Roberts Nora Eva Dallas 40 Zdrada i smierc

NORA ROBERTS pisząca jako J.D.Robb

Zdrada i śmierć Tytuł oryginału TREACHERY IN DEATH W naturze człowieka nie istnieje nic takiego, jak zdecydowane i swobodne opowiedzenie się czy to za dobrem czy za złem - z wyjątkiem momentu egzekucji. NATHANIEL HAWTHORNE I na swoją wściekłość ciągle chucha.

ROBERT BURNS

Rozdział 1 Starszy mężczyzna leżał pośród rozsypanych batoników i gum do żucia. Ze zgniecionych puszek napojów bezalkoholowych, energetycznych i izotonicznych wypływały przez rozbitą szybę lodówki kolorowe strugi. Porwane torebki chipsów sojowych, rozdeptanych na miazgę, pokrywały podłogę skromnego sklepiku. Na ścianie za ladą wisiało oprawione w ramki zdjęcie, przedstawiające tego mężczyznę, kiedy był znacznie młodszy, i kobietę, która - jak przypuszczała Eve -

teraz była wdową po nim. Stali przed sklepem, trzymając się za ręce. Na ich twarzach malowała się duma i zadowolenie oraz optymizm. Przyszłość tego człowieka zakończyła się dziś, pomyślała, w kałuży krwi i pośród rozsypanych przegryzek. Porucznik Eve Dallas stała, patrząc na zwłoki w zdemolowanym sklepie, a policjant, który pierwszy pojawił się na miejscu wydarzenia, przekazywał jej to, co zdążył ustalić. - To Charlie Ochi. Razem ze swoją żoną prowadzą ten sklepik od blisko pięćdziesięciu lat.

Widząc nerwowy tik na twarzy mundurowego, Eve domyśliła się, że funkcjonariusz znał denata. - Pani Ochi jest na zapleczu, razem z ratownikiem medycznym. - Znów mu drgnął mięsień. - Ją też pobili, jakby im było za mało. -

Ilu ich było?

- Powiedziała, że trzech. Trzej mężczyźni w wieku dwudziestu kilku lat. Jeden biały, jeden czarny, jeden żółty. Przychodzili tu już wcześniej, właściciele przepędzili ich za kradzież. Tym razem pojawili się z jakimś urządzeniem własnej roboty, którym zablokowali kamerę.

Ruchem głowy wskazał urządzenie monitorujące. - Uważa, że byli naćpani do nieprzytomności, śmieli się jak hieny, wpychali do kieszeni batony. Próbowała ich powstrzymać, a wtedy uderzyli ją czymś w rodzaju pałki. Kiedy jej mąż wyszedł z zaplecza, też go uderzyli, ale nie dał się zastraszyć. Jeden z nich przyłożył mu jakiś aparat do piersi. Według słów pani Ochi mąż padł jak podcięty. Zabrali trochę towaru słodyczy, chipsów i tym podobnych rzeczy - nie przestając się śmiać, narobili trochę szkód i uciekli. -

Podała ich rysopisy?

- Tak, i to dość dokładne. A na dodatek mamy świadka, który widział, jak wybiegali ze sklepu, i rozpoznał jednego z nich. To niejaki Bruster Lowe, znany jako Skid. Powiedział, że pobiegli na południe. Świadek, Yuri Drew, czeka na zewnątrz. To on powiadomił policję. - Na razie dziękuję. - Eve odwróciła się do swojej partnerki. - Jak chcesz się do tego zabrać? - Kiedy Peabody zamrugała swoimi ciemnymi oczami, Eve powiedziała jej: - Ty pokierujesz śledztwem. Jak chcesz się do tego zabrać? - Dobra. - Odznaka Peabody nie była nowiutka, ale wciąż błyszczała. Eve

dała Delii chwilę na zebranie myśli. - Sprawdźmy Lowe'a, ustalmy jego adres, zapoznajmy się z jego kartoteką, jeśli w niej figuruje. Może dowiemy się czegoś o jego kumplach. Musimy rozesłać ich rysopisy. Chcę, żeby szybko ujęto tych dupków. Eve widziała, jak w miarę mówienia jej była asystentka, a obecna partnerka, nabiera pewności siebie. - Musimy tu ściągnąć techników. Ci kretyni przypuszczalnie zostawili masę odcisków i śladów. Przekonamy się, co zarejestrowała kamera, zanim ją zablokowali, resztę zostawimy wydziałowi przestępstw

elektronicznych. Peabody, z ciemnymi włosami, sczesanymi z kwadratowej twarzy i związanymi w kucyk, spojrzała na zwłoki. - Nie ma co zwlekać, trzeba znaleźć jego dane. - Już się do tego biorę - powiedziała Eve, a jej partnerka znów zamrugała zaskoczona. -

Serio?

- Ty kierujesz śledztwem. Skrzyżowawszy długie nogi, Eve przeczytała na głos to, co się

wyświetliło na ekranie jej palmtopa. Bruster Lowe, alias Skid, biały, lat dwadzieścia trzy. Brak aktualnego adresu zamieszkania. Ostatnio mieszkał przy Avenue B, u matki. Notowany, mam wykaz jego wykroczeń, zanim osiągnął pełnoletność. Posiadanie zakazanych substancji, wandalizm, kradzieże sklepowe, niszczenie własności prywatnej, kradzieże samochodów i te pe, i te de. -

Czy są odsyłacze...

- Są. Nie ty jedna wiesz, jak się to robi - przypomniała jej Eve. - Razem z nim byli aresztowani Leon Slatter alias Slash, mężczyzna rasy mieszanej, wiek

dwadzieścia dwa lata, i Jimmy K. Rogan, alias Smash, mężczyzna rasy czarnej, wiek dwadzieścia trzy lata. Najprawdopodobniej działali razem. -

Bardzo dobrze. Adresy?

- Slatter mieszka przy Zachodniej Czwartej. - Świetnie. Funkcjonariuszu, proszę wziąć dane od pani porucznik. Chcę, żeby zatrzymano tych trzech osobników. Moja partnerka i ja włączymy się do poszukiwań, kiedy tu skończymy, ale nie warto tracić czasu. -

Tak jest.

- Ja przesłucham świadka - zwróciła się Peabody do Eve. - Ty przesłuchaj żonę, dobrze? -Ty... - Ja kieruję śledztwem. Rozumiem. Dzięki, Dallas. To coś niezwykłego usłyszeć podziękowania za zlecenie zajęcia się trupem, pomyślała Eve, kiedy przykucnęła, żeby potwierdzić jego tożsamość. Ale ostatecznie były policjantkami od zabójstw. Poświ ęciła jeszcze kilka minut na oględziny zwłok, obejrzała stłuczenia na skroni i rękach. Nie miała cienia

wątpliwości, że lekarz sądowy potwierdzi, iż żadne z nich nie spowodowało śmierci. Ale elektroniczny zakłócacz domowej roboty, przyłożony do klatki piersiowej pana Ochiego, prawdopodobnie wywołał wstrząs, który sprawił, że osiem-dziesięciotrzyletnie serce mężczyzny przestało bić. Eve wyprostowała się i obrzuciła wzrokiem zdemolowane pomieszczenie. Z tego, co widziała, mieli ładny sklepik. Podłogi, okno i lada lśniły czystością, jeśli nie liczyć rozlanych napojów oraz kałuży krwi. Towary, których nie zrzucono na ziemię ani nie zniszczono, stały równiutko na półkach.

Pięćdziesiąt lat prowadzili sklep, przypomniała sobie słowa funkcjonariusza, pracowali, wiedli spokojne życie, póki trójka skurczysynów nie postanowiła tego zniszczyć dla garści batoników i chipsów sojowych. Po dwunastu latach służby w policji przestało ją dziwić to, co jedni ludzie robią innym. Ale nadal wkurzało ją marnotrawstwo i nonszalancja. Przeszła na zaplecze, gdzie mieściło się biuro i magazyn. Ratownik medyczny pakował swój sprzęt. - Pani Ochi, naprawdę powinna pani pozwolić się zabrać do szpitala.

Kobieta pokręciła głową. - Moje dzieci, moje wnuki już tu jadą. Zaczekam na swoje dzieci. - Kiedy tu dotrą, powinna pani zgłosić się na badanie. - Mówił łagodnie i cicho, delikatnie położywszy dłoń na jej ramieniu. - Dobrze? Proszę przyjąć moje wyrazy współczucia. - Dziękuję. - Przeniosła na Eve spojrzenie swoich zielonych oczu. Twarz miała pomarszczoną ze starości i posiniaczoną. - Zabili Charliego powiedziała zwyczajnie. - Tak, proszę pani. Przykro mi w związku z poniesioną przez panią stratą.

- Wszystkim jest przykro. Tym trzem, którzy go zabili, też będzie przykro. Gdybym mogła, sprawiłabym własnymi rękami, żeby im było przykro. - Zajmiemy się nimi. Jestem porucznik Dallas. Muszę zadać pani kilka pytań. - Znam panią. - Pani Ochi podniosła rękę i wycelowała palec w Eve. Widziałam panią w telewizji w programie „Teraz". Widziałam panią z Nadine Furst. Razem z Charliem lubimy oglądać ten program. Zamierzaliśmy przeczytać książkę, którą napisała o pani. - Właściwie nie jest o mnie. - Ale Eve nie ciągnęła tego tematu, bo były

ważniejsze sprawy, o których należało porozmawiać... I ponieważ trochę ją to peszyło. - Może opowie mi pani, co się wydarzyło, pani Ochi? - Powiedziałam o wszystkim tamtemu policjantowi i powiem też pani. Stałam za ladą, a Charlie był na zapleczu, kiedy weszli. Powiedzieliśmy im, żeby więcej się tu nie pokazywali, bo kradną, niszczą, obrażają nas i naszych klientów. Ta trójka szuka kłopotów. To chuligani. Biały chłopak wycelował przedmiot, który trzymał w rękach, w kamerę, i obraz na monitorze zniknął. Mówiła tak, jakby wykuwała słowa młotkiem w kamieniu, jej oczy pozostały

suche i pełne złości. Żadnych łez, pomyślała Eve, przynajmniej na razie. Tylko zimny płomień gniewu, jaki znają naprawdę tylko ci, którzy ocaleli. - Śmiali się - ciągnęła pani Ochi. Poklepywali się po plecach, robili żółwiki, czarny powiedział: „Co teraz zrobisz, stara babo?" i złapał garść cukierków. Krzyknęłam na nich, żeby się wynosili z mojego sklepu, a ten drugi, mieszaniec, uderzył mnie czymś, aż zobaczyłam wszystkie gwiazdy. Próbowałam dostać się na zaplecze, gdzie był Charlie, ale znów mnie uderzył i upadłam. Nie przestawali się śmiać. Byli naćpani - dodała. - Wiem, jak wyglądają ludzie po narkotykach.

Pojawił się Charlie. Leżałam na podłodze, pomyślałam, że ten mieszaniec zaraz znów mnie uderzy, lecz Charlie rzucił się na niego i go odciągnął. Próbowałam wstać, żeby mu pomóc, ale... Głos jej się załamał, gniew zastąpiło poczucie winy. -

Była pani poturbowana, pani Ochi.

- Ten czarny uderzył Charliego tak, jak mieszaniec uderzył mnie, ale Charlie nie upadł. Mój Charlie nie był ani tak duży, ani młody, jak ci zabójcy, ale był silny. Zawsze był silnym mężczyzną. Wzięła głęboki oddech i uspokoiła się

nieco. - Oddał mu. Próbowałam wstać i znaleźć coś, czym mogłabym zdzielić tych łobuzów. W pewnej chwili ten biały powiedział: „Pieprz się, ty stary dziadu" i przytknął Charliemu ten przedmiot... Zakłócacz, paralizator czy co to było... Tutaj. Położyła rękę na sercu. - Rozległ się suchy trzask, jaki czasem wydają urządzenia elektryczne, jeśli domyśla się pani, o co mi chodzi. A potem pstryknięcie i Charlie upadł. Przycisnął rękę do piersi, powiedział „Kata", powiedział moje imię... - Usta

4 jej zadrżały, ale się opanowała. Powiedział „Kata" i upadł. Doczołgałam się do niego. Nie przestawali się śmiać i wydzierać, tłukli wszystko, deptali. Wreszcie jeden z nich, nie wiem, który, kopnął mnie w bok, i wybiegli. Pani Ochi na chwilę zamknęła oczy. - Wybiegli, a potem, zaraz... Za minutę? Może wcześniej, wbiegł Yuri. Próbował pomóc Charliemu, zaczął mu robić masaż serca. Dobry chłopak z tego Yuriego... Kiedyś jego tata u nas pracował... Ale nie mógł pomóc mojemu mężowi. Zadzwonił na policję i na pogotowie, wyjął lód z zamrażarki, żeby

przyłożyć mi na głowę. Siedział ze mną, ze mną i z Charliem, do przyjazdu policji. Pochyliła się do przodu. - Nie są nikim ważnym. My też nie jesteśmy nikim ważnym w przeciwieństwie do tych, o których rozmawia pani z Nadine Furst w programie „Teraz". Ale nie pozwoli pani, żeby im to uszło na sucho, prawda? - Jesteście ważni dla nowojorskiej policji, pani Ochi. Pani i pan Ochi jesteście ważni dla mnie, dla mojej partnerki, dla każdego gliniarza, prowadzącego tę sprawę.

- Wierzę pani, kiedy to pani mówi, bo pani też w to wierzy. - Wiem. Już ich szukamy i na pewno znajdziemy. Będzie nam łatwiej, jeśli udostępni nam pani nagranie z kamery. Jeśli nie zablokowali jej, zanim weszli, zarejestrowała ich. Poza tym mamy zeznania pani i Yuriego. Nie ujdzie im to na sucho. - W kasetce pod ladą są pieniądze. Niewiele... Nie trzymamy dużo gotówki. Ale nie chcieli pieniędzy. Wzięli słodycze, napoje, chipsy. Właściwie na nich też im nie zależało. Chcieli tylko niszczyć, sprawiać ból, demolować. Co sprawia, że chłopcy przemieniają się w

dzikie bestie? Wie pani? -

Nie - powiedziała Eve. - Nie wiem.

Eve patrzyła, jak bliscy pani Ochi wsadzają ją do samochodu, żeby jechać do lekarza, i jak umieszczano zwłoki pana Ochiego w ambulansie, by je przetransportować do zakładu medycyny sądowej. Lato 2060 roku było upalne i nie zanosiło się na to, że wkrótce nadejdzie ochłodzenie. Stojąc w skwarnym powietrzu, przesunęła dłonią po krótko obciętych, brązowych włosach, marząc o choćby najmniejszym powiewie wietrzyka. Parę razy musiała się powstrzymać, żeby nie ponaglać

Peabody, nie dyrygować nią, nie wydawać jej poleceń. Dokładność to dobra cecha, powtarzała sobie. Zdjęcia podejrzanych już rozesłano, gliniarze już pukali do drzwi domów. Poniewczasie przypomniała sobie o szkłach przeciwsłonecznych i lekko się zdziwiła, kiedy znalazła je w kieszeni. Włożyła okulary, więc przynajmniej przestało ją razić słońce. Stała, wysoka, szczupła w beżowej marynarce, ciemnych spodniach i ciężkich butach, czekając, aż podeszła do niej Peabody. -

Nie ma nikogo pod żadnym z dwóch

adresów, które mamy. Matka Brustera twierdzi, że nie widziała swojego syna od tygodni... I wcale za nim nie tęskni. Ale jeden z sąsiadów Slattera oświadczył, że widział całą trójkę dziś rano, jak dokądś szli. Mówi, że zadekowali się w jakiejś melinie parę tygodni temu. - To dupki - doszła do wniosku Eve. Wrócą do swojej nory. - Kazałam obserwować dom, wysłałam tam dwóch funkcjonariuszy. Świadek, Yuri Drew, akurat przechodził przez ulicę, kiedy zobaczył ich, jak wybiegają ze sklepu. Rozpoznał Brustera, bo parę razy starli się podczas

organizowanych ad hoc meczów koszykówki na pobliskich boiskach. Raz przegonił go i jego kumpli ze sklepu. Rozpoznał całą trójkę, ale tylko Brustera 6 zna z imienia. Chłopak dwa razy się załamał, składając oświadczenie dodała Peabody. - Jego ojciec kiedyś... - Pracował w ich sklepie - dokończyła Eve. - Wiem. - Oglądał zdjęcia. Wyświetliłam na palmtopie szereg fotografii, bez wahania wskazał tych trzech. Nie tylko będzie przeciwko nim świadczył, wprost pali

się do tego. Pozwoliłaś mi prowadzić tę sprawę, ponieważ to łatwizna? - W chwili, kiedy pomyślisz, że to łatwizna, piłka odbija się od obręczy. Peabody też włożyła okulary przeciwsłoneczne i Eve stwierdziła, że patrzy na swoje własne odbicie w tęczowych lustrzankach. - Jak, do diabła, cokolwiek przez nie widzisz? Czy wszystko w nich wygląda jak w bajce? - Nie patrzy się przez tęczę, tylko wszyscy patrzą na nią. Pełen odlot.

Zdaniem Eve takie okulary nie przystoją gliniarzowi, ale tylko wzruszyła ramionami. -

Co chcesz teraz zrobić?

- Prawdopodobnie powinnyśmy porozmawiać z matką, z sąsiadami, zobaczyć, czy uda nam się znaleźć jakichś innych kumpli sprawców. Ale pomyślałam, że możemy to zrobić przy okazji rundki po okolicy. Byli na haju, zgłodnieli, napadli na sklep. Teraz wspominają, jaki mieli ubaw, demolując sklep i katując staruszków. Może wiedzą, że pan Ochi nie żyje, a może nie.

Na szczęście tęczowe okulary nie przeszkodziły Peabody logicznie myśleć, stwierdziła Eve. Jej partnerka rozumowała jak gliniarz. - Stawiam na to, że nie wiedzą i są na tyle głupi, by włóczyć się po okolicy. Może spróbują skołować jeszcze trochę śmieciowego żarcia. - Od świadka i matki dowiedziałam się, gdzie zwykle się kręcą. Szuka ich sporo gliniarzy, ale... - Dwóch więcej nie zaszkodzi. Kto prowadzi? -

Serio? - Peabody aż opadła szczęka.

-

Ty kierujesz śledztwem.

- Dobra. Ja prowadzę. - Przejęta Peabody usiadła za kierownicą. Marzyłam o tym, odkąd Roarke podarował ci ten wóz. Wygląda niepozornie, ale jest taki wypasiony! Eve przyznała jej rację. Jej mąż nie przepuścił żadnej okazji, poza tym ubóstwiał dawać jej prezenty. Jeden z pierwszych, brylant w kształcie łzy, dwa razy większy od jej kciuka, nosiła pod koszulą. Był rzadkiej urody, prawdopodobnie wart więcej, niż produkt narodowy brutto małego państwa. Ale gdyby miała wybierać między kamieniem a niepozornie

wyglądającym autem, wóz bezapelacyjnie by wygrał. - Mam adresy seksklubu, salonu gier, pizzerii i boiska piłkarskiego -zaczęła Peabody. - Mogę zlecić systemowi nawigacji opracowanie takiej trasy, żebyśmy w najkrótszym czasie dotarły do wszystkich tych miejsc. -

Proszę bardzo.

- Ale? Proszę! Ja ci mówię, co myślę, kiedy ty kierujesz śledztwem. - Wybiegli obładowani śmieciowym żarciem, więc po co mieliby iść do pizzerii, szczególnie, jeśli są naćpani? Może do seksklubu, jeśli mają ochotę na

panienki. -

Ale? - powtórzyła Peabody.

- Dopiero co skatowali parę staruszków. Mało prawdopodobne, by wiedzieli, że jednego z nich zabili. Uważają to za świetną zabawę. Nie wzięli pieniędzy, nie zabrali państwu Ochi obrączek ślubnych ani zegarków, nie połasili się na portfel denata. - A seksklub kosztuje - powiedziała Peabody. - A panienki jeszcze więcej. - Zdobyli żarcie, udowodnili, jakie z nich świetne chłopaki. Kiedy człowiek jest naćpany, uważa siebie za kogoś super, ma świetny ubaw, chce się tym

pochwalić przed innymi, może jeszcze komuś przywalić. - Czyli salon gier albo boisko koszykówki. Rozumiem. Najpierw spróbujemy tam. Jeśli ich nie przyuważymy, zajrzymy do pozostałych miejsc. Eve z aprobatą skinęła głową. - Znacznie lepszy plan. Peabody wprowadziła adresy. - Naprawdę myślisz, że nie wiedzą, że pan Ochi nie żyje? - Są naćpani, są głupi, są dupkami. Ale żaden z nich dotąd nikogo nie zabił.

Wybiegli ze śmiechem, przybijając sobie piątki. Prawdopodobnie gdyby wiedzieli, że popełnili morderstwo, wykończyliby także żonę. A nie zrobili tego. Najpierw pojechały do salonu gier, w którym kłębił się tłum. Eve pomyślała, że jest tu chłodniej niż na zewnątrz, ale kakofonia dzwonków, gwizdów, pisków, ryków, eksplozji oraz wirujące, migające i mrugające światło nasunęły jej pytanie, dlaczego są tacy, którzy mają ochotę spędzać letnie popołudnie przyklejeni do automatów do gry. Gruby wykidajło o ziemistej cerze, stojący w pobliżu wejścia, rzucił okiem

na zdjęcia. - Tak, są tu stałymi bywalcami. Slash parę dni temu ustanowił nowy rekord na „Zamachowcach". Nikt go jeszcze nie pobił. Będę musiał sam to zrobić, kiedy znajdę wolną chwilę, bo to dupek. -

Byli tu dziś? - spytała go Peabody.

- Nie. Na ogół grają nocami. Ćpają, kiedy uda im się zdobyć towar. Wzruszył ramionami. - Co zmajstrowali? - Musimy z nimi porozmawiać. Peabody wyciągnęła wizytówkę. -Jeśli się tu pojawią, proszę o telefon. Jaki macie rekord na „Bust It"?

Ożywił się natychmiast. -

Grasz?

- Jestem prawdziwą maniaczką gier. Wygrałam na „Bust It". - Uniosła w górę trzy palce. - Trzykrotnie. - Wielka rzecz - powiedział z szacunkiem. - Chcesz zagrać? - Teraz nie mam czasu, ale może później zajrzę. - Zmierzymy się - powiedział, szczerząc zęby w uśmiechu. - Umowa stoi. Teraz muszę lecieć dodała. - Jeśli się pojawią, przekręć do

mnie. Dotknął palcem serca i schował do kieszeni jej wizytówkę. -

Co to było? - zapytała Eve.

- Może by do nas zadzwonił, ale to mało prawdopodobne, bo w gruncie rzeczy mu to zwisało i pomyślałam sobie, że wyrzuci wizytówkę. Więc postanowiłam go zaintrygować, zyskać jego szacunek. Nie sięga mi do pięt, więc nic nie ryzykuję. Wiem, że to głupie, ale okazało się skuteczne. - Racja - powiedziała Eve, czym rozśmieszyła Peabody. Lawirowały wśród pojazdów, mijając pokryte

graffiti domy z prefabrykatów wzniesione po wojnach miejskich. Ich mieszkańcy, którzy nie mieli nic lepszego do roboty, siedzieli na rozsypujących się gankach, pijąc piwo i zajzajer z butelek owiniętych w szary papier. Tu i tam widać było grupki ulicznych oprychów, większość z nich miała na sobie obcisłe podkoszulki bez rękawów, by móc się pochwalić tatuażami i muskularni. Zardzewiały parkan otaczał zdewastowane, asfaltowe boisko. Ktoś zadał sobie nieco trudu, żeby odgarnąć albo zmieść pod siatkę sterty śmieci, w

których potłuczone szkło błyszczało niczym rozsypane brylanty. Grupka mężczyzn w wieku około dwudziestu lat grała w kosza; członkowie jednej drużyny zdjęli koszule. Niektórzy z graczy byli podrapani i posiniaczeni. Widzowie opierali się o parkan lub siedzieli na nim i z wyjątkiem pary nastolatków, całujących się tak, jakby próbowali od środka dotknąć językami swoich pępków, krzyczeli, znieważali graczy i nie szczędzili im słów krytyki. Peabody zaparkowała za tym, co zostało po wypatroszonym aucie. Ktoś wymalował farbą PIEPSZ SIE na

wgniecionej karoserii. - Jak to świadczy o ich umiejętności czytania i pisania, jeśli nie potrafią poprawnie napisać nawet „pieprz się". To smutne - doszła do wniosku Eve. - Bruster - powiedziała Peabody, wskazując brodą boisko. -

Tak. I jego kumple.

-

Wezwę wsparcie.

-Aha. Eve przyglądała im się przez chwilę. Grali w drużynie w koszulach, które pot przykleił im do torsów. Jimmy K

podwinął workowate spodnie powyżej sterczących kolan i na podstawie tego, jak się ruszał, Eve wywnioskowała, że trochę się na tym znał. Może lepiej by mu szło, gdyby w tej chwili nie mijał mu haj, więc pocił się jak świnia w panującym upale. Bruster był czerwony na twarzy jak rak, pot lał się z niego strumieniami. Widząc malującą się na jego obliczu wściekłość, Eve się domyśliła, że przeciwnicy dają im niezłego łupnia. Leon dyszał jak pies, biegnąc przez boisko. Nawet z tej odległości widziała, jak mu się podnosi i opada klatka piersiowa. -

Nie mają szans - stwierdziła Eve. -

Są wykończeni, ledwo dyszą. Nie prześcignęliby rocznego szkraba, uczącego się chodzić. - Wsparcie za cztery minuty. - Kiedy Eve tylko skinęła głową, Peabody poprawiła się w fotelu. - Dobra, zatrzymajmy tych dupków. -

Już się nie mogę doczekać.

Eve wysiadła z wozu. Kilka osób, okupujących ogrodzenie, już z daleka rozpoznało w nich policjantki. Część z nich uśmiechnęła się szyderczo, część się zdenerwowała, reszta próbowała zachować obojętność, co - jak się domyśliła - miało ułatwić im stanie się niewidzialnymi.

Na boisku Bruster zdobył piłkę, waląc przeciwnika łokciem w brzuch. Podczas krótkiej, zażartej bójki, która się wywiązała, Eve i Peabody zdążyły przejść przez ulicę i minąć bramę w ogrodzeniu. Eve lekko trąciła nogą parę, łaskoczącą się w pępki. - Zjeżdżajcie. - Dotknęła broni ukrytej pod marynarką, by mieli dodatkowy bodziec. Zerwali się i uciekli tam, gdzie w jej ocenie nic złego im nie groziło. Nawet nie spojrzała na kibiców, którzy nagle doszli do wniosku, że wolą być gdzie indziej, i wymknęli się przez bramę. Utkwiła spojrzenie w Brusterze,

ale skorzystała z okazji, żeby postawić but na klatce piersiowej zakrwawionego Slattera, który leżał na ziemi, oddychając chrapliwie. - Leż. Wstań i spróbuj uciec, a ogłuszę cię wystarczająco mocno, żebyś padł i zsikał się w gacie. - Dla podkreślenia swoich słów wyciągnęła broń i spojrzała, jak Peabody stara się unikać łokci i pięści tych, którzy nie przestali się naparzać. Wyciągnęła rękę, żeby złapać Brustera. Jimmy K siedział na ziemi i macał się po spuchniętej wardze. - Nic nie zrobiliśmy. Ten mały białas mnie uderzył. -

Taak? - Zrozumiała, że już zapomniał

o państwu Ochi i ich sklepiku. O tym, że przez niego czyjeś życie legło w gruzach. - Siedź, nie ruszaj się nakazała mu. Ale Bruster nie zapomniał. Zobaczyła, że oczy mu zapłonęły, kiedy Peabody odciągnęła go od dzieciaka, którego akurat tłukł. Uchyliła się przed jego sierpowym, uniknęła kopniaka, cały czas starając się przedstawić jako funkcjonariuszka policji. Slatter próbował uwolnić się od buta Eve, ale tylko mocniej go przygniotła. - Mogę ci złamać kilka żeber powiedziała mu - i oświadczyć, że stało

się to podczas gry. Przemyśl to. Zamiast wyciągnąć broń, Peabody zablokowała cios. Ale napastnikowi udało się uderzyć ją pięścią w ramię, a potem przywalić w ucho. Zdaniem Eve z niezłą siłą. Tęczowe okulary zsunęły się Peabody z nosa, przekrzywiły się. Udało jej się niezdarnie wyprowadzić prawy prosty i Eve tylko pokiwała głową. Delii brak zwinności, stwierdziła, łatwo można przewidzieć jej kolejny ruch.

Kiedy Bruster wyszarpnął zakłócacz z kieszeni, Eve uniosła broń i przygotowała się do strzału. Ale wtedy Peabody powiedziała: „Pieprzyć to!" i kopnęła go w krocze. Zakłócacz wysunął mu się z dłoni, Bruster upadł i zaczął rzygać. Eve przyznała Peabody punkty za refleks, za to, że udało jej się trafić tamtego w przyrodzenie. - Jesteś aresztowany. - Peabody się pochyliła, przekręciła Brustera i skuła go kajdankami. - Ty też chcesz tego posmakować? - krzyknęła, kiedy Jimmy K zaczął się wycofywać rakiem. Znieruchomiał.

- Oho. Spokojnie. Tylko graliśmy w kosza. Nie ma sprawy. - Akurat. - Wyprostowała się i spojrzała na Eve, która zakładała kajdanki Slatterowi. - Twarzą do ziemi poleciła i skuła Jimmy'ego K tuż przedtem, zanim z rykiem syren nadjechało wsparcie. - Wezwij ambulans - poleciła Peabody pierwszemu funkcjonariuszowi, który do nich podbiegł. - Paru z nich wymaga pomocy lekarskiej. Spisz ich nazwiska dodała. - Dodamy do tego napaść na tych zakrwawionych. I wezwij radiowóz dla tej trójki. -

Tak jest.

Peabody spojrzała na Eve i wyszczerzyła zęby w uśmiechu. Bezgłośnie powiedziała: „Odpowiedział mi »tak jest«". Odchrząknęła. - Pani porucznik, proszę poinformować tych cymbałów, o co są oskarżeni, i przeczytać im, jakie im przysługują prawa. - Już się robi. Brusterze Lowe, Leonie Slatterze, Jimmy K Roganie, jesteście aresztowani za zabójstwo... - Nikogo nie zabiliśmy! - krzyknął Jimmy K, kiedy dwóch mundurowych podniosło go z ziemi. - Zatrzymaliście nie tych, co trzeba. Graliśmy w kosza.

- Oraz próbę morderstwa, napaść, zniszczenie własności prywatnej, kradzież, w przypadku Brustera stawianie oporu podczas aresztowania i napaść na funkcjonariusza policji. Możemy dla zabawy ten ostatni zarzut zmienić na próbę zabójstwa funkcjonariusza policji. Kiedy było po wszystkim, kiedy cała trójka siedziała w radiowozie, Peabody przesunęła dłońmi po twarzy. - To była dobra robota. Bardzo dobra robota. Ale au! - Dotknęła ręką ucha. -

Jesteś ociężała.

- Ej, żadnych uwag dotyczących tuszy, kiedy kieruję śledztwem. - Nie chodzi mi o twoją tuszę, Peabody. Mówię tylko, że ciężko się poruszasz. I brak ci zdecydowania. Masz dobry refleks, ale jesteś powolna. Musisz poprawić umiejętność walki wręcz. - Ponieważ wciąż mi dzwoni w uchu, nie będę się spierać. Popracuję nad tym. - Ale powaliłaś go, czyli owszem, to była dobra robota. - Eve się odwróciła, kiedy rozległ się przenikliwy dźwięk jej alarmu samochodowego. Patrzyła, jak ufny w swoje możliwości

amator cudzych aut ląduje na tyłku na ulicy, szarpnięty prądem. Wytrych potoczył się do rynsztoka. -

Czyli działa. Dobrze wiedzieć.

Wolnym krokiem wróciła do wozu, pozwalając niedoszłemu złodziejowi odkuśtykać. Uznała, że dostał cenną nauczkę. - Chce mi się pić. Mam ochotę na napój gazowany. - Peabody rzuciła Eve spojrzenie z ukosa. - W drodze do komendy zatrzymam się, żeby się napić. Zresztą i tak chcę, by się trochę dłużej pocili. Powiedziałam mundurowym, żeby

umieścili ich osobno. I zarezerwowali sale przesłuchań. Jimmy K jest słabym ogniwem, prawda? Pomyślałam, że weźmiemy go w obroty w pierwszej kolejności. -

Nie mam nic przeciwko temu.

-

Chcę być złym gliną.

Eve się odwróciła, żeby spojrzeć na swoją partnerkę - policjantkę w tęczowych okularach na nosie. -

Martwię się o ciebie, Peabody.

- Nigdy nie mogę być złym gliną. Chcę być wyjątkową suką, a ty będziesz pełna współczucia. Beczał, kiedy go

prowadzili do radiowozu. Nawet nie będę musiała udawać bardzo złej. Poza tym - mruknęła - ja kieruję śledztwem. - Świetnie. - Eve rozsiadła się w fotelu. - Ty fundujesz picie. * Kiedy weszły do sali przesłuchań, Jimmy K wciąż się mazał. Peabody rzuciła mu groźne spojrzenie. - Detektyw Delia Peabody i porucznik Eve Dallas przystępują do przesłuchania Jimmy'ego K Rogana, oskarżonego o zamordowanie Charliego Ochiego i inne przestępstwa.

- Nikogo nie zabiłem! - jęknął Jimmy K. - Och, zamknij jadaczkę. - Peabody z trzaskiem rzuciła teczkę na stół, wyj ęła z niej zdjęcie denata, podsunęła mu je pod sam nos. - Widzisz to, Rogan? Oto, co zrobiłeś ty razem ze swoimi kolesiami. -

Nic nie zrobiłem. Nic nie zrobiłem.

- I to. - Wyjęła zdjęcia pani Ochi, zbliżenia jej krwawiącej głowy, podbitego oka, spuchniętej twarzy. Zdaje mi się, że lubisz bić babcie, ty dupku. -

Nic nie zrobiłem.

Peabody zaczęła się podnosić z krzesła. - Zaczekaj, zaczekaj. - Wczuwając się w rolę, Eve położyła dłoń na ramieniu partnerki. - Daj mu szansę, dobrze? Wygląda na roztrzęsionego. Przyniosłam ci coś zimnego do picia, Jimmy K. Masz ochotę na colę? - No jasne. - Wziął od niej puszkę i wypił jednym haustem. - Nikogo nie zabiłem, przysięgam. -

Mamy świadków, ty draniu.

- Akurat. - Jimmy K pokręcił głową. Nikogo tam nie było, kiedy weszliśmy, a Skid zablokował kamerę. Więc nie macie świadków.

Boże, pomyślała Eve, co za kretyn. - Byłeś dziś w sklepie państwa Ochi? - spytała go. - Z Brusterem Lowe, czyli Skidem, i Leonem Slatterem, czyli Slashem? - Tak, byłem. Chcieliśmy coś przekąsić, jasne? Więc poszliśmy do sklepu. - Zawsze blokujecie kamerę, kiedy macie ochotę coś przekąsić? -zapytała go Peabody. -

Wygłupialiśmy się, jasne?

- Wygłupialiście się? - ryknęła Peabody i podsunęła mu pod nos zdjęcie

pana Ochiego. - Czy to uważasz za wygłupianie się? -

Nie, proszę pani. Nie zrobiłem tego.

- Uspokój się, Jimmy K - powiedziała mu Eve i postarała się, żeby zobaczył, jak rzuca Peabody spojrzenie pełne dezaprobaty. - Wiesz, że prawo zabrania posiadania zakłócaczy, nawet tych domowej roboty. - Tak - powiedział, wzdychając. - Ale widzi pani, można powiedzieć, że tylko eksperymentowałem. Czasem zatrudniam się dorywczo w jakimś sklepie z elektroniką i człowiek uczy się różnych rzeczy. Pożytecznych rzeczy. Powiedziałem chłopakom, że mogę

sklecić zakłócacz z różnych części, które się poniewierają, a oni na to: „Gówno prawda, chrzanisz, skurwysynu" i tym podobne. Więc im udowodniłem. Zajęło mi to kilka ładnych godzin. Trochę sobie popiliśmy. To normalka, kiedy ludzie się spotkają. - Taak. - Eve skinęła głową. Rozumiem. - Wypróbowaliśmy to, całkiem zablokowało komputer Slasha. Ale mieliśmy ubaw. Skid i ja mało się nie posikaliśmy ze śmiechu. Slash się trochę wpienił, spróbował mi to wyrwać, ja się broniłem i niechcący

nacisnąłem guzik. Ale go popieściło. Jezu, nieźle nim trzepnęło. Zrywaliśmy boki ze śmiechu. Wygłupialiśmy się, kilka razy nawzajem się popieściliśmy, 17 nakręciliśmy się. Potem zgłodnieliśmy i postanowiliśmy, że pójdziemy do sklepu Ochiego po coś do żarcia i pobawimy się naszym pieścidełkiem. Tak to nazwaliśmy. Pieścidełko. Sam to zrobiłem. Powiedział to z niemałą dumą i Eve zobaczyła, że Peabody zrobiło się go żal.

- Masz prawdziwy talent, Jimmy K powiedziała i kopnęła Delię pod stołem. - Ty dupku. - Peabody zrobiła groźną minę. - Poszedłeś do Ochiego, żeby go okraść, zdemolować sklep, żeby ich pobić, mając przy sobie zakazane urządzenie, blokujące sprzęt elektroniczny i emitujące ładunek elektryczny? Z pałkami? - Proszę posłuchać. - Zaczął gestykulować. - Byliśmy na haju, zgłodnieliśmy. Ochi ma dobre żarcie, jest stary, zawsze nas przepędza, raz nawet napuścił gliniarzy, żeby poszli do matki Skida, bo zwinęliśmy trochę towaru. Chcieliśmy tylko coś do żarcia i

pokazać im, żeby z nami nie zadzierali. Chcieliśmy ich trochę nastraszyć, jasne? - A więc chcieliście tylko okraść sklep - powiedziała Eve, wczuwając się w rolę. - We trójkę wzięliście wasze pieścidełko, pałki i poszliście do sklepu, zamierzając ukraść coś do jedzenia, nastraszyć właścicieli, a może, gdyby was zdenerwowali, co nieco ich poturbować, zniszczyć to i owo. - No właśnie. Byliśmy trochę naćpani. Na haju. Skid miał pieścidełko. Była jego kolej, a ten staruch zakablował na niego glinom i w ogóle. Wi ęc Skid zablokował kamerę. Babcia zaczęła się stawiać, więc Slash dał jej nauczkę.

- Leon Slatter, czyli Slash, uderzył ją pałką - powiedziała zachęcająco Eve ponieważ krzyczała, żebyście przestali. - No właśnie. Wydzierała się i stawiała, więc Slash jej przyłożył, żeby się zamknęła. Ja zgarnąłem trochę słodyczy i chipsów i wtedy pojawił się dziadek, na poły oszalały. Zaatakował mnie, więc stuknąłem go w obronie własnej. Potem rzucił się na Skida, wydzierał się jak wariat, a wtedy Skid go popieścił. Byliśmy na haju, więc zniszczyliśmy to i owo, a potem sobie poszliśmy. Nikogo nie zabiliśmy. Peabody wyciągnęła kartkę z teczki. -

To jest opis sekcji zwłok pana

Ochiego. Wiesz, co to sekcja zwłok, dupku? Oblizał wargi. -

Kroją trupa. Obrzydliwe.

- A kiedy go pokroili, okazało się, że umarł w wyniku zawału serca. Serce przestało mu bić. - No właśnie. Jak powiedziałem, nie zabiliśmy go. - Serce przestało mu bić w następstwie wstrząsu elektrycznego. Stwierdzono również ślady oparzeń na skórze klatki piersiowej. Wasze cholerne pieścidełko jest narzędziem

zbrodni. Jimmy'emu K oczy wyszły na wierzch. -

Nie. Kurde, nie.

-

Tak, kurde.

- To był wypadek. Wypadek, prawda? - zwrócił się błagalnie do Eve. Miała dość udawania dobrego gliniarza. - Poszliście do sklepu Ochiego z zamiarem dokonania kradzieży, zniszczenia własności prywatnej, zastraszenia i pobicia właścicieli i wszystkich, którzy akurat znajdą się w pobliżu. Weszliście do środka, mając

przy sobie niedozwolone przez prawo urządzenie, które, o czym wiedzieliście, mogło spowodować obrażenia fizyczne, oraz z pałkami. I dopuściliście się 19 kradzieży, zniszczenia własności prywatnej i obrażeń fizycznych, jak sam przyznałeś. Kiedy dochodzi do czyjejś śmierci w wyniku przestępstwa albo podczas popełniania przestępstwa, jest to równoznaczne z zabójstwem. -

To niemożliwe.

- Och, jak najbardziej możliwe zapewniła go Dallas.

Rozdział 2 Eve pozwoliła Peabody narzucić tempo. Cała procedura zajęła trochę więcej czasu, niż musiała, ale nikt nie mógłby im zarzucić, że przesłuchania nie były szczegółowe. Kiedy skończyły, trzej niebezpieczni idioci trafili za kratki, gdzie - nie miała cienia wątpliwości spędzą wiele lat swego idiotycznego życia. Gdy znalazły się w jej gabinecie, wskazała autokucharza. - Nie mam kawy - powiedziała, jakby lekko zaskoczona. - Kiedy zaradzisz tej sytuacji, będziesz mogła zamówić jedną

dla siebie. Peabody zaprogramowała dwie filiżanki i podała Eve jedną. - Dobra robota - pochwaliła swoją partnerkę Dallas i stuknęła się z nią kubkiem. -

Właściwie była to łatwizna.

- Tylko dlatego, że dobrze wykonałaś swoje obowiązki. Uzyskałaś informacje od świadka, połączyłaś je z tym, czego się dowiedziałam od żony ofiary i co stwierdziłyśmy na miejscu przestępstwa. - Eve usiadła i oparła nogi na biurku. -

Następnie, kierując się instynktem,

odnalazłaś podejrzanych, chociaż mogłaś to zostawić funkcjonariuszom, którzy już zaczęli ich szukać. Peabody usiadła w rachitycznym fotelu dla gości. - Skopałabyś mi tyłek, gdybym postąpiła inaczej. Nasza sprawa, nasza ofiara, nasi podejrzani. - Masz rację. Ale moim zdaniem prawidłowo rozpoznałaś podejrzanego, który był najsłabszy psychicznie, w pierwszej kolejności wzięłaś go w obroty, dobrze przeprowadziłaś przesłuchanie, skłoniłaś go do wyśpiewania wszystkiego ze szczegółami: kto co zrobił, kiedy, jak.

Przyznali się, jakie mieli zamiary, a to było najważniejsze. Wiedziałaś, że Slattera należy mocniej przycisnąć, bo nie jest z niego taki mięczak, jak z Rogana. - Rogan to mazgaj, jakich mało, ale mów dalej. Chcę usłyszeć z twoich ust, że jestem wspaniałym oficerem śledczym. - Niczego nie schrzaniłaś powiedziała Eve, a Peabody, trzymając kawę, wyszczerzyła zęby w uśmiechu. Załatwiłaś Slattera na cacy. Był wkurzony na Rogana, że ten wszystko wyśpiewał, o czym nie omieszkałaś go poinformować, nie zatajając, że Rogan

próbował całą winę zwalić na kumpli. Uznał, że skoro Rogan zrobił narzędzie zbrodni, a Lowe wpadł na pomysł pójścia do sklepu i użył owego narzędzia zbrodni wobec pana Ochiego, to znaczy, że on, Slatter, jest kimś w rodzaju postronnego obserwatora. Pozwoliłaś mu w to uwierzyć. - Taak. Ty też miałaś w tym swój udział, udając dobrego glinę, który chce mu pomóc. Dobry oficer śledczy korzysta z pracy zespołowej. - Daję ci jeszcze kilka minut na samozachwyt - powiedziała jej Eve. - Dobra. Wykorzystałyśmy Lowe'a niczym konia pociągowego.

- Skoro tak mówisz. Bardzo sprytnie posłużyłaś się szyderstwem. „To już pewne jak w banku, dupku." Sarkazm i zabawa cudzym kosztem zamiast gróźb i zastraszania. Nie jest skończonym półgłówkiem i mógłby odmówić odpowiedzi na pytania, gdybyś na niego naskoczyła. Chłodne potraktowanie okazało się skuteczną metodą postępowania w jego przypadku. - Wydaje mi się, że kiedy wybiegł ze sklepu, w głębi duszy wiedział, że pan Ochi nie żyje. I potraktował staruszka tym urządzeniem, bo w głębi duszy wiedział, że spowoduje ono poważne obrażenia.

Nie tylko instynkt, nie tylko umiejętność korzystania z pracy zespołowej, pomyślała Eve, ale również przenikliwość jest ważną cechą dobrego oficera śledczego. I rozsądek. - Nie przeczę, ale nigdy nie udałoby nam się udowodnić im morderstwa z premedytacją. Uzyskałaś najwięcej, ile można było uzyskać, a jeśli dodać do tego napaść na funkcjonariuszy policji, napaść Lowe'a na ciebie z zamiarem pozbawienia życia, są ugotowani, Peabody. Spędzą za kratkami więcej lat, niż do tej pory przeżyli. Pani Ochi nie odzyska męża, ale kiedy się z nią

skontaktujesz, będzie wiedziała, że ci, którzy są odpowiedzialni za jego śmierć, już płacą za swój czyn. - Uważam, że ty powinnaś jej to powiedzieć. Ty z nią rozmawiałaś, zna cię i prawdopodobnie więcej będzie to dla niej znaczyło, jeśli właśnie ty jej powiesz, że ich mamy. -

Zgoda.

- Ja skontaktuję się ze świadkiem. Peabody odetchnęła głęboko. -Podobało mi się udawanie złej policjantki, i to bardzo. Ale... Rozbolała mnie od tego głowa. -

Bo to sprzeczne z twoją naturą.

Jesteś stworzona do tego, żeby postępować delikatnie, znaleźć wspólny język z podejrzanym i w ten sposób nakłonić go do zwierzeń. To dobra cecha charakteru, Peabody. Potrafisz zgrywać twardziela, jeśli trzeba, ale lepiej ci wychodzi głaskanie po główce. A teraz napisz raport. - Ja kieruję śledztwem. Czy nie powinnam tobie zlecić sporządzenie raportu? - Jestem od ciebie wyższa stopniem... Poza tym koniec obijania się w pracy. Uporządkuję swoje notatki i ci je prześlę. Skontaktuj się ze świadkiem, napisz raport i idź do domu.

Peabody skinęła głową i podniosła się z niewygodnego fotela dla gości. - To był dobry dzień. Nie dla państwa Ochi, niestety - powiedziała, krzywiąc się lekko - ale... No wiesz. Jestem wypompowana. Może, kiedy wrócę do domu, zabawię się w złego glinę z McNabem. Eve przycisnęła palce do kącika oka, czując, że zaczyna jej drgać powieka. - Dlaczego sądzisz, że interesują mnie twoje perwersyjne zabawy z McNabem? - Właściwie miałam na myśli przećwiczenie technik śledczych, ale teraz, kiedy o tym wspomniałaś...

-

Wynocha.

-

Już wychodzę. Dziękuję, Dallas.

Kiedy Eve została sama, jeszcze przez chwilę siedziała z nogami na biurku, trzymając kawę w dłoni. Uporządkuje notatki i napisze pozytywną ocenę pracy Peabody do akt. I pójdzie do domu, co będzie oznaczało, że to naprawdę bardzo dobry dzień. Spojrzała na zegarek i zaklęła pod nosem. Już była mocno spóźniona. Zgodnie z zasadami, obowiązującymi w małżeństwie, powinna skontaktować się z Roarkiem, poinformować go, kiedy mniej więcej pojawi się w domu.

Akurat miała podnieść słuchawkę, kiedy zadzwonił telefon. -

Wydział Zabójstw. Dallas.

- Pani porucznik... - Na wyświetlaczu pojawiła się twarz pani Ochi. Przepraszam, że pani przeszkadzam o tak późnej porze, ale chciałam się dowiedzieć, czy... Czy ma pani dla mnie jakąś wiadomość. - Nic nie szkodzi, pani Ochi. Właśnie zamierzałam do pani zadzwonić. Ujęliśmy całą trójkę, mamy ich zeznania. Są teraz w areszcie, prokurator jest pewien, że uzyska wyroki skazujące i spędzą za kratkami wiele lat.

-

Złapała ich pani.

-

Tak.

Do zielonych oczu pani Ochi napłynęły łzy. Staruszka zasłoniła twarz rękami. - Dziękuję. - Zaczęła szlochać, kiwając się. - Dziękuję. Eve pozwoliła jej płakać, a gdy na wyświetlaczu pojawili się syn i córka kobiety, którzy objęli matkę, odpowiedziała na ich pytania. Kiedy się rozłączyła, myślała o tym, żeby uporządkować notatki, a nie o zasadach, obowiązujących w małżeństwie. Zrobiła to, co miała zrobić

i wyszła z gabinetu do sali ogólnej wydziału, gdzie Peabody siedziała pochylona nad biurkiem, bez reszty pochłonięta pracą. -

Do jutra.

-

Do jutra - mruknęła Peabody.

McNab będzie musiał przez jakiś czas sam pobawić się w złego policjanta, doszła do wniosku Eve, wychodząc - i zaraz pożałowała, że o tym pomyślała. Bo przypomniała sobie, że nie zadzwoniła do domu. - Cholera. - Sięgnęła do kieszeni po łącze.

- Pani porucznik! - Detektyw Carmichael pospieszyła za nią. - Razem z Santiago rozpracowujemy sprawę topielca. Chciałabym przedstawić pani parę pomysłów. - Wychodzę. Zreferuj mi wszystko po drodze. Słuchała, zadawała pytania, analizowała, korzystając z ruchomych chodników, a nie windy, żeby dać swojej podwładnej więcej czasu. Zatrzymały się na parterze, Carmichael pociągnęła się za ucho. - Czy możemy zostać po godzinach, żeby dziś wieczorem pchnąć sprawę do przodu?

-

Możecie. Działajcie.

-

Dziękuję, pani porucznik.

-

Jak ci się pracuje z tym nowym?

- Santiago jest w porządku. Ma dobrego nosa. Łapiemy wspólny rytm. - Dobrze wiedzieć. Udanych łowów, Carmichael. Eve zjechała do garażu windą, myśląc o topielcu, o różnych torach śledztwa, o tym, że zgodziła się, by tamci dwoje zostali po godzinach. Przez jakiś czas wlokła się w żółwim tempie, parę razy zmieniła trasę, żeby

przechytrzyć innych kierowców. Kiedy znów przypomniała sobie o zasadach, obowiązujących w małżeństwie, była prawie w domu. Uznała, że teraz już nie ma sensu dzwonić. Po prostu... Wynagrodzi to Roarke'owi. Pomyślała, że z pewnością pracował, czekając na nią, więc teraz będą mogli razem zjeść kolację. Nawet sama coś zaprogramuje do jedzenia -coś wymyślnego, wykwintnego, co tak lubił - i otworzy butelkę wina. Odprężą się. Może razem obejrzą jeden z tych starych filmów, które tak bardzo lubił. Bardzo miły wieczór we dwoje w domowych pieleszach, pomyślała, a

potem małżeńskie igraszki. Żadnych rozmów o jej pracy, żadnych gości, żadnych obowiązków, żadnej presji. Tylko ich dwoje. Do diabła, może nawet wyciągnie z szafy jeden z tych seksownych, uwodzicielskich strojów, żeby uświetnić ten wieczór. Mogłaby nastawić jakąś muzykę... Żeby wprowadzić romantyczny nastrój. Zadowolona z siebie, przejechała przez bramę wiodącą do rezydencji. Jeszcze bardziej poprawił jej się humor na widok świateł w licznych oknach zachwycającego, kamiennego domu. Może zjedzą kolację na świeżym powietrzu, na jednym z tarasów. Nie

zatrzymując się, spojrzała w górę, na liczne wieże i iglice. Może na górnym tarasie, tym z małym basenem i rozległym widokiem na miasto. Tak, to idealne miejsce. Zostawiła samochód przed domem i stwierdziwszy, że jest w zbyt dobrym nastroju, żeby przejmować się czekającym w holu Summersetem, gotowym rzucić jej kąśliwą uwagę, że znów się spóźniła, wbiegła do środka. W holu nie było nikogo, więc przystanęła na chwilę. Gdzie Summerset? Nie kuś losu, powiedziała sobie i

wbiegła po schodach. Najpierw skręciła do gabinetu Roarke'a i zdziwiła się, że tam go nie zastała, załatwiającego jakieś interesy czy też rozwiązującego jakieś skomplikowane zadanie. Zmarszczywszy czoło, podeszła do domowego monitora. -

Gdzie Roarke? - zapytała.

Najdroższa Eve, Roarke jest na tarasie na głównym poziomie od tyłu, w części drugiej. -

Mamy części? Która to jest...

Miejsce podświetlone. - W porządku. - Zacisnęła usta, przyjrzała się planowi domu i migającemu światełku. - Widzę. Skierowała się na dół. Co on tam robi? zastanawiała się. Może pije z Summersetem... Co zarazem byłoby odpowiedzią na drugie pytanie. Wspominają dawne czasy, udane skoki, łupy, włamania. Rozmawiają o tym, o czym... Nie wypadało rozmawiać w obecności policjantki. Czas przerwać te wspominki i...

Wyszła na taras i zatrzymała się gwałtownie. Roarke rzeczywiście był z Summersetem, ale nie pili... Albo nie tylko pili... I nie byli sami. Jakaś kobieta i mężczyzna, ludzie, których nigdy w życiu nie widziała, siedzieli z nimi przy biało nakrytym stole. Płomienie świec migotały w zachodzącym słońcu. Najwyraźniej rozkoszowali się bardzo wymyślną i bardzo wykwintną kolacją. Nieznajomi w ocenie Eve liczyli sobie po sześćdziesiąt kilka lat. Kobieta miała złote, krótko obcięte włosy, okalające twarz, w której dominowały duże, okrągłe oczy. Mężczyzna o wyglądzie

intelektualisty miał starannie przyciętą kozią bródkę i kanciastą twarz. Cala czwórka głośno się śmiała. Kiedy Roarke uniósł kieliszek z winem, Eve poczuła, jak napinają jej się mięśnie ramion. Wyglądał na odprężonego i zadowolonego, uśmiechał się lekko, słuchając tego, co nieznajoma kobieta mówiła z wytwornym, brytyjskim akcentem. Jego granatowe włosy, sięgające niemal do ramion, błyszczały w blasku świec. Słyszała, jak odpowiedział z tym swoim zniewalającym irlandzkim akcentem. I spojrzał na nią tymi swoimi

niebieskimi oczami. - Ach, a oto i Eve. - Wysoki i szczupły, odsunął krzesło, wstał i wyciągnął do niej rękę. - Kochanie, poznaj Judith i Olivera. Nie miała ochoty poznawać Judith i Olivera. Nie miała ochoty rozmawiać z nieznajomymi z wytwornym, brytyjskim akcentem, ani żeby wszyscy widzieli, że wróciła późno do domu, prawdopodobnie spocona, w brudnych na kolanach spodniach po szarpaninie z trzema dupkami. Ale nie mogła tak tu stać. -

Cześć. Przepraszam, że wam

przeszkodziłam. Nim zdążyła pomyśleć, żeby wsunąć ręce do kieszeni, Roarke ujął jej dłoń i przyciągnął ją do stołu. - Judith i Oliver Waterstone. Moja żona, Eve Dallas. - Mieliśmy nadzieję, że panią poznamy. - Judith posłała jej uśmiech, słoneczny i jasny jak jej włosy. - Bardzo dużo o pani słyszeliśmy. - Judith i Oliver to starzy przyjaciele Summerseta. Zatrzymali się na dwa dni w Nowym Jorku przed powrotem do Anglii.

- Prowadzi pani śledztwa w sprawie zabójstw tu, w Nowym Jorku -odezwał się Oliver. - To z pewnością porywająca i trudna praca. -

Zgadza się.

- Przyniosę jeszcze jedno nakrycie. Summerset zaczął wstawać, ale Eve pokręciła głową. - Nie, nie rób sobie kłopotu. Muszę jeszcze załatwić kilka spraw. - Jeśli dobrze widziała, prawie skończyli posiłek, więc jaki był sens, by siadała z nimi do stołu? - Chciałam ci tylko powiedzieć, że wróciłam. Cóż... Miło mi było państwa poznać. Życzę miłego wieczoru.

Udało jej się wejść do środka, zanim Roarke ją dogonił. - Eve. - Znów złapał ją za rękę, ale tym razem przyciągnął Eve do siebie, żeby ją pocałować na powitanie. - Jeśli masz coś pilnego, przeproszę naszych gości i przyjdę do ciebie. - Nie. - Sprawiłby, że poczułaby się jeszcze mniejsza i bardziej zrzędliwa. To nic pilnego. Po prostu... - W takim razie przyjdź do nas, zjedz coś, napij się wina. Polubisz tych ludzi. Nie chciała ich polubić. W jej życiu

było już więcej ludzi, niż mogła spamiętać. - Słuchaj, mam za sobą długi dzień, jestem brudna i spocona. Powiedziałam, że muszę jeszcze trochę popracować, więc wracaj do swoich gości, a mnie pozwól się zająć moimi sprawami. Ruszyła przed siebie, irytacja widoczna była w każdym jej kroku. Roarke spoglądał za nią. -

No cóż - mruknął i wrócił na taras.

W komendzie głównej Peabody skończyła pisać raport, uzupełniła akta sprawy... I poklepała je lekko.

Śledztwo zakończone, pomyślała. Już zadzwoniła do McNaba, powiedziała mu, że wróci późno, więc postanowiła poświęcić kilka minut na uporządkowanie swojego miejsca pracy, tak jak lubiła, kiedy miała wolną chwilę. Sprzątając biurko, wróciła myślami do śledztwa. Była z siebie zadowolona, może nawet dumna. Póki nie przypomniała sobie ciosów, zainkasowanych od Lowe'a... I krytycznej oceny Eve jej umiejętności walki wręcz. Dallas zarzuciła jej, że ciężko się porusza. - Ma rację - przyznała Peabody, delikatnie masując bolące ucho. -

Zdecydowanie wymaga to poprawy. Zastanowiła się, czy nie zrezygnować z zabawy w złego gliniarza z McNabem na rzecz treningu walki wręcz. Ale skończy się na tym, że się zgrzeją, spocą i pójdą do łóżka. Co wcale nie jest takie złe, wprost przeciwnie, lecz nie wtedy, kiedy naprawdę poważnie myśli się o poprawie formy. Poćwiczy godzinkę w sali gimnastycznej tu, na miejscu, w komendzie. Wybierze program, który pomoże jej się pozbyć słabych punktów. Potem weźmie prysznic, przebierze się i wróci do domu świeża i pachnąca. Żeby pobaraszkować z McNabem.

Poszła na dół, wyjęła ze swojej szafki strój do ćwiczeń oraz ubranie na zmianę i wepchnęła je do torby. Zanotowała w pamięci, żeby przynieść nowe ubranie w miejsce tego, które zabrała. Nowy ład, powiedziała sobie. Codziennie godzinka w sali gimnastycznej. No dobrze, to nierealne. No więc trzy razy w tygodniu. Zmobilizuje się trzy razy w tygodniu. I nikomu o tym nie wspomni, no może poza McNabem. I być może za miesiąc zaskoczy Dallas swoją zwinnością i szybkim refleksem. Poszła do sali gimnastycznej, z której korzystali funkcjonariusze, pracujący w

tej samej części budynku, ale przekroczywszy próg, zobaczyła kilku gliniarzy, rozebranych do rosołu, którzy robili pompki, biegali i boksowali. Pomyślała o swoim stroju do ćwiczeń workowatych szortach i brzydkim staniku sportowym, który kupiła, bo był tani. Pomyślała o swoim dużym tyłku. I cofnęła się natychmiast. Nie mogła wejść, kiedy byli tu znajomi, rozebrać się, sapać i pocić się w obecności tych wszystkich umięśnionych, szczupłych, wysportowanych chłopaków. Czułaby się przy nich gruba i niezgrabna.

Właśnie dlatego, przypomniała sobie, nigdy nie korzystała z lśniącej, nowiutkiej sali gimnastycznej w komendzie... Ani nie zapisała się na siłownię. I właśnie dlatego mam taki wielki tyłek, pomyślała, i zgodnie z prawami grawitacji poruszam się za ciężko. Rozkazała sobie stawić czoło trudnej sytuacji. Już wsunęła kartę do czytnika, żeby wejść, kiedy przypomniała sobie starą, wcale nie taką lśniącą salę ćwiczeń dwie kondygnacje niżej. Nikt z niej nie korzysta, pomyślała, ruszając tam żwawym krokiem. Albo prawie nikt. Bo sprzęt jest stary, szafki

malutkie, w prysznicach ledwo ciurka woda. Ale dla niej to coś w sam raz. Zobaczyła, że elektroniczny zamek jest wyłączony, i weszła do pustego pomieszczenia. Światło się włączyło, przygasło, znów rozbłysło. Krążyły plotki o remoncie sali, ale Peabody miała nadzieję, że wszystko tu zostanie po staremu. Pomieszczenie wyglądało obskurnie, ale idealnie nadawało się na jej prywatną salę gimnastyczną. Przynajmniej póki nie wyrobi sobie mięśni, nie stanie się bardziej zwinna, nie zmniejszy jej się tyłek.

Zajrzała do szatni i zaczęła nasłuchiwać. Uśmiechnęła się. Tak, jej prywatna sala gimnastyczna, pomyślała, i wybrawszy na chybił trafił szafkę, przebrała się w brzydki strój do ćwiczeń, który niebawem zastąpi nowym. Jakoś udało jej się wcisnąć wszystko do przegródki wielkości pojemnika na pieczywo i przekonana o słuszności swego postępowania poszła, żeby wybrać program ćwiczeń. To pierwszy dzień w życiu nowej, szczupłej i wspaniałej Peabody. Godzinę później leżała na brudnej podłodze, rzężąc, jakby umierała. Paliły ją mięśnie ud i ścięgna, pośladki

płakały, a ramiona wołały mamę. - Nigdy wi ęcej - oświadczyła. Owszem, znów to zrobisz. Nie mogę. Umieram. Możesz. I zrobisz. Ratunku, chyba uszkodziłam sobie tyłek. Nie mazgaj się, cipo. Zamknij się. Jeszcze trochę posapała, a potem obróciła się i oparła na rękach i nogach. - Powinnam była zacząć od niższego poziomu, nie forsować się tak. Wiedziałam że tak będzie. Zarozumiała suka. - Zacisnęła zęby, postanowiwszy, że nie będzie czołgać się do szatni i

pryszniców. Ale idąc, utykała. Ściągnęła mokry od potu stanik, który przykleił się do jej spoconej skóry i rzuciła go na podłogę. Natychmiast przewróciła oczami, bo wyraźnie usłyszała głos swojej matki - „Szanuj to, co masz, Dee" - pochyliła się więc i go podniosła. Wepchnęła zapocony stanik, szorty i buty do drugiej szafki, złapała jeden z cienkich ręczników wielkości podkładki pod nakrycie, bo bała się, że porazi ją prąd, jeśli odważy się skorzystać z przedpotopowej suszarki - i weszła do pierwszej z brzegu mikroskopijnej

kabiny prysznicowej. Zaraz z niej wyszła, bo stwierdziła, że w dozowniku nie ma mydła, i zaczęła iść wzdłuż kabin, aż znalazła taką, gdzie w dozowniku zostało z pół łyżeczki zielonej mazi. Woda rzeczywiście była zimna i raczej ciurkała, jak z przeciekającego kranu, niż dawała mocny strumień, ale Peabody nie zamierzała narzekać. Obróciła się w prawo, w lewo, tyłem, przodem, aż udało jej się zmyć większość potu. Kiedy się namydliła i spłukała, znów poczuła się bardziej jak człowiek i zaczęła rozważać, czy w drodze

powrotnej do domu nie zaszaleć i nie kupić 33 lodów. Nie prawdziwych - takie luksusy były poza jej zasięgiem. Ale w sklepie niedaleko domu sprzedawali bezmleczny deser mrożony, całkiem smaczny. Zasłużyłam sobie na to, pomyślała, zakręcając wodę. Jak najbardziej sobie zasłużyła. Złapała ręcznik i wytarła włosy. Delikatnie osuszyła twarz i ramiona. Już miała wyjść z kabiny, by móc swobodnie się wytrzeć do sucha, kiedy usłyszała podniesione głosy. I głośne

trzaśnięcie drzwi do szatni. - Nie wmawiaj mi, Garnet, że nie spieprzyłeś wszystkiego, bo to zrobiłeś! - Kobiecy głos, rozgniewany i wściekły, odbił się od wyłożonych kafelkami ścian. Peabody już otworzyła usta, żeby uprzedzić tych, którzy weszli w szatni, że nie są sami, kiedy usłyszała męski głos - równie rozgniewany i wzburzony. - Nie wiń mnie, skoro pozwoliłaś, żeby wszystko wymknęło się spod kontroli. Peabody spojrzała na swoje nagie ciało, a potem na namiastkę ręcznika i

wcisnęła się w najdalszy kąt kabiny. - Ja pozwoliłam, żeby wszystko wymknęło się spod kontroli? Cóż, być może, ale uznałam, że to załatwisz, że rozprawisz się z Keenerem. Tymczasem zerwał ci się ze smyczy, co nas kosztowało dziesięć patoli. - To ty powiedziałaś, że nie będzie z nim problemu, Renee, to ty go naciskałaś, żeby dostarczył towar, chociaż wiedziałaś, że może nawiać. - I powiedziałam ci, żebyś go załatwił. Sama powinnam była to zrobić. -

Bez dyskusji.

-

Niech to szlag.

Jedno z nich - prawdopodobnie kobieta - uderzyło pięścią w drzwi kabiny prysznicowej. Peabody usłyszała, jak z trzaskiem stuknęły w ściankę. I wstrzymała oddech. - Prowadzę ten interes od sześciu lat. Lepiej o tym pamiętaj, Garnet, lepiej pamiętaj, co się może stać, jeśli zaczniesz mnie naciskać. -

Nie groź mi.

- Ostrzegam cię. Ja tu dowodzę i odkąd to robię, nieźle się nachapałeś w ciągu kilku ostatnich lat. Pomyśl o swoim ładnym domu na wyspach, o

wszystkich zabawkach, którymi lubisz się bawić, o kobietach, które lubisz kupować, i pamiętaj, że nie dostałbyś tego wszystkiego za pensję gliniarza. Nie miałbyś tego wszystkiego, gdybym ja nie zawiadywała całym tym kramem. - Pamiętam o tym. A ty nie zapominaj, że zgarniasz najwi ększą dolę. - Zasłużyłam sobie na to. Ja cię w to wciągnęłam i zrobiłam z ciebie bogacza. Chcesz nadal brać w tym udział, pomyśl dwa razy, nim mnie zaciągniesz do jakiejś stęchłej szatni, żeby mi grozić palcem. - Nikt tu nie przychodzi. - Peabody usłyszała, jak z trzaskiem otworzyły się

drzwi do kolejnej kabiny prysznicowej, nieco bliżej, i świeży pot zrosił jej czoło. Jest naga, broń ma w szafce. Może liczyć wyłącznie na swoje pięści. Więc zacisnęła mocno ręce. Jeśli zadzwoni do niej McNab, jeśli rozlegnie się sygnał jej telefonu, już po niej. Jeżeli jedno z tej dwójki stojącej kilka centymetrów dalej po drugiej stronie drzwi, ze złością je pchnie, wyczują ją, usłyszą. Znajdzie się w pułapce, przyparta do muru, bez żadnej drogi ucieczki. Złe gliny. Naprawdę złe gliny. Renee, Garnet. Nie zapomnij, nie

zapomnij. Keener. Zapamiętaj wszystkie szczegóły, na wypadek gdyby udało 35 ci się z tego wyjść. Spojrzała w górę i z przerażeniem zobaczyła kroplę, wiszącą na słuchawce prysznica wielkości pięści. Ze ściśniętym gardłem wyciągnęła rękę i złapała w dłoń malutką kroplę. Zastanawiając się, czy rzeczywiście spadła na jej dłoń tak głośno, jakby ktoś uderzył młotkiem. Ale oni dalej się kłócili, aż kobieta Renee, Renee - westchnęła.

- To donikąd nas nie zaprowadzi. Tworzymy zespół, Garnet, ale w każdym zespole jest przywódca. I ja nim jestem. Może to ci przeszkadza. A może to, że kiedyś ze sobą sypialiśmy. -

To ty postanowiłaś skończyć.

- Bo teraz w grę wchodzą interesy. Jeśli będziemy to traktować jak interes, nadal będziemy się bogacić. A kiedy awansują mnie na kapitana, rozszerzymy działalność. A na razie nie ma co się kłócić o Keenera. Zajęłam się tym. - Do jasnej cholery, Oberman, czemu tego nie powiedziałaś? Oberman, pomyślała Peabody. Renee

Oberman. Jest porucznikiem, chce awansować na kapitana. - Bo mnie zdenerwowałeś. Zleciłam to naszemu chłopakowi i wszystko załatwione. -

Jesteś pewna?

- Wiesz, jaki jest dobry. Powiedziałam, że wszystko załatwione. Kiedy go znajdą, będzie to wyglądało, jakby przedawkował. Jeszcze jeden ćpun, który przesadził. Nikogo to nie zainteresuje na tyle, żeby zechciał głębiej pokopać. Masz szczęście, że Keener nie uciekł daleko i nadal miał te dziesięć patoli.

-

Żartujesz sobie ze mnie.

Jej śmiech był beztroski i ostry jak stal. - Nie żartuję, kiedy chodzi o pieniądze. Zabieram dziesięć procent twojej działki jako premię dla naszego chłopaka. -

Takiego wała...

- Ciesz się, że w ogóle coś dostaniesz - powiedziała ostro. - Keener to cenne narzędzie, jeśli właściwie nim się posługiwać. Teraz będziemy musieli go zastąpić kimś innym. A na razie... Peabody usłyszała lekkie stuknięcie w drzwi do kabiny, patrzyła, jak odrobinę

się uchyliły. Pot na jej skórze przemienił się w lód. Znów zacisnęła dłonie w pięści. Przez szparę dostrzegła kawałek ręki, błyszczące, czerwone szpilki i blond włosy. - Koniec ze spotkaniami w szatni oświadczyła Renee chłodno, szorstko. Władczo. - Zachowaj rozsądek, Garnet, to nadal będziesz mógł się rozkoszować morską bryzą. Mam randkę, przez ciebie się spóźnię. Odprowadź mnie, jak grzeczny chłopczyk. -

Niezła z ciebie sztuka, Renee.

-

Tak. Niezła ze mnie sztuka. - Jej

śmiech odbił się echem i ucichł w oddali. Peabody zamknęła oczy i stojąc bez ruchu, wolno policzyła do stu. W myślach odtworzyła plan szatni, oceniła odległość do szafki, w której schowała swoje rzeczy. Ostrożnie otworzyła drzwi, rozejrzała się, wstrzymała oddech i podbiegła do szafki. Odetchnęła dopiero wtedy, kiedy poczuła broń w ręce. Wciąż naga, podeszła do drzwi, prowadzących do sali gimnastycznej i uchyliła je ostrożnie. Zobaczyła, że jest tam ciemno. Światło

gasło, kiedy pomieszczenie było puste przez ponad minutę. Ale i tak sprawdziła, zanim się wycofała. Nie wypuszczając broni z ręki, wyciągnęła łącze. - Cześć, Peabody! - McNab wyszczerzył do niej zęby w uśmiechu, a potem spojrzał na nią pożądliwie. - Ej, jesteś naga i tak cudownie zbudowana. - Zamknij się. - Zaczęła dygotać i nie mogła się opanować. - Musisz tu do mnie przyjechać do komendy. Spotkamy się przed południowym wejściem. Weź taksówkę, McNab, i każ kierowcy zaczekać. Pospiesz się.

Spoważniał. -

Co się stało?

- Później ci powiem. Muszę się stąd wydostać. Pospiesz się. -

Właściwie już tam jestem, mała.

Rozdział 3 Roarke dał Eve czas na ochłonięcie, bo najwyraźniej właśnie tego teraz potrzebowała. Dokończył obiad w miłym towarzystwie, przy ciekawej rozmowie. Bardzo lubił słuchać opowieści

Summerseta z jego przeszłości, porównywać je z tym, co zapamiętali jego starzy przyjaciele, znający szczegóły z życia mężczyzny, który stał się dla niego ojcem. I z przyjemnością patrzył, jak Summerset z nimi rozmawia, śmieje się, wspomina dawne czasy. Chociaż znali się już tak długo, chociaż tyle razem przeżyli, odkąd Summerset przygarnął maltretowanego, przymierającego głodem chłopaka, Roarke stwierdził, że jeszcze bardzo dużo o nim nie wie. Wypił kawę i brandy, zjadł deser, a potem się z nimi pożegnał. Domowy monitor poinformował go, że

znajdzie Eve w sypialni. Przebrała się w bawełniane spodnie i górę bez rękawów, swój ulubiony strój domowy. Kiedy się nachylił, żeby pocałować ją w czubek głowy, poczuł, że wzięła prysznic. Siedziała naburmuszona nad kawałkiem pizzy. - Ominęła cię wspaniała kolacja powiedział i zdjął marynarkę. -I towarzystwo naprawdę cudownych ludzi. -

Musiałam coś załatwić.

- Mmm-hmm. - Poluzował krawat, uwolnił się od niego.

- Właśnie to powiedziałaś w ciągu swojej trzydziestosekundowej obecności. - Słuchaj, mam za sobą długi dzień, nie spodziewałam się, że po powrocie do domu zastanę gości. Nikt mnie o tym nie raczył poinformować. - To nie była zaplanowana wizyta. Wybacz - ciągnął - ale czy mam cię informować, że zamierzam zjeść kolację z Summersetem i dwójką jego starych przyjaciół? - Nie powiedziałam tego. - Z ponurą miną ugryzła kawałek pizzy. - A jedynie, że o tym nie wiedziałam.

- No cóż, może gdybyś skontaktowała się ze mną, uprzedziła, że wrócisz do domu bardzo późno, poinformowałbym cię o gościach. - Byłam zajęta. Dostałyśmy nową sprawę. -

Wielka mi nowina.

- O co tak się wściekasz? - zapytała. To ja wróciłam do domu i stwierdziłam, że w najlepsze trwa przyjęcie. Roarke usiadł, żeby zdjąć buty. - To musiał być prawdziwy szok orkiestra dęta i rozbawione, pijane towarzystwo. Ale cóż, takie rzeczy się

zdarzają, kiedy dorośli zostawiają dzieci bez opieki. - Chcesz się na mnie wściekać, proszę bardzo. - Eve odsunęła pizzę. -Nie miałam ochoty na kolację w towarzystwie dwójki nieznajomych. -

Czego nie ukrywałaś.

- Nie znam ich. - Wstała i wyrzuciła ręce w górę. - Większość dnia spędziłam z trzema dupkami, którzy zabili pewnego staruszka dla garści batoników. Nie dziw się, że po powrocie do domu nie miałam ochoty usiąść do kolacji z Summersetem i jego dawnymi

kompanami, by słuchać ich opowieści o dawnych czasach, kiedy szukali naiwniaka i obrabiali mu kieszenie. Cały dzień spędzam z kryminalistami i nie mam ochoty wieczorem prosić ich, żeby mi podali sól. Roarke przez chwilę milczał. - Czekam na ciąg dalszy. Na przypomnienie, że poślubiłaś kryminalistę. Ale możemy uznać, że tamte słowa nie padły. Eve zaczęła coś mówić, lecz powstrzymał ją lodowaty ton męża i pełne urazy spojrzenie jego niebieskich oczu.

- Judith jest neurochirurgiem, właściwie kieruje oddziałem chirurgicznym w najlepszym londyńskim szpitalu. Oliver jest historykiem i pisarzem. Gdybyś poświęciła im pięć minut swego cennego czasu, dowiedziałabyś się, że poznali Summerseta i z nim pracowali jako lekarze pod koniec wojen miejskich, kiedy byli jeszcze nastolatkami. Eve wsunęła ręce do kieszeni. - Chcesz, żebym poczuła się jak skończona kretynka, ale się nie doczekasz. - Lecz naturalnie tak się czuła, co nie przeszkodziło jej okazać mu, jaka jest urażona. - Nie wiedziałam,

co się dzieje, bo nikt mi nie powiedział. Mogłeś do mnie zadzwonić, wtedy wiedziałabym, że kiedy wrócę brudna z roboty, zastanę was w trakcie wykwintnej kolacji. - Skoro nie raczysz nikogo poinformować, kiedy wrócisz do domu, zakładam, że zatrzymało cię coś ważnego. I nie oczekuj, Eve, że zacznę do ciebie dzwonić, pytać cię, jak jakiś zrzęda, co robisz i kiedy będziesz z powrotem. - Zamierzałam do ciebie zadzwonić. Przymierzałam się dwa razy, ale za każdym razem coś mi przeszkodziło. A potem zapomniałam. Zwyczajnie

zapomniałam, jasne? Przynieś sznur. Decydując się na ślub z policjantką, wiedziałeś, co cię czeka. Wstał i do niej podszedł. Eve nie przestawała się pieklić. - Zamykanie złoczyńców jest odrobinę ważniejsze od wracania do domu na czas, by zjeść kolację z ludźmi, których i tak nie znam. Nie odrywając od niej wzroku, trzepnął ją w ramię. Eve aż otworzyła usta ze zdumienia. Zaczęła tupać w podłogę. - Co ty wyprawiasz, na litość boską? zapytał Roarke.

- Próbuję zabić wielką tarantulę, bo według mnie jedynym powodem, żebyś mnie trzepnął w ramię, mogło być to, że miałam tam dużego, włochatego pająka. - Prawdę mówiąc, strąciłem kompleks, który tam przycupnął. Odniosłem wrażenie, że strasznie cię męczy. Odsunęła się kilka kroków, by nie zrobić czegoś nieobliczalnego. Spojrzała na autokucharza. - Jak to zaprogramować, żeby otrzymać filiżankę parującego „pieprz się"?

- Zupełnie jak dzieci - powiedział Summerset od progu. Oboje gwałtownie odwrócili się w jego stronę i jednocześnie warknęli: -

Czego?

- Przepraszam, że wam przeszkodziłem w zabawie... I proponuję, żebyście następnym razem, kiedy zechcecie zachowywać się jak para kretynów, zamknęli drzwi, bo w całym domu słychać wasze przekomarzanie się. Detektyw Peabody i McNab są na dole. Peabody wygląda na bardzo zdenerwowaną, powiedziała, że musi z panią porozmawiać. Natychmiast. -

Cholera. - Eve szybkim krokiem

podeszła do garderoby, by wyjąć buty. Pomyślała o śledztwie, które właśnie zamknęły. Czyżby coś przeoczyły? - Czekają w salonie. A propos, Judith i Oliver prosili, żeby panią pożegnać w ich imieniu. Mają nadzieję, że znów się z panią zobaczą, kiedy będzie pani miała więcej czasu. Dostrzegła jego chłodne spojrzenie, nim się ulotnił, i doszła do wniosku, że prawdopodobnie będzie się czuła jak dupek do kwadratu. Ale później. - Nie musisz iść ze mną - przemówiła sztywno do Roarke'a. - Sama sobie poradzę.

- Za chwilę zrobię coś więcej, niż trzepnę cię w ramię. - Ruszył przed nią. Idąc po schodach, milczeli naburmuszeni. W salonie, utrzymanym w intensywnych barwach, umeblowanym błyszczącymi antykami, pełnym dzieł sztuki i blasku kryształów, siedziała Peabody. Była biała jak prześcieradło. McNab mocno ją obejmował. -

Dallas. - Jej partnerka wstała.

- Co się stało, u diabła? Czy ci trzej idioci uciekli z aresztu? Peabody, zamiast się uśmiechnąć,

zadygotała. - Chciałabym, żeby chodziło o coś tak błahego. Kiedy Delia znów klapnęła na fotel, Eve podeszła blisko i przysiadła na stoliku, żeby być z nią twarzą w twarz. -

Masz kłopoty?

- Teraz nie. Ale miałam. Musiałam przyjść, żeby ci o wszystkim powiedzieć. Nie jestem pewna, co robić. -

Z czym?

-

Zacznij od początku - zaproponował

McNab. - Wtedy nie będziesz tak podskakiwać. Tylko zacznij od początku. - Dobrze. No więc... Kiedy skończyłam z papierkami, postanowiłam, że przez godzinkę poćwiczę w sali gimnastycznej, popracuję nad swoimi brakami w walce wręcz. Powiedziałaś, że to mój słaby punkt. Zeszłam do sali na dole. -

Jezu, dlaczego akurat tam? To nora.

- Taak. - Tak jak Eve miała nadzieję, ta uwaga sprawiła, że Peabody wzięła głęboki oddech. - To rzeczywiście nora, więc nikt z niej nie korzysta.

43 Mam stary i brzydki strój do ćwiczeń, nie chciałam się pocić i ćwiczyć z wysportowanymi gliniarzami w nowej sali gimnastycznej. Ćwiczyłam przez godzinę, przeforsowałam się. Peabody przesunęła ręką po włosach; nawet się nie uczesała. - Byłam wykończona. Poszłam pod prysznic. Upchnęłam swoje rzeczy i broń w szafce. Akurat wyłączyłam wodę i zaczęłam się wycierać, kiedy drzwi do szatni otworzyły się z hukiem i do środka weszły dwie osoby, kłócąc się zawzięcie.

- Proszę. - Roarke wcisnął jej do ręki kieliszek. - Napij się wina. - O, rety, dzięki - powiedziała Peabody, kiedy podawał McNabowi ulubione piwo informatyków. Napiła się i odetchnęła głębiej. - Kobieta była nieźle wkurzona. Już miałam zawołać, że nie są sami, żeby poszli się kłócić gdzie indziej, kiedy odezwał się mężczyzna. Byłam w kabinie, naga, miałam ręczniczek, który nie przykryłby kałuży, powstałej po opróżnieniu filiżanki, więc wcisnęłam się w kąt, mając nadzieję, że sobie pójdą. Ale nie poszli. Słyszałam, jak rozmawiają o operacji, którą kieruje kobieta, jak mężczyzna wszystko schrzanił, co ich

kosztowało dziesięć patoli. Boże. - Mów trochę wolniej, Dee - mruknął McNab, przesuwając dłonią po jej udzie. - Dobrze. No więc nie przestali na siebie wrzeszczeć, a ja uświadomiłam sobie, że nie mówią o jakiejś akcji policyjnej, tylko o czymś, co robią na boku. I to od wielu lat, Dallas. Para nieuczciwych gliniarzy stoi pod drzwiami do kabiny prysznicowej, rozmawiając o towarze i zysku, o forsie. I domu na wyspach. I o morderstwie. Stoję naga, w potrzasku, moja broń jest w szafce. Podobnie jak moje łącze. A oni otwierają drzwi do kolejnych kabin

prysznicowych. Między innymi do tej, w której bym teraz była, gdyby w dozowniku została choć odrobina mydła. Roarke stanął za nią, położył dłonie na jej ramionach i zaczął je masować. Peabody wzięła kolejny głęboki oddech i odchyliła się na oparcie. - Nie pierwszy raz odczuwałam strach. Czasami są takie sytuacje, że musisz się bać, tylko głupi się nie boi. Ale to... Kiedy przestali się kłócić, uspokoili się, a kobieta lekko pchnęła drzwi do mojej kabiny prysznicowej. Uchyliły się nieco. Widziałam jej rękę, sukienkę, buty. Wystarczyłoby, żeby trochę się odwróciła, a zobaczyłaby mnie nagą w

kącie kabiny prysznicowej. McNab nie przestawał gładzić jej uda, ale jego ładna, pociągła twarz wyglądała teraz jak wyciosana z kamienia. - Nie mogę oddychać, nie mogę się poruszyć, bo wiem, że jeśli mnie zobaczą, to już po mnie. Jestem w sytuacji bez wyjścia. Ale poszli sobie, nie zauważyli mnie. Wyszłam, zadzwoniłam do McNaba, żeby przyjechał taksówką i przywiózł mnie tutaj. Żebym ci mogła wszystko opowiedzieć. - Nazwiska - powiedziała Eve i Peabody znów wzięła głęboki oddech.

- Garnet... Zwracała się do mężczyzny „Garnet". On nazywał ją Renee. Oberman. Renee Oberman. Ona tym kieruje. -

Renee Oberman i Garnet. Rysopis?

- Garneta nie widziałam, ale ona jest blondynką, chyba z metr sześćdziesiąt pięć wzrostu. Była w szpilkach. Rasy białej. Ma silny głos, przynajmniej, kiedy jest wkurzona. -

Czy wymienili swoje stopnie?

- Nie, ale kobieta powiedziała, że kiedy awansuje na kapitana, rozszerzą działalność. Kilka razy określiła to mianem interesów. Kiedyś byli

kochankami. - Sprawdziłeś ich nazwiska? - spytała McNaba. - Jeszcze nie. Peabody była bardzo roztrzęsiona. - Kazała zabić kogoś nazwiskiem Keener... Powiedziała, że zajął się tym ich chłopak, i że będzie to wyglądało jak śmierć z przedawkowania narkotyków. Keener to ćpun, jeden z ich informatorów. Próbował ich wykołować, ulotnić się z dziesięcioma patolami. Garnet powinien go mieć na oku, ale ten chłopak urwał mu się ze smyczy. Właśnie o to się pokłócili. Odzyskali tych dziesięć patoli.

Powiedziała o tym Garnetowi, kiedy go już obsztorcowała. I zabrała dziesięć procent z jego doli na premię dla zabójcy. To było spotkanie w interesach. - Czy odniosłaś wrażenie, że często się tam umawiają? - Nie. Wprost przeciwnie. Była naprawdę wpieniona, że ją tam zaciągnął, dała mu jasno do zrozumienia, że więcej tam się nie spotkają. Sześć lat - przypomniała sobie Peabody. Powiedziała, że prowadzi ten interes od sześciu lat. A sądząc po tym, jak mówiła o „chłopaku", nie ulega wątpliwości, że ów Keener nie jest pierwszym niewygodnym człowiekiem, którego

kazała mu zabić. - Czy ktoś cię widział, jak wchodziłaś do sali gimnastycznej albo z niej wychodziłaś? - Nie. - Delia urwała i zastanowiła się głęboko. - Nie, nie wydaje mi się. Tam na dole jest jak w grobie. -

Dobra.

- Marny raport - dodała Peabody. Przepraszam, ale mam mętlik w głowie. - Podałaś nazwiska, częściowy rysopis, szczegóły interesów na boku, robionych przez gliniarzy - pachnie mi to substancjami zakazanymi -słyszałaś, jak

zlecili zlikwidowanie niewygodnego człowieka. McNab, zostaw Peabody w spokoju i sprawdź te nazwiska. Najpierw w wydziale do walki z przestępczością narkotykową w komendzie głównej. Natkniesz się tam na 46 porucznik Renee Oberman... Wiem, kim jest, ale potwierdź to. I zlokalizuj tego Garneta. -

Znasz ją? - zapytała Peabody.

- Wiem, kim jest, jej ojciec to emerytowany komendant Marcus

Oberman. - Jezu, święty Oberman? Ten, który kierował komendą przed Whitneyem? Z twarzy Peabody odpłynęła cała krew. - O, Boże, w co ja wdepnęłam? - Cokolwiek to jest, to wielka kupa gówna, więc będziemy działać wolno, z rozwagą i zgodnie z przepisami. - Detektyw William Garnet. - McNab uniósł wzrok znad swojego palmtopa. Detektyw drugiego stopnia, od czterech lat przydzielony do pracy w wydziale do walki z przestępczością narkotykową, podwładny porucznik Renee Oberman. -

Dobra, przenieśmy się na górę.

McNab, chcę mieć zdjęcia i wszelkie informacje o tej dwójce, jakie uda ci się zdobyć bez zostawiania śladów. Peabody, ty przedstawisz mi pełny, spójny i szczegółowy raport, który nagramy. Ten Keener prawdopodobnie kiedyś był informatorem albo Garneta, albo Oberman. Znajdziemy go. - Co z tym zrobimy? - spytała ją Peabody. Eve spojrzała jej prosto w oczy, chłodno i obojętnie. - Powiążemy wszystko zgrabnie, a potem przedstawimy całość Whitneyowi i Biuru Spraw Wewnętrznych. I nikt poza tu obecnymi nie usłyszy ani słowa na ten

temat, póki nie zmienię decyzji w tej sprawie. - Komendant Oberman przeszedł do legendy. Jest jak bóg. - Obojętne mi, czy jest Jezusem, który ponownie zszedł na ziemię. Jego córka jest nieuczciwa. Jest złą policjantką, Peabody, a źli policjanci nie mają żadnych przywilejów. Do roboty. - Nic nie jadłaś - wtrącił Roarke, gładząc Peabody po włosach. -

Zgadza się.

- Lepiej się spisze, jak coś zje powiedział do Eve.

- Masz rację. - Ukryła zniecierpliwienie, jak ukrywała wściekłość, słuchając raportu Peabody. - Zjemy coś, a potem weźmiemy się do pracy. - Później dostałam dreszczy - wyznała Peabody. - Wciąż jeszcze chwilami mną telepie. Ale już mi lepiej. Muszę zadzwonić do mamy, podziękować jej. -

Za co?

- Rzuciłam na podłogę w szatni mój przepocony strój gimnastyczny. Zostawiłabym go tam, gdybym nie usłyszała głosu swojej mamy, która mówiła mi, żebym szanowała swoją własność. Gdybym nie podniosła z

podłogi tego brzydkiego sportowego stanika, zobaczyliby go i znaleźliby mnie. A wtedy nie siedziałabym teraz tutaj, mówiąc ci, że córka świętego Obermana jest nieuczciwą policjantką. - Podziękujesz jej rano - odparła Eve. - Bierzmy się do pracy. Roarke położył dłoń na ramieniu Delii. -

Co powiesz na stek?

-

Serio?

Pocałował ją w czubek głowy, aż się zaczerwieniła. -

Zostaw menu mnie. Dzielna z ciebie

dziewczyna, Peabody. -

Strasznie się bałam.

Znów j ą pocałował. - Lepiej nie sprzeciwiaj się komuś, kto chce ci przyrządzić stek. Kiedy Peabody i McNab się posilali, Eve rozstawiła w swoim gabinecie tablicę. Roarke miał rację, jeśli chodzi o jedzenie, wino, masowanie ramion. W takich sytuacjach na ogół bywał niezastąpiony. I lepiej dać Peabody chwilę wytchnienia, zanim rozpoczną akcję, która będzie trudna i nieprzyjemna.

- Atrakcyjna z niej kobieta - zauważył Roarke, przyglądając się zdjęciu Oberman na tablicy. - Tak. I ma opinię takiej, która to wykorzystuje, podobnie jak dobre imię swego ojca. Oczywiście nikt tego nie mówi na głos, tylko szepcze się po kątach. Eve pokręciła głową i wyszła z gabinetu. - O co chodzi? - spytał Roarke, kiedy do niej podszedł. - Gdyby ją znaleźli - powiedziała przyciszonym głosem - zabiliby ją. To nie ulega wątpliwości. Miała rację, jeśli

o to chodzi. - Musiała się okropnie czuć. Jak w pułapce. - Dziś doszło do szarpaniny między nami a trójką dupków. Jeden z nich parę razy dobrze jej przywalił. Powiedziałam Peabody, że ciężko się porusza, że musi popracować nad swoją techniką, więc co zrobiła? Poszła na dół, do tej pustej sali gimnastycznej. Gdyby wszystko inaczej się potoczyło, właśnie tam znaleźlibyśmy jej zwłoki. Oberwała w ucho, a czy ja nie mogłam jej powiedzieć, że każdy czasami obrywa? Nie, musiałam jej powiedzieć, żeby poprawiła swoje umiejętności,

popracowała nad walką wręcz. - Bo następnym razem może oberwać nożem w serce. Eve, jesteś nie tylko jej partnerką, ale nadal ją szkolisz. I według mnie do tej pory świetnie się spisałaś. Zeszła na dół, bo chciała poćwiczyć i ponieważ chciała sprostać twoim wymaganiom. I nie potoczyło się inaczej - przypomniał jej. - A gdyby stało się inaczej, chociaż tak samo jak tobie robi mi się słabo na samą myśl o 49

tym, odpowiedzialność spadłaby na tych pseudogliniarzy. Wiesz o tym. Nabrała głęboko powietrza w płuca. -

Wciąż jesteś na mnie wściekły.

- Tak, a ty wciąż jesteś wściekła na mnie. Ale oboje rozumiemy, że w tej chwili są ważniejsze rzeczy. Pomyślała, że pod tym względem mogą nawzajem na siebie liczyć. Mogą liczyć na to, że jedno z nich przytrzyma linę, kiedy zajdzie taka potrzeba. -

Czyli zawieszenie broni.

- Zawieszenie broni. Mnie też jest droga. Ponieważ piekły ją oczy, Eve

przycisnęła do nich palce. - Tylko bez czułości - uprzedziła go. Muszę się wziąć w garść. - Eve opuściła ręce. - Liczy na to, że wezmę się w garść. - I ma rację. - Mimo zakazu pogładził ją po głowie. A potem wziął w palce krótkie pasmo jej włosów i pociągnął za nie z całych sił. -

Ej. Ogłosiliśmy zawieszenie broni!

- Widzisz? Znów się trochę wkurzyłaś. Lepiej ci się będzie pracowało. -Wrócił do jej gabinetu. Eve wzięła się w garść i właściwie

przyszło jej to bez trudu. Po prostu skupiła się na pracy. - Nie możemy sprawdzić stanu ich finansów bez zostawiania śladów. Nie mówiąc już o szukaniu utajnionych kont i nieruchomości. Dostrzegła spojrzenie Roarke'a, wiedziała, że rozważa skorzystanie ze swojego niezarejestrowanego sprzętu. Nie zostawiłby żadnych śladów. Ale nieznacznie pokręciła głową. W tej sprawie musiała działać zgodnie z przepisami. - Jeśli pójdziemy z tym, co mamy, do Biura Spraw Wewnętrznych... -zaczęła Peabody. - Ale kiedy teraz na to patrzę,

bardzo tego niewiele. Wszystko może się wydać. Renee... Nie mogę nazywać jej Oberman, bo od razu przychodzi mi na myśl jej ojciec. Ona i inni w to zamieszani zyskają czas, żeby uciec albo ukryć dowody. Muszą mieć przygotowane plany awaryjne na wypadek jakiegoś niepowodzenia. - Mogę do tego nie dopuścić. Skontaktuję się z Websterem. - Znów zauważyła spojrzenie Roarke'a i jego uniesione brwi. Przypuszczała, że zawsze, kiedy w tym pokoju padnie nazwisko Webstera, obojgu przypomni się, jak Roarke tłucze go na kwaśne jabłko.

- Zapoznam go z tym, co mamy, ale postawię pewne warunki -ciągnęła. Może mi się to udać, szczególnie jeśli włączy się w to Whitney. Najważniejsze, żeby jak najdłużej utrzymać całą rzecz w tajemnicy. - Keener! - McNab wyrzucił w górę zaciśniętą w pięść rękę i gwałtownie obrócił się w fotelu Eve, aż mu podskoczył długi, jasny koński ogon. Potem wycelował palce wskazujące obu dłoni w jej komputer. -Znalazłem go. Porównałem kilka z zakończonych przez nią spraw, dla niepoznaki sprawdziłem kilka innych, przejrzałem listy świadków i podejrzanych, jakbym szukał...

- Mów, co ustaliłeś o Keenerze, McNab. - Rickie Keener, znany pod ksywą Juicy. Nie mogę sprawdzić, czy był kapusiem, nie wzbudzając podejrzeń, ale ma bogatą kartotekę. Posiadanie, posiadanie z zamiarem sprzedaży, inne drobnostki. Wpadł, sprzedając towar parze tajnych agentów. Jednym z nich była nasza Renee. Z akt wynika, że go aresztowała. - Wyświetl dane na ekranie - poleciła Eve i przeczytała je. - Spójrzcie, objęto go dozorem sądowym, zasądzono pracę na rzecz społeczności lokalnej, skierowano na

obowiązkową terapię. Właśnie wtedy zawarła z nim układ, zaproponowała, żeby został kapusiem, jeśli chce uniknąć więzienia. Uwzględniając jego wcześniejsze przewinienia, powinien dostać przynajmniej trzy lata. Tymczasem zaliczyli mu na poczet kary pobyt w areszcie. A było to sześć lat temu. - Powiedziała, że prowadzi interesy od sześciu lat - wtrąciła Peabody. -Czyli ten Keener mógł być jej odskocznią. Jej przepustką. Eve zaczęła chodzić tam i z powrotem przed ekranem. -

Wiedział coś. Miał coś więcej do

zaproponowania. Ej, mogę ci dać to i to, ale musisz mnie z tego wyciągnąć. Albo ona już szukała, już zaczęła działać i uznała, że jej się przyda. Tak czy owak, od tego się zaczęło. - Keener nie żyje. Nie pozostawiła cienia wątpliwości - dodała Peabody. - To znajdziemy jego ciało. Jeśli ,jej chłopak" znalazł go za życia, my możemy znaleźć jego trupa. Znów zaczęła krążyć. - Nie w jego mieszkaniu. Zamierzał uciec z pieniędzmi. Miał jakąś inną metę, którą uważał za bezpieczną. Ustalmy adresy miejsc, gdzie popijał,

jego zamieszkania, jego licznych gównianych miejsc zatrudnienia. Według Peabody, Renee powiedziała, że nie uciekł daleko. Ustalmy granice jego terytorium, sprawdźmy prawdopodobieństwa, gdzie mógł się zamelinować. - Chcemy mieć zwłoki - zaczęła Peabody - bo sądzisz, że facet, którego nasłała na Keenera, mógł zostawić jakieś ślady? - To możliwe. Mało prawdopodobne, ale nie można tego wykluczyć. Chcemy znaleźć ciało, chcemy poprowadzić tę sprawę, bo Keener jest teraz naszym informatorem.

- Chodzi o kontrolę, Peabody wyjaśnił jej Roarke. - Kiedy się prowadzi sprawę, ma się kontrolę. I chociaż twierdzą, że to śmierć w wyniku przedawkowania, rozpocznie się śledztwo w sprawie zabójstwa. - Jeśli mi się uda - poprawiła go Eve. - Tak czy owak będzie musiała przyjść i go zidentyfikować jako swojego tajnego informatora. Takie są przepisy. W przeciwnym razie możemy jej dać po łapach. I możemy być upierdliwi, trzymać się skrupulatnie przepisów, domagać się szczegółów, dotyczących ich współpracy: kiedy, co, jak. A

wszystko powinna mieć w dokumentach. Cóż, próbujemy ustalić, kto zabił tego dupka. W moim wydziale zabójstw trup to trup. - Będziesz chciała wyprowadzić ją z równowagi. - Liczę na to i sprawi mi to prawdziwą przyjemność. McNab, sprawdź prawdopodobieństwa, a potem wybierzemy się na polowanie na kapusia. - Chcesz mieć trupa, nim pójdziesz do Whitneya i Webstera. Eve skinęła głową do Peabody.

- No, zaczynasz to widzieć. Keener to coś konkretnego, martwy będzie stanowił potwierdzenie twoich słów. Wiedząc, że aresztowała go Renee, uzyskamy więcej. To ceniona i odznaczana funkcjonariuszka. Jest szefową i szanowaną... co ja mówię, otoczoną czcią córką byłego komendanta. Ma za sobą osiemnaście lat nieskazitelnej służby. - Ale jeśli na nią doniosę, Biuro Spraw Wewnętrznych może zechcieć mnie przesłuchać. - O to się nie martw - uspokoiła ją Eve. -

Nie będę. Już trochę ochłonęłam i

naprawdę chcę jej odpłacić za każdą sekundę, którą spędziłam w tej przeklętej kabinie prysznicowej. Znaczy się poza postawieniem nieuczciwej policjantki przed sądem. - Naga pod prysznicem - przypomniała jej Eve. - I gdyby otworzyli drzwi, mogłabym ich jedynie trzepnąć ze złością ręcznikiem. - Odpłacimy im za to - obiecała jej Eve i spojrzała na Roarke'a i McNaba, pracujących razem. Roarke w koszuli od garnituru i spodniach, McNab w różowych bermudach z licznymi kieszeniami i żółtej jak jaskry koszulce

bez rękawów, z czerwonym napisem z przodu MANIAK KOMPUTEROWY. Maniacy pozostają maniakami bez względu na strój, pomyślała Eve. - Twoja mapa - oświadczył Roarke, wskazując głową ekran ścienny. -I najbardziej prawdopodobne kryjówki. - Nieźle. Ludzie tego typu mają skłonności do trzymania się pewnego obszaru, załatwiają interesy w promieniu kilku kwartałów, gdzie znają sytuację, trasy, kryjówki. - Jeśli zamierzał nawiać, nie wyniósłby się gdzieś poza granice swojego rewiru?

Eve pokręciła głową, spojrzała na McNaba. - Popatrz na oś czasu, wynikającą z rozmowy podsłuchanej przez Peabody. Są wściekli, co świadczy, że do wpadki doszło niedawno. Zabójstwo zostało zlecone dopiero co, Garnet nawet jeszcze nic nie wiedział. Dodaj do tego dziesięć tysięcy. Trzeba było działać szybko. Z kartoteki Keenera wynika, że nie jest zbyt bystry. Może wystarczająco sprytny, żeby nie wrócić do domu, ale najprawdopodobniej nie aż tak sprytny, by opuścić teren, na którym czuł się bezpiecznie. Jeszcze nie uciekł, czyli jeszcze nie skończył przygotowań. Znajdziemy go na tym terenie, tak jak go

znalazł zabójca. Jeszcze chwilę przyglądała się mapie. - Wyeliminujcie wszystko, za co musiałby zapłacić. Żadnych mieszkań do wynajęcia. Roarke wydał odpowiednie polecenie, by dostosować mapę do wymagań Eve. Dość dobrze znała te okolice, gdzie na ulicy spali bezdomni, pod latarniami wystawały tanie dziwki, kręciły się ćpuny i duchy. Nawet gangi odpuściły sobie te tereny, uznawszy, że szkoda zachodu. -

Podoba mi się tych pięć lokalizacji.

Będziemy działać w dwuosobowych zespołach. Dostaniecie środek transportu. Nierzucający się w oczy dodała, kiedy zobaczyła, jak McNabowi zaświeciły się oczy. Wzruszył ramionami. -

Domyślam się, że musi taki być.

- I słusznie. Ja z Roarkiem udam się pod te dwa adresy, ty i Peabody sprawdzicie tamte dwa. Jeśli nic nie znajdziemy, spotkamy się w piątym miejscu. Gdy się okaże, że tam też go nie ma, powiększymy obszar poszukiwań. Czy któreś z was ma przy sobie paralizator?

Kiedy pokręcili głowami, Eve wzniosła oczy do góry. - Więc je dostaniecie. W tych okolicach można trafić na niezbyt sympatycznych osobników. Zabezpieczymy się. Nie chcę zostawić żadnych śladów naszej obecności, więc starajcie się niczego nie poruszyć, z nikim nie rozmawiajcie. Nie zadawajcie pytań. Wejdźcie, rozejrzyjcie się, wyjdźcie. - A jeśli znajdziemy ciało? - zapytała Peabody. - Wyjdźcie, powiadomcie mnie i ulotnijcie się. Spotkamy się tutaj. Otrzymam niepokojący anonimowy

telefon o trupie. Rekordery mają być cały czas włączone, wi ęc ograniczcie gadki-szmatki. Nagrania zostaną przekazane komendantowi i biuru. Wypuściła powietrze z płuc, przyglądając się uważnie McNabowi. - Nie udasz się w teren w takim stroju. Roarke, masz coś odpowiedniego dla tego cudaka? - Prawdę mówiąc, nosi ubrania raczej w twoim rozmiarze. Eve zamknęła oczy. -

Jezu. Chyba tak.

Znalazła dżinsy i czarną bawełnianą koszulkę, rzuciła je McNabowi, po czym zamknęła drzwi, bo ona i Roarke też musieli się przebrać. - Częściowo przepraszam powiedziała. -

Słucham?

- Częściowo przepraszam, bo już miałam do ciebie zadzwonić i powiedzieć, że wrócę późno, tylko ktoś mi przeszkodził, a potem zapomniałam. Ale prawie zawsze pamiętam, więc myślę, że zasługuję na wybaczenie. - Nie byłem zły i nie gniewam się o to, że nie zadzwoniłaś. Nie chcę cię

denerwować takimi sprawami, Eve. - To prawda, ale mam poczucie winy, że nie chcesz mnie denerwować takimi sprawami. -

Ach, znowu moja wina.

-

Och, zamknij się.

-

Tak ma wyglądać zawieszenie broni?

- Mogłoby ci być chociaż trochę przykro. - Ale nie jest mi nic a nic przykro, że spędziłem sympatyczny wieczór z Summersetem i jego bardzo interesującymi przyjaciółmi, których też

nigdy wcześniej nie widziałem. - Jesteś w tym lepszy ode mnie. Mówię tylko, że gdybym o tym wiedziała, nie wróciłabym do domu, planując coś innego, i nie znalazłabym się w takiej sytuacji. -

A co takiego planowałaś?

- Po prostu... - Zrobiło jej się głupio. Przypinając broń powiedziała: -Po prostu pomyślałam sobie, że zjemy kolację, że będziesz na mnie czekał jak to masz w zwyczaju. Zamierzałam wybrać potrawy i wszystko zorganizować. -

Naprawdę? - mruknął.

- Przez ostatnie dwa tygodnie nie mieliśmy za dużo czasu dla siebie, więc pomyślałam, że zjemy kolację na tarasie na dachu. Tylko my dwoje, wino, świece. Potem moglibyśmy obejrzeć jeden z tych starych filmów, które lubisz, a ja włożyłabym seksowną bieliznę i bym cię uwodziła. -

Rozumiem.

- Wracam do domu i stwierdzam, że już pijesz wino i jesz kolację przy świecach na tarasie. Wprawdzie na innym, ale zawsze. I że nie jesteśmy w domu tylko we dwoje, spodnie mam pobrudzone asfaltem, a naszymi gośćmi są byli kryminaliści. Tak sobie

pomyślałam. Dwoje ludzi, którym Summerset prawdopodobnie już powiedział, jaką jestem beznadziejną żoną, bo wracam do domu utytłana albo ociekająca krwią. Nie chciałam czuć się jak intruz i być wypytywana. - Po pierwsze, nie jesteś beznadziejną żoną i Summerset nigdy niczego takiego nie powiedział. Prawdę mówiąc, wspomniał przy kolacji, kiedy nie ulegało wątpliwości, iż wrócisz późno, że jesteś pierwszą policjantką, z jaką się zetknął,która tak niestrudzenie pracuje i której tak bardzo zależy, aby sprawiedliwości rzeczywiście stało się zadość. Podszedł do Eve i ujął jej twarz w obie dłonie.

- Po drugie, miałaś cudowny pomysł i bardzo by mi się spodobał. Więc teraz jest mi częściowo przykro. Dotknęła jego ręki. - Jeśli dodamy to do siebie, okaże się, że jest nam w pełni przykro. -

Tak jest i tego się trzymajmy.

Pocałowała go na przypieczętowanie zgody i przez chwilę stała, rozkoszując się jego bliskością. - To dobry wynik - zadecydowała. - A teraz chodźmy szukać martwego ćpuna. Rozdział 4

Rozdział 7 Rozdział 10 Rozdział 13 Rozdział 16 Rozdział 19 Rozdział 22

Rozdział 4 Eve usiadła za kierownicą, więc Roarke mógł kontynuować pracę na palmtopie. - Pozwól, że cię o coś zapytam zaczął. - Ile razy miałaś do czynienia z porucznik Oberman? - Właściwie ani razu. Słyszałam o niej, ale nigdy nie prowadziłyśmy spraw, które by się zazębiały, więc nigdy z nią nie współpracowałam. Wydział do walki z przestępczością narkotykową ma swoje własne metody działania. Śledczy często wykorzystują tajnych agentów, niektórzy zajmują się różnymi sprawami, inni tkwią po uszy w

jakichś przestępczych strukturach. Są oddziały, koncentrujące się wyłącznie na sprawach grubego kalibru: importu i eksportu zabronionych substancji, przestępczości zorganizowanej. Inne głównie zajmują się ulicznymi dilerami, jeszcze inne produkcją i dystrybucją. -

Musi się to jakoś zazębiać.

- Owszem. Każdy oddział jest zorganizowany jak swego rodzaju... Jak to określają... Lenno. - Rozumiem, ma własne metody i hierarchię. - Coś w tym stylu - potwierdziła. Mundurowi i detektywi składają

meldunki porucznikowi, stojącemu na czele danego oddziału, a porucznicy zdają raporty kapitanom. - Co oznacza dużo polityki podsumował Roarke. - A gdzie polityka, tam korupcja. - Możliwe. Prawdopodobnie poprawiła się Eve. - Są kontrole i bilanse, jest hierarchia służbowa. Regularne sprawdzanie funkcjonariuszy nie tylko pod kątem wypalenia się, ale również zażywania narkotyków i uzależnienia od nich. Wiele osób, pracujących pod przykrywką, wypala się, albo zostaje zdemaskowanych, albo zaczyna za bardzo lubić towar.

- A mają do niego dość łatwy dostęp zauważył Roarke. Trafił w jej czuły punkt. Nie tyle rozzłościła ją jego uwaga, ile to, że zdawał się sądzić, iż gliniarze biorą, i akceptował ów fakt. Wiedziała, że takie rzeczy się zdarzają. Ale ona tego nie akceptowała i nigdy się to nie zmieni. - Gliniarze mają dostęp do wielu rzeczy. Skradzionego towaru, skonfiskowanych pieniędzy, broni. Ludzie, którzy nie potrafią się oprzeć pokusie, nie powinni pracować w policji. - Śmiem twierdzić, że istnieje szara strefa, ale kiedy człowiek raz się

znajdzie w szarej strefie, krótka stamtąd droga do czarnej. Co nie zmienia faktu, że mają łatwy dostęp do towaru powtórzył. - Gliniarz aresztuje ulicznego dilera i zatrzymuje połowę towaru. Diler nie będzie się upierał, ile miał przy sobie towaru. - Od tego jest pani porucznik. Powinna znać swoich ludzi, nadzorować ich, oceniać. To jej praca, jej obowiązek. Tymczasem ona to wszystko zorganizowała. - Z twojego punktu widzenia zdradziła swoich ludzi, a także sprzeniewierzyła się swojej odznace, swojemu wydziałowi.

- Moim zdaniem to wredna suka, która sprzedałaby rodzoną matkę. -Eve wzruszyła ramionami, ale czuła pieczenie w żołądku. - Jeśli chodzi o skonfiskowany towar, wydział do walki z przestępczością narkotykową ma swój własny dział rachunkowości, który powinien pilnować tego, jak towar trafia w ręce policji, jak jest wykorzystywany w czasie procesu, i czy następnie został zniszczony. Mają osobny magazyn. - A inteligentna, ambitna kobieta w rodzaju Renee potrafi zwerbować kogoś z tego działu rachunkowości, żeby pomagał jej uszczknąć co nieco dla 60

siebie. Wykorzystuje to - i swoich podwładnych, a także koneksje ojca - do oskubywania własnego wydziału. Odsprzedaje towar wykazany jako zniszczony. - To jedna ewentualność. Ale może też załatwiać interesy bezpośrednio z dostawcami, producentami, a nawet ulicznymi dilerami - brać od nich pieniądze za to, żeby mogli spokojnie prowadzić swoją działalność. - Musi mądrze główkować powiedziała Eve. - Nie można awansować, nawet wykorzystując znajomości tatusia, jeśli nie zamyka się spraw, nie wsadza przestępców za

kratki. Musi mieć coraz lepsze wyniki pracy, wykazywać wzrost liczby aresztowań, zakończonych wyrokiem skazującym. Zatrzymała się na światłach. -

Jak byś to zorganizował?

- No cóż, nie jestem taki doświadczony w kierowaniu wydziałem czy oddziałem jak ty. - Kierujesz połową uprzemysłowionego świata. - Ach, chciałbym. Ale tak czy owak, gdyby mi zależało na zysku w długim przedziale czasowym, nie na szybkim

nachapaniu się, tylko na stworzeniu struktury, przynoszącej stały zysk w tej branży, brałbym po trochu od wszystkich. Po pierwsze, od ulicznych dilerów - to stosunkowo łatwe i nie wymaga dużo czasu. Przy zastosowaniu właściwych nacisków i bodźców można zdobyć dość lojalnych wspólników na tym poziomie, by mieć pieniądze na sfinansowanie własnej siatki na wyższym szczeblu. Dilerzy skądś dostają towar - chyba że są samowystarczalni. Ale i tak większość z nich musi działać w ramach systemu: walczyć o swój rewir albo płacić temu, kto rządzi danym rewirem. -

Potrzebni są żołnierze, działający w

terenie, budzący strach i zdobywający posłuch. A także negocjatorzy, żeby dotrzeć do osób na 61 wyższym szczeblu. Sześć lat? - Eve pokręciła głową. - Stworzyła siatkę gliniarzy i oszustów. Ma kilku prawników, na których może liczyć, jeśli któryś z jej wspólników wpadnie, prawdopodobnie kogoś w biurze zastępcy prokuratora, przynajmniej jednego sędziego. - Potrzebny jej skarbnik - dodał Roarke. - Trzeba niektórym dawać w łapę, są też inne wydatki.

- Chodzi nie tylko o pieniądze. Prawie zawsze chodzi nie tylko o pieniądze uznała Eve. - Musi to lubić. Sprawia jej frajdę władza, nieczyste interesy, ryzykowanie. Sprzeniewierzyła się wszystkiemu, co reprezentował jej ojciec. Co nadal reprezentuje. -

Może między innymi o to jej chodzi.

- Konflikt z ojcem? Hmmm. Tatuś był tak zajęty pracą zawodową, że nie poświęcał mi dość uwagi, albo był zbyt surowy, zbyt wiele oczekiwał. Nieważne. Więc teraz wysmaruję gównem własną odznakę. Będzie miał nauczkę. -

Podejrzewam, że nie mamy

współczucia ani zrozumienia dla konfliktów z ojcami, jeśli nie oznacza to stosowania przemocy bądź molestowania. - Na chwilę położył rękę na jej dłoni w geście solidarności. -Ale to może stanowić jeden z powodów i coś, co możesz wykorzystać. - Z chwilą, kiedy poinformuję komendanta i Biuro Spraw Wewn ętrznych, mogą mnie odsunąć od tej sprawy. -

Już to widzę.

Eve musiała się roześmiać. - Dobrze, zamierzam walczyć, zaciekle i bezpardonowo, jeśli będę

musiała, żeby nie odsunięto mnie od śledztwa. Będzie mi potrzebna Mira powiedziała, mając na myśli główną konsultantkę psychologiczną wydziału. Jej opinia będzie niezbędna. I potrzebny mi Feeney. Nie poradzimy sobie bez 62 wydziału przestępstw elektronicznych. Wprawdzie mamy już McNaba, ale potrzebny nam Feeney - nie tylko, żeby formalnie oddelegował go do pracy przy tym śledztwie, ale również służył nam pomocą. Jechała teraz głównymi ulicami dzielnicy, gdzie latarnie -jeśli działały -

oświetlały stosy śmieci, a w półmroku oferowano seks za pieniądze i narkotyki. - Zapowiada się niezła szopka, Roarke. Mam na myśli nie tylko śledztwo czy też zainteresowanie dziennikarzy, kiedy wszystko wyjdzie na jaw. Chodzi o reperkusje. Będą musieli sprawdzić każdą prowadzoną przez nią sprawę, a także sprawy prowadzone przez tych, których wciągnęła w swój proceder. To oznacza konieczność przeprowadzenia procesów od nowa albo zwolnienia złoczyńców z powodu starego owocu z zatrutego drzewa. Zdemaskowanie jej i jej siatki jest równoznaczne z otwarciem bram więzień. To nie do uniknięcia. Już tylko

za to skopałabym jej tyłek... Po tym, jak obdarłabym ją ze skóry za Peabody. Eve zjechała do krawężnika. Parkowanie nie stanowiło tu problemu. Jeśli nie miało się miru w tej okolicy, każdy pozostawiony pojazd w ciągu pięciu minut znikał albo zostawał wypatroszony. - Och, zapomniałam ci powiedzieć, że alarm działa bez zarzutu. Jakiś nieszczęśnik próbował ukraść wóz, kiedy byłam niespełna dwadzieścia metrów dalej. Wylądował na tyłku i kuśtykając rzucił się do ucieczki, porzuciwszy narzędzia. Roarke tak jak ona spróbował coś

dostrzec w nieprzeniknionych ciemnościach. - Dobrze wiedzieć, że nie będziemy musieli wracać stąd do domu na piechotę. - Zabezpiecz się. - Eve rzuciła Roarke'owi puszkę substancji zabezpieczającej i włączyła rekorder. - Porucznik Eve Dallas i Roarke zaczęła i podała adres. - Data i czas uwidocznione na nagraniu. W budynku prawdopodobnie kiedyś mieścił się mały magazyn albo fabryka; okres swojej świetności przeżywał w okresie szaleństwa rewitalizacyjnego

przed wojnami miejskimi. Potem służył jako nędzne schronienie dla włóczęgów lub melina dla ćpunów, a prawdopodobnie jedno i drugie. Zardzewiały, zerwany łańcuch i kłódka, wisząca na drzwiach, świadczyły, że od samego początku niezbyt się przejmowano zabezpieczeniem budynku, a później w ogóle z tego zrezygnowano. Ale uwagę Eve zwrócił błyszczący, nowy zamek. - Melina na niepogodę - powiedziała. - Nikt specjalnie nie ma ochoty siedzieć w brudnych, śmierdzących pomieszczeniach podczas upalnego lata. Jednak... - Wskazała głową zamek. -

Ktoś niedawno go zainstalował. Ruszyła w stronę drzwi, sięgnąwszy do kieszeni po klucz uniwersalny. Mężczyzna, który wyskoczył z mroku, miał potężne bary. Wyszczerzył zęby w krzywym uśmiechu, zdradzając się, że nie przywiązuje przesadnej wagi do higieny jamy ustnej. Eve przypuszczała, że uśmiechał się tak szeroko, bo uznał, że trafiła mu się para frajerów, z którymi łatwo się rozprawi. - Bądź tak dobry i zajmij się tym zwróciła się do Roarke'a. - Naturalnie, kochanie. - Uśmiechnął się sympatycznie do napastnika, który

dla żartów dźgał go sprężynowcem o piętnastocentymetrowym ostrzu. -Czym mogę służyć? - Zaraz wypruję ci flaki, a potem posunę twoją panią. Dawaj portfel i zegarek. Obrączkę też. - Wyświadczę ci przysługę i powiem, że może nawet udałoby ci się wypruć mi flaki - choć twierdzę, że ci się to nie uda - ale jeżeli potem spróbujesz tknąć moją panią, ona sama urwie ci kutasa jak gałązkę z drzewa i wsadzi go w twój tyłek. -

Poleje się krew.

Kiedy mężczyzna rzucił się na niego,

Roarke z gracją cofnął się w bok, zrobił obrót i wbił mu łokieć w nerki. Z ust napastnika wydobył się jęk zdziwienia, ale mimo to odwrócił się i zamachnął nożem na Roarke'a. Ten zrobił kolejny obrót, by uniknąć ciosu, i kopnął wroga prosto w rzepkę. - Przestań się z nim cackać! - zawołała Eve. - Jest bezwzględna - powiedział Roarke, a kiedy wykrzywiony ze złości napastnik znów się na niego rzucił, kopnął rękę, w której tamten trzymał nóż. Nawet najgorsze oprychy czasem krzykną z bólu, pomyślał, i złapał nóż, który wypadł z drżącej dłoni mężczyzny.

- Posłuchaj dobrej rady. - Z twarzy Roarke'a zniknął uprzejmy uśmiech, utkwił zimne spojrzenie swoich niebieskich oczu w pełnej bólu twarzy mężczyzny. - Zmykaj. Kiedy odgłosy kroków pokonanego cichły w oddali, Eve patrzyła, jak Roarke naciska mechanizm, by schować ostrze noża. - Jeśli myślisz o zatrzymaniu tej zabawki, radzę ci przy pierwszej okazji wrzucić ją do autoklawu. Gotów? Roarke wsunął nóż do kieszeni i skinął głową. Podeszli razem do drzwi. Eve wyj ęła broń i latarkę. Tak się

ustawiła, żeby nie było widać, że Roarke zrobił to samo. Weszli do środka i od progu rozejrzeli się dookoła. Eve kopnęła pojemnik na śmieci, który blokował im drogę. Powietrze wypełniała woń pleśni, moczu i wymiocin. Ustaliła, że jej głównym źródłem jest stos koców aż sztywnych od brudu. Nawet bezdomni nie mieliby ochoty przykryć się nimi. -

Sprawdźmy tę kondygnację.

Posuwali się wolno, omiatając pomieszczenia latarkami i bronią. Drzwi, instalację elektryczną, deski

podłogowe, stopnie schodów wszystko, co można było wykorzystać lub sprzedać - wyrwano i wyniesiono. Zostały tylko dziury. Zajrzała do niezabezpieczonego szybu windy. - Jak, u diabła, wynieśli stąd drzwi windy i co z nimi zrobili? - Patrz pod nogi - powiedział Roarke, kiedy zaczęła iść po schodach, robiąc duże kroki nad szerokimi dziurami. Na drugiej kondygnacji oświetliła latarką połamane strzykawki, fragmenty aparatury, naczynia, przeżarte na wylot przez chemikalia i wysoką temperaturę.

Przyjrzała się połamanemu taboretowi, malutkiemu porysowanemu stolikowi, potłuczonym szklankom i śladom pożaru na podłodze i ścianach. - Komuś przydarzył się wypadek w laboratorium - zauważyła. Wskazała głową gołe materace. Wolała nie myśleć, czym są poplamione. Resztki pojemników po daniach na wynos poniewierały się tam, gdzie - jak sobie wyobrażała - jadły z nich dwunożne i czworonożne istoty. - Przez jakiś czas mieszkali tu i pracowali.

Roarke przyglądał się zdewastowanemu pomieszczeniu. - Nie mogę powiedzieć, że podoba mi się to, co zrobili z tym miejscem. Eve dotknęła butem porzuconego pojemnika po chińszczyźnie. - Ktoś tu jadł w ciągu ostatnich paru dni. Resztki jeszcze nie spleśniały. 66 - I tak wystarczy, by stracić ochotę na moogoo. -

Wydaje mi się, że to było chow mein.

Podążając za trudnym do opisania smrodem, skierowała się tam, gdzie kiedyś była łazienka. Koło wejścia leżała na podłodze stłuczona muszla klozetowa. Temu, kto próbował ją wyrwać, zabrakło cierpliwości albo znajomości rzeczy. Lepiej mu się poszczęściło z umywalką, a jakiś przedsiębiorczy osobnik nawet rozpruł ścianę i udało mu się zabrać sporą część miedzianych rur. Złodzieje odpuścili sobie starą, żeliwną wannę. Może zniechęciła ich jej waga i pokaźne rozmiary. Wąska, wyszczerbiona, pokryta plamami, stała się łożem śmierci niejakiego Rickiego Keenera.

Leżał w niej zwinięty w kłębek, dotykając kolanami kościstej klatki piersiowej, na której pozostały ślady zaschniętych wymiocin. Na parapecie okiennym leżała strzykawka i dwie fiolki. - Ofiara odpowiada rysopisowi i zdjęciu Rickiego Keenera, ksywka Juicy. - Eve wsunęła broń do kabury i wyciągnęła z kieszeni poduszeczkę do pobierania odcisków palców. Podeszła do trupa, ostrożnie przycisnęła palec wskazujący prawej dłoni do poduszeczki. - Tożsamość potwierdzona -powiedziała, odczytawszy wynik. Roarke, zadzwoń do Peabody. Powiedz, że go mamy.

Oddychając przez usta, oświetliła latarką zwłoki. - To potwierdza oświadczenie detektyw Peabody, referującej podsłuchaną rozmowę w szatni w sekcji drugiej. Na podstawie oględzin stwierdzam obecność drobnych obrażeń na rękach i nogach. Zadrapanie na prawym łokciu. Bardziej szczegółowe badanie będzie musiało zaczekać, aż komendant wyda polecenie. W tej chwili moim celem jest jedynie weryfikacja słów mojej partnerki. By zagwarantować klarowność śledztwa, dotyczącego 67

Renee Oberman i Williama Garneta, nie mogę zabezpieczyć miejsca zabójstwa, ale zostawię rekorder, żeby wszystko rejestrował. - Odwróciła się do Roarke'a. - Możesz go umieścić nad drzwiami? - Już to zrobiłem. Jeśli ktokolwiek tu wejdzie, poinformuje cię o tym twój komputer i palmtop. Będziesz mogła obserwować to pomieszczenie z każdego miejsca, w którym się znajdziesz, póki oficjalnie nie rozpoczniesz śledztwa. - Świetnie. - Spojrzała na denata. Chodźmy stąd. Na ulicy kilka razy odetchnęła głęboko,

żeby przewentylować płuca i spojrzała na zegarek. - Zabezpieczyliśmy miejsce najlepiej, jak to możliwe. Nie ma sensu o tej porze niepokoić komendanta. Lepiej przespać się parę godzin, a rano przystąpić do pracy. Dallas i Roarke opuszczają monitorowane miejsce -powiedziała do mikrofonu i wyłączyła rekorder. Kurde. - Wypuściła powietrze z płuc. -

Myślałaś, że go nie znajdziemy?

- Nie. Wiedziałam, że go znajdziemy, ale, jak już powiedziałam, zwłoki to namacalny dowód. Teraz nie możemy się wycofać. Nie możemy zrezygnować. Musimy ją zgarnąć.

Zajęła miejsce dla pasażera, żeby Roarke mógł usiąść za kierownicą. Pozwolił jej przez jakiś czas spokojnie się zastanowić, kiedy jechał z powrotem do centrum. - Czy już zdecydowałaś, jak to przedstawisz szefowi? - Opowiem wszystko od początku do końca, bez owijania w bawełnę. Kiedy Peabody ochłonęła, w sposób spójny opisała, co się wydarzyło. Mam to nagrane. Do jutra jeszcze bardziej się uspokoi i będzie gotowa odpowiedzieć na pytania Whitneya. - To dlatego postanowiłaś przespać się parę godzin i pozwolić swojemu

komendantowi się wyspać. - Być może. Tak - przyznała. - Ale nie mów tego nikomu. Opiszemy, jakie kroki przedsięwzięliśmy, żeby odszukać Keenera, pokażemy Whitneyowi nagranie. Wyłącznie od niego zależy, co nastąpi później, ale będę mu mogła przedstawić najbardziej logiczny i wykonalny plan działania. Musimy przeprowadzić skrupulatne śledztwo. Chodzi nie tylko o korupcję, lecz również o morderstwo. A Keener nie jest pierwszą ofiarą. - Ciężko ci prowadzić śledztwo przeciwko jednej z was. -

Przestała być dla mnie jedną z nas z

chwilą, kiedy postanowiła brać pieniądze. - Eve rozluźniła mięśnie ramion. - Nie wiem, jak bliskie stosunki łączą Whitneya z komendantem Obermanem. Wiem, że pod nim służył i przejął jego fotel, kiedy Oberman odszedł na emeryturę. To przekazanie pałeczki ma swoje znaczenie. Renee Oberman jest podwładną Whitneya i to też ma swoje znaczenie. Westchnęła. - Wszyscy wiemy, że można by utajnić śledztwo, ale kiedy je zakończymy, kiedy dokonamy aresztowań, cała sprawa wyjdzie na jaw. Dziennikarze rzucą się na to jak szakale na świeżą

padlinę. I nawet nie mogę mieć do nich pretensji. - Kiedy będzie ci trudno albo się zniechęcisz, a tak będzie, pomyśl o Peabody tkwiącej w tamtej kabinie prysznicowej jak w pułapce, kiedy dwoje funkcjonariuszy, którzy wykorzystali odznaki, żeby napełnić sobie kieszenie, rozmawiało o zleceniu zabójstwa. Jakiś czas milczała. - Dobrze to ująłeś - powiedziała w końcu. - Zwięźle i konkretnie. I udzieliłeś mi dobrej rady. Jest jeszcze Keener. Prawdopodobnie był

69 sukinsynem i z całą pewnością bardzo złym człowiekiem, ale teraz jest mój. A gliniarz, który go zostawił, żeby zadławił się swoimi własnymi wymiocinami w tej brudnej wannie? Też będzie mój. I postaram się, żeby zatrzasnęły się za nim drzwi do więzienia. Gdy tylko Roarke zatrzymał się przed domem, podbiegła do nich Peabody. -

Znaleźliście go.

- Pod pierwszym adresem potwierdziła Eve. - Kwestia szczęścia. Wszystko nagraliśmy, miejsce zabójstwa

jest monitorowane. - Rzeczywiście upozorowali to tak, by wszystko wyglądało na śmierć w wyniku przedawkowania? - Tak. Zgadza się to z twoim oświadczeniem. - Nie wiem, czy powinnam czuć ulgę, czy smutek - powiedziała Peabody, kiedy McNab pogładził ją po plecach. Była blada ze zmęczenia, miała podkrążone oczy. - Ani jedno, ani drugie. Przyjmij to po prostu do wiadomości. Rano będziemy mieli masę roboty. Prześpij się trochę. Idźcie do tego pokoju, co zwykle, kiedy

tu nocujecie. -

Nie skontaktujesz się z Whitneyem?

- Dochodzi trzecia nad ranem, ale jak chcesz, możesz go obudzić, jeśli tak ci spieszno. - Nie, w porządku. Przyda mi się odrobina snu. - W takim razie marsz do łóżka powiedziała Eve i zaczęła wchodzić po schodach. - Czy będzie wam coś potrzebne dziś w nocy? - spytał ich Roarke. -

Nie. - McNab wziął Peabody za

rękę. - Mamy wszystko. Roarke nachylił się i pocałował Delię w czoło. -

W takim razie miłych snów.

Poszedł za Eve do ich sypialni i zamknął drzwi. Eve odpięła broń. Zauważył, że jest spięta, podobnie jak Peabody. Masaż pleców, trzymanie za rękę może pomóc nieco się odprężyć. Ale wiedział, co chociaż na krótko odwróci jej uwagę. - Jesteś mi winna seks na zgodę, ale zadowolę się twoją deklaracją. Tak jak się tego spodziewał, rzuciła mu spojrzenie spode łba.

- Dlaczego jestem ci winna seks na zgodę? - Bo ty pierwsza przyznałaś, że jest ci trochę przykro. Zmrużyła oczy i usiadła, żeby zdjąć buty. - To tylko świadczy, że ty się spóźniłeś z okazaniem częściowej skruchy. Dlatego uważam, że to ty jesteś mi winny seks na zgodę. Ale zadowolę się twoją deklaracją. - Mogę na to przystać pod warunkiem, że ty ze swojej strony zgodzisz się włożyć tę seksowną bieliznę. - Patrzył, jak Eve ściąga przez głowę za dużą koszulkę z napisem NYPSD. - Mam nadzieję, że nie to miałaś na myśli.

- Mogę na to przystać. - Padła na łóżko. - W takim razie umowa stoi. - Położył się obok niej i ją przytulił. -

Muszę nastawić budzik.

-

Na którą godzinę?

- Chcę zadzwonić do Whitneya punktualnie o szóstej zero zero. Prawdopodobnie powinnam dać sobie godzinę na przygotowanie się do rozmowy. - Czyli na piątą. Nie martw się, obudzę cię.

Zamknęła oczy, mając do niego pełne zaufanie w tej kwestii. Gotowa była przysiąc, że minęło pięć minut, kiedy obudził ją czarowny zapach kawy. Lekko uchyliła powieki i zobaczyła przed sobą Roarke'a. Siedział na brzegu łóżka, trzymając wielki kubek z kawą kilka centymetrów od jej nosa. Polecił włączyć światło, pewnie na jakieś dwadzieścia procent, więc w pokoju panował przyjemny półmrok. -

Przyniosłeś mi kawę do łóżka?

- Możesz mnie uważać za idealnego męża albo po prostu uznać, że obudziłem

się przed tobą. Właśnie minęła piąta dodał. - No tak. - Usiadła, bąknęła „dziękuję", wzięła kubek i zaczęła łapczywie pić. Potem zamknęła oczy i pozwoliła, by cudowna kofeina wypełniła jej ciało. - Jak dobrze. Jeszcze się trochę napiła. - Teraz prysznic. - Wstała z łóżka, dopiła kawę i oddała mu pusty kubek, mówiąc: - Poproszę jeszcze. W połowie drogi do łazienki obejrzała się przez ramię i skinęła na niego palcem. Ściągnęła bawełnianą koszulkę, rzuciła ją na podłogę i dalej poszła

nago. Roarke postawił pusty kubek na szafce nocnej. - Jak mógłbym odmówić tak uprzejmemu zaproszeniu? Odkręciła wodę na maksa i - naturalnie puściła niemal wrzątek. Nie mógł się przyzwyczaić do tego, że jego żona ubóstwia gotować siebie - i czasami jego - pod prysznicem. Para osiadła na lustrzanych powierzchniach obszernej łazienki. Eve, szczupła, ociekająca wodą, stała z twarzą zwróconą ku górze, z zamkniętymi oczami. -

Idealny mąż prawdopodobnie umyłby

mi plecy. Roarke posłusznie podsunął dłoń pod dozownik mydła. -

Rozumiem, że dobrze ci się spało.

-

Mmmm.

Jej plecy, wąskie i gładkie, wciąż lekko złociste po dniach spędzonych na słońcu podczas ich ostatniego urlopu, wygięły się lekko, kiedy przesuwał po nich namydlonymi dłońmi. Ubóstwiał czuć jej miękką skórę, opinającą mocne mięśnie. Smukłe plecy zwężały się, a potem delikatnie rozszerzały, tworząc kształtne biodra. Była szczupła i kanciasta ta jego

policjantka, zwinna i wytrzymała. Ale znał również jej słabe punkty, wiedział, gdzie i jak ją pieścić, by się podnieciła. Takim miejscem był jej lekko wygięty kark i dołeczek tam, gdzie kończył się kręgosłup. Roarke przesuwał dłonie coraz niżej, okrężnymi ruchami rozprowadzał jedwabiste, płynne mydło na jej szczupłych, umięśnionych udach. Potem znów przeniósł je wyżej, gładząc ją palcami, w dół i do góry, leniwie ją uwodząc. Objęła go ręką za szyję i wygięła się, odwracając głowę, by odnaleźć ustami jego usta. Rozchyliła wargi, by mogły

się spotkać z jego wargami w długim, namiętnym pocałunku. Odwróciła się; oczy jej błyszczały jak wypolerowane złoto w strumieniach wody. -

Pominąłeś kilka miejsc.

- Ach, taki jestem niedbały. - Znów nabrał na dłoń mydła i rozprowadził je na jej ramionach, piersiach, brzuchu. Pragnęła go każdym nerwem ciała, tu, w tej gorącej i zaparowanej łazience, przy wtórze wody, padającej na kafelki i jej skórę. Jego dłonie czyniły cuda z jej ciałem, wyzwalając pragnienie, wywołując miłe uczucia, odkrywając jej

tajemnice. Dotyk jego ust napełnił ją niewysłowioną rozkoszą. Jego palce odnalazły ją, rozsunęły i zaczęły pieścić. Owinęła się wokół niego niczym pachnąca winorośl, splątała mu włosy dłońmi, ich usta znów się połączyły w namiętnym pocałunku. Czuł szalone, mocne, szybkie bicie jej serca. Też nabrała mydła na dłonie, rozsmarowała je na jego plecach, biodrach, wsunęła ręce między ich śliskie ciała, by go obezwładnić jedwabistym uściskiem. By go zniszczyć. Niemal czuł, jak traci kontrolę nad sobą,

i wniknął w nią. Przycisnął Eve do wilgotnych kafelków, tłumiąc jej okrzyki, kiedy z całych sił objęła go za szyję. Strumienie gorącej wody uderzały w ich połączone ciała. Krople błyszczały na skórze, w powietrzu. Spowiła ich para wodna, zacierając kształty. Eve stała się bezwładna w jego ramionach. Ubóstwiał tę chwilę, kiedy bez reszty ulegała błogiej rozkoszy. Tę chwilę, kiedy bez reszty oddawała się jemu. Im. Położyła głowę na jego ramieniu. Uniósł jej twarz i dotknął ustami jej powiek. Delikatnie i słodko.

Patrzył, jak jej wzrok staje się jasny, a oczy się uśmiechają. -

To nie był seks na zgodę.

-

Jasne, że nie.

-

Tylko chcę się upewnić.

-

Ale było to cudowne preludium.

- Odpowiada mi to. Kawa w łóżku, seks pod prysznicem - doskonały duet na dzień dobry. Jeszcze przez chwilę tuliła się do niego, a potem odeszła i stanęła pod suszarką. Kiedy owiewało ją gorące powietrze,

Roarke zmniejszył temperaturę wody do przyzwoitego poziomu. Gdy wszedł do sypialni przewiązany w pasie ręcznikiem, Eve stała w krótkim szlafroku, oddając się temu, co rzadko robiła, jeśli w ogóle kiedykolwiek. Uważnie przeglądała zawartość swojej szafy. - To dziwne - powiedziała - ale muszę... Wybierz coś odpowiedniego, dobrze? Muszę wyglądać na osobę, mającą kontrolę nad sytuacją, sprawującą władzę. Na osobę w pełni odpowiedzialną. Zatoczyła rękami koło w powietrzu.

- Ale żeby nie wyglądało to na przesadnie wystylizowane, zaplanowane. Nie chcę, żeby przypominało to oficjalny strój, ale... - Rozumiem. - Podszedł do niej i najpierw przyjrzał się marynarkom. Wszystkie sam wybrał, jako że garderoba, nie mówiąc już o jej kupowaniu, znajdowała się na samym dole listy ważnych spraw Eve. -Ta. -

Czerwona? Ale...

- Nie czerwona, tylko w kolorze burgunda. Nie jaskrawa, nie wyzywająca, tylko intensywna,

poważna... W sam raz dla kobiety na stanowisku, a podkreśla to jeszcze fason. Do tego te spodnie... Spiżowoszare. I ta góra, w nieco jaśniejszym odcieniu szarości... Kwintesencja klasycznej elegancji. I szare buty. Jedna gama kolorystyczna, marynarka jako działający podprogowo symbol władzy. Eve wyd ęła policzki, a potem wypuściła powietrze ustami. - Dobra. Jesteś specem w tej dziedzinie. Kiedy się ubrała, musiała przyznać, że rzeczywiście się na tym znał. Jej strój był przemyślany, ale nie - jak to

powiedziała -wystylizowany. A ten czerwony kolor... Przepraszam, burgund... Naprawdę stanowił mocny akcent. 75 Poza tym ewentualne plamy krwi nie będą widoczne. Przynajmniej zbytnio. -

Włóż to.

Zmarszczyła czoło, patrząc na małe srebrne kolczyki, które jej podał. - Prawie nigdy nie noszę kolczyków w pracy. Są...

- W tym wypadku dodają trochę blasku. Są proste i delikatne. Wzruszyła ramionami, ale je włożyła. Wyszykowana, stanęła przed lustrem i przyjrzała się swemu odbiciu, popijając kolejną filiżankę kawy. - Nie dla Whitneya tak się starannie ubrałaś - zauważył Roarke. Przynajmniej nie głównie dla niego. To stare powiedzenie jest prawdziwe. Kobiety stroją się dla innych kobiet. Ty zrobiłaś to dla Renee Oberman. - Jeśli sprawy potoczą się tak, jak chcę, żeby się potoczyły, dziś po raz pierwszy spotkamy się twarzą w twarz.

Oberman przywiązuje uwagę do wyglądu. Zorientuje się, że ma do czynienia z siłą. -

Zamierzasz jej rzucić wyzwanie.

- Rzucę jej wyzwanie, kiedy przyjdzie na to czas. - Spojrzała na zegarek. Teraz muszę wykonać kolejny krok, skontaktować się z Whitneyem. Chryste, mam nadzieję, że telefonu nie odbierze jego żona. Eve wzięła aparat z toaletki i wyprostowała ramiona. -

A więc do dzieła.

Po drugim sygnale na wyświetlaczu

pojawiła się szeroka twarz komendanta Whitneya. Eve poczuła ulgę, widząc, że nie zablokował kamery, bo znaczyło to, że raczej go nie obudziła. Ale i tak była pewna, że na lewym policzku widać odciśniętą poduszkę, a nie nową bruzdę, wywołaną upływem czasu i stresem związanym ze sprawowaną funkcją. Czyli musiał dopiero co wstać. - Witam, pani porucznik - odezwał się energicznym tonem, patrząc na nią poważnie swoimi ciemnymi oczami. - Panie komendancie, przepraszam, że dzwonię tak wcześnie -powiedziała równie poważnie. - Ale sprawa jest wyjątkowa.

Wyniszczyła wszystko z wojskową precyzją, którą tak podziwiał Roarke. Ubierał się w drugim końcu pokoju i słuchał, jak Whitney zasypuje Eve pytaniami. Roarke pomyślał, że tylko ten, kto bardzo dobrze znał komendanta policji i uważnie słuchał, odkryłby szok w jego głosie. - Chcę przeczytać oświadczenie Peabody, osobiście z nią porozmawiać i zapoznać się z nagraniami. - Tak jest, panie komendancie. Jeśli można, proponuję, żeby odbyło się to raczej w moim domu niż w komendzie. Detektywi Peabody i McNab są na miejscu, będziemy mieli gwarancję, że

nikt niczego nie usłyszy, póki nie podejmie pan decyzji. Zastanowił się chwilę, a potem powiedział: „Już jadę" i się rozłączył. -

Na twoim terenie - zauważył Roarke.

- Ma to znaczenie, ale Whitney rozumie, że na początek lepiej porozmawiać poza komendą, niż zwoływać wielkie spotkanie w gabinecie. Muszę się przygotować do rozmowy. - Przypuszczam, że będzie miał kilka pytań do mnie, więc sprawdzę, czy będę wolny. Za dziesięć minut mam holokonferencję. Powinna się zakończyć

mniej więcej o siódmej. Dobrze sobie poradziłaś - dodał. -

To dopiero początek.

Rozdział 5 Eve przygotowała dla swojego komendanta cały komplet materiałów: kopie wszystkich informacji, nagrań, oświadczeń i notatek. Jednocześnie powtarzała sobie w myślach argumenty, jakich użyje, by zgodził się na kolejne kroki, które chciała podjąć, a także uzasadnienie wciągnięcia do ekipy Feeneya i Miry oraz skontaktowania się z Websterem z Biura Spraw Wewnętrznych.

Ton głosu, strategia, logika, pewność siebie. Było jej potrzebne to wszystko, by zachować kontrolę nad obydwoma śledztwami, doprowadzić do aresztowania córki Marcusa Obermana i zadbać, żeby się nie wykręciła od odpowiedzialności. Uniosła wzrok, kiedy wszedł McNab. Miał na sobie swoje rzeczy -może to i lepiej. Komendant mógłby doznać wstrząsu, widząc go w normalnym ubraniu. - Peabody przyjdzie za kilka minut poinformował Eve. -Przypuszczam, że chciała przez chwilę pobyć sama. -

W jakim jest stanie?

- Całkiem dobrym. Obawiałem się, że może będzie miała koszmary senne, ale chyba była zbyt wykończona. Powiedziałaby, że teraz on wygląda na wykończonego. Jaskrawy ubiór i błyszczące kolczyki w uchu nie zamaskowały napięcia i niepokoju na jego twarzy. - Wyglądasz... Chyba właściwym określeniem jest „onieśmielająco". I z klasą - dodał. Punkt dla Roarke'a, pomyślała Eve. - Masz coś dla mnie do roboty? spytał McNab.

- Będzie dużo pracy, ale na razie czekamy. Sprawdziłam urządzenie monitorujące. Wszystko tam w porządku. Przynieś kawę - poprosiła, kiedy stanął przed tablicą, bawiąc się tym, co miał w jednej z licznych kieszeni. I coś do jedzenia - dodała, gdy sobie przypomniała, kogo ma przed sobą. - Może przygotuję coś dla Peabody. Skierował się w stronę kuchni, ale przystanął przed biurkiem Eve. Spojrzał na nią zimno swoimi zielonymi oczami. Jestem spragniony krwi. Wiem, że muszę się opanować, muszę to zrozumieć, ale, do diabła, Dallas, właśnie krwi teraz pragnę. I nie dlatego... Przynajmniej nie wyłącznie dlatego, że to dotyczy

Peabody. Taką mamy pracę i tyle. Ale nie powinniśmy czuć się zagrożeni przez innych gliniarzy. - Nie wystarczy odznaka, żeby zostać gliną. Opanuj się, postaraj się to zrozumieć, McNab. - Sobie już wcześniej nakazała to samo. - W ten sposób to wyprostujemy. Kiedy krzątał się w kuchni, Eve wstała, żeby znów spojrzeć na tablicę, upewnić się, że o niczym nie zapomniała. Usłyszała, jak wchodzi Peabody. - McNab szykuje śniadanie. Powinnaś coś zjeść. -

Trochę się denerwuję tym, że będę

musiała o wszystkim powiedzieć Whitneyowi. Eve odwróciła się w jej stronę. Zobaczyła, że Peabody nie jest zbyt pewna siebie. - Czy masz zaufanie do swojego komendanta, detektyw Peabody? -

Tak. Pełne.

Tym samym zdecydowanym tonem, jakim zwróciła się do McNaba, kazała jej pójść do kuchni. - W takim razie idź coś zjeść, weź się w garść i przygotuj do pracy.

Kiedy Delia ruszyła do kuchni, Eve odwróciła się i znów rzuciła okiem na urządzenie monitorujące, chociaż wiedziała, że nie ma takiej potrzeby, i zapisała godzinę. Po chwili usłyszała McNaba. Nie rozróżniała słów, tylko jego ton przekorny, żartobliwy. Peabody się roześmiała. Eve poczuła, że też się odprężyła. Poleciła wyświetlić na monitorze komputera zdjęcie i dane Renee Oberman, żeby jeszcze raz dokładnie im się przyjrzeć. Lat czterdzieści dwa, blondynka o niebieskich oczach, sto sześćdziesiąt

trzy centymetry wzrostu, waga pięćdziesiąt cztery kilogramy. Atrakcyjna, jak powiedział Roarke. Nieskazitelna cera barwy kości słoniowej, klasyczna, owalna twarz, brwi kilka odcieni ciemniejsze od włosów. Ciemne brwi, zauważyła Eve, i ciemne, gęste rzęsy - co prawdopodobnie świadczyło, że Renne wiedziała, jak stosować kosmetyki upiększające. Na oficjalnym zdjęciu włosy miała odgarnięte do tyłu, ale na innych opadały jej na ramiona, długie i proste. Próżna, pomyślała Eve. Może kolejny punkt do analizy.

Jedyne dziecko Marcusa i Violet Obermanów, będących małżeństwem od czterdziestu dziewięciu lat. Ojciec, emerytowany komendant policji z pięćdziesięcioletnim stażem pracy. Matka, kelnerka, po urodzeniu córki przez sześć lat miała płatny urlop na wychowanie córki, potem zatrudniona jako dyrektor do spraw sprzedaży w eleganckim butiku dla kobiet, gdzie pracowała do emerytury. Renee Oberman raz wyszła za mąż i po dwóch latach się rozwiodła. Nie miała dzieci. Noel Wright ponownie się ożenił; z drugiego związku, który trwał już sześć lat, urodziła mu się dwójka dzieci: chłopiec, obecnie liczący sobie

pięć lat, i dziewczynka, obecnie trzyletnia. Był właścicielem baru w West Village, który również prowadził. Eve wszystko to zapisała. Nigdy nie wiadomo, co się może okazać przydatne, pomyślała. - Pani porucznik - usłyszała w domofonie głos Summerseta. Komendant Whitney właśnie przejechał przez bramę. Już postanowiła, że nie zejdzie na dół, żeby go powitać i zaprowadzić na górę. Bo wtedy bardziej przypominałoby to spotkanie towarzyskie, a nie służbowe. -

Od razu przyprowadź go na górę.

McNab! Zaprogramuj dzbanek kawy. Komendant za chwilę tu będzie. Kiedy Whitney wmaszerował, Eve i McNab stali po obu bokach Peabody. Od jego szerokich barów, poważnej twarzy i chłodnego błysku w oczach biła władczość, uznała Eve. Zatrzymał się przed tablicą. Ustawiła ją tak, żeby natychmiast zobaczył twarze Renee Oberman, Garneta, Keenera oraz zdjęcia z miejsca zabójstwa. Na zimnej twarzy komendanta odmalowało się wzburzenie. Eve bez pytania nalała mu kawy i

podeszła, by ją podać. - Panie komendancie, dziękuję, że tak szybko zainteresował się pan tą sprawą. - Oszczędź sobie. - Przeszedł obok niej i utkwił wzrok w Delii. - Detektyw Peabody, zapoznam się z nagraniem waszego oświadczenia, ale teraz chcę to usłyszeć z waszych ust. - Tak jest. - Peabody odruchowo wyprężyła się na baczność. - Panie komendancie, około godziny dwudziestej zero zero weszłam do sali gimnastycznej w sektorze drugim. Whitney potraktował ją bezwzględnie,

tak bezwzględnie, że Eve aż się wyprostowała, tak bezwzględnie, że musiała rzucić McNabowi ostrzegawcze spojrzenie, kiedy zobaczyła, że z oburzenia poczerwieniał na twarzy. Whitney bezlitośnie ją wypytywał, przerywał jej, zmuszał, by się cofała, powtarzała to, co już mówiła. Chociaż zbladła i Eve wyraźnie słyszała zdenerwowanie w jej głosie, ani razu się nie zawahała, nie zmieniła najdrobniejszego szczegółu. - Nie mogliście zidentyfikować żadnej z osób na podstawie wyglądu? -

Nie, panie komendancie. Chociaż

wyraźnie słyszałam, jak mężczyzna zwracał się do kobiety „Renee" i „Oberman", a ona mówiła do niego „Garnet", nie widziałam ich wyraźnie. Kobieta, do której zwracano się „Renee Oberman", w rozmowie wyraźnie dała do zrozumienia, że mężczyzna jest jej podwładnym. Przez moment widziałam częściowo jej profil, kolor włosów, karnację. Mogłam ocenić w przybliżeniu jej wzrost. Na podstawie tych informacji ustaliliśmy, że to porucznik Renee Oberman i detektyw William Garnet z wydziału do walki z przestępczością narkotykową w naszej komendzie. - Wiecie, że porucznik Oberman jest wielokrotnie odznaczanym oficerem

policji, od blisko osiemnastu lat służy w tym wydziale. -

Tak jest.

- Wiecie również, że jest córką byłego komendanta, Marcusa Obermana. -

Tak jest.

- Ale nadal jesteście gotowi zeznawać pod przysięgą podczas wewnętrznego śledztwa w sprawie tych funkcjonariuszy, a może nawet podczas rozprawy sądowej? - Tak jest. Jestem gotowa i pragnę to zrobić.

-

Pragniecie to zrobić?

- Pragnę to zrobić jako funkcjonariusz policji nowojorskiej, jako policjantka, która ślubowała chronić i służyć. Jestem przekonana... Nie... Wiem, że tych dwoje wykorzystało swoje stanowiska i władzę, w sposób nieetyczny, niemoralny i niezgodny z prawem posłużyło się odznakami, i pragnę, panie komendancie, zrobić wszystko, co w mojej mocy, żeby położyć temu kres. Przez chwilę milczał, a potem westchnął - bardzo cicho. - Proszę usiąść, detektyw Peabody. Zostaw ją - polecił McNabowi, kiedy komputerowiec chciał do niej podejść. -

Nie potrzebuje, żebyś kręcił się koło niej i gdakał jak kwoka. Jest policjantką, co dobitnie udowodniła. Pani porucznik - zwrócił się do Eve. Teraz ona wyprężyła się na baczność. -

Tak jest.

- Zwlekaliście prawie osiem godzin, by mi o tym zameldować. Spodziewała się tego i miała przygotowaną odpowiedź. - Sześć, panie komendancie, bo tyle czasu wymagało uzyskanie pełnego i szczegółowego raportu od detektyw Peabody, i ustalenie, że osoby, których

rozmowę podsłuchała, rzeczywiście są funkcjonariuszami policji nowojorskiej. Wtedy uznałam, że najlepiej przysłużę się tej sprawie, próbując na poparcie tego oświadczenia i tych szczegółów odszukać Keenera i zebrać wszelkie możliwe informacje, by móc je panu przedstawić. Umilkła na chwilę nie dlatego, że się zawahała, ale dla podkreślenia wagi swoich słów. - Moja współpracownica poinformowała mnie, że mogło dojść do zabójstwa. Uznałam za konieczne sprawdzenie tego. -

To może się udać - mruknął Whitney.

Uda się, poprawiła go w myślach Eve. Już ona się o to postara. - Wszystko jest nagrane, panie komendancie, żeby mógł się pan z tym zapoznać. Po odnalezieniu zwłok Rickiego Keenera uznałam za celowe pozostawienie urządzenia monitorującego na miejscu przestępstwa i postanowiłam poczekać trzy godziny z poinformowaniem pana, zamiast budzić pana o trzeciej nad ranem. To bardzo delikatna i nieprzyjemna sprawa, panie komendancie. Uznałam, że nie należy działać pochopnie. Skinął głową i też usiadł. -

Spocznij, Dallas, na rany Chrystusa.

- Pomasował czoło, a potem opuścił ręce. - Marcus Oberman jest jednym z najwspanialszych gliniarzy, z jakimi służyłem. Ta sprawa, jak to nazwaliście, zszarga jego reputację, jego dobre imię. I najprawdopodobniej złamie mu serce. I to, pomyślała, może być w tym wszystkim najtrudniejsze. - Bardzo mi przykro z tego powodu, panie komendancie. Wszystkim nam jest przykro. Jednak córka to nie ojciec. Całe swoje życie zbudowała na tym jednym stwierdzeniu. - Zdaję sobie z tego sprawę, pani porucznik. Zdaję sobie z tego sprawę, ponieważ Renee Oberman służyła pod

moimi rozkazami przez kilka lat. Nie jest takim gliniarzem, jakim był jej ojciec, ale niewielu jest takich jak on. Do tej pory w jej aktach nie ma żadnych negatywnych uwag, jej praca oceniana jest zadowalająco. Jej mocnymi stronami są silna osobowość i umiejętność dobierania właściwych osób do wykonania konkretnych zadań. Doskonale potrafi zdobywać informacje i układać je w logiczną całość. Według mnie jest raczej predestynowana do wykonywania obowiązków administracyjnych i kierowniczych niż do pracy w terenie, i prawdę mówiąc, woli się tym zajmować. Kieruje swoim oddziałem żelazną ręką i ma wyniki.

- Porucznik, kierująca oddziałem, powinna się starać, żeby jej pracę oceniano na więcej niż zadowalająco. Przynajmniej takie jest moje zdanie, panie komendancie. Niemal się uśmiechnął. - A przynajmniej trzeba do tego dążyć. W jednostce wielkości policji nowojorskiej i o takim zakresie obowiązków często trzeba... Zadowalać się tym, co zadowalające. Nie było żadnych sygnałów, żadnych ostrzeżeń, żadnych oznak, świadczących o korupcji. Porucznik Oberman jest ambitna i tak kieruje swoją karierą, żeby awansować na kapitana. Nie wątpię, że

ma oko na mój fotel i bardzo prawdopodobne, że nawet zaplanowała sobie, kiedy na nim zasiądzie. -

Czeka ją rozczarowanie.

Whitney uśmiechnął się, a nawet cicho zachichotał. - Już wcześniej robiłem wszystko, co mogłem, żeby zamknąć jej drogę do stanowiska komendanta. Nie nadaje się do tego. Do polityki, ściskania dłoni i uśmiechania się, do pracy papierkowej owszem. Świetnie by sobie z tym radziła. Ale brakuje jej empatii i traktuje ludzi jak narzędzia, a pracę jako środek do osiągnięcia celu.

Whitney nie lubił Renee Oberman, uświadomiła sobie Eve, i zastanowiła się, czy dzięki temu będzie mu łatwiej, czy trudniej. - Powiedziawszy to wszystko - ciągnął - przyznaję, że mamy do czynienia z wybuchową sytuacją, gdy lont został już podpalony. - Obejrzał się, kiedy Roarke wszedł do pokoju. - Witaj, Jack - powiedział Roarke i skinął głową. - Do tej pory tylko pięć obecnych tu osób wie o tej sprawie. Mam rację? - Tak jest - potwierdziła Eve. - Na chwilę obecną.

- Chcę zobaczyć zwłoki. I poznać więcej szczegółów. - Wyświetlić dane na ekranie poleciła Eve i pojawił się obraz. Whitney przyjrzał się mu uważnie. - Postanowiliście nie określać godziny śmierci ani nie zabezpieczać dowodów. - Dokonaliśmy jedynie identyfikacji zwłok. Pomyślałam sobie, że... - Wiem, co sobie pomyślałaś przerwał jej. - Odtworzyć od początku do końca nagranie z przebiegu czynności służbowych na miejscu wydarzenia.

Eve wykonała polecenie i z beznamiętną miną patrzyła na ekran. Rekorder zarejestrował fragment przepychanki między Roarkiem a ulicznym oprychem. - Doskonałe posunięcie! - McNab dał się ponieść entuzjazmowi. Przepraszam, panie komendancie. - Niepotrzebnie. To było doskonałe posunięcie. - Whitney skinął głową Roarke'owi. - Złamałeś mu łokieć? - Myślę, że spowodowałem zwichnięcie. - Czasami brakuje mi pracy w terenie. - Na ekranie pojawiło się wnętrze budynku, sterty śmieci. - A czasami nie.

Resztę nagrania obejrzał w milczeniu. Potem jeszcze przez kilka chwil się nie odzywał. - Zapoznam się z pozostałymi materiałami, ale zakładając, że jest tak, jak już mi to przedstawiono, jaki miałby być twój kolejny ruch? Bo przygotowałaś kolejny ruch, Dallas dodał. - Miałaś dość czasu, żeby obmyślić kilka następnych posunięć. - W pierwszej kolejności chciałabym oficjalnie znaleźć zwłoki i przystąpić do śledztwa. Korzystając z informacji przekazanych przez jednego z moich tajnych informatorów. Przynajmniej tak ma to wynikać z oficjalnych

akt śledztwa. Uważam, że ten sposób jest prostszy i może się lepiej przysłużyć 86 sprawie niż skorzystanie ze standardowych źródeł informacji. Nie będzie wiedziała, kto się do mnie zgłosił, a ja nie mam obowiązku jej tego ujawniać. Prawdę mówiąc, moim obowiązkiem jest chronienie swojego kapusia. Renee Oberman wierzy, że śmierć Keenera zostanie uznana za zgon w wyniku przedawkowania narkotyków. Ale czeka ją rozczarowanie. Będę nieugięta, dam jej powód do niepokoju. Albo po prostu będę wkurzona. Spotkam się z nią twarzą w twarz, dzięki temu

zyskam okazję przyjrzenia się jej i jej oddziałowi. - Ilu jej funkcjonariuszy jest w to wplątanych? - Whitney skinął głową. - Bo Garnet nie jest jedyny. - Zgadzam się z panem, panie komendancie. To mało prawdopodobne, by tylko on jeden był w to zaangażowany. Dlatego równolegle śledztwo powinno prowadzić Biuro Spraw Wewnętrznych. Za pańskim pozwoleniem, panie komendancie, poinformowałabym o wszystkim porucznika Webstera. Pracowałam z nim wcześniej, zna Peabody. W ten sposób zaoszczędzimy trochę czasu i

usprawnimy nasze działania. - Wierzysz, że zdołasz go przekonać, że ty wraz ze swoją ekipą powinniście grać aktywną rolę nie tylko w śledztwie w sprawie zabójstwa, ale również w wewnętrznym dochodzeniu? - Bez Peabody nie byłoby wewnętrznego śledztwa i wielce prawdopodobne, że za przyczynę śmierci Keenera przyjęto by przedawkowanie narkotyków. - Nie musisz mnie przekonywać. Sam porozmawiam z porucznikiem Websterem. -

Muszę również poinformować o

wszystkim doktor Mirę. Jej spostrzeżenia, opinie i oceny będą niezbędne. -

Zgoda.

- Potrzebny mi też Feeney. I jego wydział przestępstw elektronicznych. - Biuro Spraw Wewnętrznych ma swoich własnych komputerowców. - Potrzebujemy naszych. McNab już jest w to wciągnięty, wypadałoby poinformować jego kapitana. Każde moje spotkanie z Renee Oberman powinno być, jeżeli to tylko możliwe, nagrane. Biuro Spraw Wewnętrznych będzie ją śledziło, panie komendancie,

ale jeśli ta kobieta ma instynkt, szybko wyczuje, co się święci. Nie zaszłaby tak daleko, gdyby nie miała dobrego nosa i nie była ostrożna. - Feeney i Mira. Swoje śledztwo będziesz musiała prowadzić głównie tutaj. Nie wiemy, jak daleko sięgają macki Oberman w wydziale. W moim własnym domu! - Whitney znów spojrzał na Roarke'a. - Twój dom stanie się kwaterą główną. -

Na to wygląda.

- Jesteś niezwykle tolerancyjnym człowiekiem. -

Niezupełnie. Można powiedzieć, że

mam pewne doświadczenie z takimi gliniarzami, jak porucznik Oberman. Jeśli wykorzystanie mojego domu pomoże ją usunąć z szeregów policji, jego drzwi stoją dla was otworem. Whitney skinął głową i wstał. Spojrzał po kolei na wszystkich obecnych w pokoju. -

Zniszczmy tę sukę.

Po skończonej odprawie Eve zwróciła się do Roarke'a. - Potrzebna mi ta informacja od kapusia. I nie może budzić żadnych wątpliwości, na wypadek, gdyby Renee udało się dostać do rejestru.

- Mogę to załatwić, ale najpierw musisz mi poświęcić minutę swojego czasu. - Przeszedł do swojego gabinetu. - Naprawdę nie mam ani chwili do stracenia... - zaczęła. - Rozumiem. Otrzymasz cynk, przekazany na twoje łącze z numeru służbowego, najszybciej, jak to możliwe. Chciałem ci powiedzieć, że właśnie rozmawiałem z Darcią... Darcią Angelo z Olympusa. -I? - Przyjechała na Ziemię na urlop. Jesteśmy umówieni na spotkanie w przyszłym tygodniu, przed jej wyjazdem,

ale kilka dni wcześniej przyjechała do Nowego Jorku. Chciałaby zobaczyć komendę główną policji i ciebie. - W tej chwili naprawdę nie mam dla niej czasu. - I nie powinienem jej mówić, że jesteś zajęta przygotowaniami do wszczęcia śledztwa przeciwko nieuczciwym gliniarzom, prawda? Eve wsunęła ręce do kieszeni. -

Chyba nie.

- Zamierza spędzić parę dni w Nowym Jorku. Spotkam się z nią, zabiorę ją na obiad albo na drinka. Ale to zrozumiałe,

że zechce zobaczyć twój dom, pogadać z tobą. Całkiem dobrze wam się razem pracowało podczas naszego krótkiego pobytu na Olympusie. - No dobra. - Eve zastanowiła się, rozważając wszystkie za i przeciw, a w końcu skinęła głową. - Może uda mi się ją wykorzystać do swoich celów. Kiedy to się zacznie, nikt, kto będzie węszył, nie pomyśli, że poświęcam czas na oprowadzanie przyjaciółki po komendzie i pogaduszki z nią, jeśli jestem pochłonięta wewnętrznym dochodzeniem. - Przypuszczam, że kiedy to się zakończy, będzie zadowolona, że się na

coś przydała. Zajmę się cynkiem od kapusia. Daj mi pięć minut. - Zgoda. - Eve wróciła do swojego gabinetu. - Za pięć minut dostaniemy cynk - poinformowała swoją partnerkę. Zadzwonię i powiem ci, że po drodze wstąpię po ciebie i razem sprawdzimy prawdziwość informacji. Może to nie jest nic ważnego, więc nie powiadomimy dyspozytora. McNab, 89 musisz pojechać do komendy, tak jak zwykle. Zanim tam dotrzesz, Whitney już zdąży powiedzieć o wszystkim Feeneyowi. Chcę mieć założone filtry na

cały sprzęt elektroniczny. Coś, co nie tylko pokaże próby włamania się, ale im zapobiegnie. - Możemy to zrobić - zapewnił ją McNab. - Jestem pewien, że Roarke już założył filtry i zabezpieczenia na wszystko, co tu jest. Wystarczą mi dwie minuty w laboratorium komputerowym Roarke'a, żeby zabezpieczyć twoją aparaturę i łącze Peabody. - Zrobisz to po tym, jak otrzymamy ten cynk. O wilku mowa -powiedziała, gdy rozległ się sygnał. - Trzeba przyznać, że szybko działa. -Uniosła palec w górę, żeby ich uciszyć. - Dallas. -

Nie wymieniaj mojego nazwiska!

Jasne? - Głos był zniekształcony, urywany, nikt by nie rozpoznał, że należy do Roarke'a. -

Jasne.

- Ktoś załatwił starego Juicy'ego. Załatwił go na cacy, zostawił pływającego we własnych wymiocinach. -

Co to za jeden ten Juicy?

- Juicy nigdy by nie przedawkował. Załatwili go ci, których się bał. Nie żyje.

-

Jesteś naćpany, dupku. Nie marnuj

mojego czasu. - Naćpałem się przez wzgląd na Juicy'ego. Musisz go dorwać, Dallas, jasne? To nie w porządku. Wsadzili go do wanny. Nie dzwonię do ciebie jako kapuś, Dallas. Robię to dla Juicy'ego. Na nagraniu będzie widać jej gniewną minę, słychać groźny ton. - Mów, gdzie. Ale jeśli nie znajdę tam ciała, dopadnę cię i skopię ci tyłek. - Znajdziesz go. - Głos wymamrotał adres. - Biedny, stary Juicy. Dostanę swoje dwie dychy?

- Jeśli znajdę ciało, otrzymasz swoje dwie dychy. Jeśli nie, lepiej dobrze się zamelinuj. - Rozłączyła się, a potem podeszła do drzwi, łączących jej gabinet z gabinetem Roarke'a. -

Jak to zrobiłeś?

- Och, to tylko zmieniający głos program, nad którym pracuję. Wykorzystałem głosy dwóch aktorów z paru filmów o narkomanach. Wyszczerzył zęby w uśmiechu, pokazując, jak świetnie się bawił. Ciekawe, no nie? - Hmm. Kolej na ciebie, Peabody powiedziała Eve i przeszła do kolejnego etapu.

- Wydaje mi się to trochę głupie, kiedy jestem tuż obok. -

Wszystko zgodnie z przepisami.

Po krótkiej rozmowie z partnerką Eve rzuciła łącze McNabowi. - Zrób swoją sztuczkę, a potem jedź do komendy i zajmij się tym, co zwykle robisz. - Mogę cię kawałek podrzucić, Ian zaproponował Roarke. - Super. Ale najpierw pozwól, że ci uścisnę dłoń. -

Pójdę z tobą - oznajmiła Peabody. -

Wezmę nasze łącza, kiedy McNab skończy swoje magiczne sztuczki. Spotkamy się na dole, Dallas. Dzięki za wszystko, Roarke. Dosłownie za wszystko. - Nie zawieź go do samej komendy przypomniała Eve mężowi, kiedy Peabody wyszła z McNabem z pokoju. - Nie pierwszy raz uciekam się do podstępu. - Roarke podszedł do niej i dotknął palcem dołeczka w jej brodzie. - Pokonałbym cię w pojedynku na przebiegłość. -

Prawdopodobnie tak.

- Szacunek do poprzednika utrudnia komendantowi działanie. - Tak, zauważyłam to. Ale nie lubi córki. Już wcześniej jej nie lubił. Czasami sprawdza się to powiedzenie o jabłku i jabłoni. Ale bywa też, że pada daleko. Rozumiejąc, że Eve ma na myśli siebie i może również jego, a także Renne Oberman, ujął twarz żony w obie ręce i pocałował ją w usta. - Czasami jabłko stara się upaść jak najdalej. Na dobre i na złe, Eve. - A czasami jest zgniłe, zanim jeszcze spadnie. Dość gadania o owocach.

Muszę odszukać martwego ćpuna. - Cieszę się, że tym razem beze mnie. Znów ją pocałował. - Uważaj na żywych. - Może zastosuję twoje mistrzowskie posunięcie. -I wyszła, mając nadzieję, że nadarzy się po temu okazja. Kiedy wsiadły do jej wozu, Eve jeszcze raz przypomniała Peabody zasady. - Będziemy postępować zgodnie z przepisami. Zabezpieczymy się, włączymy nagrywanie. Trafiłyśmy tam dzięki cynkowi. Sprawdzimy pierwszą kondygnację, nim wejdziemy wyżej. Nie znamy prawdziwego nazwiska Juicy'ego,

poznamy je dopiero, gdy go zidentyfikujemy. Odwróć kamerę, kiedy będę usuwała urządzenie monitorujące, które Roarke umieścił nad drzwiami do łazienki. -

Nie ma sprawy.

- Będziemy postępować dokładnie tak, jak w wypadku znalezienia każdych zwłok, dlatego nie wykluczymy, że denat padł ofiarą zabójstwa. Bez względu na wszystko, to podejrzana śmierć bez świadków, a w moim wydziale nie lekceważy się takich przypadków tylko dlatego, że zmarły to skończony drań i ćpun o bogatej przeszłości kryminalnej. -

Tak jest. Zdenerwowałam się

podczas rozmowy z komendantem. - Nie patyczkował się z tobą, bo Biuro Spraw Wewnętrznych też nie będzie się z tobą patyczkować. A kiedy dopadniemy Oberman, obrona też nie będzie się z tobą obchodzić jak z jajkiem. - Wiem o tym. - Peabody bawiła się swoimi tęczowymi okularami przeciwsłonecznymi, ale ich nie włożyła. - Wiem też, że znajdą się gliniarze, którzy będą na mnie patrzyli jak na zdrajczynię. -

To ona jest zdrajczynią, Peabody.

-

Wiem. Ale muszę być na to

przygotowana. Więc kiedy mnie to spotka, przypomnę sobie, jak kuliłam się w tej kabinie prysznicowej, i pomyślę: Pieprzcie się. - Bardzo dobry pomysł. Pora przygotować następny krok. - Eve skorzystała z kieszonkowego łącza, żeby się skontaktować z Websterem. -

Och, dzień dobry, Dallas.

Gdy na wyświetlaczu pojawiła się jego przystojna twarz, Eve usłyszała odgłosy ruchu samochodowego. -

Gdzie jesteś?

-

Idę do pracy w ten śliczny, letni

dzień. Dlaczego pytasz? -

Masz towarzystwo?

- Kilka milionów nowojorczyków. Napił się kawy z plastikowego kubka, ale zauważyła, że jego spojrzenie się zmieniło. Przygasło. - Jestem sam. - Muszę się z tobą spotkać. Pamiętasz, gdzie się umówiliśmy podczas śledztwa prowadzonego przez służby federalne? -

Pamiętam.

- No więc tam. Za dwie godziny. Będziesz to musiał potraktować jako spotkanie prywatne.

-

Mam szefa, Dallas.

- On też ma, podobnie jak jego szef. To polecenie z samej góry, Webster. Jeśli nie chcesz, znajdę sobie kogoś innego. - Bardzo śmieszne. Za dwie godziny. Rozłączył się. - Zadzwoń do Cracka - poleciła Eve swojej partnerce. - Powiedz mu, że za dwie godziny musi otworzyć lokal. - Chcesz, żebym o tej porze zadzwoniła do atletycznie zbudowanego właściciela seksklubu, chociaż wiesz, że go obudzę? -

Zdobądź się na odwagę, Peabody -

odparła Eve. Ta okolica wygląda jeszcze gorzej w blasku dnia, doszła do wniosku Eve, bo wyraźnie widać było panujący wkoło syf. Mały, nędzny sklep ogólnospożywczy, znajdujący się w pobliżu skrzyżowania, oblepiono ostrzeżeniami. NIE TRZYMAMY GOTÓWKI W SKLEPIE! CAŁODOBOWY MONITORING! OBSŁUGUJĄ WYŁĄCZNIE ANDROIDY! Chodnikiem przemykało się kilka osób

ze spuszczonymi głowami. Woleli rano załatwić to, co mieli do załatwienia, by uniknąć zaczepek ze strony okolicznych oprychów, zbirów i szukających guza. - Niełatwo tu żyć - zauważyła Peabody. - Dwie przecznice stąd jest zupełnie inaczej, ale tutaj życie jest ciężkie i niebezpieczne. Jeśli ktoś się urodził w tym rejonie, jak może się stąd wyrwać? Eve pomyślała o Roarke'u, który w dzieciństwie włóczył się po ciemnych zaułkach Dublina. - Nie przebierając w środkach mruknęła.

Po zaparkowaniu, włączeniu wszystkich alarmów i napisu informującego, że są na służbie, Eve wyciągnęła z bagażnika zestaw podręczny. - Kurtyna w górę. Włączam nagrywanie. Zabezpieczmy się. - Rzuciła Peabody puszkę substancji zabezpieczającej przed zniszczeniem śladów. - Na wypadek gdyby się okazało, że to nie jest czysta strata czasu. Peabody posłuchała, a potem oddała jej puszkę. -

Mogłyśmy to zlecić mundurowym.

-

To ja dostałam cynk. Nie ma sensu

angażować innych, póki nie sprawdzimy, czy jest coś wart. - Wyciągnęła klucz uniwersalny, kiedy skierowały się w stronę budynku. - Nie wygląda na to, by ktokolwiek tu mieszkał w tym stuleciu, ale spójrz tu. Nowy zamek. Jeszcze nikt go nie wyłamał. - Zdaje się, że to jedyne zabezpieczenie. Żadnych kamer, żadnych czytników. - Nawet jeśli były, już dawno je skradziono. Porucznik Eve Dallas i detektyw Delia Peabody otwierają zamek, wchodzą do budynku, żeby potwierdzić prawdziwość doniesienia o trupie, przekazanego przez tajnego

informatora. Otworzyła zamek i wyciągnęła broń. Potem ostrożnie pchnęła drzwi. - Ale smród. Jeśli się okaże, że na darmo tu przyjechałyśmy, mojego kapusia czeka wielka bura. Broń i latarka, Peabody. Przystępujemy do akcji. Tak jak to zrobiła kilka godzin wcześniej z Roarkiem, sprawdziła pierwszą kondygnację. - Prawdopodobnie kiedyś było tu całkiem przyjemnie - zauważyła Peabody. - Widać pozostałości oryginalnych podłóg i tynków.

- Jasne. Wystarczyłby niewielki remont. Pierwsza kondygnacja sprawdzona - powiedziała do mikrofonu. - Cholera, te schody ledwo się trzymają. Jeśli spadniesz, nie będę cię ciągnąć. - Traktuję to jako przytyk do mojej tuszy. Mogę złożyć oficjalną skargę. Eve parsknęła śmiechem. - Proszę bardzo. Boże, coraz gorszy smród. Przypomina zapach kupy gówna z dodatkiem... Kupy. -

Kupa to gówno.

-

Na rany Chrystusa, Peabody,

wystarczająco długo pracujesz w wydziale zabójstw, żeby poczuć trupa, nawet kiedy wkoło jest taki smród. Kapuś powiedział, że w wannie. Sprawdzaj, czy tutaj nikogo nie ma poleciła, kierując się w stronę zdewastowanej łazienki. - To musi być Juicy. - Chyba jesteś winna przeprosiny kapusiowi. - Dostanie swoje dwie dychy. - Eve podeszła do wanny. - To przesada, że pływa w rzygowinach. Zidentyfikujmy go. - Dallas, jeśli nie chcesz, żebyśmy spędziły godzinę w odkażaczu,

powinnyśmy włożyć stroje ochronne. - Masz rację. - Eve się wycofała, a kiedy Peabody się pochyliła, żeby wyjąć z torby kombinezony, sięgnęła po kamerę pozostawioną przez Roarke'a. Ukradkiem wsunęła ją do kieszeni, ostrożnie wyłączyła, a potem wzięła swój komunikator. -

Porucznik Eve Dallas.

-

Dyspozytor. Słucham, Dallas.

Poinformowała o zwłokach, podała adres, zażądała przysłania mundurowych. Kiedy to zrobiła, rozpakowała ochronny kitel, który podała jej Peabody.

Eve, tak jak poprzednio, posłużyła się swoim sprzętem, by ustalić tożsamość denata. - Ustalono, że ofiarą jest Rickie Keener, lat dwadzieścia siedem, mężczyzna rasy mieszanej, metr siedemdziesiąt pięć wzrostu, waga pięćdziesiąt dziewięć kilogramów. Brązowe włosy i oczy. Ofiara leży zwinięta w kłębek w poobijanej wannie, w której jest też pusta strzykawka. Widać również inne rzeczy używane przez narkomanów. - Zgon nastąpił wczoraj o czwartej zero zero, Dallas. Ale to przybliżona godzina z uwagi na upływ czasu i

panujące warunki. -

Dokładnie ustali to lekarz sądowy.

Peabody powiedziała to, co przypuszczała, że powiedziałaby, gdyby znalazły zwłoki po otrzymaniu cynku. - Wygląda mi to na śmierć w wyniku przedawkowania. Widać ślady. Stosował tradycyjne metody, ale to nie jego pierwsza wyprawa do Nibylandii. - Dlaczego leży w wannie? W sąsiednim pomieszczeniu jest materac, można to od biedy nazwać łóżkiem. Na ciele denata widać siniaki, ma otarty łokieć.

- Może obrażenia powstały, kiedy dostał ataku, rzucało nim w wannie. Zdaje się, że jest żeliwna. - Taak. Denat ma bogatą kartotekę, znał się na zakazanych substancjach. Może coś pochrzanił albo wpadł mu w ręce środek silniejszy od tego, który zwykle zażywał. - Pokręciła głową. - W aktach jest inny adres zamieszkania. Więc dlaczego przyszedł tutaj? - Może umówił się tu z kimś, żeby sobie dać w żyłę, przedawkował, a kompan wsadził go do wanny i się zmył? - Nie można tego wykluczyć. Cóż, teraz Juicy jest nasz. Będziemy

musieli znaleźć odpowiedzi na te pytania. Lekarz sądowy określi przyczyn ę 97 zgonu, ale na razie to śmierć w niewyjaśnionych okolicznościach, czyli sprawa dla nas. Bierzmy się do pracy.

Rozdział 6 Zauważyła grymas na twarzach mundurowych, kiedy kazała im wypytać okolicznych mieszkańców, zapukać do drzwi sąsiadów. W tej dzielnicy gliniarzom nie proponowano kawy na powitanie, nawet nie udawano szacunku

do nich. Równie mało prawdopodobne było, by ktokolwiek się przyznał, że coś lub kogoś widział, nawet gdyby był zaczarowaną muchą na ścianie pomieszczenia, w którym popełniono przestępstwo. Ale trzeba było to zrobić. Kiedy przybyli technicy, dopadła ich szefową. - Chcę, żeby dokładnie sprawdzono cały budynek, wszystkie trzy kondygnacje. Spojrzała na Eve świdrującym wzrokiem.

-

To jakiś żart?

- Nie. W drzwiach frontowych jest nowy zamek. Chcę wiedzieć, przez kogo wyprodukowany, jaki to model i kiedy go założono. - Petrie cię do tego namówił, prawda? Ma chore poczucie humoru. - Trudno ci być dokładną w pracy, Kurtz? Kobieta uniosła oczy do góry. - Za chwilę usłyszę, że to nie jakiś martwy ćpun, tylko książę Monako albo inną bzdurę.

- Nie, jestem prawie pewna, że to jakiś martwy ćpun. Ale to mój denat i domagam się tego, co mi potrzebne do śledztwa. - Dostaniesz to, co ci potrzebne, ale byłoby lepiej dla wszystkich, by podpalić cały ten kram. Oczyścić miejsce. - Ani się waż wyjąć zapałkę przed ukończeniem zadania. To przynajmniej wywołało uśmiech na twarzy porucznik Kurtz. Eve zostawiła budynek technikom, a denata ekipie z zakładu medycyny sądowej. Wychodząc, wysłała SMS do Morrisa, głównego lekarza sądowego, prosząc,

by osobiście przeprowadził sekcję zwłok Keenera. - Będą szeptać po kątach, dlaczego nadaje się tej sprawie taką wagę zauważyła Peabody, kiedy znalazły się na ulicy i wyłączyły rekordery. -

Właśnie o to mi chodzi.

Usiadła za kierownicą i ruszyła do seksklubu, żeby zakapować na Renee Oberman. Kiedy weszła do baru, barczysty Crack już stał za ladą. Jego ogolona czaszka błyszczała jak wypolerowany onyks, na torsie i umięśnionych ramionach miał liczne tatuaże, widoczne spod kamizelki

bez rękawów. Rzucił jej stalowe spojrzenie. - Przerwałaś mi sen dla urody, biała dziewczyno. - O ile bardziej urodziwy chcesz jeszcze być, czarny mężczyzno? - Inteligentna odpowiedź. - Wskazał głową stolik w kącie. - Masz tam swojego kabla. - Taak. - Już wcześniej zauważyła Webstera. - Mam swoje powody. Jestem twoją dłużniczką, Crack. Będę twoją dłużniczką podwójnie, jeśli nie otworzysz lokalu, póki nie skończę.

- O tej porze dnia i tak nie ma ruchu, więc powiedzmy półtora raza. Chcesz kawy? Z doświadczenia wiedziała, że kawa tutaj jest równie zabójcza, jak alkohol. -

Może masz wodę?

Prychnął, ale wyciągnął spod lady dwie butelki, a po chwili wahania dodał trzecią. -

Kable też odczuwają pragnienie.

- Dziękuję. - Eve dała jedną butelkę Peabody, a z dwiema pozostałymi przeszła przez salę do Webstera.

- Za wcześnie na oglądanie występów - zauważył. Spojrzała w stronę estrady. Za parę godzin holozespół zacznie grać dla striptizerek z pierwszej zmiany, a garstka gości potraktuje zniszczoną błonę śluzową żołądka mocnymi drinkami i tanim browarem. O północy będzie tu taki tłok, że nie da rady wcisnąć szpilki. W pokojach na górze goście - wśród nich wielu takich, którzy dopiero się poznali - będą się pieprzyć jak oszalałe króliki. - Mogłabym poprosić Cracka, żeby włączył parę wirtualnych tancerek, ale uważam, że to, co dla ciebie mam, jest

wystarczająco ciekawe. - Lepiej, żeby tak było. Co słychać, Peabody? -

Chyba wkrótce się dowiemy.

- Komendant wie, że tu jesteśmy, mamy jego zgodę i polecenie, żebyś na razie zachował dla siebie informacje, które ci przekażemy. - W Biurze Spraw Wewnętrznych nie pracujemy w pojedynkę, Dallas. Przypuszczała, że miał włączony rekorder. I postanowiła, że jeśli nie przystanie na jej warunki, nie powie mu

nic wartego nagrania. - Taak, wiem, że „biuro" to skrót od „biurokracja", ale takie jest polecenie. -

Mój kapitan...

- Na razie o niczym nie będzie powiadomiony. Webster rozsiadł się wygodnie. Był przystojnym mężczyzną o oczach gliniarza, ale zamienił pracę w terenie na węszenie w samej policji. Kiedyś myślał, że kocha Eve, co doprowadziło do pewnych... napięć między nimi. Ale teraz przyglądał jej się z zimnym zniecierpliwieniem.

- Nawet komendant nie może dyktować, jak ma postępować Biuro Spraw Wewn ętrznych. - Nie chcesz się zgodzić na moje warunki, Webster, znajdę sobie kogoś innego. Są powody - dodała, nachylając się. - I jeśli przestaniesz być takim służbistą i łaskawie mnie wysłuchasz, zrozumiesz, że to wyjątkowa sytuacja. - Proponuję takie rozwiązanie. Wysłucham cię, a potem zadecyduję, czy zastosować się do twoich warunków. Rozparła się na krześle. - Dallas, może powinnyśmy zaczekać, aż...

Eve pokręciła głową, nie dając Peabody dokończyć. Uznała, że czasem trzeba okazać zaufanie. Zresztą w razie czego zabierze mu rekorder. - Przedstawię ci to w skrócie. Mam kopię nagrania oświadczenia mojej partnerki i otrzymam kopie wszystkich materiałów, dotyczących zabójstwa, które ma z tym związek. Dostaniesz te nagrania, Webster, o ile dasz słowo, że dostosujesz się do polecenia Whitneya. A więc na początek... -

Wszystko mu zreferowała.

Mówiła beznamiętnie, obserwując jego reakcję. Pamiętała, że umiał zachować kamienną twarz, ale dostrzegła, że był

zszokowany i coś sobie kalkulował. Spojrzał na Peabody, a potem znów na Eve, ale jej nie przerwał. - Tak to w skrócie wygląda zakończyła. - Twoja piłka, Webster. - Renee Oberman. Ukochana córeczka świętego Obermana. -

Tak jest.

Pociągnął długi łyk wody z butelki. - Musiało być ci trudno, pani detektyw - zwrócił się do Peabody. -

Było to coś wyjątkowego.

- Zgodziłaś się, żeby nagrano twoje oświadczenie? - Zgodziłam się, żeby nagrano opis faktów. - I również sama postanowiłaś po tym incydencie najpierw skontaktować się ze swoim współlokatorem, potem ze swoją partnerką i jej mężem-cywilem, a po upływie pewnego czasu zapoznać z tym komendanta. Wszystko to przed przekazaniem informacji do Biura Spraw Wewn ętrznych. Eve otworzyła usta, ale po chwili je zamknęła. Peabody będzie musiała sobie poradzić nie tylko z celowym podpuszczaniem.

- Postanowiłam jak najszybciej się stamtąd wydostać w taki sposób, żeby nikt mnie nie zobaczył. Uznałam i nadal tak myślę, że gdyby mnie ktoś dostrzegł, nie mogłabym nikogo o niczym poinformować, bo bym nie żyła. Mój współlokator również jest gliniarzem, a potrzebowałam pomocy. Moja partnerka jest zarazem moją bezpośrednią przełożoną, której ufam bezgranicznie, cenię jej doświadczenie i intuicję. A jej mąż często występuje w roli rzeczoznawcy-konsultanta policji. Delia wzięła głęboki oddech. - Wspólnie postanowiliśmy sprawdzić, czy ów Keener, o którym

rozmawiali Oberman i Garnet, istnieje, a jeśli tak, to czy żyje czy jest martwy. Otóż nie żyje - i tak, jak zapewniała porucznik Oberman w rozmowie, którą słyszałam, upozorowano jego śmierć na zgon spowodowany przedawkowaniem narkotyków. Nie pominęłam hierarchii służbowej, poruczniku Webster. Działając wspólnie, potwierdziliśmy fakty, o których teraz poinformowałyśmy pracownika Biura Spraw Wewnętrznych. Może pan krytykować moje decyzje, ale

postąpiłam tak, jak uważałam, że będzie 103 najlepiej. I dokładnie tak samo bym postąpiła, gdyby spotkało mnie coś takiego jeszcze raz. - W porządku. - Potarł kark. - Renee Oberman, na rany Chrystusa. Jakie są szanse na udowodnienie, że Keenera zamordowano? - Udowodnimy to - odparła Eve ponieważ naprawdę został zamordowany. - Zawsze podziwiałem twoją pewność siebie, Dallas. Oberman kieruje

dziesięcioosobowym oddziałem? -

Dwunastoosobowym.

- Jeśli zleciła zabójstwo, jak wynika z oświadczenia Peabody, mógł to zrobić każdy z nich z wyjątkiem Garneta. - „Ich chłopak" - przypomniała mu Eve. - W oddziale pracują dwie kobiety. Czyli zostaje dziewięć osób. Ma do swojej dyspozycji również kilkoro mundurowych. Nie można też wykluczyć, a nawet jest to wielce prawdopodobne, że zwerbowała kogoś spoza swojego kręgu. Zajmiemy się zabójstwem, Webster, ale mam dostęp tylko do podstawowych informacji o niej, jej oddziale czy kimkolwiek, kto

wzbudzi moje podejrzenia. Zamierzam powiązać ją z Keenerem, sprawić, żeby zaczęła mi się bacznie przyglądać, ale nie chcę, by się zdenerwowała, a przynajmniej nie od razu. Nie chcę, żeby sobie pomyślała, że podejrzewam ją czy któregoś z jej ludzi o zamordowanie Keenera. - Mamy swoje sposoby zdobywania informacji bez zostawiania śladów, ale to ryzykowne skorzystać z nich bez zgody kapitana. - Będziesz sobie musiał jakoś z tym poradzić... I nie wolno ci korzystać z pomocy waszych komputerowców dodała. - Będziesz współpracował z

Feeneyem i McNabem. - I sądzisz, że wszyscy uwierzą, że chodzę do komputerowców na kawę i pączki? - Mają tam więcej napojów gazowanych i batonów energetyzujących. To śledztwo będzie prowadzone z mojego domu. Dysponuję laboratorium komputerowym równie dobrze wyposażonym jak to w wydziale przestępstw elektronicznych. A mój gabinet wystarczy do naszych potrzeb. -

Tak, pamiętam twój gabinet.

Kiedy na nią spojrzał, Eve nawet nie

drgnęła powieka. -

W takim razie trafisz bez trudu.

- Śledztwo posuwałoby się szybciej przy wykorzystaniu źródeł dostępnych Biuru Spraw Wewnętrznych. - Jesteś całkowicie pewny, że wszyscy w Biurze Spraw Wewnętrznych oraz ci, którzy z wami współpracują, są czyści, Webster? Czy kiedykolwiek wcześniej węszyłeś wokół Oberman? Sądząc po twojej minie, odpowiedź brzmi „nie". Czy możesz więc zagwarantować, że Renee nie ma kogoś, kto tam pilnuje jej interesów? -

Nigdy nie można mieć gwarancji, ale

znam ludzi, z którymi blisko współpracuję, i mam stuprocentowe zaufanie do swojego kapitana. - Ale ja ich nie znam. Jeśli dasz komuś przesłuchać nagranie naszej rozmowy i dowie się o tym Renee albo Garnet, narazisz Peabody na wielkie niebezpieczeństwo - odczekała chwilkę i powiedziała chłodnym, rzeczowym tonem: - Złamię ci rękę, jeśli spróbujesz wyjść stąd z rekorderem, który masz przy sobie, dopóki nie dasz mi słowa, że nikomu nie piśniesz ani słówka. Jeśli stawisz się ze złamaną ręką przed swoim kapitanem czy przed kimkolwiek

innym i powtórzysz treść naszej rozmowy, jeśli zrobisz cokolwiek, żeby narazić na niebezpieczeństwo detektyw Peabody, moją partnerkę, zabiję cię. I wiesz, że nie żartuję. Ich spojrzenia się spotkały; Webster pociągnął długi łyk wody. - Taak, Dallas, wiem, że nie żartujesz. I ja też nie żartuję. Nie narażam na śmierć dobrych gliniarzy. - W takim razie daj mi słowo i będziemy mogli przystąpić do pracy. W przeciwnym razie natychmiast dzwonię do Whitneya. Może nie ma uprawnień, żeby ingerować w to, co robi Biuro Spraw Wewnętrznych, ale z całą

pewnością może sprawić, żeby cię przeniesiono do drogówki w Queens. Odstawił wodę i nachylił się do Eve. -

Nie groź mi, Dallas.

Też nachyliła się do niego. -

Za późno.

Webster wstał od stolika i podszedł do baru, gdzie siedział Crack, zapisując sobie coś w notesie. Po chwili wrócił z kubkiem kawy, która, o czym Eve wiedziała, miała smak i moc kwasu stosowanego w akumulatorach. -

Masz moje słowo nie dlatego, że się

ciebie boję, ale dlatego, że -powtarzam - tak samo jak ty nie lubię narażać na niebezpieczeństwo uczciwego gliniarza. - Rzeczony gliniarz jest ci za to wdzięczny - mruknęła Peabody. Webster pociągnął łyk kawy, syknął i zaklął. - Chryste, ale zajzajer. Potrzebne mi będą wszystkie informacje, jakie już masz, i jakie zdobędziesz. -

Zgoda.

- Nagrania wszystkich odpraw trafią do akt Biura Spraw Wewnętrznych.

- Nie. Nie mogę się na to zgodzić, Webster - powiedziała, nim zdążył się sprzeciwić. - Wszystko będzie spisane i nagrane, ale nie każę swoim 106 ludziom cenzurować każdej wypowiedzi, by nie groziły im szykany ze strony Biura Spraw Wewnętrznych. Moje spotkania i rozmowy z Renee Oberman, Williamem Garnetem i każdym, kto według mnie może mieć jakiś związek z tą sprawą, zostaną nagrane, otrzymasz kopie dla potrzeb Biura Spraw Wewnętrznych. Ja i Peabody będziemy miały przy sobie dyktafony.

- Zamierzasz ją oskarżyć o zabójstwo Keenera? - Zamierzam wsadzić ją za kratki za zabójstwo Keenera. -

Jak chcesz to osiągnąć?

Dobra, pomyślała Eve, jest jej. Jeśli mu zaufa, nie tylko jej pomoże, ale również zadba o to, żeby uchronić jej ludzi przed ostracyzmem. - Na podstawie lektury jego akt wywnioskowałam, że był jej kapusiem. Co się potwierdziło. Poza tym znał go mój własny kapuś. Wiem, jak to wykorzystać.

- A ja wiem, jak to rozegrać. Muszę coś powiedzieć swojemu kapitanowi. Więc... Być może natrafiłem na coś podejrzanego, jednak potrzebuję trochę czasu, żeby lepiej się temu przyjrzeć, nim zaangażuję w to biuro. Będzie mnie naciskał, ale da mi swobodę ruchów, jeśli go o to poproszę. Dla zasady Eve podyskutowała z nim trochę. - Ile ci da swobody, kiedy mu wspomnisz, że natrafiłeś na coś podejrzanego? - Wystarczająco dużo. Nie będę okłamywał swojego kapitana, Dallas. Co więcej, z chwilą kiedy go o tym poinformuję, moje śledztwo zyska status

oficjalnego dochodzenia. A będzie to miało znaczenie, jak już przyszpilimy Renee i jej wesołą drużynę. -

Zgoda.

- A teraz, ponieważ ta kawa mnie nie zabiła, przystępuję do pracy. - Szesnasta zero zero u mnie w domu powiedziała Eve. - Przyjdę na pewno. - Wstał. Słusznie postąpiłaś, Peabody. Słusznie postąpiłaś i zgodnie z przepisami. To też będzie miało swoje znaczenie. Po wyjściu Webstera Peabody jeszcze przez chwilę siedziała.

- Boże, cieszę się, że mam to za sobą. Dallas, naprawdę złamałabyś mu rękę? Albo zadzwoniłabyś do Whitneya i spróbowałabyś go nakłonić, żeby przeniesiono Webstera do Queens? - Taak. Może zadowoliłabym się złamaniem mu nosa i przeniesieniem go do Yonkers. - Wzruszyła ramionami. Chociaż byłoby mi trochę przykro. * W komendzie Eve kazała Peabody rozstawić tablicę i założyć teczkę sprawy Keenera. - Pójdę do wydziału przestępstw elektronicznych, żeby mi dali dyktafon, a

potem złożę wizyt ę Renee. -

Nie powinnam pójść z tobą?

- To będzie coś w rodzaju kurtuazyjnej wizyty szefowej wydziału u szefowej wydziału, korzystających z usług kapusiów. Chcę, żeby wiedziała, że traktujemy tę sprawę z największą powagą, a moja partnerka zbierze podstawowe informacje, zanim udamy się do zakładu medycyny sądowej. - Myślisz, że już wie, że go znalazłyśmy? - Ciekawe będzie to sprawdzić. Bierz się do pracy, Peabody, a potem zrób sobie jedną z tych swoich krótkich

„przerw" z McNabem i też niech cię wyposaży w dyktafon. Peabody zrobiła okrągłe oczy, udając niewiniątko. - O jakich krótkich przerwach mówisz? - Naprawdę sądzisz, że nie wiem, co się dzieje w moim wydziale? Po rozstaniu się z nią Eve pojechała ruchomym chodnikiem do wydziału przestępstw elektronicznych. Starając się nie zwracać uwagi na hałas i kolory, od których bolały oczy, na panujący tu harmider, od razu

skierowała się do gabinetu Feeneya. Siedział za swoim biurkiem zgarbiony, w zmiętym ubraniu, na zmianę stukając palcami w ekran lub przesuwając dłonią po rudej czuprynie. Spojrzał na nią swymi oczami basseta. - Muszę zamknąć drzwi, żeby nie było słychać tego jazgotu. Jak ty to możesz wytrzymać? - Zamknęła drzwi i przez chwilę obydwoje milczeli. Miał twarz równie zmiętą, co koszula. Zrobił ponurą minę. -

Ale heca.

-

Taak.

- Często miałem do czynienia z córką Obermana. Każdy czegoś potrzebuje od wydziału przestępstw elektronicznych. Nigdy bym nie pomyślał. -

Nie ty jeden.

- Zainteresowałem się nią, kiedy ukończyła akademię. Była wzorową studentką, więc pomyślałem, że zapytam ją, czy interesuje się pracą w wydziale zabójstw, czy chce, żebym ją szkolił. Powiązania, pomyślała Eve. Nigdy nie wiadomo, gdzie człowiek może się na

nie natknąć. -

Dlaczego tego nie zrobiłeś?

- Uznałem to za zły pomysł. Nie potrafię tego wyjaśnić, nawet teraz. Po prostu czasem się coś wie i już. Na przykład kilka lat później zobaczyłem inną absolwentkę akademii, równie wzorową studentkę, i wiedziałem. Twarz mu się rozjaśniła w uśmiechu. -I się nie omyliłem. A gdyby wcześniej zdecydował się szkolić Renee, czy później szkoliłby i ją? Pomyślała, że nigdy nie wiadomo, co los trzyma dla nas w zanadrzu. -

Nadal kierowałbyś wydziałem

zabójstw, gdybyś nie przeszedł na ciemną stronę. - Wyszkoliłem ciebie, żebyś nim kierowała. - Wycelował w nią palec. Poza tym nigdy nie rozumiałaś ani nie doceniałaś znaczenia maniaków. - Doceniam wystarczająco, żeby wiedzieć, kiedy ich wykorzystać. Przysiadła na skraju jego biurka i sięgnęła do miseczki z kandyzowanymi migdałami. - Kurde, Feeney, właśnie położyłam nas do łóżka z Biurem Spraw Wewnętrznych. - Nie miałaś wyboru, dziecino. Otworzył szufladę. - Więc daj sobie spokój z wyrzutami sumienia. Mam tu

twoje oczy i uszy. Najlepsze, jakie istnieją. Nie namierzy ich skaner ani wykrywacz metali. Kierując taką siatką, prawdopodobnie jest wyczulona na tym punkcie. Ale obchodź się z tym sprzętem delikatnie. Jest wart dwa razy tyle, co nasze miesięczne pobory razem wzięte. Wstał i głośno wypuścił powietrze ustami. Trochę mu poczerwieniały uszy. - Będziesz musiała zdjąć marynarkę i koszulę. - Taak, taak. - Unikali swojego wzroku, kiedy to zrobiła. -I to też.

- Jezu, Feeney, nie mam nic pod spodem. To koszulka-gorset. Teraz zrobił się czerwony na twarzy; utkwił wzrok nad jej ramieniem. - Nie chcę oglądać twoich cycków tak samo, jak ty nie chcesz nimi świecić, ale muszę przymocować ci to do skóry. Więc powinnaś o tym wcześniej pomyśleć i włożyć to drugie. - Rety. - Zażenowana Eve rozebrała się do pasa i przesunęła brylant, który nosiła na szyi, na plecy. -

Jesteś trochę opalona.

-

Daj spokój, Fenney.

- Powiedziałem to, bo muszę dobrać odcień do koloru skóry. Mogę sprawić, że to cudo będzie niemal niewidoczne, nawet jak rozbierzesz się do naga. Przestań się wiercić. Mów o morderstwie. Przypomniała sobie zdewastowaną łazienkę i poczuła się lepiej, niż kiedy myślała, że stoi na poły obnażona w gabinecie szefa wydziału przestępstw elektronicznych. - Uważam, że zabójca zainstalował nowy zamek w drzwiach frontowych. Dlaczego Keener miałby to zrobić? Nowe zamki tylko kuszą jakichś łobuzów, by się włamać i zobaczyć, co

takiego cennego jest w środku. - Zabójca chciał, żeby znaleziono ciało. - Taak. Może nie tak szybko, ale tak. Gdyby go znalazł jakiś dupek, prawdopodobnie narobiłby bałaganu na miejscu zabójstwa, grzebałby w rzeczach Keenera. Tam, gdzie się zadekował, było trochę ubrań, trochę gotówki, jednorazowy aparat telefoniczny. I buty. Zawsze zabierają buty. Gdyby tak się to potoczyło, mielibyśmy utrudnione zadanie. Stworzyłam informatora, który mi powiedział, że Keener nie przedawkowałby narkotyków. Zapoznam

się z kartoteką denata, ustalę, czym i w jakich ilościach lubił się szprycować. -

A jak ją rozpracuj esz?

- Mam kilka pomysłów, ale muszę się z nią spotkać twarzą w twarz, żeby je dopieścić. I muszę porozmawiać z Mirą. Nie chcę odkładać spotkania z Renee, ale wolę to omówić z Mirą. - Gotowe. - Natychmiast odwrócił się plecami. - Włóż coś na siebie, na litość boską. - Wziął słuchawkę wielkości ziarnka zielonego groszku. - W razie potrzeby jeden z nas będzie się mógł z tobą komunikować za pomocą tego. -

Jak mam włączać i wyłączać

dyktafon? - Wystarczy wypowiedzieć jakieś słowa-klucze. Sama je sobie wybierz. - Aha. Pączki z cynamonem. Jestem bez śniadania - wyjaśniła. - Niech będzie „pączki z cynamonem". Usiadł i wstukał hasło, które sobie wybrała. - Gotowe. Sam z chęcią zjadłbym pączka z cynamonem. -

A kto by nie zjadł?

- Spisuje się na piątkę. Jakimi słowami chcesz wyłączać nagrywanie?

- Jedną przecznicę dalej. Wstukał szyfr i sprawdził wszystko. - Te słowa, wypowiedziane przez ciebie, kierują dyktafonem. Wszystko będzie można obserwować na tym. Wskazał minimonitor. - Zaniosę to do laboratorium Roarke'a. Drugi zainstalujemy w twoim gabinecie. Peabody będzie wyposażona tak samo. Wszystko z nią w porządku? - Tak. Możesz to zlecić McNabowi? Pójdą do jednego z miejsc swoich potajemnych schadzek i wszyscy pomyślą, że się obściskują. - Wolę udawać, że nic nie wiem o potajemnych schadzkach i obściskiwaniu

się. Dobra, zlecę mu to. Eve skinęła głową. - Pierwsza odprawa o szesnastej zero zero u mnie w domu. - Powiem żonie, żeby nie czekała z kolacją. Skierowała się do wyjścia, ale przystanęła. - Zawsze pamiętasz, żeby ją uprzedzić? - Kiedy muszę pracować przez trzy doby pod rząd, nie narzeka, jeśli prześpię się w kanciapie, bo jestem zbyt wykończony, żeby jechać do domu. Jest cholernie dobrą żoną gliniarza. Ale jeśli

jej nie uprzedzę, że spóźnię się na kolację, mam przechlapane. - Uważam, że to słuszne. Czyli zapewnimy żarcie. - To też słuszne - powiedział jej Feeney. Wyszła i skierowała się do wydziału do walki z przestępczością narkotykową. Energicznym krokiem przeszła przez labirynt pomieszczeń i skręciła do sali, gdzie urzędował oddział Renee Oberman. Włączyła dyktafon. Rozejrzała się po pomieszczeniu, zauważyła tablicę, na której był wykaz spraw w toku, zamkniętych.

Jak w całym gmachu komendy panował tu hałas i zamieszanie, słychać było stukanie w klawiaturę, sygnały telefonów, ale wszystko było przytłumione - według Eve bardziej to przypominało pokój pracy androidów niż komendę policji. I inaczej niż w jej wydziale, wszyscy gliniarze za biurkami byli w garniturach. Nikt nie pracował w samej koszuli, wszyscy nosili krawaty. I nie unosił się tu charakterystyczny zapach rafinowanego cukru i przypalonej kawy. Nie dostrzegła też żadnych osobistych drobiazgów między teczkami i dyskami, elektronicznych notesów - nawet w boksach, w których pracowało dwóch

mundurowych. Jakaś funkcjonariuszka z krótkimi, kręconymi włosami i o cerze koloru toffi obróciła się na fotelu. -

Szuka pani kogoś?

- Waszej szefowej. Porucznik Dallas z wydziału zabójstw. Muszę porozmawiać z porucznik Oberman. - Ktoś u niej jest. Ale nie powinno to potrwać długo. - Policjantka wskazała palcem szklaną ścianę i drzwi z opuszczonymi żaluzjami. - Zaczekam. Czy można ją poinformować o mojej wizycie?

-

Naturalnie, proszę pani.

- Moi ludzie mówią do mnie „pani porucznik". - Tak jest, pani porucznik. Jedną chwileczkę. - Zamiast pójść do jej gabinetu, kobieta nacisnęła klawisz intercomu. Uwadze Eve nie uszło, że włączyła tryb poufny. - Pani porucznik, przepraszam, że przeszkadzam. Jest tu porucznik Dallas z wydziału zabójstw. Chce się z panią zobaczyć. Tak jest, proszę pani. Jedną minutkę - zwróciła się do Dallas. - Kawa jest w pokoju socjalnym, jeśli ma pani ochotę. -

Dziękuję, detektyw...

-

Strong.

- Spokojnie tutaj - zauważyła Eve. -1 schludnie. - Porucznik Oberman nie toleruje bałaganu. - Policjantka uśmiechnęła się lekko i wróciła do pracy przy komputerze. Chwilę później otworzyły się drzwi i wyszedł jakiś mężczyzna. Eve rozpoznała w nim Garneta. - Może pani wejść - powiedział do niej. - Bix, idziemy. Idąc przez salę, Eve zauważyła, jak postawny blondyn wstaje zza biurka.

Nim wyszedł za Garnetem, poprawił węzeł krawata. Weszła do sanktuarium. Bo tylko takie słowo przyszło jej na myśl. Biurko było drewniane, z wyraźnymi słojami, na wysoki połysk. Stał na nim nowoczesny komputer, obok tabliczka z wygrawerowanym nazwiskiem i mały, biały wazon z białoróżowymi kwiatami. Na ścianach pomieszczenia trzy razy większego od dziupli Eve wisiało lustro w wąskiej ramie i obraz - jakaś posępna marina. Ale przede wszystkim rzucał się w oczy portret komendanta Marcusa Obermana, stojącego na baczność w galowym

mundurze. Eve ciekawa była, jak Renee się czuła, kiedy obserwował każdy jej ruch - i dlaczego zdecydowała się zawiesić portret ojca. Renee wstała. Miała na sobie wykrochmaloną, białą koszulę i dopasowany żakiet w czarno-białą pepitkę. Błyszczące, jasne włosy sczesała do tyłu i splotła w kunsztowny węzeł nad karkiem. W uszach miała kolczyki z gagatów, w klapie jeden z biało-różowych kwiatów. Kiedy wyszła zza biurka, żeby ją powitać, Eve zauważyła, że Renee ma na nogach czarne szpilki.

- Porucznik Dallas, miło mi w końcu panią poznać. - Renee spoglądała na nią z uśmiechem swoimi niebieskimi oczami, wyciągając rękę. - Jestem pewna, że wie pani, jaką się pani cieszy opinią. - Mogę powiedzieć to samo o pani, pani porucznik. - Proszę usiąść. - Wskazała jeden z czarnych, pluszowych foteli dla gości. Czy ma pani ochotę na kawę albo na coś zimnego do picia? - Nie, dziękuję. Żałuję, że poznajemy się w takich okolicznościach, pani porucznik, bo muszę panią poinformować o śmierci jednego z pani

tajnych informatorów. -

Jednego z moich informatorów?

- Z tego, co wyczytałam w aktach, wynika, że Rickie Keener vel Juicy był pani informatorem. Przyglądała się w milczeniu, jak Renee wraca za biurko i siada. Rozważa, jak zareagować, pomyślała Eve, ale z pewnością uzna, że lepiej to potwierdzić. -

Tak, od kilku lat. Jak to się stało?

- Ustalamy to. Wiedziała pani, że zadekował się w budynku w pobliżu Canal?

Renee przechyliła głowę i zmarszczyła czoło. - Nie. To na jego terenie, ale nie mieszkał tam. Czy tam umarł? - Wszystko na to wskazuje. I wszystko świadczy o tym, że się ukrywał. Czy zna pani jakieś powody, dlaczego postanowił się zamelinować? - Był ćpunem. - Odchyliła się na fotelu i lekko przekręciła w jedną i w drugą stronę. - Wielu tajnych informatorów naszego wydziału, to ćpuny. Może miał jakieś zatargi z dostawcą lub klientem. -

Nadal był dilerem?

- Na małą skalę. Handlował głównie zonerem, do tego słabym. To coś, na co musimy przymykać oko, żeby otrzymywać informacje. Wie pani, jak to jest. - Taak, wiem. Kiedy ostatni raz miała pani z nim kontakt? - Proszę pozwolić, że sprawdzę w rejestrze. - Odwróciła się do komputera, zaczęła coś wstukiwać na klawiaturze, ale nie przestała mówić. -Nie zna pani przyczyny śmierci? - Jest w zakładzie medycyny sądowej, wybieram się tam wkrótce. -

Byłabym zobowiązana, gdyby

podzieliła się pani ze mną swoimi przypuszczeniami albo zapoznała mnie z najważniejszymi faktami. Ostatecznie był moim informatorem. - To zrozumiałe. Wyglądało to na śmierć w wyniku przedawkowania. Renee zacisnęła usta. - Zawsze jesteśmy przygotowani na coś takiego. -

Ale osobiście w to nie wierzę.

Ustało stukanie w klawisze; Renee uniosła brwi. -

Och! Dlaczego?

- Mam swoje powody. Jest kilka szczegółów, którym chcę się bliżej przyjrzeć. -

Uważa pani, że ktoś go zamordował?

- Według mnie to wielce prawdopodobne. Przynajmniej sądząc na podstawie tego, czym obecnie dysponujemy. Ma pani informacje o ostatnim kontakcie z nim? - Tak. No więc rozmawiałam z nim telefonicznie ósmego lipca od czternastej dziesięć do czternastej czternaście, dał nam cynk o wytwórni zeusa przy Avenue D. Informacja okazała się prawdziwa. Dwa tygodnie temu zamknęliśmy wytwórnię.

- Czy mogła to być zemsta za przekazanie informacji? Jakby to rozważając, Renee usiadła wygodniej i znów zaczęła się obracać z fotelem. - Od dwóch miesięcy podejrzewałam, że zaczął więcej ćpać, a kiedy tracił umiar, zaczynał za dużo mówić. Lubił się przechwalać. Gdyby się okazało, że powodem śmierci nie było przedawkowanie, jest duże prawdopodobieństwo, że powiedział coś niewłaściwego niewłaściwej osobie. -

Nie zapłaciła mu pani za informację?

- Jeszcze się nie zgłosił po pieniądze. Co, przyznaję, jest czymś nietypowym. Na ogół bardzo mu zależało na zapłacie. Nie mogę powiedzieć, że spędzało mi to sen z powiek. Mamy tu zawsze dużo pracy, a wypłata dla niego nie zajmowała głównego miejsca na mojej liście spraw do załatwienia. Chyba, że miałam się z nim spotkać. - Powiedziała pani, że głównie handlował zonerem. A co miał zwyczaj brać? - Wszystko, co mu wpadło w ręce. Lubił dawać sobie w żyłę. - Renee zmarszczyła czoło i uderzyła palcami w biurko. - Jeśli nie żyje, to albo dostał

coś do roboty, albo załapał się na coś wyjątkowego i nie chciał się z nikim podzielić, póki sam się nie naćpał. Jak go znaleźliście? - Też mam swoich informatorów. Jeden z nich go znal i zgodnie z tym, co mi powiedział, Keener ten ostatni raz nie sam dał sobie w żyłę. Wszystko, co mi pani o nim powie, może się okazać przydatne. - Naturalnie. Ale rozumie pani, że wolałabym się wstrzymać z przekazaniem pani jego akt, póki lekarz sądowy nie ustali przyczyny śmierci. Nie chciałabym naruszyć zasady poufności ani narazić dobra innych

prowadzonych śledztw, gdyby się okazało, że zmarł w wyniku przedawkowania. - Z pewnością tak się nie okaże odpowiedziała beznamiętnie Eve. Proszę przygotować informacje, spodziewam się je otrzymać, jak tylko poznam przyczyn ę śmierci. Porucznik Oberman spojrzała na nią lodowato, słysząc jej pewny siebie ton. - Darzy pani swojego informatora bardzo dużym zaufaniem. -

Ufam swojemu przeczuciu, które

mówi mi teraz, że Keener stanął okoniem komuś, kto nie lubi, żeby mu stawano okoniem. - Eve wstała. -Znajdę tego kogoś. Dziękuję za poświęcony mi czas, pani porucznik. Będę w kontakcie. Wymaszerowała. Dopiero wtedy, kiedy opuściła pomieszczenia wydziału do walki z przestępczością narkotykową i znalazła się na swoim terenie, na jej twarzy pojawił się uśmiech. Zacznij się szamotać, suko, pomyślała Eve, bo cię przejrzałam.

Rozdział 7 Poszła prosto do gabinetu doktor Miry. Pora, pomyślała, dotrzeć do sedna patologii. Zdaniem Eve, znajomość przeciwnika może być równie groźną bronią, jak blaster, nastawiony na pełną moc. Zatrzymała się przed sekretariatem, żeby się przygotować na konfrontację z groźną sekretarką Miry. -

Muszę się z nią zobaczyć.

- Tak. Jedną chwileczkę. - Kobieta stuknęła w słuchawkę, którą miała w uchu. - Jest tu porucznik Dallas. Tak...

Oczywiście. - Znów stuknęła w słuchawkę. - Czeka na panią. - Mam rozumieć, że mogę od razu wejść? Sekretarka przechyliła głowę, a Eve pomyślała z ciekawością, jak w ogóle ta kobieta może utrzymać prosto szyję, dźwigając ciężar bujnych włosów. -

Zgadza się.

-

Poważnie?

- Pani porucznik, doktor Mira czeka na panią. Jej czas jest cenny, a pani go marnuje, zadając mi pytania.

- No, to bardziej przypomina pani zwykłe zachowanie. - Zadowolona z siebie, Eve zastukała krótko w drzwi i weszła. Mira miała na sobie jeden ze swoich ładnych, letnich kostiumów; ten przypominał dzbanek lemoniady. Sczesane do tyłu włosy spięła ciemnoniebieską klamrą, w identycznym kolorze, co sandałki na obcasie, ukazujące pomalowane na złoto paznokcie u nóg. Stała koło autokucharza, tyłem do Dallas, zamawiając - w co Eve nie wątpiła dwie filiżanki ziołowej herbaty, którą tak lubiła.

Kiedy się odwróciła, Eve zobaczyła, że zostawiła kilka pasm brązowych włosów, by okalały jej twarz. Widząc zaciśnięte usta Miry, zorientowała się, że konsultantka jest zdenerwowana. - Siadaj - powiedziała. Spodziewałam się ciebie. Nic nie mówiąc - pozwalając przyjaciółce przejąć inicjatywę - Eve usiadła w jednym z niebieskich foteli. Wzięła herbatę, za którą nie przepadała, i czekała. - Komendant zapoznał mnie ze sprawą, przejrzałam akta porucznik Oberman i detektywa Garneta. - Trzymając w ręku filiżankę i spodek z cienkiej porcelany,

Mira usiadła, zakładając nogę na nogę. -

W porządku.

- Nie mogę z tobą o tym dyskutować, nie uprzedzając cię, że znam i szanuję Marcusa Obermana. -

Nie jesteś wyjątkiem.

Mira westchnęła i napiła się herbaty. - Jest mi bardzo trudno. Obawiam się, że ten szacunek i opinia, którą sobie wyrobiłam na tej podstawie, mogły mieć wpływ na moją wcześniejszą ocenę osobowości Renee Oberman. Zadaję sobie pytanie, Eve, czy gdyby chodziło o kogoś innego, byłabym bardziej

dociekliwa, czy zajrzałabym głębiej, moja ocena wyglądałaby inaczej. -

I jaka jest twoja odpowiedź?

- Obawiam się, że gdy patrzę na to z perspektywy czasu, odpowiedź brzmi „tak". - Mira spojrzała na Eve swoimi łagodnymi, niebieskimi oczami. -I jest mi bardzo trudno. Gdybym była obiektywna i zapomniała, kim jest Renee, czyją jest córką, może nie pozwoliłabym jej pełnić funkcji kierowniczej. Nie miałaby teraz władzy nad innymi. Eve zmarszczyła czoło i skinęła głową.

- Czyli możemy winić ciebie... I komendanta, komisję rewizyjną oraz wszystkich bezpośrednich przełożonych Oberman w ciągu tych wszystkich lat, że ją awansowali. Mira lekko się uśmiechnęła. - Zdaję sobie sprawę, że nie ponoszę odpowiedzialności... Wyłącznej odpowiedzialności... Za jej pozycję w wydziale. Ale dziękuję ci za te słowa. - Jest dobra. Zamknęła pokaźną liczbę spraw, a teraz kieruje oddziałem, który też osiąga niezłe wyniki. Nie ma na swoim koncie żadnych większych wpadek, przynajmniej takich, które rzucają się w oczy. Co natychmiast coś

mi o niej mówi, bo jeśli ktoś przez osiemnaście lat jest gliniarzem i nie zaliczył żadnej wpadki, to znaczy, że nie wykonuje sumiennie swoich obowiązków. Takie osoby lawirują, fałszują akta, unikają trudnych spraw. Albo dają w łapę, komu trzeba. Lecz na papierze - podsumowała Eve - wszystko jest w porządku. - Zgadzam się. Można powiedzieć, że wykorzystuje inteligencję, ucieka się do zastraszania lub pochlebstw w zależności od tego, czego wymaga sytuacja, w charakterze swoich głównych narzędzi. A to cenne narzędzia

w pracy policyjnej. Nigdy nie zraniła ani nie zabiła podejrzanego ani w ogóle nikogo podczas wykonywania obowiązków. Co oznacza, że nigdy nie była poddawana szczegółowym badaniom, jakim obowiązkowo są poddawani wszyscy funkcjonariusze, którzy kogoś zabili. - Ale była sprawdzana i pomyślnie przeszła testy psychologiczne. - Tak. Osobiście ją badałam, jak tylko przyszła do policji, i wydałam kilka ze sporządzanych corocznie opinii o pracownikach. Od paru lat ocenia ją doktor Addams. -

Dlaczego?

- Mówiło się, że duża liczba pracowników komendy zmusza do korzystania z wielu psychiatrów, psychologów, profilerów i tym podobnych. Wcześniej nie widziałam w tym nic złego. Jeśli mam być szczera, uszło to mojej uwagi. I tak z wielu powodów mam kontakty z licznymi funkcjonariuszami, technikami i pracownikami wydziału. - Rozumiem. Ciekawa jestem, dlaczego zgodziła się zastąpić kogoś najlepszego, stojącego na czele, kimś, kto zajmuje mniej eksponowaną pozycję. Mira się napiła. Eve pomyślała, że jej przyjaciółka chce się zastanowić nad

odpowiedzią. - Mogę przypuszczać, że nie podobały jej się moje analizy, moje pytania, mój styl pracy. Mogę też przypuszczać, że woli mieć do czynienia z mężczyzną. - Ponieważ uważa, że łatwiej jej manipulować mężczyznami, oszukiwać ich albo na nich wpływać. - Tak. Traktuje swoją płeć jak narzędzie. A trzeba przyznać, że może to być bardzo użyteczne narzędzie. Traktuje kobiety jak zagrożenie, konkurencję. Woli pracować z mężczyznami. -

To nie przestępstwo.

- Racja. To nie przestępstwo powtórzyła Mira - ale może sygnał, który powinien mi dać do myślenia. Ponieważ jest podejrzana o korupcję, nielegalne interesy i zabójstwo, mogę cię zapoznać z moimi opiniami, przedstawić jej profil, szeroką analizę. Ale nie mogę ci podać szczegółowych informacji, jakie zdobyłabym podczas sesji. Eve odstawiła herbatę i postukała palcami w kolano. - Pozwól, że ja sama spróbuję. Przyjmijmy, że mamy do czynienia z dzieckiem, do tego jedynakiem, którego ojciec jest szanowany w pracy. Pracy

wymagającej, pochłaniającej dużo czasu. Ojciec jest pod każdym względem wzorem dla wszystkich. Dziecko może się czuć zobowiązane, by pójść w jego ślady. - Tak. - Mira odprężyła się lekko i usiadła wygodnie w fotelu. - Miłość do rodzica i duma z niego, oglądanie przez całe życie jego perfekcji i oddania pracy. Potrzeba, by rodzic też okazywał dziecku miłość i dumę z niego. - Ale niektóre dzieci mogłyby czuć potrzebę zrobienia czegoś przeciwnego. Powiedzmy, że rodzic jest biznesmenem, który odniósł ogromny sukces. Zdobył majątek i pozycję dzięki ciężkiej,

uczciwej pracy, umiejętnościom i poświęceniu. Dzieciak może chcieć siedzieć na tyłku i nic nie robić albo zamieszkać w komunie założonej przez członków Nowego Wieku i uprawiać pomidory. Mira znów się uśmiechnęła. - Tak. Presja, by odnieść sukces, dziecięce pragnienie buntu przeciwko ambicjom rodzica i jego władzy, chęć pójścia własną drogą. - Możliwy też jest inny wybór: podążanie tą samą drogą, ale przy braku takich samych umiejętności i równie jasnego celu, bez podobnego oddania czy czego tam jeszcze, pójście na skróty.

Dziecko nadal chce, żeby rodzic był z niego dumny, pragnie zdobyć jego pozycję i chwałę, ale nie może tego osiągnąć w taki sam sposób jak tatuś. Bądź nieszczególnie mu na tym zależy. Trudno jest dorównać najlepszym. Trudno dorównać ideałom. To wkurza. Lecz istnieją sposoby, by osiągnąć to, czego się chce, zdobyć autorytet, 123 wykorzystać te wzorce jako wytrych, a nawet tarczę, jednocześnie brukając to. - Eve nachyliła się, kontynuując: -I to źródło pewnej satysfakcji, ponieważ nie powinno być tak trudno dorównać

łobuzowi. Albo nie powinien tak wiele oczekiwać, żądać od swojego dziecka. Ma się za ojca świętego? Dlaczego więc nie zostać grzesznikiem, ale zbierać owoce, kroczyć tą samą drogą i na zewnątrz pozostawać bez skazy. - To bardzo trafne i zwięzłe przedstawienie sprawy - powiedziała Mira po chwili milczenia. - Oczywiście pod powierzchnią jest tego więcej, a źródła tego należy szukać w dzieciństwie, predyspozycjach. Niektórzy, zgodnie z tą teorią, czczą i nienawidzą ojca jako przyczyny wszystkiego. Inni pragną pozycji i władzy, przywilejów i związanego z tym szacunku. Nawet są gotowi poświęcić

sporo czasu i wysiłku, by to osiągnąć. Ale po swojemu. - Dobrze. - Eve położyła ręce na kolanach. - Zacznijmy od tego. Jest nieuczciwa. A wszystko przez tatusia. Jeśli się chce, zawsze można znaleźć powód - powiedziała, zanim Mira zdołała jej przerwać. - Nie tak to widzę. Może początkowo posługiwała się jego nazwiskiem, wykorzystując swoje umiejętności manipulowania ludźmi, nie szczędziła czasu, żeby oceniać wszystko z różnych punktów widzenia, szukać okazji. Podlizując się albo dając dupy w zależności od tego, co było bardziej opłacalne.

Jej rozmówczyni aż się zakrztusiła herbatą. - Nie owijając w bawełnę - udało jej się wtrącić. - Używa seksu w charakterze narzędzia, woli towarzystwo mężczyzn. Nosi kobiece kostiumy, pokazując cycki, i wysokie szpilki, by zwrócić uwagę na swoje nogi. W pracy. Mira lekko obciągnęła spódnicę swojego kobiecego kostiumu. -

Hmmm.

- Ty nie jesteś gliną - przypomniała jej Eve. - Jest mało prawdopodobne, żebyś

dziś musiała kogoś ścigać. Zgoda, ona również, bo siedzi za biurkiem. Praca w terenie jest nie dla niej, woli spędzać czas w swoim dużym, eleganckim gabinecie, oddzielona od swoich porządnych aż strach podwładnych. - Porządnych aż strach? - powtórzyła Mira. - Wszyscy w garniturach. Nikt nie siedzi bez marynarki. Mężczyźni w krawatach i to starannie zawiązanych. Ona wymuskana, uczesana. Jakby lada chwila miał ktoś przyjść, żeby zrobić im zdjęcie. Na wszystkich biurkach idealny porządek. Nikt nie trzyma na nich żadnych głupot ani przedmiotów

osobistych. Żadnych zdjęć, maskotek, żadnych pustych kubków po kawie. Z kawą też nie. I żadnych rozmów. Nikt nie krzyczy przez cały pokój, nikt się z nikogo nie nabija. Nigdy nie widziałam tak schludnego pomieszczenia oddziału ani tak odprasowanych, tak cichych gliniarzy. Wstała. - Jasne, że można to przypisać stylowi szefa. Lubi porządek i oczekuje, że jej ludzie będą chodzili w garniturach. Na litość boską, to gliniarze, zajmujący się walką z przestępczością narkotykową, którzy działają w terenie, mają do czynienia z ćpunami i dilerami. Ale

chodzą w eleganckich, błyszczących butach. To jeszcze nie wszystko. Eve spojrzała na Mirę. -

Proszę, mów dalej.

- Ma w swoim gabinecie spuszczone żaluzje. Duża, szklana ściana, duże drzwi i spuszczone żaluzje. Ubiera się jak dyrektor naczelna, która w głębi duszy nie miałaby nic przeciwko temu, żeby ktoś ją przeleciał w przerwie obiadowej. Na jej biurku jest pusto, stoi na nim wazon ze świeżymi kwiatami. Z kwiatami, na... Dostrzegła kwiaty na biurku konsultantki.

- Nie jesteś gliną - powtórzyła. -I na twoim biurku panuje porządek, ale nie jest na nim pusto. Są zdjęcia rodziny i różne drobiazgi. W twoim gabinecie panuje pewien nastrój. Jest tu miło, przytulnie. Jasne, że tak powinno być, bo musisz się starać, żeby pacjenci czuli się u ciebie swobodnie. Ale również świadczy o tym, jaka sama jesteś. Przypuszczam, że powinnam przywiązywać większą wagę do tego, co o mnie mówi mój gabinet, ale to nie jest najważniejsze. - Mogłabym ci powiedzieć - mruknęła Mira, lecz Eve mówiła dalej: -

Na ścianie powiesiła obraz, dobry

obraz. Muszę przyznać, że mi się spodobał. Nastrojowy, przedstawia plażę i ocean. Ma lustro. Gliniarz z lustrem na ścianie gabinetu? Według mnie świadczy to o próżności. I duży portret ojca w galowym mundurze, bardzo oficjalny. -

Gdzie wisi obraz?

Eve się uśmiechnęła, skinęła głową. - Dobre pytanie. Na ścianie naprzeciwko jej biurka. - Rozumiem. - Mira skinęła głową. Wykorzystuje jego pozycję, żeby każdy, kto wejdzie do jej gabinetu, czuł, co ich wiąże. I widzi go, gdy uniesie wzrok.

Więc można powiedzieć, że on też patrzy na nią. Co robi i jak to robi. - „Spójrz na mnie. Też jestem szefem... A wkrótce awansuję na kapitana. Jak ci się to podoba, tato? Och, przepraszam na chwilkę, muszę polecić jednemu ze swoich ludzi, żeby zabił żałosnego ćpuna, który spróbował mnie wykiwać. Wsadź to sobie w swój wzorowy tyłek, komendancie". - Nie mogę powiedzieć, że się nie zgadzam z tym, co właśnie od ciebie usłyszałam. - Mira zacisnęła dłoń w pięść i przez chwilę w nią się wpatrywała. - Jestem na siebie

wściekła. Jestem na siebie cholernie wściekła, że nie dostrzegłam wcześniej tego, co powinnam była w niej zobaczyć. Że 126 pozwoliłam sobą manipulować i zlekceważyłam drobne zastrzeżenia, które wobec niej miałam. Mówiłam sobie, że wymagam od niej więcej z uwagi na postać jej ojca, że to niesprawiedliwe i nieprofesjonalne. - Cóż, przypuszczam, że nie jesteś ideałem. Mira odstawiła filiżankę. -

To bardzo pocieszające usłyszeć

teraz takie słowa. - Odchyliła się na oparcie. - Uwzględniając oświadczenie Peabody, twoje wrażenia, swoją własną spóźnioną analizę, uważam, że Renee Oberman jest kobietą dobrze zorganizowaną, doskonałą w szufladkowaniu. Kieruje swoim oddziałem mocną ręką i wymaga, żeby dorównywali jej, jeśli chodzi o wygląd zewnętrzny. - Wyczyszczony. Odprasowany i lśniący. - Tak - zgodziła się z nią Mira. - To ważne, żeby robić wrażenie. Ważne również, żeby jej słuchano, nawet jeśli chodzi o drobiazgi. W chwili obecnej

kieruje nielegalną operacją na dużą skalę, w co wciągnęła przynajmniej kilka osób ze swojego oddziału, przynajmniej część ich kontaktów i tajnych informatorów. Wszystkim kieruje i nad wszystkim ma kontrolę. Nie przystałaby na mniej. W obliczu zagrożenia nie waha się podejmować działania, nie cofa się nawet przed zleceniem zabójstwa. - Pieniądze, podobnie jak podobizna jej ojca, są symbolem - ciągnęła Mira. Reprezentują władzę i sukces. Niewątpliwie lubi je, żeby móc kupować to, co chce, ale podejrzewam, że większość tego, co zarobiła nielegalnie, odłożyła.

Eve uniosła brwi. -

Dlaczego?

- Ponieważ zdobywanie ich metodą, jaką sobie obrała, i posiadanie oznacza sukces. To cel sam w sobie. - Była wściekła o tych dziesięć patoli - przypomniała sobie Eve. -I to bardzo. Keener i dziesięć patoli to sprawa drugorzędna. Tak, posiadanie pieniędzy i posłuch. Rozumiem. - Jest bardzo inteligentna, doskonale rozumie mechanizmy, politykę, hierarchię, obowiązujące w nowojorskiej policji. Według mnie obrała sobie walkę z przestępczością

narkotykową, bo to obszar, w którym najczęściej dochodzi do przypadków korupcji, słabości, pokątnych interesów, co łatwo może wykorzystać w swoich celach. Stara się osiągać sukcesy w pracy, żeby sprawić przyjemność ojcu, i prowadzi działalność przestępczą, by go ukarać. Problem tatusia, znów pomyślała Eve. - Jest próżna - ciągnęła Mira. - Jest pewna siebie, wybitnie inteligentna i bezwzględna. Traktuje swoje nazwisko jako własne dziedzictwo, coś, do czego ma prawo, jak odskocznię, której nie zawaha się użyć, kiedy jej to odpowiada. I jak kamień u szyi.

-

Mogę to wszystko wykorzystać.

- Nie polubi cię. Nie polubiłaby cię nawet abstrahując od tego, co się wydarzyło. Reprezentujesz wszystko, czego jej brakuje, a do tego jesteś atrakcyjna... I młodsza od niej... Też zyskałaś władzę. Dlatego stanowisz zagrożenie. A ona ma skłonności do eliminowania lub niszczenia tych, którzy jej zagrażają. - Mam nadzieję, że spróbuje mnie zniszczyć. Jeśli będzie skupiona na mnie, istnieje mniejsze prawdopodobieństwo,że się zorientuje, iż toczy się

wewnętrzne śledztwo. W tej chwili liczę się tylko ja i zabójstwo. Niepokoi ją to. Wydaje mi się, że wiedziała, iż znaleźliśmy zwłoki Keenera, zanim jej o tym powiedziałam. Chyba właśnie o tym rozmawiała z Garnetem. Musiała szybko podejmować decyzje, kiedy z nią rozmawiałam, bo była pewna, że jego zgon zostanie uznany za śmierć w wyniku przedawkowania. Szybkie 128 śledztwo, kto by się czymś takim przejmował, i po sprawie. Teraz zaczęła

się niepokoić, bo dałam jej jasno do zrozumienia, że podejrzewam zabójstwo i zamierzam to wyjaśnić. - Nie zaatakuje cię bezpośrednio. Jeszcze nie - odpowiedziała Mira. Będzie musiała ocenić sytuację, ciebie, zobaczyć, co robisz, jakie guziki naciskasz, jakie otwierasz drzwi, jeżeli w ogóle jakieś. Ale wiedz, Eve, że jeśli uzna, że jej zawadzasz, stanowisz zbyt wielkie zagrożenie, spróbuje się ciebie pozbyć. - Prawdopodobnie wykorzystując tego dużego blond detektywa. Muszę go sprawdzić. - Dallas spojrzała na zegarek. Czas płynął zbyt szybko. - Ale

najpierw muszę jechać do zakładu medycyny sądowej. -

Nie lekceważ jej, Eve.

- Nie mam takiego zamiaru. O szesnastej zero zero jest odprawa u mnie w domu. -

Chcesz, żebym była również?

- Mogę zapoznać ekipę z profilem Renee, ale twoja obecność jest bezcenna. Musimy rozpracować członków jej oddziału, więc wszelkie twoje uwagi o nich będą pomocne. -

Przyjdę.

- Dziękuję. - Eve podeszła do drzwi, zawahała się i odwróciła. -Powinna być dobrym gliniarzem. Miała podstawy, środki, zdolności, wiedzę. To wyłącznie jej wina, jak postanowiła je wykorzystać. Czas ucieka, pomyślała znów Eve, wracając szybko do wydziału zabójstw. Kilka punktów odfajkowanych, to dobrze. Ale chciała znaleźć czas, by rzucić okiem na tablicę, którą Peabody już powinna była rozstawić w jej gabinecie, spojrzeć na informacje o członkach oddziału Renee. I może się z tym nie ukrywać, pomyślała. Tak, może zostawić tu czy tam jakiś ślad,

żeby dać tamtej do myślenia. Zatrzymała się w sali ogólnej i uważnie się rozejrzała. Poziom hałasu był gdzieś pomiędzy tym, jaki panował w wydziale przestępstw elektronicznych i w pomieszczeniu oddziału Renee - czyli według niej normalny. Gliniarze pracowali bez marynarek, wielu z nich miało na nogach pantofle albo mocno sfatygowane buty. W powietrzu unosił się zapach naprawdę wstrętnej kawy, ledwo wyczuwalna woń potu i czyjejś zapiekanki wegetariańskiej. Co prawdopodobnie świadczyło o tym, że Reineke znów jest na diecie.

Na biurkach nie panował jakiś wyjątkowy ład, wszędzie widać było zdjęcia, wydruki - czasem kiepskich lub obscenicznych dowcipów. Jacobson siedział rozparty na swoim krześle, żonglując trzema kolorowymi piłeczkami - wiedziała, że o czymś myśli. Ktoś niedawno powiesił gumowego kurczaka nad biurkiem nowego pracownika, co oznaczało, że Santiago zaczyna się przystosowywać do atmosfery i rytmu w zespole. Według Eve wszystko wyglądało, brzmiało i pachniało po policyjnemu. Weszła do swojego gabinetu, skinęła głową, widząc tablicę i zaprogramowała

kawę w autokucharzu. Malutkie okno - przypuszczała, że sprzątaczki od czasu do czasu je przecierały. Mnóstwo różności na biurku, ale papierzyska tworzyły zgrabny stos. Staruteńka szafa na akta, bo Eve lubiła mieć wszystko pod ręką, a poza tym była to idealna kryjówka. Stary autokucharz, który nadal wypełniał swoje zadanie, stosunkowo nowy komputer, który jeszcze nie stwarzał problemów. Recykler działał i o ile Eve wiedziała, nadal nikt nie wiedział, że trzymała tam w tajemnicy przed wszystkimi słodycze. Do ściany przypięła harmonogram

dyżurów, grafik poszczególnych zmian, stan poszczególnych śledztw, bo bardziej jej odpowiadało, że może w każdej chwili rzucić na to okiem niż konieczność wyświetlania go na ekranie komputera za każdym razem, kiedy musiała coś zmienić, sprawdzić czy uaktualnić. Rozmyślnie niewygodny fotel dla gości, bo i tak kto miał czas na pogaduszki? Jej biurko było stare, porysowane, ale praktyczne. Tak jak Jacobson, Eve lubiła myśleć z nogami na blacie. Gabinet nie wychodził bezpośrednio na salę ogólną wydziału, trzeba było do niego skręcić. Ale jeżeli nie ucinała

sobie dziesięciominutowej drzemki, wyciągnięta na podłodze i bezwzględnie nie potrzebowała samotności, drzwi do pokoju zawsze były otwarte. Nie spiesząc się, wypiła kawę, przyjrzała się tablicy i zastanowiła nad kolejnym krokiem. Wysłała SMS do Roarke'a, żeby mu nie przeszkadzać w środku dnia pracy telefonem. „Odprawa u nas, 16.00. Obiecałam jedzenie. OK?" Pomyślała, że spełniła wymogi kodeksu małżeńskiego, a poza tym przerzuciła na Roarke'a - taką miała nadzieję obowiązek poinformowania Summerseta, że będzie musiał wyżywić

bandę gliniarzy. - Peabody - powiedziała, kiedy znów weszła do sali ogólnej. - Ze mną. Peabody dogoniła ją, kiedy Eve była już na ruchomym chodniku. - Teczka sprawy i tablica w twoim gabinecie. - Widziałam. Poinformowałam porucznik Oberman o śmierci jej kapusia. - Jak to przyj ęła? - Zawsze źle, jak się traci tajnego informatora. Przekaże mi wszystkie dane ofiary, kiedy ustalimy przyczynę

śmierci. Nie wierzy, że to zabójstwo. Eve lekceważąco wzruszyła ramionami na użytek kogokolwiek, kto znalazłby 131 się w zasięgu wzroku i słuchu. - Ale z drugiej strony pracuje za biurkiem i nie zajmuje się morderstwami. - A my jesteśmy upierdliwymi gliniarzami od zabójstw. - Tak jest. Przekonamy się, co powie lekarz sądowy. Może nam się poszczęści i po powrocie będzie już na nas czekał raport techników.

-

Podziwiam twój optymizm.

Rozmawiały na tematy ogólne, póki nie znalazły się w garażu, przy samochodzie. -

Masz dyktafon? - spytała ją Eve.

-

Tak. Opowiedz mi o Renee.

- Jest gładka, twarda, zimna. I bystra. Musiała ad hoc zadecydować, czy przyznać, że Keener był jej kapusiem, a potem szybko się zastanowić, jak zareagować, kiedy oświadczyłam, że podejrzewam, iż padł ofiarą zabójstwa, a nie przedawkowania. Sala jej wydziału przypomina sekretariat jakiejś grubej ryby, a jej gabinet to gabinet

grubej ryby. Porozmawiamy o tym podczas odprawy, Mira przedstawi swoją analizę i ocenę, lecz w skrócie już można powiedzieć, że Oberman to bezwzględna suka, która ma jakieś problemy z tatusiem i jest spragniona władzy, pozycji i pieniędzy. - W szatni sama się zorientowałam, że to bezwzględna suka. - Detektyw Garnet wyszedł z kimś zaraz po spotkaniu z Renee w jej dużym, eleganckim, odizolowanym gabinecie natychmiast po tym, jak ją poinformowano, że chcę się z nią zobaczyć. Blondyn o niebieskich oczach, tuż po trzydziestce, wzrost metr

dziewięćdziesiąt trzy, waga sto cztery kilo. Garnet nazwał go Bix. Zobacz, co ci się uda o nim ustalić. - Już się robi. Uważasz, że to jej mięśniak? - To wielce prawdopodobne. Była tam jeszcze kobieta rasy mieszanej, też po trzydziestce. Detektyw Strong. Coś mi się wydaje, że niezbyt przepada za swoją szefową. Może uda się to wykorzystać, pomyślała Eve. - Bix - powiedziała Peabody. Detektyw Carl Bix, lat trzydzieści dwa. Wzrost dokładnie taki, jaki podałaś, w

wadze pomyliłaś się o kilogram. Dziesięć lat pracy w policji. Zgłosił się bezpośrednio po służbie wojskowej, którą odbywał od osiemnastego do dwudziestego drugiego roku życia. Urodził się w Tokio, gdzie akurat w tamtym czasie stacjonowali jego rodzice, obydwoje również wojskowi. Ma o cztery lata starszego brata. Od czterech lat pracuje w wydziale do walki z przestępczością narkotykową w oddziale porucznik Oberman. Po tym, jak został detektywem, przez rok pracował w obyczajówce. Muszę pogrzebać głębiej, by dowiedzieć się czegoś więcej -dodała na koniec. -

Na razie poprzestaniemy na tym.

Dzieciak wojskowych, starszy brat, cztery lata w wojsku. Przyzwyczajony do wykonywania rozkazów. Odbył szkolenie bojowe, pracował w terenie, jeśli służył w obyczajówce. - Detektyw Lilah Strong - ciągnęła Peabody, kiedy Eve zaparkowała przed zakładem medycyny sądowej. Wiek trzydzieści trzy lata, wzrost metr sześćdziesiąt osiem, waga pięćdziesiąt pięć kilogramów. Urodzona w dzielnicy Jamaica w okręgu Queens, córka samotnej matki, nic nie wiadomo o

ojcu. Dwoje rodzeństwa, starszy brat i młodsza siostra. Brat zmarł w roku dwa tysiące czterdziestym piątym, mając siedemnaście lat. Dostała stypendium i dofinansowanie, by móc studiować na uniwersytecie nowojorskim. Jako przedmiot kierunkowy wybrała sobie ochronę porządku publicznego. Dziesięć lat służby, z tego siedem w wydziale do walki z przestępczością narkotykową. Niedawno przeniesiona z posterunku sto sześćdziesiątego trzeciego do 133

komendy głównej, dokładnie sześć miesięcy temu przydzielona do oddziału porucznik Oberman. - Czyli nowa. Taak, może się nam przydać. Jak zginął jej brat? - Jedną chwilę. - Peabody sprawdziła to, kiedy szły znajomym, białym tunelem. - Zabity podczas czegoś, co wygląda na nieudaną transakcję narkotykami. Liczne rany kłute. Kartoteka jego młodzieńczych występków została utajniona. - Zajmował się dilerką albo kupował towar - powiedziała Eve. Przypuszczalnie również brał, zginął, nim uzyskał prawo wyborcze. Siostra

wybrała sobie pracę, umożliwiającą jej walkę z tym, co zabiło jej brata. Taak, może nam się przydać. Weszły do gabinetu Morrisa. Na jego ochronnym kitlu była krew, w dłoni trzymał laserowy skalpel, a mimo to wyglądał elegancko w ciemnogranatowej marynarce bez kołnierza, z włosami splecionymi w zakręcony warkoczyk. - Mamy wyprzedaż, dwa w cenie jednego - powiedział jej. - Twój leży tam. - Wskazał brodą starannie rozcięte zwłoki.

- Pozwól mi tylko dokończyć preparowanie tego mózgu. - Nie ma sprawy. - Eve podeszła do Keenera. Umyli go, więc prawdę mówiąc lepiej wyglądał teraz na stole do sekcji niż w wannie. Na obu rękach i wokół kostek u nóg miał ślady od igły. Obrażenia, które odniósł, były stosunkowo niewielkie. Eve włożyła gogle i zaczęła szukać na jego ciele jakichś śladów od paralizatora lub strzykawki ciśnieniowej. Ale były komandos znał inne sposoby, wiele sposobów, by unieszkodliwić kogoś, od kogo ważył pięćdziesiąt kilogramów więcej.

Zabezpieczyła ręce i pomacała głowę denata, jego czaszkę, nie zwracając uwagi na miejsca, gdzie Morris albo jeden z jego asystentów ją pozszywali. -

Odbierasz mi chleb?

- Przepraszam. - Eve uniosła wzrok. Tuż za lewym uchem ma coś w rodzaju guza. - Tak. - Morris zważył mózg, zapisał wagę, a potem podszedł do zlewu, żeby umyć ręce. - Ma szereg obrażeń, kilka guzów, jak je nazwałaś. Był tak nafaszerowany, że z pewnością się rzucał. W jego organizmie stwierdziliśmy obecność czegoś, co nazywają pierdolec. Słyszałaś kiedyś o

tym? -

Środek uspokajający dla koni, tak?

- Tak, i to w ilości, która powaliłaby ważącego dwieście kilo ogiera. Do tego odrobina zeusa. Mieszanka absolutnie śmiertelna... Jak wszyscy doskonale widzimy. - Ten guz... Jeśli oberwał od kogoś, kto wiedział, jak i gdzie uderzyć, stracił przytomność. Morris uniósł brwi. - Owszem, gdyby zrobiono to jak należy. Wolisz morderstwo od przedawkowania?

Żałowała, że nie mogła mu wszystkiego otwarcie powiedzieć. - Tak. Mam szereg pytań. Dlaczego wanna? Powiedziałeś, że był tak nafaszerowany, że to wystarczyło, by zabić go nie raz, tylko dwa razy. Spójrz na te ślady. Jest ćpunem, ale ćpunem z doświadczeniem. W jakim celu miałby brać tak dużo czegoś, co jest tak silne... Nawet jeśli był idiotą, nie wolałby kilka razy być na haju? Nie jest w swoim mieszkaniu, tylko zamknął się w jakiejś melinie. Wygląda na to, jakby zamierzał dłużej tam zabawić. A to świadczy, że się ukrywał. Więc może ktoś go znalazł. -

Być może. Koło północy spożył

całkiem przyzwoity posiłek. Pizzę z sardynkami. - Nazywasz to przyzwoitym posiłkiem? Morris się uśmiechnął. - Powiedzmy, że zjadł solidny posiłek, który popił paroma piwami. - Na miejscu nie znaleźliśmy żadnych opakowań po pizzy na wynos ani butelek po browarze. Może zjadł na mieście. Możemy to sprawdzić. Zastanawia mnie, dlaczego zjadł solidny posiłek, a dwie godziny później wszedł do brudnej wanny i dał sobie w żyłę. Uwzględniając jego doświadczenie w tym względzie, musiał wiedzieć, że aplikuje sobie śmiertelną dawkę.

- Tak, to daje do myślenia. Na razie jeszcze nie zbadałem go gruntownie, więc wydaje się, że przyczyną śmierci było przedawkowanie. Pozostałe obrażenia są niegroźne. Ale w tej chwili, dysponując tym, co wiem, nie potrafię stwierdzić, czy to był wypadek, samobójstwo czy morderstwo. -

Właśnie to chciałam usłyszeć.

- Przypuszczam, że będę musiał dokładnie zbadać ten uraz poniżej lewego ucha. -

Nie zaszkodzi.

- Masz coś w rękawie. A mogę dodać, że całkiem ładny dziś ten rękaw.

- Robię tylko to, co do mnie należy. Pozwolimy ci teraz, żebyś znowu zajął się tym swoim mózgiem.

Rozdział 8 Oto, co zrobimy. - Eve włączyła się do ruchu tuż przed taksówką, przejechała skrzyżowanie na żółtym świetle, aż Peabody zacisnęła dłoń na uchwycie. -

Spieszy nam się?

- Co? Miałam masę miejsca. Uzupełnimy akta sprawy wstępnymi ustaleniami Morrisa, jak zwykle poinformujemy komendanta. Ty skontaktujesz się z Renee, przekażesz jej

te ustalenia i powiesz, że natychmiast potrzebne mi są dane i akta, o których rozmawiałyśmy. Peabody zbladła, wciąż zaciskając dłoń na uchwycie. -

Ja mam się z nią skontaktować?

- Jako porucznik mam ważniejsze sprawy do roboty, żeby zawracać sobie głowę takimi drobiazgami. Tak rozumuje Renee. Sprawdzę, czy Morris ma jakiś zbędny kręgosłup, który mogłabyś wypożyczyć, jeśli boisz się rozmawiać z tą zarozumiałą suką na wysokich obcasach, Peabody. -

Nie boję się, tylko się czuję

niepewnie. Tak, przyznaję, że czuję się niepewnie. - Żeby udowodnić samej sobie, że nie brak jej kręgosłupa, przestała tak mocno ściskać uchwyt. Czyli poinformuję ją, że główny lekarz sądowy określił przyczynę śmierci, ale w tej chwili nie może jeszcze powiedzieć, czy było to samobójstwo, nieszczęśliwy wypadek czy zabójstwo. Dlatego porucznik Dallas prosi... -

Domaga się - poprawiła ją Eve.

- Porucznik Dallas domaga się danych i akt ofiary, zgodnie z wcześniejszą rozmową. A jeśli się zaprze? - Uprzejmie ją poinformujesz, że komendant Whitney, zgodnie z

obowiązującą procedurą, otrzymał kopie wszystkich notatek i dokumentów, łącznie z powiadomieniem o tym wydarzeniu jej, jako osoby, z którą ofiara się kontaktowała, i żądaniem przekazania informacji. Peabody się zastanowiła. -

Uprzejmość będzie złośliwością.

- No jasne. Jeśli po czymś takim nadal będzie protestować, ja się nią zajmę. Ale nie będzie - zapewniła ją Eve. - Woli zatuszować sprawę, a jeśli nad jej głową zwrócę się z tym do Whitneya, ściągnie na siebie uwagę.

- Lepiej współpracować i siedzieć cicho. - Peabody znów zacisnęła palce na uchwycie, kiedy Eve omijała wlokący się maksibus. - Na jej miejscu właśnie tak bym postąpiła. Następnie zbierzemy wszystko, co nam będzie potrzebne na odprawę, i poświęcimy temu nieco czasu. Jeśli postanowi wysondować, co się dzieje, co z pewnością zrobi, chcę, żeby widziano, jak nad tym pracuję. W drodze do naszego domu wstąpimy do mieszkania ofiary. -

Dlaczego nie teraz?

- Chcę, żeby mnie widziano... I zależy mi na tym, żeby jej psy miały dość

czasu, by tam pojechać, rozejrzeć się, upewnić, że nie zostawili niczego, co mogłoby ich zdekonspirować. - Spojrzała na Peabody. - Jeśli Garnet i Bix nie udali się do mieszkania Keenera po opuszczeniu komendy, możesz się założyć o swój tyłek, że po rozmowie ze mną zadzwoniła do nich i kazała im tam pojechać. - Ale... Jeśli coś tam było, pozbędą się tego. - Może... Jednak to mało prawdopodobne, bo Bix z pewnością już wcześniej był w mieszkaniu Keenera i usunął wszystko, co mogłoby rzucić na

138 nich jakieś podejrzenia. Ale kto wie. Eve wzruszyła ramionami. - Bardziej mnie interesuje podążanie ich śladami. Wjechała do garażu w komendzie. Powinnaś jak zwykle pytlować w sali wydziału o sprawie. Peabody spróbowała zrobić lekko obrażoną minę. - Nie pytluję. Stanowczo sprzeciwiam się używaniu zwrotu „pytlować". - Wszyscy pytlujecie. - Eve zaparkowała na swoim miejscu. Pytlujecie i psioczycie, a pytlując i psiocząc, poznajecie punkt widzenia

innych na daną sprawę. Masz się zachowywać tak, jak zwykle. Jeśli przestaniesz się odzywać i będziesz unikać rozmowy, inni zaczną coś podejrzewać. A jeśli banda gliniarzy zacznie coś podejrzewać, nie potrafi się powstrzymać, żeby nie zacząć węszyć. Nie zaszkodzi, jak wspomnisz, że nasza ofiara to kapuś Renee Oberman. Może ktoś będzie coś o niej wiedział albo znal jakąś pikantną historyjkę z jej życia. - Czyli właściwie będę kopać. Jakbym była szpiegiem. - Jakbyś była gliną - poprawiła ją Eve i wysiadła z wozu. -

Ciekawy jest ten obrzęk za uchem

ofiary. - Peabody rozejrzała się po garażu, a kiedy ruszyły do windy, zniżyła głos. - Czy wolno o tym mówić? Eve tylko skinęła głową. - Wydaje mi się, że uwzględniając jego umiejscowienie, mógł powstać w wyniku uderzenia. Ktoś, kto zna się na rzeczy albo zwyczajnie miał fart, uderzył go tam kantem dłoni. - To jak cios karate - powiedziała Peabody, kiedy wsiadały do windy. - Uważam, że zbyt precyzyjnie go uderzono, by to przypisać łutowi szczęścia. Jeśli ktoś nie wie, co robi, raczej posługuje się pałką albo kijem.

Chociaż te spowodowałyby większe obrażenia. - Nic nie wskazuje na to, by ofiara wdała się w bójkę. - No właśnie. - Gdy winda przystanęła i weszło więcej gliniarzy, Eve wysiadła. - Uderzenie od tyłu... Z całych sił i w miarę precyzyjne. Pozostałe zadrapania i siniaki są drobniejsze - dodała, wskoczywszy na ruchomy chodnik. Mogły powstać, gdy Keenera wrzucono do wanny, albo kiedy zaczęło nim telepać po przedawkowaniu narkotyków. Jeśli ktoś mu zadał taki cios, jeśli go ogłuszył, a nawet pozbawił przytomności, zabójca - o ile mamy do

czynienia z zabójstwem - zyskałby czas, żeby mu wstrzyknąć śmiertelną dawkę. Ofiara jest bezbronna. Wystarczy wrzucić ją do wanny. I wszystko wygląda tak, jakby ofiara doznała halucynacji, jak to się dzieje zaraz po zażyciu pierdolca, i postanowiła wziąć kąpiel. - Dlaczego nie zostawić go na materacu? - Wanna jest bardziej upokarzająca, a to świadczy, że ofiara i zabójca już wcześniej się znali. To coś w rodzaju teatralnego gestu - oświadczyła Eve - a takie gesty to zawsze błąd w przypadku morderstwa.

Zeszła z ruchomego chodnika i skręciła, żeby wejść na kolejny. I zobaczyła Webstera, który zmierzał w ich stronę. -

Cholera - mruknęła pod nosem.

- Pani porucznik, pani detektyw, co dobrego słychać? - Aż do tej pory nie było powodów do narzekań. - Nieodmiennie miła. Zmierzamy w tym samym kierunku. - Stanął na ruchomym chodniku obok niej. Eve nie kryła irytacji. -

Jeśli policja w policji obrała sobie

na cel wydział zabójstw, spodziewam się, że będę o tym informowana. - Nie chodzi o wydział zabójstw, więc proszę się odprężyć. - Ale razem z nią zszedł z ruchomego chodnika. - Na rany Chrystusa, Webster mruknęła pod nosem. - Uspokój się - powiedział cicho. Mam coś do załatwienia na tym piętrze, a potem spotkanie z komendantem. Słyszałem, że ostatnio wzięłaś sobie wolne. Przystanęła przy automatach. -

To ciekawe, że Biuro Spraw

Wewnętrznych ma czas na pogawędki. - Tak samo, jak gliniarze z wydziału zabójstw. Graj czysto,Dallas. - Już miał zawrócić, ale nagle twarz mu się zmieniła, kiedy spojrzał w głąb korytarza. Przez chwilę wyglądał, jakby... Zobaczył anioła, pomyślała Eve. I powiedział... Z nabożeństwem: -

O, tak.

Popatrzyła w tym samym kierunku i zobaczyła Darcię Angelo. Miała na sobie letnią, zwiewną sukienkę w jaskrawo różowe kwiaty. Odsłaniała silne, złote ramiona i dużo gładkiej skóry. Burza czarnych włosów opadała na te złote ramiona, wiła się wokół jej

twarzy. Na widok Eve, w ciemnych, zmysłowych oczach błysnęła radość, pełne usta rozciągnęły się w uśmiechu. Eve przypuszczała, że wysokie obcasy, cienkie jak szpilki, w połączeniu z posągową figurą sprawiły, że Darcia poruszała biodrami zgodnie z jakimś wewnętrznym rytmem. A może nie. - Dallas! Jak dobrze znów cię zobaczyć. I Peabody... Detektyw Peabody od naszego ostatniego spotkania. Moje gratulacje. - Dziękuję. Nie wiedziałam, że jest pani na Ziemi, nie wspominając o

naszym mieście, naczelnik Angelo. - Jestem tu na poły prywatnie, na poły służbowo. - Spojrzała z tym swoim uśmiechem na Webstera, który stał i gapił się, jakby właśnie był świadkiem cudu. - Dzień dobry. - Przepraszam. Naczelnik Angelo z policji na Olympusie, porucznik Webster, Biuro Spraw Wewnętrznych przedstawiła ich Eve. - Biuro Spraw Wewnętrznych? Darcia wyciągnęła rękę. -

Macie dużo spraw?

-

Wystarczy, żeby mieć co robić. Po

raz pierwszy jest pani w Nowym Jorku? - Pierwszy raz na urlopie. Twój mąż zaprosił mnie na obiad - powiedziała do Eve. - A skoro już byłam w centrum, nie mogłam się oprzeć, żeby nie przyjść tutaj, zobaczyć, jak się tu pracuje. To, co widziałam, robi wrażenie. W korytarzu pojawiło się dwóch gliniarzy, którzy prowadzili stawiającego opór chudzielca. - Tylko próbowałem zwrócić na siebie uwagę! - wydarł się mężczyzna na cały głos. - Gdyby mnie posłuchał, nie musiałbym go uderzyć.

- I tyle tu ciekawych ludzi - dodała Darcia. - Tak, nie narzekamy na ich brak. Mój gabinet jest tam - zaczęła Eve. - Witam, pani porucznik! - Jacobson zatrzymał ją na progu sali wydziału. Ma pani minutkę? Eve skinęła głową. - Oprowadzę cię - zaproponowała Darcii. - Wielkie dzięki. Ale najpierw porozmawiaj ze swoim pracownikiem. Pójdę po coś zimnego do picia. Straszny dziś upał. Zaraz wrócę.

- Dobrze. Peabody, idź telefonować. Chcę jak najszybciej otrzymać te informacje. - Tak jest. Miło mi było znów panią zobaczyć, naczelnik Angelo. Życzę przyjemnego pobytu w Nowym Jorku. - Dziękuję. - Darcia lekko odrzuciła włosy, kiedy Eve i Peabody się oddaliły, a potem odwróciła się, żeby przeczytać, co jest w ofercie. - Hmmm. - Kupić pani coś do picia? - spytał Webster i Darcia się uśmiechnęła. -

O, dziękuję.

-

A więc, naczelnik Angelo...

-

Darcia. Jestem tu prywatnie.

- Darcia. Idealnie pasuje do ciebie to imię. Na co masz ochotę? -

Proszę mnie zaskoczyć.

W sali ogólnej wydziału Eve słuchała, jak Jacobson referuje jej, do jakich doszedł wniosków, żonglując piłeczkami. Ona też trochę pożonglowała morderstwem, Renee, Darcią Angelo, a teraz jeszcze na dodatek tym, co mówił jej podwładny. Kiedy skończyła z Jacobsonem, rozważała, czy nie wyjść, by sprawdzić, czy Darcia nie zabłądziła w drodze do wydziału zabójstw.

Ale właśnie wtedy pojawiła się szefowa policji z Olympusa. Eve wyraźnie usłyszała, jak Baxter z nabożną czcią mówi: „O, matko", gdy mijała jego biurko. - Tylko nie zacznij się ślinić mruknęła Eve i podeszła do Darcii. Sala ogólna naszego wydziału. Detektywi pracują ze stałym partnerem albo pomocnikiem, za którego szkolenie odpowiadają, lub też mogą skorzystać z pomocy jednego z mundurowych, przydzielonych do jednostki. Tablica spraw: zakończone na czerwono, w toku na zielono. W głębi jest namiastka pokoju socjalnego. Nie zaglądam tam, chyba że muszę. Czasem ktoś idzie tam

ze świadkiem, jeśli chce porozmawiać na osobności, zwykle jednak przesłuchuje się go przy biurku albo w świetlicy - pomieszczeniu socjalnym dla wszystkich pracujących na tym piętrze. Szafki i prysznice są tam. - Bardzo efektywnie rozplanowana przestrzeń - zauważyła Darcia. -I dużo się tu dzieje. Eve zauważyła, że Baxter wstał zza biurka. Posłała mu ostrzegawcze spojrzenie, więc westchnął i znów usiadł. - Masz na myśli to, że panuje tu ścisk i jesteśmy zawaleni pracą. Tak, to prawda. Ale nie mogę narzekać na

swoich ludzi. Mój gabinet jest tam. Skręciła i wpuściła Darcię do środka. -

Osobny pokój?

- Tak i odpowiada mi to. Kiedy gabinet przełożonego jest wydzielony, odgrodzony tylko przeszkloną ścianą od pomieszczenia pracowników, można odnieść wrażenie, że szef obserwuje każdy twój ruch. Facet nie może się nawet spokojnie podrapać po jajach. Drzwi są zawsze otwarte, chyba że uznam, że muszę je zamknąć. Wszyscy wiedzą, gdzie mnie szukać. - Wolisz też małe pomieszczenie, bo w przeciwnym razie miałabyś większy

gabinet. I pasuje do ciebie - doszła do wniosku Darcia, okrążywszy pokój. Prosty, skromny, beznamiętny. Wskazała brodą tablicę. - I pracujesz nad czymś nowym. - Dostałam tę sprawę dziś rano. Ofiara to ćpun... I kapuś porucznik z wydziału do walki z przestępczością narkotykową. Znaleziono go w wannie w niezamieszkanym budynku, nie w jego mieszkaniu. Wygląda na to, że przedawkował coś, co ludzie nazywają pierdolcem. - Słyszałam o tym. - Mogła się ubierać jak modelka, ale była naczelnikiem policji z Olympusa i dokładnie

przestudiowała zdjęcia denata. -A ponieważ powiedziałaś „wygląda na to", podejrzewasz, że nie przedawkował z własnej woli. -

Mam po temu powody.

Eve patrzyła, jak Darcia, nie odrywając wzroku od tablicy, pije coś, co wyglądało na cytrynowy napój gazowany. - Odrażające. Często miałam z tym do czynienia, kiedy pracowałam w Kolumbii. -

A teraz?

-

Teraz jestem na lśniącym, nowiutkim

Olympusie. - Darcia podeszła do okna. Ale to miasto jest tak zróżnicowane, tak ciekawe, pełne energii i pasji. Zamierzam zrobić sobie przyjemność, pospacerować po ulicach, kupić sobie kilka frywolnych rzeczy. - Jak długo dasz radę chodzić w tych butach, nim zaczniesz płakać jak dziecko? Darcia się roześmiała i odwróciła do Eve. - Jestem twarda. Poza tym chciałam włożyć ładną sukienkę na obiad z twoim bardzo przystojnym i czarującym mężem. Może przed moim wyjazdem uda nam się iść na drinka, porozmawiać o pracy.

- Czemu nie - powiedziała Eve i uświadomiła sobie, że naprawdę ma na to ochotę. - W takim razie postaramy się to zrealizować. Teraz pozwolę ci wrócić do zajęć, a sama wybiorę się na poszukiwania czegoś frywolnego, na co mogłabym wydać pieniądze. - Jest jeden taki sklep. - Eve przypomniała sobie adres i wyjaśniła jej, jak tam trafić. - Beznadziejnie drogie torebki, buty i tym podobne. - Coś w sam raz dla mnie... Ale zupełnie nie w twoim stylu. -

Byłam tam świadkiem pyskówki.

Dwie kobiety wypadły ze sklepu na ulicę, akurat kiedy tamtędy przechodziłam. Gotowe były się nawzajem pozabijać dla jakiejś torebki. - To już bardziej w twoim stylu. Świetnie, najpierw tam się wybiorę. Mam nadzieję, że niebawem będziemy mogły dłużej porozmawiać. - Baw się dobrze... I uważaj na fanatyczki, gotowe wyrywać włosy rywalkom. Darcia wyszła ze śmiechem. Eve sprawdziła, która godzina, i zaczęła zbierać akta, zdjęcia, raporty, które skopiowała, by je zabrać do domu.

Zanim skończyła, otrzymała wiadomość. Z zadowoleniem skinęła głową, widząc nazwisko nadawcy i zwięzłą notatkę. Do porucznik Dallas, wydział zabójstw Od porucznik Oberman, wydział do walki z przestępczością narkotykową Poufne informacje, dotyczące Rickiego Keenera Zgodnie z prośbą. - Założę się, że to bolało - mruknęła Eve, po czym skopiowała plik i go zapisała. Peabody już wstawała od biurka, kiedy Eve wyszła od siebie. -

Właśnie chciałam sprawdzić, czy...

-

Mam. Chodźmy.

- Ej, ej, ej! - Baxter zerwał się na nogi. - Musisz mi coś powiedzieć o tej niezwykłej babce. - Jest poza twoim zasięgiem, Baxter. Dosłownie. - Jest pod każdym względem wyjątkowa. Co to... Nie zatrzymała się nawet. -

I wyższa od ciebie stopniem.

- Myślisz, że takie kobiety rodzą się takie? - zaczęła Peabody. - Takie jak naczelnik Angelo. Mam na myśli to, że

są seksowne, a zarazem mają klasę? - Przypuszczalnie organizują specjalne kursy. -

Zgłoś mnie na taki kurs.

- Gdybyś raczyła wstrzymać się na jakiś czas z pragnieniem zostania uwodzicielską seksbombą, mogłybyśmy się skupić na śledztwie, które właśnie prowadzimy. Tak dla hecy. - Uważam, że każda kobieta pragnie być uwodzicielska - odpowiedziała Peabody - z wyjątkiem tych, które już są uwodzicielskie. Ale jestem w pełni skupiona na prowadzonym śledztwie. Domyślam się, że porucznik Oberman

przysłała ci to, co chciałaś. -

Owszem.

- Nie wydaje mi się, żeby była tym zbytnio zachwycona. - Peabody wzruszyła ramionami. - Odnoszę wrażenie, że niektórzy traktują informatorów jak swoją własność, nawet kiedy owi informatorzy nie żyją. - Może szczególnie wtedy. Czy w laboratorium zidentyfikowano zamek? - Mam producenta i model. Z raportu wynika, że zamontowano go nie dawniej niż parę dni temu. Właściwie to zamek wewnętrzny, tani, możliwy do nabycia niemal w każdym punkcie, handlującym

takimi rzeczami. Nikt nie próbował otworzyć go wytrychem ani przy nim nie majstrował - ciągnęła Peabody. - Mam kompletny raport. -

Jest raport techników?

- Jeszcze nie. Prosiłaś, żeby dokładnie wszystko sprawdzili. - Racja. Jak bardzo wkurzona była Renee Oberman? - spytała Eve, kiedy wsiadły do samochodu. - Określiłabym to jako „kontrolowana wściekłość". Nie lubi, jak ktoś ją pogania, tym bardziej, jeśli tym kimś jest twoja podwładna. A już zupełnie nie spodobało jej się, kiedy w sposób

uprzedzająco grzeczny, jak mi kazałaś, poinformowałam ją, że na bieżąco zapoznajesz komendanta z przebiegiem śledztwa. - Dobrze. - Właściwie idealnie. Przez jakiś czas będzie się tym denerwowała. Zadowolona ze swojego pomysłu, Eve podjechała do brzydkiego budynku, wzniesionego między seksklubem i pozbawionym okien barem. - Niewiele lepszy od nory, w której umarł - doszła do wniosku. -I niespełna trzy kwartały od niej. Nasz Juicy nie był zbyt bystry.

Zamek w drzwiach wejściowych do budynku był nadal nietknięty. Pomyślała, że nie ma sensu go wyłamywać. Zresztą kto chciałby dostać się do mieszkania, w którym nikt niczego nie trzyma? Otworzyła go kluczem uniwersalnym i zaczęła wchodzić po schodach, znajdujących się na wprost drzwi. Wszystkie napisy na ścianach dotyczyły albo seksu, albo narkotyków, w gorącym powietrzu unosił się zapach jednego i drugiego, a do tego jeszcze starych śmieci. Ktoś słuchał muzyki, od której aż trzęsły się ściany, ktoś inny oglądał teleturniej pełen wrzasków. Na drugiej kondygnacji leżał rozciągnięty chudy

kot, niewiele większy od szczura. - Och, biedna kicia. - Kiedy Peabody wyciągnęła rękę, kot zerwał się na nogi, wygiął grzbiet i syknął gardłowo, pokazując zęby. Mało brakowało, a rozorałby jej rękę do samej kości. -

Jezu. Mała, złośliwa bestia.

- Masz nauczkę, żeby nie okazywać wszystkim gołębiego serca i nie traktować każdego miło. Eve weszła na trzecią kondygnację i wolno ruszyła brudnym korytarzem, żeby zobaczyli ją mieszkańcy, wyglądający

przez judasze. - Włączyć nagrywanie. - Otworzyła zamki do mieszkania Keenera. Okazało się minimalnie lepsze od tego, w którym Juicy zakończył swój nędzny żywot. Ale nawet tyle oznaczało znacznie wyższy standard, chociaż w mieszkaniu było gorąco, śmierdziało potem i przeważnie pustymi opakowaniami po daniach na wynos. - Chińszczyzna, potrawy tajskie, pizza i coś, co kiedyś było gyros. Cały wachlarz obrzydliwych resztek jedzenia. Niezły wieprz był z Juicy'ego. Przyjrzała się niezasłanemu łóżku. - Ale i tak wygląda na wygodniejsze od

złachanego materaca w tamtej norze. Czyli najwyraźniej zdobył się na wyrzeczenia, żeby się ukryć. Jedno pomieszczenie, pomyślała Eve, nie większe od jej gabinetu. Bez autokucharza, lodówki i łazienki - co oznaczało, że na piętrze była jedna wspólna łazienka, najprawdopodobniej w końcu korytarza. A mimo to w drzwiach miał osiem zamków i zasuwek, w jedynym oknie również. - Dobra, przeszukajmy tę norę. Peabody skrzywiła się z odrazą. -

Założę się, że nie jesteś tu dziś

pierwszym gliniarzem, który tak zareagował. Znalazły staruteńką bieliznę, jedną parę dziurawych i wyjątkowo śmierdzących skarpetek, kilka kilogramów kurzu, dość nawozu, by zasadzić róże, puste butelki po piwie, połamane strzykawki, a także puste, porwane torebki, w których dilerzy przechowują towar. - Niczego tu nie ma. - Peabody otarła pot. - Jeśli szykował się do ucieczki, musiał zabrać cały swój majątek - poza brudną bielizną - ze sobą. - Powiem ci, co znalazłyśmy poprawiła ją Eve. - Rickie mieszkał jak

wściekły szczur. Wolał wąchać te smrody niż wyrzucać śmiecie. Prawdopodobnie dlatego że starał się jak najczęściej być na haju. Zamki w drzwiach nie są nowe, więc prawdopodobnie trzymał tu część towaru, to, co 149 zarobił na dilerce i za kablowanie. I trzymał się granic swojego terenu. Ciekawe jest również to, czego nie znalazłyśmy ani tutaj, ani w jego kryjówce. -

Minimalnego poziomu higieny?

- Owszem, a także jakiejkolwiek księgi klientów, notesu... Nic z tych rzeczy w jego jednorazowym aparacie telefonicznym. Może był zwykłym dilerem, ale miał jakieś kontakty. Był kapusiem, a kapuś bez kontaktów jest bezużyteczny. Nie wierzę, że znał na pamięć nazwiska, adresy, numery telefonów. - Kurde. Nie lubię, kiedy nie dostrzegam czegoś takiego. Musiał to zabrać ze sobą. - Zapewniam cię, że miało to dla niego większą wartość od czystej bielizny. A Bix uwolnił go od tego. Po tym, jak uczepiłam się tej sprawy, razem z

Garnetem musieli tu dzisiaj przyjść, żeby się upewnić, że Bix nie przeoczył niczego kompromitującego. A my postaramy się uczynić z tego ich błąd. -

My?

- Popytajmy sąsiadów. - Wyszła i zastukała do drzwi mieszkania naprzeciwko. Nikt nie odpowiedział, co nie było niczym niespodziewanym, nawet gdyby w środku siedziała cała drużyna. Ale Eve nie słyszała najmniejszego dźwięku. Zupełnie inaczej niż w mieszkaniu miłośnika muzyki. Waliła, potem waliła i kopała, aż w końcu udało jej się przebić przez łomot bębnów.

Facet, który im otworzył, nie skończył jeszcze dwudziestu pięciu lat. Miał ziemistą cerę jak ktoś, kto nigdy nie wychodzi z domu albo odsiaduje wyrok, dzioby po ospie i ślady po trądziku. Na ramiona opadały mu włosy, przypominające strąki. Nosił podkoszulek, który być może kiedyś był biały. I gacie niewiele lepsze od tych, które Keener zostawił w swoim mieszkaniu. - Czego? - spytał, uśmiechając się głupkowato i patrząc na nie szklanym wzrokiem kogoś nieźle naćpanego. Eve poczuła zapach zonera... Więcej, widziała, jak dym wisiał w powietrzu.

Pokazała mu odznakę. Przez chwilę gapił się na nią z uśmiechem, w końcu zrozumiał, na co patrzy. - Ej, tylko sobie pociągam. Nikomu nie zrobiłem krzywdy. - Czy to samo powiedziałeś dwóm gliniarzom, którzy przyszli tu wcześniej? - Nie widziałem wcześniej żadnych gliniarzy. Tylko słucham muzyki i pociągam. Za gorąco na cokolwiek innego. -

Znasz Juicy'ego?

-

Jasne. Powie wam, że nie biorę.

-

Kiedy go widziałeś ostatni raz?

- Nie wiem. Jest upał. Dzień w dzień upał. Nic się nie zmienia. - Taak. - Jeśli jest się permanentnie w stanie głupoty. Usłyszała czyjeś kroki, odwróciła się i zobaczyła jakiegoś mężczyznę. Szedł korytarzem, ze spuszczoną głową, pstrykając palcami. Stanął pod drzwiami mieszkania naprzeciwko mieszkania Keenera i wyciągnął pęk kluczy. Podeszła do niego. Zobaczył ją i w ułamku sekundy poznał. Natychmiast rzucił się do ucieczki.

Idealnie, pomyślała, i za nim pobiegła. - Policja! Stać! - Oceniła odległość, ugięła kolana, podskoczyła i rzuciła się na uciekiniera. - Myślisz, że mam ochotę gonić cię w taki upał? - Nic nie zrobiłem. - Zgarbił się pod jej ciężarem. - Złaź ze mnie! -

Dlaczego zacząłeś uciekać?

-

Zapomniałem czegoś.

- Rozumiem. Puszczę cię, żebyśmy mogli sobie porozmawiać jak ludzie kulturalni. Jeśli znów spróbujesz uciec,

złapię cię... I będę naprawdę bardzo niezadowolona. Zrozumiałeś? - Tak, tak. Nic nie zrobiłem. Gliniarzom nie wolno się rzucać na ludzi. - Wnieś skargę. - Puściła go i skinęła głową, kiedy Peabody stanęła tak, by zablokować schody. - Nazwisko? -

Jubie, chociaż nic ci do tego.

- Peabody, na kogo postawisz pieniądze w konkursie kopania po jajach, na mnie czy na tego dupka? - Na panią porucznik, bo widziałam panią w akcji i wiele skopanych przez

panią jaj. -

Dobrze gadasz. Gdzie byłeś, Jubie?

- Wyszedłem po paczkę zielska. Wciąż próbował udawać oburzonego, odgarniając włosy z oczu, ale widać było nerwowe tiki powiek. - Palenie zielska we własnym mieszkaniu nadal jest legalne. - Czyli dziś przed południem byłeś w mieszkaniu. - Tak. I co z tego? Co się dziś dzieje? Gliniarze kręcą się po całym domu. Leci mi krew z wargi. - Otarł ją wierzchem dłoni. - Rozciąłem sobie usta, kiedy pani się na mnie rzuciła.

- Wnieś jeszcze jedną skargę. Powiedz mi o tamtych gliniarzach. Skrzyżował ręce na piersiach i wypiął swój obwisły brzuch. -

Nie muszę pani nic mówić.

- To prawda. - Eve skinęła głową. Tak, jak ja nie muszę mówić, żebyś rozstawił nogi, a ręce oparł o ścianę, bym cię mogła przeszukać, bo 152 podejrzewam, że masz przy sobie zakazane substancje. Wystaje ci torebka z kieszeni.

Pospiesznie ją schował. -

Jaka torebka?

- Jubie, Jubie, zapomnijmy o urazach. Ty mi powiesz o tamtych gliniarzach, a ja sobie pójdę i będziesz mógł w ciszy i spokoju rozkoszować się zielskiem, skoro tak to nazywasz. Zmrużył oczy. - Skąd mam wiedzieć, że to nie jakaś podpucha? - Oglądasz za dużo filmów o gliniarzach. No więc, Jubie, u kogo byli tamci gliniarze?

Przestąpił z nogi na nogę. - Dobra, ale jeśli mnie oszukacie, znam pewnego prawnika. - Boże, naprawdę zaczęłam się bać. Słyszałaś to, Peabody? Jubie zna prawnika. -

Nogi się pode mną trzęsą.

Spojrzał na nie spode łba, ale widocznie uznał, że nic mu nie da stawianie się policjantkom. - Dwóch palantów w eleganckich garniturach, jeden z nich naprawdę potężnie zbudowany. Poszli do mieszkania Juicy'ego. O, tam. - Wskazał

drzwi po drugiej stronie korytarza. Nawet nie zapukali. Pieprzone gliny. Usłyszałem, jak idą po schodach, więc wyjrzałem przez wizjer, żeby sprawdzić, czy może to Juicy wrócił. - Juicy zwykle zaopatruje cię w zielsko? - Być może. Zobaczyłem, że to gliny. Od razu weszli do środka. To pogwałcenie praw obywatelskich. - Twoja znajomość przepisów zdumiewa mnie i robi wrażenie. Opisz ich. -

Jak już powiedziałem, jeden był

potężny. Miał blond włosy. Ten drugi był brunetem. Nie pstryknąłem im zdjęcia. Siedzieli u niego może z pół godziny i wyszli spoceni, wściekli. I tyle. - Peabody, czy byłabyś taka dobra i pokazała temu dżentelmenowi kilka zdjęć, skoro on nie pstryknął żadnego? - Z największą przyjemnością. Peabody wyjęła z torby kilka zdjęć, wśród nich były fotografie Garneta i Bixa. - Czy zechciałby pan rzucić okiem, panie Jubie, i powiedzieć, czy rozpoznaje pan na nich któregoś z tych osobników? - Na rany Chrystusa, czy wy się nawzajem nie znacie w policji? Ten i

ten. To oni włamali się do mieszkania Juicy'ego i pogwałcili jego prawa obywatelskie. -

Jesteś pewien?

-

Przecież już powiedziałem, no nie?

- Kiedy ostatni raz widziałeś Juicy'ego? - Dwa dni temu. Może trzy. Kto to śledzi na bieżąco? - Dobra. Dziękuję za pomoc okazaną policji. Nie czekając, aż Eve zmieni zdanie, wsadził klucz do zamka i szybko wszedł

do mieszkania. - Mamy ich - mruknęła Eve. - Zrobimy jeszcze jeden przystanek. Wstąpimy do pizzerii. - Rzadko to mówię, ale naprawdę nie jestem głodna. Te mieszkania i upał sprawiły, że straciłam ochotę na jedzenie. - Nie będziemy jadły. Odwiedzimy lokal, w którym Juicy spożył swój ostatni posiłek. - Och. Słuchaj, kiedy tu skończymy, mogę pojechać do siebie, wziąć prysznic i się przebrać? Jeszcze przed grzebaniem w tych śmieciach czułam się

trochę nieświeżo. - Bądź u mnie o szesnastej zero zero, a jeszcze lepiej pół godziny wcześniej. - Nie ma sprawy. I... - Peabody odsunęła spoconą koszulę od ciała. Myślę, że wszyscy ci podziękują. Jak należało się spodziewać, pizzeria była na terytorium Keenera -prawdę powiedziawszy, między jego mieszkaniem a kryjówką. - Nie powiedziałam, że nie był zbyt bystry? Kontuar ciągnął się wzdłuż ściany aż pod okienko, gdzie przyjmowano

zamówienia. Jakaś para, rozkoszująca się pizzą, spojrzała na Eve, a potem szybko odwróciła wzrok. Niemal słyszała, jak oboje oddychają z ulgą, kiedy ich minęła. - Co ma być? - Czarnoskóra kobieta za przeszkloną ladą poruszyła ramionami, jakby chciała się pozbyć bólu. Miała szczupłe, ale silne ręce, włosy przewiązała niebieską chustką, nad lewym okiem połyskiwał kolczyk. - Kilka odpowiedzi na pytania. - Eve pokazała jej odznakę. - Proszę posłuchać, nie chcę mieć kłopotów, więc trzymam się z dala od tego. Jestem czysta. W domu czeka na

mnie dzieciak. Muszę pracować, żeby płacić komorne. - Nie chodzi mi o ciebie. Znasz Rickiego Keenera? Juicy'ego? -

Wszyscy znają Juicy'ego.

-

Kto stał za ladą wczoraj wieczorem?

- Ja. - Spojrzała za siebie, wyraźnie niezadowolona. - Gee każe mi pracować na nocną zmianę, chociaż wie, że wtedy muszę wynająć opiekunkę, której płacę więcej, niż sama zarobię na nocce. -

Widziałaś Juicy'ego?

-

Tak, przyszedł tu. Zamówił całą

pizzę... Z sardynkami. Jak zwykle... Znaczy się, jak zwykle z sardynkami, nie jak zwykle całą pizzę. Kupił całą pizzę, parę browarów, czyli musiał być przy forsie. - Wyciągnęła z kieszeni fartucha chustkę i otarła pot z szyi. -I był też w naprawdę dobrym humorze. -

Naprawdę?

- Dał mi napiwek. Dostaję napiwki od wielkiego dzwonu. Położył piątaka na ladzie i powiedział: „To dla ciebie, słodka Loo". I dodał, że się rozlicza, zwija interes i wynosi tam, gdzie jest chłodno, wieje morski wietrzyk. I takie tam bzdury. Wzruszyła ramionami i wcisnęła chustkę

z powrotem do kieszeni. - Przypuszczam, że wie pani, czym się zajmuje Juicy, ale wobec mnie był zawsze grzeczny. Zawsze mówi ł „dziękuję"... I nigdy tu nie załatwiał interesów. Domyślam się, że ma kłopoty. -

Juicy nie żyje, Loo.

- Och. - Pokręciła głową i na chwilę spuściła wzrok. - Chyba trudno się dziwić, kiedy ktoś wiedzie takie życie, jak on. - A co powiesz o tym? - Dała znak Peabody, żeby pokazała zdjęcie Bixa.

- Nigdy go tu nie widziałam. A z pewnością bym go zapamiętała, gdyby się tu pojawił. Rosły, zdrowy, biały facet. Ale może gdzieś go widziałam. Może... Tak, chyba go widziałam... A przynajmniej jakiegoś rosłego, białego faceta, kręcącego się przecznicę dalej, kiedy wracałam do domu. -

O której skończyłaś pracę?

- Dochodziła już trzecia. Połowa latarni się nie świeci, a nie mam zwyczaju spacerować, jeśli rozumie pani, o co mi chodzi, kiedy muszę pieszo wracać do domu o takiej porze. Zobaczyłam go, bo mam oczy otwarte. Na

156 ogół dupki zostawiają mnie w spokoju, bo tutaj jedzą, ale nigdy nic nie wiadomo. Więc jak powiedziałam, zauważyłam go. To mógł być on. -

To mi wystarczy. Dziękuję.

- Przykro mi, że Juicy nie żyje. Nie podobało mi się to, jak zarabiał na życie, ale nigdy mnie nie skrzywdził. Całkiem niezłe epitafium dla ćpuna, pomyślała Eve, wychodząc.

Rozdział 9

Wyliczyła sobie, że zdąży wziąć prysznic i się przebrać. Poczuje się lepiej i będzie mogła jeszcze raz przeanalizować wszystkie informacje, oświadczenia i spostrzeżenia, zmywając z siebie brud, jaki zastały w mieszkaniu denata. Zaczęła je analizować, wchodząc do domu, gdzie panował przyjemny chłód i gdzie świdrującym wzrokiem powitali ją Summerset i kot. - Czyżbym zapomniał o święcie narodowym? Muszą być pochody na ulicach, jeśli pojawiła się pani w domu o takiej porze. -

Nazwałam ten dzień Dniem

Milczącego Summerseta. Miasto oszalało ze szczęścia. - Skierowała się ku schodom, ale przystanęła. Zaprosiłam ekipę na odprawę. - Poinformowano mnie o tym. Poda im pani wieprzowinę w sosie barbecue, sałatkę z makaronem na zimno, świeże pomidory z mozzarellą i zieloną fasolkę z migdałami. -

Och.

- A na deser placek brzoskwiniowy z lodami i ptifurki. -

Nigdy się ich nie pozbędziemy.

-

Jak się czuje detektyw Peabody? -

zapytał, kiedy Eve zaczęła iść na górę. Zatrzymała się i napięła mięśnie ramion. -

Dlaczego pytasz?

- Nie jestem ani ślepy, ani niewrażliwy, pani porucznik. Była wyraźnie wstrząśnięta, kiedy pojawiła się u nas wczoraj wieczorem razem z detektywem McNabem. - Nic jej nie jest. Domyślam się również, że wiesz, co się dzieje w tym domu, więc widziałeś, jak wszyscy wyjechaliśmy dwoma samochodami i wróciliśmy późno. Wiesz, że Peabody i

McNab tu nocowali, a Whitney złożył nam wizytę wczesnym rankiem. Ani pary z gęby nikomu na ten temat. Chociaż stała kilka stopni wyżej, Summersetowi i tak udało się spojrzeć na nią z góry. - Nie mam zwyczaju rozmawiać o pani sprawach zawodowych ani osobistych. Eve nakazała sobie spokój. Wiedziała, że Summerset nie jest plotkarzem. Gdyby był paplą, Roarke nie darzyłby go bezgranicznym zaufaniem. - Wiem o tym. To wyjątkowo skomplikowane śledztwo.

-

Dotyczące detektyw Peabody.

- Można tak powiedzieć. I tylko tyle mogę zdradzić. - A powiedziałaby mi pani, gdyby Peabody miała kłopoty? Bardzo ją lubię. O tym też wiedziała, ale tym razem nie musiała sobie nakazać milczenia. - Nie, nie ma kłopotów. Dobra z niej policjantka. Dlatego jest wmieszana w tę sprawę. - Kurde. Teraz poczuła się zobligowana do powiedzenia mu czegoś miłego. - Słuchaj, przykro mi, że wczoraj wieczorem nie mogłam spędzić

więcej czasu z twoimi przyjaciółmi. Niemal niedostrzegalnie uniósł brwi. - Może rzeczywiście jest dziś święto narodowe. - Mniejsza o to. - Znów zaczęła iść po schodach. - Ruszaj - zwrócił się Summerset do kota. - Przypuszczam, że lubi towarzystwo, czy o tym wie, czy nie. Galahad bezszelestnie pomknął za Eve tak szybko, jak mu na to pozwalała tusza. W pokoju otarł się o jej nogi, kiedy zdejmowała marynarkę, więc

przykucnęła, żeby go pogłaskać. Z zadowolenia aż zmrużył oczy, każde innego koloru. - Załatwię ją - powiedziała mu Eve. Załatwię ją na szaro. Wsadzę do pudełka i zatrzasnę pokrywkę. Zamknę ją w ciupie, ją i wszystkich jej skorumpowanych kompanów, którzy mordują, oszukują i kłamią. Jezu, ale jestem wściekła. Wzięła głęboki oddech, a potem jeszcze jeden, bo czuła, że wściekłość, nad którą udawało jej się panować przez cały dzień, teraz weźmie nad nią górę. - Zdradliwa cipa, wykorzystująca wszystko i wszystkich, żeby zaspokajać

swoje własne, żałosne potrzeby. Sprzeniewierzająca się temu, co przysięgała szanować. Wypaczająca wszystko, co dostała, wszystko, co jej powierzono, dla pieniędzy i zaspokojenia własnego chorego ego. Znów wzięła dwa głębokie oddechy. - Jestem naprawdę wkurzona przyznała - a to niedobrze. Powinnam bardziej przypominać ciebie, mojego kota. Być chłodna i podstępna. Po raz ostatni go poklepała, a potem odpięła broń i ściągnęła ubranie. Pod prysznicem starała się zapomnieć o wszystkim. Uspokoiła się nieco i mogła zacząć analizować poszczególne

elementy układanki, planować kolejne posunięcia. Chłodna i podstępna, znów pomyślała. Bardzo przydatne cechy, gdy się zamierza aresztować cały albo prawie cały oddział policjantów. Kiedy się ubrała, znów przypięła broń. Właściwie nie musiała tego robić, gdy była w domu, ale z bronią wyglądała bardziej oficjalnie. Jeszcze 160 jeden symbol, pomyślała. I może, chociaż głupio to brzmiało, będzie to stanowiło jakąś przeciwwagę dla placka

brzoskwiniowego z lodami. Wzięła torbę z aktami i skierowała się do swojego gabinetu. Drzwi do gabinetu Roarke'a były otwarte. Usłyszawszy głos męża, stanęła na progu. Z kimkolwiek i o czymkolwiek rozmawiał, posługiwał się specjalistycznym żargonem, z którego nic nie rozumiała. Pomyślała, że równie dobrze mogła przysłuchiwać się rozmowie w języku Wenusjan. Cokolwiek to było, doszła do wniosku, patrząc na dziwaczne schematy, pojawiające się na ekranie, musiało mieć związek ze zmianami, jakie Roarke chciał wprowadzić w jakimś projekcie,

o ile prawidłowo się domyślała. - Uwzględnij to i jeszcze raz przeanalizuj. Chcę zobaczyć wyniki jutro po południu. - Nie wiedziałam, że tu jesteś powiedziała Eve, kiedy skończył. - Co to było takiego? - Pralka nowej generacji. Zmarszczyła czoło. -

Taka do prania ubrań?

- Nie tylko. Jedno wielofunkcyjne urządzenie. - Oparł się o biurko i z wyraźnym zadowoleniem spojrzał na schematy. - Będzie robiło wszystko poza

włożeniem ubrań do szuflad i powieszeniem ich w szafie. A jeśli będziesz chciała, żeby w tym też cię wyręczano, będziesz mogła dokupić androida. - Dobra. Przypuszczam, że to trochę zbyt prozaiczne. - Nie powiedziałabyś tego, gdyby ci zabrakło czystej bielizny. -Podszedł i cmoknął ją na powitanie. - A ludzie codziennie mają do czynienia z przyziemnymi sprawami. - Kiedyś zanosiłam wszystko do pralni pana Pinga tuż za rogiem -przypomniała sobie Eve. - Świetnie wywabiał plamy z krwi.

- Nieuchronne w twojej pracy. Dziś nie widzę żadnych. - Dzień jeszcze się nie skończył. Muszę się przygotować do odprawy. Posuwamy się do przodu. - Mam do załatwienia kilka spraw, ale jak skończę, będziesz mi mogła opowiedzieć, co nowego. - Dobrze. - Przystanęła na progu. Wiesz co, wydaje mi się, że kilkaset lat temu ktoś, kto moczył brudną koszulę w strumieniu, pomyślał sobie, że musi istnieć jakiś lepszy sposób. Gdyby go nie znalazł, do dziś wszyscy brodzilibyśmy w rzekach w dniu prania. Sprawy prozaiczne też są ważne.

Wróciła do swojego gabinetu. Rozstawiła dwie tablice: na jednej chciała umieścić informacje, dotyczące morderstwa, na drugiej - ustalenia o działalności porucznik Oberman, a także dane o wszystkich podwładnych Renee, jakie jej się udało zdobyć. Otworzyła raport techników, gdy tylko wpłynął, i zapoznała się z nim, jak również z analizą zakazanych substancji zabranych z miejsca przestępstwa. Małe elementy, pomyślała. Malutkie elementy, można powiedzieć prozaiczne. Kiedy umieściła wszystko w swoim komputerze, rozsiadła się i popijając kawę, dumała, jak do tego podejść.

Roarke wszedł do gabinetu i od razu skierował się ku tablicom. -

Poczyniłaś znaczne postępy.

- Wiem, co robi. Domyślam się, dlaczego. Nawet z grubsza wiem, jak. Znam niektórych pozostałych graczy, ale nie wszystkich. Wiem, kto zabił Keenera, dlaczego, jak i kiedy. Ale to za mało. Spotkałam się z nią dziś i trochę wyprowadziłam ją z równowagi. - Wyobrażam sobie, że świetnie się bawiłaś. - Wolałabym rąbnąć ją pięścią prosto w twarz, ale przyznaję, nie było najgorzej.

Roarke podszedł do biurka, wziął jej kawę i pociągnął łyk. - Czasami musimy się zadowalać tym, co możliwe. - Poleciłam Peabody, żeby się z nią skontaktowała, i dodatkowo ją podrażniła. Nie tylko dlatego, że to dobra strategia, ale... - Nie można pokonać potwora w szafie, póki nie otworzy się drzwi. Nasza Peabody przestanie jej się tak bać. - Na dodatek Renee przegrała tę rundę, czyli dodatkowa korzyść. Renee przeszarżowała, chociaż o tym nie wie.

Eve znów spojrzała na tablicę, myśląc: małe elementy. - Powiem pierwsza, żeby już mieć to z głowy, kiedy jesteśmy tylko we dwoje. -

W porządku.

- Nienawidzę jej, i to z wielu powodów. Z uwagi na Peabody, Whitneya, a nawet Mirę po dzisiejszej naszej rozmowie. Z uwagi na wydział i na odznakę oraz wszystko, co ona symbolizuje. - Wiem. Ale nie tylko. Zrozumie to, pomyślała. Zobaczy. -

Podejrzewam, że trudno jest być

córką gliniarza. Ale miała dwoje rodziców, bezpieczny dom. Żadnej wzmianki o tym, że działo się w nim coś podejrzanego, a przecież nie zostaje się komendantem policji nowojorskiej, nie robiąc sobie wrogów. Gdyby coś tam było, ktoś by to wywlókł. - Zgadzam się z tobą. I przypuszczam, że spędziłaś dziś trochę czasu, szukając czegoś. - Owszem - przyznała. - Żadnych traum, przynajmniej łatwych do odkrycia, a myślę teraz, szczególnie po rozmowie z Mirą, że powinny jakieś być. Wiodła normalne życie. Cóż, gliniarze mają swoje własne

wyobrażenie tego, co jest normalne, ale... - Miała gdzie mieszkać i co jeść, mogła się uczyć, prawdopodobnie była kochana, z całą pewnością troszczono się o nią - ciągnął Roarke. - Jej ojciec świecił przykładem, przestrzegał zasad. Nie zamykał jej w ciemnym pokoju. Roarke musnął lekko policzek Eve. - Nie bił jej, nie gwałcił, nie terroryzował bezradnego dziecka dzień w dzień przez całe lata. Zamiast docenić rzeczy, które miała, postanowiła je zhańbić. Dokonała wyboru, zdradziła wszystko, w co wierzysz, jaka się stałaś.

- Nie daje mi to spokoju. Muszę to przezwyciężyć. - Nie, mylisz się, powinnaś to wykorzystać. A kiedy to zakończysz, będziesz miała satysfakcję, że ktoś taki jak ty, kto miał koszmarne dzieciństwo, pokonał kogoś takiego jak ona,która dorastała w normalnych warunkach. Powiem więcej, Eve: będziesz wiedziała, że właśnie dlatego ją pokonałaś. - Być może. - Położyła rękę na jego dłoni. - Być może. Ale teraz poczułam się lepiej, mówiąc ci o tym. Kiedy tym razem odetchnęła głęboko, okazało się to skuteczne.

- Właściwie nie wzbudzam w niej niepokoju, raczej ją wkurzam. Złości się, że przysparzam jej kłopotów, podważam autorytet. Podała mi to zabójstwo na tacy, bo zrobiła się niedbała, bo otacza się ludźmi, pozbawionymi zasad etycznych, nieszanującymi swojej pracy. - I to może być klucz. - Roarke wypił jeszcze jeden łyk kawy. - Żeby odnosić sukcesy w interesach, dobrze jest otaczać się ludźmi o podobnych wizjach albo przynajmniej potrafiących uwierzyć w twoją wizję. - Tak, myślę, że to rozumie. Ale kiedy prowadzi się interesy oparte na

kłamstwie, nie można zbytnio wybrzydzać, trzeba brać to, co się trafi. Osoby 164 w gorącej wodzie kąpane jak Garnet czy też brutali jak Bix. Do tego jeszcze dochodzi problem z jej ego. Nie szuka najbystrzejszych, tylko takich, którzy dają sobą kierować, przekupnych. Dla niej jest najważniejsze, żeby mieć władzę. Według mnie uważa, że gdyby zwerbowała najlepszych i najbystrzejszych, ktoś mógłby się okazać lepszy od niej, pomyślałby: Dlaczego mam jej słuchać? -

Jeśli nie potrafi zrozumieć albo

zaakceptować tego, że nie jest rzeczą najważniejszą być najbystrzejszą osobą w pokoju, ale się postarać, żeby najbystrzejszą osoba w pokoju pracowała dla ciebie, to skazana jest na niepowodzenie. - Do tej pory dobrze sobie radziła. Eve odebrała Roarke'owi kubek z kawą. - Kieruje swoimi ludźmi, dominuje nad nimi, zabrania wszelkiego luzu. Żadnych osobistych przedmiotów, żadnego prawdziwego partnerstwa. Każdy pracuje na własne konto - mówiła. Takie odniosłam wrażenie. Wstała i podeszła do tablicy. Stuknęła palcem w zdjęcie Bixa.

- Zwerbowała go i założę się, że pomogła mu uzyskać przeniesienie do swojej jednostki z uwagi na jego umiejętności. Służył w wojsku, odbył przeszkolenie bojowe. Obydwoje rodzice również są wojskowymi. Słucha poleceń, zabija na rozkaz. Jest jej psem. -

Jak go przekabaciła?

- Chcę poznać opinię Miry, ale według mnie można to było osiągnąć na parę sposobów. Może był dobrym żołnierzem, a dobrym żołnierzom często się rozkazuje, żeby zrobili coś złego w imię większego dobra albo zleca jakąś misję w sprawie słusznej bądź nie. Walka z narkotykami to niekończąca się

wojna. Mogła go przekonać, że to jeszcze jeden sposób rozprawienia się ze złem. Albo dostrzegła w nim potrzebę, skłonności do sprawiania bólu, okaleczania, zabijania, co wykorzystała do swoich celów. - Może w grę wchodziło jedno i drugie. - Może. W przypadku Garneta wykorzystała seks i chciwość, prawdopodobnie grając na niskich instynktach. „Dlaczego, u diabła, nie mamy skorzystać?" Przypuszczam, że to pytanie ma wiele wersji. „Dlaczego, u diabła, mamy robić to, co robimy, ryzykować tyle, ile ryzykujemy, i

zadowalać się marną policyjną pensją? To my stoimy na straży porządku. Zasługujemy na więcej". - Nie mogłaby wykorzystywać ich słabości, gdyby ich nie mieli. - Każdy ma jakieś słabości. Jeśli się im ulegnie, przekracza się linię i robi dokładnie to, z czym przysięgało się walczyć. Znów ogarnęła ją złość. - Kogoś, kto nie zasługuje na to, żeby być gliną, powinna spotkać większa kara niż tych dupków, których pozostali z nas starają się powstrzymać, ryzykując życie. Miałam już do czynienia z

nieuczciwymi gliniarzami. W liczącej tak wiele osób instytucji jak nowojorska policja zawsze się znajdzie jakaś czarna owca. Ale ona to coś więcej. - Eve wbiła palec w zdjęcie Renee. - Jest gorsza. Powiedziałeś, że dokonała wyboru, i trafiłeś w sedno. Nie chodzi o to, że jest słaba czy chciwa... Przynajmniej nie tylko o to. Postanowiła zostać policjantką, a potem postanowiła być nieuczciwa, żeby zrobić interes. Celowo. Rozmyślnie. Chcę, żeby poniosła za to karę. Też dokonałam wyboru, równie celowo i rozmyślnie, i chcę, żeby drogo za to zapłaciła. Roarke uśmiechnął się do niej.

- I właśnie to wykorzystasz, moja pani porucznik, żeby ją pokonać. Peabody i McNab pojawili się pierwsi. Eve przekazała Peabody kilka nowych ustaleń, podała McNabowi kilka nazw. - Chcę dyskretnie sprawdzić magazyn. Standardowy remanent. Macie szukać przyjęć do magazynu tych nielegalnych substancji. Chcę wiedzieć, kto przyjmował towar, kto wystawiał za niego pokwitowania. Chcę, żeby to porównano z raportami funkcjonariuszy, którzy konfiskowali towar. Na razie tylko w komendzie głównej, nie będziemy się rozpraszać.

- A co ja mogę dla ciebie zrobić, moja pani porucznik? - spytał Roarke. - Garnet ma nieruchomość w tropikach. To rozległy obszar, ale muszę ją odnaleźć. Muszę ją odnaleźć tak, żeby nikt się nie zorientował, że jej szukam. I bez posługiwania się niezarejestrowanym sprzętem - dodała, zniżając głos. - Przypuszczam, że jak się ma ładny dom blisko plaży, jeździ się tam tak często, jak tylko się da. A to znaczy, że trzeba korzystać z jakichś środków transportu. - Zgadza się. To bardzo ciekawa zagadka. Jej rozwiązanie sprawi mi

przyjemność. - Będzie tam miał jakiś pojazd, coś luksusowego. I prawdopodobnie łódź. I niemal na pewno posługuje się fałszywym nazwiskiem. Przypuszczam, że może ci to zająć sporo czasu. To coś jak szukanie szpilki w stogu siana... -

Masz na myśli igłę.

- Wszystko jedno. Taka informacja z pewnością nam się przyda. -

Już się do tego biorę.

- Pozostali członkowie ekipy pojawią się mniej więcej za dwadzieścia minut. Myślę, że najpierw pozwolę im się

najeść, żeby nie rozpraszało ich myślenie o jedzeniu. Mogę równie dobrze pozwolić im, żeby rozpraszało ich jedzenie, zamiast myślenie o nim. Ponieważ Peabody i McNab korzystali z jej komputerów, poszła do kuchni i na minikomputerze na szafce sprawdziła kilka prawdopodobieństw. Przebiegła, wyrachowana, działająca z premedytacją. Zastanawiała się, czy taka osoba może normalnie funkcjonować, napędzana wściekłością i nienawiścią? -

Przekonamy się - mruknęła.

Kiedy usłyszała głosy przybyłych, wróciła do gabinetu. Czas rozpocząć

imprezę. * - Cholernie dobre żarcie - stwierdził Feeney i zaczął jeść kanapkę z wieprzowiną. - Słyszałem, że jest też placek. Ciekawa była, czy jest chociaż jeden gliniarz w całym wszechświecie, nie wyłączając jej samej, który nie ma słabości do placka. -

Placek będzie po odprawie.

Rzucił jej smutne spojrzenie. -

To okrucieństwo, dziecino.

- Taak, taak. - Eve przeszła na środek pokoju. - Zacznę, kiedy będziecie wylizywali talerze do czysta. Byłabym wdzięczna, gdybyście mogli spojrzeć na tablice, na których są informacje o dwóch odrębnych, ale powiązanych ze sobą śledztwach. Pokrótce je omówiła, bo większość obecnych już znała szczegóły. Poprosiła Mirę, żeby przedstawiła profile psychologiczne Renee Oberman, Williama Garneta, Carla Bixa i ofiary. - Mira, czy według ciebie Keener padł ofiarą zabójstwa, popełnił samobójstwo czy też jego śmierć jest wynikiem nieszczęśliwego wypadku?

- Samobójstwo nie pasuje do ostatnio podjętych przez ofiarę działań. Przeprowadził się do innego mieszkania, zabierając cały swój dobytek. Wieczorem w dniu śmierci zjadł pizzę, rozmawiał z kelnerką. Zgodnie z jej oświadczeniem, był w pogodnym nastroju, nawet radosnym, mówił o 168 wyjeździe z miasta. Oczywiście, nigdy nie można wykluczyć przypadkowego przedawkowania, kiedy ma się do czynienia z nałogowcem - ciągnęła Mira. -Jednak ofiara nie miała zwyczaju

wstrzykiwać sobie potężnej dawki narkotyku. Według mnie, jeśli wziąć pod uwagę wszystkie fakty, oświadczenia i charakter ofiary, było to zabójstwo. - Renee trudno będzie znaleźć argumenty na poparcie swojej opinii wtrącił Feeney. - Taki jest plan. Zamierzam ją zapytać, jak jej kapuś, drobny diler, handlujący na ulicy, zdobył taką ilość zakazanych substancji najwyższej klasy. I będę się chciała dowiedzieć, kto nią handluje. Będę chciała porozmawiać ze wszystkimi w jej oddziale, a także w wydziale, którzy podczas nalotów skonfiskowali tę substancję. I tak

dotarliśmy do magazynu. McNab! Ian przełknął makaron. - Na polecenie pani porucznik sprawdziłem pokwitowania na konkretne nielegalne substancje, wystawione przez magazyn w komendzie głównej. Mam pokazać wszystko czy tylko wyniki końcowe? - spytał ją. - Szczegółowy zapis twoich działań trafi do akt, kopie otrzymają wszyscy członkowie ekipy. Teraz zapoznajmy się z wynikami. - Oddział do walki z przestępczością narkotykową, dowodzony przez porucznika Harroda. Detektywi Petrov i

Roger jakieś sześć tygodni temu dokonali ładnego nalotu. Skonfiskowali szereg zakazanych substancji, w tym sporą partię specyfiku, powszechnie nazywanego pierdolcem. Powinienem dodać, że detektyw Roger i dwóch mundurowych doznało obrażeń podczas nalotu. Detektyw Petrov w swoim raporcie oszacował ilość pierdolca na trzydzieści działek. Czarnorynkowa wartość - około ćwierć miliona. Skonfiskowali również dziewięćdziesiąt dawek dustu i pięćset fiołek exotiki. 169 Najpierw zająłem się głównymi substancjami, pani porucznik - wyjaśniał

McNab. - Nie miałem czasu na dokładne sprawdzanie. Petrov zgłosił skonfiskowane substancje do magazynu, żeby je zważono, zarejestrowano i wystawiono pokwitowanie. Szacunki, sporządzane na miejscu, na ogół są zawyżone. Określa się ilość na oko, a kto nie lubi dużych liczb? Po oficjalnym przyjęciu substancji i ich zważeniu stwierdzono dwadzieścia dwie działki pierdolca, osiemdziesiąt cztery - dustu i trzysta siedemdziesiąt pięć fiolek exotiki. -

Spore rozbieżności.

-

Tak jest. Rogera zawieziono do

szpitala, więc Petrov nie czekał na ważenie. -

Kto przyjął i zważył te substancje?

-

Sierżant Walter Runch.

- Komputer, wyświetlić na ekranie informacje o sierżancie Walterze Runchu. Przeprowadziłam standardowe sprawdzanie i analizę pracowników magazynu - ciągnęła Eve, kiedy pojawiły się dane. - Potrzebny jej ktoś w magazynie, w przeciwnym razie musiałaby się ograniczać wyłącznie do własnych ludzi i patrzeć, jak cały szmal przepływa jej koło nosa. Z analizy pracy Runcha w ciągu ostatnich dwóch lat i czterech miesięcy pracy w magazynie

wynika, że zwykle waga przyjmowanych przez niego do magazynu substancji jest niższa od szacunków - a procent rozbieżności wzrasta, kiedy te szacunki sporządzane są przez funkcjonariuszy spoza oddziału Renee. - Jeśli nalot robi jeden z jej ludzi wtrącił Feeney - zaniża wstępny szacunek przed oficjalnym ważeniem towaru. - Na to wygląda - zgodziła się z nim Eve. - Nie zawsze, nawet nie w przeważającej liczbie przypadków, ale regularnie i szczególnie podczas dużych akcji. -

Jak widać, Runcha przydzielono do

magazynu po tym, gdy został zawieszony za awanturę w barze. Stłukł wtedy na kwaśne jabłko swojego bukmachera, bo przez niego stracił pięć patoli w zakładach na mecze futbolu amerykańskiego. Runch ma problem z hazardem. Zaproponowano mu pomoc psychologa i przeniesienie, na co się zgodził. Eve wzięła zdjęcie, które właśnie wydrukowała i umieściła je na tablicy dotyczącej sprawy Renee Oberman. - Już wcześniej go podejrzewałaś? spytał McNab. - Wyliczyłam prawdopodobieństwa. Ty zawiązałeś kokardkę. Co Biuro

Spraw Wewn ętrznych ma na Runcha? spytała Webstera. - Nie sprawdzałem go, ale jeśli coś mają, dowiem się tego. Przesłuchiwałem detektywa Marcella w związku z użyciem broni. On i detektyw Strumb, obaj pracujący u porucznik Oberman, ubezpieczali działającego pod przykrywką detektywa Freemana. Freeman udawał kupca, przez parę tygodni wykonywał swoje zadanie i wkrótce miał je zakończyć. Wszystko przebiegało zgodnie z planem, ale pojawiły się nieprzewidziane komplikacje. Diler przyprowadził swojego goryla i kobietę. Kobieta rozpoznała Freemana, zaczęła krzyczeć,

że jest gliniarzem, że ją przymknął za posiadanie narkotyków. Wszyscy wyciągnęli broń, Marcell i Strumb pospieszyli z pomocą. Freeman został ranny, Strumb i diler zginęli. Według Freemana i Marcella goryl został ranny, ale razem z kobietą udało mu się wsiąść do samochodu i uciec - z pieniędzmi i towarem. -

Sprytnie - zauważyła Eve.

- Wszystko się zgadzało. Oświadczenia Freemana i Marcella były zgodne. Freeman zidentyfikował kobietę, aresztował ją za posiadanie narkotyków sześć miesięcy wcześniej. Podczas wizji lokalnej wszystko potwierdziło słowa

funkcjonariuszy. Marcell przyznał się do zabicia dilera w obronie własnej i swojego partnera, bo Strumb upadł. Poddano go badaniu, a wyniki potwierdziły przedstawioną przez niego wersję wydarzeń. -

Co sobie pomyślałeś?

- Że prawdopodobnie zabił dilera, żeby pomścić śmierć swojego kolegi. Ale nie mogłem mu tego udowodnić. Trzy dni później znaleziono zwłoki goryla i kobiety w motelu obok zjazdu z autostrady. Oboje mieli poderżnięte gardła. Nie było ani pieniędzy, ani towaru. Pomyślałem sobie, że może ich dopadł. Przesłuchaliśmy go, ale miał

mocne alibi. W tym czasie był ze swoją przełożoną, detektywem Garnetem i Freemanem na zapleczu baru, gdzie się spotkali, by uczcić śmierć Strumba. Webster wskazał głową ekran. - Jeśli uwzględnić to, co teraz wiemy, coś tu śmierdzi. - Peabody, wydrukuj zdjęcia Freemana i Marcella, umieść je na tablicy. Czyli mamy czterech w jej oddziale, jedną osobę w magazynie. Wydrukuj zdjęcie detektywa Rogera, pracującego u porucznika Harroda. - Rannego funkcjonariusza? - upewniła się Peabody.

- Ciekawa jestem, czy szacunek tak bardzo różniłby się od rzeczywiście stwierdzonej ilości, gdyby Roger nie został ranny i sam mógł tego dokonać. Jest potencjalnym kandydatem. Renee ma ich więcej - dodała Eve. Uwzględniając profil psychologiczny, sporządzony przez Mirę, przeanalizowałam jej pracę jako dowódcy oddziału. W ciągu sześciu miesięcy od jej mianowania, trzech funkcjonariuszy przeniesiono do innych sekcji lub wydziałów. W dwóch wypadkach Renee poprosiła o zastąpienie ich 172

konkretnymi funkcjonariuszami. Jednym z nich był Freeman, drugim -detektyw Armand, który przeszedł z komisariatu w Brooklynie, gdzie pracował w wydziale przestępstw elektronicznych. Eve przypięła jego zdjęcie. - Potrzebuje komputerowca. Trzeci detektyw poprosił o przeniesienie w ciągu niespełna roku, podobnie jak jeszcze jeden z tych, którzy pracowali wcześniej. Jedna z później przyjętych osób, kobieta, zginęła podczas nalotu osiem miesięcy po wstąpieniu do oddziału, druga nadal służy pod dowództwem Renee. To detektyw Palmer, poprzednio trzy lata przepracował w oddziale zajmującym

się przestępczością zorganizowaną. Potrzebne jej kontakty - powiedziała Eve i dodała jego zdjęcie. - Ilu podejrzewasz? - spytał Whitney. Ilu członków jej oddziału? - Z pewnością nie będą to wszyscy, panie komendancie. Potrzebuje kozłów ofiarnych, chłopców do bicia, ofiar. Może się okazać, że byli nimi zarówno Strumb, jak i przeniesiona funkcjonariuszka. Musi mieć przynajmniej jedną osobę w księgowości z tego samego powodu, co kogoś w magazynie. Liczby powinny utrzymywać się na takim poziomie, żeby nikt nie wziął pod lupę jej ludzi. Jest

wielce prawdopodobne, że ma przynajmniej jedną osobę w innym oddziale - stawiam na Rogera - albo kogoś, kto lubi plotkować, przekazuje informacje o śledztwach i planowanych operacjach. Spojrzała na Mirę. - Dodam doktora Addamsa, bo poprosiła, żeby dokonywał oceny jej zdrowia psychicznego, a ustaliłam, że teraz to on zajmuje się całym jej oddziałem. Śledztwo w sprawie zabójstwa wywoła u niej stres i spowoduje wściekłość. Keener miał być pyłkiem, który łatwo można strzepnąć z rękawa. A stał się teraz kamykiem w

bucie. Poproszę, bo mam takie prawo, o przesłuchanie wszystkich ludzi z jej oddziału. Spodziewam się, że Renee złoży skargę. - Tak - przyznał jej rację Whitney. Też się tego spodziewam. - Z uwagi na już zgromadzone dowody proszę zezwolić wydziałowi przestępstw elektronicznych na zainstalowanie pluskwy i tracera w jej samochodzie. To wóz służbowy, panie komendancie, a nie jej prywatny. - W ten sposób ominiemy konieczność wystąpienia o nakaz. -

Obyśmy się na tym nie przejechali -

wtrącił Webster. - Może nam napsuć krwi, kiedy będzie po wszystkim. To rzecz budząca wątpliwości, a prawnicy j e kochaj ą. - A co powiesz na to? Samochód, którym teraz jeździ, nagle się zepsuje. Będzie musiała poprosić o zastępczy. Kiedy dostanie nowy wóz, podpisze protokół. Kto czyta ich treść? Zainstalujemy w aucie podsłuch, zachowując jak najdalej idącą ostrożność. Podpisując dokument, wyrazi zgodę na taki samochód, jaki dostanie. -

To się może udać.

-

Feeney, znasz kogoś w garażu, kto by

ci powiedział, jaki samochód dla niej zarezerwowano? - Znajdzie się paru takich. To nie problem. - Czy możesz razem z McNabem założyć podsłuch w tym wozie tak, by standardowe sprawdzanie niczego nie wykryło? Zmrużył oczy. -

Takie pytanie to zniewaga.

- Świetnie. Peabody, wydrukuj standardowy protokół przyjęcia pojazdu, wprowadzimy do niego kilka zmian.

- Jak zamierzasz uszkodzić jej samochód? - zapytał Webster. - Nie mówiąc już o podsunięciu jej spreparowanego formularza? - Zajmę się tym - zapewniła go Eve, pilnując się, żeby nie spojrzeć na Roarke'a. - Fenney, poinformuj mnie, jaki przydzielą jej wóz, jak tylko się 174 tego dowiesz. I możesz się uciec do swoich magicznych sztuczek, żeby mi powiedzieć, gdzie dokładnie znajduje się samochód, którym teraz jeździ. Roarke uwielbiał obserwować Eve przy pracy, sposób, w jaki wszystko

zaprezentowała, omówiła, rozplanowała w czasie - łącznie ze skinieniem głową, oznaczającym zgodę na zjedzenie placka, by złagodzić nieco napięcie, panujące w gabinecie. Spojrzał teraz na tablicę i pomyślał, jak sprytnie dodawała po jednym nazwisku, po jednym zdjęciu, by za każdym razem osiągnąć konkretny cel. Tak, że każda osoba zajmowała równie poczesne miejsce, co pozostałe. To nie była banda nieuczciwych gliniarzy, tylko zbiór jednostek. Teraz, kiedy dzięki plackowi nastrój zrobił się mniej oficjalny, uznała, że pora poprosić jego o zabranie głosu.

Mądra dziewczyna. - Z podsłuchanej przez Peabody rozmowy między Renee i Garnetem wiemy, że ten ma dom gdzieś w tropikach, nad morzem. Zwróciłam się do Roarke'a jako cywilnego rzeczoznawcy konsultanta z prośbą o próbę zlokalizowania tej nieruchomości. Jeśli Garnet jest właścicielem małego tropikalnego raju i zadał sobie wiele trudu, posuwając się nawet do nielegalnych metod, by ukryć ten fakt, może to pomóc go zdemaskować. Może to pomóc w przeciągnięciu go na naszą stronę, jeśli będzie nam potrzebny ktoś z jej ludzi, gotów ją sypnąć.

- Nie, żebym nie uważał tego za dobry pomysł - zaczął Webster - ale wszelkie dokładniejsze sprawdzanie jego finansów, jego stanu posiadania bez nakazu albo zgody Biura Spraw Wewnętrznych obudzi jego czujność. Nawet jeśli będziemy mieli potrzebne zezwolenia, jeśli przedsięwziął środki ostrożności, może się domyślić, że coś się kroi. - I dlatego muszę zachować całkowitą dyskrecję - odparował Roarke. - Słuchaj, jeśli uzyskasz jakieś informacje, posługując się budzącymi wątpliwości metodami, informacje te zostaną podważone, kiedy prawnicy

wezmą się do pracy. - Zdaję sobie z tego sprawę. - Roarke przechylił głowę. - Poślubiłem policjantkę. Czy chcesz posłuchać, jak zamierzam tego dokonać, detektywie? -Tak. - Każdy, a szczególnie ktoś, kto sporo zainwestował w przedsiębiorstwa przewozowe, może przeprowadzać różnego rodzaju sondaże. Możemy na przykład gromadzić dane o tym, ile osób w rozbiciu na kategorie wiekowe jeździ z Nowego Jorku w tropiki częściej niż trzy razy do roku. W to samo miejsce w tropikach. Bo może się okazać opłacalne rozszerzenie oferty usług transportowych

do tego rejonu świata i zaproponowanie bonusów dla pewnej grupy wiekowej. - Taak. - Webster się uśmiechnął. Rozumiem. - Ponieważ zakres naszych usług obejmuje nie tylko przewozy zbiorowe, lecz również indywidualne, a zawsze się opłaca zaproponowanie czegoś ekstra tym, których i tak na nie stać, dlatego przypatrzymy się tym osobom, szczególnie jeśli się okaże, że są właścicielami nieruchomości. Posiadacze licznych domów, których stać na regularne wyjazdy do nich, są doskonałymi klientami. -

Nie wątpię. To dobry pomysł. Jeśli

na coś natrafisz, daj mi znać. Mogę się postarać o filtr, żebyś mógł dokładniej sprawdzić te osoby. - Kiedy Roarke uniósł brew, Webster skinął głową. Dzięki filtrowi, zaakceptowanemu przez Biuro Spraw Wewnętrznych nie musimy się obawiać, że ta metoda wywoła jakieś kontrowersje. -

Rozumiem.

- Jeśli to wszystko na dziś, muszę się pożegnać. - Webster wstał. -Jestem umówiony. - Czy ma to związek z naszym śledztwem? - spytała Eve. -

Nie, nie ma to związku z naszym

śledztwem. - Rzucił Roarke'owi szeroki uśmiech. - Dzięki za placek. - Ja też się pożegnam. - Mira wstała, kiedy Webster wyszedł. -Przygotuję profile pozostałych funkcjonariuszy, przekażę ci je jutro. Proponuję, żebyś znalazła pretekst, by jak najwcześniej porozmawiać z członkami oddziału Renee, by zyskać ogólną orientację. - Właśnie taki mam zamiar powiedziała jej Eve. Gdy wszyscy policjanci opuścili gabinet, Roarke oparł się o biurko Eve. - W końcu zostaliśmy sami. I domyślam się, że wkrótce wyjdziemy,

żebym mógł uszkodzić samochód służbowy Renee. - Uznałam, że ci się to spodoba. Przypomnisz sobie dawne czasy. - Jeszcze bardziej by mi się spodobało, gdybym mógł go ukraść. Prawdę mówiąc, przez chwilę to rozważała. - Nie, lepiej poprzestać na uszkodzeniu. Ale musisz się postarać, żeby wyglądało to na zwykłą, choć poważną usterkę mechaniczną, a nie na majstrowanie przy wozie. Chcę, żeby nie mogła z niego korzystać, powiedzmy przez tydzień. I żeby podczas badania

diagnostycznego stwierdzono zwykłą awarię jakiegoś układu. - No cóż, jest przynajmniej minimalne wyzwanie. Muszę się przebrać. W tym czasie możesz mi powiedzieć, jak planujesz doprowadzić do tego, żeby Renee podpisała protokół z twoimi poprawkami. - Powinieneś wiedzieć, że kiedy trzeba kogoś wrobić, najlepiej zatrudnić kanciarza.

Rozdział 10 Majstrowanie przy samochodach nie było czymś, co Eve robiła codziennie, szczególnie za zgodą wydziału. Zastanawiała się, jak to opisze w raporcie. „Zlecono cywilnemu konsultantowirzeczoznawcy (byłemu złodziejowi) uszkodzenie pojazdu funkcjonariuszki policji nowojorskiej". Może niezupełnie tak. - Nie zasługuje na to, żeby być funkcjonariuszką policji nowojorskiej mruknęła Eve.

Roarke, siedzący za kierownicą, spojrzał na żonę. -

Chyba nie masz wyrzutów sumienia?

- Wyrzutów sumienia nie. Ale czuję się nieswojo - przyznała. - To był mój pomysł i wiem, że to dobre posunięcie. Samochód stanowi własność wydziału, więc komendant ma prawo zlecić albo zaakceptować takie działanie. Mamy też milczącą zgodę Biura Spraw Wewnętrznych, bo Webster o wszystkim wie. Ale mimo to jestem gliną, rozmyślnie i potajemnie uszkadzającą wóz innego gliny. Dlatego muszę sobie powtarzać, że Renee nie zasługuje na to, żeby być policjantką.

- Rób wszystko, co ci pomoże osiągnąć cel, moja droga. Możesz spróbować doskonale się bawić, tak jak ja zamierzam zrobić. - Rzucił jej szeroki uśmiech i dał lekkiego kuksańca w bok. - Działalność przestępcza ma swój urok. W przeciwnym razie nie byłoby tylu kryminalistów. - To nie jest działalność przestępcza. Mamy błogosławieństwo wydziału. -

Udawaj, że jest.

Eve tylko wzniosła oczy w górę. - Budynek jest dobrze chroniony, czego należy się spodziewać, jeśli ma się do czynienia z policjantem, do tego

nieuczciwym. Lokatorzy mogą korzystać z podziemnego garażu... - O czym już mi mówiłaś i dlatego zapoznałem się z danymi tego garażu i ustaliłem, które miejsce parkingowe jej przydzielono. Poziom drugi, miejsce dwudzieste trzecie. - Tylko sobie to powtarzam. - Bo, musiała przyznać, wtedy nie wydawało jej się to w pełni działalnością przestępczą. - Goście mogą parkować wyłącznie na poziomie trzecim po uprzednim uzyskaniu zgody ochrony. Najprościej jest wstukać nazwisko i numer mieszkania.

Rzucił jej rozbawione spojrzenie. -

Są prostsze sposoby.

- Mam potrzebne dane - dodała, specjalnie puszczając mimo uszu jego słowa - które uzyskałeś, zapoznając się z garażem. - Francis i Willow Martinowie, mieszkanie numer tysiąc dwadzieścia. Przy wjeździe do garażu i na wszystkich poziomach są kamery. -

Mmm-hmm.

- Zapisują numer auta, godzinę wjazdu do garażu i jego opuszczenia -ciągnęła. Ale jeśli dobrze wykonasz swoje zadanie, Renee nie będzie miała powodu podejrzewać, że ktoś majstrował przy

jej wozie, więc nie zażąda, by pokazano jej zapis na dysku. - Często się zastanawiałem, jaką byłabyś wspólniczką, gdybyśmy się poznali, kiedy jeszcze byłem przestępcą. Teraz widzę, że niestety do niczego. Obawiam się, najdroższa Eve, że jesteś zbyt sztywna. - Potraktuję to jak komplement wycedziła przez zęby. -

Co dowodzi, że mam rację.

- Słuchaj, mądralo, nie zamierzam dać Renee najmniejszego powodu do podejrzeń, że ktoś majstrował przy jej samochodzie i nie chcę, by zbyt uważnie

przyjrzała się pojazdowi zastępczemu. - Zaufaj mi - powiedział tylko i skręcił do bramy do garażu. - Mieszkanie tysiąc dwadzieścia przypomniała mu. Powiedział: „mmmhmm", chociaż brama już się otworzyła. -

Jak, u diabła, to zrobiłeś?

- Mógłbym się powołać na tajemnicę zawodową, ale ponieważ jestem wśród przyjaciół, przyznam się, że tuż zanim skręciłem, uaktywniłem zagłuszasz. Wyłączył kamerę, jednocześnie otwierając bramę. Stwierdzą krótkie zakłócenie pracy kamery i chwilowy brak obrazu, kiedy będziemy zjeżdżać -

ciągnął, pokonując ślimak w dół. - A gdy już wykonamy zadanie, stanie się to samo podczas wjazdu na górę. Sprytnie, pomyślała. Cholernie sprytnie. Mimo to... - Nie wiem, dlaczego ma to być prostszy sposób od wstukania wymaganych informacji. - No cóż, nie znamy Francisa i Willow, prawda? Nie wiemy, czy nie polecili nie wpuszczać żadnych gości albo czy nie bawią w Sint Maarten i nie kochają się jak szaleni na plaży. - Sprawdziłam ich, nie jestem idiotką. Ona jest położną, jutro pracuje jak

zwykle. Nie bawią w Sint Maarten i nie kochają się jak szaleni. - Niestety dla nich. Może wi ęc gdzieś wyszli dziś wieczorem. Może właśnie w tej chwili Willow odbiera poród, a Francis, korzystając z jej nieobecności, wymknął się, żeby odwiedzić swoją młodą, ponętną kochankę i uprawiać wspomniany wyuzdany seks. Zatrzymał wóz i wycelował palmtop za okno. - Jednym słowem, nie wiemy, co zamierzają Francis i Willow, więc po co ryzykować? -

Co robisz?

-

Jedną chwilkę.

Zaczęła się wiercić w fotelu. Roarke związał włosy z tyłu -jak zwykle, kiedy pracował - i wstukiwał szereg cyfr i liter - któż to mógł wiedzieć? - na palmtopie. Na jego ustach błąkał się półuśmiech, ale znała to spojrzenie. Był skupiony na tym, co robił, cokolwiek to było. -

To powinno załatwić sprawę.

-

Jaką sprawę?

- Przez najbliższych pięć minut kamery na tym poziomie będą rejestrowały obraz taki, jak w tej chwili - bez naszego samochodu. - Wjechał.

- To nie Muzeum Królewskie, ale byłoby głupio, gdyby strażnik postanowił sprawdzić, co się dzieje w garażu, i zobaczył, jak majstruję przy samochodzie Renee. Zatrzymał się za wozem porucznik Oberman. - To nie potrwa długo - zapewnił Eve, wysiadając. Eve, zmarszczywszy czoło, otworzyła drzwi od swojej strony i poszła za nim. Już miała mu przypomnieć, że w samochodzie włączony jest alarm, ale ucieszyła się, że nie strzępiła sobie niepotrzebnie języka. W ciągu kilku sekund Roarke otworzył maskę.

-

Jak wyłączyłeś alarm bez...

-

Ciii...

Wyciągnął z kieszeni kolejną zabawkę i podłączył ją do czegoś pod maską przewodem cienkim jak nić. Gdy wstukał polecenie, na miniwyświetlaczu migały na czerwono jakieś cyfry i symbole. Obserwował je, a potem zatrzymał. Wstukał następne polecenie, wywołując kolejny ciąg znaków. Z uśmiechem podał jej urządzenie. -

Naciśnij klawisz „enter".

-

Dlaczego?

-

Jesteś moją wspólniczką.

- Cholera. - Nacisnęła „enter" i wyraźnie usłyszała kilka suchych, elektrycznych trzasków. - Świetnie. Jesteś stworzona do takiej roboty. -

Ugryź mnie.

- To jedna z moich ulubionych rozrywek. - Jeszcze raz wprowadził szereg symboli, wydał jeszcze jedno polecenie, a potem odłączył aparat. Zatrzasnął maskę. -

To już?

- Tak. Zablokowałem kamery na trochę dłużej na wypadek, gdybyś chciała przeszukać samochód. Chcesz, żebym otworzył drzwi? Chciała. I to bardzo. -

Nie mam na to zgody.

- Służbistka, co oznacza prawie to samo, co sztywniaczka. - Czekał, obserwując, jak toczy ze sobą wewnętrzną walkę. - Nie. Jeśli będę potrzebowała pogrzebać w jej wozie, zrobię to potem. Mając nakaz albo polecenie dowództwa. Chodźmy.

- Niezła zabawa. - Roarke usiadł za kierownicą i wykręcił, żeby wjechać ślimakiem do bramy. - Ale pozostał lekki niedosyt. -

Co takiego zrobiłeś?

- Ustaliłem, skopiowałem, a potem anulowałem kod systemowy komputera niekompatybilnym poleceniem, wydanym przez klon 182 diagnostyczny, wprowadzający dane bezpośrednio do... - Urwał, uśmiechając się do niej. - Ubóstwiam, kiedy masz takie szkliste spojrzenie, słuchając

szczegółów technicznych. Jest bardzo podobne do tego, jakie masz, gdy przeżywasz orgazm. - Och, proszę. - Specjalnie zrobiła groźną minę. - Mam przywilej patrzeć w te twoje oczy w takich chwilach. Mówiąc prostym językiem, spaliłem kilka układów scalonych, unieruchamiając starter. Dodałem drugie polecenie, kiedy więc Renee wsiądzie i spróbuje uruchomić samochód, wyzwoli to reakcję, właściwie całkiem blokując silnik. - Dobra. Rozumiem. Czy badanie diagnostyczne nie wykryje, że ktoś

majstrował przy wozie? Roarke westchnął długo i głęboko, z przesadą. - Zastanawiam się, dlaczego toleruję taki cynizm i znęcanie się? Ach tak, chodzi o to szklane spojrzenie. Badanie diagnostyczne wykaże uszkodzenie startera, które z kolei uszkodziło silnik. -

Idealnie. Dzięki.

- Cała przyjemność po mojej stronie. Jedziemy do naszej ulubionej kanciary? *

Tak. Czekają na nas.

Porucznik Renee Oberman weszła do sali swojego oddziału w bardzo złym humorze. - Pani porucznik - odezwała się detektyw Strong, ale Renee rzuciła jej wściekłe spojrzenie, nakazując milczenie. - Heizer, skontaktuj się z działem zamówień i powiedz im, że chcę jak najszybciej otrzymać dokumenty nowego wozu. -

Tak jest, pani porucznik.

- I nie chcę nigdy więcej widzieć tej kupy złomu, którą dziś rano odholowali z mojego garażu. Jeśli dostanę takiego

samego grata, przemienię ich życie w piekło. - Tak jest, pani porucznik - powtórzył, chociaż Renee już zniknęła w swoim gabinecie. Zatrzymała się gwałtownie, widząc Eve w jednym z foteli dla gości. - Pani porucznik, macie w wydziale do walki z przestępczością narkotykową fajne godziny pracy. - Nie zaczynaj ze mną. - Renee podeszła do swojego biurka, otworzyła dolną szufladę i wrzuciła do niej torebkę. - Dziś rano zepsuł mi się samochód. -

Współczuję - powiedziała Eve,

nawet nie starając się, żeby zabrzmiało to szczerze. - To wszystko graty. - Teraz muszę się użerać z tymi idiotami z działu zakupów i parku samochodowego. - Potwornie upierdliwe - zgodziła się z nią Eve. - Ale jestem tu w związku z jeszcze bardziej upierdliwą sprawą. - Słuchaj, Dallas, przyparłaś mnie do muru w kwestii poufnych informacji uzyskanych od mojego tajnego informatora. - Twojego martwego tajnego informatora.

- Żywy czy martwy, informacje pozostają poufne. W kilku z tych spraw nadal toczą się procesy albo wkrótce będą się toczyły. Jeśli te informacje wyjdą na jaw, te procesy mogą się potoczyć nie po naszej myśli. Eve zrobiła kamienną twarz. - Insynuuje pani, pani porucznik, że mogłabym powiadomić oskarżonego albo jego adwokata, co zawierają te dane? - Niczego nie insynuuję, tylko stwierdzam fakt. Nie wiem, jak pani kieruje swoim wydziałem, kto ma teraz dostęp do tych danych. Ale nie

184 zostawiła mi pani wyboru. Dostała pani to, czego chciała, i jeśli o mnie chodzi, to koniec tej sprawy. - Myli się pani. Po pierwsze, przyczyną śmierci Keenera było przedawkowanie pierdolca, doprawionego zeusem. Zastanawiam się, skąd taki ćpun, który głównie handlował zonerem, go wykombinował. - Już powiedziałam. - Renee mówiła powoli i wyraźnie jak do dziecka. - Brał to, co mu wpadło w ręce. -

Taak. Zastanawiam się również, jak

mu się udało skombinować coś tak wysoko przetworzonego. Muszę wiedzieć, kto w pani oddziale zajmował się czymkolwiek, co miało związek z pierdolcem, komu go skonfiskowano i tak dalej. Potrzebne mi akta tych spraw. - Co to za głodne kawałki! Stoisz tutaj, w moim gabinecie, sugerując, że jeden z moich ludzi dostarczył mojemu kapusiowi wysoko przetworzoną nielegalną substancję? Idealnie, pomyślała sobie Eve. Po prostu idealnie. - Niczego takiego nie sugerowałam. Czy powinnam?

Prawdę mówiąc, uwzględniając kolejną sprawę, z jaką tu przyszłam, to bardzo ciekawe. Renee uderzyła rękami w biurko. -

Posłuchaj mnie, ty...

- Przepraszam. - Drobniutka kobieta z kruczoczarnymi włosami, związanymi w mysie ogonki, wsunęła głowę przez drzwi. Strzeliła jaskraworóżową gumą do żucia i czekoladowo brązowymi oczami spojrzała ze znudzoną miną na dwie panie porucznik. - Czy któraś z was to porucznik Renee Oberman? spytała z silnym akcentem brooklyńskim. Renee obrzuciła ją spojrzeniem od

mysich ogonków, przez tanią, białą koszulkę polo i workowate spodnie po szare tenisówki. -

Ja jestem porucznik Oberman.

- Candy z działu zakupów. Identyfikator Candy podskakiwał na imponującym biuście, gdy szła do biurka. -

Najwyższa pora.

- No cóż, jesteśmy zawaleni robotą. Gliniarze ostro jeżdżą. Mam dla pani nowiutkiego torrenta. Wypasionego, zgodnie z życzeniem. Tu są kody i wszystko, co potrzebne.

Renee wyciągnęła rękę. -

O co chodzi?

- Jezu, nie mogę tego pani dać, nim pani nie podpisze protokołu. Co pani sobie myśli? Że rozdajemy wozy? Podpis, data, parafka na obu stronach, na obu egzemplarzach. - Candy położyła formularze na biurku i stuknęła w nie paznokciem pomalowanym jaskraworóżowym lakierem. Powiedzieli, że bardzo pani pilno, dlatego mnie tu przysłali. Niczego sobie gabinecik. - Daj mi te kody - warknęła Renee, podpisując formularze.

- Nie ma co tak się złościć. - Candy podała jej zaplombowaną kartę. -Gdyby chciała pani zmienić szyfr, musi nas pani powiadomić w trzech egzemplarzach, żeby można to było wpisać do dokumentów. -

Świetnie. To wszystko.

- Nie. Musi pani jeszcze podpisać się tutaj, poświadczając, że przyj ęła pani nowy samochód i kody. Jak pani nie podpisze, ktoś może powiedzieć, że zwędziłam wóz i przehandlowałam komuś na mieście. Renee wyrwała jej mały wyświetlacz i nabazgrała na nim swoje nazwisko dołączonym pisakiem.

-

Wynocha.

- Jezu. - Candy wzięła formularze, prychnęła. - Ja też dziękuję. - Nic dziwnego, że są tam tak źle zorganizowani - powiedziała Renee, kiedy Candy wyszła - jeśli zatrudniają takich ludzi. - Dostałaś nowy samochód, Oberman. Skoro masz to z głowy, może będziemy kontynuowały naszą fascynującą dyskusję. Może mi powiesz, dlaczego dwóch twoich ludzi było wczoraj w mieszkaniu mojej ofiary? -

Słucham?

- To ja nie będę słuchała żadnych wykrętów. Natomiast złożę oficjalną skargę na ciebie, twoich detektywów i na ten oddział za ingerowanie w sprawę i utrudnianie śledztwa w sprawie zabójstwa. Renee zrobiła dwa kroki w stronę Eve, patrząc na nią z wściekłością. - Myślisz sobie, że możesz przyjść do mojego oddziału, do mojego gabinetu, i grozić mnie oraz moim ludziom? - Tak, bo właśnie to robię. - Dla draki Eve też do niej podeszła, aż niemal dotykały się nosami. -I zapewniam cię, że przeprowadzę szczegółowe dochodzenie, jeśli nie zadowolą mnie

twoje wyjaśnienia, dlaczego detektywi Garnet i Bix weszli wczoraj bez mojej zgody do mieszkania Keenera. A nie poprzestanę na tym, jeśli się okaże, że jeden z nich lub obaj pomagali mojej ofierze zdobywać nielegalne substancje. - A ja domagam się wyjaśnień, na jakiej podstawie wysuwasz takie twierdzenia. Eve wykrzywiła usta w szyderczym uśmieszku. - Nie muszę ci niczego wyjaśniać. To moja sprawa, moje śledztwo, moja ofiara. Zastanawiam się, dlaczego próbujesz opóźniać dochodzenie, wtrącasz się do niego, utrudniasz je.

- To śmieszne i uwłaczające. Nie traktuję lekko tego rodzaju oskarżeń, więc uwierz mi, że tak tego nie zostawię. - Ja też nie traktuję lekko faktu, że dwóch twoich ludzi łaziło po mieszkaniu mojej ofiary, niszcząc ewentualne dowody rzeczowe, podważając mój autorytet, wtrącając się do śledztwa. Prawdę mówiąc, traktuję to cholernie poważnie. Nie chcesz ze mną rozmawiać, nie ma sprawy. Obie porozmawiamy z Whitneyem. - W taki sposób rozwiązujesz problemy, pani porucznik? Biegnąc na skargę do komendanta?

- Tak, jeśli jest to uzasadnione. - Eve rozmyślnie spojrzała przez ramię na portret komendanta Obermana. Myślałam, że to rozumiesz i szanujesz, szczególnie, że tatuś piastował ten fotel. -

Nie wciągaj w to mojego ojca.

Drażliwy punkt, gorący temat, pomyślała Eve, kiedy usłyszała, że głos Renee stał się drżący. - Lepiej nie wykręcaj się od odpowiedzi. Mogę sporządzić notatkę na obu twoich ludzi za coś takiego, ściągnąć ich na oficjalne przesłuchanie i zrobię to. Mogę ich oskarżyć o bezprawne wejście do prywatnego mieszkania, utrudnianie działania

wymiaru sprawiedliwości i to zrobię. Na początek... Jeśli nie uzyskam odpowiedzi. Renee obróciła się gwałtownie i stanęła za swoim biurkiem. - Porozmawiam o tym ze swoimi detektywami i poinformuję cię, co ustaliłam. Och, jesteś wkurzona, pomyślała Eve, próbujesz przekonać nas obie, że ty tu rządzisz. - Nie słuchasz mnie, Oberman. Porozmawiasz ze swoimi ludźmi w mojej obecności, teraz, albo porozmawiają ze mną w sali

przesłuchań przy włączonym rekorderze. Decyzja należy do ciebie. Już dość czasu przez ciebie zmarnowałam. Nastąpiła chwila ciszy. Eve była ciekawa, czy gdyby Renee wierzyła, że ujdzie jej na sucho użycie broni przeciwko funkcjonariuszowi policji, to by ją wyciągnęła i wystrzeliła. Ale zamiast tego włączyła interkom. - Detektywi Garnet i Bix do mnie. Natychmiast. Nie pozwolę, żebyś nękała moich ludzi, porucznik Dallas. - Nękanie to ostatnia rzecz, na której mi zależy.

Garnet wszedł o krok przed Bixem. Obaj byli w ciemnych garniturach, mieli starannie zawiązane krawaty. W ich butach można się było przejrzeć jak w lustrze. Czy to gliny czy federalni? - pomyślała Eve. Garnet spojrzał na nią twardo, zimno. - Zamknijcie drzwi, detektywie Bix. Porucznik Dallas, detektywi, proszę usiądźcie. - Dziękuję. Postoję - dodała Eve po chwili. - Jak sobie chcesz. - Renee usiadła za swoim biurkiem, przyjmując władczą

postawę, jak przypuszczała Eve. Wyprostowane ramiona, złączone dłonie, surowa mina. - Detektywi, porucznik Dallas twierdzi, że wczoraj obaj weszliście do mieszkania zmarłego Rickiego Keenera. Pani porucznik kieruje śledztwem w sprawie śmierci Keenera. - Zabójstwa - poprawiła ją Eve. - To ś ledztwo w sprawie zabójstwa. - Porucznik Dallas tak to traktuje, chociaż na razie lekarz sądowy nie stwierdził, czy to zabójstwo, samobójstwo czy nieszczęśliwy wypadek. -

Nie jest pani na bieżąco, porucznik

Oberman, bo dziś rano lekarz sądowy uznał ten zgon za zabójstwo. Ale mniejsza o to. - Uznano to za zabójstwo? - spytała Renee. - Chcę zobaczyć raport lekarza sądowego. - Nie przyszłam tu, żeby udzielać informacji, tylko żeby je uzyskać. Ci dwaj funkcjonariusze weszli wczoraj do mieszkania Keenera, po tym jak poinformowałam panią o śmierci waszego tajnego informatora, a zanim moja partnerka i ja udałyśmy się do mieszkania ofiary. Co oznacza, pani porucznik, że wiedziała pani o jego śmierci i moim śledztwie, kiedy pani

ludzie tam weszli wbrew obowiązującej procedurze, podważając mój autorytet. Renee uniosła palec w górę. - Czy twierdzenia porucznik Dallas są prawdziwe? - spytała swoich podwładnych. - Czy rzeczywiście udaliście się do miejsca zamieszkania Keenera i weszliście do jego mieszkania? Nie zamierzasz ich kryć, ty wyrachowana, pozbawiona kręgosłupa suko, pomyślała Eve. Pozwolisz, żeby za to zawiśli. Garnet utkwił wzrok w swojej szefowej. -

Czy mogę przez chwilkę

porozmawiać z panią w cztery oczy, pani porucznik? - Wykluczone - odpowiedziała mu Eve, zanim Renee zdążyła otworzyć usta. - Usłyszę to teraz od ciebie albo oskarżę was obu, jak już poinformowałam panią porucznik. I powiadomię komendanta. - Detektywi, wiem, że zajmujecie się śledztwem w sprawie Geraldiego. Jeśli to, co twierdzi pani porucznik, jest prawdą, nie rozumiem, dlaczego poszliście do mieszkania Keenera. - Otrzymaliśmy informację. Dostaliśmy cynk. - Garnet spojrzał na Eve, a potem znów na Renee. - Pani

porucznik, śledztwo jest w ważnej fazie. - Rozumiem, ale śledztwo zostanie opóźnione albo, co gorsze, trzeba je będzie przerwać, jeśli pani porucznik złoży skargę bądź wniesie oskarżenie. Na litość boską, detektywie, poszliście do Keenera? - Dostaliśmy cynk, że ma coś na... Urwał, znów spojrzał na Eve. - Ma jakieś informacje o osobie, która jest związana z naszym śledztwem. Więc poszliśmy z nim porozmawiać. Nie wiedzieliśmy wtedy, że nie żyje. Nie znaleźliśmy go tam, gdzie zwykle się kręcił, więc udaliśmy się do jego mieszkania. Nie otworzył nam. Wszyscy

wiedzą, że Juicy lubi towar, którym handluje, i ma zwyczaj odpływać. Pomogła im tą wzmianką o Geraldim, doszła do wniosku Eve. Teraz Garnet próbuje się ratować, wymyślając coś na poczekaniu. - Powiedzmy - ciągnął - jeśli ma to być oficjalne przesłuchanie, że byliśmy pewni, że poczuliśmy zapach nielegalnej substancji, wydobywający się z mieszkania. Bix nie był pewien, czy to nielegalna substancja czy dym. Bix? -

Tak jest. Mógł to być dym.

- Dlatego weszliśmy do środka, żeby ustalić, czy lokator nie potrzebuje

pomocy. - Taką wymyśliliście bajeczkę? spytała Eve. -

Tak było - upierał się Garnet.

- I zajęło wam trzydzieści minut ustalenie, że mieszkanie wielkości komórki jest puste, nie ma w nim dymu ani wywołanego paleniem narkotyków, ani ogniem? - Tak się pani piekli, że się rozejrzeliśmy? Nie wiedzieliśmy, że ten kutas nie żyje, prowadzimy ważne śledztwo, które jest w decydującej fazie. Może coś o tym wiedział. Nie wiem, jak pracujecie w wydziale zabójstw, ale...

- Najwyraźniej nie. Czy ty albo twój kolega zabraliście coś z mieszkania? - Nic tam nie było poza śmieciami. Żył jak świnia i z tego, co słyszałem, umarł jak świnia. - Prowadzę śledztwo w sprawie śmierci tego kutasa, który żył jak świnia - oświadczyła zimno Eve. -I naruszając procedurę, mogliście narazić na zniszczenie dowody, niezbędne do postawienia przed sądem jego zabójcy. - Słyszałem, że przedawkował. Garnet wzruszył ramionami. - Nikt nie miał powodu, żeby zabić tego małego dupka.

- Naprawdę? Nawet jeśli ten mały dupek miał informacje o kimś, kto jest związany z poważnym śledztwem, które znalazło się w decydującej fazie? Przyłapany na tej małej niekonsekwencji w łańcuchu kłamstw, Garnet zamilkł. Eve znów zwróciła się do Renee. - Poza innymi informacjami, o które już wystąpiłam, potrzebne mi będą kopie wszystkich akt śledztwa w sprawie Geraldiego. Garnet zerwał się teraz na nogi; złość sprawiła, że na twarz wystąpiły mu plamy. -

Nie ma mowy, żeby wsadzała pani

swój nos w moje śledztwo. Czepia się nas pani w związku ze śmiercią jakiegoś kapusia, bo nie ma pani nic lepszego do roboty. - Lepiej usiądźcie, detektywie ostrzegła go Eve. - Pieprz się! - warknął, chociaż Renee wymówiła jego nazwisko. -Niech się pieprzy! - Zwrócił się w stronę Renee. Nie będzie tu przychodzić i mi mówić, jak mam prowadzić sprawę, utrudniać mi pracę z powodu jakiegoś martwego, bezużytecznego ćpuna. I lepiej mnie poprzyj, do jasnej cholery, albo... - Detektywie Garnet! - rozległ się w powietrzu ostry głos Renee, ucinając

jego przemowę, więc tylko stał i ciężko sapał. -

Lepiej mnie poprzyj - powtórzył.

- Otrzymam te informacje zgodnie z przepisami, detektywie. Więc się z tym pogódź. - Eve podeszła bliżej do niego, przechyliła głowę i uniosła rękę. - Już dopuściłeś się niesubordynacji, więc... Odwrócił się gwałtownie i jak miała nadzieję, trącił ją mocno ramieniem. Cofnęła się o krok, żeby wyglądało to bardziej dramatycznie. -

Odczep się ode mnie. Nie jesteś

moim szefem. - Z tego, co widzę, nikt nie jest. - Eve rzuciła Renee krótkie spojrzenie pełne pogardy. - A ty, detektywie Garnet, właśnie zasłużyłeś sobie na trzydzieści dni zawieszenia w obowiązkach. Jak powiesz jeszcze słowo, przemieni się to w sześćdziesiąt dni - ostrzegła go, a potem zimno spojrzała na Bixa, kiedy wolno wstał. - Siadać, detektywie Bix, chyba, że chcesz tego samego. - Bix - powiedziała cicho Renee, kiedy się nie poruszył. - Usiądź. Dobry pies, pomyślała Eve, kiedy posłuchał.

- Detektywie Garnet, usiądźcie i uspokójcie się. Ani słowa - dodała Renee. - Porucznik Dallas, niektórych z nas niewątpliwie poniosły emocje. Moi detektywi prowadzą trudne śledztwo, które zderzyło się z pani sprawą. Nie widzę powodu, dlaczego tu, w tym gabinecie, nie mielibyśmy znaleźć rozsądnego wyjścia z tej sytuacji bez niepotrzebnego ingerowania w nasze dochodzenia. - Prosisz mnie o przysługę? - Eve zrobiła zdumioną minę. - Zamierzasz tu stać i prosić mnie o rozsądek, kiedy nie potrafisz zapanować nad własnymi detektywami, kiedy nie zareagowałaś, kiedy zwracał się do mnie bez odrobiny

szacunku, chociaż go ostrzegłam? A potem rzucił się na mnie z łapami? -

Pod wpływem chwili...

- Akurat. Zgłoszę go do raportu, bo szczerze mówiąc, nie wierzę, że ty to zrobisz. Sporządzę też notatkę o incydencie, dotyczącym mieszkania osoby, 193 której okoliczności śmierci próbuję ustalić. Porozmawiam ze wszystkimi członkami twojego oddziału, zajmującymi się sprawą tego Geraldiego. Poza tym, jak już

wspomniałam, domagam się wszystkich informacji o wszelkich nalotach albo śledztwach, dotyczących substancji znanej jako pierdolec. -

To jest absolutnie...

Eve podeszła bliżej, nie kryjąc gniewu. - Nie wiesz, jak załatwiamy takie sprawy w moim wydziale? Więc ci powiem. Gdyby jeden z moich ludzi okazał taki całkowity brak szacunku funkcjonariuszowi wyższemu stopniem, natychmiast sama bym go zgłosiła do raportu. Bo to należy do moich obowiązków jako szefowej. Za godzinę chcę mieć informacje i akta śledztwa.

Eve wymaszerowała zadowolona, że wszyscy obecni odprowadzili ją wzrokiem. Dostrzegła lekki uśmieszek, którego wcale nie ukrywała detektyw Strong. Miała ochotę śpiewać, ale przez całą drogę powrotną na swoje piętro, do sali swojego wydziału udawała, że ledwo panuje nad wściekłością. -

Reineke!

Podniósł głowę, a oczy zrobiły mu się wielkie, kiedy usłyszał ton głosu swojej przełożonej. -

Tak jest!

- Co by się stało, gdybyś w mojej obecności powiedział: „pieprz się" funkcjonariuszowi wyższemu stopniem? - Gdybym powiedział to w myślach czy na głos? -

Na głos.

- Miałbym bardzo obolały tyłek, bo kilkakrotnie i z całych sił skopałaby mi go pani. - Święta prawda. Peabody, do mnie! Miała tę wściekłą minę, póki Delia nie weszła do gabinetu i na znak Eve nie zamknęła drzwi. - Patrz, bo nieczęsto będziesz świadkiem czegoś takiego.

Eve zakręciła biodrami i uniosła ręce w górę. -

Czy to pani taniec zwycięstwa?

- Wiem, że jest powściągliwy, ale to poważna sprawa i wymaga pewnej powściągliwości. Właśnie starłam na miazgę Renee, postawiłam ją w trudnym położeniu, wkurzyłam ją i podważyłam jej autorytet, a na dodatek skłoniłam Garneta do zachowania, za które zostanie zawieszony na trzydzieści dni. I zaraz sporządzę notatkę na ten temat. -

I zrobiłaś to wszystko beze mnie?

- Idąc tam, nie wiedziałam, że zgarnę całą pulę. Muszę sporządzić notatkę,

wystąpić o zawieszenie Garneta w obowiązkach. Muszę to zrobić niezwłocznie, ogarnięta słusznym gniewem i tak dalej. Postaram się jak najszybciej o wszystkim ci opowiedzieć. A na razie czekam na akta sprawy od naszych kumpli z wydziału do walki z przestępczością narkotykową... Tej, którą próbował zasłaniać się Garnet, by usprawiedliwić swoją wizytę w mieszkaniu Keenera. -

Przyznali się do tego?

- Musieli. Powołał się na śledztwo w sprawie Geraldiego, by uzasadnić konieczność odwiedzenia Keenera. Chcę, żebyś zapoznała się z aktami.

Prawdopodobnie usuną część dokumentów, zanim przekażą nam teczkę sprawy. Zobaczmy, kogo i co uda nam się wykorzystać. - Nastraszyłaś ją? Cieszę się z tego, że ją postawiłaś w trudnej sytuacji, wkurzyłaś ją i podkopałaś jej autorytet, ale najbardziej bym chciała, aby się zaczęła bać. Eve uśmiechnęła się szeroko, chociaż jej wzrok pozostał groźny. - Peabody, przepełniłam ją bojaźnią bożą. - Dobrze. Dobrze. Chłopaki będą pytać, co cię ugryzło.

- A ty im powiesz w tajemnicy, że jeden z detektywów porucznik Oberman znieważył mnie słownie i uderzył. Peabody zrobiła wielkie oczy. -

Uderzył cię?

- Cóż, ściśle mówiąc, postarałam się, żeby moje ramię znalazło się na jego drodze, kiedy gwałtownie się odwrócił, ale doszło do bezpośredniego kontaktu fizycznego. Renee stała bezczynnie, przeszła nad tym do porządku dziennego, a potem próbowała mnie nakłonić, żebym o wszystkim zapomniała. To powinno wystarczyć, by wszystko się rozeszło po komendzie pocztą pantoflową.

- Z pewnością. - Naśladując Eve, Peabody zakręciła biodrami, uniosła ręce w górę, po czym wyszła. Godzinę później Eve została wezwana do gabinetu Whitneya. Rozsiadł się w swoim fotelu. - Właśnie odbyłem długą rozmowę z porucznik Oberman. -

Nie dziwię się, panie komendancie.

- Chce, żebym się nie przychylił do twojego wniosku o zawieszenie detektywa Garneta na trzydzieści dni. Przeczytałem twój raport o nim. Jak ci się udało sprowokować go do...

powiedzenia, żebyś się pieprzyła, i do czynnej napaści na ciebie? - Okazało się to niezwykle łatwe. Jest porywczy, a kiedy naciśnie się odpowiednie guziki, uważa, że ma prawo okazywać gniew. Bix jest bardziej opanowany, panie komendancie. Co zastanawiające, Renee traktuje go niemal jak syna. Garnet mówi, Bix słucha. Bix natychmiast stosuje się do rozkazów, Garnet je lekceważy, przynajmniej kiedy jest wzburzony. - Porucznik Oberman powołuje się na prowadzone właśnie śledztwo, w które zaangażowani są zarówno Garnet, jak i

Bix, prosząc, bym odstąpił od zawieszenia Garneta, a jeśli to niemożliwe - o odroczenie kary. - Sprawa Geraldiego. Chce pan znać moje zdanie? - Eve zaczekała, aż skinął głową. - Renee wzięła tę sprawę z powietrza, a oni próbowali wykorzystać to śledztwo. Ale potknęli się, bo nie mieli czasu na przygotowania. - Zrelacjonowała mi, co się wydarzyło... Przedstawiła swoją wersję tego, co się wydarzyło podczas twojej obecności w jej gabinecie. Zapewniła mnie, że ukarze swoich detektywów i poleci Garnetowi, żeby cię przeprosił. -

Nie przyjmę jego przeprosin.

- Ja na twoim miejscu też bym ich nie przyjął. Ale... - Podniósł swoje duże ręce. - Nie uważasz, że będzie lepiej dla śledztwa, jeśli Garnet będzie mógł normalnie pracować? - Łatwo traci panowanie nad sobą, panie komendancie. Już natarł na Renee, już kwestionuje, a nawet lekceważy jej autorytet, jej strategię. Teraz dopuścił się czegoś takiego, a ona go nie wybroniła. Jego niezadowolenie z sytuacji wzrosło. Wpakuje się w tarapaty, będąc w takim stanie ducha. - Garnet stanowi słabe ogniwo powiedział Whitney i skinął głową. -I wykorzystasz go.

- Myślę, że szybko pęknie. Kiedy weźmiemy go w obroty, obciąży przełożoną. Chociaż czuję niesmak na samą myśl o tym, żeby wejść z nim w pertraktacje, panie komendancie, Garnet wsypie ich wszystkich, jeśli zaproponujemy mu korzystny układ. Bix to co innego, jest lojalny. Ale Garneta mogę przeciągnąć na naszą stronę. - Kompromisy, nawet pozostawiające niesmak, to coś, na co kierownictwo często przystaje. W porządku, pani porucznik, wyrażam zgodę na zawieszenie Garneta. Czy Renee dostarczyła ci kopię akt śledztwa? -

Przyszły tuż przed tym, nim

otrzymałam polecenie, żeby zgłosić się do pana, panie komendancie. Kazałam Peabody zapoznać się z dokumentami, sama też je przeczytam. - Ja też. Uczyniłaś sobie z niej wroga, Dallas. - Zawsze nim była, panie komendancie. Tylko o tym nie wiedziała.

Rozdział 11 Eve zachowała kamienną twarz, wracając do siebie. Z kilku spojrzeń, rzuconych w jej stronę, i bąknięć pod nosem zorientowała się, że poczta pantoflowa w komendzie już roznosi

plotkę. Powinna zamknąć się na jakiś czas w swoim gabinecie, sprawdzić kilka prawdopodobieństw, zdecydować się na kolejny krok, zdając się na przeczucie. Peabody chciała ją zatrzymać, ale Eve pokręciła głową, nie zwalniając kroku. Usłyszała pisk, kiedy znalazła się pod drzwiami. Malutka Bella wyglądała jak żonkil ze swoimi złotymi lokami, w żółtej, letniej sukience na ramiączkach, w różowe serduszka. Serduszka były w kolorze włosów jej matki. Mavis Freestone podrzucała

córeczkę wysoko w powietrze i chichotała, słuchając jej zachwyconych pisków. Zebrała włosy do tyłu i związała je w trzy kucyki. Jej letnia sukienka na ramiączkach była w koła w kolorach fioletu i różu. Zielone oczy w jej ładnej twarzy śmiały się, kiedy Bella zaczęła bić brawo. - Brawo, brawo! - powiedziała Mavis i dziewczynka znów klasnęła w rączki. A teraz się ukłoń! Jak na zawołanie - bo skąd, u diabła, mogłaby coś pojmować swoją malutką główką - Bella zaparła się nóżkami w błyszczących, różowych sandałkach, stanowiących miniaturową wersję

butów mamy - i stanęła na kolanach mamy. Spuściła główkę. - Całusy dla publiczności! - Mavis złapała Bellę w pasie, żeby córeczka mogła dotknąć rączką ust, a potem nią pomachać. Eve musiała przyznać, że całkiem dobrze to opanowała. - Przyprowadziłaś małe dziecko na komendę policji? Matka i córka odwróciły się, na ich ustach pojawił się szeroki uśmiech zadowolenia. -

Koniecznie chciała ci złożyć wizytę.

Bella machnęła rączkami i zaczęła gaworzyć. Eve cofnęła się trochę. -

Czego chce?

- Ciebie. Doskonale. - Mavis wstała. Bo muszę koniecznie iść zrobić siusiu. Zaraz wracam - dodała i wcisnęła córeczkę przyjaciółce. - Ej! Ej! - Ale błyszczące, różowe sandałki Mavis już stukały w korytarzu. - Jezusie Chrystusie. Bella zachichotała, poklepała Eve po policzkach swoimi zaślinionymi rączkami, a potem z całych sił złapała ją za włosy. Przysunęła się i dotknęła mokrymi ustami policzka Eve.

-

Buzi!

- Tak, tak, pamiętam. - Buzi, pomyślała Eve, i spojrzała na zaślinione usteczka małej. - W usta? - Buzi! - Bella stuliła usteczka jak gupik i zaczęła cmokać. - Dobrze już, dobrze. - Eve pocałowała ją, a potem spojrzała w duże, niebieskie tęczówki dziewczynki. Co teraz? Bella zrobiła okrągłe oczy i według Eve przybrała bardzo poważną minę. Gaworząc i przekręcając słowa, kręciła główką to w prawo, to w lewo i podrygiwała na rękach u Eve.

- Nikt tego nie rozumie. Każdy, kto twierdzi inaczej, oszukuje cię, mała. Postanowiła usiąść - tak będzie bezpieczniej i bliżej do podłogi, jeśli dziewczynka się uwolni z jej objęć. Poza tym może będzie mogła zacząć sprawdzać prawdopodobieństwa. Ale jak tylko usiadły, Bella się podniosła. - Boże! Wolałabym, żebyś tak nie robiła. Usiądź. W odpowiedzi Bella zaczęła uginać i prostować nóżki, podrygując na kolanach Eve. Uśmiechnęła się i coś zapiszczała.

-

Das!

- Jasne, jasne. - Eve spojrzała na olbrzymią, fioletową torbę, zajmującą większą część biurka. Prawdopodobnie jest tam coś, czym można cię zająć. Jedna z tych zatyczek czy coś w tym rodzaju. - Objąwszy małą w pasie, zaczęła na chybił trafił wyjmować z torby różne przedmioty: do potrząsania, piszczące, śpiewające. Ale dziewczynka chciała jedynie tańczyć. Eve wyjęła pudełko, ozdobione buzią jak u cherubinka. Bella zaczęła mocniej podrygiwać, krzyknęła: „Papu!" i wyciągnęła rączki w stronę pudełka.

- Chwileczkę, chwileczkę. - Nie było to łatwe, ale Eve udało się usunąć pudełko z zasięgu rączek Belli i zajrzeć do środka. Zobaczyła coś, co przypominało grube pajdy czerstwego pieczywa. -

Wygląda okropnie.

Bella zmrużyła swoje niebieskie oczy, jakby chciała ją ostrzec. -

Papu!

- Czy to groźba? Widzisz, o ile jestem od ciebie większa? Naprawdę myślisz, że się ciebie przestraszę? Małe usteczka zaczęły drżeć, niebieskie

oczy wypełniły się łzami. - Papu! - chlipnęła Bella. Po różowym policzku spłynęła duża łza. - No dobra, poddaję się. - Eve wyciągnęła herbatnika. Na pudełku nie byłoby buzi dziecka, gdyby nie zawierało czegoś dla dzieci, pomyślała. Bella złapała herbatnik, wcisnęła go razem z dłonią Eve do buzi i zaczęła żuć. Łzy zniknęły jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, na buzi znów pojawił się słoneczny uśmiech. -

Papu!

-

Niezła z ciebie aktorka, wiesz?

Jestem pełna podziwu. Ale uciekanie się do płaczu, żeby dostać coś, czego się chce, to granie na uczuciach. Chociaż skuteczne. Wciąż się uśmiechając, Bella wyjęła z buzi zaślinionego herbatnika i wepchnęła go do ust Eve. - Nie. Dziękuję. O, Boże, to rzeczywi ście obrzydliwe. - Papu - upierała się Bella, a potem klapnęła pupą na biurko i znów skupiła się na żuciu herbatnika. Eve szybko się obejrzała, kiedy Mavis wpadła z powrotem do pokoju.

- Jeśli nie powinna tego jeść, nie należało tutaj zostawiać pudełka. -

Nic się nie stało, to jej papu.

- Tak mi powiedziała... Przypuszczalnie. Mavis wyjęła z torby śliniaczek w serduszka i zawiązała go małej pod brodą. -

Bardzo się kruszą.

- Zrobiłaś to celowo, prawda? Wcisnęłaś mi ją i się ulotniłaś. Mavis zachichotała i uniosła ręce do góry.

- Przyłapałaś mnie. Ale naprawdę poszłam na siusiu. -

Dlaczego?

-

Bo prosił mnie o to mój pęcherz.

-

Mavis!

- Ponieważ cię kocha i ponieważ prawie przestałaś ją trzymać na odległość ramienia, jakby była pojemnikiem pełnym kupek. -

Czasami tak jest.

- To prawda. - Mavis wciągnęła powietrze nosem. - Ale nie teraz. Potrafi powiedzieć twoje nazwisko. - Żeby tego

dowieść, Mavis pocałowała Eve w policzek. - Dallas. - Das! - zapiszczała Bella i dotknęła upaćkaną rączką miejsca, gdzie jej matka pocałowała Eve. Eve wydała zduszony okrzyk i zaczęła wycierać wierzchem dłoni twarz, ale Mavis wyciągnęła z opakowania wilgotną chusteczkę. -

To ma być moje nazwisko?

- W tej chwili tylko tak jej wychodzi „Dallas". Nie potrafi powiedzieć „Peabody", ale „McNab" - owszem. -

Nab! - Bella triumfalnie zamachała

oślinionym herbatnikiem. -I „Roarke". -Ork! - Ork. - Eve się roześmiała, co słysząc, dziewczynka zaczęła powtarzać śpiewnie: - Ork! Ork! Ork! - A na koniec się ukłoniła. -

Jezu, Mavis, wykapana z niej mama.

- I ma słodkie serduszko swojego taty. - Mavis wyciągnęła kocyk we wszystkich kolorach tęczy z torby, która najwyraźniej nie miała dna. Rozłożyła

kocyk na podłodze, wzięła Bellę i posadziła ją na nim. - Mogę zamknąć drzwi? Na wypadek, gdyby postanowiła dokądś pójść. -

Dobry pomysł.

Mavis zamknęła drzwi, a potem klapnęła w fotelu dla gości. Założyła nogę na nogę, mając córeczkę u stóp. -

No więc jak wypadłam?

-

Dobra robota, Candy.

- Nie przeszarżowałam? - spytała Mavis. - Kiedy dziś rano się przygotowywałam, postanowiłam

mówić z brooklyńskim akcentem i wypchać sobie cycki. Dla lepszego efektu. - Jedno i drugie robiło wrażenie. Ledwo cię rozpoznałam. Nie straciłaś nic z dawnych umiejętności. - Muszę też wyznać, że czułam się wspaniale, cofając się w przeszłość i naciągając naiwniaczkę. Tylko przez chwilę - dodała - i w słusznej sprawie. -

Rozumie się.

- Domyślam się, że wciąż nie możesz mi powiedzieć, co to za słuszna sprawa? -

Jeszcze nie.

- Nie szkodzi, i tak poczułam ogromną antypatię do tej baby. Bezczelna s-u-k-a. Twardzielka w najgorszym rozumieniu tego słowa. - Naprawdę literujesz teraz przekleństwa? Przecież mała wcale nie słucha. - Nigdy nie wiadomo. Ta Oberman to „s" i „k" i wszystkie inne epitety, jakich nie chcę wypowiadać w obecności mojej Bellaminy. I, Dallas, ona chciałaby gołymi rękami wyrwać ci serce z piersi. -

Dałam jej powód. To część gry.

-

Uważaj na swój ty... T-y-ł-e-k.

Wróciłam do swojej dawnej roli kanciary i wiesz, czułam fluidy. Zimne i mroczne. Bella i ja chcemy, żeby nasza Das była bezpieczna, i mogła kopnąć w „d" dobrze wiesz, kogo. -

Ja chcę tego samego.

Kiedy Bella pomachała jej na pożegnanie, Eve nalała sobie kawy i usiadła, by przejrzeć wcześniej ściągnięte dane o funkcjonariuszach, którzy opuścili oddział Renee. Porównała to z tym, co wyszukał dla niej Baxter. Zapoznała się z przebiegiem służby tamtych ludzi przed nastaniem Renee, pod jej dowództwem i potem. W jednym

przypadku nawet po przejściu na emeryturę. Uważnie się przyjrzała detektywowi sierżantowi Samuelowi Allo. Służył trzydzieści pięć lat, gdy zdecydował się odejść - z tego trzydzieści jeden lat i pięć miesięcy, zanim nastała Renee. Siedemnaście lat w wydziale do walki z przestępczością narkotykową, nim nastała Renee. Resztę z trzydziestu pięciu lat przepracował też w wydziale do walki z przestępczością narkotykową, ale w komisariacie gdzieś w Bronksie. Porównała go z inną dwójką, która też wydala jej się nieprzekupna, sprawdziła

szereg prawdopodobieństw. Na końcu z satysfakcją stwierdziła, że komputer potwierdził to, co mówił jej instynkt. Wyszła do sali wydziału. Zanim zdążyła dać znak Peabody, podeszła do niej Carmichael z małym pudełkiem. -

Mam coś dla pani, pani porucznik.

Widząc, że gliniarze, siedzący za biurkami, na nią patrzą, otworzyła pudełko. -Ach. Dlaczego dajesz mi ciasteczko w kształcie... To pies? - Tak. Proszę spojrzeć, tu jest napisane Superszef. Moja siostra pracuje w

cukierni, sama to upiekła. -

Miłe. Dlaczego?

- Drobny upominek za przytarcie nosa Garnetowi. Jakiś czas temu miałam z nim do czynienia w związku z prowadzoną przez siebie sprawą wyjaśniła Carmichael. - To dupek. -

Potwierdzam. Dlaczego tak uważasz?

- Zadziera nosa - powiedziała z szyderczym uśmieszkiem. - Nie lubię takich. Lubi dyrygować ludźmi i zachowuje się, jakby wyświadczał wielką

205 przysługę, dzieląc się informacjami, kiedy pracujemy nad jedną sprawą. I nie lubi sobie brudzić tych eleganckich garniturów. Zjechał nowicjusza na oczach wszystkich za to, że zadał pytanie, a kiedy mu zwróciłam uwagę, powiedział mi, żebym przestała się zachowywać jak mała dziewczynka. -

Jak długo utykał?

Carmichael się uśmiechnęła. - Miałam ochotę walnąć go w jaja, ale uznałam, że lepiej zabezpieczyć miejsce wydarzenia i zebrać dowody. Więc w związku z tym, co się teraz dzieje,

prezent dla superszefowej za to, że dała mu w jaja. - Sprawiło mi to prawdziwą przyjemność. Dziękuję. Peabody, ze mną. -Eve, wychodząc, odgryzła łeb psa, a potem obejrzała się na swoich ludzi. Smaczny. Kiedy Eve chrupała ciastko, Peabody spojrzała na nią jak psiak. - Jezu, masz. - Odłamała przednią łapę i jej podała. - Dziękuję. Rzeczywiście smaczne. Z komendantem poszło wszystko dobrze? -

Nawet bardzo dobrze. Chcę jeszcze

raz przeczesać okolice w pobliżu miejsca zbrodni, spróbuję się spiknąć ze swoim kapusiem, może uda mi się jeszcze coś z niego wydusić. Ponieważ w tej sprawie nie było żadnego kapusia, Peabody tylko skinęła głową. - Był wściekły z powodu tego, co spotkało Keenera. Może na jakiś czas się ukrył. -

Trzeba go będzie odszukać.

Kiedy znalazły się w samochodzie, Peabody zapytała: -

Dokąd naprawdę jedziemy?

- Rozejrzymy się tu i tam. Może uda nam się dowiedzieć jeszcze czegoś o Juicym. A potem udamy się do Bronksu. - Domyślam się, że nie na mecz Yankees. - Odwiedzimy emerytowanego detektywa sierżanta Samuela Allo. Wszystko świadczy o tym, że był dobrym gliną. Komputer wyliczył prawdopodobieństwo tego, że moja analiza jest słuszna, na dziewięćdziesiąt cztery procent przecinek siedem. - Znane mi jest to nazwisko. Służył w oddziale, zanim przyszła Renee. Przeniósł się gdzie indziej.

- Mniej więcej siedem miesięcy po tym, jak objęła dowództwo potwierdziła Eve. - Opuścił jej oddział i komendę główną. Służył jeszcze trzy lata z okładem w komisariacie w Bronksie. Ogółem przepracował trzydzieści pięć lat. Ma kilka wpadek, ale znacznie więcej pochwał. Raz został zawieszony, za czasów Renee, za niesubordynację. Podczas siedmiu miesięcy, które przepracował pod jej kierownictwem, niezbyt dobrze go oceniano. Twierdziła, że się obija, chce dotrwać do emerytury. Podważał jej autorytet, wykręcał się od pracy po godzinach, kiedy uznawała to za konieczne. -

Dziwne, że ocena jego pracy w

komisariacie w Bronksie nie pokrywa się z opinią pani porucznik Oberman. -

Pozbyła się go.

- Tak przypuszczam. Ciekawa jestem jego zdania. Detektyw sierżant Allo mieszkał w skromnym domku w okolicy, gdzie było dużo skromnych domów. Na krótkim podjeździe stała wielka łódź. Allo był na pokładzie - na dziobie, pomyślała Eve. Polerował szmatką metalowe elementy. Przyjrzał im się uważnie, kiedy zaparkowały, a potem położył szmatkę na poręczy.

Był mocnej budowy, barczysty, miał lekką nadwagę. Siwe włosy ukrył pod niebieską baseballówką, założoną daszkiem do tyłu. Emerytowany czy nie, wciąż miał oczy gliny i uważnie otaksował spojrzeniem Eve i Peabody, kiedy zszedł z łodzi, a one wysiadały z samochodu. - Czy jakieś problemy w sąsiedztwie, panie władzo? - Nic mi o nich nie wiadomo. Porucznik Dallas, detektyw Peabody. Ma pan minutkę, detektywie sierżancie? - Mam ich mnóstwo, odkąd przeszedłem na emeryturę. Wiele z nich

poświęciłem tej oto ślicznotce. - Z miłością poklepał kadłub łodzi. - Teraz was poznaję - dodał i skinął głową. Jesteście z komendy głównej. Z wydziału zabójstw. Czy nie żyje ktoś, kogo znam? - Nic mi o tym nie wiadomo. W komendzie przez wiele lat pracowaliście w wydziale do walki z przestępczością narkotykową, kilka miesięcy z nich pod dowództwem porucznik Renee Oberman. -

Zgadza się.

- Czy mógłby nam pan powiedzieć, czemu przeniósł się pan do komisariatu w Bronksie?

Utkwił wzrok w Eve. - Nie rozumiem, dlaczego to interesuje wydział zabójstw. Naszemu synowi urodził się drugi dzieciak, przeprowadzili się tutaj. Razem z żoną postanowiliśmy zamieszkać blisko, żeby móc się cieszyć wnukami. Kupiliśmy ten domek. Posterunek był znacznie bliżej niż komenda. - Ładny dom - zauważyła Eve. -I duża łódź. Uśmiechnął się do niej prawie tak, jak Mavis uśmiechała się do Belli. - Zawsze chciałem mieć łódź. Szykuję ją, bo w ten weekend wybieramy się

gdzieś całą rodziną. - Zapowiada się ładna pogoda na taką wyprawę. Czy można powiedzieć, detektywie sierżancie, że pan i porucznik Oberman niezbyt do siebie pasowaliście? Zrobił obojętną minę. -

Można tak powiedzieć.

- Porucznik Oberman umieściła w pańskich aktach notatkę, że źle pan znosił jej dowództwo i nie lubił słuchać rozkazów kobiety-przełożonej. Zacisnął zęby.

- Jaki ma pani powód, żeby szperać w moich aktach? -

Interesuje mnie to.

Przyjął bojową postawę. - Służyłem w policji przez trzydzieści pięć lat i jestem dumny z każdego dnia swojej pracy. Nie podoba mi się, że jakaś pani porucznik, której nigdy wcześniej nie widziałem na oczy, nachodzi mnie w domu i kwestionuje moje osiągnięcia zawodowe. - Nie kwestionuję pańskich osiągnięć zawodowych. Detektyw sierżant Allo zmrużył oczy,

jakby się nad czymś zastanawiał. - Chcecie, żebym zmieszał z błotem porucznik Oberman? To także mi się nie podoba. Rozczarowałaby się, gdyby zaczął się skarżyć, bardziej mu ufała, gdy okazał się powściągliwy. - Interesuje mnie pańska opinia. Trzydzieści pięć lat służby, same pozytywne oceny pracy... I jedno zawieszenie. Pod dowództwem Oberman. Mam powody, żeby przyjść do pana do domu i zadawać pytania na temat porucznik Oberman. -

Cóż to za powody?

- W tej chwili nie mogę ich ujawnić, ale mogę powiedzieć, że prowadzimy dochodzenie. - Podejrzewacie, że kogoś zabiła? Kiedy Eve nic nie powiedziała, wypuścił powietrze z płuc. Położył ręce na biodrach i odwrócił wzrok. Przez jakiś czas spoglądał gdzieś w dal. - Ale heca - mruknął. - Ale heca. Usiądźmy na ganku. Moja żona umówi ła się z koleżankami. Sprawdzę, co mamy zimnego do picia. Miał mrożoną herbatę, zimną i słodką. Usiedli na małym, krytym dachem ganku i pili. -

Utrzymuję kontakty z kumplami -

zaczął Allo. - Rozmawiam albo spotykam się z niektórymi kolegami z pracy. I staram się być na bieżąco. Wiem, jaką cieszy się pani opinią, pani porucznik. I pani, detektyw Peabody. Umilkł i znów wypił łyk ze szklanki. - Powiedzmy sobie jasno. Nigdy nie miałem problemu, pracując z kobietąszefem ani z wykonywaniem rozkazów przełożonych. Ostatnie trzy lata służyłem z cholernie dobrą detektyw. Nadal mnie wkurza, że wtedy zostałem zawieszony - przyznał. - Minęło tyle czasu, a wciąż nie daje mi to spokoju.

Niesubordynacja. Akurat. Poprawił się na krześle i odwrócił bardziej w stronę Eve. - Jasne, że z nią dyskutowałem. Ale nigdy nie okazałem jej braku szacunku. Powiedziała, że wszyscy mamy nosić garnitury i krawaty, nawet siedząc za biurkiem, więc nosiłem garnitur i krawat. Powiedziała, żebyśmy nie trzymali na biurkach żadnych rzeczy osobistych, nawet zdjęć rodziny, usunąłem wszystko. To jej oddział. Nie podobało mi się to, i nie tylko mnie jednemu, ale to jej oddział. - Zamyślił się. -

No właśnie, jej oddział. Kiedy

nastaje nowy przełożony, człowiek spodziewa się zmian. Stylu pracy, atmosfery. Każdy szef ma swój styl pracy i to zrozumiałe. - Nie podobał się wam jej styl pracy powiedziała Eve. - Była wyniosła, szukała dziury w całym. Ale nie czepiała się drobiazgów, dotyczących śledztw, tylko tego, czy ktoś ma błyszczące buty, albo uczesania. Miała swoich ulubieńców. Jeśli kogoś nie lubiła, przydzielała mu gówniane zadania. Zawsze. Całonocną obserwację w środku zimy, bo ktoś dał cynk, że może coś się wydarzyć. Ale ci, których faworyzowała, mieli coś ważniejszego

do roboty niż siedzieć całą noc i odmrażać sobie tyłek. - Wydął policzki i wypuścił powietrze z płuc. - Może to wszystko też brzmi tak, jakbym się czepiał. -

Wcale tak nie uważam.

- Każdy szef ma swój styl pracy powtórzył i spojrzał na Peabody. Poznajemy ten styl, uczymy się pracować tak, żeby wszyscy byli zadowoleni. - Ja właśnie tak to widzę - przyznała mu rację Peabody. -

Najważniejsza jest praca.

- Najważniejsza jest praca. - Skinął głową. - Ale ona kwestionowała kierunek, jaki obrało śledztwo, zabierała je i przydzielała inne. Jakieś mało ważne. Dwa razy mi się to przytrafiło. Byłem bardzo blisko zakończenia sprawy, a ona mi ją odebrała, przydzieliła inną. Kiedy się sprzeciwiłem, mówiła mi, siedząc za swoim eleganckim biurkiem, że nie jest zadowolona z mojej pracy albo że nie podoba jej się moja postawa. - To nie ma nic wspólnego ze stylem wtrąciła Peabody. - Przy takim zachowaniu praca nie jest najważniejsza.

-

Jasne, że nie.

- Czy składaliście skargi wyżej? spytała go Eve, chociaż z akt znała odpowiedź. - Nie. Nie postępuję w ten sposób. Szef to szef. Poza tym oddział odnosił sukcesy. W dodatku to córka świętego Obermana. Kiedy została szefem, była złotą dziewczyną. - I powiesiła w gabinecie wielki portret swojego ojca, na wypadek gdyby ktoś o tym zapomniał. Allo uśmiechnął się do Eve. -

Nie można było go nie zauważyć.

Każdy, kto na to zwracał uwagę, widział, że usuwa starych ludzi, zastępuje ich nowymi. Jak tylko mogła, sama ich sobie dobierała. Wzruszył ramionami. - To prawo szefa. Ale doszło do tego, że zacząłem nienawidzić swojej pracy. Na samą myśl, że będę musiał siedzieć w jednej sali z innymi członkami oddziału, bebechy mi się przewracały. To źle wpływa na człowieka, trudno z nim wytrzymać. I bez tego ciężko żyć z gliniarzem, prawda? -

Niewątpliwie.

-

Męczyło mnie to. Męczyłem się z

nią. Widziałem, że chce się mnie pozbyć, i wiedziałem - po tym, jak mnie zawiesiła - że znajdzie sposób. Nie zamierzałem się na to godzić. Nie mogłem pozwolić, żeby znów mi spaprała opinię. Szef to szef - powtórzył - ale nie dopuściłbym do czegoś takiego. Mogę równie dobrze przyznać, że moja żona też tupnęła nogą i nie miałem o to do niej pretensji. Więc poprosiłem o przeniesienie. Służyłem jeszcze trzy lata w dobrym oddziale, z dobrym szefem. A kiedy zdecydowałem się odejść na emeryturę, pani porucznik, to był mój wybór. - Zamierzam zadać panu jedno pytanie, detektywie sierżancie.

- Allo. Proszę zwracać się do mnie po prostu Allo. -

Czy brała łapówki?

Pokręcił głową. - Wiedziałem, że do tego dojdzie. Jasna cholera. - Potarł twarz dłonią, znów pokręcił głową. - Widziała pani, jak się nazywa moja łódź? -

Tak. „Niebieska linia".

- To, że jestem na emeryturze, nie oznacza, że ta linia się przesunęła. - Z miejsca, gdzie ja stoję, ta linia rwie się, gdy chodzi o złych gliniarzy,

albo nie ma żadnego znaczenia. W przypadku gliniarza, który wykorzystuje swoją odznakę, swoją władzę, by napychać sobie kieszenie, i robi jeszcze gorsze rzeczy, ta linia przestaje obowiązywać. Utkwił wzrok w jej twarzy. - A jeśli powiem „tak, do diabła", uwierzy mi pani po tym wszystkim, co właśnie powiedziałem? - Tak. Zwróciłam się do pana, bo wierzę, że jest pan dobrym gliniarzem... Chrzanić emeryturę, Allo, nadal jesteś gliniarzem. Zawsze nim będziesz. Zwróciłam się do pana, bo wierzę, że szanuje pan odznakę, i ponieważ wierzę,

że mogę polegać na pańskim słowie, na pańskim zdaniu. Pociągnął długi łyk herbaty, westchnął głęboko. - Powiedziałbym „tak, do diabla", ale nie mogę tego dowieść, nie mogę pani dać nawet jednego dowodu na poparcie moich słów. Nie mogłem wtedy, nie mogę teraz. Lubiła spotykać się ze swoimi wybrańcami za zamkniętymi drzwiami. Ale dzięki paru nalotom, które udało mi się zorganizować, doskonale wiem, że ktoś podkradał narkotyki. Wykluczone, żebym aż tak się pomylił w ocenie ilości towaru, jak to wynikało po jego oficjalnym zważeniu.

Popełniłem błąd, zwracając jej na to uwagę. Powiedziałem swojej szefowej, że podejrzewam kogoś o to, że podbiera towar. Wtedy zaczęło mi się z nią źle 213 pracować. A raczej jeszcze gorzej niż wcześniej. - Wzruszył ramionami. Zbieg okoliczności? Może, jeśli wierzy pani w takie rzeczy. Ja nigdy nie wierzyłem. - To tak jak ja. Założę się, że nadal przechowuje pan swoje notatki. Założę się, że nadal ma pan zapiski z prowadzonych śledztw i nalotów, w których brał pan udział, pracując u

porucznik Oberman. -

I wygrałaby pani zakład.

- Wierzę panu, Allo, że zachowa pan wszystko, co tu powiedzieliśmy, dla siebie. Że nie podzieli się pan tym, przynajmniej na razie, z kolegami, z którymi pan się spotyka. Nie chcę pana obrażać mówiąc, że jeśli powierzy mi pan swoje notatki, dopilnuję, żeby z pańskich akt usunięto wzmiankę o zawieszeniu. Powiem tylko, że cokolwiek pan postanowi, zainteresuję się tym. - Nie proszę o przysługę, ale tej nie odrzucę. - Siedział w milczeniu przez minutę. - Czy również kogoś

zamordowała? -

Ma krew na rękach.

- Przykro mi tego słuchać, przykro z uwagi na jej staruszka. Załatwi ją pani. Nie było to pytanie, ale Eve i tak odpowiedziała. -

Na perłowo.

Allo skinął głową i wstał. - Przyniosę notatki. - Zatrzymał się na progu i odwrócił. - Była jedna funkcjonariuszka, które poniosła śmierć

podczas pełnienia obowiązków, kiedy nastała Oberman. -

Detektyw Gail Devin.

Skinął głową. - Była dobrą policjantką, córką mojego dobrego przyjaciela. Najlepszego przyjaciela. Razem chodziliśmy do szkoły. Miała jakieś zastrzeżenia wobec Oberman i przyszła z tym do mnie. -

Jakie zastrzeżenia?

- Nie podobało jej się, że szefowa spotyka się za zamkniętymi drzwiami z pewnymi członkami naszego oddziału.

To, że pokwitowania za skonfiskowany towar i gotówkę zwykle opiewają na niższe wartości od szacunkowych. To samo, co mnie. Kiedy to się stało, zająłem się tą sprawą najlepiej, jak mogłem. Niczego nie znalazłem, ale wątpliwości pozostały. I nadal je mam. Jeśli zajmie się pani tą sprawą, pani porucznik, jeśli sprawdzi pani, co spotkało Gail, może pani zapomnieć o wycofaniu tego mojego zawieszenia. -

Zajmę się jednym i drugim.

Wracając na Manhattan, Eve rozważała, jak się do tego zabrać. -

Chcę, żebyś się zajęła sprawą Devin.

-

Jak to?

- Potraktowała to jako starą nierozwi ązaną sprawę. Pokopała w aktach. Niech McNab i Webster ci pomogą, jeśli będziesz musiała zrobić coś, co mogłoby obudzić czujność Renee. Ona nie myśli już o Gail Kevin. Dla niej to stara, zamknięta sprawa. - Myślisz, że Oberman kazała zabić detektyw Devin? - Spójrzmy na fakty: Renee nie wybrała sobie Devin. Devin była świeżo mianowanym detektywem i zgodnie z opinią naszego informatora, detektywa sierżanta Allo, którego uważam za bardzo rozsądnego

człowieka, była dobrą policjantką. Kiedy przeglądałam jej teczkę, opinie o niej były pozytywne. Dopóki nie przydzielono jej do oddziału Renee, kiedy nagle stały się znacznie gorsze. - Nie ona jedna zaczęła być gorzej oceniana, kiedy nastała Renee. - Jeśli uwzględnić profil sporządzony przez Mirę, z którego wynika, że Renee ma problemy z kobietami... I jeszcze jeden fakt. Przepracowawszy niespełna rok pod rozkazami Renee, Devin zginęła na służbie. Była jedyną funkcjonariuszką, która zginęła podczas nalotu. -

Jak to się stało?

- Z oficjalnego raportu wynika, że podczas powstałego zamieszania rozdzielono ją z kolegami z ekipy. Została znaleziona ze skręconym karkiem. Zapoznaj się z aktami, z dowodami rzeczowymi. Pokop. A potem masz mi powiedzieć, czy Renee kazała zabić Devin. - To mogłam być ja, gdyby mnie znaleźli w tej kabinie prysznicowej. - Musisz to odsunąć na bok i czytać, analizować, obiektywnie oceniać. Jeśli zatuszowano fakty, masz je ujawnić. Eve wyj ęła swój aparat i połączyła się z Websterem.

Rozdział 12 Webster się rozłączył. Siedział przy stole, jedząc późny lunch. -

Przepraszam.

- Nie ma sprawy. - Darcia uśmiechnęła się do niego. -

Musisz już iść?

- Wkrótce. - Wziął ją za rękę. - Ale wolałbym zostać. - Pozostaje wieczór. Jeśli jesteś wolny i zainteresowany. -

Jedno i drugie. Na co masz ochotę?

- Tak się składa, że mam dwa bilety na musical. Musical na Broadwayu to jeden z obowiązkowych punktów mojego pobytu w Nowym Jorku. -Uniosła kieliszek z szampanem. - Ciebie nie było na tej liście, ale cię dopisałam. - To najszczęśliwszy dzień w moim życiu. - Wciąż nie mógł się temu nadziwić. - Gdybym postanowił wybrać się na Olympusa, co powinienem mieć na swojej liście? - Hmmm, drinka na dachu Apollo Tower. Widok jest oszałamiający. Przejażdżkę konną wokół jeziora Ateny i piknik w młodniku. Mnie. Przylecisz na Olympusa?

- A pójdziesz ze mną na drinka na dachu Apollo Tower, pojeździsz ze mną konno wokół jeziora, dasz się zaprosić na piknik? -Tak. - Och, czekają mnie niezapomniane chwile. Ale najpierw muszę tu zamknąć pewną sprawę. Kiedy to zrobię, poproszę o urlop. - Pokażę ci wtedy mój świat. Spojrzała na ich połączone dłonie. - Czy to coś głupiego, Don, co tu robimy, co może z tego wyniknąć? - Być może. - Mocniej uścisnął jej dłoń. - Nie przejmuję się tym, Darcia.

- Ja też nie. - Pokręciła głową, walcząc ze śmiechem. - To takie do mnie niepodobne. Jestem osobą bardzo rozsądną. - I najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widziałem. Roześmiała się na całe gardło zachwycona. - Jesteś ślepy... Przypuszczam, że ja też. Siedzę w tej cudownej restauracji w tym nadzwyczajnym mieście i jedyne, o czym mogę myśleć, to że jestem tu z przystojnym mężczyzną, który nie może oderwać ode mnie wzroku. -

Tylko na ciebie chcę patrzeć.

-

Przystojnym i czarującym mężczyzną

- dodała. - Ale wygląd zewnętrzny, nawet urok osobisty, to nie wszystko. - Ty wyglądasz oszałamiająco i podoba mi się wszystko, co do tej pory dostrzegłem głębiej. - To dopiero nasza druga randka przypomniała mu i oczy jej zabłysły. - Będzie ich więcej. - Już się nie mogę doczekać, żeby cię lepiej poznać, Darcia. Nie musimy się spieszyć. Cóż, i tak byłoby to trudne, bo za kilka dni znajdziemy się na dwóch różnych planetach, czy też na planecie i na satelicie.

- Nie lubię działać pochopnie. Moja praca, jak wiesz, bywa trudna, wymagająca, więc w życiu osobistym wolę unikać komplikacji. Znów podniosła kieliszek z szampanem i uśmiechnęła się do Webstera znad złocistego płynu z bąbelkami. - Nie zaprosiłam cię wczoraj wieczorem do mojego pokoju, ponieważ to... oznaczałoby komplikacje. - Ja też w życiu osobistym postanowiłem zrezygnować z komplikacji. Ale chcę cię znów zobaczyć, spędzić z tobą więcej czasu. I przekonać się, co z tego wyniknie.

- Trochę o tym myślałam. A ponieważ wiem, czego bym chciała, dziś wieczorem zaproszę cię do swojego pokoju. Uśmiechnął się do niej. -

Miałem taką nadzieję.

Dzięki informacjom przekazanym przez Webstera Eve mogła się zapoznać ze sporządzoną przez księgowość analizą dokonań oddziału Renee. A potem przeprowadzić analizę analizy. Potok liczb i procentów sprawił, że rozbolała ją głowa. Ale nadal nie dostrzegała wyraźnego schematu działania. Nie widziała dość, by wskazać palcem tego, kto pilnował interesów Renee w

rachunkowości. Przestała o tym myśleć - może jeśli zrobi sobie przerwę, liczby ułożą się w jakąś sensowną całość - i znów wzięła się do sprawdzania członków oddziału Renee. Uważała, że widzi tu jakąś prawidłowość, a detektyw Lilah Strong, mundurowy żółtodziób i jeszcze dwóch detektywów to wyjątki od reguły. Renee potrzebuje uczciwych gliniarzy, doszła do wniosku Eve. Do zajmowania się błahostkami, sporządzania raportów... I w razie potrzeby do grania roli kozłów ofiarnych. Wykorzystywała ich, a potem się ich pozbywała w taki czy inny sposób.

Pomyślała o Gail Devin i spojrzała na Peabody. Jej partnerka zaangażowała się w tę pracę bez reszty i Eve wiedziała, że bez względu na to, ile jej zajmą czasu poszukiwania i przez ile dokumentów będzie się musiała przekopać, nie zostawi tej sprawy bez odpowiedzi. Spojrzała na tablicę. Z jednej strony Rickie Keener. Nieudacznik, kryminalista, ćpun, brudas i świnia. Ale teraz należał do niej. Z drugiej strony detektyw Gail Devin, jak wynikało z akt, dobra policjantka, obdarzona instynktem, przestrzegająca

kodeksu moralnego. I ta uczciwa policjantka zwróciła się do starszego, bardziej doświadczonego gliniarza, którego szanowała, by podzielić się z nim swoimi zastrzeżeniami dotyczącymi szefowej. Dwie szale wagi, doszła do wniosku Eve, ale wiedziała... Wiedziała, że nawet jeśli Renee nie wbiła igły strzykawki ani nie skręciła nikomu karku, zabiła tych dwoje. Na tej samej szali wagi należało też umieścić detektywa Harolda Strumba, zadźganego w jakimś ciemnym zaułku, podczas gdy jego partner i kolega z oddziału wyszli bez szwanku.

To nie jedyne ofiary. A jeśli ktoś nie powstrzyma Renee, będzie ich więcej. Otworzyła notatki Allo i zaczęła je czytać. Spodobał jej się jego styl - lapidarny, zwięzły, ale precyzyjny. Zauważyła, że regularnie kwestionował pokwitowania sierżanta Runcha. A kiedy popatrzyła w akta sierżanta Allo z okresu kierownictwa Renee, znalazła adnotacje pani porucznik, w których zarzucała mu, że symuluje chorobę albo wywołuje konflikty z innymi detektywami. Eve sporządziła własną teczkę spraw prowadzonych przez Allo podczas tych siedmiu miesięcy, w której znalazły się

też pokwitowania i oceny jego pracy. Nie chcąc przeszkadzać Peabody, wysłała jej wiadomość, żeby zrobiła to samo w przypadku Devin, a następnie przeprowadziła analizę prawdopodobieństwa, tak jak ona zrobiła z Allo. Kiedy komputer pracował, przystąpiła do przeglądania dokumentów dotyczących sprawy Geraldiego, do których przekazania zmusiła Renee. Przerwała, kiedy wszedł Webster. -

Masz coś? - spytała go.

-

Nic szczególnego. Dlaczego pytasz?

- Wyglądasz, jakbyś coś miał. Wyglądasz na szczęśliwego. -

Bo jestem szczęśliwym facetem.

Machnęła ręką. - W takim razie co masz nieszczególnego? - Chodzi o Marcella, partnera zabitego podczas akcji Strumba. Biuro Spraw Wewn ętrznych założyło mu teczkę. -

W związku ze śmiercią Strumba?

- Nie. Chodzi o wydarzenie sprzed pięciu lat. Przesłuchiwali go i prowadzili wewnętrzne dochodzenie w

sprawie spowodowania przez niego śmierci podejrzanego. Świadkowie zeznali, że Marcell dwa razy wystrzelił po tym, jak podejrzany rzucił broń i się poddał. - Czym się skończyło wewnętrzne dochodzenie? - Marcell został oczyszczony z zarzutów. Świadkami wydarzenia byli dwaj inni dilerzy, więc ich zeznaniom nie dano wiary. Podejrzany miał nielegalną broń i z niej wystrzelił. Marcell trzymał się swojej wersji. Podejrzany nie rzucił broni, szykował się do ponownego jej użycia. Rekonstrukcja wydarzeń nie dała

rozstrzygającej odpowiedzi. Jednak w aktach jest notatka, którą zabrałem, nikogo nie informując. Duży znak zapytania po tym, gdy obaj świadkowie zginęli gwałtowną śmiercią. - Jak Strumb i uczestnicy tamtego wydarzenia. - Tak. Marcell za każdym razem miał alibi. Niepodważalne. - Jeśli chodzi o świadków śmierci Strumba owszem - zgodziła się Eve. - Solidne, ale nieprawdziwe. Jakim alibi się posłużył w przypadku świadków tamtego wcześniejszego wydarzenia?

- Prowadził obserwację z innym funkcjonariuszem. Tak się akurat złożyło, że z Freemanem. Webster opadł na krzesło. - Wiem, że jest nie w porządku. Tak samo, jak Freeman. Ty też o tym wiesz. Wszystko o tym świadczy. Ale jeszcze niczego nie możemy im udowodnić. - Jesteśmy już bliżej celu, niż byliśmy dwadzieścia cztery godziny temu. - Nie mogę zaprzeczyć. Jeśli chodzi o inne rzeczy, założyłem własne teczki wszystkim z oddziału Renee, łącznie z nią. Jest tam wiele niejasności, Dallas. Gdybym mógł z tym pójść do szefa,

szybko byśmy osiągnęli cel. - Ludzie się wyślizgują, Webster, tak jak to zrobił Marcell. Nie zaryzykuję, żeby Biuro Spraw Wewnętrznych zapisało na swoim koncie wielki sukces. -

Gwiżdżę na wielkie sukcesy, Dallas.

- Nie poprosiłabym cię o pomoc, gdybym podejrzewała, że jest inaczej. Skontaktowałam się z detektywem sierżantem Allo i mam jego notatki ze spraw, które prowadził podczas siedmiu miesięcy pracy w oddziale pod kierownictwem Renee. Nic dziwnego, że chciała się go pozbyć. Nic nie umknęło jego uwagi.

-

Wezwałaś go?

- Złożyłam mu wizytę. Wiedział, że Runch oszukuje, i zameldował o tym swojej szefowej. -

Czy mógł to udokumentować?

- Ma dokładne notatki z datami, godzinami. Wątpię, czy okażą się zgodne z tym, co jest w jej aktach. W nagrodę został po raz pierwszy po trzydziestu latach pracy zawieszony. Podejrzewał Renee. Spisałam przebieg mojej rozmowy z nim, mam dla ciebie kopię. Dołączyłam do niej akta Gail Devin. - Tej funkcjonariuszki z jej oddziału, która zginęła na służbie?

- Allo ją znał, zwróciła się do niego z wątpliwościami, dotyczącymi Oberman i pracy oddziału, które były zgodne z jego spostrzeżeniami. Lecz wydaje mi się, że zamiast poprosić o przeniesienie, nie tylko została u Renee, ale może jeszcze drążyła tę sprawę. Porozmawiała z kimś innym albo zaczęła zbierać haki, więc ją wyeliminowali. - Jeśli masz rację, Dallas, a wszystko na to wskazuje, należy sądzić, że zabiła dwóch funkcjonariuszy. - Założę się, że było ich więcej. Peabody rozpracowuje sprawę Devin. Przekaże ci wszystko, co wyszpera, i

swoje wnioski. Skontaktuje się z tobą, jeśli będzie potrzebowała pomocy w szukaniu informacji. Skinął głową. - Czyli... Dziś zaliczyłaś rundę z Garnetem, którą przegrał. Wrobiłaś go czy sam się wpakował? - Jedno i drugie. Próbował się tłumaczyć, dlaczego razem z Bixem weszli do mieszkania Keenera, wciskając mi kit o jakimś związku z dużym śledztwem, które prowadzą. To był głupi pomysł, ponieważ w ten sposób zyskałam dostęp do akt sprawy. Rzecz w tym, że akta nie są kompletne. Renee usunęła część dokumentów,

zmieniła kolejność pozostałych. Coś tam jest nie tak. Do tej pory przeczytałam dość jej raportów, żeby wiedzieć, że coś zataiła. Coś, czego nie chciała mi pokazać. - Chcesz, żebym coś znalazł, by Biuro Spraw Wewnętrznych zainteresowało się tym śledztwem? - Jeszcze nie teraz. Mam swoje sposoby na jej gierki. Ale nie zaszkodziłyby pogłoski, że Biuro Spraw Wewnętrznych węszy wokół Garneta. -

Znajdzie się pod większą presją.

- No właśnie. I pęknie. Jeśli dostanę go w swoje ręce, zwali wszystko na nią,

żeby ratować własny tyłek. I jeszcze jedno. Chciałabym, żebyś pokopał i przekonał się, czy znajdziesz coś na detektyw Lilah Strong z oddziału Renee. Jest tam nowa, z jej akt wynika, że dobrze pracuje. Odnoszę wrażenie, że nie lubi szefowej ani zaprowadzonych przez nią porządków. - Uczciwa policjantka. - Webster rozważył to. - Szukasz kreta. - Jeśli ją wykorzystam, jeśli jest czysta i się zgodzi, chcę ją uchronić przed zainteresowaniem ze strony Biura Spraw Wewnętrznych, gdyby musiała zrobić coś albo udać, że jest gotowa do zrobienia czegoś, co wzbudziłoby wasze

zainteresowanie. - Przyjrzę jej się, w razie czego będę miał wszystko udokumentowane. Będzie oficjalnie pracowała pod przykrywką. Ale potrzebna mi zgoda Whitneya. - Nie widzę problemu. - Uniosła palec w górę, kiedy zabrzęczało jej łącze. - To Feeney. Co masz? - rzuciła do słuchawki. Na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech. - Pomyślałem sobie, że chciałabyś tego posłuchać. Renee jest w swoim wozie i właśnie przeprowadziła rozmowę telefoniczną.

-

Dawaj.

-

Jedną chwilkę.

- A co mi tam - postanowiła Eve. Wyświetlić wiadomość, przekazaną telefonicznie, na ekranie ściennym. Obejrzała się i zobaczyła szeroki uśmiech na twarzy Peabody. -

Dzięki.

Najpierw pojawiła się Renee za kierownicą. Stukała palcami i kołysała się w rytm wybranej melodii. - Podoba jej się nowy wóz - mruknęła Eve. - Lepszy od poprzedniego.

Kiedy zabrzęczał telefon, Renee spuściła wzrok - żeby sprawdzić, kto dzwoni, domyśliła się Eve. Przybrała surową minę. - Cholera. Przełączyć rozmowę na aparat kieszonkowy numer dwa. Złapała aparat i wsunęła go do kieszeni w desce rozdzielczej. - Garnet. Wyświetlacz aparatu kieszonkowego był niewidoczny, ale głos rozmówcy brzmiał głośno i wyraźnie. - Powiedziałaś, że to załatwisz. Do jasnej cholery, Oberman, nie zamierzam się godzić na trzydzieści dni zawieszenia, bo ty nie potrafisz sobie

poradzić z tą cipą. - Uspokój się. I nie kontaktuj się ze mną w tej ani w żadnej innej sprawie, o ile nie korzystasz z bezpiecznego łącza. Wiesz, co o tym myślę. - Uspokoję się, kiedy zrobisz to, co powinnaś zrobić. Lepiej nie rób sobie ze mnie wroga. - Bill, osobiście udałam się do Whitneya w twojej sprawie. Wyjaśniłam, co się stało, powiedziałam, że według mnie była to tylko nerwowa wymiana zdań między tobą i panią porucznik. Że, co całkiem zrozumiałe, chroniłeś śledztwo, któremu poświęciłeś sporo czasu i wysiłku, a które teraz

weszło w decydującą fazę. Wzięłam twoją stronę, Bill, tak jak ci to obiecałam. I ponieważ to zrobiłam, Whitney wezwał ją do siebie. Już nam nie będzie bruździć. -

Dobiorę się do tej dziwki.

- Posłuchaj mnie. Posłuchaj mnie powiedziała Renee ostrym tonem. Poradzę sobie z Dallas. Spróbuję inaczej ją podejść. Ty się do tego nie mieszaj, jasne? Jeśli nie da się uniknąć tego zawieszenia, jakoś ci to wynagrodzę. Jezu, Garnet, w razie czego potraktuj to jak miesiąc wakacji. Pojedź nad morze. Przecież kochasz morze i plażę.

- Pieprzę plażę i morze, jeśli myślisz, że pozwolę, by przez to ominęła mnie działka ze sprawy Geraldiego. - Nic cię nie ominie. Gdybyś panował nad nerwami, nie znaleźlibyśmy się teraz w takim położeniu. W jej głosie słychać było gniew i pretensje. Eve pomyślała, że nie tak należałoby rozmawiać z kimś, komu pali się grunt pod nogami. - Ta przeklęta Dallas nie rozmawiałaby z tobą ani ze mną, gdybyś nie schrzanił sprawy. I nie groziłoby ci zawieszenie, gdybyś trzymał nerwy na wodzy. Na litość Chrystusa, zaatakowałeś ją w moim gabinecie, na

moich oczach. Pchnąłeś ją. -

Weszła mi w drogę.

- A ty wchodzisz w drogę mnie. Narażam się dla ciebie, a nie lubię się narażać. Zapamiętaj to sobie. - A ty nie zapominaj, co mogę zrobić, jeśli spróbujesz wystawić mnie do wiatru. Nie zapominaj, kto wie, gdzie są pogrzebane ciała, gdzie trzymasz brudy. Jeśli chcesz zatrzymać to, co masz, słodka Renee, postaraj się, żebym ja zatrzymał to, co moje. - Dupek! - powiedziała ze złością, waląc pięścią w kierownicę, kiedy się rozłączył.

Na ekranie znów pojawił się Feeney. - Ładnie, co? Potem wjechała do garażu i przez jakiś czas siedziała w samochodzie zdenerwowana. Nie rozmawiała z nikim. - Bardzo słodkie. Nie przyznali się, że źle robią, ale można to dostrzec między wierszami. Nie jest godny zaufania, a ona o tym wie. - Wciąż jest dla niej użyteczny wtrącił Webster - więc chce go zatrzymać. - Niewątpliwie - zgodziła się z nim Eve - a co więcej, pracuje dla niej, zwerbowała go i bardzo jej zależy, żeby

pamiętał, kto... tu rządzi. - Straci wszystko, kiedy jej władza zostanie zakwestionowana albo będzie zagrożona. - Peabody zaczekała, aż Eve kiwnie głową. - Bo nie wydaje mi się, żeby była tak pewna siebie, jak tego chce albo jak jej się wydaje. Boi się, że straci kontrolę, a sprawowanie kontroli jest dla niej najważniejsze. - Uważam, że Mira byłaby dumna z twojej analizy - powiedziała Eve do Delii. - Kiedy się boi, staje się niebezpieczna.

- W takim razie postaramy się, żeby była bardzo, bardzo niebezpieczna. -I, pomyślała Eve, trzeba będzie osobiście się tym upajać. - Musimy się przekonać, jak zamierza rozprawić się ze mną. Jeśli chodzi o sprawę Giraldiego, zgodnie z dokumentami Garnet i Bix śledzą dostawę, która ma dotrzeć w ciągu najbliższych dwóch tygodni do rodziny Giraldiego, a konkretnie do Anthony'ego G. Renee trochę zmieniła zawartość teczki, ale zamierzam się tym zająć. Z moich ustaleń wynika, że Anthony Giraldi zajmuje się głównie zeusem i pigułkami gwałtu w rodzaju whore i rabbit. Zmarszczyła czoło, kiedy znów

zabrzęczał jej aparat. - Och, spójrzcie tylko. To słodka Renee. Zostań na linii, Feeney, włączę tryb konferencyjny, ale tak, żeby o tym nie wiedziała. - Dallas - powiedziała zniecierpliwionym tonem. - Pani porucznik. - Renee spojrzała na nią poważnie z ekranu. -Rozumiem, że w tej chwili nie jestem pani ulubienicą. - Znajduje się pani na samym dole listy. - Myślę, że źle zaczęłyśmy, a sytuację jeszcze pogorszyło to, co się wydarzyło

dziś w moim gabinecie. Mam nadzieję, że uda nam się dojść do porozumienia, znaleźć wspólny język. Chciałabym zaprosić panią na drinka, przeprosić za wszystko, porozmawiać. Jak porucznik z porucznikiem. -

Prowadzę śledztwo, Oberman.

- Obie jesteśmy zajęte. Te tarcia między nami wpływają destrukcyjnie na pracę. Próbuję wyciągnąć rękę, Dallas, żebyśmy to załagodziły i obie mogły wykonywać swoje obowiązki. Eve rozsiadła się, jakby rozważała tę propozycję. -

Chcesz mi postawić drinka?

Świetnie. Pub O'Riley's, Upper West przy Siódmej. Za godzinę. -

Idealnie. Do zobaczenia.

- To może być pułapka - powiedziała Peabody, gdy tylko Renee się rozłączyła. - Może kazać Bixowi albo innemu ze swoich goryli, żeby się na ciebie zaczaił. - Nie może sobie pozwolić na wyeliminowanie mnie. Nie teraz, kiedy istnieją te „tarcia" między nami. Kiedy wszyscy w komendzie mówią o tym, jak zadarłyśmy ze sobą. Ściągnęłaby na siebie jeszcze wi ększą uwagę, a chce zejść z widoku.

- Może powiedzieć Garnetowi, gdzie będziesz i kiedy -wtrącił Feeney. - Podburzyć go, żeby cię zaatakował. Wtedy cała wina spadnie na niego. - Ale skoro cała wina spadnie na niego, zacznie gadać, o czym Renee wie. - Nic nie powie, jeśli go zlikwidują. Garnet cię atakuje, zabija cię albo w najlepszym razie pozbawia przytomności. Ona przychodzi ci z pomocą, musi zabić jednego ze swoich ludzi, broniąc ciebie. To by było zgrabne posunięcie.

Eve musiała się z nim zgodzić. - Tak, ale nie przypuszczam, żeby była tak sprytna, jak ty, Feeney, albo miała czas na zastawienie pułapki. Jeszcze nie jest zdesperowana. Jest wkurzona i wyprowadzona z równowagi. - Jadę z tobą - oświadczyła Peabody. Będę twoim wsparciem. - Peabody, Renee zebrała o mnie informacje, więc wie, kim jesteś, wie, że jesteś moją partnerką. Jeśli cię zobaczy, wszystko weźmie w łeb. - Ja pojadę. - Webster spojrzał na zegarek. - Nie zna mnie, poza tym ludzie z Biura Spraw Wewnętrznych umieją się

dobrze wmieszać w tłum. Nie zauważy mnie. - Nie zamierza mi nic zrobić. Przynajmniej jeszcze nie teraz. - Mimo wszystko pojadę, by cię wspierać. -

W czym? - spytał Roarke, wchodząc.

- W tym, w czym niepotrzebne mi wsparcie. Renee Oberman zaprosiła mnie na drinka. Zgodziłam się z nią spotkać za godzinę w pubie O'Riley's. Dziś zaogniłam sytuację, chce ją rozładować. -

Wiemy, że już zabiła albo kazała

zabić dwoje gliniarzy - powiedział mu Webster. - Czasami wie się coś, chociaż nie potrafi się tego jeszcze udowodnić dodał, nie pozwalając jej dojść do głosu. - Będę cię osłaniał. Mam w samochodzie cywilne ciuchy - zwrócił się do Eve. - Nie rozpozna mnie. - Ja będę osłaniał panią porucznik oświadczył Roarke. - A może powinienem powiedzieć, że zrobię to razem z Websterem. - Zna Dallas - zauważył Webster więc z całą pewnością wie, że jesteście małżeństwem. Nie zgodzi się na rozmowę, jeśli ty będziesz w pobliżu.

- Wcale mnie nie zobaczy. Powiedz Websterowi, dlaczego wybrałaś pub O'Riley's. - Bo jest blisko i ponieważ należy do ciebie. - Za barem jest dziupla. Mała salka wyjaśnił Roarke. - Będziemy mogli je stamtąd obserwować. - Już jestem cały czas obserwowana. Eve dotknęła piersi. - Dziś rano założyłeś mi to cholerstwo. - Owszem - potwierdził Roarke. -I zrobiłem to z prawdziwą przyjemnością.

Będziemy cię obserwować na miejscu. Czy nadal chcesz się przebrać, detektywie? - Tak. Na wypadek, gdybym z jakiegoś powodu musiał wyjść z dziupli. - Summerset wskaże ci pokój, gdzie możesz to zrobić. -

Nie będę tego odkładać.

- To już przesada - oświadczyła Eve, kiedy Webster wyszedł. - To zabójczyni gliniarzy. Ty jesteś policjantką. - Roarke dotknął palcem dołeczka w jej brodzie. - Moją policjantką.

- Jeśli macie zamiar się migdalić, rozłączam się - powiedział Feeney. Będziemy cię obserwować stąd, Dallas. - Jestem tak dobrze kryta, że mogę się udusić. - Będę się lepiej czuła - wtrąciła Peabody. - No tak, w takim razie warto się poświęcić. - Kiedy pójdziesz na drinka, ja poproszę McNaba, żeby przyjechał i pomógł mi przy tej pracy. Wciąż zła jak osa, Eve wzruszyła ramionami.

- Możesz mnie tam podrzucić powiedział Roarke. - Kiedy wejdziesz do środka, ja wprowadzę Webstera przez zaplecze do dziupli za barem. A po drodze możemy sobie opowiedzieć, jak spędziliśmy dzień. - Właściwie możesz jechać z nami oświadczyła Eve Websterowi. - Prawdę mówiąc, po waszym spotkaniu chcę się zerwać... Jeśli wszystko odbędzie się bez niespodzianek. Nie żyję samą pracą, Dallas -dodał, kiedy zmarszczyła czoło. - I zamierzam zapomnieć o pracy, jak tylko skończycie rozmawiać.

- Proszę bardzo. Jak sobie życzysz. Roarke usiadł na miejscu dla pasażera. - A wi ęc co takiego dziś zrobiłaś, że Renee uznała, iż musi ci postawić drinka? - Wmanewrowałam Garneta w awanturę, której wynikiem jest trzydzieści dni zawieszenia. Okazało się to całkiem łatwe. Co więcej, do pyskówki doszło w jej gabinecie, na jej oczach. W związku z tym źle wypadła. Jakby nie miała kontroli nad swoimi ludźmi. - Musiało ci to sprawić sporo satysfakcji.

- O, tak. Poza tym wybrałam się dziś do Bronksu. Prowadząc wóz, zreferowała Roarke'owi rozmowę z sierżantem Allo. - Zleciłaś Peabody, żeby się tym zajęła, w związku z jej przygodą w szatni. - Częściowo. Jest dokładna, a potrzebne mi odpowiedzi, dotyczące Devin, ale nie mam teraz czasu się tym zajmować. Nie tak, jak Devin sobie na to zasłużyła. Jeśli Peabody uda się zgromadzić dowody przeciwko Renee w sprawie tej funkcjonariuszki, będzie to stanowiło przeciwwagę do wydarzenia w szatni. To nie odpłata, tylko

sprawiedliwość. Postara się, by sprawiedliwości 231 stało się zadość w przypadku innej policjantki, co będzie miało dla niej ogromne znaczenie. - I właśnie na tym polega różnica, moja droga Eve, między silnym, inteligentnym i... chociaż nie spodoba ci się to określenie, wrażliwym dowódcą a takim, któremu chodzi wyłącznie o własne korzyści. Wolałaby „obdarzony intuicją" od „wrażliwy", ale dała sobie spokój.

- Dlaczego nikt tego nie zauważył, Roarke? Poczynając od jej ojca... Chociaż przypuszczam, że czasem ojciec nie widzi albo woli udawać, że nie widzi. Jej szkoleniowiec też się nie zorientował. Przyjrzałam mu się, ma nieposzlakowaną opinię, wyszkolił wielu dobrych gliniarzy. Przypuszczam, że to ojciec go dla niej wybrał... Przez osiem lat byli partnerami, są mniej więcej w tym samym wieku. Mira to przeoczyła i Whitney, jej kapitan, jej wcześniejsi przełożeni. Prześlizgnęła się. -

Nie zawsze była nieuczciwa.

-

Akurat - powiedziała Eve gniewnie.

- Może zaczęła robić „interesy" kilka lat temu, ale zawsze była nieuczciwa. Niektórzy gliniarze pracujący pod jej kierownictwem czegoś się domyślali. I przynajmniej dwoje z nich nie żyje. Wiesz, dlaczego dziś nie rozdzieliła mnie i Garneta? A powinna była to zrobić, czy jest uczciwa, czy nie. Dlaczego nie wkroczyła, żeby się uspokoił? Bo patrząc, jak mnie atakował, czuła przyjemny dreszczyk. Podobało jej się to i jestem pewna, że z przyjemnością by się przyglądała, jak w jej obecności spuszcza mi łomot. Jest wystarczająco rozsądna, żeby wiedzieć, że nie może do tego dopuścić, ale w głębi serca marzy o tym. Zepsułam jej równiutko ułożony stosik, więc z

rozkoszą patrzyłaby, jak broczę krwią. - I nie chciałaś się zgodzić, by ktoś cię osłaniał?! - Bardzo by jej się to podobało powiedziała mu Eve - ale nie może sobie na to pozwolić. Przynajmniej na razie. Znalazła wolne miejsce jedną przecznicę od pubu i zaparkowała. - Ponieważ Webster nie żyje wyłącznie pracą, będziesz musiał zaczekać, aż uda mu się gdzieś zaparkować, a potem wprowadzisz go przez zaplecze.

- Najpierw odprowadzę swoją żonę... Przynajmniej do miejsca, z którego będę mógł widzieć, jak wchodzi do środka. Przygotowali dla was stolik w kącie. -

Masz tam wykidajłę?

- Najdroższa Eve. - Dotknął dołeczka w jej brodzie. - Zawsze jest tam wykidajło. Ostatecznie to irlandzki pub. Zabrzęczało jej łącze. - To Darcia. Możesz mnie obserwować stąd. Będę rozmawiała z policjantką, idąc ulicą. Uważam, że jestem kryta, jeśli wyskoczyłby skądś jakiś oprych, a ja zemdlałabym ze strachu.

Nie mógł się nie uśmiechnąć, kiedy spoglądał za nią, jak maszerowała chodnikiem. -

Dallas.

- Cześć. Miałam nadzieję, że umówimy się konkretnie na tego drinka. - Właściwie teraz... mi pasuje stwierdziła Eve. - Albo za pół godziny? Pub O'Riley's - powiedziała i podała Darcii adres. - Trafisz? - Bardzo lubię kręcić się po Nowym Jorku. - Świetnie. Słuchaj, akurat tam idę, umówiłam się z inną policjantką. Czy

mogę cię prosić o przysługę? -

Jasne.

- Nie podchodź do stolika, dopóki nie dam ci znaku. Jeśli nie będę dawała znaku, będzie to znaczyło, że muszę jeszcze trochę popracować. Kiedy dam znak, możesz podejść. Zachowuj się tak, jakbyś dopiero co weszła i mnie zauważyła, ale nie ukrywaj, że wcześniej się umówiłyśmy. - Nie ma sprawy. Powiesz mi, po co to wszystko? -

Tak, ale jeszcze nie teraz.

-

W porządku. Zjawię się za pół

godziny. - Naczelnik Angelo? - Słysząc to, Darcia się uśmiechnęła. - Łatwiej się z tobą pracuje, niż to sobie zapamiętałam. - Przecież jestem na urlopie, prawda? Eve schowała aparat i weszła do pubu. Z głośników płynęła muzyka skrzypcowa, stanowiąca tło dla rozmów gości, którzy wpadli po pracy na drinka. Eve wiedziała, że za kilka godzin muzycy rozsiądą się ze swoimi instrumentami przy jednym ze stolików, na którym już będzie czekało na nich piwo, i wypełnią lokal skocznymi

melodiami i smętnymi piosenkami. Barmani będą się uwijać, napełniając kufle i szklanki gościom, którzy tu zawsze tłumnie ściągali. Pomachała jej mała, ruda kelnerka i wskazała stolik dla dwóch osób. Eve ją pamiętała, bo raz przyszła tu z Roarkiem i dwójką jego wspólników, którzy koniecznie chcieli zobaczyć irlandzki pub w Nowym Jorku. - Przynieść pani coś do picia, pani porucznik? - spytała dziewczyna, opierając tacę na biodrze. -

Na razie nie, dziękuję.

-

Proszę dać mi znak, kiedy będzie

pani gotowa. Eve usiadła tyłem do ściany i przyjrzała się gościom. Znajomi z pracy, kilku turystów, facet, starający się obrobić parę dwudziestokilkulatków, która wyraźnie go podpuszczała. Nie dostrzegła żadnego gliniarza. Weszła Renee. Nie miała na sobie kostiumu, tylko małą czarną z odkrytymi ramionami, która podkreślała jej figurę. Włożyła do niej czerwone szpilki; paznokcie u 234

nóg, pomalowane na ten sam odcień czerwieni, mogły się bawić w „a kuku". Blond włosy opadały jej swobodnie na ramiona. Na szyi miała błyszczący łańcuszek z czerwonym okrągłym wisiorkiem. Eve zauważyła, że Renee też przesunęła po sali umiejętnie umalowanymi oczami. Potem uśmiechnęła się sympatycznie do Eve i skierowała do jej stolika. Lubi świadomość, że znajduje się w centrum uwagi, pomyślała Eve, że mężczyźni jej się przyglądają, a kobiety zastanawiają się, kim jest. - Dziękuję, że zgodziła się pani ze mną spotkać. - Renee usiadła na krześle. -

Mam nadzieję, że się nie spóźniłam. -Nie. - Często tu pani przychodzi? Lokal sprawia sympatyczne wrażenie. Bezpretensjonalny bar dla ludzi pracy. Eve była ciekawa, jak zareagowałaby Renee, gdyby umówi ła się z nią w Down and Dirty. - Od czasu do czasu - powiedziała i dała znak rudowłosej. - Ładna sukienka - zauważyła. - Nie musiała się pani dla mnie tak stroić. - Prawdę mówiąc, jestem później umówiona na kolację z rodzicami. Czy...

Urwała, kiedy do stolika podeszła kelnerka. -

Czego się panie napiją?

-

Pepsi z lodem - powiedziała Eve.

- Och, daj spokój, Dallas, trzeba coś mieć z życia. - Renee uśmiechnęła się promiennie i odrzuciła włosy do tyłu. Nie jesteśmy na służbie, prawda? Poza tym ja stawiam. -

Pepsi z lodem - powtórzyła Eve.

- Cóż, jestem po pracy. Dla mnie Vodka Martini, bez lodu, dwie oliwki. 235

- Już podaję. - Kelnerka postawiła na stoliku miseczkę z preclami i poszła po zamówione napoje. - Ciekawa jestem, czy poznała pani mojego ojca. -

Oficjalnie nie.

- Muszę kiedyś przedstawić mu panią. Jestem pewna, że przypadniecie sobie do gustu. - Renee wzięła precel z miseczki, przełamała go na pół, ugryzła. - Powinniśmy wybrać się razem na kolację. Pani z mężem, mój ojciec i ja. Bardzo chciałabym poznać Roarke'a. -

Dlaczego?

- Tak samo jak mój ojciec cieszy się opinią człowieka silnego, urodzonego przywódcy. Musi taki być, skoro osiągnął tak wielki sukces. To zapewne niezwykłe być żoną człowieka, który posiada taką władzę, który ma tak różne... zainteresowania. Słyszałam, że te wakacje spędziliście w Europie. - Zamierza pani rozmawiać o moich letnich wakacjach? - Nie widzę powodu, czemu nie miałybyśmy się zaprzyjaźnić. -

Chce pani zobaczyć ich listę?

Renee westchnęła, usiadła prosto i znowu ugryzła kawałek precla.

- Naprawdę źle zaczęłyśmy i jestem gotowa wziąć na siebie dużą część odpowiedzialności za to. Zdenerwowała mnie wiadomość o śmierci Keenera, poza tym przyznaję, uważałam, że należy do mnie. Więc starłyśmy się, chociaż osiągnęłybyśmy lepsze wyniki, gdybyśmy pracowały w tandemie. Znów urwała, kiedy wróciła kelnerka z napojami. -

Czy jeszcze coś paniom podać?

-

Nie, dziękujemy - powiedziała Eve.

Renee uniosła szklaneczkę. -

Może wypijemy za nowy początek?

Eve nie wzięła do ręki swojej pepsi. - Może wyjaśnisz, co rozumiesz przez „nowy początek". W dziupli Webster przysłuchiwał się ich rozmowie. -

Daje Renee nieźle w kość.

- Jest w tym dobra - przyznał Roarke. Zdenerwuje ją. Im mniejsze zainteresowanie będzie okazywała Eve, tym bardziej Renee zacznie naciskać. - To dobra metoda. Garnet atakuje ją z jednej strony, Dallas pozostaje nieugięta. Wiesz, że Dallas próbuje sprowokować Renee, żeby ją

zlikwidowała... Albo nasłała na nią Bixa. -

Bardzo dobrze znam swoją żonę.

Słowa „swoją żonę" wypowiedział z lekkim naciskiem i Webster schował ręce do kieszeni. - Myślałem, że między nami wszystko załatwione. - Trudno się oprzeć, by od czasu do czasu nie wbić ci szpili. Spójrz na ich mowę ciała - odrzekł Roarke. - Eve siedzi swobodnie, chce zachować dystans. Nie okazuje zainteresowania. Renee lekko nachyliła się do przodu, bardzo się stara nawiązać kontakt. Ale

miarowo stuka nogą w podłogę. Jest zła. - Spojrzał na Webstera i się uśmiechnął. - Masz ochotę na piwo? - Tak, tylko że jestem teraz na służbie. Ale ty się nie krępuj moją osobą. -

No dobrze, napijemy się później.

Przy stoliku Renee sączyła swoje martini. - Przepraszam, że w sprawie Keenera nie okazałam gotowości do pełnej współpracy. Przez długi czas był moim tajnym informatorem i chociaż w ciągu kilku ostatnich lat niezbyt często korzystałam z jego pomocy, łączyła nas jednak swego rodzaju więź. Od samego

początku czułam, że chcesz mnie odsunąć od tej sprawy. Stąd moja reakcja. Najwyraźniej ty i ja mamy inny styl pracy, Dallas. I doszło do ich zderzenia. Chciałabym, żebyśmy puściły to w niepamięć. Eve wzruszyła ramionami, ale w końcu wzięła swoją szklankę. - Być może, prowadząc śledztwo w sprawie zamordowania Keenera, będę potrzebowała od ciebie więcej informacji, będę musiała przesłuchać tych członków twojego oddziału, którzy go znali, korzystali z jego usług. - To zrozumiałe. Ale mogę cię zapewnić, że ani ja, ani nikt z mojego

oddziału nie korzystał często z usług Keenera. Od czasu do czasu przekazywał mi jakieś drobne informacje, a ja pilnowałam, żeby dostał swoje dwadzieścia dolarów. Zatrzymałam go jako tajnego informatora głównie przez sentyment. Ćpał wi ęcej niż powinien, a jego wiadomości były coraz mniej wiarygodne. Stracił cenne kontakty. - W takim razie dlaczego ktoś go zabił i zadał sobie tyle trudu, by upozorować to jako śmierć w wyniku przedawkowania? - Nie potrafię tego wyjaśnić. Mam nadzieję, że twój tajny informator powie

ci coś, co pomoże znaleźć odpowiedź na to pytanie. Chciałabym, żebyśmy współpracowały przy tym śledztwie. Postaram ci się jak najwięcej pomóc. Ale chcę być włączona do śledztwa. Chcę wiedzieć, co masz. - Przekażę ci wszystkie informacje, które według mnie powinnaś znać. - Na początek dobre i to. - Wyraźnie zadowolona, Renee przybrała rzeczowy ton. - Pomówmy jeszcze o moim detektywie. Dallas, chcę, żebyś zrozumiała, że kiedy Bix i Garnet udali się do tamtego mieszkania... Po prostu zrobili to w złym momencie. Gdyby wiedzieli, że Keener nie żyje, a ty

prowadzisz śledztwo, zaręczam ci, że przyszliby do ciebie i wszystko ujawnili. - Zastanawia mnie jedno. Skoro Keener stracił swoje kontakty, przekazywał wam tylko nieistotne informacje i tak dalej, to dlaczego twoi detektywi uznali, że może im ujawnić coś ważnego w sprawie Giraldiego? Tak mocno w to wierzyli, że nielegalnie weszli do jego mieszkania? Nigdy nie otrzymałam na to odpowiedzi. - Dostali cynk, ale jeśli mam być szczera, według mnie to był podstęp. Przyznaję, że działali pospiesznie, rozmawiałam już z nimi o tym. Gdyby

mnie poinformowali, zanim zaczęli działać, powiedziałabym im, że Keener nie żyje. I uniknęlibyśmy tego wszystkiego. Obiecuję ci, że to się nigdy więcej nie powtórzy. Co się tyczy Garneta... -

Lepiej o nim nie rozmawiajmy.

- Nie mogę. - Renee błagalnie rozłożyła ręce. - Jestem jego przełożoną. Przyznaję, że nie jest w porządku. Nic go nie usprawiedliwia. - Czyli zgadzamy się w tej kwestii. Sprawa zamknięta. - Czy zawsze jesteś taka nieugięta? warknęła Renee. - Poniosły go nerwy.

Znalazłaś się koło niego, kiedy stracił nad sobą panowanie. Poświęcił temu śledztwu wiele godzin, włożył w nie wiele wysiłku. Był podenerwowany, rozmowa z tobą sprawiła, że nie zdzierżył. - Prawie mnie przewrócił przypomniała jej Eve. - To godne pożałowania. Masz akta sprawy, wiesz, że trudno będzie ją zamknąć, kiedy go zabraknie. Proszę cię o drobną przysługę. Proszę, żebyś pozwoliła mi karać moich ludzi tak, jak to uznam za stosowne. Nie uwierzę, że żaden z twoich ludzi nigdy nie odwarknął tobie albo jakiemuś innemu

oficerowi wyższemu stopniem. - Gdyby jeden z moich ludzi zachował się tak, jak dziś zachowali się twoi, osobiście podałabym go do raportu. I nie usprawiedliwiałabym go, nie mówiąc już o tłumaczeniu, że będzie mi potrzebny przy śledztwie, przy którym najwyraźniej nie może wydajnie pracować, bo jest zbyt wyczerpany nerwowo. Eve widziała, jak Darcia wchodzi do baru, a Renee zaciska dłoń w pięść. 239 *

- Jasna cholera - mruknął Webster, kiedy zobaczył Darcię na monitorze. - Co ona tu robi? Roarke uniósł brew, widząc jego reakcję. - Jest bardzo atrakcyjna, prawda? Ta ponętna brunetka to Darcia Angelo, naczelnik policji na Olympusie. -

Wiem. Znamy się.

- Naprawdę? - Roarke uśmiechnął się powoli, kiedy dodał dwa i dwa i wyszło mu cztery. - Robi się coraz bardziej ciekawie.

- Chryste - powiedział Webster. Naprawdę będę się musiał napić piwa. * Darcia podeszła do baru, skinęła głową na barmana i usiadła, by obserwować Eve przy stoliku. - Wezmę za to odpowiedzialność zaczęła Renee. -

Trochę za późno.

- Do jasnej cholery, naprawdę potrzebuję Garneta. Naciskałaś na niego i puściły mu nerwy. Źle się zachował,

zasłużył sobie na porządną karę i zostanie ukarany. Po ukończeniu śledztwa przez dwa tygodnie będzie pracował bez wynagrodzenia, a przez kolejne dwa tygodnie będzie musiał siedzieć za biurkiem. Proszę cię tylko, żebyś nie upierała się przy tym zawieszeniu. Teraz Eve nachyliła się do przodu. - Masz czelność prosić mnie o przysługę, kiedy stałaś tam i nic nie robiłaś, gdy twój podwładny mnie znieważał, kiedy mi groził, kiedy się na mnie rzucił? I chcesz mu za to tylko dać po łapach, kiedy ci to będzie odpowiadało?

Proponujesz mi kolację z tatusiem, żeby mnie obłaskawić? Myślisz, że mnie przekupisz? Twój podwładny jest narwańcem, który z nikim się nie liczy. Łącznie z tobą. Nikt nie będzie rozmawiał ze mną tak, jak on rozmawiał ze mną dziś, a potem odejdzie, uśmiechając się. Gdyby pracował u mnie, wyrzuciłabym go z roboty. -

Ale nie pracuje u ciebie.

- No właśnie. - Eve wzruszyła ramionami i niepostrzeżenie dała znak Darcii. - To twój problem.

Rozdział 13 Mogę o tej sprawie porozmawiać nie tylko z komendantem -oświadczyła Renee. - Możesz rozmawiać, z kim chcesz. Eve wzruszyła ramionami i znudzonym wzrokiem spojrzała na zegarek. - Garnet zasłużył na to, żeby go zawieszono. Cześć, Darcia. - Dallas. - Darcia zatrzymała się koło ich stolika i uśmiechnęła się promiennie. - Przepraszam, przyszłam za wcześnie? Czy przeszkadzam? -

Nie, jesteś w samą porę. Naczelnik

Angelo, porucznik Oberman. Pani porucznik i ja właśnie skończyłyśmy rozmawiać. - Na razie. - Wyraźnie wściekła Renee wstała od stolika. Odwróciła się tyłem, nawet nie spojrzawszy na przybyłą, i wymaszerowała, gniewnie stukając obcasami. - No, no, no. - Darcia odprowadziła ją wzrokiem i znów popatrzyła na Eve. Zatrzepotała rzęsami. - Powiedziałam coś nie tak? - Nie, to moja wina... Zdaje się, że będę musiała zapłacić za jej martini. Siadaj, proszę. Przepraszam cię na moment. - Eve wyciągnęła swój

komunikator i połączyła się z Feeneyem. - Zaraz ją usłyszysz. Radzę, żebyś trochę ściszył głośność, by nie ranić uszu nadmiarem decybeli. -

Zrozumiałem.

Eve schowała komunikator i uśmiechnęła się do Darcii. -

No już - powiedziała.

- Nieźle. Bardzo ją zdenerwowałaś, a potem jeszcze dolałaś oliwy do ognia, dając jej do zrozumienia, że umówiłaś się z dwiema osobami na jedną godzinę. - To drugie było tylko zrządzeniem losu, kiedy zadzwoniłaś do mnie,

przypominając o drinku. -

Nawet nie dopiła swojego.

- Taak. Zajmijmy się tym. - Eve dała znak kelnerce i zauważyła Roarke'a z Websterem, wychodzących z dziupli. - Zdaje się, że będzie nam potrzebny większy stolik. - Och? - Darcia obejrzała się przez ramię. - Och - powtórzyła, ale jakoś tak miękko, co nie uszło uwagi Eve. Roarke. - Podała mu rękę. - Czy to nie zabawne? Detektywie. -

Pani naczelnik.

Eve spojrzała na Webstera, potem na Darcię i znów na Webstera. I teraz to ona powiedziała „Och". - Mają dla nas większy stolik zakomunikował Roarke. Błysk w oku świadczył, że spodziewa się niezłej zabawy. - Możesz napić się piwa, Webster, jeśli koniecznie chcesz, ale według mnie taką okazję należy uczcić butelką wina, którą pozwoliłem sobie zamówić. - Popieram. - Darcia wstała i zwróciła się do Webstera: - Okazuje się, że porucznik nowojorskiej policji jest obserwowana

przez wydział przestępstw elektronicznych i Biuro Spraw Wewnętrznych. Wygląda na to, że za sprawą zrządzenia losu znalazłam się tutaj, kiedy jesteś na służbie. Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. - Nie. Nic a nic. - Odsunął dla niej krzesło przy stoliku dla czterech osób. - Podobało nam się to przedstawienie - oznajmił Roarke, siadając obok Eve. - Przyszłam na samą końcówkę, ale chyba się domyślam, co było wcześniej.

Musi istnieć jakiś powód, że wziąłeś tę porucznik Oberman pod lupę. A ponieważ Dallas też się interesuje jej osobą, z pewnością chodzi o morderstwo. - Darcia przechyliła głowę. - Stawiam na martwego ćpuna. A skoro jest tu Don, toczy się również wewnętrzne śledztwo. Don, pomyślała Eve. Chryste. - Naprawdę nie możemy teraz o tym rozmawiać - powiedziała głośno. - Rozumiem. Ale najwyraźniej nie darzymy jej sympatią. Chociaż bardzo mi się podobały jej buty. A propos, kupiłam trzy pary w tym cudownym małym butiku, którego adres dałaś mi

wczoraj, Dallas. - Dlaczego? - Eve lekko się nachyliła. - Tylko powiedz szczerze. Zawsze chciałam wiedzieć, dlaczego ludzie kupują kilka par butów na raz. - Gdybym musiała to wyjaśnić, zepsułabym całą przyjemność. - A jak spędziłaś ten dzień? - zapytał ją Roarke, kiedy kelnerka przyniosła cztery kieliszki i butelkę czerwonego wina. - Na zakupach... Nie mogłam sobie odmówić... I dwie cudowne godziny w Metropolitan Museum. A potem zjadłam późny lunch. - Mówiąc to, uśmiechnęła

się do Webstera. Gorący uśmiech, uznała Eve, Jak tropikalne słońce. Roarke skosztował wina i skinął głową. -

Masz jakieś plany na wieczór?

- Wybieram się do teatru. To będzie mój pierwszy broadwayowski musical. Już się nie mogę doczekać. Tego i całej reszty - dodała, a potem uniosła kieliszek. - Ponieważ będziemy się delektować tym cudownym winem, domyślam się, że obecni tu porucznicy są po służbie. - Na to wygląda - mruknęła Eve. Przynajmniej na razie.

- Świetnie. - Darcia odwróciła się i pocałowała Webstera - lekko, delikatnie, jak tropikalne słońce przez pióropusze palm. - Witaj. Zdaniem Eve uśmiechnął się jak głupi. -

Cześć.

Eve przesunęła palcami po włosach. -

To upiorne.

- A według mnie cudowne. - Roarke uniósł swój kieliszek. - Za nowych przyjaciół. W drodze do domu Roarke usiadł za kierownicą.

-

Dąsasz się, najdroższa?

- Nie dąsam. Myślę. Mam masę spraw na głowie. - Czy się dąsa? Co za bzdury. A propos bzdur. - Co oni sobie, u diabła, wyobrażają? Nawet nie mieszkają na jednej planecie. -

Nie ma złej drogi do mej niebogi.

- Jezu, przecież poznali się pięć minut temu. -

Widocznie trochę wcześniej.

- Najdalej wczoraj. A teraz oboje mają błyszczące oczy. Późny lunch, wyjście do teatru... Jeśli jeszcze nie poszli do łóżka, założę się, że zrobią to

po spektaklu. Roarke z trudem stłumił śmiech i rzucił jej niby współczujące spojrzenie. - Czyżbyś była trochę zazdrosna, widząc, jak twoja dawna miłość znalazła sobie kogoś nowego? - Nie jestem zazdrosna! Nie był moją miłością. To on zapałał miłością do mnie, chociaż wcale tego nie chciałam. Doskonale wiesz, że nie... - Urwała i z jej ust wydobył się niemal pomruk. Zrobiłeś to specjalnie, żeby mnie zbić z tropu. - Nie mogłem się oprzeć. Uważam, że wyglądali razem cudownie... I są tacy

szczęśliwi. - Szczęśliwi, nieszczęśliwi, nie w tym rzecz. Webster powinien być teraz skupiony na pracy. Ta cała afera niebawem wyjdzie na jaw. A on jest pochłonięty emablowaniem kogoś, z kim znajomość w tej sytuacji jest zupełnie nieodpowiednia. -

Ach, coś mi to przypomina.

-

Co?

- Jak zakochało się w sobie dwoje innych ludzi, których można było uznać za absolutnie nieodpowiednich dla siebie nawzajem, jeśli uwzględnić okoliczności, kiedy ty musiałaś się

skupić na bardzo trudnym śledztwie. Ujął jej dłoń i podniósł do ust. - Miłość znalazła drogę. I sprawiedliwości też stało się zadość. Trudno było się z tym spierać - a dyżurne „tamto to było co innego" zabrzmiało głupio nawet w jej głowie. - Musisz uważać to za coś osobliwego. - Uważam, że okazje często pojawiają się niespodziewanie, a to, jak je człowiek wykorzysta, ile jest gotów dla nich zaryzykować, może odmienić jego

życie w niewyobrażalnym stopniu. Ty odmieniłaś moje życie. -

Tu nie chodzi o nas.

- Gdybyś postępowała zgodnie z logiką, a grha, gdybyś posłuchała głosu rozsądku, mówiącego ci: „nie, to niewłaściwe i niemożliwe", nigdy byś mnie nie dopuściła do siebie. -

A ty byś się włamał - mruknęła.

- Owszem, bo oszalałem na twoim punkcie, jak tylko cię zobaczyłem. Ale zastanawiam się, czy byłoby między nami tak, jak jest, gdybyś nie słuchała swojego serca, tylko kierowała się wyłącznie rozumem.

Znów pocałował jej dłoń. - Odnaleźliśmy się nawzajem. Poznaliśmy się na sobie nawzajem, poznały się na sobie nasze dwie zagubione dusze, chociaż było to sprzeczne z logiką. Wybory, których kiedyś dokonaliśmy, doprowadziły nas tutaj. I nadal, pomyślała, jego dotknięcie, jego głos sprawiały, że serce jej miękło jak wosk. - Lubię ich oboje. I zgoda, może mam niewielkie wyrzuty sumienia, jeśli chodzi o Webstera, bo nie widziałam jego miłości, póki niemal od niej nie spłonęłam, a potem ty skopałeś mu tyłek.

-

Ach, to były piękne czasy.

Eve uniosła wzrok i naprawdę starała się nie uśmiechnąć. - Po prostu nie widzę, żeby to się mogło udać. Jeśli chodzi im tylko o przelotny flirt, wakacyjny romans, w porządku. Ale nie to widziałam, patrząc na nich. - Kto nie lubi wakacyjnych romansów? Ale masz rację, to nie to, kryje się za tym coś więcej. Są dorośli, Eve, jakoś sobie poradzą. Nie tak, to inaczej. A na razie rozkoszowałem się naszym małym interludium i obserwowaniem ich szczęścia.

- A teraz on sobie będzie patrzył, jak artyści tańczą i śpiewają, a ja muszę pracować. - Uważasz, że zaniedbuje swoje obowiązki? - Nie. - Wzięła głęboki oddech. - Nie, wiem, że pracuje z pełnym oddaniem. I wiem, kiedy się czepiam. Skręcił do ich domu. - Czy poczujesz się lepiej, jeśli ci powiem, jak interesujące... ba, podniecające... było dla mnie obserwowanie, jak, że się ucieknę do metafory, ścierałaś Renee w pył do melodii Whisky in the Jar?

- Może. To było zabawne. - Poruszyła ramionami. -I przyjemne. Będzie jeszcze bardziej zabawne i przyjemne, kiedy zrobię to naprawdę. I cholernie interesujące. -

A czy również podniecające?

Rzuciła mu łobuzerski uśmiech. -

Być może.

Kiedy wysiedli z samochodu, Roarke złapał ją za ramię, nim zaczęła wchodzić po schodach. -

Chodź ze mną.

-

Nie. Muszę...

- Pospacerujmy w ten pogodny, letni wieczór. Miłość unosi się w powietrzu, pani porucznik. - Chciałeś powiedzieć, że się podnieciłeś, obserwując mnie, jak zachowuję się jak jędza. - Tak. O, tak. Weźmiemy się do pracy, kiedy przekroczymy próg domu. A na razie... Wieje lekki wietrzyk... W końcu... Poruszając gałęziami drzew. Trzymam za rękę ukochaną kobietę. Roarke zerwał z krzaka jakiś kwiat - nie znała jego nazwy - i wsunął jej za ucho. Nie uznała tego za głupotę, tylko za coś słodkiego. Więc z kwiatem we włosach

poszła razem z nim. Na chwilę zatrzymali się obok młodej wiśni, którą pomogła mu zasadzić dla uczczenia pamięci jego matki. -

Ładnie wygląda - zauważyła.

- Owszem. Jest silna i zdrowa. Na wiosnę znów zakwitnie... Razem będziemy się przyglądać, jak kwitnie. To ogromnie ważne. -

Wiem.

- Renee myśli, że poślubiłaś mnie dla władzy - powiedział, kiedy poszli dalej. - Bo ona by tak zrobiła. Władza i pieniądze to dla niej to samo.

-

Myli się. Poślubiłam cię dla seksu.

Spojrzał na nią z uśmiechem. - Jestem tego taki pewien, że sumiennie pracuję, by sprostać twoim wymaganiom. Weszli do małego sadu, w którym rosło kilkanaście drzew. Ich gałęzie uginały się od brzoskwiń. - Czy Summerset naprawdę używa ich do placka? - Jest tradycjonalistą. - Roarke wypatrzył dojrzały owoc, zerwał go. Skosztuj.

- Dobra. Słodka - powiedziała, kiedy ją ugryzła. -

Chce dosadzić kilka wiśni.

-

Lubię placek z wiśniami.

Roarke roześmiał się i ugryzł brzoskwinię, którą mu podała. - W takim razie dam mu zielone światło. Pachniało latem, dojrzałymi owocami i kwiatami, zieloną trawą. Spacer w ciepłym, wonnym powietrzu, pod rękę z Roarkiem, przypomniał Eve, że ma to, czego zazdrościła Renee, wychowanej w domu pełnym miłości.

Niczego jej nie brakuje. - Widzisz tamto miejsce? - Roarke wskazał mieniącą się trawę. Zastanawiam się, czy nie zrobić tam małego stawu. Naprawdę małego, niecałe dwa metry średnicy. Z liliami wodnymi i wierzbami. -

W porządku.

- Nie. - Przesunął ręką po jej plecach. - Co ty o tym sądzisz? Chciałabyś mieć staw? To twój dom, Eve. Przyjrzała się uważnie temu miejscu i pomyślała, że wygląda ładnie w obecnym kształcie. Nie było jej tak łatwo, jak jemu, wyobrazić sobie mały

staw z liliami wodnymi. -

Z tymi dziwnymi rybami?

-

Masz na myśli karpie? Owszem.

- Przyprawiają mnie o gęsią skórkę, ale są intrygujące. - Spojrzała na niego. - Więcej czasu spędzasz teraz w domu niż dawniej. I nie podróżujesz tak dużo, jak kiedyś. Prawdopodobnie łatwiej byłoby ci załatwiać niektóre sprawy na miejscu, gdziekolwiek to jest, ale nie wyjeżdżasz, chyba że koniecznie musisz. - Mam teraz wi ęcej powodów, żeby siedzieć w domu, niż dawniej. I cieszę się z tego. Codziennie się z tego cieszę.

- Odmieniłam twoje życie. - Spojrzała na brzoskwinię, którą wspólnie jedli. A ty odmieniłeś moje. Cieszę się z tego. - Znów spojrzała mu prosto w oczy. Codziennie się z tego cieszę. Chciałabym mieć mały staw i może ławeczkę, na której siadalibyśmy, żeby się przyglądać osobliwym, ale intrygującym rybom. -

Bardzo mi to odpowiada.

Objęła go za szyj ę i dotknęła policzkiem jego policzka. Miłość znajdzie drogę, pomyślała. - Nie kierowałam się logiką mruknęła. - Nawet kiedy powiedziałam sobie, że to niestosowne, niemożliwe.

Nie mogłam. Wszystko we mnie potrzebowało cię jak powietrza. Bez względu na to, co sobie mówiłam, musiałam oddychać. Już wcześniej byłam kochana. Webster uważał, że mnie kocha,chociaż tego nie widziałam, nie umiałam odwzajemnić jego uczucia. Na swój sposób kocham Mavis i Feeneya. Miałam w sobie dość miłości, by ich nią obdzielić. Kiedy się teraz oglądam za siebie, żeby zobaczyć, kim byłam, cieszę się, że to zrobiłam. Zamknęła oczy i przyciągnęła go do siebie. Jak powietrze. - Ale zanim poznałam ciebie, nie wiedziałam, jak dużo jest tej miłości,

czym ona może być. Kim ja mogę być. - Przed tobą nie było nikogo, z kim chciałbym spacerować. Nikogo, z kim chciałbym siedzieć obok małego stawu. - Nikogo - powtórzyła za nim Eve, odsuwając się nieco, żeby na niego spojrzeć. Pocałował ją delikatnie, by mogli oboje rozkoszować się tym pocałunkiem, tą chwilą. Tą czułością. Słodką jak brzoskwinia, która wypadła jej z ręki, kiedy położyli się na ziemi, i cichą, jak powietrze wypełnione zapachem dojrzałych owoców, letnich kwiatów, zielonej trawy.

Eve położyła dłoń na jego policzku, przesunęła ją do mocnego podbródka. Jego twarz, pomyślała, tak jej droga. Każde spojrzenie, każdy uśmiech, każde zmarszczenie brwi. Kiedy zobaczyła go po raz pierwszy, coś w niej drgnęło. I wszystko, co zamknęła głęboko, być może, żeby czekało na tę chwilę, zaczęło walczyć, aby się uwolnić. Czuła miłość i szczęście. Oddała mu swoje serce i swoje ciało, poruszając się z nim tak elegancko, jak w walcu. Nie była dziś wojowniczką, pomyślał, tylko kobietą. Z kwiatem we włosach, z miłością w oczach. Ta kobieta podniecała go i fascynowała.

- A grha. - Przesuwał ustami po jej twarzy, a słowa, które wypowiadał po irlandzku, płynęły prosto z jego serca. Głupie czułe słowa, których nie rozumiała, ale których znaczenia się domyślała. - Tak - powiedziała, kiedy ich usta znów się spotkały. - Tak. A ty jesteś mój. Zdjęła mu marynarkę, rozluźniła krawat. - Zawsze tyle ubrań - szepnęła z uśmiechem. On też zdjął jej marynarkę, odpiął broń. -

Zawsze uzbrojona.

- Rozbrój mnie. - W geście poddania uniosła ręce nad głowę. Przyglądał się Eve, odkładając jej broń, zdejmując jej koszulę przez głowę, aż wieczorne słońce oświetliło jej nagie ciało. Przyglądał się jej, kiedy przesuwał dłońmi po jej ramionach, kiedy objął jej jędrne piersi. Westchnęła, przepełniona szczęściem, a jej powieki stały się ciężkie. Roarke pochylił się, żeby się rozkoszować smakiem jej skóry. Podniecił ją, aż zaczęła jęczeć, kiedy pieścił językiem jej piersi. Poczuła, jak zręcznymi palcami rozpina

jej pasek i zaczęła szybciej oddychać, czując ich dotyk, oczekując więcej. Obnażył ją powoli, posługując się tymi zręcznymi palcami, ustami, językiem, by pieścić jej zmysły. Ciałem Eve wstrząsały dreszcze, jeden za drugim. Nic nie widząc, oszołomiona, znów odnalazła jego usta. Tak jak on starając się nie spieszyć, rozebrała go. I zaczęła się rozkoszować jego smakiem. Zawładnęła nim, pomyślał. Zawsze jej się to udawało. Sprawiała, że jednocześnie czuł się słaby jak niemowlę i silny jak bóg. I bardziej męski, niż kiedyś wydawało mu się to możliwe. Przy niej czuł coś więcej niż

fizyczne pożądanie, niż gwałtowne bicie serca i szybkie krążenie krwi w żyłach. Miłość była darem, którym się dzielili. Kiedy wniknął w nią, ten dar był słodki, czuły. Znów położyła mu dłoń na policzku. Znów widział, jak miłość przepełnia jej spojrzenie. Patrzył, aż sam też w nich utonął. Przez jakiś czas leżała bez słowa, gładząc go po włosach, zadowolona, że przygniótł ją ciężarem swego ciała. - To był naprawdę bardzo miły spacer - powiedziała w końcu. -

Spacer to dobra, zdrowa gimnastyka.

Roześmiała się. - Czuję się teraz bardzo zdrowo. I jestem głodna. - Ja też. - Roarke odsunął się i uśmiechnął do niej. - Wyglądasz zdrowo, moja najdroższa Eve, naga w promieniach słońca. - Gdybyś parę godzin temu powiedział, że będę leżała nago w promieniach słońca, uznałabym, że pleciesz bzdury. Ale minęła mi złość, więc przypuszczam, że poszło mi to na zdrowie. Usiadła i sięgnęła po koszulę, a potem zrobiła wielkie oczy, kiedy dotknęła

ręką przewodu przyklejonego między piersiami. -

Zapomniałam o dyktafonie.

- Cóż, możemy mieć tylko nadzieję, że był wyłączony. W przeciwnym razie dostarczyliśmy Feeneyowi i McNabowi trochę nieplanowanej rozrywki. - Jest wyłączony... Wyłączyłam go w pubie. Ale, Jezu, nie powinnam zapominać, że go mam. - Byłaś zajęta spacerem - powiedział, kiedy włożyła koszulę przez głowę. - Bardzo dobrze, że nie poprosiłam o pączki z cynamonem, gdy ze mną

spacerowałeś. Kiedy się ubrali, wziął ją za rękę, tak jak przedtem. - Przypuszczam, że na kolację chętnie zjesz pizzę. - Tak będzie najprościej. Muszę trochę poszperać, sprawdzić, co udało się ustalić Peabody. No i nie dostałam jeszcze od ciebie informacji na temat finansów. -

Dojdziemy do tego.

-

Jakiś problem?

Ruszyli z powrotem przez ogród.

- Nie byłoby ich, gdybyś trochę się ugięła i pozwoliła mi zrobić to po mojemu. Dotarłem do tego, co nie jest ukryte, lecz nie mogę sięgnąć głębiej, bo mam związane ręce, Eve. - Ale jeśli użyjesz niezarejestrowanego sprzętu, nie będę mogła wykorzystać tych informacji. - Byłoby prościej, gdybym pracował na niezarejestrowanym sprzęcie. - Nie wiedziałam, że potrafisz robić tylko to, co proste. Zatrzymał się i rzucił jej spojrzenie z ukosa.

- Doskonale wiem, że próbujesz mi wejść na ambicję, i udało ci się. Potrafię to zrobić, nawet bez niezarejestrowanego sprzętu. Znam wiele różnych sposobów. Chociaż jeśli ograniczę się do twoich metod, może to zająć tygodnie. Myślę, że mogłabyś mi zaufać, iż będę wiedział, o ile mogę przekroczyć granicę, by uzyskane informacje nadawały się do wykorzystania. W przeciwnym razie powinnaś sama się tym zająć. Zrobiła minę za jego plecami, kiedy otwierał drzwi. Wiedziała, że to dziecinne, ale poczuła się lepiej. -

Jeśli zdobędę dowód, że Renee ma

tajne konta, a także Garnet albo Bix, będę mogła pozwolić Websterowi, żeby ujawnił to Biuru Spraw Wewn ętrznych. On też ma związane ręce. - W takim razie rozwiąż nam ręce, do cholery. - Nie musisz się zaraz tak wściekać z tego powodu - powiedziała, kiedy obydwoje minęli Summerseta i zaczęli wchodzić na górę. - Nie jestem gliną - przypomniał jej Roarke. -

Powiadom media.

-

Zwracam ci uwagę, pani porucznik,

że nie jestem gliną - powtórzył. -To irytujące, bo mnie prosisz o cud, a zarazem nie wolno mi przekroczyć wyznaczonej przez ciebie granicy. Tym razem to Eve dała upust swojej frustracji i nerwom. - Wiesz, że wiele razy ją przesuwałam. -

Więc przesuń ją jeszcze trochę.

- Za każdym razem, kiedy to robię, boję się, że nie będę pamiętała, jak daleko ją przesunęłam. - Nigdy nie zapomnisz, chyba że dotknęłaby cię amnezja. Poza tym ja

wiem, gdzie przebiega ta linia. Mogę się z tym nie zgadzać, ale wiem, gdzie ją wyznaczyłaś, i jak bardzo możesz ją przesunąć w przeświadczeniu, że postępujesz słusznie. Powinnaś to samo wiedzieć o mnie. Otworzyła usta, gotowa trochę ustąpić, ale zaraz je zamknęła. - Wiem - uświadomiła sobie. - Chyba wiem. To wszystko przez tę... sprawę. Gdybym miała dane, mogłabym je oficjalnie przekazać Websterowi. Gdyby Biuro Spraw Wewnętrznych mogło oficjalnie wszcząć śledztwo, znaleźliby te przeklęte dane. Próbuję znaleźć jakieś pośrednie rozwiązanie, a słyszę, że nie

możesz tego zrobić tak, jak tego chcę. Nie rozumiem, dlaczego, ale... - Mogę to zrobić, do jasnej cholery. Spojrzał na nią, jakby go znieważyła. Nie mężczyznę, tylko geniusza komputerowego. - Ale to zajmie więcej czasu... Znacznie więcej czasu. - Uniósł brwi i odezwał się przymilnie. - Chcesz, żebym ci przedstawił wszystkie przyczyny techniczne, przeszkody, zabezpieczenia i tak dalej? - Skądże znowu. I tak tego nie zrozumiem. Lecz skoro twierdzisz, że nie możesz tego zrobić w taki sposób w rozsądnym czasie, to znaczy, że tak jest. Na mój sposób - poprawiła się. - Więc

zrób to po swojemu. Znaczy się, nie do końca po swojemu. Nie na niezarejestrowanym sprzęcie, Roarke. - Rozumiem. Postaram się jak najmniej przekroczyć wytyczone przez ciebie granice. Zgoda? -

Zgoda.

Patrzył na nią, kołysząc się na piętach. -

Krótko się sprzeciwiałaś.

- Prawdopodobnie dlatego, że wciąż jestem nieco otumaniona seksem. - Chyba masz rację. Bierz się do szukania tego, co ci potrzebne. Ja

przyniosę pizzę. Najpierw podeszła do tablicy, okrążyła ją i przyjrzała się jej uważnie. Zmieniła rozmieszczenie niektórych zdjęć, przechyliła głowę i myślała przez chwilę. - Muszę wyjść - powiedziała do Roarke'a, kiedy wrócił z pizzą. Podeszła do niego, by wziąć kawałek. -

Auuu. Gorąca.

Pokręcił głową, kiedy Eve przekładała pizzę z ręki do ręki. - Spróbuj tego - zaproponował, podając jej talerz. - Dokąd jedziemy?

- Nie my. Muszę porozmawiać z policjantką z oddziału Renee. Minimalne prawdopodobieństwo, że jest w to wplątana. Renee nie pracuje z kobietami. Zastrasza je albo eliminuje. -

Ciebie nie udało jej się zastraszyć.

- Taak, i to ją wkurza. Czeka ją jeszcze większe rozczarowanie, kiedy nie uda jej się mnie wyeliminować. Detektyw Lilah Strong - powiedziała mu Eve. Miałam pewne przeczucia, jak ją zobaczyłam pierwszy raz, kiedy weszłam do sali oddziału Renee, i chcę zrobić to, co mi podpowiada instynkt. Dlatego ta rozmowa musi się odbyć w cztery oczy.

- Możesz poprosić Peabody, żeby ci towarzyszyła. - Byłoby to zbyt oficjalne. Nie chcę jej nastraszyć, głównie dlatego, że nic bym nie wskórała. Chyba że włożyłabym w to wiele wysiłku. Muszę jej dać wybór. A ty będziesz mógł spokojnie popracować, uciekając się do swoich metod, bo nie będę ci zawracała głowy. -

Masz rację. Włącz dyktafon.

- Tak. Wszystko będzie się nagrywać. Jest jeszcze zielona - powiedziała Eve. Ale po sześciu miesiącach pracy, jeśli dobra z niej policjantka, powinna wiedzieć albo czuć, że coś jest nie tak. Zamierzam dać jej okazję i powód, by o

tym porozmawiała. -

A jeśli nie skorzysta z tej okazji?

- To stracę trochę czasu. Ale przeczucie mi mówi, że się nie zawiodę. - W takim razie będzie najlepiej, jeśli zrobisz to, co ci podpowiada przeczucie. Bylebyś do mnie wróciła, pomyślał. - Zajmie mi to najwyżej parę godzin zapewniła. Pocałowała go szybko i zanim wyszła, zobaczył, że jego policjantka już myśli, jak to rozegrać. Stał przez chwilę, patrząc na pizzę,

której nie zjadła, i bawiąc się guzikiem, który zawsze nosił w kieszeni. Zaufanie, przypomniał sobie, działa w obie strony. Więc zaufa Eve, że będzie wiedziała, jak to rozegrać. A on zrobi po swojemu to, do czego się zobowiązał. * Po przejechaniu niespełna pięciu przecznic Eve zorientowała się, że siedzą jej na ogonie. Jasne, że byli trochę niedbali, a ona miała przewagę, dysponując doskonałym systemem kamer, w który Roarke wyposażył samochód specjalnie dla niej zaprojektowany.

Śledzili ją z dwóch samochodów na zmianę, kierowcy pilnowali się, żeby dzieliły ich dwa pojazdy. Wyciągnęła z tego dwa wnioski: po pierwsze, wystarczająco zaniepokoiła - albo tylko wkurzyła - Renee, by ta zleciła śledzenie jej dwóm osobom. A po drugie, Renee nie zaniepokoiła się ani nie wkurzyła na tyle, by zlecić śledzenie jej komuś, kto się lepiej na tym znał. Eve włączyła swój rekorder. - Siedzą mi na ogonie. Są w dwóch samochodach, zmieniają się. Oba wozy służbowe... Na rany Chrystusa, uważają mnie za kretynkę? Naprawdę to było jak obelga.

Podała marki, modele, numery rejestracyjne, a potem poleciła swoim kamerom, żeby zrobiły zbliżenie na oba wozy, zanim poprosiła o standardowe sprawdzenie. Samochód, który teraz jechał dwie przecznice za nią, został przydzielony detektywowi Freemanowi. Wozu, który ją mijał, by okrążyć kwartał i znów znaleźć się za nią, używał detektyw Ivan Manford. - Dopiszemy cię do listy, Ivanie. A teraz się zabawimy. Skręciła w Piątą, ruszając do centrum i specjalnie wpakowała się w mały, uliczny korek. Parę razy udała, że

spróbuje lawirować, i widziała, jak Freeman ją mija. Starannie wybrawszy moment, wcisnęła się między taksówkę i lśniącą limuzynę, przyspieszyła i przejechała przez skrzyżowanie, kiedy światło zmieniło się już na czerwone. Wiedziała, że Manford przekaże ją Freemanowi, do czasu aż znów będzie mógł zająć swoją pozycję. Ale to będzie trudne, bo Freeman skręcił na zachód. Eve włączyła pionowe wznoszenie, przemknęła nad pasem jezdni i przy wtórze klaksonów pognała na wschód, a następnie wykonała „żabi skok". Zajechała drogę toczącemu się samochodowi dostawczemu, którego kierowca pokazał jej środkowy palec.

Właściwie nie mogła mieć do niego pretensji. Pognała Lexington w kierunku centrum, dodała gazu, delektując się szybkością, od czasu do czasu wznosiła się pionowo, aż znów skręciła na zachód, przedzierając się przez miasto. - Kręcicie się teraz w kółko - mruknęła i chociaż wolała parkować na ulicy, zdecydowała się na drogi garaż dwie przecznice od domu, w którym mieszkała detektyw Strong. Wcisnęła swój wóz między dwa spore auta terenowe i włączyła alarm. Renee, pomyślała, idąc spacerkiem w

ciepłą, letnią noc, będzie bardzo niezadowolona. Zobaczyła, że w tej dzielnicy, zamieszkałej przez robotników, wielu mieszkańców też się przechadza albo siedzi przy małych stolikach wystawionych na chodnik przed malutkimi kafejkami albo barami kanapkowymi. Jezdnią sunął sznur samochodów, zmierzających gdzieś dalej. Niektóre sklepy były otwarte, ich właściciele mieli nadzieję, że skłonią do zakupów ludzi zbyt zajętych zarabianiem na życie, by wydawać pensje w ciągu dnia. Eve weszła do budynku, w którym

mieszkała Lilah Strong, za roznosicielem chińskich dań, nim zamknęły się za nim drzwi. Skręcił na drugie piętro, ale zapach kurczaka gon-gbao towarzyszył Eve, kiedy wspinała się na trzecią kondygnację. Zza drzwi do mieszkania Strong dobiegały odgłosy pościgu samochodowego. Ogląda jakiś film, doszła do wniosku. Już się położyła, włączyła alarm. Eve uniosła wzrok i dostrzegła ciemne oko minikamery. Czyli Strong dba o bezpieczeństwo, co zdaniem Eve świadczyło, że ta kobieta ma dość oleju w głowie. Teraz, jak przypuszczała, przekona się,

jaką policjantką jest Lilah Strong. Zapukała do drzwi.

Rozdział 14 Usłyszała ,jap-jap-jap", jakby jazgot małego psa, potem zgrzyt zasuwki i szczęk otwieranych zamków. Mężczyzna, który otworzył drzwi, wyglądał jak zawodnik Arena Ball -miał potężne bary, mocne nogi i bicepsy murarza. Uśmiechnął się do niej uprzejmie, blokując wejście.

-

Witam. Słucham panią?

- Szukam detektyw Strong. - Spojrzała na kudłatą kulkę z ostrymi ząbkami, tańczącą u jego stóp. - Porucznik Dallas z nowojorskiej policji. - Nie gryzie - powiedział. - Chce tylko, żeby wszyscy myśleli, że jest bardzo groźna. - Pochylił się, wziął suczkę na ręce i zaczął ją uciszać. Lilah! Gliniarz do ciebie. - Tak? Jaki gliniarz? - Wyjrzała zza rosłego mężczyzny i ze zdziwieniem uniosła brwi. - Porucznik Dallas. -

Pani detektyw, czy mogę wejść?

- Ależ naturalnie... - Wyraźnie zaskoczona, Lilah Strong rozejrzała się po pokoju, tak jak się to robi, kiedy przychodzi niespodziewany gość i chcemy sobie przypomnieć, czy w mieszkaniu panuje wielki bałagan. W tym przypadku w prosto, ale wygodnie umeblowanym pokoju dziennym był minimalny nieład. - Tic, to porucznik Dallas z wydziału zabójstw komendy głównej. Tic Wendall. Tic wyciągnął dłoń wielkości półmiska, ale ujął jej rękę delikatnie, co przywiodło Eve na myśl Leonarda, męża jej przyjaciółki, Mavis. Wielcy faceci o

gołębim sercu. -

Miło mi panią poznać.

- Mnie również. Przepraszam, że niepokoję panią w domu, detektyw Strong, ale chciałabym zamienić z panią kilka słów. - Może zostawię panie same i wyjdę z Roszpunką na spacer? - odezwał się Tic. Na dźwięk słowa „spacer" suczka zaczęła się wiercić, starając się polizać swojego pana po twarzy. Postawił Roszpunkę na podłodze. -

Przynieś smycz, mała.

Usłyszawszy polecenie, suczka pobiegła, nie posiadając się z radości. -

Dziękuję, Tic.

- Nie ma sprawy. - Z pudełka koło drzwi wziął torebkę na psie kupki, a kiedy Roszpunką wróciła, trzymając w małych ząbkach jaskraworóżową smycz, przypiął ją do obróżki. - Niedługo wrócimy - powiedział do Lilah i pocałował ją tak, że Eve domyśliła się, że są razem wystarczająco długo, by nie odczuwać skrępowania. Zaczekała, aż zamknęły się za nim drzwi.

- Macie suczkę, wabiącą się Roszpunką, wielkości dobrze wykarmionego szczura? - Należy do Tica. Nazwał ją Roszpunką, bo ma długą sierść. Zabiera ją ze sobą wszędzie, nawet do pracy. -

A czym się zajmuje?

- Jest prawnikiem... Specjalistą od prawa podatkowego. -

Myślałam, że gra na Arena Ball.

- Ticowi brak instynktu zabójcy. To najsłodszy facet, jakiego spotkałam w życiu. Ale przypuszczam, że nie przyszła tu pani, żeby rozmawiać o moim

partnerze. -

Nie. Możemy usiąść?

- Jasne. - Strong wyłączyła ekran i wskazała fotel. - Tic sam robi piwo w domu - powiedziała, wskazując butelki na stoliku kawowym. - Napije się pani? - Nie odmówię - powiedziała Eve, wiedząc, że wspólne picie słabego alkoholu będzie świadczyło, że wizyta nie jest oficjalna. Usiadła i wzięła butelkę, którą podała jej Lilah Strong. Pociągnęła łyk. -

Dobre. Łagodne.

- Ma do tego dryg. - Jej rozmówczyni usiadła na kanapie, ale nadal była spięta. - O co chodzi, pani porucznik? - Wie pani, że prowadzę dochodzenie w sprawie zabójstwa mężczyzny, który był związany z waszym oddziałem. -

To ż adna tajemnica.

- Czy kiedykolwiek spotkała pani Keenera? -

Nigdy nie miałam tej przyjemności.

- Czy inni pracownicy wydziału dali mu spokój, bo był kapusiem szefowej? -

Być może. - Strong napiła się piwa. -

Ja osobiście nigdy nie miałam powodu, żeby go gnębić. - Siedzi pani teraz głównie za biurkiem. Jej twarz pozostała całkowicie obojętna. -

To ż aden wstyd.

- Owszem. Ale jest pani policjantką, która pracowała w terenie, i miała pani spore osiągnięcia. Dlatego zastanawia mnie, dlaczego pani porucznik Oberman każe pani pisać raporty. -

Musi pani ją zapytać.

-

Pytam panią.

Detektyw Strong pokręciła głową. - Jeśli sądzi pani, że będę jęczała i narzekała na swoją przełożoną, to się pani rozczaruje. Nie jest tajemnicą, że pani i Oberman starłyście się ostro. Chce pani, żebym na nią nagadała? To nie w moim stylu. - Nie podoba się pani, jak ona kieruje oddziałem. Nie musi pani nic mówić. Eve od niechcenia poruszyła ręką, w której trzymała butelkę. - To widać. Nie podoba się pani siedzenie za biurkiem, kiedy doskonale pani wie, że więcej dobrego zrobiłaby pani, pracując w terenie. Uważa pani, że te garnitury i krawaty, lśniące buty to głupota. A

narzucany przez szefową styl zachowania uniemożliwia partnerstwo, zabija osobowość. Nie podobają się pani te spotkania za zamkniętymi drzwiami ani codzienna rewia mody, ani to, że Oberman zachowuje się jak dyrektor naczelny, a nie gliniarz. To nie oddział, tylko jej udzielne księstwo... I kolejny krok do uzyskania kapitańskich belek. Kiedy Strong nic nie powiedziała, Eve skinęła głową i rozsiadła się wygodnie w fotelu. - Wiem jeszcze coś. Gdyby jakiś gliniarz powiedział coś takiego o mnie w obecności moich ludzi, żaden z nich

nie zbyłby tego milczeniem. Strong wzruszyła ramionami. - Założę się, że w mieście jest mnóstwo ludzi, którzy nie zachwycają się zbytnio swoimi szefami. - Tu nie chodzi o zachwyt, tylko o szacunek, a pani jej nie szanuje. Okazywanie szacunku - wyjaśniła Eve to nie to samo, co jego odczuwanie. Oberman wie, że jej pani nie szanuje. To jeden z powodów, dlaczego pogorszyły się oceny pani pracy, odkąd przyszła pani do jej oddziału. Na twarzy Lilah pojawiły się pierwsze oznaki gniewu.

- Skąd pani wie o ocenach mojej pracy? - Wiem wiele rzeczy. Wiem, że Oberman nie jest jedynie kiepską policjantką. Wiem, że jest nieuczciwa. Strong pokręciła głową i utkwiła wściekłe spojrzenie gdzieś w odległy punkt. - Intuicja powiedziała pani to samo ciągnęła Eve. - Jest pani zbyt dobra, żeby tego nie wyczuć. Zbyt dobra, żeby się nie zastanawiać, dlaczego w tak licznych przypadkach waga towaru okazuje się niższa od szacowanej. -

Gdyby były jakieś wątpliwości co do

wagi, ktoś by się tym zainteresował. - Nie, jeśli ma kogoś, kto wszystko tuszuje w magazynie, w księgowości. Ma pani doświadczenie, kontakty... I to cenne. A kto dostaje najpoważniejsze sprawy? Bix? Garnet? Marcell? Manford? Manford i Freeman próbowali mnie śledzić, kiedy jechałam tu dziś wieczorem. Strong spojrzała na Eve. - Jestem od nich lepsza - zapewniła ją Eve. - Nie ma powodów do obaw. Próbowali, ponieważ dziś Oberman w końcu zrozumiała, że nie zamierzam iść z nią na żadne układy. Nie udało jej się skłonić mnie do zrezygnowania z tego

śledztwa, musi więc teraz pomyśleć o tym, jak nie stracić kontroli nad sytuacją, musi wiedzieć, do czego zmierzam i dlaczego. Eve wyciągnęła swojego palmtopa, otworzyła plik i podała urządzenie swojej rozmówczyni. - Oto ofiara, której okoliczności śmierci próbuję wyjaśnić. Lilah przyjrzała się uważnie zdjęciu z miejsca przestępstwa. -

Kiepsko skończył.

- To robota Bixa, działającego na polecenie Oberman. Oddala Eve

palmtopa, wstała i odeszła kilka kroków. -

Jasna cholera. Jasna cholera!

- Nie mam co do tego wątpliwości. Mam świadka, który słyszał, jak Oberman informowała o tym Garneta, jak rozmawiali o interesach, o brudnych pieniądzach. - Kurde, kurde, kurde. - Lilah oparła dłonie na wąskim blacie, oddzielającym pokój od aneksu kuchennego. - Budowała swoją organizację przez lata. - Eve też wstała. -Wykorzystując nazwisko ojca, seks, przekupstwo, groźby, podstęp... Wszystko, co było

konieczne. Łącznie z zabijaniem gliniarzy. Słysząc te słowa, Lilah zbladła. - Nie własnoręcznie... Nie wiem, czy ma dość odwagi,by to zrobić. Zdaje się, że jej głównym narzędziem jest Bix. Ale ma też innych. Marcell i Freeman zastawili pułapkę na byłego partnera Marcela, detektywa Harolda Strumba. Chcę udowodnić, że jest również odpowiedzialna za śmierć detektyw Gail Devin, która zginęła niedługo po przyjściu Oberman. Akta Devin, jej styl pracy bardzo przypominają pani historię. Jeśli nie uda jej się pozbyć gliniarzy, którzy są dla niej bezużyteczni

albo stają się zbyt dociekliwi, eliminuje ich. - Nie może pani tego udowodnić. Lilah z trudem przełknęła ślinę. - W przeciwnym razie już by siedziała za kratkami. - Udowodnię to, może pani być pewna. Nie trzyma pani jej strony, detektyw Strong. Nie mylę się co do tego. Wasz oddział liczy sobie dwanaście osób. Wiem albo jestem prawie pewna, że siedem z nich, czyli Garnet, Bix, Freeman, Marcell, Palmer, Manford i Armand, bierze łapówki - i nie tylko -razem z Oberman. Panią umieściłam po drugiej stronie. Co z

pozostałą czwórką? - Chce pani, żebym kablowała na swoich kolegów, swoją szefową? - Ilu jeszcze gliniarzy musi zginąć, zanim ktoś zacznie mówić i ją zdemaskuje? - W głosie Eve słychać było wściekłość, której nie mogła dłużej tłumić. - Wie pani, że Oberman jest nieuczciwa, Lilah. Zdenerwowała się pani, kiedy to powiedziałam, ale nie była pani zdziwiona. - Niczego nie mogę udowodnić. Nie, nie podoba mi się sposób, w jaki kieruje oddziałem. Nie podoba mi się wiele rzeczy. Ale ciężko pracowałam, żeby dostać się do komendy głównej. I chcę

tam dalej pracować. Za sześć miesięcy poproszę o przeniesienie do innego oddziału. Gdybym zrobiła to teraz, wyglądałoby to, jakbym nie nadawała się do tej pracy. - Lilah wzięła swoje piwo, przytknęła zimną butelkę do czoła, jakby chciała się ochłodzić. -Chcę pracować. Muszę wrócić do pracy w terenie, żeby mieć powód, by rano podnieść się z łóżka. Wystawia mi kiepskie oceny, ale przetrwam to. Mogę siedzieć za biurkiem przez rok, jeśli będę wiedziała, że później znów zacznę robić to, do czego zostałam wyszkolona. Kto będzie chciał ze mną pracować, pani porucznik? Kto mi zaufa, jeśli zwrócę się przeciwko swoim?

- Rozumiem. Dziękuję za poświęcony mi czas. - Tylko tyle? - zapytała Lilah. Przychodzi pani tutaj, mówi mi to wszystko i dziękuje za poświęcony czas? - Nie zamierzam nakłaniać pani do czegoś, do czego nie jest pani przekonana. Przyszłam tutaj, kierując się instynktem. Jeśli się myliłam i coś, co tu powiedziałam, dotrze do Oberman, będę wiedziała, kto jej powtórzył. Poza tym nic do pani nie mam. Mogę się nie zgadzać z pani stanowiskiem, pani detektyw, ale je rozumiem. Niczego nie mogę pani obiecać. Nie mogę

powiedzieć, że jeśli mi pani pomoże, pani życie będzie usłane różami, kiedy położymy temu kres. Nie mogę obiecać, że inni gliniarze będą panią klepali po ramieniu. -

Mam to w nosie.

- Nieprawda. Wszystkim nam na tym zależy. Bo jeśli nie możemy liczyć na siebie nawzajem, to znaczy, że nie możemy liczyć na nic ani na nikogo. I już to samo czyni z Oberman kogoś najgorszego z najgorszych. Dziękuję za piwo. -

Asserton nie jest w to wplątany.

Eve zatrzymała się przy drzwiach i

odwróciła. -

Dlaczego?

- Na ogół zleca mu gówniane sprawy, chociaż lepsze od tych, jakie daje mnie. Każe mu często chodzić do szkół w ramach dbałości o wizerunek policji. Jest gliniarzem, którego żywiołem jest praca w terenie. Jakoś stara się wytrwać. Jego żona kilka miesięcy temu urodziła dziecko. Zadania, jakie otrzymuje, godziny pracy są mu nawet teraz na rękę. Ale zaczyna go nosić. Wiem, że rozważa odejście z oddziału i z wydziału do walki z przestępczością narkotykową. Potajemnie przynosi zdjęcia dzieciaka, żeby się pochwalić.

Szczerze nienawidzi Oberman. -

Rozumiem.

- Jeśli Manford jest w to umoczony, to Tulis też. - Lilah westchnęła i przycisnęła palce do skroni. - Są właściwie nierozłączni. Tulis lubi się handryczyć z ulicznymi prostytutkami, domagając się od nich darmowych usług. Próbował mnie obmacywać w pokoju socjalnym. - Jak długo będzie potrafił trzymać ręce przy sobie? - spytała Eve. Na ustach Lilah pojawił się lekki uśmiech, ale szybko zgasł.

- Dałam mu po pysku i natychmiast poinformowałam o wszystkim Oberman. Skończyło się na tym, że Manford przysiągł, że też tam był, Tulis nawet mnie nie tknął, tylko opowiadał świńskie dowcipy, a ja przesadnie zareagowałam. -

Czyli z Tulisem byłoby ośmiu.

- Brinker stara się dotrwać, aż będzie miał dwadzieścia lat stażu. Chce się zatrudnić jako prywatny ochroniarz, żeby móc dalej się obijać w robocie. Przypuszczam, że dla niego działalność Oberman wymaga zbyt wielkiego wysiłku. Sloan się nie wychyla i trzyma język za zębami. Woli pracować za

biurkiem. W zeszłym roku została dość poważnie poturbowana podczas szarpaniny z dwójką dilerów. Szczerze mówiąc, pani porucznik, Sloan straciła serce do pracy w terenie. -

Zdarza się - powiedziała Eve.

- Może coś wie albo podejrzewa, ale nie sądzę, żeby była w to zaangażowana. Wydaje mi się, że Oberman nie ma do niej zaufania. -

Dobrze wiedzieć.

Lilah usiadła i potarła twarz dłońmi. - Ma jednorazowy aparat. Kiedyś otworzyłam drzwi i wsunęłam głowę do

środka, nie czekając, aż powie „proszę", i zobaczyłam, jak z niego korzysta. Opieprzyła mnie. Można by pomyśleć, że przyłapałam ją, jak uprawia seks z komendantem. - Opuściła ręce. Przypuszczam, że ma tajną skrytkę w gabinecie. Ciekawe, pomyślała Eve, bo podejrzewała to samo. -

Dlaczego tak pani uważa?

- Przeważnie zamyka swój gabinet, jakby to był fort. Tamtego dnia udało mi się wsunąć głowę, tylko dlatego że Garnet dopiero co wyszedł i jeszcze nie zamknęła drzwi na klucz. Bo drzwi są na ogół zamknięte na klucz, a żaluzje

zawsze spuszczone. Zawsze. I wydaje mi się, że umieściła kamery i pluskwy w pokoju oddziału. Żaluzje opuszczone, żeby nikt jej nie widział, pomyślała Eve, ale chce wszystko wiedzieć o swoich ludziach. - Zaraz na początku, jak się przeniosłam - powiedziała jej Lilah udało mi się zdobyć parę pierwszorzędnych informacji. Ale zanim zdążyłam je wykorzystać, przydzieliła mi jakąś gównianą sprawę. W obu wypadkach, kiedy zameldowałam jej, że trafiłam na coś ciekawego, poleciła mi przekazać wszystko Garnetowi. Gdyby to się zdarzyło raz, można by zrozumieć.

Ale nie dwa razy. Tak samo było z Assertonem - dodała. - Zleciła mu jakieś bzdety, kiedy zwęszył większą sprawę. Jestem prawie pewna, że w pokoju socjalnym też ma pluskwy. Asserton pokazał mi tam zdjęcie swojego dziecka, zaraz po tym, jak się urodziło. Dziesięć minut później Oberman wezwała go do siebie, żeby mu przypomnieć o zakazie przynoszenia do pracy przedmiotów osobistych. - Czy Asserton zgodzi się ze mną porozmawiać? - Myślę, że tak. Ale... Wiem, że porozmawia ze mną. Czasami razem jemy drugie śniadanie. Jest jedyną osobą

w oddziale, z którą coś mnie łączy. - Musi pani mieć stuprocentową pewność, zanim się pani na to zdecyduje. Proszę nie rozmawiać z nim w sali oddziału ani w budynku komendy. I nie kontaktować się z nim telefonicznie ani pocztą elektroniczną. Tylko w cztery oczy, gdzieś, gdzie ma pani pewność, że nikt was nie usłyszy. - Już się pani domyśliła, że nie jest w to wplątany. Nie dałaby mi pani zielonego światła tylko na postawie tego, co usłyszała pani ode mnie. - Zamierzałam się zwrócić do niego, gdyby pani mi odmówiła. Ale potwierdziła pani to, co o nim myślę.

Proszę nie wierzyć w to, że Brinker obija się w pracy... Wciąż stanowi dla mnie zagadkę. Ludzie, którzy sprawiają wrażenie takich, którzy na nic nie zwracają uwagi, często bardzo pilnie wszystko obserwują. - Nie wyobrażam sobie ich, współpracujących ze sobą. - Może nie współpracują powiedziała Eve. - Ale służy w oddziale niemal tak długo, jak ona nim dowodzi. Nikt tyle nie wytrwał, jeżeli nie jest w to wmieszany albo Oberman nie wykorzystuje go w jakiś inny sposób. Sloan prawdopodobnie okaże się czysta, bo Oberman nie lubi pracować z

kobietami. Ale na razie damy sobie z nią spokój. Sloan porządnie oberwała, a mocne cięgi mogą nakłonić niektórych do współpracy. - Może mi pani powiedzieć, jak zaawansowane jest śledztwo? - Mam nadzieję, że dziś wieczorem, najpóźniej jutro uda mi się dotrzeć do mocno obciążających informacji, więc proszę się wstrzymać dwadzieścia cztery godziny, zanim porozmawia pani z Assertonem. - Tak, wolę zaczekać. To poważna sprawa. - Lilah z nieszczęśliwą miną przycisnęła rękę do brzucha. - A dopiero co urodziło mu się dziecko. Może da się

z tym zaczekać, aż zdobędzie pani te informacje wielkiej wagi. - Proszę robić to, co uzna pani za stosowne - powiedziała jej Eve. -Kiedy będę pewna, że mamy te istotne informacje, powiadomię Biuro Spraw Wewnętrznych. -

O, cholera.

- Będą chcieli z panią porozmawiać. Lilah zamknęła oczy i skinęła głową. - Od dziecka chciałam być policjantką. Mój brat... - Znów otworzyła oczy. Przypuszczam, że czytała pani moje akta, więc wszystko pani wie.

-Tak. - Marzyłam o tym i ciężko na to pracowałam. Chciałam coś zrobić... Żeby czyjaś matka nie miała złamanego serca, czyjaś siostra nie zadawała sobie w kółko pytania, czy mogła zrobić coś więcej, czy mogła temu zapobiec, czy mogła go uratować. Spojrzenie Lilah stało się twarde. Eve przypomniała sobie panią Ochi. - Za każdym razem, kiedy biorę swoją odznakę, zadaję sobie pytanie „dlaczego". Nawet jeśli o tym nie myślę, zawsze chodzi o odpowiedź na pytanie „dlaczego".

- To „dlaczego" w dużym stopniu sprawia, że stajemy się takimi gliniarzami, jakimi jesteśmy. - Być może. - Lilah wypuściła powietrze z płuc. - Nie po to wstąpiłam do policji, pani porucznik, żeby siedzieć na tyłku w oddziale pełnym nieuczciwych gliniarzy. - Wykorzystuje czyjąś matkę, czyjąś siostrę, czyjegoś brata za każdym razem, kiedy bierze towar, pieniądze, zawiera układ. Mogę panią zapewnić, detektyw Strong, że za każdym razem, kiedy bierze do ręki swoją odznakę, myśli, ile zdoła zgarnąć forsy. -

Jeśli mogę pomóc pani ją

zdemaskować, a razem z nią wszystkich pozostałych, zrobię to. - Proszę panią, żeby była pani moimi oczami i uszami. Proszę patrzeć i słuchać. - Eve wyciągnęła swoją wizytówkę. - Jeśli będzie pani potrzebowała lub chciała się ze mną skontaktować, proszę korzystać z aparatów jednorazowych albo publicznych. Lepiej nie ryzykować. Tutaj jest mój prywatny numer. - Pani porucznik? - odezwała się Lilah, kiedy Eve otworzyła drzwi. Wiedziałam, przynajmniej trochę. Przeczuwałam to, ale nic nie zrobiłam. -

Teraz pani robi - powiedziała Eve i

zamknęła za sobą drzwi. Zadowolona z rozmowy, wróciła do domu, klucząc i sprawdzając, czyją śledzą. Nikt za nią nie jechał, ale kiedy znalazła się koło bramy, zobaczyła, że ktoś na nią czeka. Samochód stał w poprzek ulicy, akurat na jej drodze, blokując wjazd. Nacisnęła na hamulec. Najpierw ogarnęła ją wściekłość, ale włączyła rekorder, patrząc, jak Garnet wysiada z wozu. Zobaczyła, że jest sam. Ale skorzystała z kamer w swoim samochodzie, żeby się

upewnić, czy nie nadjeżdża żaden pojazd, by odciąć jej drogę. Za nic nie pozwoli schwytać się w pułapkę przed bramą do własnego domu. Garnet chce kolejnej konfrontacji? przebiegło jej przez myśl. To może być ciekawe. Też wysiadła i zatrzasnęła drzwiczki za sobą. - Nie wejdziesz do mojego domu, Garnet. Dobrze ci radzę, wsiądź do wozu i wynoś się stąd. - Za kogo ty się uważasz, do jasnej cholery? Myślisz, że możesz przyjść do naszego oddziału i mną dyrygować?

Myślisz, że możesz nasłać na mnie Biuro Spraw Wewnętrznych? Czyli Webster pozwolił mu coś wyniuchać, pomyślała Eve. Żeby dolać oliwy do ognia, który już rozpaliła. - Zdaje się, że jestem od ciebie wyższa stopniem. - Powiedziała to chłodno, szykując się do obrony przed atakiem, spowodowanym nie tylko utratą opanowania, ale będącym efektem zażycia środków wspomagających, wpływających na refleks. - Jesteś nikim. Każdy może poślubić forsę i wykorzystać to, żeby awansować.

Jeszcze jedna dziwka z odznaką! - Ale i tak jestem od ciebie wyższa stopniem, Garnet. I ani się obejrzysz, jak te trzydzieści dni zamieni się w sześćdziesiąt. - Nie ma tu nikogo poza nami, dziwko. - Pchnął ją lekko. - Przekonasz się, że stopień nic nie znaczy. - Dotknij mnie jeszcze raz, Garnet. Wiedziała, że go teraz podpuszcza. Chciała tego. - Jeszcze raz tknij mnie palcem, a na dobre stracisz odznakę. 273

Jesteś pod wpływem używek. Znów grozisz wyższemu oficerowi i go atakujesz. Wsiadaj do samochodu i zmywaj się stąd, bo inaczej sama cię do niego zawlokę. - Pieprz się. - Uderzył ją wyprostowaną dłonią, na co mu pozwoliła. Obróciła się, kiedy doskoczył do niej z pięściami. Zdzieliła go pięścią w twarz. -

Sam się pieprz.

Cofnął się o krok, nie spodziewając się ciosu. Z rozciętej wargi zaczęła mu kapać krew.

- Odczep się ode mnie - ostrzegła go, ale natarł na nią. Pierwszy cios zsunął jej się z ramienia, lecz i tak poczuła ból w całej ręce. Zorientowała się jednak, że może pokonać Garneta w starciu jeden na jednego. Wprawdzie był potężniejszy i miał dłuższe ręce, ale trawiła go wściekłość, więc jego ruchom brakowało koordynacji. Zablokowała go i znów uderzyła mocno w twarz. -

Spieprzaj!

Usłyszała za sobą ryk silnika i wiedziała, że Roarke pruje podjazdem.

Pora kończyć, pomyślała, zanim ktoś poważnie oberwie. Właśnie wtedy dostrzegła, co zamierza jej przeciwnik. Odruchowo z całych sił kopnęła Garneta w ramię. Broń, którą wyciągnął, wypadła mu z dłoni i z brzękiem uderzyła o żelazną bramę. - Zupełnie ci odbiło - powiedziała, szczerze zdumiona. - Zupełnie ci odbiło. Natarł na nią, jakby chciał to udowodnić. Ale w tamtym momencie otworzyła się brama. Tak samo, jak Eve, Garnet usłyszał trzaśnięcie drzwiczek i szybkie kroki. -

Ja to załatwię - powiedziała Eve do

Roarke'a, kiedy się pochylił, żeby podnieść broń napastnika. Jego wzrok był równie zimny, co głos. - W takim razie lepiej rozpraw się z nim, zanim ja się do niego zabiorę. Garnet, z zakrwawioną twarzą, z podpuchniętym lewym okiem, spoglądał to na Eve, to na Roarke'a. - To jeszcze nie koniec. - Wrócił do wozu i szarpnięciem otworzył drzwiczki. - Zabiję cię, suko! - krzyknął, wsiadając i odjechał pełnym gazem. -

Pozwolisz mu odjechać?

- Na razie. - Eve poruszyła ramieniem, w które oberwała pięścią. -Chcę się przekonać, co zrobi. Z całą pewnością nie panuje nad sobą. Zamelduję o tym, zresztą i tak wszystko jest nagrane. Jeśli sprawy potoczą się po naszej myśli, zatrzymają go jutro, postawią zarzut napaści na policjanta, napaści z zamiarem pozbawienia życia. Uważam, że to wystarczy, by chciał iść na układ i zrzucić winę za wszystko na Renee. - Mogłaś z takim samym skutkiem kazać go zatrzymać teraz. - Roarke wręczył jej broń Garneta. - Wcale nie chcesz się układać. -

Masz rację. Chcę dopaść ich

wszystkich i być może do jutra zgromadzę dość dowodów, żeby to osiągnąć. - Poruszyła palcami i wzruszyła ramionami, patrząc na otarte kostki dłoni. - Ale zdzielenie go parę razy po gębie było całkiem miłe. Roarke uniósł twarz Eve i delikatnie dotknął palcem jej ust. -

Leci ci krew z wargi.

Wyłączyła rekorder. - Pozwoliłam, żeby raz mnie uderzył. Może się postarać o najlepszego obrońcę, ale ja mam nagranie, jak wymierza mi cios, atakuje mnie pierwszy, a potem wyciąga broń. Jest

jak szczur w pułapce bez wyjścia. - Wolałbym, żebyś nie wykorzystywała tak często swojej twarzy w charakterze narzędzia śledztwa. Bardzo ją lubię. Uśmiechnęła się, a potem skrzywiła, bo poczuła ból. - Powinieneś się już do tego przyzwyczaić. Tak czy owak, dziękuję, że pospieszyłeś mi z pomocą. Powinieneś chodzić w białym garniturze. Dobrzy faceci zawsze ubierają się na biało, prawda? -

Lepiej mi w czarnym.

-

Chodźmy do domu. Muszę złożyć

doniesienie na brutalnego gliniarza. I założę się, że to niezajestrowana broń. - Czyli jednak to był całkiem niezły dzień - podsumował Roarke. Okazało się, że jeszcze się nie skończył. * Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała Renee Oberman po niemającej końca kolacji, podczas której ojciec wygłosił kazanie, był widok Billa Garneta, chodzącego tam i z powrotem przed jej mieszkaniem. Wystarczył jeden rzut oka na jego twarz, żeby się domyślić, że szukał guza i go

znalazł, a teraz przyszedł z tym do niej. - Idź do domu, Bill, i przyłóż lód do twarzy. Kiedy wsunęła kartę do zamka, Garnet złapał ją za ramię. Wprawdzie spodziewała się tego, niemniej jednak nie zmniejszyło to jej irytacji, kiedy mu się wyrwała. - Nie jestem w nastroju do takich zabaw. - Mam w nosie to, w jakim jesteś nastroju. - Otworzył drzwi i wepchnął ją do środka. Obróciła się gwałtownie, wściekła,

zaszokowana. - Nigdy wi ęcej nie waż się mnie tknąć. - Posłuchaj mnie, Renee. Nie będę więcej robił tego, co mi każesz. Przez ciebie zostałem zawieszony. - Nie przeze mnie, tylko przez swoje zachowanie. Nie panujesz nad sobą, o czym świadczy to, jak zachowujesz się w tej chwili. Powiedziałam ci, że zajmę się twoim zawieszeniem. - W takim razie bierz się do roboty, do jasnej cholery. - Jego pokiereszowana twarz zrobiła się czerwona ze złości.

Renee uświadomiła sobie, że nie tylko stracił nad sobą panowanie. To było coś więcej. Spróbowała udawać, że go rozumie. - Robię wszystko, co mogę powiedziała ze znużeniem. - Na rany Chrystusa, osobiście spotkałam się z tą suką, żeby się za tobą wstawić. I dziś wieczorem musiałam się upokorzyć i prosić ojca o interwencję. -

Zrobi to?

- Jutro porozmawia z Whitneyem. Ale wiedziała, że ojciec nie będzie próbował wpłynąć na decyzję komendanta. Święty Oberman nie pozostawił jej cienia wątpliwości.

Odwróciła się i skierowała do kuchni. Z jednej szafki wyjęła butelkę whisky, z innej - dwie szklaneczki. Nalała do obu alkoholu na dwa palce. Ojciec jej nie poprze i zastanawiała się, dlaczego wciąż się łudziła nadzieją, że to zrobi. Ale to nie w stylu chodzącego ideału, komendanta Obermana. O, nie. Nie w stylu Obermana, ściśle trzymającego się przepisów. Lecz kiedy wróciła ze szklaneczkami, miała obojętną minę. Lepiej niech Garnet pozostanie w nieświadomości, kiedy jest w takim stanie. - Napij się i uspokój, do jasnej cholery.

- Nie zamierzam zgodzić się na zawieszenie i nie pozwolę się odsunąć od sprawy Giraldiego. Załatwię cię, Renee. - Rozumiem. A więc... Od kogo tak oberwałeś? Napił się whisky. -

Od tej pieprzonej suki.

Renee musiała odstawić whisky, bo ogarnęła ją taka wściekłość, że aż zadrżała jej ręka, w której trzymała szklaneczkę. - Czy to znaczy, że wdałeś się w bójkę z Dallas? Do jasnej cholery, czy to

znaczy, Garnet, że ją śledziłeś i zaatakowałeś? Znowu? - Zasłużyła sobie na to. Doszły mnie słuchy, że Biuro Spraw Wewn ętrznych węszy koło mnie. Ta dziwka ich nasłała. Oberwie więcej, niż oberwała ode mnie dziś wieczorem, zanim z nią skończę. Biuro Spraw Wewnętrznych - to był dla niej policzek i coś, co zagrażało jej interesom. Przeklęty Garnet. Przeklęta Dallas. - W imię Ojca i Syna! Otaczają mnie idioci. Kazałam Freemanowi i Manfordowi ją śledzić, a ona po pięciu minutach im się wymknęła. A potem ty

się na nią zaczaiłeś? Skąd, u diabła... Mało się nie udławiła z wściekłości. - Freeman ci powiedział. Wyciągnąłeś z Freemana, że wyszła z domu! Bill, coś ty zrobił, do diabła? Tylko mi nie mów, na rany Chrystusa, że do niej poszedłeś? - Wszyscy wiedzą, czemu zawdzięcza to, że zamieszkała w tym domu! - Kostki dłoni mu pobielały, kiedy zacisnął ją na szklaneczce i jednym haustem dopił whisky. - Poszedłem do jej domu i co z tego? Jej słowo przeciwko mojemu, a Freeman mnie poprze. Przysięgnie, że dziś wieczorem byłem z nim, daleko od tej cipy.

Wszystko wokół mnie się wali, pomyślała. Faceci. Przeklęci idioci. Lecz za nic nie pozwoli, by któryś z nich pozbawił ją tego, co jest jej, na co ciężko zapracowała. Co stworzyła. Co jest jej własnością. Znów się odwróciła, starając się opanować. I kiedy teraz wzięła ze stołu szklaneczkę, jej umysł stał się zimny jak lód. - W porządku. Załatwimy to. Załatwimy ją. Jeden raz za dużo weszła nam w drogę. -

Najwyższa pora z nią skończyć.

- Muszę wszystko przygotować. Idź spotkać się z Freemanem, upewnij się, żeby was widziano razem. Potem jedź do domu i czekaj. Może dziś w nocy uda mi się wymyślić coś, żeby się od nas odczepiła. Na dobre. -

Ja chcę to zrobić. Chcę ją załatwić.

- Świetnie, ale zajmie mi trochę czasu obmyślenie planu. Dwie godziny, może trzy. Idź spotkać się z Freemanem, napijcie się, niech ludzie was zobaczą. A potem jedź do domu, Bill, i czekaj. - Jeśli nie załatwimy jej dziś w nocy, sam się tym zajmę. Po swojemu. -

To nie będzie konieczne. - Wzięła

jego szklaneczkę. - Idź już. - Jeśli będziesz za dużo mi rozkazywać, Renee, pożałujesz tego. Ale wyszedł. Zaniosła szklaneczkę do kuchni i ze złością roztrzaskała ją w zlewozmywaku. -

Pieprzony dupek!

To przez niego kilka dni temu wszystko zaczęło iść nie tak. Keener się wymknął, zabierając dziesięć tysięcy. Tylko i wyłącznie przez Garneta. Gdyby nie to, nie miałaby teraz Dallas na karku, nie musiałaby patrzeć, jak tamta się

szarogęsi w jej oddziale. Nie musiałaby przełknąć odmowy komendanta, kiedy poprosiła, żeby odsunął tę sukę od śledztwa. Nie musiałaby się poniżać przed swoim nieustępliwym, nieugiętym ojcem. Garnet stał się kulą u nogi. Nieco uspokojona Renee nalała sobie jeszcze whisky. A kuli u nogi należy się pozbyć. Rozmyślała, krążąc po salonie, który starannie, stylowo umeblowała, nie wykraczając jednak poza swoją pensję. Nie była głupia jak tylu tych, którzy dla niej pracowali. Jej dom na Sardynii, cóż, to zupełnie co

innego. Tam mogła pozwolić sobie na luksusy. Mogła kupować dzieła sztuki, biżuterię, stroje - wszystko, na co miała ochotę. I mieć najnowocześniejsze androidy, by utrzymać dom i ogród w nienagannym stanie. Nikt jej tego nie odbierze, a już z całą pewnością nie były kochanek, który stracił kontrolę nad sobą. Pora z tym skończyć, raz a dobrze. Otworzyła torebkę, wyjęła jednorazowe łącze i zadzwoniła do Bixa. -

Jesteś sam? - spytała go.

-

Tak, proszę pani.

- To dobrze. Bix, obawiam się, że mam poważny problem, a ty jesteś jedyną osobą, która może się tym zająć tak, jak należy. Przez chwilę milczał, patrząc jej w oczy. -

Co mam zrobić, pani porucznik?

Rozdział 15 Kiedy Eve skończyła zdawać Whitneyowi ustną relację o zajściu z Garnetem, usiadła, by napisać raport, a potem dołączyła do niego nagranie. - Może, jak będziesz wolna, zainteresuje cię wysłuchanie, co udało

mi się zdziałać, gdy ty wdawałaś się w bójki. - Czekał na mnie, kiedy... - Wstała i wycelowała palec w Roarke'a. Dopadłeś j ą! - Niezupełnie, ale jestem coraz bliżej celu. Potrzebuję trochę więcej czasu, żeby wszystko dopiąć. Ale mam Garneta i mogę podać ci go - a raczej Biuru Spraw Wewnętrznych - na srebrnym półmisku. Usiadła, uśmiechnęła się... I znów poczuła ból w wardze. -

Kocham cię.

- Cudowna wiadomość. Możesz to udowodnić, nie żałując mi seksu. - Uprawialiśmy seks kilka godzin temu. - Nie, kochaliśmy się kilka godzin temu... Anioły z pewnością płakały. Domagam się seksu za tę pracę, bo nieznośnie rozbolała mnie głowa, kiedy próbowałem nie przekroczyć zbytnio twoich sławetnych granic. Domagam się szalonego seksu, z przebierankami, może rekwizytami... I intrygującą fabułą. - Próbujesz maksymalnie wykorzystać okazję, kolego. -

Zgadza się. - Rzucił jej dysk. - Ma

posiadłość na Wyspach Kanaryjskich na nazwisko Garnet Jacoby... Jacoby to panieńskie nazwisko jego babki ze strony matki. Amatorszczyzna. -

Co to za posiadłość?

- Dom i osiemdziesiąt arów ziemi. Wycenione na pięć i pół miliona z kawałkiem. Jacoby zapłacił gotówką. Z dokumentów tożsamości wynika, że jest biznesmenem z brytyjskim obywatelstwem. Ma również dwa samochody i łódź. Można powiedzieć jacht. Jacoby jest kilka lat młodszy od Garneta, ma zielone oczy, nie brązowe, stracił pierwszą i jedyną żonę podczas tragicznego wypadku w górach.

-

Jakie to smutne.

- Ma pokaźne konto bankowe na to nazwisko, a drugie, skromniejsze awaryjne, że się tak wyrażę - w innym banku, na nazwisko Jacoby Lucerne. Tak nazywała się ulica, przy której mieszkał jako dziecko. Lucerne jest Australijczykiem. Majątek całej trójki Garneta, Jacoby'ego i Lucerne'a szacowany jest na sześćdziesiąt milionów. Nieźle, jak na zarobki gliniarza. - A on nazwał mnie dziwką - mruknęła Eve. Roarke przysiadł na jej biurku.

- Byłoby mi bardzo przykro, gdyby cię to zabolało. - Nie zabolało mnie. To oburzające, kiedy taki skurczysyn wymyśla ci od dziwek. -

W takim razie w porządku.

-

A Renee?

- Potrzebuję trochę więcej czasu. Jest ostrożniejsza i o całe niebo bardziej cwana od Garneta. Zdaje mi się, że ją mam, ale chcę zweryfikować to, co wiem. Nie zapytasz, w jaki sposób uzyskałem dane, znajdujące się na dysku?

- Nie. Powiedziałeś, że lawirowałeś po obu stronach granicy i wierzę ci. Przykro mi, że od tego rozbolała cię głowa. - Są na to tabletki przeciwbólowe. Mam na płycie również dane Bixa. Wymagało to trochę gimnastyki, dlatego naprawdę upieram się przy przebierankach. Nie jest bystrzejszy od Garneta, ale z całą pewnością ma lepsze dupokrytki. -

To ciekawe.

- Owszem. Właściwie nie wydaje pieniędzy, tylko trzyma je w banku. Ma kilka rachunków na różne nazwiska. I niewielką posiadłość w Montanie.

Właściwie chatę, wartą ułamek tego, co drugi dom jego przyjaciela. I samochód terenowy. Kolekcjonuje broń pod kilkoma fałszywymi nazwiskami, więc nie skupia na sobie przesadnej uwagi. Chociaż w sumie zgromadził niezły arsenał. Ale Bix nie lubi szpanować. - W jego przypadku nie chodzi o pieniądze, tylko o hierarchię służbową. - Wziąłem się też do innych i poczyniłem znaczne postępy. Ale pomyślałem sobie, że najbardziej cię zainteresuje ta trójka. - I miałeś rację. Wiesz coś o Brinkerze?

- O Brinkerze? - Roarke zmrużył oczy, starając sobie przypomnieć. -Ach, tak. Ma mały zameczek w Baden-Baden... Wraca do korzeni, można powiedzieć. Oraz wiejską posiadłość w Surrey i trzy kochanki. - Trzy? Nic dziwnego, że śpi za biurkiem. - Czyli w tym wypadku Lilah zawiódł instynkt. - Asserton albo Sloan? - Na razie jeszcze nic. Ale skoro do tej pory nic nie znalazłem, prawdopodobnie nie ma czego szukać. - Zgadzam się. Zostaw ich w spokoju, skoncentruj się na pozostałych. Jutro podamy Garneta ludziom z Biura Spraw Wewnętrznych, wraz z dodatkowymi

zarzutami, wynikającymi z wieczornego napadu złości. Jest ugotowany. To, co masz, to sos. - Sprytna analogia do sztuki kulinarnej nie przesłoniła mi faktu, że nie zamierzasz podać wyłącznie jego. Chcesz, żeby na półmisku nie zabrakło Renee. - Danie będzie bardziej smakowite przyznała Eve, a potem machnęła ręką. - Skończmy z tymi kulinarnymi porównaniami. Wolałabym ją 283 przygwoździć, zanim wydam Garneta. Ją

i pozostałych. Ale to nie jest absolutnie konieczne. Garnet zacznie sypać, jeśli zechcę, a i tak czeka go wiele lat za kratkami. Jeżeli masz dość na dziś wieczór, nie ma sprawy. - Czy sprawiam wrażenie słabego ogniwa? - Proszę, nie rozśmieszaj mnie, bo boli mnie warga. - Dokończę to, co zacząłem. Jak pchnę pracę trochę do przodu, będę mógł zaprogramować komputer, żeby dokończył zadanie, a my w tym czasie trochę się prześpimy. -

Muszę się skontaktować z

Websterem. - Eve - powiedział Roarke, kiedy sięgnęła po swoje łącze. - Jest z Darcią. - Tak? I co w związku z tym? Musi... Urwała i skrzywiła się tak, jak wtedy, kiedy bolała ją warga. - Myślisz, że uprawiają seks? - Och, mam zgadywać na chybił trafił? Tak. To wielce prawdopodobne. - Nie mogę o tym myśleć. Nie chcę tego wiedzieć. Wiem, jak wygląda, kiedy uprawia seks. Roarke prztyknął ją w czubek głowy.

- Ciekaw jestem, dlaczego mi o tym przypominasz. Tym razem przycisnęła palce do ust, żeby zmniejszyć ból, bo nie mogła powstrzymać śmiechu. - Tak tylko powiedziałam. Poza tym bardziej mi się podoba, jak ty wyglądasz, kiedy uprawiasz seks. - Najdroższa, jak to miło z twojej strony. - Muszę zeskrobać sarkazm, którym mnie oblałeś, a potem się skontaktuję z Websterem... Ale wyślę mu SMS. Chcę, żeby on i wszyscy pozostali stawili się tutaj o siódmej zero zero.

* Bix przyjechał po niego o pierwszej w nocy. -

Najwyższa pora - powitał go Garnet.

- Pani porucznik zajęło trochę czasu przygotowanie wszystkiego. Nikt nie chce, żeby znów zostały popełnione jakieś błędy. Powiedziała, że ty i Dallas się starliście. Nie chce, żeby ci to zaszkodziło. - Jestem kryty przez Freemana. Niezadowolenie wypływało wszystkimi porami jego skóry. - Gdyby Oberman zrobiła, co do niej należy, nikt nie musiałby mnie kryć.

Bix nic nie powiedział. Po chwili spojrzał na twarz Garneta. -

To robota Dallas?

Na policzki kolegi wystąpiły kolory spowodowane gniewem i upokorzeniem. - Ona też nie wygląda lepiej. Cipa rzuciła się na mnie znienacka. Kłamstwo równie łatwo przeszło mu przez gardło jak wtedy, kiedy powiedział je Freemanowi. Prawie sam zaczął w to wierzyć. - Zagroziła mi bronią. Oświadczyła, że się postara, by mi odebrali odznakę. Może w następnej kolejności weźmie się do Oberman dodał, wiedząc, jak bardzo Bix jest jej oddany. - Zazdrości naszej pani

porucznik i tyle. Suka chce ją zniszczyć, wywołać kłopoty. Jeśli zacznie mieszać, wszystko może się zawalić. Wtedy znajdziemy się w szambie, Bix. -

Chyba tak.

- Jaki jest plan? Jeszcze mi nie powiedziałeś. - Szefowa posłuży się fałszywym kapusiem, który przekaże Dallas wiadomość. Istotną wiadomość, dotyczącą Keenera. Szefowa mówi, że Dallas bardzo zależy na zamknięciu sprawy Keenera, bo potem chce to wykorzystać, by zdyskredytować naszą panią porucznik. Dlatego dziś w nocy zwabimy Dallas na miejsce zabójstwa.

- Dobry pomysł. - Garnet skinął głową, wysypał na dłoń odrobinę dopalacza i wciągnął proszek. Chciał być nabuzowany, pełen energii, kiedy będzie kroił tę sukę na kawałki. - Co to za informacja? - Nie pytałem. Nie musimy wiedzieć. Jeśli pani porucznik powiedziała, że ściągnie tam Dallas, to znaczy, że ją ściągnie. My zrobimy to, co do nas należy, i będzie po sprawie. - Dallas może się z kimś skontaktować. - Garnet starał się rozważyć wszelkie ewentualności, chociaż przychodziło mu to z trudem. Przynajmniej ze swoją partnerką.

-

A nawet jeśli, to co?

- Masz rację. Załatwimy obie. - Już się nie mógł tego doczekać. - Może tak będzie nawet lepiej. Jeszcze lepiej, gdybyśmy mogli zwalić na kogoś całą winę. I za śmierć Keenera, i tych dwóch suk. - Szefowa nad tym pracuje powiedział jedynie Bix. Zjechał do krawężnika. - Dallas jest moja. - Garnet poklepał kaburę na broń, którą miał przy pasie. Zapamiętaj to sobie. - Nie ma sprawy, jeśli ci na tym zależy.

- Przyniosłeś broń dla mnie? Ta suka zabrała moją. -

Zajmiemy się tym w środku.

Kiedy szli do opuszczonego budynku, Bix milczał. Wiedział, że prawdopodobnie ktoś ich obserwuje dostrzegł dwóch mężczyzn ubranych na czarno - ale było niewielkie ryzyko, że ich zaczepią. Ci, którzy szukali guza, rzadko go zaczepiali. Rezygnowali, widząc jego rosłą postać. A jeśli ktoś się ośmieli, cóż, Bix zrobi to, co trzeba będzie zrobić. Otrzymał rozkazy, zlecono mu zadanie. Wypełni rozkazy, wykona zadanie.

Zdjął pieczęcie z drzwi, otworzył zamki. - Ciemno tu jak w grobie. I okropnie śmierdzi. - Garnet sięgnął do kieszeni po latarkę. - To miejsce w sam raz, by tu zakończyła życie. Omiótł latarką zdewastowane pomieszczenie, zastanawiając się, gdzie najlepiej zabić Dallas. - Chcę, żeby widziała, że to ja zadaję jej śmierć. Chcę, żeby na mnie patrzyła, kiedy ją będę szlachtował. Bix nic nie powiedział. Po prostu złapał go za włosy, odchylił mu głowę do tyłu i przeciągnął ostrzem noża po jego szyi.

I było po wszystkim. Przez chwilę zrobiło mu się żal kumpla, kiedy ten upadł na ziemię, krew trysnęła mu z szyi i zaczął charczeć. Nie lubił go zbytnio, ale ostatecznie byli partnerami. Dlatego przez chwilę było mu go żal. Potem przycisnął klucz uniwersalny, którym otworzył zamki, do ręki Garneta i wsunął nieboszczykowi do kieszeni. Zabrał mu jednorazowe łącze i portfel, wsunął obie rzeczy do torby na śmieci razem z nożem, którym się posłużył. Pozbędzie się tego gdzieś indziej. Wyciągnął torebkę dopalacza, w którym Garnet za bardzo zasmakował, wsadził do niej kciuk i palec wskazujący trupa,

żeby zostawić więcej śladów, a potem też wrzucił ją do torby. Właściwie będzie to wyglądało na to, czym było. Garnet przyszedł na spotkanie, które źle się dla niego skończyło. Zabójca zabrał wszystko, co miało jakąś wartość, i zostawił trupa. Bix się wyprostował, otarł krew z zabezpieczonych dłoni. Odwrócił się i wyszedł, zostawiając drzwi otwarte, jak mógł to zrobić człowiek, który dopuścił się morderstwa i uciekł. Wsiadł do samochodu i ruszył na północ. Dopiero po przejechaniu sporego kawałka skontaktował się z szefową.

-

Załatwione, pani porucznik.

Skinęła mu głową, jakby nie dopuszczała do siebie myśli, że mogłoby być inaczej. - Dziękuję, detektywie. Nie zapomnij pozbyć się broni, zanim udasz się do Garneta i zabierzesz wszystko, co należy zabrać. -

Tak jest, proszę pani.

Kiedy Bix krążył, żeby wrzucić zawartość torby do rzeki, Roarke wszedł do gabinetu żony. Zauważył, że Eve zaczyna opadać z sił. Przypuszczał, że gdyby pobrano jej krew

i poddano analizie, stwierdzono by w niej szokująco wysoki poziom kofeiny. -

Marcia Anbrome.

Eve uniosła wzrok i zamrugała powiekami. -

Słucham?

Rzeczywiście szybko opada z sił. -

Pomyśl chwilkę - zaproponował.

- Kim, u diabła, jest Marcia Anbrome? Muszę dokończyć... Cholera. Masz ją? Załapała, pomyślał Roarke.

- Chcę zawiązać kokardę, więc zleciłem komputerowi poszukanie wstążki, ale można powiedzieć, że mam... A raczej mamy ją. - Anbrome to... Jak to się nazywa? Anagram. Oberman, Anbrome. Marcia Marcus. To forma uznania dla ojca albo próba jego skompromitowania. - Przypuszczam, że Mira będzie miała wiele do powiedzenia na ten temat. Podszedł do biurka i przełączył komputer na tryb automatyczny, kręcąc głową, kiedy Eve zaczęła protestować. Za niespełna sześć godzin zwołałaś odprawę. Ma dom na Sardynii - ciągnął, zmuszając ją, by wstała zza biurka. -I

mieszkanie w Rzymie. Posługuje się szwajcarskim paszportem. A propos, dokumenty tożsamości są bez zarzutu dodał, prowadząc Eve w kierunku sypialni. - Musiała za nie sporo zapłacić. Znalazłem nieruchomości i środki na rachunkach bankowych na ponad dwieście milionów. Przypuszczam, że tu i tam ukryła trochę więcej. - Czegoś tu nie rozumiem. Skoro zgromadziła tyle pieniędzy, dlaczego, u diabła, nie jest na Sardynii i nie pławi się w luksusach? Czemu nadal chce awansować na kapitana, a może nawet na komendanta? Po co pracuje, jeśli może leżeć na plaży i się wachlować

brudnymi pieniędzmi? - Chyba nie mnie powinnaś zadać to pytanie. - Nie, właśnie ty jesteś właściwą osobą. - Usiadła na poręczy kanapy w sypialni, by ściągnąć buty. - I znam odpowiedź. Chodzi o adrenalinę, wyzwanie, interesy. I, do diabła,skoro się ma już dwieście milionów, można zdobyć i czterysta. Nigdy nie zrezygnuje. Nie chodzi tylko o to, co robi, ale kim jest. - Ponieważ poznałem szczegóły jej życiorysu, a raczej powinienem powiedzieć „życiorysów", zgadzam się z tobą. Czasem wciela się w Marcię.

Trzyma w Baltimore prywatny wahadłowiec, lata na Sardynię raz lub dwa razy w miesiącu. Na ogół spędza w tej posiadłości więcej czasu zimą, ale czasami wybiera się tam również w lecie. Lecz zdecydowanie najczęściej jest 289 w Nowym Jorku, kierując tymi swoimi interesami. I tutaj - ciągnął - żyje tak, żeby nie wzbudzić niczyich podejrzeń. Może aż nadto skrupulatnie pilnuje wydatków. Terminowo reguluje wszystkie rachunki, nie dokonuje żadnych zakupów kartą, których nie mogłaby spłacić z policyjnej pensji.

Żadnych luksusów. Przypuszczam, że kiedy sobie chce dogodzić, korzysta z gotówki. - Jest bardzo dokładna, co znaczy, że jej księgi będą bardzo skrupulatnie, bardzo precyzyjnie prowadzone. Strong uważa, że Oberman ma skrytkę w gabinecie. Założę się, że trzyma tam jeden komplet ksiąg, a drugi -w mieszkaniu. Dzięki temu zawsze ma kontrolę. Może je otworzyć i upajać się wszystkimi tymi równymi kolumnami liczb, kiedy ojciec spogląda na nią z portretu. Eve włożyła T-shirt, w którym sypiała, i położyła się do łóżka.

- To wszystko jedno i to samo. Pieniądze to władza, władza to pieniądze, kontrola pozwala jej nad tym panować, a stanowisko otwiera jej drzwi do kolejnych okazji. Seks i stanowisko są narzędziami zapewniającymi wi ęcej pieniędzy i władzy, a odznaka? To przepustka. Zabijanie? To tylko koszty prowadzenia działalności. - Nie jest wyjątkiem. - Roarke położył się obok Eve i ją przytulił. -Znam takich jak ona. Nawet ich wykorzystywałem, kiedy uznałem to za wskazane, chociaż do niedawna wolałem w ogóle unikać gliniarzy.

- Jest więcej takich jak my, niż takich jak oni. Muszę w to wierzyć. - Odkąd zobaczyłem, jak pracują prawdziwi gliniarze, co myślą, co ryzykują i poświęcają, mogę powiedzieć, że jeden z waszych wart jest więcej niż tuzin tamtych. Ale na razie zostawmy to. - Pocałował ją w usta. - Lepiej stawać do walki, kiedy jest się wypoczętym. - Dla mnie zrezygnowałeś z dawnych metod działania. Kiedy się poznaliśmy, właściwie już nie prowadziłeś tego rodzaju interesów. Dla mnie całkiem z nich zrezygnowałeś. -

Wtedy to już było raczej hobby. Jak

kolekcjonowanie monet. Wiedziała swoje. - Nie zapomnę tego - powiedziała mu i zamknęła oczy. Po chwili już spała. Jej komunikator zadzwonił o czwartej dwadzieścia. Klnąc pod nosem, sięgnęła po niego. -

Dallas.

- Pani porucznik, tu detektyw Janburry z posterunku numer szesnaście. Przepraszam, że panią obudziłem.

-

To dlaczego to zrobiłeś?

- Mam trupa na miejscu przestępstwa. Na plombie jest pani nazwisko. -W bok od Canal? - Tak jest. Zlecono mi to śledztwo i postanowiłem panią niezwłocznie poinformować. Szczególnie, że ofiara to jeden z naszych. Eve poczuła, jak żołądek jej się zaciska. - Nazwisko? - spytała, chociaż już wiedziała. - William Garnet, detektyw z wydziału do walki z przestępczością narkotykową w komendzie głównej.

- Zaczekajcie na mój przyjazd. Zaraz tam będę. Nie ruszajcie zwłok. - Mogę zaczekać. Kieruję tym dochodzeniem, pani porucznik. Nie zadzwoniłem do pani, żeby oddać sprawę. - Rozumiem i dziękuję za wiadomość, detektywie. Już tam jadę. Rzuciła komunikator, wstała z łóżka, złapała się za głowę, zaczęła chodzić tam i z powrotem i przeklinać. - Wrobiłam Garneta, a ona go zlikwidowała. Kurde, kurde, mogłam go kazać zatrzymać. Mogłam go wsadzić za

kratki, wykorzystać to, co już miałam, żeby go przycisnąć. Ale chciałam więcej. Chciałam, żeby się pocili. Chciałam mieć więcej czasu, żeby wszystko poskładać do kupy, żeby się przekonać, jaki będzie jej następny ruch. A teraz on nie żyje. - Nie stój tak i nie obwiniaj się o to, że jeden nieuczciwy gliniarz zabił drugiego nieuczciwego gliniarza. - Dokonałam wyboru. I mój wybór go zabił. - Gówno prawda, Eve. - Roarke powiedział to wystarczająco ostrym tonem, żeby przystanęła i się odwróciła. - Zabiły go wybory jego i Renee.

Myślisz, że nie dopadłaby go w ciupie, nie załatwiłaby go? - Nigdy się tego nie dowiemy. Źle to sobie wykalkulowałam. Nie sądziłam, że Renee zaryzykuje i ściągnie tego typu uwagę na swój oddział, dorzuci jeszcze jeden trop w śledztwie. Okazała się lepsza ode mnie. - Nie zgadzam się. Jesteś zła, czujesz się winna, więc nie myślisz logicznie. -

Myślę logicznie... Garnet nie żyje.

- Zgadza się, a jego śmierć wymaga kolejnej bajeczki. Więcej kłamstw, więcej tuszowania faktów. Gdyby to przemyślała, znalazłaby sposób na

udobruchanie go, postarałaby się, żeby nie dał się ponieść nerwom. Jeśliby jej się to nie udało, to rzeczywiście nie miałaby innego wyjścia, tylko go zabić. Ale powinna pozbyć się zwłok, upozorować wszystko tak, jakby spakował manatki i wyjechał. Eve przestała się ubierać i popatrzyła na niego. Zmarszczyła czoło. -

Hmm.

- Hmm? Został zawieszony, a po tym, co zrobił dziś wieczorem, straciłby odznakę. Był skompromitowany. Chryste, sam mógłbym napisać

292 scenariusz. Zlikwidować go, pozbyć się zwłok. Wejść do jego mieszkania, spakować to, co człowiek rozgniewany, który ma wszystkiego dość, który doznał upokorzenia, mógłby zabrać ze sobą. Porozrzucać kilka rzeczy - był zdenerwowany - i tak dalej. A za dzień czy dwa dobrać się do jego konta bankowego, użyć jego karty kredytowej... Wysłać wiadomość do jego pani porucznik, może również do ciebie, żebyście wszyscy poszli do diabła. Możecie sobie wsadzić tę przeklętą odznakę. On skończył z tym, z wami, z Nowym Jorkiem.

- No dobrze, rozumiem, jak by to mogło wyglądać. Trochę to irytujące, że z taką łatwością wszystko wymyśliłeś, ale widzę to. A kiedy się uspokoiła, zobaczyła to wyraźnie. - Brać pieniądze z rachunku powiedziała - korzystać z karty przez jakiś czas, by wyglądało na to, że Garnet podróżuje albo wyjechał do Vegas II czy dokądkolwiek. A potem wyjąć wszystkie pieniądze z konta. - No właśnie. Można dodać kilka szczegółów, lecz w ogólnych zarysach należało tak to załatwić. Garnet żyje, tylko gdzieś wyjechał.

- Ale nie pomyślała o tym, a powinna była. Do diabła, ja też powinnam była. Lecz chciała go już raz na zawsze mieć z głowy. Działała pod wpływem impulsu... Może tego tak nie oceniać, ale tak jest. Nie spodziewałam się czegoś takiego. Działała pod wpływem impulsu, a nie zgodnie z planem. Czyli znów popełnili błędy. Jednym z nich było niezadbanie o to, by jeden z jej ludzi dostał tę wiadomość. Wykluczone, by Janburry powiadomił mnie tak wcześnie, gdyby działał w zmowie z Renee. - Teraz zaczęłaś myśleć. Ja poprowadzę.

- Nie. Przydałaby mi się druga para oczu i trzeźwy umysł, ale jeśli coś mnie tam zatrzyma, potrzebny mi jesteś tutaj, żeby zacząć odprawę mojej ekipy. Roarke utkwił w niej spojrzenie tych swoich cudownych oczu. - Chcesz, żebym poprowadził odprawę z gliniarzami? Eve, to przerażające. - Nikt lepiej od ciebie nie potrafi prowadzić spotkań. Postaram się zdążyć, ale muszę tam wszystko sprawdzić. - Zdecydowanie domagam się przebieranek. Może nawet każę zaprojektować dla ciebie coś

specjalnego. - Jedno z nas jest warte ich tuzin powiedziała, powtarzając jego słowa. - Jesteś jednym z nas. - Rozumiem, że uważasz to za komplement, ale... - Roarke urwał i westchnął. - Dziękuję. -

Postaram się wrócić jak najszybciej.

Patrząc, jak Eve pospiesznie wybiega, znów westchnął. -

Niech to jasna cholera.

Ponieważ i tak już wstał, postanowił, że

trochę popracuje, zanim gliniarze pojawią się w jego domu. * Wolała nie zwlekać ani chwili. Nie chciała dać Janburry'emu czasu na zmianę decyzji, a po drodze go sprawdziła. Sprawiał wrażenie solidnego. Czternaście lat pracy w policji, dziesiąty rok był detektywem. Ostatnio awansował. Trzydzieści siedem lat, cztery lata temu powtórnie się ożenił, miał dwuletnie dziecko. Z tego, co wyczytała, wywnioskowała, że jest dobrym policjantem. Nie miał na

swoim koncie nadzwyczajnych osiągnięć, ale również żadnych większych wpadek. Trochę znała jego porucznika. W razie potrzeby mogła nacisnąć kogo trzeba. Ale najpierw się przekona, jak Janburry chce to rozegrać. Zaparkowała za radiowozem, zaczepiła odznakę o kieszonkę marynarki. Sporo glin, zauważyła. Pokazała swoją odznakę, zanim przeszła pod taśmą. Tak to jest, kiedy rozejdzie się wieść, że zginął jeden z nich. Ciekawa była, ilu z tu obecnych uznałoby Garneta za jednego ze swoich, gdyby coś o nim wiedzieli?

Janburry wyszedł jej naprzeciw. Miał wyrazistą twarz, pod ciemnobrązową skórą widać było ostre kości. Spojrzał na nią ciemnobrązowymi oczami. Oczami gliniarza, pomyślała Eve, i wyciągnęła do niego rękę. - Detektywie Janburry, jeszcze raz dziękuję, że pan mnie zawiadomił. - Pani porucznik, to miejsce zabójstwa, w którego sprawie prowadzi pani śledztwo. Mam na myśli martwego ćpuna. Moja ofiara pracowała w wydziale do walki z przestępstwami narkotykowymi. Według mnie jeden i jeden daje dwa.

- Według mnie też. Czy mogę się rozejrzeć, zanim mi pan wszystko zreferuje? -

Naturalnie.

- Zostawiłam swój zestaw w samochodzie. Czy mogę pożyczyć trochę substancji zabezpieczającej? Skinął głową i zobaczyła, że zrozumiał, że nie zamierza wchodzić mu w paradę. -

Ej, Delfino. Rzuć mi puszkę Seal-It!

Złapał puszkę i podał Eve. - O której godzinie dostał pan meldunek? - spytała, zabezpieczając

dłonie i buty. - O trzeciej pięćdziesiąt. Moja partnerka i ja byliśmy na miejscu o czwartej zero zero. Mundurowi, którzy robili objazd, zobaczyli zerwaną plombę, otwarte drzwi... I zainteresowali się, co się stało. Zanim tu dotarliśmy, zabezpieczyli miejsce wydarzenia. -

Bardzo dobrze.

Weszła do pomieszczenia rozjaśnionego mocnym światłem policyjnych lamp. Nie zaszedł daleko, zauważyła Eve.

Może zrobił sześć kroków po przekroczeniu progu. Upadł na plecy, wi ęc leżał na wznak, z rozłożonymi nogami i rękami. Przez długą ranę ciętą na szyi wyciekła krew, wsiąkła w marynarkę i koszulę, utworzyła kałużę na brudnej podłodze. Zauważyła nóż w pochwie przy jego pasku, ale brakowało broni noszonej u boku. Latarka leżała kilka kroków dalej. Wciąż się paliła, przypominając białe oczko. - Co ustalił pan do tej pory? - spytała Janburry'ego. - Brak pieniędzy, brak dokumentu tożsamości. Zdjęliśmy odciski palców i

go zidentyfikowaliśmy. Moja partnerka... Delfino! Podeszła do nich mała, szczupła kobieta z ciemnymi, kręconymi włosami, związanymi w koński ogon. Skinęła Eve głową. - Detektyw Delfino sprawdziła dane ofiary, kiedy ja dokonywałam oględzin zwłok. W sposób, który powiedział Eve, że tworzą dobrany zespół, Delfino podjęła wątek. - Ustaliłam, w jakim pracuje oddziale, kto jest jego dowódcą. Okazało się, że tego popołudnia został zawieszony. Na

pani wniosek, pani porucznik. - Zgadza się. Waszej ofierze nie podobał się styl, w jakim prowadzę śledztwo w sprawie Rickiego Keenera. Keener był kapusiem porucznika 296 Garneta, musiałam... ustalić, co ich łączyło oraz uzyskać od porucznik Oberman zgodę na wgląd we wszystkie sprawy, z którymi miał związek Keener. Ale Garnet razem ze swoim partnerem postanowili wejść do mieszkania ofiary bez upoważnienia. Dowiedziawszy się o tym, udałam się na kolejną rozmowę z porucznik Oberman oraz detektywami

Garnetem i Bixem. Podczas tej rozmowy Garnet używał obelżywych słów, groził mi, a nawet rzucił się na mnie, chociaż został ostrzeżony. Delfino spojrzała na Garneta. -

To nie było zbyt mądre.

- Jeszcze mniej mądre było zaczajenie się dziś wieczorem przed moim domem. Mogliście pomyśleć, że siniaki na twarzy ofiary powstały w wyniku szarpaniny z zabójcą. Nie, ja się do tego przyczyniłam. Janburry lekko zagryzł usta. -

Naprawdę?

- Garnet zaczaił się i zablokował swoim samochodem wjazd do mojego domu. Znów zaczął mi grozić, znów się na mnie rzucił. Nie pozostałam mu dłużna. Wtedy wyciągnął broń... Okazało się, że niezarejestrowaną. Rozbroiłam go. Wszystko to jest nagrane, zarówno na rekorderze, który włączyłam, zanim wysiadłam ze swojego auta, jak i na dyskach kamer monitorujących. O całym zdarzeniu natychmiast powiadomiłam komendanta Whitneya. Zadbam, żebyście otrzymali kopie do akt. -

Dobrze by było.

-

Pani porucznik... - Delfino spojrzała

jej śmiało w oczy. - Muszę powiedzieć, że gdyby jakiś facet próbował mi przyłożyć dwa razy w ciągu jednego dnia i zagroził mi bronią, mogłabym mieć ochotę zrobić mu coś więcej, niż tylko podbić oko. - Mogę powiedzieć, co robiłam, kiedy zabito Garneta, jeśli się dowiem, o której godzinie poniósł śmierć. -

Tuż po pierwszej w nocy.

- No więc byłam w domu, jeszcze pracowałam. Można sprawdzić, byłam zalogowana na swoim komputerze. W tej chwili nie mogę ujawnić, co konkretnie robiłam. Mogę jedynie powiedzieć, że sprawa Garneta miała być rozpatrywana

jutro... Dziś - poprawiła się. - Miał stracić odznakę i usłyszeć zarzuty. Możecie to potwierdzić w dowództwie, o wiele bardziej zależało mi na tym niż na jego śmierci. - Taak - odezwała się Delfino po chwili milczenia. - Ja też bym wolała. Ofiara ma ciekawe ślady na prawym kciuku i palcu wskazującym. - Przypuszczam, że zażył substancję, której zażywanie miał obowiązek zwalczać. Jestem przekonana, że mogłabym mu wytoczyć proces. Jestem przekonana, że był złym gliniarzem... Wiem to. Ale kimkolwiek był, teraz należy do was, a ten, kto poderżnął mu

gardło, powinien ponieść karę. Przekażę wam wszystkie informacje, jakie wolno mi przekazać. - Czy był związany z Keenerem? zapytał Janburry. - Odpowiedź brzmi „tak", ale nie mogę teraz zdradzić żadnych szczegółów. Nie chcę wam utrudniać pracy. Po prostu w tej chwili tylko tyle wolno mi powiedzieć. - Czy interesuje się tym Biuro Spraw Wewn ętrznych? Eve skinęła głową, potwierdzając, że Biuro Spraw Wewn ętrznych interesuje się tą sprawą.

Janburry wypuścił powietrze z płuc i mruknął: - Cholera. Ale i tak nie oddamy śledztwa. - Rozumiem. Jeśli mam coś do powiedzenia w tej sprawie, obiecuję, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby piłeczka została w waszych rękach. 298 Zobaczyła, jak oboje rzucają sobie spojrzenia, bez słów podejmując jednomyślną decyzję. -

Wygląda na to, że ofiara weszła do

środka, posługując się kluczem uniwersalnym. Miał go w kieszeni. Sprawdzimy, o której godzinie zerwano plombę, ale w tej chwili, z uwagi na to, że tak mało czasu upłynęło od jej naruszenia do śmierci ofiary, należy założyć, że ofiara i zabójca weszli do środka razem. Sprawca zaatakował go od tyłu... Szybko i podstępnie. - Stał plecami do zabójcy powiedziała Eve. - Wszystko na to wskazuje. Jeśli ktoś kilka godzin wcześniej dalby mi po gębie, nie odwróciłabym się do niego plecami. I wprawdzie jest pani wysoka, pani porucznik, ale nie na tyle, żeby

zadać ranę pod takim kątem. Chyba że stanęłaby pani na kartonie. Sprawdzimy, w jakich godzinach była pani zalogowana na komputerze, obejrzymy nagranie i tak dalej, ale już teraz mogę panią zapewnić, że ani ja, ani Delfino nie traktujemy pani jako podejrzanej. - Zawsze dobrze to wiedzieć. Czy miał przy sobie coś jeszcze? - Nóż. Nadal jest w pochwie. Ostrze dłuższe niż na to zezwalają przepisy. Brak łącza, zegarka, notesu, portfela. Na pierwszy rzut oka wygląda to, jakby nie wypalił jakiś interes. Zabójca odebrał mu życie, zabrał to, co można łatwo spieniężyć, i uciekł z miejsca

wydarzenia. Zostawił otwarte drzwi. - Można by tak pomyśleć - zgodziła się Eve. - Ciekaw jestem pani zdania powiedział Janburry. Eve ukucnęła, żeby lepiej przyjrzeć się zwłokom. Nie zauważyła żadnych ran, świadczących o tym, że Garnet stawiał opór... I wyczuła od niego alkohol. Uniosła za przegub jego prawą dłoń, zabezpieczoną torebką. Żaden ćpun nie zostawiłby na palcach tyle towaru. To, pomyślała, już przesada. -

Uważam, że ofiara i zabójca weszli

razem do środka. Nie mogę powiedzieć, dlaczego, ale gotowa jestem się założyć, iż Garnet był przekonany, że przyszli tu, by albo zaszkodzić mnie, albo prowadzonemu przeze mnie śledztwu. Nie tylko znał swojego zabójcę, ale również mu ufał. Wszedł pierwszy, wyciągnął latarkę, włączył ją. Taka rana cięta? Żałowała, że nie ma przy sobie miernika, ale oceniła ją na oko. - Przypuszczam, że sprawca odchylił Garnetowi głowę do tyłu, żeby szybko, zgrabnie rozpłatać mu gardło. Zabójca przyszedł tutaj wyłącznie w tym celu. Potem zabrał dokument tożsamości i

całą resztę, żeby wyglądało to na spotkanie, które źle się zakończyło, i kradzież, bo nadarzyła się okazja. Upozorowano całą sytuację - ciągnęła. Tak, jak w przypadku Keenera to, że przedawkował. Janburry ukucnął i powiedział cicho: - Uważa pani, że sprawcą był drugi gliniarz. - Uważam, że ludzie, którzy zabijają dla doraźnej korzyści czy zysku, z jakiegokolwiek powodu poza obroną własną albo ratowaniem kogoś, nie są gliniarzami. Jedynie noszą odznakę w kieszeni.

-

W jak duże gówno wdepnęliśmy?

- Nie mogę wam tego jeszcze powiedzieć, ale przyniosłabym buty na zmianę.

Rozdział 16 Kiedy Peabody i McNab weszli do gabinetu Eve, serce, umysł i cała reszta McNaba natychmiast skierowały się do szwedzkiego stołu. -

Poranna wyżerka! Mówiłem ci.

- Powiedziałam tylko, że nie powinieneś na to liczyć. - Peabody poprawiła torbę na akta i zapragnęła, żeby zapach grillowanego boczku nie owinął się wokół niej jak kochanek. Ale ponieważ jej pragnienie się nie ziściło, rzuciła torbę i uległa pokusie. Chrupała pierwszy plasterek, kiedy

wszedł Roarke. - Dzień dobry - udało jej się powiedzieć. - Najlepsze odprawy na świecie. - Nie ma sensu rozwiązywać zagadek morderstw z pustym żołądkiem. Wyglądasz dziś ślicznie, Peabody. -

To zasługa tego boczku.

- Ach! Francuskie grzanki. - McNab uśmiechnął się, kiedy Roarke nalewał sobie kawy. - Dzięki za ucztę. - Karmienie gliniarzy ma swoje dobre strony.

A ten gliniarz, podejrzewał Roarke, miał przemianę materii rozgorączkowanego pręgowca amerykańskiego, jeśli tak jadł, a pozostawał chudy jak patyk. - Przyszliśmy trochę wcześniej wyjaśnił mu McNab - żeby Peabody mogła pomóc Dallas wszystko przygotować. - I chcę z nią omówić kilka spraw związanych z Devin. - Kiedy będą tym zajęte - ciągnął McNab, nakładając sobie na talerz stos jedzenia - chciałem się z tobą podzielić pewnym pomysłem. Wczoraj wieczorem rozmawialiśmy o tym z Feeneyem.

-Wal. - Myślę, że możemy wykorzystać pluskwy zainstalowane w samochodzie Oberman, żeby dostroić się do częstotliwości jej aparatu jednorazowego. Trzeba będzie dopasować pilota, zawęzić zakres do sygnału aparatu jednorazowego, kiedy będzie z niego korzystała. Uzyskanie tego będzie wymagało odrobiny szczęścia, ale jeżeli nam się uda, powinniśmy móc to wykorzystać do określenia pozycji metodą triangulacji. - Skoordynować instalacje i pilota, wzmocnić sygnał wyjściowy, jednocześnie zawężając zakres,

przekierować i uwięzić jej sygnał. Uwięzić -myślał na głos Roarke - i sklonować. - Tak. Gdyby się to powiodło, moglibyśmy - teoretycznie -wykorzystać klon do wychwytywania jej sygnałów i rozmów kiedykolwiek i gdziekolwiek korzystałaby z jednorazowego aparatu. - Jak podczas telekonferencji powiedział Roarke. -

Ciekawe.

-

Teoretycznie.

- Zwiększając moc, ryzykujesz, że zlokalizuje pluskwę, szczególnie w

czasie triangulacji. Ale jeśli dobrze wybrać moment i przy właściwym wyregulowaniu, może się to udać. - Jeśli chcecie sobie o tym porozmawiać - przerwała im Peabody to ja pójdę do Dallas pogadać o tym, co do niej mam. - Jeszcze nie wróciła. - Roarke spojrzał na zegarek. - Poinformowano ją, że w tym samym miejscu, gdzie zabito Keenera, popełniono drugie zabójstwo. Garnet nie żyje. - Cholera. Niedobrze. - McNab wsadził do ust francuską grzankę, ociekającą syropem klonowym. - Razem z Feeneyem mieliśmy dziś zająć się jego

sprzętem elektronicznym, a gdybyśmy dostali zgodę, zakraść się do jego mieszkania i założyć podsłuch. Teraz nie ma to sensu. - Dlaczego do mnie nie zadzwoniła? spytała Peabody. - Jeśli Garnet nie żyje, powinnam o tym wiedzieć. - To nie jej śledztwo... nie wasze śledztwo - poprawił się Roarke. Funkcjonariusz, kierujący tym dochodzeniem, zadzwonił do niej dziś wczesnym rankiem, by wyświadczyć jej grzeczność, że się tak wyrażę. I być może w nadziei, że czegoś się od niej dowie. -

To powinno być nasze śledztwo -

zaczęła Peabody, ale po chwili usiadła i się zastanowiła. - Nie, to nie może być nasze śledztwo. Wczoraj doszło między nimi do dwóch konfrontacji. McNab akurat miał dyżur, kiedy ten dupek próbował ją zaatakować przed jej własnym domem. Nie możemy prowadzić tej sprawy. Wiesz, kto nią kieruje? I ile Dallas zamierza mu ujawnić? - Śledztwo prowadzi detektyw Janburry, a jeśli chodzi o resztę, nie mogę powiedzieć. - To sprawka Renee, bo za daleko się posunął, stał się niewygodny. Muszę sprawdzić tego Janburry'ego. - Peabody

zapomniała o swoim romansie z boczkiem i wzięła się do pracy. - Garnet zrobił kilka złych ruchów zauważył McNab. - Wielka szkoda, że nie żyje, bo zasłużył sobie na wiele lat za kratkami. Ale... -Wzruszył ramionami i nałożył sobie dokładkę. - Jak to się stało? - Tego też nie wiem. Miała nadzieję, że wróci, by poprowadzić odprawę. Bóg mu świadkiem, jak bardzo tego pragnął. - Jeśli jej się nie uda, a zostało już niewiele czasu, mam ją zastąpić. -

Rozumiem.

Wszedł Feeney. Uśmiechnął się na

widok szwedzkiego stołu. - Powiedziałem żonie, że zjem dużo na najważniejszy posiłek w ciągu dnia. Chłopak podzielił się z tobą swoim pomysłem? - Tak - potwierdził Roarke. - To może być ciekawe. - Zastanawiałem się nad tym - ciągnął Feeney, nakładając jedzenie na talerz. Sprowadza się to do łapania fal. Przez dziesięć minut rozprawiali o opcjach, alternatywach, możliwościach. - Dzień dobry wszystkim. - Do gabinetu wszedł Webster. Wyglądał na

odprężonego, chociaż miał trochę zaspane oczy. - Och, przyda mi się trochę paliwa, a to tutaj prezentuje się całkiem całkiem. - Przypuszczałem, że ci się przyda powiedział jak gdyby nigdy nic Roarke, kiedy tamten dorwał się do półmisków. Z wyraźnym zadowoleniem patrzył na błogo uśmiechającego się Webstera. Jak tam sztuka? -

Niezapomniana.

-

Darcia wkrótce wyjeżdża.

- Zostało jej jeszcze parę dni. Mam trochę urlopu. - Webster nałożył sobie na talerz jajka i rzucił od niechcenia: -

Zamierzam osobiście się przekonać, jak jest w tym twoim ośrodku wypoczynkowym poza Ziemią. - Nie znajdziesz lepszej przewodniczki od szefowej policji. Mira i Whitney weszli razem. Whitney rozejrzał się po gabinecie, a potem utkwił spojrzenie w Roarke'u. -

Jeszcze nie wróciła?

- Nie. Poprosiła mnie, żebym zaczął odprawę, jeśli się spóźni. Ale chętnie zrezygnuję z tego zaszczytu na pańską rzecz, jeśli pan woli. -

Nie, dostosujemy się do polecenia

Dallas. - Nalał sobie kawy, ale zrezygnował z jedzenia. - Wyglądasz na zmęczoną, Charlotte zagadnął Roarke doktor Mirę. - Jestem trochę zmęczona. To była długa noc. -

Zjedz coś. Wzmocnij się.

- Nie wiem, czy to pomoże. Okazało się, że mój kolega jest w to wplątany. Człowiek, z którym pracuję, któremu ufałam. - Przykro mi. - Roarke dotknął dłonią jej ramienia.

- Zdrada bardziej boli, jeśli w grę wchodzi zaufanie? - Kiedy pomyślę, ilu funkcjonariuszy policji zwierzyło mu się ze swoich tajemnic, swoich obaw, swoich uczuć, to owszem, to bardzo dotkliwa zdrada. Wszystko to jest zdradą, prawda? - Spojrzała na tablicę. - Ogromną zdradą. Lekarz zdradził pacjenta, gliniarz - gliniarza i obywateli, córka ojca. - Wspólnie położycie temu kres. Zdrada może kwitnąć tylko w mroku. Wydobędziecie ją na światło dzienne. -

Ciąży mu to. - Mira spojrzała na

Whitneya, który usiadł, trzymając w ręku kubek z kawą. - Nam wszystkim, ale on tu dowodzi. A to, co zrobiła ta nieliczna grupa, bardzo mu ciąży. Sprzeniewierzyli się swoim obietnicom i zdradzili tych wszystkich, którzy dzień w dzień pracują, walczą i ryzykują. Przeszła przez pokój i usiadła obok komendanta. No tak, pomyślał Roarke, nie może dłużej zwlekać. Stanął na środku pokoju. -

Panią porucznik coś zatrzymało.

- Nie ma tu Dallas? - przerwał mu Webster. - Gdzie jest, do diabła? -

Na miejscu przestępstwa, a miejmy

nadzieję, że już wraca stamtąd, gdzie zamordowano Garneta. - Garneta? Co, u... - Webster zerwał się z krzesła. Zniknęła gdzieś jego beztroska, jego senność. - Kiedy to się stało, u diabła, i dlaczego mnie nie poinformowano? Dallas nie może prowadzić śledztwa w sprawie zabójstwa Garneta. Panie komendancie... - Proszę usiąść. - Roarke potraktował ten wybuch gniewu tak, jak zrobiłby to na każdym prowadzonym przez siebie spotkaniu: chłodno. -Zostaniesz dokładnie poinformowany o tej sprawie i o wszystkich pozostałych, dotyczących

tych śledztw. Pani porucznik nie przydzielono tego dochodzenia, konsultuje się z funkcjonariuszami, którym je zlecono... Na ich prośbę. A teraz, skoro mam głos, zaczniemy od postępów, jakie zrobiłem w kwestii finansów trójki podejrzanych. Wyświetlić dane na ekranie - polecił i wszyscy zobaczyli paszport Garneta z jego zdjęciem. - Jak widzicie, to detektyw William Garnet, znany również jako Garnet Jacoby. Chociaż obaj już nie żyją, może was zainteresuje, że Garnet pod swoim drugim nazwiskiem zgromadził ponad trzydzieści pięć milionów dolarów w gotówce, akcjach, obligacjach i

nieruchomościach. Ma całkiem przyjemny dom na Wyspach Kanaryjskich. To znaczy miał. Wyświetlić na ekranie drugi komplet danych ze zdjęciami. - Jak się do tego dokopałeś? - spytał go Webster. - Nie prosiłeś mnie o filtr. - Działając powoli, systematycznie i zgodnie z przepisami. Zbliżając się do granicy obowiązującego prawa - dodał Roarke - ale nie przekraczając jej, bo taki warunek postawiła pani porucznik. - Moglibyśmy go za to załatwić mruknął Webster, gniewnie patrząc na

ekran, na zdjęcie luksusowego domu, na kwoty. - Na cacy. - Już trochę za późno. Jednak, jeśli można, przejdziemy do kolejnej osoby, a do Garneta wrócimy później. Może ci poprawi humor widok 306 kolejnego zestawu danych. Jeden-A, na ekran. Przedstawiam niejaką Marcię Anbrome, obecnie bawiącą na Sardynii we Włoszech. - O, tak. - Chociaż wycedził to przez zaciśnięte zęby, a rysy twarzy jeszcze bardziej mu stwardniały, Webster skinął

głową. - Rzeczywiście poprawiło mi to humor. - Może ucieszyła pana perspektywa zatrzymania jej za łapownictwo i korupcję, poruczniku - powiedziała Peabody, odwracając się gwałtownie. Ale ma na swoim sumieniu również śmierć gliniarzy. A nie wszyscy z nich byli tacy, jak Garnet. Nie żyją, ponieważ nie byli tacy jak on. - Rozumiem, pani detektyw. Wszyscy tutaj pragniemy tego samego. - Detektyw Peabody - zwrócił się Roarke łagodniejszym tonem od tego, którym rozmawiał z Websterem. - Wiem, że prowadzi pani dodatkowe śledztwo,

dotyczące śmierci detektyw Gail Devin. Może ułatwi pani zadanie informacja, że Renee Oberman pod nazwiskiem Marcii Anbrome zdeponowała na jej rachunku dwa miliony osiemset tysięcy dolarów amerykańskich dwa dni po akcji, w której zginęła Devin. Garnet również dokonał dużej wpłaty w tym samym czasie. Milion dwieście tysięcy. Podobnie jak Bix, też posługując się fałszywym nazwiskiem. Do diabła z ekranem, pomyślał Roarke. Miał wszystko w głowie. - Jako John Barry Bix ma konta bankowe w Montanie, gdzie również zakupił dom i dwadzieścia hektarów

ziemi, na Filipinach, gdzie stacjonował, gdy służył w wojsku, i w Tokio, gdzie się urodził. Zaczęliśmy od tej trójki, ale sprawdzamy pozostałych członków oddziału. O Freemanie, Palmerze i Marcellu mam już komplet danych, o pozostałych powinienem je mieć za kilka godzin. - Moim zdaniem na twojej liście należy umieścić również doktora Addamsa - wtrąciła Mira. - Jak już poinformowałam komendanta, po 307 przejrzeniu wszystkich akt spraw, wyników badań, ocen i przebiegu

kariery zawodowej wszystkich członków oddziału porucznik Oberman znalazłam niepokojące niespójności i coś, co przy bliższej analizie okazało się zafałszowanymi wynikami badań tych członków oddziału, których badał i leczył doktor Addams. - Rozumiem. - Nie ma sensu mówić, że już uwzględnił jej kolegę, już znalazł jego kilka utajnionych kont. - Detektyw Peabody - ciągnęła Mira. Powinna pani wiedzieć, że kilka tygodni przed śmiercią detektyw Devin porucznik Oberman, zgodnie z zapiskami doktora Addamsa, podzieliła się z nim swoimi obawami, dotyczącymi stanu

umysłu swojej podwładnej. Powiedziała, że detektyw Devin ma trudności ze skupieniem się na zadaniach, przestrzeganiem procedur, zbyt często zwalnia się z pracy. Addams umówił się na sesje z detektyw Devin. Przez siedem tygodni, do jej śmierci, spotykał się z nią dwa razy w tygodniu. -

Ufała mu.

- Owszem, mogła mu zaufać - zgodziła się Mira. Wyglądała na znużoną. - Jeśli mu zaufała, mogła mu powiedzieć, że według niej w oddziale jest coś nie tak i dlaczego. I co zamierza

zrobić. - To całkiem możliwe. - Zmęczenie na twarzy Miry stało się bardziej widoczne. - Jeśli to zrobiła, uważam, że Addams niewątpliwie jest współwinny jej śmierci. Eve wmaszerowała zamaszystym krokiem. - Przepraszam za spóźnienie. Spojrzała na ekran, skinęła głową. Widzę, że już zostaliście zapoznani z finansami. To dowód, że Renee, Garnet i Bix posługiwali się fałszywymi nazwiskami, by ukryć zgromadzony majątek ruchomy i nieruchomy.

- Dodaj do nich Freemana, Palmera i Marcella - powiedział jej Roarke. - A to jeszcze nie wszyscy. - Dobrze. Już samo to wystarczy, żeby usunąć ich z policji, aresztować, oskarżyć i skazać. Musimy wykreślić Garneta, bo właśnie zidentyfikowałam jego zwłoki, ale zgromadzone o nim informacje obciążają wszystkich pozostałych. - Chciałbym wysłuchać raportu o zabójstwie Garneta - odezwał się Whitney. - Panie komendancie, śledztwem kieruje detektyw Janburry razem ze

swoją partnerką, detektyw Delfino. Skontaktował się ze mną, pozwolił mi obejrzeć miejsce zdarzenia. Przy okazji złożyłam wyjaśnienia, dotyczące moich obu zatargów z ofiarą. -

Jak to „obu"? - zapytał Webster.

- Do drugiego doszło wczoraj wieczorem koło godziny dwudziestej drugiej, kiedy Garnet pojawił się przed bramą do mojego domu... Czekał tam na mój powrót. Przypuszczam, że detektyw Manford lub Freeman bądź obaj poinformowali go, że wyszłam z domu. Jakieś półtorej godziny wcześniej ci dwaj próbowali mnie śledzić. -

Do diabła, co to ma znaczyć, Dallas?

Dlaczego mnie nie informowano? - Byłeś zajęty - odparła ostrym tonem. - Więc informuję cię teraz. Przebieg mojego zatargu z Garnetem został zarejestrowany, komendant otrzymał nagranie razem z raportem. - Urwała na chwilę. - Kontynuując. O pierwszej nad ranem detektyw Garnet wszedł do budynku, w którym zabito Keenera, zerwawszy uprzednio plomby. Otworzył zamki kluczem 309 uniwersalnym. Albo zrobił to jego zabójca i podrzucił mu klucz. Garnet został zaatakowany od tyłu w odległości

jakichś sześciu kroków od drzwi. Poderżnięto mu gardło. Poza tym nie stwierdzono żadnych innych obrażeń, nie licząc tych, jakie zostawiłam na jego twarzy około godziny dwudziestej drugiej. -

Jezu Chryste.

- Przeczytaj raport, Webster. Obejrzyj nagranie. Garnetowi zabrano wszystkie cenne przedmioty z wyjątkiem noża, który miał w pochwie przy pasku. Detektywi zgodzili się na bieżąco informować mnie o postępach śledztwa. - Co musiałaś im w zamian ujawnić? zapytał Webster.

Natarła na niego, nie mniej rozgniewana niż on. - Nie wszystko sprowadza się do arytmetyki, do quid pro quo. Interesuje mnie ich śledztwo, bo ofiara ma związek z moim dochodzeniem, poniosła śmierć w tym samym miejscu, co człowiek, którego śmierć staram się wyjaśnić. Ponieważ są nie w ciemię bici, potrafią połączyć kropki. Powiedziałam im, że na razie nie mogę się z nimi podzielić pewnymi szczegółami swojego dochodzenia. A ponieważ nie są w ciemię bici, domyślili się, że to coś więcej niż śmierć jakiegoś ćpuna. Są wystarczająco inteligentni i sami się zorientowali. Do decyzji komendanta

należy, co ujawnimy funkcjonariuszom policji, prowadzącym śledztwo w sprawie śmierci Garneta. - Zastanowię się nad tym - powiedział Whitney. - Tak jest, panie komendancie. Z tego, co sama stwierdziłam, sądząc po kącie, pod jakim zadano śmiertelną ranę, zabójca był wyższy od ofiary. Garnet mierzy ponad metr osiemdziesiąt. Zaatakowano go od tyłu, co świadczy, że wszedł przed zabójcą, był do niego zwrócony plecami. Czyli że był to ktoś,

310 kogo znał, komu ufał. Uważam, że to Bix zabił Garneta, a uwzględniając jego profil psychologiczny, zrobił to na polecenie swojej pani porucznik. - Małe porządki w domu - mruknął Feeney. - Taak, Garnet naniósł nieco błota. Podejrzewam, że po sprzeczce ze mną skontaktował się z Oberman albo do niej poszedł. Wiedział, że Biuro Spraw Wewn ętrznych węszy - dodała i skinęła głową Websterowi. - Rozpuściłem wieści, jak uzgodniliśmy.

- I zadziałało. Już wcześniej na nią naskoczył, prężył muskuły tego wieczoru, kiedy podsłuchała ich Peabody. Dwa razy stracił kontrolę nad sobą w mojej obecności. Wczoraj u siebie zupełnie nad nim nie panowała i wiedziała o tym. Jej próby posprzątania po nim nic nie dały, znalazła się w jeszcze bardziej kłopotliwym położeniu. Wczoraj wieczorem znów się ze mną starł i groziła mu utrata odznaki. Renee nie tylko przestała mieć z niego jakikolwiek pożytek, stał się niewygodny. Postanowiła działać szybko... Za szybko, moim zdaniem. Pod wpływem chwili. Na zimno znalazłaby inny, bardziej dyskretny sposób pozbycia się go.

- Zgadzam się - potwierdziła Mira, kiedy Eve spojrzała w jej stronę. Garnet i Renee byli kiedyś kochankami. Odebrała mu wszelką władzę, jaką nad nią miał, kiedy przestała z nim współżyć. - Przypuszczalnie właśnie dlatego nawiązała z nim romans, a potem go zerwała - powiedziała Eve. - To wielce prawdopodobne. Słuchał jej poleceń na dwóch poziomach, dlatego, że przynosiło mu to wymierne korzyści i ponieważ dbała o to, by na obu poziomach powierzać mu istotne zadania. Zganiła go i ukarała za błąd,

jaki popełnił z Keenerem. Potem stanął twarzą w twarz z inną kobietą, wyższą od niego stopniem, która nie okazywała mu takiego szacunku, jaki według niego mu się należał, ani go nie udobruchała, jakby to zrobiła Renee. Znów 311 został ukarany, znów udzielono mu nagany. I nie wytrzymał presji. Oberman nie miała nad nim kontroli, i to na obu poziomach, co źle o niej świadczy. Jego sposób postępowania wymagał kontroli z jej strony. Ponieważ straciła nad nim władzę, wyeliminowała go. To

największy przejaw kontroli, dowód, że ona tu rządzi. Udowodniła to sobie dodała Mira - jak również swoim podwładnym. - A to dla niej najważniejsze wtrąciła Eve. - Dowodzić, sprawować władzę nad innymi. Mira skinęła głową. - Jeśli nie rządzi, jest nikim, jedynie córką cieszącego się szacunkiem emerytowanego policjanta, któremu w żaden sposób nie potrafi dorównać. Chyba, że ucieknie się do zdrady i oszustwa. Działała szybko, zdecydowanie, bo traktowała to jako dowód posiadania władzy. Gdy w

rzeczywistości jest to oznaka strachu i pogardy. - Dlaczego wybrała właśnie to miejsce? - spytała Eve. - Przypuszczam, że wiesz. Garnet, odpowiednio podpuszczony, nie tylko chętnie się tam udał, ale to również policzek dla ciebie. Oto kolejny trup, kiedy pierwszy jeszcze nie zdążył wystygnąć. W ten sposób wykorzystała go przeciwko tobie, szczególnie jeśli wiedziała, że wcześniej doszło między nim a tobą do bójki, której ślady są widoczne. - Taak, zostawiłam mu kilka pamiątek - zgodziła się Eve.

- To tam znaleziono ofiarę, w sprawie śmierci której prowadzisz dochodzenie. Ty i kolejna ofiara posprzeczaliście się wcześniej. W żaden sposób nie mogła wiedzieć, że nagrałaś całe wydarzenie i o nim zameldowałaś, ale mogła być pewna, że detektywi, prowadzący to śledztwo, będą się czuli w obowiązku wypytać cię o Garneta. Musi dowieść, że jest lepsza od ciebie. Zakwestionowałaś jej władzę i zachwiałaś jej własną pewnością siebie. Nie może przystać na coś takiego. - Będzie musiała przystać na znacznie więcej, gdy skończymy tę sprawę. Coś nowego w wydziale przestępstw elektronicznych? - spytała Feeneya.

-

Dobrze, że zapytałaś.

Ale nim zdołał powiedzieć coś więcej, wstał Webster. - To teraz sprawa Biura Spraw Wewnętrznych. Mam obowiązek poinformować o tym swojego kapitana i przystąpić do oficjalnego śledztwa. Dane o finansach i sfałszowanych dokumentach wystarczą, żeby ich pogrążyć. - Jest jeszcze jeden drobiazg: morderstwo - przypomniała mu Eve. -

Tym też się zajmiemy.

-

Biuro Spraw Wewnętrznych nie

odbierze mi śledztwa w sprawie śmierci Keenera. - Zabójstwo Keenera ma bezpośredni związek z korupcją i nadużyciem władzy, w co zamieszani są wszyscy albo prawie wszyscy pracownicy jej oddziału i nie tylko. - O czym Biuro Spraw Wewnętrznych nie miałoby zielonego pojęcia, gdybym ci o tym nie powiedziała. Dlaczego tak jest, Webster? Dlaczego policja w policji nie dopadła Renee i jej ludzi? -

Nie wiem. Ale teraz to się zmieni.

- A jeśli ma kogoś w Biurze Spraw Wewnętrznych i ten ktoś ją uprzedzi, że

nadciąga burza? Ulotni się jak kamfora. Ma dość środków, żeby to zrobić w wielkim stylu. Albo znajdzie sposób, żeby wszystko tak przeinaczyć, by piorun trafił kogoś innego. Nie osiągnęłaby tyle, gdyby była głupia. - Mamy kolejnego trupa, Dallas. Nieważne, czy Garnet był nieuczciwym gliną czy nie. Teraz nie żyje, a Oberman jest winna jego śmierci. Należy ją zamknąć, bo znowu postanowi zrobić porządki w domu. - Ma rację - przemówił Whitney, zanim Eve mogła natrzeć na Webstera. -I ty też, Dallas. Chcę was widzieć oboje i twojego kapitana, Webster, w moim

gabinecie o jedenastej. Wtedy poinformujemy go o wszystkim. I postaramy się dojść do porozumienia. Jeśli chodzi o dwa zabójstwa, które mają z tym związek, Biuro Spraw Wewnętrznych będzie musiało się zwrócić do mnie, by je odebrać funkcjonariuszom, którzy obecnie prowadzą śledztwa. Byłoby brakiem rozsądku, poruczniku, gdyby spróbował pan działać nad moją głową. Webster był wyraźnie niezadowolony. - Skontaktowałem się z Tibble'em i o wszystkim go poinformowałem. Poproszę go, żeby również był obecny. Porucznik Dallas, chcę panią widzieć w

moim gabinecie o dziesiątej. Komendant Oberman poprosił mnie dziś, by poświęcić mu trochę czasu, a także o spotkanie z panią. - Renee zwróciła się do niego, żeby zainterweniował. Panie komendancie... - Garnetowi nie pomoże już żadna interwencja - przerwał jej Whitney. Jeśli komendant Oberman poprosi mnie, żeby wpłynąć na ciebie albo ci rozkazać, abyś przestała naciskać na jego córkę w związku z zabójstwem Keenera, rozczaruje się. - Wstał. Dziesiąta zero zero, pani porucznik. - Tak jest, panie komendancie. Znów spojrzał na ekran.

- Wszyscy świetnie się spisaliście powiedział. - Świetnie się spisaliście w tej brudnej sprawie. Mira też wstała. - Czy mogłabym się zabrać razem z panem? -

Naturalnie.

Martwi się o niego, pomyślała Eve. I nie ona jedna. Spojrzała na obecnych w pokoju. -

Rozejść się.

- Chwileczkę, chwileczkę. - Wyraźnie niezadowolony Webster pokręcił głową.

- Myślisz, że tak łatwo się mnie pozbędziesz? Że wyjdę, zanim twój wydział przestępstw elektronicznych i twoja partnerka poinformują cię, co ustalili? - Nie mają mi nic nowego do zakomunikowania. Prawda? - Nic a nic - od niechcenia rzucił Feeney. - Jest wyprzedaż kaszmirowych swetrów - oznajmiła Peabody. - We wszystkich sklepach „Naturalne". Ale i tak mnie nie stać na taki luksus. Chyba jednak nie o te informacje ci chodziło. Eve spojrzała chłodno na Webstera.

-

Wygląda na to, że teraz już koniec.

Znów pokręcił głową i skrzyżował ręce. - Wybaczcie nam, porucznik Webster i ja musimy zamienić kilka słów na osobności. Rozległo się szuranie butów. Roarke stał bez ruchu, opierając się o ścianę. Eve spojrzała na niego przepraszająco, a zarazem z irytacją, a wtedy skierował się do wyjścia. - Pamiętaj, ręce przy sobie, chłopcze mruknął, mijając Webstera. - W przeciwnym razie pozwolę jej się z tobą rozprawić. A jest gorsza ode mnie.

Webster rzucił mu spojrzenie spode łba, lecz nie wyjął rąk z kieszeni. - Nie odsuniesz mnie od tego śledztwa, Dallas. - Ja cię odsuwam? Dopiero co próbowałeś odebrać mi tę sprawę. - Złymi gliniarzami zajmuje się Biuro Spraw Wewnętrznych. - Nie karm mnie tymi biurokratycznymi bredniami. Gdybym nie wiedziała i w pełni nie akceptowała tego, że Biuro Spraw Wewnętrznych musi mieć swój udział w sprawie, nie poprosiłabym cię o pomoc i nadal o niczym nie mielibyście bladego pojęcia.

- I zgodziłem się na twoje warunki, zamiast natychmiast poinformować o wszystkim swojego kapitana. Mam serdecznie dość traktowania nas tak, jakbyśmy nie byli prawdziwymi glinami. - Nigdy nie powiedziałam, że nie jestem prawdziwym gliniarzem. Ale z całą pewnością nie pracujesz już w wydziale zabójstw. Dokonałeś wyboru, Webster. Otrzymałeś zadanie do wykonania. Przyjąłeś je. Więc nie próbuj mi teraz odebrać śledztwa. - Chcesz dokonać aresztowań? Nie ma sprawy. Upewnię się, żeby cały splendor spłynął na ciebie. -

Powinnam ci za to skopać tyłek. -

Zacisnęła dłonie w pięści. - Pieprz się, jeśli myślisz, że chodzi mi o pochwałę za aresztowanie winnych. Jeśli myślisz, że... - Nie myślę tak. Nie myślę - powtórzył i potarł dłonią kark. - To było zagranie poniżej pasa. Przepraszam. Znów zaklęła i odeszła kilka kroków. -

Dałabym sobie radę bez ciebie.

- Taak, i odnoszę wrażenie, że właśnie to robisz. Prawisz miłe słówka, ale nie dzielisz się ze mną tym, co najistotniejsze. Odwróciła się w jego stronę.

-

Słucham?

- Dlaczego dopiero dziś rano dowiedziałem się, że Garnet znów cię dopadł? Że sama dałaś mu okazję, udając się na rozmowę z jednym z ludzi Renee. -

Lilah Strong nie jest jedną z nich.

- Służy w oddziale Oberman przypomniał jej - i powinnaś się ze mną skonsultować. Dopiero dziś rano dowiedziałem się, że cię śledzono. Nie miałem pojęcia o twojej konfrontacji z Garnetem. - Poinformowałam komendanta... zaczęła.

-

Kto teraz wciska kit?

- To nie wciskanie kitu. Mam obowiązek w pierwszej kolejności poinformować komendanta. A nie kontaktowałam się z tobą co chwila, bo... byłeś zajęty z Darcią. -

Masz coś przeciwko mnie i Darcii?

- Nie. Boże. - Zniecierpliwiona Eve przesunęła ręką po włosach. -Niczego przed tobą nie ukrywałam. Nie skontaktowałam się ze swoją własną partnerką, bo nie uznałam tego za konieczne. Nie skontaktowałam się z tobą z tego samego powodu i ponieważ pomyślałam, że wyświadczam ci przysługę. Nie zaprzątałam ci głowy,

żebyś... mógł iść do teatru. Na musical. Przez chwilę gapił się na nią, a potem jego bojowa postawa gdzieś zniknęła. - Chyba rzeczywiście wyświadczyłaś mi przysługę. Dziękuję. Ale jestem gliną, Darcia też. Wiesz, że zaprzątanie głowy... podczas musicalu... jest przypisane do tego zawodu. - Co byś zrobił, gdybym ci powiedziała? - Właściwie nic. Ale lepiej bym sobie to przemyślał, miałbym większą jasność w sprawie. -

Świetnie. Następnym razem nie będę

miała takich skrupułów. I jeśli akurat będziesz w trakcie wykonywania wielkiego numeru, możesz mieć pretensje wyłącznie do siebie. Roześmiał się. -

Zawsze będę czuł do ciebie słabość.

-

Och, na...

- Nie taką, nie taką. - Ostrożnie cofnął się o krok. - Nie rzucaj się na mnie z pięściami ani nie wołaj psów. Kilka razy pracowałem z tobą i podoba mi się twój sposób rozumowania. Nawet kiedy się z tobą nie zgadzam. Podoba mi się, że potrafisz wgryźć się zębami w sprawę i nie wypuścić jej. Twarda z

ciebie sztuka, Dallas, ale to jeden z powodów, dla których czuję do ciebie słabość. Nie najlepiej ci wychodziła praca zespołowa podczas tych paru spraw, które razem prowadziliśmy. Może nie, pomyślała. Nie, zdecydowanie nie. - Wtedy nie dowodziłam ludźmi. Powierzenie stanowiska kierowniczego wszystko zmienia, bo twoi ludzie polegają na tobie, liczą, że poprowadzisz zespół. Byłam... Inna z wielu powodów. Przypomniała sobie, jak szła z Roarkiem w letni wieczór.

- Nie jestem teraz tą samą osobą, co wtedy. - Masz rację. Ja chyba też nie. Wyciągnął rękę. -

Zapomnimy o urazach?

- To zależy. - Ujęła jego dłoń. - Jeśli spróbujesz mi odebrać sprawę, znów cię wezmę za rękę i złamię ci ją w nadgarstku. Wyszczerzył do niej zęby w uśmiechu. -

Spróbuj.

- Zaufam ci, ponieważ już wcześniej razem działaliśmy i cię znam. Jeśli

chcesz zostać do końca odprawy, zajmij miejsce. Zaraz wrócę. - Dziękuję, ale nie mogę zostać. Muszę jeszcze coś załatwić przed spotkaniem z komendantem. -

W takim razie do zobaczenia.

Podeszła do drzwi do gabinetu Roarke'a, otworzyła je, a potem zamknęła za sobą. -

Dziękuję, że zostawiłeś nas samych.

-

Nie ma za co. No i?

- Wszystko sobie wyjaśniliśmy. Okazało się, że przyświeca nam wspólny cel, ale czasem kierujemy się

odmienną motywacją. - Podeszła do jego autokucharza, żeby nalać sobie kawy. Zamknęła oczy i potarła czoło między brwiami. -

Odpocznij minutkę, Eve. Usiądź.

- Lepiej nie. Muszę dokończyć odprawę, a potem usiąść i zebrać myśli. Żeby móc się przygotować do tych spotkań. Chryste... Oberman, Tibble i Biuro Spraw Wewnętrznych. - Otworzyła oczy. - Zapowiada się ciężki ranek. - Masz już za sobą ciężki ranek. Podszedł do niej i sam delikatnie pomasował to miejsce.

- Poderżnął mu gardło od ucha do ucha. Garnet nie żył, zanim upadł. Szybko skonał, bardzo szybko, a moim zdaniem zasłużył sobie na wolną i pełną cierpienia śmierć. Poza tym nie Oberman powinna decydować, kto ma żyć, a kto, jak i kiedy umrzeć. Nikt jej nie dał takiego prawa. Ponieważ nie była taką kobietą, jak kiedyś, oparła bolącą głowę na ramieniu męża. - Garnet prawdopodobnie zrobiłby to samo... Renee, mnie, każdemu. Można założyć, że poszedł tam w przekonaniu, że poderżnie mi gardło od ucha do ucha. Był otwartą, ropiejącą raną w wydziale.

- Wyprostowała się. -A Keener? Może to nieszkodliwy typek, może dawał kelnerce w pizzerii suty napiwek, kiedy był przy forsie. Ale brał narkotyki i handlował nimi. Nie przypuszczam, żeby miał jakieś skrupuły, kiedy jego klient liczył sobie 319 dwanaście lat, o ile dzieciak mógł mu zapłacić. Był świnią i starał się przejść przez życie jak najlepiej dla siebie. Napiła się trochę kawy i odstawiła kubek. -

Ale to nie ma znaczenia. Czy to

ropiejąca rana, czy drań, nie do niej należy decyzja. Roarke ujął jej twarz. - Zabiłby cię, gdyby mógł, i sprawiłoby mu to niekłamaną przyjemność. Inny gliniarz może kierować śledztwem w sprawie jego śmierci, ale Garnet jest teraz twój. -

Bo tak już jest.

- Według ciebie. I dlatego Renee Oberman nigdy cię nie zrozumie. -

Ja ją rozumiem.

-

Wiem o tym. - Pocałował ją lekko. -

Miejmy to już za sobą. Skinęła głową i skierowała się do drzwi, łączących ich gabinety.

Rozdział 17 Eve słuchała, jak informatycy na swój zawiły sposób wyjaśniali jej pomysł McNaba na podsłuchiwanie i śledzenie Renee. Słuchała, aż jej zaczęło dzwonić w uszach. Machnęła ręką w powietrzu, żeby przerwać tokowanie maniaków komputerowych. -

Konkludując: jeśli uda wam się tego

dokonać, będziemy mogli nagrywać wszystkie rozmowy prowadzone z aparatu jednorazowego porucznik Oberman. - Tak jest - przyznał jej rację Feeney. Ale to nie oddaje sprawiedliwości samej koncepcji ani jej wprowadzeniu w życie. - Wszystkim chodzi o prestiż. Jeśli uda wam się wprowadzić koncepcję w życie, będzie nam potrzebny nakaz. Feeney wydął policzki. - Przyznaję, że to pewien szkopuł. Ale zebraliśmy dość materiałów obciążających, Dallas, by wystąpić o

nakaz. Poczynając od oświadczenia Peabody, przez twoje spotkanie z Renee, kwestie finansowe, śledzenie cię wczoraj wieczorem, a kończąc na śmierci Garneta. Decyzja należy do ciebie. Biuro Spraw Wewnętrznych też może wystąpić o nakaz. Decyzja należy do niej, pomyślała, a każde postanowienie niesie za sobą pewne następstwa. - Postaram się o nakaz i poinformuję Biuro Spraw Wewnętrznych... Kiedy urzeczywistnicie swój wyjątkowy pomysł. Będę musiała się spotkać z Reo - powiedziała, mając na myśli zastępczynię prokuratora okręgowego,

do której miała pełne zaufanie. -I to zanim udam się do komendanta. Spotkać się z nią prywatnie. Peabody... - O, rany, pewnie znów chcesz, żebym zadzwoniła do Cracka. - Najpierw do niego, a potem do Reo. Powiedz jej, żeby spotkała się tam ze mną za pół godziny. Podkreśl, że to pilne i poufne. Wiesz, jak to się robi. - Taak - powiedziała Peabody, wzdychając. - Roarke, Peabody będzie potrzebny jakiś środek transportu. -

Naprawdę? Nie pojadę z tobą? Będę

ci potrzebna podczas spotkania z Reo, powinnam ci też towarzyszyć podczas rozmowy z komendantem Obermanem, i żeby wspólnie z tobą stawić opór Biuru Spraw Wewnętrznych. - Na rozmowę z Reo wystarczy mi twoje oświadczenie. Załatwienie sprawy z komendantem Obermanem i Biurem Spraw Wewnętrznych należy do mnie. Ty masz do wykonania swoją pracę. Musisz się ująć za detektyw Devin, Peabody. Musisz się postarać, żeby sprawiedliwości stało się zadość, i zrobisz to. W pełni ufam ci, że tego dokonasz. -

Nawet nie wiem, czy podążam

dobrym tropem - zaczęła Peabody. - Sama się o tym przekonasz. Spojrzała na Roarke'a, który skinął głową. - Dopilnuję, żeby dostała jakiś środek transportu. Feeney, może przejdziesz z McNabem do mojego laboratorium? Zaraz do was dołączę. McNab, nim wyszedł ze swoim kapitanem, uścisnął Peabody za ramię, żeby ją podnieść na duchu. - Tylko niech to nie będzie nic zbyt szpanerskiego! - zawołała Eve za Roarkiem.

- Może chociaż... - Peabody rozsunęła kciuk i palec wskazujący na odległość jednego centymetra. Roarke mrugnął do niej porozumiewawczo i zostawił je same. Eve wskazała Peabody krzesło, a potem podeszła do stołu i nalała jej kawy. -

Przyniosłaś mi kawę.

-

Nie przyzwyczaj się do tego.

-

Zwykle to ja przynoszę kawę tobie.

- Bo jestem porucznikiem. - Eve usiadła. - Ściągnęłam cię do wydziału zabójstw, bo kiedy spojrzałam na ciebie,

pomyślałam: to prawdziwa policjantka. Niezawodna, trochę zielona, ale niezawodna. I mogę jej pomóc, by została lepszą policjantką. I zrobiłam to. Peabody utkwiła wzrok w kawie i nic nie powiedziała. - Masz zrobić dla Devin to, co jest obowiązkiem gliniarza. Zleciłam to tobie, ponieważ... no cóż, jestem porucznikiem. Muszę znać swoich ludzi, ich mocne i słabe strony, ich styl pracy. Muszę ich znać i muszę im ufać, że wykonają to, co do nich należy. W przeciwnym razie będzie to oznaczało, że nie wywiązałam się ze swoich obowiązków.

Eve napiła się kawy, zastanawiając się nad doborem odpowiednich słów. - Odbywanie takich spotkań, jakie mnie czekają, też należy do obowiązków gliniarzy, chociaż to prawdziwa męka. Ale kiedy jest się dowódcą, Peabody, nie ma przed tym ucieczki. Wymaga to dyplomacji i układania się, związane jest z wkurzającą rywalizacją. Lecz trzeba to robić i robię to. -

Bo jesteś porucznikiem.

- Tak jest. Odkąd poznałam Renee Oberman, dużo rozmyślałam nad tym, co to znaczy dowodzić ludźmi. Nie tylko nad tym, co to znaczy być gliną, ale również szefem. Wiąże się to z

odpowiedzialnością, władzą, obowiązkami względem obywateli i podwładnych. Chciałam tego i pracowałam na to. Musiałam zostać gliną. Nie miałam innego wyjścia. Byłam 323 ofiarą, wiedziałam więc, że mogę albo nadał się bać, albo zacząć walczyć. Mogę się uczyć, szkolić i pracować, aż będę się mogła ująć za ofiarą. Wszyscy mamy jakiś swój powód, dlaczego zostaliśmy glinami. - Bardzo chciałam zostać detektywem. Bycie gliną... Oznaczało, że mogę

pomagać ludziom, potrzebującym pomocy, co było dla mnie ważne. Awansowanie na detektywa znaczyło dla mnie, że jestem dobra, a będę jeszcze lepsza. Zawdzięczam to tobie. - Ja ci tylko pomogłam - poprawiła ją Eve. - Nie zależało mi na stopniu, żeby mieć gabinet i dostać podwyżkę. - Masz jeden z najgorszych gabinetów w całej komendzie -przypomniała jej Peabody. - I dlatego jesteśmy z ciebie dumni. - Naprawdę? - Zaskoczona, a po chwili czując głupie zadowolenie, Eve pokręciła głową.

- Nie zależy ci na bajerach, zależy ci na pracy. I na twoich ludziach. Wszyscy o tym wiedzą. To, uświadomiła sobie Eve, nie tylko sprawiło jej przyjemność. Poczuła ciepło gdzieś w środku. - Tak czy owak - ciągnęła - chciałam tego, bo wiedziałam, że potrafię to robić. Wiedziałam, że będę dobra, coraz lepsza. Kiedy wchodzę do sali wydziału, wiem, że mogę polegać na każdym, kto tam pracuje. Ale równie ważne, a może ważniejsze jest to, że każdy, kto tam pracuje, wie, że może polegać na mnie. Że nie opuszczę swoich ludzi, że będę z nimi, a jeśli

zajdzie taka potrzeba, stanę w pierwszym szeregu. Jeśli tego nie wiedzą, jeśli bezgranicznie w to nie wierzą, nie wierzą we mnie, to znaczy, że mi się nie udało. - Udało ci się. - Peabody lekko pociągnęła nosem. - Jesteśmy najlepszym wydziałem w całej komendzie. - Zgadzam się z tobą. Częściowo to moja zasługa i szczycę się tym. Jestem cholernie dobrą szefową, a szef ustala reguły. Renee też ustaliła reguły, Peabody, a niektórzy gliniarze, którzy być może... być może dobrze wykonywaliby swoje obowiązki i

szanowali odznakę, zamiast tego zdecydowali się wykorzystać ją i zhańbić, ponieważ osoba, która ponosiła za nich odpowiedzialność, powiedziała im, że tak można. Ponieważ osoba za nich odpowiedzialna szukała ich słabych stron, a potem je wykorzystywała. - Chyba nigdy o tym nie pomyślałam, a raczej nie myślałam o tym w taki sposób. - Inni gliniarze, dobrzy gliniarze, jak Devin, zginęli, ponieważ osoba za nich odpowiedzialna, osoba, do której powinni móc mieć pełne zaufanie, tak zadecydowała. -

Pogrzebiesz ją za to.

- Jestem porucznikiem i mówię ci, że wstawisz się za detektyw Gail Devin i postarasz się, żeby sprawiedliwości stało się zadość. Peabody znów uniosła wzrok i zamrugała, słysząc nagłą zaciętość w głosie Eve. -Tak jest. - A teraz zorganizuj moje spotkanie z Reo. - Czy mogę omówić z tobą kilka spraw, związanych z Devin? -Peabody uśmiechnęła się lekko. - Bo jesteś panią porucznik. - Dobrze, ale streszczaj się. Czeka mnie uprawianie polityki i pieprzona

rywalizacja. - Poradziłaś mi, żebym to potraktowała jak starą sprawę, więc zapoznałam się z aktami, raportami, zeznaniami świadków. Dochodzenie ograniczono do minimum, ponieważ były oświadczenia gliniarzy... gliniarzy Renee, że podczas akcji Devin się odłączyła, nikt jej nie zabezpieczał. I właśnie wtedy ją zaatakowano i zabito. Zanim zginęła, wypuściła kilka serii, położyła trupem paru złych facetów. -

I? - zapytała Eve.

- To wygląda, jakby chcieli ją kryć, Dallas. W sposób oczywisty postanowili ją kryć. Jakby coś

schrzaniła, ale jej koledzy to zatuszowali, żeby po śmierci doczekała się chwały. Gliny ratują tyłki glinom. Nie ma sensu wpisywać jej do akt, że schrzaniła sprawę, bo nie żyje... Ale wyraźnie daje się to do zrozumienia. -

Taak.

- Nie mogę powtórnie przesłuchać świadków, nie wzbudzając czujności ich ani Renee. Więc ponownie przesłuchałam ofiarę. Eve uśmiechnęła się w duchu. -

Rozumiem.

-

Zapoznałam się z przebiegiem jej

służby, zanim Oberman została jej szefową, opiniami jej instruktorów w akademii, gliniarzy, z którymi służyła, kiedy nosiła mundur, i później, kiedy została detektywem. Porozmawiałam z jej bliskimi, przyjaciółmi, z detektywem sierżantem Allo. Stosując się do wytycznych. Powiedziałam im, z wyjątkiem Allo, że zadaję te pytania, bo pracuję nad czymś, co ma związek z tamtą akcją. -

Dobrze.

- Nie była wariatką i słuchając tego, co Mira powiedziała podczas odprawy, zrozumiałam, że się starali, by zrobić z niej osobę niezrównoważoną.

-

Co zamierzasz dalej?

- Chciałam porozmawiać z jej matką powiedziała jej Peabody - ale ona nie chce rozmawiać ze mną. Nie zgadza się na spotkanie, ma spore pretensje do policji. Po śmierci córki przeżyła załamanie nerwowe i z tego, co 326 mi się udało ustalić, nigdy całkiem nie doszła do siebie. Były bardzo ze sobą zżyte. Myślę, że może o czymś wie, chociaż nie zdaje sobie z tego sprawy. Wie coś, co Devin mogła powiedzieć albo zrobić, co pozwoliłoby mi pchnąć

sprawę do przodu. Nie jestem pewna, jak mocno mogę ją naciskać. - Jeśli masz przeczucie, że coś wie, przyciśnij ją. Znajdziesz jakiś sposób. Wiesz, jak podejść do ludzi, Peabody, jak im współczuć, potrafisz wejść w ich skórę. Naoczni świadkowie kłamią, więc szukasz osób, które nie mają powodu, żeby kłamać. To dobra strategia. - Pojadę spotkać się z nią dziś rano, ale... Może, jakby udało nam się przeciągnąć tego doktora na naszą stronę, wywrzeć nacisk na gliniarzy, uczestniczących w tamtej akcji, wystarczyłoby to, żeby oskarżyć Renee o

śmierć Gail Devin. - Być może. Chcesz na tym poprzestać? - zapytała Eve. - Słuchaj, może ci się nie uda doprowadzić tej sprawy do końca, ale jeśli nie zrezygnujesz, będziesz wiedziała, że zrobiłaś wszystko, co mogłaś. Zasłużyła sobie na to, oczekuję tego i będziesz sobie mogła to powiedzieć, kiedy zamkniemy śledztwo. Tak czy inaczej. A teraz umów mnie na to cholerne spotkanie. - Już się do tego biorę. - Delia wstała. - Byłaś dla mnie wzorem. -

O, Jezu.

- Kiedy studiowałam na akademii, kiedy włożyłam mundur. Czytałam o tobie, analizowałam twoje sprawy tak, jakbyś była jakąś mityczną postacią, a ja chciałam być taka jak ty. Kiedy wzięłaś mnie na swoją asystentkę, byłam bardzo szczęśliwa i cholernie się bałam. Przypomniawszy to sobie, Peabody roześmiała się cicho. - To były czasy - powiedziała Eve, sprawiając, że jej partnerka roześmiała się na całe gardło. - Dość szybko zrozumiałam, że nie jesteś żadną mityczną postacią ani bohaterką, której nie imają się kule. Obrywałaś tak, jak my wszyscy, ale nie

rezygnowałaś. Dzięki temu ty i my wszyscy, postępujący tak jak ty, jesteśmy tak cholernie dobrymi gliniarzami. Uświadomiłam sobie, że wolę być cholernie dobrą policjantką niż bohaterką. Uświadomiłam sobie, że nie chcę być taka, jak ty. Nauczyłaś mnie, żebym chciała być sobą. Nauczyłaś mnie i pomogłaś mi zostać cholernie dobrą policjantką, ponieważ jesteś panią porucznik. Peabody wyciągnęła łącze, żeby umówić spotkanie. * Wkrótce potem Eve stała przed domem, przyglądając się odlotowemu, małemu

kompaktowi w kolorze szafirowym. - Pod jakim względem nie jest szpanerski? - spytała Roarke'a, kiedy uszczęśliwiona Peabody wykrzyknęła ,juhu". - Uważasz wszystko, co nie jest brzydkie, za szpanerskie. Ten samochód jest praktyczny, bardzo dobrze się prowadzi i wyposażono go w elektronikę, która może się przydać Peabody. - Juhu! - krzyknęła znowu Delia. - Jest megafajny! Jak na praktyczny samochód, którym będę jeździła, okazując mu cały szacunek - dodała.

- Odczekaj dziesięć minut po tym, jak przejadę przez bramę, zanim ruszysz poleciła jej Eve. - Jeśli znów postanowili mnie śledzić, pojadą za mną, a ciebie zostawią w spokoju. - Uważasz, że nie potrafię się pozbyć ogona? -

Ile razy to robiłaś?

- No dobrze, ale zawsze musi być kiedyś pierwszy raz. Chociaż może lepiej niech to nie będzie teraz ciągnęła Peabody - z uwagi na delikatny charakter śledztwa. - Zgadza się. Poinformuj mnie, jeśli dowiesz się czegoś, co twoim zdaniem

powinnam wiedzieć. Dziękuję, że zgodziłeś się pożyczyć wóz mojej partnerce - zwróciła się Eve do Roarke'a - i z góry przepraszam, jeśli zaślini tapicerkę. - Jedź i załatw nakaz. - Pocałował ją lekko. - Chcę iść pobawić się z moimi kumplami. - Cóż, miłej zabawy. - Wsiadła do samochodu i pokręciła głową, kiedy Delia pogładziła lśniący błotnik i zamruczała jak kotka. - Wolę swój powiedziała i ruszyła swoim brzydkim, ale wypasionym wozem. Gdy Eve weszła do seksklubu, jego właściciel spojrzał na nią krzywo. Reo

siedziała przy barze, zabawiając Cracka rozmową. Przypominała promień słoneczny, który przypadkiem się zabłąkał do tego ponurego miejsca. - Przepraszam. - Eve postawiła pudełko wypełnione smakołykami ze śniadania w swoim gabinecie. Przyniosłam ci ciastka... I prawdziwą kawę. Crack uniósł pokrywkę i przyjrzał się zawartości kartonu. - Niezła łapówka, biała dziewczyno. Poza tym, na szczęście dla ciebie, lubię towarzystwo Blondynki. Zostawię was same. - Postawił na barze jeszcze jedną butelkę wody i przeszedł na drugi koniec

kontuaru, zabierając ze sobą prezent. - Ja nie dostanę ciastek? - zapytała Reo. - Może się z tobą podzieli. Przepraszam, że się trochę spóźniłam. Coś mnie zatrzymało. - Lepiej niech to będzie coś ważnego. Musiałam przełożyć spotkanie zaplanowane na dziewiątą. A więc co jest takie pilne i poufne? Eve otworzyła butelkę z wodą. Cher Reo była małą, okrągłą blondynką, mówiła z lekkim południowym akcentem. Wyglądała i mówiła jak intelektualne zero, co sprytnie

wykorzystywała, by rozbrajać, a następnie niszczyć adwokatów obrony, oskarżonych i świadków strony przeciwnej. - Jeśli mi nie wierzysz, że to sprawa niecierpiąca zwłoki, i nie obiecasz, że zachowasz wszystko w tajemnicy, nie mogę ci nic powiedzieć. - Nie mogę uznać, że coś jest niecierpiące zwłoki i poufne, póki się nie dowiem, co takiego mam zachować w tajemnicy. - Taak, to trudne, prawda? Zadam ci jedno pytanie. Czy ufasz swojemu szefowi bezgranicznie, bezwarunkowo?

- Tak. To dobry prokurator, dobry prawnik i dobry człowiek. Czy zawsze zgadzam się z nim w stu procentach? Nie. Ale gdybym się zgadzała, źle by to świadczyło o nas obojgu. - To dobra odpowiedź. - Prawdę mówiąc, Eve doszła do wniosku, że sama nie wymyśliłaby lepszej. - Jeśli cię poproszę, żebyś z nikim poza nim nie rozmawiała o tym, co ci powiem, i zrobiła to, o co cię poproszę, zgodzisz się? - Tak. Ale nie mogę ci obiecać, że zrobię to, o co mnie poprosisz, bądź nakłonię go, żeby on się zgodził. -

Zrobisz to. - Eve pociągnęła długi

łyk wody, a potem wyłuszczyła wszystko od początku do końca. Zajęło to trochę czasu. Wiedziała, że kiedy ma się do czynienia z prawnikiem, wszystko rodzi pytania, wątpliwości, wymaga oceny z punktu widzenia prawa. Cher wyciągnęła swój notes, robiła notatki, chciała, żeby Eve powtórzyła to, co już raz powiedziała. Wszystko to umocniło ją w przekonaniu, że zwróciła się do właściwej osoby. - To będzie masakra - mruknęła Cher. Krew splami ziemię i głęboko w nią wsiąknie. Wszystko, czego dotknęła Oberman, wszystko, czego

dotknęli 330 ludzie z jej oddziału, będzie nosiło to piętno. Konsekwencje prawne... Aresztowania, przyznanie się do winy, ugody w celu uzyskania łagodniejszych wyroków, decyzje sędziego. Wszyscy znajdą się w rynsztoku. -

Wiem.

- Och, pójdzie siedzieć. Wsadzimy ją za kratki na długie lata. Kilka razy składała zeznania jako świadek. Ona, Garnet, Bix i inni. Składali zeznania jako świadkowie oskarżenia. Zamykałam ludzi, którzy zasłużyli sobie

na to, żeby trafić do więzienia, a teraz przez całą tę historię wyjdą na wolność. Pójdzie siedzieć - powtórzyła Reo, patrząc na Eve oczami niebieskimi jak stal. - Podejrzewasz, że ilu gliniarzy kazała zlikwidować? -

Jeśli uwzględnić Garneta...

-

Nie uwzględniaj go - warknęła Reo.

- W takim razie dwoje na pewno. Masz tu to, co ci mogę przekazać. Położyła na barze dysk. - Nie poprosiłam cię tutaj tylko dlatego, że maniacy komputerowi chcą wypróbować swoją nową zabawkę i potrzebny nam nakaz. Poprosiłam cię tutaj, bo chciałam, żebyś się

przygotowała, żeby dać ci czas na przygotowanie działań z waszej strony. -

Możesz być pewna, że to zrobimy.

- Reo, nie mam zamiaru cię pouczać, jak masz pracować, ale muszę ci powiedzieć jedno. Musisz być absolutnie, bezwarunkowo pewna sędziego, do którego się z tym zwrócisz. Może jakiegoś opłacać albo komornika czy urzędnika. Może nawet mieć kogoś w twoim biurze. - Boże, ale mnie to wkurza. Wkurza mnie, że się boję, że to może być prawda. Pójdę do szefa i razem się do tego weźmiemy. Trzeba to będzie zrobić we właściwej kolejności, więc upłynie

trochę czasu, zanim uzyskamy nakaz. - Prawdopodobnie informatycy też potrzebują trochę czasu na wprowadzenie swojego pomysłu w życie. -

Zadzwonię do ciebie.

Kiedy Eve została sama, siedziała przez minutę przy barze, obracając butelkę z wodą. Podszedł do niej Crack, rzucił jej przeciągłe spojrzenie. -

Nadal starasz się być twarda.

- Tak. Chcę być bezwzględna i na ogół jestem. Ale od czasu do czasu dostaję mdłości.

- Może coś powiem, żeby cię wkurzyć. Żebyś znów stała się bezwzględna. Pokręciła głową i uśmiechnęła się lekko. - Nie. Już ci jestem winna trzy i pół przysługi. - Przyjaciele nie rozliczają się tak skrupulatnie. Nie, kiedy sprawa jest ważna. - Położył swoje wielkie łapsko na jej dłoni, poklepał ją. - Masz ochotę na ciastko? Tym razem Eve się roześmiała. - Nie, dziękuję. Muszę wracać do pracy.

Peabody zbliżyła się do małego domku w Bronksie pełna niepokoju. Nie bała się, że odejdzie z pustymi rękami... Chociaż nie można było tego wykluczyć. Bała się, że jeśli zacznie za bardzo naciskać, zerwie wątłą nić, która trzymała starszą panią przy życiu. Pomyślała o swojej własnej matce, jak zniosłaby to, że jej córka nie żyje. Nie żyje, ponieważ postanowiła zostać policjantką. Nie żyje, ponieważ kazano jej zaryzykować i posłuchała rozkazu. Moja mama jest twarda jak stal, pomyślała Peabody, ale coś takiego spowodowałoby pojawienie się rys i pęknięć. I te rysy nigdy w pełni by nie

zniknęły. Więc myślała o własnej matce, kiedy zapukała do drzwi małego domu w Bronksie. Otworzyła jej bardzo chuda i krucha kobieta z włosami, zebranymi w koński ogon. Miała na sobie obcięte spodnie od dresu i bawełnianą koszulkę. Z irytacją przyjrzała się Peabody podkrążonymi oczami. -

Pani Devin...

- Powiedziałam już, kiedy wczoraj pani do mnie zadzwoniła, że nie mam nic do powiedzenia. Nie mam nic do powiedzenia żadnemu gliniarzowi na

temat Gail. - Pani Devin, gdyby tylko zechciała mnie pani wysłuchać. Nie musi pani nic mówić. Tylko proszę mnie wysłuchać. Nie niepokoiłabym pani, gdyby sprawa nie była ważna. - Ważna dla kogo? Dla pani? Obojętne mi, co jest ważne dla pani. Robi pani porządki w aktach? Bo ona jest dla pani tylko nazwiskiem w aktach. - Nie, proszę pani. - Emocje, które czuła, od których ściskało ją w gardle, było wyraźnie słychać w jej głosie. Najmocniej panią przepraszam, jeśli odniosła pani takie wrażenie. Trochę poznałam Gail. Wiem, że lubiła

śpiewać, i że miała silny alt. Wiem, że ojciec nauczył ją łowić ryby, i chociaż właściwie niespecjalnie to lubiła, chodziła z nim wędkować, bo lubili razem spędzać czas. Wiem, że między nią a panią istniała silna więź, pełna miłości. Wiem, że nawet jak wyprowadziła się już na Manhattan, spotykałyście się co tydzień. Chodziłyście razem na obiad, na kolację, do kina, do fryzjera, na zakupy. Żołądek jej się zacisnął, kiedy po policzkach kobiety zaczęły płynąć łzy. Ale nie przestała mówić. - Nazywała panią swoją najlepszą przyjaciółką. Nie chciała pani, żeby

została policjantką, jednak nie zabroniła jej pani tego. Była pani z niej dumna, 333 kiedy z wyróżnieniem ukończyła akademię. Gdy awansowała na detektywa, wydała pani przyjęcie, by to uczcić. Wiedziała, że jest pani z niej dumna. Myślę, że dużo to dla niej znaczyło. -

Dlaczego pani to robi?

Peabody oczy szczypały od łez. Nie pozwoliła, by spłynęły jej po policzkach, ale nie wstydziła się ich przed matką tragicznie zmarłej policjantki.

- Bo mam matkę, pani Devin, która też nie chciała, żebym została policjantką. Wiem, że jest ze mnie dumna, i dużo to dla mnie znaczy. Bardzo ją kocham. I są dni, że tak za nią tęsknię, aż odczuwam fizyczny ból. Mieszka na zachodzie. - To dlaczego pani się na to zdecydowała, dlaczego ją pani zostawiła? - Bo jestem policjantką. Tak samo jak Gail nią była. Była pani córką i panią kochała, ale była policjantką i starała się, żeby żyło się lepiej na świecie. -

I przez to straciła życie.

-

Wiem. - Peabody pozwoliła sobie na

okazanie złości, połączonej ze współczuciem. - Kiedy tu jechałam, myślałam o swojej mamie i co by się stało, gdyby mnie straciła. Ze względu na nią żałuję, że nie jestem kimś innym. Ale to niemożliwe. Była pani dumna z Gail. Byłabym dumna, gdybym j ą mogła poznać. -

Czego pani ode mnie chce?

-

Czy mogę wejść do środka?

-

Och, jakie to ma znaczenie?

Kiedy kobieta się odwróciła, zostawiając drzwi otwarte, Peabody weszła do domu. Zauważyła na stole różne przedmioty - przedmioty, które

najwyraźniej zwykle stały na półkach. Wyczuła zapach środka czyszczącego i pasty. - Przepraszam, że wczoraj tak bardzo panią zdenerwowałam. Ostatniej nocy niewiele pani spała. Teraz wzięła się pani do porządków, żeby jakoś o tym zapomnieć. - Uśmiechnęła się nieznacznie. - Moja mama robi to samo. Nie była to do końca prawda, bo to jej ojciec miał taki zwyczaj, ale uznała, że najlepiej odwoływać się do swojej matki... Poza tym nie do końca było to kłamstwo. - Proszę zapytać o to, co panią interesuje, i iść sobie. Chcę dokończyć

sprzątanie. Nie pozwoli jej tu długo zabawić, pomyślała Peabody, i postanowiła pominąć wstęp, który sobie przygotowała. - Gail była cenioną funkcjonariuszką. Jej przełożeni wystawiali jej pochlebne opinie. W jej aktach jest kilka zapisków z okresu, kiedy służyła pod porucznik Renee Oberman. Świadczą, że pani córka przeżywała trudny okres. - I co z tego? - W głosie kobiety dało się wyczuć pretensję, instynktowną chęć obrony własnego dziecka. - To trudny zawód, pracowała bardzo ciężko. Zbyt ciężko. Przez ostatnie tygodnie

poświęciła się wyłącznie obowiązkom zawodowym. - Czy widywała się pani z nią w tym okresie, w ciągu tych ostatnich tygodni? -

Naturalnie, że tak.

- Czy powiedziała pani, dlaczego żyje w takim stresie albo czym konkretnie się zajmuje, co jej sprawia takie trudności? - Nie. Nie rozmawiałyśmy o jej pracy. Wiedziała, że tego nie lubię. Można być dumnym ze swojego dziecka, ale to nie znaczy, że chce się, by nam ciągle przypominano, jak niebezpieczne zajęcie sobie wybrało. Wiem, że była spięta. U kresu wytrzymałości. Schudła.

-

Martwiła się pani o nią.

- Prosiłam, żeby wzięła urlop. Żebyśmy na kilka dni wyjechały nad morze. Mówiła, że bardzo by chciała, że dobrze by jej to zrobiło. Ale najpierw musi coś dokończyć. Skończy coś ważnego, a potem z chęcią na jakiś czas wyjedzie. To wszystko przez pracę. Gdyby chodziło o mężczyznę albo o coś innego, powiedziałaby mi. -

Czy jest ktoś, komu by się zwierzyła?

- Jednemu z was. Gliniarze rozmawiają ze sobą. Peabody skinęła głową, czując, że wszystko jej się wymyka.

- Czy prowadziła zapiski, pamiętnik, coś w rodzaju dziennika? -Nie. -

Jest pani pewna?

- Naturalnie, że jestem. - Znów przez smutek przebił się gniew. - A nawet gdyby prowadziła dziennik, nie pozwoliłabym pani do niego zajrzeć. Byłyby tam osobiste zapiski. Ale nie prowadziła dziennika. Mam wszystkie jej rzeczy, nie ma wśród nich niczego takiego. - Ma pani jej rzeczy? - W głosie Peabody dało się usłyszeć lekkie podniecenie, promyk nadziei. - Czy

mogę je zobaczyć? -

Dlaczego miałabym...

- Proszę, pani Devin. Nie mogę pani wszystkiego wyjaśnić, ale przysięgam pani, że chcę jak najlepiej dla Gail. Przysięgam, że to jedyny powód, dla którego tu jestem, dla którego panią wypytuję. - Jest pani jak pies, który się dorwał do kości. - Kobieta się odwróciła i przeszła przez pokój dzienny do kącika jadalnego, a potem do pomieszczenia sąsiadującego z kuchnią, która lśniła i pachniała cytrynami. Przypominało małą sypialnię bez łóżka.

Ubrania wisiały równiutko w szafie... Peabody przypuszczała, że pozostałe leżały starannie poskładane w małej komodzie. Tu i tam widać było pamiątki po Gail: jakieś pudełka, 336 apaszki, jaskraworóżowy wazon. Zdjęcia, plakat oprawiony w ramy, trofeum Małej Ligi, wędka. W wąskim pudełku były płyty. Z muzyką, z filmami, zauważyła Peabody. Wszystkie ułożone rodzajami, według alfabetu. Poczuła lekki dreszczyk. -

Ładna kolekcja.

- Wypoczywała przy nich, odprężała się. Znam ją teraz, pomyślała Peabody. Była inteligentna i uparta. Dobra policjantka. Gdzie inteligentna, uparta i dobra policjantka ukryłaby płytę, którą chciała mieć pod ręką, ale w takim miejscu, żeby nie wpadła w niepowołane ręce? - Pani Devin, muszę panią poprosić o wypożyczenie kolekcji płyt Gail. Na mokrych od łez policzkach kobiety pojawiły się ciemnoróżowe plamy. -

Myśli pani, że dam obcej osobie coś,

co należało do mojej córki, coś, co było dla niej ważne? - Dla mnie nie jest kimś obcym. Peabody spojrzała w oczy pani Devin i powtórzyła: - Chcę zrobić to, co słuszne, dla Gail. Gdyby ona stała przed moją matką, wiem, że zrobiłaby to samo dla mnie. W drodze powrotnej na Manhattan musiała zjechać do krawężnika. Położyła głowę na kierownicy. - Proszę, Boże - wymamrotała. Pozwól mi coś znaleźć. Nie dopuść, żebym na próżno zrobiła to tej biednej kobiecie.

Rozdział 18 Eve znalazła trochę czasu, żeby sprawdzić, co porabiają jej ludzie. Między spotkaniami wpadła do sali wydziału. Rozejrzała się i skinęła na Truehearta. -

Do mojego gabinetu.

Gdy tylko weszła do pokoju, nalała sobie kawy i od razu wypiła pół kubka. - Gdzie Baxter? - spytała, kiedy Trueheart pojawił się na progu. - Rozmawia ze świadkiem, pani porucznik. Ja sprawdzam telefonicznie

pewne informacje. Razem... - Czy są jakieś powody, żebym musiała wiedzieć, nad czym pracujecie? - przerwała mu. - Jakieś trudności, problemy, pytania? - Nie, pani porucznik. Przynajmniej nie na tym etapie. - To dobrze. Czy ktoś zajmuje się czymś, co wymaga mojej uwagi? Wszystko widzisz, Trueheart - dodała, kiedy się zawahał. - Wiesz, co się dzieje. Nie mam czasu wysłuchiwać relacji, chyba, że powinnam to zrobić. -

Hmmm... Nie, pani porucznik. Nie

wydaje mi się, żeby musiała sobie pani zaprzątać głowę bieżącymi sprawami. - Powiedz o tym wszystkim. Gdybym była potrzebna, zostawcie wiadomość. Jeśli to coś pilnego, kontaktujcie się ze mną telefonicznie. -

Tak jest.

Przysiadła na skraju biurka. Zrobiła to specjalnie, żeby rozmowa stała się mniej oficjalna. -

O czym gadają, Trueheart?

Spojrzał na nią niepewnie. Świetnie się prezentował w mundurze.

-

Słucham?

- Jezu, Trueheart, doskonale wiem, że dzięki staraniom Baxtera nie jesteś już taki zielony i jak już wcześniej powiedziałam, wszystko słyszysz. Wiesz, o czym się mówi. Chciałabym się tego dowiedzieć. - No cóż, wszyscy wiedzą, że coś się dzieje, i to coś poważniejszego niż tylko martwy ćpun. Chodzą słuchy, że tam, gdzie go znaleziono, zginął jeden z ludzi porucznik Oberman. - A będąc gliniarzami, snują przypuszczenia - dodała Eve. -I robią zakłady, stawiając pieniądze na różne scenariusze.

Trueheart lekko się zaczerwienił. -

Bardzo możliwe, pani porucznik.

- Daj do zrozumienia, że uważam takie spekulacje za coś najzupełniej oczywistego, ale byłabym zszokowana, Trueheart, zszokowana i zbulwersowana, gdybym się dowiedziała, że sala mojego wydziału jest jaskinią hazardu. Z poważną miną skinął głową, ale nie do końca udało mu się ukryć szeroki uśmiech. -

Tak jest, pani porucznik.

-

Przez najbliższe dwie godziny można

się ze mną kontaktować wyłącznie w bardzo pilnych sprawach. Jasne? -

Tak jest.

-

Możesz wracać do siebie.

Kiedy została sama, przez chwilę stała, kończąc kawę i przyglądając się tablicy. Kiedy zadzwoniło jej łącze, zobaczyła na wyświetlaczu twarz Peabody. -

Dallas.

- Może coś mam... - zaczęła jej partnerka. Eve przełączyła się na tryb poufny i wysłuchała raportu Peabody w drodze

do gabinetu Whitneya. Komendant osobiście otworzył jej drzwi. Zauważyła na jego twarzy kilka nowych zmarszczek i więcej siwych włosów na skroniach niż kilka dni wcześniej. Dowodzenie, pomyślała, bywa czasem trudne. -

Pani porucznik.

-

Panie komendancie.

Zaprosił ją do swojego gabinetu z szerokimi oknami. Za nimi rozciągało się miasto, które przysiągł chronić. Komendant Marcus Oberman stał przed jednym z okien - wysoki, mocnej

budowy człowiek, w szarym garniturze i stalowoniebieskim krawacie. Włosy miał siwe, krótko obcięte, na wojskową modłę. Dowodzenie też odcisnęło na nim piętno, ale pozostał przystojnym mężczyzną, zdumiewająco sprawnym jak na swoje osiemdziesiąt sześć lat. - Komendancie Oberman - powiedział Whitney. - To porucznik Dallas. - Pani porucznik - Oberman wyciągnął rękę - dziękuję, że zgodziła się pani tu przyjść, żeby się ze mną spotkać. Rozumiem, jak cenny jest pani czas. - Rozmowa z panem to zaszczyt, panie komendancie.

- Tak, jak dla mnie rozmowa z panią. Cieszy się pani wspaniałą opinią. Dowódca wyraża się o pani w samych superlatywach. -

Dziękuję, panie komendancie.

- Możemy usiąść? - spytał Oberman, zwracając się do Whitneya. - Ależ naturalnie. - Whitney wskazał fotele. Oberman zajął miejsce w jednym z nich. - Dopiero co skończyła pani akademię, kiedy odszedłem na emeryturę -zaczął mówić - ale śledziłem niektóre z pani dochodzeń w mediach i słyszałem co nieco przy żłobie, gdzie się zbieramy

my, stare wygi. Uśmiechnął się i spojrzał na nią przyjaźnie niebieskimi oczami, które odziedziczyła po nim córka. Ale Eve czuła, że jest oceniana. Nie miała o to pretensji, bo sama robiła to samo. - Naturalnie teraz, po sukcesie, jaki odniosła książka Nadine Furst, pani praca przy sprawie Icove'ów została dobrze udokumentowana. Zgodzisz się ze mną, Jack, że zainteresowanie tym śledztwem dobrze przysłużyło się wydziałowi? To, jak było prowadzone i zakończone?

-

Owszem.

- Z tego, co mi powiedziano i co sam zauważyłem, pani porucznik, podczas śledztwa ostro ściera się pani z innymi policjantami. - To z pewnością celne spostrzeżenie, panie komendancie. Uśmiechnął się szerzej. - Jeśli od czasu do czasu policjant nie zetrze się ostro ze swoimi kolegami, to według mnie nie wykonuje dobrze swoich obowiązków. Rozsiadł się swobodniej w fotelu. Żeby wprowadzić swobodniejszą atmosferę, pomyślała Eve, jak ona to zrobiła,

rozmawiając z Trueheartem. - Trzeba pewności siebie, nawet uporu, a także wiedzy, talentu, poświęcenia, żeby wytrzymać w tej pracy i awansować. Rozumiem, że w tej chwili pani i moja córka ostro się starłyście. - Przykro mi, jeśli porucznik Oberman tak to widzi. Skinął głową i utkwił wzrok w Eve. Ma wciąż oczy gliniarza, pomyślała. Przenikliwe, sondujące, potrafi nimi dostrzec to, co się kryje w głębi człowieka. -

Komendant Whitney zaświadczy, że

nie mam zwyczaju wtrącać się do pracy wydziału. Już nie piastuję tego stanowiska, a swojego następcę darzę pełnym szacunkiem. - A ja darzę szacunkiem pana, panie komendancie. - Ale ojciec jest ojcem, pani porucznik, i to funkcja dożywotnia. Rozumiem, że między panią i porucznik Oberman mogą istnieć pewne tarcia, ponieważ macie zupełnie inne charaktery, inny styl pracy. Ale obie jesteście oficerami policji nowojorskiej. -

Tak jest, panie komendancie.

-

Nie zamierzałem się w żaden sposób

wtrącać do tej sprawy. - Uniósł ręce i je rozłożył. - Nawet kiedy byłem szefem, uważałem, że funkcjonariusze powinni sami dochodzić do porozumienia w takich kwestiach. Tatuś odmawia pomocy w usunięciu przeszkód? - pomyślała Eve. To musiało zdenerwować Renee. - Zgadzam się z panem, panie komendancie. - Zmieniłem zdanie dopiero po tym, jak się dowiedziałem, że dziś nad ranem zginął jeden z ludzi mojej córki. Funkcjonariusz, który był powodem tych tarć.

- Wielka szkoda, że detektyw Garnet stracił życie, panie komendancie. - Śmierć każdego człowieka oddziałuje na nas wszystkich, ale przede wszystkim na jego dowódcę. Pani też straciła kilku swoich podwładnych, pani porucznik. - Zgadza się, panie komendancie. Potrafiła wymienić ich nazwiska. Znała ich twarze. - Mam nadzieję, pani porucznik, że w obliczu tych nowych, tragicznych okoliczności zgodzi się pani usunąć złą opinię z akt zmarłego funkcjonariusza policji. Przyznaję, że na nią zasłużył dodał. - Ale apeluję teraz o to w imieniu

porucznik Oberman i jej podwładnego. - Przykro mi, panie komendancie, lecz nie mogę spełnić pańskiej prośby. Cofnął się w fotelu, wyraźnie zaskoczony. - Jest dla pani takie ważne, pani porucznik, żeby utrzymać to zawieszenie w wykonywaniu obowiązków wobec człowieka, który nie żyje? - Żywy czy martwy, zasłużył sobie na to. Przepraszam ojca, ale mam nadzieję, że komendant, piastujący to stanowisko i z honorem służący temu wydziałowi przez więcej lat, niż sobie ich liczę, zgodzi się z moim stanowiskiem, kiedy

powiem, że przełożona detektywa Garneta, obecna podczas tego zajścia, nie interweniowała. Nie panowała nad sytuacją. - Czy to zawieszenie jest wymierzone przeciwko Garnetowi czy jego przełożonej? - Nie mam możliwości karać pani porucznik. Mimo szacunku, jakim pana darzę, panie komendancie, nie wycofam wniosku o zawieszenie Garneta. I prawdę mówiąc, już zapoczątkowałam działania, których efektem, w moim przekonaniu, będzie jego pośmiertne wykluczenie z szeregów policji. -

To bardzo surowa kara.

- Owszem, panie komendancie. Może nie wie pan, że wczoraj wieczorem detektyw Garnet przyszedł do mnie, a mówiąc ściśle, zaczaił się przed moim domem. Z zamiarem czynnej napaści na mnie. Posunął się do rękoczynów. Powiem więcej: wyciągnął broń. - Nie. - Twarz Obermana skamieniała. - Nie wiedziałem. Nie poinformowano mnie o tym. - Całe wydarzenie zostało nagrane, panie komendancie, i natychmiast o wszystkim zameldowałam swojemu przełożonemu. Spodziewam się, że porucznik Oberman z pewnością też zostanie powiadomiona.

Odczekała chwilę, żeby ten mały klejnocik mógł zabłysnąć pełnym blaskiem. - Przykro mi, że detektyw Garnet nie żyje, panie komendancie, ale moim zdaniem nie zasługiwał na to, żeby być policjantem, nosić odznakę. I 343 zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby mu ją odebrano. Jego śmierć nie oznacza, że przestał być złym policjantem. - Racja. Wycofuję swoją prośbę, porucznik Dallas. I przepraszam, że w

ogóle z nią wystąpiłem. - Nie musi mnie pan przepraszać, panie komendancie. Eve wstała razem z Obermanem. - Pozwolę wam obojgu zająć się obowiązkami. Dziękuję, komendancie Whitney, za poświęcony mi czas. I pani również, porucznik Dallas. - To dla mnie zaszczyt poznać pana, panie komendancie. Kiedy Whitney odprowadził Obermana do drzwi, były komendant zatrzymał się i odwrócił do Eve.

- Uważa pani, że śmierć Garneta jest następstwem zabójstwa tego Keenera? - Nie zajmuję się sprawą Garneta, panie komendancie, ale jestem gotowa okazać pełną pomoc funkcjonariuszom, którym przydzielono to śledztwo. - Rozumiem. - Przyglądał się jej przez długą chwilę, a potem wyszedł, nie powiedziawszy ani jednego słowa. - Wstyd mu. - Whitney zamknął drzwi. - Jest zły i wstyd mu, że sam postawił się w takim położeniu. I teraz coś się w nim skręca, kiedy się zastanawia, niepokoi, rozważa, jaką rolę w tym wszystkim może odgrywać jego córka.

- Zgadzam się z panem, panie komendancie - przyznała mu rację Eve. Będzie mu jeszcze trudniej i to już niebawem. Kiedy Whitney podszedł do okna i spojrzał na swoje miasto, Eve zrozumiała, że on też czuje gniew i jest mu wstyd. - Tyle lat poświęcił swojej pracy, swojemu miastu. Tyle lat był komendantem. Tyle wysiłku włożył, by pomóc odbudować i zreformować ten wydział po wojnach miejskich. Od tej pory jego nazwisko zawsze będzie się kojarzyło z tak niechlubną sprawą. -Nie jego, tylko jej.

Komendant pokręcił głową i się odwrócił. - Nie ma pani dzieci, Dallas. To będzie zawsze jego nazwisko. I zawsze będzie się tego wstydził. Zaczekała, aż szef wróci do swojego biurka. Ciężko za nim usiadł. - Proszę o pozwolenie wyrażenia swojego zdania, panie komendancie. -

Słucham.

- Nie twierdzę, że nie będą pana obwiniać za to, co się stało. Jest pan komendantem, więc to nieuniknione. Ale uważam i nie boję się tego powiedzieć,

że nie ponosi pan żadnej odpowiedzialności. - Ponoszę za to odpowiedzialność, bo jestem komendantem. - Nie, panie komendancie. Branie odpowiedzialności i bycie odpowiedzialnym to nie musi być to samo. Weźmie pan odpowiedzialność, ponieważ zawsze pan to robi. Ale to Renee Oberman jest za wszystko odpowiedzialna, a także jej ojciec, chociaż to wielce niesprawiedliwe. Jego nazwisko, opinia, jaką się cieszył, podziw, jaki budził, dały jej wolną rękę, skłoniły niektórych do przymykania oczu, a innych do podążenia za nią.

-

Łącznie ze mną?

- Nie umiem na to odpowiedzieć, panie komendancie. Ale wiem, że kiedy przyszłam z tym do pana, nie przymknął pan oczu ani nie dał jej pan wolnej ręki. Postąpił pan jak dowódca, bo zawsze tak pan postępuje. I zrobił pan to z pełną świadomością, czym to panu grozi. Mógł pan zareagować inaczej. Whitney, wyraźnie zaintrygowany, usiadł prosto. -

Jak to?

- Mógł pan znaleźć pretekst, żeby ją zwolnić. Mógł pan spróbować nakłonić ją, żeby zrezygnowała z pracy,

rozwiązać jej oddział. I, panie komendancie, mógł pan wszystko zatuszować. Nie rozgłaszać tego, załatwić rzecz dyskretnie. Ten martwy gość to tylko ćpun. Owszem, zginęli uczciwi gliniarze, ale nic nie zwróci im życia. - Urwała na chwilę, obserwując jego twarz. - Prawdopodobnie rozważał pan takie wyjście, zastanawiał się pan nad tym przez pięć minut. Mógł pan tak to rozegrać... Wiem, jak mógł pan to rozegrać. Ale nigdy by się pan nie zdecydował na coś takiego. Bo jest pan komendantem. Bo jest pan gliniarzem, panie komendancie, i zawsze nim pan pozostanie. Złączył dłonie i postukał palcami

wskazującymi w brodę. - Sądzi pani, że mnie zna, pani porucznik. - Bo pana znam, panie komendancie. Eve przypomniała sobie, co jej powiedziała Peabody. - Miałam okazję zapoznać się z pańską pracą, kiedy był pan detektywem, z tym, jak pan awansował. Z uwagą obserwuję pańskie metody pracy, odkąd zaczęłam służyć w nowojorskiej policji. Szanuję to, w jaki sposób sprawuje pan swoją funkcję. - Czy rozważała pani, że mogłaby pani robić to samo? Że pewnego dnia mogłaby pani zająć moje miejsce?

-

To przerażająca myśl.

Rozśmieszyła go tym. Wstał, podszedł do autokucharza. I westchnął. - Chryste, żałuję, że nie mam pani kawy. -

Mogę kazać ją panu przynieść.

Pokręcił głową, zadowolił się tym, co miał, a potem podał Eve filiżankę, co znów przypomniało jej, jak sama podała kawę Peabody. - Usiądź, Dallas. Tibble pojawi się lada moment, a Biuro Spraw Wewn ętrznych zaraz po nim. Będziemy nalegali, ty i ja, byś nie tylko nadal

kierowała śledztwem w sprawie zabójstwa Keenera, ale również odegrała istotną rolę w sprawie Oberman. Uważam, że Tibble wyrazi zgodę. Jeśli nie, przekonamy go. - Tak jest, panie komendancie. I... Proszę pozwolić mi skontaktować się z Nadine Furst. Uniósł brwi, ale nic nie powiedział. - Obieca nam i dotrzyma słowa, że nie upubliczni niczego przed czasem, nie ujawni tego, czego się od nas dowie nieoficjalnie. O niczym nie poinformuje ludzi, póki nie da jej pan zielonego światła.

- Chce pani, bym ją wykorzystał, żeby się wykręcić od odpowiedzialności za to, co się stało? - Niezupełnie, panie komendancie. Nadine jak każdy reporter goni za sensacjami. Ale lepiej od innych dostrzega istotę każdego wydarzenia. Nie chodzi jej tylko o pikantne szczegóły, które zwiększają oglądalność. I myślę, że właśnie dlatego jej program cieszy się taką popularnością. Zależy jej na dotarciu do prawdy, a nie na epatowaniu tanią sensacją. Wiem, że mamy swoich specjalistów od PR, koordynatorów i rzeczników prasowych, ale moim zdaniem Furst jest warta więcej niż ich dziesięciu.

Wolno skinął głową, patrząc na Eve. -

Mów dalej.

- Panie komendancie, kiedy wyjdzie na jaw, co zrobiła Renee Oberman, zaszkodzi to wizerunkowi wydziału. Co więcej, negatywnie odbije się na bezpieczeństwie obywateli, bo z pewnością otworzą się drzwi więzień. Uważam, że warto skorzystać ze wszystkiego, czym dysponujemy, by zminimalizować te szkody. I niczego nie zatajać. Przyznać, że doszło do 347 przypadku korupcji. Ale po jego

ujawnieniu bezwzględnie, systematycznie i stanowczo się z nim rozprawiono. -

Zastanowię się nad tym.

-

Panie komendancie...

- Nadal możesz swobodnie głosić swoje opinie, Dallas. - Wystąpmy w jej programie. Pan, szef, jeśli się zgodzi. Ja i Peabody. Szczególnie Peabody. To, w jakiej się znalazła sytuacji, jakie podjęła działania, kim jest, zostanie pozytywnie odebrane. - Eve, nie przestając nalegać, sama sobie się dziwiła, jak bardzo jej zależy, żeby go przekonać. -Dobra

policjantka, młoda detektyw, która się znalazła w śmiertelnym niebezpieczeństwie... I nie zawahała się, żeby ujawnić korupcję, zabójstwo i zdradę. Tworzymy cienką niebieską linię, panie komendancie, dlatego będzie to miało głęboki wydźwięk. Bo Peabody jest konkretną osobą, człowiekiem z krwi i kości. Będzie uosabiała to, kim jesteśmy, stanowiła kontrast wobec tego, kim jest Renee Oberman. Whitney potarł brodę i lekko się skrzywił. - Potrafisz wymyślić coś niezwykłego, a jednocześnie przeraża cię myśl, że kiedyś mogłabyś mnie zastąpić. -

Machnął ręką, nie dopuszczając Eve do głosu. - Sam powinienem na to wpaść, powinienem dokładnie tak to rozegrać. Zadzwonię do Furst. Poczuła ulgę. -

Dziękuję, panie komendancie.

- Nie dziękuj mi. Zastanawiam się, dlaczego nie przydzieliłem cię do działu public relations. - Bo, panie komendancie, mam nadzieję, że nie zrobiłam nic, by sobie zasłużyć na taką karę. Obydwoje wstali, kiedy sekretarka Whitneya poinformowała, że przyszedł

Tibble. Był ciemny, wysoki i szczupły, doskonale wyglądał w garniturze. Eve wiedziała, że dobra prezencja bardzo się liczy podczas konferencji prasowych i występów w telewizji. Ale pod tym nienagannym wyglądem kryło się znacznie więcej. Przez chwilę przyglądał się uważnie Eve, a potem zwrócił się bezpośrednio do niej: - Tę lawinę wywołał martwy ćpun w wannie. - Nie, proszę pana, tę lawinę wywołała Renee Oberman, która w

sposób niezgodny z prawem wykorzystywała swoją odznakę, nazwisko, stanowisko i działalność tego wydziału. - Celna riposta i zgrabnie powiedziane. Ale nie miałem na myśli tej lawiny łajna, tylko to, co ją wywołało. -

Martwy ćpun w wannie.

- Wykorzystamy go oraz wszystko i wszystkich, którzy byli przed nim i po nim, żeby ją w tym łajnie utopić. Kiedy to zrobimy, wydział stanie na szczycie tej sterty gnoju i ogłosi zwycięstwo. Popracujemy nad tym, Jack.

- Pani porucznik właśnie podsunęła mi niezły pomysł. - Porozmawiamy o tym, kiedy się uporamy z Biurem Spraw Wewn ętrznych. Porozmawiamy o tym, popracujemy nad tym i załatwimy to, bo nie pozwolę, żeby pociągnęła za sobą na dno kogokolwiek z tego wydziału. Pani ją załatwi - powiedział do Eve tonem, który jej zdradził, że wolałby to zrobić sam. Gołymi rękami. - Załatwi ją pani na cacy. Tak, żeby już nigdy się nie pozbierała. Nie chcę, żeby jej to uszło na sucho, żeby bardziej ucierpiał na tym wydział niż ona sama. -

Jesteśmy w tej kwestii jednomyślni,

szefie. - Proszę uczynić z tego swoją życiową misję - powiedział ostrym tonem, a potem zwrócił się do komendanta: - Uporamy się z efektami ubocznymi. Do jasnej cholery, Jack, jakim cudem taka kobieta otrzymała stopień oficerski, zyskała władzę, dostała wolną rękę? Nim Whitney zdążył coś powiedzieć, Tibble machnął ręką w powietrzu. Sztywno podszedł do okna i zaczął przez nie wyglądać, splótłszy dłonie na plecach. - Powinienem wiedzieć. Była w moim biurze. Gościłem ją razem z jej

rodzicami w moim własnym domu. W moim własnym domu - powtórzył nieco ciszej. - Prawdopodobnie sam dałem jej na to przyzwolenie. Niech to szlag. Porucznik Dallas, czy Renee Oberman zlecała zabijanie funkcjonariuszy policji? -

Uważam, że tak.

Odwrócił się gwałtownie, maksymalnie rozeźlony. - Nie obchodzi mnie, co pani uważa. Macie to udowodnić. Macie przedstawić dowody, żeby prokurator okręgowy mógł z tym pójść do sądu, nie mając cienia wątpliwości. To, co pani uważa, nie ma żadnego znaczenia na sali

sądowej, a bez... - Szefie... - Whitney stanął między Eve i Tibble'em. - Ja jestem przełożonym Renee Oberman, ja odpowiadam za to, co zrobiła. - Kiedy będę chciał, żebyś popełnił harakiri, poinformuję cię o tym. Ten wydział nie może sobie pozwolić, by ciebie stracić, i nie dopuszczę do tego, żeby przez Renee Oberman polało się więcej krwi. Ale wiem, że trzeba było porucznik z wydziału zabójstw i martwego ćpuna, żebyśmy ja i ty, Biuro Spraw Wewnętrznych i sam Pan Bóg

dowiedzieli się, co się dzieje. To jest najgorsze. - Szefie... - zwróciła się Eve do Tibble'a - właściwie wszystko się zaczęło od podsłuchania przez moją partnerkę rozmowy pomiędzy... - Proszę mi nie przerywać, kiedy chwalę panią za dobrą pracę, pani porucznik, i kiedy wyładowuję swoją złość, którą muszę wyładować przed rozmową z Biurem Spraw Wewnętrznych. -

Tak jest.

Na chwilę przycisnął palcami powieki.

- Pani partnerka dobrze się spisała, pani porucznik. Pani też. I pan, komendancie. Postaramy się, żeby wasza postawa zapisała się w pamięci ludzi, kiedy ostatecznie rozprawimy się ze skorumpowanymi gliniarzami. Urwał, bo poinformowano ich o przybyciu funkcjonariuszy Biura Spraw Wewnętrznych. - Zachowajmy hierarchię służbową, Jack. Pozwól, że ja przejmę stery. Pani porucznik, proszę siadać. Widocznie, pomyślała Eve, Tibble już się wyładował, bo stał zimny i opanowany, kiedy weszli Webster ze swoim kapitanem.

- Panie kapitanie, panie poruczniku, siadajcie. I słuchajcie - powiedział, kiedy zrobili miny „tak chcemy to załatwić". Przedstawił wszystko zwięźle, rzeczowo, tonem nieznoszącym sprzeciwu. Eve podziwiała jego styl, szczególnie po tym, jak dopiero co sama była świadkiem, do czego jest zdolny, gdy poniosą go nerwy. Dalej będzie kierowała śledztwem w sprawie śmierci Keenera, na bieżąco informując o wszystkim Biuro Spraw Wewnętrznych, które z kolei będzie ją informowało o wszelkich działaniach i postępach w dochodzeniu wewnętrznym

dotyczącym Oberman. Wywiązała się dyskusja, zgłaszano sprzeciwy, ale dla Eve było oczywiste, że Tibble ma decydujący głos. Dobry generał, pomyślała, patrzy na całe pole bitwy - i jeszcze dalej - a potem decyduje, jak i gdzie walczyć. - Dochodzenie Biura Spraw Wewnętrznych, dotyczące Renee Oberman i pozostałych osób w to zamieszanych, jest ważne, niezbędne. Dlatego i ja, i komendant, i porucznik Dallas ze swoimi ludźmi będziemy służyli wszelką pomocą, aktywnie się w nie włączymy. Ale jeszcze ważniejsze jest śledztwo w sprawie zabójstwa

funkcjonariuszy policji i zwykłych obywateli. - Zabójstwo funkcjonariuszy policji ma ścisły związek z dochodzeniem prowadzonym przez Biuro Spraw Wewnętrznych - zauważył Webster. - I dlatego konieczna jest pełna współpraca. Zgadza się pan ze mną, komendancie? -

Bez zastrzeżeń.

- Porucznik Dallas? - zapytał ją Tibble. - Całkowicie. Prawdę mówiąc, moja ekipa poczyniła znaczne postępy, jeśli

chodzi o dochodzenie w sprawie śmierci funkcjonariuszy policji. Dopiero co moja partnerka poinformowała mnie, co nowego udało jej się ustalić. Jeszcze nie zdążyłam zameldować o tym panu, panie komendancie, ani Biuru Spraw Wewnętrznych. Proszę mi pozwolić zrobić to teraz, jeśli wszyscy się zgodziliśmy, jak ta sprawa ma być prowadzona. W przeciwnym razie będę się czuła zobowiązana do przestrzegania regulaminu i meldowania o wszystkim jedynie swojemu komendantowi, zostawiając jego decyzji, jakimi informacjami zechce się podzielić z Biurem Spraw Wewnętrznych. -

Nie bądź taka cwana, Dallas -

ostrzegł ją Webster. -

Nie bądź taki zachłanny, Webster.

Zanim zdołał jej coś odpysknąć, kapitan rzucił mu ostrzegawcze spojrzenie. - Każdy ma swoje racje. Możemy się nie zgadzać we wszystkim, ale myślę, że wszyscy chcemy, żeby ta sprawa została doprowadzona do końca. Biuro Spraw Wewnętrznych zgadza się na współpracę pod warunkiem, że będziemy otrzymywać wszelkie informacje, dotyczące innych funkcjonariuszy, uzyskane w trakcie śledztwa. Bez wiedzy biura nie będzie prowadzona inwigilacja, nie będą wykorzystywane żadne urządzenia elektroniczne, służące

do uzyskiwania informacji, nie będzie spotkań, dotyczących wszelkich pobocznych wątków tych śledztw. Tibble z obojętną miną zwrócił się do Whitneya. -

Panie komendancie?

- Zgoda. Porucznik Dallas, proszę zdać raport. - Dziś rano detektyw Peabody przeprowadziła rozmowę z matką Gail Devin. Pani Devin odmawiała rozmowy z policją na jakikolwiek temat, a w szczególności dotyczący śmierci córki podczas wykonywania obowiązków. Jak pan wie, panie komendancie, moja

partnerka potrafi postępować z ludźmi. Dzięki jej staraniom pani Devin pozwoliła zabrać kolekcję płyt detektyw Devin. Matka przechowuje wszystko, co należało do córki. Dzięki wcześniej uzyskanym informacjom, których treść zna porucznik Webster z Biura Spraw Wewnętrznych, wiemy, że Devin miała pewne podejrzenia co do swojej przełożonej. Peabody uważa, że Devin była osobą zorganizowaną, zwracającą uwagę na szczegóły, bystrą obserwatorką. Naszym zdaniem właśnie dlatego postanowiono ją zabić. Peabody przypuszcza, a ja się z nią zgadzam, że jest wielce prawdopodobne, iż Devin notowała swoje obserwacje, a była na tyle przezorna, żeby ukryć te zapiski do

czasu, aż uzna, że ma podstawy, by je ujawnić, albo zdobędzie dowody, potwierdzające jej podejrzenia. - Płyty z muzyką? - powtórzył Webster, ale Eve zobaczyła, że już zaczął coś kombinować. - Nazajutrz po śmierci Keenera porucznik Oberman wysłała dwóch swoich ludzi, żeby przetrząsnęli jego mieszkanie, kiedy się dowiedziała, że przydzielono mi tę sprawę, a ja postanowiłam wyjaśnić okoliczności śmierci ofiary. Jeśli na tyle obawiała się swojej podwładnej, by zlecić jej zabójstwo, z całą pewnością znalazła sposób, żeby przeszukać mieszkanie

Devin, sprawdzić jej sprzęt elektroniczny. - I mogła znaleźć, zabrać i zniszczyć wszelkie dokumenty czy pliki -zauważył kapitan z Biura Spraw Wewnętrznych. - Mogła. Ale Peabody uważa, że Devin była wystarczająco sprytna, by nie trzymać nic na swoim komputerze czy w łączu, w miejscu oczywistym. Kolekcja płyt z muzyką, starannie ułożonych, leżących na wierzchu, mogła zostać zlekceważona. Może ktoś sprawdził parę i dał sobie spokój. Peabody jedzie z nimi albo już dotarła do mojego domu, pełniącego funkcję kwatery głównej, by je tam sprawdzić i

przeanalizować. - Nawet jeśli Devin potajemnie spisała swoje podejrzenia, pozostają jedynie podejrzeniami - zauważył Webster. - Chodzi o sposób działania, o motyw. Zostaw mnie śledztwo w sprawie zabójstwa. To moja działka. Możemy zgromadzić dość materiałów, by oskarżyć Renee Oberman o zlecenie zabójstwa Devin, Strumba, Keenera, nawet Garneta. Eve obróciła się w fotelu tak, że zwracała się bardziej do Whitneya. -

Panie komendancie, moim zdaniem

przez cały czas właściwie bez przeszkód prowadziła swoją działalność na boku. Miała cholernie dużo szczęścia, nie jest głupia, poza tym wykorzystywała magię nazwiska ojca. I stała się pewna siebie. Nieumiejętnie postępowała z Garnetem, i to od jakiegoś już czasu. A postępowała z nim nieumiejętnie, bo przyzwyczaiła się, że Garnet tańczy, kiedy mu każe zatańczyć. Ma więcej szczęścia, niż rozumu 354 - ciągnęła Eve. - Policyjnego rozumu poprawiła się. - Kiedy to tylko możliwe, wykorzystuje tatusia, żeby osiągnąć

własne cele, chociaż tego nienawidzi. Ale robi to, jej frustracja rośnie, musi więc sięgać po coraz więcej. Mira sporządziła jej portret psychologiczny. Postępowanie Oberman wynika z jej charakteru. Garnet nie tylko podważył jej autorytet, ale również zwrócił się przeciwko niej, postawił ją w niezręcznej sytuacji, przyczynił się do tego, że przegrała rundę ze mną. Poleciła go zlikwidować, nie tylko kierując się dumą i pragnieniem zemsty, ale również ze względów praktycznych. - Jaki to ma związek z Devin? zapytał Webster. -

Jezu, Webster, nie minęło tak dużo

czasu, odkąd przestałeś pracować w wydziale zabójstw. Zniecierpliwienie Eve tylko dodało wagi jej teorii. - Właśnie w taki sposób działa, kiedy chce się pozbyć problemu... I kiedy to sprawa osobista. Devin kwestionowała jej postępowanie albo zadawała zbyt wiele pytań. Interesowała się tym, czym Renee nie chciała, żeby się interesowano. Mentorem Devin był doświadczony gliniarz, obecnie na emeryturze. Służył w oddziale, kiedy dowództwo przejęła Renee. Nie podobała mu się, więc się przeniósł gdzie indziej.

- Allo - powiedział Webster. Detektyw sierżant Samuel Allo. - Tak. Renee z pewnością wiedziała, że Devin z nim rozmawiała. Devin sprawiała kłopoty, nie chciała się podporządkować ani poprosić o przeniesienie, chociaż oceny jej pracy znacznie się pogorszyły. Peabody może znaleźć coś więcej, coś konkretnego, ostatnią kroplę, która przepełniła szklankę... - Kielich. - Webster uśmiechnął się lekko. - Ostatnią kroplę, która przepełniła kielich. - Jakie to ma znaczenie? Mniejsza o to. Renee chciała się pozbyć Devin i jej się

pozbyła. To samo się okaże w przypadku Strumba. To jej schemat postępowania. Kazała Bixowi zabić Keenera. Wystarczyło nastraszyć tego kapusia, ale to było dla niej za mało. Martwy już jej nie zagrozi. Nie pokrzyżuje planów, nie zniszczy misternego mechanizmu działania. Martwi zostają wykreśleni z równania. Eve wstała. - Panie komendancie, chciałabym wrócić do pracy, jeśli pan pozwoli, i ufam, że dopnie pan wszystkie kwestie związane ze współpracą z Biurem Spraw Wewnętrznych. Przypuszczam, że komendant Oberman miał dość czasu,

żeby porozmawiać z córką. - Komendant Oberman... - zaczął Webster. - Jedną chwileczkę, panie poruczniku, zaraz o wszystkim pan się dowie. Może pani wracać do swoich obowiązków, porucznik Dallas. -

Dziękuję, panie komendancie.

- Czy wolno mi zapytać, co zamierzasz? - zapytał Webster. - Zamierzam rzucić Renee Oberman jeszcze więcej błota w twarz powiedziała mu Eve. - To najprzyjemniejsze w tej robocie.

I już nie mogąc się tego doczekać, wyszła i zamknęła za sobą drzwi.

Rozdział 19 Wszyscy w oddziale porucznik Oberman mieli czarne opaski. Poza tym, o ile się zorientowała Eve, praca toczyła się normalnie. Ale z drugiej strony zawsze panował tu nastrój przygnębienia, co ją uderzyło, kiedy przyszła pierwszy raz. Jak zwykle w oknie gabinetu Renee były spuszczone żaluzje, a drzwi zamknięte. Dallas utkwiła spojrzenie w detektyw Strong na tyle długo, żeby Lilah uniosła wzrok. Eve bez słowa skierowała się prosto do gabinetu pani porucznik.

-

Szefowa jest zajęta.

Eve odwróciła się do Bixa. Miała nadzieję, że dojdzie między nimi do konfrontacji, ale nie przypuszczała, że uda jej się to tak łatwo. -

Mówicie do mnie, detektywie?

-

Pani porucznik jest zajęta.

- Ponieważ zwracacie się do funkcjonariusza wyższego stopniem, detektywie, powinniście powiedzieć: „Pani porucznik jest zajęta, pani porucznik". - Pani porucznik. - Nie wstał, oczy miał zimne jak u rekina. - Porucznik

Oberman poleciła, żeby nikt jej nie przeszkadzał. Ostatniej nocy straciliśmy jednego z naszych ludzi. - Wiem o tym, detektywie... Bix, prawda? -

Zgadza się.

-

Zgadza się, pani porucznik.

-

Pani porucznik.

- Byliście partnerem detektywa Garneta? - Jeśli tak zadecydowała moja pani porucznik. Eve odczekała chwilkę.

- I zdaje się, że tak samo jak on macie kłopoty z okazywaniem szacunku należnego osobom wyższym stopniem. Czy może to przypadłość, na którą cierpią wszyscy w oddziale? Ponieważ jestem zdania, że to szef nadaje ton, zastanawiam się, czy porucznik Oberman ma trudności z okazywaniem szacunku swoim przełożonym. -

Nie jest pani jej przełożoną.

Eve zrobiła krok w stronę jego biurka, świadoma tego, że uwaga wszystkich obecnych skupiła się na nich. - Chcesz ciągnąć tę słowną przepychankę, Bix? W takim razie wstań. Wstańcie, detektywie - poleciła,

kiedy się nie ruszył. Zaczął się wolno podnosić. Wyraz jego twarzy się nie zmienił: zimne spojrzenie, zaciśnięte zęby. Ciekawa była, co takiego skłoniłoby go do zaatakowania jej. Wystarczyłoby, że raz podniósłby na nią rękę, pomyślała, a postarałaby się, by stracił odznakę. Wtedy Renee nie uciekłaby przed weryfikacją swoich ludzi, w jej oddziale zapanowałby chaos. Drzwi za jej plecami otworzyły się gwałtownie, co potwierdziło to, czego Eve się domyślała. Renee monitorowała salę swojego oddziału. -

Dallas, nie podoba mi się, że

przychodzisz tutaj i napastujesz moich ludzi. - Czyżbym to robiła? - Eve, mówiąc, patrzyła na Bixa. - Uważa pani za napastowanie to, że oczekuję i domagam się należnego mi szacunku? Pani ludzie przynoszą wstyd policji. -

Do mojego gabinetu!

Eve odwróciła się w jej stronę i przemówiła lodowatym tonem: - Nie możesz mi rozkazywać, Oberman. Jeszcze trochę, a złożę oficjalną skargę na ciebie, na detektywa Bixa i zażądam przeprowadzenia pełnej

kontroli w twoim oddziale. Na policzki Renee wystąpiły rumieńce gniewu. - Wolałabym porozmawiać o pani pretensjach w zaciszu swego gabinetu. - Nie mam nic przeciwko temu powiedziała Eve i weszła do środka. Musiała się bardzo starać, żeby nie uśmiechnąć się z satysfakcją, kiedy usłyszała, jak zatrzaskują się drzwi. I czystą przyjemność sprawiło jej odkrycie, że mimo szpilek, które tamta nosiła, ona i tak jest wyższa od Renee. Spróbowała spojrzeć na nią z góry, jak to miał w zwyczaju Summerset.

- Za kogo ty się uważasz, do diabła? Przychodzisz tu, grozisz mi, ubliżasz moim ludziom. Myślisz, że ponieważ jesteś pupilką komendy głównej, możesz tu przychodzić i się na mnie wyżywać? I to akurat dziś. Ty suko, ostatniej nocy straciłam człowieka... A ty chcesz ze mną rozmawiać o szacunku? Gdzie, u diabła, jest twój szacunek? - Skończyłaś? - spytała słodko Eve. Czy masz jeszcze coś do dodania? -

Nie lubię cię.

-Och. - Nie lubię twojej postawy, twojego wtykania nosa w nie swoje sprawy,

twojego wtrącania się w to, jak kieruję swoim oddziałem. Nie ty jedna możesz złożyć oficjalną skargę. - Nie krępuj się. Myślę, że obie wiemy, szczególnie odkąd tatuś przestał być komendantem, czyje będzie na wierzchu. A skoro już mowa o twoim ojcu... - Eve spojrzała na portret. - Było mi bardzo miło go poznać dziś przed południem. -

Pieprz się.

Tym razem Eve nawet nie starała się ukryć satysfakcji i wybuchnęła śmiechem. -

Ach! To naprawdę zabolało. No

więc chcesz dalej rzucać we mnie papierowymi kulkami czy wolisz przejść do rzeczy? - Naprawdę już zmarnowałam przez ciebie więcej czasu, niż na to zasługujesz. - Cóż, muszę powiedzieć to samo o tobie. Jednak mam zasadę, że wykonuję to, co do mnie należy, nawet jeśli mnie to irytuje. Jestem tu w związku z Garnetem. Widzę, że poinformowano cię o jego śmierci, bo ubrałaś się na czarno. A propos, ładny kostium. Miażdżące spojrzenie Renee tylko jeszcze bardziej ucieszyło serce Eve.

- Zamelduję o twoim sarkazmie i braku szacunku do zmarłego funkcjonariusza policji. - Możesz meldować, o czym chcesz. Jeszcze nie ustalono, czy zginął na służbie. Właściwie wszystko zdaje się świadczyć, że nie. Pomijając fakt, że w chwili śmierci był zawieszony. Oraz to, że gdyby żył, z całą pewnością odebrano by mu odznakę i postawiono go w stan oskarżenia. -

O czym ty mówisz, do diabła?

- Och, naprawdę pomyślałabym, że nie dostałaś notatki, ale obie wiemy, że to nieprawda. - Eve wyciągnęła z kieszeni dysk i rzuciła go na biurko Renee. - To

nagranie z kamery zainstalowanej przed moim domem. Wyraźnie na nim widać, jak Garnet zasadził się na mnie przy bramie, groził mi, uderzył mnie i wyciągnął broń, nie kryjąc swoich zamiarów. Twój podwładny zachował się karygodnie, Renee, i jestem pewna, że całkiem niedawno rozmawiałaś o tym ze swoim ojcem. Nic dziwnego, że jesteś w takim podłym nastroju. - Nie twoja sprawa, o czym rozmawiam ze swoim ojcem. - Mylisz się. Sprawiłaś, że stało się to moją sprawą. Poszłaś z płaczem do tatusia, narzekając na złą, starą porucznik Dallas, i obróciło się to

przeciwko tobie. Zamiast ukarać swojego detektywa za jego zachowanie, spróbowałaś zamieść wszystko pod dywan. A rzeczony detektyw, wiedząc, że go nie ukarzesz, posunął się do tego, że zagroził funkcjonariuszowi policji bronią, na dodatek niezarejestrowaną. Kiedy to zrobił, był pod wpływem narkotyków i najprawdopodobniej okaże się, że był pod wpływem narkotyków w chwili śmierci. -

Nie...

- Jeszcze nie skończyłam - warknęła Eve. - Jeśli natychmiast nie poprosisz, żeby przeprowadzono w twoim oddziale wyrywkową kontrolę, jeśli chodzi o

zażywanie narkotyków, ja to zrobię... Z dobrym skutkiem. - Co ty wiesz o pracy wydziału do walki z przestępczością narkotykową? zapytała Renee. - Przez ostatnie tygodnie Garnet był pod wielką presją. Zajmował się sprawą Giraldiego, ale nie szło mu najlepiej. Starał się, jak mógł, kiedy się tu pojawiłaś i zaczęłaś się szarogęsić. - Naprawdę nie rozumiem, jak moje przyjście tutaj w związku ze śmiercią twojego kapusia mogło skłonić Garneta do zażycia narkotyków i grożenia mi, co skończyło się jego śmiercią. - Był u kresu wytrzymałości nerwowej. W pełni zdawałam sobie

sprawę z jego problemów, rozmawiałam z nim. Chciałam, żeby poszedł na urlop, skorzystał z pomocy terapeuty... A on poprosił mnie, żebym mu dała więcej czasu i pozwoliła jeszcze przez dwa tygodnie zajmować się sprawą Giraldiego. Zgodziłam się. Wydaje mi się, że śledztwo posunęło się do przodu, wszystko wskazuje także, że wkrótce uporałby się również ze swoimi kłopotami osobistymi. Ale wtedy pojawiłaś się ty i uparłaś się, żeby go zawiesić. - To zdumiewające - powiedziała szczerze Eve. - Naprawdę. Potrafisz usprawiedliwić skandaliczne zachowanie swojego podwładnego i

uważasz, że moja reakcja nie tylko była niesłuszna, ale jeszcze przyczyniła się do tego wszystkiego. Twój człowiek był pojebańcem, niebezpiecznym pojebańcem. Teraz jest martwym pojebańcem. Część winy spada na ciebie i od ciebie zależy, jak to załatwisz. Wiem jedno - ciągnęła Eve. Że w ciągu dwóch dni straciłaś swojego kapusia i swojego detektywa. Ponieważ wiem,jak pracuje wydział zabójstw, dokładnie sprawdzę, czy nie ma jakiegoś związku między tymi wydarzeniami. - To oczywiste, że Bill wykorzystywał Keenera - powiedziała Renee znużonym tonem. - Nie wiem, dlaczego mnie o tym nie poinformował. Wiem, że chciał się

wykazać, odkąd mu powiedziałam o swoich zastrzeżeniach i uprzedziłam, że będę go pilnie obserwować. Keener zginął przez to, co Garnetowi udało się z niego wyciągnąć, albo za sprawą tego, na kogo Keener próbował zakablować. Bill podążył tym tropem, przeszukał mieszkanie Keenera, a potem - wszystko zdaje się na to wskazywać - umówił się z kimś tam, gdzie ukrywał się Keener i gdzie poniósł śmierć. I to kosztowało Billa życie. - Bardzo zgrabna teoria. Mam tylko jedno zastrzeżenie: twój detektyw podążał jakimiś tropami, podejmował jakieś działania, ale nie ma o tym najmniejszej wzmianki w jego raportach

ani w aktach sprawy. Ani w raportach detektywa, z którym współpracował. Ani w twoich. -

Sama powiedziałaś, że się zbiesił.

Łatwo go rzucić przed pociąg, nad którym stracił panowanie maszynista, pomyślała Eve, bo i tak już nie żyje. Ale był jeszcze drugi, żywy. -

Muszę przesłuchać Bixa.

- A czemuż to? Przecież dopiero co powiedziałaś, że w notatkach i raportach Bixa nie ma nic ciekawego. To oczywiste, że Garnet w tej sprawie działał w pojedynkę. Bix nigdy się nie spotkał z Keenerem.

- Skąd wiesz? - wyraźnie drwiąco spytała Eve. Zobaczyła, jak Renee zacisnęła zęby. - Skoro miałaś jednego detektywa, który działał po swojemu, możesz mieć takich dwóch. - Spojrzała na zegarek. - Akurat mam teraz czas. -

Nie zamierzam ci pozwolić...

- Nie masz tu nic do gadania przerwała jej Eve. - Kieruję śledztwem w sprawie jednego zabójstwa, jestem konsultantką w drugim dochodzeniu, które prawdopodobnie jakoś się wiąże z tym pierwszym, a dotyczy śmierci funkcjonariusza policji. Bix ma prawo do przedstawiciela albo adwokata, ale nie zabronisz mi go przesłuchać.

Eve wyciągnęła komunikator z kieszeni. - Porucznik Eve Dallas z wydziału zabójstw. Chcę zarezerwować salę przesłuchań... - Możesz go przesłuchać tutaj, w moim gabinecie - przerwała jej Renee. - Nie ma potrzeby robić tego tak oficjalnie. - Im bardziej ty jesteś wkurzona, tym bardziej ja jestem wkurzona -odparła Eve. - Sala przesłuchań B - potwierdziła i schowała komunikator. -Każ mu się za piętnaście minut stawić w sali przesłuchań B w moim wydziale.

-

Przyjdę razem z nim.

- Możesz się przyglądać z pokoju obserwacji. - Skierowała się do drzwi, ale przystanęła. - Wiesz co, jedno mnie zastanawia. Myślałam, że ty, Bix i wszyscy w oddziale nie tylko będziecie chcieli, ale wprost będziecie się palili do wszelkiej pomocy przy śledztwie, które może doprowadzić do zidentyfikowania, ujęcia i aresztowania tego, kto odpowiada ze śmierć Garneta. Ale... - Eve wzruszyła ramionami. Może tylko ja taka jestem. Wyszła z sali oddziału równie wolnym krokiem, jakim do niej weszła. I uznała, że ma szczęście, kiedy w drodze do

siebie natknęła się na Janburry'ego i Delfino. -

Witam, detektywi.

- Pani porucznik. - Janburry skinął jej głową. - Właśnie spotkałam się z porucznik Oberman. Jestem pewna, że poinformuje was, tak jak poinformowała mnie, co zrobiła w związku z tym, że Garnet zażywał narkotyki, i że najwyraźniej prowadził niezgodnie z procedurami śledztwo, wykorzystując - jej zdaniem jej tajnego informatora, Keenera, by coś od niego wydusić. Przekażę wam kopię swojego raportu na ten temat na

wypadek, gdyby pani porucznik pominęła jakieś szczegóły w rozmowie z wami. - Dziękujemy, pani porucznik. Delfino nieznacznie uniosła brwi. Porucznik Oberman oświadczyła, że wiedziała o tym, że Garnet zażywał narkotyki? - I podjęła działania, które uznała za najlepsze w tej sytuacji. A raczej ich nie podjęła. Zamierzam przesłuchać detektywa Bixa z jej oddziału, ponieważ najczęściej był partnerem Garneta i razem z nim zajmował się tym dochodzeniem. Może wie coś, co okaże się cenne dla waszego i mojego

śledztwa. Możecie przysłuchiwać się naszej rozmowie. - To nam bardzo pomoże - powiedział Janburry. - Lubię pomagać innym. Mój wydział, sala przesłuchań B, mniej więcej za kwadrans. - W ramach przysługi za przysługę dodał detektyw - badanie toksykologiczne potwierdziło, że Garnet zażył zabronione substancje oraz pił 364 alkohol. Jeśli chodzi o alkohol, detektyw

Freeman, należący do tego samego oddziału, oświadczył, że był razem z Garnetem od dziesiątej do północy w barze Five-O. Szczegóły są zawarte w naszym raporcie, którego kopię pani otrzyma. Freeman twierdzi, że Garnet był podniecony i zdenerwowany... I wielce niepochlebnie wyrażał się o pani. -

O, rany.

Janburry uśmiechnął się znacząco. - Powiedział również, że kolo północy ktoś zadzwonił do Garneta. Garnet wyszedł, żeby odebrać telefon, a kiedy wrócił, żeby dokończyć drinka, powiedział Freemanowi, że ma nowy

trop, którym zamierza podążyć. - Ale chociaż pił, był podniecony i zdenerwowany, a do tego na haju, założę się, że nie zdradził swemu kumplowi żadnych szczegółów, dotyczących tego nowego tropu. -Ani na jotę. - Ani na jotę. - Teraz Eve uśmiechnęła się szeroko. -

Podoba mi się to. Ani na jotę.

- Dużo czyta - wyjaśniła Delfino. Jeśli uwzględnić ów nowy trop i stan podniecenia, to dziwne, że Garnet nie skontaktował się ze swoim partnerem, z

którym prowadził to dochodzenie. Ale z drugiej strony może był egoistycznym draniem albo uważał swojego partnera za półgłówka. - Być może. Przekonamy się, co Bix będzie miał do powiedzenia na ten temat. - Z niecierpliwością czekamy na tę rozmowę. No cóż, będziemy kontynuować? - zwrócił się Janburry do swojej partnerki. -

Widzi pani? Dużo czyta.

Eve, zadowolona z siebie, pożegnała się z nimi, żeby się przygotować do przesłuchania.

W swoim gabinecie zebrała wszystko, co jej będzie potrzebne, a potem wysłała notatki do Whitneya i Webstera, pozostawiając ich decyzji poinformowanie swoich przełożonych o zaplanowanym przez siebie przesłuchaniu. Poprosiła Mirę, żeby się przysłuchiwała, o ile to możliwe. Potem zadzwoniła do Feeneya. -

Jakieś postępy?

- Nikt nie lubi, jak mu się stoi nad głową. -

Przecież już minęło kilka godzin.

-

Informatycy inaczej mierzą czas.

Jesteśmy na dobrej drodze. I coraz bliżej celu. - Schrupał migdał, jak to miał w zwyczaju. - To nie wymiana płyty głównej. - Rozumiem. Powinieneś wiedzieć, że właśnie wróciłam ze spotkania z Renee. Znów ją wkurzyłam, dolałam oliwy do ognia. Powiedziała, że mnie nie lubi. -

To cię musiało zaboleć.

- Jestem zdruzgotana. Zakapowałam ją przed jej staruszkiem, powiedziałam mu o napadzie złości Garneta wczoraj wieczorem. Jeśli nie poszedł do niej i nie dał jej klapsa, przez tydzień będę się ubierała jak McNab. Nazwała mnie suką.

- Jestem zaszokowany, jak niecenzuralnego języka używa. - Z trudem ukryłam swój ból i zażenowanie. Poza tym podregulowałam jej chłopaka, Bixa, i za kilka minut będę go przesłuchiwała. Wypytam go, czy Garnet korzystał z usług informatora Renee, świętej pamięci Keenera, bo Renee była łaskawa podsunąć mi ten trop. - Nie poprzestanie na używaniu wobec ciebie ostrych słów. -

Tak myślisz? Co u Peabody?

- Wiem tylko tyle, że zamknęła się w twoim gabinecie w domu.

-

A u Roarke'a?

- Co ja jestem? Pieprzona kamera w holu? - Zrobił niezadowoloną minę. Zajmuje się tym, czym zajmują się bogaci, ważni faceci. Wchodzi i wychodzi. - Dobra. Informuj mnie na bieżąco. Ale SMS-ami. - Kiedy osiągniemy cel, dowiesz się o tym. A poza tym nie zawracaj mi głowy. - Jezu - mruknęła, kiedy się rozłączył. - Humorzasty maniak komputerowy. Ruszyła w kierunku sali przesłuchań i dostrzegła przy automatach Baxtera.

-

Skończyłeś ze świadkiem?

- Czy to pytanie retoryczne? - Wybrał baton kokosowy, na którego widok aż skręcił jej się żołądek. - Też chcesz? zapytał, najwyraźniej w przypływie szczodrobliwości. - Nie, nawet gdybym przez pięć dni była uwięziona w ruinach zawalonego budynku i tylko to miała do jedzenia. - A mnie smakują. - Jakby na dowód tego rozdarł opakowanie i ugryzł batonik. - Razem z Trueheartem rozpracowujemy podejrzanego w sali przesłuchań. Zrobiliśmy sobie przerwę, żeby mógł się zastanowić nad błędami, które popełnił w życiu. Zabawne. Kiedy

wyszedłem, zobaczyłem, jak do sali przesłuchań B wchodzi detektyw Bix z wydziału do walki z przestępczością narkotykową. -

Znasz Bixa?

- Nie, nie miałem przyjemności go poznać. Możesz więc zapytać, skąd wiedziałem, że to Bix. -

Mogę.

- Nazywam to wścibstwem gliniarzy. Znów ugryzł batonik. - Moja porucznik wzięła się za łby z porucznik Oberman z wydziału do walki z przestępczością narkotykową, musiałem więc się dowiedzieć czegoś więcej o jej

oponentce i jej ludziach. Temu zawdzięczam, że rozpoznałem Bixa. - O mojej oponentce - powtórzyła Eve. - Musisz dużo czytać. - Znany jestem z tego, że wprost połykam książki. Teraz moja ciekawość skupia się na Biksie w sali przesłuchań. Może też analizuje swoje błędy. - Może. - Wsunęła rękę do kieszeni. Nie mogę ci nic powiedzieć, Baxter. - No cóż. - Znów ugryzł batonik. Jeśli i kiedy uznasz to za stosowne, chętnie się włączę do sprawy. -

Dlaczego?

-

Czy to kolejne pytanie retoryczne?

Eve musiała się roześmiać. Pokręciła głową. -

Nadciąga burza.

- Jako bystry obserwator, a w dodatku wścibski gliniarz, już się tego domyśliłem. Jeśli będzie ci potrzebny jeszcze jeden parasol, daj mi znać. -

Zapamiętam sobie.

- Na razie może cię to zainteresuje, a może nie, lecz krążą plotki, że uczepiłaś się Oberman, bo ma wkrótce awansować na kapitana albo dlatego, że ma większe cycki od ciebie. Albo

ponieważ odrzuciła twoje zaloty. -

To ostatnie sobie zmyśliłeś.

- Nie i bardzo tego żałuję. Te pogłoski zagłuszają inne, o tym, że Garnet był dupkiem, a Oberman nie potrafiła nad nim zapanować. Albo że ty odrzuciłaś jej zaloty. Wspomniane przeze mnie na początku plotki nie rozeszły się szerzej głównie dlatego, że ludzie bardziej się boją ciebie niż Oberman. - Lubię wzbudzać strach. To uniwersalne narzędzie. -

W odpowiednich rękach.

Zostawiła Baxtera, kiedy zaczął się

zastanawiać, czym popić batonik kokosowy, i weszła do sali przesłuchań, gdzie kazała czekać na siebie Bixowi. - Włączone nagrywanie. Porucznik Eve Dallas przystępuje do przesłuchania detektywa Carla Bixa. Detektywie, nadałam temu taki oficjalny charakter, bo nasza rozmowa będzie dotyczyła innego funkcjonariusza policji, którego śmierć uznano za zabójstwo i w tej sprawie prowadzone jest odrębne śledztwo. Rozumiecie to i wyrażacie na to zgodę? -

Tak.

- Odczytam przysługujące wam prawa i obowiązki, żeby zachować oficjalny

charakter przesłuchania i trzymać się obowiązującej procedury. -Odczytała mu formułkę. - Czy rozumiecie swoje prawa i obowiązki? Lekko drgnęły mu usta. - Jestem gliniarzem. Wiem, co to znaczy odczytać komuś przysługujące mu prawa i obowiązki. - Świetnie. Detektywie, waszym bezpośrednim przełożonym jest porucznik Renee Oberman z wydziału do walki z przestępczością narkotykową. -Tak. -

Służąc pod porucznik Oberman

często byliście partnerem detektywa Billa Garneta z tego samego oddziału. -Tak. - Ostatnio was i detektywa Garneta przydzielono do śledztwa w sprawie Giraldiego. Zgodnie z moimi informacjami, detektyw Garnet był pewien, że lada dzień nastąpi przełom w śledztwie. -

Podążaliśmy kilkoma tropami.

Eve otworzyła teczkę i zaczęła ją przeglądać, jakby szukała konkretnych danych. -

Czy na niektóre z tych tropów

trafiliście dzięki informacjom otrzymanym od tajnego informatora waszej pani porucznik, Rickiego Keenera, który niedawno stracił życie? -

Nic mi o tym nie wiadomo.

Uniosła brwi. - Nie zabiegaliście o informacje z tego źródła? -Nie. -

A Garnet?

-

Nic mi o tym nie wiadomo.

-

Istnieje bardzo duże

prawdopodobieństwo, detektywie, że ponieważ zarówno Keener, jak i Garnet stracili życie w tym samym miejscu, ich zabójstwa są ze sobą powiązane albo osobą zabójcy, albo motywem bądź jednym, i drugim. - Nie wierzę, że Keenera zamordowano. Uważam, że przedawkował, jak to często robią ludzie jego pokroju. - Nie wam o tym decydować, detektywie. To zadanie dla lekarza sądowego i dla mnie, a wszystkie dowody rzeczowe wskazują, że mamy do czynienia z zabójstwem. Zamknęła teczkę i otworzyła inną,

pokazując mu zdjęcia z miejsca śmierci Keenera, a potem położyła obok nich jedno zdjęcie martwego Garneta. - To byłby bardzo dziwny zbieg okoliczności, gdyby się okazało, że śmierć detektywa Garneta, zamordowanego w tym samym miejscu, co Keener, nie ma nic wspólnego z tym pierwszym zgonem. Poza tym razem z Garnetem poszliście po śmierci Keenera do jego mieszkania i przeszukaliście je, nie mając do tego prawa. - Uważaliśmy, że mamy powód. Nie wiedzieliśmy wtedy, że Keener nie żyje.

- Tym powodem był możliwy związek jego śmierci z prowadzonym przez was śledztwem? -

Zgadza się.

- Ale wcześniej nie zwracaliście się do Keenera o informacje. - Ja się z nim nie kontaktowałem. Powiedziałem już, że nie wiem, czy Garnet to zrobił. Twierdził, że przeczucie mu mówi, że należy przycisnąć Keenera. - Cóż to było za przeczucie? Jaki był cel przyciśnięcia Keenera? -

Nie wiem.

Eve rozsiadła się na krześle. - Razem z Garnetem pracowaliście nad sprawą, którą uważaliście za ważną. Jeden z was był przekonany, że wkrótce nastąpi w niej przełom. Wasz partner ma przeczucie, więc obaj idziecie do mieszkania tajnego informatora waszej pani porucznik. Ale nie pytacie Garneta, czemu ani czego szukacie, kiedy robicie nielegalną rewizję, nie pytacie go, jak Keener może być powiązany z waszym dochodzeniem. Bix wzruszył ramionami. Do tej pory siedział nieruchomo, odkąd Eve weszła do sali przesłuchań. -

Garnet chciał nim potrząsnąć. Ja go

tylko ubezpieczałem. - Nie macie w sobie zbyt wiele ciekawości, typowej dla gliniarzy, prawda, Bix? -

Wykonuję swoje obowiązki.

- Wykonujecie rozkazy. Uważaliście Garneta za partnera czy starszego detektywa? - Był i tym, i tym. Teraz nie jest ani jednym, ani drugim. - Jak układały się stosunki między wami? -

Nie było między nami żadnych

konfliktów. -

Przyjaźniliście się, prawda?

- Nie było między nami żadnych konfliktów - powtórzył Bix. - Nie przeszkadzało wam, że wasz partner i kolega z oddziału zażywa zakazane substancje? Te same, których konfiskatą się zajmowaliście? -

Nic mi o tym nie wiadomo.

- Nic wam o tym nie wiadomo powtórzyła Eve. - Albo kłamiecie, albo jesteście głupi. Skłaniam się ku temu pierwszemu, bo nikt na tyle głupi, by się nie zorientować, że jego partner bierze

narkotyki, nie zostałby detektywem, a już z całą pewnością nie trafiłby do wydziału do walki z przestępczością narkotykową. -

Myśl sobie, co chcesz.

- Właśnie to robię. Myślę, że ostatnio Garnet schrzanił robotę. Myślę, że zbytnio naciskał na Keenera. - Postukała w zdjęcia na stole. Bix ledwie rzucił na nie okiem. - Musiał być jakiś powód, że Keener wyprowadził się ze swojego mieszkania i się ukrył. Musiał być jakiś powód, że ktoś tak długo go

szukał, aż znalazł go i zabił. To wielki błąd, stracić w taki sposób kapusia, szczególnie kapusia szefowej. Potem Garnet znów popełnia błąd i bezprawnie wchodzi do mieszkania Keenera, przeprowadzacie razem nielegalną rewizję. Kiedy zostaje wezwany na rozmowę w związku z tą sprawą, atakuje 372 funkcjonariusza wyższego stopniem, wprawiając w zakłopotanie własnego przełożonego, i zostaje zawieszony. Ale jeszcze mu mało. Zażywa narkotyk i

czeka przed moim domem. Rzuca się na mnie, a nawet celuje do mnie z broni. Musiał wiedzieć, że przeholował kontynuowała Eve. - Więc znalazł sobie kumpla do kielicha, jeszcze jednego kolegę z oddziału, ale nie swojego partnera. Potem wraca tam, gdzie znaleziono martwego Keenera, zrywa plombę, wchodzi do środka i kończy z poderżniętym gardłem. Bix nic nie powiedział. - Moim zdaniem jeśli ktoś w tak krótkim czasie popełnia aż tyle horrendalnych głupstw, człowiek, który z nim pracuje, powinien coś zauważyć. Moim zdaniem kiedy partner gliniarza

zaczyna zażywać narkotyki, ów gliniarz, który, jak zakładamy, przeszedł specjalistyczne szkolenie w tym zakresie, powinien coś zauważyć. Co wasz partner wiedział o zabójstwie Keenera, Bix? - Należałoby jego zapytać. - Na ustach przesłuchiwanego pojawił się ledwo zauważalny drwiący uśmieszek. - Ale niestety nie żyje. - Co niektórym bardzo na rękę. Służyliście w wojsku, prawda, Bix? powiedziała, otwierając inną teczkę. -Tak jest. -

Odbyliście szkolenia z posługiwania

się różnymi typami broni, prowadzenia walki. Potraficie używać noża. Wiecie, jak szybko, cicho zadać śmierć... To cenna umiejętność. - Uniosła wzrok. Wasi rodzice też byli wojskowymi, wasz starszy brat nadal służy w armii. Dlatego od najmłodszych lat rozumieliście, jakie to ważne wykonywać rozkazy. Kiedy wasza pani porucznik wydaje wam rozkaz, wykonujecie go, detektywie? -Tak. -

Zawsze? Nie kwestionując go?

-Tak. -

Szanujecie waszą panią porucznik?

-Tak. -

I jesteście wobec niej lojalni?

-Tak. - Zachowanie Garneta, jego postępowanie, brak dyscypliny, brak szacunku źle świadczyły o porucznik Oberman. -

Garnet odpowiadał za swoje czyny.

- Wiecie, co to hierarchia, Bix. Przez całe życie mieliście z tym do czynienia. Garnet był nieudacznikiem, co czyniło nieudacznika z porucznik Oberman. Po raz pierwszy zapłonęły mu oczy.

-

Jest dwa razy lepsza od ciebie.

- Podziwiam lojalność, nawet źle ulokowaną. Postępowanie i zachowanie Garneta sprawiało, że wasza pani porucznik wyglądała na osobę nieudolną, głupią, taką, która nie potrafi zapanować nad swoimi ludźmi albo ich zdyscyplinować. Jej własny ojciec jest rozczarowany brakiem umiejętności przywódczych u córki. - Czas komendanta Obermana minął. Porucznik Oberman sprawnie kieruje swoją jednostką. - Garnet jest trzecią osobą, która poniosła śmierć, odkąd Oberman przejęła dowództwo nad oddziałem.

Według mnie nie najlepiej to o niej świadczy. - Ludzie z wydziału zabójstw pojawiają się, kiedy już jest po wszystkim. Wydział do walki z przestępczością narkotykową działa w terenie. - Oberman siedzi za biurkiem poprawiła go Eve i wzruszyła ramionami. - Czy Garnet kiedykolwiek się przechwalał, że kiedyś sypiał z szefową? Jego spojrzenie pozostało zimne, niemal obojętne, ale ręce, które trzymał na stole, zacisnęły się w pięści.

- Zasługujesz na więcej, niż tych parę ciosów, które wymierzył ci Garnet. - Chcesz spróbować? Przez niego znalazła się w niezręcznej sytuacji, poniżył ją, zlekceważył jej polecenia, przez niego musiała się bronić. Naraził na szwank wasz oddział, Bix. Co robicie, kiedy wasz oddział jest w niebezpieczeństwie? - spytała Eve. - Co robicie, kiedy wasza pani porucznik jest pod ostrzałem? Co wtedy robicie? -

To, co należy zrobić.

- Gdzie byliście o pierwszej zero zero, kiedy zabito Garneta? -

W domu.

- Gdzie byliście tej nocy, kiedy zamordowano Keenera? -

W domu.

- Jak odpowiadacie, jeśli wasza pani porucznik rozkazuje wam pozbyć się zagrożenia? - Tak jest - niemal wyskandował. Kiedy i jak? - A jeśli otrzymacie rozkaz, żeby kogoś zamordować, czy kwestionujecie to? Czy się wahacie? -Nie. -

Co Keener miał, co wiedział, co

zrobił, że stał się kulą u nogi? Dlaczego należało go wyeliminować? Bix otworzył usta, ale zaraz je zamknął. Wyprostował ramiona. - Nie mam nic więcej do powiedzenia. Jeśli chcesz mnie jeszcze przesłuchiwać, to w obecności mojego pełnomocnika. - Macie do tego prawo. Chciałam podkreślić, że podczas całego przesłuchania detektyw Bix ani razu nie zwrócił się do mnie „pani porucznik". Ten brak szacunku zostanie wpisany do jego akt. Trochę lukru na torcie, który piekę - powiedziała Bixowi i wstała. Koniec przesłuchania.

Rozdział 20 Dziesięć minut po wyjściu porucznik Oberman i Bixa Lilah dostrzegła okazję. Czterech członków oddziału było w terenie, Brinker wymknął się na jedną z wielu długich przechadzek do automatów albo łazienki. Sloan i Asserton siedzieli przy swoich biurkach, zajmując się robotą papierkową. Freeman i Marcell właśnie wyszli do pokoju socjalnego. Lilah wzięła z biurka raport i szybkim krokiem podeszła do drzwi do gabinetu szefowej, wsunęła do otworu kartę uniwersalną, którą ukryła w dłoni, i weszła do środka. Jak tylko zamknęły

się za nią drzwi, wcisnęła raport do tylnej kieszeni. Pięć minut, powiedziała sobie. Góra. Freeman i Marcell powinni przynajmniej tyle czasu spędzić w pokoju socjalnym. Zaczęła od biurka. Przykucnęła, żeby dobrać się do zamkniętej na klucz dolnej szuflady. Posługując się sposobami, których nauczył ją zmarły brat, otworzyła zamek. Nie powinno jej zdziwić, że zobaczyła tyle przedmiotów osobistych, których posiadania zabraniano członkom oddziału. Luksusowe... bardzo luksusowe kosmetyki do twarzy,

nowoczesny magnetowid i zbiór programów relaksacyjnych i pornograficznych. Już wcześniej wiedziała, że Renee jest wyjątkowo próżna. Przesunęła palcami pod szufladami, wzdłuż ich boków, sprawdzając, czy nie mają podwójnego dna. Znalazła trochę gotówki, ale nic, co mogłoby wzbudzić podejrzenia. Zamknęła szufladę. Ostrożnie, żeby nie naruszyć starannie ułożonych rzeczy, pogrzebała w pozostałych szufladach. Przejrzała dyski z aktami, otworzyła notes i terminarz, a potem zajęła się pozostałymi meblami, blatami, oknami.

Wiedziała, że Renee ma tu gdzieś skrytkę. I że trzyma tam coś więcej niż drogą szminkę i cienie do powiek, więcej niż ekskluzywne importowane perfumy, których mały flakonik kosztował tyle, ile wynosiła pensja Lilah. Czuła, że wykorzystała swój limit czasu - po plecach zaczęła jej lecieć strużka potu. Jeszcze minuta, powiedziała sobie, zdejmując morski pejzaż ze ściany, żeby sprawdzić pod nim, obejrzeć go od tyłu, popatrzeć na ramę. W chwili, kiedy go powiesiła z powrotem, starannie wyrównując, żeby

był idealnie poziomo, doznała olśnienia. - Ty idiotko - mruknęła. - Po co chodziłaś na te kursy psychologii? Spojrzała na portret komendanta Marcusa Obermana w mundurze galowym. Zbyt ciężki, żeby mogła go sama zdjąć, oceniła. Chyba, że odsunie stół, który jej zawadzał. Wtedy będzie go mogła chwycić pod lepszym kątem. Udało jej się wsunąć rękę pod ramę, odchylić ją parę centymetrów od ściany... I przeklęła samą siebie, że nie pomyślała, by wziąć latarkę.

Jedną ręką przytrzymywała portret, a drugą przesuwała za nim. Przechyliła głowę, starając się coś zobaczyć. Odsunęła go jeszcze o parę centymetrów, modląc się, żeby nie ześlizgnął się z haka. Wyczuła coś dłonią i zaskoczona szarpnęła lekko dół portretu. Aż wstrzymała oddech, kiedy bezszelestnie uniósł się w górę na zawiasach. Ukazując znajdujący się pod spodem sejf. Lilah wyjęła łącze i zrobiła kilka zdjęć. Nawet gdyby miała czas i chciała ryzykować, jej złodziejskie umiejętności ograniczały się do otwierania prostych

zamków, a nie skomplikowanych mechanizmów, zabezpieczających sejf w ścianie. Ostrożnie opuściła portret do pionowej pozycji. Cofnęła się, sprawdziła, czy równo wisi. Otarła wilgotne dłonie o spodnie. Stanęła pod drzwiami i lekko uniosła listewkę żaluzji. Asserton i Sloan nadal tkwili za swoimi biurkami. Brinker nadal tam, gdzie wychodził kilkanaście razy w ciągu dnia. Freeman i Marcell w pokoju socjalnym. Droga wolna. Dalej, poleciła sama sobie. Wychodź. Wyjęła raport z kieszeni i wyszła,

zamykając za sobą drzwi. Szybko wsunęła kartę, żeby zablokować zamek. Usłyszawszy ciche kliknięcie, szybkim krokiem ruszyła do biurka. Była w połowie drogi, kiedy otworzyły się drzwi od pokoju socjalnego. Lilah usiadła, utkwiła wzrok w monitorze, jakby sprawdzała jakieś dane. I zastanowiła się, co teraz. Ma pracować jak gdyby nigdy nic, przypomniała sobie. Ze spuszczoną głową, z tyłkiem przyklejonym do krzesła. A kiedy skończy się jej zmiana, w drodze do domu skorzysta z publicznego automatu telefonicznego, żeby skontaktować się z Dallas.

Kiedy Eve weszła do gabinetu, Mira odwróciła się od okna. - O, dobrze, że cię widzę. Nie wiedziałam, czy uda ci się przysłuchiwać tej rozmowie. Myślisz, że... -

Co ty robisz? - przerwała jej Mira.

Eve zobaczyła to, czego nie dostrzegła w pierwszej chwili, podniecona przesłuchaniem. Pani doktor była rozeźlona. -

Słucham?

- Dlaczego rozmyślnie drażnisz człowieka, który twoim zdaniem w

ciągu kilku dni zabił przynajmniej dwie osoby? Człowieka, który nie wie, co 379 to niepokój czy wyrzuty sumienia, jeśli chodzi o te zbrodnie? Człowieka, który ma wszelkie powody, żeby upatrywać w tobie przeszkodę i zagrożenie dla siebie, a co ważniejsze dla kobiety, wobec której jest bezgranicznie lojalny? A na dodatek doskonale wiesz, że ta kobieta ma wszelkie motywy i nie będzie czuła wyrzutów sumienia, rozkazując mu, żeby cię zlikwidował. - Robię to, bo na tym polega moja praca.

- Nie używaj wobec mnie takich argumentów. Znam cię. Z całą pewnością są inne sposoby, żeby zamknąć tę sprawę. I nie wątpię, że są ci one znane. Sprawiało ci przyjemność drażnienie się z nim. Chcesz, żeby spróbował cię zabić na polecenie Renee Oberman. - W porządku. - Eve podeszła do autokucharza i zaprogramowała herbatę ziołową, którą lubiła Mira. - Myślę, że to ci się przyda. -

Nie próbuj lekceważyć moich słów.

- Wcale nie próbuję. - Eve postawiła herbatę na biurku i zaprogramowała dla siebie kawę. - Nie zamierzam cię

lekceważyć -powiedziała. - Nie mylisz się. Rzadko się mylisz. Rzeczywiście sprawiło mi to przyjemność. Delektowałam się tym przesłuchaniem. I chcę, żeby Bix mnie zaatakował. Ale ja też mam rację. Na tym polega moja praca. Zgoda, może nie powinnam się delektować, ale mam prawo do pewnych ubocznych korzyści. -

To nie żarty, Eve.

- Masz absolutną rację. Są gliniarzami, pani doktor, a gliniarze tak łatwo nie wykonują wolty. Bix z całą pewnością nie wsypie Renee tylko dlatego, że go ładnie poproszę, albo prokurator okręgowy zaproponuje mu układ. Jest

jego bezpośrednią przełożoną, wydaje mu rozkazy. Powierzyła mu misję, uczyniła kimś ważnym dla niej... Zrobiła go swoją prawą ręką, a to ma swój ogromny i nieodparty urok. Wmówiła mu, że oni są nad pozostałymi. Tworzą elitę. Są jak siły specjalne, do których próbował wstąpić, ale się nie dostał. Robią to, co należy zrobić, a jego dowódca decyduje, co to takiego. Wykonywanie rozkazów stanowi część kodeksu etycznego Bixa, a kodeks jest jego bogiem. - Nie wmówisz mi, że jedynym sposobem, żeby ich powstrzymać, ich wszystkich, jest wystawienie im się na

cel. - Nie, to nie jedyny sposób, ale to pewny sposób nie tylko powstrzymania ich, lecz również wyrugowania z wydziału, całkowitego ich zniszczenia. Zagwarantowania, żeby Renee, Bix, Freeman - oni wszyscy -ponieśli najwyższą karę, jaką przewiduje prawo. Oni wszyscy, bo wierz mi, że dopadnę i usunę ich wszystkich. Eve uniosła rękę, nie dopuszczając doktor Miry do głosu. - Ja też wykonuję polecenia. Tibble powiedział mi, żebym się nie patyczkowała z Renee Oberman i wszystkimi gliniarzami, należącymi do

jej siatki. Nie tylko Bix poważnie traktuje rozkazy. Zniszczę ich i zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby zminimalizować szkody, na jakie narażony będzie wydział w związku z całą tą aferą. Eve wzięła filiżankę z herbatą. Zauważyła, że Mira jest nie tylko zła, ale również zmęczona i smutna. -

Masz. Może byś usiadła.

Mira wzięła herbatę, usiadła. -

Jestem na ciebie wściekła.

- Zauważyłam. Oberman nie działa sama. Musi mieć swojego sędziego,

prawdopodobnie paru polityków. Ma swoich ludzi w sądach, w wydziale, może w laboratorium, może w zakładzie medycyny sądowej. Zbieram dowody przeciwko niej i całej reszcie, ale muszę być ostrożna. Może się od tego wykręcić - dowody giną, wyniki badań laboratoryjnych są fałszowane, 381 zapisywane są niewłaściwe wnioski, świadkowie znikają albo odwołują swoje zeznania. -

Całe to dochodzenie zaczęło się od

oświadczenia świadka, którego uważamy za niezawodnego. Starając się nie okazywać irytacji - czy ona mówi Mirze, jak ma robić to, co do niej należy? - Eve zaczęła wyliczać punkt po punkcie, zaginając kolejne palce: - Peabody nigdy jej nie widziała. Nie wspomniano nazwiska Bixa. Garnet nie żyje. A jeśli nie zdemaskujemy ich i nie zamkniemy, zanim wyjdzie na jaw, co widziała i słyszała? - Eve pokręciła głową. - Jestem jej przełożoną. Jestem jej partnerką. Myślisz, że ją zostawię, kiedy stanie się ich głównym celem? -

Nie. - Mira w końcu napiła się

herbaty. - Nie, wiem, że tego nie zrobisz. - Bix prędzej wsadzi sobie blaster w ucho i wypali, niż zwróci się przeciwko Renee. Czy się mylę? - Nie. Uważam, że poświęciłby własne życie i uważałby za zaszczyt ją osłonić. Co znaczy, że jeśli rzeczywiście Bix spróbuje cię zabić, a ty unikniesz śmierci, będziesz miała tylko jego. - Mam kilka sztuczek w rękawie, ale nawet bez nich zwinięcie go oznaczałoby wielką rysę w jej murze. Byłaby skompromitowana, jej kariera stanęłaby pod znakiem zapytania. I ujawnilibyśmy finanse Garneta, Bixa, jej, innych. Wytłumacz się, suko.

Zaczęłaby się szamotać. Co więcej, wydaje mi się, że udało mi się wmanewrować Bixa w rzucenie na nią cienia. Nieco spokojniejsza, Mira znów się napiła. - Pokazałaś mu, wykorzystując jego własne słowa i zachowanie, że jest żołnierzem... Takim, który bez szemrania wykonuje rozkazy, który jest 382 bezgranicznie lojalny wobec Renee. Nie należy do ludzi, sprzeciwiających się swojemu dowódcy, nieprzestrzegających

hierarchii, działających samowolnie. - Czyli mam w rękawie również czołowego psychoanalityka, bo przedstawisz taką opinię, posługując się mądrymi, wymyślnymi słowami. Janburry i Delfino, detektywi zajmujący się sprawą Garneta, zainteresują się Bixem. Jeśli ten spróbuje mnie zaatakować, skończy przygnieciony butem gliniarza do ziemi. Mam nadzieję, że to będzie mój but, ale zadowolę się butem każdego innego gliniarza. - Wiemy, że ona też się przysłuchiwała przesłuchaniu. Chciałaś tego, żeby dać jej do zrozumienia, że masz ją na oku. Zrobiłaś to, bo to ją zdenerwuje,

rozzłości i - masz nadzieję - skłoni do dania Bixowi zielonego światła. Ale zrobiłaś to również dlatego, że to sprawa osobista. - W stu procentach osobista. - Eve poczuła ulgę, kiedy to powiedziała. Sprawiło jej to cholerną przyjemność. Napluła na wszystko, co cenię, czym jestem. Wszystko, co zrobiłam, żeby wyrwać się z koszmaru, jakiego ona nawet nie potrafi sobie wyobrazić. To ważne. -

Tak - mruknęła Mira. - To ważne.

- Kiedy ją zamknę, zrobię to dla siebie, dla odznaki, dla człowieka, który mnie szkolił, uczył, pomógł mi, żebym

stała się kimś, kto zasługuje na noszenie odznaki. Ale to nie wszystko. Robię to dla ciebie, do diabła. -

Eve...

- Nic nie mów - przerwała jej, czym zaskoczyła je obie. Uświadomiła sobie, że musi to z siebie wyrzucić. Musi tu i teraz dać upust emocjom, które ją przepełniają. - Robię to dla Whitneya, dla Peabody, dla wszystkich moich ludzi. Robię to dla wszystkich gliniarzy, których zabiła, i dla martwego ćpuna. Robię to dla każdego gliniarza, który zasługuje na to, by nosić odznakę. I chociaż zrobię, co w mojej mocy, żeby ich wszystkich wsadzić za kratki, robię

383 to dla każdego gliniarza, który przez nią stał się nieuczciwy. - Umilkła i wzięła głęboki oddech. - Jeśli mnie znasz, to powinnaś o tym wiedzieć. - Wiem. Wiem bardzo dobrze. Ja też pozwoliłam, żeby była to dla mnie sprawa osobista. Bo jesteś dla mnie kimś ważnym. Eve poczuła lekkie ukłucie w sercu. -

Czyli zgoda?

- Nie mogę nic na to poradzić, tylko żałować, że tak dobrze przedstawiłaś swoje argumenty. Inaczej nadal

mogłabym być zła. - Mira wstała. - Nie będę sobie strzępiła języka, prosząc, żebyś była ostrożna. Nie muszę ci przypominać, żebyś była przebiegła. Masz do mnie jakieś pytania? - Na jedno z nich już odpowiedziałaś. Pozostało tylko jeszcze jedno. Przypuszczam, że znam na nie odpowiedź, ale nie zaszkodzi zapytać. Czy Renee wie, że ją podpuszczam, by nasłała na mnie swojego psa? - Chociaż wie, że jej się przyglądasz, i to uważnie, nigdy nie narazi na ryzyko swojego życia. Nie wydaje mi się, by zdolna była uwierzyć, że ty mogłabyś zrobić coś takiego. A przynajmniej nie

dla czegoś tak dla niej nieistotnego, jak sprawiedliwość, honor. Jeśli naśle na ciebie swojego psa, będzie uważała, że to jej pomysł. I zrobi to już wkrótce. -

Rozumiem. - Im szybciej, tym lepiej.

- Czy dręczą cię koszmary, Eve? Wspomnienia z przeszłości? - Nie. Właściwie nie. I to już od jakiegoś czasu. Na ogół traktuję to jak zamknięty rozdział. Chociaż nigdy do końca tak nie jest. - Wciąż nie daje jej to spokoju, pomyślała, ale... -

Na ogół to sprawa zamknięta.

-

W porządku. - Mira ujęła jej dłoń,

żeby ją uścisnąć. -

Dziękuję za herbatę.

Kiedy Eve została sama, chciała sprawdzić, co nowego u Peabody, lecz w tej chwili Janburry zapukał we framugę drzwi. -

Ma pani czas, pani porucznik?

- Tak. Przepraszam, czy musiał pan czekać? - Nie ma sprawy. Miałbym mały problem, gdyby udało się pani nakłonić go do zwierzeń na temat naszego trupa. -

To wymaga nieco więcej pracy. Ja

tylko rozpoczęłam grę i przekazałam panu piłkę. Czy może pani zamknąć drzwi, detektyw Delfino? Partnerka Janburry'ego zamknęła drzwi i oparła się o nie. - Renee Oberman - powiedziała. Córeczka komendanta Obermana. -

Tak to pani odczytuje?

- To on lubi czytać. - Wskazała palcem swojego kolegę. - Ja? Ja to czuję jak gówno i krew w wodzie. - Ma bardzo kwiecisty język skomentował Janburry.

- Zastanawiam się, czy moglibyśmy pożyczyć pani pracę domową, pani porucznik, bo widzimy, że opuściliśmy w szkole parę lekcji, kiedy tego uczono. - Nie otrzymałam całkiem wolnej ręki, ale mogę wam powiedzieć, że patrzymy w tym samym kierunku. Mogę wam dać to. - Wyjęła dysk z kieszeni. - Oszczędzi wam trochę czasu. Ale najpierw zawrzyjmy układ. - Zamieniamy się w słuch - powiedział Janburry. - Możecie sobie wziąć Bixa, kiedy przyjdzie pora, żeby go wyciągnąć z wody, pełnej gówna i krwi, ale Renee jest moja. Nie dlatego, że to grubsza

ryba. Można powiedzieć, że to sprawa osobista. Pozostali... Cóż, podzielimy się nimi po równo. -

Ilu jest tych pozostałych?

- Jeszcze nad tym pracuję. Umowa stoi? Tamci wymienili się spojrzeniami. - Czy jest jakiś tajny uścisk dłoni? spytał Janburry. - Zadowolimy się zwyczajnym. Kiedy to zrobili, Eve podała im dysk. - Znajdziecie tam liczne fałszywe nazwiska, liczne tajne konta i sporo

nieruchomości, należących do Renee, Bixa, Garneta i innych, których udało nam się przygwoździć. - Jak bardzo jest w to zaangażowane Biuro Spraw Wewnętrznych? -chciała wiedzieć Delfino. - W pełni. Porucznik Webster jest tu kluczową postacią, ale jego kapitan też został o wszystkim poinformowany, podobnie jak komendant Whitney i Tibble. To sprawa poufna, każdy wie tylko tyle, ile musi wiedzieć. A reszta pozostanie w pełnej nieświadomości, póki nie dokonamy aresztowań. - Krew i gówno w wodzie powtórzyła Delfino. - Tak śmierdzą

nieuczciwi gliniarze. A od gliniarzy, którzy zabijają swoich, bije jeszcze gorszy smród. - Będzie chciał panią dopaść. Janburry obrzucił Eve uważnym spojrzeniem. - Wie pani o tym. -

Liczę na to.

-

Chce pani ochronę?

- Mam ją, dziękuję. Ale skontaktuję się z wami, gdyby co. Ktokolwiek go ujmie, Bix i tak jest wasz. Zgodnie z naszą umową. Kiedy znów została sama w gabinecie, zamknęła drzwi na klucz. Zasłużyła na

małą nagrodę, na zastrzyk energii, nim znów weźmie się do pracy. Wyjęła z biurka śrubokręt i przykucnęła obok recyklera. Ale kiedy zdjęła obudowę, nie czekała na nią pod spodem torba na dowody, w której ukryła zapas czekolady. - Niech to szlag! To draństwo. Prawdziwe draństwo. Nadąsana i niepocieszona, gapiła się na to, co uważała za idealne miejsce. Musiała przyznać, że popełniła błąd, zostawiając swój skarb w kryjówce, kiedy wyjechała na wakacje.

Dała podłemu złodziejowi-łasuchowi zbyt dużo czasu i okazji, by przeszukał jej gabinet i skonsumował słodycze. Teraz nie tylko nie ma swojej nagrody, ale będzie musiała znaleźć nową kryjówkę. Z powrotem przykręciła obudowę, wrzuciła śrubokręt do szuflady biurka. Dała sobie jeszcze trzydzieści sekund na złość, zanim skontaktowała się z Peabody. -

Jak stoją sprawy?

- Jestem w połowie. Devin miała niezłą kolekcję. Może to ślepa uliczka. Jeśli rzeczywiście trzymała tu

dokumentację albo zapiski, jeden z ludzi Renee prawdopodobnie to znalazł i zniszczył. - Pracuj dalej. Może niczego nie znaleźli i nie zniszczyli, bo dobrze to ukryła. - Eve ze złością spojrzała na swój recykler. - Muszę dokończyć tu kilka spraw, potem wrócę do domu. A co u komputerowców? Czy... Zaczekaj - rzuciła, usłyszawszy cichy chrobot w zamku u drzwi. Wstała, wyciągając broń. Roarke otworzył drzwi. Pokręcił głową. -

No cóż, nie takiego powitania się

spodziewałem. Eve odetchnęła głęboko i schowała broń. - Pracuj dalej, Peabody - rzuciła do słuchawki. - Dzwoń, jak coś znajdziesz. Zobaczymy się, kiedy wrócę do domu. Rozłączyła się. - Drzwi były zamknięte na klucz. - O co ci chodzi? - Podszedł do niej i ją pocałował. - Nie zapukałem, bo pomyślałem, że ucinasz sobie drzemkę, wyciągnięta na podłodze. - Może potrzebny mi lepszy zamek. Albo powinnam częściej zamykać drzwi na klucz. - Opadła na fotel. - Chociaż to

nie powstrzyma złodzieja słodyczy. Moje zapasy zniknęły! - Zamierzałaś potraktować paralizatorem złodzieja słodyczy? - Mogę to zrobić pewnego pięknego dnia. Ale nie, myślałam, że Renee ma dość i przysłała tu swojego chłopaka, żeby spróbował mnie wyrzucić przez okno gabinetu. Dałam jej wiele powodów, przesłuchując Bixa, i miałam ochotę na nagrodę. Na czekoladę. - Nie mam przy sobie czekolady. Kup sobie coś w automacie. -

Chcę moją czekoladę.

Z trudem stłumił śmiech. -

No, no.

- Ugryź mnie. - Ale się opanowała. Dlaczego tu jesteś? Dlaczego wszyscy dziś przychodzą do mojego gabinetu? - Jestem tutaj, bo też zasłużyłem ria nagrodę. Podobnie jak Feeney i McNab. -

Udało wam się!

- Tak. To głównie ich zasługa, ale udało mi się co nieco dodać od siebie. - Trzeba to teraz wprowadzić w życie. Musimy zawiadomić Biuro Spraw Wewn ętrznych.

- Feeney już się tym zajął. Ostatecznie to jego dziecko. Chociaż bardziej McNaba. Ian miał dziś przebłyski geniuszu. A co ty robiłaś, moja pani porucznik? - Odbyłam zbyt wiele spotkań. Zwariowałabym, gdybym codziennie musiała to robić. Tyle na nich ludzi. -

Na ogół tak.

Szybko zdała mu relację, ale zawahała się, kiedy przeszła do przesłuchania Bixa... I kiedy Roarke podszedł do okna i wyjrzał przez nie. Tak, jak to zrobiła Mira.

- Omówiłam z Mirą swoją strategię, cele, sposób rozumowania. Po przesłuchaniu miała zastrzeżenia do mojego stylu działania, dopóki jej wszystkiego nie wytłumaczyłam. Czy muszę wszystko wytłumaczyć również tobie? - Nie. Rozumiem twoją strategię, cele, sposób rozumowania. Przypuszczam, że Mira też. Ale zaakceptowanie tego, co robisz, wymaga nieco wysiłku. - Roarke, jestem tak dobrze chroniona, jakbym miała na sobie kombinezon kuloodporny. - Wiem. - Odwrócił się w jej stronę. Ale i tak wymaga to nieco wysiłku.

Wiesz co? Wprawdzie jesteś szczupła, ale ten, kto postanowiłby cię wyrzucić tym oknem, nieźle by się musiał nagimnastykować. Uśmiechnęła się, a ponieważ czuła, że mu to potrzebne, przytuliła się do niego, kiedy do niej podszedł, żeby pogładzić dłonią jej włosy. - Ale ponieważ jesteś moją szczupłą panią porucznik, na razie będę się trzymał blisko ciebie. Mam do załatwienia kilka spraw. Znajdę sobie jakiś kąt, gdzie mógłbym to zrobić. - Muszę napisać parę raportów, uaktualnić tablicę i teczkę sprawy. Możesz skorzystać z kącika dla gości.

Spojrzał na żałosny fotel. -

Naprawdę nazywasz to „kącikiem"?

-Nie. -

Znajdę sobie jakieś lepsze miejsce.

Kiedy Renee i Bix wrócili, Lilah Strong siedziała z opuszczoną głową za swoim biurkiem... Widziała jednak, jak Renee z gniewną miną zamknęła się z nim w swoim gabinecie. Prawie koniec zmiany, pomyślała Lilah. Zostało już niewiele czasu. Zastanowiła się, czy nie poprosić o zgodę na wcześniejsze wyjście z pracy. Ale pani porucznik krzywo patrzyła na takie

rzeczy, a teraz, w swoim obecnym humorze, mogłaby z tego zrobić wielką aferę. Lepiej doczekać do końca zmiany. Nic nie powiedziała, kiedy Manford i Tulis wrócili z terenu, a Tulis rzucił teczki na jej biurko. Wiedziała, że oczekiwano od niej, że dopracuje raport i zarejestruje go. Pani porucznik uważała swoich ludzi, pracujących w terenie, za zbyt cennych, by pocili się nad robotą papierkową. Zabrała się do tego, tłumacząc sobie, że jak będzie miała zajęcie, przestanie ciągle spoglądać na zegarek. Był już

prawie koniec zmiany, kiedy Renee wyszła i skierowała się prosto do biurka Lilah. Chociaż serce mocniej jej zastukało, Lilah spojrzała na nią spokojnie. -

Tak, pani porucznik?

- Będziesz pracowała z Bixem oświadczyła krótko Renee. -

Z Bixem, pani porucznik?

- Jak powiedziałam. Brakuje nam ludzi. Chyba nie zapomniałaś, że jeden z twoich kolegów zginął. Masz coś przeciwko pracy w terenie, detektyw Strong? Odniosłam wrażenie, że bardzo

ci zależy na tym, żeby nie spędzać dni za biurkiem. - Tak jest, pani porucznik! powiedziała z entuzjazmem. - Dziękuję, pani porucznik. - Bix po drodze zapozna cię ze szczegółami sprawy. Jeśli zajdzie konieczność, macie zgodę na pracę po godzinach. Bix stał, gapiąc się na nią obojętnie. -

Chodźmy.

To bzdura, kompletna bzdura, pomyślała Lilah, kiedy zmusiła się, żeby wstać i pójść za nim. Zostawiła jakiś ślad albo

ktoś ją widział, jak wchodziła do gabinetu lub z niego wychodziła, doniósł szefowej. Albo... Nie ma znaczenia, jak to się stało, pomyślała. Rozgryźli ją. -

Dokąd idziemy?

- Do wytwórni narkotyków przy Avenue D. Zgarniemy producenta, przyciśniemy go, zobaczymy, co nam wyśpiewa. Bzdura, bzdura, znów pomyślała Lilah. - To coś, czym zajmowaliście się z Garnetem? Przykro mi z powodu Garneta. Wiem, że dość blisko ze sobą

współpracowaliście. - Wiedział, jaka jest sytuacja. - Bix wsiadł do windy, a ponieważ była pełna gliniarzy, Lilah wsiadła razem z nim. Za nic nie da się poprowadzić jak owieczka na rzeź, a wszystko jej mówiło, że postanowili ją wyeliminować. Szybko odtworzyła w myślach każdą minutę spędzoną w gabinecie Renee, każdy swój ruch. Wszystko zostawiła dokładnie tak, jak zastała. Poza tym, jeśli coś było nie tak, Renee nie wiedziałaby, kto... Chyba że rzeczywiście monitorowała

pokój swoich podwładnych, i to nie tylko wtedy, kiedy siedziała w gabinecie. A jeśli monitorowała pokój swoich podwładnych, mogła też mieć kamerę w swoim gabinecie. Mogła sobie wszystko obejrzeć. Ależ jestem głupia, głupia, głupia, wyrzucała sobie Lilah. - Czy wcześniej miałeś już do czynienia z tym typkiem? - Zadając mu pytanie, Lilah pociągnęła bluzkę, jakby zrobiło się jej gorąco. Niezbyt było to odległe od prawdy. - Tak. Ja będę z nim rozmawiał. Ty będziesz mi tylko towarzyszyła. Spojrzał na nią, kiedy zaczęła szybko

oddychać. - Co z tobą? - Przepraszam. Cierpię na klaustrofobię. Nie... - Jak tylko winda się zatrzymała, wyskoczyła z niej, przepychając się między gliniarzami. Powinna rzucić się do ucieczki, ale Bix był tuż obok niej. Więc ukucnęła i opuściła głowę. - Nie mogłam oddychać. -

Jak, u diabła, przyjęli cię do policji?

Nie zareagowała, słysząc obrzydzenie w jego głosie. Bardzo dobrze, jeśli uzna ją za słabą i bezużyteczną. - Słuchaj, jestem dobrą policjantką. Nie mogę jedynie przebywać w

zamkniętych pomieszczeniach. Zjadę ruchomymi schodami, spotkamy się w garażu. - Razem zjedziemy ruchomymi schodami. - Złapał ją za ramię i pociągnął do schodów, jadących w dół. Pobiegnie do łazienki, pomyślała, wezwie wsparcie. Ale jeśli Bix pójdzie za nią, znajdzie się w pułapce. Szarpnęła się, lecz jeszcze mocniej zacisnął rękę na jej ramieniu. - Ręce przy sobie, Bix. Nie musisz mnie podtrzymywać. - Prawdopodobnie mdlejesz na widok krwi.

- Wal się. - Lilah łokciami torowała sobie drogę, próbując odsunąć się od Bixa. Ale przyczepił się do niej, jak rzep psiego ogona. Wiedziała, że niebawem będą musieli wsiąść do jednej z wind, zjeżdżających do garażu. Albo zejść schodami. Gdzie zamierza to zrobić? Z pewnością nie w budynku komendy. Ale kiedy znajdą się na ulicy... Czyli nie może pozwolić, by wyprowadził ją na zewnątrz. - Ej. - Odwróciła się do niego. - Ręce precz od mojego tyłka! -

Nie...

Uderzyła go wystarczająco mocno, żeby odgłos policzka ściągnął na nich tyle samo spojrzeń, co jej głośne protesty. - Przeklęty dupek! - Zobaczyła dużo kpiących uśmieszków, kiedy biegła w dół ruchomymi schodami. Spróbował ją złapać, wyciągnął rękę, ale dwójka gliniarzy - w tym kobieta w mundurze, która wyglądała tak, jakby mogła zgnieść maksibus -zablokowała mu drogę. Usłyszała krzyki, przekleństwa, obejrzała się za siebie. Bix roztrącił zatrzymującą go parę i odległość między nimi znów zaczęła się zmniejszać.

Nie zastanawiając się, Lilah pobiegła przed siebie. Wskoczyła na ruchome schody i zaczęła omijać ludzi, wijąc się jak wąż. Zgubić go, za wszelką cenę go zgubić, znaleźć jakąś kryjówkę, wezwać pomoc. Pobiegniesz prosto przed siebie, jak tylko znajdziesz się na następnym piętrze, powiedziała sobie. Zawsze była z niej dobra biegaczka. Kiedy, obejrzawszy się za siebie, stwierdziła, że on też dobrze biega, zaczęła się przepychać. Rozejrzała się, oceniając, w którym kierunku najlepiej pobiec. Usłyszała za sobą czyjś krzyk na chwilę przed tym, jak ktoś wpadł na nią,

pchnięty przez biegnącego Bixa. Lilah wyciągnęła rękę, żeby się złapać, ale straciła równowagę Przez sekundę patrzyła, jak srebrna, stalowa wstęga ruchomych schodów sunie w jej stronę. Odruchowo uniosła ręce, żeby osłonić twarz, i poczuła pierwsze, mocne uderzenie w ramię. Przez chwilę świat jej się zakręcił przed oczami, a potem eksplodował, kiedy walnęła głową w stalową krawędź. Spadła na łeb, na szyję i zatrzymała się dopiero piętro niżej. * Prawie skończywszy to, co miała do

zrobienia w komendzie, Eve złapała łącze, kiedy zadzwoniło. Miała nadzieję, że to Peabody. Starała się ukryć zniecierpliwienie, widząc na wyświetlaczu twarz Webstera. -

Dallas.

- Detektyw Strong właśnie zleciała głową w dół z ruchomych schodów między trzecią a czwartą kondygnacją. Eve zerwała się na równe nogi. -

Jak to się stało?

- Jeszcze nie wiadomo, ale zatrzymano Bixa.

-

Zepchnął ją... Na terenie komendy?

- Jeszcze nie wiadomo. Relacje świadków są sprzeczne. -

Żyje?

- Jest nieprzytomna, doznała ciężkich obrażeń. Wiozą ją do szpitala. Biuro Spraw Wewnętrznych weźmie Bixa w obroty. Renee już próbuje interweniować. Obejrzymy nagrania z kamer. I do czasu przesłuchania potrzymamy go pod kluczem. -

Czy Strong ma ochronę?

- Kiedy mnie poinformowano o tym wydarzeniu, ambulans już ją zabrał do

szpitala. - Ja się tym zajmę. - Eve wybiegła ze swojego gabinetu i skierowała się w stronę Baxtera. - Ty i Trueheart od dziesięciu minut powinniście być w szpitalu Angel's. Macie pilnować detektyw Lilah Strong, którą tam przewieziono z obrażeniami po upadku ze schodów. Nie odstąpicie jej ani na krok. Nikt z personelu szpitala nie może z nią zostać ani na chwilę sam na sam, żadnym innym gliniarzom nie wolno się do niej zbliżać. To rozkaz i nawet jeśli sam Bóg Wszechmogący go odwoła, macie go wykonać. -

Tak jest.

- Natychmiast tam jedźcie. Ja też postaram się tam dotrzeć jak najszybciej. Wróciła do swojego gabinetu po marynarkę, którą zdjęła, kiedy pracowała, i zadzwoniła do Roarke'a. -

Do garażu. Pospiesz się.

Rozłączyła się i zadzwoniła do przyjaciółki. - Dallas. - Doktor Louise Dimatto uśmiechnęła się do niej. - Jak... Eve przekładała łącze z ręki do ręki, wkładając marynarkę.

- Potrzebna mi jesteś jak najszybciej w szpitalu Angel's. Przywieźli tam pacjentkę z komendy, detektyw Lilah Strong. Z obrażeniami po upadku ze schodów. -

Jak...

- Nie wiem, w jakim jest stanie. Musisz tam jechać, Louise, żeby się nią zająć. Zagrożone jest jej życie. Masz się przedstawić jako jej lekarz, musisz jej pomóc. Nie chcę, żeby się do niej zbliżał ktokolwiek, kogo nie znasz i komu nie ufasz bezgranicznie. Żaden inny lekarz, pielęgniarka, sanitariusz czy salowa. Baxter i Trueheart już tam jadą. Bez mojego zezwolenia żaden inny

gliniarz nie może się do niej zbliżać. Żaden. - Już tam jadę. Zadzwonię, żeby wszystko przygotowali. -

Dziękuję.

Eve pobiegła do ruchomych schodów, a potem wsiadła do windy. Ruszyła biegiem przez garaż tam, gdzie już na nią czekał Roarke. - Jak szybko możesz nas zawieźć do szpitala Angel's? -

Bardzo szybko. Zapnij pasy.

Rozdział 21 Gdy wyjechali z garażu, Roarke włączył syrenę i uniósł wóz w powietrze. Po chwili opadł na jezdnię i zaczął się przebijać przez gąszcz pojazdów, pokonując wiraż na dwóch kołach. Na siłę wcisnął się między taksówkę i stateczny pojazd miejski, a potem znów wzbił się pionowo w górę i przemknął nad głowami przechodniów, przemykających na pasach mimo ryku syreny i migających świateł. - Dopadli Strong - powiedziała mu Eve. - Nie wiem, jaki jest jej stan. Tylko skinął głową, lawirując w

ulicznym ruchu. Kiedy skręcił na podjazd dla karetek pogotowia, powiedział: -Idź. Już odpięła pas, wyskoczyła z wozu. Pchnęła drzwi do izby przyj ęć i dostrzegła sanitariuszy pchających nosze na kółkach. Baxter i Trueheart szli obok nich niczym psy stróżujące. -

Stan! Jaki jest jej stan?

Krew z ran na głowie i zadrapań na twarzy wsiąkła w ubranie Lilah. Eve zobaczyła, że prawą rękę i nogę kobiety unieruchomiono szynami, na szyję założono kołnierz ortopedyczny.

Z ust sanitariuszy płynął potok terminów medycznych, słuchał ich jakiś facet w stroju chirurga, który wyglądał, jakby dopiero co osiągnął pełnoletność. Wydawał jakieś polecenia, kiedy przepychali nosze na kółkach przez kolejne drzwi. -

Musi pani tu zostać - polecił Eve.

- Jej lekarz, Louise Dimatto, już tutaj jedzie. Ona się nią zajmie. - Ale na razie ja się nią zajmuję. Policzyli do trzech i przenieśli zakrwawioną, połamaną, połączoną ze stabilizatorem Lilah z noszy na stół. Właśnie wtedy jęknęła i zatrzepotała

powiekami. Lekarz uniósł jej powiekę, żeby zbadać źrenicę, a drugi sanitariusz rozciął spodnie, ukazując brzydkie złamanie pod szyną. Eve udało się prześlizgnąć, złapała Lilah za rękę i ją ścisnęła, kiedy medycy zajmowali się pacjentką. - Melduj, detektyw Strong. Zdaj raport! Lilah uniosła powieki i spojrzała na nią nic niewidzącymi oczami, w których malował się szok i ból. -Co? - Detektyw Strong! - Eve zobaczyła, jak oczy Strong leciutko się rozszerzyły. - Potrzebny mi twój raport.

-

Zabili mnie.

-

Nie. Dlaczego próbowali cię zabić?

- Oberman. Za Obermanem. - Słowa były niewyraźne, Lilah słabo poruszała palcami. - Moja matka. Tic. -

Ściągnę twoją matkę. I Tica.

-

Boję się.

Kolejny paroksyzm bólu wstrząsnął jej ciałem, w oczach pojawiło się cierpienie. Eve zmusiła się, żeby spoglądać prosto w nie. - Zadbałam o ochronę dla ciebie. Wszystko będzie dobrze, detektyw

Strong. - Oberman. - Eve czuła, ile wysiłku kosztuje ranną wypowiedzenie każdego słowa. - Sejf. Bix. Wszystko schrzaniłam. -

Nieprawda.

-

Mama. Tic.

-

Zawiadomię ich.

Pochyliła się, kiedy Lilah znów zamknęła oczy. Urządzenia zaczęły pikać, a młody lekarz warknął na Eve, żeby opuściła salę, grożąc, że w przeciwnym razie wezwie ochronę.

- Nie waż mi się umrzeć, detektyw Strong. To rozkaz. Eve usłyszała za sobą głos Louise spokojny, energiczny, władczy. Cofnęła się, patrząc, jak jej przyjaciółka wkłada fartuch chirurga. - Trueheart, zostań z nią. Baxter, ze mną. Eve wyszła na korytarz. - Czy jeszcze coś powiedziała, zanim tu dotarłam? - spytała. - Pojawiłaś się trzydzieści sekund po nas. Odzyskała przytomność na kilka sekund, kiedy ją wyciągali z karetki, ale nie zrozumiałem nic z tego, co mówiła.

- Jeden z was albo obaj macie jej nie odstępować ani na krok. Nikomu nie wolno się do niej zbliżać. Nikomu nie wolno jej dotknąć, o ile Louise nie wyda zgody. - Czy ktoś pomógł jej spaść z ruchomych schodów, Dallas? - Nie wiadomo, ale bardzo możliwe. Jeśli ktoś miał po temu powód, z tego samego powodu może jeszcze raz spróbować jej się pozbyć. - Nie dopuścimy do tego. - Spojrzał na drzwi, a potem znów na Eve. -To jedna z oddziału Oberman? -

Już nie. Teraz jest moja.

Doktor Dimatto wyszła z izby przyjęć, kiedy Eve chodziła tam i z powrotem w korytarzu. - Zabieramy pacjentkę na górę, żeby przygotować ją do operacji. Potrzebna jej operacja ortopedyczna, plastyczna, neurologiczna. Mają tutaj dobrych specjalistów - powiedziała Louise, nim Eve zdążyła otworzyć usta. -Znam ich. Doznała licznych obrażeń wewnętrznych. Jeśli przeżyje, a ma spore szanse, będzie wymagała jeszcze dalszych zabiegów. A potem czeka ją bardzo długa rehabilitacja. - Przeżyje. Jeden z moich ludzi musi przy niej być przez cały czas. Chcę,

żebyś osobiście wybrała każdego lekarza, pielęgniarkę, sanitariusza, którzy będą mieli do niej dostęp. Przekaż Baxterowi ich dane. - Sala operacyjna numer pięć poinformowała ją Louise. - Muszę iść się umyć przed operacją. Później mi wszystko powiesz. - Louise... - Eve razem z nią ruszyła w kierunku windy. -

Jak duże ma szanse?

-

Jak twarda jest?

-

Myślę, że dość twarda.

- To duży plus. Zaufaj nam, zrobimy, co do nas należy. Nie mając innego wyboru, Eve cofnęła się i patrzyła, jak wiozą Lilah do windy, a Baxter i Trueheart znów idą po obu stronach łóżka. - Będziemy jej pilnować, pani porucznik. - Trueheart położył dłoń na bocznej osłonie łóżka i Eve skinęła głową, kiedy zamknęły się za nimi drzwi. -

Co z nią? - zapytał Roarke.

Na chwilę zamknęła oczy, odtwarzając w myślach zamieszanie, panujące w izbie przyjęć.

- Złamana ręka, zmiażdżony łokieć. Złożone złamanie nogi, pęknięta czaszka, uszkodzona śledziona i nerka, poważne obrażenia twarzy. To w największym skrócie. Spojrzała na dłoń, którą przed chwilą ściskała rękę Lilah, zobaczyła na niej krew. - Muszę się umyć. Umyję się, a potem rozedrę Renee na strzępy. Musiała okiełznać swój gniew. Gniew może zaczekać. Wracając do komendy, Eve skontaktowała się z Feeneyem.

- Możesz uruchomić swoją nową zabawkę w sali konferencyjnej w moim wydziale? -

Da się to zrobić.

- Musisz to zrobić teraz, dyskretnie. Ponieważ jej chłopak znów znalazł się w tarapatach, Renee z pewnością spróbuje się za nim wstawić. Jest jeszcze coś. -

Jak niewykonalne tym razem?

- Ty mi to powiesz. Kazała zainstalować kamery, a zapewne również podsłuch w sali swoich ludzi. Może kontrolować, co się tam dzieje, nie wychodząc z gabinetu. Stale lub

wyrywkowo. Być może też założyła u siebie jakiś alarm, który ją informuje, czy ktoś tam wchodzi podczas jej nieobecności. Możesz to sprawdzić? - Na rany Chrystusa. Nie znając systemu, nie wiedząc, gdzie się znajduje, nie mając kodów, specyfikacji? - Rzucił jej długie, smutne spojrzenie. - Do diabła, właściwie czemu nie? Czemu nie dokonać drugiego cudu w ciągu jednego dnia? - Czy możesz to zrobić naprawdę szybko? - Nie tak szybko, jak kopnę cię w tyłek, kiedy znajdziesz się w pobliżu.

- Przyprowadzę swojego maniaka, żeby ci pomógł. - Przyślij go. Ale sama trzymaj się z daleka. Eve zrobiła chmurną minę, kiedy się rozłączył, a potem zwróciła się do Roarke'a. -

Naprawdę możecie to zrobić szybko?

- Zlokalizować i przekierować nieznany, w tej chwili nawet nie wiadomo, czy istniejący naprawdę system, prawdopodobnie wykorzystujący

niezidentyfikowane kody i zabezpieczenia? Sam chętnie kopnąłbym cię w tyłek. Tak - powiedział, nim zdołała otworzyć usta - jeśli wyciągniesz ją z 400 gabinetu i każesz wszystkim opuścić salę oddziału na wystarczająco długo, żebym mógł tam wejść, rozejrzeć się, co i jak, zlokalizować system i go rozpoznać, a potem wyjść niezauważenie. - Jak mam nakazać opróżnić salę oddziału? -A to już, pani porucznik, jest twoje

zmartwienie. Potrzebuję pięciu minut. - Zapewnię ci piętnaście, ale chcę, żebyś zrobił jeszcze coś, kiedy tam będziesz. -

Mianowicie?

- Będzie to wymagało posłużenia się złodziejskimi metodami. Twarz mu się rozpromieniła. -

Już mi się to podoba.

- Pozwól mi tylko porozmawiać z Peabody i zaraz wszystko ci wyłuszczę. - Ale nim zdążyła wybrać numer, rozległ się dzwonek telefonu.

- Dallas, mam! - Peabody niemal to zaśpiewała. - Mam! Zapiski, godziny, miejsca, podsłuchane urywki rozmów z ponad trzech miesięcy. Nazwiska... Głęboko kopała i sporządziła listę nazwisk osób, które według niej należały do siatki Renee. A na poparcie swoich podejrzeń dołączyła obszerną dokumentację. -

Przywieź to tu.

-

Nie przyjedziesz do domu?

- Nastąpiła zmiana planów. Zrób kopię i przywieź to tu. - Już jadę. Jezu, Dallas, prawie to przeoczyłam. Ukryła to pod warstwą

muzyki jock-shock. Podczas analizy płyty usłyszałam pojedynczy sygnał akustyczny. Początkowo wzięłam to za standardowe przesterowanie, ale potem... - Wyjaśnisz mi później. Dziś wieczorem zamykamy sprawę. Chcę, żebyś przy tym była. -

Dziś wieczorem? Już tam jadę.

- Dobra robota - zauważył Roarke. Jeśli na płycie był zapis wielowarstwowy, a wszystko zamaskowano przesterowaniem, Devin nieźle się spisała i Peabody też. -

Później poklepię ją po ramieniu. -

Eve spojrzała na zegarek i coś sobie obliczyła. - Oto, co chcę, żebyś zrobił, kiedy się postaram, żeby nikogo nie było u niej ani w sali oddziału. - Rozumiem, że już wiesz, jak tego dokonasz. - Jeden gliniarz w kostnicy, drugi na sali operacyjnej, a trzeci przesłuchiwany przez Biuro Spraw Wewnętrznych. To jedna czwarta jej oddziału. Uważam, że Renee i jej ludzie zasłużyli na porządne kazanie. Zaczęła wszystko organizować, jeszcze zanim Roarke przywiózł ją na komendę.

- Komendant i doktor Mira powiedział Roarke. - To będzie galowy występ. Troska, lekka dezaprobata, do tego odrobina terapii grupowej. - Nie może im odmówić. Dam ci znak, kiedy tylko się dowiem, że są w sali konferencyjnej. Jeśli będziesz potrzebował więcej czasu albo nie dasz rady tego wyciągnąć, jak najszybciej mnie poinformuj. - Zasłużyłaś na jeszcze jednego kopniaka w tyłek za obrażanie mnie. Wyjechali windą z garażu, a potem wysiedli, by skorzystać z ruchomych schodów, jak to Eve miała w zwyczaju.

Specjalnie między trzecim a czwartym piętrem przeszła do sektora, gdzie spadła Lilah. Zamknęli ruchome schody, jadące w dół, ponownie zostaną udostępnione, kiedy Biuro Spraw Wewnętrznych ustali, co się wydarzyło. 402 Przypuszczała, że Webster zrobiłby to, nawet gdyby nagrania na dyskach nie potwierdziły winy Bixa. - Trzymała Strong przykutą do biurka, a nagle dziś wysłała ją w teren? I to z Bixem! Otrzymał rozkaz jej

zlikwidowania. Gdyby mu się udało wyciągnąć ją z komendy, Strong już by nie żyła, a nie leżała na sali operacyjnej. Strong podejrzewała, że sala oddziału jest monitorowana, ale i tak weszła do gabinetu szefowej. - Zaryzykowała. Wszyscy codziennie ryzykujecie. - Po swojej ostatniej wizycie u Renee wiedziałam, że sala oddziału jest monitorowana. Wiedziałam, że Brinker jest nieuczciwy. Ale jej o tym nie poinformowałam. Nie na czas. Kiedy się zorientowałam, że mogę tam mieć swoją wtyczkę, wykorzystałam okazję, wciągnęłam Strong w tę historię.

- Cóż, zdaje się, że ona też dostrzegła okazję i z niej skorzystała. Ryzyko i okazja, Eve. To część waszej pracy. - Louise poskłada Strong. Do jasnej cholery, poskłada ją, bo nie pozwolę, żeby przez tę sukę zginął kolejny gliniarz. - Przeszła do ruchomych schodów, jadących w górę. Rozległy się trzy krótkie sygnały. Eve spojrzała na komunikator, sprawdziła kod. -

Whitney zwołał spotkanie.

-

Chyba tam się przejdę, żeby być

bliżej, kiedy będą wychodzić. - Twoja twarz jest tu dość dobrze znana. Pilnuj się, żeby żadne z nich cię nie zobaczyło. - Zniewaga po zniewadze. - Pokręcił głową i ruszył przed siebie. Eve skręciła, żeby spotkać się z Websterem, tak jak się umówiła. - Mam pięć minut - powiedział jej, kiedy wślizgnęła się do jego gabinetu. - Bix dojrzewa. Jego pani porucznik właśnie przerwała gwałtowną 403

wymianę zdań z moim kapitanem. Dostała polecenie, żeby się zameldować u komendanta. - Dotknął skroni, jakby salutował. Idealnie to zaplanowałaś, Dallas. -

Co jest na dyskach?

- Nie popchnął jej, ale niewątpliwie ją gonił. Oboje się przepychali, biegli, roztrącali ludzi. Ktoś znalazł się między nimi i wszyscy się przewrócili jak kostki domina. Mamy szczęście, że tylko ona zaliczyła twarde lądowanie. Straciła równowagę, uciekając, i nie zdołała się niczego złapać. -

Co mówi Bix? Dlaczego gonił

policjantkę ze swojego oddziału? - Mówi, że zaczęła krzyczeć i go bić, a potem uciekała ruchomymi schodami, nie zważając na nikogo. Pobiegł za nią odruchowo, bo się bał, że zrobi coś złego sobie lub innym. Mniej więcej zgadza się to z tym, co się wydarzyło. Trudno nam będzie coś mu udowodnić bez zeznań Strong. Bix cały czas powtarza to samo, słowo w słowo. -

Chcę zobaczyć tę gonitwę.

- Domyśliłem się tego. - Wyciągnął płytę z kieszeni. - Jeśli będziesz próbowała go załatwić, to można twierdzić, że przepchnął się w odpowiednim miejscu w odpowiedniej

chwili, wyliczył sobie kąty i przyczynił się do jej upadku. Ale samo to nie wystarczy. Renee gra oburzoną szefową, lecz to normalka w naszej pracy. Jak możemy przesłuchiwać jej podwładnego, kiedy to najwyraźniej był nieszczęśliwy wypadek, do którego przyczyniła się sama poszkodowana, ostatnio nieco niezrównoważona, co można przeczytać w jej ocenach okresowych. - W takim razie będzie musiała wyjaśnić, dlaczego wysłała w teren funkcjonariuszkę, którą uważała za niezrównoważoną psychicznie. -

Brakuje jej ludzi do pracy. Ostatniej

nocy straciła jednego człowieka. Ma odpowiedzi na wszystko. Są kulawe, jeśli je rozpatrywać osobno i jeśli się wie to, co wiemy, ale zawsze to odpowiedzi. - Wkrótce zabraknie jej odpowiedzi. Eve wsunęła płytę do kieszeni. -Nie wypuszczaj Bixa, Webster. Przynajmniej przez pół godziny. Skontaktuję się z Jahburrym i Delfino, poproszę, żeby byli w pogotowiu. Może wkrótce też zechcą go wziąć w obroty. - Och, możemy się postarać, żeby jeszcze przez jakiś czas był zajęty. Jaki jest stan Strong? -

Trzyma się. - Eve spojrzała na

zegarek. - Muszę już iść. Też mam swoje kostki domina, które muszę potrącić. Udała się prosto do sali konferencyjnej, gdzie Feeney i McNab już się zainstalowali. Kapitan spojrzał na nią z wyrzutem. - Wiesz, o ile byłoby łatwiej, gdybyśmy mogli to robić z sali wydziału przestępstw elektronicznych? A ty nam jeszcze utrudniasz to, co i tak jest skomplikowane. - Ludzie z wydziału przestępstw elektronicznych są wszędzie. A gdybym ja zbyt wiele czasu spędzała w wydziale przestępstw elektronicznych, ktoś niepowołany mógłby się zacząć nad tym

zastanawiać. Wsadzimy ją do pudła, Feeney. Chcę, żeby to pudło było solidne. Roarke już od pięciu minut ma do swojej wyłącznej dyspozycji gabinet Renee i salę jej oddziału. Jeśli mu dopisze szczęście, reszta zadania powinna być łatwiejsza. Włożyła płytę do komputera, obejrzała nagranie. Jeszcze bardziej się zawzięła, kiedy patrzyła, jak Lilah spada. - Wiedziała, że wpadła w kłopoty mruknęła. - Starała się jakoś mu się wymknąć. On nie pozwolił jej się oddalić, nawet złapał ją za rękę. Dość dobrze to rozegrała do samego końca. Prawie jej się udało.

- Popchnął ją. Nie tknął jej palcem powiedział McNab, kiedy Eve rozejrzała się wkoło. - Ale ją popchnął. Spójrz na niego. Nawet się nie spocił. Przeciska się między ludźmi, kluczy, lawiruje i ani na moment nie spuszcza jej z oka. Jak ogar, goniący za królikiem. - Masz rację. Dostał rozkaz. Gdyby udało mu się dopaść Strong po tym, jak upadła, wykończyłby ją. Gdyby znalazł sposób, zabiłby ją w budynku komendy. Odwróciła się, spragniona kawy, a potem znów się odwróciła, słysząc, jak się otwierają drzwi. - Nie udało ci się dostać do środka? zapytała.

- Doprawdy, cóż za litania zniewag. Roarke rzucił na stół konferencyjny mały worek marynarski. - Pożyczyłem go z jednego z waszych magazynów. Mam nadzieję, że mnie nie aresztują. - Zajęło ci dziesięć minut, żeby tam wejść, zrobić to, co miałeś do zrobienia, wyjść i dotrzeć tutaj? - Cóż, musiałem po drodze skombinować torbę. I zeskanować jej system zabezpieczeń. - Rzucił płytę McNabowi. -

To powinno przyspieszyć prace.

-

Hura!

- Chcesz zobaczyć, co jest w torbie, pani porucznik? - spytał Roarke. -Co było bezpieczne za Obermanem? Eve otworzyła torbę. - Jej zestaw podręczny, gdyby zaszła konieczność ucieczki: dokument tożsamości, karta kredytowa, gotówka... Jakieś dwieście tysięcy? - Dwieście pięćdziesiąt, i jeszcze sto tysięcy euro. -

Łącze, broń, palmtop... I dyski.

- Jej księgi - wyjaśnił Roarke. - Lista płac, koszty eksploatacyjne, wpływy, wszystko bardzo starannie prowadzone.

Miałem trochę czasu, więc rzuciłem okiem. -

Alleluja! - wykrzyknęła cicho Eve.

- Nie przejrzałem wszystkich, tylko kilka, żeby mieć pewność, że to to. Naturalnie są zabezpieczone, ale w sposób dość prymitywny. Śmiem twierdzić, że była pewna, iż nikt do nich nie zajrzy. Jej system zabezpieczeń jest bardziej wyrafinowany. Jeśli przed opuszczeniem gabinetu włączyła alarm, zaczął działać z chwilą, kiedy Strong weszła do środka. Cichy alarm, który uruchamia kamery. Renee wszystko mogła sobie obejrzeć, kiedy wróciła do gabinetu i wyłączyła system.

- Ale nie opróżniła sejfu. Do tej pory. Nie miała czasu - doszła do wniosku Eve. - Musiała zlikwidować Strong. Jeśli jej nie dopadnie, będzie musiała odpowiedzieć na wiele niewygodnych pytań. Zamierza opróżnić sejf, umieścić w nim coś, co by jej nie obciążyło. - Z pewnością jest zdezorientowana. Roarke pokiwał głową. - Istnieje wiele sposobów załatwienia tego, ale wyeliminowanie Strong jest najpewniejsze. - Nie wie, że dwoje moich ludzi pilnuje rannej. Nie może tego jeszcze wiedzieć. Cholera, zapomniałam o Whitneyu i Mirze. - Wyciągnęła

komunikator i dała Whitneyowi znak, że może kończyć. - Pomóż mojemu chłopakowi, dobrze? - zwrócił się Fenney do Roarke'a, a potem skinął głową do Eve, żeby przeszła z nim w drugi koniec sali. Masz ją w pudle, Dallas. Z tym, czym dysponujemy, z tym, co według mojego chłopaka wiezie Peabody. Jeśli dodać do tego mały lup, który Roarke właśnie zdobył podczas skoku, jest ugotowana. - Być może. Być może, jeśli przejrzymy jej dyski i okaże się, że wszystko dokładnie rejestrowała, że zapisała swoje rozkazy, by zabić gliniarzy, Keenera, innych, których

postanowiła załatwić. - Będzie się musiała wytłumaczyć z fałszywego dokumentu tożsamości i z tych pieniędzy. - Łapownictwo, korupcja, fałszowanie dokumentów to nie morderstwo. - My wiemy, że chociaż Bix może być niezłomny jak skała, inni pękną. Wystarczy jeden, żeby posypała się lawina. Zawrzesz układ z jednym z jej ludzi, a ta lawina zetrze ją na proch. -

Czy tak byś to rozegrał?

- Mówię tylko, że możesz iść i zakuć ją w kajdanki.

Eve odwróciła się, przeszła kilka kroków, próbując się opanować. Znów się odwróciła i podeszła do niego, kiedy miała pewność, że nie chce tego tak załatwić. - Układać się z jednym czy dwoma nieuczciwymi gliniarzami, żeby załatwić szefową? Pieprzę to. Pieprzę to, Feeney. Żadnych układów. Żadnych układów, nawet gdybym musiała tak długo naciskać prokuratora okręgowego, aż zacząłby płakać za mamusią. Nie chcę się układać, żeby aresztować Renee. Znajdę inny sposób, żeby ją przyskrzynić. Zatańczy tak, jak jej zagram na pianinie.

Zaczął się uśmiechać, kiedy usłyszał pierwsze „pieprzę to", a potem prychnął. -

Nie umiesz grać na pianinie.

- Ale mogę roztrzaskać je na kawałki młotem kowalskim. -

Dobry wybór. Tylko sprawdzałem.

Eve wypuściła powietrze z płuc i poczuła, jak mija jej złość. -

Ty też wybrałbyś młot kowalski?

- Może piłę łańcuchową. Muszę uważać na kręgosłup. Spojrzała w kierunku Roarke'a i McNaba.

- Daj mi materiał. Postaram się o młot i piłę. Chodziła tam i z powrotem, kiedy pracowali. Zastanawiała się, dlaczego zawsze trwa to dłużej, niż człowiek by sobie życzył. Chyba że chcemy, by coś trwało dłużej - wtedy raz dwa jest po wszystkim. Czas jej się dłużył. Weszła Peabody. - Wgraj dane - poleciła jej Eve. Muszę to zobaczyć. -Tak jest. - Dobra robota, Peabody. Świetnie się dziś spisałaś.

- Musiałam. - Delia obejrzała się, instalując dysk. - Chciałam móc pójść do jej mamy i powiedzieć, że detektyw Gail Devin pomogła zamknąć tę sprawę. Dallas, czy możesz się postarać o pośmiertną pochwałę dla niej? Od kogoś na samej górze? Możesz wystąpić z wnioskiem, żeby otrzymała pochwałę od komendanta? - Mogę i zrobię to. Ale przypuszczam, że komendant da jej pochwałę i bez mojego wniosku. Eve stała, studiując dane. - Boże, ale była dokładna. Spójrz na to, godziny, daty, czas trwania spotkań za zamkniętymi drzwiami w gabinecie

Renee, ich uczestnicy. Zestawienie tych spotkań z nieudanymi nalotami i akcjami - albo takimi, w których ilość zarekwirowanego towaru była znacznie mniejsza od szacunków. Dokonywanie zmian w pokwitowaniach - rejestrowała wszystkie, jakie jej wpadły w ręce. Zapisywała cotygodniowe spotkania Renee z Dennisem Dysonem z księgowości. Jest tu jeszcze jeden, pojawiał się regularnie co parę tygodni, zwykle po większym nalocie. Pracownik archiwum. Adnotacje o niespójnościach w aktach, w raportach. Oto policjantka, która sumiennie zbiera materiały. - Prowadziła dość dobrze sprawę dodała Peabody.

- Ma raporty o kontaktach w terenie, które zaczęła samodzielnie zdobywać. Przejrzała dokumenty sądowe, sprawdzając świadków, ustaliła, co później się z nimi działo. Odwiedziła dilerów, siedzących za kratkami. Zaczęła mocniej naciskać i wtedy... - Nacisnęła nie tam, gdzie trzeba, i Oberman coś zwietrzyła. - Eve poleciła, żeby na ekranie wyświetlono również informacje z ksiąg Renee. - Mamy tu takie same nazwiska. Wiele nazwisk z płyty Devin powtarza się na czymś, co wygląda na listę płac Renee. -

Masz jej listę płac?

- Wszystko ci opowiem. Feeney! Zmęczyło mnie trzymanie tego młota. -

To odłóż go na minutę, do cholery.

- Spójrz na te wszystkie pieniądze. Peabody gapiła się na zawartość worka. - I paszport, dokument tożsamości. Znalazłaś jej skrytkę? Znalazłaś beze mnie jej skrytkę? -

Byłaś zajęta czymś innym.

- Teraz ty możesz powiedzieć „alleluja" - zwrócił się do niej Roarke. Założyliśmy podsłuch, pani porucznik. - Jeszcze nie wróciła do gabinetu. Eve, zmrużywszy oczy, obserwowała na

monitorze gabinet Renee. - Poszła do Biura Spraw Wewn ętrznych, żeby spróbować wyciągnąć swojego chłoptysia. Dobra. -Poruszyła ramionami. - Pora zacząć grę.

Rozdział 22 Renee wezwała swoich ludzi do gabinetu. -

Dziś w nocy zrobimy porządek.

Stojąc za biurkiem, spojrzała w oczy wszystkim podwładnym po kolei nauczyła się tego od ojca. Mówiła krótkimi zdaniami, pewnym siebie tonem. - Doprowadzimy sprawę do końca. Nie będzie żadnych pomyłek. Freeman, jedź do szpitala. Jeśli Strong przeżyje, trzeba się z nią rozprawić. Masz czekać na mój rozkaz. I rób to, co zawsze - bądź

niewidoczny. -

Tak jest, pani porucznik.

- Idź już. I, Freeman, pamiętaj, nie zostaw żadnych śladów. -

Znasz mnie. Jestem jak duch.

- Marcell - powiedziała, kiedy zamknęły się drzwi za Freemanem. Razem z Palmerem rozprawicie się z Dallas. Załatwcie ją. - Jak chcesz, żeby tego dokonać? spytał Marcell. - Trochę nad tym myślałam. Znów ściągniemy ją tam, gdzie zginął Keener. -

Pełne koło, wykalkulowała sobie. - Jest tak zakochana w tym małym łobuzie, że uznałam to za właściwe. Zgarniesz ją w garażu, kiedy będzie wyjeżdżała z komendy. Armand musi zadbać o krótkotrwałe zakłócenie systemu ochrony. -

To się da zrobić.

- Macie to wykonać szybko i czysto. Zaczekajcie, aż Dallas znajdzie się kolo swojego wozu. Nie chcę, żebyście jej dali pole manewru. Posłużcie się paralizatorem. A potem zabierzcie ją jej wozem do kryjówki Keenera. Kiedy będzie już w środku, załatwcie ją tak, jak chcecie. Ale upewnijcie się, że nie

żyje. Zabierzcie jej wszystko, co zabrałby ćpun, by mieć na towar. Potem podrzucimy część tego naszemu jeleniowi, żeby wydział zabójstw mógł go ująć. Kiedy skończycie, skontaktujcie się z Manfordem. Zabierze was stamtąd. - A co, jeśli nie będzie sama w garażu? - zapytał Palmer. - Jeśli będzie ze swoją partnerką albo jednym ze swoich ludzi, zabierzcie oboje. Tulis będzie ją obserwował. Skontaktuje się z Armandem, kiedy Dallas pójdzie na dół. - Spojrzała na Tulisa, który skinął głową. -Armand zajmie się kamerami i windami. Postara się o okienko dla was, macie się w nim

zmieścić. Wcześniej trzymajcie się od niej z daleka. Żadnych kontaktów. -

Masz to jak w banku.

- Po robocie jedźcie do Five-O, gdzie będzie Samuels. Zapewni wam alibi. Zamknął lokal, żebyście mogli uczcić pamięć Garneta. - Spojrzała na zegarek. - Wiem, że Dallas rzadko, jeśli kiedykolwiek, wychodzi z końcem zmiany. To oznacza wi ększe prawdopodobieństwo, że będzie sama. Macie trochę czasu, a ja coś jej podrzucę, żeby ją zatrzymać w pracy. -

A co z Bixem? - zapytał ją Marcell.

-

Armand włamie się do jej

komputera, umieści tam kilka informacji, które uwolnią Bixa od podejrzeń. Będzie z nich jasno wynikało, że suka prowadzi jakąś wendetę przeciwko mnie i moim ludziom. Zniszczenie jej nieskazitelnej opinii, a także odebranie życia, pomyślała Renee, prawie wynagrodzi wszystkie kłopoty, jakich przysporzyła jej Dallas. - Na razie Biuro Spraw Wewnętrznych trzyma Bixa, więc będzie miał alibi na czas, kiedy Strong i Dallas stracą życie. Jak już pozbędziemy się jej i Strong, wszystko wróci do normalnego stanu. Uczcimy chwilą ciszy naszych poległych kolegów. Za tydzień zamkniemy sprawę

Giraldiego i czeka nas ładna wypłata. A więc. - Urwała i uśmiechnęła się z ironią. - Postaram się o 412 zajęcie dla superpolicjantki Dallas. Potem złożę jeszcze jedną wizytę w Biurze Spraw Wewnętrznych, żeby wyrazić swoje oburzenie w związku ze sprawą Bixa. A następnie odwiedzę Strong, by okazać wielki niepokój o jej stan. Jeśli wszyscy zrobią, co do nich należy, dziś z tym skończymy i będziemy mogli zająć się własnymi sprawami. Zajęli się dopracowywaniem szczegółów, synchronizacją działań. Potem, zostawszy sama za biurkiem,

Renee siedziała, gapiąc się na portret swego ojca. Zamrugała, aż łzy napłynęły jej do oczu, i sięgnęła po łącze. - Tato. - Zacisnęła usta, jakby z trudem nad sobą panowała. - Wiem, że cię rozczarowałam. -

Renee...

- Nie, wiem. Zawiodłam ciebie. I siebie. Nie powinnam była pozwolić, żeby sprawy z Garnetem wymknęły mi się z ręki. Powinnam być silniejsza. I będę. Chcę z tobą porozmawiać, tato, poprosić cię o radę. Ale najpierw muszę pojechać do szpitala i odwiedzić jedną z moich podwładnych. Dziś uległa wypadkowi. Czy potem mogę wpaść do

ciebie? -

Naturalnie.

- Dziękuję, tato. Wiem, że pozwalam, żeby moje uczucia osobiste przeszkadzały mi w pracy, w wywiązywaniu się z obowiązków. Moje uczucia do Garneta i Dallas też. Teraz to widzę. Chciałeś mieć taką córkę, jak Dallas. Dlatego ją znienawidziłam. - Nie jest moją córką, Renee. Ty nią jesteś. - Wiem. Wiem, tato. Do zobaczenia wieczorem. Rozłączyła się i spojrzała lodowato na portret ojca.

- Jestem twoją córką? Bardzo niedobrze dla nas obojga, że chciałeś mieć syna, prawda? Bardzo niedobrze, że nigdy nie udało mi się spełnić twoich wygórowanych wymagań. Byłbyś ze mnie dumny, ty kutasie, gdybyś wiedział, ile mam władzy? - Problemy z tatusiem - skomentowała Eve, patrząc na monitor. -Niewątpliwie problemy z tatusiem. - To zimna, porąbana kobieta. - Feeney pokręcił głową. - Policjantka, która mówi innym policjantom, jak mają zabić gliniarzy! - Już zaczęłam się martwić, że nie zechce mnie dopaść. Byłabym bardzo

rozczarowana, gdyby mnie ominęło coś takiego. - Chce cię wyeliminować, bo stanowisz zagrożenie. - Mira, przysłuchująca się temu, spojrzała teraz na Eve. - Ale nie tylko. To, co Renee powiedziała ojcu, to prawda. Przynajmniej ona tak to widzi. Masz więcej od niej cech, które chciałby widzieć u swojej córki. A to równie ważny motyw, żeby pragnąć cię wyeliminować. - Będziemy się martwić jej motywacją później. Potrzebni mi komputerowcy do zajęcia się tym planowanym przez nią krótkim zakłóceniem pracy systemu.

Tamci muszą myśleć, że wszystko działa tak, jak tego chcą. Peabody, sprawdź, co u Strong. Muszę porozmawiać z Louise, kiedy tylko będzie wolna. Nie chcę, żeby ona ani żaden inny lekarz z kimkolwiek rozmawiali, nawet z matką Strong, z jej chłopakiem. Z nikim. -

Zajmę się tym.

- Co robisz? - zapytał Roarke, kiedy Eve wyj ęła swoje łącze. - Przygotowuję moją kontroperację. Wyślę SMS do Jacobsona, a potem muszę się pokazać jej człowiekowi. Chcemy, żeby nic nie przeszkodziło realizacji jej planu.

- Budujesz większe pudło powiedział z pewną dumą Feeney. - Olbrzymie pudło. A kiedy skończymy, w środku i tak zrobi się tłok. Och, patrzcie. Chyba otrzymałam anonimową wiadomość z 414 niezarejestrowanego łącza. „Sprawdź notatki i raporty dla Garneta, podpisane przez Strong, łącznie ze wszystkimi wydatkami. Dowód, że to Garnet i Strong załatwili Keenera". - Wrabia ich w zabójstwo Keenera. Feeney zacisnął usta. - Ponieważ nie żyją, nie mogą się bronić.

- Renee wie, że oberwie za Garneta, ale ma swoje notatki i oceny pracy Strong. Nieźle jak na taką improwizację - doszła do wniosku Eve. -I wystarczy, żeby zapewnić mi zajęcie do końca zmiany albo i na dłużej. Czy możecie przekierować to planowane przez nich włamanie do mojego komputera? - Przekierować - powiedział jej Roarke - dotrzeć do źródła i zająć się tymi danymi i raportami, żeby źródło potwierdziło, że połknęłaś haczyk. - Aż tyle? - Eve uśmiechnęła się do niego. - Świetnie. Będę miała czas na skontaktowanie się z Janburrym i Delfino, naślę ich na Bixa, żeby mogli

go zgarnąć. Muszą to zsynchronizować. -

Nie zdradzi jej - wtrąciła Mira.

- Nie będzie musiał. Ona zdradzi jego. Zostaną aresztowani, a Garnet otrzyma więcej sprawiedliwości, niż sobie na to zasłużył. Muszę się im pokazać. Będę się kontaktowała przez łącze. Peabody, daj mi dwie minuty, a potem idź do sali wydziału. Chcę, żebyś do końca zmiany siedziała przy swoim biurku. -

To już niedługo.

- Dwie minuty - powtórzyła Eve, lecz kiedy znalazła się przy drzwiach, Roarke położył dłoń na jej ramieniu. Naprawdę muszę się wziąć do pracy.

Czas ma ogromne znaczenie. - Nie jestem im tu potrzebny. Wolałbym być w garażu. - Ale mnie jesteś tu potrzebny, bo cokolwiek oni robią, ty potrafisz to zrobić szybciej. - Teraz to Eve położyła dłoń na jego ramieniu. - W garażu będę kryta. Ufam swoim ludziom, każdemu bez wyjątku. - Twoi ludzie przeciwko jej szajce. O, tak, rozumiał swoją żonę, swoją policjantkę. - Jeszcze jedna forma „ty przeciwko niej". - Być może. To ma znaczenie. To będzie miało znaczenie, gdy wszystko

dotrze do całego wydziału, do mediów. To kwestia polityki i morale, a te rzeczy są ważne. Lecz ważne jest również to, że wykażemy bez cienia wątpliwości, iż nie tylko wydawała rozkazy, ale ci, którzy jej słuchali, nie mieli skrupułów, by je wykonywać. - Jesteś bardzo opanowana jak na kogoś, kto właśnie usłyszał, że wydano na niego wyrok śmierci. - Bo moi ludzie są lepsi od jej. Pod każdym względem. Jeśli mi ufasz, zaufaj im. Dotknął jej policzka. -

Kiedy będzie po wszystkim,

postawię wszystkim drinki. - Darmowe drinki? To gwarancja, że akcja się uda. Będę w kontakcie. Wyszła i ruszyła szybkim krokiem przez korytarz. Jak zapracowana policjantka, pomyślała. Musi sprawdzić dokumenty. Kiedy weszła do sali wydziału, Jacobson zapytał ją: -

Pani porucznik, mogę zająć minutkę?

- Czy wyglądam, jakbym miała wolną minutę? - Zaklęła, po czym wzruszyła ramionami. - Do mojego gabinetu! -

Wmaszerowała do siebie, zaczekała

na niego i zamknęła drzwi. - Dobra, przeszkodziłem pani. Dlaczego pani przeszkodziłem? - To długa historia, której szczegóły wkrótce poznasz - powiedziała mu Eve. - A na razie... - Odwróciła się do komputera, wyświetliła zdjęcia i informacje o Marcellu i Palmerze. - Za parę godzin ci dwaj planują urządzić na mnie w garażu zasadzkę. Mają rozkaz posłużyć się paralizatorem, wrzucić mnie do mojego własnego wozu, zabrać tam, gdzie znaleziono martwego ćpuna, którego okoliczności śmierci wyjaśniam, i mnie zabić.

Kiedy Jacobson przyglądał się zdjęciom,jego wzrok stał się twardy jak kamień. -Naprawdę? -Tak. - Niebawem czeka ich bardzo zły dzień. - Owszem. Porucznik Renee Oberman wydała im taki rozkaz i poleciła temu człowiekowi, Tulisowi, mieć na mnie oko, a temu, Armandowi - dodała, wyświetlając następne zdjęcie - włamać się do mojego komputera i załatwić im alibi, jeśli chodzi o system bezpieczeństwa w garażu.

Spojrzał na nią. Nadal widziała, że wzrok miał twardy, ale oprócz tego dostrzegła w jego oczach smutek. - Ilu ich jest w to zamieszanych, Dallas? - Jeden to już za dużo, a jest ich dużo więcej niż jeden. Ty masz się skupić na Palmerze i Marcellu, ale nie wzbudzając podejrzeń u Tulisa. Informatycy zajmą się Armandem. Do innych już się wzięliśmy albo weźmiemy się niebawem. -

Jak chcesz, żeby to zrobić?

Uświadomiła sobie, że identycznie zapytał Marcell Renee. A jak

diametralnie co innego to znaczy. Powiedziała mu, jak chce, żeby to zrobić. Kiedy wyszedł, wysłała SMS do Peabody, przekazała najświeższe informacje informatykom. Gdy zadzwoniło jej łącze, zobaczyła na wyświetlaczu Louise. -Żyje? - Tak - potwierdziła przyjaciółka; w jej ładnych, orzechowych oczach widać było zmęczenie. -I ma spore szanse, że się wykaraska. Jeszcze kończą operację ortopedyczną, złamania stanowi ły najpoważniejsze obrażenia. Potem

przewieziemy ją na oddział intensywnej terapii. Wyzdrowienie pacjentki w dużym stopniu będzie zależało od tego, jak jest silna. Rehabilitacja będzie skomplikowana, długa i bolesna. A teraz mi powiedz, dlaczego Peabody prosiła, żeby nikt nie informował bliskich Strong o jej stanie. - Dojdę do tego, ale najpierw mnie wysłuchaj. Musisz przekazać pewnej osobie nieco zmienione informacje o stanie rannej. Nie pozwoliłaś jej umrzeć do tej pory, Louise, nie pozwól jej umrzeć teraz. * W ciągu następnej godziny Eve

przekonała się, że niezbyt lubi kierować akcją przez komunikator. Wolała patrzeć w oczy ludziom, których działania koordynowała, widzieć na ich twarzach determinację, odczytywać, w jakim są nastroju, obserwować pragnienie położenia kresu temu wszystkiemu. Kiedy skończyła się zmiana, zaczęła odliczanie. Krok pierwszy, pomyślała. Louise. Renee, udając zmęczoną i zatroskaną, skierowała się do dyżurnej pielęgniarki. -Jestem porucznik Oberman przedstawiła się. - Przyszłam, żeby zapytać o stan mojej podwładnej, Lilah

Strong. - Pani porucznik? - Louise, wciąż w fartuchu chirurga, podeszła do niej. - Jestem doktor Dimatto. Może pozwoli pani ze mną? -

Czy operacja już się skończyła?

- Tak. - Louise nie zwolniła kroku. Może wejdziemy tutaj i usiądziemy? - O, Boże. Nie przeżyła? Powiedziano mi, że odniosła bardzo poważne obrażenia, ale miałam nadzieję... - Świetnie zniosła operację. - Louise wskazała Renee mały gabinet i zamknęła

za nimi drzwi. - Dużą rolę odegrał jej wiek i ogólny stan fizyczny. Są wszelkie podstawy do przypuszczeń, że w pełni odzyska zdrowie. - Dzięki Bogu. - Renee zamknęła oczy, usiadła. - Wszyscy tak się martwiliśmy. Miałam nadzieję, że wcześniej uda mi się tu dotrzeć, ale... Mniejsza o to. Czy mogę ją zobaczyć? - Przykro mi, w tej chwili pacjentka nie może przyjmować żadnych gości. Nawet członków rodziny. Istnieje poważne ryzyko infekcji, więc musieliśmy ją umieścić w izolatce. Zresztą i tak znajduje się w stanie śpiączki farmakologicznej. Przeżyła

bardzo poważny wstrząs, chcemy dać czas jej organizmowi na uporanie się z nim. Leży na ósmym piętrze we wschodnim skrzydle. Jest tam spokojnie, z dala od innych pacjentów. W tej chwili jej największym wrogiem jest zakażenie. - Rozumiem. Ale czy ktoś przy niej czuwa? Jeśli się obudzi... - Spróbujemy wybudzić ją ze śpiączki za dwadzieścia cztery godziny. A na razie pielęgniarka z oddziału intensywnej terapii co trzydzieści minut sprawdza jej parametry życiowe. Teraz najbardziej jest jej potrzebny spokój. Jutro o tej porze albo pojutrze rano powinna być przytomna.

- Jaki jest numer jej sali? Chcę go podać jej kolegom z oddziału. I wysłać kwiaty, kiedy to będzie możliwe. - Naturalnie. Jest w sali osiem c. Chętnie się z panią skontaktuję, kiedy będzie jej wolno przyjmować gości. - Bardzo dziękuję. - Renee wstała. Dziękuję za wszystko, co pani zrobiła. Proszę mi wierzyć, że powrót detektyw Strong do zdrowia jest dla mnie bardzo ważny. - Rozumiem. Odprowadzę panią do windy. Louise wyprowadziła ją, zaczekała, aż zamkną się drzwi kabiny, i wyjęła

łącze. - W porządku - powiedziała do Eve. Nakarmiłam tę porucznik Oberman mieszaniną prawd i kłamstw. Jeśli nie masz do mnie nic więcej, chciałabym iść do pacjentki, sprawdzić jej stan. - Dziękuję, Louise. - Eve się rozłączyła, poinformowała swoją ekipę o aktualnej sytuacji. I pomyślała: krok drugi. Renee do Freemana. * Renee z uśmiechem satysfakcji wsiadła do samochodu. Kiedy znalazła się przecznicę od szpitala, wzięła swoje niezarejestrowane łącze.

- Jest w sali osiem c we wschodnim skrzydle. Odizolowana od świata, pielęgniarka z oddziału intensywnej terapii zagląda do niej co trzydzieści minut. Stan krytyczny, śpiączka farmakologiczna, rokowania pomyślne. -

Wkrótce to się zmieni.

- Dokończ to, co zaczął Bix, zlikwiduj ją po cichu i szybko, Freeman. Chcę, żeby wyglądało to na komplikacje w wyniku poniesionych obrażeń. - Mam coś przy sobie. Już zbadałem szatnię. Mogę wejść do środka jako lekarz, dodać to, co mam, do jej kroplówki. I już się nie obudzi.

- Zrób to, a potem jedź do Five-O. Chcę, żeby wszyscy mieli alibi. Na wszelki wypadek. - Muszę jedynie odwrócić uwagę personelu, żebym mógł się tam zakraść jak duch. Jeśli szybko się uwinę, zdążę przyjechać do komendy i pomóc przy Dallas. - Nie, zrób to, co ci mówię. Ani więcej, ani mniej. Marcell i Plamer zajmą się nią, wkrótce powinni zacząć. Skontaktuj się ze mną, kiedy będzie po wszystkim. Ale nie dzwoń, tylko wyślij SMS. Nie chcę odbierać rozmów, kiedy będę rozmawiała z ojcem. -

Będzie tak, jak pani chce, pani

porucznik. * Będzie tak, jak pani chce, pomyślała Eve, przysłuchując się ich rozmowie. Dodamy do wcześniejszych zarzutów jeszcze jedno oskarżenie o współudział w przygotowaniu morderstwa, Renee. - Słyszałaś wszystko, Dallas? - W jej uchu rozległ się głos Fenneya. - Każde słowo. Zamierzam tu kończyć, zacząć kolejny etap. - Nie nadstawiaj tyłka, pani porucznik - zabrzmiał teraz w jej uchu głos Roarke'a. - Lubię go.

-

Ja też.

Wyłączyła komputer, poruszyła ramionami. Teraz ona wkroczy do gry. Krok trzeci, Dallas do garażu. -

Ruszam - powiedziała do mikrofonu.

Wyszła ze swojego gabinetu, przemaszerowała przez salę wydziału. Carmichael i dwóch mundurowych uniosło wzrok. -

Dobranoc, pani porucznik.

-

Dobranoc, pani detektyw.

Skorzystała z ruchomych schodów, by dać Carmichael i mundurowym czas na

zajęcie pozycji i żeby ten, kto ją śledzi, zameldował, że jest w drodze. Wsiadła do windy, zjechała do podziemnego garażu. Wysłuchała kolejnego meldunku Feeneya. - Majstrowali przy windach, będą się zatrzymywały dwa poziomy wyżej. Każdy, kto chce dostać się na twój poziom, musi zaczekać albo 421 skorzystać ze schodów. Mamy źródło. Roarke przekierowuje zakłócenie. Armand spodziewa się, że ekran będzie ślepy, że zastopuje obraz, póki nie dostanie znaku od Marcella albo

Palmera. Ale my będziemy cię tu mieli. Skinęła głową i kiedy rozsunęły się drzwi windy, weszła do garażu. Nic jej nie zrobią, póki nie znajdzie się koło swojego wozu, nie odblokuje zamków. Potem zaatakują ją od tyłu. Jeśli się myli, oberwie. Do diabła, prawdopodobnie tak czy inaczej oberwie. Stukot jej butów odbijał się echem, kiedy szła do swojego wozu. Wprowadziła kod. Z tyłu, pomyślała, usłyszawszy słaby, słabiuteńki odgłos opuszczanej szyby w

samochodzie z tyłu na prawo od niej. Wszystko stało się bardzo szybko. Wszystko przebiegło gładko i dokładnie tak, jak się tego spodziewała. Ze wszystkich stron wyłonili się jej ludzie, trzymający broń w wyciągniętych rękach. Słychać było nie tylko stukot butów, ale również głosy. Poczuła, jak dosięgnął ją strzał - prawdopodobnie napastnik oddał go w takim samym stopniu odruchowo, co z premedytacją. Poczuła falę ciepła, słabe, ale irytujące ukłucie przez kamizelkę ochronną, którą miała pod marynarką. Odwróciła się, wyciągając broń. Zobaczyła, że Jacobson przyłożył lufę

do ucha Marcella. - Rzuć ten pieprzony paralizator, pieprzony skurwielu, albo rozwalę ci pieprzony łeb. Ręce do góry! Ręce do góry, żebym mógł je widzieć, ty pieprzony kutasie. Głośniej odetchniesz, mrugniesz okiem, to cię rozpieprzę. Kiedy Reineke i Peabody wywlekli Palmera z drugiej strony, Eve się cofnęła, pozwalając, by Jacobson rozprawił się z Marcellem. - To było bardzo pomysłowe i wszechstronne zastosowanie słowa „pieprzony", detektywie. -

Skurwiel - warknął Jacobson i

mocno pchnął Marcella, aż ten znalazł się na ziemi. - Na pieprzoną gębę, ty pieprzony tchórzu. Strzelać w plecy do mojej pani porucznik? Pieprz się! Rozległ się wyraźny trzask, a potem krzyk. - Zdaje się, że błędnie oceniłem odległość, pani porucznik, i nadepnąłem na rękę temu skurwysynowi. Chyba mu złamałem palec. - Każdemu mogłoby się przytrafić. Przykucnęła, kiedy Jacobson wykręcił Marcellowi ręce i zakuł go w kajdanki. - Zabiłeś własnego partnera. Detektyw Jacobson już w sposób wielce

elokwentny wyraził, co czuję. Nie potrafię wymyślić nic innego, co można powiedzieć gliniarzowi, który brał udział w zamordowaniu własnego partnera. - Chcę zawrzeć ugodę. - Pot spływał po twarzy Marcella, kiedy zabrała mu odznakę, komunikator, łącze... I jednorazowy aparat telefoniczny. - Nie dziwię się. - Prędzej zobaczę cię w piekle, pomyślała Eve. -Obciążysz Renee, Marcell? Jak dobry pies? Zabierzcie mi go z oczu. Zabierzcie obu, umieśćcie w osobnych celach,z nikim nie wolno im się kontaktować. Odczytajcie przysługujące im prawa,

sprowadźcie lekarza, żeby zajął się palcem tego dupka. - Wyprostowała się, wzięła głęboki oddech, żeby się uspokoić, a potem spojrzała na swoich ludzi. - Dziękuję. Dobra robota. - Oparła się o swój wóz, kiedy jej ludzie wyprowadzali Marcella i Palmera. Podeszła do niej Peabody. - Nic ci nie jest? - spytała. Słyszałam, że prąd o takim napięciu może sprawić ból nawet przez kamizelkę. - Nastawił paralizator na wysoką moc. Zarzut przeciwko niemu będzie poważniejszy. Fenney, zbierz swoich

ludzi i zwińcie Armanda. Skończyliśmy tutaj. -

Już wkraczają do akcji.

- Zrozumiałam. Pora, żeby Marcell zameldował szefowej, jak wyglądają sprawy. - Zrobimy to w komendzie powiedział jej Roarke. - W takim razie udamy się na górę. Włączyć do gry pozostałych. Krok czwarty, pomyślała. Freeman. W stroju chirurga, z identyfikatorem, który ukradł z szafki, Freeman zakradł

się po schodach na ósme piętro. Był dumny z tego, że potrafi wmieszać się w tłum, uważał się za kameleona. Uchylił drzwi, spojrzał w lewo, w prawo, a potem wślizgnął się na korytarz i zakradł do sali naprzeciwko. Urządzenia pikały i szumiały, monitorując stan jakiegoś biedaka, leżącego na łóżku. Stojąc poza zasięgiem kamery, przesuwał się tuż pod ścianą, by móc wycelować w nie zakłócacz, który miał przy sobie. Nim nadbiegł personel oddziału intensywnej terapii, kiedy rozległ się alarm, Freeman już przeszedł do sąsiedniej sali. Powtórzył numer z

zakłócaczem, uśmiechając się szeroko, kiedy lekarze biegli obok niego. Na wszelki wypadek zrobił to jeszcze raz, a potem skierował się do sali osiem c. Nim odkryją, że to było krótkie, elektroniczne zakłócenie, zresetują urządzenia, zrobią to, co trzeba, z pacjentami w łóżkach, on wykona swoje zadanie i zniknie. Wszedł do sali osiem c. Zauważył, że światło było przyćmione. Lekarze zalecali Strong ciszę i odpoczynek. Cóż, tam, gdzie ją pośle, nie zabraknie jej ani jednego, ani drugiego. Podszedł do łóżka, wyciągnął fiolkę z kieszeni. -

Trzeba było nie wtykać nosa w nie

swoje sprawy, głupia dziwko. Baxter wyłonił się z mroku i przytknął broń do głowy Freemana. - Kto jest teraz głupią dziwką? zapytał, kiedy Trueheart stanął między Freemanem i Strong. - Kto jest teraz głupią dziwką? -

Freeman załatwiony - ogłosiła Eve.

- Mają Runcha - powiedziała jej Peabody. -I księgowego, Tulisa, Addamsa. Wyłapują jej ludzi jak kaczki w stawie. - Ponieważ Janburry i Delfino wzięli w obroty Bixa, uważam, że pora na

wielki finał. Renee siedziała w gabinecie swojego ojca, darząc go miłością przy każdym wdechu, nienawidząc go przy każdym wydechu. - Nie wiesz, jak to jest pracować dziś w wydziale do walki z przestępczością narkotykową - upierała się, ale mówiła głosem pełnym szacunku. - Nie mogę sobie pozwolić na to, by oddać człowieka na żer policji w policji z powodu jednego potknięcia. A początkowo sądziłam, że tak było z Billem Garnetem. - Renee, kiedy jeden z twoich ludzi zażywa to, z czym walczycie, musisz

zareagować. Odpowiadasz za przestrzeganie przez nich regulaminu. No dalej, pomyślała, wygłoś kazanie o standardach Marcusa Obermana. Już to wszystko wcześniej słyszałam. - Doskonale o tym wiem. Ale przecież lojalność też jest ważna. W jego aktach nie ma na ten temat ani słowa, rozmawiałam jednak z Garnetem, kazałam mu rozpocząć terapię. Dopiero kilka dni temu zaczęłam podejrzewać jego i jeszcze jednego z moich detektywów... Tato, mam podstawy przypuszczać, że dwoje moich ludzi wykorzystywało mojego tajnego informatora, żeby zdobywać towar... Na

użytek własny i na handel. Mam podstawy przypuszczać, że zabili mojego tajnego informatora, zanim zdążył się ze mną skontaktować. -

Chodzi o Bixa?

- Nie, to nie Bix. Garnet wykorzystywał Bixa jako przykrywkę. Myślę, że mógł próbować wrobić Bixa. Lilah Strong. - Wstała i zaczęła chodzić po 425 pokoju. - Musiała się zorientować, że coś podejrzewam. Chyba dlatego próbowała dziś uciec. Tato, dwoje moich ludzi zdradziło swój oddział,

wydział, mnie. Swoje odznaki. Postarała się, żeby do jej oczu napłynęły łzy. -

To moja wina.

- Wina i odpowiedzialność nie zawsze się pokrywają. Renee, jeśli to podejrzewałaś, jeśli miałaś jakieś dowody, dlaczego nie powiedziałaś o tym porucznik Dallas? - Zrobiłam to. - Odwróciła się gwałtownie. - Dzisiaj. Zignorowała mnie. Po prostu mnie zignorowała. Przyczepiła się do Bixa... I do mnie. Jest taka cholernie zadufana w sobie.

-

Dobra z niej policjantka, Renee.

Teraz jest już martwą policjantką, pomyślała Renee. -

Przypuszczam, że lepsza ode mnie.

- Nie powiedziałem tego ani nie miałem tego na myśli. Musisz iść z tą informacją do komendanta. Już wcześniej powinnaś to zrobić. Musisz się z nim skontaktować, poprosić o spotkanie w obecności Dallas i powiedzieć wszystko, co wiesz na ten temat. - Chciałam mieć pewność, zanim... Sama nad tym pracowałam. To mój obowiązek - przypomniała mu, bo było

to jego ulubione słowo. - Tato, myślę, że posunęli się dalej, nie ograniczyli się do kontaktów z Keenerem. Był tylko kapusiem. Myślę, że posunęli się dalej i dlatego Garnet zginął. Mam pewne podstawy tak przypuszczać. Chciałam to sprawdzić. Wiem, że to sprawa Dallas, ale na miłość boską, tato, Garnet, Strong, a nawet Keener należą do mnie, dlatego chciałam się tym zająć. - Rozumiem to. Dowódca czasem czuje się bardzo osamotniony, Renee, i może mu być ciężko. Ale jesteś częścią całości, częścią systemu. Nie możesz 426

porzucić tej całości, tego systemu, dla własnego widzimisię. Powinnaś pokazać swoim ludziom, co to znaczy prawdziwy przywódca. Dwoje z twoich ludzi pobłądziło. Teraz musisz pokazać pozostałym, że nie będziesz tego tolerowała, nie ograniczysz się do półśrodków. - Masz rację. Naturalnie, że masz rację. Skontaktuję się z komendantem, poproszę o spotkanie. -

Chcesz, żebym był na nim obecny?

Pokręciła głową. - Muszę to zrobić sama. Nie powinnam cię była w to wciągać. No, na

mnie już czas. Muszę zebrać myśli. Dziękuję, że mnie wysłuchałeś. Naprawię swój błąd. -

Wierzę, że to zrobisz.

- Wierzę, że to zrobisz - mruknęła, zatrzaskując drzwi swojego wozu. Jakie to do niego podobne prawić kazania i perorować, patrzeć na nią z dezaprobatą, ponieważ nie kroczyła prosto ścieżką wytyczoną przez świętego Obermana. Ojciec nigdy się nie dowie, jak bardzo z niej zboczyła ani jak szeroką ścieżkę sama sobie utorowała. Ale teraz znów był użytecznym narzędziem.

Kiedy znajdą zwłoki Dallas, kiedy Strong umrze w wyniku odniesionych obrażeń, a ona powie Whitneyowi to, w co chciała, żeby uwierzył, kochany tatuś potwierdzi, że zwierzyła mu się ze wszystkiego. Że wskazała palcem Strong wielkiej Dallas, ale ta nie zareagowała. Wszystko idealnie się układało. Wyjęła łącze, ucieszyła się na widok wiadomości od Freemana. Jednak kilka sekund później gwałtownie skręciła do krawężnika, żeby jeszcze raz przeczytać, co jej napisał. „Nie udało mi się do niej dotrzeć. Nie udało mi się do niej zbliżyć. Otaczają ją lekarze. Dziś w nocy wybudzą ją ze

śpiączki. Rozkazy?" - Przeklęta nieudolność. Czy wszystko muszę robić sama? - Przez jakiś czas waliła pięściami w kierownicę, nim na tyle się uspokoiła, by znów mogła zacząć myśleć. „Wycofaj się", rozkazała. Nie ma znaczenia, czy Strong będzie żyła, powiedziała sobie. Zostanie zdyskredytowana. Kto uwierzy detektywowi trzeciego stopnia, kiedy podrzuci dowody i zasieje wątpliwości, a nie jej przełożonej? A nie córce świętego Obermana? Nikt.

Oczywiście będą musieli zajrzeć do sejfu, kiedy ta zdradziecka dziwka im o nim powie. Renee włączyła się do ruchu. Będą musieli sprawdzić to, co im powie wścibska dziwka. Więc opróżni sejf, włoży do niego kopie sporządzonych przez siebie raportów, zawierających jej podejrzenia i dowody, dotyczące Garneta, Strong i Keenera. Sama posprząta ten bałagan, a potem, pomyślała, za parę tygodni wyjedzie na zasłużone wakacje.

Rozdział 23 Renee wróciła do komendy, żeby doprowadzić sprawę do końca. Marzyła

jej się długa, gorąca kąpiel z dodatkiem olejków, które kupiła podczas swojej ostatniej podróży do Włoch. I butelka wina z winnicy, w którą zainwestowała. Długo będzie się moczyła w wannie, wznosząc toast za kompromitację i prawdopodobnie aresztowanie Strong, oraz, co ważniejsze, co sprawi jej największą przyjemność - za koniec porucznik Eve Dallas. Ta sentymentalna suka nosiła obrączkę ślubną, przypomniała sobie. Ładną, oryginalną. To idealna rzecz do podrzucenia kozłowi ofiarnemu, którego wybrała - wyjątkowo narwanemu ćpunowi, który przy pierwszej okazji

zastawi obrączkę w lombardzie. Łatwo go będzie wrobić w zamordowanie Dallas i Garneta. Wszystkie szczegóły dopracowane, pomyślała, wysiadając z windy na swoim piętrze. Postara się znaleźć sposób, by naprowadzić śledczych na kozła ofiarnego. To usunie wszelkie chmury, które się nad nią zebrały w związku ze sprawą Garneta i Strong. I bardzo prawdopodobne, że nieco ją przybliży do kapitańskich belek. Naprawdę wszystko szło nawet lepiej, niż to sobie zaplanowała. Przemknęła przez ciemną salę oddziału,

otworzyła drzwi do swojego gabinetu. Poleciła włączyć oświetlenie i podeszła prosto do portretu. - Pieprzyć ciebie i wszystko, co głosisz. Uniosła ramę, a potem odwróciła się gwałtownie, usłyszawszy za sobą jakiś szmer. Eve obróciła się z fotelem i się uśmiechnęła. - Nieładnie tak mówić do ojca, Renee. Rety, wyglądasz, jakbyś zobaczyła ducha. - Co robisz w moim gabinecie? W gabinecie, zamykanym na klucz? Nie

masz prawa... - Muszę przyznać, że jesteś cwana. Bardziej cwana od psów, które na mnie nasłałaś. -

Nie wiem, o czym mówisz.

- Daj spokój, Renee. Wszystko wyśpiewali. Marcell płakał, prosząc o ugodę, kiedy go zakuwaliśmy w kajdanki, Palmer też się nie ociągał. Ale nawet bez tego... - Wyciągnęła rękę i włączyła swój rekorder. Rozległ się głos Renee, zlecającej zabicie Eve i Lilah. -

A propos, detektyw Strong ma się

dobrze. Natomiast Freeman niespecjalnie. W tej chwili rozważa swoje możliwości w areszcie, podobnie jak ten żałosny duet, któremu rozkazałaś mnie zlikwidować. A także Armand, Bix, Manford i przynajmniej jeszcze pięciu z twojej menażerii. Przestała istnieć. - Blefujesz, bo inaczej nie byłabyś tutaj sama. Więc po prostu skontaktuję się z... Eve wyciągnęła broń i skierowała ją w środkowy guzik żakietu od kostiumu Renee. - Bardzo wolno to wyjmiesz, położysz na biurku i się cofniesz. Wiem, że nigdy

nikogo nie zabiłaś. Podobnie jak nigdy nie wystrzeliłaś z broni, którą masz w torebce, ani z żadnej innej. Przynajmniej nic o tym nie wiadomo. W przeciwieństwie do mnie. A lepiej mi uwierz, że nie zawaham się położyć cię trupem. Renee rzuciła torebkę na biurko. - Myślisz, że wygrałaś? Myślisz, że nic nie mogę zrobić? - Zgadza się. Myślę, że wygrałam. Myślę, że nic nie możesz zrobić. - Nieprawda. Ja będę górą, a ty stracisz wszystko.

Nie wpadła w panikę, zauważyła Eve. Była zła. Mając nadzieję, że jeszcze bardziej ją zdenerwuje, Eve się roześmiała. - Naprawdę? Dwa razy próbowałaś zlikwidować Strong, raz rękami Bixa, a potem Freemana. Niezbyt dobrze ci poszło, co? Mimo to nadal sądzisz, że uda ci się zlikwidować mnie? - Miała fart, kiedy była z Bixem. On nigdy nie chybia. - Zabił Keenera. Ale Keener to słaby ćpun. I Garneta. Ale Garnet był jego partnerem i mu ufał. Powiedziałabym, że to raczej Bix miał fart. Wszyscy ci ufali, prawda, Renee? O tyle, o ile tacy ludzie

potrafią ufać. Jesteś taka pewna, że Bix zrobi to, co mu każesz, kiedy czeka go życie w betonowej klatce? - Zrobi dokładnie to, co mu powiem, i powie dokładnie to, co mu każę. W taki sposób dowodzi się ludźmi. - Taak. Trzeba mieć jaja, żeby powiedzieć takiemu komuś, jak Bix, by poderżnął gardło własnemu partnerowi czy wstrzyknął ćpunowi truciznę. - Ukształtowanie kogoś takiego, jak Bix, żeby ślepo wykonywał rozkazy, wymaga dalekowzroczności, wizji, tęgiego umysłu. Nikt z twoich ludzi nie zrobiłby dla ciebie tego, co Bix zrobił i co jeszcze zrobi dla mnie.

-

Masz rację.

- Dlatego jesteś słaba. To, ż e trzymasz mnie na muszce, też świadczy o twojej słabości. -

Naprawdę?

- Masz jaja, Dallas? - Renee zdjęła swoje szpilki. - Przekonamy się, kto tu ma decydujący głos. - Mówisz poważnie? - Ze wszystkich odpowiedzi Eve najmniej spodziewała się takiej. Poczuła, jak narasta w niej czysta radość. - Chcesz ze mną zatańczyć? -

Jesteś słaba. I tchórzliwa.

- Och, zniewaga za zniewagą. To boli. Ale co tam. Też mam ochotę na bezpośrednią konfrontację. - Eve odłożyła broń, zdjęła marynarkę. Kiedy okrążała biurko, Renee przybrała bojową postawę. - Ej. - Eve przechyliła głowę. - Brałaś lekcje? - Od piątego roku życia. Zrobię z ciebie krwawą miazgę. -

To dla mnie nie pierwszyzna.

Stanęła naprzeciwko Renee. Pozwoliła, by tamta zaatakowała ją pierwsza. Ale zablokowała jej kopnięcie, a potem cios

ręką. Musiała przyznać, że Renee jest godną przeciwniczką. Pokonanie jej nie będzie łatwe. I wymaga nieco czasu. Tym lepiej. Kopnęła Renee w rękę, wymierzyła jej mocny prosty. I otrzymała cios w tors, aż poczuła pieczenie w brzuchu. Następny kopniak trafił ją w ramię, ból przeszedł wzdłuż ręki. Wykorzystała impet obrotu, kopnęła Renee w klatkę piersiową z siłą, która sprawiła, że jej przeciwniczka opadła na fotel. Zacisnąwszy pięści, Eve doskoczyła do niej, ale Renee zerwała się, kopnęła Eve w kolano. Eve straciła równowagę.

Poczuła smak krwi. Powiedziała sobie, że to ją obudziło. I gdy Renee szykowała się, żeby nadepnąć na jej bolące kolano, Eve zrobiła wymach nogą. Kiedy tym razem jej przeciwniczka upadła, rozległ się trzask stolika, który się pod nią załamał. Obie zerwały się na nogi i rzuciły się na siebie. Dallas podniosła rękę i zdzieliła Renee pięścią prosto w twarz. Poczuła satysfakcję, słysząc, jak jej przeciwniczka krzyknęła z bólu i wściekłości. Eve

432 też oberwała w głowę, aż stanęły jej gwiazdy przed oczami. Obróciła się, wbiła łokieć w brzuch Renee, a pięścią walnęła ją w brodę. - Leci ci krew, suko - powiedziała Eve i złapała Renee za nogę, kiedy przeciwniczka próbowała ją kopnąć, i szarpnęła z całej siły. Renee upadła, ale zgrabnie się obróciła, zrobiła nożyce i kopnęła Eve dwa razy w biodro, nim się podniosła. Żądza krwi. Eve poczuła, jak ogarnia ją pierwotna furia, będąca swego rodzaju wynaturzoną przyjemnością. Krążyła

wokół swojej przeciwniczki. Wymierzyła jeden cios, jeden zainkasowała. Od potu szczypały ją oczy. Czuła, jak ciepła strużka leci jej po plecach, i zobaczyła, że miesza się z krwią rozmazaną na twarzy Renee. Eve wiedziała, że teraz obie pragnęły tylko jednego: zwycięstwa. Wiedziała, że są w takim stanie, kiedy słodki smak krwi tylko wzmaga to pragnienie. Postanowiła to zakończyć. - Już po tobie - powiedziała. - To już koniec. - Ja zadecyduję, kiedy będzie koniec! Renee rzuciła się na nią; Eve zrobiła

obrót, żeby odeprzeć atak. Wpadły na drzwi jak kuła armatnia i splecione w morderczym uścisku wleciały do sali oddziału. Okręcały się, okładały się pięściami, obijały się o biurka. Renee próbowała jej wsadzić palec w oko, ale Eve mocno chwyciła ją za rękę i pociągnęła. Renee, krzycząc z bólu, złapała ją za włosy, orząc jej paznokciami skórę na głowie, i szarpnęła ze złością. Eve ujrzała mnóstwo gwiazd na polu czerwonym jak krew. - Pieprzę! Ciągnąć za włosy? Dosyć tego! - Wykręciła rękę Renee,

upajając się krzykiem tamtej, i nie zważając na pieczenie skóry na głowie, przewróciła swoją przeciwniczkę na plecy. - Cipa. - Zwinęła dłoń w pięść, 433 uderzyła nią raz i drugi Renee w twarz, zamierzała ją uderzyć trzeci raz, ale powstrzymała się, kiedy Oberman przestała ją ciągnąć za włosy, a jej oczy stały się szklane. - Ja decyduję, kiedy będzie po wszystkim. - Eve otarła krew z ust. Koniec. Jezu Chryste, koniec. - Cofnęła się i usiadła na podłodze, starając się wolniej wciągać powietrze w obolałe

płuca. - Peabody! - Tak jest! - Peabody wystąpiła z tłumu gliniarzy i jednego cywila, który stał z nimi w sali. Eve otarła górną wargę i ostrożnie pomacała nos. Nie jest złamany, stwierdziła, tylko leci z niego krew. -

Jest twoja.

-

Słucham?

- Na litość boską, to mnie dzwoni w uszach. Powiedziałam, że jest twoja. Możesz ją aresztować. Zabierz ją stąd. -

Ale, Dallas, przecież ty...

Chociaż Eve czuła, że cała jest obolała, podniosła się powoli. Ciekawa była, czy kolano naprawdę spuchło jej do wielkości piłki do koszykówki, czy tylko miała takie wrażenie. - Pani detektyw, właśnie wydałam ci polecenie. Oczekuję, że je wykonasz bez zbędnych dyskusji i aresztujesz tę podłą istotę, która okryła hańbą swoją odznakę, swój ród i swoją płeć. Ciągnąć za włosy - powiedziała Eve z niesmakiem i dotknęła ręką piekącej skóry na głowie. -

Tak jest.

- Jedną chwilkę. - Eve przykucnęła, chociaż sprawiło jej to ból,

nachyliła się tuż nad Renee i powiedziała do niej cicho: - Widzisz tę policjantkę, Renee? Tę, która cię zaraz skuje? To za jej sprawą jesteś skończona. Jest lepszą policjantką, lepszą kobietą, lepszym człowiekiem, niż 434 ty kiedykolwiek byłaś. I jest moją partnerką. - Wyprostowała się, co przyszło jej z trudem i sprawiło ból. Zabierz ją - poleciła Delii. - Z przyjemnością, pani porucznik. Renee Oberman - zaczęła Peabody,

pochylając się, żeby jej założyć kajdanki. -

Aresztuję cię.

Wymieniła zarzuty i szarpnęła Renee, zmuszając ją do wstania z podłogi. Na znak, dany przez Eve, podszedł do nich McNab, by wziąć zatrzymaną pod drugie ramię. Peabody odczytała przysługujące Renee prawa, kiedy ją wyprowadzali. -

Pani porucznik.

Eve starała się nie skrzywić, stając na baczność. -

Tak jest, panie komendancie.

- Niepotrzebnie wdała się pani w bójkę z podejrzaną, odstąpiła od obowiązującej procedury i odłożyła broń. I to wtedy, kiedy miała pani pełną kontrolę nad sytuacją. -

Tak jest, panie komendancie.

- Niepotrzebnie - powtórzył - ale słusznie. I przypuszczam, że robiąc to, poczuła pani taką samą satysfakcję, jak my przyglądając się temu. Proponuję, żeby udała się pani do izby chorych, by panią opatrzono. Niestety, moim przykrym obowiązkiem będzie poinformowanie komendanta Obermana o aresztowaniu jego córki. -

Panie komendancie, jako kierująca

śledztwem i partnerka funkcjonariuszki, która dokonała aresztowania, uważam, że to należy do mnie. - Dobrze znasz obowiązujące przepisy, Dallas. I wiesz, że ja muszę unieść to brzemię. Dobrze się spisałaś. Odwrócił się, spojrzał na pozostałych policjantów. - Wszyscy dobrze się spisaliście. I wyszedł, dźwigając na barkach ciężar dowodzenia. Roarke podszedł do Eve, podał jej broń i ręcznik. Nie wiedziała, skąd ten ręcznik, ale wyglądał na czysty. Otarła nim krew z twarzy.

- Kopnąłbym cię w tyłek za odłożenie broni - mruknął - ale jak już wcześniej powiedziałem, lubię go. I ponieważ w zasadzie zgadzam się z Whitneyem. Poza tym... - Wziął ręcznik i sam delikatnie wytarł jej twarz. -Założyłem się o pięć dych z tym nowym i wygrałem. -

Z Santiago?

- Założyłem się, że sprowokujesz Oberman do bijatyki, żeby móc ją trochę wygrzmocić. Tylko on przystał na zakład. - Nachylił się i bardzo delikatnie pocałował Eve w spuchnięte usta. -Ale nie zna cię tak dobrze, jak pozostali. Na razie.

Uśmiechnęłaby się, ale wiedziała, że sprawi jej to ból. - Cóż, jest nowy. Muszę... - Urwała, widząc, że w sali wciąż stoi tłum gliniarzy. Przypomniała sobie pocałunek i zrobiłaby groźną minę, ale wiedziała, że to też sprawi jej ból. - Co wy wszyscy jeszcze tu robicie? Nie macie domów? Rozejść się. Ku jej ogromnemu zdumieniu Baxter wyprężył się na baczność i zasalutował. - Tak jest, pani porucznik powiedział, a wszyscy obecni poszli za jego przykładem. Zapomniała o bólu, o siniakach i

zadrapaniach. Nie było na nie miejsca, bo przepełniła ją duma. - Dobra robota. Wszyscy dobrze się spisaliście. - Zasalutowała im. -Rozejść się. Kiedy wychodzili, zbliżył się do niej Feeney. Położył dłoń na jej ramieniu i skinął głową. - Nieźle - powiedział. - Całkiem nieźle. - Wyszedł dumnym krokiem. 436 Eve westchnęła. -

Muszę usiąść na minutkę. - Usiadła i

ukryła twarz w dłoniach. - Boże. O, mój Boże. Widząc, że Eve z trudem powstrzymuje łzy, Roarke ukląkł przy niej. - Cierpisz, najdroższa. Pozwól, że cię zawiozę do szpitala. - To nie to. Może trochę. Ale głównie... - Położyła głowę na jego ramieniu, brudząc krwią jego świetnie skrojoną marynarkę. - Jak się wszyscy zachowali. Jak stawili temu czoło. Wszyscy, jak jeden mąż. Świadomość, jacy są. Nie potrafię... Nie wiem, jak to powiedzieć. -

Nie musisz. Chyba wiem.

- Jest w nich wszystko to, czego ona nie miała. To, co wykorzystała, pogwałciła, zabiła. To dla nich... Nie dla nich to zrobiłam, ale dzięki nim mogłam to zrobić. - Uniosła głowę, otarła łzy i krew. - Postawisz im tego drinka? - Tak, najdroższa Eve. - Przytknął usta do jej policzka. -

Moja policjantka.

- Roarke. - Znów oczy ją zaszczypały od łez. Pozwoliła, by popłynęły. Przy nim mogła im pozwolić płynąć. Złapała go za połę marynarki, brudząc ją krwią, spojrzała mu w oczy.

- Chcę jechać do domu. Zabierz mnie do domu. Tam możesz mnie opatrzyć. Nie jest ze mną tak źle. Zawieź mnie do domu. Bo w ostatecznym rozrachunku liczysz się tylko ty. - Eve. - Przycisnął usta do jej skroni. W porządku. Zabiorę cię do domu i tam się tobą zajmę. - Dziękuję. - Kiedy pomógł jej wstać, oparła się na nim. - Ty też jesteś powodem, że mogę to robić. - W takim razie zajmę się tobą, abyś dalej mogła to robić. Kiedy ruszyli przez pokój, syknęła.

- Kurde! Jest gorzej, niż myślałam. Nadal obstaję, żeby wrócić do domu, ale, Jezu, muszę przyznać, że umie się bić. Przynajmniej póki nie zacznie ciągnąć za włosy. -

Ty się powstrzymałaś.

Eve zmarszczyła czoło. -

Kto to mówi?

-

A kto cię zna?

Westchnęła i znów się na nim oparła. - Może trochę się powstrzymywałam, póki...

- Póki cię nie zaczęła ciągnąć za włosy. - To było obraźliwe i naprawdę poniżające. Roześmiał się. Jego policjantka dokuśtykała do drzwi,żeby mógł ją zabrać do domu, zająć się nią. Żeby znów mogła to wszystko robić w kolejne dni.