Nora Roberts Slawa i smierc 2

J.D. ROBB – SŁAWA I ŚMIERĆ

Sława była wtedy tania... Umierając, zachowali ją na wieki. Dryden

Zaślepiony ambicją podlejszego gatunku. Shakespeare

1 Zmarli byli jej specjalnością. Żyła z nimi, pracowała z nimi, zgłębiała ich tajemnice. Śniła o nich. A ponieważ wciąż  wydawało jej się, że to mało, gdzieś w głębi serca opłakiwała ich serdecznie. Dziesięć   lat   pracy   w   zawodzie   policjantki   stępiło   jej   wrażliwość,   pozwoliło   przyjmować   śmierć   z   klinicznym,  cynicznym   niemal   chłodem.   Dlatego   scena   zbrodni,   na   którą   właśnie   patrzyła,   zbrodni   popełnionej   na 

zaśmieconej, zalanej deszczem ulicy, wydawała jej się aż nazbyt zwyczajna. Mimo to wciąż ją przeżywała. Morderstwo wprawdzie już nie szokowało, lecz nadal budziło w niej odrazę. Zamordowana kobieta była kiedyś prawdziwą pięknością. Jej długie jasne włosy rozsypały się na chodniku niczym  złote   promienie   słońca.   W   szeroko   otwartych,   fiołkowych   oczach   widniał   wyraz   bezgranicznego   zdumienia   i  strachu, który pozostawia po sobie śmierć. Po bladych, bezkrwistych policzkach spływały krople deszczu. Kobieta   ubrana   była   w   elegancki   kostium,   dopasowany   kolorem   do   jej   oczu.   Starannie   zapięta   marynarka  kontrastowała  rażąco z pomiętą spódnicą,  odsłaniającą jej szczupłe  uda.  Dyskretna,  lecz kosztowna  biżuteria  zdobiła palce ofiary, płatki uszu i klapę marynarki. Obok wyprostowanej ręki leżała torebka ze złotą zapinką. Kobieta miała poderżnięte gardło. Porucznik Eve Dallas przykucnęła obok martwego ciała i przyglądała mu się uważnie. Widok i zapach śmierci były  jej dobrze znane, ale za każdym razem, w każdym przypadku pojawiało się coś nowego. Zarówno ofiara, jak i  morderca zostawiali swój własny niepowtarzalny ślad, swój styl, a to czyniło zabójstwo sprawą osobistą. Ekipa dochodzeniowa była już na miejscu. Scena zbrodni otoczona została wysokimi ekranami, które chroniły ją  przed   wzrokiem   gapiów.   Ulicę   zamknięto   dla   ruchu,   lecz   o   tak   wczesnej   porze   nie   było   to   dla   kierowców  szczególnym utrudnieniem. Zza drzwi pobliskiego seksklubu dochodziło miarowe dudnienie, któremu towarzyszyły  wrzaski rozbawionych gości. Pulsujący neon nad wejściem oblewał ciało kobiety upiornym blaskiem. Eve mogła zamknąć ten lokal na resztę nocy, uznała jednak, że wywołałoby to tylko niepotrzebne zamieszanie.  Nawet   w   roku   2058,   kiedy   broń   została   zdelegalizowana,   kiedy   testy   genetyczne   pozwalały   wyeliminować  zbrodnicze skłonności, nim mogły objawić się w pełni, wciąż zdarzały się morderstwa. I dochodziło do nich tak  często,   że   goście   nocnego   klubu   z   pewnością   nie   byliby   zadowoleni,   gdyby   ktoś   przerwał   im   zabawę   z   tak  błahego powodu jak czyjaś śmierć. Obok pracującej bezgłośnie kamery stał umundurowany policjant. Za jego plecami czekała na swą kolej grupa  pracowników   z  ekipy  dochodzeniowej.   Skuleni  i   okryci   szczelnie   płaszczami   przeciwdeszczowymi,   rozmawiali  wesoło o sporcie i zakupach. Nie spojrzeli jeszcze nawet na ciało martwej kobiety, nie rozpoznali jej. Czy to lepiej, że ją znałam? ­ myślała Eve, patrząc na ślady krwi, mknące powoli w strugach deszczu. Jej znajomość z prokurator Cicely To wers ograniczała się wyłącznie do spraw zawodowych, lecz Eve mimo to  zdążyła   sobie   wyrobić   zdanie   na   jej   temat.   Kobieta   sukcesu,   myślała,   silna   i   nieustępliwa,   która   zawsze  dochodziła sprawiedliwości. Czy właśnie to sprowadziło ją tutaj, do tej zakazanej dzielnicy? Eve westchnęła ciężko i sięgnęła do torebki zmarłej kobiety, by potwierdzić jej tożsamość. ­  Cicely Towers ­ mówiła do dyktafonu. ­ Kobieta, czterdzieści pięć lat, rozwiedziona. Zamieszkała 2132 East 83,  numer 61B. Motyw rabunkowy wykluczony. Ofiara ma na sobie biżuterię i około... ­ przejrzała szybko zawartość  portfela ­ dwudziestu dolarów gotówką, czterdzieści żetonów kredytowych i sześć kart kredytowych. Brak śladów  walki, napaść na tle seksualnym raczej mało prawdopodobna. Spojrzała na nieruchome ciało kobiety. Co   ty   tu,   do   diabła,   robiłaś,   Towers?   ­   zastanawiała   się   Eve.   Tu,   w   tej   brudnej   dziurze,   z   dala   od   twojego  eleganckiego mieszkania? I ubrana jak na ważne spotkanie, dodała w myślach. Eve dobrze znała styl Cicely Towers, nieraz podziwiała jej  strój na sali sądowej i w telewizji. Wyraźne, zdecydowane kolory, doskonale dobrane dodatki, nie pozbawione  kobiecego wdzięku. Eve wstała i odruchowo wytarła wilgotne na kolanach dżinsy. ­  Morderstwo ­ orzekła krótko. ­ Zajmijcie się nią.

Eve   wcale   nie   była   zaskoczona,   kiedy   ujrzała   grupę   dziennikarzy   oczekujących   na   nią   przed   wejściem   do  budynku, w którym kiedyś mieszkała Cicely Towers. Nie zniechęcał ich nawet fakt, że była trzecia nad ranem i że  lało jak  z  cebra.  W oczach  reporterów Eve dojrzała  wilczy głód i żądzę  sensacji. Wiadomość traktowano jak  zdobycz, a wzrost oglądalności ­ jak trofeum. Mogła zignorować kamery skierowane w jej stronę, zbyć milczeniem grad pytań, jakim zasypali ją dziennikarze.  Zdążyła się już niemal przyzwyczaić do tego, że nie jest osobą anonimową. Sprawa, którą prowadziła i zamknęła  minionej zimy, uczyniła z niej osobę publiczną. Ta sprawa, myślała, obrzucając lodowatym spojrzeniem reportera,  który miał czelność stanąć na jej drodze, i związek z Roarkiem. Wtedy także chodziło o morderstwo, a śmierć,  choćby najbardziej niezwykła, szybko nudziła się mediom. Natomiast Roarke zawsze wzbudzał ich zainteresowanie. ­  Co pani już wie, poruczniku? Czy są pierwsi podejrzani? Zna pani motyw? Czy potwierdza pani informację, że  morderca pozbawił ofiarę głowy? Eve zwolniła kroku i ogarnęła spojrzeniem tłum przemoczonych i żądnych sensacji reporterów. Sama także była  mokra, zmęczona i zziębnięta, wiedziała jednak, że musi uważać na to stado drapieżników. Nauczyła się już, że  jeśli odda mediom choćby najdrobniejszą cząstkę siebie, bezlitośnie ją wykorzystają, wysysając z niej ostatnią  kroplę krwi.

­  Na razie nie mam dla państwa żadnych informacji prócz tej, że  wydział zabójstw prowadzi  śledztwo w  sprawie  śmierci prokurator Cecily Towers. ­  Czy to właśnie pani zajmuje się tą sprawą? ­     Jestem   oficerem   prowadzącym   ­   odparła   krótko,   minęła   dwóch   umundurowanych   policjantów   i   weszła   do  budynku. Hali   pełen   był   kwiatów.   Długie   rzędy   rozłożystych,   barwnych   roślin,   zwisające   pędy   okryte   białymi   pąkami  przywodziły jej na myśl  wiosnę  w  jakimś  egzotycznym miejscu ­ na przykład na wyspie, na której  spędziła z  Roarkiem trzy cudowne dni po zakończeniu ostatniego śledztwa. Nie   uśmiechnęła   się   nawet   do   tych   wspomnień,   choć   zrobiłaby   to   zapewne   w   innych   okolicznościach,   tylko  szybkim krokiem przekroczyła wyłożony płytkami hali i stanęła przed pierwszą z brzegu windą. Dokoła aż roiło się od umundurowanych policjantów. Dwaj funkcjonariusze sprawdzali informacje zarejestrowane  w komputerze ochrony, inni obserwowali wejście do budynku, jeszcze inni stali przy windach. Eve pomyślała, że  jest ich tutaj zdecydowanie zbyt wielu, z drugiej jednak strony, kiedy ginął ktoś związany z policją czy wymiarem  sprawiedliwości, sprawa nabierała wyjątkowego wymiaru. ­  Czy mieszkanie zostało już zabezpieczone? ­ spytała najbliższego policjanta. ­  Tak jest. Nie wpuszczaliśmy tam nikogo od momentu, gdy pani do nas zadzwoniła, to jest od drugiej dziesięć. ­  Chcę dostać kopie wszystkich dyskietek ochrony. ­ Eve weszła   do   windy.   ­   Na   razie   z   ostatnich   dwudziestu   czterech   godzin.   ­   Spojrzała   na   nazwisko   wyszyte   na  mundurze policjanta. ­Postaraj się, żeby dotarły do mnie w ciągu najbliższej godziny, Biggs. Poziom sześćdziesiąt  jeden ­ rzuciła do mikrofonu i drzwi windy zamknęły się bezszelestnie. Na sześćdziesiątym pierwszym piętrze przywitała ją absolutna cisza. Podłoga wąskiego korytarza, podobnego do  korytarzy wszystkich budynków mieszkalnych wzniesionych w ciągu ostatniego półwiecza, pokryta była grubym,  miękkim dywanem. Na kremowych ścianach wisiały w równych odstępach lustra, które powiększały optycznie  niewielką przestrzeń. Eve pomyślała, że w rzeczywistości przestrzeń nie była wcale problemem dla mieszkańców tego budynku. Na  całym   piętrze   znajdowały   się   tylko   trzy   apartamenty.   Korzystając   ze   swej   uniwersalnej,   policyjnej   karty,   Eve  odkodowała zamki apartamentu 61­B i weszła do eleganckiego wnętrza. Rozejrzawszy się dokoła, uznała, że Cicely Towers lubiła żyć dobrze i nie szczędziła na to pieniędzy. Nie tracąc  czasu na dłuższe rozmyślania, wpięła w kieszeń miniaturową kamerę wideo i rozpoczęła dokładniejsze oględziny  lokalu.   Od   razu   rozpoznała   dwa   obrazy   uznanego   współczesnego   artysty,   zdobiące   różowe   ściany  pomieszczenia, w którym znajdowała się konsola komunikacyjna w kształcie wielkiej podkowy, pomalowanej w  zielono­różowe paski. To dzięki znajomości z Roarkiem potrafiła bez trudu zidentyfikować dzieła sztuki i domyślić  się, jakie pieniądze wyłożyła Cicely Towers w pozornie prosty i niewyszukany wystrój pokoju. Ciekawe, ile rocznie wyciąga prokurator? ­ zastanawiała się, spoglądając na bogate wnętrza. Mieszkanie utrzymane było w idealnym porządku, każdy przedmiot miał tutaj swoje miejsce. Eve pamiętała Cicely  Towers właśnie jako kobietę niezwykle uporządkowaną, wręcz pedantkę. Ta skrupulatność dotyczyła nie tylko jej  wyglądu, ale także pracy i sposobu zachowania. Co więc taka elegancka, bystra i uporządkowana kobieta robiła w paskudnej dzielnicy w środku paskudnej nocy? Eve   przechadzała   się   powoli   po   mieszkaniu.   Podłoga   wyłożona   białym   drewnem   lśniła   jak   lustro   w   tych  nielicznych miejscach, gdzie nie zakrywały jej piękne dywany dopasowane barwą do ścian i mebli. Honorowe  miejsce na stole zajmowały oprawione w drewno hologramy dwójki dzieci na różnych etapach ich rozwoju, od  niemowlęctwa do pierwszych lat studiów; chłopiec i dziewczyna, oboje bardzo ładni, uśmiechnięci. To dziwne, pomyślała Eve. Pracowała z Cicely Towers od lat, rozpracowywały razem wiele spraw. Czy wiedziała,  że ona ma dzieci? Kręcąc głową, podeszła do małego komputera wbudowanego w stylowe biurko ustawione w  rogu pokoju. Ponownie użyła uniwersalnej karty, by go uruchomić. ­  Pokaż mi wszystkie spotkania Cicely Towers zaplanowane na drugiego maja. ­ Eve wydęła lekko usta, czytając  dane wyświetlone na monitorze komputera. Godzina w ekskluzywnym klubie zdrowotnym, potem cały dzień pracy  w sądzie, o  szóstej spotkanie z  uznanym  adwokatem, a  potem kolacja.  Eve uniosła  nagle brwi,  zaskoczona.  Kolacja z George'em Hammettem. Pamiętała,  że   Roarke  prowadzi  jakieś  interesy z  Hammettem.  Sama  miała   okazję  spotkać  go  już  dwa  razy  i  wiedziała, że jest czarującym, inteligentnym mężczyzną, który zarabia ogromne pieniądze i bez skrupułów wydaje  je na luksusowe życie. Kolacja z Hammettem była ostatnim punktem dnia Cicely Towers. ­  Wydrukuj ­ mruknęła, a po chwili schowała kartkę do kieszeni. Potem przeszła do telełącza i poprosiła o wykaz wszystkich rozmów przeprowadzonych przez Cicely Towers w  ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin. Wiedziała, że być może będzie musiała sięgnąć jeszcze głębiej, na  razie jednak poprzestała na takim wydruku, by potem zająć się dokładnym przeszukaniem mieszkania. Po dwóch godzinach  bolała ją  już głowa,  a oczy  piekły z  niewyspania.  Poprzedniego  wieczoru kochała  się z  Roarkiem, i krótki, ledwie godzinny sen nie wystarczył jej na zregenerowanie nadwątlonych sił.

­  Według zebranych dotychczas informacji ­ mówiła ze znużeniem do dyktafonu ­ ofiara mieszkała sama. Nic nie  wskazuje na to, by została zmuszona do opuszczenia swego apartamentu siłą. Zapisy z komputera i telełącza nie  wyjaśniają, dlaczego znalazła się o tej porze na miejscu morderstwa. Oficer prowadzący zabezpieczył wszystkie  dane do dalszego badania, skonfiskowane zostaną dyskietki ochrony budynku. Oficer prowadzący opuszcza w tej  chwili mieszkanie ofiary i udaje się do jej biura w Ratuszu. Porucznik Eve Dallas, piąta osiem. Wyłączyła dyktafon i kamerę, włożyła je do torby i wyszła. Było już dobrze po dziesiątej, kiedy Eve wróciła do centrali. Poganiana głośnym burczeniem w żołądku najpierw  zajrzała do stołówki i stwierdziła z rozczarowaniem, choć bez zaskoczenia, że wszystkie lepsze potrawy zniknęły  już   z   jadłospisu.   Po   krótkim   namyśle   zdecydowała   się   na   kanapki   sojowe   i   napój,   który   bez   większego  powodzenia udawał kawę. Eve pochłonęła posiłek w ciągu kilku minut, nie zastanawiając się nad jego smakiem  czy zapachem, i dopiero wtedy przeszła do biura. Ledwie usiadła za biurkiem, rozjarzył się ekran jej telełącza. ­  Poruczniku. Stłumiła westchnienie i spojrzała na szeroką, posępną twarz Whitneya. ­  Słucham, panie komendancie. ­  Proszę przyjść do mojego biura, natychmiast. Nie zdążyła nawet zamknąć ust, gdy monitor znów stał się czarny. Do diabła, zaklęła w duchu. Potarła twarz obiema dłońmi, potem przeciągnęła nimi przez swe krótkie, brązowe  włosy. Nie miała nawet czasu, by sprawdzić wiadomości przesłane na jej komputer, poinformować Roarke'a, co  się z nią dzieje, czy zdrzemnąć się choćby przez dziesięć minut, o czym marzyła przed wejściem do biura. Wstała ponownie, poruszała ramionami, by odegnać od siebie znużenie, potem zdjęła kurtkę. Skórzane okrycie  chroniło  ją  przed   deszczem,  ale   tutaj  nie  było  już  potrzebne.   Nie   zwracając  uwagi  na   wciąż  wilgotne  dżinsy,  zgromadziła wszystkie dane, które udało jej się do tej pory zdobyć. Łudziła się nadzieją, że w biurze komendanta  zostanie poczęstowana kolejnym kubkiem kawy. Kiedy tylko zamknęła za sobą drzwi w gabinecie przełożonego, zrozumiała, że kawa będzie musiała poczekać. Whitney nie siedział za biurkiem, jak to miał w zwyczaju. Stał obok przeszklonej ściany i patrzył na panoramę  miasta, któremu służył i które chronił od ponad trzydziestu lat. Pozornie rozluźniony, trzymał za plecami złączone  dłonie, lecz tej postawie przeczyły zbielałe od kurczowego uścisku kostki. Eve  przyglądała się przez chwilę szerokim plecom i krótko przyciętym, szpakowatym włosom człowieka, który  przed   kilkoma   miesiącami   zrezygnował   z   posady   naczelnego   komendanta   policji,   by   zostać   tu,   w   swym  macierzystym wydziale. ­  Jestem, panie komendancie. ­  Przestało padać. Zdumiona Eve zmrużyła oczy, szybko jednak wróciła do beznamiętnego wyrazu twarzy. ­  Tak jest. ­   W gruncie rzeczy  to dobre miasto, Dallas. Łatwo o tym zapomnieć, pracując w naszym fachu,   ale to dobre  miasto. Szczególnie teraz muszę o tym pamiętać. Eve milczała. Nie miała nic do powiedzenia. Czekała. ­   Wyznaczyłem panią na oficera prowadzącego. Teoretycznie powinna zajmować się tym Deblinsky. Chciałem  wiedzieć, czy nie robiła pani z tego powodu żadnych trudności. ­  Deblinsky jest dobrą policjantką. ­  Owszem. Ale pani jest lepsza. Eve  była   zadowolona,   że   Whitney   stoi   zwrócony   do   niej   tyłem,   nie   mogła   bowiem   powstrzymać   grymasu  zaskoczenia. ­  Doceniam pańskie zaufanie, komendancie. ­  Zasłużyła pani na nie. Postąpiłem wbrew procedurze i oddałem pani tę sprawę ze względów osobistych. Potrzebuję kogoś najlepszego, kogoś, kto zrobi wszystko, by dopaść tego  człowieka. ­  Większość z nas znała prokurator Towers, komendancie. W całym Nowym Jorku nie ma chyba gliniarza, który  nie zrobiłby wszystkiego, byle tylko złapać mordercę. Whitney westchnął ciężko, a westchnienie to niczym fala przebiegło przez całe jego ciało. Potem odwrócił się i  przez chwilę patrzył na kobietę, której powierzył tak ważną dla siebie sprawę. Była szczupła, wydawała się wręcz  chuda, wiedział jednak, że to tylko pozory i że Eve Dallas jest niezwykle silna i wytrzymała. Teraz   na   jej   twarzy   widoczne   były   oznaki   zmęczenia,   miała   podkrążone   oczy,   była   blada.   Nie   mógł   jednak  pozwolić sobie na współczucie. Nie teraz. ­  Cicely Towers była moją przyjaciółką... bliską przyjaciółką. ­  Rozumiem. ­ Eve nie była pewna, czy rzeczywiście rozumie. ­ Przykro mi, komendancie. ­     Znałem  ją  od   lat.   Razem  zaczynaliśmy,  napalony  policjant   i  świeżo   upieczona  prawniczka.  Moja   żona  i  ja  jesteśmy   rodzicami   chrzestnymi   jej     syna.   ­   Zamilkł   na   chwilę,   jakby   nie   mógł   zapanować   nad   emocjami.   ­ 

Poinformowałem   już   o   wszystkim   jej   dzieci.   Moja   żona   spotka   się   z   nimi.   Zostaną   u   nas   do   pogrzebu.  ­Odchrząknął   głośno   i   zacisnął   mocniej   usta.   ­   Cicely   należała   do   kręgu   moich   najbliższych   i   najstarszych  przyjaciół, darzyłem ją szacunkiem i podziwem ze względu na jej osiągnięcia zawodowe, ale przede wszystkim  kochałem ją jako człowieka. Moja żona jest zdruzgotana tą wiadomością, dzieci Cicely są w szoku. Jedyne, co  mogłem im powiedzieć, to że zrobię wszystko, co w mojej mocy, by odnaleźć tego człowieka, który dokonał tej  zbrodni, i oddać jej to, dla czego pracowała przez całe życie ­ sprawiedliwość. Whitney zajął wreszcie swoje ulubione miejsce za biurkiem, nie zrobił tego jednak po to, by podkreślić swoją  władzę, lecz ze zwykłego zmęczenia. ­   Mówię pani o tym, Dallas, by wiedziała pani od początku, że w tej sprawie nie może oczekiwać ode mnie  obiektywizmu. Żadnego. I właśnie dlatego powierzam ją pani. ­   Doceniam pańską szczerość, komendancie. ­ Zawahała się, lecz tylko na moment. ­ Ponieważ był pan blisko  związany z ofiarą, będę musiała pana przesłuchać, i to jak najszybciej. ­Patrzyła uważnie na jego twarz, widziała,  jak mruga powiekami, zaskoczony. ­ Pańską żonę także, komendancie. Mogę to zrobić w pańskim domu, jeśli pan  sobie tego życzy. ­  Rozumiem. ­ Whitney wciągnął głośno powietrze. ­ Właśnie dlatego prowadzi pani to śledztwo, Dallas. Niewielu  gliniarzy   miałoby   odwagę   przejść   tak   od   razu   do   rzeczy.  Byłbym   pani   wdzięczny,   gdyby   poczekała   pani   z  przesłuchaniem   mojej   żony   do   jutra,   może   dzień   dłużej.   Wolałbym   także,   by   zrobiła   to   pani   u   nas   w   domu.  Zorganizuję to. ­  Tak jest, komendancie. ­  Co zebrała pani do tej pory? ­  Przeszukałam dom ofiary i jej biuro. Mam informacje dotyczące spraw, które prowadziła, i tych, które zamknęła  w   przeciągu   ostatnich   pięciu   lat.   Muszę   sprawdzić   nazwiska   ich   rodziny   i   znajomych,   dowiedzieć   się,   czy  ktokolwiek z oskarżonych przez nią ludzi został ostatnio zwolniony. Szczególnie tych skazanych za najcięższe  przestępstwa. Pani Towers wysłała za kratki sporo takich bandziorów. ­   Cicely była prawdziwym tygrysem na sali sądowej. Nigdy niczego nie przeoczyła, nie popełniła błędu. Aż do  teraz. ­   Co ona tam robiła, komendancie, w środku nocy? Zgodnie z tym, co wykazała sekcja, zgon nastąpił jakiś  kwadrans po pierwszej. To nieciekawa dzielnica, napady, handlarze narkotyków, domy publiczne. ­  Nie wiem. Cicely była ostrożna, lecz zarazem... pewna siebie. ­Whitney uśmiechnął się lekko. ­ Podziwiałem ją  za to. Stawała twardo do walki z najgorszymi szumowinami tego miasta. Ale żeby świadomie narażać się na  niebezpieczeństwo... No, nie wiem. ­  Prowadziła pewną sprawę.  Oskarżony,  niejaki Fluentes, udusił swoją przyjaciółkę. Adwokat chciał przedstawić  to jako zbrodnię w afekcie, ale Towers podobno miała go już na widelcu. Sprawdzam to. ­  Czy ten człowiek jest na wolności? ­     Tak.   Nie   był   wcześniej   karany,   ustalono   bardzo   niską   kaucję.   Jako   oskarżony   o   morderstwo   miał   nosić  bransoletę identyfikacyjną, ale każdy, kto zna się choć trochę na elektronice,  poradzi sobie bez trudu z  taką  zabawką. Jak pan sądzi, czy to z nim właśnie chciała się spotkać? ­     Na  pewno  nie.  Spotkanie   z  oskarżonym  poza  salą sądową  to  dla  szanującego  się  prawnika  rzecz  nie   do  pomyślenia. ­ Whitney pomyślał o Cicely i energicznie pokręcił głową. ­ Nigdy nie podjęłaby takiego ryzyka. Ale on  mógł użyć jakichś innych sposobów, by ją tam zwabić. ­     Jak   już   powiedziałam,   sprawdzam   to.   Poprzedniego   wieczoru   była   umówiona   na   kolację   z   George'em  Hammettem. Zna go pan? ­  Dość słabo. Spotykał się czasem Cicely. Nic poważnego, zdaniem mojej żony. Ona zawsze próbowała znaleźć  dla niej idealnego mężczyznę. ­  Komendancie, najlepiej będzie, jeśli zapytam o to teraz, prywatnie. Czy łączyły pana z ofiarą stosunki intymne? Na szerokiej twarzy Whitney a drgnął lekko mięsień, jego oczy pozostawały jednak spokojne. ­  Nie. Byliśmy przyjaciółmi i oboje bardzo ceniliśmy sobie tę przyjaźń. Właściwie ona była dla nas jeszcze jednym  członkiem rodziny. Pani nie rozumie, Dallas. ­  Nie ­ beznamiętnym tonem odparła Eve. ­ Przypuszczam, że nie. ­     Przepraszam.   ­   Whitney   zacisnął   mocno   powieki   i   potarł   twarz   obiema   dłońmi.   ­   To   było   niepotrzebne   i  nieuczciwe. A pani musiała zadać to pytanie. ­ Opuścił ręce. ­ Nigdy nie straciła pani kogoś bliskiego, prawda,  poruczniku Dallas? ­  Przynajmniej nic mi o tym nie wiadomo. ­  To po prostu rozbija człowieka na drobne kawałki ­ wyszeptał Whitney. On sam był tego żywym dowodem. Przez ostatnie dziesięć lat Eve poznała go z różnych stron, widziała, jak był  wściekły, zniecierpliwiony, nawet okrutny. Nigdy jednak nie wydawał się tak rozbity i przygnębiony jak teraz. Eve pomyślała, że skoro utrata kogoś bliskiego tak bardzo może dotknąć człowieka równie silnego jak Whitney, to  powinna się cieszyć, że nie ma rodziny i że zostały jej tylko straszliwe wspomnienia z dzieciństwa. Jej drugie życie  zaczęło  się,  gdy jako ośmioletnia  dziewczynka  została znaleziona  w  Teksasie,  zmaltretowana i porzucona na  pastwę losu. Wszystko, co zdarzyło się wcześniej, nie miało teraz znaczenia. Własnymi siłami stała się tym, kim 

teraz była, czym teraz była. Miała kilku przyjaciół, na których jej zależało i których darzyła zaufaniem. Jedyną  osobą,   która   znaczyła  dla  niej  więcej  niż  przyjaciele,   był  Roarke.  Walczył  o  nią,  zdobywał  krok  po  kroku,   aż  pozwoliła   mu   zbliżyć   się   do   siebie,   dała   mu   więcej   niż   innym.   Na   tyle   dużo,   że   czasami   wprawiało   ją   to   w  przerażenie ­ wiedziała bowiem, że Roarke nie spocznie, dopóki nie dostanie wszystkiego. Gdyby oddała mu wszystko, a potem go utraciła, czy też byłaby taka zdruzgotana? Wolała się nad tym nie zastanawiać. Odszukała w biurku resztkę jakiegoś balonika i zjadła go, popijając kawą z  automatu.   Lunch   był   teraz   mrzonką   równie   nierealną   jak   tydzień   urlopu   w   tropikach.   Dopijając   resztki   kawy,  czytała   dokładne   sprawozdanie   z  sekcji   zwłok.   Czas   śmierci  został  ustalony  już  wcześniej.   Przyczyna   zgonu  ­przecięta tchawica, brak powietrza i utrata krwi. Ofiara zjadła na kolację posiłek składający się z małży, świeżych  warzyw, wina, prawdziwej kawy i owoców z bitą śmietaną. Stało się to jakieś pięć godzin przed śmiercią. Wiadomość   nadeszła   bardzo   szybko.   Minęło   zaledwie   dziesięć   minut   od   śmierci   Cicely   Towers,   kiedy   jakiś  taksówkarz,   dość   odważny   lub   dość   zdesperowany,   by   pracować   w   tej   okolicy,   znalazł   jej   ciało   i   zawiadomił  policję. Pierwszy wóz policyjny był na miejscu już po trzech minutach. Zabójca działał szybko, myślała Eve. Z drugiej jednak strony nietrudno było ukryć się w jakimś ciemnym zakątku,  w samochodzie czy w jednym z pobliskich klubów. Na pewno miał na sobie krew ofiary, tu jednak pomógł mu  ulewny deszcz, który zapewne zmył z niego wszelkie ślady zbrodni. Będzie musiała przeczesać tamtą okolicę, zadać pytania, na które i tak prawdopodobnie nie otrzyma żadnych  odpowiedzi.   Z   drugiej   jednak   strony   wiedziała   już   z   doświadczenia,   że   tam,   gdzie   nie   skutkują  przewidziane  procedurą groźby i ostrzeżenia, wiele zdziałać mogą łapówki. Przyglądała się właśnie zdjęciu Cicely Towers, kiedy ktoś do niej zadzwonił. ­  Dallas, wydział zabójstw. Na ekranie pojawiła się twarz młodego mężczyzny, wykrzywiona w chytrym uśmieszku. ­  Poruczniku, co ma pani dla mnie? Eve   stłumiła   paskudne   przekleństwo,   które   cisnęło   się   jej   na   usta.   Nigdy   nie   miała   zbyt   dobrego   zdania   o  reporterach, ale C. J. Morse był ucieleśnieniem wszystkiego, co najgorsze w tym fachu. Dziennikarz uśmiechnął się szeroko. ­  Śmiało, Dallas. Opinia publiczna ma prawo wiedzieć, jak stróże prawa wypełniają swoje obowiązki. Pamiętasz? ­  Nie mam nic dla ciebie. ­  Nic? Chcesz, żebym oświadczył na antenie, że porucznik Eve Dallas, najlepszy gliniarz w Nowym Jorku, nie ma  nic do powiedzenia na temat morderstwa jednej z najbardziej poważanych i najwybitniejszych postaci naszego  miasta? Mógłbym to zrobić, Dallas ­ mówił Morse, klikając głośno językiem. ­ Mógłbym, ale to nie wyszłoby ci na  dobre. ­  A ty uważasz, że ma to dla mnie jakieś znaczenie? ­ Uśmiech Eve był ostry jak promień lasera, jej palec zawisł  nad przyciskiem wyłączającym komunikator. ­ Mylisz się. ­   Może nie dotyka cię to osobiście, ale na pewno stawia w złym świetle cały wydział. ­ Reporter zatrzepotał  swymi długimi, dziewczęcymi rzęsami. ­ I komendanta Whitneya, który wbrew procedurze oddał ci tę sprawę.  Dostałoby się też Roarke'owi. Eve wyprostowała palce, a potem powoli zacisnęła je w pięść. ­  Śledztwo w sprawie zabójstwa Cicely Towers to sprawa priorytetowa dla wydziału, komendanta Whitneya i dla  mnie. ­  Zacytuję to. Pieprzony, cwany gnojek. ­  A moja praca w wydziale nie ma nic wspólnego z Roarkiem. ­     Hej,   piękna,   teraz   wszystko,   co   dotyczy  ciebie,   dotyczy  także   Roarke'a   i   vice   versa.   A   fakt,   że   twój   facet  prowadził interesy z Cicely Towers, jej eks­mężem i jej obecnym partnerem, może mieć tutaj kluczowe znaczenie. Eve nie mogła już dłużej kryć wściekłości. ­  Roarke prowadzi interesy z mnóstwem różnych ludzi. Nie wiedziałam, że wróciłeś do plotek, C. J. Ta   uwaga   starła   wreszcie   z   twarzy   reportera   cwany   uśmieszek.   CJ.   Morse   zaczynał   swą   karierę   w   dziale  towarzyskim, żywiącym się plotkami i tanią sensacją. Nienawidził, gdy ktoś wypominał mu przeszłość, szczególnie  teraz, gdy trafił wreszcie do grona poważanych dziennikarzy. ­  Mam kontakty, Dallas. ­  Tak, i masz też pryszcz na środku czoła. Na twoim miejscu natychmiast bym się tym zajęła. ­ Zakończywszy  rozmowę tym tanim, lecz satysfakcjonującym chwytem, Eve wyłączyła komunikator. Wstała z miejsca i zaczęła przechadzać się nerwowo po pokoju, wbijając ręce w kieszenie i wyciągając je co  chwila.   Do   diabła,   dlaczego   nazwisko   Roarke'a   musiało   pojawić   się   w   związku   z   tą   właśnie   sprawą?   Czy  rzeczywiście wiązały go z Towers i jej przyjaciółmi jakieś ważne interesy? Eve opadła na krzesło i spojrzała na raporty rozłożone na biurku. Musiała się tego dowiedzieć, i to szybko. Przynajmniej tym razem, w przypadku tego morderstwa, Roarke miał murowane alibi. W czasie gdy Cicely Towers  umierała na ulicy, on pieprzył się z oficerem prowadzącym śledztwo. 2

Eve wolałaby pójść do swego własnego mieszkania, choć nie zaglądała do niego już od wielu dni. Tam mogłaby  spokojnie się przespać, pozastanawiać, prześledzić w myślach raz jeszcze ostatni dzień życia Cicely Towers.  Ostatecznie zdecydowała jednak, że pojedzie do Roarke'a. Była   na   tyle   zmęczona,   że   powierzyła   prowadzenie   pojazdu   automatowi.   Myślała   o   tym,   co   będzie   robić   po  dotarciu na miejsce, i uznała, że przede wszystkim musi się porządnie najeść. Dobrze byłoby też znaleźć dziesięć  minut na odpoczynek i oczyszczenie umysłu. Wiosna objawiła już w pełni swe uroki. Eve poczuła, że pragnie otworzyć szeroko okna samochodu, nie zważając  na nieustający pomruk miasta, szum silników, głosy przechodniów. Chcąc uniknąć natrętnego wrzasku przewodników, krążących nad centrum miasta, skręciła w Dziesiątą Ulicę.  Mogła   co   prawda   skorzystać   z   krótszej   drogi,   wtedy   jednak   musiałaby   wysłuchać   opowieści   o   niezliczonych  atrakcjach   turystycznych   Nowego   Jorku,   o   historii   i   tradycji   Broadwayu,   o   cudownych   muzeach   i   świetnie  zaopatrzonych sklepach z pamiątkami. Ponieważ trasa przewodników powietrznych prowadziła tuż nad jej mieszkaniem, znała całą tę wyliczankę na  pamięć. Nie chciała po raz kolejny słyszeć o dogodnym połączeniu powietrznym między pasażem handlowym  przy Piątej Ulicy i Madison albo o najnowszej trasie wjazdowej na Empire State Building. Przy   kolejnym   skrzyżowaniu   utworzył   się   niewielki   korek,   Eve   miała   więc   okazję   obejrzeć   reklamę,   na   której  nieprawdopodobnie  przystojny   mężczyzna   i   zniewalająco   piękna   kobieta   wymieniają   namiętny   pocałunek,  osłodzony ­ jak sami informują, gdy na moment odrywają się od siebie ­ odświeżaczem oddechu “Górski Potok". Dwaj taksówkarze, którzy przed chwilą omal nie rozbili swoich wozów, teraz obrzucali się wyzwiskami. Maxibus  wypełniony   po   brzegi   pasażerami   zatrąbił   głośno,   ściągając   na   siebie   gniewne   okrzyki   i   przekleństwa  przechodniów. Nad   skrzyżowaniem   zawisł   policyjny   poduszkowiec.   Stanowczy   głos   nakazał   natychmiast   podjąć   jazdę   pod  groźbą grzywny lub aresztu. Skłóceni taksówkarze z ociąganiem zajęli miejsca w samochodach, i pojazdy ruszyły  w dół ulicy. W   miarę   jak   Eve   opuszczała   centrum   i   wjeżdżała   na   przedmieścia   zamieszkane   przez   bogatych   i  uprzywilejowanych   obywateli,   miasto   zmieniało   swe   oblicze.   Szersze,   czyściejsze   ulice,   więcej   zieleni.   Tutaj  samochody nie czyniły żadnego hałasu, a przechodnie nosili eleganckie ubrania i drogie buty. Minęła jakiegoś mężczyznę, który prowadził dwa wspaniałe dogi. Nieznajomy bogacz nosił się wyniośle i sztywno,  niczym dobrze zaprogramowany android. Kiedy dojechała do posiadłości Roarke'a, musiała poczekać chwilę, aż system ochrony przy bramie potwierdzi jej  tożsamość.   Drzewa   w   ogrodzie   pokryte   były   różnobarwnym   kwieciem,   różowe   i   białe   pąki   przeplatały   się   z  plamami głębokiej czerwieni i błękitu. Równo przystrzyżona, soczyście zielona trawa stanowiła doskonałe tło dla  tej orgii kolorów. Kilkadziesiąt metrów dalej wznosiła się rezydencja Roarke'a, wyniosła budowla z szarego kamienia. W wysokich  oknach   odbijały  się  czerwone   promienie   zachodzącego   słońca.   Minęło   już   wiele   miesięcy  od   dnia,   w   którym  ujrzała go po raz pierwszy, wciąż jednak nie mogła przyzwyczaić się do przepychu i bogactwa, jakim tchnął ten  dom. Ciągle zadawała sobie pytanie, co ona tutaj robi. Zostawiła samochód przed granitowymi schodami i wspięła się do wejścia. Nigdy nie pukała do tych drzwi. Była  na to zbyt dumna i zbyt uparta. Lokaj Roarke'a pogardzał nią i wcale tego nie ukrywał. Zgodnie z jej oczekiwaniami, Summerset pojawił się w hallu niczym obłok czarnego dymu. Na jego długiej twarzy  malował się wyraz dezaprobaty. ­   Pani porucznik. ­ Zmierzył Eve przeciągłym spojrzeniem, jakby chciał jej uświadomić, że jest w tym samym  stroju, w którym wyszła, i że ubranie to jest w opłakanym stanie. ­ Nie wiedzieliśmy, kiedy zamierza pani powrócić,  a w istocie, czy w ogóle zamierza pani wrócić. ­   Doprawdy? ­ Eve wzruszyła ramionami. Ponieważ wiedziała, że Summerset nie cierpi jej ubrań, podała mu  swoją skórzaną kurtkę. ­ Roarke jest w domu? ­  W tej chwili odbiera transmisję spoza Ziemi. ­  Z Ośrodka Olimpijskiego? Summerset wydał usta. ­  Nie wtrącam się do jego interesów. Doskonale wiesz, co robi i kiedy, pomyślała i bez słowa ruszyła w stronę schodów prowadzących na piętro. ­    Idę  na  górę.  Muszę  się  wykąpać  ­  oświadczyła,  wstępując  na  pierwszy  stopień.  Spojrzała  przez  ramię  na  Summerseta. ­Możesz powiedzieć mu, gdzie jestem, kiedy już skończy się ta transmisja. Gdy tylko zatrzasnęła drzwi apartamentu na piętrze, natychmiast zaczęła zrzucać z siebie ubranie, znacząc drogę  do łazienki układanką butów, dżinsów, koszuli i bielizny. Zażyczyła sobie wodę o temperaturze 102 stopni Fahrenheita i wrzuciła do niej garść soli kąpielowych, które  Roarke   przywiózł   jej   z   Silas.   Już   po   chwili   powierzchnia   wody   pokryła   się   gęstą   pianą,   roztaczającą   dokoła  cudowny zapach lasu. Eve miała ochotę tarzać się ze szczęścia w ogromnej wannie, Płakać z radości, kiedy relaksujące ciepło ogarnęło  całe jej 1 zmęczone ciało i przenikało je aż do kości. Wzięła głęboki oddech, zanurkowała pod wodę i policzywszy  do trzydziestu, wynurzyła się ponownie, wzdychając z rozkoszą. Potem zamknęła oczy i po chwili ogarnęło ją 

błogie rozleniwienie. Tak właśnie znalazł ją Roarke. Ujrzawszy Eve w takiej sytuacji, większość ludzi powiedziałaby, że jest rozluźniona. Lecz oni nie znali Eve Dallas i  nie rozumieli jej tak jak Roarke. On zbliżył się do niej bardziej i poznał ją lepiej niż każdą inną kobietę w swym  życiu. Mimo to wciąż kryła przed nim wiele tajemnic. Zawsze   pozostawała   dlań   fascynującą   zagadką.   Była   naga,   zanurzona   po   szyję   w   parującej   wodzie   i  aromatycznej   pianie.   Twarz   miała   zaczerwienioną   od   gorąca,   oczy   zamknięte,   wcale   jednak   nie   czuła   się  rozluźniona. Roarke widział, z jaką siłą zaciska dłoń na szerokiej krawędzi wanny, widział, jak marszczy czoło,  zastanawiając się nad czymś intensywnie. Zrozumiał, że Eve się czymś martwi. I że coś planuje. Podszedł do wanny, szybko, lecz bezszelestnie, tak jak  nauczył się w dzieciństwie, w brudnych, niebezpiecznych dzielnicach Dublina, w jego śmierdzących uliczkach i  ciemnych zaułkach. Gdy usiadł na krawędzi, by obserwować ją w milczeniu, Eve nie poruszyła się jeszcze przez  kilka minut. Wiedział dokładnie, kiedy wyczuła wreszcie jego obecność. Uniosła raptownie powieki, jej brązowe oczy spojrzały z niepokojem w rozbawione, błękitne oczy Roarke'a. Jak  zawsze   sam   jego   widok   przyprawił   ją   o   zawrót   głowy.   Jego   twarz,   obramowana   kosmykami   kruczoczarnych  włosów,   przypominała   oblicza   aniołów   ze   starych   płócien.   To   niezwykłe   piękno   zawsze   było   dla   Eve  zaskoczeniem. Uniosła brwi i przechyliła lekko głowę. ­  Zboczeniec. ­  To moja wanna. ­ Nie odrywając od niej spojrzenia, włożył rękę do wody i przesunął dłonią po jej piersiach. ­  Ugotujesz się w tym. ­  Odpowiada mi ta temperatura. Potrzebuję dużo ciepła. ­  Miałaś trudny dzień. On wie to najlepiej, pomyślała Eve, starając się nie okazywać urazy. On wie wszystko. Wzruszyła tylko ramionami,  kiedy Roarke wstał i podszedł do wbudowanego w ścianę automatycznego barku. Po chwili na półeczce pojawiły  się dwa kryształowe kieliszki z winem. Powrócił do wanny, usiadł na krawędzi i podał Eve kieliszek. ­ Nie spałaś. Nie jadłaś. ­  To się da naprawić. Wino smakowało jak płynne złoto. ­  Mimo to martwię się o ciebie, poruczniku. ­  Zbyt łatwo się martwisz. ­ Kocham cię. To wyznanie, uczynione cudownie aksamitnym, śpiewnym głosem, oraz świadomość, że w jakiś niepojęty sposób  jest ono prawdziwe, sprawiało Eve przyjemność i jednocześnie wprawiało ją w zakłopotanie. Ponieważ nie mogła  dać mu żadnej odpowiedzi, wbiła spojrzenie w wino. Nie odezwał się, dopóki nie stłumił irytacji wywołanej brakiem reakcji z jej strony. ­  Możesz mi powiedzieć, co się stało z Cicely Towers? ­  Znałeś ją ­ zauważyła. ­  Niezbyt dobrze. Ot, zwykła znajomość, wspólne interesy, głównie zresztą z jej byłym mężem. ­ Pociągnął łyk  wina, przez moment patrzył w milczeniu na kłęby pary unoszące się nad wanną. ­ Uważałem ją za kobietę godną  podziwu, mądrą i niebezpieczną. Eve podniosła się gwałtownie, wzbudzając falę na powierzchni wody. ­  Niebezpieczną? Dla ciebie? ­  Nie bezpośrednio. ­ Jego usta wykrzywiły się w ledwie dostrzegalnym uśmiechu, nim podniósł do nich kieliszek.  ­ Dla nielegalnych interesów, różnego rodzaju szwindli, dla chorych umysłów. Pod tym względem była bardzo  podobna do ciebie. Mam szczęście, że w porę zszedłem z tej drogi. Eve nie była tego całkiem pewna, odłożyła jednak ten problem na później. ­  Czy jako jej znajomy i były partner w interesach nie znasz kogoś, kto mógłby życzyć sobie jej śmierci? Roarke znów łyknął wina, tym razem znacznie więcej. ­ Czy to przesłuchanie, poruczniku? Rozbawienie ukryte w jego głosie nagle ją zirytowało. ­  Może być ­ odrzekła krótko. ­  Jak sobie życzysz. ­ Wstał, odstawił kieliszek i zaczął rozpinać koszulę. ­  Co ty robisz? ­  Szykuję się do kąpieli. ­ Odrzucił koszulę na bok i zaczął rozpinać spodnie. ­ Skoro jestem przesłuchiwany przez  nagą policjantkę w mojej własnej wannie, to powinienem przynajmniej do niej dołączyć. ­  Do diabła, Roarke, to jest morderstwo. Skrzywił się, kiedy sparzyła go gorąca woda. ­  Nie musisz mi o tym przypominać. ­ Usadowił się po drugiej stronie wanny i spojrzał w oczy Eve. ­ Co takiego  jest we mnie, że wciąż cię irytuję? ­ Nim zdążyła dosadnie odpowiedzieć, dodał: ­I co takiego jest w tobie, że nie  mogę ci się oprzeć nawet teraz, kiedy siedzisz tu z niewidzialną odznaką na twojej ślicznej piersi? Wsunąwszy   dłoń   pod   wodę,   powoli   przesuwał   ją   wzdłuż   jej   kostki   i   łydki,   aż   dosięgną!   czułego   punktu   pod  kolanem. ­  Chcę cię ­ mruknął. ­ Teraz.

Eve omal nie wypuściła z dłoni kieliszka, nim zdołała się opanować. ­  Opowiedz mi o Cicely Towers. Roarke z filozoficznym spokojem oparł się o brzeg wanny. Nie zamierzał wypuścić jej z łazienki, zanim dostanie  to, na czym mu w tej chwili zależało, mógł więc pozwolić sobie na cierpliwość. ­  Ona, jej były mąż i George Hammett zasiadali w radzie nadzorczej jednego z moich przedsiębiorstw. Nazywa  się “Merkury", na cześć boga handlu. Import, eksport, poza tym usługi transportowe i dostawcze. ­   Wiem, czym zajmuje się “Merkury" ­ przerwała mu gniewnie. Nie wiedziała, że ta kompania także należy do  Roarke'a, i była zła na siebie za tę ignorancję. ­     Kiedy   kupiłem   “Merkurego"   dziesięć   lat   temu,   firma   była   źle   zarządzana  i   stała   na   krawędzi   bankructwa.  Zainwestował w nią Marco Angelini, były mąż Cicely, ona sama także. Zdaje  się, że w tym czasie nadal byli  małżeństwem albo krótko po rozwodzie. Najwyraźniej ich rozstanie odbyło się w przyjaznej atmosferze, tak jak to  powinno zawsze wyglądać. Hammett także był inwestorem. Wydaje mi się, że związał się bliżej z Cicely dopiero  kilka lat później. ­  A ten trójkąt, Angelini, Towers i Hammett, czy oni też pracowali w przyjaznej atmosferze? ­   Takie odniosłem wrażenie. ­ Postukał lekko w jedną z płytek. Kiedy się odwróciła, odsłaniając ukryty panel,  zaprogramował muzykę. Coś powolnego i sentymentalnego. ­ Jeśli zastanawiasz się, co było wtedy moim celem,  mogę ci powiedzieć, że był to tylko zwykły interes, i do tego całkiem udany. ­  Ile towarów przemyca się przez “Merkurego"? Roarke wyszczerzył zęby w uśmiechu. ­  Doprawdy, poruczniku. Woda uderzyła w jego piersi, kiedy Eve usiadła nagle prosto. ­  Nie próbuj się ze mną bawić, Roarke. ­  Eve, nie marzę teraz o niczym innym. Zgrzytnęła zębami i odtrąciła dłoń, którą sięgał do jej kostki. ­  Cicely Towers miała opinię uczciwego prokuratora, oddanego sprawie, czystego jak łza. Gdyby dowiedziała się,  że działania “Merkurego" są niezgodne z prawem, na pewno nie uszłoby ci to na sucho. ­  Więc przejrzała moją perfidną grę, a ja zwabiłem ją do podłej dzielnicy i kazałem jej poderżnąć gardło. ­ Jego  głos był całkowicie opanowany, spojrzenie beznamiętne. ­ Czy tak właśnie myślisz, poruczniku? ­  Nie, do diabła, dobrze wiesz, że nie, ale... ­  Ale inni mogli to zrobić ­ dokończył za nią. ­ Co stawia cię w bardzo niezręcznej sytuacji. ­  Tym się nie martwię. ­ W tej chwili martwiła się tylko o niego. ­ Roarke, muszę to wiedzieć. Musisz powiedzieć  mi, czy jest cokolwiek, choćby najdrobniejsza sprawa, która wiąże cię z tym śledztwem. ­  A jeśli jest? Eve poczuła, jak przeraźliwy chłód ogarnia jej serce. ­  Będę musiała oddać je komuś innemu. ­  Czy nie odbywaliśmy już kiedyś tej samej rozmowy? ­   To nie to samo co sprawa DeBlassa. Zupełnie nie to samo. Nie jesteś podejrzanym. ­ Kiedy uniósł brwi w  niemym pytaniu, Eve starała się zapanować nad swym głosem i usunąć z niego wszelkie ślady irytacji. Dlaczego  wszystko,   co   dotyczyło   Roarke'a,   było   takie   skomplikowane?   ­   Uważam,   że   nie   miałeś   nic   wspólnego   z  morderstwem Cicely Towers. Czy to wystarczy? ­  Nie dokończyłaś myśli. ­  W porządku. Jestem gliną. Muszę zadać pewne pytania. Muszę zadać je tobie, każdemu, kto był w jakikolwiek  sposób związany z ofiarą. Nie mogę tego zmienić. ­  Jak bardzo mi ufasz? ­  To nie ma nic wspólnego z zaufaniem do ciebie. ­   To nie jest odpowiedź na moje pytanie. ­ W jego oczach pojawił się chłód i smutek, a Eve zrozumiała, że  popełniła błąd. ­Jeśli do tej pory nie potrafiłaś mi zaufać i uwierzyć, to nie łączy nas nic poza seksem. ­   Odwracasz kota ogonem. ­Starała się za wszelką cenę zachować spokój, choć słowa Roarke'a napełniały ją  strachem. ­Nie oskarżani cię o nic. Gdybym prowadziła to śledztwo, nie znając cię, gdyby mi na tobie nie zależało,  natychmiast   umieściłabym   cię  na   liście   podejrzanych.   Ale   znam  cię  i   nie   chodzi   mi  o   to,   o   czym   mówiłeś.   ­  Zamknęła oczy i przeciągnęła mokrymi dłońmi po twarzy. Nie potrafiła mówić o własnych uczuciach. ­ Staram się  uzyskać odpowiedzi, dzięki którym będę mogła trzymać cię jak najdalej od tej sprawy. Robię to, bo mi na tobie  zależy. I nie mogę jednocześnie przestać myśleć o tym, jak wykorzystać twoje związki z Towers. I wyłącznie te  związki, koniec kropka. Ani jedno, ani drugie nie przychodzi mi łatwo. ­ Szkoda, że tak trudno przychodzi ci też o tym mówić ­mruknął Roarke, a potem pokręcił głową. ­ “Merkury"  prowadzi teraz całkowicie legalną działalność, nie ma potrzeby dokładać do tego jakichś lewych zysków. Firma i  bez tego przynosi całkiem niezły profit. I choć mogłaś pomyśleć, że jestem na tyle bezczelny, by wciągać do nielegalnych interesów prokuratora, to powinnaś jednak wiedzieć, że nie jestem aż tak głupi. Eve wierzyła mu, a to pozwalało jej wreszcie pozbyć się dręczącego niepokoju, który towarzyszył jej od samego  rana. ­  W porządku ­ skinęła głową. ­ Ale to na pewno jeszcze nie koniec pytań. Media już wiedzą o twoim związku z tą 

sprawą. ­  Wiem. Przykro mi. Bardzo zatruwają ci życie? ­     Na   razie   jeszcze   nie   zaczęli.   ­   Kierowana   spontanicznym   odruchem   sięgnęła   po   jego   dłoń   i   uścisnęła   ją  serdecznie. ­Przepraszam cię. Zdaje się, że znowu mamy kłopoty. ­     Możemy   temu   zaradzić.   ­   Przysunął   się   bliżej,   by   móc   podnieść   do   ust   ich   złączone   dłonie.   Kiedy   się  uśmiechnęła, wiedział już, że wreszcie gotowa jest całkowicie się rozluźnić. ­Nie musisz trzymać mnie od tego z  daleka. Sam sobie poradzę. Nie musisz też czuć się winna czy niespokojna tylko dlatego, że twoim zdaniem  mogę przydać ci się w tym śledztwie. ­    Dam  ci  znać,  kiedy  nadejdzie taka chwila.  ­  Tym razem uniosła  tylko brwi,  kiedy jego wolna dłoń  zaczęła  przesuwać się po jej udzie. ­ Jeśli chcesz zrobić to tutaj, będziemy potrzebowali sprzętu do nurkowania. Przysunął się do niej, pochylił, a rozkołysana woda omal nie przelała się przez krawędź wanny. ­  Och, jestem pewien, że doskonale poradzimy sobie i bez tego. Uśmiechnął się i pocałował ją namiętnie, by to  udowodnić. Późno w nocy, kiedy Eve spała, Roarke leżał obok niej na wznak i patrzył na rozgwieżdżone niebo widoczne  przez okno nad łóżkiem. W jego oczach pojawiła się troska, którą przedtem starannie ukrywał przed Eve. Ich losy  wciąż splatały się ze sobą, w życiu osobistym i zawodowym. Połączyło ich morderstwo i morderstwo znów było  obecne między nimi. Kobieta leżąca u Jego boku występowała w obronie ofiar. Podobnie jak Cicely Towers, pomyślał, zastanawiając się jednocześnie, czy to właśnie ta walka ściągnęła na jej  głowę nieszczęście. Starał   się   nie   martwić   zbyt   często   tym,   co   robi   Eve.   Praca   określała   jej   życie,   nadawała   mu   sens.   Roarke  doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Oboje zbudowali swoje życie ­ a raczej odbudowali je ­ z tej odrobiny, z tych nędznych resztek, które dał im los.  On był człowiekiem, który kupuje i sprzedaje, który kontroluje i czerpie z tego przyjemność. I zyski. Zrozumiał jednak, że niektóre spośród jego przedsięwzięć mogłyby wpędzić Eve w kłopoty, gdyby wyszły na jaw.  “Merkury" rzeczywiście prowadził obecnie całkowicie legalną działalność, jednak nie zawsze tak było. Roarke miał  także   inne   firmy,   inne   przedsiębiorstwa,   które   działały   w   strefie   cienia.   On   sam   dorastał   przecież   w   takich  ciemnych zakamarkach. Dobrzeje znał i potrafił wykorzystywać do swoich celów. Przemyt, zarówno ziemski jak i międzyplanetarny, był zajęciem bardzo zyskownym i ekscytującym. Wspaniałe  wina z Taurusa Pięć, nieprawdopodobnie błękitne diamenty z jaskiń Refini, drogocenne kryształy wytwarzane w  Kolonii Sztuki na Marsie. To  prawda,  nie  musiał  już  obchodzić prawa,  by  żyć,  i  to  żyć  dobrze.  Ale trudno było  mu  pozbyć  się  starych  nawyków. Problem pozostawał ten sam: co by się stało, gdyby do tej pory nie zamienił “Merkurego" w legalną firmę? To, co  dla niego było tylko nieszkodliwą rozrywką, dla Eve byłoby okropne. W dodatku musiał pogodzić się z upokarzającym faktem, że mimo tego wszystkiego, co razem stworzyli, Eve  wcale nie była go pewna. Mruknęła coś przez sen i zmieniła pozycję. Nawet we śnie, pomyślał Roarke, nie potrafiła przytulić się do niego  bez wahania. Było mu z tym bardzo ciężko. Potrzebne były zmiany, i to szybko, dotyczące ich obojga. Postanowił, że na razie zajmie się tym, nad czym ma kontrolę. Wykonanie kilku telefonów i zebranie informacji o  Cicely Towers od jej przyjaciół i znajomych było dziecinnie łatwe. Znacznie trudniejszym i bardziej czasochłonnym  zadaniem mogła okazać się przemiana wszystkich interesów ukrytych w szarej strefie na całkowicie legalne i  uczciwe firmy. Przez chwilę przyglądał się Eve. Spała spokojnie, jej rozluźniona ręka leżała na poduszce, obok głowy. Wiedział,  że czasami dręczą ją okropne koszmary. Lecz tej nocy jej umysł był spokojny. Mając nadzieję, że ten stan nie  ulegnie zmianie, wyśliznął się z łóżka, by rozpocząć realizację swego planu. Obudził ją zapach kawy. Prawdziwej aromatycznej kawy z ziaren zbieranych na plantacji Roarke' a w Ameryce  Południowej .  Swobodny  dostęp do tego rarytasu był  jedną z  niewielu  rzeczy w domu Roarke' a,  do  których  przywykła niemal natychmiast, a po pewnym czasie wręcz się od niej uzależniła. Nim jeszcze uniosła powieki,  uśmiechnęła się błogo. ­  Boże, chyba jestem już w niebie. ­  Cieszę się, że tak myślisz. Choć jej umysł nie przebudził się jeszcze całkowicie, zdołała jakoś skupić wzrok na postaci Roarke' a. Ubrany był  w jeden z tych ciemnych garniturów, które nadawały mu elegancki, a jednocześnie groźny wygląd. Siedział w  drugiej   części   pokoju,   oddalonej   od   platformy,   na   której   ustawione   było   łóżko,   jadł   śniadanie   i   przeglądał  jednocześnie ostatnie wiadomości na ekranie swojego komputera. Szary kot, którego Eve nazwała Galahad, leżał nieruchomo jak wielki futrzany ślimak na oparciu fotela i spoglądał  na Roarke' a swymi różnobarwnymi oczyma. ­  Która godzina? ­ spytała, a zegar przy łóżku odpowiedział jej aksamitnym głosem: szósta zero zero. ­ Boże, od 

kiedy ty jesteś na nogach? ­  Od jakiegoś czasu. Nie powiedziałaś mi, o której musisz być w centrali. ­  Mam jeszcze kilka godzin. ­ Powoli wygramoliła się z łóżka i rozejrzała dokoła nieprzytomnie, szukając jakiegoś  ubrania. Roarke patrzył na nią przez chwilę. Uwielbiał obserwować Eve wczesnym rankiem, nagą i zaspaną. Wskazał ręką  na  koszulę,   którą  android  podniósł  przedtem  z  podłogi  i  ułożył  równo  na  oparciu  łóżka.  Eve  włożyła   ją,  zbyt  otępiała, by pamiętać, jak dziwnym doznaniem jest dla niej wciąż dotyk jedwabiu. Roarke   nalał   kawy   do   filiżanki   i   czekał   w   milczeniu,   podczas   gdy   Eve   usiadła   naprzeciwko   i   raczyła   się  aromatycznym napojem. Wiecznie głodny kot wskoczył jej na kolana, licząc na jakiś smakołyk. ­  Dobrze spałaś? ­  Tak. ­ Pochłaniała kawę łapczywymi łykami, krzywiąc się tylko lekko, kiedy Galahad postanowił zmienić pozycję  i wbił w jej uda ostre pazury. ­ Znów czuję się jak człowiek. ­  Jesteś głodna? Eve jęknęła tylko cicho. Wiedziała już, że w kuchni Roarke'a pracują prawdziwi artyści. Podniosła ze srebrnej tacy  ciastko w kształcie łabędzia i pochłonęła je trzema kęsami. Kiedy sięgnęła do dzbanka z kawą, jej oczy były już  szeroko   otwarte   i   całkowicie   przytomne.   Nadgryzając   kolejnego   łabędzia,   spojrzała   na   Galahada   i   kierowana  odruchem litości podarowała mu kawałek ciasta. ­  Zawsze z przyjemnością obserwuję, jak się budzisz ­ powiedział Roarke. ­ Ale czasami zastanawiam się, czy  chcesz mnie tylko ze względu na moją kawę. ­  Cóż... ­ Uśmiechnęła się do niego szeroko i pociągnęła kolejny łyk. ­ Bardzo smakuje mi też jedzenie. No i seks  jest całkiem niezły. ­  Rzeczywiście, nie narzekałaś wczoraj wieczorem. Muszę być dzisiaj w Australii. Być może wrócę dopiero jutro  albo pojutrze. ­  Och... ­  Chciałbym, żebyś została przez ten czas tutaj. ­  Rozmawialiśmy już o tym. Nie czuję się tu swobodnie. ­   Być może poczułabyś się tak, gdybyś uznała, że jest to także twój dom. Eve... ­ Nim mogła odpowiedzieć,  nakrył jej dłoń i dodał: ­ Kiedy wreszcie zaakceptujesz to, co czuję do ciebie? ­  Posłuchaj, po prostu wolę mieszkać u siebie, kiedy wyjeżdżasz. Mam teraz mnóstwo pracy, a tu nie mogłabym  się nią zająć. ­   Nie odpowiedziałaś na moje pytanie ­ mruknął. ­ Nieważne. Dam ci znać, kiedy wrócę. ­ Jego głos stał się  chłodny i rzeczowy. Roarke odwrócił monitor w jej stronę. ­ Skoro już wspomniałaś o swojej pracy, może chcesz wiedzieć, co mówią o  tym media. Eve   czytała   kolejne   nagłówki   z   posępną   rezygnacją.   Zaciskając   mocno   usta   przeglądała   kolejne   dzienniki.  Wszędzie pojawiały się podobne tytuły i podtytuły. Znana nowojorska prokurator zamordowana na ulicy. Policja  odmawia komentarzy. Tekstom towarzyszyły oczywiście zdjęcia Cicely To wers na sali sądowej, przed gmachem  sądu. Fotografie jej dzieci, komentarze i cytaty. Eve parsknęła ze złością, ujrzawszy swoje zdjęcie i podpis, w którym określona została jako najlepszy oficer  nowojorskiego wydziału zabójstw. ­  Tego mi tylko brakowało ­ mruknęła. Znalazła oczywiście znacznie więcej materiałów na swój temat. Kilka gazet przypomniało w skrócie sprawę, którą  zamknęła poprzedniej zimy. Żaden z dzienników nie omieszkał też wspomnieć o jej związku z Roarkiem. ­  Do diabła, jakie ma znaczenie to, kim i z kim jestem? ­  Stała się pani osobą publiczną, poruczniku. Twoje nazwisko jest teraz towarem na rynku mediów. ­  Jestem gliną, a nie gwiazdą pop. ­ Kręcąc głową z irytacją, odwróciła się w stronę przeciwległej ściany. ­ Odsłoń  ekran ­rozkazała. ­ Kanał siedemdziesiąty piąty. Ściana   rozsunęła   się  na   boki,   ukazując   ogromny  monitor.   Pokój  wypełniły  dźwięki  porannego   dziennika.   Eve  zmrużyła oczy i zgrzytnęła zębami z wściekłości. ­  Jest ten pieprzony szmaciarz. Roarke,   rozbawiony,   popijał   kawę   i   patrzył   na   C.J.   Morse'a   prowadzącego   poranne   wiadomości.   Wiedział  doskonale, że niechęć, jaką Eve darzyła media, przerodziła się w ciągu ostatnich kilku miesięcy w prawdziwą  odrazę. Odrazę wywołaną prostym faktem, że teraz musiała borykać się z nimi na każdym kroku, zarówno w życiu  zawodowym, jak i prywatnym. C.J. Morse był jednak przypadkiem wyjątkowym i Roarke wcale nie dziwił się, że  Eve obrzucała go obelgami. ­  I tak ta wspaniała kariera została przerwana w okrutny, straszliwy sposób. Kobieta o nieskalanej opinii, oddana  całym   sercem   swemu   zawodowi,   padła   ofiarą   morderstwa,   zginęła   na   ulicy   jak   bezdomny   pies.   Wszyscy  będziemy pamiętać Cicely Towers jako człowieka, który walczył o sprawiedliwość, który nigdy się nie poddawał.  Nawet ta śmierć nie może przyćmić jej niezwykłych osiągnięć. Jednak czy jej zabójca stanie przed obliczem sprawiedliwości, której służyła przez całe życie? Nowojorska policja 

nie daje nam żadnej nadziei. Oficer prowadzący śledztwo, porucznik Eve Dallas, klejnot wydziału zabójstw, także  nie zna odpowiedzi na to pytanie. Eve omal nie jęknęła, kiedy na ekranie pojawiła się jej twarz. Morse mówił dalej. ­     Podczas   rozmowy   telefonicznej   porucznik   Dallas   odmówiła   wszelkich   komentarzy   na   temat   morderstwa   i  postępów w śledztwie. Nie zaprzeczyła też, że sprawa zostanie objęta specjalną klauzulą tajności... ­  A to gnojek. Nie pytał mnie o żadną klauzulę. Jaka klauzula? ­Eve uderzyła pięścią w poręcz fotela. Galahad  uznał, że powinien poszukać sobie bezpieczniejszego miejsca, i zeskoczył z jej kolan. ­ Otworzyłam tę sprawę  niecałe trzydzieści godzin temu. ­  Szsz... ­ uspokajał ją Roarke. Eve zerwała się z krzesła i zaczęła chodzić nerwowym krokiem po pokoju. ­  ...długa lista znanych osób, które utrzymywały znajomość z prokurator Tower. Jest wśród nich także komendant  Whitney,   przełożony   porucznik   Dallas.   Kilka   miesięcy   temu   komendant   odmówił   przyjęcia   posady   szefa   sił  policyjnych Nowego Jorku. Jak nam wiadomo, komendant był bliskim przyjacielem zmarłej, utrzymywał z nią stałe  kontakty... ­   O nie, tego już za wiele! ­ Eve, rozwścieczona, wyłączyła ekran. ­ Potnę go na kawałki, zgniotę robaka na  miazgę. Gdzie jest Nadine Furst, do diabła? Jeśli już jakiś reporter musi nam siedzieć na karku, to niech to będzie  Nadine, ona przynajmniej ma trochę oleju głowie. ­  Zdaje się, że jest na stacji karnej Omega, przygotowuje artykuł o reformie więziennictwa. Może powinnaś po  prostu zorganizować konferencję prasową, Eve. Rzucisz im coś na pożarcie i choć przez chwilę będziesz miała  święty spokój. ­  Pieprzę to. Poza tym, co to miało być? Dziennik czy komentarz autorski? ­     Odkąd   trzydzieści   lat   temu   zmieniono   prawo   prasowe,   jedno   nie   różni   się   zbytnio   od   drugiego.   Podając  wiadomość, dziennikarz ma prawo wyrażać swe opinie, jeśli tylko zaznaczy wyraźnie, że jest to właśnie tylko jego  zdanie. ­    Znam  to cholerne prawo. ­  Jedwabna koszula  trzepotała między jej nogami, kiedy  Eve przemierzała  pokój  energicznym krokiem. ­ Ta historia z klauzulą tajności nie ujdzie mu na sucho, dopilnuję tego. Whitney prowadzi  czysty   wydział.   Ja   prowadzę   czyste   śledztwo.   Nie   pozwolę,   żeby   mieszał   do   tego   jeszcze   ciebie   i   rzucał  podejrzenia na nas oboje ­ zapewniała. ­ Czuję, że właśnie do tego zmierzał. To była następna wiadomość. ­  On mnie wcale nie martwi, Eve. Nie powinien też martwić ciebie. ­  On mnie nie martwi. On mnie wkurza. ­ Zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech, by uspokoić rozedrgane nerwy,  a   po   chwili   uśmiechnęła   się   chytrze.   ­   Wiem   już,   jak   mu   za   to   odpłacę.   ­Otworzyła   oczy.   ­   Jak   myślisz,   co  powiedziałby ten mały śmierdziel, gdybym skontaktowała się z Furst i udzieliła jej wywiadu? Roarke odstawił filiżankę z kawą. ­  Chodź do mnie. ­  Po co? ­     Nieważne.   ­   Nie   czekając   dłużej,   sam   podniósł   się   z   miejsca   i   podszedł   do   niej.   Objął   dłońmi   jej   twarz   i  pocałował ją mocno. ­Szaleję za tobą. ­  A więc twoim zdaniem pomysł jest nie najgorszy. ­   Mój zmarły nieodżałowany ojciec nauczył mnie jednej cennej rzeczy. Chłopcze, mawiał, kiedy był pijany jak  bela, jeśli już musisz walczyć, to walcz bez pardonu. Jeśli uderzasz, to poniżej pasa. Coś mi się zdaje, że nim  skończy się dzień, Morse będzie masował swoje obolałe jądra. ­  Nie, nie będzie ich masował. ­ Zadowolona z siebie Eve oddała pocałunek. ­ Bo mu je utnę. Roarke udał, że drży z przestrachu. ­  Okrutne kobiety są bardzo atrakcyjne. Powiedziałaś, że masz jeszcze kilka godzin? ­  Już nie. ­  Tego się właśnie obawiałem. ­ Cofnął się o krok i wyjął z kieszeni dyskietkę. ­ Proszę. To może ci się przydać. ­  Co to jest? ­  Trochę informacji na temat Hammetta i byłego męża Cicely Towers. Dokumenty dotyczące “Merkurego". Eve sięgnęła niepewnie po dyskietkę. ­  Nie prosiłam cię o to. ­  Nie, nie prosiłaś. Sama też znalazłabyś to wszystko, tyle że zajęłoby ci to znacznie więcej czasu. Właśnie, jeśli  będziesz potrzebowała mojego sprzętu, możesz korzystać z niego bez ograniczeń. Wiedziała, że mówi o niezarejestrowanych urządzeniach ukrytych w specjalnym pokoju, gdzie nie wykrywał ich  wszechobecny system CompuGuard. ­  Na razie wolę korzystać z oficjalnych kanałów. ­  Jak chcesz. Gdybyś jednak zmieniła zdanie, nim wrócę, nie wahaj się ani przez moment. Summerset wie, że  masz wolny wstęp do tego pokoju. ­  Summerset chciałby, żebym miała wolny wstęp do piekła ­mruknęła. ­  Słucham? ­  Nic. Muszę się ubrać. ­ Odwróciła się, potem znieruchomiała na moment. ­ Roarke, pracuję nad tym.

­  Nad czym? ­  Nad akceptacją tego, co podobno do mnie czujesz. Roarke uniósł lekko brwi. ­  Pracuj dalej ­ zasugerował. 3 Eve nie marnowała czasu. Gdy tylko dotarła do swego biura, natychmiast poleciła komputerowi, by skontaktował  ją z Nadine Furst. Telełącze trzeszczało i szumiało, szukając odpowiednich kanałów interplanetarnych. Eve nie  wiedziała, co jest tego przyczyną, plamy na słońcu, uszkodzony satelita czy po prostu przestarzały sprzęt, ale  uzyskała   połączenie   dopiero   po   kilku   dobrych   minutach.   Najpierw   na   ekranie   pojawiły   się   jakieś   zamazane  kształty, a dopiero potem wyraźny obraz. Eve z satysfakcją patrzyła na bladą, zaspaną twarz Nadine. Nie wzięła pod uwagę różnicy czasu. ­  Dallas. ­ Głos Nadine, zwykle tak przyjemny dla ucha, był teraz słaby i zachrypnięty. ­ Boże, tutaj jest środek  nocy. ­  Przepraszam. Jesteś już całkiem przytomna, Nadine? ­  Na tyle przytomna, żeby cię znienawidzić. ­  Dostajesz tam aktualne wiadomości z Ziemi? ­  Ostatnio byłam trochę zajęta. ­ Nadine odgarnęła do tyłu zmierzwione włosy i sięgnęła po papierosa. ­  Od kiedy ty palisz? Nadine zaciągnęła się mocno dymem. ­    Zapewniam cię,  że gdybyś tu  przyjechała,  zrobiłabyś to samo. Palenie  to  jedyna porządna  rozrywka w tej  cholernej dziurze, nawet jeśli można dostać tylko taki paskudny tytoń. Zresztą wszystko tutaj jest paskudne. To  naprawdę   wstyd.   ­   Zaciągnęła   się   po   raz   kolejny.   ­   Trzech   ludzi   w   jednej   celi,   większość   siedzi   za   przemyt  narkotyków. Służba medyczna z zeszłego wieku. Wiesz, że tu nadal zaszywają rany zwykłą nitką? ­     Tak,   i   ograniczają   im   dostęp   do   telewizji   ­   dokończyła   Eve.   ­Coś   takiego,   żeby   traktować   morderców   jak  zbrodniarzy. Serce mi się kroi. ­  W całej kolonii nie można dostać porządnego posiłku ­irytowała się Nadine. ­ A czego ty chcesz, do diabła? ­  Trochę cię rozweselić, Nadine. Kiedy z tym skończysz i wrócisz na Ziemię? ­  To zależy. ­ W miarę jak Nadine dochodziła do siebie, wyostrzały się jej zmysły. ­ Masz coś dla mnie. ­     Około   trzydziestu   godzin   temu   została   zamordowana   prokurator   Cicely   Towers.   ­   Nie   zważając   na   okrzyk  zdumienia, który wydała Nadine, Eve mówiła dalej. ­ Znaleziono ją z poderżniętym gardłem na chodniku, przy Sto  Czterdziestej Czwartej. ­     Towers!   O   Boże!   Dwa   miesiące   temu   robiłam   z   nią  wywiad   o     sprawie   DeBlassa.   Przy   Sto   Czterdziestej  Czwartej? ­ Umysł dziennikarki pracował już pełną parą. ­ Rabunek? ­     Nie.   Miała   na   sobie   biżuterię,   morderca   nie   ruszył   też   gotówki.   Gdyby   ktoś   napadł   ją   w   tej   dzielnicy   dla  pieniędzy, nie zostawiłby nawet butów. ­  Nie. ­ Nadine zamknęła na moment oczy. ­ Cholera. To była świetna babka. Prowadzisz śledztwo? ­  Zgadza się. ­  Dobra. ­ Nadine wzięła głęboki oddech. ­ Więc dlaczego oficer prowadzący najważniejsze śledztwo w mieście, a  może i  w kraju, chce ze mną rozmawiać? ­  Na pewno już się domyślasz, Nadine. Twój kolega po fachu, Morse, uczepił się mnie jak rzep psiego ogona. ­  Dupek ­ mruknęła Nadine, strzepując popiół z papierosa. ­Dlatego nic o tym nie wiedziałam. Zablokował mnie. ­  Nadine, proponuję ci układ, uczciwy układ. Nadine patrzyła na nią z uwagą, jej oczy błyszczały z podniecenia. ­  Wywiad i wyłączny dostęp do informacji o śledztwie? ­  Omówimy warunki, kiedy będziesz już na miejscu. Postaraj się zrobić to jak najszybciej. ­  Praktycznie już tam jestem. Eve uśmiechnęła się do wygaszonego monitora. To powinno zatkać ci tę parszywą gębę, C.J., pomyślała. Nucąc  pod nosem jakąś radosną melodię, wstała od biurka. Miała jeszcze mnóstwo pracy. Tuż przed dziewiątą Eve stała w ogromnym apartamencie George'a Hammetta. Zauważyła, że Hammett miał  dziwny,   rzec   by   można,   dramatyczny   gust.   Białe   i   karmazynowe   płytki   pod   jego   stopami,   ułożone   w   wielkie  kwadraty,   tworzyły   gigantyczną   szachownicę.   Jedna   ze   ścian   pokryta   była   hologramem   przedstawiającym  tropikalny krajobraz, z ukrytych głośników sączył się szmer strumyka. Na długiej, niskiej sofie błyszczały srebrne  poduszki. Kiedy nacisnęła jedną z nich palcem, tkanina ustąpiła niczym jedwabne ciało. Uznała, że woli jednak postać. Pokój   zdobiły   liczne   dzieła   sztuki.   Rzeźbiona   wieża,   przypominająca   ruiny   jakiegoś   starego   zamku,   maska  kobiecej twarzy  pokryta różowym  szkłem, przedmiot wyglądający na  pierwszy  rzut  oka jak butelka, który  pod  dotykiem dłoni mienił się różnymi barwami. Kiedy do salonu wszedł Hammett, Eve uznała, że jest on równie dramatyczny jak wystrój mieszkania. Był   blady,   miał   podkrążone   oczy,   ale   to   tylko   dodawało   mu   uroku.   Wysoki   i   szczupły,   o   pociągłej   twarzy   i  poetycznie zapadniętych policzkach, w odróżnieniu od wielu swych rówieśników ­ Eve wiedziała, że ma ponad 

sześćdziesiąt lat ­ nie krył siwych włosów. Pomyślała, że dokonał właściwego wyboru, jego lwia grzywa błyszczała  bowiem jak srebro na jednym ze stylowych świeczników Roarke'a. Podobny kolor miały jego oczy, choć teraz były zasnute mgłą zmęczenia i smutku. Podszedł do niej i ujął jej dłoń  obiema rękami. ­   Eve. ­ Kiedy usta Hammetta musnęły jej policzek, Eve skrzywiła się lekko. Traktując ją jak znajomą, a nie  policjantkę, utrudniał jej tylko zadanie. Myślała, że oboje zdają sobie z tego sprawę. ­  George ­ zaczęła,  delikatnie  odsuwając  się od niego. ­Cieszę się, że zechciałeś poświęcić mi chwilę. ­  Nonsens.  Przepraszam,  że na mnie czekałaś.  Musiałem skończyć rozmowę telefoniczną. ­ Gestem zaprosił ją  na sofę, trzepocząc przy tym szerokimi rękawami swej  koszuli. Eve postanowiła jednak  zaryzykować  i  usiadła. ­  Napijesz   się czegoś? ­  Nie, dziękuję. ­   Kawa. ­ Hammett uśmiechnął się lekko. ­ Pamiętam, że uwielbiasz kawę. Mam trochę tej mieszanki, którą  sprowadza Roarke. ­ Nacisnął guzik ukryty w oparciu sofy. Z jej wnętrza wychynął mały monitor. ­ Dzbanek Złotej  Argentyńskiej ­ rozkazał. ­ Dwie filiżanki. ­ Odwrócił się do Eve ze smutnym uśmiechem na ustach. ­ To pomaga  mi  się   rozluźnić   ­   wyjaśnił.   ­Nie   jestem   zaskoczony   twą  wizytą,   Eve.   A   może   raczej,   pani   porucznik,   w   tych  okolicznościach... ­  Więc rozumiesz, dlaczego tu jestem. ­  Oczywiście. Cicely. Nie mogę się z tym pogodzić. ­ Jego słodki, jedwabisty głos zadrżał lekko. ­ Słyszałem o tym  dziesiątki razy w różnych wydaniach wiadomości. Rozmawiałem z jej dziećmi i z Markiem. Ale nadal nie mogę  oswoić się z myślą, że nie ma jej już między nami. ­  Widziałeś się z nią tej nocy, kiedy została zabita? Na policzku Hammetta drgnął lekko jakiś mięsień. ­  Tak. Zjedliśmy razem kolację. Często jadaliśmy razem, gdy tylko pozwalały na to okoliczności. Co najmniej raz  w tygodniu. Czasem nawet częściej. Byliśmy ze sobą blisko. Zamilkł na moment, kiedy do pokoju wszedł android z kawą. Hammett sam rozlał ją do filiżanek, koncentrując się  wyłącznie na tym zajęciu. ­  Jak blisko? ­ Zapytał sam siebie, a Eve zauważyła, że jego dłonie drżą. ­ Bardzo. Byliśmy kochankami, od wielu  lat, wiernymi kochankami. Bardzo ją kochałem. ­  Mieszkaliście jednak oddzielnie. ­     Tak.   Ona...   wolała,   żeby   tak   było.   Nasze   gusta   estetyczne   były   bardzo   różne,   poza   tym   oboje   lubiliśmy  niezależność i wolną przestrzeń osobistą. Myślę, że właśnie dzięki temu cieszyliśmy się sobą nawzajem jeszcze  bardziej. ­ Hammett wziął głęboki oddech. ­ Nasz związek nie był żadną tajemnicą, przynajmniej w rodzime i  wśród znajomych. Nie obnosiliśmy się jednak z nim publicznie, woleliśmy zachować swoją prywatność. Obawiam  się, że teraz nie będzie to możliwe. ­  Niestety, nie. Hammett potrząsnął głową. ­  To nie ma znaczenia. Teraz powinno mi zależeć tylko na tym, by został schwytany człowiek, który to zrobił. Ale  nie potrafię jakoś znaleźć w sobie energii. Nic nie zmieni faktu, że jej już nie ma. Cicely była ­ mówił powoli ­  najwspanialszą kobietą, jaką kiedykolwiek znałem. Wszystko mówiło jej, że ten człowiek naprawdę pogrążony jest w głębokiej żałobie, wiedziała jednak, że nawet  zabójcy opłakują swe ofiary. ­  Musisz mi powiedzieć, o której godzinie widziałeś ją po raz ostatni. George, ja to nagrywam. ­   Tak, oczywiście. To było około dziesiątej. Zjedliśmy kolację u Roberta. Potem pojechaliśmy razem taksówką.  Ona wysiadła pierwsza. Około dziesiątej ­ powtórzył. ­ Wiem, że ja dotarłem do domu jakiś kwadrans później, bo  czekało na mnie kilka wiadomości. ­  Czy zawsze organizowaliście to w ten sposób? ­  Co? Och... ­ Hammett powrócił do niej z jakiegoś wewnętrznego świata. ­ Nie. Często jechaliśmy prosto do mnie  albo do jej mieszkania. Czasem, kiedy mieliśmy ochotę poszaleć, wynajmowaliśmy apartament w hotelu “Pałace".  ­ Przerwał raptownie, a w jego oczach pojawiła się ogromna, bezdenna rozpacz. Opadł bezsilnie na sofę, jęcząc: ­  O Boże. O mój Boże... ­  Przykro mi ­ powiedziała łagodnie, choć wiedziała doskonale, że słowa te nie ukoją jego bólu. ­ Tak mi przykro. ­  Zaczynani w to wierzyć ­ powiedział cicho. ­ To straszne, kiedy człowiek zaczyna rozumieć, że to wydarzyło się  naprawdę. Śmiała się, kiedy wysiadła z taksówki, przesłała mi całusa na pożegnanie. Miała takie piękne dłonie. A  ja poszedłem do domu i zapomniałem o niej, bo czekały na mnie jakieś ważne wiadomości. Przed północą byłem  już w łóżku, wziąłem łagodne środki nasenne, bo wcześnie rano miałem spotkanie. Kiedy ja leżałem w łóżku,  bezpieczny, ona umierała na ulicy. Nie wiem, czy potrafię to znieść. ­ Odwrócił się od Eve, a jego twarz, i tak już  blada, stała się teraz biała jak papier. ­ Nie wiem, czy potrafię to znieść. Nie mogła mu pomóc. Choć jego ból był tak wielki, tak realny, że czuła go także i ona, nie mogła mu pomóc. ­   Wolałabym zrobić to później, dać ci trochę czasu, ale nie mogę. O ile nam wiadomo, jesteś ostatnią osobą,  która widziała ją przy życiu. ­  Prócz zabójcy. ­ Hammett wyprostował się powoli. ­ Oczywiście, chyba że to ja jestem zabójcą.

­  Myślę, że wszyscy chcemy, bym jak najszybciej wykluczyła taką możliwość. ­  Tak, naturalnie... pani porucznik. Eve spokojnie przyjęła tę gorzką uwagę i pracowała dalej. ­  Podaj mi, proszę, nazwę korporacji, do której należała ta taksówka, żebym mogła potwierdzić twoje zeznania. ­  Wzywała ją restauracja. Zdaje się, że to był “Rapid". ­  Czy widziałeś się z kimś pomiędzy dziesiątą piętnaście a drugą w nocy? Rozmawiałeś z kimś? ­  Jak już powiedziałem, wziąłem proszki nasenne i położyłem się do łóżka. Sam. Eve mogła zweryfikować to zeznanie, sprawdzając dyskietki ochrony budynku, choć z drugiej strony wiedziała  doskonale, że dobry informatyk może zafałszować takie dane. ­  W jakim była nastroju, kiedy się z tobą żegnała? ­  Była trochę rozproszona, myślała o sprawie, którą właśnie prowadziła. Wierzyła, że ją wygra. Rozmawialiśmy  ojej dzieciach, szczególnie o córce. Mirina chce jesienią wyjść za mąż. Cicely bardzo się z tego cieszyła, była  podekscytowana, bo Mirina chciała mieć wielkie wesele w starym stylu. ­  Czy wspominała o jakichś  kłopotach?  Niczym  się nie martwiła? ­  Nie. Zastanawiała się, jaką suknię powinna uszyć sobie Mirina, jakie kwiaty zamówić. Miała nadzieję, że uzyska  maksymalny wyrok w tej sprawie, o której mówiłem. ­  Nie wspominała o żadnych groźbach, dziwnych transmisjach, wiadomościach, spotkaniach? ­   Nie. ­ Na moment zakrył oczy dłonią, potem opuścił ją powoli. ­ Gdybym miał jakiekolwiek podejrzenia, już  dawno bym ci o tym powiedział. ­  Dlaczego Cicely pojechała na West End o tej porze? ­  Nie mam pojęcia. ­  Czy miała w zwyczaju korzystać z pomocy informatorów, kapusiów? Hammett otworzył usta, a po chwili je zamknął. ­  Nie wiem ­ mruknął, uderzony tą myślą. ­ Nie przypuszczam... ale ona była taka uparta, taka pewna siebie. ­  Jej stosunki z byłym mężem. Jak byś je opisał? ­  Przyjacielskie. Z odrobiną rezerwy, ale przyjacielskie. Oboje byli bardzo oddani dzieciom i to ich łączyło. Marco  był trochę zły, kiedy zbliżyliśmy się do siebie, ale... ­ Hammett przerwał i wbił w Eve zdumione spojrzenie. ­ Nie  myślisz chyba... ­ Zakrył usta, tłumiąc histeryczny śmiech. ­ Marco Angelini w zakazanej dzielnicy, z nożem w  ręku, czyhający na swoją byłą żonę? Nie, poruczniku. ­ Ponownie opuścił rękę. ­ Marco ma różne przywary, ale  nigdy nie skrzywdziłby Cicely. Widok krwi byłby obrazą dla jego poczucia przyzwoitości. Jest zbyt chłodny, zbyt  konserwatywny, by uciekać się do przemocy. Poza tym nie miał żadnego powodu, żadnego motywu, by życzyć  sobie jej śmierci. O tym zadecyduję ja, pomyślała Eve. Kilkadziesiąt minut później Eve była już w zupełnie innym świecie. West End. Tutaj nie czekały na nią srebrne  poduszki   i   szmer   strumyka,   tylko   popękane   chodniki,   pominięte   jakoś   podczas   ostatniej   kampanii   na   rzecz  odnowienia   miasta,   i   budynki   pokryte   gęsto   rysunkami   i   napisami   graffiti,   które   zachęcały   patrzących   do  pieprzenia   wszystkiego   co   żywe.   Wystawy   sklepów   chroniły   żelazne   kraty,   znacznie   tańsze   i   znacznie   mniej  skuteczne niż poją siłowe stosowane w bogatszych dzielnicach. Wcale by się nie zdziwiła, gdyby ujrzała tu stado gryzoni, które uciekły z łap kocich androidów. Widziała   za   to   mnóstwo   dwunożnych   szczurów.   Jeden   z   nich,   odurzony   jakimś   narkotykiem,   szczerzył   w  uśmiechu zepsute zęby i z dumą pocierał dłonią swe krocze. Uliczny handlarz, który natychmiast rozpoznał w niej  policjantkę, ukrył szybko twarz za wachlarzem piór, wplecionych w jego długie włosy, i oddalił się, by poszukać  bezpieczniejszych rejonów. Niektórzy policjanci mieli dość cierpliwości i czasu, by nękać drobnych dilerów narkotyków. Eve raczej do nich nie  należała. Chyba że drobny szantaż pomógłby jej uzyskać kilka cennych odpowiedzi. Deszcz zmył już większość śladów krwi. Ekipa dochodzeniowa z wydziału na pewno dokładnie przeszukała ten  teren i zabrała wszystko, co mogło przydać się potem w śledztwie. Eve stała jednak przez chwilę w miejscu, w  którym umarła Cicely To wers, i próbowała odtworzyć w wyobraźni scenę morderstwa. Najprawdopodobniej stała tutaj, zwrócona przodem do zabójcy, myślała Eve. Czy widziała nóż, zanim morderca  poderżnął jej gardło? Być może. Nie miała jednak czasu, żeby skutecznie zareagować, uchylić się. Eve   podniosła   głowę   i   ogarnęła   spojrzeniem   całą   ulicę.   Wiedziała,   że   jest   obserwowana,   ignorowała   jednak  przygarbione postacie oparte o ściany budynków i zardzewiałe samochody. Cicely   Towers   nie   przyjechała   tutaj   taksówką.   Żadna   z   korporacji   taksówkarskich   nie   odnotowała   takiego  zamówienia minionej nocy, Eve nie przypuszczała zaś, by Towers chciała korzystać z usług niezarejestrowanego  taksówkarza. Metro, uznała po namyśle. Było dość szybkie, a przy tym całkowicie bezpieczne. Eve zauważyła po drodze stację  metra, oddaloną zaledwie o kilkadziesiąt jardów od tego miejsca.

Przyjechała metrem, powtórzyła w myślach. Może się spieszyła? Była zła, że ktoś wyciągnął ją na taki paskudny  deszcz, w środku nocy. Pewna siebie, jak powiedział Hammett. Nie bała się. Wyszła na ulicę w tym swoim eleganckim kostiumie, w drogich butach... Eve zmarszczyła brwi, zaintrygowana nowym spostrzeżeniem. Bez parasola? Gdzie się podział jej parasol? Taka  skrupulatna,   zorganizowana   kobieta   nie   wychodzi   na   deszcz   bez   parasola.   Eve   wyciągnęła   dyktafon   i  zarejestrowała swoje wątpliwości. Czy   zabójca   czekał   na   nią   na   ulicy?   A   może   w   jakimś   pomieszczeniu?   Jeszcze   raz   rozejrzała   się   dokoła,  zwracając szczególną uwagę na zniszczone szyldy. W barze? W którymś z tych klubów? ­ Hej, biała dziewczyno. Eve odwróciła się na pięcie, zaskoczona tą zaczepką. Kilka kroków przed nią stał potężny, wielki jak dom czarny  mężczyzna. Podobnie jak wielu innych mieszkańców tej dzielnicy, miał wpięte we włosy kolorowe pióra. Jego lewy  policzek   zdobił   jaskrawozielony   tatuaż   przedstawiający   ludzką   czaszkę.   Był   ubrany   w   rozpiętą   czerwoną  kamizelkę i obcisłe spodnie tej samej barwy. ­  Hej, czarny chłopaku ­ odpowiedziała tym samym zaczepnym tonem. Brzydka twarz nieznajomego  wykrzywiła  się w  szerokim uśmiechu. ­  Szukasz okazji? ­ spytał, wskazując głową na kolorowy neon pobliskiego seksklubu. ­ Jesteś trochę za chuda,  ale może cię wezmą. Brakuje im białych dziewczyn. ­ Ujął ją za podbródek swymi wielkimi, grubymi palcami. ­  Mogę ci to załatwić, wstawię się za tobą. ­  Dlaczego miałbyś to robić? ­   Z dobroci serca i za pięć procent od twoich napiwków, laleczko. Taka długa biała laska jak ty może sporo  zarobić, jeśli tylko potrzęsie trochę cyckami. ­  Doceniam twoją troskę, ale mam już pracę. ­ Eva niemal z żalem wyciągnęła odznakę. Murzyn zagwizdał cicho przez zęby. ­  Jak mogłem tego nie zauważyć? Biała dziewczyno, ty po prostu nie śmierdzisz jak glina. ­  To pewnie przez to nowe mydło, którego ostatnio używam. Nazywasz się jakoś? ­  Mówią na mnie Krak. To od trzasku głów, kiedy walę nimi o siebie. ­ Uśmiechnął się ponownie i uderzył jedną  pięścią w drugą, by zilustrować swe słowa. ­ Krak! Rozumiesz? ­  Tak mi się wydaje. Byłeś tu poprzedniej nocy, Krak? ­   Przykro mi, ale miałem inne zajęcia i ominęła mnie cała zabawa. Miałem wtedy wolne i chciałem nadrobić  zaległości kulturalne. ­  To znaczy? ­     Byłem   na   festiwalu   wampirów   w   Grammercy,   z   pewną   znajomą   panienką.   Uwielbiam   patrzeć   na   tych  krwiopijców. Ale słyszałem, że my też mieliśmy tutaj niezłe przedstawienie. Podobno ktoś zakłuł ważną panią  prawnik. Białą dziewczynę, prawda? Taką jak ty, laleczko. ­  Zgadza się. Co jeszcze słyszałeś? ­  Ja? ­ Przesunął dłonią po swym nagim torsie. Paznokieć palca wskazującego był pomalowany na czarno i ostry  jak igła. ­Nie słucham plotek, godność mi na to nie pozwala. ­    Och,  z  pewnością.  ­  Znając  doskonale  reguły  tej gry,  Eve  wyciągnęła z  kieszenie  żeton  stukredytowy.  ­  A  gdybym tak kupiła trochę twojej godności? ­     Hm...   cena   nie   jest   najgorsza.   ­   Jego   wielka   dłoń   pochwyciła   żeton   i   natychmiast   ukryła   go   w   jakiejś  niewidocznej kieszeni. ­Słyszałem, że przed północą kręciła się w “Pięciu Księżycach". Jakby czekała na kogoś,  kto nie przyszedł. Potem się zmyła. ­Spojrzał na chodnik. ­ Nie uszła daleko, co? ­  Nie. Pytała o kogoś? ­  Nic o tym nie wiem. ­  Widziano ją z kimś innym? ­  To była kiepska noc. Nikomu nie chciało się wychodzić na ulicę. ­  Znasz tu kogoś, kto lubi sobie pociąć? ­  Tu nikt nie chodzi bez kosy, biała dziewczyno. ­ Krak spojrzał na nią z rozbawieniem. ­1 nikt nie nosi jej bez  potrzeby. ­  Pytam o kogoś, kto po prostu lubi ciąć ­ powtórzyła Eve. ­Kogoś, komu nie zależy na zysku. Murzyn znów wyszczerzył zęby w uśmiechu. Zielona czaszka na jego policzku także wykrzywiła się drwiąco. ­  Wszyscy chcą coś zyskać. A ty nie? Eve nie mogła zaprzeczyć. ­  Znasz tu kogoś, kto niedawno wrócił z pudła? Jego głośny, dudniący śmiech niósł się po całej ulicy. ­  Zapytaj lepiej, czy znam kogoś, kto nie jest w takiej sytuacji. Ale do tego będę musiał sprzedać jeszcze kawałek  mojej godności. ­   W porządku. ­ Ku jego rozczarowaniu, Eve wyciągnęła z kieszeni wizytówkę, a nie pieniądze. ­ Dostaniesz  więcej, jeśli będziesz miał dla mnie coś ciekawego w tej sprawie. ­  Zapamiętam. Gdybyś chciała sobie dorobić i potrzęść trochę tymi białymi cyckami, daj mi znać. ­ Z tymi słowy  Krak odszedł, poruszając się z gracją wielkiej, czarnej gazeli. Eve westchnęła i ruszyła spróbować szczęścia w “Pięciu Księżycach".

Obskurny lokal dni świetności miał już dawno za sobą, choć Eve wątpiła, czy nawet wtedy wyglądał lepiej. Prócz  napitków   nie   oferowano   tu   żadnych   dodatkowych   atrakcji,   brakowało   nawet   ekranu   wideo.   Klientelę   “Pięciu  Księżyców" stanowili zaprawieni w alkoholowych bojach pijacy. Kiedy Eve weszła do wnętrza knajpy, w jej nozdrza  uderzył smród taniego alkoholu i niemytych ciał. Nawet o tej porze mała, kwadratowa sala pełna była gości. Samotni nałogowcy pochłaniali swoje porcje trucizny  przy małych stolikach, inni stali przy barze, bliżej źródła. Przechodząc przez mroczną salę, Eve ściągnęła na  siebie kilka zaciekawionych spojrzeń, potem jednak wszyscy skupili uwagę na swych kieliszkach i szklankach. Podobnie   jak   w   większości   tego   typu   lokali,   barman   był   androidem,   Eve   nie   przypuszczała   jednak,   by   ten  konkretny egzemplarz zaprogramowany był na uprzejmość i cierpliwość względem gości. Sądząc po wyglądzie,  miał raczej wyrzucać za drzwi awanturników i łamać ręce ociągającym się z zapłatą. Producent dał mu potężne  ciało   zapaśnika   i   urodę   Azjaty.   W   odróżnieniu   od   większości   klientów,   którzy   nie   grzeszyli   raczej   elegancją,  barman ubrany był w biały frak. Eve   pomyślała   z   żalem,   że   androidów   nie   da   się   przekupić.   Mogła   zmusić   go   do   mówienia   tylko   celnie  wymierzonymi groźbami. ­  Drinka? ­ spytał krótko android. Mówił z wyraźnym pogłosem,  co  świadczyło  o poważnych zaniedbaniach  w  jego konserwacji. ­  Nie. ­ Eve wolała pozostać zdrowa. Pokazała swoją odznakę, wzbudzając tym samym lekki popłoch wśród gości  zgromadzonych przy barze. ­ Poprzedniej nocy doszło tu do morderstwa. ­  Nie. Nie tutaj. ­  Ale ofiara była w tym lokalu. ­  Wtedy była jeszcze żywa. ­ Reagując na jakiś sygnał z wnętrza sali, android podniósł czystą szklankę, nalał do  niej jakąś podejrzaną ciecz i odstawił na bar, z dala od Eve. ­  Byłeś wtedy na służbie. ­     Jestem   dwadzieścia   cztery   na   siedem   ­   powiedział   android,   co   oznaczało,   że   został   zaprogramowany   na  nieprzerwane działanie, bez wymaganych przerw na odpoczynek i konserwację. ­  Czy kiedykolwiek przedtem widziałeś tę kobietę, tutaj albo w okolicy? ­  Nie. ­  Z kim się tu spotkała? ­  Z nikim. Eve stukała palcami o ciemny blat baru. ­  Dobra, zróbmy to tak. Powiesz mi, kiedy przyszła, co robiła, kiedy wyszła i jak wyszła. ­  Nie mam obowiązku obserwować wszystkich gości. ­   Słusznie. ­ Eve powoli przeciągnęła palcem po barze. Kiedy go uniosła, gwizdnęła cicho, ujrzawszy grubą  warstwę  lepkiego   brudu.   ­  Jestem   z  wydziału  zabójstw,  ale   wiem   też  coś  o   przepisach   sanitarnych.   Gdybym  wezwała   tutaj   ludzi   z   kontroli  zdrowotnej,   byliby   zszokowani.   Tak  zszokowani,   że   odebraliby  wam   licencję  na  sprzedaż alkoholu. Nie były to szczególnie wymyślne groźby, niemniej jednak mogły odnieść zamierzony skutek. Android milczał przez chwilę, oceniając wszystkie za i przeciw. ­  Kobieta przyszła tu szesnaście minut po północy. Nie piła. Wyszła o pierwszej dwadzieścia. Sama. ­  Rozmawiała z kimś? ­  Nic nie mówiła. ­  Szukała kogoś? ­  Nie pytałem. Eve uniosła lekko brwi ­  Obserwowałeś ją. Wyglądała tak, jakby kogoś szukała? ­  Tak, ale nikogo nie znalazła. ­  Mówiłeś, że siedziała tu prawie godzinę. Co robiła w tym czasie? ­  Stała, rozglądała się marszczyła brwi. Często patrzyła na zegarek. Potem wyszła. ­  Ktoś wyszedł za nią? ­  Nie. Eve w roztargnieniu wytarła brudny palec o dżinsy. ­  Miała parasolkę? Gdyby android potrafił okazywać zaskoczenie, z pewnością zareagowałby na to pytanie miną pełną zdumienia. ­  Tak, fioletową, w tym samym kolorze co kostium. ­  Wychodząc zabrała ją ze sobą? ­  Tak, padał deszcz. Eve skinęła głową, po czym ruszyła w głąb sali, by przepytać co trzeźwiejszych klientów. Kiedy   wróciła   do   centrali,   marzyła   wyłącznie   o   długim,   gorącym   prysznicu.   Po   godzinie   spędzonej   w  “Pięciu  Księżycach" czuła się oblepiona brudem, przesiąknięta smrodem tego miejsca. Najpierw jednak musiała sporządzić raport. Wkroczyła energicznie do swego biura, zatrzymała się jednak tuż za 

progiem, ujrzawszy rudowłosego mężczyznę, który siedział wygodnie rozparty na jej krześle i pogryzał słodzone  orzechy z wielkiej papierowej torby. ­  Przyjemną masz pracę ­ mruknęła Eve. Feeney skrzyżował nogi oparte na blacie jej biurka. ­  Miło znów cię zobaczyć, Dallas. Ostatnio jesteś bardzo zajęta. ­  Niektórzy policjanci naprawdę ciężko pracują, żeby zarobić na życie. Inni grają przez cały dzień na komputerze. ­  Powinnaś była posłuchać mojej rady i zająć się elektroniką. Bardziej rozbawiona niż rozgniewana, strąciła jego  nogi z biurka i usiadła na zwolnionym miejscu. ­  Wpadłeś pogadać? ­  Przyszedłem zaofiarować ci pomoc jak kumpel kumplowi. ­Feeney podał jej torbę z migdałami. Przegryzając słodkie orzechy, Eve przyglądała mu się przez chwilę. Miał twarz smutnego psa, której nigdy nie  próbował upiększyć. Workowate oczy, lekko obwisłe policzki, uszy nieco za duże w stosunku do gło wy. Eve lubiła  go właśnie takiego, nie chciała, by zmieniał cokolwiek w swym wyglądzie. ­  Dlaczego? ­   Cóż, z trzech powodów. Po pierwsze, poprosił mnie o to komendant. Po drugie, darzyłem panią prokurator  wielkim podziwem. ­  Whitney zadzwonił do ciebie? ­   To była nieoficjalna prośba ­ podkreślił Feeney. ­ Pomyślał, że jeśli będziesz miała do pomocy kogoś o tak  niezwykłych umiejętnościach jak moje, szybciej uporządkujesz dane. Nigdy nie zaszkodzi mieć pod ręką kogoś z  Wydziału Elektronicznego. Eve   zastanawiała   się   nad   tym   przez   moment,   ponieważ   jednak   wiedziała,   że   umiejętności   Feeneya   są  rzeczywiście niezwykłe, przyjęła jego ofertę. ­  Chcesz zajmować się tym oficjalnie czy nieoficjalnie? ­  To zależy od ciebie. ­  Więc róbmy to oficjalnie, Feeney. Rudowłosy detektyw uśmiechnął się szeroko i mrugnął do niej. ­  Wiedziałem, że to powiesz. ­  Chciałabym, żebyś najpierw zajął się telełączem ofiary. Z dyskietek ochrony wynika, że nikt nie odwiedzał jej  tamtego wieczoru. Musiała więc otrzymać jakiś przekaz, ktoś zaprosił ją na spotkanie telefonicznie. ­  Zrobione. ­  Chcę też mieć wszystkich, których wsadziła do pudła... ­  Wszystkich? ­ Przerwał jej, przerażony. ­     Wszystkich.   ­   Eve   uśmiechnęła   się   promiennie.   ­   Przypuszczam,   że   zrobisz   to   dwa   razy   szybciej   niż   ja.  Potrzebuję nazwisk skazanych, ich rodzin, kochanek, przyjaciół. Dotyczy to też spraw aktualnych i tych, które  dopiero miały się rozpocząć. ­     Boże,   Dallas.   ­   Feeney   poruszył   ramionami,   zginał   i   prostował   palce,   ćwiczył   je   niczym   pianista   przed  koncertem. ­ Moja żona będzie za mną tęsknić. ­  Cóż, małżeństwo z gliniarzem to nie bajka ­ odparła Eve, klepiąc go po ramieniu. ­  Czy tak właśnie mówi Roarke? Eve opuściła rękę. ­  Nie jesteśmy małżeństwem. Feeney uśmiechnął się pod nosem. Z wyraźnym rozbawieniem obserwował nerwowe gesty Eve. ­  Więc jak on się miewa? ­  Doskonale. Jest w Australii. ­ Eve wsunęła dłonie do kieszeni. ­  Aha. Widziałem was kiedyś w telewizji. Na jakimś eleganckim przyjęciu w “Pałace". Świetnie się prezentujesz w  sukni, Dallas. Eve odchrząknęła nerwowo, potem opanowała się jednak i wzruszyła tylko ramionami. ­  Nie wiedziałam, że oglądasz plotkarskie kanały, ­   Uwielbiam je ­ przyznał Feeney bezwstydnie. ­ Takie życie musi być bardzo interesujące, wielkie pieniądze,  znane osobistości... ­  Owszem, czasami bywa interesujące ­ mruknęła. ­ Będziemy rozmawiać o moim życiu, Feeney, czy zajmować  się śledztwem? ­  Będziemy mieli czas na jedno i na drugie. ­ Feeney wstał z krzesła i przeciągnął się. ­ Najpierw sprawdzę łącze  pani prokurator,   a potem zabiorę   się do rzezimieszków,   których wsadziła za kratki przez te wszystkie lata.  Będziemy w kontakcie. ­   Feeney! ­ zawołała, kiedy ten ruszył do drzwi. ­Powiedziałeś, że były trzy powody. Na razie wymieniłeś tylko  dwa. ­   Po trzecie, stęskniłem się za tobą, Dallas. ­ Feeney wyszczerzył zęby w uśmiechu. ­ Naprawdę się za tobą  stęskniłem. Eve uśmiechała się do siebie, kiedy zasiadała do pracy. Ona także naprawdę się za nim stęskniła.

4 Choć “Niebieska Wiewiórka" oferowała znacznie szerszy wachlarz atrakcji niż “Pięć Księżyców" i była przy tym  znacznie lepiej utrzymana, również nie mogła uchodzić za elegancki lokal. Eve żywiła ostrożną sympatię dla tego  miejsca. Czasami nawet bawił ją ten hałas, ścisk i pomysłowe stroje gości. Nade wszystko jednak lubiła oglądać  występy miejscowych artystów. Piosenkarka będąca atrakcją tego wieczoru w “Wiewiórce" należała do bardzo wąskiego grona osób, które Eve  uważała za swych prawdziwych przyjaciół. Znajomość ta zaczęła się przed kilku laty, kiedy to Eve aresztowała  Mavis Freestone, teraz jednak ich przyjaźń kwitła w najlepsze. Mavis mogła stać się praworządna, ale na pewno  nie zwyczajna. Szczupła,  niezwykle zgrabna  kobieta wykrzykiwała  słowa  swej piosenki przy  akompaniamencie trzech trąbek,  znajdujących się w posiadaniu żeńskiego tria ukrytego z tyłu sceny. Ta niezwykła muzyka i jakość wina, które Eve  zamówiła w przypływie szaleńczej odwagi, wyciskały jej łzy z oczu. Tego wieczoru włosy Mavis były szmaragdowozielone. Eve wiedziała, że jej przyjaciółka lubi barwy klejnotów. W  podobnym tonie utrzymany był szafirowy skrawek materiału, którym Mavis zdołała jakoś okryć jedną ze swych  kształtnych piersi i krocze. Druga pierś udekorowana była lśniącymi kamieniami, sutek zaś zakryty wielką srebrną  gwiazdą. Jedna   źle   umieszczona   ozdoba   mogłaby   kosztować   “Niebieską   Wiewiórkę"   sporą   karę   za   przekroczenie  uprawnień wynikających z licencji. Właściciele lokalu nie mieli ochoty płacić ogromnych kwot za pozwolenie na  striptiz. Kiedy Mavis obróciła się w miejscu, Eve zauważyła, że każdy z kuszących pośladków piosenkarki ozdobiony był w  podobny sposób i odsłonięty na tyle, na ile pozwalało prawo. Tłum  ją  uwielbiał.  Kiedy  po  skończonym   numerze   schodziła   ze   sceny,   żegnał  ją  ogłuszający  aplauz.  Bogatsi  klienci, którzy zajmowali miejsca w prywatnych lożach, z entuzjazmem walili pięściami w maleńkie stoliki. ­  Jak ty na tym siadasz? ­ spytała Eve, kiedy Mavis dotarła do jej loży. ­  Powoli, ostrożnie i z trudem ­ odparła piosenkarka, a kiedy udało jej się już usadowić na krześle, odetchnęła z  ulgą. ­ Jak ci się podobał ten ostatni numer? ­  Tłum szalał z zachwytu. ­  Sama go napisałam. ­     Naprawdę?   ­   Eve   nie   zrozumiała   z   tej   piosenki   ani   słowa,   była   jednak   dumna   ze   swej   przyjaciółki.   ­   To  wspaniale, Mavis. Jestem pod wrażeniem. ­  Może uda mi się podpisać kontrakt z wytwórnią płytową. ­Policzki Mavis pokraśniały lekko pod grubą warstwą  makijażu. ­I dostałam podwyżkę. ­  No to twoje zdrowie. ­ Eve podniosła kieliszek do toastu. ­  Nie wiedziałam, że przyjdziesz tu dzisiaj. ­ Mavis wystukała na jadłospisie swój kod i zamówiła wodę mineralną.  Starała się zadbać o swoje gardło przed następnym wejściem. ­  Spotykam się z kimś. ­  Z Roarkiem? ­ Oczy Mavis, aktualnie zielone, pojaśniały. ­Przyjdzie tutaj? Będę musiała powtórzyć ten ostatni  numer. ­  Roarke jest w Australii. Spotykam się z Nadine Furst. Mavis była wyraźnie rozczarowana, że nie będzie miała  okazji popisać się przed Roarkiem, lecz rozczarowanie niemal natychmiast ustąpiło zdumieniu. ­  Spotykasz się z dziennikarką? Celowo? ­  Jej mogę zaufać. ­ Eve uniosła ramię. ­ Mogę ją też wykorzystać. ­  Skoro tak mówisz. Hej, może namówiłabyś ją, żeby napisała też coś i o mnie? Eve za żadne skarby świata nie chciała zgasić blasku, który zapłonął w oczach Mavis. ­  Wspomnę jej o tym. ­  Świetnie., Słuchaj, jutro wieczorem mam wolne. Może się gdzieś razem wybierzemy? ­  Nie wiem jeszcze, czy będę miała czas. Myślałam, że widujesz się z tym showmanem, wiesz, z tym od małpki. ­  Pozbyłam się go. ­ Mavis wzruszyła obojętnie ramionami. ­Był zbyt konwencjonalny. Dobra, muszę lecieć. Wyśliznęła się z loży, ocierając kamieniami zdobiącymi jej kuszący tyłeczek o oparcie krzesła. Jej szmaragdowe  włosy lśniły w blasku reflektorów, kiedy przeciskała się przez tłum. Eve doszła do wniosku, że nie chce wiedzieć, co zdaniem Mavis znaczy “zbyt konwencjonalny". Nie zdążyła jeszcze sięgnąć po kieliszek, kiedy zadzwonił jej telekomunikator. Wyciągnęła aparat z kieszeni i  wystukała swój kod. Na miniekranie pojawiła się twarz Roarke'a. Jej pierwszą, niekontrolowaną reakcją był szeroki  uśmiech. ­  Odnalazłem panią, poruczniku. ­   Na to wygląda. ­ Eve próbowała przywołać się do porządku, zgasić radosny uśmiech. ­ To oficjalny kanał,  Roarke. ­  Doprawdy? ­ Roarke uniósł lekko brwi. ­ Sądząc po odgłosach, nie jesteś już w pracy. “Niebieska Wiewiórka"? ­  Spotykam się z kimś. Jak tam Australia?

­  Zatłoczona. Przy odrobinie szczęścia wrócę w ciągu najbliższych trzydziestu sześciu godzin. Znajdę cię. ­  Nietrudno mnie znaleźć. ­ Uśmiechnęła się ponownie. ­Posłuchaj. ­ By go rozbawić, skierowała komunikator w  stronę sceny, na której Mavis rozpoczynała właśnie swój następny występ. ­  Jest wyjątkowa­ wykrztusił Roarke po kilku pierwszych taktach. ­ Pozdrów ją od mnie. ­  Pozdrowię. Ja... zobaczymy się, kiedy wrócisz. ­  Na pewno. Będziesz o mnie myśleć? ­  Jasne. Wracaj bezpiecznie, Roarke. ­  Eve, kocham cię. Eve westchnęła z zakłopotaniem, kiedy jego obraz zniknął już z ekranu. ­  No, no. ­ Nadine opuściła stanowisko za plecami  Eve i weszła do loży. ­ Czy to nie słodkie? Rozzłoszczona i zmieszana jednocześnie, Eve wsunęła komunikator do kieszeni. ­  Myślałam, że ktoś o twojej klasie nie zniża się już do podsłuchiwania. ­  Każdy szanujący się reporter podsłuchuje, poruczniku. Podobnie jak każdy dobry gliniarz. ­ Nadine usadowiła  się na krześle naprzeciwko Eve. ­ Powiedz, jakie to uczucie, kiedy adoruje cię facet taki jak Roarke? Eve nie wyjaśniłaby jej tego, nawet gdyby potrafiła. ­  Chcesz się przenieść  do jakiegoś  plotkarskiego kanału, Nadine? Nadine   uniosła   tylko   dłoń   w   pokojowym   geście,   potem   ogarnęła   spojrzeniem   wnętrze   klubu   i   westchnęła   z  rezygnacją. ­  Nie mogę uwierzyć, że znów chciałaś się tu ze mną spotkać. Jedzenie jest okropne. ­  Ale ta atmosfera, Nadine, ta atmosfera. Mavis uderzyła właśnie w przeraźliwie piskliwy ton, a Nadine wzdrygnęła się odruchowo. ­  Dobra, to twój wybór. ­  Szybko wróciłaś na planetę. ­  Udało mi się załapać na statek transportowy. Z firmy twojego chłopaka, zresztą. ­  Roarke nie jest chłopakiem. ­  Jasne. ­ Nadine zbyła to machnięciem ręki. Była wyraźnie zmęczona i nieco ospała. ­ Muszę coś zjeść, nawet  jeśli to mnie zabije. ­ Przejrzała szybko menu i z niepewną miną wybrała nadziewane muszle. ­.Co pijesz? ­  Numer pięćdziesiąty czwarty, to ma być chardonnay. ­ Eve pociągnęła kolejny łyk. ­ O jakieś trzy klasy lepsze od  końskich sików. Polecam. ­   Dobra. ­ Nadine wystukała zamówienie i opadła na oparcie krzesła. ­ Po drodze przejrzałam dostępne dane  dotyczące śmierci Cicely Towers. Wszystko, co do tej pory wypuściły media. ­  Morse wie, że już wróciłaś? Nadine uśmiechnęła się jadowicie. ­  O tak, wie. Mam pierwszeństwo we wszystkich sprawach kryminalnych. Ja wchodzę, on wypada. Jest wściekły. ­  Więc moja misja zakończyła się sukcesem. ­  Nie, nie zakończyła. Obiecałaś mi wyłączność w tej sprawie. ­  I będziesz ją miała. ­ Eve spojrzała na talerz z jedzeniem, który pojawił się na ich stole. Nie wyglądał najgorzej. ­  Na moich warunkach, Nadine. Będziesz puszczać na antenę tylko to, co ci powiem, i tylko wtedy, kiedy ci na to  pozwolę. ­  Coś jeszcze? ­ spytała Nadine, próbując zawartości pierwszej muszli. Uznała ją za jadalną. ­  Dopilnuję, żeby wszystkie ważne informacje docierały do ciebie szybciej niż do całej reszty stada. ­  A kiedy będziesz miała podejrzanego... ­  Ty pierwsza poznasz jego nazwisko. Nadine skinęła głową, po czym zabrała się do kolejnej muszli. ­  Plus wywiad z tobą i z podejrzanym. ­  Nie mogę zagwarantować ci dostępu do podejrzanego. Wiesz, że nie mogę ­ kontynuowała Eve, nim Nadine  mogła jej przerwać. ­Każdy podejrzany ma prawo sam wybrać dziennikarza, może też w ogóle odmówić kontaktu  z mediami. Ja mogę mu jedynie coś podsunąć, zaproponować. ­  Chcę zdjęć. Tylko nie mów mi, że nie możesz tego zagwarantować. Chcę nakręcić scenę aresztowania. Musisz  znaleźć jakiś sposób, żeby mi to umożliwić. ­  Zastanowię się nad tym, kiedy przyjdzie pora. W zamian chcę wiedzieć o wszystkim, co do ciebie dociera, o  wszystkich plotkach, wszystkich kaczkach dziennikarskich. Nie pozwolę, żeby jakiś dupek znów mnie zaskoczył. Nadine przełknęła kolejny kęs. ­  Nie mogę tego zagwarantować ­ odparła słodkim głosem. ­Moi koledzy mają własne źródła informacji. ­    Powiesz   mi   o   wszystkim,   czego   sama   się   dowiesz   ­   powtórzyła   Eve   stanowczo.   ­   O   wszystkim,   co  wyszpiegujesz w innych stacjach. ­ Ujrzawszy niewinną minę Nadine, parsknęła lekceważąco. ­ Stacje szpiegują  stacje,   reporterzy   podkradają   informacje   reporterom.   Wszystko   kręci   się   wokół   tego,   kto   pierwszy   pokaże  sensację na antenie. Nadine, wiem, że jesteś dobra w tym, co robisz. Inaczej nie traciłabym czasu na tę rozmowę. ­  Cóż, ja mogę powiedzieć tylko to samo. ­ Nadine łyknęła wina z kieliszka. ­ I zwykle ufam ci bez zastrzeżeń,  nawet jeśli nie znasz się na winach. To jest tylko o klasę lepsze od końskich sików. Eve roześmiała się głośno. Kiedy Nadine uśmiechnęła się do niej w odpowiedzi, wiedziała już, że zawarły umowę.

­  Dobra, teraz powiedz mi, co znalazłaś ­ poprosiła Nadine. ­Potem ja odsłonię moje karty. ­  Jedyny interesujący trop ­ zaczęła Eve ­ to zaginiona parasolka. Eve spotkała się z Feeneym następnego ranka przed wejściem do mieszkania Cicely Towers. Wystarczyło jej  jedno spojrzenie na jego zatroskaną twarz, by zrozumieć, że nie ma dla niej dobrych wieści. ­  Którą ścianę próbowałeś rozbić najpierw? ­  Telełącze. ­ Poczekał, aż Eve rozkoduje policyjny zamek na drzwiach, a potem wszedł za nią do środka. ­ Miała  mnóstwo wiadomości, aparat ustawiony był na ciągłe nagrywanie. Na dysku jest wasz znaczek. ­  Zgadza się, zabezpieczyłam go do materiału dowodowego. Próbujesz mi powiedzieć, że nikt nie umawiał się z  nią na spotkanie w “Pięciu Księżycach"? ­   Próbuję ci powiedzieć, że nie mogę ci tego powiedzieć. ­Feeney przeciągnął dłonią przez swe zmierzwione  włosy, wyraźnie poirytowany własną niemocą. ­ Ostatnią rozmowę zaczęła o jedenastej trzydzieści, skończyła o  jedenastej czterdzieści trzy. ­I? ­  I zmazała całe nagranie. Mogę określić czas transmisji, to wszystko. Zapisy audio i wideo zostały zniszczone.  Ona je zniszczyła ­ dodał ­ z tej jednostki. ­  Wymazała rozmowę ­ mruknęła Eve i zaczęła przechadzać się po pokoju. ­ Dlaczego miałaby to robić? Miała  włączone automatyczne nagrywanie, to standard dla wszystkich prawników, nawet rozmowy osobiste. Ale tę jedną  wymazała. Bo nie  chciała, by ktokolwiek poznał  tożsamość człowieka, który umówił się z  nią na  spotkanie. ­  Odwróciła się do Feeneya. ­ Jesteś pewien, że nikt nie dotykał tego dysku już po zabezpieczeniu? Feeney spojrzał na nią z urazą. ­  Dallas... ­ powiedział jedynie, kręcąc głową. ­  No dobra, dobra. Więc zniszczyła ten zapis przed wyjściem. To by znaczyło, że sama niczego się nie obawiała,  chciała raczej ochronić kogoś innego. Gdyby ta rozmowa miała cokolwiek wspólnego ze sprawą, nie ruszyłaby jej.  W żadnym wypadku. ­  Też tak myślę. Gdyby to był jakiś kapuś, zachowałaby transmisję w zastrzeżonym pliku, pod jakimś szyfrem. ­  Cóż, tak czy siak sprawdzimy wszystkie jej sprawy. ­ Nie musiała nawet patrzeć na Feeneya, by wiedzieć, że ten  przewraca oczami. ­ Niech no pomyślę ­ mruknęła. ­ Wyszła z ratusza o dziewiętnastej   dwadzieścia sześć. To  jest   na   dyskietkach,   widziało   ją   zresztą   kilka   osób.   Zatrzymała   się   jeszcze   w   damskiej   garderobie,   żeby  przygotować się na wieczór i pogawędzić ze znajomymi. Jedna z nich powiedziała mi, że Towers była wyciszona,  ale raczej pogodna. Miała dobry dzień w sądzie. ­  Fluentes pójdzie siedzieć. Towers już o to zadbała. Jej śmierć niczego nie zmieni. ­  Może on myślał inaczej. Sprawdzimy to. Nie wróciła tutaj. ­Eve zmarszczyła brwi i rozejrzała się pokoju. ­ Nie  miała czasu, więc  pojechała  prosto do  restauracji  i tam spotkała  się z Hammettem.  Byłam  tam już.  Personel  potwierdza wszystko, o czym mówił. ­  Pracuś z ciebie. ­     Czas  ucieka.   A   więc   tak:   kelner   zamówił   dla   nich   taksówkę   z  korporacji   “Rapid".   Wyjechali  o   dwudziestej  pierwszej czterdzieści osiem. Zaczynało padać. Eve  wyobrażała sobie  tę scenę. Przystojna para na tylnym  siedzeniu  taksówki, zatopiona  w  rozmowie,  może  objęta.   Taksówka   jedzie   przez   opustoszałe   ulice,   deszcz  ścieka   strugami  po   szybach.   Cicely   miała   na   sobie  czerwoną spódnicę i żakiet tego samego koloru, przynajmniej tak twierdził kelner. Odpowiednie ubranie do sądu,  podkreślone dobrymi perłami i butami na srebrnych obcasach. ­   Ona wysiadła pierwsza ­ mówiła dalej Eve. ­ Powiedziała Hammettowi, żeby jej nie odprowadzał. Po co miał  moknąć? Śmiała się, kiedy biegła do budynku, przesłała mu całusa na pożegnanie. ­  W raporcie napisałaś, że byli ze sobą blisko. ­  On ją kochał. ­ Bardziej z nawyku niż z głodu sięgnęła do torby, którą podsuwał jej Feeney. ­ Co nie znaczy, że  jej nie zabił, ale kochał ją. Twierdzi, że oboje byli zadowoleni z tego związku, ale... ­ Wzruszyła ramionami. ­ Jeśli  on jednak nie był, a chciał zapewnić sobie dobre alibi, stworzył miłą, romantyczną scenkę. Nie wydaje mi się, by  tak było w rzeczywistości, ale na razie nie mogę wykluczyć żadnej hipotezy. Dobrze, więc wjechała na górę,  weszła do mieszkania ­ kontynuowała Eve, ruszając w stronę drzwi. ­ Jej ubranie jest wilgotne, więc idzie do  sypialni, żeby je odwiesić. Odtwarzając   tę   trasę,   Eve   przeszła   po   pięknych,   miękkich   dywanach   do   przestronnej   sypialni   ze   ślicznym  antycznym łóżkiem. Eve rozjaśniła światło, jako że policyjne zasłony na oknach blokowały niemal zupełnie blask słońca. ­  Podchodzi do szafy ­ powiedziała i nacisnęła guzik, który otwierał długie przesuwne drzwi pokryte lustrami. ­  Odwiesza kostium. ­ Wskazała na czerwoną spódnicę i żakiet, wiszące równo wśród ubrań o tym samym lub  zbliżonym kolorze. ­Odstawia buty, zakłada szlafrok. Eve   odwróciła   się   do   łóżka.   Pościel   w   kolorze   kości   słoniowej   nie   była   równo   ułożona   ani   wygładzona,   jak  wszystkie inne elementy tego mieszkania, lecz rozrzucona w nieładzie, jakby ktoś rzucił ją tam zniecierpliwiony. ­  Wkłada biżuterię do sejfu w bocznej ścianie szafy, ale nie kładzie się jeszcze do łóżka. Może idzie pooglądać  wiadomości, wypić drinka przed snem.

Prowadząc za sobą Feeneya, Eve przeszła do salonu. Na stole przed sofą leżała zamknięta walizka, obok niej  stał pusty kieliszek. ­  Odpoczywa, może myśli o minionym wieczorze, obmyśla strategię na następny dzień albo planuje ślub córki.  Odzywa się jej telełącze. Nie wiemy, kto z nią rozmawiał ani o czym, ale wiemy, że poderwał ją do działania. Była  już gotowa do snu, ale wraca do sypialni, wymazawszy uprzednio rozmowę. Ubiera się znowu. Kolejny kostium.  Jedzie do West Endu. Nie zamawia taksówki. Postanawia pojechać metrem. Ciągle pada deszcz. Eve podeszła do drzwi wyjściowych i naciskając guzik, otworzyła kolejny schowek z ubraniami. Były tam kurtki,  peleryny, męski płaszcz ­ Hammetta, jak przypuszczała Eve ­ i cały zestaw parasolek w różnych kolorach. ­  Zabiera parasolkę dopasowaną kolorem do kostiumu. To automatyczny odruch, myślami jest już przy spotkaniu.  Nie bierze ze sobą dużej kwoty, więc nie chodzi tu o pieniądze.   Nie zawiadamia nikogo, bo chce to załatwić  sama. Ale kiedy jest już na miejscu, w “Pięciu Księżycach", nikt do niej nie przychodzi. Czeka prawie godzinę,  coraz bardziej zniecierpliwiona, spogląda na zegarek. Wychodzi kilka minut po pierwszej, z powrotem w deszcz.  Otwiera parasol i rusza do metra. Kipi z wściekłości. ­     Elegancka   kobieta   spędza   na   darmo   godzinę   w   jakiejś   spelunie.   ­   Feeney   wygrzebał   z   torby   następnego  orzecha. ­ Tak, jest wściekła. ­   Więc idzie w stronę stacji metra. Deszcz leje jak z cebra. Przechodzi tylko kilka kroków. Spotyka kogoś, kto  prawdopodobnie był tam przez cały czas, czekał, aż ona wyjdzie. ­  Nie chce spotykać się z nią w środku ­ wtrącił Feeney. ­ Nie chce, by ktoś go zobaczył. ­  Zgadza się. Rozmawiają przez kilka minut. Może się kłócą, nie jest to jakaś wielka kłótnia, nie ma na to czasu.  Na   ulicy   jest   całkiem   pusto.   Kilka   minut   później   morderca   podrzyna   jej   gardło,   Towers   upada   na   chodnik,  wykrwawia się. Czy on planował to od samego początku? ­    Wielu   ludzi   nosi   ze   sobą  nóż   w   tej   okolicy.   ­   Feeney   pocierał   brodę  w   zamyśleniu.   ­   To   nie   musiało   być  zaplanowane. Ale ta pora, to miejsce. Tak, myślę, że on tak to właśnie ułożył. ­     Ja  też.   Jedno  cięcie.   Żadnych  śladów   walki,  więc  nie  zdążyła   nawet  poczuć  się  zagrożona.   Morderca  nie  zabiera jej biżuterii, skórzanej torebki, butów ani pieniędzy. Bierze tylko parasolkę i odchodzi. ­  Dlaczego właśnie parasolka? ­ Zastanawiał się głośno Feeney. ­  Cóż, przecież pada deszcz. Nie wiem, jakiś impuls, pamiątka. O ile czegoś nie przeoczyłam, to jedyny błąd, jaki  popełnił. Kazałam moim ludziom przeszukać najbliższą okolicę, sprawdzić, czy gdzieś jej nie porzucił. ­  Jeśli zostawił ją w tamtej dzielnicy, jakiś narkoman chodzi teraz z fioletową parasolką. ­  Tak. ­ Eve omal nie uśmiechnęła się na tę myśl. ­ Feeney, skąd on miał pewność, że ona zmazała to nagranie?  Musiał być tego pewien. ­  Groził jej? ­  Prokurator ma z tym do czynienia każdego dnia. Towers na pewno nie bała się żadnych gróźb. ­   Jeśli były   skierowane przeciw niej   samej ­ zgodził się Feeney. ­ Ale ona miała dzieci. ­ Wskazał głową na  hologramy w oprawach. ­ Była nie tylko prawnikiem. Była też matką. Eve zmarszczyła brwi i podeszła do zdjęć. Zaciekawiona podniosła jedno z nich, przedstawiające dwójkę dzieci w  wieku kilkunastu lat. Gdy dotknęła palcem drugiej strony, odezwał się głos zakodowany w hologramie. Cześć,   ważna   figuro.   Wszystkiego   najlepszego   z   okazji   Dnia   Matki.   To   wytrzyma   trochę   dłużej   niż   kwiaty.   Kochamy cię. Dziwnie poruszona, Eve odstawiła zdjęcie na miejsce. ­  Teraz to dorośli ludzie. Nie są już dzieciakami. ­  Dallas, matka zawsze pozostanie matką. Z tego się nigdy nie wyrasta. Eve pomyślała, że jej matka nie stosowała się do tych zasad. ­  W takim razie nie pozostaje mi nic innego, jak spotkać się z Markiem Angelinim. Angelini miał biura w budynku Roarke'a, przy Piątej Alei. Eve weszła do znajomego hallu, wyłożonego wielkimi  płytkami. Dokoła ciągnęły się rzędy eleganckich sklepów, komputerowi przewodnicy namawiali do korzystania z  ich usług. Eve przyjrzała się uważnie najbliższej mapie i ignorując ślizgacze, przeszła na piechotę do wind w  południowym skrzydle. Szklany   walec   wywiózł   ją   na   pięćdziesiąte   ósme   piętro,   a   potem   wypuścił   na   korytarz   o   oślepiająco   białych  ścianach i szarej podłodze. Firma   “Angelini   Exports"   zajmowała   pięć   biur   na   tym   poziomie.   W   porównaniu   z   “Roarke   Industries"   było   to  doprawdy maleństwo. No tak, pomyślała Eve z uśmiechem, ale co nie jest? Recepcjonistka na widok jej odznaki wpadła w popłoch. Była tak zdenerwowana, że Eve zastanawiała się po  cichu,   czy   nie   trzyma   w   biurku   jakichś   nielegalnych   substancji.   Jednak   dzięki   temu   znalazła   się   w   biurze  Angeliniego zaledwie po kilkudziesięciu sekundach, niemal wepchnięta tam przez przerażoną recepcjonistkę.

­  Panie Angelini, dziękuję, że zechciał mnie pan przyjąć. Proszę przyjąć wyrazy współczucia. ­  Dziękuję, poruczniku Dallas. Proszę, niech pani usiądzie. Nie był taki elegancki jak Hammett, roztaczał jednak  wokół siebie aurę władzy i siły. Był niski, dobrze zbudowany, czarne włosy zaczesywał do tyłu. Miał bladą cerę, gęste  czarne brwi, niebieskie oczy, długi nos i wąskie usta. Na jego dłoni błyszczał diamentowy sygnet. Jeśli odczuwał głęboki żal po stracie byłej żony, ukrywał to znacznie lepiej niż jej kochanek. Siedział za biurkiem w kształcie konsolety, trzymał splecione dłonie na gładkim jak satyna, pustym blacie. Za jego  plecami znajdowało się przyciemniane okno z widokiem na panoramę miasta. ­  Przyszła pani w sprawie Cicely. ­  Tak. Miałam nadzieję, że zechce mi pan poświęcić trochę czasu i odpowiedzieć na kilka pytań. ­  Jestem do pani dyspozycji, poruczniku. Byliśmy rozwiedzeni, ale nadal pozostawaliśmy partnerami w interesach  i w rodzicielstwie. Podziwiałem ją i szanowałem. W jego głosie pobrzmiewała ledwie słyszalna nuta obcego akcentu, ślad jego rodzinnego kraju. Eve przypomniała  sobie, że zgodnie z jej informacjami, Marco Angelini spędzał każdą wolną chwilę we Włoszech. ­  Panie Angelini, proszę powiedzieć mi, kiedy po raz ostatni widział się pan z prokurator To wers. ­  Spotkaliśmy się osiemnastego marca, w moim domu na Long Island. ­  Przyjechała do pańskiego domu. ­  Tak, na dwudzieste piąte urodziny naszego syna. Wspólnie wydawaliśmy przyjęcie z tej okazji i uznaliśmy, że  najwygodniej będzie to zrobić na terenie mojej posiadłości. David, nasz syn, często zatrzymuje się tam, kiedy jest  na Wschodnim Wybrzeżu. ­  Od tej pory już pan się z nią nie widział. ­  Nie, oboje byliśmy zajęci, planowaliśmy jednak spotkać się za tydzień lub dwa, żeby omówić sprawy związane  ze ślubem Miriny. Naszej córki. ­ Angelini odchrząknął dyskretnie. ­ Przez większą część kwietnia przebywałem w  Europie. ­  Dzwonił pan do prokurator Towers na kilka godzin przed jej śmiercią. ­  Tak. Zostawiłem jej wiadomość, chciałem umówić się z nią na lunch. ­  W związku ze ślubem Miriny? ­ dopytywała się Eve. ­  Tak, w związku ze ślubem Miriny. ­  Czy rozmawiał pan z prokurator Towers pomiędzy osiemnastym marca a nocą jej śmierci? ­  Kilkakrotnie. ­ Angelini rozprostował palce, potem złączył je ponownie. ­ Jak już powiedziałem, uważaliśmy się  za partnerów. Mieliśmy dzieci i trochę wspólnych interesów. ­  Między innymi “Merkurego". ­  Tak. ­ Usta Angeliniego wykrzywiły się w ledwie dostrzegalnym uśmiechu. ­ Pani jest... znajomą Roarke'a. ­   Tak. Czy dochodziło między państwem do jakichś konfliktów dotyczących wychowania dzieci czy wspólnych  interesów? ­  Oczywiście, zawsze pojawiały się takie konflikty. Nauczyliśmy się jednak doceniać wartość kompromisu, co nie  udawało nam się, kiedy jeszcze byliśmy małżeństwem. ­  Panie Angelini, kto dziedziczy udziały prokurator Towers w “Merkurym"? Angelini uniósł lekko brwi. ­  Ja, zgodnie z tym, co zostało zapisane w kontrakcie. Przejmę także kilka holdingów i trochę nieruchomości. Te  sprawy reguluje umowa rozwodowa. Ja prowadzę interesy i doradzam Cicely w sprawach finansowych. Po śmierci  któregokolwiek z nas wszystkie te interesy i zyski przechodzą w ręce drugiego. Widzi pani, oboje zgadzaliśmy się  co do tego, że w końcu cały nasz majątek przekażemy dzieciom. ­     Co   stanie  się  teraz  z  mieszkaniem  prokurator  Towers,   jej  biżuterią  i  wszelkimi  kosztownościami,   które  nie  zostały wymienione w waszej umowie? ­     Przypuszczam,   że   Cicely   przekazała   je   dzieciom.   Na   pewno   zapisała   też   kilka   drobiazgów   przyjaciołom   i  znajomym. Eve pomyślała, że musi jak najszybciej  sprawdzić zapisy w testamencie Towers. ­  Panie Angelini, wiedział pan, że pańska była żona była związana blisko z George'em Hammettem? ­  Naturalnie. ­  I... nie było to dla pana problemem? ­  Problemem? Chce pani spytać, poruczniku, czy po niemal dwunastu latach od rozwodu nie jestem chorobliwie  zazdrosny   o   byłą   żonę?   I   czy   kierowany   tą   zazdrością   nie   poderżnąłem   gardła   matce   moich   dzieci   i   nie  zostawiłem jej martwej na ulicy? ­  Tak, ujmując rzecz bezpośrednio, właśnie o to pytam. Angelini mruknął coś po włosku. Coś niezbyt pochlebnego dla policji, jak przypuszczała Eve. ­  Nie, nie zabiłem Cicely. ­  Proszę powiedzieć mi, co robił pan tamtej nocy. Zauważyła, że Angelini zaciska mocniej zęby, widziała, z jakim trudem się opanowuje. Jego wzrok był jednak nadal spokojny, niemal beznamiętny. ­  Od ósmej wieczorem byłem w swoim domu.

­  Sam? ­  Tak. ­  Czy widział się pan albo rozmawiał z kimś, kto może to potwierdzić? ­  Nie. Mam dwóch służących, ale obaj mieli wtedy wolne, dlatego właśnie byłem w domu. Chciałem popracować  w ciszy i spokoju. ­  Nie dzwonił pan do nikogo tego wieczoru, nie otrzymał żadnej wiadomości? ­  O trzeciej nad ranem zadzwonił komendant Whitney, by poinformować mnie o śmierci Cicely. Leżałem wtedy w  łóżku, sam. ­  Panie Angelini, pańska żona pojechała w środku nocy do pewnej spelunki w West Endzie. Dlaczego? ­  Nie mam pojęcia. Najmniejszego pojęcia. Póżniej, kiedy Eve wyszła już z biura Angeliniego, skontaktowała się natychmiast z Feeneyem. ­  Chcę wiedzieć, czy Marco Angelini miał ostatnio jakieś kłopoty finansowe i czy śmierć byłej żony pomogłaby mu  się z nich wyplątać. ­  Zwęszyłaś coś, Dallas? ­  Coś ­ mruknęła Eve. ­ Tylko nie wiem jeszcze co. 5 Kiedy Eve wróciła  do  swojego  mieszkania,  dochodziła  już pierwsza w nocy. W  głowie  huczało jej  od  głośnej  muzyki,   przed   oczami   miała   wciąż   migoczące   światła   reflektorów   i   laserów   ­Mavis   uznała,   że   najlepszym  pomysłem na wieczór będzie wizyta w konkurencyjnym klubie. Świadoma, że następnego ranka będzie musiała  zapłacić za szampańską zabawę, Eve skierowała się prosto do sypialni, zrzucając po drodze ubrania. Pocieszała się tylko, że dzięki temu przynajmniej na kilka godzin zapomniała o sprawie Cicely Towers. Być może  powinna była się martwić, że nazajutrz nie będzie w stanie logicznie myśleć, lecz teraz nie miała sił nawet na to. Naga upadła na łóżko i natychmiast zasnęła. Obudziła się w ciemności, dziwnie podniecona. Pieściły ją  dłonie  Roarke'a.   Znała   ich  dotyk,   ich   rytm.  Serce   waliło  jej  młotem,   kiedy  ich   usta  spotkały  się  w  gwałtownym, namiętnym pocałunku. Był chciwy, rozpalony, nie zostawiał jej wyboru, nie mogła zrobić nic innego,  jak tylko zareagować w ten sam sposób. Kiedy sięgała po niego, palce Roarke'a już w nią wchodziły, wsuwały się  tak głęboko, że ciało Eve wygięło się w łuk, ogarnięte nagłą rozkoszą. Jego usta przesuwały się powoli po szyi Eve, objęły jej pierś, ssały mocno. Jego cudowne dłonie pieściły ją bez  ustanku, przybliżając ją coraz bardziej do kolejnego orgazmu. Szukała jakiegoś oparcia, próbowała pochwycić się czegoś, lecz jej dłonie nie znajdywały nic w splątanej pościeli.  Kiedy znów dotarła na szczyt, wbiła paznokcie w jego plecy, drapała go bez litości, wplątała palce w jego włosy. ­  Boże! ­ jęknęła cicho, kiedy wszedł w nią tak głęboko, tak cudownie, że omal nie zemdlała z rozkoszy. Jej ciało  wciąż poruszało się własnym rytmem, kiedy opadł na nią, drżący i spełniony. Westchnął przeciągle, zadowolony, a potem wyszeptał jej do ucha: ­  Przepraszam, że cię zbudziłem. ­  Roarke? Och, to ty? Ugryzł ją. Uśmiechnęła się w ciemności. ­  Myślałam, że wrócisz dopiero jutro. ­  Udało mi się załatwić wszystko szybciej, niż przewidywałem. Potem trafiłem tutaj. ­  Byłam z Mavis.  Zaprowadziła mnie  w  miejsce  zwane “Armageddon". Zaczynam chyba odzyskiwać słuch. ­  Pogłaskała go po plecach, po czym ziewnęła rozdzierająco. ­ To jeszcze nie rano, prawda? ­  Nie. ­ Słysząc zmęczenie w jej głosie, przygarnął ją do siebie i pocałował w skroń. ­ Śpij, kochana. ­  Dobrze. ­ Wykonała jego polecenie  w  ciągu  niecałych dziesięciu sekund. Roarke   obudził   się   o   świcie   i   zostawił   Eve   zwiniętą   w   kłębek   na   środku   łóżka.   Przeszedł   do   kuchni   i  zaprogramował   autokucharza   na   kawę   i   tost.   Tost   okazał   się   czerstwy,   ale   Roarke   był   na   to   przygotowany.  Popijając kawę, zasiadł za monitorem i zaczął przeglądać ostatnie wiadomości finansowe. Nie mógł się skoncentrować. Próbował nie myśleć o tym, że Eve wolała swoje łóżko od ich łóżka. Albo od łóżka, które on chciał uważać za ich  wspólne. Nie miał nic przeciwko jej potrzebie prywatności, doskonale to rozumiał. Lecz jego dom był na tyle duży,  że mogła mieć dla siebie całe skrzydło, gdyby tylko chciała. Wstał  od  monitora  i  podszedł  do  okna.   Nigdy dotąd  nie  musiał  toczyć takiej  walki,  nie  musiał  dostosowywać  swoich potrzeb do potrzeb drugiej osoby. Do tej pory zawsze dbał przede wszystkim o własny interes. Musiał to  robić, jeśli chciał przetrwać i odnieść jakiś sukces. Niełatwo przychodziło mu pozbyć się tych starych nawyków, gdy poznał Eve. Niełatwo też przychodziło mu przyznać nawet przed samym sobą, że za każdym razem, gdy gdzieś wyjeżdżał,  ogarniał go niepokój o jej uczucie. Bał się, że przez ten krótki czas zapomni o nim, przestanie go potrzebować. Wszystko zaś sprowadzało się do jednej rzeczy, której wciąż mu odmawiała. Oddania.

Odwrócił się od okna i ponownie ruszył do monitora. ­  Dzień dobry ­ przywitała go Eve od drzwi. Uśmiechała się lekko, uradowana jego widokiem i zadowolona, że  wizyta w “Armageddonie" nie przyniosła jednak przykrych konsekwencji. Czuła się doskonale. ­  Twoje tosty są czerstwe. ­   Mmm. ­ Spróbowała jeden z leżących na stole. ­ Masz rację. ­ Zawsze bezpieczniej było zamówić kawę. ­  Znalazłeś w wiadomościach coś, czym powinnam się martwić? ­  Interesuje cię przejęcie “Treegro"? Przełknęła kawę i przetarła jedno oko wierzchem dłoni. ­  Co to jest “Treegro" i kto chce to przejąć? ­  “Treegro" to kompania drzewna, a ja ją przejmuję. Eve jęknęła cicho. ­  Pieniądze. Myślałam raczej o sprawie Towers. ­  Uroczystość pogrzebowa zaplanowana jest na jutro, w katedrze św. Patryka. ­  Pójdziesz? ­  Jeśli uda mi się przełożyć kilka spotkań. A ty? ­  Tak. ­ Eve oparła się w zamyśleniu o kredens. ­ Może będzie tam jej zabójca. Wpatrywała się w Roarke'a, kiedy czytał wiadomości. Pomyślała, że powinien wydawać się w jej kuchni zupełnie  nie na miejscu, w swojej drogiej, starannie uszytej koszuli, z zadbaną grzywą czarnych włosów, odrzuconych na  plecy. Czekała, aż zacznie tak właśnie tutaj wyglądać. ­  Jakiś problem? ­ mruknął, świadom, że Eve patrzy nań już od dłuższego czasu. ­  Nie. Zastanawiam się tylko... Jak dobrze znasz Angeliniego? ­  Marca? ­ Roarke zmarszczył brwi, ujrzawszy na ekranie jakieś zaskakujące informacje, wyjął notebook i coś w  nim zapisał. ­Spotykamy się dość często. Zazwyczaj ostrożny biznesmen, zawsze oddany ojciec.  Woli przebywać  we Włoszech,  ale zarządza interesami z Nowego Jorku. Hojnie obdarowuje Kościół katolicki. ­  Sporo zyska na śmierci Towers. Może to nic ważnego, ale kazałam Feeneyowi sprawdzić. ­  Mogłaś zapytać mnie ­ mruknął Roarke. ­ Powiedziałbym ci, że Marco ma kłopoty. Ale nie są to poważne kłopoty  ­ dodał, widząc błysk w oczach Eve. ­ W zeszłym roku dokonał kilku nierozsądnych zakupów. ­  Mówiłeś, że jest ostrożny. ­     Mówiłem,   że   zazwyczaj   jest   ostrożny.   Kupił   kilka   religijnych   artefaktów,   nie   sprawdziwszy   dokładnie   ich  autentyczności, dał się ponieść emocjom. Potem okazało się, że to podróbki. Marco poniósł spore straty. ­  Jak duże? ­     Ponad  trzy  miliony.   Mogę  podać  ci  za  jakiś  czas  dokładną  kwotę,  jeśli  chcesz.   Odrobi  to   ­  dodał  Roarke,  zbywając trzy miliony dolarów wzruszeniem ramion. Eve wiedziała, że nigdy do tego nie przywyknie. ­ Musi tylko  skupić się na kilku innych interesach. Przypuszczam, że bardziej ucierpiała na tym jego duma niż majątek. ­  Ile są warte udziały Towers w “Merkurym"? ­  Dzisiaj? ­ Roarke sprawdził coś na monitorze i policzył szybko w myślach. ­ Pomiędzy pięć a siedem. ­  Milionów? ­  Tak ­ powiedział z ledwie dostrzegalnym uśmiechem. ­Oczywiście. ­  Dobry Boże. Nic dziwnego, że mogła żyć jak królowa. ­   Marco bardzo dobrze zainwestował jej pieniądze. Chciał, by matka jego dzieci mogła żyć na odpowiednim  poziomie. ­  Podejrzewam,  że  “odpowiedni poziom"  znaczy  dla nas dwojga zupełnie co innego. ­     Prawdopodobnie.   ­   Roarke   wstał,   by   ponownie   napełnić   filiżanki   kawą.   Za   oknem   przemknął   autobus  powietrzny, za którym ciągnęła cała flota prywatnych przewoźników. ­ Myślisz, że Marco zabił ją, by odrobić te  straty? ­  Pieniądze to motyw, który nigdy nie wychodzi z mody. Przesłuchiwałam go wczoraj. Wiedziałam, że coś mi nie  pasuje. Teraz zaczynam już rozumieć co. Przyjęła od Roarke'a filiżankę ze świeżą kawą, podeszła do okna, za którym pojawiało się coraz więcej pojazdów,  potem   ponownie   wróciła   na   środek   kuchni.   Szlafrok   zsuwał   się   z   jej   ramion.   Roarke   poprawił   go   troskliwie.  Wiedział, że znudzeni pasażerowie czyhają z lornetkami na takie właśnie okazje. ­  Więc mamy ten spokojny rozwód w przyjacielskiej atmosferze ­ mówiła Eve ­ ale kto go zaproponował? Rozwód  to dla katolików bardzo skomplikowana sprawa, szczególnie gdy w grę wchodzą dzieci. Muszą chyba otrzymać  jakieś specjalne pozwolenie, prawda? ­  Unieważnienie ślubu ­ sprostował Roarke. ­ To bardzo trudne, ale zarówno Cicely, jak i Marco mają znajomych  wśród hierarchów Kościoła. ­   Angelini nie ożenił się ponownie ­ zauważyła Eve, odstawiając filiżankę. ­ Z moich informacji wynika, że od  czasu rozwodu nie zaangażował się w żaden związek. Towers już od kilku lat spotykała się z Hammettem. Co czuł  Angelini, wiedząc, że matka jego dzieci sypia z partnerem od interesów? ­  Gdyby chodziło o mnie, zabiłbym tego partnera. ­  Ty? ­ Eve zerknęła na niego spod oka. ­ Ty zabiłbyś ich oboje. ­  Jak ty mnie dobrze znasz. ­ Roarke podszedł do niej i położył dłonie na jej ramionach. ­ Co do “Merkurego", to 

musisz pamiętać, że Angelini ma w nim takie same udziały jak Cicely. ­    Cholera.   ­   Eve   pokręciła   głową  z   irytacją.   ­   Pieniądze,   pieniądze,   wszędzie   pieniądze.   Ale   muszę  iść  tym  tropem, dopóki nie znajdę innego. ­ Roarke wciąż stał przed nią, obejmował dłońmi jej ramiona, patrzył jej prosto  w oczy. ­ Na co się gapisz? ­  Na ten błysk w twoich oczach. ­ Delikatnie musnął ustami jej usta, a po chwili zrobił to jeszcze raz. ­ Współczuję  Marcowi, bo pamiętam, jak czuje się człowiek, który musi znosić to spojrzenie. ­  Ty nikogo nie zabiłeś ­ przypomniała mu Eve. ­ Przynajmniej ostatnio. ­  Tak, ale wtedy nie byłaś tego taka pewna, a mimo to... pociągałem cię. Teraz jes... ­ Głośne buczenie zegarka  przerwało mu w pół słowa. ­ Do diabła. Porozmawiamy o tym jeszcze. Mam spotkanie. To dobrze, pomyślała Eve. Rozpalona krew nie pozwala na trzeźwe myślenie. ­  Więc spotkamy się później. ­  W domu? Eve spuściła wzrok. ­  U ciebie, jasne. Kryjąc grymas zniecierpliwienia, Roarke włożył marynarkę. Gdy dotknął ręką wypchanej kieszeni, przypomniał  sobie o czymś jeszcze. ­     Byłbym  zapomniał.   Przywiozłem  ci   prezent  z  Australii.   Eve  z  ociąganiem   przyjęła  od   niego   wąskie,  długie  pudełko. Kiedy je otworzyła, niechęć ustąpiła zdumieniu. I panice. ­  Boże, Roarke! Czyś ty oszalał? To był brylant. Eve znała się na tym dość dobrze, by mieć pewność. Kamień w kształcie łzy osadzony był w złotej  oprawie i zawieszony na delikatnym złotym łańcuszku. Był duży, prawie tak duży jak jej kciuk. ­  Nazywają to Łzą Olbrzyma­ wyjaśnił Roarke niedbałym tonem, wyciągając naszyjnik z pudełka i zakładając go  na   szyję   Eve.   ­   Wydobyto   go   sto   pięćdziesiąt   lat   temu.   Akurat   pojawił   się   na   aukcji,   kiedy   przyjechałem   do  Australii.   ­   Roarke   cofnął   się   o   krok   i   przyjrzał   uważnie   swej   wybrance.   ­   Doskonale   do   ciebie   pasuje.   Tak  myślałem. ­ Spojrzał na jej twarz i uśmiechnął się. ­ Och, widzę, że liczyłaś na kiwi. Cóż, następnym razem.  ­Kiedy   pochylił   się,   by   pocałować   ją   na   pożegnanie,   Eve   powstrzymała   go   raptownie,   kładąc   dłoń   na   jego  piersiach. ­ Jakiś problem? ­  To szaleństwo. Chyba nie przypuszczasz, że przyjmę od ciebie coś podobnego? ­  Czasami nosisz przecież biżuterię ­ wskazał palcem na złoty kolczyk w jej uchu. ­  Tak, tyle że kupuję ją na straganie. ­  A ja nie ­ odparł Roarke swobodnie. ­  Weź to. Zaczęła ściągać łańcuszek, lecz zamknął dłoń na jej dłoni. ­  Nie pasuje do mojego garnituru. Eve, kiedy ofiarowuję ci jakiś podarunek, nie musisz być blada jak ściana. ­  Zniecierpliwiony potrząsnął nią lekko. ­ Kiedy to zobaczyłem, od razu pomyślałem o tobie. Boże, zawsze myślę o  tobie. Kupiłem to, bo cię kocham. Kiedy to wreszcie zaakceptujesz? ­  Nie zrobisz mi tego. ­ Starała się za wszelką cenę zachować spokój, całkowity spokój. Bo miała rację, zupełną  rację. Nie bała się jego gniewu, niejednokrotnie już widziała ten ogień w jego oczach. Lecz kamień na szyi ciążył  jej jak młyńskie koło i bardzo obawiała się tego, co reprezentował. ­  Nie zrobię ci czego, Eve? Czego? ­   Nie będziesz dawał mi brylantów. ­ Przerażona i wściekła, odsunęła się od niego. ­ Nie zmusisz mnie, bym  wzięła od ciebie coś, czego nie chcę, albo bym stała się tym, kim być nie mogę. Myślisz, że nie wiem, do czego  dążysz od kilku miesięcy? Myślisz, że jestem głupia? Jego oczy stały się zimne i twarde jak kamień na jej szyi. ­     Nie,   nie   myślę,   że   jesteś  głupia.   Myślę,   że   jesteś   tchórzem.   Eve   odruchowo   uniosła   pięść.   O,   jak   bardzo  chciałaby zmazać ten pewny siebie uśmieszek z jego twarzy. Zrobiłaby to, gdyby nie miał racji. Użyła więc innej broni. ­  Myślisz, że możesz uzależnić mnie od siebie, przyzwyczaić do życia w tej twojej fortecy, do jedwabnych sukni i  klejnotów? Do diabla, wcale mi na tym nie zależy! ­  Wiem o tym doskonale. ­  Nie potrzebuję twojego wymyślnego jedzenia, twoich podarunków i słodkich słówek. Przejrzałam cię, Roarke.  Powtarzaj regularnie “kocham cię", aż ona nauczy się odpowiadać. Jak dobrze wytresowany piesek. ­  Jak piesek ­ powtórzył lodowatym tonem. ­ Widzę, że się myliłem. Jednak jesteś głupia. Myślisz, że tu chodzi o  władzę, o kontrolę nad tobą? Myśl sobie, co chcesz. Mam już tego dość, nie pozwolę, byś dalej deptała moje  uczucia. Popełniłem błąd, ale mogę go jeszcze naprawić. ­  Ja nigdy... ­   Nie, ty nigdy ­przerwał jej ostro. ­ Nigdy nie zaryzykowałaś, nigdy nie odważyłaś się narazić swojej dumy na  szwank i odpowiedzieć mi tym samym. Trzymasz to miejsce jak wyjście bezpieczeństwa, zamiast przeprowadzić  się   do   mnie.   Pozwoliłem   ci   narysować   linię,   Eve,   a   teraz   sam   ją  przesuwam.   ­   Teraz   nie   kierowała   nim   już 

wściekłość, lecz dotkliwy ból. I prawda. ­ Chcę mieć wszystko ­ powiedział krótko ­ albo nic. Nie przestraszy się. Nie wpadnie w panikę jak podlotek na pierwszej randce. ­  Co to ma właściwie oznaczać? ­  Że seks to za mało. ­  Przecież to nie tylko seks. Wiesz dobrze... ­  Nie, nie wiem. Teraz wybór należy tylko do ciebie. Zawsze do ciebie należał. Ale teraz będziesz musiała podjąć  ostateczną decyzję. ­  Wkurzają mnie takie zagrania. ­  Szkoda. ­ Po raz ostatni obrzucił ją przeciągłym spojrzeniem. ­ Żegnaj, Eve. ­  Nie możesz tak po prostu wyjść... ­  Owszem. ­ Tym razem już się nie obejrzał. ­ Mogę. Eve nie wierzyła własnym uszom, kiedy z korytarza dobiegł ją trzask zamykanych drzwi. Przez dłuższą chwilę  stała jak przykuta do podłogi, zupełnie nieruchoma. Potem zaczęła drżeć, z wściekłości oczywiście, jak sama  sobie wmawiała. Zerwała z szyi drogocenny kamień i rzuciła go na stół. Myślał pewnie, że będzie się przed nim płaszczyć, błagać, by z nią został. Cóż, grubo się pomylił. Eve Dallas nie  płaszczyła się przed nikim, nie błagała nikogo. Zamknęła oczy, starając się zapanować nad bólem gorszym od tego, jaki zadaje promień lasera. Kim, do diabła,  jest Eve Dallas? ­myślała. I czy nie o to właśnie chodzi w tym wszystkim? Odgrodziła się od tego. Nie miała innego wyboru. Przede wszystkim praca. Jeśli nie będzie dobrą policjantką, nie  będzie nikim.  Czuła się pusta i bezbronna  jak przed laty,  gdy  jako małe dziecko leżała obita  i  przerażona w  ciemnej alejce w Dallas. Mogła uciec w pracę. Oddać się całkowicie jej wymaganiom. Kiedy stała w biurze komendanta Whitneya, znów  była tylko policjantką prowadzącą śledztwo w sprawie morderstwa. ­  Miała wielu wrogów, komendancie. ­  Jak my wszyscy. ­ Odzyskał już spokój i zdolność do chłodnej kalkulacji. Rozpacz nie mogła wziąć góry nad od­ powiedzialnością. ­     Feeney   przygotowuje   listę   wszystkich   osób   oskarżanych   przez   prokurator   Towers.   Interesują   nas   przede  wszystkim ci, którzy zostali skazani na dożywocie, sprawdzamy ich rodziny i znajomych. Ktoś, kto trafił za kratki  na całe życie, z pewnością chciałby zemścić się w najgorszy z możliwych sposobów. Następni w kolejności są  dewianci   i   szaleńcy.   Takim   typkom   czasami   udaje   się   prześliznąć   przez   różne   testy   i   trafić   do   normalnego  więzienia. Towers zapuszkowała ich całą masę, a niektórzy wyszli już z powrotem na wolność. ­  To bardzo czasochłonne zadanie, poruczniku Dallas. Whitney chciał dać jej w ten sposób do zrozumienia, że  powinna liczyć się z budżetem, Eve udawała jednak, że nie rozumie aluzji. ­   Cieszę się, że przydzielił mi pan do pomocy Feeneya. Bez  niego nie poradziłabym sobie z tym wszystkim.  Komendancie, sporządzenie tej listy to standardowa procedura, ale moim zdaniem to nie był atak na prokuratora. Whitney oparł się wygodniej na krześle i przechylił głowę; czekał. ­  Myślę, że to była jakaś sprawa osobista. Towers chciała kogoś chronić. Wymazała nagranie z telełącza. ­  Czytałem raport, poruczniku. Chce pani powiedzieć, że Towers zamieszana była w jakieś nieczyste interesy? ­     Pyta   mnie   pan   o   to   jako   przyjaciel   czy   jako   mój   przełożony?   Whitney   obnażył   zęby   w   niekontrolowanym  grymasie. Stoczywszy krótką walkę z samym sobą, skinął głową. ­  Słuszna uwaga, poruczniku. Jako pani przełożony. ­  Nie wiem, czy to były nieczyste interesy. Wydaje mi się tylko, że to nagranie zawierało coś, co ofiara chciała  zachować  tylko   dla  siebie.   Było  to  na   tyle  ważne,   że   zdecydowała   się  ubrać  i  wyjść  z  mieszkania  w  środku  deszczowej   nocy.   Ten   tajemniczy   ktoś   był   pewien,   że   Towers   przyjdzie   sama   i   że   nie   zostawi   nagrania   tej  rozmowy. Komendancie, muszę porozmawiać z pozostałymi członkami jej rodziny, z przyjaciółmi, z pańską żoną. Zaakceptował to albo starał się zaakceptować. Przez całe życie starał się trzymać swych najbliższych z dala od tej  paskudnej pracy. Teraz musiał się poddać. ­  Zna pani mój adres, poruczniku. Skontaktuję się teraz z żoną i powiem jej, że ją pani odwiedzi. ­  Tak jest. Dziękuję. Whitneyowie mieszkali w przytulnym, piętrowym domu na przedmieściach White Plains. Anna Whitney wychowała  tutaj swoje dzieci i to wychowała je dobrze, przedkładając obowiązki matki nad karierę zawodową. Nie skusiła jej  wcale pensja, jaką państwo oferowało niepracującym matkom. Pragnęła towarzyszyć swym dzieciom na każdym  etapie dorastania, obserwować ich rozwój. Zasłużyła na swoją pensję. Teraz, kiedy dzieci były już dorosłe, starała się też zasłużyć dobrze na emeryturę,  pielęgnując starannie dom, dbając o męża i reputację doskonałej gospodyni. Gdy tylko mogła, sprowadzała do  siebie dzieci i wnuki. Wieczorami urządzała przyjęcia dla przyjaciół. Anna Whitney nienawidziła samotności.

Była jednak sama, gdy przyjechała do niej Eve. Jak zawsze wyglądała elegancko i schludnie. Miała delikatny  makijaż, do którego używała najlepszych, starannie dobranych kosmetyków. Jej włosy spięte były z tyłu głowy,  odsłaniając proporcjonalną ładną twarz. Była ubrana w prosty kostium z dobrej amerykańskiej bawełny. Przywitała Eve, podając jej dłoń, na której nosiła  tylko złotą obrączkę. ­  Poruczniku Dallas, mąż uprzedził mnie o pani wizycie. ­  Przepraszam, że panią nachodzę. ­  Niech pani nie przeprasza. Jestem żoną policjanta. Proszę wejść. Przygotowałam lemoniadę. Niestety, tylko z  koncentratu. Tak trudno teraz o mrożony czy świeży sok. Może jeszcze trochę za wcześnie na lemoniadę, ale  miałam ochotę napić się czegoś słodkiego. Anna trajkotała, prowadząc Eve do salonu. Lemoniada była bardzo dobra. Eve nie omieszkała powiedzieć o tym  gospodyni. ­  Wie pani, że pogrzeb odbędzie się jutro o dziesiątej? ­  Tak, wiem. Będę tam. ­  Przygotowaliśmy już ogromne ilości kwiatów. Kiedy już będzie po wszystkim, rozdamy je... ale pani nie przyszła  tutaj, by słuchać opowieści o pogrzebie. ­  Prokurator Towers była pani przyjaciółką. ­  Była przyjaciółką moją i mojego męża. ­  Jej dzieci mieszkają teraz u pani? ­  Tak. Przed chwilą pojechały z Markiem do katedry, by omówić z arcybiskupem szczegóły ceremonii. ­  Zdaje się, że utrzymują dość bliskie stosunki ze swoim ojcem. ­  Tak. ­  Pani Whitney, dlaczego więc zamieszkały tutaj, a nie u ojca? ­  Wszyscy uznaliśmy, że tak będzie lepiej. Ten dom, dom Marca, przywołuje wiele wspomnień.  Cicely  mieszkała  tam z dziećmi, kiedy były małe. Chodzi też o media. Nie znają naszego adresu, a chcieliśmy ochronić dzieci przed  dziennikarzami. Teraz obsiedli biednego Marca. Oczywiście, jutro to się zmieni. Jej szczupłe palce skubały nerwowo skraj kostiumu, potem znieruchomiały na chwilę. ­  Będą musiały stawić temu czoło. Wciąż nie otrząsnęły się z szoku. Nawet Randall. Randall Slade, narzeczony  Miriny. Cicely była mu bardzo bliska. ­  On też jest tutaj? ­     Nie   zostawiłby  przecież  Miriny  w  takiej  chwili.   To   silna  młoda   kobieta,   poruczniku,  ale  nawet   silne   kobiety  potrzebują od czasu do czasu wsparcia. Eve odsunęła od siebie obraz Roarke'a, który pojawił się nagle w jej umyśle. Kosztowało ją to sporo wysiłku, a  kiedy przemówiła, jej głos brzmiał nieco bardziej oficjalnie, niż chciała. Zadała Annie szereg rutynowych pytań,  potem zaś poprosiła ją o jakieś własne spostrzeżenia. ­  Wciąż zastanawiam się, dlaczego pojechała do tamtej dzielnicy, co ją opętało ­ mówiła Anna. ­ Cicely potrafiła  być uparta, z pewnością miała silną wolę, rzadko jednak dawała się ponosić emocjom, a już nigdy nie bywała  lekkomyślna. ­  Rozmawiała z panią, zwierzała się pani? ­  Byłyśmy jak siostry. ­  Więc gdyby znalazła się w jakichś tarapatach, powiedziałaby pani o tym? Gdyby kłopoty miał ktoś z jej bliskich? ­  Tak sądzę. Na pewno próbowałaby sama rozwiązać taki problem. ­ W jej oczach pojawiły się łzy, szybko jednak  zapanowała nad słabością. ­ Ale wcześniej czy później zwierzyłaby mi się ze wszystkiego. Gdyby miała na to czas, pomyślała Eve. ­  O czym rozmawiały panie podczas ostatnich spotkań? Może jednak czymś się martwiła? ­  Nie, omawiałyśmy tylko ślub jej córki, żartowała, że robi się coraz starsza i że niedługo zostanie pewnie babcią.  Nie ­ roześmiała się Anna, ujrzawszy zdumioną minę Eve. ­ Mirina nie jest w ciąży, choć Cicely bardzo by tego  chciała. Zawsze też martwiła się o Davida: czy się wreszcie ustatkuje? Czy jest szczęśliwy? ­  A jest? Anna spochmurniała nagle, potem szybko opuściła głowę. ­  David jest bardzo podobny do ojca.  Uwielbia zarabiać pieniądze, prowadzić interesy. Często podróżuje, szuka  nowych okazji, nowych możliwości. Bez wątpienia to on przejmie wszystkie interesy Marca, jeśli ten zdecyduje się  kiedyś   je   porzucić.   ­Zawahała   się,   jakby   chciała   jeszcze   coś   dodać,   potem   jednak   szybko   zmieniła   temat.   ­  Natomiast Mirina woli mieszkać w jednym miejscu. Prowadzi sklep w Rzymie. Tam właśnie poznała Randalla. Jest  projektantem. Sklep Miriny sprzedaje teraz wyłącznie jego kolekcje. To bardzo utalentowany młodzieniec. To jego  dzieło ­ dodała, wskazując na kostium, który miała na sobie. ­  Jest śliczny. Więc, o ile pani wiadomo, prokurator Towers nie miała jakichś specjalnych powodów, by martwić  się o dzieci? Nie istniało nic, co czułaby się w obowiązku ukryć czy wyciszyć? ­  Ukryć? Nie, oczywiście, że nie. Mirina i David to inteligentni i uczciwi ludzie sukcesu. ­  A jej mąż? Zdaje się, że ma jakieś kłopoty finansowe?

­  Marco? Naprawdę? ­ Anna zbyła to wzruszeniem ramion. ­Jestem pewna, że sobie z tym poradzi. Cicely lubiła  zajmować się interesami, mnie to raczej nużyło. ­  Więc prokurator Towers była zaangażowana w ich wspólne interesy? Bezpośrednio? ­   Oczywiście. Zawsze chciała wiedzieć, co dzieje się z jej pieniędzmi, i decydować o kolejnych posunięciach.  Nigdy   nie   mogłam   zrozumieć,   jak   radzi   sobie   z   takim   natłokiem   spraw.   Gdyby   Marco   miał   jakieś   poważne  problemy, na pewno wiedziałaby o tym i zaproponowała mu co najmniej kilka sposobów ich rozwiązania. Była  bardzo inteligentna. ­ Głos Anny załamał się nagle. Zakryła usta dłonią. ­  Przykro mi, pani Whitney. ­  Nie, proszę nie przepraszać. Już mi lepiej. Dobrze się stało, że jej dzieci mieszkają teraz u nas. Wydaje mi się,  że   ja   zastępuję   im   do   pewnego   stopnia   Cicely.   Nie   mogę   robić   tego   co   pani   i   znaleźć   jej   mordercy,   ale  przynajmniej mogę opiekować się jej dziećmi. ­  Mają szczęście, że znalazły kogoś takiego jak pani ­ mruknęła Eve, zaskoczona nie tylko tymi słowami, ale i  faktem, że naprawdę tak myśli. Do tej pory nie miała zbyt dobrego zdania o Annie Whitney. ­Pani Whitney, czy  może pani powiedzieć mi coś o stosunkach łączących prokurator Towers z George'em Hammettem? Anna uniosła wyżej głowę. ­  Byli bliskimi, oddanymi sobie przyjaciółmi. ­  Pan Hammett powiedział mi, że byli także kochankami. Anna prychnęła głośno. Była tradycjonalistką i wcale się  tego nie wstydziła. ­  Tak, to prawda. Ale on nie był odpowiednim mężczyzną dla Cicely. ­  Dlaczego? ­  Ze względu na jego styl życia. Bardzo lubię George'a i muszę przyznać, że tworzyli z Cicely wspaniałą parę. Ale  kobieta nie może być szczęśliwa, kiedy co noc wraca do pustego mieszkania i pustego łóżka. Ona potrzebowała  stabilizacji. George chciał mieć kochankę i jednocześnie pozostać niezależny. Przekonał Cicely, że i ona tego  chce. ­  A nie chciała? ­   Nie chciałaby ­ warknęła Anna, najwyraźniej powracając do jakiegoś starego sporu. ­ Praca to nie wszystko,  mówiłam jej o tym nieraz. Cicely po prostu nie traktowała związku z George'em na tyle poważnie, by ryzykować. ­  Ryzykować? ­     Mówię   o   ryzyku   emocjonalnym   ­   odparła   Anna,   zniecierpliwiona.   ­   Wy,   policjanci,   bierzecie   wszystko   tak  dosłownie. Bardziej zależało jej na tym, by utrzymać swoje życie w dotychczasowym porządku, niż burzyć ten  porządek, angażując się w poważny związek z mężczyzną. ­  Odniosłam wrażenie, że pan Hammett bardzo tego żałuje i że bardzo ją kochał. ­  Jeśli tak było, to dlaczego nie próbował na nią naciskać? ­spytała Anna, a w jej oczach znów pojawiły się łzy. ­  Wtedy nie umarłaby sama, prawda? Nie byłaby samotna. Eve jechała powoli przez ciche przedmieścia. Kierowana jakimś niewytłumaczalnym impulsem, zatrzymała się na  poboczu i opadła na fotel. Musiała pomyśleć. Nie o Roarke'u, oczywiście. Ta kwestia nie wymagała już żadnego  namysłu. Została przesądzona. Po chwili wywołała swój biurowy komputer i zleciła mu wyszukanie danych dotyczących Davida Angeliniego. Jeśli  rzeczywiście był podobny do swego ojca, to mógł dokonać jakichś nieudanych inwestycji. Kierując się tym samym  tropem,   kazała   sprawdzić   Randalla   Slade'a   i   sklep   w   Rzymie.   Pomyślała,   że   jeśli   znajdzie   cokolwiek  podejrzanego, sprawdzi listy pasażerów wszystkich lotów z Europy do Nowego Jorku. Do diabła, kobieta, która nie ma żadnych zmartwień, nie opuszcza^ swego wygodnego ciepłego mieszkanka w  środku deszczowej nocy. Eve  po  raz  kolejny  próbowała  odtworzyć  w  głowie  przebieg  tamtych  wydarzeń.  Jednocześnie  przyglądała  się  leniwie okolicy. Patrzyła na stare, rozłożyste drzewa, zadbane ogródki, na piętrowe domki. Ciekawe, jak wyglądałoby jej życie, gdyby wychowywała się w takim miejscu. Czy czułaby się bezpieczna i pewna  siebie,   czy   wiedziałaby   w   ogóle   o   istnieniu   brudnych   ulic,   śmierdzących,   zaniedbanych   mieszkań,   strachu   i  upokorzeniu? Może tutaj też mieszkali ojcowie^ którzy wieczorem wślizgują się ukradkiem do sypialni swych małych córeczek?  Trudno jej było w to uwierzyć. Tutejsi ojcowie na pewno nie śmierdzieli tanim alkoholem i potem, nie mieli grubych  paluchów, które wpychali w czułe miejsca swych dzieci. Eve spostrzegła nagle, że kołysze się na fotelu. Stłumiła szloch. Nie pozwoli sobie na to. Nie będzie nic pamiętać.  Nie pozwoli, by znów pojawiła się w jej umyśle ta okrutna twarz, nie poczuje znów brutalnego uścisku dłoni, która  tłumiła jej krzyki. Nie zrobi tego. To wszystko przydarzyło się komuś innemu, jakiejś małej dziewczynce, której imienia nawet nie  pamiętała. Gdyby pozwoliła sobie na chwilę słabości, gdyby przypomniała sobie to wszystko, znów stałaby się tą  bezradną dziewczynką, a nie dzisiejszą Eve. Odrzuciła głowę do tyłu i starała się uspokoić rozedrgane nerwy.

Gdyby nie użalała się tak nad sobą, już dawno zauważyłaby kobietę, która wybiła właśnie okno w domu po drugiej strome ulicy. Eve skrzywiła się lekko. Zastanawiała się, czy naprawdę chce przysparzać sobie papierkowej roboty. Potem pomyślała o ludziach, którzy wrócą wieczorem do domu i odkryją, że przepadł dorobek wielu lat ich pracy.  Wzdychając ciężko, wysiadła z samochodu. Kobieta była już prawie w środku mieszkania, kiedy dopadła ją Eve.  Tarcza   ochronna   budynku   została   zdezaktywowana   tanim   blokerem,   jaki   można   dostać   w   każdym   sklepie   z  urządzeniami elektronicznymi. Kręcąc głową nad naiwnością bogatych mieszkańców przedmieść, Eve poklepała  złodziejkę po tyłku, który ta próbowała właśnie przecisnąć przez wąskie okienko. ­ Zapomniała pani kodu? Odpowiedzią był potężny kopniak, który trafił Eve w ramię. Padając na rabatkę ze świeżo rozkwitłymi tulipanami,  pomyślała, że i tak może mówić o szczęściu, zachowała bowiem całą twarz i wszystkie zęby. Kiedy wstawała z  ziemi, złodziejka wyskoczyła z okna jak korek z butelki i rzuciła się do ucieczki. Gdyby nie ów paskudny kopniak, Eve pewnie pozwoliłaby jej uciec. Teraz jednak, rozjuszona bólem, dopadła  złodziejki potężnym skokiem i obie runęły na grządki bratków. ­ Zabieraj ze mnie te łapska albo cię zabiję. Eve  pomyślała, że być może wcale nie są to czcze pogróżki. Kobieta była od niej cięższa co najmniej o dwadzieścia  funtów. Aby więc zapobiec takiej ewentualności, przygniotła łokciem jej tchawicę i sięgnęła pod odznakę. ­  Wpadłaś, ptaszyno. Kobieta przewróciła oczami. ­  A co, do diabła, robi tutaj glina z miasta? Nie wiesz, gdzie jest Manhattan, idiotko? ­  Wygląda na to, że się zgubiłam. ­ Wyłącznie dla własnej satysfakcji Eve przycisnęła nieco mocniej łokieć, drugą  zaś ręką wyciągnęła komunikator i wezwała najbliższy patrol.

6 Następnego ranka ramię Eve było równie obolałe jak jej uszy po wizycie w “Armageddonie". Nie pomogły jej  zapomnieć o tym ani dodatkowe godziny pracy spędzone z Feeneyem, ani samotna noc w pustym łóżku. Nie  znosiła   środków   przeciwbólowych,   dlatego   też   przed   wyjściem   na   pogrzeb   zażyła   tylko   pojedynczą   dawkę  najłagodniejszego z takich medykamentów. Minionej nocy natrafiła wraz z Feeneyem na smakowity kąsek. W ciągu ostatnich sześciu miesięcy David Angelini  wycofał ze swych kont trzy ogromne lokaty na łączną sumę miliona sześciuset tysięcy i trzydziestu dwóch dolarów  amerykańskich. Stanowiło   to   ponad   dwie   trzecie   jego   oszczędności.   Wszystkie   pieniądze   pobrał   w   anonimowych   żetonach  kredytowych i gotówce. Nadal sprawdzali Randalla Slade'a i Mirinę, jak dotąd jednak nie znaleźli niczego interesującego. Ot, szczęśliwa  młoda para na progu małżeństwa. Bóg jeden wie, jak można być szczęśliwym w takiej sytuacji, rozmyślała ponuro Eve, zakładając szary kostium. Kiedy   zaczęła   go   zapinać,   zrozumiała,   że   nadal   brakuje   jej   jednego   guzika.   Przypomniała   sobie,   że   ma   go  Roarke, że nosi go ze sobą jak jakiś talizman o tajemnej mocy. Miała na sobie ten sam kostium, kiedy spotkała go  po raz pierwszy ­ na pogrzebie. Przeczesała dłonią włosy i uciekła z pustego mieszkania, zostawiając za sobą  bolesne wspomnienia. Kiedy Eve dotarła na miejsce, katedra św. Patryka pękała w szwach. Policjanci w galowych błękitnych mundurach  otaczali szpalerem całą okolicę. Eve pomyślała, że to swego rodzaju straż honorowa dla prawniczki, która cieszyła  się   niekłamanym   szacunkiem   policji.   Zatłoczona   zwykle   aleja   została   zablokowana   dla   ruchu   ulicznego   i  powietrznego, na chodniku naprzeciwko katedry kłębił się tłum dziennikarzy. Gdy po raz trzeci Eve została wylegitymowana przez umundurowanego policjanta, przypięła odznakę do ubrania i  już bez przeszkód dotarła do starego budynku katedry. Nie przepadała za kościołami. Z powodów, których wolała nie zgłębiać, budziły w niej poczucie winy. Powietrze we  wnętrzu katedry przesycone było zapachem wosku i kadzidła. Niektóre rytuały, myślała Eve, zasiadając w bocznej  ławce, są równie stare jak sama Ziemia. Wiedziała już, że tego ranka nie uda jej się porozmawiać z krewnymi  Cicely Towers, więc całkowicie oddała się obserwacji. Od  kilkunastu lat katolickie msze znów odprawiane były po łacinie. Eve przypuszczała, że to  dodaje  im aury  tajemniczości   i  jednoczy  w   pewien   sposób   członków   Kościoła.   Starożytny  język  doskonale   pasował  do   mszy  pogrzebowej. Głos kapłana dudnił w przestronnym wnętrzu świątyni, odbijał się od sklepionego wysoko sufitu i powracał do  wiernych,   którzy   odpowiadali   mu   zgodnym   chórem.   Eve   przyglądała   się   w   milczeniu   gościom   stłoczonym   w  drewnianych ławach. Politycy i dygnitarze siedzieli z pochylonymi głowami, widziała też z dala członków rodziny.  Kiedy Feeney usiadł obok niej, przechyliła lekko głowę i wyszeptała: ­  Angelini. Ta obok to pewnie jego córka. ­  Z narzeczonym. ­  Mhm. ­ Eve przyglądała się przez chwilę parze młodych narzeczonych. Kobieta była drobna i zgrabna, miała 

złote włosy, podobnie jak jej matka. Czarna suknia okrywała szczelnie niemal całe jej ciało, od szyi aż po kostki u  nóg. Nie nosiła welonu ani ciemnych okularów, które ukryłyby jej spuchnięte, zapłakane oczy. Roztaczała wokół  siebie aurę powagi, smutku i prostoty. Obok niej stał Randall Slade, wysoki, młody mężczyzna o uderzającej, niemal wyzywająco przystojnej twarzy,  którą Eve zapamiętała dobrze ze zdjęć wygenerowanych przez jej komputer; mocna szczęka, długi nos, oczy  ukryte pod ciężkimi powiekami. Wydawał się duży i silny, lecz jego ręka obejmowała Mirinę delikatnym, czułym  gestem. Po drugiej stronie Angeliniego stał jego syn. Starał się nie dotykać ojca, jakby żywił doń jakąś głęboką urazę. Stał  sztywno wyprostowany, wpatrzony przed siebie, jego twarz nie wyrażała żadnych uczuć. Był odrobinę niższy od  ojca, miał ciemne włosy i oczy. Eve pomyślała, że jest chyba samotny. Bardzo samotny. Ostatnią   osobą   zajmującą   miejsce   w   rodzinnej   ławie   był   George   Hammett.   W   następnym   rzędzie   siedział  komendant Whitney, jego żona i rodzina. Eve wiedziała, że w katedrze jest Roarke. Dojrzała go już kilkakrotnie u boku jakiejś zapłakanej blondynki. Teraz,  kiedy Eve znów zerknęła w jego stronę, Roarke nachylał się właśnie nad swą towarzyszką i powiedział coś, po  czym nieznajoma oparła głowę na jego ramieniu. Eve nie mogła zapanować nad nagłym odruchem zazdrości. Wściekła na samą siebie, powiodła wzrokiem po  tłumie i natrafiła na twarz C.J. Morse'a. ­  Jak ten dupek się tutaj dostał? Feeney, dobry katolik, skrzywił się, słysząc plugawe słowa we wnętrzu świątyni. ­  Kto? ­  Morse. Jest tam, po lewej stronie. Feeney odwrócił lekko głowę i dostrzegł reportera. ­  W takim tłumie kilku cwaniakom udało się pewnie przechytrzyć ochronę. Eve zastanawiała się przez chwilę, czy nie wyrzucić Morse'a z kościoła, potem jednak doszła do wniosku, że  wywołując podobne zamieszanie, oddałaby mu tylko przysługę. ­  Pieprzyć go. Feeney syknął cicho, jakby ktoś właśnie boleśnie go uszczypnął. ­  Jezu, Dallas, jesteś w kościele. ­  Skoro Bóg zdecydował się stworzyć takiego gnojka jak on, musi teraz wysłuchać moich narzekań. ­  Miej choć odrobinę szacunku. Eve spojrzała ponownie na Mirinę, która ukryła w dłoniach zapłakaną twarz. ­  Mam mnóstwo szacunku ­ mruknęła. ­ Mnóstwo. ­ Z tymi słowy wysunęła się z ławki i ruszyła do wyjścia. Kiedy Feeney ponownie do niej dołączył, wydawała właśnie instrukcje jednemu z umundurowanych policjantów. ­  Jakieś problemy? ­  Potrzebowałam tylko trochę świeżego powietrza. ­ Kościoły zawsze pachniały dla niej jak umarli. ­ I chciałam  dopaść   tego   śmiecia.   ­   Uśmiechnięta,   odwróciła   się   do   Feeneya.   ­   Gdy   tylko   wyjdzie   z   kościoła,   mundurowi  zabiorą mu wszystkie materiały i urządzenia nagrywające. Prawo do prywatności. ­  Tylko go wkurzysz. ­   No i dobrze. On wkurza mnie. ­ Eve westchnęła ciężko, ogarniając spojrzeniem tłum dziennikarzy po drugiej  stronie alei. ­Opinia publiczna nie jest Bogiem, nie musi wiedzieć wszystkiego. Ci reporterzy przynajmniej grają  według zasad i okazują mi odrobinę tego szacunku, o którym mówiłeś w kościele. ­  Innymi słowy, nie chcesz już wracać do środka? ­  I tak nie mogę tam nic zrobić. ­  Myślałem, że będziesz siedzieć obok Roarke'a. ­  Nie. Feeney skinął powoli głową i odruchowo sięgnął do kieszeni po orzechy, potem jednak przypomniał sobie, gdzie  jest, i cofnął rękę. ­  To dlatego jesteś taka rozeźlona, dziecino? ­  Nie wiem, o czym mówisz. ­ Ruszyła przed siebie, potem jednak zatrzymała się i odwróciła na pięcie. ­ Kim, do  diabła, była ta blondyna, która tak się do niego kleiła? ­   Nie wiem. ­ Feeney głośno wciągnął powietrze. ­ Ale trzeba  przyznać, że niczego jej nie brakuje. Chcesz,  żebym zajął się tym dla ciebie? ­  Zamknij się lepiej. ­ Wbiła dłonie w kieszenie. ­ Żona komendanta powiedziała mi, że potem będą mieli małą  prywatną uroczystość pożegnalną w ich domu. Nie wiesz, ile może trwać ten cyrk? ­  Co najmniej godzinę. ­  W takim razie wracam do centrali. Spotkamy się w domu komendanta za dwie godziny. ­  Ty tu jesteś szefem. Mała, prywatna uroczystość okazała się spędem, w którym uczestniczyło ponad sto osób stłoczonych w domu 

komendanta Whitneya. Nie brakowało jedzenia, którym pocieszali się żałobnicy, ani alkoholu, którym mogli ukoić  ból. Anna Whitney, gospodyni doskonała, pospieszyła na spotkanie, kiedy tylko Eve przekroczyła próg salonu.  Mówiła ściszonym głosem i starała się zachować przyjemny wyraz twarzy. ­  Poruczniku, musi pani robić to właśnie tutaj i teraz? ­  Pani Whitney, postaram się zachować całkowitą dyskrecję. Im prędzej przeprowadzę wszystkie przesłuchania,  tym szybciej znajdziemy zabójcę prokurator Towers. ­  Jej dzieci są zdruzgotane. Biedna Mirina ledwie żyje. Byłoby znacznie lepiej, gdyby pani... ­  Anno. ­ Komendant Whitney położył dłoń na ramieniu żony. ­ Pozwól porucznik Dallas wykonywać jej pracę. Anna nie odpowiedziała ani słowem, odwróciła się tylko na pięcie i odeszła, sztywno wyprostowana. ­  Pożegnaliśmy dzisiaj naszą ukochaną przyjaciółkę. ­  Rozumiem, panie komendancie. Załatwię to najszybciej, jak będę mogła. ­  Niech pani uważa na Mirinę, Dallas. Jest bardzo delikatna. ­  Oczywiście. Może mogłabym porozmawiać z nią na osobności? ­  Zajmę się tym. Kiedy komendant zostawił ją samą, Eve wróciła do hallu i natknęła się tam na Roarke'a. ­  Poruczniku... ­  Roarke. ­ Spojrzała na kieliszek wina, który trzymał w dłoni. ­Jestem na służbie. ­  Widzę. Ale to nie dla ciebie. Śledząc jego spojrzenie, Eve dostrzegła w rogu pokoju osamotnioną blondynkę. ­  Słusznie. ­ Czuła, jak żółć podchodzi jej do gardła. ­ Nie marnujesz czasu. Nim odeszła, Roarke położył dłoń na jej ramieniu. Jego głos był ostrożny i neutralny, podobnie jak spojrzenie. ­  Suzanne to wspólna przyjaciółka Cicely i moja. Wdowa po policjancie, który zginął na służbie. Cicely wsadziła  do pudła jego zabójcę. ­  Suzanne Kimball ­ powiedziała Eve, tłumiąc wstyd. ­ Jej mąż był dobrym gliniarzem. ­  Podobno. ­ Z ledwie dostrzegalnym uśmieszkiem na ustach ogarnął spojrzeniem jej kostium. ­ Miałem nadzieję,  że to spaliłaś. Szarość nie jest twym kolorem, poruczniku. ­  Nie zajmuję się modą. A teraz, jeśli pozwolisz... Roarke zacisnął mocniej palce na jej ramieniu. ­  Może powinnaś zająć  się karcianymi długami Randalla Slade'a. Jest winien kilku osobom całkiem spore sumy.  Podobnie jak David Angelini. ­  Czy to prawda? ­  Najprawdziwsza. Ja sam jestem jednym spośród jego dłużników. Spojrzenie Eve stwardniało. ­  I uznałeś, że ja mogę być tym zainteresowana? ­   Właśnie odkryłem w tym swój interes. Slade zadłużył się na imponującą kwotę w jednym z moich kasyn w  Vegas  II.  Do   tego   dochodzi   jeszcze   skandal   sprzed   kilku   lat   związany   z   ruletką   i   wypadkiem   na   pewnym  obskurnym satelicie z kasynami w Sektorze 38. ­  Jaki skandal? ­     Ty  jesteś  policjantką  ­  powiedział  z  uśmiechem.   –  Dowiedz  się.   Zostawił  Eve   samą  i  pośpieszył  zająć się  pocieszaniem wdowy po policjancie. Whitney podszedł do Eve. ­  Mirina czeka w moim gabinecie ­ wyszeptał. ­ Obiecałem jej, że to nie potrwa długo. ­  Nie potrwa. ­ Starając się uspokoić nerwy poruszone nieoczekiwanym spotkaniem z Roarkiem, ruszyła śladem  komendanta w głąb korytarza. Choć wystrój jego prywatnego gabinetu nie był aż tak spartański jak ten w biurze policyjnej centrali, Whitney  zachował i tutaj swój odrębny charakter, najwyraźniej nie pozwalając żonie ingerować w umeblowanie tej części  domu. Ściany pokryte były jednolitą, beżową farbą, podłogę okrywał nieco ciemniejszy dywan, proste, szerokie  krzesła utrzymane były w praktycznym odcieniu brązu. Centralne   miejsce   w   gabinecie   zajmowało   biurko   i   konsola   komunikacyjna.   Mirina   Angelini   siedziała   w   rogu  pokoju, przy oknie. Whitney podszedł do niej, powiedział coś cicho i uścisnął jej dłoń. Spoglądając znacząco na  Eve, ruszył do drzwi i zostawił obie kobiety same. ­  Panno Angelini ­ zaczęła Eve. ­ Znałam pani matkę, podziwiałam ją. Bardzo mi przykro z powodu tego, co się  stało. ­  Wszystkim nam jest przykro ­ odparła Mirina słabym głosem. Miała blade policzki, a oczy ciemne, niemal czarne  i dziwnie szkliste. ­ Prócz tego, kto ją zabił, jak sądzę. Z góry panią przepraszam, poruczniku, ale może okazać  się, że w niczym pani nie pomogę. Uległam namowom rodziny i zażyłam środki uspokajające. Jak pani zapewne  wiadomo, przeżywam to bardzo ciężko. ­  Matka była pani bardzo bliska. ­     Była   najcudowniejszą   kobieta,   jaką   kiedykolwiek   znałam.   Dlaczego   miałabym   być   spokojna   i   opanowana,  utraciwszy ją w ten sposób?

Eve podeszła bliżej i usiadła na jednym z brązowych krzeseł. ­  Nie znam żadnego powodu, dla którego miałaby pani właśnie tak się zachowywać. ­  Mój ojciec chce publicznego pokazu siły. ­ Mirina odwróciła twarz do okna. ­ Zawiodłam go. Pozory są dla niego  bardzo ważne. ­  Czy pani matka była dlań równie ważna? ­  Tak.  Byli ze  sobą mocno  związani,  zarówno  w życiu osobistym, jak i zawodowym. Rozwód tego nie zmienił.  On   bardzo   cierpi.   ­   Mirina   westchnęła   cicho.   ­   Nie   pokazuje   tego,   bo   jest   zbyt   dumny,   ale   cierpi.   Kochał   ją.  Wszyscy ją kochaliśmy. ­  Panno Angelini, proszę powiedzieć mi, jak zachowywała się pani matka, o kim i o czym rozmawiała pani z nią  podczas waszego ostatniego spotkania. ­  Dzień przed jej śmiercią rozmawiałyśmy przez telełącze, trwało to jakąś godzinę, może dłużej. Planowałyśmy  mój ślub. ­Po bladych policzkach Miriny spłynęły dwie wielkie łzy. ­ Obie miałyśmy mnóstwo pomysłów. Przesłałam  jej projekty sukien ślubnych przygotowane przez Randalla. Rozmawiałyśmy głównie o ubraniach. Czy nie wydaje  się to pani płytkie, poruczniku, że kiedy ostatni raz w życiu rozmawiałam z matką, plotkowałam z nią o ciuchach? ­  Nie, wcale nie wydaje mi się to płytkie. Raczej przyjacielskie. Ciepłe. Mirina przycisnęła dłoń do ust. ­  Naprawdę pani tak myśli? ­  Tak, tak myślę. ­  A pani o czym rozmawia ze swoją matką? ­  Nie mam matki. Nigdy jej nie miałam. Mirina zamrugała powiekami, zdumiona. ­  To dziwne. Jakie to uczucie? ­   Ja... ­ Nie potrafiła w żaden sposób opisać tego, co było dla niej zwyczajnym stanem. ­ Pani tego tak nie  odczuje, panno Angelini ­ odparła wreszcie łagodnym tonem. ­ Czy pani matka wspominała w czasie tej rozmowy  o jakichś zmartwieniach, o problemach? ­  Nie. Jeśli ma pani na myśli jej pracę, to muszę powiedzieć, że rzadko w ogóle poruszałyśmy ten temat. Ja nigdy  nie interesowałam się prawem. Mama była szczęśliwa, podekscytowana, kiedy przyjeżdżałam do niej chociaż na  parę dni. Dużo się śmiałyśmy. Wiem, że uchodziła za twardą, bezwzględną kobietę, ale w obecności rodziny  stawała   się   inna...   cieplejsza,   łagodniejsza.   Zawsze   droczyłam   się   z   nią   i   namawiałam   do   małżeństwa   z  George'em. Mówiłam, że Randy może zaprojektować suknie ślubne dla nas obu. ­  A co ona na to? ­   Śmiałyśmy się tylko. Mama lubiła się śmiać ­ kontynuowała Mirina z rozmarzeniem, oszołomiona środkami  uspokajającymi. ­Mówiła, że rola matki panny młodej bardzo ją bawi i że nie chce psuć sobie tej przyjemności  planując własny ślub. Bardzo lubiła George'a, wydaje mi się, że było im ze sobą dobrze. Ale nie sądzę, żeby go  kochała. ­  Nie? ­   Raczej nie. ­ Na jej ustach pojawił się cień uśmiechu. ­Kiedy się kogoś kocha, chce się z nim być, prawda?  Chce się, by on był częścią  naszego życia, a my jego życiem.  Ona wcale nie  szukała tego  u George'a. Nie  szukała tego u nikogo. ­  A czy pan Hammett szukał tego u niej? ­  Nie wiem. Jeśli nawet tak było, nie naciskał na mamę specjalnie, pozwalał, by ich życie samo płynęło naprzód.  Tak jak ja odpływam teraz ­ dodała słabym głosem. ­ Czuję się tak, jakby mnie wcale tutaj nie było. Eve potrzebowała obecności Miriny jeszcze przez kilka chwil, podniosła się więc z miejsca i zamówiła szklankę  zimnej wody. Potem znów usiadła na krześle i wcisnęła szklankę w dłonie Miriny. ­   Czy ten związek wywoływał jakieś konflikty między panem Hammettem i pani ojcem? Między pani ojcem i  matką? ­    Nie. To  było...  dziwne,  ale nie krępujące. ­ Mirina znów  się uśmiechnęła.  Była śpiąca,  tak rozluźniona,  że  mogłaby oprzeć głowę  na   parapecie  i    zasnąć. ­ Wiem,   że  to  brzmi   trochę dziwacznie.  Musiałaby  pani  lepiej   znać  mego  ojca.  On nie pozwoliłby sobie na podobną słabość, nie dopuściłby do tego, by wpływała ona  na jego życie. Nadal traktuje George'a jak przyjaciela. Mirina spojrzała ze zdumieniem na szklankę, którą trzymała  w dłoniach, jakby dopiero teraz zauważyła jej obecność, po czym pociągnęła łyk wody. ­  Nie wiem, jak by się zachowywał, gdyby mama postanowiła jednak wyjść za mąż, ale teraz i tak nie ma to już  znaczenia. ­  Czy pani bierze udział w finansowych przedsięwzięciach ojca? ­  Tylko w kwestiach dotyczących mody. Kupuję towar do sklepów w Rzymie i Mediolanie, decyduję, co będziemy  eksportować do naszych punktów w Paryżu czy Nowym Jorku. Jeżdżę też na pokazy mody do różnych miejsc,  choć nie przepadam za podróżami. Nie cierpię wyjazdów poza planetę, a pani? Eve zrozumiała, że powoli traci z nią kontakt. ­  Nie robiłam tego jeszcze. ­  Och, to naprawdę coś strasznego. Ale Randy to lubi. Mówi, że to przygoda. O czym to ja mówiłam? ­ Mirina  przeciągnęła  dłonią  przez  swe  wspaniałe,  złote   włosy,   a   Eve  w  ostatniej  chwili  uratowała   szklankę,   która  już 

prawie przewróciła się na podłogę. ­O kupowaniu. Lubię kupować ubrania. Inne aspekty interesów mojego ojca  nigdy mnie nie zajmowały. ­  Pani rodzice i pan Hammett byli udziałowcami firmy o nazwie “Merkury". ­  Oczywiście.  Jeśli  chodzi  o transport naszych towarów, korzystamy tylko z “Merkurego". ­ Mirina coraz słabiej  walczyła z sennością. ­ Jest szybki, niezawodny. ­     Nic   pani   nie   wiadomo   o   jakichkolwiek   problemach   finansowych   związanych   z   firmami   należącymi   do   pani  rodziców? ­  Nie, nic. Eve pomyślała, że musi spróbować innej strategii. ­  Czy pani matka wiedziała o długach karcianych Randalla Slade'a? Po raz pierwszy w trakcie tej rozmowy Mirina wyraźnie się ożywiła. W jej oczach pojawił gniewny błysk, uniosła  wyżej głowę, jakby nagle otrzeźwiała. ­   Długi Randalla to sprawa wyłącznie moja i jego, mama nie miała z tym nic wspólnego. Zresztą, już się tym  zajęliśmy. ­  Nie powiedziała jej pani o tym? ­  Uważałam, że nie powinnam martwić jej czymś, co jest już załatwione.  Randall  miał problemy  z hazardem,  ale to już przeszłość. Nie robi tego więcej. ­  Czy to poważne kwoty? ­  Już je spłacamy ­ odparła Mirina beznamiętnym tonem. ­Wszystko zostało już załatwione. ­  Pani matka była bogatą kobietą. Odziedziczy pani sporą część jej majątku. Rozpacz albo środki uspokajające przytępiły umysł Miriny, nie zrozumiała bowiem, jakie implikacje kryją w sobie  słowa Eve. ­  Tak, ale to nie zwróci mi mamy, prawda? Nie będę miała mamy. Kiedy wyjdę za Randalla, nie będzie jej przy  mnie. Nie będzie jej ­ powtórzyła i załkała cicho. David   Angelini   nie   był   delikatny.   Choć   starał   się   zachowywać   pozory   spokoju,   jego   gesty   zdradzały  zniecierpliwienie i złość. Najwyraźniej czuł się urażony samym faktem, że musi rozmawiać z policjantką. Zasiedli naprzeciwko siebie w gabinecie Whitneya. Angelini odpowiadał na pytania Eve krótko i zdecydowanie,  choć uprzejmie. ­  Z pewnością padła ofiarą jakiegoś szaleńca ­ oświadczył. ­Zbyt często stykała się w swej pracy z przemocą. ­  Pan tego nie pochwalał? ­   Nie rozumiałem, dlaczego ona to lubi. Dlaczego potrzebuje właśnie takiej pracy. ­ Podniósł do ust kieliszek,  który przyniósł ze sobą. ­ Ale lubiła ją, i to ją w końcu zabiło. ­  Kiedy widział się pan z nią po raz ostatni? ­  Osiemnastego marca. W rocznicę moich urodzin. ­  Czy potem już się pan z nią nie kontaktował? ­  Rozmawialiśmy jakiś tydzień przed jej śmiercią. Ot, rodzinne pogaduszki. Zawsze kontaktowaliśmy się ze sobą  co najmniej raz w tygodniu. ­  Jak opisałby pan jej nastrój? ­  Była opętana ślubem Miriny. Moja matka nigdy nie pozwalała sobie na półśrodki. Zaplanowała ten ślub równie  dokładnie jak każdy ze swoich procesów. Miała nadzieję, że i mnie to dotknie. ­  Co takiego? ­  Gorączka przedślubna. Matka kryła pod zbroją prokuratora romantyczną naturę. Miała nadzieję, że i ja znajdę  sobie jakąś ukochaną i założę rodzinę. Mówiłem jej wtedy, że zostawiam to Mirinie i Randy'emu, a sam będę na  razie wierny biznesowi. ­  Jest pan zaangażowany w działalność “Angelini Exports". Wie pan, że firma ma problemy finansowe. Twarz Angeliniego stężała. ­  To tylko drobne potknięcia, pani porucznik. Drobnostki. Nic więcej. ­  Według mojch informacji nie są to jednak tylko drobne potknięcia. ­   “Angelini" to solidna firma. Potrzebuje tylko reorganizacji i otwarcia na nowe kierunki działalności, co już się  dokonuje. ­Machnął wypielęgnowaną dłonią, na której błyszczał złoty sygnet. ­Kilku ważnych ludzi popełniło błędy,  które można jednak naprawić. Nie ma to nic wspólnego .ze sprawą mojej matki. ­   Mój zawód wymaga ode mnie, bym brała pod uwagę wszelkie, nawet najmniej prawdopodobne możliwości.  Pańska matka zostawiła spory majątek. Zarówno pan, jak i pański ojciec otrzymacie w spadku poważne sumy,  przejmiecie udziały w kilku przedsiębiorstwach. David zerwał się na równe nogi. ­  Mówi pani o mojej matce. Jeśli podejrzewa pani, że którykolwiek z członków rodziny mógł zrobić jej krzywdę, to  komendant Whitney popełnił potworną pomyłkę, powierzając pani to śledztwo. ­  Ma pan prawo tak uważać. Czy lubi pan hazard? ­  A co pani do tego?

Ponieważ Angelini nadal nie siadał, Eve także wstała, by patrzeć mu prosto w twarz. ­  To proste pytanie. ­  Tak, lubię czasami pograć, jak wiele osób. To mnie odpręża. ­  Ile wynoszą pańskie długi? Angelini zacisnął mocniej palce na kieliszku. ­  Przypuszczam, że w tej  sytuacji matka poradziłaby mi zwrócić się o pomoc do prawnika. ­  Naturalnie, ma pan do tego prawo. O nic pana nie oskarżam, panie Angelini. Jestem absolutnie świadoma, że  tej nocy, kiedy zginęła pańska matka, przebywał pan w Paryżu. ­ Wiedziała także doskonale, że Nowy Jork łączą  z Paryżem regularne, cogodzinne loty. ­ Muszę jednak stworzyć sobie pełny obraz sytuacji, pełny i wyraźny obraz.  Nie musi pan wcale odpowiadać na moje pytania, ale domyśla się pan zapewne, że mogę bez trudu sama dotrzeć  do tych informacji. Angelini milczał przez chwilę, zastanawiając się nad jej słowami. ­  Osiemset tysięcy dolarów, mniej więcej ­ powiedział wreszcie. ­  Czy jest pan w stanie uregulować ten dług? ­  Nie jestem bankrutem ani żebrakiem, poruczniku Dallas ­odparł sztywno. ­ Mogę wypłacić te pieniądze i wkrótce  to zrobię. ­  Czy pańska matka wiedziała o tym? ­  Pani porucznik,  nie jestem też  dzieckiem,  które  szuka pocieszenia u mamy, kiedy tylko rozbije sobie kolano. ­  Grywał pan razem z Randallem Slade'em? ­  Owszem. Moja siostra nie pochwalała jednak tego rodzaju hobby, więc Randall przestał bywać w kasynach. ­  Najpierw jednak zdążył się zadłużyć. Oczy Davida, tak bardzo podobne do oczu ojca, stały się zimne jak lód. ­  Nic o tym nie wiem, a nawet gdybym wiedział, nie rozmawiałbym z panią na takie tematy. Och tak, rozmawiałbyś, pomyślała Eve, na razie jednak przeszła do kolejnego pytania. ­  A ta sprawa w Sektorze 38 przed kilku laty? Był pan tam? ­  W Sektorze 38? ­ Na twarzy Davida malowało się szczere zdumienie. ­  Satelita z kasynami gry. ­  Często wyjeżdżam do Vegas II na weekend, ale nie przypominam sobie, bym kiedykolwiek odwiedzał kasyno w  tym sektorze. Nie wiem, o jakiej sprawie pani mówi. ­  Gra pan w ruletkę? ­  Nie, to gra dla głupców. Randy uwielbia ruletkę. Ja wolę grę w karty. Randall Slade nie wyglądał na głupca. Zdaniem Eve przypominał raczej człowieka, który bez wahania usunie  wszystko, co stoi na jego drodze. Nie odpowiadał też jej wyobrażeniom o projektantach mody. Ubierał się bardzo  skromnie, jego czarnego garnituru nie zdobiły żadne guziki czy warkocze tak modne w ostatnich miesiącach. A  jego dłonie przypominały raczej dłonie zwykłego robotnika niż artysty. ­  Mam nadzieję, że nie zabierze mi pani dużo czasu ­ powiedział na wstępie tonem człowieka przywykłego do  wydawania rozkazów. ­ Mirina położyła się do łóżka. Nie chcę zostawiać jej samej na dłużej. ­  Więc załatwię to szybko. ­ Eve nie zaprotestowała, kiedy Slade wyjął z kieszeni złotą papierośnicę. Właściwie  mogła to zrobić, poczekała jednak, aż zapali papierosa. ­ Jakie stosunki łączyły pana z prokurator Towers? ­  Byliśmy przyjaciółmi.  Wkrótce mieliśmy  się stać jedną rodziną. Oboje głęboką miłością darzyliśmy Mirinę. ­  Pani Towers akceptowała pana jako przyszłego zięcia? ­  Nie widzę powodu, by sądzić inaczej. ­  Zyskał pan bardzo wiele, wiążąc się z “Angelini Exports". ­   To prawda. ­ Slade wydmuchnął dym o zapachu mięty i   cytryny. ­ Przypuszczam także, że “Angelini" wiele  zyskał  na znajomości ze mną.  ­ Przyjrzał się uważnie  szaremu kostiumowi Eve. ­ Niezbyt udany krój  i kolor.  Powinna pani zapoznać się z moją najnowszą kolekcją, właśnie przysłano ją do Nowego Jorku. ­  Będę o tym pamiętać, dziękuję. ­  Nie lubię, kiedy atrakcyjne kobiety chodzą w nieatrakcyjnych ubraniach. ­ Uśmiechnął się do Eve, zaskoczonej  tym niespodziewanym pochlebstwem. ­ Powinna pani nosić bardziej zdecydowane kolory, ubrania dopasowane do  sylwetki. Kobieta o pani figurze doskonale by w nich wyglądała. ­  Ktoś już mi to mówił ­ mruknęła, myśląc o Roarke'u. ­Wkrótce ożeni się pan z bogatą kobietą. ­  Wkrótce ożenię się z kobietą, którą kocham. ­  To dość szczęśliwy zbieg okoliczności. ­  Zgadza się. ­  A pieniądze to coś, czego pan potrzebuje. ­  Jak wszyscy, prawda? ­ odparł Slade z lekkim uśmieszkiem, wcale nie obrażony. ­  Pan ma długi, panie Slade. Ogromne długi, których narobił pan w dość lekkomyślny sposób. ­   Zgadza się. ­ Znów zaciągnął się dymem. ­ Jestem nałogowym hazardzistą, pani porucznik. Ale wychodzę z  tego. Dzięki pomocy i wsparciu Miriny. Przeszedłem leczenie. Nie wydałem na hazard ani centa już od dwóch 

miesięcy i pięciu dni. ­  Ruletka, prawda? ­  Niestety. ­  Ile wynoszą pańskie długi? ­  Około pięciuset tysięcy. ­  A wartość majątku, który odziedziczy pańska narzeczona? ­  Trzy razy tyle, mniej więcej. Więcej, wliczając udziały, których nie można zamienić na gotówkę. Zabójstwo mojej  przyszłej teściowej z pewnością byłoby jednym ze sposobów na rozwiązanie moich problemów finansowych. ­W  zamyśleniu strzepywał popiół z papierosa. ­ Ale równie skutecznym rozwiązaniem jest kontrakt, który właśnie  podpisałem. Pieniądze nie są dla mnie aż tak ważne, bym gotów był dla nich zabić. ­  Ale hazard był dość ważny? ­  Hazard był jak piękna kobieta. Pociągający, ekscytujący, kapryśny. Musiałem wybrać między hazardem i Miriną.  A dla Miriny gotów jestem zrobić wszystko. ­  Wszystko? Zrozumiał i skinął lekko głową. ­  Absolutnie wszystko. ­  Czy ona wie o sprawie z Sektora 38? Slade wyraźnie zbladł. Uśmiech zniknął z jego twarzy. ­  To było prawie dziesięć lat temu. To nie ma nic wspólnego z Miriną. Nic wspólnego z tą sprawą. ­  Nie powiedział jej pan. ­  Nie znałem jej wtedy. Byłem młody, głupi i zapłaciłem za swój błąd. ­  Może wyjaśni mi pan, panie Slade, jak doszło do tego, że popełnił pan ten błąd. ­  To nie ma nic wspólnego z tą sprawą. ­  Proszę mi wyjaśnić, dlaczego pan tak uważa. ­  Do diabła, to była tylko jedna noc z mojego życia. Jedna noc. Wypiłem za dużo, byłem na tyle głupi, by mieszać  alkohol z narkotykami. Ta kobieta zabiła się sama. Udowodniono, że sama wzięła za dużą dawkę. Interesujące, pomyślała Eve. ­  Ale pan tam był ­ zaryzykowała. ­  Byłem naćpany. Przegrałem w ruletkę więcej, niż mogłem sobie pozwolić, i pokłóciłem się z nią. Mówiłem pani,  że byłem młody i głupi. Obwiniałem tę dziewczynę, twierdziłem, że to ona przynosi mi pecha. Może i naprawdę jej  groziłem. Po prostu nie pamiętam. Tak, kłóciliśmy się przy wszystkich, potem ona mnie uderzyła, a ja jej oddałem.  Nie jestem z tego dumny. Nie pamiętam, co działo się dalej. ­  Nie pamięta pan, panie Slade? ­   Jak zeznałem, następną rzeczą, którą pamiętam, jest przebudzenie w jakimś brudnym pokoju. Leżeliśmy w  łóżku, nadzy. Ona nie żyła. Ja wciąż byłem oszołomiony. Potem przyjechała policja. Pewnie to ja ich wezwałem.  Robili zdjęcia. Kiedy sprawa została zamknięta, a ja oczyszczony z zarzutów, obiecano mi, że wszystkie te zdjęcia  będą zniszczone. Prawie nie znałem tej kobiety ­kontynuował Slade, choć Eve nie zadała mu żadnego pytania. ­  Poderwałem ją w barze. To znaczy, tak myślałem wtedy. Później okazało się, że to niezarejestrowana prostytutka,  pracująca w kasynach. ­ Zamknął oczy. ­ Chyba rozumie pani, dlaczego nie chcę, by Mirina dowiedziała się, że  byłem kiedyś oskarżony o zamordowanie dziwki? ­   Rozumiem ­ odparła Eve cicho. ­1 jak pan powiedział, panie Slade, gotów jest pan zrobić wszystko, by ją  zatrzymać. Wszystko. Hammett czekał na nią tuż za drzwiami gabinetu Whitneya. Wydawał się jeszcze bledszy niż ostatnio, a obwódki  wokół jego oczu były ciemniejsze. ­  Chciałbym porozmawiać z panią przez chwilę, poruczniku... Eve. Eve zaprosiła go gestem do wnętrza gabinetu, potem dołączyła doń, starannie zamykając za sobą drzwi. ­  To musi być dla ciebie trudny dzień, George. ­  Tak, bardzo trudny. Chciałem zapytać, dowiedzieć się... Znalazłaś już coś? Jakieś konkrety? ­  Śledztwo jest w toku. Nie mogę powiedzieć ci nic ponad to, o czym możesz dowiedzieć się z mediów. ­  Na pewno masz coś jeszcze. ­ Mówił coraz głośniej, tracił panowanie nad sobą. ­ Cokolwiek. Eve szczerze mu współczuła, choć wcale nie wyzbyła się podejrzeń. ­  Robię wszystko, co w mojej mocy. ­  Przesłuchałaś Marca, jej dzieci, nawet Randy'ego. Jeśli powiedzieli ci coś interesującego, coś, co może być ci  pomocne, mam prawo o tym wiedzieć. Czy to nerwy, czy rozpacz, zastanawiała się Eve. ­     Nie   ­   odparła   cicho.   ­   Nie   masz   takiego   prawa.   Nie   mogę   przekazywać   ci   informacji   zebranych   w   czasie  przesłuchań. ­  Rozmawiamy o śmierci kobiety, którą kochałem! ­ wybuchnął. Jego twarz nabiegła krwią. ­ Moglibyśmy nawet  się pobrać.

­  Planowaliście małżeństwo, George? ­    Doszlibyśmy   do   tego.   ­   Przesunął   drżącą   dłonią   po   twarzy.   ­Doszlibyśmy   do   tego   ­   powtórzył.   Gniewny  rumieniec   powoli   ustępował   z   jego   twarzy.   ­   Zawsze   była   jakaś   następna   sprawa,   kolejny   akt   oskarżenia   do  przygotowania. Brakowało nam czasu. ­Zacisnął dłonie w pięści i odwrócił się  do niej  plecami. ­Przepraszam, że  na ciebie krzyczałem. Nie jestem dzisiaj sobą. ­  Nic się nie stało, George. Bardzo mi przykro. ­  Odeszła ­ powiedział przyciszonym, złamanym głosem. ­Naprawdę odeszła. Jedyne, co Eve mogła zrobić w tej sytuacji, to zostawić go samego. Wyszła z gabinetu i zamknąwszy drzwi,  potarła zesztyw­niały kark. Przechodząc przez salon, przywołała do siebie Feeneya. Razem ruszyli w stronę wyjścia. ­  Musisz znaleźć coś dla mnie ­ oświadczyła krótko. ­ Stara sprawa, jakieś dziesięć lat temu na satelicie hazardu  w Sektorze 38. ­  Znalazłaś coś ciekawego, Dallas? ­  Seks, skandal i prawdopodobnie samobójstwo. Przypadkowe. ­  Nieźle ­ mruknął Feeney ponuro. ­ A ja myślałem, że obejrzę sobie dzisiaj wieczorem mecz. ­  To będzie równie ekscytujące. ­ Dostrzegła Roarke'a, który pomagał właśnie blondynce wsiąść do samochodu.  Po chwili wahania podeszła do niego. ­ Dzięki za wskazówkę, Roarke. ­  Zawsze do usług, poruczniku. Feeney ­ dodał, pozdrawiając go skinieniem głowy, po czym zniknął we wnętrzu  limuzyny. ­  Hej ­ pokręcił głową Feeney, kiedy samochód zniknął za rogiem. ­ On jest na ciebie naprawdę mocno wkurzony. ­  Mnie wydawał się normalny ­ odburknęła Eve i otworzyła drzwiczki swojego wozu. ­  Ale z ciebie detektyw ­ parsknął Feeney. ­  Zajmij się tylko tym, o co cię prosiłam. Oskarżonym jest Randall Slade. ­ Zatrzasnęła za sobą drzwiczki i omal  nie popłakała się ze złości. 7 Feeney wiedział, że zdobyte przezeń informacje nie spodobają się Eve. Jako człowiek mądry i przewidujący, nie  doręczył ich więc osobiście, lecz przesłał pocztą elektroniczną. ­  Mam dane dotyczące sprawy Slade'a ­ oświadczył, komunikując się z Eve przez telełącze. ­ Zaraz ci je prześlę.  Ja... posiedzę jeszcze chwilę u siebie. Sprawdziłem dopiero jakieś dwadzieścia procent osób z listy oskarżonych  przez Cicely Towers. To bardzo żmudna robota. ­  Postaraj się nieco przyspieszyć, Feeney. Musimy ograniczyć do minimum listę podejrzanych. ­     Jasne.   Przesyłam   dane.   ­   Jego   twarz   zniknęła   z   monitora.   Po   chwili   pojawił   się   na   nim   raport   policyjny  dotyczący sprawy z Sektora 38. Eve ze zmarszczonymi brwiami czytała suche, bezosobowe sprawozdanie oficera prowadzącego. Nie dowiedziała  się wiele ponad to, co przekazał jej sam Slade. Podejrzana śmierć, przedawkowanie. Ofiara nazywała się Carolle  Lee, miała  dwadzieścia  cztery lata, urodzona w New Chicago  Golony,  bezrobotna.  Na zdjęciu widniała twarz  młodej, czarnowłosej kobiety o lekko skośnych oczach i śniadej cerze. Fotografia Slade'a, wykonana zapewne  kilka godzin po zgłoszeniu przestępstwa, przedstawiała bladego młodzieńca o szklistych, nieprzytomnych oczach. Przebiegała wzrokiem kolejne ustępy, szukając jakichś szczegółów, o których nie wspomniał Randall Slade. Choć  został   uwolniony   od   zarzutu   morderstwa,   nie   mógł   zaprzeczyć   innym  oskarżeniom;   o   korzystanie   z   usług  niezarejestrowanej prostytutki, posiadanie narkotyków i częściowe przyczynienie się do przypadkowej śmierci. Slade miał szczęście, że wszystko to wydarzyło się w tak obskurnym miejscu, w sektorze, który pozostawał poza  obszarem   zainteresowań   prawników   i   mediów.   Gdyby   jednak   ktoś   ­   ktokolwiek­   dotarł   do   tych   wiadomości   i  zagroził Slade'owi, że przekaże je jego ślicznej, wrażliwej narzeczonej, miałby on naprawdę spore kłopoty. Czy Towers o tym wiedziała? ­ zastanawiała się Eve. Było to naprawdę istotne pytanie. A gdyby wiedziała o  wszystkim,   jak   by   reagowała?   Jako   prawnik   mogła   po   prostu   jeszcze   raz   przeanalizować   wszystkie   fakty,  wyciągnąć odpowiednie wnioski i uznać sprawę za zamkniętą. Co jednak zrobiłaby jako matka? Czy oddana, kochająca matka, która godzinami rozmawia z córką o modzie,  która poświęca swój cenny czas na snucie ślubnych planów, potrafiłaby zaakceptować grzechy młodości swego  przyszłego zięcia? Czy też stanęłaby na drodze jego szczęściu, odmówiłaby mu tego, czego pragnął najbardziej? Mrużąc oczy, Eve czytała kolejną część raportu. Nagle znieruchomiała ­ jej wzrok natrafił na nazwisko Roarke'a. ­  Sukinsyn ­ mruknęła, uderzając pięścią w biurko. ­ Sukinsyn. Piętnaście minut później maszerowała już przez obszerny hali biurowca, w którym mieścił się gabinet Roarke'a.  Zgrzytając zębami, wystukała kod dostępu, potem uderzyła dłonią w płytkę przyzywającą jego prywatną windę.  Nie uprzedziła go o swej wizycie; słuszny gniew niósł ją prosto do jego drzwi. Recepcjonistka urzędująca w wytwornej poczekalni przywitała Eve uśmiechem, natychmiast jednak spoważniała,  ujrzawszy jej groźną minę. ­  Pani porucznik. ­  Proszę mu powiedzieć, że jestem tutaj  i że jeśli mnie natychmiast nie przyjmie, spotkamy się w centrali policji.

­  On... on jest na spotkaniu. ­  Natychmiast. ­  Spróbuję go wyciągnąć. ­ Sekretarka odwróciła się na krześle i uruchomiła komunikator łączący ją bezpośrednio  z Roarkiem. Ściszonym głosem przeprosiła go za kłopot i wyjaśniła całą sytuację, podczas gdy Eve nerwowo  przechadzała się z miejsca na miejsce. ­   Gdyby zechciała pani poczekać chwilę w jego gabinecie, poruczniku... ­ zaczęła sekretarka i podniosła się z  miejsca. ­     Znam   drogę   ­   warknęła   Eve,   kierując     się   ku   potężnym   drzwiom   zamykającym   dostęp   do   nowojorskiego  sanktuarium Roarke'a. W   innej   sytuacji   zapewne   skróciłaby   sobie   czas   oczekiwania,   popijając   kawę   albo   podziwiając   wspaniałą  panoramę miasta, rozciągającą się za szklaną ścianą gabinetu. Teraz jednak stała nieruchomo, dysząc niemal z  gniewu, pod którym krył się strach. Po chwili jeden z wielkich paneli we wschodniej ścianie odsunął się bezszelestnie i do środka wszedł Roarke. Miał  na sobie ten sam ciemny garnitur, który wybrał na uroczystość pogrzebową. Kiedy panel zamknął się za jego  plecami, Roarke włożył dłoń do kieszeni i dotknął guzika, który odpadł kiedyś od szarego kostiumu Eve. ­     Byłaś   szybka   ­   zaczaj   swobodnie.   ­   Myślałem,   że   zdążę   przynajmniej   doprowadzić   do   końca   posiedzenie  zarządu. ­  Myślisz, że jesteś cwany ­ warknęła Eve. ­ Dajesz mi tylko odrobinę, żebym sama dokopała się do reszty. Do  diabła, Roarke, tkwisz w samym środku tego świństwa. ­   Naprawdę? ­ Wcale nie zbity z tropu, podszedł do krzesła, usiadł i wyprostował nogi. ­ A dlaczegóż to, pani  porucznik? ­  Byłeś właścicielem kasyna, w którym grywał Slade. Do ciebie należał ten cholerny hotel, w którym umarła ta  kobieta. Zatrudniałeś w swojej spelunie niezarejestrowaną dziwkę. ­  Niezarejestrowaną prostytutka w Sektorze 38? ­ Uśmiechnął się lekko. ­ Doprawdy, jestem zszokowany. ­  Nie próbuj się przede mną zgrywać. To łączy cię z tą sprawą. Najpierw “Merkury", a teraz to, sto razy gorsze. Mam twoje zeznanie. ­  Naturalnie. ­  Dlaczego nie chcesz, bym cię od tego odsunęła? Dlaczego tak bardzo mi to utrudniasz? ­  Nie próbuję ci niczego utrudniać ani ułatwiać, poruczniku. ­  Dobrze. Świetnie. ­ Skoro on mógł być tak zimny, ona także mogła rozgrywać to w ten sposób. ­ W takim razie  nie będziemy się bawić w sentymenty i zaczniemy przesłuchanie. Znałeś Slade'a. ­   Właściwie nie. Nie osobiście. Nie pamiętałem w ogóle o tej sprawie i o nim samym, dopóki nie sprawdziłem  ostatnio informacji na jego temat. Może napijesz się kawy? ­  Nie pamiętałeś o takiej sprawie? Przecież byłeś zamieszany w śledztwo dotyczące morderstwa. ­  To prawda. ­ Roarke złączył ze sobą rozcapierzone palce. ­Ale nie był to mój pierwszy ani też, jak widać, ostatni  kontakt z policją. Poza tym, w gruncie rzeczy, to wcale mnie nie dotyczyło. ­  Nie dotyczyło cię ­ powtórzyła. ­ Kazałeś wyrzucić Slade'a z kasyna. ­  O ile pamiętam, tym zajmował się menedżer kasyna. ­  Ale ty tam byłeś. ­   Tak. Byłem tam, a przynajmniej gdzieś w pobliżu. Niezadowoleni klienci często wywołują burdy. Wtedy nie  przywiązywałem do tego żadnej wagi. Eve wzięła głęboki oddech. ­  Skoro nie miało to większego znaczenia, a ty zapomniałeś o całej sprawie, to dlaczego sprzedałeś kasyno, hotel  i wszystko, co posiadałeś w Sektorze 38, w ciągu czterdziestu ośmiu godzin od śmierci Cicely Towers? Roarke milczał przez chwilę, patrząc jej w oczy. ­  Z powodów osobistych. ­  Roarke, powiedz mi całą prawdę. Tylko wtedy będę mogła cię z tego wyciągnąć. Wiem, że ta sprzedaż nie miała  nic wspólnego   z   zabójstwem Cicely,   ale   wygląda podejrzanie. “Z powodów osobistych" to mało konkretne  wyjaśnienie. ­    Dla  mnie  było  dość  konkretne.  Wtedy.   Proszę  mi   powiedzieć,   poruczniku  Dallas,   czy  podejrzewa   pani,   że  postanowiłem szantażować Cicely Towers informacjami o grzeszkach jej przyszłego zięcia, a kiedy okazało się,  że nie chce współpracować, zwabiłem ją do West Endu i kazałem jakiemuś najemnemu zbirowi poderżnąć jej  gardło? Eve mogłaby go znienawidzić za to, że zmuszają do odpowiedzi na takie pytanie. ­  Mówiłam ci już, że nie wierzę, byś miał cokolwiek wspólnego z jej śmiercią, i powtarzam to po raz kolejny. Ale ty  postawiłeś mnie w sytuacji, w której muszę brać taką ewentualność pod uwagę. Muszę tracić czas i energię, którą  mogłabym poświęcić na poszukiwanie prawdziwego zabójcy. ­   A niech cię, Eve ­ powiedział cicho.   Tak cicho i tak spokojnie, że Eve nie mogła zapanować nad własnymi  nerwami. ­  Czego  ode mnie  chcesz,  Roarke?  Powiedziałeś,  że  mi pomożesz, że mogę wykorzystać twoje powiązania. 

Teraz, kiedy wkurzyłeś się na mnie z zupełnie innego powodu, próbujesz mnie blokować. ­  Zmieniłem zdanie. ­ Wstał i przeszedł za swoje biurko. ­W kilku kwestiach ­ dodał, obdarzając ją spojrzeniem,  które raniło jej serce. ­     Powiedz   mi   tylko,   dlaczego   sprzedałeś   to   kasyno   i   całą   resztę.   Nie   mogę   zignorować   takiego   zbiegu  okoliczności. Przez chwilę myślał o decyzji, którą podjął kilka dni wcześniej, o reorganizacji   swych   nie   całkiem   legalnych  przedsięwzięć i pozbyciu się tych, których nie mógł zmienić. ­  Nie ­ mruknął. ­ Nie powiem. ­  Dlaczego stawiasz mnie w takiej sytuacji? ­ spytała Eve. ­Czy to ma być jakaś kara? Roarke ponownie usiadł na krześle i złączył dłonie. ­  Jeśli chcesz to tak nazwać... ­   Będziesz   w to   wmieszany,   tak jak poprzednim razem. A przecież nie musi tak być. ­ Sfrustrowana, oparła  dłonie na jego biurku. ­ Nie widzisz tego? Spojrzał na jej twarz, na ciemne, zmartwione oczy, na krótko przycięte włosy. ­  Wiem, co robię. ­ Miał nadzieję, że tak jest. ­     Roarke,   zrozum,   ja   wiem,   że   ty   nie   miałeś   z   tym   nic   wspólnego,   ale   to   nie   wystarczy.   Muszę  to   jeszcze  udowodnić. Chciał jej dotknąć, chciał tego tak bardzo, że musiał zacisnąć palce na krawędzi blatu, by nad nimi zapanować.  Żałował, że nie może jej za to znienawidzić. ­  Wiesz to, Eve? Naprawdę to wiesz? Wyprostowała się i opuściła ręce wzdłuż tułowia. ­  To nie ma znaczenia ­ powiedziała i odwróciwszy się na pięcie, ruszyła do wyjścia. Roarke pomyślał, że jednak ma to znaczenie. W tej chwili była to dlań jedyna rzecz, na której naprawdę mu  zależało. Roztrzęsiony, pochylił się nad biurkiem. Teraz, gdy nie patrzyły nań już te wielkie, brązowe oczy, mógł ją  przekląć. Mógł przekląć ją za to, że omal nie doprowadziła go do stanu, w którym gotów był błagać ją o te nędzne  resztki własnego życia, które zechciałaby z nim dzielić. Gdyby to zrobił, gdyby się tak poniżył, znienawidziłby Eve i znienawidziłby siebie. Wiedział, jak przeczekać napór rywala, jak wymanewrować groźnego przeciwnika. Wiedział, jak walczyć o to,  czego chciał, co zamierzał zdobyć. Nie był już jednak pewien, czy potrafi przeczekać, wymanewrować i walczyć z  Eve. Wyjął z kieszeni guzik, bawił się nim przez chwilę, a potem przyglądał mu się z uwagą, jakby był to element jakiejś  intrygującej układanki. Westchnął ciężko, uświadamiając sobie,  jakiego głupca  może uczynić z mężczyzny  miłość.  Wstał i ponownie  wsunął guzik do kieszeni. Musiał wrócić na posiedzenie zarządu, zająć się interesami. Musiał też sprawdzić, czy jakiekolwiek szczegóły dotyczące aresztowania Slade'a wydostały się poza Sektor 38. A  jeśli tak, to jak do tego doszło i dlaczego. Eve   nie   mogła   przełożyć   spotkania   z   Nadine.   Ta   świadomość   irytowała   ją   równie   mocno   jak   fakt,   że   musi  dostosować się do czasu nadawania jej audycji. Usiadła przy stoliku w małej kafejce przy Kanale 75. Lokal przewyższał “Niebieską Wiewiórkę" co najmniej o kilka  klas. Eve skrzywiła się, ujrzawszy ceny w karcie ­ płace dziennikarzy z pewnością także znacznie przewyższały  zarobki policjantów ­i wybrała zwykłą pepsi. ­  Powinnaś spróbować muffina ­ powiedziała jej Nadine. ­ To tutejsza specjalność. ­  Wierzę. ­Po pięć dolarów za jedną sztuczną jagodę, pomyślała Eve. ­ Nie mam zbyt wiele czasu. ­   Ja też nie. ­ Nadine miała na sobie kompletny makijaż, gotowa w każdej chwili stanąć przed kamerą. Eve  zastanawiała się, jak ona może przez kilka godzin nosić na twarzy taką maskę zatykającą wszystkie pory. ­  Ty pierwsza. ­     Zgoda.   ­   Nadine   rozkroiła   swojego   muffina,   rozsiewając   dokoła   smakowitą   woń.   ­   Oczywiście   uroczystość  pogrzebowa jest najważniejszym wydarzeniem dnia. Kto przyszedł, kto co powiedział. Różne historyjki o rodzinie,  a szczególnie o zrozpaczonej córce i jej narzeczonym. ­  Dlaczego? ­    Zwykła  ludzka  ciekawość,  Dallas.  Wielkie  plany,  przygotowania  do  ślubu  i  nagle  to  straszliwe morderstwo.  Podobno ceremonia została przełożona na przyszły rok. Nadine wgryzła się w muffina. Eve zignorowała odgłosy, jakie wydawał jej pusty żołądek. ­  Nie obchodzą mnie plotki, Nadine. ­  Ale to dodaje koloru całej sprawie. Poza tym ta informacja nie była zwykłą plotką. Wygląda na to, że ktoś chciał,  by media dowiedziały się o zmianie daty ślubu. Zastanawiam się, czy to znaczy, że w końcu nie będzie żadnego  ślubu. Coś mi mówi, że w raju pojawią się kłopoty. Dlaczego Mirina miałaby odwrócić się od Slade'a w takiej  chwili? Powinni chyba raczej zawrzeć małżeństwo po cichu, w gronie najbliższych, żeby ona mogła znaleźć w nim  oparcie. ­  Może tak właśnie chcą zrobić i sami rozpuszczają plotki, żeby pozbyć się ciekawskich dziennikarzy.

­     To   możliwe.   Tak   czy   siak,   wszyscy   twierdzą,   że   kiedy   zabrakło   To   wers,   Angelini   i   Hammett   skończą   ze  wspólnymi interesami. W czasie ceremonii byli względem siebie bardzo oziębli, przez cały dzień nie zamienili ani  słowa. ­  Skąd wiesz? Nadine uśmiechnęła się chytrze. ­  Mam swoje źródła. Angelini potrzebuje gotówki, i to szybko. Roarke chce kupić od niego udziały w “Merkurym",  jego własne i te, które przejął po Towers. ­  Tak? ­  Nie wiedziałaś? Interesujące. ­ Nadine oblizała palce z resztek muffina. ­ Interesujące było też to, że na mszy  pogrzebowej ty i Roarke siedzieliście oddzielnie. ­  Byłam tam służbowo ­ odparła Eve krótko. ­ Wracajmy do rzeczy. ­  Jeszcze więcej kłopotów w raju ­ mruknęła Nadine, a jej oczy nagle spoważniały. ­ Słuchaj, Dallas, lubię cię. Nie  wiem dlaczego, ale naprawdę cię lubię. Przykro mi, jeśli ty i Roarke macie jakieś problemy. Eve nigdy nie lubiła tego rodzaju przyjacielskich zwierzeń. Poprawiła się nerwowo na krześle, zaskoczona, że  choć przez chwilę miała ochotę opowiedzieć Nadine o swych kłopotach. Szybko jednak odzyskała równowagę i  powtórzyła chłodnym tonem: ­  Do rzeczy. ­  Dobra. ­ Nadine wzruszyła ramionami i pochłonęła kolejny kęs muffma. ­ Nikt nic nie wie ­ oświadczyła wreszcie  krótko. ­To wszystko tylko spekulacje. Kłopoty finansowe Angeliniego, długi karciane jego syna, sprawa Fluentesa. ­  Możesz zapomnieć o sprawie Fluentesa ­ przerwała jej Eve. ­Pójdzie do paki tak czy siak. Wie o tym i on, i jego  adwokat. Dowody są niepodważalne. Śmierć Towers niczego nie zmieni. ­  Mógł być wkurzony. ­  Mógł. Ale to płotka. Nie miał ani pieniędzy, ani kontaktów, żeby dosięgnąć kogoś takiego jak Towers. To raczej  nie wchodzi w grę. Sprawdzamy wszystkich, których wsadziła za kratki. Na razie bez sukcesów. ­  Nie jesteś już taka pewna, że chodziło o zemstę, prawda? ­  Nie. Myślę, że to mogła być jakaś sprawa rodzinna. ­  Masz na myśli kogoś konkretnego? ­     Nie   ­   pokręciła   głową   Eve.   Kiedy   Nadine   mimo   to   przyglądała   jej   się   badawczo   przez   dłuższą   chwilę,  powtórzyła:   ­   Nie.   Nie   mam   jeszcze   żadnych   konkretów.   Właśnie   dlatego   chciałabym,   żebyś  zajęła   się  bliżej  pewną sprawą. Ale nie rozgłaszaj niczego, dopóki nie będę miała pewności, jasne? ­  Taka była umowa. Eve opowiedziała jej pokrótce o wydarzeniach z Sektora 38. ­  Do diabła, to naprawdę mocne. Ale wszystkie te informacje są dostępne dla prasy, Dallas. ­   Być może, ale nie miałabyś o nich pojęcia, gdybym ci tego nie podsunęła. Trzymaj się umowy, Nadine. Nie  rozgłaszasz niczego, tylko dyskretnie się rozglądasz. Może znajdziesz kogoś, kto pamięta o tej historii, kto byłby  nią zainteresowany. Jeśli okaże się, że ma to jakiś związek z morderstwem, ty pierwsza będziesz o tym wiedzieć.  Jeśli nie, to sama będziesz musiała zdecydować, czy chcesz ujawniać informacje, które mogą zniszczyć reputację  młodego człowieka i jego narzeczeństwo. ­  Nisko uderzasz, Dallas. ­  Zależy, na czym stoisz. Nie mów o tym nikomu, Nadine. ­  Mhmm. ­ Umysł Nadine pracował pełną parą. ­ Tamtej nocy Slade był w San Fransisco. ­ Odczekała moment. ­  Tak? ­  Tak wynika z jego zeznań, ma zresztą dowody. ­     Ale   z   jednego   wybrzeża   na   drugie   można   się   dostać   w   ciągu   godziny   i   w   takim   samym   czasie   wrócić,  publicznym albo prywatnym samolotem. ­  Zgadza, się. Będziemy w kontakcie, Nadine ­ powiedziała Eve, wstając z miejsca. ­ I pamiętaj, ani słowa. Eve nie spała dobrze tej nocy. Sygnał telełącza wyrwał ją z przerażającego koszmaru. Zlana potem, roztrzęsiona,  odrzuciła kołdrę, która krępowała jej ruchy, odpychała wyimaginowane ręce, które sięgały do jej ciała. Tłumiąc   krzyk,   przycisnęła   palce   do   oczu   i   próbowała   uspokoić   rozedrgane   nerwy.   Zablokowała   wizję   i   nie  zapalając światła, odebrała telefon. ­  Dallas, słucham. ­  Przekazuję wiadomość. Zabójstwo kobiety. Proszę zgłosić się przy 532, Central Park South, na tyłach budynku.  Żółty kod. ­  Przyjęłam. Eve zakończyła transmisję i wygramoliła się z łóżka, wciąż roztrzęsiona po upiornym śnie. Dotarła na miejsce po dwudziestu minutach. Musiała wziąć gorący prysznic, nawet jeśli miało to trwać tylko krótką  chwilę. Tym razem trafiła do eleganckiej dzielnicy, zamieszkanej przez ludzi stanowiących klientelę modnych sklepów i  prywatnych klubów, ludzi, którzy aspirowali do jeszcze wyższego miejsca na drabinie stosunków społecznych i 

ekonomicznych. Ulice były tutaj ciche i opustoszałe, jedynie od czasu do czasu przemykała po nich jakaś taksówka. Wyższa klasa  średnia, myślała Eve, okrążając wysmukły stalowy budynek, z którego okien roztaczał się wspaniały widok na  Central Park. A jednak morderstwa zdarzają się wszędzie. Nawet tutaj. Okna wychodzące na tył budynku nie miały już tak wspaniałej perspektywy, choć i tutaj konstruktorzy postarali się  o miłą oazę zieleni. Za szpalerem wysokich drzew krył się płot oddzielający ten teren od otoczenia kolejnego  budynku. Na wąskiej kamiennej ścieżce wiodącej wzdłuż grządek z petuniami leżały zwłoki ofiary, zwrócone twarzą ku  ziemi. Kobieta,   zauważyła   Eve,   pokazując   odznakę  policjantom   strzegącym   miejsca   zbrodni.   Ciemne   włosy,   ciemna  skóra, dobrze ubrana. Spojrzała na stylowy czerwono­biały but na wysokim obcasie, który leżał obok martwej  kobiety na ścieżce. Śmierć wyzuła ją z butów. ­  Zdjęcia? ­  Tak, poruczniku. Ekipa jest już w drodze. ­  Kto znalazł zwłoki? ­  Sąsiad. Wyszedł na chwilę z psem. Czeka w środku. ­  Znamy jej nazwisko? ­  Yvonne Metcalf, poruczniku. Mieszkała pod numerem 1126. ­  Aktorka ­ mruknęła Eve, rozpoznając nazwisko. ­ Zaczynała robić karierę. ­   Tak jest. ­ Jeden z policjantów spojrzał na martwe ciało kobiety. ­ W zeszłym roku dostała nagrodę Emmy.  Prowadziła talk­show. Jest całkiem sławna. ­  Teraz jest już całkiem martwa. Nie wyłączajcie kamery. Muszę ją przewrócić. Nim jednak pokryła dłonie specjalną substancją ochronną, nim uklękła przy ciele, wiedziała już, co zobaczy. Krew  była wszędzie. Ktoś syknął głośno, kiedy przekręciła ciało na plecy, nie była to jednak ona. Ona nie spodziewała  się niczego innego. Gardło ofiary zostało przecięte na całej szerokości szyi. Śliczne oczy Yvonne wpatrywały się tępo w twarz Eve;  dwa nieme pytania. A co ty mogłaś mieć wspólnego z Cicely To wers? ­ mruknęła pod nosem Eve. ­ Ta sama metoda; jedno głębokie  cięcie, poderżnięte gardło. Żadnych śladów walki, odpada motyw rabunkowy i seksualny. ­ Eve delikatnie uniosła  bezwładną rękę Yvonne, oświetliła jej dłoń. Paznokcie aktorki pokryte były błyszczącym szkarłatnym lakierem, na  którym domalowano delikatne białe paski. Nie znaczyły ich żadne rysy, pod spodem nie kryły się fragmenty skóry  ani krew napastnika. ­  Elegancko ubrana, jakby wybierała się na jakieś ważne spotkanie ­ stwierdziła Eve, patrząc na czerwono­biały  kostium aktorki. ­ Musimy się dowiedzieć, dokąd szła albo skąd wracała. ­Odwróciła głowę, słysząc zbliżające się  kroki. Nie był to jednak lekarz sądowy ani jego ludzie, lecz C.J. Morse i ekipa z Kanału 75. ­  Zabieraj stąd tę kamerę. ­ Eve zerwała się na równe nogi, instynktownie zasłaniając ciało ofiary. ­ To miejsce  zbrodni. ­  Nie ogrodziłaś go ­ odparł Morse, uśmiechając się słodko. ­Dopóki tego nie zrobisz, każdy ma tutaj wolny wstęp.  Sherry zrób zbliżenie na ten but. ­     Postawcie   to   cholerne   ogrodzenie   ­   rozkazała   Eve   umundurowanym   policjantom.   ­   Skonfiskujcie   kamerę  i  nagranie. ­  Nie możesz skonfiskować sprzętu dziennikarskiego, dopóki to miejsce nie zostanie wydzielone ­ przypomniał jej  C.J., próbując jednocześnie zajrzeć za jej plecy. ­ Sherry, zrób widok ogólny a potem zbliżenie na śliczną buzię  pani porucznik. ­  Zaraz cię stąd wykopię, Morse. ­   Och, proszę tylko spróbować, pani porucznik. ­ Na twarzy dziennikarza pojawił się wyraz złości i urazy. ­ Z  przyjemnością zaciągnąłbym cię przed sąd po tym, co mi zrobiłaś. ­  Jeśli za moment nie opuścisz tego miejsca, to ty będziesz oskarżonym, nie ja. Morse uśmiechnął się tylko i powoli się wycofał. Wiedział, że ma jeszcze jakieś piętnaście sekund, nim wpakuje  się w prawdziwe kłopoty. ­  Kanał 75 ma doskonałych prawników. ­  Zatrzymajcie całą ekipę ­ warknęła Eve do policjantów. ­Nie możecie tu wejść, dopóki ja nie skończę. ­  Czynna napaść na dziennikarzy... ­  Pocałuj się w dupę, Morse. ­  Wolałbym twoją. ­ C.J. nadal uśmiechał się drwiąco, kiedy odprowadzono go z dala od miejsca zbrodni. Gdy   kilkanaście   minut   później   Eve   przeszła   na   drugą   stronę   budynku,   Morse   komentował   właśnie   na   żywo 

ostatnie wydarzenia. Nie wypadając ani na moment z roli, odwrócił się do Eve i zadał jej pytanie: ­  Poruczniku Dallas, czy potwierdza pani, że Yvonne Metcalf gwiazda “Tune In", została zamordowana? ­  Wydział zabójstw nie może udzielać w tej chwili żadnych informacji. ­   Czy  to prawda, że panna Metcalf mieszkała w tym budynku i że jej ciało odkryto dziś rano na patio? Czy to  prawda, że poderżnięto jej gardło? ­  Bez komentarzy. ­  Nasi widzowie czekają, pani porucznik. Dwie znane kobiety zostały okrutnie zamordowane, w ten sam sposób i  prawdopodobnie   przez   tego   samego   człowieka,   w   przeciągu   zaledwie   kilku   dni,   a   pani   nadal   odmawia  komentarzy? ­     W   przeciwieństwie   do   niektórych   nieodpowiedzialnych   dziennikarzy,   policję   bardziej   interesują   fakty   niż  spekulacje. ­  A może policja po prostu nie może sobie poradzić z tą sprawą? ­ Morse na moment odwrócił się od kamery, by  potem znów spojrzeć prosto w oczy Eve. ­ Czy nie obawia się pani o swoją reputację, poruczniku? Czy nie martwi  pani fakt, że Roarke, pani bliski przyjaciel, doskonale znał obie ofiary? ­  Moja reputacja nie ma tu nic do rzeczy. Liczy się tylko śledztwo. Morse ponownie odwrócił się do kamery. ­  W chwili obecnej śledztwo prowadzone przez porucznik Eve Dallas najwyraźniej utknęło w martwym punkcie.  Zaledwie o sto jardów od miejsca, w którym teraz stoję, doszło dziś do kolejnego morderstwa. Zginęła młoda,  piękna kobieta, która stała właśnie u progu wielkiej kariery. Zaledwie tydzień temu w podobny sposób odebrano  życie oddanej obrończyni prawa, ogólnie szanowanej prokurator Cicely Towers. Być może powinniśmy pytać teraz  nie o to, kiedy zostanie schwytany morderca, lecz która spośród znanych kobiet padnie jego następną ofiarą. Z  miejsca zbrodni przy South Central Park dla Kanału 75 mówił CJ. Morse. Kiedy  operator kamery  dał  mu  znak,  że  transmisja  dobiegła  końca,  Morse  zwrócił  się  do  Eve  z  promiennym  uśmiechem na ustach. ­  Widzisz, Dallas, gdybyś tylko chciała ze mną współpracować, postarałbym się, żeby opinia publiczna nabrała o  tobie innego zdania. ­  Pieprzyć cię, Morse. ­   Och, gdybyś tylko ładnie poprosiła. ­ Uśmiech nie zniknął z jego ust, gdy chwyciła go za koszulę. ­ No, no.  Lepiej nie dotykaj, jeśli naprawdę tego nie chcesz. Była od niego o głowę wyższa. Przez moment zastanawiała się poważnie, czy nie cisnąć nim o ziemię. ­  Chcę wiedzieć  tylko jedno, Morse. Chcę wiedzieć, jak trzeciorzędny dziennikarzyna trafia na miejsce zbrodni, z  całą ekipą, dziesięć minut po przybyciu oficera prowadzącego. C.J. wygładził pomiętą koszulę. ­  Mam swoje źródła, poruczniku, i jak dobrze wiesz, nie muszę ich nikomu zdradzać. ­ Jego uśmiech przerodził  się w drwiący grymas. ­ Poza tym, myślę, że na tym etapie możemy raczej rozmawiać o trzeciorzędnym oficerze  prowadzącym. Powinnaś współpracować ze mną, a nie z Nadine. To było paskudne posunięcie z twojej strony,  kiedy pomogłaś jej odsunąć mnie od sprawy Towers. ­  Naprawdę? Miło mi to słyszeć, C.J., bo nie cierpię cię z całego serca. Nie miałeś wcale skrupułów, żeby tam  podejść i pokazać całemu  światu  zdjęcia tej  kobiety,  prawda? Nie pomyślałeś o tym, że po śmierci także ma  prawo do zachowania godności, ani o tym, że ktoś może sobie tego nie życzyć. Na przykład jej rodzina. ­  Hej, ja robię swoją robotę, ty robisz swoją. Nie wyglądałaś na przejętą, kiedy jej dotykałaś. ­  Kiedy dostałeś wiadomość? ­ spytała krótko. Morse zawahał się na chwilę. ­  Właściwie mogę ci to powiedzieć. O dwunastej trzydzieści. ­  Od kogo? ­  Od nikogo. Muszę chronić swoje źródła. Zaraz zadzwoniłem do stacji, zebrałem ekipę. Zgadza się, Sherry? ­  Tak jest. ­ Operator kamery wzruszył ramionami. ­ Mieliśmy nocny dyżur, kazali nam jechać do C.J. Normalna  rzecz. ­     Zrobię   wszystko,   co   w   mojej   mocy,   Morse,   żeby   skonfiskować   twoje   materiały.   Będę   cię   zadręczać  przesłuchaniami, zrobię z twojego życia piekło. ­   O, mam nadzieję. ­ Jego okrągła twarz ponownie rozpromieniła się w uśmiechu. ­ Będę miał dwa razy więcej  czasu antenowego, a moje notowania pójdą do góry jak burza. Ach, poruczniku, poza tym przygotuję dla ciebie  coś wyjątkowego. Program o Roarke'u i jego bliskiej, oj, bardzo bliskiej znajomości z Yvonne Metcalf. Eve poczuła zimny dreszcz na plecach, zachowała jednak kamienną twarz. ­  Lepiej uważaj, C.J., Roarke nie jest taki miły jak ja. I nawet nie próbuj zbliżyć się do miejsca zbrodni ­ ostrzegła.  ­ Wystarczy, że postawisz tam mały palec, a zabiorę ci cały sprzęt. Odwróciła się do niego plecami, a kiedy odeszła już na bezpieczną odległość, wyciągnęła komunikator. Działała  niezgodnie z procedurą, narażając się na reprymendę albo coś jeszcze gorszego. Musiała to jednak zrobić. Kiedy zobaczyła twarz Roarke'a, wiedziała, że nie położył się jeszcze spać. ­  Cóż za niespodzianka, poruczniku. ­  Mam tylko chwilę. Powiedz mi, co łączyło cię z Yvonne Metcalf.

Roarke uniósł lekko brwi. ­  Byliśmy przyjaciółmi. Swego czasu bardzo bliskimi przyjaciółmi. ­  Byliście kochankami? ­  Tak, krótko. Dlaczego pytasz? ­  Bo ona nie żyje, Roarke. Delikatny uśmiech natychmiast znikł z jego twarzy. ­  O Boże, jak? ­  Poderżnięto jej gardło. Nie opuszczaj miasta. ­  Czy to oficjalna prośba, poruczniku? ­ spytał. Tym razem jego głos był twardy jak skała. ­  Musi taka być. Roarke... ­ Zawahała się na moment. ­Przykro mi. ­  Mnie też. ­ Roarke zakończył transmisję. 8 Eve bez trudu sporządziła listę podobieństw łączących Cicely Towers i Yvonne Metcalf. Przede wszystkim zginęły  w podobny sposób, prawdopodobnie z rąk tego samego człowieka. Obie były kobietami znanymi, szanowanymi,  cieszyły się sporą popularnością. Obie też odniosły sukces, obie były oddane swej pracy Miały rodziny, które  mocno kochały, i które teraz szczerze j opłakiwały. A jednak pracowały w zupełnie odmiennych dziedzinach obracały się w różnych kręgach towarzyskich. Przyjaciele  to artyści, aktorzy i muzycy, podczas gdy Cicely w towarzystwie prawników, biznesmenów i polityków. Cicely   była   doskonale   zorganizowaną   kobietą   o   wyszukanym   guście,   kobietą,   która   strzegła   zawzięcie   swej  prywatności. Yvonne   prowadziła   radosne,   nieuporządkowane   życie.   Była    wesołą   aktoreczką,   która   flirtowała   ze   swoją  publicznością. Ktoś jednak dobrze znał każdą z nich, darzył je uczuciem na tyle silnym, że postanowił obie pozbawić życia. Jedynym nazwiskiem, które Eve znalazła zarówno w notesie Cicely, jak i Yvonne, było nazwisko Roarke'a. Po raz trzeci w ciągu godziny Eve przejrzała listę w komputerze, szukając związku między oboma morderstwami.  samo nazwisko, adres, profesja, jakieś zainteresowania. Znalazła zaledwie kilka nieistotnych szczegółów, musiała  je jednak jakoś wykorzystać, by nadal prowadzić śledztwo. Jedynym wyjściem było przesłuchanie Roarke'a. Kiedy komputer wydrukował dla niej krótką listę, Eve jeszcze raz sprawdziła zapiski w elektronicznym notesie  Yvonne. ­ Do  diabła, dlaczego  ona nie  notowała  nazwisk? ­  mruknęła Eve.  Yvonne zapisywała  daty, godziny, czasem  inicjały, często dorzucała do tego jakieś krótkie uwagi określające jej ówczesny nastrój. 1.00 ­ lunch w Crown Room z B.C. Yippee! Nie waż się spóźnić, Yvonne, i załóż zieloną bluzkę z krótką spódnicą.   On lubi energiczne kobiety z długimi nogami. Dzień Piękności w Paradise. Dzięki Bogu. 10.00. Powinnam wpaść o ósmej do Fitness Palące, popracować trochę   nad sylwetką. Eleganckie lunche, rozmyślała Eve. Zabiegi kosmetyczne w najlepszym salonie w mieście. Trochę ćwiczeń na  siłowni. Niezłe życie, całkiem niezłe. Kto postanowił je zakończyć? Przerzuciła notatki, docierając do dnia morderstwa. 8.00.   Śniadanie   z   grubymi   rybami   ­   niebieski   kostium   i   dopasowane   buty.   Yvonne,   spróbuj   wyglądać   jak   profesjonalistka. 11.00­ spotkanie w biurze P.P., mamy omówić warunki kontraktu. Może uda się wcześniej wyskoczyć na zakupy.   Wyprzedaż butów u Saksa. Muszę tam być. Lunch ­ zrezygnuj z deseru. Może. Powiedz mu, że to był świetny show. Takie małe kłamstwo to chyba nic złego.   Choć tak naprawdę było okropnie... Zadzwoń do domu. Wpadnij do Saksa, jeśli nie zdążysz wcześniej. Piąta. Drinki. Poprzestań na wodzie mineralnej, baby. Za dużo mówisz, kiedy trochę ci zaszumi w głowie. Musisz   być sprytna, musisz błyszczeć. Zagadaj coś o “ Tune In". $$$***. Nie zapomnij o porannej sesji zdjęciowej i nie   ruszaj wina. Wróć wcześniej do domu, prześpij się. Spotkanie   o   północy.   Może   być   ciekawie.   Załóż   ten   biało­­czerwony   kostium   i   uśmiechaj   się,   uśmiechaj,   uśmiechaj. Co było, a nie jest, nie pisze się w rejestr, prawda? Nigdy nie pal za sobą mostów. To mały świat i tak  dalej. Co za dupek. Więc zapisała to ostatnie spotkanie. Nie wiadomo z kim, nie wiadomo gdzie, nie wiadomo z jakiej przyczyny, ale  na  pewno  chciała  dobrze   wyglądać.  Ktoś,   kogo   znała   już  wcześniej.   Co  było   a  nie  jest...   Miała   z  nim   jakieś  problemy? Kochanek? ­ zastanawiała się Eve. Raczej nie. Yvonne nie otoczyła tej notatki wianuszkiem maleńkich serc, nie  powtarzała że musi wyglądać seksy, seksy, seksy. Eve miała wrażenie że zaczyna rozumieć tę kobietę. Yvonne  miała spory dystans' do siebie, a przy tym potrafiła cieszyć się życiem, brać z niego to co najlepsze. A przy tym  była bardzo ambitna.

Co powiedziałaby o Roarke'u? ­ zastanawiała się Eve. Najpewniej oznaczyłaby go wielką, wytłuszczoną literą R.  Otoczyłaby notkę sercami, znaczkami dolarów albo uśmiechami. Tak jak zrobiła to osiemnaście miesięcy temu. Eve nie musiała zaglądać do wcześniejszych zapisków Yvonne Doskonale pamiętała ostatnią notatkę dotyczącą  Roarke'a Kolacja z R ­ 8.30. Pyszota. Załóż tę białą satynową sukienkę i seksowną bieliznę. Bądź gotowa, może dopisze ci   szczęście Ten facet ma cudowne ciało ­ szkoda, że nie wiem, co kryje się w jego głowie. Och, nie przejmuj się   tylko zbytnio, a może coś z tego wyjdzie. Eve wcale nie chciała wiedzieć, czy tamtego wieczoru szczęście rzeczywiście dopisało Yvonne. Była przekonana,  że w końcu zostali kochankami ­ Roarke sam jej to przecież powiedział Więc dlaczego po tej notce Yvonne nie  wspomniała już ani słowem o Roarke'u? Musiała się tego dowiedzieć... Ze względu na dobro śledztwa oczywiście. W   pierwszej  kolejności  jednak  zamierzała   wybrać  się  po   raz  kolejny  do   mieszkania  Yvonne  i  spróbować  raz  jeszcze odtworzyć ostatni dzień jej życia. Musiała także przesłuchać jej bliskich Wiedziała, że rodzice Yvonne  dzwonili do niej przynajmniej raz dziennie i że znów będzie zmuszona z nimi rozmawiać, znieść ich straszliwy ból i  niedowierzanie. Nie obawiała się wyczerpującej pracy, nie miała nic przeciw temu, by poświęcać jej codziennie czternaście czy  szesnaście godzin. Właściwie, na tym etapie jej życia, nie potrzebowała niczego innego. Cztery   dni   po   śmierci   Yvonne   Metcalf   śledztwo   nadal   stało   w   martwym   punkcie.   Eve   przesłuchała   prawie  czterdzieści osób, dokładnie i wyczerpująco. Nie znalazła jednak żadnego motywu dla tego morderstwa, ba, nie  znalazła nikogo, kto nie uwielbiałby zmarłej tragicznie kobiety. Najprawdopodobniej   zbrodnia   nie   była   także   dziełem   jakiegoś   szalonego   wielbiciela.   Yvonne   otrzymywała  mnóstwo listów, a Feeney wciąż jeszcze przeglądał jej korespondencję, nie znalazł jednak żadnych pogróżek,  bezpośrednich czy zawoalowanych, żadnych nieskromnych ofert czy sugestii. Od czasu do czasu pojawiały się  także propozycje małżeństwa, które Eve gromadziła w jednym pliku, jednak bez większego przekonania. Liczyła  na to, że wśród korespondentów znajdzie kogoś, kto pisywał także do Cicely, lecz w miarę upływu czasu traciła  nadzieję i na ten drobny sukces. Wreszcie   zrobiła   to,   co   należało   do   normalnej   procedury   w   sprawach   wyjątkowo   skomplikowanych   i  problematycznych. Umówiła się z psychiatrą. Czekając na spotkanie, Eve próbowała ogarnąć mieszane uczucia, które żywiła dla doktor Miry. Była to kobieta  inteligentna, przenikliwa, pracowita i współczująca. Właśnie z tych powodów Eve myślała o spotkaniu z obawą i niechęcią. Bez ustanku musiała przypominać sobie,  że nie przyszła do Miry z powodów osobistych, że wydział nie przysłał jej tutaj na terapię. Nie musiała poddawać  się żadnym testom, nie musiały rozmawiać o jej myślach, jej uczuciach ­ i jej wspomnieniach. Miały zająć się wyłącznie osobowością mordercy. Mimo to serce Eve biło szybciej niż zazwyczaj, jej dłonie wilgotne były od potu, a nogi uginały się pod nią, kiedy  wreszcie weszła do gabinetu Miry. Eve wmawiała sobie, że są to tylko oznaki zmęczenia. ­  Poruczniku  Dallas. ­ Bladoniebieskie  oczy  Miry  objęły spojrzeniem twarz Eve i natychmiast dostrzegły na niej  oznaki wyczerpania. ­ Przykro mi, że musiałaś czekać. ­  Nic się nie stało. ­ Choć Eve wolałaby stać, zajęła miejsce w głębokim fotelu naprzeciwko psychiatry. ­ Miło mi,  że tak szybko zajęłaś się tą sprawą. ­  Wszyscy staramy się jak najlepiej wykonywać swoją pracę ­odrzekła Mira kojącym tonem. ­ Poza tym miałam  wielki szacunek dla Cicely Towers. ­  Znałaś ją?   . ­     Byłyśmy   rówieśniczkami,     Cicely     zwracała   się   do   mnie   o   pomoc   w   wielu   przypadkach.   Często  przygotowywałam materiały dla oskarżycieli. Dla obrońców także ­ dodała, uśmiechając się lekko. ­ Ale ty przecież  doskonale o tym wiedziałaś. ­  Podtrzymuję tylko rozmowę. ­  Podziwiałam też talent Yvonne Metcalf. Wnosiła wiele radości do tego świata. Będzie nam jej brakowało. ­  Komuś nie będzie brakowało ani jej, ani Cicely Towers. ­   To prawda. ­ Mira zaprogramowała autokucharza na herbatę. ­ Wiem, że nie masz wiele czasu, ale chyba  przyda nam się obu drobna stymulacja. Wyglądasz na bardzo zmęczoną. ­  Dziękuję, nic mi nie jest. Rozpoznając skrzętnie ukrywaną nutę wrogości w głosie Eve, Mira uniosła lekko brwi. ­  Przepracowana, jak zwykle. Tak to jest, kiedy ktoś należy do najlepszych w swoim zawodzie. ­ Mira podała Eve  herbatę w delikatnej, chińskiej filiżance. ­ Przeczytałam twoje raporty, przejrzałam materiał dowodowy, poznałam  twoje hipotezy. Sporządziłam portret psychologiczny zabójcy ­ powiedziała, stukając palcem w dyskietkę leżącą  obok dzbanka z herbatą. ­  Więc już to zrobiłaś. ­ Eve nie kryła irytacji. ­ Mogłaś przesłać mi te dane. Zaoszczędziłabym sporo czasu. ­  Owszem, mogłam, ale wolałam porozmawiać z tobą osobiście. Eve, masz do czynienia z czymś, z kimś, bardzo 

niebezpiecznym. ­  Zdążyłam się już tego domyślić, pani doktor. Dwie kobiety mają poderżnięte gardła. ­  Na razie tylko dwie ­ odparła Mira cicho. ­ Obawiam się, że będzie ich więcej. I to wkrótce. Eve zignorowała zimny dreszcz, który przebiegł jej po plecach. Ona także obawiała się tego samego. ­  Dlaczego? ­  Widzisz, to było takie łatwe, takie proste. Dobrze wykonane zadanie. To przynosi satysfakcję. W grę wchodzi też  kwestia   rozgłosu.   Ktoś,   kto   dokonał  tych   morderstw,   może   teraz  siedzieć  spokojnie   w  domu   i  oglądać  show.  Raporty, reportaże, komentarze, cały ten cyrk związany ze śledztwem. ­ Mira przerwała na moment, by pociągnąć  łyk herbaty. ­ Masz swoją teorię, Eve. Jesteś tu po to, bym mogła się z nią zgodzić albo jej zaprzeczyć. ­  Mam kilka teorii. ­  Ale wierzysz tylko w jedną. ­ Mira uśmiechnęła się lekko, świadoma, że uśmiech ten irytuje Eve. ­ Sława. Cóż  innego łączyło te obie kobiety, jak nie sława właśnie, obecność we wszystkich mediach? Obracały się w różnych  kręgach   towarzyskich,   miały   zupełnie   odmienne   zainteresowania.   Nie   robiły   nawet   zakupów   w   tych   samych  sklepach, odwiedzały inne ośrodki zdrowia i zakłady kosmetyczne. Jedyne, co je łączyło, powtarzam, to sława,  zainteresowanie publiczności i swego rodzaju władza. ­  Której zazdrościł im morderca. ­  Tak, właśnie tak bym to ujęła. Pogardzał tym, a jednocześnie pragnął sam znaleźć się w centrum uwagi. Oba  morderstwa   były   okrutne,   ale   niezwykle   czyste.   Twarze   ofiar   ani   ich   ciała   nie   zostały   zniekształcone.   Jedno  szybkie cięcie, według opinii lekarza zadane z przodu. Twarzą w twarz. Nóż to broń osobista, przedłużenie ręki.  Nie razi na odległość, jak laser, ani pod nieobecność mordercy, jak trucizna. Ten człowiek chciał zasmakować  zabijania, chciał widzieć krew, czuć jej zapach. Chciał doświadczyć tego w pełni, by czuć, że to on ma kontrolę  nad wszystkim, że realizuje swój plan. ­  Nie wierzysz, by to był ktoś wynajęty. ­    Zawsze   jest   taka   możliwość,   Eve,   ale   skłonna   jestem  widzieć   w   zabójcy   raczej   aktywnego   uczestnika   niż  płatnego zbrodniarza. Do tego dochodzą jeszcze te pamiątki. ­  Parasol Towers. ­  I prawy but Metcalf. Udało ci się zachować to w tajemnicy przed mediami. ­   Z trudem. ­ Eve skrzywiła się lekko, przypominając sobie Morse'a i jego ekipę. ­Zawodowiec nie zabierałby  niczego z miejsca zbrodni, a jakiś uliczny morderca nie zaplanowałby tego tak dobrze. ­   Zgadzam się. Masz zorganizowany umysł, ambitny. Twój morderca lubi to zajęcie i dlatego właśnie wkrótce  możesz się spodziewać następnych ofiar. ­     Albo   morderczyni   ­   wtrąciła   Eve.   ­   Nie   możemy   też   wykluczyć   motywu   zazdrości.   Może   te   dwie   kobiety  utożsamiały jej marzenia. Piękne, bogate, podziwiane, sławne, silne. Często zabija ktoś, kto sam jest zbyt słaby,  by to osiągnąć. ­  Tak, dość często. W tej chwili na pewno nie możemy jednoznacznie określić płci mordercy. Wiemy jedynie, że  jego ofiarami mogą być sławne kobiety, kobiety sukcesu. ­     Więc  co  mam  z  tym  zrobić?   Otoczyć  ochroną wszystkie  prominentne,   znane  i  bogate  kobiety  w  mieście?  Włącznie z tobą? ­  To zabawne, bo ja myślałam raczej o tobie. ­  O mnie? ­ Eve odstawiła z trzaskiem filiżankę, którą podnosiła właśnie do ust. ­ To absurdalne. ­  Nie sądzę.  Ostatnio  stałaś się znaną osobistością,  Eve. Szczególnie od czasu sprawy z minionej zimy. Jesteś  cenioną specjalistką. Poza tym­ kontynuowała doktor Mira, nim Eve zdążyła jej przerwać ­ obie ofiary w pewien  sposób łączą się z twoją osobą. Tym punktem wspólnym jest Roarke. Eve czuła, jak krew odpływa jej z twarzy. Nie potrafiła nad tym zapanować. Mogła jednak przemawiać spokojnym,  stanowczym głosem: ­  Z Cicely Towers łączyły Roarke'a interesy, stosunkowo mało istotne. W przypadku Metcalf chodziło o przelotny  romans, który zakończył się już dawno temu. ­  Widzę, że chcesz go przede mną bronić. ­  Wcale go nie bronię ­ warknęła Eve. ­ Stwierdzam tylko fakty. Roarke sam potrafi się obronić. ­  Bez wątpienia. To energiczny, silny i inteligentny mężczyzna. Mimo to martwisz się o niego. ­  Czy twoim zdaniem, zdaniem profesjonalisty, Roarke może być tym zabójcą? ­     Absolutnie   nie.   Jestem   pewna,   że   gdybym   zanalizowała   jego   osobowość,   znalazłabym   tam   doskonale  rozwinięty  instynkt   zabójcy.   ­  Właściwie   Mira   bardzo   chętnie   zanalizowałaby  osobowość  Roarke'a.   ­   Ale   jego  motywy byłyby jasno określone. Wielka miłość albo wielka nienawiść. Nie sądzę, by cokolwiek innego zmusiło go  do przekroczenia tej granicy. Możesz być spokojna, Eve ­ dodała cicho Mira. ­ Nie jesteś zakochana w mordercy. ­  Nie jestem zakochana w nikim. A moje uczucia nie mają nic wspólnego z tą sprawą. ­   Wręcz przeciwnie,   stan umysłu   prowadzącego   śledztwo zawsze ma ogromne znaczenie. A gdybym miała  wydać opinię na temat twojego stanu,  powiedziałabym,  że jesteś bliska skrajnego wyczerpania, emocjonalnie  rozdarta i mocno zmartwiona. Eve sięgnęła po dyskietkę i wstała z fotela.

­  W takim razie dobrze się składa, że nie musisz wydawać takiej opinii. Zapewniam cię, że doskonale sobie radzę  z moją pracą. ­  Nie wątpiłam w to ani przez moment. Pytanie tylko, jakim kosztem? ­  Ten koszt byłby wyższy, gdybym tego nie robiła. Chcę dowiedzieć się, kto zabił te kobiety. Potem ktoś taki jak  Cicely Towers będzie musiał wsadzić go za kratki. ­ Eve schowała dyskietkę do torby. ­ Jest jeszcze jedna rzecz,  która łączy obie ofiary, a którą pominęłaś. ­ Oczy Eve były zimne i nieprzyjazne. ­Rodzina. Obie miały kochające  rodziny, które stanowiły ważną część ich życia. Powiedziałabym, że to raczej wyklucza mnie jako kolejną ofiarę,  prawda? ­  Być może. Myślałaś ostatnio o rodzinie, Eve? ­  Nie baw się ze mną. ­   Ty zaczęłaś ten temat ­ zauważyła Mira. ­ Zawsze uważasz na słowa, kiedy ze mną rozmawiasz, zakładam  więc, że myślisz dużo o rodzinie. ­  Nie mam rodziny ­ odparowała Eve. ­ I myślę dużo o morderstwie. Chcesz donieść komendantowi, że nie jestem  w stanie wykonywać swoich obowiązków? Proszę bardzo, droga wolna. ­  Kiedy ty mi wreszcie zaufasz? ­ W łagodnym głosie Miry pojawiła się nutka zniecierpliwienia, coś, czego Eve nie  słyszała tam nigdy dotąd. ­ Czy tak trudno ci uwierzyć, że zależy mi na tobie? Tak, zależy mi ­ dodała Mira, kiedy  Eve spojrzała na nią w osłupieniu. ­ I rozumiem cię lepiej, niż ci się wydaje. ­    Nie  potrzebuję wcale,  żeby ktoś  mnie rozumiał.  ­ Głos  Eve  drżał lekko, choć starała  się za  wszelką  cenę  zapanować nad nerwami. ­ Nie przyszłam tu na badania ani na terapię. ­  Nie nagrywam tej rozmowy. ­ Mira z trzaskiem odstawiła filiżankę. Eve zacisnęła dłonie w pięści. ­ Myślisz, że  tylko ty byłaś wykorzystywana, że tylko ty przeszłaś w dzieciństwie przez piekło? Że jesteś jedyną kobietą, która  musiała sobie z tym poradzić? ­  Nie muszę sobie z niczym radzić. Nie pamiętam... ­     Mój   ojczym   gwałcił   mnie   regularnie,   odkąd   skończyłam   dwanaście   lat,   aż   do   piętnastego   roku   życia   ­  powiedziała cicho Mira, gestem powstrzymując protesty Eve. ­ Przez te trzy lata żyłam w świadomości, że to znów  się zdarzy, choć nigdy nie wiedziałam kiedy. I nikt nie chciał mnie wysłuchać. Wstrząśnięta i zdenerwowana, Eve objęła się rękami. ­  Nie chcę o tym wiedzieć. Dlaczego mi to mówisz? ­  Bo kiedy patrzę w twoje oczy, widzę siebie. Ale ty masz kogoś, kto cię wysłucha. Eve stała nieruchomo. Zwilżyła językiem spierzchnięte wargi. ­  Dlaczego to się skończyło? ­  Bo znalazłam w sobie dość odwagi, by pójść do poradni, by opowiedzieć o wszystkim psychologowi, by poddać  się badaniom fizjologicznym i psychiatrycznym. W porównaniu z tym, co przeżyłam, wszystko to nie wydawało mi  się już takie straszne. ­  Dlaczego miałabym o tym pamiętać? ­ spytała Eve. ­ To już dawno się skończyło. ­  Dlaczego źle sypiasz? ­  Śledztwo... ­  Eve. Łagodny ton zbił ją z tropu. Zamknęła oczy. Tak trudno było jej walczyć z tym cichym współczuciem. ­  Obrazy ­ mruknęła, gardząc swoją słabością. ­ Koszmary. ­  Z czasów, nim znaleziono cię w Teksasie? ­  Tylko pojedyncze sceny, migawki. ­  Jeśli zechcesz, pomogę ci poskładać je w całość. ­  Dlaczego miałabym to robić? ­  A nie zaczęłaś już? ­ Teraz Mira podniosła się ze swego fotela. ­ Możesz pracować z tymi koszmarami, które  dręczą twoją podświadomość, robisz to od lat. Ale szczęście wymyka ci się z rąk i będzie tak dopóty, dopóki nie  przekonasz samej siebie, że na nie zasługujesz. ­  To nie była moja wina. ­  Nie. ­ Mira delikatnie dotknęła ramienia Eve. ­ To nie była twoja wina. Eve czuła, jak łzy napływają jej do oczu. Wstydziła się tego i broniła z całych sił. ­  Nie mogę o tym rozmawiać. ­  Moja droga, już zaczęłaś. Będę tutaj, kiedy poczujesz, że znów jesteś gotowa. ­ Poczekała, aż Eve dojdzie do  drzwi. ­ Czy mogę zadać ci jedno pytanie? ­  Zawsze zadajesz pytania. ­     Więc   czemu   nie   miałabym   tego   zrobić   teraz?   ­   Uśmiechnęła   się   Mira.   ­   Czy   Roarke   sprawia,   że   jesteś  szczęśliwa? ­    Czasami.  ­ Eve zacisnęła mocno powieki i  zaklęła w  duchu. ­Tak, czasami sprawia, że jestem  szczęśliwa.  Oprócz tych chwil, kiedy naprawdę mnie wkurza. ­  To cudownie. Bardzo się z tego cieszę, ze względu na was oboje. Spróbuj się trochę przespać, Eve. Jeśli nie  chcesz brać tabletek, spróbuj zwykłej wizualizacji.

­  Będę o tym pamiętać. ­ Eve otworzyła drzwi, odwrócona plecami do wnętrza gabinetu. ­ Dziękuję. ­  Proszę bardzo. Eve uznała, że wizualizacja w niczym jej nie pomoże. Nie po kolejnej lekturze raportów z sekcji zwłok. Mieszkanie było zbyt puste, zbyt ciche. Żałowała, że zostawiła kota u Roarke'a. Galahad wniósłby przynajmniej  trochę życia do tych pustych wnętrz. Kiedy oczy rozbolały ją od czytania kolejnych raportów i protokołów, odsunęła się od biurka. Nie miała siły, by  szukać Mavis, a programy telewizyjne tylko ją nudziły. Zamówiła muzykę, słuchała jej przez trzydzieści sekund, potem znów wyłączyła, zniecierpliwiona. Zazwyczaj   dobra   kolacja   pomagała   jej   zapomnieć   o   chandrze,   kiedy   jednak   weszła   do   kuchni,   przypomniała  sobie, że już od tygodni nie zamawiała nowych produktów do autokucharza. Te nędzne resztki, które się w nim  ostały, nie wzbudzały jakoś jej apetytu. Zdecydowana za wszelką cenę zapomnieć choć na chwilę o zmęczeniu i smutku, sięgnęła po okulary wirtualnej  rzeczywistości, które Mavis podarowała jej na ostatnie święta Bożego Narodzenia. Ponieważ to właśnie Mavis  korzystała z nich ostatnio, okulary ustawione były na Klub Nocny i maksymalną głośność. Klnąc siarczyście, Eve  szybko zmieniła ustawienia, programując Tropiki i plażę. Czuła   pod   stopami   rozpalony,   drobny   piach   plaży,   gorące   promienie   słońca   na   skórze,   delikatny   powiew  oceanicznej bryzy. Cudownie było stać w spokojnej zatoce, patrzeć na białe grzywy fal i popijać chłodny sok z  rumem. Czyjeś   dłonie   dotykały   jej   nagich   ramion,   masowały   je   miarowo.   Wzdychając   z   rozkoszą,   Eve   oparła   się   o  muskularny, męski tors. Daleko na błękitnym morzu błyszczał biały żagiel jakiegoś jachtu. Tak łatwo przyszło jej osunąć się w te wyczekujące ramiona, podnieść usta do ust, których pragnęła. I leżeć na  piasku przy ciele, które tak doskonale pasowało do jej ciała. Podniecenie było równie słodkie jak spokój. Rytm, równie odwieczny jak rytm fal, rozgrzewał jej skórę. Oddała się  mu bez reszty, drżała, zmierzając powoli ku spełnieniu. Jego oddech obmywał jej twarz, jego ciało połączyło się z  nią, kiedy wymówiła cicho jego imię. Roarke. Wściekła na samą siebie, Eve zerwała okulary i odrzuciła je w kąt pokoju. Roarke nie miał prawa wpychać się  tutaj, do jej umysłu. Nie miał prawa przynosić jej bólu i rozkoszy, kiedy ona pragnęła jedynie spokoju. Och,   on   dobrze   wiedział,   co   robi,   myślała   Eve,   zrywając   się   na   równe   nogi.   Doskonale   wiedział.   Muszą   to  wreszcie załatwić, raz na zawsze. Wyszła z mieszkania, z hukiem zatrzaskując za sobą drzwi. Dopiero gdy wkroczyła na teren jego posiadłości,  przyszło jej do głowy, że Roarke może nie być sam. Ta myśl wprawiła ją w taką wściekłość, że przesadziła kamienne stopnie dwoma susami i omal nie wyrwała z  zawiasów drzwi wejściowych do jego domu. Summerset czekał na nią w hallu. ­  Poruczniku, jest pierwsza dwadzieścia w nocy. ­  Wiem, która jest godzina. ­ Odsłoniła zęby, niczym rozeźlony pies, kiedy Summerset próbował nie wpuścić jej  na schody. ­Wyjaśnijmy sobie od razu jedną rzecz, koleś. Ty nienawidzisz mnie, ja nienawidzę ciebie. Tyle tylko,  że   ja   mam   odznakę.   Więc   zejdź   mi   z   drogi   albo   wpakuję   tę   twoją   kościstą   dupę   do   pierdla   za   utrudnianie  policjantowi czynności służbowych. Summerset uniósł głowę z godnością. ­  Czy mam przez to rozumieć, że o tej porze jest pani jeszcze na służbie? ­  Rozum sobie przez to, co chcesz. Gdzie on jest? ­     Jeśli   wyjawi   mi   pani,   co   ją   tutaj   sprowadza,   z   przyjemnością   poinformuję   panią,   gdzie   przebywa   obecnie  Roarke, i sprawdzę, czy może w tej chwili panią przyjąć. Eve straciła resztki cierpliwości. Wbiła łokieć w splot słoneczny Summerseta i wymijając skuloną z bólu postać,  rzuciła jeszcze przez ramię: ­  Sama go znajdę. Roarke nie był jeszcze w łóżku, nie znalazła tam też śladów obecności jakiejś drugiej osoby. Nie była całkiem  pewna, jak by zareagowała, zastając go w ramionach jakiejś seksownej blondynki. Nie zastanawiając się nad tym  dłużej, zawróciła w stronę jego gabinetu, ścigana przez obolałego Summerseta. ­  Zamierzam złożyć skargę. ­  Składaj sobie ­ warknęła przez ramię. ­   Nie ma pani prawa wkraczać na prywatną posesję, i to w środku nocy. Nie pozwolę, by przeszkodziła pani  Roarke'owi. ­Summerset jednym susem dopadł drzwi gabinetu, zasłaniając je własnym ciałem. ­ Nie pozwolę. Eve   ze   zdumieniem   stwierdziła,   że   służący   jest   czerwony   na   twarzy   i   z   trudem   łapie   oddech.   Oczy   niemal  wychodziły mu z orbit. Uznała, że nie jest to wynikiem bólu czy zmęczenia, lecz nadmiaru emocji. ­  Zabrakło ci pary, staruszku, co? ­ Parsknęła i nim Summerset mógł zareagować, uderzyła w gałkę otwierającą  automatyczne drzwi.

Lokaj złapał ją za ramię, a Roarke, który odwrócił się właśnie od ekranu monitora, ze zdumieniem patrzył na  szarpiącą się dwójkę. ­  Dotknij mnie raz jeszcze, ty sztywny sukinsynu, a będziesz leżał na deskach i kwiczał jak zarzynane prosię ­  ostrzegła Eve, unosząc zaciśniętą pięść. ­ Dla takiej satysfakcji gotowa jestem oddać nawet odznakę. ­  Summerset ­ powiedział Roarke łagodnie. ­ Ona naprawdę to zrobi. Zostaw nas samych. ­  Przekroczyła swoje uprawnienia... ­  Zostaw nas samych ­ powtórzył Roarke. ­ Zajmę się tym. ­  Jak sobie życzysz. ­ Summerset poprawił nakrochmaloną marynarkę i ruszył w głąb korytarza. ­     Jeśli  chcesz  mnie  stąd   wyrzucić  ­  warknęła,   podchodząc  do  biurka­  będziesz  musiał  znaleźć  sobie   kogoś  lepszego niż ten nadęty dupek. Roarke złożył tylko dłonie na blacie biurka. ­  Gdybym chciał, nie przeszłabyś nawet przez bramę. ­ Ostentacyjnie spojrzał na zegarek. ­ Trochę późno jak na  oficjalne przesłuchanie. ­  Nie chcę już słyszeć, która to godzina. ­  No dobrze. ­ Roarke odchylił się na oparcie krzesła. ­ Co mogę dla ciebie zrobić? 9 Atak   pozwalał   Eve   zapanować   nad   emocjami.   Tłumaczyła   sobie,   że   będzie   to   także   najlepsze   logiczne  rozwiązanie. ­  Znałeś Yvonne Metcalf. ­  Jak ci już mówiłem, byliśmy przyjaciółmi. ­ Otworzył stare srebrne pudełko i wyjął z niego papierosa. ­ Swego  czasu nawet bliskimi przyjaciółmi. ­  Kto zmienił charakter tego związku i kiedy? ­  Kto? Hmm... ­ Roarke zamyślił się na moment. Zapalił papierosa i wydmuchnął dym. ­ Zdaje się, że podjęliśmy  tę decyzję wspólnie. Jej kariera rozwijała się coraz szybciej, pochłaniała coraz więcej czasu i energii. Można  powiedzieć, że po prostu oddaliliśmy się od siebie. ­  Pokłóciliście się? ­  Nie. Yvonne nie była skora do kłótni. Uważała, że życie jest na to zbyt... zabawne. Napijesz się brandy? ­  Jestem na służbie. ­  Tak, oczywiście. Ale ja nie. Kiedy wstał, z jego kolan zeskoczył Galahad. Kot spojrzał obojętnie na swą panią, a potem zaczął się starannie  myć. Eve zgromiła niewdzięcznego zwierzaka wzrokiem i tylko dlatego nie zauważyła, że dłonie Roarke'a drżały  lekko, kiedy ten nalewał sobie brandy. ­  No dobrze ­ powtórzył, odwracając się ponownie do Eve. ­Czy to już wszystko? Nie, pomyślała, to dopiero początek.  Była zdecydowana  wyciągnać od niego  wszystkie  użyteczne informacje,  wykorzystać maksymalnie jego nieprzeciętną inteligencję, nawet gdyby nie chciał pomóc jej z własnej woli. ­  Po raz ostatni wspomniała o tobie w swoim notatniku ponad półtora roku temu. ­  To już półtora roku ­ mruknął Roarke. Żałował Yvonne, bardzo jej  żałował,  ale miał  swoje własne problemy.  Jego największy problem   stał   właśnie po   drugiej     stronie pokoju i przewiercał go gniewnym wzrokiem. ­ Nie  zdawałem sobie sprawy, że minęło już tyle czasu. ­  Czy wtedy widziałeś się z nią po raz ostatni? ­  Nie, z pewnością nie. ­ Wbił spojrzenie w kieliszek, przypominając sobie spotkanie z Yvonne. ­ Pamiętam, że  tańczyłem z nią na przyjęciu w ostatniego sylwestra. Przyszła tutaj ze mną. ­  Spałeś z nią ­ skonstatowała Eve beznamiętnym tonem. ­   Dosłownie rzecz biorąc, nie. ­ W jego głosie pojawiła się nutka irytacji. ­ Kochałem się z nią, rozmawiałem,  zjadłem śniadanie. ­  Odnowiliście starą znajomość? ­  Nie. ­ Ponownie zajął miejsce na krześle i skrzyżował nogi. ­Mogliśmy to zrobić, ale oboje byliśmy zbyt zajęci.  Nie kontaktowałem się z nią przez następne sześć czy siedem miesięcy. ­  I? Przypomniał sobie, że po prostu ją zignorował, wymazał z pamięci. Tak po prostu, może zbyt łatwo, lekkomyślnie.  ­Powiedziałem jej, że jestem... zaangażowany. ­ Przez moment wpatrywał się w rozżarzoną końcówkę papierosa.  ­ W tym czasie byłem zakochany w kim innym. Serce   Eve   zabiło   nagle   szybciej.   Włożyła   spocone   dłonie   do   kieszeni   i   wbiła   w   Roarke'a   skonfundowane  spojrzenie. ­  Nie mogę usunąć cię z listy, jeśli mi nie pomożesz. ­  Nie? Trudno. ­  Do diabła, Roarke, ty jedyny znałeś dobrze obie ofiary. ­  A jaki był mój motyw, poruczniku? ­  Nie rozmawiaj ze mną w ten sposób. Nienawidzę tego. Zimny, opanowany, wyniosły. ­ Zdenerwowana, zaczęła przechadzać się po pokoju. ­ Wiem, że nie miałeś nic  wspólnego z tymi morderstwami, nie ma też żadnych dowodów, które mogłyby cię obciążać. Ale to nie zmienia 

faktu, że jesteś jedynym punktem wspólnym w obu tych sprawach. ­  A to utrudnia ci życie, bo twoje nazwisko z kolei związane jest ze mną. Czy też było. ­  Poradzę sobie z tym. ­  Więc dlaczego tak schudłaś?­ spytał Roarke  surowym tonem. ­ Dlaczego masz podkrążone oczy? Dlaczego  wydajesz się taka nieszczęśliwa. Eve wyciągnęła dyktafon i z trzaskiem położyła go na biurku, jakby oddzielała się w ten sposób barierą od Roarke'  a i jego pytań. 4 ­ Musisz powiedzieć mi wszystko, co wiesz o tych kobietach. Wszystkie najdrobniejsze, nieistotne  szczegóły. Cholera,  potrzebuję pomocy. Muszę wiedzieć, dlaczego Towers pojechała  w środku nocy do West  Endu. Dlaczego Metcalf ubrała się i wyszła o północy do patio. Roarke zdusił papierosa w popielniczce i powoli podniósł się z krzesła. ­  Obawiam się, że przeceniasz moje możliwości, Eve. Nie znałem Cicely aż tak dobrze. Prowadziliśmy wspólnie  interesy, kilka razy spotkaliśmy się na jakichś oficjalnych przyjęciach. Nie zapominaj o moim pochodzeniu i o jej  pozycji.   Co   do   Yvonne...   Byliśmy   kochankami.   Podobała   mi   się   jej   energia,   jej   determinacja.   Wiem,   że   była  ambitna. Chciała być gwiazdą i została nią, zasłużyła sobie na to. Nie potrafię jednak powiedzieć, co kierowało  tymi kobietami, kiedy wychodziły z domu w środku nocy. ­  Znasz ludzi ­ nie ustępowała Eve. ­ Potrafisz wśliznąć się do ich umysłów. Nikt nie potrafi cię zaskoczyć. ­  Ty mnie zaskakujesz ­ mruknął Roarke. ­ Nieustannie. Eve potrząsnęła tylko głową. ­  Powiedz mi, dlaczego, twoim zdaniem, Yvonne Metcalf wyszła na spotkanie do patio. Roarke pociągnął łyk brandy i wzruszył ramionami. ­  Mogła mieć wiele powodów. Kariera,  sława, rozrywka, miłość. Prawdopodobnie w tej właśnie kolejności. Ubrała  się starannie, bo była próżna, choć ta próżność dodawała jej tylko uroku. Na pewno nie myślała też o tym, która  jest godzina. Była impulsywna, zawsze gotowa do działania. Eve westchnęła cicho. Właśnie tego potrzebowała. Roarke pomagał jej stworzyć psychologiczny obraz obu ofiar,  zrozumieć ich życie. ­  Czy miała jakichś innych kochanków? Roarke drgnął, wyrwany z zamyślenia. ­  Była piękna, inteligentna,  świetna w łóżku. Na pewno poznała wielu mężczyzn. ­  Zazdrosnych, gniewnych mężczyzn? Roarke uniósł lekko brwi. ­  Przypuszczasz, że ktoś ją zabił, bo nie spełniła jego oczekiwań? Nie dała mu tego, czego chciał? Potrzebował?  ­ Patrzył jej głęboko w oczy. ­ To niegłupia myśl. Mężczyzna może w takiej sytuacji wyrządzić wielką krzywdę  kobiecie, jeśli tylko mocno jej pragnął i potrzebował. A jednak ja cię nie zabiłem. Jeszcze nie. ­  To jest śledztwo, Roarke. Nie zgrywaj przede mną cwaniaczka. ­  Cwaniaczka? ­ Zaskoczył ich oboje, rzucając kieliszkiem w ścianę. Szkło rozprysło się na drobne kawałeczki.  Whisky spływała ciemną strugą po białej powierzchni. ­ Wdzierasz się tutaj siłą, bez ostrzeżenia, bez zaproszenia,  i oczekujesz, że będę ci  służył jak piesek,  gdy  ty  będziesz  mnie przesłuchiwać? Wypytujesz mnie o Yvonne,  kobietę, która wiele dla mnie znaczyła, i spodziewasz się, że z radością będę ci o niej opowiadał, podczas gdy ty  wyobrażasz sobie, jak leżę z nią z łóżku. Eve   widziała   już   podobne   wybuchy   gniewu   z   jego   strony.   Zwykle   wolała   je   od   chłodnej,   wystudiowanej  obojętności. Jednak w tej chwili jej nerwy rozprysły się wraz z kieliszkiem whisky. ­  To nie jest przesłuchanie i nie jest to też sprawa osobista. Zbieram tylko użyteczne informacje. Wykonuję swoją  pracę. ­  To nie ma nic wspólnego z twoją pracą, oboje doskonale  o tym wiemy. Jeśli choć przez chwilę wierzyłaś, że  mogłem   mieć   jakiś   związek   ze   śmiercią   tych   kobiet,   to   popełniłem   jeszcze   większy   błąd,   niż   dotąd  przypuszczałem.  Jeśli chcesz mnie dręczyć, poruczniku, rób  to w swoim  prywatnym  czasie, a nie  w moim.  ­  Roarke podniósł z biurka dyktafon i rzucił go Eve. ­Następnym razem przynieś nakaz. ­  Próbuję cię całkowicie wyeliminować. ­   Nie zrobiłaś tego jeszcze? ­ Przeszedł na drugą stronę biurka i ze znużeniem usiadł na krześle. ­ Idź sobie.  Mam tego dość. Eve odwróciła się i ruszyła  w stronę  drzwi, choć  każdy krok  sprawiał jej fizyczny niemal ból.  Serce  waliło jej  młotem,   nie   mogła   złapać   oddechu,   bała   się,   że   lada   moment   ugną   się   pod   nią   kolana   i   runie   na   ziemię.  Tymczasem Roarke przeklinał w duchu swą głupotę, a gdy Eve dochodziła już do drzwi, zablokował zamki. Do  diabła, nie pozwoli jej tak odejść. Otwierał właśnie usta, by przemówić,  kiedy Eve odwróciła się  ponownie,  nie dotknąwszy nawet drzwi. Na jej  twarzy malowała się wściekłość. ­  Dobra. Cholera, niech ci będzie, wygrałeś. Jestem w dołku. Czy tego właśnie chcesz? Nie mogę spać, nie mogę  jeść. Czuję się tak, jakby coś we mnie pękło, nie mogę normalnie pracować. Zadowolony? Roarke czuł, jak powoli spływa nań ogromna ulga. ­  A powinienem być? ­  Jestem tutaj, prawda? Jestem tu, bo nie mogłam już dłużej trzymać się z dala. ­ Zamykając dłoń na naszyjniku  ukrytym pod koszulą, podeszła do niego. ­ Noszę tę błyskotkę. Spojrzał na diament, który wyciągała w jego stronę. Kamień wypełniony był tajemniczym, purpurowym blaskiem.

­  Mówiłem już, że ci pasuje. ­  Co ty tam wiesz... ­ mruknęła i odwróciła głowę. ­ Czuję się w tym jak idiotka. Cała ta sytuacja sprawia, że czuję  się jak idiotka. No i dobrze, będę idiotką. Wprowadzę się tutaj. Będę tolerować tego robota, którego nazywasz  lokajem.   Będę  nosiła   diamenty...   ­   Głos   Eve   załamał   się  nagle.   Zakryła   twarz   dłońmi,   bezskutecznie   tłumiąc  szloch. ­ Dłużej tego nie zniosę. ­  Proszę, nie płacz. Na miłość boską, nie płacz. ­  Jestem zmęczona. ­ Eve objęła się ramionami i kołysała na piętach. ­ Jestem zmęczona, to wszystko. ­   Zwyzywaj mnie. ­ Roarke wstał z miejsca, wstrząśnięty i nieco przerażony tym nagłym wybuchem płaczu. ­  Rzuć czymś. Uderz mnie. Wyrwała się gwałtownie, kiedy próbował ją objąć. ­  Nie. Muszę być sama, kiedy robię z siebie idiotkę. Nie zważając na jej prośby, przygarnął ją mocniej do siebie. Znów próbowała się wyrwać, ale tym razem nie  pozwolił jej na to. Potem, zrozpaczona, objęła go, przywarła do niego z całych sił. ­  Nie odchodź ­ szeptała, wtulając twarz w jego ramię. ­ Nie odchodź. ­  Nigdzie nie odchodzę. ­ Delikatnie gładził ją po plecach, kołysał jej głowę. Czy jest coś bardziej zdumiewającego  i bardziej przerażającego dla mężczyzny, zastanawiał się w myślach, niż silna kobieta we łzach? ­ Jestem tutaj  przez cały czas. Kocham cię, Eve, kochani cię tak mocno, że trudno mi to znieść. ­  Potrzebuję cię. Nie zmienię tego. Nie chcę zmieniać. ­   Wiem. ­ Odchylił się do tyłu, ujął ją pod brodę i łagodnie uniósł jej głowę. ­ Będziemy musieli sobie z tym  poradzić. ­Pocałował jeden wilgotny policzek, potem drugi. ­ Naprawdę nie mogę bez ciebie żyć. ­  Kazałeś mi wyjść. ­  Ale wcześniej zaniknąłem drzwi. ­ Uśmiechnął się, nim ucałował delikatnie jej usta. ­ Gdybyś poczekała jeszcze  kilka godzin, to ja przyszedłbym do ciebie. Siedziałem tu przez cały wieczór i próbowałem wytłumaczyć sobie, że  nie powinienem tego robić, ale wszystko na nic. Potem zjawiłaś się ty, a ja omal nie padłem przed tobą na kolana. ­  Dlaczego? ­ Dotknęła jego twarzy. ­ Mogłeś mieć każdą kobietę. Może i miałeś. ­   Dlaczego? ­ Roarke przechylił lekko głowę. ­ To podchwytliwe pytanie. Może ze względu na twoje łagodne  usposobienie   nienaganne   maniery   i   doskonałe   wyczucie   mody?   ­   Omal   nie   podskoczył   z   radości,   ujrzawszy  przelotny uśmiech na jej ustach. ­Nie, musiałem chyba myśleć o kimś innym. Chodzi pewnie o twoją odwagę,  absolutne oddanie sprawie, którą uważasz za słuszną o twoją bezkomprornisowość, niespożyte siły i niespokojny  umysł, o twoje słodkie serce, które wciąż każe ci dbać przede wszystkim o innych, a nie o siebie. ­  To chyba nie ja. ­  Och, ależ oczywiście, że to ty, moja droga Eve. ­ Musnął delikatnie jej usta. ­ Tak jak twój smak, twój zapach,  twój wygląd, twój głos. Rozbroiłaś mnie całkowicie. Będziemy o tym rozmawiać ­ mruczał, ocierając kciukiem jej  wilgotne policzki. ­Znajdziemy jakieś rozwiązanie, które będzie odpowiadać nam obojgu. Eve wzięła głęboki, drżący oddech. ­  Kocham cię ­ wyszeptała i wypuściła głośno powietrze ­O Boże! Radość, która ogarnęła całe jego ciało, była niczym letnia burza; gwałtowna, niepohamowana, oczyszczająca. ­  Nie zakrztusiłaś się ­ mruknął, opierając czoło na jej czole. ­  Ano nie. Może się do tego przyzwyczaję. ­ I może następnym razem nie będzie się czuć tak, jakby ktoś nakładł  jej kamieni do żołądka. Przechyliła głowę i odszukała jego usta. Nie była to już delikatna, czuła pieszczota, lecz namiętny gorący, chciwy pocałunek. Krew uderzyła jej do głowy,  huczała jej w uszach tak głośno, że nie słyszała, jak ponownie wypowiada te niezwykłe słowa, czuła je jednak w  biciu serca, w jego niespokojnym rytmie. Rozpalona i wilgotna, drżącymi rękami zaczęła rozpinać jego spodnie. ­  Teraz. Natychmiast. ­  Tak, natychmiast. Nim upadli na podłogę, Roarke zdążył jeszcze zerwać z niej koszulę. Przez dłuższą chwilę nie mogli się sobą nasycić. Wtulali się w siebie, dotykali łapczywymi dłońmi. Eve zatopiła  zęby w ramieniu  Roarke'a, kiedy ten ściągał z niej spodnie. Miał tylko  krótką chwilę, by poczuć jej skórę, jej  kształty, jej żar, potem wszystko utonęło w powodzi zmysłów, w nawale wrażeń i gwałtownej potrzebie zespolenia. Pieszczoty i czułości musiały ustąpić miejsca nienasyconej bestii pożądania, która pożerała ich bez reszty, nawet  w chwili, gdy Roarke był już w niej, gdy napierał na nią z całą mocą. Czuł, jak jej ciało napręża się, wygina w łuk,  słyszał przeciągły jęk rozkoszy, pozwolił, by jego ciało i dusza oczyściły się w chwili całkowitego, niebiańskiego  zjednoczenia. Eve obudziła się w łóżku Roarke'a. Blask słońca sączył się do wnętrza pokoju przez lekko uchylone żaluzje. Nie  otwierając oczu, sięgnęła ręką w bok i natrafiła na pustą, choć jeszcze ciepłą pościel. ­  Jak ja się tutaj znalazłam? ­ spytała głośno. ­  Przyniosłem cię. Uniosła powieki i spojrzała na Roarke'a. Siedział nagi u jej stóp i przyglądał się jej z czułością.

­  Przyniosłeś mnie? ­   Zasnęłaś na podłodze. ­ Pochylił się i pogłaskał ją po policzku. ­ Nie powinnaś doprowadzać się do takiego  stanu. ­  Przyniosłeś mnie ­ powtórzyła, zbyt zaspana, by czuć zakłopotanie. ­ Hm... żałuję chyba, że to przespałam. ­  Mamy mnóstwo czasu, możemy to jeszcze nieraz powtórzyć. Martwisz mnie. ­  Nic mi nie jest. To tylko... ­ Spojrzała na zegar. ­ Boże, dziesiąta. Dziesiąta rano? Gdy zaczęła podnosić się z łóżka, Roarke łagodnie, lecz stanowczo pchnął ją z powrotem. ­  Spokojnie, dzisiaj jest niedziela. ­  Niedziela? ­ Kompletnie zdezorientowana, potarła dłońmi skronie. ­ Straciłam rachubę. ­ Przypomniała sobie, że  nie jest na służbie, ale mimo wszystko... ­   Potrzebujesz snu ­ powiedział, czytając w jej myślach­ ­Potrzebujesz też jakiegoś paliwa, czegoś więcej niż  kofeina­ ­Sięgnął po szklankę z nocnego stolika i wyciągnął ją w stronę Eve. Spojrzała z powątpiewaniem na bladoróżową ciecz. ­  Co to jest? ­   Dobrze ci zrobi. Wypij. ­ Przytrzymał szklankę przy jej ustach, jakby sama nie miała dość sił, by to zrobić.  Mógłby podać jej ten sam środek w pastylkach, znał jednak jej awersję do wszelkich lekarstw. ­ To taki drobiazg z  moich laboratoriów, pracowaliśmy nad tym przez ostatnie miesiące. Za jakieś pół roku powinien pojawić się na  rynku. Eve zmrużyła oczy. ­  Jakiś eksperyment? ­  Jest całkiem bezpieczny. ­ Uśmiechnął się i odstawił pustą szklankę. ­ Nikt jeszcze nie umarł. ­  Ha, ha. ­ Oparła się ponownie o poduszki, dziwnie rozluźniona i pobudzona jednocześnie. ­ Muszę jechać do  centrali, popracować trochę nad innymi sprawami. ­   Potrzebujesz   odpoczynku. ­ Podniósł rękę,   nim zdążyła zaprotestować. ­ Dzień. Choćby jedno popołudnie.  Chciałbym, żebyś spędziła je ze mną, ale nawet jeśli wolisz być sama, to zostań tu i odpocznij. ­   Hm, pewnie mogłabym poświęcić temu kilka godzić­ ­Usiadła i zarzuciła mu ręce na szyję. ­ Co właściwie  miałeś na myśli, mówiąc o odpoczynku? Uśmiechając się szeroko, przygniótł ją własnym ciałem  do łóżka. Tym razem mogli pozwolić sobie na czułość i na  pieszczoty. Eve nie była wcale zaskoczona, kiedy po uruchomieniu komputera znalazła tam cały plik wiadomości. Już od  wielu lat niedziela tylko w teorii była dniem wolnym od pracy. Na ekranie pojawiały się kolejne pliki, wiadomości od  Nadine Furst, od  bezczelnego dupka Morse'a, przygnębiający list od rodziców Yvonne Metcalf i kilka słów od  Miriny Angelini. ­  Nie możesz wziąć na siebie ich rozpaczy ­ powiedział Roarke zza jej pleców. ­  Co? ­  Metcalfowie. Widzę to w twoich oczach. ­   Jestem dla nich jedynym punktem oparcia ­ odparła, wysyłając sygnał potwierdzający odbiór wiadomości. ­  Muszą wiedzieć, że ktoś się tym interesuje. ­  Chciałbym ci coś powiedzieć. Eve   przewróciła   oczami,   pewna,   że   będzie   musiała   wysłuchać   długiego   kazania   na   temat   odpoczynku,  obiektywności czy odpowiedniego dystansu do prowadzonych przez nią spraw. ­  Dobra, tylko streszczaj się, bo mam jeszcze sporo do zrobienia. ­  Swego czasu miałem do czynienia z wieloma policjantami. Unikałem ich, przekupywałem, przechytrzałem albo  po prostu uciekałem. Eve spojrzała nań z rozbawieniem. ­  Nie jestem pewna, czy powinieneś mi o tym mówić. Twoje konto jest podejrzanie czyste. ­  Oczywiście, że jest czyste. ­ Wiedziony nagłym impulsem, pocałował ją w czubek nosa. ­ Zapłaciłem za to. Eve skrzywiła się lekko. ­  Naprawdę, Roarke, nie mogę zaszkodzić ci tym, o czym nie wiem. ­  Chodzi o to ­ kontynuował uparcie ­ że przez wiele lat stykałem się z różnymi policjantami. Ty jesteś najlepsza. Eve zamrugała gwałtownie, kompletnie zaskoczona. ­  Cóż... ­     Zawsze,    bez    względu     na  okoliczności,     bronisz    słabych   i  pokrzywdzonych.   I  wciąż  wprawiasz mnie   w  zdumienie. ­  Przestań. ­ Dziwnie zakłopotana, odwróciła się do komputera. ­ Proszę. ­ Możesz to wykorzystać, kiedy oddzwonisz do Morse'a i będziesz musiała wysłuchiwać jego głupawych uwag. ­  Nie będę się z nim kontaktować. ­  Wysłałaś przecież potwierdzenie odbioru. ­  Ale najpierw wykasowałam jego wiadomość ­ uśmiechnęła się Eve. ­ Zupełnie przypadkowo, oczywiście.

Roarke roześmiał się i porwał ją w ramiona. ­  Podoba mi się twój styl. Eve pozwoliła sobie na moment relaksu i dopiero po chwili wysunęła się z jego objęć. ­  No dobra, koniec tych czułości. Muszę dowiedzieć się, czego chce ode mnie Mirina Angelini. Odsunęła go delikatnie na bok, wybrała numer i czekała. Po chwili na ekranie pojawiła się twarz Miriny, blada i  zmizerowana. ­    Och,  pani  porucznik.  Dziękuję,  że  tak  szybko  się  pani  ze  mną  skontaktowała.  Bałam  się,  że  dopiero  jutro  odbierze pani wiadomość. ­  Co mogę dla pani zrobić, panno Angelini? ­  Muszę z panią porozmawiać jak najszybciej. Nie chciałabym angażować do tego komendanta. I tak zrobił już  dość dla mnie i dla mojej rodziny. ­  Czy to dotyczy śledztwa? ­  Tak, przynajmniej tak mi się wydaje. Eve dała Roarke'owi znak, by opuścił pokój. On jednak tylko oparł się o ścianę. Pogroziła mu ukradkiem pięścią,  po czym znów spojrzała na ekran. ­  Chętnie spotkam się z panią. Proszę tylko wyznaczyć czas i miejsce. ­   W tym cały problem, pani porucznik. Lekarz zabronił mi podróżować. Muszę prosić, by przyjechała pani do  mnie. ­  Mam polecieć do Rzymu? Panno Angelini, wydział zgodzi się na tę podróż i pokryje jej koszty tylko wtedy, gdy  podam im jakieś konkretne powody. ­  Ja cię zabiorę ­ oświadczył nieoczekiwanie Roarke. ­  Siedź cicho. ­  Ktoś tam jest? Czy jest tam ktoś jeszcze? ­ dopytywała się Mirina drżącym głosem. ­  Jest ze mną Roarke ­ odparła Eve przez zaciśnięte zęby. ­Panno Angelini... ­    Och, to doskonale. Próbowałam  się  z nim  skontaktować. Czy  moglibyście  przyjechać razem? Wiem, że to  kłopotliwe. Nie lubię sprawiać komuś kłopotów, ale tym razem naprawdę muszę. Dopilnuję, by komendant zgodził  się na tę podróż. ­  Nie wątpię ­ mruknęła Eve. ­ Przyjadę najszybciej, jak będę mogła ­ zakończyła transmisję. ­ Boże, nic mnie tak  nie wkurza jak zepsute dzieciaki bogaczy. ­  Smutek i desperacja dotykają wszystkich, bogatych i biednych. ­  Och, zamknij się ­ parsknęła Eve i ze złością kopnęła w biurko. ­  Jestem pewien, że Rzym ci się spodoba, kochanie ­ odrzekł z uśmiechem Roarke. Rzym rzeczywiście przypadł jej do gustu, a przynajmniej ta jego część, którą mogła zobaczyć podczas krótkiej  przejażdżki z lotniska do domu Miriny przy Hiszpańskich Schodach ­ fontanny i ruiny tak stare, że trudno było jej  uwierzyć w ich autentyczność. Z tylnego siedzenia prywatnej limuzyny Eve przyglądała się z podziwem modnie ubranym Włochom. Przebojem  sezonu były najwyraźniej obcisłe kombinezony z cienkich, różnobarwnych tkanin. Większość przechodniów nosiła  na biodrach zdobione klejnotami pasy, dopasowane barwą do kamieni na butach i małych torbach używanych  zarówno przez mężczyzn, jak i przez kobiety. Wszyscy wyglądali jak prawdziwi arystokraci. Roarke nie wiedział dotąd, że Eve może oniemieć ze zdumienia. Cieszył się w duchu, że zapomniała choć na  moment o swojej misji i syciła oczy niezwykłymi widokami. Żałował jednocześnie, że nie mogą zatrzymać się  choćby na kilka dni, by mógł pokazać jej miasto, jego urok i nieprawdopodobną żywotność. Westchnął z żalem, kiedy samochód zahamował gwałtownie przy krawężniku i wyrwał Eve z rozmarzenia. ­  Lepiej, żeby to było coś ważnego. ­ Nie czekając na kierowcę, sama otworzyła drzwi limuzyny. Kiedy Roarke wziął ją pod rękę i poprowadził w stronę wejścia do luksusowego  apartamentowca,   spojrzała   nań   spod   ściągniętych   gniewnie   brwi.   ­   Nie   denerwuje   cię   wcale,   że   musiałeś  przelecieć taki kawał drogi tylko po to, by porozmawiać z kimś przez chwilę? ­  Kochanie, często muszę odbywać znacznie dłuższe podróże w znacznie mniej ważnych sprawach. I w znacznie  mniej czarującym towarzystwie. Eve parsknęła tylko i omal nie wyciągnęła swojej odznaki policyjnej, by machnąć nią przed oczami androida, w  porę się jednak zreflektowała. ­  Eve Dallas i Roarke do Miriny Angelini. ­   Pani Angelini oczekuje was, Eve Dallas i Roarke. ­ Anroid podszedł do zdobionych złoceniami drzwi windy i  wystukał kod. ­  Mógłbyś  sprawić  sobie coś takiego ­ powiedziała Eve, wskazując głową na androida, kiedy ten zamykał za nimi  drzwi. ­I wywalić Summerseta. ­  Summerset ma swój urok. Eve znów parsknęła, tym razem głośniej. ­  O tak, nie wątpię.

Drzwi rozsunęły się bezszelestnie, ukazując hali o ścianach wykładanych złotem i kością słoniową. Pośrodku stała  fontanna w kształcie syreny. ­     Boże   ­   wyszeptała   Eve,   wodząc   wzrokiem   po   liściach   palm   i   licznych   obrazach.   ­   Myślałam,   że   tylko   ty  mieszkasz w takim przepychu. ­  Witajcie w Rzymie ­ przywitał ich Randall Slade. ­ Dziękuję, że zechcieliście   przyjechać.   Proszę,   wejdźcie.  Mirina czeka w salonie. ­  Nie wspominała, że pan też tutaj będzie, panie Slade. ­     Razem   podjęliśmy   decyzję,   by  do   pani   zadzwonić.   Powstrzymując  się  chwilowo   od   zadawania   pytań,   Eve  minęła Slade'a i weszła do salonu. Największa ściana obszernego pokoju była całkowicie przeszklona. Eve pomyślała, że  szyby   te   muszą   być   przyciemniane   z   zewnątrz,   jako   że   budynek   miał   tylko   sześć  pięter.   Choć   apartament  położony był stosunkowo nisko, rozciągał się z niego cudowny widok na Wieczne Miasto. Mirina siedziała na krawędzi fotela i popijała herbatę z delikatnej, porcelanowej filiżanki. Jej dłoń drżała lekko. Wydawała   się   bledsza   niż   zazwyczaj,   jeśli   w   ogóle   było   to   możliwe,   jeszcze   drobniejsza   w   modnej  bladoniebieskiej sukni. Miała bose stopy, a paznokcie pomalowane były lakierem dopasowanym barwą do sukni.  Włosy ściągnęła w ciasny kok, zabezpieczony bursztynowym grzebieniem. Eve pomyślała, że przypomina jedną  ze starożytnych bogiń, zbyt słabo jednak znała mitologię, by określić, którą konkretnie. Mirina nie podniosła się z miejsca ani nie uśmiechnęła. Sięgnęła tylko po dzbanek i nalała herbatę do dwóch  dodatkowych filiżanek. ­  Mam nadzieję, że napijecie się ze mną herbaty. ­  Nie przyjechałam tu dla rozrywki, panno Angelini. ­  Wiem. Ale przyjechała pani i jestem pani za to bardzo wdzięczna. ­  Proszę, pozwól, że ja to zrobię. ­ Slade wziął od Miriny obie filiżanki, jakby chciał ukryć przed nimi fakt, że dłonie  narzeczonej drżą coraz mocniej. ­ Proszę, usiądźcie ­ zapraszał. ­ Nie będziemy was zatrzymywać dłużej, niż to  konieczne, ale możecie przecież spędzić ten czas w przyjemny sposób. ­  Nie mam w tym miejscu żadnej władzy ­ zaczęła Eve, siadając w miękkim fotelu. ­ Ale chciałabym nagrać tę  rozmowę, za waszym pozwoleniem, oczywiście. Mirina spojrzała na Slade'a i przygryzła wargę. ­  Tak, oczywiście. ­ Odchrząknęła cicho, kiedy Eve wyciągnęła dyktafon i położyła go na stoliku. ­ Wie pani o...  kłopotach, które Randall miał kilka lat temu w Sektorze 38. ­  Wiem ­ potwierdziła Eve. ­ Mówiono mi, że pani o nich nie wie. ­  Randy powiedział mi wczoraj o wszystkim. ­ Mirina sięgnęła ręką w bok, by ująć dłoń Slade'a. ­ Pani jest silną,  zdecydowaną kobietą, poruczniku. Być może trudno pani zrozumieć tych z nas, którzy nie są równie silni. Randy  nie mówił mi o tym wcześniej, bo bał się, że sobie z tym nie poradzę. Moje nerwy. ­ Wzruszyła lekko szczupłymi  ramionami. ­ Trudności w interesach dodają mi sił. Kłopoty osobiste tylko mnie wyniszczają. Wolę raczej unikać  problemów. ­  Jesteś po prostu delikatna ­ powiedział Slade, ściskając jej dłoń. ­ Nie masz się czego wstydzić. ­  Tak czy inaczej, jest to coś, czemu muszę stawić czoło. Pan tam był ­ zwróciła się do Roarke'a. ­ W czasie tego  wypadku. ­  Byłem na stacji, prawdopodobnie w kasynie. ­  A ochrona w hotelu, ochrona, którą wezwał Randall, należała do pana. ­     Zgadza  się.   Każdy  ma  prywatną  ochronę.   Sprawy  kryminalne  przekazywane  są  policji;   chyba  że  możemy  poradzić sobie z nimi na miejscu. ­  Ma pan na myśli łapówki? ­  Oczywiście. ­  Randy mógł przekupić ochronę. Nie zrobił tego. ­   Mirino... ­ przerwał jej Slade, po raz kolejny ściskając jej dłoń. ­ Nie przekupiłem ich, bo nie myślałem dość  sprawnie, by to zrobić. Gdybym miał wtedy wystarczająco jasny umysł, nikt nie dowiedziałby się o tej historii. ­  Został pan oczyszczony z najcięższych zarzutów ­ zauważyła Eve. ­ Za pozostałe otrzymał pan karę najniższą z  możliwych. ­  I zapewniono mnie, że cała sprawa zostanie pogrzebana. Stało się inaczej. Potrzebuję czegoś mocniejszego niż  herbata. Roarke? ­  Whisky, ćwierć szklaneczki. ­  Powiedz im, Randy ­ wyszeptała Mirina, kiedy ten zamawiał dwie whisky w autokucharzu. Slade skinął głową, podał Roarke'owi szklankę i sam wychylił zawartość swojej. ­   Cicely dzwoniła do mnie tej nocy, kiedy została zamordowana. Eve poderwała raptownie głowę, niczym pies  gończy, który zwietrzył właśnie nowy ślad. ­  Jej  łącze  nie  zarejestrowało  żadnej  rozmowy.  Żadnego sygnału. ­  Dzwoniła do mnie z budki. Nie wiem skąd. To było tuż po północy, waszego czasu. Była poruszona, zirytowana. ­  Panie Slade, podczas oficjalnego przesłuchania powiedział mi pan, że nie kontaktował się z prokurator Towers 

tamtej nocy. ­  Skłamałem. Bałem się. ­  I teraz chce pan odwołać poprzednie zeznania? ­  Chcę je uzupełnić.  Bez pomocy  prawnika,  poruczniku, i z pełną świadomością kary, jaka może mnie czekać  za podanie fałszywych informacji podczas śledztwa. Teraz mówię pani, że Cicely skontaktowała się ze mną na  krótko   przed   śmiercią.   Oczywiście,   może   pani   przypuszczać,   że   staram   się  tylko   o   nowe   alibi.   Nie   mógłbym  przecież przelecieć w tak krótkim czasie do Stanów, zabić jej i wrócić tutaj. Może pani sprawdzić zapis moich  rozmów. ­  Zrobię to na pewno. Czego chciała? ­  Spytała mnie, czy to prawda. Najpierw tylko to. Byłem wtedy trochę roztargniony, pracowałem. Dopiero po chwili  dotarło do mnie, jak bardzo jest zdenerwowana, a jeszcze później, że pyta mnie o wydarzenia z Sektora 38.  Spanikowałem,   próbowałem   wynajdywać   jakieś   usprawiedliwienia.   Ale   nikt   nie   potrafił   okłamywać   Cicely.  Przyparła mnie do ściany. Ja też wpadłem w złość i zaczęliśmy się kłócić. Przerwał i spojrzał na Mirinę, jakby obawiał się, że dziewczyna rozsypie się lada moment na drobne kawałki  niczym rozbite szkło. ­  Kłóciliście się, panie Slade? ­ naciskała Eve. ­   Tak. O to, co się stało i dlaczego. Pytałem, jak się o tym dowiedziała, ale ona nie pisnęła ani słówka. Była  wściekła. Powiedziała mi, że zajmie się tym ze względu na swoją córkę. I że potem policzy się ze mną. Skończyła  raptownie rozmowę, a ja przez długi czas siedziałem jak ogłupiały i zastanawiałem się, co mam teraz zrobić. Podszedł do Miriny, położył dłoń na jej ramieniu, pogłaskał ją czule. ­  Wczesnym rankiem, tuż przed świtem, dowiedziałem się, że Cicely nie żyje. ­  Nigdy wcześniej nie rozmawiała z panem o tym wypadku? ­  Nie. Mieliśmy doskonałe układy. Wiedziała o hazardzie, nie pochwalała tego, ale też nie robiła z tego tragedii.  David ją do tego przyzwyczaił. Chyba nie rozumiała, jak dalece byliśmy w to zaangażowani. ­  Wiedziała ­ wtrącił Roarke. ­ Prosiła mnie, żebym was od tego odsunął. ­  Ach... ­ Slade uśmiechnął się do swojej pustej szklanki. ­Więc to dlatego nie mogłem wejść do twojego kasyna  na Vegas II? ­  Właśnie. ­  Dlaczego teraz? ­ dopytywała się Eve. ­ Dlaczego właśnie teraz postanowił pan zmienić zeznanie? ­  Czułem, że to mnie osacza. Wiedziałem, jak podle czułaby się Mirina, gdyby to ktoś inny jej o tym powiedział.  Musiała usłyszeć o tym ode mnie. To ona postanowiła się z panią skontaktować. ­  Oboje postanowiliśmy. ­ Mirina ponownie sięgnęła po jego dłoń. ­ Nie mogę już przywrócić życia mojej mamie i  wiem, jak bardzo dotknie mojego ojca wiadomość, że Randy został wykorzystany przeciwko niej. Muszę nauczyć  się z tym żyć. Potrafię to zrobić, jeśli będę wiedziała, że człowiek, który wykorzystał Randy'ego i mnie, zapłaci za  swój czyn. Ona nigdy by tam nie poszła, nigdy nie pojechałaby do tego miejsca, gdyby nie chodziło o mnie. Kiedy lecieli na zachód, Eve przechadzała się nerwowo po luksusowej kabinie. ­  Rodzina. ­ Włożyła kciuki do tylnych kieszeni spodni. ­ Czy ty kiedykolwiek o tym myślisz, Roarke? ­  Czasami. ­ Widząc,  że Eve  chce z  nim porozmawiać, wyłączył monitor komputera. ­  Jeśli mamy trzymać się tej teorii, to musimy założyć, że Cicely Towers wyszła z domu i pojechała na miejsce  zbrodni jako matka. Ktoś zagrażał   szczęściu jej   dziecka.   Ona chciała to  naprawić. Nawet jeśli potem miała  przetrzepać Slade'owi skórę, najpierw chciała to załatwić. ­  Cóż, to chyba naturalna reakcja każdego rodzica. Eve zerknęła nań spod oka. ­  Oboje wiemy coś na ten temat. ­  Eve, nie powiedziałbym, że nasze doświadczenia w tej kwestii są normą. ­     Zgoda.   ­  Zamyślona,   usiadła  na  oparciu   fotela.   ­  Więc  to  normalne   dla   każdej  matki,   że  kiedy  jej  dziecko  znajduje się w niebezpieczeństwie, próbuje je chronić. To wers zrobiła dokładnie to, czego oczekiwał zabójca.  Rozumiał ją, dobrze ocenił jej charakter. ­  Powiedziałbym, doskonale. ­   Była także pracownikiem sądu. Jej obowiązkiem było powiadomić   władze o wszelkich groźbach i próbach  szantażu skierowanych pod jej adresem. ­  Miłość matki jest silniejsza niż prawo. ­  Na pewno tak było w jej przypadku, a ten, kto ją zabił, dobrze o tym wiedział. Kto ją znał? Kochanek, były mąż,  syn, córka, Slade. ­    I mnóstwo innych. Wiele razy mówiła publicznie o tym, że popiera  świadome macierzyństwo, broniła praw  rodzinnych. Gazety rozpisywały się o jej poświęceniu dla rodziny, o tym, że dla swych dzieci gotowa byłaby nawet  poświęcić karierę. ­    Kierowanie  się  opiniami prasy  jest dość ryzykowne, wiesz o tym. Media mogą być ­  i są ­  nieobiektywne,  naginają rzeczywistość do swoich potrzeb. Twierdzę, że zabójca ją znał, nie kierował się cudzymi wnioskami. Albo  znał ją osobiście, albo przeprowadził gruntowny wywiad na jej temat.

­  Takie założenie nie pomoże specjalnie zmniejszyć grupy podejrzanych. Eve zbyła tę uwagę machnięciem ręki. ­     To   samo   dotyczy   Metcalf.   Zanotowała   spotkanie,   ale   bez   żadnych   szczegółów.   Skąd   zabójca   mógł   o   tym  wiedzieć? Bo zna jej nawyki. Teraz ja muszę poznać jego zwyczaje. Bo będą następne ofiary. ­  Jesteś pewna? ­  Tak. Mira to potwierdziła. ­  Więc rozmawiałaś z nią. Niespokojna, znów podniosła się z miejsca. ­  On... na razie zakładam, że to mężczyzna... on zazdrości kobietom sukcesu, darzy je pogardą, a jednocześnie  jest nimi zafascynowany. Kobietami, które są sławne, które cieszą się popularnością. Mira uważa, że facet robi to,  by poczuć się ważniejszym, że lubi mieć nad innymi kontrolę, ale ja nie jestem tego taka pewna. Może Mira go  przecenia. Może chodzi tylko o   przyjemność.  Podchodzenie, planowanie, polowanie.  Kogo podchodzi teraz? ­  Kiedy ostatnia patrzyłaś w lustro? ­  Hmm? ­  Czy zdajesz sobie sprawę, jak często twoja twarz pojawia się na ekranie, w gazetach? ­ Walcząc z rosnącym  lękiem, Roarke podszedł do niej, położył dłoń na jej ramionach i spojrzał jej w oczy. ­ Myślałaś o tym już? ­  Chciałabym tego ­ odparła Eve. ­ Bo jestem gotowa. ­  Przerażasz mnie ­ wyszeptał Roarke. ­  Powiedziałeś, że jestem najlepsza. ­ Uśmiechnęła się szeroko i  poklepała go po policzku. ­ Spokojnie, Roarke.  Nie zrobię żadnego głupstwa. ­  Och, teraz będę mógł już spać spokojnie. ­  Ile czasu zostało nam jeszcze do lądowania? ­ Zniecierpliwiona, odwróciła się do ekranu przekazującego widok  z zewnątrz. ­  Jakieś trzydzieści minut. ­  Potrzebuję Nadine. ­  Co ty kombinujesz, Eve? ­  Ja? Och, nic szczególnego, chciałabym tylko pokazać się w telewizji. ­ Przeczesała palcami zmierzwione włosy.  ­ Nie wybierasz się na jakieś ważne przyjęcie, wiesz, takie, o których uwielbiają pisać gazety? Roarke westchnął ciężko. ­  Pewnie coś by się znalazło. ­  Świetnie. Wybierzemy się tam razem. ­ Usiadła na najbliższym fotelu i postukała palcami w kolano. ­ Mogłabym  nawet z tej okazji kupić sobie parę nowych ciuchów. ­  Oczywiście. ­ Roarke podniósł ją i posadził sobie na kolanach. ­ Ale będziemy trzymać się razem, poruczniku. ­  Nie pracuję z cywilami. ­  Mówiłem o zakupach. Eve zmrużyła oczy, kiedy Roarke wsunął dłoń pod jej koszulę. ­  Nie żartujesz sobie ze mnie? ­  Oczywiście, że nie. ­  No dobra. ­ Odwróciła się i usiadła mu na kolanach, zwrócona przodem do niego. ­ Tylko sprawdzałam. 10 Najpierw zrobię wprowadzenie. ­ Nadine ogarnęła spojrzeniem biuro Eve i uniosła lekko brwi. ­ Nie nazwałabym  tego jaskinią lwa. ­  Słucham? Nadine poprawiła odruchowo monitor Eve, który odpowiedział na to głośnym skrzypieniem. ­   Do tej pory broniłaś tego miejsca jak lwica małych. Spodziewałam się czegoś więcej niż ciasnej komórki z  biurkiem i parą trzeszczących krzeseł. ­  Tam dom twój, gdzie serce twoje ­ odparła Eve łagodnie i rozparła się w jednym z owych skrzypiących krzeseł. Nadine nigdy  nie podejrzewała się o klaustrofobię,  jednak już po kilku minutach przebywania w tym ciasnym  pomieszczeniu musiała zrewidować swe dotychczasowe poglądy. Monotonię beżowych ścian urozmaicało jedynie  wąskie okno z widokiem na ruch powietrzny nad jakąś lokalną stacją transportową. ­  Myślałam, że po tym, jak rozwiązałaś sprawę De Blassa, postarasz  się o trochę  lepsze biuro.  Z prawdziwym  oknem i chociaż kawałkiem dywanu. ­  Przyszłaś tu, żeby mi urządzać biuro czy przeprowadzić wywiad? ­   A ten twój sprzęt jest po prostu żałosny. ­ Nadine pokręciła głową, patrząc na komputer Eve. Doskonale się  bawiła. ­ U nas takie zabytki trafiłyby gdzieś na najniższy poziom albo, co bardziej  prawdopodobne,   oddalibyśmy  je jakiejś  organizacji charytatywnej. Nie będę się krzywić, przykazywała sobie w myślach Eve. Nie zrobię żadnej miny. ­  Kiedy następnym razem będziecie chcieli się czegoś pozbyć, zadzwoń do naszego wydziału. Może skorzystamy  z waszej szczodrobliwości. Nadine uśmiechnęła się i usiadła na biurku. ­  W Kanale 75 nawet szeregowi pracownicy mają swojego autokucharza.

­  Nienawidzę cię, Nadine. ­  Próbuję tylko przygotować cię do wywiadu. Wiesz, czego bym chciała, Dallas, skoro jesteś już w nastroju do  rozmowy?   Prawdziwy,   szczery  wywiad   z   kobietą,   która   kryje   się  za   tą  odznaką.   Życie   i   miłość   Eve   Dallas  z  nowojorskiej policji. Prawdziwa twarz oficera śledczego. Eve nie mogła już dłużej wytrzymać. Skrzywiła się. ­  Nie przeciągaj struny, Nadine. ­  Przeciąganie struny to moja specjalność. ­ Nadine przeniosła się na krzesło i usadowiła wygodnie. ­ Jak tam,  Pete, wszystko w porządku? Operator podniósł do oka małą kamerę. ­  OK. ­  Pete nie strzępi języka na darmo ­ skomentowała Nadine. ­I dobrze. Chcesz poprawić włosy? Eve   chciała   już   odruchowo   sięgnąć   do   włosów,   powstrzymała   się   jednak   w   ostatniej   chwili.   Nienawidziła  występować przed kamerą. ­  Nie. ­  Jak wolisz. ­ Nadine wyjęła z torebki lusterko, poklepała jakiś punkt pod okiem i sprawdziła, czy nie ma śladów  szminki na zębach. ­ Dobra. ­ Wrzuciła lusterko do torby, skrzyżowała nogi i odwróciła się do kamery. ­ Jedziemy. ­  Już. Jej twarz zmieniła się raptownie. Eve przyglądała się temu ze szczerym zainteresowaniem. Gdy tylko zapłonęło  czerwone światełko na kamerze, rysy Nadine stwardniały, stały się jakby bardziej wyraziste. Jej głos, do tej pory lekki i radosny, nabrał głębszych tonów, przyciągał uwagę. ­  Tu Nadine Furst dla Kanału 75. Znajduję się w biurze porucznik Eve Dallas z wydziału zabójstw nowojorskiej  policji. Nasza rozmowa dotyczyć będzie dwóch brutalnych morderstw, których ofiarami padły prokurator Cicely  Towers i popularna aktorka Yvonne Metcalf. Pani porucznik, czy te dwa zabójstwa łączą się w jakiś sposób ze  sobą? ­  Dowody potwierdzają taką hipotezę. Na podstawie sekcji zwłok możemy stwierdzić, że obie ofiary zginęły od tej  samej broni i z ręki tego samego człowieka. ­  Nie ma co do tego wątpliwości? ­  Żadnych. Obie kobiety zostały zabite wąskim, spiczastym ostrzem długości dziewięciu cali. W obu przypadkach  morderca atakował z przodu, przeciął gardła ofiar jednym, lekko ukośnym ciosem. ­ Eve wzięła z biurka ołówek i  niespodziewanie machnęła nim tuż przed szyją Nadine, która omal nie krzyknęła z przestrachu. ­ W ten sposób. ­  Rozumiem. ­  Ostrze przecinało jednocześnie tchawicę i obie tętnice. Ofiary nie mogły nawet wołać o pomoc, umierały z braku  powietrza i wykrwawienia. Śmierć następowała w ciągu kilkunastu sekund. ­  Innymi słowy, zabójca potrzebował bardzo mało czasu. Powiedziała pani, że atakował z przodu. Czy to oznacza,  że ofiary go znały? ­  Niekoniecznie, jednak inne dowody wskazują na to, że obie kobiety  znały  napastnika,  gotowe były  na jakieś  spotkanie. Świadczy o tym choćby brak jakichkolwiek śladów walki, zadrapań czy siniaków. Gdybym ja nagle  panią zaatakowała... ­ Eve znowu dźgnęła powietrze przed twarzą Nadine, ta zaś odruchowo się zasłoniła. ­ Widzi  pani, to automatyczna obrona. ­  Interesujące ­ mruknęła  Nadine,  z  trudem  panując  nad złością. ­ Znamy więc szczegóły dotyczące samych  morderstw, nie wiemy jednak, jaki motyw kryje się za nimi. Co łączyło prokurator Towers z Yvonne Metcalf? ­  Sprawdzamy obecnie kilka hipotez. ­  Prokurator Towers zginęła trzy tygodnie temu, jednak do tej pory nie ma pani żadnych podejrzanych. ­  Nie mamy dowodów, które pozwalałaby na aresztowanie kogokolwiek. ­  Więc jednak są jacyś podejrzani? ­  Śledztwo posuwa się tak szybko, jak tylko jest to możliwe. ­  A motyw? ­  Ludzie zabijają dla wielu powodów, pani redaktor, często zupełnie irracjonalnych. Robią to od wieków. ­  Według tradycji biblijnej morderstwo to najstarsza ze zbrodni ­ wtrąciła Nadine. ­   Można powiedzieć, że ma długą tradycję. Potrafimy co prawda wyeliminować pewne niepożądane cechy za  pomocą inżynierii genetycznej, wysyłamy jednostki zagrażające  społeczeństwu na pozaziemskie kolonie karne,  lecz natura ludzka pozostaje niezmienna. ­  Te podstawowe motywy zbrodni, których nauka nie jest w stanie wyeliminować, to miłość, nienawiść, chciwość,  zazdrość i gniew. ­  To one właśnie odróżniają nas od androidów, prawda? ­   I jednocześnie pozwalają nam doświadczać takich uczuć jak radość,   smutek czy   namiętność.   Zostawmy  jednak   podobne   rozważania   naukowcom   i   filozofom.   Który   z   tych   motywów   mógł   pani   zdaniem   zabić   Cicely  Towers i Yvonne Metcalf? ­  Zabił je człowiek, pani redaktor. Jego, czy też jej, motywy pozostają nieznane. ­  Zna pani oczywiście portret psychologiczny zabójcy.

­  Owszem ­ potwierdziła Eve. ­I wykorzystamy zarówno ten, jak i wszystkie inne dostępne środki, by odszukać  mordercę. Znajdę go ­ oświadczyła Eve, celowo patrząc prosto w kamerę. ­A kiedy już zamkną się za nim drzwi  celi, motyw nie będzie miał znaczenia. Zostanie tylko sprawiedliwość. ­  To brzmi jak obietnica, pani porucznik. ­  Bo to jest obietnica. ­   Mieszkańcy Nowego Jorku będą panią trzymali za słowo. Dziękuję pani za wywiad. Z porucznik Eve Dallas  rozmawiała Nadine Furst z Kanału 75. ­ Odczekała chwilę, potem skinęła głową. ­ Nieźle, Dallas. Całkiem nieźle.  Puścimy to o szóstej i jedenastej, potem powtórzymy jeszcze o północy. ­  Dobrze. Pete, idź zaczerpnąć świeżego powietrza. Operator wzruszył ramionami i wyszedł z pokoju. ­  Ile czasu antenowego możesz mi dać? ­ bez ogródek spytała Eve. ­  Na co? ­  Na mnie. Chcę, żebyś pokazywała mnie jak najczęściej. ­    Wiedziałam,  że coś się kryje  za tym małym prezentem ­westchnęła Nadine. ­ Muszę  przyznać, że  jestem  rozczarowana, Dallas. Nigdy nie myślałam, że zależy ci na popularności. ­  Za kilka godzin będę zeznawać w sprawie Mondella. Możesz tam ściągnąć kamerę? ­  Jasne. Sprawa Mondella to przy tym małe piwo, ale warta jest kilku migawek. ­  Aha, dzisiaj wieczorem w “Nowej Astorii" jest przyjęcie. Jedna z tych wielkich bib ze złotą zastawą. ­  Bal w “Astorii", jasne. ­ Na ustach Nadine pojawił się pogardliwy uśmieszek. ­ Nie pracuję w dziale towarzyskim,  Dallas, ale mogę przekazać komuś tę wiadomość. Ty i Roarke zawsze jesteście łakomym kąskiem dla łowców  plotek. Chodzi o ciebie i Roarke'a, prawda? ­  Dam ci znać, gdzie możesz mnie złapać w najbliższych dniach ­ kontynuowała Eve, ignorując obraźliwe uwagi  Furst. ­Będę ci też przekazywać aktualne informacje o postępach w śledztwie. ­  Świetnie. ­ Nadine podniosła się z miejsca. ­ Może na tej drodze do sławy uda ci się też spotkać zabójcę. Masz  już agenta? Eve milczała przez chwilę, stukając tylko palcami w blat biurka. ­  Myślałam, że twoja praca polega na zbieraniu materiałów i informowaniu, a nie na moralizowaniu. ­  A ja myślałam, że twoja praca polega na tropieniu zbrodniarzy, a nie zbieraniu kasy. ­ Nadine porwała torebkę  zawieszoną na oparciu krzesła. ­ Do zobaczenia na ekranie, pani porucznik. ­     Nadine.   ­   Eve,   zadowolona   z  siebie,   opadła   na  oparcie  krzesła.   ­   Wymieniając  przedtem  motywy  zbrodni,  zapomniałaś o jednym. Przyjemność zabijania. ­  Zapamiętam to sobie. ­ Nadine położyła dłoń na klamce, potem nagle zamarła w bezruchu. Kiedy się odwróciła,  jej twarz była blada jak ściana. ­ Czy ty oszalałaś? Jesteś przynętą? Jesteś pieprzoną przynętą? ­  Wkurzyło cię to, co? ­ Eve, uśmiechnięta, oparła nogi o blat biurka. Nadine po raz kolejny potwierdziła swoim  zachowaniem,   że   zasługuje   na   jej   zaufanie   i   szacunek.   ­   Wkurzyłaś   się,   kiedy   pomyślałaś,   że   chcę   zostać  gwiazdą. Jego też to wkurzy. Nie słyszysz go, Nadine? “Popatrz no, wszyscy gadają tylko o tej głupiej dziwce, a  nie o mnie". Nadine wróciła i powoli usiadła na krześle. ­  Przyłapałaś mnie, Dallas. Nie powinnam ci mówić, jak masz wykonywać swoją pracę... ­  Więc nie rób tego. ­  Moment, sprawdzę tylko, czy wszystko dobrze zrozumiałam. Uznałaś, że ten ktoś po prostu lubi zabijać, że go  to podnieca, że chce, by wszyscy o nim mówili. Zabij kilku zwykłych ludzi, a media zajmą się twoją sprawą, ale nie  do końca, niecałkowicie. ­  Ale wystarczy, że zabijesz dwie znane osoby, a już jesteś na szczycie. ­  Więc ty chcesz zostać następnym celem. ­  To tylko przeczucie. ­ Eve w zamyśleniu podrapała jakąś niewidoczną plamkę na kolanie. ­ Być może skończy  się tylko na tym, że powygłupiam się przed kamerą. ­  Albo ktoś poderżnie ci gardło. ­  Boże, Nadine, bo pomyślę, że cię to naprawdę obchodzi. ­  Myślę, że mnie obchodzi. ­ Przez chwilę patrzyła w oczy Eve. ­ Pracowałam już z wieloma gliniarzami. Potrafię  powiedzieć, kto to olewa, a kto się naprawdę angażuje. Wiesz, co mnie martwi, Dallas? Ty angażujesz się za  bardzo. ­  Noszę odznakę ­ oświadczyła Eve poważnym tonem, na co Nadine zareagowała głośnym wybuchem śmiechu. ­  Naoglądałaś się chyba za dużo starych filmów. Na własne życzenie nadstawiasz karku, Dallas, dosłownie. A ja  ci w tym pomogę. ­  Dzięki. I jeszcze jedno ­ dodała, kiedy Nadine znów podniosła się z miejsca. ­ Jeśli ta teoria rzeczywiście jest  prawdziwa, potencjalnymi ofiarami są bogate, znane kobiety. Uważaj na siebie, Nadine. ­  Jezu. ­ Nadine potarła gardło drżącą dłonią. ­ Dzięki za dobrą radę, Dallas. ­  Cała przyjemność po mojej stronie, dosłownie. ­ Kiedy za reporterką zamknęły się drzwi, Eve zdążyła jeszcze  zachichotać, nim dotarła do niej wiadomość z gabinetu komendanta. Najwyraźniej dowiedział się już o wywiadzie dla telewizji.

Wciąż była nieco rozdrażniona, kiedy wpadła do gmachu sądu. Nadine dotrzymała obietnicy i na sali rozpraw  czekały na nią kamery. Nie brakowało ich też na wieczornym przyjęciu w “Astorii", gdy Eve wysiadła z prywatnej  limuzyny Roarke'a i udawała, że doskonale się bawi. Po  dwóch   dniach   spędzonych   w   towarzystwie  reporterów  i   kamer   telewizyjnych  była  zaskoczona,   że   nikt  nie  wszedł za nią do jej sypialni. Podzieliła się tym spostrzeżeniem z Roarkiem. ­  Sama tego chciałaś, kochanie. Eve siedziała na nim okrakiem, odziana w resztki eleganckiego kostiumu, który kupiła specjalnie na przyjęcie w  ambasadzie. Błyszcząca kamizelka osłaniająca ledwie jej biodra była już rozpięta do pępka. ­  Co nie znaczy, że mi się to podoba. Jak ty to znosisz? Masz to przecież na co dzień. ­   Po prostu to ignoruję. ­ Roarke rozpiął kolejny guzik. ­1 żyję dalej. Wyglądałaś dzisiaj cudownie­ powiedział,  bawiąc się brylantem, zawieszonym między jej piersiami. ­ Choć, oczywiście, wolę oglądać cię w takim stroju jak  teraz. ­  Nigdy się do tego nie przyzwyczaję. Do tego eleganckiego towarzystwa, tych pustych rozmów, klejnotów i fryzur.  Te ubrania też do mnie nie pasują. ­   Być może nie pasują do porucznika, ale Eve wygląda w nich doskonale. A ty możesz być jedną i drugą. ­  Patrzył, jak jej źrenice rozszerzają się powoli, gdy zaczął pieścić jej piersi. ­ Smakowało ci jedzenie? ­   No tak, ale... ­ Jęknęła cicho, kiedy przesunął kciukami po jej sutkach. ­ Chyba chciałam powiedzieć ci coś  istotnego. Nigdy nie powinnam rozmawiać z tobą w łóżku. ­  Doskonała dedukcja. ­ Roarke podniósł się z poduszek, przysunął usta do jej piersi i delikatnie zaczął je kąsać. Spała głęboko, spokojnie, kiedy ją obudził. Najpierw do głosu doszła policjantka, jak zawsze czujna i gotowa do  odparcia ataku. ­  Co? ­ Choć była naga, sięgnęła po broń. ­ Co się stało? ­  Przepraszam. ­ Kiedy się pochylił, by ją pocałować, poczuła, że tłumi śmiech. ­  To wcale nie jest zabawne. Gdybym była uzbrojona, miałbyś spore kłopoty. ­  Na szczęście nie byłaś. Eve odsunęła stanowczo Galahada, który próbował ułożyć się na jej głowie. ­  Dlaczego jesteś ubrany? Co się dzieje? ­  Rozmawiałem przed chwilą z FreeStar One. Jestem tam pilnie potrzebny. ­  Aha, to ten ośrodek wypoczynkowy. Światła, przytłumione ­rozkazała i zamrugała gwałtownie, kiedy delikatny  blask oświetlił twarz Roarke'a. Boże, pomyślała, on wygląda jak anioł. Jak upadły anioł. Niebezpieczny. ­ Jakiś  problem? ­  Najwyraźniej.  Nic poważnego,  mam nadzieję. ­ Roarke podniósł kota, pogłaskał go, a potem posadził na łóżku.  ­ Ale muszę się tym zająć osobiście. To może zająć nawet kilka dni. ­     Och...   ­   Eve   wmawiała   sobie,   że   smutek   i   nagłe   poczucie  osamotnienia   to   tylko   rezultat   jakiegoś  nieprzyjemnego   snu, o którym zdążyła już zapomnieć. ­ Cóż, zobaczymy się, kiedy wrócisz. Roarke delikatnie  przesunął kciukiem po jej podbródku. ­  Będziesz za mną tęsknić? ­  Może. Trochę. ­ Nie potrafiła się oprzeć urokowi tego uśmiechu. ­ Tak. ­  Proszę. Włóż to na siebie. ­ Podał jej szlafrok. ­ Przed wyjazdem chciałbym ci coś pokazać. ­  Wyjeżdżasz już teraz? ­  Transport jest gotowy. Może poczekać. ­  Chyba powinnam zejść z tobą i pomachać ci na pożegnanie ­mruknęła, zakładając szlafrok. ­  Byłoby miło, ale najpierw sprawa najważniejsza. ­ Wziął ją za rękę i zaprowadził do windy. ­ Chciałbym, żebyś  podczas mojej nieobecności czuła się zupełnie swobodnie. ­  Dobrze. ­  Eve. ­ Roarke położył dłoń na jej ramieniu, kiedy winda ruszyła w dół. ­ Teraz to jest twój dom. ­   I tak będę bardzo zajęta. ­ Poczuła delikatną zmianę, kiedy kabina zaczęła się przesuwać w poziomie. ­ Nie  jedziemy na sam dół? ­     Jeszcze   nie.   ­  Kiedy  otworzyły się  drzwi,   objął  ją wpół.   Znajdowali  się  w  pokoju,  którego   Eve   jeszcze   nie  widziała. Uśmiechając   się   w   duchu,   pomyślała,   że   w   tej   wielkiej   rezydencji   są   zapewne   jeszcze   dziesiątki   takich  pomieszczeń. Wystarczyło jedno spojrzenie, by zrozumiała, że to jej apartament. Roarke przeniósł tu tych kilka drobiazgów z jej mieszkania, które miały dla niej jakąkolwiek wartość, i uzupełnił  nowymi meblami, tworząc przyjemne miejsca pracy i odpoczynku. Po chwili wahania Eve ruszyła przed siebie,  oglądając uważnie swój nowy dom. Gładka,   drewniana   podłoga   przykryta   była   grubym,   niebiesko­­zielonym   dywanem,   pochodzącym   zapewne   z  którejś z fabryk Roarke'a na Wschodzie. Z boku stało jej stare, zniszczone biurko. Ściana   z   grubej,   matowej   szyby   oddzielała   pokój   od   w   pełni   wyposażonej   kuchni,   połączonej   z   obszernym 

tarasem. Oczywiście, czekały ją jeszcze inne niespodzianki. Roarke zawsze ją czymś zaskakiwał. Miała więc do swojej  dyspozycji centrum łączności i rozrywki, tuż za półokrągłym oknem rozciągał się zaś niewielki, wewnętrzny ogród. ­  Jeśli coś ci się nie podoba, możesz to zmienić, oczywiście ­powiedział, kiedy Eve przesuwała dłonią po miękkim  oparciu fotela. ­ Wszystko zostało zaprogramowane na twój głos i dotyk. ­  Bardzo ładne ­ oświadczyła Eve i odchrząknęła. ­ Bardzo przyjemne. Sam nie wiedząc, czemu się denerwuje, Roarke schował ręce do kieszeni. ­   Twoja   praca   wymaga   spokoju,     skupienia i   przestrzeni. Rozumiem to. Moje biuro jest tuż obok, za tym  panelem. Ale można go zamknąć z obu stron. ­  Rozumiem. Roarke czuł, że ogarnia go irytacja. ­     Jeśli   nie   czujesz   się   swobodnie   w   tym   domu,   kiedy   mnie   tu   nie   ma,   możesz   zabarykadować   się   w   tym  apartamencie. Możesz zrobić to samo, kiedy tu jestem. Wszystko zależy od ciebie. ­  Tak, ode mnie. ­ Wzięła głęboki oddech i odwróciła się do niego. ­ Zrobiłeś to dla mnie. Rozzłoszczony, skinął lekko głową. ­  Chyba niewiele jest rzeczy, których bym dla ciebie nie zrobił. ­  Zdaje się, że zaczyna to do mnie docierać. ­ Nikt jeszcze nie podarował jej czegoś równie doskonałego. Nikt nie  rozumiał jej tak dobrze. ­ To znaczy, że jestem szczęściarą, prawda? Otworzył usta, by powiedzieć coś wyjątkowo nieprzyjemnego, w porę jednak ugryzł się w język. ­  Do diabła z tym ­ warknął. ­ Muszę iść. ­  Roarke, jeszcze jedno. ­ Podeszła do niego, wiedząc doskonale, co dzieje się w jego duszy. ­ Nie pożegnałam  się jeszcze z tobą ­ mruknęła zmysłowo i pocałowała go tak, że ugięły się pod nim nogi. ­ Dziękuję ci. ­ Nim zdołał  coś powiedzieć, pocałowała go raz jeszcze. ­ Za to, że zawsze wiesz, co jest dla mnie ważne. ­  Proszę bardzo. ­ Przytulił ją do siebie i wyszeptał do ucha: ­Będziesz za mną tęsknić, prawda? ­  Już tęsknię. ­   Nie ryzykuj niepotrzebnie ­ dodał surowym tonem, zaciskając dłoń na jej ramieniu. ­ Nie próbuję cię nawet  prosić, byś w ogóle tego nie robiła. ­  Więc nie proś. ­ Serce Eve zabiło mocniej, kiedy Roarke ucałował jej dłoń. ­ Bezpiecznej podróży ­ powiedziała,  kiedy wchodził do windy. Nie miała w tym jeszcze wprawy, więc poczekała do chwili, gdy drzwi zaczęły  się już  zamykać: ­Kocham cię. Zdążyła jeszcze dojrzeć jego szeroki uśmiech. Masz coś ciekawego, Feeney? ­  Może coś, a może nic. Dochodziła   ósma   tego   samego   ranka,   kiedy   Roarke   wyjechał   na   FreeStar   One,   ale   Feeney  już  wyglądał   na  zmęczonego. Eve zamówiła w autokucharzu dwie mocne kawy. ­  Skoro przyszedłeś tutaj o tej porze i skoro wyglądasz tak, jakbyś nie spał przez całą noc, to pewnie coś masz.   Świetna dedukcja, prawda? ­  Doskonała. Sprawdzałem kolejną grupę krewnych i znajomych ofiar, tak jak sobie tego życzyłaś. ­  I? Feeney niespiesznie pociągnął łyk kawy, sięgnął do kieszeni po garść orzechów, podrapał się za uchem, wreszcie  powiedział: ­  Widziałem cię wczoraj w telewizji. Właściwie to widziała cię żona. Mówiła, że wyglądałaś odjazdowo. To jedno z  wyrażeń moich dzieci. Staramy się być na czasie. ­   Oj Feeney, coś mi się zdaje, że trochę ściemniasz. To też takie powiedzonko dzieciaków. Innymi słowy, nie  wyrażasz się jasno. ­  Wiem, co to znaczy. Do diabła, Dallas, ta sprawa zaczyna śmierdzieć. I to bardzo. ­  I dlatego właśnie przyszedłeś do mnie osobiście, a nie wysłałeś tego przez łącza. Dobra, wal. ­     OK.   ­   Feeney   westchnął   ciężko.   ­   Sprawdzałem   dane   Davida   Angeliniego.   Głównie   sprawy   finansowe.  Wiedzieliśmy, że miał kłopoty z powodu długów karcianych, jakieś bandziory siedziały mu na karku. Starał się  trzymać od nich z dala, od czasu do czasu rzucał im jakiś ochłap. Podejrzewam, że uszczknął to i owo z kasy  rodzinnego interesu, ale nie mam żadnych dowodów. Dobrze zatarł ślady. ­     Ale   my   je   odszukamy.   Postaram   się  dostać   nazwiska   tych   dłużników   ­   mówiła   Eve,   myśląc  o   Roarke'u.   ­  Dowiemy się, czy składał im jakieś obietnice. Na przykład, że wkrótce otrzyma spadek. ­ Ściągnęła brwi. ­ Gdyby  nie Metcalf, pomyślałabym, że któryś z jego niecierpliwych kolegów postarał się ułatwić mu zadanie i sprzątnął  Cicely Towers. ­   Mogło tak być, nawet jeśli weźmiemy pod uwagę Metcalf. Też odłożyła sobie niezłą sumkę. Nie znalazłem  wśród jej bliskich nikogo, kto potrzebowałby szybko gotówki, ale to nie znaczy, że nie znajdę. ­  Dobra, sprawdź to. Ale przecież nie dlatego tutaj przyszedłeś i nie dlatego bawisz się ciągle orzechami. Feeney zdobył się na uśmiech.

­  Ładne. Dobra, powiem wszystko. Chodzi o żonę komendanta. ­  Powoli, Feeney, powoli. Nie mógł usiedzieć w bezruchu, poderwał się więc z fotela i zaczął chodzić nerwowo po pokoju. ­  David Angelini założył kilka ładnych lokat na swoim koncie. Cztery razy po pięćdziesiąt tysięcy dolarów w ciągu  ostatnich czterech miesięcy. Ostatnią na dwa tygodnie przed śmiercią swojej matki. ­   W porządku, zdobył skądś dwieście tysięcy baksów i jak grzeczny chłopiec złożył je w banku. Pytanie tylko  skąd? Cholera! ­Już wiedziała. ­    Tak.  Dotarłem  do transakcji elektronicznych.  Sprawdziłem ostatnie  miesiące. Przesłała  je  do jego banku w  Nowym Jorku, a on przeniósł je na konto osobiste w Mediolanie. Potem wyjął wszystko, w gotówce, na Yegas II. ­  Boże, dlaczego ona mi o tym nie powiedziała? ­ Eve przycisnęła do skroni dłonie zaciśnięte w pięści. ­ Dlaczego  kazała nam tego szukać? ­   Wcale nie próbowała się z tym kryć ­ wtrącił szybko Feeney. ­ Kiedy sprawdziłem jej dane, wszystko było  widoczne jak na dłoni. Ma swoje własne konto, jak komendant. ­ Odchrząknął, kiedy Eve zgromiła go wzrokiem. ­  Musiałem tam zajrzeć, Dallas. Komendant nie dokonywał żadnych większych transakcji ani w swoim, ani w ich  wspólnym imieniu. Ale ona pozbyła się połowy swoich oszczędności na rzecz Angeliniego. ­  Szantaż ­ spekulowała Eve, starając się zachować chłodny umysł. ­ Może mieli romans. Może ten dupek nie  dawał jej spokoju. ­  O Boże! ­ Feeney opadł bezsilnie na fotel. ­ Komendant. ­  Wiem. Musimy pójść z tym do niego. ­   Wiedziałem, że to powiesz. ­ Feeney z ponurą miną wyjął z kieszeni dyskietkę. ­ Mam tutaj wszystko. Jak  chcesz to rozegrać? ­     Chciałabym   pojechać   prosto   do   White   Plains   i   skopać   pani   Whitney   jej   elegancki   tyłeczek.   Ale   najpierw  będziemy musieli zobaczyć się z komendantem i powiedzieć mu o wszystkim. ­  W magazynie mają jeszcze te stare pancerze ­ zasugerował Feeney, kiedy oboje ruszyli do wyjścia. ­  Dobra myśl. Whitney  nie   próbował  ich   jednak  rozerwać  na   strzępy,   nie  wyciągnął  też  broni.   Wystarczyło   im  w  zupełności  spojrzenie, którym obrzucił ich po wysłuchaniu sprawozdania Feeneya. ­  Feeney, wszedłeś do prywatnych plików mojej żony. ­  Tak jest, zrobiłem to. ­  I zaniosłeś te informacje do porucznik Dallas. ­  Zgodnie z procedurą. ­  Zgodnie z procedurą ­ powtórzył Whitney. ­ A teraz przynosisz je do mnie. ­  Oficer prowadzący... ­ zaczął Feeney, potem jednak machnął ręką. ­ Do diabła, Jack, miałem to ukrywać? ­  Mogłeś najpierw przyjść do mnie. Ale wtedy... ­ Whitney zamilkł i przeniósł spojrzenie na Eve. ­ Co pani o tym  sądzi, poruczniku? ­   Pani Whitney wypłaciła Davidowi Angeliniemu kwotę dwustu tysięcy dolarów w ciągu czterech miesięcy. Nie  ujawniła tego faktu podczas żadnego z przesłuchań. Dla dobra śledztwa... ­ Eve nie mogła już dłużej zachować  oficjalnego   tonu.   ­   Musimy   wiedzieć   dlaczego,   komendancie.   ­   Spojrzała   nań   przepraszająco,   rozumiejąc  doskonale jego dylemat, przede wszystkim jednak była policjantką. ­ Musimy wiedzieć, dlaczego te pieniądze  zostały   przelane   na   konto   Angeliniego,   dlaczego   przelewy   ustały   po   śmierci   Cicely   Towers.   I   jako   oficer  prowadzący muszę pana zapytać, komendancie, czy wiedział pan o tych transakcjach i o ich przyczynach. Whitney westchnął ciężko. ­  Odpowiem na to pytanie, kiedy porozmawiam z żoną. ­  Komendancie. ­ W głosie Eve znów pojawił się błagalny ton. ­ Wie pan, że przed przesłuchaniem nie możemy  panu pozwolić na rozmowę z panią Whitney. Spotykając się z panem i tak złamaliśmy już regulamin. Przykro mi,  komendancie. ­  Nie będzie pani wzywać mojej żony na przesłuchanie. ­  Jack... ­   Do ciężkiej cholery, Feeney, nie będą jej tutaj ściągać jak jakiegoś kryminalisty. ­ Whitney zacisnął dłonie w  pięści, starając się panować nad nerwami. ­ Możecie przesłuchać ją w domu, w obecności prawnika. To chyba nie  jest wbrew procedurze, poruczniku? ­  Nie. Z całym szacunkiem, komendancie, będzie pan musiał pojechać z nami. ­  Z całym szacunkiem, poruczniku ­ odparł Whitney cierpko. ­Nie powstrzymałaby mnie pani przed tym. 11 Anna Whitney czekała na nich przy drzwiach. Przez moment nie wiedziała, co zrobić z drżącymi dłońmi, potem  oparła je na biodrach. ­     Jack,   co   się   dzieje?   Jest   tu   Linda.   Podobno   dzwoniłeś   do   niej   i   mówiłeś,   że   będę   potrzebowała   pomocy  prawnika.   ­   Ogarnęła   spojrzeniem   Eve   i   Feeneya,   potem   znów   złociła   się   do   męża.   ­Dlaczego   miałabym  potrzebować prawnika?

­   Wszystko w porządku. ­ Położył rękę na jej   ramieniu, jakby chciał ją w ten sposób ochronić. ­ Wejdźmy do  środka, Anno. ­  Ale ja niczego nie zrobiłam ­ zasiniała się nerwowo. ­Ostatnio nie zapłaciłam nawet żadnego mandatu. ­  Kochanie, usiądź spokojnie. Linda, dziękuję, że przyjechałaś tak szybko. ­  Żaden problem. Prawniczka Whitneyów była młoda, bystra i elegancka w każdym calu. Dopiero po chwili Eve przypomniała sobie,  że to ich córka. ­  Porucznik Dallas, prawda? ­ Linda zmierzyła ją wzrokiem, dokonując błyskawicznej oceny. ­ Poznaję panią. ­  Nim którekolwiek z rodziców zdążyło o tym pomyśleć, wskazała na fotel. ­Proszę usiąść. ­  Kapitan Feeney, wydział przestępstw elektronicznych. ­  Tak, mój ojciec często o panu wspoininał. Kapitan Feeney. Dobrze. ­ Położyła dłoń na ramieniu matki. ­ A teraz  proszę nam powiedzieć, o co chodzi. ­   Dotarliśmy właśnie do informacji, które wymagają pewnych wyjaśnień. ­ Eve wyciągnęła dyktafon i podała go  Lindzie. Starała się nie myśleć o tym, jak bardzo młoda prawniczka przypomina swojego ojca, jego opanowanie i  determinację. Geny i rodzinne podobieństwa fascynowały ją i przerażały jednocześnie. ­  Rozumiem, że to będzie oficjalne przesłuchanie. ­ Linda położyła dyktafon Eve na stole, obok niego zaś swój  własny. ­  Zgadza się. ­ Eve wymieniła datę i godzinę. ­ Oficer prowadzący przesłuchanie, porucznik Eve Dallas. Obecni  również: komendant Jack Whitney, kapitan Ryan Feeney. Przesłuchiwana: Anna Whitney, reprezentowana przez  swego prawnika. ­     Linda   Whitney.   Moja   klientka   zna   wszystkie   przysługujące   jej   prawa,   wyraziła   zgodę   na   czas   i   miejsce  przesłuchania.   Jako   jej   prawnik   mam   prawo   w   każdej   chwili   przerwać   przesłuchanie.   Proszę   zaczynać,  poruczniku. ­  Pani Whitney, znała pani zmarłą Cicely Towers. ­  Tak, oczywiście. Chodzi o Cicely? Jack... Whitney pokręcił tylko głową i zacisnął dłoń na jej ramieniu. ­  Zna pani także rodzinę zmarłej. Jej byłego męża, Marca Angeliniego, jej syna, Davida Angeliniego, i jej córkę,  Mirinę. ­  Znam, to mało powiedziane. Traktuję jej dzieci jak rodzinę. Linda nawet spotykała się... ­  Mamo ­przerwała jej Linda z przepraszającym uśmiechem. ­Odpowiadaj tylko na pytania. Nic więcej. ­   Ależ to absurdalne. ­ Niepokój Anny przemieniał się powoli w irytację. W końcu był to jej dom, jej rodzina. ­  Porucznik Dallas zna już odpowiedzi. ­  Przykro mi, że znów muszę wracać do tych samych spraw, pani Whitney. Jak opisałaby pani swoje relacje z  Davidem Angelinim? ­  Z Davidem? Cóż, jestem jego matką chrzestną. Znam go od dziecka, dorastał na moich oczach. ­  Wie pani, że przed śmiercią swojej matki David Angelini miał poważne problemy finansowe? ­   Tak, był... ­ Anna Whitney otworzyła szerzej oczy. – Chyba  nie myśli pani poważnie, że... To odrażające ­  zdążyła jeszcze wyrzucić, nim jej usta zacisnęły się w wąską czerwoną linię. ­Nie będę się zniżać do tego rodzaju  rozmowy. ­  Rozumiem, że chce pani chronić swojego chrzestnego syna, pani Whitney. Rozumiem, że zrobiłaby pani wiele,  by go chronić. I wydałaby pani wiele. Na przykład dwieście tysięcy dolarów. Twarz Anny pobladła nagle pod grubą warstwą kosmetyków. ­  Nie wiem, o czym pani mówi. ­     Pani   Whitney,   czy   zaprzecza   pani,   że   wypłaciła   Davidowi   Angeliniemu   kwotę   dwustu   tysięcy   dolarów,   w  miesięcznych pięćdziesięciotysiecznych ratach, poczynając od lutego bieżącego roku, do maja? ­     Ja...   ­   Anna  pochwyciła   dłoń  córki,   starając  się  jednocześnie   unikać  spojrzenia   męża.   ­  Czy  muszę  na  to  odpowiadać, Lindo? ­     Proszę   o   krótką   przerwę,   muszę   naradzić   się   z   moją   klientką.   ­Linda   objęła   matkę   i   wyprowadziła   ją   do  sąsiedniego pokoju. ­   Jest pani bardzo dobra, poruczniku ­ wycedził Whitney. ­Dawno już nie przyglądałem się, jak prowadzi pani  przesłuchanie. ­  Jack ­ westchnął Feeney, który przejmował się tym na równi ze wszystkimi. ­ Ona tylko wykonuje swoją pracę. ­  Tak, zgadza się. Jest w tym doskonała. ­ Obejrzał się przez ramię, kiedy żona ponownie weszła do salonu. Była blada, drżała. Whitney czuł, jak serce podchodzi mu do gardła. ­  Proszę kontynuować, poruczniku ­ powiedziała Linda z wojowniczym błyskiem w oku. ­ Moja klientka chciałaby  złożyć oświadczenie. Śmiało, mamo. ­  Przepraszam. ­ Na jej rzęsach pojawiły się łzy. ­ Jack, przepraszam, musiałam to zrobić. On miał kłopoty. Wiem,  co powiedziałeś, ale musiałam to zrobić. ­  W porządku. ­ Zrezygnowany, ujął dłoń, którą wyciągnęła do niego, i stanął u jej boku. ­ Powiedz pani porucznik  prawdę i skończmy z tym wreszcie.

­  Dałam mu pieniądze. ­  Czy on pani groził, pani Whitney? ­ Co? ­ Ze zdumienia na chwilę zapomniała o nerwach. ­O mój Boże. Oczywiście, że mi nie groził. Miał kłopoty  ­powtórzyła, jakby to wszystko wyjaśniało. ­ Winien był ogromne kwoty złym ludziom. Jego firma, to znaczy ta  część firmy ojca, którą się zajmował, przechodziła trudny okres. A on przygotował jakiś nowy projekt, który miał  naprawić sytuację. Wytłumaczył mi to... ­ machnęła ręką. ­ Ale nic już nie pamiętam. Nie znam się na biznesie. ­   Pani Whitney, dała mu pani cztery raty po pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Nie przekazała mi pani tej informacji  podczas poprzednich przesłuchań. ­  A dlaczego miałabym pani o tym mówić? ­ Anna Whitney wyprostowała się dumnie, sztywna jak posąg. ­ To były  moje pieniądze i moja osobista pożyczka dla mojego chrzestnego syna. ­  Chrzestnego syna ­ powtórzyła Eve, z trudem zachowując cierpliwość ­ który był przesłuchiwany w sprawie o  brutalne morderstwo. ­  Morderstwo jego matki. Równie dobrze mogłaby pani podejrzewać mnie. ­  Pani nie odziedziczyła sporej części jej majątku. ­  Proszę mnie uważnie wysłuchać. ­ Na policzkach Anny pojawiły się rumieńce gniewu. Było jej z tym całkiem do  twarzy. ­Ten chłopiec uwielbiał swoją matkę, a ona uwielbiała jego. Jej śmierć była dlań prawdziwym ciosem.  Wiem to na pewno. Siedziałam z nim, pocieszałam go. ­  Dała mu pani dwieście tysięcy dolarów. ­  To były moje pieniądze i mogłam zrobić z nimi, co chciałam. ­Zagryzła wargi. ­ Nikt nie chciał mu pomóc. Jego  rodzice odmówili. Uzgodnili wspólnie, że tak zrobią. Przed miesiącem rozmawiałam z Cicely na ten temat. Była  cudowną matką i kochała swoje dzieci, ale wierzyła także mocno w dyscyplinę. Uznała, że David powinien sam  sobie poradzić z tym problemem, bez jej pomocy. I bez mojej pomocy. Ale co miałam zrobić, kiedy przyszedł do  mnie zrozpaczony? ­ zapytała, zwracając się do męża. ­ Jack, wiem, że kazałeś mi trzymać się od tego z daleka,  ale on był przerażony, bał się, że go okaleczą, a może nawet zabiją. A gdyby na jego miejscu była Linda czy  Steven? Nie chciałbyś, żeby ktoś im pomógł? ­  Anno, wydając pieniądze na jego nałóg, w niczym mu nie pomagasz. ­  David miał mi wszystko oddać ­ upierała się Anna. ­ Obiecał, że nie wyda tego na hazard. Potrzebował tylko  trochę czasu. Nie mogłam go zawieść. ­  Poruczniku Dallas ­ zaczęła Linda. ­ Moja klientka w dobrej wierze pożyczyła swoje własne pieniądze członkowi  rodziny ofiary. To nie jest żadne przestępstwo. ­  Pani mecenas, pani klientka nie została oskarżona o żadne przestępstwo. ­     Czy   podczas   któregokolwiek   z   poprzednich   przesłuchań   pytała   pani   bezpośrednio   moją   klientkę   o   to,   jak  rozporządza swoimi pieniędzmi? Pytała pani, czy moja klientka prowadziła jakieś interesy z Davidem Angelinim? ­  Nie, nie pytałam. ­  Moja klientka nie ma więc obowiązku podawać pani z własnej inicjatywy informacji, które uważa za osobiste i  które nie mają bezpośredniego związku ze śledztwem. Przynajmniej nie mają takiego związku jej zdaniem. ­     Jest   żoną  policjanta   ­   odparła   Eve   ze   znużeniem.   ­   Powinna   wiedzieć  na   ten   temat   więcej   niż  przeciętny  obywatel. Pani Whitney, czy Cicely Towers spierała się ze swoim synem na temat jego pieniędzy, jego nałogu,  jego długów i sposobu uregulowania tychże? ­  Była tym poruszona. Oczywiście, że się o to kłócili. Członkowie rodziny często kłócą się ze sobą. Ale nie robią  sobie krzywdy. Może w twoim małym, przytulnym świecie, pomyślała Eve. ­  Kiedy po raz ostatni kontaktowała się pani z Davidem Angelinim? ­   Tydzień temu. Zadzwonił, by spytać, czy u nas wszystko dobrze.   Dyskutowaliśmy   o planach ufundowania  stypendium imienia jego matki. To jego pomysł, poruczniku ­ dodała, z trudem hamując łzy. ­ Chce, żeby o niej  pamiętano. ­  Co może mi pani powiedzieć o jego znajomości z Yvonne Metcalf? ­  Z tą aktorką? ­ Anna otwarła oczy i spojrzała na nią ze zdziwieniem. ­ On ją znał? Nigdy o tym nie wspominał. To był strzał w ciemno, najwyraźniej chybiony. ­   Dziękuję pani. ­ Eve podniosła dyktafon, zaznaczyła koniec przesłuchania. ­ Pani mecenas,   powinna pani  doradzić     swej   klientce,   że   w   jej   najlepszym   interesie   będzie   nie   wspominać   o   tym   przesłuchaniu   ani   o  jakiejkolwiek jego części komukolwiek poza osobami zgromadzonymi w tym pokoju. ­   Jestem żoną policjanta. ­ Anna odpowiedziała Eve jej własnymi słowami. ­ Nie trzeba mi tłumaczyć takich  rzeczy. Kiedy Eve wychodziła na zewnątrz, dojrzała jeszcze kątem oka, jak komendant trzyma w objęciach swą żonę i  córkę. Eve musiała się napić. Spędziła prawie cały dzień na bezskutecznych poszukiwaniach Davida Angeliniego. Pan  Angelini był na spotkaniu, pan Angelini właśnie wyszedł, był wszędzie, tylko nie tam, gdzie go szukała. Wreszcie,  zrezygnowana, zostawiła wiadomości we wszystkich możliwych miejscach na planecie i łudziła się nadzieją, że 

Angelini skontaktuje się z nią jeszcze tego samego dnia. Na razie jednak musiała poradzić sobie z samotnością, z  wielkim pustym domem i ze służącym, który nienawidził jej z całego serca. Kiedy wjeżdżała na teren posiadłości,  wpadła   jednak   na   pomysł,   który   mógł   pomóc   jej   rozwiązać   ten   problem.   Natychmiast   włączyła   komputer  pokładowy i wybrała numer Mavis. ­  Masz dzisiaj wolny wieczór, prawda? ­ zapytała, gdy tylko na ekranie pojawiła się twarz jej przyjaciółki. ­  Zgadza się. Muszę dać odpocząć moim strunom głosowym. ­  Jakieś plany? ­  Nic, czego nie mogłabym zmienić. Masz coś konkretnego na myśli? ­  Roarke jest poza planetą. Może wpadłabyś tutaj na noc i napiła się ze mną czegoś mocniejszego? ­  Wpaść do domu Roarke'a, upić się tam i zostać na noc? Już jadę. ­  Czekaj, czekaj. Zrobimy to inaczej. Wyślę po ciebie samochód. ­  Limuzynę? ­ Mavis zapomniała na moment o swoich strunach głosowych i zapiszczała z radości. ­ Jezu, Dallas,  każ kierowcy założyć ten mundurek, wiesz, żeby wyglądał jak trzeba. Ludzie w moim bloku powypadają z okien,  kiedy to zobaczą. ­  Za piętnaście minut. ­ Eve zakończyła transmisję i tanecznym krokiem wspięła się na schody. Summerset już  tam był, tak jak się tego spodziewała. Powitała go wyniosłym skinieniem głowy, które ćwiczyła już od dłuższego  czasu. ­  Spodziewam  się  dziś  wieczorem gościa.  Proszę  wysłać samochód z kierowcą na Dwudziestą Ósmą Aleję C. ­  Gościa ­ powtórzył Summerset, nie kryjąc podejrzliwości. ­   Zgadza się, Summerset. ­ Eve weszła na schody. ­ Kogoś, kto jest mi bardzo bliski. Proszę też powiedzieć  kucharzowi, żeby przygotował kolację dla dwóch osób. Kiedy   tylko   znalazła   się   poza   zasięgiem   wzroku   lokaja,   wybuchnęła   śmiechem.   Summerset   był   pewien,   że  sprowadzi sobie jakiegoś gacha. Miała jednak nadzieję, że dozna jeszcze większego szoku, kiedy zobaczy Mavis. Stara przyjaciółka nie zawiodła jej oczekiwań, choć jak na Mavis i tak była konserwatywnie ubrana. Włosy upięła  w dość spokojną fryzurę zwaną skrzydłem; część pozłacanych włosów udrapowana była za uchem, druga połowa  okrywała jej ramię. Założyła   zaledwie   kilka   kolczyków,   wszystkie   tylko   w   uszach.   Jak   na   Mavis   Freestone,   wyglądała   wręcz  dystyngowanie. Na   dworze   padał   właśnie   ulewny,   wiosenny   deszcz,   Mavis   włożyła   więc   przezroczysty   płaszcz   ozdobiony  kolorowymi lampkami. Kiedy już znalazła się pod dachem, podała płaszcz oniemiałemu Summersetowi i trzy razy  okrążyła wielki hali. Zrobiła to raczej po to, by przez chwilę podziwiać wystrój pomieszczenia, niż by popisać się  obcisłym, czerwonym kostiumem. ­  Nieźle. ­  Dokładnie to chciałam powiedzieć ­ przytaknęła Eve. Ona także czekała w hallu, nie chcąc, by Mavis spotkała  się z Summersetem sam na  sam.  Szybko jednak zrozumiała, że  takie środki  ostrożności nie  były konieczne;  oschły lokaj zupełnie stracił mowę na widok jej przyjaciółki. ­  To czysta magia ­ oświadczyła Mavis nabożnym tonem. ­Naprawdę coś niesamowitego. I ty masz to wszystko  dla siebie. Eve spojrzała z ukosa na Summerseta. ­  Prawie. ­     Super.   ­   Trzepocząc   długimi   na   cal   rzęsami,   Mavis   wyciągnęła   do   Summerseta   wytatuowaną   rękę.   ­   Pan  Summerset, prawda? Wiele o panu słyszałam. Summerset wziął jej dłoń i omal nie podniósł jej do ust, w porę się jednak opamiętał. ­  Madame ­ powiedział sztywno. ­  Och, proszę mówić do mnie Mavis. Wspaniała rezydencja, prawda? Musi pan tutaj nieźle zarabiać. Summerset zupełnie stracił rezon. Nie wiedząc, czy ma się obrazić czy też uśmiechnąć, ukłonił się tylko sztywno i  oddalił w głąb korytarza, unosząc ze sobą ociekający wodą płaszcz. ­  Małomówny gość. ­ Mavis mrugnęła do Eve, zachichotała, a potem ruszyła w stronę najbliższych drzwi, stukając  o podłogę wysokimi na sześć cali platformami. Kiedy dotarła do salonu, wydała z siebie głośny jęk. ­  Masz prawdziwy kominek. ­  Jest ich tu jeszcze z pół tuzina. ­  Boże, robicie to na podłodze przed kominkiem? Jak na starych filmach? ­  Pozostawię to twojej wyobraźni. ­     Och,   wyobrażam   to   sobie   bez   trudu.   Boże,   Dallas,   a   ten   samochód,   który   po   mnie   wysłałaś!   Prawdziwa  limuzyna. Że też akurat teraz musiało się rozpadać ­ westchnęła z żalem. ­ Widziała mnie tylko połowa ludzi, na  których chciałam zrobić wrażenie. Co będziemy teraz robić? ­  Możemy coś zjeść. ­  Umieram z głodu, ale najpierw chciałabym obejrzeć sobie to miejsce. Pokaż mi coś. Eve   zastanawiała   się  przez  chwilę.  Taras  na  dachu   był  naprawdę  imponujący,   na  dworze   jednak  wciąż  padał 

deszcz. Strzelnica i magazyn broni nie wchodziły w grę; Roarke nie chciałby chyba, by pokazywała je komuś  podczas jego nieobecności. Oczywiście mimo to miała jeszcze wiele do pokazania. Spojrzała z powątpiewaniem  na buty Mavis. ­  Możesz w tym normalnie chodzić? ­  To buty powietrzne. W ogóle nie czuję, Ze je mam na nogach. ­  Dobra, w takim razie skorzystamy ze schodów. W ten sposób zobaczysz więcej. Najpierw   zabrała   przyjaciółkę   do   solarium.   Na   widok   palm,   egzotycznych   drzew,   wodospadów   i   kolorowych  ptaków Mavis otworzyła usta ze zdumienia i przez długi czas nie mogła ich zamknąć. Szklana kopuła okryta była  co prawda zasłoną deszczu, ale i tak przebijały się przez nią kolorowe światła miasta. W pokoju muzycznym Eve zaprogramowała kilka ulubionych przebojów Mavis i pozwoliła jej cieszyć się przez  chwilę niesamowitą jakością dźwięku. Ponad   godzinę   spędziły   w   pokoju   gier,   walcząc   z   komputerami,   ze   sobą   nawzajem   i   z   trójwymiarowymi  przeciwnikami na Free Żona i Apocalypse. Oglądając sypialnie, Mavis wydawała z siebie całe serie ochów i achów, w końcu wybrała apartament, w którym  chciała spędzić noc. ­  Mogę zapalić ogień w kominku? ­ spytała Mavis, gładząc marmurowy blat nad paleniskiem. ­  Jasne, ale to już prawie czerwiec. ­   Co tam, mogę się usmażyć. ­ Rozłożywszy szeroko ręce, przeszła przez pokój kilkoma długimi, posuwistymi  krokami, potem uniosła głowę i przez chwilę wpatrywała się w deszczową noc za szklaną kopułą sufitu, wreszcie  opadła   na   wielkie   łóżko   ze   srebrzystą   pościelą.   ­   Czuję   się  jak   królowa.   Nie,   jak   cesarzowa.   ­   Przez   chwilę  przewracała się z boku na bok, a gruby materac dostosowywał się za każdym razem do kształtu jej ciała. ­ Jak  można być normalnym, kiedy mieszka się w takim miejscu jak to? ­  Nie wiem. Sprowadziłam się tu dopiero kilka dni temu. Mavis roześmiała się radośnie. ­   Mnie wystarczy jedna noc. Już nigdy nie będę taka sama. ­Przetoczyła się na skraj łóżka i zaczęła wciskać  guziki na panelu umieszczonym obok nocnej szafki. Światła rozbłysły na moment, zgasły, potem zaczęły migotać  jak gwiazdy. Z ukrytych głośników popłynęła nastrojowa muzyka. W sąsiednim pomieszczeniu rozległ się chlupot  wody. ­  Co to? ­  Zaprogramowałaś sobie kąpiel ­ poinformowała ją Eve. ­     Ups.   Jeszcze   nie.   ­   Mavis   wyłączyła   kąpiel   i   przycisnęła   następny   guzik.   Panele   na   przeciwległej   ścianie  rozsunęły się bezszelestnie, odsłaniając wysoki na dziesięć stóp ekran wideo. ­  Nieźle, całkiem nieźle. Zjesz coś? Kiedy   zasiadała   z   Mavis   do   stołu,   rozkoszując  się  pierwszym   normalnym   posiłkiem,   jaki   spożywała   po   wielu  dniach korzystania z automatów i barów szybkiej obsługi, Nadine Furst przygotowywała właśnie kolejne wydanie  swej audycji. ­   Powiększ to, daj zbliżenie na Dallas ­ rozkazała technikowi. ­Tak, tak, jeszcze bliżej. Świetnie się prezentuje  przed kamerą. Odchyliła się na oparcie krzesła i objęła spojrzeniem wszystkie pięć ekranów, podczas gdy technik pracował nad  obrazem. Pokój wypełniały teraz jedynie głosy płynące z monitorów. Komponowanie obrazów było dla Nadine  równie ekscytujące jak seks. Większość reporterów zostawiała ten proces w rękach swoich techników, Nadine  chciała jednak dopilnować wszystkiego osobiście, na każdym etapie tworzenia jej audycji. W newsroomie, jedno piętro niżej, panował teraz niesamowity zamęt. Nadine lubiła wieczorną gorączkę, kiedy  wszyscy   starali   się   wyprzedzić   konkurencję,   przekazać   najnowsze   informacje,   pokazać   coś,   czego   nikt   inny  jeszcze   nie   zdążył.   Reporterzy   dręczyli   znane   osoby,   prosząc   je   choćby   o   jeszcze   jedno   zdanie,   bębnili   w  klawiatury komputerów, wyławiając najświeższe wiadomości. Konkurencja   nie   dotyczyła   jednak   tylko   innych   stacji   telewizyjnych.   Rywalizowali   ze   sobą   także   ci,   którzy  znajdowali się w tym samym pomieszczeniu, w newsroomie Kanału 75. Każdy chciał znaleźć jakąś niesamowitą historię, wielką sensację, która podniosłaby jego notowania. W tej chwili  to właśnie Nadine wygrywała w tym wyścigu. I nie zamierzała nikomu oddać prowadzenia. ­ Czekaj, zatrzymaj tu, kiedy stoję na patio Metcalf. Tak, teraz podziel ekran, na jednej połówce ja, na drugiej  chodnik,   gdzie   znaleziono   ciało   Towers.   Mhm.   ­   Nadine   zmrużyła   oczy,   przyglądała   się  przez  chwilę  własnej  postaci na ekranie. Wreszcie uznała, że wygląda całkiem dobrze. Dystyngowanie, poważnie. Nasza dociekliwa,  rzetelna reporterka odwiedza ponownie miejsca zbrodni. ­Dobra. ­ Splotła dłonie i oparła na nich brodę. ­ Teraz  dodaj głos. Dwie kobiety, utalentowane, oddane swej pracy, niewinne. Dwie brutalne śmierci. Miasto jest wzburzone, patrzy z   przerażeniem,   pyta   dlaczego.   Kochające   rodziny  opłakują  swych   najbliższych  i  domagają  się  sprawiedliwości.   Jeden   człowiek,   jedna   kobieta,   najlepsza   w   swym   fachu,   pracuje   nad   tym,   by   spełnić   ich   oczekiwania,   by   odpowiedzieć na to pytanie.

­ Zatrzymaj ­ poleciła Nadine. ­ Zbliżenie na Dallas, zdjęcie przed gmachem sądu. Dodaj głos. Na ekranach pojawiła się postać Eve w całej okazałości. Obok niej szła Nadine. Dobrze, pomyślała reporterka,  wyglądamy jak zespół, pracujemy nad tym wspólnie. To świetnie. Delikatna bryza poruszała ich włosami. Za nimi  wznosił się gmach sądu, monument sprawiedliwości, lśniąca wieża z dziesiątkami wind i tłumem ludzi. Moim  zadaniem  jest  znaleźć  mordercę.  Do   każdego  zadania   podchodzę,   z  największą  powagą.   Kiedy  już  je   skończę, sprawą zajmie się sąd. ­  Doskonale. ­ Nadine zacisnęła dłonie w pięści. ­ O tak, doskonale. Wycisz tutaj, a ja zacznę audycję na żywo.  Czas? ­  Trzy czterdzieści pięć. ­  Louise, jestem geniuszem, a ty też jesteś nie najgorsza. Zapisz to. ­  Zapisane. ­ Louise odwróciła się od konsoli i przeciągnęła w fotelu, wzdychając przy tym głośno. Pracowała z  Nadine już od trzech lat, były przyjaciółkami. ­ To dobry kawałek, Nadine. ­  Pewnie, że dobry. ­ Nadine przekrzywiła głowę. ­ Ale... ­   OK. ­ Louise rozpuściła gęste czarne włosy ściągnięte do tej pory w kucyk i przeczesała je palcami. ­ Mam  wrażenie, że się trochę powtarzamy. Już od kilku dni nie mamy nic nowego. ­  Bo nic nowego się w tej sprawie nie dzieje. A ja mam Dallas. ­   A to już coś. ­ Louise była ładną, drobną kobietą o delikatnych rysach i dużych jasnych oczach. Przyszła do  Kanału 75 prosto z college'u. Już po kilku miesiącach Nadine ściągnęła ją do siebie jako głównego technika. Obie  były zadowolone z tego układu. ­Dobrze wygląda na ekranie i ma świetny głos. Roarke dodaje smaczku sensacji.  W dodatku Dallas ma reputację najlepszej policjantki w mieście. ­  Więc? ­  Więc myślę ­ kontynuowała Louise ­ że dopóki nie będziesz miała jakichś nowych informacji, możesz dołączyć  do tego jakieś migawki ze sprawy DeBlassa. Przypomnieć ludziom, że nasza pani porucznik radziła sobie już z  gorszymi rzeczami, że coś podobnego to dla niej nie pierwszyzna. Trzeba dodać ludziom wiary. ­  Nie chcę odciągać ich uwagi od bieżącego śledztwa. ­  A może jednak chcesz ­ sprzeciwiła się Louise. ­ Przynajmniej dopóki nie pojawi się jakiś nowy trop. Albo nowa  ofiara. Nadine uśmiechnęła się szeroko. ­  Trochę krwi  podgrzałoby  atmosferę.  Jeszcze  kilka dni, a będziemy musiały zająć się pogodą i świętowaniem  nadejścia lata. Dobra, zapamiętam to sobie. Może ty chciałabyś coś przygotować? Louise uniosła brwi. ­  Chciałabym? ­  A jeśli to wykorzystam, wszystko pójdzie na twoje konto, ty nienasycona suko. ­  Zgoda. ­ Louise poklepała się po kieszonce swego służbowego kombinezonu. ­ Muszę wyjść na dymek. ­  Powinnaś z tym skończyć. Wiesz, co szef myśli o pracownikach, którzy mają niezdrowe nałogi. ­  Używam tylko tego ziołowego śmiecia. ­  Dobra, ziele może być. Załatw też trochę dla mnie, kiedy będziesz miała okazję. ­ Nadine starała się przywołać  niewinną minkę. ­1 zatrzymaj to tylko dla siebie. Wiesz, że nas, reporterów, pilnują bardziej niż całą resztę. ­  Do północnego wydania zostało jeszcze trochę czasu. Nie chcesz zrobić sobie przerwy? ­     Nie,   muszę   jeszcze   zadzwonić   do   kilku   osób.   Poza   tym   na   zewnątrz   leje   jak   z   cebra.   ­   Nadine   dotknęła  starannie ułożonej fryzury. ­ Ty idź. ­ Sięgnęła do torby. ­ Ja zapłacę. ­  Dobry układ; zwłaszcza że najbliższy kiosk z papierosami jest dopiero w Drugim. ­ Zrezygnowana, podniosła się  z fotela. ­Wezmę twój płaszcz. ­  Jasne. ­ Nadine podała jej garść kredytów. ­ Wrzuć moją działkę do kieszeni, dobra? Będę w newsroomie. Razem wyszły z pokoju. Louise włożyła stylowy, niebieski płaszcz. ­  Przyjemny materiał. ­  Nie przepuszcza ani kropli wody. Przeszły razem przez korytarz, mijając po drodze szereg pracowni. Zatrzymały się przed wejściem do windy.  Wznosząc głos ponad gwar rozmów dobiegających z pobliskiego pokoju, Nadine spytała: ­  Nadal poważnie myślisz o tym, żeby zamieszkać razem z Bongiem? ­  Tak, na tyle poważnie, że zaczęliśmy już szukać mieszkania. Zrobimy to w tradycyjny sposób. Pożyjemy razem  przez rok, a jeśli będzie nam ze sobą dobrze, zalegalizujemy ten związek. ­  Przyznam, że wciąż nie mogę tego zrozumieć. ­ Nadine pokręciła głową. ­ Nie znajduję ani jednej przyczyny, dla  której jedna rozsądna osoba miałaby się zamykać w stałym związku z inną rozsądną osobą. ­   Miłość. ­ Louise przyłożyła rękę do serca w dramatycznym geście. ­ To miłość sprawia, że zapominamy o  rozsądku i racjonalnym myśleniu. ­  Louise, jesteś młoda i wolna. ­  A jeśli dopisze mi szczęście, będę stara i uwiązana do Bonga.

­  Kto, do diabła, chciałby być uwiązany do człowieka o imieniu Bongo? ­ mruknęła Nadine. ­  Ja. Do zobaczenia później. ­ Louise pożegnała Nadine machnięciem ręki i wsiadła do windy, Nadine zaś ruszyła  do newsroomu. Zjeżdżając  na parter, Louise zastanawiała  się,  czy zdąży wrócić do domu przed pierwszą. Tej nocy  mieli się  spotkać z Bongiem w jej mieszkaniu. Nie mogła się już doczekać chwili, kiedy znajdą wspólny dom i nie będą  musieli pomieszkiwać na zmianę to w jej, to znów w jego apartamencie. Kiedy  wysiadła  z  windy,  jej  spojrzenie  natrafiło  na  jeden  z  licznych  monitorów  ustawionych  wzdłuż  korytarza,  pokazujących   oczywiście   wyłącznie  Kanał  75.   W  tej  chwili   szedł  właśnie   kolejny  odcinek  popularnego   serialu  komediowego, gatunku zapomnianego przez wiele dziesięcioleci i wskrzeszonego ostatnio przez takie talenty jak  Yvonne Metcalf. Louise pokręciła głową na myśl o zmarłej aktorce, a potem zachichotała cicho, kiedy bohater filmu wykrzywił twarz  w zabawnym grymasie. Żywiołem Nadine były wiadomości, Louise jednak wolała rozrywkę w czystej postaci. Z radością myślała o tych  rzadkich wieczorach, kiedy wraz z Bongiem mogła zasiąść przed telewizorem i śmiać się do rozpuku. W szerokim hallu głównego budynku znajdowały się oczywiście monitory, stanowiska ochrony i przytulny kącik z  wygodnymi fotelami, udekorowany trójwymiarowymi zdjęciami gwiazd Kanału 75. Tuż przy wyjściu ulokował się  kiosk z pamiątkowymi koszulkami, kubkami i hologramami najbardziej znanych postaci związanych ze stacją. Dwa razy dziennie, o dziesiątej rano i czwartej po południu, wpuszczano tutaj wycieczki. Louise jeszcze jako  dziecko także brała udział w takiej wycieczce. Uśmiechając się pod nosem przypominała sobie, jak przyglądała  się   wtedy   wszystkiemu   z   rozdziawionymi   ustami,   przejęta   ogromnym   podziwem   i   zachwytem.   Właśnie   wtedy  postanowiła, że w przyszłości będzie pracować w telewizji. Pomachała do strażnika przy głównym wejściu i przeszła do wschodniej bramy, skąd prowadziła najkrótsza droga  do Drugiego budynku. Przy bocznych drzwiach, przeznaczonych wyłącznie dla pracowników stacji, przesunęła  dłoń przed okiem elektronicznego detektora, by dezaktywować zamek. Kiedy drzwi otworzyły się przed nią, poryw  zimnego wiatru rzucił jej w twarz krople deszczu. Omal się nie rozmyśliła. Czy jedna chwila przyjemności warta jest spaceru w chłodzie i deszczu? Pewnie, że tak, pomyślała i zarzuciła  kaptur na głowę. Dobry, drogi płaszcz Nadine uchroni ją przed wilgocią, a w końcu po długich godzinach pracy  należy jej się odrobina relaksu. Wtulając głowę w ramiona, wybiegła prosto w deszcz. Wiatr rozwiewał poły płaszcza. Nim dobiegła do schodów, miała już zupełnie przemoczone buty. Spojrzała na nie i  zaklęła pod nosem: ­ Cholera... Były to jej ostatnie słowa. Kątem oka dojrzała jakiś ruch i podniosła głowę, mrużąc oczy przed deszczem. Nie zdążyła nawet zobaczyć  ostrza noża, który zataczał już szeroki łuk, by przeciąć jej gardło. Zabójca obserwował ją tylko przez chwilę, patrzył na fontannę krwi, na bezwładne ciało opadające na schody  niczym   szmaciana   lalka.   Na   jego   twarzy   pojawiło   się   zdumienie,   potem   złość,  wreszcie   przelotny   grymas  przerażenia. Szybko schował okrwa­wiony nóż do kieszeni i zniknął w mroku nocy. Myślę, że mogłabym tak żyć. ­ Po kolacji, składającej się z duszonej wołowiny z Montany, okraszonej homarami z  wód Islandii i francuskim winem, Mavis wylegiwała się w ciepłej lagunie przylegającej do solarium. Była całkiem  naga i lekko pijana. ­ Ty tak żyjesz. ­   Zasadniczo tak. ­ Eve nie była aż tak rozluźniona jak Mavis, miała na sobie obcisły, jednoczęściowy strój.  Ułożyła się wygodnie na kamiennym siedzisku i popijała szampana z wysokiego kieliszka. Nie pamiętała już, kiedy  po raz ostatni mogła sobie pozwolić na równie relaksowy wieczór. ­ Ale zwykle nie mam czasu, żeby z tego  korzystać. ­  Więc postaraj się go znaleźć. ­ Ma vis zniknęła pod powierzchnią wody, by po chwili wynurzyć się z pluskiem.  Jej idealnie krągłe piersi połyskiwały   w niebieskim blasku,   który   sama zaprogramowała przed wejściem do  basenu. Podpłynęła leniwie do lilii wodnej i powąchała ją ostrożnie. ­ Boże, to jest prawdziwe. Czy ty wiesz, co  tutaj masz, Dallas? ­  Kryty basen w kształcie laguny. ­   To, co tutaj masz ­ zaczęła Mavis, przepływając ponownie do kamienia, na którym zostawiła kieliszek ­ to  fantazja pierwszej klasy. Coś, czego nie da ci nawet najlepszy program wirtualnej rzeczywistości. ­ Pociągnęła  spory łyk szampana. ­ Chyba nie chcesz tego wszystkiego spieprzyć, co? ­  O czym tym mówisz? ­  Znam cię.  Rozkładasz  wszystko na części,  analizujesz, wypytujesz. ­ Zauważywszy, że kieliszek Eve jest już  pusty, Mavis napełniła go ponownie. ­ Mówię ci, nie rób tego, stara. Nie rób. ­  Nie rozkładam niczego na części. ­   Jesteś mistrzem w tej dyscyplinie. Mówię ci to. ­ Mavis wygramoliła się na kamień i usiadła obok Eve. ­ On  szaleje za tobą, prawda?

Eve wzruszyła ramionami i napiła się szampana. ­  Jest bogaty, to znaczy superbogaty, przystojny jak młody Bóg, a to ciało... ­  A co ty wiesz o jego ciele? ­  Mam oczy. Używam ich. Potrafię sobie wyobrazić, jak wygląda nago. ­ Dojrzawszy źle skrywany błysk w oczach  Eve, zwilżyła wargi, rozbawiona tą sytuacją. ­ Oczywiście, jeśli chcesz mi powiedzieć coś więcej na ten temat,  chętnie cię wysłucham. ­  Co za tupet. ­  Taka już jestem. No więc, jest bogaty i przystojny, a poza tym roztacza wokół siebie taką aurę...  Jakby mógł  jednym skinieniem palca zmienić cały świat, jakby mógł ciskać pioruny oczami. ­ Dla podkreślenia tych słów Mavis  uderzyła otwartą dłonią w powierzchnię wody. ­I patrzy na ciebie tak, jakby chciał cię zjeść. Kawałek po kawałku...  wielkimi kęsami... Cholera, chyba za bardzo się rozgrzałam. ­  No, tylko nie zacznij dobierać się do mnie. Mavis parsknęła głośno. ­  Może pójdę uwieść Summerseta. ­  Nie sądzę, żeby on miał coś w spodniach. ­  Jestem pewna, że mogłabym to sprawdzić jeszcze dziś wieczorem. ­ W tej chwili była jednak zbyt rozleniwiona.  ­ Jesteś w nim zakochana, prawda? ­  W Summersecie? O tak, nie mogę już tego dłużej ukrywać. ­  Hej, spójrz mi prosto w oczy. No już. ­ Mavis ujęła Eve pod brodę i władczym gestem odwróciła jej głowę do  siebie. ­ Jesteś zakochana w Roarke'u. ­  Na to wygląda. Nie chcę o tym myśleć. ­  No i dobrze. Nie myśl. Zawsze mówiłam, że za dużo myślisz. ­ Trzymając  kieliszek nad głową, Mavis ponownie  zanurzyła się w ciepłej wodzie laguny. ­ Możemy włączyć bicze? ­   Jasne. ­ Oszołomiona szampanem, Eve zmagała się przez chwilę z programatorem. Kiedy wreszcie woda w  basenie zaczęła głośno bulgotać, Mavis jęknęła przeciągle, a potem roześmiała się głośno. ­  Boże, komu potrzebny facet, kiedy ma w domu coś takiego? Eve, daj głośniej muzykę. Zabawmy się trochę. Eve ochoczo wykonała polecenie Mavis. Ogłuszająca muzyka Rolling Stonesów, ulubionego klasycznego zespołu  Mavis, wypełniła bez reszty obszerną halę basenu. Roześmiała się głośno, kiedy przyjaciółka zaczęła tańczyć w  wodzie, a potem wysłała androida po kolejną butelkę szampana. ­  Przepraszam bardzo. ­   Hę?­ Eve potrząsnęła głową, starając się skupić wzrok w jednym punkcie, wreszcie ujrzała przed sobą parę  lśniących,   czarnych   trzewików.   Zaciekawiona,   powoli   podnosiła   głowę,   jej   spojrzenie   wędrowało   po   kantach  ciemnoszarych spodni, krótkiej, sztywnej marynarce, wreszcie zatrzymało się na kamiennej twarzy Summerseta. ­  Hej, chcesz się trochę popluskać? ­  Chodź do nas, Summerset. ­ Mavis wynurzyła się do połowy z basenu, ukazując swe kształtne piersi i machając  wesoło do lokaja. ­ Będzie nam weselej. Summerset parsknął cicho.  Z przyzwyczajenia  cedził słowa jedno po drugim,  na  pozór  chłodny i opanowany,  jednak jego spojrzenie wciąż powracało do ciała Mavis. ­  Otrzymała pani wiadomość, poruczniku. Próbowałem panią o tym poinformować, ale najwyraźniej nie słyszała  pani moich wezwań. ­     Co?   Dobra.   ­   Wstała   z   kamiennego   siedziska   i   brodząc   po   pas   w   wodzie,   podeszła   do   monitora  zainstalowanego przy brzegu laguny. ­ Czy to Roarke? ­  Nie. ­ Summerset zmuszony był przekrzykiwać głośną muzykę, co najwyraźniej wcale mu się nie podobało, z  drugiej jednak strony nie zamierzał zniżać  się do tego, by poprosić o jej ściszenie. ­ To wiadomość z centrali  policji. Eve, która sięgała właśnie do włącznika, zastygła nagle w bezruchu i zaklęła głośno. Potem odgarnęła z twarzy  mokre włosy. ­  Wyłączyć muzykę ­ warknęła, a Mick i jego koledzy raptownie zamilkli. ­ Mavis, odpłyń gdzieś na bok, proszę. ­  Eve wzięła głęboki oddech i uruchomiła łącze. ­ Dallas, słucham. ­  Wiadomość dla porucznik Eve Dallas. Proszę zgłosić się natychmiast na Broadcast Avenue, do siedziby stacji  Kanał 75. Potwierdzone zabójstwo. Kod żółty. Eve czuła, jak jej ciało przenika lodowaty chłód. Musiała oprzeć się o brzeg basenu, by nie stracić równowagi. ­  Nazwisko ofiary? ­  W tej chwili nie możemy przekazać tej informacji drogą elektroniczną. Proszę potwierdzić przyjęcie rozkazu. ­     Potwierdzam.   Będę   za   dwadzieścia   minut.   Proszę   wezwać   na   miejsce   kapitana   Feeneya   z   wydziału  przestępstw elektronicznych. ­  Prośba przyjęta. Koniec transmisji. ­  O Boże. O Boże. ­ Osłabiona alkoholem i poczuciem winy, Eve oparła głowę o brzeg basenu. ­ Zabiłam ją. ­   Przestań. ­ Mavis podpłynęła bliżej i położyła dłoń na jej ramieniu. ­ Eve, przestań natychmiast ­ powtórzyła  ostro. ­  Mavis, złapał złą przynętę, złą przynętę, a teraz ona nie żyje. To miałam być ja.

­     Powiedziałam,   przestań!   ­   Choć   nie   rozumiała   jej   słów,   doskonale   wiedziała,   w   jakim   stanie   znajduje   się  przyjaciółka. Oderwała ją od krawędzi basenu i potrząsnęła nią energicznie. ­Weź się w garść, Dallas. Eve przyłożyła dłoń do czoła, bezradna i załamana. ­  O Boże, na dodatek jestem pijana. Świetnie. ­  Można temu zaradzić. Mam w torbie porcję wytrzeźwiacza. ­Gdy w odpowiedzi Eve jęknęła tylko cicho, Mavis  potrząsnęła nią jeszcze mocniej. ­ Wiem, że nienawidzisz prochów, ale to w dziesięć minut oczyści twoją krew z  alkoholu. No chodź już, dość tego mazgajenia. ­  Tak jest. Muszę być trzeźwa, kiedy na nią spojrzę. Ruszyła w górę schodów, pośliznęła się i z zaskoczeniem stwierdziła, że ktoś mocno trzyma ją pod rękę. ­  Poruczniku. ­ Summerset jak zawsze przemawiał chłodnym tonem, pomógł jej jednak wyjść z basenu i podał  ręcznik. ­Dopilnuję, by pani samochód był gotowy. ­  Dzięki. 12 Pigułka Mavis działała rewelacyjnie. Eve czuła w gardle obrzydliwy, gorzki smak, była jednak zupełnie trzeźwa. Po  chwili dojechała do wysokiego, srebrzystego budynku Kanału 75. Budynek ten został wzniesiony w latach dwudziestych, kiedy wszelkiego rodzaju media, szczególnie zaś telewizja,  zaczęły przynosić kolosalne dochody, porównywalne z dochodami pomniejszych krajów. Główna siedziba Kanału  75 górowała nad całą Broadcast Avenue, mieściła w sobie stanowiska pracy dla kilku tysięcy osób, pięć doskonale  wyposażonych studiów i emitowała sygnał o ogromnej mocy, który docierał nie tylko do wszystkich miejsc na  planecie, ale i do stacji orbitalnych. Wschodnie   skrzydło,   do   którego   skierowano   Eve,   znajdowało   się   naprzeciwko   budynku   Trzeciego,  apartamentowca z mieszkaniami dla części pracowników stacji. Wokół stacji panował nadzwyczajny ruch ­ najwidoczniej media zwietrzyły już sensację. Okrążając budynek, Eve  poleciła przez radio, by scena zbrodni została starannie ogrodzona ze wszystkich stron i by nie dopuszczać do  niej dziennikarzy, choć wiedziała, jak trudne będzie to zadanie; morderstwa dokonano przecież w samym sercu  stacji telewizyjnej. Opanowawszy nerwy i zdławiwszy w sobie poczucie winy, wysiadła z samochodu i ruszyła w stronę wejścia.  Odetchnęła  z ulgą, widząc,  że  umundurowani  policjanci zabezpieczyli  już  miejsce  zbrodni. Oczywiście  dokoła  kręcili się reporterzy ze  swymi ekipami. Nie mogła ich stąd przegnać, ale miała przynajmniej dość miejsca, by  spokojnie pracować. Przypięła odznakę do bluzki i przepychała się w kierunku prowizorycznego namiotu, który ktoś rozsądny rozpiął  nad wejściem do budynku. Krople deszczu bębniły miarowo o napiętą, plastikową płachtę. Rozpoznała niebieski płaszcz i z trudem stłumiła jęk rozpaczy, który cisnął się jej na usta. Spytała, czy ekipa  dochodzeniowa sfotografowała już miejsce zbrodni, po czym uklęknęła obok ciała. Jej dłonie nawet nie zadrżały, kiedy sięgnęła po kaptur zakrywający twarz ofiary. Zignorowała kałużę krwi, która  zgromadziła się pod jej stopami, i omal nie zachłysnęła się ze zdumienia, kiedy ujrzała oblicze jakiejś nieznajomej  kobiety. ­  Kto to jest, do diabła? ­ spytała. ­  Ofiara została zidentyfikowana jako Louise Kirski, technik z Kanału 75. ­ Umundurowana policjantka wyciągnęła  notes z kieszeni swego płaszcza przeciwdeszczowego. ­ Ciało zostało znalezione około jedenastej piętnaście  przez C.J. Morse'a. Rzucił swoje ciastka tutaj, kilka stóp od ciała ­ dodała z nutką pogardy. ­Wbiegł przez te drzwi,  wrzeszcząc jak opętany. Ochrona budynku natychmiast zadzwoniła na policję. Zgłoszenie zostało zarejestrowane  o jedenastej dwadzieścia dwie. Ja byłam na miejscu o jedenastej dwadzieścia siedem. ­  Szybko się pani uwinęła, sierżancie...? ­  Peabody, poruczniku. Akurat wracałam z patrolu na Pierwszej Alei. Potwierdziłam zgłoszenie, zabezpieczyłam  miejsce zbrodni i zadzwoniłam po posiłki. Eve wskazała głową na budynek. ­  Zdążyli coś nagrać? ­     Poruczniku.   ­   Peabody   zacisnęła   usta.   ­   Po   przybyciu   natychmiast   oddaliłam   stąd   ekipy   dziennikarzy,   ale  obawiam się, że do tej pory zebrali już dość materiału. ­  Dobra. ­ Eve pokryła dłonie substancją zabezpieczającą i zaczęła przeszukiwać ubranie ofiary. Kilka kredytów,  drogie miniłącze przypięte do paska. Żadnych śladów walki. Zarejestrowała to wszystko w pamięci, choć wciąż myślała o tym, że nieszczęsna Louise Kirski ma na sobie  płaszcz Nadine. Skończywszy przeszukanie, podniosła się z klęczek. ­  Wchodzę do środka. Oczekuję kapitana Feeneya. Proszę go do mnie przysłać. ­  Tak jest. ­   Wy, sierżancie, zostaniecie tutaj ­ postanowiła Eve. Podobała jej się ta policjantka, miała styl. ­ Proszę nie  dopuszczać  tutaj  reporterów.  ­  Eve   obejrzała  się  przez  ramię,   ignorując  pytania  dziennikarzy  i   błysk  fleszy.   ­  Proszę też nie udzielać żadnych informacji i komentarzy. ­  Nie mam im nic do powiedzenia.

­  Bardzo dobrze. Eve   odbezpieczyła   pieczęć   na   drzwiach,   weszła   do   środka   i   ponownie   ją   założyła.   Hali   był   prawie   całkiem  opustoszały. Peabody albo ktoś podobny do niej odprawiła stąd wszystkich prócz  niezbędnego  personelu.  Eve  spojrzała  na  ochroniarza siedzącego za główną konsolą. ­  C.J. Morse. Gdzie? ­  Poziom szósty, sekcja ósma. Wasi ludzie zabrali go tam. ­    Spodziewam  się jeszcze jednego  policjanta.  Proszę go tu  wpuścić.  ­ Eve odwróciła się  i  ruszyła w stronę  schodów. W miarę jak pokonywała kolejne piętra, widziała coraz więcej ludzi. Zbici w mniejsze i większe grupki stali przed  monitorami,  inni  mówili  do  kamer,  jeszcze  inni  przemierzali  korytarze  szybkim  krokiem.  Czuła  zapach  świeżo  zaparzonej, taniej kawy, tak dobrze znany jej z własnego podwórka. W innych okolicznościach ta myśl wywołałaby  zapewne uśmiech na jej twarzy. Kiedy dotarła na szóste piętro, znalazła się nagle w samym środku medialnej gorączki, w ogromnym newsroomie.  Dokoła   ciągnęły   się   rzędy   biurek   i   konsoli,   przedzielone   wąskimi   przejściami.   Dziennikarze,   podobnie   jak  policjanci, pracowali dwadzieścia cztery godziny na dobę. Nawet o tej porze pokój pełen był ludzi. Eve   szybko   jednak   zauważyła,   co   różni   te   dwie   profesje.   Policjanci   zawsze   wyglądali   na   zmęczonych,   mieli  pomięte ubrania, pocili się. Dziennikarze wyglądali jak wyjęci z żurnala, eleganccy w każdym calu, jakby gotowi do  występu przed kamerą. Wszyscy   byli   czymś   zajęci.   Niektórzy   rozmawiali   przez   telełącza,   inni   pisali   coś   na   komputerach,   zapisując,  przyjmując i przesyłając dane. Wszystko wydawało się zupełnie normalne, tyle że z zapachem kiepskiej kawy mieszał się coraz wyraźniejszy  lepki zapach strachu. Kilku dziennikarzy zauważyło jej obecność, zaczęli podnosić się z miejsca z niemym pytaniem w oczach, jednak  jej brutalne, zimne spojrzenie było równie skuteczne jak stalowa tarcza. Odwróciła   się   w   stronę   wielkiego   monitora   złożonego   z   kilkunastu   mniejszych   ekranów.   Teraz   wypełniała   je  ogromna postać Nadine Furst, ukazanej na tle panoramy Nowego Jorku. Ona także wyglądała elegancko, wręcz idealnie. Eve miała wrażenie, że patrzy jej prosto w oczy, kiedy przekazuje  najnowsze informacje. ­    Dziś w nocy znów doszło do brutalnego,  bezsensownego morderstwa.  Louise  Kirski, pracownica tej  stacji,  zginęła zaledwie kilka kroków od budynku, z którego nadaję ten program. Eve nawet nie zaklęła, kiedy Nadine dołożyła jeszcze kilka szczegółowych informacji i przekazała głos Morse'owi.  Spodziewała się tego. ­     Zwyczajny   wieczór   ­   mówił   Morse   opanowanym,   czystym   głosem.   ­   Deszczowa,   miejska   noc.   Lecz   znów,  pomimo   zapewnień  policji,   dochodzi   do   morderstwa.   Tak   się   złożyło,   że   tym   razem   to   ja   mogę  opowiedzieć  państwu o szoku, o przerażeniu, o poczuciu straty, jakie wiąże się z tak tragicznym wydarzeniem. ­ Przerwał na  moment, budując napięcie, podczas gdy kamerzysta zrobił zbliżenie jego twarzy. ­ Znalazłem ciało Louise Kirski  na schodach budynku, w którym oboje przepracowaliśmy wiele nocy. Leżała w kałuży krwi, martwa, z podciętym  gardłem. Nie wstydzę się przyznać, że zamarłem z przerażenia, że ogarnęła mnie panika, że poczułem oddech  śmierci. Stałem nieruchomy, nie wierząc własnym oczom. Jak mogło do tego dojść? Kobieta, którą znałem, z  którą wymieniałem nieraz przyjacielskie uwagi, kobieta, z którą miałem zaszczyt pracować. Czy to możliwe, że to  właśnie ona leżała tam na schodach, pozbawiona życia? Z ekranu zniknęła blada, poważna twarz Morse'a, pojawiło się zaś na nim zdjęcie okrwawionego ciała. Nie tracili czasu, pomyślała Eve z obrzydzeniem i odwróciła się do najbliższego biurka. ­  Gdzie jest studio? ­  Słucham? ­  Spytałam, gdzie jest to cholerne studio? ­ Wskazała kciukiem na ekran. ­  Cóż, ja... Wściekła, pochyliła się nad blatem, dotykając niemal twarzy przerażonego dziennikarza. ­  Chcesz się przekonać, jak szybko potrafię zaniknąć ten wasz kurnik? ­  Poziom dwunasty, studio A. W drodze do windy spotkała Feeneya. ­  Nie spieszyłeś się za bardzo, co? ­  Hej, spokojnie, byłem u rodziny w New Jersey. ­ Nie zadając zbędnych pytań, Feeney dołączył do Eve. ­  Musimy zatkać gębę mediom. Choć na jakiś czas. ­  Cóż. ­ Feeney  podrapał   się   w   głowę. ­ Może uda   się skonfiskować zdjęcia z miejsca zbrodni. ­ Wzruszył  ramionami, kiedy Eve spojrzała nań pytająco. ­ Widziałem to w samochodzie, kiedy tu jechałem. W końcu i tak je  odzyskają, ale możemy je zablokować na kilka godzin. ­     Dobra,   popracuj   nad   tym.   Potrzebuję   też   jak   najwięcej   danych   na   temat   ofiary.   Powinni   tutaj   mieć   jakieś  dokumenty. ­  To powinno być dziecinnie proste.

­  Prześlij je do mojego biura, dobrze? Zaraz tam pojadę. ­  Jasne. Coś jeszcze? Eve zatrzymała się i spojrzała na grube białe drzwi Studia A. ­  Być może będę potrzebowała odrobiny wsparcia. ­  Nie ma sprawy. Drzwi   były   zamknięte,   płonęła   nad   nimi   czerwona   lampka.   Eve  najchętniej   wyciągnęłaby   po   prostu   broń   i  przestrzeliła zamek, odsunęła jednak od siebie tę pokusę, wcisnęła guzik alarmowy i czekała na odpowiedź. ­  Kanał 75, emisja programu na żywo ­ odezwał się łagodny elektroniczny głos. ­ W czym mogę pomóc? ­  Policja ­ oświadczyła krótko Eve i podniosła odznakę do oka kamery. ­  Proszę poczekać, poruczniku Dallas, pani prośba zostanie zaraz rozpatrzona. ­  To nie jest prośba ­ odparła Eve. ­ Chcę, by natychmiast otworzono te drzwi albo będę zmuszona je wyważyć,  na mocy artykułu 83B kod J. W głośniku zapadła na moment cisza, potem dobiegł zeń cichy syk, jakby komputer wyrażał w ten sposób swoje  niezadowolenie. ­  Otwieram drzwi. Proszę zachować ciszę i nie przekraczać białej linii. Dziękuję. We   wnętrzu   studia   było   nieco   chłodniej   niż   na   zewnątrz.   Eve   podeszła   prosto   do   szklanej   ściany,   za   którą  znajdowała się konsola operatora, i zastukała w nią głośno. Dyrektor wydania pobladł ze złości i przyłożył palec  do ust, kiedy jednak pokazała mu odznakę, podszedł z ociąganiem do drzwi i otworzył je powoli. ­  Nadajemy na żywo ­ warknął cicho i powrócił do konsoli. ­Trójka na Nadine. W tle zdjęcie Louise. Automaty natychmiast wykonały jego polecenia. Na monitorze kontrolnym pojawiła się uśmiechnięta twarz Louise  Kirski. ­  Spokojnie, Nadine, nie spiesz się. C.J., za chwilę wchodzisz. ­  Puść reklamy ­ rozkazała Eve. ­  W tym programie nie ma reklam. ­  Puść reklamy ­ powtórzyła ­ albo ten program zaraz się skończy. Dyrektor uniósł dumnie głowę i wypiął pierś. ­  Pani mnie chyba nie słucha... ­   To ty mnie nie słuchasz! ­ Eve dźgnęła go bezceremonialnie w wypiętą pierś. ­ Masz tutaj mojego świadka.  Zrobisz to, co ci każę, albo twoja konkurencja dowie się, jak utrudniałeś śledztwo  w sprawie zabójstwa twojego  własnego pracownika. ­ Uniosła lekko brwi, kiedy jej oponent zastanawiał się nad tą groźbą. ­A może powinnam  uznać cię za podejrzanego? Wygląda na podejrzanego typka, co Feeney? ­     Myślałem   właśnie   o   tym   samym.   Może   powinniśmy   go   stąd   zabrać   i   uciąć   sobie   dłuższą   pogawędkę.  Oczywiście po dokładnym przeszukaniu. ­  Poczekajcie. Poczekajcie chwileczkę. ­ Mężczyzna przesunął wierzchem dłoni po ustach. Właściwie czemu nie  miałby zrobić krótkiej przerwy na reklamy? ­ Zróbcie najazd na panoramę miasta, potem dajcie półtoraminutowy  blok reklam. ­ Dyrektor wydania westchnął ciężko i ponownie odwrócił się do Eve. ­Dzwonię po mojego prawnika. ­  Proszę bardzo. ­ Eve opuściła kabinę realizatora i podeszła do długiej, czarnej konsoli, za którą stali C.J. Morse  i Nadine. ­  Mamy prawo do... ­ zaczął Morse. ­  Zaraz powiem ci wszystko o twoich prawach ­ przerwała mu Eve. ­ Masz prawo zadzwonić do swojego prawnika  i spotkać się z nim w centrali policji. Morse zbladł jak ściana. ­  Aresztujesz mnie? Jezu, czyś ty oszalała? ­  Jesteś świadkiem, dupku. I nie powiesz ani słowa więcej przed kamerą, dopóki nie złożysz zeznań przede mną.  Oficjalnie. ­Rzuciła lodowate spojrzenie w stronę Nadine. ­ Będziesz musiała poradzić sobie sama. ­   Chcę pojechać z tobą ­ oświadczyła Nadine drżącym głosem. Ignorując wściekłe wrzaski operatora, wyjęła  słuchawkę z ucha i rzuciła ją na konsolę. ­ Jestem prawdopodobnie ostatnią osobą, która z nią rozmawiała. ­     Dobra.  Pogadamy  i  o   tym.   ­  Eve   wyprowadziła   ich  ze   studia,   zatrzymując  się  tylko  na  moment,   by  rzucić  czerwonemu   z  wściekłości  realizatorowi  złośliwy  uśmieszek.   ­   Możesz  puścić  jakiś  dobry  odcinek  Kojaka.  To  klasyka. No tak, C.J. ­ Pomimo ponurych okoliczności, Eve nie mogła przepuścić takiej okazji. ­ Wreszcie jesteś tu, gdzie  chciałam cię widzieć. Dobrze się czujesz? Morse   wyglądał   tak,   jakby   miał   za   chwilę   zwymiotować,   mimo   to   zdobył   się   na   słaby   uśmiech   i   ogarnął  przeciągłym spojrzeniem pokój przesłuchań. ­  Moglibyście skorzystać z usług jakiegoś dekoratora wnętrz. ­  Próbujemy upchnąć jakoś tę pozycję w budżecie. ­ Usiadła po drugiej stronie stolika. ­ Nagrywanie ­ poleciła. ­  Pierwszy czerwca...     Boże,     gdzie     się    podział     maj?...     przesłuchiwany C.J. Morse, pokój przesłuchań C,  oficer prowadzący porucznik Eve Dallas, wydział zabójstw, sprawa morderstwa Louise Kirski. Godzina dwunasta  czterdzieści pięć. Panie Morse, zna pan swoje prawa. Czy chce pan, by podczas przesłuchania towarzyszył panu 

prawnik? Morse sięgnął po szklankę z wodą i upił łyk. ­  Czy jestem o coś oskarżony? ­  Nie tym razem. ­  Więc proszę zaczynać. ­  Dobra, C.J. Opowiedz mi dokładnie o wszystkim, co się wydarzyło tej nocy. ­  OK. ­ Morse upił kolejny >łyk wody, jakby zaschło mu w gardle. ­ Przyjechałem do stacji. Miałem przygotować  materiał do nocnego wydania dziennika. ­  O której godzinie byłeś na miejscu? ­  Około jedenastej   piętnaście. Poszedłem do wschodniego skrzydła. Większość z nas używa tego wejścia, bo  stamtąd najbliżej jest do newsroomu. Padało, więc wybiegłem szybko z samochodu. Zobaczyłem, że na schodach  coś leży. Na początku nie domyślałem się nawet, co to jest. ­ Przerwał na moment, zakrył twarz dłońmi i potarł ją  mocno. ­ Nie miałem pojęcia, dopóki nie stanąłem obok niej. Myślałem... nie wiem, co myślałem, naprawdę. ­  Nie rozpoznałeś ofiary? ­     Ten...   ten   kaptur...   ­   Machnął   bezradnie   ręką.   ­   Zakrywał   jej   twarz.   Pochyliłem  się  nad   nią  i   zacząłem   go  odsuwać. – Wzdrygnął się na wspomnienie tej chwili. ­ Wtedy zobaczyłem krew... jej gardło. Krew... ­ powtórzył i  znów ukrył twarz w dłoniach. ­  Dotykałeś ciała? ­  Nie, chyba... nie. Ona tam po prostu leżała, z rozciętym gardłem.  Jej  oczy.  Nie,  nie  dotknąłem jej. ­ Opuścił   ręce, wyprostował się, jakby próbował zapanować nad nerwami. ­Zrobiło mi się niedobrze. Ty pewnie tego nie  rozumiesz, Dallas. Niektórzy  ludzie zachowali jeszcze  podstawowe ludzkie odruchy. Ta krew i jej  oczy.  Boże.  Zrobiło mi się niedobrze, zacząłem krzyczeć i wbiegłem do środka. Strażnik przy drzwiach. Powiedziałem mu o  tym. ­  Znałeś ofiarę? ­   Jasne, że ją znałem. Louise kilka razy przygotowywała moje materiały. Zazwyczaj pracowała z Nadine, ale  czasem robiła też coś dla mnie i dla innych. Była dobra, naprawdę dobra. Szybka, miała dobre oko. Jedna z  najlepszych. Boże. ­ Sięgnął po dzbanek. Woda chlusnęła na stół, kiedy nalewał ją do szklanki. ­  Czy miała w zwyczaju przychodzić do tego miejsca o tej porze? ­  Nie wiem. Nie sądzę... Powinna być w operatorce ­ dodał ze złością. ­  Znaliście się dobrze? Byliście blisko ze sobą? Morse poderwał raptownie głowę i zmrużył oczy. ­  Chcesz mnie w to wrobić, co? Chciałabyś tego, prawda? ­  Odpowiadaj na moje pytania, C.J. Łączyło was coś więcej? ­  Ona miała już kogoś, mówiła o chłopaku imieniem Bongo. Pracowaliśmy razem, Dallas. To wszystko. ­  Przyjechałeś do stacji o jedenastej piętnaście. Co robiłeś wcześniej? ­   Wcześniej byłem w domu. Kiedy mam nocną zmianę, staram się wcześniej przespać kilka godzin. Tej nocy  miałem tylko przygotować krótki materiał, więc nie przejmowałem się specjalnie. Około siódmej  zjadłem kolację z  przyjaciółmi,     około   ósmej   wróciłem   do   domu   i   zdrzemnąłem   się.   ­   Oparł   łokcie   na   stole   i   spuścił   głowę.   ­  Obudziłem się o dziesiątej i wyjechałem z domu około jedenastej. Dałem sobie na podróż trochę więcej czasu niż  zwykle, bo padało. Jezu... Gdyby Eve nie widziała, jak przed dziesięcioma minutami Morse spokojnie mówił o tym wszystkim przed kamerą,  być może zrobiłoby się go jej żal. ­  Widziałeś kogoś w pobliżu miejsca zbrodni? ­  Nie. Niewielu ludzi wychodzi o tej porze na zewnątrz. Nie widziałem nikogo. Tylko Louise. Tylko Louise. Dobra, C.J., na razie wystarczy. Morse odstawił szklankę, po którą właśnie sięgał. ­  Mogę już iść? ­  Pamiętaj, że jesteś świadkiem. Jeśli coś przede mną ukrywasz albo jeśli przypomnisz sobie o czymś, czego nie  powiedziałeś   w   trakcie   przesłuchania,     oskarżę   cię   o   składanie   fałszywych   zeznań   i   utrudnianie   śledztwa.   ­  Uśmiechnęła się doń przymilnie. ­Ach, i podaj mi nazwiska tych przyjaciół, z którymi jadłeś kolację. Nie sądziłam,  że ktokolwiek chciałby się z tobą spotykać. Pozwoliła mu odejść, a czekając na Nadine, próbowała uporządkować informacje zebrane do tej pory. Scenariusz  wydawał się aż nazbyt prosty. Wraz z tą świadomością wróciło do niej poczucie winy. By je podtrzymać, otworzyła  teczkę z dokumentami i spojrzała na zdjęcia ciała Louise Kirski. Schowała je ponownie, kiedy otworzyły się drzwi. Nadine nie wyglądała już na elegancką i opanowaną. Zamiast wymuskanej, błyszczącej gwiazdy telewizji, Eve  ujrzała   roztrzęsioną   kobietę   o   opuchniętych   oczach   i   drżących   ustach.   Bez   słowa   wskazała   na   krzesło   po  przeciwnej stronie stolika i nalała wody do szklanki. ­   Szybko się uwinęłaś ­ zaczęła chłodno. ­ Ciało nie zdążyło jeszcze ostygnąć, a ty już opowiadałaś o tym na  antenie. ­   To mój zawód. ­ Nadine nie tknęła szklanki. Trzymała dłonie na kolanach, ściskając je kurczowo. ­ Ty robisz 

swoje, a ja swoje. ­  Jasne. Służymy przecież ludziom, prawda? ­  Nie interesuje mnie to, co teraz o mnie myślisz, Dallas. ­  I dobrze, bo nie byłabyś zachwycona. ­ Po raz drugi włączyła dyktafon i wyrecytowała przydługi wstęp. ­ Kiedy  po raz ostatni widziałaś Louise Kirski żywą? ­     Pracowałyśmy  razem  nad  materiałem  do  nocnego   wydania.   Zajęło   nam  to  mniej  czasu,   niż zakładałyśmy.  Louise była dobra, naprawdę dobra. ­ Nadine wzięła głęboki oddech i wbiła spojrzenie w jakiś punkt na ścianie za  plecami Eve. ­ Rozmawiałyśmy jeszcze przez kilka minut. Mówiła, że szuka ze swoim chłopakiem mieszkania.  Była szczęśliwa. Louise była szczęśliwą, wesołą kobietą. ­ Znów musiała przerwać, musiała. Nie mogła złapać  tchu.   Powoli,   przykazywała   sobie   w   myślach,   wdech,   wydech.   Głęboko.   ­   Skończyły  jej  się   papierosy.   Lubiła  zapalić,   kiedy   miała   chwilę   przerwy.   Wszyscy   przymykali   na   to   oczy,   choć   czasami,   gdy   nie   chciało   jej   się  wychodzić na zewnątrz, paliła nawet w ubikacji. Poprosiłam ją, żeby kupiła też trochę dla mnie, dałam jej kilka  kredytów.   Wyszłyśmy   razem,   potem   ja   poszłam   do   newsroomu.   Musiałam   zadzwonić   do   kilku   osób.   Inaczej  poszłabym z nią. Byłabym z nią. ­  Zwykle wychodziłyście razem przed programem? ­  Nie. Zazwyczaj robię sobie krótką przerwę, wychodzę na kawę do tej małej kafejki przy Trzeciej Ulicy. Lubię...  odejść na chwilę od stacji, szczególnie przed północą. Mamy tu na miejscu restauracje, kawiarnie, sklepy, aleja  wolę pójść gdzieś na zewnątrz. ­  Robisz to regularnie? ­  Tak. ­ Nadine spojrzała w oczy Eve, potem odwróciła wzrok. ­ Regularnie. Ale tym razem musiałam zadzwonić,  poza tym padało, więc... nie wyszłam. Pożyczyłam jej mój płaszcz i to ona wyszła. ­ Znów popatrzyła na Eve, a jej  oczy wyrażały najgłębszą rozpacz. ­ Ona zginęła zamiast mnie. Ty o tym wiesz i ja wiem. Prawda, Dallas? ­  Poznałam twój płaszcz ­ odparła krótko Eve. ­ Myślałam, że to ty. ­  Nie zrobiła nic złego, wyszła tylko po papierosy. Nie ten czas, nie to miejsce. Nie ten płaszcz. Nie ta przynęta, pomyślała Eve, lecz nie powiedziała tego głośno. ­   Nie spieszmy się, Nadine, zróbmy to krok po kroku. Realizator ma w ręku sporo władzy, kontroluje przecież  program. ­   Nie. ­ Nadine powoli kręciła głową. Gorycz płynąca z żołądka dosięgnęła jej gardła, zostawiła tam paskudny  posmak. ­ Liczy się tylko ten, kto jest na wizji. Nikt nawet nie myśli o realizatorze, nie interesuje się nim. Ona nie  była celem, Dallas. Nie udawajmy, że było inaczej. ­  To, co wiem, a to, co myślę, to dwie różne sprawy, Nadine. Ale dobrze, teraz zajmiemy się tym, co myślę. Myślę,  że ty byłaś celem i że zabójca wziął Louise za ciebie. Różnicie się posturą, ale było ciemno, padał deszcz, ona  miała na sobie twój płaszcz i zaciągnięty kaptur. Zabójca nie miał czasu albo nie miał wyboru, kiedy już zdał sobie  sprawę z pomyłki. ­     Co?   ­   Prawda   wyłożona   w   tak   bezpośredni   sposób   nie   mogła   dotrzeć   do   zszokowanej   Nadine.   ­   Co   ty  powiedziałaś? ­     Wszystko   stało   się   bardzo   szybko.   Mam   zeznania   strażnika.   Louise   pomachała   do   niego,   wychodząc   na  zewnątrz. Morse znalazł ciało dziesięć minut później. Albo wszystko było wyliczone co do sekundy, albo zabójca  był bardzo pewny siebie. I założę się o każdą sumę, że chciał zobaczyć to w wiadomościach, nim jeszcze jej ciało  ostygło. ­  A my mu to zapewniliśmy, prawda? ­  Tak ­ skinęła Eve. ­ Ty to zrobiłaś. ­  Myślisz, że to było takie łatwe? ­ wybuchnęła nagle Nadine. ­Myślisz, że łatwo było mi mówić o tym do kamery i  myśleć o tym, że jej ciało wciąż tam leży? ­  Nie wiem ­ odparła Eve łagodnie. ­ Pewnie nie. ­  Louise była moją przyjaciółką. ­ Nadine zaczęła szlochać, łzy płynęły szerokim strumieniem po jej policzkach,  rozmazując staranny makijaż. ­ Lubiłam ją. Do cholery, tylko ona się liczyła, nie ten materiał. Walcząc z poczuciem winy, Eve podsunęła Nadine szklankę. ­  Pij ­ rozkazała. ­ Poczekamy chwilę. Nadine musiała trzymać szklankę w obu dłoniach, by nie wylać jej zawartości. Wolałaby brandy, ale z tym musiała  jeszcze poczekać. ­  Widzę takie rzeczy niemal codziennie, tak samo jak ty. ­  Widziałaś ciało ­ warknęła Eve. ­ Poszłaś tam. ­  Musiałam zobaczyć. ­ Nadine podniosła na nią zapłakane oczy. ­ To była sprawa osobista,  Dallas.  Kiedy  się o   tym dowiedziałam, nie mogłam uwierzyć. ­  A jak się o tym dowiedziałaś? ­   Ktoś słyszał wrzaski Morse'a, mówił, że ktoś nie żyje, że został zamordowany przed wejściem do budynku.  Wszyscy się zlecieli ­ opowiadała Nadine, pocierając skronie. ­Nie skończyłam jeszcze drugiej rozmowy, kiedy ta  wiadomość dotarła do news­roomu. Przerwałam transmisję i zbiegłam na dół. ­ Uśmiechnęła się cierpko. ­ Byłam  tam szybciej niż kamery i policja.

­  Tak, i mogłaś razem ze swymi kolegami naruszyć miejsce zbrodni ­ machnęła ręką Eve. ­ Przepadło. Czy ktoś  jej dotykał? Widziałaś, żeby ktoś jej dotykał? ­  Nie, nikt nie był taki głupi. Ona nie żyła, to było oczywiste. Wszyscy to widzieli... ranę, krew. Tak czy inaczej  natychmiast wezwaliśmy karetkę. Pierwszy policjant był na miejscu po trzech minutach. Policjantka. Kazała nam  wrócić   do   środka,   opieczętowała   drzwi.   Rozmawiałam   z   nią.   Peabody,   tak   się   przedstawiła.   ­   Znów   potarła  skronie. ­ Powiedziałam jej,  że to Louise,  a potem wróciłam na górę, by przygotować audycję. I przez cały czas  myślałam: To miałam być ja. Ja żyłam, mówiłam do kamery, a ona leżała martwa. To miałam być ja. ­  To nie miał być nikt. ­  Zabiłyśmy ją, Dallas. ­ Nadine znów mówiła opanowanym głosem. ­ Ty i ja. ­  Zdaje się, że będziemy musiały z tym żyć. ­ Eve wzięła głęboki oddech i pochyliła się nad stołem. ­ Przejdźmy  przez to jeszcze raz, Nadine, krok po kroku, minuta po minucie.

13 Czasami,   myślała  Eve,  nużąca  rutynowa  praca  policjanta  przynosi  efekty.  Człowiek  pracuje  niczym  maszyna,  gromadzi dane, analizuje je w tym samym monotonnym tempie, tak że gdy wreszcie trafia mu się coś ciekawego,  nie może w to uwierzyć. Właśnie w ten sposób wpadł w jej ręce David Angelini. Miała kilka drobnych pytań dotyczących sprawy Louise Kirski. Jedno z nich dotyczyło dokładnego ustalenia czasu  śmierci. Nadine rezygnuje ze swej zwyczajowej przerwy, Kirski wychodzi zamiast niej, mija strażnika o 23:04. Wychodzi w  deszcz, trafia pod nóż mordercy. Kilka minut później Morse przyjeżdża do stacji, znajduje ciało, wymiotuje i z  krzykiem wbiega do środka. Wszystko odbyło się nadzwyczaj szybko, jakby w pośpiechu. Zgodnie z określoną regulaminem procedurą, sprawdziła dyskietki ochrony z bramy prowadzącej na teren Kanału  75, choć nie przypuszczała, że znajdzie tam coś ciekawego. Morderca nie podjeżdżałby przecież pod budynek, by  zabić swą ofiarę i zaraz potem odjechać. Poza tym równie dobrze mógł dojść tam na piechotę, wychodząc z  któregoś   z   budynków   stacji,   a   potem   tam   wrócić.   Ochrona   miała   za   zadanie   jedynie   pilnować   porządku   na  parkingu i nie dopuszczać tam samochodów nie należących do pracowników Kanału 75. Jedynym powodem, dla którego Eve przeglądała dokładnie zawartość dyskietek, prócz nakazów regulaminu, była  nikła nadzieja, że znajdzie coś, co podważy zeznania Morse'a. Znał Nadine, rozpoznałby jej płaszcz, wiedział, że  ma w zwyczaju wychodzić przed północą na kawę. Nic nie ucieszyłoby Eve bardziej niż możliwość wsadzenia tego szczura za kratki. I właśnie wtedy zauważyła smukłe włoskie coupe, które niczym lśniący kot podkradło się bezszelestnie do bramy.  Widziała już wcześniej ten samochód pod domem komendanta, po uroczystościach pogrzebowych. ­     Stop   ­   rozkazała,   a   obraz   na   ekranie   zamarł   w   bezruchu.   ­Powiększenie,   kwadrat   dwadzieścia   trzy   na  trzydzieści,   pełny   ekran.   ­   Maszyna   kliknęła,   coś   zgrzytnęło   w   jej   wnętrzu,   a   obraz   zaczął   migotać.  Zniecierpliwiona Eve uderzyła w nią podstawą dłoni. Po sekundzie na monitorze pojawiło się zamówione powięk­ szenie. ­ Cholerny grat ­ zaklęła pod nosem, potem jednak uśmiechnęła się szeroko. ­ No, no, panie Angelini. Twarz Davida Angeliniego wypełniała cały ekran. Wydawał się zniecierpliwiony. Zdenerwowany. ­  Co ty tam robiłeś? ­ Mruczała pod nosem, zerkając na godzinę wyświetloną w lewym dolnym rogu monitora. ­ O  dwudziestej trzeciej dwie? Odchyliła się do tyłu i nie odrywając wzroku od ekranu, odszukała w szufladzie biurka czekoladowy baton, który  miał zastąpić jej śniadanie. ­   Wydrukuj to ­ poleciła. ­ Potem wydrukuj też poprzedni widok. ­ Czekała cierpliwie, podczas gdy maszyna  wykonywała jej rozkazy. ­ Kontynuuj odtwarzanie, normalna prędkość. Przeżuwając   twardy   baton   patrzyła,   jak   ekskluzywny   samochód   odjeżdża   poza   zasięg   kamery.   Po   jedenastu  minutach przed bramą pojawił się wóz Morse'a. ­    Interesujące ­ mruknęła  Eve. ­ Skopiuj dyskietkę, zapisz  w pliku 47822­K, Louise  Kirski.  Zabójstwo. Wpisz  odnośniki do plików 47801­T, Cicely Towers, i 47815­M, Yvonne, Metcalf, zabójstwa. Odwróciła się od komputera i uruchomiła telełącze. ­  Feeney. ­  Dallas. ­ Detektyw pochłaniał właśnie kanapkę z serem. ­Pracuję nad tym. Chryste, jest dopiero siódma. ­  Wiem, która jest godzina. Mam tutaj  drażliwą sprawę, Feeney. ­  Do diabła. ­ Feeney skrzywił swą sympatyczną twarz w brzydkim grymasie. ­ Znowu będziemy mieli kłopoty. ­  Na dyskietkach ochrony Kanału 75 widać samochód Davida Angeliniego. Przejechał obok bramy dziesięć minut  przed tym, nim odkryto ciało Louise. ­  Cholera, cholera, cholera. Kto o tym powie komendantowi? ­  Ja. Ale najpierw porozmawiam z Angelinim. Musisz coś dla mnie zrobić, Feeney. Prześlę ci wszystko, co mam,  prócz Angeliniego. Weźmiesz to do komendanta. Powiesz, że pojechałam do domu, żeby trochę odpocząć.

­  Aha, akurat uwierzy. ­     Feeney,   powiedz   mi,   że   potrzebuję   kilku   godzin   snu.   Powiedz   mi,   że   złożysz   raport   komendantowi   i   że  powinnam pojechać do domu, żeby się przespać. Feeney westchnął ciężko. ­  Dallas, potrzebujesz snu. Zaniosę raport komendantowi. Jedź do domu i odpocznij trochę. ­  Teraz możesz mu powiedzieć, że to ty kazałeś mi to zrobić ­Eve uśmiechnęła się i zakończyła transmisję. Wkrótce   Eve   przekonała   się,   że   instynkt   może   być   w   pracy   policjanta   równie   skutecznym   narzędziem   jak  komputerowa  obróbka  obrazu.  To  właśnie  instynkt  podpowiadał  jej,  że  Angelini  zamknie  się w  kręgu  rodziny.  Najpierw pojechała do mieszkania Angeliniego na East Side. Pokryte piaskowcem budynki zostały wzniesione zaledwie przed trzydziestu laty. Były to niemal dokładne kopie  domów, jakie nadawały charakter tej dzielnicy w dziewiętnastym wieku, a które zostały doszczętnie wyburzone na  początku wieku dwudziestego pierwszego, kiedy to zawiodła dotychczasowa infrastruktura miasta. Po licznych  naradach i debatach postanowiono  odtworzyć dzielnicę zgodnie ze starą tradycją, na którą zresztą mogli sobie  pozwolić tylko najbogatsi. Po   dziesięciu   minutach   poszukiwań   Eve   znalazła   wreszcie   wolne   miejsce   do   parkowania   pomiędzy  ekskluzywnymi europejskimi i amerykańskimi autami. Nad jej głową krążyły trzy prywatne transportowce, szukając  dogodnego miejsca do lądowania. Najwyraźniej transport publiczny nie cieszył się tu zbytnią popularnością, a ziemia była zbyt droga, by marnować  ją na garaże. Mimo wszystko Nowy Jork pozostawał Nowym Jorkiem, dlatego też Eve starannie zamknęła drzwiczki swojego  służbowego   wozu.   Niespiesznym   krokiem   ruszyła   w   górę   chodnika,   przyglądając   się   jednocześnie  skomplikowanym ewolucjom, które jakiś nastolatek wykręcał na swojej desce powietrznej. Po chwili zakończył je  efektowną   pętlą   i   wylądował   kilka   metrów   przed   Eve.   Nie   chciała   go   rozczarować,   uśmiechnęła   się   więc   z  aprobatą. ­  Nieźle ­ pokiwała głową. ­    Się wie  ­ zgodził się nastolatek bez fałszywej  skromności.  Jego głos balansował  niebezpiecznie  pomiędzy  dziecinnym sopranem i męskim basem. ­ Jeździsz? ­  Nie. Zbyt ryzykowne jak dla mnie. ­ Kiedy ruszyła w dalszą drogę, chłopak okrążył ją zręcznie, by znów znaleźć  się przed nią. ­  Mógłbym ci pokazać parę prostych ślizgów. ­  Będę o tym pamiętać. Wiesz, kto tu mieszka pod dwudziestką jedynką? ­  Pod dwudziestką jedynką? Jasne, pan Angelini. Ale ty nie jesteś jego panienką. Eve zatrzymała się. ­  Nie? ­  Daj spokój. ­ Chłopak wyszczerzył w uśmiechu rząd białych zębów. ­ On woli takie  bardziej  dystyngowane.  I  starsze. ­Błyskawicznie wykonał efektowny, niemal pionowy ślizg i znów stanął przed nią. ­ Nie wyglądasz też na  gosposię. Zresztą on używa do tego androidów. ­  Ma dużo panienek? ­  Widziałem tu tylko kilka. Zawsze przyjeżdżają prywatnym samochodem. Niektóre zostają do rana, ale zwykle  wychodzą wcześniej. ­  A skąd ty o tym wiesz? Chłopak znów się uśmiechnął, wcale nie zmieszany. ­  Mieszkam tu zaraz, naprzeciwko ­ wskazał na dom po drugiej stronie ulicy. ­ Lubię wiedzieć, co się tu dzieje. ­  Dobra, w takim razie może powiesz mi, czy ktoś przyjechał do niego wczoraj w nocy? Chłopak obrócił się w miejscu, zaskoczony. ­  A niby czemu? ­  Bo jestem gliną. Chłopak spojrzał na jej odznakę szeroko otwartymi oczyma. ­  Nieźle. Hej, myślisz, że to on dziabnął swoją starą? Wiesz, muszę być na bieżąco, w szkole pytają czasem o  takie rzeczy. ­  To nie jest quiz. To co, widziałeś wczoraj w nocy coś ciekawego? A w ogóle, to jak ci na imię? ­  Barry. Siedziałem wczoraj w domu, trochę oglądałem telewizję, słuchałem muzyczki. Miałem się niby uczyć do  tego cholernego testu z programowania. ­  A dlaczego nie jesteś dzisiaj w szkole? ­  Hej, chyba nie wyłapujesz wagarowiczów, co? ­ Tym razem jego uśmiech nie był już taki szeroki. ­ Jeszcze za  wcześnie na szkołę. Poza tym mam trzy dni wolnego, zajęcia w domu. ­  Dobra. Więc wczoraj w nocy...? ­  Widziałem, jak pan Angelini gdzieś wychodził. Koło ósmej, zdaje się. Potem, gdzieś o północy, przyjechał ten  drugi koleś, tą swoją zajebistą furą. Nie wysiadał przez dłuższą chwilę, jakby się nie mógł zdecydować. ­ Barry 

przerwał na moment opowiadanie, by popisać się kolejną skomplikowaną figurą. ­ Potem wszedł do środka. Zdaje  się, że był trochę ścięty, bo tak dziwnie chodził. Wszedł od razu, więc pewnie znał kod. Nie widziałem, kiedy wrócił  pan Angelini. Pewnie już przysnąłem. ­  Rozumiem. Nie wiesz, czy dziś rano ktoś stąd wychodził? ­  Nie, ale wózek tego gościa dalej tu stoi. ­  Dobra. Dzięki. ­  Hej. ­ Barry jeszcze przez moment jechał obok niej. ­ Jak to jest być gliną? ­   Czasami dobrze, czasami źle. ­ Eve wspięła się na schody przed wejściem do domu Angeliniego i pokazała  odznakę do kamery. ­     Przykro   mi,   poruczniku,   ale   nikogo   nie   w   domu   ­   odpowiedział   jej   głos   komputera.   ­   Może   pani   zostawić  wiadomość. Zostanie przekazana przy najbliższej okazji. Patrząc prosto w kamerę, Eve powiedziała: ­   Jeśli nikogo nie ma w domu, zejdę do mojego samochodu i wrócę tu z nakazem rewizji. To zajmie jakieś  dziesięć minut. Nie upłynęły nawet dwie minuty, kiedy drzwi otworzył jej David Angelini. ­  O, pani porucznik. ­  Witam pana. Tutaj czy w centrali? Pański wybór. ­  Proszę wejść ­ odsunął się na bok, robiąc jej miejsce. ­Przyleciałem do Nowego Jorku wczoraj w nocy. Jestem  jeszcze trochę niepozbierany. Zaprowadził ją do ciemnego salonu z wysokim sufitem, uprzejmie zaproponował kawę, ona zaś równie uprzejmie  odmówiła. Zgodnie z obowiązującą rzymską modą miał na sobie wąskie jedwabne spodnie i koszulę z szerokim  rękawami w tym samym, kremowym kolorze. Buty z delikatnej, cienkiej skóry dopasowane były oczywiście do  reszty ubioru. Jego oczy były jednak niespokojne, rozbiegane, a kiedy usiadł w fotelu, nerwowo stukał palcami w oparcie. ­  Ma pani jakieś informacje dotyczące sprawy mojej matki? ­  Wie pan, dlaczego tu jestem. Angelini przeciągnął językiem po wargach, poprawił się w fotelu. Eve pomyślała, że wie już, dlaczego tak kiepsko  szło mu w kartach. ­  Słucham? Eve ostentacyjnie wyłożyła dyktafon na stół. ­     Panie   Angelini,   przysługują   panu   następujące   prawa.   Nie   musi   pan   składać  żadnych   zeznań.   Jeśli   jednak  zdecyduje się pan  to zrobić, wszystko, co pan powie, może zostać użyte przeciwko panu. Może pan w trakcie  przesłuchania   korzystać   z   pomocy   prawnika.   ­   Eve   wyrecytowała   szybko   całą  litanię   praw  przesłuchiwanego,  podczas   gdy   Angelini   wpatrywał   się   w   nią   z   przerażeniem   i   oddychał   coraz   głośniej,   jakby   brakowało   mu  powietrza. ­  O co jestem oskarżony? ­  Na razie jeszcze o nic. Rozumie pan swoje prawa? ­  Oczywiście, że je rozumiem. ­  Chce pan wezwać swojego prawnika? Angelini otworzył usta, potem zamknął je z powrotem, niezdecydowany. ­  Chyba nie. Mam nadzieję, że wyjaśni mi pani, co jest celem tego przesłuchania. ­     Oczywiście,   zaraz   to   zrobię,   panie   Angelini.   Gdzie   pan   był   minionej   nocy   pomiędzy   dwudziestą   trzecią   i  pierwszą? ­  Powiedziałem pani, że przyleciałem wtedy do miasta. Z lotniska przyjechałem tutaj, do domu. ­  Jechał pan prosto z lotniska, nie zatrzymywał się nigdzie po drodze? ­   Zgadza się. Miałem co prawda umówione spotkanie, ale... odwołałem je. ­ Poluzował kołnierzyk, jakby znów  zabrakło mu powietrza. ­ Przełożyłem na inny termin. ­  O której godzinie wylądował pański samolot? ­  O dwudziestej trzeciej trzydzieści. ­  I przyjechał pan tutaj? ­  Już to powiedziałem. ­  Tak, powiedział pan. ­ Eve przekrzywiła lekko głowę. ­ Ijest pan kłamcą. Kiepskim kłamcą. Poci się pan, kiedy  pan blefuje. Czując, jak strużka potu spływa mu po plecach, wstał szybko z fotela. Próbował przemawiać z oburzeniem, ale w  jego glosie słychać było tylko strach. ­     Chyba   jednak   skontaktuję   się   z   moim   prawnikiem,   poruczniku.   I   z   pani   przełożonym.   Czy   nachodzenie  niewinnych ludzi w ich własnym domu to standardowa policyjna procedura? ­     Jeśli  jest   skuteczna...   ­  mruknęła  Eve.   ­  Ale   pan  wcale   nie  jest  niewinny.  Proszę,   niech   pan  zadzwoni  po  swojego adwokata, a potem wszyscy razem pojedziemy do centrali. Angelini nie ruszył się z miejsca.

­  Nie zrobiłem nic złego. ­  Cóż, mogę zacząć choćby od tego, że podczas przesłuchania złożył pan fałszywe zeznanie. Proszę zadzwonić  po swojego prawnika. ­   Chwileczkę,   chwileczkę. ­ Ocierając   dłonią usta,   David przemierzał pokój szybkim krokiem. ­ To nie jest  konieczne. Nie musimy posuwać się aż tak daleko. ­  Pański  wybór.  Chciałby  pan  zmienić   swoje poprzednie zeznanie? ­  To delikatna sprawa, poruczniku. ­  Zabawne.  Zawsze uważałam,  że morderstwo to  sprawa bardzo brutalna. Nie przerywając marszu od ściany do ściany, Angelini zaczął nerwowo splatać i rozplatać dłonie. ­  Musi pani zrozumieć, że moja firma znajduje się teraz w trudnej sytuacji. Wszelkie niepomyślne wieści mogą  mieć   zły   wpływ   na   transakcje,   które   chcemy   wkrótce   zrealizować.   Za   tydzień,   najpóźniej   dwa   będzie   już   po  wszystkim. ­  Więc uważa pan, że powinnam z tym poczekać, dopóki pan nie uporządkuje swoich spraw finansowych? ­  Gotów jestem zrekompensować pani ten czas i dyskrecję. ­  Doprawdy? ­ Eve zmrużyła oczy. ­ O jakiej rekompensacie pan mówi, panie Angelini? ­  Mogę dać pani dziesięć tysięcy. ­ Zdobył się na słaby uśmiech. ­ Dołożę drugie tyle, jeśli zatuszuje to pani na  dobre. Eve skrzyżowała ręce na piersiach. ­     Tak.   Innymi   słowy   proponuje   pan   oficerowi   prowadzącemu   śledztwo,   porucznik   Eve   Dallas,   łapówkę   w  wysokości dziesięciu tysięcy dolarów. Porucznik Eve Dallas odmówiła przyjęcia wyżej wymienionej łapówki. ­  Suka ­ powiedział cicho. ­  Do usług. Był pan ostatniej nocy w budynku Kanału 75? ­  Nigdy tego nie powiedziałem. ­   Dobra, wyłóżmy karty na stół. Pańska obecność pod bramą budynku została zarejestrowana przez kamerę  ochrony. ­ Dla podkreślenia tych słów otworzyła torbę, wyjęła z niej wydruk z komputera, na której widniała twarz  Angeliniego, i rzuciła zdjęcie na stół. ­  Ochrona. ­ Dawid opadł na fotel, jakby nagle ugięły się pod nim nogi. ­ Nie pomyślałem o tym... Spanikowałem. ­  Kiedy poderżnie się komuś gardło, można wpaść w panikę, to prawda. ­  Nie dotknąłem jej. Nawet nie widziałem jej z bliska. Dobry Boże, czy ja wyglądam na mordercę? ­   Widziałam już różnych morderców. Był pan tam. Mam na to dowody. Ręce! ­ Rzuciła nagle ostro, sięgając  jednocześnie po broń. ­ Niech pan trzyma ręce z dala od kieszeni. ­  Na Boga, chyba nie myśli pani, że noszę tam nóż? ­ Powoli wyciągnął z kieszeni chusteczkę i otarł nią czoło. ­  Nawet nie znałem Louise Kirski. ­  Ale zna pan jej nazwisko. ­  Słyszałem je w telewizji. ­ Zamknął oczy. ­ W wiadomościach. I widziałem, jak zginęła. Eve miała ochotę doskoczyć do Angeliniego i potrząsnąć nim mocno, lecz w odróżnieniu od niego potrafiła kryć  swoje emocje. Nie zdradzając napięcia żadnym gestem ani zmianą głosu, spytała: ­  W takim razie może opowie mi pan o wszystkim? Angelini milczał przez chwilę, zaciskając dłonie. Nosił dwa  sygnety, rubin i diament, oba osadzone w grubej oprawie ze złota. Kiedy splatał palce, pierścienie dzwoniły o  siebie metalicznie. ­  Musi pani ukryć mój związek z tą sprawą. ­   Nie ­ odparła Eve stanowczo. ­ Nie zrobię tego. Nie idę na żadne układy. Pańska matka była prokuratorem,  panie Angelini. Powinien pan wiedzieć, że wszelkie układy zawiera się dopiero w sądzie, nie z policją. Już raz pan  mnie okłamał. ­ Mówiła spokojnym, beznamiętnym tonem. Wiedziała już z doświadczenia, że właśnie tak powinno  się traktować nerwowych podejrzanych. ­  Daję panu szansę na zmianę zeznania i przypominam panu po raz  kolejny, że w każdej chwili może pan skontaktować się ze swoim adwokatem. Ale jeśli chce pan rozmawiać ze  mną, proszę to zrobić teraz. Ułatwię to panu i sama zacznę. Co robił pan zeszłej nocy w Kanale 75? ­     Miałem   spotkanie.   Mówiłem  pani,   że   je   odwołałem.   To   prawda.   Pracujemy...     pracuję   nad   rozszerzeniem  działalności   naszej   firmy.   Jesteśmy   zainteresowani   przemysłem   rozrywkowym.   Mamy   już   gotowe   projekty,  programy, plan rozwoju sieci kablowej. Carlson Young, dyrektor działu rozrywki Kanału 75, współpracuje z nami  od dłuższego czasu i zrobił już bardzo wiele dla realizacji tego przedsięwzięcia. Miałem się z nim spotkać w jego  biurze. ­  Małe spotkanie po godzinach, tak? ­  W rozrywce nie ma czegoś takiego jak regularne godziny pracy. Obaj mamy bardzo mało czasu, a ten termin  nam odpowiadał. ­  Dlaczego nie zrobili panowie tego za pomocą telełącza? ­     Wielokrotnie  naradzaliśmy  się już  w  ten  sposób.   Teraz  obaj  doszliśmy  do  wniosku,   że  najwyższy  czas,  by  spotkać   się   osobiście.   Mieliśmy   nadzieję...   wciąż   ją   mamy,   że   jeszcze   przed   jesienią   wypuścimy   pierwszy  program. Mamy już scenariusz ­ kontynuował, mówiąc już niemal tylko do siebie. ­ Skompletowaliśmy cały zespół i  część obsady.

­  Więc miał pan nocne spotkanie z Carlsonem Youngiem z Kanału 75. ­  Tak. Ze względu na pogodę byłem trochę  spóźniony. ­Podniósł głowę. ­ Zadzwoniłem do niego z samochodu.  Może to pani sprawdzić. Zadzwoniłem do niego kilka minut przed jedenastą, kiedy wiedziałem już, że nie zdążę. ­  Sprawdzimy wszystko, panie Angelini. Może pan być tego pewien. ­   Podjechałem pod główną bramę. Byłem trochę rozproszony, myślałem o... o pewnych kłopotach z obsadą.  Skręciłem.   Powinienem   był   pojechać   prosto   do   głównej   bramy,   ale   myślałem   o   czymś   innym.   Zatrzymałem  samochód, zorientowałem się, że będę musiał zawrócić. Wtedy zobaczyłem... ­ Przerwał na moment  i podniósł  chusteczkę do ust. ­ Zobaczyłem, jak ktoś podbiega do drzwi. Ktoś inny już tam stał, czekał. Poruszał się bardzo  szybko. To wszystko działo się bardzo szybko. Wtedy ona się odwróciła, zobaczyłem jej twarz w świetle. Tylko na  sekundę.   Wtedy   on   podniósł   rękę,   szybko,   bardzo   szybko.  I...  dobry   Boże.   Krew.   Trysnęła   jak   fontanna.   Nie  rozumiałem.   Nie   mogłem   uwierzyć.   Krew   tryskała   z   niej   strumieniem.   Upadła   na   schody,   a   on   rzucił   się   do  ucieczki. ­  Co pan zrobił? ­   Ja... ja siedziałem w samochodzie. Nie wiem, jak długo. Odjechałem. Nawet tego nie pamiętam. Jechałem  przed   siebie,   wszystko   było   jak   sen.   Deszcz,   światła   innych   samochodów.   Potem   znalazłem   się   tutaj.   Nie  pamiętam   nawet   jak.   Po   prostu   znalazłem   się  przed   drzwiami   mojego   mieszkania.   Zadzwoniłem   do   Younga,  powiedziałem mu, że musimy przełożyć spotkanie. Wszedłem do  środka,  nikogo tu nie było.  Wziąłem  środki  uspokajające i położyłem się do łóżka. Eve milczała. W pokoju na chwilę zapadła cisza. ­  Pozwoli pan, że sprawdzę, czy wszystko dobrze zrozumiałam. Jechał pan na spotkanie, skręcił w niewłaściwą  ulicę i widział, jak ktoś brutalnie morduje kobietę. Potem odjechał pan do domu, odwołał spotkanie i położył się  spać. Zgadza się? ­  Tak, chyba tak. ­  Czy nie przyszło panu do głowy, że powinien pan wysiąść z samochodu, sprawdzić, czy nie można jej pomóc?  Albo skorzystać z telełącza i wezwać pogotowie i policję? ­  Nie myślałem. Byłem wstrząśnięty. ­  Był pan wstrząśnięty.  Więc przyjechał pan tutaj,  zażył proszki i położył się spać. ­   To właśnie powiedziałem ­ warknął Angelini. ­ Muszę się napić. ­ Spoconymi palcami sięgnął po kontrolkę. ­  Wódka ­zamówił. ­ Przynieś całą butelkę. Eve dała mu chwilę wytchnienia, kiedy android przyniósł do pokoju tacę z butelką wódki i kieliszkiem. Pozwoliła  mu się napić. ­  Nic nie mogłem zrobić ­ powiedział wreszcie, sprowokowany jej milczeniem. ­ Ta sprawa mnie nie dotyczy. ­  Pańska matka została kilka tygodni temu zamordowana w ten sam sposób, a pan mówi, że ta sprawa pana nie  dotyczy? ­  Na tym właśnie polegał problem. ­ Dawid ponownie napełnił kieliszek, wychylił go i wzdrygnął się odruchowo. ­  Byłem zszokowany i... i przerażony. Przemoc nie jest obecna w moim życiu, poruczniku. Była częścią życia mojej  matki, tą częścią, której nigdy nie potrafiłem zrozumieć. Ona rozumiała przemoc ­dodał cicho. ­ Rozumiała ją. ­  A pana to oburzało, panie Angelini? Fakt, że pańska matka rozumiała przemoc, że miała dość siły, by stawić jej  czoło? Walczyć z nią? Angelini oddychał ciężko. ­   Kochałem moją matkę.   Kiedy zobaczyłem, jak ginie ta kobieta, tak samo jak zginęła moja matka, myślałem  tylko o tym, żeby stamtąd uciec. Przerwał na chwilę i nalał sobie kolejną porcję wódki. ­  Wiem dobrze, że pani mnie sprawdza, wypytuje o mnie, grzebie w moim życiu osobistym i zawodowym. Już  jestem   podejrzany.   Jak   bardzo   pogorszyłaby   się   moja   sytuacja,   gdyby   odkryto,   że   byłem   tam,   na   miejscu  morderstwa, że widziałem je na własne oczy? Eve podniosła się z fotela. ­  Wkrótce pan się o tym przekona. 14 Eve przesłuchała go ponownie, tym razem w mniej przytulnym wnętrzu pokoju przesłuchań C. Angelini postanowił  w końcu wykorzystać przysługujące mu prawa i do centrali przyjechał w towarzystwie trojga prawników. Dwóch  mężczyzn   w   idealnie   wyprasowanych,   prążkowanych   garniturach   i   kobieta   w   identycznym   niemal   kostiumie  zasiadali teraz obok niego po drugiej stronie szerokiego stołu. Eve nazwała ich w myślach Moe, Larry i Curly. Moe najwyraźniej przewodziła całej grupie. Była zdecydowaną  kobietą o ostrym głosie i krótko przyciętych włosach, która to fryzura natchnęła właśnie Eve, by ochrzcić ją takim,  a nie innym imieniem. Jej koledzy prawie w ogóle się nie odzywali, mieli jednak szalenie poważne miny i od czasu  do czasu notowali coś w żółtych dzienniczkach będących chyba nieodłącznym atrybutem wszystkich prawników  świata. Od czasu do czasu Curly marszczył czoło i wystukiwał coś na swoim laptopie, a potem szeptał konspiracyjnie do  ucha Larry'ego.  ­  Poruczniku  Dallas.  ­ Moe  splotła dłonie  na  stole. Eve nie  mogła  oderwać spojrzenia od jej 

długich, ostrych jak szpony paznokci, pokrytych szkarłatnym lakierem. ­ Mój klient chce z panią współpracować. ­ Do tej pory nie chciał ­ odparła Eve. ­ Słyszała pani sama jego poprzednie zeznanie. Pani klient przyznał po  naciskach z mojej strony, że opuścił miejsce zbrodni nie poinformowawszy o tejże odpowiednich władz. Moe westchnęła ciężko, wyraźnie rozczarowana. ­     Oczywiście   może   pani  oskarżyć   pana   Angeliniego   o   te   błahostki.   Postaramy   się  wytłumaczyć   to   szokiem,  ograniczoną poczytalnością i emocjonalną traumą związaną z niedawnym zabójstwem jego matki. W ten sposób  wszyscy zmarnujemy tylko czas i pieniądze podatników. ­  Na razie nie oskarżyłam jeszcze pani klienta o te... błahostki. Mamy tu do czynienia ze znacznie poważniejszą  sprawą. Curly zapisał coś w swoim notatniku i pokazał go Larry'emu. Obaj pokiwali głowami, zafrasowani. ­  Potwierdziła pani spotkanie mojego klienta w Kanale 75. ­    Tak,  miał spotkanie, które odwołał o jedenastej  trzydzieści  pięć. To dziwne, że ograniczona  poczytalność i  emocjonalna traumą pozwoliły mu mimo wszystko pamiętać o interesach. ­ Nim Moe zdążyła jej odpowiedzieć,  Eve odwróciła się do Angeliniego i przeszyła go lodowatym spojrzeniem. ­ Zna pan Nadine Furst? ­  Wiem, kim jest. Widziałem ją kilkakrotnie w telewizji. ­Zawahał się na moment, potem nachylił do Moe, by coś z  nią skonsultować. Wreszcie skinął głową. ­ Spotkałem ją kilka razy, rozmawiałem z nią także po śmierci mojej  matki. Eve wiedziała o tym już wcześniej. Powoli zaczęła okrążać swoją ofiarę. ­  Jestem pewna, że widział pan jej programy. Ostatnio zajmowała się głównie sprawą morderstwa pańskiej matki. ­     Poruczniku,   co   wspólnego   ma   zainteresowanie   mojego   klienta   programami   dotyczącymi   jego   matki   z  morderstwem Louise Kirski? ­   Zastanawiam się właśnie. Widział pan reportaże i programy Nadine Furst nadawane w ciągu kilku ostatnich  tygodni, prawda? ­     Oczywiście.   ­   Angelini   pozwolił   sobie   na   drwiący   uśmieszek.   ­   Pani   też   na   tym   skorzystała,   poruczniku.  Pojawiała się pani w telewizji o każdej porze dnia i nocy. ­  Czy to panu przeszkadza? ­  Uważam, że to oburzające, by funkcjonariusz policji, opłacany przez miasto, wykorzystywał podobną tragedię  dla szukania sławy. ­  Wygląda na to, że naprawdę się pan wkurzył ­ odparła Eve, wzruszając ramionami. ­ Ale korzystając z tej samej  okazji, patii Furst pokazywała się w telewizji jeszcze częściej. ­  Cóż, przyzwyczaiłem się już do tego, że ludzie jej profesji bez skrupułów żerują na ludzkich tragediach. ­  Nie podobały się panu jej programy? ­  Poruczniku ­ wtrąciła się Moe, okazując wyraźne oznaki zniecierpliwienia. ­ Co mają na celu te pytania? ­  To jeszcze nie jest proces. Nie muszę ujawniać żadnego celu. Czy te programy pana irytowały, panie Angelini?  Był pan wściekły na panią Furst? ­  Ja... ­ Przerwał na moment, kiedy Moe rzuciła mu ostre spojrzenie. ­ Pochodzę ze znanej rodziny ­ dokończył  ostrożnie. _ Jesteśmy przyzwyczajeni do takiego traktowania. ­  Czy moglibyśmy powrócić do właściwego tematu? ­ poprosiła Moe. ­   To jest właśnie właściwy temat. Louise Kirski miała na sobie płaszcz Nadine Furst, kiedy została zabita. Wie  pan, co o tym  myślę? Myślę, że zabójca trafił w niewłaściwy cel. Myślę, że  czekał na Nadine, a Louise wybrała  nieodpowiednią porę na wyjście po papierosy. ­   To nie ma nic wspólnego ze mną. ­ Angelini spoglądał nerwowo na swoich adwokatów. ­ Nic wspólnego. Ja  tylko widziałem to zabójstwo. To wszystko. ­  Powiedział pan, że to był mężczyzna. Jak wyglądał? ­  Nie wiem. Nie widziałem go dobrze, stał odwrócony plecaki. Wszystko działo się bardzo szybko. ­  Ale widział pan napastnika na tyle wyraźnie, by stwierdzić, że to mężczyzna. ­  Tak mi się wydawało. ­Znów zamilkł. Starając się zapanować nad oddechem, słuchał Moe, która szeptała mu  coś do ucha. ­Padał deszcz ­ zaczął ponownie. ­ Byłem kilkanaście metrów dalej, w moim samochodzie. ­  Powiedział pan, że widział twarz ofiary. ­  Odwróciła twarz do światła w chwili, kiedy on... kiedy zabójca ją zaatakował. ­  A ten zabójca, który mógł być mężczyzną i który pojawił się tam nagle znikąd, był wysoki, niski, młody, stary? ­  Nie wiem. Było ciemno. ­  Powiedział pan przed chwilą, że widział twarz ofiary w świetle. ­  To był tylko krąg światła. Zabójca stał w cieniu. Był ubrany na czarno. ­ David dał się ponieść natchnieniu. ­ Miał  długi czarny płaszcz i kapelusz, kapelusz z szerokim rondem, który zakrywał mu twarz. ­  Tak, to wygodne. Był ubrany na czarno. Bardzo oryginalnie. ­  Poruczniku, nie mogę doradzać mojemu klientowi, by nadal z panią współpracował, jeśli nie porzuci pani tego  sarkastycznego tonu. ­   Pani klient jest w poważnych kłopotach. Mój sarkazm to najmniejsze z jego zmartwień. Mamy tu trzy solidne  punkty; środki, motyw, okazja.

­  Nie ma pani nic prócz zeznania mojego klienta, który sam przyznał, że był świadkiem morderstwa. Co więcej ­  kontynuowała   Moe,   stukając  w  blat   stołu  swoimi  niebezpiecznymi  paznokciami  ­absolutnie  nic  nie   łączy go  z  pozostałymi zabójstwami. Sprawa wygląda więc tak, że na wolności pozostaje groźny szaleniec i morderca, a pani  potrzebuje jakiegoś kozła ofiarnego, który uspokoiłby opinię publiczną i pani przełożonych. Mój klient nim nie  będzie. ­  Cóż, niebawem się o tym przekonamy. Teraz... ­ Przerwała, kiedy jej telełącze zadzwoniło dwukrotnie. Sygnał  od   Feeneya.   Czuła,   jak   poziom   adrenaliny   w   jej   krwi   gwałtownie   się   podnosi,   ukryła   jednak   podniecenie   za  niewinnym uśmieszkiem. ­ Przepraszam. Zaraz wrócę. Wyszła szybko na korytarz. Przez szybę widziała, jak prawnicy Angeliniego naradzają się nerwowo. ­  Mam nadzieję, że masz dla mnie jakieś dobre wiadomości, Feeney. Chcę przyskrzynić tego sukinsyna. ­     Dobre   wiadomości?   ­   Feeney   potarł   brodę.   ­   Cóż,   pewnie   ci   się   to   spodoba.   Yvonne   Metcalf   prowadziła  negocjacje z tym kolesiem. Tajne negocjacje. ­  Czego dotyczyły? ­    Prowadzenia jakiegoś programu. Wszystko odbywało się w  sekrecie, bo  w grę wchodził jeszcze  niezwykle  aktualny kontrakt z “Tune In". Udało mi się w końcu przycisnąć jej agenta. Metcalf gotowa była zrezygnować z  tego serialu, ale stawiała trudne warunki. Mieli jej zapłacić z góry, zorganizować ogromną kampanię promocyjną i  zapewnić międzynarodową dystrybucję. ­  Twarda sztuka. ­  I nie chciała ustąpić ani na krok. Z tego, co powiedział jej agent, wynika, że na początek chcieli jej wypłacić tylko  część   wynagrodzenia,   a   resztę   po   realizacji   projektu.   Angelini   miał   dość   ograniczone   środki   i   chciał   opłacić  Metcalf z tego, co zarobi na emisji. ­  Więc znał ją. I wiedział, że trzyma go w szachu. ­   Agent Metcalf twierdzi, że Angelini spotykał się z nią osobiście. Kilka razy był nawet u niej w mieszkaniu.  Podobno   złościł   się   na   nią   i   groził   zerwaniem   negocjacji,   ale   ona   go   wyśmiała.   Wiedziała,   że   i   tak   do   niej  przyjdzie. ­     Uwielbiam,   kiedy   wszystko   tak   ładnie   się   układa.   ­   Odwróciła   się   do   weneckiego   lustra   i   przez   chwilę  obserwowała Angeliniego. ­Mamy podejrzanego, Feeney. On znał je wszystkie. ­  Twierdzi,  że kiedy  zginęła Metcalf, był na Zachodnim Wybrzeżu. ­  Założę się o każdą sumę, że ma prywatny samolot. Wiesz, czego się nauczyłam od Roarke'a? Że kiedy ma się  dość   pieniędzy   i   własny   transport,   można   zapomnieć   o   oficjalnych   lotach.   Jeśli   nie   przedstawi   mi   dziesięciu  świadków, którzy dokładnie w tym samym czasie widzieli go na wybrzeżu, to przepadł. Zobaczymy, jak się będzie  pocił ­ mruknęła pod nosem i wróciła do pokoju przesłuchań. Usiadła, położyła ręce na stole i spojrzała prosto w oczy Angeliniego. ­  Znał pan Yvonne Metcalf. ­   Ja... ­ Zaskoczony Angelini poprawił się nerwowo na krześle i zaczął skubać kołnierz koszuli. ­ Oczywiście,  wszyscy ją znali. ­  Pan prowadził z nią interesy, spotykał się z nią osobiście, był pan w jej mieszkaniu. Najwyraźniej Moe nie wiedziała o tych rewelacjach. Obnażając zęby we wściekłym grymasie, uniosła dłoń: ­  Chwileczkę, poruczniku. Chciałabym porozmawiać z moim klientem na osobności. ­  Dobrze. ­ Eve wstała od stołu i ponownie wyszła na korytarz. Stamtąd obserwowała spektakl rozgrywający się  we wnętrzu pokoju, żałując szczerze, że prawo nie pozwala jej włączyć głosu. Widziała jednak, jak Moe zasypuje Davida pytaniami, ten odpowiada niepewnie, spocony jak mysz, a Larry i Curly  z ponurymi minami notują coś w swych dzienniczkach. Moe pokręciła głową nad którąś z odpowiedzi Angeliniego i dźgnęła go w pierś swym szkarłatnym paznokciem.  Eve uśmiechała się pod nosem, kiedy prawniczka dała jej znak, że może wrócić do pokoju. ­  Mój klient gotów jest zeznać, że znał Yvonne Metcalf na płaszczyźnie zawodowej. ­  Aha. ­ Tym razem Eve przysiadła na skraju stołu. ­ Yvonne Metcalf napsuła panu trochę krwi, co? ­   Prowadziliśmy negocjacje. ­ Angelini znów splatał i rozplatał dłonie. ­ To normalne, że gwiazda telewizji ma  wygórowane żądania. Ale... dochodziliśmy do porozumienia. ­  Spotykał się pan z nią w jej mieszkaniu. Kłócił się pan z nią? ­  Spotykaliśmy się w różnych miejscach. Między innymi w jej domu. Omawialiśmy punkty sporne kontraktu. ­  Panie Angelini, gdzie pan był w nocy, której zginęła Yvonne Metcalf? ­   Musiałbym to sprawdzić w kalendarzu ­ odrzekł z zadziwiającym spokojem. ­ Ale zdaje się, że przebywałem  wtedy w Los Angeles, w kompleksie rozrywkowym Planet Hollywood. Zawsze się tam zatrzymuję, kiedy załatwiam  interesy na Zachodnim Wybrzeżu. ­  A gdzie pan był pomiędzy siódmą wieczorem a północą miejscowego czasu? ­  Nie pamiętam. ­  Będzie pan musiał sobie przypomnieć, panie ­  Najprawdopodobniej w moim pokoju. Miałem dużo pracy Musiałem poprawić scenariusz. ­  Scenariusz, który przygotowywał pan z myślą o Yvonne Metcalf?

­  Tak. ­  Pracował pan sam? ­  Lubię być sam, kiedy piszę. Widzi pani, to ja napisałem ten scenariusz. ­ Zarumienił się lekko. ­ Poświęciłem  temu bardzo wiele pracy i przygotowań. ­  Ma pan samolot? ­  Samolot. Oczywiście, ze względu na charakter mojej pracy ­  Czy pański samolot był wtedy w Los Angeles? ­  Tak, ja... ­ otworzył szerzej oczy, kiedy zrozumiał, do czego zmierza Eve. ­ Chyba nie myśli pani, że mógłbym... ­  David, uspokój się ­ wtrąciła Moe lodowatym tonem kiedy Angelini zerwał się z krzesła. ­ Teraz nie powiesz jiiż  nic więcej. ­   Ona myśli, że ja je zabiłem. Przecież to absurd. Moją własną matkę, na miłość boską! Dlaczego miałbym to  robić? Dla jakiej przyczyny? ­  Och, znalazłoby się kilka powodów. Zobaczymy, czy psychiatra zgodzi się z moimi wnioskami. ­  Mój klient nie ma obowiązku poddania się badaniom psychiatrycznym. ­  Na pani miejscu doradziłabym mu, żeby to zrobił. ­  To przesłuchanie ­ warknęła Moe ­ dobiegło końca. ­  Zgoda. ­ Eve wyprostowała się powoli i spojrzała prosto  w oczy Angeliniego, rozkoszując się tą chwilą. ­ Panie  Angelini   aresztuję   pana   pod   zarzutem   ucieczki   z   miejsca   zbrodni,   utrudniania   śledztwa   i   próby   przekupienia  policjanta na służbie. David rzucił się na nią, mierząc ­ jak na ironię ­ w gardło. Eve poczekała, aż jego dłonie dosięgną jej szyi i dopiero  wtedy jednym uderzeniem posłała go z powrotem na krzesło. Ignorując głośne protesty prawników, pochyliła się nad nim i dodała: ­  Nie będę już dokładać do tego napaści na policjanta. Chyba nie będzie mi to potrzebne. Zabrać go ­ rzuciła do  umundurowanych policjantów, którzy wbiegli właśnie do pokoju. ­  Dobra robota,  Dallas ­ pogratulował jej  Feeney,  kiedy policjanci wyprowadzili już aresztowanego. ­  Miejmy nadzieję, że prokurator będzie podobnego zdania i zablokuje kaucję. Musimy go przycisnąć i wydobyć z  niego całą prawdę. Chcę, żeby odpowiadał za morderstwo pierwszego stopnia. Bardzo tego chcę, Feeney. ­  Jesteś już blisko, mała. ­     Potrzebuję   dowodów.   Broni,   krwi,   pamiątek.   Opinia   Miry   bardzo   nam   się   przyda,   ale   muszę   też   poprzeć  oskarżenie konkretnymi dowodami. ­ Spojrzała na zegarek. ­ Nakaz rewizji powinniśmy dostać bez większych  kłopotów, nawet jeśli jego prawnicy zechcą to zablokować. ­  Od kiedy ty jesteś na nogach? ­ Zastanawiał się głośno Feeney. ­ Mogę policzyć obwódki pod twoimi oczami. ­     Dość   długo,   żeby   nie   zwracać   już   uwagi   na   kilka   dodatkowych   godzin.   Chodź,   postawię   ci   drinka,   zanim  dostaniemy ten nakaz. Feeney poklepał ją po ramieniu ojcowskim gestem. ­   Myślę, że oboje będziemy tego potrzebowali. Komendant już wie, że przywiozłaś tu Angeliniego. Chce się z  nami widzieć, Dallas. Natychmiast. Eve przycisnęła palec do punktu między brwiami. ­  Więc chodźmy tam. A potem pójdziemy razem na drinka. W hitney nie tracił czasu. Gdy tylko Eve i Feeney weszli do jego gabinetu, przeszył ich groźnym spojrzeniem. ­  Przywiozła pani Davida na przesłuchanie. ­     Tak  jest,   sir.   ­   Eve  wystąpiła  krok  naprzód,   by  przyjąć  na  siebie   całą  odpowiedzialność.  ­  Mamy  dyskietki  ochrony z Kanału 75. Na jednej z nich widać, jak Angelini podjeżdża pod bramę na kilka minut przed śmiercią  Louise   Kirski.   ­   Nie   czekając   na   reakcję   komendanta,   złożyła   krótką   relację   ze   swoich   poczynań.   Mówiła  spokojnie, zdecydowanie, nie spuszczając wzroku z twarzy przełożonego. ­  David mówi, że widział morderstwo. ­  Twierdzi, że widział, jak ktoś, prawdopodobnie mężczyzna, ktoś w długim czarnym płaszczu, zaatakował Louise  Kirski, a potem uciekł w stronę Trzeciego budynku. ­  I wpadł w panikę ­ dodał Whitney, wciąż opanowany. Dłonie trzymał nieruchomo na biurku. ­ Odjechał stamtąd  nie powiadamiając nikogo o przestępstwie. ­ Whitney klął w duchu jak szewc, czuł się tak, jakby ktoś naładował  mu  worek   kamieni   do   żołądka,   lecz   jego   oczy   pozostawały   chłodne   i   spokojne.   ­   To   całkiem   typowa   reakcja  świadków szczególnie brutalnych zbrodni. ­  Początkowo zaprzeczał, że w ogóle tam był ­ odparła Eve cicho. ­ Chciał to ukryć, próbował mnie przekupić.  Miał okazję, by to zrobić, komendancie. Poza tym można go połączyć z innymi ofiarami. Znał Yvonne Metcalf,  pracował z nią nad wspólnym projektem, bywał u niej w mieszkaniu. Whitney nadal nie ruszał się z miejsca, zacisnął tylko palce w pięści, a potem znów je rozprostował. ­  Motyw, poruczniku? ­   Najpierw pieniądze ­ zaczęła Eve. ­ Miał problemy finansowe, z którymi uporał się po śmierci swojej matki.  Ofiary, w trzecim przypadku osoba, która miała być ofiarą, to silne kobiety i znane osobistości. Wszystkie trzy, w  pewien sposób, wywoływały u niego stres. Jeśli zgodzą się na to jego prawnicy, doktor Mira przebada go, określi 

jego stan emocjonalny i umysłowy, zdecyduje też, czy byłby zdolny do takiej przemocy. Przypomniała sobie Angeliniego zaciskającego dłonie na jej gardle i uznała, że z pewnością będzie to odpowiedź  twierdząca. ­  W czasie dwóch pierwszych morderstw był poza Nowym Jorkiem. ­     Sir.   ­   Nagle   zrobiło   jej   się   ogromnie   żal   komendanta,   szybko   jednak   przezwyciężyła   tę  słabość.   ­   On   ma  prywatny samolot. Może swobodnie przemieszczać się po całej planecie. Na razie nie mam jeszcze podstaw, by  oskarżyć go o morderstwo, ale zatrzymam go tutaj, dopóki nie znajdę dowodów albo dopóki on nie wykaże czarno  na białym, że nie mógł tego zrobić. ­  Zamknęła go pani na podstawie oskarżenia o ucieczkę z miejsca przestępstwa i usiłowanie przekupstwa? ­  To wystarczający powód, komendancie. Poprosiłam o nakaz przesłuchania. Kiedy znajdziemy już dowody... ­  Jeśli ­ przerwał jej Whitney. Podniósł się z krzesła, nie mogąc już dłużej usiedzieć w bezruchu. ­ To zasadnicza  różnica, Dallas. Bez dowodów oskarżenie o morderstwo nie będzie nic warte. ­  Dlatego właśnie na razie nie postawiłam mu takiego zarzutu. ­Położyła na biurku wydruk z komputera. W drodze  do   gabinetu   komendanta   zatrzymali   się   jeszcze   na   moment   w   jej   pokoju,   by   określić   prawdopodobieństwo  popełnienia morderstwa przez An­geliniego. ­ Znał dwie pierwsze ofiary i Nadine Furst, kontaktował się z nimi, był  na miejscu ostatniego przestępstwa. Podejrzewamy, że Towers kryła kogoś, kiedy skasowała ostatnią rozmowę  na swoim telełączu. Myślę, że kryła właśnie swojego syna. A ich stosunki były ostatnio bardzo napięte. Towers  wypominała  An­geliniemu  jego  karciany  nałóg,  a  on  miał  jej  za  złe,  że  nie  chciała  spłacić  jego  długów.  Jeśli  weźmiemy pod uwagę wszystkie dostępne dane, prawdopodobieństwo popełnienia tego czynu przez Angeliniego  wynosi osiemdziesiąt trzy procent. ­  Nie wzięła pani pod uwagę faktu, że on nie jest zdolny do czegoś takiego. ­ Whitney oparł dłoń o krawędź biurka  i pochylił się do przodu. ­ Nie brała pani tego pod uwagę, prawda? Znam Davida Angelini, poruczniku. Znam go  równie dobrze jak moje własne dzieci. On nie jest mordercą. Być może jest głupcem. Ale nie potrafiłby zabić  nikogo z zimną krwią. ­  Czasami uderzają właśnie ci, którzy wydają się słabi i głupi. Przykro mi, komendancie, nie mogę go wypuścić. ­   Czy pani ma pojęcie, co dla człowieka o jego pozycji oznacza taki   zarzut?   Zabójstwo   własnej   matki. ­  Wyczerpawszy już  wszystkie racjonalne argumenty, Whitney musiał uciec się do prośby. ­ Nie przeczę, że był  zepsutym dzieckiem. Ojciec chciał przychylić nieba jemu i Mirinie, spełniał wszystkie jego prośby. Tak, prowadził  beztroskie, przyjemne życie. Popełniał błędy, czasami źle oceniał ludzi i wydarzenia. Ale nie ma w nim złości,  Dallas. Nie ma w nim przemocy. Znam go. ­ Whitney nie podnosił głosu, choć coraz trudniej przychodziło mu  panować nad emocjami. ­ Nigdy nie przekonasz mnie, że Dawid wziął do ręki nóż i poderżnął gardło własnej  matce. Proszę cię, byś wzięła to pod uwagę i zwolniła go do domu. Feeney   chciał   coś  powiedzieć,   lecz  Eve   powstrzymała   go,   potrząsając  stanowczo   głową.   Był   od   niej  wyższy  stopniem, ale to ona prowadziła to śledztwo, była za nie odpowiedzialna. ­  Trzy kobiety nie żyją, komendancie. Zatrzymaliśmy podejrzanego. Nie mogę zrobić tego, o co pan mnie prosi.  Powierzył mi pan to śledztwo, bo wiedział pan, że nie zgodzę się na coś takiego. Whitney odwrócił się do okna. ­  Współczucie nie jest pani mocną stroną, prawda, poruczniku? ­ powiedział cicho. Eve skrzywiła się, ale nic nie odpowiedziała. ­   To był cios poniżej pasa, Jack ­ włączył się do rozmowy Feeney. ­ Jeśli chcesz zrobić sobie z niej wroga, to  będziesz musiał potykać się też ze mną, bo ja myślę tak samo jak Dallas. Mamy podstawy, żeby go zamknąć, i  naszym obowiązkiem jest to zrobić. ­  Zrujnujecie go. ­ Whitney ponownie się do nich odwrócił. ­Ale to nie wasz problem. Dostaniecie nakaz, zrobicie  rewizję. Ale jako pani zwierzchnik rozkazuję pani nie zamykać tej sprawy. Proszę nadal szukać innych tropów. Do  drugiej po południu proszę mi dostarczyć raporty. ­ Spojrzał po raz ostatni na Eve. ­ Możecie odejść. Eve wyszła z gabinetu powoli, ostrożnie, jakby jej nogi zrobione były ze szkła i mogły w każdej chwili rozpaść się  na drobne kawałki. ­  Poniosło go, Dallas, wiesz o tym ­ powiedział Feeney, kładąc dłoń na jej ramieniu. ­ To dla niego bardzo bolesne  przeżycie, nie panuje nad sobą, dlatego tak ci paskudnie dołożył. ­   Nie tak  paskudnie.  ­ Eve mówiła chrapliwym, nabrzmiałym od emocji  głosem. ­  Współczucie nie  jest moją  mocną stroną, prawda? Nie mam pojęcia o tym, co to rodzina i więzy przyjaźni, zgadza się? Feeney przestępował niepewnie z nogi na nogę. ­  Daj spokój, Dallas, nie bierz tego do siebie. ­  Nie brać tego do siebie? Whitney nieraz stawał po mojej strome. Teraz, kiedy prosi mnie o to samo, ja muszę  powiedzieć, przykro mi, nic z tego nie będzie. To jest sprawa osobista, Feeney, jakkolwiek by na to patrzeć. ­  Strząsnęła z ramienia jego dłoń. ­Odpuśćmy sobie dzisiaj te drinki. Nie mam nastroju na przyjacielskie pogawędki. Feeney nie wiedział, co jej odpowiedzieć, włożył więc tylko ręce do kieszeni i patrzył ze smutkiem, jak się oddala. Eve osobiście nadzorowała rewizję w domu Marca Angeliniego. Nie była tam wcale potrzebna. Technicy policyjni 

doskonale znali się na swoim fachu, mieli też najlepszy sprzęt, na jaki pozwalał im budżet centrali. Mimo to Eve  pokryła dłonie i buty specjalną substancją, po czym zaczęła przechadzać się po dwupiętrowym domu, szukając  czegoś, co pozwoliłoby jej zakończyć sprawę i zamknąć usta Whitneyowi. Marco   Angelini   był   obecny   przy   rewizji.   Miał   do   tego   prawo   jako   właściciel   posiadłości   i   ojciec   głównego  podejrzanego.   Eve   starała   się  nie   zwracać  nań   uwagi,   unikać   spojrzenia   jego   zimnych   niebieskich   oczu,   nie  patrzeć na jego zaciętą twarz. Jeden   z   techników   przeszukiwał   dokładnie   garderobę   Davida,   posługując   się   przenośnym   sensorem  wykrywającym ślady krwi. W tym samym czasie Eve badała pozostałą część pokoju. ­  Mógł wyrzucić broń ­ zauważył technik, stary weteran zwany przez wszystkich Bobrem ze względu na wystające  górne zęby. Przesuwał właśnie sensor wzdłuż eleganckiego sportowego płaszcza, wartego co najmniej tysiąc  dolarów. ­  We wszystkich trzech przypadkach używał tej samej broni ­ odparła Eve, mówiąc raczej do siebie niż do Bobra.  ­ Laboratorium to potwierdziło. Dlaczego miałby ją teraz wyrzucać? ­  Może już skończył. ­ Sensor zapiszczał nagle ostrzegawczo. ­To tylko kropla oleju ­ oświadczył Bóbr. ­ Olej  z  oliwek. Poplamił sobie swój śliczny krawat. Może już skończył ­ powrócił do poprzedniego tematu. Bóbr podziwiał detektywów, sam chciał kiedyś zostać jednym z nich, zakończył jednak karierę na stanowisku  technika policyjnego. Mimo to czytał wszystkie kryminały, jakie wpadły mu w rękę. ­  Trójka to magiczna liczba. Bardzo ważna liczba. ­ Zamilkł na moment, kiedy aparat wykrył maleńką plamkę talku  na rękawie koszuli. Potem znów podjął przerwany wątek. ­ Więc gość skupia się na trzech kobietach, kobietach,  które zna, które widzi ciągle w telewizji. Może ma na nie ochotę. ­  Pierwszą ofiarą była jego matka. ­   Hej. ­ Bóbr spojrzał na Eve z politowaniem. ­ Nie słyszałaś nigdy o Edypie? Wiesz, ten Grek, napalił się na  swoją matkę. Więc mogło być i tak, że załatwił te trzy babki, a potem wyrzucił nóż i ubrania, w których to robił. I  tak ma tu całą stertę ciuchów. Eve   podeszła   do   obszernej   szafy   i   marszcząc   brwi   przyglądała   się   automatycznie   przesuwanym   półkom   i  wieszakom. ­  On nawet tutaj nie mieszka. ­  Gość jest dziany, nie ma co. ­ Bóbr najwyraźniej uważał, że to wszystko tłumaczy. ­ Ma tutaj parę garniturów,  których nigdy nawet nie włożył. I buty, których nie nosił. ­ Sięgnął w dół i podniósł parę skórzanych butów. ­ Nic,  widzisz? ­ Przeciągnął sensorem wzdłuż podeszw. ­ Żadnego kurzu, piasku, żadnych zadrapań czy włókien. ­  To znaczy tylko tyle, że był rozrzutny. Do diabła, Bóbr, znajdź mi jakąś krew. ­  Pracuję nad tym. Ale on już pewnie wyrzucił te ciuchy. ­  Prawdziwy optymista z ciebie, nie ma co. Zniechęcona odwróciła się do solidnego, politurowanego biurka z mahoniu  i  zaczęła przeglądać  zawartość  szuflad.  Zabrała dyskietki, które zamierzała później odtworzyć na  swoim komputerze. Może dopisze jej szczęście i znajdzie jakąś korespondencję między Angelinim i jego matką  albo Metcalf. A może zdarzy się cud, myślała, i odkryje sekretny dziennik, w którym Angelini opisuje wszystkie  morderstwa? Gdzie, u diabła, mógł schować ten parasol i but? ­ pytała samą siebie w myślach. Zastanawiała się, czy technicy,  którzy dokonywali w tym samym czasie rewizji w Los Angeles i w Europie, mieli więcej szczęścia. Na samą myśl o  tym, że będzie zmuszona przeszukiwać wszystkie domki letniskowe i luksusowe apartamenty Angehmego, robiło  jej się niedobrze. I wtedy znalazła nóż. To było takie proste. Wystarczyło otworzyć środkową szufladę. Długie, wąskie, śmiertelnie niebezpieczne ostrze.  Delikatnie dotknęła wytwornej rękojeści, wyrzeźbionej w prawdziwej kości słoniowej, co czyniło z noża zabytek...  albo dowód przestępstwa Zarówno wytwarzanie, jak i handel przedmiotami z kości słoniowej już od półwiecza  uznawane były na całej planecie za poważne przestępstwo. Eve nie znała się na antykach, nie była też ekspertem od wykroczeń godzących w środowisko naturalne, dość  długo   jednak   studiowała   medycynę   sądową,   by   wiedzieć,   że   kształt   i   długość   ostrza   odpowiadały   opisowi  poszukiwanej broni. ­  No, no. ­ Niemal natychmiast zapomniała o poprzednich obawach i poczuciu winy. Teraz czuła tylko radość z  dobrze wykonanego zadania. ­ Może jednak trójka nie była jego magiczną liczbą. ­  Trzymał to tutaj? Sukinsyn. ­ Bóbr kręcił głową, rozczarowany bezmyślnością mordercy. ­ I dureń. ­  Sprawdź to ­ poleciła, podając mu broń. Bóbr  przesunął  aparat,   przeprogramował  go   na   stal.   Kiedy przeciągnął  mm  wzdłuż  ostrza,   aparat   posłusznie  zapiszczał ­  Cos tu jest­ mruknął Bóbr, wystukując sprawnie kolejną komendę. ­ Jakieś włókno... może papier. Coś jeszcze,  wygląda na klej. Na rękojeści są odciski palców. Mam ci to wydrukować? ­  Tak. ­  Dobra. ­ Skaner wypluł z siebie kwadratową kartkę z odciskami palców. ­ Odwróć to. Bingo. Masz krew. Nie za  wiele   tego.   ­Marszcząc   brwi   w   skupieniu,   powoli   przesuwał   otwór   skanera   wzdłuż   ostrza.   ­   Będziemy   mieli 

szczęście, jeśli uda się z tego wyciągnąć grupę, nie mówiąc już o DNA. ­  Podoba mi się twoje pozytywne myślenie, Bóbr. Od jak dawna może tam być ta krew? ­   Daj spokój, Dallas. ­ Bóbr po raz kolejny obdarzył ją pełnym politowania spojrzeniem. ­ Wiesz, że z takim  sprzętem   nie   mogę   ci   powiedzieć   nic   więcej.   Musimy   zabrać   to   do   laboratorium.   To   maleństwo   potrafi   tylko  określić rodzaj substancji. Nie ma skóry ­oświadczył. ­ Lepsza byłaby skóra. ­  Trudno, musi nam wystarczyć krew. ­ Kiedy wkładała nóż do specjalnej koperty, dojrzała kątem oka jakiś ruch.  Podniosła głowę, a jej spojrzenie natrafiło na zimne, niebieskie oczy Marca Angeliniego. Ten patrzył przez chwilę na nóż, potem podniósł wzrok na Eve. Przelotny grymas wykrzywił na moment jego  twarz, poza tym jednak w żaden sposób nie zdradzał targających nim emocji. ­  Chciałbym, by poświęciła mi pani jedną chwilę, poruczniku. ­  Dobrze, ale tylko chwilę. ­  To nie potrwa długo, obiecuję. ­ Spojrzał na Bobra, potem jeszcze raz na nóż ukryty w kopercie. ­ Na osobności,  jeśli to możliwe. ­   Zgoda. ­ Skinęła głową na policjanta, który stał za plecami Angeliniego, a potem odwróciła się do Bobra. ­  Wezwij tu któregoś z chłopaków, niech ci pomoże. Ruszyła śladem Angeliniego, który wyszedł już na korytarz. Razem wspięli się na drugie piętro i weszli do pokoju  po prawej stronie schodów. Luksusowo urządzony gabinet wypełniony był teraz blaskiem popołudniowego słońca.  Złote promienie odbijały się od wypolerowanych mebli i drewnianej podłogi. Angelini uderzył ze złością w przełącznik uruchamiający automatyczną przesłonę na oknach, jakby intensywne  światło działało mu na nerwy. Potem podszedł do ukrytego w ścianie  barku i zamówił bourbon z lodem. Przez  chwilę trzymał kwadratową szklankę w dłoni, wreszcie pociągnął jeden łyk i podniósł wzrok na Eve. ­  Uważa pani, że mój syn zabił swoją matkę i te dwie kobiety? ­   Pański syn był przesłuchiwany w związku z tą sprawą, panie Angelini. Jest podejrzany. Jeśli ma pan jakieś  pytania dotyczące procedury, powinien pan skontaktować się z prawnikami. ­    Już z nimi rozmawiałem.  ­ Pociągnął kolejny  łyk. ­  Twierdzą, że  najprawdopodobniej oskarży  go  pani o  te  morderstwa, ale zostanie uniewinniony. ­  To już sprawa sądu. ­  Ale pani wierzy, że jednak zostanie skazany. ­  Panie Angelini, jeśli aresztuję pańskiego syna i oskarżę go o potrójne morderstwo trzeciego stopnia, to zrobię to  z przekonaniem, że zostanie osądzony i skazany, i że mam wystarczające dowody, by sąd uznał go za winnego. Angelini znów spojrzał na kopertę, w której Eve ukryła nóż. ­  Przeprowadziłem mały wywiad na pani temat, poruczniku Dallas. ­  Tak? ­  Lubię wiedzieć, kto dla mnie pracuje ­ powiedział, uśmiechając się cierpko. ­ Komendant Whitney bardzo panią  szanuje. A ja szanuję jego. Moja była żona podziwiała pani oddanie i pani nieustępliwość, a ona znała się na  rzeczy. Często mówiła o pani. ­  Doprawdy? ­     Podziwiała   pani   umysł.   Chłodny,   gliniarski   umysł,   tak   to   nazywała.   Uważa   się   pani   za   dobrą   policjantkę,  poruczniku? ­  Tak. ­  Ale popełnia pani błędy. ­  Staram się ograniczyć je do minimum. ­  Błąd w pani profesji, choćby minimalny, może wyrządzić ogromną krzywdę niewinnym ludziom. ­ Angelini patrzył  jej prosto w oczy. ­ Znalazła pani nóż w pokoju mojego syna. ­  Nie mogę rozmawiać z panem na ten temat. ­  On rzadko korzysta z tego domu ­ powiedział Angelini ostrożnie. ­ Trzy, może cztery razy do roku. Woli naszą posiadłość na Long Island. ­  Być może, panie Angelini, ale tej nocy, kiedy zginęła Louise Kirski, korzystał właśnie z tego domu. ­ Eve, nieco  już zniecierpliwiona, wzruszyła ramionami. ­ Panie Angelini, nie mogę omawiać z panem tej sprawy... ­  Ale jest pani pewna, że śledztwo posuwa się we właściwym kierunku ­ przerwał jej. Kiedy nie odpowiedziała,  znów spojrzał jej w oczy. Potem wychylił brandy jednym długim łykiem i odstawił szklankę na stół. ­ Ale tym razem  pomyliła się pani, poruczniku. Ma pani niewłaściwego człowieka. ­  Wierzy pan w niewinność swego syna, panie Angelini. Doskonale to rozumiem. ­  Nie, nie wierzę, poruczniku. Ja to wiem. Mój syn nie zabił tych kobiet. ­ Wziął głęboki oddech, niczym pływak,  który przygotowuje się do nurkowania. ­ Ja to zrobiłem. 15 Eve nie miała wyboru. Musiała go aresztować. Po godzinie miała okropny ból głowy i stanowcze, niezachwiane  zeznanie Marca Angeliniego, który przyznawał się do zamordowania trzech kobiet. Nie chciał skorzystać z pomocy prawników, nie chciał też udzielać szczegółowych wyjaśnień. Za każdym razem, kiedy Eve pytała go, dlaczego zabił, Angelini patrzył jej w oczy i mówił, że kierował nim impuls. 

Był wściekły na swoją żonę. Irytował go jej związek z Hammettem, jego partnerem w interesach. Zabił ją, bo nie  mógł jej odzyskać. Potem zasmakował w zabijaniu. Wszystko to było bardzo proste, zdaniem Eve wręcz wyćwiczone. Widziała niemal oczami wyobraźni, jak Angelini  powtarza raz za razem swoje zeznanie, uczy się go na pamięć niczym aktor swej roli. ­  To jedna wielka bzdura! ­ wybuchnęła wreszcie i wstała od stołu. ­ Pan nikogo nie zabił. ­  Powiedziałem już, że to zrobiłem. ­ Jego głos był niesamowicie spokojny. ­ Nagrała pani moje zeznanie. ­   Proszę mi to powiedzieć jeszcze raz. ­ Eve oparła dłonie na stole i nachyliła się nad Angelinim. ­ Dlaczego  poprosił pan żonę, by przyjechała do “Pięciu Księżyców"? ­     Chciałem,   żeby   to   stało   się   gdzieś   z   dala   od   centrum.   Miałem   nadzieję,   że   nigdy   mnie   nie   złapiecie.  Powiedziałem  jej,  że   Randy  ma   kłopoty.     Cicely  nigdy nie   wiedziała,  jak  daleko  zabrnął  w  swoim  nałogu.   Ja  wiedziałem. Więc, oczywiście, przyjechała. ­  A pan poderżnął jej gardło. ­  Tak. ­ Angelini pobladł lekko. ­ To stało się bardzo szybko. ­  Co pan zrobił potem? ­  Pojechałem do domu. ­  Czym? Angelini zamrugał, zaskoczony. ­  Samochodem. Zaparkowałem kilka przecznic dalej. ­  A co z krwią? ­ Tym razem to Eve patrzyła mu w oczy, obserwując jego źrenice. ­ Tam musiało być mnóstwo  krwi. Na pewno poplamiłaby pańskie ubranie. Źrenice Angeliniego rozszerzyły  się lekko,  ale jego  głos pozostał spokojny. ­   Miałem na sobie tani płaszcz przeciwdeszczowy. Wyrzuciłem go po drodze. ­ Uśmiechnął się pod nosem. ­  Pewnie zabrał go jakiś bezdomny. ­  Co zabrał pan z miejsca zbrodni? ­  Nóż, oczywiście. ­  Nic poza tym? ­ Odczekała chwilę. ­ Nie próbował pan upozorować morderstwa na tle rabunkowym, zwykłego  napadu? Angelini zawahał się na moment. Eve widziała niemal, jak jego umysł poszukuje optymalnej odpowiedzi. ­   Byłem wstrząśnięty. Nie przypuszczałem, że to będzie takie nieprzyjemne. Planowałem wcześniej zabrać jej  torebkę i biżuterię, ale zapomniałem i uciekłem. ­   Uciekł pan, niczego nie zabierając, ale zachował pan na tyle przytomności umysłu, by wyrzucić okrwawiony  płaszcz. ­  Zgadza się. ­  A potem zamordował pan Metcalf. ­  To też był impuls. Śniłem wciąż o tamtej chwili, chciałem zrobić to jeszcze raz. Metcalf była łatwym łupem. Była  ambitna i naiwna. Wiedziałem, że David pisał scenariusz z myślą o niej. Bardzo zależało mu na tym projekcie, ja  się  z  nim  nie  zgadzałem.  Byłem  rozzłoszczony,  bo  wymagało  to  dodatkowych  kosztów,  a  sytuacja  finansowa  naszej firmy nie wygląda obecnie najlepiej. Postanowiłem ją zabić. Zadzwoniłem do niej. Oczywiście, zgodziła się  ze mną spotkać. ­  W co była ubrana? ­   Ubrana? Hm... ­ Angelini zmarszczył brwi. ­ Nie zwracałem na to uwagi. To było nieistotne. Uśmiechała się,  wyciągnęła przed siebie ręce, kiedy szedłem do niej. I wtedy to zrobiłem. ­  Dlaczego postanowił pan przyznać się do tego dopiero teraz? ­   Jak już mówiłem, myślałem, że ujdzie mi to na sucho. Może tak by się stało. Nigdy nie przypuszczałem, że  zamiast mnie zostanie aresztowany mój syn. ­  Więc chce pan go chronić? ­  Ja je zabiłem, poruczniku. Czego więcej pani chce? ­  Dlaczego zostawił pan nóż w jego szufladzie, w jego pokoju? Angelini odwrócił wzrok. ­   Jak już mówiłem, David rzadko zatrzymuje się w tym mieszkaniu. Myślałem, że tam nóż będzie bezpieczny.  Potem dowiedziałem się o nakazie rewizji. Nie miałem już czasu, żeby go stamtąd zabrać. ­  Myśli pan, że w to uwierzę? Myśli pan, że pomoże swojemu synowi, składając to żałosne zeznanie? Pan myśli,  że on jest winny. ­Eve  zniżyła  głos, mówiła powoli, kładąc nacisk na każde słowo. ­Boi się pan, że pański syn  naprawdę może być mordercą, i dlatego woli pan raczej ściągnąć winę na siebie, niż pozwolić, by to on poniósł  konsekwencje. Zgadza się pan, by zginęła następna kobieta? Albo dwie czy trzy, nim wreszcie pogodzi się pan z  rzeczywistością? Usta Angeliniego zadrżały, jakby na moment stracił nad sobą panowanie, szybko jednak powrócił do równowagi. ­  Złożyłem już zeznanie i nie zamierzam go zmieniać. ­     Pańskie   zeznanie   to   jedna   wielka  bzdura,   panie   Angelini.  ­Eve  odwróciła   się  na  pięcie   i  wyszła  z  pokoju.  Starając się zapanować nad nerwami, stała przez chwilę na korytarzu i oddychała głęboko. Widziała przez szybę,  jak Angelini pochylił się nad stołem i ukrył twarz w dłoniach.

Wiedziała,   że   może   go   złamać,   wcześniej   czy   później.   Zawsze   jednak   musiała   liczyć   się   z   ryzykiem,   że  wiadomość o jego aresztowaniu przeniknie do mediów, a te z pewnością nie przepuściłyby takiej gratki. Słysząc zbliżające się kroki, podniosła głowę, a jej ciało zesztywniało nagle jak stal. ­  Komendancie. ­  Jakieś postępy, poruczniku? ­   Nie ustępuje ani na krok, choć ta jego historia jest dziurawa jak szwajcarski ser. Próbowałam wyciągnąć od  niego zeznanie dotyczące tych pamiątek z pierwszych dwóch morderstw, ale on nie ma o tym pojęcia. ­   Chciałbym z nim porozmawiać. W cztery oczy, poruczniku, i bez nagrywania. ­ Nim zdążyła odpowiedzieć,  uniósł dłoń. ­ Wiem,  że to niezgodne z procedurą.  Proszę panią o przysługę. ­  A jeśli podczas tej rozmowy obciąży w jakiś sposób siebie albo swojego syna? Whitney zacisnął mocniej usta. ­  Do diabła, Dallas, nadal jestem policjantem. ­  Zgoda. ­ Eve otworzyła drzwi. Po krótkiej chwili wahania przyciemniła szybę i wyłączyła fonię. ­ Będę w moim  biurze. ­  Dziękuję. ­ Whitney wszedł do środka. Spojrzał jeszcze raz na Eve, nim ta zatrzasnęła drzwi, a potem przeniósł  wzrok na Angeliniego. ­ Marco ­ westchnął ciężko komendant. ­ Co ty wyprawiasz, do ciężkiej cholery? ­  Jack. ­ Angelini uśmiechnął się doń słabo. ­ Zastanawiałem się, czy wpadniesz. Nie umówiliśmy się w końcu na  golfa. ­  Porozmawiaj ze mną. ­ Whitney usiadł ciężko po drugiej stronie stołu. ­  Czy twoja dzielna pani porucznik nie poinformowała cię jeszcze o wszystkim? ­  Nagrywanie jest wyłączone ­ warknął Whitney. ­ Jesteśmy sami. Porozmawiaj ze mną, Marco. Obaj doskonale  wiemy, że nie zabiłeś Cicely ani nikogo innego. Przez chwilę Marco wpatrywał się w sufit, jakby ważąc słowa. ­   Ludzie nigdy nie znają się tak dobrze, jak im się wydaje. Nawet ci, którzy darzą się miłością czy przyjaźnią.  Kochałem ją, Jack. Nigdy nie przestałem jej kochać. Ale ona nie kochała mnie  już. Część mojej duszy zawsze  czekała na chwilę, kiedy znów mnie pokocha. Tak się nie stało. ­  Do diabła, Marco, nigdy nie uwierzę, że poderżnąłeś jej gardło, bo rozwiodła się z tobą przed dwunastu laty. ­  Może myślałem, że chce wyjść za Hammetta? On tego chciał ­ mówił Marco cicho. ­ Widziałem, że tego chce.  Cicely   była   raczej   niechętna.   ­   Jego   głos   był   spokojny,   wyciszony.   ­Lubiła   niezależność,   ale   nie   chciała   też  rozczarować Hammetta. Podejrzewam, że w końcu by mu ustąpiła. Wyszłaby za niego. To byłby już naprawdę  koniec. ­  Zabiłeś Cicely, bo mogłaby wyjść za innego mężczyznę? ­  Była moją żoną, Jack. Bez względu na to, co mówi sąd i Kościół. Whitney siedział przez chwilę w milczeniu. ­   Zbyt często grałem z tobą w pokera, Marco. Zbyt dobrze cię znam. ­ Złożył dłonie na stole i pochylił się do  przodu. ­ Kiedy blefujesz, stukasz palcami w kolano. Palce Angeliniego znieruchomiały. ­  To nie jest poker, Jack. ­  W ten sposób nie pomożesz Davidowi. Musisz pozwolić, by zajął się tym system. ­  David i ja... przez ostatnie miesiące często dochodziło między nami do tarć. Kłóciliśmy się o interesy i o sprawy  osobiste. ­ Po raz pierwszy westchnął, długo, głęboko, ze znużeniem. ­ Takie drobnostki nie powinny tworzyć  przepaści między ojcem i synem. ­     To   nie   jest   dobry   sposób   na   zasypywanie   tej   przepaści,   Marco.   Spojrzenie   Angeliniego   znów   stwardniało,  nabrało stalowych tonów. Nie mógł pozwolić sobie na jeszcze jedną chwilę słabości. ­     Pozwól,   że   cię   o   coś   zapytam,   Jack.   Gdyby   to   dotyczyło   twojego   dziecka   i   gdyby   istniała   najmniejsza,  najmniejsza nawet szansa, że zostanie oskarżone o morderstwo i skazane, czy nie zrobiłbyś wszystkiego, by je  chronić? ­  Nie możesz chronić Davida, składając jakieś gówniane zeznanie. ­  Kto powiedział, że jest gówniane? ­ Wulgarne określenie brzmiało dość dziwnie w ustach tak dystyngowanego  biznesmena jak Angelini. ­ Zrobiłem to i przyznaję się do tego, bo nie mogę dopuścić, by moje dziecko płaciło za  moje postępki. A teraz powiedz mi, Jack, czy próbowałbyś chronić swojego syna, czy oddałbyś go w ręce, jak  mówisz, systemu? ­  Ach, do diabła z tobą, Marco ­ mruknął Whitney, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Rozmawiał   z   nim   jeszcze   przez   dwadzieścia   minut,   nie   posunął   się   jednak   ani   o   krok.   Próbował   uśpić   jego  czujność, poruszając neutralne tematy, dyskutując z nim o golfie i sukcesach drużyny baseballowej należącej do  Marca. Potem znienacka zadawał mu pytanie dotyczące morderstwa. Marco Angelini był jednak doświadczonym negocjatorem i nie nabierał się łatwo na podobne sztuczki. Powtarzał  tylko poprzednie zeznania, nie zmieniając ich ani o jotę. Kiedy Whitney stanął w progu gabinetu Eve, poczucie winy, smutek i zaczątki prawdziwego strachu ciążyły mu jak 

kamień. Eve siedziała pochylona nad komputerem, przeglądając dane i szukając nowych informacji. Po raz pierwszy od wielu dni Whitney zapomniał o własnym zmęczeniu i dostrzegł zmęczenie swej podwładnej.  Eve była blada, miała podkrążone oczy, usta zaciśnięte w ponurym grymasie. Krótko przystrzyżone włosy były  potargane   i   zmierzwione,   jakby   wiele   razy   przeciągała   przez   nie   dłońmi.   Nawet   teraz,   kiedy   na   nią   patrzył,  powtórzyła ten gest, a potem przycisnęła palce do znużonych oczu. Whitney   przypomniał   sobie   noc,   w   którą   zamordowana   została   Cicely,   tamten   poranek   w   jego   gabinecie.   I  odpowiedzialność, jaką obciążył wtedy Eve. ­  Poruczniku. Eve wyprostowała się gwałtownie, jakby ktoś uderzył ją batem. Poderwała głowę, potem wstała z krzesła i stanęła  na baczność. ­  Komendancie. ­ Jak w wojsku, pomyślał Whitney, zirytowany tym sztywnym, bezosobowym zachowaniem. ­   Marco nie ustąpi. Możemy zatrzymać go na czterdzieści osiem godzin bez aktu oskarżenia. Pomyślałem, że  lepiej będzie, jeśli posiedzi trochę w odosobnieniu i zastanowi się nad tym wszystkim. Nadal nie chce skorzystać z  pomocy prawnika. Whitney wszedł do biura Eve i rozejrzał się dokoła. Nieczęsto bywał w tej części budynku. Podwładni przychodzili  zawsze do niego. Pomyślał,   że   powinna   pracować   w   większym   pokoju.   Zasłużyła   sobie   na   to.   Wydawało   się   jednak,   że   woli  pomieszczenie tak małe, że z trudem mieściły się w nim trzy dorosłe osoby. ­  Dziwne, że nie nabawiłaś się jeszcze klaustrofobii ­ skomentował. Nie odpowiedziała, uniosła tylko lekko brwi.  Whitney zaklął pod nosem. ­ Dallas, posłuchaj... ­    Sir. ­ Eve  nie pozwoliła  mu dokończyć  zdania. ­ Laboratorium  bada broń znalezioną w mieszkaniu Davida  Angeliniego. Poinformowano mnie właśnie, że ilość krwi wystarczy prawdopodobnie do określenia DNA, dlatego  też otrzymamy wyniki z małym opóźnieniem. ­  Zrozumiałem, poruczniku. ­  Odciski palców znalezione na rękojeści noża należą do Davida Angeliniego. Mój raport... ­  Za chwilę zajmiemy się pani raportem. Eve uniosła wyżej głowę. ­  Tak jest. ­  Do diabła, Dallas, niechże pani wypluje wreszcie ten kij i usiądzie normalnie. ­  Czy to rozkaz, komendancie? ­  Cholera... ­ zaczął Whitney, kiedy do gabinetu wpadła jak burza Mirina Angelini. ­  Dlaczego próbuje pani zniszczyć moją rodzinę? ­ zapytała od progu, strącając z ramienia dłoń Slade'a, który  bezskutecznie usiłował ją powstrzymać. ­  Mirina, to nic nie da. Mirina odepchnęła go od siebie i stanęła twarzą w twarz z Eve. ­   Czy nie wystarczy, że moja matka została zamordowana na ulicy? Zamordowana dlatego, że amerykańscy  policjanci   są   zbyt   zajęci   spisywaniem   jakichś   idiotycznych   raportów   i   występami   w   telewizji,   by   ścigać  prawdziwych przestępców? ­  Mirino ­ wtrącił się Whitney. ­ Przejdź, proszę, do mojego gabinetu. Porozmawiamy. ­     Porozmawiamy?   ­  Mirina   błyskawicznie   zwróciła  się  w  jego   stronę,   obnażając  zęby  niczym  rozwścieczona  kotka. ­ O czym miałabym z tobą rozmawiać? Ufałam ci. Myślałam, że zależy ci na mnie, na Davidzie, na nas  wszystkich. Pozwoliłeś jej zamknąć Davida w więzieniu. A teraz jeszcze mojego ojca. ­  Mirino, Marco przyszedł tu z własnej woli. Porozmawiamy o tym. Wszystko ci wyjaśnię. ­  Tu nie ma nic do wyjaśniania. ­ Odwróciła się doń plecami i ponownie zaatakowała Eve. ­ Pojechałam do domu  ojca. Chciał, żebym została w Rzymie, ale nie mogłam siedzieć tam spokojnie, kiedy wszyscy dokoła, wszystkie  media opluwają mojego brata. Kiedy przyjechałam na miejsce, sąsiad powiedział mi, że ojca zabrała policja. ­  Mogę pani zorganizować spotkanie z ojcem ­ odparła Eve chłodno. ­ I z pani bratem. ­     Oczywiście,   że   pani   to   zrobi.   I   to   natychmiast.   Gdzie   jest   mój   ojciec?   ­   Nim   Whitney   i   Slade   mogli   ją  powstrzymać, Mirina popchnęła Eve do tyłu, atakując ją obiema rękami. ­ Co z nim zrobiłaś, ty suko!? ­  Proszę trzymać ręce przy sobie ­ spokojnie ostrzegła ją Eve. ­ Mam już dość rodziny Angelinich. Pani ojciec jest  tutaj,   w   tym   budynku.   Pani   brat   przebywa   w   areszcie   śledczym   Rikera.   Jeśli   chce   pani   rozmawiać   z   ojcem,  możemy to zrobić od razu, a jeśli chce pani widzieć się także z bratem, zostanie pani przewieziona na miejsce. ­  Eve spojrzała na Whitney a, potem odwróciła powoli głowę. ­ Myślę, że ze względu na pani koneksje może pani  także poprosić, by przetransportowano pani brata tutaj, do pokoju widzeń. ­  Wiem, co chcesz zrobić. ­ Mirina nie przypominała już w niczym delikatnego kwiatu, drżała wręcz z wściekłości.  ­Potrzebujesz   kozła   ofiarnego.   Musisz   kogoś   aresztować,   żeby   media   odczepiły   się   od   ciebie.   Bawisz   się   w  politykę, wykorzystujesz mojego brata, nawet moją zmarłą matkę, byle nie stracić pracy. ­   Tak, rzeczywiście, zależy mi na tej cichej   i wygodnej posadzie. ­ Eve uśmiechnęła się cierpko. ­ Codziennie  zamykam w pudle niewinnych ludzi, byle tylko zbierać pochwały i premie. ­   I możesz pokazywać się codziennie w telewizji, co? ­ Mirina jakby nie słyszała drwiny w głosie Eve. ­ Ile już  zarobiłaś na śmierci mojej matki?

­  Dość tego, Mirino. ­ Głos Whitneya uderzył jak bicz, ostry i bezlitosny. ­ Idź do mojego gabinetu i poczekaj tam  na mnie. ­Spojrzał przez ramię na Slade'a. ­ Zabierz ją stąd. ­  Mirino, to nie ma sensu ­ mówił cicho Slade, próbując odciągnąć ją do tyłu. ­ Chodźmy już. ­  Puść mnie! ­ Mirina zgrzytnęła zębami i wyrwała się z jego uścisku. ­ Pójdę sama. Ale pani jeszcze zapłaci za  krzywdy, które wyrządziła mojej rodzinie! Słono pani zapłaci! Unosząc  dumnie  głowę,  wymaszerowała  z pokoju.  Slade wymamrotał jakieś przeprosiny i pospieszył za nią. ­  Nic ci nie jest? ­ spytał łagodnie Whitney, przerywając niezręczną ciszę. ­  Bywało gorzej ­ wzruszyła ramionami Eve, choć w rzeczywistości przepełniał ją gniew i poczucie winy. Chciała  zostać sama w czterech ścianach swojego biura. ­ Komendancie, zechce pan wybaczyć, ale muszę zająć się  raportem. ­    Dallas... Eve.  ­ Dosłyszała znużenie w  jego głosie i spojrzała ostrożnie w twarz  komendanta. ­ Mirina  jest  rozdrażniona, to zrozumiałe. Ale tym razem przesadziła i to mocno. ­  Miała do tego prawo. ­ Eve wbiła ręce w kieszenie, choć najchętniej ścisnęłaby nimi obolałą głowę. ­ Wsadziłam  za kratki jej rodzinę. Na kogo innego miałaby się wkurzać? Poradzę sobie z tym. ­ Jej   spojrzenie pozostawało  chłodne, nieubłagane. ­Uczucia nie są moją silną stroną. Whitney skinął powoli głową. ­   Oczekiwałem tego. Powierzyłem pani tę sprawę, Dallas, bo jest pani najlepsza. Ma pani doskonały umysł i  stalowe nerwy. I przejmuje się pani. Przejmuje się pani ofiarami. ­ Whitney westchnął ciężko i przeciągnął dłonią  po   włosach.   ­   Dziś   rano   nie  byłem   sobą,   Dallas,   wtedy,   w   moim   gabinecie.   Odkąd   zaczęła   się   ta   sprawa,  kilkakrotnie potraktowałem panią nie fair. Przepraszam. ­  To nie ma znaczenia. ­   Chciałbym, żeby tak było. ­ Spojrzał jej głęboko w oczy i dojrzał tam skrywaną urazę. ­ Ale widzę, że jest  inaczej. Zajmę się Mirina, zorganizuję widzenia. ­  Tak jest. Chciałabym kontynuować przesłuchanie Marca Angeliniego. ­  Jutro ­ powiedział Whitney i zacisnął mocniej zęby, kiedy Eve skrzywiła się ze złością. ­ Jest pani zmęczona,  poruczniku, a zmęczony policjant popełnia błędy i może przeoczyć istotne szczegóły. Powróci pani do tego jutro. ­  Ruszył do drzwi, zaklął pod nosem i zatrzymał się jeszcze na moment. Nie odwracając głowy, powiedział: ­ Wyśpij  się i zażyj jakieś proszki na ten ból głowy. Wyglądasz jak zmora. Eve miała ogromną ochotę trzasnąć za nim drzwiami. Nie zrobiła tego, bo byłoby to dziecinne i nieprofesjonalne.  Usiadła przed komputerem, wbiła wzrok w monitor i udawała, że głowa nie pęka jej z bólu. Kiedy chwilę później na biurko padł czyjś cień, podniosła głowę, gotowa do walki. ­  No tak ­ mruknął Roarke i pochylił się, by pocałować jej zaciśnięte usta. ­ Jakie miłe przyjęcie. ­ Poklepał się po  piersi. ­Mocno krwawię? ­  Ha, ha. ­  Właśnie tego mi brakowało, spontanicznej, świeżej reakcji. ­Usiadł na skraju biurka, skąd mógł widzieć zarówno  jej twarz, jak i wyświetlone na monitorze informacje, które wprawiły ją w tak ponury nastrój. ­ Jak tam, poruczniku,  jak minął dzień? ­  Cóż. Najpierw zapuszkowałam ulubionego syna chrzestnego mojego przełożonego, oskarżając go o utrudnianie  śledztwa i kilka innych drobiazgów. Znalazłam w jego biurku coś, co może być narzędziem zbrodni. Wysłuchałam  też  zeznań  ojca   głównego   podejrzanego,   który  twierdzi,     że   to   on   właśnie   zamordował   wszystkie   trzy  ofiary,  wreszcie dostałam po głowie od siostry, która uważa mnie za sprzedajną, żądną sławy dziwkę. ­ Eve próbowała  zdobyć się na uśmiech. ­ Poza tym było całkiem spokojnie. A co u ciebie? ­     Kilka   milionów   zysku,   kilka   milionów   strat   ­   odparł   łagodnie,   zmartwiony   jej   stanem.   ­   Okropna   nuda   w  porównaniu z pracą policjanta. ­  Nie wiedziałam, czy wrócisz dziś na noc. ­  Ja też nie. Ale prace przy budowie ośrodka posuwają się zgodnie z planem. Przez jakiś czas mogę kierować  nimi stąd. Eve starała się ukryć ulgę, z jaką przyjęła te słowa. Nie potrafiła jeszcze pogodzić się z faktem, że przez kilka  tygodni tak bardzo przywykła do jego obecności. ­  To chyba dobrze. ­  Mhm. ­ Roarke doskonale wiedział, co dzieje się w jej umyśle. ­ Co możesz powiedzieć mi o tej sprawie? ­  Włącz telewizor. Wszystkiego się dowiesz. ­  Wolałbym raczej usłyszeć o tym od ciebie. Eve opowiedziała mu o wszystkim tak, jakby sporządzała raport ­ krótko, zwięźle, koncentrując się na faktach i  unikając osobistych komentarzy. Z zaskoczeniem stwierdziła, że obecność Roarke'a pomaga jej lepiej formułować  myśli i zachować odpowiedni dystans do omawianych wydarzeń. ­  Uważasz, że to młodszy Angelini. ­  Tylko w jego przypadku mamy odpowiednie środki, okazję i motyw. Jeśli okaże się, że to ten właśnie nóż... Tak  czy inaczej, jutro doktor Mira przedstawi mi jego profil psychologiczny. ­  A Marco? ­ kontynuował Roarke. ­ Co sądzisz o jego zeznaniu?

­   Dobrze wie, że w ten sposób komplikuje śledztwo. To inteligentny facet, wcześniej czy później znajdzie jakiś  sposób, by poinformować o wszystkim media. ­ Skrzywiła się na sam# myśl o czekającym ją zamieszaniu. ­ Przez  jakiś czas będziemy mieli urwanie głowy, ale w końcu jakoś sobie z tym poradzimy. ­  Myślisz, że Marco przyznał się tylko po to, żeby skomplikować śledztwo? ­  Tak. ­ Spojrzała nań i uniosła lekko brwi. ­ Ty masz inną teorię. ­   Tonące dziecko ­ mruknął Roarke. ­ Ojciec widzi, że dziecko po raz trzeci zanurza się pod wodę i skacze w  rwący nurt, żeby je ratować. Jego życie za życie dziecka. Miłość, Eve. ­ Ujął ją delikatnie pod brodę. ­ Miłość nie  zatrzyma  się  przed niczym. Marco wierzy, że jego  syn  jest winny, i  woli sam  się  poświęcić, niż pozwolić mu  spędzić resztę życia w więzieniu. ­   Jeśli wie, czy nawet tylko przypuszcza, że David rzeczywiście zabił te kobiety, to musiałby być szalony, by  chronić go w ten sposób. ­  Nie, wystarczy, że go kocha. Nie ma chyba silniejszego uczucia niż miłość rodzica do dziecka. My dwoje nie  możemy powiedzieć wiele na ten temat, ale taka miłość istnieje. Eve pokręciła głową z niedowierzaniem. ­  Nawet jeśli dziecko jest ułomne? ­   Zwłaszcza wtedy. Kiedy jeszcze jako chłopiec mieszkałem w Dublinie, znałem pewną kobietę, której córka  straciła w wypadku rękę. Nie stać jej było na przeszczep, miała piątkę dzieci. Kochała je wszystkie, ale czwórka  była zdrowa, a ta dziewczynka kaleka. Otoczyła ją tarczą miłości, chroniła ją przed drwinami i litością innych. To  jej   dawała   najwięcej,   to   ją   szczególnie   hołubiła.   Inne   nie   potrzebowały   jej   aż   tak   bardzo   jak   ta   właśnie  dziewczynka. ­  Ułomność fizyczna a psychiczna to dwie różne rzeczy ­upierała się Eve. ­  Nie wiem, czy dla ojca i matki ta różnica ma jakieś znaczenie. ­  Być może. Tak czy inaczej, bez względu na to, co kieruje Markiem Angelinim, poznamy w końcu prawdę. ­  Nie wątpię. Kiedy kończy się twoja zmiana? ­  Co? ­   Twoja zmiana ­ powtórzył Roarke. ­ Kiedy się kończy? Eve spojrzała na elektroniczny zegar w dolnym rogu  ekranu. ­  Godzinę temu. ­  Dobrze. ­ Wstał i wyciągnął do niej rękę. ­ Chodźmy. ­   Roarke, muszę jeszcze zrobić kilka rzeczy. Chcę jeszcze raz przejrzeć zeznanie Angeliniego. Może znajdę  jakąś dziurę. Roarke był cierpliwy, bo miał pewność, że w końcu postawi na swoim. ­  Eve, jesteś  tak zmęczona,  że nie  zauważyłabyś  dziury wielkości boiska piłkarskiego, chyba że wcześniej byś  w nią wpadła. ­ Stanowczym gestem ujął ją pod ramię i podniósł z krzesła. ­ Chodź ze mną. ­   No dobra, może przyda mi się przerwa­ mruknęła Eve, wyłączając komputer. ­ Muszę pogonić chłopaków z  laboratorium. Siedzą nad tym nożem ładnych parę godzin. ­ Z przyjemnością pozwoliła mu się prowadzić przez  korytarz. Nie przejmowała się nawet tym, co mogą później powiedzieć jej koledzy z wydziału. ­Dokąd jedziemy? Roarke podniósł jej dłoń do ust i uśmiechnął się ciepło. ­  Jeszcze nie wiem. Wybrał Meksyk. Podróż nie trwała długo, a jego willa na wybrzeżu zawsze gotowa była do przyjęcia gości. W  odróżnieniu od nowojorskiej  rezydencji, dom  w  Meksyku  był w pełni zautomatyzowany.  Roarke  przywoził tam  służbę tylko na dłuższe pobyty. Jego zdaniem androidy i komputery były wygodne, lecz zimne, nieprzyjazne. Tym razem jednak chciał, by byli  zupełnie sami, by Eve mogła odpocząć, zrelaksować się, odzyskać pogodę ducha. ­ Jezu, Roarke. Eve   wybałuszyła   oczy   na   wielki,   kilkupiętrowy   budynek   wzniesiony   na   skraju   urwiska.   Wyglądał   z   dala   jak  przedłużenie skały, jego szklane ściany lśniły w słońcu jak złoto. Z szerokich tarasów zwieszały się bujne kwiaty o  fantastycznych kolorach i kształtach. Niebo   nad   urwiskiem   wolne   było   od   wszelkich   pojazdów,   płynęły   po   nim   tylko   mlecznobiałe   chmury,   niżej  przemykały czarne punkty ptaków. Eve poczuła się tak, jakby przeniesiono ją nagle do innego świata. Podczas   podróży   spała   jak   kamień,   nie   zbudziła   się   nawet   podczas   lądowania.   Teraz   sięgnęła   do   oczu,   by  upewnić się, że Roarke nie założył jej wirtualnych okularów. ­  Gdzie my jesteśmy? ­  W Meksyku ­ odparł krótko. ­  W Meksyku? ­ Zdumiona przecierała oczy, próbując przegnać z nich resztki snu. Roarke pomyślał z czułością,  że wygląda jak małe dziecko  wyrwane z drzemki. ­ Ale ja nie mogę być w Meksyku... Muszę... ­  Jedziemy czy idziemy? ­ spytał, ciągnąc ją za sobą jak upartego szczeniaka. ­  Muszę... ­   Jedziemy ­ postanowił. ­ Jeszcze się nie obudziłaś. Pomyślał, że wybiorą się na spacer później, kiedy Eve 

będzie już mogła w pełni docenić wspaniałe widoki morza i urwiska. Teraz pomógł jej wsiąść do małego ślizgacza. Sam  ujął za stery i poderwał pojazd do pionowego lotu z taką prędkością, że resztki snu natychmiast opuściły Eve. ­  Boże, nie tak szybko. ­ Eve instynktownie uchwyciła się drzwi i patrzyła z przerażeniem na przemykające za  oknem skały, kwiaty i strumienie. Roarke ryczał ze śmiechu, kiedy posadził już ślizgacza na małym lądowisku we  frontowym patio. ­  Obudziłaś się, kochanie? Eve z trudem łapała oddech. ­  Zabiję cię, gdy tylko się upewnię, czy mam wszystkie organy wewnętrzne na miejscu. Co my, do diabła, robimy  w Meksyku? ­  Odpoczywamy. Potrzebujesz odrobiny relaksu. ­ Wyszedł ze ślizgacza i podszedł do drzwi po jej stronie. ­ Bez  dwóch   zdań.   ­Ponieważ  Eve  wciąż  trzymała  się  kurczowo   uchwytu,   powoli  otworzył   drzwi,   wziął  ją  na   ręce   i  zaniósł po kamiennych stopniach do drzwi. ­  Przestań. Umiem chodzić. ­   A ty przestań narzekać. ­ Pochylił głowę, odszukał jej usta i całował ją dopóty, dopóki jej dłoń nie przestała  odpychać jego ramienia i nie zaczęła go masować. ­     Cholera   ­   mruknęła,   kiedy   wreszcie   pozwolił   jej   odetchnąć.   ­Jak   to   się   dzieje,   że   zawsze   potrafisz   mnie  rozbroić? ­  Po prostu mam dużo szczęścia. Roarke, otworzyć ­ polecił, a solidne, zdobione reliefami drzwi natychmiast się  przed nimi rozsunęły. Wszedł do środka. ­ Zamknąć ­ polecił, a oba skrzydła posłusznie wróciły na miejsce. Ściana skierowana ku morzu wykonana była ze szkła. Eve jak urzeczona wpatrywała się w bezkres wody. Nigdy  wcześniej nie widziała Pacyfiku i dziwiła się teraz w myślach, dlaczego nazwano go Oceanem Spokojnym, skoro  wyglądał tak groźnie, tak dziko. Zbliżał się właśnie zachód słońca. Eve patrzyła z zapartym tchem, jak niebo eksploduje całą paletą barw i odcieni.  Wielki, czerwony krąg powoli, nieuchronnie zanurzał się w błękitnej tafli wody. ­  Spodoba ci się tutaj ­ mruknął Roarke. Eve była oszołomiona pięknem kończącego się dnia. Zdawało się, że natura czekała specjalnie na jej przyjazd z  tym niezwykłym widowiskiem. ­  Jest cudownie. Ale nie mogę zostać. ­  Tylko kilka godzin. ­ Pocałował ją czule w skroń. ­ Na jedną noc. Wrócimy tu na dłużej, kiedy będziemy mieli  więcej czasu. Wciąż  trzymając  ją  na   rękach,   podszedł  do   szklanej  ściany.   Eve   miała   wrażenie,   że   cały   świat   składa   się  z  niezwykłych barw i zmiennych kształtów. ­  Kocham cię, Eve. Odwróciła wzrok od nieba i oceanu, i spojrzała prosto w jego oczy. To było cudowne i, przynajmniej w tej chwili,  bardzo proste. ­  Tęskniłam za tobą. ­ Przytuliła policzek do jego twarzy, przytrzymała go mocno. ­ Naprawdę za tobą tęskniłam.  Chodziłam w twojej koszuli. ­ Mogła się teraz śmiać z samej siebie, bo on był przy niej. Czuła jego zapach, mogła  go dotknąć. ­ Zakradłam się do twojej garderoby i zabrałam jedną z twoich koszul. Czarną, jedwabną, masz takich  chyba ze sto. Włożyłam ją, a potem przemykałam się po domu jak złodziej, żeby Summerset mnie­nie zobaczył. Dziwnie  wzruszony,   pieścił  ustami  jej  kark.  ­  Ja   odtwarzałem  w  nocy  twoje  transmisje,   żebym  tylko  mógł  cię  zobaczyć, usłyszeć twój głos. ­Naprawdę?­   Eve     zachichotała,     co   nie   zdarzało     jej   się   często.   ­   Boże,   Roarke,   robimy   się   strasznie  sentymentalni ­  To będzie nasz wspólny sekret. ­  Zgoda. ­ Odchyliła głowę, by spojrzeć mu w oczy ­ Musze cię o coś spytać. To takie głupie, ale muszę. ­  Co takiego? ­  Czy kiedykolwiek... ­ Skrzywiła się, pragnąc, by nie zależało jej tak bardzo na odpowiedzi. ­ Czy wcześniej,  2  kimś innym ­  Nie. ­ Całował delikatnie jej brwi, nos, dołek w brodzie "­Nigdy, z nikim innym. ­  Ja też nie. ­ Eye odetchnęła z ulgą. ­ Dotykaj mnie Chce żebyś mnie dotykał.                                               ­  To się da zrobić. Ułożył ją ostrożnie  na wyściełanej  poduszkami podłodze Purpurowe słońce chowało się powoli w oceanie 16 To, co Roarke rozumiał przez relaks, różniło się znacznie od krótkiej wizyty w siłowni czy kolacji w przytulnej  restauracyjce. Eve nie mogła zrozumieć, jak zorganizował to wszystko, choć wiedziała, że pieniądze czynią cuda. Na kolację zjedli  pieczone na grillu homary w prawdziwym,  świeżutkim  maśle.  Później  popijali szampana  tak  zimnego,   że   zamarzał   w   gardle.   Mogli   także   skosztować   nowych   odmian   egzotycznych   owoców,   hybryd  tworzących prawdziwe symfonie smaków. Jeszcze na długo przed tym, nim Eve zrozumiała, że jest zakochana w Roarke'u, uzależniona była od jedzenia,  które ten przywoływał jednym gestem dłoni.

Po kolacji wylegiwała się w małej lagunie otoczonej wysokimi palmami i oblanej blaskiem księżyca, przyjemnie  zmęczona seksem. Słuchała śpiewu nocnych ptaków ­ prawdziwych, ­nie żadnych symulacji ­ które unosiły się w  wonnym powietrzu jak maleńkie łzy. Przez te kilka godzin, przez jedną noc, mogła zapomnieć o zmartwieniach i problemach czekających na nią w  Nowym Jorku. On potrafił to zrobić, wiedział, jak jej pomóc. Potrafił otoczyć ją spokojem i dać jej chwilę wytchnienia. Roarke   obserwował   ją   z   oddali,   szczęśliwy,   że   choć   na   moment   jej   twarz   jest   rozluźniona,   wolna   od   trosk.  Uwielbiał, kiedy zapadała w taki błogostan, zbyt rozluźniona, by pamiętać o wyrzutach sumienia. Tak jak uwielbiał  obserwować ją w akcji, czujną, gotową do natychmiastowego ataku. Nie, nigdy wcześniej nie doświadczył takiego uczucia, z żadną kobietą. Tylko Eve poruszała najgłębsze pokłady  miłości   ukryte   w   jego   sercu,   tylko   z   nią   chciałby   przebywać   przez   każdą   minutę   swego   życia.   Poza   czysto  fizycznym pożądaniem, które rozbudzała w nim wciąż na nowo i z tą samą siłą, istniała także głęboka fascynacja.  Roarke pragnął poznawać jej umysł, jej serce, jej sekrety i blizny. Powiedział jej kiedyś, że są dwiema zagubionymi duszami. Teraz uważał, że była to najprawdziwsza prawda.  Jednak znaleźli w sobie coś, co pozwalało im odzyskać utracony spokój. Wciąż nie mógł się nadziwić, że on, który przez całe życie wystrzegał się wszelkich przedstawicieli władzy, teraz  odnalazł szczęście w ramionach policjantki. Rozbawiony, wsunął się do wody i podpłynął do ukochanej. Eve leniwie uchyliła powieki. ­  Chyba nie mogę się ruszać. ­  Więc się nie ruszaj. ­ Podał jej kolejny kieliszek szampana i owinął jej palce wokół nóżki. ­  Chyba jestem zbyt rozleniwiona, żeby się upić. ­ Znalazła jednak dość sił, by podnieść kieliszek do ust. ­ Jakie  to dziwne życie. Twoje ­ dodała. ­ Możesz mieć wszystko, co chcesz, jechać wszędzie, gdzie chcesz, robić, co  tylko chcesz. Chcesz zrobić sobie wolne, lecisz do Meksyku, jesz homary i... co to było, to, czym smarowałeś  krakersy? ­  Gęsia wątróbka. Eve skrzywiła się i wzruszyła ramionami. ­  Nazywałeś to jakoś inaczej, kiedy to jedliśmy. Ładniej. ­  Foie gras. To to samo. ­     Ale  lepiej  brzmi.   ­  Splotła   nogi  z  jego   nogami.  ­  Tak  czy  siak,  większość  ludzi  ogląda  coś  na   wideo   albo  programuje jakąś szybką podróż na okularach wirtualnych, może wrzuca parę kredytów do budki symulacyjnej na  Time Sąuare. A ty robisz to wszystko naprawdę. ­  Wolę prawdziwe rzeczy i widoki. ­  Wiem. To też jest dziwne. Lubisz starocie. Wolisz czytać książkę, niż przeglądać dysk, wolisz osobiście jechać  tam, gdzie mógłbyś przenosić się tylko wirtualnie. ­ Eve uśmiechnęła się z rozmarzeniem. ­ Podoba mi się to. ­  To się dobrze składa. ­  Kiedy byłeś dzieckiem i kiedy życie dawało ci po łapach, marzyłeś właśnie o czymś takim, prawda? ­  Marzyłem o tym, żeby przetrwać, żeby wyrwać się z tamtego miejsca. Żeby decydować swobodnie o własnym  życiu. A ty? ­     Chyba   o   tym   samym.   ­   Zbyt   wiele   spośród   jej   marzeń   ginęło   w   mrokach,   których   wolała   nie   zgłębiać.   ­  Przynajmniej wtedy, kiedy byłam już w systemie. Potem chciałam być gliniarzem. Dobrym gliniarzem. A czego ty  chciałeś? ­  Chciałem być bogaty. Żeby nie głodować. ­  Oboje mamy to, czego chcieliśmy. Mniej więcej. ­  Miałaś koszmary, kiedy wyjechałem. Nie musiała otwierać oczu, by dojrzeć troskę na jego twarzy. Słyszała ją dość wyraźnie w jego głosie. ­  To nie jest takie straszne. Czasem tylko miewam je częściej. ­  Eve, jeśli nie zaczniesz pracować nad tym z Mirą... ­  Nie jestem jeszcze gotowa przypominać sobie tego... tego wszystkiego. Czy ty też czujesz czasem blizny po  tym, co zrobił ci twój ojciec? Osaczony przez ponure wspomnienia, zmienił pozycję i zanurzył się głębiej w gorącej wodzie. ­  Kilka strasznych wieczorów, bezmyślne okrucieństwo. Dlaczego pytasz? ­  Odsuwasz to od siebie. ­ Otworzyła oczy i spojrzała na niego. ­ Ale to cię właśnie ukształtowało, prawda? To  stworzyło z ciebie człowieka, którym jesteś teraz. ­  Pewnie tak, pewnie masz rację. Skinęła głową. Starała się przemawiać swobodnym tonem: ­  Roarke, czy myślisz, że jeżeli komuś brakuje czegoś, i ten brak, ta wada pozwala mu znęcać się nad własnymi  dziećmi, to czy przechodzi to także na dzieci? Myślisz, że... ­  Nie. ­  Ale... ­  Nie. ­ Objął dłonią jej łydkę i ścisnął ją mocno. ­ To my sami kształtujemy siebie, przynajmniej jeśli mamy taką 

szansę. Dotyczy to ciebie i mnie. Gdyby to nie było prawdą, ja siedziałbym pijany w jakiejś irlandzkiej spelunie i  szukał kogoś słabszego od siebie, kogoś, na kim mógłbym się wyładować. A ty, Eve, byłabyś zimna i obojętna,  pozbawiona współczucia. Eve ponownie zamknęła oczy. ­  Czasami jestem. ­     Nie,   nigdy   taka   nie   bywasz.   Jesteś   silna,   jesteś   uczciwa   i   czasami   aż   nazbyt   przejmujesz   się   losem  pokrzywdzonych. Eve czuła, jak pod jej zamkniętymi powiekami zbierają się łzy. ­   Ktoś, kogo podziwiam i szanuję, poprosił mnie o pomoc, o przysługę. A ja go zawiodłam. I jak mnie teraz  nazwiesz? ­  Kobietą, która musiała dokonać wyboru. ­   Roarke, ta ostatnia zamordowana kobieta... Louise Kirski. To moja wina. Miała dwadzieścia cztery lata, była  utalentowana, pełna chęci życia, zakochana. Miała zagracone jednopokojowe mieszkanie przy West Twenty­Sixth  i lubiła chińską kuchnię. Miała rodzinę w Teksasie, która już nigdy nie będzie taka sama. Była niewinna. Roarke,  ona mnie prześladuje. ­ Eve odetchnęła głęboko, zaskoczona, że to wyznanie sprawiło jej taką ulgę. ­ Nie byłam w  stanie powiedzieć o tym nikomu. Nie byłam nawet pewna, czy przejdzie mi to przez usta. ­     Cieszę   cię,   że   powiedziałaś   to   właśnie   mnie.   A   teraz   posłuchaj   mnie   uważnie.   ­   Odstawił   kieliszek   z  szampanem, odwrócił się do niej i ujął jej twarz w obie dłonie. ­ To los decyduje o naszym życiu. Robimy plany,  układamy sobie dzień po dniu, a potem los nagle burzy wszystko i śmieje nam się w twarz. Czasami możemy go  przechytrzyć, ale zazwyczaj to właśnie los decyduje za nas. Niektórym pisane jest szczęście, innym tragiczna  śmierć. To nie znaczy, że powinniśmy pozostawać bezczynni, ale nie możemy zawsze pocieszać się, przypisując  sobie winę. ­  Czy dobrze usłyszałam? Uważasz, że ja się tym pocieszam? ­   Łatwiej wziąć na siebie winę, niż przyznać, że nie mogłaś  zrobić nic, by zapobiec temu, co się stało. Jesteś  arogancką kobietą, Eve. To jeszcze jedna z tych cech, które mnie w tobie pociągają. Trzeba być aroganckim, by  przyjmować odpowiedzialność za wydarzenia, które pozostają poza naszą kontrolą. ­  Powinnam była to kontrolować. ­  Och, tak ­ uśmiechnął się. ­ Oczywiście. ­  To nie jest arogancja ­ obstawała przy swoim Eve. ­ To moja praca. ­  Drażniłaś go, zakładając, że zaatakuje właśnie ciebie. ­Roarke do tej pory czuł zimny dreszcz na samą myśl o  tym, co mogło ją spotkać. ­ Teraz wściekasz się, że nie zrobił tego, czego oczekiwałaś. ­  Jak możesz tak mówić? Do cholery,  nie... ­ Przerwała raptownie i wciągnęła głośno powietrze. ­ Chcesz mnie  rozzłościć, żebym przestała się nad sobą rozczulać. ­  Wygląda na to, że mi się udało. ­  No dobrze. ­ Eve znów zamknęła oczy. ­ Dobrze. Nie będę już teraz o tym myśleć. Może jutro spojrzę na to  inaczej. Jesteś w tym całkiem niezły, Roarke ­powiedziała, uśmiechając się słabo. ­  Wszyscy mi to mówią ­ mruknął i ujął palcami jej sutek. Eve zadrżała. ­  Nie to miałam na myśli. ­  Ale ja miałem właśnie to. ­ Pociągnął delikatnie, słuchając jej nierównego oddechu. ­  Może jeśli uda mi się stąd wypełznąć, skorzystam z twojej interesującej oferty. ­  Zrelaksuj się, nie musisz nic robić. ­ Obserwując jej twarz, przesunął rękę w dół jej brzucha, między nogi, objął  ją dłonią. ­Pozwól mi. ­ Zdążył  pochwycić kieliszek, kiedy ten wysunął się z ręki Eve, i odstawił go na bok. ­  Pozwól, że ja to zrobię, Eve. Nim   zdążyła  odpowiedzieć,   doprowadził   ją   do   szybkiego,   gwałtownego   orgazmu.   Wypchnęła   biodra   do   góry,  naparła na jego dłoń, a potem osunęła się bezwładnie do wody. Wiedział, że teraz nie będzie już myślała. Pozwoli, by zawładnęły nią zmysły. Wiedział też, że nie spodziewała się  tego. A jej zaskoczenie, jej słodka i naiwna reakcja jak zawsze ogromnie go pobudzały. Mógłby robić to dla niej  bez końca, patrzyć, jak chłonie każdy pocałunek i każdą pieszczotę. Oddał się więc bez reszty tej przyjemnej czynności, odkrywał po raz kolejny jej smukłe, szczupłe ciało, pieścił  małe, gorące piersi zwilżone perfumowaną wodą, całował jej rozchylone usta. Czuła się otumaniona, bezradna, jej ciało i umysł spowite były mgłą rozkoszy. Jednocześnie wciąż była zdumiona,  zszokowana,   nie   tyle   tym,   co   robił   Roarke,   ile   faktem,   że   pozwoliła   mu   się   tak   całkowicie   kontrolować,   że  pozostawała   dosłownie   i   w   przenośni   w   jego   rękach.   Nie   umiałaby   go   zatrzymać,   nie   chciała,   nawet   gdy  doprowadził ją na skraj wytrzymałości, gdy zaczęła krzyczeć, nim pozwolił jej skończyć po raz kolejny. ­  Jeszcze. ­ Chciwy, rozpalony, chwycił ją za włosy i odciągnął jej  głowę do  tyłu,  podczas gdy jego palce  weszły  w nią, penetrowały ją bezlitośnie, aż jej ręce uderzały bezwolnie w powierzchnię wody. ­ Dziś wieczorem jesteśmy  tylko my. Tylko my. ­ Całował jej szyję, powoli przesuwając się ku ustom. Jego oczy były jak dwa rozpalone słońca.  ­ Powiedz mi, że mnie kochasz. Powiedz. ­  Kocham. Naprawdę cię kocham. ­ Jęknęła cicho, kiedy w nią wszedł, uniósł jej biodra, wbił się jeszcze głębiej. ­   Powiedz to jeszcze raz. ­ Czuł, jak jej mięśnie zaciskają się wokół niego niczym pięść; zacisnął zęby, by nie 

eksplodować przedwcześnie. ­ Powiedz mi to. ­  Kocham cię. ­ Roztrzęsiona, oplotła go nogami i pozwoliła, by wyniósł ją na szczyty rozkoszy. Rzeczywiście musiała wypełznąć z basenu. Kręciło jej się w głowie, zupełnie opadła z sił. ­  Nie mam już ani jednej kości. Roarke zachichotał i poklepał ją przyjacielsko po pośladku. ­  Tym razem nie będę cię niósł, kochanie. Oboje moglibyśmy zrobić sobie krzywdę. ­   Może po prostu zostanę tutaj. ­ Niełatwo przychodziło jej poruszać się na czworakach po śliskiej, wykładanej  płytkami podłodze. ­  Zmarzniesz. ­ Zebrawszy siły, Roarke pomógł jej wstać na równe nogi. Oboje chwiali się przez chwilę, niczym  para pijaków. Eve nie mogła powstrzymać uśmiechu, który cisnął się jej na usta. ­  Coś ty mi zrobił, do diabła? Czuję się tak, jakbym właśnie połknęła ze dwa Freebirds. Roarke objął ją wpół. ­  Od kiedy to zażywasz narkotyki? ­  To standardowe szkolenie policyjne. ­ Ugryzła się na próbę w dolną wargę. Prawie jej nie czuła. ­ Musimy przez  to przejść w akademii. Większość tych świństw wyplułam i wyrzuciłam. Czy tobie też kręci się w głowie? ­  Powiem ci, kiedy odzyskam czucie powyżej pasa. ­ Odchylił jej głowę do tyłu i pocałował ją delikatnie. ­ Może  sprawdzimy, czy nie uda nam się zrobić tego w środku. Możemy... ­ umilkł raptownie, zapatrzony w coś za jej  plecami. Choć oszołomiona i wycieńczona, Eve nadal była policjantką. Obróciła się na pięcie, instynktownie zasłaniając go  własnym ciałem. ­  Co? Co się dzieje? ­  Nic takiego. ­ Odchrząknął i poklepał ją po ramieniu. ­ Nic ­powtórzył. ­ Idź do środka, zaraz tam przyjdę. ­  Co? ­ Nie ruszyła się z miejsca, uważnie obserwując teren dokoła. ­  To nic takiego, naprawdę. Po prostu... zapomniałem wyłączyć kamerę. Reaguje na głos i ruch. ­ Nagi podszedł  do niskiej, kamiennej ściany, nacisnął guzik i wyciągnął dyskietkę. ­  Kamera. ­ Eve uniosła palec. ­ Więc wszystko, co tu robiliśmy, jest nagrane? ­ Mrużąc oczy, spojrzała na basen.  ­ Od samego początku. ­  Dlatego właśnie wolę ludzi od automatów. ­  Wszystko jest na tej dyskietce? ­  Zajmę się tym. Zaczęła coś mówić, potem jednak spojrzała na niego. Nie mogła się powstrzymać. ­  A niech mnie, Roarke. Zawstydziłeś się. ­  Ależ skąd. ­ Gdyby miał na sobie spodnie, ukryłby dłonie w kieszeniach. ­ To tylko dyskietka. Już powiedziałem,  że się tym zajmę. ­  Obejrzyjmy to. Zatrzymał się raptownie, a Eve po raz pierwszy miała okazję zobaczyć, jak Roarke wybałusza oczy ze zdumienia. ­  Słucham? ­   Zawstydziłeś się. ­ Pochyliła się do przodu, by go pocałować, i wykorzystując chwilę nieuwagi wyrwała mu  dyskietkę. ­ To słodkie. Naprawdę słodkie. ­  Przestań. Oddaj mi to. ­  Nie ma mowy. ­ Rozbawiona, cofnęła się o krok i schowała dyskietkę za plecami. ­ Założę się, że jest naprawdę  niezła. Nie jesteś ciekaw? ­  Nie. ­ Próbował ją zaskoczyć, lecz ona była szybsza. ­ Eve, oddaj mi tę cholerną dyskietkę. ­    To  fascynujące. ­  Eve cofała się  powoli w stronę drzwi.  ­Wyniosły, doświadczony Roarke  czerwieni  się  jak  chłopiec. ­  Wcale się nie czerwienię. ­ Przynajmniej miał nadzieję, że tego nie robi. To byłby już szczyt wszystkiego. ­ Po  prostu nie rozumiem,  dlaczego mielibyśmy nagrywać  takie rzeczy.  To sprawy intymne. ­  Nie zamierzam oddać tego Nadine i poprosić o emisję. Chcę to tylko obejrzeć. Teraz. ­ Rzuciła się biegiem do  środka. Roarke zaklął pod nosem i pobiegł za nią. Nazajutrz o dziewiątej rano Eve wmaszerowała sprężystym krokiem do swego gabinetu. Nie miała już ciemnych  obwódek pod oczami, czuła się silna i pełna energii. Niemal z radością myślała o czekającej ją pracy. ­  Zdaje się, że ktoś jest szczęśliwy ­ mruknął posępnie Feeney, nie zdejmując nóg z jej biurka. ­ Rozumiem, że  Roarke wrócił do domu. ­  Dobrze się dzisiaj wyspałam ­ odparła Eve, strącając jego stopy na podłogę. Feeney stęknął cicho. ­  No to ciesz się, bo dzisiaj nie będziesz miała spokoju. Mam raport laboratorium. Ten cholerny nóż nie pasuje. Radosny nastrój Eve rozwiał się jak dym.

­  Jak to, nie pasuje? ­  Ostrze jest za szerokie. O centymetr. Równie dobrze mogłoby być o metr, cholera jasna. ­  Przecież to można wytłumaczyć kątem cięcia, siłą ciosu. ­W jednej chwili zapomniała zupełnie o Meksyku. ­ Co  z krwią? ­  Udało im się ustalić DNA. ­ Ponura twarz Feeneya stała się jeszcze posępniej sza. ­ Dallas, to krew naszego  chłoptasia, Davida Angeliniego. Laboratorium mówi, że jest stara, co najmniej sprzed pół roku. Zbadali też inne  włókna na tym ostrzu. Zdaje się, że Angelini używał go do otwierania kopert, pewnie skaleczył się kiedyś przy  okazji. To nie nasza broń. ­    Cholera!  ­ Eve wzięła  głęboki oddech.  Nie  mogła  pozwolić sobie  na  zniechęcenie.  ­ Może miał  drugi  nóż.  Zobaczymy, co znaleźli w LA i w Europie. ­ Eve przesunęła dłońmi po twarzy. ­Posłuchaj mnie, Feeney. Skoro  Marco złożył to idiotyczne zeznanie, to nie zrobił tego bez powodu. Nie jest głupcem, który na wszelki wypadek  osłania   bezmyślnego   synalka.   Musimy   nad   nim   popracować.   Weźmiemy   go   na   przesłuchanie,   spróbujemy  złamać. ­  Zgadzam się. ­  Za kilka godzin mam spotkanie z Mirą. Do tego czasu damy Davidowi spokój. ­  I będziemy się modlić, żeby nasi chłopcy znaleźli jakiś inny dowód. ­  Modlitwa na pewno nie zaszkodzi. Boję się czego innego. Jeśli prawnicy młodego Angeliniego dowiedzą się o  zeznaniu Marca, te pomniejsze zarzuty mogą nam nie wystarczyć. Będziemy musieli oskarżyć go o morderstwo. ­  A bez dowodów nic nie wskóramy. Dallas, on się nam wymknie. ­  Wiem. Sukinsyn. Marco   Angelini   był   jak   głaz   osadzony   w   betonie.   Nawet   nie   drgnął.   Podczas   intensywnego   dwugodzinnego  przesłuchania ani razu nie poplątał się w zeznaniach. Eve pocieszała się, że nie dodał też nic, co pozwoliłoby  wytłumaczyć niezgodności z materiałem dowodowym. Tak czy inaczej, nie pozostało jej nic innego, jak zdać się  na raport doktor Miry. ­   Mogę ci powiedzieć ­ relacjonowała Mira swobodnym tonem ­ że David Angelini to niepewny, zapatrzony w  siebie młody człowiek. ­  Powiedz mi, że zdolny jest poderżnąć gardło własnej matce. ­  Ach. ­ Mira opadła na oparcie fotela i splotła swe wypielęgnowane dłonie. ­ Mogę ci powiedzieć tylko tyle, że  moim   zdaniem   Angelini   gotów   jest   raczej   uciekać   przed   problemami,   niż   stawiać   im   czoło,   i   to   na   każdym  poziomie. Biorąc pod uwagę jego odpowiedzi w testach Murdocka­Lowella i... ­  Możemy pominąć ten naukowy bełkot? Mogę o tym poczytać w raporcie. ­  Zgoda. ­ Mira odwróciła się od ekranu, na którym chciała wyświetlić rezultaty testów. ­ Postaram się ograniczyć  do najprostszych terminów. Ten człowiek jest kłamcą; kłamcą, który bez większego problemu przekonuje samego  siebie, że jego kłamstwa są prawdą. Robi to, by zachować  o sobie dobre mniemanie.  Domaga  się takiej  opinii,  domaga  się pochwał i przyzwyczajony jest do tego, że je otrzymuje. I że wszystko układa się po jego myśli. ­  A jeśli się nie układa? ­     Wtedy   zwala   winę   na   innych.   On   nie   jest   temu   winny,   nie   jest   za   to   odpowiedzialny.   Jego   świat   jest  wyodrębniony, poruczniku, ograniczony w głównej mierze do niego samego. Uważa, że jest utalentowany, że jest  człowiekiem sukcesu. Jeśli coś mu się nie udaje, to tylko dlatego, że ktoś inny popełnił błąd. Gra w karty, bo nie  wierzy, że może przegrać, poza tym lubi ryzyko. Przegrywa, bo myśli, że reguły gry go nie obowiązują. ­  Jak zareagowałby na groźby wierzycieli, kryminalistów, którzy nie rzucają słów na wiatr? ­     Uciekałby   i   ukrywał   się,   a   ponieważ   jest   uzależniony   od   swoich   rodziców,   oczekiwałby,   że   to   oni   po   nim  posprzątają. ­  A gdyby odmówili? Mira milczała przez chwile. ­  Chcesz, bym powiedziała ci, że zareagowałby gwałtownie, uderzył, nawet zamordował? Nie mogę tego zrobić.  Oczywiście, zawsze istnieje taka możliwość, w każdym z nas. Żaden test, żadne badania nie mogą określić ze  stuprocentową pewnością reakcji jednostki w określonych warunkach. Ale we wszystkich ocenach i testach, które  przeprowadziłam, Angelini reagował zawsze w ten sam sposób: uciekał, ukrywał się, zrzucał winę na innych,  zamiast atakować źródło problemów. ­  Być może celowo udzielał takich odpowiedzi, by zafałszować ocenę swojego charakteru. ­  To możliwe, ale mało prawdopodobne. Przykro mi. Eve przestała chodzić po pokoju i opadła na krzesło. ­  Innymi słowy, uważasz, że morderca wciąż jest na wolności. ­  Obawiam się, że tak. Wiem, że to dla ciebie złe wieści. ­  Skoro szukam w złym miejscu ­ mówiła Eve do siebie ­ to gdzie jest to właściwe? I kto będzie następny? ­     Niestety,   żadna   nauka   ani   żadne   urządzenie   nie   potrafi   przewidywać   przyszłości.   Możesz   wprowadzić   do  programu   dane,   możliwości,   prawdopodobieństwo,   ale   program   nie   bierze   pod   uwagę   impulsów   i   emocji.  Zapewniłaś ochronę Nadine Furst? ­  Na tyle, na ile jest to możliwe. ­ Eve stukała palcami w kolano. ­ Niełatwo ją upilnować. Obwinia się o śmierć  Louise Kirski. ­  Tak jak ty.

Eve odwróciła spojrzenie i skinęła sztywno głową. ­  Tak, można tak powiedzieć. ­  A mimo to wydajesz się dzisiaj bardziej wypoczęta i spokojniejsza niż zazwyczaj. ­  Dobrze spałam tej nocy. ­  Tylko spałaś? Eve wzruszyła ramionami i odsunęła sprawę Angeliniego w odległe zakamarki umysłu, łudząc się nadzieją, że być  może za chwilę znajdzie w niej jakiś nowy aspekt. ­  Co powiedziałabyś o kobiecie, która nie może dobrze spać, jeśli nie leży obok niej jej mężczyzna? ­  Powiedziałabym, że jest w nim zakochana i że coraz bardziej się do niego przyzwyczaja. ­  A nie, że jest od niego zbyt uzależniona? ­  Możesz  funkcjonować  bez  niego?  Możesz  podejmować decyzje, nie pytając go o zdanie, radę, podpowiedz? ­  Jasne, ale... ­ Umilkła, dziwnie zawstydzona. Pomyślała jednak, że jeśli już musi się czuć głupio, to nie ma na to  lepszego miejsca niż gabinet psychiatry. ­ Kilka dni temu, kiedy wyjechał, chodziłam w jego koszuli. To jest... ­  Cudownie ­ powiedziała Mira, uśmiechając  się ciepło. ­Romantycznie. Dlaczego miałabyś się tym martwić? ­  Nie martwię się. Ja... no dobra, boję się tego jak cholera, choć sama nie wiem dlaczego. Nigdy dotąd nie byłam  z kimś w ten sposób, nikt nie patrzył na mnie tak jak on. Czasami to mnie niepokoi. ­  Dlaczego? ­  Bo w żaden sposób nie zasłużyłam sobie na jego uczucie. A wiem, że to nie jest jakaś byle miłostka. ­  Eve, twoja samoocena zawsze koncentrowała się na twojej pracy. Teraz związek z Roarkiem zmusił cię do tego,  byś spojrzała na siebie jak na kobietę. Boisz się tego, co tam znajdziesz? ­     Jeszcze   nie   wiem.   Zawsze   chodziło   tylko   o   pracę.   Wzloty   i   upadki,   pośpiech   i   rutyna.   Znajdowałam   tam  wszystko, co było mi potrzebne. Dochrapałam się stopnia porucznika, za jakiś czas zostanę pewnie kapitanem,  może nawet sięgnę jeszcze wyżej. Praca była wszystkim, nie istniało nic poza nią. Myślałam tylko o tym, że mam  być najlepsza, że mam dawać z siebie wszystko. To nadal jest dla mnie ważne, ale już nie jedyne. ­  Myślę, że dzięki temu będziesz lepszym policjantem i lepszą kobietą, Eve. Skupiając się wyłącznie na jednym  celu, ograniczamy się, często tracimy dystans do rzeczywistości. By prowadzić zdrowe życie, trzeba mieć więcej  niż jeden cel, jedną pasję. ­  Wygląda więc na to, że prowadzę coraz zdrowsze życie. Komunikator Eve zapiszczał głośno, przypominając jej,  że ma obowiązki i że przede wszystkim jest policjantką. ­  Dallas. ­  Włącz telewizję, Kanał 75 ­ poradził jej Feeney. ­ A potem wracaj jak najszybciej do Wieży. Nowy szef chce nam  przysmażyć tyłki. Eve   wyłączyła   komunikator,   podczas   gdy   Mira   uruchomiła   już   telewizor.   Na   ekranie   pojawił   się   C.J.   Morse  prowadzący południowe wydanie wiadomości. ­  ...problemy związane ze śledztwem. Nasz informator z nowojorskiej centrali policji potwierdził pogłoski, że David  Angelini   został   oskarżony   o   utrudnianie   śledztwa   i   że   pozostaje   głównym   podejrzanym   o   popełnienie   trzech  brutalnych morderstw. Jednocześnie dowiedzieliśmy się, że Marco Angelini, ojciec podejrzanego, przyznał się do  czynów  zarzucanych  jego  synowi.   Pan   Angelini,   prezes  firmy  “Angelini  Exports"   i  były  mąż  pierwszej   z  ofiar,  prokurator Cicely Towers, oddał się wczoraj w ręce policji. Choć przyznaje się do popełnienia wszystkich trzech  morderstw, nie został oskarżony, a policja nadal przetrzymuje w areszcie Davida Angeliniego. ­ Morse przerwał na  moment i odwrócił się do innej kamery. Jego miła, młodzieńcza twarz wyrażała smutek i troskę. ­ Jak okazało się  dziś rano, nóż znaleziony w domu Davida Angeliniego nie mógł być narzędziem zbrodni. Mirina Angelini, córka  zmarłej Cicely Towers, przed kilkoma godzinami udzieliła nam wywiadu. Na ekranie pojawiła się ładna twarz Miriny wykrzywiona w grymasie złości. ­ Policja prześladuje moją rodzinę. Nie wystarczy, że moja matka nie żyje, zamordowana brutalnie na ulicy. Teraz,  próbując ukryć swoją nieporadność, policja aresztowała mojego brata i przetrzymuje ojca. Nie zdziwię się, jeśli za  jakiś czas i ja trafię do więzienia. Eve zgrzytała zębami, kiedy Morse zadawał Mirinie kolejne pytania, prowokował ją do formułowania oskarżeń, do  wylewania żalów na policje­ Gdy wywiad dobiegł już końca, Morse mówił do kamery: ­  Czy rzeczywiście rodzina Angelinich znajduje się w stanie oblężenia? Dochodzą nas pogłoski, że w śledztwie  pojawiły   się   nowe   fakty,   które   mogą   jeszcze   bardziej   skomplikować   obecną   sytuację.   Prowadząca   sprawę  porucznik Eve Dallas odmówiła komentarza w tej kwestii. ­   Co za dupek. Co za dupek ­ mruczała Eve ze złością. ­ Nie prosił mnie o żaden komentarz. Już ja bym mu  powiedziała.   ­Wściekła,   pochwyciła   torbę   i   rzuciła   Mirze   ostatnie   spojrzenie.   ­Powinnaś   zająć     się   tym   ­  powiedziała,  wskazując głową na ekran. ­ Ten mały gnojek ma chorą ambicję. 17 Szef Harrison Tibble był policjantem o trzydziestopięcioletnim stażu pracy. Zaczynał jako zwykły posterunkowy w  czasach, gdy zarówno policjanci, jak i ich przeciwnicy nosili jeszcze ostrą broń. Kiedyś został nawet postrzelony;  trzy paskudne rany w brzuchu zabiłyby prawdopodobnie przeciętnego człowieka, a już na pewno kazałyby mu  zastanowić się poważnie nad zmianą zawodu. Tibble już po sześciu tygodniach wrócił do czynnej służby.

Był   potężnym   mężczyzną,   miał   prawie   dwa   metry   wzrostu   i   ważył   dobrze   ponad   sto   dwadzieścia   kilo.   Po  wycofaniu ostrej broni z powszechnego użycia zastraszał przeciwników swymi imponującymi mięśniami i zimnym,  przerażającym uśmiechem. Był przy tym człowiekiem prostolinijnym, prawym i oddanym swej pracy. Miał   dużą,   kwadratową   twarz,   skórę   barwy   wypolerowanego   onyksu,   dłonie   wielkie   jak   łopaty   i   ani   grama  cierpliwości dla krętaczy i leni. Eve lubiła go, choć jednocześnie czuła przed nim respekt graniczący ze strachem. ­  W jakie gówno wpakowaliśmy się tym razem, poruczniku? ­   Sir. ­ Eve wyprężyła się na baczność. Choć u jej boku stali Feeney i Whitney, wiedziała, że tym razem jest  zupełnie   sama.   ­David   Angelini   był   na   miejscu   zbrodni   w   czasie,   gdy   zginęła   Louise   Kirski.   Mamy   to  udokumentowane.   Nie   ma   żadnego   alibi   na   czas   pozostałych   dwóch   zbrodni.   Ma   spore   długi   u   karciarzy   z  orbitalnych   kasyn,   a   po   śmierci   matki   odziedziczył   całkiem  przyzwoitą   fortunę.   Wiemy   na   pewno,   że   rodzice  Angeliniego nie chcieli tym razem uregulować jego długów. ­  Pieniądze to zawsze najbardziej  prawdopodobny motyw i punkt zaczepienia dla śledztwa. Ale co z pozostałymi  dwoma? Tibble znał tę sprawę doskonale, czytał z pewnością każdy jej raport. Mimo to Eve musiała opowiadać mu o  wszystkim jeszcze raz, co wcale nie sprawiało jej przyjemności. ­  Znał Metcalf, bywał w jej mieszkaniu, pracował z nią nad wspólnym projektem. Chciał ją zaangażować, ale ona  nie dawała się łatwo kupić, bawiła się z nim. Trzecia ofiara to najprawdopodobniej pomyłka. Jesteśmy przekonani,  że w rzeczywistości miała nią zostać Nadine Furst, która za moją sugestią i przy mojej współpracy relacjonowała  obszernie przebieg śledztwa w tej sprawie. Podejrzany ją także znał osobiście. ­    Całkiem  nieźle,  jak do  tej  pory.  ­ Krzesło  zaskrzypiało  pod  ciężarem  Tibble'a,  kiedy  ten  zmienił  pozycję.  ­  Całkiem nieźle. Potwierdziła pani jego obecność przy jednej ze zbrodni, ustaliła motywy i relacje z ofiarami. Ale  tutaj zaczynają się schody. Nie ma pani broni, nie ma pani krwi. Żadnego konkretnego dowodu. ­  Jeszcze nie. ­  Ma pani też istotne zeznanie w tej sprawie, ale nie obciąża ono głównego podejrzanego. ­  To zeznanie to tylko zasłona dymna ­ wtrącił Whitney. ­Ojciec próbuje za wszelką cenę chronić swojego syna. ­  Ty tak uważasz ­ odparł Tibble łagodnie. ­ Ale dla nas ważniejszy jest fakt, że ktoś przyznał się do winy i że wie  już o tym cały kraj. Profil psychologiczny nie pasuje, broń nie pasuje, a prokurator moim zdaniem pospieszył się z  upublicznieniem sprawy. Tak to jest, kiedy śledztwo dotyczy kogoś z naszych. Eve otworzyła usta, lecz nim zdążyła przemówić, Tibble uniósł swą ogromną dłoń. ­   Powiem wam, co mamy i jak to wygląda dla przeciętnego obywatela. Nieszczęśliwa rodzina dręczona przez  policję, brak konkretnych dowodów i trzy zamordowane kobiety. ­  Nikt nie został zamordowany, odkąd David Angelini siedzi  za kratkami. A zarzuty przeciwko niemu są dobrze  udokumentowane. ­  To prawda,  ale kiedy padnie  główne  oskarżenie,  ława przysięgłych z pewnością nie będzie chciała skazywać  go za mniejsze przewinienia, a prawnicy będą zasłaniać się ograniczoną poczytalnością Angeliniego. Przez chwilę milczał wyczekująco, patrzył na twarze swych podwładnych i stukał palcami o blat biurka. ­     Feeney,   jesteś   magikiem   od   komputerów,   elektronicznym   geniuszem.   Jakie   są   szansę,   że   nasz   chłoptaś  zostanie   skazany,   jeśli   postawimy   go   jutro   przed   sądem   i   oskarżymy   o   utrudnianie   śledztwa   i   usiłowanie  przekupstwa? Feeney ściągnął ramiona. ­  Pół na pół ­ oświadczył posępnie. ­ A może i gorzej, biorąc pod uwagę ostatnią relację tego idioty Morse'a. ­  To za mało. Wypuście go. ­  Wypuścić? Szefie... ­  Jeśli będziemy się upierać, dostaniemy tylko po głowie od mediów. Już teraz wszyscy współczują umęczonemu  synowi legendarnej pani prokurator. Proszę go wypuścić, poruczniku, i  drążyć  sprawę dalej. Miej go na oku ­  zwrócił się do Whitneya. ­I jego tatusia też. Musicie znać każdy jego krok, słyszeć każde pierdnięcie. I znajdźcie  ten cholerny przeciek ­ dodał, zaciskając usta. ­ Chcę wiedzieć, co za dupek przekazał informacje temu idiocie z  telewizji. ­ Nagle na twarzy Tibble'a pojawił się przerażający uśmiech. ­ Wtedy porozmawiam sobie z nim osobiś­ cie. Jack, trzymaj się z dala od Angelinich. To nie jest pora na przyjacielskie gesty. ­  Chciałem porozmawiać z Miriną. Może uda mi się ją namówić, żeby nie udzielała już więcej wywiadów. ­  Teraz i tak nie ma to już większego znaczenia ­ mruknął Tibble. ­ Daj sobie z tym spokój. Odkąd siedzę na tym  stołku, staram się trzymać z dala od mediów i nie będę tego zmieniał. Znajdźcie broń. Znajdźcie krew. I, na miłość  boską, zróbcie to, zanim znów ktoś zginie. ­ Tibble wyciągnął palec w stronę Feeneya i grzmiącym głosem zaczął  wydawać rozkazy. ­ Feeney, użyj swoich czarów. Przejrzyj jeszcze raz nazwiska z notesów ofiar, porównaj je z  notatkami Furst. Znajdź kogoś innego, kto mógł interesować się tymi damami. To wszystko, moi drodzy. ­Tibble  podniósł się z krzesła. ­ Poruczniku Dallas, chciałbym jeszcze zamienić z panią dwa słowa. ­   Panie komendancie ­ zaczął Whitney   oficjalnie. ­ Jako bezpośredni przełożony porucznik Dallas chciałbym  oświadczyć, że prowadzone przez  nią śledztwo uważam za wzorcowe. Pomimo niesprzyjających okoliczności  wykonała swe zadanie bez zarzutu, a jej zaangażowanie może być przykładem dla innych oficerów.

Tibble uniósł swe krzaczaste brwi. ­   Jestem pewien, że pani porucznik zasłużyła sobie na te pochwały, Jack. ­ Tibble nie powiedział nic więcej,  czekając, aż obaj mężczyźni opuszczą jego gabinet. ­ Wiele przeszliśmy z Jackiem ­ zaczął swobodnie, kiedy już  zostali sami. ­ Teraz myśli, że kiedy przejąłem stołek po tym skorumpowanym dupku Simpsonie, zrobię z pani  kozła ofiarnego i rzucę na pożarcie mediom. ­ Spojrzał Eve prosto w oczy. ­ Czy pani też tak myśli? ­  Nie, sir. Ale mógłby pan to zrobić. ­  Tak. ­ Tibble podrapał się po szyi. ­ Mógłbym. Spieprzyła pani to śledztwo, poruczniku? ­  Może spieprzyłam. ­ Niełatwo było jej przyznać się do porażki. ­ Jeśli David Angelini jest niewinny... ­  O tym decyduje sąd ­ przerwał jej Tibble. ­ Pani gromadzi tylko dowody. Jak dotąd szło pani całkiem nieźle, a  ten gówniarz był przy śmierci Kirski. Jeśli nawet sam jej nie zabił, to widział, co się dzieje, i nie ruszył nawet tyłka,  żeby jej pomóc. Tak czy owak, pozostaje dla mnie dupkiem. ­ Zamilkł na chwilę, złączył palce i spojrzał sponad  nich na Eve. ­ Wie pani, kiedy byłbym skłonny odsunąć panią od tego śledztwa? Gdybym uważał, że za bardzo  przejmuje się pani sprawą Kirski. ­ Kiedy Eve otworzyła usta, a potem zamknęła je bez słowa, uśmiechnął się  lekko. ­ Tak, lepiej o tym nie mówić. Wyłożyła pani przynętę, zaryzykowała. Były całkiem spore szansę, że zasadzi  się właśnie na panią. Ja w swoim czasie zrobiłbym to samo ­ dodał Tibble z nutką smutku w głosie. ­ Problem w tym, że tego nie zrobił, i  że   zginęła   jakaś   biedna   kobieta,   która   wybrała   się   o   niewłaściwej   porze   po   papierosy.   Uważa   pani,   że   jest  odpowiedzialna za tę śmierć? Eve zastanawiała się, czy nie powinna skłamać, wybrała jednak prawdę. ­  Tak. ­  Więc proszę o tym jak najszybciej zapomnieć ­ rzucił krótko Tibble. ­ W tej sprawie i tak jest już za dużo emocji.   Jack   nie   może   poradzić   sobie   z   żalem,   pani   z   poczuciem   winy.   Oboje   jesteście   w   tym   momencie   zupełnie  nieprzydatni. Jeśli chce pani użalać się nad sobą, wkurzać na siebie, proszę poczekać z tym do czasu, kiedy  morderca trafi za kratki. Jasne? ­  Tak jest. Usatysfakcjonowany, odchylił się na oparcie fotela. ­  Kiedy pani stąd wyjdzie, dziennikarze obsiada panią jak wszy. ­  Umiem sobie z nimi radzić. ­  Jestem tego pewien. ­ Tibble westchnął ciężko. ­ Ja zresztą też. Za chwilę mam konferencję prasową. Eve nie miała innego wyjścia, jak tylko wrócić do samego początku. Stała przy “Pięciu Księżycach" i wpatrywała  się w chodnik, na którym znaleziono ciało Cicely Towers. Odtwarzając w myślach trasę, którą Towers przebyła  tamtego wieczoru, ruszyła w stronę stacji metra. Padało,  przypomniała   sobie.  W   jednej   ręce   trzymałabym   parasol,   w   drugiej   torebkę,   i   to   mocno.   Nieciekawa   okolica. Jestem wkurzona. Idę szybko, ale rozglądam się cały czas dokoła. Ktoś może przecież połakomić się na   moją torebkę. Przeszła do “Pięciu Księżyców", ignorując niechętne spojrzenia klientów i obojętne oblicze androida za barem.  Przez cały czas próbowała wcielić się w Cicely, myśleć tak samo jak ona. Okropne miejsce. Brudno. Nie będę nic pić, nawet nie usiądę. Mogłabym się przykleić do stołka. Która godzina? Gdzie on jest, do diabła? Nie, trzeba z tym skończyć. Dlaczego   spotykam się z nim właśnie tutaj? Idiotka. Powinnam była umówić się w moim gabinecie, na moim terenie. Czemu tego nie zrobiłam? Bo to sprawa osobista,  pomyślała Eve, zamykając oczy.  Tam jest zbyt wielu ludzi, zadawaliby pytania. To nie   dotyczy miasta, ale jej osobiście. Tylko jej. Dlaczego więc nie w jej mieszkaniu? Nie   chciała,   żeby   tam   przychodził.   Była   zbyt   rozgniewana,   wściekła,   nie   miała   siły   kłócić   się   z   nim,   kiedy   wyznaczył miejsce i czas. Nie, raczej zbyt niecierpliwa, uznała Eve, przypominając sobie słowa androida. Bez przerwy patrzyła na zegarek,   marszczyła brwi, wreszcie zrezygnowała i wyszła. Eve także opuściła bar. Powoli odtwarzała tamten wieczór. Szybki krok, obcasy stukają o chodnik. Ktoś tam jest.   Zatrzymuje się. Czy go widzi, rozpoznaje jego twarz? Na pewno, stoją przecież na wyciągnięcie ręki. Może mówi   do niego: spóźniłeś się. Robi  to  szybko.  Nieciekawa   okolica,   prawie   nie  ma   ruchu,  ale  przecież  nigdy  nic  nie  wiadomo.   Jest   ciemno,   przygaszone latarnie. Nikt się nie skarży, bo tak łatwiej przecież załatwiać ciemne interesy. Ale ktoś może wyjść z baru albo z klubu naprzeciwko. Jeden cios, ona upada. Krew bucha na niego strumieniem,   zalewa jego ubranie. Musi być poplamiony krwią. Zabiera j ej parasol. Impuls, a może po prostu nie chce moknąć. Odchodzi, szybko. Nie do metra, przecież jest   zakrwawiony. Nawet tutaj ktoś zwróciłby na to uwagę. Eve   przeszła   dwie   przecznice   w   jedną   stronę,   potem   w   drugą,   zaczepiając   wszystkich,   których   spotkała   po  drodze.   Większość   odpowiadała   wzruszeniem   ramion,   gniewnym   spojrzeniem.   Policja   nie   cieszyła   się   tutaj 

sympatią. Przez chwilę obserwowała ulicznego sprzedawcę, który krążył po okolicy na desce powietrznej. Była pewna, że  handluje nie tylko kolorowymi piórami i tanią biżuterią. Właśnie miała ruszyć jego śladem, kiedy usłyszała za  plecami kobiecy głos: ­  Już tu kiedyś byłaś. Eve   obejrzała   się   przez   ramię.   Kobieta   była   tak   blada,   że   wydawała   się   niemal   przezroczysta.   Jej   twarz  przypominała maskę powleczoną białą farbą,  ściągnięte w kok włosy  były białe  jak mleko,  tęczówki oczu nie  odróżniały się niczym od białek. Albinoska,   pomyślała   Eve.   Określała   tak   narkomanów   zażywających   białe   tabletki,   które   otępiały   umysł   i  pozbawiały ciało pigmentu. ­  Tak, byłam tu już kiedyś. ­  Glina. ­ Kobieta postąpiła o krok do przodu. Poruszała się nienaturalnie sztywno, niczym źle utrzymany android.  Oznaczało to, że dawno już nie dostała swojej działki. ­ Widziałam, jak rozmawiałaś z Krakiem. To niezły koleś. ­  Tak, to niezły koleś. Byłaś tu tej nocy, kiedy znaleźli martwą kobietę na chodniku? ­  Bogata damulka, modna. Widziałam to w telewizji, na detoksie. Eve stłumiła przekleństwo, postanowiła jednak  nie dawać za wygraną. ­  Skoro  byłaś  na detoksie,  to jak mogłaś  widzieć  mnie z Krakiem? ­  Poszłam tamtego dnia. Może następnego. Czas jest przecież względny, nie? ­  Może najpierw widziałaś tę bogatą damulkę na własne oczy, a dopiero potem w telewizji? ­     Nie.   ­   Narkomanka   włożyła   palec   do   ust.   ­   Nie   widziałam.   Eve   spojrzała   na   budynek   za   plecami   kobiety,  zastanawiając się, co też ona mogła widzieć z jego okien. ­  Tutaj mieszkasz? ­  Trochę tu, trochę tam. Mam tu metę na górze. ­  Byłaś tu, kiedy zginęła ta damulka? ­  Pewnie tak. Nie mam kasy. ­ Odsłoniła w uśmiechu małe, stępione zęby. ­ Nie ma czego szukać na ulicy, jak się  nie ma kasy. ­  Padał deszcz. ­ Eve nie dawała za wygraną. ­  O tak. Lubię deszcz ­ rozmarzyła się nagle narkomanka. ­Patrzę na deszcz przez okno. ­  Widziałaś wtedy coś jeszcze? ­  Ludzie przychodzą, ludzie wychodzą ­ odparła, wzruszając ramionami. ­ Czasami słychać muzykę z ulicy. Ale  nie tamtej nocy. Mocno padało. A ludzie uciekali przed deszczem. Jakby mogli się roztopić albo co. ­  Widziałaś, jak ktoś biegł w deszczu. W bezbarwnych oczach kobiety pojawił się nagle chytry błysk. ­  Może. Co za to dostanę? Eve sięgnęła do kieszeni. Miała dość drobnych kredytów, by kupić odpowiedź narkomanki. Ta na widok pieniędzy  przewróciła oczami i wyciągnęła rękę. ­  Co widziałaś? ­ powtórzyła powoli Eve, odsuwając kredyty. ­  Jakiś facet sikał w tamtej alejce. ­ Kobieta wzruszyła ramionami, nie odrywając spojrzenia od pieniędzy. ­ Może  walił konia. Nie wiem! ­  Miał coś przy sobie? Trzymał coś w ręce? ­   Tylko swojego kutasa. ­ Kobieta ryknęła śmiechem i omal nie przewróciła się na chodnik. Jej oczy zaczęły  mocno łzawić. ­Po prostu poszedł sobie. Tej nocy prawie nikt nie wychodził na ulicę. Facet wsiadł do samochodu. ­  Ten sam facet? ­  Nie, jakiś inny, zaparkował tam. ­ Machnęła niezdecydowanie ręką. ­ Nie był stąd. ­  Dlaczego? ­   Ten wóz błyszczał. Tutaj nikt nie ma błyszczącego samochodu. Jeśli w ogóle jakiś ma. No może Krak i ten  szmaciarz, Reeve. Ale one nie błyszczą. ­  Opowiedz mi o tym facecie, który wsiadł do samochodu. ­  Wsiadł i odjechał. ­  Która była wtedy godzina? ­  Hej, czy ja wyglądam na zegar? ­ Kobieta znów roześmiała się chrapliwie. ­ Była noc. Noc jest najlepsza. W  dzień bolą mnie oczy. ­ Skrzywiła się. ­ Zgubiłam okulary. Eve wyciągnęła z kieszeni swoje okulary przeciwsłoneczne. I tak nigdy ich nie nosiła. Podała szkła albinosce, a ta  natychmiast je założyła. ­  Tanie gówno. Gliniarskie. ­  W co był ubrany? Ten facet, który wsiadł do samochodu. ­   Nie wiem. ­ Oczy narkomanki ukryte za ciemnymi szkłami nie łzawiły już tak mocno. ­ Może nosił płaszcz?  Ciemny płaszcz, wiatr go rozwiewał. Tak, wiatr rozwiał mu płaszcz, kiedy zamykał parasol. Eve drgnęła, jakby ktoś dźgnął ją ostrogą. ­  Miał parasol?

­  Hej, przecież padało. Niektórzy ludzie nie lubią moknąć. Ładny ­ dodała, rozmarzona. ­ Jasny. ­  Jakiego koloru był ten parasol? ­  Jasny ­ powtórzyła albinoska. ­ Dasz mi w końcu te kredyty? ­  Tak, dostaniesz je. ­ Eve wzięła narkomankę pod ramię, podprowadziła ją do wyszczerbionych schodów przed  budynkiem i posadziła na jednym ze stopni. ­ Ale najpierw jeszcze trochę porozmawiamy. Mundurowi ją przegapili. ­ Eve przechadzała się nerwowo po swym ciasnym biurze, podczas gdy Feeney kołysał  się na jej krześle. ­ Poszła na detoks dzień po pierwszym morderstwie. Sprawdziłam to. Wyszła tydzień temu. ­  To jest narkomanka ­ wtrącił Feeney. ­  Ona go widziała, Feeney. Widziała, jak wsiadał do samochodu, widziała parasol. ­  Wiesz, jak to jest ze ćpunami, Dallas. Jak mogła widzieć to wszystko w nocy, w deszczu, z drugiej strony ulicy? ­  Powiedziała mi o parasolu. Do diabła, nikt inny nie wiedział o parasolu. ­  A kolor tej parasolki był, cytuję, jasny. ­ Feeney uniósł obie ręce, nim Eve mogła go zaatakować. ­ Chcę tylko  oszczędzić ci rozczarowania. Jeśli spróbujesz wsadzić Angeliniego na podstawie zeznań jakiejś narkomanki, jego  adwokaci porządnie przetrzepią ci tyłek, moja droga. Eve myślała już o tym. I także odrzuciła ten pomysł. ­  Dobrze wiem, że nie mogę opierać się na czymś takim, nie jestem głupia. Ale to był mężczyzna, ona jest tego  pewna. Odjechał stamtąd. Miał parasol. Ubrany był w długi, czarny płaszcz. ­  Co potwierdza zeznanie Angeliniego. ­  To był nowy samochód, wyciągnęłam to od niej. Lśniący, jasny. ­  Znowu jasny. ­   Oni nie widzą dobrze kolorów ­ warknęła Eve. ­ Facet był sam, miał mały samochód, pewnie coupe. Drzwi  kierowcy otwierały się do góry, nie na bok. ­  To mógł być rocket, midas albo spur. Może midget, jeśli to najnowszy model. ­  Powiedziała, że był nowy. Lubi patrzeć na samochody. ­  Dobra, sprawdzę to. ­ Feeney uśmiechnął się do niej cierpko. ­Masz pojęcie, ile takich samochodów sprzedano  w ciągu ostatnich pięciu lat tylko na terenie Nowego Jorku? Gdyby widziała tablice rejestracyjne, choć fragment... ­  Przestań. Byłam jeszcze raz w apartamentowcu Metcalf. W garażu stoi kilkadziesiąt takich samochodów. ­  O Boże. ­  To mógł być jej sąsiad. ­ Eve wzruszyła ramionami. Wiedziała, że to dość karkołomna hipoteza. ­ Wiemy tyle, te  mieszka w takim miejscu, w którym może wyjść z mieszkania \ wrócić do niego niezauważony. A może zostawia  płaszcz w samochodzie albo chowa go do jakiejś torby, a potem pierze? W samochodzie i na płaszczu muszą być  ślady krwi, Feeney, choćby nie wiem jak je pucował. Muszę natychmiast pojechać do Kanału 75. ­  Oszalałaś? ­  Muszę porozmawiać z Nadine. Unika mnie. ­  Jezu, pchasz się prosto do jaskini lwa. ­  Och, nic mi nie będzie. ­ Eve uśmiechnęła się jadowicie. ­Zabieram ze sobą Roarke'a. Oni się go boją. Jak to miło, że poprosiłaś mnie, bym ci towarzyszył. ­ Roarke zaparkował samochód przed budynkiem Kanału 75 i  uśmiechnął się do niej promiennie. ­ Jestem wzruszony. ­  No dobra, jestem twoim dłużnikiem. ­ Ten człowiek nigdy mi nie popuści, myślała Eve z rezygnacją, wysiadając  z samochodu. ­  Będę o tym pamiętał. ­ Roarke wziął ją pod rękę. ­ Umorzę część tego długu, jeśli powiesz mi, dlaczego mnie tu  zabrałaś. ­  Powiedziałam ci już, oszczędzimy trochę czasu, skoro już uparłeś się jechać do tej opery. Powoli, bardzo powoli powiódł spojrzeniem po jej zakurzonych spodniach i zniszczonych butach. ­  Moja droga Eve, choć dla mnie zawsze wyglądasz pięknie, nie pójdziesz do opery w tym ubraniu. Więc tak czy  inaczej będziemy musieli pojechać do domu i przebrać się. ­  Może wcale nie chcę iść do opery. ­   Już to mówiłaś. Kilkakrotnie. Ale zawarliśmy umowę. Eve pochyliła głowę; bawiła się przez chwilę guzikiem  koszuli. ­  To tylko śpiew. ­     Zgodziłem  się  przesiedzieć  całą  godzinę  w  “Błękitnej  Wiewiórce",  obiecałem,   że  spróbuję  pomóc  Mavis  w  podpisaniu kontraktu płytowego. A nikt, nikt, kto ma uszy, nie nazwałby śpiewem tego, co tam usłyszałem. Eve westchnęła ciężko. Umowa pozostawała umową. ­  No dobra. Pójdę tam. ­  Tylko nie myśl, że wymigasz się od odpowiedzi na moje pytanie. Dlaczego tu jestem? Podniosła głowę, spojrzała mu w oczy. Tak trudno przychodziło jej przyznać, że potrzebuje czyjejś pomocy. ­  Feeney siedzi po uszy w swojej robocie. Nie może mi poświęcić ani chwili. Potrzebuję dodatkowej pary uszu i  oczu, innego spojrzenia.

Roarke uśmiechnął się lekko. ­  Więc jestem swego rodzaju substytutem. ­  Jesteś pierwszym cywilem, którego poprosiłam o pomoc. Znasz się na ludziach. ­  Pochlebiasz mi. A skoro już tu jestem, to może przy okazji skręcę kark Morse'owi? Eve wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu. ­  Lubię cię, Roarke, naprawdę cię lubię. ­  A ja ciebie. Czy to oznacza zgodę? Naprawdę, zrobiłbym to z prawdziwą przyjemnością. Eve roześmiała się tylko, choć zrobiło jej się ciepło wokół serca na myśl, że ktoś gotów byłby ją pomścić. ­  To doskonały pomysł, Roarke, ale wolałabym to zrobić osobiście. We właściwym czasie i miejscu. ­  Będę mógł popatrzeć? ­  Jasne. Ale czy na razie mógłbyś być bogatym i potężnym Roarkiem, moją osobistą zdobyczą? ­  Ach, jakie seksistowskie podejście. Jestem podniecony. ­   Dobrze. Trzymaj się tego. Może jednak zrezygnujemy z opery. Razem przeszli przez główną bramę. Roarke  obserwował z przyjemnością, jak Eve radzi sobie ze strażnikami. Błysnęła im przed oczami odznaką policyjną,  poradziła, by trzymali się od niej z dala i ruszyła do wejścia. ­    Uwielbiam  obserwować cię przy pracy ­ mruczał Roarke do jej  ucha. ­ Jesteś  taka...  nieugięta ­  odszukał  właściwe słowo, przesuwając jednocześnie dłoń na jej pośladek. ­  Przestań. ­    Rozumiesz  teraz, o czym mówię?  ­ spytał, masując miejsce, w które ugodził go  łokieć Eve.  ­ Uderz mnie  jeszcze raz. Jestem pewien, że w końcu to polubię. Eve z trudem stłumiła chichot. ­  Cywile ­ parsknęła z udawanym gniewem. Newsroom   pełen   był   zapracowanych   dziennikarzy.   Co   najmniej   połowa   z   nich   siedziała   przed   monitorami  komputerów i telełączy. Na ekranach wyświetlano najnowsze wiadomości. Rozmowy i przekrzykiwania ucichły  raptownie, gdy w drzwiach pojawiła się Eve i Roarke. Potem wszyscy reporterzy ruszyli w ich stronę niczym sfora  psów, które zwietrzyły świeży ślad. ­   Cofnąć się ­ rozkazała Eve z taką siłą, że jeden z nadgorliwych dziennikarzy wpadł plecami w tłum swoich  kolegów.­ Nie udzielam żadnych informacji. Nikt nie dowie się ode mnie niczego, dopóki nie będę gotowa. ­  Jeśli rzeczywiście kupię to miejsce ­ zwrócił się Roarke do Eve, przemawiając tak głośno, by mogli go słyszeć  wszyscy dokoła ­ będę musiał zmniejszyć trochę personel. Dopiero po tym oświadczeniu zrobiło się wokół nich trochę luźniej. Eve przywarła spojrzeniem do znajomej twarzy. ­  Rigley, gdzie jest Furst? ­  Witaj, poruczniku. ­ Młody dziennikarz odsłonił w uśmiechu rząd śnieżnobiałych zębów. ­ Gdyby zechciała pani  wstąpić do mojego biura ­ zaprosił ją, wskazując ręką na pobliską konsolę. ­  Furst ­ powtórzyła przez zaciśnięte zęby. ­ Gdzie? ­  Nie widziałem jej przez cały dzień. Musiałem poprowadzić za nią poranny dziennik. ­  Dzwoniła dziś rano. ­ Z tyłu sali nadszedł rozpromieniony Morse. ­ Wzięła sobie trochę wolnego ­ wyjaśnił i jego  uśmiechnięta twarz spoważniała nagle. ­ Wciąż nie może otrząsnąć się po śmierci Louise. Wszyscy mamy z tym  kłopoty. ­  Jest w domu? ­  Powiedziała,  że  potrzebuje  trochę  wolnego,  tyle  wiem. Dyrekcja dała jej dwa tygodnie. W tym czasie ja będę  prowadził jej programy. ­ Morse znów wyszczerzył zęby. ­ Gdybyś więc chciała pokazać się trochę na antenie,  Dallas, wal prosto do mnie. ­  Miałam już dość twojego czasu antenowego, Morse. ­  Cóż, jak wolisz. ­ Ignorując Eve, odwrócił się do Roarke'a, rozpływając się wręcz w uśmiechu. ­ Miło mi pana  poznać. Niełatwo do pana dotrzeć. Roarke ostentacyjnie zignorował wyciągniętą rękę Morse'a. ­  Poświęcam czas tylko tym ludziom, których uważam za interesujących. Morse opuścił rękę, nie przestawał się jednak uśmiechać. ­  Jestem pewien, że gdyby poświęcił mi pan kilka minut, znalazłbym dla pana coś interesującego. Roarke zmierzył go lodowatym spojrzeniem. ­  Przeczucie mnie nie omyliło. Pan naprawdę jest idiotą. ­     Spokojnie,   chłopie   ­   mruknęła   Eve,   klepiąc   go   po   ramieniu.   ­Kto   przekazał   ci   informacje   objęte   tajemnicą  służbową? Morse próbował odzyskać utraconą godność. Spojrzał na Eve i zdobył się na drwiący uśmieszek. ­  O nie, nie wolno mi ujawniać moich źródeł. Nie zapominajmy o konstytucji. ­ W patriotycznym geście położył  dłoń na sercu. ­Jeśli chce pani zaprzeczyć tym informacjom, dodać do nich coś lub skomentować je w jakikolwiek  sposób, z przyjemnością pani wysłucham. ­   Może spróbujemy z innej strony? ­ zaproponowała Eve, zmieniając pozycje? ­ Znalazłeś ciało Louise Kirski,  kiedy było jeszcze ciepłe.

­  Zgadza się. ­ Morse zacisnął usta. ­ Złożyłem już zeznanie w tej sprawie. ­  Byłeś zdenerwowany, prawda? Roztrzęsiony. Wyrzuciłeś w krzaki swoją kolację. Jak, już ci lepiej? ­  To było coś, czego nigdy nie zapomnę, ale tak, czuję się lepiej. Dziękuję za troskę. Eve postąpiła o krok, zmuszając go do cofnięcia się. ­  A jednak czułeś się na tyle dobrze, żeby w ciągu kilku minut wystąpić na wizji i wysłać kamerę, która sfilmowała  ciało twojej koleżanki. ­   Natychmiastowa reakcja to obowiązek każdego dziennikarza. Robiłem to,   czego   mnie   nauczono.   To nie  znaczy,  że  nic nie czuję. ­ Jego głos zadrżał lekko. ­ To nie znaczy, że każdego wieczoru przed zaśnięciem nie  widzę jej twarzy, jej oczu. ­  Czy zastanawiałeś się kiedykolwiek, co by się stało, gdybyś przyjechał tam pięć minut wcześniej? To pytanie wyraźnie go dotknęło, i choć nie był to całkiem uczciwy cios, Eve odczuwała niekłamaną satysfakcję. ­   Owszem, zastanawiałem się ­ odparł z godnością. ­ Mogłem go zobaczyć albo nawet powstrzymać. Louise  żyłaby do tej pory, gdybym nie utknął w korku. Ale to nie zmienia faktów. Louise nie żyje, podobnie jak tamte dwie  kobiety. A ty nadal nie wiesz, kto to zrobił. ­   Może nie przyszło ci do głowy, że to ty go napędzasz. Że dajesz mu dokładnie to, czego oczekuje. ­ Eve  powiodła powoli spojrzeniem po zgromadzonych. Wszyscy słuchali uważnie jej słów. ­ Na pewno uwielbia oglądać  wszystkie te reportaże, wywiady, spekulacje. Zrobiłeś z niego największą gwiazdę telewizji. ­  Jesteśmy odpowiedzialni za to, by... ­ zaczął Morse. ­   Morse, ty nie masz pojęcia, co to jest odpowiedzialność. Wiesz tylko, jak liczyć minuty twojej obecności na  antenie. Im więcej ludzi zginie, tym lepsza oglądalność, tym lepsze twoje notowania. Możesz to zacytować w  swoim programie. ­ Eve odwróciła się na pięcie i wyszła z newsroomu. ­  Czujesz się lepiej? ­ spytał Roarke,  kiedy opuścili już budynek Kanału 75. ­  Niespecjalnie. Wrażenia? ­  W newsroomie panuje bałagan, zbyt wielu ludzi robi zbyt wiele rzeczy. Chaos. Co to za facet, którego spytałaś o  Nadine? ­  Rigley. To płotka. Zatrudnili go chyba tylko ze względu na zęby. ­  Obgryzał paznokcie. Kilku innych wyglądało na zawstydzonych, kiedy wygłosiłaś swoje króciutkie przemówienie.  Odwrócili się, udawali, że są bardzo zajęci, choć nic nie robili. Widziałem też, że niektórzy byli zadowoleni, kiedy  przyłożyłaś Morse'owi. Zdaje się, że nie jest tu szczególnie lubiany. ­  Też mi nowina. ­  Jest lepszy, niż myślałem ­ rozmyślał na głos Roarke. ­  Morse? W czym? W obrzucaniu gównem? ­  Mówię o image'u ­ odparł Roarke. ­ Co często się ze sobą wiąże. Pokazuje te wszystkie emocje. Wcale ich nie  czuje, ale wie, co robić, by wydawały się autentyczne. Doskonale operuje twarzą i głosem. Jest w swoim żywiole i  na pewno wysoko zajdzie. ­  Boże, uchowaj! ­ Eve oparła się o samochód Roarke'a. ­Myślisz, że wie więcej, niż mówi? ­    To  możliwe.  Bardzo  możliwe.  Lubi  to  przeciągać,  szczególnie  teraz,  gdy  tylko  on zajmuje  się  tą  sprawą.  I  nienawidzi cię. ­  Och, tak mi przykro. ­ Zaczęła otwierać drzwi, lecz nagle odwróciła się do Roarke'a. ­ Nienawidzi mnie? ­  Zniszczy cię, jeśli tylko będzie miał okazję. Uważaj na siebie. ­   Może zrobić ze mnie idiotkę, ale nie zniszczy mnie. ­Otworzyła drzwiczki. ­ Gdzie, do diabła, podziewa się  Nadine? To do niej niepodobne, Roarke. Wiem, jak się teraz czuje, ale mimo wszystko to do niej niepodobne. Nie  zniknęłaby tak po prostu, bez słowa, nie oddałaby dobrowolnie takiej historii temu gnojkowi. ­  Ludzie w różny sposób reagują na szok i smutek. ­  To głupie. Ona była celem. Może wciąż nim jest. Musimy ją znaleźć. ­  Chcesz się w ten sposób wymigać od opery? Eve wsiadła do samochodu, wyprostowała nogi. ­  Nie, to tylko dodatkowa korzyść. Pojedźmy do jej mieszkania, dobrze? ­  Dobrze. Ale obiecuję ci, że nie wymigasz się tak łatwo od jutrzejszego przyjęcia. ­  Przyjęcia? Jakiego przyjęcia? ­  Tego, o którym mówię ci już od miesiąca ­ przypomniał jej, zajmując miejsce za kierownicą. ­ Mamy zająć się  funduszem dla Instytutu Sztuki przy Station Grimaldi. Obiecałaś, że będziesz mi towarzyszyć jako gospodyni. Eve   przypomniała   sobie,   że   rzeczywiście   złożyła   pochopnie   taką  obietnicę.   Roarke   przyniósł   jej   nawet   jakąś  elegancką suknię, którą miała włożyć specjalnie na tę okazję. ­  Nie byłam wtedy pijana? Wiesz, słowo pijaka nie jest nic warte. ­  Nie, nie byłaś pijana. ­ Roarke uśmiechnął się pod nosem, wyjeżdżając z parkingu. ­ Byłaś za to naga, głośno  jęczałaś i błagałaś mnie, żebym nie przestawał. ­   Prostak. ­ Eve skrzyżowała ramiona na piersiach, przyznając jednocześnie w duchu, że Roarke mógł mówić  prawdę. Nie pamiętała zbyt dobrze szczegółów tej rozmowy. ­ Dobrze już, dobrze. Będę tam, będę się głupio  uśmiechać, włożę tę suknię, na którą wydałeś pewnie całą fortunę. Chyba że... coś mi wypadnie. ­  Coś?

Eve westchnęła ciężko. W końcu nie prosił jej o nic nadzwyczajnego, a dla niego była to z pewnością ważna  sprawa. ­  Nagły wypadek. Tylko jeśli wydarzy się coś naprawdę ważnego. ­  A może spróbowałabyś choć raz dobrze się bawić na moim przyjęciu? ­  Mogłabym spróbować. ­ Odwróciła głowę i wiedziona nagłym impulsem pogłaskała go po policzku.  ­ Trochę. 18 Nikt nie odpowiadał na dzwonek w mieszkaniu Nadine. Komputer poprosił tylko, by zostawili wiadomość, którą  przekaże przy najbliższej okazji. ­   Może siedzi tam w środku i dołuje się ­ myślała głośno Eve kołysząc się na piętach. ­ A może wyjechała do  jakiegoś modnego ośrodka. W ciągu ostatnich dni już kilka razy wymykała się naszym ludziom. To chytra sztuka,  ta nasza Nadine. ­  A ty poczujesz się lepiej, jeśli będziesz wiedzieć to na pewno ­    Tak.  ­ Eve  zastanawiała  się,   czy  nie  użyć swej  policyjnej  karty  do  sforsowania  zamków.  Nie  miała  jednak  dostatecznych powodów, by to zrobić. Sfrustrowana, wbiła ręce w kieszenie. ­  Etyka ­ pokiwał głową Roarke. ­ Uwielbiam obserwować, jak się z tym zmagasz. Pozwól, że ci pomogę. ­ Wyjął  z kieszeni mały scyzoryk i odkręcił płytkę z zamkiem elektronicznym. ­  Jezu, Roarke, naruszenie czyjegoś systemu ochronnego to pół roku aresztu. ­   Mhm. ­ Roarke przyglądał się przez chwilę obwodom. ­Wyszedłem trochę z wprawy. To my produkujemy ten  model, wiesz? ­  Zostaw ten cholerny zamek. Nie będę... Ale Roarke manipulował już przy głównym układzie. ­  Wyszedł z wprawy, a niech mnie ­ mruknęła Eve, kiedy lampka kontrolna zaświeciła się na zielono. ­  Zawsze miałem do tego smykałkę. Drzwi rozsunęły się bezszelestnie i Roarke wepchnął Eve do środka. ­  Naruszenie systemu, niszczenie mienia, wejście na teren prywatnej posesji. Uzbiera się ładnych parę latek. ­    Ale będziesz na mnie  czekać,  prawda? ­ Trzymając  jedną dłoń na  ramieniu  Eve,  Roarke rozglądał się po  mieszkaniu   Nadine.   Było   czyste,   zadbane,   oszczędne   w   umeblowaniu,   utrzymane   w   kosztownym,  minimalistycznym stylu. ­  Nieźle sobie mieszka ­ skomentował Roarke, spoglądając na dzieła sztuki ustawione na szklanych piedestałach.  ­ Ale chyba nie bywa tutaj zbyt często. Eve wiedziała, że Roarke zna się na rzeczy. Skinęła głową, potwierdzając jego obserwacje. ­  Prawdę mówiąc, wcale tutaj nie mieszka, tylko sypia od czasu do czasu. Wszystko jest równo poukładane, nie  ma   nawet   wgłębień   w   poduszkach.   ­   Przeszła   do   kuchni,   sprawdziła   menu   dostępne   w   autokucharzu.   ­   Nie  przechowuje też dużych zapasów. Tylko sery i owoce. Eve pomyślała o swoim pustym żołądku, wahała się przez chwilę, w końcu jednak odsunęła od siebie pokusę i  przeszła do kolejnego pomieszczenia. ­  Gabinet ­ orzekła, patrząc na wyposażenie pokoju, szeroką konsolę i monitor komputera. ­ Tutaj spędza chyba  najwięcej czasu. Buty pod konsolą, kolczyk przy telełączu, pusta filiżanka, prawdopodobnie po kawie. Kolejny pokój pełnił rolę sypialni. Pościel na łóżku była pomięta, jakby ktoś spędził tutaj niespokojną, bezsenną  noc. Eve zauważyła kostium, który miała na sobie Nadine w dniu, w którym zginęła Louise. Rzucony byle jak leżał pod  stołem, obok wazonu ze zwiędłymi stokrotkami. Dostrzegała   w   tym   ślady   bólu   i   zrobiło   jej   się   nagle   żal   przyjaciółki.   Podeszła   do   szafy   i   przycisnęła   guzik  otwierający drzwi. ­  Boże, skąd mogę wiedzieć, czy coś stąd zabrała? Tych ubrań wystarczyłoby dla dziesięciu kobiet. Mimo to przejrzała zawartość szafy, podczas gdy Roarke podszedł do telełącza przy łóżku i sprawdził wszystkie  zarejestrowane rozmowy. Eve popatrzyła na niego, ale zareagowała tylko wzruszeniem ramion. Pomyślała, że i  tak naruszyli już prywatność Nadine, mogą więc równie dobrze przejrzeć jej rozmowy. Nadal szukała jakiegoś śladu, który świadczyłby o tym, że przyjaciółka wybrała się w dłuższą podróż, podczas  gdy Roarke odtwarzał kolejne wiadomości. Eve z rozbawieniem przysłuchiwała się rozmowie Nadine z jakimś  mężczyzną o imieniu Ralph, pełnej erotycznych podtekstów, aluzji i niewybrednych żartów. Rozmowa kończyła się  obietnicą spotkania przy najbliższej okazji. Kolejne połączenia niczym się od siebie nie różniły; kontakty z innymi dzienikarzami, zamówienia składane w  pobliskiej restauracji. Zwykłe, codzienne sprawy. Jednak ostatni zapis był zupełnie inny. Nadine   rozmawiała   z   rodzicami   Louise   Kirski   dzień   po   jej   śmierci.   Wszyscy   płakali.   Może   znajdowali   w   tym  pocieszenie, myślała Eve, podchodząc do ekranu. Może w ten sposób łatwiej przychodziło im pogodzić się ze  straszliwą prawdą. Nie   wiem,   czy   to   ma   teraz   jakieś   znaczenie,   ale   oficer   prowadzący   śledztwo,   Dallas,   porucznik   Dallas,   nie   spocznie, dopóki nie dowie się., kto to zrobił. Nie spocznie. ­    O  Boże!   ­   Eve   zamknęła   oczy,   kiedy  transmisja   dobiegła   końca.   Kiedy  zrozumiała,   że   jest   to   już   ostatnia 

wiadomość, ponownie uniosła powieki. ­ A gdzie jest rozmowa ze stacją? ­Spytała. ­ Gdzie jest ta rozmowa?  Morse mówił, że dzwoniła tam i prosiła o urlop. ­  Mogła zrobić to z samochodu albo z przenośnego aparatu. ­  Sprawdźmy to. ­ Eve wyciągnęła swój komunikator. ­ Fee­ney.  Dowiedz  się, jakim  samochodem jeździ  Nadine  Furst, odszukaj jej numery rejestracyjne. Feeney   poinformował   ją   po   chwili,   że   Nadine   jeszcze   poprzedniego   dnia   zabrała   samochód   z   parkingu   pod  domem i od tamtej pory nie pokazywała się tam więcej. ­   Nie podoba mi się to ­ kręciła głową Eve, kiedy wrócili już  do auta Roarke'a. ­ Zostawiłaby mi wiadomość.  Choćby   dwa   słowa.   Muszę   porozmawiać   z   jakimś   ważniakiem   w   Kanale   75,   dowiedzieć   się,   kto   odbierał   jej  wiadomość.   ­  Zaczęła   wybierać  numer   na  samochodowym  łączu,   potem   jednak  przerwała.  ­Jeszcze  jedno.   ­  Wyjęła elektroniczny notes i sprawdziła inny numer. ­ Deborah i James Kirski, Portland, Maine ­ poleciła. Po chwili  na ekranie łącza pojawiła blada kobieta o podkrążonych oczach. ­  Dzień dobry, pani Kirski. Mówi porucznik Dallas z nowojorskiej policji. ­  Tak, pamiętam panią. Ma pani jakieś nowe wiadomości? ­    Nic,  o  czym  mogłabym  teraz  pani  powiedzieć.  Przykro mi.  ­Cholera,  musiała  jej  przecież  coś  podsunąć.  ­  Sprawdzamy właśnie nowe informacje. Nie tracimy nadziei, pani Kirski. ­  Pożegnaliśmy dzisiaj Louise. ­ Kirski zdobyła się na smutny uśmiech. ­ Nie wiedziałam nawet, że znało ją aż tylu  ludzi. Przyszli wszyscy jej przyjaciele ze szkoły, dostaliśmy wiadomości od wszystkich, których znała w Nowym  Jorku. ­  Louise nie zostanie zapomniana, pani Kirski. Czy Nadine Furst także była na tym pogrzebie? ­  Oczekiwaliśmy jej. ­ Matka Louise wyglądała na zaintrygowaną. ­ Rozmawiałam z nią kilka dni temu, podałam  jej datę i godzinę pogrzebu. Mówiła, że na pewno przyjedzie. Musiało jej wypaść coś ważnego. ­  Więc nie przyjechała. ­ Eve poczuła nagły ucisk w żołądku. ­Nie przekazała państwu żadnej wiadomości? ­  Nie, nie kontaktowaliśmy się z nią ostatnio. Jest bardzo zajęta, rozumiem to. Musi przecież prowadzić normalne  życie. Eve nie mogła jej w żaden sposób pocieszyć. ­   Jeszcze raz proszę przyjąć ode mnie wyrazy współczucia, pani Kirski. Gdyby miała pani jakieś pytania albo  chciała ze mną porozmawiać, proszę dzwonić o każdej porze. ­  Jest pani bardzo miła. Nadine powiedziała, że pani nie spocznie, dopóki nie znajdzie tego, kto zrobił to mojej  dziewczynce. Znajdzie go pani, prawda, poruczniku? ­  Znajdę. Obiecuję. ­ Eve zakończyła transmisję i jej głowa opadła bezwładnie na oparcie. ­ Nie jestem miła. Nie  zadzwoniłam, żeby złożyć jej wyrazy współczucia, tylko żeby czegoś się od niej dowiedzieć. ­  Ale ona o tym nie wiedziała. ­ Roarke delikatnie ujął jej dłoń. ­ I byłaś miła. ­  Mogę policzyć na palcach jednej ręki ludzi, którzy coś dla mnie znaczą i dla których ja coś znaczę. Gdyby ten  gnojek zasadził się na mnie, tak jak miał to zrobić, byłoby już po wszystkim. A gdybym... ­  Zamknij się! ­ Roarke ścisnął jej dłoń tak mocno, że Eve omal nie krzyknęła Jego oczy płonęły niekłamanym  gniewem. ­Zamknij się! Eve w zamyśleniu pocierała obolałą rękę, podczas gdy ich samochód gnał przez zatłoczone ulice. ­  Masz rację, źle to rozgrywam. Biorę to wszystko na siebie, a to mi tylko przeszkadza. Za dużo emocji jak na  jedną sprawę ­mruknęła, przypominając   sobie  słowa Tibble'a. ­ Dziś rano zaczęłam myśleć o tym na spokojnie i  muszę robić to dalej. Następny krok to odszukanie Nadine. Zadzwoniła do centrali i poprosiła, by rozpoczęto poszukiwania Nadine i jej samochodu. Spokojniejszy, choć wciąż poruszony słowami, które usłyszał przed cnwilą z jej ust, Roarke zwolnił i spojrzał jej w  oczy. ­  Ile ofiar morderstw pomściła pani w  swej  błyskotliwej karierze, poruczniku? ­     Pomściłam?   Nie   wiem,   czy  można   to   tak   określić.   ­   Eve   wzruszyła   ramionami,     próbując  skupić   myśli   na  mężczyźnie w czarnym płaszczu i błyszczącym samochodzie. ­ Nie wiem. Setki. Morderstwo nigdy nie wychodzi z  mody. ­  Więc z pewnością tych, dla których coś znaczysz, jest co najmniej tyle samo. Powinnaś coś zjeść. Była zbyt głodna, by się z nim spierać. Nie mogę sprawdzić wszystkich nazwisk. Wszystko przez notatnik Metcalf ­ wyjaśniał Feeney. ­ Pełno tam jakiś  symboli i znaczków. Ona je ciągle zmieniała, więc trudno ustalić jakiś kod. Mam tu takie nazwiska jak Słodka  Buzia, Gorące Bułeczki, Tępy Dupek. Poza tym mnóstwo inicjałów, gwiazdek, serduszek, uśmiechniętych buziek  albo smutnych buziek. Potrzebuję czasu, i to bardzo dużo czasu, żeby znaleźć  w tym jakieś punkty wspólne z  notatkami Nadine czy Towers. ­  Innymi słowy, nie możesz tego zrobić. ­  Wcale nie powiedziałem, że nie mogę ­ obraził się Feeney. ­   No dobra, przepraszam. Wiem, że siedzisz nad tym dzień i noc, ale nie wiem z kolei, ile mamy czasu. On   pewnie znowu uderzy. Dopóki nie znajdziemy Nadine...

­  Myślisz, że on ją załatwił. ­ Feeney podrapał się po nosie, po brodzie, potem sięgnął po torebkę z orzechami. ­  To   do   niego   niepodobne,   Dallas.   Dotąd   zostawiał   ciała   w   widocznych   miejscach,   gdzie   ktoś   mógł   je   szybko  znaleźć. ­     Więc   może   zmienił   metodę.   ­   Eve   usiadła   na   krawędzi   biurka,   natychmiast   jednak   z   niego   zeszła,   zbyt  niespokojna, by wytrwać choćby chwilę w bezruchu. ­ Posłuchaj, on jest wkurzony. Pomylił się. Wszystko szło  gładko i nagle taka wpadka, zabija niewłaściwą kobietę. Dostał po części to, na czym mu zależy, mówiono o nim  w telewizji, znów był sławny. Ale on wie, że zawiódł. Tu chodzi o władzę. Podeszła do okna, patrzyła przez chwilę na autobus, który płynął nad ulicą niczym dziwny, ogromny ptak. Ludzie  wyglądali z tej wysokości jak mrówki, tłoczyli się na chodniku, krzątali w pozornie bezładnej bieganinie. Było ich tak wielu, myślała Eve. Tak wiele potencjalnych celów. ­   Chodzi o władzę ­ powtórzyła, odwracając się od okna. ­ Ta kobieta cieszyła się zainteresowaniem, sławą.  Odbierała   mu   tę  sławę  i  to   zainteresowanie.  Jeśli   ją  zabije,   przejmie   to  wszystko.   Nie   ma   jej,   i   o   to  właśnie  chodziło. Próbowała robić wszystko po swojemu. Teraz znów wszyscy mówią tylko o nim. Kim on jest, gdzie on  jest? ­  Mówisz jak Mira ­ skomentował Feeney. ­ Tylko znacznie prościej. ­  Może ona go znalazła. Może przynajmniej domyślała się, kim jest. Mężczyzną, samotnym. Bo kobiety stanowią  dla niego problem. Nie może pozwolić, by nim kierowały, jak jego matka. Albo jakaś inna ważna kobieta w jego  życiu. Odniósł już jakieś sukcesy, ale to mu nie wystarcza. Nie może dostać się na sam szczyt. Może na drodze  stoi właśnie jakaś kobieta. Albo kobiety. ­Eve zmrużyła oczy, zamknęła je. ­ Kobiety, które mówią ­mruczała, ­  Których władza kryje się w słowach. ­  To coś nowego. ­  Ja to wymyśliłam ­ odparła Eve, otwierając oczy. ­ Podrzyna im gardła. Nie dręczy ich, nie gwałci, tylko zabija.  Tu nie chodzi o seks, choć z drugiej strony... Chodzi o seks rozumiany jako płeć. Można zabijać na wiele różnych  sposobów, Feeney. ­  Opowiedz mi coś o tym. Zawsze ktoś wynajduje nowy interesujący sposób, by pozbawić kogoś innego życia. ­  Używa noża, to jakby przedłużenie ciała. Osobista broń. Mógłby wbijać go w serce, w brzuch, patroszyć je... ­     Dobra,     wystarczy.   ­   Feeney     z   trudem   przełknął     orzech   i   machnął   ręką.   ­  Nie   musisz  opisywać  tego   w  szczegółach. ­  Towers miała władzę w sądzie, jej głos był potężnym narzędziem.  Metcalf była  aktorką,  prowadziła  dialog.  Furst przemawia do widzów. Może dlatego właśnie nie atakował mnie ­rozmyślała Eve. ­ Mowa nie jest źródłem  mojej władzy. ­  W tej chwili całkiem dobrze ci idzie. ­   To nie ma znaczenia ­ pokręciła głową. ­ Mamy samotnego mężczyznę, który chciałby osiągnąć sukces, ale  przeszkadza mu w tym kobieta. Silna kobieta, która wywiera na niego znaczny wpływ. ­  Pasuje do Davida Angeliniego. ­  Tak, i do jego ojca, jeśli wziąć pod uwagę fakt, że jego firma ma kłopoty. Do Slade'a też. Mirina Angelini wcale  nie jest takim delikatnym kwiatuszkiem, za jaki ją miałam. No i Hammett. Był zakochany w Towers, ale ona nie  brała go całkiem poważnie. Mógł czuć  się upokorzony. ­ Eve westchnęła ciężko. ­ Znam tysiące  sfrustrowanych, zirytowanych  mężczyzn,  skłonnych do przemocy. Gdzie jest ta Nadine, do diabła?! ­  Posłuchaj, nie znaleźli jeszcze jej samochodu. Przecież mogła wyjechać dokądkolwiek. ­  Używała w ciągu ostatniej doby swoich kart kredytowych? ­  Nie ­ westchnął Feeney. ­ Ale jeśli jest poza planetą, to i tak jeszcze byśmy o tym nie wiedzieli. ­   Nie opuściła planety. Chciała być na miejscu. Cholera, powinnam była się domyślić, że zrobi coś głupiego.  Widziałam przecież, w jakim jest stanie. Widziałam to w jej oczach. Sfrustrowana Eve przeciągnęła dłońmi przez włosy. Nagle znieruchomiała, zacisnęła mocniej palce. ­  Widziałam to w jej oczach ­ powtórzyła powoli. ­ O mój Boże. Oczy. ­  Co? Co? ­  Oczy. On widział jej oczy. ­ Doskoczyła do telełącza. ­Dajcie mi tu Peabody ­ rozkazała. ­  Co takiego wymyśliłaś, Dallas? ­  Poczekajmy. ­ Potarła dłonią usta. ­ Poczekajmy jeszcze moment. ­  Peabody. ­ Na ekranie pojawiła się twarz policjantki, skrzywiona w gniewnym grymasie. Z głośnika dochodziła  muzyka i krzyki. ­  Boże, Peabody, gdzie ty jesteś? ­  Pilnuję porządku. ­ Peabody uśmiechnęła się drwiąco. ­Parada na Lex. Jakieś irlandzkie święto. ­  Dzień wolności dla sześciu hrabstw ­ wyjaśnił Feeney z nutką dumy w głosie. ­ Nie próbuj z tego kpić. ­  Nie możesz odejść gdzieś na bok? ­ Eve próbowała przekrzyczeć hałas. ­     Jasne.   Opuszczę   posterunek   i   przejdę   na   drugą   stronę   miasta   ­parsknęła   Peabody,   w   porę   się   jednak  opamiętała. ­ Sir. ­  Do diabła ­ mruknęła Eve. ­ Trudno. Chodzi mi o sprawę Louise Kirski. Prześlę ci zdjęcie ciała. Przyjrzyj mu się 

uważnie. Eve wywołała odpowiedni plik, odszukała zdjęcie i przesłała je Peabody. ­  Czy tak ją właśnie znalazłaś? Dokładnie w tej pozycji? ­spytała głośno Eve. ­  Tak jest. Dokładnie tak. Eve zmniejszyła zdjęcie, przesunęła je w dolny róg ekranu. ­  Kaptur na twarzy. Nikt nie ruszał kaptura? ­   Nie. Jak napisałam w raporcie, ekipy telewizyjne robiły tylko zdjęcia. Kazałam im opuścić miejsce zbrodni,  zapieczętowałam drzwi. Jej   twarz była zakryta tuż powyżej   ust.   Kiedy tam przyjechałam, ofiara nie została  jeszcze   oficjalnie   zidentyfikowana.   Zeznanie   świadka,   który   znalazł   ciało,   było   bezużyteczne.   Facet   wpadł   w  histerię. Wszystko opisałam zresztą w raporcie. ­  Tak, czytałam go. Dziękuję, Peabody. ­  No i co? ­ spytał Feeney, kiedy Eve zakończyła transmisję. ­Co ci to mówi? ­     Zajrzyjmy   jeszcze   raz   do   materiału   ze   śledztwa.   Pierwsze   zeznanie   Morse'a.   ­   Eve   czekała,   aż   Feeney  uruchomi właściwy plik. Potem razem patrzyli na twarz dziennikarza. Była wilgotna od deszczu i łez. Morse miał  sine usta i przerażone, rozbiegane oczy. ­  Gość jest roztrzęsiony ­ skomentował Feeney. ­ Nie dziwię mu się specjalnie. A Peabody jest naprawdę dobra­  dodał, słuchając nagrania. ­ Metodyczna, konkretna. ­  Tak, na pewno daleko zajdzie ­ odparła Eve z roztargnieniem. Potem zobaczyłem, że to człowiek. Ciało. Boże, wszędzie pełno krwi. Tyle krwi. Wszędzie. I jej gardło... Zrobiło mi   się niedobrze. Czułem to... zwymiotowałem. Nie mogłem tego powstrzymać. Potem wbiegłem do środka. ­   Tak, to tyle. ­ Eve złożyła razem dłonie,   stukała nimi w podbródek. ­ Dobra,   pokaż teraz to przesłuchanie,  które przeprowadziłam z nim po dzienniku, tej samej nocy. Zauważyła, że nadal jest blady, ale na jego ustach pojawił się  już ten charakterystyczny, wyniosły uśmieszek.  Wypytywała go o detale, mniej więcej tak samo jak Peabody, i otrzymywała te same odpowiedzi. Morse był już  spokojniejszy. To zrozumiałe, miał czas, by się opanować. Dotykałeś ciała? Nie, chyba... nie. Ona tam po prostu leżała, z rozciętym gardłem. Jej oczy. Nie, nie dotknąłem jej. Zrobiło mi się   niedobrze. Ty pewnie tego nie rozumiesz, Dallas. Niektórzy ludzie zachowali jeszcze podstawowe ludzkie odruchy.   Ta krew i jej oczy. Boże. ­  Wczoraj powiedział mi prawie dokładnie to samo ­ mruknęła Eve. ­ Nie mógł zapomnieć jej twarzy. Jej oczu. ­  Oczy zmarłego wyglądają przerażająco.  Mogą cię prześladować. ­  Tak, jej oczy prześladują mnie do dzisiaj. ­ Eve spojrzała na Feeneya. ­ Ale tamtej nocy nikt nie widział jej twarzy  przed moim przyjazdem, Feeney. Była zakryta kapturem. Nikt nie widział jej oczu przede mną. Prócz mordercy. ­  Jezu, Dallas, nie myślisz chyba, że taki śmieć jak Morse w wolnym czasie podrzyna kobietom gardła. Pewnie  dodał to dla większego efektu, żeby wydawał się jeszcze ważniejszy. Usta Eve drgnęły w drapieżnym uśmiechu. ­    O tak,  on lubi być ważny,  prawda? Lubi  być w  centrum zainteresowania.   Co  robisz, Feeney, kiedy jesteś  ambitnym, pozbawionym zasad reporterem z drugiego szeregu i nie możesz znaleźć swojego wielkiego tematu? Feeney gwizdnął cicho. ­  Sam go stwarzasz. ­  Sprawdźmy jego dane. Zobaczymy, skąd pochodzi nasz chłoptaś. Feeney już po chwili dotarł do odpowiednich informacji. C.J.   Morse   urodził   się   w   Stamford,   w   stanie   Connecticut,   przed   trzydziestoma   trzema   laty.   To   była   pierwsza  niespodzianka. Eve myślała do tej pory, że jest  znacznie  młodszy. Jego  nieżyjąca  już  matka była dziekanem  wydziału   informatyki   w   Carnegie   Melon,   uczelni,   na   której  studiował  także   Morse,   prymus  w   dziedzinie   nauk  ścisłych. ­  Bystry gnojek ­ skomentował Feeney. ­ Najlepszy na roku. ­  Ciekawe, czy mu się to do czegoś przydało. Po ukończeniu studiów Morse  zaczął  karierę w mediach.  Najpierw  zatrudnił się w stacji telewizyjnej w swym  rodzinnym mieście, potem pracował przez pół roku w Pensylwanii, po czym przeniósł się na dwa lata do znanej  stacji w Los Angeles. W ciągu następnych lat jeszcze kilkakrotnie zmieniał posadę, pracował między innymi w  Arizonie i Detroit, i wreszcie trafił do Nowego Jorku. Najpierw podpisał kontrakt z Ali News 60, potem przeniósł się  do   Kanału   75,   gdzie   prowadził   początkowo   popularne   plotkarskie   programy,   a   później   zajął   się   poważną  publicystyką. ­  Nasz chłoptaś nigdzie nie zagrzał długo miejsca. W Kanale jest od trzech lat. W dokumentach nie ma żadnej  wzmianki o jego ojcu.

­  Tylko matka ­ zgodził się Feeney. ­ Silna osobowość, kobieta sukcesu. Martwa matka, pomyślała Eve. Będą musieli sprawdzić, jak umarła. ­  Sprawdź, czy nie był notowany. ­  Nie.  Ma czyste konto ­ odparł Feeney,  spoglądając na ekran. ­ Przykładny obywatel. ­  Zajrzyj do kartoteki nieletnich. No, no ­ mruknęła, czytając dane. ­ Ktoś majstrował przy tym pliku. Jak myślisz,  Feeney, co takiego zrobił w młodości nasz przykładny obywatel, że potem musiał zacierać za sobą ślady? ­   Wkrótce się tego dowiemy. ­ Feeney wyraźnie poweselał. Wreszcie był w swoim żywiole. ­ Potrzebuję tylko  mojego sprzętu i  zezwolenia komendanta. ­   Więc bierz się za to. I sprawdź wszystkie miejsca, w których pracował. Może mieli z nim jakieś kłopoty? Ja  tymczasem przejadę się do Kanału 75 i utnę sobie dłuższą pogawędkę z naszym ulubieńcem. ­  Jeśli mamy go zamknąć, będzie nam potrzebne coś więcej niż właściwy profil psychologiczny. ­     Więc   znajdziemy   coś.   ­   Eve   założyła   na   ramię   pas   z   kaburą.   ­Wiesz,   gdybym   nie   miała   do   niego   takich  uprzedzeń, zauważyłabym to wcześniej. Kto najbardziej korzystał na tych morderstwach? Media. ­ Schowała brofc  do kabury. ­ A pierwsze morderstwo miało miejsce wtedy, kiedy Nadine akurat przebywała poza planetą. Morse  mógł zająć jej miejsce. ­  A Metcalf? ­   Ten skurwiel był na miejscu prawie równo ze mną. Wkurzyło mnie to, ale niczego nie podejrzewałam. Był  opanowany, zimny jak lód. A kto znalazł ciało Kirski? Kto już po kilku minutach opowiadał o tym na antenie? ­  To jeszcze nie znaczy, że jest mordercą. To właśnie usłyszysz od prokuratora. ­  Chcą punktu wspólnego wszystkich morderstw. Oglądalność i notowania ­ powiedziała, zmierzając do drzwi. ­  To jest ten cholerny wspólny punkt. 19 Eve szybkim krokiem przemierzyła newsroom. Nie widziała nigdzie Morse'a, ale nie martwiła się tym specjalnie.  Siedziba Kanału 75 była przecież ogromna, Morse mógł akurat wyjść do któregoś z innych pomieszczeń. Nie miał  powodu, by się przed nią ukrywać, by martwić się czymkolwiek. A ona nie zamierzała dawać mu takiego powodu. Plan, który ułożyła sobie w głowie, jadąc do Kanału, był bardzo prosty. Nie tak satysfakcjonujący jak wizja zakucia  Morse'a w kajdanki i upokorzenia go na oczach wszystkich kolegów z pracy, tylko prostszy. Postanowiła, że porozmawia z nim o Nadine. Da mu do zrozumienia, że martwi się o nią, potem przejdzie jakoś  do sprawy Kirski. Będzie odgrywała rolę dobrej policjantki, przejętej swą pracą. Okaże mu trochę współczucia,  może   opowie,   jak   wyglądało   jej   pierwsze   spotkanie   ze   śmiercią.   Może   nawet   poprosić   go   o   pomoc   w  poszukiwaniu Nadine i jej samochodu, zgodzić się z nim współpracować. Z drugiej jednak strony nie mogła traktować go zbyt przyjaźnie. Powinna być oschła, wściekła, że zmuszona jest  prosić go o pomoc. Jeśli dobrze oceniła przeciwnika, Morse będzie upajał się swoim triumfem i z pewnością  zechce, by w zamian za pomoc udzieliła mu wywiadu. Jeśli jednak rzeczywiście dobrze go oceniła, Nadine mogła być już martwa. Eve odepchnęła od siebie tę myśl. Na razie musiała działać, później przyjdzie czas na żale. ­  Szuka pani czegoś? Eve opuściła wzrok. Kobieta, która zajmowała miejsce po drugiej stronie biurka, wydawała się tak doskonała, że  aż   nierzeczywista.   Jej   twarz   mogłaby   uchodzić   za   alabastrową   rzeźbę,   oczy   za   dwa   szmaragdy,   usta   zaś  przypominały wielki rubin. Eve   wiedziała,   że   gwiazdy   telewizji   przez   pierwsze   trzy   lata   poświęcają   większość   dochodów   na   operacje  plastyczne. Przypuszczała jednak, że jeśli to nie natura obdarzyła tę kobietę tak olśniewającą urodą, to ona sama  musiała poprawiać ją przez co najmniej pięć lat. Jej gęste, złote włosy ściągnięte były do tyłu, by nie zasłaniać tej  zjawiskowej   twarzy.   Mówiła   głębokim,   zmysłowym   głosem,   który   z   pewnością   doprowadzał   jej   wielbicieli   do  szaleństwa. ­  Pani prowadzi pewnie te plotkarskie programy, tak? ­  Informacja społeczna. Larinda Mars. ­ Kobieta podała jej wypielęgnowaną dłoń o długich szczupłych palcach i  szkarłatnych paznokciach. ­ Porucznik Dallas, prawda? ­  Mars. Skądś znam to nazwisko. ­   Powinna pani. ­ Jeśli Larinda poczuła się dotknięta faktem, że Eve nie rozpoznała jej od razu, ukryła to za  olśniewającym   uśmiechem.   ­   Od   tygodni   próbuję   umówić   się   na   wywiad   z   panią   i   z   pani   fascynującym  towarzyszem. Nie odpowiada pani na moje telefony. ­  To jeden z moich paskudnych nawyków. Tak jak przekonanie, że moje życie osobiste jest osobiste. ­  Kiedy wiąże się pani z człowiekiem takim jak Roarke, pani życie osobiste staje się publiczną własnością. ­ Mars  przesunęła   spojrzenie   w   dół  i   zatrzymała   je   na   punkcie   między   piersiami  Eve.   ­   No,   no.   Ładne   świecidełko.  Prezent od Roarke'a? Eve stłumiła przekleństwo i zacisnęła dłoń na brylancie. Bawiła się nim, rozmyślając o rozmowie z Morse'em, i  zapomniała schować z powrotem pod koszulę. ­  Szukam Morse'a.

­  Mmm. ­ Larinda oszacowała już w myślach wielkość i wartość brylantu. Pomyślała, że byłby to ciekawy dodatek  do jej programu. Policjantka nosi na szyi fortunę, prezent od kochanka miliardera. ­Myślę, że mogłabym pani pomóc. W zamian za  drobną przysługę. Dziś wieczorem Roarke urządza małe przyjęcie. ­ Zatrzepotała nieprawdopodobnie długimi,  gęstymi rzęsami. ­ Zgubiłam gdzieś zaproszenie. ­  To sprawa Roarke'a. Proszę porozmawiać z nim. ­  Och... ­ Doświadczona w tego rodzaju rozgrywkach, Larinda odchyliła głowę do tyłu. ­ Więc to on pociąga za  sznurki, tak? Cóż, mężczyzna przyzwyczajony do podejmowania decyzji nie będzie pytał o zdanie swojej małej  kobietki. ­  Nie jestem niczyją małą kobietką­ warknęła Eve, nim zdołała się powstrzymać. Potem wzięła głęboki oddech i  spojrzała z szacunkiem na zjawiskowo piękną twarz. ­ Ładny strzał, Larindo. ­  Owszem. Więc co z tym przyjęciem? Mogłabym oszczędzić pani sporo czasu, to duży budynek. Morse może  być wszędzie ­dodała, gdy Eve znów zaczęła rozglądać się po pokoju. ­  Niech pani to udowodni, a wtedy porozmawiamy o zaproszeniu. ­   Wyszedł pięć minut przed panią. ­ Nie odwracając głowy, Larinda sięgnęła do telełącza i wyciszyła sygnał  nadchodzącej transmisji. ­ Chyba bardzo gdzieś się spieszył, bo omal mnie nie przewrócił. Nie wyglądał najlepiej,  biedak. Jadowity uśmiech Larindy sprawił, że Eve poczuła do niej jeszcze większą sympatię. ­  Nie lubi go pani. ­  To dupek ­ odparła Larinda swym melodyjnym głosem. ­W tym biznesie panuje mocna konkurencja, każdy musi  dbać o swoje, ale Morse zatracił miarę. Idzie naprzód po trupach. Próbował też zadrzeć ze mną, kiedy jeszcze  pracowaliśmy razem. ­  I jak sobie pani z tym poradziła? Larinda wzruszyła ramionami. ­  Moja droga, takie płotki jak on łykam na śniadanie. Ale trzeba przyznać, że nie był taki najgorszy, dobrze radził  sobie w terenie, nieźle się prezentował. Uważał tylko, że jest zbyt ważny, żeby zajmować się plotkami. ­  Informacją społeczną ­ poprawiła ją Eve z lekkim uśmiechem. ­  Słusznie. Tak czy inaczej, nie płakałam po nim, kiedy przeniósł się do wiadomości. Zdaje się, że tutaj też nie ma  zbyt wielu przyjaciół. Próbuje wygryźć Nadine. ­  Co takiego? ­ W głowie Eve rozdzwonił się nagle sygnał ostrzegawczy. ­  Chce  zaczepić  się tutaj na dłużej,   sam. Zawsze, kiedy prowadzi program z Nadine, robi jej jakieś świństwo.  Przerywa jej, dodaje kilka sekund do swojego czasu. Psuje jej komputer. Nikt nie potrafił mu tego udowodnić, ale  Morse to elektroniczny geniusz. ­  Naprawdę? ­    Wszyscy go tutaj nienawidzą ­ oświadczyła  Larinda radośnie. ­ Prócz zarządu.  Dyrektor  uważa,  że Morse  podnosi notowania i że jest urodzonym łowcą sensacji. ­  Ciekawe ­ mruknęła Eve. ­ Dokąd poszedł? ­  Nie zatrzymaliśmy się, żeby uciąć sobie pogawędkę, ale wyglądało na to, że jedzie do domu. Naprawdę kiepsko  wyglądał. Pewnie ciągle nie może otrząsnąć się po tym, co przeżył tamtej nocy. Powinnam chyba bardziej mu  współczuć, ale nie potrafię. Więc co z tym zaproszeniem? ­  Gdzie jest jego stanowisko? Larinda westchnęła i wyszła zza swojego biurka, by zaprowadzić Eve do właściwego miejsca. Dzięki temu Eve  mogła przekonać się, że jej ciało jest równie doskonałe jak twarz. ­  Muszę panią przestrzec, że i tak nic tam pani nie znajdzie ­mówiła Larinda,  przeciskając  się  między  rzędami  biurek. ­A dlaczego właściwie chciała go pani widzieć? Czyżby coś przeskrobał? A może uchwalili wreszcie prawo  zabraniające takim dupkom jak on pokazywać się w telewizji? ­     Chciałam   z   nim   tylko   porozmawiać.   Dlaczego   nic   nie   znajdę?   Larinda   zatrzymała   się   przy   stanowisku  wciśniętym w róg sali. Konsola ustawiona była tak, by siedzący za nią człowiek mógł obserwować bez przeszkód całe pomieszczenie.  Eve pomyślała, że to kolejne świadectwo paranoi Morse'a. ­  On nigdy niczego nie zostawia, żadnych notatek, żadnych wiadomości. Nawet kiedy wstaje, żeby podrapać się  po   tyłku,   zamyka   dokładnie   komputer.   Twierdzi,   że   ktoś   ukradł   mu   jakieś   cenne   materiały.   Używa   nawet  wzmacniacza głosu, żeby mógł prowadzić rozmowy szeptem. Jakby wszyscy koniecznie chcieli usłyszeć, jakie to  mądrości płyną z jego złotych ust. ­  Więc skąd pani wie, że używa tego wzmacniacza? Larinda uśmiechnęła się lekko. ­  Słuszna uwaga, poruczniku. Jego konsola też jest zamknięta ­dodała. ­ Dyskietki zabezpieczone. ­ Spojrzała na  Eve spod opuszczonych rzęs. ­ Jako detektyw powinna się pani domyślić, skąd wiem o tym wszystkim. Więc co z  tym zaproszeniem? Eve zauważyła, że na stanowisku Morse'a panuje idealny porządek. Nie mogła sobie wyobrazić, by ktoś, kto  nagle zachorował i spieszył się do domu, zostawił za sobą tak uporządkowane miejsce pracy. ­  Czy Morse ma jakieś źródła w centrali policji?

­  Pewnie tak, choć nie wyobrażam sobie, jak ktokolwiek może z nim współpracować. ­  Mówi o tym, chwali się tym? ­   Ba, według ewangelii Morse'a, ma najlepsze źródła we wszystkich zakątkach wszechświata. ­ Głos Larindy  nabrał przez chwilę drapieżnych tonów. ­ Ale nigdy nie był szybszy od Nadine. Dopiero przy sprawie Towers, choć  potem znowu musiał jej oddać ten temat. Serce Eve zaczęło bić w przyspieszonym tempie, coraz mocniej. Skinęła głową, odwróciła się na pięcie i ruszyła  do wyjścia. ­  Hej!­ zawołała za nią Larinda.­ A co z wieczorem? Przysługa za przysługę, poruczniku. ­  Żadnych kamer albo nawet nie przejdziesz przez bramę ­ostrzegła ją Eve, nie zwalniając kroku. Ponieważ pamiętała jeszcze dobrze, co czuje ambitny policjant zmuszony do służby mundurowej, Eve poprosiła,  by przydzielono jej do pomocy Peabody. ­  Na pewno cię pamięta. ­ Eve czekała z niecierpliwością, aż winda wjedzie na trzydzieste trzecie piętro budynku,  w którym mieszkał Morse. ­ On ma pamięć do twarzy. Nie mów nic, dopóki nie zrobię odpowiedniego wstępu.  Potem staraj się być bardzo oficjalna i surowa. ­  Jestem taka od urodzenia. ­  Od czasu do czasu możesz bawić się bronią, jakbyś była... zniecierpliwiona. Usta Peabody drgnęły lekko. ­  Jakbym chciała jej użyć, ale nie mogę zrobić tego w obecności wyższego rangą policjanta. ­   Otóż to. ­ Eve wyszła z windy i skręciła na lewo. ­ Feeney ciągle zbiera informacje, nie mam jeszcze dość  materiału, żeby go dobrze przycisnąć. Poza tym mogę się mylić. ­  Ale raczej wyklucza pani taką możliwość. ­  Raczej tak. Choć myliłam się w przypadku Davida An­geliniego. ­  Miała pani bardzo mocne poszlaki, a facet wyglądał na przesłuchaniu tak, jakby naprawdę to zrobił. ­ Kiedy Eve  spojrzała   na   nią   pytająco,   Peabody   zaczerwieniła   się   wdzięcznie.   ­   Funkcjonariusze   zaangażowani   w   daną  sprawę mają prawo zapoznać się z materiałami dotyczącymi tej sprawy. ­  Znam regulamin, Peabody. ­ Chłodnym, oficjalnym tonem Eve zaanonsowała swe przybycie do mikrofonu przy  drzwiach. ­Myślisz o odznace detektywa? ­ Zwróciła się do Peabody, czekając na odpowiedź komputera. Peabody wyprostowała ramiona. ­  Tak jest. Eve skinęła tylko głową, zapowiedziała się jeszcze raz i odczekała kolejną chwilę. ­  Peabody, przejdź na drugi koniec korytarza, sprawdź, czy wyjście awaryjne jest zabezpieczone. ­  Słucham? ­  Przejdź  na koniec  korytarza ­ powtórzyła Eve,  patrząc w zdumione oczy Peabody. ­ To rozkaz. ­  Tak jest. Kiedy   tylko   Peabody   odwróciła   się   do   niej   plecami,   Eve   wyciągnęła   swój   uniwersalny   klucz   elektroniczny   i  otworzyła zamek. Potem uchyliła lekko drzwi i schowała klucz, nim Peabody zdążyła wrócić. ­  Zabezpieczony, sir. ­  Dobrze. Zdaje się, że nikogo nie ma w domu... Spójrz, Peabody, drzwi nie są zabezpieczone. Peabody popatrzyła na drzwi, potem znów na Eve, wreszcie wydęła usta i oświadczyła poważnym tonem: ­    To  dość  niezwykła  sytuacja.  Być  może  miało  tutaj  miejsce  włamanie,  poruczniku.  Pan  Morse  może  być  w  niebezpieczeństwie. ­  Słuszna uwaga, Peabody. Musimy to nagrać i umieścić w raporcie. ­Kiedy Peabody uruchamiała dyktafon, Eve  otworzyła drzwi i wyciągnęła broń. ­ Panie Morse? Mówi porucznik Dallas z policji Nowego Jorku. Wejście do  pańskiego   mieszkania   jest   niezabezpieczone.   Podejrzewamy   włamanie   i   wchodzimy   na   teren   pańskiej  posiadłości. ­ Eve weszła do środka, nakazując Peabody gestem, by ta została przy drzwiach. Wśliznęła  się  do   sypialni,  sprawdziła  szafy  i   obejrzała  sobie   centrum  komunikacyjne,   które  zajmowało  więcej  miejsca niż samo łóżko. ­   Żadnych śladów włamywacza ­ oświadczyła, powróciwszy do Peabody,   a  potem przeszła do kuchni. ­ Gdzie  odleciał   ten   nasz   ptaszek?   ­   zastanawiała   się   głośno.   Wyciągnęła   komunikator   i   zadzwoniła   do   Feeneya.   ­  Powiedz mi o wszystkim, co wygrzebałeś do tej pory. Weszłam do jego mieszkania, lecz jego tu nie ma. ­   Jestem dopiero w połowie, ale na pewno spodoba ci się to, co znalazłem. Najpierw ta wymazana część, a  musiałem się przy tym nieźle napracować, moja droga. CJ. w wieku dziesięciu lat miał kłopoty z instruktorką nauk  społecznych. Nie dała mu najlepszej oceny. ­  To suka. ­  Najwyraźniej tak samo myślał mały Morse. Włamał się do jej domu, zniszczył jej meble. I zabił jej pieska. ­  Jezu, zabił jej psa? ­   Poderżnął mu gardło. Od ucha do ucha. Skończyło się na przymusowej terapii, nadzorze kuratora i pracach  społecznych. ­  Nieźle. ­ Eve czuła, jak wszystkie elementy układają się w jedną całość. ­ Mów dalej.

­  Do usług. Nasz ulubieniec jeździ nowiutkim coupe, model Rocket. ­  Niech cię Bóg błogosławi, Feeney. ­  To nie wszystko ­ kontynuował Feeney, mile połechtany. ­Jak wiesz, zaczynał karierę w małej stacji telewizyjnej  w swoim rodzinnym mieście. Najpierw był tylko asystentem, ale miał większe ambicje. Odszedł, kiedy nie udało  mu się zdobyć posady reportera. Uprzedziła go kobieta. ­  Nie przerywaj. Chyba cię kocham. ­  Wszystkie ślicznotki mnie kochają. To zasługa mojej olśniewającej urody. W następnej stacji występował już na  antenie, ale tylko w weekendy, kiedy trzeba było kogoś zastąpić. Odszedł z wielkim hałasem, twierdził, że jest  dyskryminowany. Doborem personelu zajmowała się kobieta. ­  Coraz lepiej. ­  Najlepsze przed nami. Stacja w Kalifornii, do której przeniósł się po tej historii z dyskryminacją.  Szło mu tam  całkiem nieźle, piął się do góry, prowadził południowe wydanie wiadomości. Nie sam. ­  Z kobietą? ­   Tak jest, ale to dopiero przygrywka. Poczekaj na resztę. Śliczna dziewczyna z prognozy pogody. Tak bardzo  podobała   się   szefom   stacji   i   telewidzom,   że   zaczęła   prowadzić   nie   tylko   prognozę,   ale   i   część   dziennika.  Notowania stacji szły w górę, dziewczyna radziła sobie coraz lepiej. Morse znów się zwolnił, powiedział, że nie  będzie pracował z amatorami. To było tuż przed tym, jak ślicznotka rozpoczęła prawdziwą karierę, dostała główną  rolę w serialu komediowym. Zgadniesz, kto to? Eve zamknęła oczy. ­  Powiedz mi, że Yvonne Metcalf. ­  Brawa dla pani porucznik. Metcalf wspominała kilka razy w swoim notatniku o spotkaniach z Drętwym Dupkiem.  Jestem pewien, że nasz ulubieniec odnalazł ją w Nowym Jorku. Dziwne, że nie wspominał na antenie o tej starej  przyjaźni. Miałby jeszcze lepsze notowania. ­  Naprawdę cię kochani, Feeney, do szaleństwa. Pocałuję tę twoją brzydką buzię. ­  Hej, to prawdziwie męska twarz. Tak mówi moja żona. ­  Jasne, słusznie. Muszę jak najszybciej dostać nakaz rewizji, Feeney, a ty musisz przyjechać tutaj i dostać się do  komputera Morse'a. ­  Poprosiłem już o ten nakaz. Za chwilę powinienem go dostać. A potem jadę do ciebie. Wszystko toczyło się po jej myśli. Nie minęło nawet pół godziny, a Feeney stawił się w mieszkaniu Morse'a z  nakazem   rewizji   w   ręce.   Eve   naprawdę  go   pocałowała   i   to   z   taką   czułością,   że   Feeney   spłonął   siarczystym  rumieńcem. ­  Zamknij drzwi, Peabody, a potem zajmij się salonem. Nie musisz dbać o porządek. Eve przeszła do sypialni tuż za Feeneyem. Ten zacierał już ręce. ­  To piękny system ­ mruczał. ­ Cokolwiek by mówić, facet zna się na rzeczy. Z przyjemnością dobiorę się do tego  cacka. ­ Usiadł za komputerem, podczas gdy Eve zaczęła przeglądać szuflady. ­  Obsesyjnie modny ­ skomentowała. ­ Nie ma tu nic, co wyglądałoby na znoszone albo przesadnie drogie. ­  Wszystkie pieniądze wkłada w te zabawki. ­ Feeney pochylał się nad komputerem. ­ Facet szanuje swój sprzęt i  jest ostrożny. Wszędzie pełno kodów i zabezpieczeń. Jezu, ma system autodestrukcji. ­  Co? ­ Eve podniosła głowę znad szuflad. ­ Na domowym komputerze? ­   Na to wygląda. ­ Feeney wyprostował się powoli. ­ Jeśli nie użyję właściwego kodu, wszystkie dane zostaną  zniszczone. Założę się, że jest też zaprogramowany na jego głos. Nie pójdzie mi z tym łatwo, Dallas. Będę musiał  sprowadzić tu trochę sprzętu, a to potrwa. ­  On uciekł. Jestem tego pewna. Wiedział, że go ścigamy. Pytanie tylko skąd. ­ Eve zastanawiała się, czy Morse  ma jakiegoś informatora w centrali, czy też zakradł się do policyjnej sieci komputerowej. ­ Sprowadź tutaj swoich  najlepszych ludzi. Ty zajmiesz się komputerem w stacji. Tam widziano go po raz ostatni. ­  To będzie długa noc. ­  Poruczniku. ­ W drzwiach sypialni stała Peabody. Jej twarz nie wyrażała żadnych uczuć, ale oczy wręcz płonęły  z podniecenia. ­ Myślę, że powinna pani to zobaczyć. Razem przeszły do salonu, gdzie Peabody wskazała na wielką, puchatą sofę. ­   Przeglądałam po kolei wszystkie meble. Pewnie bym tego nie zauważyła, gdyby mój tato nie zajmował się  podobnymi   rzeczami.   Zawsze   montował   w   meblach   różne   skrytki   i   tajne   szuflady.   Chowaliśmy   tam   różne  drobiazgi,   bawiliśmy  się  w   ukryte   skarby.   Zaintrygowała   mnie   ta   gałka   na   dole.   Wygląda   jak  zwykła   ozdoba,  imitacja starych uchwytów. ­ Peabody podeszła bliżej i wskazała palcem na drewnianą gałkę. Eve czuła, jak skóra cierpnie jej na plecach. ­  Ukryty skarb ­ powiedziała Peabody lekko drżącym głosem. Serce Eve zabiło mocniej, omal nie wyskoczyło jej z  piersi. Na dnie długiej wąskiej szuflady, która wysunęła się spod sofy, leżała fioletowa parasolka i czerwono­biały  but na obcasie. ­  Mamy go. ­ Eve odwróciła się do Peabody, szczerząc zęby w szerokim uśmiechu. ­ Peabody, uczyniłaś właśnie  ogromny krok w stronę odznaki detektywa.

Mój człowiek mówi, że go prześladujesz. Eve skrzywiła się lekko, kiedy Feeney zgromił ją spojrzeniem z ekranu  komunikatora. ­    Pytam   go   tylko   o   postępy.   ­   Eve   odsunęła   się   od   techników,   którzy   przeszukiwali   mieszkanie   Morse'a.  Wszędzie płonęły światła. Za oknem zapadał już zmierzch. ­     I   przeszkadzasz   mu   w   pracy.   Dallas,   mówiłem   ci,   że   to   musi   trochę   potrwać.   Morse   jest   świetnym  informatykiem. Zna wszystkie sztuczki. ­  On to na pewno zapisał, Feeney. Jak swoje komentarze do telewizji.     Moglibyśmy   dowiedzieć     się,    gdzie  przetrzymuje Nadine. ­  Doskonale cię rozumiem,  ale patrząc  na ręce  mojemu człowiekowi, nie przyspieszysz tego ani o sekundę. Daj  nam trochę oddechu, na miłość boską. Nie masz dzisiaj jakiegoś przyjęcia? ­  Co? Och, do diabła... ­ zgrzytnęła zębami. ­  Wracaj do domu, przebierz się i daj nam spokój. ­  Nie będę stroić się jak jakaś idiotka i popijać szampana, kiedy on wciąż jest na wolności. ­  Będzie tam bez względu na to, w co się ubierzesz. Posłuchaj, szuka go całe miasto. Jego mieszkanie jest pod  stałym nadzorem, tak samo zresztą jak stacja. W niczym mi tutaj nie pomożesz. To wyłącznie moja działka. ­  Możesz... ­  Możesz wszystko opóźnić, zawracając mi ciągle głowę ­warknął. ­Jedź do domu, Dallas. Gdy tylko coś znajdę,  cokolwiek, natychmiast do ciebie zadzwonię. ­  Mamy go, Feeney. Wiemy kto, wiemy dlaczego. ­  Pozwól mi dowiedzieć się jeszcze gdzie. Jeśli Nadine Furst nadal żyje, liczy się każda minuta. Eve myślała o tym samym. Chciała się spierać z Feeneyem, ale zabrakło jej argumentów. ­  Dobra, pojadę, ale... ­   Nie dzwoń do mnie ­ przerwał jej Feeney. ­ Ja zadzwonię do ciebie. ­ Zakończył transmisję, nim zdążyła go  przekląć. Eve   próbowała  zrozumieć  relacje   międzyludzkie,   docenić  wagę  kompromisu,   zachować  równowagę pomiędzy  uczuciem i obowiązkami. To, co łączyło ją z Roarkiem, było wciąż zbyt nowe, uciskało ją lekko niczym nowy but,  który jest jednak na tyle piękny, że warto poczekać, aż dostosuje się do kształtu stopy. Wpadła   więc   zdyszana   do   sypialni,   w   której   Roarke   przygotowywał   się   właśnie   do   przyjęcia,   i   natychmiast  przeszła do ataku. ­  Tylko nie mów mi nic o spóźnieniu. Summerset już się tym zajął. ­ Zerwała kaburę i rzuciła ją na krzesło. Roarke  spokojnie zapiął złote spinki przy mankietach. ­   Nie odpowiadasz przed Summersetem. ­ Spojrzał na nią i uniósł lekko brwi, kiedy ściągnęła koszulę. ­ Ani  przede mną. ­  Posłuchaj, miałam dużo pracy. ­ Naga od pasa w górę, opadła na krzesło, by ściągnąć buty. ­ Powiedziałam, że  tutaj będę, i jestem. Wiem, że goście  zaczną  się schodzić za dziesięć minut. ­Rzuciła butem o podłogę, kiedy  przypomniała sobie uszczypliwe uwagi Summerseta. ­ Będę gotowa. Nie potrzebuję kilku godzin, żeby włożyć  suknię i zrobić delikatny makijaż. Pozbywszy się butów, wypchnęła do góry biodra i ściągnęła dżinsy. Jeszcze nie opadły na podłogę, gdy Eve  biegła już do łazienki. Roarke uśmiechnął się pod nosem i podążył za nią. ­  Nie musisz się tak spieszyć,  Eve.  To przyjęcie,  a nie międzynarodowa konferencja. ­  Powiedziałam, że będę gotowa. ­ Eve stała już pod prysznicem i wcierała we włosy gęsty zielony płyn. ­ I będę  gotowa. ­  Dobrze, ale nikt się nie obrazi, jeśli przyjdziesz na dół za dwadzieścia czy trzydzieści minut. Myślisz, że będę  się na ciebie złościł, bo masz inne życie? Eve otarła piekące oczy i próbowała dojrzeć twarz Roarke'a poprzez kłęby pary i pianę. ­  Może. ­   Więc czeka cię rozczarowanie.   Jeśli   dobrze pamiętasz, poznałem cię właśnie poprzez to drugie życie. Ja  zresztą także mam sporo innych zobowiązań. ­ Obserwował, jak Eve spłukuje włosy. Lubił patrzeć, jak odchyla do  tyłu głowę, jak woda i mydło spływają po jej  gładkiej  skórze. ­ Nie próbuję zamknąć cię w więzieniu. Próbuję z  tobą żyć. Eve odgarnęła z oczu mokre włosy, kiedy Roarke otworzył jej drzwi do suszarki. Eve ruszyła w jej stronę, obróciła  się na pięcie i nieoczekiwanie pochwyciła twarz Roarke'a i złożyła na niej entuzjastyczny pocałunek. ­  To nie może być łatwe ­ powiedziała, wchodząc do suszarki. Po chwili strumienie ciepłego, suchego powietrza  opływały jej ciało. ­ Często sama nie mogę ze sobą wytrzymać. Czasami zastanawiam się, dlaczego mi po prostu  nie przyłożysz, kiedy cię tak atakuję bez powodu. ­  Myślałem już o tym, ale zwykle jesteś uzbrojona. Sucha i pachnąca, Eve podeszła do niego powoli. ­  Teraz nie jestem. Roarke pochwycił ją wpół i przesunął dłonią po jej kształtnych, twardych pośladkach.

­  Kiedy jesteś naga, myślę o czymś innym. ­  Tak? ­ Zarzuciła mu ręce na szyję i podniosła się na palce, by patrzeć mu prosto w oczy. ­ O czym na przykład? Roarke z żalem, lecz stanowczo, odsunął ją od siebie na długość ramion. ­  Może powiesz mi, dlaczego jesteś taka podekscytowana? ­  Może dlatego, że lubię, kiedy jesteś taki elegancki. ­ Odsunęła się od niego i sięgnęła po szlafrok. ­ A może na  myśl o tym, że przez następnych kilka godzin będę chodzić w butach, od których cholernie bolą mnie stopy. Zerknęła do lustra i pomyślała, że powinna chyba nałożyć trochę tego świństwa, które zawsze wciskała jej Mavis.  Pochyliła się niżej, ustawiła we właściwej pozycji aparat do malowania i przedłużania rzęs i zamknęła go na lewym  oku. ­  A może dlatego ­ mówiła dalej, zdejmując aparat i oglądając efekty jego działania ­ że niejaka Peabody znalazła  ukryty skarb. ­  Brawa dla Peabody. Co to za ukryty skarb? Eve poradziła sobie z prawym okiem i zamrugała na próbę. ­  Jeden parasol i jeden but. ­  Masz go? ­ Roarke uścisnął jej ramiona i pocałował ją w kark. ­ Gratulacje. ­  Prawie go mam ­ poprawiła. Próbowała sobie przypomnieć, czym powinna się zająć w następnej kolejności, i  wybrała szminkę. Mavis zachwalała jej zawsze korzyści płynące z farbowania ust, ale Eve nie chciała decydować  się na zabieg, który zmieniłby jej wygląd na kilka tygodni. ­ Mamy dowody. Technicy znaleźli jego odciski palców  na tych przedmiotach. Na parasolu tylko jego i ofiary. Na bucie są jeszcze jakieś inne, ale to pewnie sprzedawca  albo inni klienci. To zupełnie nowe buty, kupiła je tego samego dnia i założyła po raz pierwszy. Eve przeszła do sypialni. Przypomniała sobie o perfumowanym kremie, który Roarke przywiózł jej z Paryża, i  ściągnęła szlafrok, by wsmarować go w ciało. ­   Problem w tym, że jeszcze go nie złapaliśmy. Dowiedział się jakoś, że depczemy mu po piętach, i uciekł.  Feeney   pracuje   teraz   nad   jego   sprzętem,   może   znajdzie   jakieś   informacje,   które   nas   do   niego   doprowadzą.  Zarządziliśmy obławę, ale mógł już uciec z miasta. Nie wiem, czy w ogóle bym tutaj przyszła, ale Feeney po  prostu mnie wyrzucił. Powiedział, że prześladuję jego ludzi. Otworzyła   szafę,   gdzie   czekała   już   przygotowana   przez   Roarke'a   suknia.   Eve   wyjęła   ten   niewielki   skrawek  materiału  i  przyglądała  mu  się z niedowierzaniem.  Suknia miała  co prawda długie  rękawy,  ale także  głęboko  wycięty dekolt i spódnicę na tyle krótką, na ile pozwalały granice dobrego smaku. ­  Mam coś pod tym nosić? Roarke sięgnął do szuflady i wyciągnął stamtąd maleńki trójkącik dopasowany barwą do sukni. ­  To powinno wystarczyć. Eve pochwyciła ów drobiazg, który od biedy mogłaby nazwać majteczkami, i szybko wciągnęła na siebie. ­  Boże ­ jęknęła, przejrzawszy się w lustrze. ­ A właściwie czemu nie? Ponieważ nie miała już czasu na spory, zaczęła wkładać sukienkę. ­  Uwielbiam patrzyć, jak się ubierasz, ale w tej chwili jestem nieco rozproszony. ­  Wiem, wiem. Idź na dół. Zaraz tam dojdę. ­  Nie, Eve. Kto? ­  Kto? ­ Włożyła dłonie w rękawy. ­ Nie powiedziałam ci jeszcze? ­  Nie ­ odrzekł Roarke z godną podziwu cierpliwością. ­ Nie powiedziałaś. ­  Morse. ­ Eve zanurkowała do szafy po buty. ­  Żartujesz. ­  CJ. Morse. ­ Trzymała buty tak, jakby to była broń. Jej oczy pociemniały nagle, nabrały groźnego wyrazu. ­ A  kiedy już dopadnę tego skurwiela, będzie miał więcej czasu antenowego, niż kiedykolwiek marzył, a... Melodyjny sygnał interkomu przerwał jej w pół zdania. Z głośnika odezwał się głos zniecierpliwionego wyraźnie  Summerseta: ­  Przybywają pierwsi goście, sir. ­  Dobrze. Morse? ­ spytał jeszcze raz Roarke, nie mogąc uwierzyć w to, co słyszy. ­   Tak jest. Opowiem ci o wszystkim na dole. ­ Przeczesała dłonią włosy. ­ Mówiłam ci, że będę gotowa. Och,  jeszcze jedno. ­ Ujęła jego dłoń, kiedy wyszli oboje z pokoju. ­ Chciałabym, żebyś wpuścił dodatkowego gościa.  Niejaką Larindę Mars. 20 Eve nie musiała długo myśleć, by dojść do wniosku, że ostatnie etapy śledztwa spędzała zazwyczaj w znacznie  gorszych warunkach. Atmosfera przyjęcia w niczym nie przypominała tej, jaka panuje w zatłoczonej centrali policji,  a jedzenie serwowane przez prawdziwych kucharzy zasadniczo różniło się od tego, które można było dostać w  policyjnej stołówce. Roarke podejmował gości w wielkiej, bogato iluminowanej sali przykrytej szklaną kopułą, wykładanej drewnem i  lustrami. Długie stoły, ustawione wzdłuż półokrągłych ścian, uginały się niemal pod ciężarem jedzenia. Były tam 

kolorowe, maleńkie jajka z hodowli gołębi liliputów na Księżycu, delikatne różowe krewetki z Morza Japońskiego,  dziesiątki  gatunków  sera,  które  wręcz rozpływały się w  ustach,   różnego  rodzaju ciasta  i  kremy,  wielkie  hałdy  kawioru na lodzie, różnorodność świeżych owoców pokrytych cienką warstwą cukru i lodu. Po   drugiej   stronie   sali   stały   stoły   z   ciepłymi   daniami,   okryte   kłębami   wonnej   pary.   W   wydzielonej   części  pomieszczenia serwowano dania dla wegetarian, w innej dla mięsożerców. Roarke wolał brzmienie prawdziwych instrumentów od najlepszego nawet sprzętu, dlatego też na tarasie przed  salą zespól muzyków wykonywał spokojne ciche melodie sprzyjające konwersacji. W miarę upływu czasu muzyka  miała oczywiście nabrać innego charakteru, by zachęcać do tańca. Wśród   tłumu   gości   wystrojonych   w   eleganckie   i   kosztowne   stroje   lawirowali   kelnerzy   z   tacami   zastawionymi  kieliszkami szampana. ­     Cudownie.   ­   Mavis   nadgryzła   czarnego   grzyba.   Ubrana   była   dość   konserwatywnie   jak   na   swój   gust,   co  znaczyło,   że   większa   część   jej   ciała   była   osłonięta,   a   włosy   nie   porażały   swą   barwą.   Czego   nie   dało   się  powiedzieć o jej tęczówkach. ­ Nie mogę uwierzyć, że Roarke mnie tutaj zaprosił. ­  Jesteś moją przyjaciółką. ­  Hej, myślisz, że później, kiedy już wszyscy się wyluzują, będę mogła zaśpiewać? Eve   ogarnęła   spojrzeniem   tłum   dystyngowanych   gości,   blask   prawdziwego   złota   i   prawdziwych   klejnotów,   i  uśmiechnęła się pod nosem. ­  Świetny pomysł. ­  Super ­ ucieszyła się Mavis i uścisnęła dłoń Eve. ­ Pójdę pogadać z zespołem, przekonać ich do siebie. ­  Poruczniku. Eve odwróciła się od Mavis i ujrzała szefa Tibble'a. ­  Sir. ­  Wygląda pani dzisiaj... nieprofesjonalnie. ­ Kiedy Eve spojrzała nań ze skruchą, Tibble roześmiał się głośno. ­  To miał być komplement. Roarke bardzo się dzisiaj postarał. ­  To prawda. Ale też i cel jest szczytny ­ odparła Eve, choć nie pamiętała dobrze, co jest właściwie tym szczytnym  celem. ­    Bez wątpienia.  Moja  żona bardzo się w to zaangażowała.  ­Tibble wziął  kieliszek  od przechodzącego obok  kelnera i pociągnął łyk. ­ Żałuję tylko, że te cholerne garnitury nigdy nie wychodzą z mody. ­ Wolną ręką poluzował  krawat. Eve uśmiechnęła się mimowolnie. ­  Powinien pan się cieszyć, że nie musi nosić butów na wysokim obcasie. ­  Tak, trzeba się sporo nacierpieć, żeby nie wypaść z mody. ­     Wolałabym  raczej  czuć  się  swobodnie   i  wygodnie.   ­  Eve  nie  powtórzyła  jednak gestu   swojego  szefa  i  nie  próbowała ściągnąć sukienki. ­     Cóż....   ­   Tibble   wziął   ją   pod   rękę   i   odprowadził   na   bok,   za   rozłoży   sta   palmę.   ­   Skoro   już   wymieniliśmy  obowiązkowe uprzejmości, mogę pani powiedzieć, że świetnie poradziła sobie pani z tą sprawą. ­  No, nie całkiem. Niepotrzebnie męczyłam Angeliniego. ­  To nie była pani wina, chłopak sam się o to prosił. Ale potem wróciła pani do początku i znalazła ślady, które inni  pominęli. ­  To był czysty przypadek. Gdybym nie spotkała tej narkomanki... Po prostu szczęście. ­  Szczęście też się liczy. Podobnie jak konsekwencja i dbałość o szczegóły. Dopadła go pani, Dallas. ­  Jeszcze nie. ­  Nie ucieknie daleko. Pomoże nam jego chora ambicja. Jego twarz jest wszystkim znana. Eve także na to liczyła. ­  Sir, chciałabym powiedzieć, że bardzo przydała mi się pomoc Peabody. Ta policjantka ma dobre oko i świetny  instynkt. ­   Wspomniała pani o tym w raporcie. Nie zapomnę tego nazwiska, może pani być pewna. ­ Kiedy spojrzał na  zegarek, zrozumiała, że jest równie niespokojny jak ona. ­ Obiecałem Feeneyowi butelkę irlandzkiej whisky, jeśli  rozpracuje to przed północą. ­  To nasza jedyna nadzieja. ­ Eve nie musiała przypominać szefowi, że nie znaleźli w mieszkaniu Morse'a broni.  On już to wiedział. Kiedy dostrzegła przy wejściu do sali Marca Angeliniego, zesztywniała nagle. ­  Pan wybaczy, szefie. Muszę z kimś porozmawiać. Tibble położył dłoń na jej ramieniu. ­  To nie jest konieczne, Dallas. ­  Owszem, jest. Wiedziała dokładnie, kiedy ją zauważył. Podobnie jak ona wyprostował się i uniósł głowę. Złożywszy dłonie za  plecami, czekał na nią. ­  Panie Angelini. ­  O, porucznik Dallas. ­  Żałuję, że sprawiłam panu i pana rodzinie tyle kłopotów podczas śledztwa.

­  Doprawdy? ­ Angelini zmierzył ją chłodnym spojrzeniem. ­Żałuje pani, że oskarżyła mojego syna o morderstwo,  upokorzyła go, pogłębiła rozpacz, która wydawała się niemożliwa do pogłębienia, wsadziła go do więzienia tylko  dlatego, że był świadkiem zbrodni? Mogła się bez trudu usprawiedliwić, wytłumaczyć swoje postępowanie. Mogła przypomnieć mu, że jego syn nie  tylko był na miejscu zbrodni, ale uciekł stamtąd, dbając tylko o swoje bezpieczeństwo, a potem usiłował jeszcze  przekupić policjanta na służbie. ­  Przykro mi, że przysporzyłam pańskiej rodzinie tylu przykrych przeżyć. ­     Wątpię,   czy   rozumie   pani   znaczenie   tych   słów.   I   sądzę,   że   gdyby   nie   poświęcała   pani   tyle   czasu   na  przyjemności, byłaby pani w stanie złapać prawdziwego mordercę. Wiem dobrze, kim pani jest. Oportunistką,  karierowiczką, medialną dziwką. ­  Marco. ­ Roarke położył dłoń na ramieniu Eve i stanął za jej plecami. ­  Nie. ­ Eve zesztywniała pod jego dotykiem. ­ Nie broń mnie. Pozwól mu dokończyć. ­  Nie mogę. Marco, gotów jestem przyjąć twój stan emocjonalny za powód, dla którego napadłeś na Eve w jej  własnym domu. Widzę, że nie chcesz zostać tutaj dłużej ­ dodał tonem, który świadczył, że nie zamierza niczego  usprawiedliwiać. ­ Odprowadzę cię do wyjścia. ­     Znam  drogę.   ­  Angelini  przeszył  Eve   nienawistnym  spojrzeniem.   ­  Roarke,   zakończymy  naszą  współpracę  najszybciej, jak się da. Nie ufam już twoim sądom. Eve zacisnęła dłonie w pięści. Drżała z wściekłości, kiedy Angelini odwrócił się na pięcie i ruszył do wyjścia. ­  Dlaczego to zrobiłeś? Poradziłabym sobie. ­  Poradziłabyś ­ zgodził się Roarke i odwrócił ją do siebie. ­Ale to była sprawa osobista. Nikt, absolutnie nikt nie  może w tym domu traktować cię w taki sposób. Eve próbowała zbyć to wzruszeniem ramion. ­  Summerset może. Roarke uśmiechnął się i ucałował ją delikatnie. ­  Summerset stanowi wyjątek dla powodów, o których wolałbym nie mówić. ­ Pogłaskał jej zmarszczone gniewnie  czoło. ­  No dobra. Zdaje się, że nie będę wymieniać z Angelinimi kartek świątecznych. ­  Nauczymy się jakoś z tym żyć. Może kieliszek szampana? ­  Za momencik. Muszę trochę ochłonąć. ­ Dotknęła jego twarzy. Zauważyła, że coraz łatwiej przychodzą jej takie  gesty w obecności innych ludzi. ­ Chyba powinnam ci powiedzieć, że Mars ma w torebce dyktafon. Roarke mrugnął do niej figlarnie. ­  Miała. Po tym, jak spotkaliśmy się przy stole z wegetariańskim jedzeniem, jest już u mnie w kieszeni. ­  Bardzo sprytnie. Nie wspominałeś, że jesteś też kieszonkowcem. ­  Nigdy nie pytałaś. ­  Przypomnij mi, bym zadawała ci więcej pytań. Zaraz wracam. Eve skierowała się do wyjścia. Chciała odpocząć  na chwilę od tłumu i zadzwonić do Feeneya, choć wiedziała, że ten będzie się tylko wściekał, kiedy przeszkodzi  mu w pracy. Miał jeszcze godzinę, jeśli chciał wygrać swoją butelkę whisky. Pomyślała, że powinna mu o tym przypomnieć.  Stanęła właśnie przed drzwiami biblioteki, by wystukać kod na zamku, kiedy z ciemności za jej plecami wychynął  Summerset. ­  Poruczniku, telefon do pani. Rozmówca twierdzi, że to pilna sprawa. ­  Feeney? ­  Nie zechciał podać nazwiska ­ odparł wyniośle Summerset. ­  Odbiorę tutaj. ­ Eve z satysfakcją zamknęła drzwi tuż przed nosem służącego. ­ Światło ­ rozkazała. Niemal przywykła już do długich rzędów książek oprawionych w skórę, wielkich tomów o pożółkłych kartkach. Tym  razem nie poświęciła im nawet spojrzenia, lecz natychmiast podeszła do telełącza. Uruchomiła je i zamarła. ­  Niespodzianka. ­ Morse uśmiechnął się do niej. ­ Jestem pewien, że się mnie nie spodziewałaś. Wystrojona na  przyjęcie, jak widzę. Nieźle, naprawdę nieźle. ­  Szukałam cię, C.J. ­   O tak, wiem. Szukałaś wielu rzeczy. Wiem, że to się nagrywa, ale teraz to już mało istotne. Słuchaj mnie  uważnie i zachowaj to tylko dla siebie, bo zacznę krajać kawałeczek po kawałeczku twoją przyjaciółkę. Nadine,  przywitaj się z Dallas. Sięgnął do tyłu i na ekranie pojawiła się twarz Nadine. Eve, która wiele już razy widziała przerażenie graniczące z  histerią, mogła je ujrzeć raz jeszcze. ­  Zrobił ci coś, Nadine? ­  Ja... ­ Jęknęła, kiedy Morse szarpnął ją za włosy, odchylił jej głowę do tyłu i przyłożył do gardła długie, wąskie  ostrze. ­  No, powiedz jej, że byłem dla ciebie milutki. Powiedz jej! ­Przesunął płazem ostrza po jej szyi. ­ Ty, suko! ­  Nic mi nie jest. Wszystko dobrze. ­ Zamknęła powieki, spod których wypłynęły dwie wielkie łzy. ­ Przepraszam.

­  Ona przeprasza. ­ Morse wydaj usta i przycisnął policzek do twarzy Nadine, tak że teraz oboje byli widoczni na  ekranie. ­Przeprasza, że tak bardzo chciała być najlepszą dziwką w mieście, że uciekła waszemu człowiekowi i  trafiła prosto w moje stęsknione ramiona. Nie mam racji, Nadine? ­  Tak, masz. ­  A teraz ja ciebie zabiję, ale nie tak szybko jak tamte. Będę to robił powoli, po odrobinie, chyba że pani porucznik  zrobi wszystko, co jej każę. Zgadza się, Nadine? No, powiedz jej to. ­  On mnie zabije. ­ Nadine zacisnęła usta, ale nic nie mogło ukryć drżenia warg. ­ On mnie zabije, Dallas. ­  Zgadza się. Chyba nie chcesz, żeby ona zginęła, co, Dallas? To przez ciebie umarła Louise, przez ciebie i przez  Nadine. Nie zasługiwała na to. Znała swoje miejsce. Nie próbowała być najlepszą dziwką. To przez ciebie umarła.  Chyba nie chcesz, żeby to się powtórzyło. Nadal trzymał nóż przy gardle Nadine. Eve widziała, że jego dłoń lekko drży. ­     Czego   chcesz,   Morse?   ­   Przypominając   sobie   portret   psychologiczny   sporządzony   przez   Mirę,   próbowała  ostrożnie kierować szaleńcem. ­ Ty tutaj rządzisz. Ty pociągasz teraz za sznurki. ­  Zgadza się. ­ Morse rozpromienił się w uśmiechu. ­ Jak cholera. Widzisz teraz na ekranie moją pozycję. Jestem  w   cichym,   przyjemnym   zakątku   Greenpeace   Park,   gdzie   nikt   nie   będzie   nam   przeszkadzał.   Ci   sympatyczni  obrońcy   przyrody   zasadzili   tutaj   wszystkie   te   drzewa.   To   naprawdę   cudowne   miejsce.   Oczywiście,   nikt   nie  przychodzi tutaj po zmroku. Chyba że jest na tyle sprytny, żeby obejść elektroniczne zabezpieczenia, które mają  stąd odstraszyć włóczęgów i narkomanów. Masz dokładnie sześć minut, żeby tu dojechać. Wtedy porozmawiamy  o szczegółach. ­  Sześć minut. Nie wiem, czy zdążę, nawet przy maksymalnej prędkości. Jeśli trafię na korki... ­     Więc   je   omijaj   ­   warknął.   ­   Dokładnie   sześć   minut   od   zakończenia   transmisji.   Dallas,   dziesięć   sekund  spóźnienia, dziesięć sekund, które spróbujesz wykorzystać na wezwanie pomocy, i zaczynam rozcinać Nadine.  Przyjedziesz sama. Jeśli wyczuję jakiegoś   innego   glinę,   koniec   z Nadine.   Chcesz,   żeby   ona przyjechała  sama, prawda, Nadine? ­ By pokazać, że nie rzuca słów na wiatr, odwrócił ostrze i naciął delikatnie skórę na szyi  Nadine. Czerwona strużka krwi pociekła w dół. ­  Proszę. ­ Próbowała odsunąć głowę od noża. ­ Proszę. ­  Jeśli skaleczysz ją jeszcze raz, to nie będę się z tobą układać. ­  Będziesz, będziesz. Sześć minut. Od teraz. Obraz   na   ekranie   wygasł.   Eve   zastygła   z   palcem   wzniesionym   nad   włącznikiem.   Myślała   o   dziesiątkach  policjantów, którzy mogliby otoczyć park w ciągu kilku minut. Myślała o przeciekach, elektronicznych przeciekach. I o krwi spływającej powoli po szyi Nadine. Przebiegła przez pokój i uderzyła w guzik przyzywający windę. Potrzebowała broni. C.J. Morse nigdy nie bawił się lepiej. Zaczynał żałować, że tak szybko zabił poprzednie ofiary. Nie wiedział dotąd,  ile przyjemności może mu sprawić wzbudzanie panicznego strachu, obserwowanie ludzkiego cierpienia. Widział to wszystko w oczach Nadine Furst, w jej nienaturalnie rozszerzonych źrenicach, które niemal zupełnie  przesłoniły tęczówkę. Z radością myślał o tym, że Nadine dosłownie umiera ze strachu. Nie mógł jej jeszcze raz zranić. Och, chciałby, i starał się pokazywać jej nóż tak często, by ani na moment nie  przestała o tym myśleć. Ale obawiał się trochę tej cholernej policjantki. Oczywiście, poradzi sobie z nią, bez wątpienia. Poradzi sobie w jedyny sposób zrozumiały dla takich dziwek jak  ona. Zabije ją. Ale powoli, nie tak jak poprzednie. Próbowała go wykiwać, a takiej obrazy nie mógł jej darować. Kobiety zawsze próbowały nim kierować, zawsze wchodziły mu w drogę, kiedy był już blisko szczytu. Doświadczał  tego przez całe życie. Przez całe to cholerne życie, poczynając od tej przemądrzałej suki, jego matki. Nie dałeś z siebie wszystkiego, C.J. Popracuj trochę głową, na miłość boską. Nie zdobędziesz niczego urodą ani   czarem  osobistym.  Nie  masz  ani  jednego,  ani  drugiego.  Spodziewałam  się  po   tobie   czegoś  więcej.   Jeśli  nie   będziesz najlepszy, będziesz niczym. Skorzystał z tej rady, prawda? Uśmiechając się do siebie, zaczął głaskać włosy roztrzęsionej Nadine. Myślał o  matce przez lata, odgrywając rolę dobrego, oddanego syna. A nocami marzył o jej śmierci. Wyobrażał sobie, jak  ją zabije, w słodkich snach widział, jak na zawsze zamyka jej usta, ucisza ten surowy, nieprzejednany głos. ­ I zrobiłem to ­ powiedział głośno, przykładając czubek noża do gardła Nadine. ­ To było takie proste. Siedziała  sama   w   tym   wielkim,   ważnym   domu,   zajęta   swoimi   ważnymi   sprawami.   Poszedłem   prosto   do   niej.   “C.J.   ­  powiedziała ­ co ty tutaj robisz? Tylko nie mów mi, że znowu straciłeś pracę. Do niczego w życiu nie dojdziesz,  jeśli nie skupisz się wreszcie na jednym celu". A ja uśmiechnąłem się tylko do niej i powiedziałem. “Zamknij się,  stara, zamknij wreszcie tę cholerną gębę". I poderżnąłem jej gardło. ­ By to zademonstrować, przeciągnął ostrzem  po szyi Nadine, delikatnie, ledwie drapiąc jej skórę. ­ Krztusiła się i charczała, i zamknęła wreszcie tę cholerną  gębę. Ale wiesz, Nadine, nauczyłem się czegoś od tej starej suki. Znalazłem wreszcie cel. Potrzebowałem tego  celu. I postanowiłem, że uwolnię świat od pyskatych, bezczelnych dziwek, od tej współczesnej plagi. Od kobiet  takich jak Towers i Metcalf. I takich jak ty, Nadine. ­ Pochylił się i pocałował ją w czoło. ­ Takich jak ty. Nadine mogła już tylko jęczeć. Jej umysł przestał normalnie funkcjonować. Nie próbowała uwolnić rąk z więzów,  nie   próbowała   już   niczego.   Siedziała   bezwładna   jak   manekin,   wstrząsana   od   czasu   do   czasu   nerwowymi 

drgawkami. ­ Ciągle spychałaś mnie na bok. Poszłaś nawet do szefa, chciałaś mnie odsunąć od wiadomości. Powiedziałaś im,  że jestem... ­ Poklepał płazem noża po jej gardle. ­ Że jestem wrzodem na dupie. Wiesz, że ta suka Towers nie  chciała   mi   nawet   udzielić   wywiadu?   Upokarzała   mnie,   Nadine.   Nie   zapraszała   mnie   nawet   na   konferencje  prasowe. Ale ja ją dopadłem. Dobry reporter zawsze szuka czegoś interesującego, prawda? Ja też szukałem i  znalazłem bardzo ciekawą historyjkę o  tym idiocie,  narzeczonym  jej kochanej  córeczki.  Och, czekałem  z tym  cierpliwie, podczas gdy szczęśliwa mamuśka układała plany weselne. Mogłem ją szantażować, ale przecież nie o  to mi chodziło, prawda? Była wściekła, kiedy zadzwoniłem do niej tamtej nocy, kiedy rzuciłem jej to wszystko w  twarz. ­ Oczy Morse'a błyszczały, ożywione tym wspomnieniem. ­ Wtedy już chciała ze mną rozmawiać, Nadine.  O tak, bardzo tego chciała. Próbowałaby mnie zniszczyć, choć ja chciałem tylko poinformować ludzi o faktach. Ale  Towers była ważną figurą, próbowałaby mnie zgnieść jak robaka. Dokładnie tak się wyraziła, kiedy rozmawialiśmy  tamtej nocy. Ale zrobiła to, co jej kazałem. A kiedy podszedłem do niej wtedy, w deszczu, uśmiechała się drwiąco.  Ta suka kpiła ze mnie. Powiedziała: “Spóźniłeś się. Ale teraz się porachujemy, ty gnido". ­ Morse roześmiał się  głośno. ­ O tak, porachowaliśmy się. Charczała i krztusiła się jak moja stara matka. Poklepał Nadine po głowie, wstał i przeszedł do kamery, którą ustawił wcześniej przed ławką. ­     Mówi   C.J.   Morse.   W   miarę   jak   upływają   kolejne   sekundy,   coraz   bardziej   prawdopodobne   wydaje   się,   że  bohaterska   porucznik   Dziwka   nie   zdąży   ocalić   swojej   koleżanki   przed   egzekucją.   Choć   wielu   nazywa   to  twierdzenie   seksistowskim   stereotypem,   niniejszy   eksperyment   dowodzi   niezbicie,   że   kobiety   zawsze   się  spóźniają. ­ Morse zaniósł się śmiechem i rozbawiony, uderzył Nadine w tył głowy. Kiedy opanował się wreszcie i  przestał chichotać,  znów przybrał poważną minę i  zwrócił  się  do kamery. ­ Relacjonowanie egzekucji zostało w  tym kraju zabronione w roku 2012, pięć lat przed tym, nim Sąd Najwyższy uznał karę śmierci za niezgodną z  konstytucją. Oczywiście, sąd przyjął taką decyzję pod wpływem pięciu pyskatych, głupich kobiet, dlatego też ja  osobiście uważam ją za nieważną. Morse zamilkł na moment i odwrócił się do Nadine. ­  Za chwilę podłączę się do stacji, Nadine. ­ Przechylił głowę, przyglądając jej się uważnie. ­ Wiesz co, przydałby  ci się drobny makijaż. Szkoda, że nie mamy czasu. Na pewno chciałabyś dobrze wyglądać w swojej ostatniej  audycji. ­ Podszedł do niej, przyłożył jej ostrze do gardła i spojrzał w kamerę. ­ Dziesięć, dziewięć, osiem... ­  Przerwał, usłyszawszy tupot nóg na wykładanej kamieniami alejce. ­ No proszę, jednak zdążyła. Prawie co do  sekundy. Eve zatrzymała się raptownie i wytrzeszczyła nań oczy. W ciągu dziesięcioletniej służby widziała już wiele rzeczy,  które najchętniej wymazałaby z pamięci. Nigdy jednak nie spotkała się z czymś podobnym. Niewielki,   punktowy   reflektor  oświetlał   ławkę,   na   której   siedziała   otępiała   Nadine.   Morse   stał   za   jej   plecami   i  przykładał nóż do jej gardła. Był elegancko ubrany, miał białą koszulę, marynarkę i starannie dobrany krawat. Nim  zobaczył   Eve,   patrzył   na   kamerę   ustawioną   na   przenośnym   trójnogu.   Czerwone   światełko   kamery   migotało  regularnie niczym oko opatrzności. ­  Co ty robisz, Morse? ­   Nadaję relację na żywo ­ odparł pogodnie. ­ Zapraszam do światła, poruczniku, by nasi widzowie także mogli  panią zobaczyć. Nie spuszczając wzroku z szaleńca, Eve powoli wkroczyła w krąg światła. Nie było jej już zbyt długo. Roarke zdał sobie sprawę, że jest rozdrażniony, że goście zaczynają mu działać na  nerwy. Najwyraźniej Eve była bardziej poruszona, niż sądził. Powinien był bardziej stanowczo rozprawić się z  Angelinim. Nie, nie mógł pozwolić, by zadręczała się wyrzutami sumienia. Musiał ją rozbawić albo rozzłościć, zrobić coś, by  zapomniała 0 smutku. Wyśliznął się niepostrzeżenie z hallu, z dala od świateł, muzyki i głosów. Dom był za duży, by mógł sam  jej szukać, wiedział jednak, że wystarczy jedno pytanie, by ją odnaleźć. ­  Eve ­ powiedział, gdy tylko Summerset zjawił się na jego wezwanie. ­  Wyszła. ­  Jak to, wyszła? Dokąd? Summerset wzruszył ramionami. Nie lubił Eve, nie lubił o niej rozmawiać. ­  Nie wiem, po prostu wybiegła z domu, wsiadła do swojego samochodu i odjechała. Nie raczyła poinformować  mnie o swoich planach. Roarke czuł, jak ogarnia go coraz większy niepokój. ­  Nie drażnij mnie, Summerset. Dlaczego wyszła? Summerset zacisnął mocniej usta; był zirytowany. ­  Może z powodu rozmowy, którą przeprowadziła wcześniej przez telełącze. Odebrała ją w bibliotece. Roarke odwrócił się na pięcie, podbiegł do drzwi biblioteki i odkodował je. Nie zważając na Summerseta, który  deptał mu po piętach, jednym skokiem dopadł konsoli i uruchomił łącze. ­  Odtwarzanie ostatniego połączenia. W miarę jak odsłuchiwał rozmowę, palący niepokój zamieniał się w paniczny strach.

­  Jezu Chryste, pojechała do niego. Sama. W jednej chwili znalazł się przy drzwiach i na schodach. ­  Pokaż to Tibble' owi ­ rzucił jeszcze przez ramię. ­ Tylko jemu. Choć mamy niewiele czasu, poruczniku, nasi widzowie z pewnością chcieliby poznać przebieg śledztwa. ­ Morse  uśmiechał  się  do  kamery,  nie  odrywając  jednak  noża  od  szyi  Nadine.  ­Przez  jakiś czas szła pani  fałszywym  tropem i niewiele brakowało, a oskarżyłaby pani niewinnego człowieka. ­  Dlaczego je zabiłeś, Morse? ­   Och,   udokumentowałem to już dostatecznie.   Wystarczy materiału na kilka audycji. Porozmawiajmy lepiej o  pani. ­  Musiałeś czuć się okropnie, kiedy zrozumiałeś, że zabiłeś Louise Kirski, a nie Nadine. ­  Rzeczywiście, czułem się wtedy fatalnie. Louise była miłą, cichą kobietą. Miała właściwe podejście do życia. Ale  to nie była moja wina. Zginęła przez ciebie i przez Nadine, to wy próbowałyście mnie zwabić, zastawić na mnie  pułapkę. ­  Chciałeś sławy. ­ Eve zerknęła na kamerę. ­ Teraz z pewnością jesteś już sławny, Morse. Ale to koniec twojej  kariery. Nie opuścisz tego parku. ­  Och, mam plan, nie martw się o mnie. A nam zostało jeszcze kilka minut, nim skończymy to przedstawienie.  Publiczność ma  prawo wiedzieć o  wszystkim. Chcę, by zobaczyli  tę egzekucję.  Ale chciałem także,  żebyś  ty  zobaczyła ją na własne oczy. Żebyś widziała, co narobiłaś. Eve spojrzała na Nadine. Nie mogła liczyć na współpracę z jej strony. Była w głębokim szoku, prawdopodobnie  nafaszerowana jakimiś środkami. ­  Ze mną nie pójdzie ci tak łatwo. ­  Więc będę miał więcej zabawy. ­  A jak złapałeś Nadine? ­ Eve postąpiła o krok w jego stronę, patrząc mu w oczy i trzymając ręce na widoku. ­  Byłeś sprytny. ­   O tak, jestem bardzo sprytny. Ludzie, a w szczególności kobiety, nigdy mnie nie doceniają. Przekazałem jej  pewną informację dotyczącą tych morderstw. Wiadomość od przerażonego świadka, który chciał z nią rozmawiać  w cztery oczy. Wiedziałem, że ucieknie waszemu ochroniarzowi, ambitna kobieta na tropie sensacyjnej historii.  Dopadłem ją na podziemnym parkingu. Prosta sprawa. Nafaszerowałem ją środkami uspokajającymi, zapakowa­ łem do bagażnika i odjechałem. Zostawiłem ją i samochód w małym garażu do wynajęcia. ­  Rzeczywiście, spryciarz z ciebie. ­ Eve znów przesunęła się do przodu, lecz znieruchomiała, gdy Morse uniósł  brwi i przycisnął mocniej nóż. ­ Jestem pełna podziwu ­ dodała, podnosząc ręce. ­Wiedziałeś, że jestem na twoim  tropie. Skąd? ­  Myślisz, że ten twój brzydal, Feeney, wie wszystko o komputerach? W każdej chwili mógłbym mu udowodnić, że  jestem lepszy. Od tygodni byłem podczepiony do waszego systemu. Znałem każdą transmisję, każdą wiadomość.  Zawsze byłem o krok przed tobą, Dallas. ­  Tak, byłeś przede mną. Nie chcesz jej zabić, Morse. Chcesz mnie. To ja właziłam ci ciągle w drogę, to ja psułam  ci krew. Dlaczego jej nie wypuścisz? Weź mnie zamiast niej. Morse uśmiechnął się chytrze. ­  A może najpierw zabiję ją, a potem dopiero ciebie? Eve wzruszyła ramionami. ­     Myślałam,   że   lubisz   wyzwania.   Pewnie   się   myliłam.   Towęrs   to   rzeczywiście   było   wyzwanie.   Musiałeś   być  naprawdę przekonujący, żeby wyciągnąć ją z domu i to w takie miejsce. Metcalf z kolei była nikim. ­   Mówisz poważnie? Uważała mnie za dupka. ­ Morse odsłonił zęby, zasyczał jak wąż. ­ Nadal prowadziłaby  pogodę, gdyby nie miała ładnych cycków, i to te jej cycki zabierały mój czas antenowy! Musiałem udawać, że  jestem jej fanem, że chcę zrobić o niej program. Tylko o niej. Powiedziałem jej, że puścimy to przez satelitę, a ona  połknęła haczyk. ­  Więc spotkaliście się tamtej nocy na patio. ­   Tak,  wystroiła  się  jak  na  przyjęcie,  uśmiechnięta  i  rozkoszna.   Mówiła,  jak  bardzo  się  cieszy,  że  znalazłem  wreszcie swoje miejsce. Swoje cholerne miejsce. Zamknąłem jej tę głupią gębę. ­  Tak jest, zrobiłeś to. To też wymagało sprytu. Ale Nadine nic nie mówi. W tej chwili nie może nawet myśleć. Nie  będzie wiedziała, co jej robisz, nie zrozumie swojego błędu. ­  Ale ja będę wiedział. Dobra, czas dobiegł końca. Odsuń się, Dallas, albo zachlapię ci krwią śliczną sukienkę. ­  Poczekaj. ­ Eve postąpiła o krok i zrobiła unik, sięgając jednocześnie za plecy. W jej dłoni pojawiła się nagle  broń, skierowana prosto na Morse'a. ­ Mrugnij tylko powieką, gnoju, a usmażę cię jak frytkę. Morse mrugnął, i to kilka razy. Wydawało mu się, że Eve wyczarowała pistolet z powietrza. ­  Jeśli spróbujesz tego użyć, ona zginie. Wystarczy, że ruszę ręką, a umrze wcześniej niż ja. ­  Może ­ odparła Eve spokojnie. ­ A może nie. Ty i tak już nie żyjesz. Rzuć nóż i odsuń się od niej. ­  Suka. Myślisz, że mnie przechytrzysz? ­ Poderwał Nadine z ławki, zasłaniając się nią jak żywą tarczą, pchnął ją  do przodu i rzucił się do ucieczki. Eve pochwyciła Nadine jedną ręką, a drugą wymierzyła broń w Morse'a, on jednak zniknął już między drzewami.  Nie widząc innego wyjścia, Eve uderzyła Nadine w policzek, raz i drugi.

­  Ocknij się, do cholery! ­  On mnie zabije. ­ Nadine przewróciła oczami, potem spojrzała tępo na Eve. ­  Ruszaj się, słyszysz mnie? Uciekaj i wezwij pomoc. ­  Wezwać pomoc? ­  Tędy! Eve popchnęła Nadine w stronę ścieżki, po czym ruszyła w pościg za Morse'em. Powiedział, że ma plan, i na pewno nie kłamał. Wiedziała, że nawet jeśli wydostanie się z parku, w końcu i tak go  złapią.   W   tej  chwili   był   jednak   rozwścieczony,   łaknął   krwi   ­   jego   ofiarą   mógł   paść   ktokolwiek,   przypadkowy  przechodzień czy kobieta z psem na spacerze. Chciał zabijać, bo znów przegrał, znów ktoś przeszkodził mu w  realizacji planów. Eve zatrzymała się w ciemnościach. Przez chwilę nasłuchiwała uważnie, uspokajając oddech. Z dala dochodziły  przytłumione odgłosy ulicy, przez gałęzie drzew przebijał się blask latarni. Miała przed sobą co najmniej tuzin ścieżek odchodzących w różnych kierunkach, wijących się wśród starannie  utrzymanych ogrodów i polan. Usłyszała coś. Może czyjeś kroki, może szelest krzewu poruszonego przez jakieś małe zwierzę. Z bronią gotową  do strzału weszła głębiej w ciemności. Po   chwili   minęła   nieczynną   fontannę,   przeszła   przez   plac   zabaw   dla   dzieci,   z   huśtawkami,   zjeżdżalniami   i  samochodami ułożonymi z drewnianych bali. Rozglądała się uważnie dokoła, klnąc w duchu, że nie zabrała z samochodu latarki. Ciemność zalegająca między  drzewami była zbyt gęsta, by mogła dojrzeć w niej przyczajonego napastnika. Cisza okrywała drzewa niczym  śmiertelny całun. Wtedy usłyszała krzyk. Wrócił do niej, pomyślała. Sukinsyn zatoczył koło i wrócił po Nadine. Eve obróciła się na pięcie, by pospieszyć z  pomocą, i ten ruch ocalił jej życie. Ostrze   noża  trafiło  na   obojczyk,   zostawiając  tam  długą,   płytką  ranę.   Eve   zablokowała   cios  łokciem,   uderzyła  Morse'a w szczękę, odepchnęła dłoń z nożem. Mimo to czubek ostrza przeciął jej rękę na wysokości nadgarstka.  Broń wypadła na ziemię, znalazła się poza zasięgiem Eve. ­ Myślałaś, że ucieknę. ­ Oczy mordercy świeciły w ciemnościach, kiedy ją okrążał. ­ Kobiety nigdy mnie nie  doceniają, Dallas. Potnę cię na kawałki. Poderżnę ci gardło. ­ Próbował pchnąć ją w serce, Eve jednak odskoczyła  na bok. ­ Wypruję ci flaki. ­ Ciął raz jeszcze. Eve słyszała świst ostrza przecinającego powietrze. ­ Teraz ja tutaj  rządzę, zgadza się? ­  Jak cholera! ­ Eve zastosowała ostatnią broń każdej kobiety ­dobrze wymierzony kopniak trafił Morse'a w czułe  miejsce i posłał go na ziemię. Nóż wyśliznął się z jego dłoni, gdy się przewrócił. Eve natychmiast przeszła do  ataku. Morse walczył jak szaleniec, którym zresztą był. Odpychał ją od siebie, drapał, gryzł. Skaleczone ramię Eve było  śliskie od krwi, wymykało się z jego dłoni, kiedy próbowała nacisnąć na czułe miejsce pod szczęką napastnika i  pozbawić go świadomości. Przetoczyli się na trawnik, walczyli w zupełnej ciszy, przerywanej tylko sapaniem i głośnymi oddechami. Morse  sięgnął po nóż ukryty w trawie, Eve próbowała go powstrzymać. Miliony gwiazd eksplodowały nagle w jej głowie,  kiedy Morse uderzył ją prosto w twarz. Była oszołomiona tylko przez ułamek sekundy, wiedziała jednak, że to przesądza o jej losie. Ujrzała błysk noża i  swoje przeznaczenie. Z otwartymi oczami czekała na śmierć. Później przyrównywała ten głos do wycia wilka, pełnego wściekłości, łaknącego krwi. Morse zniknął nagle sprzed  jej oczu. Eve przetoczyła się szybko na brzuch, potrząsnęła głową. Nóż, myślała z przerażeniem, ten cholerny nóż. Nie mogła go jednak odnaleźć, przeszła więc na czworakach do  porzuconego na ziemi pistoletu. Dopiero gdy trzymała go w dłoni, otrzeźwiała na tyle, by zrozumieć, co się dzieje. Kilka kroków dalej walczyli ze  sobą dwaj mężczyźni, tarzali się w trawie jak dwa rozbawione psy. Jednym z nich był Roarke. ­  Odsuń się od niego. ­ Eve podniosła się na równe nogi, choć nadal miała kłopoty z utrzymaniem równowagi. ­  Odsuń się, będę do niego strzelać. Walczący  jednak  nie  odrywali  się  od   siebie.   Roarke  trzymał  Morse'a  za   gardło,   ale  ten  wciąż  miał   nóż.   Eve  zapomniała o gniewie, zapomniała o poczuciu obowiązku i o instynkcie. Ogarnął ją ogromny strach, strach o życie  ukochanego. Słaba, zakrwawiona, oparła się o drewniany samochód i podparła broń obiema dłońmi. W nikłym blasku księżyca  widziała podniesioną pięść Roarke'a, słyszała głuche uderzenie. Błysnął uniesiony do ciosu nóż. Patrzyła, jak ostrze opada ku ziemi, zatapia się w gardle Morse'a. Ktoś się modlił. Kiedy Roarke wstał z ziemi, zrozumiała, że to ona sama odmawia pacierz. Wpatrzona w Roarke'a,  powoli opuściła broń. Roarke dyszał ciężko, jego oczy płonęły gniewem. Wytworna marynarka przesiąknięta była  krwią. ­  Ależ ty wyglądasz... ­ powiedziała Eve słabo.

­  Spójrz lepiej na siebie. ­ Roarke uspokajał powoli oddech. Z doświadczenia wiedział, że dopiero za jakiś czas  poczuje skutki tej walki, wszystkie zadrapania i siniaki. ­ Nie wiesz, że to niegrzecznie wychodzić bez słowa w  połowie przyjęcia? Roztrzęsiona Eve zrobiła krok w jego stronę, potem zatrzymała się, tłumiąc szloch, który podchodził jej do gardła. ­  Przepraszam. Przepraszam. Boże, jesteś ranny? Rzuciła się na niego, ukryła twarz w jego ramionach. ­  Zranił cię? Jesteś ranny? ­ Odchyliła się do tyłu, chciała ściągać z niego ubranie. ­  Eve. ­ Roarke przytrzymał ją, ujął pod brodę i podniósł ku sobie jej twarz. ­ To ty jesteś ranna, mocno krwawisz. ­  Trochę mnie skaleczył. ­ Otarła nos wierzchem dłoni. ­ To nic takiego. ­ Ale Roarke owijał już czystą chusteczką  jej zranioną rękę. ­ Taką już mam pracę. ­ Wzięła głęboki oddech, poczekała, aż znikną jej sprzed oczu białe  plamki. ­ Zranił cię? ­  To jego krew ­ odparł Roarke cicho. ­ Nie moja. ­  Jego krew. ­ Znów ugięły się pod nią kolana i z trudem utrzymała równowagę. ­ Jesteś ranny? ­     Nic   poważnego.   ­   Zatroskany,     przechylił   jej     głowę,     by   obejrzeć   ranę  na   obojczyku   i   opuchnięte   oko.   ­  Potrzebujesz pomocy lekarza, poruczniku. ­  Za momencik. Pozwól, że cię o coś zapytam. ­   Pytaj   śmiało. ­ Zużywszy wcześniej chusteczkę, Roarke oderwał teraz rękaw koszuli, by otrzeć krew na jej  ramieniu. ­  Czy ja wchodzę do twojego gabinetu, kiedy nie możesz się dogadać z jakimś partnerem w interesach? Roarke spojrzał jej w oczy. Gniew ustępował powoli czułości, niemal rozbawieniu. ­  Nie, Eve, nie robisz tego. Nie wiem, co we mnie wstąpiło. ­  No dobrze już, nic się nie stało. ­ Ponieważ nie wiedziała, co ma zrobić z bronią, wsadziła ją za pasek taśmy  samoprzylepnej na plecach, tam, gdzie umocowała ją przed wyjściem z domu. ­Tym razem ­ mruknęła i ujęła jego  twarz w dłonie ­ wszystko dobrze. Już dobrze. Tak strasznie się bałam, kiedy walczyliście, że nie mogłam do  niego strzelić. Bałam się, że cię zabije, nim go powstrzymam. ­  Więc już wiesz, jak ja się czułem. ­ Roarke objął ją w pasie i zaczął prowadzić w stronę wyjścia. Eve utykała  mocno na jedną nogę, ale dopiero po chwili zorientowała się, że robi to tylko dlatego, że zgubiła jeden but. Bez  zastanowienia sięgnęła do stopy i zdjęła też drugi. Wtedy zauważyła światła nad ich głowami. ­  Policja? ­  Pewnie tak. Natknąłem się na Nadine, kiedy szła do głównej bramy. Morse nieźle ją czymś nafaszerował, ale  była na tyle przytomna, że powiedziała mi, gdzie cię szukać. ­   Pewnie poradziłabym sobie sama z tym bydlakiem ­ mruknęła Eve, zrozumiawszy, że ukochany może mieć  kłopoty. ­ Ale i tobie nieźle poszło, Roarke. Masz do tego talent. Żadne z nich nie wspomniało ani słowem o tym, jak nóż Morse'a znalazł się w jego gardle. Zobaczyła Feeneya obok kamery, w świetle reflektora. Towarzyszyła mu co najmniej dziesiątka umundurowanych  policjantów. Na jej widok Feeney pokręcił tylko głową i przywołał ekipę medyczną. Nadine leżała już na noszach,  blada jak wosk. ­  Dallas. ­ Nadine podniosła rękę,  ale  zaraz  opuściła ją bezwładnie. ­ Spieprzyłam to. Eve pochyliła się nad nią. W tym czasie jeden z sanitariuszy zdjął prowizoryczny opatrunek Roarke'a i zaczął  bandażować jej rękę. ­  Władował w ciebie całą stertę jakichś świństw. ­  Spieprzyłam to ­ powtórzyła Nadine, kiedy  sanitariusze podnieśli jej nosze. ­ Dzięki za resztę mojego życia. ­  Tak. ­ Eve odwróciła się od niej i usiadła ciężko na pobliskiej ławce. ­ Macie coś na moje oko? ­ spytała. ­ Boli  jak cholera. ­  Będzie porządne limo ­ odpowiedział ktoś radosnym tonem, przykładając lód do jej twarzy. ­   Cudownie. Żadnych szpitali ­ oświadczyła stanowczym tonem. Lekarz cmoknął tylko z troską i zabrał się za  opatrywanie jej ran. ­   Przepraszam za sukienkę ­ uśmiechnęła się do Roarke'a, wskazując na rozdarty rękaw. ­ Niedługo się nią  cieszyłam. ­Wstała z ławki, zbywając oburzonego lekarza machnięciem ręki. ­ Muszę wrócić do domu, przebrać  się i przygotować raport. Szkoda, że Morse nadział się na swój własny nóż ­ powiedziała, patrząc ukochanemu w  oczy. ­ Prokuratura na pewno bardzo chciałaby zobaczyć go w sądzie. ­ Wyciągnęła rękę, obejrzała otartą dłoń  Roarke'a i pokręciła głową. ­ Czy to ty wyłeś? ­  Słucham? Eve zachichotała i wsparła się o jego ramię. Razem ruszyli w stronę bramy. ­  W sumie to było całkiem niezłe przyjęcie. ­  Mhm. Będą następne.  Ale teraz muszę jeszcze coś ci powiedzieć. ­   Tak? ­ Eve zgięła i wyprostowała palce, stwierdzając z ulgą, że w pełni odzyskała nad nimi władzę. Policyjni  medycy znali się na rzeczy. ­  Chcę, żebyś za mnie wyszła. ­  Aha. No tak... ­ Zatrzymała się raptownie i spojrzała nań zdrowym okiem. ­ Co ty powiedziałeś? ­  Chcę, żebyś za mnie wyszła.

Roarke miał potężnego siniaka na szczęce, krew na marynarce i przekorny błysk w oku. Zastanawiała się, czy  czasem nie oszalał. ­  Stoimy tu zmarnowani, obici, o dwa kroki od miejsca, w którym oboje mogliśmy stracić życie, a ty mnie prosisz,  żebym za ciebie wyszła?         Roarke ponownie objął jż w pasie i przyciągnął do siebie. ­  Nie mogłem wybrać lepszej okazji, prawda?