixem), który postanowił, że przejrzy i zmieni scenariusz tak, aby zrobić „kobiecy film z jajami”. Wiedząc, że to z Mangoldem trzeba rozmawiać w sprawie roli, Jolie skon­ taktowała się z nim i dosłownie błagała, żeby obsadził ją jako Lisę. Jak się okazało, błaganie wcale nie było potrzebne, ponieważ kiedy Mangold zobaczył jej zdjęcia próbne, nie miał wątpliwości, że będzie z niej doskonała odtwórczyni roli nieokiełznanej i szczerej do bólu Li­ sy, którą nazywał zresztą „Jackiem Nicholsonem w spódnicy”. — Usiadła i była Lisą. Czułem się najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Ma moc wulkanu, potężną, elektryzującą - powiedział o przesłuchaniu Jolie. Znając wspaniałe kreacje Angeliny w filmach Gia oraz George Wallace, za które aktorka otrzymała prestiżowe nagrody, Ryder, bę­ dąca również współproducentką Przerwanej lekcji muzyki, też bar­ dzo chciała widzieć ją w obsadzie. Wiedziała, że jej obecność na ekranie to siła, z którą trzeba się liczyć. Obie aktorki nie były jed­ nak najlepszymi przyjaciółkami w ekipie. Ryder miała nadzieję, że ten film przyniesie jej Oscara, więc zapewne boleśnie odczuła, iż koniec końców Jolie ukradła jej show. Natomiast brak bliższych kontaktów ze strony Angeliny wynikał stąd, że Winona cały wol­ ny czas spędzała ze swoim ówczesnym chłopakiem M attem Danto­ nem. Jednakże, jak mówi jeden z członków ekipy, Ryder czasem próbowała szukać u Jolie pocieszenia po wyczerpujących scenach, ale w odpowiedzi słyszała, że ta nie udzieli jej pomocy, ponieważ Lisa by tego nie zrobiła. — Zęby zagrać atak lękowy, trzeba go naprawdę przeżyć. A ja nie wiedziałam, jak się potem uspokoić —zwierzyła się później Ryder.

60

Odpowiedź Jolie na wyrażoną przez Winonę potrzebę emocjo­ nalnego wsparcia była jedna. — Nie muszę niczego czuć. Nie muszę czuć, jakbyśmy były ra­ zem - mówiła. Lisę opisywała zaś jako „kompletną socjopatkę, po­ zbawioną emocji i wrażliwości”. Co jak co, ale na pewno należy do­ cenić Angelinę za jej metodę grania! Jednakże zdaniem Jolie film pozwolił jej doświadczyć ogrom­ nego poczucia więzi. Z jedną tylko Winoną nie mogła się dogadać. — Podczas pracy nad tym filmem byłam bardzo towarzyska, ale nie w odniesieniu do Winony - przyznała. - W końcu na tym właśnie stanęło. Lisa, jako nieformalna przywódczyni dziewcząt, jest jedną z naj­ bardziej dominujących postaci, zawsze w centrum wydarzeń, toteż Jolie przyznała, że była „bardzo towarzyska {podczas zdjęć}, ponie­ waż taka właśnie była Lisa”. — W mojej przyczepie cały czas kręcili się ludzie. Byłam kimś w rodzaju szefa zespołu. Mieliśmy zwariowane zwierzątka z balo­ nów i różne inne rzeczy, a ja kombinowałam, jak tu organizować przyjęcia —dodała. Większą część filmu nakręcono w różnych miejscach Harrisbur­ ga w Pensylwanii (zwłaszcza w Stanowym Szpitalu w Harrisbur­ gu, którego tereny przypominały szpital w McLean), a w weeken­ dy Jolie zapraszała do swojego samochodu niektóre aktorki —na przykład Brittany Murphy, grającą kapryśną, nadużywającą środ­ ków na przeczyszczenie Daisy, oraz Elisabeth Moss, wcielającą się w skłonną do samouszkodzeń Polly — i zabierała je do Nowego Jorku. — Bardzo się zbliżyłam do niektórych dziewcząt —wspomina. — Całkiem sporo kobiet grających w tym filmie miało swoje dziew­ czyny albo kochanki, albo było biseksualnych. Przypuszczalnie jed­ ną z nielicznych heteroseksualnych kobiet była Winona. Czy aktorki grające z Jolie były równie zastraszone przez „szefo­ wą zespołu”, jak ich filmowe bohaterki przez Lisę —nie wiadomo,

61

ale jedno jest pewne: doskonale wiedziały, że mają w swoim gronie kandydatkę do Oscara. - Wchodziła na plan i zmieniała energię w pomieszczeniu. To było tak, jakby zakradł się tygrys. Już w czasie zdjęć wszyscy wie­ dzieliśmy, że Angelina robi coś niezwykłego —przyznaje Elisabeth Moss. Natomiast Jolie zapytana o to, czy Ryder czuła się zagrożona jej talentem i osobowością, odpowiedziała: - Nie sądzę, żeby Winona była mną onieśmielona. Ale może myślała, że spróbuję ją pocałować! Jolie, grając Lisę, która jej zdaniem była postacią zarówno „wy­ zwalającą”, jak i „przerażającą”, pozwalała się porwać instynktowi. - Myślałam, że zagranie Lizy będzie bardzo trudne i wiele scen rzeczywiście sprawiało mi trudności - przyznała. —Ale rzecz w tym, że jej odruchy są całkowicie swobodne, a ja odkryłam, że moje odruchy również, a do tego niezbyt typowe! Niektórzy mogą uważać wyklejanie ścian przyczepy pornogra­ ficznymi zdjęciami za „nietypowy odruch”, ale Mangold dokładnie wiedział, co Jolie próbuje przez to osiągnąć. - Angie po prostu grała, że jest w skórze Lisy i że naciska gu­ zik za każdym razem, gdy jest jakiś do naciśnięcia. Angie taka jest. Prowokacyjna —wyjaśniał. Choć Angelina mówiła, że Lisa to osoba „żyjąca ze zbyt wiel­ kim rozmachem, zbyt szczera, zbyt głodna, zbyt pełna życia”, by­ ło jasne, że żadnej z tych cech nie uznaje za negatywny aspekt jej osobowości. W rzeczywistości były to słowa, które z powodzeniem mogła wykorzystać do opisu siebie samej. Wprawdzie miała świa­ domość, że pełna sprzeczności natura Lisy i skłonność do złych rze­ czy często okazywały się destrukcyjne i to nie tylko dla niej samej, ale i dla otoczenia, szczerze uważała jednak, że postać ta jest „na­ prawdę pozytywną siłą { ...}, jak ktoś zasługujący na współczucie”. Jolie, przygotowując się do roli, odwiedziła księgarnię i popro­ siła sprzedawcę, żeby wskazał jej literaturę traktującą o socjopa-

62

tach. Poczuła się zażenowana, gdy powiedział jej: „Proszę zajrzeć pod hasło «seryjni mordercy»”. Właśnie skończyła kręcić Kolek­ cjonera kości i dobrze wiedziała, że jest olbrzymia różnica między mordercą a kimś, kogo osobowość nie została sklasyfikowana ja­ ko „normalna”. — Uświadomiłam sobie, że ludzie tacy jak ona nie są opętani przez ciemne moce - wyjaśniła później. —Chodzi o to, że oni mają pewne instynkty. Rzecz sprowadza się do tego, iż Lisa nie uważa, że coś jest z nią nie w porządku. Ja też nie myślę, że ze mną jest coś nie w porządku, natomiast potrafię się złościć na różne rze­ czy i moim zdaniem to bardzo dobrze, że człowiek po prostu chce żyć. Sądzę, że Lisa reaguje zbyt emocjonalnie i jest nieszczęśliwa, ale widzi się w niej kobietę psychotyczną i bezwzględną. W mo­ jej opinii nie jest to film o studiowaniu przypadków psychiatrycz­ nych, ale o poznawaniu życia i cieszeniu się nim. Jolie mogła uwa­ żać, że jest to film o „cieszeniu się życiem”, ale po zakończeniu zdjęć zdała sobie sprawę, że przygotowania do roli poszły za dale­ ko, a ona sama za bardzo przy tym straciła na wadze i jest strasz­ liwie wychudzona. Choć rola nie wymagała od Angeliny, żeby by­ ła przeraźliwie chuda, aktorka stwierdziła, że neurotyczna energia, której miała w nadmiarze, zebrała żniwo i doprowadziła ją do ta­ kiego stanu. — Staram się przytyć — przyznała w wywiadzie po Przerwanej lekcji muzyki. —To był naprawdę ciężki czas w moim życiu. Gdy się denerwuję, jem niewiele, mimo że sobie o tym przypominam. Wy­ starczyłoby choćby pięć funtów —dodała. Dała też do zrozumienia, że martwi się, czy nie zostanie anorektyczką. — Mam nadzieję jak najszybciej się tym zająć. Chciałabym od­ zyskać dawną sylwetkę. Zawsze uważałam, że nie mam dobrej figury. Aktorka, która tyle włożyła w postać Lisy i która zawsze goto­ wa była jej bronić, przeżyła szok, gdy zobaczyła ostatecznie zmon­ towany film. W jej odczuciu Mangold usunął większą część z tego,

63

co pozwalało dojrzeć wrażliwość i bezbronność Lisy, tym sposobem zrobił z niej o wiele mniej sympatyczną osobę. — N a końcu filmu jest pewna scena, kiedy pod adresem Li­ sy padają słowa: „Nikt nie chce, żebyś żyła, nikomu nie podoba się to, jaka jesteś — lepiej żeby cię nafaszerowli środkami uspo­ kajającymi i związali, żebyś się zamknęła”. Gdy czujesz, że je­ steś kimś takim jak ona, robi się naprawdę ciężko, ponieważ m u­ sisz żyć z myślą: „Cholera, czy tylko niszczę wszystkich dookoła? Czy jestem zbyt dzika i zbyt głośna, i powinnam pozwolić wszyst­ kim żyć, a sama się zamknąć i uspokoić?”. Jeśli za rozsądne uwa­ ża się myślenie, że w byciu innym jest coś niewłaściwego, wolę być kompletną, cholerną wariatką —wyznała. Rowe bardzo przy­ pominała Angelinie ją samą, przypuszczalnie dlatego aktorka po­ czuła się urażona, kiedy w końcówce filmu każe się nam wierzyć, że szpital psychiatryczny jest jedynym miejscem dla kogoś takiego jak Lisa. — Nie mieści mi się w głowie, że ktoś może być zdania, iż ta­ kich jak ona trzeba zamykać - zwierzyła się kiedyś. Nie znosiła również, kiedy uważano Lisę za seksualnego dra­ pieżnika, gdy de facto w filmie tylko postać grana przez Ryder uprawiała seks. — Wszyscy pisali, że Lisa jest rozerotyzowana, choć na filmie ni­ kogo nawet nie dotykam. Za to postać grana przez Winonę upra­ wia seks z mnóstwem osób. Ale jej nikt nie oskarża, że jest „rozero­ tyzowana” —wypowiadała się na ten temat. Jolie zawsze bardzo otwarcie mówiła, że większość swoich ról traktuje jak pewien rodzaj terapii i że zagranie Lisy było tylko jesz­ cze jedną lekcją o sobie samej. — Nie jestem pewna, czy granie jest tym, co naprawdę powin­ nam robić, czy też czymś, co pozytywnie zbiega się z moim dorasta­ niem —powiedziała kiedyś, a Mangold potwierdził, że miała rację. — Dla mnie było jasne, że patrzę na kogoś, kto nie gra. Ona mówiła o sobie. To była część jej samej —przyznał.

64

Jak się okazało, nie tylko Jolie nie podobał się końcowy efekt montażu filmu. Równie krytycznie odniosła się do niego Susan­ na Kaysen, która stwierdziła, że Mangold potraktował scenariusz i intrygę z „hollywoodzką dowolnością”. Jednym z przykładów może być scena, gdy Lisa i Susanna uciekają ze szpitala, chcąc podjąć pracę w Disney World. Była to całkowita fikcja i Kaysen uznała, że Mangold zaingerował w jej książkę, żeby film stał się hitem kasowym. Ogromne wrażenie zrobiła jednak na niej gra Winony, co mile połechtało aktorkę. Ryder była tak przywiąza­ na do filmu, że nazywała go swoim „ukochanym dzieckiem”, więc błogosławieństwo podziwianej przez nią autorki bardzo ją podbu­ dowało. Winonie Ryder (wcześniej nominowanej do Oscara za role w fil­ mach Małe kobietki i Wiek niewinności) zależało nie tylko na apro­ bacie Kaysen, lecz także na tym, aby Akademia doceniła ją i tym razem, za postać Susanny. Było jednak jasne, że największe wra­ żenie robi w filmie kreacja Jolie. Ryder została pominięta, nato­ miast Jolie otrzymała nominację do nagrody dla najlepszej aktorki drugoplanowej, obok Toni Cołlette (Szósty zmysł), Catherine Keener {Byćjak John Malkovich), Chloe Sevigny (Nie czas na łzy) i Samanthy Morton {Słodki drań). Biorąc pod uwagę cztery lata starań Ryder o ekranizację Przerwanej łekcji muzyki, można się spodziewać, że po­ minięcie przy nominacjach mogło być dla niej bolesne. Zwłaszcza, że niezbyt lubiły się z Angeliną. Jednakże nawet ona nie mogła po­ wiedzieć, że Jolie nie zasługuje na ukłon ze strony Akademii, gdyż jej gra była zniewalająca i łatwo przeoczyć bohaterkę Ryder, gdy na ekranie jest Jolie. Choć więc Winona znakomicie zagrała in­ trowertyczną Susannę, zostaje całkowicie przyćmiona przez pełną życia i energii grę Jolie. Ta ostatnia, jako Lisa, grasuje po oddzia­ łach szpitala jak zwierzę polujące na zdobycz. Nie sposób oderwać od niej oczu. Film spotkał się z mieszanym przyjęciem krytyki, ale wszyscy jednym głosem orzekli, że swoją kreacją Angelina odniosła absolutny sukces.

65

Gdy nadszedł oscarowy wieczór, Jolie wyglądała jak prawdziwy wamp, w czarnej, sięgającej ziemi sukni z długimi rękawami. To­ warzyszył jej ukochany brat James jako jej „wspaniały wspólnik”. - To był piękny dzień - tak mówiła później o 27 marca. - Ra­ nek spędziłam z przyjaciółmi, którzy pomogli mi się przygotować, przyszła też moja rodzina. Powiedzieli mi, że nieważne, co będzie, że mnie kochają i są ze mnie dumni. Już wtedy był to najwspanial­ szy dzień w moim życiu. Skoro zanim jeszcze wygrała, już uważała ten dzień za najpięk­ niejszy w życiu, to musiała przeżyć euforię, gdy James Coburn (który rok wcześniej otrzymał Oscara dla najlepszego aktora dru­ goplanowego za Prywatne piekło) wyczytał jej nazwisko jako zdo­ bywczyni Oscara dla najlepszej aktorki drugoplanowej. Przejęta Jolie na chwilę zasłoniła twarz rękami, ale to, co na­ stąpiło potem, całkowicie przyćmiło jej tryum f i stało się tematem rozmów w Tinseltown4 na długie miesiące. Otóż aktorka odwróci­ ła się w stronę siedzącego obok brata, żeby go pocałować, ale za­ miast zwyczajowego hollywoodzkiego pocałunku w powietrzu, po­ całowała go w usta w sposób bardziej przystający kochankom niż bratu i siostrze. Samo to nie wywołałoby zapewne takiego porusze­ nia, ale Angelina podkreśliła w podziękowaniu, jak bardzo „jest za­ kochana” w swoim bracie. Wyszła na podium i powiedziała: - Boże, jestem zaskoczona, że nikt nie zemdlał. Jestem w szo­ ku. I tak bardzo zakochana w moim bracie. Po prostu mnie przy­ tulił i powiedział, że mnie kocha. Wiem, że jest teraz bardzo szczęśliwy Winona, jesteś fantastyczna. I Whoopi, wszyscy. {Dziękuję} mojej rodzinie za to, że mnie kocha. Geyerowi Kosiń­ skiemu {managerowi}, mamie, która jest najdzielniejszą, najpięk­ niejszą kobietą, jaką kiedykolwiek znałam. I ojcu. Jesteś wielkim 4

Tinseltown —slangowa nazwa Hollywood, wprowadzona w latach 70. ubie­ głego wieku. Słowo tinsel oznacza coś zwracającego uwagę, krzykliwego, a przy bliższym poznaniu bezwartościowego.

66

aktorem, a jeszcze lepszym ojcem. Jamie, bez ciebie nie miała­ bym niczego. Jesteś najbardziej niesamowitym mężczyzną, jakiego znam, i kocham cię. Taka egzaltowana wylewność była czymś normalnym u roz­ emocjonowanej laureatki Oscara, ale wzmianki na temat Jam ie­ go w połączeniu z wcześniejszym pocałunkiem sprawiły, że media szybko przekształciły Oscarowy tryum f Jolie w kazirodczy skandal. Aktorka zawsze otwarcie mówiła o swojej seksualności, poza tym prasa cały czas posądzała ją o jakieś dziwaczne skłonności, więc nie było końca roztrząsaniu ewentualnych motywów takiego zachowa­ nia. Pojawiło się mnóstwo opowieści o tym, że naprawdę zakocha­ ła się w bracie i że potajemnie z nim sypia. Po raz pierwszy w życiu Jolie była naprawdę zszokowana i wstrząśnięta tym, że jej słowa i czyny mogły być tak niewłaściwie zrozumiane. Aż do teraz nie przejmowała się tym, co ludzie myśłą o niej i jej niekonwencjonalnym zachowaniu, i robiła, co się dało, żeby pro­ wokować i iść pod prąd. Jednakże sugestia, że ona i jej brat ma­ ją romans czy też uprawiają seks, to było już o krok za daleko, na­ wet dla ekscentrycznej Angeliny, i całe to zamieszanie wywołane jej zachowaniem podczas gali wręczenia Oscarów zbulwersowało ją i wystraszyło. - Nie całowałam brata —powiedziała w wywiadzie. - Przez ca­ łe życie pragnęłam Oscara. Mój ojciec go otrzymał. W dzieciństwie przeżyliśmy z bratem trudne chwile. Wiele razem przeszliśmy i to, że zawsze mnie wspierał, wiele dla mnie znaczy. W takiej chwili chcesz kogoś objąć i pocałować. I co z tego, że w usta? Kto by się tym przejmował? Nie mieliśmy przy tym otwartych ust ani nic ta­ kiego. To nie był jakiś romantyczny pocałunek. O reakcji mediów powiedziała, że była „wariacka”. - To naprawdę przykre, kiedy twoje słowa interpretuje się w ta­ ki sposób, to chore - mówiła. - Kiedyś myślałam, że może powin­ nam była rozegrać to inteligentnie i odpowiadać na pytania gładko i profesjonalnie, jak robi to wiele osób. Uświadomiłam sobie jednak,

67

że znienawidziłabym samą siebie, gdybym tak robiła, ponieważ nie chcę prezentować światu fałszywego wizerunku - dodała. Była tak­ że bardziej niż trochę rozczarowana, że incydent z pocałunkiem cał­ kowicie przesłonił fakt otrzymania przez nią Oscara. — Nie wiadomo dlaczego ludzie uznali, że o wiele bardziej in­ teresujące jest skupienie się na czymś, co jest chore i niepokojące, niż na tym, że dwójka rodzeństwa wzajemnie się wspiera i kocha. Rzecz w tym, że gdybym sypiała z bratem, powiedziałabym o tym. Tyle o mnie chyba wiadomo —stwierdziła. Angelina i Jamie bardzo zbliżyli się do siebie od czasu, gdy zo­ stawił ich ojciec, mieli wtedy odpowiednio rok i trzy lata. Należało się spodziewać, że chłopak, który filmował swoją siostrzyczkę, jak odgrywała dla niego przedstawienia od pierwszych chwil, gdy tyl­ ko nauczyła się chodzić i mówić, będzie chciał być przy niej pod­ czas najważniejszego wieczoru w jej karierze. Choć oboje wiedzieli, jaki charakter ma ich wzajemna miłość i że nie zrobili niczego dzi­ wacznego ani złego, Jolie przyznała, że po burzy na łamach prasy zaczęli się nad wszystkim zastanawiać. — Rozmawialiśmy o tym - powiedziała. - Czy ludzie rzeczywi­ ście myślą, że ze sobą śpimy? Nie, to niemożliwe. Mój brat ko­ cha film. Zna nazwiska wszystkich laureatów Oscara. I tak bardzo mnie wspierał. Zatem gdy powiedziałam: „Jestem tak bardzo za­ kochana w swoim bracie”, starałam się wyrazić, że to o wiele wię­ cej niż zdobycie tej pieprzonej nagrody, że aż nie wierzę, jak bardzo ten człowiek mnie kocha. Czasem dzieciaki z rozbitej rodziny zbli­ żają się do siebie bardziej niż inne i trzymają się razem. N a nieszczęście dla Angeliny James bardzo ucierpiał wsku­ tek spekulacji prasy, a skupiona na nim uwaga sprawiła, że zaczął podchodzić do sprawy nieco paranoicznie i już nie trzymał się sio­ stry tak blisko jak dawniej, aby nie prowokować kolejnych plotek o kazirodztwie. — Zrodziło to dystans między nami - powiedziała Jolie krótko po wręczeniu Oscarów. - Jamie uważa, że powinniśmy trzymać się

68

od siebie z daleka. Nie rozmawiałam z nim od kilku miesięcy. My­ ślę, że on - choć nie jestem pewna - w pewnym sensie postanowił nie być aż tak blisko mnie. Żebyśmy nie musieli odpowiadać na głupie pytania —dodała. Poza tym Jolie martwiła się, jak rodzice poradzą sobie z plot­ kami, że ją i Jamesa łączy związek sprzeczny z naturą. Jeśli chodzi o pełen wzlotów i upadków kontakt z Angeliny z ojcem, to w tam ­ tym okresie byli na etapie bliskości i Voight, wzorem wszystkich dobrych ojców, przekazał jej kilka cennych uwag. - Wyjaśnił mi, że sukces i sława w Hollywood nie dają spełnie­ nia —wspomniała kiedyś Jolie. —Nawet przez sekundę nie sądzi­ łam, że jeśli zagram w filmowym hicie i zostanę zaakceptowana, to będę się czuła naprawdę dobrze i wszystko będzie w porządku dodała. Była to najprawdziwsza prawda. Choć w sferze zawodowej do­ ceniono ją i nagrodzono, to w życiu prywatnym bez pardonu znie­ ważono. Aktorka uznała wówczas, że jedynym sposobem prze­ trwania w takim świecie jest pozostanie wierną sobie. - Pomyślałam, że mogę żyć tylko w jeden sposób, czyli całko­ wicie uczciwie. Jestem gotowa żyć po swojemu, niezależnie od re­ akcji, jakie to może wywoływać —stwierdziła. Afera z kazirodztwem być może zrujnowała oscarowy wieczór Angeliny, ale aktorzy z obsady Grzesznej miłości, filmu, który kręci­ ła w Meksyku w okresie przyznawania Oscarów - wśród nich był również Antonio Banderas —nie mieli wątpliwości, że gdy Jolie do nich wróci, będzie potrzebować czegoś, co wywoła uśmiech na jej twarzy. Jak rasowy pracoholik, którym przecież była i jest, powró­ ciła na plan tuż po Oscarowej gali, a rankiem obudziła się, słysząc pod oknem swojej przyczepy orkiestrę mariachi. Reżyserem Grzesz­ nej miłości był Michaeł Cristofer, ten sam, z którym Jolie kręciła Gą. Większa część ekipy filmowej również była ta sama. Ponieważ wcześniej współpracowali ze sobą przy dwóch produkcjach, two­ rzyli bardzo zgraną grupę i zrozumiałe było, że koledzy Jolie byli

69

bardzo dumni z jej osiągnięć. Tak więc mariachi grali, a wszyscy członkowie obsady jak jeden mąż stali obok przyczepy Angeliny i każdy miał w dłoni jedną czerwoną różę. Skończyło się na tym, że Angelina trzymała w ramionach bukiet ponad 200 róż i nie mogła opanować wzruszenia. - Wszyscy się rozkleili —powiedziała potem. —Czułam się, jak­ bym była ich małą dziewczynką. I obudziła się we mnie nadzieja, że ta mała dziewczynka być może jakoś przeżyje w tym biznesie. By­ łam bardzo wrażliwa i krucha, gdy pracowaliśmy {nad Gią} {...}, znali mnie i wiedzieli, kiedy rzeczywiście boję się, że umrę młodo i że zostało mi niewiele życia. To było niesamowite —dodała. W Grzesznej miłości —filmie opartym na powieści Cornella Wool­ richa pod tym samym tytułem - Angelina wcieliła się w postać femme fatałe Julii Russell. Banderas zagrał Luisa Vargasa, boga­ tego kubańskiego biznesmena, który sprowadził sobie z Ameryki poznaną korespondencyjnie narzeczoną (Russell), po czym bezna­ dziejnie się w niej zakochał i cierpiał z powodu jej wyrachowanych sztuczek. Jolie doskonale pasowała do roli pięknej i uwodzicielskiej partnerki głównego bohatera, która zakochała się w nim i tym sa­ mym znalazła się w centrum moralnego dylematu. Angelina miała już w swojej karierze role w filmach, na któ­ rych krytycy nie zostawili suchej nitki, a Grzeszna miłość była kolej­ ną taką produkcją. Pod adresem filmu padały takie określenia, jak „mdły”, „rozwlekły”, „pozbawiony przekonującej namiętności, nie­ budzący zainteresowania ani fascynacji”. Jak na film „pozbawiony przekonującej namiętności” zawarte w nim sceny erotyczne wywo­ łały niezłe zamieszanie, zwłaszcza gdy w prasie ukazały się ujęcia usunięte w trakcie końcowego montażu. Po obejrzeniu gorących scen miłosnych między Jolie a Banderasem producenci postanowili bowiem wyciąć dziesięciominutowy fragment, obawiając się, że je­ go dosłowność zrazi potencjalnych widzów. Zestawienie Jolie z kimś takim jak Banderas zawsze kończy się prawdziwymi fajerwerkami, ale nikt się nie spodziewał aż tak 70

sprośnych scen. Jak mówią sami aktorzy, wszystko było jedynie grą i zarówno Jolie, jak i Banderas mocno podkreślali, jak mało przy­ jemne jest kręcenie scen miłosnych. — Niełatwo robić coś takiego - tłumaczył Banderas. - Nie my­ ślałem wtedy: „O, jak wspaniałe, resztę popołudnia spędzę, leżąc na Angelinie Jolie!”. Dla nas obojga był to dzień pracy {...}. Szcze­ rze mówiąc, wcale mnie to nie podnieca. W przypadku Banderasa mogło także chodzić o jego żonę, któ­ ra czułaby się pewnie nieco zagrożona przez piękną i, co tu dużo mówić, młodszą Jolie. - To jedna z najpiękniejszych, najseksowniejszych kobiet na świecie. Jak tu nie czuć się dziwnie? - powiedziała Griffith do mę­ ża o jego filmowej partnerce. Choć media podchwyciły te słowa i spekulowały na wyścigi, czy Jolie i Banderas mieli romans, Melanie nie musiała się niczym mar­ twić. Angelina w z założenia kontrowersyjnej wypowiedzi przeko­ nywała, że jeśli miałaby mieć z kimkolwiek romans, byłaby to Me­ lanie, a nie jej mąż. - Antonio jest żonaty z piękną kobietą —powiedziała. - Prę­ dzej przespałabym się z nią niż z nim —dokończyła przewrotnie. Zatem, choć przyznała, że między nią a Banderasem istniała potęż­ na „chemia”, potwierdziła również, że sceny miłosne są na ekranie o wiele bardziej zmysłowe, niż były w rzeczywistości. - Gdy się kręci sceny miłosne, nie ma w tym nic romantyczne­ go ani erotycznego - tłumaczyła. —Przypomina to jakiś dziwaczny taniec. Nie obnażamy się przed sobą, nie czujemy tej drugiej osoby i tak naprawdę nie ma w tym żadnej intymności. Tylko udajemy, że jest. Jolie oświadczyła również, że nigdy nie zaangażowałaby się w romans z żonatym mężczyzną. - Kiedy ktoś ma żonę i dzieci, to tak, jakby nosił jakąś trefną maskę - stwierdziła. —Dla mnie taka osoba nie jest seksowna, bo myślę, że to {małżeństwo i dzieci} jest takie piękne. 71

Banderas nieraz miał u swego boku nietuzinkową kobietę, ale nawet on przyznał, że reputacja Jolie go onieśmielała. Zresztą, dopóki osobiście jej nie poznał, uważał, że praca z nią może być trudna. — Trochę się obawiałem - przyznał później. — Przeżyłem już Madonnę w Evicie i nagle słyszę, że będę pracować z Angeliną. Miała reputację naprawdę ostrej kobiety. Przyjechałem więc na plan trochę wcześniej, ponieważ chciałem z nią najpierw porozma­ wiać, a tu się okazuje, że jest delikatna i miła. Jej ostrość to tylko mechanizm obronny. Jolie równie gorąco chwaliła swojego filmowego partnera. Oświadczyła nawet, że pod koniec zdjęć Banderas stał się jej bliski jak rodzina. — Dobrze się poznaliśmy. Jest dla mnie jak taki nietypowy brat. Jest naprawdę kochany, ale tylko się kumplujemy —powiedziała. Gdy światowe media robiły szum wokół bliskiego związku Jolie i jej brata oraz wokół namiętnych scen z Banderasem, Jolie po ci­ chu i niepostrzeżenie znów się zakochała, a prasa nie mogła się bar­ dziej mylić co do obiektu jej uczuć. — Było oczywiste, że ta dziewczyna jest zakochana. Ale kim był ten jej tajemniczy ukochany? —zastanawiał się Banderas.

szalony świat billy’ego boba Wprawdzie w oscarowy wieczór Angelina zadeklarowała pu­ blicznie miłość do swojego brata, ale w rzeczywistości jej myśli zajmował ktoś inny. Pierwszą rzeczą, jaką zrobiła po odebraniu statuetki, było chwycenie za telefon - pragnęła jak najszyb­ ciej porozmawiać z mężczyzną, w którym od miesięcy sekretnie się kochała. Był nim Biłly Bob Thornton, którego Jolie spotka­ ła w 1998 roku na planie filmu Zmęczenie materiału. Następnie, tuż po obowiązkowych pooscarowych przyjęciach, pojechała pro­ sto do hotelu Sunset Marquis, gdzie zatrzymał się Thornton. Gdy się tam zjawiła, Biłly Bob był w piżamie i właśnie położył spać swoich dwóch synów, Williama i Harry'ego. O n i Angelina długo siedzieli, rozmawiając o jej sukcesie. Było to niezbyt huczne świę­ towanie jak na aktorkę, która właśnie otrzymała Nagrodę Akade­ mii, ale wówczas Angelinie zależało tylko na tym, żeby być z Bil­ lym Bobem. Jeśli wymagałoby to podróży na koniec świata, nie wahałaby się ani chwili. Tymczasem musiała wstać o czwartej nad ranem, żeby zdążyć na samolot do Meksyku, gdzie kręciła Grzeszną miłość z Antoniem 73

Banderasem. Jednakże brak snu jakoś wcale nie martwił zakocha­ nej bez pamięci aktorki. Choć Angelina i Billy Bob poznali się dopiero na planie Zmęcze­ nia materiału, przez wiele lat mieli wspólnego managera, Geyera Kosińskiego, który opowiedział każdemu z nich o istnieniu tego drugiego, przeczuwając, że mogliby się sobie spodobać. - Jest taka dziewczyna, bardzo podobna do ciebie pod wzglę­ dem gry aktorskiej - powiedział kiedyś Thorntonowi. —Jest two­ im kobiecym odpowiednikiem. Trochę boję się poznać was ze sobą, ponieważ moglibyście wziąć ślub. Co więcej, zanim Jolie i Thornton się poznali, przebywali nawet w tym samym pomieszczeniu, ale Angelina robiła wszystko, żeby z Billym nie rozmawiać, przypuszczalnie wystraszyły ją przewidy­ wania managera. Jednakże, gdy spotkali się w Toronto, w windzie, niedługo po tym, jak przyjechała kręcić Zmęczenie materiału, nie miała dokąd uciec. Później oboje zgodnie twierdzili, że gdy spoj­ rzeli na siebie w tej windzie, od razu wiedzieli, że ich życie nie bę­ dzie już takie samo. W wywiadzie dla magazynu „Rolling Stone” Jolie i Thorn­ ton z właściwą sobie szczerością wspominają moment, gdy po raz pierwszy na siebie spojrzeli i Thornton wykonał pierwszy ruch. - Powiedziałem: „Jestem Billy Bob, jak się masz?”. I pamiętam tylko {...}, no wiesz, takie pragnienie, żeby to się nie skończyło. Chciałem, żeby ta winda zjechała aż do Chin. To było jak grom z jasnego nieba. Stało się coś, co nie zdarzyło mi się nigdy przed­ tem - opowiadał. Jolie była równie zaskoczona swoją reakcją. - Coś złego stało się ze mną w tej windzie. Jakaś chemia. Do­ słownie weszłam na ścianę. Naprawdę wpadłam {na ścianę windy}, gdy z niej wychodziliśmy. On wsiadł do vana i powiedział: „Jadę przymierzyć spodnie, chcesz jechać ze mną?”, a ja prawie zemdla­ łam. Usłyszałam tylko, że zdejmuje spodnie. Powiedziałam: „nie”. A potem poszłam za róg i siadłam przy murze, ciężko dysząc.

74

Myślałam: „Co... to ... było? Jezu, jak ja będę pracować?”. Całko­ wicie zgłupiałam - wspominała. Ten incydent przypuszczalnie pomógł Jolie wczuć się w postać Mary Bell, ogarniętej obsesją żony Russella Bella, którego grał właśnie Thornton. Film Zmęczenie materiału opowiada o grupie no­ wojorskich kontrolerów lotów, którą kieruje Nick Falzone (gra go John Cusack). Do zespołu dołącza nowy pracownik - Russel Bell - co wytrąca Nicka z równowagi. Cusack doskonale pasował do roli neurotycznego i przewrażliwionego na swoim punkcie Nicka, a Thornton zagrał tajemniczego samotnika Russella. Reżyser Mikę Newell był absolutnie pewien, że Angelina co najmniej dotrzyma kroku Thorntonowi jako piękna, ale nie w pełni kontrolująca się żona Russella, Mary. - Angelina ma dar gry aktorskiej, a kamera jest w niej zako­ chana —powiedział. Początkowo zamierzano obsadzić Jolie w roli Connie Falzone, ale aktorka miała wątpliwości, czy wie wystarczająco dużo o ma­ cierzyństwie, więc postać ta przypadła w końcu Cate Blanchett. Za to fantastycznie zagrała żonę Russella, której ciągle mało by­ ło uwagi ze strony męża. Można powiedzieć, że w tym przypad­ ku życie naśladowało sztukę, gdyż Jolie bez reszty uległa czarowi Thorntona. Choć oboje natychmiast poczuli do siebie pociąg, jeszcze przez kilka miesięcy od pierwszego spotkania nie byli parą. Thornton mieszkał wówczas z aktorką Laurą Dern, z którą był zaręczony (spotkali się w marcu 1997 roku na planie serialu Ellen, podczas kręcenia odcinka Comming out), a Jolie —która po rozstaniu z Jon­ nym Lee Millerem przez rok spotykała się z H uttonem - wciąż nie miała rozwodu z pierwszym mężem. Niemniej jednak w trakcie pracy nad filmem Billy Bob i Angelina zbliżyli się do siebie i często wychodzili razem na kolację, choć nigdy sami. - Rozmawialiśmy o dziwnych rzeczach. Całkiem przypadko­ wo mówiliśmy o jakichś sprawach z własnego życia, na przykład

75

o tym, jak trudno żyć z innymi ludźmi, na co on stwierdzał: „Z to­ bą mógłbym żyć” —wspominała Jolie. Rozsądek podpowiadał Angelinie, że „nie mogą być ze sobą”, przynajmniej w tamtym okresie, ale Billy Bob skradł jej serce. Krótko po tym, jak się poznali, wytatuowała sobie jego imię w pa­ chwinie, upamiętniając tym poznanie tak ważnej dla siebie osoby. (Billy Bob dowiedział się o tym tatuażu dopiero znacznie później). Choć między nimi aż iskrzyło od erotycznego napięcia, na planie zachowywali się jak absolutni profesjonaliści. — Przed kamerami byli niezwykle przekonujący jako małżon­ kowie, ale moim zdaniem było to po prostu doskonale aktorstwo i nic więcej - mówi o nich producent Art Linson. Z pewnością też w tamtym okresie nie doszło między nimi do żadnych deklaracji. - Nigdy nie powiedzieliśmy sobie, że pewnego dnia będziemy razem. Teraz jednak wiem, że niemożliwością było, żebyśmy nie zostali parą —przyznał później Thornton. Chociaż wszechobecna w show-biznesie plotka zwykła łączyć imię Jolie z każdym mężczyzną, z którym pracowała na planie, tym razem nikt nawet nie podejrzewał romansu aktorki z Thorn­ tonem. Może sprawiła to dzieląca ich różnica wieku, bo aż dwa­ dzieścia lat, czy też zaangażowanie Thorntona w związek z Dern, faktem jest, że nikt nie poświęcił tej przyjaźni szczególnej uwagi. Jolie, zapytana, jak im się udało utrzymać wszystko w tajemnicy, odpowiedziała, że „nikt tego nie wypatrywał”. Po zakończeniu zdjęć do Zmęczenia materiału przez kilka miesię­ cy nie mieli ze sobą kontaktu, ale w końcu ich bliska znajomość zo­ stała odnowiona przez telefon. Kiedy ostatecznie zdecydowali się być razem, ich związek nie był pozbawiony dramatów. Na przykład za­ ledwie kilka dni przed ślubem, który odbył się 5 maja 2000 w Las Vegas, Jolie została siłą zabrana do Centrum Medycznego UCLA po ataku „paraliżującej rozpaczy” i przypływie myśli „samobójczych”, spowodowanych faktem, że nie mogła być z Billym Bobem. 76

Angelina opowiedziała później o tym wydarzeniu w wywiadzie dla magazynu „Rolling Stone”. — Stało się jakoś tak, że nie wiedzieliśmy, czy będziemy umie­ li być razem - mówiła. - Pamiętam, że pojechał dokądś samocho­ dem, a ja nie byłam pewna, czy wszystko z nim w porządku Chcieliśmy się pobrać, a potem z wielu różnych przyczyn uznali­ śmy, że nie możemy. Jego nie było, a mnie zaczęło się wydawać, że coś mu się stało i straciłam zdolność... Po prostu trochę wtedy zwariowałam. Uwadze aktorki nie umknął fakt, że właśnie - o ironio - otrzy­ mała Oscara za rolę dziewczyny zamkniętej w szpitalu psychia­ trycznym. — Proszę mi wierzyć, z dzisiejszej perspektywy to wydaje się na­ prawdę zabawne. Dziewczyny {w szpitalu} musiały przeżyć szok. Bełkotałam, szalałam, a one widziały mnie grającą w filmie. Bar­ dzo dziwne. Postawiłam się na ich miejscu. Jedna stale słuchała de­ presyjnej, przywołującej samobójcze myśli muzyki. Chciałam, że­ by poczuła się lepiej, więc zostawiłam jej swój walkman z muzyką The Clash i agresywnymi, wojowniczymi utworami —wspominała. Wprawdzie wiele osób może uznać, że Jolie daje zły przykład, ponieważ tak otwarcie mówi o zażywaniu narkotyków, samookale­ czeniach i fascynacji krwią, jednak to przemawia na korzyść aktor­ ki, która szczerze obnaża swoją duszę. Dla niej najbardziej liczy się uczciwość i szczerość, więc uważa, że z odsłaniania takich szczegó­ łów z własnego życia, jak wspomniane załamanie nerwowe, wyni­ kają same dobre rzeczy. — Nie mam oporów, żeby pokazywać swoje wady. To poma­ ga innym dziewczynom uświadomić sobie, że też są w stanie prze­ trwać. Żyję mocno, kocham mocno i wszystko robię mocno. Je ­ stem marzeniem terapeuty - stwierdziła. Tuż przed załamaniem Jolie odwiedziła Thorntona w Nashville. Po powrocie, gdy mama przyjechała po nią na lotnisko w Los An­ geles, nie mogła przestać płakać, była w stanie skrajnej rozpaczy.

77

Bertrand zrobiła to, co każda matka w podobnej sytuacji - zasię­ gnęła profesjonalnej porady i w ciągu paru godzin Angelina zna­ lazła się w szpitalu. Zdaniem lekarzy zachowywała się jak osoba pogrążona w głębokim żalu i smutku, a sama Jolie wspomina, że myślała wtedy, iż Billy’ego Boba „nie m a”. — Być może jakaś część mnie miała potrzebę wyłączenia się na kilka dni, żeby wszystko przetrawić. Nie wiem —zastanawiała się. Za to Marcheline uznała, że w takiej sytuacji najlepiej będzie odnaleźć Thorntona i —mimo protestów córki —powiedzieć mu, co się dzieje. Skończyło się tym, że parę godzin po wypisaniu Jolie ze szpitala ona i Thornton byli już małżeństwem. Dla Angeliny było to drugie małżeństwo, a dla Billy’ego Bo­ ba —piąte. N ikt nie był bardziej zaskoczony, żeby nie powiedzieć: zrozpaczony, na wieść o tym ślubie niż Laura Dern, która nie miała pojęcia, że jej związek z Thorntonem się skończył. Zaledwie w paź­ dzierniku poprzedniego roku Thornton opowiadał, jak bardzo jest z nią szczęśliwy. —Jestem szczęśliwie związany z kimś, kto jest moim najlep­ szym przyjacielem. Mamy ogród i psa... - zwierzał się w którymś z wywiadów. Może i mieli ogród oraz psa, ale w ich związku najwyraźniej brakowało komunikacji. — Wyjechałam, żeby kręcić film, a w tym czasie mój chłopak się ożenił i już nigdy więcej się nie odezwał. To jest jak nagła śmierć mówiła później Dern. Thornton, podobnie jak Jolie, w miłości niczego nie robił po­ łowicznie. Był dwadzieścia lat starszy od Angeliny (urodził się 4 sierpnia 1955 w H ot Springs w stanie Arkansas), ale różnica wie­ ku się dla nich nie liczyła, skoro byli bratnimi duszami. — Wiek nic dla mnie nie znaczy —oświadczyła Jolie. —Byłam już żoną mężczyzny w moim wieku i nie udało się. Pochodzili również z zupełnie różnych środowisk. Jolie dorastała pośród arystokracji show-biznesu, a Thornton z dala od wielkiego 78

świata. Jego matka, Virginia, była medium (przewidziała, że jej syn będzie pracować z Burtem Reynoldsem i otrzyma Oscara; Thorn­ ton został potem współautorem scenariusza do filmu Dotyk prze­ znaczenia, w którym wykorzystał wiedzę o zdolnościach matki). Ojciec Thorntona, Billy Ray, pracował jako nauczyciel historii w li­ ceum i trener koszykówki. Billy Bob miał także dwóch młodszych braci: Johna Davida i Jim m y’ego Dona. Jednakże Jolie i Thornton nie mogli oprzeć się przemożnemu poczuciu, że nigdzie nie przy­ należą. Każde z nich miało problemy z funkcjonowaniem w swoim środowisku i oboje często czuli się niezrozumiani, natomiast gdy byli razem, poruszanie się w świecie stawało się łatwiejsze. — Nigdy nie sądziłam, że będę wyciszona, spokojna czy też usa­ tysfakcjonowana - przyznała Jolie w tamtym okresie. - Myślałam, że żyję tylko w jakichś pięciu procentach i że dłużej już tak nie mo­ gę, że nigdzie nie zagrzeję miejsca, że nikt nie będzie w stanie do­ trzeć do mojego wnętrza —czułam się pusta. A teraz jestem cał­ kowicie wyciszona i czuję, że moje życie ma wiele sensu, wszystko stało się jasne. On po prostu sprawił, że jestem spełniona. Uwiel­ biam go i świetnie się z nim bawię - opowiadała. Stwierdziła rów­ nież, że właśnie obecny mąż nauczył ją kochać i akceptować siebie samą, a był to problem, z którym borykała się w trudnych mo­ mentach z przeszłości. — Dopóki się nie spotkaliśmy, nigdzie nie przynależeliśmy. Ro­ zumiemy się absolutnie. Nawet nie wiedziałam, jak kochać samą siebie, dopóki Billy nie nauczył mnie, czym jest miłość. Thornton równie pochlebnie wyrażał się o wpływie, jaki Ange­ lina wywarła na jego życie. — Uratowała moją duszę - powiedział kiedyś. - Byłem już na wylocie. Żyłem w kłamstwie i nigdzie nie przynależałem. Pogrąża­ łem się w smutku. Angelina mnie wyciągnęła. Pomimo poprzednich małżeństw —w 1978 roku ożenił się z Me­ lissą Gatlin, z którą miał córkę Amandę Spence; w latach 1986-1988 był żonaty z aktorką Toni Lawrence; w 1990 roku ożenił się

79

z inną aktorką, Cyndą William; z czwartą żoną, Pietrą Dawn Cher­ niak, był w latach 1993-1997 i miał z nią dwóch synów - Billy Bob był bardziej niż pewny, że piąty raz będzie szczęśliwy. - Przez całe życie myślisz: „To jest to ”. „To jest to”. „To jest to” —wyjaśnił kiedyś. - A kiedy to rzeczywiście jest to, wówczas czu­ jesz się jak maty chłopiec, który przywołał wilka. Ale to naprawdę jest „to” - dodał. Sceptycy od początku wątpili w trwałość związku T horntonJolie, ale aktor od razu rozwiał wszelkie wątpliwości. — Nie potrafimy wam udowodnić, że będziemy razem na za­ wsze, ale teraz jesteśmy —stwierdził. —Za pięć lat znowu się spo­ tkamy i jak spytacie: „Jak się ma twoja żona?”, odpowiem: „Po prostu świetnie”. Wcześniej nigdy nie byłem we właściwym miej­ scu, to wszystko. Ale wiecie co? Gdy w końcu docierasz tam, gdzie powinieneś być, to jest wspaniałe. Billy Bob z całą pewnością pasował do Angeliny pod względem ekscentryczności —gdy ona bez oporów opowiadała o swojej ko­ lekcji noży, on był znany z tego, że cierpi na zaburzenia obsesyjno­ -kompulsywne, lęk przed antykami i upodobanie do pomarańczo­ wego jedzenia. Oboje mieli też trudne relacje z ojcami. Thornton wręcz mówił, że jego ojciec był „potworem”, który „nigdy tak na­ prawdę go nie lubił”. Podobnie jak w wypadku Angeliny przyczy­ ną problemów Billy’ego Boba z ojcem była silna osobowość aktora. - Mówią, że {ojciec} szalał na moim punkcie, gdy byłem nie­ mowlęciem - przyznał aktor. - Ale gdy zacząłem mówić, wszystko się skończyło. Nie lubił, gdy ktoś miał własne zdanie. Niełatwe relacje z ojcem były więc, oprócz kiłku innych rzeczy, jeszcze jednym elementem wspólnym, który sprzyjał związkowi Bilły’ego Boba i Angeliny. Thornton, tak jak i Jolie, eksperymentował w młodości z nar­ kotykami, ale zdecydował się przestać, zanim będzie za późno. — Człowiek może z tym zerwać. Nie jest idiotą - opowiadał. — Patrzę na swoje dzieci i myślę: „Nigdzie się nie wybieram”. 80

W roku 2001 wyjawił natomiast: — Nie piję alkoholu od około sześciu lat. I już dwadzieścia lat, jak nie biorę narkotyków. Po prostu czuję się lepiej. Kropka. Posunął się nawet do tego, że rzucił palenie, gdy musiała to zro­ bić Angelina, przygotowująca się do roli Lary Croft w filmie Tomb Raider. Dodatkowym bodźcem była dla niego również śmierć ojca, który zmarł na raka płuc, gdy Billy Bob miał osiemnaście lat. Angelina pierwsza skrytykowałaby pomysł zaistnienia w Holly­ wood dzięki nepotyzmowi, wiadomo jednak, że właśnie koneksje rodzinne pomogły jej wystartować. Choć twierdzi, że chodziła na przesłuchania, nie mówiąc reżyserom, kim jest jej ojciec, dorastanie u boku gwiazdora dało jej co najmniej pojęcie, w które drzwi naj­ lepiej zastukać. Billy Bob nie miał takich luksusów i gdy w 1991 roku przeprowadził się razem z przyjacielem z dzieciństwa Tomem Eppersonem do Los Angeles, przez cale lata obaj z trudem torowa­ li sobie drogę do Tinseltown. W pewnym momencie Billy popadł tarapaty finansowe i tak długo obywał się bez jedzenia, że trafił do szpitala z powodu niedożywienia. N a szczęście, jego lekarz prowa­ dzący pochodził z Arkansas i pozwolił mu zostać w szpitalu przez cały tydzień, choć Billy nie miał ubezpieczenia. Thornton był także muzykiem i należał do soulowej gru­ py o nazwie Blue and the Blue Velvets. Zanim został sławny, jak większość aktorów imał się wszelkich prac ostatniej szansy. Właś­ nie przy takiej okazji, gdy był kelnerem na jednej z imprez show­ -biznesu, wpadł na Billy ego Wildera i ten po krótkiej rozmowie poradził mu, żeby przymierzył się do kariery scenarzysty. Thornton posłuchał i wraz z Eppersonem napisał scenariusz filmu Jeden fa ł­ szywy ruch, a następnie już samodzielnie scenariusz do obrazu Bli­ zny przeszłości, który także reżyserował i w którym wystąpił. Blizny przeszłości to opowieść o upośledzonym umysłowo Karlu Childersie, który w wieku dwunastu lat zabił matkę i jej kochanka, po czym został zamknięty w zakładzie psychiatrycznym, z którego wyszedł już jako dorosły człowiek i musiał na nowo zacząć życie w swoim

81

rodzinnym mieście. Film przyniósł Thorntonowi rozgłos, na któ­ rym tak mu zależało, a w 1996 roku nominację do Oscara dla naj­ lepszego aktora i statuetkę za najlepszy scenariusz adaptowany. Angelina od pierwszego spotkania była zauroczona Billym Bo­ bem, co w dużym stopniu wiązało się z jego kreatywnością. Kiedyś wspomniała bowiem, że zawsze była z tymi mężczyznami, z który­ mi chciała być, i że u Billy’ego w dużej mierze pociągało ją to, że jest artystą. Krótko po ślubie Biłly napisał dla niej dwie piosenki: Your Blue Shadow i Angelina, ona zaś była oczarowana jego talentem i wzruszającym podarunkiem. - Nigdy nie zapomnę, jak pierwszy raz słuchała Angeliny — wspomina Thornton. - Gdy grałem ją dla niej, po prostu płakała. Każda linijka coś dla nas znaczy, nikt się nie domyśli co. To może być wzruszające. Podobnie z Your Blue Shadow. Każdy, kto tego słu­ cha, wie, o czym mowa, ale te wersy mają dla nas obojga głębsze znaczenie. Można by sądzić, że Angelina mierzyła zbyt nisko, wiążąc się z Billym Bobem. W końcu jest chyba najpiękniejszą i najbardziej pożądaną aktorką na świecie, a on chuderlawym Południowcem, który... no cóż, wygląda na trochę nieokrzesanego. Jednakże ten mężczyzna jest wcieleniem seksu i ma niezaprzeczalnie magnetycz­ ną osobowość. - Jest bardzo sexy. Myślę, że jest przystojny, jak najbardziej. Ale jego seksapil bierze się skądinąd - ze sposobu, w jaki patrzy, jak uwodzi —powiedziała jedna z aktorek grających z nim w filmie Czekając na wyrok. Pod względem seksapilu Angelina była lepiej niż dobrze dopa­ sowana do męża, jednakże ona sama nie uważała, że należy do je­ go ligi. - Nie sądzę, że jestem dość dobra dla Biłly'ego, dla mnie to wielki zaszczyt być z nim - powiedziała krótko po ślubie, co za­ brzmiało jak wypowiedź zadurzonej nastolatki. —Przedstawia so­ bą wszystko to, co i ja. Postępujemy według tego samego kodeksu 82

etycznego. Mamy też takie samo poczucie humoru, te same marze­ nia, te same pragnienia. Wciąż nie mogę uwierzyć, że się ze mną ożenił! Ich ślubu —co było do przewidzenia —nie można nazwać szcze­ gólnie tradycyjnym. Choć nie był aż tak dziwaczny jak pierw­ szy ślub Angeliny, z pewnością nie zaliczał się do tradycyjnych, kościelnych ceremonii. Ślubny strój Angeliny składał się z dżin­ sów i niebieskiego sweterka bez rękawów, a Thornton także miał na sobie dżinsy, a do tego jedną ze swoich charakterystycznych bejsbolówek. Ceremonia „Beginning Package”, która kosztowa­ ła 189 dolarów, odbyła się 5 maja 2000 w Little Church of West Wedding Chappel w Las Vegas. Jolie zgodziła się na dwa tradycyj­ ne elementy ślubu - niosła bukiet z białych i czerwonych róż oraz weszła do kaplicy przy dźwiękach Marsza weselnego z opery Lohen­ grin Wagnera. Uroczystość była krótka (około 20 minut) i prze­ miła - J o lie przyrzekła kochać i szanować Thorntona, nie obieca­ ła mu natomiast posłuszeństwa. Świadkiem i drużbą był przyjaciel Thorntona, operator Harvey Cook, który pracował z Thorntonem przy Rączych koniach. Choć nie było nikogo z rodziny Angeliny, wszyscy zaaprobowali jej nowy związek. James pomagał jej przy pakowaniu podczas przeprowadzki do Nowego Jorku, o ojcu zaś Angelina powiedziała: — Tata wiedział, że w moim życiu ktoś jest, bo widział mnie na­ prawdę szczęśliwą, więc mógł się tylko cieszyć. Jednakże Voight był nieco bardziej ostrożny w słowach. — Trzymali się razem i bardzo się o siebie troszczyli. Z młody­ mi ludźmi trzeba być gotowym na różne rzeczy i mieć nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze. Mam nadzieję, że Angelina nie zrobi ni­ czego, po czym nie mogłaby dojść do siebie - skomentował no­ we małżeństwo córki. Przypuszczalnie miał te same zastrzeżenia, co reszta świata, ale obawiał się je wypowiedzieć. W końcu było się czym martwić, gdy widziało się córkę zakochaną bez pamięci w kimś, kto miał już cztery żony.

83

Ich wspólne życie rozpoczęło się tak, jak chcieli, i przez cały okres trwania małżeństwa uważano ich za najbardziej ekscentryczną i niekonwencjonalną parę w Hollywood. Nic dziwnego, jeśli weź­ mie się pod uwagę, jak otwarcie opowiadali o swoim życiu. Przy każdej nadarzającej się okazji mówili o swojej nieśmiertelnej miłości i czasem brzmiało to zbyt dobrze, by mogło być prawdziwe. - Kochamy się obsesyjnie, szaleńczo —wyznawała Jołie. - Jedno za drugim chodzi po domu - potwierdzał Thornton. Niezwykle szczerze mówili o swoim życiu seksualnym - było to coś, z czym media nieczęsto spotykały się u celebrytów tej kla­ sy. W wywiadach Angelina opowiadała, że była „poobcierana” po tym, jak uprawiali seks na stole bilardowym, i że są „od siebie uza­ leżnieni”. - Billy jest niesamowitym kochankiem i zna moje ciało. Robi mi w łóżku takie rzeczy, nooo... są po prostu piękne. Potrafi mnie uspokoić i uszczęśliwić —przekonywała. Thornton był niemniej bezpośredni i szczery. - Za każdym razem, gdy to robimy, jest coraz bardziej ekscytu­ jąco —wyjawił. Zwłaszcza jeden z reporterów dowiedział się więcej, niż się spo­ dziewał, gdy w 2000 roku podczas wręczenia nagród MTV zatrzy­ mał Billy’ego Boba i Angelinę na czerwonym dywanie i niebacznie zapytał: - Co najbardziej odjazdowego zdarzyło się wam robić w samo­ chodzie? Billy Bob nonszalancko wzruszył ramionami i odrzekł: - W samochodzie tylko się pieprzyliśmy. N ikt nie wątpił, że ich życie seksualne było intensywne, skoro sami opisywali własne pożądanie jako niemal okrutne. - Patrzyłem, jak śpi, i dosłownie musiałem się powstrzymywać, żeby jej nie udusić. Seks to dla nas niemal zbyt wiele. Jest tak inten­ sywny, że czasem patrzymy na siebie i myślimy: „Nie możemy teraz zacząć tego robić, bo coś się stanie” —przyznał kiedyś Thornton.

84

Zamiast bać się takich uczuć, Angelina była podekscytowana. - Czy wiesz, że kiedy kochasz kogoś tak bardzo, to mógłbyś go niemal zabić? Pewnej nocy omal nie zostałam zabita i to najmilsza rzecz, jaką ktokolwiek, kiedykolwiek mi powiedział —wyznała. Po czym dodała, że kiedyś chciała „zjeść płatek jego ucha” i że „zabiła­ by każdego, kto nawet spojrzałby na niego w nieodpowiedni spo­ sób”. Swój pierwszy dom kupili, co do nich bardzo pasowało, od le­ gendy rock and roiła —Slasha (gitarzysty Guns ’N ’ Roses). Jedną z atrakcji nowego lokum była piwnica, w której Billy Bob mógł nagrywać muzykę. Voight pomógł córce w przeprowadzce i wkrót­ ce ściany nowego domu pokryły się oprawionymi w ramki wiersza­ mi, które pisał dla małżonków. Mimo obaw o szczęście Angeliny najwyraźniej pragnął mieć nadzieję, że wszystko będzie jak najle­ piej, i dobrze życzył młodej parze. Jak można by się spodziewać, ich dom zdobiły przedziwne przedmioty. Podczas wyprawy na zakupy do Harrodsa Angelina ominęła modne ubrania i przeszła wprost do sklepu z zabawkami, gdzie zamówiła do domu konia naturalnej wielkości. Pomysł był taki, żeby zamówić pięć koni, które służyłyby za siedziska osobom oglądającym telewizję. Para miała bowiem kolekcję płyt DVD z odcinkami serialu Bobby kontra wapniaki i nade wszystko uwiel­ biała zamawiać jedzenie na wynos w ulubionym miejscu Angeliny o nazwie W hy Cook? i oglądać serial, leżąc w łóżku. Z czasem kupili sobie szczura, którego nazwali Harry, i szpa­ ka imieniem Alice. Billy Bob godzinami uczył Alice mówić „fuck you”, a Angelina zabawiała szczura, który mieszkał w klatce usta­ wionej niecały metr od łóżka. — Billy znalazł mnie kiedyś w piżamie, w wannie, ze szczurem na kolanach, karmiącą zwierzątko plackiem z dyni —opowiadała. - To właśnie jedna z tych rzeczy, które tylko ktoś, kto naprawdę mnie kocha, nazwie uroczymi. Zwierzęta te były w ich domu tak ważne, że gdy Angelina i Billy Bob odnawiali w domu przysięgę

85

małżeńską w asyście kobiety z Kościoła oświecenia, ta wspomnia­ ła podczas ceremonii o „czterołapym Harrym i skrzydlatej Alice”. Małżonkowie planowali odnawiać przysięgę małżeńską „od czasu do czasu”, żeby — jak mówił Thornton - potwierdzać wzajemną miłość. Podczas tej konkretnej ceremonii nie wymieniali się obrącz­ kami, ale nacięli palce i nawzajem ssali swoją krew. Zanim jednak to wyznanie kogokolwiek zaszokowało, Jolie dodała, że zostało to „zrobione uroczo”. Thornton zażartował nawet, że któregoś razu zamienią się ro­ lami. —Ja będę panną młodą, a ona panem młodym. Ma już dla mnie różowe spodnie z wielką kokardą - powiedział. Przy jakiejś okazji Thornton rzeczywiście został przyłapany w miejscowej siłowni w desusach żony, gdy ta wyjechała do Anglii kręcić Tomb Raidera. — Myślałem, że ich nie widać —tłumaczył się. —Ale jakiś facet dziwnie mi się przyglądał. „To mojej żony”, powiedziałem mu. Przyznał również, że przez jakiś czas nosił je też na planie filmu Włamanie na śniadanie (w którym zagrał z Brucem Willisem) tylko po to, żeby czuć żonę „przy sobie”. Angelina zaś ochoczo zachęcała go do takich zachowań. — Rzecz w tym, że lubię patrzeć na niego w najrozmaitszych sytuacjach, a jedną z nich jest ta, kiedy ma na sobie moją bieliznę wyjaśniła. Biłly Bob miał natomiast własne pomysły dotyczące ubioru żony i kupił jej cały szereg kostiumów, w tym strój baletnicy oraz Czer­ wonego Kapturka. Choć Angelina twierdziła, że „lubi kostiumy”, przyznała w końcu, iż w domu chodzi mniej dziwacznie ubrana. — Najczęściej mam na sobie koszulę nocną i małe białe skarpet­ ki —wyjawiła. William i Harry, synowie Thorntona z małżeństwa z Pietrą Cherniak, byli w ich domu częstymi gośćmi. Bardzo podobało im się, że Biłly Bob i Angelina okazywali im tak wiele troski. Jeden

86

z dziennikarzy odwiedził ich kiedyś w domu, by przeprowadzić wywiad, i w głównej sypialni zobaczył dwa namioty, w których spali chłopcy. Billy Bob wpadł też na pomysł, żeby urządzić dla nich pokój do zabaw wyłożony tkaniną, z której robi się „rzepy”. - Zrobiliśmy taki pokój, bo mamy dwóch małych chłopców, którzy lubią się bawić —wyjaśnił. —Zakładasz odpowiednie ubra­ nie, skaczesz na ścianę i przyklejasz się. Niezła zabawa! Przynaj­ mniej dla nas. Para planowała nawet urządzić dorosłą wersję takiego pomiesz­ czenia. Marzył im się miękko wyścielony pokój, w którym można „zaszaleć” podczas seksu. - Lubimy najbardziej intensywny, szalony seks, taki rób-ze-mną-wszystko-co-chcesz, ale nie robimy niczego dziwacznego. Nie kaleczymy się nawzajem, po prostu się kochamy - tłumaczył Thornton. Angelina naturalnie stwierdziła, że to, co robią, jest „banal­ ne”, ale małżonkowie przyznali także, iż uprawiali seks w domo­ wej windzie, no bo przecież po raz pierwszy zobaczyli się właśnie w windzie. Już wówczas było jasne, że Angelina z radością poddawała się instynktowi macierzyńskiemu, nawet jako macocha. Z przyjemno­ ścią zacieśniała kontakty z synami Billy’ego i byłaby najszczęśliw­ sza, gdyby chłopcy stali się częścią ich codziennego życia. - Billy Bob ma dwoje cudownych dzieci —powiedziała kiedyś. - Siedem i osiem lat, więc to jeszcze maluchy. Mieszkają z m at­ ką, ale ona jest tak wspaniała, że pozwala im przebywać ze mną. Chłopcy są więc już naszą rodziną. Biorąc pod uwagę, jak nieszczęśliwe bywało dzieciństwo Ange­ liny, wydaje się, że aktorka za sprawą chłopców przeżywała je od nowa naprawdę. - Niemal jakbym wróciła do dzieciństwa - przyznała. —Jestem delikatna i głupiutka, i mogę po raz pierwszy od lat z mężem i je­ go synami wreszcie poczuć się dzieckiem.

87

W listopadzie 2001 roku Jolie z entuzjazmem opowiadała o Halloween, które z nimi spędziła. - Wszyscy przebraliśmy się za króliki, zagłębiliśmy się w tu ­ nele z pudeł i jedliśmy marchewkę. Billy i ja mieliśmy śmieszne stroje królików, jak duże różowe piżamy. Potem oglądaliśmy filmy z Charliem Brownem i Scooby Doo i wycinaliśmy dynie. Trzeba to było zobaczyć. Kompletny chaos —wspominała. Jolie najwyraźniej rozkoszowała się domową atmosferą i poczu­ ciem bezpieczeństwa, jakie daje przynależność do stabilnej rodziny. - Lubiłam patrzeć na domy, kiedy obok nich przejeżdża­ łam. Miałam zwyczajne mieszkania, ale zawsze chciałam mieszkać w domu z psem, jadać rodzinne kolacje, rozmawiać o życiu - wy­ znała. Billy mógł zrobić nawet najmniejszą rzecz, a Angelina i tak była w siódmym niebie —jak matka, która zachwyca się dzieckiem stawiającym pierwsze kroki. - Któregoś dnia byliśmy na górze i zaśmiewaliśmy się do roz­ puku, ponieważ uświadomiliśmy sobie, że jesteśmy małżeństwem, a to jest nasz dom. Mamy na przykład zmywarkę. Robimy naj­ prostsze rzeczy, na przykład on rozpala ogień w kominku w mo­ im gabinecie. Jestem tym oszołomiona i taka dumna - opowiadała z radością. Zrobiła nawet coś bardzo rozsądnego - kiedy przepro­ wadzała się do nowego domu, zostawiła w Nowym Jorku swoją kolekcję noży, żeby nie narażać dzieci. Jak sama przyznała: - Kiedy w domu są dzieci, nie ma miejsca dla noży. Niezależnie od tego, że — jak mówiła - planowali z Billym adopcję, gdy chłopcy trochę podrosną, marzyła, żeby mieć z mę­ żem własne dzieci. Jak na ironię, obawiała się jednak, że może to zakłócić harmonię ich związku. - Byłabym szczęśliwa, gdybym miała dzieci z Billym, ale wiem również, że niektórzy ludzie tak bardzo zakochują się w swoich dzieciach, że nie poświęcają już małżonkowi tyle uwagi, co przed­ tem. Teraz staram się poznać męża i jego dzieci. Gdybyśmy jednak mieli dziecko, byłoby cudownie - zwierzała się.

88

Nie przypuszczała nawet, że właśnie dokładnie przewidziała, z jakiego powodu jej małżeństwo z Billym Bobem nie przetrwa. Angelina niemal od początku planowała adopcję i ani przez chwilę nie wątpiła, że mąż podziela wszystkie jej nadzieje i marze­ nia. Wiele mówiła o odległej przyszłości i najwyraźniej była prze­ konana, że zrealizują te plany razem z mężem. - Oboje chcemy adoptować więcej dzieci. Bywa na przykład, że brat i siostra nie znajdują nikogo, kto chciałby ich adopto­ wać razem, ale my na szczęście możemy sobie pozwolić finanso­ wo na wzięcie więcej niż jednego dziecka i na nierozdzielanie ro­ dziny. Myślę, że ludzie na tym świecie odnajdują siebie nawzajem, na przykład kochankowie albo mąż i żona, żeby się o siebie trosz­ czyć. Byłam w wielu krajach i w obozach dla uchodźców i wiem, że pewnego dnia zaadoptujemy {...} dziecko —przekonywała. I rzeczywiście, w pewnym momencie Jolie i Thornton zaadop­ towali dziecko, ale niestety nie wszystko poszło tak, jak chciała Angelina. Jednakże zanim to nastąpiło, wszystko w ich małżeństwie ukła­ dało się dobrze i nadal opowiadali o swojej wielkiej miłości, składając wzruszające deklaracje, a niekiedy posuwając się nawet do bardzo dziwnych wyczynów. Już w czasach związku z Jonnym Lee Millerem było jasne, że Angelina nie waha się wyrażać uczuć za pomocą wła­ snej krwi (zamiast kwiatów), i ta niezwykła fascynacja trwała przez cały okres małżeństwa z Billym Bobem. Jeśli ten związek zostanie zapamiętany, to przede wszystkim dlatego, że każde z małżonków nosiło na szyi flakonik wypełniony krwią tego drugiego. - Niektórzy uważają, że diament jest piękny. A dla mnie naj­ piękniejszą rzeczą na świecie jest krew mojego męża - stwierdziła Jolie. - Jest tylko jeden sposób, żeby powiedzieć komuś, że się go kocha, tylko ten: „Naprawdę umarłabym dla ciebie. Chcę przeżyć swoje dni, swoje życie z tobą. Jestem twoją partnerką, twoją krwią i dzielimy ze sobą życie”. Nie ma w tym nic mrocznego ani prowo­ kującego —dodała. A w pewnym momencie nawet zadeklarowała:

89

- Gdyby istniał bezpieczny sposób na picie krwi, robiłabym to. Niektórzy mężowie uciekliby, gdzie pieprz rośnie na samą myśl, że mogliby nosić na szyi ozdobę w postaci flakonika z krwią żony, Thornton jednak był bardziej niż szczęśliwy, mogąc uczestniczyć w takiej ekstrawagancji. - Angie dostała je na Gwiazdkę - powiedział o flakonikach. - Nakłuliśmy palce i wpuściliśmy do nich trochę krwi, więc kie­ dy nie jesteśmy razem, mamy przy sobie cząstkę tej drugiej osoby. Noszę ten flakonik codziennie, ona też ma taki, z moją krwią. N a tym jeszcze nie koniec — z okazji pierwszych wspólnych świąt Bożego Narodzenia Angelina własną krwią wypisała na spe­ cjalnej tablicy nad łóżkiem słowa: „Aż po kres czasu”, deklarując w ten sposób, jak długo będzie kochać męża. Billy zrewanżował jej się z okazji pierwszej rocznicy ślubu i również własną krwią napi­ sał te same słowa pod jej napisem. Skorzystał nawet z pomocy pie­ lęgniarki, która pobrała mu tyle krwi, żeby wystarczyło jeszcze na kilka obrazków. Angelina nie została dłużna i podarowała mężo­ wi pojemnik pełen własnej krwi, a następnie, żeby mieć pewność, iż naprawdę będą ze sobą na zawsze, uczciła rocznicę ślubu, ku­ pując w Arkansas grobowiec „dla niego i dla niej” położony obok miejsca pochówku brata Thorntona, Jim m y’ego Dona (Jimmy Don zmarł na atak serca w wieku 30 lat; Thornton przyznał, że ni­ gdy tak naprawdę nie pogodził się ze śmiercią brata). Billy był bar­ dzo poruszony tym gestem i powiedział, że podarunek ten stano­ wi „pocieszenie” dla nich obojga. Gesty te były tak niezwykłe, że w pewnym momencie Thornton przyznał, iż nie wiadomo, co mo­ głoby je przebić. - Co mogę zrobić następnym razem, żeby udowodnić swoją miłość? Chyba polecę na księżyc, przełamię go na pół i wręczę jej kawałek —stwierdził. Choć większość ludzi podśmiewała się ze sposobu, w jaki mał­ żonkowie wyrażali swoje uczucia, niewątpliwie było coś roman­ tycznego w tym, że żaden z prezentów nie miał charakteru stricte

90

materialnego, a to rzecz bardzo nietypowa dla pary hollywoodz­ kich gwiazd. Gdyby chcieli, mogliby obsypywać się nawzajem dia­ mentami, finanse z pewnością by im na to pozwoliły, ale ta para potrzebowała czegoś więcej niż pieniędzy, żeby udowodnić swoje oddanie. Dlatego zawsze lojalny brat Angeliny, James Haven, za­ angażował się w jej obronę przed krytykami. —Jeśli noszenie flakonika z krwią ją uspokaja, daje jej pewność, że wszystko jest w porządku, ponieważ znów go zobaczy, to wspa­ niale. Dla niej to fantastycznie. Thornton wyjawił, że na Gwiazdkę 2001 roku rzucili sobie z Angeliną wyzwanie dotyczące prezentów. — Postanowiliśmy dać sobie po jednym prezencie. Gdybyście wiedzieli, jakie to trudne, przekomiczna sprawa. Ona już zniszczy­ ła kilka rzeczy, próbując coś dla mnie zrobić. N a przykład starała się wydziergać szalik, ale stwierdziła, że to kompletna katastrofa — opowiadał. —Myślę, że spodoba jej się to, co chcę jej dać. Robię dla niej pewien drobiazg. Nie jest dziwaczny ani szczególnie interesu­ jący, ale dla niej na pewno taki będzie. Jedną z rzeczy, jakie udało się zrobić Angelinie, był album, w którym znalazły się zdjęcia zarówno z dzieciństwa Billy’ego, jak i jej, co sprawiało wrażenie, że dorastali razem. Dla tej pary wielkich miłośników zdobienia ciała wytatuowanie imienia współmałżonka było tylko kwestią czasu (choć Angelina wytatuowała sobie w pachwinie imię Billy’ego Boba tuż po tym, jak się poznali, a bardziej widoczny pojawił się na jej lewym ra­ mieniu, gdy oficjalnie zostali parą —dokładnie rzecz ujmując, świat dowiedział się o ich związku, gdy publicznie pokazała ten właś­ nie tatuaż). Billy Bob miał wytatuowane imię „Angelina” na le­ wym ramieniu, a litera „L” wypadała dokładnie na żyle, na której wytatuował też cztery krople krwi (co wyglądało, jakby z niej ka­ pały) - miały symbolizować jego samego, Angelinę i jego dwóch synów. N a prawym ramieniu każde z małżonków miało wytatu­ owany tekst pisany tajnym pismem. 91

- My wiemy, co to znaczy, ale nikt inny nie może się dowie­ dzieć, ponieważ to by osłabiło moc napisu - wyjaśnił Thornton przy jakiejś okazji. Kiedy indziej Angelina i Billy Bob postanowili zaangażo­ wać w swoje poczynania notariusza. Jolie zmieniła ostatnią wo­ lę, gdyż chciała mieć notarialne potwierdzenie, że ona i Billy m a­ ją spocząć we wspólnym grobie. N atom iast Billy, nic nie wiedząc o kroku żony, własną krwią podpisał - również w obecności nota­ riusza - dokument stwierdzający, że będą małżeństwem na wie­ ki. Jolie opowiadała potem, że gdy poinformowali się nawzajem o tych posunięciach, „śmiali się z tego, że oboje zaangażowali notariusza”. Thornton i Jolie wiedzieli, jak bardzo media polują na wszelkie grzeszki celebrytów, musieli więc zdawać sobie sprawę, jaką wrza­ wę spowodują doniesienia o ich upodobaniach, a mimo to najwy­ raźniej czuli się dotknięci i rozżaleni, że ich zachowanie może być postrzegane jako coś dalekiego od normalności. Robili wszystko, żeby podkreślić, jak bardzo zwyczajne jest ich życie. Billy Bob pod­ szedł do tego bardzo filozoficznie i nie mógł się nadziwić, że prasa wyławia najbardziej dziwaczne aspekty ich stylu życia. - Angelinę i mnie uważa się za szalonych, ale w rzeczywistości tacy nie jesteśmy —przekonywał. —Mamy naprawdę fajne życie. Żyjemy w swoim małym świecie i nie zwracamy zbyt wiele uwagi na inne sprawy. Gdy rozpoczyna się karierę, ludzie chcą tylko wi­ dzieć skrajności, więc się dla nich gra. Gorąco sprzeciwiał się też opinii, że jego żona jest mroczną i grzeszną postacią, a tak widziała ją publiczność. — Angie jest naprawdę osobą, która robi mnóstwo dobrego na tym świecie, i ja też się staram. A najważniejsze jest to, że dajemy sobie nawzajem poczucie spokoju. Mamy wspaniały dom i wspa­ niałe życie, oboje robimy to, co lubimy, wspieramy się - a przecież głównie o to chodzi. Wiem, że to rozczarowujące, ale w rzeczywi­ stości jesteśmy bardziej normalni, niż się sądzi.

92

Jednakże małżeństwo to na wiele sposobów przełamywało gra­ nice wyznaczone przez Hollywood. W tym mieście wizerunki (nie mówiąc już o utrzymywanych sekretach) tworzy się poprzez ma­ nipulacje agentów, managerów i PR-owców. Wykazując tak dale­ ko posuniętą szczerość, Billy Bob i Angelina wkładali palce mię­ dzy drzwi. - Społeczeństwo uczy nas kłamać i ukrywać prawdziwe my­ śli i człowiek się zastanawia, co z tym zrobić - stwierdziła Jolie. - Wszyscy tak bardzo troszczymy się o to, jak nas widzą, że traci­ my z oczu prawdę Zaryzykowałam szczerość, ponieważ chcę hołdować prawdzie i czuję, że nie mam nic do ukrycia, jeśli chodzi o moją miłość do męża. Chcę, żeby ludzie wiedzieli, jak dobrze się czuję, kiedy z nim jestem. Jakim cudem to miałoby być złe? - za­ stanawiała się. To nie przypadek, że Tom Cruise tuż po zerwaniu ze swoją wie­ loletnią rzeczniczką prasową Pat Kingsley pojawił się w programie Oprah Winfrey i zaczął skakać po kanapie, deklarując miłość do Katie Holmes. Był to Tom Cruise, jakiego dotąd nie widziano — zapewne dlatego, że wcześniej jego wizerunek był pod kontrolą. Jolie powiedziała kiedyś: „Miłość to ryzyko. Zycie to ryzyko”. Rzecz jednak w tym, że osoby, które trzęsą Hollywood, nie chcą podejmować ryzyka, które mogłoby się skończyć tym, że mniej lu­ dzi obejrzy ich filmy tylko dlatego, że odtwórczyni głównej roli w wolnych chwilach lubi sobie possać krew. Paradoksalnie, Billy Bob wiedział, że miłość, jaka łączy go z żo­ ną, jest jak rodem z filmu, ale zdawał też sobie sprawę, że o ile lu­ dzie lubią oglądać coś takiego na ekranie, w prawdziwym życiu im się nie podoba. — Wiecie co? Jeśli taka rzecz zdarzy się tuż przed waszym no­ sem, większość z was tego nie zaakceptuje - powiedział w tamtym okresie. —Zamierzamy żyć tak, jak to się dzieje na ekranie. Ktoś biegnie w deszczu, z odciętym, kurwa, ramieniem {. .. }. Zrobiłbym to dla niej naprawdę. Gdybyśmy pokazali w filmie część tego, co

93

rzeczywiście robimy, ludzie powiedzieliby, że to takie romantyczne, ale kiedy robimy to w prawdziwym życiu, wszyscy nazywają nas dziwakami. N a szczęście Billy Bob nigdy nie musiał obcinać sobie ręki dla Angeliny. Niemniej jednak ich związek napotkał w końcu na takie problemy, których nie dało się rozwiązać wzniosłym, romantycz­ nym gestem.

8

spotkanie z larą croft Sądzono, że po otrzymaniu Oscara za rolę w Przerwanej lekcji mu­ zyki Angelina będzie dalej grać w poważnych filmach, bazując na rym, że Hollywood ją dostrzegło i grube ryby przemysłu rozryw­ kowego uznały za jedną z najbardziej utalentowanych aktorek jej pokolenia. Dlatego dużym zaskoczeniem było, gdy po zakończeniu zdjęć do Grzesznej miłości zaczęła starać się o mniej wymagające ro­ le. Film 60 sekund — remake produkcji z 1974 roku o tym samym tytule —spodobał jej się z jednego powodu. Jak sama wyjaśnia: - Właśnie wyszłam ze szpitala psychiatrycznego, w którym by­ ła gromada kobiet —powiedziała Jolie, mając na myśli czas spędzo­ ny na planie Przerwanej lekcji muzyki. - Ten film był gwałtownym, brutalnym i mocnym przeżyciem. Ale też zabawnym. Świetnie się bawiłam, będąc częścią zespołu —dodała. I zupełnie się nie przeję­ ła, że taki film, jak 60 minut mógłby zaszkodzić jej reputacji. — Pragnę zagrać brawurową postać. Chcę poszaleć i pobawić się samochodami. Jeśli to oznacza, że nie będę mieć wizerunku „po­ ważnej aktorki”, to trudno —oświadczyła. Aktorce podobało się również to, że po czasie spędzonym na planie z „gromadą kobiet”, kręcąc 60 sekund, miała pracować głów­ nie z mężczyznami.

95

- W scenariuszu, który mi dali, nie było niczego prócz ferra­ ri, Nicka Cage’a i Giovanniego Ribisiego, całkiem niezły pomysł. To zabawny film, a ja tylko starałam się dobrze bawić - wyjawiła później. Jolie, która w filmie jest złocistą blondynką, zawsze chęt­ nie uczy się czegoś nowego, więc tym razem wiele radości spra­ wiły jej lekcje uruchamiania samochodu przez zwarcie kabli „na krótko”. Sara „Sway” Wayland, w ciągu dnia seksowna pani me­ chanik, a nocą barmanka, bierze udział w zakrojonej na dużą skalę kradzieży samochodów, stanowiącej główny wątek akcji. Angelina nie chciała zawieść w newralgicznych momentach, gdy akcja miała przebiegać gładko i szybko. - Naprawdę nas uczyli i to było cudowne. Jedną z najwspa­ nialszych stron mojej pracy jest to, że muszę uczyć się najróżniej­ szych rzeczy, które by mi nawet przez myśl nie przeszły — sko­ mentowała. Mimo że w pierwszych dniach wyświetlania 60 sekund odniosło większy sukces niż którykolwiek z dotychczasowych filmów Jolie, produkcja nie przypadła do gustu krytykom. - Właściwie to wcale nie jest film. Bardziej przypomina tysiące zebranych reklam samochodów - napisał jeden z nich. Nieprzychylne komentarze ze strony krytyków nie zmieniły faktu, że Angelina świetnie się bawiła na planie i - jak zresztą za­ wsze —szczególnie mocno zaprzyjaźniła się z jednym z aktorów. - Nick jest niesamowity —powiedziała o Nicolasie Cage’u, któ­ ry w filmie gra Randalla „Memphisa” Rainesa, złodzieja samocho­ dów wycofującego się z branży. —Jest naprawdę wspaniałym sze­ fem grupy i wspiera wszystkich pozostałych. Pozwala im robić, co do nich należy. Wydaje się bardzo poważny, ale potrafi być na­ prawdę zwariowany i swobodny - dodała. Jak było do przewidze­ nia, powiązano ze sobą tych dwoje, choć Jolie przekonywała, że są tylko przyjaciółmi. - On jest kochany. Przyjaźnimy się, razem pracujemy, ale nie... —stwierdziła w wywiadzie.

96

Mogła sobie myśleć, że „nie”, ale Cage czuł co innego i gdy w listopadzie 2002 roku rozstał się z żoną Lisą Marie Presley, po­ syłał podobno Angelinie kwiaty i romantyczne pocztówki. Widy­ wano ich razem na mieście, spędzili też całą noc „tańcząc i całując się” na jednej z showbiznesowych imprez. Być może rzeczywiście wymieniali pocałunki, ale Joiie w tamtym okresie miała problemy w swoim drugim małżeństwie, a poza tym dopiero co adoptowała dziecko, więc przypuszczalny romans z Cage’em raczej nie znajdo­ wał się wysoko na liście jej (ani jego) priorytetów. Film 60 sekund sprawił, że Jolie zasmakowała w kinie akcji, za­ tem jej następnym krokiem było przyjęcie roli w filmowej wersji po­ pularnej gry komputerowej i komiksu Tomb Raider. Rola archeolog i fotoreporterki Lary Croft pod względem sprawności fizycznej z pewnością była dla niej wyzwaniem, ale jeśli chodzi o prezenta­ cję kunsztu aktorskiego, nie należała do najbardziej wymagających. Mimo to Angelina nie miała wątpliwości, że dobrze robi, przyjmu­ jąc propozycję wcielenia się w główną postać filmu akcji. - Istnieje takie przekonanie, że gdy się otrzyma Oscara, trze­ ba siebie traktować poważnie. To głupie. Trzeba robić to, na co się ma ochotę. Nigdy nie należy traktować się zbyt serio. Kropka — oświadczyła. Jak na ironię, pierwsze zetknięcie aktorki z tą bohaterką rodem z angielskiej arystokracji nie było przyjemne. Kiedy Angelina po­ ślubiła Jonny’ego Lee Millera, często musiała walczyć o jego uwa­ gę, gdy siedział przyklejony do komputera i grał w Tomb Raidera. Jak wszystkie „komputerowe wdowy” Jolie coraz bardziej nie lubi­ ła Lary Croft ani tego, że musi konkurować o uwagę męża z kom­ puterową postacią. Dlatego, gdy reżyser Simon West zapropono­ wał jej tę rolę, była niemal oburzona. - Gdy zadzwonili do mnie w związku z rolą Lary Croft, powie­ działam: „O, Boże, tylko nie ona”. Gdy poprosili mnie o zagranie Lary, powiedziałam, że zwariowali. Jak każda kobieta wywróciłam oczami i pomyślałam: „Nie cierpię jej” —wspominała później. 97

Niechęć tę potęgował być może fakt, że sama Jolie nie była zbyt dobra w tej grze. — Próbowałam, ałe tylko mnie frustrowała. Nigdy nie potrafi­ łam przeskoczyć nad murem, więc rzucałam, czym popadło. Nie chodzi o to, że nie znosiłam tej gry, ale po prostu nie umiałam w nią grać. Rozwalałam komputery - zwierzyła się kiedyś. Mimo początkowej reakcji Jolie potraktowała całą sprawę na zasadzie: „jeśli nie możesz czegoś pokonać, przyłącz się do tego” i wkrótce podpisała kontrakt. Zresztą Simon West zwyczajnie nie widział wśród aktorek innej, która równie doskonałe pasowałaby do tej roli. — To zawsze była Angelina. Mam na myśli to, że Lara śpi z no­ żami i nie przyjmuje żadnych głupot od nikogo. To AJ w każdym cału. Zresztą, kino akcji i Angelina Jolie? Który dziarski młodzie­ niec powie „nie” takiemu połączeniu? Może mieć wszystko naraz: dreszcz, przygodę i pierwszy seks! - oświadczył w którymś z wy­ wiadów. Miał absolutną rację. Lara Croft może i jest wymyśloną posta­ cią, ale to najwspanialszy obiekt westchnień dorastających chłop­ ców (dorosłych mężczyzn zresztą także) na całym świecie. Dlatego pomysł powołania jej do życia w ciele powabnej Angeliny brzmiał niemal zbyt pięknie. Z długimi, czarnymi włosami, godnymi po­ zazdroszczenia krągłościami i pogardą dla bzdur Lara wydaje się niemal stworzona na wzór Angeliny. Nawet Jolie nie mogła za­ przeczyć podobieństwom. —Jestem bardzo hałaśliwa, żywiołowa i zwariowana, więc do­ skonale pasuję do tej rołi —przyznała. —Co dziwniejsze, ona wła­ ściwie wygląda tak jak ja. Skóra, włosy i ciało, wszystko mamy ta­ kie samo. To aż przerażające —zauważyła jeszcze. Twórców filmu wcale to nie przerażało, byli zachwyceni, że zna­ leźli odpowiednią dziewczynę. Musieli odetchnąć z ulgą, gdy dołą­ czyła do obsady, biorąc pod uwagę, że całkiem niedawno odrzuci­ ła propozycję zagrania w filmowej wersji Aniołków Charliego. Choć

98

wiele aktorek marzyłoby o roli w remake’u tak słynnego serialu, na Jolie nie zrobiła ona wrażenia. —Jeśli chodzi o Aniołki Charliego, to zdecydowałam tak, a nie inaczej, ponieważ: 1) nie oglądałam serialu i 2) nie stroję się. Poza tym, chyba nie jestem osobą, która dobrze czuje się w grupie, więc to raczej nie pasowało do mojej osobowości —stwierdziła. Biorąc pod uwagę tę wypowiedź, łatwo zrozumieć, że pojedyn­ cza kobieca rola, na której opiera się cały film, wydała się aktorce atrakcyjną propozycją. Angelinie spodobało się także kilka cech postaci Croft. Na przykład jako dziecko Angelina częściej bawiła się nożami niż wy­ próbowywaniem nowych fryzur, a Lara, choć jest piękna, z pew­ nością nie lubuje się w falbankach i koronkach, i przez większość czasu chodzi w szortach i podkoszulkach. W wymyślonej opowie­ ści Lara nie jest również zbyt uspołeczniona i gdy zaczyna uczęsz­ czać do szkoły Gordonstoun w Szkocji, woli sama wędrować po wzgórzach, niż grać w netball5 z resztą dziewcząt. Jest samotni­ kiem, z zapałem zdobywa wiedzę o świecie i nie potrzebuje nikogo do pomocy. No cóż, te dwie kobiety były podobne jak dwie kro­ ple wody! - Z Larą Croft łączy mnie to, że dobrze się czuję sama, bez mężczyzny, który by mi pomagał, a do tego jestem wojownikiem. Kiedy w coś wierzę, idę i biorę to. Lara nie musi ubierać się jak chłopak ani zachowywać jak chłopak, żeby być twarda. Gdy dora­ stałam, uwielbiałam Sophię Loren i tego typu kobiety. Bardzo mi się podoba, że Lara jest twardą kobietą. Wspaniale jest mieć taką siłę - przyznała. Tamte kobiety być może nie potrzebowały mężczyzn, którzy po­ magaliby im w życiu, ale Jolie w trakcie zdjęć tęskniła za mężem, którego tak gorąco kochała. Prawdę mówiąc, jej ślub z Thornto­ nem odbył się tak krótko po rozpoczęciu romansu, gdyż Angelina 5

Gra zespołowa, z której wywodzi się dzisiejsza koszykówka.

99

wiedziała, iż nie będzie jej przez kilka miesięcy, oboje chcieli więc zrobić coś, co przypieczętuje ich związek. — Wiedzieliśmy, że w naszym życiu nigdy nie będzie nikogo in­ nego —powiedziała Jolie. —Ale ja miałam zdjęcia do Tomb Raide­ ra w Anglii, więc stwierdziliśmy, że już nie będziemy tylko chłopa­ kiem i dziewczyną —wyjaśniła dalej. Aktorkę rozbawił też fakt, że w okresie, gdy grała rolę upartej, niezależnej kobiety, była najbardziej zadurzona. — To zabawne, że moja najtwardsza rola przypada na okres, gdy czuję się najbardziej miękka. Kompletna ironia —stwierdziła. Być może wewnątrz czuła się miękka i delikatna, ale z pewno­ ścią była całkowicie gotowa podjąć wyzwanie, które oznaczało ca­ łe miesiące fizycznych przygotowań do roli. Aktorka, prowadząca do tej pory bardzo niezdrowy tryb życia, przeżyła dosłownie szok i musiała czuć się jak na obozie przetrwania. O swoim życiu przed filmem Tomb Raider powiedziała: — Mnóstwo paliłam, piłam o wiele za dużo, cierpiałam na bez­ senność i, jak wszyscy inni, których znam, byłam niezrównowa­ żona. Gdy zaczęłam zdjęcia, musiałam całkowicie się zmienić. Od mom entu przebudzenia się rano musiałam wypijać określoną ilość wody, ustalać z ekspertami od żywienia ilość protein, jeść białka z jajek i zażywać witaminy, a wszystkie złe rzeczy poszły w od­ stawkę. Przyznała również, że nigdy w życiu nie jadła tak dużo, jak wtedy. Mimo iż całe przedsięwzięcie było szokiem dla jej organizmu, chętnie przystała na narzucony reżim i zasmakowała w zmianach. Z natury była osobą zwinną i giętką, ale musiała nabrać około 10 kg mięśni, aby jej kształty się zaokrągliły. — Wstaję o siódmej i praktykuję jogę, kompletne wariactwo! —zwierzyła się wtedy. —Piję koktajle białkowe, ćwiczę na bungee, nurkuję i z jednostkami specjalnymi uczę się władać bronią. Ćwiczę też kick boxing i wszystko inne, od piłki nożnej po wioślarstwo. Zdaniem jej ojca, zdolności sportowe zawsze w niej drzemały. 100

- Angie zawsze była bardzo wygimnastykowana —przyznał. — (idy trenowałem drużynę piłki nożnej, była najlepszym graczem i najlepszym biegaczem na swoim poziomie —dodał. Jolie, w przeciwieństwie do wielu hollywoodzkich aktorek, któ­ re raczej odcięłyby sobie rękę, niż przybrały kilka kilo, chętnie przystała na fizyczną przemianę i stwierdziła, że po niej czuje się bardziej atrakcyjna. Najbardziej ze wszystkiego pragnęła przybrać na wadze. - Wolę okrąglejsze kobiety, ja jednak tęższa już nie mogę być, bo jestem bardzo chuda i kanciasta. Ale wspaniale byłoby mieć w końcu porządne piersi i zadek —przyznała. Mówi się, że piękno to siła. I rzeczywiście, Angelina nigdy nie czuła, że panuje nad swoim życiem do tego stopnia, jak wtedy. — Ona {Lara} sprawiła, że po raz pierwszy w życiu czułam się piękna - stwierdziła. —Kręciliśmy przeważnie w Kambodży i by­ łam wtedy w najlepszej kondycji fizycznej w życiu. Uwielbiałam bieganie po dżungli, pocenie się i radość, że gram tę tak bardzo wymagającą fizycznie postać. Od tego czasu czuję się pewna swo­ jego wyglądu. Budzę się i już nie myślę, że wyglądam dziwacznie, ale że jestem piękna —podsumowała. Trudno pojąć, jakim cudem, patrząc w lustro, doszła do wnio­ sku, że wygląda dziwacznie. Jedno jest pewne: mężowi ten nowy wygląd podobał się niemal tak samo, jak jej. Lara znana jest z du­ żego biustu, a trening Jolie był tak opracowany, aby właśnie ten obszar szczególnie się zaokrąglił. — Te dziecinki także urosły —stwierdziła Jolie na tem at swoich piersi. —Ależ mam powodzenie! Angelina, która miała biust w rozmiarze 36C6, zdołała go po­ większyć do miseczki D, ale i tak musiała nosić wypychane biusto­ nosze, gdyż Lara miała DD. Jak mus, to mus. Sama Jolie przyzna­ ła, że Lara „musiała mieć swój warkocz, swoje cycki, swoje boty”. 6

Według amerykańskiej rozmiarówki.

101

Billy Bob jako miłośnik wszelkich kostiumów także chętnie zgodził się na przebieranki żony na potrzeby roli. - Nigdy nie nosiłam takich obcisłych rzeczy. N ikt w życiu nie widział mnie w obcisłym T-shircie ani w takich szortach —zwierza­ ła się Jolie. —Mój mąż był zmieszany i to bardziej niż trochę. Coś w rodzaju: „Co ty masz na sobie?”. W tych szortach, z warkoczem i taka figlarna —ona jest sexy. Wprawdzie czas spędzony na kręceniu tego filmu był dla Jolie niewątpliwie najprzyjemniejszy w życiu, jednak niekiedy trudno jej było znieść nieobecność Billy'ego Boba. Niestety w tamtym okre­ sie cierpiał on na ostry lęk przed lataniem i trudno było wymagać, by często pojawiał się na planie, żeby być przy żonie. Dlatego An­ gelina w każdej wolnej chwili latała do Los Angeles, nawet jeśli mogła zostać tam tylko kilka godzin. - W ciągu tych ośmiu miesięcy byłam w Los Angeles ze trzy­ dzieści razy. Wracałam tylko po to, żeby pobyć z nim sześć godzin. Jestem trochę zwariowana i wysyłałam mu zwariowane faksy, ca­ ły czas do niego dzwoniłam i rozmawiałam z nim przed snem, żeby czuć się tak, jakby był przy mnie - zwierzała się później. Mogłoby się wydawać, że tylko ona się tak starała, ale pewnego razu Billy Bob przemógł swój lęk, a żona nie omieszkała podkre­ ślić, jak bardzo był dzielny. - {Billy} w ogóle nie lata - przyznała. - Ale zdołał przylecieć do Anglii. Zadzwoniłam do niego i powiedziałam: „Potrzebuję cię”. Powiedziałam, że zwariuję, jeśli się nie pojawi. Ze go potrze­ buję. W łóżku! Bardzo chciał to dla mnie zrobić. To był dla nas niesamowity moment, ponieważ znów się przekonałam, jak bardzo mnie kocha. Natomiast Billy stwierdził, że łatwiej byłoby mu wsiąść do sa­ molotu, gdyby żona była przy nim, ponieważ wtedy myśl o śmierci w wypadku lotniczym nie byłaby taka straszna. - Jeśli leciałbym z nią, to nawet bym o tym nie myślał, bo za­ ręczam, że gdyby coś stało się nam obojgu, patrzylibyśmy sobie

102

w oczy i uśmiechali się, niech się dzieje, co chce. Dopełniamy się wyjaśnił później. Angelina, rasowa królowa dramatu, oznajmiła, że gdyby Billy Bob nie zdobył się na wysiłek i nie przyleciał wtedy do Anglii, ist­ niała poważna możliwość, że ona zrobiłaby coś okropnego. Doda­ ła jeszcze, że w pewnym momencie jego nieobecność tak źle wpły­ wała na jej grę, że rozważała wysłanie kogoś do Stanów, żeby go porwał! - Byłam wtedy naprawdę okropna dla wszystkich —wyznała. I choć rozmowy telefoniczne były dla małżonków pocieszeniem, czasem tylko pogarszały sprawę. — Rozmawialiśmy wieczorem i wrzeszczeliśmy z frustracji w te­ lefon. To było okropne! - zwierzała się Angelina. Ponadto praca na pianie była tak wyczerpująca fizycznie, że aktorka z trudem radziła sobie z najróżniejszymi kontuzjami. Zdarzało się więc, że kładła się do łóżka, tuląc mężowskie ubrania. - Wystawiłam kolano i mocno się zraniłam. Naprawdę się ba­ łam. Bywało, że szłam spać, ściskając parę butów Billy’ego Boba albo jakieś jego T-shirty, które wzięłam ze sobą na pocieszenie, i za­ sypiałam z myślą: „Przynieś mi bezę z cytryną, przynieś szarlotkę, coś pysznego na chandrę, proszę!” —zwierzyła się kiedyś. W Tomb Raiderze widzimy, jak Lara zeskakuje na łinie spod dachu swojej rezydencji w Surrey, biegnie przez dżunglę, wal­ czy z przeciwnikami: Manfredem Powellem (w tej roli Iain Glen) i AIexem Western (gra go Daniel Craig). Choć Jolie bez proble­ mów mogłaby korzystać z pomocy dublerki, nie zgadzała się na to i we wszystkich scenach grała sama. Koordynator pracy kaskade­ rów powiedział o niej, że „jest najbardziej upartą kobietą, jaką kie­ dykolwiek spotkał”, a West martwił się, że czasem za bardzo ryzy­ kowała. — Zupełnie niczego się nie bała. Musiałem narzucać granice jej wyczynom i decydować, na ile mogę jej pozwolić. Huśtała się na łi­ nie zawieszonej piętnaście metrów nad betonową podłogą i chciała

103

zdejmować uprząż bezpieczeństwa. Gdyby spadła, byłoby po niej. Po co mi to —opowiadał. Gdy Jołie wyznała kiedyś, że w głębi duszy zawsze chciała „być Indianą Jonesem albo Jamesem Bondem”, najwyraźniej nie żar­ towała. I rzeczywiście, gdy West zaproponował jej rolę w filmie, to właśnie ten „wojowniczy aspekt” najbardziej ją zainteresował, a podczas kręcenia zdjęć „naprawdę przywiązała się do pistole­ tów ”. Przyznała też, że nigdy nie uważała, iż kobiety są słabe, i by­ ła zdecydowana udowodnić słuszność tego przekonania. Wszystko to miało także złe strony i aktorka nie raz i nie dwa nabawiła się kontuzji. — Miałam mnóstwo skaleczeń, siniaków, oparzeń i bąbli od uprzęży, którą zakładałam do numerów kaskaderskich. Po ty­ godniu byłam trochę obolała, więc kaskaderzy zrobili dla mnie uprząż obszywaną futrem. To był żart, ale zabiorę ją do domu. Zo­ baczymy, co ja i Billy damy radę z tym zrobić - wspominała. Okazuje się też, że nie była aż tak nieustraszona, jak wszyscy uważali. — Najbardziej przerażające były z pewnością wyczyny na bun­ gee —przyznała. - Choć zdaję sobie sprawę, że pływanie kajakiem tam i z powrotem po Tamizie było dużo groźniejsze dla mojego zdrowia. Ojciec Jołie, który zagrał w tym filmie niewielką rolę, podob­ nie jak West denerwował się, widząc, jak aktorka ryzykuje, ale nie omieszkał oświadczyć, że tę determinację odziedziczyła po nim. - Ja też chcę sam robić wszystko, co się da, więc nie mogę jej za to karcić. Mogę tylko powiedzieć: „Podejmij wszelkie środki ostrożności” —powiedział w wywiadzie. —Robiła rzeczy, jakich ja bym nie potrafił, i wolałbym, żeby ich nie robiła. Mimo rezerwy Voight był bardzo dumny z osiągnięć córki. - Jest bardzo zręczna, bardzo bystra, ciężko pracuje i du­ żo ćwiczy, a do tego posiada zdolności gimnastyczne. To, co robi w filmie, to naprawdę coś. Sami zobaczycie. Jest też bardzo silna.

104

Z pewnością świetnie nadaje się na bohaterkę kina akcji, jest bar­ dzo wiarygodna —przyznał. Nie był zaskoczony zdolnościami cór­ ki, ponieważ już jako dziecko pokazywała, co potrafi. - Angie zawsze była bardzo sprawna — opowiadał kiedyś. — Gdy była mała, trenowałem drużynę piłki nożnej, Angie była naj­ młodszym zawodnikiem. Stawiałem ją na kluczowej pozycji, po­ nieważ była najlepsza. Zawsze jej mówiłem, że jest niesamowicie sprawna. Michael Cristofer, który wyreżyserował Gię i zaprzyjaźnił się z Angeliną, miał własną teorię na temat jej śmiałego podejścia do kaskaderskich wyczynów. Uważał, że cała jej energia bierze się stąd, iż Angelina kiedyś cierpiała na depresję, a teraz ma o wiele bardziej pozytywne nastawienie do życia. — Gdy grała Larę Croft, musiała odnaleźć i wykorzystać tę część własnej osobowości, która jest silna i zdrowa oraz zdolna do wypracowania doskonałej formy fizycznej —stwierdził. —Sądzę, że ma już za sobą bardzo zły okres i świetnie się pozbierała, kręcąc ten film. Włożony w rolę wysiłek fizyczny jeszcze podkreślił seksowność Angeliny, a ona, ku wielkiej radości fanów Tomb Raidera na całym świecie, chętnie ją wykorzystywała, wcielając się w postać Lary. — Myślę, że Lara jest niesamowicie seksowna - wyznała aktor­ ka. - Czułam się bardzo sexy, kręcąc ten film. Gdy szykujesz się do walki, adrenalina rośnie, cała płoniesz. Takie samo uczucie pojawia się, kiedy chcesz uprawiać seks. Ów skutek uboczny pracy na planie Tomb Raidera z pewnością przyniósł też korzyść jej mężowi. - Myślę, że Billy’emu się to podoba, bo wie, że go pragnę. Je ­ stem skupiona tylko na nim. Dosłownie na niego poluję. Musi być stale gotowy, ponieważ przewracam go zawsze, gdy go zobaczę! — opowiadała Jolie. Choć film koncentruje się głównie na scenach akcji, Jolie udało się sprawić, że Croft jest zalotna, błyskotliwa, ale też do pewnego 105

stopnia odpychająca. Aż się prosi, by film oglądać z przymruże­ niem oka. Od samego początku Jolie wraz z Western świadomie zdecydowali, że produkcja powinna mieć charakter „kiczowaty i głupawy”. Znalazło się jednak miejsce na poważniejszą scenę i to w mo­ mencie, gdy do gry wkroczył Voight. Angelina i jej ojciec nie pra­ cowali wspólnie od czasu Szukając wyjścia, gdy aktorka miała za­ ledwie pięć lat. Później rozmawiali o wspólnym graniu, ale doszli do wniosku, że byłby to „pomysł albo bardzo dobry, albo bardzo zły”. Gdy Angelina czytała scenariusz Tomb Raidera, zwróciła uwa­ gę na związek Lary z ukochanym ojcem - dodawał bardziej ludz­ kiego wymiaru wojowniczej dziewczynie. - Simon i ja rozmawialiśmy o niej, o jej relacji z ojcem, i Lara sta­ ła się dla mnie piękna —powiedziała Jolie. Poczuła wówczas, że mo­ głaby odnieść się do uczuć, jakimi Croft darzy ojca. Uznała, że jeśli ona i Voight mają kiedykolwiek zrobić coś razem, to właśnie teraz. - Tyle lat czekaliśmy, żeby razem grać {. .. }, więc gdy tylko zo­ rientowałam się, że będzie to świetny film, stwierdziłam, że można go poprosić. Ojciec filmowej Lary wprawdzie nie żyje, ale jego obecność mocno zaznaczyła się w jej życiu, więc w pewnej chwili stary lord powraca, żeby udzielić córce rady. W rocznicę śmierci Lara odwie­ dza jego grób i jest to jedyny moment w całym filmie, gdy widzi­ my delikatną i uczuciową stronę tej postaci. Lord Richard Croft wywarł wielki wpływ na życie córki, a ona poszła w jego ślady za­ równo w sferze zawodowej, jak i zasad moralnych. Choć związek Voighta i Jolie bywał bardzo burzliwy, w tamtym okresie wszedł w fazę bardziej harmonijną, więc Jolie z radością doszukiwała się podobieństw w relacji ojciec—córka pomiędzy sobą a graną przez siebie bohaterką. - Większa część tej historii wiąże się z odnowionym kontaktem Lary z ojcem —zauważyła. —Zmarł, ale zostawił dla niej wiadomo­ ści. Lara zaś dorosła i robi dokładnie to, co kiedyś on. Mój ojciec

106

nie zawsze był przy mnie. Jednak przesyłał mi listy, książki, infor­ macje i koniec końców oboje robimy w życiu to samo. Dlatego na­ sze wspólne sceny są tak osobiste —wyjaśniła dalej. Do tego stopnia osobiste, że nad scenariuszem pracowali dopó­ ty, dopóki dialogi nie stały się dokładnie takie, jak trzeba. - Zmieniliśmy parę drobiazgów, może słówko tu i tam, więc naprawdę ze sobą rozmawiamy - powiedziała Jołie. Jej zdaniem praca przebiegała „wspaniałe”, choć dla Westa jako reżysera sytuacja ta była nieco onieśmielająca. Zauważył kiedyś, że z Voightem na planie czuł się tak samo, jak wtedy gdy „zabierasz dziewczynę na randkę, a tu razem z nią idzie jej ojciec”. Voight odniósł się do tego doświadczenia równie entuzjastycz­ nie, jak córka. — Mieliśmy razem tylko tę jedną scenę, ale wspólna praca jest wspaniała. Spełniło się wielkie marzenie. Mamy nadzieję, że zagramy razem jeszcze wiele razy —powiedział. Stwierdził również, że jego ro­ la dobrze oddaje charakter związku jego i sir Richarda z córkami. — Ojciec Lary przez lata starał się przekazywać jej wiadomości i na tym tak naprawdę opiera się cała historia. Wszyscy rodzice to robią, starają się pisać liścik, tu i tam, z różnymi informacjami — tłumaczył. Voight mógł na planie uchodzić za weterana, jednak przekonał się, że w tym układzie to jego córka nosi spodnie. Zadziorna i jak zwykle pewna siebie Angelina z radością go ustawiała, a on był przeszczęśliwy, że może poddać się jej wskazówkom. Podczas pró­ bowania dialogów Voight sugerował różne rzeczy, ale od córki sły­ szał tyłko: „Nie, nigdy bym tego nie powiedziała ani nie zrobiła”. - I miała całkowitą rację - przyznał później Voight. - Byłem jak sekretarka, zapisywałem wszystko, co mówiła. Tak właśnie pra­ cowaliśmy. Krótko po zakończeniu zdjęć Voight stwierdził, że teraz jedy­ nym miejscem, gdzie mógłby czegoś nauczyć córkę, jest już chyba tylko pole golfowe. 107

Wprawdzie Joiie dokładnie wiedziała, co Lara ma powiedzieć, jednak niełatwo było jej nauczyć się odpowiedniej wymowy. Uro­ dzona w Surrey Lara wychowywała się w arystokratycznej rodzi­ nie i opanowanie czystego angielskiego akcentu było dla Jolie bar­ dzo istotne. Miała nawet szereg lekcji z nauczycielem wymowy, a efekt końcowy robi wrażenie, choć trudno jej było nie „przecho­ dzić na cockney”. Inny problem, który trzeba było rozwiązać, sta­ nowiły tatuaże Angeliny. Miała ich kilka, a Lara Croft ani jednego, więc makijażyści mocno się natrudzili, żeby je wszystkie pozasła­ niać. Początkowo aktorka chciała je pokazać, ale potem uznała, że lepiej, aby Lara nie wyglądała tak samo jak ona, a poza tym, któ­ ra angielska arystokratka ma na ramieniu wytatuowane imię Bil­ ly Bob! Po ukończeniu szkoły w Gordonstoun Lara pojechała do Szwajcarii, żeby dokończyć edukację, zatem Jołie również została wysłana, jak mówi, do „szkoły dobrych manier”. Lara jest wpraw­ dzie wojowniczką, ale wszystko, co robi, robi z wdziękiem, dbając na przykład o właściwą postawę ciała. Tego także wysoka, tyczko­ wata Angelina musiała się nauczyć. Prawdopodobnie dla Jolie najbardziej przytłaczającym aspek­ tem w pracy nad filmem Tomb Raider, poza wyczerpującymi trenin­ gami i lekcjami dykcji oraz manier, był fakt, że nie przewidziała, w jak bardzo popularną postać się wciela. - Nie zdawałam sobie sprawy, w co się pakuję. Ona jest sym­ bolem i postacią z męskich snów - przyznała zaskoczona. —Myśla­ łam, że nakręcę film, dużo się nauczę i będę dobrze się bawić. Tym­ czasem okazało się, jak wielkie są oczekiwania. Mnóstwo ludzi gra w Tomb Raidera i mają własne wyobrażenie tego, jaka Lara powinna czy nie powinna być. Mam nadzieję, że spełnię ich oczekiwania — dodała. Jednego mogła być jednak pewna: swojego wyglądu. - Martwiłam się, czy nie rozczaruję ludzi, ale przynajmniej nikt nie narzeka na to, jak wyglądam w filmie! - stwierdziła z ulgą. Jolie nie wzięła pod uwagę poczucia własności, jakie wobec La­ ry mieli zagorzali fani gry Tomb Raider, i choć chętnie udzielała

108

wywiadów oraz promowała film, przeraziła ją myśl, że wkrótce na całym świecie pojawią się lalki Lara Croft i każdy będzie mógł mieć taką w domu. W zetknięciu z produktem handlowym, jakim stała się Lara, Jolie poczuła się nieswojo. - Zobaczyć siebie z plastiku to jedna z najdziwaczniejszych rze­ czy, jaka się może człowiekowi przytrafić. Wyobrażam sobie, że ktoś odrywa głowę i wrzuca do ognia albo wtyka mnie do góry no­ gami w błoto —mówiła. Czuła się zagrożona i stwierdziła, że gdy po raz pierwszy zobaczyła siebie jako lalkę, musiała naprawdę się starać, żeby „się nie rozpłakać”. — Dlaczego ktoś umieścił pistolet dokładnie między moimi no­ gami? Nie podoba mi się, że ustawiono ją w takiej pozycji! - dodała. Walczyła także, aby zmniejszyć rozmiar piersi lalki Lary, gdyż projektanci trochę jej w tym miejscu dołożyli. Bilły Bob znosił to wszystko chyba łatwiej, w końcu ożenił się z jedną z najbardziej pożądanych kobiet na świecie. W czasie promocji filmu z dumą stwierdził, że jego żona „będzie na każdym kubku w McDonaldzie na Ziemi!”. Jednakże właśnie takiej sławy Angelina się obawiała. Wprawdzie Przerwana lekcja muzyki przyniosła jej Oscara, ale z pew­ nością nie ściągnęła na nią aż tyle uwagi co Tomb Raider. Jolie nie by­ ła przygotowana na to, że stanie się światowej sławy celebrytką. - { ...} to może namieszać człowiekowi w głowie {. .. }. Coś ta­ kiego może z powrotem odesłać mnie {. .. } do psychiatryka — stwierdziła wtedy. Jednakże niepotrzebnie się martwiła. Denerwowała się, nie wie­ dząc, jak film zostanie przyjęty, tymczasem na pierwszych seansach widzowie krzyczeli i wiwatowali, mogła więc odetchnąć z ulgą. — To coś wspaniałego —powiedziała. —N a szczęście wiedzą, że jestem przyjacielem. Jestem bardzo, bardzo ludzka i bardzo niedo­ skonała. Nie różnię się od nich. Jestem jedną z nich —dodała. Chyba jednak niezupełnie o to chodziło, a wiwaty i okrzyki wznoszono raczej dlatego, że wyglądała wspaniale, nosiła obcisły T-shirt i króciutkie szorty...

109

9

angelina ratuje świat Gdy po zdjęciach do Tomb Raidera Angelina wróciła do Billy’ego Boba do Los Angeles, zmieniony byl nie tylko jej wygląd. W czasie długiej nieobecności zetknęła się z całkiem inną kulturą, odmien­ ną perspektywą i o wiele szerszym obrazem świata, więc Thornton —ku swojemu wielkiemu zaniepokojeniu —zobaczył, że Jolie jest już zupełnie inną kobietą niż ta, z którą się ożenił. Jedną z najważ­ niejszych rzeczy, które wpłynęły na tę zmianę, były wiadomości ze świata. Będąc w Anglii, oglądała je bardzo często i ze zdumieniem stwierdziła, jak bardzo otworzyły jej oczy. Przekonała się, że dora­ stając w Ameryce, miała jednostronne wyobrażenie o tym, co dzie­ je się na świecie, i dopiero pobyt w Wielkiej Brytanii pokazał jej rzeczy, z jakimi wcześniej nigdy się nie zetknęła. — Wychowałam się w Ameryce, więc uczyłam się historii Ameryki i to wszystko. Skupiałam się na tym, co szkodzi nam, a nie reszcie świata - przyznała. - Kiedy oglądałam w Anglii wiadomości, uświadomiłam sobie, że w Ameryce żyjemy jak pod kloszem. Pracując nad Tomb Raiderem, Angelina spędziła też mnóstwo czasu w Kambodży, w miejscu, jak sama mówi: „najpiękniej­ szym ze wszystkich, w których byłam”. Ogromne wrażenie zrobiło

110

na niej nie tylko piękno tego kraju, lecz także uprzejmość ludzi. Wprost nie mogła uwierzyć, że duża liczba obywateli Kambodży do dziś odczuwa bolesne skutki wojny domowej. Od lat 70. XX wieku krajem tym wielokrotnie targały długo­ trwałe walki różnych frakcji pragnących przejąć władzę, a burzliwa historia Kambodży sprawiła, że życie jej mieszkańców jest napraw­ dę trudne. W 1975 roku kontrolę w państwie przejął reżim Czer­ wonych Khmerów i pod ich rządami około dwóch milionów Kam­ bodżan - blisko jedna czwarta populacji - zmarło na skutek głodu, chorób, pracy przymusowej, warunków panujących w obozach dla uchodźców, tortur lub morderstw na zlecenie rządu. W latach 1978-1989 trwała wojna między Czerwonymi Khmerami a sąsiadującym z Kambodżą Wietnamem. Pakt poko­ jowy podpisano w 1991 roku, ale konflikt zniszczył społeczne, kul­ turalne, gospodarcze i polityczne życie Kambodży. Kolejną spu­ ścizną po długich latach wojny są miliony niezdetonowanych min przeciwpiechotnych, których nikt jeszcze nie usunął. Od 1979 ro­ ku w wyniku ran odniesionych na skutek wybuchów już czterdzie­ ści tysięcy Kambodżan przeszło amputacje kończyn. Po wizycie w Kambodży Jolie stwierdziła, że tamtejsi ludzie są „niezwykle hojni i otwarci, uprzejmi i uduchowieni”. Przyznała też, że zanim tam pojechała, nie miała pojęcia, iż „do dziś każdego dnia dzieci natykają się na miny przeciwpiechotne”. — To naprawdę otworzyło mi oczy - dodała. Angelina bardzo przejęła się straszną sytuacją, w jakiej znaj­ dują się ludzie w Kambodży, i stwierdziła, że musi zacząć działać, gdy tylko wróci do Stanów. Ponieważ nie bardzo wiedziała, co miałaby robić, aby im pomóc, skontaktowała się z Wysoką Ko­ misją O N Z do spraw Uchodźców (UNHCR) i powiedziała, że je­ śli jest coś do zrobienia w tej sprawie, ona to zrobi. Zdawała so­ bie sprawę, że status gwiazdy filmowej na pewno dużo łatwiej pozwoli jej dotrzeć do ludzi i ich poruszyć niż jakiejś nieznanej osobie.

111

—Jeśli wykorzystam swój status celebrytki w dobry sposób, mogę pozyskać młodych, warto to zrobić — wyjaśniła. Szczerze przyznała również, że jej pragnienie docierania do krajów, które miały mniej szczęścia niż jej własny, nie jest całkiem bezintere­ sowne. — Trochę to samolubne, ale zdałam sobie sprawę, że to odmieni moje życie i pozwoli je naprawdę zrozumieć —przyznała. Jednakże jest mało prawdopodobne, aby w tamtym okresie aktorka rzeczy­ wiście przeczuwała, jak wielka to będzie odmiana. W lipcu 2001 roku, wkrótce po skontaktowaniu się z UNHCR, Angelina wyruszyła w pierwszą ze swoich wielu misji humanitar­ nych z ramienia O N Z do Sierra Leone i Tanzanii. W drodze po­ wrotnej Jolie przeżyła coś w rodzaju objawienia. — Dopiero co byłam w afrykańskiej dżungli, a zaraz po tym sie­ działam w kabinie pierwszej klasy i leciałam do domu —wspomi­ nała. — Choć cała byłam brudna, czułam się bardziej rzeczywista i piękniejsza niż kiedykolwiek. Otaczali mnie ludzie, którzy znali mnie jako aktorkę. Myślę, że mój wygląd denerwował tych wszyst­ kich ludzi w nienagannych strojach, makijażach, zaczytanych w gazetach. Czułam, że mnie mdli, bo zaczęłam przeglądać arty­ kuły o przyjęciach, notowaniach filmów, kto co ma, kto jest najgo­ rętszym nazwiskiem. Nie miałam najmniejszej ochoty wracać do tego świata —dodała. Angelina nigdy nie zachłysnęła się tą bardziej efektowną stro­ ną sławy. Wprawdzie potrafiła założyć sukienkę od najlepszego projektanta, wyglądać jak milion dolarów i zebrać punkty na li­ ście najlepiej ubranych celebrytów, ale z pewnością nie było to jej ambicją. Nie grała w filmach po to, żeby prowadzić wystawne ży­ cie gwiazdy. Związane z tym luksusy traktowała jak coś, co można przyjąć bądź odrzucić. Niezależnie od tego, jak bardzo przejmowała się problemami nękanych biedą krajów, nie zdradzała się ze swoimi poglądami na prawo i lewo. Obawiała się, że wyjdzie na zblazowaną, zdziwaczałą

112

celebrytkę, która wykorzystuje koniunkturę. Była również świado­ ma, że reputacja „wampirzycy” raczej nie przysłuży się jej na polu politycznym. - To mnie okropnie denerwuje - powiedziała kiedyś. —Ludzie wciąż myślą, że jestem szalona i trochę dziwna, więc zachowuję ostrożność, jeśli chodzi o politykę. Nie chcę, żeby skojarzono to z głupotami, które o mnie wypisują. Jestem jednak głęboko prze­ konana, że potrzebujemy rzetelniejszych wiadomości w Los Ange­ les. Nie zwracamy uwagi na to, co się dzieje na świecie —stwier­ dziła. Jolie miała teraz pełne ręce roboty, udzielała się zarówno w kra­ ju, jak i w innych miejscach na świecie. Billy Bob, choć początko­ wo wspierał żonę w realizowaniu nowej pasji, teraz bardzo scep­ tycznie odnosił się do efektów wizyt w tych wszystkich krajach. - Mawiał zwykle: „Po co masz robić to wszystko? Co chcesz przez to osiągnąć?”. Część moich przyjaciół uważa, że to szaleń­ stwo opuszczać ciepły i bezpieczny dom. Ale ja naprawdę wierzę, że w ten sposób osiągnę rezultaty —opowiadała. Jej rodzina i przyjaciele byli równie sceptyczni i nie rozumieli, dlaczego Angelina musi odwiedzać te kraje osobiście. Jeśli tak bar­ dzo chce pomóc, czemu nie zrobi tego na odległość? - Nie wiem dokładnie, co się tam dzieje, dopóki sama się tam nie znajdę - jej odpowiedź była prosta. Przed odlotem do Sierra Leone zapłakana matka przekazała jej wiadomość od brata. - Powiedz Angie, że ją kocham i żeby pamiętała, że jeśli kie­ dykolwiek poczuje strach, smutek lub gniew, niech spojrzy nocą w niebo, znajdzie drugą gwiazdę po prawej i podąża za nią aż do rana —brzmiała braterska rada. Była to aluzja do Piotrusia Pana, który w dzieciństwie był ich ulubioną opowieścią. Marcheline martwiła się o bezpieczeństwo córki i nie pomo­ gło nawet wypisanie czeku na ubezpieczenie Angeliny na wypa­ dek porwania lub konieczności ewakuowania jej drogą powietrzną.

113

Tymczasem równie przejęty Jon Voight zadzwonił do UNHCR i błagał, żeby odwołali planowaną podróż córki. Ponieważ Angeli­ na była dorosła, a więc miała prawo podejmować decyzje dotyczą­ ce własnej osoby, jego prośby na nic się zdały, za to mocno rozzło­ ściły aktorkę. - Byłam na niego wściekła, ale powiedziałam tylko, że wiem, jak bardzo mnie kocha i rozumiem, że jako ojciec starał się mnie chronić —przyznała później. Nie zważając na protesty rodziny, dużą część 2001 roku Jolie spędziła na rozmaitych misjach humanitarnych UNHCR. Odwie­ dziła Afrykę, Kambodżę i Pakistan, a w 2002 roku Ekwador. Po­ dróże te na całe tygodnie rozdzielały ją z mężem, ale już złapała bakcyla i jeśli o nią chodziło —nie było odwrotu. Postanowiła pi­ sać podczas tych misji dziennik i w październiku 2003 roku ukaza­ ły się jej wspomnienia zatytułowane Notes from My Travels (N otat­ ki z podróży), a wszystkie zyski z ich sprzedaży trafiły do UNHCR. Książka Jolie jest poruszającą i pouczającą lekturą. Aktorka w prosty i bezpretensjonalny sposób opisuje swoje doświadczenia i przeżycia. Gdy zaczęła pracować dla UNHCR, od razu przyzna­ ła się do tego, że nic nie wie o problemach uchodźców, i widać by­ ło, że odbywa te podróże nie jako wielka gwiazda, która wykonuje kolejny krok w karierze, ale po to, aby słuchać, patrzeć i uczyć się. — Nie wiem, czego uda mi się dokonać —zwierzała się w tym okresie. —Wiem tylko, że im więcej dowiaduję się każdego dnia o świecie, tym bardziej sobie uświadamiam, o ilu rzeczach nie mia­ łam pojęcia. Zamiast bombardować czytelnika faktami politycznymi i umo­ ralniającymi kazaniami, w sposób prosty, uczciwy i szczery opisu­ je zastaną sytuację, mówi o tym, jak się wówczas czuła i co można zrobić, żeby pomóc. Jak można by oczekiwać, często widziała rze­ czy, z jakimi nigdy wcześniej się nie zetknęła. Opisując je, przeka­ zuje nam wszystkie swoje uczucia, każdą wylaną łzę i obraz każ­ dej osoby, która w jakiś sposób ją poruszyła. Podaje też szokujące

114

statystyki, które pchnęły ją do działania: na świecie jest dzisiaj po­ nad dwadzieścia milionów uchodźców; jedna szósta światowej po­ pulacji żyje za mniej niż jeden dolar dziennie na osobę; 1,1 mi­ liarda ludzi nie ma dostępu do świeżej wody pitnej; jedna trzecia świata nie ma elektryczności; ponad sto milionów dzieci nie chodzi do szkoły; w Afryce jedno dziecko na sześcioro umiera przed pią­ tym rokiem życia... Opowiada również o tym, jak wiedza zdobyta podczas misji „na zawsze odmieniła” ją jako człowieka. —Jestem niezmiernie wdzięczna losowi, że obrałam tę ścieżkę - pisze. —A także że spotkałam tych wspaniałych ludzi i mogłam doświadczyć tak niewiarygodnych przeżyć. Angelina przebywała w Afryce od 22 lutego do 9 marca i bar­ dzo przejęła się położeniem mieszkających tam ludzi, którym bra­ kuje dosłownie wszystkiego, co mogła zobaczyć na własne oczy. Wstydziła się także swojego zajęcia i początkowo chciała ukryć, że jest aktorką, gdyż obawiała się, iż wybrany przez nią zawód wyda się im bezsensowny i płytki. — To, co robię, jest dla tych ludzi dziwacznym zajęciem i trud­ no im to sobie wyobrazić - stwierdziła wówczas. W krótce jednak zrozumiała, iż nie mają najmniejszego pojęcia o jej sławie i powo­ dzeniu i nie zraża ich to, że jest aktorką. Jeśli czekają na nią pod­ ekscytowani, to dlatego, że przyjeżdża ciężarówką O N Z, a nie z powodu zdobytego przez nią Oscara. Jedna z małych dziewczy­ nek poprosiła ją nawet o adres. Początkowo Jolie niechętnie dzieli­ ła się prywatnymi danymi. — Przez moment myślałam, żeby chronić swoją prywatność, tak, jak to robimy w Stanach. Ale oni podawali własne dane, więc ja dawałam im swoje - powiedziała kiedyś. Dla uchodźców nie by­ ło ważne, kim ona jest i jakie filmy nakręciła, liczyło się tylko to, że jest z nimi i stara się pomóc. Jolie, świadoma swojej zamożności, przestała nosić wszelką bi­ żuterię i stroje, które mogłyby zwracać uwagę i wydać się preten­ sjonalne. 115

— Nie chciałam kłuć w oczy niczym cennym —wyjaśniła. —Nie dlatego, że bałam się złodziei, ale dlatego, że było mi głupio. Mia­ łam wokół siebie ludzi, którzy żyli za marne grosze - dodała. Dla opływającej w dostatki Jolie był to całkiem nowy świat i choć nie zawsze wiedziała, jak się w danej sytuacji zachować, ze wszystkich sił starała się nikogo nie urazić. Pewnego razu wzięła za rękę dziec­ ko, choć wiedziała, że może mieć świerzb. Wiele osób unikałoby w takiej sytuacji fizycznego kontaktu, ale Jolie chciała pokazać, że nie jest nietykalna. — Wolałabym raczej się zarazić, niż odsunąć się od tych maleń­ kich dzieci — oznajmiła. A na pytanie, czy kiedykolwiek porzuci aktorstwo na rzecz działalności charytatywnej, odpowiedziała: — Bardzo bym chciała, ale wiem, że bardziej się przydam jako aktorka. Gdy nakręcę film, mam pieniądze, żeby zrobić wiele do­ brego i ściągnąć więcej uwagi, niż gdybym spędziła na planie tyl­ ko tydzień. W ten sposób jestem bardziej użyteczna. W ciągu roku mogę albo wybudować własnymi rękami jedną szkołę, albo kupić ich setki. Po prostu wiem, że mogę zrobić więcej, będąc aktorką. Tak bardzo przywiązała się do spotkanych w Afryce ludzi, że chciała zatrzymać przy sobie wszystkie związane z nimi wspomnie­ nia, nawet kosztem własnej higieny! Pewnego razu lecąc z Dar es Salaam7 do Londynu, nie chciała nawet zdjąć brudnego żakietu, który nosiła podczas całej podróży. — To było moje okrycie. Nie chcę wyczyścić ani zmyć z siebie tego miejsca. Z jakiegoś powodu zdjęcie tego żakietu byłoby dla mnie równoznaczne z oderwaniem się od tych wszystkich ludzi... miejsc... - wyjaśniła. Mimo to szybko odnalazła się w swoim pełnym luksusów życiu w Los Angeles. — Wstyd się przyznać, jak łatwo po wyprawie do Afryki przy­ szło mi wrócić do mojego życia —zwierzyła się wówczas. 7

Stolica administracyjna Tanzanii.

116

Bardzo ważne stało się więc dla Jolie planowanie kolejnej mi­ sji, tym razem do Kambodży. Zakochała się w tym kraju podczas kręcenia zdjęć do pierwszego filmu Tomb Raider, a druga wizy­ ta, która miała miejsce w dniach 16-27 lipca 2001, utwierdziła ją w przekonaniu, że właśnie z tego kraju chce wziąć dziecko do adopcji. Jednym z najważniejszych momentów podróży Angeliny do oj­ czyzny jej przyszłego adoptowanego syna Maddoxa było zdetono­ wanie przez aktorkę miny przeciwpiechotnej zawierającej trotyl. — To wspaniałe uczucie, móc zniszczyć coś, co mogłoby kogoś zranić lub zabić — wyznała w jednym z wywiadów. Spotkała się także z Luong Ung, autorką swojej ulubionej książki zatytułowa­ nej Gdy zabili naszego ojca (First They Killed My Father), co aktorka potraktowała jako wielki zaszczyt. Osobista opowieść Ung o życiu w czasach reżimu Czerwonych Khmerów bardzo ją poruszyła. Ung, której ojciec był zamożnym pracownikiem rządowym i celem Czer­ wonych Khmerów, opisuje w książce, jak cała jej rodzina musiała uciekać z domu i udawać rolników, żeby uniknąć wymordowania. Gdy nastał reżim Pol Pota, Ung miała pięć lat i dorastała w atmos­ ferze lęku i niepewności. Została wyszkolona na żołnierza, w koń­ cu uciekła do Wietnamu, a następnie wyjechała do Ameryki. Przed­ tem jednak jej ukochany ojciec i jedna z sióstr zostali zamordowani. Przeżycia tej młodej kobiety skłoniły Jolie do przemyśleń i na­ uczyły pokory. Jak sama mówiła, była „zdenerwowana”, gdy stanę­ ła twarzą w twarz ze swoją bohaterką. Nie było jednak powodu do obaw. Obie kobiety od razu przypadły sobie do gustu, a Ung by­ ła wdzięczna Jolie za zwrócenie uwagi na problemy w Kambodży. — Wystarczyła chwila, gdy nasze oczy się spotkały —wspomina Jolie. —Podchodząc do siebie, uśmiechnęłyśmy się i uściskały, jak­ byśmy znały się od lat - dodaje. W jej dzienniku znalazła się bar­ dzo intymna anegdota, mówiąca o tym, jak pewnego wieczoru Jo ­ lie i Ung, tuż po rozłożeniu na noc hamaków, wybrały się z latarką w poszukiwaniu miejsc, gdzie mogłyby się załatwić. 117

—Ja trzymałam latarkę. Ona dwie garście papieru toaletowe­ go. Obie znalazłyśmy odpowiednie miejsca, tuż obok drogi, dzieli­ ły nas od siebie jakieś trzy metry - pisze Jolie. Aktorka mówi także, jak trudno było jej radzić sobie w kambo­ dżańskim deszczu ze szkłami kontaktowymi, i niemal po dziecin­ nemu opisuje, jak mogłoby to wyglądać, gdyby mieszkała w tym kraju na stałe. — Prawie nic nie widziałam przez wodę zalewającą mi oczy opowiadała. —Myślę, że gdybym tu mieszkała, nie mogłabym so­ bie pozwolić na luksus szkieł kontaktowych, a przy takiej pogodzie w okularach na nosie nie byłabym w stanie niczego zobaczyć. Innym aspektem życia w Kambodży, z którym przyszło jej się zmagać, był niedostatek wody. Jolie tak bardzo pilnowała, żeby jej nie marnować, że wolała chodzić brudna. — Do tej pory nie potrafię porządnie się polać wodą —przyzna­ ła. —I wciąż staram się jej nie marnować. Następnym przystankiem w wyjazdach Angeliny był Pakistan. W sierpniu tego samego roku spędziła tam tydzień, spotykając się z uchodźcami i ucząc się od tamtejszych przedstawicieli UNHCR. Jak na ironię, nierzadko o wiele lepiej czuła się w towarzystwie Pa­ kistańczyków niż wśród ludzi z U N H CR czy amerykańskiej amba­ sady, którzy, jak przyznała, onieśmielali ją swoją wiedzą o sprawach świata. — Czasem aż się boję, gdy wszyscy rozmawiają o polityce —wy­ znała. Ale {...} nauczyłam się już, że własne obserwacje i postawa osoby, która stara się zrozumieć, są tak samo ważne. Jolie ponad dwadzieścia razy była w Waszyngtonie, spotykała się z kongresmenami i senatorami i lobbowała w sprawie podjęcia działań w zakresie pomocy humanitarnej. I jak sama mówi, właś­ nie takie sytuacje ją onieśmielają. — Robię porządek z głową, zasłaniam tatuaże, zakładam od­ powiedni strój, wyglądam schludnie, nie ubieram się wyzywająco i staram się sprawiać wrażenie kobiety, którą chyba nie jestem, ale

118

chciałabym ją trochę bardziej przypominać — opowiadała kiedyś. Choć w teorii miała mniej wspólnego z uchodźcami niż z polity­ kami, z którymi się spotykała, stwierdziła, że lepiej się czuje wśród uchodźców, zwłaszcza wśród kobiet. — Mamy takie same zdania w wielu sprawach, śmiejemy się, kochamy mężów i chcemy zapewnić przyszłość swoim dzieciom — powiedziała kiedyś ciepło o tych kontaktach. Zaledwie dwa tygodnie po powrocie Angeliny z tej misji świa­ tem wstrząsnęły wydarzenia z 11 września i publiczne wsparcie aktorki dla Bliskiego Wschodu wzbudziło w USA pewne kontro­ wersje. Aktorka wzięła więc udział w programie Larry’ego Kin­ ga nadawanym przez CNN i otwarcie opowiadała o tym, że za to straszne wydarzenie nie wszyscy Afgańczycy powinni ponieść karę. —Jak sądzę, wielu ludziom takie postawienie sprawy się nie po­ doba, ale tam są także rodziny, dokładnie takie jak nasze. To są wspaniali ludzie i bardzo umęczeni —dodała. W książce Notes from My Travels opisuje groźby, jakie otrzymała po wystąpieniu we wspomnianym programie. — Mając w pamięci afgańskie rodziny, z którymi spotkałam się zaledwie kilka tygodni temu, rozmawiałam o pomocy, jakiej po­ trzebują, i sama ofiarowałam pieniądze. W następnych dniach otrzymałam trzy groźby śmierci, w tym jedną telefonicznie — wspomina Jolie. — Dzwonił mężczyzna. Powiedział, że uważa, iż wszyscy Afgańczycy powinni cierpieć za to, co zrobili w Nowym Jorku, i że życzy śmierci całej mojej rodzinie —opowiadała. Blisko 3000 osób zginęło z rąk islamskich ekstremistów, gdy zniszczono bliźniacze wieże w Nowym Jorku, więc Jolie nie była zaskoczona, gdy jej opinie wywołały sprzeciw. — Emocje buzowały - stwierdziła. —Rozumiem to. Dla wszyst­ kich był to bardzo trudny czas. Groźby śmierci zapewne wystraszyły Angelinę, ale z pewno­ ścią nie powstrzymały jej przed kontynuowaniem pracy humani­ tarnej i osiem miesięcy później wyruszyła w podróż do Ekwadoru,

119

żeby na własne oczy zobaczyć to, co nazwała później „najgorszym kryzysem na zachodniej półkuli”. Zwłaszcza dramatyczną sytuację w Kolumbii, gdzie problem uchodźstwa wewnętrznego przybrał zastraszające rozmiary. Ta podróż była dla Jolie nieco inna, ponie­ waż wyjeżdżała po raz pierwszy, odkąd została matką. Choć nadal bardzo poświęcała się pracy dla UNHCR, trudno jej było zostawić w kraju synka. — To aż śmieszne, jak bardzo się wzruszyłam, całując go na do widzenia - wyznała w wywiadzie. Fakt, że była teraz m atką i że zrodziła się w niej naturalna dla człowieka potrzeba ochrony włas­ nych dzieci, jeszcze pogłębił ogromny podziw Angeliny dla tych wszystkich, którzy poświęcali się pracy na rzecz niesienia pomocy innym. — Wyobrażam sobie, jak się czują pracownicy UNHCR, gdy znajdą się z dala od rodzin - przyznała. —Miesiącami nie widzą swo­ ich dzieci. Wystarczy ich zapytać, to opowiedzą, jak jest im ciężko. Każdy ma zdjęcia swoich bliskich, ale —jak mówią —bardzo wiele osób, dla których pracują, uchodźców, potraciło dzieci. Pracownicy UNHCR przynajmniej wiedzą, że ich rodziny są bezpieczne. Ofiara, jaką było dla Jolie rozstanie z maleńkim synkiem, nie poszła na marne i w sierpniu 2001 roku została mianowana amba­ sadorem dobrej woli ONZ. Rudd Lubbers, Wysoki Komisarz O N Z do spraw Uchodź­ ców, wyrażał się o pracy Jolie dla U N H CR w samych superlaty­ wach. W przedmowie do jej książki napisał: „Nasze wyzwania są olbrzymie i nie dałoby się im sprostać, gdyby nie pełne poświęce­ nia wsparcie nieobojętnych ludzi na całym świecie. Jedną z takich osób, którą obchodzi los uchodźców, jest Angelina Jolie. Od chwi­ li mianowania {na ambasadora dobrej woli} spełniła moje oczeki­ wania ponad miarę. Udowodniła, że jest dobrym partnerem i na­ prawdę wspiera nas w wysiłkach, których celem jest rozwiązanie problemu uchodźców na świecie. Jej hojność i prawdziwe współ­ czucie stanowią inspirację dla nas wszystkich”. 120

Shannon Boyd, która także pracowała dla UNHCR, powiedzia­ ła, że gdy Jolie odwiedzała niebezpieczne kraje, ani razu nie słysza­ ła, aby zatroszczyła się o własne bezpieczeństwo, nigdy też nie za­ chowywała się jak gwiazda. — Nie narzekała na warunki, nawet jeśli czasem były napraw­ dę okropne. Z łatwością nawiązuje kontakt ze wszystkimi uchodź­ cami, z którymi się spotyka. Oni zaś czują, że gdy odjedzie, postara się coś zrobić, żeby im pomóc. Daje im nadzieję. Uchodźcy w obo­ zach na całym świecie nadają jej imię swoim dzieciom —zdradziła swoje wrażenia ze współpracy z Jołie. Inny rzecznik, Joung-Ah Ghedini, także miał dla Jolie wyłącz­ nie słowa uznania. —Jeśli zaistnieje konieczność, żeby sześć godzin jechać roz­ klekotanym motocyklem w rejony, gdzie nawet nie można wziąć prysznica, to ona to zrobi —powiedział między innymi. Jolie otrzymywała nie tylko pochwały za pracę w charakterze ambasadora dobrej woli, ale została także pierwszą laureatką na­ grody Citizen of the World przyznanej od 2003 roku przez Stowa­ rzyszenie Korespondentów O N Z, a w 2005 roku uhonorowano ją Global Humanitarian Award ufundowaną przez UNA—USA8. Tak­ że w 2005 roku otrzymała honorowe obywatelstwo Kambodży za działalność na rzecz ochrony środowiska w tym kraju. Podróż Angeliny do Ekwadoru w 2002 roku była czwartą i ostatnią opisaną w jej wspomnieniach. Pod koniec książki czyta­ my więc o tym, co utwierdza aktorkę w przekonaniu, że powinna poświęcać się działalności humanitarnej. Angelina pisze: „Karta Narodów Zjednoczonych zaczyna się od preambuły We the peoples. To jedna z najpiękniejszych rzeczy, jakie kiedykolwiek czyta­ łam. Tak właśnie jest. Zycie w poczuciu wspólnoty, ludzie z całego świata, chroniący naszą historię, nasze kultury i uczący się od siebie 8

United Nations Association of the United States of America.

121

nawzajem. Uchodźcy —czy to całe rodziny, czy pojedyncze osoby są tacy sami, jak my, ale nie cieszą się wolnością, jaka nam jest da­ na. Ich prawa jako ludzi zostały pogwałcone”. Angelina powiedziała kiedyś, że umierając, chciałaby mieć po­ czucie, że była użyteczna. Do dzisiaj aktorka prowadzi na całym świecie kampanię na rzecz praw człowieka. Przez wszystkie te lata ofiarowała miliony dolarów na rozmaite ważne dla niej ce­ le, na przykład na rzecz uchodźców z Afganistanu, którzy uciekli przed Talibami, cierpiących biedę rolników z Kambodży, kliniki dla chorych na AIDS w Etiopii, ofiar przedłużających się konflik­ tów w Saharze Zachodniej czy na wsparcie Projektu Milenijnego O N Z, który zakłada, że do roku 2015 ubóstwo uda się zmniejszyć o połowę. — To śmieszne sądzić, że skoro to są twoje roczne zarobki, m u­ sisz je zachować dla siebie, bo potrzebujesz trzech samochodów i dwóch domów, to głupie - stwierdziła Jolie, która od roku 2001 oddała na cele dobroczynne jedną trzecią swoich dochodów. —My­ ślę, że trzeba oddawać najwięcej, jak tylko można. Jolie znalazła się na liście 25 najbardziej wpływowych filantro­ pów na świecie magazynu „Worth”. Oprócz dotacji finansowych Angelina cały czas stara się zwrócić uwagę na niektóre bolączki świata, co wymaga o wiele więcej wysiłku niż przyłożenie pióra do papieru i podpisanie czeku. Założyła dwie fundacje: Maddox Relief Project, zajmującą się Kambodżą, oraz Jolie Foundation, pomaga­ jącą dzieciom w sierocińcach. W 2005 roku nakręciła trzy filmy dokumentalne, w tym dwa dla MTV Jeden z nich nosi tytuł The Diary of Angelina Jolie and Dr Jeffrey Sachs in Africa. Sachs był spe­ cjalnym doradcą Sekretarza Generalnego O N Z Kofiego Annana oraz dyrektorem Projektu Milenijnego. Dokument podąża w ślad za Sachsem i Jolie, którzy odbywają podróż do kenijskiej wioski Sauri, pokazuje ich spotkanie z mieszkańcami osady oraz skut­ ki panującego tam niedożywienia, braku dostępu do czystej wo­ dy i opieki zdrowotnej. Drugi nosi tytuł Inhuman Traffic i opowiada

122

o handlu kobietami w Europie. Jolie ma nadzieję, że dokument „pomoże kobietom i dziewczętom”. - To tragedia, że w XXI wieku co roku sprzedaje się setki ty­ sięcy łudzi —oświadczyła. Kolejnym dokumentem Angeliny Jolie (który wyreżyserowała) był A Moment in the World, przedstawiający wydarzenia, jakie miały miejsce w różnych zakątkach świata w ciągu tych samych, wybra­ nych przypadkiem trzech minut. Pomysł zrodził się z doświadczeń Jolie, która jednego dnia była w Kambodży, gdzie w każdej chwi­ li ktoś może nastąpić na minę przeciwpiechotną i doznać ciężkich obrażeń, a 24 godziny później - już w Los Angeles, w swoim luk­ susowym świecie. - Ciągle latałam między krajem Mada i obozami uchodźców albo strefami wojennymi a Hollywood, niemal w tym samym mo­ mencie oglądając różne zakątki świata —wspomina. Dla niej ten film był więc świetnym sposobem na pokazanie ludziom żyjącym w spokoju i dostatku, jak bardzo ciężkie może być w tym samym czasie życie ludzi w innym miejscu świata. - Nie trzeba wyzbyć się wszystkiego, żeby być dobrym czło­ wiekiem - stwierdziła. - Ale gdy już zobaczy się, jak bardzo cier­ pią niektórzy ludzie, jakże można zapomnieć o tym choć na chwilę i nie starać się jakoś polepszyć ich losu? Jak można nic nie zrobić? Może to zabrzmi banalnie, ale chcę trochę poprawić świat, więc je­ śli w tym celu trzeba coś zrobić, jestem gotowa.

10

rozstanie Choć przez cały 2001 rok Angelina była zajęta pracą charytatyw­ ną, głowę zaprzątało jej w tym czasie także coś innego. Wiedziała, że to jest dobry moment, aby dokonać wielkiej zmiany we własnym życiu. Zdecydowała się zostać matką. Zawsze mówiła, że pragnie adoptować dzieci, nalegała nawet na półtoraroczną przerwę mię­ dzy zdjęciami do filmu Lara Croft: Tomb Raider a pracą nad jego seąuelem Lara Croft Tomb Raider: Kolebka życia, żeby, jak mówiła, „móc robić inne rzeczy albo zajść w ciążę”. Jednakże, gdy przyszedł czas na tę przerwę, posiadanie własnego dziecka zeszło na dalszy plan, a Angelina bardziej niż kiedykolwiek zapragnęła zaadoptować maleństwo. Nawet jeśli jej mąż Billy Bob miał do tego jakieś za­ strzeżenia, zapewne zatrzymał je dla siebie, ponieważ we wrześniu 2001 roku para zaczęła wspólnie wypełniać dokumenty adopcyjne w Urzędzie do spraw Imigracji i Naturalizacji w Los Angeles. Gdy oboje przechodzi długi proces adopcyjny i odbywali roz­ mowy z odpowiednimi mocodawcami, Angelina robiła wszystko, aby pomóc większej liczbie dzieci w Kambodży, ponieważ urato­ wanie tylko jednego dziecka uważała za niewystarczające. — Zanim adoptowałam Maddoxa, postanowiłam wspomóc finan­ sowo cały sierociniec. Nie mogłam wziąć do siebie wszystkich dzieci,

124

ale mogłam coś zrobić, żeby poprawić los całej dużej grupy. Pomo­ głam dzieciom starszym, które nie mogły liczyć na adopcję. Kie­ dy pierwszy raz zobaczyłam umierającego chłopca, powiedziałam, że zamierzam uratować każde dziecko, że jakoś to rozwiążę, niech tylko go ewakuują. Ale to było zaledwie jedno z dwudziestu tysięcy dzieci w tym rejonie. To bardzo smutne - wspominała potem. Mimo że Angelina i Biłly wciąż byli razem, w ich związku, nie­ gdyś opartym na obsesyjnej wręcz bliskości, zaczęły pojawiać się pęknięcia i chociaż wcześniej nie chcieli nawet słyszeć o tym, że­ by choć na chwilę się rozdzielić, teraz z zapałem oddawali się włas­ nym zainteresowaniom. Biłly poświęcał się grze ze swoim zespołem i spędzał całe godziny w studiu, opracowując piosenki; w tym sa­ mym czasie jego żona zdobywała wiedzę na tem at tego, co się dzie­ je na świecie. Patrząc wstecz i szukając momentu, kiedy wszystko zaczęło się psuć, Angelina wspomina okres, gdy osobiste zajęcia za­ częły wbijać się klinem między nich. - On skupiał się na swojej muzyce, a ja czytałam na górze. Przechodziłam życiową przemianę i stawałam się bardziej upo­ lityczniona. Mówiłam: „OK, ty chcesz skończyć tę piosenkę, a ja wyjeżdżam do Waszyngtonu, zobaczymy się w poniedziałek”. A dwa tygodnie później, to mogło być na przykład: „OK, wyjeż­ dżam do Sierra Leone i Tanzanii...” —opowiada. Po zakończeniu zdjęć do Tomb Raidera Biłly Bob powiedział, że zawarli pakt, który miał sprawić, iż od tej chwili już przez cały czas będą razem. Mając to na uwadze, można się było spodziewać, że takie dobrowolne rozstania nie wróżyły niczego dobrego. - Kiedy ona będzie kręcić film, będę obok niej —mówił o pak­ cie Thornton. —A gdy ja będę pracować, ona będzie ze mną. Od tej chwili chcemy cały czas trzymać się razem, ponieważ życie jest teraz tak cenne. Problem polegał jednak na tym, że Thornton nie chciał towa­ rzyszyć żonie w podróżach do obozów dla uchodźców. Prawdopo­ dobnie wiązało się to także z jego głębokim lękiem przed lataniem,

125

niemniej jednak stawało się jasne, że aktor zaczyna z niechęcią pa­ trzeć na to, ile czasu i energii jego żona poświęca na zagraniczne wyprawy. Angelina zaś miała do niego żal i trudno jej było wyba­ czyć ten brak wsparcia z jego strony. - Nigdy nie byl w obozie dla uchodźców - opowiadała o tych czasach. - Prosiłam, żeby pojechał, ale nie chciał. O tym, z ja­ kim człowiekiem masz do czynienia, dowiadujesz się na podsta­ wie jego zachowania. I czasem rani cię to, co robi - dodaje. Jed ­ nakże mimo żalu i pretensji Jolie zdawała sobie sprawę, że Billy pozostał tym samym człowiekiem, za którego wyszła, to ona się zmieniła. - Otworzyłam się. Zapragnęłam dowiedzieć się czegoś o świę­ cie, o innych ludziach i o tym, co naprawdę się dzieje. Toteż się zmieniłam —wyjaśnia. Choć Thornton nie towarzyszył żonie w misjach O N Z, był przy niej, gdy toczyła się sprawa adopcji Maddoxa (chłopiec urodził się w 5 sierpnia 2001 w Rath Vibol). Tę jakże ważną, wspólną podróż do Kambodży Billy i Angelina odbyli w listopadzie 2001 roku. - Gdy już było wiadomo, że mogę zostać rodzicem adopcyj­ nym, postanowiłam odwiedzić tylko jeden sierociniec, a resztę zo­ stawić losowi —wspomina Jolie. — Powiedziano mi, że jeśli chcę adoptować sierotę, powinnam mieć jakiś związek z krajem pocho­ dzenia dziecka, ponieważ potem mam mu o nim opowiadać. Gdy pojechałam do Kambodży z misją O N Z, pokochałam ten kraj i lu­ dzi. Dlatego wybrałam tamtejszy sierociniec. Przebywało w nim jakieś piętnaścioro dzieci, a Maddox był ostatnim niemowlęciem, które zobaczyłam. Najpierw spał, ale gdy wzięłam go w ramiona i gdy w końcu się obudził, patrzyliśmy na siebie, ja płakałam, a on uśmiechnął się i to było to. Miał trzy miesiące i czekał na wyniki badań na AIDS i żółtaczkę. N a szczęście okazało się, że jest zdro­ wy, ale i tak byłby moim synem —dodała. Jolie, która przez większą część życia czuła się jak wyrzu­ tek, spostrzegła, że jej najgorsze lęki zniknęły po spotkaniu

126

z dzieckiem. Przyznała, że zawsze się zastanawiała, czy będzie do­ brą matką. - Miałam wątpliwości co do posiadania dzieci, ponieważ sądzi­ łam, że nigdy nie uda mi się ich uszczęśliwić, bo przecież wszyscy mówili, iż jestem zbyt ponura - wyznała. Maddox był jednak za mały, żeby zarzucać jej cokolwiek, jego bezwarunkowa miłość i akceptacja wystarczyły, żeby Jolie czuła się spełniona. Ze wszystkich ról, jakich ta aktorka mogłaby się podjąć, najważniejsza okazała się rola matki. Od tej chwili Jolie nigdy nie oglądała się za siebie. W końcu znalazła to, do czego była stworzo­ na - opiekowanie się kimś. Jak twierdzi jej matka, to właśnie było coś, co Angelinie najbardziej odpowiadało. - Moja matka mówi, że od najmłodszych lat wspominałam 0 adopcji —wyjawiła kiedyś Jolie. Teraz jej dziecięce marzenie się spełniło. Niestety gdy otworzyła w swoim życiu rozdział macierzyństwa, zakończył się rozdział z Billym Bobem jako głównym bohaterem. 1 choć pogodzenie się z tym było dla Angeliny bolesne, stopnio­ wo stawało się jasne, że będzie wychowywać Maddoxa sama. Gdy zakończyły się procedury adopcyjne i władze pozwoliły, aby 8 ma­ ja Maddox dołączył do swojej nowej mamy, Jolie kręciła właśnie w Afryce zdjęcia do filmu Bez granic z Clivem Owenem, więc chło­ piec trafił najpierw tam. Ostatni raz Billy Bob i Angelina byli na­ prawdę razem w marcu tegoż roku, wynajęli wtedy dom w M ont­ realu, gdzie Billy kręcił Skazanego na wolność. Przez większą część kwietnia i maja Billy Bob przebywał w tra­ sie koncertowej z ukochanym zespołem The House of Blues, a gdy w czerwcu powrócił do Los Angeles, szybko znowu wyru­ szył w drogę. Był to dla małżeństwa Angeliny punkt krytyczny. Para spotkała się po raz ostatni jako mąż i żona 3 czerwca. Gdy Thornton w lipcu powrócił do Los Angeles, wynajął pokój w hote­ lu Sunset Marquis, wiedząc, że w domu raczej nie zostanie przyjęty z otwartymi ramionami.

127

Angelina, która również chciała już zakończyć ten burzliwy związek, schroniła się natomiast w spokojnym lokum w nadmor­ skim mieście Santa Monica, żeby być jak najdalej od wspomnień, jakie wiązały się z domem w Los Angeles. - Kroplą, która przepełniła dzban, był moment, kiedy {Bil­ ly} wyjechał z zespołem na tournee, zamiast spędzić czas ze mną i z Maddoxem —wspomina Jolie wydarzenie, które ostatecznie za­ kończyło ich małżeństwo. —Straciłam cały szacunek dla niego i zo­ baczyłam, że nie jest takim mężczyzną, jakiego potrzebuję i z ja­ kim chcę być. Jego zachowanie okazało się nie do zaakceptowania i ujrzałam sprawy we właściwej perspektywie. Zaczęłam sobie uświadamiać, że on nie chce przejąć wraz ze mną odpowiedzialno­ ści za wychowanie Maddoxa. Byłam rozczarowana i zawiedziona. Okazał się mniej męski, niż oczekiwałam —wyjawiła szczerze. Gdyby brak zainteresowania Thorntona adoptowanym synkiem nie wystarczył do zerwania, z pewnością nastąpiłoby ono wskutek pojawienia się plotek o niewierności aktora. Ponoć podczas tournee nie zachowywał się tak, jak przystoi oddanemu mężowi, którym kiedyś był. Świadek opowiadał, że stało się normą, iż Biłly Bob za­ praszał na scenę dziewczyny i po występach zabierał groupies na nocne libacje. Angelina żartowała, że go nie zabije, bo kocha jego dzieci i nie chciałaby pozbawiać je ojca, ale nie zawaha się go sprać, ponieważ dobrze wie, w których miejscach ma sportowe kontuzje! Wprawdzie nie posunęła się do napaści fizycznej, ale przyznała kie­ dyś: „Nie sądzę, żeby te płotki były nieprawdziwe” i widać było, że nie zamierza tolerować takiego zachowania ze strony kogoś, komu kiedyś ufała. — Rozmaite sprawy między nami nawarstwiały się, a może po­ winnam powiedzieć: rozpadały się, przez kilka miesięcy —zwierza­ ła się. - Nie miał dla mnie szacunku, a do tego było jasne, że różne rzeczy się dzieją za moimi plecami, a tego nie mogłam zignorować. Jestem bardzo otwarta i tolerancyjna, ale nie mogę żyć z kimś, ko­ mu już nie ufam. 128

Jolie, która zawsze jakoś umiała przetrwać trudne chwile, nie pozwoliła, aby zachowanie Biłly’ego Boba w czymkolwiek jej prze­ szkodziło. Postanowiła, że wychowa Maddoxa tak dobrze, jak tyl­ ko będzie umiała, z pomocą albo bez. Choć, jak sama mówiła, nie „zamierzała być samotnym rodzicem”, przyznawała również, że le­ piej, żeby Thorntona przy niej nie było, jeśli jego obecność miałaby rodzić problemy. — Byłam strasznie wściekła i rozczarowana, ale mogłam tylko iść dalej —powiedziała o rozstaniu. - Znalazłam w sobie takie po­ kłady wewnętrznej siły i determinacji, o jakie nigdy bym siebie nie podejrzewała. Był to naprawdę punkt zwrotny w moim świecie. Największa ewolucja w życiu. Ponieważ ojciec Angeliny odszedł, gdy była niemowlęciem, miała już doświadczenie z mężczyznami, którzy nie byli w stanie poradzić sobie z odpowiedzialnością. Billy Bob sprawił jednak, że uwierzyła, iż —bez względu na wszystko —jest jej partnerem na ca­ łe życie. Zatem, gdy nie stanął na wysokości zadania, uznała, że nie ma prawa nazywać się ojcem Maddoxa. — N a rodzinę się zapracowuje - powiedziała Jolie. —Nie moż­ na mieć dziecka, odejść od niego, a potem nazywać je swoim sy­ nem czy córką. Nie lamentowałam, gdy straciłam ojca, ale z żalem myślę o tych wszystkich łatach, kiedy moja mama czuła potrzebę utrzymania nas razem jako rodziny. Niektórzy uważają, że rozwo­ dzący się ludzie podczas Bożego Narodzenia albo urodzin powin­ ni udawać szczęśliwą rodzinę. Nic bardziej mylnego, nie powinno się mieć obok siebie osób, z którymi nie czujemy się dobrze. N a­ uczyłam się tego na błędach moich rodziców i dlatego pragnę, że­ by Maddox przebywał z ludźmi, którzy są z nim z własnej woli, a nie dlatego, że ktoś ich zmusił. Bardzo prawdopodobne, że gdyby Angelina nie miała Maddo­ xa, rozpad małżeństwa wpędziłby ją w głęboką depresję, jaką już wcześniej zdarzało jej się miewać. Jednakże teraz spoczywała na niej odpowiedzialność za życie i uczucia dziecka, a także swoje,

129

więc nie mogła pozwolić, aby to, co się stało, odbiło się na Mad­ doxie. - Nie mogę angażować się w walkę ani się wściekać, ponieważ wzięłam na siebie {odpowiedzialność} i teraz mam dziecko, z tą maleńką, naiwną twarzyczką. Smuci się, gdy ja jestem smutna. Za­ tem muszę być w dobrej formie, dla niego - mówiła w wywiadzie. —Jestem o wiele silniejsza i czuję się bardziej bezpieczna, niż kto­ kolwiek przypuszcza. Prawdą jest, że to był dla mnie trudny okres, ale świat się nie zawali tylko dlatego, że jakaś osoba nie jest już częścią twojego życia. Bierzesz odpowiedzialność za własne życie i przestajesz się nad sobą użalać. Angelina miała też wsparcie ze strony ukochanej matki i bra­ ta Jamesa. Jak sama przyznaje, to im zawdzięcza, że jakoś się wte­ dy trzymała. - Otaczają mnie dobrzy ludzie: moja mama, mój brat, osoby, z którymi pracuję. Zawsze byłam blisko z matką, która przecież mnie wychowała. Jest wspaniałą, przecudowną kobietą i uwielbia być babcią. Nie mam szerokiego kręgu przyjaciół, więc obie bar­ dzo wiele dla siebie znaczymy —powiedziała. Poza tym miała niezachwianą pewność, że Maddox otrzyma najlepsze możliwe wychowanie, i wiedziała, że jest w stanie ofiaro­ wać mu mnóstwo rzeczy, o jakich inne dzieci mogą tylko marzyć. - Maddox będzie szczęśliwym dzieckiem - otrzyma wspania­ le wykształcenie i zwiedzi cały świat. Może nie będzie mieć ojca w tradycyjnym znaczeniu, ale w moim życiu jest wielu wspania­ łych mężczyzn, którzy go kochają. Będzie miał męskie wzorce. Le­ piej nie mieć nikogo niż kogoś, kto nie chce z nami być albo jest chwilę, a potem znika —stwierdziła. Jolie dobrze sobie radziła sama, czym zadziwiła nie tylko sie­ bie, lecz także osoby z najbliższego otoczenia. Skoro oznajmi­ ła niegdyś światu, że cale jej szczęście zależy od wzajemnej miło­ ści jej i Billy’ego Boba, rodzina i przyjaciele oczekiwali większych perturbacji.

130

— Wszyscy się zastanawiali, czy się nie rozpadnę. Chyba zasko­ czyłam wiele osób i pokazałam im, że jestem bardziej pozbierana i pewna siebie, niż można się było po mnie spodziewać. Sama sie­ bie zadziwiłam —skomentowała tę sprawę Jolie. Choć wiele osób na jej miejscu czułoby się głupio, gdyby po pu­ blicznej deklaracji wiecznej miłości związek z ukochaną osobą roz­ padł się przy pierwszych problemach, Jolie podchodziła do sprawy filozoficznie. — Wyglądało to tak, jakbyśmy byli namiętnie zakochani. I rze­ czywiście, bardzo się kochaliśmy, było to cudowne zauroczenie, które wzięło się z zabawy i przyjaźni —oznajmiła. —Ale potem każ­ de zaczęło robić w życiu coś innego i w połowie małżeństwa stali­ śmy się całkiem innymi ludźmi. Nie mieliśmy o czym rozmawiać, nic nas nie łączyło. Zatem skończyło się —podsumowała. O swo­ jej miłości powiedziała również, że był to „ten rodzaj uczucia, jaki przeżywa się w liceum —wydaje się obsesyjne, ale w rzeczywistości to tylko zabawa”. Po raz pierwszy to nie Angelina zerwała związek i po raz pierw­ szy w jej życiu ktoś tak bardzo złamał jej serce. Jak zwykle szcze­ rze i bez ogródek mówiła o tym w wywiadach. W przeciwieństwie do wielu innych hollywoodzkich gwiazd, które tuszują takie spra­ wy bezosobowym komentarzem w stylu: „rozdzieliły nas zobowią­ zania zawodowe”, Angelina, która nigdy nie pozwoliła dziennika­ rzom kontrolować swojego publicznego wizerunku, była znacznie bardziej szczera i odsłoniła przed światem prawdę. — Pokładałam ogromne zaufanie w jednym człowieku i czułam się z nim bezgranicznie bezpiecznie, po czym wszystko runęło — zwierzyła się. — Zawsze szczerze mówię o uczuciach i wiele razy opowiadałam w wywiadach, jak bardzo jestem oddana temu męż­ czyźnie. Tyle że on nie był oddany mnie. Aktorka z pewnością ubolewała nad tym, że sprawy potoczyły się tak, a nie inaczej, ale raczej nie żałowała niczego, co kiedykol­ wiek powiedziała o swoim partnerze. 131

- W żadnym razie nie chcę stać się osobą, która przygotowu­ je i cenzuruje swoje wypowiedzi - oświadczyła. - Uważam, że jeśli już zamierzasz udzielić wywiadu, równie dobrze możesz powiedzieć coś, co będzie ważne dla czytelników. Opowieść o popełnionych przeze mnie błędach i jak sobie z nimi poradziłam, komuś pomoże. N ikt nie utożsamia się z człowiekiem doskonałym. Po rozstaniu z Angeliną Billy Bob był równie szczery w wypo­ wiedziach i mówił sobie: - Odszedłem. I to była najgłupsza rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiłem - oświadczył. —Zakochałem się najmocniej w całym mo­ im życiu i to było przerażające. Nie ma w tym żadnej jej winy, ab­ solutnie żadnej. To wszystko przeze mnie - wyjaśnił. Przyznał tak­ że, iż był „samolubny”, a Danielle Dotzenrod, modelka, z którą spotykał się po rozstaniu z Jolie, mówiła później, że „wciąż był za­ kochany w Angelinie”. Zważywszy jednak, że zdarzyło mu się po­ wiedzieć: „nie może być nic gorszego, jak obudzić się przy Ange­ linie”, nikogo nie zaskoczyło, że miał wyrzuty sumienia z powodu tego, co się stało. Angelina opowiadała, że gdy przywiozła Maddoxa do domu, Billy „sam zachowywał się jak niemowlę” i stało się jasne, że jej mąż nie potrafi znieść tego, że nie skupia już na nim całej uwagi. Aktor sam zresztą przyznał, że w przeszłości czuł się niepewnie. - Nie jestem jakimś bardzo pewnym siebie gościem. Nie mam poczucia bezpieczeństwa i często czuję się nie na miejscu - po­ wiedział. Najwyraźniej nie był dość silny, aby dzielić się Angeliną z Maddoxem. Co zresztą jasno wynikało z jego wypowiedzi. Jolie miała mnóstwo do powiedzenia na tem at syna, a Billy Bob ograni­ czył się do stwierdzenia, że „ma włosy nastroszone, jakby był uro­ dzonym punkiem”. W porównaniu z pełnymi miłości wypowie­ dziami jego żony brzmiało to dość obojętnie. Widać było, że Billy traktuje Maddoxa jak zagrożenie i trudno mu przyjąć go jako no­ wego członka rodziny. Do jednego Billy nigdy się nie przyznał, a mianowicie do zdrady. 132

- Nigdy nie oszukiwałem - przekonywał. - Ale to wszystko moja wina. To z powodu poczucia niedopasowania i lęku. Bałem się Angie, bo była dla mnie za dobra. Za piękna i za bystra. Była moim najlepszym przyjacielem i miłością mojego życia. Plotki mówią, że po separacji Billy Bob bombardował Angeli­ nę telefonami i listami, błagając, aby przyjęła go z powrotem, ale aktorka uznała, że Billy miał już swoją szansę i ją odrzucił. Kiedy Angelina rozstała się z Jonnym Lee Millerem, wyrażała się o nim w samych superlatywach i całą winę za rozpad związku przypisała sobie, ale z Billym sprawa miała się zupełnie inaczej. - Czuję się tak, jakbym zupełnie go nie znała — powiedziała z goryczą o swoim byłym mężu. —Nie rozmawiamy. Nie jesteśmy przyjaciółmi. Właściwie nie wiem, czy w ogóle chcemy się jeszcze spotkać. Nie było nam sądzone być razem i lepiej nam bez siebie. Jolie powiedziała również, że gdy Billy wyjechał, wyprowadziła się z domu, żeby nie wpadać na niego, kiedy wróci, zdjęła też znad łóżka tablicę z napisem „Aż po kres czasu”. Nie zniszczyła jej, tyl­ ko ukryła w kominku. — Kłamstwem byłoby mieć ją nadal nad głową —zwierzyła się. —Kominek stanowił jedyne niewidoczne miejsce w sypialni, więc obyło się bez dramatycznych gestów, bez łamania. Nie wiem na­ wet, czy Billy wie, że tablica jest w kominku. Nie mam pojęcia, czy zapalił tam ogień! —dodała. W innym wywiadzie zapytano ją, jak chciałaby być zapamiętana. — Chyba jestem zadowolona, że nie zostanę w pamięci ludzi ja­ ko żona Billy’ego. To dobrze. Gdybym zmarła rok temu, to nie byłabym prawdziwa ja - odrzekła wtedy. Było to całkowite za­ przeczenie tego, co miała do powiedzenia po rozstaniu z Jonnym. Oznajmiła wówczas, że jest „bardzo dumna”, że była jego żoną. Zarówno Thornton, jak i Jolie zadbali o to, aby usunąć wyta­ tuowane na ciele imiona byłego współmałżonka. Billy Bob skró­ cił słowo „Angelina” do „Angel”, a na zwolnionym w ten spo­ sób miejscu umieścił wizerunek anioła, Angelina zaś przeszła serię 133

zabiegów laserowych, żeby usunąć z lewego ramienia imię Billy Bob. Choć przyznała, że było to bolesne, stwierdziła także, że zro­ biła to „z wielką radością”. — Nigdy już nie wytatuuję sobie imienia mężczyzny —powie­ działa później. W trakcie rozwodu Jolie, co nikogo nie zdziwiło, wystąpi­ ła o przyznanie jej pełnej opieki nad Maddoxem (postanowiła tak­ że wyłączyć ze wspólnoty majątkowej wszystkie swoje zarobki od dnia separacji z Thorntonem). Zdaniem Angeliny postępowa­ nie Billy’ego świadczyło o tym, że nie interesuje się ich synem, nie miała więc powodów sądzić, że nie zgodzi się na takie rozwiązanie. Choć w tym okresie Angelina bez wątpienia opłakiwała utra­ tę miłości swojego życia, to dzięki Maddoxowi poznała inny rodzaj związku, taki, który nie wypali się po kilku latach. Syn był przy niej i nic nie mogło dać jej większej radości i spełnienia. — Zaczynam godzić się z tym, że w małżeństwie jestem okrop­ na —oznajmiła po rozwodzie. Jednakże z powodu Billy’ego Boba nie zamierzała na zawsze zrezygnować z bliskich związków. — Nie pozwolę, żeby to zniszczyło mi życie - powiedziała. Mam w sobie mnóstwo miłości do ofiarowania.

11

ten dzieciak zawrócił jej w głowie Przyjaciele Angeliny powiedzieli jej kiedyś, że istnieją dwa rodza­ je kobiet: żony i matki oraz ciotki i kochanki. Usłyszawszy tę teo­ rię, Jolie wzdrygnęła się ze strachu, przekonana, że pasuje wyłącz­ nie do drugiej kategorii. — Pomyślałam: „Och, nie, to ja” —wspominała później. I przez jakiś czas rzeczywiście tak było. Przy swoim hedonizmie, burzli­ wych związkach i skłonności do ciemnych stron życia rzeczywiście nie była zbyt dobrym materiałem na matkę. Nawet sama nie przy­ puszczała, że wystarczy kilka życiowych zakrętów, by odmienić ją nie do poznania. — Nigdy nie trzymałam na ręku dziecka. Kiedy dorastałam, ni­ gdy nie pracowałam jako opiekunka. Za bardzo przypominałam punka, żeby ktoś mi zaufał —wyznała. - Denerwowałam się. Wie­ działam, że potrafię kochać dziecko, ale czy dziecko będzie dobrze czuło się ze mną? Czy będzie płakać, pragnąc być w czyichś innych ramionach? Jak już wiemy, zmiana życiowych priorytetów Jolie rozpoczęła się w czasie jej pobytu w Anglii i Kambodży w związku z realizacją 135

zdjęć do filmu Tomb Raider. Zetknęła się wówczas z tą stroną ży­ cia, o której wcześniej nie miała pojęcia. Następny film, Bez granic, z Clivem Owenem, pozostawał w zgodzie z osobistym doświadcze­ niem Jolie. Jest to opowieść o mieszkającej w Londynie Amerykan­ ce, żonie bogatego londyńczyka z wyższych sfer, której zawrócił w głowie Nick Callahan, lekarz niosący pomoc humanitarną w kra­ jach rozdartych wojną (grany przez Clive’a Owena). Scenariusz An­ gelina otrzymała już w roku 2000, ałe z różnych powodów pro­ dukcję wstrzymano i film ujrzał światło dzienne dopiero w 2003 roku. Ołiver Stone, który początkowo miał go reżyserować, zrezy­ gnował z powodu przepychanek budżetowych z wytwórnią Para­ mount, a Kevin Costner, który miał grać Callahana, odpadł z ob­ sady - ponoć dlatego, że Jolie narzekała, iż jest za stary, by grać jej kochanka. Poruszane w filmie sprawy mocno przemówiły do Jo ­ lie i aktorka zapragnęła dowiedzieć się więcej o O N Z oraz jej zada­ niach. Zdaniem Stone’a bez wytrwałości i uporu Jolie film nigdy nie wszedłby do produkcji, Owen zaś uważał, że jej entuzjazm wy­ nikał z coraz większej świadomości tego, co się dzieje na świecie. — Gorąco pragnęła, żeby ten film powstał —powiedział. —Nie chodziło o to, czy ta rola jest wymarzona dla niej, czy nie. Ważne było przekonanie, że „chce zwrócić uwagę ludzi na tę sprawę”. Filmowa Sara zakochuje się w szorstkim i zapalczywym Nic­ ku i bezgranicznie podziwia jego poświęcenie dla ludności krajów nękanych niedostatkiem i nędzą. Po tym, co zobaczyła na własne oczy, trudno jej powrócić do wygodnego życia w Londynie. Podob­ nie było z Angeliną, która przez tyle lat marnowała energię na lę­ ki, niepokoje i autoagresję, aż w pewnym momencie uświadomiła sobie, że jej problemy z młodości bledną w porównaniu z proble­ mami ludzi w Etiopii, Afryce w ogóle czy w Kambodży. — W przeszłości, zamknięta we własnym ograniczonym świe­ cie, zmarnowałam za dużo czasu na użalanie się nad sobą, a trze­ ba się było ocknąć i zobaczyć, jak wiele mi dano —wspominała. - Dzięki roli Sary sporo nauczyłam się o życiu, zobaczyłam, co

136

naprawdę dzieje się na świecie. Byłabym dumna, gdybym miała do końca życia pracować tak, jak ona. Odwiedzałam obozy uchodź­ ców w Namibii i spędziłam także trochę czasu w obozie przy gra­ nicy birmańskiej, w którym ludzie szukali schronienia przed repre­ sjami ze strony rządu. To naprawdę mnie zmieniło. Angelina zawsze twierdziła, że w każdej granej przez nią postaci jest cząstka niej samej. Nie inaczej było z Sarą. - Sara nie jest złą osobą, ale nie ma pojęcia o wielu rzeczach, które dzieją się poza jej najbliższym otoczeniem —powiedziała kie­ dyś, a opis ten mógł równie dobrze dotyczyć niej samej. - Film Bez granic zmienił mnie jako osobę. Zmienił mój sposób widzenia świata. Mam nadzieję, że stałam się dzięki temu lepszym człowie­ kiem —dodała. Gdy film wszedł na ekrany (zbierając zresztą złe re­ cenzje), Jolie wyznała, że trudno jej go oglądać, ponieważ mówi o sprawach zbyt bliskich jej własnemu życiu. Kiedy Angelina otrzymała wreszcie pełną opiekę nad małym Maddoxem, kręciła właśnie zdjęcia w Afryce. Rozpoczynając nowe życie, jak sama to ujęła, spędzała z dzieckiem każdą wolną chwi­ lę między ujęciami. Niezrażona faktem, że wcześniej „nigdy nawet nie zmieniła pieluszki”, po prostu „improwizowała”. Postanowiła, że praca nie przeszkodzi jej być matką, i z zapałem podjęła się tej nowej roli. - Gdy kręciliśmy zdjęcia w Afryce, miałam w namiocie łóżecz­ ko dla dziecka —wspominała. - Potem razem pojechaliśmy do Taj­ landii. Zatem pierwsze miesiące z Maddoxem spędziłam wśród Afrykanów i Tajów. Od nich nauczyłam się zawijania go i noszenia w chuście, karmienia i innych rzeczy. Robiłam to na ich sposób. Większość hollywoodzkich aktorek na miejscu Angeliny wyna­ jęłaby pełnoetatową nianię i uwolniła się od kłopotów, jakie niesie zajmowanie się ośmiomiesięcznym niemowlęciem, ale ona posta­ nowiła wziąć wszystkie obowiązki na siebie. - Praca aktorki przynosi mi wiele korzyści - przyznała. - Do­ brze zarabiam i mogę liczyć na każdą pomoc. Nie zamierzam

137

jednak być matką, która całą ciężką pracę zrzuca na nianię. Nie ta­ ki będzie mój system wartości jako matki. Jak widać, Jolie możliwie jak najlepiej przygotowała się na przybycie Maddoxa, jednej rzeczy jednak nie przewidziała - że zostanie samotną matką. Ponieważ przed rozstaniem ona i Bil­ ly Bob zawarli umowę, że gdy jedno pracuje nad filmem, dru­ gie bierze wolne, żeby mogli być razem, można się domyślać, że po przybyciu dziecka spodziewała się mieć Billy’ego przy sobie. Rozstanie zburzyło wszelkie wcześniejsze plany i Angelina m u­ siała nie tylko troszczyć się o dziecko, lecz także leczyć złamane serce. Był taki moment w czasie realizacji filmu, kiedy Owen —o któ­ rym Jolie mówiła, że jest „wprost cudowny”, i uważała za „wspa­ niałego aktora” - bardzo się martwił o swoją filmową partnerkę. Stres związany z rozpadem małżeństwa, kręcenie wstrząsających scen oraz opieka nad maleńkim dzieckiem sprawiły, że Angeli­ na bardzo wychudła i zmizerniała. Zmartwiło to cały zespół, to­ też Owen i reżyser Martin Cambell przeprowadzili z nią rozmowę i stwierdzili, że powinna zatroszczyć się także o siebie. Aktorka by­ ła wdzięczna za troskę. - Praca z kimś takim, jak on, była fantastycznym doświadcze­ niem —powiedziała o Owenie. Mimo fizycznego osłabienia Jolie przekonywała, że jest tak bar­ dzo szczęśliwa, mając już Maddoxa przy sobie, iż niewiele rzeczy może ją zmartwić. I było w tym zapewne sporo prawdy, jednak utrata ukochanej osoby z pewnością ją dotknęła. - Trudność w byciu {samotnym} rodzicem polega na tym, że brakuje tej drugiej osoby, z którą można się dzielić radością. Nie planowałam tego, ale nie wiem, jak mogłoby być inaczej —wyzna­ ła. Trudne położenie, w jakim się znalazła, jeszcze zwiększyło jej uwielbienie dla matki, która samotnie wychowywała ją i Jamesa. - Teraz wiem, co w takiej sytuacji czuła moja mama. Ja miałam rok, brat trzy lata, a ona - 28.

138

Nieważne, jak samotna i wystraszona czuła się Jolie bez Billy’ego Boba u boku, wiedziała jednak, że aby być silną i kocha­ jącą mamą, nie powinna za bardzo spoglądać w przeszłość. Zaczę­ ła się nawet zastanawiać, czy jej małżeństwo rzeczywiście było ta­ kie, jak sądziła. — Gdy wychowujesz dziecko, wyrzucasz z pamięci rzeczy, z któ­ rymi sobie nie radzisz. Bycie matką oznacza całkowite poświęcenie i nie pozwalasz sobie na luksus użalania się nad sobą albo na rozpa­ miętywanie, co poszło źle w twoim małżeństwie. Być może zresztą moje małżeństwo wcale nie było takie wspaniałe. Być może wiele rzeczy było po prostu złudzeniem —podsumowała. Tym, co wręcz uwielbiała w Thorntonie, była jego umiejętność rozśmieszania jej. Teraz bliskie, koleżeńskie kontakty z aktora­ mi pracującymi wraz z nią na planie filmu Bez granic do pewnego stopnia zapełniły tę pustkę. — W Owenie było coś, co mnie rozweselało. Zawsze mówił coś tak zabawnego, że przez resztę dnia nie mogłam przestać się śmiać - powiedziała kiedyś Angelina, która ma skłonność do wybuchania śmiechem, gdy trzeba kręcić poważne sceny. To niezwykłe, ale dopiero, gdy pojawiło się dziecko — a więc w okresie, kiedy kobiety raczej rzadko patrzą w lustro —Angelina, od dawna uważana za najpiękniejszą aktorkę Hollywood, uświa­ domiła sobie, jaka jest piękna. A ponieważ nigdy nie skupiała się na wyglądzie zewnętrznym, taka samoakceptacja z pewnością mia­ ła związek z jej wewnętrznym nastrojem. Jolie czuła, że bezwarun­ kowa troska o drugą osobę zaprowadziły ją na nieznane dotąd lądy i obdarzyły nowym rodzajem piękna. — Czasem jestem zadowolona z mojego wyglądu, a czasem nie — powiedziała. —Jednakże teraz czuję się piękniejsza, ponieważ uwielbiam być mamą. Myślę, że najpiękniej wyglądam wtedy, gdy kołyszę synka do snu, jest środek nocy, padam ze zmęczenia i mam na sobie resztki jego kolacji. Macierzyństwo nauczyło mnie jedne­ go - że piękno zdecydowanie pochodzi z wnętrza. 139

Choć przyznała, że nie czuje się sexy, gdy w „spodniach od dre­ su zmienia pieluchy”, i że już od dawna nie goliła nóg, uważa się za bardziej wartościową jako ludzka istota, ponieważ kiedyś nie wie­ działa, po co żyje i gdzie jest jej miejsce w świecie, a teraz ma po­ czucie, jakby „znalazła odpowiedzi na wszystkie pytania”. - Myślę, że każdy urodził się, żeby robić określone rzeczy —ja jestem po to, żeby znaleźć swoją rodzinę gdzieś w świecie, wśród dzieci, które już się narodziły - oznajmiła też wówczas. Pragnęła też dać synowi całą siebie, a jednocześnie czuła, jak wiełe w zamian dostaje od niego. - Dzięki Maddoxowi stałam się naprawdę kobietą —powiedzia­ ła. - Po tym wszystkim, co przeszłam, w końcu jestem bardziej skoncentrowana i szczęśliwsza. Jako że Angelina miała już za sobą dwa małżeństwa, niezwy­ kle atrakcyjna wydawała jej się koncepcja bezwarunkowej miło­ ści, a dzięki Maddoxowi wiedziała, że niezależnie od wszystkiego zawsze będą mieli siebie nawzajem, z tego związku bowiem żad­ ne z nich nie mogłoby zrezygnować, gdyby zaczęły się trudności. N ieustanna obecność dziecka w jej życiu niewątpliwie wypełnia­ ła pustkę pozostawioną najpierw przez ojca, a następnie Billy’ego Boba. W poprzednich łatach Jolie świetnie sobie radziła, dzia­ łając pod wpływem impulsów i spełniając swoje (często) szalone zachcianki, ale w głębi duszy tęskniła za poczuciem bezpieczeń­ stwa, jakie daje coś, co trwa wiecznie. Teraz więc nie tylko nie czuła się przytłoczona nowymi obowiązkami i odpowiedzialno­ ścią, ale wręcz rozkoszowała się poświęceniem i „stuprocentową uwagą”, jakich wymagało posiadanie dziecka. Sama przyznała, że choć przecież wcześniej była już sławna, nigdy nie miała zbyt wielu przyjaciół, gdyż wolała skupiać się na aktualnym związku albo spędzać czas samotnie. Maddox sprawił, że zyskała najlep­ szego przyjaciela, towarzysza na wszystkie chwile oraz związek, o którym wiedziała, że z pewnością wart jest emocjonalnego za­ angażowania. 140

— Nie musimy się wzajemnie kochać wyłącznie dlatego, że łą­ czy nas pokrewieństwo - powiedziała. —Sami wybraliśmy siebie na partnerów i gdy on podrośnie i naprawdę zaakceptuje mnie jako mamę, to stanie się tak tylko dlatego, że na to zapracowałam, a nie dlatego, że powinien tak zrobić. Ku rozpaczy mężczyzn z całego świata rozkwitająca relacja z sy­ nem sprawiła, że Angelina zadeklarowała życie w celibacie, przy­ najmniej na jakiś czas. Ponieważ jej związek z Biłlym Bobem był tak silny i namiętny, a jednak się rozpadł, nie wierzyła już swo­ im romantycznym uniesieniom i bała się wprowadzić kogoś w ży­ cie synka, żeby dziecko niepotrzebnie się nie przywiązało. — Co by było, gdyby Mad przez dwa lata zdążył przywiązać się do jakiegoś mężczyzny, a ten nagle zniknąłby z jego życia? —zasta­ nawiała się. —Nie jestem w żadnym poważnym związku, ponieważ mam syna i nie chcę tymczasowego ojca. Jestem bardzo ostrożna. Nie wiem, czego by trzeba, żeby w moim życiu znów pojawił się mężczyzna. N a razie tylko patrzę. A już z pewnością nie brała pod uwagę kolejnego aktora. Jak oznajmiła, jej następnym partnerem będzie ktoś, kto ją „czegoś na­ uczy” i będzie umiał zrobić z niej „lepszego człowieka”. Ponadto całkiem prawidłowo przewidywała, że mężczyzna, który się nią za­ interesuje, niekoniecznie będzie zainteresowany jej synem. — Nie zaufam komuś, kto jest miły dla Maddoxa tylko dlatego, że aktualnie spotyka się ze mną - oznajmiła. —Nie wyobrażam so­ bie, że pomyślałabym o takim mężczyźnie jako o jego ojcu. Nawet jeżeli Angelina tęskniła za obecnością dorosłego mężczy­ zny w swoim życiu, z pewnością nie zamierzała nadmiernie zaprzą­ tać sobie tym głowy - miłość, jaką darzył ją Maddox, wystarczają­ co ją satysfakcjonowała. — Nie pogrążam się już w smutku — stwierdziła. - Nie mar­ twię się, że nie jestem w związku, i nie martwię się, czy ktoś mnie kocha. Nie wiem, czy to czyni mnie bardziej dorosłą, czy nie, ale z pewnością czuję, że moje dawne „ja”, skupione na sobie 141

i nerwowe, odeszło w przeszłość. Zycie to o wiele więcej niż czyjeś samolubne potrzeby i zmartwienia - dodała. Na szczęście dla An­ geliny Maddox był bardzo szczęśliwy, gdy jego mama dotrzymy­ wała mu w nocy towarzystwa. - Co noc mam jego stopkę na twarzy albo palec w oku - przy­ znała. —Ale gdy jemu jest dobrze i wygodnie, to nie ma wspanial­ szego uczucia na świecie. Angelina, która całe lata cierpiała na bezsenność, powiedziała również, że dzięki obowiązkom mamy nie ma już tego problemu. — Teraz śpię twardo jak kamień! —oznajmiła. Mimo niechęci do wchodzenia w nowy związek Jolie starała się, żeby Maddox miał obok siebie mężczyzn. Jej brat James (z któ­ rym znów się zbliżyła po przerwie spowodowanej aferą na wręcze­ niu Oscarów) stał się człowiekiem, któremu pod tym względem bez reszty zaufała. - Chcę, żeby {Maddox} miał wokół siebie mężczyzn —powie­ działa. - Znam kilku facetów w Kambodży, którzy spędzają z nim czas. To bardzo ważne, żeby dobrze poznał swoich rodaków. Dla Angeliny również było ważne, żeby Kambodża odgrywała istotną rolę we wspólnym życiu jej i Maddoxa. Chciała się tam za­ domowić i regularnie odwiedzać z chłopcem jego rodzinny kraj — czy mu się podoba, czy nie. —Jeśli mając lat dziewiętnaście, oświadczy, że nie obchodzi go Kambodża, to będziemy się o to kłócić - zapowiedziała. —Kambo­ dża jest częścią jego życia i będę się przy tym upierać. Skromny dom z dwiema sypialniami, który zbudowała na pa­ lach w północnej Kambodży, tak dalece różnił się od rezydencji w Los Angeles, którą dzieliła z Billym Bobem, jak tylko było to możliwe. Kiedy Angelina, która ma reputację jednej z najbardziej bezpretensjonalnych gwiazd Hollywood, powiedziała, że chce, aby Maddox dobrze znał miejsce, z którego pochodzi, rzeczywiście właśnie to miała na myśli. Poza tym, budując ten dom, nie tylko zapewniała Maddoxowi miejsce do życia w Kambodży, lecz także 142

sama zyskiwała sekretne schronienie, w którym mogła się ukryć przed medialnym szumem, jaki stanowił nieodłączny element jej życia w Stanach. Budynek stanął w Samlot, okręgu często odwie­ dzanym przez misjonarzy i pracowników pomocy humanitarnej, ale leżącym zbyt daleko od ubitych traktów, żeby przyciągać tu ­ rystów. N a tyle daleko, że aby tam dotrzeć, trzeba zjechać z głów­ nej szosy i pół godziny jechać drogą gruntową (przez pola mino­ we). Choć Jolie zdawała sobie sprawę z niebezpieczeństwa, jakie może stwarzać mieszkanie w takim miejscu, i tak była przerażo­ na, gdy na terenie jej posiadłości znaleziono czterdzieści osiem min przeciwpiechotnych. Wprawdzie bardzo chciała, żeby Maddox po­ znał ojczystą kulturę, równie mocno pragnęła ustrzec swoje dziec­ ko przed wszelkim niebezpieczeństwem, tymczasem okazało się, że mieszka w naprawdę groźnym miejscu. — Boję się o nas oboje i nie szukam wrażeń - oświadczyła. Zastanawiam się, czy zamieszkanie tutaj było mądre i boję się, gdy Maddox wszędzie biega. Jednakże to jest jego kraj i on ma prawo do tej kułtury. Bardzo ważne jest, żeby rósł ze świadomo­ ścią własnego dziedzictwa i tego, co dzieje się na świecie —dodała. Jolie, która została patronką organizacji charytatywnej Adopt-A­ -Minefield (zaadoptuj pole minowe), wystrzegała się również dzi­ kich zwierząt i przyznała, że z przerażeniem myśli o tygrysach i niedźwiedziach czających się w okolicznych lasach. Angelina pragnęła zaprzyjaźnić się z tubylcami, postanowiła więc we wszelki możliwy sposób pomóc sąsiadom —wielu z nich było partyzantami okaleczonymi przez miny. - Gdy kupiła dom, kupiła też sąsiadom trochę krów, dzięki czemu mieli mleko, i wielu z nich przeprowadziła do nowszych do­ mów. Teraz jest legendą wśród kambodżańskiej ludności na tych terenach —mówią lokalne władze. Jolie wiedziała, że jedyne, co może zrobić dla tych ludzi, to po­ móc im finansowo, dlatego hojną ręką wyłożyła 850 tysięcy fun­ tów na pobliski rezerwat dzikich zwierząt, co wiązało się również 143

z ochroną tysięcy hektarów tutejszych lasów. Nic dziwnego, że miejscowi byli bardzo zadowoleni, że wśród nich zamieszkała. —Jestem szczęśliwy, że ona kocha Samlot i pomaga temu rejo­ nowi, daje mnóstwo pieniędzy na ochronę dzikiej przyrody - przy­ znał jeden z nich, H ul Phany, niegdysiejszy żołnierz Czerwonych Khmerów, który stracił nogi od wybuchu miny. Był jednak pewien aspekt życia w Kambodży, w który Jolie nie chciała się angażować. Mowa o polowaniach. — Wszędzie jest mnóstwo świeżego mięsa do upolowania, i wie­ przowiny, i wołowiny, ale ona chyba woli własne jedzenie —sko­ mentował Phany. Niewielu sąsiadów Jolie mówiło po angielsku, a ona bar­ dzo chciała, żeby Maddox dobrze poznał swój język ojczysty, czy­ li khmerski. Sama także chciała się go nauczyć, co okazało się spo­ rym wyzwaniem. —Język khmerski, którym mówi się w Kambodży, jest bardzo trudny, ale staram się nauczyć choć paru słów - przyznała. —Nie idzie mi zbyt dobrze, tam jest na przykład dwadzieścia siedem sa­ mogłosek - aż się boję! Ale nauczę się —przyrzekła. Chociaż bez wątpienia była zakochana w synu i przyznała, że wystarczy, że­ by powiedział „mama”, a już dostaje, co tylko chce, wiązała z nim także wielkie nadzieje i była zdecydowana, aby mówił nie tylko po khmersku, lecz także znał francuski i język migowy. Pragnęła też gorąco, aby miał świadomość, iż zajęcie mamy nie jest czymś zwy­ czajnym i niewielu ludzi może sobie pozwolić na luksusy, jakie ona mu zapewnia. — Zamierzam zabrać go w jedną ze swoich misji z O N Z, żeby miał zrównoważony obraz świata i wiedział, że gra aktorska to sza­ lona, głupsza strona życia, ale czasem można mieć szczęście i w ten sposób zarabiać —powiedziała kiedyś. Nic nie mogło dać Angelinie więcej radości niż to, że Maddox jest przy niej. Jednakże pod koniec 2003 roku nastąpiły dwa dra­ matyczne wydarzenia, które temu szczęściu zagroziły.

144

Pierwsze miało miejsce w październiku, kiedy Jolie planowała wyjazd z misją do Czeczenii, ale okazało się, że Maddox może stać się tam celem porwania. — Powiedziano mi, żebym nie zabierała ze sobą syna, ponieważ ekstremiści mogą próbować go skrzywdzić. W końcu go zosta­ wiłam —wyznała wtedy mediom. Natom iast w grudniu okazało się, że w ogółe może stracić syna, ponieważ przeciwko właściciel­ ce agencji adopcyjnej, która załatwiała przysposobienie Maddo­ xa, toczyło się śledztwo i ostatecznie została ona uznana za win­ ną oszustwa. Lauryn Galindo skazano na osiemnaście miesięcy więzienia za pranie brudnych pieniędzy i oszustwa wizowe. N a­ tomiast 17 grudnia 2004 jej pomocnica, Devin, trafiła na sześć miesięcy do aresztu domowego z kontrolą elektroniczną. W jej przypadku wyrok był mniej surowy, ponieważ sąd uznał, że kie­ rowała się motywami humanitarnymi, a nie chęcią zysku. Nie by­ ło dowodów, że wiedziała o opłatach wnoszonych na rzecz rodzi­ ców. W 1997 roku Lynn Devin razem z siostrą i współoskarżoną Laurą Galindo założyła Seattle International Adoption i do ro­ ku 2001 agencja znalazła w USA adopcyjnych rodziców dla setek kambodżańskich dzieci. Skandal z „forsą za niemowlęta z czarne­ go rynku” wybuchł w momencie, gdy FBI zamknęło agencję D e­ vin i odkryło, że Galindo otrzymywała od ludzi z USA, którzy chcieli adoptować dzieci, po 10 tysięcy dolarów, a następnie płaci­ ła cierpiącym biedę matkom zaledwie po 100 dolarów za oddane dziecko. - Stwierdziliśmy, że niektóre dzieci nie są sierotami, ale kupio­ no je za grosze od żyjących w nędzy rodziców. Matkom płacono po 100 dolarów, a niektóre musiały udawać, że są tylko nianiami — oświadczył rzecznik FBI. Lauryn Galindo zawiozła Maddoxa Angelinie do Afryki, gdy adopcja już dobiegła końca, i teraz aktorka obawiała się, że ca­ ła procedura może zostać zaskarżona. Gdy Billy Bob i Angeli­ na czekali na przyznanie opieki nad Maddoxem, cały proces uległ

145

----
a

r > -----

opóźnieniu, ponieważ USA wstrzymały wszystkie adopcje z Kam­ bodży wskutek podejrzeń o handel dziećmi. Nie zraziło to aktorki, jednakże Maddox mógł trafić do nowych rodziców dopiero wtedy, gdy cofnięto zakaz. Nie trzeba mówić, że Jolie spędziła całe Boże Narodzenie 2003 roku na planowaniu potężnej prawnej batalii o zatrzymanie dwuletniego syna przy sobie i była zdecydowana, że nic jej przed tym nie powstrzyma. - Oczywiście rozważam także najgorsze rozwiązanie — po­ wiedziała wtedy. — Martwię się nie tylko o Maddoxa, ale także o wszystkie objęte tą sprawą dzieci i wszystkich rodziców —doda­ ła. Jednakże była zdecydowana, że nie dopuści do tego, by zostać zmuszoną oddać synka. — Nigdy nie oddam mojego chłopczyka —oświadczyła stanow­ czo. —Dałam mu dom, dałam mu miłość i jest mój —dodała. Prze­ konywała również, że zrobiła wszystko, żeby mieć pewność, iż Maddox naprawdę jest sierotą bez matki. — Nigdy nie odebrałabym matce dziecka. Wyobrażam sobie, jak straszne by to było uczucie. Jeśli jego rodzice przeżyli, chciała­ bym się z nimi spotkać, chciałabym, żeby Maddox się z nimi spo­ tkał, ale nic nie wskazywało na to, że którekolwiek z jego rodziców jeszcze żyje. We wcześniejszych wywiadach mówiła nawet, że istnieje duże prawdopodobieństwo, iż „zginęli od min przeciwpiechotnych”. Doktor Kek Galabru, przewodniczący kambodżańskiej agencji praw człowieka LICADHO, powiedział jednak: - Nie można mieć do niej pretensji, bo działała w odruchu ser­ ca, ale moim zdaniem w Kambodży żyje co najmniej jedno z ro­ dziców tego dziecka. Nie sądzę, żeby zostało ono osierocone albo porzucone. Zapłacono za nie, jak za bydło. Ten nielegalny handel jedynie łamie wszystkim serca. Galindo tłumaczyła się, że przyczyną problemu są niejedno­ znaczne definicje terminu „sierota”.

146

— Amerykanie i Kambodżanie mają różne definicje dla pięć­ dziesięciu tysięcy dzieci w kambodżańskich sierocińcach. Zdaniem amerykańskich urzędników sierotą jest dziecko, którego oboje ro­ dzice nie żyją, natomiast w Kambodży wystarczy, że dziecko zosta­ ło porzucone lub jego rodzice zaginęli, co w tym kraju zdarza się bardzo często, żeby uznać je za sierotę —przekonywała. Ku wielkiej uldze Jolie prokuratorzy uznali, że dochodzenie nie zmieni statusu żadnego z dzieci adoptowanych za pośrednictwem tej agencji, więc mogła odetchnąć, wiedząc, że Maddox zostanie przy niej. Jednakże groźba jego utraty doprowadziła aktorkę do kresu wytrzymałości. W pewnym momencie oświadczyła nawet, że w razie potrzeby w „mgnieniu oka” przeniesie się na stałe do Kambodży, jeśli byłoby to konieczne, żeby zatrzymać dziecko. — Nie wyobrażam już sobie życia bez niego, tak jak i bez oddy­ chania - wyznała. Okazuje się, że jej były mąż, Billy Bob, ostrzegał ją przed taką ewentualnością. Jak mówi osoba z otoczenia Jolie: — Billy Bob obawiał się, że przy tej okazji wykorzystuje się ubo­ gie kambodżańskie kobiety. Jego wątpliwości dotyczące procedury adopcyjnej wpłynęły na rozpad ich małżeństwa. Teraz jego słowa wracają. Dramatyczna sytuacja z grudnia 2003 roku może i wstrząsnę­ ła Jolie, ale w ostatecznym rozrachunku nie zaważyła na jej stosun­ ku do adopcji. Zakochała się w Maddoxie i była więcej niż pewna, że jest on jednym z wielu dzieci, które zamierza wziąć pod swoje skrzydła, z partnerem u boku lub bez niego. —Jest tyłe zagubionych dzieci na świecie —powiedziała. —My­ ślę, że więcej ludzi powinno poważnie pomyśleć o adopcji. Czuję, że potrafię zaspokoić potrzeby tego wspaniałego dziecka i dać mu całą miłość oraz poświęcenie, jakie może ofiarować matka.

12

wojna w rodzinie Pojawienie się Maddoxa w życiu Angeliny zbiegło się z odejściem nie tylko Billy’ego Boba, lecz także jej ojca. Odkąd Jon Voight opuścił Marcheline i dzieci, stosunki ojciec-córka były, delikatnie mówiąc, dość napięte. Wprawdzie Voight starał się widywać dzie­ ci tak często, jak było to możliwe, i wspierać je najlepiej, jak potra­ fił, jednak u Angeliny nie miał wysokich notowań jako modelowy ojciec. Dorastając, z pewnością była o wiele bliżej z m atką i choć czasem próbowała zwalczyć uczucie niechęci do ojca i stworzyć z nim zdrowe relacje, było jasne, że nigdy w pełni nie pogodziła się z tym, że ojciec porzucił rodzinę. W rezultacie nie chciała pozwo­ lić, żeby w pełni uczestniczył w jej życiu. Choć Voight nie zawsze był w pobliżu, jak większość ojców chciał mieć coś do powiedzenia na temat zachowania córki, jej strojów, wy­ boru zawodu czy życia uczuciowego. Tyle że Jolie przeważnie nie da­ wała mu do tego prawa. Jako dziecko często się buntowała, w prze­ ciwieństwie do brata, który wolał utrzymywać z ojcem pokojowe kontakty. Voight kładł to na karb tego bardzo dużego podobieństwa córki do ojca - była tak samo uparta i zapalczywa. — Podczas sprzeczki zawsze mieliśmy skrajnie przeciwne zapa­ trywania —przyznała kiedyś Jolie. Jej zdaniem wynikało to przede 148

wszystkim z faktu, że nie mogła patrzeć na ból, jaki zadał jej ma­ mie. Dziecku trudno pogodzić się z tym, że jedno z rodziców po­ rzuca rodzinę, a Jolie od niemowlęctwa widziała, ile cierpienia przysporzył jej mamie rozpad małżeństwa. Voight miał świadomość zła, jakie wyrządziło jego odejście. — Małżeństwo nie było łatwe, miałem romans. Wszystko to przyniosło mnóstwo bólu i gniewu. Rozpad naszego małżeństwa zostawił blizny na psychice dzieci —wyznał w wywiadzie. Jolie próbowała mu wybaczyć, ale z pewnością nie udało jej się zapomnieć. — Ojciec zawsze był w pobliżu, w najgorszym razie dostępny przez telefon, jednak są pewne rzeczy związane z porzuceniem, które na zawsze pozostają w pamięci —powiedziała. Voight dostrzegał głęboki wpływ, jaki jego odejście wywarło na córkę, więc aby, jak mówił, „nadrobić stracony czas”, zabrał maleń­ ką Angelinę w podróż do Japonii. Widział jednak wyraźnie, że już coś się w niej zmieniło. — Była niczym duch - wspomina. —Właściwie jakby nie istnia­ ła. Nie była już pełną energii osobą —wyjaśnia. I chociaż Voight w dużej mierze odpowiada za niepokoje i wstrząsy w rodzinie, on sam również nie wyszedł z tego rozstania bez szwanku. — Dla mnie był to najgorszy czas w życiu —powiedział o rozwo­ dzie. —Starałem się być blisko dzieci i zachowywać właściwie w sto­ sunku do ich matki. Nie byłem z siebie zadowolony. Pragnąłem uczy­ nić świat lepszym, ale czułem, że w jakimś sensie go zniszczyłem. W liceum Jolie chodziła do psychoterapeuty, ale z lekceważe­ niem odnosiła się do jego wniosków, które sprowadzały się do te­ go, że jej problemy wynikają z rozwodu rodziców. Niemniej jednak przyznała, że wychowywanie się w rodzinie z jednym tylko rodzi­ cem obudziło w niej chęć wałki o niezależność, dlatego później nie­ chętnie nawiązywała bliskie więzi z innymi ludźmi. — Nie wiem, czy moje dzieciństwo było gorsze niż dzieciństwo innych osób, ale to smutne i przykre widzieć, że jeden rodzic nie

149

szanuje drugiego - powiedziała. — Chyba właśnie z tego wynika moje pragnienie samowystarczalności. Wprawdzie Voight na co dzień nie mieszkał z dziećmi, ale to nie powstrzymywało go od wyrażania własnych opinii na temat ich wy­ chowania. Na przykład bardzo mu się nie podobało, że Marcheline pozwoliła chłopakowi Angeliny zamieszkać w ich domu, gdy dziew­ czyna miała zaledwie czternaście lat. Jak wszyscy troskliwi ojcowie pragnął, by jego dziewczynka nosiła śliczne sukienki i na zawsze pozostała niewinna, a zamiast tego patrzył, jak Angelina wyrasta na pyskatą buntowniczkę, która robi, co jej się podoba. Choć ko­ chał w niej jej rogatą duszę i doceniał wiele cech, których sam miał w nadmiarze, to jej nieokiełznany charakter dawał mu się we znaki. — Oboje wyznajemy te same zasady, ale też każde z nas ma również tę bardziej mroczą stronę osobowości, z którą trudno wy­ trzymać - przyznał kiedyś. Marcheline, nazywana przez Angelinę „najcierpliwszą kobietą na świecie”, była dla niej zarówno matką, jak i przyjaciółką. Brak ojca w domu niewątpliwie przyczyniał się do tego, że Angelina po­ zwalała sobie na wiele więcej, niż gdyby Voight mieszkał z rodziną. Zamiast kłócić się z córką albo karać ją za buntownicze zachowa­ nie, Bertrand zamartwiała się, co tylko wzmagało niechęć Jolie do samej siebie. — Wychowywała mnie mama i wiązało się z tym wiele emocji — wyznała. - Nawet gdy zrobiłam coś szalonego, na przykład w wie­ ku trzynastu lat spędziłam noc poza domem i wróciłam dopiero rano, ona płakała, a ja czułam się najgorsza na świecie, ponieważ zraniłam przyjaciółkę. Choć nie bardzo jej się to podobało, gdy zaczęła wychowywać Maddoxa, stwierdziła, że odziedziczyła surowe podejście ojca. — Sama siebie przeraziłam - powiedziała. - Mam wiele z ojca, co bardzo trudno zaakceptować. Mój ojciec był jak koszmar, a ja jestem podobna. Gdy słucham sama siebie, widzę, jaka jestem ry­ gorystyczna.

150

Choć Angelina bez wątpienia współczuła matce, stwierdziła, że płacz „niczego nie rozwiązuje”. Jej samej przez wiele lat trudno by­ ło płakać, nawet gdy wymagała tego rola. Niezależnie od tego, czy w wywiadach prowokowała celowo, czy niechcący, jej publiczna szczerość była kolejną cechą, z którą Voight nie potrafił się pogodzić. Jako hollywoodzki aktor starej szkoły wo­ lałby, żeby Jolie była bardziej dyskretna, i nie znosił jej skłonności do publicznego omawiania najbardziej osobistych spraw. —Jestem naprawdę szczera i sądzę, że się tym martwił —przy­ znała Jolie. — Mówię zawsze o wszystkim. A moje bezpośrednie wypowiedzi na temat małżeństwa {z Jonnym Lee Millerem} czy też związków z kobietami prasa i tak przerabia, i wychodzi z nich coś całkiem innego. Dlatego ojciec wolałby, żebym trzymała język za zębami. Mnóstwo ludzi chciałoby, żebym siedziała cicho podczas kręcenia Gii i nie opowiadała, że brałam narkotyki albo że spałam z kobietą. Dla mnie byłoby to czystą hipokryzją. Sądziłam, że do­ brze robię, dzieląc się swoimi przeżyciami, uważałam, że to wspa­ niale. Nie widziałam w tym nic złego. Zdaniem Chipa Taylora, brata Voighta, Jona najbardziej mar­ twiła autoagresja Angeliny. — Kiedyś brała narkotyki i Jon naprawdę się tym martwił. A potem zaczęła się ciąć, tatuow ać... —powiedział. W późniejszych latach Angelina przyznała się do błędów. — Byłam jedną z tych okropnych nastolatek, które noszą w so­ bie mnóstwo stłumionego gniewu i frustracji, po czym wyrzucają go z siebie, pokazując światu, że nie chcą się przystosować. Trochę to trwało, ale uświadomiłam sobie, że takie szaleństwa do niczego nie prowadzą - powiedziała kiedyś. Jest w tym trochę ironii, że dziewczynka, którą Voight nazywał „ślicznym aniołkiem”, okazała się właściwie chułiganką. Już jako jedenastolatka zdawała sobie sprawę, że kiedy ojciec poprosił ją, by towarzyszyła mu na gali wręczenia Oscarów, chciał widzieć ją w ro­ li całkowicie odmiennej, niż wynikało to z jej natury.

151

- Pamiętam, jak poszliśmy do galerii handlowej, żeby kupić coś odpowiedniego - wspomina. - To było jak granie pewnej roli. Starałam się wyglądać jak jedna z tych kobiet, po dziewczęcemu, i wybierać rzeczy, które spodobają się ojcu. On do dziś ma swoje zdanie na tem at moich strojów. Pominąwszy sprawy osobiste, Jolie musiała być dumna z ak­ torskich dokonań ojca, a gdy ona z kolei wybrała ten sam zawód, Voight z zadowoleniem odkrył, że jeżeli chodzi o talent, córka mo­ że z nim z powodzeniem konkurować. Angelina od samego po­ czątku kariery, kiedy jeszcze matka była jej managerem, starała się zdystansować od Voighta, ponieważ nie chciała, by porównywano ją z ojcem. - Kocham go, ale nim nie jestem - powiedziała dwudziestojed­ noletnia Jolie. Odkryła wówczas, że nieinformowanie ludzi o tym, czyją jest córką, wiele jej ułatwia. - Dużo łatwiej jest mi iść na przesłuchanie ze świadomością, że nie muszę być tak dobra, jak Jon Voight, i zdobywać scenariusz również dla niego - przyznała wówczas. Czuła także, iż nadmierne podkreślanie, że idzie w ślady ojca, tylko jej będzie przeszkadzać. - Lepiej za wiele o tym nie rozmyślać. To ciekawe, bo prywat­ nie bardzo dużo rozmawiamy ze sobą o pracy. Właściwie pod pew­ nymi względami nie znamy własnych rodziców, a oni nie znają nas. Powiedzmy, że {ojciec} spotyka się z moim mężem, idziemy razem na kolację, ale on i tak myśli o mnie jak o swojej córce. Ale kiedy ogląda film, widzi, jaka jestem jako kobieta, jak sobie radzę z mę­ żem albo jak płaczę w samotności. Co ciekawe, dopiero gdy sama zobaczyła ojca na ekranie, po­ czuła, że lepiej go rozumie. - Oglądam filmy, w których gra, i po prostu widzę, kim jest zauważyła kiedyś. Dzięki temu, że oboje uprawiają ten sam zawód, zyskali tak po­ trzebną płaszczyznę do kontaktów - mogli wcielać się w swoje naj­ nowsze role i przedstawiać je sobie nawzajem.

152

- Pamiętam, że kiedyś, gdy miałam zagrać we Wtajemniczeniu, a on przyjął rolę w Gorączce, byliśmy u niego w sypialni i pokaza­ łam mu nóż motylkowy, którego miałam używać w filmie —wspomi­ na Jolie. —On zaś pochwalił się naszyjnikiem i bransoletami, a także pierścionkiem na mały palec i przedłużającą włosy peruką, które miał nosić w Gorączce. Byłiśmy jak dzieciaki bawiące się w przebieranki. Voight, który świetnie rozpoczął karierę, po otrzymaniu Oscara w 1978 roku przeszedł kryzys i zastanawiał się, czy aktorstwo jest w ogóle zajęciem dla niego. - Nie wiem, co ze sobą zrobić —zastanawiał się wtedy. —Nie wiem, czy potrafię jeszcze grać. Angelina przeżywała bardzo podobne załamanie po ukończe­ niu zdjęć do Gii i rozważała, czy ma jeszcze cokolwiek do zaofe­ rowania. Nic więc dziwnego, że ojciec i córka pomimo dzielących ich różnic często walczyli z tymi samymi demonami. Łączyło ich bowiem wiele. N a przykład, na długo zanim Angelina rozpoczę­ ła swoją humanitarną krucjatę, jej ojciec robił, co tylko mógł, żeby pomóc w najrozmaitszych społecznych sprawach. Był rzecznikiem praw Indian, działał na rzecz weteranów z Wietnamu, a po nakrę­ ceniu telewizyjnego filmu Chernobyl: The Finał Waming zaangażo­ wał się w działalność organizacji Children of Chernobyl, pomagają­ cej dzieciom, które ucierpiały w katastrofie. - Jon jest jednym z najzabawniejszych gości, jakich można spo­ tkać. Ale chce też rozmawiać o poważnych sprawach i ma wielkie cele humanitarne, znacznie istotniejsze dla niego niż to, czym za­ rabia na utrzymanie - powiedział o Voighcie M att Damon, który kręcił z nim film Zaklinacz deszczu. Angelina nigdy nie powiedziała, że ojciec miał bezpośredni wpływ na jej zainteresowanie działalnością humanitarną, jednak­ że bez wątpienia przyczynił się on do wyrobienia w niej określonej postawy wobec tych, którzy mieli mniej szczęścia niż ona. - Interesuje go, dlaczego sprawy wyglądają tak, a nie inaczej, i za co jesteśmy w życiu odpowiedzialni —przyznała kiedyś.

153

W przypadku aktorstwa Voight uważał, że jakość jest ważniej­ sza od ilości i choć mógł zarobić miliony dolarów, gdyby zgadzał się na każdy film, który mu proponowano, był zbyt wymagający, żeby to robić. Starał się, na ile mógł, kręcić filmy, które coś dla nie­ go znaczyły i niosły jakieś przesłanie. Jego córka robiła to samo. Już jako młoda aktorka była dostatecznie mądra, aby zdawać so­ bie sprawę, że większość proponowanych jej ról będzie wymagać od niej maksymalnego podkreślania urody. Przez jakiś czas usil­ nie walczyła o to, aby nie przylgnęła do niej etykietka „niegrzecz­ nej seksownej dziewczynki”, o czym świadczą role w takich filmach jak Hakerzy, Wtajemniczenie czy Przerwana lekcja muzyki. Publiczny wizerunek Angeliny zapewne nie pomagał jej w zdobywaniu am­ bitniejszych ról. Wręcz przeciwnie, informacje o prywatnym ży­ ciu, jakich sama dostarczała, tylko umacniały jej reputację ponurej, tajemniczej i opętanej seksem dziewczyny. Voight bardzo się tym martwił i pragnął, by córka nieco stonowała kontrowersyjne wy­ powiedzi, pokazując delikatniejszą stronę swojej osobowości, któ­ rą znał i kochał. —Jeśli Angie chce grać niegrzeczną dziewczynkę, to jej sprawa. Każdy musi sam przeżyć własne życie. Ja uważam, że trochę z tym przesadza. Tak naprawdę wcale taka nie jest. To osoba bardzo miła, bardzo kochająca, bardzo pozytywna - skomentował kiedyś wy­ powiedzi Angeliny dla prasy. Nie musiał jednak długo się zastana­ wiać, żeby stwierdzić, skąd u niej takie, a nie inne cechy charakte­ ru. Była przecież jego nieodrodną córką. — Dostrzegam w Angie wiele podobieństw do mnie, tę samą intensywność przeżywania - przyznał w którymś z wywiadów. Ma bardzo mocną osobowość, którą widzę także u siebie. Jest mło­ da i doświadcza wielu różnych rzeczy. Rodzic przechodzi przez to wszystko razem z dzieckiem, to całkiem normalne. Chociaż Voight nie pochwalał wszystkich działań córki, był z niej niezwykle dumny i posunął się nawet do tego, żeby nazwać ją „jedną z najbardziej utalentowanych aktorek jej pokolenia”. Nic

154

zatem dziwnego, że chętnie skorzystał z okazji do wspólnej pracy na planie, gdy poprosiła go o przyjęcie roli lorda Richarda Crofta w Tomb Raiderze. Zważywszy burzliwą naturę ich wzajemnych rela­ cji, Jolie przyjęła zgodę ojca jako coś w rodzaju gałązki oliwnej i są­ dziła, że to poprawi stosunki między nimi. — Wyciągnęłam do niego rękę - powiedziała. —Myślałam, że to będzie coś, co nas połączy. Poza tym, wątek dotyczył ojca, który był nieobecny w życiu córki. W prawdzie Tomb Raider nie obfituje w sceny szczególnie emo­ cjonalne, jednak m om ent, gdy Lara ponownie spotyka się z oj­ cem, jest przejmujący, zwłaszcza gdy weźmiemy pod uwagę, że Jo ­ lie i Voight sami ułożyli dialogi. Lara mówi do ojca: „Zawiodłeś m nie”, na co on odpowiada: „Zrobiłem to, co uważałem za słusz­ ne”. My zaś wiemy, że jest tu mowa o prywatnym życiu obojga ak­ torów, a nie postaci z filmu. Jolie stwierdziła kiedyś, że praca nad tą sceną była czymś w rodzaju katharsis, ponieważ zawsze chciała powiedzieć te słowa ojcu. —J a napisałam swoje kwestie, a on swoje —wyjawiła. Przez jakiś czas wydawało się, że gałązka oliwna spełniła swoją rolę. Podczas wywiadów promujących film Voight chętnie opowia­ dał, jak wspaniale pracowało się z córką i jakim zaszczytem było dla niego dołączenie do niej na ekranie. Angelina ze swojej strony zapewniała, że przyjaźniliby się z Voightem nawet wówczas, gdy­ by nie był jej ojcem, i że mogła na nim polegać jako na aktorze. Te publiczne deklaracje, jak się później okazało, były dalekie od praw­ dy i z czasem Jolie przyznała, że po zakończeniu zdjęć w ich wza­ jemnych relacjach znów nastąpił kryzys. Krytycyzm Voighta po­ nownie dał o sobie znać. Tym razem sprawa dotyczyła nowego zajęcia Angeliny - wyjazdów na misje O NZ. Mogłoby się to wyda­ wać absurdalne, biorąc pod uwagę doświadczenie Voighta w pra­ cy charytatywnej, ale jego zdaniem córka niepotrzebnie narażała się na niebezpieczeństwo, podróżując do krajów ogarniętych woj­ ną, a to m u się nie podobało. N a dodatek Thornton równie mało 155

entuzjastycznie odnosił się do tych wypraw - nic dziwnego, że Jo ­ lie nie przyjęła dobrze uwag ojca. — Z jakiegoś powodu obaj, Biłly i Jon, czuli się zagrożeni, a wszystko tłumaczyli wielką miłością do mnie i strachem, że coś mi się stanie - powiedziała później. - Tylko że żaden z nich nie za­ proponował, że się ze mną wybierze... Tuż przed wyjazdem Angeliny na jedną z misji, tym razem do Kambodży, gdzie miała po raz pierwszy zobaczyć pole minowe, oj­ ciec wręczył jej list, mówiąc przy tym słowa: „Tak właśnie myślę i zdania nie zmienię”. Jolie, absolutnie nieświadoma, co jest w środku, wzięła list od ojca, spojrzała mu w oczy i powiedziała: „To wspaniale, kocham cię, do zobaczenia”. Jakież było jej zaskoczenie i rozczarowanie, gdy przeczytała to, co miał jej do powiedzenia. — Pisał, że jestem złym człowiekiem - powiedziała później. — Byłam wstrząśnięta i obmyśliłam ze sto odpowiedzi, ale potem stwierdziłam: „nie obchodzi mnie opinia tego pana, więc niech tak zostanie” —dodała. Jolie nie tylko była wstrząśnięta i zraniona, łecz także zdumiona tupetem ojca. — Przedstawił tam swoje jedynie słuszne przekonanie, które dla mnie nie miało żadnego sensu. Może mu się zdawało, że wie, co jest dla każdego człowieka najlepsze —stwierdziła. Właśnie na tym etapie życia Angelina stwierdziła, że najlepiej będzie, jeśli na dobre usunie ojca ze swojego życia. Jak wspominała później, matka i brat po przeczytaniu sławetnego listu byli „bardzo zdenerwowani i wściekli” z powodu tego, co napisał Voight. Ponie­ waż zaś oboje znali ją lepiej, niż ojciec kiedykolwiek mógł poznać, stwierdziła, że zerwanie z nim kontaktów jest usprawiedliwione. Przez tyle lat starała się budować mosty, zapomnieć o przeszłości i darzyć ojca szacunkiem, ale jego szorstkie słowa przebrały miarę —uważała, że były całkowicie niepotrzebne i niewybaczalne. — Powiedział mi okropne rzeczy, dowiedziałam się, co o mnie myśli i jak ocenia moje postępowanie —zwierzyła się. —Początkowo

156

kompletnie mnie to zaskoczyło i zraniło. Ale potem wszystko sta­ ło się jasne: to jest przecież człowiek, który przez większość mojego życia był nieobecny - dodała. —Przy całym swoim nieokiełznaniu, przy całym swoim szaleństwie nigdy nie zrobiłam niczego złego {...}. Nie jestem złym człowiekiem. Zęby atakować mnie w ten sposób... —powiedziała jeszcze, żeby bardziej usprawiedliwić pod­ jętą decyzję. Angelina wprawdzie nie odpowiedziała na list Jona, ale Voight wszelkimi sposobami starał się dotrzeć do córki. N a przykład kie­ dyś, gdy znaleźli się na tym samym przyjęciu w Los Angeles, pró­ bował się do niej zbliżyć. - Biegnę, żeby ją uściskać, a tu któraś z osób jej towarzyszą­ cych zagradza mi drogę i mówi: „Odejdź. Ona nie chce cię wi­ dzieć” —opowiadał o tym incydencie. Niezrażony Voight pokazał się następnie w hotelu Dorchester, wiedząc, że Angelina się tam zatrzymała, ale i tym razem nicze­ go nie osiągnął. Gdy tylko go dostrzegła w hallu, chwyciła Maddo­ xa, wskoczyła do taksówki i kazała kierowcy natychmiast odjechać. O tym, jak bardzo nie chciała rozmawiać z ojcem, niech zaświad­ czy fakt, że jej bagaże zostały na chodniku. Wcześniej natomiast Voightowi udało się dodatkowo urazić i rozzłościć córkę, gdy w marcu 2002 roku, podczas obiadu z oka­ zji gali Oscarów, ogłosił wszem i wobec, że Angelina zaadoptowała dziecko, zanim ona sama podzieliła się tą nowiną. - Teraz jestem dziadkiem — oznajmił dumnie. — {Angie} ma dziecko z Afryki. Thornton i Jolie utrzymywali szczegóły adopcji Maddoxa w ta­ jemnicy, ponieważ nie chcieli, żeby sprawa ta przyciągała czyją­ kolwiek uwagę. Pojawiły się trudności z uzyskaniem dla Maddo­ xa amerykańskiej wizy, więc to, że Voight nawet nie zastanowił się nad konsekwencjami i po prostu poinformował opinię publicz­ ną o adopcji, rozwścieczyło Angelinę. Od miesięcy nie rozma­ wiała z ojcem, a ten na publicznej imprezie zdradził szczegóły jej

157

prywatnego życia. Śmiechu warta była jego wypowiedź dla me­ diów o tym, że „jest dobry w zmienianiu pieluch”, zważywszy na fakt, że nie miał najmniejszych szans, by Angelina pozwoliła mu poznać wnuka. Okazało się, że to Marcheline, która wciąż była dość blisko ze swoim eksmężem, oznajmiła mu nowinę z życia An­ geliny. Od tamtej pory miała zakaz zdradzania mu jakichkolwiek informacji z życia córki. Po tym wydarzeniu Angelina wprawdzie nie skontaktowała się z ojcem, ale dała mu wyraźnie do zrozumie­ nia, że „bardzo ją rozgniewał” i „zepsuł najpiękniejszy dzień życia pierwszy dzień z synkiem”. Pamiętamy, że krótko po przybyciu Maddoxa Thornton i Jo ­ lie rozstali się. Voight, przekonany, że z powodu rozpadu małżeń­ stwa jego córka jeszcze bardziej potrzebuje pomocy psychiatrycz­ nej, postanowił podjąć ostateczną próbę dotarcia do niej i w czasie występu w telewizji oznajmił, że ma ona „poważne problemy psy­ chiczne”. Pojawił się 2 sierpnia 2002 w telewizyjnym show Access Hollywood i zapłakany powiedział: — Nie wiem, co jeszcze mogę zrobić. Mam rozdarte serce, po­ nieważ próbuję dotrzeć do córki i pomóc jej, ale nic z tego. Strasz­ nie mi przykro, naprawdę. Nie mówiłem o jej poważnych proble­ mach psychicznych, o których ona przez lata opowiadała prasie. Starałem się jednak na wszystkie sposoby coś z tym zrobić. W i­ działem, jak Angelina strasznie cierpi. Nosi w sobie ogromny ból. Dostrzegłem to w jej twarzy. To są poważne symptomy prawdzi­ wego problemu { ...}, prawdziwej choroby. Nie chcę potem patrzeć wstecz i mówić, że nie zrobiłem wszystkiego, co mogłem. Moja córka nie chce mnie widzieć, ponieważ jasno jej powiedziałem, jak to wszystko wygląda i jakiej potrzebuje pomocy. Voight był przekonany, że to otoczenie Angeliny izoluje go do córki, ponieważ w finansowym interesie tych osób leżało niedo­ puszczenie, by aktorka znalazła się klinice psychiatrycznej. — Kiedy machina finansowa jest w ruchu, wszyscy chęt­ nie z niej korzystają i nikomu nie zależy, by coś się zmieniło 158

—powiedział z przekąsem. Oskarżył również córkę o znajdowanie „bardzo sprytnych sposobów na maskowanie swoich poważnych problemów”. Dla Jołie ostatnie wystąpienie ojca było gwoździem do trum ­ ny ich wzajemnych kontaktów. W przeszłości udawało im się prze­ zwyciężać wiele problemów, ale jego pojawienie się w telewizji po­ twierdziło, że Angelina nie ma już ojca —przynajmniej ona tak to widziała. — To, co zrobił, było niewybaczalne. Publicznie wypowiadał się na temat spraw, które mnie dotyczą, i użył wielu raniących słów. Myślę, że jest mną rozczarowany, ale muszę się trzymać, możliwie najlepiej się zrealizować, zrobić, co tylko mogę, żeby być dobrym rodzicem. Nie chcę obok siebie osoby, przez którą psychicznie czu­ ję się źle, nie jestem więc w stanie utrzymywać z nim jakichkol­ wiek kontaktów - powiedziała po całym wydarzeniu. N a słowa, jakie padły z ust Voighta pod adresem córki, trud­ no byłoby znaleźć dobry czas, ale moment, w którym to się stało, był dla Angeliny szczególnie trudny - była wyjątkowo podatna na zranienie i nie miała ochoty na dodatkowe przykrości ze stro­ ny ojca. —Jak można zrobić coś takiego, wiedząc, że mam dziecko mówiła oburzona. —Starać się mnie zranić tuż po tym, jak się roz­ wiodłam {. .. }. Ten człowiek mógł spowodować, że zabrano by mi dziecko {...}. Co stałoby się wtedy z Madem, gdzie by się podział? —nie mogła pojąć. Jednakże, jak bardzo trafnie zauważyła, gdyby nie pozycja hollywoodzkiego aktora, nikt nie zwróciłby szczególnej uwagi na jego słowa. — Gdyby nie był cełebrytą, każdy uznałby go za zwariowanego ojca aktorki - stwierdziła. - Z chęcią zgodziłabym się na przebada­ nie nas obojga przez psychiatrę i niech sąd decyduje. Podczas telewizyjnej przemowy Voight sprawiał wrażenie czło­ wieka szczerze zaniepokojonego stanem córki, ale Jołie widziała w tym tylko zwyczajne przedstawienie.

159

- Przecież to aktor —podsumowała krótko. Jolie, będąc już wówczas matką, bardzo poważnie traktowa­ ła swoje macierzyńskie obowiązki. Dlatego szczególnie zraniło ją to, że - w momencie, gdy spoczywała na niej odpowiedzialność za inną ludzką istotę —ojciec miał wątpliwości dotyczące jej zdro­ wia psychicznego. A przecież ani razu nie widział córki po tym, jak adoptowała dziecko. Nie mógł więc przekonać się, jak dobrze zaadaptowała się do macierzyństwa i jaka jest szczęśliwa, ale na­ dal uważał, że ma prawo wypowiadać się na tem at jej stanu psy­ chicznego. - Ojciec nigdy nie widział mnie z dzieckiem - stwierdziła An­ gelina. Teraz, gdy była odpowiedzialna za drugiego człowieka, nie miała najmniejszych wątpliwości, że w jej życiu nie ma miejsca na kogoś, kto tak źle o niej myśli. - Jamie i ja, jak wszystkie dzieci, bylibyśmy najszczęśliwsi, ma­ jąc ciepłe i pełne miłości kontakty z ojcem - powiedziała. - Po tych wszystkich latach uznałam jednak, że przebywanie z ojcem mi nie służy, zwłaszcza że teraz muszę opiekować się własnym dzieckiem. Jeśli masz przy sobie kogoś, kto powoduje, że ściska ci się żołą­ dek i zaczynasz myśleć, że coś jest z tobą nie tak, to popłacz so­ bie, a potem wyrzuć go ze swojego życia, bądź silna i skieruj swo­ ją miłość gdzie indziej. Jem u tyle rzeczy się nie podoba we mnie i w moim życiu, że nie czuję się z nim dobrze. Nie chciałabym wra­ cać do domu i krzyczeć na Mada, ponieważ zestresował mnie nie­ przyjemny lunch z ojcem. Adoptowanie Maddoxa najwyraźniej pokazało Angelinie, że więzy krwi wcale nie są mocniejsze od innych i że nie trzeba ko­ chać kogoś tylko dlatego, że jest się z nim spokrewnionym. - Zazwyczaj ludzie czują się w obowiązku spędzać czas z oso­ bami, z którymi łączy ich pokrewieństwo, ale nie uważam, że­ by robienie tego wyłącznie z powodu powiązań genetycznych by­ ło naprawdę zdrowe. Jestem rodzicem adopcyjnym, a tu więzy krwi się nie liczą - powiedziała. Podróżując, nie raz zetknęła się

160

z rodzinami, dzięki którym zobaczyła, co tak naprawdę znaczy bezwarunkowa miłość. Uznała wówczas, że Voight nie dorasta tym ludziom do pięt. — Wykonując tę pracę {dla O N Z }, widziałam ojców, którzy własnym ciałem osłaniali od kul swoje dzieci, więc {...} obchodzą mnie ojcowie na tym świecie, tyle że nie mój. Zadziwiające jest to, że Jolie postanowiła nie rozpamiętywać ostatniej potyczki z ojcem, ale odpuścić sobie i zająć się własnym życiem. - Właściwie żal mi go - wyznała. - Nie znaczy dla mnie wię­ cej niż obcy facet z ulicy. Spędziłam z nim piękne chwile i nie są­ dzę, żeby był złym człowiekiem. Nie winię go za rozwód z mamą ani za romanse. Po prostu nie chcę już uronić przez niego ani jed­ nej łzy więcej {. .. } ani patrzeć, jak moja mama płacze kolejny raz. Nie podoba mi się sposób, w jaki traktował moją rodzinę, gdy do­ rastałam. Poszłam już jednak dalej i mam nadzieję, że on też. Nie uznaję żalów i pretensji. I wówczas Jolie rzeczywiście tak myślała. Krótko po tym pu­ blicznym wyznaniu prawnie zmieniła nazwisko na Angelina Jolie, porzucając dotychczasowe nazwisko Voight, i od tego czasu nie wi­ działa się z ojcem ani z nim nie rozmawiała. Jednakże Jon ciągle ma nadzieję na poprawę stosunków i cały czas utrzymuje, że on i Angelina znów będą razem. — Wszystko, co robiłem od chwili narodzin dzieci, każdy mój gest i każdy oddech, miało na względzie ich szczęście —powiedział w wywiadzie. —Popełniałem w życiu błędy i drogo za nie zapłaci­ łem - dodał. Ponadto od czasu rozstania z córką i jakby na przekór temu, co zawarł w feralnym liście, Voight ma dla Jolie wyłącznie słowa uznania. - Mam bzika na punkcie Angie. Kocham ją głęboko. Moim największym szczęściem w życiu były chwile, gdy trzymałem ją za rękę i razem się śmialiśmy. Każdy wam powie, że to najcudowniej­ sza osoba, a ja jestem jej fanem numer jeden. Trzeba mieć nadzieję,

161

że niezależnie od zdarzeń z przeszłości przed nami jeszcze całe lata wspólnego szczęścia - oznajmił kiedyś. Minęły już ponad cztery lata, a Angelina jeszcze nie wybaczyła ojcu, jemu zaś nie pozostaje nic, jak tylko mieć nadzieję9... 9

Od niedawna Jolie znowu kontaktuje się z ojcem, ten zaś chętnie opowiada, jak bardzo cieszy się z wnuków.

13

powrót lary croft Niezależnie od tego, czy kocha się Angelinę Jolie, czy ją nienawidzi, jednego można być pewnym —nigdy, ani w życiu prywatnym, ani w zawodowym, nie przestaje zaskakiwać. Dokonywane przez nią filmowe wybory czasem bywają dziwne, ale zawsze są nieprzewidy­ walne. Produkcja Co za życie kwalifikuje się do kategorii dziwnych —w przerwie między zdjęciami do filmów Lara Croft: Tomb Raider i Lara Croft Tomb Raider: Kołyska życia Jolie wystąpiła w czysto ko­ mediowej roli i zagrała Lanie Kerrigan, zwariowanej blondynki, re­ porterki lokalnej telewizji, której jasnowidz przepowiedział, że jeśli radykalnie nie zmieni swojego życia, to za tydzień umrze. Jolie czę­ sto mówiła, że w każdej postaci, w którą się wciela, jest jakaś część niej, ale Lanie wydaje się być wyjątkiem od tej reguły. — Ta postać uosabia wszystko, co uważam u ludzi za absurdal­ ne —stwierdziła. — Blond włosy, różowa szminka, wysokie obca­ sy, a do tego wybielone zęby i wyregulowane brwi. Postrzegam to wszystko trochę jak satyrę na moją profesję. Jednak na skutek se­ rii różnych wydarzeń moja bohaterka uświadamia sobie, że była wspaniała jako przysadzista nastolatka, która uwielbiała rock’n’rol­ la i nie przejmowała się wyglądem. Film pokazuje, że nie trzeba próbować być kimś, kim się nie jest. Potrafię się w to wczuć. 163

Jeśli Jolie miałaby utożsamić się z którymkolwiek z wcieleń tej postaci, byłaby to właśnie Lanie jako nastolatka. Jak sama mówi, wszelkie atrybuty dziewczęcości zawsze były jej obce. - Nie chodzę na zakupy - powiedziała. —Codziennie noszę to samo. {W tedy} nawet buty miałam jedne, cztery razy żelowane, bo po prostu nie kupowałam nowych. Nie wiedziałam nawet, jaki mam rozmiar stanika, dopóki nie zagrałam w filmie. Fakt, że Jolie jest tak oszczędna, jeśli chodzi o kupowanie so­ bie butów i ubrań, a jednocześnie tak hojnie rozdaje wielkie sumy na pomoc charytatywną, jest godny podziwu i odróżnia ją od więk­ szość hollywoodzkich aktorek, które wydają fortunę na podtrzy­ mywanie nieskazitelnego wizerunku. Może Lanie nie jest typem dziewczyny, z którą Angelina mogłaby się utożsamić - aktorka mówiła żartobliwie, że gdy zakłada jej blond perukę, to wygląda jak „Marylin Monroe w męskim przebraniu” —ale zagranie tej po­ staci, ujawniło, jak bardzo jest kobieca, o czym dotąd nie miała po­ jęcia. Ponadto potraktowała udział w tym filmie jako okazję do po­ kazania, że potrafi być nie tylko „ponura”, ale i „zabawna”. — {Lanie} jest tak bardzo inna niż ja, że to aż zabawne —opo­ wiadała. - Pociągają mnie postacie mroczne i niespokojne, ale jeśli trzeba, potrafię być zabawna, ekscentryczna, a w tym przypadku mogłam być nawet nieco frywolna. Przesłanie filmu jest następują­ ce: „żyj i staraj się wydobyć z życia co najlepsze; rób wszystko tak, jakby to miał być twój ostatni dzień”. Nie jest łatwo tak postępo­ wać, ale to dobre założenie. Tak właśnie zamierzam robić. Nie roz­ pamiętuję przeszłości, żyję dniem dzisiejszym i patrzę w przyszłość. Miejmy nadzieję, że Jolie trzymała się tej zasady również wtedy, gdy film Co za życie doczekał się mieszanych recenzji. Jeden szczegól­ nie zjadliwy krytyk wręcz napisał, że „nie jest to jeden z tych filmów, które chciałoby się obejrzeć, mając przed sobą tylko tydzień życia”. Nawet obecność cenionego aktora, Eda Burnsa (który zagrał Pete’a, kamerzystę Lanie), nie uchroniła filmu przed odejściem w zapomnienie. Jednak, mimo to, pochwalono Jolie za „zaska­

164

kującą zdolność żartowania z samej siebie”, powiedziano też, że przyjemnie było patrzeć, jak pokazuje różne aspekty aktorskiego talentu, nawet jeśli film Co za życie nie najlepiej wykorzystał jej zdolności. Gdy przygoda z Lanie się skończyła, przyszedł czas, żeby po­ nownie wskoczyć w znane już szorty i obcisły podkoszulek, ponie­ waż stara znajoma Lara Croft miała wkrótce przeżyć kolejne przy­ gody. Wprawdzie pierwszy Tomb Raider nie zdobył przychylności krytyków, ale zarobił ponad 200 milionów funtów i uznano go za olbrzymi komercyjny sukces. Lara Croft grana przez Jolie stano­ wiła spełnienie fantazji mężczyzn na całym świecie i nie było wąt­ pliwości, że aktorka ponownie wcieli się w tę postać w sequelu La­ ra Croft Tom Raider: Kolebka życia. Nie oznacza to, że Jolie nie miała zastrzeżeń do pierwszego filmu. Wręcz przeciwnie, dokładnie wie­ działa, co chce zmienić, gdy po raz drugi zagra Larę. — Precyzyjnie określiliśmy, co nie podobało nam się w pierw­ szym filmie i co chcielibyśmy poprawić - oświadczyła. —Myślę, że mnóstwo rzeczy należało zagrać o wiele bezpieczniej. Chciałam po prostu, żeby to była wspaniała przygoda i żeby moja postać była silna, wygimnastykowana i odbywała fantastyczne podróże. ☆

☆

☆

Chociaż reżyserem nie był już Simon West (jego miejsce zajął Jan de Bont), Jolie uważała, że sequel ma „o wiele lepszy scena­ riusz”, a jednocześnie większy potencjał przygodowy niż pierw­ szy film. Podobało jej się również, że fabułę oparto na prawdzi­ wej opowieści. — Dzięki temu jest bardziej interesująca niż historie, które do pewnego stopnia wymyślono. Rzeczywiście, istnieje coś takie­ go, jak kolebka życia. Dźwięki, które wydaje, można usłyszeć na szczycie góry {Ol Doinyo Lengai w Tanzanii} —to świszczący od­ głos lawy uważany za głos Boga. 165

Jolie była podekscytowana na myśl, że ponownie wskoczy w szorty i podkoszulek Croft, jednakże nie cieszyła jej perspekty­ wa restrykcyjnej diety, której musiała przestrzegać, pracując nad pierwszą częścią. Przyznała, że tym razem „dieta poszła w kąt”. — Zamiast trzymać się z daleka od węglowodanów, jadłam to, na co miałam ochotę. Dziś rano na przykład bekon, jajka i pa­ rówki. Dobrze jest jeść, co się chce, dopóki zachowuje się umiar - oznajmiła. Jej zdaniem tym razem Lara jest „szczuplejsza i bar­ dziej seksowna”, ale trzeba było przeprosić się ze „starym, wypy­ chanym stanikiem”, żeby zachować słynne kształty tej bohaterki. Choć wiele kobiet pragnęłoby mieć takie krągłości, Jolie nie była zachwycona, ale cierpiała dla sztuki. - Cieszę się, że nie są naprawdę moje —powiedziała o pełnych piersiach Lary. —Nie uważam, że są atrakcyjne. Jednakże fani Tomb Raidera na całym świecie pozwolili sobie mieć odmienne zdanie. Trening fizyczny również był inny niż za pierwszym razem. Obejmował, jak mówi Jolie, „wiele godzin ćwiczeń na skuterach wodnych i walk na kije”. Poza tym, zdaniem aktorki, Maddox tak­ że miał w tym swój udział. - Maddox pilnuje, żebym była w doskonałej formie, bo prze­ cież ciągle koło niego biegam - przyznała wtedy. - Służy mi rów­ nież za ciężarek. Waży jakieś 11 kilo, a ja często go podnoszę. Przy tym się z nim bawię. Mam też spacerówkę do joggingu, więc z nim biegam albo ktoś inny pcha wózek, a wtedy Maddox mnie goni! Choć Jołie, jak sama mówi, jest „uzależniona od adrenaliny”, obecność syna na planie nieustannie przypominała jej, że teraz od­ powiada za innego człowieka, zatem nie była już tak chętna do po­ dejmowania ryzyka, jak przy pierwszym filmie. — Uwielbiam wyczyn — przyznała. — Myślę, że to wrodzo­ na skłonność. Niektórzy są uzależnieni od adrenaliny i ja właśnie mam ten problem. Często działałam na krawędzi samobójstwa. Te­ raz stałam się ostrożniejsza, zwłaszcza odkąd mam dziecko. Muszę

166

pamiętać, że każdego wieczoru mam wrócić do domu. Już nie mo­ gę postępować autodestrukcyjnie —dodała. Miała przy tym na my­ śli nie tylko postawę „niech się dzieje, co chce”, ale historię swoich samookaleczeń. — Przed Maddoxem nic nie wydawało się wystarczająco praw­ dziwe czy szczere —stwierdziła. —Dlatego dosłownie kroiłam się, żeby poczuć ból. Jolie wspaniale dogadywała się z Western, ale jak twierdzili lu­ dzie związani z produkcją Kolebki życia, jej relacje z de Bontem by­ wały czasem napięte. Głównie dlatego, że —jak uważała Angelina —za bardzo ją naciskał. — Ich kontakty były chłodne, czysto zawodowe. Trudno tu mówić o jakimś koleżeństwie - dowiadujemy się z tego samego źródła. Mimo że Jolie niezbyt przyjaźniła się z de Bontem, publicznie zawsze twierdziła, że jest on „genialnym reżyserem”, i wydawała się szczerze zachwycona jego koncepcją całości. — Seąuel naprawdę wysoko podnosi poprzeczkę, zwłaszcza w scenach akcji —przyznała. Poza tym, podobnie jak przy pierw­ szym filmie, była bardzo zadowolona z treningu, który znacznie poprawił jej kondycję psychiczną i fizyczną. — Po treningu ciało zachowuje się w sposób, o jaki nawet się go nie podejrzewało. Człowiek ma niewiarygodne poczucie kontro­ li i pewności siebie —powiedziała. —Naprawdę czuję, że mogłabym każdemu skopać tyłek! Jolie przyznała również, że aktorzy na planie tak bardzo się do siebie zbliżyli, iż stali się „w pewnym sensie rodziną”, co było dla niej wielkim pocieszeniem zarówno w czasie rozwodu z Billym Bo­ bem, jak i przepychanek z ojcem, po których postanowiła ostatecz­ nie zerwać z nim wszelkie kontakty. — Podczas pracy nad pierwszym filmem wszyscy trochę się do­ cieraliśmy —stwierdziła. —Ale {...} w końcu zostaliśmy prawdzi­ wymi przyjaciółmi. Zauważyli, że się zmieniłam. To miłe. 167

Zarówno Billy Bob, jak i ojciec Angeliny byli obecni w jej ży­ ciu, gdy kręciła pierwszy film o Larze Croft - ślub z Biłlym odbył się zaledwie kilka dni przed jej przybyciem do Anglii na zdjęcia, a Voight zagrał jej filmowego ojca. Teraz, gdy obaj całkiem zniknę­ li z jej życia, ekipa na planie zauważyła dużą zmianę w usposobie­ niu aktorki. — Poprzednio była naprawdę zdruzgotana, ponieważ musiała zostawić Billy’ego Boba. Wykańczała baterię za baterią, wydzwa­ niając do niego do Stanów jak szalona. Ale teraz Billy Bob nie jest już tematem rozmów - dowiadujemy się od jednej z osób pracują­ cych przy filmie. Zdaniem Jolie, to że była singielką, pozwoliło jej —ku wielkie­ mu zadowoleniu fanów tej postaci na całym globie —pokazać inną, bardziej seksowną stronę Lary. Nosiła nawet bikini. — Gdy jesteś mężatką, pewnych rzeczy i pewnych swoich cech nie możesz i nie chcesz pokazywać —stwierdziła wtedy. —Może to dziwne, ale tym razem Lara jest nieco bardziej seksowna, bo ja je­ stem singielką. Czuję się swobodniejsza i na więcej sobie pozwa­ lam. Moja zmysłowość i kobiecość ściślej się ze sobą łączą. Tym razem Jolie miała o wiele większy wpływ na stroje Lary i wykorzystała to, żeby nadać swojej bohaterce więcej damskich cech. — Miałam wiele do powiedzenia i tym razem naprawdę podo­ bały mi się jej stroje —wyznała. —Ma parę tradycyjnych angiel­ skich butów do konnej jazdy oraz drugą, z widocznymi z boku lite­ rami „LC”. Uznałam, że to będzie wspaniały pomysł. Dzięki temu stanie się bardziej dziewczęca. Pistolety Lary są teraz złote, skuter także. Wygląda to naprawdę nieźle. Dzięki Larze Croft Jolie po raz pierwszy w aktorskiej karierze stała się przykładem do naśladowania. Miało to dla niej ogromne znaczenie. Zdążyła się już przyzwyczaić do pożądliwych męskich spojrzeń, jednak teraz po raz pierwszy dostrzegła, że na jej boha­ terkę spoglądają również dziewczęta szukające wzorców. Była to 168

dla aktorki odświeżająca zmiana. —Dotychczas dzieciaki nie reago­ wały na żaden mój film —stwierdziła. —To bardzo miłe, gdy chwa­ lą się, że uczesały się tak samo {jak Lara}. To wiele znaczy. Maddox, który miał wtedy dopiero siedem miesięcy, był pod doskonałą opieką, mimo że jego mama tak ciężko pracowała. Choć bowiem Jolie skupiała się na roli, Maddox pozostawał jej prioryte­ tem i większą część dnia spędzał z nią na planie. Uwielbiał patrzeć, jak jego mama pracuje, a gdy ćwiczyła nowy kaskaderski numer, był pierwszą osobą, której go pokazywała. — To cudowne, móc dzielić się z nim takimi doświadczenia­ mi - opowiadała. —Miał mnóstwo zabawy, kiedy patrzył na pra­ cę mamy na planie. Uważa, że to śmieszne. Chyba myśli, że zwa­ riowałam. Oczywiście plan filmu akcji nie zawsze jest najlepszym miej­ scem dla niemowlęcia, więc Jolie postarała się, żeby w Pinewood Studios przygotowano dla Maddoxa pokój z zabawkami, w któ­ rym bawił się z nianią, gdy mama pracowała. Jednakże Jolie, wciąż przecież nienawykła do roli mamy, sama przyznawała, że nie była najbardziej zorganizowanym rodzicem i że często trudno jej było ze wszystkim sobie poradzić. — Brałam go na ręce, kiedy tylko nie stałam przed kamerą — opowiadała. - Nie zliczę momentów, gdy zasikał mi kostium. Przygotowanie się rano wcale nie było łatwiejsze. - Musiałam trzymać jego, butelkę, zabezpieczyć fotelik, spraw­ dzić, czy mam dla niego dość jedzenia i pieluszek {. .. }. Nosiłam go w chuście, gdy myłam zęby i próbowałam się załatwić {...}, aż pewnego razu spostrzegłam, że nie mam na sobie koszuli - zapo­ mniałam założyć, zanim go zawiązałam w chuście! —wspominała. Mimo chaosu, jaki wniósł w jej życie, Jolie była najszczęśliwsza, gdy miała go koło siebie. Dziecko, bardziej niż cokolwiek innego, pozwalało jej zachować właściwą perspektywę. - On jest dla mnie priorytetem — wyznała. —Nawet jeśli je­ stem wykończona po długim dniu. Wracam do domu, ale jego nie

169

obchodzi, co mama robiła cały dzień. Dlaczego miałby się tym przejmować? Choć po rozstaniu z Billym Bobem miała złamane serce, wy­ glądało na to, że jej miłość do Maddoxa, którą ten bez reszty od­ wzajemniał, daje jej większe spełnienie niż obsesyjny związek z Thorntonem. Gdy zaś powiedziała, że jest szczęśliwsza i bardziej zadowolona z efektów pracy na planie drugiego filmu, nie było wątpliwości, że to dzięki synowi. — Każdy chce czuć się użyteczny. A mnie aktorstwo nigdy nie wystarczało do całkowitego spełnienia. Myślę, że bycie m atką zro­ biło ze mnie lepszą aktorkę —stwierdziła. Kręcenie zdjęć do Kolebki życia przebiegało na ogół gładko, ale nie obyło się bez dramatycznych momentów. —Jechałam na koniu i jednocześnie próbowałam strzelać. Jestem leworęczna, więc gdy wyjęłam broń z kabury, uderzyła mnie w oko. Myślę, że dlatego, iż była przeznaczona dla praworęcznych —Jolie wspomina jedną szczególnie przerażającą scenę. - Przestraszyłam się. Równie wystraszona była, gdy podczas kręcenia zdjęć w północ­ nej Walii Maddox oparzył się wrzątkiem. Trzeba było szybko za­ wieźć go do szpitala dziecięcego Alder Hey w Liverpoolu, gdzie go opatrzono. Jolie, poruszona wspaniałym traktowaniem i troską ze strony personelu szpitala, ofiarowała szpitalowi pięćdziesiąt tysię­ cy funtów, a Maddox stał się odtąd żarliwym fanem Liverpool F.C. — Uwielbia piłkę nożną —powiedziała Jolie o synu. —Ma nawet strój Liverpoolu. Mówią jednak, że ma budowę pasującą raczej do rugby i byłby dobrym graczem młyna, cokolwiek to znaczy. Nie chcę jednak, żeby grał w rugby. Nie chcę, żeby uległ kontuzji! Co ciekawe, Billy Bob także był kibicem Liverpoolu, tyle że wy­ bór drużyny dokonany przez Maddoxa miał niewiele wspólnego z upodobaniami przybranego ojca, którego nigdy nie poznał. Dzięki pracy przy drugim filmie z serii Tomb Raider Angeli­ na nie tylko ponownie wcieliła się w postać Lary Croft, lecz tak­ że znów miała okazję odwiedzić Anglię - kraj, który pokochała, 170

gdy niemal dziesięć lat wcześniej kręciła Hakerów. Pinewood Stu­ dios stało się dla niej wówczas czymś w rodzaju drugiego domu, a teraz jako świeżo upieczona mama czuła się w Anglii jeszcze bar­ dziej zadomowiona. Angelina opowiadała, jak po rozstaniu z Billym Bobem spojrza­ ła na Maddoxa i spytała: — No widzisz kochanie, teraz możemy pojechać w dowolne miejsce na świecie. Dokąd byś chciał? Jolie, choć jest wielką hollywoodzką gwiazdą, nigdy tak na­ prawdę nie lubiła Los Angeles i przeniosła się tam z Nowego Jorku dopiero po ślubie z Billym Bobem, ponieważ w L.A. mieszkały je­ go dzieci, było więc zrozumiałe, że chciał być blisko nich. Teraz, po zerwaniu wszelkich kontaktów z byłym mężem, mogła wyprowa­ dzić się, dokąd tylko chciała, a jej zdaniem nie było lepszego miej­ sca niż Anglia. — Kocham Anglię — stwierdziła. — Pewnego dnia {podczas zdjęć} patrzyłam, jak Maddox bawi się w ogrodzie. Był taki szczęś­ liwy i spokojny. Przyglądałam mu się i myślałam: „Potrzebujemy domu, musimy mieć podwórko, zajmijmy się tym już jutro”. W czasie zdjęć Jolie wynajmowała dokładnie tę samą, wartą 2,1 miliona funtów rezydencję z ośmioma sypialniami (był to przebudowany wiejski dom położony na 120-hektarowej działce, z basenem i kortami tenisowymi), w której mieszkali Tom Cruise i Nicole Kidman, gdy kręcili reżyserowany przez Stanleya Kubric­ ka film Oczy szeroko zamknięte. Jolie uznała, że kupi tę posiadłość, usytuowaną niedaleko wioski Fulmer w Buckinghamshire, jako bazę dla siebie i Maddoxa. — Czuję się znacznie bliżej świata, gdy jestem tutaj - powie­ działa o swoim nowym domu. - Mam dostęp do informacji, wiem, co dzieje się w skali globu. Stale gdzieś z Maddoxem wychodzi­ my. Postanowiliśmy prowadzić zwyczajne życie, a w Anglii to jest o wiele łatwiejsze. Gdy człowiek nie zachowuje się jak gwiazda, może żyć po swojemu. 171

Anonimowość z pewnością była istotną zaletą mieszkania w Wielkiej Brytanii, poza tym Jolie, która miała poczucie, że jej edukacja w Stanach była bardzo jednostronna, wolała, żeby M ad­ dox wychowywał się w kraju, gdzie świadomość społeczna i poli­ tyczna jest większa. W USA każdy ruch aktorki był obserwowany, a do tego fotografowany przez paparazzich. Zrozumiałe więc było, że mając małego synka, chciała uciec od wszędobylskich mediów. Jolie stwierdziła, że mieszkanie na angielskiej prowincji, w Buc­ kinghamshire, zapewnia jej i dziecku o wiele spokojniejsze życie, z dala od natrętnych mediów. Jak wielu innych celebrytów, Jolie ze wszystkich sił starała się chronić syna. Uważała, że ma on, jak każ­ de dziecko, prawo do normalnego dzieciństwa i nie powinien cier­ pieć z powodu pracy, jaką wykonuje jego mama. — Zdarza mi się częściej wychodzić na miłą kolację, wpaść gdzieś na herbatę —opowiadała, gdy pytano ją o różnicę między mieszkaniem w Stanach a życiem w Anglii. - Zycie tutaj jest spo­ kojniejsze, a czas spędzony z ludźmi bardziej wartościowy. Jest bar­ dziej rodzinnie —częściej wybieram się z dzieckiem do p ark u ... Angelinie podobał się również angielski system edukacji, zaczę­ ła więc szukać szkoły dla Maddoxa, który jej zdaniem, „miał trochę brytyjski akcent”, gdy zaczął wymawiać pierwsze słowa. Marzyła, żeby wyprawiać go rano do szkoły w ślicznym zgrabniutkim m un­ durku, i nieraz się zdarzało, że kiedy robiła makijaż przed zdjęcia­ mi, myślami błądziła gdzie indziej. Wyobrażała sobie, jak to bę­ dzie, gdy przyjdzie jej uczestniczyć w różnych imprezach typu wyścig z jajkiem na łyżce podczas szkolnych dni sportowych. Gdy wreszcie nadszedł dzień, w którym Maddox poszedł do szkoły, jego mama przeżyła nietypowy dla siebie kryzys. Straciła całą pewność siebie i martwiła się, jak wypadnie w porównaniu z innymi mama­ mi. Pewnego razu, gdy miała pójść na spotkanie z nauczycielką, musiała trzy razy przesuwać termin, ponieważ tak bardzo się bała. - Pamiętam, jak w czasach szkolnych wysyłano mnie do gabi­ netu dyrektora, więc przed spotkaniem z nauczycielką Maddoxa 172

bardzo się denerwowałam - przyznała się kiedyś. —Nagle zaczę­ łam się zastanawiać: „Czy mam zakryte tatuaże? Czy nie za dużo konturówki?”. Do tego musiała zadbać także o wygląd Maddoxa. Chłopiec, któ­ ry, gdy tylko włosy urosły mu odpowiednio długie, miał fryzurę „na Irokeza”, musiał teraz zrezygnować z noszenia ulubionego naszyjni­ ka, ponieważ nie pasował on do mundurka. Jolie, planując edukację syna w Anglii, zdawała sobie sprawę, że nie może się on wyróżniać spośród innych dzieci, przynajmniej pod względem wyglądu. — Miał naszyjnik ze śmigłowcem, ale w Anglii noszenie takich ozdób nie jest przyjęte —wspomina Jolie. —Tutaj raczej jednostka musi równać do ogółu. Z Maddoxem u boku aktorka wciąż niewątpliwie próbowała się pozbierać po rozpadzie małżeństwa, jednak uparcie twierdziła, że nie szuka nowego związku. Nie chciała wprowadzać w życie Mad­ doxa żadnego potencjalnego ojca, gdyż było to zbyt ryzykowne. Uważała, że przynajmniej na razie łatwiej jest być singielką. — Choć wydaje się, że jestem trochę szalona, bardzo poważnie podchodzę do osoby, która narusza moją prywatną przestrzeń stwierdziła. Zraniona i rozczarowana niepowodzeniem ostatniego związ­ ku, w tamtym okresie często podkreślała, że małżeństwo „nie jest w jej stylu” i że „nie wierzy w trwałość takich relacji”. Nie znaczy to wcale, że już nigdy nie zamierzała z nikim się związać. Wręcz przeciwnie. — Wyczekuję dnia, w którym to się znów zacznie —przyznała wówczas. —Chciałbym znaleźć przyjaciela, który miałby nieograni­ czoną wolę, energię i siłę na coś naprawdę niezwykłego. Jednakże mimo zarzekania się, że woli pozostać singielką, An­ gelina nie kryła się z tym, że czas spędzony w Anglii potrakto­ wała jako okazję do zacieśnienia kontaktów z pierwszym mężem, Jonnym Lee Millerem. Zresztą wkrótce {po przyjeździe Angeliny} widziano ich razem w sytuacji sugerującej o wiele większą bliskość, 173

niż to bywa między rozwiedzionymi małżonkami. Tyle że dla ni­ kogo, kto na żywo śledził miłosne perypetie Jolie, takie rozpalenie dawnego ognia nie było zaskoczeniem. W przeciwieństwie do goryczy i rozczarowania, jakim dawała wyraz po rozstaniu z Billym Bobem, Angelina nigdy nie powie­ działa złego słowa na tem at Jonny’ego. Głęboko go kochała, ale była za młoda na małżeństwo i wzięła na siebie całą odpowiedzial­ ność za jego rozpad, oskarżając o to własną niedojrzałość. Miller również nie chował żadnej urazy, mimo że Jolie złamała mu serce, więc przez cały czas utrzymywali ze sobą kontakty i pozostali przy­ jaciółmi. - Nigdy tak naprawdę się nie pokłóciliśmy —stwierdziła Jolie. - Ani też żadne z nas nie chciało rozwodu. To był po prostu splot okoliczności - on chciał być w jednym miejscu, a ja w innym. Po­ zostaliśmy przyjaciółmi, a nasza przyjaźń cały czas się pogłębia. Jednakże owa „przyjaźń” wyglądała na daleką od platoniczne­ go uczucia. Kilkakrotnie widziano ich, jak się publicznie całowali, a w lutym 2004 roku sfotografowali się razem, gdy w studiu w Los Angeles obydwoje robili tatuaże (Jołie wytatuowała sobie wtedy między łopatkami napis „Znaj swoje prawa”). - Jonny to wspaniały facet. Oczywiście, że jesteśmy blisko odpowiedziała Jolie zapytana o odnowiony związek. — Mam na­ dzieję, że tak pozostanie —dodała. Sam Miller przyznał natomiast, że Jolie „nieco złagodniała” od czasu, jak ze sobą byli, ale nie umiałby powiedzieć, czy do siebie wrócą, czy nie. Jak się wkrótce okazało, wszelkie rozpalane na nowo romanse raczej nie mają szans powodzenia. Wydaje się też, że w tamtym okresie, gdy Jolie by­ ła samotna, poraniona i nie chciała ryzykować wchodzenia w no­ wy związek, Miller był dla niej kimś, kto pozwolił jej się wypłakać. Jako żona zawsze mogła na nim polegać i ku jej wielkiej uldze to się wcale nie zmieniło. Czy Miller znów zakochał się w byłej żonie i pragnął trwalszego związku, pozostaje w sferze domysłów, nato­ miast w przypadku Jolie wydaje się to mało prawdopodobne. 174

— Chciałabym powiedzieć Jonny'emu, że go kocham, ale myślę, że o tym wie - wyznała w wywiadzie. —Będę szczęśliwa, gdy znaj­ dzie swoje szczęście. Jestem mu wdzięczna, że był tak wspaniałym mężem. Choć pierwsza część filmu Tomb Raider rozczarowała aktorkę, z drugiej była bardzo zadowolona (mimo że okazała się klapą ka­ sową) i uznała, że jej przygoda z Larą Croft już się zakończyła. Ja ­ ko aktorka dała z siebie wszystko, co miała do ofiarowania tej po­ staci i - mimo wcześniejszych deklaracji, że nakręci trzecią część, jeśli scenariusz będzie dobry —pod koniec pracy nad Kolebką życia stwierdziła, że więcej już Lary nie zagra. — Chciałam zagrać w tym sequelu, ponieważ pierwszy film nie do końca mi się podobał —oświadczyła. - Z drugiego jestem o wie­ le bardziej zadowolona. Zrobiliśmy taki film, jaki powinniśmy zrobić już za pierwszym razem. Nie czuję potrzeby, aby wystąpić w kolejnej części. Jolie postanowiła więc odłożyć na półkę swoje podkoszulki, szorty i pistolety i pozwolić odpocząć postaci, która przyniosła jej status najbardziej seksownej aktorki na świecie.

14

aleksander W krótce po skończeniu zdjęć do drugiego Tomb Raidera Jolie, któ­ ra nie miała oporów przed graniem w filmach z niemal wyłącznie męską obsadą, przyjęła rolę w Złodzieju życia i znalazła się wśród takich znakomitości, jak Ethan Hawke, Ołivier Martinez i Kiefer Sutherland. Film oparto na powieści Michaela Paya o tym samym tytule. Opowiada on o Illeanie Scott (Jolie), znakomitej specjalist­ ce od sporządzania profili przestępców, która ma schwytać seryjne­ go mordercę przejmującego tożsamość swoich kolejnych ofiar. Jo ­ lie jest świetna jako bystra, seksowna, a zarazem delikatna Scott, a aktorzy partnerujący jej w tym thrillerze również nie sprawia­ ją zawodu. Jak to już wcześniej bywało z filmami Jolie, także i ten trafił na czołówki gazet nie z powodu wspaniałej reżyserii czy zna­ komitych kreacji aktorskich, lecz głównie dlatego, że aktorce przy­ pisywano romans na planie —tym razem nie z jednym, a z wszyst­ kimi trzema głównymi aktorami. — To fizycznie niemożliwe, żebym chodziła na randki z tyloma osobami —stwierdziła wtedy Jolie, która po rozstaniu z Billym Bo­ bem nadal była sama. - Zaczęliśmy z tego żartować, ponieważ po­ szła plotka, że romansuję z całą obsadą. Kiefer, Ethan, O livier wszyscy się z tego śmialiśmy. Wkurzyły mnie jednak plotki o mnie

176

i 01ivierze, ponieważ on ma dziewczynę, z którą jest bardzo zwią­ zany, więc to nie jest w porządku. W pewnym momencie Minogue poczuła się tak zagrożona, że przyleciała na plan, sprawdzić na własne oczy, jak wygląda przy­ jaźń Jołie z francuskim aktorem. Jednakże nie byłaby ona pierw­ szą dziewczyną czy żoną, która drżała z obaw na myśl, że jej uko­ chany pracuje z taką słynną uwodzicielką. Jołie może i śmiała się z tych wszystkich plotek, ale w przypadku Ethana Hawke’a, wte­ dy wciąż jeszcze żonatego z Umą Thurman, coś musiało być na rzeczy. W czerwcu 2003 roku zdjęcia całujących się Jołie i Hawka wywołały plotki o ich romansie, a publicznie składane przez Etha­ na wyrazy podziwu dla aktorki tylko dolewały oliwy do ognia. - Od czasu do czasu Bóg robi coś naprawdę dobrze —mówił wówczas. - Ona jest olśniewająco piękna i w ogóle się nie starze­ je, nigdy też nie jest nudna. Jest niesamowitą kobietą, polubiłem ją —dodał. Przyznał również, że gdy kręcił Złodzieja życia, przeko­ nał się, że ma o wiele więcej przyjaciół, niż przypuszczał, ponieważ wszyscy chcieli go odwiedzać na planie, żeby choć rzucić okiem na Jołie. Angelina nigdy nie przyznała się do romansu z żonatym ojcem dwójki dzieci Hawke’em, za to zrewanżowała mu się komplementem. - Ethan jest wspaniałym, dobrym człowiekiem i cudownym ta­ tą - powiedziała. Następne dwa filmy Jołie jakoś obyły się bez skandalu. W Sky Kapitan i świat jutra zagrała razem z najlepszym przyjacielem pierwszego męża, Judem Lawem. Gdy Angelina poznała Jonny’ego Lee Millera, wynajmował mieszkanie w Londynie wraz z dwoma kolegami: Judem i Ewanem McGregorem, zatem nie było szan­ sy, żeby teraz zakochała się w Judzie. Film jest przygodą science fiction, a jego akcja dzieje się w 1939 roku w Nowym Jorku. Jest to jeden z pierwszych obrazów kręconych w całości techniką di­ gital backlot. Aktorzy grali na tle niebieskiego ekranu, a niemal wszystkie tła i scenografie generowano komputerowo. Jołie, która 177

wcieliła się w postać Frankie, przyznaje, że początkowo trudno jej się było do tego przyzwyczaić. — W pierwszej chwili poczułam się głupio, ale potem przyszło mi do głowy, że wspaniale jest powrócić do tego, co w zawodzie aktora jest naprawdę przyjemne - powiedziała. —Taki sposób pra­ cy jest bardzo twórczy i człowiek próbuje robić rzeczy niebezpiecz­ ne i śmiałe i znowu się wygłupia. To bardzo odświeżające —dodała. Stwierdziła również, że „miło było w końcu spotkać się na planie z Judem ” i że zaskoczyło ją to, jak dobrze pracowało jej się z inną gwiazdą ekranu, Gwyneth Paltrow. — Gwyneth jest bardzo zabawna. Nigdy przedtem się nie spo­ tkałyśmy. Jest wspaniała, doskonale się dogadywałyśmy. Zawsze słyszy się dziwne rzeczy o spotkaniach aktorów, ale naprawdę świetnie nam szło —opowiadała. Po Sky Kapitanie Jolie znowu dokonała nietypowego wyboru i zgodziła się użyczyć głosu Loli w animowanym filmie Rybki z feraj­ ny wytwórni DreamWorks. Uznała, że to dobry pomysł, ponieważ jak sądziła, film spodoba się Maddoxowi, ale jej matka, Marchełine, czuła się trochę zmartwiona, że córkę ponownie obsadzono w ro­ li kusicielki. Lola to femme fatale oceanu, która wchodzi pomiędzy Oscara (Will Smith) a jego dziewczynę Angie (Renee Zellweger). — Dlaczego obsadzili cię jako tę złą rybę? —Marchełine pyta­ ła córkę. - Dlaczego nie zrobili z ciebie tej anielskiej? Masz na imię Angie. — Dlatego, że świat nie widzi mnie tak, jak ty - odpowiedziała Jolie. Mimo zastrzeżeń mamy Angelina stwierdziła, że praca przy Rybkach z ferajny była przyjemna i zabawna. — Bardzo zabawnie jest widzieć siebie jako animowaną rybę! — opowiadała. Następny film Jolie, Aleksander, był o wiele poważniejszym przedsięwzięciem i tym razem znów więcej mówiło się o tym, co działo się poza planem niż na nim.

178

Gdy Angelina przyjęła rolę w filmie biograficznym 01ivera Stone’a, a wśród pozostałych członków obsady znalazł się inny narwany hollywoodzki gwiazdor Colin Farrell, stało się oczywi­ ste, że między tą dwójką zaiskrzy. Farrell, podobnie jak Ange­ lina, ma reputację jednego z najbardziej nieobliczalnych akto­ rów Hollywood. Zanim w 2005 roku zdecydował się na odwyk, podczas którego, jak głosiła plotka, poddał się leczeniu z uzależ­ nienia od dopalaczy (choć oficjalnie mówiono, że cierpi „z po­ wodu wyczerpania i uzależnienia od leków”) - uważano go za największego kobieciarza i imprezowicza. Urodził się w D ubli­ nie 31 maja 1976, był więc o rok młodszy od Angeliny. Jego kariera zaczęła się w 1998 roku od roli w serialu telewizyjnym Ballykissangel (1996-2000), potem grał jeszcze w kilku filmach, między innymi w znakomitym dramacie obyczajowym Strefa woj­ ny, a po występie w dramacie wojennym Kraina tygrysów uzna­ no go za jednego z najzdolniejszych aktorów młodego pokole­ nia. Jednakże szeroko znany stal się dopiero wówczas, gdy zagrał w takich hitach kasowych, jak Telefon w 2002 roku oraz Rekrut i S.W.A.T. Jednostka specjalna w 2003 roku. W 2001 roku ożenił się z angielską aktorką Amelią Warner, ale małżeństwo rozpa­ dło się już po czterech miesiącach. Po rozwodzie Farrell w pełni korzystał ze statusu symbolu seksu i romansował na prawo i le­ wo z mnóstwem pięknych kobiet —jedną z nich, jak głosi plotka, była Britney Spears. Poza tym, jak sam przyznaje, regularnie ko­ rzystał z usług najwyższej klasy cali girls. Farrell twierdził rów­ nież, że bardzo swobodnie traktuje sprawy antykoncepcji, co tłu ­ maczy, dlaczego jedna z jego licznych dziewczyn, modelka Kim Bordenave, zaszła z nim w ciążę. We wrześniu 2003 roku urodzi­ ła Farrellowi syna Jam esa i choć para rozstała się przed jego na­ rodzinami, aktor regularnie spotyka się z synem i pomaga w wy­ chowaniu, twierdząc, że jest najważniejszą osobą w jego życiu. Ponoć poddał się leczeniu odwykowemu właśnie ze względu na Jamesa.

179

Jolie i Farrell byli podobni pod wieloma względami — oboje buntownicy, żyjący według własnych zasad, ale także ludzie bar­ dzo wrażliwi i pełni pasji. Farrell, tak jak i Jolie, w okresie dorasta­ nia cierpiał na bezsenność i nawroty depresji, więc gdy spotkali się w Maroku na planie Aleksandra, szybko stało się jasne, że wiele ich łączy. Farrell był fanem Jolie od chwili, gdy ujrzał ją w Tomb Raide­ rze, a kiedy poznał ją osobiście, stwierdził, że rzeczywistość przera­ sta jego oczekiwania. Krótko mówiąc, Farrell spotkał godną siebie partnerkę. Stone, dobierając obsadę filmu poświęconego życiu Aleksandra Wielkiego, który nim skończył 25 łat, podbił obszar całego zna­ nego wówczas świata, zmarł zaś w wieku zaledwie 33 lat, wie­ dział, że potrzebuje kogoś bardzo silnego do roli Olimpii, m at­ ki Aleksandra. Ponieważ podziwiał Jolie od chwili, gdy ujrzał ją w roli Gii, postanowił zaangażować właśnie ją. - Mnóstwo współczesnych aktorek gra układne, przeciętne ko­ biety, ale Angelina ma więcej wspólnego ze stylem Bette Davis'° — powiedział Stone. - Jej gra jest mocna i zdeterminowana, co rzad­ ko widuje się u młodych aktorek —dodał. Wyraził się też o niej, że jest „urodzoną aktorką”. Zważywszy na fakt, że Farrell zgodził się przyjąć rolę Aleksan­ dra, decyzja Stone’a, żeby jego matkę zagrała Jolie, nie wydawała się trafna, przy czym najwięcej wątpliwości miała sama Angelina. Była jednak pewna, że Stone wie, co robi. — Obsadzając {w filmie} ludzi, obsadza ich dusze —powiedzia­ ła. Podobało jej się też to, co reżyser wydobył ze scenariusza oraz fakt, że w filmie są „wspaniałe sceny mówiące o życiu, władzy,10

10 Właściwie: Ruth Elizabeth Davis (1908-1989), amerykańska aktorka te­ atralna i telewizyjna, jedna z największych gwiazd filmowych swoich czasów, ale i jedna z najbardziej niekonwencjonalnych. Niekwestionowana pierwsza dama Warner Bros. lat 30. i 40. XX wieku.

180

namiętności i morderstwie”. Mimo to zastanawiała się, czy zagrać matkę Colina. — Nie wiedziałam, jak by to miało być —wspomina. —Spotka­ łam się z Ołiverem i Colinem, stwierdziliśmy zgodnie: „Albo nas za to skrytykują i będą atakować, albo to właściwa decyzja i tak należy zrobić”. Podjęliśmy naprawdę ogromne ryzyko. Myślę jed­ nak, że kiedy się spojrzy na nas osobno, to on pasuje do roli Alek­ sandra, a ja do Olimpii. I jakoś tak się stało, że zostaliśmy matką i synem. Z długimi, zwiniętymi w loki włosami, egzotycznym wyglądem i w bogatych strojach Jolie rzeczywiście świetnie pasowała do roli greckiej królowej, ale było to też i dla niej spore wyzwanie. — To rola w filmie historycznym, trzeba oddać niezwykle sil­ ną osobowość granej bohaterki, jej starzenie się, sposób mówienia, intensywne emocje. Łatwo jest przedobrzyć i zrobić z tej postaci karykaturę. Zachowanie subtelności królowej, pokazanie jej uczuć i prawdziwej osobowości {było wyzwaniem}. Niektórzy uznali, że „wyzwaniem” było też oglądanie tego fil­ mu, a krytycy nie zostawili na nim suchej nitki, nazywając go „sza­ cowną klapą”. Zasadniczo uznano, że jest to raczej historyczny film dokumentalny, a nie kino akcji —do tego jeszcze dokument nie­ zbyt udany. Choć Jolie rzeczywiście wygląda tak, jak mogłaby wy­ glądać potężna i dominująca Olimpia, jednak w jej grze jest jakaś nieporadność, którą jeszcze pogłębia wypracowany arabski akcent. Jeden z krytyków nazwał ją nawet „wielką diwą opery mydlanej”. Mimo to widać wyraźnie, że Jolie świetnie się czuje w tym filmie, szczególną zaś przyjemność sprawia jej granie dojrzalszej kobiety. — To milo dostać angaż do filmu, w którym nie jestem sek­ sowną żoną — stwierdziła. - Tutaj gram z całkiem innych powo­ dów —dodała. Zupełnie też nie przejęła się tym, że Olimpia przez większość czasu na ekranie jest spowita w węże - sama przecież trzymała je kiedyś jako zwierzątka domowe - i posunęła się na­ wet do tego, że dodatkowo spędzała z nimi czas, ponieważ chciała

181

„lepiej je poznać”. Bardzo jej też odpowiadało, że w trakcie filmu się starzeje. - Myślę, że starzenie się jest piękne. Właściwie lubię o tym myśleć - wyznała. Choć Jolie nazywa dominującą, kontrolującą i niewiarygod­ nie seksowną Olimpię „psychotyczką”, jednocześnie żywi do niej bardzo ciepłe uczucia i —podobnie jak w wypadku wielu innych granych przez siebie postaci —do pewnego stopnia się z nią utoż­ samia. - Uwielbiałam ją! - wyznała później. - Gdybym żyła w tam ­ tych czasach, tak pełnych niebezpieczeństw i zagrożeń, pozbawio­ na jakiejkolwiek władzy, bo jestem kobietą, zapewne nie różniła­ bym się od niej. Postrzegam ją jako matkę, która mocno naciskała na syna, bo wiedziała, że gdyby nie zdobył tronu lub nie posiadł określonej władzy, umiejętności czy siły, zginąłby albo został wypę­ dzony. Myślałam wtedy o swoim synu i o tym, co ja bym zrobiła, żeby go chronić —wspominała. W jednej ze scen Olimpia dowia­ duje się o śmierci syna. Jolie próbowała wczuć się w tę sytuację ja­ ko matka, ale okazało się to dla niej za trudne. - Przez pięć m inut siedziałam w kącie, płakałam i strasznie krzyczałam - opowiadała. —Ale to było nie do zniesienia i w koń­ cu dałam sobie spokój. Po prostu nie chciałam tego czuć. Nie ob­ chodziło mnie, że scena może wyjść źle, po prostu nie chciałam w to wchodzić. Gdyby ktokolwiek zrobił coś mojemu synowi, za­ biłabym. Gra Farrella, który nosił przeszkadzającą blond perukę i mówił z silnym irlandzkim akcentem, była równie niespójna i rozczaro­ wująca, jak gra Angeliny, niemniej jednak na ekranie ich związek jest bez wątpienia intensywny zarówno fizycznie, jak i emocjonal­ nie. I chociaż grają matkę i syna, napięcie seksualne między nimi jest tak silne, że Edyp mógłby się schować. Jolie kładła to na karb stosowania przez nią i Farrella podobnych sposobów wczuwania się w graną postać.

182

- To zabawne, ale oboje wtedy chodzimy. Ja, chodząc, utrzy­ muję energię i skupienie. A Colin też chodzi. Często wpadaliśmy na siebie. To było naprawdę zabawne. A jak padała komenda „ak­ cja”, zaczynaliśmy grać scenę - wyjaśniła. Jak to już kilkakrotnie bywało, intensywność relacji pomiędzy Jolie a grającymi z nią aktorami przeniosła się także poza ekran, a owe „bliskie kontakty” z Farrellem przyciągnęły więcej uwagi niż sam film. Wprawdzie Jolie i Farrell nigdy nie przyznali, że łączył ich zwią­ zek seksualny, jednak bardzo otwarcie wyrażali wzajemny podziw i sentyment. Poza tym istniało dość dowodów sugerujących, że ich kontakty nie były jednak całkiem platoniczne. Jolie nie zaprzecza­ ła, że coś ich do siebie przyciągało i, jak wspominała, rozważali na­ wet romans, ale uznali, że to nie jest dobry pomysł. —Jesteśmy zbyt podobni —wyjaśniła. - Rozmawialiśmy o bliż­ szym związku, ale to nie dla nas. Colin jest fascynującym i atrak­ cyjnym facetem, jednak traktowalibyśmy się zbyt emocjonalnie. Farrell nie pozostawał dłużny i chwalił zwłaszcza jej umiejętno­ ści rodzicielskie. —Jest wspaniała, gdy przebywa z dzieckiem, naprawdę fascy­ nująca —powiedział. - Dawała mi rady, jak być dobrym rodzicem. Uwielbiam patrzeć na nią i Maddoxa. Colin także był świadom istniejących między nimi podobieństw i stwierdził, że obsadzenie Angeliny w Aleksandrze w roli jego m at­ ki było „paradoksem”. - Jesteśmy naprawdę niesamowicie podobni —stwierdził. —Nie wierzę w cały ten hokus-pokus, ale oboje urodziliśmy się pod zna­ kiem Bliźniąt. Być może jesteśmy bliźniętami bardziej, niż sądzi­ my. Nigdy nie spotkałem osoby, wokół której tyle się dzieje i która jest przy tym tak bezinteresowna. Poza tym Angie jest taka ser­ deczna i bardzo, bardzo szczera. Jest niesamowita — nie szczędził pochwał. A jakby tego jeszcze było mało, stwierdził, że Jolie to „kobieta idealna”.

183

Nikogo nie dziwi, że Farrell nie był jedynym mężczyzną na planie Aleksandra, który zainteresował się Jolie. Val Kilmer, któ­ ry zagrał Filipa II Macedońskiego, męża Olimpii, całkiem otwar­ cie przyznawał, że podobała mu się każda m inuta scen miłosnych ze wspaniałą Jolie. - Moja rola polegała głównie na dzieleniu łoża z Angeliną Jo ­ lie i przewracaniem jej w nim, co jest największą frajdą, jaką może mieć mężczyzna —powiedział. - Proszę nie mówić jej ani Ołiverowi Stone’owi, ale gdy kręciliśmy kawałki naprawdę erotyczne, specjal­ nie myliłem tekst {...}, żebyśmy musieli powtarzać. Spędziłem tak cztery miesiące {...} i jeszcze ktoś zapłacił mi milion dolarów za tę przyjemność. Kiedy pojawiły się plotki, że para ta spotyka się, Jolie nie omieszkała sprostować. — Oboje jesteśmy naprawdę wrażliwi i przyjaźnie się do sie­ bie odnosimy —powiedziała o Valu. - On jest wspaniały. Nie mia­ łam ojca, któremu mogłabym powiedzieć: „Pozwól, żebym w kilku kwestiach udzieliła ci porad, które mogą cię zainteresować. Może chciałbyś wiedzieć, jak rozwiązać pewne problemy”. Pomimo, że Farrell i Jolie mocno przekonywali, iż są „tylko do­ brymi przyjaciółmi”, pod koniec 2003 roku po zakończeniu zdjęć do Aleksandra nieraz widziano ich razem, w bliskiej zażyłości, w roz­ maitych londyńskich barach i hotelach. Spekulacje dotyczące ich związku nasiliły się mocno, gdy w grudniu tegoż roku Colin towa­ rzyszył Angelinie i Maddoxowi w bożonarodzeniowej podróży do egipskich piramid. Choć w Wigilię wsiedli do osobnych samolotów lecących do Kairu i zameldowali się w różnych hotelach po fałszy­ wymi nazwiskami, paparazzi sfotografowali ich, jak tulą się do siebie i jeżdżą na wielbłądach. Wszystko to potwierdzało ich bliskość. Ra­ zem z synem Jolie wyglądali jak zżyta rodzina. W tym czasie Ange­ lina borykała się ze skandalem, jaki rozpętał się w związku z adop­ cją Maddoxa, więc irlandzki aktor z wielką przyjemnością służył jej wsparciem i użyczał ramienia, na którym mogła się wypłakać.

184

Zapewne jednym z powodów, dla którego Jolie nie potwierdza­ ła romansu z Farrellem, było jego zamiłowanie do imprezowania. Uważa się, że pragnęła większej stabilności, niż mógł jej dać. Te­ raz, kiedy musiała myśleć też o Maddoxie, zależało jej, żeby na­ stępny poważny związek był stabilny i dawał poczucie bezpieczeń­ stwa, a znany z niestałości Farrell nie był idealnym materiałem na ojca. Mówi się nawet, że aktorka położyła kres kontaktom, gdy zo­ baczyła zdjęcia Farrella pijącego na przyjęciu i świetnie bawiącego się z innymi kobietami. Jednakże fakt, iż aktor nie sprawdził się jako stały partner, nie umniejszał uczuć Jolie do niego. W wywiadach wypowiadała się na tem at Farrella w tonie wręcz macierzyńskim. Niewątpliwie oboje mieli podobne doświadczenia w przeszłości, oboje byli też wolnymi duchami. W trakcie kręcenia zdjęć do Aleksandra Jolie miała po­ czucie, że obserwuje dorastanie Farrella. - {Ta niełatwa rola} pomogła mu stać się mężczyzną - zauwa­ żyła. - Wiem, że było to trudne {. .. } i że pozwalał dochodzić do głosu swoim demonom {...}, a ja siedziałam gdzieś w kątku, po­ ruszona, zadowolona z jego bólu, bo wiedziałam, że dzięki temu dorośnie. Angelina nie potwierdziła wprawdzie, że miała romans z Co­ linem, ale oświadczyła, iż po okresie celibatu trwającym od roz­ wodu z Billym Bobem była gotowa podjąć życie seksualne. Zda­ wała sobie sprawę, że następny poważny związek powinien dawać oparcie dziecku, które teraz miała, jednak szczerze wyznała, iż to nie może jej przeszkadzać w zaspokajaniu fizycznych potrzeb. We właściwy sobie sposób w kilku wywiadach opowiadała o dwóch kochankach, których miała wyłącznie dla czysto seksualnego za­ spokojenia. - Mam potrzeby fizyczne —stwierdziła. —To wszystko, o czym teraz myślę, nie chcę jednak stałego partnera ani męża - ciągnęła dalej. Fakt, że nigdy nie wyjawiła tożsamości mężczyzn, z który­ mi wówczas sypiała, pozwolił prasie na dalsze spekulacje na tem at 185

natury jej kontaktów z takimi aktorami, jak Colin Farrell, Ethan Hawke, a nawet Jonny Lee Miller. Rozeszła się również plotka, że spotyka się z włoskim biznesmenem, milionerem Danielem Panti­ nim. — Przez mniej więcej dwa lata nie miałam obok siebie żadnego mężczyzny, więc teraz postanowiłam zbliżyć się do tych, którzy już wcześniej byli moimi dobrymi przyjaciółmi. Choć może się to wy­ dawać dziwaczne, ale spędzenie z mężczyzną kilku godzin w ho­ telowym pokoju, a potem powrót do domu, położenie synka spać i niespotykanie się z tym mężczyzną przez kilka następnych mie­ sięcy to wszystko, na co mnie teraz stać —wyjaśniła. Choć Jolie nigdy nie wymieniła żadnych nazwisk, zdradziła jed­ nak, iż jednym ze wspomnianych mężczyzn był ktoś, kto pociągał ją już w czasach małżeństwa z Billym Bobem. — Gdy byłam żoną Billy’ego, spotkałam mężczyznę, z którym wtedy się nie przespałam —powiedziała. — Raz zjedliśmy kolację i skończyło się na: „Słuchaj, jestem mężatką, nie mogę się z tobą przespać. Nie jestem w stanie nawet dokończyć tej kolacji, bo to krępujące” —dodała. Trzy lata później Angelina zadzwoniła do nie­ go i zasugerowała niezobowiązujący fizyczny związek. — Spędziliśmy kilka wieczorów przy kolacji, ustalając szczegóły, jak to wszystko miałoby przebiegać. To było fascynujące - wyjawi­ ła w wywiadzie. Jolie dokładnie wiedziała, o co jej chodzi, ale jej znajomy nie od razu to pojął. W końcu nie co dzień najpiękniejsza kobieta na świecie proponuje seks bez zobowiązań. — Panuje taki stereotyp, że kobiety muszą oddawać w związku serce, natomiast mężczyźni użyczają tylko swoich penisów. Ja tego nie uznaję —oznajmiła. W przypadku Angeliny było całkiem ina­ czej. To jeden z jej kochanków zapragnął czegoś więcej i nawet po­ prosił ją, żeby pozwoliła mu spotkać się z Maddoxem. Choć Jolie lubiła wypady do hotelowych pokoi z wybranymi mężczyznami, gdzie, jak mówi, „oglądali wiadomości, rozmawiali

186

o życiu”, nie chciała, żeby którykolwiek z tych związków zahaczył o jej sprawy rodzinne. - Ciesz się zdrowym seksem i nie mieszaj do tego rodziny, ani twojej, ani tej drugiej strony —taka była wtedy jej dewiza i tego się trzymała. Do momentu, gdy na planie swojego następnego filmu nie spotkała pewnego aktora...

15

romans nad romanse Brada Pitta i Jennifer Aniston obwołano złotą parą Hollywoodu już od czasu ich spotkania na randce w ciemno w 1998 roku. Ani­ ston, grająca postać Rachel Green w popularnym sitcomie Przy­ jaciele, była jedną z ulubionych aktorek Ameryki. Nic nie mogło więc bardziej ekscytować mediów niż fakt, że ona i równie uta­ lentowany, przystojny i odnoszący sukcesy Brad Pitt zostali parą. Wprawdzie oboje byli niesłychanie bogatymi gwiazdami z najwyż­ szej półki w Tinseltown, jednak pozostali na tyle skromni, że wszy­ scy ich uwielbiali. Osobom z zewnątrz wydawali się wprost dla sie­ bie stworzeni i od momentu, gdy tylko się spotkali, fani na całym świecie życzyli im szczęścia. Pitt był (i nadal jest) jednym z najbar­ dziej pożądanych aktorów na naszym globie, ale nikt nie miał pre­ tensji do Aniston, że zagarnęła go dla siebie. Aniston, w przeciwieństwie do Jolie, z którą wiele kobiet nie potrafi się utożsamić lub czuje się przez nią zagrożonych, jest przy­ stępną dziewczyną z sąsiedztwa, którą można by zaprosić do siebie na herbatę i ploteczki. W Przyjaciołach grała zabawną, troskliwą, niedoceniającą siebie zakupoholiczkę i, jako że serial był emitowa­ ny przez dziesięć lat, w końcu publiczność z coraz większym tru­ dem oddzielała filmową postać od samej aktorki. Tym bardziej, że

188

Aniston na planie bardzo zżyła się z całą ekipą. Jolie zawsze otwar­ cie przyznawała, że ma niewielu bliskich przyjaciół, a zwłaszcza przyjaciółek, natomiast Aniston przez lata utrzymywała kontakt z tym samym zaprzyjaźnionym gronem, poznanym głównie w cza­ sach, gdy nie była jeszcze sławna. Nie oznacza to bynajmniej, że była szarą myszką. Od pierwszego odcinka Przyjaciół, pokazanego w 1994 roku, niewysoka i drobna, w słynnej fryzurze „na Rachel”, stała się natychmiast dziewczyną z plakatu. Choć Courteney Cox Arąuette (grająca Monicę Gellar) i Lisa Kudrow (filmowa Phoebe Buffay) są naprawdę pięknymi kobietami, to Aniston zawsze tra­ fiała na czołówki łist ulubionych postaci i ze wszystkich pań w gra­ jących w serialu to właśnie z nią chcieli się umawiać mężczyźni. Zanim agenci umówili Aniston na spotkanie z Pittem, miała już za sobą romanse z wokalistą Counting Crows Adamem Duritzem oraz z aktorem Tatem Donovanem, który później został gwiazdą serialu Zycie na fali. Żaden z tych związków nie przyciągnął tyle uwagi, co związek z Pittem. Zaręczyli się po dwóch łatach (Ani­ ston powiedziała kiedyś, że mieli „mnóstwo zabawy, zakochując się w sobie”), a następnie 29 czerwca 2000 w rezydencji Marcy Carsey (producentki Przyjaciół) odbył się bajeczny, kosztujący milion do­ larów ślub. Ceremonia - 200 gości, cztery orkiestry, chór gospel, szampan, homar i fajerwerki — okazała się wspaniałym wydarze­ niem, a jedynym odstępstwem od tradycji były przysięgi małżeń­ skie. Żeby nadać im osobisty wydźwięk, państwo młodzi po swoje­ mu uzupełnili tekst. Aniston obiecała przygotowywać mężowi jego ulubiony koktajl bananowy, a Brad przyrzekł regulować w domu termostat. N a liście gości znalazło się mnóstwo gwiazd, w tym członkowie obsady Przyjaciół oraz takie osobistości, jak Cameron Diaz, Ed Norton —kolega Pitta z planu Podziemnego kręgu —Salma Hayek czy piosenkarka Melissa Etheridge. Para za wszelką cenę starała się, aby uroczystość miała charak­ ter prywatny, ale pragnąc zaspokoić apetyty zafascynowanej pu­ bliczności, udostępnili jedno czarno-białe zdjęcie. Olśniewająca

189

Aniston, w pięknej ślubnej sukni Lawrence’a Steele’a, wyglądała jak uosobienie szczęścia, z uwielbieniem spoglądając na przystoj­ nego męża. Wszyscy byli zgodni, że to będzie jedno z rzadko spo­ tykanych małżeństw show-biznesu, które żyją razem długo i szczę­ śliwie. Jednakże pozory mogą mylić i chociaż fani postawili Jen i Bra­ da na piedestale, aktorka zawsze otwarcie mówiła o tym, jak źle wpłynął na nią rozwód rodziców i że nigdy właściwie nie wierzy­ ła w coś takiego, jak małżeństwo doskonałe. Aktorska para John Aniston i Nancy Dow rozwiodła się, gdy Jen miała dziewięć lat i choć wydawać by się mogło, że świat leży u stóp młodej aktor­ ki, nie opuszczało jej głęboko zakorzenione poczucie braku bez­ pieczeństwa. Przyznała kiedyś, że we własnym małżeństwie często doświadczała „lęku, wątpliwości, braku zaufania i poczucia bezpie­ czeństwa”. — Kiedy rodzice się rozstają, nie ma już złudzeń, że małżeństwo to związek rodem z bajki i że kończy się szczęśliwie —zwierzyła się. Jen, cierpiąca na niedostatek poczucia własnej wartości, powiedzia­ ła kiedyś, że dopiero gdy Pitt się w niej zakochał, zaczęła w ogóle siebie lubić, jest więc oczywiste, że choć Brad uwielbiał żonę, wiele rzeczy musiał pomóc jej przepracować. Brad pochodził natomiast ze stabilnej rodziny wywodzącej się z klasy średniej, a jego rodzice, William i Jane Pitt, do dziś miesz­ kają w jego rodzinnymi mieście Springfiełd w Missouri i nadal są razem. Brad utrzymuje bliskie kontakty z rodzicami i rodzeń­ stwem, Dougiem i Julie, natomiast Aniston - która ma dwóch przyrodnich braci, Johna Melicka i Alexa Anistona - oddaliła się od matki, gdy ta w 1999 roku napisała książkę o swojej córce, za­ tytułowaną From Mother and Daughter to Friends. Aniston od daw­ na nie podobały się wypowiedzi, jakich m atka udzielała w wywia­ dach, na tem at ich wzajemnych relacji (podobnych niedyskrecji nie mogła też darować swemu ojcu Angelina), toteż opublikowanie przez Nancy książki przepełniło czarę goryczy. Aniston nie tylko

190

nie umieściła jej na liście gości weselnych, lecz także nigdy nie do­ szło do jej spotkania z zięciem. Była to jedna z wielu spraw w życiu żony, które Brad pragnął jej pomóc rozwiązać, ale w tym konkret­ nym wypadku bez powodzenia. Aniston podjęła kontakty z matką dopiero po tym, jak jej małżeństwo z Bradem się rozpadło. Przez jakiś czas wydawało się, że Brad i Jen żyją w małżeń­ skiej idylli i - podczas rzadkich przerw między filmami —fotogra­ fowano ich, gdy odbywali romantyczne podróże i zwiedzali świat. Mieszkali w Hollywood w rezydencji wartej 14 milionów dolarów i Brad, który bardzo interesuje się architekturą, spędzał mnóstwo czasu na odnawianiu posiadłości, starając się stworzyć doskona­ łe małżeńskie gniazdko. Wiele par show-biznesu doświadczy­ ło w swoich związkach zawodowej zazdrości, jednakże wydawa­ ło się, że dla tej dwójki nie stanowi to żadnego problemu i oboje wspaniale wzajemnie wspierają się w karierze. Brad pojawił się nawet gościnnie w 2001 roku w jednym z odcinków Przyjaciół i o ile Jen nie towarzyszyła mu na czerwonym dywanie z okazji jego licznych premier filmowych, to Brad stał u jej boku podczas ceremonii wręczania nagród. Aniston otrzymała Emmy (2002) i Złoty Glob (2003) za rolę Rachel w Przyjaciołach i nikt nie był z tego powodu dumny bardziej niż jej mąż, mimo że zapomnia­ ła o nim w podziękowaniach, kiedy odbierała Złoty Glob. I cho­ ciaż Bradowi wciąż przychodziło grać w towarzystwie olśniewa­ jąco pięknych aktorek, Aniston twierdziła, że nigdy nie czuła się zagrożona. — Dawniej, kiedy byłam młodsza, bywałam zazdrosna, ale teraz to się zmieniło - powiedziała. - Brad jest bardzo lojalny. Takie rze­ czy nie robią na nim wrażenia. N a szczęście, nie jestem modelką! dodała. Jak na ironię, czuła się do tego stopnia bezpiecznie, że kie­ dy spotkała Angelinę przed rozpoczęciem zdjęć do filmu Pan i Pani Smith, powiedziała: — Brad nie może się doczekać pracy z tobą. Mam nadzieję, że będziecie się naprawdę dobrze bawić. 191

Nie miała najmniejszego pojęcia, że ta „świetna zabawa” jej mę­ ża z Jolie doprowadzi w końcu do rozpadu ich małżeństwa. Ale póki co media uznały, że w ich związku wszystko jest w po­ rządku i skupiły się na sprawie ewentualnych dzieci. Para była więc nieustannie nagabywana, czy ma w planie powiększenie rodziny. W rok po ślubie Brad otwarcie mówił o dziecku. - Wierzę w ideę małżeństwa czy założenia rodziny. Zawsze chciałem wykonać ten krok i związać się z kimś - stwierdził. - My­ ślę, że wreszcie jestem na takim etapie, że nie zawaliłbym spra­ wy, gdybym miał dziecko - wyjaśnił swój punkt widzenia na te­ mat dzieci i ojcostwa. - Chciałbym mieć maleńką wersję Jennifer, to moje marzenie. Jen była równie pozytywnie nastawiona do sprawy i oświadczy­ ła, że jest „absolutnie za” koncepcją powiększenia rodziny. Jednak­ że co roku podpisywała kolejny kontrakt na nowy sezon Przyjaciół, a plany związane z dzieckiem wciąż nie były priorytetem. Uznano więc, że zapewne przyjdzie na nie czas w 2004 roku, gdy serial się skończy. Jen sama podgrzewała atmosferę mówiąc, że gdy zamknie ostatni sezon, zamierza wziąć długi urlop i „pomyśleć o rodzinie”. Jednakże w tym właśnie momencie na jej związku z Bradem zaczęły pojawiać się rysy i na podstawie wypowiedzi, jakich para udzieliła w różnych wywiadach, można było podejrzewać, że nie są już sobą tak zauroczeni, jak kiedyś. — Nic nie jest takie, na jakie wygląda, prawda? - powiedział Brad na początku 2004 roku. - Nie cierpię tych tekstów o baj­ kowych związkach. N ikt nie żyje w ten sposób. Małżeństwo jest trudne, to niełatwa sprawa. I jeszcze te wszystkie naciski, żeby być z kimś na zawsze. A ja nie jestem przekonany, czy w naszej naturze leży związek z tą samą osobą do końca życia —dodał. W wywia­ dzie dla magazynu „Vanity Fair” powiedział również, że on i Jen nie „ograniczają się nawzajem tym gadaniem o długim i szczę­ śliwym życiu razem”, a w czasie promocji filmu Troja powiedział dziennikarzowi: 192

- Żadne z nas nie chce być rzecznikiem instytucji szczęśliwe­ go małżeństwa, trwania w związku. Nie uznaję czegoś takiego, jak „stawanie się jednością”, jeśli w zamian za to człowiek zatraca in­ dywidualność. To nie może być przypadek, że Brad wypowiedział te słowa krótko po tym, jak spotkał się z Jolie na planie filmu Pan i Pani Smith, do kręcenia którego sam ją namówił. Dziś już wiadomo, że gdy zbliżył się do Angeliny, zaczął wątpić, czy jego małżeństwo bę­ dzie trwać wiecznie. Plotkarskie Hollywood tylko na to czekało. Natychmiast zaczęły się spekulacje, czy Jolie i Pitt wkrótce staną się dla siebie czymś więcej niż tylko kolegami z planu. Osoby pracują­ ce z nimi przy filmie stwierdziły, że Brad nie tylko od razu polubił Angelinę, lecz także bardzo przywiązał się do Maddoxa i że ponoć w przerwach między zdjęciami spędzał z nim mnóstwo czasu. - To był platoniczny związek —powiedział jeden z pozostałych aktorów. —Często odpoczywali razem z Angeliną na patio, które Pitt urządził za swoją przyczepą. Mówiliśmy na to Jaskinia Brada. Angelina i Brad bardzo często tam przebywali, a chłopczyk bawił się w „jaskini”. Plotki głosiły, że na drugim etapie zdjęć (w trakcie kręcenia fil­ mu zrobiono przerwę, żeby Brad mógł zagrać w Ocean’s Twelve: Do­ grywka) Brad i Angelina dzielili nawet pokój w hotelu. Znacząca była również wypowiedź Pitta, z której wynikało, że już nie kocha żony, gdyż nazwał swoje małżeństwo z Jen „wielką przyjaźnią” i wy­ jaśnił, że zawarli umowę, iż „zobaczą, dokąd zmierza ten związek”. - Nie jestem pewien, czy w naszej naturze rzeczywiście leży by­ cie z kimś do końca życia, tylko dlatego że zawarło się taką umo­ wę - sprecyzował. Jen również opowiadała się za swobodą. Zapytana przez maga­ zyn „W ”, czy mąż jest miłością jej życia, odpowiedziała: - No cóż, nie wiem. Nigdy nie należałam do tych, którzy de­ klarują: „On jest miłością mojego życia”. Z pewnością jest wielką miłością w moim życiu. 193

Prawdopodobnie już wówczas podejrzewała, że ich związek się psuje i - jak twierdzi jej przyjaciółka - była „szaleńczo zazdrosna o bliskość Brada i Angie”. Film P a n i P a n i S m ith opowiada o parze małżeńskiej, która teo­ retycznie powinna być absolutnie szczęśliwa i zadowolona z życia, ale każde z małżonków nudzi się w tym związku. Paradoksalnie, zanim jeszcze zaczęły się zdjęcia, Angelina tak wypowiedziała się o tej filmowej historii: - To opowieść o małżeństwie. Sprawa jest o tyle interesująca, że jego {Brada} małżeństwo jest wspaniałe, a ja mam w tej materii złe doświadczenia. Wszystko najwyraźniej się zmieniło, gdy na planie filmowym Brad spotkał się z Angeliną i Jen zaczęła wyczuwać jego coraz większe oddalenie. W styczniu 2004 roku, kiedy przeżywała jeden z najtrudniejszych emocjonalnie wieczorów w życiu — kręciła ostat­ ni odcinek P r z y ja c ió ł - nie było przy niej Brada, ponieważ miał zo­ bowiązania zawodowe. Pracując przy tym serialu przez dziesięć lat, Aniston zżyła się z całą obsadą i ekipą, byli dla niej jak rodzi­ na. Z chwilą, gdy dni Central Perk11 dobiegły końca, pogrążyła się w smutku. W wywiadzie, jakiego udzieliła już po separacji z Pit­ tem, Aniston opowiadała, jak emocjonalnie obcy stał się jej mąż i że dla niej już go „po prostu nie było”. Jak mówi Courteney Cox Arquette, najlepsza przyjaciółka Ani­ ston, Brad nie ukrywał przed Jen swoich coraz mocniejszych uczuć do Jolie, starał się jednak uratować małżeństwo. — Nie sądzę, żeby zaczął romans w sensie fizycznym, ale go do niej ciągnęło - stwierdziła Cox. - Była między nimi więź, o któ­ rej szczerze rozmawiał z Jen. Przeważnie, gdy ludzie zaczynają czuć pociąg do kogoś innego, nie mówią o tym. A on przynajmniej był szczery. Przez jakiś czas starał się walczyć z tym zauroczeniem.

11 Filmowa kawiarnia w serialu Przyjaciele, gdzie przesiaduje szóstka tytuło­ wych przyjaciół.

194

— Braci był pod wrażeniem Angeliny, a zwłaszcza jej pracy hu­ manitarnej. Zmienił się. Jennifer wiedziała, że {Angelina} go fascy­ nuje, i to ją martwiło —przyznała też inna osoba z grona przyjaciół aktorki. James Cruse, kolega Brada, potwierdził natomiast, że Brad był zadurzony. — Nigdy nie spotkałem kogoś takiego jak ona —powiedział Ja ­ mesowi. O ironio, Pitt był pod wielkim wrażeniem pracy chary­ tatywnej Angeliny i jej aktywności politycznej, chociaż przedtem bardzo bawiły go przypuszczenia, że on również mógłby mieć ja­ kieś poglądy w tych właśnie kwestiach. — Reporterzy pytają mnie, co moim zdaniem Chiny powinny zrobić w sprawie Tybetu —powiedział wtedy. —A kogo obchodzi, co ja sądzę na tem at Chin i Tybetu? Jestem, kurwa, aktorem! Dają mi scenariusz i gram. Jak na to spojrzeć tak zupełnie dosłownie, to jestem dorosłym facetem, który się maluje. Brad najwyraźniej zmienił nastawienie, ale Angelina przekony­ wała, że nie stało się to pod jej wpływem. — Nigdy nie mówił o polityce ani o swojej działalności chary­ tatywnej, ale wiedziałam, że ma pojęcie o tych sprawach - powie­ działa w wywiadzie dla „Vogue”. Brad stał się naprawdę innym człowiekiem, a jego zaurocze­ nia Angeliną nie udało się zwalczyć. Choć w styczniu 2005 roku sfotografowano go z Jen w sytuacji, którą można by uznać za ro­ mantyczny wypad na wyspę Anguiłla (parze towarzyszyła Court­ eney Cox, jej mąż David A rquette i ich córka Coco), niemal za­ raz po tym para ogłosiła separację. Zważywszy na to, że zaledwie kilka dni wcześniej widziano ich, jak idą ramię w ramię po plaży i zatrzymują się tylko po to, by się pocałować, świat był zszoko­ wany oświadczeniem, jakie złożyli za pośrednictwem magazynu „People”: „Po siedmiu wspólnych łatach postanowiliśmy formalnie się rozstać. Osobom, które śledzą takie sprawy, pragniemy wyjaśnić, 195

że nasza separacja nie jest rezultatem spekulacji w tabloidach. To efekt starannych przemyśleń. Pozostajemy przyjaciółmi, darzącymi się wzajemną miłością i podziwem. Z góry prosimy o życzliwość i delikatność w nadchodzących miesiącach”. Zdaniem przyjaciół Jen traktowała tę separację jako rzecz tym ­ czasową i oczekiwała, że gdy ona i Brad uporają się z problemami, ponownie się zejdą. - Nadal się kochają —powiedział ktoś z grona znajomych Jen. - Muszą tylko na powrót stać się takimi ludźmi, jakimi byli, zanim się pobrali. Nie trzeba dodawać, że Jen oszukiwała się, umniejszając siłę uczuć męża do innej kobiety, ale skoro Brad stale przekonywał, że nie spał z Angeliną, ciągle miała nadzieję na odbudowanie związku po jakimś czasie. — Ona nie twierdzi, że nie wiedziała o zauroczeniu Brada i je­ go bliskiej przyjaźni z Angeliną. Jednakże Brad powtarzał: „Tu nie chodzi o inną kobietę”. Oznajmił Jen, że chce odnaleźć samego sie­ bie, i choć przekonywała go, że do tego nie trzeba rozbijać mał­ żeństwa, upierał się, żeby zrobić to bez niej - tak o całej sytuacji mówiła Kristin Hahn, szefowa firmy producenckiej Pitta i Aniston Plan B. Brad może i mówił żonie, że ich separacja nie ma nic wspólne­ go z inną kobietą, ale gdy pod koniec stycznia pojawiły się zdję­ cia wskazujące na to, że na planie filmu Pan i Pani Smith łączy go z Angeliną wielka zażyłość, Jen zorientowała się, że sprawy nie wy­ glądają dobrze. Fotografia Angeliny opierającej głowę na ramie­ niu Pitta podczas spaceru uliczkami Amalfi koło Neapolu w prze­ rwie między zdjęciami pokazywała, jak duża zażyłość łączyła tę parę aktorów, i wcale nie potwierdzała, że „są tylko przyjaciółmi”. Jednakże, nawet gdy zdjęcie to ujrzało światło dzienne, nie chcieli przyznać, że coś między nimi jest. W wywiadzie dla „Vanity Fair” Angelina twierdziła, że jej uczucia do Brada opierają się wyłącznie na przyjaźni. 196

— Oczywiście szum wokół tej sprawy nie służy niczemu dobre­ mu - dodała. Zapytana zaś o to, jak i kiedy dowiedziała się o sepa­ racji Brada i Jen, odparła: — Gdy się rozstali, byłam w Nigrze, w miejscu, gdzie nie ma gazet i nikt nie plotkuje. Z pewnością też nie zamierzała w żaden sposób oceniać ich związku. — Nic nie wiedziałam o ich małżeństwie —oznajmiła. —Wiem tylko, że wyglądają na wspaniałych ludzi i wspaniałych przyjaciół. Oby wszyscy potrafili być ze sobą tak blisko... W gazetach pojawiły się jednak plotki, że ostatecznym cio­ sem dla małżeństwa Pitt—Aniston było to, że Jen podsłuchała Bra­ da i Angelinę, jak uprawiali seks przez telefon. Jolie zaprzecza tym doniesieniom i nazywa je „wierutną bzdurą”. Zaprzecza rów­ nież, jakoby powiedziała kiedykolwiek, że była dla Brada „ramie­ niem, na którym mógł się wypłakiwać”. Z powodu tego ostatnie­ go stwierdzenia była zresztą tak wściekła, że wysłała do agenta Jen i Brada oświadczenie, iż to wszystko kłamstwo i niczego takiego nigdy nie powiedziała. Broniła się również, utrzymując, że zdjęcie, na którym ona i Brad są tak blisko, zostało celowo tak spreparo­ wane, żeby się wydawało, iż stoją znacznie bliżej siebie, niż miało to miejsce w rzeczywistości. Mimo energicznych protestów stało się jasne, że Jolie żywi do P itta poważne uczucia i że nawet jeśli nie skonsumowali swoje­ go związku przed zakończeniem małżeństwa Brada, ziarno mi­ łości z pewnością zostało zasiane. Zapytana o wrażenia z planu filmu Pan i Pani Smith Angelina z zapałem opowiadała, jakim wspaniałym, „zabawnym” i „śmiesznym” partnerem filmowym jest Brad, a w którymś z wywiadów posunęła się nawet do tego, że opowiedziała, jak „fantastycznie całuje” podczas kręcenia scen miłosnych. —Jest wspaniały. Jest cudownym facetem —zachwycała się. — Naprawdę twardo stąpa po ziemi, jest błyskotliwy. To znakomity 197

aktor. Gdybym miała pracować z kimś nad jednym filmem tak długo, jak teraz, chciałabym, żeby to był właśnie Brad. Ten zaś był równie zauroczony Jolie. — Nigdy nie widziałem, żeby kogoś postrzegano w tak błędny sposób, jak Angelinę - mówił, starając się zaprzeczyć jej reputacji zwariowanej osoby. —Jest zaskakująco zrównoważona, błyskotliwa i niewiarygodnie skromna. Angelinę, która zwykle bez wahania mówiła o swoich związ­ kach, przed wyrażeniem uczuć do Brada powstrzymywał zapewne fakt, że wciąż miał on żonę. Pamiętając o tym, że małżeństwo jej rodziców rozpadło się w następstwie zdrady ojca, aktorka uważa­ ła, że angażowanie się w romans z żonatym mężczyzną jest rzeczą, której się po prostu nie robi. — Ponieważ mój własny ojciec zdradzał matkę, romansowanie z żonatym mężczyzną uważam za niewybaczalne —oświadczyła. — Nie mogłabym spojrzeć na siebie rano, gdybym to zrobiła. To nie w porządku rozbijać małżeństwo. Pewien odważny reporter tabloidu zapytał Angelinę wprost, czy spała z Bradem podczas pracy nad filmem. — Nie przeleciałam Brada Pitta. Nie, absolutnie nie —padła do­ bitna odpowiedź. Jeśli to prawda — a nawet Aniston powiedziała, że wierzy, iż Brad był jej wierny w czasie trwania ich małżeństwa —łatwo zrozu­ mieć, dlaczego Angelina tak się wściekała na oskarżenia, że rozbi­ ła małżeństwo. Jednakże przez całe lata nie zrobiła nic, by pozbyć się opinii pożeraczki męskich serc, co teraz się na niej mściło. Jak wiadomo, w wywiadach zawsze chętnie i otwarcie mówiła o swoich sprawach i dlatego przyczepiono jej etykietkę „niegrzecznej dziew­ czynki”, w przeciwieństwie do Jennifer Aniston, która zawsze by­ ła tą „grzeczną”. — W tym biznesie jest tak: jesteś zabawną osobą, grzecz­ ną dziewczynką, niegrzeczną dziewczynką czy panią domu? Lu­ dzie nie pojmują, że ktoś może być seksowny, szalony i trochę

198

niebezpieczny —nawet do granicy głupoty —ale także uwielbia być mamą, ma sumienie i jest wyrozumiały. Komentarz ten był niewątpliwie reakcją na szaleństwo mediów, które od chwili zaskakującego rozstania celebrytów wszech czasów karmiły się porównywaniem obu tak odmiennych kobiet, zabiega­ jących o tego samego mężczyznę. W całych Stanach w sklepach zaczęto nawet sprzedawać koszulki z napisem Team Aniston oraz Team Jolie {Grupa Aniston i Grupa Jolie} - w ten sposób ludzie mogli wyrażać swoje poparcie dla jednej lub drugiej strony. Nie było też zaskoczeniem, że koszulki Team Aniston sprzedawały się ponoć lepiej niż Team Jolie i to w stosunku 25 do 1. Sposób, w jaki media interpretowały wszystkie wydarzenia, denerwował Jen, któ­ rej nie podobało się, że nie może nic zrobić, żeby nie wpisywano jej w ten miłosny trójkąt. — To było coś okropnego - wspominała później. - Kiedy mia­ ły miejsce te wszystkie wydarzenia, po prostu się wyłączyłam. Było w nich mnóstwo złej, toksycznej energii i żeby przetrwać, musia­ łam przejść przez to tak czysto, jak tylko się dało, i starać się my­ śleć pozytywnie. Jolie zapewne nie cieszyła się, że w całej historii postrzegana jest jako ta „zła”, ale gdy 29 kwietnia opublikowano wspólne zdjęcia jej, Brada i Maddoxa bawiących się na plaży Diani w Afryce, nie­ wiele już można było zrobić, żeby zaprzeczyć faktom. N a zdjęciach widać, jak Angelina przygląda się Bradowi, który radośnie bawi się z jej synem, a wszyscy troje wyglądają ni mniej, ni więcej, tylko jak bardzo szczęśliwa rodzina. - Wiem, że jeśli spotkam mężczyznę, który będzie cudowny dla mojego dziecka, to będzie taki też dla mnie. Teraz już to wiem — powiedziała Angelina w tym samym wywiadzie dla „Vanity Fair”, w którym zaprzeczała jakimkolwiek bliższym związkom z Pittem. A tymczasem cały świat mógł obejrzeć zdjęcia, na których Brad jest „cudowny” dla jej syna. Najwyraźniej zresztą Maddox odegrał dużą rolę w całej tej historii, ponieważ Brad spędzał z nim wiele 199

czasu między kręceniem poszczególnych scen do Pana i Pani Smith. Podobnie jak Colin Farrell był też zauroczony macierzyńskimi umiejętnościami Angeliny i tym, jak cudowną jest matką dla swo­ jego syna. Natomiast z doniesień osób mieszkających w tym sa­ mym afrykańskim kurorcie wynika, że odgłosy towarzyszące miło­ snym stosunkom tej pary przypominały dźwięki wydawane przez „ranne zwierzę” i brzmiały „jakby kogoś zabijano”. Ponoć wzywa­ no nawet ochronę, bo obawiano się, że komuś stała się krzywda. Ten niezaprzeczalny dowód, że jej eksmałżonek ma już inną ko­ bietę, był z pewnością dla Aniston gorzką pigułką do przełknięcia. Sama przyznała, że podobnie jak wszyscy była oszołomiona zacho­ waniem Brada. — Świat był zaszokowany i ja byłam zaszokowana. Musiałabym być robotem, gdybym powiedziała, że nie czułam wściekłości, bólu czy też zażenowania —mówiła. —Nie sposób stwierdzić, że był to jeden z jaśniejszych momentów tamtego roku. No, ale w życiu róż­ nie się plecie. Jen musiała poradzić sobie nie tylko z faktem, że Brad zakochał się w kimś innym, lecz także z pojawiającymi się informacjami, że opuścił ją, ponieważ nie chciała mieć dzieci. Musiał przecież istnieć jakiś powód rozpadu tego doskonałego związku, więc zaczęto po­ wszechnie uważać, że Aniston bardziej dbała o karierę niż o mał­ żeństwo, a Brad miał dosyć czekania, aż się ustatkuje. Rozeszły się plotki, że jest bardzo rodzinny, ale bezwzględne ambicje i deter­ minacja Jennifer, aby zapamiętano ją inaczej niż tylko jako Rachel Green, nie pozwalają mu mieć dzieci. Nic nie raniło Jen bardziej niż takie stwierdzenia. Niemniej jednak powiedziała: — Nie chcę, żeby zapamiętano mnie wyłącznie jako odtwórczy­ nię roli pustogłowej modnisi w Przyjaciołach. Chcę robić poważne filmy. N ikt nie pamięta Robina Williamsa w roli z Mork i Mindy12. 12 Amerykański sitcom science fiction telewizji ABC, nadawany w latach 1978-1982.

200

Tymczasem, jak utrzymują wspólni znajomi pary, nonsensem jest twierdzenie, że Aniston na pierwszym miejscu stawiała karierę. — Gdy Brad i Jen byli małżeństwem, posiadanie dziecka w ogó­ le nie należało do jego priorytetów — powiedział ktoś ze znajo­ mych. - Dla niego było to abstrakcyjne pragnienie, za to Jen trak­ towała tę sprawę bardziej poważnie. Sama Jen oświadczyła, że plotki o jej niechęci do posiadania dzieci dalece mijały się z prawdą. — Czy chcę mieć dzieci? Oczywiście. I będę je miała —stwier­ dziła. —Wzorem są dla mnie kobiety posiadające rodziny i dzie­ ci —dodała. Uważała, że: po pierwsze, w tej batalii Brad powinien stanąć po jej stronie i kategorycznie oświadczyć, że ich rozstanie miało zupełnie inne przyczyny niż jej rzekoma niechęć do zajścia w ciążę, a po drugie, media nie powinny w ten sposób przedsta­ wiać całej sprawy. - Rozwodzący się facet nigdy nie zostanie oskarżony o to, że wybrał karierę zamiast dzieci —powiedziała. —To naprawdę mnie wkurza. Nigdy, przenigdy nie mówiłam, że nie chcę mieć dzieci — podkreśliła. Jen sądziła, że być może to jej mało egoistyczna natura spowodowała rozpad związku z Bradem. - Uwielbiam troszczyć się o ludzi —przyznała. - I zdecydowa­ nie czasem przedkładam ich potrzeby nad własne. Na domiar złego, jakby fotografie Brada i Angeliny z Afryki stanowiły niedostateczny problem, Aniston musiała poradzić so­ bie z kolejnym ciosem, jakim była duża sesja zdjęciowa tej pary dla magazynu „W ”. W lipcowym numerze ukazał się sześćdziesię­ ciostronicowy esej zdjęciowy, zatytułowany Domestic Bliss (Szczę­ ście rodzinne), przedstawiający życie małżeńskie w latach 60. XX wieku w Ameryce. Oboje aktorzy wystąpili w nim jako mąż i żo­ na, a rolę dzieci spełniały miniaturki Brada. Aktor, zainspirowany nieszczęśliwym pożyciem małżeńskim, jakie przedstawiono w fil­ mie Pan i Pani Smith, wystąpił z pomysłem sesji zdjęciowej i wraz z fotografem Stevenem Kleinem stworzyli esej zdjęciowy, który

201

pokazywał rozczarowane małżeństwo z przedmieść, mniej więcej z okresu zamachu na Kennedy’ego w 1963 roku, a więc z czasów, gdy urodził się Brad. Aktor twierdził, że — trzymając się tem atu poruszanego w filmie Pan i Pani Smith —pragnął zgłębić „nieziden­ tyfikowane zło”, niszczące wiele pozornie doskonałych małżeństw. — Nie wiesz, co jest źle, ponieważ małżeństwo to wszystko, na co się pisałeś - powiedział. Zrobienie tych niewątpliwie artystycznych zdjęć uznano za przejaw niezwykłej gruboskórności Brada, ponieważ porzucił wła­ sne, na pozór doskonałe małżeństwo i postanowił sfotografować się z osobą, z którą miał romans. On i Angelina wprawdzie odgrywa­ li na nich role nieszczęśliwych małżonków, ale takie sypanie soli na rany Jen i tak oceniono jako okrutne. Jen, zapytana o sesję, odpowiedziała krótko: — Po prostu kompletny brak wrażliwości. Kolejnym ciosem był dla aktorki fakt, że Brad nie tylko sam wystąpił z pomysłem sesji, lecz także zachował międzynarodowe prawa do zdjęć i zarobił na nich pieniądze. — Ta kobieta właściwie przechodzi leczenie kanałowe bez znie­ czulenia. .. —skomentowała całą sytuację przyjaciółka Jen, Kristin Hahn. Oprócz sesji dla magazynu „W ” zdjęcia Angeliny, Bra­ da i Maddoxa ukazywały się w magazynach i gazetach na całym świecie. Podczas wspólnej podróży do Afryki para odwiedziła ta­ kie kraje jak Maroko i Etiopia. W tym ostatnim państwie An­ gelina z czasem adoptowała drugie dziecko, Zaharę Marley Jolie. Siódmego czerwca, a więc przed adopcją, która nastąpiła 6 lip­ ca, Angelina i Brad pojawili się w Los Angeles na premierze fil­ mu Pan i Pani Smith i tym razem również starali się zdementować plotki o tym, że coś ich łączy. N a czerwonym dywanie pokaza­ li się osobno i nie pozwalali się razem fotografować, dziennikarzy zaś ostrzeżono, że nie będą odpowiadać na żadne pytania dotyczą­ ce ich związku. Jednakże każdy, kto obejrzał film, znalazł w nim

202

wszystkie odpowiedzi. Między aktorami czuje się wyraźną chemię, a na ekranie para jest sobą zafascynowana. Angelina zapytana, czy atmosfera ta jest naturalna, czy odgrywana, odrzekła, że pojawiła się bardzo naturalnie. Dokładnie w dniu premiery filmu Brad udzielił wywiadu Dianę Sawyer w programie Prime Time Live i także tym razem nie wypo­ wiadał się na tem at żadnych spraw z prywatnego życia. Zgodził się na wywiad dla Sawyer, żeby promować swój nowy film i poroz­ mawiać o ostatniej podróży, jaką odbył do Afryki, żeby przekonać się, w jakich warunkach żyją tam głodujące dzieci (po wspólnym wyjeździe z Jolie do Kenii odbył misje do RPA i Etiopii). Podróż tę ewidentnie zainspirowała jego nowa dziewczyna. Sawyer udało się wtrącić pomiędzy krótkie filmy pokazujące Brada w rozmowie z afrykańskimi dziećmi i przy pracy charytatywnej pytanie o jego życie miłosne, ale dobrze przygotowany aktor nie udzielił jedno­ znacznej odpowiedzi, a nawet skrytykował zainteresowanie me­ diów tym tematem. — To chyba dziwne zainteresowanie, prawda? - spytał. - Mo­ je związki czy też małżeńskie niepowodzenia są ważniejsze niż to {sytuacja w Afryce}... Rozumiem, że chodzi o rozrywkę, ale to trochę nieprzemyślane, prawda? - spytał z przekąsem. Następnie nazwał Jen „nadzwyczajną osobą”, a Angelinę Jolie „dobrym czło­ wiekiem”. Jednakże pytanie, czy ten „dobry człowiek” jest jego no­ wą dziewczyną, Pitt tylko skwitował ogólnikowo: — Teraz nie ma wiele do powiedzenia na ten temat. Wiele spraw, jak sądzę, trzeba jeszcze uporządkować {...}. Na razie nie bardzo wiem, jaka będzie przyszłość. W końcu Sawyer zapytała go wprost, czy Jolie jest powodem rozpadu jego małżeństwa. — Nie, to tylko takie gadanie - odpowiedział. Jednakże wyznał, że jego pragnienie posiadania dzieci nie zniknęło w obliczu zbliża­ jącego się rozwodu (25 marca Aniston wystąpiła o rozwód z powo­ du różnic nie do pogodzenia).

203

— Marzenia się nie zmieniają. Marzenia stają się bardziej żywe — powiedział. Podczas gdy jego marzenia stawały się „bardziej żywe”, dla Jen zaczął się koszmar. Szczególnie trudny do przełknięcia okazał się fakt, że Brad z taką radością mówi o perspektywie życia bez niej. — To naprawdę ciekawe — powiedział w rozmowie z Sawyer. - Ten rok jest rokiem wstrząsów Dokonuję wyborów i żyję zgodnie z nimi. Właśnie tak. Moje błędy są moimi błędami. Moje wygrane są moimi wygranymi —z czymś takim mogę się pogodzić. Rola działacza humanitarnego była dla aktora nowa i ktoś cy­ nicznie mógłby powiedzieć, że wszedł w nią kierowany zapew­ ne dobrym intencjami, ale pod wpływem zauroczenia Angeli­ ną i z chęci zaistnienia w jej świecie. Jolie wspierała wysiłki Brada i twierdziła, że wielu rzeczy o nim nie wiemy, gdyż dotąd znany był przede wszystkim z atrakcyjnego wyglądu, gry aktorskiej i sławnej żony, a nikt nie wiedział, że leży mu na sercu problem zlikwidowa­ nia biedy na świecie. - Myślę, że ludzie wiedzą bardzo mało o jego poglądach moral­ nych, wyznawanych wartościach, o tym, jak odnosi się do ludzi, na czym mu zależy, czego się nauczył - powiedziała. - A to jest bar­ dzo świadomy człowiek. Robi mnóstwo dobrego. I jest wspania­ łym ojcem. Miło na to patrzeć. Dla mnie to ważne, że mogę z nim rozmawiać o rzeczach, którymi się przejmuję, tym bardziej, że jest osobą, która troszczy się o to samo. Tak jak Brad udzielił wywiadu Sawyer, tak Jolie pojawiła się w telewizji NBC w programie Today z Ann Curry i choć dotąd zwykle udzielała szczerych i wyczerpujących wypowiedzi na temat swoich związków, tym razem uznała, że lepiej będzie ważyć słowa. Curry naciskała i naciskała, żeby Jolie zdradziła, co się dzieje, prze­ konując, że jeśli atmosfera się oczyści, to szum ucichnie, ale Jolie nie ustąpiła. - Ludzie mówią to, co chcą powiedzieć, i to jest OK - po­ wiedziała. - Ale moje życie toczy się dalej, a ja muszę się na nim

204

skupić. Czy koniecznie mam wszystkich przekonywać, że jestem porządną kobietą? Wolę myśleć, że nie. Wiem, że nią jestem dodała. A nawet gdy później powiedziała nieco na tem at swoich uczuć do Brada, było to nadal bardzo niejasne i zawoalowane. — Brad jest dla mnie całym światem - wyznała. - W końcu zbliżyliśmy się do siebie - każda para pracująca na takim poziomie intymności zbliżyłaby się. Ale powiem szczerze, że nie spaliśmy ze sobą. Oczywiście, że moje uczucia do niego rosły. A miłość? No cóż, a co to takiego? Czuję miłość do mojego chłopczyka, Maddo­ xa. Tak, przypuszczam, że jakiś inny rodzaj miłości istnieje między mną a Bradem. Powiem tylko, że bardzo się zbliżyliśmy. Dopiero dwa lata po tym, jak zostali parą, Angelina przyznała, że już podczas zdjęć do Pana i Pani Smith wiedzieli, że to, co ich łą­ czy, to więcej niż zwykła przyjaźń. — Sądzę, że byliśmy ostatnimi ludźmi, którzy szukali nowych związków —powiedziała w wywiadzie dla „Vogue”. —Mnie całko­ wicie wystarczało bycie samotną mamą z Maddoxem. Nie wiedzia­ łam też wiele o osobistej sytuacji Brada. Jednakże to było jasne, że jest związany ze swoją najlepszą przyjaciółką, z kimś, kogo kocha i szanuje - wyjaśniła. Być może rzeczywiście żadne z nich nie szu­ kało romansu, ale z wypowiedzi Jolie wynika, że ich wzajemny po­ ciąg był na tyle silny, że trudno było go zignorować. — Akcja filmu wymagała, żebyśmy razem robili różne szalo­ ne rzeczy i myślę, że zaskoczyło nas, jak nagle nawiązała się mię­ dzy nami dziwna przyjaźń i partnerstwo —wyznała. —Chyba po kilku miesiącach uświadomiłam sobie: „Boże, nie mogę się docze­ kać pracy”. Niezależnie od tego, czy sprzeczaliśmy się o scenę, tań­ czyliśmy, czy robiliśmy kaskaderskie numery - wszystko, cokol­ wiek mieliśmy wyczyniać razem, sprawiało nam mnóstwo radości. W jakimś sensie staliśmy się parą. Wbrew plotkom, że dopuścili do głosu uczucia, zanim jeszcze Brad rozszedł się z Jen, Angelina twierdzi, że dopiero po skończe­ niu filmu zorientowali się, co się dzieje.

205

— Aż do końca zdjęć nie zdawaliśmy sobie sprawy, że to mo­ że znaczyć więcej, niż myśleliśmy, i pozwalaliśmy sobie wierzyć przekonywała. - Oboje wiedzieliśmy, że to pociągnie za sobą wie­ le poważnych zmian i będzie wymagać przemyśleń. Spędziliśmy mnóstwo czasu, zastanawiając się, rozważając i rozmawiając o tym, czego oboje chcemy w życiu, i uświadomiliśmy sobie, że pragniemy bardzo podobnych rzeczy. A wtedy po prostu nadal się nie śpieszy­ liśmy. Potem zaś sytuacja rozwinęła się w taki sposób, że mogliśmy być razem, i okazało się że to, co ewentualnie mieliśmy robić, teraz powinniśmy zrobić. Gdy więc Brad i Angelina (albo też „Brangelina”, jak wkrótce zaczęto nazywać tę parę) zbliżali się do siebie, Jen została sama, by lizać rany i odbudować swoje życie, ale już bez męża. — Wiem, że jeśli małżeństwo nie pasuje do określonej koncep­ cji, to uważa się je za nieudane —Brad miał do przeszłości podej­ ście filozoficzne. —Jednakże ja oceniam swoje jako całkowity suk­ ces. Jen wywarła ogromny wpływ na moje życie. Byliśmy ze sobą siedem lat —pięć lat dłużej, niż byłem z kimkolwiek innym. Choć wiele kobiet w jej położeniu wykorzystałoby każdą oka­ zję, żeby o byłym mężu mówić źle i z goryczą, którą z pewnością czuła, Jen nie poddała się takim pokusom. Przyznała, że urządza­ ła „sesje użalania się nad sobą”, poddawała się terapii i od czasu do czasu krzyczała na brzegu morza przy swoim domu w Malibu, ale —podobnie jak Brad —wypowiadała się o swoim małżeństwie pozytywnie. — Było to siedem bardzo intensywnych wspólnych lat i pięk­ ny, skomplikowany związek. Kocham Brada. Naprawdę go ko­ cham. Jest fantastycznym facetem. Będę go kochać do końca ży­ cia i mam nadzieję, że pewnego dnia znów będziemy mogli zostać przyjaciółmi.

16

narodziny dziecka Jak mówi stare powiedzenie, czyny przemawiają głośniej niż słowa, dlatego —mimo że przez pierwsze dwa lata związku para nie pu­ ściła pary z ust —love story Brada i Angeliny opowiadają zdjęcia. Sfotografowano oboje w Tokio, Kanadzie i Pakistanie (gdzie spędzi­ li Święto Dziękczynienia i widzieli skutki trzęsienia ziemi z 8 paź­ dziernika, które zabiło blisko sto tysięcy osób, a tysiące pozbawiło dachu nad głową), jednakże najważniejszą podróżą pary był wyjazd do Etiopii w lipcu 2005 roku. Szóstego lipca Brad, Angelina i Mad­ dox odwiedzili sierociniec Horizons For Children w Addis Abe­ bie i zabrali stamtąd drugie adoptowane dziecko Angeliny, Zaharę Marley Jolie. Choć aktorka nie robiła tajemnicy z tego, że chce ado­ ptować więcej dzieci, nie zdradziła, kiedy zamierza to zrobić. Dzie­ więć miesięcy przed przywiezieniem dziecka donoszono o wizytach Jolie w sierocińcu w Moskwie (Moskiewski Dom Małego Dziecka nr 13) i sądzono, że zakochała się w dziewięciomiesięcznym, jasno­ włosym i niebieskookim chłopczyku imieniem Gleb. — Drugie dziecko zamierzałam adoptować w Rosji, ale się nie udało, więc być może w ciągu pół roku zaadoptuję inne. Maddox ma teraz trzy lata i nie sądzę, żeby już był gotów na rodzeństwo — opowiedziała sama Jolie.

207

Maddox mógł być jednym z powodów, dla których adop­ cja Gleba nie doszła do skutku, lecz poza tym coraz trudniej było w Rosji adoptować dziecko za granicę, więc to także pewnie stanę­ ło na przeszkodzie. N a szczęście dla Zahary (urodzonej 8 stycznia 2005 jako Tena Adam), sieroty, której m atka w wieku 22 lat zmar­ ła na AIDS, a ojciec pozostawał nieznany, uwaga Angeliny zwróci­ ła się ku Etiopii. Podobnie jak w przypadku Maddoxa, Jolie zako­ chała się w dziecku od pierwszego wejrzenia i wiedziała, że Zahara - która zanim znalazła się w sierocińcu, mieszkała w jednoizbowej chacie bez elektryczności z babcią od strony matki i dwiema ciot­ kami - jest tą dziewczynką, którą pragnie zabrać do domu. Imię „Zahara” pochodzi z arabskiego i znaczy „rozkwitający kwiat”, na­ tomiast drugie imię, Marley, dziewczynka otrzymała po zmarłym jamajskim wokaliście reggae, Bobie Marleyu. Jolie później będzie wołać na córkę „Z”. Fakt, że Brad towarzyszył Angelinie w tak ważnym dla niej i dla Maddoxa dniu, świadczył dość dobitnie o tym, że para planu­ je długą wspólną przyszłość. - Przywykliśmy do tego, że nie jesteśmy razem, a tu w trak­ cie wywiadu przedadopcyjnego w sprawie Zahary ta kobieta zapy­ tała: „Jak długo jesteście razem? I jak wyjaśnicie naturę waszego związku?”. I to nie była dziennikarka. Po prostu kobieta wykonu­ jąca swoją pracę. Ale oboje wpadliśmy w popłoch. Nie potrafili­ śmy odpowiedzieć na te pytania. Byliśmy jak para idiotów. „Co pa­ ni ma na myśli? Nie jesteśmy... Nigdy nie mieliśmy.. Jesteśmy jak bardzo bliscy przyjaciele i gdy poważnie rozmawiamy o związ­ ku, to wydaje się nam to dziwne. Bo czasem rozmawiamy bardzo poważnie. Popłoch popłochem, ale Angelina zawsze jasno mówiła, że każ­ dy, z kim się zwiąże, będzie musiał rozumieć jej pragnienie adopcji. - Jeśli spotkam mężczyznę, z którym będę chciała być, to mam nadzieję, że on także będzie kochał mojego syna jak własne dziecko i zaakceptuje adopcję —oznajmiła kiedyś.

208

I oto sześć miesięcy po adopcji Zahary Brad udowodnił, że nie tylko akceptuje adopcję, ale także chce brać w niej udział. W grudniu 2005 roku oficjalnie ogłoszono, że Pitt formalnie adoptuje Maddoxa i Zaharę oraz że za zgodą kalifornijskiego sądu ich nazwisko będzie odtąd brzmiało Jolie-Pitt. Choć, jak twierdzi­ ła Angelina, Maddox traktował Brada jak ojca na długo zanim ten prawnie go adoptował. - Po prostu ni z tego, ni z owego nazwał go tatą - powiedziała magazynowi „Vogue”. —To było niesamowite. Bawiliśmy się samo­ chodami na podłodze w hotelowym pokoju i oboje to usłyszeliśmy, ale nie powiedzieliśmy ani słowa i tylko popatrzyliśmy na siebie. I pozwoliliśmy, żeby wszystko przebiegło naturalnie {...}. Był to chyba ten przełomowy moment, w którym zapragnęliśmy stać się jedną rodziną. Choć Angelina była szczęśliwa, że mogła zabrać Zaharę ze so­ bą, wkrótce sześciomiesięczna córeczka przysporzyła jej zmartwień. Niedługo po przybyciu do Stanów Angelina zauważyła, że coś jest z dzieckiem nie tak, ale kładła to na karb niezbyt dobrego apety­ tu Zahary. - Miała sześć miesięcy, a nie ważyła nawet czterech kilo. Jej skóra, gdy się ją ścisnęło, pozostawała sklejona —opowiadała. Jolie skonsultowała się z lekarzem i dziecko natychmiast trafi­ ło na oddział ratunkowy w nowojorskim szpitalu prezbiteriańskim, gdzie przez tydzień leczono ją z odwodnienia, niedożywienia i za­ każenia salmonellą. Jak każda kochająca matka, Angelina czuwała przy córeczce dzień i noc (Brad sam leżał wtedy w innym szpitalu z wirusowym zapaleniem opon mózgowych) i niecierpliwie czeka­ ła, aż mała Zahara przybierze na wadze i wyzdrowieje. Jak mówiła Jane Aronson, lekarz pediatra, która opiekowała się Zaharą, dziec­ ko przeszło drogę „od depresji z powodu opuszczenia {po śmierci biologicznej matki} do stanu bycia bezwarunkowo kochaną”. - Zahara jest silnie związana z Angeliną. Stanowią jedność. Ko­ chają się —potwierdziła również bliską więź łączącą matkę z córką.

209

Ku wielkiej uldze Angeliny Zahara szybko wróciła do zdrowia i tak bardzo przybrała na wadze, że Brad i Angelina z czułością mówili na nią „pyza”. Niestety nie tylko zdrowie Zahary okazało się problemem. W krótce po adopcji pojawiły się doniesienia, że kilka kobiet twierdzi, iż Zahara jest ich córką lub wnuczką. Powtórzyła się historia, którą Angelina przeżywała przy adopcji Maddoxa, i znów słychać było spekulacje, czy adopcja była w pełni legal­ na. Wyjawiając, że Zahara jest sierotą z AIDS, Angelina udo­ wodniła światu, że biologiczna m atka dziecka nie żyje, ale to nie powstrzymało mediów przed roztrząsaniem kwestii pochodzenia dziecka. Jolie musiała także poradzić sobie z zarzutami babki, że Zahara została jej odebrana bez zgody, jednakże pod koniec paź­ dziernika 2005 roku sąd w Etiopii orzekł, iż nie ma powodów, aby Jolie ponownie występowała o adopcję córki. Sąd stwierdził również, że kobieta podająca się za biologiczną m atkę Zahary kłamała. W trakcie całego zamieszania Brad był stale przy Angelinie, choć w tym czasie pracował nad dwoma filmami - Babel i Zabój­ stwo Jesse’egoJamesa przez tchórzliwego Roberta Forda. Często fotogra­ fowano go jako czułego ojca z Maddoxem na jednym ręku i Zaharą na drugim. Jeśli ktokolwiek wątpił, czy Brad nadaje się na ojca, to jedno szczególnie wzruszające zdjęcie z Zaharą na rękach z butelką mleka zwisającą z kieszeni dżinsów pokazało światu, jak wygląda­ ją jego priorytety. Krótko po adopcji Zahary Angelina wróciła na plan filmo­ wy. Tym razem wystąpiła w produkcji Dobry agent, opowiadają­ cej o narodzinach CIA. Film reżyserował Robert De Niro, któ­ ry również w nim zagrał, u boku M atta Damona i Joe Pesciego. Zdjęcia kręcono w Dominikanie i to właśnie wtedy zaczęły poja­ wiać się plotki o ciąży Jolie. Od czasu, gdy ona i Brad zostali pa­ rą, media spekulowały, kiedy zaczną starać się o dziecko, a zrobio­ ne przez paparazzi zdjęcia Angeliny w luźnych ubraniach tylko

210

podgrzewały atmosferę. W końcu, podczas rozmowy z pracowni­ kiem instytucji dobroczynnej w Santo Domingo w Dominikanie, aktorka potwierdziła: „Tak, jestem w ciąży”, a dwa dni później pojawił się oficjalny komunikat rzeczniczki prasowej Brada, Cindy Guagenti. — Mogę potwierdzić, że oczekują dziecka. Niewiele więcej jest do powiedzenia —ogłosiła 12 stycznia, nieco ponad rok od separa­ cji Brada i Jen. I tym razem Brad i Angelina pozwolili zdjęciom mówić za nich. Pod koniec stycznia podczas podróży na H aiti pozowali fo­ tografom i mocno wystający brzuch Angeliny, ubranej w obci­ słą podkoszulkę i dżinsy, był dobrze widoczny. Podróż ta miała na celu wizytę w szkole w Port-au-Prince dotowanej przez or­ ganizację charytatywną Yełe Haiti, założoną rok wcześniej przez urodzonego na H aiti hiphopowego muzyka Wyclefa Jeana. An­ gelina zawarła umowę z magazynem „People”, że pozwoli na pu­ blikację swoich zdjęć w ciąży w zamian za wpłacenie 500 tysię­ cy dolarów na rzecz tej właśnie organizacji. Pół miliona dolarów może się wydawać wygórowaną ceną, ale dla magazynu zdjęcia były warte każdego wydanego centa. Brad i Angelina patrzą so­ bie w oczy i wyglądają na zakochanych bez pamięci; świat czekał na takie zdjęcia. Angelina wiedziała, że może uzyskać za nie ab­ surdalnie wielką sumę, więc kolejny raz wykorzystała swoje moż­ liwości, żeby zwrócić uwagę na sprawy, o które tak bardzo się troszczyła. Angelina zawsze lubiła robić kilka rzeczy naraz, ale okazało się, że adopcja drugiego dziecka, kręcenie filmu, ciąża i praca dobro­ czynna to dla niej za wiele, więc Brad miał powód do obaw, gdy za­ słabła z wyczerpania na planie Dobrego agenta. Zaniepokojeni leka­ rze stwierdzili, że ciąża jest zagrożona, a Jolie, która była wówczas niepokojąco szczupła, otrzymała nakaz ograniczenia liczby wyczer­ pujących obowiązków. N a szczęście dla aktorki Dobry agent był je­ dynym filmem, na który podpisała kontrakt, zanim dowiedziała 211

się, że jest w dąży. Zatem gdy zdjęda się skończyły, mogła zwolnić tempo i przygotować się do przyjścia na świat swojego pierwszego własnego dziecka. Brad i Angelina nie posiadali się z radości, ale był także ktoś, kto nie przyjął zbyt dobrze wiadomości o tej ciąży. Kiedy Brad roz­ stał się z Jen, jej przyjaciółka Kristin Hahn powiedziała: - Najbardziej martwię się tym, że szybko postarają się o dziec­ ko, a Jen będzie musiała na to patrzeć. Dla niej to będzie ból nie do zniesienia. Jen rzeczywiście załamała się, kiedy dziennikarz przeprowadza­ jący z nią wywiad dla „Vanity Fair” tylko wspomniał o pogłoskach na temat ciąży Angeliny. - Wyglądała, jakbym wbił jej sztylet w samo serce. Oczy na­ pełniły jej się łzami i zaczęła płakać - napisał reporter. Nie dość, że potwierdziły się najgorsze obawy Jen, to jesz­ cze nowinę poznała za pośrednictwem mediów, jak reszta świata, ponieważ Brad nie był w stanie osobiście jej o tym powiadomić. Zdruzgotana powiedziała jednak swojej przyjaciółce: - Okropne uczucie, jakiego spodziewałam się po usłyszeniu tej nowiny, jest słabsze, niż myślałam. Nie bacząc na uczucia byłej żony, Brad nie miał już ochoty ukrywać miłości do Angeliny i, jak powiedział przyjacielowi Jam e­ sowi Cruse’owi, miał już dość udawania. - Jesteśmy tacy szczęśliwi - zwierzył się Jamesowi. - Zmęczy­ ła nas już chyba ta zabawa w kotka i myszkę dotycząca naszego związku. Angie i ja bardzo się kochamy. Szalejemy za sobą i chce­ my ogłosić to całemu światu. Wielu sceptyków twierdziło, że gdy zmaleje pożądanie, zwią­ zek Jolie i Pitta się zachwieje, jak się jednak okazało, ich wzajemne przywiązanie wydawało się rosnąć. - Ona nie jest wyłącznie seksowną kobietą, bardzo troszczy się też o innych - zwierzył się Brad przyjacielowi. - Nigdy nie zna­ łem kogoś tak pełnego współczucia. Sprawiła, że zacząłem się

212

zastanawiać, co jest ważne w życiu, i nie jest to ani robienie filmów, ani zdjęcia w gazetach. Cruse zaś przyznał, że od czasu, kiedy Brad związał się z Jolie, zmienił się nie do poznania. — To całkiem inny człowiek niż za czasów małżeństwa z Jenni­ fer —stwierdził. Wspólnym przyjaciołom Brada i Jen trudno było postępować fair w stosunku do obu stron, ale wszyscy cieszyli się, że Brad jest szczęśliwy. — Rozstanie Brada i Jennifer naprawdę mnie smuci, ale kilka razy spotkałem Angelinę. To bardzo piękna kobieta i bardzo du­ żo wie. Skoro Brad jest szczęśliwy, to ja też. Widziałem ich razem i wyglądają na bardzo zadowolonych —powiedział George Clooney, który zaprzyjaźnił się z Bradem (a później też z Jen), gdy pracowali na planie filmów Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra oraz Ocean’s Twelve: Dogrywka. Rodzice Brada, Bill i Jane, którzy bardzo przywiązali się do by­ łej synowej, byli zdruzgotani, gdy syn postanowił ją rzucić, ale kie­ dy poznali Angelinę, Bill zmienił zdanie. — Dokonałeś dobrego wyboru, synu — miał ponoć powiedzieć do Brada. Babcia Brada, Betty Russell, także zaaprobowała nową miłość wnuka. — Teraz ma Angelinę, wygląda na bardzo szczęśliwego - stwier­ dziła. —Będzie wspaniałym ojcem, jest bardzo rodzinny. Nawet Jon Voight, który wówczas jeszcze nie poznał Brada i od lat nie rozmawiał z córką, wyraził się o nich, że są „wspaniale do­ brani”. Zbliżał się czas porodu i Angelina nie kręciła filmów, ale na­ dal nie zawiesiła działalności charytatywnej i ponownie wykorzy­ stała swój status celebrytki, żeby zwrócić uwagę na sprawy bli­ skie jej sercu. W kwietniu zgodziła się udzielić kolejnego wywiadu Ann Curry z NBC News, ale tym razem rozmowa miała być prze­ prowadzona w Namibii, gdzie Angelina razem z Bradem i dziećmi 213

spędzała czas wolny. Curry pojechała do Namibii i rozmawiała z aktorką o jej najnowszej misji, której celem była poprawa losu jak największej liczby ze 100 milionów tych dzieci na całym świę­ cie, które nie chodzą do szkoły z powodu wojen, braku możliwo­ ści lub biedy. Ostatecznym celem globalnej edukacji jest spowodo­ wanie, żeby do 2015 roku dzieci na całym świecie miały możliwość ukończenia przynajmniej pięciu klas. Idea ta była szczególnie bli­ ska aktorce, zważywszy na fakt, że jej córka Zahara mogła znaleźć się wśród dzieci, które dorastają bez wykształcenia. - Ona pochodzi z kraju, gdzie co roku sześć milionów dzie­ ci nie idzie do szkoły {. .. }. Jej matka zmarła na AIDS i rodzina nie miałaby pieniędzy, żeby ją posłać do szkoły - wyjaśniła Jolie. —Myślę, że moja córka po prostu nie miałaby żadnej możliwości, żeby pójść do szkoły. A jest taka bystra i silna. I jej potencjał jako przyszłej kobiety jest wspaniały —dodała. Jolie zawsze starała się, żeby Maddox był świadom swoich kam­ bodżańskich korzeni. Podobnie było w przypadku Zahary - aktor­ ka miała nadzieję, że będzie dorastać w poczuciu więzi z krajem swojego urodzenia. - Liczę, że gdy dorośnie, będzie aktywnie działać w swoim kra­ ju i na swoim kontynencie. Ponieważ otrzyma dobre wykształce­ nie, będzie mogła bardzo dużo zrobić - wyznała dziennikarce. Curry oczywiście nie zamierzała zrezygnować z pytań dotyczą­ cych zarówno ciąży, jak i Brada. W tym okresie (wywiad odbył się pod koniec kwietnia 2006 roku) Angelina miała już wielki brzuch i, jak sama stwierdziła, jej ciąża przebiegała bardzo dobrze, bez po­ rannych mdłości i innych problemów, jednakże hormony sprawiały, że bywała nieco „histeryczna”. - To najwyraźniej skutek ciąży —przyznała. —Brad też mi to mówi. Robi się ze mnie histeryczka. Zdarza mi się płakać bez po­ wodu i zlecieć z łóżka {...}. Albo próbuję czytać i nagłe zaczynam się śmiać. I tak to trwa ze dwadzieścia minut. A potem znowu siadam i próbuję się skupić. On czyta, ja czytam. I siedzimy tak, 214

naprawdę poważnie, przy lekturze {. .. }. Nagle znów zaczynam. I tak to się ciągnie, godzinami {śmiech'}. To naprawdę okropne. Rozpromieniona Angelina dodała także: - Naprawdę mam się z czego cieszyć. A następnie próbowała naiwnie przekonywać, że ona i Brad nadal nie rozumieją, dlaczego wokół ich związku jest tyle zamie­ szania, gdy przecież oni uważają go za „fajny i zabawny”. Rozchi­ chotana aktorka stwierdziła również, że znają płeć dziecka, ale nie chcą ujawniać tej informacji. — Gdyby on {Brad} to zobaczył, pewnie by zrozumiał, dlacze­ go się śmiałam. Po prostu nie wiem, jak się odnieść do tego proble­ mu —dodała. —Nie rozmawiam publicznie o naszym związku. Ale też nie rozmawiamy o nim w domu {•..}. To jedna z tych dziwnych rzeczy, które zwyczajnie się zdarzają. Ludzie po prostu żyją i są ro­ dziną. Ale właściwie nigdy się o tym nie rozmawia. Pamiętając, że aktorka twierdziła, iż nigdy nie urodzi dziecka, tylko zamierza je adoptować, Curry zapytała, co sprawiło, że zmie­ niła zdanie. Jolie odpowiedziała, że sama jeszcze nie wierzy, iż uro­ dzi własne dziecko. - Nadal jakoś nie przyjmuję tego do wiadomości. Wciąż mam takie dziwaczne poczucie, że to nie może się stać - stwierdziła. Zawsze byłam pewna, że wszystkie swoje dzieci zaadoptuję. I bar­ dzo mi to odpowiadało. A potem coś się zmieniło { ...}. Nadal bę­ dziemy adoptować dzieci. Ale jestem też w ciąży —dodała. To było typowe dla Angeliny: mówiła o kolejnych adopcjach, gdy jeszcze nie urodziła. Aktorka podkreśliła jednak, że ona i Pitt są w uprzy­ wilejowanej pozycji, co oznacza, że stać ich na pomaganie. — Kochamy dzieci, wiesz? —powiedziała. —I tak się szczęśliwie składa, że mamy środki, żeby pomagać. Raczej że nie ma mowy, żebyśmy przestali to robić. Rzecz tylko w tym, ile {dzieci zaadop­ tujemy}. Zważywszy na miłość Jolie do Afryki i jej mieszkańców, nie był zaskoczeniem fakt, że ta niekonwencjonalna aktorka postanowiła

215

urodzić dziecko w Namibii i na dwa miesiące przed spodziewa­ nym porodem zamieszkała tam z Bradem, Maddoxem i Zaharą. Większość hollywoodzkich aktorek nie zdecydowałoby się rodzić dziecka w żadnym z krajów Trzeciego Świata, ale Angelina chcia­ ła uciec od wrzawy, jaka otaczała ją i Brada w Stanach, i uznała, że Afryka jest doskonałym miejscem na cichy, spokojny poród. By­ ła oczywiście świadoma, że w Stanach miałaby dostęp do znacznie lepszej opieki medycznej, ale jeśli namibijscy lekarze są wystar­ czająco dobrzy dla mieszkańców Namibii, to są też wystarczają­ co dobrzy dla niej. Mówi się, że Bradowi początkowo ten plan nie przypadł do gustu, gdyż aktor zdawał sobie sprawę, że w razie ja­ kichkolwiek komplikacji może nie być potrzebnej pomocy, jednak nie przekonywał Jolie. O ile Aniston w okresie małżeństwa z Bradem czasem przed­ kładała uczucia Pitta nad swoje własne - co zresztą sama przyzna­ ła - o tyle w jego obecnym związku to bez wątpienia Jolie nosi­ ła spodnie. Była nie mniej uparta niż jako zbuntowana nastolatka i gdy raz sobie coś postanowiła, nikt nie był w stanie jej od tego odwieść. Urodzenie dziecka w Afryce oznaczało również, że będzie dość czasu na przebudowę i remont rezydencji Brada w Malibu. Brad kupił ten dom, zanim ożenił się z Jen, toteż było to mieszka­ nie kawalera, nie najlepsze miejsce do zamieszkania z dziećmi. Po rozstaniu z Jen przeprowadził się z powrotem do swojego domu. Angelina zgodziła się tam zamieszkać, ale dopiero gdy obiecał, że przerobi go tak, żeby nadawał się dla dzieci. W drodze do Namibii państwo Jolie-Pitt zatrzymali się na dłużej w Paryżu, gdzie mieszkała m atka Angeliny, u której siedem łat wcześniej zdiagnozowano raka jajników. Także i tutaj aktor­ ka odrzuciła możliwość zamieszkania w luksusowej rezydencji, na którą bez trudu mogli sobie pozwolić, a zamiast tego zdecydowa­ ła się na lokum w zwyczajnym wieżowcu. Brad bardzo się cieszył, że jest w Paryżu i może poznać Marcheline, z którą Angelina by­ ła tak bardzo związana, ale nie był zadowolony z wyboru miejsca

216

zamieszkania. Jolie argumentowała, że jeśli będą się trzymać z da­ ła od świateł rampy, mają większe szanse na spokój i ona będzie mogła spędzić czas z matką, z dala od wścibskich oczu. W pew­ nym momencie zastanawiała się nawet nad porodem we Francji, żeby mieć u boku ukochaną mamę, ale w końcu urok Namibii zwyciężył. Przed przybyciem do ośrodka Burning Shore, gdzie rodzina miała pozostać aż do porodu, Angelina i Brad za cenę 185 tysię­ cy dolarów zarezerwowali wszystkie siedem pokoi i pięć aparta­ mentów na dwa miesiące, żeby zapewnić sobie prywatność. Choć głównym celem ich przyjazdu był wypoczynek i przygotowanie na przyjęcie nowego członka rodziny, Jolie i P itt poświęcili tro ­ chę czasu, żeby poznać miejscowych. Przy ochronie prywatności otrzymali olbrzymią pomoc ze strony namibijskiego rządu, któ­ ry odmawiał pozwolenia na wjazd reporterom, chcącym bez pi­ semnej zgody aktorki udokumentować jej poród. Siły rządowe aresztowały fotografów, konfiskowały filmy, otoczyły hotel słyn­ nej pary kordonem ochroniarzy i ustawiły wielkie zielone barie­ ry na plaży, żeby chronić ich i rodzinę przed ciekawskimi gość­ mi. Wysiłki te były przyjmowane z wdzięcznością. Jedyną osobą, której pozwolono wjechać do kraju, był James Haven, ukochany brat Angeliny, którego pragnęła mieć przy sobie w tym tak waż­ nym momencie. Wprawdzie planowano poród na miejscu, siła­ mi natury, ale dziecko było ułożone pośladkowo, więc Angelinę zabrano do szpitala Cottage Medi-Clinic w Swakopmund, gdzie w trybie pilnym wykonano cesarskie cięcie. Wszystko przebiegło bez dalszych komplikacji i 27 maja Angelina urodziła córkę, Shi­ loh Nouvel Jolie-Pitt. Prywatny położnik Angeliny, Jason Roth­ bart, który przyleciał na czas porodu z Los Angeles, wydał nastę­ pujące oświadczenie: Angelina przeszła planowe cesarskie cięcie w związku z pośladko­ wym ułożeniem dziecka. Niemowlę ważyło 3,2 kilograma. Brad 217

przez cały czas towarzyszył Angelinie na sali operacyjnej i prze­ ciął pępowinę córeczki. Operacja i poród przebiegły bez najmniej­ szych zakłóceń. Narodziny dziecka Angeliny i Brada były najbardziej wyczeki­ wanym na świecie „celebryckim” wydarzeniem tamtych lat (Shiloh jako zaledwie ośmiotygodniowe niemowlę została unieśmiertelnio­ na w muzeum figur woskowych Madame Tussauds w Nowym Jor­ ku), a gdy tylko ukazało się oficjalne oświadczenie, wszyscy zapra­ gnęli poznać znaczenie imienia dziecka. Państwo Brangelina może i nie hołdowali rozmaitym celebryckim trendom, ale w kwestii wy­ boru imienia dla córeczki nie sprawili zawodu. Nazywając ją Shiloh Nouvel, udało im się połączyć stare i nowe, ponieważ Shiloh wy­ wodzi się z hebrajskiego i oznacza „pełen spokoju” lub „Jego dar”, a Nouvel to nieco skrócone francuskie słowo nounelle, czyli „nowy”. Zważywszy na to, że Jolie —drugie imię Angeliny —też jest francu­ skie, można sądzić, że aktorka chciała uczynić z tego coś w rodzaju rodzinnej tradycji. W pewnym momencie pojawiły się doniesienia, że dziecko otrzyma imię rdzennie namibijskie, ale jak się okazało, były zwykłą plotką. Ponieważ Angelina zdecydowała się na podróż aż do Afryki, że­ by zapewnić sobie prywatność podczas narodzin dziecka, można się było spodziewać, iż ta niechętnie wypowiadająca się publicznie para niewiele powie o tym radosnym dla nich wydarzeniu. Jednak­ że Jolie i Pitt jak wszyscy młodzi rodzice byli tak przejęci i szczęśli­ wi, że nie potrafili milczeć. — To najbardziej niesamowita rzecz, jaka kiedykolwiek nam się przydarzyła - powiedziała Jolie po porodzie. Brad był nie mniej wylewny. - Narodziny naszej córeczki Shiloh to niesamowita, pięk­ na, wzniosła chwila. Angelina była wspaniała, a ja czułem się jak w siódmym niebie. Nasza córeczka jest najpiękniejszym, najcen­ niejszym skarbem —oznajmił.

218

Brat Jolie, James, również zwierzył się z emocji, jakich doświad­ czył, gdy po raz pierwszy zobaczył siostrzenicę. - Wszedłem do pokoju i to, co zobaczyłem, tak mnie wzruszy­ ło, że musiałem wyjść. Ojciec, matka, córeczka —obraz tak piękny, że mnie oszołomił. Nigdy nie widziałem szczęśliwszej Angeliny przyznał. W czasie porodu to on opiekował się Maddoxem i Zaharą, a na­ stępnie zabrał ich na spotkanie z siostrzyczką. Maddox uznał, że jest „śliczna”, ale Zahara, która miała wtedy tylko osiemnaście miesięcy, nie była zbyt zachwycona nowym przybyszem. - „Z” jest trochę zazdrosna, ponieważ {Shiloh} jest dziewczynką uznała Jolie. - Ale Maddox ją uwielbia. Dla niego to trochę jak domo­ wy zwierzak, którego może trzymać i mu się przyglądać. Byłam przy­ gotowana, żeby chronić starsze dzieci i dać im jeszcze więcej miłości i uwagi, ponieważ z tym dzieckiem było trochę inaczej {niż z nimi}, W wywiadzie, jakiego Jolie udzieliła sześć miesięcy po porodzie, wygłosiła kontrowersyjną uwagę, że właściwie darzy silniejszym uczuciem adoptowane dzieci niż Shiloh. - Powszechnie uważa się, że jest jakaś różnica w uczuciach, więc człowiek się zastanawia, czy rzeczywiście tak jest. Jeśli o mnie chodzi, czuję odwrotnie, niż mówią —wyznała. —O wiele mocniej­ sze są moje uczucia do Mada i Z, ponieważ te dzieci są uratowa­ ne, tyle w życiu przeszły. Shiloh od urodzenia jest uprzywilejowana i mniej się nad nią roztkłiwiam. Starsze dzieci poznałam, jak mia­ ły po sześć miesięcy i już w pewnym sensie osobowość. Tymczasem noworodek to taka {...} kulka! Oczywiście pilnuję, żeby nie zanie­ dbać jej potrzeb, ale myślę, że starsze dzieci są bardziej bezbronne. Marcheline nie była obecna przy narodzinach wnuczki, ale prze­ żyła je równie mocno, jak pozostali. - Cieszę się z całego serca tym trzecim maleństwem Brada i Angeliny. Maddox, Zahara i Shiloh są otoczone wielką miłością. Mają wspaniałych, troskliwych rodziców, którzy także kochają się nawzajem —powiedziała przy tej okazji.

219

Choć rodzice Pitta przylecieli do Namibii, żeby zobaczyć Shi­ loh, Jon Voight mógł tylko przesłać Angelinie najlepsze życzenia za pośrednictwem mediów. — Cieszę się ich szczęściem. Nie potrafię wyrazić, jak bardzo się cieszę, razem z jej {Shiloh} rodzicami. Jestem taki szczęśliwy, że to maleństwo przyszło na świat —powiedział wtedy. Poród przebiegł względnie gładko, ale Jolie przyznała później, że okazał się o wiele bardziej stresującym doświadczeniem, niż przypuszczała. — Byłam pewna, że wszystko będzie dobrze, aż wtem w ostat­ niej chwili stałam się mamą przekonaną o tym, że wszystko zmie­ rza w złym kierunku. Byłam przerażona, że dziecko nie weźmie pierwszego oddechu. To było moje największe zmartwienie. Czeka­ łam na jej płacz - wyznała w wywiadzie. Jako podziękowanie dla Namibijczyków za wielką gościnność Jolie i Pitt udzielili w telewizji wywiadu, w którym zachwycali się tym, jak traktowano ich podczas pobytu w Namibii, i wyrazili mi­ łość do tego kraju. — Ludzie byli niezwykle uprzejmi, dzięki nim pobyt w tym kraju stał się szczególnym przeżyciem — powiedział też Pitt w państwowej stacji radiowej Namibian Broadcasting Corpora­ tion. — Wszyscy byli zszokowani, że zdecydowaliśmy się pojechać właśnie tam, i uważali, że narażamy życie dziecka —przyznała Jo ­ lie. — Ale odrobiliśmy lekcję na temat Namibii. Chcemy oznaj­ mić światu, jak wspaniały jest ten kraj i jego mieszkańcy. Nawet w Ameryce nie otrzymalibyśmy lepszej opieki medycznej. W Namibii hollywoodzcy gwiazdorzy zrobili bardzo dobre wrażenie (choć niektórzy działacze charytatywni uważali, że za bardzo się rządzili), a namibijski wiceminister środowiska i tury­ styki jeszcze to podkreślił, oświadczając, że „Shiloh Nouvel Jolie­ -Pitt może otrzymać namibijskie obywatelstwo, jeśli rodzice tego zechcą”.

220

Po dwóch miesiącach pobytu, 11 czerwca, Brad i Angelina opuścili Namibię, zostawiając trzysta tysięcy dolarów darowizny dla oddziału położniczego, na którym leżała Angelina, i obieca­ li wrócić. —Jesteśmy dumni, że nasza córka urodziła się właśnie tutaj, i wyjeżdżamy z pięknymi wspomnieniami i z chęcią powrotu — oświadczyli. Po przyjeździe do Stanów para nie była wcale zdziwiona, gdy się okazało, jak wszyscy bardzo czekają na zdjęcia ich nowo narodzo­ nego dziecka. Postanowili więc dać mediom to, czego te tak pra­ gną, ale pod warunkiem, że przekażą one mnóstwo pieniędzy na cele charytatywne. Nastąpiła prawdziwa wojna przetargowa, kto zrobi pierwsze zdjęcia Shiloh. Wygrał magazyn „People” - uzyskał prawa do zdjęć na Amerykę Północną za sumę 4,1 miliona dola­ rów, natomiast magazyn „Hallo!” kupił zdjęcia za 3,5 miliona do­ larów. Cena niebagatelna, ale zdjęcia spełniły oczekiwania, a Shi­ loh Nouvel była na nich tak piękna, jak powinien być potomek pary Brad Pitt i Angelina Jolie. Z ciemnymi włoskami, cudowną minką i guziczkowatym noskiem rzeczywiście wyglądała w ramio­ nach rodziców absolutnie na „przepełnioną spokojem”. N a każdym zdjęciu Angelina i Brad wyglądają na zauroczonych. Brad wcale nie kłamał, gdy w wywiadzie, jakiego w 2004 roku udzielił Dianę Sawyer, powiedział: — {Małe dziewczynki} kompletnie mnie rozbrajają {...}, łamią mi serce. Brad i Angelina przeszli razem długą drogę i to nowe, szcze­ gólne wydarzenie nie mogło bardziej uszczęśliwić Pitta. Zamiast tkwić w niezbyt udanym małżeństwie, w ciągu osiemnastu miesię­ cy stał się kochającym, pełnym poświęcenia ojcem trójki szkrabów —było jasne, że poznanie Angeliny okazało się najlepszą rzeczą, ja­ ka go w życiu spotkała. — Miałem swoje pięć m inut —powiedział w wywiadzie. —Po­ siadanie dzieci sprawia, że człowiek przestaje skupiać się na sobie 221

i za to jestem bardzo wdzięczny. To jest absolutnie wspaniałe. Czy je masz, czy je adoptujesz, to wszystko twoja krew. Mam dość my­ ślenia o sobie. Dzieci to prawdziwa radość i niezwykle głęboka mi­ łość {...}, posiadanie dzieci to najbardziej niezwykła rzecz, jakiej się podjąłem.

17

brad, dzieciaki i reszta Po narodzinach Shiloh wszyscy zaczęli się zastanawiać, czy i kie­ dy Brad i Angelina zamierzają przejść na kolejny etap związku i wziąć ślub, ale jak dotąd para najwyraźniej nie ma ochoty na ten krok13. Istnieje kilka teorii, dlaczego tak się dzieje. Jedna z nich mówi, że mimo próśb Brada Angelina po dwóch nieudanych mał­ żeństwach nie chce się wiązać w ten sposób. Tymczasem, zdaniem Betty Russell, babci Brada, to Pitt nie śpieszy się do małżeństwa ze względu na resztki poczucia winy w związku z rozpadem mał­ żeństwa z Jen. — Brad przyrzekał poprzedniej żonie w dzień ślubu, że już na zawsze będą razem, i to się nie udało. On jest wrażliwym człowie­ kiem, który pragnie mieć pewność, że tym razem dotrzyma słowa - powiedziała. Angelina również nie wydaje się specjalnie zachwycona tym po­ mysłem.

13 Jak donoszą niepotwierdzone przez zainteresowanych wiadomości praso­ we, Brad i Angelina wzięli cichy ślub w Boże Narodzenie zeszłego roku na Karaibach. Inne źródła podają, że para pobrała się w maju tego roku we Francji, tuż po festiwalu filmowym w Cannes.

223

- Nic takiego się nie kroi. Nigdy się nie pobierzemy - oznajmi­ ła. - Skupiamy się na dzieciach i jesteśmy naprawdę pełni poświę­ cenia {■..}. Niepotrzebna nam żadna ceremonia. Jesteśmy prawnie związani z dziećmi, choć nie ze sobą, ale myślę, że to jest najważ­ niejsze - wyjaśniła jeszcze. Dała jednak do zrozumienia, że nieza­ leżnie, co ma do powiedzenia na ten temat babcia Brada, jemu po­ mysł ze ślubem bardziej przypada do gustu niż jej. - Gdy dzieci podrosną i będą chciały, żebyśmy się pobrali, mo­ żemy to zrobić. To delikatna sprawa - stwierdziła również. Sam Brad niewiele mówił na ten temat, ale przyznał, że rozwa­ ża poślubienie Angeliny, gdy w Stanach legalne będą małżeństwa par homoseksualnych. - Angie i ja zastanowimy się nad ślubem, gdy w tym kra­ ju wszyscy, którzy chcą się pobrać, będą mogli to zrobić zgodnie z prawem —oświadczył. Pierwotnie niechętne nastawienie Angeliny do małżeństwa zmieniło być może tak znaczące wydarzenie, jakim była śmierć jej ukochanej mamy Marcheline. Po długiej siedmioletniej walce z ra­ kiem jajnika Marcheline Bertrand zmarła 27 stycznia 2007 w wie­ ku 56 lat. Angelina przyjechała do niej do szpitala Cedars-Sinai w Los Angeles zaledwie na trzy godziny przed śmiercią. Choć sa­ ma śmierć nie była zapewne dla aktorki aż tak wielkim szokiem ze względu na długotrwałą chorobę, to utrata ukochanej matki, z którą przez całe życie była tak blisko, zdruzgotała ją. - Żadne słowa nie wyrażą, jaką niezwykłą była kobietą i m at­ ką. Była także naszą najlepszą przyjaciółką - powiedziała we wspólnym oświadczeniu, które wydała wraz z bratem Jamesem Havenem. W wywiadzie, jakiego udzieliła w 2006 roku, Jołie obsypała Marcheline pochwałami. - Wychowała nas i pomogła stać się samodzielnymi ludźmi. Je­ steśmy jej życiem i sądzę, że dzięki nam czuje się spełniona —po­ wiedziała.

224

Ponoć jednym z ostatnich zdań, jakie Marcheline wypowiedzia­ ła do córki, było: „Wyjdź za tego człowieka”, a życzenie umierają­ cej matki nie pozostało bez wpływu na Angelinę. Osoba blisko za­ przyjaźniona z rodziną przyznała: — Marcheline ujęła dłoń Angeliny i powiedziała: „Wyjdź za te­ go człowieka. To anioł zesłany po to, żeby się tobą opiekować”. Po­ prosiła też Brada, żeby opiekował się Angeliną i dziećmi. Potem spojrzała w oczy córki i powtórzyła to, co mówiła jej od miesięcy dodała. Jak mówiono, prośba mamy „kompletnie zamurowała” Angeli­ nę, a Brad, który bardzo zbliżył się do Marcheline, odkąd związał się z jej córką, podobno potraktował to życzenie bardzo poważnie. — Brad nigdy nie przestał nakłaniać Angeliny, żeby stanęła z nim na ślubnym kobiercu, ale ona zawsze odmawiała —powie­ dział ktoś z przyjaciół. —Teraz może wypełnić obietnicę daną przy łożu śmierci. Sądzę, że zawsze po cichu marzyła o tym, że gdyby wychodziła za Brada, to Marcheline prowadziłaby ją do ołtarza. Niestety tak się nie stanie. Widać jednak, jak blisko jest z Bra­ dem, skoro Marcheline widziała w nim niemal syna. Był jej bar­ dzo drogi. Jak mówi przyjaciółka Jołie, śmierć Marcheline tylko podkre­ śliła pustkę, jaką zostawiło w życiu Angeliny rozdzielenie z ojcem. — Śmierć Marcheline w żaden sposób nie zmniejszyła przepa­ ści między Angie a jej ojcem. Nigdy nie wybaczyła mu, że ją opu­ ścił, i sądzę, że zabierze tę niechęć ze sobą do grobu. Bała się chwi­ li, gdy matka odejdzie. Cały czas miała poczucie, że straciła ojca, a teraz nie ma też matki. Być może właśnie śmierć mamy spowoduje, że Angelina al­ bo będzie tęsknić do stabilizacji, jaką mogłoby jej dać małżeństwo z Bradem, albo dotrzyma jednak danego sobie słowa i będzie uni­ kać wszelkich zobowiązań wobec mężczyzny, którego kocha. Tak czy siak, w miarę pogłębiania się związku oboje odkryli, że różnią się nie tylko postawą wobec małżeństwa. Na przykład Brad chce

225

zamieszkać na stałe w domu w Malibu, a Angelina pragnie, żeby dzieci wyrosły na „obywateli świata”. — Chcielibyśmy mieć bazę w Stanach. Ja chciałabym mieć bazę także w jakimś innym miejscu —powiedziała. —Marzy mi się, żeby posyłać dzieci do międzynarodowej szkoły i mieszkać na komplet­ nym odludziu gdzieś w Azji lub Afryce, i tyłko przyjeżdżać do Sta­ nów do pracy. Brad nie chciał również adoptować kolejnego dziecka tuż po narodzinach Shiloh, ale Angelina, nie przejmując się zamiesza­ niem, jakie to wprowadziłoby w ich życie, chętnie dałaby dom ko­ lejnemu niemowlęciu najszybciej, jak to możliwe. Musiała tylko się zastanowić, dokąd pojechać go szukać. — Następne dziecko adoptujemy - oznajmiła. - Nie wiem tyl­ ko, z jakiego kraju. Musi to być decyzja dobra zarówno dla Mad­ doxa, jak i dla Z. Chłopiec czy dziewczynka, nieważne z jakiego kraju - chodzi o to, żeby najlepiej pasowało do tych dzieci, które już mamy. Choć jej ciąża z Shiloh przebiegała bezproblemowo, Jolie wy­ znała, że nie wyobraża sobie, że mogłaby urodzić tyle dzieci, ile chciałaby mieć. Spytana, ile by to miało być, odpowiedziała: — Trzynaścioro. Ale jestem pewna, że za nic tyle nie urodzę! Zapewne jednym z powodów, dla których Jolie wolała adopto­ wać dzieci, niż je rodzić jest to, że po urodzeniu Shiloh aktorka cier­ piała na depresję poporodową. Nie tylko musiała dbać o potrzeby trójki dzieci, lecz także radzić sobie z pogłębiającą się chorobą m at­ ki, a to już było zbyt wiele nawet dla zawsze energicznej aktorki. — Dzisiaj też, karmiłam piersią i czuję się zmęczona - powie­ działa w jednym z wywiadów, jakich udzieliła tuż po porodzie. — Nie wiem, jak mam się pozbierać. Masa, jakiej nabrała podczas ciąży, szybko zniknęła i w tamtych dniach niewiele zostało z apetycznych krągłości aktorki. — Nic nie mogłam na to poradzić, że zaledwie dwa miesiące po przyjściu na świat Shiloh Brad musiał wracać do pracy i kręcić

226

wraz z przyjacielem Georgem Clooneyem film Ocean’s Thirteen — zwierzyła się. Angelina zawsze była dumna ze swojej niezależności, ale podobno złościło ją, że Brad spędza dużo czasu na spotkaniach z kolegami z planu, gdy ona potrzebuje pomocy w domu. Uwa­ żano, że George Clooney, jeden z najsłynniejszych kawalerów na świecie, ma na Brada zły wpływ i Angelinę złościły ich wypady na imprezy. Para zawarła więc umowę, że żadne z nich nie będzie nieobecne w domu przez zbyt długi czas. — Brad i ja planujemy robić tylko jeden film rocznie, żebyśmy mogli cały czas poświęcać dzieciom —powiedziała kiedyś Angelina. Gdy Pitt skończył zdjęcia do Ocean’s Thirteen, Jolie od ra­ zu rozpoczęła pracę nad filmem Cena odwagi, produkowanym przez firmę Brada i jego byłej żony, Płan B. Film opowiada opar­ tą na faktach historię życia Daniela Pearla, dziennikarza śledcze­ go, który został porwany, a następnie zamordowany w Pakista­ nie w 2002 roku. Angelina zagrała żonę Daniela, Mariane Pearl, a wiadomość o przyjęciu przez nią tej roli wzbudziła kontrower­ sje i to z dwóch powodów. Po pierwsze, początkowo planowano, że zagra ją Jennifer Aniston, ale odstąpiono od tego, gdy rozstała się z Bradem; po drugie, pewne grupy czarnych aktywistów uwa­ żały, że to niewłaściwe, żeby Angelina grała osobę rasy mieszanej. Nie bacząc na to, Jolie chętnie przyjęła propozycję, ponieważ film mówi! o rzeczach, w które sama mocno się angażowała, a poza tym Brad i dzieci mogli spędzić z nią sporo czasu w Indiach (tam właśnie kręcono film, ponieważ w Pakistanie mogło być zbyt nie­ bezpiecznie). Jolie jak zwykle włożyła serce i duszę w portret Mariane, ale ra­ dość macierzyństwa i bycia z Bradem, mężczyzną, z którym mog­ ła dzielić się nadziejami i marzeniami, przytłumiła jej ambicje i po­ zwoliła dostrzec, że są w życiu ważniejsze rzeczy niż praca. —Już nie przejmuję się tak bardzo, jak kiedyś —przyznała. Jestem szczęśliwsza, robiąc co innego.

227

Trójka dzieci to byio dla Angeliny za mało, adoptowała więc czwarte, zaledwie sześć tygodni po śmierci ukochanej mamy, Mar­ cheline. Pax Thien Jolie —czy też Pham Quang, jak się najpierw nazywał —miał tylko trzy lata, gdy Angelina i jej syn Maddox po­ jawili się w sierocińcu Tam Binh w Ho Chi Minh (dawny Sajgon) w Wietnamie. Choć Angelina była podekscytowana wizją zabra­ nia Paxa ze sobą do domu, dyrektor sierocińca, pan Nguyen Van Trung, zmartwił się, bo jego zdaniem formalna prezentacja nie przebiegła zgodnie z planem. - {Chłopiec} wstał o szóstej, jak pozostałe dzieci - opowiadał Trung. - Założył nowe ubranie i był bardzo podekscytowany - do­ dał. Jednakże, gdy Angelina przyklękła, żeby porozmawiać z Pa­ xem, objąć go i pocałować, chłopczyk zaczął płakać. Angelinę niełatwo zniechęcić, więc po prostu wzięła Paxa do osobnego po­ mieszczenia i uspokoiła. - Powiedziała mi, iż rozumie, że dziecko może się przestraszyć, wygląda na to, że doskonale sobie radzi z dziećmi —opowiadał da­ lej Trung. - Później był już spokojny, bardzo wesoły i szczęśliwy. Nawet bawił się z nowym bratem Maddoxem. Wizyta Angeliny w sierocińcu była bardzo krótka - trwała do­ kładnie dwadzieścia minut! - po czym Pax został zaniesiony do sa­ mochodu z przyciemnionymi szybami, a jego twarz zakryto przed fotoreporterami parasolem. Angelina szybko do niego dołączyła, po czym matka i przyszły syn pojechali dopełnić formalności. Nie­ którzy twierdzą, że Angelina uroniła kilka łez, gdy o godzinie dzie­ wiątej podpisano dokumenty adopcyjne i Pax formalnie został jej synem. Choć Brad bardzo się angażował w sprawę adopcji kolejnego dziecka, Angelina zaadoptowała Paxa jako samotna matka, ponie­ waż wietnamskie prawo nie zezwala na adopcję dzieci parom bez ślubu. - Brad bardzo chciał tam być, ale podpisał kontrakt i pracu­ je nad filmem w Los Angeles, więc nie mógł pojechać - powiedział

228

Trevor Nielson, rzecznik Brada. Miesiąc po adopcji Angelina pod­ jęła kroki oficjalnego włączenia Brada w adopcję i złożyła doku­ menty w sprawie zmiany nazwiska syna z Pax Thien Jolie na Pax Thien Jołie-Pitt. Mówiąc o swojej wielobarwnej rodzinie, Angelina stwierdzi­ ła, że to jej biologiczna córka Shiloh tak naprawdę odróżnia się od reszty klanu Jołie-Pitt. - Wygląda jak Brad —powiedziała Angie. —To zabawne, ale jest w rodzinie trochę odmieńcem, ponieważ ma blond włosy i nie­ bieskie oczy. Angelina, która nigdy nie wzbraniała się przed robieniem kilku rzeczy naraz, w kwietniu 2007 roku zaczęła kręcić następny film — Wanted —Ścigani. Mając pod ręką Brada, który zaopiekował się gromadką dzieci, Angie mogła kontynuować karierę i zagrać w fil­ mie akcji luźno opartym na miniserii komiksów pod tytułem Wan­ ted. Angie, choć prawdę mówiąc, nie była to jej najbardziej wy­ magająca rola, wcieliła się w postać Fox, seksownej i tajemniczej zabójczyni. Pozostałych bohaterów w tym kasowym hicie grali tacy gwiazdorzy, jak James McAvoy i Morgan Freeman. Rola Lary Croft w filmach Tomb Raider dobrze przygotowała Jolie do wykreowania także i tej postaci, a film przyniósł jej nagrodę publiczności w kate­ gorii Ulubiona Gwiazda Kina Akcji. Zupełnie inna była jej następna rola. Zagrała w filmie Oszukana, opartym na prawdziwej historii i wyreżyserowanym przez legen­ dę Hollywood Clinta Eastwooda i właśnie w tej produkcji możemy oglądać Angelinę w jej najlepszym wydaniu. Akcja filmu toczy się pod koniec lat 20. ubiegłego stulecia i Angelina gra w nim Chri­ stine Collins, samotną matkę, której kilkuletni syn Walter zaginął, gdy była w pracy. Po miesiącach udręki policja zawiadamia Collins, że chłopca odnaleziono, lecz gdy oddają jej dziecko, ona stwierdza, że to nie jest jej syn. Film pokazuje, jak desperacko kobieta próbu­ je udowodnić, że dziecko nie jest jej. Angelina jako oddana m at­ ka aż zanadto dobrze wczuła się w tragiczną historię tej kobiety.

229

Wspomniała nawet kiedyś, że niemal odrzuciła rolę, ponieważ cała historia wydała się jej zbyt straszna. — Gdy czytałam scenariusz, nie mogłam się od niego ode­ rwać, ale potem stwierdziłam: „Nie, zostawiam to ” —wyznała. — Nie chcę angażować się w ten projekt, ponieważ jest za bardzo denerwujący. Nie mogłam jednak przestać mówić o {Christine}. Siedziałam między ludźmi i chciałam, żeby dowiedzieli się o tej niezwykłej kobiecie. Do naszych scenariuszy dołączono gazeto­ we artykuły na tem at tego wydarzenia z 1928 roku. Czymś nie­ samowitym było wiedzieć, że to zdarzenie naprawdę miało miej­ sce, i widzieć na to dowody. To wydawało się zbyt dziwaczne, żeby mogło być prawdziwe. Sama Angelina przyznaje, że gra w tym filmie trochę wytrąciła ją z równowagi. - W czasie pracy nad tym filmem wariowałam —wspomina. Nie potrafiłam wyrzucić tej historii z głowy. Boli, jak się to ogląda, i bolało podczas kręcenia. W trakcie zdjęć paranoicznie bałam się o dzieci, gdzie są, co robią. Aktorka opowiedziała o sytuacji, kiedy to myślała, że Shiloh zniknęła. - Pamiętam pewien weekend. Zdrzemnęłam się, a Shiloh spa­ ła w kołysce. Gdy się obudziłam, jej nie było. Kompletnie oszala­ łam. A tymczasem nic się nie stało. Brad zabrał ją i pozostałe dzieci do parku. Ale historia Waltera nie dawała mi spokoju. W trakcie zdjęć ciągle przytulałam dzieci i trzymałam przy sobie. Jolie stwierdziła również, że więź między m atką a dzieckiem jest silniejsza niż każda inna, nawet ta, która łączy ją z Bradem. — Kocham Brada —powiedziała. —I gdyby cokolwiek mu się stało, byłabym zdruzgotana, ale gdyby coś stało się moim dzieciom { ...}, to jest coś, o czym nawet nie mogę myśleć. Jest tak przeraża­ jące. Jolie, która wciąż cierpiała z powodu śmierci matki, przyznała, że pracując nad tym filmem, czuła się znowu blisko mamy.

230

— Gdy Brad zobaczył ten film, od razu powiedział: „Jakbym widział twoją m am ę...”. Gdy zmarła, nie mogłam patrzeć na jej zdjęcie —zaraz zaczynałam płakać. Ale potem spojrzałam w lustro i widziałam ją w swojej twarzy: te same brązowe włosy, podob­ ny uśmiech. W pewnym sensie grałam ją w tym filmie. Spędzenie czasu z nią w ten sposób okazało się uzdrawiające - wspominała. Angelina przyrównała pasję i opiekuńczość Cristinę Collins do podobnych cech swojej mamy. — Mama nazywała się Marchełine, ale my żartem mówiliśmy na nią marshmallow14, ponieważ była najbardziej miękką, najdelikat­ niejszą kobietą na świecie. Była naprawdę cudowna i nigdy się nie złościła —nie przeklęłaby, nawet gdyby od tego zależało jej życie. Jeśli jednak chodziło o dzieci, potrafiła być naprawdę ostra, więc ten film w dużej mierze jest o niej. Wzorowałam się na niej, by­ ła w niej elegancja, ale i siła, wynikająca z wiedzy, co jest właściwe, a co nie. Jolie rozpływała się w pochwałach dla swojej matki, której tak bardzo jej brakowało, a tymczasem Clint Eastwood miał do powie­ dzenia same dobre rzeczy o Angelinie. — Zawsze podziwiałem jej talent - przyznał w wywiadzie. — W jakimś sensie ogranicza ją ta wspaniała twarz, najpiękniejsza na naszej planecie. Ale ona ma także wielki talent i łatwo to prze­ oczyć, ale kiedy już się to dostrzeże, człowiek uświadamia sobie, że to wspaniała, utalentowana osoba —dodał. Jak się okazało, tym ra­ zem talentu Angeliny nie przeoczono i za rolę w Oszukanej została nominowana do Oscara. Najpierw jednak powiększyła rodzinę. Przed spotkaniem Brada Angelina zawsze twierdziła, że nie czuje potrzeby posiadania biologicznych dzieci, skoro na świecie jest tyle ubogich, pozbawionych szans dzieciaków, potrzebujących 14 Miękka, słodka, często kolorowa pianka, robiona obecnie z cukru, syropu kukurydzianego i żelatyny. Dawniej było to lekarstwo na kaszel, wytwarza­ ne z ekstraktu z prawoślazu lekarskiego (ang. marshmallow).

231

dobrego domu. Jednakże po urodzeniu Shiloh postanowiła znowu zajść w ciążę i nie bacząc, że praca na planie Oszukanej była bar­ dzo wymagająca pod względem emocjonalnym, właśnie wtedy ona i Brad postanowili starać się o kolejne dziecko. — Było coś w rodzaju: chcesz zajść w ciążę w tym emocjonal­ nym stanie? —przyznała. —Czułam się taka wypalona —powiedzia­ ła jeszcze. Mimo wątpliwości Angie i Brad zaryzykowali i wkrótce aktorka znów była w ciąży. - Teraz żartujemy, że może mieliśmy za dużo energii, ponieważ skończyło się na bliźniętach! — przyznała z humorem. —To była wielka niespodzianka, śmialiśmy się jak szaleni, gdy się dowiedzie­ liśmy. Mimo że oboje byli przeszczęśliwi i bardzo podekscytowani nowiną, przez wiele miesięcy nie pisnęli na ten temat ani słowa. Wprawdzie prasa przez chwilę spekulowała, czy Angie urodzi bliź­ nięta, czy nie, i dopiero Jack Black, pracujący z aktorką przy pro­ dukcji filmu Kung Fu Panda (animowany film dla dzieci, w którym Angie użyczała głosu Tygrysicy), przypadkowo potwierdził te przy­ puszczenia. - Będziecie mieć taką gromadkę, jak Brady Bunch15, gdy te się urodzą! - powiedział podczas konferencji prasowej na festiwalu w Cannes, wskazując zaokrąglony brzuch Angeliny. Na szczęście Angie z humorem przyjęła tę niedyskrecję, gdy jednak zapytano ją o płeć dzieci, odparła, że „wolą zatrzymać to dla siebie”. Choć pojawiły się pogłoski, że zapłodnienie nastąpiło metodą in vitro, para temu zaprzeczyła, po czym Angie oświadczyła, że bliź­ nięta to nie taki znowu niezwykły przypadek, bo już zdarzały się w ich rodzinie. — Bliźnięta były w rodzinie Brada od strony matki, więc żarto­ waliśmy, że i nam może się to przytrafić, choć nie sądziliśmy, że tak 15 The Brady Bunch - popularny amerykański serial komediowy z lat 70. XX wieku, przedstawiający perypetie wielodzietnej rodziny.

232

się rzeczywiście stanie —przyznała. W typowym dla siebie szcze­ rym wywiadzie wyjawiła również, że dzięki jej wielkiemu brzucho­ wi seks z Bradem jest jeszcze lepszy. — To znakomicie wpływa na życie seksualne. Człowiek robi się znacznie bardziej kreatywny. Jest więc mnóstwo zabawy. A kobie­ ta jest przy tym taka zaokrąglona i pełna —oznajmiła bez skrępo­ wania, choć większość kobiet nie czułaby się sexy, będąc w ciąży z bliźniętami. Nie znaczy to jednak, że łatwo jej było opiekować się czwórką pozostałych dzieci. — Opracowaliśmy system, który polega na tym, że Brad pod­ nosi je za każdym razem, gdy chcą, żebym je wzięła na ręce —po­ wiedziała. - Nie schylam się, tylko wołam: „Kochanie!”, a on bie­ gnie i je podnosi. Zważywszy, że na miejsce narodzin Shiloh para wybrała N am i­ bię, nikogo nie zaskoczyło, iż teraz także chcieliby, żeby ich dzieci urodziły się poza Stanami. Wybór padł na Francję, pewnie dlate­ go, że matka Angeliny miała francusko-kanadyjskie pochodzenie. Mając tylu wysoko postawionych przyjaciół, nie musieli wynaj­ mować domu, ale na ostatnie tygodnie przed rozwiązaniem za­ trzymali się niedaleko kurortu Saint-Jean-Cap-Ferrat na Riwierze Francuskiej w Villa Maryland —wartym 30 milionów funtów pa­ łacu w stylu florenckim należącym do miliardera, współzałożyciela Microsoftu Paula Allena. N a terenie posiadłości znajdują się dwa lądowiska śmigłowców, a to oznaczało, że w razie potrzeby Ange­ linę będzie można szybko przewieźć do szpitala. Nie zostawiając niczego przypadkowi, zatrudniono ponoć nawet pilota wojskowe­ go, który czekał w pogotowiu 24 godziny na dobę, a także dwie dyplomowane pielęgniarki, położną i ginekologa. Angie miała po­ wód do takiej ostrożności, ponieważ w drugiej ciąży cierpiała na cukrzycę ciężarnych, puchnięcie nóg i niedociśnienie. Plotka głosi­ ła, że aktorka przynajmniej cztery razy zemdlała w ciąży, a w pew­ nym momencie nawet sądziła, że straciła dzieci, gdyż nie wyczu­ wała ich ruchów.

233

Obyło się jednak bez komplikacji i 12 lipca w szpitalu Fonda­ tion Lenval w Nicei na świat przyszły (przez cesarskie cięcie) bliź­ nięta Knox Leon i Vivienne Marcheline. Ważyły odpowiednio zale­ dwie 2,40 i 2,27 kilograma. Knox urodził się pierwszy, o godzinie 18.27, a jego siostrzyczka minutę później. Bliźniętom nadano imiona po różnych członkach rodziny. Knox odziedziczył imiona po dziadku Brada Halu Knoksie Hillhouse i pradziadku Angeliny, Leonie, a Vivienne —po matce Angeliny, Marcheline. Knox wpi­ suje się także w rodziną już tradycję, że imiona chłopców kończą się na „x”. Francuskie imię, Vivienne, upamiętnia natomiast kraj, w którym urodziły się dzieci. — Wiedziałam, że jak niemal wszystkie bliźnięta będą wcze­ śniakami, więc gdy zobaczyłam, jakie są duże i jakie mają zdro­ we płuca, uspokoiłam się —wyznała później Angelina. Dumny ta­ ta stwierdził, że poród był „absolutnie heroiczny”, a w wywiadzie udzielonym krótko po nim stwierdził, że bliźnięta są już wierną kopią obojga rodziców. — Powiedziałbym, że Vivienne przypomina Angelinę duchem, postawą i wyglądem - stwierdził. - Jest bardzo zgrabna, jak jej mama. A Knox trochę przypomina mnie. Lubi muzykę jak tata. Ale gdy się urodził, wyglądał jak W ładimir Putin! — Nasze bliźnięta to najsłodsze maleństwa na świecie — An­ gie była równie zauroczona. - Leżą koło siebie. Wspaniałe u bliź­ niąt jest to, że są ze sobą bardzo zżyte. Widzisz, jak spoglądają na siebie, czują swój zapach, dotykają się rączkami. To przepięk­ ny widok. W pewnym momencie człowiek myśli, że urodzenie tyl­ ko jednego dziecka skazuje je na jakąś samotność. Zaczynają się uśmiechać. Knox wygląda jak Brad, a Vivienne raczej jak ja. Za­ czyna się uwidaczniać ich osobowość. Knox wydaje się zrelaksowa­ ny, a Vivienne jest bardziej hałaśliwa. Nawet taka supermama jak Angelina przyznaje, że opieka nad bliźniętami, a do tego czwórką innych dzieci, to nie zawsze łatwa sprawa.

234

— Staramy się, żeby jadły jednocześnie, wtedy łatwiej zaplano­ wać czas, ale wtedy przy barze robi się bardzo tłoczno! —opowia­ dała kiedyś. Przez jakiś czas aktorka sądziła bowiem, że uda się jej karmić jednocześnie. — Myślisz sobie: „Jeśli inni są w stanie to robić, to ja też”. Ale to o wiele trudniejsze, niż piszą w książkach - przyznała. W koń­ cu, po trzech miesiącach karmienia piersią Angie się poddała. —To było wszystko, co mogłam zrobić - powiedziała. Opisując, jak to jest, gdy od czwórki dzieci przechodzi się od ra­ zu do szóstki, zawsze niewzruszona Angelina powiedziała: — To zabawne i cudowne. Posiadanie szóstki dzieci w sytuacji, kiedy masz już troje czy czworo, i tak wydaje się szaleństwem, po prostu robi się większy chaos, ale jest OK. Przy takiej liczbie dzieci większość par z trudem znajdowałaby czas na romansowanie, ale Angie wyjawiła, że ona i Brad nadal sta­ rają się znaleźć czas dla siebie. — Nawet jak zamkniesz drzwi, to dzieciaki i tak się dobijają! — przyznała. —Często pod koniec wieczoru staramy się razem kąpać, posiedzieć i porozmawiać, ale one słyszą wodę i chcą do niej wsko­ czyć —opowiadała dalej. Nie oznaczało to jednak, że Angelina czu­ ła się przez Brada zaniedbywana. Wręcz przeciwnie, jego miłość do do niej tylko się pogłębiła. —Jestem z człowiekiem na tyle dojrzałym, że kiedy patrzy na moje ciało, uważa je za piękniejsze niż kiedyś ze względu na dro­ gę, jaką przeszło, i życie, jakie przyniosło na świat —mówiła. —On naprawdę tak to widzi. Dlatego czuję się jeszcze bardziej seksow­ na. Mam szczęście, że mieszkam z tymi, których cenię najbardziej, w tym właśnie z Bradem, moim najlepszym przyjacielem i cudow­ nym ojcem. Nasze życie to bardzo, bardzo ciężka praca, ale jest też mnóstwo zabawy. Mamy siebie i mnóstwo miłości. A każdy, kto ma w życiu miłość, posiada rzecz ważniejszą niż wszystko inne. Rodzina jest dla Angie najważniejsza, ale aktorka wciąż należy do najbardziej poszukiwanych artystów swojego pokolenia i choć

235

w tym roku16 przegrała z Kate Winslet batalię o Oscara dla naj­ lepszej aktorki pierwszoplanowej (Kate otrzymała go za rolę w fil­ mie Lektor), wciąż ma mnóstwo propozycji. Teraz ambicje z młodo­ ści jednak zbladły i Angie odkryła, że życie to coś więcej niż tylko bycie gwiazdą filmową. Gdy otrzymała nominację do Oscara (za rolę w Oszukanej), mówiła tylko o tym, że bardzo by chciała, żeby Brad otrzymał statuetkę (był nominowany w kategorii najlepszy aktor pierwszoplanowy za film Ciekawy przypadek Benjamina But­ tona, ale przegrał z Seanem Pennem, który otrzymał tę nagrodę za rolę w filmie Obywatel Milk). — Mam nadzieję, że Benjamin Button dobrze wypadnie dziś wieczór. Trzymam kciuki za Brada. Jestem szczęśliwa, że wcze­ śniej zdobyłam Oscara, ale jest wielu takich, którzy mają wspa­ niałe kariery, a jednak statuetki nie otrzymali. Sądzę, że warto się zastanowić, co nam dają różne rzeczy, zwłaszcza te najbardziej przyjemne {...}. Człowiek nie powinien z ich powodu inaczej pa­ trzeć na swoją pracę — powiedziała przed ceremonią wręczenia statuetek. Jakże wymowna jest jej odpowiedź na pytanie, czy kariera znaj­ duje się na pierwszym miejscu jej listy priorytetów. — Najpierw dzieci, Brad, a potem praca humanitarna. To któ­ ra jest? Czwarta? —odrzekła wtedy. W ostatnich miesiącach napo­ mknęła, że być może pewnego dnia całkiem porzuci aktorstwo. — Nie zamierzam grać długo. Jestem gotowa zrobić jeszcze kil­ ka rzeczy i zniknąć, przygotować się do zostania babcią. Nie mar­ twię się więc tym, że muszę starać się utrzymać dotychczasowe tempo i na zawsze pozostać odnoszącą sukcesy gwiazdą. To wszyst­ ko jest bardzo miłe, ale miałam swój czas na opowiadanie historii i będę wystarczająco dobra, żeby opowiedzieć jeszcze kilka takich, które chcę opowiedzieć, i zarobić trochę pieniędzy. Ale wszystko ma swój czas i mam nadzieję, że nie będę już musiała tego robić 16 2009.

236

w późniejszym okresie życia. Przede wszystkim, mam mnóstwo dzieci i ciąży na mnie wielka odpowiedzialność za to, żeby były wychowane jak trzeba i żeby miały nas —wyjaśniła wyczerpująco. O jedną rzecz Angie z pewnością nie musi się martwić: o wspar­ cie ze strony partnera. Brad, dziś tak samo oddany miłości swojego życia, jak pierwszego dnia, zapewnia, że będzie jej pomagał nieza­ leżnie od tego, jaką podejmie decyzję. — W domu odbyła się wielka dyskusja: „Czy powinnam wrócić do pracy?”, a Brad bardzo mi pomógł - opowiadała. - „Praca jest częścią ciebie, więc powinnaś to robić. Będzie dobrze —maluchy posadzi się w twojej przyczepie, a starsze odwiedzą cię, gdy nie bę­ dą w szkole. Wszystko się uda”, powiedział wtedy. Nic dziwnego, że mając takie wsparcie ze strony ukochanego mężczyzny, Angie zdecydowała się na nowy film - The Mercenary: Love and Honour'1 —który opowiada o życiu rosyjskiej carycy K a­ tarzyny Wielkiej, panującej w drugiej połowie XVIII wieku. An­ gie, która po urodzeniu bliźniąt zdecydowała się na powrót do pracy, stwierdziła, że pewne oddalenie od rodziny tylko wzboga­ ci jej życie. — N a szczęście Brad jest wspaniałym ojcem. Gdy on pracuje, ja jestem w domu i odwrotnie. Każda matka wie, że musi mieć tro­ chę czasu tylko dla siebie, bo to pozwala jej być lepszą mamą — przekonywała. Jednakże fakt pozostaje faktem, że rola matki jest dla Angie najważniejsza, i zaledwie kilka miesięcy po narodzinach Knoxa i Vivienne Angelina wspomniała, że jedyną rzeczą, jaka powstrzy­ muje ją i Brada przed zaadoptowaniem siódmego dziecka, są pro­ cedury prawne. — Nie można tego nawet zacząć, dopóki najmłodsze dzieci nie skończą sześciu miesięcy, a tylko wtedy da się ocenić, jak nowa ro­ dzina funkcjonuje —powiedziała. Są przesłanki, że gdy Brangelina17 17 Jeszcze nie powstał, choć o planach jego nakręcenia mówi się od 2003 roku.

237

zdecyduje się na kolejną adopcję, wezmą chłopca z Birmy. W dro­ dze do Tajlandii para odwiedziła bowiem obozy birmańskich uchodźców i wrócili przejęci panującą tam nędzą. Można pomyśleć, że przy szóstce dzieci Angelina i Brad bę­ dą jeszcze bardziej chcieli zrobić światu przyjemność i zorganizo­ wać wspaniały, celebrycki ślub, na który wszyscy czekają, ale mimo wielu publicznych deklaracji o wzajemnej miłości wciąż wolą uni­ kać wszelkich formalnych związków. Nie ma wątpliwości, że nie­ zrównoważona kiedyś Angelina jest dziś szczęśliwsza niż kiedykol­ wiek i że zawdzięcza to głównie Bradowi. — Najpierw założyliśmy rodzinę, a to jest chyba największe zo­ bowiązanie, jakie można w ogóle podjąć —oznajmia w wywiadzie. —Nie czuję, żeby czegoś nam brakowało. Spotkałam właściwego człowieka i nie lubię, gdy go przy mnie nie ma. Nie lubię już także być sama, tak jak kiedyś. Angelina, którą teraz znamy, jest o wiele spokojniejszą, mą­ drzejszą i delikatniejszą wersją osoby, która lata temu wyskoczy­ ła na scenę Hollywoodu. Wydaje się zatem, że poczucie izolacji od świata stanowi już dla niej tylko odległe wspomnienie. U bo­ ku Brada znalazła zarówno poczucie stabilności, jak i radość życia, najlepszego przyjaciela i kochanka, kogoś, kto wygląda, że zostanie przy niej na zawsze. Zanim spotkała Brada, jak sama mówi, naj­ większym problemem w jej wszystkich związkach było to, że part­ nerzy jej nie rozumieli. - Byłam kochana, świetnie się bawiłam i czułam się uskrzydlo­ na, ale nigdy nie miałam kogoś, kto myślałby podobnie do mnie. Kogoś, kto widziałby we mnie to wszystko, co w sobie lubię - wy­ znała. W Bradzie znalazła bratnią duszę i osobę, która rozumie jej potrzebę buntu i nie ucieka od tego ani nie próbuje jej zamknąć w klatce. Brad podziwiał jej pracę humanitarną i umiejętność bycia matką, rozumiał też, że jej życiowe wybory nigdy nie były i nie bę­ dą konwencjonalne.

238

Jeden z kolegów Angeliny z planu Tomb Raidera powiedział kiedyś: — Ona jest zdecydowanie nienormalna i to jedna z rzeczy, która w niej najbardziej pociąga. Myślę, że jej partner będzie musiał być kimś naprawdę szczególnym, żeby sobie z tym poradzić. Brad dowiódł, że to właśnie on jest tym „szczególnym partne­ rem”, a Angelina zdaje sobie sprawę, jakie miała szczęście, że go znalazła. - Jest romantyczny, znajduje czas na nasze rozmowy, jest tro­ skliwy i cudownie radzi sobie z dziećmi - powiedziała. - Czego więcej mogłaby chcieć dziewczyna?

18

gra o życie Nigdy nie przyznaje się do swoich słabości. Dlatego 38-letnia Angelina Jolie operację usunięcia piersi i ich rekonstrukcję prze­ szła w tajemnicy. Kiedy publicznie ogłosiła, co się wydarzyło, jej oświadczenie wywołało prawdziwą burzę. Jedni uznali to za praw­ dziwy akt odwagi, inni zarzucają aktorce, że to sprytna zagrywka marketingowa... Choć paparazzi śledzą ją nieustannie, a każdy jej ruch jest gło­ śno komentowany w mediach, Angelinie aż przez trzy miesiące udało się ukryć przed światem jedną ze swoich najpilniej strzeżo­ nych tajemnic. Gwiazda ujawniła ją dopiero w artykule zatytu­ łowanym Mój medyczny wybór, który opublikowała w „New York Timesie”. „Podjęłam decyzję i poddałam się podwójnemu zabiego­ wi mastektomii”—pisze Jolie, zaznaczając przy tym, że nie zacho­ rowała na raka piersi, ale działała profilaktycznie, chcąc jak naj­ bardziej zminimalizować ryzyko choroby. Ta wiadomość zaskoczyła cały świat i stała się tematem numer jeden w mediach. Wszyscy chcieli się dowiedzieć, dlaczego 38-letnia aktorka, która dla milio­ nów kobiet jest wzorem do naśladowania, a dla mężczyzn symbo­ lem seksu, podjęła tak dramatyczną decyzję, skoro nie była cho­ ra. Kilka lat temu uznana za najbardziej wpływową gwiazdę przez

240

magazyn „Forbes”, teraz —świadoma tego wpływu —postanowiła zwrócić uwagę na problem raka u kobiet. Widmo nowotworu piersi i jajnika towarzyszyło Angelinie od dziecka. „«Rak» to słowo, które ciągle mnie przeraża, które wywo­ łuje we mnie poczucie niewyobrażalnej bezsilności” —mówi Jolie. Jej obawy nie biorą się znikąd. Najpierw na raka jajnika umarła jej babcia, następnie jej mama, aktorka Marcheline Bertrand. „Przez blisko dekadę walczyła z rakiem, zmarła w wieku 56 lat. Broniła się wystarczająco długo, by poznać i przytulić pierwsze wnuki. Mo­ je kolejne dzieci nie będą niestety miały szansy jej poznać i przeko­ nać się, jaką była wspaniałą, kochającą kobietą” - pisze Angelina. Aktorka bała się, że historia się powtórzy i wyniszczająca choro­ ba prędzej czy później dotknie także ją. Jej dzieci: Shiloh, Maddox, Zahara, Knox, Pax i Vivienne czasem zadawały mamie trudne py­ tanie: „Czy ty też umrzesz na raka jak babcia?”. „Zawsze mówiłam im, żeby się nie martwiły, ale prawda jest taka, że mam niewłaściwy gen BRCA1, co drastycznie zwiększa ryzyko, że dostanę raka piersi i raka jajnika” —zdradza gwiazda. Lekarze oszacowali, że prawdo­ podobieństwo wystąpienia u niej guza piersi wynosi aż 87 procent, jajnika zaś 50 procent. Angelina nie miała najmniejszych wątpli­ wości, że musi zapobiec chorobie i zwyciężyć ją, zanim ta uderzy. Za wszelką cenę. Od lutego do kwietnia poddawała się terapii w klinice Dana­ -Farber w Bostonie. Najpierw dokładne badania krwi, potem ope­ racja amputacji obu piersi, która trwała aż osiem godzin, i kolej­ na, po dziewięciu tygodniach, operacja rekonstrukcji piersi. Jej ukochany Brad Pitt czuwał przy szpitalnym łóżku dzień i noc. Nie spał, bo cały czas w jego głowie przesuwały się obrazy sprzed sze­ ściu lat, gdy m atka Angeliny była umierająca. Po przebudzeniu się z narkozy Angelina wyglądała, jakby zeszła z pola bitwy. Była cała posiniaczona, a rozdzierający ból w klatce piersiowej był trudny do zniesienia. Środki przeciwbólowe dzia­ łały tylko przez chwilę. Nie miała piersi, jednak nie czuła, że jej 241

kobiecość umarła. Wiedziała, że to nic w porównaniu z bojem, ja­ ki musiałaby stoczyć z chorobą. „Decyzja Angeliny jest absolutnie heroiczna. Jestem z niej dumny. Dzień operacji był dla nas szczę­ śliwym dniem. Jedyne, czego pragnę dła Angeliny, to żeby miała długie i zdrowe życie ze mną. I z naszymi dziećmi” - wyznaje Pitt. Mimo że operacja należała do skomplikowanych, aktorka po kilku dniach wróciła do domu, do normalnego życia, które tak bardzo kocha i niezwykle sobie ceni. Teraz jest znacznie spokojniejsza, bo na pytania swojej gromadki pociech, czy umrze na raka, może od­ powiedzieć: „Nie!”. Ryzyko zachorowania spadło bowiem do pię­ ciu procent. Jej dzieci są za małe, żeby zdać sobie sprawę z tego, na jaki heroiczny krok zdecydowała się dla nich matka. „Widzą tyl­ ko małe blizny, a reszta to ich mamusia. Taka sama jak wcześniej. Wiedzą, że kocham je nad życie i zrobię wszystko, żeby zostać z ni­ mi tak długo, jak tylko będzie to możliwe” —wyznaje Jolie i doda­ je, że ma nadzieję, iż kobiety pójdą w jej ślady i zaczną się badać. Taki był przecież cel jej wyznania na łamach „New York Timesa”. Już mówi się, że nie tylko w Stanach Zjednoczonych kobiety sztur­ mem ruszyły do gabinetów ginekologicznych, a tym samym liczba badań mammograficznych oraz genetycznych zwiększyła się o po­ łowę. A co najważniejsze, rozpoczęła się światowa debata na te­ mat leczenia oraz profilaktyki raka piersi i jajnika. Głos zabrali nie tylko lekarze, ale również gwiazdy, które postanowiły przedstawić swoje stanowisko w tej sprawie. Niektóre z nich doskonale wiedzą, co znaczy walka o życie, gdy przystępuje się do niej, mając za prze­ ciwnika raka. Złośliwi zarzucają aktorce zagrywkę czysto PR-ową, która ma poszerzyć grono jej wielbicieli i fanów. Już mówi się, że Angelina niebawem po raz kolejny podda się poważnej operacji. Tym razem usunie jajniki, gdyż cały czas znaj­ duje się w grupie wysokiego ryzyka zachorowania na nowotwór. Pewne jest, że nie zrobi jednak z operacji medialnego przedstawie­ nia. O przebytym zabiegu poinformuje wszystkich, gdy już będzie

242

miała go za sobą. Ale tylko jeśli poczuje, że może w ten sposób osiągnąć konkretny cel. Jaki? Że jej historia znowu zwróci uwagę na poważny problem i - być może - uratuje komuś życie18. 18 Tekst rozdziału 18. pochodzi z „Gali” (12/2013), jego autorem jest Wiktor Krajewski.

filmografia 1982 1993 1993 1993 1995 1995 1996 1996 1996 1997 1997 1997 1998 1998 1998 1999 1999 1999 2000 2001 2001

2002 2003

244

Szukając wyjścia {Lookin’ to Get Out) jako Tosh Cyborg 2: Szklany cień {Cyborg 2) jako Casella „Cash” Reese Angela & Viril (1993) (film krótkometrażowy) jako Angela Alice & Viril (1993) (film krótkometrażowy) jako Alice Hakerzy (Hackers) jako Kate Libby/„Dopalacz” Bez dowodów {Without Evidence) jako Jodie Swearingen Mojave Moon jako Eleanor „Elie” Rigby Tylko miłość (Love Is A li There Is) jako Giną Malacici Wtajemniczenie (Foxfire) jako Margaret „Legs” Sadovsky Prawdziwe kobiety {True Womeń) (TV) jako Georgia Virginia Lawshe Woods George Wallace (TV) jako Cornelia Wallace Udając Boga {Playing God) jako Claire Gia jako Gia Marie Carangi Hell’s Kitchen jako Gloria McNeary Gra w serca {Playing by Heart) jako Joan Zmęczenie materiału {Pushing Tin) jako Mary Bell Kolekcjoner kości (The Bonę Collector) jako Amelia Donaghy Przerwana lekcja muzyki {Girl, Interrupted) jako Lisa Rowe 60 sekund {Gone in 60 Secondś) jako Sara „Sway” Wayland Lara Croft: Tomb Raider jako Lara Croft Grzeszna miłość {Original Sin) jako Julia Russell/Bonnie Castle Co za życie {Life or Something Like it) jako Lanie Kerrigan Lara Croft Tomb Raider: Kolebka życia {Lara Croft Tomb Raider: The Cradle ofLife) jako Lara Croft

2003 2003 2004 2004 2004 2004 2004 2005 2006 2007 2007 2008 2008 2008 2010 2010 2010 2011 2011

Bez granic (Beyond Borders) jako Sarah Jordan Trading Women (dokument) (głos) narrator Złodziej życia (Taking Lines) jako Illeana Scott Rybki z ferajny (Shark Tale) (głos) jako Lola Sky Kapitan i świat jutra (Sky Captain and the World ofTomorrow) jako Kapitan Francesca „Franky” Cook The Fever (TV) jako Rewolucjonistka Aleksander (Alexander) jako Olimpia, matka Aleksandra Pan i Pani Smith (Mr. & Mrs. Smith) jako Jane Smith Dobry agent (The Good Shepherd) jako Margaret „Clover” Russell Beowulf ')2Ś&o m atka Grendela Cena odwagi (A Mighty Heart) jako Mariane Pearl Kung Fu Panda (głos) jako Tygrysica Oszukana (Changeling) jako Christine Collins Wanted - Ścigani (Wanted) jako Fox Salt jako Evelyn Salt Turysta (The Tourist) jako Elise Clifton-Ward Święta, święta i Po (Kung Fu Panda Holiday Special) (głos) jako Tygrysica Kung Fu Panda 2 (głos) jako Tygrysica Kung Fu Panda: Secrets of the Masters (głos) jako Tygrysica

Nakręcone, ale jeszcze przed premierą:

2014 2014

Maleficent jako Maleficent Salt 2 jako Evelyn Salt

bibliografia w języku angielskim

Jolie Angelina, Noies from My Tranels, New York NYJ 2003 McFay Edgar, Angelina Jolie. Angel in Disguise, Edmonton 2005 Reinstein Mara, Bartolomeo Joey, Brad & Jen. Tbe Rise and Fali of Hollywood’s Golden Couple, New York 2005 w języku polskim

Morton Andrew, Angelina. Biografia nieautoryzowana. Przekł. W ła­ dysław Jeżewski, Warszawa, cop. 2010

Angelina Jolie, jedna z najpiękniejszych i odnoszących największe sukcesy aktorek Hollywood, połówka słynnej superpary Brangelina, wydaje się mieć już wszystko. Jednak życie tej największej na świecie uwodzicielki wśród gwiazd filmowych nie zawsze było łatwe. Bolesne, skomplikowane dzieciństwo do dziś rzuca cień na jej relacje ze słynnym ojcem, aktorem Jonem Voightem. Choć poszła w jego ślady i została aktorką, uwagę popularnej prasy przyciągały przede wszystkim jej namiętne związki z mężczyznami i kobietami, fantazje, liczne tatuaże i próby samobójcze, czyli to, co przynosiło jej reputację niegrzecznej dziewczynki Hollywood. Jednakże teraz Angelina, która wraz z Bradem Pittem wychowuje trójkę adoptowanych i trójkę własnych dzieci oraz jako ambasador dobrej woli ONZ poświęca się bez reszty pracy na rzecz uchodźców, zupełnie zmieniła swój wizerunek. Laureatka Nagrody Akademii Filmowej i trzech Złotych Globów w końcu po wzlotach i upadkach odzyskała równowagę, wiodąc dziś ustabilizowane życie rodzinne, jakiego zawsze pragnęła. Książka przedstawia historię dramatów, skandali, przygód i romansów Angeliny Jolie, a jednocześnie jest wnikliwą, inspirującą opowieścią i lekturą obowiązkową każdego wielbiciela tej aktorki.

Dziesięć groszy z każdego sprzedanego egzemplarza książki zostanie przekazane na statutową działalność Stowarzyszenia „Wspólnymi Siłami", potocznie zwanego Domem Samotnej Matki.

Patroni medialni:

G ala

G ala.pl ISBN 978-83-7778-331-3

Książki dostępne w księgarniach, na www.gjksiazki.pl i w sprzedaży wysyłkowej: tel. 22 360 37 77

9 788377 783313 >

cena 39,90 zł

U góry: Angelina i jej ojciec w Los Angeles na Balu Gubernatorskim po 58. ceremo­

nii rozdania Oscarów w 1986 roku. U dołu: Angelina, z ojcem i bratem Jamesem Havenem w Los Angeles na ceremonii rozdania Oscarów w 1988 roku.

W wieku 16 lat Angelina zaczęła pojawiać się w rozmaitych wideoklipach. Na zdję­ ciach kadry z teledysków do A lta M area Antonella Vendittiego (u góry ) oraz do A ny­ body Seen M y Baby grupy The Rolling Stones (u dołu).

U góry: Kadr z thrillera H a kerzy (1995), pierwszego filmu dużej wytwórni, w któ­

rym Jolie grała główną rolę. Powy ż e j p o lewej: Z mężem Jonnym Lee Millerem, którego poznała jako dziewiętna­ stolatka na planie H akerów. Powyżej p o praw ej: W 1998 roku Angelina zagrała główną rolę w telewizyjnym fil­ mie Gia. Opowiadał on historię życia uzależnionej od narkotyków, zmarłej na AIDS

s upermodelki Gii Marie Carangi. Udział w tej produkcji w końcu przyniósł aktorce zasłużone uznanie.

U góry: Rola w filmie W tajem niczenie, 1996 rok. Angelina kolejny raz zakochała się na planie - jej wybranką została Jenny Shimizu, japońsko-amerykańska modelka i aktorka. U dołu: W 2000 roku Jolie otrzymała Oscara dla najlepszej aktorki drugoplanowej za rolę Lisy Rowe w filmie P rzerw ana lekcja m u zyk i, w którym wystąpiła u boku Winony Ryder.

Jenny Shimizu, kochanka Angie.

U góry: W 2000 roku Angelina Jolie przyjęła najbardziej wymagającą fizycznie rolę

w swojej karierze. Wcieliła się w postać Lary Croft —hałaśliwej, pełnej życia kobiety o długich, czarnych włosach i gorącym ciele. Doskonale pasowała do roli seksownej bohaterki kina akcji. P oniżej p o lewej: Angelina na ceremonii wręczania Złotych Globów w 2001 roku.

Był to najbardziej gotycki i najbardziej uwodzicielski okres jej życia. P oniżej p o praw ej: Z drugim mężem, Billym Bobem Thorntonem, na londyńskiej premierze filmu Lara Croft: Tomb Raider. Widać, jak bardzo małżonkowie są w so­

bie zakochani.

Z Colinem Farrellem, kolejnym kolegą z planu, z którym ponoć miała romans.

Angelina ze swoją wielką miłością - dopiero co zaadoptowanym synkiem Maddoxem.

Angelina Jolie, działaczka humanitarna. Na zdjęciu w czasie rozmowy z małą dziewczynką z grupy uchodźców w miejsco­ wości Tine w Czadzie. Misja miała na celu zorganizowanie pomocy dla uchodźców, którzy nie wahali się podjąć pełnej niebezpieczeństw wędrówki przez rozpaloną pu­ stynię, aby uciec przed walkami i przemocą w zachodnim Sudanie.

Angelina, ambasador dobrej woli przy Wysokiej Komisji O N Z do spraw Uchodź­ ców, uczestniczy w dorocznym spotkaniu Światowego Forum Gospodarczego w Szwajcarii w 2005 roku.

U góry p o lewej: Miła przejażdżka z synkiem Maddoxem dorożką w Central Parku. U góry p o praw ej: Przyjazd do Cheshire w celu wsparcia akcji charytatywnej Adopt­

-A-Minefield, której jest patronką. U dołu: Rozmowa z młodymi Induskami podczas dwudniowej wizyty w Delhi, któ­ re odwiedziła jako ambasador dobrej woli UNHCR.

Kadr z filmu Pan i P ani S m ith - na planie tej produkcji spotkało się dwoje najsek­ sowniejszych aktorów Hollywoodu, Angie i Brad Pitt. Natychmiast przypadli sobie do gustu i szybko rozeszły się plotki o napięciach między Bradem a jego ówczesną żoną, Jennifer Aniston (wstaw ka).

Podczas kręcenia filmu Pan i P a n i S m ith Brad i Angelina coraz bardziej zbliżali się do siebie i ich zdjęcia na ślubnym kobiercu (u dołu), choć były to tylko kadry z fil­ mu, znalazły się na pierwszych stronach wszystkich tabloidów.

U góry: Z reżyserem Clintem Eastwoodem w trakcie pracy nad filmem Oszukana. Za główną rolę w tej produkcji Angelina otrzymała nominację do Oscara. U dołu: Brad i Angelina na motocyklowej przejażdżce w Ho Chi Minh (dawny Saj­ gon) w Wietnamie.

Szczęśliwa rodzina. Angelina i Brad na międzynarodowym lotnisku Narita w Japonii wraz z gromadką swoich dzieci: nowo narodzonymi bliźniętami Knoxem Leonem i Vivienne Marche­ line, Paxem, Zaharą, Shiloh i Maddoxem (schowany).

Brad i Angelina, najpiękniejsza para Hollywood, na czerwonym dywanie podczas 81. ceremonii rozdania Oscarów w lutym 2009 roku.