Psychoza i smierc - Nora Roberts J.D. Robb

NORA ROBERTS pisząca jako J.D.Robb

Psychoza i śmierć Tytuł oryginału DELUSION IN DEATH

L T

R

I ujrzałem: oto koń trupio blady,

a imię siedzącego na nim Śmierć i Otchłań mu towarzyszyła. Pismo Święte, Apokalipsa wg św. Jana

Wołać będzie: mordować! I spuści psy wojny. William Szekspir

Rozdział 1 Po koszmarnym dniu w biurze nic tak nie uspokaja starganych nerwów jak „szczęśliwa godzina”. Bar „On the Rocks” na Manhattanie nastawiony był na zaspokajanie potrzeb zwyczajnych ludzi pracy, lubiących popijać drinki za pół ceny, przegryzać je kulkami ryżowymi z serem i psioczyć na szefów albo obmawiać kolegów. A także menedżerów, spragnionych kilku głębszych gdzieś w pobliżu

R

biura, zanim wrócą do domów na przedmieściach.

Od wpół do piątej do szóstej bar i stoliki okupowali kierownicy niższego szczebla, informatycy, asystenci i sekretarki, wylewający się z biurowych

boksów,

L T hal

i

mikroskopijnych

gabinetów.

Niektórzy

przypominali rozbitków, wyrzuconych przez fale. Inni o własnych siłach wychodzili na brzeg, gotowi zanurzyć się w gwar. Trafiali się i tacy, którzy jedynie pragnęli napić się w samotności, zazdrośnie strzegąc wywalczonego skrawka terytorium.

O piątej w barze huczało jak w ulu, barmani i kelnerki zwijali się jak w ukropie, by obsłużyć tych, którzy już mieli za sobą dzień pracy. Drugi z półdarmowych drinków na ogół poprawiał nastrój, więc dookoła rozbrzmiewał śmiech, jedni beztrosko paplali o błahostkach, inni próbowali zrobić wrażenie na płci przeciwnej. Ciepłe, złociste oświetlenie, pobrzękiwanie szkła, darmowe orzeszki w glazurze sprawiały, że zapominano o papierzyskach, raportach, afrontach i pozostawionych bez odpowiedzi wiadomościach. Od czasu do czasu otwierały się drzwi i stawała w nich kolejna ofiara bezwzględnych nowojorskich korporacji. Do środka wpadało chłodne, 1

jesienne powietrze wraz z ulicznym hałasem. Ale po chwili znów robiło się ciepło, przytulnie, swojsko. Niektórzy wychodzili w połowie tej najszczęśliwszej z godzin (trwającej dziewięćdziesiąt minut według czasu barowego). Obowiązki, rodzina, randka odrywały ich od baru, kierowali się do metra, miejskich kolejek linowych, maksi – busów, taksówek. Pozostali zamawiali kolejnego drinka, by spędzić jeszcze trochę czasu w gronie przyjaciół i kolegów z pracy, chwilę dłużej nacieszyć się łagodnym oświetleniem, zanim zaleje ich ostre światło lub spowiją ciemności.

R

Macie Snyder siedziała przy wysokim stoliku o blacie wielkości talerza razem z Travisem, swoim chłopakiem, z którym chodziła od trzech miesięcy i dwunastu dni, najlepszą psiapsiółką z pracy, CiCi, oraz Brenem,

L T

kolegą Travisa. Macie od tygodni starała się umówić CiCi z Brenem, wymyśliwszy sobie randkę w dwie pary. Tworzyli beztrosko paplającą grupkę, Macie może była najszczęśliwsza z nich.

Między CiCi i Brenem niewątpliwie zaiskrzyło – świadczyła o tym mowa ciała, a także kontakt wzrokowy – a ponieważ CiCi parę razy napisała do niej pod stołem SMS, Macie wiedziała, że sobie tego nie uroiła. Kiedy zamówili drugą kolejkę, zaczęli napomykać o wspólnej kolacji. Macie dała znak CiCi i złapała torebkę. – Zaraz wracamy. Przeciskając się między stolikami, mruknęła coś pod nosem, kiedy jakiś gość siedzący przy barze wstał i trącił ją łokciem. – Zróbcie przejście! – zawołała pogodnie i wzięła CiCi za rękę. Zbiegły wąskimi schodami i ustawiły się w krótkiej na szczęście kolejce do toalety. – Mówiłam ci! 2

– Wiem, wiem. Powiedziałaś, że jest cudowny, pokazałaś mi jego zdjęcie, ale w realu jest znacznie fajniejszy. I taki zabawny! Randki w ciemno zwykle są przereklamowane, ale ta jest wspaniała. – Posłuchaj, namówimy ich na kolację w „Nino’s”. A potem my ruszamy swoją drogą, a wy będziecie musieli iść w drugą stronę, żeby wrócić do domu. W ten sposób Bren będzie miał okazję odprowadzić cię, a ty możesz go zaprosić do siebie. – No nie wiem. – Zawsze ostrożna, kiedy umawiała się z chłopakami (i dlatego nie miała nikogo od trzech miesięcy i dwunastu dni), CiCi zagryzła dolną wargę. – Wolę się nie spieszyć.

R

– Nie musisz od razu iść z nim do łóżka. – Macie wzniosła do góry okrągłe, niebieskie oczy. – Zaproponuj mu kawę albo, no wiesz, coś

L T

mocniejszego. Możecie się trochę po – wygłupiać. – Wbiegła do kabiny. Naprawdę chciało jej się siusiu. – A jak się pożegnacie, przyślij mi wiadomość. Opisz wszystko z detalami.

CiCi weszła do sąsiedniej kabiny i też zrobiła siusiu. – Może. Zobaczymy, jak będzie na kolacji. Może Bren wcale nie zechce mnie odprowadzić do domu.

– Zechce. Jest super. Nie umówiłabym cię z jakimś palantem, CiCi. – Macie podeszła do umywalki, powąchała mydło w płynie o zapachu brzoskwiniowym i posłała szeroki uśmiech przyjaciółce, kiedy ta do niej podeszła. – Jeśli to wypali, będzie bardzo fajnie. Możemy chodzić na randki w dwie pary. – Bren naprawdę mi się podoba. Trochę się denerwuję, kiedy spodoba mi się jakiś facet. – A ty podobasz się jemu. – Jesteś pewna? 3

– Stuprocentowo – zapewniła ją Macie, przyczesując krótkie blond włosy, kiedy CiCi malowała usta błyszczykiem. Jezu, pomyślała, nagle nie wiedzieć czemu poirytowana. Czy przez cały wieczór będzie musiała ją zapewniać i uspokajać? – Jesteś ładna, inteligentna i zabawna. – Nie zadaję się z cymbałami, dodała w duchu. – Dlaczego miałabyś się mu nie spodobać? Boże, CiCi, wyluzuj i przestań jęczeć. Przestań zgrywać przerażoną dziewicę. – Nie jestem... – Chcesz się dać przelecieć czy nie? – warknęła Macie i CiCi aż

R

rozdziawiła usta. – Zadałam sobie wiele trudu, żeby to zorganizować, a teraz ty chcesz wszystko zepsuć. – Ja tylko...

L T

– Kurde. – Macie pomasowała skroń. – Rozbolała mnie głowa. I to porządnie, doszła do wniosku CiCi. Macie nigdy nie robiła złośliwych uwag. No, cóż, może ona, CiCi, rzeczywiście zgrywa przestraszoną dziewicę. Troszeczkę.

– Bren ślicznie się uśmiecha. – Spojrzała w wąskim lustrze na Macie. Miała zielone oczy i karmelową cerę. – Jeśli odprowadzi mnie do domu, zaproszę go na górę.

– Zaczynasz mówić do rzeczy.

Wróciły na salę. Macie odniosła wrażenie, że teraz hałas stał się jakby większy niż wcześniej. Gwar głosów, brzęk szkła, szuranie krzeseł jeszcze wzmogły jej ból głowy. Uznała, nie kryjąc rozgoryczenia, że powinna sobie odpuścić tę kolejkę drinków. Kiedy mijały bar, jakiś mężczyzna na chwilę zagrodził jej drogę. Zirytowana odwróciła się i go odepchnęła, ale już kierował się ku wyjściu, 4

mamrocząc pod nosem słowa przeprosin. – Spadaj – bąknęła i przynajmniej mogła na niego gniewnie spojrzeć, kiedy się obejrzał i uśmiechnął, zanim wyszedł. – Dupek! – Co się stało? – Nic... Rozbolała mnie głowa. – Na pewno nic? Chyba mam tabletki przeciwbólowe. Mnie też trochę boli głowa. – Zawsze musisz być najważniejsza – wymamrotała Macie, a potem

R

wzięła głęboki oddech, żeby się uspokoić. Jest w gronie dobrych przyjaciół, powiedziała sobie. Miło spędza z nimi czas.

Kiedy znów usiadła, Travis puścił do niej oko i ujął jej dłoń tak, jak to zwykle robił.

L T

– Chcemy zjeść kolację w „Nino’s” – oświadczyła.

– Właśnie rozmawialiśmy, żeby pójść do „Tortilla Flats”. W „Nino’s” trzeba mieć rezerwację – przypomniał jej Travis. – Nie mamy ochoty na meksykańskie żarcie. Chcemy iść do jakiejś porządnej restauracji. Jezu, dorzucimy się do rachunku, jeśli żal ci pieniędzy.

Travis ściągnął brwi, na czole zrobiła mu się wąska, pionowa zmarszczka. Miał zwyczaj przybierać taką minę, kiedy Macie palnęła coś głupiego. Nienawidziła, kiedy to robił. – „Nino’s” jest dwanaście przecznic stąd, a meksykańska restauracja właściwie tuż za rogiem. Była już tak zła, że zaczęły jej się trząść ręce; przysunęła twarz do jego twarzy. – Spieszy ci się gdzieś? Dlaczego dla odmiany nie możemy zrobić 5

tego, na co ja mam ochotę? – Właśnie teraz robimy to, na co miałaś ochotę. Zaczęli krzyczeć na siebie, ich uniesione głosy zderzyły się z panującym wokół gwarem. CiCi, czując łupanie w głowie, spojrzała na Brena. Siedział z wyszczerzonymi zębami, wpatrując się w kieliszek i mamrotał coś pod nosem. Wcale nie jest cudowny. Jest okropny, tak jak Travis. Wstrętny. Tylko chce się z nią przespać. Jeśli mu powie „nie”, zgwałci ją. Pobije i zgwałci,

R

jak tylko nadarzy się okazja. Macie o tym wiedziała. Wiedziała i skwitowała to śmiechem.

– Pieprzyć was – powiedziała CiCi pod nosem. – Pieprzyć was

L T

wszystkich.

– Przestań tak na mnie patrzeć! – krzyknęła Macie. – Dziwak. Travis uderzył pięścią w stół. – Zamknij jadaczkę.

– Powiedziałam „przestań”! – Macie wzięła ze stołu widelec i krzycząc przeraźliwie, wbiła go Travisowi w oko. Zawył, aż CiCi mało nie pękła głowa, zerwał się na nogi i rzucił na Macie.

Zaczęła się krwawa jatka. * Porucznik Eve Dallas rozglądała się po pobojowisku. Zawsze coś nowego, pomyślała. Zawsze coś bardziej potwornego, niż nawet gliniarz mógłby sobie wyobrazić. Okazało się, że nawet dla gliniarza, od lat zajmującego się zabójstwami

w

nowojorskim

tyglu,

ostatni

kwartał

dwa

tysiące 6

sześćdziesiątego roku miał w zanadrzu coś gorszego od najgorszych koszmarów. Zwłoki leżały w morzu krwi, alkoholu i wymiocin. Niektóre zwisały bezwładnie jak szmaciane lalki wzdłuż długiego baru, inne przypominały zwinięte w kłębek koty pod połamanymi stolikami. Podłogę zaścielały odłamki szkła, skrzące się jak brylanty pomiędzy tym, co pozostało ze stolików i krzeseł... Albo sterczały, zakrwawione, z ciał. W powietrzu unosił się nieznośny smród, który przywiódł Eve na myśl stare zdjęcia z pól bitewnych, kiedy żadna ze stron nie mogła sobie przypisać zwycięstwa.

R

Wydłubane oczy, podrapane twarze, podcięte gardła, roztrzaskane głowy, fragmenty czaszek i mózgów jeszcze potęgowały wrażenie

L T

przegranej wojny. Niektóre ofiary były nagie albo prawie nagie, ich obnażone ciała pokrywała krew, jak rycerzy z zamierzchłych czasów. Stała czekając, aż jej minie pierwszy szok. Nie przypuszczała, że jeszcze istnieje coś, co może u niej wywołać taki wstrząs. Odwróciła się i spojrzała beznamiętnie swoimi bursztynowymi oczami na policjanta, który pierwszy pojawił się na miejscu wydarzenia. – Co wiecie?

Słyszała jego przyspieszony oddech, widziała zaciśnięte usta, więc dała mu trochę czasu. – Razem z moim partnerem akurat mieliśmy przerwę, siedzieliśmy w knajpie naprzeciwko. Kiedy wyszedłem na ulicę, zobaczyłem kobietę pod trzydziestkę, cofającą się od wejścia. Krzyczała. Podbiegłem do niej. Nie przestała krzyczeć. – Która była wtedy godzina? – Rozpoczęliśmy przerwę o siedemnastej czterdzieści pięć. Nie sądzę, 7

żeby minęło więcej niż pięć minut, pani porucznik. – Rozumiem. Mówcie dalej. – Kobieta nie była w stanie składnie mówić, tylko wskazywała wejście. Kiedy mój partner próbował ją uspokoić, ja otworzyłem drzwi. Urwał i odchrząknął. – Służę w policji od dwudziestu dwóch lat, pani porucznik, ale nigdy nie widziałem czegoś takiego. Wszędzie leżały zwłoki. Wśród trupów byli ranni. Czołgali się, płakali, jęczeli. Poinformowałem dyspozytora, wezwałem pogotowie ratunkowe. Nie mieliśmy możliwości zabezpieczenia

R

miejsca wydarzenia, pani porucznik. Musieliśmy ratować rannych. – Rozumiem.

– Wynieśliśmy osiem, dziesięć ofiar... A sanitariusze... Proszę mi

L T

wybaczyć, pani porucznik, ale nie znam dokładnej liczby. Poszkodowani byli raczej w złym stanie. Niektórym udzielono pierwszej pomocy na miejscu, wszystkich przewieziono do Centrum Zdrowia Tribeca. Dopiero wtedy zabezpieczyliśmy miejsce wydarzenia. Ale sanitariusze kręcili się wszędzie, pani porucznik. Kolejne ofiary znaleźliśmy w toaletach, w kuchni. – Czy udało wam się przesłuchać tych, którzy przeżyli? – Mamy nazwiska kilku z nich. Ci, którzy mogli mówić, właściwie zeznali to samo. Ludzie próbowali ich zabić. – Jacy ludzie? – Słucham? Inni goście baru. – No dobrze. Na razie niech nikt tu nie wchodzi. – Skierowała się razem z nim ku drzwiom. Dostrzegła swoją partnerkę, Delię Peabody, rozstały się niespełna godzinę temu. Eve została w komendzie, żeby nadgonić pracę papierkową. Właśnie szła do garażu, ciesząc się, że wkrótce będzie w domu, kiedy do 8

niej zatelefonowano. Przynajmniej tym razem pamiętała, żeby wysłać SMS do swojego męża, Roarke’a, że wróci później niż zwykle. Kolejny raz. Przyspieszyła kroku, żeby zablokować drzwi i nie wpuścić swojej partnerki do środka. Wiedziała, że Peabody jest silna, odpowiedzialna – mimo różowych butów kowbojskich, tęczowych okularów przeciwsłonecznych i krótkiego końskiego ogona. Ale to, co było za drzwiami, wstrząsnęło Eve i gliniarzem z ponad dwudziestoletnim stażem.

R

– Prawie mi się udało – powiedziała Peabody. – W drodze do domu wstąpiłam do sklepu. Pomyślałam, że sprawię McNabowi niespodziankę i

L T

coś ugotuję. – Potrząsnęła małą torbą na zakupy. – Dobrze, że nie zdążyłam nic kupić. Co nam się tu trafiło? – Jest źle.

Beztroska ulotniła się natychmiast, wyparowała, Peabody spoważniała. – Bardzo źle?

– Módl się do Boga, żebyś nigdy nie musiała oglądać niczego gorszego. Liczne ofiary. Porąbane na kawałki, pokrojone, zatłuczone. Wszystko, czego chcesz. Zabezpiecz się. – Eve rzuciła jej puszkę Seal – It z zestawu podręcznego, który zawsze miała przy sobie. – I weź się w garść. Jeśli zbierze ci się na mdłości, wyjdź na ulicę. W środku już jest dość rzygowin, nie chcę, żeby doszły do nich twoje. Miejsce wydarzenia zabezpieczono z opóźnieniem. Nie można było tego uniknąć, sanitariusze i policjanci musieli wynieść tych, którzy przeżyli, niektórym na miejscu udzielono pierwszej pomocy. – Nic mi nie będzie. 9

– Włączam nagrywanie. – Eve wróciła do baru. Usłyszała stłumiony okrzyk Peabody, jej nierówne oddechy. – Matko Boska. Jezu... Jezu. – Opanuj się, Peabody. – Co tu się, u diabła, wydarzyło? Tyle trupów. – Właśnie musimy to ustalić. W radiowozie jest kobieta świadek. Spisz jej zeznania. – Dam radę, Dallas. – Będziesz musiała. – Ton Eve był równie beznamiętny, co spojrzenie.

R

– Spisz zeznania świadka, wezwij Baxtera, Truehearta, Jenkinsona, Reinekego. Potrzebujemy więcej rąk, więcej par oczu. Z grubsza szacując, mamy tu ponad osiemdziesiąt trupów, a w szpitalu osiem, dziesięć osób,

L T

którym udało się ujść z życiem. Chcę, żeby przyjechał tu Morris – dodała, mając na myśli głównego patomorfologa.

– Niech technicy się wstrzymają, dopóki nie uporamy się z identyfikacją ciał. Odszukaj właściciela i pracowników, którzy dziś wieczorem mieli wolne. Zleć, żeby mundurowi przesłuchali wszystkich w sąsiedztwie. A potem wróć tu i mi pomóż.

– Gdybyś ty porozmawiała ze świadkiem, ja mogłabym się zająć resztą. – Wciąż niepewna, czy uda jej się powstrzymać odruch wymiotny, Peabody pobieżnie przebiegła wzrokiem po pomieszczeniu. – Nie możesz zacząć sama. – Dokonam oględzin zwłok po kolei. A teraz bierz się do pracy. Kiedy Eve została sama, spowiły ją niesamowita cisza i mdlące powietrze. Była wysoka, szczupła, jej krótkie, potargane włosy miały ten sam odcień złotego brązu, co oczy. Zacisnęła szerokie usta i odczekała chwilę, 10

żeby nie dopuścić do siebie współczucia i przerażenia, które omal nią nie zawładnęły. Ci, nad którymi teraz stała, potrzebowali czegoś więcej, niż jej współczucia i przerażenia. – Porucznik Eve Dallas – powiedziała do mikrofonu. – Szacując z grubsza, mamy do czynienia z ponad osiemdziesięcioma poszkodowanymi, którzy odnieśli liczne i różnorakie obrażenia. Kobiety i mężczyźni wszystkich ras, w na razie jeszcze nieustalonym przedziale wiekowym. Sanitariusze, udzielający pierwszej pomocy i wynoszący ofiary,

R

zatarli część śladów na miejscu wydarzenia. Policja pojawiła się około siedemnastej pięćdziesiąt. Zwłoki numer jeden – powiedziała i przykucnęła, otworzyła swój zestaw.

L T

– Mężczyzna – ciągnęła – z poważnymi obrażeniami twarzy i głowy, lekkimi do poważnych obrażeniami szyi, dłoni, ramion, brzucha. – Pobrała odciski palców denata. – Ofiara numer jeden to Joseph Cattery, mężczyzna rasy mieszanej, lat trzydzieści osiem. Żonaty, dwoje dzieci, syn i córka. Mieszkaniec Brooklynu. Zatrudniony w firmie Stevenson and Reede na stanowisku zastępcy dyrektora marketingu. To dwie przecznice stąd. Wstąpiłeś na drinka, Joe? Pod paznokciami naskórek. – Pobrała małą próbkę, nim zabezpieczyła dłonie. – Ma na palcu złotą obrączkę i złoty zegarek na ręku. W aktówce z jego inicjałami są karty kredytowe, trochę gotówki, dokument tożsamości. Klucze, telefon komórkowy. Skupiła się na Josephie Catterym; pracowała systematycznie, umieściła jego rzeczy osobiste w torbach na dowody, które następnie zaplombowała i opisała. Uniosła rozciętą górną wargę ofiary. – Złamane zęby. Otrzymał mocny cios w twarz. Ale to obrażenia 11

głowy prawdopodobnie spowodowały śmierć. Do potwierdzenia przez lekarza sądowego. – Wyjęła miernik. – Zgon nastąpił o siedemnastej czterdzieści pięć. Czyli pięć minut przed pojawieniem się policji. Pięć minut? – pomyślała. Pięć minut, nim funkcjonariusz policji otworzył drzwi. Czy ten człowiek miał jakieś szanse? Odwróciła się, by kontynuować oględziny zwłok. – Ofiara numer dwa – powiedziała. Do powrotu swojej partnerki Eve zidentyfikowała pięć trupów i dokonała ich oględzin.

R

– Ekipa w drodze – poinformowała ją Peabody, wyraźnie spokojniejsza. – Mam zeznania świadka. Kobieta umówiła się tu ze znajomymi, ale się spóźniła. Musiała dłużej zostać w pracy. Koło wpół do

L T

szóstej rozmawiała z jedną z nich, niejaką Gwen Talbert. I taka godzina widnieje w jej komórce w spisie połączeń odebranych. Wszystko było w największym porządku. Dotarła tutaj jakieś dwadzieścia minut później i zastała to. Oszołomiona cofnęła się, zaczęła krzyczeć i nie przestała, póki funkcjonariusze Franks i Riley do niej nie podbiegli. – Gwenneth Talbert, ofiara numer trzy. Złamana ręka... Wygląda, jakby ktoś na nią nadepnął. Poderżnięte gardło. – Jak mogło się to wydarzyć w ciągu dwudziestu minut? A nawet w krótszym czasie. Jak w ciągu niespełna dwudziestu minut można zaatakować i zabić wszystkich gości baru? Eve się wyprostowała. – Rozejrzyj się wkoło, Peabody. Dokonałam oględzin pięciu trupów, stwierdziłam, że ofiary zaatakowano tym, co się nawinęło pod rękę. Jako narzędzie zbrodni posłużyły zbity kieliszek, butelka alkoholu, nóż kuchenny. Niektórych zamordowano gołymi rękami. Tu jest facet z 12

widelcem, wbitym w lewe oko, a tamta kobieta wciąż ściska zakrwawioną, wyłamaną nogę stolika, którą zatłukła na śmierć mężczyznę, leżącego obok niej. – Ale... Czasami najprostsze wyjaśnienie, bez względu na to, jak straszne, okazuje się trafne. – Wszędzie leżą teczki, torebki, biżuteria, pieniądze. W barze wciąż stoją dobre alkohole. Grupa narkomanów, którym odbiło? Nie ulotniliby się w ciągu dwudziestu minut, zabraliby ze sobą kosztowności, żeby kupić

R

więcej towaru. Banda seryjnych zabójców, szukających podniety? Zamknęliby drzwi na klucz, a po wszystkim urządziliby sobie popijawę. Poza tym musiałoby być ich sporo, żeby dokonać masakry ponad

L T

osiemdziesięciu ludzi, ranić dziesięciu. Nikomu nie udało się wybiec, ukryć, zadzwonić po pomoc? – Eve pokręciła głową. – I po czymś takim jest się wymazanym krwią. Franks ma krew na mundurze, na butach, na rękach, chociaż tylko pomagał sanitariuszom. – Utkwiła wzrok w zszokowanej Delii. – Ci ludzie nawzajem się wymordowali, Peabody. Wywołali wojnę i wszyscy przegrali.

– Ale... Jak? Dlaczego?

– Nie wiem. – Ale ustalą to. – Trzeba przeprowadzić badania toksykologiczne u wszystkich ofiar. Sprawdzić, co spożyły. Chcę, żeby technicy obejrzeli tu każdy centymetr kwadratowy. Może coś było w jedzeniu, w napojach. Może ktoś dodał do nich jakiś środek. Trzeba to ustalić. – Wszyscy nie jedli ani nie pili tego samego. – Może spożyli wystarczającą ilość czegoś. A może zatruto więcej niż jeden produkt. Zaczniemy od ofiar: ustalimy ich tożsamość, przyczynę 13

śmierci,

godzinę

zgonu,

wzajemne

powiązania.

Miejsce

pracy

i

zamieszkania. Sprawdzimy wszystkie tropy. Zabierzemy każdy kieliszek, butelkę, naczynie, kubełek na lód, autokucharza, rożen – wszystko – do laboratorium albo urządzimy laboratorium tutaj. Zbadamy przewody wentylacyjne, wodę, środki czystości. – W takim razie to coś nadal może się tu znajdować. Spędziłaś tutaj trochę czasu. – Taak, rozważałam to po oględzinach kilku pierwszych zwłok. Skontaktowałam się ze szpitalem, rozmawiałam z sanitariuszami, którzy

R

udzielili pierwszej pomocy poszkodowanym. Nic im nie dolega. Cokolwiek się wydarzyło, trwało to krótko. Dwadzieścia minut. Spędziłam tu znacznie więcej czasu. Najprawdopodobniej to jakieś zatrucie pokarmowe – uznała

L T

Eve. – Nawet jeśli tylko połowa ofiar mu uległa, resztę mogli załatwić, wykorzystując element zaskoczenia.

– Spojrzała na swoje zabezpieczone dłonie, teraz wymazane krzepnącą krwią. – Niezbyt mi się to podoba, ale zawsze to jakaś teoria. Bierzmy się do roboty.

Otworzyły się drzwi. Zobaczyła Morrisa. Ponieważ miał na sobie dżinsy i koszulę pod szyję z jedwabiu w kolorze dojrzałej śliwki, a niejeden ze swoich eleganckich garniturów, domyśliła się, że ściągnięto go z domu. Eve patrzyła, jak rozgląda! się wkoło oczami równie ciemnymi, jak jego włosy zebrane w kucyk, i przez chwilę widziała w nich współczucie i szok. – Postarałaś się o niezły tłumek. – Ktoś inny się postarał – zaczęła. – Ja... – Urwała, kiedy za Morrisem pojawił się Roarke. Nadal miał na sobie garnitur, który włożył dziś rano w ich sypialni: 14

prosty, czarny, doskonale podkreślający jego wzrost i szczupłą sylwetkę. Gęsta grzywa czarnych włosów, sięgających ramion, sprawiała wrażenie lekko rozwianej, jakby bawił się nią wiatr. Twarz Morrisa była kanciasta, intrygująca, dziwnie zmysłowa, natomiast twarz Roarke’a... po prostu zachwycająca, jakby wyrzeźbiona pewną ręką zdolnego boga. Jego urodę podkreślały przenikliwe, niebieskie oczy. Obaj mężczyźni przez chwilę stali razem w całkowitym bezruchu. Eve dostrzegła na twarzy Roarke’a to samo współczucie i szok. Ale szybko zastąpiła je wściekłość. Ich oczy się spotkały.

R

– Pani porucznik – powitał ją i chociaż w jego głosie przebijał gniew,

L T

zachowała się w nim irlandzka melodyjność.

Podeszła do niego, nie żeby się z nim przywitać czy też zasłonić mu widok – tak czy owak i tak byłoby to niemożliwe. W swoim życiu Roarke oglądał już wiele okropieństw. Ale kierowała śledztwem i nie było to odpowiednie miejsce dla cywilów czy członków rodzin ekipy śledczej. – Nie wolno ci tu przebywać.

– Wolno – poprawił ją. – To mój bar.

Powinna była się tego domyślić. Miała przed sobą człowieka, do którego należała większa część Ziemi i połowa skolonizowanego Wszechświata. Eve bez słowa rzuciła Peabody ostre spojrzenie. – Przepraszam. Zapomniałam ci powiedzieć, że właścicielem baru jest Roarke. – Musimy porozmawiać, ale najpierw zamienię kilka słów z Morrisem. Zaczekaj na zewnątrz. Widoczna na jego twarzy wściekłość jeszcze się spotęgowała. 15

– Nie będę czekał na zewnątrz. Zrozumiała, chociaż nie było jej to w smak. W ciągu dwóch i pół roku ich małżeństwa sprawił, że Eve rozumiała więcej, niż to zawsze było wygodne dla gliniarza. Pokonała odruch, by wziąć go za rękę, uważając to za nieprofesjonalne, i zniżyła głos. – Słuchaj, to okropny widok. – Sam wystarczająco dobrze to widzę. – Nie chcę, żebyś mi przeszkadzał. – Rozumiem. – Najwyraźniej nie uważał dotykania za niepro-

R

fesjonalne, bo ujął jej dłoń i krótko ją uścisnął, nie zważając na to, że wymazana była krwią. – Ale nie będę czekał na zewnątrz, kiedy ty patrzysz na ten koszmar w barze, należącym do mnie.

L T

– Chwileczkę. – Eve odwróciła się do Morrisa. – Ponumerowałam ofiary, które zidentyfikowałam i zbadałam. Możesz zacząć od ofiary numer jeden? Zaraz do ciebie przyjdę. – Naturalnie.

– Lada moment dotrą posiłki. Będziemy mieli do pomocy więcej par rąk i oczu do oględzin miejsca wydarzenia i ofiar. – W takim razie przystąpię do pracy.

– Przekażę cię w ręce Peabody – powiedziała Roarke’owi. – Możesz zapoznać ją z zabezpieczeniami, póki nie dotrą tu nasi specjaliści. – Wiedz, że tutaj nie ma kamer. Ludzie, którzy wstępują do takich lokali na drinka, czują się skrępowani na widok kamer. No właśnie, pomyślał, chcą się odprężyć, może z kimś spotkać. Nie chcą być nagrywani. Nie spodziewają się, że zginą śmiercią tragiczną w barze. 16

– Mamy standardową kamerę w wejściu – ciągnął. – Zabezpieczamy miejsce, kiedy lokal jest nieczynny. Ale w środku nie ma żadnych kamer, niczego, co zarejestrowałoby, co i jak się tu wydarzyło. Eve domyślała się tego; potarła oczy, żeby odzyskać jasność myślenia. – Potrzebny nam wykaz zatrudnionych i ich grafik pracy. – Mam go przy sobie. Po telefonie postarałem się o te dane. Znów się rozejrzał wkoło, próbując zrozumieć to, co niewyobrażalne, pogodzić się z tym, co nie powinno się nigdy wydarzyć. – Jestem właścicielem tego lokalu od kilku miesięcy, ale nie

R

dokonałem tu większych zmian. O ile się orientuję, wszystko działa... Działało sprawnie. Ale zanim to się skończy, będę wiedział więcej. – W porządku. Przekaż, co masz, Peabody. Ja muszę popracować z Morrisem.

L T

– Eve. – Znów ujął jej dłonie i kiedy tym razem spojrzał jej w oczy, dostrzegła w nich więcej smutku niż gniewu. – Na litość boską, daj mi jakieś zadanie. Nie znam tych ludzi lepiej od ciebie, nawet tych, którzy u mnie pracowali, ale nie mogę siedzieć bezczynnie. – Razem z Peabody zajmij się telefonami komórkowymi ofiar. Sprawdź, czy ktoś gdzieś zadzwonił, kiedy już to się zaczęło... Ustaliliśmy ramy czasowe. Sprawdź, czy ktoś coś nagrał w ciągu tych dwudziestu minut. – W ciągu dwudziestu minut? Wszystko to trwało zaledwie dwadzieścia minut? – Krócej. Przyślij do mnie Peabody, kiedy przyjadą komputerowcy. Możesz pracować z nimi. Ja muszę się zająć ofiarami. Akurat kiedy skierowała się tam, gdzie stał Morris, weszli Jenkinson i Reineke. Przedstawiła im pokrótce sytuację, podobnie jak Baxterowi i Trueheartowi, gdy pojawili się chwilę później. 17

Nim dołączyła do Morrisa, badał trzecią ofiarę. – Muszę ich wszystkich stąd zabrać, Dallas. Odnieśli rany, broniąc się i atakując, różne są przyczyny śmierci. Pierwsza trójka zginęła w odstępie kilku minut. – Wszystko trwało bardzo krótko. Niespełna dwadzieścia minut. Jedna z ofiar zadzwoniła do przyjaciółki, która się spóźniała. Wszystko było wtedy w jak największym porządku. A kiedy przyjaciółka dotarła tu dwadzieścia minut później, zastała to. – Nawzajem się pozabijali. Z tego, co widzę w tej chwili, zaatakowali jedni drugich i pozabijali się.

R

– Też tak sądzę. Jakiś narkotyk, środek halucynogenny, jakiś nowy specyfik, wywołujący agresję. W drinkach? W jedzeniu? W systemie

L T

wentylacyjnym? Jest ponad osiemdziesiąt trupów, Morris, a w szpitalu garstka tych, którzy przeżyli... do tej pory.

– Posługiwali się tym, co im się nawinęło pod rękę: kawałkami szkła, widelcami, nożami, fragmentami mebli. Rzucali się też na siebie z gołymi rękami.

– Ofiary znajdują się nie tylko tutaj, ale również na dole, w toaletach i na zapleczu, w kuchni. Nie mam nic, co by świadczyło, że ktoś się stąd wydostał, żadnych śladów przemocy na zewnątrz. – Powinnaś się z tego cieszyć. Kiedy już dokonam oględzin zwłok tutaj każę je przewieźć do prosektorium, przeprowadzimy badania toksykologiczne. – Przyjadę do was, kiedy skończę tutaj i porozmawiam z tymi, którzy uszli z życiem. – Czeka nas wszystkich pracowita noc. – Dziennikarze nie będą mówili o niczym innym. Wystąpię o 18

zakaz informowania mediów, ale i tak nie unikniemy przecieków. Postarajmy się znaleźć odpowiedzi na kilka pytań. Eve się wyprostowała. Za dużo ludzi, stwierdziła. Za dużo ofiar i za dużo gliniarzy. Ufała ekipie, którą ściągnęła, ale przy takiej liczbie osób łatwo popełnić jakiś błąd. Zobaczyła Feeneya, szefa wydziału przestępstw elektronicznych, swego dawnego szefa. Miał szopę sterczących, rudych włosów i obwisłą twarz. Naradzał się z Roarkiem. Znajdą wszystko, co się da. Zaczęła iść po schodach w dół, akurat kiedy informatyk łan McNab,

R

miłość życia Peabody, wbiegał na górę. Jaskrawoniebieskie spodnie z mnóstwem kieszeni, nabijane srebrnymi ćwiekami, ostro kontrastowały z otoczeniem. Mógł mieć pól miliona błyszczących kolczyków w uchu, ale

L T

jego urodziwa twarz była poważna.

– Mam coś. – W jednej ręce trzymał telefon, w drugiej zaplombowane torby z innymi komórkami. – Należy do ofiary, znalezionej w damskiej toalecie, Trueheart ustalił tożsamość właścicielki. To niejaka Wendy McMahon, lat dwadzieścia trzy. – Korzystała z telefonu?

– Tak. O siedemnastej trzydzieści dwie zadzwoniła do siostry, zaczęła jej opowiadać o jakimś facecie poznanym w barze, Chipie. Przez pierwsze trzydzieści sekund była rozbawiona i szczęśliwa. Potem poskarżyła się na straszny ból głowy, a o siedemnastej trzydzieści trzy zaczęła pomstować na siostrę i wymyślać jej od dziwek. Siostra się rozłączyła, ale tamta nie przestała jazgotać. Mówiła zupełnie od rzeczy, Dallas. A kiedy weszła druga kobieta i zaczęła krzyczeć, można wywnioskować, że się rzuciły na siebie. Widać, jak się naparzają, kiedy ta McMahon upuściła telefon. W toalecie nie ma zwłok tej drugiej, więc albo zabiła McMahon i poszła na górę, albo 19

uciekła. Telefon się wyłączył po trzydziestu sekundach. Dwanaście minut, pomyślała Eve. Dwanaście minut od pierwszej oznaki, że coś jest nie tak, do godziny zgonu pierwszej ofiary. – Chcę, żeby ten i inne telefony zabrano do komendy. – Mam jeszcze parę. Powinno nam się udać zgrać wszystko, żebyś nie musiała tego oglądać na poszczególnych komórkach. Nie zajmie to dużo czasu, a sporo zaoszczędzi. Ale najpierw muszę sprawdzić każdy aparat. – Wracaj do pracy. Eve zrobiła krok nad zwłokami, leżącymi u podnóża schodów.

R

Zobaczyła, że są już zidentyfikowane i opisane. Trueheart pracował na dole. Przypuszczała, że Baxter skierował go tu, żeby nie narażać zbytnio psychiki młodego funkcjonariusza.

L T

Na górze podeszła do Roarke’a.

– Zostań tu z komputerowcami.

– Znajdujemy strzępy informacji w telefonach komórkowych. – Tak, McNab mi mówił. Jadę porozmawiać z tymi, którzy przeżyli. Ekipa może na razie kontynuować tu pracę. Na jakiś czas odsuniemy cię od sprawy. – To zrozumiałe.

– Peabody! – zawołała. – Ze mną. Reszta niech ustali tożsamość wszystkich ofiar, sprawdzi każdy telefon komórkowy, każde narzędzie zbrodni, wszystkie rzeczy osobiste zabitych. Baxter, przypilnuj, żeby na moje biurko jak najszybciej trafiła lista ofiar. Jeszcze dziś wieczorem powiadomimy krewnych. Chcę mieć nagrania z kamery w drzwiach. Jenkinson, niech policja wypyta wszystkich w promieniu czterech przecznic. Morris, każ przewieźć ubrania ofiar do laboratorium, niech Harbo zajmie się analizą włókien. Całą żywność i wszystkie napoje trzeba dostarczyć do la20

boratorium, niech oznaczą poziom zagrożenia ze strony organizmów żywych. Urwała na chwilę i rozejrzała się. Tak, mogła zaufać im wszystkim. – Odprawa dla całej ekipy w komendzie. – Spojrzała na zegarek, zastanawiając się. – O dwudziestej drugiej trzydzieści. Wystąpię o blokadę informacji, więc żadnego paplania o sprawie.

Jesteście

do

niej

przydzieleni, póki nie zmienię dyspozycji. Rzuciła Roarke’owi ostatnie spojrzenie, a potem wyszła na zimne powietrze i błogosławiony miejski hałas.

R

– Do szpitala – poleciła partnerce. – Zobaczymy, czy uda nam się porozmawiać z którymś z tych, którzy uszli z życiem. Ty prowadzisz. Zajęła miejsce dla pasażera, wzięła głęboki oddech, po czym wyjęła

L T

telefon i wybrała numer do komendanta.

21

Rozdział 2 Nienawidziła szpitali i to od zawsze. A świadomość, że ta paranoja zaczęła się dawno temu, kiedy jako dziecko obudziła się w szpitalu w Dallas pobita, zgwałcona, ze złamaną ręką, w tym przypadku nic a nic nie pomagała. Według Eve w szpitalach, lecznicach, klinikach, nawet mobilnych punktach pierwszej pomocy unosił się ten sam zapach: bólu pomieszanego ze strachem. Nauczyła się żyć z tą silną awersją i pogodziła się z faktem, że

R

wykonując swoje obowiązki zawodowe, często musi odwiedzać placówki służby zdrowia albo jako pacjentka, albo jako oficer śledczy. Domyślała się, że na oddziale pomocy doraźnej miejskiego szpitala

L T

nigdy nie unosi się przyjemny zapach, ale sądziła, że dziś wieczorem może być trochę gorzej niż zwykle, ponieważ lekarze i ratownicy medyczni jednocześnie muszą się zająć dziesięciorgiem poważnie poszkodowanych. Ruszyła przez poczekalnię, pełną jęków i cierpienia, spojrzeń szklanych, skrajnie wyczerpanych oczu, odoru potu gorączkujących ludzi i wymiocin. Zaczepiła jakąś pielęgniarkę. Znaczki z uśmiechniętymi buźkami, przypięte do fartucha, ostro kontrastowały z ponurym grymasem na twarzy kobiety.

– Proszę usiąść. Zajmiemy się panią najszybciej, jak to tylko będzie możliwe. Eve pokazała odznakę. Kącikiem oka dostrzegła chudego jak szczapa, dygoczącego narkomana, który wstał z krzesła i chwiejnym krokiem skierował się ku wyjściu. –

Dziewięćdziesiąt

minut

temu

przywieziono

dziesięcioro

poszkodowanych. Muszę się z nimi zobaczyć, porozmawiać. 22

– Proszę zaczekać – poleciła pielęgniarka i odeszła sztywnym krokiem. Razem z nią zniknęło kilkanaście uradowanych buziek, przypiętych do fartucha. Po chwili Eve ujrzała przed sobą mężczyznę niemal równie chudego jak ćpun, który uciekł na jej widok. Ten tutaj miał na sobie fartuch lekarski i wyglądał na wykończonego. – Doktor Tribido – przedstawił się lekko śpiewnym głosem, w którym przebijało zmęczenie. – Porucznik Dallas, detektyw Peabody. Muszę się zobaczyć z ofiarami.

R

– Przywieziono dziesięcioro poszkodowanych. Jeden ranny zmarł w drodze do szpitala, dwoje już na izbie przyjęć w wyniku odniesionych

L T

obrażeń. Obecnie troje operujemy, jeden czeka na operację, jeden leży w śpiączce.

– A pozostała dwójka?

– W salach numer trzy i cztery. – Zacznę od nich.

– Proszę tędy. Poszkodowana w trójce ma złamaną kość piszczelową i trzy palce u ręki, wstrząśnienie mózgu, obrażenia twarzy, liczne rany kłute, opatrzone na miejscu przez ratownika medycznego. Większość ran kłutych jest stosunkowo niegroźna. Miała dużo szczęścia. – Jak się nazywa? – CiCi Way. Jest w miarę przytomna, sama podała nam imię i nazwisko, adres zamieszkania, dzisiejszą datę, ale nie potrafiła opisać, w jaki sposób odniosła obrażenia. Nie mamy na ten temat żadnych informacji. Co takiego się wydarzyło, pani porucznik? – Właśnie próbuję to ustalić. 23

Razem z lekarzem weszła przez podwójne, wahadłowe drzwi do sali, gdzie pielęgniarka sprawdzała jedną z kroplówek, do których podłączono CiCi Way. Kobieta leżała z zamkniętymi oczami. Lewego prawdopodobnie i tak nie mogłaby otworzyć, pomyślała Eve, tak było zapuchnięte. Posmarowali jej twarz żelem i maścią Nu Skin, więc błyszczała jak pokryta oliwą maska. To sprawiało, że wyglądała na poważnie ranną. Na prawej ręce i dłoni miała opatrunek gipsowy. Zadrapania i świeżo

R

opatrzone rany widoczne były w wycięciu kwiecistej, szpitalnej koszuli i na drugiej ręce.

Tribido dał znak pielęgniarce i podszedł do pacjentki.

L T

– CiCi? To ja, doktor Tribido. Pamięta mnie pani?

– Ja... – Nieco uniosła prawą powiekę i spojrzała nerwowo w prawo i w lewo. – Tak. Chyba tak. To szpital? Jestem w szpitalu? – Zgadza się. I nic pani nie będzie. – A Macie? Jest tu Macie?

– Sprawdzę. – Mimo zmęczenia udawało mu się przemawiać łagodnie, uspokajająco. – Przyszła policjantka, chce z panią porozmawiać. Da pani radę udzielić jej wyjaśnień?

– Policjantka? Policjantka? W związku z tym, co się wydarzyło? Pojawiła się tam policja, a może mi się przyśniło. Jakiś funkcjonariusz powiedział, że nic mi nie będzie. – Zgadza się. Nic pani nie grozi. Będę na korytarzu, w razie potrzeby proszę mnie wezwać. – Macie... – mówiła z trudem, piskliwym głosem. – Czy Macie też nic nie będzie? I... I Travisowi? I... Nie pamiętam. 24

– W porządku. Proszę się uspokoić. – Tribido odwrócił się do Eve i wyjaśnił cicho: – Pyta o Macie za każdym razem, kiedy odzyskuje przytomność. Wspomniała też o Travisie i kilka razy o jakimś Brenie. Parokrotnie budziła się z krzykiem. Dajemy jej łagodny środek uspokajający, żeby uśmierzyć ból i zmniejszyć napięcie nerwowe. Jak powiedziałem, jest przytomna, ale właściwie nie pamięta, co się wydarzyło w barze. Poczułaby się lepiej, gdyby nam się udało odnaleźć tę Macie. Nie, pomyślała Eve, wątpliwe, czy ta kobieta poczuje się lepiej, kiedy się dowie, że ciało Macie Snyder właśnie wiozą do kostnicy.

R

– Postaramy się obchodzić z nią łagodnie – obiecała lekarzowi. Podeszła do wysokiego łóżka.

– Jestem porucznik Dallas, a to moja partnerka, detektyw Peabody. Co się pani stało, CiCi?

L T

– Odniosłam obrażenia.

– Wiem. Kto panią zaatakował?

Znów zaczęła się lękliwie rozglądać zdrowym okiem. – Nie wiem. Musicie odszukać Macie.

– To pani przyjaciółka? – wtrąciła uspokajającym tonem Peabody. – Tak. Pracujemy razem w firmie Stuben – Barnes. I spotykamy się po pracy.

– Po pracy poszła pani z Macie do baru „On the Rocks”? – spytała Eve. – Hm. – Znów rozejrzała się zdrowym okiem, a potem utkwiła spojrzenie w Eve. – Tak. Zgadza się. Razem pracujemy i spotykamy się po pracy. Ja i Macie. Chodzi z Travisem. Są parą. Macie mówi, że może zamieszkają razem. – Czyli po pracy pani i Macie poszłyście na drinka. 25

– Chyba tak. Tak. Poszłam z Macie napić się czegoś. To przyjemny bar, szczególnie w porze „szczęśliwej godziny”. Bardzo lubię nachos. Trzeba je jeść widelcem, bo są takie... Głos jej zadrżał, w jej oku dało się dostrzec przerażenie. – Jest niedaleko biura. Czy Macie nic się nie stało? – Dobrze mieć przyjaciółkę, z którą można iść tu czy tam – zauważyła Peabody. – Macie jest zabawna. Czasami, kiedy mamy czas, wypuszczamy się razem na zakupy.

R

– Ale dziś wieczorem wybrałyście się na drinka do baru „On the Rocks” – przypomniała jej Eve.

– Czekał tam już na nas Travis ze swoim przyjacielem. Dla mnie to

L T

było coś w rodzaju randki w ciemno.

– Czy może nam pani podać nazwiska Macie i Travisa? – Och. Och. Nie pomyślałam. Potrzebne wam ich nazwiska, żeby ich odszukać. Macie Snyder i Travis Greenspan. Mam ich zdjęcia w telefonie! Mogę wam pokazać ich zdjęcia. Tylko nie wiem, gdzie moja komórka. – Proszę się teraz tym nie przejmować. Czyli we czwórkę spotkaliście się tam, żeby się napić.

– Tak, zamówiliśmy dwie kolejki. Bren jest naprawdę fajny. Bren! – Otworzyła oko szerzej, a potem je zamknęła; z kącika popłynęła jej łza. – Przypomniałam sobie, Brendon Wang. Pracuje z Travisem, Travis i Macie umówili nas. W tej chwili niezbyt dobrze pamiętam, jak wygląda. – Spojrzała żałośnie na Eve. – Przepraszam. Boli mnie głowa. Niedobrze mi. – Znów zamknęła oko. Eve nachyliła się do niej. – CiCi, proszę, spójrz na mnie. Spójrz na mnie. Czego się pani boi? 26

– Nie wiem. Boli mnie. – Kto pani to zrobił? – Nie wiem! Czy poszliśmy na kolację? – Próbowała zacisnąć palce na prześcieradle. – Wybieraliśmy się na kolację. Macie chciała iść do „Nino’s”, ale... Czy poszliśmy do „Nino’s”? – Nie. Była pani w barze. – Nie chcę być w barze. Chcę do domu. – Co się wydarzyło w barze? – To wszystko nie ma sensu.

R

– Nie musi mieć – znów przemówiła łagodnie Peabody i ujęła zdrową dłoń CiCi. – Proszę nam powiedzieć, co według pani się wydarzyło. To bardzo nam pomoże. Jesteśmy tu, żeby pani pomóc.

L T

– Ujrzałam potwora. Z oczu leciała mu krew, miał ostre zębiska. – Przypominał kogoś?

– Wyglądał jak Macie, ale Macie nie jest potworem. Mam mętlik w głowie.

– Co zrobił ten potwór?

– Dźgnął Travisa w twarz. Wziął widelec Macie i wbił mu w oko... O, Boże, Boże! I krzyczał, i wszystko było jakieś szalone. Zobaczyłam, że trzymam w ręku szkło, ostry kawałek szkła. Dźgałam go nim, a on krzyczał i mnie bił. Boli! Chciałam mu oddać, i temu drugiemu, wszystkim innym też, ale leżałam na podłodze, a moja ręka... Wszyscy krzyczeli, wszędzie była krew. Potem się ocknęłam, ktoś mnie gdzieś zabrał. Tutaj. Karetka pogotowia. Nie wiem. – Z jej oczu popłynęły łzy. – Nie wiem. Chyba kogoś zabiłam, ale nie wiem, dlaczego. Proszę, odszukajcie Macie. Jest inteligentna. Będzie wiedziała, co się stało. – Zapytam o co innego. Co pani robiła, tuż zanim zobaczyła pani tego 27

potwora? – Potwory nie istnieją, prawda? Och, pomyślała Eve, jest ich niezliczona ilość. Więcej niż przypuszczasz. – Proszę się uspokoić. I spróbować sobie przypomnieć, co było przedtem. Pani, Macie, Travis i Bren siedzieliście przy stoliku w barze? – Przy stoliku? Tak. Mieliśmy stolik. Blisko baru. Znaczy się, blisko baru w barze. – Rozumiem. Piliście? Była „szczęśliwa godzina”. Co zamówiliście do picia?

R

– Ja poprosiłam o białe wino. Domowe. Jest całkiem dobre. Macie zamówiła koktajl, Pink Passion. Travis i Bren pili piwo. Do tego wzięliśmy

L T

dużą porcję nachos dla wszystkich. Ale bałam się jeść, bo... Łatwo się wypaćkać. Nie chciałam się upaćkać na randce w ciemno.

– Jasne. Dobrze się bawiliście, odprężyliście się po pracy. Napiliście się. Co było potem?

– Hm. Och. No więc rozmawialiśmy i zamierzaliśmy zamówić drugą kolejkę. A my... To znaczy, ja i Macie poszłyśmy do toalety. Na szczęście była krótka kolejka. Rozmawiałyśmy o tym, żeby iść gdzieś na kolację, i że mogłabym zaprosić Brena na górę, gdyby odprowadził mnie do domu. Zaczęła coraz gwałtowniej poruszać palcami na prześcieradle, jej oddech też stawał się coraz szybszy. – Nie byłam pewna, czy to dobry pomysł, ale Macie uważała, że powinnam skorzystać z okazji i nawet na mnie naskoczyła. To wcale do niej niepodobne. A potem powiedziała, że rozbolała ją głowa. Wróciłyśmy na górę. Głowa rzeczywiście musiała ją porządnie boleć, bo odepchnęła faceta, który przypadkiem stanął jej na drodze. Zdaje się, że to był facet. Ach, i 28

kiedy schodziłyśmy do toalety, jakiś gość ją potrącił. – Czy w obu przypadkach to był ten sam mężczyzna? – spytała Eve. – Chyba tak. Nie wiem. Przestraszyłam się, kiedy z całych sił go odepchnęła. Było bardzo głośno, światło zrobiło się zbyt jaskrawe, Macie stała się zła jak osa. Usiadłyśmy przy stoliku. Pomyślałam sobie, że sprawdzę, czy nie mam przy sobie środka przeciwbólowego. I właśnie wtedy Macie i Travis zaczęli się na siebie wydzierać. Prawie nigdy się nie kłócą, nigdy nie podnoszą głosu. Mnie też rozbolała głowa. Krzyczeli na siebie, głowa mnie bolała, Bren wyglądał na wściekłego. Nie wiem. A potem zaczęło się istne szaleństwo.

R

Eve zadała jej jeszcze kilka pytań. Czy ktoś wszedł do baru albo z niego wyszedł, tuż zanim pojawił się „potwór”?

L T

Ale CiCi w kółko mówiła o potworach i krwi i płakała. Eve i Delia musiały zawołać pielęgniarkę.

Następna osoba, która uniknęła śmierci, była wyjątkowo spokojna podczas rozmowy z nimi. James L. Brewster, księgowy, odniósł poważne rany kłute i miał pęknięte żebra. Przez lewy policzek biegło spore przecięcie od samego oka aż do brody, na szerokim czole widniał potężny guz. Mężczyzna mówił cicho, ręce trzymał wzdłuż ciała, otarte kłykcie pokrywała gruba warstwa żelu.

– Chodzę tam przynajmniej raz w tygodniu, zwykle spotykam się po pracy z klientami. Jestem zatrudniony w dziale księgowości w firmie Strongfield and Klein. Wprawdzie nie mamy oficjalnej zgody, ale kilkoro z nas obsługuje prywatnych klientów, drobne firmy. Umówiłem się z nową klientką. Przyszedłem pół godziny przed czasem, więc mogłem trochę popracować, przejrzeć informacje o tej kobiecie. Czy przydadzą się policji? – Pomocne będzie nazwisko klientki i jak można się z nią 29

skontaktować. – Naturalnie. MaryEllyn, pisane łącznie, wielkie E, dwa „y”. Geraldi. Niestety, nie pamiętam numeru jej telefonu ani adresu, ale mam je zapisane w notebooku. Nie wiem, gdzie jest mój notebook. – W porządku, panie Brewster – uspokoiła go Peabody. – Wydaje mi się, że przyszedłem do baru o wpół do szóstej, może ciut wcześniej. Znają mnie tam, a kelnerka, Katrina – nie wiem, jak ma na nazwisko – zatrzymała dla mnie mały, dwuosobowy stolik pod ścianą, bo zadzwoniłem w ciągu dnia i uprzedziłem, że przyjdę z klientką. Zwykle siadam przy tym stoliku.

R

Na chwilę zamknął oczy – jasnoniebieskie, nabiegłe krwią. – Zwykle. Teraz już nic nie będzie tak, jak dawniej. Zamówiłem kawę

L T

sojową z mlekiem, zacząłem przeglądać notatki. Lubię przed spotkaniem odświeżyć sobie pamięć. Bar był zatłoczony. Nie jest duży, ale dobrze prowadzony, panuje w nim miła atmosfera. Dlatego lubię do niego wstępować i lubię ten mały stolik pod ścianą. Katrina przyniosła mi kawę, zamierzałem jeszcze poprosić o wodę, bo nagle rozbolała mnie głowa i chciałem połknąć tabletkę. Wtedy nadleciały pszczoły. – Pszczoły? – upewniła się Eve.

– Żółte, bardzo duże. – Jego klatka piersiowa uniosła się i opadła, gdy wstrząsnął nim dreszcz. – Niewyobrażalnie duże. Kiedy byłem chłopcem, na farmie dziadka w Pensylwanii zostałem poważnie pogryziony przez pszczoły. Nadleciał cały ich rój, wciąż pamiętam, jak mnie obsiadły, jak mnie żądliły i brzęczały, kiedy uciekałem. Śmiertelnie się ich boję. Głupio to brzmi, ale... – Wcale nie – zapewniła go Peabody. Uśmiechnął się do niej z wdzięcznością, ale jego klatka piersiowa 30

unosiła się i opadała coraz szybciej. – Chyba podskoczyłem jak oparzony. Tak się przestraszyłem na widok tych pszczół. Zacząłem się przed nimi opędzać. Obsiadły Katrinę, więc próbowałem je odgonić. A potem... Chyba miałem jakieś halucynacje. Przez swoją fobię musiałem dostać halucynacji, bo kiedy Katrina otworzyła usta, zobaczyłem, jak wylatuje z jej ust rój pszczół. To szaleństwo. Wpadłem w panikę. Wylatywały z niej pszczoły, zmieniły się także jej oczy i cale ciało. Zupełnie – wiem, że to wariactwo – zupełnie jakby się przemieniła w wielką pszczołę. Jak w tych horrorach. Niewiele to paniom pomoże.

R

– Pomoże nam wszystko, co pan zapamiętał, jak pan to zapamiętał – zapewniła go Eve.

L T

– Ładne kelnerki nie przemieniają się w olbrzymie pszczoły. Ale wyglądało to tak realistycznie, tak przerażająco realistycznie. Słyszałem krzyki i brzęczenie, a potem jakby cały świat zwariował. Zdaje mi się, nie jestem pewien, ale zdaje mi się, że złapałem krzesło i zacząłem ją nim okładać. Nigdy w życiu na nikogo nie podniosłem ręki, ale chyba uderzyłem ją krzesłem i próbowałem uciekać, ale pszczoły mnie atakowały. Miałem wrażenie, że mnie kłują, jedna z nich rozorała mi żądłem policzek. Upadłem. Obsiadły mnie. Chyba zemdlałem. Kiedy się ocknąłem, wszędzie leżeli ludzie, wszędzie była krew. Coś... Ktoś mnie przygniatał. Udało mi się go zepchnąć. Nie żył. Wiedziałem, że nie żyje. Wkoło były trupy. Potem pojawiła się policja i nas odnalazła. Nie wiem, co się stało z Katriną. Jest taka młoda. Chce zostać aktorką. * Po wyjściu z sali Eve przystanęła, by zebrać myśli. – Sprawdź, czy uda ci się porozmawiać jeszcze z kimś, kto przeżył – 31

zwróciła się do Peabody. – Jeśli tak, chcę otrzymać szczegółowy raport. I chronologię wydarzeń. Pojadę do kostnicy, zobaczę, co mi powie Morris. – Nie widziałam na miejscu zdarzenia żadnych pszczół, małych czy dużych. Ani żadnych demonów. Co mogło wywołać tego typu halucynacje? Do tego tak wyraziste? – Musimy to ustalić. Szczegółowe raporty – powtórzyła Eve – zawierające wszystko, czego dowiedziałyśmy się do tej pory, i co jeszcze ustalisz. Jeszcze nie zdążył nic wypić – mruknęła. – Kto? Brewster?

R

– Powiedział, że kiedy kelnerka przyniosła mu kawę, pojawiły się pszczoły. Czyli doznał halucynacji, zanim cokolwiek wypił czy zjadł. Z tego wniosek, że nie spożył tego czegoś. Do zobaczenia w komendzie.

L T

Wychodząc ze szpitala, połączyła się z Feeneyem. – Masz coś?

– Jak się można było spodziewać, kamera w drzwiach zarejestrowała wchodzących i wychodzących gości. Normalka. O siedemnastej dwadzieścia dwie wyszła kobieta w kostiumie, lat trzydzieści kilka. Dziesięć sekund później weszły dwie kobiety. Mamy mężczyznę i kobietę na oko pod trzydziestkę, kłócących się, i to zażarcie, w chwili opuszczania baru. Kobieta ruszyła przed siebie, mężczyzna ją zawołał, a potem zamierzał wrócić do baru. Ale się rozmyślił i poszedł w tę samą stronę co kobieta. To było o siedemnastej dwadzieścia dziewięć. O siedemnastej trzydzieści dwie wyszła para, jedno skierowało się w prawo, drugie – w lewo. – Trzeba spróbować ustalić ich tożsamość. – Zajmiemy się tym. W telefonach komórkowych, które sprawdzamy, widać wiele agresywnych osób, początkowo ludzie zachowują się 32

normalnie, potem zaczynają krzyczeć i przeklinać. Mamy kilka nagrań audio. Niezbyt miłe dla ucha. Ale niewiele wyjaśniają. – Jadę do kostnicy, może Morris coś ma. Wszystko, co znajdziecie, przedstawcie na odprawie. Spróbujemy się z tym uporać. – Sprawa trafiła do mediów, Dallas. Zbyt wiele ofiar, gliniarzy, ratowników medycznych, gapiów, żeby dało się utrzymać to w tajemnicy. Nikt nie wie nic konkretnego. W tej chwili sprawa przedstawiana jest jako napad jakiejś bandy albo bójka w barze, która wymknęła się spod kontroli. – Powstrzymamy się od wszelkich komentarzy, póki nie będziemy

R

wiedzieć więcej, postaramy się, żeby nie było żadnych przecieków z wydziału zabójstw ani od nas.

– Tak jest. Mamy od twojego męża listę zatrudnionych i kto pracował

L T

dziś wieczorem. Roarke osobiście sprawdza ich sprzęt elektroniczny. – Feeney umilkł i spojrzał przez ramię, jakby sprawdzając, czy ktoś nie podsłuchuje. – Nikt nie mówi na głos tego, co wszyscy podejrzewają. Atak terrorystyczny. Eve skinęła głową. – I niech tak na razie pozostanie. Zadzwonię później. Najpierw fakty, powiedziała sobie, jadąc do kostnicy. Dowody, chronologia

wydarzeń,

rozpracować tę sprawę.

nazwiska,

motywy.

Trzeba

systematycznie

CiCi Way i jej znajomi, cztery osoby, piją i jedzą. Kobiety idą do toalety i wracają na górę. Przyjaciółka CiCi zmienia się w potwora i wydłubuje widelcem oko swojemu chłopakowi. Brewster przychodzi, siada przy tym samym stoliku, co zwykle, niczego nie pije ani nie je, a kelnerka przeistacza się w ogromną pszczołę. Cały bar, wypełniony urzędasami i biurwami, przemienia się w pole bitwy na – według tego, co ustalono – dwanaście minut. Wszyscy walczą 33

tym, co jest pod ręką. Wynik: ponad osiemdziesiąt ofiar śmiertelnych. Obie przesłuchane osoby, które uszły z życiem, przyznały się do gwałtownego ataku bólu głowy, obie niezbyt dobrze pamiętają, co się wydarzyło, ale nie mają objawów trwałych halucynacji. Na razie, poprawiła się Eve. Nie można mieć pewności, czy to, co je spowodowało, nie wystąpi ponownie. Weszła do kostnicy. Długi, biały tunel, zazwyczaj pusty, rozbrzmiewał odgłosami niezwykle intensywnej pracy. Widziała laborantów w fartuchach i wszelkiego rodzaju ochraniaczach, ich udręczone twarze, słyszała szybkie

R

kroki. Kiedy szła do gabinetu Morrisa, czuła zapach śmierci, wciąż świeży. Na trzech stołach leżały zwłoki, przypuszczała, że pozostałe są gdzieś przechowywane. Morris narzucił czysty fartuch na sweter i spodnie, z

L T

głośników płynęły ciche, smutne dźwięki. Zabezpieczone specjalną substancją ręce miał wymazane krwią.

– Pracowity wieczór – zauważył. – Kochamy naszą pracę, ty i ja, na swój dziwny, pokrętny sposób. Ale to? To test na determinację, a nawet całkowite poświęcenie.

Ostrożnie położył mózg na szalce wagi. – Tyle ofiar – ciągnął. – Za czyją sprawą? Co mogłoby skłonić kogoś do tego, by pragnąć, żeby tyle osób, z pewnością w dużej mierze obcych sobie ludzi, nawzajem się pozabijało? – Czy właśnie z czymś takim mamy do czynienia? Możesz to potwierdzić? – Nasza ofiara numer dwa... – Wskazał ciało. – Pod jej paznokciami i między zębami znaleźliśmy ślady obecności ludzkich tkanek. Ofiara numer jeden wymazana jest nie tylko własną krwią. A numer trzy? Ma głębokie rany cięte na prawej dłoni i palcach. Powstały od kawałka szkła, trzymanego 34

w ten sposób. Morris uniósł rękę, jakby ściskał w dłoni nóż. – Ma mięśnie przecięte do samej kości. Z raportów tych, którzy dokonują sekcji pozostałych zwłok, wynika, że wszystkie ofiary doznały podobnych obrażeń. Rany obronne i będące wynikiem ataku, zadrapania, krew i fragmenty tkanek ludzkich pod paznokciami, między zębami, ślady ugryzień, niektóre z nich bardzo wyraźne. W przełyku kilku ofiar stwierdziliśmy obecność tkanek osób trzecich. – Jezu Chryste.

R

– Albo inne bóstwa, które znasz. – Podszedł do zlewu, żeby zmyć krew i Bóg wie co jeszcze z dłoni. – Twoje przypuszczenia dokonane na miejscu, dotyczące przyczyny śmierci tej trójki i godziny zgonu, są słuszne.

L T

Chcesz znać moje zdanie? – Naturalnie.

– W tej sprawie nie tyle istotna jest konkretna przyczyna śmierci, ile ustalenie, co sprawiło, że ci całkiem zwyczajni ludzie przemienili się w dzikie bestie. Bo mamy tu do czynienia z ranami ciętymi i kłutymi, śladami bicia i duszenia, przypadkami łamania i miażdżenia kości. Pełen wachlarz okrucieństw, Dallas.

– I tak potrzebna nam przyczyna śmierci każdej ofiary. – Rozumiem. Zaintrygowana Eve, podniosła prawą rękę ofiary numer trzy i obejrzała uważnie długą, głęboką ranę ciętą. – Coś takiego powinno sprawić, że rozpłakałby się jak dziecko i wypuścił trzymany kawałek szkła. – Owszem, powinno. – Potrzebne mi wyniki badań toksykologicznych i to jak najszybciej. 35

– Rozumiem. Już zleciliśmy to laboratorium. Nie są zachwyceni. – Chrzanię Berenskiego i konia, którego wali. Morris lekko wykrzywił usta w wyrazie rozbawienia i współczucia. – Powiedziano mi, że cierpi z powodu złamanego serca. – Najczęściej cierpi z powodu własnej gnojkowatości. – Niestety, to prawda. Tak czy owak, jego i kilku jego pracowników ściągnięto do laboratorium, żeby przeprowadzili analizy. Otrzymaliśmy wstępne wyniki, które pozwalają nam na postawienie trafniejszej hipotezy. – Umilkł na chwilę. – Mówić zrozumiałym językiem? – spytał. – Czy naukowym żargonem? – Może na razie zrozumiałym.

R

– No więc w każdej próbce, pobranej od innej ofiary i

L T

przeanalizowanej do tej pory, stwierdzono obecność różnych związków chemicznych – w przewodach nosowych, na skórze, w ustach i gardle, we krwi.

– Wdychali to. Było w powietrzu.

– Wdychali to – potwierdził Morris. – A w skład tego koktajlu wchodzi skażony zeus, wzmocniony LSD, z jakim jeszcze nigdy się nie zetknąłem. Do tego poppers, pejotl, syntetyczna adrenalina i testosteron oraz jeszcze jeden czy dwa składniki, których nie udało się do końca zidentyfikować. – To nie koktajl, tylko jakaś diabelska mikstura. – Masz rację. To lepsze określenie. Ktoś odmierzył wszystkie składniki i je wymieszał – mruknął Morris – by otrzymać szybko działającą miksturę. Według mnie może ona wywołać halucynacje oraz gwałtowną, silną agresję. Eve zwróciła się ku ofierze numer jeden. Joseph Cattery, przypomniała 36

sobie. A raczej ku temu, co z niego zostało. – Co sądzisz? Uśmiechnął się lekko. – Zrozumiałym językiem? Działanie takiej mieszanki substancji chemicznych może doprowadzić do obłędu. Przypuszczam, że składniki, których jeszcze nie zidentyfikowałem, przynajmniej po części odpowiadają za to, jak szybko działa ten koktajl. – Ale to nie trwa długo. Z tego, co ustaliliśmy do tej pory, wynika, że około dwunastu minut.

R

– Tyle wystarczy. W jaki sposób skażono tym powietrze, jak osoba, która to zrobiła – jeśli był ktoś taki – uniknęła skutków działania tej mikstury, dlaczego symptomy ustąpiły w stosunkowo krótkim czasie? Nie

L T

mam pojęcia, przynajmniej na razie.

– Ktoś skaził tym powietrze? – W zamkniętym pomieszczeniu, pomyślała. Ludzie wchodzili i wychodzili. Przypomniała sobie kłócącą się parę, która opuściła bar.

Czy znajdowali się pod wpływem diabelskiej mikstury? – Nikt nie zeznał, że widział chmurę substancji, która wywołała ten obłęd – powiedziała Morrisowi. – Rozpylonej w powietrzu, rozchodzącej się w powietrzu, działającej przez drogi oddechowe i przy bezpośrednim kontakcie. Na dwóch poziomach, w zamkniętych pomieszczeniach, w kuchni i toaletach. Ale, o ile nam wiadomo, nie za zewnątrz. Kto mógł wpaść na taki szatański pomysł? – To już zadanie dla ciebie albo dla Miry. Mogę cię zapewnić, że ta trójka była zupełnie zdrowa, kiedy się obudziła dziś rano. Cała trójka spożywała alkohol i jadła na dwadzieścia minut przed śmiercią. U żadnej nie stwierdziłem śladów wcześniejszego zażywania nielegalnych substancji. 37

Wszyscy mają rany obronne i zadane przez napastnika. – A ich mózgi? – Wskazała brodą ten, który wciąż cierpliwie czekał na badanie. – Kiedy mieliśmy do czynienia z samobójstwami osób, poddanych kontroli umysłu, u ofiar stwierdzono w mózgu coś w rodzaju wypalonych dziur. – Tu nic takiego nie ma. – Morris podszedł do komputera, by wyświetlić ukończone analizy. – Ani u tej trójki, ani u żadnego denata, którego wyniki sekcji zwłok otrzymałem. Przeprowadzimy więcej testów. Ale w tej chwili wydaje się, że substancja nie spowodowała żadnych

R

trwałych uszkodzeń ciała, jeśli nie liczyć gwałtownej śmierci. – Śmiem twierdzić, że to dość trwałe uszkodzenie. – Eve wsunęła ręce do kieszeni i znów spojrzała na zwłoki. – Muszę mieć wszystko, co ustalisz, i to jak najszybciej.

L T

– Uważasz, że to pierwszy tego rodzaju przypadek, ale nie ostatni? – O ile nie jest to jakiś pokrętny sposób dokonania samobójstwa i ten, kto to zrobił, nie leży na jednym ze stołów prosektoryjnych, owszem. Skoro tak świetnie poszło, czemu na tym jednym razie poprzestać? – Miejmy więc nadzieję, że sprawca tu jest. W przeciwnym wypadku może się to powtórzyć wszędzie i kiedykolwiek. Do zabójstwa może dojść wszędzie i o każdej porze, myślała Eve, jadąc do komendy. I nikt nie wie, kto padnie jego ofiarą. Wiedziała, do czego zdolni są ludzie w imię miłości, dla pieniędzy, władzy lub z zemsty. Albo bez powodu. Ale masowe morderstwo to poważniejsza sprawa, a wykorzystanie ofiar jako narzędzi świadczy o czyimś naprawdę bardzo pokrętnym umyśle. Morris ma rację. Mira jest specjalistką od pokrętnych umysłów, trzeba jak najszybciej ściągnąć policyjną psycholog. Spojrzała na zegarek, 38

pokręciła głową i zadzwoniła do domu doktor Charlotte Miry. – Eve. – Spokojna, ładna twarz przyjaciółki wypełniła wyświetlacz. – Co mogę dla ciebie zrobić? – Coś się wydarzyło – zaczęła Eve. – Widzieliśmy kilka doniesień na ten temat. Wiele ofiar w barze w centrum miasta. – Właśnie o tym mówię. Przepraszam, że niepokoję cię o tej porze, ale jesteś mi potrzebna w komendzie. Zaplanowałam odprawę. Sprawa ma status utajnionej. Nie uda nam się jej długo utrzymać w tajemnicy, ale

R

przynajmniej na razie. Jesteś mi pilnie potrzebna. – Już jadę.

– Dziękuję. – Eve przypomniała sobie Dennisa Mirę, jego skarpetki

L T

nie od pary i łagodne spojrzenie. – Czy pan Mira jest w domu? – Tak. Siedzi tuż obok mnie.

– Może poproś go, żeby został w domu. Nigdzie nie wychodził. Na wszelki wypadek.

– Eve, czy sprawa jest bardzo poważna? – Jeszcze nie wiem. I w tym cały sęk. Dowiesz się wszystkiego na odprawie.

Rozłączyła się i pomyślała jeszcze o kimś. O swojej przyjaciółce Mavis, Leonardo i ich dziecku. Mogła zadzwonić do Mavis, powiedzieć jej, żeby nie wychodzili z domu. Ale jak długo? Żeby się uspokoić, wysłała SMS, gdy tylko zaparkowała w podziemnym garażu komendy. Nie mogę mówić, nie mogę nic wyjaśnić Nie wychodźcie z domu, póki się z Wami nie skontaktuję. Potem pomyślała o swoim mieście i milionach jego mieszkańców. 39

Wybierali się do barów, restauracji, sklepów, muzeów, teatrów. Korzystali z metra, autobusów, pociągów. W żaden sposób nie mogła ich wszystkich ochronić. Ani teraz, ani w przeszłości. Ale jeśli ten, kto spowodował śmierć ponad osiemdziesięciu osób, nie znajduje się teraz w kostnicy, będzie więcej ofiar. Mogą zginąć wszędzie, o każdej porze.

L T

R 40

Rozdział 3 Eve poszła prosto do swojego gabinetu, na nic nie zwracając uwagi, i zrobiła coś, co jej się rzadko zdarzało – zamknęła drzwi. Usiadła

za

biurkiem

w malutkim

pomieszczeniu

z

jednym

mikroskopijnym oknem, udając, że nie widzi migającej lampki, informującej o wiadomościach pozostawionych na automatycznej sekretarce. Przez najbliższy kwadrans, jeśli jej się uda, chciała się skupić na ubraniu w słowa tego wszystkiego, czego się dowiedziała, co widziała i

R

ustaliła: każdego szczegółu, każdej rozmowy, każdego przypuszczenia. Przystąpiła do pracy. Cofała się w czasie, oceniała sytuację z różnych punktów widzenia, sprawdzała kolejność wydarzeń. Przeczytała SMS od

L T

Peabody – jej partnerka była w drodze do komendy.

Uznawszy, że nie pora teraz na uchylanie się od czarnej roboty, wydrukowała zdjęcia poszczególnych ofiar, zrobione na miejscu zdarzenia. Sprawdziła pocztę przychodzącą tylko dlatego, żeby uzupełnić listę nazwisk ofiar i tych, którym udało się przeżyć.

Zawiadamianie krewnych, pomyślała przelotnie, nie będzie łatwe. A z uwagi na liczbę ofiar będzie się musiała w to włączyć. Słysząc pukanie do drzwi, nie uniosła wzroku, ale szykowała się już do rzucenia gniewnej uwagi, kiedy ktoś je otworzył. Zrezygnowała z ostrych słów na widok Roarke’a. Był równie spięty i wściekły jak ona. – Dowiedziałem się, że tu jesteś – powiedział krótko. – Muszę się napić prawdziwej kawy, nie tej lury, którą dają u komputerowców. – Skierował się prosto do autokucharza i zaprogramował dwie filiżanki, nie widząc kawy na biurku Eve. 41

Wiedział, że ma zapas tej, w którą ją zaopatruje. I którą ją uwiódł. – Wiem, że jesteś zajęta. – Postawił kubek obok jej komputera. – Jak wszyscy. – Nie będziemy mogli powiedzieć dużo więcej poza tym, co już wiesz. – Spojrzał na zdjęcia, które zaczęła porządkować, i westchnął. – Możemy potwierdzić godzinę, o której się to zaczęło, jak długo trwało i że ograniczyło się do pomieszczeń baru. Słychać krzyki ludzi – dodał cicho. – Słychać krzyki wielu ludzi. – Mogłabym ci powiedzieć, że nie musisz tego robić. – Mogłabyś. – Ale tego nie zrobię.

R

– I tak będzie lepiej. Fakt, że jestem właścicielem tego baru, nie ma tu znaczenia.

L T

– Jeszcze tego nie wiem. Może to ty stanowiłeś cel, może ktoś chciał się na tobie zemścić albo w taki sposób okazać niezadowolenie. Machinalnie pogładził ją po włosach.

– Nie wierzysz w to. Gdyby tak było, czemu nie wybrano miejsca, gdzie akurat mógłbym się znajdować? Restauracji, w której się z kimś umówiłem, albo chociażby holu mojej głównej siedziby? – Podszedł do okna i spojrzał na tętniący życiem Nowy Jork. – Tu nie chodzi o mnie. Ta sprawa nie ma nic wspólnego z moją osobą. – Jest to mało prawdopodobne, ale jeszcze nie mogę tego wykluczyć. Nie mogę nie wziąć pod uwagę, że celem była któraś z ofiar. A może żadna z nich. Upłynęło niewiele czasu. Jeszcze ktoś albo jakaś organizacja może się do tego przyznać. Wyślą nam wiadomość albo, co bardziej prawdopodobne, poinformują media. – Masz taką nadzieję. – Odwrócił się w jej stronę. – Gdyby ktoś się 42

przyznał, miałabyś się czego uchwycić. – Taak. A byłoby jeszcze lepiej, gdybyśmy znaleźli list samobójcy przy jednej z ofiar albo u kogoś w domu czy w pracy. Roarke znał wyraz jej twarzy, jej głos, jego modulacje. – Ale w to też nie wierzysz. – Jeszcze nie mogę tego nie uwzględniać. To byłoby najlepsze rozwiązanie. – Ale oboje jesteśmy cynikami, więc nie wierzymy w rozwiązania, podawane nam na tacy.

R

Mogła mu powiedzieć to, z czego mogła się zwierzyć niewielu osobom.

– To jeszcze nie koniec. Zrozumiałam to, jak tylko dotarło do mnie, co

L T

się tam wydarzyło. Może trochę wcześniej, kiedy rozmawiałam z tymi, którzy uniknęli śmierci. Ci, którzy uszli z życiem, nigdy tego nie zapomną. Wielce prawdopodobne, że zabili kogoś, kogo znali, kogo lubili. Może kogoś, kogo kochali. Jak się z tym uporają, kiedy w pełni sobie to uświadomią?

Pomyślała, jakie to okrutne.

– Wystarczająco trudno żyć ze świadomością, że zabiło się kogoś, bo było to konieczne, w obronie własnej, by ratować siebie lub innych. Po odprawie musimy zacząć informować krewnych ofiar. Nim wstanie ranek, wiele rodzin będzie opłakiwało swoich bliskich. Dlatego uważam, że ten, kto ponosi odpowiedzialność za to wszystko, może uznać, iż odniósł wielki sukces. Przyszedł do niej, ponieważ tego potrzebowała, czy sobie zdawała z tego sprawę, czy nie. – Czy Feeney przystąpił do ustalania tożsamości osób, które 43

wchodziły do baru i z niego wychodziły? – Właśnie to komuś zlecał, kiedy od niego wychodziłem. Nie powinno być kłopotu z identyfikacją dwóch wchodzących kobiet, widać je dość wyraźnie. Gorzej z tymi, którzy wychodzili, bo kamera zarejestrowała tylko fragmenty ich twarzy. – Kobiety, które weszły do środka, nie opuściły baru. Są albo wśród zabitych albo w szpitalu, więc łatwo będzie je zidentyfikować. Roarke leciutko dotknął jej dłoni. – Wiesz, jak do tego doszło? – Częściowo. Przedstawię to na odprawie.

R

– Rozumiem. – Znów podszedł do okna i zaczął spoglądać na samochody w dole, na budynki, ulicę. – Kiedy byłem chłopcem, w Dublinie

L T

nadal zdarzały się walki, pozostałości po wojnach miejskich. Ci, którzy byli bardziej zacietrzewieni lub zbyt mocno się okopali, nie złożyli broni. Od czasu do czasu podkładano bomby domowej roboty, wielce zawodne. W samochodach, sklepach, wrzucano je przez okna. Ludzie nauczyli się żyć z poczuciem niebezpieczeństwa, by móc normalnie funkcjonować. – Odwrócił się od okna. – Mamy do czynienia z czymś poważniejszym. Większy lokal, więcej ludzi, większe zagrożenie niż w przypadku bomby, nawet umieszczonej w sposób przemyślany.

– Jeszcze nie traktujemy tego jak ataku terrorystycznego. Eve zobaczyła, że znów ogarnia go gniew. – To zwykły atak terrorystyczny, nawet jeśli nie nastąpią po nim kolejne. Tak czy siak, będziesz miała do czynienia z Agencją Bezpieczeństwa Krajowego. Spojrzała na niego obojętnie. – Zajmę się tą kwestią w swoim czasie. Na razie staram się o tym nie 44

myśleć. Podszedł do niej i ujął jej dłoń. – W takim razie nie przejmuj się również moją osobą, kiedy do tego dojdzie. Przypomniała sobie, co dla niej zrobił, tylko dla niej, rezygnując z zemsty

na

ludziach

z

Agencji

Bezpieczeństwa

Krajowego.

Na

funkcjonariuszach z Dallas, którzy udawali, że nie słyszą płaczu Eve, kiedy była małą dziewczynką, jej błagań o pomoc, gdy ojciec ją bił i gwałcił. – Dobrze. – Mocno ścisnęła jego dłoń. – Ty też nie martw się o mnie.

R

– Nadal cierpisz dlatego, że tam wróciłaś, z powodu tego, co się wydarzyło zaledwie przed kilkoma tygodniami. Może starasz się to ukryć, najdroższa Eve, ale ja wszystko widzę. A moim obowiązkiem jest martwić

L T

się o ciebie. Sprawdź to w swoich słynnych zasadach małżeńskich. – W takim razie z tym też się uporamy. Ale teraz muszę iść do sali konferencyjnej. Trafił nam się niezły pasztet. – Pomogę ci wszystko przygotować.

Kiedy weszli do sali, zobaczyli, że Peabody już tam jest. – Zamknęłaś drzwi gabinetu – powiedziała – więc przyszłam tu i wzięłam się do roboty. Ustaliłam chronologię wydarzeń. I listę ofiar. Każę wydrukować zdjęcia zabitych i z miejsca wydarzenia. – Już to zrobiłam. – Och. – Przez sekundę Peabody sprawiała wrażenie lekko dotkniętej. – Dobrze, umieszczę zdjęcia obok nazwisk. Jest kolejna ofiara. Zmarła jedna z osób przewiezionych do szpitala. Jedna rokuje dobrze, druga trzyma się jako tako, ale nie dają jej zbyt wielkich szans. Operują tę, która leżała w sali przedoperacyjnej, kiedy byłaś w szpitalu. Ta w śpiączce dotąd się nie obudziła. Ale udało mi się porozmawiać z niejakim Denisem Shermanem. 45

Stracił oko. Pracuje w Copley Dynamics. W tym samym budynku, co CiCi Way, tylko na innym piętrze. – Świat jest mały – bąknęła Eve. – Duże miasto, wiele dzielnic, liczne przedmieścia. Ale racja, mały jest ten świat. – Założę się, że często przychodził do tego baru. – Wygrałaś – potwierdziła Peabody. – Jest stałym bywalcem. Dziś wieczorem był tam po pracy z dwójką kolegów. Wyszli wcześniej, on został nieco dłużej, bo rozmawiał z barmanem. Ponieważ jest stałym gościem,

R

więc się znają, często rozmawiają o sporcie. Z tego, co Sherman pamięta, w jednej chwili omawiali grę drużyn po zakończeniu sezonu, a w następnej barman rozbił butelkę i ostrym odłamkiem dziabnął go w policzek. Niewiele

L T

pamięta, co działo się potem, ale nagrałam jego wyjaśnienia. Powiedział, że lokal wypełniła woda, wszędzie pływały rekiny. Okrążyły go, zwabione krwią, która mu leciała z twarzy. Opisał, jak musiał się przed nimi bronić, walczyć.

– Masz nazwiska jego kolegów z pracy? – Tak. Starałam się jak najwięcej z niego wyciągnąć, chociaż lekarze nie pozwolili mi długo rozmawiać. A ten, który zmarł w szpitalu, to barman. – Spojrzała na Roarke’a. – Przykro mi. – Mnie też. – Zajmijmy się zdjęciami, które wydrukowałam. Chcę też mieć możliwość wyświetlenia wszystkich danych na dużym ekranie. – Zostaw to mnie – odezwał się Roarke. – Dowiedziałaś się czegoś od Morrisa? – spytała Peabody, kiedy razem z Eve skończyły rozmieszczać informacje na tablicach. – Wdychali szatański koktajl z psychotropów i zakazanych substancji. 46

Delia znieruchomiała. – To było w powietrzu? – Tak, u niektórych ofiar znaleziono ślady tej mikstury na skórze. Nie znamy jeszcze szczegółów. Laboratorium wciąż nad tym pracuje. Kiedy skończymy tutaj, zajrzymy tam. Umieszczanie zdjęć obok nazwisk, przypinanie do tablicy obrazów scen pełnych krwi i śmierci było czasochłonne. Niemal się z tym uporała, kiedy otworzyły się drzwi. Eve stanęła na baczność na widok komendanta.

R

– Panie komendancie, prawie wszystko gotowe.

– Pani porucznik, raport jest zwięzły, ale robi wrażenie. – Chciałam możliwie jak najszybciej przekazać panu istotne informacje. Wciąż...

L T

Przerwał jej, podnosząc rękę, i podszedł do tablic.

Dostrzegła, że ten wysoki, postawny mężczyzna jest spięty. A na jego szerokiej, ciemnej twarzy widać było stres, nad którym próbował zapanować. Miał krótko ostrzyżone włosy, przyprószone siwizną. Kiedy przyglądał się tablicom, bruzdy wokół jego ust się pogłębiły. Od komendanta Jacka Whitneya odpowiedzialności.

biła władczość i poczucie

– Wszystko to w ciągu niespełna piętnastu minut? – Około dwunastu, panie komendancie. – Osiemdziesiąt dwie ofiary śmiertelne. – Osiemdziesiąt trzy. Kolejna osoba zmarła po operacji, panie komendancie. W milczeniu spoglądał na tablice, kiedy weszła doktor Mira w eleganckim, niebieskim kostiumie. Przeszła przez salę i stanęła obok 47

Whitneya. – Dziękuję, że pani przyszła, pani doktor. Mira tylko skinęła mu głową. – Przeczytałam twój krótki, wstępny raport. – Przeniosła wzrok na Eve. – Dziękuję, że mnie wezwałaś. Sala powoli zaczęła się zapełniać. Pojawili się Feeney, McNab i detektyw Callendar z wydziału przestępstw elektronicznych, Trueheart, Baxter i pozostali. Wszyscy przed zajęciem miejsc przyjrzeli się tablicy. W sali pełnej gliniarzy wyjątkowo panowała niemal absolutna cisza.

R

Zaczynaj, powiedziała sobie Eve i przeszła na środek.

– Dziś wkrótce po siedemnastej trzydzieści osiemdziesiąt dziewięć osób uległo zatruciu substancją, znajdującą się w powietrzu, którą, jak

L T

sądzimy, rozmyślnie uwolniono w barze „On the Rocks” w południowej części Manhattanu.

Dzięki danym i zeznaniom świadków możemy określić, jak długo to trwało. Mniej więcej od siedemnastej trzydzieści trzy do siedemnastej czterdzieści pięć – to godzina śmierci ostatniej ofiary na miejscu wydarzenia, jaką do tej pory zbadano.

Obecni porównali dwie godziny i rozległy się szmery, kiedy zrozumieli, jak krótko trwał cały incydent.

– Na razie nie mamy potwierdzenia, kiedy substancja znalazła się w powietrzu – ciągnęła Eve. – Wiemy, że u osiemdziesięciu dziewięciu osób wywołała halucynacje, które wyzwoliły agresywne zachowania. Pod jej wpływem tych osiemdziesiąt dziewięć osób zaatakowało się nawzajem. Osiemdziesiąt trzy z nich nie żyją. Udało nam się porozmawiać z trzema z sześciu, które uniknęły śmierci. W ich zeznaniach widać pewne analogie. Wszystkich nagle rozbolała głowa, a potem doznali silnych urojeń. Ze 48

wstępnego

raportu

lekarza

sądowego

wynika,

że

substancja

ta

najprawdopodobniej dostała się do płuc ofiar razem z wdychanym powietrzem. Wymieniła skład mieszanki, posługując się potocznymi nazwami substancji. Widziała, jak twarze gliniarzy pociemniały z gniewu. – Większość z was widziała na miejscu wydarzenia, jaki był efekt działania tych substancji. Ale dla przypomnienia wyświetlę na ekranie numer jeden zdjęcia z miejsca wydarzenia. W milczeniu obserwowała reakcję obecnych, kiedy na ekranie po kolei pojawiały się zdjęcia.

R

– Wydział przestępstw elektronicznych połączył w całość zapisy z kilku telefonów komórkowych, znalezionych na miejscu. Kapitanie Feeney?

L T

Wydął policzki, wstał.

– Niektóre ofiary rozmawiały przez telefon, zanim uległy działaniu substancji. Mamy rozmowy z jedenastu telefonów komórkowych, w siedmiu przypadkach zapisy te obejmują również czas trwania incydentu. We wszystkich przypadkach z wyjątkiem dwóch osoba, do której dzwoniono, przerwała połączenie albo od razu włączyła się poczta głosowa. Jedna osoba zadzwoniła do Freeport, już się skontaktowaliśmy z mężczyzną, by nam udostępnił zapis rozmowy ze swojego telefonu. Ponieważ podczas rozmowy ten mężczyzna był kompletnie nawalony, zwróciliśmy się do policji z Freeport z prośbą o wydobycie zapisu. Drugie połączenie było z osobą z Brooklynu. Detektyw Callendar udała się na rozmowę z tą osobą i ma jej aparat telefoniczny. Spojrzał na swoją podwładną. Callendar,

w

obcisłych,

czerwonych

spodniach

i

żółtej,

wydekoltowanej bluzce, ukazującej jej pokaźne przymioty, poprawiła się na 49

krześle. – Jacob J. Schultz, lat dwadzieścia cztery. Kawaler. Był chętny do współpracy z policją i też, jeśli nie nawalony, to pod znacznym wpływem. Uważał, że zapis, który mi odtworzył, to głupi żart jednego z jego przyjaciół. Nie wyprowadziłam go z błędu. Znów się poruszyła na krześle, aż zafalowały jej czarne, kręcone włosy. – Był spruty, pani porucznik. Trzeba być mocno sprutym, żeby słuchać i oglądać to, co się zapisało, uważając, że ktoś splatał nam figla. – Czy możesz nam to pokazać? Skinęła głową i wstała.

R

– Zrobiliśmy kopię. Zarekwirowaliśmy aparat telefoniczny. –

L T

Podeszła do komputera i wsunęła dysk do czytnika. – Na ekranie, pani porucznik? – Tak.

– Widoczny mężczyzna to Lance Abrams, lat dwadzieścia cztery. Ofiara numer dwadzieścia dziewięć.

Callendar się cofnęła, kiedy na ekranie ukazała się młoda, urodziwa twarz.

– Cześć, Jake! Jak leci?

– Odprężam się. Mogłem mieć pół dnia, ale dupek był przez półtora dnia. Browar gładko przechodzi przez gardło. – Słyszę. Wstąpiłem na drinka i spiknąłem się z tą słodką blondynką, o której ci wspominałem. – Z tą cycatą? Chyba w marzeniach, czochraczu lemura. – Jak bonie dydy. Jest z kumpelą. Co ty na to? Zaproponowałem, żebyśmy wdepnęli do kilku klubów, coś zjedli. 50

Pokłóciła się ze swoim chłopakiem i jest chętna. Rozległo się głośne siorbnięcie, kiedy, jak się domyśliła Eve, Jake pociągnął kolejny łyk piwa. – Mam zapieprzać taki kawał drogi, żebyś mógł ją przelecieć? – Jest z kumpelą. – Jak duże cycki ma kumpelą? Abrams się skrzywił, przycisnął palce do skroni. – Kurde, muszę połknąć tabletkę przeciwbólową. No więc chcesz się zabawić czy nie?

R

– Mam browar, mam trawkę i do wypłaty jestem goły. Może przywieź je tutaj? Pokażę ci, jak się bawić.

– Dupek. – Urodziwą twarz Abramsa wykrzywiła wściekłość. – Pieprzony kutas!

L T

– Tak, mam tu też swojego pieprzonego kutasa – powiedział spokojnie Jake. – I zdrową lewą rękę.

– Pieprzyć, pieprzyć, pieprzyć wszystko. Przyjadę do ciebie i też ci przypieprzę.

– Taak, taak, razem ze swoją armią nindżów? Zrób zdjęcie kumpeli. Zobaczę, czy mam ochotę ją przelecieć. Co tam za krzyki, stary? Jesteś w jakimś seksklubie? – Przyszli. Za Abramsem widać było bryzgi krwi. Ktoś przebiegł, krew spływała mu po twarzy, palce u rąk zakrzywił jak szpony. – Przyszli – powtórzył głośno Lance. – Po nas wszystkich. – Kto taki? Ej! – W glosie Jake’a dało się wyczuć niepokój, kiedy na wyświetlaczu pojawiły się czyjeś nogi i obrazy czołgających się ludzi. – Ej, stary, to jakiś happening? Niczego sobie. Gdzie jesteś, może przyjadę do 51

ciebie. Ej, Lance! A to dobre! – Roześmiał się, kiedy na wyświetlaczu pojawiła się kobieta, zaciskająca rękę na poderżniętym gardle. Ktoś się o nią potknął, ktoś inny zaczął go bezlitośnie okładać wyłamaną nogą od krzesła. – Kurde, stary, muszę się odlać. Oddzwoń. Jake się rozłączył, wyświetlacz zrobił się czarny. Feeney odchrząknął. – Mamy ten sam zapis na komórce ofiary, ale bez obrazu. Posklejaliśmy kilka innych. Zamierzamy wyizolować zapis audio, poszukać słów – kluczy, jakichś schematów. Ale z tego, co uzyskaliśmy do tej pory,

R

pokazaliśmy wam najbardziej charakterystyczne rzeczy. Jeśli chcecie, mogę pokazać teraz pozostałe fragmenty.

– To może zaczekać. Potrzebne mi kopie obu nagrań. W tej chwili nie

L T

wiemy, w jaki sposób ta substancja znalazła się w powietrzu, nie znamy motywu działania sprawcy. Nie wiemy, czy osoba bądź osoby, które uwolniły substancję, przeżyły, czy chciały przeżyć.

– Sądzisz, że mogło to być jakieś grupowe samobójstwo?– spytał Baxter.

– Niektórzy nie chcą umierać w samotności albo bezboleśnie. Ale ta hipoteza jest na samym dole mojej listy. Pomyślcie, jak zareagował Schultz. Uznał to za coś zabawnego. Taak, uważał, że to popisy, żart, że przyglądanie się, jak ludzie się nawzajem zabijają, to świetna rozrywka. Ktokolwiek to zrobił, odczuwał prawdziwą frajdę. Możliwe, że były tam osoby, które postanowiono zlikwidować, ale w ciągu kilku minut spowodować śmierć gości zatłoczonego baru? To musiało dać niezłego kopa. Pani doktor, czy pani się z tym zgadza czy ma pani inną teorię? – Zgadzam się. Zabicie tylu osób w tak krótkim czasie... Powiem więcej, manipulowanie nimi jak kukiełkami, prawdopodobnie bez brudzenia 52

sobie rąk... Doktor Mira patrzyła spokojnie niebieskimi oczami na tablicę pełną zdjęć, przedstawiających śmierć. – Zwykli ludzie – dodała zachowujący się jak zwykle po dniu pracy.To jak udawanie Boga,bezwzględnego i mściwego. –Zrobił to ktoś inteligentny, zorganizowany, o skłonnościach socjopatologicznych. Prawdopodobnie tłumi swoją potrzebę stosowania przemocy. To było przedstawienie. Tak, happening. Ten młody człowiek niewiele się pomylił. Przygląda się wszystkiemu, ale robi to beznamiętnie.

R

Nie jest zdolny do współodczuwania, a jeśli już, to tylko powierzchownego. Sprawca – a może sprawczyni – planuje i uwzględnia wszelkie ewentualności, ale lubi ryzykować. Może zazdrości ludziom, którzy po

L T

pracy razem spotykają się w barze. Z całą pewnością ma konkretny cel albo coś go łączy z tym barem. Może chodzi o jakąś urazę.

– Zna zwyczaje, wie, kiedy w tym barze jest „szczęśliwa godzina”. – Tak. – Mira skinęła głową. – Nie jest tam kimś obcym. I o ile nie było to bardzo widowiskowe samobójstwo, bo zgadzam się, że prawdopodobieństwo tego jest znikome, jest również człowiekiem opanowanym. Wyszedł stamtąd. Nie mógł tam zostać i przyglądać się temu, do czego się przyczynił, co stworzył. Co osiągnął. A trudno sobie odmówić oglądania tego. Więc będzie z przejęciem śledził wszystkie relacje w mediach. Jeśli uda mu się w to zaangażować, zrobi to. Spragniony jest więzi z władzą, nie z ofiarami. – Zrobi to ponownie. – Tak. I prawdopodobnie na większą skalę, obierze sobie za cel liczniejsze grupy. Musi dysponować jakimś pomieszczeniem, małym laboratorium, gdzie wytwarza tę substancję. Musiał ją wypróbować. 53

Przypuszczam, że na zwierzętach. I jeśli to nie pierwszy raz, wiedzielibyśmy o tym. Uważam, że to była próba generalna. Pierwsza z wykorzystaniem ludzi. – Może kierują nim pobudki polityczne – zasugerował Whitney. – Tak – zgodziła się Mira. – Podstawowy profil jest identyczny dla pojedynczego człowieka, grupy ludzi czy jakiejś organizacji. Jeśli to sprawka zorganizowanej grupy, jej członkowie z całą pewnością przyznają się do tego i to niebawem. Są spragnieni uwagi i możliwości zaprezentowania sprawy, w którą

R

wierzą. Ponieważ jednak upłynęło kilka godzin, a żadna zorganizowana grupa nie przypisała sobie tego czynu, ten scenariusz jest według mnie mało prawdopodobny.

Im

więcej

czasu

L T

upłynie,

tym

większe

prawdopodobieństwo, że stoi za tym pojedynczy człowiek albo mała grupka, niezbyt spragniona rozgłosu.

Urwała i ponownie przestudiowała tablicę.

– Wiele nam ujawnił o sobie, wybierając miejsce publiczne, gdzie zbierają się ludzie w celach towarzyskich. I zabija z odległości. Nie musi widzieć, dotykać, czuć tego.

– Jest lepszy od nich – wtrąciła Eve. – Nie brata się z nimi. – Tak. Jego ofiarami padli głównie pracownicy umysłowi. Kadra kierownicza i ci, którzy chcą awansować na szefów, asystenci, referenci. Pracuje z nimi albo dla nich, zna ich. Wielce prawdopodobne, że pracuje lub pracował w pobliżu tego baru, bywał tam po pracy, albo nawet w nim pracuje bądź pracował. Może został zwolniony albo pominięty przy awansie. – Sprawdziłem przypadki zwolnień z baru – wtrącił Roarke. – Odkąd zostałem jego właścicielem, nikogo nie usunięto z pracy. 54

Zatrzymałem poprzedni personel. Kierownik dobrze sobie radzi, jest na tym stanowisku od dwóch lat, czyli dłużej niż jestem właścicielem tego lokalu. Dziś miał wolne. Barman, będący jedną z ofiar, był zarazem zastępcą kierownika. – Przesłuchamy wszystkich pracowników baru – powiedziała Eve. – Tych, którzy akurat nie pracowali, a szczególnie tych, którzy poprosili o dzień wolny bądź nie stawili się w pracy. Przesłuchamy również trzy osoby, które opuściły bar na krótko przed całym wydarzeniem, jak tylko informatycy ustalą ich tożsamość. Przesłuchamy też współpracowników,

R

członków rodzin i przyjaciół wszystkich ofiar. To będzie wymagało dużo czasu. Każdy z was otrzyma grupę ofiar. Będziecie pracowali indywidualnie i w zespole. Zawiadomicie krewnych o śmierci przydzielonych wam ofiar.

L T

Przesłuchacie, kogo trzeba i rozpracujecie swoje ofiary. Każda rozmowa, raport, hipoteza, krok, etap i kichnięcie ma być zarejestrowane i przesłane do mnie, komendanta i doktor Miry. Kolejna odprawa jutro o ósmej zero zero. Wyrażam zgodę na pracę po godzinach. Baxter, Trueheart – zwróciła się do nich i przydzieliła im konkretne zadania. Kiedy skończyła, Whitney wstał.

– Pani porucznik, jeśli będziecie potrzebować więcej ludzi, otrzymacie ich. Chociaż słusznie pani zarządziła, by zachować sprawę w sekrecie, nie uda się tego utrzymać w tajemnicy. Już doszło do licznych przecieków. Zbyt wiele osób było w to zaangażowanych, by tego uniknąć. Policja i burmistrz wydadzą oświadczenia. Na tym etapie ja się tym zajmę. – Tak jest, panie komendancie. Profil, przedstawiony przez doktor Mirę, wskazuje, że sprawcy zależy na zainteresowaniu mediów. To może go zadowolić przynajmniej na tak długo, by udało nam się wytypować podejrzanego. Albo też skłoni go do zrobienia tego ponownie, ale na 55

większą skalę. – Zgadzam się. – Mira skinęła głową. – Chciałabym razem z panem i rzecznikiem prasowym przygotować oświadczenie, panie komendancie. Używając odpowiednich sformułowań i umiejętnie wydając oświadczenie, możemy sobie zapewnić trochę czasu do kolejnego ataku. – Niezwłocznie przystąpimy do pracy. Dostaniecie wszystko, o co wystąpicie – zapewnił Eve, a potem spojrzał na pozostałych. – Pomyślnych łowów – życzył im i wyszedł. – Bierzmy się do pracy. Chcę, żeby do rana powiadomiono krewnych

R

wszystkich ofiar. – Eve postanowiła, że nikt nie dowie się z telewizji, że zginął jego małżonek, dziecko, ojciec lub matka, brat czy siostra. – Możecie się czymś wspomóc, jeśli musicie, ale chcę, żebyście niezwłocznie

L T

przystąpili do przesłuchań. Bądźcie gotowi do złożenia szczegółowych meldunków o ósmej zero zero. Rozejść się. Teraz zwróciła się do Peabody.

– Do czasu zakończenia śledztwa tu będą się odbywały odprawy. Przypilnuj, żeby nikt postronny nie miał wstępu do tej sali. Każda z nas też będzie informować krewnych. Weź ze sobą jakiegoś mundurowego. Takiego, o którym wiesz, że ma poukładane w głowie. Przypada nam pierwsze dwadzieścia pięć ofiar. Ty zajmiesz się drugą dwunastką z tej dwudziestki piątki. Kiedy skończysz, chcę, żebyś przejrzała raporty z miejsca wydarzenia, od lekarza sądowego, z laboratorium i co tam nowego ustalą komputerowcy. Sporządź na tej podstawie własny raport i prześlij mi go. – Tak jest. – Potem trochę się prześpij i zamelduj o ósmej zero zero. – Poproszę do pomocy Carmichael, jeśli jest gdzieś w pobliżu. Jeśli 56

nie... – Jeśli chcesz pracować z Carmichael, a nie jest na służbie, ściągnij ją z domu. – Dobrze. Podszedł do niej Feeney. – Dwie kobiety, wchodzące do baru, są wśród ofiar – oznajmił. Spojrzał na tablicę. – Które to? – Numer sześćdziesiąt i czterdzieści dwa. Hilly i Cate Simpson.

R

Siostry. Hilly Simpson mieszka w Wirginii, jej siostra zaopatruje „City Girl”, sklep dla pań w sąsiedztwie baru.

– Może siostra przyjechała z wizytą. Poszły się napić, może spotkać z

L T

koleżankami tej, co mieszka w Nowym Jorku. Jezu Chryste.

– Dwadzieścia trzy i dwadzieścia sześć lat – dodał Feeney i potarł twarz. – Czuję się wykończony, jeszcze zanim wziąłem się do pracy. – Wstąp do mojego gabinetu na prawdziwą kawę. – Chętnie. – Wyciągnął komunikator, kiedy aparat zabrzęczał. – Kolejna wiadomość. O tej dwójce, która wyszła z baru o siedemnastej dwadzieścia dziewięć. A przynajmniej o kobiecie. To Shelby Carstein, pracuje w firmie Strongfield and Klein.

– W tej samej, co Brewster, jeden z tych, którzy przeżyli. – Mam jej adres. – Prześlij mi go. Chcę z nią porozmawiać. – Już wysłałem. Słuchaj, nie możemy ci dać dużo więcej zapisów telefonicznych, dopóki nie będziemy mieć więcej materiałów – zaczął jej tłumaczyć. – Jeśli dasz nam sprzęt elektroniczny ofiar, od razu się nim zajmiemy. Zaczniemy od notebooków, przekonamy się, co tam znajdziemy. 57

Ale jeśli wśród ofiar nie ma kogoś, kto został obrany za cel, błądzimy po omacku. – Rozumiem. Wstąpię do laboratorium, zobaczę, co uda mi się stamtąd wyciągnąć, a potem spotkam się z Shelby Carstein. – Jeśli nie jestem potrzebny u Feeneya – odezwał się Roarke – będę ci towarzyszył, pani porucznik. – Pani porucznik, przepraszam. – Trueheart wbiegł do sali. – Zgłosiło się kilka osób. Dwie mówią, że były w barze, zostawiły tam kolegę z pracy. Jeden facet twierdzi, że jest kierownikiem baru. – Gdzie są?

R

– Dyżurny skierował tę dwójkę do holu, a kierownika do sali przesłuchań A. Uznał, że lepiej, jak ich rozdzieli.

L T

– Bardzo słusznie. Najpierw porozmawiam z tą dwójką, a potem z kierownikiem.

– Zacznę powiadamiać krewnych, Dallas – powiedziała Peabody. – Od końca. Jeśli przesłuchania zajmą ci więcej czasu, będę zawiadamiała o śmierci rodziny kolejnych ofiar, póki nie będziesz wolna albo nie skończę. – Dobrze. – Eve, patrząc na tablicę, odezwała się do Roarke’a. – Mógłbyś iść do holu? Usiądź w pobliżu. Masz bystry wzrok i instynkt. Obserwuj tę dwójkę, z którą będę rozmawiała. Potem przyjrzyj się zza weneckiego lustra kierownikowi. Jak dobrze go znasz? – Prawdę mówiąc, niezbyt dobrze – przyznał. – Dużo z nim rozmawiałem,

przejmując

bar.

Sprawdziliśmy

jego

przeszłość.

Rozmawiałem również z innymi zatrudnionymi, żeby lepiej poznać personel i

kierownika.

Wypadł bardzo dobrze.

Od

tamtej

pory się nie

kontaktowaliśmy. Nie było takiej potrzeby. Podlega bezpośrednio koordynatorowi przydzielonemu do tej nieruchomości. 58

– Może będę musiała porozmawiać również z koordynatorem. – Umówię cię z nim, jeśli zajdzie taka potrzeba. – Idź przodem. Kup kawę i... – O nie, tego nie zrobię. – Uśmiechnął się lekko. – Ale wiem, jak się zachować. – W porządku. Pojawię się tam za chwilę. Dała mu trzy minuty, a potem weszła do holu. Garstka gliniarzy zaryzykowała i piła kawę albo napoje z automatu. Roarke siedział z puszką wody przy stoliku w pobliżu pary cywilów i pracował na laptopie.

R

Oboje sprawiali wrażenie zmęczonych i zaniepokojonych. Jasne włosy opadały kobiecie na ramiona. Miała na nogach sportowe buty, do tego

L T

spodnie i lekki sweter. Mężczyzna był w ciemnych spodniach, niebieskiej koszuli i znoszonych butach.

Eve oceniła ich na trzydzieści kilka lat, mężczyznę na mniej, kobietę na więcej.

Kobieta nie była w kostiumie, mężczyzna nie włożył dziś garnituru, nie mieli ze sobą aktówek, ale Eve ich rozpoznała. Dzięki temu, że sami się zgłosili, oszczędzili policji trudów ustalenia ich tożsamości. – Jestem porucznik Dallas. – Usiadła przy nich; widziała, jak oboje wyprostowali się na twardych, plastikowych krzesłach. – Nancy Weaver, a to mój współpracownik, Lewis Callaway. Zadzwoniłam do Lewa, kiedy usłyszałam, co się stało w barze „On the Rocks”. Byliśmy tam po pracy. Wybraliśmy się razem z Joe... Josephem Catterym i Stevensonem Vannem. Udało mi się skontaktować z Lewem i Steve’em – Steve wyszedł f przede mną. Musiał złapać wahadłowiec do Baltimore, gdzie z samego rana ma spotkanie. Ale nie udało mi się dodzwo59

nić do Joego. Lew powiedział, że kiedy wychodził, Joe wciąż był w barze. Eve pozwoliła mówić kobiecie. Mówiła zwięźle, jak ktoś, kto jest przyzwyczajony do prezentowania informacji, ale chwilami głos jej drżał i się załamywał. Eve rozmyślnie skupiła teraz uwagę na mężczyźnie. Był gładko ogolony, miał krótkie, proste brązowe włosy. – Pracujecie razem? – Tak. W dziale marketingu i promocji firmy Stevenson and Reede. Właśnie ukończyliśmy projekt dużej kampanii reklamowej. Poszliśmy do

R

baru, żeby trochę podyskutować o prezentacji i nieco się odprężyć. Steve nie mógł zostać długo z uwagi na to spotkanie w Baltimore. – O której godzinie byliście w barze?

L T

– Za piętnaście piąta? Nie wiem dokładnie. – Spojrzał na Nancy, żeby potwierdziła jego słowa.

– Wyszliśmy z biura za dwadzieścia piąta, a to nie więcej niż pięć minut spacerkiem. Raczej trzy. Steve pożegnał się z nami po piętnastu minutach. Ja wyszłam chyba dwadzieścia po piątej. Byłam umówiona na ósmą, chciałam przedtem pójść do domu, przebrać się. – Joe i ja zamówiliśmy jeszcze jedną kolejkę – dodał Callaway. – Jego żona wyjechała z dzieciakami z miasta, więc dotrzymywałem mu towarzystwa. Chciał, żebyśmy posiedzieli dłużej, poszli razem na kolację, ale prawdę mówiąc, marzyłem o powrocie do domu. – Uniósł ręce, a po chwili je opuścił. – Poświęciliśmy tej kampanii wiele godzin. Byłem zmęczony. Jeśli mam być szczery, drzemałem na kanapie, kiedy zadzwoniła do mnie Nancy. Przypuszczam, że Joe wyłączył komórkę, może poszedł do klubu. – Daj spokój, Lew. 60

– Jego żona wyjechała. Wiesz, jak krótko go trzyma. – Powiedział to lekko żartobliwie, jakby puszczał perskie oko. – Prawdopodobnie chciał się trochę zabawić. Ale Nancy się denerwuje, a zanim się rozłączyła, ja też się zaniepokoiłem. – Wszystkie doniesienia są takie ogólnikowe, przez co jeszcze potęgują niepokój – upierała się Weaver. – Byliśmy w tym barze. Podobno zginęło siedemdziesiąt osób. – Uspokój się. – Callaway na chwilę położył rękę na jej dłoni. – Wiesz, że media zawsze przesadzają.

R

– Zginęli ludzie. – Rysy jej twarzy się wyostrzyły. – To fakt. Jak mogło do tego dojść? To porządny lokal, nie jakaś speluna. Nawet chodziłam tam z moją matką. Nikt nie chce nam nic powiedzieć – ciągnęła.

L T

– Kazano nam tu zaczekać na panią. Wiem, kim pani jest. Pochłaniam doniesienia mediów jak łasuch słodycze. Zajmuje się pani zabójstwami. Czy kogoś zamordowano?

– Powiem tyle, ile mogę. Dziś wieczorem w barze „On the Rocks” wydarzyło się coś, co spowodowało śmierć wielu osób. – O, Boże? Co z Joem?

– Przykro mi, ale Joseph Cattery został zidentyfikowany jako jedna z ofiar.

– Jezu. – Callaway utkwił w niej wzrok. Jego oczy, tak ciemne, że sprawiały wrażenie czarnych, przez moment pozbawione były wyrazu. – Jezu. Najświętszy Jezu! Joe nie żyje? Nie żyje? Jak to możliwe? Siedział przy barze i pił. Wszyscy piliśmy. – W tej chwili nie mogę podać żadnych szczegółów. Czy zauważyli państwo coś niezwykłego, kiedy byli państwo w barze? – Nic – wykrztusiła Nancy Weaver; do oczu napłynęły jej łzy. – Nic a 61

nic. Trwała akurat „szczęśliwa godzina”, większość stolików była zajęta, więc usiedliśmy przy barze. Zresztą i tak nie miałam ochoty na jedzenie. Usiedliśmy przy barze, rozmawialiśmy o prezentacji, o kampanii. O pracy. – Czy wyszliście osobno? – Tak. – Tak – potwierdził Callaway. – Prawdę mówiąc wyszedłem z innym pracownikiem firmy. Nie z naszego wydziału. Z Whistlerem – rzucił do Weaver. – Nie wiedziałem, że był w barze, natknęliśmy się na siebie przy wyjściu. Spytaliśmy jeden drugiego: „jak leci” i każdy udał się w swoją stronę. – W jaki sposób zginął?

R

– Przykro mi, pani Weaver, lecz w tej chwili nie mogę pani tego powiedzieć.

L T

– Ale jego żona, dzieci... Ma syna i córkę.

– Skontaktujemy się z jego żoną. Proszę, żeby nie dzwonili państwo do niej do jutra, zanim oficjalnie nie poinformujemy jej, co się stało. – Z pewnością jest coś, co może nam pani powiedzieć – upierał się Callaway. – Coś, co moglibyśmy zrobić. Joe... Byliśmy tam razem.

– Mogę państwu powiedzieć, że prowadzimy energiczne śledztwo, sprawdzając wszystkie tropy. Postaramy się jak najszybciej wydać oświadczenie dla mediów. Czy mogą mi państwo powiedzieć, czy ktoś mógł pragnąć śmierci pana Cattery’ego? – Nie, absolutnie nikt. – Nancy Weaver wzięła głęboki oddech, żeby się uspokoić. – Jest wzorem uprzejmości. Trenuje drużynę piłki nożnej. Pierwszy wyciąga rękę, jeśli ktoś potrzebuje pomocy. Ożenił się – po raz pierwszy i ostatni... Nie wiem, dwanaście lat temu, może dawniej. Nie 62

zapomina o

niczyich urodzinach.

– Wszyscy lubią Joego – potwierdził Callaway. – Nie da się go nie lubić. – Od jak dawna z nim pracowaliście? – W styczniu minie dziewięć lat, odkąd zaczęłam pracować w firmie S&M – odrzekła Nancy. – Joe zatrudnił się kilka miesięcy później. – Ja pracuję tam od prawie dziesięciu lat. Nie zawsze pracujemy razem – dodał Callaway. – Przygotowujemy projekty indywidualnie albo jako zespół.

R

– A co mogą mi państwo powiedzieć o Stevensonie Vannie? – Jest siostrzeńcem dyrektora do spraw operacyjnych – powiedziała Weaver. – Pojawił się w firmie jakieś pięć lat temu. Jest dobry. Ma dryg do

L T

tej roboty. Właściwie dość blisko zaprzyjaźnił się z Joem. Ich synowie są mniej więcej w tym samym wieku. Steve jest rozwiedziony, ale co drugi tydzień widuje się z synem. Często rozmawia z Joem o dzieciach. Dziś też trochę rozmawiali na ten temat. O, mój Boże, kto poinformuje Steve’a? – Ja to zrobię. – Callaway wziął oddech. – Ja mu powiem. – Nancy położyła mu ręce na dłoniach, a on poklepał ją lekko. – Jeszcze dziś wieczorem się z nim skontaktuję.

– Czy znali państwo jeszcze kogoś z gości? Callaway zamrugał powiekami. – Słucham? – Powiedział pan, że wyszedł pan z kimś, kogo pan zna. Czy zna pan jeszcze kogoś z gości baru? – Szczerze mówiąc, nie wiem. Znaczy się, widuję tam znajome twarze, bo to popularne miejsce spotkań ludzi, pracujących w S&R i w okolicy. 63

– Prawie cały czas siedzieliśmy plecami do sali. – Weaver mocno zacisnęła powieki. – Mogły tam być osoby mi znane, ale ich nie widziałam. Może też nie żyją. Eve wzięła od nich numery telefonów i odprowadziła oboje do wyjścia. Zaczekała na Roarke’a. – No i co sądzisz? – spytała go. – Kobieta jest uczuciowa, ale na ogół potrafi zapanować nad swoimi emocjami. – Umie się kontrolować. – Tak. Mężczyzna też. – Czym się zajmuje S&R?

R

– Środkami czystości. Dla przemysłu, do domu, higieny osobistej. Są

L T

obecni na rynku od ponad stu lat. Bardzo solidna firma. I żeby ci zaoszczędzić czasu, Nancy Weaver jest wiceprezesem, odpowiedzialnym za marketing. Vann, Callaway i twoja ofiara to jej podwładni. Vann kieruje aktualną kampanią, którą nadzoruje Weaver. Callaway i ofiara pracują jako specjaliści do spraw marketingu. Weaver jest panną, w przeszłości miała dwóch oficjalnych konkubentów, Vann się rozwiódł. Callaway jest kawalerem. A ich kolega, jak cię poinformowali, miał żonę i dzieci. Vann ma ośmioletniego syna, podobnie jak denat, który ma jeszcze pięcioletnią córkę. Weaver i Callaway są bezdzietni. – Dobry z ciebie pomocnik. – Mogę ci dostarczyć więcej informacji, jeśli chcesz. – Na razie to mi wystarczy. Czy coś łączy Callawaya i Weaver? – Natury uczuciowej? Nie. – Też odniosłam takie wrażenie, ale przyszedł, kiedy do niego zadzwoniła. Przekonamy się, czy jako zdyscyplinowany podwładny czy jako 64

przyjaciel. Zatrzymała się przed salą przesłuchań A. – Powiedz mi coś o tym facecie. – Devon Lester, lat czterdzieści trzy. Drugie małżeństwo z osobą tej samej płci, nie ma dzieci. Od ponad dwudziestu lat pracuje w branży gastronomicznej. Był barmanem, kelnerem, stopniowo awansował na kierownika. Od dwóch lat kieruje tym barem. Ma na koncie drobne wykroczenia. W okolicach dwudziestki kilka razy przyłapano go na posiadaniu zonera. Raz oskarżono go o napaść, ale odstąpiono od zarzutu, kiedy

R

się okazało, że próbował rozdzielić uczestników bójki, a nie wziąć w niej udział. Sam warzy piwo, które sprzedajemy w barze.

– Czyli można powiedzieć, że ma pewne doświadczenie w mieszaniu składników.

L T

– Można powiedzieć.

– Przekonajmy się, co on ma nam do powiedzenia. Idź do sali obserwacji.

– Jak sobie życzysz, moja pani porucznik.

65

Rozdział 4 Devon Lester miał dredy rude jak u krasnala. Okalały okrągłą twarz barwy spranego płótna; głowa osadzona była na karku grubym niczym pień drzewa. Całości dopełniały wyłupiaste oczy koloru rodzynek. Bębnił palcami w blat, jednocześnie stukając do taktu nogami w podłogę. Można by przypuszczać, że to jakiś ćpun, spragniony kolejnej działki, ale znieruchomiał, kiedy jego wzrok padł na Eve. – Jest pani policjantką Roarke’a.

R

– Jestem funkcjonariuszką policji nowojorskiej.

– Chciałem powiedzieć... Mniejsza o to. Jestem kierownikiem baru.

L T

Zadzwonił do mnie Roarke, powiedział, że coś się tam wydarzyło. Że są ofiary śmiertelne. Mam kopię listy pracowników, którą mu dałem. – Wyciągnął ją z kieszeni, położył na stole i starannie wygładził. – Może nie potrzebuje jej pani, skoro jest pani jego kobietą. – Nie jestem niczyj ą kobietą.

– Chciałem powiedzieć... Nie najlepiej mi idzie. – Potarł okrągłą twarz dużymi, szerokimi dłońmi. – Nie mieści mi się to w głowie. Nie mogę tego pojąć. Nie zdradził mi żadnych szczegółów, znaczy się, Roarke. Powiedział tylko, że sytuacja jest poważna, są ofiary śmiertelne, że mam mu przysłać spis pracowników z namiarami do nich, zaznaczyć, którzy pracowali dziś wieczorem, a którzy nie. Przypuszczałem, że doszło do jakiejś bójki albo czegoś w tym rodzaju. Zwykle nie mamy większych kłopotów, to nie jest tego typu bar. Ale sądziłem tak, dopóki nie posłuchałem doniesień mediów. Więc zadzwoniłem do Bidota. Eve usiadła. 66

– Któż to taki ów Bidot? – Och, myślałem, że zna pani wszystkich pracowników. To facet, który zajmuje się u Roarke’a barami. – Myślałam, że pan to robi. – Jestem kierownikiem. Podlegam Bidotowi. Nie dzwoni się do Roarke’a z każdą błahostką. Ktoś taki jak on ma wiele spraw na głowie, prawda? – Jasne. – Więc obowiązuje hierarchia. Ja kontaktuję się z Bidotem, a Bidot z

R

Roarkiem, jeśli uzna, że właściciel powinien o tym wiedzieć. Tak to działa. – Dobra.

– Dobra. – Devon odetchnął głęboko, jakby zadowolony, że sobie to

L T

wyjaśnili. – Powiedział, znaczy się, Bidot powiedział, że zajmuje się tym policja, że sprawa jest naprawdę poważna. Że może... – Urwał, z trudem przełknął ślinę.

– Że jest osiemdziesiąt ofiar, może więcej. Ofiar śmiertelnych. W moim barze. Również wśród moich pracowników. Nie przekazał mi żadnych szczegółów. Przyszedłem tu, bo muszę się dowiedzieć, co z moimi ludźmi. Nie udało mi się dodzwonić do nikogo, kto pracował dziś po południu. Muszę wiedzieć, co z moimi ludźmi, i co... Jezu, proszę pani, co to, kurna, za sprawa? Mówił nieskładnie, pomyślała, ale musiała mu przyznać punkt za to, że potrafił wyrazić, o co mu chodzi. – Porucznik. Porucznik Dallas. Nie pracował pan dziś po południu. Czy zwykle ma pan wolne w ten dzień tygodnia? – Tak. Ustalam harmonogram na dwa tygodnie naprzód. Staram się być elastyczny, na wypadek, gdyby komuś coś wypadło, chciałby się z kimś 67

zamienić. Kieruję dobrym barem, mam cholernie dobry personel. Dziś po południu D. B. stał za barem. Jest moim zastępcą. Nie mogę się do niego dodzwonić. Najpierw pojechałem do baru, ale został zaplombowany, gliniarze pilnują wejścia. Nic by mi nie powiedzieli, nawet gdybym oświadczył, że to mój bar. Znaczy się... – Rozumiem. Dziś wieczorem wydarzyło się w barze „On the Rocks” coś, co spowodowało śmierć osiemdziesięciu trzech osób. – Matko Boska. – Jego szara twarz zmieniła kolor na zielonkawy. – Matko Boska. Czy podłożono bombę? Czy... – Panie Lester, prowadzimy śledztwo.

R

– Moi pracownicy... Mam tu ich nazwiska. D. B. Graham za barem, Evie Hydelburg, kucharka, Marylee Birkston, kelnerka...

L T

– Mam nazwiska. Marylee Birkston była operowana, kiedy ostatni raz to sprawdzałam. Andrew Johnson...

– Drew. Wołamy na niego Drew. Jest pomocnikiem kelnera. – Leży w śpiączce. Obydwoje trafili do centrum zdrowia Tribeca. Lester odczekał chwilę, dwie.

– A inni? Co z pozostałymi? Na tej zmianie pracowało dziewięć osób. – Przykro mi, panie Lester, tylko te dwie osoby z personelu przeżyły. – Rozumiem, ale to jakaś pomyłka. – Uniósł palce, przyciskając do stolika środkową część dłoni mocno, jakby potrzebował jakiegoś podparcia. – To pomyłka. Nie chcę być niegrzeczny, pani Roarke, ale... – Porucznik Dallas. – Mniejsza o to. – Nagle, jakby go trafił grom z jasnego nieba, oczy mu zapłonęły, można było w nich dostrzec strach. – Nie mogło zginąć siedmiu moich ludzi. Takie rzeczy się nie zdarzają. – Przykro mi, panie Lester. Rozumiem, że trudno się z tym pogodzić. 68

– I nic godzę się z tym. – Zerwał się z krzesła. – Jasne? To nie do przyjęcia. Chcę rozmawiać z pani przełożonym. Eve też wstała. – Właśnie skończyła się odprawa z udziałem mojego komendanta i funkcjonariuszy, przydzielonych do tego śledztwa. Którym ja kieruję. Powtarzam, że siedem osób z pańskiego personelu nie żyje. Dwoje przebywa w szpitalu i mam nie mniejszą nadzieję od pana, że przeżyją. – Bzdura. Usłyszała pukanie do drzwi i uchyliła je lekko. Nie zdziwiła się, widząc Roarke’a.

R

– Mogę się tu przydać – oznajmił, zanim zdołała otworzyć usta. Nic nie powiedziała, chociaż wymagało to od niej ogromnego wysiłku,

L T

i cofnęła się, robiąc mu przejście. W chwili, kiedy Roarke wszedł do pokoju, zorientowała się, że miał rację.

Błysk w oczach Lestera natychmiast zgasł, a strach zastąpiło przygnębienie. – Nie. Nie.

– Usiądź, Devonie. Usiądź.

Eve doszła do wniosku, że posłuchał raczej dlatego, że nogi odmówiły mu posłuszeństwa.

– Tylko Marylee i Drew? A wszyscy pozostali... Zginęli? – Tak. Devonie, musisz pomóc pani porucznik. Zrobi dla nich, co tylko w ludzkiej mocy, dla każdego z osobna i wszystkich razem. A ty możesz jej pomóc. – D. B. zamierza się ożenić. Jest ze swoją kobietą od trzech lat, planują ślub w maju. Evie właśnie doczekała się pierwszego wnuka. Katrinę zaproszono na casting. Przesunąłem ją na inną zmianę, żeby mogła skończyć 69

o ósmej i móc się przygotować. Dziś wieczorem miała wcześnie wrócić do domu. Roarke milczał, pozwalając mu mówić o każdym ze zmarłych, o ludziach, których wprawdzie nie znał, ale też uważał za swoich pracowników. Lester spojrzał na Eve oczami przepełnionymi smutkiem, kiedy postawiła przed nim wodę. – Co się z nimi stało? Proszę. Boże, proszę. Musi mi pani powiedzieć, co się stało. – Jeszcze nie mogę tego zrobić. – Eve znów usiadła. – Chcę panu zadać kilka pytań. – Dobrze. W porządku.

R

– Powiedział pan, że ma pan dobrych pracowników, ale nawet w

L T

najlepszym zespole dochodzi do tarć, nieporozumień. Czy musiał pan kogoś ukarać? Rozstrzygać jakieś spory?

– Proszę posłuchać. – Potarł powieki i odetchnął kilka razy, żeby się uspokoić. – No więc zawsze coś się dzieje. Ktoś się pokłóci z żoną, z chłopakiem, obojętne. Albo klient jest upierdliwy. Normalka. Ale moi ludzie tworzą zgrany zespół. To dobry bar, nieźle zarabiają, dostają wysokie napiwki. Jeśli ktoś musi się z kimś zamienić, nie ma sprawy. Jeśli trzeba kogoś zastąpić, nie ma sprawy.

– Dziś w ogóle nie było pana w barze? – Nie. Dłużej sobie pospałem, potem razem z moim facetem poszliśmy do galerii w SoHo. Lubi galerie. Zjedliśmy późny obiad, zrobiliśmy zakupy. – Czy ktoś z baru kontaktował się dziś z panem? – Nie. Jasne, że od czasu do czasu do mnie dzwonią. Ale dziś nie. Pierwszą osobą, która się dziś ze mną skontaktowała, był Roarke. Razem z 70

Quirkiem spędziliśmy spokojny dzień. – Czy ktoś przysparza panu kłopotów? W życiu osobistym albo w pracy? – Nie. To znaczy mój sąsiad parę tygodni temu wkurzył się na mnie. Urządziliśmy imprezę, twierdził, że zbyt głośno się bawimy. Ale to dupek. Nawet własna żona nie może z nim wytrzymać. – Jak się nazywa? – O, rany, to tylko dupkowaty sąsiad. – Panie Lester, muszę wyjaśnić przyczynę śmierci ludzi, którzy dziś

R

stracili życie. Dlatego rozmawiam z dupkowatymi sąsiadami. Podał jej nazwisko, adres, a potem utkwił wzrok w dłoniach. – Przepraszam za swoje wcześniejsze zachowanie. Okazałem pani brak szacunku.

L T

– Stracił pan dziś przyjaciół. Wystarczy, jak obydwoje okażemy im szacunek.

– Co powinienem zrobić? – Spojrzał na Eve, a potem na Roarke’a. – Muszę

powiedzieć

pracownikom,

co

się

stało.

Czy powinienem

poinformować ich osobiście? Uważam, że to nie rozmowa na telefon. Ach, i rodziny. Muszę powiadomić... Jezu, Drew wciąż mieszka z rodzicami. To jeszcze dzieciak.

– My powiadomimy rodziny – powiedziała mu Eve. – Proszę to zostawić nam. – Powinieneś wrócić do domu, Devonie. – Spokojny ton Roarke’a sprawił, że Lester spojrzał na niego. – Jutro porozmawiasz z personelem. Chcesz, żeby Bidot ci towarzyszył? – Wezmę ze sobą Quirka. Wszyscy go dobrze znają, a Bidota znacznie słabiej. Jeśli nie ma pan nic przeciwko temu. 71

– Zrób tak, jak według ciebie będzie najlepiej. Jeśli będziesz czegoś ode mnie potrzebował – dodał Roarke – kontaktuj się bezpośrednio ze mną. Jak tu przyjechałeś? – Co? Przepraszam. – Czym przyjechałeś do komendy? – Metrem. – Poproszę kierowcę, żeby cię odwiózł do domu. Pojedziesz samochodem – dodał z naciskiem Roarke, zanim tamten mógł zaprotestować. – Będzie na ciebie czekał przed głównym wejściem. I jutro

R

kierowca zabierze cię z Quirkiem wszędzie, gdzie będziecie musieli pojechać. – Dziękuję.

L T

– To również moi pracownicy.

– Tak, proszę pana. Chyba tak.

Eve pożegnała się z Lesterem, milczała, kiedy Roarke rozmawiał z kierowcą. Siedziała bez słowa, dopóki się nie rozłączył. – Tym razem nie zapytam, jaka jest twoja opinia – powiedziała. – W takim razie ja zapytam o twoje zdanie. – Może ci się nie spodobać to, co usłyszysz. – Nie pierwszy raz.

– Zna wszystkich. Oboje wiemy, że kierowanie zespołem czasami jest wkurzające – ludzie wyprowadzają nas z równowagi, wywołują frustrację. – I rozwiązujemy ten problem, trując ich, a przy okazji dziesiątki niewinnych osób? To bzdura, Eve. – Sprawdziłam go. Jest w związku z Quirkiem McBane’em, nauczycielem plastyki. Wszystko wygląda bez zarzutu. – A to podejrzane, jeśli ktoś nie budzi cienia wątpliwości? 72

– Ma również brata. Christopher Lester jest chemikiem, może się pochwalić licznymi tytułami naukowymi, kieruje prywatnym laboratorium. Wszystko się wydarzyło, akurat kiedy Devon miał wolny dzień. Zna bar na wylot, mógł o

każdej porze podrzucić truciznę. Może posłużono się jakimś

urządzeniem zegarowym? Jeszcze tego nie wiemy. Devon osobiście poinformuje resztę personelu. Znajdzie się w centrum uwagi. – Jezu Chryste. – Słuchaj, powiadamianie krewnych o śmierci bliskiej osoby to coś okropnego. Chyba że przyświeca nam jakiś inny cel. Lester spędził dzień z

R

nauczycielem plastyki. Niezłe alibi. Założę się, że galerie w SoHo to potwierdzą, a także pracownicy restauracji, gdzie zjedli obiad. Znów wszystko bez zarzutu.

L T

– Uważasz go za potencjalnego mordercę tych, z którymi pracował na co dzień, ponieważ jego brat jest chemikiem, a on sam ma alibi? – Słuchałeś, co mówiła Mira? Zgadzam się z przedstawionym przez nią profilem. Zabójca zna ten bar, pracuje w nim albo jest jego bywalcem. Będzie próbował wziąć czynny udział w śledztwie, co Devonowi Lesterowi właśnie się udało. Jego reakcja była jak najbardziej prawidłowa i nie sprawiał wrażenia, że udaje. Ale ktoś, kto to zrobił, zamierzał rozmawiać z gliniarzami i z różnymi ludźmi, więc się do tego przygotował. Muszę to wszystko uwzględnić. – Masz rację. Nie podoba mi się to. – Wstał i okrążył pokój. – Ale ważniejsze jest to, że tyle osób poniosło śmierć. Co teraz? – Chcę wstąpić do laboratorium, przekonać się, czy mają coś nowego, pogonić Berenskiego, jeśli zajdzie taka potrzeba. – Masz na myśli łapówkę. – Lepiej, jak tym razem nie będę go musiała przekupić. Ale jeśli 73

okaże się to konieczne, wolałabym mieć obok siebie kogoś z przepastnymi kieszeniami. – Wstała. – Chcę porozmawiać z Shelby Carstein, bo przyjrzę się dokładnie wszystkim, którzy opuścili bar tuż przed tym incydentem. Potem muszę zebrać myśli. I po drodze wstąpić do prosektorium. – Ja usiądę za kierownicą. – Tak przypuszczałam. – Kiedy skierowali się do garażu, wyciągnęła komórkę, żeby zadzwonić do Morrisa. * Kierownik laboratorium, Dick Berenski, zwany Baranim Łbem,

R

siedział zgarbiony niczym gargulec nad stołem, na którym stało kilka komputerów. Jajowata głowa sterczała nad ramionami, na które narzucił fartuch, pod nim miał wściekle pomarańczową koszulę i obcisłe, śliwkowe

L T

spodnie. Naprawdę Eve wolałaby nigdy w życiu nie oglądać Ciula w obcisłych spodniach.

W uchu miał złoty kolczyk – coś nowego – a na nogach wymyślne buty w kolorze spodni.

Spojrzał na nią cierpko.

– Byłem w klubie. Salsowym.

Wypowiedziała w myślach kolejne życzenie: by nigdy w życiu nie widzieć go, tańczącego salsę.

– Rety, przepraszam, że ci zepsułam wieczór. Założę się, że osiemdziesiąt trzy trupy też czują się z tego powodu nieswojo. – Tylko stwierdzam fakt. Wiedz, że bywałem w tym barze. Mają tam dobrą „szczęśliwą godzinę”. – Nie dziś. –

Chyba

nie.

U

wszystkich,

których

poddaliśmy

badaniu

toksykologicznemu, stwierdziliśmy wysoki poziom substancji trujących. Ale 74

to już wiesz. – Powiedz mi coś nowego. – Wysłałem człowieka, żeby pobrał próbki krwi od tych, którzy przeżyli, żebyśmy mieli pełny obraz. Przypuszczam, że organizmy ludzi, którzy uniknęli śmierci, inaczej zareagowały na truciznę albo substancja inaczej działa, kiedy mózg wciąż funkcjonuje, serce nadal bije. – Rozumiem. I? – Żadnych różnic. Szybko jest wydalana z organizmu. Większość narkotyków działa dłużej – jaki sens odjechać tylko na dwanaście minut? – Potwierdziło się dwanaście minut?

R

– Tak, tyle czasu substancja jest aktywna. Dwanaście minut plus minus minuta w zależności od wzrostu, wagi, wieku ofiary oraz ilości

L T

spożytego alkoholu, lekarstw, narkotyków, jedzenia. Czyli od jedenastu do piętnastu minut, ale średnio dwanaście.

Podjechał na stołku do komputera, dotknął ekranu długimi, cienkimi palcami.

– Odtworzyłem tę substancję. Uzyskałem prawie identyczną. Jeszcze dopracowuję syntezę paru składników, ale właściwie ją mamy. – Naprawdę?

Uśmiechnął się z wyższością. –

Umiem zrobić

prawie wszystko. Mogłem poprzestać

na

rekonstrukcji komputerowej, ale prawdziwa substancja dostarcza więcej informacji. Wyprodukowałem cztery mikrogramy, potraktowałem nimi parę szczurów. Zupełnie oszalały. W pierwszej chwili nawet wyglądało to zabawnie, ale potem... Nie był to przyjemny widok. – Pozabijały się nawzajem. – Bardziej przypominało to rzeź. Technik, który mi pomagał, się 75

porzygał. Na ogół bezlitośnie się z nich nabijam, ale co tam. To piekielny koktajl, Dallas. – Możesz to opisać bardziej precyzyjnie? – Podstawowym składnikiem jest dietyloamid kwasu lizergowego, czyli LSD. To substancja halucynogenna. Zwykle zażywa się ją doustnie lub wstrzykuje. – Wiem, co to LSD, Dickie. – No tak, ale to nie jest typowe. LSD ma dość silne działanie, lecz to jest supersilne, jakby skoncentrowane. Jakby je przedestylowano. To dzieło

R

swego rodzaju geniusza. Można powiedzieć, że bimber. Potem posłodził to jedną z substancji syntetycznych, której jeszcze nie rozpracowaliśmy do końca. Z dodatkiem zeusa naprawdę ma nieprzyjemne działanie – wywołuje

L T

halucynacje, omamy, agresję, dodaje sił. Do tego dochodzą jeszcze grzybki – kwas ibotenowy, też skondensowany. Podwójne działanie halucynogenne. Odrobina syntetycznej adrenaliny, żeby spotęgować efekt zeusa, skondensowany testosteron. Wszystko skoncentrowane, żeby dać większego kopa. A do tego śladowe ilości arszeniku. – Trucizny?

– Harpo jeszcze nie zbadała włosów, kiedy wysłaliśmy wyniki analizy toksykologicznej. Stwierdziła niewielką ilość arszeniku w próbkach włosów. W połączeniu z pozostałymi substancjami może powodować omamy. Wszystko razem składa się na szatański koktajl. Przez dwanaście minut człowiek ma omamy i dużo energii, jest wściekły i spanikowany. Oszacowaliśmy czas działania substancji u ludzi na podstawie doświadczeń ze szczurami. Potrzeba trzech, czterech minut, żeby zacząć odczuwać efekty, które utrzymują się przez dwanaście minut, a potem wszystko mija. 76

– Te dwanaście minut wystarczyło – mruknęła Eve. – Jest i dobra wiadomość: jeśli człowiekowi uda się przeżyć, substancja nie powoduje trwałych uszkodzeń mózgu, serca ani nerek. Ale jest też zła: kiedy dostanie się do organizmu, trzeba to przetrzymać, chyba że się ucieknie. – Ucieknie? – Mieszanina jest skondensowana, więc pomaga na nią świeże, czyste powietrze. Jeśli wyjdzie się na zewnątrz, substancja szybciej ulega rozrzedzeniu. Ustalam teraz, o ile szybciej.

R

– A czy istnieje jakieś antidotum albo środek blokujący jej wchłanianie?

– Nie wiem, jak można by zablokować jej wchłanianie.

L T

– Myślałam, że potrafisz prawie wszystko.

Zrobił gniewną minę, potem się naburmuszył, w końcu mruknął: – Być może.

– Założę się, że sprawca czymś takim dysponuje. – Są łapówki i łapówki, pomyślała. Zakwestionowanie czyjegoś wysokiego mniemania o sobie zwykle działa. – Dupek, który to wymyślił, z całą pewnością znalazł sposób, jak samemu nie paść tego ofiarą, gdyby przypadkiem się z tym zetknął. Musi mieć laboratorium.

– Nie zaszkodziłoby, ale wystarczy kilka zlewek, rurek, źródło ciepła. Kurde, mógłbym spreparować coś takiego w kuchni, gdybym nie przejmował się tym, że mogę przez to trafić do piekła. Z LSD wiąże się duże ryzyko. Ustalenie właściwych składników i ich proporcji, receptury, że się tak wyrażę, wymagało sporo czasu i trudu. Do tego potrzebny geniusz. Samo wytworzenie koktajlu zgodnie z recepturą to betka. Zaszyfrowałem wzór chemiczny i zablokowałem do niego dostęp. Lepiej utrzymać recepturę 77

w tajemnicy, w przeciwnym razie niebezpiecznie byłoby chodzić nawet do delikatesów na rogu. * – Ma rację – powiedziała Eve, kiedy już wróciła do samochodu. – Jeśli wycieknie nam receptura na tę diabelską mieszankę, znajdzie się ktoś, wielu ktosiów, którzy to upichcą. – W rządowych przechowalniach na Ziemi i poza nią trzyma się wirusy, zdolne do uśmiercenia większości mieszkańców naszej planety. – Nie podnosi mnie to na duchu.

R

– Chodzi o to, że na każdym kroku coś nam grozi. I właściwie nie ma bezpiecznego miejsca na Ziemi. Nikt nie jest bezpieczny, o czym sama najlepiej wiesz. Ale jakoś żyjemy dzień po dniu. Jemy, robimy zakupy,

L T

kochamy się, płodzimy dzieci i jakoś pchamy ten wózek. Tak już jest urządzony ten świat.

– A czasami okazuje się, że jest urządzony do niczego. Teraz chodźmy rozgłosić radosną nowinę i porozmawiajmy z Shelby Carstein. *

Shelby Carstein mieszkała na drugim piętrze w budynku bez windy, hol wejściowy wywoływał klaustrofobię, a na klatce schodowej unosił się – nawet całkiem przyjemny – zapach pieczonego czosnku. Idąc na górę, usłyszeli kolejno marudny płacz niemowlęcia, nałożony sztuczny śmiech do telewizyjnego serialu komediowego oraz zawodzącą melodię, według Eve graną na skrzypcach. Zauważyła, że w mieszkaniu 3 – C dioda alarmu miga na czerwono, brak czytnika dłoni i kamery. – Nie przywiązuje zbytniej wagi do bezpieczeństwa – powiedziała do Roarke’a. 78

– To dość przyzwoite okolice. – Na rogu prowadzą nielegalny handel. – Powiedziałem „dość przyzwoite”. – Uśmiechnął się do niej. – Nie zepsułaś dilerowi wieczoru. – W tej chwili ściganie handlarzy zonerem nie należy do moich priorytetów. – Energicznie zapukała do drzwi i już miała zapukać ponownie, kiedy dostrzegła przez judasza przesuwający się cień. – Policja nowojorska. – Pokazała swoją odznakę. Szczęknęły zamki i po chwili otworzyły się drzwi.

R

Shelby Carstein wyglądała jak kobieta, która dopiero co wstała z łóżka, gdzie bardzo dużo się działo. Szlafrok, który jeszcze zawiązywała, sięgał jej do połowy ud, była boso, paznokcie u nóg miała pomalowane

L T

pomarańczową emalią. Potargane włosy tego samego koloru okalały twarz kobiety zmęczonej seksem.

Trochę ściślej owinęła się szlafrokiem, ale nie zakryła szyi ze śladami pozostawionymi przez kilkudniowy zarost.

– Czy coś się stało, pani władzo? – Głos miała chropawy i niski. Przenosiła spojrzenie zaspanych, zielonych oczu z Eve na Roarke’a z mieszaniną irytacji i zaciekawienia. – Pani Carstein?

– Tak. O co chodzi? – Jestem porucznik Dallas, a to mój konsultant. Chcielibyśmy z panią porozmawiać. – O czym? – O tym, co dziś wieczorem wydarzyło się w barze „On the Rocks”. – W... Och, na... No więc pokłóciliśmy się. Ale niczym się nie obrzucaliśmy ani nie zdemolowaliśmy lokalu. I nie przywaliłam tej głupiej 79

zdzirze, chociaż miałam wielką ochotę. Powiedziałam jej tylko, żeby się odsunęła, bo w przeciwnym razie jej przyładuję. Może wyrażałam się nieparlamentarnie, ale nie tknęłam jej palcem. – Co to za głupia zdzira, pani Carstein? – Nie znam jej. Ma duże cycki. Rocky powiedział, że się upiła i zachowywała niemądrze, ale wyraźnie go podrywała. I to na moich oczach. – Shelby wskazała palcami swoje oczy na wypadek, gdyby Eve nie wiedziała, gdzie są. – Nie będę tolerować takiego zachowania jakiejś pijanej cycatki. – Pani Carstein, czy możemy wejść do środka? – Och, na miłość boską. – Cofnęła się, gniew sprawił, że minęła jej senność. – Rocky! Rocky, chodź no tu. Przyszła policja z powodu tej blond laluni z baru. – Daj spokój! – rozległ się poirytowany głos z pokoju, przylegającego do elegancko urządzonego salonu. Na podłodze walały się części garderoby – męskie spodnie, koszula, kobieca spódnica, buty. Eve uznała, że nie trzeba być gliną, żeby się domyślić, co się tu działo. Mężczyzna o ciemnych, nastroszonych włosach, z malinką na gołym ramieniu, wyłonił się z pokoju, powłócząc nogami, poprawiając bawełniane spodnie od dresów. Czyli Rocky ma miejsce na swoje rzeczy w szafie i komodzie, wywnioskowała Eve. – Co, u diabła, Shel? – Zróbmy to jak należy – zaproponowała Eve. – Jak się pan nazywa? – zwróciła się do Rocky’ego. – Rockwell Detweiler. Poważnie? – pomyślała. Rockwell? 80

– Dziś wieczorem był pan razem z panią Carstein w barze „On the Rocks”. Wyszli stamtąd państwo o siedemnastej dwadzieścia dziewięć. – O siedemnastej dwadzieścia dziewięć? Jezu! – Shelby wyrzuciła ręce w górę. – I co z tego? Czy żyjemy w państwie policyjnym? Nic nie zrobiłam. – Nic nie zrobiła – potwierdził Rocky. – Uważałeś, że to zabawne – natarła na niego, dźgając go palcem. – Ta zdzira zaczęła go obłapiać, kiedy podszedł do baru. Uważał, że to zabawne. Nawet kiedy dopchnęła się do naszego stolika i zostawiła swój numer telefonu, uważał, że to zabawne.

R

– Mężczyźni mają poczucie humoru jak mali chłopcy – stwierdziła Eve.

L T

– Owszem – przyznał jej rację Roarke. – To się składa na nasz urok osobisty.

– Przypuśćmy – mruknęła Shelby.

– Nie wziąłem go! – Rocky uniósł obie ręce. – Nie wziąłem numeru jej telefonu.

– Ale rzuciłeś jej szeroki, przemądrzały uśmiech, prawda? W mojej obecności! – Znów wskazała dwoma palcami swoją twarz: – No więc powiedziałam jej, gdzie wsadzę numer jej telefonu, jeśli się nie odczepi, i może potrąciłam kieliszek, więc jego zawartość ochlapała jej buty. Ale, Jezu, przecież jej nie pobiłam. Ani jego. – Wskazała palcem Rocky’ego. – Po prostu wyszłam i już! – Oboje wyszliśmy, no nie, Shel? Przyznaję, głupio się zachowałem – zwrócił się do wszystkich obecnych w pokoju. – Ale naprawdę myślałem, że to zabawne: dziewczyna była nieźle nastukana – i przyznaję, tak, jak przyznałem Shel, że nieco mi to schlebiało. 81

Ale wydawało się to zabawne tylko dlatego, że ty przy tym byłaś. Ja też nic nie zrobiłem. Przecież cię kocham, no nie? Czy ci tego nie powiedziałem? Kiedy wyszliśmy i oświadczyłaś mi, że chrzanisz mnie i całą resztę, czy nie pobiegłem za tobą, Shel? Goniłem za tobą przez trzy kwartały, żeby cię przeprosić. I powiedzieć, że cię kocham. Bo zrozumiałem to właśnie na ulicy Carmine. Że kocham Shelby. – Och, Rocky. – Minęła jej złość i uśmiechnęła się do niego ckliwie. – Dokąd państwo się udali po opuszczeniu baru? – spytała Eve. – Przyszliśmy tutaj. – Shelby wciąż się uśmiechała. – Wróciliśmy do mnie.

R

– I rozumiem, że nigdzie nie wychodziliście. Nie oglądaliście telewizji, nie korzystaliście z telefonów.

L T

– Byliśmy zajęci. – Rocky uśmiechnął się równie ckliwie, jak ona. – Proszę posłuchać, jeśli jest do zapłacenia grzywna, zapłacę.

– Nie ma nic do zapłacenia. Chyba powinniście usiąść

– odparła Eve. Bo to, co miała im do powiedzenia, sprawi, że z ich twarzy znikną te ckliwe uśmiechy.

*

Nic, pomyślała, odkładając swojego palmtopa, gdy wjechali przez bramę. Ci, którzy opuścili bar, okazują jedynie szok i smutek. Przyglądała się domowi, kiedy do niego dojeżdżali. Wszystkie te ciepłe, kojące światła w dużych oknach. Forteca Roarke’a, wysoka budowla z kamienia, ostoja bezpieczeństwa. Dom. Wiele osób nie wróci dziś do domu. – Za późno na przesłuchania – mruknęła – po przedstawieniu, odegranym przez Rocky’ego i Shelby. – Było całkiem zabawne. Przyniosło odrobinę ulgi po tym 82

koszmarnym dniu. – Być może... Zdecydowanie tak. I trzeba to było zrobić. Ale zabrało to

sporo

czasu.

Już

za

późno,

żeby

przesłuchać

przyjaciół

i

współpracowników. – A ile według ciebie masz czasu? Właściwie zrozumiała jego pytanie. – Trudno powiedzieć, a to najgorsze. Mam nadzieję, że tydzień, wolałabym dwa tygodnie. Ale na jego, jej czy ich miejscu dałabym o sobie ponownie znać po paru dniach. Żebyśmy mieli pełne ręce roboty, żeby

R

mieszkańcy miasta wpadli w panikę. Czyż nie o to właśnie chodzi? Panika, strach, przemoc, śmierć. Nie zwlekałabym zbytnio. Muszę to wszystko przeanalizować.

L T

Wysiadła z samochodu, zadowolona, że ma na sobie kurtkę, bo bezchmurne, nocne niebo wyssało całe ciepło dnia. Dni są coraz krótsze, pomyślała.

A noce dłuższe, ciemniejsze.

– Mam kilka spraw do załatwienia. – Roarke ujął jej dłoń i stwierdziwszy, że jest zimna, zaczął ją rozgrzewać ustami. – Jak już się z nimi uporam, zadzwonię do Feeneya. Gdy weszli do środka, ubrany na czarno strach na wróble, czyli Roarke’a człowiek od wszystkiego i zmora jej prywatnego życia, czekał już w przestronnym holu. U jego stóp siedział gruby kocur. Po chwili Galahad podszedł do nich, otarł się najpierw o jej nogi, a potem Roarke’a, i wrócił na poprzednie miejsce. – Słyszałem doniesienia mediów – zaczął Summerset bez zbędnych wstępów. Eve czekała na pomysłową szpilę i jedynie zmarszczyła czoło, kiedy ciągnął, rezygnując ze złośliwości. – Naturalnie nie podają 83

szczegółów, ale tyle ofiar śmiertelnych w jednym miejscu... Zatrutych w jednym lokalu, do tego należącym do ciebie – zwrócił się do Roarke’a – budzi niepokój. – Jesteśmy zaniepokojeni – oświadczyła Eve i skierowała się w stronę schodów. Summerset nie spuszczał wzroku z Roarke’a. – Czy ty byłeś celem? – Nie. – Pani porucznik uważa inaczej.

R

Teraz i Summerset, i Roarke utkwili w niej wzrok. W spojrzeniu Roarke’a dostrzegła wyraźną przestrogę. –

Nieprawda.

prawdopodobne.

Uważam,

że

to

L T

– Nie próbujcie mnie uspokajać.

możliwe,

ale

bardzo

mało

– Nie chodziło o mnie. – Roarke przesunął palcami po włosach, niechybny znak poruszenia. – Eve powiedziała, że to możliwe, tylko dlatego, że jest gliną. I uwzględnia każdą ewentualność, nawet jeśli jest znikoma.

– Jak zginęli? Tak czy owak wkrótce i tak się dowiem – zwrócił Eve uwagę Summerset. – W doniesieniach pojawiają się spekulacje na temat trucizny, jakiejś substancji chemicznej, wirusa. Według anonimowych źródeł bar wyglądał jak pole bitewne, usłane trupami. – Kurde – mruknęła Eve. – To prawda. Nie wygłupiaj się – natarł na nią Roarke, kiedy znów zaklęła. – Wkrótce wszystkiego się dowie, jak słusznie zauważył. A ma prawo wiedzieć. – Ja decyduję, kto ma do czego prawo podczas śledztw, którymi 84

kieruję. – A tym razem sprawa dotyczy mojego lokalu, kilku moich pracowników trafiło dziś w nocy do kostnicy, więc też mam tu coś do powiedzenia. – Ty... – Sądząc po tej niemądrej sprzeczce, nic nie jedliście – przerwał im Summerset, dziwnie opanowany. – Idźcie do jadalni i usiądźcie za stołem jak normalni ludzie. Wymaszerował sztywnym krokiem, po chwili wahania Galahad podążył za nim. – Idę na górę.

R

– Nie ma mowy. Usiądziesz na tyłku w stołowym. – Roarke wziął ją

L T

pod ramię, żeby ją tam zaprowadzić. Eve zaparła się zirytowana.

– Mam dużo pracy. Do cholery, ani on, ani ty nie kierujecie moim życiem.

– Usiądziemy i zjemy, ponieważ nas o to poprosił. Kiedy ostatni raz o coś cię poprosił? O cokolwiek?

Już miała mu coś ze złością odpowiedzieć, ale uświadomiła sobie, że nie za bardzo ma co.

– Ja też go o nic nie proszę. – Ale masz co jeść, kiedy przypomnisz sobie o posiłku, i czyste ubrania, i sprawnie zarządzany dom, więc żadne z nas nie musi sobie tym zaprzątać głowy. – Co cię tak nagle wkurzyło? Dwie sekundy temu całowałeś mnie po rękach, a teraz się mnie czepiasz. – Ponieważ Summerset czekał, odkąd usłyszał pierwsze doniesienie, a 85

ja go nie zawiadomiłem, gdzie jestem ani co się stało. Nie pomyślałem o tym, taki byłem pochłonięty tą sprawą i tobą. I wstydził się tego niedopatrzenia. – Naturalnie sam popytał tu i tam, więc wiedział, że nic nam nie jest. Ale powinienem był sam do niego zadzwonić. Więc to na siebie nagle tak się wkurzyłem, a tobie oberwało się przy okazji. A teraz obydwoje zrobimy to, o co nas poprosił: usiądziemy, żeby zjeść to, co przygotował. I powiemy mu to, co można powiedzieć, bo czy ci się to podoba, czy nie, należy do naszej rodziny.

R

– Dobrze. W porządku. Ale lepiej, jak szybko się z tym uwiniemy. – Weszła do jadalni, gdzie w kominku płonął ogień, a świece rzucały miękkie, przyjemne światło. Na stole leżała już deska z chlebem, który bosko

L T

pachniał, masło, sery. Kieliszki do wina skrzyły się, szerokie bulionówki lśniły na srebrnych podstawkach.

Chwilę później pojawił się Summerset z wazą na tacy.

– Powinienem do ciebie zadzwonić... – zaczął Roarke. – Przypuszczam, że miałeś sporo spraw na głowie. – Bez względu na wszystko. To było głupie i bezduszne. Summerset tylko uniósł brwi. – Tak jest.

– Bardzo przepraszam. – Przeprosiny przyjęte. – Summerset podniósł pokrywkę i nalał im zupy. – Smacznego. – To dla ciebie. Ja przyniosę dla siebie drugie nakrycie. Proszę. Spojrzeli na siebie i Summerset skinął głową. – Ponieważ ze wszystkich domowników tylko kot już jadł, chętnie zjem trochę zupy. 86

Usiadł. Roarke poszedł po trzecie nakrycie. – To przeze mnie był taki zajęty... – zaczęła Eve. – Nie musisz się tłumaczyć. Na ogół stara się mnie zawiadamiać, co się dzieje. Ponieważ tego nie zrobił, a doniesienia były dość niepokojące, jak już powiedziałem, martwiłem się. Jedz zupę, zanim wystygnie. Eve dziwnie się czuła, nawet bardzo dziwnie, siedząc i jedząc kolację z Summersetem. Ale zupa była dobra – ciepła, kremowa, poprawiająca nastrój. Kiedy wrócił Roarke ze swoim nakryciem i nalał sobie zupy do bulionówki, przestało być tak dziwnie.

R

– Przez najbliższy dzień, dwa rób zakupy czy to, czym się zajmujesz, przez Internet – zwróciła się Eve do Summerseta.

L T

– Póki nie zapanuję nad sytuacją. – Mówiąc to, sięgnęła po pieczywo. Roarke krótko uścisnął jej dłoń. W jego spojrzeniu malowała się zwyczajna wdzięczność.

– Czy to akt terroryzmu?

– Nie sądzę. Przynajmniej nie w tradycyjnym tego słowa znaczeniu. Ale nie mogę niczego wykluczyć. Pod koniec „szczęśliwej godziny” nieznany sprawca czy sprawcy rozproszyli w barze pewną substancję. Nazwijmy ją unoszącą się w powietrzu mieszanką, powodującą bardzo silne halucynacje. Po tym, jak dostała się do dróg oddechowych, ludzie zaczęli mieć omamy i stali się agresywni. Wszystko trwało jakieś dwanaście minut. W barze przebywało osiemdziesiąt dziewięć osób, łącznie z personelem. Tylko sześć przeżyło. – Pozabijali się nawzajem. – Zgadza się. Lekarz sądowy na razie nie stwierdził, by któraś z ofiar chciała popełnić samobójstwo. 87

Summerset milczał przez chwilę, kiedy Roarke nalewał im wszystkim wina. – Były dwa podobne przypadki podczas wojen miejskich. Oboje znieruchomieli. – Coś takiego wydarzyło się już kiedyś? – spytała Eve. – Nie mogę powiedzieć, że to było to samo. Nie było mnie tam, ale znam kogoś, kto był na miejscu podczas pierwszego ataku. Opowiadał mi, że właśnie szedł do kawiarni, w której umawiali się ludzie podziemia, miał nadzieję, że spotka tam kobietę, z którą był uczuciowo związany. Miał

R

wtedy chyba nie więcej niż osiemnaście lat. To było w Londynie, w South Kensington. W owym czasie głównie tam toczyły się walki. Był w połowie kwartału, kiedy usłyszał krzyki, huk, wystrzały. Pobiegł w tamtą stronę.

L T

Było wiele ofiar śmiertelnych. Szyba w oknie kawiarni pękła od kul, wyciągano tędy ciała. O tej porze dnia w kawiarni znajdowało się może ze dwadzieścia osób. Część już nie żyła, reszta była umierająca. Mój znajomy myślał jak inni, którzy się tam pojawili, że to atak wroga. – Co spowodowało śmierć tych ludzi? Majordomus pokręcił głową.

– Pojawiło się wojsko, żołnierze otoczyli kawiarnię, zamknęli ulicę. Parę tygodni później to samo wydarzyło się w Rzymie. Czekaliśmy na kolejny atak. Powiedziano nam jedynie, że to coś było w winie. Ci, którzy go nie wypili, zostali zabici przez tych, którzy pod wpływem wina stracili rozum. – Co takiego było w winie? – Nigdy nie udało nam się tego ustalić. I nigdy więcej to się nie powtórzyło, przynajmniej nie słyszeliśmy o kolejnym takim przypadku. A wcześniej czy później o wszystkim się dowiadywaliśmy. Ale wojsko i 88

politycy utajnili wszystko, nawet nasze oddziały wywiadowcze nie mogły dotrzeć do prawdy. Wtedy myślałem, że może tak będzie najlepiej. Eve wzięła swój kieliszek z winem. – Założę się, że teraz można by się więcej dowiedzieć na ten temat.

L T

R 89

Rozdział 5 Kiedy szli na górę, Roarke znów ujął jej dłoń. – To było bardzo ładnie z twojej strony. – Co? – Wszystko. Wiem, że musiałaś poświęcić trochę czasu, którego tak bardzo ci brakuje. – Okazało się, że Sommerset ma użyteczne informacje, więc nie był to czas stracony.

R

Roarke przystanął na półpiętrze i spojrzał na Eve. Wzruszyła ramionami, a potem westchnęła.

– Słuchaj, czy mi się to podoba czy nie, traktuje cię jak syna. Nie

L T

zamierzam mu robić na złość, kiedy jest zestresowany, bo się o ciebie martwi. Zaczekam, aż się odpręży, wtedy mu dokopię.

Rozśmieszyła go tym. Uścisnął jej dłoń i już jej nie puścił. – W porządku. Wyznaczyłaś mu konkretne zadanie. Należy do tych, którzy lepiej sobie radzą, jak mają coś do roboty. Pod wpływem impulsu Eve skierowała się do sypialni, a nie do swojego gabinetu. Czemu się nie przebrać w coś wygodnego, zanim znów zajmie się pracą?

– Nadal ma kontakty z czasów wojen miejskich. Warto się przekonać, czego uda mu się dowiedzieć. Nie mam pojęcia, czy to, co się wydarzyło w centrum Nowego Jorku, ma jakiś związek z atakami terrorystycznymi sprzed wielu lat w Europie, ale nie zaszkodzi coś niecoś wiedzieć na ten temat. Niezbyt się pasjonuję wojnami miejskimi, ale musieliśmy się o nich uczyć w szkole. W akademii mieliśmy wykłady z taktyki, opanowywania zamieszek, zagrożeń chemicznych i biologicznych, podawano nam przykłady z wojen 90

miejskich. Nigdy nie słyszałam o tym, o czym mówił Summerset. – Ja wcześniej też nie. Zdaje się, że wojsko dobrze wszystko utajniło. Jeśli jakieś informacje o tej sprawie dotarły tutaj albo istniała taka ewentualność, Agencja Bezpieczeństwa Krajowego z pewnością odegrała w tym jakąś rolę – dodał. – Są dobrzy w ukrywaniu różnych rzeczy. – Na razie jeszcze nie mamy z nimi do czynienia. – Odpięła broń i ją odłożyła. – Kiedy to nastąpi, o ile nastąpi, im więcej będziemy wiedzieli, tym lepiej. – Usiadła, żeby zdjąć buty.

R

– A jeśli do tego dojdzie, o ile dojdzie, i jeśli się okaże, że ci z agencji znali ten wzór chemiczny, a to, co się wydarzyło dziś, ma związek z tamtym, a oni zwyczajnie to utajnili, pogrzebię ich żywcem.

L T

– Będą ci potrzebne dwie łopaty, bo jedną chcę mieć tylko dla siebie. Jeśli do tego dojdzie, Eve już się postara, by odegrał aktywną rolę w ujawnieniu, kto z agencji maczał w tym palce. Pomyślała sobie, że nie można również wykluczyć, że nie będzie musiała się o nic starać, bo Roarke sam o wszystko zadba.

Będą nimi kierowały różne pobudki, w jego przypadku to chęć odwetu. No cóż, to też swego rodzaju forma wymierzania sprawiedliwości. – Idę pod prysznic, zanim wezmę się do pracy. – Skierowała się do łazienki, ale jeszcze przystanęła i spojrzała na niego wymownie. Roarke uniósł brwi. – Serio? – Decyzja należy do ciebie, asie, ale za trzydzieści sekund będę mokra i rozgrzana. Jeśli chcesz się przyłączyć, to zdejmuj garnitur. Może dzięki igraszkom pod prysznicem oboje na chwilę zapomną o okropieństwach tego dnia, uznał Roarke. 91

Trzeba korzystać z uroków życia. Tak jak przypuszczał, przez szerokie wejście do oszklonej kabiny prysznicowej buchała para. Eve otworzyła wszystkie dysze, do tego ustawiła wysoką temperaturę wody. Zastanawiał się, dlaczego nie jest poparzona. Stała tam, wysoka i szczupła, jej skóra błyszczała w chmurze pary, twarz wystawiła na strumienie wody, krótkie włosy lśniły jak futro foki. Wszedł do niej, krzywiąc się, kiedy poczuł na skórze wrzątek. Niewielka cena, pomyślał, obejmując Eve, i dotknął ustami zagłębienia na jej karku.

R

– Wiedziałam, że mogę na ciebie liczyć. – Objęła go za szyję i wtuliła się w niego. – O, jak przyjemnie.

– Tak uważasz? – Żeby to sprawdzić, przesunął rękami po ciele Eve,

L T

ujął w dłonie jej piersi. – Nie wspomnę o wodzie tak gorącej, że można w niej ugotować homara.

– Musimy spalić toksyny. – W taki sposób?

– Taką mam teorię. – Odwróciła się i przycisnęła do niego całym ciałem, ich usta się odnalazły, oboje poczuli gwałtownie narastające podniecenie.

Nie myślał o niczym, tylko o niej, o jej spragnionych ustach, o tym, jak mocno do niego przywarła. Wokół nich unosiły się kłęby pary, kiedy przesuwał dłońmi po wszystkich jej cudownych, tak mu dobrze znanych krągłościach. Aż zaparło jej dech, a potem jęknęła z rozkoszy. Obrócił ją tyłem do siebie i unieruchomił, napawając się jej plecami i silnymi mięśniami pod gładką skórą. Napełnił dłonie pachnącym mydłem i powoli natarł nim jej ciało, aż mydło przemieniło się w pianę. Plecy i ramiona, biodra i uda, brzuch i 92

piersi. Oddech Eve stał się nierówny, a zapach mydła zmieszał się z parą. Ręce i usta, tylko ręce i usta, niespieszne zmysłowe pieszczoty, aż jego policjantkę, jego wojowniczkę, jego żonę przeszedł dreszcz. Serce mu mocniej zabiło. Jego palce ją odnalazły, zaczęły muskać lekko jak piórkiem. Chińskie tortury. Zupełnie się zatraciła. Dłonie zacisnęła w pięści, aż drżała z pożądania. Chciała się odwrócić, posiąść go. Ale uwięził ją i robił z nią, co chciał. Podniecał ją powolutku, ale sobie tylko znanym sposobem nie

R

pozwalał jej na orgazm, więc dygotała i wiła się z rozkoszy, nie mogąc osiągnąć ostatecznego spełnienia. – Już nie wytrzymam dłużej.

L T

– Wytrzymasz. – Znów przycisnął usta do zagłębienia jej szyi. Ogarnął ją szał zmysłowej przyjemności, narastającej wraz z kolejnymi oddechami. Czuła, jak wewnętrzne napięcie rośnie. Rozkosz i spełnienie zlały się w jedno oszałamiające uczucie.

Obrócił ją. Przez ułamek chwili widziała jego niebieskie oczy, a potem znów poczuła na sobie jego usta. Pocałunki Roarke’a doprowadzały ją do szaleństwa.

Ciepło jego mokrej skóry, strumienie wody, nieziemska rozkosz pieszczot. Poruszał się w niej mocno i rytmicznie, wypełniając każdy pusty skrawek, nie pozwalając jej o niczym myśleć. Złapała go za włosy i nieco uniosła mu głowę. Chciała widzieć jego twarz, czytać w jego myślach. – Ty. Tylko ty. Magia tych słów dotarła do jego serca. Po raz ostatni przycisnął wargi do szyi Eve i wdychając jej zapach, pozwolił sobie na spełnienie. 93

Pozostali w mocnym uścisku. Eve miała wrażenie, że uda jej się złapać oddech może za dzień lub dwa. A upłynie tydzień, nim odzyska władzę w nogach. Poza tym wszystko było w porządku. Myślała, że zaliczą szybki numerek, który zmniejszy napięcie, a tymczasem było to czułe zbliżenie, po którym obydwoje stali się odprężeni i pełni energii. Pomijając jej nogi jak z waty. – Chyba musimy stąd wyjść – udało jej się powiedzieć. – Jeszcze nie.

R

– Jestem prawie pewna, że dam radę się wyczołgać.

– Proponuję coś lepszego. Obniż temperaturę wody do trzydziestu stopni.

L T

– Chwileczkę! – Woda wydawała się lodowata w porównaniu z tą, jaka była poprzednio. Eve zapiszczała, zaklęła, próbując się wyrwać, ale Roarke mocno przyparł ją do ściany.

Ze śmiechem przytulił się do niej.

– Chłodna woda cię orzeźwi. Ma taką samą temperaturę, jak ta w basenie. Trudno to nazwać zimnym prysznicem. Ale właśnie miała takie wrażenie.

– Zamknąć dysze! Zamknąć, do cholery! Kiedy woda przestała lecieć, Eve odgarnęła mokre włosy z oczu i spojrzała gniewnie na męża. A on odpowiedział jej swoim najbardziej czarującym uśmiechem. Czyż nie powiedziała, że mężczyźni nigdy nie wyrastają ze sztubackich żartów? – Uważasz, że to było zabawne? – Owszem. I orzeźwiające. Założę się, że teraz dasz radę wyjść o 94

własnych siłach. Ponieważ rzeczywiście mogła to zrobić – a wcale nie dlatego, by mu udowodnić, że miał rację – przeszła prosto do suszarki i odetchnęła z ulgą, czując na sobie falę ciepłego powietrza. Patrzyła przez szybę, jak Roarke wybiera ręcznik. Wycierając się, posłał jej uśmiech, a potem, okręcony ręcznikiem w pasie, wrócił do sypialni. Zanim do niego dołączyła, zdążył już włożyć dżinsy i koszulkę. Ubrała się i pomyślała przelotnie, że o tej porze ludzie zwykle już leżą w łóżkach albo przynajmniej szykują się do snu. Ale gliniarze nie byli zwykłymi ludźmi.

R

– Wezmę się do pracy – powiedziała do Roarke’a.

L T

– Ja też. – Wyszedł razem z nią z sypialni. – Pomogę ci, jak tylko załatwię kilka spraw.

Każde z nich skierowało się do swojego gabinetu.

Eve wyciągnęła tablicę, umieściła na niej zdjęcia wszystkich ofiar i tych, którym udało się ujść z życiem, a także osób z nimi związanych. W swojej malutkiej kuchence zaprogramowała kawę, postawiła filiżankę na biurku. Potem siedziała przez kilka minut z nogami na blacie, wpatrując się w tablicę. Pozwoliła, by jej myśli błądziły swobodnie. Kontrola i bezduszność; sprawca nie przejmował się, kto zginie. Nawet jeśli obrał sobie za cel jedną czy kilka osób, obojętne mu było, że przy okazji zginie tyle osób. Być może właśnie o to chodziło. Zabić jak najwięcej ludzi. Mało prawdopodobne, żeby przyświecały mu jakieś cele polityczne. Gdyby tak było, już by się ujawnił. Czyli to sprawa osobista. Ale nie o podłożu seksualnym. I nie dla korzyści materialnych – 95

przynajmniej na pierwszy rzut oka, poprawiła się. Chce udawać Boga, uważała Mira. To najlepiej tu pasowało. Eve

odwróciła

się

do

komputera

i

zaczęła

sprawdzać

prawdopodobieństwa. Napisała notatkę z rozmowy z Shelby Carstein i Detweilerem, sprawdziła pocztę przychodzącą, uwzględniła w swoim raporcie ustalenia innych. Póki nie dowie się czegoś więcej na temat związku tego wydarzenia z wojnami miejskimi, o ile taki istnieje, nie wspomni o tym w raporcie. Jeśli agenci federalni albo z Agencji Bezpieczeństwa Krajowego zainteresują się

R

tą sprawą, zażądają kopii wszystkich dokumentów.

Kiedy zjawił się Roarke, dolała sobie kawy i wstała, by podejść do tablicy.

L T

– Masz dla mnie coś do roboty?

– Wszyscy krewni ofiar zostali już powiadomieni osobiście, a ci spoza Nowego Jorku – telefonicznie. Po rozmowach z nimi trzeba sprawdzić niektóre fakty. Były rozstania w gniewie, problemy małżeńskie, napięcia w domu albo w pracy. Dwie ofiary ostatnio złożyły wniosek o zakaz zbliżania się, w obu przypadkach chodzi o małżonków, którzy dopuszczali się przemocy domowej, w jednym doszedł do tego jeszcze gwałt. – Nie wierzysz, że sprawcą może być zazdrosny przyjaciel, agresywny mąż, rozgniewana siostra czy córka. – Prawdopodobieństwo jest niewielkie, ale wszystko trzeba sprawdzić. Może chodziło o jedną, konkretną osobę. Ale kto by zrobił coś takiego? – zastanowiła się. Zabić kilkadziesiąt osób, by pozbyć się jednej? Pokręciła głową i sama sobie odpowiedziała głośno na to pytanie. – Ludzie są zwariowani, Roarke. Rzucił cię współmałżonek albo 96

trafiłeś za kratki za bicie żony. Czemu nie wyeliminować jej i jej przyjaciół oraz aktualnego kochanka na dokładkę? Czemu przy okazji nie uśmiercić kilkudziesięciu osób? A na dodatek możesz to tak załatwić, żeby sami się pozabijali nawzajem. – Według mnie ktoś, kto ucieka się do przemocy fizycznej albo gwałci, raczej nie należy do osób, panujących nad swoimi emocjami. – Ależ jak najbardziej. Mój ojciec na swój sposób panował nad sytuacją. Przez pierwszych osiem lat mojego życia trzymał mnie pod kluczem, w wiecznym strachu. Robił ze mną, co tylko zechciał. – Byłaś dzieckiem.

R

– Nie o to chodzi – upierała się. – Na swój sposób kierował też życiem Stelli. Nakłonił ją do zajścia w ciążę, urodzenia dziecka, zajmowania się

L T

mną. Gdyby Mira sporządziła jego profil, całkiem dobrze by pasował na sprawcę tego morderstwa. Z jednym zastrzeżeniem: brak tu korzyści materialnej, przynajmniej nic takiego nie dostrzegam, a to stanowiło główną siłę napędową w przypadku mojego ojca.

– Myślisz o nim – powiedział Roarke. – O nim, o Stelli.

McQueenie,

o

– Wszyscy oni niszczyli życie innym, a w tym wypadku ucierpiało wiele osób. Więc... Rozmyślałam też o Cassandrze, o tym, jak tamta grupa wytyczyła sobie różne cele w Nowym Jorku i zabijała niewinnych ludzi. Była to w równym stopniu obsesja, co terroryzm. Ale dostrzegam liczne różnice między tymi dwoma przypadkami. Wiedząc, w jaki sposób rozumuje Eve, Roarke spytał: – Na przykład? – Jest żądny krwi, ale sam nie chce brudzić sobie rąk. Pragnie śmierci innych ludzi, ale nie chce zabijać... Nie bezpośrednio. Nie czuje potrzeby 97

przyglądania

się,

jak

gaśnie

światło,

wąchania

zapachu

strachu,

obserwowania cierpienia. Tak, udaje Boga, ale wykorzystuje zdobycze nauki. – Jedno nie wyklucza drugiego. – Masz rację, chociaż niektórzy uważają inaczej. Że Bóg jest wszechmocny, hokus – pokus i z niczego stworzył orangutana. – Ubóstwiam twój sposób rozumowania. – Cóż, tak w największym skrócie można przedstawić poglądy jednej strony. Ich adwersarze twierdzą zupełnie co innego. Nie istnieje żadna

R

nadprzyrodzona siła. Po prostu w kosmosie doszło do wielkiego pierdnięcia i tyle.

– Wprost ubóstwiam – powtórzył Roarke. – Pojawienie się

L T

orangutanów w wyniku pierdnięcia w kosmosie?

– W ostatecznym rozrachunku. Ale jest jeszcze spora grupa tych, którzy uważają, że da się pogodzić istnienie Boga z nauką. Może nawet Bóg stworzył naukę. Więc zabawnie jest udawać Boga, wykorzystując naukę. Bo właśnie tym jest ów wzór chemiczny, prawda? Owocem nauki. W taki sposób powstało LSD. Dzięki nauce. Więc... – Jeszcze raz okrążyła tablicę. – Czy sam jest naukowcem, czy tylko ma obok siebie kogoś takiego? I co stanowiło języczek spustowy? Dlaczego akurat w tym barze i właśnie teraz? To bardzo istotne. Jest powód, dla którego zrobił to tu i teraz. – Jeśli ma to związek z tymi epizodami z wojen miejskich, może jest wojskowym albo nim był. Albo pracuje bądź pracował w instytucji, gdzie znajdują się akta tamtych spraw. – Taak, też to rozważałam, ale nie wygląda mi to na akcję wojskową. W przypadku Cassandry owszem, była to akcja militarna lub paramilitarna. Ważny cel, groźby, ostrzeżenia. Tu mamy do czynienia ze sprawą osobistą. 98

Chodzi o ludzi, nie rzeczy. Nie o symbole. To ma wymiar osobisty i muszę go znaleźć. Zaczęła się bujać na piętach. – Pierwszy krok – wykluczyć bądź nie pieniądze jako motyw. Sprawdzimy finanse ofiar, przekonamy się, czy któraś z nich była ubezpieczona na pokaźną kwotę albo miała okrągłą sumkę na rachunku bankowym. A jeśli tak, komu przypadną te pieniądze. Jest jeszcze jeden rodzaj korzyści. Władza lub pozycja. Wiele ofiar robiło karierę, wspinało się po szczeblach drabiny w korporacjach albo pracowało dla takich osób. Więc

R

kto teraz awansuje o szczebel lub dwa, jeśli ich współpracownik lub rywal spadł z drabiny? – Odwróciła się do męża. – Możesz zacząć od pieniędzy, władzy i pozycji, bo znasz się na tym. – W porządku.

L T

– Ja zajmę się zazdrością, problemami osobistymi i całą resztą. – Bo znasz się na tym?

Eve wzruszyła ramionami.

– Gdybyś mnie zdradził, nie zabiłabym wszystkich gości baru, tylko ciebie – oświadczyła, uśmiechając się szeroko. – I zrobiłabym to własnoręcznie, bo to dla mnie bardzo ważne.

– Jestem wzruszony. – Roarke podszedł do niej i ujął jej twarz w obie dłonie. – Nie pracuj za długo. Musisz być przytomna jutro rano na odprawie. – Dam radę. – Trzymam cię za słowo. – Pocałował ją lekko, a potem wrócił do swojego gabinetu. Eve wlała w siebie jeszcze trochę kawy i przystąpiła do prześwietlania małżonków, partnerów, kochanków – byłych i aktualnych. Czytała o krewnych. Szukała oficjalnych skarg albo spraw z powództwa cywilnego, 99

sprawdzała rejestry kryminalne, wykształcenie, powiązania z wojskiem albo z narkotykami, dostęp do laboratoriów, uwzględniła praktyki lekarskie albo badania w dziedzinie medycyny. To jak brodzenie po kolana w błocie, pomyślała, porządkując bajty informacji. Ponieważ chciała mieć wszystko czarno na białym, rozstawiła drugą tablicę, umieściła na niej zdjęcia ewentualnych podejrzanych, połączyła z konkretną ofiarą czy ofiarami. Miała przypadek nieeleganckiego rozwodu i zażartej walki o

R

opiekę nad dzieckiem. Byłego konkubenta, oskarżonego o napaść,

który

wyszedł na wolność po odsiedzeniu wyroku. Ofiarę, pracującą w branży medycznej, drugą, której brat był internistą, matkę – emerytowaną

L T

pułkownik. A także sześć procesów z powództwa cywilnego, wniesionych z różnych powodów, pewną liczbę krewnych, konkubentów, małżonków i współpracowników z przeszłością kryminalną.

Nie tak wielu, jak się obawiała, pomyślała, ale i tak sporo. Znów usiadła, znów położyła nogi na blacie biurka i przyjrzała się twarzom ewentualnych podejrzanych. Trzeba prześwietlić ich życie, przesłuchać. Niektórzy mogą – powinni – mieć powiązania z tymi, których rozpracowywał Roarke. Tych umieści na górze listy. Dwa motywy są lepsze od jednego. Dzięki temu będzie można skierować śledztwo na konkretny tor. Jeśli trop okaże się właściwy, na jednym ze zdjęć jest wyrachowany psychopata. Większości ludzi, bez względu na iloraz inteligencji i umiejętność kontrolowania własnego życia, nigdy nie udaje się f do końca ukryć swojej prawdziwej natury. Mają jakieś słabe punkty, przyzwyczajenia. Wcześniej czy później ujawniają swój charakter. 100

Większość z nich żyła samotnie, spokojnie, nie udzielała się towarzysko – jak sąsiedzi i współpracownicy zwykle zeznają po wykryciu wśród nich zabójcy. Ale nie ten. Eve uważała, że ten morderca nie krył się przed światem. Należał do stałych bywalców baru albo w nim pracował. Potrafił zawierać znajomości, wiedział, jak zostać członkiem grupy. Miał zbyt wysokie mniemanie o sobie, żeby prowadzić ciche, spokojne życie. Taki był jej ojciec – wciąż się przeprowadzał, nigdzie dłużej nie zagrzał miejsca. Ale spotykał się z ludźmi, zamykając ją wtedy na klucz w

R

mieszkaniu. Załatwiał swoje interesy, oszukiwał, prowadził swoje gierki. Podobnie jak Stella. Bez reszty wcielała się w postać, którą odgrywała. Lecz mieli swoje słabostki, inne od tych, jakie dostrzegło ich dziecko dużo

L T

wcześniej, zanim zaczął się najgorszy koszmar. Lubili narkotyki, seks, pieniądze, czerpali przyjemność z niszczenia innych w drodze do celu. Eve usiadła prosto poirytowana. Dlaczego sobie nimi zaprząta głowę? Nie mają nic wspólnego z tą sprawą, nic ich z nią nie łączy. Ale w kółko wracała myślami do tamtych dwojga, do Dallas, do tego wszystkiego, co wycierpiała.

Odsuń to na bok, nakazała sobie.

Chociaż wiedziała, że prawdopodobnie to strata czasu, od nowa sprawdziła prawdopodobieństwa. Wybrała na chybił trafił trzy osoby i zaczęła teraz głębiej kopać, przedzierać się przez kolejne warstwy, szukać języczków spustowych, anomalii, osobliwych powiązań. Żeby się lepiej skupić na sprawie, podzieliła ekran i wyświetliła na nim zdjęcia z miejsca zbrodni oraz fotografie zawarte w materiałach promocyjnych, by zobaczyć, jak wyglądał bar, zanim przemienił się w miejsce krwawej jatki. 101

Próbowała sobie wyobrazić zabójcę. Czy serwował drinki czy je zamawiał? Czy tego dnia z uśmiechem na ustach wszedł do baru sam, w czyimś towarzystwie, czy też żeby rozpocząć pracę na swojej zmianie? Siedział przy barze czy w nim pracował? Wentylacja była włączona, wymuszając obieg powietrza. W taki sposób rozprzestrzeniła się substancja. Bar, znów pomyślała Eve, albo jego najbliższa okolica. Bar stanowi centralne miejsce. Lokal nie jest duży, ludzie się kręcą, prowadzą rozmowy, zamawiają jedzenie i drinki, chcąc skorzystać z promocyjnych cen.

R

Siedzisz przy barze, tyłem do pomieszczenia, pomyślała. Ale możesz nieco przekręcić stołek albo obserwować w lustrze przed sobą, co się dzieje w lokalu.

L T

Znów położyła nogi na biurku, zastanawiając się, gdzie usadowił się sprawca. I próbowała sobie wyobrazić samą siebie w gwarnym barze pełnym ludzi, zanurzyła się w jego zapachach i dźwiękach.

Długi dzień dał jej się we znaki i zaczęła zbyt dobrze sobie wszystko wyobrażać.

Głosy odbijały się od ścian, sztućce brzęczały na stołach, kiedy goście zajadali nachos, nadziewane kawałkami ziemniaków, albo ryżowe kulki, gdy próbowali spłukać alkoholem trudy dnia. Rozpoznała CiCi Way i Macie Snyder, jej chłopaka i przyjaciela, rozbawionych przy stoliku. Joego Cattery’ego przy barze z Nancy Weaver, Lewisem Callawayem oraz Stevensonem Vannem. Księgowego, siedzącego samotnie nad dokumentami i czekającego na kawę, której nie zdążył wypić. Barmana, nalewającego piwo, rozmawiającego o sporcie z mężczyzną, 102

którego niebawem spróbuje zabić. Joe Cattery pierwszy do niej przemówił. – Za kilka minut zginę. Skoro pani tu jest, może spróbuje pani do tego nie dopuścić? Naprawdę chciałbym jeszcze zobaczyć moją żonę i dzieci. – Przykro mi. To już się stało. Przyszłam, żeby rozwiązać tę zagadkę. – Chciałem się tylko napić. Nigdy nikogo nie skrzywdziłem. – Ale skrzywdzi pan. Patrzyła, jak Macie i CiCi wstają i kierują się do schodów, prowadzących na dół.

R

– Zamierzamy wybrać się gdzieś na kolację – powiedziała Macie do Eve. – Mam fajnego chłopaka i fajną pracę. Jestem szczęśliwa. Ale jestem nikim. Nie jestem nikim ważnym, wie pani?

L T

– Jesteś teraz ważna dla mnie.

– Ale muszę umrzeć, żeby stać się ważna dla pani.

– Jak oni wszyscy, prawda? – Stella obróciła się na barowym stołku, w ręku trzymała kieliszek, krew ściekała z jej poderżniętego gardła. – Wszyscy są ci absolutnie obojętni, póki nie padną zakrwawieni na ziemię. – Mam mężczyznę, którego kocham. Mam partnerkę i przyjaciół. Mam kota.

– Nic nie masz, bo jesteś pusta w środku. Jesteś poharatana, więc nic się tam długo nie utrzyma. – Stella uniosła kieliszek w toaście i odrzuciła na plecy włosy, sztywne od krwi. – Jesteś morderczynią. – Nieprawda. Jestem policjantką. – Odznaka to tylko usprawiedliwienie. Cholerna przepustka. Zabiłaś go, prawda? Cześć, Richie. Jej ojciec obrócił się na stołku. Krew tryskała z licznych ran na jego ciele. Ran, które mu zadała jako maltretowane ośmioletnie dziecko. 103

– Cześć, mała. Napij się! Mamy prawdziwy zjazd rodzinny. Był kiedyś przystojny, silny i przystojny, przypomniała sobie, nim nadmiar alkoholu i oszustw go zniszczył. Stanowili atrakcyjną parę, pomyślała. Ale to, co w nich było, zniszczyło ich od środka. Nie należy do nich. Nie będzie do nich należała. – Nie jesteście moimi rodzicami. – Znów chcesz sprawdzić DNA? – Ojciec mrugnął do niej i napił się pienistego piwa. – Mnie zawdzięczasz życie. Jestem w twoich kościach, bebechach, tak jak Stella. A zabiłaś mnie.

R

– Znowu mnie zgwałciłeś. Znowu mnie pobiłeś. Złamałeś mi rękę. Mało mnie nie udusiłeś. Wpychałeś się we mnie, rozdzierając mnie. Byłam dzieckiem.

L T

– Opiekowałem się tobą! – Odstawił piwo, ale ludzie nie przestali rozmawiać ani się śmiać. – I nadal mogę się tobą opiekować. Nie zapominaj o tym.

– Już mnie nie skrzywdzisz.

Uśmiechnął się, ukazując ostre, błyszczące zęby. – O co zakład?

– Mnie też zabiła – przypomniała mu Stella. – Jaka chora dziwka zabija własną matkę?

– Nie ja cię zabiłam, tylko McQueen. – Doprowadziłaś go do tego. Oszukałaś mnie, wykorzystałaś. Myślisz, że ujdzie ci to na sucho? Myślisz, że po czymś takim będziesz mogła normalnie żyć? Uświadomiła sobie, że nadal mogą ją krzywdzić i poczuła ból w samym sercu. – Będę mogła i zrobię to. 104

– Jesteś poharatana w środku, jestem w tobie tak, jak ty byłaś we mnie. Żyj z tym, suko. – Ej, Stell. Zaczyna się przedstawienie. Ludzie wokół nich krzyczeli, zadawali ciosy, drapali i gryźli. Niektórzy padali zakrwawieni i umierali stratowani lub skopani. Rozległ się upiorny śmiech, kiedy jakaś kobieta zaczęła kręcić szalone piruety. Krew, wypływająca z jej poderżniętego gardła, tryskała na twarze, ściany, meble. – Chcesz się zabawić? – spytał Richie Stellę. – Mamy dwanaście minut. – Czemu zwlekać?

R

Wzruszyła ramionami, dopiła drinka. Razem zwrócili się w stronę Eve. – Pora ci się odpłacić – powiedziała Stella.

L T

Eve wyciągnęła broń i zaczęła strzelać, ale to ich nie powstrzymało. – Nie można zabić tych, którzy są martwi. Trzeba z tym żyć. – Stella z palcami zakrzywionymi jak szpony rzuciła się na nią pierwsza. Walczyła o życie, o zdrowe zmysły. Poślizgnęła się na pokrytej krwią podłodze, krzyknęła, kiedy upadła na rękę. Poczuła przeszywający ból. Niemal słyszała trzask łamanej kości jak wtedy, kiedy była dzieckiem. Jej umysł powtarzał: Obudź się! Obudź się! Potem usłyszała jego głos, wymawiający jej imię. Poczuła, jak ją głaszcze. I wtuliła twarz w szeroką pierś Roarke’a. – Wróć, Eve. Wróć do mnie. Jestem tu. – W porządku. Nic mi nie jest. – Nieprawda, ale cię odzyskałem. Wciąż miała zamknięte oczy. Czuła jego zapach zamiast woni krwi i ciężkich perfum Stelli. Roarke. Jest jej i pachnie tak świeżo. 105

– Wszystko mi się pomieszało w głowie i tyle. Pozwoliłam na to. Kot wskoczył jej na kolana. Poczuła się jeszcze bezpieczniej. Zmuszała się do kolejnych oddechów, aż przestały jej sprawiać ból. Otworzyła oczy i zobaczyła, że siedzą na dywaniku w jej gabinecie, a Roarke tuli ją do siebie. – Boże. Nic ci nie zrobiłam? – Odsunęła się w panice, przypominając sobie, jak go podrapała w Dallas, kiedy przyśnił jej się koszmar. – Nie. Nie myśl o tym. Odpręż się. – Dopuściłam ich do siebie. Pozwoliłam, żeby mnie dręczyli. –

R

Doprowadzało ją to do furii, napawało wstrętem. Budziło przerażenie. – Nie powinnam była o nich myśleć.

– Nie gadaj głupstw. – Teraz on się nieco odsunął i dostrzegła na jego

L T

twarzy nie tylko troskę. Był poważnie wkurzony. – Mogę na palcach jednej ręki policzyć noce, które spokojnie przespałaś od naszego powrotu z Dallas. I jest coraz gorzej, a nie lepiej.

– Miałam trudny dzień i...

– Nie gadaj głupstw, Eve. Dość tego. Już dawno powinnaś poważnie o tym porozmawiać z Mirą.

– Sama się uporam ze swoim problemem. – Jak i, na litość boską, dlaczego sama? – Nie wiem, jak. – Odsunęła się, bo poczuła, jak oczy pieką ją od łez. Za nic się teraz nie rozpłacze jak słaba, bezbronna istotka. – Już wcześniej mi się to z nim udało. Przestał mnie dręczyć w snach. Zrobię to jeszcze raz. Stać mnie na to. – A do czasu, gdy ci się to uda, będziesz tak cierpieć? W imię czego? – To dotyczy mojego umysłu. Powiedziałam ci, że porozmawiam z Mirą, jak będę gotowa. Nie ponaglaj mnie. 106

– W takim razie proszę cię, jeśli nie chcesz tego zrobić dla siebie, zrób to dla mnie. – Nie wykorzystuj moich uczuć, by mną manipulować. – Tylko to mi pozostało. Z ręką na sercu oświadczam ci, Eve, że mnie to dobija. Ścisnął jej się żołądek, bo aż nadto wyraźnie zobaczyła, że to prawda. – Obiecałam ci, że z nią porozmawiam, i zrobię to. – Kiedy? – Nie mogę teraz o tym myśleć. – Zapomnieć. Odsunąć tamto od

R

siebie. – Jezu, Roarke, spójrz na te tablice, na te twarze. Wziął ją za ramiona.

– Popatrz na mnie. I pozwól, że ci powiem, kogo widzę przed sobą.

L T

Jesteś blada, masz cienie pod oczami. Wciąż drżysz. Więc popatrz na mnie, Eve, i zrozum, że kocham cię ponad wszystko. Dlatego proszę, zrób to dla mnie.

Wolała, jak się wściekał. Z gniewem mogła walczyć. Ale pokonał ją swoim z trudem utrzymywanym spokojem. I cierpieniem, malującym się w jego spojrzeniu.

– Porozmawiam z nią. – Jutro. – Muszę...

– Jutro, Eve. Daj mi słowo. Zrób to dla mnie. – Pocałował ją w czoło. – I dla nich – dodał, odwróciwszy ją tak, żeby zobaczyła tablicę ze zdjęciami ofiar. Wiedział, jak wyciągnąć broń i posługiwał się nią tak sprawnie, że prawie nic się nie czuło. Eve pokonała łzy, ale nie mogła pokonać Roarke’a na tym polu. 107

– W porządku. Porozmawiam z nią jutro. Masz moje słowo. – Dziękuję. – Nie dziękuj mi. Jestem trochę na siebie zła, że mnie do tego zmusiłeś. – W porządku, nie podziękuję ci. Jestem trochę na siebie zły, że musiałem cię do tego zmusić. Chodźmy się przespać. Obudzę cię wystarczająco wcześnie – obiecał, kiedy Eve chciała zaprotestować. – Zdążysz przed odprawą przejrzeć to, co masz, i czego się dla ciebie dokopałem. Będziesz musiała łyknąć jakiś wspomagacz, jeśli nie prześpisz się

R

choć kilka godzin. Nienawidzisz ich brać niemal tak samo, jak nienawidzisz przegrywać... Nazwijmy to konfrontacją ze mną. Miał rację.

L T

– Powinno wystarczyć, jak się obudzę o wpół do szóstej. – W takim razie pobudka o wpół do szóstej.

Bez dalszej dyskusji poszli do sypialni. W milczeniu przygotowali się do snu. Eve wślizgnęła się pod kołdrę, zamknęła oczy. I ujrzała jego twarz – malujące się na niej uczucia: niepokój, złość, cierpienie. Usłyszała to wszystko w jego głosie, kiedy przypomniała sobie słowa, które do niej wypowiedział.

– Wiem, że to dla ciebie trudne – powiedziała w ciemnościach. – Przepraszam. Objął ją i przytulił. – Wiem, że trudno ci rozmawiać o tym nawet z kimś, komu tak ufasz, jak Mirze. Przepraszam. – W porządku. Ale wciąż jestem trochę zła. – W porządku. Ja też. Odwróciła się w jego stronę, wtuliła się w niego i pozwoliła sobie 108

usnąć.

L T

R 109

Rozdział 6 Obudził ją zapach kawy. Ciekawa była, czy tak pachną poranki w raju. Otworzyła oczy i jej wzrok padł na Roarke’a, siedzącego na brzegu łóżka. Zdecydowanie nosiło to wszelkie znamiona raju. – Pobudka, pani porucznik. Usiadła z jękiem i sięgnęła po kubek, który trzymał w dłoniach. Ale cofnął rękę tak, że znalazła się poza zasięgiem Eve. – Skąd ci przyszło do głowy, że to twoja kawa? – Bo cię znam.

R

– Masz rację. – Pogłaskał Eve lekko po włosach i przyjrzał się uważnie jej twarzy. – Chyba dość dobrze ci się spało.

L T

– Taak. – Wzięła od niego kawę, wciągnęła jej aromat, nim wypiła łyk. Kawa ją ostatecznie rozbudziła.

Roarke już się ubrał, chociaż jeszcze nie zawiązał krawata ani nie włożył marynarki. Kot, nie zwracając na nich uwagi, leżał zwinięty w kłębek w nogach łóżka.

Eve spojrzała na zegarek i stwierdziła, że jest punktualnie wpół do szóstej.

Nie wiedziała, jak Roarke to robi.

Patrzył, jak się budziła, jak jej początkowo zaspany wzrok się wyostrza. – No, teraz jesteś taka, jaką znam – doszedł do wniosku. – Gdyby nie kawa, wszyscy ludzie snuliby się jak zombie. Eve raźno wyskoczyła z łóżka, a kiedy się ubrała, śniadanie już czekało na stole. Podejrzliwie przyjrzała się owsiance. – Właśnie tego ci potrzeba – powiedział, uprzedzając jej reakcję. 110

Przesunął palcem po płytkim dołeczku w jej brodzie. – Więc nie zachowuj się jak dziecko. – Jestem dorosła. Myślałam, że dorośli mogą jeść to, na co mają ochotę. – Zgadza się. Ale twój żołądek jeszcze nie jest dorosły. Ponieważ spieranie się oznaczałoby jedynie stratę czasu, którego i tak nie miała, usiadła, i zjadła kilka łyżek owsianki. Zawierała dużo jabłek i cynamonu, więc Eve próbowała sobie wmówić, że to szarlotka w płynnej postaci.

R

– Skopiowałem informacje, które wyszperałem, i przesłałem je na twój komputer – powiedział Roarke – ale mogę ci szybko streścić, co znalazłem.

L T

– Zamieniam się w słuch.

– Kilka osób wykupiło polisy na życie na wystarczająco wysokie kwoty, by gra była warta świeczki.

Eve nałożyła jakiś dżem na grzankę. Uznała, że być może dżem zniweluje smak osobliwej szarlotki.

– W kwestii pieniędzy twoja ocena tego, co jest warte zachodu, różni się od oceny reszty ludzkości.

– Nie zawsze tak było, prawda? – Roarke z wyraźnym apetytem jadł swoją owsiankę. I prawdopodobnie nie musiał się oszukiwać, że to nie owsianka. – Wprawdzie niektórzy są gotowi zabić człowieka dla garści drobniaków, w tym wypadku jednak nie chodzi o kogoś takiego. Dwie ofiary cieszyły się całkiem pokaźnymi spadkami. Nie wspomnę o wynagrodzeniach, skalach płac, stanowiskach, premiach. Spory procent ofiar stanowią kierownicy i samodzielni pracownicy niższego szczebla, co znaczy, że wyprzedzają jedną albo i kilka osób na korporacyjnej drabinie. 111

Mówiąc to, uniósł palec, a Galahad, który czołgał się niczym jakiś futrzasty komandos, znieruchomiał. Kot przeciągnął się, jakby o niczym innym nie marzył. – Referenci, asystentki i personel pomocniczy też walczą o awanse – ciągnął Roarke. – Z każdym stanowiskiem wiążą się jakieś dodatkowe korzyści, często całkiem niczego sobie, za zdobycie nowego klienta, osiągnięcie lub przekroczenie planu sprzedaży, pokierowanie skuteczną kampanią. Firmy dysponują ograniczoną kwotą na nagrody, więc jeden dostaje premię...

R

– A drugiemu musi wystarczyć uścisk dłoni prezesa.

– No właśnie. Albo nie otrzyma upragnionego awansu, kiedy komuś innemu uda się pozyskać dużego klienta czy wykonać plan sprzedaży.

L T

– Ludzie są wściekli, kiedy pomija się ich przy awansach albo komuś innemu przypadnie śliweczka na torcie.

– Wisienka. Wisienka na torcie. Śliwki są w placku.

– Czasami człowiek chce mieć śliweczkę, wisienkę i cały tort. Ale w tym wypadku nie mamy do czynienia z chciwością, zwykłym „chcę mieć wszystko”. Chociaż mogło to odegrać pewną rolę. Ambicja, chciwość, zawiść często bywają powodem wojen. Chcemy mieć coś, co mają inni, więc siłą im to odbieramy. Kojarzy mi się to z wojną. Dlatego zastanawiam się, czy obecna sprawa może mieć jakiś związek z wojnami miejskimi, wspomnianymi przez Summerseta. – Ale to nie jest wojna w dawnym stylu, kiedy walczyło się wręcz albo stawało do pojedynku z bronią – wtrącił Roarke. – Mamy do czynienia z bardziej beznamiętnym stylem walki na odległość, tak jak na przykład zrzucanie bomb z dużej wysokości albo wystrzelenie pocisku rakietowego. Bądź, co bardziej adekwatne, wojna biologiczna z użyciem mikrobów, gdy 112

ten, kto ją wznieca, z wyrachowaniem wykorzystuje zdobycze nauki. – No właśnie, wojna. Prowadzona beznamiętnie, z dystansu. Ale żeby rozpocząć wojnę albo bitwę, trzeba czegoś chcieć. – Możliwe, że jedyne, czego pragnął ten ktoś, to zabić i przekonać się, czy jego metoda się sprawdzi i jak dobrze. – To też trzeba wziąć pod uwagę, ale gdyby tylko o to chodziło, wydaje mi się, że sprawca chciałby przypisać sobie zasługi albo z kogoś zadrwić. „Jestem taki inteligentny. Jestem taki zdolny. Spójrzcie, czego dokonałem”. Tymczasem mamy nowy dzień, a nikt się z nami nie

R

skontaktował. Przypuszczam, że ma to jakiś związek z samym barem i z kimś, kto w nim pracuje, a sprawca nie chce się w taki sposób zdekonspirować.

L T

Wstała i przypięła broń.

– Jeszcze jedna wielce możliwa hipoteza, jeśli wierzyć ocenom prawdopodobieństwa: jest to wymierzone przeciwko firmie, której pracownicy są bywalcami baru. Sprawca nie dostał premii albo awansu, lub, co bardziej prawdopodobne, został zdegradowany lub wyrzucony z pracy. – Mam informacje również na ten temat... A przynajmniej powinienem już je mieć, bo wczoraj wieczorem zleciłem ich poszukiwania. Kiedy zestawisz wszystkie nazwiska, będziecie mieli, ty i twoja ekipa, więcej podejrzanych... – Na razie tylko osób, którymi warto się zainteresować. – Obojętne, jak je nazwiesz. Będzie wymagało tygodnia sprawdzenie ich, przesłuchanie, analiza uzyskanych informacji. – Porównam ich listę z moją listą. Każdego, kto figuruje na obu, weźmiemy pod lupę w pierwszej kolejności. Zastosujemy metodę eliminacji, wyliczymy prawdopodobieństwa. Dostanę dodatkowych ludzi do tej 113

żmudnej roboty. Whitney zamierza ujawnić sprawę, a to oznacza, że zaczną do nas wydzwaniać narkomani i wariaci, ale może dowiemy się czegoś istotnego. Będziemy odsiewać ziarna od plew i podejmiemy właściwe kroki. Eve umilkła. Włożyła marynarkę. – Muszę zobaczyć te dane i spojrzeć na moje tablice. Mam dość czasu, żeby przed odprawą przeprowadzić wstępną selekcję. – Jeśli będę potrzebny tobie albo Feeney’owi, jestem do waszej dyspozycji. – Położył dłoń na jej ramieniu i wyszli razem. – Skontaktuj się z Mirą i umów się z nią na rozmowę. Zjeżyła się cała. – Powiedziałam, że to zrobię.

R

– W takim razie ufam ci, że mnie nie zawiedziesz. Kiedy weszła do

L T

swojego gabinetu, Summerset wyłonił się z gabinetu Roarke’a. Ten człowiek chyba ma jakiś radar albo udało mu się zainstalować urządzenia śledzące.

Tak czy owak przyprawiało ją to o gęsią skórkę. – Mam informacje, które mogą okazać się przydatne. – Wręczył jej płytkę. – Są tu nazwiska osób, darzących mnie zaufaniem. Ich tożsamość musi pozostać tajemnicą. – Rozumiem.

– Części z tych informacji nie da się oficjalnie potwierdzić, ponieważ akta utajniono albo zostały zniszczone. Eve uniosła płytkę. – Zawiera spekulacje czy fakty? – Ataki są faktem. Są świadkowie, między innymi chłopak, o którym wspomniałem wczoraj wieczorem, chociaż już nie jest chłopakiem. Na płycie jest jego nazwisko i jego relacja. Inni moi rozmówcy, którzy z racji 114

swojej pozycji mogli coś wiedzieć albo do czegoś dotrzeć, twierdzą, że na podstawie wstępnych analiz udało im się zidentyfikować większość składników, wchodzących w skład substancji. Głównie był to dietyloamid kwasu lizergowego, powszechnie znany jako... – LSD. Wiem to. – Nazwy pozostałych składników są wymienione na płytce, ale jak powiedziałem, nie da się tego potwierdzić. Znam kogoś, kto w owym czasie służył w Armii Królewskiej. Poznaliśmy się kilka lat po wojnach. Twierdził, że po drugim ataku ujęto i aresztowano podejrzanego. Po jakimś czasie

R

zamknięto jednak śledztwo i uznano, że to był wypadek. – Wypadek?

– Oficjalnie tak. Opowiedział mi o plotkach, które wtedy krążyły w

L T

wojsku. Jeśli im wierzyć, podejrzanego przewieziono w nieznane miejsce. Mój znajomy uważa, że go stracono, ale nie można tego sprawdzić. Inni byli przekonani, że zlecono mu stworzenie antidotum. Są też tacy, którzy twierdzą, że armia zleciła mu wyprodukowanie większej ilości tej substancji, a może stworzenie podobnych.

– Czyli nie znamy nazwiska podejrzanego? – Wysunięto hipotezę, zgodnie z którą sprawca czy też sprawcy należeli do skrajnego ugrupowania, głoszącego, że społeczeństwo należy unicestwić, a potem stworzyć od nowa. Nazwali to czystką. Na szczęście było to nieliczne ugrupowanie, wykorzystujące wszelkie sposoby, by niszczyć domy, budynki, pojazdy. Ulubiony cel ich ataków stanowiły szpitale i dzieci. – Dzieci? – Porywali je, a następnie indoktrynowali albo przynajmniej próbowali przekonać do swojej ideologii. Po przeprowadzeniu czystek 115

wśród przedstawicieli świata kultury, technologii, finansów, dzieci miały zaludnić Ziemię i stworzyć tu raj. – Dlaczego nigdy o tym nie słyszałam? – Czystki są udokumentowane, chociaż wybielono wiele faktów. Proszę przestudiować historię, pani porucznik. Przeszłość stanowi prolog do teraźniejszości. – Kurde. – Eve odwróciła się do tablicy. – Może to jakieś skrajne ugrupowanie terrorystyczne i podążam złym tropem. – Czy ktoś się skontaktował z władzami? Ktoś już przypisał sobie ten atak?

R

– Nie. A, kurde, tego typu ugrupowania pragną rozgłosu. – Zgadzam się. Po każdym ataku, przeprowadzonym podczas wojen

L T

miejskich przez te skrajne ugrupowania, natychmiast wysyłano wiadomość do lokalnych władz wojskowych lub policji. Jej treść zawsze brzmiała tak samo: „Ujrzałem konia barwy ognia”.

– Konia? Co, u diabła, ma z tym wspólnego koń? – Ach, przypomniałem sobie – wtrącił Roarke. – Czytałem o

tym,

o nich. Nie mieli przywódcy, na ogół byli rozproszeni i niezorganizowani. Ale mimo to oddani swojej sprawie. Uważali, że wojny, a wcześniej zmiany społeczne i ekonomiczne, stanowią zapowiedź końca świata. I nie tylko na ten koniec czekali, lecz jeszcze starali się go przyspieszyć. – No pięknie. – Eve włożyła płytkę do kieszeni i przesunęła dłońmi po włosach. – Na dodatek być może mamy do czynienia z naćpanym fanatykiem religijnym. A co z tym koniem? – To drugi koń z Apokalipsy – wyjaśnił jej Summerset. „A gdy otworzył pieczęć drugą, usłyszałem drugie Zwierzę, mówiące: »Przyjdź! «. I wyszedł inny koń barwy ognia, a siedzącemu na nim dano odebrać ziemi 116

pokój, by się wzajemnie ludzie zabijali – i dano mu wielki miecz”. – Jezu Chryste! – To nie jego wina – powiedział Roarke. – On tego nie napisał. – Koń barwy ognia często jest interpretowany jako symbol wojny – dodał Summerset. – Więc wykorzystali ten symbol i ten fragment tekstu, zwięźle opisujący to, w co wierzyli, by usprawiedliwiać zabijanie niewinnych ludzi. – Summerset przyjrzał się tablicom. – Nie wiem, czy tym razem też o to chodzi. – Strasznie długo czekaliby z kolejnym atakiem, ale muszę sprawdzić ten trop. Dziękuję za informacje. – Nie ma za co.

R

Roarke spojrzał za wychodzącym Summersetem.

L T

– Trudno mu wspominać tamte czasy. Sama wiesz, co to nieprzyjemne wspomnienia.

– Owszem. A będzie jeszcze gorzej, jeśli postanowią to powtórzyć. Gdzie w Biblii piszą o tym koniu? – W Apokalipsie.

– Będę musiała rzucić na to okiem. I na to, co ustaliłeś. Może jest jeszcze jakiś inny motyw działania: osobisty żal, chciwość i wypaczone wierzenia religijne. Porwane dzieci. Tego nie rozpatrywaliśmy. Może sprawca jest porwanym dzieckiem... Uprowadzono jakiegoś szkraba, wychowano go w Szalonym Mieście, a kiedy dorósł, postanowił dosiąść konia barwy ognia. – Pokręciła głową. – Muszę to przemyśleć. – W takim razie zostawiam cię z tym. – Wziął ją za ramiona, przyciągnął do siebie i pocałował. – Przyjadę do komendy, jeśli mi się uda. Eve podeszła do biurka, by wyświetlić plik z informacjami, zgromadzonymi przez Roarke’a. Sprawdziła, ile ma czasu, zapoznała się z 117

tym, co najważniejsze, zleciła odszukanie powtarzających się nazwisk i zapisanie wyników na komputerze w pracy i w domu. W tym czasie przeczytała to, co dostała od Summerseta, porobiła notatki. Gdzieś, pomyślała, musi być teczka z nazwiskami znanych zwolenników kultu owego konia barwy ognia. Być może utajniona i głęboko ukryta, ale gdzieś jest. Kiedy już przygotowała się do odprawy, postanowiła zaprogramować Apokalipsę w swoim samochodowym komputerze, by odsłuchać jej tekst w drodze do pracy. W ten sposób zaoszczędzi trochę czasu.

R

Zebrała wszystko, co jej było potrzebne i wzięła płaszcz. *

Zamierzała iść prosto do sali konferencyjnej, żeby uaktualnić

L T

informacje na tablicy, zaprogramować nowe obrazy. Ale zobaczyła na korytarzu przed wejściem do sali swojego wydziału Nadine Furst, najenergiczniejszą dziennikarkę Kanału 75, autorkę bestsellerowej książki i dociekliwą dziennikarkę śledczą.

Mogły być przyjaciółkami, ale w tej chwili zawsze gotowa do wystąpienia na wizji Nadine, której nigdy nic nie umykało, była ostatnią osobą, z którą Eve miała ochotę się spotkać.

Dziennikarka chodziła tam i z powrotem w czerwonych czółenkach na wysokich i cienkich jak sztylety obcasach, wymachując błyszczącym, różowym pudełkiem z cukierni. Eve była zdziwiona, dlaczego właśnie dziś jej podwładni nie rzucili się na ciastka i nie wpuścili Nadine do gabinetu. Uznała, że nie uda jej się niepostrzeżenie minąć Nadine i iść do sali konferencyjnej, gdzie nawet jej przyjaciółka nie miała odwagi się wcisnąć. Postanowiła z nią porozmawiać. Ze stukotu obcasów i wymachiwania pudełkiem domyśliła się, że jej przyjaciółka jest zirytowana. 118

– Wcześnie dziś zaczęłaś – zauważyła Eve, kiedy Nadine ruszyła w jej stronę. Tamta spojrzała na nią gniewnie swoimi kocimi, zielonymi oczami. – Nie oddzwoniłaś, chociaż ci zostawiłam kilka wiadomości, a Jenkinson... Jenkinson, dasz wiarę?, podziękował za trzy tuziny ciastek z najlepszej cukierni i oświadczył, że muszę poczekać tutaj albo w holu. Rzecznik prasowy kręci i wstawia jakieś farmazony. Do jasnej cholery, zasługuję na lepsze traktowanie, Dallas. – Nie oddzwoniłam do ciebie ani do żadnego innego dziennikarza.

R

Sprawa jest utajniona do czasu konferencji prasowej, zaplanowanej na dziś. – Eve podniosła rękę, nim Nadine zdołała ostro zaprotestować. – Moi ludzie, łącznie z Jenkinsonem, mają teraz ważniejsze sprawy na głowie niż jakieś

L T

ciastka. Bez względu na to, na co według ciebie zasługujesz, Nadine, czasami musisz zaczekać.

– Jeśli mi nie ufasz po tym wszystkim, co...

– Tu nie chodzi o zaufanie, tylko o czas i to, co w tej chwili najważniejsze. Mogę ci poświęcić pięć minut, nie więcej. – Skierowała się do sali wydziału i wyciągnęła rękę po pudełko z ciastkami. Nadine, zacisnąwszy zęby, dała je Eve. – Idź do mojego gabinetu. Zaraz tam przyjdę. Podeszła do biurka Jenkinsona.

– Przepraszam, pani porucznik, nie mogłem jej wyprosić z budynku, ale... – Nie ma sprawy. – Położyła torbę na jego biurku. – Jak tylko pojawi się Peabody, daj jej to i powiedz, żeby zaczęła przygotowywać salę konferencyjną do odprawy. Będzie wiedziała, co robić. – Tak jest. Obok torby Eve położyła duże, różowe pudełko. 119

– Pokrzepcie się. Zapowiada się długi dzień. Jego zmęczona twarz się rozpromieniła. – Tak jest! Ruszyła do swojego gabinetu. Usłyszała za sobą tupot nóg, kiedy jej ludzie przypuścili szturm na Jenkinsona. Nadine, zamiast usiąść w niewątpliwie bardzo niewygodnym fotelu dla gości, stała obok małego okna w gabinecie Eve, skrzyżowawszy ręce na piersi. – Jaka grupa odpowiada za atak na bar? Czy Agencja Bezpieczeństwa

R

Krajowego albo inna rządowa instytucja antyterrorystyczna przyłączyła się do śledztwa? Ile osób przeniknęło do baru? Czy są aresztowani? Potwierdzasz, że w tym ataku wykorzystano substancję biologicznie

L T

czynną? Według niektórych źródeł część ofiar dopuściła się rękoczynów, a nawet posunęła się do zabijania innych. Możesz to potwierdzić? Nadine zasypywała ją pytaniami, a Eve przysiadła na biurku i czekała. – Właśnie zmarnowałaś sporo czasu z pięciu minut, które ci dałam. Możesz zamilknąć i wysłuchać tego, co ci mogę powiedzieć, albo dalej marnować czas.

– Nie próbuj wciskać mi kitu, Dallas.

– Nie mam takiego zamiaru. Zginęło ponad osiemdziesiąt osób. Ich krewni, przyjaciele i sąsiedzi próbują się otrząsnąć z szoku po stracie bliskich. Garstka tych, którzy przeżyli, zmaga się z urazami fizycznymi i psychicznymi. – Spędziłam wczoraj trochę czasu z niektórymi krewnymi i przyjaciółmi ofiar. Wiem, co przeżywają. Nie udzieliłaś im żadnych wyjaśnień. – Bo nie mogę. Jeszcze nie teraz. Jesteś w tym gabinecie rozmawiam 120

z tobą nie dlatego, że się przyjaźnimy. Obie mamy swoje obowiązki i obie wyjątkowo dobrze się z nich wywiązujemy. Jesteś tutaj, bo nie znam nikogo lepszego od ciebie i wiem, że kiedy poproszę cię o dyskrecję, nie ujawnisz niczego, co ci powiem. Nie mam co do tego wątpliwości i nie muszę cię prosić, żebyś mi dala słowo. To też nie wynika z przyjaźni. Po prostu wiem, że podobnie jak ja nie traktujesz tego, co robisz, wyłącznie jak pracy. Więc nic nie mów i słuchaj, albo pozwól mi wrócić do moich obowiązków. Nadine wzięła głęboki oddech, poruszyła ramionami, odrzuciła do tyłu blond włosy z pasemkami. Potem podeszła do fotela dla gości i usiadła. – Dobra. Zamieniam się w słuch.

R

– Nie wiem, co Whitney zamierza powiedzieć podczas konferencji prasowej. Nie miałam czasu skontaktować się z rzecznikiem prasowym.

L T

Wszystko, co ode mnie usłyszysz, a czego nie będzie w oświadczeniu dla prasy, musisz zostawić dla siebie. – Zgoda. Chcę nagrać...

– Wykluczone. Jeśli musisz, możesz porobić notatki tym swoim dziwacznym szyfrem. Ale nikt nie może mieć do nich dostępu. – Zaczynam się bać – mruknęła Nadine, wyjmując z torby notes. – A jeszcze nic ci nie powiedziałam. Zidentyfikowaliśmy substancję chemiczną, rozpyloną w barze. Ma właściwości halucynogenne, wywołuje omamy i skłania do gwałtownych zachowań. Działa szybko i krótko, ale wystarczająco długo, by doszło do tragedii. Dostaje się do organizmu drogami oddechowymi i o ile nam wiadomo, jej działanie jest ograniczone do zamkniętych pomieszczeń. Na przykład takich, jak bar, gdzie okna i drzwi są zamknięte, a włączona wentylacja ułatwia rozprzestrzenianie się halucynogenu. Rozmawiając z Nadine, Eve przynajmniej nie musiała stawiać kropki 121

nad każdym i. Powiedziała jej, co mogła, to wystarczyło, by się obudził dziennikarski instynkt przyjaciółki. – Nikt się nie przyznał do ataku, nikt nie ogłosił manifestu politycznego, więc uważasz, że to sprawka jednego człowieka lub grupki ludzi. – To najbardziej prawdopodobne – potwierdziła Eve. – Chociaż mam pewne informacje z zaufanego źródła. – Pomyślała, że właśnie tu przyda jej się Nadine i jej ludzie, zbierający materiały. Krótko przedstawiła zwolenników kultu konia barwy ognia i czystki.

R

– Dopiero zaczęłam drążyć ten temat – zakończyła. – Chcę zlecić moim ludziom, żeby się tym zajęli. Możesz też poniuchać, popytać tu i tam, ale twoi rozmówcy nie mogą wiedzieć, że ma to jakiś związek z tym śledztwem.

L T

– Rozumiem. Niewiele wiem na ten temat, na lekcje historii chodziłam dawno temu, ale czy nie porywali dzieci, żeby je poddawać praniu mózgu? Nie słyszałam, by z baru porwano jakieś dzieci. – Bo ich nie porwano. Ale to pewien trop, wart, by mu się uważnie przyjrzeć. To wszystko, co ci mogę teraz ujawnić. Spieszę się na odprawę. Nadine wstała.

– Będę potrzebowała więcej.

– Powiem ci tyle, ile będę mogła, i wtedy, kiedy będę mogła. Niczego nie obiecuję. – Tobie nie jest potrzebne moje słowo, a mnie twoje obietnice. Mamy do siebie zaufanie jako dziennikarka i policjantka, ale w jednym nie masz racji, Dallas. To również kwestia przyjaźni. – Ruszyła do wyjścia, ale się zatrzymała i uśmiechnęła do Eve. – Ciężko mi się do tego przyznać, lecz Jenkinson uraził moje uczucia, kiedy odmówił przyjęcia ciastek. 122

– Uwierz mi, że jemu było jeszcze trudniej niż tobie. – Czuję do niego słabość, do nich wszystkich. Udanego polowania, Dallas – dodała i wymaszerowała w swoich szpilkach. Eve zaprogramowała filiżankę dobrej kawy i zabrała ją ze sobą do sali konferencyjnej. Niezawodna Peabody aktualizowała dane. – Umieszczę osoby, które warte są tego, by się nimi bliżej zainteresować, na osobnej tablicy – poinformowała Swoją partnerkę. – W przeciwnym razie trudno się będzie w tym wszystkim połapać.

R

Eve skinęła głową, bo właśnie to samo zrobiła w swoim gabinecie w domu.

– Potrzebna nam będzie trzecia tablica. Mam jeszcze jeden trop. Co

L T

wiesz o kulcie konia barwy ognia z czasów wojen miejskich? – Bezkompromisowy kult religijny. Doktryna oparta na specyficznej interpretacji Apokalipsy. Byli fanatykami, oczekującymi końca świata, który według nich rozpoczął się wraz ze zmianami, które doprowadziły do wojen miejskich. Zgodnie ze swoimi wypaczonymi poglądami uważali się za sługi albo wyznawców drugiego konia – konia barwy ognia z Czterech Jeźdźców Apokalipsy,

symbolizującego

wojnę albo ogólnie przemoc.

Małe,

rozproszone grupki dokonywały ataków, podkładały bomby, wzniecały pożary, traktując to jako część swojej misji, oraz porywały dzieci – maksymalnie ośmioletnie – uważając, że ich umysły i dusze są nadal wystarczająco czyste, by je indoktrynować. Po zgładzeniu ludzkości właśnie one miały odziedziczyć Ziemię i wypełnić ją ludźmi prawdziwie wierzącymi. Nazywali swoje działania czystkami. Eve wpatrywała się w nią, zmrużywszy oczy. – Skąd, u diabła, wiesz to wszystko? 123

Zadowolona z siebie, Peabody potarła paznokcie o marynarkę koloru żurawinowego. – Uczyliśmy się tego w szkole. – Myślałam, że wyznawcy Wolnego Wieku uczą się o kwiatkach i ziółkach, o puchatych leśnych stworkach i jak tkać pledy. – Tego i wielu innych rzeczy. Uczą się też o wojnach, dziejach świata, nietolerancji religijnej. No wiesz, o złu, panoszącym się na świecie i tym podobnych sprawach. Otrzymuje się wiedzę, ogólny obraz rzeczywistości i można wybrać własną drogę. – Hm. Czytałaś Apokalipsę?

R

– Fragmenty. Naprawdę budzi lęk. – Delia wzdrygnęła się i zniknęła gdzieś jej zarozumiała mina. – Dręczyły mnie później koszmary.

L T

– Anioły zagłady, plagi, otchłań piekielna i śmierć... Nie rozumiem, co w tym takiego strasznego. Kiedy podczas odprawy dojdziemy do tego punktu, przedstaw to pokrótce tak, jak to zrobiłaś przed chwilą. – To ma związek z kultem konia barwy ognia? – Tak dobrze ci szło, a teraz pochopnie wyciągasz wnioski. Detektywi odkrywają prawdę, a nie pochopnie wyciągają wnioski. Poza tym to głupia nazwa dla kultu, głoszącego wizje śmierci. Bardziej mi się kojarzy z igraszkami na łące.

– Może właśnie o to chodziło. – Może. – Mordowali całe rodziny, Dallas, ludzi chorych, starych, lekarzy. Zabierali dzieci, a jeśli miały więcej niż osiem lat, to też je zabijali. Ale w barze nie było żadnych dzieci. – Wyjaśnię, jaki to może mieć związek z naszym śledztwem. A ty przygotuj trzecią tablicę. – Eve wręczyła jej teczkę z załączoną płytką. – 124

Potrzebuję kilku minut. Nadine mnie zatrzymała. Usiadła za stołem konferencyjnym i wyciągnęła laptop, żeby przejrzeć notatki. Chwilę później weszła Mira. – Wiem, że jestem przed czasem, ale chciałam rzucić okiem na... – Urwała na widok tablic. – Widzę znaczny postęp. – Mamy więcej tropów i nazwisk ewentualnych podejrzanych. Nie wiem, czy można to uznać za postęp. – Motywy: pieniądze, władza, zazdrość, zemsta. – Jak zwykle.

R

– I fanatyzm religijny – dodała Mira, okazując zainteresowanie. – Kult konia barwy ognia? Z jego wyznawcami

uporano się jeszcze przed zakończeniem wojen miejskich. Uważasz, że odżył?

L T

– Wątpię, ale wszyscy fanatycy rozumują podobnie. – Nie widzę związku.

– Wszystko wyjaśnię.

– Budzili powszechny lęk w latach, kiedy przeprowadzali czystki. Miałam przyjaciół w Europie, gdzie głównie działali. – Chętnie wysłucham twojej opinii na ten temat, jak już zapoznam ze wszystkim moich ludzi. – Nie dawała jej spokoju obietnica, dana Roarke’owi. – Chciałabym, żebyś mi poświęciła dziś trochę czasu, o ile to możliwe. – Postanowiłam dziś skupić się wyłącznie na tym śledztwie. Więc jestem do twojej dyspozycji. – Och, to właściwie sprawa osobista, więc... – Naturalnie. – Ich spojrzenia się spotkały. – Kiedy tylko zechcesz. Lepiej już mieć to z głowy, doszła do wniosku Eve. Jak obrzydliwe 125

lekarstwo. – Może spotkałybyśmy się na kilka minut po odprawie? W ten sposób obie nie będziemy musiały dłużej zaprzątać sobie tym myśli. – Zgoda. W sali zaczęli się pojawiać detektywi, mundurowi, informatycy. W pomieszczeniu zapanował gwar, słychać było szuranie nóg i odstawianych krzeseł. Eve zajęła swoje miejsce i odczekała chwilkę. – Zanim zdacie raporty, chciałam zapoznać was z nowymi

R

ustaleniami. Jak widzicie, wytypowaliśmy szereg osób, którym warto bliżej się przyjrzeć.

Przedstawiła pokrótce ich sylwetki, szczególnie skupiając się na

L T

dwunastce tych, których nazwiska się powtarzały.

– Chcemy uwzględnić jeszcze jeden trop. Powiązania z kultem konia barwy ognia z czasów wojen miejskich albo z innymi kultami czy skrajnymi ugrupowaniami religijnymi bądź politycznymi. Peabody, przedstaw pokrótce poglądy tej organizacji.

– W Nowym Jorku nie mieliśmy z nimi zbyt wiele do czynienia – powiedział Feeney, kiedy Peabody skończyła mówić. – Pamiętam, że przypisali sobie parę akcji. Krótko tu działali. Ludzie walczą, i to bezpardonowo, kiedy ktoś zagraża ich dzieciom. – Mój informator ustalił, że w Europie były dwie akcje, które przypisano wyznawcom kultu konia barwy ognia. W obu wypadkach ataków dokonano w kawiarniach, wykorzystano tę samą substancję, z jaką mamy do czynienia w naszym śledztwie. Jej skład i działanie Są identyczne. Chodzi o tę samą substancję – powtórzyła Eve. – Zidentyfikowano ją, ale później władze zawiesiły śledztwo i utajniły wszystkie ustalenia. Podobno ujęto 126

również podejrzanego, którego nazwiska nie znamy. Nie wiadomo też, dokąd go wywieziono. Ani tego, czy go stracono, uwięziono czy zlecono mu doskonalenie użytej substancji bądź innej broni chemicznej i biologicznej. Pozwoliła, by obecni wymienili się uwagami na temat polityki, agentów federalnych i utajniania różnych faktów. – Jeśli istnieje taki związek – ciągnęła Eve – musimy to ustalić. Mam pełne zaufanie do profilu, sporządzonego przez doktor Mirę. Tu nie chodzi o politykę ani wielkie idee. Ale nasz nieznany sprawca ma jakieś powiązania z kultem konia barwy ognia albo utajnieniem sprawy bądź twórcą substancji.

R

Feeney, chciałabym, żebyś zlecił detektyw Callendar i komuś, kogo uważasz za najlepszego, zajęcie się tą sprawą. Potrzebne są do tego spore umiejętności informatyczne. W czasach wojen miejskich informacje

L T

przechowywano niestarannie.

– Będziesz pracowała z Nicksonem – powiedział Feeney do Callendar. – Bardzo chętnie.

– Czy masz coś nowego, Feeney?

– Nie znaleźliśmy zbyt wiele i w tej chwili nie jest to istotne dla śledztwa. – Baxter?

– Adam Stewart. Widnieje na twojej liście. Jego siostra, Arnie Stewart, jest jedną z ofiar. – Rodzice utworzyli dla nich fundusz powierniczy. – Eve przekartkowała listę ofiar. – Była radcą prawnym w firmie Dynamo. A on jest obecnie bez pracy, pożycza duże kwoty z funduszu powierniczego. – No właśnie – ciągnął Baxter. – Poza tym coś kręci. Był roztrzęsiony, próbował udawać zrozpaczonego brata, pocieszać rodziców. Ale wydał nam 127

się podejrzany. – Wezwijcie go do komendy i przesłuchajcie. Baxter podał jeszcze dwa nazwiska, z których jedno również widniało na jej liście. Potem Eve zwróciła się do Jenkinsona i Reinekego, którzy podali cztery nazwiska; trzy z nich były na jej liście. – Peabody, uaktualnij dane na tablicy. Adam Stewart, powiązany z Amie Stewart. Ivan Berkovitz, powiązany z Cherie Quinz. Lewis Callaway, powiązany z Josephem Catterym. Analisa Burke, powiązana z Johnem Burke. Sean McBride, powiązany z Paulem Garrisonem. Dopisz też Devona

R

Lestera, kierownika baru, i Christophera Lestera, jego brata, chemika. To kolejne osoby, które należy przesłuchać. Sprawdźcie, czy coś je wiąże z kultem konia barwy ognia lub akcją utajniania faktów. Chcę, żeby dokładnie

L T

prześwietlono ich finanse i sprzęt elektroniczny. Ja z Peabody zajmiemy się braćmi Lesterami.

Przydzieliła nowe zadania mundurowym i zapowiedziała kolejną odprawę o czwartej. Whitney wstał.

– Dziś rano wydamy oświadczenie dla mediów, na trzynastą zero zero zwołamy konferencję prasową. Pani porucznik, za godzinę spotka się pani z rzecznikiem prasowym. – Tak jest. – Proszę sobie wybrać jeszcze dwóch mundurowych albo detektywów do pomocy przy szukaniu źródła substancji chemicznych i narkotyków. Macie na to moją zgodę. – Jeśli można, panie komendancie, chciałabym prosić o

detektyw

Strong z wydziału do walki z narkotykami. – Nie widzę przeszkód. Kiedy media poinformują o tej sprawie, 128

będzie trzeba więcej osób do odbierania telefonów z informacjami od obywateli. Za godzinę, pani porucznik. – Tak jest, panie komendancie. A więc do roboty – zwróciła się do swoich ludzi. – Peabody, zadzwoń do Devona Lestera. Poproś go, żeby tu przyjechał. Powiedz, że chcemy mu zadać kilka pytań. – A co z bratem? – Zaczekaj, aż Devon stawi się w komendzie. Wtedy wyślemy dwójkę mundurowych z groźnymi minami, żeby tu przywieźli jego brata. Muszę się skontaktować z Morrisem i Berenskim. I chcę wrócić na miejsce

R

wydarzenia. Jak najszybciej ściągnij tu Devona, weźmiemy go w obroty po tym, jak spotkam się z rzecznikiem prasowym. Później przesłuchamy braciszka, a następnie udamy się w teren. – Tak jest.

L T

Eve odwróciła się w stronę tablicy.

– Eve. – Mira podeszła do niej. – Masz teraz godzinkę. Może pójdziemy do mojego gabinetu?

– Naprawdę powinnam... – Mieć to już z głowy, doszła do wniosku. – Jasne. Będę u ciebie za pięć minut.

129

Rozdział 7 Eve podeszła do zołzy, strzegącej gabinetu Miry, pewna, że kobieta prychnie z dezaprobatą i każe czekać. Tymczasem sekretarka zaszczyciła ją krótkim skinieniem głowy. – Pani doktor czeka na panią. Proszę wejść. Nie mając wyboru ani żadnej sensownej wymówki, Eve weszła do słonecznego, przyjemnego gabinetu Miry. – Jesteś bardzo punktualna. – Mira stała obok małego autokucharza. –

R

Właśnie parzę herbatę. Usiądź, odpręż się trochę. – Nie mam zbyt dużo czasu.

– Wiem. Zamierzam przejrzeć informacje, które mi przesłałaś, i twoje

L T

notatki, zobaczyć, czy mogę jakoś pomóc. Ale na razie...

Mira, wzór opanowania, podała Eve aromatyzowaną herbatę w filiżance z cieniutkiej porcelany, a potem nalała drugą dla siebie. Usiadła w jednym z niebieskich fotelików i w milczeniu popijała herbatę, aż Eve poczuła się zmuszona, aby też usiąść.

Psychiatrzy, pomyślała, znają wartość milczenia. Podobnie jak gliniarze podczas przesłuchania.

– Dobrze wyglądasz – zaczęła rozmowę Mira. – Jak twoja ręka? – Świetnie. – Poruszyła ręką, na ułamek sekundy przypominając sobie tamten ból. – Szybko odzyskuję formę. – Jesteś w doskonałej kondycji fizycznej. – Czyli że szybko goją się moje obrażenia fizyczne. Mira tylko jej się przyglądała swoimi łagodnymi, niebieskimi oczami. – A poza tym jak się czujesz? – Dobrze. Na ogół dobrze. I to powinno wystarczyć. Nikt do końca się 130

nie otrząśnie z tego, co go spotkało w życiu. Zawsze coś zostaje, jakaś drzazga, jakaś chmura, jakieś cholerstwo. A gliniarze są pod tym względem w gorszej sytuacji od większości ludzi. Więc... – Ale powiedziałaś, że to sprawa osobista, niezwiązana z pracą. – W moim przypadku te dwie sfery bardzo mocno się zazębiają. Czasami całkiem się na siebie nakładają. Ale nie przeszkadza mi to. Nic a nic. Gra na zwłokę, pomyślała Mira. Niechętnie tu przyszła. – Znalazłaś sposób, żeby harmonijnie połączyć obie te dziedziny. Powiesz mi, co cię gnębi? – Nie chodzi o mnie, tylko o Roarke’a. – Rozumiem.

L T

R

– Słuchaj, zawsze miałam bardzo sugestywne sny. – Eve odstawiła herbatę. Nie miała ochoty udawać, że ją pije. – Odkąd sięgam pamięcią. Nie zawsze są to przyjemne wizje. Czemu miałyby być takie, jeśli uwzględnić, skąd się tu wzięłam, co widzę i robię codziennie? Może w dzieciństwie sny stanowiły ucieczkę przed rzeczywistością. Jeżeli wystarczająco mocno się postarałam, mogłam przenieść się gdzieś indziej i nawet jeśli nie było tam zbyt ciepło i przytulnie, to lepiej niż w prawdziwym życiu. Ale się uwolniłam od nocnych koszmarów, w których pojawiał się mój ojciec. Pokonałam je. Skończyły się. Mira słuchała, czekając, aż Eve zrobi przerwę. – A teraz? – Nie są takie okropne, jak kiedyś, chociaż przyznaję, że od pobytu w Dallas mam pewne kłopoty. Nic dziwnego, pomyślała Mira, ale tylko skinęła głową. – Które dają o sobie znać pod postacią nocnych koszmarów? 131

– Nie są takie straszne – upierała się Eve. – I mam świadomość, że to tylko sny. Widzę siebie w tych snach, lecz wiem, że to się nie dzieje naprawdę. Nie jest tak źle, jak wtedy, kiedy nie mogłam się obudzić i podrapałam Roarke’a. Nigdy więcej nie dopuszczę do czegoś takiego. Nie mogła usiedzieć. Jak ludzie mogą opowiadać o swoich wewnętrznych zmorach, siedząc? Wstała i zaczęła chodzić tam i z powrotem. – Może ostatniej nocy było trochę gorzej, ale miałam za sobą wyjątkowo trudny dzień. Nic dziwnego, że wszystko mi się zlało w jedno. – Wszystko? To znaczy co? – Bar, ofiary, cały ten pasztet.

R

Nakazała sobie spokój. To miała być jedynie beznamiętna relacja.

L T

– Potrafię sobie wyobrazić, że jestem na miejscu zbrodni. To część zawodu gliniarza. Zobaczyć, co i jak się wydarzyło, może dzięki temu zrozumieć, kto to zrobił i dlaczego. Widzę to, czuję, niemal mogę dotknąć. I Jezu, myślałam o

tym, prawda?

Usłyszała nutę irytacji w swoim głosie i postarała się nad nią zapanować.

– I w myślach, we śnie wróciłam do tego baru. Ale oni też tam byli. Stella siedziała przy barze. Miała poderżnięte gardło, jak wtedy, kiedy McQueen się z nią rozprawił. Gdy ją zobaczyłam na podłodze w jego mieszkaniu. Kiedy mam teraz te sny, pojawia się pierwsza, czasami bez niego. Obwinia mnie, wiecznie mnie obwinia, jak to zawsze robiła. – A ty? – Nie zabiłam jej. – Nie o to pytałam. – On ją zabił. McQueen miał taki wzorzec postępowania. Może tylko 132

przyspieszyłam bieg wypadków. – W jaki sposób? – W jaki sposób? – Eve przystanęła zaskoczona. – Ujęłam ją, aresztowałam. Do diabła, przeze mnie trafiła do szpitala, gdzie próbowałam sprawić, by zdradziła McQueena. – Pozwól, że to ocenię. – Trzymając nieruchomo elegancką filiżankę z aromatyzowaną herbatą, Mira uważnie przyjrzała się Eve. – Ujęłaś ją i aresztowałaś.

Ponieważ

próbowała

uciec,

konieczny

był

pościg

samochodowy, podczas którego rozbiła furgonetkę – tę samą, którą

R

posłużyli się razem z McQueenem, by porwać Melindę Jones i trzynastoletnią Darlie Morgansten. Sama sobie była winna, że trafiła do szpitala, gdzie ty, robiąc to, co do ciebie należy, próbowałaś ją skłonić, żeby

L T

ci powiedziała, gdzie McQueen przetrzymuje kobietę i dziecko. Zgadza się? – Tak.

– Pomogłaś jej w ucieczce ze szpitala? Pomogłaś jej zabić strażnika, ranić pielęgniarkę? Pomogłaś jej ukraść samochód, żeby mogła pojechać do McQueena i go ostrzec, że jesteś na jego tropie? – Naturalnie, że nie, ale...

– W takim razie w jaki sposób przyspieszyłaś jej śmierć? Eve znów usiadła.

– Odnoszę takie wrażenie. Może tak nie było, ale czuję się, jakbym przyłożyła do tego rękę. – Czy teraz też to czujesz? – Chodzi ci o to, czy czuję się winna albo odpowiedzialna? Nie, nie czuję się winna – powiedziała Eve. – Nie, kiedy na spokojnie to analizuję. Odpowiedzialna owszem, do pewnego stopnia. Tak samo, jak czułabym się odpowiedzialna, gdyby chodziło o kogokolwiek innego. Kierowałam śledz133

twem. Aresztowałam ją i wywierałam na nią silną presję. Ale była, jaka była, zrobiła, co zrobiła. Za to nie ponoszę odpowiedzialności. – Nie jest kimkolwiek. To twoja biologiczna matka. – Na to też nic nie mogę poradzić. – Racja. – Mira po raz pierwszy uśmiechnęła się łagodnie. – Nie możesz. – Nie wiedziała, kim jestem. W realnym świecie. Kiedy jeszcze żyła, patrzyła na mnie, ale nie wiedziała, kim jestem. Byłam tylko pieprzoną policjantką, która pokrzyżowała jej szyki. Ale w moich snach wie, kim jestem.

R

– Chciałaś, żeby przed śmiercią cię rozpoznała? – Nie. – Jesteś pewna?

L T

– Całkowicie. – Mówiąc to, wiedząc, że to prawda, Eve trochę się uspokoiła. – Nie miałam zbyt wiele czasu na drobiazgowe analizy, gdy to wszystko się działo. Wypadki toczyły się bardzo szybko i przyznaję, że doznałam wstrząsu, kiedy znalazłam się z nią twarzą w twarz. Wiedziałam, że gdyby mnie rozpoznała, byłaby to prawdziwa katastrofa. Stella mogła i wiem, że by się do tego posunęła, zrobić wszystko, żeby zniszczyć mnie i Roarke’a. Próbowałaby wyłudzić pieniądze. Moje życie zamieniłoby się w piekło, gdyby żyła, wiedząc, kim jestem. Wzięła głęboki oddech, bo lepiej zrozumiała, co się działo w jej własnej głowie. – Ale faktem pozostaje, że mnie nie rozpoznała. Nosiła mnie w swoim łonie. Może mnie za to nienawidziła, ale nosiła mnie w swoim łonie i przynajmniej przez kilka lat mieszkała ze mną. Musiała mnie karmić i zmieniać mi pieluchy, przynajmniej od czasu do czasu. Ale nie poznała 134

mnie. Nie wiem, dlaczego miałaby mnie poznać po tylu latach, i dziękuję Bogu, że tak się nie stało. Czyli cieszę się, że mnie nie rozpoznała, chociaż uważam, że powinna była. To wszystko jest pozbawione sensu. – Ma bardzo głęboki sens. W swoich snach cię rozpoznaje i zmagasz się z jej oskarżeniami, jej gniewem, jadem. – Dlaczego? Już nie żyje. Nic mi nie może zrobić. – Porzuciła cię. Nigdy nie miałaś okazji stanąć z nią twarzą w twarz jako dziecko, nad którym się znęcała, które zostawiła z innym zwyrodnialcem. Ani jako dorosła kobieta, która to wszystko przetrwała. Co

R

byś zrobiła, co byś jej powiedziała, gdybyś mogła?

– Chciałabym się dowiedzieć, co ją ukształtowało, co sprawiło, że była taka, jaka była. Czy miała to we krwi, czy też ktoś uczynił z niej taką

L T

żałosną istotę i potem chciała to samo zrobić ze mną? Chciałabym się dowiedzieć, jak mogła odczuwać taką pogardę do dziecka, które urodziła, do niewinnej i bezbronnej istoty. Ale jej odpowiedzi nie mają znaczenia – dodała Eve.

– Nie? – Mira uniosła brwi. – Dlaczego nie? – Ponieważ żyła w zakłamaniu. Ponieważ wszystko, co robiła, było wyrachowane, więc bez względu na to, o co bym ją zapytała, jej odpowiedzi byłyby skażone tym wyrachowaniem. Dlaczego miałabym jej uwierzyć? – A jednak? – No dobrze, a jednak stanowi część mnie. Może w głębi duszy żałuję, że nie mogłam spojrzeć jej prosto w twarz, zadać tych pytań, nawet jeśli odpowiedzi nie miałyby znaczenia. A potem powiedzieć jej, że jest nikim. Nikim. Do diabła z opanowaniem, doszła do wniosku Eve, czując narastającą wściekłość. Do diabła z tym wszystkim. 135

– Próbowali pozbawić mnie wszystkiego: nie miałam imienia, domu, koleżanek. Znałam tylko strach i ból. Zimno i ciemności. Chciałam spojrzeć jej w twarz i powiedzieć, że pomimo tego, co zrobiła, pomimo tego, jak mnie skrzywdziła, jak poniżyła, nie odebrała mi wszystkiego. Nie udało jej się uczynić ze mnie kogoś takiego, jak ona. Aż przeszedł ją dreszcz, poczuła łzy na policzkach. – Kurde. – Otarła je zniecierpliwiona. – To głupie. Cierpię na samą myśl o tym. Więc czemu o tym myślę? – Ponieważ kiedy próbujesz to wszystko dusić w sobie, atakuje cię to we śnie, gdy jesteś bezbronna.

R

Eve znów wstała, nie mogąc usiedzieć na miejscu.

– Mogę żyć z tymi koszmarami. Mogę je pokonać. Już raz mi się

L T

udało, a były znacznie gorsze. Ale Roarke... Nie wiem, dlaczego, ale odnoszę wrażenie, że jemu jest teraz trudniej. Trudniej mu poradzić sobie z moimi koszmarami, ze mną.

– Jemu też nie było dane spotkać się z nią. A razem z tobą przeżywał to, co się działo w Dallas. Kocha cię, Eve, a ci, którzy kochają, cierpią, widząc, jak cierpią ci, których darzą miłością. – Wiem o tym. Widzę to. Jestem tutaj, ponieważ wiem o

tym i to

widzę. I wkurza mnie, że mam przez nią więcej problemów, odkąd umarła, niż wtedy, kiedy żyła. Moja pamięć pełna jest twarzy zmarłych ludzi. Ale mogę z tym żyć. Zrobiłam dla nich wszystko, co w mojej mocy, kiedy znaleźli się na mojej drodze. Ze wspomnieniem matki też mogę żyć. Ale nie chcę, żeby miała nade mną władzę, żebym przez nią stawała się słaba. No właśnie, pomyślała Mira. – Uważasz, że te koszmary czynią cię słabą? – Tak. Sama tak powiedziałaś. 136

– Powiedziałam: bezbronną. A to zasadnicza różnica. Gdybyś nie była wrażliwa, stałabyś się szorstka, twarda, zimna. A nie jesteś taka. Jesteś ludzka. – Nie chcę być wobec niej bezradna. – Ona nie żyje. – Boże. – Eve przycisnęła dłonie do twarzy, bo lekko ją zemdliło. – Wiem o tym. Doskonale o tym wiem. Stałam nad jej zwłokami. Zbadałam je, określiłam przyczynę zgonu i kiedy nastąpił. Ale owszem, nadal jest... – Urwała, szukając odpowiedniego określenia. – Taka realna. Wystarczająco

R

realna, że kiedy mi się przyśni, boję się jej i jestem zła. Patrzy na mnie, wie, kim jestem, i wtedy ściska mi się żołądek. Stanowię część niej. Tak to jest, prawda? To, co kobieta je, co trafia do jej żołądka, trafia również do tego, co

L T

w niej rośnie. Co płynie w jej żyłach. Są jak naczynia połączone, póki nie zostanie przecięta pępowina. Była złym człowiekiem, więc czy ja też po części jestem zła?

– Uważasz, że każde narodzone dziecko dziedziczy wszystkie wady i zalety swojej matki? – Nie. Nie wiem.

– Usiądź na chwilę. Usiądź.

Kiedy posłuchała, Mira wyciągnęła rękę, ujęła dłoń Eve i spojrzała jej prosto w oczy. – Nie jesteś złym człowiekiem, Eve. Jesteś pokaleczona i nadal leczysz swoje rany, ale nie jesteś złym człowiekiem. Znam się na tym. Zaufaj mi. Chociaż Mira trochę ją rozśmieszyła, Eve pokręciła głową. – Okaleczyli cię wiele lat temu, kiedy byłaś jeszcze dzieckiem – niewinnym, jak powiedziałaś, bezbronnym. Ale uporałaś się z tym i stałaś 137

się silna, znalazłaś cel w życiu. I zdobyłaś się na miłość. Nie widziałam drugiej kobiety, która tak dużo sobie zawdzięcza, jak ty. To spostrzeżenie fachowca i przyjaciółki. – Muszę o niej zapomnieć. Wiem, że muszę o niej zapomnieć. Nie pozwolę, żeby Stella zatruwała mi myśli i nie pozwolę, żeby z powrotem ściągnęła mojego ojca. – Przychodząc do mnie, zrobiłaś pierwszy krok w tym kierunku. Już kiedyś cię zapytałam, czy wiesz, dlaczego mówisz na nią „Stella”, a na niego „ojciec”. Czy już znasz odpowiedź?

R

– Zastanawiałam się nad tym, kiedy zwróciłaś mi na to uwagę. Wcześniej nie zdawałam sobie z tego sprawy. Ale sądzę... To, co zrobił mnie, co zrobił dziecku, własnemu dziecku, wskazuje, że był złym

L T

człowiekiem. Nie lubię tego słowa, bo jest wyświechtane, ale właśnie taki był. Lecz...

Zaschło jej w gardle; Eve skapitulowała, wzięła filiżankę i napiła się herbaty.

– Często nie dojadałam, ale nigdy nie przymierałam głodem. Często było mi zimno, ale zawsze miałam co na siebie włożyć. Nauczyłam się chodzić, mówić... Nie pamiętam tego, ále on musiał mnie nauczyć. Nie z troski o mnie. Nie sądzę, żeby był zdolny do wyższych uczuć. Ale nie darzył mnie nienawiścią. Byłam dla niego towarem, narzędziem, którym mógł się posłużyć i którego mógł nadużywać, dzięki któremu – jak miał nadzieję – zdobędzie pieniądze. Byłam z nim, póki go nie zabiłam. Gwałcił mnie i karmił, bił mnie i przyodziewał. Terroryzował mnie, ale zapewnił mi swego rodzaju dach nad głową. Nie był dla mnie takim ojcem, jakim Leonardo jest dla Belli lub pan Mira dla waszych dzieci albo Feeney czy każdy normalny mężczyzna. Ale był moim ojcem i zaakceptowałam to. 138

– Pogodziłaś się z tym. – Chyba tak. A ona zostawiła mnie z nim, nie przejmując się, co się ze mną stanie. I moje wspomnienia o niej są fragmentaryczne, nie tak wyraźne. Ale zapamiętałam, że zawsze w małostkowy, podstępny sposób starała się mnie zranić. We wstrętny sposób. Dawała mi klapsy i mnie szczypała, zamykała mnie w ciemnej garderobie. Nie dawała mi jeść i wypierała się tego. I to jej spojrzenie, pełne nieukrywanej nienawiści. Była zdolna do uczuć. Samolubnych i wynaturzonych, jednak jakichś emocji. Dla mnie miała tylko nienawiść. Gdyby to on odszedł i zostawił mnie z nią, zabiłaby

R

mnie. Udusiłaby mnie albo zamknęła gdzieś, żebym umarła z głodu. Była do tego zdolna, bo miała uczucia. Była moją matką, to nie ulega wątpliwości. Ale nigdy jej nie nazwę matką. Może to pierwszy, mały krok, żebym ją

L T

wykreśliła ze swojego życia.

– Dobrze – zapewniła ją Mira. – Bardzo dobrze.

– Przez kilka ostatnich dni dużo o nich myślałam. Powinnam się była zorientować, czym to się może skończyć. Chciałam najpierw sama spróbować się z tym uporać, ale już wcześniej powinnam się zwrócić do ciebie.

– Przyszłaś, kiedy byłaś gotowa.

– Roarke był gotów – poprawiła ją Eve, czym rozśmieszyła Mirę. – Może przyszłaś na jego prośbę, ale nie rozmawiałabyś ze mną w ten sposób, gdybyś też nie była gotowa. – To irytujące, że czuję się lepiej. Bo zmusił mnie do rozmowy z tobą – wyjaśniła. – I okazało się, że miał rację. Muszę się zameldować u Whitneya. – Zostało ci jeszcze kilka minut. – Obawiam się, że brak czasu może stanowić główny problem. Nie 139

sądzę, że ten szaleniec zaczeka, aż moja psychika odzyska stan pełnej równowagi. – Twoja psychika nigdy nie była w stanie pełnej równowagi. Ale ten, kto ponosi odpowiedzialność za te wszystkie zabójstwa, zachwyci się twoim stanem psychicznym. Wiesz, że możesz się kontaktować ze mną tutaj albo w domu o każdej porze, jeśli uznasz, że musisz znów ze mną porozmawiać. Nie uporasz się z tym w ciągu godziny czy jednego dnia. Ale zapewniam cię, że kiedyś się uporasz. – A ponieważ jesteś fachowcem, mogę ci zaufać. – No właśnie.

R

– Dziękuję – powiedziała Eve, wstając z fotela.

– Chcę ci coś zaproponować. To swego rodzaju eksperyment.

L T

– Nie wiąże się z koniecznością użycia strzykawek ciśnieniowych ani udziału w sesji typu „ogarnia cię senność”?

– Nie. Masz silny umysł i elastyczną podświadomość. Ciekawa jestem, czy kiedy następnym razem przyśni ci się Stella, zdołasz pomyśleć o mnie. – Dlaczego?

– Jak powiedziałam, w ramach eksperymentu. – Mira uniosła rękę i lekko pogładziła Eve po policzku. – Interesuje mnie, czym się to zakończy. – Dobrze, mogę spróbować. Ale mam nadzieję, że już mnie nie będzie tak prześladować. Muszę energicznie zająć się śledztwem w sprawie masowego morderstwa. – Prześlę ci swoje spostrzeżenia, kiedy jeszcze raz wszystko przeczytam. – Dziękuję. – Eve przystanęła obok drzwi i spojrzała na przyjaciółkę. – Naprawdę. 140

* Najpierw udała się do swojego gabinetu. Po zapoznaniu się z pocztą przychodzącą doszła do wniosku, że nie ma sensu dzwonić do Morrisa. Przysłał jej kolejny plik raportów; po pobieżnym przeczytaniu nie dostrzegła w nich nic nowego, podobnie jak w raportach z laboratorium. Poszperała głębiej, żeby dowiedzieć się czegoś więcej o braciach Lesterach, nim zacznie ich przesłuchiwać, a potem udała się do gabinetu Whitneya. Nienawidziła mediów, poczuła więc ulgę, a nawet zadowolenie, kiedy

R

u komendanta zobaczyła Kyunga. Rzecznik prasowy i pupilek szefa policji Tibble’a nie był dupkiem, co osobiście mu oświadczyła po ich pierwszym spotkaniu.

L T

Miał na sobie szary garnitur, ciemnoszarą koszulę i krawat z czerwonymi akcentami. Eve pomyślała, że ubranie idealnie leży na jego wysokiej, wysportowanej sylwetce. Uśmiech jeszcze dodawał uroku gładkiej, urodziwej twarzy Kyunga.

– Pani porucznik, miło mi znów panią widzieć. Zdaje się, że kolejny raz mamy do czynienia z trudną sytuacją.

– Taak, ponad osiemdziesiąt trupów to trudna sytuacja. – Dlatego musimy ostrożnie postępować z mediami. Już krążą spekulacje, że mamy do czynienia z atakiem terrorystycznym. Że chcemy odwrócić uwagę i zbagatelizować powagę sytuacji. – Może to rzeczywiście atak terrorystyczny. – „Może” nie jest słowem, którym lubimy się posługiwać w kontekście ataku terrorystycznego. – Zgadzam się. – Komendant Whitney odczyta oświadczenie i odpowie na kilka 141

pytań. Szef policji Tibble postanowił nie brać udziału w konferencji. W ten sposób udało mu się przekonać burmistrza, by sprawą nadal zajmowała się policja nowojorska... Przynajmniej na razie. Nie mieszać do tego polityki. – Świetnie. – Nie będzie pani odpowiadała na pytania. – Jeszcze lepiej. – Komendant poinformuje, że kieruje pani doświadczonym zespołem śledczym i w tej chwili to najważniejsze dochodzenie. Już macie kilka tropów,

prowadzicie

przesłuchania,

R

zapoznajecie

rzeczowymi... I tak dalej. – A co im powiemy o tej trudnej sytuacji?

L T

Znów się uśmiechnął.

się

z

dowodami

– Policja nowojorska zidentyfikowała substancję, użytą przez sprawcę bądź sprawców. Wywołuje u ludzi skłonność do gwałtownych zachowań. – Czyli bez żadnego owijania w bawełnę. – Już nastąpiło zbyt wiele przecieków, dotyczących substancji i efektów jej działania. Pani zadaniem będzie ścisłe trzymanie się treści oświadczenia w razie jakichś pytań ze strony dziennikarzy. – Nie ma sprawy. Ale już rozmawiałam z Nadine Furst i ujawniłam jej to, co uznałam za stosowne. Zauważyła, że Kyung lekko się skrzywił. – Nadine zachowa dla siebie wszystko, co jej powiedziałam, póki nie pozwolę jej tego ujawnić, a dzięki temu będzie mogła zbierać informacje, dotyczące kultu konia barwy ognia, i inne, związane z naszym śledztwem. – Ile jej pani powiedziała? – zapytał Whitney. – Dość, żeby mogła dyskretnie zainteresować się bliżej tym kultem i 142

każdym, kto był jego wyznawcą. – Wiem, że pani i Nadine macie jakieś osobiste układy... – zaczął Kyung. – Tu nie chodzi o żadne układy. To kwestia jej etyki zawodowej. Obiecała, że nie ujawni informacji, które jej przekazałam, póki nie wyrażę na to zgody. I nie zrobi tego. Tamten kult ma związek z naszym śledztwem – ciągnęła Eve, zwracając się do obu mężczyzn. – Będzie kopała, aż się dokopie... O ile ja nie zrobię tego pierwsza.

R

– Nie mam powodu, żeby wątpić w słowo, dane przez Nadine ani w jej etykę zawodową – powiedział Whitney. – Jeśli będą jakieś przecieki, dotyczące kultu konia barwy ognia...

L T

– Nie będą pochodziły od niej ani od nikogo z mojej ekipy. Jeśli dojdzie do przecieków, mogę się założyć, że ich źródłem będzie sam zabójca. Panie komendancie? – Proszę kontynuować.

– Nie możemy niczego owijać w bawełnę. Nie będziemy wdawać się w szczegóły, ale nie ukryjemy, że zginęło osiemdziesiąt kilka osób. Uważam, że to słuszna taktyka. Zgodnie z naszą teorią sprawca jest jeden. Być może dobrał sobie wspólnika lub wspólników. Lubi skupiać na sobie uwagę. Zalew pytań, przemyślane odpowiedzi... Ale to mu nie wystarczy. Komendant zachowuje spokój, jak należało się tego spodziewać. Nasz podejrzany będzie zadowolony, że sam komendant policji nowojorskiej nadzoruje śledztwo, ale prawdopodobnie zirytuje go fakt, że nie pojawi się burmistrz i nie zatańczy. Potem przez jakiś czas będzie się rozkoszować tym, że dziennikarze komentują wydarzenie. Ale to mu nie wystarczy – powtórzyła. 143

– Chce pani przez to powiedzieć, że zdecyduje się zrobić to jeszcze raz? – Kyung, on to zrobi jeszcze raz, o ile go wcześniej nie złapiemy, i nie ma znaczenia, jak rozegramy sprawę. Ktoś, kto zadał sobie tyle trudu, przygotował się tak starannie, osiągnął tak spektakularny sukces, nie otrzepie teraz dłoni, by o wszystkim zapomnieć. – To... – Kyung poszukał właściwego słowa. – Niepokojące. – O, tak. I jeśli słuszna okaże się nasza inna teoria, o wyznawcach wynaturzonego kultu religijnego, którzy postanowili kontynuować dzieło od

R

punktu, w którym przerwali je w czasach wojen miejskich, sprawa przedstawia się identycznie.

Ten typ musi się pożywiać, a ma nienasycony apetyt. Uwielbia

L T

dreszczyk i satysfakcję, jakie mu daje samo zabijanie, a jego zadowolenie i poczucie własnej wartości rośnie wskutek następstw takiej zbrodni. Wszyscy o nim mówią. Będą relacje z uroczystości pogrzebowych ofiar. Cały ten nieutulony żal jest jak sos czekoladowy. Zwieńcza posiłek. – Daje mi pani do zrozumienia, żebym się przygotował do kolejnego oświadczenia, na kolejne odprawy.

– Proszę nie planować wyjazdu na urlop. Panie komendancie, czeka mnie kolejne przesłuchanie.

– Niech pani wraca do swoich obowiązków, pani porucznik. Jeśli będzie pani kogoś przesłuchiwać albo podążać jakimś ważnym tropem, może pani nie przyjść na konferencję prasową. Media i obywatele – ciągnął Whitney, zanim Kyung zdołał zaprotestować – docenią fakt, że najlepszy oficer śledczy pracuje nad tą sprawą. – Dziękuję, panie komendancie. – Eve szybko się odmeldowała, żeby nie zmienił zdania. 144

W sali jej wydziału wrzało jak w ulu. Gliniarze, którzy nie byli w terenie ani w salach przesłuchań, dzwonili dokądś albo pracowali na komputerach. Zapach kiepskiej kawy był tak intensywny, że można się było w nim kąpać. – Dallas! – zawołała na jej widok Peabody. – Devon Lester jest w sali przesłuchań B. Stawił się natychmiast. – Cóż za obywatelska postawa. – Baxter i Trueheart przesłuchują Adama Stewarta w sali A. Nie wiem,

jak

im

idzie.

Kazałam

sprowadzić

Christophera

R

Lestera,

zarezerwowałam dla niego salę C. Mundurowi mnie poinformują, jak tylko tu dotrze.

– Dzięki. Krótkie przypomnienie. Bracia Lester są bardzo ze sobą

L T

zżyci. Christopher jest pięć lat starszy, ma wysoki iloraz inteligencji, w trybie indywidualnym ukończył naukę w szkole. Ma tytuły naukowe z chemii, biologii, nanotechniki. Jest szefem wydziału w Amalgom, opracowuje i testuje nowe szczepionki.

– Idealne warunki do upichcenia jakiejś psychodelicznej mikstury. – Wiedziałby, jak to zrobić, albo z łatwością mógłby to ustalić. Nie natrafiłam na żadne powiązanie z kultem konia barwy ognia. Żaden z braci nie jest wyznawcą jakiejś religii. Devon, przeciętny student, uzyskał licencjat z ekonomii i zarządzania. Christopher jest od dwunastu lat żonaty, ma dwóch synów. Devon jest rozwiedziony, od trzech lat pozostaje w związku z mężczyzną. – Sprawdziłam kartotekę Christophera – powiedziała Peabody. – Wykroczenia drogowe. Lubi szybką jazdę. Poza tym nic. – Pod względem sytuacji finansowej różnią się tak samo, jak pod względem wykształcenia – ciągnęła Eve. – Chris zarabia jakieś cztery razy 145

więcej od swojego brata. Ale Devon był świadkiem na ślubie brata, jest ojcem chrzestnym jednego z jego synów. I jeszcze jedna ciekawostka. Zanim Roarke kupił ten bar, Devon starał się o kredyt na zakup lokalu. – Skoro nie mogę go mieć, zabiję wszystkich gości w wyjątkowo spektakularny sposób. Może potem uda mi się go tanio kupić? – Peabody pokiwała głową. – To całkiem prawdopodobne. – Przekonajmy się, co nam powie. Sprawiaj wrażenie zapracowanej – dodała Eve – i trochę udręczonej. – Nie muszę tego udawać. – Bądź miła, pełna współczucia. Peabody westchnęła. – Nic nowego.

L T

R

Eve wmaszerowała do sali przesłuchań, w której ze złożonymi rękami siedział Devon. Czarna koszulka z długimi rękawami opinała mu tors. – Włączyć nagrywanie. Porucznik Eve Dallas i detektyw Delia Peabody przystępują do przesłuchania Devona Lestera w związku ze sprawą numer H – trzy pięć dziewięć siedem – D. Panie Lester, dziękuję za stawienie się.

– Zrobiłem to z radością. Chętnie pomogę, jak tylko będę mógł. – Nagrywamy tę rozmowę. Jak zapewne pan się domyśla, spisujemy oświadczenia i przesłuchujemy wiele osób. – Usiadła i pomasowała kark, jakby ją bolał. – Kiedy zapraszamy kogoś do komendy, zwykle informujemy go o przysługujących mu prawach. To dla pańskiego dobra i żeby uniknąć niedomówień. Lekko zbladł, ale skinął głową. – Jasne. Rozumiem. Odczytała stosowną formułkę. 146

– Czy rozumie pan swoje prawa i obowiązki? – Tak, rozumiem. Cały czas myślę o swoich ludziach. o D. B. i Evie, o wszystkich pozostałych. Drew nadal leży w śpiączce. Czy może mi pani powiedzieć coś nowego? Cokolwiek? – Panie Lester, musimy się zapoznać z ogromną ilością dowodów rzeczowych. – Proszę mi mówić Devon. Wiem, że robicie wszystko, co w waszej mocy, ale ci ludzie... Razem z Quirkiem odwiedziłem pozostały personel. Quirk zachował opanowanie, dla mnie jednak było to najgorsze, co kiedykolwiek robiłem w życiu.

R

I nie mogłem im wyjaśnić, jak ani dlaczego. Właściwie nic nie mogłem im powiedzieć.

L T

– Ciężko jest – odezwała się łagodnie Peabody – kiedy się kogoś straci. I równie ciężko informować innych, że kogoś stracili.

– Nie wiedziałem, że aż tak ciężko. Za każdym razem, kiedy to mówiłem, przeżywałem wszystko od nowa.

– Spróbujmy to uporządkować – zaczęła Eve. – Znasz bar lepiej niż ktokolwiek.

– Owszem, chociaż D. B. też go znał. I właściwie wszyscy pracownicy.

– Ale ty jesteś kierownikiem. – Nie wiem, jak będę mógł tam wrócić. Nie wiem, jak ktokolwiek będzie mógł tam wrócić. Nie wiem, co Roarke teraz postanowi w sprawie tego lokalu. – Zamknął oczy. – Nie wiem, co wszyscy zamierzają zrobić. – Może przedstawisz mi, w jaki sposób jest zorganizowana praca. Kto otwiera bar, kto go zamyka, kto ma do czego dostęp. – Dobrze. – Wziął głęboki oddech. – Zawsze obecny jestem albo ja, 147

albo D. B. Każdy z nas mógł otworzyć i zamknąć bar. Osobno albo razem. – Poza wami nikt? – Tylko my znamy kod. Naturalnie Roarke i Bidot też mają do niego dostęp. Ale zwykle tylko ja i D. B. nim się posługujemy. Jeden z nas pierwszy przychodził i ostatni wychodził. Sprawdzaliśmy kasę. Na ogół nie trzymamy zbyt wiele gotówki, trochę jednak zawsze trzeba mieć. Sprawdzamy wpłaty, które przyszły w nocy. Biuro nie jest zamykane na klucz, ale tylko ja i D. B. tam wchodzimy. A komputer i kasetka z pieniędzmi są zamknięte na klucz i wymagany jest kod dostępu. To

R

standardowe zasady postępowania. Trzeba sprawdzić dostawy – ciągnął, opisując procedurę otwierania i zamykania baru. – Czy D. B. mógł komuś udostępnić kod?

L T

– Wykluczone. Wykluczone, żeby to zrobił. – A ty?

– Pani porucznik, kierownik musi być osobą odpowiedzialną. Godną zaufania. Nie można kogoś zwodzić i zachować stanowisko. Ufam swoim ludziom, ale nikt poza mną i D. B. nie mógł otworzyć ani zamknąć baru, nie miał też dostępu do pokwitowań.

– Nie dzielisz się tymi informacjami ze swoim partnerem ani bratem? – Nie. Po co by im były? – Nachylił się. – Uważa pani, że ktoś się zakradł i coś podrzucił? Nie wiem, jak mogłoby do tego dojść. Zarejestrowałyby to kamery. Włączyłby się alarm. – Nie, jeśli tamci znaliby kod. Łatwo wyłączyć alarm, a potem zmienić płytkę w kamerze. Jesteś pewien, Devonie? Nie masz żadnych wątpliwości? – Najmniejszych. – Znów się rozsiadł wygodnie, lecz po chwili uderzył się ręką w czoło. – Ale przecież ktoś mógłby zablokować kamerę 148

albo skopiować kody. Ogląda się takie historie w kinie. Może tak to się odbyło. Mogli posłużyć się włącznikiem czasowym albo mechanizmem zegarowym, jak w przypadku ładunku wybuchowego. Uważam, że zrobili to, żeby się odegrać na Roarke’u. – Naprawdę? – Zastanawiałem się nad tym. Nie mogłem myśleć o niczym innym. Nie ma sensu zabijać tylu ludzi, do tego obcych. Każdy zna Roarke’a, prawda? To jego bar. To się wydarzyło w jego lokalu, może już go nie otworzy. Poniesie straty. Poza tym dotknie go to osobiście, bo to jego

R

własność. Niektórzy ludzie są chorzy. Niektórzy są wystarczająco chorzy, by zabić dziesiątki osób, żeby się zemścić na Roarke’u.

– Warte rozważenia. Ale przecież Roarke od niedawna jest

L T

właścicielem, poza tym to jedna z jego mniejszych firm. Rozważałeś zakup tego baru, prawda, Devonie?

Zmieszał się lekko i poprawił na krześle.

– Owszem. Ale to poza moim zasięgiem, wymaga sporego kapitału i pieniędzy na podatki. Myślałem sobie, że fajnie byłoby mieć coś własnego. Teraz się cieszę, że go nie kupiłem. Nie wiem, jak można się pozbierać po czymś takim.

– Racja. Ale z drugiej strony może ktoś, kto chciał mieć coś własnego, stwierdziwszy, że go na to nie stać, postanowił poszukać sposobu na obniżenie ceny. To nie takie trudne dla kogoś, kto zna to miejsce, wie, jak funkcjonuje, jak jest zorganizowane. Dla kogoś, kto ma dostęp do wszystkiego o każdej porze dnia i nocy. I dla kogoś, czyj brat jest chemikiem. Jak twój brat, Devonie.

149

Rozdział 8 W milczeniu utkwił w niej przekrwione oczy. – Twój brat jest zdolnym chemikiem, prawda? Doktor Christopher Lester może się pochwalić licznymi tytułami naukowymi. Naprawdę łebski z niego gość – dodała, otworzywszy akta. Przeglądała je, kiwając głową. – Naukowiec. – Co? – Czy twój brat jest chemikiem, specjalizującym się w opracowywaniu i testowaniu leków? – Tak. Co to ma wspólnego z tą sprawą?

R

– Pomyśl tylko. Nie było cię stać na kupno baru, więc musisz

L T

pracować dla kogoś innego. Dla kogoś, kto ma więcej pieniędzy, lepsze koneksje. Dla kogoś, kogo – jak sam powiedziałeś – wszyscy znają. Założę się, że to wkurzające. – Nie, to...

– Twój brat ma dostęp do wszelkiego rodzaju specyfików, substancji chemicznych i wie, jak je połączyć. – Patrząc na Devona, zamknęła teczkę. – Ta substancja znalazła się w barze, którego jesteś kierownikiem, Devonie, akurat wtedy, kiedy miałeś wolny dzień. Kurde, ale się świetnie złożyło. Giną ludzie, dochodzi do prawdziwej jatki. Wybucha skandal. Wartość nieruchomości spada na łeb, na szyję. Jak powiedziałeś, może Roarke już nigdy nie otworzy baru. Może go sprzeda. Może, też jak sam powiedziałeś, ktoś to zrobił, żeby zemścić się na Roarke’u i doprowadzić do spadku wartości lokalu. – Myśli... Myśli pani, że ja to zrobiłem? Swoim własnym ludziom? W swoim własnym barze? 150

– W barze Roarke’a. Ogarnęła go wściekłość; jego twarz przybrała barwę dredów. – On jest właścicielem, a ja – kierownikiem! – Devon Lester uderzył się pięścią w piersi. – Jestem kierownikiem baru! Znam każdą zatrudnioną w nim osobę i wszystkich bywalców. Znałem wiele osób, które wczoraj poniosły śmierć. Były dla mnie ważne. Przyszedłem tutaj, żeby pomóc policji, bo chcę się dowiedzieć, co się stało, kto to zrobił. A pani mnie oskarża? – Nikt cię nie oskarża, Devonie. To tylko jedna z hipotez.

R

– To bzdura. Uważa pani, że mogę być sprawcą. I co gorsze, Boże, próbuje pani wciągnąć w to mojego brata! Chris jest bohaterem. Rozumie pani? Bohaterem. Pracuje, żeby ratować ludzi, żeby lepiej im się żyło,

L T

pomaga im. Nie ma pani prawa powiedzieć jednego złego słowa o moim bracie.

– Musimy zadawać pytania – odezwała się uspokajająco Peabody, kiedy Lester się złościł. – Musimy rozważać różne ewentualności, nim je wyeliminujemy i posuniemy się naprzód ze śledztwem. – Chcecie mnie prześwietlić, proszę bardzo. Możecie mnie prześwietlić pod każdym kątem. Możecie mnie poddać testowi na prawdomówność, wsadzić mi rurkę w dupę. Nie mam nic do ukrycia. Ale łapy precz od mojego brata, jasne? Zostawcie Chrisa w spokoju. – Pozwól, że o coś cię zapytam, Devonie. – Eve odchyliła się nieco na oparcie. – Gdyby Roarke postanowił sprzedać „On the Rocks”, a jego cena byłaby w zakresie twoich możliwości, kupiłbyś ten bar? – Bez wahania. – Skrzyżował ręce na piersiach. – Żeby urządzić go po swojemu. – Jeśli chciałeś mieć ten lokal i nadal chcesz, dlaczego nie poprosiłeś 151

brata o pożyczkę, albo nie zaproponowałeś mu, żeby sam w niego zainwestował? Stać go na to. – Jeżeli nie mogę kupić baru za własne pieniądze, to nie będzie mój, jasne? Nie zwracam się do Chrisa, kiedy potrzebna mi forsa. Jest moim bratem, a nie jakimś pieprzonym bankiem. Nie mam nic więcej do powiedzenia na ten temat. Jeśli nie jestem o nic oskarżony, zmywam się stąd. – Nie stawiamy ci żadnych zarzutów i nie zamierzamy cię zatrzymywać.

R

Głośno odsunął krzesło. W drzwiach jeszcze się odwrócił. – Nie chciałbym być kimś, kto zawsze doszukuje się w ludziach tego, co najgorsze.

L T

Kiedy drzwi się zamknęły, Peabody się zgarbiła. – Sprawił, że czuję się winna.

– Jesteś gliną. Płacą ci, żebyś doszukiwała się w ludziach tego, co najgorsze.

– Wolę myśleć, że raczej szukam najgorszych ludzi. Tym razem Eve pomasowała kark, bo naprawdę ją rozbolał. – Chcesz policzyć, ile razy na tym krześle siedział ktoś, kto wyglądał na sympatycznego gościa, a potem się okazywało, że to bezwzględny zabójca? – Zabrakłoby mi palców u rąk. – No właśnie. Porozmawiajmy z jego bratem. * Christopher Lester budową ciała i kolorem włosów przypominał brata. Ale w przeciwieństwie do Devona nie miał dredów, tylko był krótko ostrzyżony, miał fryzurę, wystylizowaną na rzymskiego centuriona. Nosił 152

dobrze skrojony garnitur, z idealnie zawiązanym krawatem, wszystko utrzymane w głębokich brązach. Jego złoty zegarek błysnął w świetle lamp na suficie. – Doktorze Lester – zwróciła się do niego Eve. – Dziękuję, że pan przyszedł. – Chętnie pomogę policji. Przypuszczam, że ma to związek z wczorajszą tragedią w barze „On the Rocks”. Mój brat jest załamany. – Rozmawiał pan z nim. – Naturalnie. Zadzwoniłem do niego, jak tylko usłyszałem, że coś się stało. Gdyby tam był...

R

– Rozumiem. Chciałybyśmy nagrać naszą rozmowę. – Eve włączyła nagrywarkę, podyktowała do mikrofonu niezbędne dane. – Odczytam

L T

przysługujące panu prawa. To rutynowe postępowanie. Naukowiec uniósł brwi. – Czyżby?

– Tak nakazują przepisy. Poza tym to dla pańskiego dobra. – Wyrecytowała tekst formułki. – Czy rozumie pan swoje prawa i obowiązki, doktorze Lester?

– Tak. – Dłonie, duże jak u brata, z zadbanymi paznokciami, położył na stole. – Nie rozumiem natomiast, co według pań mogę powiedzieć albo w jaki sposób mogę pomóc w śledztwie. – Nigdy nie wiadomo. Wczoraj, kiedy doszło do tego tragicznego wydarzenia, pański brat miał wolne. – I dzięki Bogu. Może zabrzmi to samolubnie, ale to mój brat. – Powiedział pan, że pan się z nim skontaktował. – Znajoma słuchała wiadomości, powiedziała mi, co się stało. Wie, że Devon jest kierownikiem baru „On the Rocks”, bo zabrałem ją tam kilka 153

razy na drinka. Zadzwoniłem do niego. – Gdzie pan był? – Wciąż jeszcze w laboratorium. Właściwie zbierałem się do wyjścia. Natychmiast wybrałem jego numer. Nawet nie potrafię opisać, jaką poczułem ulgę, kiedy odebrał. – Nie znał pan jego harmonogramu pracy? – Nie. Często się zmienia, podobnie jak mój. Gdy się do niego dodzwoniłem, był w barze. Nie w środku, bo policja nie chciała go wpuścić. Powiedział, że jedzie do komendy, żeby się dowiedzieć, co się stało. Kiedy

R

rozmawialiśmy później, poinformował mnie, że dziś rano razem ze swoim partnerem złożą wizyty pozostałym pracownikom, by ich powiadomić, co się wydarzyło.

L T

Na chwilę odwrócił wzrok.

– Mój brat jest silnym człowiekiem, dobrym szefem. Żeby być dobrym kierownikiem, trzeba umieć sobie radzić z różnymi problemami, małymi i dużymi, zachowując spokój. I on to potrafi. Ale nigdy nie widziałem go tak załamanego. I mam nadzieję, że już nigdy go nie zobaczę tak załamanego.

Spojrzał Eve prosto w oczy.

– Dlatego kiedy mnie poproszono, przyszedłem tutaj jak najprędzej, żeby złożyć wyjaśnienia. I odpowiem na wszystkie pytania, mając pełną świadomość, że znalazł się w gronie podejrzanych. Odpowiem na nie, pani porucznik, żeby pani zrozumiała, że Devon jest człowiekiem silnym, niezwykle lojalnym i o wielkim sercu. Nie tylko kocha swoją pracę, ale też bardzo się troszczy o każdego podwładnego. Zna ich imiona, imiona członków ich rodzin, przyjaciół, nawet zwierząt domowych. Są... Byli dla niego jak rodzina. 154

– Chciał kupić bar. – Wiem o tym. Jego partner, Quirk, powiedział mi, że Devon kilka miesięcy temu rozważał kupno baru, ale nie miał za co. – Pan dysponuje odpowiednią kwotą. – Tak. Pożyczyłbym mu, zaproponowałbym mu pieniądze, choć doskonale wiem, że nie przyjąłby ode mnie pomocy. Można powiedzieć, że jesteśmy ambitni. Duma to cecha rodzinna Lesterów – albo wada, jeśli ktoś woli. Mogę panią również zapewnić, że Devon się ucieszył, kiedy Roarke kupił bar, bo był pewien, że dzięki temu lokal będzie dofinansowany i odpowiednio rozreklamowany. – Po czymś takim cena powinna spaść. Rzucił Eve zdumione spojrzenie.

L T

R

– Pani porucznik, czy naprawdę sądzi pani, że ktoś taki, jak Devon, mógłby doprowadzić do tych dantejskich scen w barze, żeby obniżyć wartość rynkową lokalu do takiego poziomu, by było go stać na kupno? Nigdy rozmyślnie nikogo nie skrzywdził. Poza tym zwyczajnie brak mu możliwości. Nie wiedziałby, jak... Ach.

Chris usiadł prosto i wolno skinął głową. – Ja wiedziałbym, jak. Doniesienia nie były zbyt szczegółowe, ale wiadomo, że wykorzystano jakąś substancję chemiczną lub biologicznie czynną, która podziałała na osoby, przebywające w barze. Czyli uknuliśmy to razem z Devonem i ja dostarczyłem mu tę substancję. – Zależało mu na tym barze, pan miał możliwości. To tylko hipoteza. – Mój brat nie jest człowiekiem zamożnym. Czy wie pani, że zamierza sfinansować uroczystości żałobne wszystkich, którzy zginęli? Ludzie znaczą dla Devona więcej niż pieniądze. Zawsze tak było. Nie musi mi pani wierzyć na słowo. Proszę porozmawiać z tymi, którzy go znają. 155

– Ma pan do czynienia w swojej pracy ze środkami halucynogennymi, substancjami psychodelicznymi? – Owszem. – Ostatnio? Obecnie? – Jeśli uzyska pani zgodę zarządu, nie mam nic przeciwko temu, żeby porozmawiać z panią o swoich projektach – dawnych, bieżących i planowanych. Ale bez takiej zgody nie mogę z panią o tym rozmawiać, nawet żeby spowodować skreślenie siebie i mojego brata z listy podejrzanych.

R

– W porządku. Jeszcze raz dziękuję, że pan przyszedł, doktorze Lester. Koniec przesłuchania. – To wszystko? – Na razie tak. Wstał.

L T

– Nawet gdyby nie był moim bratem, powiedziałbym pani, że Devon to najlepszy człowiek, jakiego znam. Po prostu. Mam nadzieję, że znajdzie pani sprawcę, pani porucznik. Wiem, że Devon nie odzyska wewnętrznego spokoju, póki to nie nastąpi. * – Zacznij się starać o nakaz na listę prac doktora Lestera – zwróciła się Eve do Peabody, kiedy zostały same. – Dobrze. – Jakiś problem? – Nie, tylko... Sposób, w jaki chronią siebie nawzajem, to, jak jeden mówi o drugim... Nie jestem sentymentalna – zastrzegła się Peabody – ale trudno mi sobie wyobrazić, by dwóch ludzi, okazujących sobie takie

156

przywiązanie i szacunek, zaplanowało masowe morderstwo. – Masz dość palców u rąk, żeby policzyć partnerów, którzy darzyli się nawzajem przywiązaniem i szacunkiem, a może nawet się kochali, i nie przeszkodziło im to mordować, gwałcić, kraść, torturować i popełniać inne przestępstwa? – Chyba nie. – Podążymy tym tropem, Peabody, sprawdzimy każdy szczegół, nawet jeśli istnieje duże prawdopodobieństwo, że zaprowadzi nas to donikąd. – Uważasz, że nie są w to zamieszani?

R

– Owszem, ale nie mogę tego udowodnić. Gdybym myślała inaczej, też nie mogłabym tego udowodnić. Potrzebujemy więcej danych.

L T

Eve sprawdziła, która godzina.

– Ojej, nie zdążyłam na konferencję prasową. Jaka szkoda. – Za takie słowa przy badaniu wariografem wyszłabyś na kłamczuchę. – Ale jak dobrze się czuję. Potrzebuję pół godziny, żeby przeczytać nowe wiadomości i sprawdzić, jak stoją sprawy, a potem jedziemy na miejsce zdarzenia.

– Uważasz, że bracia Lester nie są w to zamieszani, z tych samych powodów, co ja?

– Prawdopodobnie nie. – Eve wyszła i ruszyła szybkim krokiem, aż Peabody trudno było za nią nadążyć. – Devon nie jest w ciemię bity. Roarke nie zatrudnia głupców do kierowania swoimi firmami. Ale kiedy przycisnęłam Lestera co do ewentualnego kupna baru – czy by to zrobił, gdyby mógł – natychmiast się wkurzył. Nie powiedział, że to przeklęte miejsce, że stracili tam życie jego przyjaciele. Byłoby lepiej dla niego, gdyby od razu się wkurzył albo okazał zaszokowanie, kiedy mu wyjaśniłam, 157

jak postrzegamy jego i jego brata. Tymczasem początkowo tylko się zmieszał. Nie miał gotowych odpowiedzi na wszystkie pytania. Nie udzielił właściwych odpowiedzi na wszystkie pytania. Gdyby było inaczej, nie przesunęłabym go na dół naszej listy podejrzanych. Jego brat jest niegłupi, naprawdę niegłupi, i znacznie bardziej cyniczny, cwany. Szybko kojarzy. Muszę się przyjrzeć jego pracom badawczym, eksperymentom, chcę zrozumieć, co robi i jak. Ale byłoby głupotą z jego strony zabić kilkadziesiąt osób w barze rodzonego brata. Gdyby planował coś takiego, wybrałby sobie jakieś inne miejsce, z którym nie można by go tak łatwo powiązać.

R

– Częściowo rozumujemy tak samo. To wynika z tego, jakimi są ludźmi: takimi, którzy stoją murem za sobą. – Pół punktu. – Trzy czwarte.

L T

– Trzy czwarte, bo nie mam teraz czasu się targować.

– Hura! – krzyknęła Peabody, zanim Eve weszła do swojej dziupli. Ledwo zaczęła czytać pierwszy raport, kiedy na progu pojawił się Baxter. – Masz minutkę?

– O co chodzi? – spytała.

– O Adama Stewarta. Właśnie skończyliśmy go przesłuchiwać. Przedstawił alibi i nie mam nic a nic, co by świadczyło, że wczoraj był w tym cholernym barze. – Ale? – To wredny sukinsyn, Dallas, do tego przebiegły. A każdy wredny, przebiegły sukinsyn pasuje na sprawcę. Zauważyła, jak spojrzał na jej autokucharza. Pomyślała, że w tych okolicznościach czemu nie. 158

– Poczęstuj się, ale nie rozgłaszaj wszem wobec, że pijasz tu kawę. – Zabiorę tę tajemnicę ze sobą do grobu. – Szybko podszedł do autokucharza, żeby przypadkiem się nie rozmyśliła, i zaprogramował po kubku kawy dla obojga. Wiedząc, jaki niewygodny jest fotel dla gości, przysiadł na jego skraju. – Ale? – znów zapytała Eve. – Ponieważ to skończony łobuz i przebiegły sukinsyn, przypuszczam, że byłby zdolny do czegoś takiego. Ale uważam, że brak mu środków i okazji. Poza tym dowiedziałem się, że jego siostra, ta Amie Stewart, nie

R

należała do bywalców tego baru. Wpadała tam od czasu do czasu, lecz nie była stałym gościem. Skąd by wiedział, że akurat tam pójdzie? Nie utrzymywali bliskich kontaktów, nie dzwonili do siebie regularnie, nie

L T

bywali nigdzie razem. Ale...

Baxter zamilkł na chwilę i napił się kawy.

– Pocił się podczas przesłuchania. Wykręcał się od odpowiedzi, niezbyt dobrze udawał, że cierpi z powodu śmierci siostry. Kazałem Trueheartowi sprawdzić jego finanse, coś się tam nie zgadza. Wygląda na to, że znalazł jakiś sposób, żeby uszczknąć część pieniędzy, zdeponowanych na funduszu powierniczym, więc przy odrobinie starań z naszej strony możemy go zdemaskować.

– W tej chwili nie mamy czasu, żeby się zajmować jakimś łobuzem, który defrauduje pieniądze. – Rozumiem, lecz za tym kryje się coś więcej. Dwa tygodnie temu zniknął bez śladu powiernik, który to wszystko nadzoruje. Jako detektyw podejrzewam jedno z dwóch: albo powiernik działał w zmowie ze Stewartem i uciekł przed policją, albo się zorientował, co zamierza Stewart, a ten się postarał, żeby powiernik zniknął. Tak czy owak... 159

– Taak. – Eve zastanowiła się chwilę. – Czy zgodzisz się przekazać to Carmichael i Sanchezowi? Baxter skrzywił się i na pocieszenie wypił łyk kawy. – Muszę przyznać, że wolałbym sam się tym zająć. Łobuz ma nieczyste sumienie i aż mnie ręka świerzbi na jego widok. Ale przeżyję, jeśli będę musiał przekazać tę sprawę komuś innemu, przynajmniej do czasu zakończenia tego śledztwa. – Zrób to i zajmij się kolejną osobą. – To będzie Callaway, a potem Weaver. Przez cały ranek byli na

R

spotkaniach, ale pojedziemy do ich firmy, dopadniemy ich, każdego z osobna, spróbujemy przesłuchać kilka innych osób. W barze zginęło pięciu pracowników tej firmy.

L T

Wstał i odstawił pusty kubek.

– Żałuję, że nie ma wśród nich Stewarta, bo powinien zniknąć z powierzchni ziemi.

Eve zapisała sobie, żeby na bieżąco śledzić ustalenia, dotyczące Stewarta, a potem wróciła do raportów. Przeczytała informacje od detektyw Strong z wydziału do spraw narkotyków, która właśnie zajmowała się ustalaniem źródła regularnych zakupów dużych ilości LSD. Powrót do punktu wyjścia, uznała Dallas i weszła do sali ogólnej wydziału. – Peabody, ze mną. O ile nie wydam nowej dyspozycji, chcę widzieć wszystkich na odprawie o szesnastej zero zero. Jadę teraz w teren. – Zwróciłam się do Reo o nakaz – poinformowała ją Peabody w drodze do garażu. – Nie widzi problemu, powinien być szybko. Wszyscy są w pełnej gotowości, jeśli chodzi o

to śledztwo.

– Chcę, żeby zajęło się tym przynajmniej dwoje ludzi, mających 160

odpowiednią wiedzę i doświadczenie w tej dziedzinie. Wyślij informację do Whitneya. – Barani Łeb powinien mieć odpowiednich ludzi. Eve westchnęła. – Taak, racja. Prześlij mu kopię tej informacji i poproś, żeby osobiście wybrał dwie osoby do zapoznania się z rejestrami prac Lestera, jego laboratorium... I chcę mieć raport napisany zrozumiałym językiem. – Rozmawiałam przez chwilę z McNabem. – Ani słowa na temat waszych perwersyjnych pogawędek o seksie ostrzegła ją Eve, kiedy wsiadały do samochodu.

R

–

– Poświęciliśmy na to tylko dziesięć sekund. Prawie skończyli sprawdzanie aparatów telefonicznych. Znaleźli jeszcze dwa, przez które

L T

rozmawiano, kiedy doszło do skażenia powietrza, i dwa, z których skorzystano tuż po tym, jak substancja zaczęła działać. Powiedział, że słuchanie tego budzi grozę. Sprawdzili wszystkie urządzenia elektroniczne: terminarze, notebooki, laptopy. Z niektórych z nich korzystano. Ale nie znaleźli niczego, co mogłoby pomóc w śledztwie. Niczego, co wygląda na telefon do sprawcy lub od niego. Ale też widać, jak szybko i jak silnie ta substancja podziałała na ludzi w barze.

– A co dało sprawdzenie zapisów z kamery w drzwiach? – Przejrzeli zapisy z ostatnich czterdziestu ośmiu godzin. Brak jakichkolwiek

nieprawidłowości.

Zidentyfikowali

kilka

ofiar

–

przypuszczam, że stałych gości – które były w barze poprzedniego dnia mniej więcej o tej samej porze. Wciąż szukają osób, związanych z ofiarami i tymi, którzy przeżyli, żeby się przekonać, czy ktoś z nich przychodził do baru w ciągu ostatnich dwóch dni. Zreferują wszystko podczas odprawy. Po zamknięciu lokalu zapisy pokazują to, czego się należało spodziewać: 161

wychodzący personel, pojedynczo albo grupkami. Dwa dni przed incydentem ostatni wyszedł Devon Lester. Zgadza się to z harmonogramem pracy na ten tydzień. Zwyczajny dzień jak co dzień, pomyślała Eve. Póki nie nastąpił koniec świata. – Sprawca wiedział o kamerze w drzwiach. Znaczy się, każdy o tym wiedział, ponieważ widać ją z daleka. Jeśli jej nie zablokowano, to znaczy, że sprawcą jest ktoś z personelu lub gości. – McNab mówi, że nic nie majstrowano przy kamerze. Dokładnie

R

sprawdzili nagranie. Feeney oddelegował też dwóch mundurowych do nasłuchu. Monitorują rozmowy na całej ziemi i poza planetą. Wyłapują wszystko, co dotyczy tego incydentu. Wszelkie aluzje o tych, którzy

L T

wcześniej coś wiedzieli albo przypisują sobie atak. Dużo szumu, ale nic, co by się jakoś wyróżniało.

– Jeden sprawca czy kilku? Będzie jakiś oddźwięk po konferencji prasowej. Dużo paplaniny i szumu, ale oświadczenie Whitneya będzie stanowiło wyzwanie. Whitney jest pewny siebie, stoicko spokojny, nieugięty. Mógł nie do końca zapanować nad gniewem, ale temu typkowi tylko w to graj.

– Uważasz, że w jakiś sposób da o sobie znać. – Mam taką nadzieję. – Ale nie tego się obawiała. Kiedy przyjechały do baru, Eve zdjęła plombę, a potem zatrzymała się na chwilę, żeby zebrać myśli. Weszła do środka i rozejrzała się po słabo oświetlonym wnętrzu. W powietrzu unosił się brzydki, aż nadto dobrze jej znany zapach krwi i odczynników chemicznych, śmierci i proszku używanego przez techników kryminalistyki. O tym też starała się nie myśleć. 162

– Włączyć światła na całą moc – poleciła i wyobraziła sobie, jak wyglądał bar, kiedy go otwierano. Zamiast połamanych krzeseł i stolików, potłuczonego szkła, podłóg i ścian pokrytych zaschniętą krwią, wszystko lśniło czystością po wieczornym sprzątaniu. – Devon opisał nam procedurę otwierania baru – zwróciła się do Peabody. – Bądź Devonem. Zachowuj się tak, jak on. – Najpierw biuro, sprawdzić pokwitowania i kasetkę z pieniędzmi. – Nie, kontrolki temperatury – poprawiła ją Eve. – Racja.

R

Kiedy Peabody wykonywała wszystko po kolei, Eve stała z boku i się przyglądała.

Ten, kto otwierał lokal, zaglądał do każdego pomieszczenia – biura,

L T

kuchni, magazynu, łazienek, wchodził za bar.

– Widzi to, co każdego dnia – powiedziała na głos Eve. – Bywa, że podczas takich rutynowych czynności ludzie nie zauważają, czego nie spodziewają się zobaczyć. Ale Devon Lester jest skrupulatny. Traktuje ten bar jak swój. Przypuszczam, że barman podobnie, w przeciwnym razie nie utrzymałby się na stanowisku zastępcy kierownika. – Barman nie ma przeszłości kryminalnej – poinformowała ją Peabody. – Rozmawiałam z jego narzeczoną. Twardzielka. Powiedziała, że traktował bar nie tylko jak miejsce pracy, ale również jak drugi dom. – Widziałam raport. – Eve powtórzyła jej zebrane przez Roarke’a informacje o barmanie i pozostałych pracownikach. Nikt nie wydawał się podejrzany. – Substancja lub urządzenie do jej rozpylania musiały być niewielkie, poręczne, jeśli to sprawka gościa – uznała. – Jeśli to ktoś z personelu, to mało tu zakamarków, do których Lester, barman albo któryś z pozostałych pracowników nie zajrzałby w ciągu dnia. 163

– Bar jest otwarty w porze przerwy obiadowej – przypomniała jej Peabody. – No właśnie. Po co ryzykować, zostawiając niebezpieczną substancję w pomieszczeniu, gdzie ktoś może ją znaleźć albo przypadkiem uwolnić, zanim sprawca będzie gotów? Lepiej przynieść ją ze sobą i się z nią nie rozstawać. Zbliżyła się do baru, weszła za kontuar, przykucnęła i znów się wyprostowała. – To nie samobójstwo. – Dlaczego nie? – spytała Peabody.

R

– Zawiadomiliśmy wszystkich krewnych ofiar. Przesłuchaliśmy sporo przyjaciół i współpracowników. Trochę to potrwa, ale przeszukujemy

L T

miejsca pracy i mieszkania ofiar.

Znów to zobaczyła, jak na filmie. Krew, zwłoki, istne pole bitwy. – Jeśli ktoś postanawia popełnić samobójstwo i zabiera ze sobą do grobu kilkadziesiąt osób, gdzie list, gdzie wiadomość, napisana przez sprawcę? Samobójcy zwykle chcą, żeby wszyscy o tym wiedzieli. A samobójcy – mordercy? Nie tylko są w depresji, są wściekli na cały świat. To nie działanie pod wpływem impulsu, więc gdzie list z wyjaśnieniem? Nie – powtórzyła Eve. – To nie samobójca. On nadal jest wśród nas. I jeszcze da o sobie znać. Znów podeszła do drzwi, wyobraziła sobie gwar, barwy i ruch, ludzi przy stolikach, zatłoczony bar. – Był tu już wcześniej, zna to miejsce. Nie wyróżnia się specjalnie z tłumu. To jeden z tych, którzy przychodzą tu po pracy, przed powrotem do domu. Nosi garnitur lub kostium, ma teczkę albo aktówkę, torebkę. Coś zwyczajnego, w czym ukrył substancję. 164

– Nie jest sam. – Ale... – Ludzie samotni bardziej się wyróżniają w tłumie – powiedziała Eve, zanim Peabody mogła dokończyć. – Musiał założyć, że jest całkiem duże prawdopodobieństwo, iż przynajmniej parę osób przeżyje. Może więcej. Robi to pierwszy raz, więc nie może mieć stuprocentowej pewności. Wstępuje na drinka z kolegami z biura albo spotyka się z klientem, siada przy stoliku albo za barem, zamawia coś do picia. I coś na ząb. Rozmawia o pracy. Wtapia się w otoczenie. – Musi być cholernie przebiegły.

R

– Z całą pewnością. Ale również opanowany. Działa z zimną krwią. Panuje nad sytuacją, nad wszystkimi drobiazgami. Z pewnością jest

L T

podekscytowany. Rozmawia z barmanem albo z kelnerką, może z obojgiem. I myśli: „Za chwilę stracisz życie. Wkrótce cię zabiję i nawet nie ochlapię sobie butów krwią. Dziś jestem Bogiem”. – O, rany! – westchnęła Peabody.

– To samo myśli o tych, z którymi pracuje. Jutro nie pojawicie się w biurze, myśli, ani na swojej zmianie. Nigdy nie dostaniecie tej podwyżki ani awansu, dla których wypruwacie sobie żyły. I ja to sprawię. Ja tu decyduję. Może serce mu wali, kiedy tak myśli, ale nie zdradza się z tym. Przynajmniej stara się to ukryć. Rozgląda się i patrzy na tych wszystkich ludzi – gryzipiórków, wyrobników, nadgorliwców, harujących jak wół. Wszystko się dla nich skończy tutaj, przy drinku za pół ceny i darmowej salsie. – Boże. – Peabody wzięła głęboki oddech, bo też to zobaczyła. – To takie cholernie zabawne, kiedy się o tym rozmyśla, a on właśnie to robi. Ale się nie śmieje. Sączy swojego drinka, rozmawia o pracy, zjada 165

sajgonkę, narzeka na nadmiar obowiązków albo na klienta bądź szefa... Co akurat stanowi temat dnia. Eve przeszła się po lokalu, rozglądając się na wszystkie strony. – Przy barze albo przy stoliku niedaleko baru. Najprawdopodobniej gdzieś tu. Chce objąć wzrokiem możliwie jak najwięcej – bar, kuchnię, zejście do toalet na dole. Wentylacja jest tuż nad głowami gości, siedzących tutaj. Uważnie przyjrzała się barowi i pobliskim stolikom. – Trzyma na kolanach torebkę, teczkę albo aktówkę. Wyjmuje z niej

R

pojemnik z substancją. Co teraz? Gdzie go umieścić? Pod krzesłem, stołem, stołkiem barowym? Upuszcza coś, schyla się po to. Stawia pojemnik. Kto by zauważył? Mógł zabezpieczyć sobie dłoń i pokryć ją tą swoją mieszaniną.

L T

Ściska komuś rękę, przyjaźnie poklepuje kumpli po plecach i tak dalej... Żeby rozpylić substancję.

– Czy w tym przypadku sam nie zostałby nią skażony? – No właśnie – mruknęła Eve. – Substancja działa błyskawicznie, więc musiałby w miarę szybko stąd wyjść na świeże powietrze. Albo skoro sam sporządził ten koktajl, mógł również przygotować jakieś antidotum, środek prewencyjny. Tak czy owak, nie może tu zostać, żeby się przyglądać, co nastąpi. „Muszę lecieć. Do zobaczenia jutro. Wyślę ci mejlem te dokumenty, kiedy będą gotowe”. Pa, pa i w nogi. Skierowała się ku drzwiom, otworzyła je i wyszła. Ruch samochodowy, hałas, gwar. Kiedy zabójca znalazł się na ulicy, wszystkie dźwięki były bardziej intensywne niż teraz. Wmieszał się w tłum ludzi, zdążających do domów, do innych barów, do sklepów. – Biura – powiedziała do Peabody, patrząc na wieżowce z niezliczonymi oknami. – Ale również apartamentowce. Wiele osób lubi 166

mieszkać blisko pracy. Kiedy jest ładna pogoda, można iść na piechotę. Wiele tu budynków, z których dobrze widać bar. Nie może zostać w środku, nie może ryzykować, instalując kamerę, ale czy nie byłoby fajnie stać w jednym z tych okien, spoglądać w dół i wiedzieć, co się tutaj dzieje? Wszystko zaplanować, czekać na tę chwilę, obserwować ludzi, mijających wejście do baru, niczego nieświadomych, niezdających sobie sprawy z tego, że właśnie w tym momencie popełniasz morderstwo. – Sprawdzę, kto ma mieszkanie, z którego widać bar. – Nie zaszkodzi – zgodziła się Eve.

R

– Jest kilka kawiarni z oknami, wychodzącymi na ulicę. Mógł przejść przez jezdnię, usiąść i obserwować wszystko stamtąd.

– Niech mundurowi pokręcą się po okolicy i pokażą zdjęcia osób

L T

wytypowanych do kolejnych przesłuchań, kelnerom, obsługującym stoliki pod oknem na tamtej zmianie. Taak, całkiem możliwe, że zamówił coś do jedzenia albo jakąś wymyślną kawę w lokalu po drugiej stronie ulicy i stamtąd przyglądał się własnemu dziełu. I temu, co nastąpiło później. Gliniarzom, którzy się pojawili na miejscu wydarzenia, by sprawdzić efekty jego działania. To całkiem możliwe.

Kiedy Eve stała na chodniku, rozmyślając nad tym, jak świetnie bawił się zabójca, do „Café West” akurat weszli kolejni klienci, żeby coś zjeść w przerwie obiadowej. Serwowano tam smaczne, proste potrawy do spożycia na miejscu albo na wynos. Goście siedzieli ściśnięci, rozmawiając i przekrzykując brzęk naczyń. W powietrzu unosił się pociągający zapach jesieni, bo dziś w menu znalazła się zupa z dyni. Większość osób wybierała dania, które można szybko zjeść, żeby podczas godzinnej przerwy móc jeszcze coś załatwić albo posiedzieć przy kawie przed powrotem za biurko. 167

Lydia McMeara jadła malutką porcję sałaty bez dresingu, popijając ją wodą źródlaną. Znów była na diecie. Głodna jak wilk, skubała listki sałaty, starając się nie odczuwać nienawiści do Cellie o wiecznie smukłej figurze. Była jeszcze z nimi Brenda, bynajmniej nie smukła, do tego nałogowa palaczka. Na dodatek obie żonglowały mężczyznami jak piłeczkami tenisowymi, podczas gdy Lydia od dwóch lat męczyła się z nudnym, poważnym Bobem. Nawet imię miał nudne i poważne. Wszystko się zmieni, kiedy odzyska zgrabną figurę. Byłoby to

R

łatwiejsze, gdyby mogła sobie pozwolić na ćwiczenia modelujące sylwetkę, a nie musiała się głodzić, jedząc to, co dobre dla królików.

Pocieszała się, że z drobnych kwot, które oszczędzała, codziennie

L T

pokonując pieszo osiem przecznic do pracy i z powrotem, kiedyś uzbiera się większa sumka. I Bóg jej świadkiem, że już prawie nic nie wydawała na jedzenie.

Czego by nie dała za dwa kawałki gorącej pizzy z licznymi dodatkami i piwo, zawierające mnóstwo kalorii.

– Proszę, Lydio. – Cellie rozciągnęła swoje idealnie wykrojone usta we współczującym uśmiechu. – Zjedz połowę mojej kanapki. Połówka się nie liczy. – Nie, dziękuję. – Powinnaś się zapisać do mojego klubu fitness. – Uwodzicielska palaczka Brenda też jadła sałatę. Ale wzięła wielgachną porcję, oblaną morzem sosu śmietanowego, posypaną grzankami i złotymi plasterkami sera. W tej chwili Lydia nienawidziła Brendy. – Nie mam czasu ani pieniędzy. Zresztą nie jestem głodna. 168

– Wolałabym, żebyś sobie tego nie robiła, Lydio. – Cellie, patrząc na nią brązowymi oczami, z których biła szczerość, przesunęła dłonią po jej ramieniu. – Jesteś piękna. – Jestem gruba – odparła beznamiętnie Lydia. Nienawidziła siebie, nienawidziła tamtych obu. Miała ochotę rzucić głupią, pozbawioną smaku sałatę prosto w twarz Cellie. – Wyglądam grubo, czuję się gruba, jestem gruba. Ale to się zmieni. – Poirytowana Lydia odsunęła sałatę. – Nie jestem głodna – powtórzyła. – Poza tym strasznie tu głośno. Czuję, że zaraz rozboli mnie głowa. Muszę się przejść. – Pójdę z tobą – zaproponowała Cellie.

R

– Nie, zostań. Jedz. Jedz, jedz, jedz. Jestem w złym humorze i wolę być sama.

L T

Lydia ruszyła ku wyjściu, przeciskając się między stolikami. Czuła, jak gniew z niej tryska niczym czarna, oleista fontanna.

O, tak, ból głowy w środku dnia przez to, że prawie głodzę się na śmierć, pomyślała.

Dotarła do drzwi i otworzyła je gwałtownie. Spojrzała za siebie. Na chwilę oczy jej i Brendy się spotkały. I dostrzegła w jej wzroku tę samą niechęć, jaką sama czuła, ujrzała jej prawdziwą naturę. Zawsze wiedziała, że Brenda to suka. Zawsze. Przez chwilę miała ochotę zawrócić, podejść do Brendy i obić gębę tej puszczalskiej suce. A potem rozorać jej skórę paznokciami. Do krwi. Była żądna krwi. Ale tylko trzasnęła drzwiami i wyszła na ulicę. Dlatego przeżyła.

169

Rozdział 9 Znajdowały się niespełna pięć przecznic od „Café West”, kiedy dyspozytor zadzwonił do Eve. Włączyła światła i syrenę. – Sprawdź, kto jest właścicielem – poleciła swojej partnerce. – Natychmiast. – Wzbiła się pionowo nad jezdnią, żeby ominąć pojazdy, lekceważące gliniarza, któremu bardzo pilno. Po chwili skręciła w prawo, gwałtownie zahamowała i nacisnęła klakson, widząc gromadkę pieszych na chodniku. Rozbiegli się jak mrówki, kiedy opadła między nimi. Jakaś

R

kobieta na wysokich szpilkach, z burzą blond włosów, wybrała sobie ten moment, żeby pokazać jej środkowy palec.

Wielkie dzięki za wsparcie, pomyślała Eve.

L T

– To prywatna własność – krzyknęła Peabody tylko lekko łamiącym się głosem, kiedy Eve o centymetry wyminęła zatłoczony maksibus. – Greenbaum Family LLC.

– Sprawdź też, do kogo należy budynek. Eve nacisnęła hamulec i samochodem aż zarzuciło, a potem zatrzymał się z piskiem opon. Wyskoczyła z wozu i znalazła się w samym środku piekła.

Zobaczyła dwóch mundurowych i androida – krawężnika, próbujących zabezpieczyć miejsce wydarzenia, odgrodzić je taśmą od napierającego tłumu. Ludzie krzyczeli, przepychali się. Dwóch facetów mocowało się i tarzało po ziemi, próbując zadawać sobie ciosy. Zobaczyła kobietę, która przycupnęła na chodniku i płakała histerycznie, druga starała się ją uspokoić. Jakiś mężczyzna leżał na wznak, ktoś robił mu masaż serca. Kilkanaście zakrwawionych, oszołomionych osób siedziało lub stało wokoło. 170

Przez otwarte drzwi zobaczyła stosy splątanych ciał – ktoś leżał twarzą w dół na progu kawiarni. – Trzeba odgrodzić teren. Peabody, wezwij ratowników medycznych. – Już jadą! – zawołał do niej jeden z mundurowych. – Poprosiliśmy o wsparcie, pani porucznik. – Na rany Chrystusa. – Złapała za kołnierz jednego z walczących, uchyliła się przed jego pięścią, ale nie do końca uniknęła ciosu łokciem w żebra. – Peabody, do jasnej cholery! – Udało jej się postawić nogę na klatce piersiowej drugiego z

R

przeciwników, przycisnęła go do ziemi, kiedy próbował się szarpać. – Przestańcie! Przestańcie natychmiast albo przysięgam na Boga, że postukam waszymi pustymi łbami.

L T

Udała, że nie słyszy „to on zaczął”.

– Tylko się ruszcie, a skuję was i traficie do aresztu. Jeden ruch. Nie próbujcie sprawdzać, czy nie żartuję.

Mimo pulsującego bólu żeber, odwróciła się. – Uwaga! Powiedziałam: uwaga! – Położywszy dłoń na kolbie paralizatora, podniosła głos, żeby przekrzyczeć tłum. – Jestem porucznik Dallas z policji nowojorskiej. Nie wolno przekraczać granicy, wyznaczonej taśmą. Proszę natychmiast powstrzymać się przed dalszymi próbami przeszkadzania funkcjonariuszom policji, w przeciwnym razie zostaniecie aresztowani i oskarżeni o utrudnianie śledztwa, zakłócanie porządku publicznego, utrudnianie działania wymiaru sprawiedliwości i wszystko, co mi jeszcze przyjdzie do głowy, żeby zepsuć wam humor do końca dnia. – Ludzie odnieśli obrażenia! – krzyknął ktoś. – Ratownicy medyczni już są w drodze. 171

– Pieprzeni gliniarze użyli paralizatorów wobec bezbronnych obywateli! Widziałem to na własne oczy. I wszystko nagrałem! – Pomachał swoim telefonem komórkowym jak trofeum. – A ja jestem tutaj, żeby ustalić, co się stało. Moja partnerka wysłucha pańskiego oświadczenia. – A potem zatuszujecie sprawę. Pieprzeni gliniarze. Dosyć tego, doszła do wniosku Eve, i spojrzała twardo w oczy gapia. – Kolego, mam tu ofiary, rannych, leżących na ziemi, i

funkcjonariuszy działających w niebezpiecznym miejscu. Nagraj to. –

R

Wyciągnęła odznakę. – Jestem porucznik Eve Dallas. Widzisz numer odznaki? Pieprzony glina mówi ci, żebyś się zamknął, póki moja partnerka nie zarejestruje twojego zeznania. Jeśli nadal będziesz próbował podburzać

L T

ludzi, każę cię zakuć w kajdanki, aresztować i zawieźć do komendy. Kiedy znów otworzył usta, spojrzała na niego lodowato. – Proszę, powiedz coś. Ale jeśli to zrobisz, bądź przygotowany, że może ci być potrzebna pomoc prawnika.

Czekała, aż opuścił głowę i utkwił wzrok w ziemi. – Funkcjonariusze wysłuchają zeznań, zaraz opowiecie im, co tu się stało. I z pewnością uwzględnią waszą chęć niesienia pomocy rannym. Wezwij resztę ekipy – zwróciła się do Peabody. – Zacznij spisywać zeznania, niech nie przestają mówić. I nie zapomnij skonfiskować komórki tego dupka jako dowodu rzeczowego. – Tak jest, pani porucznik. Zrobię to z największą przyjemnością. – Kto jest właścicielem tego cholernego budynku? – Nie Roarke. – Słaba pociecha. Pilnuj, żeby nikt nie przekroczył taśmy – poleciła androidowi. – A wy – dała znak drugiemu mundurowemu – meldujcie. 172

– Patrolowaliśmy ulicę i zobaczyliśmy, jak kilka osób wybiegło z tego lokalu. Jeden wtargnął na jezdnię tuż przed naszym radiowozem. Kiedy się zatrzymaliśmy, poinformował nas, że w „Cafe West” ludzie się nawzajem zabijają. Wysiedliśmy z wozu i weszliśmy tam. – Wziął głęboki oddech. – Pani

porucznik,

kiedy

otworzyliśmy

drzwi,

zobaczyliśmy

coś

niesamowitego. Ludzie leżeli na podłodze, inni ich tratowali, niektórzy się bili. Gołymi rękami, nożami... Jezu... Widelcami, odłamkami szkła. Krzyczeli i wyli jak zwierzęta. Niektórzy się śmiali jak niedorozwinięci umysłowo. Poprosiliśmy o spokój. Kilku nas zaatakowało. Ten facet nie

R

kłamał, pani porucznik. Nie wszyscy byli uzbrojeni, ale zaatakowali nas, nie przestając bić się między sobą. Musieliśmy użyć paralizatorów. – Czy na nagraniu, zrobionym telefonem komórkowym przez tego

L T

dupka, jest coś, z czego nie będziecie się mogli wytłumaczyć? – Nie, pani porucznik. Nie.

– W takim razie nie przejmujcie się tym. Mówcie dalej. – Tak jest. Jedni padali, ale kolejni nas atakowali. Nie wiem, ilu potraktowaliśmy paralizatorami, nim w końcu udało nam się jako tako zapanować nad sytuacją, ponieważ niektórzy nie padli od pierwszego razu. Kiedy próbowaliśmy się z nimi uporać, gapie przed kawiarnią zaczęli krzyczeć. Jedni zrozumieli, co się działo, inni próbowali wejść do środka i zostali zaatakowani, zanim udało im się wycofać. Skinął głową w stronę nadjeżdżających radiowozów. – Jest wsparcie. I ratownicy medyczni. – O której godzinie tutaj dotarliście? Co do minuty. – O trzynastej jedenaście, pani porucznik. Czternaście minut. Raczej już nic im nie grozi. – W porządku. Pomóżcie detektyw Peabody. Spiszcie zeznania, 173

nazwiska, dane kontaktowe. Skierowała się do mundurowych, którzy właśnie przyjechali, by wydać im rozkazy. – Wy... – Wskazała dwóch ratowników medycznych. – Zacznijcie wynosić rannych. Ale najpierw zabezpieczcie buty i dłonie. Za mną! Wchodząc do środka, zauważyła wybite szyby w drzwiach. Może to uratowało komuś życie, pomyślała. Ratownik medyczny, stojący obok niej, wstrzymał oddech. – Będziemy potrzebowali więcej karetek.

R

– Wezwijcie je. – Zabezpieczyła ręce i buty, a potem ruszyła ostrożnie przez salę, omijając zwłoki, od czasu do czasu kucała, żeby sprawdzić, czy ranny daje znaki życia.

L T

Opisywała zmarłych, tak jak w barze.

Kiedy to robiła, zaczęły się rozlegać jęki i płacz. Trudno tego słuchać, pomyślała, ale z drugiej strony oznaczało to, że są tu też tacy, którzy przeżyli.

– Reineke i Jenkinson już są – poinformowała ją Peabody, wchodząc do sali. – Spisują zeznania. Wciągnęłam telefon komórkowy pana Costanzy na listę dowodów rzeczowych. Najpierw razem z nim obejrzałam nagranie. Jakby trochę zmienił śpiewkę po tym, jak ponownie je zobaczył. Na filmie wyraźnie widać, że policjanci są atakowani. – To teraz najmniej ważne. Czy zauważyłaś na nagraniu coś, co mogłoby być przydatne dla śledztwa? – Zapis nie jest zbyt wyraźny. Pan Costanza znajdował się na chodniku przed kawiarnią, ale widać, jak ludzie w środku się biją, słychać krzyki. – Głośno przełknęła ślinę. – Wygląda to przerażająco. 174

Peabody przykucnęła obok z Eve. Ktoś wyciągnął do niej rękę. – Pomoc już nadchodzi – powiedziała uspokajająco. – Wszystko będzie dobrze. Nie zostawimy was. Wynieśli około dwunastu rannych, Dallas. – Mniejszy lokal, mniej gości. Ktoś stłukł szybę w drzwiach. Może dzięki temu stężenie substancji spadło. – Być może dlatego tyle osób na zewnątrz jest tak nabuzowanych. – To Nowy Jork. Czterdzieści jeden ofiar śmiertelnych. Zacznij identyfikację, ustal czas i przyczynę zgonu. Znów wyszła na ulicę.

R

– Baxter, Trueheart, pomóżcie Peabody. – Dostrzegła McNaba, przechodzącego pod taśmą. W swoich zielonych spodniach przypominał

L T

seler naciowy. – Idź tam – poleciła mu. – Zacznij zbierać sprzęt elektroniczny.

Zobaczyła przed sobą Feeneya.

– Nie tak źle, jak za pierwszym razem. Mniejszy lokal, przez zbitą szybę w drzwiach wpadło trochę świeżego powietrza, a potem zjawili się gliniarze. Nie zauważyłam w środku żadnych kamer. Jedna w drzwiach frontowych, druga w wyjściu na tyłach budynku, ale nie sprawdzałam, co zarejestrowały.

– Zajmiemy się tym. Kiedy Feeney się rozglądał, Eve zauważyła zaschniętą krew na mankiecie jego trencza. Z wczoraj, uświadomiła sobie. To się zaczęło zaledwie wczoraj. – Nie myślałem, że tak szybko znów da o sobie znać – powiedział Feeney. – A ja przypuszczałam, że kiedy ponownie uderzy, zrobi to na 175

większą skalę. Tymczasem zaatakował szybciej, ale na mniejszą skalę. Trzyma się tych samych okolic. Miejsc, które zna? Ludzi, których zna? – zastanowiła się na głos. – Znów ucierpieli głównie pracownicy pobliskich biur. Dużo tu martwych urzędasów. – Wzmożony ruch podczas „szczęśliwej godziny”, podczas przerwy obiadowej. – Spojrzał na nią ponuro swoimi oczami jak u basseta. – Atakuje w porze największego tłoku. – Kręcimy się w kółko, Fenney. Spowodował śmierć ponad stu dwudziestu osób, a my kręcimy się w kółko.

R

– Zacznij od samej góry listy i jeszcze raz wszystko sprawdź. Zawsze coś tam się znajdzie, dziecino.

– Taak. – Spojrzała nad głowami tłumu na okoliczne budynki. Jesteś

L T

gdzieś tutaj, pomyślała. Jesteś gdzieś tu w pobliżu, ty popaprańcu. Podbiegł do niej Reineke.

– Pani porucznik, mamy kogoś, z kim z pewnością zechce pani porozmawiać.

Przeszła między ratownikami do miejsca, gdzie stał Jenkinson z pulchną blondynką. Łzy sprawiły, że tusz i cień do powiek rozmazały się, tworząc na twarzy kobiety ciemne i fioletowe smugi. Była ubrana na czarno – czarny żakiet, sweter, spodnie, botki na niskim obcasie. Dygotała, ogryzając paznokcie. – Lydio, to porucznik Dallas – przemówił Jenkinson tonem życzliwego wujaszka. – Chcę, żeby powtórzyła jej pani to, co powiedziała pani mnie. Dobrze? – Szu... Szukam Cellie i Brendy. Razem jadłyśmy lunch. – W „Café West”? Świeże łzy napłynęły do jej brązowych oczu, w których malowało się 176

przerażenie, potoczyły się po jej policzkach. – Tak. Tutaj. Byłyśmy tutaj. Eve widziała, że kobieta nie ma żadnych obrażeń. – O której godzinie wyszła pani z kawiarni? – Nie wiem dokładnie. Chyba kilka minut po pierwszej. Jadłyśmy razem lunch. – A o której godzinie pani tu przyszła? – Przyszłam... Przyszłyśmy... Wyszłyśmy z biura koło wpół do pierwszej, ale winda jeździła bardzo wolno, więc czekałyśmy w

R

nieskończoność. Pracujemy niedaleko stąd, może pięć minut spacerkiem. Najpierw zaklepałyśmy sobie stolik. Potem podeszłyśmy do lady, żeby złożyć zamówienie. Tak jest szybciej. Ja wzięłam sałatę, samą sałatę. Małą

L T

porcję, bo się odchudzam. Byłam w złym humorze, chyba dlatego, że dokuczał mi głód. Zachowywałam się naprawdę nieuprzejmie wobec nich, nawet kiedy Cellie zaproponowała mi pół swojej kanapki. Zezłościłam się i wyszłam.

– Koleżanki zostały, żeby zjeść lunch, a pani wyszła kilka minut po pierwszej. Czy bolała panią głowa, Lydio?

– Skąd pani wie? Rozbolała mnie głowa, więc wyszłam. W kawiarni zrobił się straszny tłok i hałas, byłam głodna, poczułam, że za chwilę dostanę migreny. Wyszłam na ulicę. Trochę mnie zemdliło, ale później poczułam się lepiej. Miałam wyrzuty sumienia, że byłam taka niemiła. Pomyślałam sobie, że powinnam wrócić. Przeprosić je, iść z nimi do biura. Ale zobaczyłam tu policję i krzyczących ludzi. Ranni jęczeli, nie mogłam znaleźć swoich przyjaciółek. – Poszukamy ich. Często tu pani przychodzi podczas przerwy obiadowej? 177

– Jasne. Jest blisko, smacznie karmią. Tylko trzeba tu przyjść przed pierwszą, w przeciwnym razie nie znajdzie się miejsca przy stoliku. – Jak wszystko wyglądało, kiedy pani opuszczała kawiarnię? – Chyba normalnie. – Spuściła wzrok. – Z wyjątkiem... – Z wyjątkiem? – Kiedy byłam koło drzwi, obejrzałam się i zobaczyłam, jak Brenda patrzy na mnie ze złością. To dobra dziewczyna. Nigdy nie widziałam, żeby tak na kogoś patrzyła. Wkurzyło mnie to. Chciałam wrócić do stolika, miałam ochotę jej przywalić. Nigdy nikogo nie uderzyłam. A teraz nie mogę jej znaleźć.

R

– Reineke, zapisz imiona i nazwiska przyjaciółek Lydii, żebyśmy mogli je odszukać.

L T

Dała znak Jenkinsonowi i odeszła z nim na bok.

– Chcę, żeby ją zbadano. Zawieźcie ją do szpitala, niech zbadają jej krew na obecność toksyn, obejrzą jej nos, gardło. Przypuszczam, że nie będzie chciała jechać. Przekonajcie ją.

– Zajmę się tym. Ile, pani porucznik?

– Czterdzieści jeden. W tej chwili mamy szesnaście osób, którym udało się przeżyć. Może znajdziemy więcej takich, jak Lydia, którzy wyszli, zanim ten środek zaczął działać. Niech koniecznie ją zbadają – powtórzyła Eve i odeszła szybkim krokiem, żeby odszukać Feeneya. – Wiem, kiedy to się zaczęło – poinformowała go. – Mamy kobietę, która była w kawiarni razem ze swoimi przyjaciółkami, ale wyszła... Wyszła, bo zaczęła ją boleć głowa. Przyszły koło dwunastej czterdzieści, nasz świadek wyszedł tuż po pierwszej. Pierwsi funkcjonariusze dotarli na miejsce o trzynastej jedenaście. Ludzie w kawiarni nadal byli pod wpływem tej substancji. 178

– Skażono nią powietrze mniej więcej wtedy, kiedy wyszedł wasz świadek. Skupimy się na przedziale czasowym od dwunastej trzydzieści do pierwszej piętnaście. Kamery były włączone. Obejrzę ich zapisy w komendzie. – Skorzystaj z programu rozpoznawania twarzy, porównaj z osobami, które wczoraj opuściły bar, albo powiązanymi z ofiarami. – Eve umilkła na chwilę. – Przekładam odprawę na osiemnastą zero zero. – Przyjrzała się ulicy, budynkom. – On tu był, Feeney. Ale musiał wiedzieć o kamerach. Czy mógł

R

ryzykować, że w obu lokalach znajdzie się na nagraniach? Nie mógł. Znalazł inny sposób, żeby dostać się tutaj do środka... Albo i tu, i tam. A może nie działa sam, zmieniają się. Musiał wyjść mniej więcej o tej samej

L T

porze, co nasz świadek. Tęgawa blondynka w czarnych spodniach i marynarce. Chcę zobaczyć wszystkich wchodzących i wychodzących pięć minut przed nią i pięć minut po niej.

– Wracam do komendy. Chcesz, żeby McNab tu został? – Jeśli już ma sprzęt elektroniczny, niech jedzie z tobą. Jeśli nie, każę mu wrócić, jak tylko zbierze cały sprzęt elektroniczny i go zabezpieczy. Kiedy ruszyła z powrotem do kawiarni, natknęła się na Baxtera. – Zabierają ostatnie osoby, które przeżyły. Ogółem czternastce udało się ujść z życiem. – Doliczyłam się szesnastki. – Dwie osoby zmarły. Udało mi się porozmawiać z dwójką w miarę przytomnych. Ten sam scenariusz, co w barze, Dallas. Jedli obiad, podawali potrawy albo je szykowali, potem ból głowy, halucynacje, którym towarzyszyły gniew lub strach. – Mamy jedną osobę, która wyszła, kiedy rozbolała ją głowa. 179

– To dobrze. – Spojrzał w kierunku kawiarni, na krew na chodniku. – Miała szczęście. – Sięgnął do kieszeni eleganckiego płaszcza – Baxter zawsze szpanował ubiorem – i wyciągnął z niej baton energetyczny. – Chcesz pół? – Nie. A może tak. Jaki smak? – Jogurtowy z chrupkami. – W takim razie nie. Wzruszył ramionami, odwinął baton i go ugryzł. – Jadłem gorsze. McNab i dwaj informatycy zabezpieczyli już

R

większość sprzętu elektronicznego. Mamy dane osobowe tych, którzy przeżyli, do tej pory zidentyfikowaliśmy połowę ofiar śmiertelnych. – Weź Truehearta i to, co już macie, wracajcie do komendy i

L T

zacznijcie sprawdzać nazwiska. Sporządźcie listę wszystkich dzisiejszych ofiar, zatrudnionych w firmach, których pracownicy ucierpieli podczas pierwszego ataku. Jestem pewna, że znajdzie się kilkoro. I tych, którzy są z nimi jakoś powiązani.

Z pewnością istotne są powiązania i geografia, doszła do wniosku. Kogo znał i skąd ich znał.

– To jego teren, na którym czuje się bezpiecznie. Ludzie zazwyczaj jadają i robią zakupy w tej samej okolicy, szczególnie, kiedy mają w miarę stałe godziny pracy. Poszukaj firm, mieszczących się pomiędzy miejscami obu wydarzeń. Dodaj dwa kwartały z każdego końca, znajdź tych, którzy mieszkają na tym terenie i sprawdź, co ich wiąże z tymi, którzy przeżyli, z zabitymi, a także z ludźmi opuszczającymi oba lokale tuż przed atakiem. Baxter ugryzł batonik i starannie go przeżuł. – To wymaga czasu. – W takim razie nie ma co zwlekać. Odprawa przełożona na 180

osiemnastą zero zero. – Pani porucznik. – Podbiegł do niej Jenkinson. – Lydia zgodziła się pojechać na badanie, ale musiałem jej obiecać, że ją tam zawiozę razem z Reinekem. – Nie ma sprawy. Kiedy będziecie w szpitalu, zacznijcie przesłuchiwać tych, którzy uszli z życiem. Odprawa o osiemnastej zero zero. Nie traćcie czasu – powiedziała mu Eve. Idąc za własną radą, szybko weszła do kawiarni i zobaczyła Morrisa, klęczącego obok jednego z ciał.

R

– Nie musiałeś tu przyjeżdżać – odezwała się do niego. – Będziesz chciała jak najszybciej mieć potwierdzenie, że mamy do czynienia z tą samą przyczyną śmierci. Mogę tu przeprowadzić testy. – I?

L T

– Ta sama. W ciągu godziny mogę to potwierdzić na sto procent, ale wygląda na to samo.

Przykucnęła obok niego.

– Spróbujemy utrzymać w tajemnicy, co i jak. Nie uda nam się to zbyt długo, ale postaraj się zrobić tyle, ile zdołasz. – Wszystko od tego zależy.

– Tak. – Eve rozejrzała się po lokalu. – Czy wszystko wcześniej zaplanowano? Oba ataki? Jeden po drugim? Tym razem skala jest mniejsza. Działał pod wpływem impulsu czy rozmyślnie? Nie jest człowiekiem impulsywnym, więc... Dlaczego właśnie tu? – Spojrzała na zwłoki. – Kto tu był? Rozumiejąc, że Eve myśli na głos, Morris milczał. – Czy jego twarz jest tu znana, czy bywał tu często? Założę się, że tak. Dość sympatyczny gość, wie, jak rozmawiać z ludźmi, ale wszystko to na 181

pokaz. Prawdopodobnie zawsze, kiedy się pojawia, zagaduje kelnerkę albo osobę, przyjmującą zamówienia. Takie życzliwe: „co słychać? ”. Chce, żeby go zauważono, zapamiętano. Ale jest jednym z wielu klientów. W gruncie rzeczy jeszcze jednym gościem, tak tutaj, jak i w barze. Jednym z wielu, który gdzieś tu pracuje? Nie, to za mało. To o

wiele za mało dla kogoś, o

takim umyśle, z takimi możliwościami. To nie jeden z wielu urzędasów czy też szeregowych pracowników, ludzi, którzy codziennie mozolą się w biurze. Do jasnej cholery, jest kimś wyjątkowym. Wszyscy są gorsi od niego. Żaden z nich nie dorasta mu do pięt, a jednak...

R

Pokręciła głową, rozglądając się po pomieszczeniu.

– Ktoś stąd był dla niego istotny. A może coś, co się tutaj wydarzyło. Bo nie działa na chybił trafił. Musi się przechwalać – uznała. – „Myślicie, że

L T

się przejmuję policją nowojorską? Spójrzcie tylko, co mogę zrobić, kiedy tylko zechcę”. – Wyprostowała się. – Musi nam to jakoś dać do zrozumienia.

Nim skończyła i wróciła z Peabody do komendy, miała nowy plik zdjęć do umieszczenia na tablicy.

– Przyczep je – poleciła swej partnerce – a potem skontaktuj się z laboratorium.

Sama skierowała się prosto do sali wydziału, podeszła do biurka Baxtera. – Nadal nad tym pracuję – powiedział, zanim Eve zdążyła otworzyć usta. – Miałaś rację. Już znaleźliśmy kilka ofiar, pracujących tam, gdzie pracowali zabici z baru. I ci, którzy przeżyli. Jak na razie całkiem spory odsetek mieszka na obszarze, który wyznaczyłaś. – Są jakieś powiązania między ofiarami obu ataków? Osobiste powiązania? 182

– Wciąż nad tym pracuję. – Skorzystaj z pomocy paru informatyków, których wyznaczy Feeney. I powiedz mu, że wybieram się do nich, żeby porozmawiać z Callendar. Udała się prosto na górę. Łatwiej pójść, uznała, niż posłać po informatyczkę. Znalazła się w barwnym i zwariowanym świecie wydziału przestępstw elektronicznych, spojrzała na krzykliwe kolory i wzory, spróbowała odszukać Callendar w tym tłumie. Kiedy jej nie wypatrzyła, skierowała się do gabinetu Feeneya. Jeden z informatyków podbiegł do Eve. – Jest w laboratorium.

R

Poszła tam. Dostrzegła Feeneya, pochylonego przed jednym z

L T

komputerów w kącie dużego pomieszczenia, odgrodzonego szklaną ścianą. Callendar wykonywała jakiś taniec przed innym komputerem. – Serwus, Dallas. Mamy kilka elementów. – Przestała tańczyć i wskazała monitor. – Próbujemy to złożyć w całość. – Jest coś, o czym powinnam teraz wiedzieć? – Poza tym, że wyznawcy kultu konia barwy ognia byli szaleńcami? Niezbyt wiele mam, ale wciąż nad tym pracuję. Dokopałam się do garści nazwisk porwanych dzieciaków, które uciekły albo zostały odnalezione. Powoli posuwam się do przodu. – Nie spoczywaj na laurach. Callendar wzięła to dosłownie i znów zaczęła tańczyć. – Co widzisz? – spytała Eve Feeneya. – Coś, co być może okaże się ciekawe. – On też wskazał ekran. – Przekonaj się sama. Przyglądała się, jak cofa nagranie z kamery w drzwiach wejściowych, 183

zwróciła uwagę na godzinę. Zatłoczony chodnik, pełen spieszących dokądś ludzi. Potem na ekranie pojawiła się dwudziestokilkuletnia kobieta o brązowych włosach i oczach, w bluzce z napisem „Café West” i rozpiętej, granatowej kurtce. Zatrzymała się i uśmiechnęła do kogoś niewidocznego, kto musiał stać z lewej strony, coś powiedziała. Pomachała ręką, wchodząc do środka. – Pora się zgadza – mruknęła Eve. – Taak. Czternaście minut i trzydzieści dziewięć sekund po tym, jak wszedł nasz świadek z dwiema przyjaciółkami. Świadek wyszedł... –

R

Przewinął zapis do przodu; Eve zobaczyła Lydię z zaciśniętymi zębami i wściekłą miną, jak wymaszerowuje z kawiarni.

– Pięć minut pięćdziesiąt osiem sekund po tym, jak weszła kobieta w

L T

koszulce z napisem „Café West”. Wkurzyła się, rozbolała ją głowa, postanowiła wyjść. Tak, godzina się zgadza.

– Podejrzewam, że gdyby Lydia została w środku jeszcze dziesięć, dwadzieścia sekund, nie byłaby świadkiem.

– To jej szczęśliwy dzień. Wróćmy do wchodzącej kobiety. Co mówi? Udało wam się to ustalić z ruchu jej warg?

– Nie mamy obrazu całej jej twarzy, ale program odczytał, co mówi, z osiemdziesięciopięcioprocentowym prawdopodobieństwem. Feeney polecił to odtworzyć. „Nie ma sprawy. Zrobię to za ciebie”. – Dobra. Udało się ją zidentyfikować? Wyświetlił jej zdjęcie. – Jeni Curve, lat dwadzieścia jeden. Studiuje i pracuje na niepełny etat jako doręczycielka potraw. Nienotowana, nie ma żadnych podejrzanych znajomych. Wynajmuje mieszkanie z dwiema współlokatorkami. Jest wśród 184

ofiar. Sprawdziłem to. – Nie wygląda na kogoś, kto ma samobójcze zamiary – stwierdziła Eve. – Nie wygląda na kogoś, kto zamierza doprowadzić do śmierci kilkudziesięciu osób. Nie jest zdenerwowana, nie zbiera się na odwagę. – Jest jeszcze kilka osób, ale nic nie rzuciło mi się w oczy. Niektórzy wchodzą, inni wychodzą, niektórzy są sami, większość z kimś. Twój świadek jest ostatnią osobą, która wyszła, zanim nastąpiło to. Przewinął zapis sześć minut do przodu. Eve patrzyła, jak drzwi do

R

kawiarni zatrzęsły się, pękła szyba, tworząc wzór pajęczyny. Większość przechodniów się nie zatrzymała, jeden czy dwóch rzuciło okiem na drzwi. Pojawił się jakiś mężczyzna, pracujący na laptopie. Otworzył drzwi,

L T

nie odrywając wzroku od monitora. Zamierzał wejść do środka, ale zatrzymał się, zachichotał, a potem wycofał i znalazł poza zasięgiem kamery.

– To on wezwał policję – powiedział Feeney. – Teraz spójrz na tego gościa, który nie zwraca uwagi na to, co robi. Otwiera drzwi, wchodzi do środka. Widzisz go?

– Taak. Wygląda, jakby chciał uciec, gdzie pieprz rośnie. Nie udało mu się.

– Czyli dla niego nie był to szczęśliwy dzień – zauważył Feeney. – Jeni Curve. – Eve stała, wpatrując się w zdjęcie. – Spróbuję znaleźć coś więcej o niej. Czy ustaliłeś tożsamość osób, które opuściły kawiarnię między pojawieniem się Curve i wyjściem Lydii? Może czegoś się od nich dowiemy. – Przesłałem dane na twój komputer. Poddałem tych ludzi standardowemu sprawdzeniu, nic nie rzuciło mi się w oczy. 185

– Poproszę, żeby Baxter ustalił, czy nie są powiązani z innymi osobami. „Zrobię to dla ciebie” – powtórzyła. – Curve nie wygląda na szaloną. – Wielu szaleńców wcale na takich nie wygląda. – Niestety, masz rację. Być może. Być może. Pokopię głębiej. Kiedy była w połowie drogi do wydziału zabójstw, zadzwonił jej komunikator. – Dallas. – Pani porucznik – rozległ się głos sekretarki Whitneya.

R

– Komendant prosi, żeby pani zameldowała się natychmiast w jego gabinecie. – Już idę.

L T

Zawróciła i wsiadła do windy, jadącej na górę. Dla zabicia czasu przyglądała się dwóm kobietom o zniszczonych twarzach. Uznała, że są ulicznymi prostytutkami. Według niej ich praca była równie niebezpieczna, co jej. Nigdy nie wiadomo, kiedy jakiś dupek postanowi cię uderzyć w twarz.

Sekretarka Whitneya na jej widok dała znak, by Eve od razu weszła do komendanta. Ale i tak zapukała, nim przekroczyła próg gabinetu. Whitney siedział za biurkiem, ręce miał złożone. Szef policji Tibble w czarnym garniturze w prążki stał koło okna. Nie znała trzeciej obecnej osoby, ale równie szybko rozpoznała w niej agentkę federalną, jak się domyśliła, czym zajmują się kobiety spotkane w windzie. Pomyślała „kurde”, a potem zrobiła zrezygnowaną minę. To było do przewidzenia. – Porucznik Dallas – odezwał się Whitney. – Agentka Teasdale z 186

Agencji Bezpieczeństwa Krajowego. – Witam. – Dzień dobry. Zapadła cisza i w ciągu tych trzech, czterech sekund oceniły się nawzajem. Teasdale, drobna, filigranowa kobieta z długimi, czarnymi włosami związanymi w koński ogon, miała na sobie zwyczajny czarny kostium. W czarnych botkach na niskim obcasie można by się przejrzeć jak w lustrze. Jej ciemnobrązowe oczy były lekko skośne. Na podstawie tych oczu i

R

porcelanowej cery Eve uznała, że kobieta ma w sobie domieszkę

azjatyckiej krwi.

– Agencja Bezpieczeństwa Krajowego zażądała pilnie wyjaśnień,

L T

dotyczących dwóch spraw, w których prowadzi pani śledztwo. – Zażądała? – powtórzyła Eve.

– Zażądała – potwierdziła cichym głosem Teasdale. – Bez urazy. – Rozłożyła ręce. – Może usiądziemy? – Wolę stać.

– Bardzo dobrze. Rozumiem, że ma pani powody, by nie ufać, a nawet mieć pretensje do Agencji Bezpieczeństwa Krajowego w związku z tym, co się wydarzyło jesienią zeszłego roku.

– Zastępca waszego dyrektora okazał się zdrajcą, a wasz agent Bissel – mordercą. Taak, być może nie do końca wam ufam. – Jak powiedziałam, to zrozumiałe. Wyjaśniłam pani przełożonym, że pracownicy i agenci, zamieszani w tę godną pożałowania sprawę, zostali ukarani. Przeprowadziliśmy pełne, kompleksowe wewnętrzne śledztwo. – To dobrze o was świadczy. Agentka Teasdale zachowała spokój. 187

– Policja nowojorska też miała wpadki. Porucznik Renee Oberman przez wiele lat dopuszczała się przestępstw i popełniła morderstwo, nim ją zdemaskowano, aresztowano i ukarano razem z innymi zamieszanymi w to funkcjonariuszami. Ich haniebne postępki nie zniszczyły dobrej sławy i celu istnienia policji nowojorskiej. – Wiem, z kim tu pracuję. Pani nie znam. – Słuszna uwaga. Pracuję w Agencji Bezpieczeństwa Krajowego od dziewięciu lat. Zwerbowano mnie na studiach doktoranckich. Specjalizuję się w terroryzmie krajowym i od czterech lat pracuję w Nowym Jorku.

R

– Świetnie. Według nas nie mamy do czynienia z żadną osobą lub grupą osób, mających cele polityczne. Poinformuję agencję, jeśli stwierdzimy coś innego.

L T

Agentka Teasdale uśmiechnęła się łagodnie. –

Polityka

to

nie

jedyny

cel

działalności

terrorystycznej.

Spowodowanie śmierci wielu niewinnych ofiar w miejscu publicznym to w równym stopniu akt terroryzmu, co zabójstwo. Uważam, że mogę pomóc w zidentyfikowaniu sprawcy bądź sprawców oraz ich ujęciu. – Mam świetny zespół, agentko Teasdale. – Czy jest w nim specjalistka od terroryzmu po dziewięcioletnim szkoleniu? Z dziewięcioletnią praktyką w pracy w terenie i w laboratorium? Z wyższym tytułem naukowym z chemii? Pracująca w agencji jako ekspert od broni chemicznej i biologicznej? Proszę sprawdzić, czy to wszystko prawda, tak jak ja sprawdziłam pani kompetencje, porucznik Dallas. Mogę się przydać. – Agencji Bezpieczeństwa Krajowego. – Tak, ale to nie wyklucza, że mogę też okazać się użyteczna dla pani, pani wydziału i waszego śledztwa. W tej chwili domagamy się jedynie, by 188

dopuszczono do tej sprawy naszego człowieka w charakterze konsultanta i pomocnika. Nie chcemy przejąć śledztwa. – Mogę sprawdzić pani osiągnięcia, ale z kim pani pracuje, komu zdaje raporty? I co to znaczy „w tej chwili”? – Będę działała samodzielnie z ramienia Agencji Bezpieczeństwa Krajowego i składała raporty wyłącznie szefowi oddziału nowojorskiego, dyrektorowi Hurtzowi. Dyrektor Hurtz, który objął stanowisko po wydarzeniach ubiegłej jesieni, bezpośrednio kierował wewnętrznym śledztwem, zakończonym aresztowaniem kilku osób. O ile się nie mylę, szef policji Tibble i dyrektor Hurtz znają się.

R

– Tak – odezwał się Tibble po raz pierwszy podczas tego spotkania. Twarz miał równie opanowaną, co Teasdale. – Agentko Teasdale, jest pani

L T

tutaj tylko dlatego, że znam dyrektora Hurtza, który zwrócił się do mnie z osobistą prośbą. Uprzedziłem go, że pani porucznik sama zadecyduje, czy skorzysta z pani usług jako konsultantki.

Podniósł rękę, nie pozwalając Teasdale nic powiedzieć. – Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że wasza agencja i jej dyrektor mogą, zgodnie z obowiązującymi przepisami, uczestniczyć w śledztwie albo je przejąć. Ale jestem pewien, że zdaje sobie pani sprawę równie dobrze, jak pani szef, że taka decyzja spowodowałaby spore problemy w relacjach między policją nowojorską a Agencją Bezpieczeństwa Krajowego, a także z mediami. – To nie ulega wątpliwości. – Agencja Bezpieczeństwa Krajowego nie zaskarbiła sobie sympatii policji nowojorskiej ani nikogo spośród tu obecnych. Tylko przez szacunek dla dyrektora Hurtza pozwoliłem sobie zabrać cenny czas porucznik Dallas na to spotkanie. Ostatnie zdanie należy do pani, pani porucznik. Daję pani 189

tyle czasu, ile będzie pani potrzebowała, na podjęcie decyzji. – Czy możemy zostać sami? Uniósł brwi. – Agentko Teasdale, proszę zostawić nas samych. – Naturalnie. Wyszła cicho jak duch. – Proszę pozwolić, że nie będę owijać w bawełnę. – Przecież nigdy pani tego nie robi, prawda? Miał rację.

R

– Jeśli okaże się, że Teasdale mówi prawdę, a byłoby ogromną głupotą z jej strony kłamać, może nam się przydać. Nie lubię Agencji Bezpieczeństwa Krajowego. Z powodów osobistych i zawodowych, a także

L T

dlatego, że jej pracownicy są bezczelni, aroganccy, a w dodatku tacy z nich formaliści, że często przeszkadza to w śledztwie. Z tych samych powodów im nie ufam, a także dlatego, że koniec końców ważniejsza jest dla nich opinia społeczeństwa niż ofiary przestępstwa i zwykła przyzwoitość. Urwała na chwilę, zastanawiając się.

– Ale ufam panu, szefie. Ufam panu i swojemu komendantowi bezwarunkowo i bezgranicznie. Jeśli uważa pan, że ten Hurtz jest uczciwy, wierzy pan, że głównie zależy mu na oddaniu sprawiedliwości poszkodowanym i nie zamierza mi wchodzić w paradę, to wyrażam zgodę na włączenie Teasdale do swojego zespołu. – Znam Chada Hurtza od piętnastu lat i wiem, że jego główną troską jest zapewnienie bezpieczeństwa naszemu krajowi. Wiem też, że jest człowiekiem

honorowym.

Zaproponował

nam

jednego

ze

swoich

najlepszych ludzi – już sprawdziłem kwalifikacje agentki Teasdale. Nie będzie się mieszał do tego śledztwa tak długo, jak to będzie możliwe. Jeśli 190

pani wyrazi zgodę, pozostanę z nim w kontakcie i będę się z nim dzielił informacjami oraz konsultował się na bieżąco, o ile takie konsultacje i dwutorowe śledztwo mają sens. Eve skinęła głową i spojrzała na Whitneya. – Panie komendancie? – Jeśli odmówi pani, Dallas, poprę tę decyzję. Jeśli przyjmie pani pomoc, dopilnuję, żeby nie złamano ustaleń. – W takim razie biorę Teasdale. Muszę poinformować swoją ekipę, że dołączy do nas nowa osoba i na jakich warunkach. Chciałabym to zrobić niezwłocznie. – Jest pani wolna. Eve podeszła do drzwi i je otworzyła.

L T

R

– Odprawa o osiemnastej zero zero w sali konferencyjnej numer jeden w wydziale zabójstw.

Agentka Teasdale skinęła głową. – Dziękuję. Przyjdę.

– Jeśli coś schrzanisz, wylecisz. Agenci federalni nie dostają drugiej szansy.

– Do tej pory nigdy nie była mi potrzebna druga szansa – odrzekła z uśmiechem Teasdale.

– Miejmy nadzieję, że to się nie zmieni – powiedziała krótko Eve i wyszła.

191

Rozdział 10 Wmaszerowała energicznym krokiem do sali ogólnej swojego wydziału, gdzie panował gwar, dzwoniły telefony, szumiały komputery. Rozejrzawszy się szybko, stwierdziła, że nie ma detektywów Sancheza i Carmichael. Domyśliła się, że są w terenie, starają się zamknąć śledztwa, które prowadzili, kiedy zostali powołani do specjalnej ekipy dochodzeniowej do wyjaśnienia zabójstw w barze i kawiarni. Doszła do wniosku, że niedługo tak pociągną. Musi poprosić o posiłki z innych wydziałów, z innych posterunków.

R

– Słuchajcie! Dołączy do nas konsultantka z Agencji Bezpieczeństwa Krajowego.

L T

Pozwoliła swoim ludziom głośno wyrazić sprzeciw i niezadowolenie. Nie miała do nich pretensji, bo sama zareagowała tak samo jak oni. – To nadal nasze śledztwo, nasza sprawa. Agentka Teasdale jest specjalistką w dziedzinie walki z terroryzmem, a jej kwalifikacje według mnie będą dla nas użyteczne. To moja decyzja, więc musicie się podporządkować. – Odczekała chwilę.

– Jeśli ktoś będzie miał jakiś problem... Prawdziwy problem z Teasdale, proszę mi to zgłosić. Jeśli się okaże, że to rzeczywiście problem, skopię jej tyłek. Jeśli się okaże, że jest wyimaginowany, skopię wam tyłek. – Pani porucznik, wie pani, jak pracują federalni – odezwał się naburmuszony Jenkinson. – Pozwolą nam wykonać całą czarną robotę, harować po godzinach, a potem przyjdą na gotowe i odbiorą nam sprawę. Zaczekają, aż im podamy sprawcę na tacy. – Jeśli spróbują się rządzić, będą musieli najpierw stoczyć walkę ze mną, potem z Whitneyem, a na końcu z Tibble’em. Przypominam, że 192

prowadzimy śledztwo w sprawie śmierci ponad stu dwudziestu osób, więc nie pozwolę na żadne demonstracje siły, pomstowania i biadolenia. Przygotujcie się do odprawy. Eve wyszła, a kiedy już nie mogli jej widzieć, przystanęła na chwilę. Usłyszała, jak się złoszczą i narzekają. Uznała, że będzie lepiej, jak to wyrzucą z siebie, i ruszyła do sali konferencyjnej. Spodziewała się zastać tam Peabody, ale zatrzymała się gwałtownie, widząc Roarke’a, pomagającego jej partnerce. Nie przypuszczała, że mąż tak szybko się pojawi w komendzie.

R

Małżeństwo, pomyślała. Równie skomplikowana i śliska sprawa, co zawód gliniarza.

– Kolejny trudny dzień – powiedział i spojrzał na nią przenikliwie.

L T

Wiedziała, że niemal nic nie ujdzie jego uwagi. – Taak.

– W tej chwili nie na wiele bym się przydał u komputerowców, więc kiedy nie zastałem cię w twoim gabinecie, zaproponowałem pomoc Peabody. Znów masa nowych twarzy.

– Za wiele. Peabody, zrób sobie przerwę. – Prawie... Och – bąknęła, widząc minę Eve. – Pójdę sprawdzić, czy nie ma czegoś nowego z laboratorium.

Roarke zaczekał, aż Peabody cicho zamknie za sobą drzwi. – O co chodzi? – Nie spodoba ci się to, co usłyszysz. Nie była to dla mnie łatwa decyzja, ale musiałam ją podjąć. I uważam, że postąpiłam słusznie... Dla ich dobra. – Skinęła głową w kierunku tablic. – A cóż to za decyzja? – Przychodzi do nas w charakterze konsultanta pracownica Agencji 193

Bezpieczeństwa Krajowego. Jego spojrzenie stało się chłodne, bardzo chłodne. Odwrócił się i podszedł do autokucharza. Chociaż jak gdyby nigdy nic zaprogramował kawę, Eve wiedziała, że Roarke aż się gotuje ze złości. – Jeśli chcesz mi o to zrobić awanturę, musisz zaczekać. Teraz nie ma czasu. Ale muszę ci powiedzieć... Roarke, muszę ci powiedzieć, że wiem, co dla mnie zrobiłeś w zeszłym roku, kiedy zrezygnowałeś z ukarania ludzi z Agencji Bezpieczeństwa Krajowego, którzy o wszystkim wiedzieli, ale nie reagowali, kiedy mój... Kiedy Richard Troy bił mnie i gwałcił. Wiem, ile cię

R

to kosztowało. Wiem, że zrobiłeś to dla mnie. Postawiłeś mnie na pierwszym miejscu. Postawiłeś nas na pierwszym miejscu. Nie zapomnę tego. Nigdy tego nie zapomnę.

L T

– A mimo wszystko... – odezwał się cicho.

– Nie mogę postawić siebie ani nas przed ofiarami. Nie mogę pozwolić, żeby tamto, co przed wielu laty spotkało mnie, miało wpływ na to, jak dziś wykonuję swoje obowiązki. Już sprawiło to nam obojgu zbyt dużo bólu i cierpienia. To się musi skończyć. Może ty podjąłbyś inną decyzję, ale...

– Tak, ponieważ więcej myślę o tobie niż ty sama. Nie mogła temu zaprzeczyć, nie miała żadnych argumentów, bo te proste słowa płynęły prosto z serca. – Nikt nigdy nie myślał o mnie tak, jak ty. Tego też nie zapomnę. I podejmując decyzję wiedziałam, że będziesz niezadowolony. Masz prawo się wściekać. Wybacz mi. Odstawił kawę, na którą wcale nie miał ochoty. – A mimo wszystko... – powtórzył. – Nazywa się Teasdale. Miyu Teasdale. Jest specjalistką od 194

antyterroryzmu, ma dziewięć lat praktyki. Uzyskała wyższe stopnie naukowe z chemii i biologii. Będzie składała raporty wyłącznie dyrektorowi Hurtzowi. Tibble go zna, osobiście za niego zaręczył. Sprawdź ich, wykorzystując wszystkie dostępne ci środki. Nie muszę znać szczegółów. Jeśli stwierdzisz, że nie są tacy kryształowi, jak twierdzą Tibble i Whitney, jeśli natkniesz się na coś, co obudzi twoje wątpliwości, znajdę jakiś sposób, żeby cofnąć swoją decyzję. – Och, możesz być pewna, że ich prześwietlę. – Wiedz, że nie zgodziłam się od razu, ale... Zginęło sto dwadzieścia sześć osób.

R

– Sto dwadzieścia siedem. Kolejna ofiara zmarła w szpitalu. – Roarke zobaczył, jak ją zasmuciła ta wiadomość. Wziął kawę i podał ją Eve.

L T

– Potrzebna mi pomoc. Może ta kobieta okaże się tylko balastem albo, co gorsze, będzie budziła irytację bądź odwracała uwagę od tego, co najważniejsze. Ale może dzięki niej nastąpi przełom w śledztwie. Inaczej będzie jeszcze więcej ofiar śmiertelnych, Roarke, i zabraknie nam tablic na umieszczanie zdjęć.

– Jeśli coś znajdę, zrezygnujesz z niej jako konsultantki? – Tak. Masz moje słowo.

Skinął głową, a potem zrobił kawę dla siebie, by zyskać czas na zastanowienie się i ochłonięcie. – Sprawa nie wygląda dobrze, prawda? – Prawda. I obawiam się, że dopiero się rozkręca, a ona spojrzy na to świeżym okiem, w dodatku przypuszczalnie okiem eksperta. No i ma swoje źródła, możliwości. Zanim to powiesz, wiedz, że zdaję sobie sprawę z tego, że mogłabym cię poprosić o wszystko, o najlepszego specjalistę. O kogoś równie wykwalifikowanego, jak ona. 195

– Tak – potwierdził Roarke. – I tak byłoby lepiej. – Prawdopodobnie dla nas obojga. Ale jeśli Agencja Bezpieczeństwa Krajowego nie złamie warunków naszej dżentelmeńskiej umowy, ich zaangażowanie w tę sprawę będzie minimalne. Nadal kieruję dochodzeniem. Mogli próbować w ogóle odsunąć nas od śledztwa. A kiedy byśmy walczyli o

prawo do prowadzenia tej sprawy... – Znów spojrzała na tablice. Roarke przez chwilę w milczeniu popijał kawę. Potem zmarszczył

czoło, patrząc na kubek. – Dlaczego w tym autokucharzu nie ma porządnej kawy? Przecież

R

masz nieograniczony dostęp do dobrej kawy. Ludzie gadają, że dlatego mnie poślubiłaś.

Słysząc te słowa, Eve zrozumiała, że kryzys zażegnany.

L T

– Nie chcę rozpieszczać swoich ludzi.

– Wolisz, żeby to świństwo wypaliło nam żołądki!

– Gliniarze są zahartowani. – Uśmiechnęła się. – Może cywile są delikatniejsi.

Podszedł do niej i dotknął palcem dołeczka w jej brodzie. – W takim razie zrozumiesz, dlaczego zamówiłem jedzenie dla uczestników odprawy. – Zamó...

– Czy jadłaś coś od śniadania? Tak pomyślałem – powiedział, kiedy Eve tylko spojrzała na niego chmurnie. – Będę pił twoją ohydną kawę, a ty zjesz to, co zamówiłem. I jesteśmy kwita. – Pod warunkiem, że zamówiłeś pizzę. – Znam swoją panią porucznik. O, tak, pomyślała. – Rozmawiałam z Mirą. 196

Ujął jej dłoń i uścisnął. – Nie podobał mi się sposób, w jaki mnie w to wmanewrowałeś, nawet jeśli miałeś rację. Roześmiał się i ucałował jej dłoń. – Kocham cię, Eve. Kocham cię za wszystko. – Nie chcę przysparzać ci trosk. I pracuję nad tym. Po rozmowie z Mirą czuję się... Lżejsza – uznała po chwili. – Ale teraz nie mam czasu o tym rozmawiać. – I nie musisz. Wystarczy mi, że czujesz się lżejsza.

R

– Chciałam tylko, żebyś wiedział, że zaczynam to rozumieć. Na razie musiałam odsunąć tę sprawę na bok, ale do niej wrócę. – Wzięła głęboki oddech. – I będę konsekwentna. Przestanę sobie zaprzątać nią głowę, bo na

L T

to zasługuję, i zajmę się tym, kim jestem, jaka jestem, jacy jesteśmy. Ty powinieneś zrobić to samo.

– Tak jest, pani porucznik.

– W takim razie poproszę tu Peabody. – Kiedy sięgała po komunikator, rozległo się dyskretne pukanie. – To prawdopodobnie aprowizacja. Zajmę się tym. – Roarke skierował się ku drzwiom.

Jeśli chodzi o jedzenie, pomyślała Eve, gliniarze mają węch jak ogary. Schowała komunikator i patrzyła, jak Peabody idzie za ekipą, wnoszącą potrawy. Za nią pojawili się Jenkinson, Baxter, Reineke. – Na rany Chrystusa, pozwólcie im to rozładować, zanim rzucicie się na jedzenie jak szarańcza. I zostawcie trochę dla reszty. Peabody! Lekko zaniepokojona, że może znaleźć się wśród tych drugich i zabraknie dla niej jedzenia, Peabody żwawym krokiem podeszła do Eve. 197

– Większość z nas jest bez obiadu. – Wiem o tym. Dołączy do naszego zespołu pewna osoba – zaczęła Eve i wyjaśniła wszystko swojej partnerce. Delia najpierw zrobiła krnąbrną minę, a potem zaczęła narzekać. – Nie podoba mi się to. – Jeszcze jej nawet nie widziałaś. – Gwiżdżę na to, a Teasdale to cipowate nazwisko. – Naprawdę? Natomiast na dźwięk nazwiska „Peabody” niegrzeczni chłopcy trzęsą się ze strachu?

R

– Jeśli mają odrobinę oleju w głowie. Poza tym pracuje w Agencji Bezpieczeństwa Krajowego, czyli z definicji jest nadętą cipą w źle skrojonym czarnym kostiumie.

L T

Cóż, pomyślała Eve, Peabody ma rację przynajmniej w kwestii kostiumu.

– Jakoś musisz się z tym pogodzić. A teraz weź kawałek pizzy i dokończ umieszczanie danych na tablicy.

Sama też zamierzała to zrobić, ale cofnęła się, kiedy ktoś ją zawołał. A potem znalazła sobie w miarę spokojny kącik i zaczęła sprawdzać Jeni Curve.

Widziała, jak pojawiła się agentka Teasdale, jak wolno szła przez salę. Funkcjonariuszka Agencji Bezpieczeństwa Krajowego musiała znieść otwarcie niechętne spojrzenia. – Agentko Teasdale proszę wywalczyć sobie kawałek pizzy. – Dziękuję, już jadłam. – Jak pani chce. Proszę usiąść. Kiedy weszli Whitney i Tibble, gwar ucichł. – Zaczynamy za kilka minut, panie komendancie. Większość 198

członków zespołu nie jadła dziś obiadu. – Ja też nie miałem okazji – przyznał się Tibble. – Pachnie smakowicie. – Proszę się poczęstować. Kiedy skorzystali z jej propozycji, Eve odwróciła się i niemal wpadła na agentkę Teasdale. Ta kobieta poruszała się jak kot, do tego znacznie mniejszy od Galahada. – Jakiś problem? – spytała ją Eve. – Nie. Zastanawiam się, czy w waszym autokucharzu jest herbata, a jeśli tak, czy mogę się poczęstować.

R

– Jest tam jakaś herbata ziołowa, którą lubi doktor Mira. – Doktor Charlotte Mira? – Na twarzy agentki pojawiła się ciekawość.

L T

– Dużo czytałam o tym, czym się zajmuje. Chętnie ją poznam. – Będzie tu. I, Teasdale? – Tak, pani porucznik.

– Skoro pracuje pani tutaj, wszystko, co jest w autokucharzu, jest do pani dyspozycji. Nie musi pani pytać o pozwolenie. – Dziękuję.

Teasdale odeszła. Gliniarze w sali unikali jej, spoglądali za nią podejrzliwie.

– Zdaje się, że nie jestem jedyną osobą, która nie darzy sympatią Agencji Bezpieczeństwa Krajowego. Roarke też poruszał się jak kot. Eve tylko wzruszyła ramionami. – Jakoś się z tym pogodzą. Kiedy pojawiła się detektyw Strong z wydziału do walki z narkotykami, Eve podeszła do niej. – Cieszę się, że cię widzę, Strong. 199

– Dziękuję za przydzielenie mi zadania. Wystarczająco długo stosowano wobec mnie taryfę ulgową. – Wciąż trochę oszczędzasz nogę – zauważyła Eve. – Tak, ale wszystko z nią w porządku. Podczas rekonwalescencji po odniesionych obrażeniach straciła również trochę na wadze. Upadek na głowę, kiedy musisz uciekać przed kolegą – gliniarzem, zamierzającym cię zabić, może odebrać apetyt. – Jak się sprawdza wasz nowy porucznik? – Jest dobry. Każdy byłby lepszy od Oberman, oby gniła za kratkami

R

do końca swego nędznego życia. Ale obiektywnie mówiąc jest dobry. Rzetelny. Brygada znów stała się brygadą po tym, jak uprzątnęliśmy brudy. – Weź kawałek pizzy i znajdź sobie krzesło. Zaraz zaczynamy.

L T

Zaczekała, aż w sali zgromadzą się wszyscy członkowie ekipy, widziała, jak Teasdale przedstawia się doktor Mirze i siada obok niej. Roarke swoim zwyczajem oparł się o ścianę.

– Jak już was poinformowałam – zaczęła Eve – dołączy do nas konsultantka z Agencji Bezpieczeństwa Krajowego. Agentka Teasdale będzie miała dostęp do wszystkich akt, raportów i informacji, podzieli się z nami tym, co ustali. Dziś pomiędzy dwunastą pięćdziesiąt pięć a trzynastą zero zero goście „Café West” zostali poddani działaniu tej samej substancji chemicznej, której obecność stwierdziliśmy w barze „On the Rocks”. Mamy potwierdzenie lekarza sądowego i laboratorium. Zginęły czterdzieści cztery osoby. Z uwagi na to, że lokal jest mniejszy, i dzięki szybkiej reakcji funkcjonariuszy, patrolujących ulice, większej liczbie ofiar udało się ujść z życiem. Jenkinson! Reineke! – Rozmawialiśmy z kilkoma osobami, które przeżyły, oraz ze świadkami

wydarzenia

–

zaczął

Jenkinson.

–

Mundurowi

użyli 200

paralizatorów wobec ludzi, którzy próbowali ich zaatakować. Policjanci uratowali im życie. Większość tych, którzy przeżyli, była jedynie oszołomiona, jeszcze w miarę rozsądnie się zachowywała. Niektórzy odnieśli poważne obrażenia, dwie ofiary zmarły w ich wyniku. – Rozmawialiśmy w szpitalu z kilkoma poszkodowanymi – przejął pałeczkę Reineke. – Ci, którzy coś zapamiętali, powiedzieli, że rozbolała ich głowa, a potem doznali halucynacji, ogarnęła ich wściekłość i strach. Czyli historia się powtarza, pani porucznik. – Zgodnie z poleceniem skłoniliśmy Lydię McMeara do poddania się

R

badaniom – zameldował Jenkinson. – Ma lekkie zapalenie górnych dróg oddechowych. Zrobiono jej analizę krwi, stwierdzono ślady substancji chemicznych. Była roztrzęsiona, Dallas, ale trudno powiedzieć, czy w

L T

wyniku działania tych środków, czy z powodu szoku. Jedna z kobiet, z którymi była w kawiarni, Brenda Deitz, jest w kostnicy. Druga w stanie krytycznym trafiła do szpitala.

– Mamy dwie osoby, które uszły z życiem... – Reineke wskazał tablicę, Eve skinieniem głowy wyraziła zgodę. Wstał i podszedł do tablicy z danymi tych, którzy przeżyli. – Patricia Beckel i Zack Phips. Obydwoje zeznali, że znali kogoś spośród tych, którzy zginęli wczoraj. Po bardziej szczegółowym wypytywaniu Beckel wskazała swoją sąsiadkę, Allison Nighly, a Phips koleżankę z pracy, Macie Snyder. Przesłuchaliśmy jeszcze pięć osób, które przeżyły. Troje z nich znało w sumie siedem osób, które zginęły w barze lub odniosły tam obrażenia. Pozostała czwórka uratowanych była akurat operowana albo ich stan uniemożliwiał przesłuchanie. Zrobimy to później. – Czyli z ośmiu osób, które przeżyły i które udało się wam przesłuchać do tej pory, pięć miało jakiś związek z jedną czy kilkoma 201

ofiarami pierwszego incydentu. – Tak. Ponad połowa, pani porucznik. Nie uważam tego za zbieg okoliczności. – Zgadzam się z wami. Przesłuchajcie pozostałych, którzy przeżyli. Baxter, co możesz dodać do tego obrazu? – Sprawdzaliśmy, czy są jakieś powiązania zawodowe, prywatne, sąsiedzkie między tymi, którzy uszli z życiem, ofiarami i osobami, będącymi w centrum naszego zainteresowania. Trueheart sporządził tabelę. – Bardziej przypomina to arkusz kalkulacyjny. – Młody, przystojny

R

Trueheart lekko się zaczerwienił. – Pani porucznik, jak pani przypuszczała, istnieje wiele powiązań. Sporządziłem wykres, żeby było łatwiej je dostrzec. Peabody ma wszystko zapisane, jeśli chce pani to zobaczyć na ekranie. – Chcę. Peabody.

L T

Na ekranie pojawiły się dane, a Eve obejrzała je, bujając się na piętach. – Przedstaw liczby, Trueheart. – Słucham?

– Wyjaśnij nam to wszystko.

Z niewyraźną miną wstał, wziął laserowy wskaźnik, który mu wręczyła.

– Podzieliliśmy ich na podgrupy: denaci, świadkowie, ranni, podejrzani. Porównaliśmy ich miejsca zatrudnienia i zamieszkania. A także sprawdziliśmy, czy się znali. Na niebiesko zaznaczone są osoby, zatrudnione w tej samej firmie, na zielono mieszkające w sąsiedztwie, na żółto te, które się znały. – Barwna mozaika – zauważyła Eve. – Tak jest, pani porucznik. Przewidzieliśmy, że wiele osób będzie zatrudnionych w tych samych firmach, ponieważ oba lokale odwiedzali 202

pracownicy okolicznych biur. Tak, jak pani przypuszczała, okazało się, że wiele mieszka również blisko siebie. Znacznie mniej ludzi zna się osobiście, ale, jak widać, trafiają się i tacy. Procentowo najwięcej jest pracowników firmy Stevenson and Rede, nie licząc personelu obu lokali. Jeśli chodzi o adres, największy odsetek mieszka wzdłuż tego odcinka ulicy Franklina. Z wyliczeń prawdopodobieństwa wynika, że sześćdziesiąt osiem przecinek trzy dziesiąte procent ofiar i sprawców pracuje lub pracowała w wyodrębnionej przez nas strefie. – Odchrząknął. – Jeśli będę miał więcej czasu, myślę, że uda mi się wyeliminować niektóre powiązania i otrzymam lepsze wyniki.

R

– Zrób to. – Geografia, znów pomyślała. Geografia i powiązania. – Daj Feeneyowi kopię. Chcę mieć to na tablicy, żeby można było nad tym

L T

pracować. Dobra robota, Trueheart, Baxter. Feeney, proszę o raport z prac twojego wydziału.

Odeszła na bok, wyciągnęła dzwoniący telefon, a potem wymknęła się z sali.

Po powrocie zobaczyła na ekranie zdjęcia kilku świadków, wyświetlone przez Feeneya.

– Niepotrzebne nam wszystkie – powiedziała mu. – Tylko jej. Tylko Jeni Curve.

Feeney zmrużył oczy. – Masz coś. – Od niej się wszystko zaczęło. Poprosiłam Morrisa, żeby poddał ją i inne osoby w szpitalu dodatkowym badaniom. Stężenie toksyn we krwi Curve było znacznie wyższe niż u innych ofiar, zapalenie dróg oddechowych ostrzejsze. W tej chwili kryminolodzy badają jej odzież i malutkie okruchy szkła, znalezione w kieszeni kurtki. Morris ustalił 203

również, że u Macie Snyder, ofiary pierwszego ataku, też jest podwyższone stężenie toksyn. Właśnie sprawdzają jej ubranie. Ona była źródłem substancji toksycznej w pierwszym ataku. Peabody, wyświetl jeszcze raz tabelę Truehearta. – Tak jest, pani porucznik. Nie ma między nimi powiązań – powiedziała Peabody, kiedy dane pojawiły się na ekranie. – Owszem, są. Tylko jeszcze ich nie znamy. Proponuję kolor czerwony dla zabójcy. Wszystko pasuje. Odtworzyć zapis z kamery nad drzwiami, rejestrującej pojawienie się Curve. Przychodzi do pracy.

R

Zatrzymuje się, uśmiecha i macha do kogoś, mówi, jak ustalił program do czytania z ruchu warg: „Nie ma sprawy. Zrobię to dla ciebie”. Dal jej substancję – fiolkę, buteleczkę. Albo wsunął ją do kieszeni tak, że kobieta

L T

niczego nie zauważyła. Tak czy owak, nie miała o niczym pojęcia. Może ją poprosił, by zamówiła dla niego kanapkę, talerz zupy, cokolwiek. Musi na chwilę wpaść do sąsiedniego lokalu albo załatwić coś po drugiej stronie ulicy. Zna go, wiele razy podawała mu jedzenie. „Nie ma sprawy. Zrobię to dla ciebie”.

– Ale CiCi Way, przyjaciółka Snyder, która przeżyła pierwszy atak, nie wspomniała, że ktoś poprosił o coś Snyder – odezwała się Peabody. – Chwileczkę. Wpadła na kogoś w barze. Powiedziała, że Macie wpadła na kogoś w barze. – Było tłoczno, panował gwar, łatwo na kogoś wpaść, coś mu podrzucić do kieszeni. Ma jaja – powiedziała Eve. – Sprawca ma jaja. Otworzył pojemniczek, podrzucił go komuś, wyszedł. Przez parę minut był narażony na działanie substancji w barze – o ile trwało to tyle – ale się nie przejął. Uniosła brwi, kiedy agentka Teasedale podniosła rękę. 204

– Słucham? – Chciałabym znać rodzaj substancji. Czy laboratorium już w pełni ją zidentyfikowało, czy... – Znamy jej skład. Peabody, wyświetl raport laboratorium. Kiedy na ekranie pojawiły się długie, dziwne nazwy chemiczne, skomplikowane symbole, Teasdale skrzyżowała ręce na piersiach, przeczytała je uważnie i skinęła głową. –

Rozumiem.

Skoncentrowana,

z

dodatkiem

substancji

syntetycznych... Ale wymaga to... Hmm. Tak. Chyba rozumiem.

R

Chciałabym otrzymać kopię składu chemicznego tej substancji i wszystko, co o niej wiemy. Przypuszczam, że już mnie sprawdzono.

– Słusznie przypuszczasz. Peabody, skopiuj plik dla agentki Teasdale.

L T

Na twarzy kobiety pojawił się lekki uśmiech.

– Nie ma o czym mówić. Ponieważ obie jesteście skrupulatne i dociekliwe, zakładam, że wiecie, jaka jest geneza tej substancji. – Apokalipsa, rozdział szósty – odparła chłodno Eve. – Czyli Agencja Bezpieczeństwa Krajowego też to wie.

– Nie mogę potwierdzić, czy ten wzór chemiczny znajduje się w aktach Agencji Bezpieczeństwa Krajowego, ale mogę potwierdzić, że mamy udokumentowaną substancję, zawierającą większość tych składników, z których kilku nie zidentyfikowano w chwili, kiedy stwierdzono jej istnienie. Zapoznałam się z tym, do czego miałam dostęp. – Czy możesz się tym podzielić z obecnymi tutaj? – Koń barwy ognia. Informacje o tym kulcie i człowieku podejrzanym o posłużenie się tą substancją zostały utajnione. Nie mam do nich dostępu. Jednak dobrze znam historię tego kultu i wiem, co głosili jego wyznawcy. Byłoby naiwnością uznać za zbieg okoliczności, że w obu tych atakach 205

posłużono się tą samą substancją, którą zastosowali wyznawcy kultu konia barwy ognia w czasach wojen miejskich. Całkowicie zgadzam się z detektywem Reinekem. Czyli musi istnieć związek między obecnymi atakami a dawnymi. Chociaż szczegóły utajniono, a większość informacji – o ile mi wiadomo – została zniszczona przed końcem wojen. – Czyli jesteśmy jednomyślni w tej kwestii. – Poproszę o zgodę na dostęp do utajnionych informacji. – Zrób to. A na razie detektyw Callendar szuka powiązań. – Mam nazwiska – zameldowała Callendar – wyznawców kultu konia

R

barwy ognia bądź w jakiś sposób z nim powiązanych. Nazwiska dzieci, których porwanie zgłoszono policji. Tych, które się odnalazły, i tych, o których wszelki ślad zaginął. Porównuję je z nazwiskami ofiar, świadków,

L T

szukam powiązań. To nie jest szukanie igły w stogu siana, pani porucznik, tylko właściwego źdźbła w stogu siana.

– Mogę tu pomóc – oświadczyła Teasdale. – Uzyskanie zgody trochę potrwa, nawet jeśli wystąpi o nią sam dyrektor Hurtz i odpowiednio ją uzasadni. Ale w tej sprawie mogę się przydać od razu. Jeśli detektyw Callendar nie ma nic przeciwko temu.

Callendar spojrzała na Dallas, która skinęła głową. – Jasne.

– Czy mówi się o tych wydarzeniach? – Monitorujemy to – odparła Callendar. – Czubki są przejęte, ale nikt nie wspomniał o koniu barwy ognia ani nie przypisuje sobie autorstwa ataków. – Pracujcie dalej. Detektyw Strong, jakieś postępy? – To mieszanka – zaczęła Strong – pejotl, grzybki halucynogenne, wszystkie te substancje występują w przyrodzie, są łatwo dostępne. Poza 206

tym ich użycie wyszło z mody, więc wielu dilerów odpuściło sobie handlowanie nimi. Najłatwiej ustalić źródło pochodzenia LSD i zeusa. Podążam kilkoma tropami, podpytuję paru moich informatorów. Kupno znacznych ilości LSD nie przeszłoby niezauważenie. To nie jest popularny narkotyk. Żaden z moich informatorów nic nie słyszał o większym zakupie tej substancji. Według mnie sprawca sam ją produkuje. – Jeśli tak – zauważyła Teasdale – musi mieć odpowiedni sprzęt, bezpieczne pomieszczenie, najlepiej laboratorium, i sporą wiedzę z dziedziny chemii. To niebezpieczna substancja.

R

– Jeśli sprawca zna skład substancji, wcale nie musi być dobry z chemii – odparła Strong. – Nie bardziej niż przeciętny ćpun. Ale zdobycie składników wymaga pieniędzy i kontaktów. Z tego, co ustaliłam, potrzebna

L T

mu ergotamina. Nie kupiłby jej niepostrzeżenie, chyba że poza USA. Belize jest popularnym źródłem, sprawdzam ten trop.

– Potrzebne mu odczynniki, rozpuszczalniki, hydrazyna... – Sprawdzam wszystkie te tropy – powtórzyła Strong. – Może jest chemikiem albo pracuje w laboratorium. Ale jeśli przekazano mu recepturę substancji, może otrzymał również recepturę wytwarzania LSD. – Potrafiłabyś to wyprodukować? – spytała Eve agentkę Teasdale. – Tak, ale mam doktorat z chemii organicznej. – Nieistotny jest stopień naukowy lub jego brak. Sprawca ma silną motywację. Sprawdzimy, kto na naszej liście studiował chemię albo ma wyższe wykształcenie. Miro, czy możesz coś dodać do profilu sprawcy? – Ciekawe, że w obu przypadkach zabójca posłużył się kobietą. Ponieważ wydaje się wielce prawdopodobne, że żadna z nich nie znała jego zamiarów, wykorzystał naiwność kobiet, by się nimi posłużyć jako narzędziem. Dostarczycielka w pierwszej kolejności była narażona na 207

działanie

zabójczej

mikstury.

Czyli

najprawdopodobniej

pierwsza

zaatakowała innych. – Istnieje równie wysokie prawdopodobieństwo – dodała Eve – że zginie również jako jedna z pierwszych. – Logicznie rzecz biorąc tak. Sprawca lubi wysługiwać się kobietami. Jeśli coś je z nim wiąże, będą mu uległe i to im przypadnie niewdzięczna robota. Mało prawdopodobne, żeby znęcał się nad nimi fizycznie. Stosuje przemoc psychiczną. W pracy nienawidzi kobiet, mających władzę. Raczej je toleruje, niż dąży do konfrontacji z nimi.

R

– I wykorzystuje podległe mu kobiety w charakterze narzędzi? – spytała Eve. – „Ej, złotko, przynieś mi kawy, dobrze? ” „Nie zdążyłem pójść do pralni. Odbierz moje garnitury podczas przerwy obiadowej”.

L T

– Tak. Jeni Curve uśmiechnęła się do niego – to był szczery, pełen sympatii uśmiech. Wydając polecenia, sprawca wykorzystuje swój urok osobisty. Może jeszcze nagradza te kobiety drobnymi upominkami, wysokimi napiwkami. Poszukałabym kogoś, kto ma cichą i potulną matkę, która poświęciła się wychowaniu dzieci, rezygnując z pracy zawodowej, albo wykonywała zawód niewymagający wysokich kwalifikacji. Natomiast ojciec jest człowiekiem dominującym, ambitnym, stawia karierę zawodową na pierwszym miejscu. Nie chodzi tu o kwestie polityczne, społeczne czy religijne, w przeciwnym razie sprawca czy sprawcy już by wydali oświadczenie. To prywatna misja. – Mira rozłożyła ręce. – Może ma powiązanie z kultem konia barwy ognia przez rodzinę. Któreś z rodziców lub dziadkowie służyli w wojsku albo byli wyznawcami kultu. – W porządku. Uwzględnijcie w waszych działaniach rodziców. Szukajcie świadków i współpracowników, których matka jest strażniczką ogniska domowego. Wykorzystajcie metodę Truehearta – zadecydowała 208

Eve. – Oznaczcie ten związek... Jaki nam jeszcze został kolor? Na pomarańczowo. A więc sprawcą jest prawdopodobnie mężczyzna. Pracuje w tej okolicy, mieszka w tej okolicy. Je i robi tutaj zakupy. Znają go i w barze, i w kawiarni. Jeszcze raz wszystkich przesłuchajcie. Szukajcie kogoś chętnego do pomocy, okazującego troskę. Będzie nie tylko odpowiadał na pytania, ale również sam je zadawał. Gdzieś w przeszłości coś go łączyło z kultem konia barwy ognia. Jeśli znajdziecie to powiązanie, znajdziecie zabójcę. Dalej sprawdzajcie pochodzenie narkotyków. Musi mieć dilera albo inne ich źródło. Znajdźcie je. Jeśli będzie się trzymał swojego wzorca

R

postępowania, zaatakuje ponownie w ciągu dwudziestu czterech godzin. Callendar, znajdź biurko dla agentki Teasdale w laboratorium waszego wydziału. McNab, jak najszybciej zrób mi tę tabelę. Peabody, dopilnuj, żeby

L T

agentka Teasdale otrzymała kopie wszystkich akt. Dopóki go nie dopadniemy, możecie się ze mną kontaktować o każdej porze dnia i nocy. Jeśli coś znajdziecie, natychmiast meldujcie. Bierzmy się do roboty!

209

Rozdział 11 Kiedy sala opustoszała, Eve podeszła do tablicy, zdjęła fotografie Macie Snyder i Jeni Curve i umieściła obok siebie. – Te dwie – mruknęła. – Jesteś pewna, że żadna z nich nie była w to świadomie zaangażowana? – Roarke podał jej filiżankę świeżo zaparzonej kawy. – CiCi Way, przyjaciółka Snyder i jej koleżanka z pracy, opisała, jak to się odbyło. Siedziały w barze z jej chłopakiem i jego kolegą z pracy,

R

rozważali wspólne wybranie się dokądś na kolację. Obie kobiety udały się na dół, do łazienki. Kiedy szły, Snyder wpadła na kogoś w pobliżu baru. W toalecie zaczęła krytykować swoją dobrą przyjaciółkę. Powiedziała, że boli

L T

ją głowa. Wróciły na górę, Snyder odepchnęła jakiegoś faceta, który wszedł jej w drogę...

– Też koło baru – przypomniała sobie Eve. – Czy mógł to być ten sam facet, na którego wpadła poprzednio? Czyżby zaczekał, aby się przekonać, czy substancja zadziała?

– Dużo ryzykował – zauważył Roarke. – To wykalkulowane ryzyko. Wiedział, że ma jakieś cztery minuty. Gdyby nie wróciła, wyszedłby. Ale jakie to było podniecające zobaczyć zmianę na jej twarzy. Gdy szła na dół, była wesoła. A wracała wściekła. Całkiem prawdopodobne, że zaczekał. Eve próbowała to sobie wyobrazić. – Snyder jest tylko narzędziem, o niczym nie wie poza tym, że rozbolała ją głowa i jest wściekła. Mniej więcej wtedy, kiedy CiCi Way rozbolała głowa, Snyder wzięła widelec i wbiła go w oko swojemu chłopakowi. I zaczęło się piekło. Poza tym Snyder jest poza wszelkimi 210

podejrzeniami. Podobnie jak Curve. Pokopiemy głębiej, ale wszystko wskazuje na to, że wykorzysta! ich naiwność. Z tego wynika, że nawet nie znał Snyder. Może widział ją wcześniej, może ona widziała jego. Tak, jak to bywa, kiedy często się chodzi do tego samego baru, pracuje się niedaleko siebie. Mogła być zatrudniona w jego firmie albo w tym samym budynku, co on. – Tak wynika z wykresu Truehearta – powiedział Roarke. – Taak. To dobry trop. W drugim przypadku stawiam na to, że był klientem „Café West”. Curve dostarczała potrawy. Założę się, że również do

R

jego domu. Mieszka gdzieś niedaleko. – Spojrzała na stos pustych kartonów po pizzy.

– I do firmy. Nie może się wyrwać na przerwę obiadową, zamawia

L T

coś na wynos. Pracuje w porze kolacji, więc też zamawia coś na wynos. Wie, jak to działa. Kręcił się w pobliżu kawiarni, żeby obserwować, kto przyjdzie. Jeśli nie ona, może byłaby to jedna z kelnerek albo koleżanka z pracy, która właśnie wybrała się na obiad. W obu przypadkach zadecydował ślepy los. To dobry plan, bo nie chodzi o nikogo konkretnego, sprawcy nie można powiązać z tą osobą.

– I może nie przewidział, że ustalisz, kto miał przy sobie tę substancję. Tyle ofiar śmiertelnych, tylu rannych, jeden wielki chaos. Taki szczegół łatwo przeoczyć. – Chcę nad tym popracować w domu. Możesz mi skopiować wykres Truehearta? – Oczywiście. – Dallas. – Peabody wsunęła głowę przez drzwi. – Przepraszam. Przyszedł Christopher Lester, chce się z tobą zobaczyć. – Naprawdę? – Spojrzała na tablicę, zastanawiając się chwilę. – 211

Zaprowadź go do tego samego pokoju przesłuchań, co poprzednio, jeśli jest wolny. – Dobrze. Myślałam, że wykreśliłaś jego i Devona. – Prawie, ale... Jeśli Strong ma rację, sprawca sam syntetyzuje składniki substancji, nie tylko je miesza. Jeśli Teasdale się nie myli, potrzebne mu doświadczenie i sprzęt. Lester ma jedno i drugie. I zgłosił się do nas. Zobaczymy, co ma do powiedzenia. – Zabiorę wszystkie dokumenty, a ty idź do niego. – Dziękuję. – Gdy skierowała się do drzwi, zadzwonił jej telefon. – Dallas – rzuciła. – Pani porucznik, mówi Nancy Weaver. – Dobry wieczór, pani Weaver.

L T

R

– Właśnie się dowiedzieliśmy, co zaszło w „Café West”. – Zna pani tę kawiarnię?

– Tak. Wiele osób od nas tam jada albo zamawia jedzenie na wynos. Pani porucznik, straciliśmy kolejnych ludzi. Troje moich pracowników, którzy poszli na lunch, nie wróciło do biura. Nie mogę się do nich dodzwonić. Sprawdziłam w innych działach, tam też są tacy, którzy nie wrócili po przerwie obiadowej.

– Nie mogę pani teraz przekazać żadnych szczegółów. – Proszę. Są ze mną Lew i Steve. Pomagaliśmy przy zaplanowaniu uroczystości pogrzebowych Joego. Kiedy usłyszeliśmy... – głos jej zadrżał. – Jesteśmy w biurze. Czy może pani do nas przyjechać? Jeśli nie, przyjedziemy do pani. Proszę nam tylko powiedzieć, co się stało. Znaliśmy personel „Café West”. Może zdołamy jakoś pomóc. – Będę u państwa w ciągu godziny. – Bardzo pani dziękuję. Powiem nocnemu strażnikowi, żeby panią 212

wpuścił. Ciekawe, pomyślała Eve, idąc do pokoju przesłuchań. Bardzo ciekawe. – Chcesz, żebym weszła z tobą? – zapytała ją Peabody. – Tak. Kiedy skończymy, postaraj się odszukać wszystko o rodzinie braci Lesterów. To znaczy o rodzicach, żonie jednego z nich. Przyjrzyj się dobrze krewnym żony Devona. Możesz to zrobić od siebie z mieszkania, ale po drodze zahacz o

jego dom, porozmawiaj z sąsiadami, żeby wyrobić

sobie zdanie o ich wzajemnych stosunkach, zwyczajach. – Rozumiem.

R

– Właśnie zadzwoniła do mnie Nancy Weaver, chce pogadać. Jest z Callawayem i Vannem. – Ciekawe.

L T

– To samo sobie pomyślałam. – Eve weszła do pokoju przesłuchań i włączyła nagrywanie.

Pomyślała, że Christopher Lester jest bardziej zmęczony niż poprzedniego dnia i już nie ma takiej hardej miny. – Nie musi mi pani znów czytać, jakie mi przysługują prawa – powiedział – bo już to pani zrobiła i potwierdzam, że wszystko zrozumiałem.

– Dobrze. Oszczędzimy trochę czasu. Słucham, o co chodzi? – Dowiedzieliśmy się, co się stało w „Café West”. Mój brat... To kolejny poważny cios. Czasami umawialiśmy się tam na obiad. – Nie smakuje wam jedzenie w barze? – Devon lubi chodzić do „Café West”. Zna kierowniczkę zmiany, Kimberly Fruicki. Nie udało mu się do niej dodzwonić. Ja też ją znam. Przychodziła na przyjęcia do Devona. On i Quirk w zeszłym roku byli na jej ślubie. Pani porucznik, Devon szaleje z niepokoju. Próbował się dowiedzieć 213

czegoś w szpitalu, ale nic mu nie chcieli powiedzieć. Nawet czy tam trafiła, bo Devon nie jest jej krewnym. Gdybym mógł mu przekazać, że nic jej nie jest... – Nie mogę ujawnić nazwisk ofiar, póki nie zawiadomimy członków ich rodzin. – Ona... – Odwrócił wzrok, potarł dłońmi twarz. – Boże. Eve dała znak swojej partnerce. – Detektyw Peabody opuszcza salę przesłuchań. Jak często bywa pan w „Cafe West”?

R

– Raz, dwa razy w miesiącu. Z Devonem albo z Devonem i Quirkiem. Pani porucznik... – Nachylił się, spojrzał jej prosto w oczy. – Poprzednio wezwała mnie pani tutaj, bo jestem naukowcem, chemikiem. Zdaję sobie

L T

sprawę z tego, że ma pani ekspertów, ale wątpię, czy mogą się pochwalić moim doświadczeniem, moimi umiejętnościami czy tak dobrze wyposażonym laboratorium, jak moje. Wiem, że policja czasem zatrudnia cywilnych konsultantów. Chcę pomóc.

– To bardzo szlachetnie z pana strony.

– Wczoraj myślałem, że doszło do tragicznego wypadku. Że ktoś eksperymentował i coś mu się nie udało. Byłem zdenerwowany, zaniepokojony, nawet zły. Ale dziś wiem, że to nie był wypadek czy eksperyment. I zacząłem się bać. Wysłałem żonę i dzieci do naszego domu w Oyster Bay. Wolę, żeby zostali poza miastem. Chcę pomóc znaleźć tego szaleńca czy szaleńców. Chcę, żeby moi bliscy byli bezpieczni. – Dziękuję za tę propozycję, doktorze Lester. Ale korzystamy z pomocy wysoce wykwalifikowanego chemika i niezręcznie bym się czuła, gdybym teraz zatrudniła eksperta z zewnątrz. – Macie policjanta – chemika. Nie wierzę, by miał takie kwalifikacje i 214

dysponował takimi warunkami pracy, jakie mogę zaproponować. Albo moglibyśmy pracować razem. – Rozważę to. Jednak w tej chwili nie skorzystamy z pana propozycji. Pańska żona wzięła sobie urlop? – Co? Och, moja żona jest bardzo zaangażowana w działalność charytatywną. Może ją prowadzić z Long Island. Zdenerwowała się, że musi wyjechać, zabrać dzieci ze szkoły, ale naturalnie chce, żeby były bezpieczne. I wie, że nie będę się o nich martwił, kiedy wyjadą z miasta. – Jestem pewna, że ma pan laboratorium również w domu. – Tak.

R

– Musi być dobrze zabezpieczone, skoro w domu są dzieci. – Naturalnie. Ale moje dzieci wiedzą, że nie wolno im tam wchodzić.

L T

– To dobrze. Muszę wracać do pracy. Koniec przesłuchania. – Jeśli mógłbym jakoś pomóc, udzielić odpowiedzi na jakieś pytania, proszę się ze mną skontaktować.

– Z całą pewnością to zrobię.

Peabody wróciła i szepnęła coś Eve na ucho. – Może pan powiedzieć swojemu bratu, że jego przyjaciółka znajduje się w Centrum Zdrowia w Tribeca. Jej stan jest poważny, ale stabilny. – Żyje! – Tak. – Dzięki Bogu. To bardzo dużo znaczy dla Devona i Quirka. Dziękuję. Natychmiast ich o tym powiadomię. – Wyciągnął telefon i wyszedł z sali. – Przyjrzyjmy się tej Kimberly Fruicki. Może ona kręci z Chrisem. – I zagroziła, że powie żonie. – Zawsze tak samo. Kochanki nie potrafią trzymać języka za zębami. 215

Dziś nie poszło tak dobrze, jak wczoraj, bo pojawili się gliniarze z paralizatorami, zanim ludzie zdążyli się nawzajem pozabijać. Może chciał się dowiedzieć, czy udało mu się wyeliminować tego, o kogo mu chodziło. – Według mnie Lester sprawiał wrażenie wstrząśniętego. – Nie był taki opanowany, jak za pierwszym razem. – Eve wzruszyła ramionami. – Sprawdzimy to. Na razie jest jedyną osobą, która koniecznie chce pomóc w śledztwie. Przekonam się, co mają do powiedzenia Weaver, Callaway i Vann. Zobaczyła Roarke’a, idącego korytarzem. Niósł dwie torby z aktami. – Roarke, ze mną.

R

– Rany – westchnęła Peabody. – Chciałabym chociaż raz powiedzieć coś takiego.

L T

– Bo tylko raz udałoby ci się to powiedzieć, nim wydłubałabym ci oczy szpikulcem do lodu.

– Oj. Chociaż może byłoby warto.

– Tępym szpikulcem do lodu – dodała Eve, kiedy Roarke do nich podszedł. – Zmywaj się.

– Dobranoc, Peabody. – Posłał jej uśmiech, na którego widok pomyślała: Na pewno byłoby warto.

– Tępym szpikulcem do lodu? – spytał, kiedy skierowali się do ruchomych schodów. – Takie dziewczyńskie gadanie. – Wzięła od niego jedną torbę i przewiesiła sobie przez ramię. – Jak przyjadę z tobą, tych troje będzie trochę zbitych z tropu. I dobrze. Chcę wysłuchać twojej opinii o nich. Jeszcze nie poznałam osobiście Stevena Vanna, ale opowiem ci o całej trójce. Ty prowadzisz, ja mówię. – Też mam ci coś niecoś do powiedzenia. 216

– O Teasdale? – Porozmawiamy w samochodzie. Zaniepokoiła się – w małżeństwie tak często mamy drobne powody do niepokoju – że Roarke dowiedział się dość, by nalegać, żeby zakończyła współpracę z federalnymi. Niełatwo będzie się pozbyć Teasdale, ale... Kiedy rozsunęły się drzwi windy, wypadł z niej jakiś zakuty w kajdanki grubas. Spod rozpiętego trencza widać było członek w stanie wzwodu. Przewrócił gliniarzy jak kręgle, nim dwaj mundurowi zdołali wyjść z windy i ruszyć za nim w pościg.

R

– Ani chwili nudy – powiedział Roarke, Eve cofnęła się pod ścianę i podstawiła nogę uciekinierowi. Grubas w przekrzywionej blond peruce na głowie potknął się i upadł.

L T

– O – ho! – krzyknął.

Wyłożył się jak długi, aż mu zagrzechotały kości, i przejechał kawałek na plecach, potrącając kolejne osoby, które znalazły się na jego drodze, aż w końcu zatrzymał się na ścianie.

Leżał, spoglądając szklanym wzrokiem, a członek sterczał mu niczym kolumna.

– Na rany Chrystusa, zakryjcie go – poleciła Eve. – Jeszcze komuś wydłubie tym oko.

Spiesznie podbiegła do windy, by zjechać do garażu. Roarke wsiadł razem z nią. – Jak miło – ucieszyła się. – Winda prawie zawsze jest pełna, kiedy chce się zjechać do garażu. –

Zawdzięczamy

to

stupięćdziesięciokilogramowemu

ekshibicjoniście. – Raczej stuczterdziestokilogramowemu, ale owszem. – Poruszyła 217

ramionami. – Tak czy owak, poprawiło mi to humor. – Nie dziwię się, bo kopanie tyłków działa na ciebie jak narkotyk. – Być może, chociaż tylko podstawiłam facetowi nogę. Nie mam teraz czasu kopać w tyłek nagiego ekshibicjonisty. – Jeszcze będą inne, najdroższa. – Coś, czego mogę tęsknie wypatrywać. Wysiadła z windy i ruszyła prosto do swojego wozu. – Ty mów pierwszy. – W porządku. – Usiadł za kierownicą i wyjeżdżając z garażu, rzucił Eve krótkie spojrzenie. Włączył się do ruchu.

R

– Teasdale ma imponującą przeszłość. Jej ojciec służył w lotnictwie amerykańskim, przeszedł na emeryturę w stopniu generała dywizji. Matka

L T

była zastępcą sekretarza stanu. Jako dziecko dużo podróżowała, mówi kilkoma językami, była prymuską w szkole. Kiedy studiowała na uniwersytecie, zwerbowała ją Agencja Bezpieczeństwa Krajowego, ale oficjalnie zaczęła dla nich pracować dopiero po ukończeniu nauki. – Oficjalnie?

– Oficjalnie – potwierdził. – W młodym wieku dwudziestu trzech lat pracowała... Nieoficjalnie. I powoli, ale nieprzerwanie pnie się w górę. Pracowała z Hurtzem przy śledztwie w sprawie Bissela i prawdę mówiąc, zgromadziła lwią część informacji i dowodów przeciwko niemu i pozostałym, zamieszanym w tę sprawę. Chociaż można powiedzieć, że w śledztwie też pomagała nieoficjalnie. – Dobra. Powiedz mi, co o niej sądzisz. – Zdolna, oddana pracy, ambitna i chociaż wasze style działania krańcowo się od siebie różnią, jest bardzo do ciebie podobna. Bo się nie poddaje, jest nieprzekupna i zdaje się kierować zarówno literą, jak i duchem 218

prawa. – Akceptujesz ją. – Nie wiem, czy kiedykolwiek zaakceptuję kogokolwiek, związanego z Agencją Bezpieczeństwa Krajowego, ale mogę ją znieść. Wierzysz, że wcześniej nie zetknęła się z tą substancją? – Tak, wierzę. – Potrafi doskonale kłamać. – Ja też. Ale odniosłam wrażenie, że mówi prawdę. I wydaje mi się, że to prawda, że kiedy podczas wojen miejskich Agencja Bezpieczeństwa

R

Krajowego dowiedziała się czegoś na ten temat, wszystko utajniono albo zniszczono. Spowodowano zniknięcie dokumentacji. – Przez chwilę milczała. – Ale nie musimy akceptować tego, co robi Agencja

L T

Bezpieczeństwa Krajowego. Bo niby dlaczego? Może posprzątali u siebie. No i świetnie. Jednak nie musimy akceptować tego, co zrobili przed laty w Dallas ani tu, w Nowym Jorku, w zeszłym roku. Mogą mnie ugryźć. – Wzięła głęboki oddech. – Ale mogę pracować z Teasdale, przynajmniej na razie, póki jej lepiej nie zrozumiem. Jeśli to cię zadowala, ja też nie mam nic przeciwko temu.

Roarke położył rękę na jej dłoni. – W takim razie nie ma sprawy.

– Dobra. Przejdźmy do kolejnego punktu. Muszę traktować Lesterów jak sprawców. Zbyt wiele powiązań, zbyt wiele elementów, żeby zrezygnować. – Szybko zreferowała mu przebieg przesłuchania. – Masowi mordercy są spragnieni uwagi. Muszą się czuć ważni. Wywoływanie szoku i budzenie strachu im nie wystarcza. Christopher Lester jest przyzwyczajony do pewnego zainteresowania swoją osobą, ale stanowi relatywnie małą płotkę, prawda? Nie ma na swoim koncie wielkich, 219

prestiżowych międzynarodowych nagród. Zarabia masę pieniędzy, cieszy się uznaniem w swoim środowisku, ale właściwie jest szczurem laboratoryjnym. Zabicie w ciągu dwóch dni ponad stu osób z wykorzystaniem tej substancji to coś wielkiego i niecodziennego. To coś, co zapewnia wieczną niesławę. – Nie wolałby sięgnąć po wielką i prestiżową nagrodę, znajdując antidotum na tę substancję? Dokonałby epokowego odkrycia w swojej dziedzinie. – Zależy od tego, jak bardzo jest wkurzony. Poza tym nikt nie będzie

R

się zbytnio przejmował antidotum na coś, z czym ludzie nigdy się nie zetknęli ani o czym nie słyszeli. Jeśli to nie trafiło na pierwsze strony gazet, antidotum też nie trafi. – No właśnie.

L T

– Brakującym ogniwem jest koń barwy ognia albo osoba, związana z wojskiem. Nie uwierzę, że Lester uzyskał identyczną substancję, pracując w swoim laboratorium.

– Prawdopodobieństwo tego jest dosyć małe. – No i jeszcze trio z S&R. Weaver, Callaway i Vann. Whistler na razie wygląda na czystego?

– Whistler? Przypomnij mi, kto to taki. – Facet w garniturze, który wyszedł z baru jednocześnie z Callawayem. Pracuje w tej samej firmie, ale w innym dziale. W sprzedaży. Przeczytałam jego zeznania. Wyszedł, bo czuł, że zaczyna go boleć głowa, i wrócił do domu, co sprawdziliśmy, do żony i sześciomiesięcznego potomka. Trzy tygodnie temu awansował i dostał znaczną podwyżkę. Nie pasuje mi na sprawcę. – Na szczęście dla niego. W takim razie wracajmy do naszej trójki. 220

– Zgoda. W obu atakach zginęli pracownicy S&R, część z nich była zatrudniona w dziale Weaver. I na razie oni jedyni z tych działów skontaktowali się bezpośrednio ze mną – dwoje z nich już dwukrotnie – prosząc o spotkanie. – Sposób na zwrócenie na siebie uwagi i zdobycie informacji. – Czwórka specjalistów od marketingu wchodzi do baru. – I? Eve odwróciła się w stronę Roarke’a. – Tylko troje z niego wyszło. Tylko że gdybym była jedną z tej

R

czwórki, moim celem raczej byłby Vann. Jest bogaty i ustosunkowany. Szybko awansuje, kiedy innym potrzeba na to lat. Ale wyszedł wcześniej. Jeśli ich zeznania są prawdziwe, wszyscy wiedzieli, że zabawi w barze

L T

krótko. Więc jeśli to Cattery – ich zabity kolega miał być celem, to dlaczego? Co zyskałaby pozostała trójka, albo jeden bądź dwoje z nich, eliminując właśnie jego? I żadne z nich nie mogło być pewne, że ktoś z ich biura pojawi się tam o właściwej porze.

– Wiesz, że równie dobrze mógł to być przypadek. – Nie lubię przypadków. – Z gniewną miną wyjrzała przez okno. – Przypadki mnie wkurzają. – Wciąż miała chmurną minę, kiedy Roarke skręcił na parking. – Mogłeś stanąć na ulicy. Włączyłabym światło „na służbie”. – Krótki spacer nam nie zaszkodzi. Więcej czasu na zastanowienie się, uznała, wysiadając z samochodu. – Dziś wieczorem zamierzam spędzić trochę czasu z Josephem Catterym. Przekonam się, co zobaczę. – Na razie spędź chwilkę ze mną. – Przyciągnął Eve, żeby ją pocałować, i roześmiał się, kiedy go odepchnęła. 221

– Nie masz włączonego światła „na służbie”, pani porucznik. – Mam, tylko go nie widać. Idąc, przyglądała się, jak w wieżowcu ze stali i szkła odbijają się czerwone promienie zachodzącego słońca. – Długa droga na szczyt – doszła do wniosku. – Trzeba się wspiąć na wiele szczebli, poświęcić wiele godzin, uścisnąć wiele dłoni, posmarować wiele rąk. – Tak to już jest w świecie interesów. – Dlatego dobrze jest mieć cię na podorędziu. Znasz wszystkie

R

niuanse, pułapki. Zajmują się marketingiem, prawda? Czyli wiecznie coś sprzedają.

– Nie wyłączając siebie – dodał. – Chodzi nie tylko o sprzedaż

L T

produktu, ukazanie go w jak najlepszym świetle, ale przy okazji zareklamowanie siebie jako tego, kto ma najlepsze pomysły, świeże spojrzenie, potrafi doprowadzić dzieło do końca

– Rozumiem, przynajmniej w teorii. Razem pracują i obowiązuje ich określona hierarchia. Ale zarazem rywalizują między sobą. Nie konkurują wyłącznie z innymi firmami.

– No właśnie. W grę wchodzą dodatkowe korzyści, prestiż i premie. Codzienny wyścig szczurów.

– Może któreś z nich postanowiło pozbyć się rywala. Ale to nie takie proste. – Eve prowadziła dyskusję sama ze sobą, starając się jak najlepiej wszystko zrozumieć. – Są łatwiejsze sposoby osiągnięcia celu. Mamy do czynienia z człowiekiem o wysokim mniemaniu o sobie, przepełnionym złością, okrutnym i bez odrobiny szacunku dla ludzi, i to tych, których codziennie widuje. Weszli do budynku i skierowali się przez przestronny hol do 222

stanowiska ochroniarzy. – Porucznik Dallas – przedstawiła się Eve, pokazując odznakę. – I konsultant. Mamy spotkanie z Nancy Weaver, Callawayem i Vannem z firmy Stevenson and Reede. – Wszystkie formalności zostały już załatwione, pani porucznik. Pani Weaver czeka na państwa. Windy z prawej strony, czterdzieste trzecie piętro. Poinformuję, że już pani jest. Eve razem z Roarkiem wsiadła do windy. – Czterdzieste trzecie piętro – poleciła. – Nie spytał o twój dokument

R

tożsamości. Weaver uprzedziła go, że spodziewa się mnie i mojej partnerki. Myślała, że pojawię się z Peabody.

– Postaram się być równie czarujący, jak ona.

L T

– Wykluczone, kolego. Masz być wyniosły. Nie jesteś zwykłym szefem, tylko superszefem. Tacy ludzie, jak oni, nie zasługują na twoją uwagę. Ja wykonuję swoje obowiązki. Dodatkowe przesłuchania to dla mnie codzienność. Przedstawię cię jako swojego konsultanta, ale to oczywiste, że pojawiłeś się tutaj, bo jedziemy do domu. Jesteś znudzony. Uśmiechnął się rozbawiony. – Naprawdę?

– Kupujesz planety, z lekceważeniem odnosisz się do pochlebców. – No cóż, masz rację. Zajmowałem się tym dziś i teraz jestem znudzony. – Więc nie będzie ci trudno udawać. Bądź ważnym i nieprzystępnym Roarkiem. – Słucham? – Wiesz, o co mi chodzi. Nie chcę, żeby się posikali ze strachu, a jedynie by poczuli się speszeni. Jesteśmy na miejscu. 223

Nancy Weaver podeszła do nich, kiedy otworzyły się drzwi windy. Zatrzymała się w pół kroku, a jej oczy zrobiły się okrągłe na widok Roarke’a. Eve pomyślała: Idealnie. – Pani Weaver, to mój cywilny ekspert konsultant w tej sprawie, Roarke. – Tak, naturalnie. Dziękuję, że państwo przyszli, i to tak szybko. – Podała rękę Roarke’owi. – Spodziewałam się pani detektyw. – Detektyw Peabody w tej chwili zajęta jest innym aspektem śledztwa

R

– wyjaśniła Eve, kiedy Roarke chłodno skinął głową Weaver i krótko uścisnął dłoń kobiety. – Powiedziała pani, że podczas naszej rozmowy będzie obecny również pan Vann.

L T

– Tak, Steve i pan Vann czekają w małej sali konferencyjnej. Proszę tędy.

Nancy Weaver była ubrana na czarno, zauważyła Eve – jedyny barwny akcent stanowiły czerwone podeszwy jej wysokich szpilek. Włosy związała z tyłu. Ten poważny wygląd jeszcze podkreślał podkrążone oczy i zmarszczki wokół nich, wywołane stresem. Mówiła głosem osoby, która za mało spała, a za dużo mówiła.

– Zwolniłam wszystkich swoich pracowników do domu – wyjaśniła, prowadząc ich przez recepcję, czerwoną i błyszczącą jak podeszwy jej butów. W srebrnych spiralach, zwisających z sufitu, błyszczały małe, białe żaróweczki. Obcasy Nancy stukały o podłogę, wyłożoną płytkami we wzór, powodujący oczopląs. Znaleźli się w pobliżu szklanych drzwi, które rozsunęły się bezszelestnie. – Sporo osób w całej firmie złożyło podania o urlop – ciągnęła. – 224

Rano dyrekcja wyda oświadczenie. W tej chwili wszyscy są w szoku. Wszyscy się boją. Ja też. – To zrozumiałe – odrzekła Eve, kiedy ruszyli szerokim, pustym korytarzem. – Ponieważ ja, Steve i Lew znajdowaliśmy się w barze, zanim... Zanim to się stało, a nasi pracownicy byli w kawiarni, kiedy... Godzinę temu otrzymałam wiadomość, że zmarła Carly Fisher. Poszła coś zjeść podczas przerwy obiadowej. Pracowała u mnie. Szkoliłam ją. Podczas studiów odbywała u mnie staż, później została moją asystentką. Dopiero co ją awansowałam.

R

Przystanęła, głos jej drżał, do oczu napłynęły jej łzy.

– Widziałam, jak wychodziła na przerwę, i poprosiłam, żeby mi

L T

przyniosła sałatkę i odtłuszczoną latte. Nigdy się ich nie doczekałam. Głos jej się załamał, przycisnęła dłoń do ust.

– Byłam zajęta i nawet nie zauważyłam, że nie wróciła do pracy. A potem usłyszeliśmy, co się wydarzyło w kawiarni. – Przykro mi w związku z poniesioną przez panią stratą. – Nie mogę przestać myśleć, że gdybym jej nie zatrzymała, gdybym nie poprosiła, żeby mi coś kupiła na obiad, może zdążyłaby wyjść, zanim to się zaczęło. Może nie byłoby jej w kawiarni, kiedy to się wydarzyło. – Nigdy się tego nie dowiemy. – I to jest najgorsze. Weaver otworzyła podwójne przesuwane drzwi. Lewis Callaway stał obok wysokiego, gładko uczesanego mężczyzny, w którym Eve rozpoznała Vanna. Vann miał na sobie drogi garnitur, czarną opaskę na ramieniu i złotą opaleniznę, typową dla bogaczy. 225

„Mała” sala konferencyjna była większa od tej, z której Eve zwykle korzystała w komendzie. Pomyślała przelotnie, ile metrów kwadratowych ma tutejsza duża sala konferencyjna. Przez okna w dwóch ścianach widać było światła Nowego Jorku. W pomieszczeniu dominował długi, błyszczący stół z miękkimi krzesłami o wysokich oparciach. Ekrany, zajmujące jedną ścianę, były w tej chwili czarne, na czarnym blacie stały dwa autokucharze, srebrne dzbanki na wodę, szklanki i misa świeżych owoców. Eve rozglądała się po eleganckim pomieszczeniu, obserwując reakcję mężczyzn na widok Roarke’a.

R

Wyprostowali się, unieśli brody i jednocześnie ruszyli do przodu, ale Vann okazał się ciut szybszy i pierwszy znalazł się obok Roarke’a.

L T

– Cóż za miła niespodzianka, nawet w tych okolicznościach. – Krótko, mocno uścisnęli sobie dłonie. – Stevenson Vann – przedstawił się. – A to z pewnością pańska urocza małżonka. – To porucznik Dallas – odparł chłodno Roarke, zanim Eve zdążyła otworzyć usta. – Ona tu dowodzi.

– Naturalnie. Pani porucznik, dziękuję, że zgodziła się pani z nami spotkać. Ostatnie dwa dni były straszne.

– Część z tych dwóch dni spędził pan poza Nowym Jorkiem. – Tak. Wróciłem zaraz po prezentacji. Lew skontaktował się ze mną i powiedział mi o Joem. Akurat jadłem kolację z klientką. Oboje byliśmy zszokowani. Nadal wydaje mi się, że to nie może być prawda. A teraz ten nowy koszmar. Proszę, niech państwo usiądą. Bardzo chcielibyśmy usłyszeć to, co może nam pani powiedzieć. Cokolwiek. – Jeśli mam być szczera, najpierw chciałabym porozmawiać z panem na osobności. 226

Zrobił skonsternowaną minę. – Słucham? – Jeszcze pana nie przesłuchałam, panie Vann. Teraz jest okazja. Tutaj, jeśli moglibyśmy zostać sami. Albo w pańskim gabinecie. – Och, nie może pani po prostu... – Weaver urwała, a potem usiadła. – Przepraszam. Chciałabym móc lepiej panować nad nerwami. Jestem dobra w sytuacjach kryzysowych. Nie tracę głowy. Ale to... Nie może nam pani nic powiedzieć? – Powiem państwu to, co mogę ujawnić, jak tylko wysłucham zeznań

R

pana Vanna. Chodźmy do pańskiego gabinetu – postanowiła. – Roarke, ze mną!

Podeszła do drzwi i przystanęła, kiedy tamci troje wymienili się spojrzeniami.

L T

– Nie ma sprawy. – Z zawodowym uśmiechem na twarzy Vann skierował się do drzwi. – To na końcu korytarza.

Kiedy szli, Roarke wyciągnął swojego palmtopa i skupił na nim całą uwagę. Całkowity brak dobrych manier, pomyślała Eve. Właśnie o to jej chodziło.

Spoglądała na tabliczki z nazwiskami: gabinet Callawaya, Cattery’ego, duże pomieszczenie z boksami i biurkami asystentów, w końcu gabinet Vanna – narożny, trzy razy większy od jej gabinetu w komendzie. – Nie zauważyłam gabinetu pani Weaver – odezwała się Eve. – Och, jest po drugiej stronie. Czego się państwo napiją? Kawy? – Nie, dziękuję. Usiądź. – Wskazała jeden z dwóch foteli dla gości, stojących przed biurkiem, i dała Roarke’owi dyskretnie znak. – Nie ma pan nic przeciwko temu, prawda? – spytał, zajmując miejsce za biurkiem Vanna. 227

– Nie. – Wyraźnie zaskoczony Vann rozłożył ręce. – Proszę bardzo. – Nagram naszą rozmowę i odczytam przysługujące panu prawa. – Co? Dlaczego? – Tego wymagają przepisy, poza tym to dla pana dobra. – Wyrecytowała formułkę. – Rozumie pan swoje prawa i obowiązki? – Tak, naturalnie, ale... – To standardowe postępowanie. Proszę mi powiedzieć, co pan robił wczoraj, przed udaniem się na lotnisko? – Jestem pewien, że Nancy i Lew poinformowali panią, że wszyscy

R

razem plus Joe od kilku tygodni pracujemy nad dużą kampanią reklamową. – Którą pan firmuje.

– Tak. Ponieważ to ja zdobyłem tego klienta, więc ja kieruję

L T

projektem. Dziś z samego rana miałem dokonać prezentacji, dlatego wczoraj wieczorem wyjechałem, żeby zjeść kolację z przedstawicielką klienta i omówić z nią naszą kampanię. Jak już wspomniałem, byłem na kolacji, kiedy zadzwonił do mnie Lew i powiedział mi o Joem. – Wszyscy razem poszliście do baru?

– Zgadza się. Urwaliśmy się nieco wcześniej, bo skończyliśmy projekt. Chcieliśmy to uczcić, napić się... I jeszcze raz omówić całość. – Kto wpadł na pomysł, żeby iść właśnie do tego baru? – Nie jestem pewien. To była mniej czy więcej wspólna decyzja. Zwykle pracownicy naszej firmy chodzą tam na drinka. To sympatyczny lokal i jest bardzo blisko. Może Joe zaproponował, żeby pójść się napić, a wszyscy uznaliśmy, że wiadomo, gdzie. Razem wyszliśmy z biura, razem dotarliśmy na miejsce. Usiedliśmy przy barze. Prawdę mówiąc, już panował tam tłok, więc stałem. Nie mogłem zostać długo. Wyszedłem kilka minut po piątej i pojechałem samochodem służbowym na lotnisko. 228

– Musiał pan mieć przy sobie wszystko, potrzebne do prezentacji, torbę podróżną, teczkę. – Zostawiłem to w samochodzie. Dałem kierowcy wszystko z wyjątkiem teczki. – Czy w barze uderzyło pana coś, coś wydało się dziwne albo niezwykłe? – Nie. Typowa „szczęśliwa godzina”. Widziałem kilka osób z naszego biura. – Często pan tam bywa?

R

– Tak, raz, dwa razy w tygodniu. Z kolegami z pracy albo z klientem. – Więc często widzi pan te same twarze.

– Taak. Chociaż niekoniecznie znam tych ludzi.

L T

– A jak układały się stosunki Joego z wami i z innymi pracownikami firmy?

– Do Joego można było się zwrócić z każdą sprawą. Jeśli potrzebowało się odpowiedzi, opinii, pomocy, można było na niego liczyć. – Nie przeszkadzało mu, że pojawił się pan i zajął gabinet narożny? – Joe nie należał do tego typu osób. – Rozłożył ręce, a wtedy błysnął mu zegarek (Eve była gotowa się założyć, że platynowy). – Proszę posłuchać, niektórzy mogliby pomyśleć, że miałem fory, ale prawda jest taka, że jestem dobry w tym, co robię. Dowiodłem tego. – Nachylił się, emanując szczerością. – Nie afiszuję się swoimi koneksjami z dyrekcją. Nie muszę. – Przy tej ważnej kampanii nikt nie miał pretensji, że cały splendor spłynie na pana? Że sam dokona pan prezentacji? – Jak powiedziałem, ja ściągnąłem tego klienta. Nie spodziewam się specjalnego traktowania, ale nie chowam się w cień, jeśli na coś sobie 229

zasłużyłem. Nie rozumiem, co to ma wspólnego z tym, co spotkało Joego. – Tylko próbuję wczuć się w panujące tu stosunki – odpowiedziała swobodnie Eve. – Z pewnością pan rozumie, jak ważne jest orientowanie się, w jaki sposób ludzie pracują – każdy z osobna i wszyscy razem. Czego szukają, czego pragną, jak pracują, żeby to osiągnąć. Na jego twarz wrócił uśmiech. – Nie mógłbym tu pracować, gdybym tego nie wiedział. Panuje ostra konkurencja, ale tak już urządzony jest ten świat, dzięki temu wszystko się kręci. Potrafimy jednak pracować razem, by stworzyć najlepsze rozwiązanie dla klienta. – Nie ma żadnych tarć?

R

– Zawsze dochodzi do pewnych tarć. To nieodłączny element

L T

rywalizacji. – Spojrzał na Roarke’a. – Nie bez powodu uważa się nas za jedną z czołowych firm marketingowych w Nowym Jorku. Pani mąż z pewnością przyzna mi rację, że tarcia są niezbędne w procesie tworzenia i dla osiągnięcia satysfakcji.

Roarke rzucił Vannowi krótkie spojrzenie i mruknął: – Hmmm.

– Czy poza pracą utrzymywał pan przyjacielskie stosunki z Joem? – Cóż, nie obracaliśmy się w tych samych kręgach, ale byliśmy w dobrych stosunkach. Nasi synowie są mniej więcej w tym samym wieku, to nas zbliżyło. Jego syn... – Urwał na chwilę, odwrócił wzrok. – Ma grzeczne dzieci. Mieszkają w ładnym domu w Brooklynie. Zeszłego lata zabrałem mojego syna, Chase’a, na grilla do Joego. Chłopcy się polubili. Boże! – A Carly Fisher? – Asystentka Nancy? – Utkwił wzrok w dłoniach. – Właściwie jej nie znałem. Dopiero co awansowała i jeszcze nie pracowaliśmy razem. Nancy 230

mocno przeżywa to, co spotkało Carly. – Czy przyjaźni się pan z kimś stąd... Poza biurem? – Jeśli ma pani na myśli jakieś romanse, to ryzykowna rzecz. Staram się nie mieszać życia zawodowego z prywatnym. – Dziękuję. – Eve wstała. – Dokończymy rozmowę w sali konferencyjnej. – Mam nadzieję, że jakoś pani pomogłem. Chcę pomóc. Wszyscy chcemy. Eve spojrzała mu prosto w oczy. – Nie wątpię.

L T

R 231

Rozdział 12 Kiedy Eve weszła do sali konferencyjnej, Nancy Weaver i Callaway siedzieli nachyleni do siebie. Oboje drgnęli i szybko się od siebie odsunęli z minami winowajców. – Proszę nie wstawać. – Eve dała im znak ręką i zajęła miejsce w tym samym końcu stołu. – Mam parę pytań. Czy Joseph Cattery miał zwyczaj przesiadywać samotnie w barze? – Nic mi o tym nie wiadomo – powiedziała Weaver i spojrzała na Callawaya.

R

– Od czasu do czasu wpadaliśmy tam na drinka – oświadczył Callaway. – Niekiedy wychodziliśmy razem, a niekiedy zostawał dłużej.

L T

Znał kilku bywalców baru, więc zostawał, żeby się z nimi napić. – Tamtego wieczoru pożegnał się pan z nim jako ostatni z tu obecnych, panie Callaway. Czy Cattery rozmawiał z kimś?

– Tak, z barmanem. Zawsze rozprawiali o sporcie. Ale nie zauważyłem, żeby umówił się z kimś konkretnym, jeśli to miała pani na myśli. Odprężyliśmy się nieco i wyszedłem, bo byłem wykończony. Chyba powiedziałem pani wczoraj, że chciał się jeszcze napić, wspomniał coś o kolacji, ale ja marzyłem jedynie o tym, żeby wrócić do domu i walnąć się spać. Żałuję, że nie podchwyciłem jego pomysłu, żeby pójść gdzieś coś zjeść. Bo wtedy nie siedzielibyśmy tutaj teraz. – Kiedy się rozstawaliście, nie dostrzegł pan nic osobliwego w jego zachowaniu? – Nie. – Pokręcił głową, wziął szklankę z wodą, ale się nie napił. – Dużo myślałem o tych kilku ostatnich minutach, starając się przypomnieć sobie najdrobniejsze szczegóły. Lecz wszystko wyglądało normalnie, jak 232

każdego innego dnia. Rozmawialiśmy o pracy. Joe też wydawał się zmęczony, ale jeszcze nie był gotów, by wrócić do domu. Eve sięgnęła do teczki, wyjęła z niej zdjęcie Macie Snyder. – Czy widzieliście tę kobietę w barze? – Nie... – Callaway zmarszczył brwi. – Nie jestem pewien... Wygląda znajomo. – Znam ją z widzenia. – Weaver wzięła do ręki zdjęcie. – Kilka razy widziałam ją w barze. Jestem pewna, że wczoraj też tam była. – Niewątpliwie dlatego wygląda znajomo. Vann przechylił głowę.

R

– O, tak, siedziała przy stoliku z drugą kobietą i dwoma facetami. Śmiali się i flirtowali.

L T

– Rozumiem. A znacie tę kobietę? Pokazała zdjęcie Jeni Curve.

– To Jeni – powiedziała natychmiast Nancy. – Dostarcza potrawy z „Café West”. Prawie nie ma dnia, żeby nie przyniosła tu czyjegoś zamówienia. Czy...

– Tak, przykro mi.

– Boże. – Weaver oddychała z trudem, zacisnęła powieki. – Najdroższy Boże. – Czy panowie też ją znali? – zwróciła się Eve do mężczyzn. – Wszyscy znają Jeni – odparł Callaway. – Jest kochana, zawsze chętna do pomocy, zawsze pogodna. Steve z nią flirtował. – Nie żyje – bąknął Vann, gapiąc się na zdjęcie. – Zaledwie dwa dni temu przyniosła nam obiad. Byliśmy pochłonięci kampanią, a ona dostarczyła to, co zamówiliśmy. I dodatkową porcję frytek sojowych, bo 233

wie, że je lubię. A teraz nie żyje. Wstał, nalał sobie wody. – Przepraszam, ale to dla mnie cios. W zeszłym tygodniu kupiłem tam coś na wynos i spotkałem się z nią w drzwiach, bo akurat skończyła zmianę. Odprowadziłem ją do domu i nawet rozważałem, czy nie pójść z nią na górę. Miałem wrażenie, że zgodziłaby się. Ale zostało mi jeszcze dużo pracy, więc zrezygnowałem. A teraz nie żyje. – Interesował się pan nią? – Jest piękna i inteligentna. Była. Tak, tamtego wieczoru myślałem o

R

tym. Miałem za sobą długi dzień, zamówiłem coś do jedzenia, bo wiedziałem, że zapowiada się pracowita noc. A ta inteligentna, piękna kobieta wysyłała właściwe sygnały. Pomyślałem sobie: czemu nie? To był

L T

impuls – dodał. – Ale przypomniałem sobie o kampanii.

– Czyli nigdy między wami do niczego nie doszło?

– Nie. Uznałem, że zdarzy się jeszcze sporo okazji, kiedy oboje będziemy w odpowiednim nastroju. Człowiek zawsze tak sądzi – powiedział, patrząc smutno na Eve. – Że ma jeszcze dużo czasu na spotkania z inteligentnymi, pięknymi kobietami albo na jeszcze jednego drinka z kolegą z pracy. Dużo czasu, żeby nasi synowie znów się spotkali w parku w jakąś sobotę. Niech to diabli.

Weaver wstała bez słowa, otworzyła szafkę i wyjęła karafkę. Nalała do kieliszka bursztynowy płyn na wysokość dwóch palców, podeszła do Steve’a. – Dziękuję. Dziękuję, Nancy. Proszę mi wybaczyć – zwrócił się do Eve. – Nagle do mnie dotarło, że to prawda, że rzeczywiście się to wydarzyło. – Nie musi mnie pan przepraszać. A pan, panie Callaway? Jak dobrze 234

znał pan Jeni? – Lubiłem ją. Jak wszyscy. Nigdy do niczego między nami nie doszło, jeśli to ma pani na myśli. Dostarczała zamówione potrawy, lubiłem ją, ale to wszystko. – Proszę mi opowiedzieć coś o Carly Fisher. Callaway wydawał się lekko zaskoczony. – Jeszcze jedna inteligentna dziewczyna. Protegowana Nancy. Kreatywna, pracowita. – Ja też się chyba napiję. – Weaver podeszła do barku. – Jeszcze ktoś ma ochotę?

R

– Jestem na służbie – przypomniała jej Eve. – No tak. Lew? – Nie, dziękuję.

L T

– Czy można powiedzieć, że Carly była ambitna? – spytała Eve Lewa. – Jasne. W tej branży osoba pozbawiona ambicji nic nie zdziała. Ona była ambitna. Chciała awansować.

– Zawsze chętnie robiła to, co jej zleciłam – dodała Weaver. – Nigdy nie odmawiała. Lubiła być zajęta. Pomagała wam obu. – Taak. – Vann sączył drinka, wyglądając przez okno. – A co pan uważa? – spytała Eve Callawaya. – Kiedy się ją poprosiło, żeby coś zrobiła, robiła to. Nancy ją szkoliła, więc Carly miała i spore ambicje, i wysoko stawiała sobie poprzeczkę. – Wszędzie jej było pełno – odezwała się cicho Nancy. – Żartowałam, że za dziesięć lat ona będzie tu szefem. Bardzo proszę, czy nie może nam pani powiedzieć, jak wyglądają sprawy? Czy jest coś, co może nam pani ujawnić, albo coś, co możemy zrobić? – Mogę państwa zapewnić, że sprawdzamy każdy trop. W tej chwili 235

dla mnie i funkcjonariuszy policji, którymi dowodzę, nie ma nic pilniejszego od tego śledztwa. – Co to za tropy? – spytał Callaway. – Pytała nas pani, jak dobrze znaliśmy dziewczynę, która dostarczała potrawy, zamówione w „Café West”. Czy jest w to jakoś wplątana? A ta druga kobieta, której zdjęcie nam pani pokazała, czy jest podejrzana? –

Nie

mogę

odpowiadać

na

konkretne

pytania,

dotyczące

prowadzonego śledztwa. – Nie jesteśmy wścibscy. Byliśmy w tamtym barze, siedzieliśmy z

R

Joe. Siedzieliśmy z... Zostawiłem go tam – powiedział Callaway z nutką goryczy. – Zostawiłem go.

– Och, Lew. – Nancy położyła dłoń na jego ramieniu.

L T

– Nigdy sobie nie wybaczę, że go tam zostawiłem. Tak jak ty nigdy sobie nie wybaczysz, że poprosiłaś Carly, żeby przyniosła ci latte. Pracowaliśmy z ludźmi, którzy zginęli. Każdy z nas mógł być dziś w „Café West”. A jutro? Mieszkam niedaleko stąd. Pracuję tutaj, jem tutaj, robię tutaj zakupy. Dlatego to dotyczy nas wszystkich. – Callaway spojrzał na pozostałych, oczekując, że go poprą. – I moglibyśmy pomóc, gdybyśmy tylko znali pytania, wymagające odpowiedzi. – Zadałam państwu pytania, na które odpowiedzi chciałam teraz usłyszeć. – Ale nie chce pani odpowiedzieć na nasze pytania – zwróciła jej uwagę Weaver. – Jest tak, jak powiedział Lew. Pytała nas pani konkretnie o Jeni. Wszyscy ją znaliśmy, wszyscy mieliśmy z nią styczność, czasami codziennie. Jeśli jest w to jakoś zamieszana... Miała swobodny dostęp do naszej firmy. Czy to znaczy, że coś mogło się wydarzyć tutaj? Właśnie tutaj? – Jeni Curve zginęła dziś po południu – przypomniała jej Eve. – Mogę 236

państwu powiedzieć, że na podstawie zapisu kamery w drzwiach do kawiarni wiemy, że Jeni weszła do środka tuż przed tym, co się wydarzyło. Dlatego sprawdzamy wszelkie możliwe powiązania i prowadzimy szczegółowe śledztwo. – Pani porucznik. – Callaway zmarszczył brwi i potarł kark. – Rozumiem, że cieszy się pani doskonałą opinią w policji nowojorskiej i dysponuje znacznymi środkami – dodał, spoglądając z ukosa na Roarke’a. – Ale odnosimy wrażenie, że prowadzi pani śledztwo tak, jakby dotyczyło zwykłego zabójstwa.

R

– Nie ma czegoś takiego, jak zwykłe zabójstwo.

– Przepraszam. – Znów rozłożył ręce. – Nie chciałem się wyrazić lekceważąco o pani pracy. Ale najwyraźniej mamy do czynienia z aktem

L T

terroryzmu. Właśnie rozmawialiśmy o tym z Nancy, kiedy przesłuchiwała pani Steve’a. Zastanawialiśmy się, jakie doświadczenie ma pani w tej dziedzinie.

– Możecie o to zapytać kogoś, związanego z grupą znaną dawniej jako Cassandra – bezceremonialnie wtrącił Roarke, nie odrywając wzroku od wyświetlacza swojego palmtopa.

Eve rzuciła mu poirytowane spojrzenie i znów skupiła uwagę na Callawayu.

– Mogę pana zapewnić, że i ja, i mój zespół jesteśmy odpowiednio przeszkoleni, a z pomocą Agencji Bezpieczeństwa Krajowego... – Agencja Bezpieczeństwa Krajowego zajmuje się tą sprawą? – przerwała jej Nancy. Eve się skrzywiła. – W tej chwili nie rozgłaszamy ich zaangażowania w to śledztwo. Dlatego liczę na państwa dyskrecję. Jeśli sprawcy się o tym dowiedzą, może nam to utrudnić dochodzenie. 237

Wstała. – To wszystko, co mogę teraz państwu ujawnić. Jeśli coś sobie państwo przypomną, jakiś nawet najdrobniejszy szczegół, proszę się ze mną skontaktować. Wszystkie państwa informacje zostaną uwzględnione. I pozwólcie nam robić to, co do nas należy. – Pani porucznik... – Nancy Weaver też wstała. – Ma pani obowiązek informować opinię publiczną o tym, co się dzieje. Zginęli niewinni ludzie, mogą zginąć kolejni. Należy ostrzec... – Jakie ostrzeżenie pani proponuje? – spytała gniewnie Eve. – Proszę

R

się zamknąć w domach? Wyjechać z miasta? Dopuścić myśl, że budynek, w którym mieszkacie, może stać się celem kolejnego ataku? I nie róbcie żadnych zakupów przed wyjazdem lub zamknięciem się w domu, ponieważ

L T

sklep, w którym zwykle się zaopatrujecie, może być celem kolejnego ataku? Sprawcom zależy właśnie na wybuchu paniki, na skupieniu na sobie ludzkiej uwagi. Zamierzamy zrobić wszystko, co w naszej mocy, żeby nie dopuścić ani do jednego, ani do drugiego. Jeśli nie mają państwo nic więcej konstruktywnego do dodania, nie mogę państwu poświęcić więcej czasu. Roarke podszedł do drzwi, odczekał i otworzył je akurat wtedy, kiedy Eve znalazła się obok. Celowo zostawił je otwarte, gdy skierowali się w stronę recepcji.

– Za dużo czasu poświęcasz na próby dogadzania ludziom. – To część moich obowiązków – warknęła. – Uciążliwa. – Zatrzymał się przed szklanymi drzwiami. – Wiem, że jesteś niezadowolona z tego, że dopuszczono do tej sprawy Agencję Bezpieczeństwa Krajowego, ale może dzięki temu będziesz miała czas na sen, bo odkąd prowadzisz to śledztwo, prawie wcale nie sypiasz. 238

– Wyśpię się, kiedy już dopadnę tych łobuzów. – Przeszła przez drzwi, ściągnęła windę i wsunęła ręce do kieszeni. Nie odezwali się ani słowem, póki nie znaleźli się na chodniku. – „Możecie o to zapytać kogoś, związanego z grupą znaną dawniej jako Cassandra” – powiedziała wyniosłym tonem, a potem żartobliwie szturchnęła Roarke’a w bok. – To było dobre. – Pomyślałem sobie, że w ten sposób łatwiej ci będzie ujawnić zaangażowanie w sprawę Agencji Bezpieczeństwa Krajowego. Było ci to potrzebne.

R

– Jeśli cala trójka albo któreś z nich jest w to zamieszane, będą mieli o czym rozmyślać.

– A świadomość, że włączyła się Agencja Bezpieczeństwa

L T

Krajowego, może chwilowo usatysfakcjonuje próżność sprawców i może zrobią sobie dłuższe wytchnienie przed kolejnym atakiem.

– Mało prawdopodobne, ale lepsze to niż nic. Coś jest nie tak z tą trójką. Z wszystkimi razem i każdym z osobna. Ale nie wiem, co. Bo każde z nich coś kombinuje. Co, do diabła, robiłeś na tej swojej zabawce przez cały ten czas?

– Ach, różne rzeczy. Wiedziałaś, że Nancy Weaver, mając dwadzieścia trzy lata na kilka tygodni przed ślubem zerwała zaręczyny? – Ludzie zmieniają zdanie. A dwadzieścia trzy lata to bardzo młody wiek. – Zerwanie zaręczyn zbiegło się ze zmianą pracy... I awansem. Historia się powtórzyła, kiedy zatrudniono ją tutaj. Zerwała zaręczyny, objęła nowe obowiązki. Według mojego źródła informacji związała się z mężczyzną, który piastował jej obecne stanowisko. Tym razem to on odszedł. Przeniesiono go do Londynu, a Nancy przejęła jego obowiązki. 239

Zaintrygowało ją to. – Kto jest twoim informatorem? – Znam kogoś, kto zna kogoś... Między innymi właśnie tym się zajmowałem. – Otworzył drzwi samochodu i uśmiechnął się do Eve. – Sypianie z kim trzeba, żeby awansować, nie czyni z niej zabójczym. – Nie, ale świadczy, że jest bezwzględna, prawda? – Obszedł wóz, usiadł za kierownicą. – Czasami ulega swoim podwładnym. Pozwala im widzieć w sobie kobietę, kogoś delikatnego, a jednak to ona wspięła się na szczyt drabiny w tym dziale. Powiedziałbym, że jest do pewnego stopnia bezwzględna i z całą pewnością przebiegła.

R

– Jest wstrząśnięta i zdenerwowana, a przynajmniej w tej chwili chce być tak postrzegana – zgodziła się z nim Eve. – I sypia z Vannem. Według

L T

mnie nie traktują tego poważnie, ale ciupciają się. Zorientowałam się po jej minie, kiedy Vann mówił o Jeni Curve.

– Według mojego informatora, ma opinię mężczyzny, który lubi się ciupciać bez żadnych zobowiązań.

– Przyznał się do tego, że był w bardziej zażyłych stosunkach z Curve niż tamtych dwoje. Czyli w jego przypadku ta sprawa ma w większym stopniu wymiar osobisty.

– Jest przyzwyczajony, że dostaje to, czego chce. Jest dobry w tym, co robi: umie myśleć w kategoriach marketingowych, potrafi nawiązywać kontakty. I nie jest zainteresowany zdobywaniem kolejnych szczebli, ubieganiem się o awans. Nie przepada za codzienną rutyną. Lubi błyszczeć, jest dumny ze swojego narożnego gabinetu. Ale wcale nie chciałby się zamienić miejscami z Weaver. Z jej stanowiskiem wiąże się zbyt wielka odpowiedzialność. – Kto jest twoim informatorem? 240

– Opieram się na własnych obserwacjach. – Cieszę się, bo twoje spostrzeżenia są zgodne z moimi. – Eve rozsiadła się wygodnie. – Lubi brylować w towarzystwie – wykwintne obiady służbowe, podróże, podejmowanie bogatych klientów, od czasu do czasu seks bez zobowiązań z jakąś laską. A dzięki koneksjom z szefostwem firmy ma przewagę nad innymi. Nawet nad Weaver, która formalnie zajmuje wyższe stanowisko niż on. To może być wkurzające. – Dlatego z nim sypia. Można powiedzieć, że się asekuruje. – Można powiedzieć. Zarówno Weaver, jak i Vann natychmiast

R

rozpoznali Macie Snyder, Vann nawet szczegółowo opisał, jak siedziała przy stoliku z drugą kobietą i dwoma mężczyznami. Śmiali się, flirtowali. Callaway okazał większą powściągliwość. Obaj, mówiąc o Carly Fisher,

L T

używali określenia „dziewczyna”. Może to drobiazg, ale świadczy o wrodzonym braku szacunku dla kobiet pracujących zawodowo. Pozostają dla nich dziewczynami. Callaway tak samo traktował Curve. – Przypominam ci, że Feeney, mówiąc o swoich informatykach, używa określenia „chłopcy”.

– To przejaw miłości. Nazywa ich wszystkich chłopcami, nawet jak mają cycki. To co innego, to odruchowe. Coś mi tu śmierdzi – powtórzyła. – I to bardzo. Dwie osoby z działu nie żyją. Cattery i Fisher. Cattery, do którego można się było zwrócić ze wszystkim, i Fisher, „dziewczyna” szefowej, dobrze się zapowiadająca, chętnie wykonująca każde zlecone jej zadanie. – Jeśli Nancy Weaver chciała się ich pozbyć, mogła znaleźć jakiś pretekst, żeby oboje zwolnić. – Taak. Trudniej jednak zwolnić kogoś, kto być może wie coś, co wolimy zachować w tajemnicy. Wiemy, że przy tej kampanii pracowało pięć 241

osób. Dwie z nich nie żyją. To skłania do snucia spekulacji. – To cholernie skomplikowany i bezwzględny sposób pozbycia się rywala czy szantażysty... Bądź niewygodnej osoby. – Nie wiem. W interesach pies zjada kota, prawda? – Psa. – Właśnie tak powiedziałam. Zachichotał, patrząc na nią z miłością i rozbawieniem. – Pies zjada psa. – To głupie. Psy zjadają koty. Każdy o tym wie.

R

– W porządku. W interesach pies zjada kota.

– Jak powiedziałam. Przypomnij sobie profil, sporządzony przez Mirę. Sprawca pragnie być w centrum zainteresowania, jest pozbawiony

L T

skrupułów, marzy o władzy i kontroli nad innymi. Dodaj do tego, że w obu przypadkach posłużono się kobietą... A raczej dziewczyną. Jest wkurzony. Pora na deklarację. Ale brak mu jaj, żeby zabić samemu, ubrudzić sobie ręce krwią. Niech to zrobi jakaś dziewczyna. Tak czy owak dziewczyna to coś gorszego od niego. Dziewczyna, dostarczająca zamówione potrawy... Niemal służąca... Przypadkowa dziewczyna w barze... Ktoś nieważny. – Przez chwilę bębniła palcami w kolana. – Czyli jeśli to któreś z nich, to z pewnością nie Weaver.

– Ona wyręczyłaby się mężczyzną. – Strzał w dziesiątkę. Jest przyzwyczajona do wykorzystywania facetów. No i jeśli to któreś z nich, a celem był Cattery, jemu podrzuciłaby zabójczą mieszankę. Wystarczyło wsunąć mu fiolkę do kieszeni i wyjść. Tak samo w przypadku Fisher. Weaver miała masę okazji, żeby podrzucić substancję swojej asystentce. Powiedzmy, że wpadła na nią, jak zeznała, kiedy Fisher wychodziła. Mogły wyjść razem, poprosiła Fisher, żeby poszła 242

do „Café West” i zajęła dla nich stolik. Dołączy do niej za chwilkę, jak tylko coś gdzieś załatwi. – Tak, to o wiele prostsze. Dlaczego komplikować sobie życie? – A Weaver z natury nie jest samotniczką. Dwa razy była zaręczona. Może nie chce się zobowiązywać, ale chętnie się wiąże z mężczyznami. Jest graczem zespołowym, takim, który lubi być kapitanem drużyny. To nie była strata czasu, doszła do wniosku Eve. Spotkanie w S&R nie było stratą czasu. – Sprawdzę finanse Fisher, prześwietlę ją, tak na wszelki wypadek.

R

Ale na razie uważam ją za protegowaną Weaver. Kogoś, kogo szkoliła i szykowała do awansu. I ten awans oznaczałby kolejne pióro w jej kieszeni, prawda?

L T

– Aż się boję to powiedzieć: nie w kieszeni, tylko przy kapeluszu. Ale owszem, byłby to dla Weaver kolejny powód do dumy. – Minął bramę, ruszył krętym podjazdem. – W takim razie który z nich? Vann czy Callaway?

– Nie wiem, czy to któryś z nich. Może ten naukowiec Lester. Może ktoś, komu jeszcze się nie przyjrzałam wystarczająco uważnie. Nadal nie znaleźliśmy żadnego powiązania z kultem konia barwy ognia, a to klucz do sprawy.

Razem wysiedli z samochodu na wietrzny, jesienny wieczór. Roarke spojrzał na Eve. – Ale skłaniasz się ku jednemu z nich. – Rozważam skłonienie się ku jednemu z nich. Chciałabym to zrobić z kieliszkiem wina w dłoni i czystym umysłem. – Da się to załatwić. – Więc na co czekamy? – Wyciągnęła do niego rękę. – Byłeś 243

wyniosły i trochę obcesowy. – Co przychodzi mi z wielką łatwością. – O, tak. Roześmiał się i nachylił do niej, żeby ją pocałować. Lekko ugryzł Eve w dolną wargę. – A rozważałem, czy do tego wina nie podać spaghetti z klopsikami mięsnymi. – Wszystko odwołuję. Musiałeś zagrać tak, jakbyś walczył o Oscara, żeby udać wyniosłego i nieco obcesowego.

R

– Teraz mi się podlizujesz. Skoro mowa o Oscarach, do premiery filmu Nadine zostało tylko kilka tygodni.

– Proszę nie przypominaj mi. – Weszła do domu. Summerset stał w

L T

holu. Eve nie zdążyła powiedzieć mu nic złośliwego na powitanie, gdy do niej podszedł.

– Znam jego nazwisko. Guiseppi Menzini. – Co to za jeden?

– Był naukowcem, podobno przewodził jednej z frakcji wyznawców kultu konia barwy ognia. Ujęto go na Korsyce dwa tygodnie po ataku w Rzymie.

– To on ponosił odpowiedzialność za to, co się wtedy stało? – Chwileczkę – przerwał im Roarke. – Usiądźmy w salonie. Eve ma ochotę na kieliszek wina, ty też powinieneś się napić. – Racja. Zaraz przyniosę wino i kieliszki. Roarke położył dłoń na ramieniu Summerseta. – Idź do salonu, usiądź. Ja się wszystkim zajmę. Jadłeś coś? – Zapytał Roarke, podchodząc do pokrytego laką kredensu. – Teraz ty będziesz się troszczył o mnie? 244

– Wyglądasz na zmęczonego. Eve postała przez chwilę z rękami w kieszeniach. – Myślę sobie, że jeszcze bardziej przypominasz trupa niż zwykle. Na twarzy Summerseta pojawił się leciutki cień uśmiechu, kiedy kot otarł się o jego nogi. – To był długi dzień. Czyli pora o tym porozmawiać, doszła do wniosku Eve, i usiadła na miękkiej kanapie obitej tkaniną barwy rubinowej. – Guiseppi Menzini. Co o nim wiesz?

R

– Urodził się w Rzymie tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego ósmego roku, był synem suspendowanego księdza i jednej z jego owieczek. Zgodnie z tym, czego się o nim dowiedziałem, Salvador Menzini dosłownie

L T

interpretował Pismo Święte, w którym napisano, że kobieta w bólu będzie rodziła dzieci. Matka Guiseppiego zmarła kilka tygodni po wydaniu na świat syna w wyniku komplikacji porodowych. Przy narodzinach dziecka asystował jedynie Salvador. – Trudne początki.

– Racja. Dziękuję – powiedział Summerset, kiedy Roarke podał mu wino w kieliszku. – Salvador sam wychowywał chłopca, sam go uczył. Podróżowali po Europie, Salvador wygłaszał kazania. Może spłodził więcej dzieci, albowiem zgodnie z głoszonymi przez niego poglądami rolą mężczyzn jest zaludnianie ziemi, a kobiety stworzono, by podlegały woli mężczyzn, zaspokajały ich potrzeby i pragnienia. Według Salvadora nie istniało coś takiego, jak gwałt, twierdził bowiem, że Bóg dał mężczyźnie prawo wziąć każdą kobietę, jaką zechce, o ile ma ukończone czternaście lat. – Bardzo to było dla niego dogodne. – Jednak przepisy prawa stanowiły inaczej. Aresztowano go w 245

Londynie za napaść na tle seksualnym. Guiseppi miał wtedy dwanaście lat, jeśli wierzyć dokumentom. – Załóżmy, że tak było – powiedziała Eve. – Chłopiec nie trafił do rodziny zastępczej. Jeden z bogatych zwolenników Menziniego wpłacił kaucję i Salvador gdzieś się ukrył. Przez kolejnych kilka lat brak informacji o nich obu, ale kult konia barwy ognia narodził się właśnie w owym czasie, a przynajmniej zasiano jego ziarno. W dwa tysiące dwunastym roku Salvador został zastrzelony przez ojca piętnastoletniej dziewczyny, gdy próbował ją porwać. – A co z synem? – spytała Eve.

R

– Dwa lata później zainteresowały się nim CIA, MI6 i różne inne tajne służby. Okazał się uzdolniony w dziedzinie chemii.

L T

Eve utkwiła wzrok w swoim kieliszku z winem i pomyślała: Bingo! – Nie wątpię.

– Sądzi się, że studiował pod przybranym nazwiskiem, ale nie znalazłem nic na potwierdzenie tej informacji. W latach dwa tysiące dwanaście – trzynaście, u zarania wojen miejskich w Europie, dostarczał broń biologiczną różnym ugrupowaniom terrorystycznym. Nie był związany z żadnym z nich, nawet z kultem konia barwy ognia, chociaż uważa się, że stał na czele jednej z frakcji. Miał swoje twierdze w przynajmniej trzech krajach: w Anglii, we Włoszech i Francji. – A tutaj nie? – przerwała mu Eve. – W Stanach nie? – Brak jakichkolwiek informacji na ten temat. Lubił Europę, wolał miasto od wsi, tak jak jego ojciec. Kiedy wojny miejskie szalały w najlepsze, dostarczał tym, którzy najwięcej płacili, broń, materiały wybuchowe i to, w czym się specjalizował: broń biologiczną. Oficjalnie nie miał dzieci – ciągnął Summerset – ale z zeznań świadków, w tym 246

porwanych przez niego nieletnich, wynika, że miał ich wiele. Chociaż nie ustalono, czy był ich ojcem biologicznym, czy też porwane dzieci uważał za swoje. Inni terroryści jego pokroju mieli więcej zwolenników, większą władzę. Nie uważano go za kogoś ważnego, chociaż były próby schwytania go bądź zamordowania. I znów zgodnie z raportami, które starannie utajniono, podczas jednej próby zamachu na niego zginęło pięcioro dzieci. Dwa miesiące później dokonano ataku na kawiarnię na przedmieściach Londynu. I stał się najbardziej poszukiwanym człowiekiem na świecie. – Czasem późno jest równie źle niż wcale.

R

Summerset przyglądał się Eve, popijając wino.

– Stwierdzenie, że świat pogrążony był w chaosie, to mało powiedziane. Szabrownictwo, podpalenia, podkładanie bomb, masowe

L T

morderstwa, gwałty. Początkowo wydawało się, że policja oraz wojsko opanują sytuację i wszystko wróci do normy. Ludzie zamknęli się w domach albo uciekli na wieś, żeby przeczekać. Ale jeszcze przez bardzo długi czas nie udało się opanować walk i przywrócić porządku. Przerodziło się to w falę gniewu i przemocy, której nikt nie potrafił powstrzymać. Summerset umilkł na chwilę i napił się wina. – Powiedziano mi, że był płotką, pionkiem w porównaniu z innymi, dążącymi do całkowitej zagłady świata.

– Z pionkami łatwo się rozprawić. – Zgadzam się, ale było znacznie więcej takich ludzi i to świetnie zorganizowanych. Zawsze znajdą się zbuntowani, którzy tylko czekają na coś takiego. Całe ich armie atakowały punkty strategiczne – bazy wojskowe, linie komunikacyjne, źródła pożywienia i wody – działały na znacznie większą skalę niż Menzini czy inne sekty kultu konia barwy ognia. Ci ludzie myśleli, że wygrają, ale ostatecznie ta fala zalała ich również. Wyobraź 247

sobie, że to, co widziałaś przez dwa ostatnie dni, działo się wszędzie: byli zabici i ranni, narastały zniszczenia, strach i panika. Policja nie dawała sobie rady. Nie znalazło się wielu takich, jak ty, stojących między winnymi i ich ofiarami. Zresztą przez pewien czas trudno było rozpoznać, kto jest kim. Zbyt długo. Oboje jesteście za młodzi, żeby to znać z autopsji. Bądźcie za to wdzięczni losowi. – Znam kilku, którzy stali między winnymi i ich ofiarami, jak na przykład ty. Rzadko, jeśli w ogóle, o tym mówią. – Brak na to słów. – Eve pomyślała, że Summerset wygląda na jeszcze

R

chudszego niż zwykle, o ile to w ogóle możliwe. I jest bledszy niż zwykle. Wiedziała, że złe wspomnienia potrafią zniszczyć człowieka. – To, czego was uczono, co pisano, zaledwie w drobnej części oddaje

L T

grozę ówczesnej sytuacji. Do pewnego stopnia przypomina ją to, co widzieliście w ciągu dwóch ostatnich dni. Niektórzy z nas żyli, kiedy tamto się zaczęło, niektórzy wciąż pamiętają. Ja pamiętam – zakończył – i bardzo się boję.

Eve nie spodziewała się tego usłyszeć od Summerseta ani zobaczyć. Odezwała się do niego tak, jakby był ofiarą.

– Nie mamy teraz do czynienia z jakimś ruchem czy wojną. To człowiek, dysponujący bronią, który chce, żeby się go bano, pragnie się znaleźć w centrum zainteresowania. Wydaje mi się, że go znam, że z nim rozmawiałam, patrzyłam mu w oczy. I powstrzymam go. – Wierzę w to. Muszę w to wierzyć. – Wolno zaczerpnął powietrza i znów napił się wina. – Nie ujawniono szczegółów na temat jego aresztowania po ataku w Rzymie, tylko wszystko starannie zniszczono. To, czego się dowiedziałem, jest niepotwierdzone. Menzini stworzył zabójczą mieszaninę, ale nie dostarczył jej osobiście. Wyprodukował tę substancję, 248

wybrał dwa cele, wydał rozkaz, ale posłużył się dwiema kobietami... Dziewczynami. Można powiedzieć, że wysłał na samobójczą śmierć własne dzieci. Obie dostarczyły fiolki z substancją na wyznaczone miejsce, skaziły powietrze i zgodnie z rozkazem Menziniego pozostały na miejscu, więc ten środek dostał się do ich organizmów. – Dziewczyny? Jesteś tego pewien? – Brak potwierdzenia tego faktu. – Wiesz, czy to prawda? – Wierzę, że tak. – To mi wystarczy.

R

– Powiedziałaś, że go znasz. Jak się nazywa?

– Powiedziałam, że sądzę, iż go znam – poprawiła go.

L T

– Mam troje podejrzanych, zdolnych do czegoś takiego - o ile podążam właściwym tropem. Nawet jeśli mam rację, niczego nie mogę udowodnić. Brak mi istotnych powiązań.

– Wiesz, kto z tej trójki jest sprawcą. Chcę poznać jego nazwisko. Chcę znać jego nazwisko, żeby móc je wypowiedzieć, kiedy go powstrzymasz.

– Nazywa się Lewis Callaway, ale...

– To mi wystarczy – rzucił od niechcenia Summerset. Zupełnie nie wiedziała, jak zareagować. Kiedy zadzwoniła jej komórka, uznała to za chwilowe wybawienie z kłopotu. – To Nadine. Muszę iść na górę. Dallas – rzuciła do słuchawki. – Zaczekaj. – Już wiedziała, co powinna powiedzieć. – Lewis Callaway – powtórzyła. – Jest tchórzem. Kiedyś dziwiło mnie, ilu zabójców jest tchórzami. Powstrzymamy go. Wszystko, co mi powiedziałeś wczoraj, i to, co mi powiedziałeś teraz, pomoże nam znaleźć 249

powiązania, zamknąć śledztwo sprawić, że każdą minutę, jaka mu pozostała z jego chorego, tchórzliwego życia, spędzi za kratkami. Więc możesz o nim zapomnieć. Macie Snyder i Jeni Curve, dwie kobiety, którymi się posłużył, by dokonać zabójstw, nie wykonywały jego rozkazów. Nawet o niczym nie wiedziały. Jeśli już koniecznie chcesz kogoś zapamiętać, zapamiętaj ich nazwiska. One są ważne. Odwróciła się i podniosła telefon do ucha. – Mów, Nadine. Roarke wstał i dolał Summersetowi wina. – To chyba rekord. – Znaczy się co?

R

– Ty i Eve przez dwa dni z rzędu rozmawialiście ze sobą spokojnie,

L T

nie dogryzając sobie nawzajem.

– No cóż. – Summerset westchnął. – Spodziewam się, że wkrótce pani porucznik i ja znów będziemy się zachowywać jak zwykle... Ku obopólnej uldze.

– Powinieneś coś zjeść i odpocząć.

– Chyba tak. Zaraz coś zjem i trochę odpocznę. I chyba przez jakiś czas będzie mi towarzyszył kot. I bardzo dobrze. Idź, przypilnuj, żeby twoja żona zjadła kolację. Aż dziw bierze, że się nie zagłodziła na śmierć, dopóki nie pojawiłeś się w jej życiu i nie zacząłeś jej podtykać jedzenia pod nos. – Sprawia mi to przyjemność. – Wiem o tym. Byłeś nietuzinkowym chłopakiem, bystrym i sprytnym, spragnionym czegoś więcej. I wyrósł z ciebie nietuzinkowy i bystry mężczyzna. Dzięki niej stałeś się lepszym człowiekiem. – Dzięki niej stałem się lepszym człowiekiem, niż kiedykolwiek sądziłem, że zostanę. 250

– Idź nakarm ją. Przypuszczam, że obydwoje będziecie dziś pracowali do późna w noc. Został sam, z kotem, rozciągniętym u nóg i z kieliszkiem wina w ręku. Ogień płonął na kominku w przepięknym pokojù, pełnym błyszczącego drewna, lśniących kryształów, cennych tkanin i dzieł sztuki. W pokoju, gdzie znów próbował go dopaść ból, poczucie straty i strach sprzed lat. Macie Snyder, pomyślał. Jeni Curve. Tak, zapamięta ich nazwiska. Porucznik Dallas ma rację. Najważniejsi są niewinni.

L T

R 251

Rozdział 13 Roarke zastał Eve w jej gabinecie. Chodziła tam i z powrotem przed tablicą. – Nadine jest niezła – powiedziała mu. – Dotarła do niektórych wiadomości przekazanych przez Summerseta. Nie zna szczegółów – nie jest aż tak dobra – ale to, co jest, wystarczy. Czyli kiedy pójdę do Teasdale z pytaniami o Menziniego, będę dysponowała informacjami z dwóch źródeł. Dzięki Nadine, Callendar i Teasdale mamy również dość długą listę

R

porwanych dzieci. Z podziałem na te, które się odnalazły, i wciąż zaginione. – I co ci to mówi?

– Sama nie wiem. Callaway jest zbyt młody, żeby być jednym z

L T

porwanych w czasie wojen miejskich. Ale może któreś z jego rodziców? Albo dziadkowie są jakoś w to zamieszani? Całkiem możliwe. Muszę to sprawdzić. Ten łobuz nie jest naukowcem, więc musi mieć powiązania z kimś, dzięki komu dostał recepturę śmiercionośnej substancji. Roarke dał jej wino, które zostawiła na dole. – Nie wypiłaś. – Racja.

– Ani nic nie zjadłaś. Spojrzała na tablicę.

– Możesz mi o tym opowiedzieć przy obiedzie. Otrzymałem rozkaz nakarmienia swojej żony. Eve zgarbiła się, ale po chwili się wyprostowała. – Jak on się czuje? – Sama najlepiej wiesz, jak trudno wracać do przeszłości, przyglądać się z bliska traumatycznym wydarzeniom z naszego życia. Dziś wieczorem 252

powiedział więcej o okropieństwach, których był świadkiem, niż w ciągu tych wszystkich lat, odkąd się znamy. Właściwie nie wiem, kim był, zanim mnie uratował i mną się zajął. – Nigdy tego nie sprawdzałeś. Nie sprawdziłeś również mojej przeszłości, póki cię o to nie poprosiłam. – Nie. Miłość bez zaufania to nie miłość. Eve wiedziała, że zdenerwował się i zmartwił, widząc Summerseta tak słabego, tak zmęczonego życiem. – Przygotuję coś do jedzenia.

R

Roarke przesunął dłonią po jej włosach, musnął wargami jej usta. – Nie, ja to zrobię. Zgodnie z rozkazem.

Znów spojrzała na tablicę, westchnęła i przeszła do kuchni, a Roarke zaprogramował posiłek.

L T

– Roarke? Kimkolwiek Summerset był w przeszłości, to człowiek, który zaopiekował się młodym samotnym chłopakiem, dal mu to, czego dzieciak potrzebował. Wprawdzie nie zmienia to faktu, że jest okropnie upierdliwy, ale to ważne.

– Wcale nie jestem pewien, czy bez niego osiągnąłbym wiek dojrzały. Przypuszczam, że mój ojciec zrobiłby ze mną to samo, co z moją matką, bez względu na to, jak byłem szczwany i bystry. A nawet gdybym przeżył, nie jestem pewien, jakim stałbym się człowiekiem, gdyby nie Summerset. Więc owszem, ma to znaczenie. Usiadła razem z nim przy małym stoliku pod oknem; zobaczyła przed sobą talerz spaghetti z Mopsikami, do których miała słabość. Czy siedzieliby tu teraz razem, gdyby Summerset dokonał innego wyboru owego dnia, Medy znalazł młodego chłopaka, niemal zakatowanego na śmierć przez rodzonego ojca? Gdyby przeszedł obojętnie, jak inni, albo 253

zostawił Roarke’a w izbie przyjęć, czy dziś jedliby razem makaron, popijając go winem? Roarke powiedziałby „tak”, bo było im to pisane. Ale Eve nie wierzyła tak mocno, jak on, w los i przeznaczenie. Wszystkie wybory i decyzje czynią z życia zawiły labirynt o nieskończonej liczbie rozwiązań i zakończeń. – Jesteś dziwnie milcząca – zauważył Roarke. – Pragnął dla ciebie czegoś innego. Należysz do niego, a on pragnął czegoś... Kogoś innego dla ciebie. Zjawiłam się ja i musimy się nawzajem

R

tolerować. Miał pewną wizję twojej przyszłości. Właśnie tak myślą rodzice, prawda?

– Cokolwiek sobie wyobrażał, przede wszystkim pragnął, żebym był

L T

szczęśliwy. Wie, że jestem szczęśliwy. I wie – sam mi to powiedział, zanim przyszedłem na górę – że dzięki tobie stałem się lepszym człowiekiem. Na chwilę dosłownie ją zamurowało.

– Naprawdę musi być z nim bardzo źle. Kiedy Roarke tylko pokiwał głową i napił się wina, Eve owinęła makaron wokół widelca.

– Skłoniło mnie to do myślenia. Jedno nie daje mi spokoju. – Uniosła widelec do ust, zjadła makaron, nawinęła kolejną porcję na widelec. – Chodzi mi o porwania. Zależało im na dzieciach w określonym wieku, kiedy istnieje większe prawdopodobieństwo, że będą bardziej uległe, bezbronne. Większość wyznawców kultu konia barwy ognia, mówiąc potocznie, była świrami. Ale nie wszyscy. Nigdy tak nie jest. Oprócz dzieci, wciągniętych w to wbrew ich woli, były też osoby, które dały się porwać idei. I kobiety, uważające, że nie mają wyboru, wystraszone. A także mężczyźni bez charakteru lub zbyt słabi, by się odważyć na coś innego, podążający za resztą 254

jak stado baranów. – Dodaj do tego, że świat w krótkich abcugach schodził na psy. – Słucham? Co mają z tym wspólnego psy? I co to są „abcugi”? – „Abcugi” to tyle, co wyjście, posunięcie. – Świat wyprowadzał psy na spacer? Gdzie tu logika? – Eve zmrużyła oczy. – Próbujesz mi robić wodę z mózgu. Roześmiał się. – Masz rację, wszystko pokręciłem. – Zanim wspomniałeś o psach, powiedziałam, że niektórzy z nas,

R

zgodnie z ludzką naturą, są opiekuńczy wobec dzieci.

I może przywiązują się do nich, szczególnie jeśli przebywają z nimi przez dłuższy czas. Musieli mieć kogoś do opieki nad dziećmi. Szczególnie tymi najmłodszymi.

L T

– I wytworzyła się więź. Tak, masz rację.

– Kiedy istnieje więź, powstaje wizja przyszłości dziecka. Dzieci są uzależnione od opiekunów w kwestii jedzenia, schronienia, opieki. Mira zadała mi dziś pytania, które skłoniły mnie do zastanowienia się nad tą sprawą. Bałam się Troya i nawet jako dziecko do pewnego stopnia go nienawidziłam. Ale liczyłam na niego. Nie na nią. Nigdy na nią. Czy poczułam ukłucie bólu? – zapytała samą siebie. Być może... Być może jedynie ukłucie. – Uważam, że między innymi to sprawiło, że pamiętam go znacznie wyraźniej. Nie tylko dlatego, że dłużej z nim przebywałam, ale również dlatego, że to on dawał mi jeść i tak dalej. Nie udało mu się mnie uformować tak, jak tego chciał. Może byłam silniejsza, niż oboje przypuszczaliśmy, a może on nie był tak sprytny, jak to sobie wyobrażał. Ale nie jest trudno wpłynąć na dziecko – karząc je i nagradzając, 255

pozbawiając czegoś, strasząc i tak w kółko. Można nawet wpłynąć na dziecko łagodnością, jeśli ma się dość sprytu. – Zgadzam się, ale jak powiedziałaś, Callaway jest za młody, żeby był jednym z porwanych. – Jeśli porwano jego ojca, mógł potem wpoić synowi idee kultu. Albo może Callaway znał kogoś, kto je głosił. Zamierzam przyjrzeć się bliżej wykazom porwanych dzieci. – Dlaczego właśnie Callaway? – Och, z powodu drobiazgów, które zaczynają się układać w całość.

R

On pierwszy zgłosił się do nas razem z Nancy Weaver. No dalej, dajmy wyraz naszemu zaniepokojeniu o

losy

kolegi

i

współpracownika.

Przyznał się, że był w barze, gdy to wszystko się zaczynało, i mogę się

L T

pokusić o próbę odtworzenia przebiegu wypadków. Vann wyszedł za wcześnie. Weaver już pełni obowiązki szefa, poza tym – jak powiedziałam – wykorzystuje mężczyzn.

– W takim razie dlaczego nie skupisz się na Weaver albo na Vannie? Weaver zajmuje stanowisko kierownicze, a on ma koneksje, lubi brylować. – Może stara się awansować i zaczął od wyeliminowania bezpośredniego rywala. Może uderzył na chybił trafił i mu się poszczęściło. Dział, w którym jest zatrudniony, stracił podczas dwóch ataków stosunkowo więcej pracowników niż inne. Do tego dochodzi znajomość terenu. Mieszka i pracuje w tej okolicy. Weaver i Vann mieszkają na obrzeżach wyznaczonego obszaru, Callaway natomiast w samym jego środku. Poza tym naciska Weaver, żeby domagała się od nas informacji. Jest kawalerem – ciągnęła. – Nie stwierdziłam, żeby był z kimś związany na stałe. Natomiast Vann jest żonaty, ma dziecko. Weaver zaś była dwa razy zaręczona. Można powiedzieć, że Weaver i Vann nie do końca są mistrzami w pielęgnowaniu 256

więzi, ale oboje przynajmniej się starają. Natomiast nic nie świadczy o tym, że Callaway kiedykolwiek podjął taką próbę. I wprawdzie mimochodem, ale Weaver napomknęła o swojej matce, a Vann o synu. A Callaway? – O nikim nie wspominał – odpowiedział jej Roarke. – Wszystko składa się w całość – powtórzyła. – Mieszka sam, utknął na średnim szczeblu kierowniczym. Z całej trójki to on dziś wieczorem był najbardziej opanowany. Uważał, co mówi. Odniosłam wrażenie, że przejął od nich pałeczkę. Początkowo trzymał się w cieniu, ze względu na okoliczności wolał nie zwracać na siebie uwagi. Chciał, żebym się skupiła

R

na tamtej dwójce, zajęła się przede wszystkim nimi. Ale ponieważ nie dostał tego, o co mu chodziło, musiał się włączyć, zamiast polegać na tamtej dwójce, że wydobędą informacje, na których mu zależy.

L T

Eve usiadła prosto i głośno wypuściła powietrze z płuc. – Ale to wszystko przeczucia, wrażenia. Nie mam nawet dość, żeby zlecić obserwowanie go.

– W takim razie musimy znaleźć coś więcej. – Jeśli mam rację, jego przeszłość kryje jakąś tajemnicę. Może ma to związek z jego wykształceniem albo historią rodziny. I musi być coś, co go skłoniło do działania. Nie obudził się pewnego ranka z postanowieniem zabicia setki ludzi. Coś go ku temu pchnęło albo otrzymał zielone światło. – Wydaje się, że przez kilka ostatnich tygodni skupiali się głównie na kampanii. Ciekawe, że pierwszy atak nastąpił tego wieczoru, kiedy skończyli projekt i Vann wyjechał, żeby go przedstawić klientowi. – Może znasz kogoś, kto zna kogoś, kto mógłby mnie pilnie umówić na rozmowę z tym klientem? Żebym mogła wyrobić sobie zdanie. – Zostaw to mnie. Bardziej prawdopodobne, że klient porozmawia ze mną o interesach niż z gliniarzem na temat kogoś podejrzanego o 257

morderstwo. – Dobrze byłoby, gdybyś się tym zajął... – Rano. Ściągnęła brwi. – Dlaczego nie teraz? Nie chcę tracić czasu. – W godzinach pracy – tłumaczył jej Roarke. – Gdybym teraz nagle zadzwonił, mogłoby to obudzić jego czujność. Jeśli skontaktuję się z nim w biurze, to będzie sprawa czysto służbowa. – Chyba lepiej się na tym znasz ode mnie – burknęła Eve.

R

– Chyba tak. A dzięki temu mam czas, żeby ci pomóc przy czymś innym. Porwane dzieci czy przeszłość Callawaya? Zastanowiła się chwilę.

L T

– Zajmij się przeszłością Callawaya. Teasdale prawdopodobnie skupiła się na porwanych dzieciach. Chociaż nie w taki sposób, jak ja to zrobię. Ale mogę skorzystać z informacji, które zgromadziła. – Powiesz jej, co robisz?

– Tak, w swoim czasie. To moje śledztwo – przypomniała Eve, kiedy Roarke się uśmiechnął. – Ona jest tylko konsultantką. Prawdopodobnie jest czysta, zwłaszcza że ty sam wziąłeś ją pod lupę i niczego nie znalazłeś. Ale nie wiem, co z niej za człowiek. Dowie się tego, co dziś ustalę, na jutrzejszej odprawie, wraz z pozostałymi członkami ekipy. Chyba że któreś z nas trafi na żyłę złota i jeszcze dziś wieczorem śledztwo posunie się do przodu. – W takim razie zaczynam węszyć. A ponieważ cię nakarmiłem, ty możesz pozmywać. – Zawsze jakiś haczyk. – Tak już jest urządzony ten świat, moja droga. Nie mogła mu odmówić. Poza tym spaghetti okazało się strzałem w 258

dziesiątkę. Rozpierała ją energia i była gotowa do działania. Do pełni szczęścia brakowało jej jedynie filiżanki kawy. Skończyła zmywać i postawiła dzbanek z kawą na biurku. Miała już gotową strategię postępowania. Zacznie od zaginionych dzieci. Siedemdziesięcioro ośmioro dzieci, których nigdy nie odnaleziono – żywych ani martwych. Większość, stwierdziła, miała rodziców, chociaż zdarzały się również sieroty wojenne i wychowankowie z rodzin zastępczych. Łatwiejszy łup, doszła do wniosku Eve. Łatwiej indoktrynować dzieci, których nikt nie szuka.

R

Postanowiła zacząć od tej grupy, od najmłodszych do najstarszych. W

pierwszej

kolejności

zainteresowała

się

trzymiesięczną

dziewczynką porwaną podczas napadu na prowizoryczny sierociniec w

L T

Londynie. Matka dziecka nie żyła, ojciec był nieznany. Razem z nią porwano jeszcze siedmioro dzieci. W aktach nie podano DNA, ale była informacja o przypominającym serce znamieniu z tyłu na lewej nóżce na wysokości kolana dziewczynki.

Eve przeczytała akta, prześledziła historię poszukiwań dziecka, zapoznała się z oświadczeniami świadków. Zginęły trzy kobiety, próbujące nie dopuścić do porwania dzieci. Dwoje opiekunów przeżyło napad. Opisali grupę kobiet i mężczyzn, którzy wtargnęli do sierocińca. Najstarszemu z porwanych, jedenastoletniemu chłopcu, udało się uciec wraz z dwójką kolegów. Sprytny smyk, pomyślała, czytając dokumenty. Jego ojciec był żołnierzem, nauczył syna, jak uciekać, jak kryć się przed pościgiem. Dzieciak zaprowadził tamtych dwoje do bazy, opisał, gdzie ich przetrzymywano. Dzięki temu uwolniono jeszcze dwoje... I znaleziono szczątki pozostałych. Nie natrafiono na ślad niemowlęcia, któremu nadano imię 259

Amanda, i dwuletniego chłopca, Nilesa. Do tej pory nie ustalono miejsca ich pobytu. Poleciła, żeby komputer sporządził aktualne podobizny Amandy i Nilesa, przyglądała się uważnie ich twarzom, wygenerowanym przez program. Podzieliła ekran, by wyświetlić na nim zdjęcia rodziców Callawaya, siostry ojca, jej męża, nawet dziadków, chociaż sama przyznała, że to już przesada. Stwierdziła,

że

u

kobiet

nie

odnotowano

żadnych

znaków

szczególnych. Wprawdzie takie znamię można usunąć albo zakryć, ale nie

R

dostrzegła ani cienia podobieństwa między dwójką zaginionych dzieci a krewnymi Callawaya.

Ciekawa była, czy te dzieci nadal żyją, a jeśli tak, to gdzie, jak, z kim?

L T

W końcu dała sobie spokój. Jeśli będzie tak się przejmowała losami każdego z tych biedactw, wpadnie w depresję.

Więc przedzierała się przez kolejne zdjęcia, rysopisy, zeznania świadków, rozmowy z odnalezionymi dziećmi, członkami ich rodzin, przesłuchania więźniów.

Wstrętne czasy, pomyślała, i jak zawsze w takim przypadku niewinni cierpieli bardziej i płacili wyższą cenę od tych, przez których to wszystko się stało.

Nie tylko było wiele ofiar śmiertelnych. Trudno sobie wyobrazić, jak drastycznie zmieniło to przyszłe losy tych, którym udało się przeżyć. Zanim Eve dotarła do połowy listy zaginionych dzieci, zyskała dość dobre pojęcie o metodach działania wyznawców kultu konia barwy ognia. Może poszczególne grupy miały swoich przywódców, realizowały własne misje, głosiły odmienne zasady, narzucały inną dyscyplinę, a nawet inaczej się komunikowały, ale metody ich postępowania były podobne. 260

Wykorzystywano kobiety do infiltrowania obozów, szpitali i ośrodków dla dzieci. Gromadzono informacje o rozkładzie dnia, stosowanych środkach bezpieczeństwa, liczbie opiekunów, a potem dokonywano napadu. Często, bardzo często, jak przekonała się Eve, posyłano na śmierć kobietę czy kobiety, które przeniknęły do szeregów przeciwnika. Porwać dzieci, zabić pozostałych... Albo przynajmniej tylu, ilu się da. Zapewnić transport dzieciom, rozproszyć się. Jeśli podczas działań część dzieci ginęła, to cóż, zawsze można porwać inne.

R

Zrobiła sobie przerwę, wzięła kawę i podeszła do drzwi między jej gabinetem a Roarke’a.

– Mam całkiem sporo informacji – powiedział, nie odrywając wzroku

L T

od komputera. – Niektóre są dość ciekawe. Jeszcze nie skończyłem. – Nie poganiam cię, musiałam tylko zrobić sobie chwilę wytchnienia. Trudno o tym czytać.

Przerwał pracę i spojrzał na Eve. Widział niezliczoną ilość razy swoją żonę, jak stała nad trupami, nad zmasakrowanymi zwłokami, jak oglądała krwawe sceny. Czyli tym razem chodziło o coś więcej. – Opowiedz mi o tym.

Skwapliwie skorzystała z zachęty, wiedząc, że podzielenie się z kimś przyniesie jej ulgę. – Po tym, jak się rozproszyli i przegrupowali, przystępowali do indoktrynowania dzieci, które przeżyły porwanie. Młodsze, poniżej czwartego roku życia, przekupywali nagrodami, słodyczami i zabawkami. Starsze albo uparte łamali, zadając im ból albo dręcząc je. Głodzili je, kazali siedzieć po ciemku, bili. Kilkoro uciekło – dosłownie garstka. Część, i to pokaźna, zmarła. Czytałam zapisy rozmów z 261

uratowanymi

dziećmi

–

opowiadały

o

znęcaniu

się

fizycznym,

emocjonalnym, psychicznym, wykorzystywaniu seksualnym na zmianę z okazywaniem dobroci, a potem znów następował powrót do znęcania się, jeśli dziecko nie chciało się wyrzec swojej rodziny albo złożyć przysięgi wierności,

zapoznać

się

z

zasadami

kultu

konia

barwy

ognia,

podporządkować się. – Torturowali dzieci! – Wszystko w imię jakiegoś mściwego Boga, którego postanowili czcić.

R

– Bóg nie ma z tym nic wspólnego. To człowiek wymyślił tortury. – Taak, jesteśmy wyjątkowo pomysłowi w wynajdywaniu sposobów niszczenia się nawzajem. Jeśli dziecko miało rodziców, grożono, że zabiją

L T

ojca lub matkę, jeśli nie będzie posłuszne. Albo mówiono, że rodzice już nie żyją. Czy też w kółko powtarzano, że już przestali się nim interesować, że nikt się po nie nie zgłosi.

– Metody, stosowane od wieków, by podporządkować sobie i złamać jeńców wojennych, w miarę możliwości uczynić z nich kartę przetargową. – To gorsze od tego, co spotkało mnie. – Eve stała w miejscu, bujając się na piętach ze zdenerwowania. – Te dzieciaki straciły bliskich, którzy je kochali, albo odebrano ich rodzinie, a potem systematycznie je torturowano i robiono im pranie mózgu. Starsze, silniejsze, wykorzystywano jako siłę roboczą. Dziewczynki, które osiągnęły dojrzałość płciową, zmuszano do stosunków z jednym z chłopaków. Wymyślili dziwaczne ceremonie z udziałem licznych widzów. Niczym jakieś uroczystości. – Usiądź, Eve. – Nie, nic mi nie jest. Staram się opanować złość. Trudno dobrze pracować, kiedy człowieka coś wkurzy. Mam informacje o urodzeniu przez 262

porwane dziewczynki ponad trzydziestu żywych noworodków. Najmłodsza z nich została matką w wieku dwunastu lat. Dwanaście lat, na litość boską! Odbierano dzieci matkom. I znowu zapładniano te dziewczynki, kiedy tylko było to możliwe. Mam informacje o

jednej, która w chwili uwolnienia

miała piętnaście lat. Urodziła troje dzieci. Sześć miesięcy po tym, jak ją uwolniono, popełniła samobójstwo. Nie ona jedna. Odsetek samobójstw wśród porwanych przed osiągnięciem przez nich pełnoletności szacuje się na piętnaście procent. – Wzięła głęboki oddech. – Większość informacji o ciążach i samobójstwach zebrały Callendar i Teasdale. Nadine się do tego

R

nie dokopała, bo te sprawy zostały utajnione. Nie wiem, czy informator Summerseta wiedział o tym i przekazał mu te wiadomości. – Nie, Summerset opowiedziałby nam o wszystkim.

L T

– Dlaczego informacje na ten temat ukryto przed opinią publiczną? Dlaczego tego nie rozgłoszono?

Ludziom trudno myśleć o torturowanych i gwałconych dzieciach, pomyślał Roarke. A jeśli samemu było się torturowanym i gwałconym, jest to jeszcze trudniejsze.

– Uważam, że złożyło się na to szereg czynników. – Wstał, żeby podejść do Eve, pogładził ją po ramionach, by uspokoić ich oboje. – Ogromny chaos, jaki wtedy panował, desperacja rządów, pragnących ukryć to, co najgorsze. No i dobro ofiar, ich krewnych, starania, by ułatwić im zapomnienie tego wszystkiego. – Człowiek nigdy czegoś takiego nie zapomina. Zawsze ma to przed oczami. – Czy rozważałaś ujawnienie opinii publicznej tego, co cię spotkało? – To moja osobista sprawa. To nie... – Znów odetchnęła głęboko. – Dobra, rozumiem. Przynajmniej częściowo. Ale utajnienie tego... Nie tylko 263

tutaj, ale również w Europie, wszędzie, gdzie się to wydarzyło, wymagało ogromnych starań i masy pieniędzy. – Władze nie potrafiły albo nie mogły ochronić najbardziej bezbronnych przed wyznawcami radykalnego kultu, do tego dość słabo zorganizowanymi i nieposiadającymi środków finansowych. Ukrycie tego faktu dla wielu warte było wielkich starań i pieniędzy. – Wtedy właściwie wszystkim kierowała, przynajmniej w Stanach, Agencja Bezpieczeństwa Krajowego. – A gdyby informacje o tym przedostały się do opinii publicznej,

R

mogłoby dojść do przetasowań na najwyższych szczeblach władzy podczas powojennej odbudowy. Nie wiem, Eve.

– Na szczęście teraz bez oporów przekazują mi informacje, przynajmniej niektóre.

L T

– Wygląda na to, że przełożony Teasdale naprawdę chce zaprowadzić porządek o tyle, o ile to możliwe.

– W takim razie będzie się musiał jeszcze dużo nasprzątać. – To nie jej sprawa, upomniała samą siebie. – Muszę wracać do pracy. – Może najpierw rzucisz okiem na przeszłość Callawaya? – Przecież jeszcze nie skończyłeś. – Trochę już mam.

– Nie powinnam tego traktować jak sprawy osobistej. Lecz nie mogę nic zrobić, żeby nie traktować tego jak sprawy osobistej. – Gdybyś potrafiła się na to zdobyć, nie byłabyś taką kobietą i taką policjantką, jaką jesteś. – Mam nadzieję, że to prawda. – Wiem to. Chodź tu do mnie. – Objął ją. – Oboje tego potrzebujemy. Nie wyrwała mu się. Miała w nim kogoś, na kim mogła się oprzeć. 264

Takiego daru nie traktowała jak czegoś oczywistego. Pomyślała, że wie, co to ciemność, rozpacz i strach. Teraz odkryła, że byli tacy, którzy żyli, pracowali, spali i jedli, doświadczając czegoś znacznie gorszego. Miała nadzieję, że także mieli kogoś, na kim mogli się oprzeć. – No dobrze. – Odsunęła się od męża i dotknęła ręką jego twarzy. – Callaway. – Znasz podstawowe fakty. Urodził się w małej miejscowości w Pensylwanii. Jego ojciec służył trzy lata w wojsku jako felczer. – Przeszli

R

razem do gabinetu Eve. – Po wyjściu z wojska pracował jako pomocnik lekarza. Później, kiedy się ożenił i urodził mu się syn, w ciągu sześciu lat sześć razy zmieniał miejsce zamieszkania. – Ciekawe.

L T

– Matka poświęciła się wychowaniu syna. Teraz mieszkają w Arkansas, prowadzą własną farmę. Callaway do czternastego roku życia uczył się w domu. Kiedy był nastolatkiem, rodzice jeszcze dwa razy się przeprowadzali. Chodził do trzech różnych szkół średnich. Miał oceny nieco lepsze od średnich, w aktach brak wzmianek o jakichś problemach wychowawczych. – To znaczy?

– Dotarłem do kilku opinii o nim. Początkowo zarzucano mu aspołeczną postawę. Wprawdzie nie sprawiał kłopotów wychowawczych, ale trzymał się z boku, nie przyjaźnił się z nikim. Robił to, co mu kazano i nic ponadto. Zachęcano go do udziału w dodatkowych zajęciach i w końcu zdecydował się na grę w tenisa. – A nie na sport drużynowy. – W tej dziedzinie też osiągał wyniki nieznacznie lepsze od 265

przeciętnych, ale podkreślono, że walczył zaciekle i trzeba mu było regularnie przypominać o sportowej postawie. Żadnych bójek, żadnej przemocy. – To by też pasowało. – Przez dwa lata uczęszczał na pobliską uczelnię, potem jakimś cudem udało mu się dostać do NYU. Studiował marketing i zarządzanie. Wtedy ujawniła się jego pomysłowość i talent do całościowego ogarniania obrazu. Nie najlepiej radził sobie z prezentacjami i pracą zespołową. Przynajmniej początkowo. Ale pokonał swoje ograniczenia i ostatecznie trafił do firmy

R

Stevenson & Reede. W okresowych ocenach podkreśla się jego wysoką etykę pracy i kreatywność, trochę gorzej wypada, jeśli chodzi o działalność zespołową, prezentacje, stosunki z klientami. Awansuje, ale wolniej, niż

L T

mógłby, gdyby umiał zachwalać produkt klientom albo starał się, żeby byli zadowoleni. W przeciwieństwie do Josepha Cattery’ego – ciągnął Roarke – którego wychwalano za umiejętność pracy zespołowej i postępowania z klientami. I chociaż Vann ma narożny gabinet, to Cattery ostatnio dostał pokaźną premię i był przewidziany do awansu oraz podwyżki pensji. Wprawdzie Callaway też dostał premię za pracę przy tym projekcie, lecz znacznie niższą od Cattery’ego.

– Czyli mógł mieć motyw, by go zabić. Ale nie w barze, pełnym ludzi. – Eve podeszła do tablicy. – W przypadku Callawaya nie chodzi o jakąś pokrętną religię, Apokalipsę i wykorzystywanie dzieci. Chociaż w jego postępowaniu dostrzegam kilka elementów typowych dla wyznawców kultu konia barwy ognia: wykorzystywanie kobiet do brudnej roboty, całkowity brak szacunku dla niewinnych ludzi, posłużenie się substancją chemiczną do spowodowania śmierci ponad setki ludzi. Wybiera najlepsze kąski, ale to wciąż za mało. 266

– Jeszcze jedna ciekawostka. Od czasów studiów ma zwyczaj raz w roku odwiedzać rodziców. – To raczej przejaw poczucia obowiązku, nie miłości, prawda? – Też tak uważam. Ale w tym roku był w Arkansas cztery razy. W dokumentacji lekarskiej jego rodziców nie znalazłem nic, co by świadczyło, że chorują. Nie dostrzegłem też szczególnych zmian w ich sytuacji finansowej. – Jeździ do nich w konkretnym celu. – Eve złapała się za głowę. – Po coś, co mu potrzebne, czego pragnie, po coś, co znalazł lub czego nadal

R

szuka. Potrzebuję więcej informacji o jego rodzicach.

– Już sprawdziłem ojca. Miał prawie czterdzieści lat, kiedy się ożenił z matką Callawaya. Ona liczyła sobie dwadzieścia dwa lata.

L T

– Duża różnica wieku. Może okazać się ciekawe.

– W owym czasie pracował jako pielęgniarz, opiekował się jej ojcem. Ojciec walczył podczas wojen miejskich, został ranny, cierpiał w wyniku komplikacji po doznanych obrażeniach, a także miał depresję. Jego żona zginęła w wypadku samochodowym jakieś sześć miesięcy przed tym, zanim Russell Callaway poznał Audrey Hubbard. Pobrali się kilka tygodni po śmierci jej ojca.

Eve podeszła do swojego komputera.

– Na listach porwanych dzieci nie ma żadnych Hubbardów – odnalezionych czy zaginionych. – Dopiero co zacząłem sprawdzać jego matkę. Wkrótce będę ci mógł przekazać więcej informacji. – A co wiadomo o działaniach jej ojca w okresie wojen miejskich? – Przeszedł w stan spoczynku w stopniu kapitana. Brał udział w wielu walkach, ale brak wzmianki, by uczestniczył w jakichś akcjach przeciwko 267

wyznawcom kultu konia barwy ognia. I nie wiem jeszcze, czy takie w ogóle były. – Matka matki. – Dopiero co się nią zająłem. Daj mi trochę czasu. Cofam się o całe dziesięciolecia, przekopuję przez różnego rodzaju dokumenty. – A ja ci zabieram czas. To bardzo cenne informacje. Likwidują część białych plam. Callaway jest człowiekiem o ograniczonych horyzontach, z natury samotnikiem. Ambitny. Jego matka w trudnym okresie swojego życia poślubiła mężczyznę znacznie od siebie starszego, zdecydowała się na

R

zajmowanie się synem, uczyła go w domu. Trzymała go blisko siebie. Często się przeprowadzali, nie miał okazji, by związać się z kimś spoza rodziny. Ojciec przypuszczalnie zajmuje dominującą pozycję w rodzinie.

L T

Zmieniał pracę, zmuszał bliskich do przeprowadzek, nie licząc się z ich zdaniem. Dziadkowie ze strony matki nie żyją. Callaway jako człowiek dorosły nie utrzymywał zbyt bliskich kontaktów z rodzicami. I nagle w ciągu kilku ostatnich miesięcy odwiedził ich kilkakrotnie. To informacje warte uwagi. Znajdź mi takich więcej.

– Żyję, żeby ci służyć, moja pani porucznik. Eve wróciła do biurka i zebrane przez Roarke’a informacje wysłała do Miry, z prośbą o jak najszybsze zapoznanie się z nimi. Sprawdziła kilka kolejnych nazwisk na liście, a potem pozwoliła, by jej myśli przez chwilę błądziły swobodnie. Wiedziona jakimś impulsem, ściągnęła zdjęcia rodziców Callawaya, przyjrzała się im uważnie. I przystąpiła do mozolnego wyświetlania zdjęć porwanych dzieci, postarzania przedstawionych na nich postaci. Zaparzyła sobie więcej kawy, przez chwilę rozważała, czy nie zdecydować się na jakiś wspomagacz, kiedy kofeina nie zdołała pokonać 268

narastającego zmęczenia. Ale zrezygnowała. I wtedy... – Chwileczkę... – Eve! – Zaczekaj, zaczekaj. Chyba coś mam. – Ja też. – Spójrz na to i powiedz, co o tym sądzisz. Roarke obszedł jej biurko, żeby przyjrzeć się zdjęciom na monitorze. Na pierwszym rozpoznał matkę Callawaya; obok był portret, sporządzony przez komputer.

R

– Mam wrażenie, że zdjęcia przedstawiają tę samą kobietę albo bardzo podobne do siebie osoby. Inny kolor włosów i uczesanie, ale rysy twarzy takie same.

L T

– Na postarzonym zdjęciu jest Karleen McMillon, porwana w wieku osiemnastu miesięcy. Nigdy jej nie odnaleziono. Bo zabrali ją Hubbardowie i wychowali jako Audrey, to ona, do jasnej cholery. – Metrykę urodzenia Audrey Hubbard sfałszowano. Zrobiono to bardzo dobrze, ale to tylko falsyfikat.

– Ponieważ nie urodziła się w rodzinie Hubbardów. Była wśród porwanych, ale nigdy nie trafiła na listę odnalezionych dzieci. – Hubbard wystąpił z wojska i wyjechał z żoną i czteroletnią córeczką z Anglii do Stanów. Jego żona miała przyrodnią siostrę, Ginę MacMillon. Jeszcze nie zacząłem jej sprawdzać. – Gina i William MacMillonowie, wymienieni jako rodzice Karleen, zginęli podczas akcji porwania ich dziecka. To brakujące ogniwo. To brakujące ogniwo, łączące Callawaya z Menzinim i kultem konia barwy ognia. Za mało, żeby go aresztować, ale dość, by kazać go śledzić. 269

Podeszła do tablicy. – Dowiedział się, że jego matka jako dziecko została porwana, i to zapoczątkowało całą sprawę. Ale jak czteroletnia dziewczynka mogła zdobyć recepturę na śmiercionośną substancję, czy miała dość wiedzy? Może Hubbard brał udział w akcji ujęcia Menziniego albo w jego przesłuchiwaniu? Mają coś – albo mieli – i Callaway jeździ do domu, żeby to znaleźć, żeby odszukać wszystko, co się da, albo zadawać pytania swojej matce. Muszę z nią porozmawiać. – Pojedziemy do Arkansas?

R

– Nie, niech Teasdale załatwi ze swoimi kolegami z Agencji Bezpieczeństwa Krajowego ściągnięcie matki Callawaya tutaj. Powiedziała synowi, co wie. Teraz powie nam.

L T

– Musisz się przespać. Zlecę automatyczne sprawdzanie jej siostry przyrodniej. Oboje będziemy mogli się zdrzemnąć przez kilka godzin. Zrobiłaś to, co sobie zaplanowałaś na dzisiejszy wieczór – powiedział Roarke, kiedy się zawahała.

– Musisz nabrać sił przed jutrem.

– Może masz rację. Ale muszę przekazać te informacje Whitneyowi i jeszcze dziś w nocy zlecić śledzenie Callawaya. Nie chcę, żeby obrał sobie na cel ataku jakiś sklep całodobowy, kiedy będę spała. – Zgoda. Zrób to, a ja zbiorę razem to, co mam, żebyś miała wszystko gotowe na jutrzejszą odprawę. A potem położymy się spać. – Zgoda.

270

Rozdział 14 Przyśniło jej się – i wiedziała, że to sen – że świat pogrążył się w chaosie. Łuna pożarów – mordercza czerwień, zjadliwy oranż, tłusta czerń – znaczyła nocne niebo na wschodzie, eksplozje wstrząsały ziemią, powietrze było gęste od dymu. Słyszała huki wybuchów, suche trzaski ognia karabinowego. Były czasy, pomyślała Eve, kiedy ludzie ginęli od kul karabinowych. Teraz wymyślili nowe sposoby zabijania. Ale przeniosła się w przeszłość.

R

Ulice Nowego Jorku rozbrzmiewały odgłosami wojny. Wojny miejskiej.

L T

To sen, pomyślała, tylko sen. Jednak bardzo ostrożnie szła opustoszałą ulicą, z bronią gotową do strzału. Może sny nie zabijają, ale z całą pewnością mogą sprawić ból. Zbyt często budziła się z potwornym bólem fantomowym, żeby chodzić nieuzbrojona, nawet we śnie. Ale czasami sny pokazują nam to, co powinniśmy widzieć, a czego nie dostrzegamy, zaabsorbowani codzienną pracą. Więc rozglądała się, nasłuchując.

Zatrzymała się obok młodego mężczyzny, leżącego na chodniku. Przykucnęła, żeby zbadać mu puls. I zobaczyła, że ofiara ma poderżnięte gardło. Okazało się, że to jeszcze niemal chłopiec. Zabrali mu buty i prawdopodobnie kurtkę, jeśli ją miał – i to całkiem niedawno, bo zwłoki wciąż były ciepłe. Zostawiła go tam, gdzie leżał – nie miała wyboru, to tylko sen. Ale przyjrzała się swojej broni. I odkryła, że nie jest to zwykły policyjny paralizator, tylko automat kaliber dziewięć milimetrów. Widziała taki w 271

kolekcji Roarke’a. Upewniła się, czy pistolet jest załadowany, zważyła go w dłoni. Ruszyła dalej. Mijała ciemne, zabite deskami okna wystawowe i drzwi, wypalone karoserie samochodów. Podświadomość musiała wykreować te obrazy na podstawie oglądanych przez Eve filmów o tamtych czasach. Wejście na stację metra zagradzały parkany. Stąd odjeżdżały pociągi do lepszej dzielnicy, zorientowała się Eve, i ostrożnie okrążyła czarną czeluść. Latarnie – te, które nadal stały – nie świeciły. Sygnalizacja na

R

skrzyżowaniu migała na czerwono, przywodząc jej na myśl pokój w Dallas, w którym zabiła Richarda Troya.

To nieistotne, przypomniała sobie. Nie chodzi o to, jakim była

L T

dzieckiem, tylko kim jest teraz. Co robi teraz.

Znalazła się obok tabliczki z nazwami ulic Leonard i Worth; uświadomiła sobie, że jest niedaleko od miejsca pierwszego przestępstwa. Może odpowiedź kryje się gdzieś tutaj.

Zamierzała przejść przez jezdnię, kiedy dotarły do niej odgłosy strzelaniny – bliżej niż poprzednio – i krzyki ludzi. Więc skręciła i pobiegła tam, skąd dochodziły.

Zobaczyła wojskową opancerzoną ciężarówkę, a na jej dachu mężczyznę z karabinem maszynowym. W budynku, pilnowanym przez ludzi w ciężarówce, słychać było strzelaninę, krzyki i płacz. Dzieci, uświadomiła sobie Eve. Przyszli po dzieci. Bez chwili wahania złożyła się do strzału, wymierzyła do mężczyzny w ciężarówce. Z pewnością nosi kamizelkę kuloodporną, pomyślała, więc wycelowała wyżej. I trafiła go w głowę. Kiedy padł, przebiegła kilka kroków, by ukryć się w mroku. 272

Zobaczyła, jak dwaj mężczyźni i dwie kobiety wyciągają z domu opierające się, krzyczące dzieci. Wstrzymała oddech i wycelowała broń w porywaczy. Położyła trupem obu mężczyzn. Uznała, że zawdzięcza to albo strzelaniu do celu, które ćwiczyła z Roarkiem, albo szczęściu, jakie nam dopisuje w snach. Kobiety rzuciły się do ucieczki, jedna trzymała na rękach kwilące niemowlę. Nie, pomyślała Eve, nie pozwoli porwać ani jednego dziecka, nawet we śnie. Ruszyła w pościg, na chwilę zatrzymała się obok gromadki przerażonych dzieci.

R

– Wejdźcie do środka, zabarykadujcie drzwi i zaczekajcie na mnie. Pobiegła dalej.

Kobiety się rozdzieliły, Eve ruszyła za tą, która porwała dziecko.

L T

– Policja! Stój! Stój, do jasnej cholery, albo ci strzelę w plecy. Przysięgam na Chrystusa!

Kobieta się zatrzymała i wolno odwróciła. – To bardzo do ciebie podobne.

Wpatrywała się w twarz swojej matki, widziała krew, ściekającą cienkimi strużkami z podciętego gardła. – Przecież nie żyjesz.

– To tylko tak wygląda. Ile razy mnie jeszcze zabijesz, nim w końcu będziesz usatysfakcjonowana? – Zabił cię McQueen. Ja wsadziłabym cię za kratki, ale nadal byś żyła. – Żyłabym, gdybyś się zajmowała swoimi sprawami. Zajmuję się swoimi sprawami, uświadomiła sobie Eve. Ale po co jej to tłumaczyć? Nawet w snach Stella nigdy tego nie zrozumie. – Już mi się znudziła twoja stara śpiewka, Stello. Oddaj dziecko. 273

– Dlaczego miałabym to zrobić? Wiesz, ile ten bachor jest wart dla właściwych ludzi? Muszę jakoś zarabiać na życie, no nie? Nie masz pojęcia, jak tu teraz jest. To piekło. Ale udało mi się przeżyć. Jak myślisz, co sprawiło, że jestem, jaka jestem? – Ja też to przeżyłam – przemówiła łagodnie Mira, która nie wiadomo skąd znalazła się obok Eve. – I nie ja jedna. Dokonała wyboru, Eve, tak samo jak ty i ja. Wiesz o tym. Sama przyczyniła się do tego, kim jest. – Co ona wie? Pieprzona pani psycholog w wyszukanych kieckach, gadająca w wyszukany sposób. Mydli ci oczy, jak wszyscy. To ja cię nosiłam w brzuchu. Mnie zawdzięczasz życie! Mira nawet nie spojrzała na Stellę.

R

– Eve, wiesz, co jest prawdą, a co kłamstwem. Zawsze to wiedziałaś. Powiedz mi prawdę.

L T

– Sobie zawdzięczam to, jaka jestem.

– Tak, tak, sobie zawdzięczasz to, jaka jesteś. I osiągnęłaś to wbrew niej. Nigdy nie miała nad tobą władzy w kwestiach, które są istotne. Dlaczego pozwalasz jej kontrolować siebie teraz, nawet tutaj? – Masz rację. To się musi skończyć.

– Spraw, żeby się skończyło – namawiała ją Mira. – Połóż temu kres. Dokonaj wyboru.

– Zostaw dziecko, Stello, i odejdź. I trzymaj się z daleka ode mnie. – Nie możesz mnie powstrzymać. Proszę, zastrzel mnie. I tak wrócę. Ale najpierw skręcę jej kark. To łatwe, ma takie kruche kości. Zastanawiałam się, czy nie skręcić karku tobie. Byłaś marudnym, płaczącym bachorem, jak ten tutaj. – Zamiast tego zostawiłaś mnie z nim, żeby mógł mnie bić, gwałcić, znęcać się nade mną. Ale przetrwałam to. 274

– Zabiłaś go. Na rękach wciąż masz naszą krew. Richiego i moją. – Mogę z tym żyć. – Taka była właściwa odpowiedź, prawda? Może z tym żyć. – Oddaj mi dziecko. – A co cię ono obchodzi? – Stella położyła rękę na delikatnej, małej szyjce. Eve rzuciła się do przodu, dziewczynka zawołała: – Das! Bella, córeczka Mavis, wyciągała do niej rączki, po policzkach płynęły jej łzy.

R

W przypływie wściekłości Eve przytknęła lufę pistoletu do czoła Stelli. – Puść ją, ty suko, albo twój mózg rozbryźnie się na chodniku. – Jest dla ciebie nikim.

L T

– Wszyscy są dla mnie ważni. Mira, weź dziecko.

– Ależ oczywiście. Chodź do mnie, skarbie. – Doktor Mira odebrała Stelli dziewczynkę, musnęła nosem mokry od łez policzek. – Już wszystko dobrze. Eve nie pozwoli, żeby stało ci się coś złego. – To jeszcze jeden bachor. Jest ich więcej tam, skąd ją zabraliśmy. – Ale nie dla ciebie. Jesteś skończona. Stelli zaświeciły się oczy.

– Co? Zamierzasz mnie zabić? – Podniosła ręce do góry. – Zamierzasz strzelać do nieuzbrojonego człowieka? – Nie, nie muszę zabijać kogoś, kto już jest martwy. – Eve wsunęła broń do kabury; widziała, jak na twarzy Stelli pojawia się szeroki uśmiech. I z całych sił uderzyła pięścią w tę uśmiechniętą twarz. – Ale chyba od dawna chciałam zrobić to! Stella leżała na chodniku, tak jak leżała na podłodze w mieszkaniu McQueena. Wokół niej zebrała się kałuża krwi, która w ciemnościach 275

przypominała czarną plamę. – Możesz wrócić. Znów ci skopię tyłek. – Dobra robota – pochwaliła ją Mira. – Gdzie Bella? Gdzie dziecko? – Jest bezpieczna. Dziś wieczorem wszystkie są bezpieczne. Uratowałaś niewinnych. Łatwiej ci występować w ich obronie niż w obronie samej siebie. Ale dziś udało ci się i jedno, i drugie. Jestem z ciebie dumna. – Uderzyłam pięścią martwą kobietę, a ty jesteś ze mnie dumna? – Wszystko traktujesz dosłownie. – Ona tu wróci.

R

– A ty znów ją pokonasz. Jesteś silniejsza od niej. Zawsze byłaś. – Mira ujęła dłoń Eve, spojrzała na łuny pożarów na niebie. – To były okropne

L T

czasy. W okropnych czasach może częściej niż w tych zwyczajnych rodzą się bohaterowie i łotrzy. Czasami niewiele ich różni poza wyborem, jakiego dokonali, ale ten wybór ich określa. Przyjrzyj się wyborom. – Czyim?

– To zaczęło się tutaj, prawda? Pora wracać. Eve się obudziła. W sypialni było ciemno, cicho i przytulnie. W jej głowie nie rozbrzmiewały żadne głosy. Przez chwilę leżała bez ruchu. Chyba dziś nie rzucała się przez sen, bo Roarke spał obok niej. Poczuła, że nogi przygniata jej kot. Nie do końca koszmar, nie do końca sen... I nie do końca rozwiązanie, pomyślała. Ale pewien postęp. Będzie musiała się nad tym zastanowić. Nad wyborami i nad tym, jak dobrze się poczuła, kiedy zdzieliła pięścią wyimaginowaną postać martwej matki. Nie do końca była pewna, jak to o niej świadczyło, ale uznała, że wszystko będzie dobrze. 276

Prawdę mówiąc, czuła się świetnie. Jakby przepełniało ją szczęście, a z całą pewnością rozpierała energia. Podparła się lekko na łokciu, czekając, aż jej oczy przywykną do mroku. Rzadko miała okazję oglądać Roarke’a, kiedy spał. Na ogół wstawał przed nią. Dla niej sen oznaczał wyraziste, często niepokojące wizje albo absolutnie bezdenną otchłań. Spał spokojnie, był oszałamiająco przystojny. Jak to się dzieje, że geny mogą się połączyć, wymieszać w taki sposób, by przyszedł na świat ktoś tak urodziwy? To nie do końca sprawiedliwe w stosunku do reszty świata. Ina

R

dodatek ten urodziwy mężczyzna należy do niej.

Do diabła z resztą świata.

– Ciiii... – mruknął, wyciągając do niej rękę. – Jestem przy tobie.

L T

Ciekawa była, czy wiedział, o czym teraz pomyślała, ale pozwoliła, by ją przytulił.

– Przyśniło ci się coś złego? – Tak jakby.

– Już dobrze. – Pogłaskał ją po plecach, pocałował włosy. – Już wszystko dobrze.

Spójrzcie tylko na niego, jak ją uspokajał. Gotów do tulenia jej i pocieszania. Czy można być szczęśliwszą? – Nic mi nie jest. – Zimno ci? Rozpalę w kominku. Zalała ją fala miłości. – Nie jest mi zimno. Teraz już nie. – Położyła się na nim, zbliżyła usta do jego ust. – Jak się masz? Zobaczyła jego olśniewające oczy. – W tej chwili jestem zaintrygowany. 277

– Coś mi się przyśniło. Opowiem ci mój sen. – Na razie jednak obsypała mu twarz pocałunkami. – Potem się obudziłam i było mi tak dobrze... Spałeś, a kot leżał mi na nogach. Było tak przyjemnie. Świat jest popieprzony, Roarke, ale tutaj wszystko jest tak, jak powinno. Przesunął palcami po jej udach, biodrach. – Masz rację. – Na pewno jesteś zmęczony. Ale nie szkodzi. Możesz sobie spać, ja się wszystkim zajmę. – Och, chyba uda mi się nie usnąć, jeśli będę miał odpowiednią

R

motywację. – Przewrócił się tak, że Eve znalazła się pod nim. – Tak lepiej. – W takich chwilach, jak ta, odpowiada mi, że mężczyźni są tacy łatwi.

L T

– Tak się składa, że jestem tego samego zdania. Dobrze mi, kiedy leżę na swojej żonie, takiej ciepłej i miękkiej.

– Być może. – Splotła nogi z jego nogami i przesunęła się tak, że znów znalazł się pod nią. – Ale ja lubię czuć swego mężczyznę pod sobą, gorącego i napalonego.

– Chyba to mi się śni.

Roześmiała się i lekko ugryzła go w brodę. – To nie sen. Zresztą wolę, jak to się dzieje naprawdę. – Uniosła się, ściągnęła koszulę nocną i rzuciła na podłogę. Roarke przesunął dłońmi po brzuchu Eve, objął jej piersi. – Znów się ze sobą zgadzamy. Przycisnęła ręce do jego dłoni i zamknęła oczy, czując, jak ją zalewa fala rozkoszy. Jego dłonie, jego skóra... Jego ciało, mocne i jak wyrzeźbione, pod nią. O, tak, znacznie lepiej niż we śnie. Przytulił się do niej, kiedy ich usta się spotkały. Ich splecione ciała 278

połączyły się w jedno w ciemnościach. Przesuwała dłońmi po jego włosach, twarzy, ramionach. Gładził ciało swojej fascynującej, skomplikowanej Eve. Jej mięśnie, tak często twarde i napięte, teraz były ciepłe i rozluźnione. Odszukał ustami miejsce na jej szyi, gdzie tuż pod skórą pulsowała krew, rozkoszował się tym dowodem życia i ciepłem jej ciała. Pozwolił, by znów znalazła się na nim, ale złapał ją za ręce i przyciągnął do siebie. Tak pragnął jej ust, pragnął tej najprostszej pieszczoty, nim zawładnie nimi pożądanie.

R

Nie opierała się, szczęśliwa, że jest pożądana i sama pożąda. Czuła, jak przebiegł ją dreszcz, kiedy Roarke przesuwał dłońmi po jej plecach. I napawała się jego widokiem: wyraźną linią szyi, rzeźbionymi kształtami

L T

tułowia, mocnymi ramionami.

To nie sen, ale rozmarzyła się, kiedy poruszali się w jednym rytmie, dotykali się, smakowali siebie nawzajem. Nie słyszeli głośnego łoskotu, kiedy kot zeskoczył z łóżka, wyraźnie zdegustowany. Łagodne westchnienia, szelest pościeli, nagle wstrzymanie oddechu... Cały świat skurczył się do ich szerokiego łóżka, chociaż przez okno w dachu wpadało pierwsze, blade światło dnia.

W jego perłowym blasku Eve jeszcze raz uniosła się nad Roarkiem. I posiadła go, czując dreszcz nienasyconej rozkoszy. Wszystko i jeszcze więcej, pomyślała, kiedy serce zabiło jej mocniej z miłości. Razem byli więcej niż wszystkim. Roarke, przyglądał jej się w pierwszym brzasku dnia: jej złotobrązowym, płomiennym oczom, szczupłemu ciału, błyszczącej skórze. Potargane włosy przypominały koronę. Osiągnęła orgazm i odrzuciła głowę do tyłu. Potem jej obraz stał się zamazany, kiedy nie przestając się poruszać, 279

doprowadziła go do takiego stanu, że ledwo nad sobą panował. Nie dał rady długo się powstrzymywać. Wyciągnął do niej ręce i przytulił ją mocno, spadając w otchłań. Kiedy odzyskała oddech, wciąż leżeli splątani ze sobą. Kot wskoczył na łóżko i przyglądał się im swoimi dziwnymi oczami, każdym innego koloru. – O co mu chodzi? – spytała. – Zdaje się, że przerwaliśmy mu sen. – Tak dużo śpi, że powinien być Roarkiem wśród kotów. – Słucham?

R

– Zanim się obudziłeś dzięki swoim zdolnościom telepatycznym, myślałam, jaki jesteś urodziwy. A potem, ponieważ się obudziłeś, uznałam,

L T

że mogę cię wykorzystać. – Wielkie dzięki.

– Prawdopodobnie i tak za chwilę byś wstał, żeby ostrożnie się wymknąć i rozpocząć kolejny dzień panowania nad światem. Spojrzał na zegar.

– No cóż, dziś później niż zwykle zacznę nad nim panować. – A ja muszę zacząć codzienne polowanie na złoczyńców. – Najpierw napijmy się kawy w łóżku. Spodobał jej się ten pomysł. – Które z nas ją nam przyniesie? – Oto jest pytanie. Papier, kamień, nożyce? – Będziesz oszukiwał. – Jak? – Masz zdolności telepatyczne. – Ach, tak. W takim razie możesz od razu wstać i przynieść kawę, bo i 280

tak przegrasz. – Może tak, a może nie. – Eve odsunęła się na tyle, by wyciągnąć dłoń, zaciśniętą w pięść. Roarke też zacisnął dłoń w pięść. Policzyli do trzech. – Cholera – mruknęła, kiedy jego papier owinął jej kamień. Wstała, dała kotu jeść i zaprogramowała kawę. – Opowiedz mi swój sen. – Był dziwny. Pokręcony. Dział się w czasie wojen miejskich, a ja byłam tutaj, w Nowym Jorku.

R

Przyniosła kawę i opowiedziała mu swój sen.

– Byłam wkurzona, ale... Sama nie wiem. Opanowana? Nie jestem pewna, czy to właściwe słowo. Ale patrzyłam na nią, słuchałam jej. Podła

L T

suka, znowu mnie obwiniała. I była tam też Mira, spokojna jak zwykle. Niewzruszona, jak tylko ona potrafi. Gdzieś w mojej głowie zrodziła się myśl: spójrz, jak bardzo się różnią od siebie. Stanowią swoje przeciwieństwo. Mira też miała trudne chwile w życiu, ale nie stała się przez to potworem. Ja nie uległam Stelli. Więc co jej pozostało? Nic poza tym, na co jej pozwoliłam. Wiem o tym. Zawsze wiedziałam. Ale... – To, co się wydarzyło w Dallas, było okropne. Musisz nad tym zapanować.

– Wiem, że odbiło się również na tobie. I wiem, że po powrocie stamtąd nie było ci łatwo. Ale będzie lepiej. – Już to widzę. – Nie pozwoliłabym jej odejść z tą dziewczynką, skrzywdzić jej. A kiedy zobaczyłam, że to Bella... Jezu. Po moim trupie, ty nic nie warta suko. – Eve wzięła głęboki oddech. – Chciała, żebym ją zastrzeliła. To dziwaczne, prawda? Chociaż to 281

tylko sen i mój mózg reżyseruje całe to przedstawienie, ona się domaga, żebym ją zabiła, a ja czuję się, jakbym to zrobiła. Przypuszczam, że pozostało we mnie małe, głupie ziarnko winy. Muszę do niego dotrzeć i je zgnieść. Było mi tak dobrze, kiedy zdzieliłam ją pięścią w twarz. Mira prawdopodobnie miałaby coś do powiedzenia na ten temat. – Według mnie powiedziałaby „brawo”. – Przypuszczam, że będzie tak samo, jak wtedy, kiedy musiałam się uporać z tym, że zabiłam Troya. Może wracać do mnie w snach, ale już nigdy mnie nie skrzywdzi. Tamto to już przeszłość. Przyłożył czoło do jej czoła.

R

– Nie potrafię wyrazić, ile to dla mnie znaczy.

– Nie musisz. Prawdopodobnie zostało jeszcze trochę czegoś, co

L T

trzeba usunąć, ale każdy boryka się z jakimiś problemami, prawda? I należy się z nimi uporać. Wybory. Muszę kiedyś przyjrzeć się porządnie wyborom, których dokonałam. Ale najpierw muszę się przyjrzeć wyborom, jakich dokonali inni podczas wojen miejskich. Te wybory przyczyniły się do powstania labiryntu, a on z kolei skłonił Callawaya do takich, a nie innych wyborów.

– Jak powiedziałem, to tylko sen.

– Ty masz swoją telepatię, ja mam sny. I wykorzystam je, żeby komuś skopać tyłek. * Zebrała notatki, dane, zdjęcia i uporządkowała je na poranną odprawę. Akurat wstawała od biurka, kiedy Roarke wszedł do jej gabinetu. – Muszę się przygotować do odprawy. – Zanim się do tego weźmiesz... Gina MacMillon. – Wręczył jej płytkę. – Może zdążysz się z tym zapoznać w drodze do pracy. Przesłałem 282

pliki również na twój komputer w komendzie. – Dzięki. Ciekawe? – Bardzo – powiedział, kiedy wsunęła płytkę do kieszeni. – Była żoną Williama MacMillona i chociaż w metryce urodzenia widnieje on jako ojciec dziecka, akt urodzenia sporządzono, kiedy dziecko miało sześć miesięcy. – Ciekawe. – To jeszcze nie wszystko. William MacMillon wystąpił o rozwód, jako powód podał odejście żony od niego. Wniósł sprawę osiem miesięcy

R

przed pojawieniem się dziecka na świecie. Z dokumentu można się dowiedzieć, że żona porzuciła go i opuściła rodzinny dom sześć miesięcy wcześniej.

L T

– Czternaście miesięcy? Jeśli zeznał prawdę, albo była to najdłuższa ciąża w dziejach, albo dziecko nie jest jego. Skłaniam się raczej ku temu drugiemu.

– Mam coś lepszego. Dokopałem się do zapisu zeznań MacMillona, z których wynika, że jego żona przyłączyła się do jakiejś sekty religijnej, wymienia też Menziniego jako człowieka, który miał wpływ na jego Ginę. Eve zmrużyła oczy i odwróciła się do swojej tablicy. – Żona ucieka z grupą Menziniego, zachodzi w ciążę. Później zmienia zdanie... Albo idzie po rozum do głowy. Wraca do męża... Z dzieckiem. Mąż jej wybacza, uznaje dziecko za swoje. Urwała na chwilę. – Niezbyt mnie to przekonuje. Chyba, że MacMillon postanowił zostać świętym. Ale wydarzenia układają się w taki ciąg. – Owszem. Miłość, jeśli była to miłość, czyni z ludzi świętych albo grzeszników. 283

– Według mnie większość ludzi już się taka rodzi. Może biologiczny ojciec zgłosił się po dziecko i w taki sposób Karleen MacMillon znalazła się na liście porwanych. – A zarówno Gina, jak i William zginęli podczas włamania do domu, kiedy dokonano porwania dziecka. – Później siostra przyrodnia Giny odnalazła je i wychowała jak własne. Zmieniła imię dziewczynce, żeby ją chronić. – Wszystko na to wskazuje. – Wolałabym mieć jakieś fakty zamiast spekulacji, ale mogę

R

spróbować podążyć tym tropem. Może wciąż żyje ktoś z rodziny albo ktoś, kto zna tę historię. Postaram się do nich dotrzeć.

– Mam jeszcze coś – powiedział jej Roarke. – Przeprowadziłem

L T

krótką rozmowę z Crystal Kelly. – Kto to taki?

– Dyrektor naczelna New Harbor, klienta Callawaya. – Czy już zaczęły się godziny urzędowania?

– Tak, dla tych z nas, którzy próbują zdobyć dominację nad światem. Naturalnie słyszała, co się tutaj wydarzyło, i znała Cattery’ego. Potwierdziła, że była na kolacji z Vannem, kiedy zadzwonił do niego Callaway z wiadomością, że tamten nie żyje. – Idealnie się złożyło. – Owszem. Powiedziała, że Vann był zszokowany. Oboje byli zszokowani i zdenerwowani. Rozważali, czy nie przełożyć prezentacji, ale później zadecydowali, że się odbędzie. Woleli mieć to z głowy. Joe, jak powiedziała, włożył dużo pracy w tę kampanię. – Callaway też. – Twierdzi, że nie zna go tak dobrze, jak Vanna, Cattery’ego czy 284

Weaver. Chyba nie znalazła z nim wspólnego języka, uważała go za kogoś, kto działa w cieniu. Właściwie nie potrafiła nic o nim powiedzieć, co mi wiele daje do myślenia. – Taak, pozostał dla niej niewidzialny... A to może irytować. – Co więcej, Vann, zanim się dowiedział o śmierci Joego, przyznał, że Cattery jest autorem dwóch głównych pomysłów do kampanii, a Weaver pochwalił za elastyczność. Nie przypomina sobie, by wspomniał o Callawayu. Wymienił go tylko jako członka zespołu. – Jakbym to słyszała: nadal robi to, co mu się każe, i nic więcej.

R

Wkurzyło go, że ktoś taki, jak Cattery, przykładny mąż i ojciec, trener drużyny piłki nożnej, miły facet, jest lepszy od niego.

– Właściwie już wcześniej wiedziałaś o tym wszystkim.

L T

– Drobiazgi, które się sumują. – I czynią obraz pełniejszym, pomyślała. – Dziękuję.

– Mam dziś dużo spraw, ale późnym popołudniem mogę jeszcze nad tym popracować, jeśli zajdzie taka potrzeba.

– Zapamiętam sobie. – Podeszła do niego. – Ale z tego powodu nie zaniedbuj swoich spraw. Mam ludzi do pomocy, a ty już zrobiłeś więcej, niż do ciebie należy.

– Zginęło ponad sto dwadzieścia osób. Znajdę czas, jeśli będę ci potrzebny. – Dam ci znać. Dziękuję za te dane. – Poklepała się po kieszeni. – Zapoznam się z nimi w drodze na komendę. – Świat jest pełen zagrożeń. Uważaj na moją policjantkę. – Nie martw się. Żałując, że nie może spełnić jej prośby, Roarke patrzył za wychodzącą Eve. 285

Rozmyślając o kolejnych krokach oraz tropach, zbiegła po schodach i zobaczyła w holu Summerseta. Trzymał jej długi, skórzany płaszcz. – Ma podszewkę z tkaniny kuloodpornej, jak marynarka – powiedział jej. – Taak? – Roarke, pomyślała, o wszystkim pamięta. Wzięła płaszcz, zważyła go w ręku, przyjrzała się uważnie elastycznej, kuloodpornej podszewce. Mógł ją prosić, żeby dbała o jego policjantkę, ale często nie poprzestawał na tym i sam się troszczył o jej bezpieczeństwo.

R

– Nadciągnął zimny front – poinformował Summerset. – W nocy był przymrozek, a teraz wieje zimny wiatr.

– Dobra. – Zawahała się, doskonale wiedząc, że oboje są świadomi

L T

tego, że rzadko witał ją rano, do tego prognozą pogody. – Nie mogę ci zdradzić wszystkich szczegółów, ale znaleźliśmy powiązanie między podejrzanym i kultem konia barwy ognia. Muszę nad tym jeszcze popracować, lecz istnieje związek, może... Prawdopodobnie istotny. – Mogę się na coś przydać.

– Pomóż jemu. – Spojrzała w górę. – Przez ostatnie dwa miesiące zaniedbał swoją pracę.

– W takim razie życzę owocnego dnia. Wyszła z domu i przekonała się, że Summerset dobrze opisał pogodę. Zanim wskoczyła do samochodu, zaparkowanego u podnóża schodów, wiatr przewiał ją do szpiku kości. Ogrzewanie było już włączone. Umieściła w czytniku płytkę, którą dostała od Roarke’a i właśnie chciała polecić, żeby komputer odczytał jej zawartość, ale najpierw postanowiła załatwić pewną prywatną sprawę. Na wyświetlaczu na tablicy rozdzielczej pojawiła się zaspana Mavis. 286

– Cześć. Domyślam się, że cię obudziłam. – Właściwie nie. Leżymy sobie wszyscy razem. Wczoraj późno się położyliśmy i Bella obudziła nas rano. – Rozumiem. Przepraszam, że nie zadzwoniłam do ciebie wczoraj. Przysłałaś mi SMS, że wybraliście się na Florydę. Nadal tam jesteście? – Tak, w Miami. Wyrwaliśmy się tu parę dni temu. Ja miałam dwa koncerty, a Leonardo skorzystał z okazji, żeby spotkać się z zanadto jak na mój gust opalonymi klientkami. Wszystko u nas w porządku. – Może zostaniecie tam, póki do was nie zadzwonię?

R

Usłyszała szelest pościeli, dziecięce gaworzenie, tubalny głos, niewątpliwie należący do Leonardo.

– Zgoda. – Mavis odrzuciła do tyłu włosy, aktualnie ufarbowane na

L T

różowo, ze srebrnymi pasemkami. – Pogoda jest cudowna, mieszkamy w domu z basenem. Bellarina jest naszą małą syrenką. Co nowego, sama wiesz, w jakiej sprawie, Dallas?

– Nie mogę ci zdradzić szczegółów, ale pracujemy nad tym. Skontaktuję się najszybciej, jak będę mogła.

– Chodzą słuchy, że to ataki terrorystyczne. – Nie, ale to wstrętna sprawa. Korzystajcie ze słońca. – Dobrze, ale... Dobrze, pączuszku. Bella usłyszała twój głos. Zaczekaj chwilkę. – Das! – Słodka buzia Belli pojawiła się na wyświetlaczu. Eve przypomniała sobie tę słodką buzię, zalaną łzami. – Cześć, mała. – Das, Das, Das – powtarzała Bella, po czym nastąpiła długa, niezrozumiała przemowa, zakończona pytaniem: – Tak? Tak, Das? – Czemu nie? 287

– Bella, powiedz: pa, pa. Pa, pa. – Pa, pa, Das! Pa, pa i buzi! Bella ściągnęła usteczka i zaczęła całować ekran. Spojrzawszy w prawo i w lewo, by sprawdzić, czy nie zobaczy jej przypadkiem jakiś kierowca, Eve szybko przesłała jej całusa. – Cześć! – Cześć. – Chce, żebyś zobaczyła, jak pływa – wyjaśniła Mavis. – Skąd to wiesz?

R

– Jestem poliglotką. Znam język, którym mówi Bella. – Skoro tak twierdzisz... Muszę kończyć. – Uważaj na siebie.

L T

– Mam taki zamiar. Do usłyszenia.

Usatysfakcjonowana, czując dziwną ulgę, Eve poleciła odtworzyć płytkę. Przez resztę drogi do komendy słuchała informacji o MacMillonach. Jak tylko zaparkowała w garażu, zadzwoniła do Peabody. – Gdzie jesteś?

– Właśnie wchodzę do komendy.

– Weź dla mnie kawę... Prawdziwą kawę z mojego gabinetu... Spotkamy się w sali konferencyjnej. Muszę ci powiedzieć, co mam nowego. – Zaraz tam będę. Pora, żeby przekazać jej nowe ustalenia, doszła do wniosku Eve, wpychając się do zatłoczonej windy. Bo trochę się tego zebrało.

288

Rozdział 15 Podeszła do tablicy: przebiegając wzrokiem informacje, powiązania, chronologię, dodawała nowe dane. Callaway – Hubbard – MacMillon – Menzini. Ile wyborów, decyzji, błędów w tym łańcuchu? – zastanowiła się. A wszystko razem doprowadziło do tego, co się stało. I jak długo Callaway dusił te sprawy w sobie, dojrzewał do działania, planował swoje posunięcia? Jak długo biznesmen, zajmujący się sprzedażą

R

jakichś produktów – których połowy ludzie i tak wcale nie potrzebują – śnił o zabójstwie?

I od kiedy wiedział, że zabójstwo to jego dziedzictwo?

L T

Przypomniała sobie swoje ostatnie sny. Zabójstwo i nędzne życie mogły być jej dziedzictwem, gdyby po nie sięgnęła, gdyby otworzyła tę furtkę, a nie inną.

I dlatego teraz stała tutaj, rozpracowując morderstwo – ofiary, zabójcę, jak, dlaczego. Gdyby podążyła inną drogą, dokonała innego wyboru, sama mogłaby trafić na tę tablicę, i kto inny uważnie by się jej przyglądał, zadawał sobie pytania.

Mira miała rację, doszła do wniosku Eve, zarówno na jawie, jak i we śnie. Zawsze wszystko sprowadza się do wyborów. Usłyszała stukot butów Peabody, a po chwili poczuła zapach kawy. – To była długa noc – powiedziała Delia. – Pracowałam z McNabem, dokopaliśmy się do wszystkiego, co istnieje, o

Macie Snyder i Jeni Curve.

Poza tym mamy szczegółowe informacje o piątce porwanych, która się osiedliła w Nowym Jorku. Urwała i rzuciła okiem na tablicę. 289

– Och, ty też masz za sobą długą noc. – Przeczytałaś to, co ci wysłałam o Guiseppim Menzinim? – Tak i to dwa razy. Czarny charakter, chemik, fanatyk religijny... I pierwszy podejrzany o dokonanie dwóch zamachów, w których posłużono się tą samą substancją, którą – jak ustaliliśmy – wykorzystano w dwóch atakach tutaj, w Nowym Jorku. Ujęty i wyeliminowany. – Callaway jest powiązany z Menzinim przez swoją matkę, jedną z porwanych dzieci. – Callaway. – Peabody zmrużyła oczy i spojrzała na tablicę. – Nie

R

przypuszczałam, że to ktoś ważny. Nie przypominam sobie żadnej Audrey Hubbard na liście porwanych.

– Bo tego nazwiska tam nie ma. Urodziła się jako Karleen MacMillon,

L T

jej matką była Gina MacMillon, przyrodnia siostra Tessy Hubbard, ojciec pozostaje nieznany. Państwo MacMillon zginęli podczas włamania do ich domu. Hubbard udało się odnaleźć małą, zmieniła jej nazwisko, postarała się o nową metrykę dla dziecka i razem z mężem przeprowadzili się do Nowego Jorku.

Eve wzięła kubek z kawą.

– To jeszcze nie wszystko. Chcę, żebyś wczytała kilka zdjęć, kiedy będę cię zapoznawała z tym, co ustaliłam.

Powiedziała wszystko Peabody, kiedy jej partnerka wczytywała zdjęcia. – Obserwuje go dwoje ludzi. Roarke dokopał się do informacji o Ginie MacMillon. Nie do wszystkich, ale resztę zostawimy Feeneyowi. – Mając tyle tropów, tyle informacji, które należało przeanalizować, nie przypuszczałam, że tak szybko namierzymy sprawcę. – Tak jak wcześniej zrobiła to Eve, Peabody odwróciła się do tablicy z danymi ofiar. – 290

Wczoraj wieczorem poszłam do łóżka przekonana, że czeka nas kolejne wezwanie po ataku podobnym do tych w barze i kawiarni. Ta myśl nie pozwoliła mi usnąć. – Nie dopuścimy, by więcej osób trafiło na tę tablicę. – W takim razie tej nocy będę spała znacznie lepiej. Czy dziś rano zatrzymamy Callawaya? – Chcę się przekonać, co zrobi, dokąd się uda. Ale owszem, porozmawiamy z nim. Chcę przesłuchać Hubbardów, nie zamierzam jednak jechać do Arkansas. Przypuszczam, że Teasdale uda się ściągnąć ich tutaj.

R

Może ma też wystarczające chody, by uzyskać nakaz przeszukania domu pod ich nieobecność.

– Sądzisz, że coś tam jest, że jego rodzice są w to zamieszani? Jezu,

L T

Dallas, myślisz, że wiedzą o wszystkim?

– Sądzę, że coś tam jest. – Eve cofnęła się od tablicy i popijając kawę, przyglądała się uważnie danym. – Trudno mi ocenić, co wiedzą, ale istnieje bezpośredni związek między kultem konia barwy ognia i Menzinim a Lewisem Callawayem. To kwestia biologii, a nie mam nic, by udowodnić, że wiedział, kto był biologicznym ojcem jego matki, że uznał to za istotne, albo że miał jakieś informacje o substancji, którą się posłużono podczas wojen miejskich.

– Może nie, ale mamy masę kluczowych elementów. – Teraz potrzebny nam cały obraz. Musimy wykazać, że miał środki. Brak jasnego motywu. Czy obrał sobie kogoś konkretnego na cel – Cattery’ego, Fisher – czy też chodziło o

szeroko zakrojoną akcję? Jeśli

wybrał sobie kogoś, dlaczego akurat Cattery’ego i Fisher? Miał okazję. Był w barze, mieszka i pracuje rzut beretem od kawiarni, przyznał się, że często w niej bywa. 291

Eve przysiadła na brzegu stołu konferencyjnego, nie przestając się wpatrywać w tablicę. – Potrzebujemy czegoś więcej. Musimy dowieść, że znał skład substancji, miał do niej dostęp. Potrzebny nam motyw, konkretny albo ogólniejszy. Żeby go wsadzić za kratki, musimy zdobyć dowody. – Masz dość, żeby zaczął się pocić – zwróciła jej uwagę Peabody. – Taak, mogę go przycisnąć i zrobię to. Ale chcę dysponować czymś więcej, zanim go przesłucham. Wróciła do swoich notatek. Do sali zaczęli się schodzić gliniarze. W

R

pewnej chwili uniosła głowę. Poczuła zapach ciasta na chwilę przed tym, nim zgraja głodomorów okrążyła Feeneya.

– Słuchajcie, moja żona upiekła ten placek kawowy według przepisu z

L T

kursu gotowania. Przypuszczalnie da się go zjeść.

Jakby to miało jakieś znaczenie, pomyślała Eve. Dała im parę minut, żeby rzucili się na placek i go spałaszowali, a sama dokończyła pić kawę. – W szeregu zbiórka – poleciła. – I na rany Chrystusa, otrzyjcie okruchy z twarzy. Na wypadek, gdyby ktoś z was nadal okazywał najmniejsze zainteresowanie aktualnie prowadzonym śledztwem, informuję, że powiązaliśmy Callawaya z kultem konia barwy ognia. Umilkli. Zaczęli zajmować miejsca, spojrzeli na tablice. Odczekała jeszcze chwilkę, dala znak Peabody. – Gina McMillon – powiedziała, kiedy na ekranie pojawiła się podobizna kobiety. – Prawdziwa babka Lewisa Callawaya. Na tym zdjęciu ma dwadzieścia trzy lata, zrobiono je, zanim, jak wynika z dokumentów, porzuciła męża i przyłączyła się do wyznawców kultu, którego nazwy nie wymieniono. W okresie, kiedy związała się z sektą, urodziła córkę. W metryce jako ojca dziecka podano męża matki, dokument sporządzono, gdy 292

dziewczynka miała sześć miesięcy. Dano jej na imię Karleen i jako Karleen MacMillon widnieje na liście porwanych dzieci, które nigdy się nie odnalazły. W chwili porwania miała osiemnaście miesięcy. Jednak... Na ekranie pojawiło się kolejne zdjęcie. – To komputerowo wygenerowana podobizna Karleen MacMillon jako dwudziestojednoletniej kobiety. A to zdjęcie Audrey Hubbard w tym samym wieku. Metryka urodzenia Audrey Hubbard została sfałszowana, wydano ją przyrodniej siostrze Giny MacMillon, Tessie, oraz jej mężowi Edwardowi, którzy wyjechali z Anglii, kiedy dziecko miało około czterech

R

lat. Osiedlili się w Johnstown w stanie Ohio. Audrey Hubbard poślubiła Russella Callawaya i urodziła mu syna, Lewisa. – Wszystko pasuje – zauważył Baxter.

L T

– Owszem. W pozwie rozwodowym i w swoich zeznaniach William MacMillon wspominał, że żona go porzuciła, a także o kulcie, wymienił też Menziniego. Jeśli nie kłamał, wykluczone, by mógł być biologicznym ojcem dziecka, o czym świadczy data złożenia pozwu i data urodzenia dziewczynki.

– Przyjął ją z powrotem – odezwał się Baxter – i uznał dziecko za swoje? Kto to taki, jakiś apostoł czy co?

– Ustal to. Razem z Trueheartem znajdźcie wszystko, co się da, dotrzyjcie do kogoś, kto go znał, kto znał oboje MacMillonów. Razem z Giną widnieje na liście zabitych podczas napadu, w którym porwano dziecko. Chcę usłyszeć wszystkie brudy o ich małżeństwie – ludzie zawsze znają i pamiętają takie rzeczy. – Reineke, Jenkinson, wy zbierzcie informacje o Hubbardach. Dlaczego zmienili dziecku imię i nazwisko, czemu sfałszowali metrykę Karleen i wyjechali do innego kraju? 293

– Może dawca spermy sprawiał kłopoty – powiedział Reineke. – Chcieli trzymać dziecko jak najdalej od niego. Albo po prostu postanowili zacząć wszystko od nowa. – Bardziej podoba mi się to pierwsze wytłumaczenie. Mogli oficjalnie adoptować siostrzenicę albo wystąpić o prawo opieki nad małą. Nie znalazłam nic, co by świadczyło, że obrali tę drogę. Dlaczego nie? Hubbard służył w wojsku, zakończył karierę w stopniu kapitana. Jego żona była najbliższą krewną dziecka poza dziadkami ze strony ojca i matki. Babka nadal żyje, mieszka w Anglii. Chcę poznać ich dzieje.

R

– Zdaje mi się, że detektyw Callendar i ja coś mamy. – Teasdale spojrzała na Callendar, która skinęła jej głową.

– Zebrałyśmy sporo informacji o kulcie konia barwy ognia, chociaż

L T

większość to plotki, domysły i rzeczy nieistotne. Z oczywistych powodów skupiłyśmy uwagę głównie na Menzinim. Udało nam się dotrzeć do kilku raportów i zdjęć – wszystkie pochodzą z okresu przed jego zatrzymaniem. – Ja zreferuję, do czego dotarłyśmy, chciałabym, żeby Teasdale pokazywała zdjęcia.

– Proszę bardzo. Kiedy będziecie się do tego przygotowywać, pozwolę sobie dodać, że ustaliliśmy, iż Callaway miał zwyczaj odwiedzać swoich rodziców, obecnie mieszkających w Arkansas, raz w roku. Ostatnio to się zmieniło. W tym roku pojechał do nich kilka razy. A z dokumentów pracodawcy dowiedzieliśmy się, że Cattery otrzymał znacznie wyższą premię od Callawaya za udział w ostatnim projekcie. Ale to Callaway podsunął pomysł kampanii, a Cattery go zrealizował. I Cattery był również przewidziany do awansu. Pieniądze i stanowisko mogą stanowić motyw. – Gotowe, pani porucznik. – Zaczynajcie – poleciła Eve detektyw Callendar. 294

– Fotografie były niewyraźne, zamazane. Oczyściłam je, pewnie będzie można jeszcze lepiej je oczyścić. To zdjęcie z londyńskiego „Daily Mail”. Widać na nim Menziniego, wygłaszającego kazanie do członków grupy po strzelaninie w East Endzie. Kobieta, stojąca z jego prawej strony, została wymieniona jako jego towarzyszka. – Powiększcie je. – Eve podeszła do ekranu. – Ufarbowała włosy na rudo, zapuściła je, ale to Gina MacMillon. – A tu kolejne. – Pokazała się nowa fotografia. – Wychodzi z jakiegoś spotkania. Według mnie wygląda na pijaną.

R

– A tuż obok niej znów Menzini. Porównajmy to z jej zdjęciem, upewnijmy się, że to ona.

– Zachowało się bardzo niewiele jego zdjęć z czasów wojen miejskich

L T

– zauważyła Teasdale. – Ciekawe, że na dwóch z tych nielicznych obok niego jest ta kobieta.

– Będzie jeszcze ciekawiej, jak się okaże, że jest biologicznym ojcem jej dziecka.

– Tak. – Teasdale uśmiechnęła się pogodnie. – Zgadzam się. – Jego DNA musi być gdzieś przechowywane. Powinna je mieć Agencja Bezpieczeństwa Krajowego. – Zrobię, co będę mogła.

– Matka i jej przyrodnia siostra nie żyją, ale być może zachowało się ich DNA. I wciąż żyje babka. Potrzebne mi DNA Menziniego. Postaraj się o nie, Teasdale. Aha, i chcę, żeby ściągnięto na przesłuchanie do Nowego Jorku rodziców podejrzanego. – Myślę, że da się to załatwić. – To zajmijcie się tym, i to jak najszybciej. – Eve wyjęła telefon i odczytała SMS, który dostała. – Podejrzany opuszcza budynek, w którym 295

mieszka. Ubrany jest jak do pracy, ma teczkę. Będziemy go obserwować. Ale zanim go ściągniemy do komendy, chcę przesłuchać jego rodziców. – W takim razie zacznę to organizować. – Chcę, żeby przeszukano ich dom, kiedy będą w drodze tutaj. Agentka Teasdale uniosła brwi. – Jak pani wie, to, co mamy, jest istotne, ale nie dysponujemy twardymi dowodami. Może być trudno uzyskać nakaz przeszukania domu osób, których nic nie łączy z kultem konia barwy ognia i w żaden sposób nie są zamieszane w te morderstwa.

R

– Musi być jakiś powód, dlaczego odwiedził ich kilkakrotnie w ciągu ostatnich miesięcy.

– Racja. Ale dom należy do pary najpewniej praworządnych

L T

obywateli. Zrobię, co w mojej mocy, żeby przekonać swojego przełożonego i sędziego, że nakaz jest istotny dla bezpieczeństwa publicznego. – Świetnie. Feeney, na tej płytce jest wszystko, co Roarke znalazł o Ginie MacMillon. Nie ma czasu na weryfikowanie tego. – Rozumiem, zacznę od miejsca, w którym skończył, i postaram się znaleźć coś więcej.

– Wszyscy postarajmy się znaleźć coś więcej. Do południa chcę wiedzieć wszystko o przedstawionych tu osobach, łącznie z numerem butów. Więc bierzcie się ostro do roboty. Stone, masz coś nowego na temat nielegalnych substancji? – Znalazłam nowe źródło zaopatrzenia w zeusa, co bardzo ucieszy mojego szefa, ale nie wydaje mi się, by miało to jakiś związek z obecnym śledztwem. Jeśli chodzi o LSD, nie znalazłam nic, ale się nie poddaję. Poszperałam tu i tam i mogę zapewnić, że ani Christopher Lester, ani nikt z jego laboratorium nie zamawiał,

przynajmniej

oficjalnie,

żadnych 296

składników, potrzebnych do uzyskania naszej substancji. Przynajmniej w ciągu ostatnich dwóch lat. – Dobrze, szukaj dalej. – Pani porucznik? Uważam, że sprawca ma oficjalnego dostawcę. Znaczy się dystrybutora substancji chemicznych albo laboratorium. Znalazł jakiś sposób zdobywania substancji syntetycznych i LSD bez konieczności uciekania się do usług ulicznych dilerów. Uważam, że dysponuje własnym źródłem zaopatrzenia. Detektyw Strong poprawiła się na krześle, kiedy Eve czekała na jej wyjaśnienia.

R

– Ten facet to biznesmen. Nie znalazłam żadnych informacji o tym, by kiedykolwiek kupował coś od ulicznych dilerów. Gdyby jakiś biznesmen

L T

próbował dokonać zakupu substancji, koniecznych do uzyskania tego koktajlu, wyszłoby to na jaw. Gdyby próbował kupić to nielegalnie, za granicą, nawet poza Ziemią, zostałby jakiś ślad. A nie ma nic. – Zgadzam się – wtrąciła Teasdale. – Poza tym brak mu doświadczenia w tej dziedzinie. Nawet gdyby znal recepturę, uważam, że potrzebowałby kogoś, kto by mu pokazał, jak się do tego zabrać, co mu będzie potrzebne, jak obchodzić się ze składnikami. To skomplikowane, nie wydaje mi się, żeby jakiś nowicjusz mógł to zrobić bez niczyjej pomocy. – Czyli wracamy do chemika. Stone, porozmawiaj z Christopherem Lesterem. Zapytaj, czy wie, gdzie Callaway mógłby zdobyć substancje syntetyczne. Jakie laboratoria w mieście – bo z pewnością to gdzieś w Nowym Jorku – zwykle zajmują się takimi zleceniami. Musi istnieć jakieś powiązanie. Znajdź je. – Tak jest. – Russell Callaway był felczerem, teraz zajmuje się rolnictwem. Może 297

on

ma

jakiegoś

dostawcę

substancji

chemicznych

albo

posiada

doświadczenie w tej dziedzinie? Na farmach stosuje się chemikalia. Callendar, przekonaj się, co ci się uda wyszperać, sprawdź, czy Callawayowie w ciągu ostatnich kilku miesięcy kupili jakieś dziwne substancje. – Tak jest. – Pani doktor, czy mogę prosić na minutkę? Peabody, dowiedz się czegoś więcej o sytuacji finansowej Callawayów. Sprawdź, czy otrzymali cokolwiek od babki z Anglii albo kupili coś, czego zwykle nie kupują, u dystrybutora substancji chemicznych. Zaczekała, aż sala opustoszeje.

R

– Jest mnóstwo „gdyby” – powiedziała do Miry. – Chcę, żebyś się

L T

nimi zajęła. Zacznijmy od Audrey Hubbard. Gdyby wiedziała, kim byli jej rodzice, znała swoją historię i opowiedziała ją synowi, czy coś w jego aktach by o tym świadczyło?

– Naturalnie zależy to od sposobu, w jaki by się o tym dowiedział. Wszystko wskazuje na to, że Callaway miał w miarę normalne dzieciństwo, chociaż jako dziecko i nastolatek musiał się przystosowywać do nowych warunków, gdy kilkakrotnie przeprowadzał się razem ze swoimi rodzicami. Wprawdzie był samotnikiem, ale w wieku gdy formowała się jego osobowość, kilka razy został wyrwany z dotychczasowego środowiska. To utrudnia zawieranie trwałych przyjaźni. W jego aktach brak wzmianek o problemach z dyscypliną, jego nazwisko nie figuruje w kartotece młodocianych przestępców. – No właśnie. Niby wszystko w porządku, ale te liczne przeprowadzki... Czy przenosili się, bo ojciec nie mógł usiedzieć na miejscu, czy też dlatego, że było coś nie teges z dzieciakiem? 298

– Nie teges? – powtórzyła Mira. – Tak, nie teges. Sprawiał kłopoty albo wywoływał w nich jakiś niepokój, więc pakowali manatki i wyjeżdżali, żeby zacząć od początku. Hubbardowie też tak postąpili, ale tylko raz: spakowali się, wyjechali, zaczęli wszystko od nowa. Spróbujmy i my. Podeszła do tablicy i postukała w zdjęcie Callawaya. – O niczym nie wiedział, bo albo jego matka o niczym nie wiedziała, albo wolała mu nie mówić. Dowiedział się jednak, znalazł jakąś informację na ten temat bądź ktoś się niechcący wygadał i skłonił go do poszukiwań. Chciał wiedzieć więcej.

R

Postukała najpierw w zdjęcie Audrey Hubbard, a potem Menziniego. – Co robi samotnik z natury, który nigdy z nikim nie związał się na

L T

dłużej, kiedy uzna, że utknął w firmie na swoim stanowisku, bo awansowani są inni?

– Uważasz, że się dowiedział, iż jego dziadkiem był Menzini, a to stanowiło powód lub usprawiedliwienie, żeby zacząć zabijać? – Stanowiło powód lub usprawiedliwienie, by posłużyć się metodą dziadka, by zdobyć się na deklarację, by ukarać, by iść w górę, wykorzystać innych, żeby zabić. Żeby stać się kimś ważnym. I przy okazji pozbyć się dwóch kolegów, którzy według niego stali mu na drodze. Gwałtownik z natury, który długo tłumił wrodzone skłonności, by w końcu spełnić swoje marzenia. Który na swój sposób otrzymał zgodę na zabijanie. Oto, kim jestem, skąd się wywodzę. W końcu to odkryłem. – Wszystko wskazuje na to, że wychowała go dwójka przyzwoitych ludzi. – Jeszcze tego nie wiem. Ustaliłam jedynie, że ma starszego, prawdopodobnie dominującego ojca. I matkę, która poświęciła całe życie, 299

troszcząc się o innych – najpierw o rodziców, potem o dziecko. Mógł to uważać za przejaw słabości. – A co ty o tym sądzisz? – Dla mnie to świadomy wybór. Ja z całą pewnością nie dokonałabym takiego wyboru, ale to jeszcze o niczym nie świadczy. Chyba, że została do tego zmuszona, co zamierzam ustalić. Nie widzę siebie, patrząc na Callawaya, jeśli o

to ci chodzi. Zła krew? Owszem, płynie w moich

żyłach, ale to nie powód, by wieść złe życie. I z całą pewnością to nie usprawiedliwienie, by zabijać. Może jestem z natury gwałtowna, ale

R

zmieniłam się. W dużym stopniu. – Wzruszyła ramionami. – Muszę go wsadzić za kratki, zanim zdecyduje się jeszcze raz zaatakować. Muszę go zatrzymać za kratkami, bo jeśli wyjdzie na wolność, znów to zrobi. Znajdzie

L T

jakiś sposób. Muszę go poznać, wiedzieć, gdzie drążyć. Muszę ustalić, co go do tego skłoniło.

– Póki nie porozmawiasz z jego matką – a sama też chciałabym z nią porozmawiać – to tylko spekulacje.

– Może nie będę miała czasu, żeby wyciągnąć to z jego matki, a bardziej wierzę w twoje spekulacje niż zapewnienia innych. Mira wzięła głęboki oddech, spojrzała na zdjęcia Callawaya, Audrey Hubbard, Menziniego.

– Czyli załóżmy, że wie. Trudno mi powiedzieć, w jaki sposób się tego dowiedział, ale moim zdaniem ta wiadomość nie przepełniła go odrazą, nie zdenerwowała ani nie zaniepokoiła. Wprost przeciwnie, poczuł się wolny. – Dobrze. – Eve skinęła głową. – Dobrze. Potrafię to zrozumieć. – Jest krańcowo inny od ciebie. – Wcale nie. 300

Mira odwróciła się od tablicy i całą uwagę skupiła na Eve. – Wydajesz się jakaś... Wyciszona? – Nic mi o tym nie wiadomo. Muszę ująć masowego mordercę, a to z całą pewnością nie pozwala mi na wyciszenie. Wprost przeciwnie, uświadomiła sobie, czuła się nakręcona. Gotowa. Czuła, że się nie myli. – Ale nic mi nie jest. W skrócie – przyśniło mi się to wszystko, przyśniła mi się Stella. Ty też pojawiłaś się w epizodycznej roli. Na koniec przywaliłam Stelli pięścią w twarz. Przypuszczam, że doszła do głosu moja

R

gwałtowna natura. Ale uznałam to za słuszne, sprawiedliwe. Czułam, że prawie z nią skończyłam. A kiedy patrzę na niego...

Odwróciła się do tablicy i znów spojrzała na twarz Callawaya.

L T

– Widzę, taak, że mogłam pójść inną drogą. Nie zrobiłam tego. I jestem zadowolona z tego, gdzie się teraz znajduję. Na ogól jestem zadowolona z siebie. To mi musi wystarczyć. – To bardzo dobry stan umysłu.

– Przywaliłam Stelli prosto w twarz – powtórzyła Eve. – Co o sądzisz?

tym

– Sądzę, że gratulacje są jak najbardziej na miejscu. – Mira była zaskoczona, gdy usłyszała głośny śmiech. – Czy to coś w rodzaju „brawo”? – Tak, właśnie to bym powiedziała. Brawo. – Czyli Roarke miał rację – mruknęła Eve. – Cóż, tak czy owak zamierzam skończyć z tym na dobre. Opowiem Peabody, co się wydarzyło w Dallas. Zwlekałam z tym, bo nie byłam jeszcze gotowa. Ale nie powinno się mieć takich tajemnic przed partnerką, więc muszę się przemóc i będzie po sprawie. O tyle, o ile mnie na to stać. 301

– Gdybym ci była potrzebna, wiesz, gdzie mnie szukać. – Wiem. Bez ciebie nie dałabym sobie z tym rady. Nie jest mi łatwo o tym mówić ani mieć tego świadomość. Ale nie jest już tak ciężko, jak kiedyś. – I to wystarczy. Zostawię cię, żebyś mogła popracować. Kiedy agentka Teasdale ściągnie tu Callawayów, w co nie wątpię, chciałabym być obecna przy rozmowie z nimi. Albo przynajmniej móc się przysłuchiwać. – Zarezerwuję miejsce dla ciebie. Eve poszła prosto do swojego gabinetu. Zobaczyła, że w telefonie

R

mruga lampka, informująca o nowych wiadomościach, pozostawionych na automatycznej sekretarce. Okazało się, że większość z nich była od dziennikarzy, próbujących dowiedzieć się czegoś nowego. Odesłała ich do

L T

Kyunga, krótko informując go, jak stoją sprawy.

Nowe raporty przypomniały jej, ile ofiar trafiło do Morrisa do prosektorium, ile z nich nawet w tej chwili leży na stołach do sekcji zwłok, jest oglądanych i badanych w laboratorium.

Chociaż nie natknęła się na nic nowego, na nic, co zasadniczo zmieniłoby obraz, wprowadziła nowe dane o każdym zabitym do akt sprawy.

Skontaktowała się z tymi, którzy obserwowali Callawaya. Był w swoim gabinecie. O ile nie zdecydował się przeprowadzić ataku we własnym dziale, w tej chwili nie stanowił zagrożenia. Wzięła więc swój płaszcz i weszła do sali ogólnej wydziału. – Nie znalazłam nic podejrzanego, jeśli chodzi o ich finanse – zameldowała Peabody. – Callawayowie żyją na miarę swoich możliwości, mają nieduże, ale stałe źródło dochodów. W ciągu ostatniego roku nie otrzymali ani nie wydali większej kwoty. I nie kupowali żadnych dziwnych 302

substancji chemicznych. Prowadzą gospodarstwo ekologiczne. – Zostaw to na razie. Mam zamiar porozmawiać z żoną Cattery’ego. Jeśli starczy nam czasu, chcę się też spotkać ze współlokatorką Fisher. – Jestem za. – Peabody zerwała się od biurka. – Czuję się, jakbym pływała w rzece pełnej danych i kręciła się w kółko. Och, rozmawiałam dziś z Mavis – dodała, wkładając płaszcz, kiedy skierowały się do wyjścia. – Nie mogła się z tobą skontaktować, więc wczoraj wieczorem zadzwoniła do mnie. – Rozmawiałam z nią dziś rano. – Bella próbuje pływać. – Słyszałam.

R

– Rozmawiałam też ze swoimi rodzicami. – Peabody wskoczyła za

L T

Eve na ruchomy chodnik. – Niepokoją się, słuchając tych wszystkich bzdur, powtarzanych przez media. Powiedziałam im dość, żeby ich uspokoić i upewnić się, że nie postanowią wsiąść do samochodu kempingowego i przyjechać do Nowego Jorku. Ominęły ich wojny miejskie. – Nie pomyślałam o tym.

– Cóż, byli młodzi, właściwie dopiero wkraczali w dorosłe życie, kiedy to wszystko się zaczęło. Para młodych zwolenników haseł Wolnego Wieku, działająca społecznie. Szyli ubrania, wytwarzali żywność dla potrzebujących, ale nigdy nie byli tam, gdzie naprawdę gorąco. – I bardzo dobrze. – Mój tata powiedział, że nie przypomina sobie, by słyszał wtedy o kulcie konia barwy ognia. Dowiedział się o nim później, z przypisu w podręczniku historii. Wielu ludzi słyszało o tym bardzo niewiele albo zgoła nic. Założę się, że teraz każdy się dowiedział. Eve przystanęła przed wejściem do windy, zjeżdżającej do garażu. 303

– I o to właśnie chodzi, prawda? To mogłaby być, może powinna być wielka sensacja, tymczasem nie tylko zduszono ją w zarodku, lecz po prostu pogrzebano. Przypisy w podręcznikach historii i to wszystko. Aż do tej pory. – Myślisz, że właśnie o to mu chodzi? – Uważam, że to samolubny tchórz, ale nie można tego wykluczyć. Jego dziadek mógłby być równie znany jak Hitler, gdyby tylko miał więcej czasu, gdyby ludzie o nim usłyszeli. Supermocarstwa nie dopuściły do tego, by się mógł cieszyć złą sławą. A pragnienie rozgłosu odgrywa tu sporą rolę. – Jezu, kto chciałby być wnukiem Hitlera?

R

– Ludzie, którzy uważają, że biali mają rację, szaleńcy i samolubni tchórze, spragnieni sławy. – Taak, przypuszczam, że oni tak, ale...

L T

– Peabody, dochodzi do głosu twoja przynależność do zwolenników Wolnego Wieku. Na świecie jest mnóstwo złych ludzi, szczycących się tym, że są źli.

Eve wsiadła do samochodu. Może to dobry moment, pomyślała, programując adres Cattery’ego.

– Powinnaś wiedzieć, co się wydarzyło w Dallas. – Masz na myśli McQueena?

– Mam na myśli wspólniczkę McQueena. – Wyjechała z garażu i skupiła uwagę na ruchu ulicznym. Może łatwiej jej będzie o tym mówić, jeśli będzie się musiała skoncentrować na tym, co jest wokół niej. – Była złą kobietą i uważała to za powód do dumy. – Była równie popieprzona, jak on. Może bardziej. – Taak. – Ścisnął jej się żołądek, kiedy to usłyszała, ale da radę z tym żyć. To właśnie jest klucz, przypomniała sobie. Móc z tym żyć. – Kiedy szukaliśmy jego wspólniczki, sprawdzając nazwiska i zdjęcia kobiet, które 304

go odwiedzały w więzieniu, coś w twarzy siostry Suzan nie dawało mi spokoju. Myślałam, że może kiedyś ją aresztowałam albo przesłuchiwałam. Takie samo odniosłam wrażenie, patrząc na jej zdjęcia, na których udawała kogoś innego. Coś mi nie dawało spokoju, ale nie wiedziałam, co. Zaintrygowana Peabody, odwróciła się w jej stronę. – Aresztowałaś ją kiedyś? – Nie. – Może rozpoznałaś w niej kobietę, należącą do określonego typu ludzi. Zadziałał instynkt.

R

– Też tak sobie pomyślałam, ale to nie było to. Albo przynajmniej nie tylko to. Czytałaś raporty. Wiesz, że obserwowaliśmy ją i jej dom. Byliśmy tam, kiedy wyszła, żeby udać się na spotkanie z McQueenem. Ale mieliśmy

L T

pecha. Dzieciak na rowerku, mały piesek, nadjeżdżający samochód. Rozpoznała nas i rzuciła się do ucieczki.

– Żałuję, że mnie tam nie było. Prawdopodobnie gdybym tam wtedy była, wcale by mi się to nie podobało: pościg ulicami miasta za jej furgonetką, wypadek. Doznałaś obrażeń.

– To nie było nic poważnego. – Trochę krwi, kilka zadrapań, pomyślała Eve. Najgorsze nastąpiło później. – Ona bardziej ucierpiała – nie miała poduszek powietrznych ani żelu zabezpieczającego w tej swojej rozklekotanej furgonetce. I nie zapięła pasów bezpieczeństwa. – I bardzo dobrze. Zasłużyła sobie na to, co ją spotkało. – Byłam wkurzona – ciągnęła Eve. – Bałam się, że uda jej się zadzwonić do McQueena, kiedy próbowała nam uciec. Doskonale wiedziałam, że stracimy wyjątkową okazję, żeby go dopaść, uwolnić tę dziewczynkę i Melanie. Cholernie się wkurzyłam. Cała ta wściekłość, pomyślała Eve, dokuczała jej jak otwarta rana. A 305

potem... – Wyciągnęłam ją z samochodu i odwróciłam, pobrudziłam sobie ręce jej krwią. Przekrzywiły jej się te beznadziejne, różowe okulary, które miała na nosie. Ściągnęłam je... Spojrzałam jej prosto w twarz, prosto w oczy. I rozpoznałam ją. Ton Eve sprawił, że Peabody przeszedł dreszcz. – Nie wspomniałaś o tym w raporcie – odezwała się ostrożnie. – Nie. Nie miało to nic wspólnego ze śledztwem. To sprawa osobista. W czasach, kiedy ją znałam, posługiwała się imieniem Stella. Zmieniła

R

kolor oczu i włosów, zrobiła sobie operację plastyczną, ale rozpoznałam ją. Znałam Stellę. Była moją matką.

– Jezu... – Peabody bardzo delikatnie położyła dłoń na ramieniu Eve,

L T

bo bała się, że nie opanuje drżenia palców.

– Jesteś pewna? Zawsze mi się wydawało, że twoja matka nie żyje. Znaczy się od dawna nie żyje.

– Miałam na rękach jej krew. Poprosiłam Roarke’a, żeby kazał zbadać próbki DNA, żeby to sprawdzić, ale i bez tego znałam prawdę. Niezbyt dobrze ją pamiętam, zostawiła mnie z ojcem, kiedy miałam cztery czy pięć lat. Nie jestem pewna, wszystko wydaje się takie zamazane. Ale zapamiętałam wystarczająco dużo.

– Zostawiła cię z... Wiedziała? – Na samą myśl o tym Peabody poczuła mdłości. – Wiedziała, co ci robił? – Musiała wiedzieć. Było jej to obojętne. – Ale... – Peabody, nie mam o niej żadnych dobrych czy złych wspomnień. Po prostu zawsze byłam jej obojętna. Traktowała mnie jak towar, ale inwestycja wymagała zbyt wiele czasu, wiązała się ze zbyt wielkimi wyrzeczeniami jak 306

na jej gust. Tak przynajmniej wywnioskowałam. Mdłości ustąpiły, ich miejsce zajęła odraza. – Rozpoznała cię? – Nie. Nie byłam dla niej aż tak ważna. Widziała we mnie jedynie policjantkę, która pokrzyżowała jej plany, przez którą trafiła do szpitala, która zamierzała wsadzić ją za kratki. Bo wsadziłabym ją za kratki. Może powinnam kazać, żeby pilnowali jej dwaj funkcjonariusze. – Dallas, czytałam raporty. Była w kajdankach, pilnował jej gliniarz. Kiedy uciekła, w szpitalu byli inni gliniarze.

R

– Nie chciała mi zdradzić, gdzie jest McQueen. Nie udało mi się nakłonić jej do wydania mordercy, więc zaczęłam ją naciskać. Może zbyt mocno.

L T

– Przestań – powiedziała Peabody twardo, zdecydowanie. – Wykonywałaś swoje obowiązki. Gdybyś nie była pewna, że sama temu podołasz, zleciłabyś komuś innemu, żeby ją przycisnął. Ale zrobiłaś to, co do ciebie należało.

Eve poczuła się lepiej, słysząc te słowa. Niezliczoną ilość razy roztrząsała każdy swój krok, każde posunięcie, każdą decyzję i wierzyła, że zrobiła wszystko, co mogła. Ale słysząc słowa Peabody, poczuła się lepiej. – Zamierzałam znów ją przycisnąć. Zyskałam trochę na czasie, chciałam jej pozwolić, żeby się zastanowiła, a potem znów zamierzałam ją przycisnąć. Ale uciekła, pojechała do McQueena, a on ją zabił. – A ty ją znalazłaś. – Była jeszcze ciepła. Niewiele się spóźniliśmy. – Uwolniłaś Melindę Jones i Darlie Morgensten. Nie potrafię sobie wyobrazić, co to dla ciebie znaczyło. – Peabody odetchnęła głośno. – Co musiałaś później czuć. Przyjechała Mira – przypomniała sobie. – Dzięki 307

Bogu, że miałaś obok siebie Roarke’a i Mirę. – Przez dłuższą chwilę wyglądała przez okno. – Dallas, mogłaś mnie tam ściągnąć. Nie powinnaś działać sama. Osłaniałabym cię. – Wiem. Ale musiałam to zrobić sama. I musiałam się z tym uporać. Zasługujesz na to, żeby o wszystkim wiedzieć, ale najpierw musiałam się z tym sama uporać, nie mogłam od razu wyjaśnić ci, co się stało. – Czytałam jej akta. – Głos Delii znów był mocny i pewny. Usiadła prosto. – Wiedziałam, kim była. Teraz wiem, że zostawiła cię z potworem. Dobrze, że nie żyje.

R

Zaskoczona Eve odwróciła głowę i utkwiła spojrzenie w swojej partnerce.

– Niezbyt to zgodne z ideami, głoszonymi przez wyznawców Wolnego Wieku.

L T

– Chrzanię to.. – Oczy Peabody błyszczały jak gwiazdy. – Chrzanię tolerancję i zrozumienie. Taak, wsadziłabyś ją za kratki do końca jej nędznego życia. Ale być może, gnijąc w więzieniu, wszystko by poskładała do kupy. I może by sobie przypomniała, kim jesteś. Wykorzystałaby to przeciwko tobie, a przynajmniej próbowałaby. Zanim byś ją porządnie nastraszyła, gdyby udało ci się do niej dotrzeć przed Roarkiem. Gdyby jemu udało się do niej dotrzeć przede mną. Dobrze, że była taką samolubną, żałosną namiastką człowieka i nie pamiętała ciebie, nie myślała o tobie przez te wszystkie lata. Mogłaby się domyślić, kim jesteś, szczególnie odkąd się związałaś z Roarkiem. Mogłaby cię zobaczyć w telewizji i cię rozpoznać, sprawić ci jeszcze więcej cierpienia i kłopotów. Lepiej, że nie żyje. Te słowa były tak niepodobne do Peabody, że Eve zamurowało. – Nie wiem, co mam ci na to odpowiedzieć – odezwała się osłupiała. 308

– Powinnyśmy iść się napić. Powinnyśmy się porządnie upić. – Jezu, tylko nie płacz. – Będę płakać, jeśli przyjdzie mi na to ochota. – Delia pociągnęła nosem. – Pieprzona suka! – Nieładnie nazywać mnie suką, kiedy podzieliłam się z tobą osobistym dramatem. – Nie miałam na myśli ciebie! Miałam na myśli twoją... Miałam na myśli tę pieprzoną sukę McQueena. Powinnam tam być razem z tobą. Wiedziała, że nie należy wymawiać słowa „matka”. Cała Peabody.

R

– Po tym, jak McQueen zabił Stellę, Roarke ściągnął Mirę. I poprosił ją, żeby wzięła ze sobą Galahada.

Teraz naprawdę po policzkach Peabody pociekły łzy wielkie jak groch

L T

i Delia zaczęła grzebać w kieszeniach, szukając chusteczki. – Kocham go.

– To poczciwe kocisko.

Peabody się roześmiała, ocierając łzy chusteczką. – Jasne, ale wiesz, że miałam na myśli Roarke’a. Kocham go. I gdyby coś strasznego spotkało McNaba, będę z tobą o niego walczyć. A wiesz, że trenuję.

– Czuję się ostrzeżona.

– Wszystko w porządku? Eve się zastanowiła. – Tak, nic mi nie jest. Zostały tu i tam wrażliwe miejsca, ale poza tym nic mi nie jest. Plemniki i jajeczko, oto, co z nich mam. Przez osiem lat razem się nade mną znęcali. Sprawili, że żyłam w ciągłym strachu i zadawali mi ból. Teraz nie żyją. Już nie jestem ofiarą. Nie boję się. A ból? Przeminął. Nie mogą mnie już skrzywdzić, więc pozostały tylko złe wspo309

mnienia. Ale i one kiedyś zblakną. Zatrzymała się przed niewielkim domem w Brooklynie. – Zrób coś ze swoją twarzą. Cała jest w plamach. – Kurczę. – Peabody zaczęła się lekko uderzać po policzkach. – Co to daje? – Stanie się cała czerwona, napłynie do niej krew. Być może. Za kilka minut nic nie będzie widać. Po prostu skup uwagę pani Cattery na sobie. – Chryste. Idź za mną. Peabody wysiadła i wystawiła zaczerwienioną twarz na wiatr.

R

– Jest naprawdę wietrznie i zimno. Będzie to wyglądało, jakbym miała skórę zarumienioną od wiatru. – Wzięła oddech. – Powiedziałaś mi to, kiedy siedziałyśmy w samochodzie i jechałyśmy na przesłuchanie, żebym nie mogła cię uścisnąć?

L T

– To uboczna korzyść.

– Uściskam cię później. Nie będziesz wiedziała, kiedy to nastąpi. – Podobnie jak ty nie będziesz wiedziała, kiedy ci skopię tyłek. – To nie ulega wątpliwości. Codziennie jakaś niespodzianka. – Uspokój się i skup na pracy.

– Niczego sobie dom – zauważyła Peabody, kiedy szły w kierunku drzwi. – Miłe sąsiedztwo.

– Z całego zespołu, przygotowującego tamtą kampanię, tylko on jeden nie mieszkał w pobliżu miejsca pracy. – Żona i dzieciaki. Ogrodzone podwórko. Pies. – Wskazała głową. – Widzisz, buda dla psa. – Co jest w budzie dla psa? Minitelewizor, autokucharz? – Prawdopodobnie stary koc i kilka kości do ogryzania. Jak moja twarz? 310

– Widywałam gorsze. Usłyszawszy to, Peabody cofnęła się za Eve, kiedy ta zapukała do drzwi.

L T

R 311

Rozdział 16 Eve oceniła kobietę, która im otworzyła, na dobrze zakonserwowaną sześćdziesięciopięciolatkę.

Włosy

z

modnymi

pasemkami

otaczały

zmęczoną twarz, oczy miały podejrzliwy wyraz. – Słucham? – Porucznik Dallas i detektyw Peabody z nowojorskiej policji. Chciałyśmy... – Tak, poznałam panie. Czy znaleźliście osobę, odpowiedzialną za śmierć Joego?

R

– Sprawdzamy wszystkie tropy. Chciałybyśmy porozmawiać z panią Cattery, jeśli można.

L T

– Akurat odpoczywa. Mogą panie porozmawiać ze mną. Jestem jej matką. Dana Forest. Nie chcę niepokoić Elaine, jeśli nie ma nic nowego. Prawie nie spała od...

– Mamo, wstałam.

Eve dostrzegła na schodach kobietę. Miała na sobie obszerny sweter i zielone spodnie od dresów, na stopach grube, czerwone skarpety. Ciemnobrązowe, proste włosy, zebrane w kucyk, opadały na plecy. Jedyny mocny akcent w jej twarzy stanowiły sińce pod oczami, oznaka cierpienia i wyczerpania. Dana Forest wyglądała na zmęczoną, ale Elaine Cattery była wyraźnie na skraju wytrzymałości fizycznej i psychicznej. – Lainey, powinnaś trochę odpocząć. – Nie martw się o mnie. – Zeszła po schodach i przytuliła się do matki, szukając u niej wsparcia. – Gdzie dzieci? – Sam i Hannah zabrali je do parku, żeby pies mógł się wybiegać, a dzieci spędziły trochę czasu poza domem. 312

– Jest tak zimno. – Są ciepło opatulone. Nie martw się. – Przepraszam. Trzymamy panie na wietrze. Proszę wejść. – Może napiją się panie herbaty? – Dana nie przestała obejmować córki. – Zaparzę herbaty. – Świetnie. – Elaine przeszła do pomieszczenia dziennego z kanapą w intensywnym kolorze i fotelami w barwne pasy. Wygodnie urządzony dom, pomyślała Eve, pełen radosnych barw, miękkich poduch, oprawionych w ramki zdjęć, kwiatów, ładnych, ozdobnych miseczek.

R

– Proszę usiąść. Nie spodziewałam się... Już rozmawiałam z policją. – Wiem. Chcemy zadać pani jeszcze kilka pytań. Czy zgodzi się pani na nie odpowiedzieć, pani Cattery?

L T

– Czy spotykają się panie z rodzinami wszystkich ofiar? Zginęło tyle ludzi... Przestałam oglądać wiadomości. Czy są kolejne ofiary? Czy wydarzyło się coś jeszcze?

– Nie, proszę pani. Rzeczywiście zginęło wiele osób, zbyt wiele. A każdy, kto poniósł śmierć, zasługuje na nasz czas i uwagę. – Nie było mnie w mieście. Wzięłam dzieci i pojechałam odwiedzić matkę i brata. Teraz są tutaj z nami. Ale wtedy nie było mnie w Nowym Jorku. Joe zajmował się kampanią. Pracował bardzo ciężko, do późna, a ja właśnie skończyłam projekt w firmie. Zdecydowałam, że zabiorę dzieciaki na kilka dni, żeby miał spokój, zajęcia szkolne mogą na bieżąco śledzić w internecie, spotkają się z babcią i wujkiem. Pomyślałam sobie, że wszyscy trochę odetchniemy. Więc nie było mnie tutaj, a on nie wrócił do domu. Gdybym tu była... – Pani Cattery. – Peabody wyciągnęła rękę i położyła dłoń na ramieniu Elaine. – Nie wolno pani tak myśleć. 313

– To samo mówi mi matka, a mimo to... Jestem w ciąży. – Elaine przycisnęła palce do ust, z jej gardła wydobył się zduszony szloch. – Nabrałam pewności podczas wizyty u mamy. Nie staraliśmy się o kolejne dziecko, ale i nie broniliśmy się przed tym. Uważaliśmy, że wystarczy nam dwójka, a potem oboje nas naszła ochota. Przekonajmy się, co z tego wyniknie, powiedział Joe. Nie miałam okazji mu powiedzieć, że znów zostanie ojcem. Chciałam, żeby się dowiedział, jak wrócę do domu, ale było za późno. Nie wiem, co teraz zrobić. Nie mogę myśleć o tym, co teraz będzie.

R

– Przykro mi – bąknęła Peabody. – Bardzo pani współczuję w związku z poniesioną stratą. Zrobimy wszystko, co w naszej mocy, żeby znaleźć osobę odpowiedzialną za to, co się stało.

L T

– Czy to pomoże? Mój brat jest wściekły, ale zarazem wierzy, że kiedy znajdziecie tego, kto to zrobił i go aresztujecie, wszyscy poczujemy ulgę. Chociaż nie przywróci nam to Joego. Nie będzie patrzył, jak rosną jego dzieci. Nie zobaczy, jak urodzi się to, które noszę pod sercem. Więc nie wiem, czy to pomoże.

– Pomoże – zapewniła ją Eve. – Może nie od razu, ale pomoże. Będzie pani miała

świadomość, że człowiek,

który jest

za

to

odpowiedzialny, już nigdy nikogo nie skrzywdzi. Już nigdy nie zabierze ojca żadnym dzieciom. – Joe nigdy nikogo nie skrzywdził. Był z niego taki kochany człowiek, taki wyrozumiały. Czasami aż za bardzo, powtarzałam mu. Nigdy nie zabiegał o awans w pracy, dzieci robiły z nim, co chciały. Nigdy nikogo nie skrzywdził. – Był przewidziany do awansu. – Naprawdę? – Na jej ustach pojawił się leciutki uśmiech. 314

– Nie powiedział mi. – Może o tym nie wiedział, ale w jego aktach jest to odnotowane. Włożył dużo pracy w ostatnią kampanię. – Owszem. Cały zespół nie szczędził trudu. – Zna pani osoby, z którymi pracował? – Tak. Nancy... Nancy Weaver, jego szefowa, złożyła nam wizytę. To wspaniała kobieta. Steve i Lew zadzwonili do mnie. Steve przysłał jedzenie. Wielgachną szynkę, i pieczywo i... Inne rzeczy do przygotowania kanapek. – Chciałabym, żebyś zjadła jeszcze kilka. – Weszła Dana z tacą, postawiła ją na stole.

R

– Zjem. Obiecuję. – Elaine ujęła dłoń matki i pociągnęła, żeby kobieta usiadła.

L T

– Czasem, kiedy ludzie tak blisko ze sobą współpracują przy ważnym projekcie, dochodzi do konfliktów – zaczęła Eve. – Czy w zespole były jakieś konflikty?

– Trudno sprzeczać się z Joem – odparła Elaine, kiedy jej matka nalewała herbatę. – Kocha swoją pracę i jest dobry w tym, co robi. Lubi być członkiem zespołu.

– Czy wiedział, że Vann i Weaver mają romans? Znów ten lekki uśmiech.

– Joe jest człowiekiem spokojnym, a spokojni ludzie dużo widzą. Tak, wiedział o tym. – Czy go to niepokoiło? – Nie. Mnie trochę nie dawało to spokoju. Pomyślałam sobie... Powiedziałam... Że Steve zabezpiecza się na wszystkich frontach. Ma żonę i kochankę.

Ale

Joe skwitował to śmiechem.

Steve jest

dobrym

pracownikiem. Kocha swojego synka. Przypuszczam, że to ważne... Dla 315

mnie... I dla Joego, kiedy ojciec kocha swojego syna i tego nie ukrywa. – Czyli zostaje Callaway. – Lew? – Elaine podwinęła nogi i udała, że pije herbatę. – Też jest spokojny, ale nie tak otwarty i niefrasobliwy, jak Joe. Joe mawiał, że Lew musi jeszcze popracować nad ściskaniem dłoni i rozdawaniem uśmiechów. Natomiast sypie pomysłami jak z rękawa, jest bardzo kreatywny. Joe lubił dopracowywać szczegóły jego koncepcji. Czasami nawet się denerwowałam, kiedy Joe urzeczywistniał pomysły Lewa, poświęcał całe godziny, aby uczynić je wykonalnymi, jeśli rozumie

R

pani, co mam na myśli. I najczęściej robił to bezinteresownie. Ale chyba ludzie to dostrzegali. Był przewidziany do awansu, mamo. – Nikt bardziej od niego na to nie zasługiwał.

L T

– Czyli nigdy się nie skarżył pani na swoich kolegów? – Cóż, nie jest święty. Od czasu do czasu na swój sposób narzekał. Że Steve znów wydłużył sobie przerwę obiadową do dwóch godzin albo wyszedł wcześniej z pracy, bo umówił się na randkę. Że Lew znów wsiadł do pociągu na stacji „smętek”. – Na stacji „smętek”?

– To Joe wymyślił takie określenie. Lew stawał się ponury, dąsał się, kiedy odrzucano jego pomysły albo wprowadzano w nich jakieś poprawki. Takie rzeczy spływały po Joem jak woda po kaczce, ale Lew mocno to przeżywał. – Znała pani Carly Fisher? – Właściwie nie. Przedstawiono nas sobie, wiem, że Joe uważał ją za bystrą, mówił, że Carly ma wielkie perspektywy na przyszłość. Było mi bardzo przykro, kiedy usłyszałam, że zginęła. Była pupilką Nancy. – Naprawdę? 316

– Bezsprzecznie. Sądzę, że Nancy dostrzegała w Carly sporo z siebie. Joe sądził, że to jego przyszła szefowa. – Nie przeszkadzało mu to? – Nie. Nie chciał być szefem, wolał działać w zespole. W tym był dobry. Kiedy pożegnały się z Elaine i jej matką, Eve przez chwilę stała na wietrze. – Czego się dowiedziałyśmy? – spytała swoją partnerkę. – Że Joe Cattery był sympatycznym gościem, lubiącym swoją pracę. Miał kochającą żonę, żyli sobie szczęśliwie. – A poza peanami?

R

– Ale właśnie o to chodzi, prawda? Miły facet, zadowolony z życia.

L T

Nie ma wielkich planów, nie jest zbyt ambitny, nie chce nikomu imponować. Zwyczajny miły facet, który powoli awansuje, bo lubi swoją pracę i jest dobry w tym, co robi, a z natury jest graczem zespołowym. Chętnie pomaga innym i nie robi z tego wielkiej sprawy. Widocznie kierownictwo to zauważyło. Dlatego otrzymał wysoką premię i zostałby awansowany. Z drugiej strony widzimy Callawaya, który ma śmiałe pomysły, jest ambitny. Nie lubi pracy zespołowej, ale udaje, że jest inaczej. Wszyscy ciągle coś majstrują przy jego koncepcjach, pomniejszają jego zasługi, żeby zamiast niego awansować kogoś innego. Więc się dąsa i kierownictwo też to widzi. – No, wreszcie mówisz z sensem! – Czy mogę kontynuować w samochodzie? Straszny ziąb. – To sprzyja jasności umysłu – powiedziała Eve, ale otworzyła drzwi wozu i usiadła za kierownicą. – Wielka kampania i Joe już przestaje zawadzać. Można startować do awansu. Vann już dostał narożny gabinet. 317

Callaway musi tylko dopilnować, żeby teraz to jego wytypowano do awansu, do jasnej cholery. Fisher też została wyeliminowana, więc niczyja pupilka nie depcze mu po piętach. Pokazał im. Rany, ale im pokazał. Pieprzone pracowite pszczółki, uwijające się w ulu. W każdej chwili może się pozbyć, kogo zechce. Kiedy zechce, ilu zechce. Na dodatek sami się nawzajem pozabijali, prawda? Jego nawet tam nie było. – Trochę to straszne. – Bo ten facet jest straszny. – Nie, mam na myśli to, jak przedstawiasz sposób jego rozumowania. Trochę to straszne.

R

– Elaine odmalowała ładny jego portret, ale dało się zauważyć, że niezbyt lubi Callawaya. – Owszem.

L T

Eve uruchomiła silnik i ruszyła.

– Niespecjalnie go lubi, z czego wnioskuję, że Joe prawdopodobnie też za nim nie przepadał. Mówiła o wizycie Weaver wyraźnie wzruszona. Mówiła o telefonach Vanna i Callawaya i była im wdzięczna. Vann przysłał jej ogromniastą szynkę, żeby nie musiała sobie zaprzątać głowy jedzeniem. To dla niej ważny gest.

– Kiedy w domu zagości śmierć, ludzie przynoszą jedzenie. – Naprawdę? – To cytat z jakiejś książki, nie pamiętam, z jakiej. Tak, ludzie przynoszą jedzenie, kiedy w domu zagości śmierć, a kwiaty, gdy zapanuje choroba. „Zabić drozda”! Przypomniałam sobie. Punkt dla mnie. – Zapiszę to sobie – odparła cierpko Eve. – Nancy Weaver przyjeżdża taki kawał do Brooklynu, żeby spotkać się z wdową,i założę się, że razem sobie popłakały. Vann dzwoni, rozmawia, przysyła jedzenie. Natomiast 318

Callaway ogranicza się do telefonu. Robi to, co musi, nic ponadto. Dlatego ktoś taki jak Joe nieszczególnie go polubił i stąd również niechęć wdowy. Weaver też go nie lubi, w przeciwnym razie przespałaby się z nim. Dobrze pracuje, ma ciekawe pomysły, ale nie przypadł jej do gustu. W przeciwieństwie do Carly Fisher. – Powinnyśmy poszukać, kto jeszcze przypadł jej do gustu. Jeśli nie uda nam się go powstrzymać, spróbuje wyeliminować kolejną osobę. – Masz rację. – Eve, prowadząc, stukała palcami w kierownicę. – Porozmawiamy ze współlokatorką Fisher, dowiemy się, z kim się

R

przyjaźniła w biurze. I ściągniemy Callawaya do komendy. Chcę porozmawiać z jego rodzicami, a potem...

Urwała, kiedy zadzwonił jej telefon, a potem przełączyła rozmowę na komputer w zegarku. – Dallas.

L T

– Ale odlotowe urządzenie – zachwyciła się Peabody.

– Pani porucznik, tu agentka Teasdale. Zorganizowałam przewiezienie Callawayów do Nowego Jorku. Powinni być w komendzie przed czternastą. – Świetnie.

– Trudniej było uzyskać nakaz przeszukania domu. Ale uwzględniając zakres śledztwa i charakter przestępstwa, udało mi się nakłonić odpowiedniego sędziego do podpisania nakazu. Jeśli wyrazi pani zgodę, ekipa z Agencji Bezpieczeństwa Krajowego będzie towarzyszyła tym, których oddeleguje pani do Arkansas. – Dobrze. Skontaktuję się z wami później. Teraz muszę załatwić kilka spraw. – Rozłączyła się i zadzwoniła do Baxtera. – Weź Truehearta, odszukajcie Teasdale. Pojedziecie z ekipą Agencji Bezpieczeństwa Krajowego w Arkansas i przeszukacie dom rodziców 319

Callawaya. – Arkansas? Grill! – Cieszę się, że mogłam wywołać uśmiech na twojej twarzy. Szukajcie pamiątek z okresu wojen miejskich, listów, dzienników, zdjęć, dysków. Materiałów o charakterze religijnym, politycznym, wszelkich przedmiotów osobistych, które Callaway tam zostawił. Wszystko z czasów jego dzieciństwa: prace domowe, płyty z muzyką, książki. Ustalcie, czy jest coś, co by świadczyło, że zdradzał zainteresowanie naukami ścisłymi albo miał do nich zdolności. – Rozumiem, Dallas. Kiedy ruszamy?

R

– Teasdale wam to powie. I skontaktuj się z miejscową policją, Baxter. Agencja Bezpieczeństwa Krajowego mogła ich odsunąć od sprawy,

L T

ale my zaprezentujmy policyjną solidarność.

– Jasne. Czy skorzystamy ze środka transportu Roarke’a? – Zapomnij o tym – powiedziała i się rozłączyła. – Peabody, zadzwoń do Callawaya. – Ja?

– Nie piszcz. Jezu. Zadzwoń do niego i powiedz, że pani porucznik byłaby wdzięczna, gdyby stawił się w komendzie, o ile dysponuje czasem. – Czyli mam być grzeczna.

– Grzeczna, a nawet pełna szacunku. Przyda nam się jego pomoc. Zna oba lokale, w których dokonano zamachów, znał kilka ofiar. Możesz niby niechcący się wygadać, że trop, którym podążaliśmy, zaprowadził nas donikąd, musimy więc zacząć od nowa. Chciałby uczestniczyć w śledztwie, wiedzieć, co się dzieje, odegrać jakąś rolę w pracy policji. Do tej pory nie dałam mu po temu okazji. Teraz to się zmieni. Skwapliwie skorzysta z naszej propozycji. Będzie przebąkiwał, że jest zajęty – przewidywała Eve – 320

ale się stawi. Zabierzemy go do sali konferencyjnej. – Chcesz, żeby zobaczył tablice? – Wprowadzimy na nich pewne zmiany. Spytaj go, czy może przyjść po trzeciej, o trzeciej trzydzieści. – Kiedy będziesz po rozmowie z jego rodzicami. – A on zyska czas na zastanowienie się, co powiedzieć, jak się zachować. No i zrezygnuje z przeprowadzenia ataku w jakichś delikatesach czy sklepie z kanapkami w przerwie obiadowej, jeśli nosił się z takim zamiarem. – Już teraz mam do niego zadzwonić?

R

– Tak. Jesteśmy w terenie, trop zaprowadził nas donikąd. Ja rozmawiam z komendantem. Nie, z szefem policji. A co tam, szamoczemy

L T

się, pocimy. Nie wiemy, kiedy ani gdzie nastąpi kolejny atak. – Rozumiem.

Eve sprawdziła, która godzina, kiedy Delia wybierała numer Callawaya. Kiwała głową, słuchając pełnego frustracji i szacunku głosu Peabody. Tak, właśnie o to jej chodziło.

Nim Peabody skończyła, Eve udało się wcisnąć na miejsce parkingowe przy krawężniku pół kwartału od budynku, w którym mieszkała Fisher. – Tak, jak powiedziałaś – zameldowała Peabody. – Jest bardzo zapracowany, mają pewne zaległości w firmie. Przejął kilka projektów prowadzonych przez Joego. Ale oczywiście zrobi wszystko, żeby nam pomóc. Przyjdzie. – Dobra. Rozdzielimy się. Porozmawiaj z jej współlokatorką i tymi, których nazwiska ci poda. Chodzi mi o pracowników firmy, z którymi Carly Fisher się przyjaźniła, spotykała po pracy. Uzyskaj ogólny obraz, tak jak podczas rozmowy z wdową. 321

– Dobrze. A czym ty się zajmiesz? – Pojadę do komendy, przygotuję scenografię. Jeśli nie zdążysz wrócić przed przyjazdem Callawayów, powiadom mnie, kiedy już dotrzesz. Poinformuję cię, co i jak. Weź samochód. – Przepraszam. – Peabody ściągnęła usta i poklepała się po prawym uchu. – Chyba przez to stanie na wietrze zatkało mi się ucho. Powiedziałaś: „weź samochód”? – Rób tak dalej, a będziesz musiała zasuwać na piechotę. – Nie chcę zasuwać na piechotę. Ale, Dallas, naprawdę jest zimno.

R

– Ja mam swój czarodziejski płaszcz. – Rozchyliła go tak, żeby Peabody zobaczyła podszewkę.

– Super! Taka sama, jak w kurtce. Och, pozwól mi...

L T

Nim Peabody zdążyła dotknąć podszewki palcami, Eve owinęła się płaszczem i wysiadła.

– Jeśli dowiesz się czegoś nowego, przydatnego, zawiadom mnie. W przeciwnym razie tylko sporządź raport.

– Chyba nie zamierzasz iść do komendy na piechotę? – Umiem korzystać z metra.

Wiatr wydął jej płaszcz, kiedy ruszyła szybkim krokiem przed siebie. Wyciągnęła telefon, żeby zadzwonić do Miry, podała jej godzinę i miejsce spotkania. – Będę – zapewniła ją Mira. – Zamierzasz zaprosić również agentkę Teasdale? – Poco? – Jest spokojna i opanowana, no i jest kobietą. Nie spodoba mu się, że kobiety mają nad nim przewagę liczebną, a jednocześnie będzie nadmiernie pewny siebie, przekonany, że uda mu się przechytrzyć nas wszystkie. 322

– Masz rację. Spytam ją, czy chce być przy przesłuchaniu. – Zawahała się na schodach wiodących do metra. Wyobraziła sobie, jaki tam będzie ścisk, hałas, smród. Z drugiej strony, wiał zimny wiatr, a do tego zaczął prószyć śnieg. Wybrała zimny wiatr i piętnastominutowy spacer. – Idę do komendy. Jeśli masz czas, możesz się przysłuchiwać mojej rozmowie z Callawayami, a około trzeciej spotkamy się w sali konferencyjnej. – Gdzie teraz jesteś? – Niedaleko miejsca pierwszego ataku.

R

– Bez samochodu? Jest okropna pogoda, weź taksówkę. – Mam ochotę na spacer. Do zobaczenia.

L T

Ludzie szli szybko, ze spuszczonymi głowami, jak zwykle zabiegani. Eve czuła przydymiony zapach sojdogów, ostry zapach tłuszczu do smażenia frytek, gorzkawą woń kawy. Dostrzegła dziewczynę w wysokich botkach i pikowanym, fioletowym płaszczu, owiniętą szalikami we wszystkich kolorach tęczy. Prowadziła dwa duże, białe psy. A raczej to one prowadziły ją, bo niemal biegła, próbując za nimi nadążyć. Jakiś bezdomny tak się okutał szmatami, że widać było jedynie jego zmrużone oczy. Siedział zgarbiony na wytartym kocu pod murem budynku, trzymając napis, zapowiadający koniec czasów. Eve była ciekawa, czy ktoś, kto głosi takie przygnębiające hasło, słyszy brzęk monet i kredytów wrzucanych do kubeczka. Zatrzymała się i pochyliła. – Skoro świat się kończy, po co ci pieniądze? – Przecież muszę coś jeść, no nie? Muszę jeść. Mam pod płaszczem pozwolenie na żebranie. 323

– Nazywasz to płaszczem? – Sięgnęła do kieszeni i wrzuciła mu kilka monet, chociaż przypuszczała, że raczej wyda je na browar niż na miskę zupy. – Czy zwykle tu urzędujesz? – Nie. Tuż obok zginęło sporo ludzi. Ciekawscy przychodzą popatrzeć, może odżałują trochę drobniaków. Jak pani. Chociaż gliny zwykle tego nie robią. – Bo na ogół sami nie mają za dużo. – Wyprostowała się i poszła dalej. Mijając bar, oparła się pokusie, by wejść do środka. Pomyślała, że nic nowego tam nie zobaczy. Ale bezdomny miał rację. Widziała, jak kilka osób

R

robi zdjęcia budynku, a parę próbowało coś zobaczyć przez okno nad drzwiami.

Morderstwa zawsze przyciągają licznych gapiów.

L T

Kiedy przechodziła obok kolejnego wózka z jedzeniem, kupiła sobie frytki i puszkę pepsi – kto oparłby się temu zapachowi? I zjadła w drodze do komendy. Drobne, kształtne śnieżynki przemieniły się w nieprzyjemny deszcz ze śniegiem.

Najpierw wstąpiła do sali wydziału. Zauważyła, że nie ma Baxtera i Truehearta, za biurkami Jenkinsona i Reinekego też nikt nie siedział. Podeszła do Sancheza. – Coś tu pustawo.

– Baxter i Trueheart polecieli do Arkansas. Reineke i Jenkinson dopiero co wyszli, żeby zebrać więcej informacji. – Ty i Carmichael przejęliście wiele spraw. Potrzebujecie czegoś? – Dajemy sobie radę, pani porucznik. – Poinformujcie mnie, jeśli to się zmieni. – Jeśli chodzi o tego Stewarta, brata ofiary... Nie jest czysty, ale nie ma to związku z obecnym śledztwem. Sprawdzamy, czy rzeczywiście 324

sprzeniewierzył pieniądze, może ma też coś wspólnego ze zniknięciem księgowego. Zdolny do jednego i drugiego. Ale sęk w tym, że śmierć siostry automatycznie pociąga za sobą inwentaryzację środków z funduszu powierniczego. A to ostatnia rzecz, jakiej by chciał. Więc raczej nie ma nic wspólnego z tym, co się wydarzyło w barze. – W takim razie dobierzcie mu się do skóry za resztę. – To wygląda bardziej obiecująco. Słyszałem, że podejrzanego zaproszono do komendy. – I dobrze słyszałeś. Przy odrobinie szczęścia dokończymy to

R

śledztwo i wrócimy do spraw, uważanych za normalne.

Przydzielono go do jej wydziału zaledwie kilka miesięcy temu, ale już się przystosował do panującej tu atmosfery. Eve zastanowiła się chwilkę, przechyliła głowę.

L T

– Założę się, że wiesz, kto kradnie moje słodycze. Spojrzał na nią obojętnie. – Jakie słodycze?

– Taak, pomyślałam sobie, że właśnie to powiesz. Poszła do swojego gabinetu, zdjęła płaszcz i usiadła przy biurku, żeby napisać raport. Kiedy skończyła, udała się do sali konferencyjnej. Przekręciła tablice, zebrała informacje, które uznała za istotne i zaczęła je rozmieszczać we właściwy sposób. Niektóre połączyła ze sobą, wpisała ramy czasowe. Ale wszystko było nieco chaotyczne, mało przejrzyste. Z wyjątkiem danych na tablicy poświęconej ofiarom. Przypięła na niej zdjęcia zabitych. Przyjrzała się stołowi, zauważyła, że nikt nie wyrzucił pudełka, przyniesionego dziś rano przez Feeneya – chociaż w środku nie został ani jeden okruszek. 325

Bardzo dobrze. Nie wyrzuciła pudełka, położyła na stole kilka skoroszytów, zaprogramowała lurowatą kawę, połowę wylała, postawiła kubek na stole. Poszukała innych szpargałów. – Pani porucznik, dowiedziałam się, że już pani jest w komendzie. – Owszem. – Spojrzała na wchodzącą Teasdale. Zauważyła, że agentka lekko zmarszczyła czoło na widok stołu konferencyjnego. – To jak przedstawienie teatralne. Powinien panować lekki rozgardiasz, ma wyglądać, jakbyśmy spędzali tutaj dużo czasu.

R

– I właśnie tak wygląda. Zmieniła pani dane na tablicy. – Zaprosiłam Callawaya. Chcę, żeby się poczuł jak konsultant. I żeby to zobaczył.

L T

– Hmmm. – Teasdale zasznurowała usta, podeszła do tablicy. – Wszystkie te ofiary. Tak, sprawi mu to przyjemność. I tylko garstka tych, których z nimi powiązaliśmy – nie wyłączając niego. To też mu się spodoba. Chronologia nie do końca się zgadza.

– Racja. I nie ma wzmianki o kulcie konia barwy ognia ani o Menzinim. Zostawiam to na później, żeby mu sprawić niespodziankę. Chcesz wziąć udział w rozmowie z podejrzanym? – W „konsultacji”? Naturalnie. Dziękuję. Callawayowie już są w drodze. Trochę się spóźnią, ale powinni tu być kwadrans po pierwszej. – Chodźmy do mojego gabinetu, napijemy się porządnej kawy, przedstawię ostatnie ustalenia. W swoim gabinecie Eve zaprogramowała dwie kawy i poczęstowała Teasdale. – Peabody jest w terenie, rozmawia ze współlokatorką Fisher. Wcześniej... 326

– Och. – Agentka upiła łyk kawy, zamrugała powiekami i wypuściła powietrze z płuc. Znów się napiła. – Nie jestem przyzwyczajona do takiej kawy. Eve przypomniała sobie własną reakcję, kiedy pierwszy raz spróbowała kawy Roarke’a. – Smaczna, prawda? – I to bardzo. Mogę usiąść? Uważam, że należy się nią delektować, a nie pić haustami. – Usiądź za biurkiem. Fotel dla gości to stary grat. – Eve przycupnęła

R

na skraju biurka. – Razem z Peabody rozmawiałyśmy z Elaine Cattery – zaczęła i wszystko pokrótce opowiedziała.

– Czyli pasuje do wzorca postępowania, sporządzonego przez Mirę –

L T

zauważyła Teasdale. – Gdyby wiedział, że Vann przysłał jedzenie, czułby się w obowiązku zrobić to samo. A nawet więcej. Coś większego albo droższego.

– Masz rację. Rywalizacja, wyróżnianie się. To świadczy, że tamten mu o tym nie wspomniał, co sprawia, że mam lepsze mniemanie o Vannie. Nie tylko zrobił dobry uczynek, ale nie szukał poklasku. – Callaway szuka uznania. Jego brak, rzeczywisty czy urojony, nie daje mu spokoju. Uważam, że za jakiś czas skontaktuje się z policją albo z mediami. Za mało mu tego, co jest teraz. – Prawdopodobnie tak. Ale nie chcę mu dać okazji. Chcę go jeszcze dziś aresztować. – Wierzy pani, że uda się go nakłonić do wyznania wszystkiego? – Taki mam zamiar. Może sprawiła to kawa, bo Teasdale rozsiadła się w fotelu i założyła nogę na nogę. Wyglądała na odprężoną. 327

– Uważam, że jego instynkt samozachowawczy okaże się silniejszy od chęci zdobycia uznania. – Przekonamy się. – Do tej pory nie ma przełomu, jeśli chodzi o dostawcę substancji niedozwolonych czy leczniczych. Gdybyśmy to ustalili, przesłuchali jego dostawcę, moglibyśmy mocniej przycisnąć Callawaya. – Może wykorzystasz swoją siłę perswazji, by uzyskać nakaz przeszukania jego mieszkania? Teasdale się uśmiechnęła,

R

– Przypuszczałam, że poprosi pani o to. Już go mam. Powiedziano mi, że mogę działać w porozumieniu z zastępcą prokuratora okręgowego, Cher Reo. I wspólnie nam się to udało. Kiedy chciałaby pani dokonać przeszukania?

L T

– Zanim opuści komendę. Chcę włączyć do tego Roarke’a, o ile będzie wolny. Ma nosa, jeśli chodzi o wszelkie skrytki i zaszyfrowane informacje.

– To musi być wielce satysfakcjonujące być żoną kogoś, kto nie tylko rozumie pani pracę, ale jest chętny i zdolny do pomocy. – I zapewnia taką kawę. Jeszcze jedną? – Chętnie bym się napiła, ale lepiej, jak spasuję. Nie jestem do niej przyzwyczajona. Podoba mi się pani gabinet – powiedziała Teasdale, wstając. Lekko zaskoczona, Eve się rozejrzała wkoło. – Chyba jesteś pierwszą osobą, która coś takiego powiedziała. – Jest mały, racjonalnie urządzony, niewiele rzeczy rozprasza tu uwagę. No i ta kawa w autokucharzu. – Odstawiła pusty kubek. – Chciałabym coś pani powiedzieć. 328

– Słucham. – Pani akta w Agencji Bezpieczeństwa Krajowego zostały wyczyszczone, a część z nich usunięto. Niektóre zniszczono, a raczej... W sposób niewyjaśniony zaginęły. – Naprawdę? – Tak. Ale zanim to się stało, miałam okazję zapoznać się z niektórymi dokumentami na początku naszego wewnętrznego śledztwa. Chciałam pani powiedzieć, że bardzo mi przykro z powodu tego, co panią spotkało, i bardzo mi przykro, że instytucja, którą reprezentuję, potraktowała panią tak bezdusznie. Źle postąpiła.

R

– To już przeszłość – odparła obojętnie Eve.

– Racja, to już przeszłość. Ciekawa jestem, czy gdybym znalazła się

L T

na pani miejscu, zgodziłabym się na współpracę z kimś od nas. Nie umiem na to odpowiedzieć.

– Nie ponosisz za to winy.

– Nie, podobnie jak mój przełożony. Dyrektor Hurtz jest człowiekiem honoru. Często prowadzimy sprawy, które są utajnione, często działamy podstępnie, więc nie mogłabym pracować z kimś, kto nie jest kryształowo uczciwy. Ale pani nie ma powodu, by w to wierzyć. – Wiem, że ponad sto dwadzieścia osób zasługuje na sprawiedliwość. Wykorzystam każde narzędzie, broń i środki, jakimi dysponuję, żeby tę sprawiedliwość otrzymały. – Jestem gotowa pomóc pani to osiągnąć. – Cieszę się. Zaczekała, aż Teasdale odbierze telefon. – Tak, dziękuję. Proszę ich zaprowadzić do pokoju przesłuchań B. Callawayowie już są – powiedziała do Eve. 329

– W takim razie szable w dłoń.

L T

R 330

Rozdział 17 Russell i Audrey Callawayowie siedzieli naprzeciwko siebie w pokoju przesłuchań. Ona była zdenerwowana, on – bojowo nastawiony. Miał siedemdziesiąt kilka lat, ale Eve widziała wyraźnie, co takiego spodobało się w nim Audrey Hubbard. Od Russella biła siła, niezłomność charakteru i nieustępliwość. – Witam państwa – przemówiła Eve zdecydowanym tonem i takim samym krokiem podeszła do stołu. Usiadła. – Jestem porucznik Dallas, a to

R

agentka Teasdale. Dziękuję, że zgodzili się państwo tu przybyć. – Nie mieliśmy specjalnego wyboru. – Russell utkwił w niej twarde spojrzenie. – Wasi ludzie pojawili się na naszej farmie, w prywatnym domu,

L T

i oświadczyli, że musimy z nimi lecieć do Nowego Jorku. Nikt nam niczego nie wyjaśnił, tylko kazano nam się zbierać i jechać. Akurat zbieramy dynie. Eve mogła śmiało powiedzieć, że po raz pierwszy ktoś w tym pokoju posłużył się takim argumentem dla okazania niezadowolenia ze sposobu postępowania policji.

– Dołożymy wszelkich starań, by jak najszybciej mogli państwo wrócić do swoich zajęć. Nagramy naszą rozmowę. – Czy mogę państwu zaproponować coś do picia, nim zaczniemy? – spytała Teasdale. – Kawy, wody, soku? – Nie, dziękujemy. – Russell skrzyżował ręce na piersiach i przybrał zadziorną minę. – Włączone nagrywanie – zakomunikowała Eve. – Porucznik Eve Dallas i agentka Miyu Teasdale przesłuchują Russella i Audrey Callawayów. Odczytam państwu przysługujące wam prawa. – Przecież nic nie zrobiliśmy. Russ. – Audrey wyciągnęła rękę przez 331

stół, żeby ująć dłoń męża. Poklepał ją niecierpliwie. – Nie przejmuj się. Próbują nas nastraszyć. – Dlaczego mielibyśmy to robić? – Eve odczytała formułkę i spytała, czy zrozumieli jej treść. – Mamy też prawo zajmować się swoimi sprawami. I właśnie to robimy. – Rozumiem, panie Callaway. Ale podejrzewam, że zajmując się swoimi sprawami, słyszeli państwo o dwóch atakach tu, w Nowym Jorku.

R

– Przecież na okrągło trąbią o tym w telewizji. – Przypuszczam, że tak. – To nie ma nic wspólnego z nami.

L T

– Nie? Państwa syn, Lewis Callaway, był w barze „On the Rocks”, gdzie doszło do pierwszego zamachu. Wyszedł dosłownie kilka minut wcześniej, nim to się zaczęło.

– Lew tam był? – Audrey zacisnęła palce na małym, złotym krzyżyku, który nosiła na szyi.

– Nie wiedzieli państwo o tym? – Eve usiadła wygodnie i zaczęła się lekko bujać na krześle. – Wiadomości o tym wydarzeniu są na okrągło w telewizji, państwa syn mieszka i pracuje nie tylko w Nowym Jorku, ale kilka ulic od miejsc wydarzeń. Nie pomyśleli państwo, żeby do niego zadzwonić, upewnić się, czy nic mu nie jest? – Ja... – Skąd mieliśmy wiedzieć, że wydarzyło się to w pobliżu jego miejsca pracy czy zamieszkania? – zapytał Russell. – Nie znamy Nowego Jorku, nigdy wcześniej tutaj nie byliśmy i bynajmniej nie jesteśmy zadowoleni, że znaleźliśmy się tu teraz. 332

– Nigdy nie przyjeżdżali państwo z wizytą do syna? – spytała Teasdale najbardziej uprzejmym i grzecznym tonem, na jaki potrafiła się zdobyć. – To on się wyprowadził do tego bezbożnego miasta. Nie mamy czasu ani pieniędzy, żeby tu przyjeżdżać. Syn odwiedza nas. – Czy nic mu nie jest? – spytała Audrey. – Próbowałam się do niego dodzwonić, ale nie odbiera telefonów. Wczoraj wieczorem przysłał mi SMS z wiadomością, że u niego wszystko w porządku, tylko ma dużo pracy. Ale powiedziała pani, że był tam, gdzie się to wydarzyło.

R

– Zgadza się, ze swoimi znajomymi z pracy. Jeden z nich zginął. – Och. – Znów zacisnęła palce na krzyżyku. – Niech spoczywa w pokoju.

L T

– W barze i w kawiarni, gdzie doszło do drugiego ataku, straciło życie kilka osób z firmy, w której jest zatrudniony państwa syn.

– Och, to straszne. Russ, musimy się z nim zobaczyć. Z pewnością jest bardzo przejęty.

– Ale nie na tyle, by poinformować państwa, że zginął ktoś, z kim od wielu lat pracował. Z kim chwilę wcześniej wybrał się na drinka. – Nie miał powodu, żeby martwić swoją matkę. – Może nie, panie Callaway, ale wydaje mi się, że jego matka i tak się martwiła. I dlatego próbowała się z nim skontaktować. Kiedy ostatni raz państwo się z nim widzieli albo z nim rozmawiali? – Przyjechał kilka tygodni temu, został dwa dni. Audrey, przestań się już zamartwiać. – Widzę, że w ciągu ostatnich kilku miesięcy wielokrotnie państwa odwiedzał. – Eve otworzyła skoroszyt, przejrzała zapiski. – Chociaż wcześniej jego wizyty nie były tak częste. Przyjeżdżał raz do roku. 333

– Jest bardzo zajęty – powiedziała cicho pani Callaway, spuściwszy głowę. – Zajmuje wysokie stanowisko w firmie. Podlegają mu inni pracownicy. Ma ważnych klientów i bardzo odpowiedzialną pracę. – Czy państwo poznali kogoś z firmy syna? – Nie – odrzekł Russell, uprzedzając żonę. – Nie mamy z tym nic wspólnego. – Jestem pewna, że opowiadał państwu o sobie. – Teasdale rozłożyła ręce. – O ludziach, z którymi pracuje, o przyjaciołach, o swojej pracy. – Powiedziałem, że nie mamy z tym nic wspólnego.

R

– Taki ważny człowiek, wykonujący tak odpowiedzialną pracę, a tu nagle te jego częste wizyty. Z pewnością opowiadał o swoim życiu w Nowym Jorku.

L T

– Właściwie nie rozumiemy, na czym polega jego praca. – Audrey rzuciła mężowi nerwowe spojrzenie.

– Dlaczego ostatnio tak często przyjeżdża do domu? – spytała Eve. – Bo może się odprężyć. Na farmie jest spokój. – „Spokój”, bo skaczesz koło niego. Nie kładziesz się do późna, robiąc Bóg jeden wie co. Bo przecież nie można pozwolić, żeby skalał swoje delikatne rączki pracą fizyczną. – Och, Russ.

– Taka jest prawda, ale to nie pani sprawa – zwrócił się do Eve. – O co pani chodzi? – Och, czyż to nie oczywiste? Państwa syn jest osobą, którą interesuje się policja w związku z prowadzonym śledztwem. – Co to znaczy? – Audrey spoglądała to na Eve, to na męża. – Nie rozumiem, co to znaczy. – Czy to znaczy, że według pani nasz syn ma coś wspólnego ze 334

śmiercią tych ludzi? – Nie! Nie. Nie. – Audrey zasłoniła twarz dłońmi, starając się skulić, a Russell gapił się na Eve. Dostrzegła w jego spojrzeniu szok i lekki niepokój. Ale ani śladu negacji czy oburzenia. – Często się państwo przeprowadzali, kiedy był chłopcem – zauważyła Eve. – Jeździłem tam, gdzie mogłem znaleźć pracę. – Nie sądzę. Był pan... Ma pan wykształcenie medyczne, panie

R

Callaway, ktoś z pańskimi kwalifikacjami i doświadczeniem nie musi jeździć za pracą. Syn rozrabiał, prawda? Pakował się w kłopoty. Początkowo nie było to nic poważnego. Chłopcy zawsze są chłopcami,

L T

prawda? Ale zawsze było coś nie tak. Sąsiedzi niezbyt go lubili, inne dzieci nie chciały się z nim bawić. Potem zaczęły się poważniejsze problemy, musiał pan wszystkiemu zaprzeczać albo kryć syna. Najlepiej się wyprowadzić, zacząć od nowa. Nigdy nie miał przyjaciół. Zawsze wszystkiego mu było mało, wszystko było niewystarczająco dobre, przynajmniej po jakimś czasie.

– Dokuczano mu – oświadczyła Audrey. – Był wrażliwym dzieckiem. – Humorzastym – powiedziała Eve, przypomniawszy sobie słowa Elaine. – Kapryśnym, nadąsanym. Wiecznie siedział w swoim pokoju. Uczyła go pani w domu. Tak było lepiej dla niego. Tak pani uważała, ponieważ nie miał przyjaciół i nie lubił, jak mu mówiono, co ma robić i kiedy. – Po prostu wymagał więcej uwagi. Niektórzy chłopcy wymagają więcej uwagi. Ale nigdy nikogo nie skrzywdził. – Rozpuszczał plotki – powiedziała cicho Teasdale. – Powtarzał 335

chłopakowi z sąsiedztwa, co powiedziała o nim dziewczyna z końca ulicy, nieważne, czy naprawdę to mówiła, czy nie. Lubił szkodzić innym – może coś kradł, a potem komuś to podrzucał. Patrzył, jak inni się biją z powodu intryg, które uknuł. – I tak samo zachowywał się wobec was – ciągnęła Eve. – A szczególnie wobec pani, pani Callaway. Małe kłamstwa, drobne manipulacje, żeby powodować konflikty i tarcia między wami. Nadal to robi, jak tylko mu się to uda. Kiedy przyjeżdża do was z wizytą, zawsze wywołuje zamęt, doprowadza do nowych napięć. Co za ulga, gdy wyjeżdża.

R

– Nieprawda. Jest naszym synem. Kochamy go.

– Miłość to dla niego za mało. – Eve dostrzegła to wyraźnie w oczach Audrey Callaway. – Kiedy przyjeżdża, przygotowuje pani jego ulubione

L T

potrawy, pierze pani jego rzeczy, usługuje mu pani. A syn i tak patrzy na panią z pogardą... Albo, co gorsza, jest znudzony.

– Ale ostatnio okazał wam większe zainteresowanie. Zadawał pytania. Jak się dowiedział, że Guiseppi Menzini był jego dziadkiem? – O, nie. Nie!

– Cicho, Audrey. Cicho. – Russell położył swoją wielką, twardą rękę na dłoni żony, ale tym razem Eve dostrzegła w tym geście delikatność. – Jesteśmy ludźmi bogobojnymi. Żyjemy sobie spokojnie, nikomu nie zawadzamy. – Nie mam co do tego wątpliwości. – Agentka Teasdale skromnie położyła ręce na stole. – Jestem pewna, że próbowała pani zasłużyć sobie na miłość Edwarda i Tessy Hubbardów, pani Callaway. – Naturalnie. – Kiedy się pani dowiedziała, że nie są pani biologicznymi rodzicami? – O, Boże, Russ! 336

– Proszę posłuchać, Audrey wychowali porządni ludzie. Nie wiedziała nic o Menzinim. Jej ojciec dopiero na łożu śmierci zdecydował, że powinna poznać prawdę. Byłoby lepiej, gdyby zabrał tę tajemnicę ze sobą do grobu, ale był chory, umierający, bał się, że Audrey dowie się o wszystkim, kiedy jego zabraknie, i kto jej wtedy wyjaśni, co się naprawdę wydarzyło. – Nie uważam tamtego mężczyzny za swojego ojca. To Edward Hubbard był moim ojcem, a Tessa Hubbard – moją matką. Kobieta, która mnie urodziła, zbłądziła, robiła złe rzeczy, ale później tego żałowała. Zrehabilitowała się. Zginęła, próbując mnie ratować.

R

– Kiedy mu o tym powiedzieliście? Kiedy powiedzieliście o Lewisowi? – Russ...

L T

tym

– Jeśli zrobił coś złego, Audrey, naszym obowiązkiem jest to powiedzieć. Jest naszym synem i powinniśmy o wszystkim powiedzieć policji.

– Nie mógł zrobić czegoś takiego.

– W takim razie możecie państwo pomóc nam wyjaśnić wszelkie wątpliwości, wtedy będziemy mogli wykreślić waszego syna z listy podejrzanych – kusiła Eve. – Czego się dowiedział? Co mu państwo powiedzieli?

– Mamy w domu jakieś dzienniki, notatki, pamiątki, zdjęcia. Nie jestem pewna. Nigdy tego dokładnie nie przejrzałam. Moja matka popakowała wszystko w kartony. Tata powiedział, że zastanawiali się, czy nie zniszczyć tych rzeczy, ale uznali, że nie wolno im tego zrobić. Więc trzymali to w pudłach, a ojciec przed śmiercią wyjawił mi, co się wydarzyło. – Co pani powiedział? – Russ, nie dam rady. 337

Tylko skinął głową. – Opiekowałem się umierającym ojcem Audrey. Chyba widział, że mi na niej zależy. A jej zależało na mnie. Więc wyznał mi wszystko, a przynajmniej

to,

co

wiedział.

Siostra

przyrodnia

Tessy

była

niezrównoważona. Poślubiła porządnego człowieka, ale go zdradziła i uciekła od niego, przyłączyła się do wyznawców kultu, na którego czele stał Menzini. Wykorzystywali Słowo Boże, wypaczali je i kalali, by polować na ludzi słabych. Spała z nim i urodziła mu dziecko, była jedną z nich. Ale zrozumiała, że zeszła na złą drogę, wróciła z dzieckiem do męża. Błagała jego i swoją rodzinę o wybaczenie.

R

– I William ją przyjął pod swój dach – powiedziała Eve. – Potraktował panią jak własną córkę.

L T

– Był dobrym człowiekiem – odparła Audrey. – I wybaczył żonie. Zamierzali mnie jej odebrać, więc uciekła od nich i wróciła

do domu.

– Ale ten Menzini ich odnalazł – ciągnął Russell. – Zabił ich, zabrał dziecko. William Hubbard był żołnierzem. Wraz ze swoją żoną szukał siostrzenicy i w końcu ją znalazł. Wprawdzie Menzini zniknął, ale oni wciąż bali się o dziecko. Zostawili swój dom, krewnych i przyjaciół, wyjechali do Ameryki. Zmienili dziewczynce imię i wychowali ją jako swoją córkę. – Kochali mnie. Byli dobrzy, zapewnili mi szczęśliwe dzieciństwo. Jestem ich córką. Tylko ich. – Pani Callaway, nie wierzę, że cierpimy za grzechy ojców. Uważam, że sami dokonujemy wyborów, sami siebie kształtujemy. Jestem pewna, że Edward i Tessa Hubbardowie zrobili dla pani wszystko, co mogli, kochali panią, traktowali jak własne dziecko. – To prawda. 338

– Lewis znalazł te kartony? – Przyjechał do domu. Nie mógł usiedzieć na miejscu, był podenerwowany. Ktoś ukradł jeden z jego pomysłów. – Audrey! – Russell westchnął. – Nie doceniali go w firmie i nie szanowali tak, jak na to zasługiwał – upierała się, w jej głosie pobrzmiewała nuta desperacji. – Tak nam powiedział. Nie wiem, dlaczego poszedł na strych. Pracowaliśmy na polu. Lewis znalazł coś i zaczął zadawać pytania. Naradziliśmy się i uznaliśmy, że trzeba mu powiedzieć prawdę, wyjawić, co się wydarzyło wiele lat temu, a

R

potem zniszczyć te rzeczy. Bo to nie dotyczyło nas.

– Ale nie chciał, żebyście państwo to zniszczyli.

– Oświadczył, że to jego spuścizna, że ma do niej prawo. Że powinien

L T

znać swoje drzewo genealogiczne, prawdę. Wydawał się... Nie tyle zadowolony, ile usatysfakcjonowany. Spokojniejszy. Jakby zawsze wiedział, że coś jest nie tak, a teraz, kiedy poznał prawdę, wreszcie odzyskał spokój ducha.

– Wrócił po więcej.

– Miałam rzeczy osobiste, należące do mojej matki. Mojej matki – powiedziała, kładąc rękę na sercu. – I kilka drobiazgów, które pochodzą z czasów, kiedy ona i jej przyrodnia siostra były młode. Nadal używam zastawy stołowej mojej matki, noszę jej biżuterię. Nie są to cenne rzeczy – dodała, znów kładąc dłoń na małym krzyżyku – ale dla mnie mają dużą wartość. Lewis był pewien, że zostało coś więcej po Ginie MacMillon, siostrze przyrodniej mojej matki, i po Menzinim. Przeszukał strych, piwnice, zabudowania gospodarcze. Przyjeżdżał i przyjeżdżał, szukał, w kółko zadawał te same pytania. – Nie wiedziała pani, co było w kartonach? Nigdy nie sprawdziła pani 339

ich zawartości? – Niezupełnie. Zajrzałam do nich po śmierci ojca. Przeczytałam kilka wpisów Giny do pamiętnika, ale budziły niepokój – pochodziły z okresu, kiedy uciekła od męża – więc zrezygnowałam z ich lektury. Zginęła, broniąc mnie, więc nie mogłam wyrzucić jej rzeczy, nie chciałam jednak czytać tego, co pisała, kiedy utraciła wiarę w Boga. – A Lewis chciał przeczytać jej pamiętniki. – Powiedział, że to ważne. I... – I co?

R

– Nie gniewaj się – zwróciła się do swego męża. – Proszę. – Czy podniósł na ciebie rękę? – Russell zacisnął dłoń w pięść. – Nie, nie.

L T

– Czy wcześniej coś pani zrobił? – spytała Teasdale.

– To było dawno temu. Stracił panowanie nad sobą.,

– Chciał mieć buty, jakieś odlotowe buty, na które nie było nas stać. Matka przyłapała go na kradzieży pieniędzy. Kiedy próbowała go powstrzymać, uderzył ją. Uderzył ją pięścią w twarz. Miał szesnaście lat i chociaż próbowała go usprawiedliwiać, widziałem, co zrobił. Wrócił do domu z tymi przeklętymi butami i wtedy po raz pierwszy w życiu podniosłem na niego rękę. Uderzyłem go, uderzyłem własnego syna, tak jak on uderzył swoją matkę. Spaliłem te buty. Przeprosił, zmienił się na lepsze i przez jakiś czas... – Wydawało się, że jest dobrze – dokończyła za niego Teasdale. – Ale nie było. Wiedzieliśmy o tym – powiedział do żony i znów położył rękę na jej dłoni. – Wiedzieliśmy. – Nie potrafiliśmy dać mu szczęścia. Ale teraz jest człowiekiem sukcesu. Ma dobrą pracę. 340

Russell pokręcił głową. – Kłamie, Audrey, zawsze kłamał i kręcił, sprawiał kłopoty. Co według pani zrobił? – zwrócił się do Eve. – Uważam, że znalazł pewne informacje i wykorzystał je tak, jak kiedyś jego dziadek. Jest odpowiedzialny za śmierć ponad stu dwudziestu osób. – To nie może być prawda! Mówi pani tak tylko dlatego, bo dowiedziała się pani o Menzinim. Wykorzystuje to pani, żeby oskarżyć Lewa. Russellu, powiedz im!

R

Ale jej mąż siedział bez słowa, ku zdumieniu Eve, łzy ciekły mu po policzkach. Zrobiło jej się go żal.

– Jest naszym synem. Bardzo pragnęliśmy mieć dziecko. Staraliśmy

L T

się być dla niego jak najlepszymi rodzicami. Zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy. Mówi pani, że jest złym człowiekiem. Jak możemy w to uwierzyć? Jak możemy z tym żyć? – powiedział w końcu.

– Oni się mylą. Muszą się mylić! – upierała się jego żona. – Mogę się modlić, żeby się mylili. Ale zawsze o tym wiedzieliśmy. – Nie kochasz go!

– Chciałbym go nie kochać.

Audrey się załamała, oparła ręce na stole i zaczęła szlochać. Russell siedział z opuszczoną głową, łzy płynęły mu po twarzy. * Kiedy wyszły z pokoju, Teasdale obejrzała się za siebie. – Będą rozpaczać. – Nie oni jedni. – Eve wyciągnęła telefon, skinęła głową. – Wróciła Peabody. Muszę z nią porozmawiać. Trzeba też zachować w tajemnicy fakt, że są tu państwo Callaway. Ich syn pojawi się tu lada 341

chwila. Mira wyszła z pomieszczenia dla obserwatorów. – Chciałabym z nimi porozmawiać. – Czy mogę najpierw do nich iść? – spytała Teasdale. – Teraz, kiedy są w szoku, mogę od nich wyciągnąć coś więcej. – Zaraz pojawi się Callaway – powiedziała Eve do Miry. – Będziesz mi wtedy potrzebna. Może poobserwujesz ich jeszcze przez kilka minut i jeśli uznasz, że Teasdale dobrze sobie radzi, przyjdź do sali konferencyjnej. Dam wam znak, kiedy odpowiednio przygotujemy Callawaya. Oto, jak to rozegramy.

R

Wyłuszczyła im swój plan, a potem poszła do sali konferencyjnej, gdzie już na nią czekała Peabody.

L T

– Powiedz mi, co masz. Tylko się streszczaj.

– A więc wszystko sprowadza się do tego, że Fisher nie przepadała za Callawayem. Psioczyła na niego do swojej współlokatorki. Główny powód? Zagoni! ją do czarnej roboty przy jednym ze swoich projektów. Spojrzała na ten pomysł z innej perspektywy, opracowała komplet materiałów, a Callaway przypisał sobie wszystkie zasługi.

– Powiedziała o tym swojej szefowej?

– Nie. Ale kiedy następnym razem coś jej zlecił, wszystko, co zrobiła, opatrzyła datą i swoimi inicjałami. I najpierw pokazała to Weaver, jakby chcąc uzyskać opinię kogoś bardziej doświadczonego. – Sprytnie. Carly zebrała wszystkie pochwały, a on musiał się z tym pogodzić. – Nigdy więcej nie zwrócił się do niej o pomoc. Bo na dodatek dostała premię i powierzono jej kierowanie innym, mniejszym projektem. Fisher zaprzyjaźniła się z jedną z osób, które wybrała do pracy przy tym projekcie. 342

Spotkałam się z nią, potwierdziła to, co powiedziała współlokatorka Fisher. – Dopiero co przesłuchałam Callawayów. Teraz Teasdale robi drugie podejście. – Eve urwała, bo weszła Mira. – No i jak sobie radzi Teasdale? – Bardzo dobrze. Porozmawiam z nimi później. – Muszę opowiedzieć o tym Peabody, chciałabym też usłyszeć twoją opinię – zwróciła się do Miry. – Wygląda na to, że często się przeprowadzali, ponieważ Callaway jako dziecko wciąż pakował się w jakieś kłopoty. Kiedyś uderzył matkę pięścią w twarz, jak przyłapała go na kradzieży pieniędzy, trzymanych w domu. – Ładnie, nie ma co – mruknęła Peabody.

R

– Na buty. Wtedy ojciec po raz pierwszy, jak twierdzi, podniósł na

L T

niego rękę. Spalił buty. Potem mieszkali pod dotychczasowym adresem, póki nie poszedł na uczelnię.

– Uwzględniając to, co już wiemy, ten incydent nauczył go, że ci, którzy mają władzę czy też są od niego silniejsi, mogą go ukarać albo zrobić mu krzywdę – powiedziała Mira.

– Ugiął się, to znaczy na pozór się zmienił, żeby nie skupiać na sobie uwagi. Przemoc sprowadziła na niego przemoc. Rodzice są załamani – dodała Mira – bo w głębi duszy wiedzą, że jest zdolny do zrobienia tego, co zrobił. I nadal go kochają, uczynili dla niego wszystko, co mogli. – To on dokonał wyboru. Nie ponoszą za to odpowiedzialności. – Rodzice zawsze są dumni ze swoich dzieci i czują się za nie odpowiedzialni. – Na pewno bardzo to przeżyją, więc twoja pomoc będzie niezbędna. Kiedy go aresztujemy, wyjdzie na jaw wiele nieprzyjemnych historii. O tym, co zrobił, o kłopotach, jakich był powodem, o ludziach, których wkurzył. – 343

Eve spojrzała na zegarek i szybko zakończyła rozważania. – Na dokładkę kilka miesięcy temu dowiedział się, co go łączy z Menzinim. I to wywołało lawinę. – Zgadzam się. – Matka przechowywała dokumenty, zdjęcia, dzienniki. Chciałabym na nie rzucić okiem. Musi tam gdzieś być informacja o składzie tej substancji. – W ten sposób nie tylko zyskał sposób – zauważyła Mira – ale również przyzwolenie na działanie.

R

– Wysyłam ekipę do jego mieszkania. Znajdą coś, a to będzie jak broń z dymiącą lufą. Jeśli prokuratorowi nie uda się przygotować solidnego oskarżenia na podstawie tego, co zgromadziliśmy, to znaczy, że nie nadaje

L T

się do swojej pracy. Ale chcę, żeby Callaway sam wszystko wyznał. Chcę, żeby czuł potrzebę opowiedzenia nam o tym. Jesteśmy sfrustrowani, brakuje nam elementów, właściwie jesteśmy w lesie, do tego naciskają na nas media, zwierzchnicy.

– Jesteśmy gromadką kobiet – wtrąciła Peabody – potrzebujących jego pomocy

– I właśnie od tego zaczniemy. Dajcie mi pięć minut na powołanie zespołu, który przeszuka jego mieszkanie. Jak tylko Callaway pojawi się w komendzie, przyprowadzę go tutaj, więc udawajcie zapracowane i zaskoczone. – Zdejmij marynarkę – poradziła jej Mira. – Słucham? – Powieś marynarkę na oparciu krzesła. Będziesz wyglądała na bardziej nastawioną na pracę za biurkiem, no i odsłonisz broń. Bardzo mu się nie spodoba, że jesteś uzbrojona. Reprezentujesz władzę, możesz się 344

posunąć do użycia przemocy, ale on jest sprytniejszy, znacznie bardziej od ciebie przebiegły. – Rozumiem. – Eve zdjęła marynarkę, została w czarnym swetrze. – Kiedy Callaway już tu będzie, przyjdzie Teasdale. Nie lubimy jej. – Prawdę mówiąc, coraz bardziej mi się podoba. – Peabody, rusz głową. – Och, będziemy udawać, że jej nie lubimy. – Wracam za pięć minut – powiedziała Eve i wyszła pospiesznie. Najpierw skontaktowała się z Jenkinsonem i Reinekem, poleciła, żeby

R

zwrócili się do Chris Reo o nakaz przeszukania mieszkania Callawaya i natychmiast się tam udali.

Wykręcając numer do Roarke’a, nalała sobie jeszcze jedną filiżankę prawdziwej kawy.

L T

– Myślałam, że odbierze twoja sekretarka – powiedziała, kiedy zobaczyła go na wyświetlaczu. – Akurat jestem wolny.

– Udało mi się ściągnąć tu Callawaya, żeby pomógł nieudolnym kobietom, i uzyskałam nakaz przeszukania jego mieszkania. Znalazł dokumenty, przechowywane przez matkę. Są mi potrzebne. Może jest w nich coś na temat tego, skąd wziął narkotyki i inne niezbędne składniki tej niszczącej substancji. Muszę wiedzieć, kto jest jego dostawcą. Jenkinson i Reineke przeszukają mieszkanie Callawaya. Jeśli chcesz jechać z nimi... – Zapowiada się niezła zabawa. – Ale jeśli jesteś zajęty... – Nie mam prawa do odrobiny wytchnienia? – Masz rację. Przynajmniej tyle mogę dla ciebie zrobić. Sprawdzę, czy Feeney może do was dołączyć albo oddelegować McNaba. Chcę mieć cały 345

sprzęt elektroniczny Callawaya. Jeśli nie jest skończonym idiotą, urządził sobie w mieszkaniu jakieś tajne pomieszczenie, do którego nie mają dostępu ekipy sprzątające ani zapraszani goście. Musi gdzieś przygotowywać tę diabelską mieszankę. – Coraz bardziej mi się to podoba. – Ja też będę miała niezłą zabawę, starając się wydusić z niego prawdę. – Później razem to uczcimy. – Jak?

R

Roarke wolno rozciągnął usta w szelmowskim uśmiechu. – Już coś wymyślę. Skop mu tyłek, moja pani porucznik. – Możesz na to liczyć.

L T

Kiedy otrzymała wiadomość, że podejrzany jest w drodze na górę, weszła do sali ogólnej wydziału. Carmichael i Sanchez akurat szykowali się do wyjścia.

– Mamy coś nowego – powiedziała jej Carmichael. – Zaczekajcie chwilkę. Okażcie mi brak subordynacji. – Słucham?

– Za chwilę pojawi się tu podejrzany. Urządźcie scenę, odegrajcie całe przedstawienie, wypadnijcie jak burza. Przede wszystkim ty masz dać z siebie wszystko – zwróciła się do Sancheza. – Uważa kobiety za istoty słabe i zbędne. – Naprawdę? – mruknęła Carmichael. – Czego, do jasnej cholery, oczekujecie? – spytał Sanchez, niemal krzycząc. – Ja jeden pracuję w tym wydziale, haruję niemal na okrągło! – Weźcie się w garść, detektywie – poleciła Eve znużonym głosem. – Wziąć się w garść? Ja trzymam to wszystko w garści, kiedy wy 346

tańczycie z federalnymi, mizdrzycie się do kamer, a w sumie to kręcicie się w miejscu. – Musimy udźwignąć wiele spraw, pani porucznik. – My? – Sanchez natarł na swoją partnerkę. – Wszystko jest na mojej głowie i jeszcze muszę niańczyć ciebie, siostro. Bo Dallas zabrała wszystkich ludzi, wszystkie środki. Każda sprawa, którą na nas zwaliliście, jest przyblokowana, ponieważ laboratorium na wasze polecenie zajmuje się tylko jednym. – Mam do czynienia z mordercą, który w każdej chwili znów może

R

zaatakować nie wiadomo gdzie – tłumaczyła mu Eve.

– Taak, pani jest w lesie. Woli pani zupełnie rozwalić ten wydział, niż się wycofać i pozwolić federalnym przejąć śledztwo. Proszę posłuchać i

L T

zapamiętać sobie jedno: kiedy wy wszyscy pójdziecie na dno za zawalenie tej sprawy, nie zamierzam dać się pociągnąć razem z wami.

Wymaszerował, mało nie zderzając się w progu z Callawayem. Carmichael opuściła ramiona.

– Mało spał, pani porucznik. – Rzuciła jej nerwowe spojrzenie i pospieszyła za Sanchezem.

Eve westchnęła głęboko, złapała się za głowę i odwróciła. Drgnęła. Żałowała, że nie potrafi na żądanie zaczerwienić się ze zmieszania, ale miała nadzieję, że swoją miną osiągnęła zamierzony cel. – Pan Callaway! Dziękuję, że pan przyszedł. – Z tonu głosu pani detektyw wywnioskowałem, że to coś pilnego. – Spojrzał w kierunku, w którym udali się Sanchez i Carmichael, i nie do końca zdołał ukryć pełen wyższości uśmieszek, nim rzucił Eve współczujące spojrzenie. – To musi być dla pani trudna sytuacja. – Wszyscy są przepracowani i na granicy wytrzymałości nerwowej. 347

Proszę ze mną, pracujemy w sali konferencyjnej. – Nie jestem pewien, jak mógłbym pomóc – powiedział, idąc ze Eve. – Co mógłbym zrobić. – Zna pan kilka osób, które poniosły śmierć w obu atakach. Zna pan oba lokale – ich rozkład, personel, okolice. Podczas naszej poprzedniej rozmowy wywnioskowałam, że jest pan spostrzegawczy, a był pan w barze tuż przed tym tragicznym wydarzeniem, co może się okazać pomocne. – Proszę mi wierzyć, że niezliczoną ilość razy odtwarzałem sobie wszystko, co się stało tamtego wieczoru.

R

– Mamy nadzieję, że jeśli jeszcze raz o tym z panem porozmawiamy, może przypomni sobie pan jakieś szczegóły. Nie będę pana okłamywać... – Akurat, pomyślała. – Ale mamy poważny problem.

L T

Otworzyła drzwi do sali konferencyjnej, na chwilę blokując wejście, żeby mieć pewność, że wszyscy usłyszą, co mówi.

– Muszę pana uprzedzić, że to, co pan tu usłyszy i zobaczy, to rzeczy poufne. Wierzę, że zachowa to pan dla siebie, panie Callaway. – Może być pani o to całkiem spokojna. Proszę mi mówić Lew. – Lew. – Spróbowała uśmiechnąć się z ulgą, zapraszając go do środka. – Detektyw Peabody, moja partnerka, i doktor Mira, nasz profiler. Peabody skinęła głową i dalej robiła coś na komputerze, a Mira wstała i wyciągnęła rękę. – Dziękuję, że przyszedł pan w charakterze konsultanta. – Uważam to za swój obywatelski obowiązek. – Och, gdyby inni myśleli tak samo. – Chce pan lurowatej kawy, czegoś z automatów z jedzeniem? – spytała go Eve. Rzucił jej swobodny uśmiech. 348

– Wystarczy lurowata kawa. – Podszedł do tablic i zaczął się przyglądać zdjęciom ofiar. – Tyle ludzi. Wiedziałem, że jest dużo ofiar, media donosiły o tym. Ale zobaczyć ich wszystkich razem... To szokujące. – Ci, którzy są za to odpowiedzialni, mają dużo na swoim sumieniu – oświadczyła Mira. – Sądzicie, że to nie jest dzieło jednego człowieka? – Doszłyśmy do wniosku, że wykluczone, by jeden człowiek mógł przeprowadzić taką akcję – powiedziała Eve, programując kawę. – To zbyt złożone, pociąga za sobą zbyt wielkie ryzyko, wymaga dużo przygotowań i wysiłku.

R

– W tej chwili – wtrąciła Mira – uważamy, że najprawdopodobniej mamy do czynienia z jakąś zorganizowaną grupą.

L T

– Znów wskazała tablicę z ofiarami. – W obu przypadkach jedno z nich poświęciło życie dla sprawy.

– Mój Boże. – Nie patrząc na Eve, Callaway wziął od niej kubek z kawą. – Ale dlaczego?

– Mamy kilka teorii, ale przede wszystkim, jeśli

istnieje

zorganizowana grupa, musi mieć swojego przywódcę. – Eve usiadła. – Ktokolwiek nim jest, musi to być człowiek charyzmatyczny, dominujący, doskonale zorganizowany i inteligentny. Klientami obu lokali byli pracownicy firm takich, jak ta, w której jest pan zatrudniony. – Ludzie, którzy tu mieszkają i pracują – wtrąciła Mira usiadła obok Eve, więc Callaway zajmował teraz dominującą pozycję. – Spodziewałyśmy się i miałyśmy taką nadzieję, że wyda oświadczenie, ujawni swoje zamiary albo żądania. Fakt, że tego nie zrobił, świadczy, iż jest przebiegły i bardzo, bardzo niebezpieczny. Rozumie, że brak informacji wywołuje strach i panikę. Ci, którzy w niego wierzą, wierzą w to, co głosi. Bez tej informacji... 349

– Rozłożyła ręce. – I właśnie tutaj może pan okazać się pomocny – włączyła się Eve. – Udało nam się wyłuskać kilka ofiar na drodze sprawdzania ich przeszłości, przesłuchań świadków. Przyglądamy się bliżej tym, którym udało się ujść z życiem. – Ach. – Skinął głową. – No tak, to logiczne. Ten, kogo delegował przywódca, miał największe szanse na przeżycie. Wiedząc, co nastąpi, mógł się jakoś zabezpieczyć. – No właśnie. Dobrze, że nie musimy panu wszystkiego tłumaczyć.

R

– No cóż, kieruję się zwykłą logiką – powiedział do Eve. – Laboratorium udało się ustalić najbardziej prawdopodobne źródło rozprzestrzenienia się substancji i odtworzyliśmy przebieg wydarzeń – znów

L T

na podstawie informacji, jakimi dysponujemy.

– Zrekonstruowaliście przebieg wydarzeń? Gdybym mógł to zobaczyć, może coś bym sobie przypomniał.

Aż się palisz, żeby to zobaczyć, pomyślała Eve. – Miejmy nadzieję, że nie okaże się to konieczne, Lew. Te sceny, chociaż wygenerowane komputerowo, są bardzo drastyczne. – Otworzyła skoroszyt. – Ta kobieta. – Postukała palcem w zdjęcie CiCi Way. – Rozpoznajesz ją?

– Wygląda znajomo. – Zmarszczył brwi. – To jedna z tych, które przeżyły. Wziął zdjęcie i uważnie się mu przyjrzał. – Tak. Tak, przypominam ją sobie. Była z kobietą, o którą wypytywała nas pani wczoraj wieczorem. Siedziała przy stoliku z dwoma mężczyznami. – Proszę się cofnąć w myślach do tamtego wieczoru – odezwała się 350

Mira. – Proszę sobie wyobrazić, że jest pan w barze, niech pan spróbuje sobie przypomnieć tę kobietę i co się działo. – Prawie przez cały czas siedziałem tyłem do sali. – Za barem są lustra – przypomniała mu Eve. – I widzimy w nich rzeczy, których w danej chwili nie rejestrujemy, ale później je sobie przypominamy. – Mira się nachyliła. – Odbyłam szkolenie w dziedzinie hipnoterapii. Jeśli wyrazi pan zgodę, mogę panu pomóc przypomnieć sobie wszystko. – Proszę dać mi chwilkę na skupienie się. Spróbuję w myślach wrócić

R

do tamtych chwil. – Kiedy zamknął oczy, Eve wymieniła krótkie spojrzenie z Mirą.

– Widzę ją przy stoliku – wolno powiedział Callaway. – Ją i trzy

L T

pozostałe osoby. Śmieją się, piją, jedzą. Ale ona... Widzę, jak się rozgląda wkoło, patrzy na zegarek. Tak, rozgląda się po sali, wierci się na stołku. – Jakby była zdenerwowana? – spytała Mira.

– Właśnie takie odnoszę wrażenie. Wtedy nie zwróciłem na to uwagi. Albo może sobie pomyślałem, że jest zdenerwowana, bo to coś w rodzaju randki w ciemno.

– Dlaczego sądzi pan, że to była randka w ciemno? – spytała Eve. Otworzył oczy i przez chwilę się w nią wpatrywał. – Pewnie musiałem usłyszeć, jak coś takiego mówiła. Naprawdę nie... Chwileczkę. Ona i ta druga kobieta wstały. Chyba, żeby iść do toalety. Nie jestem pewien, ale wstały od stolika i minęły nas, siedzących przy barze. Prawdę mówiąc już szykowałem się do wyjścia. Wpadła na mnie. Nawet nie przeprosiła. Chyba wtedy powiedziała do tej drugiej, że to randka w ciemno. – Czyli ta kobieta właściwie nie znała mężczyzny, z którym przyszła. – Nie wydaje mi się. Ale odniosłem wrażenie, że te dwie były 351

przyjaciółkami. Dobry Boże, jak mogła zrobić coś takiego swojej przyjaciółce, komuś, kto miał do niej zaufanie? – Zaufanie często stanowi broń – powiedziała Eve. – I nie mamy stuprocentowej pewności, że to sprawka CiCi Way. – Ale pani w to wierzy. – Pokiwał głową i znów przyjrzał się zdjęciu. – Jest młoda. Młodzi ludzie często są podatni na wpływy, łatwowierni. Dają się wykorzystywać. – Widziałeś, jak wróciły? – Jak powiedziałem, szykowałem się do wyjścia, ale Joe zatrzymał

R

mnie na kilka minut. – Uniósł na wpół przymknięte oczy w kierunku sufitu. – Od prawie tygodnia nie przespałem całej nocy, byłem wykończony. Joe chciał, żebym został. Jego żona wyjechała z dziećmi do rodziny i nie miał

L T

ochoty wracać do pustego domu. Ale ja marzyłem tylko o tym, żeby walnąć się na łóżko. Wstałem od baru. Tak, już stałem, mówiłem Joemu, że zobaczymy się rano, kiedy te kobiety wróciły. Znów minęły nas obok baru. Musiały tamtędy przejść, żeby się dostać do swojego stolika. Spojrzał na Eve szeroko otwartymi oczami. – Nie patrzyła, gdzie idzie. – Nie?

– Było tłoczno, znów się rozejrzała wkoło. Wpadła na mnie. Pchnęła mnie, bo znalazłem się na jej drodze, jakby się spieszyła. Rzuciła jakąś niegrzeczną uwagę, coś w rodzaju „Spadaj”. Zupełnie o tym zapomniałem. Byłem tak skupiony na tym, co spotkało Joego, że o tym zapomniałem. Ruszyłem ku wyjściu, kiedy one podchodziły do stolika. Wiem, że się obejrzałem, bo zachowała się tak obcesowo, a ona... Siadając, wyjęła coś z kieszeni. Sięgnęła do kieszeni. To ona. – Położył rękę na twarzy na zdjęciu. – To musi być ona. 352

Kiedy to mówił, otworzyły się drzwi i weszła Teasdale. Na widok Callawaya zawahała się, a potem rzuciła Eve twarde spojrzenie. – Pani porucznik, muszę z panią chwilę porozmawiać. Na osobności. – Może jesteśmy bliskie przełomu... – zaczęła Eve. – Wolałabym nie mówić o tym w obecności osoby postronnej. Eve wstała i wyszła. – Wygląda to na próbę sił – zauważył Callaway. – Można tak powiedzieć. – Peabody uniosła wzrok znad komputera. – Może jeszcze raz wrócimy do tych szczegółów.

L T

R 353

Rozdział 18 Zleciłam umieszczenie rodziców Callawaya w bezpiecznym miejscu. Udało mi się nakłonić ich do opowiedzenia o

paru

incydentach

z

dzieciństwa ich syna. – Nie wahaj się ich wykorzystać – powiedziała jej Eve – jeśli nadarzy się okazja. Ale nie wytrącaj mnie z rytmu. Rozpracowałyśmy go. Uważa, że panuje nad sytuacją. Naprowadziłam go na jedną z osób, które przeżyły atak, czyniąc z niej zamachowczynię. Połknął haczyk.

R

– A kiedy się połknie haczyk, trudno uciec.

– To już nie ma znaczenia. Podał wiele szczegółów. Zbyt wiele. – Duma i zadowolenie z siebie sprawiają, że ludzie wzbogacają

L T

opowieść o nowe wątki. Podobnie jak wtedy, kiedy czują się winni. – Później spróbuję go napuścić na Jeni Curve. Konflikt między nami daje mu złudne poczucie władzy. Duma i zadowolenie z siebie zaprowadzą go prosto za kratki. No więc...

– Eve wsunęła kciuki za szlufki do paska. – Uważam cię za arogancką agentkę federalną, która na siłę trzyma się biurokratycznych procedur. Teasdale strzepnęła z żakietu mikroskopijny pyłek. – A ja uważam panią za niekompetentną, otwarcie agresywną ważniaczkę, zatrudnioną przez władze miasta. – To powinno wystarczyć. – Eve otworzyła drzwi. – To nadal moje śledztwo. – Już niedługo. Przepraszam pana, panie Callaway, ale mam poważne zastrzeżenia co do wtajemniczania zwykłego obywatela w to wyjątkowo delikatne śledztwo. Szczególnie kogoś powiązanego z kilkoma ofiarami. – Dzięki temu udało nam się dostrzec CiCi Way i mamy nowy trop, 354

którym możemy podążyć, agentko Teasdale – oświadczyła jej Eve. – Ty i Agencja Bezpieczeństwa Krajowego odgrywacie w tym dochodzeniu rolę pomocniczą. Właściwie jesteś tylko konsultantką. Chyba że coś się zmieni. – Specjalnie odwróciła się plecami do Teasdale, stając twarzą do Callawaya. – Chciałabym przejść do drugiego wydarzenia. – Nie było mnie tam. – Ale znasz „Café West” i kilka osób, które tam zginęły lub którym udało się ujść z życiem. Spróbujmy ponownie metody wizualizacji. – Na litość boską – mruknęła Teasdale.

R

– Spokojnie, agentko Teasdale, może dzięki temu uda nam się ustalić rolę Curve.

– Jeni? – Callaway zrobił zaszokowaną minę. – Chyba nie podejrzewacie Jeni.

L T

– Nie chcę wpływać na to, co zapamiętałeś. Skupmy się na wczorajszym dniu. Zostałeś w biurze na czas przerwy obiadowej? – Prawdę mówiąc, chciałem zaczerpnąć trochę świeżego powietrza, więc wyszedłem.

– Pamiętasz, o której godzinie opuściłeś firmę? Budynek? Jeśli nie, możemy sprawdzić zapisy kamer i zegarów rejestrujących. – Wydaje mi się, że był kwadrans po dwunastej. Albo coś koło tego. Przecznicę od biura kupiłem na ulicznym straganie pitę z warzywami i serem, do tego piwo imbirowe. Nie jestem pewien, czy sprzedawca mnie zapamiętał. Był zajęty. – Gdzie poszedłeś, co widziałeś? Nie musisz się spieszyć – zachęcała go Eve. – Spróbuj to wszystko zobaczyć. – Myślałem o Joem. Dlatego chciałem wyjść na powietrze i mieć trochę czasu dla siebie, wyrwać się z biura. Myślałem o

nim, jego żonie, 355

dzieciach. Wspominałem, jak siedzieliśmy przy barze tuż zanim... Nie chciałem tego mówić w obecności Nancy, ale ja i Joe dość często ze sobą pracowaliśmy. Często zwracał się do mnie o pomoc przy prezentacjach. – Właśnie do ciebie? – Cieszyłem się, że mogę mu pomóc. – Callaway lekceważąco machnął ręką, jakby nie warto było o tym wspominać. – Jak powiedziałem, ma dzieci, codziennie musiał kawał dojeżdżać. Żona, co zrozumiałe, chciała, by poświęcał jej więcej uwagi, kiedy wrócił do domu. Czasami trudno mu było skupić się na rywalizacji. Rozumie pani – sprzeczka z żoną, kłopoty z dziećmi...

R

– Czyli miał problemy w domu? – spytała Eve, cała się przemieniając w słuch.

L T

– Och, nie powiedziałbym tego. – Ale jego mina wyraźnie świadczyła o czymś innym. – Lecz to potęgowało stres, bo musiał im poświęcać czas i uwagę. Więc trochę mu pomagałem. Można powiedzieć, że służyłem mu drugą parą oczu.

– Jestem pewna, że to doceniał.

– To nie było nic wielkiego – powiedział Callaway, skromnie spuszczając wzrok. – Jestem pewien, że on zrobiłby to samo, gdybym potrzebował pomocy. Tak czy owak, chciałem się przejść, więc podczas spaceru zjadłem drugie śniadanie. Nancy zrobiła się bardzo drażliwa, nie potrafi zapanować nad sytuacją. Chętnie ją wspieram, biorę na siebie dodatkowe obowiązki, ale czasem potrzeba mi chwili wytchnienia. – Rozumiem. Czy byłeś w pobliżu „Cafe West”? – Przechodziłem obok, po drugiej stronie ulicy. Nawet się zastanawiałem, czy nie wstąpić, i nie zamówić latte, ale nie miałem ochoty przepychać się, znosić panujący tam harmider. O tej godzinie zawsze jest 356

tam wielki ruch. – No właśnie. – Eve rzuciła spojrzenie Teasdale. – Wiesz o tym,

bo

regularnie jadasz tam obiady. – Wszyscy z firmy tam jadają. Ale jedynie przechodziłem tamtędy, próbując się uspokoić. Mało brakowało, a wybrałbym inną trasę, poszedłbym do baru, ale... Nie mogłem. – Czyli spacerowałeś – powiedziała Eve. – Tak. – Utkwił spojrzenie w suficie. – Żeby zaczerpnąć powietrza. Było rześko. Nie tak zimno, jak dziś, więc przyjemnie się szło ulicą. Tyle

R

myśli kłębiło mi się w głowie. Nie wyobraża sobie pani, ile osób w biurze chce o tym rozmawiać. Pytają, interesuje ich każdy szczegół. – Ponieważ tam byłeś.

L T

– No właśnie. I nigdy tego nie zapomnę. Nawet gdybym mógł, pracownicy firmy, reporterzy, no i naturalnie policja zadają pytania, więc ciągle muszę wracać do tamtego wieczoru.

– A szczególnie wypytują ciebie. – Eve starała się okazać mu współczucie. – Steve wyszedł wcześnie, wkrótce po nim Weaver. Ale ty byłeś tam niemal do chwili, kiedy się to zaczęło. – Tak. Dosłownie kilka minut wcześniej... Chwileczkę... Widziałem Carly. – Carly Fisher? – To musiała być ona. Weszła do „Café West”. Była w czerwonej marynarce i miała szalik w kwiaty. Kątem oka zauważyłem jej marynarkę i szalik, kiedy wchodziła do środka. Właściwie nie zarejestrowałem tego, nie myślałem o tym. Ale teraz zastanawiam się, czy to nie był jeszcze jeden powód, dlaczego tam nie wszedłem. – Nie lubicie się? 357

– Nie, nie o to chodzi. Carly była bardzo skupiona na swojej karierze. Często wypytywała mnie o zlecenia czy projekty. Nie miałem nic przeciwko temu. – Machnął ręką jak człowiek, obarczony licznymi obowiązkami, ale godzący się na to. – Wczoraj jednak nie byłem w odpowiednim nastroju. Prawdę mówiąc, przypomniałem sobie teraz, że widząc ją, postanowiłem wrócić do biura, zaniknąć się w swoim gabinecie. Ale widziałem ją w tej kawiarni. Biedna Carly. Jestem chyba jedną z ostatnich osób, które widziały ją żywą. – Tak jak Joego.

R

– Racja. To bardzo przykre. Czy mogę prosić o wodę? – Ależ naturalnie. – Eve wstała i sama poszła po wodę. Podała mu butelkę. – Nie spiesz się, Lew. Co zrobiłeś potem?

L T

– Poszedłem jeszcze kawałek przed siebie, a potem zawróciłem i... – Coś zobaczyłeś. – Eve nachyliła się do niego. – Co zobaczyłeś? – Nie co, tylko kogo – odrzekł cicho. – Zobaczyłem Jeni. Eve usiadła prosto i znów spojrzała na Teasdale. – Zobaczyłeś Jeni Curve. Gdzie?

– Po drugiej stronie ulicy, może pół kwartału... nie, chyba nawet mniej, od „Café West”. Ale właściwie to przyzwyczaiłem się już, że spotykam ją w tamtym rejonie. Nie zwróciłem na to uwagi, nie pamiętałem o tym... Albo tak mi się przynajmniej wydawało. – Co robiła? Callaway zamknął oczy i zacisnął dłonie w pięści. – Rozmawiała z kimś. Z jakimś mężczyzną. Stał tyłem do mnie. Nie widziałem jego twarzy. Był wyższy od Jeni. Tak, wyższy, postawniejszy, miał na sobie czarny płaszcz. Coś jej dał? Chyba tak. Tak, wsunęła to, co od niego dostała, do kieszeni płaszcza. 358

– Co potem? Proszę sobie przypomnieć! – Nie jestem pewien. Pocałował ją... Lekko, w oba policzki. Jakby na pożegnanie. Odszedł, a ona skierowała się do „Café West”. To wszystko wydaje się takie nierealne. – Widziałeś go z kimś innym? – zapytała Eve. – Widziałeś, dokąd poszedł? – Wiem tylko, że szedł w tym samym kierunku, co ja, ale po drugiej stronie ulicy, trochę przede mną. Przystanąłem, żeby popatrzeć na wystawę sklepową i w ten sposób opóźnić powrót do biura. I więcej już go nie zobaczyłem. Ani Jeni. Ani innych.

R

– Lew, chcę, żebyś się skupił. Czy kiedykolwiek widziałeś Jeni Curve z CiCi Way?

L T

Położyła ich zdjęcia na stole konferencyjnym.

– Czy przypominasz sobie, żebyś kiedykolwiek widział te kobiety razem?

– Nie jestem pewien. Tak często widywałem Jeni... W biurze, kiedy dostarczała zamówione potrawy, albo w „Café West”, kiedy coś stamtąd brała. Nawet w okolicy. Nie jestem pewien, czy widziałem ją z tą drugą kobietą.

– Nie może ich pani powiązać – odezwała się Teasdale. – Ma pani Curve, wchodzącą do „Café West”, gdzie pracowała, i Way, siedzącą w barze z przyjaciółmi. Nie ma pani nic, co by je łączyło z tymi wydarzeniami. – Znów przyciśniemy Way. Możemy zabrać ze sobą Lewa, pozwolić, żeby go zobaczyła. Może to nią wstrząśnie. Zgodziłbyś się na to? – spytała go Eve. – Zrobię wszystko, żeby pomóc. 359

– Wróćmy na chwilę do Jeni Curve. Widziałeś ją rozmawiającą z kimś, tuż zanim weszła do „Café West”. Powiedziałeś, że widywałeś ją w tej okolicy. Czy kiedykolwiek widziałeś ją z tym mężczyzną? – Wydaje mi się... Wydaje mi się, że tak. Żałuję, że nie mam pewności. – A kiedy dostarczała do biura zamówione potrawy, czy spędzała z kimś więcej czasu niż z innymi osobami? – No cóż, Steve z nią flirtował, sam przyznał się pani do tego. I od czasu do czasu rozmawiała z Carly. Chyba były w podobnym wieku. – Ale z tobą na ogół nie rozmawiała.

R

– Nie. Była tylko dziewczyną, dostarczającą potrawy. – Taak, tylko dziewczyną, dostarczającą potrawy.

L T

– Uważa pani, że to dlatego ten ktoś... Ten przywódca... Wykorzystał ją? – Callaway zrobił wielkie oczy. – Była młoda, łatwo ulegała wpływom. Nie była nikim szczególnym, jeśli rozumie pani, co mam na myśli. Przypuszczam, że komuś takiemu, jak on, łatwo byłoby nią manipulować. I tą drugą dziewczyną, tą CiCi.

– Komuś takiemu, jak on?

– Jak sama pani powiedziała – zwrócił się do Miry – jest bardzo inteligentny, zorganizowany, charyzmatyczny. – Można by to samo powiedzieć o tobie – zauważyła Eve. Roześmiał się i lekceważąco machnął ręką. – To mi schlebia, ale nie wydaje mi się, żebym się kwalifikował. – To tylko niewielki fragment profilu, prawda, pani doktor? – spytała Eve. – Tak. Przypuszczam również, że jest z natury samotnikiem, ma skłonności socjopatyczne. Tłumi w sobie wewnętrzną agresję. Wykorzystuje 360

innych, by w jego imieniu dopuszczali się aktów przemocy. – Nie chce sobie pobrudzić rąk krwią – dodała Eve. – Jest tchórzem, brak mu jaj, żeby samemu kogoś zabić. – Nie chcę wam mówić, jak macie pracować. – Chociaż jego twarz miała obojętny wyraz, Callaway rozłożył ręce w geście pełnym życzliwości. – Ale wydaje mi się, że nie stając bezpośrednio do walki, ów ktoś właśnie udowadnia swoją inteligencję. Jak go odszukacie, skoro nie bierze aktywnego udziału w tych incydentach, jeśli trzyma się z daleka od miejsca, gdzie to wszystko się wydarzyło?

R

– Popełni jakiś błąd. Zawsze tak jest. No proszę, ile jeszcze udało ci się nam powiedzieć. Wiemy o nim więcej.

– Nie wolno ujawniać takich szczegółów osobie postronnej... – zaczęła Teasdale.

L T

– Proszę mnie nie pouczać, co mi wolno, a co nie – warknęła Eve. – Wiemy, jakiego typu człowiekiem jest sprawca, co nim kieruje. Mieszka sam. Nie ma przyjaciół, nigdy nie udało mu się nawiązać ani utrzymać dłużej

bliższej

znajomości

z

kimkolwiek.

Może

być,

a

nawet

prawdopodobnie jest impotentem.

Rzuciła to na dokładkę. Widziała, jak na policzki Callawaya wystąpiły ciemne rumieńce.

– Pracuje i mieszka w pobliżu miejsc, które obrał sobie za cel ataku. I to jego pierwszy błąd. Powinien wybrać jakieś odleglejsze miejsce, ale poszedł na łatwiznę, decydując się działać w znanym terenie. Eve wstała i podeszła do tablicy, wsunąwszy kciuki do kieszeni. – Nikt go specjalnie nie lubi, a ci, którzy go dostrzegają, widzą w nim uzurpatora, wyzyskiwacza, uważającego, że ma prawo wykorzystywać innych. 361

– Mówiłaś, że odznacza się charyzmą. – Może przesadziłam. Dostosowuje się, upodabnia, wtapia, ale nie bardzo umie odnaleźć się w grupie. Dlatego nie osiągnął tak wysokiej pozycji w pracy, jaka według niego mu się należy. Znasz ludzi tego typu, Lew, pracujesz z nimi. Oprócz niego są jeszcze tacy, jak twój kumpel Joe. On umiał się zachować w grupie i gotów był do pomocy innym. Dlatego awansował. Wolno, ale nieprzerwanie. Albo Carly Fisher. Bystra, młoda, ambitna – z pewnością szybko zrobiłaby karierę. Natomiast ten facet osiadł na mieliźnie. Nie awansuje, nie jest doceniany, nie nagradzają go tak, jak

R

jego zdaniem na to zasługuje. Od dawna nad tym ubolewa.

– Oczywiście to pani wie, jak prowadzić śledztwo, ale uważam, że nie docenia go pani.

L T

– Właśnie tak by powiedział. Nie ulega wątpliwości, że jest inteligentny. Ma głowę nie od parady, ale raczej manipuluje ludźmi i bardziej stara się zaszkodzić innym, niż skupić na produktywnym działaniu. Jest leniwy. Nawet nie wymyślił sam tego planu. Ktoś inny już wcześniej wykonał całą brudną robotę. On przyszedł na gotowe. Callaway się odwrócił, lecz zanim to zrobił, Eve zobaczyła, jak mu drgnęły mięśnie twarzy, a zaciśnięte usta przypominały kreskę. – Dziwi mnie, że uważa pani człowieka, który tego dokonał, za leniwego czy słabego. Nie wiem, jak określiłaby pani siebie, bo nie ulega wątpliwości, że panią przechytrzył. – Przechytrzył? Dobre sobie! Ten facet to po prostu kretyn, któremu dopisało szczęście. Jest głupcem, wysługującym się bezbronnymi ludźmi, a na takich zawsze czyhają liczne pułapki. Pociąg do stacji „smętek”, pomyślała Eve, patrząc na posępną twarz Callawaya. 362

– Jak to? – Wcześniej czy później ktoś się zorientuje, że został wykorzystany, a wtedy zwróci się przeciwko niemu. I można się spodziewać, że ten facet ugryzie więcej, niż zdoła przełknąć. – Przeżuć – odruchowo poprawiła ją Teasdale. – Jak się przeżuje, to trzeba to połknąć, no nie? – Eve zbyła jej uwagę wzruszeniem ramion. – Temu dupkowi się wydaje, że ma władzę, ale tak naprawdę jest nikim. Nikim. Nędznym naśladowcą. – Nikim? Media uczyniły z niego gwiazdę. Nikt nie mówi o niczym innym.

R

– Na razie. Ale pojawi się ktoś nowy... Prawdopodobnie sprytniejszy i bardziej wart uwagi. A wtedy... – Pstryknęła palcami. – Będzie po nim.

L T

– Myli się pani. Ludzie nigdy go nie zapomną.

– Daj spokój, Lew. Kiedy się dowiedzą, że to jakiś szaleniec, gorzej – że to szalony fanatyk religijny, który natknął się na recepturę trującego środka, wymyśloną przez innego szalonego fanatyka religijnego, będą się tylko śmiali.

– Obawiam się, że będą się śmiali z pani, jeśli spróbuje pani przypisać te wyczyny jakiejś grupie, wieszczącej koniec świata, w rodzaju wyznawców kultu konia barwy ognia. Eve się uśmiechnęła. – Jeszcze się przekonamy. Ale to dowód, że jest tak, jak powiedziałam. Założę się, że poza tym pokojem osiem osób na dziesięć nigdy nie słyszało o kulcie konia barwy ognia. A jeszcze mniej słyszało o Guiseppim Menzinim. Jasne, że my o tym wiemy, ale do naszych obowiązków należy dokopywanie się do takich tajemnic. Ciekawe, że ty wiedziałeś, Lew. 363

– O czym? – O kulcie konia barwy ognia. – Właściwie nic na ten temat nie wiem. Kiedy wspomniała pani, że może te ataki mają jakiś związek z tą sektą, przypomniałem sobie, że kiedyś to określenie słyszałem. – Ani słowem nie wspomniałam o kulcie konia barwy ognia. – Eve siedziała na skraju stołu, uśmiechając się do Callawaya. – Jeśli chcesz, możemy odsłuchać nagranie. – Po prostu założyłem, że właśnie ich ma pani na myśli.

R

– To daleko posunięte założenie, ale to zrozumiale, że tak sądziłeś. – Po prostu dodałem dwa do dwóch, ale nie widzę w tym żadnych podtekstów religijnych.

L T

– Masz rację. Bo ich nie ma. Na taki pomysł wpadł twój dziadek, nie ty.

– Nie wiem, o czym pani mówi. I poświęciłem pani cały czas, jakim dziś dysponowałem.

– Jeśli spróbujesz stąd wyjść, Lew – powiedziała łagodnym tonem Eve, kiedy się odwrócił – zatrzymam cię. I obawiam się, że nie przypadnie ci to do gustu.

– Przyszedłem tu dobrowolnie, żeby wyświadczyć pani przysługę. A teraz muszę się pożegnać. Roześmiała się nie dlatego, że ją rozbawił, tylko żeby zobaczyć, jak Callaway, słysząc jej śmiech, ze złości robi się jeszcze bardziej czerwony. – Przyszedłeś tu, bo jesteś idiotą. A teraz aresztuję cię za zamordowanie z premedytacją stu dwudziestu siedmiu osób. Agentka Teasdale oskarży cię też o terroryzm, najpierw jednak ja się z tobą rozprawię. Możesz usiąść i porozmawiamy o tym, albo mogę cię skuć i 364

zaciągnąć do pokoju przesłuchań. Wybieraj. Jego głos był zimny, ale oczy mu płonęły. – Mogę tylko uznać, że z uwagi na duży stres straciła pani poczucie rzeczywistości. Nie może mnie pani aresztować. Nie ma pani żadnych dowodów. – Zdziwisz się, ile mam. A wszystko sprowadza się do wyborów, jakich dokonujemy w życiu, Lew. Ty możesz teraz wybierać między zajęciem miejsca albo próbą opuszczenia tej sali. Osobiście mam nadzieję, że wybierzesz to drugie.

R

– Skontaktuję się ze swoim adwokatem i pani przełożonymi. Może być pani tego pewna.

– Proszę – odezwała się Teasdale, patrząc na Eve, kiedy Callaway

L T

znów skierował się do wyjścia. – Pozwól mi. – Jesteś gościem. Nie mogę ci odmówić.

Agentka zerwała się szybko i bezszelestnie. Callaway próbował ją odepchnąć, a wtedy owinęła stopę wokół jego nogi i pochyliła się niczym kwiat na delikatnej łodydze, by wykorzystać ciężar jego ciała. Po czymś, co przypominało śliczny, płynny taniec, powaliła go na ziemię, przydusiła kolanem i obezwładniła.

– Bardzo ładnie – pochwaliła ją Eve.

– Dziękuję. I dziękuję za zgodę na wykorzystanie okazji. – Nie ma sprawy. Peabody, bądź tak dobra i pomóż agentce Teasdale odprowadzić zatrzymanego do pokoju przesłuchań A. – Zniszczę was! Zniszczę was wszystkie, wy bezużyteczne cipy! – Oho, mocne słowa. Rany, naprawdę się boję. Wyprowadź go, Peabody. I daj mu trochę czasu, by ochłonął. – Jesteś skończona! – krzyknął do Eve, kiedy Teasdale i Peabody go 365

wyprowadzały. – Nie masz pojęcia, co mogę zrobić. – O, tak – mruknęła Eve, odwracając się do tablicy z ofiarami. – Mam. – Dobrze sobie poradziłaś – pochwaliła ją Mira. – Muszę sobie poradzić jeszcze lepiej, i wszystko mu teraz udowodnić. Liczę na to, że ekipa, przeszukująca jego mieszkanie, znajdzie jakieś obciążającego dowody. Na razie zostaje mi jego wybujałe ego i tchórzostwo, by go skłonić do przyznania się. – Doprowadziłaś go do wściekłości, mówiąc najpierw, że jest inteligentny, a potem zarzucając mu słabość; udawałaś, że nie dajesz sobie

R

rady ze śledztwem, a potem nagle odzyskałaś pewność siebie. Zbiło go to z tropu, ale przede wszystkim rozwścieczyło. Poczuł się znieważony. Mógł zapanować nad gwałtowną złością, która go ogarnęła, ale nie nad pogardą.

L T

Nie mógł stać i pozwalać ci, byś go znieważała.

– Nie jestem pewna, czy ta sama metoda sprawdzi się podczas przesłuchania. Zamierzam wykorzystać postać Menziniego i to, co się wydarzyło dawno temu.

– Według mnie uważa te rozważania religijne za absurdalne, nawet trochę krępujące.

– Taak. Mogę to wykorzystać. Jego dziadek był skurczybykiem. Może ty pierwsza powinnaś z nim porozmawiać. Powiedz mu, że przekonałaś mnie, że powinien mieć szansę skontaktowania się ze swoim obłąkanym wewnętrznym dzieckiem czy coś w tym stylu. Pograj mu trochę na nerwach... Dasz radę? – Jasne. – Dzięki temu ekipa, przeszukująca jego mieszkanie, zyska więcej czasu. – Spojrzała na zegarek i coś sobie policzyła. – Chciałabym, żeby spotkał się z rodzicami, a kiedy straci grunt pod nogami, jak się zorientuje, 366

co oni wiedzą, znów wkroczę sama. Jest inteligentny, wystarczająco inteligentny, by wiedzieć, że mam dość dowodów, by go wsadzić za kratki. Może wtedy będzie chciał doprowadzić do ugody. – Prokuratura nie zgodzi się na żadne układy w takiej sprawie, a kiedy ty z nim skończysz, weźmie go w obroty Agencja Bezpieczeństwa Krajowego. – Taak, ale nawet facet, spadający w przepaść, ma nadzieję, że uchwyci się jakiegoś występu. Daj im kilka minut, żeby go doprowadziły do pokoju przesłuchań. Chcę odtworzyć swoje tablice.

R

– Jedno mnie szczególnie uderzyło – powiedziała Mira. – Nazwał dwa masowe morderstwa wyczynami.

– Taak, też zwróciłam na to uwagę. Możesz to wykorzystać?

L T

– Zdecydowanie tak. – Ja też.

Kiedy Eve przywracała pierwotny wygląd swoim tablicom, ekipa funkcjonariuszy przeczesywała mieszkanie Callawaya. Według Roarke’a było zbyt modnie urządzone, zbyt wystudiowane i całkowicie bezosobowe. W pomieszczeniu dziennym i kuchni dominowały czerń, biel i srebro. Tu i ówdzie plamy żywszych barw – fioletowy jasiek, czerwony blat stołu – tylko podkreślały ascetyczność wystroju. Ostre linie, pomyślał, zimne światło i modne gadżety. Bardziej to przypominało aranżację do zdjęcia z magazynu o wnętrzach,

niż

miejsce,

służące do mieszkania. – Chcesz zacząć od sprzętu komputerowego? – spytał go Feeney. – Pozwolisz, że najpierw się trochę pokręcę po mieszkaniu, wczuję się w atmosferę? – Ja już się wczułem. – Feeney rozejrzał się wokół. – To raczej 367

ekspozycja w salonie meblowym, wykoncypowana przez kogoś, kto nigdy nie uciął sobie drzemki na kanapie ani nie oglądał meczu w telewizji. – Ale nie wygląda to również na miejsce, w którym się knuje masowe morderstwa. – Co więcej można tu robić? Posiedź na jednym z tych przeklętych krzeseł, a przez tydzień będziesz miał zdrętwiały tyłek. – Feeney prychnął. – Równie dobrze można kogoś zabić. – Postaram się nie usiąść na żadnym z tych krzeseł. Na wszelki wypadek.

R

– Taak. Rozejrzyj się, a ja zabiorę się do tego telefonu i

komputera.

Roarke przeszedł do sypialni, gdzie Reineke i Jenkinson przeszukiwali

L T

już systematycznie garderobę i komodę.

W tym pokoju królowały szarości. We wszystkich odcieniach – od najjaśniejszego perłowego do ciemnego łupku. Roarke przypuszczał, że Callaway musiał gdzieś przeczytać, że szary uspokaja i jest najmodniejszy w tym sezonie, ale w rzeczywistości ta monotonia działała przygnębiająco. Równie dobrze można kogoś zabić, zgodził się z Feeneyem. – To jak spać w chmurze gęstej mgły – zauważył Reineke. – Nie wyobrażam sobie, że facet mógł tu być szczęśliwy. – Przypuszczam, że dla niego ważniejsze jest podążanie za modą, a nie przespanie się z kobietą – odparł Roarke. Reineke tylko pokręci! głową. – Chory popapraniec. Rozbawiony tym stwierdzeniem, Roarke podszedł do Jenkinsona, szperającego w garderobie. – Ma masę ciuchów. Buty, których nigdy nie nosił. Wszystko 368

schludnie poukładane. – Mmm. – Roarke rozejrzał się uważnie, zbadał ściany, podłogę, sufit. I przeszedł do łazienki. Tu królowała biel: perlą, śnieżnobiały, kremowy, ecru, kość słoniowa. Olbrzymi biały wazon z kwiatami w kolorach jesieni stanowił jedyny barwny akcent, ale tak jak w pozostałej części mieszkania, czuło się tu chłód. Roarke przypomniał sobie, że jako chłopak, w czasach gdy włamywał się do cudzych mieszkań, najbardziej lubił właśnie to: chodzić po

R

pomieszczeniach, wyobrażać sobie, kto tu mieszka, co robi. Dowiedział się trochę o tym, jak żyją bogacze: co jedzą, co piją, jak się ubierają. Dla ulicznika, który nie miał nic, był to świat pełen cudów, absolutnie poza jego zasięgiem.

L T

Krążąc po mieszkaniu dowiedział się, jak żyje Callaway, i wcale się nie zdziwił, kiedy Reineke oświadczył:

– Żadnych seks zabawek ani środków zwiększających potencję, żadnych świerszczyków, żadnych pornosów. – Nie interesuje się seksem.

– Powiedziałem, chory popapraniec.

Sypialnia służy mu do spania, doszedł do wniosku Roarke. Do ubierania się i rozbierania. Nie do igraszek w łóżku ani do pracy. Do spania i chwalenia się nią przed gośćmi, jeśli ich miewał. Chociaż pewnie rzadko tu kogokolwiek zapraszał, pomyślał Roarke, przechodząc do gabinetu. – No proszę – mruknął. Tu koncentrowało się życie Lewisa Callawaya. Mocne kolory, pobudzające zmysły. Zbytnia ich obfitość i zbyt jaskrawe, ale czuło się tu ruch, aktywność. 369

Wielgachne, czarne, błyszczące biurko pod oknem z żaluzjami, fotel wybity żywopomarańczową skórą. Pierwszorzędny sprzęt komputerowy – należy uważnie się mu przyjrzeć. Długa, głęboka, zielona kanapa, ciemnoniebieskie blaty, dywan we wzór, przyprawiający o zawroty głowy, dzieła sztuki nowoczesnej w tych samych kolorach, oprawione w czarne ramy. Z wyjątkiem jednego, zauważył. Nastrojowy i dość ładny obraz, przedstawiał skrawek Rzymu. Hiszpańskie Schody w słoneczne popołudnie. Ponieważ była to pierwsza naprawdę gustowna rzecz, jaką tu zobaczył,

R

podszedł do obrazu, przyjrzał mu się uważnie, sprawdził ramę i odwrotną stronę płótna.

Nie zobaczył tam nic szczególnego, więc odwiesił widoczek z powrotem.

L T

Całkiem tu wygodnie, uznał Roarke. Miniautokucharz i lodówka. Mógł tu spędzać wiele godzin, mając wszystko pod ręką.

Otworzył podwójne drzwiczki szafki w ścianie i uśmiechnął się. Półki pełne materiałów biurowych, dodatkowe nośniki, nawet mikroskopijny zlewozmywak.

– Co prawda trochę płytka i niedawno wykonana. Przykucnął, obejrzał półki od spodu, z boków, a potem zdjął z nich część poukładanych tam rzeczy. Postukał w ścianę. – Aha. No tak. Przypuszczał, że Callaway uważał się za przebiegłego i sprytnego, każąc wykonać tę szafkę z półkami. I jakiś pobieżny obserwator, sprzątacz czy bardzo niestaranny policjant mógłby się dać nabrać. Zajęło mu niespełna trzy minuty odszukanie mechanizmu. Po jego naciśnięciu ściana z półkami się obróciła, ukazując małe pomieszczenie. 370

Mamy go, pomyślał Roarke, tutaj przyrządzał śmiercionośną substancję. Grzybki halucynogenne w zakręcanych słoikach, nasiona, substancje chemiczne, proszki, płyny – wszystko skrupulatnie opisane. Chociaż mikroskopijne, laboratorium było starannie zaprojektowane i doskonale zaopatrzone. W jednym celu, pomyślał Roarke. Palniki, szalki Petriego, mieszadła, mikroskop i mały, ale potężny komputer – wszystko stosunkowo nowe, stwierdził, i najwyższej klasy. Zobaczył jakiś stary dziennik w popękanej i wypłowiałej okładce,

R

przekartkował go. Znów ukucnął, podniósł wieko dużego pudła, pogrzebał w zdjęciach, znalazł kolejne dzienniki, wycinki prasowe, sfatygowany egzemplarz Pisma Świętego i coś,

L T

co uznał za manifest, odręcznie wykaligrafowany i podpisany przez

Menziniego. Wyszedł do holu.

– Zdaje mi się, że mam to, czego szukacie. Usunął im się z drogi i wrócił do pomieszczenia dziennego. – Na tym komputerze nie ma nic ciekawego – powiedział Feeney. – Łobuz prawie wcale z niego nie korzystał.

– To. sprzęt na pokaz. W gabinecie za szafką wnękową jest małe laboratorium. Fenney uniósł głowę jak wilk, który zwęszył ranną owieczkę. – Jeśli dobrze zapamiętałem skład mieszanki, są tam wszystkie potrzebne komponenty, a także dzienniki. W jednym z nim widziałem wyraźnie zapisaną

recepturę.

Są

też

odręczne notatki,

niedawno

sporządzone. A także zdjęcia i manifest, napisany własnoręcznie przez Menziniego. I komputer, który prawdopodobnie okaże się ciekawszy od 371

tego. – Mamy łobuza. – Na to wygląda. Zadzwonię do Dallas, poinformuję ją o tym. – Powiedz jej, że przywieziemy wszystko do komendy. Może zacząć go osaczać. – Ruszył w stronę gabinetu. – Po skończonej robocie postawię ci piwo. – Trzymam cię za słowo. – Roarke wyjął telefon i zaczekał, aż na wyświetlaczu pojawi się twarz Eve. – Chcę usłyszeć coś dobrego.

R

– Czy wystarczy ci małe, tajne laboratorium, gdzie znajdują się składniki do wytworzenia interesującej nas substancji, receptura rzeczonej substancji, dziennik Menziniego i komputer, w którym prawdopodobnie zapisano istotne dane?

L T

– Jezu. Jezu, czeka cię szalony seks. – Jenkinson mówi: „Hu – ha! ” – Na rany...

– Podpuszczam cię, najdroższa. W tej chwili jestem zupełnie sam i z radością skorzystam z twojej propozycji. Macie Callawaya w komendzie? – W kajdankach. Powiedział dość, żebym mogła mu przedstawić zarzuty. Właśnie zamierzałam go skłonić do wyznania mi wszystkiego ze szczegółami. To, co znalazłeś, będzie gwoździem do trumny. – Feeney kazał ci powtórzyć, że przewieziemy wszystko do komendy. – Podaj mi kilka szczegółów, które mogłabym wykorzystać podczas przesłuchania. – Laboratorium jest za szafą wnękową w gabinecie. Dziennik, zawierający recepturę, ma skórzaną okładkę – brązową, popękaną ze starości, są też notatki, sporządzone niedawno, innym charakterem pisma. 372

Znalazłem pudło, zawierające więcej dzienników, stare wydanie Pisma Świętego oraz manifest, napisany własnoręcznie przez Menziniego. Zatytułowany „Koniec dni”. – Wystarczy. Mira go teraz obrabia. Powiem o tym Teasdale i Peabody i zamkniemy śledztwo. – W takim razie do zobaczenia. – Taak. O co chodzi? Coś jest nie tak. – Właściwie nie. Ale to mieszkanie działa przygnębiająco. Budynek jest ładny, ma charakter. Mieszkanie ładnie rozplanowane, ale zimne i

R

pozbawione duszy. Uważam, że jedynym miejscem, gdzie czuł się szczęśliwy, a może normalny... Znaczy, czuł się sobą... Był ten gabinet i laboratorium.

L T

– Miał w życiu wiele szans, mógł dokonać innych wyborów. Nie użalaj się nad nim.

– Skądże znowu. Ale widzę go tu, jak w końcu odnajduje się w zabijaniu. To przygnębiające.

– Zabierajcie fanty i wynoście się stamtąd. Możemy się napić przed szalonym seksem.

– No cóż, brzmi to bardzo obiecująco. Do zobaczenia, pani porucznik. – Rozłączył się i uśmiechnął szeroko do Reinekego, który chrząknął. – Przepraszam, nie zamierzałem podsłuchiwać. – Nie ma sprawy. Teraz wiesz, że nie jestem chorym popaprańcem. Reineke parsknął śmiechem. – Nigdy tak nie uważałem. Feeney uznał, że chciałby pan rzucić okiem na komputer. Mówi, że dane są zaszyfrowane. – Świetnie. Może to ożywi panującą tu atmosferę. – Ach. I nie musi pan wspominać pani porucznik, że przypadkiem 373

słyszałem, jak mówiła o seksie. – Zgadzam się, tak będzie lepiej dla wszystkich.

L T

R 374

Rozdział 19 Eve skierowała się szybkim krokiem do pomieszczenia obserwacji, po drodze wybierając numer do Whitneya. – Połącz mnie z komendantem – szorstko rzuciła sekretarce. – To pilne. – Jedną chwilkę, pani porucznik. Pchnęła drzwi do pokoju, w którym Peabody i Teasdale przyglądały się, jak Mira urabia Callawaya.

R

– Mamy go! – Uniosła w górę palec, kiedy Peabody chciała coś powiedzieć. – Panie komendancie, Callaway jest w tej chwili w pokoju przesłuchań z doktor Mirą. Postawiliśmy mu zarzut popełnienia tych morderstw.

Ekipa,

L T

przeszukująca

jego

mieszkanie,

znalazła

tajne

laboratorium. Przywiozą tu sprzęt elektroniczny Callawaya, dzienniki, substancje chemiczne. Zabezpieczyli wszystko.

– Zakończcie sprawę – polecił Whitney. – Już tam idę. – Pokój przesłuchań A, panie komendancie – poinformowała go. Peabody uniosła w górę zaciśnięte pięści, a Teasdale sięgnęła po telefon. – Zaraz tam idę, żeby ostatecznie się z nim rozprawić. Skontaktuję się z prokuraturą, poproszę, żeby ktoś stamtąd pofatygował się do nas. – Poczekajcie na mnie, już wychodzę. – Tak jest, panie komendancie. – Rozłączyła się, znów uniosła palec w górę i zadzwoniła do zastępczyni prokuratora okręgowego. – Chris Reo. – Mamy Callawaya. Pokój przesłuchań A. I dość dowodów, żeby go pogrążyć. Patrzyła, jak filigranowa blondynka sięga po żakiet od kostiumu. 375

– Szef jest w sądzie. Zadzwonię do niego i przyjadę do was. Daj mi kilka szczegółów. – Powiązaliśmy go z Menzinim. Ma w swoim mieszkaniu jego pisma, recepturę substancji i potrzebne komponenty. Chcesz wiedzieć więcej, to przyjedź tu. Rozłączyła się. – Czy powiedział coś, co mogłabym wykorzystać? – spytała. – Twierdzi, że nie jest spokrewniony z Menzinim, w kółko żąda zgody na skontaktowanie się z rodzicami. Że niby się o niego

martwią.

R

Mira

traktuje go łagodnie, więc próbuje ją przekabacić. – Peabody wzięła głęboki oddech. – Jasna cholera, Dallas. Naprawdę trzymał to wszystko w swoim mieszkaniu?

L T

– Przedsięwziął pewne środki ostrożności. Nie wierzył, że dotrzemy do jego powiązań. W ogóle nie brał pod uwagę takiej ewentualności. – Skontaktowałam się z szefem. – Teasdale schowała swoją komórkę. – Agencja Bezpieczeństwa Krajowego postawi mu zarzut złamania prawa federalnego. Oprócz zarzutów o morderstwo, pani porucznik – dodała szybko. – Nie zamiast.

– Świetnie. Obojętne mi, na mocy jakiego paragrafu spędzi resztę swojego nędznego życia za kratkami. Oto, jak to rozegramy. Umilkła, kiedy wszedł Whitney. – Panie komendancie, jesteśmy gotowe. Skinął głową i odwrócił się, żeby przez weneckie lustro popatrzeć na Callawaya. – Wygląda na zwykłego faceta, prawda? Zwykłego faceta w dobrze skrojonym garniturze. – I właśnie to mu nie odpowiada. Nie chce być zwykłym facetem. 376

Dlatego tu trafił i dlatego wszystko nam wyśpiewa. – Jeśli miał recepturę substancji i wszystkie potrzebne komponenty – odezwała się Teasdale – a dodamy do tego nagrane zeznania jego rodziców oraz fakt pokrewieństwa z Menzinim, jego przyznanie się do winy może okazać się zbędne. – Nie dla mnie. Wszystko wyśpiewa. Spojrzy mi prosto w oczy i powie, co zrobił. Peabody, chcę, żebyś tam poszła. Patrz na niego groźnie, ale nie rozmawiaj z nim, nic nie mów, jeśli nie odezwie się do ciebie pierwszy. Szepnij Mirze na ucho, że mamy dowody i że zaraz przyjdę. Póki

R

się nie pojawię, niech Mira kontynuuje to, co robi. Idź tam, stań pod ścianą i zrób groźną minę. Jeszcze bardziej się zdenerwuje.

– Groźną minę. – Peabody zacisnęła zęby i wychodząc, starała się, by jej wzrok był zimny.

L T

– Ja też chciałbym z nim porozmawiać – oświadczył Whitney. – Panie komendancie, wolałabym, żeby zachować nierównowagę płci. Same kobiety i on. – Rozumiem.

– Na początku chcę trochę pokrążyć – powiedziała do agentki Teasdale. – Spodziewa się bezpośredniego ataku i jest na to przygotowany. Zamierzam stopniowo ujawniać, co na niego mamy, wykorzystać jego miłość własną. Rozumiesz? – Tak. – Panie komendancie, proszę powiedzieć prokurator Reo, żeby do nas dołączyła, jak tylko się pojawi. Jeszcze jedna kobieta zupełnie wyprowadzi go z równowagi. Gotowa? – zwróciła się do Teasdale. – I to bardzo. Eve weszła pierwsza. 377

– Porucznik Eve Dallas i agentka Miyu Teasdale w pokoju przesłuchań. Proszę mi wybaczyć, pani doktor, ale musimy wam przerwać. Oczywiście może pani zostać. – To jedno wielkie nieporozumienie. – Callaway stuknął palcem w stół. – Już mówiłem doktor Mirze, że najwyraźniej pomylono mnie z kimś. Nigdy nie słyszałem o tym Menzinim. Moim dziadkiem ze strony matki był wielokrotnie odznaczany wojskowy, kapitan Edward Gregory Hubbard. Mogę to udowodnić. Domagam się umożliwienia mi skontaktowania się z moimi rodzicami. Mam do tego prawo.

R

– Nie, kiedy zarzucono ci terroryzm. – Eve wzruszyła ramionami, siadając. – Możemy przetrzymywać cię przez czterdzieści osiem godzin bez umożliwienia ci kontaktu z kimkolwiek i bez obecności twojego adwokata.

L T

Wiem, że to draństwo, ale takie są przepisy.

– Jeśli doszło do pomyłki... – Mira uniosła ręce – Oszczędzimy sobie czasu, a panu Callawayowi dodatkowego stresu, jeśli ściągniemy tu jego rodziców. Jeśli porozmawiamy z nimi o tym, kim byli pańscy biologiczni dziadkowie.

– Nie pozwolę, żeby moich rodziców przesłuchiwali niekompetentni funkcjonariusze policji i polujący na czarownice agenci rządowi. – Callaway skrzyżował ręce na piersiach. – Zaczekam. Nic więcej nie powiem przez najbliższych czterdzieści osiem godzin. – W porządku. Możesz tylko słuchać. Przeprowadzimy badanie DNA, żeby dowieść, że Guiseppi Menzini był twoim dziadkiem. – Proszę bardzo! – A kiedy to zrobimy, nie tylko będziesz ugotowany, ale jeszcze podany ze smacznymi dodatkami. Jak się dowiedziałeś o kulcie konia barwy ognia? 378

Jak dziecko odwrócił głowę i utkwił wzrok w ścianie. – Ciekawe, że wspomniałeś o kulcie konia barwy ognia w nawiązaniu do zabójstw, albowiem Menzini stał na czele jednej z sekt w czasach wojen miejskich. Był chemikiem, raczej samoukiem niż formalnie wykształconym w tej dziedzinie. I zupełnym szajbusem. Stworzył substancję, wywołującą gwałtowne halucynacje, omamy. Tą samą substancją posłużyłeś się w barze „On the Rocks” i w kawiarni „Cafe West”. Umilkła, pozwalając, żeby jej słowa zapadły wszystkim w pamięć. Milczenie trwało, Eve nie spuszczała zimnego spojrzenia z Callawaya. Poprawił się na krześle.

R

– Nie jestem chemikiem. Nie zdołałbym zrobić czegoś takiego nawet, gdybym chciał. A nie chciałem.

L T

– Skąd się dowiedziałeś o kulcie konia barwy ognia?

– Mój dziadek walczył w wojnach miejskich. Słyszałem różne opowieści.

– Zmarł, zanim się urodziłeś.

– Opowiadano mi o nim. Obejrzałem kilka bitew, w których brał udział. Walczył z tym kultem konia barwy ognia. Kiedy wspomniała pani o fanatykach religijnych, po prostu przypomniałem to sobie. – I w tych rodzinnych opowieściach nigdy nie wspomniano o Menzinim? – Dziś pierwszy raz w życiu usłyszałem jego nazwisko. – To dość dziwne, Lew, gdyż był biologicznym ojcem twojej matki. – To jakaś piramidalna bzdura. Gdyby miała pani odrobinę oleju w głowie, sprawdziłaby pani jej metrykę. – Och, miałam dość oleju w głowie, żeby to zrobić. I zapytać ją o to osobiście. 379

Callaway szybko odwrócił głowę. – Co pani powiedziała? – Ważniejsze, co ona powiedziała. Rozumiem, że nie chciałeś, żebyśmy rozmawiali z twoją matką ani z twoim ojcem, ale cóż, jestem uparta. – Najwyraźniej zastraszyła ją pani i onieśmieliła. Nie jest silną kobietą. Jest bardzo wrażliwa. Zmusiła ją pani do zeznań. – To twoja metoda postępowania. Powiem ci teraz coś, co przesądza o twojej winie. Możesz się wypierać wszystkiego, próbować wmawiać nam,

R

że o niczym nie wiedziałeś. Że nikt nigdy nic ci nie powiedział. Odczekała chwilę, dając mu czas na zastanowienie się.

– To jeden sposób. Albo możesz przyznać, że dowiedziałeś się o tym,

L T

znalazłeś dokumenty, o których mówiła mi twoja matka. Tak to tobą wstrząsnęło, że zupełnie się pogubiłeś. No bo rodzice cię okłamywali, a twoim dziadkiem nie jest wielokrotnie odznaczany bohater wojenny, tylko jakiś szaleniec, który zabijał ludzi na masową skalę i porywał dzieci. A na dodatek był fanatykiem religijnym. Coś takiego może wywołać zaburzenia umysłowe, prawda, pani doktor?

– Wystarczy sam szok... – Mira umilkła i pokiwała głową. – Może to działać na twoją korzyść.

– Chcę porozmawiać ze swoją matką. – To niemożliwe, Lew. – Matka zeznająca przeciwko synowi – powiedziała cicho Teasdale. – Waga takiego zeznania jest bardzo duża. Callaway zacisnął usta. Eve wydawało się, że słyszy, jak zazgrzytał zębami. – Nigdy się na to nie zgodzi. 380

– Nie będzie miała wyboru. A kiedy dodamy do tego Menziniego... – On nie żyje! Eve przechyliła głowę. – Dlaczego tak sądzisz? – Tak... Tak przypuszczam. Uśmiechnęła się i pogroziła mu palcem. – Nie powinieneś niczego zakładać. Opowie wszystko: o

twojej

biologicznej babce, o swoim porwaniu, o tym, jak została odnaleziona. To coś, co może ci pomóc, jeśli przyznasz, że o tym wiedziałeś. Odkryłeś te

R

fakty i wyprowadziły cię z równowagi. Prokurator już tu jedzie. Chcę zakończyć to śledztwo, wrócić do domu, napić się. Prokurator nie będzie zadowolony,

że

daję

ci

taką

możliwość

L T

wykręcania

się

od

odpowiedzialności. Wybór należy do ciebie, Lew. Ale musisz szybko podjąć decyzję.

– Chcę porozmawiać z kimś z kierownictwa.

– Rozmawiasz z szefem. Och, masz na myśli mężczyznę. Niestety, to niemożliwe. Wybieraj. Wiem, że znalazłeś pudło z dokumentami. Wiem, że dowiedziałeś się, że Menzini był twoim dziadkiem. Że znalazłeś recepturę. Masz okazję pomóc sobie albo możesz dalej kłamać i coraz bardziej się pogrążać.

– Okłamywali mnie. – Odwrócił się w stronę Miry. – Przez całe moje życie. Nigdy nie rozumiałem, dlaczego nie potrafią mnie pokochać, nie mogą mnie obdarzyć uczuciem, jakiego potrzebuje dziecko. Mój ojciec... Jest człowiekiem gwałtownym. Ich dom kryje wiele tajemnic... Nie mogę o tym mówić. Mira nachyliła się ku niemu, okazując współczucie. – Ojciec znęcał się nad tobą fizycznie. 381

Callaway odwrócił głowę, udało mu się nią skinąć. – I na wszelkie inne sposoby. Moja matka nigdy go nie powstrzymywała, nawet nie próbowała tego robić. Nie mogła nic na to poradzić. Jest słabą kobietą i bała się go. – Nad nią też się znęcał? – Boi się go jak ognia – szepnął Callaway. – Boi się wszystkiego. Kiedy dorastałem, wciąż się przeprowadzaliśmy. Nigdy nie wiedziałem, co to znaczy mieć prawdziwy dom, przyjaciół, swoje miejsce na ziemi. Potem znalazłem to przeklęte pudło i zrozumiałem, dlaczego nigdy mnie nie

R

broniła. Stanowiłem dla niej stałe przypomnienie tego, co wycierpiała jej matka... Prawdziwa matka. Nawet trochę jestem do niego podobny z budowy ciała, koloru oczu i włosów. To był dla mnie ogromny wstrząs.

L T

– Rozumiem – powiedziała łagodnie Mira.

– Jak może to pani rozumieć? Jak ktokolwiek może zrozumieć, co to jest dowiedzieć się, czyja krew płynie w naszych żyłach? Chciałem odebrać sobie życie.

– Ale wciąż do tego powracałeś – weszła mu w słowo Eve. – Mając nadzieję, że znajdziesz jeszcze coś.

– Tak, tak. Chciałem dowiedzieć się wszystkiego. Zabrałem te wszystkie dokumenty tutaj i wrzuciłem je do recyklera. – Och, proszę. – Eve wzniosła oczy do góry. – Czy jesteś aż tak głupi? Nikt w to nie uwierzy. Przywiozłeś dokumenty tutaj i odtworzyłeś śmiercionośną miksturę. Przyznaj się do tego, na litość boską. Prokurator będzie się domagał dożywocia w zakładzie karnym poza Ziemią. Gdzie obowiązują najostrzejsze rygory. Powiedz wszystko, a może uda ci się trafić do więzienia na Ziemi. Będziesz mógł napisać książkę, udzielać wywiadów dziennikarzom. Możesz zostać kimś. Gdzie twoje jaja, Lew? 382

– Zamierzałem odebrać sobie życie. Zamierzałem wykorzystać to, co stworzył, by skończyć ze sobą. Na pewien czas straciłem rozum. Nie byłem pewien, czy substancja jest skuteczna, ale wziąłem ją ze sobą do baru. Zamierzałem zaczekać, aż lokal prawie opustoszeje, ale Joe nie chciał wyjść. Opuściła mnie odwaga. Wstałem, żeby wyjść, i wtedy ta kobieta na mnie wpadła. Potrąciła mnie, fiolka wypadła mi z rąk. Spanikowałem i uciekłem. – Ukrył twarz w dłoniach. – Tyle ludzi. – Sporządziłeś substancję? – powtórzyła Eve. – Wziąłeś ją do baru? – Tak. Boże, miej mnie w swej opiece. Tak – powiedział, akurat kiedy wchodziła Reo.

R

– Prokurator Cher Reo w pokoju przesłuchań. Siadaj. Lew zabawia nas opowiadaniem bajeczek.

L T

– Jak pani może być taka bezduszna? – zapytał. – Taka zimna. – Ja? To ty jesteś niedoścignionym mistrzem w tej dziedzinie. Lew właśnie się przyznał, że zrobił środek halucynogenny i zabrał go do baru. – Nie mogłem się otrząsnąć z szoku! Chciałem ze sobą skończyć. – Są prostsze sposoby – zauważyła Eve. – Czy zamierzałeś również popełnić

samobójstwo,

kiedy

wziąłeś

kolejną

fiolkę

środka

halucynogennego i dałeś ją niczego nieświadomej Jeni Curve? – Nie przypominam sobie nic takiego. Mam luki w pamięci. To efekt szoku. Stresu. Chcę rozmawiać z pani przełożonym! – Daj spokój! – Eve uderzyła dłońmi w stół, wstała i zbliżyła twarz do jego twarzy. – Potrzebny był ci ktoś, kto by cię wyręczył, i akurat ona się nawinęła. Wymyśliłeś jakąś bajeczkę o

mężczyźnie ubranym na czarno.

Ty byłeś tym mężczyzną, Lew. Wiesz, w ilu budynkach przy tej ulicy zainstalowane są kamery? Uważasz, że uniknąłeś ich wszystkich? – Ty idiotko, trzymałem się z dala od kamer! 383

– Tak? Jesteś pewien? Pamięć cię nie zawodzi w tym względzie? – Nie wiem. Przez panią mam mętlik w głowie. Chcę rozmawiać z pani przełożonym. Nie chcę rozmawiać z panią. – Może pan porozmawiać ze mną – zaproponowała Reo. – Jestem z prokuratury. Cher Reo. – Myśli pani, że będę rozmawiał z asystentką? Z jakąś sekretarką? – Przytrzyj jej uszu, Lew. – Eve okrążyła go. – Pokaż, kto tu rządzi. Kto tu rozdaje karty. Na rany Chrystusa, zamordowałeś sto dwadzieścia siedem osób i ani jedna kropla krwi nie skalała twoich rąk. A ona wkracza tu

R

w swoim dziewczyńskim kostiumie i kokieteryjnych butach, spodziewając się, że zechcesz z nią rozmawiać? To bzdura. Jedna wielka bzdura. Wywołałeś zainteresowanie całego miasta i zrobiłeś to, bo cię na to stać, bez

L T

konieczności uciekania się do jakichś farmazonów o końcu świata, jak to robił twój popieprzony dziadek. Powstaną o tobie książki i filmy. Będą walić do ciebie drzwiami i oknami, będziesz miał pieniędzy jak lodu. I staniesz się sławny. Wszyscy poznają twoje nazwisko i będą się ciebie bali. Właśnie tego pragniesz, prawda? Zainteresowania, szacunku, na jaki zasługujesz.

– Zgadza się, dlatego nie zamierzam rozmawiać z jakimiś wariatkami. – No dalej, Lew, pokaż, że masz jaja. Dostarcz nam dreszczyku emocji. Kiedy dotrze tu prawdziwy prokurator, będzie wiedział, że ma do czynienia z mężczyzną. Mężczyzną, domagającym się szacunku. Nie z jakimś słabeuszem jak Joe Cattery. Ta suka Weaver zamierzała awansować jego, a nie ciebie. Nadeszła pora, by położyć temu kres. Pora, by wyrównać rachunki. Do tego wszystkie te dupki, sączący drinki za pół ceny. Założę się, że przyprawiali cię o mdłości. Jest wielu takich, jak oni, ale ty... Ty jesteś wyjątkowy. Najwyższy czas, żeby ludzie zaczęli cię traktować tak, jak na to 384

zasługujesz. – Joe był nikim. Sługusem. – Racja. Musiało ci dopiec do żywego, kiedy dostał wysoką premię. – Należała się mnie. Weaver mnie wyrolowała. – To suka. – Callaway nie panuje nad sobą, pomyślała Eve. Zapędzony w kozi róg, wściekły, pęka. – Chociaż właściwie wcale nie chodziło o pieniądze, prawda? Tylko o zasadę. Co zrobiłeś, Lew? Pochwal się. Miałeś recepturę, miałeś dziennik... Wszystkie te tajemnice, zawarte pod zniszczonymi, brązowymi okładkami. Jasne, że go znaleźliśmy. – Utkwiła

R

wzrok w Callawayu, kiedy zamrugał powiekami. – Ludzie mówią, że naprawdę się postarałeś, Lew. Nie szczędziłeś czasu i trudu, by stworzyć laboratorium, wyposażyć je. I nic sobie nie robiłeś z ryzyka. To wymaga jaj.

L T

To nie kaszka z mlekiem, sporządzić LSD, a potem dodać do niego pozostałe składniki, by otrzymać tę substancję. To wymaga jaj i oleju w głowie. A także wyobraźni. Całe pokolenia będą mówiły o Lewisie Callawayu.

– Przyznaje to pani. – Wskazał ją palcem. – Przyznaje to pani. – Wcześniej się wygłupiałam. Nikt nigdy nie zapomni, co zrobiłeś, kim jesteś. Jezu, Lew, jesteś klasą dla samego siebie. Powiedz mi, co zrobiłeś. Nigdy tego nie zapomnę.

Pokręcił głową i znów się odwrócił, ale oddychał szybko, coś sobie rozważając. Prawie go mam, pomyślała. – Jeśli zrobił to pan – odezwała się Teasdale – czy może pan to udowodnić? Agencję bardzo to zainteresuje. Potrzebują takich ludzi, jak pan, panie Callaway, do pracy na odpowiedzialnych stanowiskach. – Zaczekaj chwileczkę, do cholery... – zaczęła Eve. 385

– Pani porucznik, rozmawiamy o światowym bezpieczeństwie. Moi przełożeni – i to na najwyższych szczeblach – upoważnili mnie do nakłonienia pana Callawaya do rozważenia naszej propozycji. O ile udowodni ponad wszelką wątpliwość, że jest odpowiedzialny za oba te ataki, poda wszelkie szczegóły. – Chodzi o pracę w Agencji Bezpieczeństwa Krajowego? – Talenty Menziniego z całą pewnością nam się przydały. Moi przełożeni są zdania, że pan okaże się nie gorszy od niego. – Jakaś ciepła posadka?! – natarła na nią Eve. – Jakaś duża, tajna

R

akcja rządu, by wyeliminować niewygodnych ludzi? Powinnam była się domyślić, że tak to rozegrasz. Pozwolisz mi wykonać całą brudną robotę, a na końcu sama zagarniesz nagrodę.

L T

– Lepiej, żeby osoby o takich umiejętnościach i uzdolnieniach pracowały dla nas. – Teasdale tylko wzruszyła ramionami. – Agencja Bezpieczeństwa Krajowego ceni sobie kreatywność i, jak to pani trafnie określiła, jaja. Ale nie mogę o tym dyskutować bez niepodważalnych dowodów i zeznań pana Callawaya.

– Mój dziadek pracuje dla Agencji Bezpieczeństwa Krajowego? Żyje i pracuje dla was?

– W tej chwili nie wolno mi nic więcej powiedzieć na ten temat. Nie jestem upoważniona – odparła agentka Teasdale z pokerową twarzą. – Powinnam była się domyślić, że mnie wyrolujesz – odezwała się Eve z goryczą. – To kwestia priorytetów, pani porucznik. I władzy. Wybór należy do pana, panie Callaway. – A myślała pani, że już mnie macie. – Uśmiechnął się szyderczo do Eve. – Nie wie pani, z kim ma do czynienia. Przez całe życie czułem, że 386

jestem kimś nietuzinkowym, że jestem inny. Próbowali mnie ograniczać. – Oni? – spytała Eve. – Moi rodzice. Ale zawsze dostawałem to, czego pragnąłem, sprawiałem, że ludzie robili to, co chciałem, albo... Drogo płacili za odmowę. Wiedziałem, że nic więcej od nich nie dostanę. Są nikim. Są przeciętniakami. A kiedy... A kiedy odkryłem, skąd się to we mnie wzięło, nie posiadałem się ze szczęścia. W końcu przestałem się bawić, udawać, że mnie to nie obchodzi. Ludzie musieli zapłacić. – Joe Cattery, Carly Fisher.

R

Callaway, uśmiechając się nieufnie, skrzyżował ręce na piersiach. – Domagam się gwarancji nietykalności.

– Nie mogę wydać na to zgody – powiedziała nieco piskliwym tonem Reo. – Mój szef musi...

L T

– Oferta Agencji Bezpieczeństwa Krajowego nie wymaga zgody jakiejś asystentki – oświadczyła zadowolona z siebie Teasdale. – Kiedy pan Callaway udzieli mi potrzebnych informacji, jestem upoważniona do złożenia mu stosownej propozycji. Ludzie musieli zapłacić – powtórzyła, zwracając się do niego. – A pan miał środki.

– Miałem to, co mi było potrzebne. Cattery, Fisher nacisnęli złe guziki, prawda? Zadarli z niewłaściwą osobą, ale ostatni raz. Oto, co mogę położyć na stół – zwrócił się do agentki. – Mam środki i dość oleju w głowie, żeby uczynić z Agencji Bezpieczeństwa Krajowego najpotężniejszą instytucję na Ziemi i poza nią. – Zamieniam się w słuch. – Co to za propozycja? Proszę o szczegóły. – To zależy od tego, co mi pan powie, i co da się udowodnić. Mogę pana zapewnić, że Agencja Bezpieczeństwa Krajowego jest bardzo 387

zainteresowana i zaintrygowana pańskimi rzekomymi talentami. – Biurokratyczna suka – mruknęła Eve, a Teasdale tylko zimno się uśmiechnęła. – Została pani wymanewrowana, pani porucznik. Jeśli, oczywiście, pan Callaway zdecyduje się z nami współpracować. – Postawię swoje warunki – zastrzegł się Callaway. – Naturalnie możemy rozmawiać o warunkach, ale potrzebujemy dowodu, że nie tylko miał pan środki, ale rzeczywiście doprowadził do tych incydentów.

R

– Wszyscy zrobili to, czego chciałem, nieprawdaż? To, co kazałem im zrobić. I w tamtym barze, i w tej gównianej kawiarni tańczyli tak, jak im zagrałem. I właśnie to zyskacie, zatrudniając mnie – zwrócił się do niej. –

L T

Kogoś, kto sprawi, że zadanie będzie wykonane.

– Do zrobienia czego ich pan nakłonił, panie Callaway? – spytała Teasdale.

– Żeby się nawzajem pozabijali. Wymordowali. Żyli w strachu i zginęli, walcząc. Wszystko to było w dziennikach mojego dziadka, w jego papierach. Fanatyzm religijny? W przypadku mojej osoby nie musicie się tego obawiać. Nie jestem szalony i wierzę tylko w siebie. – To ważne. Moi przełożeni będą chcieli mieć pewność. – Głupi Joe siedział w barze i rozczulał się nad swoją żoną i bachorami. A ja myślałem sobie: już niedługo będziesz się tak rozczulał, dupku. Chciałem też załatwić Weaver, ale wyszła wcześniej, żeby się z kimś pieprzyć. Zadowoliłem się Joem i całą resztą. Tamtym pieprzonym barmanem, tą suką kelnerką, tamtą głupią dziwką i jej przyjaciółmi. Wystarczyło, żebym, kiedy na mnie wpadła, podrzucił jej fiolkę do kieszeni. Już otwartą. Potrzeba kilku minut i substancja zaczęła działać. Wyliczyłem 388

sobie wszystko co do sekundy. Taki jestem dobry. Trochę mnie rozbolała głowa, nic poza tym. Zanim na dobre się zaczęło, wyszedłem jak gdyby nigdy nic. I udałem się w swoją stronę. – Sam sporządził pan tę substancję? Skinął głową. – A nie chwaląc się, to spore wyzwanie – powiedział. – Zdobycie samych składników nie jest zbyt skomplikowane, szczególnie, jeśli człowiek ma czas. Musiałem urządzić sobie laboratorium. Jest małe. Chętnie wypróbuję swoje inne pomysły w lepszym laboratorium. Mam do tego dryg.

R

– Dotknął palcem klatki piersiowej. – Chyba odziedziczyłem to po dziadku.

L T

– Przekażę to, komu trzeba – odparła Teasdale.

– Myślę, że uda mi się ulepszyć substancję, żeby działała dłużej i szybciej. Za drugim razem wypadłoby lepiej, gdyby szybciej zaczęła działać. Mogło być więcej ofiar, gdyby nie pojawiła się policja, nie zaczęła strzelać do ludzi z paralizatorów.

– Czym się pan kierował, wybierając miejsce drugiej akcji? – Chciałem załatwić tę sukę Fisher. Wyobrażała sobie, że wdrapie się po moich plecach? Ona i Weaver wiecznie spiskowały, nie pozwalając mi rozwinąć skrzydeł. – Zrobił w powietrzu taki gest, jaki robi trener, dający znak biegaczowi, że nikt mu nie zagraża. – A jak rozwiązał pan kwestię skażenia powietrza substancją? – Nie zamierzałem wchodzić do środka. W ten sposób dałbym glinom powód, żeby mnie wzięli pod lupę. Widzi pani, wszystko przemyślałem, oceniłem z różnych punktów widzenia. Zaczekałem na dziewczynę, dostarczającą potrawy. Jest głupia jak noga stołowa. Zatrzymałem ją, 389

poprosiłem, żeby zamówiła dla mnie kanapkę i zarezerwowała stolik. Powiedziałem, że muszę wstąpić do drogerii, ale zaraz przyjdę. Uścisnąłem tę idiotkę, dziękując jej, i podrzuciłem do kieszeni otwartą fiolkę. I po krzyku. Kupiłem sobie pitę i wolno wróciłem do biura. – Gdzie zamierzał pan zaatakować kolejny raz? – spytała Eve. – Proszę zaspokoić moją ciekawość. – Czemu nie? Niedaleko biura jest włoska restauracja „Appetito”. Weaver często tam jada. Wystarczyło zajrzeć do jej terminarza, zobaczyć, kiedy tam się umówiła z jakimś facetem. Zaprzyjaźniłem się z jedną z

R

kelnerek. Wykorzystałbym ją. Po wyeliminowaniu tej trójki awansowałbym, zająłbym stanowisko Weaver. Teraz mogą mnie pocałować. Ich strata, Agencji Bezpieczeństwa Krajowego zysk.

L T

– To prawda – zgodziła się z nim Teasdale. – Czy to wystarczy, Reo? – spytała Eve.

– Och, chyba tak. Do tego podane na srebrnym półmisku. – Peabody, ściągnij dwóch mundurowych, żeby ci pomogli ze wszystkimi formalnościami. Obawiam się, że nie będzie zbyt skłonny do współpracy. – Tak jest.

– Chrzanię to. – Odchylił się do tyłu i spojrzał drwiąco na Eve, kiedy Delia wyszła. – Nie spędzę tu nawet jednej nocy. Jestem człowiekiem Agencji Bezpieczeństwa Krajowego. – Jest pan, panie Callaway, skończonym głupcem. – A ty, suko, jesteś popieprzona. Agentko Teasdale, kiedy się spotkam z szefostwem? – Przepraszam, panie Callaway, jeśli wywnioskował pan z moich słów, że nasza oferta zacznie obowiązywać, zanim odsiedzi pan wyrok. 390

Agencja Bezpieczeństwa Krajowego rzeczywiście uważa, że będzie pan dla nas bardzo użyteczny, o

ile nastąpi cud i przeżyje pan sto dwadzieścia

siedem wyroków dożywotniego więzienia za popełnione morderstwa. I drugie tyle w więzieniu federalnym. – Jak to? Przecież powiedziała pani... – Przypuszczam, że nagranie nie pozostawi wątpliwości. Nie podałam panu żadnych szczegółów propozycji. Zresztą uciekanie się do kłamstwa podczas przesłuchania osoby podejrzanej jest jak najbardziej dopuszczalne... A nawet zachęca się nas do tego. Według mnie to pan, panie Callaway, dał

R

ciała. I bardzo się cieszę, że sama trochę się do tego przyczyniłam. Kiedy zerwał się na nogi, Eve była już przygotowana.

– Proszę, spróbuj. Teraz moja kolej – zwróciła się do Teasdale. Ale

L T

nim skończyła mówić, weszła Peabody z dwójką mundurowych. – No cóż, może następnym razem.

– Chcę zawrzeć ugodę. – Próbował się wyrwać policjantom. – Jasne. Proszę się do mnie zwrócić po odsiedzeniu, powiedzmy, siedemdziesięciu z tych wyroków dożywocia. – Reo uśmiechnęła się do niego jak modliszka. – Wtedy porozmawiamy. – Domagam się adwokata!

– Jak już się uporacie się ze wszystkimi formalnościami, pozwólcie mu skontaktować się z adwokatem. – powiedziała Eve do Peabody. – Dobra robota, agentko. – To samo mogę powiedzieć o pani, pani porucznik. Był z siebie dumny. Miała pani rację. – Taak, i ma wielkie ambicje. Ta oferta pracy w Agencji Bezpieczeństwa Krajowego to świetny pomysł. – Złożę raport swojemu przełożonemu i zajmę się robotą papierkową. 391

– Teasdale wzięła długi, głęboki oddech. – A potem chciałabym się napić czegoś dobrego. – Słyszałam to. Mam jedno pytanie. Czy Menzini wciąż żyje? – Według moich informacji zmarł kilka miesięcy temu. – Rozumiem. Będę w pobliżu – zwróciła się do Cher Reo. – Żadnych układów, prawda? – Po co układy? Wszystko wyśpiewał. Jeśli zatrudni przyzwoitego adwokata, obrona spróbuje powołać się na niepoczytalność albo upośledzenie umysłowe oskarżonego.

R

– Nie jest ani niepoczytalny ani upośledzony umysłowo – odezwała się Mira. – Odbyłam tu z nim sesję, wszystko jest nagrane. Nie jest niepoczytalny w świetle prawa i doskonale zdawał sobie sprawę, że to, co

L T

zrobił, było złe, niemoralne i sprzeczne z prawem. Nie trafi do zakładu psychiatrycznego. To jego sumienie, jego moralność są wypaczone, a nie umysł.

– Dobrze to słyszeć. W ciągu godziny przekażę ci wszystkie nagrania – powiedziała Eve do Reo.

– Zaczekam. A propos... Kokieteryjne buty? – Poniosło mnie.

– No cóż. – Reo spojrzała na swoje czółenka. – Są całkiem, całkiem. – Owszem – zgodziła się Mira. – Zamierzałam to samo powiedzieć o pani butach. Cóż za odlotowy kolor, pani doktor. – Czy mogłybyśmy nie rozmawiać o butach w pomieszczeniu, w którym nadal cuchnie zbrodniarzem? – Sama zaczęłaś – przypomniała jej Cher Reo, a potem znów odwróciła się do Miry. – Ma pani czas, żeby mi powiedzieć, co pani o nim 392

sądzi? Zafunduję pani coś do picia. – Świetny pomysł. Eve, dołączysz do nas? – Muszę się wziąć do pracy papierkowej. Wyszła za nimi, zobaczyła Roarke’a ze swoim komendantem. – Panie komendancie, mamy go! – Dobra robota, pani porucznik. Doskonała robota. – Dziękuję, panie komendancie. Mieliśmy dobrą ekipę, która poświęciła tej sprawie wiele godzin, włożyła dużo wysiłku. – Zgadzam się. Spotkam się z ekipą i wszystkim podziękuję. Przygotujemy

też

oświadczenie

dla

R

mediów,

w

ciągu

godziny

zorganizujemy krótką konferencję prasową. Musi się pani na niej pojawić. – Uśmiechnął się do niej; po raz pierwszy od wielu dni oczy mu błyszczały. –

L T

Wiem, że uważa to pani za karę, ale ważne, żebyśmy poinformowali opinię publiczną i żeby pani była przy tym obecna. – Tak jest, panie komendancie.

– A potem proponuję, żeby pojechała pani do domu i odpoczęła. Ja też zamierzam to zrobić.

– Ciekaw jestem, czy miał na myśli szalony seks – mruknął Roarke, kiedy Whitney już nie mógł ich usłyszeć.

– Proszę, nie rozmawiajmy o tym teraz. Muszę zobaczyć, co przywieźliście z mieszkania Callawaya. – Wszystko z wyjątkiem sprzętu elektronicznego jest w twoim gabinecie. Feeney zabrał komputery do siebie. Chciałem popatrzeć, jak sobie poradzisz z Callawayem, więc wpadłem tu na chwilę. Ale pójdę do Feeneya, pomogę mu. Łobuz wszystko zaszyfrował. Nie tylko jest to bardzo skomplikowane, ale potrzeba będzie trochę czasu, żeby dotrzeć do wszystkich jego zapisków i tym podobnych rzeczy. 393

– Liczy się wszystko, co zdobędziemy przeciwko niemu, ale nie wydaje mi się, żebyśmy musieli się spieszyć. Myślę, że parę godzin mi zejdzie. – Daj mi znać, kiedy będziesz gotowa do wyjścia. I miło spędzimy wieczór. – Wiem, co masz na myśli – powiedziała, idąc do swojego gabinetu.

L T

R 394

Rozdział 20 Eve zatrzymała się w sali ogólnej wydziału, żeby porozmawiać z Sanchezem i Carmichael. – Świetna robota z tym stawaniem mi okoniem. Mógłbyś grać w filmach. Sanchez spojrzał na nią znacząco. – Sądziła pani, że grałem? Tylko uniosła brwi i z kolei sama spojrzała na niego znacząco.

R

– Albo to, albo trzydzieści dni zawieszenia. Carmichael prychnęła.

– Mówiłam ci, żebyś nawet nie próbował. Pani porucznik zawsze

L T

wygrywa, Sanchez. Dlatego jest porucznikiem.

– No cóż. – Sanchez wzruszył ramionami, uśmiechając się od ucha do ucha. – Trafiony?

– Trafiony i zatopiony. Możecie oddać sprawy innym, tylko najpierw powiedzcie mi, jak się przedstawiają.

– Czy możemy dać Baxterowi sprawę grubasa, od ośmiu dni leżącego w swoim mieszkaniu, pełnym kotów? Winien mu jestem rewanż. – Nie mam nic przeciwko temu. – Świetnie. Zostawiła ich i poszła do swojej klitki. Taak, pomyślała, Sanchez nie tylko się zaadaptował. Zachowuje się, jakby pracował tu od zawsze. Zastanowiła się chwilkę, a potem wybrała numer. – Tu Nadine. Streszczaj się, bo właśnie siedzę na naradzie produkcyjnej. – Jestem pewna, że zechcesz na chwilę wyjść ze spotkania. Na jej 395

twarzy pojawiło się zniecierpliwienie, ale szybko zniknęło. – Muszę odebrać ten telefon. Kontynuujcie beze mnie. Eve zaczekała, aż Nadine wyjdzie z sali i zamknie za sobą drzwi. – Powiedz mi, że aresztowaliście zabójcę. – Zgadza się. W ciągu godziny ukaże się oświadczenie i odbędzie konferencja prasowa. Daję ci fory. Informacje, do których dotarłaś, okazały się bardzo przydatne. – Podaj mi nazwisko i oficjalne zarzuty. – Wiesz, że nie wolno mi tego zrobić, Nadine. Ale możesz się pojawić

R

na antenie, przekazać najświeższe wiadomości. Według informacji ze źródeł zbliżonych do policji nowojorskiej, dokonano aresztowania i przedstawiono zarzuty podejrzanemu o dokonanie masowych zabójstw w barze „On the

L T

Rocks” i kawiarni „Cafe West”. Niebawem ukaże się oficjalne oświadczenie. Szczegóły wkrótce czy jak to tam mówicie. – Zamierzasz mnie pouczać, co mam mówić?

– To wszystko, co mogę powiedzieć. Nie proś mnie teraz o rozmowę w cztery oczy. Odmówię, bo jestem wykończona. Chcę zamknąć tę sprawę i iść do domu. Zadzwoń do mnie później.

– Możesz mi przynajmniej powiedzieć, czy działał sam? – W tej chwili nie mamy podstaw przypuszczać, że jest inaczej. Przyznał się do wszystkiego. To wielka rzecz, Nadine. Zatrzymaliśmy i aresztowaliśmy człowieka, który przyznał się, że zaplanował śmierć stu dwudziestu siedmiu osób i zrealizował swój zamiar. Postawiliśmy mu zarzuty. Przełóż to spotkanie i przyjeżdżaj razem ze swoim kamerzystą do komendy. – Możesz być pewna, że to zrobię. Porozmawiamy później. – Dużo później – dodała Eve, kiedy wyświetlacz zrobił się ciemny. 396

Nie kłamała, że jest wykończona. Teraz, kiedy było po wszystkim, każdy gram zmęczenia, który odsuwała od siebie, odkąd weszła do baru „On the Rocks”, walczył, by ściąć ją z nóg. Musi jeszcze trochę wytrzymać, pomyślała. Zależało jej, żeby osobiście napisać raport z aresztowania. Ale najpierw chciała rzucić okiem na dzienniki i inne dokumenty, znalezione i zabezpieczone przez ekipę. Odpieczętowała karton, podpisała się i zaczęła oglądać pamiątki po szaleńcu. Religijne perory w dzienniku tylko ją zdenerwowały. Metody, jakimi

R

ci popaprańcy, spragnieni władzy, chwały albo satysfakcji z nakłonienia innych do przyjęcia własnych osobliwych idei, wykorzystywali Boga jako narzędzie zastraszania, wprawiły ją w osłupienie.

L T

Nie tyle dziwiło ją to, że ktoś to robił, ile że znaleźli się tacy, którzy chcieli tego słuchać.

Jeśli Bóg naprawdę znajdzie czas, żeby pojawić się na Sądzie Ostatecznym i ukarać grzeszników, Eve chciałaby widzieć, jak w pierwszej kolejności bierze się do zadufanych w sobie dupków, którzy wykorzystując prawdy wiary, napompowywali własne ego.

Ale przypuszczała, że właśnie dlatego Bóg stworzył gliniarzy. Menzini zapełnił strony drobnym odręcznym pismem, rozprawiając o wybrańcach, ze szczegółami opisywał gwałcenie młodych dziewczyn, nazywając to inicjacją albo oczyszczeniem. Rozwodził się nad powierzonym mu przez Boga zadaniem usunięcia nieczystych i grzeszników, którzy nie zasłużyli na zbawienie, nad swoją świętą misją przygotowania ludzi na koniec świata. I nad swoim planem zaludnienia ziemi po tej czystce ludźmi prawymi. Ze szczegółami opisywał swoje eksperymenty i frustracje, wywołane 397

niepowodzeniem. Pierwsza próba zakończyła się wybuchem, w którego wyniku jeden jego pomocnik zginął, a drugi stracił wzrok. To najwyraźniej też było winą Boga – albo przynajmniej stało się zgodnie z Jego wolą. I stanowiło sprawdzian dla Menziniego, miało mu pomóc utwierdzić się w swoim zamiarze. – Taak, wszystko kręci się wokół ciebie, draniu. Uniosła wzrok, kiedy weszła Peabody. – Właśnie doszłam do fragmentu, w którym Menzini wychwala Boga za wskazanie mu, jak stworzyć niszczącą substancję. Wypróbował ją na

R

kilku więźniach, był wśród nich szesnastoletni chłopak. Nazwał tę mieszaninę „Gniew Boga” i był cholernie z niej dumny.

– Wygląda na to, jakby Callaway odziedziczył swoje skłonności po dziadku.

Jezu.

–

L T

Peabody

poczerwieniała

na

twarzy,

wyraźnie

skonsternowana. – Przepraszam. Nie zastanowiłam się, co mówię. – Nie przejmuj się tym. Nie mam z tym problemu. Było to w nim, ale każdy odziedziczył coś po swoich przodkach. Nawet drzewo genealogiczne takiej wąchającej stokrotki wy – znawczyni Wolnego Wieku, jak ty, ma gdzieś zmurszałą gałąź. Rzecz w tym, co z nią zrobimy, jakiego wyboru dokonamy.

– Taak. – Peabody wypuściła powietrze z płuc. – Nie wącham stokrotek. Właściwie nawet nie pachną. Lubię peonie, jeśli zbierasz informacje o kwiatach, by w ramach podziękowania przysłać mi bukiet. – Jasne, dopiszę to do listy zakupów. – Przecież nie robisz listy zakupów. – No właśnie. Czy Callaway zadzwonił do adwokata? – Jeszcze nie. Zamknął się w sobie. Mam złe przeczucia, więc go umieściłam w pojedynczej celi i zleciłam, żeby nie spuszczano z niego oka. 398

Boję się, że spróbuje targnąć się na życie. – Dobrze zrobiłaś. Zależy nam, żeby był bezpieczny. Whitney z Tibble’em wygłoszą oficjalne oświadczenie. Oczekują, że pojawimy się na konferencji prasowej. – Nie mam nic przeciwko temu. Dobrze będzie poinformować opinię publiczną, że wszystko w porządku, że zrobiliśmy to, co do nas należy. McNab zajmuje się rozszyfrowywaniem danych, zapisanych na sprzęcie elektronicznym Callawaya. I

tak zamierzam na niego zaczekać, razem wrócimy do domu. Już tu jest

R

ekipa, która przeszukiwała mieszkanie Callawaya – dodała. – Przebąkują o pójściu na piwo.

– Chyba spasuję. Marzę o tym, żeby... Spędzić wieczór w domu.

L T

– Jeśli zmienisz zdanie, wiedz, że wybierają się do „Blue Line”. Gliniarze mogą równie dobrze uczcić wielkie zwycięstwo w barze dla gliniarzy. Chcesz, żebym zajęła się raportem końcowym? Kusząca propozycja, ale... Nie.

– Zamierzam się teraz do tego wziąć. Przygotuj dokumenty dla Reo i kopię spisu wszystkiego, co zabrano z mieszkania Callawaya. Trzeba też będzie posłać kogoś z odpowiednim upoważnieniem do jego firmy, żeby przeszukać gabinet, zabrać sprzęt elektroniczny. – Mogę poprosić Reo, żeby się tym zajęła. – Dobrze. A na razie wyślij tam mundurowego, żeby zapieczętował gabinet Callawaya. Jak tylko rozniesie się wieść o

jego

aresztowaniu,

jacyś wścibscy dziennikarze z pewnością pognają tam, żeby poniuchać. – Zajmę się tym. Wiesz co, Dallas, naturalnie czuję satysfakcję, ale... – Peabody wzruszyła ramionami i spojrzała smutno na papiery na biurku Eve. 399

– Chciałabyś czuć się lepiej. Założę się, że w komputerze ma listę miejsc, gdzie chciał dokonać kolejnych ataków, nazwiska osób, które chciał wyeliminować. Kiedy to przeczytasz, pomyśl sobie o tych wszystkich, którzy mogą dalej spokojnie żyć. Od razu poczujesz się lepiej. – Taak. Wiesz co, już poczułam się lepiej. – W takim razie wynoś się stąd, żebym mogła popracować. Namozoliła się przy raporcie z aresztowania, skopiowała go, dołączyła do akt sprawy. Rozważała przeczytanie pozostałych dzienników. Nie była to przyjemna lektura, ale Eve chciała się przekonać, co zawierają.

R

Wstała, zamierzając wzmocnić się kolejną kawą. Odwróciła się, kiedy zadzwonił jej telefon.

– Ma się pani stawić w centrum prasowym, pani porucznik, razem z

L T

detektyw Peabody i innymi funkcjonariuszami, wybranymi według uznania. – Już idę.

Obiecała sobie, że później napije się kawy. A jeszcze lepiej kieliszek lub dwa dobrego, schłodzonego wina. A potem seks. No i sen. Długi sen.

Wstała, wyszła z gabinetu i rozejrzała się po sali ogólnej wydziału. – Gratuluję wszystkim dobrej roboty. Również detektywom Carmichael i Sanchezowi oraz innym funkcjonariuszom, którzy wzięli na siebie prowadzenie pozostałych spraw, żebyśmy mogli przyskrzynić tego popaprańca. Każdy, kto potrzebuje kilku dni urlopu... Tylko bądźcie realistami. Mamy spore zaległości. W milczeniu wysłuchała jęków i przekleństw, mamrotanych pod nosem. – Komendant Whitney zwołał konferencję prasową. – Patrzyła, jak wpadają w lekką panikę, jak się garbią i kulą na krzesłach, chcąc w ten 400

sposób być niewidzialni. – Razem z Peabody wystąpię na konferencji, bo dla was mam inne zadanie. Kiedy skończycie pracę papierkową albo wraz z końcem zmiany – w zależności od tego, co nastąpi pierwsze – wynoście się stąd i idźcie na piwo. Baxter klasnął w dłonie. – Właśnie o tym mówiłem! Wybieramy się do „The Blue Line”, Dallas. Przyjdź z Roarkiem. – Żeby zapłacił rachunek? Nie liczcie na to. Jadę do domu. odpocząć

R

w domowych pieleszach. – Zauważyła, jak Reineke wznosi oczy do góry. – Jakiś problem, Reineke?

– Co? – Zamrugał powiekami, a potem odwrócił wzrok.

L T

– Nie, pani porucznik. Żaden problem. – To dobrze. Peabody, ze mną.

Tak jak się spodziewała, w centrum prasowym panował gwar. Byli już tam Tibble, i Whitney, Mira, Teasdale i zawsze elegancki Kyung. Tibble uniósł wzrok znad swoich notatek, wcisnął je do kieszeni i podszedł do Eve z wyciągniętą ręką.

– Moje gratulacje, pani porucznik, pani detektyw. Kawał solidnej roboty.

– Miałyśmy do pomocy solidną ekipę. – Dobrze by było pokazać wszystkich funkcjonariuszy, biorących udział w śledztwie – zauważył Kyung. – Należy im się odrobina wytchnienia. – Naturalnie. Jeśli o mnie chodzi, wiem, że dziś w nocy będę lepiej spał, mając świadomość, że Lewis Callaway jest za kratkami. – Mnie potrzeba czegoś więcej. Zna pan dyrektora Hurtza 401

– zwróciła się Eve do Tibble’a. – Agentka Teasdale twierdzi, że jest uczciwym człowiekiem. Istnieje receptura substancji, przez którą setki ludzi mogą stracić życie. Ponieważ Menzini do samej śmierci, która nastąpiła niedawno, przebywał w areszcie, muszę wierzyć, że receptura jest zakopana gdzieś głęboko w archiwach Agencji Bezpieczeństwa Krajowego. – Nigdy nie widziałam tej receptury ani o niej nie słyszałam – upierała się Teasdale. – Aż do tego śledztwa. – Wierzę ci – zapewniła ją Eve. – Ale to nie znaczy, że nie jest gdzieś przechowywana. Receptura jest również w dzienniku, obecnie znajdującym

R

się w moim gabinecie. Nasz szef laboratorium pracuje nad antidotum i prawdopodobnie mu się to uda – obojętnie, czy Agencja Bezpieczeństwa Krajowego nim dysponuje czy nie. Potrzebna nam umowa, agentko

L T

Teasdale, między waszym uczciwym szefem i moim. Nie jestem na tyle naiwna, by uwierzyć, że wasi ludzie zniszczyli wszelkie wzmianki o rzeczonej substancji, ale musimy zawrzeć porozumienie, że informacje o niej nadal pozostaną głęboko utajnione.

– Będzie takie porozumienie. – Tibble przeniósł wzrok z Eve na agentkę Teasdale, a potem znów na Eve. – Mają panie moje słowo. – Tak jest.

Wierzyła, że Tibble dotrzyma obietnicy. Jeśli chodzi o Hurtza,

też

chciała w to wierzyć. Ale... Polityka i wysokie stołki zmieniają ludzi. Będzie musiała poprosić Roarke’a, żeby trzymał rękę na pulsie, korzystając ze swojego

niezarejestrowanego

sprzętu...

A

gdyby

zaszła

potrzeba

rozgłoszenia tego wszem wobec, ma w zanadrzu swojego asa wśród reporterów. – Wszyscy będziemy teraz lepiej spali. – Znów spojrzała na Kyunga. – Powiedziano mi, że rodzice Callawaya są w Nowym Jorku – 402

odezwał się. – Poleciłam, żeby na tę noc umieszczono ich w bezpiecznym miejscu. Panie komendancie, chciałabym, żeby jutro rano szybko i dyskretnie odesłać ich do Arkansas i poprosić tamtejszą policję o zapewnienie im ochrony, póki się nie przekonamy, skąd wieje wiatr. – Agencja Bezpieczeństwa Krajowego się tym zajmie – powiedziała jej Teasdale. – Muszą wydać oświadczenie – wtrącił Kyung. – Mogę im pomóc przy jego napisaniu, jeśli sobie tego zażyczą.

R

– Dobrze by było. To porządni ludzie. I tak będzie im ciężko. Peabody, zajmij się tym, kiedy skończymy tutaj.

– Zamierzaliśmy zaczekać na burmistrza... – Kyung się uśmiechnął. –

L T

Ale coś go zatrzymało, kiedy do mediów przeciekła wiadomość o aresztowaniu. – Naprawdę?

Uśmiechnął się szerzej.

– Jakieś pół godziny temu poinformował o tym Kanał Siedemdziesiąty Piąty. Nie znają szczegółów, ale to wystarczyło, żeby reporterzy tłumnie pognali do ratusza. Burmistrz połączy się z nami telefonicznie. No więc najpierw nadkomisarz Tibble wygłosi krótkie oświadczenie, a po nim zabierze głos komendant Whitney. Podziękuje pani i całej ekipie, a także agentce Teasdale i Agencji Bezpieczeństwa Krajowego. Ach, prokurator Reo. – Przepraszam, coś mnie zatrzymało. – Weszła pospiesznie, odrzucając do tyłu falę blond włosów. – Media podały informację, akurat kiedy mój szef wychodził z sądu. Rozmawia teraz z reporterami. A ja reprezentuję tutaj prokuraturę. 403

– Świetnie. – Kyung przechylił głowę, uśmiechając się promiennie do nich wszystkich. – Pięć silnych, urodziwych kobiet. Wszystkie przyczyniły się do zagwarantowania miastu bezpieczeństwa. To piękny widok. Możemy zaczynać? Sala była wypełniona po brzegi, ale Eve się tego spodziewała. Zaturkotały kamery, błysnęły flesze, zamigotały lampki magnetofonów, kiedy Tibble wszedł na podwyższenie. Wysoki, szczupły, olśniewający, stał milcząc, póki w sali nie zapadła cisza. – Dziś, po dokładnym i intensywnym śledztwie Policja Nowego Jorku

R

i Wydział Bezpieczeństwa przy współpracy Agencji Bezpieczeństwa Krajowego aresztowała mężczyznę podejrzanego o spowodowanie śmierci stu dwudziestu siedmiu osób w barze „On the Rocks” i kawiarni „Café

L T

West” oraz przedstawiła mu zarzuty. Wobec licznych dowodów, zgromadzonych przez ekipę śledczą, kierowaną przez porucznik Dallas, w rozmowie z agentką Teasdale z Agencji Bezpieczeństwa Krajowego Lewis Callaway przyznał się, że zaplanował te zbrodnie i ich dokonał. Eve obojętnie słuchała oświadczenia Tibble’a, potem Whitneya, a następnie pytań, które posypały się ze wszystkich stron. Uświadomiła sobie, jak bardzo pragnie wrócić do domu. Do panującej tam ciszy, wygód, do tego, co tak dobrze zna. Odpowiadała na pytania, skierowane do siebie, zastanawiając się – jak zwykle – dlaczego tyle osób pyta o to samo, tylko nieco innymi słowami. – Pani porucznik Dallas! Kobe Garnet z „New York Newsa”. Przesłuchiwała pani Callawaya. – Przesłuchiwałam podejrzanego razem z detektyw Peabody, agentką Teasdale i doktor Mirą. – Czy powiedział, dlaczego to zrobił? 404

– Tak. Nie jestem upoważniona do ujawniania szczegółów przesłuchania czy przyznania się podejrzanego do winy, bo może to utrudnić pracę prokuratury, o ile sprawa trafi do sądu. – Ludzie chcą wiedzieć, dlaczego. – Motywy postępowania Callawaya zostaną ujawnione, jeśli prokuratura wyrazi na to zgodę. Zgadzam się, że odpowiedź na pytanie „dlaczego” jest ważna. Nie tylko dla mojego wydziału, byśmy mogli dokonać aresztowania i skłonić podejrzanego do przyznania się do zarzucanego mu czynu, oraz dla prokuratury, żeby sąd wydał właściwy

R

werdykt, ale również dla tych, którzy przeżyli te ataki oraz dla rodzin ofiar. Powinni oni wiedzieć, że to dla nas ważne. Co więcej, powinni wiedzieć, że Lewis Callaway jest za kratkami. Policja nowojorska i prokurator zrobią

L T

wszystko, co w ich mocy, żeby tam pozostał.

Odpowiadała na kolejne pytania, podobnie jak inni policjanci, aż poczuła się jak kość, odarta z resztek mięsa.

Poczuła, jak jej telefon wibruje w kieszeni i zaczęła go wyjmować. Może uda się wykorzystać to jako pretekst, by stąd wyjść. Ale akurat, kiedy wsunęła rękę do kieszeni, wkroczył Kyung, by położyć kres torturom. Niektórzy reporterzy wybiegli, inni nadal – nie tracąc nadziei – zadawali pytania. Eve z ulgą wyszła za Whitneyem. – Dobra robota – pochwalił ją. – Jedź do domu, odpocznij trochę, Dallas. – Zrobię to z największą radością, panie komendancie. Odwróciła się, sięgnęła po swój wciąż wibrujący telefon, zauważyła, że Peabody robi to samo. Skręciły jej się wnętrzności. Kiedy wyciągnęła komórkę, wpadł McNab z telefonem w ręku. 405

– Pani porucznik, jest pani natychmiast potrzebna w Wydziale Przestępstw Elektronicznych. Whitney położył dłoń na ramieniu Eve. – O co chodzi, detektywie? – Panie komendancie, złamaliśmy szyfr. Callendar przeczytała wpisy w dzienniku i znalazła fragmenty, dotyczące spotkań Callawaya z jego babką, Giną MacMillon. Ona wciąż żyje! – Peabody, daj mi wszystko, co wiadomo o Ginie MacMillon. Teasdale, znajdź więcej informacji. Kiedy i gdzie się spotkali? – spytała Eve.

R

– Nie znam szczegółów. Jak tylko Callendar do tego dotarła, natychmiast zawiadomiła Feeneya. Próbowaliśmy się do pani dodzwonić, w

L T

nadziei, że uda nam się panią złapać przed wydaniem oświadczenia. – Za późno. Jego nazwisko znają już wszyscy. Panie komendancie, muszę się tym zająć.

– Proszę iść. Przyjdę najwcześniej, jak tylko będę mógł. – Mam jej podstawowe dane – mówiła Peabody, biegnąc za Eve. – Podobno zginęła podczas napadu, w którym porwano jej córkę, obecnie Audrey Hubbard. Ciało Giny zgodnie z jej wolą, poddano kremacji, co w tamtych okolicznościach nie było niczym nietypowym. – Przyczyna śmierci? – przerwała jej Eve, wsiadając do windy. – Kto zidentyfikował zwłoki? – To zajmie trochę więcej... – Strzał prosto w twarz – odezwała się Teasdale, patrząc na ekran swojego palmtopa. – Zarówno Williama, jak i Ginę MacMillon zidentyfikowała sąsiadka, niejaka Anna Blicks, która zmarła śmiercią naturalną w dwa tysiące czterdziestym ósmym roku. 406

– Gina miała zmasakrowaną twarz. Sąsiadka zidentyfikowała zwłoki na podstawie budowy ciała ofiary, koloru włosów, ubrania, biżuterii. I skoro ta kobieta była w domu MacMillonów, kim innym mogłaby być? Cholera! To ona go zainspirowała. To od niej wszystko się zaczęło. Nie od odkrycia, kim był jego dziadek, przynajmniej na samym początku. Tylko od babki. – Dlaczego sfingowałaby własną śmierć? – spytała Peabody. – Niech pomyślę. Przydziel dodatkowych strażników do pilnowania Callawaya. Natychmiast! – Mógł to zaplanować Menzini – powiedziała Teasdale.

R

– Chciał odzyskać ją i dziecko, odnalazł ich, zabił kogoś zamiast niej, żeby nikt jej nie szukał.

– Nie. Nie. Kobiety nie były takie ważne. Co innego Karleen – w jej

L T

żyłach płynęła jego krew, stanowiła część nowego porządku świata, część nowego początku. Ale nie matka. To był jego pomysł. Na polecenie Menziniego wróciła do domu, udała skruszoną przed mężem... Albo wmówiła mu, że poddano ją praniu mózgu, wykorzystano. Była przerażona, do tego jeszcze miała małe dziecko. Pozwolił jej zostać. – Przez tyle miesięcy? – spytała powątpiewająco Teasdale. – Menzini potrzebował kogoś na zewnątrz, kto przekazywałby mu pieniądze, materiały, informacje. Skąd, u diabła, mam to wiedzieć, nie było mnie tam. Czyż nie tak to działa – krety, uśpieni agenci, podwójni agenci? Wypadła z windy i ruszyła do Wydziału Przestępstw Elektronicznych. – Do laboratorium, Dallas. – McNab minął ją, wskazując drogę. Dostrzegła przez szybę Feeneya. Chodził tam i z powrotem, rudo – siwe włosy sterczały mu na wszystkie strony. Callendar z ponurą miną tkwiła przed dotykowym ekranem komputera. 407

Rctarke’a zobaczyła dopiero, kiedy za McNabem przekroczyła próg laboratorium. Siedział zgarbiony przed monitorem, obsługując aparaturę tradycyjnie i głosem. Irlandzkie przekleństwa, które mruczał cichutko, świadczyły, że usilnie stara się dotrzeć do jakichś wiadomości. – Przepraszam, pani porucznik. – Callendar przestała pracować. – Gdybym się pospieszyła... – Szkoda teraz czasu na takie rozważania. Mów. – Kiedy złamaliśmy szyfr, wzięłam się do lektury wpisów w dzienniku. Nie spieszyłam się, ponieważ... Mieliśmy go. Na początku były

R

długie, rozwlekłe przechwałki o tym, jaki to on jest wyjątkowy, inny od reszty, ważny. Pełno tam zarozumialstwa i tego, że wreszcie zrozumiał, dlaczego zawsze uważał, że jest inny. Potem zaczął pisać o babce. Umówiła

L T

się z nim, udając klientkę, w barze w hotelu St. Regis. Sama powinna to pani przeczytać, porucznik Dallas.

Wyświetliła ten urywek na ekranie.

Była śliczna jak na kobietę w jej wieku. Wyrazista twarz o niebieskich, przenikliwych oczach. Skromna, ale gustowna biżuteria. Widziałem, że mam przed sobą kobietę majętną i odznaczającą się dobrym gustem. Zamówiła martini, co bardzo do niej pasowało. Przyznaję, że uznałem ją za fascynującą, zanim jeszcze poznałem prawdę. Głos miała równie wyrazisty, jak twarz, ale mówiła cicho. Musiałem się do niej nachylić, żeby usłyszeć jej słowa. Spytała mnie, co wiem o swoim dziedzictwie. Może zabrzmiało to dziwnie, ale klienci często zadają dziwne pytania, a ona fundowała. Powiedziałem jej o swoim dziadku – bohater wojenny zawsze robi wrażenie. Jak on i moja babka opuściłi Anglię i osiedlili się w Ameryce z moją matką, by rozpocząć nowe życie. Zanim dotarłem do rodziców – zawsze trochę ubarwiam rzeczywistość, bo są tacy nudni, zwyczajni – oświadczyła mi, że wszystko, co wiem, to nieprawda. 408

Powiedziała mi, że nazywa się Gina MacMillon. Inaczej się przedstawiła, kiedy umawialiśmy się na spotkanie. Skądś już znałem to nazwisko, ale nie od razu skojarzyłem je z kobietą, którą miałem teraz przed sobą. Przypomniałem sobie, że tak się nazywała moja cioteczna babka, która zginęła podczas wojen miejskich. Siedząca przede mną kobieta o frapującym spojrzeniu oświadczyła, że jest moją prawdziwą babką. Że mój dziadek był wielkim człowiekiem. Nie żadnym żołnierzem, wykonującym rozkazy innych, tylko wizjonerem, przywódcą i męczennikiem. Nie powinienem był jej uwierzyć, ale uwierzyłem. To tak dużo wyjaśniało.

R

Ona i ten wielki człowiek pracowali razem, wspólnie walczyli, byli kochankami. Dziecko, które spłodzili – moja matka – została ukradziona, a Ginę uwięził jej byty mąż. Wiele razy próbowała uciec razem ze swoją córeczką. W końcu mąż pobił ją i

L T

zostawił, uznawszy za zmarłą. Próbowała potem odnaleźć swoje dziecko i mojego dziadka, ale świat był pogrążony w chaosie. Dowiedziała się, że władze ujęły mojego dziadka, więc nie miała innego wyjścia, tylko się ukryć.

Starała się przeżyć pod nowym nazwiskiem, z nową tożsamością. W końcu wyszła za mąż i wykorzystała zdobyte w ten sposób środki, by spróbować odnaleźć zaginione dziecko. Lata poszukiwań doprowadziły ją do mnie. Zrozumiała, że utraciła córkę na zawsze. Kobiety są słabe – na ogół – ale znalazła mnie, swojego wnuka, tak podobnego do mężczyzny, którego kochała. Zapytałem, czego ode mnie chce. Niczego, odparła. Natomiast sama może mi bardzo dużo dać, opowiedzieć, nauczyć mnie. Dostrzegła we mnie potencjał i siłę, odebraną jej i mojemu dziadkowi. Nazywał się Guiseppi Menzini. – To jeszcze nie wszystko, pani porucznik – powiedziała Callendar. – Jest dużo więcej. – Potrzebne mi nazwisko, którym się posługuje, rysopis, miejsce 409

pobytu. – Nie podał tych informacji, przynajmniej nie natrafiłam na nie. Nie przeczytałam całego dziennika, ale go przekartkowałam. Pisze o niej Gina albo Babka. Ustaliłam, że zaczął prowadzić dziennik, bo powiedziała mu, że Menzini to robił. Na jej prośbę pojechał do domu, żeby odnaleźć jego notatki. Oświadczyła, że to jego dziedzictwo i przepustka do potęgi. Wiedziała, że matka przechowuje pamiątki po siostrze. – Powiedziała mu stek kłamstw. Menzini był bohaterem, a MacMillon, który jej wybaczył i uznał za swoje dziecko innego mężczyzny,

R

to łobuz. Liczyła na sentyment i lojalność przyrodniej siostry, miała nadzieję, że Tessa zabrała jej rzeczy, jej papiery, wierząc, że Gina zginęła, próbując ratować swoje dziecko. Suka. Peabody, powiedz Baxterowi i

L T

Trueheartowi, by udali się do baru w hotelu St. Regis ze zdjęciem Callawaya. Może ktoś zapamiętał, z kim siedział w dniu wpisu do dziennika. Trzeba trochę czasu, żeby to wszystko opowiedzieć. Callendar, gdzie jeszcze się spotykali? – spytała Eve.

– U niej. Nie pisze, gdzie. Ale wspomina, że przysyłała po niego limuzynę, by się poczuł jak ktoś najważniejszy. Z opisu jazdy wzdłuż rzeki, widoków, rozciągających się z jej okien – kompletnie baśniowych – wynika, że to gdzieś na Upper East Side. Portier, przestronny hol, prywatna winda. Czyli luksusowy własny apartament. Aha, i spodobało mu się, że miała androidy, a nie służących – ludzi. – Czyli ma pieniądze albo jakieś ich źródło. Odszukała go. I ma względem niego jakieś zamiary. Sprawiła, że poczuł się kimś ważnym, czyli stało się dokładnie to, o czym marzył. Wiedziała o tym. Wiedziała, w jaką strunę uderzyć. – Dowiedziała się o nim wszystkiego – wtrąciła Teasdale. 410

– Dlatego nie znaleźliśmy potwierdzenia wydatków na kupno narkotyków i wyposażenie laboratorium. Ona to sfinansowała. Może sama się wszystkim zajęła, ma jakichś dostawców, do których Strong nie dotarła. Za granicą albo działających z ukrycia. Może to ktoś z czasów działalności wyznawców kultu konia barwy ognia. – Po tylu latach? – Menzini zmarł kilka miesięcy temu, prawda? Może to ją skłoniło do działania. Spytam Ginę, kiedy ją odnajdę. Ona go nauczyła wszystkiego. Ona potarła zapałkę. – Eve zmrużyła oczy, rozważając coś. – Teraz siedzi i

R

zastanawia się, jak najlepiej się z nią skontaktować. Jest pewny, że jego bogata babka zatrudni najdroższych adwokatów, by go wybronili. – Ale ona tego nie zrobi – powiedziała Teasdale.

L T

– Jasne, że nie. Wpadł, więc przestał być dla niej użyteczny. Czy zapoczątkowała to śmierć Menziniego? – zastanawiała się na głos Eve. – Czy to swego rodzaju zemsta z jej strony? Albo może hołd. Jasna cholera. – Przesunęła rękami po włosach.

– Wykorzystaliśmy program postarzający – powiedział jej Feeney. – Wiemy, jak powinna teraz wyglądać, ale...

– Zrobiła operację plastyczną twarzy – dokończyła za niego Eve. – Dawno temu. Jeśli sfingowała własną śmierć, nie mogła zachować dawnego wyglądu. Dowie się, że go mamy. Czy będzie się bała, że ją wyda? – Dlaczego tego nie zrobił? – spytała Teasdale. Po raz pierwszy, odkąd Eve ją poznała, agentka zdradzała lekkie przygnębienie. – Zyskałby idealną kartę przetargową. – Jest wystarczająco inteligentny, żeby to wiedzieć, i zachowuje tę kartę na później. Jeśli babka nie kupi mu wolności, wyda ją. – Ale ona zniknie. To nie twoja wina – zwrócił się McNab do 411

Callendar. – Tylko pech. Ma pieniądze i możliwości, więc ucieknie. – Sprawdź wszystkie prywatne wahadłowce, szykowane do lotu po konferencji prasowej. I sporządź listę wszystkich luksusowych mieszkań w Upper East, z widokiem na rzekę, z eleganckimi holami i portierami. – I z tarasem – dodała Callendar. – Pisał, że pili drinki na tarasie, wychodzącym na wschód. Widział z niego Wyspę Roosevelta. – Nie może mu pomóc – stwierdziła Teasdale. – Jeśli spróbuje, dorwiemy ją. Jeśli nie, mamy chociaż jego. Agencja Bezpieczeństwa Krajowego naturalnie wykorzysta wszystkie swoje sposoby, żeby ustalić jej

R

miejsce pobytu, ale nie rozumiem, po co ten pośpiech. – Ma recepturę.

– Przypuszczam, że zawsze ją miała, albo przynajmniej wiedziała

L T

dość, by dysponując pieniędzmi, móc ją już wcześniej zrobić i wykorzystać. – Właśnie daliśmy jej powód, żeby to zrobiła.

– Dla niego? – Teasdale pokręciła głową. – Nie sądzę, by miała w sobie tyle sentymentalnych uczuć.

– Menzini nie żyje. Córka jest dla niej bezużyteczna, nie liczy się. Ale wnuk? On jest jej spadkobiercą. Dwa razy udowodnił, że ma w sobie coś z Menziniego. Nie może dotrzeć do niego, więc zechce się jakoś zemścić. Cholera, cholera!

– Eve wyciągnęła swój telefon. – Weaver i Vann! Może będzie chciała dokończyć to, co zaczął. Zostawiła pilną wiadomość dla Weaver w poczcie głosowej, ale udało jej się dodzwonić do Vanna. – Pani porucznik, słyszeliśmy o Lewie. Nie mogę uwierzyć... – Gdzie pan jest? – przerwała mu. – W domu. Zamknęliśmy firmę i... 412

– Proszę nigdzie nie wychodzić. I nie otwierać nikomu drzwi, póki nie dotrą tam moi funkcjonariusze. – Nie rozumiem. – Nie musi pan. Proszę nigdzie nie wychodzić i zamknąć drzwi na klucz. Gdzie jest Nancy Weaver? – Nie wiem. Naturalnie była bardzo zdenerwowana. Chyba poszła do domu. – Proszę nie opuszczać mieszkania – powtórzyła, a potem połączyła się z Jenkinsonem.

R

– Jedź do Stevensona Vanna. Nikogo nie wpuszczaj do środka, póki nie odwołam polecenia. Nikomu nie wolno tam wejść, nikt nie może stamtąd wyjść. Wyślij Sancheza i Carmichael do mieszkania Nancy Weaver.

L T

Jeśli jest u siebie, nie pozwólcie jej wyjść. Jeśli nie, informujcie mnie. Wykonać.

Kiedy pojawił się Whitney, natychmiast do niego podeszła. – Mira i Reo muszą dostać ochronę. A także pan oraz Tibbie, panie komendancie. Gina MacMillon może obrać sobie na cel ludzi, którzy aresztowali jej wnuka. – Zajmę się tym.

– Co o niej wiemy? – zapytała Eve. – Atrakcyjna kobieta koło osiemdziesiątki. Bogata. Cierpliwa. Jezu, jest jak pająk. Wyszkolona terrorystka. Więcej, coś w rodzaju tajnego agenta. Czy mogła kontaktować się z Menzinim, kiedy jeszcze żył? – Trudno powiedzieć. – Agentka Teasdale znów zrobiła lekko przygnębioną minę. – Ale wątpię. – Dlaczego go nie stracono? Wtedy wciąż jeszcze wykonywano wyroki śmierci. Był zbrodniarzem wojennym, masowym zabójcą, 413

porywaczem dzieci, gwałcicielem. Mogę wymieniać bez końca. – Według mnie był użyteczny. – Bo umiał wytwarzać zabijające substancje chemiczne i broń biologiczną? – Całkiem możliwe. Miał wynaturzony umysł, ale w pewnych dziedzinach był wybitnie utalentowany. – Wystarczająco, żeby znaleźć sposób, by się z nią skontaktować. Żeby podsycała ogień. Wprawdzie koniec nie nastąpił, ale to nie oznacza, że zrezygnowali ze zdobycia władzy nad światem. Albo zmienili przedmiot

R

zainteresowania. Może Gina zarabiała na życie, sprzedając broń chemiczną. Może to jest źródło jej majątku. Teasdale się ożywiła.

L T

– Zacznę szukać znanych dilerów w jej wieku.

– Szkoda czasu. – Roarke usiadł prosto i ściągnął krawat, którym związał włosy. – Mam ją.

– Jakim cudem? Jezu. – Eve niemal doskoczyła do niego. – Daj mi popatrzeć.

– W gabinecie Callawaya był obraz. Jedyna rzecz w całym mieszkaniu, mająca styl, w dobrym guście. Od razu zwróciłem uwagę na płótno, ale nie zaprzątałem sobie nim głowy. Zajęło mi trochę czasu ustalenie informacji o obrazie. Widzisz go na monitorze. Eve zmarszczyła czoło, patrząc na długie, ozdobione kwiatami schody i fontannę u podnóża. Prowadziły do jakiegoś starego budynku, przywodziły na myśl Europę. – Nie rozumiem. – To Hiszpańskie Schody w Rzymie. – Menzini dokonał ataku w Rzymie i został tam schwytany. 414

– Też to sobie przypomniałem, tylko trochę za późno. Ten obraz powstał tuż przed wojną, namalował go włoski artysta, który zginął w wyniku zamachu Menziniego. – Zbyt wiele zbiegów okoliczności zawsze budzi podejrzenia. – Tak też sobie pomyślałem. Posłużyłem się polisą ubezpieczeniową, by ustalić właściciela obrazu. Malowidło stanowi część kolekcji, należącej do Giny M. Bellony. Masz jej zdjęcie na monitorze. Bellona to starożytna rzymska bogini wojny. – Czyli tak wygląda – mruknęła Eve.

R

Rzeczywiście atrakcyjna. Kształtne kości policzkowe, oliwkowa cera, ciemne włosy, artystycznie przyprószone siwizną. Figurowała jako wdowa po niejakim Carlo Corellim.

L T

– Ustal, co się stało z Carlo Corellim – poleciła Eve swojej partnerce, kiedy Peabody wróciła. – Zrobisz to po drodze. Mamy jej adres w Nowym Jorku. Upper East Side – dobrze przypuszczałaś, Callendar. Teasdale, zostań tutaj, monitoruj wszystkie rozmowy, jakie będzie chciał przeprowadzić Callaway. I wykorzystaj swoje cudowne sposoby, żeby znaleźć wszelkie prywatne środki transportu, jakimi może dysponować Gina i z których zechce skorzystać. Jeśli spróbuje się ulotnić, nie pozwolimy jej na to. – Już ja się o to postaram. I wyślę do jej mieszkania ekipę, zajmującą się zagrożeniami biologicznymi. – Mają być gotowi do akcji, ale niech się wstrzymają, póki tam nie dotrzemy. Możecie szybciej od nas zablokować jej konta bankowe. Zróbcie to! – Tak jest. – Każę tam wysiać grupę antyterrorystyczną – powiedział Whitney. – Chcę, żeby zabezpieczyli budynek. 415

– Tak jest, panie komendancie. Zamierzam też posiać Truehearta i Baxtera. Myślę, że to wystarczy, by ująć jedną starszą kobietę. – Będziesz miała jeszcze jedną osobę do pomocy. Pojadę z tobą, moja pani porucznik – oznajmił Roarke. – Zasłużyłeś sobie na to. Chodźmy.

L T

R 416

Rozdział 21 Idąc, Eve rozważała możliwe strategie. – Peabody, szukaj dalej informacji o Ginie Bellonie. Chcę wiedzieć, czy ma inne domy albo nieruchomości. Jeśli tak, niech miejscowa policja uzyska nakazy rewizji i zgodę na zarekwirowanie wszystkiego, co uznają za ciekawe. Chcę wiedzieć, jakich pojazdów lądowych, powietrznych i wodnych jest właścicielką. Chcę znać jej krewnych, miejsce jej pracy albo nazwy jej firm. Chcę wiedzieć, jak się wabią jej domowe zwierzęta.

R

Wyciągnęła telefon, wdzięczna, że chociaż ten jeden raz winda nie jest zatłoczona.

– Cher – powiedziała bez żadnych wstępów, kiedy na wyświetlaczu

L T

pojawiła się twarz zastępczyni prokuratora – czy ty i Mira jesteście bezpieczne?

– Tak, siedzimy w sali konferencyjnej. Co...

– Nic nie mów, tylko słuchaj. Potrzebny mi nakaz, i to natychmiast, przeszukania mieszkań, firm i pojazdów Giny Bellony, znanej też jako Gina MacMillon. Właśnie jedziemy do jej mieszkania w Nowym Jorku, wkroczymy tam z nakazem albo bez niego. Chcę, żeby sprawa była czysta, Reo. Ta kobieta stanowi bezpośrednie zagrożenie dla mieszkańców Nowego Jorku. Jeśli wyjedzie z miasta, będzie stanowiła bezpośrednie zagrożenie dla całego świata. – Dostaniesz to, o co prosisz. – Dla oszczędności czasu skorzystaj z aparatu w sali konferencyjnej. Daj mi Mirę do telefonu. – Eve... – zaczęła Mira, kiedy Reo przekazała jej słuchawkę. – Czy pan Mira jest w domu? 417

– Ma dziś wieczorem zajęcia na Columbii. Jest... – Zostaw to mnie. Nie myśl o tym. Chcę, żebyś zeszła do Callawaya i czymś go zajęła. Porozmawiaj z nim, ale nie wspominaj ani słówkiem o babce. Zresztą sama wiesz najlepiej, co robić, co mówić. Po prostu zajmij go czymś. Nie chcę, żeby się skontaktował albo spróbował skontaktować z MacMillon przed, podczas albo po tym, jak ją aresztujemy. – Rozumiem. – Głos Miry był spokojny, ale w jej oczach malował się strach. – Myślisz, że spróbuje coś zrobić moim bliskim? – Nie miała czasu, żeby się przygotować, ale zadbam, by nikomu nic

R

się nie stało. Obiecuję. Potrzebuje czasu na zebranie informacji i przygotowanie planu działania. Nie damy go jej. Ale wolę nie ryzykować. Idź do Callawaya.

L T

Rozłączyła się i znów wybrała numer, by zlecić ochronę członków rodziny Miry. Roarke położył dłoń na jej ramieniu.

– Już się tym zająłem. – Razem z nią wysiadł z windy. – Prywatna ochrona rodziny doktor Miry, mieszkania Peabody i McNaba, Cher Reo i pozostałych.

– To zadanie dla gliniarzy. – Wzięła głęboki oddech. – Ale dzięki. – Ty i twój wydział macie o jeden problem mniej. – Dobra. – Przestała sobie tym zaprzątać głowę. – Zdobądź mi plan jej mieszkania: rozkład pomieszczeń, wejścia, alarmy. Ja usiądę za kierownicą, włączę syreny, ale wyłączę je, kiedy będziemy w pobliżu jej domu. – Bardzo lubię jeździć na sygnale. Peabody zdążyła pociągnąć łyk kawy, nim Eve wyjechała z garażu. – Gina Bellona – zaczęła. – Oprócz własnego apartamentu tutaj ma dom w Londynie, mieszkanie w Paryżu i willę na Sardynii. Jej zmarły mąż otrzymał

tytuł

szlachecki

za

osiągnięcia

naukowe

i

działalność 418

charytatywną. – Osiągnięcia naukowe – powtórzyła Eve, unosząc wóz pionowo w górę, żeby przemknąć nad ulicznym korkiem. – Carlo Corelli, syn Brytyjki i Włocha, podwójne obywatelstwo, naukowiec, specjalizujący się w chemii molekularnej. Jego ojciec był jednym z założycieli Biotech Industries. – Wiodącej firmy w tej dziedzinie – wtrącił Roarke, nie przerywając pracy. – Innowacje i rozwój narządów syntetycznych, szczepionki na raka, sztuczne zapłodnienia, badania nad autoimmunologią. Zbudowali ośrodki

R

zdrowia na terenach, gdzie opieka zdrowotna stanowiła luksus lub w ogóle nie istniała. – Farmakologia... Badali rozmaite leki.

L T

– Nie ulega wątpliwości.

– Dla niej wprost idealnie. Peabody, w jakich okolicznościach zmarł Corelli?

– Siedem miesięcy temu poślizgnął się, biorąc prysznic. – Mniej więcej wtedy, kiedy według Teasdale zmarł Menzini. Założę się, że Corellemu ktoś pomógł się poślizgnąć. – Uznano, że zmarł w wyniku nieszczęśliwego wypadku, ale zdaje się, że pierwsza żona i dzieci narobiły trochę szumu wokół osoby wdowy. Prawdopodobnie znalazłabym coś smakowitego na stronach, zajmujących się skandalami. – Poślubia go, staje się bogata, ma dostęp do wszelkich substancji chemicznych, jakie tylko ją interesują... I fachowych informacji o nich. Menzini umiera, a ona już nie potrzebuje Corellego. Chce złożyć hołd kochankowi albo się zemścić, nieważne. Pozbywa się Corellego, dziedziczy po nim majątek, przenosi się do Nowego Jorku. 419

– Gdzie mieszka w dużym, dwupoziomowym apartamencie – wtrącił Roarke. – Prywatna winda z parteru. Zapasowe wejście w południowym narożniku. I jeszcze jedno na drugim poziomie, pośrodku. We wszystkich wejściach zainstalowane kamery. Jest również wewnętrzna winda. Tarasy na obu poziomach. Budynek na południowo – wschodnim rogu ulicy Pięćdziesiątej Drugiej i Trzeciej Alei. – Co jeszcze jest na tej kondygnacji? – Trzy inne mieszkania – każde zajmuje jeden narożnik budynku. – Pracował szybko, sprawnie, kiedy Eve gnała jak szalona. – Centralna winda,

R

część gospodarcza z windami dla obsługi. Trzy klatki schodowe – od północy, południa i w części gospodarczej.

– Rozumiem. Peabody, przekaż Reo informacje o nieruchomościach MacMillon.

L T

– Ma też limuzynę i miejski samochód tu, w Nowym Jorku, a także prywatny wahadłowiec. – Peabody pisnęła cicho, kiedy samochód przeciskał się między wolno jadącymi pojazdami.

– Wóz terenowy na Sardynii, jacht... Miejskie samochody w Londynie i Paryżu. Biotech ma tu oddział w kompleksie budynków na Long Island i zakładu przy Park. Och, i jeszcze jeden w Jersey City. – Przekaż wszystko Reo. Niech uzyska nakazy. I skontaktuje się z policją w Europie. Może się powołać na Agencję Bezpieczeństwa Krajowego i Tibble’a, żeby nadać sprawie odpowiednią rangę. Chcę, żeby zlokalizowano wszystkie jej pojazdy i je zarekwirowano. – O, cholera. Dobra. – Peabody modliła się w duchu, kiedy przeskakiwali nad trzema taksówkami. – McNab już zlokalizował wahadłowiec, informuje mnie na bieżąco. – Aresztujemy ją – oświadczyła Eve. Wyłączyła syrenę i ostatni 420

odcinek pokonała, sunąc razem z innymi pojazdami. – Chyba straciłam dwa i pół kilograma, tak się spociłam ze strachu. – Delia otarła twarz. – Teraz mam ochotę na cannoli. Nie wiem, dlaczego. Roarke roześmiał się i spojrzał na nią ciepło. – Kupię ci cały tuzin, skarbie. – Cannoli, na litość boską. – Eve zatrzymała się przed luksusowym apartamentowcem

w

miejscu

zarezerwowanym

dla

samochodów

dostawczych. Portier w czerwono – złotej liberii wziął jej wóz za jakiś gruchot i podbiegł do nich żwawym krokiem. Plakietka na kieszonce głosiła, że nazywa się Curtis. – Nie może pani...

R

– Mogę. – Eve wyciągnęła odznakę, otwierając drzwi samochodu. – Co to...

L T

– Ja pytam, ty odpowiadasz. Gina Bellona. Czy jest u siebie? – Pani Bellona? Tak, nie kazała podstawić samochodu. Co... – Od której godziny dziś pracujesz?

– Zacząłem z pięć godzin temu. Widziałbym ją, gdyby wyszła z domu. Osobiście otwierałem jej drzwi jakieś trzy godziny temu, kiedy wróciła z zakupów.

– Dobrze. Czy lokatorzy pozostałych mieszkań na jej piętrze są u siebie? – Państwo Cartwrightowie są w Afryce na safari. Pan Bennett jeszcze nie wrócił, a pani Bennett i chłopiec wyszli jakąś godzinkę temu. Pan Jasper właśnie pojechał na górę. Jego żona i dzieci są w domu. – Numer mieszkania? – Pięćdziesiąt dwa zero cztery. – Zrobił wielkie oczy, kiedy z rykiem silników zajechały trzy czarno – białe radiowozy i dwa pojazdy brygady 421

antyterrorystycznej. – O co chodzi? Jezu. – Peabody, jeśli skończyłaś marzyć o cannoli, niech Curtis zaprowadzi cię do administratora budynku. Zaczynamy. – Podeszła do dowódcy brygady antyterrorystycznej. – Witam, Lowenbaum. – Dzień dobry, Dallas. Zimny wieczór. – Zaraz się zrobi gorąco. Już kiedyś z nim pracowała, wiedziała, że jest bystry i ma stalowe nerwy. Tak, jak jego ludzie, był w czarnej kamizelce kuloodpornej i kasku,

R

w ręku trzymał blaster o dużym zasięgu. Zwodniczo łagodnymi, szarymi oczami przyjrzał się budynkowi. – Przeanalizowaliście plan piętra?

L T

– Tak jest. – Wyciągnął gumę do żucia – z jakiegoś powodu zapamiętała, że lubi jagodową – i ją poczęstował. Kiedy pokręciła głową, włożył gumę do ust, a potem wyjął tablet. Pochylili się nad planem piętra.

– Mój spec od elektroniki zablokuje alarm – powiedziała Eve. – Kiedy wasi ludzie zabezpieczą wejście, chcę, żebyście się powstrzymali z dalszą akcją.

Wyciągnęła telefon i wydrukowała nakaz. – Wejdziemy tam. W drodze jest ekipa, zajmująca się zagrożeniami biologicznymi, ale nie będę na nią czekała. Niech wasz koordynator skieruje ich na górę, jak tylko się pojawią. – Mamy aparaty do oddychania. Chcecie? – Nie, zostaje mi po nich niesmak w ustach. – Mów. – Skinął głową i dotknął słuchawki. – Mój człowiek melduje, że mamy kłopoty z nasłuchem i obserwacją. Kazała zainstalować osłony. 422

– Oto, co zrobimy, Lowenbaum. Moja ekipa wkroczy do mieszkania. Zespół, który wyznaczycie, wejdzie tuż za nami, pomoże nam sprawdzić, czy nie ma żadnego zagrożenia. Wróciła do domu przed konferencją prasową policji nowojorskiej i nie wyszła tędy. Jeśli jest u siebie, zatrzymamy ją. Jeśli zajdzie taka potrzeba, obezwładnimy ją. – Zawahała się na moment. – Znacie mnie, prawda? Uśmiechnął się szeroko. – Kiedyś miałem nadzieję, że lepiej się poznamy, ale skończyło się na marzeniach. – Uśmiechnął się do Roarke’a. – Nie dostałem zielonego światła. Roarke odpowiedział mu uśmiechem.

R

– Można powiedzieć, że miałem więcej szczęścia.

L T

– Jezu. – Eve pokręciła głową. – Chcę, żebyś był w ekipie. Jeśli powiem, żebyś potraktował paralizatorem mnie i moich ludzi, zrobisz to. – To... Dość osobliwe żądanie.

– Być może, ale zrób to. W każdym pomieszczeniu, do którego wejdziemy, otwieramy drzwi i okna. Jeśli są zaplombowane, wybijcie szyby. Przepraszam na chwilkę. – Odwróciła się i szybkim krokiem ruszyła w stronę Baxtera i Truehearta. – Mają maski do oddychania. Jeśli chcecie. – Potem przez wiele godzin ma się niesmak w ustach – poskarżył się Baxter. – Decyzja należy do was. Wjedziemy środkową windą. Roarke, ściągnij jej prywatną windę. Trueheart, pójdziesz do lokalu numer pięćdziesiąt dwa zero cztery, wyprowadzisz przebywającą tam rodzinę i zabierzesz na dół. Baxter, razem z Peabody wejdziecie do środka z pięćdziesiątego trzeciego piętra, otworzycie wszystkie okna i drzwi. Jeśli MacMillon tam będzie, zatrzymajcie ją albo zabierzcie na dół. Roarke i ja 423

wkroczymy z pięćdziesiątego drugiego piętra. Ludzie Lowenbauma zabezpieczą tarasy, teraz blokują wszystkie wyjścia. – Jedna starsza pani i taka afera? Przecież to babcia. Moja robi najlepszą szarlotkę pod słońcem. – Ona nie należy do babć, piekących szarlotki. Chodźmy. Ludzie Lowenbauma weszli do holu i wyprowadzili stamtąd wszystkich. Kiedy ekipy meldowały, jakie zajęły pozycje, Roarke po kolei blokował windy. – Pani porucznik, nie wzięła pani kamizelki kuloodpornej. – Trueheart zaczął zdejmować swoją, żeby ją dać Eve. – Zatrzymaj ją. Mam magiczny płaszcz.

R

Zaczął coś mówić, ale Peabody pokiwała głową.

L T

– Nie ściemnia. To prawda.

– No dobra, dosyć tego gadania. – Weszła z Trueheartem i Roarkiem do biało – złotego holu i wskazała sufit, nim zamknęły się drzwi za Peabody, Baxterem i pozostałymi. Pokazała Trueheartowi drzwi do lokalu numer pięćdziesiąt dwa zero cztery. Pokręciła głową, kiedy jeden z ludzi z brygady antyterrorystycznej wystąpił z taranem, i dała znak Roarke’owi. Przyjrzał się zamkom i wyciągnął swoje narzędzia. Lowenbaum znów uśmiechnął się od ucha do ucha, kiedy zamki odblokowały się z cichym kliknięciem. Eve znów skinęła na Roarke’a, a potem uniosła w górę trzy palce. Dwa. Jeden. Z całych sił naparli na drzwi. Eve sprawdzała dół, Roarke – górę, rozdzielili się, kiedy brygada antyterrorystyczna wpadła za nimi do środka. – Otwórzcie drzwi na taras! – Rozejrzała się po pokoju dziennym; na podłodze w obszernej części jadalnej dostrzegła androida. 424

Poczuła w powietrzu zapach spalonych przewodów elektrycznych, zauważyła zwęglone obwody, widoczne z tyłu głowy androida – służącego. Spóźnili się, pomyślała. Spóźnili się. I zobaczyła potwierdzenie tego, kiedy, idąc pierwsza z wyciągniętą bronią, znalazła się w dużej kuchni, utrzymanej w zielono – złotej kolorystyce. Nie zawracała sobie głowy sprzątaniem, uznała Eve; zostawiła palniki i probówki, przewodniki i słoiki na widoku. Pichciła – ale bynajmniej nie była to szarlotka. Eve słyszała dobiegające zewsząd okrzyki „Czysto! ” Taak, tutaj jest

R

czysto, pomyślała. MacMillon się ulotniła i zabrała truciznę ze sobą. Roarke wszedł za Eve.

– Doliczyłem się dwóch androidów. W obu zniszczono obwody. Otwarty sejf, pusty.

L T

– Zostawiła to dla nas. Jak wielki środkowy palec. – Schowała broń. – Ma pieniądze, fałszywy dowód tożsamości i mogę się założyć, że dość kontaktów, by znów zmienić sobie twarz. Albo uciekła z miasta, albo ukryła się gdzieś, póki nie będzie mogła zmienić wyglądu i tożsamości. – Wymknęła się wyjściem gospodarczym – doszedł do wniosku Roarke. – Albo niepostrzeżenie, albo zapłaciła, komu trzeba. – Jej wahadłowiec jest uziemiony. Nie może nigdzie polecieć. – Wyciągnęła

telefon.

–

McNab,

zlokalizowałeś

pozostałe

pojazdy

MacMillon? – Oba uziemione, Dallas. Co... – Uciekła. Zaczekaj. Powiadom tych, którzy pilnują rodzin i mieszkań – zwróciła się Eve do Roarke’a. – Przeszukamy każdy centymetr tego mieszkania. McNab, potrzebuję ludzi we wszystkich zakładach Biotech w Nowym Jorku i New Jersey. Poproś elektroników, żeby sprawdzili, czy 425

kamery nie zarejestrowały podejrzanej. Przypuszczalnie jest uzbrojona i niebezpieczna. – Rozłączyła się. – Nie miała zbyt dużo czasu. Dałam jej go trochę więcej, z lekkim wyprzedzeniem informując Nadine o aresztowaniu sprawcy. Cholera. Niech to szlag! Ile tego przygotowała? I dlaczego? Czemu po prostu nie uciekła? Zaczęła krążyć tam i z powrotem po kuchni. – Mogła wyjść frontowymi drzwiami. Nie zrobiła tego. Chciała, żebyśmy stracili trochę czasu na tę akcję, założyli, że jest u siebie. Ale ją też

R

to kosztowało trochę czasu. Bo mogłaby dotrzeć do swojego wahadłowca i uciec. Teraz zablokowaliśmy jej pojazdy, zamroziliśmy konta bankowe. – Przypuszczam, że już wcześniej ukryła część pieniędzy.

L T

– Taak, ale nie wykorzystała tego czasu na ucieczkę.

– Jeszcze nie jest gotowa do opuszczenia Nowego Jorku. – Ma jakiś cel. To musi być coś dużego. Burmistrz... Nie była w pobliżu Gracie Mansion, przynajmniej nie dziś. Komenda główna policji – to samo. Musi wiedzieć, że znamy jej rysopis Weszła Peabody.

– Wygląda na to, że spakowała trochę rzeczy. Chyba biżuterię. W sypialni jest pusty sejf, są też dowody, że ona albo ktoś inny w pośpiechu grzebał w garderobie. – Zamierza uciec. Wzięła kosztowności, ubrania. Człowiek nie zawraca sobie tym głowy, jeśli nie jest przekonany, że będzie mu to potrzebne. – Niezbyt chce mi się wierzyć, że zostawiła swojego wnuka – powiedziała Peabody. – Spakowała manatki i zostawiła go na pastwę losu. – Nie przejmuje się nim, kiedy ma ważniejszy cel. Tu chodzi o zasadę, 426

o misję. O Menziniego. – Wydaje mi się, że zależy jej na Callawayu. Na toaletce stoi jego zdjęcie, oprawione w ramki. Jest także ich wspólna fotografia w drugiej sypialni. Znaleźliśmy tam męskie ubrania. Eleganckie, nowe. Wyglądają, jakby były w rozmiarze, jaki nosi Callaway. To świadczy... Nie wiem... O trosce i uczuciach. Eve przemaszerowała przez pomieszczenie dzienne. – Lowenbaum, twoi ludzie mogą zostać na dole, ale niech będą w pogotowiu.

R

Wbiegła na górę, pokonując po dwa stopnie na raz.

W głównej sypialni, też utrzymanej w złotej kolorystyce, z akcentami delikatnych, niemal rozwodnionych zieleni i błękitów,

L T

zdjęcie Callawaya w złotej ramce stało na zabytkowej toaletce.

Naprzeciwko łóżka, zauważyła Eve. Chciała go widzieć, widzieć jego twarz, gdy położyła się spać.

– Zrobiono je tutaj. – Wzięła zdjęcie, podeszła do szerokich okien. – Prawdopodobnie na tarasie. Widać za nim rzekę. Przynieś mi to drugie – poleciła swojej partnerce i zaczęła krążyć po sypialni, nie wypuszczając zdjęcia z ręki.

– Troskliwa, sentymentalna. Czyli pomyliłam się. Być może, być może... W jego żyłach płynie jej krew... I krew Menziniego. Jest przystojnym mężczyzną, wysportowanym, niegłupim. I gotowym do zabijania. Chętnie podąży tą samą ścieżką. Po śmierci Menziniego kto jej pozostał? Callaway. Córka jest nikim poza tym, że urodziła jej wnuka. Ludzie wiążą swoje nadzieje i marzenia z potomstwem. Obejrzała drugie zdjęcie, przyniesione przez Peabody. Ukazywało szeroko uśmiechniętego Callawaya, obejmującego w pasie babkę. Czy w jej 427

oczach malowała się duma? – zastanawiała się Eve. Miłość? Ambicja? Chyba to wszystko po trochu. – Dała mu to, co miała – mruknęła Eve. – Środki, by niszczyć. Niech zacznie od swoich wrogów, rywali, tych, którzy stali mu na drodze. Nie, to nie misja, nie życiowy cel. To sprawa osobista. Dogadzanie sobie. Pozwala mu wywołać panikę i strach dla jego własnej satysfakcji, nie mając jakiegoś większego

planu.

Potem

przejdą

razem

do

ważniejszych

spraw,

istotniejszych zadań. Czy o to chodzi? Czy obudziły się w niej jakieś uczucia do niego, kiedy go poznała? Jej wnuk, jedyna bliska jej osoba, która

R

coś dla niej znaczyła. Nie, nie zostawi go w tarapatach.

– Co może zrobić? – zapytała Peabody. – Nie może do niego dotrzeć. – Przygotowała w kuchni całkiem istotną kartę przetargową. Może

L T

dokończyć to, co on zaczął, co sobie zaplanował. Nancy Weaver. Restauracja. Jak brzmi jej nazwa? Wiem, „Appetito”. *

Nancy Weaver wzięła pod rękę Marty’ego, kiedy wolno szli chodnikiem. Wieczorne powietrze, zimne i rześkie, przyjemnie chłodziło jej skórę.

– Dziękuję, Marty. – Za co?

– Za dogadzanie mi. Roześmiał się i objął ją w pasie. – Myślałem, że nawzajem sobie dogodziliśmy. – Masz rację. Wiem, że byłam w okropnym stanie, kiedy stanęłam na progu twojego mieszkania. – Masz za sobą dwa okropne dni. Jak my wszyscy, ale ty ucierpiałaś najbardziej z nas. 428

– To był koszmar, z którego nie mogłam się obudzić. Kiedy usłyszałam, że Lew... Jezu, jak mogłam z nim pracować przez ten cały czas i niczego się nie domyśliłam? – Czy nie mówi się, że ci, którzy są najbliżej, zazwyczaj niczego nie widzą? – Być może, ale kurczę, Marty, uczyli mnie czytać w myślach innych ludzi. I jestem w tym dobra. Albo przynajmniej tak uważałam. Nigdy go nie rozgryzłam. Bywał trudny, humorzasty, denerwująco pasywno – agresywny, ale, Marty, to on zabił wszystkich tych ludzi. W tym naszych. Joego i Carly.

R

– Jeśli będziesz o tym myślała, znów się zdenerwujesz. – Nie mogę przestać o tym myśleć. Cóż, na jakiś czas mi się udało. – Uśmiechnęła się do niego. – I pomyśleć, że prawie odwołałam naszą dzisiejszą randkę.

L T

– Cieszę się, że tego nie zrobiłaś... Nie tylko z uwagi na to, że przed kolacją nawzajem sobie dogodziliśmy, ale ponieważ nie powinnaś być teraz sama.

– Wyszłam z pracy. – Przycisnęła głowę do jego ramienia. – Nie mogłam tam wysiedzieć. I ruszyłam przed siebie. Szłam i szłam, aż znalazłam się na progu twojego domu... Dwie godziny przed czasem. Przyznaję, że dobrze mi to zrobiło, ale muszę myśleć o pozostałych pracownikach. I, Boże, nie włączyłam telefonu. – Nie rób tego. – Uścisnął ją uspokajająco. – Odpuść sobie dziś wieczorem. Jutro pomyślisz o innych. – To samolubne. – Jako dyrektor naczelny Stevenson & Reede wcale nie uważam tego za egoizm, tylko za przejaw rozsądku. Musisz trochę ochłonąć, Nancy. I ja też. Upłyną tygodnie, miesiące, zanim się z tego otrząśniemy. 429

– Jutro muszę się skontaktować z Elaine, żoną Joego. Sprawdzić, jak sobie radzi. Musimy coś dla niej zrobić, Marty, dla niej i dla rodziny Carly. I dla krewnych pozostałych ofiar. Jeszcze nie wiem, co. Nie mogę logicznie myśleć. Mocniej ją objął. – Przyrzekam ci, że coś wymyślimy. A na razie zapomnij o tym. Zamówimy butelkę dobrego wina, zjemy kolację. Dziś przenocujesz u mnie i porozmawiamy o tym. – Gdybym tamtego wieczoru, kiedy wszyscy poszliśmy do baru, nie umówiła się z tobą na randkę...

R

Marty nachylił się, żeby ją pocałować w czubek głowy. – O tym też nie myśl. Jesteś bezpieczna. Jesteś ze mną. A Lewis

L T

Callaway siedzi w areszcie policyjnym i już nigdy nikogo nie skrzywdzi. – Dzięki niech będą Bogu za to. – Udało jej się uśmiechnąć do niego, kiedy stanęli przy wejściu. – Cieszę się, że mnie namówiłeś, żebyśmy wyszli z domu i jednak zjedli kolację na mieście. To też swego rodzaju dogadzanie sobie. Chyba mi tego potrzeba.

– Oboje tego potrzebujemy.

Weszli do restauracji. W sali panował gwar, unosiły się smakowite zapachy. Jaki spokój, pomyślała Nancy Weaver. Postara się na godzinę, dwie zapomnieć o Lewie i całym tym koszmarze. Kierownik sali podszedł do niej z wyciągniętymi rękami. – Pani Weaver, bardzo się cieszę, że panią widzę. Proszę się o nic nie martwić. Pani asystentka zadzwoniła, żeby potwierdzić rezerwację. – Och, nie wiedziałam, że... – Mamy pani ulubione wino. To prezent od nas. Chcemy, żeby się pani odprężyła. Chcemy, żeby pani wiedziała, jak bardzo panią cenimy i jak 430

się cieszymy, że jest pani cała i zdrowa. – Och, Franco. – Łzy napłynęły jej do oczu. – Bardzo ci dziękuję. – A teraz niech się pani odpręży i o niczym nie myśli. Proszę tędy. Nancy zamrugała powiekami, żeby się nie rozpłakać, kurczowo trzymając się ręki Marty’ego. I nie zwróciła uwagi na siedzącą przy barze, atrakcyjną, starszą kobietę, która popijała martini, obserwując ich oboje zimnymi, niebieskimi oczami. Gina wsunęła rękę do torebki, wymacała trzy przygotowane fiolki... I nóż bojowy, który dał jej całą wieczność temu Menzini.

R

W innym życiu, pomyślała. Zatoczyła pełne kolo.

Zrobi to tutaj, dziś wieczorem, dla swojego wnuka. Suka, która nie pozwalała, żeby był szczęśliwy, nie dawała mu rozwinąć skrzydeł, zapłaci

L T

za to, kiedy policja będzie myszkowała po apartamencie w Upper East Side... O ile już wpadli na jej trop.

Niewątpliwie zablokują jej konta. Ale miała pieniądze. W skradzionym samochodzie ukryła gotówkę, biżuterię, dokumenty tożsamości i paszporty. Jeszcze nie wyszła z wprawy i wiedziała, jak się to robi. I kiedy mieszkańców miasta znów ogarnie panika, kiedy dojdzie do kolejnej krwawej jatki, ona, Gina będzie mogła wyrównać swoje prywatne rachunki, będzie górą.

Ujawni, że wszystkie trzy zamachy są dziełem wyznawców kultu konia barwy ognia. Guiseppi byłby z niej dumny. Zażąda natychmiastowego uwolnienia Lewisa Callaway a, inaczej dojdzie do kolejnego ataku i będą kolejne ofiary. Jeśli okażą upór, znów uderzy. Wiedziała, że się ugną. Policja i rządy to słabe instytucje, wszyscy się trzęsą ze strachu przed zimnym gniewem opinii publicznej. 431

Jeśli zajdzie potrzeba, zrówna Nowy Jork z ziemią, żeby dopiąć swego; spowoduje uwolnienie wnuka, członka swojej rodziny. Spadkobiercy Menziniego. Mogła wyprodukować więcej substancji, potrzebne jej było tylko jakieś spokojne miejsce. Naturalnie będzie musiała zrobić kolejną operację plastyczną. Ale to nic nadzwyczajnego, zresztą nie pierwszy raz się na to decydowała. Kiedy Lewis odzyska wolność, zastanowią się, co dalej. Wciąż są ludzie, na których mogła liczyć, wciąż może grozić, nadal może powodować zamęt.

R

Ale najpierw odpłata. Zastanawiała się, czy zaczekać, aż Weaver pójdzie do łazienki. Takie idiotki, jak ona, zawsze idą do łazienki, żeby

L T

sprawdzić, czy nie zjadły szminki albo czy nie są potargane. Może zwyczajnie poderżnie jej gardło. Wyobraziła to sobie i niemal poczuła ciepłą krew na rękach.

Upłynęło bardzo dużo czasu, odkąd ostatni raz miała czyjąś ciepłą krew na rękach.

Ale chociaż byłoby to bardzo miłe, tym razem należy postąpić inaczej. Chciała, żeby Weaver zabijała i poniosła śmierć, żeby krzyczała ze strachu, ze złości. Żeby zginęła tak, jak to wymyślił Menzini. Ale przedtem musi się dowiedzieć. Umierając, będzie wiedziała, dlaczego umiera i przez kogo. Tak, Lewisowi się to należy. Zdjęła nogę z nogi i odstawiła kieliszek. Elegancka i zdeterminowana, przeszła przez salę, kierując się do stolika tamtych dwojga. Znów wsunęła rękę do torebki. Usiadła przy sąsiednim stoliku i dotknęła Weaver czubkiem ostrza. – Mogę jej wbić nóż w brzuch – rzuciła od niechcenia Marty’emu. – 432

Jeśli spróbujesz coś zrobić, wypatroszę jej bebechy, nim ktokolwiek zdoła mnie powstrzymać. Macie się oboje uśmiechać. Do mnie, do siebie. – Czego pani chce? – Weaver próbowała się odsunąć i znieruchomiała, kiedy nieznajoma mocniej dźgnęła ją nożem. – Chcę, żebyście oboje położyli ręce na stole. Kiedy pojawi się kelner, poproście o jeszcze jeden kieliszek dla starej przyjaciółki. Waszej starej przyjaciółki Giny. I uśmiechnijcie się. – Czemu pani to robi? Chce pani pieniędzy? – zapytał Marty. – Tacy ludzie, jak wy, mający odrobinę władzy, zawsze myślą o

R

pieniądzach. Wasze pieniądze nie mają znaczenia, szczególnie kiedy znów da o sobie znać koń barwy ognia.

– Nie rozumiem. – Weaver nie mogła powstrzymać drżenia rąk,

L T

chociaż bardzo się starała.

– Jestem babką Lewisa. Wypatroszę cię jak rybę – mruknęła, kiedy Nancy odruchowo drgnęła. – A tobie utnę jaja

– ostrzegła Marty’ego. – Doskonale posługuję się nożem i jestem szybka. A teraz uśmiechajcie się. Bardzo się cieszycie, że spotkaliście dawną przyjaciółkę.

Nancy udało się odzyskać panowanie nad sobą; zmusiła się do uśmiechu, kiedy kelner zatrzymał się przy ich stoliku. – Tony, mógłbyś nam przynieść jeszcze jeden kieliszek? Moja przyjaciółka usiądzie z nami. – Naturalnie. Jedną chwileczkę. – Grzeczna dziewczynka. Naprawdę czuję się, jakbyśmy były dobrymi przyjaciółkami. Lewis bardzo dużo mi o tobie

opowiadał.

Jak

awansujesz, sypiając, z kim trzeba, jak na każdym kroku podcinałaś mu skrzydła. I mówił o tej restauracji, twojej ulubionej. Łatwo mi było cię 433

odszukać. – To pani zadzwoniła, przedstawiając się jako moja asystentka! – Lewis nie przespałby się z tobą, więc robiłaś wszystko, co w twojej mocy, żeby utrącić jego karierę. To takie typowe. Takie kobiece. Weaver pod stołem przycisnęła nogę do nogi Marty’ego. – Przerażał mnie... Swoją inteligencją, swoimi pomysłami, swoim nowatorstwem. Musi pani być z niego bardzo dumna. – Myślisz, że mnie przechytrzysz, ty suko? – powiedziała z wściekłością Gina, ale kiedy kelner przyniósł kieliszek, uśmiechnęła się do

R

niego czarująco. – Och, dziękuję! Cóż za szczęście, że dziś wieczorem się spotkaliśmy. – Kiedy kelner nalewał jej wina, powiedziała rozpromieniona: – Musimy wznieść toast.

L T

– Gino – odezwał się cicho Marty. – Nancy tylko wykonuje rozkazy i polecenia. Nie miała wyboru. Ja jestem dyrektorem naczelnym Stevenson and Reede. Jeśli już musisz kogoś obwiniać, to powinnaś winić mnie. – Marty...

– Czyż to nie słodkie... I odrażające? Próbuje zgrywać bohatera. Napijcie się. Jesteśmy trójką przyjaciół, opróżniających butelkę wina. – Wzięła kieliszek i pociągnęła łyk wina. – Salute.

434

Rozdział 22 Widzę ją. – Stojąc po drugiej stronie ulicy, Eve patrzyła przez lornetkę, skierowaną na wąskie okienko w drzwiach restauracji. – Stolik w głębi w zachodnim narożniku sali. Usiadła obok Weaver. Naprzeciwko nich siedzi mężczyzna o

brązowych oczach i włosach, pod pięćdziesiątkę.

– Tak, mam ich. Lowenbaum ocenił liczbę gości w lokalu, natężenie ruchu. Spojrzał w lewo, a potem w prawo. Gliniarze już przystąpili do zamykania tego odcinka ulicy,

kierowali

samochody na

objazdy,

R zawracali

przechodniów.

Zadowolony, na chwilę zamknął oczy, żeby poczuć wiatr na policzku, ocenić jego kierunek i prędkość.

L T

– Niezbyt dużo miejsca na akcję – zauważyła Eve.

– Wystarczy. W lokalu jest spory ruch. Może wyślemy paru facetów po cywilnemu, żeby przetarli szlak. Jeśli dobrze to rozegramy, powinniśmy móc strzelić do niej jak do tarczy.

– Grozi Weaver bronią. Nie widać tego, ale to pewne. Poza tym ma przy sobie to cholerstwo. Strzelisz do niej stąd, to nim straci przytomność, może zabić Weaver. I skazić powietrze tym diabelskim koktajlem. Eve opuściła lornetkę i zaczęła myśleć na głos. – Może uda nam się wszystkich ewakuować, zanim substancja zacznie działać, a może skończy się tym, że będziemy musieli potraktować paralizatorami gości, którzy pod wpływem tej mikstury będą próbowali się nawzajem wymordować nad talerzami z ravioli. A może sporządziła jakiś inny środek, którego skutków działania nie znamy. – I w tym sęk. – Rzucił beztrosko Lowenbaum. Zdjął snajperskie gogle, by spojrzeć na Eve. – Spróbujmy rozwiązać ten problem. 435

– Najprościej będzie, jak założycie mi urządzenie podsłuchowe, wejdę do środka i porozmawiam z nią. – A jeśli ma pod stołem blaster i strzeli do ciebie? – Nie sądzę. – Eve niemal słyszała za sobą gwałtowny sprzeciw Roarke’a. Nie musiał nic mówić, w powietrzu aż iskrzyło. – Usiądę przy ich stoliku, będzie wiedziała, że otoczyliśmy restaurację. Zechce negocjować. – Mamy zasady działania, Dallas. Nie pozwolimy jej wziąć drugiego zakładnika, tym bardziej gliniarza. – Znam zasady, ale czasami trzeba je nagiąć. Potraktuj to jak

R

ostateczną rozgrywkę. Jak to się mówi? Jesteśmy w sytuacji patowej. – Serio? To włoska restauracja, jednak nie zanosi się na rzymskie wakacje. Uśmiechnęła się.

L T

– Weaver to dla niej tylko drobna plotka. Ma bardziej dalekosiężne cele, a teraz najważniejsze jest uwolnienie wnuka. Związała się z nim emocjonalnie i powinniśmy to wykorzystać. Ja mogę to wykorzystać. Wejdę z urządzeniem podsłuchowym, będziesz wiedział, jak stoją sprawy. I mam większe szanse na obezwładnienie jej tak, żeby nie stworzyć zagrożenia dla pozostałych gości. Skontaktujcie się z Mirą. Jej rady mogą się okazać przydatne.

– Zablokujemy wejścia i dostaniemy się do środka przez kuchnię. – Taak, zgadzam się. Ale ktoś musi podejść do tej kobiety, skłonić ją, żeby przestała grozić Weaver i temu mężczyźnie, powstrzymać przed użyciem substancji. – Wyznaczę najlepszego ze swoich ludzi, czyli siebie, do obsługi broni. Zrobi jeden fałszywy ruch i daję sobie zielone światło. W restauracji jest około siedemdziesięciu gości, nie wiemy, ile osób pracuje w kuchni. 436

Jeśli zajdzie konieczność, posłużymy się paralizatorami i wszystkich obezwładnimy. – Może da się tego uniknąć. – Zna twoją twarz. – Słysząc głos Roarke’a, Eve odwróciła się ku niemu. Dostrzegła w jego oczach wzburzenie. – Jeśli ma broń, a z pewnością ma, co ją powstrzyma przed użyciem jej przeciwko tobie, kiedy będziesz trzy metry od niej? – Właśnie nad tym pracuję. Peabody, zdejmuj te swoje zwariowane buty. – Moje buty? Przecież...

R

– Naprawdę sądzisz, że nikt cię nie rozpozna, kiedy włożysz różowe kowbojki?

L T

– To dopiero początek – wyjaśniła Roarke’owi. – Pożycz mi te swoje głupie okulary w kolorach tęczy – poleciła partnerce. – I ściągaj szalik. – Chwyciła szal we wściekłe paski, który miała na szyi Delia. – Zamotaj mi go na głowie. Będę udawała wyznawczynię Wolnego Wieku. – Chwileczkę, pani porucznik. – Roarke wziął ją pod ramię i odciągnął na bok. – To głupota.

– Wcale nie. Mam swój magiczny płaszcz. – Ale nie ochroni twojej głowy.

– Słuchaj, nie wiemy, co ona trzyma pod tym cholernym obrusem. Może celuje z blastera. Bardziej jednak prawdopodobne, że to nóż. Może w każdej chwili pokroić Weaver na kawałki, chociaż raczej uważam, że tylko ją rani, by nie mogła wyjść z restauracji, rozleje substancję i ucieknie. Mogę odwrócić jej uwagę, zająć ją rozmową. Pójdzie na ustępstwa, by wyciągnąć Callawaya z aresztu. Jest jej spadkobiercą, jej nadzieją na przyszłość. – Możemy stąd z nią negocjować. 437

– Roarke, tam są dzieci. Jeśli skazi tym świństwem powietrze, nie wiemy, jak szybko podziała ono na dzieci, ale z pewnością szybko. Są mniejsze, mniej ważą. Dlatego nie zostanę tutaj, w bezpiecznej odległości, patrząc, jak pod wpływem trucizny dzieciaki być może rozorają mamom twarze widelcami do makaronu, nim uda nam się zapanować nad sytuacją. – Niech to jasna cholera. – Może uda nam się ewakuować chociaż część gości. MacMillon siedzi tyłem do kuchni, możemy niepostrzeżenie wyprowadzić trochę ludzi, kiedy skupię na sobie uwagę Giny. Pojawiając się tam, zmienię reguły gry.

R

W tej chwili uważa, że jest panią sytuacji. Jeśli zakłócę tę równowagę, będzie zdezorientowana. Będzie musiała sobie wszystko ułożyć od nowa. – Jeśli wejdziesz do środka, ja wejdę razem z tobą. – Słuchaj...

L T

Ujął jej twarz w obie dłonie.

– Ty wchodzisz, ja także. To nie podlega dyskusji. Jeśli mamy zginąć albo umrzeć od trującego gazu, to razem.

– Kurde. Kurde. Nie możesz wyglądać na takiego krezusa. Do tego tak zabójczo przystojnego. Rozśmieszyła go.

– Zrobię, co się da.

– Jemu też załóżcie mikrofon – powiedziała do Lowenbauma. – Peabody, daj mi te idiotyczne buty. – To nie twój rozmiar. – Jakoś je wcisnę. Zaczekała, aż ludzie Lowenbauma założą jej mikrofon i słuchawkę do ucha. Niestety, włożywszy różowe buty Peabody, przyznała jej rację. Były szerokie, ale za krótkie. Lecz jakoś wytrzyma. 438

– Bylebym tylko dotarła do ich stolika – powiedziała, kiedy Peabody zaczęła motać na jej głowie swój szal. – Równie dobrze możesz wyglądać jak należy. Jesteś pewna, że chcesz to zrobić? – Jestem pewna, że dzięki temu osobliwemu szalikowi i okularom uda mi się przejść przez całą salę. – Dallas! – Jestem tego pewna. Chcę, żebyś poszła do kuchni. Ewakuujemy ludzi, musisz przypilnować, żeby przebiegło to sprawnie i cicho. A kiedy

R

dam ci znak, wchodzisz. Nie wcześniej, Peabody. Ty, Baxter i Trueheart wkroczycie na mój znak, kiedy Lowenbaum pozwoli. Nie wcześniej. – Zrozumiałam.

L T

Eve nachyliła się lekko i ściszyła głos.

– Lowenbaum potraktuje mnie paralizatorem, jeśli będzie musiał. Liczę na ciebie, że zajmiesz się Roarkiem. – O, Jezu.

– Jeśli coś pójdzie nie tak, wyprowadzisz go. To nie tylko rozkaz, Peabody, to prośba przyjaciółki. Obiecaj mi, że go wyprowadzisz z restauracji.

– Dobrze. Zrobię to. Ciebie też stamtąd zabiorę. – Ludzie Lowenbauma w pierwszej kolejności zajmą się policjantką, więc nie martwię się o to. Za bardzo, dodała w myślach i włożyła okulary w kolorach tęczy. – Bardzo głupio wyglądam? – Prawdę mówiąc wyglądasz super. – Peabody poprawiła luźno zwisający koniec szala. – Trochę jak przedstawicielka miejskiej cyganerii. – Boże. Mira? Jesteś tam? 439

– Tak. – Usłyszała w słuchawce spięty, zaniepokojony głos przyjaciółki. – I uważam, że to niepotrzebne ryzyko. – To wykalkulowane ryzyko. Nic mi nie będzie. Trzy metry od nich w wysokim foteliku siedzi jakiś brzdąc z buzią wymazaną sosem do spaghetti. Kiedy będę w środku, podpowiadaj mi, co mówić. Informuj, jeśli przybiorę zły ton. Chcę ją zająć rozmową, a w tym czasie postaramy się wyprowadzić z sali jak najwięcej osób. – Przede wszystkim jest żołnierzem. Poświęci siebie w imię sprawy. – Liczę na to, że w tej chwili najważniejszy jest dla niej Callaway. Lowenbaum, wszystko gotowe? – Tak jest.

R

Rozejrzała się wkoło. Szybko odgrodzili teren. Żądni sensacji gapie

L T

tłoczyli się już za barierkami. Lowenbaum stał za stanowiskiem strzelniczym, broń miał wycelowaną.

– Jeśli będziesz musiał do mnie strzelać, nie celuj w tułów. Podszewka płaszcza jest z tkaniny kuloodpornej. – Nie mów.

– Pokażę ci później.

– W środku panuje duży ruch – poinformował ją. – Kelnerzy przechodzą obok ich stolika. Goście przy stoliku z przodu częściowo zasłaniają mi cel. Byłbym wdzięczny, gdybyś mogła się ich pozbyć. – Zapamiętałam. – Odwróciła się, kiedy podszedł do niej Roarke, i wzniosła oczy do góry. Nie miał już marynarki od garnituru i oddał komuś swój płaszcz w zamian za kurtkę ze sztucznej skóry. Włosy związał w kucyk, na głowę wcisnął czerwoną czapkę narciarską z napisem „Kocham NY”. – Ile zapłaciłeś za tę śmieszną czapkę? 440

– O wiele za dużo. – Cóż, nie wyglądasz teraz na zbyt bogatego. – Wzięła go pod rękę. – Chodźmy aresztować tę sukę. Zaczynamy, Lowenbaum. – Zrozumiałem. – Założę się, że podają tu dobry makaron – powiedział Roarke, kiedy przechodzili przez jezdnię. – Może zamówimy trochę na wynos, kiedy będzie po wszystkim. Mam stąd dobry widok na nasz cel – poinformowała, gdy dotarli do drzwi. – Wchodzimy do środka. – Ekipa Alfa, wkraczajcie. Do

kuchni,

pomyślała

Eve,

gdy

R

znaleźli

się

w

gwarnym

pomieszczeniu, w którym unosiły się smakowite zapachy.

L T

Wsunęła rękę do kieszeni, kiedy podszedł do nich rozpromieniony kierownik sali. – Witamy.

Pokazała swoją odznakę, nim zdołał powiedzieć coś więcej. – Patrz na mnie. Jak ci na imię? – Fra... Franco. Jakiś problem?

– Owszem, dlatego proszę patrzeć na mnie, słuchać i robić dokładnie to, co powiem. Czy potrafisz nad sobą panować, Franco? – T – tak, chyba tak. – Zachowaj spokój. W tej chwili do kuchni wkracza policja. Wyprowadzą personel w bezpieczne miejsce. Nie oglądaj się za siebie, patrz na mnie. Przy stoliku w głębi, w zachodnim narożniku, siedzi kobieta. – Pani Weaver, ale... – Chodzi mi o tę, która się do niej dosiadła. Jest niebezpieczna, prawdopodobnie uzbrojona. Spokojnie, Franco. Kiedy znajdę się obok ich 441

stolika, kiedy skupię na sobie jej uwagę, chcę, żebyście cicho... Bardzo cicho zaczęli wyprowadzać do kuchni gości, siedzących przy stolikach, do których jest odwrócona plecami. Po jednym stoliku. Możesz powiedzieć, że zostali wybrani do specjalnej promocji, cokolwiek. Zaprowadźcie ich do kuchni, a policja już ich stamtąd zabierze. To samo z personelem. Po jednej osobie, cichutko. Dasz radę to zrobić, Franco? – Tak. Ale pani Weaver... – Ja się nią zajmę. A teraz najpilniejsza sprawa. Chodzi o

stolik tuż

przed stolikiem pani Weaver, przy którym siedzi dzieciak, wypaćkany

R

sosem, i drugi, starszy, udający, że je warzywa. Trzeba ich wyprowadzić w pierwszej kolejności. Możesz to zrobić ostentacyjnie. Powiedz, że macie w kuchni coś ekstra dla całej rodziny. Coś specjalnego dla dzieci. Wielką

L T

niespodziankę. Zrozumiałeś? – Tak.

– W takim razie do dzieła. I uśmiechaj się szeroko, Franco, no już. Uśmiech był nieco wymuszony, ale Eve uznała, że ujdzie. Zaczekała, aż Franco znajdzie się koło stolika. Klasnął w dłonie. Dobry pomysł. Eve widziała, jak Gina spojrzała na mężczyznę, ale po chwili przestała się nim interesować.

– Ruszamy – powiedziała Eve, kiedy rodzice i bardzo przejęte dzieciaki wstali od stolika. Wolno szli przez salę; widziała, jak Gina przelotnie na nich spojrzała. W chwili kiedy za rodziną z dziećmi zamknęły się drzwi do kuchni, skierowała się do jej stolika. – Nancy! Nancy Weaver, to ty? Roześmiała się, wykorzystując chwilowe zaskoczenie Giny i

opadła na krzesło obok mężczyzny. 442

– Kto by pomyślał, że cię tutaj spotkam. Co słychać? – Świetnie. – Nancy Weaver zrobiła wielkie oczy, rozpoznawszy Eve, ale zachowała zdumiewająco zimną krew. – Dziękuję. – Wyglądasz doskonale – powiedziała Eve, kiedy Roarke wziął krzesło od sąsiedniego stolika i postawił je obok niej. – Najmocniej przepraszam – odezwała się chłodno Gina. – Ale to spotkanie służbowe. Będziecie musiały kiedy indziej wypytać się, co u was słychać.

R

– Och, Gino, nie bądź taką zrzędą. Pod stołem wycelowałam w ciebie broń. Zrób coś Nancy, zrób jeden fałszywy ruch, a użyję jej. Porozmawiajmy.

L T

Kątem oka widziała, jak Franco mówi coś cicho do ludzi przy stoliku, który był poza zasięgiem wzroku Giny. Żeby skupić jej uwagę na sobie, Eve zdjęła szal i okulary. – Tak lepiej.

– Mam przy sobie dość „Gniewu Boga”, żeby przemienić to miejsce w Armagedon.

– W takim razie wszyscy spróbujemy się nawzajem pozabijać, a w tym czasie brygada antyterrorystyczna, która już czeka na zewnątrz, potraktuje nas paralizatorami. I co nam to da? Lepiej uniknąć tego wszystkiego. Połóż broń na stole. – Wykluczone. Najpierw rozkroję ją jak dojrzałą brzoskwinię. Czyli ma nóż. To lepsze od blastera. – Nancy nie jest ważna. – Eve usłyszała głos Miry. – Zwykły pracownik korporacji. – Czyli zabijesz jeszcze jednego pionka. Co zyskasz? A w chwili, 443

kiedy to zrobisz, już po tobie. Jesteś zbyt cwana, żeby stracić możliwość wywierania nacisku. Na twarzy Giny malowała się wyłącznie zimna determinacja. – Mam przy sobie trzy fiolki substancji do wywierania nacisku. – Okaż szacunek – poradziła jej Mira. – Zacznij negocjować. – Masz rację. Chcemy uniknąć kolejnej tragedii. Są tutaj dzieci, Gino. Tamta uśmiechnęła się z satysfakcją. – No właśnie. A są bardziej podatne na działanie koktajlu. Nie uda ci się wystarczająco szybko je powstrzymać. A jeśli zaczniecie do nich strzelać, narazisz się na powszechne potępienie. – Masz mnie. Czego chcesz?

R

– Chcę obalić państwo policyjne. Chcę, żeby ludzie jego pokroju... –

L T

Wskazała Roarke’a. – Teraz wiem, kim jesteś. Chcę, żeby ludzie jego pokroju trafili na ulicę, chcę zniszczyć wszystkie pieniądze i dobra materialne, które tak łapczywie gromadzili.

– Wystawia cię na próbę – powiedziała Mira. – Skieruj rozmowę na wnuka, na sprawy osobiste.

– To wykracza poza moje możliwości. Powiedz mi coś, co jestem w stanie załatwić. To dla mnie też ważne, Gino. Bądźmy realistkami, dokonasz ataku w tym lokalu, doprowadzisz do śmierci wszystkich tych ludzi, to wyjdę na idiotkę, skoro dopiero co poinformowałam o aresztowaniu sprawcy poprzednich ataków. Jasne, że Lew zapłaci za to, co zrobił, ty też. Ale ja również. – Chcę porozmawiać ze swoim wnukiem. – O, to mogę załatwić. – Tutaj. Twarzą w twarz. Chcę, żeby go tu przywieziono. – To wymaga nieco czasu. A co potem? Jeśli to załatwię, znajdzie się 444

w niebezpiecznym miejscu, jak my wszyscy. Czy jest ci to obojętne, że znajdzie się pod wpływem śmiercionośnej substancji? – Chcę się z nim tutaj spotkać. Potem obydwoje wyjdziemy stąd, a naszymi tarczami będą pionek z korporacji i ten chciwy łobuz, którego poślubiłaś. – Cóż, jeśli mam być szczera, nie zależy mi na pionku z korporacji, ale jestem dość przywiązana do chciwego łobuza. – Jak pani może tak mówić? – Weaver dwa razy trąciła Eve pod stolikiem. – Jest pani policjantką. Powinna pani mnie bronić!

R

– Dorośnij – warknęła Gina. – Gliniarze to zdemoralizowane przez władzę dranie. Sprowadźcie tu Lewisa, załatwcie transport do mojego wahadłowca albo przemienię ten lokal w dom wariatów, pełen żądnych zabijania dzieciaków.

L T

– Powinnaś znać zasadę, Gino. Trochę ustępujesz, żeby trochę zyskać. Prosisz mnie, żebym zwolniła masowego zabójcę... Dwóch, licząc ciebie... Poświęciła dwóch obywateli, a co otrzymam w zamian? Zamieńmy się – zaproponowała Eve. Położyła swoją broń na stole. – Weź moją. Nie jest taka groźna, ale równie skuteczna, co twoja. Daj mi nóż. – Co ty wyprawiasz, Dallas? – zdenerwował się Lowenbaum. – Będzie to przejaw dobrej woli i dowód zaufania – powiedziała Eve, patrząc na Ginę. – Wolałabym, żebyś nie zaświniła całej podłogi krwią Nancy. Kiedy Gina sięgnęła po broń, Eve położyła na niej rękę. – Pokaż mi nóż. Patrząc obojętnie, ale uśmiechając się z wyższością, Gina wyjęła nóż spod stołu. – W drugiej ręce mam fiolki – ostrzegła. – Spróbuj jakichś sztuczek, a 445

upuszczę je. Rozbiją się. Substancja działa natychmiast. Co więcej, to potrójna dawka. Dzieci nikogo nie zabiją, po prostu umrą. Ten koktajl pozbawi je życia, a przynajmniej spowoduje uszkodzenia mózgu. – Skąd mam wiedzieć, że mnie nie oszukujesz? Że rzeczywiście masz przy sobie fiolki? Gina podniosła rękę i pokazała trzy fiolki. – Jeśli je upuszczę, będziesz miała na dłoniach nie tylko krew tej suki. – W porządku. – Na znak dobrej woli Eve podniosła obie ręce w górę... I pozwoliła tamtej wziąć broń ze stołu.

R

Gina przyłożyła lufę do szyi Nancy Weaver.

– Wiesz, co się stanie, jeśli nacisnę spust. Będzie trupem. – Nie zrobisz tego, Gino. – Eve, grając na zwlokę, pozwoliła, żeby jej

L T

głos lekko zadrżał. – Nie ma możliwości ściągnięcia tu Lewa. – Sprowadźcie go tu! A ty... – Wskazała brodą Roarke’a. – Wstań i podejdź tutaj.

– Rób, co ci każe – powiedziała cicho Eve. – Ma nad nami przewagę. – Racja.

– Zasłania mi Ginę – powiedział Lowenbaum, kiedy Roarke wstał. – W porządku. W porządku. Mamy pełną kontrolę. Zaufaj mi. – Zaufać ci? – Gina się roześmiała. – Goń się. Powiedz im, żeby przywieźli tu Lewa. Chcę, żeby się wycofali... Wszyscy pieprzeni gliniarze. Wyjdę stąd z moim wnukiem, tą suką i twoim facetem. – Roarke. – W porządku. – Spojrzał Eve prosto w oczy. – Rozumiem. – Niczego nie rozumiesz – rzuciła Gina – ale zaraz zrozumiesz. – Weź mnie – powiedział Marty błagalnym tonem, nachylając się do przodu. – Puść Nancy i weź mnie zamiast niej.Ja decyduję w firmie. Ona 446

tylko wykonuje moje polecenia. To o mnie ci chodzi. – Chcesz, żebym zabrała ciebie? Chcesz zostać bohaterem? Wynoś się stąd. A ty, glino, na kolana, ręce za głowę. Rusz tyłek – zwróciła się do Nancy Weaver, wstając. Od strony wąskich, szklanych drzwi zasłaniał ją Roarke. – Co ty wyprawiasz, Eve? – spytała Mira. – Powiedz jej, że zaczniesz organizować przywiezienie jej wnuka. – Nie chcę, żeby ktokolwiek ucierpiał. To dla mnie najważniejsze. – Eve wolno wstała od stolika. – Dlatego kazałam prawie wszystkich

R

wyprowadzić z restauracji. Rozejrzyj się, Gino. Zostało tylko ze dwadzieścia osób i... Och, one też kierują się do wyjścia.

– W takim razie to wszystko będzie twoja wina. – Pociągnęła za spust.

L T

Nancy krzyknęła i wytrzeszczyła oczy, stojąc z rozdziawionymi ustami. – Chyba zapomniałam wspomnieć, że ten nie działa. – Eve sięgnęła do kieszeni po broń. – W przeciwieństwie do tego.

– Strzel do mnie! – zawołała Gina piskliwym głosem. – Tylko spróbuj, a fiolki znajdą się na podłodze. Zwrócisz broń przeciwko własnemu facetowi.

– To już koniec, Gino. Upuść je, a moi kumple, którzy czekają na ulicy, już się postarają, żebyśmy wszyscy stracili przytomność. Nie będzie to przyjemne, ale da się wytrzymać. – Mów za siebie – odezwał się Roarke. – Spróbuj. Przekonaj się, czy zadziałają wystarczająco szybko. Spróbuj! Strzel do mnie i zobaczymy, kto przeżyje. Eve przypomniała sobie swój sen, wykrzywioną nienawiścią twarz matki. – Nie strzelę do ciebie. Spróbujmy czegoś innego. – Obróciła broń 447

tak, jakby chciała ją oddać Ginie. W chwili kiedy terrorystka spuściła wzrok, Eve wymierzyła jej mocny cios. I poczuła satysfakcję, widząc, jak z nosa kobiety tryska krew. Gina padając, wypuściła fiolki z ręki. Roarke rzucił się przed siebie i złapał je tuż nad podłogą. – Na wszelki wypadek – wyjaśnił. – Dobry jesteś. – Dzięki. Trochę boli mnie głowa. Żartowałem – zapewnił pospiesznie, kiedy Eve zwróciła broń w jego stronę. – Tylko żartowałem.

R

– Cha, cha. Już koniec! Lowenbaum... – powiedziała, schylając się do Giny. Obróciła oszołomioną, jęczącą kobietę, by ją skuć. – Sprawca obezwładniony.

L T

– Widzę. Wszystkie ekipy, sprawca obezwładniony. Wycofać się. – Dziękuję za pomoc, pani doktor.

– Mogłaś mi dać więcej informacji.

– Część decyzji podejmowałam pod wpływem impulsu. Zdradzały ją oczy. Czytałam z jej oczu. – Eve ponownie odwróciła Ginę, posadziła ją, i znów spojrzała jej w oczy. – Jesteś stara i ociężała... Fizycznie i umysłowo. Pogubiłaś się... Może to przez te wszystkie lata, kiedy opływałaś w dostatki, czym ponoć gardzisz. Dziś chciałaś zabić dzieci, a dzieci to nowa nadzieja, podstawa, początek. Ale poświęciłabyś je, by osiągnąć swój cel. W twoim przypadku nigdy nie chodziło o mściwych bogów ani o objawienie. Chodziło o krew i śmierć, i waszą pokrętną rewolucję. Pozwoliłaś mi to zobaczyć i zdobyłam nad tobą przewagę. – Nadejdzie twój koniec. – Owszem, ale ty nie będziesz miała w tej sprawie nic do powiedzenia. Są spore szanse, że, ponieważ jesteś ode mnie starsza o jakieś 448

pięćdziesiąt lat, twój koniec nastąpi wcześniej. A czas, jaki ci pozostał, spędzisz w więzieniu. Tak, jak twój wnuk. Oto spuścizna Menziniego. – Pojawią się inni. – Myśl sobie tak dalej. Baxter, możecie razem z Trueheartem zabrać starszą panią. – Z największą przyjemnością. – Zna recepturę – mruknął Roarke. – Tak, dlatego agentka Teasdale i Agencja Bezpieczeństwa Krajowego postarają się dla niej o szczególne pomieszczenie. Zdaje się, że Menzini właśnie jedno zwolnił. – Okrutne. – Chyba tak.

L T

R

– A co mam zrobić z tym? – Pokazał fiolki.

– Chryste. Chodźmy do oddziału od zagrożeń biologicznych, i to natychmiast! Peabody, poinformuj Teasdale o naszym nowym więźniu. Policja nowojorska z chęcią przekaże ją i jej sprawę Agencji Bezpieczeństwa Krajowego.

– Rozumiem. Ale... Czy mogę prosić o zwrot butów? Eve usiadła, żeby je ściągnąć.

– Uff. Jestem głodna – uświadomiła sobie. – Zadawanie ciosów prosto w nos żądnym krwi starym wariatkom pobudza mój apetyt. – Przypuszczam, że mają tu bardzo smaczne cannoli. – Roarke uśmiechnął się do Peabody, która wkładała swoje kowbojki. – Ja też! – Chciałabym zafundować wam kolację. – Nancy Weaver siedziała, oparta o Marty’ego, kiedy sanitariusz sprawdzał, czy nic jej nie jest. – Może innym razem. Miała pani rację, mówiąc, że potrafi pani 449

postępować w sytuacjach kryzysowych, kiedy stawka jest wysoka. Oboje stanęliście na wysokości zadania. – Byłam przerażona. Myślałam, że to już koniec. – Świetnie sobie pani poradziła. Będziecie musieli oboje przyjść do komendy, złożyć wyjaśnienia. Ale możemy z tym zaczekać do jutra. – Stawimy się – zapewnił ją Marty. – Czy Lew... Czy zawsze był taki, jaki jest teraz, czy stał się taki za sprawą tej kobiety? Czy to ona go tak odmieniła? – Powiedziałabym, że jedno i drugie. Idźcie do domu.

R

– Zostawiła ich i podeszła do Lowenbauma. Uścisnęła mu dłoń... I wzięła od niego swoje buty. – Dziękuję. – Miałem ją na muszce.

L T

– Życie zbyt wielu osób było w niebezpieczeństwie, chciałam też tak wszystko rozegrać, żebyśmy mieli przynajmniej cień szansy na odzyskanie fiolek.

– Ładny lewy sierpowy. – Mój ulubiony.

Ktoś zawołał „Poruczniku! ” i Eve odwróciła się jednocześnie z Lowenbaumem.

– To jeden z moich – powiedział Lowenbaum. – Chcą nas nakarmić. Możemy przyjąć zaproszenie? – Jasne. Sam chętnie coś zjem. Do zobaczenia, Dallas. Podszedł do niej Roarke, pogładził ją po plecach. – Dokąd jedziemy? – Najpierw do komendy. Muszę to wszystko zakończyć, porozmawiać z Teasdale... I złożyć krótką wizytę Lewowi. Chcę mu osobiście oznajmić, że babcia nie przyśle po niego. Wiem, że to małostkowe. Ale po tym 450

wszystkim zasługuję na odrobinę przyjemności. – Skoro już mowa o przyjemnościach... Muszę na chwilę zajrzeć do kuchni. – Dostaniesz swój tuzin cannoli – powiedziała Eve do Peabody, kiedy je zostawił. – Auu. – Peabody poruszała stopami w butach. – Do jutra nie będę się przejmowała, ile to kalorii. Może jutro też nie. – Miałaś rację, że między nią a Callawayem powstała więź emocjonalna. Słaby punkt.

R

– Większość z nas je ma. – Peabody wstała. – Pani Weaver, mogę poprosić funkcjonariusza, żeby odwiózł państwa do domu.

– Dziękuję. – Nancy położyła głowę na ramieniu swojego towarzysza.

L T

– Posiedzę jeszcze chwilkę, aż nabiorę pewności, że nogi mnie nie zawiodą. A potem chciałabym się przejść.

– Odwróciła się do Marty’ego. – Zgoda? – Nie mam nic przeciwko temu.

Roarke wyszedł z kuchni z dużą torbą jedzenia na wynos. – Co to? – spytała Eve.

– Małe co nieco. Peabody, pakują twoje cannoli. – Mniam, mniam. Dzięki.

Roarke odwrócił się do Eve i dyskretnie zasłonił mikrofon, który miała przypięty pod płaszczem. – Co z tym obiecanym seksem? – Nadal aktualny. Peabody, dokończ tutaj. Ja zajmę się oficjalnym przekazaniem sprawy. A potem idę do domu. Ty też jesteś wolna. – Hura! – Mam jedno pytanie – powiedział Roarke, kiedy Eve wyłączyła 451

nagrywanie. Ujął ją pod ramię i wyprowadził z restauracji. – Zablokowałaś główną broń. A zapasową? – Ustawiłam tak, żeby nie raziła silniej niż ze średnią mocą. Strzelając ze średnią mocą, nie można zabić, nawet jeśli komuś przyłożysz broń do szyi. Uznałam, że tak będzie bezpieczniej, na wypadek gdybyśmy zostali narażeni na działanie trującej mieszanki. – Zgadzam się. Wiesz, że miałem broń. – Tak, wiem. – Rzuciła mu spojrzenie z ukosa. – Nastawioną na średni stopień rażenia?

R

– Uznałem, że tak będzie bezpieczniej. – Ujął twarz Eve w obie ręce i chociaż się krzywiła, w obawie, że patrzą na nich jacyś gliniarze, pocałował ją długo, czule. – Chcę cię zachować do końca dni.

L T

– Jakoś to przeżyję. I cholernie się cieszę, że ten dzień prawie już się skończył.

Wsiadła do samochodu i poruszyła bolącymi palcami u nóg. I kiedy Roarke prowadził, nastawiła broń na obowiązującą moc. Tak było bezpieczniej.

452