Shepard Sara Pretty Little Lies 5 Zepsute

PROLOG WNIKLIWY UMYSŁ DOMAGA SIĘ WIEDZY... Jak wspaniale byłoby wiedzieć dokładnie, co ludzie sobie myślą. Gdyby ludzkie głowy przypominały przezroczyste torby od Marca Jacobsa i gdyby skrywane opinie i sądy widać było tak wyraźnie jak kluczyki samochodowe czy tubkę błyszczyku do ust. Wtedy dowiedziałabyś się, co dokładnie miała na myśli kobieta kierująca castingiem do serialu, kiedy po twoim przesłuchaniu powiedziała: „Dobra robota". Albo co ten śliczny chłopak, twój partner w grze w miksta, myśli o twojej opiętej spódniczką Lacoste pupie, kiedy biegasz po korcie tenisowym. A co najważniejsze, nie musiałabyś się domyślać, czy twoja naj-lepsza przyjaciółka jest na ciebie zła, bo zamiast pójść z nią na imprezę sylwestrową wybrałaś trochę starszego przystojniaka z niebezpiecznym błyskiem w oku. Wystarczyłoby zajrzeć jej do głowy. Niestety, ludzkie głowy są pozamykane tak szczelnie jak drzwi do Pentagonu. Czasem ludzie pokazują, co naprawdę sobie myślą. Kobieta prowadząca casting może się skrzywić, kiedy zafałszujesz na wysokich tonach, a twoja przyjaciółka może ignorować twoje SMS-y w Nowy Rok. Najczęściej jednak przegapiamy nawet najbardziej oczywiste sygnały. Na przykład cztery lata temu pewien złoty chłopiec z Rosewood wyraźnie pokazywał, co się dzieje w jego chorej główce. Ale prawie nikt się tym nie zainteresował. A może gdyby wtedy ktoś zwrócił na to uwagę, pewna śliczna dziewczyna nadal by żyła. Przed budynkiem liceum w Rosewood stało mnóstwo kolorowych rowerów z dwudziestoma jeden przerzutkami, a wśród nich Trek z limitowanej serii, którego tata Noela Kahna dostał od agenta Lance'a Armstronga, oraz różowy skuter Razor, wypolerowany na wysoki połysk. Kilka sekund po ostatnim dzwonku przed szkołę wyległ tłum szóstoklasistów. Jakaś dziewczynka z burzą włosów podeszła niezdarnie do skutera, poklepała go czule i otworzyła żółte zapięcie wokół kierownicy. Jej uwagę zwrócił wiszący na ścianie targany wiatrem plakat. — Dziewczyny! — zawołała do swoich koleżanek stojących przy fontannie. — Chodźcie na chwilę. — Co jest, Mona? — Phi Templeton próbowała rozsupłać zaplątany

sznurek swojego nowego jo-jo w kształcie motyla. Mona Vanderwaal pokazała palcem na plakat. — Patrzcie! Chassey Bledsoe zsunęła na czubek nosa okulary w kształcie kocich oczu z czerwonymi szkłami. — Nieźle. Jenna Cavanaugh włożyła do ust pomalowany na różowo paznokieć. — Ale super — zawołała wysokim, słodkim głosikiem. Silny wiatr rozdmuchał pieczołowicie zagrabione liście. Była połowa września i kilka tygodni wcześniej zaczął się rok szkolny. Nadeszła jesień. Co roku do Rosewood przyjeżdżali turyści z całego Wschodniego Wybrzeża, żeby podziwiać tutejsze drzewa, jesienią przepięknie zabarwione na czerwono, pomarańczowo, żółto i bordowo. Jakby w powietrzu było coś, co nadawało liściom szczególnie intensywną barwę. Ten magiczny składnik sprawiał, że wszystko w Rosewood wydawało się niezwykłe i wyjątkowe. W świetnie utrzymanych parkach biegały złote retrievery 0 błyszczącej sierści. W wózkach od Burberry Maclaren leżały sobie dzidziusie o różowych policzkach. A piękni i wysportowani chłopcy biegali w tę i z powrotem po boisku piłkarskim Rosewood Day, najlepszej prywatnej szkoły w mieście. Aria Montgomery obserwowała Monę i jej przyjaciółki, siedząc w swoim ulubionym punkcie obserwacyjnym, na niskim kamiennym murku, z otwartym szkicownikiem na kolanach. Na ostatniej lekcji Aria miała zajęcia z plastyki, a jej nauczycielka, pani Cross, pozwalała jej błąkać się wokół szkoły i rysować, co tylko dusza zapragnie. Pani Cross twierdziła, że pozwala jej na to, bo Aria ma niezwykły talent. Aria podejrzewała jednak, że to dlatego, iż nauczycielka nie czuła się swobodnie w jej obecno ści. W końcu Aria była jedyną dziewczyną w klasie, która nie plotkowała z koleżankami w czasie lekcji i nie flirtowała z chłopakami, kiedy rysowali pastelami martwe natury. Aria też chciała mieć przyjaciółki, ale pani Cross wcale jej tego nie ułatwiała, wykluczając ją z uczestnictwa w lekcjach. Scott Chin, inny szóstoklasista, również zwrócił uwagę na plakat. - Słodkie — odwrócił się do swojej przyjaciółki Hanny Marin, która obracała w palcach nową bransoletkę ze srebra wysokiej próby. Dostała ją od taty w ramach przeprosin za jego kolejną kłótnię z mamą. - Han, spójrz! - Scott szturchnął Hannę w bok. - Nie rób tak! - warknęła Hanna i skuliła się z bólu. Była prawie pewna, że Scott jest gejem - podobnie jak ona zaczytywał się w „Teen Vogue'u" - ale i tak nie cierpiała, kiedy

dotykał jej miękkiego, pulchnego brzucha. Spojrzała na plakat i zdziwiona uniosła brwi. — O kurczę. Spencer Hastings szła obok Kirsten Cullen, rozprawiając z nią o młodzieżowej lidze hokeja na trawie. Prawie wpadły na powszechnie nielubianą Monę, której skuter stał na samym środku ścieżki. Spencer też zauważyła plakat. — Jutro? — otworzyła szeroko usta. Emily Fields nie zauważyłaby tego plakatu, gdyby nie zwróciła na niego uwagi jej przyjaciółka z drużyny pływackiej, Gemma Curran. — Em! — zawołała, pokazując palcem na mur. Emily przeczytała napis na plakacie. Nie potrafiła ukryć podekscytowania. Prawie wszyscy szóstoklasiści z Rosewood zebrali się koło stojaków na rowery i gapili się na plakat. Aria zeszła z murka i podeszła bliżej, żeby przeczytać, co tam jest napisane. „JUTRO OTWARCIE KAPSUŁY CZASU Przygotuj się! To twoja szansa na nieśmiertelność!" Węgiel do rysowania wyślizgnął się Arii z ręki. Gra w kapsułę czasu stanowiła jedną ze szkolnych tradycji od 1899 roku, kiedy założono Rosewood Day. Zabawa przeznaczona była dla uczniów szóstej klasy i starszych, dlatego udział w niej stanowił ważny rytuał przejścia. Tak samo istotny dla każdej dziewczyny był zakup pierwszego stanika Victoria's Secret, a dla chłopaka... no cóż, pierwszy katalog Victoria's Secret, oglądany z wypiekami na twarzy. Wszyscy znali reguły tej gry. Zazwyczaj przekazywano je młodszym braciom i siostrom, spisywano na blogach w portalu MySpace lub gryzmolono na pierwszych stronach książek w bibliotece. Co roku administracja Rosewood Day cięła na kawałki sztandar szkoły, a specjalnie wybrani uczniowie ukrywali je w różnych miejscach na szkolnym terenie. Na tablicy w głównym holu wieszano kartki z podpowiedziami. Szczęśliwcy, którzy znaleźli kawałek sztandaru, mieli prawo udekorować go wedle swojego uznania. Otrzymywali gratulacje w czasie uroczystego apelu, a potem fragmenty sztandaru zszywano i wkładano do kapsuły czasu zakopanej za boiskiem do piłki nożnej. Nic dziwnego, że każdy chciał znaleźć kawałek, który potem trafiał do kapsuły. — Chcesz w tym brać udział? — zapytała Gemma, zapi nająć pod szyją swoją długą ciepłą kurtkę z logo YMCA. — Chyba tak — zachichotała nerwowo Emily. — Myślisz, że mamy

jakieś szanse? Podobno zawsze ukrywają wskazówki w budynku liceum. Byłam tam tylko dwa razy. To samo pomyślała Hanna. Ona nie była w budynku liceum ani razu. Trochę się bała tam wchodzić. Szczególnie onieśmielały ją te śliczne dziewczyny, które przechadzały się korytarzami. Kiedy Hanna szła z mamą na zakupy do centrum handlowego, zawsze spotykała tłum cheerleaderek w sklepie z kosmetykami. Często podglądała je zza wieszaków z ubraniami, podziwiając ich smukłe nogi i kształtne biodra w opiętych dżinsach z niskim stanem, ich proste, lśniące włosy opadające na plecy i ich gładką, brzoskwiniową cerę, bez choćby jednego wyprysku. Każdego wieczoru przed zaśnięciem Hanna się modliła, by rano obudzić się jako piękna cheerleaderka z Rosewood. Ale na drugi dzień znowu z lusterka w kształcie serca spoglądała na nią dobrze znana twarz dziewczyny o nijakich brązowych włosach, cerze z trądzikiem i pulchnych ramionach przypominających tłuste kiełbaski. — Przynajmniej znasz Melissę — Kirsten szepnęła Spencer na ucho, podsłuchując jednocześnie rozmowę Emily i Gemmy. — Może to ją wybrano, by ukryła kawałek flagi. — Już bym o tym wiedziała. — Spencer pokręciła głową. Uczniowie, którym powierzano misję ukrycia fragmentów sztandaru, czuli się równie wyróżnieni, jak zdobywcy trofeów. A siostra Spencer Melissa nie przegapiła żadnej okazji, żeby pochwalić się tym, jak wielka odpowiedzialność spoczywa na jej barkach. Szczególnie że jej rodzina bawiła się w gwiazdę dnia — wszyscy siadali wieczorem wokół stołu i opowiadali o swoich największych sukcesach, jakie udało się im osiągnąć od rana. Ciężka szkolna brama otworzyła się i pozostali szóstoklasiści wyszli przed budynek. W tłumie wyróżniała się grupka dzieciaków, które wyglądały tak, jakby zeszły ze stron żurnala. Aria wróciła na murek i udawała, że nie może się oderwać od szkicownika. Nie miała najmniejszej ochoty na towarzystwo swoich rówieśników. Kilka dni wcześniej Naomi Zeigler zauważyła, że Aria gapi się na nią. - Co, zakochałaś się w nas? - zaskrzeczała. Przyjaciół Naomi uznawano powszechnie za elitę wśród szóstoklasistów. Aria mówiła na nich „arystokracja z Rose-wood". Każde z nich mieszkało w wielkiej willi, w posiadłości z wielohektarowym ogrodem lub w luksusowym domu ze stajnią i garażem na dziesięć samochodów. Obowiązywały wśród nich ścisłe zasady

dotyczące wyglądu i zachowania. Chłopcy grali w piłkę nożną i mieli bardzo krótko ścięte włosy. Dziewczyny śmiały się w dokładnie taki sam sposób, używały niemal tego samego odcienia uwydatniającego wargi błyszczyku od Laury Mercier, a każda miała przewieszoną przez ramię torbę z logo Dooney & Bourke. Gdy Aria zmrużyła oczy, nie potrafiła odróżnić jednej dziewczyny od drugiej. Poza Alison DiLaurentis. Jej nie można było z nikim pomylić. To Alison szła na czele grupki „arystokratów", prowadząc ją po kamiennej ścieżce. Kroczyła dumnie z rozwianymi włosami, a jej szafirowe oczy błyskały radośnie. Ani razu się me zachwiała, choć miała buty na siedmiocenty-metrowych koturnach. Naomi Zeigler i Riley Wolfe, jej dwie najbliższe powierniczki, dreptały posłusznie za nią i śledziły uważnie każdy jej ruch. Wszyscy nadskakiwali Ali, od kiedy w trzeciej klasie pojawiła się w Rosewood. Ali podeszła do Emily i jej koleżanek z drużyny. Emily już myślała, że Ali znowu zacznie nabijać się z jej wysuszonych i zielonkawych od chloru włosów. Ale okazało się, że nie zwróciła na nią najmniejszej uwagi. Przeczytała informację na plakacie z tajemniczym uśmieszkiem na twarzy. Jednym ruchem zerwała plakat ze ściany i odwróciła się do przyjaciółek. - Dziś wieczorem mój brat będzie chował jeden z kawałków flagi oznajmiła tak głośno, że słyszeli na pewno wszyscy zebrani przed szkołą. Już obiecał, że powie mi gdzie. Przez tłumek przebiegł szmer. Hanna z uznaniem pokiwała głową. Podziwiała Ali nawet bardziej niż cheerleaderki z liceum. Natomiast Spencer wyglądała na zdegustowaną. Przecież brat Ali powinien dochować tajemnicy. Wyjawienie jej oznaczało złamanie reguł gry! Aria wypuściła z dłoni na papier kawałek węgla i wlepiła wzrok w twarz Ali. Emily poczuła waniliowy zapach perfum Ali. Drażniły lekko jej nos i pachniały niebiańską słodyczą, jak wnętrze cukierni. Na monumentalnych schodach wiodących do szkoły pojawili się starsi uczniowie. Schodzili na parking, przerywając krótkie przemówienie Ali. Wysokie, wyniosłe dziewczyny i przystojni chłopcy mijali szóstoklasistów, traktując ich jak powietrze, a potem wsiadali do swoich samochodów. Ali obserwowała ich spokojnie, wachlując się złożonym na pół plakatem. Jacyś ofermowaci licealiści z drugiej klasy, ze zwisającymi na szyi białymi słuchawkami od iPodów, spojrzeli z niepokojem na Ali, kiedy odpinali rowery od stojaka. Naomi i Riley patrzyły na nich z pogardą. Nagle przed Ali zatrzymał się wysoki trzecioklasista z blond włosami.

- Co jest, Al? - Nic. - Ali wydęła usta i wyprostowała plecy. - A co u ciebie, I i i? Scott Chin dźgnął Hannę łokciem, a ona natychmiast się zaczerwieniła, łan Thomas - zwany również jako Iii -chłopak o pięknej opalonej twarzy, kręconych blond włosach i zachwycających, głębokich, orzechowych oczach, zajmował drugie miejsce na jej prywatnej liście największych ciach wszech czasów. Na miejscu pierwszym królował niepodzielnie Sean Ackard, w którym kochała się, od kiedy w trzeciej klasie podstawówki chodzili razem na WE Nikt nie wiedział, skąd Ali znała lana, ale plotka głosiła, że koledzy ze starszych klas często zapraszali Ali na imprezy, choć była od nich o wiele młodsza. łan oparł się o stojak na rowery. - Czy dobrze słyszałem, że wiesz, gdzie ukryto kawałek sztandaru? Policzki Ali zaróżowiły się. - A co? Ktoś jest zazdrosny? - Rzuciła łanowi szeroki, uwodzicielski uśmiech. łan pokręcił głową. - Na twoim miejscu nie rozgłaszałbym tego. Ktoś może cię okraść. To część gry, przecież wiesz. Ali zaśmiała się, jakby nie rozumiała, co łan do niej mówi, ale po chwili zmarszczyła nos. Miał rację. Wedle oficjalnego regulaminu gry w kapsułę czasu, który przechowywał w szufladzie biurka dyrektor Appleton, trofeum wolno było ukraść. W zeszłym roku jakiś fan gotyku z dziewiątej klasy ukradł fragment sztandaru, który wystawał z torby na sprzęt sportowy należącej do jakiegoś maturzysty. Dwa lata temu ósmoklasistka zakradła się do sali baletowej i zabrała dwa kawałki dwóm ślicznym i szczupłym tancerkom. Klauzula o kradzieży - jak oficjalnie nazwano ten przepis - pozwalała zresztą na znacznie więcej. Jeśli komuś nie starczało sprytu, by kierując się wskazówkami, dotrzeć do trofeum, mógł wykraść je z czyjejś szafki. Spencer przyglądała się zatroskanej Ali. Nagle przyszła jej do głowy pewna myśl: „Powinnam ukraść Ali kawałek sztandaru". Nie miała większych wątpliwości, że na coś takiego nie poważyłby się żaden szóstoklasista, choćby wszyscy wiedzieli, że Ali zdobyła go zupełnie nie fa i r. Spencer miała już dość tego, że Ali wszystko przychodzi z taką łatwością. Na taki sam pomysł wpadła Emily. „A gdybym tak zabrała Ali kawałek sztandaru?", pomyślała i przeszedł ją dziwny dreszcz. Co powiedziałaby Ali, gdyby przyłapała ją na gorącym uczynku?

„A może wykradnę Ali kawałek sztandaru?", Hanna włożyła do ust obgryziony do żywego ciała paznokieć. Ale przecież... nigdy w życiu niczego nie ukradła. Gdyby było inaczej, może Ali zaliczyłaby ją do swojej świty? „Ale by było, gdybym ukradła Ali jej zdobycz", pomyślała Aria, próbując dokończyć szkic. A gdyby ktoś taki jak Aria zdetronizował główną „arystokratkę" z Rosewood? Biedna Ali musiałaby sama wyruszyć na poszukiwanie, przeczytać wskazówki i po raz pierwszy w życiu użyć swoich szarych komórek. - Niczego się nie obawiam - Ali nagle przerwała milczenie. - Nikt nie ośmieliłby się ukraść mi tego. Kiedy tylko dostanę fragment sztandaru w swoje ręce, mam zamiar nie rozstawać się z nim ani przez chwilę. — Mrugnęła zalotnie do lana i wygładziła fałdę na spódniczce. — Zeby mi go wydrzeć, trzeba będzie mnie zabić, łan nachylił się do niej. — Skoro to jedyny sposób... Ali drgnął mięsień na policzku. Nagle zbladła. Uśmiech zniknął z twarzy Naomi Zeigler. Przez sekundę łan miał kamienny, zimny wyraz twarzy, ale w jednej chwili uśmiechnął się, jakby chciał powiedzieć: „Tylko żartowałem!". Ktoś zakaszlał, łan i Ali odwrócili się. Brat Ali, Jason, zszedł ze schodów i kierował się prosto na lana. Chyba usłyszał ich rozmowę, bo miał mocno zaciśnięte usta i zgarbione plecy. — Co powiedziałeś? — Jason stanął twarzą w twarz z łanem. Chłodny podmuch wiatru rozwiał mu złote włosy. łan kołysał się w przód i w tył. — Nic. Wygłupiamy się. — Na pewno? — Jason gniewnie popatrzył na lana. — Jason! — syknęła Ali, jakby chciała przepędzić brata. Weszła między obu chłopaków. — Co cię ugryzło? Jason spojrzał z gniewem na Ali, a potem na plakat, który trzymała w ręce, i znowu na lana. Wszyscy zebrani patrzyli po sobie zdezorientowani, jakby nie wiedzieli, czy to kłótnia na niby czy na serio, łan i Jason byli w tym samym wieku i obaj grali w szkolnej reprezentacji piłki nożnej. Może tylko się przekomarzali, bo łan dzień wcześniej uniemożliwił Jasonowi zdobycie gola w czasie meczu przeciwko szkole w Pritchard. łan milczał, a Jason położył dłonie na biodrach. — Świetnie. Rób, co chcesz. Odwrócił się i wsiadł do czarnego sedana z końca lat sześćdziesiątych, czekającego na niego na przystanku au-tobusowym. Zajął miejsce

pasażera, kazał kierowcy ruszać i zatrzasnął drzwi. Samochód zarzęził, z rury wydechowej wydobyły się kłęby duszącego dymu. Kiedy odjechał, łan wzruszył ramionami i oddalił się z triumfalnym uśmiechem na ustach. Ali przeczesała włosy dłonią. Przez ułamek sekundy miała zagubiony wyraz twarzy, jakby coś wymknęło się jej spod kontroli. Ale szybko odzyskała pewność siebie. — Idziemy do mnie, poleżeć w jacuzzi? — zaszczebiotała do swojej świty i wzięła pod rękę Naomi. Przyjaciółki poszły z nią w kierunku lasu za szkołą, drogą na skróty prowadzącą do jej domu. Znajomy kawałek papieru wystawał z bocznej kieszeni jej torby. Napis na nim głosił: „JUTRO OTWARCIE KAPSUŁY CZASU. Przygotuj się!". O tak, przygotuj się. Kilka tygodni później, kiedy już odnaleziono i zakopano w kapsule czasu prawie wszystkie kawałki sztandaru, Ali zmieniła towarzystwo. Nagle dawne przyjaciółki poszły w odstawkę, a ich miejsce zajęły nowe. Ali znalazła cztery nowe najbliższe przyjaciółki: Spencer, Hannę, Emily i Arię. Żadna z nich nie zapytała Ali, dlaczego to właśnie ją wybrała spośród wszystkich szóstoklasistek. Nie chciały zapeszyć. Od czasu do czasu przypominały sobie swoje życie, zanim zagościła w nim Ali. Były godne pożałowania, zagubione i pewne, że w Rosewood nie zwraca na nich uwagi pies z kulawą nogą. Przywoływały też w pamięci konkretne chwile, między innymi ten dzień, kiedy ogłoszono kolejną edycję gry w kapsułę czasu. Raz czy dwa przypomniały sobie słowa lana i lęk w oczach Ali. Przecież nie tak łatwo było ją zapędzić w kozi róg. Nie marnowały jednak zbyt wiele czasu na wspomnienia. Wolały raczej snuć plany na przyszłość. Były teraz najpopularniejszymi dziewczynami w Rosewood, a z tym wiązała się ogromna odpowiedzialność. Najlepsze miały przed sobą. Może jednak nie powinny były tak łatwo zapominać tego dnia. I może Jason powinien był lepiej chronić Ali. Przecież wszyscy wiemy, jak to się skończyło. Półtora roku później łan spełnił swoją groźbę. Naprawdę zabił Ali.

ROZDZIAŁ 1 PO MOIM TRUPIE Emily Fields rozparła się na skórzanej kanapie koloru kasztanowego, owijając wokół palca kosmyk zniszczonych chlorem włosów. Jej dawne najlepsze przyjaciółki — Aria Montgomery, Spencer Hastings i Hanna Marin — siedziały obok, sącząc gorącą czekoladę z ceramicznych filiżanek w paski. Spencer przyjęła je w salonie wypełnionym najnowocześniejszym sprzętem. Pod ścianą stał olbrzymi telewizor i głośniki z zestawu kina domowego. Na stoliku leżały chipsy, ale żadna z nich nawet ich nie tknęła. Kobieta o nazwisku Marion Graves siedziała naprzeciwko nich, na małej kanapie obitej płótnem w kratkę. Na kolanach trzymała złożony worek na śmieci. Dziewczyny miały na sobie podarte dżinsy i kaszmirowe swetry, a Aria znoszoną dżinsową spódniczkę i jaskrawoczerwone legginsy. Marion natomiast była ubrana w elegancki i drogi żakiet z błękitnej wełny i dobraną kolorystycznie spódnicę. Jej ciemnobrązowe włosy lśniły, a skóra pachniała lawendowym kremem nawilżającym. — No dobrze — Marion uśmiechnęła się do dziewczyn. — Kiedy widziałyśmy się ostatnim razem, poprosiłam was, abyście przyniosły pewne przedmioty. Połóżcie je teraz na stoliku. Emily wyjęła portmonetkę z różowej skóry z krętą literą E wyhaftowaną na kieszonce. Aria sięgnęła do swojej torby ze skóry jaka i wyciągnęła z niej pomięty i pożółkły rysunek. Hanna rzuciła na blat złożony karteluszek, który wyglądał jak sekretny liścik. Spencer ostrożnie położyła na stoliku czarno-białe zdjęcie i sfatygowaną bransoletkę z niebieskiego sznurka. Oczy Emily napełniły się łzami. Od razu rozpoznała tę bransoletkę. Ali zrobiła taką dla każdej z nich tego lata, kiedy zdarzył się wypadek Jenny. Bransoletki miały nie tylko scementować ich przyjaźń. Przypominały im też, że wiąże je wspólna tajemnica. Kiedyś przez przypadek oślepiły Jennę Cavanaugh. Nie miały zielonego pojęcia, że to Ali ukrywała przed nimi prawdę o „sprawie Jenny", a ich wspólny sekret był wierutną bzdurą. Okazało się bowiem, że Jenna poprosiła Ali, żeby odpaliła petardę i zrzuciła winę na przyrodniego brata Jenny, Toby'ego. Był to tylko jeden z porażających faktów, które odkryły całkiem niedawno. Emily poczuła, że ołowiana kula, którą nosiła w piersi od początku września, zaczęła pulsować.

Był drugi stycznia. Nazajutrz rozpoczynały się zajęcia w szkole, a Emily się modliła, by ten semestr nie był tak pełen wrażeń, jak poprzedni. Dokładnie w chwili kiedy razem przekroczyły próg liceum w nowym roku szkolnym, każda z nich dostała tajemniczą wiadomość od kogoś, kto podpisywał się literą A. Najpierw wszystkie myślały — a Emily nawet miała nadzieję — że to Alison, ich zaginiona przyjaciółka. Ale robotnicy wkrótce znaleźli jej ciało w zalanym cementem dole na tyłach jej dawnego domu. Wiadomości nadal przychodziły i okazywało się, że A. zna wszystkie mroczne sekrety czterech dziewczyn. Po dwóch miesiącach wyszło na jaw, że SMS-y i e-maile przysyłała Mona Vanderwaal. W podstawówce uważano ją za potencjalną pacjentkę szpitala psychiatrycznego. Była wtedy szurniętą wieśniarą, która szpiegowała Emily, Ali i pozostałe dziewczyny w czasie ich piątkowych spotkań. Kiedy jednak Ali zniknęła, Mona przeistoczyła się z poczwarki w motyla i została najlepszą przyjaciółką Hanny. Tej jesieni Mona ukradła pamiętnik Alison i z niego dowiedziała się o wszystkich sekretach jej przyjaciółek. Postanowiła zniszczyć ich życie z zemsty za to, że Emily, Ali i ich koleżanki bezlitośnie jej kiedyś dokuczały, zamieniając jej życie w piekło. Co więcej, petarda, która oślepiła Jennę, zo-stawiła również blizny na ciele Mony. Tej samej nocy, kiedy Mona spadła na dno kamieniołomu i skręciła sobie kark — niemalże zabierając z sobą do grobu także Spencer — policja aresztowała lana Thomasa, z którym Ali spotykała się w najgłębszej tajemnicy. Oskarżono go o zamordowanie Ali. Proces miał się zacząć pod koniec nadchodzącego tygodnia. Dziewczyny miały zeznawać przeciwko niemu. Emily wydawało się, że zeznawanie w sądzie to o wiele gorsza tortura niż jej solowy występ w czasie wakacyjnego koncertu, ale wierzyła głęboko, że po tej rozprawie jej problemy naprawdę i definitywnie się skończą. Rodzice dziewczyn uznali, że przeszły więcej, niż są w stanie znieść. Dlatego postanowili zwrócić się o pomoc do specjalisty. I tu na scenę wkroczyła Marion, najbardziej znana w okolicach Filadelfii terapeutka, pomagająca tym, którzy stracili kogoś bliskiego. Już trzecią niedzielę z rzędu spotykała się z dziewczynami. Dzięki tym sesjom miały się uporać z przerażającymi wspomnieniami z ostatnich miesięcy. Marion wygładziła spódnicę na kolanach i przyjrzała się przedmiotom leżącym na stoliku. - To wszystko przypomina wam o Alison, tak? Dziewczyny pokiwały głowami. Marion otworzyła worek na śmieci.

- Włóżmy to tutaj. Kiedy już pójdę, zakopcie ten worek w ogrodzie u Spencer. Ten rytuał stanie się symbolem odprowadzenia Alison na miejsce spoczynku. Razem z nią pogrzebiecie całą negatywną energię, która cementowała waszą przyjaźń. Marion zawsze okraszała swoje wypowiedzi terminami z książek o New Age. Wciąż mówiła o „negatywnej energii" albo „duchowej potrzebie zamknięcia", albo „konfrontacji z procesem żałoby". W czasie ostatniej sesji musiały w nieskończoność powtarzać chórem zdanie: „Śmierć Ali to nie moja wina", i pić śmierdzącą zieloną herbatę, która miała oczyścić ich czakry winy. Marion zalecała im też, żeby mówiły do lustra takie rzeczy, jak: „A. nie żyje i nigdy nie wróci" albo „Nikt nie chce mnie skrzywdzić". Emily miała nadzieję, że te mantry zadziałają. Niczego na świecie nie pragnęła bardziej niż powrotu do swojego dawnego życia. - Świetnie — oznajmiła Marion i podniosła worek do góry. — Do roboty. Wszystkie wstały. Emily trzęsła się dolna warga, kiedy spoglądała na różową portmonetkę. Dostała ją od Ali, kiedy zaprzyjaźniły się w szóstej klasie. Może powinna była przynieść coś innego na tę sesję oczyszczającą emocje, na przykład jakieś stare zdjęcie Ali ze szkoły. Miała ich chyba setkę. Marion spojrzała Emily głęboko w oczy i brodą wskazała jej, by wrzuciła portfelik do worka. Emily, łkając cicho, posłusznie wykonała polecenie. Aria podniosła szkic przedstawiający Ali przed szkołą. — Narysowałam to, zanim jeszcze się zaprzyjaźniłyśmy. Spencer trzymała bransoletkę ostrożnie, kciukiem i palcem wskazującym, jak kawałek starej śmierdzącej ryby— Do widzenia — wyszeptała, choć w jej głosie nie było słychać wahania. Hanna, przewracając oczami, wrzuciła do worka złożoną karteczkę. Nie zadała sobie trudu, by wyjaśnić, co to jest. Spencer podniosła czarno-białą fotografię. Przedstawiała Ali i dużo młodszego Noela Kahna. Oboje się śmiali. To zdjęcie wywołało w Emily jakieś odległe wspomnienia. Chwyciła Spencer za rękę, zanim fotografia trafiła do worka. — Skąd to masz? — Z pokoju redakcji albumu rocznego — przyznała się Spencer zawstydzona. — Wzięłam, zanim mnie wyrzucili. Pamiętacie ten kolaż fotografii z Ali? Jedna z nich leżała na podłodze. — Nie wyrzucaj tego — poprosiła Emily, ignorując karcące spojrzenie,

jakie posłała jej Marion. — Naprawdę ładnie na nim wygląda. Spencer uniosła brew, ale bez słowa położyła zdjęcie na mahoniowej szafce, obok pomniejszonej repliki wieży Eiffla odlanej z żelaza. Spośród wszystkich dawnych przy-jaciółek Ali to Emily najboleśniej przeżyła jej śmierć. Nigdy przedtem ani nigdy potem nie miała tak bliskiej przyjaciółki jak Ali. Poza tym Ali była jej pierwszą wielką miłością i z nią po raz pierwszy w życiu się całowała. Gdyby to zależało od Emily, nie urządzałaby Ali fikcyjnego pogrzebu. Nie miała nic przeciwko temu, żeby zachować wszystkie pamiątki po niej i trzymać je na nocnym stoliku do końca życia. - To wszystko? - Marion wydęła usta koloru czerwonego wina. Zawiązała mocno worek i przekazała go Spencer. - Obiecajcie, że go zakopiecie. To wam pomoże. Naprawdę. Myślę, że powinnyście się spotkać we wtorek po południu. To pierwszy tydzień nowego roku w szkole, dlatego chciałabym, byście były w kontakcie i się spotykały. Możecie to dla mnie zrobić? Dziewczyny ponuro pokiwały głowami. Razem z Marion wyszły z salonu do wyłożonego marmurem holu w domu Hastingsów, a potem odprowadziły terapeutkę do drzwi. Marion pożegnała się i wsiadła do swojego granatowego range rovera. Włączyła wycieraczki, żeby odgarnąć śnieg z przedniej szyby. W holu stary zegar, należący kiedyś do dziadka Spencer, wybił godzinę. Spencer zamknęła drzwi i odwróciła się do przyjaciółek. W jej dłoni kołysał się worek na śmieci z zawiązanymi na supeł czerwonymi tasiemkami. - Co robimy? - zapytała Spencer. - Zakopiemy to? - Ale gdzie? — szepnęła Emily. - Może koło domku? - zaproponowała Aria, dotykając palcem dziury w legginsach. - W końcu tam ją widziałyśmy po raz ostatni. Emily pokiwała głową. Czuła ucisk w gardle. — Jak myślisz, Hanno? — Wszystko jedno — mruknęła Hanna monotonnym głosem, jakby miała ochotę uciec i nigdy nie wrócić. Włożyły kurtki i buty i tonąc w zaspach, poszły na tyły domu Spencer. Przez całą drogę milczały. Choć w czasie całej historii z A. znowu się z sobą zżyły, to rzadko się widywały od chwili aresztowania lana. Emily próbowała czasem organizować wspólne wypady na zakupy do centrum handlowego i spotkania między lekcjami w szkolnej kawiarni, ale pozostałe dziewczyny nie przejawiały większego entuzjazmu dla jej

inicjatyw. Przypuszczała, że unikały się z tego samego powodu, z jakiego oddaliły się od siebie po zniknięciu Ali — po prostu czuły się nieswojo w swoim towarzystwie. Po prawej stronie miały dawny dom DiLaurentisów. Drzewa i krzewy dzielące posesję od ogrodu Hastingsów były nagie. Gruba warstwa lodu pokrywała ganek. Na chodniku przed domem nadal stała kapliczka dla Ali, pełna świec, pluszowych zwierzątek, kwiatów i wyblakłych zdjęć. Na szczęście zniknęły wszystkie furgonetki stacji telewizyjnych i kamery, które przez kilka miesięcy, od kiedy znaleziono ciało Ali, stały tu dzień i noc. Teraz centrum zainteresowania mediów przeniosło się przed budynek sądu i stanowe więzienie, gdzie dziennikarze polowali na każdą informację na temat rozpoczynającego się wkrótce procesu lana Thomasa. Dom DiLaurentisów zajęła rodzina Mai St. Germain, byłej dziewczyny Emily. SUV acura należące do jej rodziców stało na podjeździe, bo cała rodzina, która w czasie oblężenia przez media opuściła dom, teraz wróciła. Emily poczuła ukłucie, kiedy zobaczyła wiszący na drzwiach kolorowy stroik i opakowania po gwiazdkowych prezentach wystające z kosza na śmieci. Kiedy jeszcze chodziła z Mayą, razem zastanawiały się, co sobie kupią na święta. Maya chciała najnowocześniejsze didżejskie słuchawki, a Emily nowego iPoda. Emily bez trudu pozbierała się po rozstaniu z Mayą, ale nadal nie mogła przywyknąć do tego, że nie stanowi już części jej życia. Szła na końcu - dziewczyny docierały do krańca ogrodu. Emily podbiegła do nich, mocząc nogawkę w błotnistej kałuży. Po lewej stronie stał mały domek Spencer, gdzie odbyła się ich ostatnia całonocna impreza. Graniczył z gęstym lasem, który ciągnął się dwa kilometry. Po prawej stronie domku nadal w ziemi była dziura, w której znaleziono ciało Ali. Wpadły do niej kawałki żółtej taśmy policyjnej. Teraz przykrywał je śnieg. Wokół widać było wiele świeżych śladów, należących zapewne do ciekawskich gapiów. Emily z bijącym sercem zajrzała do dołu. Było w nim tak ciemno. Do oczu napłynęły jej łzy, kiedy wyobraziła sobie, jak łan brutalnie wpycha do niego Ali i zostawia ją tam na pewną śmierć. — To straszne, prawda? — Aria mówiła cicho, ze wzrokiem wbitym w dół. — Ali przez cały czas tu leżała. — Dobrze, że sobie wszystko przypomniałaś, Spence — powiedziała Hanna, dygocąc z zimna. Było już późne mroźne popołudnie. — W przeciwnym razie łan nadal byłby na wolności. Aria zbladła i posmutniała. Emily zaczęła obgryzać paznokieć. Tej

nocy, kiedy aresztowano lana, powiedziały gliniarzom, że wszystko, co powinni wiedzieć o wydarzeniach tamtej nocy, znajdą w pamiętniku Ali. Ostatni wpis poświęcony był planowanemu spotkaniu z łanem, jej sekretnym chłopakiem, które miało się odbyć w czasie ich całonocnej imprezy. Ali postawiła łanowi ultimatum - albo zerwie z Melissą, siostrą Spencer, albo Ali ogłosi wszem wobec, że z sobą chodzą. Ale policję przekonało ostatecznie wspomnienie, które wróciło do Spencer. Pod domkiem pokłóciła się z Ali, a ta pobiegła na spotkanie z kimś - z łanem. Wtedy po raz ostatni ją widziano i wszyscy domyślali się, co się stało później. Emily wiedziała, że nigdy nie zapomni, jak łan wszedł na salę sądową i ośmielił się twierdzić, że nie zabił Ali. Kiedy sędzia nie wyraził zgody na kaucję, a strażnicy odprowadzali lana do wyjścia, posłał dziewczynom lodowate spojrzenie, jakby chciał powiedzieć: „Nie powinny-ście ze mną zadzierać". Nie miały wątpliwości, że to właśnie je wini za swoje aresztowanie. Emily jęknęła cicho, a Spencer spojrzała na nią karcąco. — Przestań, mamy nie rozmyślać już nad łanem... ani nad całą tą sprawą. - Zatrzymała się na samym końcu posiadłości i nasunęła głęboko na oczy swoją grubą wełnianą czapkę w biało-niebieskie pasy. — Myślicie, że to dobre miejsce? Emily zagwizdała na palcach, a pozostałe dziewczyny pokiwały głowami. Spencer zaczęła wykopywać grudy zmrożonej ziemi łopatą przyniesioną z garażu. Kiedy zrobiła dostatecznie głęboką dziurę, wrzuciła do niej worek. Głucho uderzył o ziemię. Wszystkie zasypały dziurę ziemią i śniegiem. — To co? - Spencer oparła się o łopatę. - Ktoś chce coś powiedzieć? Spojrzały po sobie. — Pa, Ali — powiedziała wreszcie Emily i po raz kolejny łzy napłynęły jej do oczu. Aria spojrzała na nią i się uśmiechnęła. — Pa, Ali — powtórzyła jak echo. Spojrzała na Hannę, która wzruszyła ramionami, ale również pożegnała się słowami: — Pa, Ali. Emily poczuła się lepiej, kiedy Aria chwyciła ją za rękę. Rozluźniła się. Nagle w powietrzu rozszedł się jakiś świeży zapach, jakby gdzieś obok rozkwitły kwiaty. Wydawało jej się, że Ali — śliczna, wspaniała dziewczyna z jej wspomnień — stoi obok nich i mówi im, że wszystko będzie w porządku.

Spojrzała na przyjaciółki. Wszystkie uśmiechały się łagodnie, jakby i one czuły się podobnie. Może Marion miała rację. Może taki rytuał miał swoją moc. Nadeszła pora, by zostawić za sobą okropne wydarzenia zeszłej jesieni. Zabójcę Ali ujęto i skończył się koszmar zgotowany im przez A. Teraz mogły tylko czekać na lepszą, spokojniejszą przyszłość. Słońce szybko zachodziło za drzewami, zabarwiając na lawendowo niebo i spadające z niego płatki śniegu. Lekki wiatr powoli poruszał ramionami młyna Hastingsów, a u stóp olbrzymiej sosny walczyło z sobą kilka wiewiórek. „Jeśli jedna z nich wejdzie na drzewo, w moim życiu wkrótce wszystko wróci do normy", pomyślała Emily. Od zawsze grała z sobą w tę grę. I nagle jedna z wiewiórek pędem wspięła się na sam czubek drzewa.

ROZDZIAŁ 2 JESTEŚMY RODZINĄ Pół godziny później Hanna Marin wpadła do domu przez frontowe drzwi, ucałowała w pyszczek swojego pinczera miniaturkę Dota i rzuciła torbę z wężowej skóry na kanapę w salonie. — Przepraszam za spóźnienie! — zawołała. W kuchni pachniało sosem pomidorowym i pieczywem czosnkowym. Przy stole siedział tata Hanny, jego narzeczona Isabel i jej córka Kate. Pośrodku stołu stała ceramiczna miska z makaronem i sałatka. W miejscu zaś zajmowanym zazwyczaj przez Hannę — talerz o falbaniastej krawędzi, serwetka i wysoka szklanka z wodą mineralną Perrier. Kiedy Isabel zjawiła się w domu Marinów — właściwie w kilka sekund po tym, jak mama Hanny wsiadła do samolotu do Singapuru, gdzie miała rozpocząć nową pracę — zdecydowała, że w każdą niedzielę wszyscy do-mownicy będą wspólnie zasiadać przy stole, żeby mogli poczuć szczególną rodzinną atmosferę. Hanna usiadła przy stole i próbowała ignorować wbite w nią spojrzenia. Tata posłał jej pełen nadziei uśmiech, a Isabel miała taki wyraz twarzy, jakby usiłowała powstrzymać pierdnięcie. Może w ten sposób okazywała swoje wielkie rozczarowanie z powodu spóźnienia Hanny na rodzinną uroczystość? Kate przekrzywiła głowę, jakby miała dla Hanny tylko wielką litość. Hanna doskonale wiedziała, które z nich pierwsze zabierze głos. Kate wygładziła swoje irytująco idealnie ułożone kasztanowe włosy i spojrzała na Hannę okrągłymi, błękitnymi oczami. — Wracasz z terapii? Trafiony, zatopiony! — Mhm. — Hanna wzięła ogromny łyk wody. — I jak było? — zapytała Kate głosem Oprah Winfrey. — Pomaga? Hanna parsknęła z pogardą. Tak naprawdę uważała, że spotkania z Marion to jedna wielka ścierna. Może jej przyjaciółki jakoś sobie radziły w życiu bez Ali i A., ale Hanna musiała pogodzić się ze śmiercią aż dwóch najlepszych przyjaciółek. Mona przypominała się jej na każdym kroku, codziennie. Kiedy wypuszczała Dota, by pobiegał sobie po oblodzonym podwórku w kraciastym ubranku Burberry, które kupiła mu Mona na urodziny w zeszłym roku. Kiedy otworzyła szafę i jej oczom ukazała się srebrna sukienka od Jill Stuart, którą pożyczyła od Mony i nigdy nie oddała. Kiedy patrzyła w lustro, próbując powtarzać te idiotyczne zaklęcia

Marion, okazało się, że ma w uszach kolczyki ze sztucznymi perłami, które ukradły razem z Moną z Banana Republic zeszłej wiosny. Zauważyła też na pod-bródku blaknącą bliznę w kształcie litery Z, pamiątkę po wypadku spowodowanym przez Monę, kiedy Hanna dowiedziała się, że A. to ona. Nie mogła pogodzić się z tym, że jej przyszła przyrodnia siostra wie o wszystkim, co jej się przydarzyło tej jesieni, szczególnie o tym, że Hannę chciała zabić jej najlepsza przyjaciółka. Ale przecież wiedziało o tym całe Rosewood. Lokalne media nadal trąbiły o tym każdego dnia. Co jeszcze dziwniejsze, cały kraj ogarnęła mania A. Nastolatki w całym kraju dostawały SMS-y od osób podpisujących się jako A., które okazywały się porzuconymi chłopakami albo zazdrosnymi koleżankami z klasy. Hanna dostała nawet kilka fałszywych wiadomości od A. — wszystkie były tanimi reklamami. „Znam wszystkie twoje brudne sekrety! Hej, chcesz kupić trzy nowe dzwonki na komórkę za dolara?" Żenada. Kate nie odrywała wzroku od Hanny, jakby czekając, aż ta zacznie się wywnętrzać. Hanna szybko chwyciła wielką kromkę chleba czosnkowego i ugryzła spory kęs, żeby nie musieć dalej rozmawiać. Od kiedy Kate i Isabel postawiły nogę w jej domu, Hanna spędzała cały czas zamknięta w sypialni. Czasem poprawiała sobie humor, robiąc zakupy w centrum handlowym, albo ukrywała się w domu swojego chłopaka Lucasa. Choć przed śmiercią Mony ich relacje bardzo się skomplikowały, teraz Lucas wspierał ją i nie odstępował na krok. Hanna wolała nie pokazywać się w domu, bo kiedy tylko natknęła się na tatę, wymyślał jakieś drobne prace domowe, które miała wykonać wspólnie z Kate. Musiały razem uprzątnąć ubrania Hanny z szafy przeznaczonej dla Kate, wynieść śmieci albo odgarnąć śnieg sprzed domu. Zaraz, zaraz. Od tego chyba były służące i ekipy odśnieżające. Hanna nie miałby nic przeciwko temu, gdyby razem ze śniegiem zabrali także Kate. — Cieszycie się, że jutro znowu idziecie do szkoły? — Isabel owinęła spaghetti wokół widelca. Hanna wzruszyła ramionami i poczuła dobrze znany ból w prawej ręce. Złamała ją, kiedy Mona wjechała w nią swoim SUV. Kolejna urocza pamiątka przypomniała jej o tym, że jej przyjaźń z Moną okazała się zwykłym matactwem. — Ja się cieszę — przerwała milczenie Kate. — Przejrzałam katalog liceum. Szkoła oferuje wspaniałe zajęcia pozalekcyjne. W ciągu roku wystawiają cztery sztuki teatralne! Pan Marin i Isabel spojrzeli na nią z czułością. Hanna tak mocno

zacisnęła zęby, że zdrętwiała jej szczęka. Od kiedy Kate zjawiła się w Rosewood, gadała tylko o tym, jak się cieszy, że pójdzie tu do liceum. A zresztą — szkoła była ogromna i Hanna nie miała zamiaru widywać się z Kate. — Boję się tylko, że się nie odnajdę — Kate grzecznie wytarła usta serwetką. — Lekcje odbywają się w kilku budynkach. Mają tam osobny pawilon do zajęć z dziennikarstwa, bibliotekę nauk ścisłych i szklarnię. A co, jeśli się zgubię? — Owinęła wokół palca kosmyk kasztanowych włosów. — A może mnie oprowadzisz, Hanno? Byłoby super. Hanna z trudem powstrzymała wybuch śmiechu. Kate mówiła głosem fałszywym jak dziewięćdziesiąt dziewięć procent okularów od Chanel sprzedawanych na eBayu. Kiedyś w restauracji Le Bec-Fin w Filadelfii Kate odegrała przed nią przedstawienie pod tytułem: „Bądźmy najlepszymi przyjaciółkami". Hanna nie zapomniała, jaki miało finał. Gdy podano przystawki, Hanna uciekła do łazienki, a Kate ruszyła za nią. Udawała zainteresowanie i troskę. Hanna straciła panowanie nad sobą i wyznała jej, że dostała właśnie SMS-a od A., to znaczy od Mony, że Sean Ackard, z którym — jak się jej wtedy wydawało — chodziła, przyszedł na Bal Lisa z inną dziewczyną. Kate okazała jej natychmiast współczucie i nakłoniła Hannę, by olała wspólną kolację, od razu pojechała do Rosewood i skopała Seanowi tyłek. Obiecała nawet, że będzie ją kryła. Od tego przecież są przyszłe przyrodnie siostry, no nie? Otóż nie. Kiedy Hanna wróciła do Filadelfii, czekała ją niemiła niespodzianka. Kate zdradziła ją i wygadała panu Marinowi, że Hanna nosi w torebce pokaźną dawkę Per-cocetu. Tata Hanny tak się rozgniewał, że wrócił do Annapolis... i przez kilka tygodni nie odzywał się ani słowem. — Oczywiście że Hanna cię oprowadzi — zapiał pan Marin. Hanna zacisnęła pod stołem pięści i celowo przemówiła urażonym tonem. — Och, super. Bardzo chętnie, ale mam tak napięty plan dnia! Tata spojrzał na nią spod uniesionych brwi. — A może przed zajęciami albo w czasie lunchu? Hanna milczała, choć miała ochotę krzyczeć: „Nieźle mną handlujesz, tato!". Czy ojciec zapomniał już, jak Kate wbiła jej nóż w plecy w czasie tej nieszczęsnej kolacji w Le Bec-Fin — to miało być spotkanie Hanny i taty, tylko ich. Ale tata widział to inaczej. Nie uważał Kate za zdrajczynię. Według niego była idealna. Hanna spoglądała na tatę, Isabel i Kate. Ogarnęła ją narastająca bezradność. Nagle poczuła znajome łaskotanie w gardle. Odgarnęła włosy, wstała, prychnęła wyniośle

i ruszyła do łazienki. Nachyliła się nad umywalką i ciężko dyszała. „Nie rób tego", powtarzała w myślach. Przez kilka miesięcy udawało się jej powstrzymać od wymiotowania, ale Kate działała na nią jak płachta na byka. Po raz pierwszy Hanna sprowokowała wymioty w czasie pierwszej i ostatniej wizyty u taty, Isabel i Kate w Annapolis. Wzięła z sobą Ali, która natychmiast zakolegowała się z Kate — pewnie dlatego że obie były śliczne — a Hanna napchała się popcornem i czuła się gruba i paskudna. Kiedy tata nazwał ją „swoją małą świnką", nie wytrzymała. Pobiegła do łazienki, wzięła szczoteczkę do zębów z kubka stojącego na umy-walce i wywołała wymioty. Ali nakryła wtedy Hannę, ale obiecała, że dochowa tajemnicy. Jednak od tamtej pory Hanna dowiedziała się 0 niej tego i owego. Ali znała wiele sekretów swoich przyjaciółek i dzięki temu mogła nimi manipulować. Na przykład wmówiła Hannie i pozostałym dziewczynom, że to one spowodowały wypadek Jenny, podczas gdy całą sprawę ukartowała z Jenną. Hanna nie zdziwiłaby się, gdyby się okazało, że tamtego popołudnia Ali wyszła z łazienki 1 opowiedziała wszystko Kate. Po kilku minutach mdłości minęły. Hanna wzięła głęboki wdech, wyprostowała się i sięgnęła do kieszeni po telefon. Napisała nową wiadomość: „Nie uwierzysz. Tata chce, żebym zorganizowała komitet powitalny dla Kate Swiruski. Umówimy się jutro na terapeutyczny manicure, żeby to omówić?". Kiedy przeglądała zapisane w telefonie numery, zdała sobie sprawę, że nie ma do kogo wysłać tego SMS-a. Tylko z Moną umawiała się na manicure. — Hanno? Hanna się odwróciła. Tata uchylił drzwi do łazienki na kilka centymetrów. Miał zatroskany wyraz twarzy. — Wszystko w porządku? — zapytał łagodnym tonem, którego nie używał od kilku miesięcy. Pan Marin podszedł do córki i położył jej dłonie na ramionach. Hanna schyliła głowę. Dawniej, kiedy była w siódmej klasie, przed rozwodem rodziców, miała bardzo dobre relacje z tatą. Kiedy wyjechał z Rosewood i zamieszkał z Isabel i Kate, serce pękło jej na pół. Wydawało się jej, że wymienił brzydką, grubą Hannę o szarobrązo-wych włosach na śliczną, szczupłą i idealną Kate. Kilka miesięcy temu, kiedy Hanna leżała w szpitalu po wypadku spowodowanym przez Monę, tata obiecał jej, że znowu stanie się częścią jej życia. Ale w ciągu tygodnia od swojego

powrotu do Rosewood zajmował się głównie przemeb-lowywaniem domu ściśle wedle wskazówek Isabel — która gustowała w pluszach i frędzlach — i nie miał dla Hanny zbyt wiele czasu. Ale może zamierzał ją za to przeprosić. Może przeprosi również za to, że jesienią odwrócił się od niej i nawet nie chciał poznać jej wersji historii. I za to, że porzucił Hannę dla Isabel i Kate na trzy długie lata. Pan Marin niezręcznie poklepał Hannę po ramieniu. — Słuchaj. Przez całą jesień miałaś na głowie mnóstwo problemów. I pewnie piątkowa rozprawa już cię stresuje. Wiem też, że Kate i Isabel wprowadziły się tutaj bardzo... nagle. Ale, Hanno, dla Kate to ogromna zmiana. Zostawiła w Annapolis przyjaciół, żeby przeprowadzić się tutaj, a ty prawie się do niej nie odzywasz. Musisz zacząć traktować ją jak rodzinę. Uśmiech zniknął z twarzy Hanny. Poczuła się tak, jakby tata przywalił jej w głowę jasnozieloną mydelniczką stojącą na porcelanowej umywalce. Kate na pewno nie po-trzebowała pomocy Hanny. Przypominała Ali. Była zgrabna, śliczna i ściągała na siebie uwagę wszystkich wokół... I potrafiła manipulować ludźmi. Kiedy tata spojrzał na nią spod uniesionych brwi, czekając na odpowiedź, Hanna zdała sobie sprawę, że w jego wypowiedzi zabrakło trzech małych słów. Trzech słów, które wskazywałyby na to, jaki porządek zapanuje teraz w jej domu. Hanna miała zacząć traktować Kate jak rodzinę... w przeciwnym razie...

ROZDZIAŁ 3 ARIA W KRAINIE KONESERÓW SZTUKI -Och. Aria Montgomery zmarszczyła nos, kiedy jej brat Mike zanurzył kawałek chleba w ceramicznej misce z roztopionym szwajcarskim serem. Zakręcił widelcem w naczyniu, wyciągnął go i zlizał długie, ciągnące się pasmo sera. — Czy musisz najprostszą czynność zamieniać w akt seksualny? Mike posłał jej lubieżny uśmiech i sugestywnie żuł chleb. Aria poczuła dreszcze. Nie mogła uwierzyć, że właśnie kończyła się jakże dziwna przerwa świąteczna. Mama Arii i Mike'a, Ella, postanowiła uraczyć ich domowym fondue, bo w piwnicy znalazła przeznaczony do tego zestaw naczyń. Leżał pod pudełkami z ozdobami choinkowymi i zabawkowym torem wyścigowym należącym do Mike'a. Aria była prawie pewna, że Ella i Byron dostali zestaw do fondue w prezencie ślubnym, ale nie ośmieliła się o to zapytać. Próbowała unikać jakichkolwiek rozmów o ojcu. Na przykład nie opowiedziała mamie o kilku godzinach, jakie razem z Mikiem spędzili w towarzystwie Byrona i jego dziewczyny Meredith na stoku narciarskim Niedźwiedzi Pazur w Wigilię. Meredith cały ten czas siedziała w domku, ćwicząc jogę, rozprawiając o swoim nienarodzonym dziecku i błagając Arię, żeby jej pokazała, jak zrobić na drutach buciki dla niemowlęcia. Rodzice Arii od kilku miesięcy pozostawali oficjalnie w separacji, między innymi dlatego że Mona jako A. przysłała Elli list, informując ją o romansie Byrona z Meredith. Aria nie miała wątpliwości, że Ella do dziś się z tym nie pogodziła. Mike spojrzał na butelkę piwa w dłoni Elli. — Na pewno nie mogę łyka? — Nie — odparła Ella. — Trzeci raz ci powtarzam. — Przecież wiesz, że już piłem piwo — Mike uniósł brwi. — Nie w tym domu — Ella wbiła w niego wzrok. — Czemu tak strasznie chce ci się piwa? — zapytała Aria. — Czy mały Mike denerwuje się przed swoją pierwszą randką? — To nie randka. — Mike naciągnął głęboko na czoło swoją grubą wełnianą czapkę. — To tylko spotkanie z koleżanką. Aria uśmiechnęła się chytrze. Nie mogła się nadziwić, że Mike spodobał się jakiejś dziewczynie. Miała na imię Savannah i chodziła do

drugiej klasy w państwowym liceum. Poznali się za pośrednictwem grupy na Facebooku poświęconej — co za niespodzianka! — grze w lacrosse. Najwyraźniej Savannah miała na punkcie tego sportu takiego samego bzika jak Mike. — Mały Mike idzie na randkę do centrum handlowe go — powiedziała śpiewnie Aria. — I co? Pójdziesz na drugą kolację do jakiejś restauracji? Może do Wielkiego Muru z Chińskich Kurczaków pana Wonga? — Zamknij się — warknął Mike. — Idziemy na coś słodkiego do Rive Gauche. I przypominam raz jeszcze, że to nie randka. Przecież ona chodzi do państwowego liceum. — Słowa „państwowe liceum" wypowiedział tak, jak inni mówią „rynsztok pełen szczurów". — Na randki chodzę tylko z bogatymi dziewczynami. Aria zmrużyła oczy. — Jesteś okropny. — A pewnie, miłośniczko Szekspira. Aria zbladła. Mike nazywał Szekspirem Ezrę Fitza, byłego chłopaka Arii i jej byłego nauczyciela literatury. Mona jako A. szantażowała ją także dlatego, że poznała ten sekret. Na szczęście w mediach taktownie nie upub-liczniono wszystkich tajemnic A., Aria jednak podejrzewała, że Mike dowiedział się o niej i Ezrze od Noela Kahna, swojego kolegi z drużyny lacrosse i największego plotkarza w Rosewood Day. Aria kazała Mike'owi przysiąc, że nigdy nie zdradzi tego sekretu Elli, ale on nie mógł się powstrzymać przed nieustannymi aluzjami. Ella nabiła na widelec kawałek chleba. — Może ja też wkrótce pójdę na randkę — wypaliła nagle. Aria odłożyła długi widelec do fondue. Zdziwiła się tak, jakby Ella oznajmiła jej, że zamierza przeprowadzić się z powrotem do Rejkiawiku, gdzie cała rodzina Montgo-merych spędziła prawie trzy lata. — Co? Kiedy? Ella obracała w palcach koraliki niebieskiego naszyjnika. — We wtorek. — Z kim? Ella zniżyła głowę. Aria dostrzegła cieniutkie pasmo siwych włosów. — Z kimś, kogo poznałam na portalu randkowym. Wydawał się miły... ale kto wie? Nie znam go zbyt dobrze. Rozmawialiśmy głównie o muzyce. Oboje lubimy Rolling Stonesów. Aria wzruszyła ramionami. Jeśli chodzi o rocka lat sie-demdziesiątych, to zdecydowanie wolała Velvet Underground. Mick Jagger był chudszy od niej, a Keith Richards po prostu ją przerażał.

— Czym się zajmuje? Ella uśmiechnęła się nieśmiało. — Właściwie nie wiem. Wiem tylko, że ma na imię Wolfgang. — Wolfgang? — Aria o mało nie wypluła na obrus kawałka chleba, który właśnie włożyła do ust. — Jak Wolfgang Amadeusz Mozart? Twarz Elli robiła się coraz bardziej czerwona. — No, może nie pójdę. — Nie, nie, powinnaś pójść! — zawołała Aria. — To świetny pomysł! — Naprawdę się cieszyła. Niby czemu tylko tata ma się dobrze bawić. — Uważam, że to paskudne — odezwał się Mike. — Ludzie po czterdziestce powinni mieć zakaz chodzenia na randki. Aria zignorowała go. — W co się ubierzesz? Ella popatrzyła po sobie. Była w swojej ulubionej bluzce w kolorze bakłażanowym, z kwiatowym motywem wyszytym obok kołnierzyka i plamą po jajecznicy przy szwie. — A to nie może być? Aria otworzyła szeroko oczy i pokręciła głową. — Kupiłam tę bluzkę w zeszłym roku w tej ślicznej wiosce rybackiej w Danii - próbowała się bronić Ella. - Byliście tam ze mną! Sprzedała nam to ta stamszka bez zębów. — Musimy kupić ci coś innego. - Aria nie dawała za wygraną. - I zafarbować ci włosy. I to ja zrobię ci makijaż. Przymknęła oczy, wyobrażając sobie półeczkę z kosmetykami mamy w łazience. Zazwyczaj stały na niej słoiczki z akwarelami, puszki z terpentyną i biżuteria, którą sama robiła, choć rzadko kiedy udawało jej się coś skończyć. — Masz w ogóle jakieś kosmetyki do makijażu? Ella napiła się piwa. — Powinnam mu się spodobać bez tych wszystkich... ozdóbek. ~ Nadal będziesz sobą. Ale w lepszej wersji — przekonywała Aria. Mike spoglądał to na jedną, to na drugą i nagle go oświeciło. — Wiecie, co naprawdę sprawia, że kobiety wyglądają lepiej? Implanty. Ella zebrała talerze i włożyła do zlewu. — Dobrze — powiedziała do Arii. — Pozwolę ci zrobić mnie na bóstwo na moją randkę. Ale teraz muszę zawieźć Mike'a na jego randkę. — To nie randka! — zajęczał Mike i poszedł do swojego pokoju. Aria i Ella parsknęły śmiechem. Kiedy Mike zniknął, spojrzały na siebie nieśmiało, jakby między nimi nawiązała się nagle nić porozumienia.

Przez ostatnie miesiące ich relacje nie wyglądały różowo. Mona jako A. po-

informowała też Ellę, że Aria przez trzy długie lata trzymała w tajemnicy informacje o Byronie, i wtedy Ella wyrzuciła córkę na kilka tygodni z domu. Ostatecznie wybaczyła Arii i obie starały się zakopać topór wojenny. Wciąż jednak czuły obcość. O wielu rzeczach Aria nadal nie mogła porozmawiać. Właściwie nie spędzały czasu sam na sam. A Ella ani razu nie zwierzyła się Arii, choć wcześnie zawsze to robiła. Ich stosunki poprawiały się jednak z każdym dniem. Ella uniosła brew i sięgnęła do kieszeni bluzki. — Właśnie sobie przypomniałam. — Wyciągnęła prostokątny bilet z trzema przecinającymi się niebieskimi liniami. — Miałam dziś iść na wernisaż, ale nie mam czasu. Może ty skorzystasz? — Nie wiem — Aria wzruszyła ramionami. — Jestem zmęczona. — Idź — namawiała ją Ella. — Ostatnio za dużo się zamartwiasz. Koniec z marudzeniem. Aria otworzyła usta, żeby zaprotestować, lecz nagle zrozumiała, że Ella ma rację. Całą przerwę świąteczną Aria spędziła w swoim pokoju, robiąc na drutach szaliki i bezmyślnie gapiąc się na figurkę Szekspira, którą dał jej Ezra w listopadzie, w dzień swojego wyjazdu z Rosewood. Każdego dnia czekała na jakąś wiadomość od niego — e mail, SMS-a, cokolwiek — szczególnie że w dziennikach telewizyjnych co chwila pojawiały się informacje o Rosewood, Ali, a nawet Arii. Miesiące mijały... ale żadna wiadomość od Ezry nie nadchodziła. Ścisnęła zaproszenie w dłoni. Jeśli Ella zdobyła się na odwagę, by wrócić do normalnego życia, to ją też musi być na to stać. I najlepiej zrobi, jak zacznie natychmiast. W drodze na wernisaż Aria przejechała przez ulicę, na której kiedyś mieszkała Ali. Znowu zobaczyła jej dom. Obok była posiadłość Hastingsów, a naprzeciwko mieszkali Cavanaughowie. Aria zastanawiała się, czy w środku Jenna już przygotowuje się do pierwszego dnia swojego ponownego pobytu w liceum Rosewood Day. Słyszała, że Jenna będzie chodzić na indywidualne lekcje. Prawie codziennie Aria przypominała sobie ostatnią -i jedyną rozmowę z Jenną na zajęciach plastycznych na uniwersytecie Hollis. Aria dostała wtedy ataku paniki w czasie burzy. Próbowała przeprosić Jennę za to, co zrobily jej tego strasznego wieczoru, kiedy Jenna straciła wzrok, ale ta wyjaśniła, że razem z Ali ukartowały całą sprawę, żeby na dobre pozbyć się jej przyrodniego brata Toby'ego. Ali zgodziła się wziąć udział w tej intrydze, bo podobno sama miała problemy z rodzeństwem. Przez jakiś czas Aria obsesyjnie próbowała dociec, jakie „problemy z rodzeństwem" mogła mieć Ali. Toby dotykał Jennę tak, jak nie powinien -

może Jason, brat Ali, robił to samo? Aria nawet nie chciała o tym myśleć. Nigdy nie wyczuwała żadnego podejrzanego napięcia między Ali i jej bratem. On zawsze próbował ją bronić. I nagle Arię oświeciło. Oczywiście. Ali nie miała problemów z Jasonem. Zmyśliła to, żeby zdobyć zaufanie Jenny i wyciągnąć z niej najskrytsze tajemnice. Tak samo postąpiła z Arią. Kiedy przyłapały Byrona i Meredith całujących się na parkingu przed budynkiem uniwersytetu, Ali udawała współczucie i wzburzenie. Ale kiedy tylko poznała sekret Arii, przez kilka miesięcy igrała z nią. Zresztą w podobny sposób postąpiła z pozostałymi dziewczynami ze swojej paczki. Tylko dlaczego Ali miałoby zależeć na sekretach Jenny, którą uważała za frajerkę i idiotkę? Piętnaście minut później Aria była na miejscu. Wernisaż odbywał się w przerobionym na galerię starym farmerskim domu z poddaszem, położonym w środku lasu. Kiedy zaparkowała subaru Elli na wysypanym żwirem parkingu i wysiadła, usłyszała szmer liści. Niebo przybrało granatowoczarną barwę. Usłyszała jakieś dziwne piski dochodzące z lasu. I znowu... szmer. Cofnęła się o krok. — Jest tu ktoś? — zawołała cicho. Zza rozpadającego się płotu patrzyło na nią dwoje ciekawskich oczu. Na chwilę Arii serce zamarło w piersi. Ale zaraz zauważyła, że oczy otoczone są białą sierścią i należą do alpaki. Kiedy do płotu podeszło kilka innych zwierząt, Aria uśmiechnęła się i odetchnęła z ulgą. Pewnie na farmie hodują całe stado. Przez kilka ostatnich miesięcy dostawała SMS-y od A. i teraz wciąż jej się wydawało, że ktoś ją bez przerwy obserwuje. Wewnątrz budynku pachniało świeżo upieczonym chlebem, a z głośników dobiegała nastrojowa piosenka Billie Holliday. Obok niej bezszelestnie przemknęła kelnerka z tacą drinków. Aria wzięła jeden kieliszek. Kiedy wypiła do dna, rozejrzała się po pomieszczeniu. Na ścianach wisiało jakieś pięćdziesiąt obrazów, a pod nimi małe plakietki z tytułem, nazwiskiem artysty i ceną. Szczupłe kobiety z awangardowymi fryzurami stały w małych grupkach wokół stołu z przękaskami. Mężczyzna w okularach

z grubymi oprawkami gorąco dyskutował o czymś z kobietą z dużym biustem i buraczkowym kokiem. Jakiś człowiek o dzikim spojrzeniu i siwej grzywie sączył alkohol, praw-dopodobnie burbon, i szeptał coś na ucho swojej żonie, przypominającej Siennę Miller. Serce Arii zaczęło mocno walić. To byli zwyczajni kolekcjonerzy z okolic Rosewood, którzy regularnie uczęszczali na wernisaże, ludzie tacy jak rodzice Spencer, w białych garniturach i z torebkami od Chanel za tysiąc dolarów. Ale Aria czuła się tak, jakby nagle znalazła się w jakiejś prestiżowej nowojorskiej galerii. Na wystawie pokazywano prace trzech artystów, lecz większość oglądających skupiła się wokół abstrakcyjnych płócien malarza o nazwisku Xavier Reeves. Aria podeszła do jednego z obrazów, przed którym stało tylko kilku oglądających, i przybrała wyćwiczoną pozę krytyka sztuki. Położyła dłoń na podbródku i uniosła w górę brwi, jakby głęboko nad czymś rozmyślała. Malowidło przedstawiało wielkie fioletowe koło z małą, nieco ciemniejszą kropką pośrodku. „Interesujące", pomyślała. Choć tak naprawdę... wyglądało to jak wielki sutek. — Co sądzisz o sposobie położenia farby? — wyszeptał ktoś za jej plecami. Aria odwróciła się i spojrzała prosto w łagodne, brązowe oczy wysokiego mężczyzny w wystrzępionym czarnym swetrze i granatowych dżinsach. Przez jej ciało przeszedł nagły impuls. Poczuła wibrowanie nawet w koniuszkach palców u nóg skrytych w starych satynowych pantoflach na płaskim obcasie. Miał wysokie kości policzkowe i bardzo krótkie, postawione na jeża włosy. Przypominał Arii bardzo przystojnego muzyka o imieniu Sondre, którego poznała w zeszłym roku w Norwegii. Spędzili razem wiele godzin w pubie dla rybaków w Bergen, pijąc whisky domowej roboty i zmyślając niestworzone historie o zasuszonych rybach wiszących na pokrytych boazerią ścianach pubu. Aria znowu przyjrzała się płótnu surowym wzrokiem. - Jest w tej kresce... jakaś siła. - To prawda - przytaknął jej mężczyzna. - I emocje. - Z pewnością. - Aria cieszyła się, że może naprawdę porozmawiać o sztuce jak krytyk, szczególnie z kimś tak ślicznym. Tak dobrze było uciec na chwilę od mieszkańców Rosewood, którzy bezustannie rozprawiali o zbliżającym się procesie lana. Chciała powiedzieć coś jeszcze. -Przywodzi mi na myśl... Mężczyzna nachylił się do niej i uśmiechnął łobuzersko.

- Ssanie? Aria ze zdziwienia otworzyła szeroko oczy. Więc nie tylko ona dostrzegła podobieństwo. - Tak może się kojarzyć, prawda? - zachichotała. - Ale pewnie powinniśmy potraktować ten obraz poważnie. Nosi tytuł Niemożliwość międzyprzestrzeni. Xavier Reeves pewnie namalował go, żeby oddać istotę samotności. Albo walki proletariackiej. - Cholera. Facet stał tak blisko Arii, że czuła, jak w jego ustach zapach cynamonowej gumy miesza się z zapachem szampana. - Pewnie to oznacza, że ten zatytułowany Czas upływa zręcznie nie przedstawia penisa, co? Starsza pani w okularach typu „kocie oczy" w kolorowych oprawkach spojrzała na nich z niesmakiem. Aria zasłoniła usta, powstrzymując śmiech. Zauważyła, że jej nowo poznany przyjaciel miał koło lewego ucha pieprzyk w kształcie półksiężyca. Ze też musiała włożyć ten sfilcowany zielony sweter z wielkim kołnierzem, w którym przechodziła całą przerwę świąteczną. Mogła chociaż zetrzeć z niego plamę po fondue. Mężczyzna dopił drinka. — Jak masz na imię? — Aria. Włożyła do ust mieszadełko z drinka. — Miło cię poznać, Ario. Obok przeszła grupa ludzi, zmuszając Arię i jej nowego przyjaciela, by stanęli blisko siebie. Kiedy jego dłoń dotknęła jej talii, Aria się zaczerwieniła. Dotknął jej przypadkiem czy celowo? Wziął z tacy dwa drinki i podał jednego Arii. — Pracujesz w okolicy czy jeszcze się uczysz? Aria otworzyła usta i się zawahała. „Ciekawe, ile ten facet ma lat", pomyślała. Wyglądał dostatecznie młodo, by chodzić jeszcze na studia i mieszkać w jednym z tych bardzo modnych, rozpadających się wiktoriańskich domów w pobliżu uniwersytetu. Ale przecież to samo pomyślała o Ezrze, kiedy pierwszy raz go zobaczyła. Zanim zdążyła się odezwać, jakaś kobieta w dopasowanym żakiecie w pepitkę wepchała się między nią i jej rozmówcę. Z postawionymi na jeża włosami przypominała do złudzenia Cruellę de Mon ze 101 dalmatyńczyków. — Mogę go na chwilę porwać? — Cruella wzięła mężczyznę pod rękę, a on lekko ścisnął jej ramię.

— Tak, jasne. Aria cofnęła się, choć w jej głosie słychać było rozczarowanie. - Przepraszam - Cruella posłała Arii przepraszający uśmiech. Miała usta pomalowane ciemną, niemal czarną szminką. - Ale Xavier jest dziś rozrywany. „Xavier?" Pod Arią ugięły się nogi. Chwyciła go za ramię. - To ty jesteś... tym malarzem? Jej nowy przyjaciel zatrzymał się. W jego oczach pojawił się złośliwy ognik. - Bingo - powiedział, nachylając się do niej. - A przy okazji, ten obraz naprawdę przedstawia cycka. Cruella pociągnęła Xaviera za sobą. On dołączył do niej i zaczął namiętnie szeptać jej coś do ucha. Chichocząc, weszli w środek tłumu wielbicieli sztuki, którzy piali peany na cześć twórczości Xaviera, twierdząc, że jego obrazy są inspirujące i genialne. Kiedy Xavier z szerokim uśmiechem odbierał gratulacje od swoich wielbicieli, Aria modliła się w duchu, żeby w podłodze otworzyły się jakieś ukryte drzwi i żeby mogła zapaść się pod ziemię. Złamała podstawową zasadę wernisaży: nigdy nie rozmawiaj o wystawionych dziełach z nieznajomym, bo nigdy nie wiadomo, kim jest. I za żadne skarby nie wyśmiewaj obrazu, który wkrótce wszyscy uznają za arcydzieło. Sądząc jednak po zadziornym uśmieszku, który Xavier posłał jej przed chwilą, chyba się nie obraził, słysząc jej interpretację. A to bardzo, ale to bardzo ucieszyło Arię.

ROZDZIAŁ 4 OSTATNIA W KLASIE W poniedziałek rano Spencer Hastings siedziała zgarbiona w ławce na zajęciach z literatury i pisała klasówkę. Czas miał się zaraz skończyć, a ona chciała dopisać jeszcze kilka zdań do wypracowania na temat powieści Słońce też wschodzi. Chciała dodać kilka cytatów z esejów Hemingwaya zamieszczonych na końcu książki, w nadziei że dostanie za to dodatkowe punkty od pani Stafford, nauczycielki literatury. Teraz musiała naprawdę walczyć o każdą ocenę. Głośnik zawieszony nad tablicą zatrzeszczał. - Pani Stafford? — rozległ się głos pani Wagner, szkolnej sekretarki. — Czy może pani przysłać Spencer Hastings do sekretariatu? Wszyscy uczniowie podnieśli głowy znad swoich prac i spojrzeli na Spencer tak, jakby przyszła do szkoły w niebieskim koronkowym staniku i majtkach, kupionych na wyprzedaży poświątecznej w centrum handlowym. Pani Stafford, która wyglądała kropka w kropkę jak Martha Stewart, choć z pewnością nigdy w życiu sama nie usmażyła jajecznicy ani nie wyszyła fartucha, odłożyła sfatygowany egzemplarz Ulissesa. - Dobrze, możesz iść - powiedziała i rzuciła Spencer spojrzenie pytające: „Co zmalowałaś tym razem?". Zresztą Spencer sama zadawała sobie to pytanie. Wstała, ukradkiem zrobiła parę uspokajających oddechów 1 położyła odwróconą pracę klasową na biurku pani Stafford. Nie mogła winić nauczycieli za to, że tak ją traktują. Spencer była pierwszą uczennicą z Rosewood Day, którą nominowano do Złotej Orchidei. Sprawa nabrała rozgłosu, kiedy napisano o niej na pierwszej stronie „Gońca Filadelfijskiego". Ale w ostatniej rundzie konkursu, kiedy sędzia zadzwonił do Spencer, żeby oznajmić jej, że wygrała, ona się przyznała, że nominowaną pracę z ekonomii ukradła swojej siostrze Melissie. A teraz wszyscy nauczyciele zastanawiali się, czy także na ich zajęciach oszukiwała. Nie miała już najmniejszych szans na świadectwo z wyróżnieniem i poproszono ją, by zrezygnowała z funkcji wice-przewodniczącej szkoły, z roli w przedstawieniu 1 z prowadzenia redakcji albumu rocznego. Zagrożono nawet, że zostanie wyrzucona ze szkoły, ale państwo Hastings załatwili po cichu tę sprawę, najprawdopodobniej wpłacając na konto szkoły jakąś okrągłą sumkę. Spencer wiedziała doskonale, że władze liceum nie mogą jej tego

puścić płazem. Ale przecież zdała na szóstkę tyle testów, kierowała tyloma komitetami organizacyjnymi, założyła tyle klubów, że powinna chyba liczyć na jakąś taryfę ulgową. Mieli w nosie to, że ciało Ali znaleziono ledwie kilka metrów od jej ogródka i że dostawała chore wiadomości od Mony Yanderwaał, która podszywała się pod jej dawną nieżyjącą przyjaciółkę? I że Monie niemalże udało się zepchnąć Spencer ze skały w ka-mieniołomach, bo Spencer nie chciała razem z nią zostać A.? I że to dzięki Spencer morderca Ali trafił wreszcie za kratki? Nie. Liczyło się tylko to, że Spencer ośmieszyła liceum. Zamknęła za sobą drzwi sali i ruszyła w kierunku sekretariatu. Jak zawsze w korytarzu rozchodził się leśny zapach pasty do podłogi oraz wielu różnych wód kolońskich i perfum. Nad jej głową wisiały tysiące pokrytych brokatem papierowych płatków śniegu. Co roku w grudniu w szkole podstawowej organizowano konkurs na najpiękniejszy projekt płatka śniegowego i nagrodzone prace zawieszano na całą zimę w korytarzach. Spencer czuła się zupełnie przegrana, kiedy jej praca przepadła w konkursie. Sędziowie ogłaszali werdykt tuż przed świętami, więc zepsuli jej całe ferie. Spencer nie mogła się pogodzić nawet z najmniejszą porażką. Nadal nie potrafiła przejść do porządku dziennego nad tym, że to Andrew Campbell został wybrany na przewodniczącego szkoły zamiast niej, a w siódmej klasie to Ali zajęła jej miejsce w reprezentacji szkoły w hokeju na trawie i że w szóstej klasie nie znalazła kawałka sztandaru do kapsuły czasu. Szkoła organizowała tę zabawę co roku, ale żadna nie liczyła się dla niej tak bardzo jak pierwsza, w której mogła wziąć udział. Gorycz porażki osładzało jej tylko to, że Ali również nie złożyła swojego trofeum w kapsule. — Spencer? — usłyszała zza rogu. „O wilku mowa", pomyślała ponuro. Stał przed nią Andrew Campbell, Pan Przewodniczący Szkoły we własnej osobie. Andrew podszedł do niej, zakładając za uszy długie, faliste włosy. - Czemu się błąkasz po szkole? „Cały Andrew, wścibski jak zawsze", pomyślała. Na pewno bardzo się cieszył, że Spencer nie ma już szans na świadectwo z wyróżnieniem. Była przekonana, że Andrew trzyma pod łóżkiem przedstawiającą ją laleczkę wudu, która tym razem zadziałała. Pewnie uważał też, że Spencer spotkała zasłużona kara za to, że jesienią zaprosiła go na Bal Lisa i kiedy tylko na niego przyjechali, zostawiła go samego. - Muszę iść do sekretariatu - wyjaśniła lodowatym to nem, modląc się w duchu, by nie okazało się, że znowu wzywają ją na dywanik.

Przyspieszyła kroku. W korytarzu rozległo się głośne stukanie jej obcasów uderzających o wypolerowany parkiet. - Też tam idę - zaszczebiotał Andrew i dołączył do Spencer. - Pan Rosen chce ze mną porozmawiać o wycieczce do Grecji. Tam spędziłem przerwę świąteczną. -Pan Rosen prowadził szkolne kółko przyjaciół ONZ. - Pojechałem tam z Klubem Młodych Liderów z Filadelfii. Myślałem, że ty też się wybierasz. Spencer miała ochotę przywalić Andrew pięścią w tę jego rumianą twarz. Po aferze ze Złotą Orchideą KMLF -ten skrót zawsze brzmiał dla Spencer jak dźwięk, który wydaje się, odchrząkując flegmę - natychmiast wykluczył ją z grona członków. 1 Andrew na pewno o tym wiedział. - Nie mogłam tego pogodzić z innymi planami - odparła chłodno. Zresztą nie skłamała. Musiała pilnować domu, bo rodzice pojechali na narty do Reaver Creek w Kolorado. Jej nie zaprosili. - Och - Andrew spojrzał na nią z zaciekawieniem. -Coś się stało? Spencer zamarła, zupełnie zdezorientowana. Podniosła w górę ręce. - Oczywiście, że się stało. Wszystko mi się zawaliło. Zadowolony? Andrew zrobił krok do tyłu i zamrugał. Nagle na jego twarzy pojawił się błysk zrozumienia. -Och. Chodzi ci o tę aferę ze Złotą Orchideą. Zupełnie o tym zapomniałem. - Zacisnął powieki. - Ale ze mnie dupek. Spencer zacisnęła mocno zęby. Naprawdę Andrew zapomniał o tym, co jej się przytrafiło? To nawet gorzej, niż gdyby cieszył się z tego przez całą przerwę świąteczną. Patrzyła na równo wycięty płatek śniegu zawieszony nad kranem z wodą do picia dla niepełnosprawnych. Andrew kiedyś umiał wycinać piękne śnieżynki z papieru. Nawet w podstawówce rywalizowali o palmę pierwszeństwa w każdej konkurencji. - Wyleciało mi to z głowy - wypalił Andrew, mówiąc coraz donośniejszym głosem. - Dlatego tak się zdziwiłem, że nie było cię w Grecji. Szkoda, bo na tej wycieczce nie spotkałem nikogo... no nie wiem. Inteligentnego. Fajnego. Spencer przez chwilę obracała w palcach skórzane frędzle u swojej torby. Dawno nikt nie powiedział o niej czegoś tak miłego, ale nie potrafiła tego znieść, szczególnie z ust Andrew. - Muszę lecieć - rzuciła i szybkim krokiem ruszyła w stronę gabinetu dyrektora. - Pan dyrektor na ciebie czeka - powiedziała kierowniczka sekretariatu, kiedy Spencer wpadła do biura przez podwójne oszklone drzwi. Spencer weszła do biura Appletona, mijając olbrzymiego rekina z

papier machć, pozostałość po zeszłorocznej paradzie karnawałowej. Czego dyrektor mógł od niej chcieć? Może zdał sobie sprawę, że zbyt ostro ją potraktował i chciał przeprosić? Może chciał przywrócić jej niektóre przywileje i pozwolić zagrać w przedstawieniu? Kółko teatralne planowało wystawienie Burzy, ale tuż przed rozpoczęciem ferii świątecznych administracja szkoły zabroniła Christophe'owi Briggsowi, czwartoklasiście reżyserującemu spektakl, używania na scenie wody i stosowania efektów pirotechnicznych, żeby zainscenizować sztorm. Wtedy Christophe, bez wody i pirotechniki, wywołał sztorm, odwołując premierę Burzy i ogłaszając casting do Hamleta. Wszyscy i tak dopiero uczyli się nowych ról, więc Spencer nie przegapiła żadnej ważnej próby. Kiedy ostrożnie zamknęła za sobą drzwi i odwróciła się, ugięły się pod nią nogi. W fotelach ze sztywnej skóry ramię w ramię siedzieli jej rodzice. Veronica Hastings miała na sobie czarną wełnianą sukienkę, a włosy związała aksamitną opaską. Jej zaczerwienione oczy świadczyły o tym, że płakała. Peter Hastings włożył trzyczęściowy garnitur i lśniące wsuwane buty. Zaciskał szczęki tak mocno, że wydawało się, że zaraz je złamie. - Ach. - Appleton zerwał się natychmiast. - Zostawię państwa samych z córką. Wyszedł z biura i zamknął za sobą drzwi. Na chwilę zapadło ciężkie jak ołów milczenie. - C-co się stało? - zapytała Spencer, siadając powoli w fotelu. Tata drgnął niespokojnie. - Spencer, babcia umarła dziś rano. - Nana? - Spencer nie mogła uwierzyć w to, co usłyszała. - Tak - szepnęła mama. - Miała zawał. - Złożyła dłonie na kolanach i zaczęła mówić oficjalnym tonem. - Jutro rano zostanie odczytany testament, bo tata musi lecieć na Florydę, żeby zająć się jej majątkiem przed pogrzebem w poniedziałek. - O Boże - Spencer ledwie zdołała wydobyć z siebie słowa. Siedziała nieruchomo i czekała na łzy. Kiedy ostatni raz widziała babcię Nanę? Kilka miesięcy wcześniej była w jej domu w Cape May w stanie New Jersey, ale wtedy babcia była na Florydzie. Od wielu lat nie przyjeżdżała na północ. Spencer przeżyła ostatnio śmierć kilku osób, o wiele młodszych od babci, która przez dziewięćdziesiąt jeden lat żyła w szczęściu i bogactwie. Poza tym Nana nigdy nie była najcieplejszą babcią pod słońcem. Owszem, hojną ręką urządziła dla Spencer i Melissy gigantyczny pokój zabaw w swej posiadłości, z domkami dla lalek, pluszowymi zwierzętami i wiadrami klocków lego. Ale kiedy tylko

Spencer próbowała uścisnąć babcię, ta sztywniała. Nigdy nie chciała oglądać nagryzmolonych dziecinną rączką kartek urodzinowych od Spencer i robiła awantury, kiedy ta wynosiła z pokoju zabaw zrobiony z klocków lego samolot i kładła go na fortepianie Steinway. Czasem Spencer zastanawiała się, czy babcia w ogóle lubi dzieci i czy ten olbrzymi pokój zabaw nie służył przede wszystkim temu, żeby mieć z głowy ją i jej siostrę. Pani Hastings napiła się latte ze Starbucksa. — Dostaliśmy tę wiadomość w trakcie spotkania z Appletonem — powiedziała po chwili. Spencer skamieniała. Rodzice nie przyjechali tu, by przekazać jej wiadomość? — Spotykaliście się w mojej sprawie? — Nie — odparła wyniośle pani Hastings. Spencer głośno pociągnęła nosem. Mama zamknęła torebkę i wstała. Tata również podniósł się z fotela i spojrzał na zegarek. — Muszę wracać do pracy. Spencer poczuła bolesne ukłucie. Oczekiwała od rodziców choć odrobiny wsparcia, ale od miesięcy zachowywali wobec niej chłodny dystans. Wszystko przez ten skandal ze Złotą Orchideą. Rodzice wiedzieli, że Spencer ukradła pracę Melissy, ale chcieli, żeby utrzymała to w tajemnicy i przyjęła nagrodę. Teraz zachowywali się, jakby to nigdy nie miało miejsca. Kiedy Spencer przyznała się do wszystkiego, rodzice udawali, że są zszokowani tą wiadomością. — Mamo? — Spencer łamał się głos. — Tato? Zostańcie ze mną... jeszcze przez chwilę. Mama zatrzymała się i Spencer poczuła w sercu promyk nadziei. Ale pani Hastings owinęła kaszmirowy szalik wokół szyi, wzięła pana Hastingsa za rękę i ruszyła do wyjścia, zostawiając Spencer samą jak palec.

ROZDZIAŁ 5 ZMIANA WARTY W poniedziałek w porze lunchu Hanna szła korytarzem do sali, gdzie miały się odbywać zajęcia z tkactwa. Nowy semestr najlepiej zacząć w jakimś szałowym stroju. W czasie przerwy świątecznej udało jej się schudnąć trzy kilo, a jej kasztanowe włosy lśniły dzięki zabiegowi głębokiego odżywienia ylang-ylang. Zapłaciła za niego kartą kredytową taty, której miała używać w sytuacji awaryjnej. Grupka chłopców w strojach do hokeja z logo szkoły opierała się o szafki. Gapili się na przechodzącą Hannę, a jeden z nich zagwizdał. „O właśnie", pomyślała Hanna i z uśmiechem pomachała im leniwie. Nadal to ona tu rządziła. Oczywiście, były takie chwile, kiedy nie czuła, że wróciła do dawnej fantastycznej formy. Na przykład teraz. W porze lunchu odbywało się tradycyjnie targowisko próżności, kiedy można było się pokazać i pooglądać innych. Ale ona wcale nie miała ochoty iść do stołówki. Chciała zjeść lunch z Lucasem, lecz on musiał zostać dłużej na spotkaniu grupy dyskusyjnej. Dawniej przerwę na lunch spędzała zwykle z Moną w kafeterii. Sączyły latte i krytykowały buty oraz torby przechodzących. Kiedy już zjadły jogurt i popiły go wodą mineralną, stawały przed lustrem w łazience obok sal do literatury, żeby poprawić makijaż. Ale dziś Hanna unikała obu tych miejsc. Siedząc samotnie przy stoliku w kafeterii, czułaby się żałośnie. I wcale nie musiała poprawiać makijażu. Westchnęła, zazdrośnie spoglądając w stronę grupki ro-ześmianych dziewczyn wchodzących do kafeterii. Tak chętnie posiedziałaby w ich towarzystwie choćby kilka minut. Ale na tym polegał problem jej przyjaźni z Moną - wykluczała ona udział osób trzecich. Teraz Hanna nie potrafiła opędzić się od myśli, że cała szkoła uważa ją za Dziewczynę, Którą Próbowała Zabić Jej Najlepsza Przyjaciółka. - Hanna! - usłyszała za sobą głos. - Hej! Hanna zatrzymała się i spojrzała na stojącą po drugiej stronie korytarza postać, która machała do niej ręką. Poczuła w ustach kwaśny smak. K a t e. Na sam widok Kate ubranej w granatowy szkolny żakiet i plisowaną spódniczkę Hannie zrobiło się niedobrze. Chciała pobiec w przeciwnym kierunku, ale Kate już ją dopadła, przeciskając się zgrabnie przez tłum w swoich wysokich butach na dziewięciocentymetrowych obcasach. Kate

miała szczery i radosny wyraz twarzy zwierzątka z kreskówki Disneya, a jej oddech pachniał tak, jakby co najmniej dwie godziny płukała go płynem dezynfekującym. - Wszędzie cię szukam! - Aha - westchnęła Hanna, szukając wzrokiem kogoś, kto mógłby przerwać ich rozmowę. Mogłaby porozmawiać z tym małym cwaniaczkiem Mikiem Montgomerym, a nawet z tym hipokrytą udającym prawiczka, jej byłym chłopakiem Seanem. Ale w korytarzu stali tylko członkowie szkolnego chóru pieśni daw nej, którzy właśnie dla zabicia czasu śpiewali sobie jakiś gregoriański chorał. Świry. Wtedy kątem oka dostrzegła wysoką, piękną dziewczynę o kruczoczarnych włosach, w gigantycznych okularach od Gucciego, która wyszła zza rogu, prowadzona przez wielkiego retrievera. Jenna Cavanaugh. Hannę przeszył dreszcz. Tak niewiele wiedziała o Jennie. Jenna przyjaźniła się z Moną, która tamtej nocy, gdy Jennę oślepiła petarda, szła do niej w odwiedziny. Dlatego przez cały czas trwania ich przyjaźni Mona wiedziała o tym, że Hanna i jej przyjaciółki przyłożyły rękę do tego strasznego wypadku. Spędziły razem wiele godzin w domu Hanny, wyjechały kiedyś na wycieczkę na Karaiby, regularnie chodziły razem na zakupy i do spa... ale Hanna nie dowiedziała się, że petarda, która oślepiła Jennę, poparzyła również Monę. — Co robisz w czasie lunchu? — zaświergotała Kate tak słodkim głosem, że Hanna aż podskoczyła. — Może znajdziesz chwilę, żeby mnie oprowadzić? Hanna ruszyła dalej. — Jestem zajęta — rzuciła wyniośle. Miała w nosie ojca i jego wykłady, by traktowała Kate jak rodzinę. — Idź do sekretariatu i powiedz, że się zgubiłaś. Na pewno narysują ci mapę. Szla szybko, ale Kate dotrzymywała jej kroku. Hannę mdliło od zapachu brzoskwiniowego żelu pod prysznic, którym pachniała Kate. Właśnie zdała sobie sprawę, że sztuczna brzoskwinia to najobrzydliwszy zapach na świecie. - A może pójdziemy na kawę? - Kate nie dawała za wygraną. — Ja stawiam. Hanna zmrużyła oczy. Jeśli Kate myślała, że Hanna da się nabrać na tak ordynarne wazeliniarstwo, to grubo się myliła. Na początku ósmej klasy zaprzyjaźniła się z Moną właśnie dlatego, że ta bezwstydnie jej się podlizywała. I jak to się skończyło? Choć Kate miała irytująco przyjazny

wyraz twarzy, nie było wątpliwości, że nie przyjmie odmowy. Hanna zdała sobie w tym momencie sprawę z tego, że gdyby Kate była trochę większą suką, to mogłaby powtórzyć ten numer, który wycięła jej w Le Bec-Fin. Hanna westchnęła ciężko i odrzuciła włosy za ramię. — No dobrze. Poszły do kafeterii, która znajdowała się w pobliżu. Z głośników płynęła piosenka Panic at the Disco, obie maszyny do kawy były zajęte, a przy stolikach roiło się od uczniów. W rogu odbywało się spotkanie kółka teatralnego. Wszyscy jego uczestnicy trzymali w dłoniach egzemplarz Hamleta. Kiedy Spencer Hastings wyrzucono z obsady, rolę Ofelii miała podobno dostać drugoklasistka o imieniu Nora. Kilka dziewczyn z młodszych klas gapiło się na ulotkę ostrzegającą przed podglądaczem z Rosewood, którego nie widziano, od kiedy zakończyła się afera z A. Policja przypuszczała, że to również była sprawka Mony. Grupka chłopców siedziała wokół konsoli do gier. Hanna czuła ich oczy wlepione w plecy, ale kiedy się odwróciła, okazało się, że wcale na nią nie patrzą. Wpatrywali się w śliczną, szczupłą Kate z okrągłym tyłkiem i miseczką C. Gdy stanęły w kolejce i Kate studiowała menu, Hanna usłyszała głośne szepty po drugiej stronie sali. Odwróciła się. Naomi Zeigler i Riley Wolfe jej najdawniejsze i najbardziej zapiekłe konkurentki - gapiły się na nią, siedząc przy dużym stoliku, przy którym niegdyś uwielbiała siadać z Moną. - Cześć, Hanna - rzuciła zadziornie Naomi i pomachała do niej. W czasie przerwy świątecznej Naomi ścięła włosy na krótko. Chyba chciała przypominać słynną modelkę Agyness Deyn, ale akurat w tej fryzurze wyglądała jak przygłup. Riley Wolfe, która związała swoje ciemnorude włosy w kucyk jak baletnica, też jej pomachała. Jej wzrok skupił się na bliźnie w kształcie litery Z, widniejącej na policzku Hanny. Hanna poczuła wstyd, ale nie zakryła twarzy dłonią. Żaden podkład, puder ani niebotycznie droga terapia laserowa nie sprawiły, że blizna zniknęła. Kate podążyła za wzrokiem Hanny. - O, ta blondynka chodzi ze mną na francuski. Jest chyba supermiła. To twoje przyjaciółki? Zanim Hanna zdążyła odpowiedzieć: „W żadnym razie", Naomi już machała do Kate i bezgłośnie mówiła: „Cześć". Kate pospieszyła do ich stolika. Hanna została parę kroków za nią i udawała, że zawzięcie studiuje menu kafeterii, choć znała je na pamięć. Przecież nie obchodziło jej, co

Naomi i Riley mają do powiedzenia Kate. To nie miało najmniejszego znaczenia. - Jesteś nowa? - zapytała Naomi, kiedy Kate się zbliżyła. — Tak. — Kate uśmiechnęła się od ucha do ucha. — Nazywam się Kate Randall. Jestem przyrodnią siostrą Hanny. To znaczy, przyszłą przyrodnią siostrą. Właśnie się tu przeprowadziłam z Annapolis. — Nie wiedziałyśmy, że Hanna ma jakąś przyszłą przyrodnią siostrę! — Uśmiechnięta twarz Naomi skojarzyła się Hannie z lampionem z dyni na Halloween. — Ma. — Kate rozpostarła ramiona, jakby stała przed oklaskującym ją tłumem. — Moi. — Superbuty. — Riley pokazała na nie palcem. — To Marc Jacobs? — Vintage — dodała Kate. — Przywiozłam sobie z Paryża. „Och, jestem taka wyjątkowa, byłam w Paryżu", przedrzeźniała ją Hanna w myślach. — Mason Byers o ciebie pytał. — Riley spojrzała wymownie na Kate, której oczy aż się zaświeciły. — Który to? — Naprawdę przystojny — powiedziała Naomi. — Usiądź z nami. Odwróciła się i wzięła krzesło od sąsiedniego stolika, zajmowanego przez grupę dziewczyn. Nawet nie zauważyła, że strąciła na podłogę czyjąś torbę. Kate spojrzała na Hannę przez ramię i uniosła brew, jakby mówiła: „Czemu nie?". Hanna zrobiła krok w tył i pokręciła energicznie głową. Riley wydęła pomalowane błyszczykiem usta. — Jesteś za dobra, żeby z nami siadać, Hanno? — Jej głos ociekał sarkazmem. — A może jesteś na specjalnej diecie bez przyjaciół, od kiedy odeszła Mona? — Może rzyga przyjaciółmi — zrobiła aluzję Naomi, znacząco szturchając Riley w bok. Kate spojrzała na Hannę, a potem na Naomi i Riley. Wyglądała tak, jakby się zastanawiała, czy się śmiać, czy me. Hanna poczuła zaciskanie klatki piersiowej, jakby włożyła o numer za mały stanik. Postanowiła je zignorować, odwróciła się, odrzuciła za ramię włosy i wyszła na zatłoczony korytarz. Kiedy już była bezpieczna w tłumie ludzi wychodzących z kafeterii, zgarbiła się. „Dieta bez przyjaciół. Rzyga przyjaciółmi". Na pewno Kate zaraz zaprzyjaźni się z tymi sukami, których Hanna nienawidziła. Pewnie w tej chwili Naomi i Riley opowiadają Kate o tym, jak Mona jako A.

zmusiła ją do tego, żeby przyznała się przed nimi do swojego problemu z jedzeniem, i że Sean Ackard olał ją, kiedy zaproponowała mu seks w czasie imprezy u Noela Kahna. Hanna już widziała, jak Kate odchyla głowę, śmiejąc się, i natychmiast zaprzyjaźnia się z Naomi i Riley. Gniewnie ruszyła korytarzem do sali lekcyjnej, przepychając się wśród wchodzących jej w drogę pierwszoklasistów. Choć powinna gardzić Moną, teraz czuła, że potrzebuje jej bardziej niż kiedykolwiek. Jeszcze kilka miesięcy temu, kiedy Naomi i Riley kpiły z jej bulimii, Mona wkroczyła natychmiast do akcji, uciszyła plotkary i przypomniała im, kto naprawdę rządzi w Rosewood Day. To było piękne. Niestety, dziś nad Hanną nie czuwała żadna przyjaciółka. Być może na zawsze miała zostać samotna.

ROZDZIAŁ 6 CUD W KOŚCIELE W poniedziałek wieczorem po treningu Emily powlokła się po schodach do swojego pokoju, który dzieliła z siostrą Carolyn. Zamknęła drzwi i rzuciła się na łóżko. Trening nie był wyjątkowo ciężki, ale ona czuła się taka zmęczona, jakby jej kończyny odlano z czystego ołowiu. Włączyła radio i zaczęła szukać właściwej stacji. Wśród szumu usłyszała nagle znajome nazwisko. — W piątek rano w Rosewood rozpoczyna się proces lana Thomasa — reporterka mówiła rzeczowym tonem. — Jednak pan Thomas zdecydowanie zaprzecza, że miał coś wspólnego ze śmiercią Alison DiLaurentis. Wedle niektórych źródeł prokurator okręgowy ma wątpliwości, czy proces w ogóle się rozpocznie z powodu braku dowodów. Emily usiadła na łóżku i zakręciło się jej w głowie. „Z braku dowodów?" Oczywiście łan zaprzeczał, że brutalnie zabił Ali, ale czy można mu wierzyć? Szczególnie biorąc pod uwagę zeznania Spencer. Emily kilka tygodni wcześniej oglądała w internecie wywiad z łanem, którego udzielił w więzieniu w Chester County Wciąż powtarzał: „Nie zabiłem Alison. Czemu wszyscy uważają mnie za mordercę? Czemu tak o mnie mówią?". Był blady, wychudzony, a na jego czole zbierały się wielkie krople potu. Pod koniec wywiadu, kiedy klip już się kończył, łan wykrzyknął: „Komuś zależy na tym, żebym siedział w więzieniu. Ktoś ukrywa prawdę. I zapłaci za to". Następnego dnia Emily chciała jeszcze raz obejrzeć wywiad, ale z nie-wiadomych powodów link zniknął. Pogłośniła radio, w nadziei że dowie się czegoś jeszcze, ale reporterka odczytywała już teraz komunikat o sytuacji na drogach. Ktoś zapukał lekko w drzwi. Pani Fields zajrzała do pokoju. — Kolacja gotowa. Zrobiłam domowy makaron z serem. Emily przycisnęła do piersi swoją ulubioną maskotkę, pluszowego suma. Zwykle potrafiła zjeść cały garnek makaronu z serem roboty mamy, ale dziś jej żołądek się zacisnął. — Nie jestem głodna — mruknęła. Pani Fields weszła do pokoju, wycierając dłonie w fartuch z nadrukowanymi kurczaczkami. — Wszystko w porządku? — Mhm — skłamała Emily, zdobywając się na uśmiech.

Przez cały dzień ledwie powstrzymała się od łez. Próbowała jakoś się trzymać w czasie wczorajszego pożegnania Ali, ale tak naprawdę nie rozumiała, czemu Ali tak nagle ma zniknąć z ich życia. Na zawsze. Finito. W szkole z trudem oparła się pokusie, żeby wybiec z lekcji, pojechać do domu Spencer, wykopać z ziemi portmonetkę od Ali i już nigdy się z nią nie rozstawać. Poza tym powrót do szkoły wcale nie był dla niej radosny. Emily spędziła cały dzień, próbując uniknąć spotkania i konfrontacji z Mayą. Trening odbębniła bez większego zaangażowania. Przez cały czas miała ochotę przerwać i wyjść z basenu. Na dodatek jej były chłopak Ben i jego najlepszy przyjaciel Seth Cardiff patrzyli na nią ze złośliwym uśmieszkiem, jakby nie mogli jej darować, że woli dziewczyny od chłopaków. Pani Fields wydęła usta i spojrzała na córkę z niedowierzaniem. Ścisnęła jej dłoń. — Może pójdziesz dziś ze mną na tę imprezę charytatywną do kościoła Świętej Trójcy? Emily uniosła brwi. — Chcesz, żebym poszła z tobą do kościoła? O ile Emily było wiadomo, lesbijki i Kościół katolicki pasowali do siebie jak wół do karety. — Ojciec Tyson o ciebie pytał — powiedziała pani Fields. — I wcale nie o to, czy jesteś lesbijką — dodała szybko. — Martwił się, czy sobie radzisz po całej tej aferze z Moną z zeszłego semestru. Poza tym ta impreza zapowiada się bardzo fajnie. Będzie muzyka na żywo i aukcja. Może jak tam wrócisz, odnajdziesz spokój. Emily z wdzięcznością położyła głowę na ramieniu mamy. Jeszcze kilka miesięcy temu mama w ogóle z nią nie rozmawiała, nie mówiąc o wspólnym wyjściu do kościoła. Emily tak bardzo się cieszyła, że może znowu spać w swoim wygodnym łóżku, a nie na łóżku polowym w domu swojej purytańskiej ciotki i wujka, w ich zimnym domu w Iowa, gdzie Emily wysłano, żeby wyegzorcyzmować z niej demona lesbijstwa. Tak się cieszyła, że Carolyn znowu śpi w tym samym pokoju i nie ucieka przed Emily, jakby się bała, że złapie od niej homoseksualnego wirusa. Nie martwiła się aż tak bardzo rozstaniem z Mayą. Ani tym, że cała szkoła dowiedziała się, że jest lesbijką, a chłopcy chodzili za nią stadami, licząc na to, że przyłapią ją, jak się całuje z inną dziewczyną. Bo myśleli, że lesbijki robią to cały czas. Najważniejsze, że rodzina bardzo się starała zaakceptować ją taką, jaka jest. W prezencie gwiazdkowym Carolyn dała jej plakat z mistrzynią

olimpijską Amandą Beard w dwuczęściowym kostiumie, żeby zastąpił jej stary plakat z Michaelem Phelpsem w kąpielówkach. Tata Emily dał jej wielką puszkę herbaty jaśminowej, bo przeczytał w internecie, że „mhm, dziewczyny, które lubią dziewczyny" wolą herbatę od kawy. Jej starszy brat Jake i starsza siostra Beth złożyli się dla niej na cały serial Słowo na L na DVD. Chcieli nawet obejrzeć kilka odcinków po świą-tecznej kolacji. Ich wysiłki trochę ją krępowały — zdrętwiała na samą myśl o tym, że jej tata czyta o lesbijkach w internecie — ale i bardzo cieszyły. Nagła zmiana nastawienia całej jej rodziny sprawiła, że Emily tym bardziej chciała na nowo nawiązać z nimi poprawne stosunki. Może mama coś knuła. Emily pragnęła tylko, żeby jej życie zaczęło wyglądać tak samo jak przed pojawieniem się A. Od kiedy pamiętała, jej rodzina chodziła do kościoła Świętej Trójcy, największej katolickiej świątyni w Rosewood. Może dzięki temu poczuje się lepiej. — Dobrze. — Emily wygramoliła się z łóżka. — Pójdę z tobą. — Świetnie — ucieszyła się pani Fields. — Wyjeżdżamy za czterdzieści pięć minut. Kiedy mama wyszła z pokoju, Emily wstała i podeszła do okna. Oparła łokcie na parapecie. Nad drzewami pojawił się księżyc, a ciemne pola kukurydzy za domem pokrywała gruba pierzyna śniegu. Gruby lód skuł dach domu ich sąsiadów, przypominający mały zamek. Nagle zauważyła, jak coś białego przemyka po polu kukurydzy. Zerwała się na równe nogi. Wydawało się jej, że to jelonek, ale nie miała pewności. Kiedy przyjrzała się dokładniej, widziała tylko ciemność. Kościół Świętej Trójcy należał do najstarszych w Rosewood. Zbudowano go z kamienia. Obok rozciągał się mały cmentarz z wieloma nierówno rozmieszczonymi płytami nagrobnymi, które przypominały Emily rząd krzywych zębów. W siódmej klasie w Halloween Ali opowiedziała im historię o dziewczynie, która jako duch nawiedzała w snach swoją młodszą siostrę. Potem rzuciła dziewczynom wyzwanie, każąc im zakraść się na ten cmentarz o północy i zaśpiewać dwadzieścia razy piosenkę Martwe kości mojej siostry. Zrobiła to tylko Hanna, która mogłaby spacerować nago po szkolnym boisku, byle dowieść, że jest nieustraszona i warta przyjaźni Ali. W kościele pachniało dokładnie tak, jak pamiętała Emily, dziwną mieszanką pleśni, pieczeni wołowej i kocich sików. Ściany i sufit ozdabiały wciąż te same, piękne i przerażające, witraże przedstawiające sceny biblijne. Emily zastanawiała się, czy Bóg — kimkolwiek jest — patrzy teraz na nią, oburzony, że wtargnęła do świętego miejsca. Miała

nadzieję, że nie ześle za to na Rosewood plagi

szarańczy. Pani Fields pomachała do ojca Tysona, sympa-tycznego siwowłosego księdza, który ochrzcił Emily, nauczył ją dziesięciu przykazań i zainteresował ją trylogią Władca pierścieni. Potem wzięła dwie kawy z baru ustawionego obok wielkiego posągu Maryi i poprowadziła Emily pod scenę. Kiedy usiadły za wysokim mężczyzną z dwójką dzieci, pani Fields spojrzała na program muzyczny. — Zaraz zagra zespół o nazwie Carpe Diem. Ale fajnie! Członkowie zespołu chodzą do trzeciej klasy w Akademii Trójcy Świętej. Emily jęknęła. W wakacje między czwartą a piątą klasą rodzice wysłali ją na pielgrzymkę. Jeffrey Kane, jeden z jej opiekunów, prowadził zespół, który ostatniego dnia dał koncert. Grali piosenki zespołu Creed i Jeffrey robił idiotyczne grymasy, jakby właśnie doznawał epifanii. Już sobie wyobrażała, jak musi wyglądać i grać zespół o nazwie Carpe Diem. Nagle rozległy się piskliwe brzmienia. Widok na scenę zasłaniał im duży wzmacniacz, więc Emily widziała tylko perkusistę o zmierzwionych włosach. Muzyka, którą grał zespół Carpe Diem, przypominała bardziej emo rocka niż marną kopię Creed. A kiedy usłyszała pierwsze słowa piosenki, pomyślała, że wokalista naprawdę umie śpiewać. Wepchnęła się przed mężczyznę z dwójką dzieci, żeby lepiej widzieć zespół. Przed mikrofonem stał chudy chłopak z jasnobrązową gitarą przewieszoną przez ramię. Miał kremowy, znoszony T-shirt, czarne dżinsy i takie same bordowe vansy jak Emily. Co za miła niespodzianka. Emily spodziewała się raczej kogoś podobnego do Jeffreya Kane'a. Dziewczyna stojąca obok Emily zaczęła podśpiewywać. Emily po chwili rozpoznała, że zespół śpiewa swoją wersję jej ulubionej piosenki Avril Lavigne Nobody's Home. Słuchała jej w kółko w samolocie lecącym do Iowa i czuła się dokładnie tak, jak zagubiona i zupełnie wypalona dziewczyna, o której śpiewała Avril. Kiedy piosenka się skończyła, wokalista odszedł od mikrofonu i popatrzył na tłum. Jego jasne, błękitne oczy zatrzymały się na Emily. Posłał jej uśmiech. Nagle przeszył ją dreszcz, od czubka głowy po końce palców. Poczuła się tak, jakby w kawie było dziesięć razy więcej kofeiny niż zazwyczaj. Emily rozejrzała się ukradkiem. Mama znowu podeszła do bufetu, żeby poplotkować z przyjaciółkami z chóru, panią Jamison i panią Hart. Grupka starszych pań siedziała wyprostowana w ławkach jak w czasie mszy i zdumiona patrzyła na scenę. Ojciec Tyson stał przy konfesjonale, zgięty wpół ze śmiechu z powodu czegoś, co powiedział do niego właśnie jakiś

staruszek. To niesamowite, że nikt nie zauważył, co się właśnie stało. Takie uderzenie czuła wcześniej tylko dwa razy. Pierwszy raz, kiedy pocałowała Ali w domku na drzewie w siódmej klasie. Drugi raz, kiedy pocałowała Mayę w budce fotograficznej na imprezie u Noela Kahna zeszłej jesieni. Ale to pewnie z powodu ostrego treningu. A może to alergiczna reakcja na zjedzony przed treningiem baton PowerBar o nowym smaku. Wokalista postawił gitarę na stojaku i pomachał do tłumu. — Jestem Isaac, a to Keith i Chris — wskazał dłonią na kolegów z zespołu. — Zrobimy teraz krótką przerwę, ale zaraz wrócimy. Kiedy Isaac wstał, znowu spojrzał na Emily i podszedł w jej kierunku. Jej serce waliło jak młotem. Już chciała pomachać do Isaaka, ale ten się odwrócił, bo nagle perkusista zrzucił na podłogę jeden talerz z perkusji. - Łajza — powiedział ze śmiechem, klepiąc perkusistę w ramię. A potem wraz z pozostałymi zniknął za różową kotarą, która udawała kulisy. Emily zacisnęła zęby. Czemu chciała mu pomachać? - Znasz go? - usłyszała za sobą pełen zazdrości głos. Emily odwróciła się. Dwie dziewczyny w mundurkach Akademii Trójcy Świętej - białych bluzkach i czarnych plisowanych spódnicach - gapiły się na nią. - Hm, nie — odparła Emily. Dziewczyny spojrzały po sobie bardzo z siebie dumne. - Isaac chodzi ze mną na matematykę — oznajmiła blondynka swojej koleżance. - Jest taki tajemniczy. Nawet nie wiedziałam, że śpiewa w zespole. - Ma dziewczynę? - zapytała szeptem jej ciemnowłosa towarzyszka. Emily przestępowała z nogi na nogę. Pewnie Hanna Marin wyglądałaby jak te dziewczyny, gdyby chodziła do katolickiej szkoły. Były bardzo szczupłe, miały długie, lśniące włosy, idealny makijaż i podobne torby. Emily dotknęła swoich cienkich, zniszczonych chlorem włosów i wygładziła lniane spodnie, co najmniej o jeden rozmiar za duże. Nagle pożałowała, że nie zrobiła makijażu. Choć prawdę powiedziawszy, nigdy się nie malowała. Zresztą nie miała powodu, żeby rywalizować z tymi dziewczynami. Przecież ten cały Isaac nawet jej się nie podobał. To dziwne rozedrganie, które jeszcze czuła w koniuszkach palców, było tylko... przypadkowe. Bingo. Właśnie. Wtedy Emily poczuła, że ktoś poklepał ją po ramieniu. Podskoczyła i odwróciła się. Zobaczyła uśmiechniętą twarz Isaaca.

— Cześć. — O, cześć — powiedziała Emily, ignorując coraz szybsze bicie serca. — Jestem Emily. — Isaac. Z bliska pachniał pomarańczowym szamponem z Body Shopu, takim samym, jakiego Emily używała od lat. — Bardzo fajna wersja Nobody's Home — wypaliła, zanim zdążyła się zastanowić. — Dzięki tej piosence przetrwałam straszną podróż do Iowa. — Do Iowa? To musiała być droga przez mękę — zażartował. — Pojechałem tam kiedyś na obóz. Co tam robiłaś? Emily milczała przez chwilę, drapiąc się w kark. Czuła na sobie wzrok dziewczyn z katolickiej szkoły. Może nie powinna była wspominać o Iowa ani o tym, że identyfikuje się z tą zdesperowaną dziewczyną z piosenki. — Odwiedzałam rodzinę — odparła wreszcie, obracając w palcach plastikową pokrywkę kubka z kawą. — Mój wujek i ciocia mieszkają niedaleko Des Moines. — Mam cię — powiedział Isaac i zrobił krok w tył, żeby przepuścić grupkę goniących się przedszkolaków. — Naprawdę identyfikujesz się z tą piosenką? Niektórzy mnie wyśmiewali, kiedy zacząłem śpiewać piosenkę o dziewczynie, ale ta piosenka dotyczy wszystkich. Właściwie każdy pyta: „Gdzie jest moje miejsce?" albo „Czemu nie mam z kim pogadać?". Każdy czasem tak się czuje. — Ja też — przytaknęła Emily, wdzięczna za to, że ktoś jeszcze odbiera świat podobnie jak ona. Spojrzała przez ramię na mamę. Nadal stała przy bufecie i rozmawiała. To dobrze. Emily nie zniosłaby teraz badawczego wzroku mamy. Isaac zabębnił palcami w oparcie kościelnej ławki. — Nie chodzisz do Świętej Trójcy. Emily pokręciła głową. — Do Rosewood Day. — Ach — Isaac nieśmiało spuścił oczy. — Słuchaj, za chwilę muszę wracać na scenę. Ale może chcesz pogadać kiedyś o muzyce i innych sprawach. Może umówimy się na kolację? Albo pójdziemy na spacer? No wiesz, na randkę. Emily o mało nie zakrztusiła się kawą. Jak to... na randkę? Już chciała go poinformować, że nie umawia się z facetami, ale jej usta odmówiły posłuszeństwa, jakby nie potrafiły wymówić tego zdania. — Spacer, w taką pogodę? — palnęła nagle, pokazując gestem na oszronione witraże. — Czemu nie? — Isaac wzruszył ramionami. — Możemy pojeździć na

sankach. Mam też specjalne, dmuchane koło do jazdy na śniegu. A za Hollis jest piękne wzgórze. Emily otworzyła szeroko oczy. — Masz na myśli tę wielką górę za budynkiem wydziału chemii? Isaac odgarnął włosy z czoła i pokiwał głową. -Tak. — Zawsze próbowałam tam zaciągnąć moje przyjaciółki. Najpiękniejsze wspomnienia Emily związane były z tymi zimami, kiedy z Ali i pozostałymi dziewczynami zjeżdżały na sankach ze wzgórza w Hollis. Jednak w szóstej klasie Ali uznała saneczkowanie za wieśniactwo i Emily nigdy nie znalazła nikogo, kto by z nią chciał tam pojechać. Wzięła głęboki oddech i powiedziała: - Bardzo chętnie pójdę z tobą na sanki. - Świetnie! - W oczach Isaaca pojawił się błysk. Wymienili numery telefonów. Dziewczyny z Trójcy Świętej nie spuszczały z nich oczu. Kiedy Isaac pomachał Emily na do widzenia, a ona podeszła do mamy i jej koleżanek z chóru, zastanawiała się, na co, do licha, właśnie się zgodziła. Przecież nie mogła tak po prostu iść z nim na randkę. Pozjeżdżają na sankach jak przyjaciele. Jeśli tylko spotka się z nim następnym razem, wszystko mu wyjaśni. Kiedy jednak patrzyła, jak Isaac przemyka przez tłum, zatrzymując się co chwila, żeby pogadać z kolegami ze szkoły albo znajomymi z parafii, nie była już taka pewna, czy chce się z nim tylko przyjaźnić. Nagle zdała sobie sprawę, że nie wie, czego chce.

ROZDZIAŁ 7 WIELKA SZCZĘŚLIWA RODZINA HASTINGSÓW Wcześnie rano we wtorek Spencer weszła za swoją siostrą do budynku sądu w Rosewood. Czuła na plecach zimne podmuchy wiatru. Jej rodzina i krewni mieli się spotkać z Ernestem Callowayem, prawnikiem rodziny Hastingsów, żeby wysłuchać ostatniej woli babci Nany. Melissa otworzyła jej drzwi. W chłodnym holu panował półmrok, paliło się tylko kilka lamp. O tej godzinie nikt tu jeszcze nie pracował. Spencer przeszył dreszcz przerażenia. Ostatnim razem była tu na pierwszej rozprawie lana. A następnym zjawi się tu pod koniec tygodnia jako świadek, by zeznawać w czasie jego procesu. Kiedy wchodziły po schodach, ich kroki słychać było w całej przestrzeni. Sala konferencyjna, gdzie umówili się z panem Callowayem, nie została jeszcze otworzona. Spencer i Melissa przyjechały jako pierwsze. Spencer usiadła na pokrywającym podłogę orientalnym dywanie i oparła się plecami o ścianę. Oglądała olejny portret Williama W. Rosewooda, który założył miasto w siedemnastym wieku razem z kilkoma kwakrami. Na obrazie miał taką minę, jakby cierpiał na zatwardzenie. Przez ponad sto lat miasto należało do trzecłi rodzin farmerów i żyło w nim więcej krów niż ludzi. Centrum handlowe zbudowano na terenie pastwiska należącego do mleczarni. Melissa usiadła obok niej, znowu wycierając oczy różową chusteczką. Od kiedy umarła babcia, nie mogła przestać płakać. Słuchały razem wiatru uderzającego w okna, który sprawiał, że cały budynek skrzypiał i trzeszczał. Melissa napiła się cappuccino, które kupiła po drodze w Starbucksie. Spojrzała na Spencer. - Chcesz łyka? Spencer pokiwała głową. Ostatnio Melissa była dla niej niezwykle miła. Nie wdawały się jak zazwyczaj w dzikie kłótnie i zajadłą rywalizację, z której przeważnie Melissa wychodziła zwycięsko. Pewnie dlatego, że rodzice mieli też na pieńku z Melissą. Przez wiele lat ukrywała przed policją prawdę, twierdząc, że tę noc, kiedy zaginęła Ali, spędziła z łanem, swoim ówczesnym chłopakiem. Tak naprawdę obudziła się wtedy w środku nocy i zobaczyła, że łan gdzieś zniknął. Bała się powiedzieć prawdę, bo razem z łanem wypili co nieco, a nasza Panna Porządnicka nigdy nie zrobiłaby przecież czegoś tak paskudnego, jak picie alkoholu i

spanie w jednym łóżku z własnym chłopakiem. Ale tego ranka Melissa wydawała się nad-zwyczaj miła i usłużna, co od razu obudziło w Spencer podejrzenia. Melissa znów łyknęła kawy i badawczo przyjrzała się Spencer. - Słyszałaś, co mówili w telewizji? Podobno me ma dostatecznie dużo dowodów, żeby skazać lana. Spencer skamieniała. - Tak, oglądałam rano wiadomości. Słyszała też jednak, jak Jackson Hughes, prokurator okręgowy, dementował te pogłoski, twierdząc, że policja ma aż nadto dowodów obciążających lana i że mieszkańcy Rosewood wkrótce zobaczą, że sprawiedliwości stanie się zadość. Spencer i jej przyjaciółki niezliczoną ilość razy spotkały się z panem Hughesem, żeby omówić szczegóły procesu. Spencer odwiedzała go częściej, bo pan Hughes uważał, że jej zeznania stanowią koronny dowód oskarżenia. Przypomniała sobie przecież, że tuż przed zniknięciem Ali widziała ją razem z łanem. Pan Hughes przedstawił listę pytań, które zostaną jej zadane, pouczył ją, jak należy formułować odpowiedź i jak powinna się zachowywać. Spencer czuła się tak, jakby przygotowywała się do roli w przedstawieniu. Różnica polegała tylko na tym, że zamiast końcowych oklasków sędzia miał odczytać wyrok skazujący. Melissa załkała cichutko, a Spencer na nią spojrzała. Jej siostra spuściła oczy i mocno zacisnęła usta. - Co jest? — zapytała podejrzliwie Spencer, bo alarm w jej głowie dźwięczał coraz głośniej. - Wiesz, dlaczego twierdzą, że nie ma dostatecznie mocnych dowodów przeciw łanowi? - zapytała cicho Melissa. Spencer pokręciła głową. - Z powodu tego skandalu ze Złotą Orchideą - Melissa spojrzała na siostrę spod oka. - Skłamałaś wtedy, więc twoja wiarygodność stanęła pod znakiem zapytania. - Ale to co innego! - Spencer czuła, jak zaciska się jej gardło. Melissa odwróciła wzrok i spojrzała przez okno. - Ale ty mi wierzysz, prawda? - zapytała Spencer. Przez bardzo długi czas nie pamiętała nic z tamtego wieczoru. Potem zaczęły powracać do niej drobne szczegóły, jeden po drugim. Wreszcie wyparte wspomnienie wyłoniło się z mroków niepamięci. Przypomniała sobie dwie postacie w lesie - jedną była Ali, a drugą niewątpliwie łan.

- Wiem, co widziałam - mówiła dalej Spencer. - łan tam był. - To tylko głupie gadanie - mruknęła Melissa i spojrzała na Spencer, zagryzając wargi. - Muszę ci coś jeszcze powiedzieć. - Zawahała się. łan... zadzwonił do mnie wczoraj wieczorem. - Z więzienia? - Spencer poczuła się jak wtedy, gdy Melissa zepchnęła ją z wielkiego dębu w ogrodzie: najpierw szok, a potem przeszywający ból. - Co powiedział? W holu panowała głucha cisza. Spencer słyszała, jak Melissa przełyka kawę. - Przede wszystkim, że jego mama poważnie zachorowała. - Jak poważnie? - Na raka, ale nie znam szczegółów. Jest zrozpaczony. Był z nią bardzo zżyty i wydaje mu się, że jego aresztowanie przyspieszyło rozwój choroby. Spencer strzepnęła pyłek z klapy kaszmirowego płaszcza. Zamyśliła się. łan sam był sobie winien. Melissa chrząknęła i spojrzała na siostrę okrągłymi, za-czerwienionymi oczami. - Nie rozumie, czemu mu to zrobiłyśmy. Błagał, żebyśmy nie zeznawały przeciwko niemu w sądzie. Twierdzi, że to jedno wielkie nieporozumienie. I że jej nie zabił. Wydaje mi się, że jest... załamany. Spencer otworzyła szeroko usta. - Chcesz mi powiedzieć, że nie zamierzasz przeciwko niemu zeznawać? Na łabędziej szyi Melissy pulsowała żyłka. Przesunęła palcami po swoim łańcuszku od Tiffany'ego. - Po prostu nie mogę się z tym wszystkim pogodzić. Jeśli łan okaże się winny, to znaczy, że popełnił morderstwo, kiedy jeszcze z sobą chodziliśmy. Jak mogłam niczego nie podejrzewać? Spencer pokiwała głową i nagle poczuła się wyczerpana. Mimo wszystko rozumiała Melissę. Razem z łanem tworzyli w liceum parę idealną, a Spencer nie zapomniała, że Melissa długo nie mogła się otrząsnąć po tym, jak łan zerwał z nią w połowie pierwszego roku studiów. Kiedy wrócił zeszłej jesieni do Rosewood jako trener licealnej drużyny hokeja - to straszne! - od razu zeszli się z Melissą. łan wydawał się idealnym chłopakiem: troskliwy, słodki, szczery i uczciwy. Zawsze pomagał staruszkom przejść przez jezdnię. Jego aresztowanie było absurdalne -to tak jakby Spencer chodziła z Andrew Campbellem, a jego aresztowano za handel narkotykami. Na zewnątrz warknął pług śnieżny i Spencer gwałtownie uniosła głowę. Nigdy w życiu nie mogłaby chodzić z Andrew. To tylko taki przykład. Bo

go nie lubiła. Bo był kolejnym złotym chłopaki em z Rosewood. I kropka. Melissa chciała jeszcze coś dodać, ale drzwi na dole otworzyły się i do westybulu weszli państwo Hastingsowie. Za nimi zjawił się wujek Daniel, ciocia Genevieve i kuzyni Jonathan i Smith. Wszyscy wyglądali na bardzo znużonych, jakby przejechali cały kraj, żeby tu dotrzeć, choć tak naprawdę mieszkali w Haverford oddalonym o jakieś piętnaście minut od Rosewood. Pan Calloway pojawił się w drzwiach jako ostatni. Wszedł po schodach, otworzył salę i wpuścił wszystkich do środka. Pani Hastings minęła Spencer, zębami ściągając swoje rękawiczki od Hermesa. W powietrzu ciągnął się za nią zapach Chanel No. 5. Spencer usiadła przy wielkim stole z wiśniowego drewna, w obrotowym, obitym skórą fotelu. Melissa usiadła obok. Ich tata zajął miejsce po drugiej stronie stołu, obok pana Callowaya. Genevieve zdjęła futro z norek, a Smith i Jonathan wyłączyli telefony komórkowe i poprawili krawaty. Spencer pamiętała, że obaj zawsze chodzili jak w zegarku. Kiedy jeszcze ich rodziny spotykały się na Boże Narodzenie, Smith i Jonathan zwykle pieczołowicie rozcinali opakowanie prezentów na spojeniu, żeby nie podrzeć papieru. — Zacznijmy, jeśli państwo pozwolą. Pan Calloway poprawił na nosie okulary w rogowej oprawie i wyciągnął z neseseru grubą teczkę z dokumentami. Światło lampy odbijało się w jego łysinie na czubku głowy, kiedy czytał początkowe akapity testamentu babci, podkreślając, że była zdrowa na ciele i umyśle, kiedy spisywała swoją ostatnią wolę. Zdecydowała, że podzieli swój dom na Florydzie, dom na plaży w Cape May i luksusowy apartament w Filadelfii oraz cały olbrzymi majątek między swoje dzieci: ojca Spencer, wujka Daniela i ciotkę Penelope. Kiedy pan Calloway wyczytał imię Penelope, wszyscy spojrzeli po sobie w popłochu. Rozglądali się tak, jakby Penelope weszła niezauważona do sali. Ale oczywiście nie było jej. Spencer nie pamiętała nawet, kiedy ostatni raz ją widziała. Cała rodzina zawsze na nią narzekała. Była najmłodsza z rodzeństwa i nigdy nie wyszła za mąż. Imała się różnych zajęć. Próbowała sił w projektowaniu mody, potem zajmowała się dziennikarstwem, a nawet założyła stronę internetową, na której wróżyła z kart tarota z domu na plaży na Bali. Potem zniknęła. Podróżowała po świe-cie i żyła z pieniędzy z funduszu powierniczego. Przez lata nie dawała znaku życia. Oczywiście wszyscy uważali, że to skandal, że Penelope dostała coś w spadku. Spencer nagle poczuła nić porozumienia z ciotką. Może Hastingsowie w każdym pokoleniu potrzebowali czarnej owcy.

— Poza tym — pan Calloway kontynuował, przewracając kolejną stronę — pani Hastings każdemu ze swoich prawowitych wnucząt zapisuje po dwa miliony dolarów. Smith i Jonathan nachylili się do przodu. Spencer otworzyła oczy ze zdumienia. Dwa miliony dolarów? Pan Calloway też chyba nie wierzył w to, co czyta. — Dwa miliony dolarów dla jej wnuka Smithsona, dwa miliony dolarów dla jej wnuka Jonathana i dwa miliony dolarów dla jej wnuczki Melissy. — Zamilkł na chwilę i spojrzał z zakłopotaniem na Spencer. — I... to wszystko. Teraz jeszcze muszę prosić państwa o podpisy. — Mhm — Spencer chciała się odezwać, ale z jej gardła wydobyło się tylko pochrząkiwanie. — P-przepraszam — wyjąkała wreszcie, wygładzając włosy, jakby nie wiedziała, co zrobić z rękami. — Chyba zapomniał pan o jednej wnuczce. Pan Calloway otworzył i zamknął usta, jak złota rybka pływająca w stawie w ogrodzie Hastingsów. Pani Hastings też zerwała się z miejsca i w podobny sposób otwierała i zamykała usta. Genevieve chrząknęła i wbiła wzrok w swój pierścionek z trzykaratowym szmaragdem. Wujkowi Danielowi drgały nozdrza. Kuzyni Spencer i Melissa zaglądali do testamentu. — Proszę spojrzeć — powiedział cicho pan Calloway, pokazując odpowiednią stronę. — Mhm, panie Calloway — Spencer nie dawała za wygraną. Spoglądała to na prawnika, to na rodziców. Wreszcie zaśmiała się nerwowo. — Chyba jest o mnie jakaś wzmianka w testamencie? Melissa wzięła dokument od Smitha i wręczyła Spencer, która spojrzała na niego z bijącym sercem. I proszę. Babcia Nana zostawiła po dwa miliony dolarów Smithsonowi Pierpontowi Hastingsowi, Jonathanowi Barnardowi Hastingsowi i Melissie Josephine Hastings. Imienia Spencer nie było w testamencie. — Co się stało? — wyszeptała Spencer. — Spencer, proszę, poczekaj w samochodzie. — Tata wstał nagle z miejsca. — Co? — pisnęła przerażona Spencer. Tata wziął ją pod rękę i zaprowadził w stronę drzwi. — Proszę — szepnął. — Poczekaj tam na nas. Spencer nie wiedziała, co robić, więc posłuchała ojca. On zatrzasnął za nią drzwi tak mocno, że echo niosło się po marmurowych korytarzach sądu. Spencer słuchała przez kilka minut własnego oddechu, a potem powstrzymując płacz, odwróciła

się i pognała do samochodu, przekręciła kluczyk w stacyjce i odjechała z piskiem opon. Nie miała zamiaru czekać. Chciała jak najszybciej oddalić się od sądu i od całego tego bałaganu.

ROZDZIAŁ 8 NIE MA TO JAK RANDKI W INTERNECIE We wtorek wczesnym wieczorem Aria usiadła na taborecie w łazience mamy z kosmetyczką z kwiecistym nadrukiem w rękach. Spojrzała na odbitą w lustrze twarz Elli. — O Boże, tylko nie to! — Aria zauważyła pomarańczowe pasma na policzkach Elli. — O wiele za dużo bronzera. Miałaś wyglądać jak muśnięta przez słońce, a nie upieczona. Mama uniosła wysoko brwi i wytarła policzki chusteczką. — Mamy środek zimy! Nikogo nie muska słońce. — Chciałaś wyglądać jak w czasie wycieczki na Kretę. Pamiętasz, jak się opaliliśmy w czasie rejsu, kiedy oglądaliśmy maskonury? I... — Aria urwała nagle. Może nie powinna wspominać o Krecie. W czasie tamtej wyprawy towarzyszył im Ryron. Ella nie wydawała się jednak przygnębiona. — Opalenizna to pierwszy krok do raka skóry. — Dotknęła różowych wałków na głowie. — Kiedy to ściągniemy? Aria spojrzała na zegarek. Za piętnaście minut miał się zjawić partner Elli poznany na portalu randkowym, wielbiciel Rolling Stonesów, tajemniczy mężczyzna o budzącym dreszcze imieniu Wolfgang. — Chyba już. — Aria wyjęła pierwszy wałek. Czarne włosy Elli spadły kaskadami na jej plecy. Aria wyjęła pozostałe wałki i spryskała fryzurę mamy lakierem. — Fbila. Ella spojrzała na siebie z uznaniem. - Wyglądam bosko. Zazwyczaj Aria nie poświęcała zbyt wiele czasu na robienie fryzury i makijaż, ale stylizowanie Elli przed wielką randką sprawiło jej wielką frajdę. Poza tym nie spędziły razem tyle czasu, od kiedy Aria wprowadziła się z powrotem do domu. Zresztą to zajęcie skutecznie odciągnęło myśli Arii od Xaviera. Przez dwa dni wciąż wracała pamięcią do ich rozmowy w galerii, próbując ustalić, czy flirtowali z sobą, czy tylko przyjaźnie rozmawiali. Artyści to tacy pokrętni ludzie i nigdy nie wiadomo, co tak naprawdę myślą. Ale i tak miała nadzieję, że zadzwoni. Aria wpisała swoje imię i numer telefonu do księgi pamiątkowej i oznaczyła dodatkowo gwiazdką. Artyści chyba przeglądali takie wpisy. Już sobie wyobrażała ich pierwszą randkę. Najpierw malowaliby razem palcami, a potem całowali

się w studio Xaviera na pierwszym piętrze. Ella wyjęła tusz do rzęs i nachyliła się do lusterka. — Naprawdę sądzisz, że powinnam iść na tę randkę? — Oczywiście. Aria nie miała pewności, czy randka wypali. Ten facet miał przecież na imię Wolfgang. A jeśli mówił rymami? A może odgrywał rolę Wolfganga Amadeusza Mozarta w czasie jarmarku historycznego w konserwatorium w Hollis? A jeśli przyjdzie w siedemnastowiecznym stroju, w plu-drach i obsypanej pudrem peruce? Ella wstała i wyszła do swojego pokoju. Nagle zatrzymała się na środku. - Och. Zobaczyła sukienkę w morskim kolorze, którą Aria rozłożyła na łóżku. Po południu Aria przetrząsnęła szafę mamy w poszukiwaniu odpowiedniego stroju na randkę. Bała się, że nie znajdzie niczego odpowiedniego pośród luźnych sukman, tunik i tybetańskich szat, jakie zazwyczaj nosiła Ella. Tę sukienkę znalazła na samym dnie, jeszcze nie odpakowaną z folii z pralni. Miała wyszczuplający, prosty krój, z zaszewkami wokół dekoltu. Arii wydawało się, że to idealny wybór... ale sądząc po wyrazie twarzy mamy, ona nie podzielała tej opinii. Ella usiadła obok sukienki i dotknęła jej. — Zupełnie o niej zapomniałam — szepnęła. — Miałam ją na sobie w czasie inauguracji roku akademickiego, kiedy twój tata dostał posadę w Hollis. Tej samej nocy po raz pierwszy spałaś u Alison DiLaurentis. Musieliśmy przed wyjściem kupić ci śpiwór. Aria usiadła w fotelu z tapicerką w paski. Doskonale pamiętała pierwszą noc spędzoną w domu Ali. Kilka dni wcześniej, w czasie szkolnej imprezy charytatywnej, Ali poprosiła ją, żeby pomogła jej sortować przedmioty na aukcję. Aria w pierwszej chwili myślała, że Ali chce się z niej ponabijać. Tydzień wcześniej Ali zaproponowała Chassey Bledsoe, żeby wypróbowała jej nowe perfumy. Okazało się, że do buteleczki wlała brudną, śmierdzącą wodę ze stawu w parku. Ella przycisnęła do siebie sukienkę. — Pewnie wiesz, że Byron... że Meredith jest... Gestem pokazała wydatny brzuch. Aria zagryzła wargi i w milczeniu pokiwała głową. Poczuła ukłucie w piersi. Po raz pierwszy Ella wspomniała o odmiennym stanie Meredith. Przez ostatni miesiąc z całych sił starała się uchronić Ellę przed tą informacją, ale przecież nie mogła tego ukrywać w nieskończoność. Ella

westchnęła i mocno zacisnęła szczęki. — Cóż, najwyższa pora, żeby związać z tą sukienką nowe wspomnienia. Czas się otrząsnąć. — Spojrzała na Arię. — A ty? Otrząsnęłaś się już? — Masz na myśli Byrona? — Aria uniosła brew. Ella odgarnęła faliste włosy za ramię. — Nie, mam na myśli twojego nauczyciela. Pana... Fitza. — Wiedziałaś o tym? Ella przesunęła palcem wzdłuż zamka sukienki. — Tata mi powiedział. — Uśmiechnęła się nieco zażenowana. — Pan Fitz studiował chyba w Hollis. Byron usłyszał, że Fitz został zwolniony z liceum... z twojego powodu. — Spojrzała znowu na Arię. — Szkoda, że mi o tym nie powiedziałaś. Aria wbiła wzrok w wiszący na ścianie abstrakcyjny obraz, na którym Ella namalowała ją i Mike'a, jak fruną w przestrzeni kosmicznej. Wtedy nie powiedziała o tym Elli, bo ta nie odbierała jej telefonów. Ella spuściła wzrok, jakby też zdała sobie z tego sprawę. — Nie... wykorzystał cię? Aria pokręciła głową i próbowała nie patrzeć na mamę. — Nie. To było bardzo niewinne. Przypomniały się jej te nieliczne spotkania z Ezrą: mroczne pieszczoty w łazience w barze Snooker, pocałunek w biurze, kilka godzin spędzonych w jego mieszkaniu w Hollis. Ezra był pierwszym facetem, w którym Aria się zakochała i wydawało się jej, że on też się w niej zakochał. Kiedy powiedział jej, żeby wróciła do niego za kilka lat, myślała, że on na nią poczeka. Ale ktoś, kto czeka, powinien od czasu do czasu zadzwonić, prawda? Pomyślała, że jest bardzo naiwna. Wzięła głęboki oddech. — Chyba nie pasowaliśmy do siebie. Ale już poznałam kogoś nowego. — Naprawdę? — Ella usiadła na łóżku i zaczęła ściągać pantofle i skarpetki. — Kogo? — No... kogoś — rzuciła od niechcenia Aria. Nie chciała zapeszyć. — Jeszcze nie wiem, czy chcę się z nim spotykać. — To świetnie. Ella dotknęła czubka głowy Arii tak czule, że w oczach Arii pojawiły się łzy. Nareszcie z sobą rozmawiały. Tak po prostu. Może wszystko wracało do normy. Ella podniosła sukienkę na wieszaku i zaniosła ją do łazienki. Kiedy zamknęła drzwi i puściła wodę, rozległ się dzwonek do drzwi. — Cholera. — Ella wystawiła głowę zza drzwi i spojrzała na Arię

przerażonymi, umalowanymi na ciemno oczami. — Przyszedł za wcześnie. Otworzysz mu? — Ja? — pisnęła Aria. — Powiedz, że za minutę zejdę na dół. Ella zatrzasnęła drzwi, a Aria zamrugała oczami. Znowu rozległ się dzwonek. Podeszła do drzwi łazienki. — A jeśli jest brzydki? — szepnęła głośno przez drzwi. -A jak w uszach rosną mu włosy? — To tylko jedna randka - zaśmiała się Ella. Aria wyprostowała plecy i zeszła na dół. Za drzwiami z mleczną szybą majaczył kształt, który przemieszczał się w prawo i w lewo. Wzięła głęboki wdech i otworzyła szeroko drzwi. Na moment zaniemówiła. — ... Xavier!? — wrzasnęła nagle. — Aria? — Xavier zmrużył podejrzliwie oczy. — Czy... ty...? — Cześć — Ella schodziła z gracją po schodach, zapinając kolczyk w uchu. Morska suknia idealnie na niej leżała, a ciemne, lśniące włosy spływały jej na plecy. — Witaj — zaszczebiotała do Xaviera i uśmiechnęła się od ucha do ucha. — Wolfgang? — Broń Boże — Xavier zasłonił dłonią usta. — To tylko mój nick. Spoglądał to na Arię, to na Ellę. Wargi mu drgały, tak jakby próbował się nie zaśmiać. W świetle lampy w holu wydawał się trochę starszy. Miał co najmniej trzydzieści lat. — Nazywam się Xavier. A ty jesteś Ella? — Tak. — Ella położyła dłoń na ramieniu Arii. — A to moja córka Aria. — Wiem — wycedził Xavier. Ella wyglądała na zupełnie zdezorientowaną. — Spotkaliśmy się w niedzielę — szybko wtrąciła Aria, choć wciąż nie mogła wyjść ze zdumienia. — Na wernisażu. Xavier pokazywał tam swoje prace. — Jesteś Xavier Reeves? — zawołała radośnie Ella. — Wy-bierałam się na wystawę, ale dałam zaproszenie Arii. — Spojrzała na Arię. — Dziś miałam tyle na głowie, że nawet o to nie zapytałam! Jak było? Aria patrzyła na nią zupełnie oniemiała. — Ja... Xavier dotknął ramienia Elli. — Przecież nie powie niczego złego, kiedy stoję obok. Zapytaj ją, jak już zostaniecie same. Ella parsknęła śmiechem, jakby nigdy w życiu nie słyszała lepszego

dowcipu. Objęła Arię ramieniem. Aria czuła, jak mamie trzęsie się ręka. „Denerwuje się", pomyślała. Xavier wpadł Elli w oko. — Co za zbieg okoliczności — powiedział Xavier. -To cudowny zbieg okoliczności - poprawiła go Ella. Spojrzała wyczekująco na Arię, która czuła, że powinna posłać Xavierowi równie idiotyczny uśmiech. — To cudowne - powtórzyła jak echo. Cudownie dziwaczne.

ROZDZIAŁ 9 NIE MASZ PARANOI - ON NA CIEBIE NAPRAWDĘ LECI Nieco później tego samego dnia, wieczorem, Emily zatrzasnęła za sobą drzwi volvo mamy i weszła do olbrzymiego ogrodu Spencer. Opuściła drugą część treningu, żeby zgodnie z radą Marion spotkać się z dawnymi przyjaciółkami i pogadać z nimi chwilę. Już miała nacisnąć dzwonek do drzwi, kiedy jej Nokia zasygnalizowała, że przyszedł nowy SMS. Emily wyjęła telefon z kieszeni grubej, zimowej kurtki i spojrzała na ekran. Isaac przysłał jej dzwonek. Gdy go otworzyła, usłyszała swoją ulubioną piosenkę zespołu Jimmy Eat World, w której było zdanie: „Czy nadal czujesz dreszcze?". Słuchała jej często we wrześniu, kiedy zaczynała chodzić z Mayą. Wraz z dzwonkiem Isaac przysłał jej wiadomość: „Hej, Emily. Ta piosenka przypomina mi o tobie. Do zobaczenia jutro na wzgórzu!". Emily zaczerwieniła się. Przez cały dzień wymieniali z Isaakiem SMS-y. On opowiedział jej w szczegółach o swoich zajęciach z religii, której uczył go nie kto inny jak ojciec Tyson. Również Isaaca namówił do przeczytania Władcy pierścieni. Emily zrelacjonowała mu, jak musiała przygotować na zajęcia z historii ustną prezentację na temat bitwy pod Bunker Hill. Opowiadali o swoich ulubionych książkach i programach telewizyjnych. Okazało się, że oboje lubią filmy M. Nighta Shyamalana, choć uważają, że nie potrafi pisać dialogów. Emily nigdy nie należała do tych dziewczyn, które na wszystkich lekcjach siedzą przykute do telefonu — zresztą w Rosewood Day używanie telefonu w czasie lekcji było surowo zabronione — ale kiedy tylko słyszała, jak jej telefon wydaje z siebie ciche „ping", czuła potrzebę natychmiastowego odpisania Isaacowi. Kilka razy zadała sobie pytanie, co właściwie wyrabia, i próbowała jakoś nazwać swoje uczucia. Czy Isaac jej się podobał? Czy była w ogóle zdolna do takich uczuć? Gdzieś w pobliżu trzasnęła gałąź i Emily spojrzała za siebie, na dróżkę przy domu Spencer prowadzącą na ciemną ulicę. Gruba śniegowa czapa zakryła skrzynkę na listy przy willi Cavanaughów. Nieco dalej stał dom Vanderwaalów, teraz niezamieszkany. Rodzina Mony zniknęła z miasta po jej śmierci. Emily poczuła dreszcze na plecach. Osoba udająca A.

mieszkała tuż obok domu Spencer, a one nie miały o tym pojęcia. Z drżeniem rąk Emily włożyła telefon do kieszeni i nacisnęła guzik dzwonka do drzwi. Usłyszała kroki, a potem Spencer otworzyła. Blond włosy o popielatym odcieniu spływały jej na ramiona. — Jesteśmy w salonie — mruknęła. W powietrzu rozchodził się zapach masła, a Aria i Hanna siedziały na krawędzi kanapy, podjadając popcorn z wielkiej plastikowej miski. W telewizji szedł jakiś serial, ale Spencer wyłączyła dźwięk. — To co? — zapytała Emily, siadając w fotelu. — Dzwonimy do Marion? Spencer wzruszyła ramionami. — Nie umawiałyśmy się z nią. Powiedziała tylko, że mamy z sobą... pogadać. Spojrzały po sobie w milczeniu. — To jak, dziewczyny, może wypowiemy razem nasze magiczne formuły? — zaproponowała Hanna, udając wielkie zaaferowanie. — O m m m m — zamruczała Aria i wybuchła śmiechem. Emily zaczęła skubać nitkę wystającą z żakietu. Miała ochotę bronić Marion. Terapeutka próbowała im pomóc. Emily rozejrzała się po pokoju i zauważyła opartą o postument wieży Eiffla fotografię przedstawiającą Ali przy stojakach na rowery przed szkołą, z żakietem przewieszonym przez ramię. Emily prosiła Spencer o to, żeby nie zakopywała tego zdjęcia. Emily przyjrzała się uważnie fotografii. Zdjęcie miało w sobie coś niezwykle sugestywnego i od razu wywoływało żywe wspomnienia. Emily poczuła chłodne, jesienne powietrze i zapach jabłoni rosnących przed budynkiem szkoły. Ali patrzyła prosto w obiektyw aparatu i śmiała się z szeroko otwartymi ustami. W dłoni trzymała jakąś kartkę. Emily przeczytała napis: „JUTRO OTWARCIE KAPSUŁY CZASU. Przygotuj się!". — Zaraz! — Emily zerwała się na równe nogi i podniosła zdjęcie do góry, pokazując pozostałym. Aria przeczytała napis na plakacie i szeroko otworzyła oczy. — Pamiętacie ten dzień? — zapytała Emily. — Kiedy Ali ogłosiła, że znajdzie kawałek sztandaru? — Który dzień? — Hanna rozprostowała swoje długie nogi i podeszła do dziewczyn. — A, ten. Spencer stała za nimi, nareszcie zaciekawiona. — Przed szkołą zebrał się tłum. Wszyscy chcieli przeczytać ten plakat. Emily od dawna nie wspominała tamtego dnia. Była tak

podekscytowana, kiedy zobaczyła plakat anonsujący grę. A potem Ali wyszła ze szkoły razem z Naomi i Ri-ley, przecisnęła się przez tłum, zerwała plakat i ogłosiła, że jeden z kawałków sztandaru ma właściwie w kieszeni. Emily podniosła wzrok, bo przypomniał się jej pewien szczegół związany z tamtym wydarzeniem. — Dziewczyny, pamiętacie, że łan wtedy z nią rozmawiał? Spencer powoli pokiwała głową. — Droczył się z nią i mówił, że nie powinna rozpowiadać, że znajdzie kawałek sztandaru, bo ktoś może jej go ukraść. Hanna zasłoniła dłonią usta. — A Ali odparła, że coś takiego nie wchodzi w grę. I że jeśli ktoś chciałby ukraść jej kawałek... — ... musiałby ją zabić. — Spencer zbladła. — A potem Ian dodał coś w stylu: „No cóż, jeśli to jedyny sposób...". — O R o ż e — szepnęła Aria. Emily poczuła ucisk w żołądku. Jak się okazało, łan nie żartował, ale skąd mogły wtedy o tym wiedzieć? Wtedy Emily wiedziała o lanie Thomasie tylko tyle, że należało się do niego zwrócić, jeśli ktoś potrzebował reprezentanta ze starszej klasy do pomocy w czasie pikniku dla dzieci z podstawówki albo opiekuna, który zajmie się przedszkolakami w świetlicy, kiedy z powodu burzy śnieżnej spóźniły się autobusy. Tamtego dnia, kiedy Ali odeszła ze swoją świtą, łan odwrócił się i jak gdyby nigdy nic wsiadł do samochodu. Tak nie zachowuje się ktoś, kto planuje morderstwo... co tylko spowodowało, że cała sprawa wydała się Emily jeszcze bardziej wstrząsająca. Hanna gapiła się na zdjęcie. — Tak bardzo chciałam wykraść Ali jej kawałek sztandaru. — Ja też — przyznała się Emily i spojrzała na Arię, która kręciła się w fotelu i wyraźnie unikała wzroku innych. — Wszystkie chciałyśmy wygrać. — Spencer usiadła na kanapie i przycisnęła do piersi błękitną satynową poduszkę. — W przeciwnym razie nie zakradłybyśmy się na jej podwórko dwa dni później, żeby zdobyć jej trofeum. — Czy to nie dziwne, że ktoś nas ubiegł? — zapytała Hanna, obracając raz po raz wokół nadgarstka bransoletkę z turkusami. — Ciekawe, co się stało z tym kawałkiem sztandaru. Nagle do salonu wpadła Melissa. Miała na sobie obszerny beżowy sweter i dżinsy z szerokimi nogawkami. Jej twarz przybrała teraz ziemisty kolor.

— Dziewczyny — powiedziała drżącym głosem. — Włączcie wiadomości. Szybko. Wszystkie patrzyły przez chwilę na Melissę, nie mówiąc ani słowa. Zniecierpliwiona Melissa chwyciła pilota

i sama zmieniła kanał. Na ekranie pojawił się tłum ludzi, którzy podstawiali mikrofon pod czyjeś usta. Kamera trzęsła się, jakby ktoś ją cały czas potrącał. Kilka głów się rozstąpiło. Najpierw Emily zobaczyła faceta z hipnotyzującymi zielonymi oczami i mocno zarysowaną szczęką. To był inspektor Darren Wilden, najmłodszy policjant w Rosewood, który pomógł im znaleźć Spencer, gdy porwała ją Mona. Kiedy Wilden zrobił krok w tył, kamera skupiła się na postaci w pomiętym garniturze i z blond grzywą. Trudno go było z kimś pomylić. Pod Emily ugięły się nogi. — łan? — wyszeptała. Aria chwyciła ją za rękę. Spencer z pobladłą twarzą gapiła się na Melissę. — Co się dzieje? Dlaczego nie siedzi w więzieniu? — Nie wiem — Melissa gwałtownie potrząsnęła głową. Blond loki lana lśniły w słońcu, jakby odlane z brązu, ale na jego twarzy malowało się niesłychane zmęczenie. Na ekranie pojawiła się reporterka wiadomości. — U matki pana Thomasa zdiagnozowano bardzo agresywny nowotwór trzustki — wyjaśniła. — W czasie nadzwyczajnej rozprawy udzielono panu Thomasowi pozwolenia na opuszczenie więzienia i wizytę u niej. — Co!? — wrzasnęła Hanna. Na dole ekranu pojawił się napis: „SĘDZIA RAXTER WYPUSZCZA THOMASA ZA KAUCJĄ". Emily słyszała w uszach dudnienie. Obrońca lana, siwowłosy mężczyzna w pasiastym garniturze, wyszedł przed tłum i stanął przed kamerami. — Matka mojego klienta życzy sobie, by pozwolono jej spędzić ostatnie chwile przy synu - ogłosił. - Bardzo się cieszę, że udało się nam zdobyć pozwolenie na tymczasowe zwolnienie z aresztu, łan pozostanie w areszcie domowym aż do rozpoczęcia rozprawy w piątek. Emily zrobiło się słabo. — Areszt domowy? — powtórzyła, puszczając dłoń Arii. Rodzina lana mieszkała w jednopiętrowym domku jakieś dwa kilometry od farmy Hastingsów. Dawno temu, kiedy jeszcze żyła Ali, a łan i Melissa chodzili z sobą, Emily podsłuchała, jak łan mówił, że z okna swojego pokoju widzi młyn Hastingsów. — To się nie dzieje naprawdę — szepnęła Aria, tak jakby ją zahipnotyzowano. Reporterzy podsuwali łanowi mikrofony. — Co pan sądzi o tej decyzji? — pytali. — Jak pan się czuł w więzieniu? Czy uważa pan, że niesłusznie pana oskarżono?

— Tak, zostałem niesłusznie oskarżony — odparł gniewnie łan. — A w więzieniu jest dokładnie tak, jak się państwu wydaje. To piekło. — Wydął usta, patrząc prosto w obiektywy kamer. — Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby tam nie wrócić. Emily przeszył dreszcz. Przypomniała sobie tamten wywiad z nim, który oglądała przed świętami. „Komuś zależy na tym, żebym siedział w więzieniu. Ktoś ukrywa prawdę. I zapłaci za to". Reporterzy ruszyli za łanem, który podszedł do czekającej na niego czarnej limuzyny. — Co pan ma na myśli, mówiąc, że pan tam już nie wróci? — wołali. — To nie pan popełnił tę zbrodnię? Wie pan coś, czego my nie wiemy? Ian nie odpowiedział. Jego prawnik poprowadził go do limuzyny. Emily spojrzała na twarze przyjaciółek. Hanna zzieleniała. Aria włożyła do ust róg kołnierzyka. Melissa wybiegła z salonu i zatrzasnęła za sobą drzwi. Spencer wstała i popatrzyła na wszystkie. - Nic nam nie grozi - powiedziała zdeterminowana. Nie panikujmy. - A jak po nas przyjdzie? - wyszeptała Emily z bijącym sercem. - Jest wściekły. I uważa, że to wszystko nasza wina. Spencer mocno zacisnęła wargi. Kamera pokazała zbliżenie twarzy lana, który zajmował miejsce na tylnym siedzeniu limuzyny. Przez chwilę wydawało się, że dzikim wzrokiem próbuje spojrzeć na drugą stronę obiektywu, jakby chciał przyjrzeć się Emily i jej przyjaciółkom. Hanna jęknęła cicho. Patrzyły, jak łan siada na skórzanym siedzeniu i sięga do kieszeni marynarki. Potem jego prawnik zatrzasnął za nim drzwi i auto odjechało. Na ekranie znowu pojawiła się reporterka wiadomości. Teraz u dołu ekranu pojawił się napis: „SĘDZIA BAXTER TYMCZASOWO ZWALNIA THOMASA Z ARESZTU". Nagle odezwał się telefon Emily, która aż podskoczyła. Jednocześnie rozległ się dzwonek telefonu Hanny. I kolejne piknięcie, tym razem z telefonu Arii, która trzymała go na kolanach. Na końcu komórka Spencer wydała dwa piknięcia, jak stary brytyjski telefon. Na ekranie telewizora przesuwały się obrazy. Widać było tył samochodu wiozącego lana, który powoli odjeżdżał. Emily popatrzyła na przyjaciółki i krew odpłynęła jej z twarzy. Gapiła się na ekran telefonu. Dostała nową wiadomość. Drżącą ręką nacisnęła OTWÓRZ. Drogie suki... naprawdę myślałyście, że tak tatwo dam za wygraną? Jeszcze nie dostatyście tego, na co zasługujecie. I nie mogę się doczekać,

kiedy wam to dam. Catuski! A.

ROZDZIAŁ 10 KREW NIE WODA... WIĘC MOŻE NIE NALEŻYSZ DO RODZINY Kilka minut później Spencer rozmawiała przez telefon z inspektorem Wildenem. Włączyła głośnik w telefonie, żeby wszystkie mogły usłyszeć rozmowę. — Zgadza się — warknęła. — łan przysłał nam właśnie SMS-a z pogróżkami. — To na pewno on? — Głos Wildena trzeszczał w głośniku. — Nie mamy wątpliwości — powiedziała Spencer. Spojrzała na przyjaciółki, które pokiwały głowami. Kto inny mógł im przysłać taką wiadomość? łan pewnie pałał żądzą zemsty. Ich — szczególnie jej — zeznania spowodowały, że poszedł do więzienia, a po zakończeniu procesu resztę życia miał spędzić za kratkami. Poza tym kiedy limuzyna odjeżdżała, sięgnął do kieszeni, jakby szukał w niej telefonu... — Jestem kilka kilometrów od twojego domu — odparł Wilden. — Zaraz przyjadę. Kilka minut później usłyszały, jak inspektor parkuje przed domem. Wilden w ciężkiej puchowej kurtce z emblematem policji Rosewood, pachnącej trochę naftaliną, miał przy boku kaburę z pistoletem. Nie rozstawał się z krótkofalówką. Pod czarną wełnianą czapką jego włosy skleiły się i przyklepały. — Nie mogłem uwierzyć, że sędzia go wypuścił — mówił Wilden ostrym jak brzytwa tonem. — Naprawdę, nie wierzę w to. Wszedł do holu, jakby dusił w sobie zgromadzoną energię, jak lew dumnie kroczący po wybiegu w filadelfijskim zoo. Spencer uniosła brwi. Nie widziała Wildena tak poirytowanego od czasu, kiedy był jeszcze w liceum i dyrektor Appleton zagroził, że wyrzuci go ze szkoły za próbę kradzieży jego starego motocykla Ducati. Zachował stoicki spokój nawet tej nocy, kiedy zginęła Mona, a on musiał zatrzymać lana w ogrodzie Hastingsów. Ale teraz jego gniew dodawał dziewczynom otuchy. — Oto wiadomość — powiedziała Spencer, podtykając Wildenowi pod nos swój telefon. Inspektor uniósł brwi i przeczytał SMS-a. Jego krótkofalówka wydawała jakieś trzaski i piski, ale on nie reagował. Wreszcie oddał

telefon Spencer. — Myślicie, że to od lana? — To chyba oczywiste — odezwała się Emily. Wilden wbił dłonie w kieszenie. Usiadł ciężko na sofie obitej tkaniną w kwiaty. — Wiem, że tak to może wyglądać — powiedział ostrożnie. — I obiecuję, że się tym zajmę. Ale musicie też wziąć pod uwagę ewentualność, że tę wiadomość przysłał jakiś naśladowca Mony. — Naśladowca? — pisnęła Hanna. — Zastanówcie się. — Wilden pochylił się do przodu i oparł łokcie na kolanach. — Od kiedy mówi się o was w mediach, mnóstwo ludzi zaczęło wysyłać wiadomości z pogróżkami, podpisując się jako A. I choć zastrzegliśmy wasze numery telefonu, to i tak ludzie znaleźli sposób, żeby je zdobyć. — Wskazał na telefon Spencer. — Ktokolwiek to napisał, na pewno zsynchronizował to z wypuszczeniem lana, żeby rzucić na niego podejrzenie. — A co, jeśli to naprawdę łan!? — wrzasnęła Spencer. Pokazała na wciąż włączony telewizor. — A jeśli chce nas zastraszyć, żebyśmy siedziały cicho w czasie jego procesu? Wilden uśmiechnął się nieco protekcjonalnie. — Macie prawo w pierwszej chwili dojść do takich wniosków. Ale spójrzcie na to z jego punktu widzenia. Nawet jeśli jest szalony, to właśnie wyszedł z więzienia. I nie chce do niego wracać. Nie zrobiłby czegoś tak idiotycznego. Spencer położyła dłoń na karku. Podobnie czuła się wtedy, gdy w czasie rodzinnej wycieczki do Centrum Lotów Kosmicznych im. Johna Kennedy'ego na Florydzie wsiadła do jednej z maszyn treningowych dla astronau-tów. Zrobiło się jej mdło i nie wiedziała, gdzie jest podłoga, a gdzie sufit. — Ale on zabił Ali — wypaliła. — Nie możecie go znowu aresztować i trzymać w więzieniu, dopóki nie rozpocznie się proces? — spytała Aria. — Dziewczyny, prawo nie działa w ten sposób — wyjaśnił Wilden. — Nie mogę aresztować, kogo mi się żywnie podoba. Nie ja o tym decyduję. - Zauważył niezadowolenie na ich twarzach. - Osobiście przypilnuję lana. I spróbuję ustalić, skąd przysłano tę wiadomość. Obiecuję, że powstrzymam tego, kto wam to przysłał. A na razie spróbujcie się nie martwić. Ktoś miesza wam w głowach. Najprawdopodobniej jakiś durny dzieciak, który nie ma nic lepszego do roboty. Teraz weźcie głębszy

oddech i spróbujcie o tym nie myśleć. Żadna nie odezwała się ani słowem. Wilden przekrzywił głowę. - Proszę. Coś przy jego pasku wydało ostry dźwięk. Wszystkie podskoczyły. Wilden spojrzał w dół i odpiął telefon od paska. - Muszę to odebrać. Do zobaczenia wkrótce. Przepraszająco pomachał im na pożegnanie i wyszedł. Drzwi zamknęły się cicho, lecz do holu wdarł się zimny podmuch powietrza. W pokoju słychać było tylko stłumione pomruki telewizora. Spencer obracała w dłoniach telefon. - Może Wilden ma rację - powiedziała cicho, choć nie wierzyła we własne słowa. - Może to tylko naśladowca. - Tak - dodała Hanna. - Sama dostałam kilka fałszywych wiadomości od A. Spencer zacisnęła zęby. Ona również otrzymała kilka takich SMS-ów, ale żaden nie przypominał tego ostatniego. - Nasza umowa jest aktualna, prawda? - spytała Aria. -Jak któraś dostanie podobną wiadomość, to zawiadomi pozostałe. Na znak zgody wszystkie wzruszyły ramionami. Spencer pamiętała jednak, jak wcześniej funkcjonowała ich umowa. Sama dostała od A. wiele dołujących wiadomości, których nie ośmieliła się pokazać pozostałym. Jej przyjaciółki również zachowały swoje wiadomości dla siebie. Tylko że tamte wiadomości przychodziły od Mony, która z pamiętnika Ali dowiedziała się o ich najgłębiej skrywanych sekretach i mogła zapędzić je w kozi róg, szantażując mrocznymi tajemnicami, łan siedział w więzieniu od ponad dwóch miesięcy. Co mógł o nich wiedzieć, oprócz tego, że panicznie się go boją? Nic. A Wilden obiecał zająć się tą sprawą. To nie poprawiło jednak jej samopoczucia. Mogła tylko odprowadzić do drzwi swoje przyjaciółki. Patrzyła, jak wolnym krokiem idą do swoich samochodów, zaparkowanych na starannie odśnieżonym podwórzu. Świat zamarł, zamrożony przez zimę. Nad garażem wisiał rząd długich, ostrych jak igły sopli, które opalizowały w świetle reflektorów samochodowych. Coś zamigotało wśród drzew, które oddzielały posesję Spencerów od ogrodu DiLaurentisów. Potem Spencer usłyszała, jak ktoś kaszle, odwróciła się i wrzasnęła. Za nią w holu stała Melissa, z rękami skrzyżowanymi na piersi i takim wyrazem twarzy, jakby właśnie zobaczyła ducha. — Boże — powiedziała Spencer, przyciskając dłoń do serca.

— Przepraszam — rzuciła Melissa, cicho przeszła do salonu i przesunęła palcami po strunach antycznej harfy. — Słyszałam waszą rozmowę z Wildenem. Dostałyście kolejną wiadomość? Spencer podejrzliwie uniosła brew. Czy to znaczyło, że Melissa podsłuchiwała jej rozmowy? — Skoro już słuchałaś, to może trzeba było powiedzieć Wildenowi, że łan dzwonił do ciebie z więzienia i błagał, żebyśmy nie zeznawały? Spencer mówiła zdecydowanym tonem. - Może wtedy Wilden uwierzyłby, że to łan napisał tego SMS-a. I aresztowałby go. Melissa trąciła kolejną strunę harfy. Na jej twarzy malowała się bezradność. - Widziałaś lana w telewizji? Wyglądał tak... jakby strasznie schudł. Jakby me dawali mu nawet jeść w tym więzieniu. Spencer ogarnął gniew. Nie mogła uwierzyć w to, co właśnie usłyszała. Czy Melissa mu współczuła? - Przyznaj - warknęła - uważasz, że kłamię, mówiąc, że widziałam lana z Ali tamtej nocy, tak jak skłamałam' w czasie konkursu o Złotą Orchideę. I wolisz, żeby łan zrobił nam k r z y w d ę, niż uwierzyć w to, że ją zabił i że zasługuje, żeby iść za kratki. Melissa wzruszyła ramionami i trąciła kolejną strunę, która wydała smutny dźwięk. - Oczywiście, że nie chcę, by cię ktoś skrzywdził. Ale... już o tym rozmawiałyśmy. Co, jeśli to jedna W1elka pomyłka? Jeśli łan tego nie zrobił? -Zrobił! - krzyknęła Spencer i poczuła ogień w klatce piersiowej. Zastanowiło ją, że Melissa nie odpowiedziała na pytanie, czy wierzy Spencer. Melissa machnęła ręką tak, jakby nie chciała ponownie podejmować tematu. - W każdym razie uważam, że Wilden ma rację. To nie łan przysłał wam tę wiadomość. Nie jest aż tak głupi, żeby wam grozić. Może jest rozgoryczony, ale nie jest idiotą. Zirytowana Spencer odwróciła się od siostry i patrzyła na puste, mroźne podwórko, na które właśnie wjechała

samochodem mama. Chwilę później usłyszała trzask drzwi łączących garaż z kuchnią i stukot obcasów pani Hastings. Melissa westchnęła i powlokła się w głąb korytarza. Spencer usłyszała ich ciche głosy i szelest toreb z zakupami. Jej serce zaczęło mocniej bić. Miała ochotę pobiec na górę, ukryć się w swoim pokoju i nie myśleć o lanie ani o niczym innym. Ale teraz nadarzyła się pierwsza okazja, żeby porozmawiać z mamą o testamencie babci. Uniosła głowę, wzięła głęboki oddech i poszła przez hol do kuchni. Mama opierała się o stół i wyciągała świeży chleb z rozmarynem z torebki. Melissa wyszła z garażu ze skrzynką szampana Moet. — Po co nam tyle szampana? — zapytała Spencer, marszcząc nos. — Jak to po co? Na imprezę charytatywną. — Melissa popatrzyła na nią tak, jakby mówiła o rzeczach oczywistych. Spencer uniosła brwi. — Jaką imprezę? Melissa schyliła głowę, tak jakby nie mogła w coś uwierzyć, a potem spojrzała na mamę. Ale pani Hastings jakby nigdy nic z mocno zaciśniętymi ustami rozpakowywała organiczne warzywa i pełnoziarnisty makaron. — W weekend odbędzie się u nas impreza charytatywna dla całego Rosewood. Spencer pisnęła cicho. Impreza charytatywna? Przecież zawsze organizowała wszystkie przyjęcia razem z mamą. Przygotowywała zaproszenia, pomagała zaplanować menu, odbierała potwierdzenia przybycia, a nawet układała listę utworów muzyki klasycznej. Była to jedna z niewielu rzeczy, w których była lepsza od Melissy. Tylko świetnie zorganizowana osoba potrafiła przygotować dossier każdego gościa, łącznie z informacją, kto nie jada wołowiny, a kto nie ma nic przeciwko temu, żeby siedzieć przy kolacji obok wiecznie naburmuszonych państwa Pembroke. Spencer spojrzała na mamę z bijącym sercem. — Mamo? Pani Hastings odwróciła się. Dotknęła machinalnie swojej diamentowej bransoletki, jakby się bała, że Spencer ją zaraz ukradnie. — Nie potrzebujesz... pomocy w przygotowaniach? — zapytała Spencer łamiącym się głosem. Pani Hastings wzięła w dłonie słoik z konfiturami po-rzeczkowymi. — Już wszystko załatwione, dziękuję. Spencer poczuła w żołądku zaciskający się węzeł. Wzięła głęboki

oddech. — Chcę też zapytać o testament babci. Dlaczego nic nie dostałam? Czy to zgodne z prawem dać coś tylko niektórym wnukom, a innym nie? Mama położyła konfitury na półce w spiżarce i wzruszyła ramionami. — Oczywiście, że to zgodne z prawem. Babcia mogła zrobić ze swoimi pieniędzmi, co jej się żywnie podobało. Otuliła się mocniej czarnym kaszmirowym szalikiem i wyszła do garażu. — Ale... Mama nawet się nie odwróciła. Zatrzasnęła za sobą drzwi. Dzwoneczki od sań przywieszone na drzwiach zadźwięczały, budząc dwa psy. Spencer poczuła, jak wiotczeje jej ciało. Więc to koniec. Naprawdę i nieodwołalnie ją wydziedziczono. Może rodzice powiedzieli babci o skandalu ze Złotą Orchideą kilka miesięcy wcześniej. Może nawet zachęcili babcię, żeby zmieniła swoją ostatnią wolę 1 pominęła Spencer za to, że skompromitowała rodzinę. Spencer mocno zacisnęła oczy, zastanawiając się, jak wyglądałoby teraz jej życie, gdyby trzymała język za zębam! 1 przyjęła Złotą Orchideę. Mozę występowałaby w telewizji śniadaniowej, jak mm laureaci, 1 przyjmowała od wszystkich gratulacje? Czy naprawdę przyjęto by ją wcześniej na studia na podstawie pracy, której nie napisała 1 której tak naprawdę w ogóle me rozumiała? Czy me podważano by wiarogodności jej zeznań przeciwko łanowi, gdyby me przyznała się do plagiatu? Oparła się o granitowy blat kuchenny i załkała cicho. Melissą upuściła złożoną torbę po zakupach 1 podeszła do niej. - Tak mi przykro, Spence - szepnęła. Wahała się przez chwilę, a potem wzięła w ramiona Spencer, która me miała siły, by się opierać. - Są dla ciebie naprawdę okropni. Spencer usiadła na krześle przy kuchennym stole, sięgnęła po serwetkę i otarła łzy. Melissa usiadła obok mej. - Nie rozumiem tego. Myślałam nad tym i nadal me rozumiem, czemu babcia me uwzględniła cię w testamencie. - Nienawidziła mnie - powiedziała od razu Spencer i poczuła drapanie w nosie, jak zawsze, kiedy miała się rozpłakać. - Ukradłam ci pracę. Potem się do tego przyznałam. Skompromitowałam się. - To me ma nic do rzeczy - Melissa nachyliła się głębiej. Spencer poczuła krem z filtrem Neutrogena. Melissa była taka

pedantyczna, że nakładała krem z filtrem, nawet jeśli cały dzień miała siedzieć w domu.

Coś w testamencie wzbudziło moje podejrzenia. Spencer odsunęła serwetkę od twarzy. - Podejrzenia... jakie? - spytała. Melissa przysunęła bliżej krzesło. -Babcia zostawiła pieniądze swoim „prawowitym wnukom". Dwa razy stuknęła palcem w blat, żeby podkreślić ostatnie słowa. Potem patrzyła pytająco na Spencer, jakby ta miała się wszystkiego sama domyślić. Spojrzała za okno, na mamę, która wynosiła z samochodu zakupy. - Myślę, że ta rodzina ukrywa wiele tajemnic - wyszeptała. - Takich, których nie powinnyśmy poznać. Na zewnątrz wszystko wygląda idealnie, ale... Urwała nagle. Spencer spojrzała na nią spod oka. Choć me miała pojęcia, o czym mówi Melissa, poczuła się dziwnie. - Może powiesz wreszcie, co masz na myśli? Melissa oparła się na krześle. - „Prawowite wnuki" - powtórzyła. - Spencer... może zostałaś adoptowana.

ROZDZIAŁ 11 JEŚLI NIE POTRAFISZ POKONAĆ WROGA, ZAPRZYJAŹNIJ SIĘ Z NIM W środę rano Hanna nakryła głowę grubą kołdrą, żeby zagłuszyć dochodzący z łazienki śpiew Kate, która pod prysznicem ćwiczyła gamy. — Jest taka pewna, że dostanie główną rolę w tym przedstawieniu — poskarżyła się Hanna do telefonu. — Chciałabym zobaczyć jej rninę, kiedy dowie się od reżysera, że zamierzają wystawić sztukę Szekspira, a nie musical. Lucas zachichotał. — Naprawdę zagroziła, że na ciebie naskarży, jak nie oprowadzisz jej po szkole? — W zasadzie tak — jęknęła Hanna. — Mogę u ciebie za-mieszkać do matury? — Chciałbym — szepnął Lucas. — Ale musielibyśmy dzielić pokój. — Nie mam nic przeciwko — mruknęła Hanna. — Ja też nie. — Hanna czuła, że Lucas się uśmiecha. Rozległo się pukanie i do pokoju zajrzała Isabel. Zanim zaręczyła się z ojcem Hanny, pracowała jako pielęgniarka na pogotowiu i nadal sypiała w pielęgniarskim stroju. Ohyda. - Hanno? - Isabel miała bardziej niż zazwyczaj opadające powieki. Miałaś nie rozmawiać przez telefon, zanim pościelisz łóżko. Hanna wbiła w nią wzrok. -Świetnie — burknęła pod nosem. Ledwie Isabel wpakowała się do jej domu ze swoją tanią walizeczką i zastąpiła robione na wymiar rolety z bambusa ciężkimi zasłonami z fioletowego pluszu, już wprowadziła cały zestaw nowych zasad: żadnego internetu po dziewiątej wieczorem, żadnych rozmów przez telefon przed wypełnieniem wszystkich obowiązków, żadnych wizyt chłopaków, jeśli Isabel i pana Marina nie było w domu. Hanna żyła w państwie policyjnym. — Zostałam zmuszona do zakończenia rozmowy — powiedziała Hanna na tyle głośno, żeby usłyszała to Isabel. - W porządku - odparł Lucas. - I tak muszę lecieć. Mam rano spotkanie kółka fotograficznego. Posłał do słuchawki całusa i rozłączył się. Hanna poruszała palcami u nogi i wszystkie jej zmartwienia oraz troski nagle zniknęły. Lucas był o

niebo lepszym chłopakiem niż Sean Ackard i właściwie rekompensował Hannie brak koleżanek. Rozumiał, jak bardzo Hanna przeżyła to, co zrobiła jej Mona, i zawsze śmiał się z nią, gdy wyzłośliwiała się na Kate. Poza tym teraz miał nową fryzurę, a stary plecak Janśport zastąpił szykowną torbą na ramię. Nie przypominał już tamtego wieśniaka, który zaprzyjaźnił się z Hanną. Kiedy Hanna upewniła się, że Isabel zeszła już na dół, do sypialni, którą dzieliła z jej tatą - co za skandal! — wygramoliła się z łóżka, byle jak układając kołdrę na łóżku, żeby tylko nikt się jej nie czepiał. Usiadła przy toaletce i włączyła telewizor. Z głośnika rozległa się melodia anonsująca początek wiadomości. Na dole ekranu widniał wielki czerwony napis: „ZWOLNIENIE IANA THOMASA BULWERSUJE MIESZKAŃCÓW ROSEWOOD". Hanna wlepiła wzrok w ekran. Choć nie miała ochoty tego oglądać, nie potrafiła oderwać się od telewizora. Niewysoka ruda reporterka stała na stacji kolejowej i pytała pasażerów, co sądzą o decyzji sądu. — To jakiś absurd — mówiła chuda, dystyngowana starsza pani w kaszmirowym płaszczu z postawionym kołnierzem. — Po tym, co zrobił tej biednej dziewczynie, nie powinni go wypuszczać nawet na minutę. Kamera pokazała dwudziestoletnią brunetkę. Nazywała się Alexandra Pratt. Hanna ją rozpoznała, bo kiedyś Alexandra była gwiazdą szkolnej drużyny hokejowej, ale ukończyła liceum, kiedy Hanna była w szóstej klasie. Była o rok starsza od lana, Melissy Hastings i brata Ali, Jasona. — Na pewno jest winny — oznajmiła Alexandra, która nawet nie zdjęła z nosa olbrzymich okularów od Valentina. — Alison grywała niekiedy z nami w weekendy w hokeja. Czasem rozmawiali po meczu z łanem. Nie znałam jej dobrze, ale widziałam, jak denerwuje się w jego obecności. Była taka młoda. Hanna otworzyła tubkę z kremem na blizny. Ona pamiętała to nieco inaczej. Kiedy tylko pojawiał się łan, Ali natychmiast różowiły się policzki, a w jej oczach pojawiały się błyski. W czasie jednej z ich całonocnych imprez, kiedy ćwiczyły razem całowanie na jednej z poduszek w kształcie małpki, które Ali uszyła w szóstej klasie na zajęciach z plastyki, Spencer zapytała wszystkie, z którym chłopakiem chciałyby się całować naprawdę. — Z łanem Thomasem — odparła natychmiast Ali, a potem szybko zasłoniła dłonią usta. Teraz na ekranie pojawiło się zdjęcie lana z czwartej klasy, z szerokim, białym... fałszywym uśmiechem. Hanna odwróciła wzrok. Wczoraj, po kolejnej, pełnej podskórnego napięcia kolacji z całą rodziną, wygrzebała z

dna torby wizytówkę inspektora Wildena. Chciała go zapytać, na ile rygorystyczny będzie areszt domowy lana. Zostanie przykuty łańcuchem do łóżka? Założą mu taką samą opaskę na nogę jak Marcie Stewart? Chciała wierzyć w zapewnienia Wildena, że wczorajszą wiadomość podpisaną przez A. przysłał jakiś naśladowca. Potrzebowała dodatkowego upewnienia. Liczyła też na to, że Wilden poda jej jakieś dodatkowe informacje. Kiedy jeszcze umawiał się z jej mamą, próbował się zakumplować z Hanną. Tym razem okazał się bezużyteczny. — Przykro mi, Hanno, ale nie mogę z tobą o tym rozmawiać. Kiedy Hanna już miała się rozłączyć, Wilden chrząknął. — Słuchaj, tak samo jak ty chcę, żeby dostał za swoje, łan zasługuje na to, żeby na wiele lat trafić za kratki. Hanna wyłączyła telewizor, kiedy w wiadomościach przedstawiono reportaż o masowym zatruciu bakterią E. coli po zjedzeniu sałaty z jednego z lokalnych sklepów. Po nałożeniu kilku warstw specjalnego kremu, podkładu i pudru stwierdziła, że nie da rady bardziej ukryć blizny. Spryskała się perfumami od Narcisa Rodrigueza, wygładziła spódniczkę od mundurka, wrzuciła wszystkie szpargały do torby z logo Fendi i zeszła na dół. Kate już siedziała przy śniadaniu. Kiedy zobaczyła Hannę, na jej twarzy pojawił się uśmiech od ucha do ucha. — O Boże, Hanno! — zawołała. — Tom kupił wczoraj nie-samowitego organicznego melona. Musisz spróbować. Hanna nie znosiła, gdy Kate mówiła na jej ojca „Tom", jakby był w ich wieku. Przecież Hanna nie zwracała się do Isabel po imieniu. Próbowała w ogóle do niej nie mówić. Hanna podeszła do stołu i nalała sobie kawy. — Nie cierpię melona — odparła wyniośle. — Smakuje jak sperma. — Hanno — ofuknął ją tata. Hanna nie zauważyła, że ojciec stoi przy kuchence i je posmarowanego masłem tosta. Obok stała Isabel w swoim pielęgniarskim stroju w kolorze wymiocin, opalona na po-marańczowy kolor, jakby zatrzasnęła się w solarium. Pan Marin podszedł do obu dziewcząt. Jedną dłoń położył na ramieniu Kate, drugą na ramieniu Hanny. — Wychodzę. Do zobaczenia wieczorem. — Pa, Tom — rzuciła słodko Kate. Tata wyszedł, a Isabel powlokła się na górę. Hanna spojrzała na pierwszą stronę „Głosu Filadelfii", który ojciec zostawił na stole, ale niestety wszystkie nagłówki informowały o wyniku rozprawy lana. Kate jadła melona. Hanna już miała wstać i wyjść, ale niby czemu to ona miała

dawać za wygraną? Była u siebie w domu. — Hanna — powiedziała Kate cichym, smutnym głosem. Hanna spojrzała na nią krzywo. — Przepraszam. — Kate zaczęła się tłumaczyć. — Już nie mogę tak dalej. Nie dam rady dłużej... siedzieć w milczeniu. Wiem, że jesteś na mnie wściekła za to, co się stało w Le Bec-Fin. Wtedy miałam mnóstwo kłopotów. I przykro mi, że tak wyszło. Hanna przewróciła stronę gazety. Klepsydry. Doskonale. Udawała, że zainteresował ją nekrolog Ethel Norris, współczesnej choreografki, która prowadziła grupę baletową w Filadelfii. Zmarła we śnie w wieku osiemdziesięciu pięciu lat. — Dla mnie to też trudne. — Kate mówiła drżącym głosem. — Tęsknię za tatą. Chciałabym, żeby żył. Tom jest w porządku, ale to dziwne widzieć mamę z innym mężczyzną. I wcale niełatwo cieszyć się ich szczęściem. Nie myślą o nas wcale, prawda? Hanna była tak oburzona, że miała ochotę wyrwać Kate melona i rzucić nim o ścianę. Wszystko, co mówiła, brzmiało jak cytat z kiepskiego scenariusza albo jak przemówienie pod tytułem „Zaopiekuj się mną" ściągnięte z internetu. Kate westchnęła. — Przepraszam za to, co zrobiłam w Filadelfii, ale tego dnia miałam na głowie wiele problemów. I nie powinnam była ich na tobie odreagować. — Odłożyła na stół widelec, który zabrzęczał, uderzając o blat. — Tuż przed tamtą kolacją przytrafiło mi się coś naprawdę strasznego. Jeszcze wtedy o tym nie mówiłam mamie, bo pewnie dostałaby świra. Hanna uniosła brwi, patrząc przez ułamek sekundy na Kate. Kłopoty? Kate odepchnęła od siebie talerz. — Zeszłego lata chodziłam z chłopakiem, Connorem. Którejś nocy, w ostatni weekend przed rozpoczęciem roku szkolnego, poszliśmy na całość. — Zmarszczyła czoło i zaczęła się jej trząść dolna warga. - Następnego dnia ze mną zerwał. A miesiąc później poszłam do ginekologa i okazało się, że zaszły pewne... komplikacje. Hanna otworzyła szeroko oczy. — Zaszłaś w ciążę? Kate pokręciła energicznie głową. — Nie, coś innego. Hannie wydawało się, że jeśli otworzy usta jeszcze szerzej, to jej szczęka uderzy w blat stołu. Myśli kłębiły się jej w głowie z zawrotną szybkością, kiedy próbowała zgadnąć, co mogło znaczyć słowo „komplikacje". Choroba weneryczna? Trzeci jajnik? Zdeformowany

sutek? — I... wszystko w porządku? Kate wzruszyła ramionami. - Teraz już tak. Ale przez chwilę nie było. Naprawdę się przeraziłam. Hanna zmr użyła oczy. - Czemu mi to opowiadasz? - Bo chcę ci wyjaśnić, co się wtedy ze mną działo -przyznała Kate. W jej oczach zalśniły łzy. - Słuchaj, błagam, nie mów o tym nikomu. Mama już wie, ale Tom nie. Hanna napiła się kawy. To, co właśnie usłyszała, nieco ją oszołomiło. Idealna Kate też potrafiła nieźle namie-szać. Nie spodziewała się, że kiedykolwiek zobaczy, jak Kate płacze. - Nic nie powiem - obiecała. - Każdy ma jakieś kłopoty. Kate westchnęła z niedowierzaniem. — Naprawdę? A jaki ty masz problem? Hanna odstawiła na stół kubek w kropki i przez chwilę się zastanawiała. Mogła przynajmniej dowiedzieć się, czy Ali zdradziła Kate jej sekret. — Okej. Pewnie już o tym wiesz. Po raz pierwszy zdarzyło mi się to, kiedy razem z Alison przyjechałyśmy do was do Annapolis. Spojrzała na Kate, próbując się zorientować, czy zrozumiała. Kate nabiła na widelec kawałek melona i rozejrzała się niepewnie po kuchni. — Nadal to robisz? — zapytała szeptem. Hanna poczuła mieszankę podekscytowania i rozczarowania. A więc jednak Ali wróciła na werandę i wszystko opowiedziała Kate. — Właściwie nie — mruknęła Hanna. Przez chwilę panowała cisza. Hanna patrzyła na ośnieżone podwórko sąsiadów. Choć był jeszcze blady świt, sześcioletnie bliźnięta już rzucały śnieżkami w wiewiórki. Nagle Kate przekrzywiła głowę. — Muszę cię o coś zapytać. Czemu nie lubisz Naomi i Riley? Hanna zacisnęła zęby. — Czemu pytasz o to mnie? Przecież teraz one są twoimi najlepszymi przyjaciółkami. Kate założyła kosmyk kasztanowych włosów za ucho. — Wydaje mi się, że chcą się z tobą zaprzyjaźnić. Powinnaś dać im szansę. Hanna parsknęła. — Wybacz, ale nie gadam z dziewczynami, które mnie obrażają. Kate oparła się na łokciach. — Mówią tak pewnie, bo ci zazdroszczą. Gdybyś była dla nich miła,

one byłyby miłe dla ciebie. Pomyśl, jeśli się z nimi sprzymierzymy, nikt nas nie pokona. Hanna uniosła brwi. -My? — Nie oszukuj się, Hanno — Kate miała rozbiegany wzrok. — Mogłybyśmy z łatwością je zdominować. Hanna zamrugała. Patrzyła na podwieszony nad wyspą kuchenną stelaż, na którym wisiały drogie garnki, które mama kupiła kilka lat wcześniej. Pani Marin zostawiła większość swoich rzeczy, a Isabel bez oporów je sobie przywłaszczyła. Kate miała rację. Naomi i Riley czuły się niepewne do szpiku kości, od kiedy Alison bez wyraźnego powodu przestała się z nimi kolegować i zaprzyjaźniła się z Hanną, Spencer, Arią i Emily. Fajnie byłoby znowu mieć paczkę i stać na jej czele. — Dobra, wchodzę w to — zdecydowała Hanna. Kate uśmiechnęła się od ucha do ucha. — Super. Wzniosła toast szklanką z sokiem pomarańczowym. Hanna stuknęła w nią kubkiem z kawą. Uśmiechnęły się i napiły po łyku. Hanna spojrzała na gazetę, która wciąż leżała przed nią otwarta. Zauważyła reklamę wakacyjnych podróży na Bermudy. „Spełnią się twoje marzenia", zapewniał slogan reklamowy. Oby tak się stało.

ROZDZIAŁ 12 PUNKT WIDZENIA ZALEŻY OD PUNKTU SIEDZENIA W środę wczesnym wieczorem Aria i Mike siedzieli w Króliczej Norze, wegetariańskiej restauracji, do której często chodzili całą rodziną. Po sali roznosił się zapach bazylii, oregano i sera tofu. Z głośników sączyła się piosenka Reginy Spektor, a wokół siedziało wiele rodzin, par i nastolatków w ich wieku. Po mrożącej krew w żyłach decyzji sądu o zwolnieniu lana i nowym SMS-ie od A. dobrze było znaleźć się między ludźmi. Mike rozejrzał się, a potem naciągnął na głowę wielki kaptur. — Nie rozumiem, czemu mamy się spotykać z tym facetem. Mama była z nim ledwie dwa razy na kolacji. Aria też tego nie rozumiała. Kiedy zeszłej nocy Ella wróciła do domu z randki z Xavierem, opowiadała z zachwytem, jak wspaniale im poszło i jak szybko się z sobą dogadali. A dziś po południu Xavier pokazywał jej swoje atelier. Po powrocie ze szkoły Aria znalazła na kuchennym stole list od Elli, w którym prosiła ją i Mike'a, żeby ładnie się ubrali i przyszli do Króliczej Nory punktualnie o siódmej. Aha, i Xavier też miał przyjść. Kto by pomyślał, że oboje jej rodzice tak szybko znajdą nowych partnerów? A nawet nie dostali jeszcze rozwodu. Oczywiście, Aria cieszyła się szczęściem Elli, ale czuła też zażenowanie. Była pewna, że Xavier się nią interesuje. Z przerażeniem odkryła, że źle odczytała jego intencje w czasie ich pierwszego spotkania w galerii. Mike pociągnął głośno nosem, wyrywając Arię z zamyślenia. — Tu śmierdzi króliczymi sikami. Zaczął udawać, że wymiotuje. Aria przewróciła oczami. — Jesteś wkurzony, bo mama wybrała miejsce, gdzie nie podają skrzydełek na ostro. Mike zmiął serwetkę. — Chyba mnie za to nie winisz. Taki macho jak ja nie może się żywić wyłącznie warzywami. Aria skrzywiła się, zniesmaczona tym, że Mike mówi o sobie „macho". — A jak poszła twoja randka z Savannah? Mike strzelił kostkami palców i przeglądał menu. — Zachowam to dla siebie, żebyś miała się nad czym zastanawiać.

Aria uniosła brew. — Aha! Teraz już mnie nie poprawiłeś, a powiedziałam „randka"! Mike wzruszył ramionami i wbił widelec w kaktus stojący na stoliku. Aria wzięła błękitną kredkę z małej szklanki stojącej pośrodku stolika. W Króliczej Norze na każdym stoliku stawiano kredki, a gości zachęcano, żeby rysowali na odwrocie podstawek pod talerze. Ukończone rysunki wieszano na ścianie restauracji. Teraz wszystkie ściany były już nimi pokryte, więc obsługa musiała przywieszać prace na suficie. - Jesteście! - zawołała Ella, kiedy razem z Xavierem stanęła w wejściu. Świeżo zafarbowane włosy Elli lśniły. A Xavier miał policzki zaróżowione od zimna. Aria próbowała się uśmiechnąć, ale czuła, że zamiast tego na jej twarzy pojawia się grymas. Ella zamaszystym gestem wskazała na Xaviera. - Arię już znasz. A to mój syn Michelangelo. Mike wyglądał tak, jakby miał zaraz zwymiotować. - Nikt mnie tak nie nazywa. - Nikomu nie powiem. - Xavier wyciągnął rękę na powitanie. - Miło cię poznać. - Rzucił okiem na Arię. -Miło cię znów widzieć. Aria posłała mu drętwy uśmiech, zbyt zażenowana, żeby spojrzeć mu prosto w oczy. Rozglądała się po sali, szukając podstawki, którą Ali zamalowała tuż przed swoim zniknięciem. Kiedyś przyszła tu z rodziną Arii i namalowała dziewczynę oraz chłopca trzymających się za ręce i w podskokach biegnących w stronę tęczy. -Wtajemnicy chodzą z sobą - oznajmiła na głos, patrząc Arii prosto w oczy. Trochę wcześniej Ali i Aria przyłapały Byrona z Meredith... Może jednak miała wtedy na myśli swoją relację z łanem. Xavier i Ella zdjęli płaszcze i usiedli przy stoliku. Xavier rozejrzał się, z wyraźnym rozbawieniem oglądając rysunki na ścianach. Ella cmokała nerwowo i co chwila poprawiała włosy, biżuterię i sztućce. Po chwili ciszy Mike zmrużył oczy i zapytał Xaviera: — Ile masz lat? Ella wbiła w syna wzrok, ale Xavier odpowiedział. — Trzydzieści cztery. — Wiesz, że nasza mama ma czterdzieści? — Mike — oburzyła się Ella. Aria pomyślała, że to słodkie. Nigdy wcześniej nie widziała, żeby Mike chciał chronić Ellę. — Wiem — zaśmiał się Xavier. — Powiedziała mi.

Ich kelnerka, dziewczyna z dużym biustem, dredami i kolczykiem w nosie, zapytała, co chcą do picia. Aria zamówiła zieloną herbatę, a Xavier i Ella po kieliszku caberneta. Mike też chciał zamówić cabernet, ale kelnerka tylko wydęła wargi i się odwróciła. Xavier spojrzał na Mike'a i Arię. — Słyszałem, że przez chwilę mieszkaliście na Islandii. Też tam byłem kilka razy. — Naprawdę?! — zawołała zdumiona Aria. — Niech zgadnę: podobało ci się tam — wtrącił się Mike, przedrzeźniając Xaviera i bawiąc się gumową bransoletką z emblematem szkolnej drużyny lacrosse. — Bo to taki kulturalny kraj. I tak dziewiczy. I wszyscy są tam tacy wykształceni. Xavier potarł dłonią brodę. — Właściwie Islandia wydała mi się dziwna. Kto by chciał się kąpać w wodzie śmierdzącej zgniłymi jajami? I skąd ta ich obsesja na punkcie kucyków? Nigdy tego nie zrozumiałem. Mike wybałuszył oczy na Xaviera. A potem popatrzył na Ellę. — Kazałaś mu to powiedzieć? Ella potrząsnęła głową, trochę oburzona. Mike spojrzał uradowany na Xaviera. — Dziękuję. Właśnie to próbowałem wytłumaczyć mojej rodzinie od lat! Ale nieee, wszyscy tak kochali małe koniki! Uważali, że są takie słodkie. Ale gdyby taki pierdzący na różowo kucyk stanął na drodze szkockiego ogiera z reklamy Budweisera. Nie zostałaby po nim nawet mokra plama. Nic by nie zostało po naszym małym koniku! — Święte słowa — Xavier pokiwał energicznie głową. Mike potarł dłonie, wyraźnie podekscytowany. Aria próbowała ukryć uśmiech. Miała swoje przypuszczenia co do prawdziwego powodu, dla którego Mike tak nienawidził islandzkich kuców. Kilka dni po przyjeździe do Rejkiawiku pojechali konno na wycieczkę szlakiem wulkanów. Choć stajenny dał Mike'owi najstarszego, najgrubszego i najbardziej powolnego konia pod słońcem, Mike zbladł, gdy tylko usiadł w siodle. Twierdził, że złapał go skurcz w nodze i nie może dalej jechać. Nigdy wcześniej ani nigdy później Mike nie uskarżał się na skurcze, ale nie przyznał się, że po prostu spanikował. Kelnerka przyniosła ich napoje, a Mike i Xavier gadali przez chwilę o tym, czego nienawidzą na Islandii. Że w tym kraju przysmakiem jest zgniłe mięso z rekina. Że Islandczycy wierzyli, iż w nadmorskich skałach żyją huldufolk, czyli elfy. Ze nie wiadomo czemu wszyscy mówili do

siebie po imieniu, bo pochodzili od tego samego, kazirodczego plemienia wikingów. Co jakiś czas Ella spoglądała na Arię, zastanawiając się pewnie, czemu jej córka nie broni Islandii. Ale Aria po prostu nie miała ochoty na rozmowę. Pod koniec kolacji, kiedy zjadali ostatnie ciasteczka owsiane, z których słynęła restauracja, zadzwonił iPhone Mike'a. Brat Arii spojrzał na ekran i wstał. — Zaczekajcie — wymamrotał zażenowany i wyszedł na zewnątrz. Aria i Ella spojrzały po sobie porozumiewawczo. Mike nigdy wcześniej nie miał oporów przed rozmową przy stole, nawet jeśli dotyczyła ona na przykład rozmiaru piersi jakiejś koleżanki. — Podejrzewamy, że Mike ma dziewczynę — powiedziała Ella do Xaviera scenicznym szeptem i wstała od stolika. — Zaraz wracam — zapowiedziała i poszła do łazienki. Aria mięła w dłoni serwetkę leżącą na jej kolanach i bezradnie podążała wzrokiem za odchodzącą Ellą. Najchętniej poszłaby razem z nią, ale nie chciała, żeby Xavier zorientował się, że boi się zostawać z nim sam na sam. Czuła na sobie jego wzrok. Xavier napił się wina. — Prawie nic dziś nie mówiłaś — szepnął. Aria wzruszyła ramionami. — Może zawsze taka jestem. — Wątpię. Aria wbiła w niego wzrok. Xavier uśmiechnął się, ale nie potrafiła niczego wyczytać z jego twarzy. Wyjął z kubka ciemnozieloną kredkę i zaczął coś rysować na swojej podkładce. — Nie masz nic przeciwko temu, że spotykam się z twoją mamą? — Mhm — odparła szybko Aria, obracając w palcach łyżeczkę do kawy. Pytał, bo wyczuł, że jej się podoba? Czy dlatego że tak wypadało, bo Aria była córką Elli? Xavier odłożył zieloną kredkę do kubka i wyjął z niego czarną. — Twoja mama powiedziała mi, że też malujesz. — Tak — przyznała Aria nieobecnym tonem. — Kim się inspirujesz? Aria zagryzła wargi. Czuła się jak w czasie przesłuchania. — Lubię surrealistów. Wiesz, Paula Klee, Maksa Ernsta, Magritte'a, M.C. Eschera. — Eschera? — skrzywił się Xavier. — A co z nim nie tak? Pokręcił głową. — Każdy uczeń w moim liceum miał nad łóżkiem plakat z rysunkiem

Eschera i wydawało mu się, że przez to jest taki głęboki. O o o c h, ryby przekształcające się w ptaki. Super, jedna dłoń rysuje drugą. Niezborne perspektywy, ale jazda. Aria rozparła się na krześle rozbawiona. — Co, znałeś Eschera osobiście? Kopnął cię w piaskownicy? Ukradł ci autko? — Chyba tak, gdzieś na początku lat siedemdziesiątych — powiedział Xavier przekornie. — Nie jestem aż taki stary. — Mógłbyś oszukiwać. — Aria uniosła brew. Xavier posłał jej sztuczny uśmiech. — Po prostu... Escher jest zdrajcą. Aria pokręciła głową. — Był genialny! Poza tym jak można być zdrajcą, kiedy się nie żyje. Xavier gapił się na nią przez chwilę, a potem na jego twarzy wykwitł szeroki uśmiech. - Dobra, moja droga fanko Eschera. Zróbmy konkurs. - Zakręcił kredkę w palcach. - Każde z nas namaluje coś w tej sali. Ten, kto wygra, ma rację na temat Eschera. I dostanie ostatnie ciasteczko. — Pokazał palcem na talerz. - Widziałem, jak mu się łakomie przyglądasz. A może nie zjadłaś go, bo w tajemnicy się odchudzasz. - Nigdy się nie odchudzałam — Aria prychnęła z pogardą. - Każda tak mówi. - W oczach Xaviera pojawił się błysk. — I każda kłamie. - A co ty wiesz o dziewczynach!? - wykrzyknęła Aria, rozbawiona ich przekomarzaniem. Czuła się tak, jakby właśnie przeniosła się do swojego ulubionego starego filmu pod tytułem Filadelfijska opowieść, w którym Katharine Hepburn i Cary Grant bez końca się kłócili. - Wezmę udział w twoim konkursiku. - Aria sięgnęła po czerwoną kredkę. Nie potrafiła oprzeć się pokusie za-prezentowania swoich umiejętności plastycznych. — Ale wyznaczmy jakiś limit czasowy. Jedna minuta. - Dobra. - Xavier spojrzał na wiszący nad barem zegar w kształcie pomidora. Sekundowa wskazówka dotarła właśnie do dwunastej. — Start. Aria rozglądała się w poszukiwaniu czegoś, co mogłaby narysować. Wreszcie wyłowiła z tłumu starszego zgarbionego mężczyznę, siedzącego przy barze i trzymającego w obu dłoniach ceramiczny kubek. Jej kredka dosłownie fruwała nad kartką, kiedy próbowała oddać zmęczony, ale pełen spokoju wyraz twarzy mężczyzny. Gdy uzupełniła kilka szczegółów, wskazówka znowu dotarła do dwunastej.

- Koniec czasu — zawołała. Xavier zasłonił dłońmi swój rysunek. - Ty pierwsza — powiedział. Aria popchnęła swoją kartkę w jego stronę. Pokiwał z uznaniem głową, spoglądając to na rysunek, to na starszego mężczyznę. - Jak ci się udało to narysować w minutę? - Lata praktyki - odparła Aria. - Kiedyś w szkole przez cały czas kogoś rysowałam. Czy to znaczy, że ciasteczko jest moje? - Dźgnęła palcem dłoń Xaviera, którą nadal zakrywał swój rysunek. - Nasz biedny abstrakcjonista. Twój jest taki zły, że wstydzisz się pokazać? -Nie... Xavier powoli odsłonił swoją kartkę. Miękkimi liniami i zaznaczając światłocień, narysował śliczną ciemnowłosą dziewczynę. Miała w uszach wielkie kółka, tak jak Aria. I nie tylko pod tym względem ją przypominała. - Och — Aria nie wiedziała, co powiedzieć. Xavier zauważył nawet pieprzyk na jej policzku i piegi na nosie. Jakby przez całą kolację bacznie się jej przyglądał, czekając na ten właśnie moment. Z kuchni dobiegł ostry zapach tahini, od którego Arii zakręciło się w głowie. Z jednej strony rysunek Xaviera był taki słodki. Chłopak jej mamy próbował się z nią zaprzyjaźnić. Ale z drugiej strony... chyba coś tu nie grało. - Nie podoba ci się? - zapytał zdumiony Xavier. Aria już miała odpowiedzieć, ale nagle usłyszała dzwonek telefonu. - Chwileczkę - mruknęła i sięgnęła do torby. Na ekranie telefonu widniał napis: MASZ 2 NOWE WIADOMOŚCI. Aria otoczyła dłońmi ekran, żeby lepiej widzieć kontury. Xavier nadal się jej bacznie przyglądał, więc Aria musiała się powstrzymać przed głośnym westchnięciem. Ktoś przysłał zdjęcie jej i Xaviera w czasie wernisażu. Stali tuż obok siebie, a usta Xaviera prawie całowały ucho Arii. Na następnym zdjęciu siedzieli razem w Króliczej Norze. Xavier zasłaniał rysunek dłońmi, a Aria nachylała się nad stołem i dotykała jego dłoni, próbując skłonić go, by odsłonił kartkę. Kamera uchwyciła dokładnie ten ułamek sekundy, w którym wyglądali tak, jakby trzymali się za ręce. Oba zdjęcia układały się w bardzo przekonujący obrazek. Ten drugi zrobiono ledwie kilka sekund wcześniej. Z sercem w gardle Aria rozejrzała się po restauracji. Na zewnątrz Mike wciąż rozmawiał z ożywieniem przez telefon. Mama właśnie wychodziła z łazienki. Mężczyzna, którego narysowała, dostał napadu kaszlu.

Jej telefon zadźwięczał ponownie. Drżącymi dłońmi Aria otworzyła kolejnego SMS-a. Był to wiersz. Artyści lubią trójkąty, Czy mamie się to spodoba? Jak o mnie nie piśniesz stówa, To tajemnicy dochowam. A. Telefon wyślizgnął się jej z rąk. Wstała tak gwałtownie, że prawie przewróciła swoją szklankę z wodą. — Muszę już lecieć — oznajmiła, wzięła ze stołu rysunek Xaviera i wetknęła do torby. - Co? Czemu? - Xavier nie wiedział, co się stało. - No bo... tak. - Owinęła się ciasno płaszczem i wskazała na ciasteczko leżące na talerzu w kształcie kolby kukurydzy. - Jest twoje. Dobra robota. Potem odwróciła się na pięcie i prawie wpadła na kelnerkę, która niosła tacę pełną smażonego tofu. Niezależnie od tego, kim był naśladowca A., zdjęcia przekonały ją, że powinna trzymać się z daleka od nowego chłopaka mamy.

ROZDZIAŁ 13 DZIWNA CHEMIA NA WZGÓRZU CHEMII W tym samym czasie, w środę, kiedy księżyc pojawił się nad drzewami i włączyły się lampy nad wielkim parkingiem w Hollis, Emily stała na Wzgórzu Chemii — nazywanym tak, bo nieopodal mieścił się wydział chemii tutejszego uniwersytetu. Trzymała w dłoniach dmuchane koło do zjeżdżania po śniegu. — Na pewno chcesz się ścigać? — przekomarzała się z Isaakiem, który także trzymał dmuchane koło. — Nikt w Rosewood nie zjeżdża szybciej ode mnie. — Kto tak powiedział? — odparł Isaac z błyskiem w oku. — Ze mną się jeszcze nie ścigałaś. Emily chwyciła fioletowe uchwyty koła. — Kto pierwszy przy tym wielkim drzewie na dole, ten wygrywa. Do startu... Gotowi... — Start! — Isaac uprzedził ją, wskoczył na swoje koło i pognał w dół. — Hej! — krzyknęła Emily, rzucając się na swoje koło. Ugięła kolana, żeby nie ciągnąć nogami po ziemi, i pokierowała kołem tak, by zjechać na najbardziej stromą część wzgórza. Niestety, Isaac także zmierzał w tym kierunku. Emily z zawrotną prędkością dogoniła go, a potem zderzyli się z sobą pośrodku wzgórza, spadając z kół na miękki śnieg. Koło Isaaca pojechało dalej bez niego, prosto w las. — Hej! — zawołał, wskazując na koło, które właśnie przejechało obok drzewa wyznaczonego na metę wyścigu. — Technicznie rzecz biorąc, wygrałem! -Oszukiwałeś — Emily udała, że się skarży. — Mój brat też zawsze zaczynał wyścig przede mną. Doprowadzał mnie tym do pasji. — Czy to znaczy, że ja też cię doprowadzam do pasji? — Isaac uśmiechnął się zalotnie. Emily spojrzała na swoje rękawiczki z polaru. — Nie wiem — powiedziała cicho. — Może. Jej różowe policzki nabrały jeszcze więcej koloru. Kiedy tylko podjechała pod budynek wydziału chemii i zobaczyła Isaaca, który stał koło swojej furgonetki, trzymając w rękach dwa koła do jazdy po śniegu, serce zaczęło jej dziko bić. W grubym ubraniu do zabaw na śniegu wyglądał jeszcze śliczniej niż w T-shircie i dżinsach. Granatową wełnianą

czapkę naciągnął głęboko na czoło, przez co włosy zakryły mu uszy, a oczy wyglądały na jeszcze bardziej niebieskie. Na obu rękawiczkach miał wyszyte renifery. Z zawstydzeniem przyznał, że co roku mama robi dla niego na drutach nową parę. W szaliku owiniętym dwa razy wokół szyi, zakrywającym każdy centymetr skóry, wyglądał tak, że miało się ochotę go przytulić. Emily chciała wierzyć w to, że jej ożywienie wynikało tylko i wyłącznie z radości poznania nowego przyjaciela. A może to tylko wynik wychłodzenia organizmu. W końcu mały termometr w volvo mamy pokazywał, że na zewnątrz jest prawie minus dziesięć stopni. Tak naprawdę nie miała pojęcia, co się dzieje z jej emocjami. - Całe wieki tu nie byłam - Emily przerwała ciszę i popatrzyła na zbudowany z cegły budynek wydziału chemii u stóp wzgórza. - Mój brat i siostra odkryli to miejsce. Teraz studiują w Kalifornii. Nie rozumiem, jak mogli przenieść się do miejsca, w którym nigdy nie pada śnieg. - Pewnie się cieszysz, że masz rodzeństwo — powiedział Isaac. - Ja jestem jedynakiem. - Kiedyś żałowałam, że nie jestem sama - jęknęła Emily. - W domu zawsze kręcił się tłum ludzi. I nigdy nie miałam nowych ubrań. Zawsze dostawałam wszystko w spadku po starszym rodzeństwie. - Za to jedynak zawsze czuje się samotny - powiedział Isaac. - Gdy byłem mały, moja rodzina mieszkała w okolicy, gdzie właściwie nie było żadnych dzieci, więc musiałem sam się sobą zajmować. Samotnie chodziłem na długie spacery, udając odkrywcę. I sam sobie opowiadałem historie o swoich wyprawach. „A teraz Isaac Wielki stwarza potężny strumień. A teraz Isaac Wielki odkrywa górę". Jeśli ktoś mnie wtedy słyszał, na pewno uznał mnie za wariata. - Isaac Wielki, co? - zachichotała Emily, bo wydało się jej to bardzo, bardzo słodkie. - No cóż, posiadanie rodzeństwa często jest przeceniane. Nie żyję blisko z braćmi i siostrami. Właściwie, ostatnio nasze drogi co nieco się rozeszły. Isaac oparł się na łokciu i spojrzał na nią. - Czemu? Emily poczuła, jak od śniegu przemakają jej dżinsy i bielizna. Miała na myśli reakcję swojej rodziny na wiadomość o jej związku z Mayą. Nie tylko Carolyn się od niej odwróciła. Jake i Beth usunęli jej adres emailowy ze swojej listy, na którą rozsyłali e-maile z żartami. - Takie tam problemy rodzinne - powiedziała wreszcie. — Nic ciekawego.

Isaac pokiwał głową, wstał i oświadczył, że idzie poszukać w lesie swego koła, zanim zrobi się zbyt ciemno. Kiedy Emily patrzyła, jak Isaac schodzi w dół, niezdarnie brodząc w śniegu, ogarnął ją dziwny, dławiący niepokój. Czemu po prostu nie powie Isaacowi, kim jest naprawdę. Czemu to takie... trudne? Nagle jej wzrok powędrował w stronę budynku wydziału chemii. Jakiś samochód okrążył płytę parkingu i zatrzymał się u stóp wzgórza, niedaleko miejsca, w którym zderzyli się z Isaakiem. Na boku auta widniał emblemat policji. Emily zmrużyła oczy i rozpoznała policjanta po jego brązowych włosach. Inspektor Wilden. Miał zmarszczone ze zmartwienia czoło i gniewnie mówił coś do telefonu. Emily obserwowała go przez chwilę. Kiedy była mała, razem z Carolyn zabierały przenośny telewizor z kuchni do swojego pokoju i oglądały do późna w nocy horrory przy bardzo ściszonym dźwięku. Już dawno nie czytała z ruchu warg, ale była prawie pewna, że widziała, jak Wilden mówi do swojego rozmówcy: „Po prostu się nie mieszaj". Emily serce zabiło mocniej. „Po prostu się nie mieszaj"? W tym momencie Wilden zauważył Emily na wzgórzu. Otworzył szeroko oczy. Po chwili ukłonił się jej szybko i natychmiast wbił wzrok w ziemię. Emily zastanawiała się, czy Wilden przyjechał tu, bo potrzebował chwili dla siebie, żeby zająć się jakąś osobistą sprawą. Trudno przypuszczać, że całe jego życie kręciło się tylko wokół sprawy Ali. Gdy zadzwonił telefon Emily, schowany w zapinanej na zamek kieszonce kurtki, dziewczyna aż krzyknęła ze strachu. Wyciągnęła go i natychmiast się spięła. Na ekranie pojawiło się imię Arii. — Hej — westchnęła Emily. — Co jest? — Dostałaś jeszcze jakieś dziwne wiadomości? — pytała Aria. Kiedy Emily przestępowała z nogi na nogę, śnieg skrzypiał pod jej stopami. Isaac zniknął jej z oczu i zagłębił się w lesie w poszukiwaniu swojego kółka. — Nie... — A ja tak. Przed chwilą. Ktoś zrobił mi zdjęcie. Dziś wieczorem. Ten, kto pisze te SMS-y, wie, gdzie jesteśmy i co robimy. Zimny podmuch wiatru uderzył Emily w twarz. W jej oczach pojawiły się łzy. — Na pewno? — Dzwoniłam do Wildena na posterunek dwadzieścia minut temu — mówiła dalej Aria. — Powiedział tylko, że ma ważne spotkanie i nie może rozmawiać.

— Czekaj — zdezorientowana Emily potarła dłonią podbródek. — Wildena nie ma na posterunku. Właśnie go widziałam. Spojrzała na parking. Miejsce, gdzie zaparkował Wilden, było teraz puste. Żołądek zacisnął się jej w jeszcze mocniejszy supeł. Pewnie Wilden powiedział Arii, że pójdzie na spotkanie, tylko najpierw pojeździ chwilę samochodem. Musiała się przesłyszeć. — Gdzie ty w ogóle jesteś? — zapytała Aria. Z lasu wyłonił się Isaac ze swoim kółkiem. Popatrzył na Emily i pomachał jej. Emiły westchnęła z ciężkim sercem. — Muszę lecieć — powiedziała nagle. — Oddzwonię później. — Zaczekaj! — Aria krzyknęła zmartwionym głosem. — Jeszcze nie... Emily się rozłączyła. Isaac triumfalnie uniósł w górę swoje kółko. — Isaac Wielki musiał wyrwać swoje kółko z łap niedźwiedzia! — zawołał. Emily zachichotała nerwowo, próbując się uspokoić. Na pewno jest jakieś logiczne wytłumaczenie, czemu Aria dostała tego SMS-a. To na pewno nic poważnego. Isaac usiadł na swoim kółku i uważnie się jej przyglądał. — Nie zdecydowaliśmy, co dostanę w nagrodę za wygrany wyścig. Emily prychnęła i w jednej chwili się rozluźniła. — Może tytuł Największego Oszusta na Świecie? Albo uderzenie śnieżką prosto w twarz? — A może to? — zapytał Isaac. Zanim Emily zdążyła pomyśleć, Isaac nachylił się do niej i lekko ją pocałował. Kiedy się odsunął, Emily zasłoniła dłońmi usta. Poczuła smak miętowego tic taca, którego Isaac miał w ustach. Usta ją piekły, jakby ukąsił ją jakiś owad. Isaac spojrzał na nią szeroko otwartymi oczami. — Zrobiłem coś... nie tak? Emily uśmiechnęła się głupio. — Nie — powiedziała powoli. I kiedy tylko to słowo przeszło jej przez usta, zrozumiała, że poczuła się dobrze. Isaac uśmiechnął się szeroko, kiedy chwycił jej dłoń w rękawiczce. Emily kręciło się w głowie, jakby właśnie zeszła z karuzeli. Nagle jej telefon znowu się odezwał. - Przepraszam, dzwoniła moja przyjaciółka - wyjaśniła i sięgnęła po telefon. - Pewnie znowu dzwoni. Odsunęła się trochę od Isaaca i spojrzała na ekran. MASZ 1 NOWĄ WIADOMOŚĆ. Serce podeszło jej do gardła. Spojrzała na olbrzymie, ciemne wzgórze. Ale oprócz niej i Isaaca nie było w okolicy żywej duszy. Otworzyła wiadomość.

Cześć, Em! Czy Biblia nie zakazuje porządnym chrześcijanom całować się z takimi dziewczynami jak ty? Co zrobi A.? Nie rozpowiadaj o moich grzechach, a ja nie rozpowiem o twoich. XX - A.

ROZDZIAŁ 14 VIVA LA HANNA! Tego samego środowego wieczoru Hanna chodziła w tę i z powrotem przed wejściem do Rive Gauche, francuskiego bistro w centrum handlowym, co chwila zaciskając pięści. Z ukrytych w rogach sali głośników sączyła się piosenka Serge'a Gainsbourga, a w powietrzu rozchodził się zapach frytek, steków, roztopionego koziego sera i perfum Tadore Diora. Gdyby Hanna zamknęła oczy, mogłaby sobie wyobrazić, że to poprzednia zima, a obok niej stoi Mona. Jeszcze wszystko było wtedy w porządku. Jeszcze nie znaleziono ciała Ali w tej okropnej dziurze, nie miała na podbródku tej paskudnej szramy, straszny łan nie został tymczasowo zwolniony z więzienia i żaden naśladowca A. nie przysyłał jej wiadomości. Hanna i Mona przyjaźniły się na śmierć i życie i co chwila dyskretnie spoglądały w wiszące na ścianach antyczne lustra, przeglądając nowe numery „Elle" i „Us Weekly". Oczywiście od śmierci Mony bywała w tej restauracji dość często. W weekendy pracował tu Lucas, który zawsze dolewał jej do dietetycznej coli trochę rumu. Ale to nie on stał obok niej tego wieczoru, tylko... Kate. Kate wyglądała bardzo szykownie. Na kasztanowych włosach miała jedwabną opaskę. Do czerwonej, wiązanej pod biustem sukienki włożyła ciemnobrązowe wysokie buty od Loefflera Randalla. Hanna miała na sobie swoje ukochane czarne szpilki od Marca Jacobsa, kaszmirowy golf w kolorze fuksji i obcisłe dżinsy. Usta pomalowała na intensywnie czerwony kolor swoją ulubioną szminką od Nars. Razem wyglądały o niebo lepiej niż Naomi 1 Riley, które siedziały wtulone w siebie jak dwa krasnale ogrodowe przy stoliku zajmowanym zawsze przez Hannę. Hanna promieniała. Naomi ze swoją szeroką szyją i krótkimi włosami przypominała żółwia. Szczurzy nos Riley poruszał się, kiedy wycierała serwetką usta cienkie jak sznurowadła. Kate spojrzała na Hannę, próbując zrozumieć, co się dzieje. - Pamiętaj, że przestały być twoimi przeciwniczkami szepnęła jej do ucha. Hanna westchnęła. Teoretycznie zgadzała się z Kate, że jeśli nie potrafi ich pokonać, musi się z mmi sprzymierzyć. Ale w praktyce... Kate spojrzała Hannie prosto w oczy. Była od niej dziesięć centymetrów wyższa, więc kiedy do mej mówiła, patrzyła na nią z góry.

- Musimy się z nimi zakolegować - powiedziała spokojnie. - W ilości siła. - Chodzi o to, że... - A wiesz chociaż, za co je nienawidzisz? - rzuciła Kate. Hanna wzruszyła ramionami. Nienawidziła ich, bo były sukami... i Ali ich nienawidziła. Choć Ali nigdy nie powiedziała jej, z powodu jakiego świństwa się z nimi rozstała. Nie mogła przecież o to zapytać Naomi i Riley. Ali kazała jej i pozostałym przyjaciółkom przysiąc, że nigdy, przenigdy nie odezwą się do Naomi i Riley. — Daj spokój — Kate położyła dłonie na biodrach. — Zróbmy to. Hanna jęknęła i zmierzyła wzrokiem swoją przyszłą przyrodnią siostrę. Zauważyła w kąciku jej ust jakieś znamię. To tylko ślad po pryszczu... czy może coś innego. Od kiedy Kate przy śniadaniu zrobiła aluzję do swojego wielkiego sekretu, Hanna nie mogła przestać o tym myśleć. Wiedziała, że Kate przespała się z jakimś chłopakiem i że pojawiły się komplikacje. Opryszczka na pewno należała do tego typu komplikacji. I powodowała wysypkę wokół ust. — Dobra, chodźmy — warknęła Hanna. Kate uśmiechnęła się, chwyciła ją za rękę i razem podeszły do stolika Naomi i Riley, które już je zauważyły. Pomachały do Kate, ale na Hannę spojrzały podejrzliwie. Kate podeszła do nich i usiadła na krześle wyściełanym pluszem. — Jak się macie, dziewczyny? — pisnęła i pocałowała je. Naomi i Riley gapiły się przez chwilę na Kate, podziwiając jej sukienkę, bransoletkę i buty i podsuwając jej swoje talerze z niedojedzonymi frytkami. Potem Naomi spojrzała na Hannę, która stała przy wózku z deserami. — Co ona tu robi? — zapytała cicho. Kate włożyła frytkę do ust. Hanna zauważyła, że należała do tych dziewczyn, które mogą zjeść, co chcą i ile chcą, a i tak nie przybiorą na wadze. Suka. - Hanna przyszła, bo chce wam coś powiedzieć - ogłosiła Kate. - Naprawdę? - Riley uniosła brew. Kate pokiwała głową i złożyła dłonie. - Chce przeprosić za wszystko, co wam zrobiła przez ostatnie lata. Co takiego? Hanna nie mogła wydobyć z siebie słowa ze zdumienia. Kate kazała jej być miła, ale me poniżać się. Czemu niby miała przepraszać Naomi i Riley? Przez ostatnie lata narobiły jej dokładnie tyle samo złośliwości, co ona im. Kate mówiła jednak dalej.

- Chce zacząć od nowa. Powiedziała nawet, że nie wie, czemu w ogóle się nie lubicie. Hanna posłała Kate spojrzenie, które zmroziłoby płynną lawę. Ale Kate nawet nie drgnęła. Wyraz jej twarzy mówił: „Zaufaj mi. To dobre posunięcie". Hanna spojrzała przed siebie i przeczesała włosy dłonią. - Dobra - mruknęła, spuszczając wzrok. - Przepraszam. - Świetnie! - zawołała Kate i spojrzała na wszystkie dziewczyny. - Więc rozejm? Naomi i Riley spojrzały na siebie i się uśmiechnęły. - Rozejm! - powiedziała Naomi tak głośno, że goście przy sąsiednim stoliku spojrzeli na mą zirytowani. - Nas też Mona zrobiła na szaro. Udawała najlepszą przyjaciółkę, a po twoim wypadku odwróciła się od nas. Rez powodu! -Teraz już wiemy, z jakiego powodu - poprawiła ją Riley, unosząc w górę palec. - Zostawiła nas, żeby wkraść się w twoje łaski, żeby nikt me podejrzewał, że to ona cię przejechała. - Boże - Riley przycisnęła dłoń do piersi. - Co za podłość. Hanna skrzywiła się. Czy naprawdę musiały to omawiać właśnie teraz. - Jest nam strasznie przykro z powodu tego wszystkiego, przez eo musiałaś przejść - mówiła ze współezueiem Naomi. - I też żałujemy, że tak się kłóciłyśmy. Więc zawrzyjmy rozejm! - Cała się trzęsła z podekscytowania. - Świetnie! - zawołała Kate. Dźgnęła łokciem Hannę, która natychmiast się uśmiechnęła. - Usiądź, Hanno! - poprosiła Naomi. Hanna usiadła ostrożnie. Czuła się jak piesek chihuahua, który nieopatrznie wlazł na teren agresywnego rottweilera. Wszystko poszło zbyt łatwo. -Właśnie przeglądałyśmy nowy numer Teen Vogue'a" - ogłosiła Riley, podsuwając im czasopismo z pozaginanymi rogami. - W ten weekend odbędzie się ta impreza charytatywna. Musimy ubrać się lepiej niż wszystkie te pokraczne maszkary. Hanna podejrzliwie uniosła brew, kiedy zauważyła datę na okładce czasopisma. - Ten numer miał wyjść dopiero za kilka tygodni Riley napiła się wody mineralnej z sokiem żurawinowym. - Moja kuzynka pracuje dla nich. To tylko makieta choć ten numer poszedł już do druku. Zawsze przysyła' nu wcześniej nowy numer. Czasem nawet dostaję od niej zaproszenia na imprezy, na które nie ma wstępu

zwykłe bydło. - Ale fajnie - Kate miała oczy jak spodki. Riley przejrzała kilka stron i pokazała palcem zdjęcie seksownej, czarnej sukienki koktajlowej. — O Boże, wyglądałabyś w tym bosko, Hanno. — Kto to uszył? — Hanna nachyliła się z zaciekawieniem. — A to pasowałoby idealnie do twoich oczu, Kate. — Naomi pokazała na suknię w morskim kolorze. — Prada wypuściła cudne, satynowe buty w tym kolorze. Byłyście już w butiku Prądy? To zaraz obok — wskazała kierunek ręką. Kate pokręciła głową. Naomi zasłoniła dłonią usta, udając wielkie przerażenie. Kate zachichotała i znowu spojrzała na czasopismo. — Pewnie na tę imprezę trzeba przyjść z jakąś osobą to-warzyszącą — powiedziała, dotykając lśniącej strony. — Nie znam tu żadnych chłopaków. — Tym akurat się nie martw. — Naomi przewróciła oczami. — Wszyscy faceci w szkole o tobie gadają. Riley odwróciła kolejną stronę. — A ty, Hanna, już masz z kim iść. Hanna spięła się w jednej chwili. Czy w głosie Riley wyczuła sarkazm? I czemu Naomi tak paskudnie się uśmiechała. Nagle ją oświeciło. Zaraz miały zacząć wyśmiewać się z Lucasa, z jego obsesji na punkcie szkolnych kółek zainteresowań, a może z tej dziwacznej kamizelki, którą musiał nosić, kiedy pracował jako kelner w Rive Gauche, a może z tego, że nie grał w lacrosse. Wciąż jeszcze w szkole krążyła zupełnie bezpodstawna, rozpuszczona przez Ali plotka, że Lucas jest hermafrodytą. Hanna zacisnęła mocno pięści. Wiedziała, że nawet jeśli jej wybaczono, to na pewno nie zapomniano. Ale Naomi posłała jej tylko dobrotliwy uśmiech. Riley cmoknęła. — Masz szczęście, zdziro. Kelnerka o figurze modelki położyła na rogu stolika etui z rachunkiem. Po drugiej stronie sali jakaś para dwudziestolatków siedziała przy stoliku pod ulubionym plakatem Hanny, przedstawiającym zielonego diabła tańczącego z butelką absyntu w dłoni. Hanna spojrzała na Naomi i Riley, dziewczyny, z którymi darła koty, od kiedy tylko pamiętała. Nagle wszystkie złośliwości pod ich adresem, jakie wymyślały razem z Moną, okazały się nieistotne. Właściwie Riley, wkładając legginsy, wyprzedziła modę. Włożyła je, zanim jeszcze Rachel Zoe zaproponowała je Lindsay

Lohan. A Naomi należały się brawa za odwagę, bo wyglądała bardzo elegancko w nowej fryzurze. Hanna spojrzała na czasopismo i nagle poczuła się wszechmocna. — Riley, wyglądałabyś powalaj ąco w tej sukni — pokazała na szmaragdową kreację. — Też tak myślę! — zgodziła się Riley i przybiła z Hanną piątkę. Nagle zrobiła przebiegłą minę. — Centrum handlowe jest otwarte jeszcze przez godzinę. Chcecie iść do Saksa? Naomi zaświeciły się oczy, kiedy popatrzyła na Hannę i Kate. — Co wy na to? Hanna poczuła się nagle tak, jakby ktoś owinął ją w miękki szal z kaszmiru. Siedziała w Rive Gauche z trzema dziewczynami i zaraz miała ruszyć na polowanie w swoich ulubionych sklepach. Wszystko, czym się tak zamartwiała jeszcze kilka minut temu, odpłynęło. Szkoda czasu i energii na jakieś dawne animozje, skoro można iść na zakupy z nowymi najlepszymi przyjaciółkami. Hannie przypomniał się jej sen ze szpitala, w którym Ali nachyliła się nad jej łóżkiem i powiedziała, że wszystko będzie okej. Może Ali ze snu miała na myśli właśnie tę chwilę. Kiedy Hanna sięgnęła po torbę i ruszyła do wyjścia, zauważyła, że dostała nową wiadomość. Uniosła wzrok. Kate wkładała swój dopasowany płaszcz, Naomi regulowała rachunek, a Riley malowała usta błyszczykiem. Kelnerzy płynęli lekko między stolikami, roznosząc talerze. Hanna odrzuciła włosy za ramiona i otworzyła wiadomość. Droga Świnko Piggy Kto nie pamięta przeszłości, na pewno powtórzy stare btędy. Pamiętasz swój niefortunny „wypadek"? Powiedz komuś o mnie, a tym razem dopilnuję, żebyś się nie obudziła. Żebyś uwierzyła, ze chcę to załatwić polubownie, dam ci pewną radę: ktoś w twoim otoczeniu to wilk w owczej skórze. Ściskam cię mocno! A. — Hanna? Hanna zakryła szybko dłonią ekran telefonu. Kate stała kilka kroków dalej, przy barze z marmurowym blatem. - Wszystko w porządku? Hanna wzięła głęboki wdech i powoli się opanowała. Wsunęła telefon z powrotem do torby. Niech to szlag. Do diabła z A. Każdy mógł się dowiedzieć, że tata nazywał ją kiedyś świnką 1 że miała wypadek. Teraz wróciła na swoje miejsce, czyli na szczyt, i nie miała zamiaru pozwolić jakiemuś rozpuszczonemu jak dziadowski bicz dzieciakowi, żeby zepsuł

jej zabawę. - W najlepszym porządku! - rzuciła radośnie, zapinając torbę. A potem wyszła z restauracji.

ROZDZIAŁ 15 NIGDY NIE TRAĆ CZUJNOŚCI, NAWET W BIBLIOTECE Spencer obserwowała, jak z jej termosu na kawę z nierdzewnej stali uchodzi powoli para. Naprzeciw niej siedział Andrew Campbell i przerzucał kolejną stronę w olbrzymim podręczniku do ekonomii. Zastukał długopisem w podkreślony flamastrem tytuł rozdziału. — Dobra, to na temat tego, jak system Rezerwy Federalnej kontroluje przepływ pieniędzy — wyjaśnił. — Jeśli na przykład Fed obawia się, że wkrótce nadejdzie recesja, obniża wymogi rezerw i oprocentowanie pożyczek. Pamiętasz, jak mówiliśmy o tym na lekcji? — Aha — Spencer była zupełnie nieobecna. Na temat Rezerwy Federalnej wiedziała tylko jedno: kiedy obniżano oprocentowanie, rodzice się cieszyli, bo ich akcje szły w górę, a mama mogła wymienić meble w salonie. Znowu. Ale Spencer nie pamiętała, żeby rozmawiali o tym w czasie zajęć. Na dodatkowych zajęciach z ekonomii czuła się jak w powracającym śnie, w którym siedziała zamknięta w podziemnym bunkrze powoli wypełniającym się wodą. Gdy próbowała wystukać numer policji, cyfry na klawiaturze telefonu wirowały dziko. Klawisze zamieniały się w żelki, a woda zakrywała jej usta i nos. Minęła ósma. Była środa wieczorem, a Spencer i Andrew siedzieli w jednej z małych, wypełnionych książkami czytelni w bibliotece publicznej w Rosewood. Odrabiali zadanie z ekonomii. Po popełnieniu przez Spencer plagiatu administracja szkoły zagroziła, że jeśli w tym roku nie dostanie piątki na świadectwie, zostanie wypisana z kursu. A rodzice na pewno nie mieli zamiaru dać jej pieniędzy na prywatne lekcje — zresztą nie odblokowali jej jeszcze kart kredytowych - więc Spencer z podkulonym ogonem zadzwoniła do Andrew, który miał najlepsze oceny w klasie. Co dziwne, Andrew z ochotą zgodził się jej pomóc, choć na następny dzień mieli do odrobienia mnóstwo zadań domowych z literatury, matematyki i chemii. - Piszą tu też o równaniu wymiany Fishera — Andrew znowu postukał w książkę. - Pamiętasz? Może rozwiążemy kilka zadań z końca rozdziału? Kiedy Andrew sięgnął po kalkulator, z czoła zsunął mu się gruby kosmyk włosów. Spencer wydawało się, że poczuła kasztanowy zapach

żelu do mycia twarzy, który bardzo lubiła. Zawsze go używał czy dopiero od niedawna? Na pewno nie pachniał tak, kiedy poszli razem na Bal Lisa, a wtedy po raz ostatni siedziała tak blisko niego. - Ziemia do Spencer - Andrew pomachał jej dłonią przed oczami. — Halo. Spencer zamrugała. — Przepraszam — wyjąkała. Andrew położył dłonie na podręczniku. — Słyszałaś, co do ciebie mówiłem? — Jasne — zapewniła go Spencer, choć jej mózg uparcie nie chciał zapamiętać nowych informacji i kazał jej myśleć o innych sprawach. Na przykład o tym SMS-ie od A., który dostały po zwolnieniu lana z aresztu. I o tym, że mama organizowała imprezę charytatywną bez jej pomocy. I o tym, że może w jej żyłach nie płynęła krew Hastingsów. Melissa nie miała, co prawda, wielu dowodów na poparcie swojej teoryjki, którą przedstawiła we wtorek. Przypomniało się jej tylko, że jak były małe, ich kuzyn Smith nabijał się ze Spencer, mówiąc, że wzięto ją z sierocińca. Genevieve zbiła go po pupie i zamknęła w jego pokoju. Poza tym Melissa nie przypominała sobie, żeby mama przez dziewięć miesięcy była w ciąży. Dowodów nie było wiele, ale im dłużej Spencer o tym myślała, tym bardziej miała wrażenie, że układanka wypełnia się kolejnymi elementami. Właściwie nie była podobna do Melissy. Miała tylko takie same blond włosy o popielatym odcieniu. Poza tym zawsze zastanawiała się, czemu jej mama zareagowała z taką paniką, kiedy przyłapała Spencer, Ali i ich przyjaciółki, jak bawiły się w siostry. Zmyśliły historyjkę, że ich prawdziwą matką była wysoko postawiona, bogata kobieta, która zgubiła pięć pięknych córek na lotnisku w Kuala Lumpur (głównie dlatego że podobało im się brzmienie słów „Kuala Lumpur"), bo była psycholką (głównie dlatego że podobało im się brzmienie słowa „psycholką"). Zazwyczaj pani Hastings zachowywała się tak, jakby Spencer i jej przyjaciółki w ogóle nie istniały. Ale kiedy zorientowała się, w co się bawią, szybko interweniowała, twierdząc, że nie wolno żartować z chorób umysłowych i matek porzucających dzieci. O co chodziło? To była tylko zabawa. Gdyby okazało się, że jest adoptowana, wyjaśniłoby się wiele innych spraw. Na przykład to, dlaczego rodzice zawsze faworyzowali Melissę. Czemu zawsze byli tak rozczarowani Spencer. Może nie chodziło o rozczarowanie. Po prostu mieli ją za gorszą, bo nie należała do rodziny.

Ale czemu nie przyznali się do tego wiele lat wcześniej? Adopcja nie była skandalem. Kirsten Cullen adoptowano. Jej biologiczna matka pochodziła z Afryki Południowej. Na pierwszej lekcji w podstawówce wszystkie dzieci pokazywały zdjęcia z wakacji, a Kirsten przyniosła fotografie z wycieczki do Kapsztadu, gdzie się urodziła. Wszystkie dziewczyny w klasie umierały z zazdrości. Spencer uznała wtedy, że bycie adoptowaną to supersprawa. Wydawało się jej to takie egzotyczne. Spencer spojrzała przez okrągłe okno w drzwiach czytelni na wielką, ruchomą współczesną rzeźbę zawieszoną u sufitu w głównej sali biblioteki. — Przepraszam - przyznała się. — Mam teraz trochę kłopotów. — Z powodu ekonomii? — Andrew zmarszczył brwi. Spencer już nabrała powietrza, by go ofuknąć i powiedzieć, żeby nie wtrącał się w nie swoje sprawy. Ale on patrzył na nią z takim zatroskaniem. Poza tym faktycznie jej pomagał. Jeszcze raz przypomniała sobie tamtą okropną noc na Balu Lisa. Andrew tak się ucieszył, kiedy myślał, że naprawdę idą na randkę, i poczuł się oszukany, gdy się okazało, że Spencer tylko go wykorzystuje. Cała sprawa A. i Toby'ego Cavanaugha wydarzyła się tuż po tym, kiedy Andrew się dowiedział, że Spencer chodzi z kimś innym. Czy w ogóle przeprosiła go za to? Zaczęła zatykać kolorowe markery i wkładać je do etui, upewniając się, że wszystkie są ułożone w ten sam sposób. Kiedy położyła na swoim miejscu jaskrawoniebieski flamaster, zaczęło się w niej kotłować, jakby zamieniła się w wulkan, który zaraz wybuchnie. — Wczoraj dostałam z uniwersytetu Yale zaproszenie do udziału w wakacyjnych kursach przygotowawczych, ale mama wyrzuciła list do śmieci, zanim zdążyłam go dokładnie przeczytać — wypaliła nagle. Nie mogła powiedzieć Andrew o lanie i A., ale czuła się tak dobrze, że może mu powiedzieć choć tyle. — Uznała, że nie mam najmniejszych szans, żeby przyjęli mnie na ten kurs. Poza tym... rodzice urządzają imprezę charytatywną dla liceum, a mama nawet mi o tym nie powiedziała. Zazwyczaj pomagam jej w przygotowaniach. W poniedziałek umarła moja babcia i... — Umarła ci babcia? — Andrew spojrzał na nią szeroko otwartymi oczami. — Czemu nic nie powiedziałaś? Spencer zamrugała oczami, zbita z tropu. Czemu niby miała mówić Andrew o czymś takim? Przecież nawet się nie przyjaźnili. — Nie wiem. W każdym razie nie uwzględniła mnie w testamencie. Najpierw myślałam, że to z powodu zamieszania wokół Złotej Orchidei.

Ale potem siostra zwróciła mi uwagę, że w testamencie napisano o „prawowitych wnukach". W pierwszej chwili nie uwierzyłam jej, ale potem zaczęłam się nad tym zastanawiać. I wszystko się zgadza. Powinnam się wcześniej domyślić. - Powoli. - Andrew pokręcił głową. - Nie rozumiem. Czego powinnaś się domyślić? Spencer wzięła głęboki oddech. - Przepraszam — szepnęła. — Jeśli niektóre wnuki są prawowite, to ktoś musi być nieprawowity. Czyli... zostałam adoptowana. Spencer zastukała paznokciami w drewniany blat stołu. Ktoś wyrył na nim napis: „Angela to dziwka". Poczuła się tak dziwnie, kiedy wypowiadała słowa „zostałam adoptowana". - Może to dobrze - zastanawiała się na głos, wyciągając pod stołem swoje długie nogi. - Może moja prawdziwa matka zadbałaby o mnie. I wydostałabym się z Rosewood. Andrew milczał. Spencer spojrzała na niego, zastanawiając się, czy nie powiedziała czegoś obraźliwego. Wreszcie on popatrzył jej prosto w oczy. - Kocham cię - oznajmił. Spencer wybałuszyła oczy. - Słuch am? - To taka strona internetowa — mówił dalej Andrew, zupełnie nieporuszony. Jego krzesło zaskrzypiało, kiedy rozparł się w nim. — www.kochamcie.com. Przez małe k. Pomaga adoptowanym dzieciom odnaleźć ich biologiczne matki. Powiedziała mi o tym dziewczyna, którą spotkałem na wycieczce do Grecji. Napisała do mnie niedawno, bo okazuje się, że to działa. Za tydzień widzi się ze swoją prawdziwą mamą. -Och. Spencer udawała, że wygładza spódniczkę, którą przecież wyprasowała idealnie. Oczywiście wcale nie pomyślała, że Andrew naprawdę wyznał jej miłość. - Chcesz się tam zapisać? - Andrew zaczął pakować książki do plecaka. - Jeśli nie jesteś adoptowana, po prostu nie znajdą ci matki. Ale jeśli jesteś... to może im się uda. — Hm... — Spencer poczuła, jak wiruje jej w głowie. — Jasne. Andrew wyszedł z czytelni i ruszył w stronę pracowni komputerowej. W głównej czytelni siedziało tylko kilku nocnych marków. Obok kserokopiarki kręciło się dwóch chłopców, bez wątpienia zastanawiając się, czy skopiować odbicie twarzy czy może pośladków. Obok zebrało się też kilka osób, które wyglądały jak członkowie sekty: kobiety, w średnim wieku, miały na głowie niebieskie kapelusze. Spencer wydawało się, że

ktoś podgląda ją zza półki w dziale z autobiografiami, ale kiedy spojrzała tam jeszcze raz, nikogo nie było. Sala komputerowa z wielkimi oknami we wszystkich ścianach znajdowała się w przedniej części biblioteki. Andrew usiadł przy jednym ze stanowisk, a Spencer przystawiła sobie krzesło. Poruszył myszką i ekran ożył. - Dobra. - Andrew zaczął pisać i przesunął ekran w stronę Spencer. Widzisz wszystko? „Łączymy z powrotem rodziny" - głosił różowy napis u góry strony. Po lewej widać było mnóstwo zdjęć i odnośników do relacji osób, którym ten portal pomógł. Spencer zastanawiała się, czy ta przyjaciółeczka Andrew z Grecji też opublikowała tu swoje zdjęcie. I czy była ładna. Nie, nie, wcale nie była o nią zazdrosna. Spencer kliknęła na link zatytułowany ZAREJESTRUJ SIĘ. Otworzyła się nowa strona, na której proszono o dane, żeby portal znalazł kobiety, które mogły być matką Spencer. Spencer rzuciła okiem na wyznania. „Już myślałam, że nigdy nie znajdę syna!", napisała Sadie, lat czterdzieści dziewięć. „Spotkaliśmy się znowu i zostaliśmy najlepszymi przyjaciółmi", wyznawała Angela, lat dwadzieścia cztery. „Zawsze zastanawiałam się, kim jest moja prawdziwa matka. Teraz ją znalazłam i razem otwieramy firmę produkującą biżuterię". Spencer wiedziała, że świat nie jest tak niewinny i naiwny. I nic nie udawało się zbyt łatwo. Ale i tak chciała mieć nadzieję. — A jeśli to naprawdę działa? Andrew schował dłonie w kieszeniach marynarki. — To chyba dobrze? Spencer potarła policzek, wzięła głęboki wdech i zaczęła wpisywać swoje imię i nazwisko, numer telefonu komórkowego i adres e-mailowy. Podała datę i miejsce urodzenia, grupę krwi i wymieniła przebyte choroby. Kiedy dotarła do pytania: „Dlaczego poszukujesz prawdziwej matki?", jej palce zawisły nad klawiaturą. Szukała właściwej odpowiedzi. Chciała napisać: „Bo rodzina mnie nienawidzi". Albo: „Bo nic dla nich nie znaczę". Andrew spojrzał jej przez ramię. Wpisała: „Z ciekawości". Westchnęła i kliknęła ikonę: WYŚLIJ. Z głośników popłynęła radosna melodia, a na ekranie pojawił się animowany filmik z bocianem, który lata dookoła świata, jakby poszukiwał odpowiedniej kandydatki na mamę. Spencer strzeliła kostkami palców. To, co właśnie zrobiła, nie obudziło w niej nawet cienia emocji. Jednak kiedy się rozejrzała, wszystko wydało się jej

nieznajome. Przez całe życie przychodziła do tej biblioteki, ale nigdy wcześniej nie zauważyła, że wszystkie obrazy olejne w sali komputerowej przedstawiały pełne lasów krajobrazy. I że na

drzwiach wisiało ostrzeżenie: „Drodzy czytelnicy. W pracowni komputerowej nie wolno korzystać z Facebooka i MySpace!". Nigdy nie przyjrzała się dokładnie podłodze o piaskowym kolorze ani olbrzymim pięciokątnym żyrandolom, zwisającym majestatycznie z sufitu. Kiedy spojrzała na Andrew, on również wydał się jej jakiś inny. Ale w pozytywnym sensie. Spencer poczuła się tak, jakby była naga, i się zaczerwieniła. — Dziękuję. -Nie ma sprawy — Andrew wstał i oparł się o framugę drzwi. — Już się tak nie stresujesz? — Nie — potrząsnęła głową. — To dobrze — Andrew uśmiechnął się i spojrzał na zegarek. — Muszę lecieć. Do zobaczenia jutro w szkole. Spencer odprowadziła go wzrokiem, kiedy przechodził przez bibliotekę, pomachał pani Jamison, bibliotekarce, i wyszedł przez obrotowe drzwi. Odwróciła się do komputera i zalogowała na swoje konto e-mailowe. Dostała wiadomość powitalną z serwisu zajmującego się poszukiwaniem prawdziwych matek z informacją, że rezultaty wyszukiwania mogą do niej dotrzeć w terminie od kilku dni do sześciu miesięcy. Już miała się wylogować, kiedy w jej skrzynce odbiorczej pojawiła się nowa wiadomość. Zamiast nazwiska nadawcy wyskoczyła tylko seria liter i cyfr, a nagłówek głosił: „Obserwuję cię". Spencer przeszył dreszcz. Otworzyła e-mail. Wydawato mi się, że się przyjaźnimy. Ja ci posytam stodki liścik, a ty dzwonisz po gliny... Co mam zrobić, żebyście siedziały cicho? Nie prowokuj mnie! A. Usłyszała za plecami jakiś hałas. Odwróciła się. Czuła napięty każdy mięsień. W pracowni komputerowej nie było nikogo. Na podwórzu za biblioteką świeciła latarnia, ale na śniegu nie widać było ani jednego śladu. Nagle Spencer zauważyła coś na szybie. Po zewnętrznej stronie była zaparowana od czyjegoś oddechu. Spencer ogarnęła fala chłodu. „Obserwuję cię". Ktoś tu był jeszcze kilka sekund temu... a ona tego nie zauważyła.

ROZDZIAŁ 16 DZIWADLA SIĘ PRZYCIĄGAJĄ Następnego ranka Aria zeszła na dół, przecierając oczy. Do kuchni zwabił ją zapach organicznej kawy kupionej przez Ellę na targu. Za ten towar potrafiła bez wahania zapłacić bardzo wysoką cenę. Ella już wyjechała do pracy, ale Mike siedział jeszcze przy stole, jedząc płatki z mlekiem i pisząc status na Twitterze za pomocą swojego iPhone'a. Kiedy Aria zobaczyła, kto siedzi koło Mike'a, wydała cichy okrzyk. — Och. - Xavier zaniepokojony podniósł wzrok. — Hej. Miał na sobie biały T-shirt i znajomo wyglądające spodnie od piżamy w kratkę. Najpierw Aria pomyślała, że może to Byron je zostawił, ale potem zdała sobie sprawę, że przecież należą do Elli. Przed Xavierem stał ulubiony kubek Ryrona z emblematem uniwersytetu, a obok niego leżał „Głos Filadelfii" otwarty na stronie z krzyżówką. Aria założyła ręce na piersiach. Nie sądziła, że do śniadania musi wkładać stanik. 156 Na zewnątrz rozległ się klakson. Krzesło zaszurało, kiedy Mike wstał, z mlekiem płynącym mu po podbródku. — To Noel. — Chwycił wielką torbę ze sprzętem do lacrosse i spojrzał na Xaviera. — Gramy wieczorem na PlayStation? — Jasne — odparł Xavier. Aria spojrzała na zegarek. — Jest dwadzieścia po siódmej. Zajęcia miały się zacząć dopiero za godzinę, a Mike zazwyczaj zwlekał z wyjściem do ostatniej chwili. — Musimy zająć dobre miejsca w kafeterii, żeby dokładnie się przyjrzeć Hannie Marin i jej przyrodniej siostrze. — Mike wybałuszył oczy. — Widziałaś już tę Kate? Nie mogę uwierzyć, że mieszkają w jednym domu! Czasem rozmawiasz z Hanną. Nie wiesz, czy śpią w jednym łóżku? Aria spojrzała na niego zniecierpliwiona. — Naprawdę oczekujesz, że odpowiem na to pytanie? Mike zarzucił torbę na ramię i wyszedł do holu, przewracając przy tym wielki totem z żabim pyskiem, który Ella znalazła w jakimś sklepie ze starociami w Turcji. Drzwi frontowe trzasnęły. Aria usłyszała, jak zapala się silnik... potem zapadła cisza. W domu zrobiło się przerażająco spokojnie. Aria słyszała tylko dźwięki

indyjskiego sitara, którego Ella słuchała zawsze przed pracą. Czasem zostawiała muzykę włączoną przez cały dzień, twierdząc, że to uspokaja ich kota o imieniu Polo i rośliny doniczkowe. — Chcesz jakąś część gazety? — Xavier przerwał ciszę. Podniósł pierwszą stronę. Największy nagłówek głosił: „łan Thomas przyrzeka znaleźć prawdziwego mordercę Alison DiLaurentis, zanim zacznie się jutrzejszy proces". Aria wzruszyła ramionami. — Nie trzeba — nalała sobie szybko kubek kawy i ruszyła w kierunku schodów. — Zaczekaj — powiedział głośno Xavier. Aria zatrzymała się tak gwałtownie, że trochę kawy rozlało się na podłogę. — Przepraszam, jeśli wczoraj w restauracji wprawiłem cię w zakłopotanie — powiedział Xavier z bardzo poważną miną. — Naprawdę nie chciałem. I dziś rano miałem zamiar wyjść, zanim się obudzisz, żeby nie robić już więcej zamieszania. Wiem, że to dla ciebie dziwna sytuacja. Aria miała na końcu języka pytanie, czy wydaje mu się to takie dziwne dlatego, że wie, iż ona się nim interesowała, czy dlatego, że jej mama jeszcze się nie rozwiodła. — Nic się nie stało. Aria postawiła kawę na stoliku z telefonem obok drzwi. Leżały na nim w nieładzie ulotki i pocztówki z ostatnich wystaw Xaviera. Pewnie Ella zbierała informacje o jego pracy. Potem poprawiła swoje o wiele za krótkie, szare, welurowe szorty od piżamy. Czemu włożyła akurat te, z wielkim jedwabnym Pegazem naszytym na pośladkach? Przypomniała się jej wiadomość od A., którą dostała zeszłej nocy w restauracji. Wilden obiecał zadzwonić, jak tylko się dowie, skąd przyszedł ten SMS. Miała nadzieję, że odezwie się dzisiaj, żeby mogła wreszcie dać sobie spokój z tą sprawą. Aria chciała wyjaśnić Elli, co tak naprawdę przedstawiały zdjęcia. Już sobie to wyobrażała. „Chodzi o to, że Xavier spodobał mi się, zanim się z nim umówiłaś. Ale teraz już mi się nie podoba! Więc jak dostaniesz jakieś dziwne zdjęcia albo SMS-y, po prostu je zignoruj, dobrze?" Ale relacja między Arią i Ellą nie wróciła jeszcze do normy i lepiej było nie zaczynać takich rozmów. Szczególnie bez potrzeby. W głębi duszy Aria zgadzała się z Wildenem. Wiadomości przysłał pewnie jakiś głupi dzieciak. Nie było też powodu złościć się na Xaviera. Przecież tylko naszkicował jej portret. I to bardzo ładnie. I tyle. Nawet

jeśli Ella dostanie zdjęcia od A., Xavier od razu wszystko wyjaśni. Pewnie nawet nie zdawał sobie sprawy, jaką informację przekazywał, rysując tak szczegółowy portret Arii. Xavier był przecież artystą, a artyści nie należeli do najlepiej obytych w towarzystwie ludzi na świecie. Na przykład Byron: kiedy wydawał w domu przyjęcia dla studentów, często chował się w sypialni, każąc Elli zabawiać towarzystwo. Xavier wstał, wycierając usta serwetką. — Może ci to wynagrodzę? Ubiorę się i odwiozę cię do szkoły. Aria wbiła wzrok w podłogę. Ella pojechała do pracy samochodem, więc propozycja podwiezienia wydała się jej o wiele bardziej atrakcyjna od przejażdżki szkolnym autobusem w towarzystwie chłopców z podstawówki, którzy urządzali konkursy puszczania bąków. — Dobra — zgodziła się. — Dzięki. Dwadzieścia minut później Aria, ubrana w czarny płaszcz boucle, kupiony w sklepie z używaną odzieżą w Paryżu, wyszła na ganek. Na podjeździe już czekał na nią Xavier w gruntownie wyremontowanym BMW 2002 z lat sześćdziesiątych. Aria wsiadła i podziwiała piękną chromowaną deskę rozdzielczą. — Właśnie tak powinien wyglądać stary samochód — zagwizdała z uznaniem. — Widziałeś tę zabytkową hondę mojej mamy? Na siedzeniach rośnie pleśń. Xavier zaśmiał się pod nosem. — Mój tata miał taką, jak byłem mały. — Ruszył. — Kiedy rodzice się rozwiedli i on przeniósł się do Oregonu, brakowało mi tego samochodu bardziej niż ojca. Spojrzał na Arię ze współczuciem. — Wiem doskonale, jak fatalnie się czujesz. Moja mama zaraz po rozwodzie zaczęła umawiać się z facetami. Nienawidziłem ich. A więc to miał na myśli. A na odwróciła wzrok i spojrzała na kilku uczniów z innej szkoły, którzy tłoczyli się na przystanku. Nie miała najmniejszej ochoty na wysłuchiwanie kolejnej historyjki pod tytułem: „Wiem, bo też przez to przeszedłem". Sean Ackard, z którym chodziła przez chwilę jesienią, opowiedział jej z rozbrajającą szczerością o swoich zmaganiach ze śmiercią mamy i drugą żoną taty. A Ezra wyznał jej, że kiedy jego rodzice się rozwiedli, zaczął palić marihuanę. Brawo, a więc wszyscy mieli życie do dupy. Ale to wcale niczego jej nie ułatwiało. — Każdy facet mojej mamy próbował się ze mną za-kumplować — mówił dalej Xavier. — Dawali mi w prezencie sprzęt sportowy, rękawice do bejsbolu, piłki do kosza, a raz nawet dostałem cały strój do hokeja,

razem z ochraniaczami. Gdyby im się chciało czegoś o mnie dowiedzieć, to kupiliby mi mikser. Albo blachę do pieczenia ciasta. Albo foremki do muffinów. Aria spojrzała na niego zaintrygowana. — Foremki do muffinów? Xavier uśmiechnął się nieśmiało. — Uwielbiałem piec ciasta. — Zatrzymał się na przejściu dla pieszych, żeby przepuścić grupkę małych dzieci. — To mnie uspokajało. Świetnie mi wychodziły bezy. Dopiero później odkryłem sztukę. Byłem jedynym facetem w szkolnym kółku kulinarnym. Mój nick na portalu randkowym wziął się stąd, że w liceum fascynowałem się postacią Wolfganga Pucka. Miał w Los Angeles restaurację o nazwie Spago. Kiedyś pojechałem tam samochodem z Seattle, gdzie chodziłem do liceum, i myślałem, że dostanę stolik bez rezerwacji. — Przewrócił oczami. — Cóż, musiałem zjeść w McDonaldzie. Aria spojrzała na jego poważną twarz. Wybuchła śmiechem. — Ale z ciebie panienka. — Wiem — Xavier schował głowę w ramionach. — Nie byłem lubiany w szkole. Nikt mnie nie rozumiał. Aria poprawiła kucyk. — Mnie też kiedyś nie lubiano. — Ciebie? — Xavier machnął ręką. — Niemożliwe. — Naprawdę — powiedziała cicho Aria. — Nikt mnie nie rozumiał. Odchyliła głowę do tyłu i zamyśliła się. Niechętnie wracała myślami do okresu sprzed poznania Ali, kiedy nie miała żadnych przyjaciół. Ale gdy zobaczyła kilka dni temu jej czarno-białe zdjęcie z dnia ogłoszenia zabawy w kapsułę czasu, wspomnienia nagle wróciły. Kiedy chodziła do czwartej klasy, wszyscy w Rosewood Day przyjaźnili się z sobą. Lecz w piątej klasie... wszystko się zmieniło. W ciągu jednej nocy zawiązało się kilka paczek i każdy znał swoje miejsce. Przypominało to zabawę w muzyczne krzesła. Kiedy muzyka przestawała grać, trzeba było natychmiast zająć któreś z nich. Aria pałętała się, bo dla niej zabrakło krzesła. Próbowała się z kimś zaprzyjaźnić. Kiedyś przez tydzień, ubrana na czarno i w martensach, wałęsała się wokół supermarketu z grupką chuliganów, którzy kradli i palili papierosy za zjeżdżalnią w kształcie smoka. Ale nie miała z nimi nic wspólnego. Gardzili czytaniem, nawet fajnych książek, takich jak Opowieści z Narnii. Kiedy indziej wygrzebała z szafy falbaniaste sukienki i próbowała zakumplować się ze sztywnymi dziewczynami, które uwielbiały Hello Kitty i uważały, że chłopaki są

okropne. Do nich trzeba było mieć jednak sporo cierpliwości. Jedna płakała przez trzy godziny, bo nadepnęła w trawie na biedronkę. Aria nie pasowała do żadnej grupy, więc przestała się starać. Spędzała czas sama, próbując ignorować wszystkich wokół. Wszystkich oprócz Ali. Oczywiście Ali była typową dziewczyną z Rosewood Day, ale miała w sobie coś fascynującego. Tego dnia kiedy wyszła ze szkoły i ogłosiła, że zamierza wygrać w zabawie, Aria nie mogła się oprzeć pokusie narysowania jej pięknej twarzy w kształcie serca i zniewalającego uśmiechu. Zazdrościła jej swobody w rozmowie z chłopakami, nawet starszymi od niej, takimi jak łan. Ale najbardziej zazdrościła Ali jej pięknego i rozważnego brata. Kiedy Jason podszedł do lana i kazał mu odczepić się od Ali, Aria zabujała się w nim na śmierć i życie. Przez wiele tygodni w czasie wolnych lekcji wymykała się do biblioteki i obserwowała go w czasie lekcji niemieckiego. Ukrywała się za drzewem niedaleko boiska piłkarskiego, żeby podglądać go, jak rozciąga się pod bramką. Czasem przeglądała stare albumy, żeby się dowiedzieć o nim jak najwięcej. Wtedy była zadowolona, że nie ma żadnych przyjaciół. Mogła w spokoju cieszyć się swoją nieodwzajemnioną miłością, bez konieczności mówienia komuś o tym. Kiedy ogłoszono zabawę w kapsułę czasu, Aria włożyła do plecaka należącą do jej ojca powieść Rzeźnia numer pięć z podpisem autora. Dowiedziała się bowiem ze starego albumu, że Jason uwielbia Kurta Vonneguta. Czekała z bijącym sercem, aż Jason wyjdzie z zajęć z kreatywnego pisania. Kiedy go zobaczyła, wyciągnęła książkę z torby, w nadziei że on dzięki temu zauważy Arię. A kiedy odkryje, że i Aria uwielbia Vonneguta, to zda sobie sprawę, że do siebie należą. Niestety, pani Wagner, kierowniczka sekretariatu, stanęła między nią a Jasonem i chwyciła go za rękę. Ktoś do niego dzwonił w bardzo ważnej sprawie. „Jakaś dziewczyna", wyjaśniła pani Wagner. Jason posmutniał. Minął Arię i nawet na nią nie spojrzał. Aria z zażenowaniem wrzuciła książkę z powrotem do torby. Pewnie ta dziewczyna, która dzwoniła, była oszałamiająco piękna i miała tyle lat co Jason. A Aria była tylko szurniętą szóstoklasistką. Następnego dnia Aria, Emily, Spencer i Hanna przyszły jednocześnie do ogrodu Ali. Wszystkie miały ten sam plan. Chciały wykraść Ali jej kawałek sztandaru szkoły. Ale Aria nie dbała aż tak bardzo o sztandar. Chodziło jej raczej o to, żeby zobaczyć Jasona. Wtedy jeszcze nie wiedziała, że jej marzenie się spełni.

Xavier zahamował gwałtownie, wyrywając Arię z zamyślenia. Parkowali pod szkołą. - Myślę, że nadal nikt mnie nie rozumie - oznajmiła Aria, patrząc na budynek z cegły. — Nawet teraz. — Może to dlatego, że jesteś artystką — szepnął Xavier. — Artyści zawsze czują się niezrozumiani. Ale właśnie dlatego są tak szczególni. Aria przesunęła dłonią po swojej torbie z futra jaka. — Dzięki — odparła, bo te słowa dodały jej otuchy. — Wolfgang — dodała z uśmieszkiem. Xavier skrzywił się. — Do zobaczenia później. Pomachał jej na pożegnanie i odjechał. Aria odprowadziła wzrokiem jego bmw, kiedy wyjechał na główną drogę. Potem usłyszała tuż obok siebie jakiś chichot. Odwróciła się, próbując zobaczyć, skąd dochodzi, ale nikt na nią nie patrzył. Na parkingu roiło się od ludzi. Devon Arliss i Mason Byers próbowali wepchnąć się do brudnej kałuży. Scott Chin, fotograf albumu rocznego, robił zdjęcia nagich gałęzi drzew. Za nim na oblodzonym chodniku stała Jenna Cavanaugh ze swoim psem przewodnikiem. Trzymała wysoko głowę. Jej blada cera jaśniała, a ciemne włosy opadały na trencz z czerwonej wełny. Gdyby Jenna nie trzymała w ręce laski, a obok niej nie stał pies, można by ją uznać za typową dziewczynę z Rosewood Day. Jenna zatrzymała się kilka metrów od Arii. Wydawało się, że na nią patrzy. Aria przez chwilę nic nie mówiła. — Cześć, Jenna — odezwała się wreszcie. Jenna wyprostowała plecy. Niczego nie usłyszała i na pewno niczego nie zobaczyła. Chwyciła uprząż psa i poszła w stronę szkoły. Aria poczuła gęsią skórkę na rękach i nogach. Od stóp do głów przeszył ją lodowaty dreszcz. Jej reakcji bynajmniej nie spowodowało panujące na zewnątrz zimno.

ROZDZIAŁ 17 CENA SŁAWY - Czy aby Kirsten Cullen nie przybrała na wadze? -wyszeptała Naomi do ucha Hanny. - Zobacz, jakie ma nabrzmiałe ramiona. - Strasznie — szepnęła w odpowiedzi Hanna. — Ale tak się właśnie kończy picie na umór piwa w czasie świąt. — Przyjrzała się Siennie Morgan, ślicznej drugoklasistce, która przeszła właśnie, kołysząc bardzo kosztowną torbą z monogramem Louisa Vuittona. - Znacie już całą prawdę o torbie Sienny? - Hanna spojrzała na przyjaciółki, robiąc dramatyczną pauzę. - Kupiła jąwoutlecie. Naomi zakryła dłonią usta. Riley wystawiła język, zdegustowana. Kate odrzuciła swoje kasztanowe włosy za ramię i sięgnęła do własnej, bez wątpienia autentycznej, torby od Vuittona. - Podobno w outletach sprzedają podróbki - mruknęła. Był czwartek rano i Hanna oraz Kate, Naomi i Riley siedziały przed lekcjami przy najlepszym stoliku w kafeterii. Z głośników rozległa się muzyka klasyczna, na znak, że trzeba już iść do klasy. Hanna i Kate wstały i chwyciły się za ręce, a Naomi i Riley poszły za nimi. Razem stanowiły mały orszak, za którym kroczyła grupka chłopaków. Hanna poprawiła rudobrązowe włosy. Naomi miała wysokie buty w kolorze soczystej zieleni, ostatni krzyk mody. Dzięki kupionemu dzień wcześniej w centrum handlowym stanikowi typu push-up piersi Riley wyglądały bardzo kształtnie. Hanna dawno nie była na tak udanych zakupach jak wczoraj. Nic dziwnego, że grupka drugoklasistek stojąca przy wejściu patrzyła na nie z taką zazdrością. Nic dziwnego, że Noel Kahn, Mike Montgomery, James Freed i reszta drużyny lacrosse gapiła się na nie od swojego stolika na tyłach kafeterii. Minęło tylko kilka godzin, od kiedy przeprosiła Naomi i Riley, a już cała szkoła wiedziała, że to im należy teraz zazdrościć i je podziwiać. I czuła się fantastycznie. Nagle ktoś położył jej dłoń na ramieniu. — Masz chwilę? Spencer stała przy szafkach. Miała włosy ściągnięte w kucyk i rozglądała się niepewnie na prawo i lewo. Wyglądała jak mechaniczna zabawka, którą ktoś za mocno nakręcił. — Jestem zajęta — rzuciła Hanna, próbując ją wyminąć. Spencer i tak chwyciła ją za ramię i odciągnęła na bok.

Kate spojrzała przez ramię i uniosła brew, ale Hanna tylko machnęła do niej ręką i odwróciła się do swojej dawnej przyjaciółki. — Boże, czego chcesz? — warknęła. — Wczoraj wieczorem znowu dostałam SMS-a. — Spencer podsunęła Hannie pod nos swój telefon. — Przeczytaj. Hanna przeczytała w milczeniu wiadomość. „Wydawało mi się, że się przyjaźnimy, bla, bla, bla". — No i? — zapytała. — Siedziałam wtedy w bibliotece. A jak się odwróciłam, zobaczyłam zaparowaną szybę. Od czyjegoś oddechu. Przysięgam, że to łan. Obserwuje nas. Hanna prychnęła pogardliwie. Pewnie w tym momencie powinna powiedzieć o SMS-ie, którego dostała, ale to by oznaczało, że wierzy, iż tych wiadomości powinny się obawiać. — Wilden powiedział, że to jakiś naśladowca — szepnęła. — A nie ł an. — To na pewno łan! — Spencer krzyknęła tak głośno, że grupka dziewczyn w zimowych kostiumach cheerleaderek spojrzała na nie zaniepokojona. - Wypuścili go z więzienia. Nie chce, żebyśmy przeciwko niemu zeznawały, więc próbuje nas przestraszyć. Wszystko się zgadza. — łan ma związane ręce — przypomniała jej Hanna. — To pewnie jakiś frajer z Rosewood, który widział cię w wiadomościach, uznał, że fajna z ciebie laska i że może uda mu się zwrócić twoją uwagę. I wiesz co? Udało mu się. Wygrał. Najlepiej zrobisz, jak go zignorujesz. — Aria też dostała wiadomość - Spencer rozejrzała się po korytarzu, jakby Aria miała się za chwilę cudownie zmaterializować. — Mówiła ci o tym? Może Emily też coś dostała? — A może pogadasz o tym z Wildenem? — rzuciła pospiesznie Hanna, robiąc krok do tyłu. — A powinnam? — Spencer położyła palec na podbródku. — Przecież tu jest napisane, żebym siedziała cicho. Hanna jęknęła. - Ale z ciebie ofiara. To jakiś oszust. Wzruszyła ramionami i odwróciła się na pięcie. Spencer pisnęła z niedowierzaniem, ale Hanna ją zupełnie zignorowała. Nie miała zamiaru pozwolić jakiemuś wariatowi, by nią manipulował. Nie zamierzała już nigdy dać się zastraszyć, tak jak kilka miesięcy wcześniej. Teraz jej życie wyglądało zupełnie inaczej. Kate, Naomi i Riley stały przy wielkim oknie na końcu korytarza, wychodzącym na zaśnieżone boisko do piłki nożnej. Hanna podeszła do

nich, mając nadzieję, że nie przegapiła niczego ważnego. Dziewczyny rozmawiały o tym, jak się ubiorą na imprezę charytatywną, która miała się odbyć w sobotę w domu Spencer. Rano miały iść do solarium Słoneczna Kraina, po południu zrobić manicure i pedicure w salonie piękności, a potem przebrać się i zrobić makijaż u Naomi. Na imprezę miały jechać wynajętą limuzyną. Najpierw chciały wybrać długiego hummera, ale Kate poinformowała je, że takie auta wyszły z mody dwa lata temu. - Pewnie zjawi się tam paru fotografów z plotkarskich czasopism, więc włożę moją sukienkę z gorsetem od Dereka Lama. - Naomi odgarnęła blond loki z twarzy. -Mama powiedziała, żebym zostawiła ją na studniówkę, ale przecież za tydzień o tym zapomni i kupi mi nową. - A może ubierzemy się w to samo? - zaproponowała Riley i otworzyła swoją puderniczkę od Diora. -Może w te koktajlowe sukienki, które widziałyśmy wczoraj w Saksie? - Koktajlowe? Ohyda. - Naomi wysunęła język. - Celebryci nie powinni projektować ubrań. — Ale one są dostatecznie krótkie i śliczne. — Riley nie dawała za wygraną. — Przestańcie się kłócić — Kate uciszyła je znudzonym tonem. — Dziś po południu skoczymy jeszcze raz do centrum handlowego. Przecież w kilku sklepach nie byłyśmy. Dla każdej znajdzie się coś wystrzałowego. Jak sądzisz, Hanno? — Jasne — zgodziła się Hanna, a Riley i Naomi pospiesznie jej przytaknęły. — I musimy znaleźć ci chłopaka, Kate — Naomi objęła Kate w talii. W tym mieście kręci się wielu przystojniaków. — Może brat Noela Erie? — zaproponowała Riley, opierając szczupłą pupę o kaloryfer. — Jest taki śliczny. — Ale chodził z Moną — Naomi rzuciła okiem na Hannę. — Czy to nie dziwne? — Nie — rzuciła natychmiast Hanna. Po raz pierwszy nie poczuła dziwnego ukłucia na dźwięk imienia Mony. — Erie byłby dla niej idealny. — Naomi otworzyła szeroko oczy. — Słyszałam, że jak chodził z Briony Kogan, uciekli do Nowego Jorku i mieszkali w luksusowym apartamencie. Erie wziął ją na przejażdżkę dorożką po Central Parku i kupił bransoletkę u Cartiera.

— Też o tym słyszałam — oznajmiła Riley omdlewającym głosem. — Taki romans na pewno by mi nie zaszkodził — przyznała Kate. Ukradkiem posłała Hannie ponure spojrzenie. Hanna kiwnęła tylko głową na znak, że zrozumiała aluzję do sekretnego, katastrofalnego związku Kate, po którym została jej niemiła pamiątka w postaci opryszczki. Wprawdzie Kate nie potwierdziła jeszcze jej przypuszczeń, że chodziło o opryszczkę, ale już prosiła, żeby Hanna nie wtajemniczała w tę sprawę ich nowych przyjaciółek. Hanna znowu poczuła na ramieniu czyjąś dłoń. Była pewna, że to znowu Spencer, ale kiedy się odwróciła, zobaczyła Lucasa. — O, cześć — Hanna niedbale poprawiła włosy. Od kilku dni wymieniła z Lucasem tylko kilka e maili i SMS-ów, ale nie odbierała telefonu, kiedy do niej dzwonił. Musiała teraz zadbać o swoją nową paczkę, co było zajęciem wymagającym takiej precyzji, jak ręczne wyszywanie designerskiej sukni. Była pewna, że Lucas ją zrozumie. Hanna zauważyła na nosie Lucasa drobinę różowego lukru z pączka. Zazwyczaj uważała, że to takie słodkie, że Lucas nie trafia sobie do ust z jedzeniem, ale teraz, w obecności Kate, Naomi i Riley, poczuła się zażenowana. Szybko wytarła mu nos. Najchętniej też włożyłaby mu koszulę do spodni, zawiązała sznurowadła w trampku i poprawiła trochę fryzurę. Chyba zapomniał użyć rano tego żelu do włosów o zapachu herbaty, który kupiła mu ostatnio w Sephorze. A może się czepiała? Kate podeszła do nich z szerokim uśmiechem. — Cześć, Lucas. Miło cię znów widzieć. Lucas spoglądał to na ramię Kate, owinięte wokół łokcia Hanny, to na twarz Hanny, a potem znowu na ramię Kate. Hanna uśmiechała się głupio, modląc się w duchu, żeby Lucas nie palnął teraz czegoś. Ostatnim razem widział Hannę i Kate razem w czasie przerwy świątecznej, kiedy zabierał Hannę na narty. Hanna zachowywała się tak, jakby Kate nie istniała albo była co najwyżej jednym z mebli w salonie. Nie zdążyła jeszcze powiedzieć mu o ostatnich zmianach w ich relacji. Kate chrząknęła. Miała rozbawioną minę. - Dziewczyny, zostawmy zakochanych sam na sam. - Dogonię was - rzuciła sztywno Hanna. - Pa, Lucas - zaszczebiotała Kate, kiedy razem z Naomi i Riley odchodziły, stukając obcasami. Lucas chwycił mocniej książki, które trzymał w rękach. - Więc...

- Wiem, co chcesz powiedzieć. - Hanna nie dała mu dojść do słowa. W jej głosie słychać było napięcie. - Postanowiłam dać Kate szansę. - Jeszcze niedawno twierdziłaś, że to wcielone zło. Hanna położyła dłonie na biodrach. -A co niby mam robić? Mieszka w moim domu. Ojciec zagroził, że mnie wydziedziczy, jak nie będę dla niej miła. Przeprosiła mnie, a ja przyjęłam przeprosiny. Po prostu ciesz się razem ze mną. - Okej, okej - Lucas zrobił krok w tył, jakby się poddawał. - Cieszę się. Nie chciałem, żebyś myślała, że jest inaczej. Przepraszam. Hanna westchnęła głośno. - W porządku. Ale Lucas już pokrzyżował jej plany. Próbowała usłyszeć, co teraz mówią Kate, Naomi 1 Riley, ale stały za daleko. Czy nadal rozprawiały na temat sukienek, czy może przeszły do butów? Lucas przesunął dłoń przed oczami Hanny i spojrzał na nią z troską. - Wszystko w porządku? Jesteś jakaś... dziwna. Hanna spojrzała na niego, posyłając mu najpiękniejszy uśmiech, na jaki potrafiła się zdobyć. — Wszystko w porządku. W najlepszym porządku. Ale musimy już iść. Spóźnimy się na lekcję. Lucas pokiwał głową, nadal patrząc podejrzliwie na Hannę. Wreszcie westchnął, nachylił się do niej i pocałował ją w szyję. — Jeszcze do tego wrócimy. Hanna patrzyła, jak Lucas biegnie na zajęcia z fizyki. W czasie przerwy świątecznej Hanna i Lucas zbudowali wielkiego bałwana. Hanna nie robiła tego, od kiedy była dzieckiem. Lucas dolepił mu wielkie piersi, a Hanna zawiązała bałwanowi wokół szyi swój szalik Burberry. Kiedy skończyli, rzucali do siebie śnieżkami, a potem poszli do domu i upiekli ciasteczka z czekoladą. Hanna z rozsądku zjadła tylko dwa. To było najpiękniejsze wspomnienie Hanny z przerwy świątecznej, ale teraz zastanawiała się, czy nie powinni byli robić czegoś bardziej dojrzałego. Na przykład wymknąć się do luksusowego apartamentu w Nowym Jorku i kupować biżuterię na Piątej Alei. Korytarz opustoszał. Nauczyciele zamykali już drzwi do sal. Hanna szła korytarzem, poprawiała włosy i próbowała nad sobą zapanować. Podskoczyła ze strachu, kiedy z torby dobiegło ciche piknięcie. Telefon. Poczuła, jak powoli ogarnia ją fala niepokoju. Kiedy spojrzała na ekran, z ulgą przeczytała wiadomość od Lucasa: „Zapomniałem zapytać: jesteśmy nadal umówieni po południu? Daj znać".

Muzyka klasyczna, puszczana z głośników między lekcjami, ucichła. Hanna była spóźniona. Na śmierć zapomniała, że obiecała Lucasowi, że pomoże mu wybrać nowe dżinsy w centrum handlowym. Ale nie mogła pozwolić na to, żeby Kate, Naomi i Riley poszły na zakupy bez niej. A przecież nie mogła zabrać z sobą Lucasa. „Nie wyrobię się - napisała, idąc na lekcję. - Przepraszam". Wysłała wiadomość i schowała telefon do torby. Za rogiem zobaczyła swoje nowe przyjaciółki, które wciąż na mą czekały. Uśmiechnęła się i szybko do nich podeszła, odsuwając od siebie wyrzuty sumienia. Przecież nazywała się Hanna Marin i była fantastyczna.

ROZDZIAŁ 18 JEDNOOSOBOWE JURY W czwartek wieczorem Spencer jadła samotnie kolację. Melissa jakąś godzinę wcześniej wyszła z koleżankami, rodzice przez cały dzień jej unikali, a potem gdzieś wyszli, rzucając jej tylko zdawkowe „do widzenia". Wygrzebała z lodówki resztki chińskiego jedzenia. Patrzyła na stos listów leżący na kuchennym stole. Fenniworth College, jakaś uczelnia z zabitej dechami mieściny w środkowej' Pensylwanii, przysłała jej katalog i hst z zaproszeniem na zwiedzanie kampusu. Ale Spencer wiedziała też doskonale, że ta uczelnia pozwoliłaby jej złożyć papiery, bo jej rodzina miała mnóstwo pieniędzy. Pieniędzy, do których - jak do niedawna się jej wydawało - również miała prawo. Spencer wyciągnęła telefon komórkowy i po raz trzeci w ciągu piętnastu minut sprawdziła skrzynkę e-mailową. Żadnych wieści z serwisu szukającego matek. Żadnych SMS-ów od tego strasznego nowego A. I niestety ani słowa od Wildena. Posłuchała Hanny i zadzwoniła do niego, żeby powiedzieć o wiadomości, jaką dostała w bibliotece. Dodała też, że ktoś obserwował ją przez okno w czytelni. Wiłden jednak wydawał się zupełnie rozkojarzony. A może po prostu jej nie wierzył. Może też uznał Spencer za mało wiarygodnego świadka. Znów ją przekonywał, że to pewnie jakiś znudzony dzieciak szuka guza i że razem z całym komisariatem próbują się dowiedzieć, kto przysyłał te wiadomości. Potem nawet nie dał Spencer dokończyć zdania, tylko rozłączył się w środku rozmowy. Candace, gospodyni w domu Hastingsów, zaczęła czyścić piekarnik. Po kuchni rozszedł się zapach eukaliptusowego płynu do czyszczenia. Na ekranie małego płaskiego telewizora ustawionego na szafce pokazała się czołówka Top model, ulubionego programu telewizyjnego Candace. Firma cateringowa przywiozła już niektóre składniki potrzebne do przygotowania potraw na sobotę, a dystrybutor alkoholu dostarczył parę skrzynek wina. Kilka olbrzymich butelek stało na stole, przypominając Spencer, że nie dopuszczono jej do przygotowań. Gdyby to ona miała decydować, nie zamówiłaby merlota, tylko coś bardziej z klasą, choćby barolo. Spojrzała na telewizor. Na ekranie śliczne dziewczyny paradowały po wybiegu zaimprowizowanym w kostnicy w strojach stanowiących

połączenie bikini i kaftana bez-pieczeństwa. Nagle obraz pociemniał. Spencer przekrzywiła głowę. Candace jęknęła zirytowana. Na ekranie pojawiło się logo wiadomości. — Przerywamy program, by podać najnowsze wiadomości z Rosewood — odezwał się prezenter. Spencer chwyciła pilota i pogłośniła telewizor. Reporter o wyłupiastych oczach stał z ekipą nagrywającą przed budynkiem sądu w Rosewood. — Mamy świeże doniesienia na temat oczekiwanego przez wszystkich procesu w sprawie morderstwa Alison DiLaurentis - oznajmił. - Mimo spekulacji, że nie ma dostatecznie silnych dowodów przeciwko oskarżonemu, prokurator okręgowy ogłosił kilka minut temu, że proces rozpocznie się zgodnie z planem. Spencer otuliła się szczelnie kaszmirowym kardiganem i głośno westchnęła z ulgą. Na ekranie pojawiło się ujęcie domu lana, wielkiej, rozległej willi z flagą amerykańską dumnie powiewającą na ganku. — Pan Thomas został tymczasowo zwolniony do domu do momentu rozpoczęcia procesu - mówił dalej reporter. -Wczoraj wieczorem rozmawialiśmy z nim, żeby sprawdzić, jak się czuje w przededniu rozprawy. Kamera pokazywała teraz twarz lana. - Jestem niewinny - gorąco zapewniał łan. - Ktoś inny to zrobił, nie ja. - Coś takiego - Candace splunęła, potrząsając głową. -Nie mogę uwierzyć, że ten chłopak przychodził do tego domu! Wzięła odświeżacz powietrza i spryskała nim powierzchnię ekranu, jakby sama obecność lana w telewizji pozostawiała po sobie ciężki odór. Krótki reportaż się skończył i na ekran powróciły modelki. Spencer wstała. Kręciło się jej w głowie. Potrzebowała świeżego powietrza... żeby wygonić z głowy myśli o lanie. Tylnymi drzwiami wyszła na patio. Chłodny podmuch uderzył ją w twarz. Termometr w kształcie żurawia zwisający ze słupa obok grilla pokazywał, że jest zero stopni, ale Spencer nie chciało się wracać do domu po kurtkę. Na ganku było cicho i ciemno. Las za domkiem -w którym Spencer ostatni raz widziała Ali - wydawał się ciemniejszy niż zwykle. Kiedy Spencer odwróciła się i spojrzała na ogród przed domem, zauważyła, że w domu Cavanaughów zapaliło się światło. Przy wielkim oknie w salonie stała wysoka ciemnowłosa postać. Jenna. Chodziła w tę i z powrotem i rozmawiała przez telefon. Jej usta poruszały się szybko. Spencer przeszył dreszcz. Rzadko widywała ludzi w ciemnych okularach w domu... i w nocy.

- Spencer - usłyszała tuż obok szept. Odwróciła się w kierunku, z którego szept dochodził, i kolana się pod nią ugięły, łan stał po drugiej stronie patio. Miał kurtkę zapiętą po sam nos i czarną czapeczkę naciągniętą na brwi. Spencer widziała tylko jego oczy. Już chciała krzyczeć, ale łan podniósł w górę dłoń. - Ciii, posłuchaj mnie przez chwilę. Spencer tak się przeraziła, że wydawało się jej, iż serce zaraz wyskoczy jej z piersi. - Jak się dostałeś do mojego domu? - Mam swoje sposoby - oczy lana błysnęły. Spencer popatrzyła przez okno do środka, ale Candace już wyszła z kuchni. Telefon Spencer w jasnozielonym etui leżał kilka kroków od niej na mokrym stole na patio. Sięgnęła po niego. - Proszę, nie - błagalnie szepnął łan. Rozpiął trochę kurtkę i zdjął czapkę. Miał wychudłą twarz, a jego blond włosy sterczały na wszystkie strony. — Chciałem tylko z tobą porozmawiać. Przecież kiedyś się przyjaźniliśmy. Dlaczego mi to zrobiłaś? Spencer nie mogła uwierzyć w to, co usłyszała. — Bo zamordowałeś moją najlepszą przyjaciółkę! łan sięgnął do kieszeni, nie spuszczając oka ze Spencer. Wyjął paczkę papierosów i zapalił jednego zapalniczką zip-po. Czegoś takiego Spencer nie spodziewała się zobaczyć, łan wraz z grupą uczniów propagujących zdrowy tryb życia rozwieszał plakaty w czasie kampanii antynikotynowej. Z jego ust wydobył się niebieskawy dym. — Wiesz, że nie zabiłem Alison. Nie skrzywdziłbym jej. Spencer musiała się oprzeć na balustradzie patio. — Zabiłeś ją — powtórzyła drżącym głosem. — I jeśli myślisz, że te wiadomości, które nam przysłałeś, skłonią nas do odmówienia zeznań, to się mylisz. Nie boimy się ciebie. łan przekrzywił głowę zupełnie zdezorientowany. — Jakie wiadomości? — Nie udawaj głupka! — wrzasnęła Spencer. łan nadal patrzył na nią zdumiony. Spencer spojrzała na dół ziejący na podwórku DiLaurentisów. Byli tak blisko niego. Potem popatrzyła na domek, w którym spędziły ostatnią, całonocną imprezę. Tak się cieszyły, że skończyła się siódma klasa. Oczywiście czasem się kłóciły i oczywiście Ali potrafiła ją wkurzyć, ale Spencer była pewna, że gdyby tamtego lata miały okazję spędzić z sobą dość czasu z dala od innych, znowu by się do

siebie zbliżyły. Musiały jednak wdać się w tę niepotrzebną kłótnię o to, czy Ali może spuścić rolety w domku i zahipnotyzować je. Spencer nawet nie wiedziała, kiedy kłótnia wymknęła się spod kontroli. Wyrzuciła Ali z domku... i Ali sobie poszła. Przez długi czas Spencer miała potworne wyrzuty sumienia z powodu tego, co się stało. Gdyby nie kazała Ali wyjść, może jej przyjaciółka nadal by żyła. Teraz już wiedziała, że nic na to nie mogła poradzić. Ali i tak planowała wyjść z imprezy. Pewnie umierała z niecierpliwości, żeby spotkać się z łanem i się dowiedzieć, co postanowił — zerwie z Melissą czy pozwoli, by Ali poinformowała świat o ich nielegalnym związku. Ali uwielbiała takie sytuacje, bo mogła wtedy sprawdzić, jak bardzo potrafi manipulować ludźmi. Ale to nie dawało łanowi prawa, by ją zabić. Do oczu Spencer napłynęły łzy. Przypomniało się jej to stare zdjęcie, które oglądały tuż przed ogłoszeniem tymczasowego zwolnienia lana z aresztu, zrobione w dniu, kiedy zawieszono plakat informujący o zabawie w kapsułę czasu, łan miał czelność podejść do Ali i zagrozić, że ją zabije. Kto wie, może już wtedy to planował. Może skrycie życzył Ali śmierci. I może wydawało mu się, że popełni zbrodnię doskonałą. Pewnie myślał sobie: „Nikt mnie nie będzie podejrzewał. W końcu jestem łanem Thomasem". Spencer wbiła wzrok w lana. Cała się trzęsła. — Naprawdę ci się wydawało, że ujdzie ci to na sucho? Co sobie myślałeś, kiedy zabawiałeś się kosztem Ali? Nie wiedziałeś, że to złe? Nie miałeś świadomości, że ją wykorzystujesz? W oddali głośno i dziko zakrakał kruk. — Nie wykorzystywałem jej — zaprotestował łan. Spencer prychnęła. — Była w siódmej klasie, a ty w liceum. Nie wydawało ci się to dziwne? łan zamrugał. — Przyparła cię do muru jakimś głupim ultimatum — mówiła dalej Spencer, a jej nozdrza drgały z wściekłości. — Nie musiałeś tego brać serio. Wystarczyło powiedzieć, że nie chcesz się z nią już spotykać! — To twoja wersja wydarzeń — łan wydawał się naprawdę zdumiony. — Myślisz, że Ali zależało na mnie bardziej niż mnie na niej. — Zaśmiał się. — Owszem, flirtowaliśmy często, ale nic więcej nas nie łączyło. Nigdy nie chciała niczego więcej. — No jasne — rzuciła Spencer przez zaciśnięte zęby. — Ale... nagle... zmieniła zdanie — mówił dalej łan. — Najpierw

myślałem, że okazuje mi zainteresowanie, bo chce kogoś tym wkurzyć. Minęło kilka długich sekund. W karmniku wylądował ptak i dziobał wysypane ziarno. Spencer położyła dłonie na biodrach. — Niby mnie? Postanowiła się do ciebie zbliżyć, żeby zrobić mi na złość? — Co takiego? — Wiatr rozwiewał szalik lana. Spencer zaśmiała się pogardliwie. Naprawdę musiała mu to podać na tacy? — Podobałeś mi się. W siódmej klasie. I Ali ci o tym powiedziała. Przekonała cię, żebyś mnie pocałował. łan westchnął ciężko. Patrzył na nią spod uniesionych brwi. — Nie pamiętam. To było tak dawno temu. — Nie kłam — rzuciła Spencer z rozpalonymi policzkami. — Zabiłeś Ali — powtórzyła. — Przestań udawać niewiniątko. łan otworzył usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. -A gdyby się okazało, że czegoś jeszcze nie wiesz? -wyrzucił z siebie wreszcie. Nad ich głowami przeleciał z hukiem samolot. Kilka domów dalej pan Hurst uruchomił pług śnieżny. - O czym ty mówisz? - szepnęła Spencer, łan znowu zaciągnął się papierosem. - To coś bardzo ważnego. Policja chyba o tym wie, ale na razie to ignoruje. Próbują mnie wrobić, jutro będę miał jednak w ręku niezbity dowód mojej niewinności. - Nachylił się do Spencer, dmuchając jej dymem papierosowym prosto w twarz. - Uwierz mi, to coś postawi na głowie całe twoje życie. Spencer zdrętwiała. - Powiedz mi. łan odwrócił wzrok. - Jeszcze nie mogę. Muszę się upewnić. Spencer zaśmiała się gorzko. -1 niby... mam uwierzyć ci na słowo? Nie jestem ci winna żadnej przysługi. Może pogadaj o tym z Melissą. Ona pewnie przyjmie twoją łzawą historyjkę z większą wyrozumiałością. Przez twarz lana przebiegł jakiś dziwny cień, którego Spencer nie potrafiła zinterpretować. Otoczył ich toksyczny zapach dymu. - Może i wypiłem trochę tamtego wieczoru, ale me miałem przywidzeń. Wyszedłem na spotkanie Ali... ale pod lasem zobaczyłem dwie osoby o blond włosach. Jedną z nich była Alison. Drugą... Uniósł brwi. Dwie osoby o blond włosach. Spencer pokręciła

gwałtownie głową, jakby chciała odrzucić sugestię lana.

— To nie byłam ja. Wyszłam razem z nią z domku. Ale ona mnie zostawiła i poszła spotkać się z tobą. — W takim razie to był ktoś inny. — Skoro kogoś widziałeś, czemu nie powiedziałeś o tym policji, kiedy Ali zaginęła? łan spojrzał nagle w lewo. Zaciągnął się papierosem. Spencer pstryknęła palcami i pokazała na niego. — Nie mówiłeś o tym, bo nikogo nie widziałeś. Nie ma żadnej tajemnicy, którą ignoruje policja... i kropka. Ty ją zabiłeś, łan, i pójdziesz za to siedzieć. I kropka. łan patrzył jej głęboko w oczy przez kilka sekund. Potem wzruszył ramionami i rzucił niedopałek na ziemię. — Wszystko ci się pomieszało — powiedział głębokim głosem. I jakby nigdy nic odwrócił się, przeszedł przez patio i zniknął w lesie. Kiedy znalazł się już wśród drzew, Spencer padła na kolana, nie zważając na to, że mokry śnieg przesiąkał szybko przez jej spodnie. Po policzkach płynęły jej gorące łzy przerażenia. Dopiero po kilku minutach zauważyła, że leżący na stole telefon daje jej znak, że przyszedł SMS. Zerwała się na równe nogi. W skrzynce odbiorczej znalazła jedną nową wiadomość. Pytanie: Gdyby nasza mała Miss Nieporządnicka nagle zniknęła, to czy kogoś by to obeszło? Doniosłaś na mnie dwa razy. Do trzech razy sztuka. Potem dowiesz się, czy „rodzice" będą bardzo płakali, kiedy twoje żałosne życie dobiegnie końca. Stąpasz po kruchym lodzie, Spence. A. Spencer spojrzała na las. -Nie wysyłasz SMS-ów co, Ian!? - wykrzyczała w ciemność ochrypłym głosem. - Wyjdź i popatrz mi prosto w twarz! Cicho zaszumiał wiatr, łan nie odpowiedział. Jedynym dowodem na to, że zjawił się w jej domu, był żarzący się na czerwono niedopałek powoli dogasający pośrodku patio.

19 HOROSKOPY RZADKO SĄ TAKIE DOBRE W czwartek wieczorem po treningu Emily stała przed wysokim lustrem na pływalni i przyglądała się swojemu strojowi. Miała na sobie ulubioną parę czekoladowych sztruksów, jasnoróżową bluzkę z małą falbanką i ciemno-różowe buty na płaskim obcasie. Czy to odpowiedni strój na kolację w Chińskiej Róży z Isaakiem? A może wyglądała zbyt dziewczęco, zupełnie nie jak Emily? Tak naprawdę sama nie wiedziała, kim obecnie jest Emily. — Czemu się tak wystroiłaś? — zza rogu wypadła nagle Carolyn. Emily aż podskoczyła. — Idziesz na randkę? — Nie! — odparła Emily z przerażeniem. Carolyn przekrzywiła głowę, jakby nie dała się nabrać. — Kim ona jest? Znam? Ona. Emily zacisnęła zęby. — Idę na kolację z chłopakiem. Z kolegą. To wszystko. Carolyn stanęła za nią i poprawiła jej kołnierzyk. — Ten kit wcisnęłaś też mamie? No tak, właśnie to powiedziała mamie. Była chyba jedyną dziewczyną w całym Rosewood, która mogła oznajmić rodzicom, że wychodzi z chłopakiem, bez obaw, że zaraz wysłucha paranoidalnego wykładu o tym, że seks to poważna sprawa i powinny go uprawiać osoby w odpowiednim wieku, najlepiej zakochane. Od kiedy pocałowała się wczoraj z Isaakiem, snuła się z błędnym wzrokiem i nie mogła pozbierać myśli. Nie miała pojęcia, o czym mówili na lekcjach. Gdyby na lunch zamiast kanapki z dżemem i masłem orzechowym ktoś podłożył jej bułkę z błotem i sardynkami, nawet by nie zauważyła. Ledwie zareagowała, kiedy Mike Montgomery i Noel Kahn pomachali jej na parkingu po treningu i zapytali, czy miło spędziła święta. - Czy do lesbijek przychodzi damska wersja mikołaja? - zakrzyknął podekscytowany Mike. - Siedziałaś u niej na kolanach? Czy są elfy lesbijki? Emily nawet się nie obraziła, i dopiero to ją zmartwiło. Jeśli nie gniewała się już o żarty na temat lesbijek, czy to znaczy, że przestała nią być? Ale czy to nie było właśnie to wielkie, przerażające odkrycie, którego dokonała kilka miesięcy wcześniej? Czy to nie dlatego rodzice wysłali ją do Iowa? Jeśli do Isaaca czuła to samo co do Ali i Mai, to kim była?

Hetero? Bi? Niezdecydowana? Bardzo chciała powiedzieć rodzinie o Isaacu. Jak na ironię, każda matka chciałaby, żeby jej córka przyprowadziła do domu kogoś takiego. Ona się bała. A jeśli jej nie uwierzą? A jak ją wyśmieją? Albo się zezłoszczą? Tej jesieni dała im nieźle popalić. Teraz znowu spodobał się jej chłopak, tak po prostu? Poza tym zupełnie serio traktowała ostrzeżenia z ostatniego SMS-a od A. Nie miała pojęcia, jak konserwatywnie myśli Isaac i jak zareaguje, kiedy wyjawi mu sekrety o swojej przeszłości. A jeśli poczuje się zażenowany i nigdy już się do niej nie odezwie? Emily zatrzasnęła drzwiczki do szafki, przekręciła zamek, a potem założyła na ramię torbę. -Powodzenia - zawołała radośnie Carolyn, kiedy Emily wychodziła z szatni. - Na pewno się jej spodobasz. Emily skrzywiła się, ale nie miała siły po raz kolejny poprawiać siostry. Chińska Róża znajdowała się kilka kilometrów na południe od miasta, w uroczym domku stojącym samotnie obok skały, z której kiedyś biło źródło. Aby się tam dostać, Emily musiała przejechać przez parking pasmanterii i minąć mały sklep prowadzony przez amiszów, gdzie można było kupić domowej roboty dżem jabłkowy i namalowane lakierem na deskach obrazki przedstawiające zwierzęta gospodarskie. Kiedy wysiadła z samochodu, na parkingu było niepokojąco cicho. Za cicho. Poczuła, jak jeżą się jej włosy na głowie. Emily nie oddzwoniła do Ani, żeby pogadać o nowych wiadomościach od A. Szczerze mówiąc, bała się z kimkolwiek o tym rozmawiać i podjęła decyzję, że przestanie o tym myśleć. Może wtedy sprawa się rozwiąże. Zresztą Aria też nie oddzwoniła. Emiły pomyślała, że może i ona próbuje zlekceważyć A. W tym samym domku był też klub kręglowy, choć w tej chwili przebudowywano go na restaurację wegetariańską. Emily, Ali i pozostałe dziewczyny lubiły przychodzić na kręgle w piątek wieczorem na początku szóstej klasy, kiedy tylko się zaprzyjaźniły. Początkowo Emily wydawało się to dziwne. Spodziewała się, że raczej będą się włóczyć po centrum handlowym, gdzie Ali zazwyczaj chodziła ze swoją świtą w weekend. Ali powiedziała jednak, że potrzebuje przerwy od centrum handlowego i od wszystkich koleżanek z Rosewood Day. — Nowe przyjaciółki powinny spędzać czas w swoim gronie — oznajmiła Ali. — A tu nie znajdzie nas nikt ze szkoły. To właśnie w tym klubie kręglarskim Emily jeden jedyny raz zapytała Ali o kapsułę czasu i to strasznie brzmiące pytanie lana. Wygłupiały się, grając w kręgle, piły litrami oranżadę i sprawdzały, czy kiedy rzucają kulę

między nogami, to strącają więcej kręgli. Emily tego wieczoru czuła niezwykłą odwagę i chęć powrotu do przeszłości, o której tak bardzo próbowały zapomnieć. Kiedy Spencer wstała, żeby rzucić kulą, a Hanna i Aria pobiegły po kolejną oranżadę, Emily zwróciła się do Ali, która malowała uśmiechnięte buźki na marginesach kartki z wynikiem gry. — Pamiętasz tę kłótnię między twoim bratem i łanem, wtedy kiedy ogłoszono kapsułę czasu? — zapytała Emily niby od niechcenia, tak jakby nie myślała nad tym pytaniem od kilku tygodni. Ali odłożyła obgryziony ołówek i patrzyła na Emily przez prawie minutę. Wreszcie schyliła się i poprawiła sznurowadło, choć wcale się jej nie rozwiązało. — Jason to wariat — mruknęła pod nosem. — Droczyłam się z nim, kiedy odwiózł mnie tamtego dnia do domu. Ale tamtego dnia Jason nie odwiózł jej do domu. Odjechał szybko swoim czarnym samochodem, a Ali ze swoimi przybocznymi zniknęła w lesie. — Więc ta kłótnia w ogóle cię nie obeszła? Ali uniosła wzrok i się uśmiechnęła. — Wyluzuj, Zabójco! Potrafię o siebie zadbać. Wtedy po raz pierwszy Ali nazwała ją Zabójcą, jakby Emily była pitbulem, który miał ją chronić. To przezwisko przylgnęło do niej na dobre. Teraz Emily zastanawiała się, czy Ali tamtego dnia skłamała, że brat odwiózł ją do domu, a tak naprawdę poszła na spotkanie z łanem. Odsunęła od siebie wszystkie wspomnienia o Ali, zatrzasnęła drzwi volvo, włożyła kluczyki do kieszeni i wybrukowaną ścieżką poszła w stronę Chińskiej Róży. Wnętrze restauracji urządzono tak, by przypominało chińską bambusową chatkę z trzcinową strzechą. Pośrodku stało wielkie akwarium z pękatymi, lśniącymi rybami. Emily stanęła przy ladzie, gdzie wydawano posiłki na wynos. Zapach imbiru i zielonej cebulki podrażnił jej nozdrza. W kuchni kilku kucharzy stało przy olbrzymich wokach. Na szczęście nie zauważyła żadnej znajomej twarzy z liceum. Isaac machał do niej od stolika w głębi sali. Emily pomachała mu, zastanawiając się, czy ma na twarzy wypisane zdenerwowanie. Podeszła do Isaaca na chwiejnych nogach, próbując nie wpaść na ustawione równo stoliki. — Cześć — przywitał się Isaac. Miał na sobie granatową marynarkę, która podkreślała kolor jego oczu. Włosy zaczesał do tyłu, co uwydatniło jego pięknie uformowane kości

policzkowe. — Cześć — odpowiedziała Emily. Kiedy usiadła, na chwilę zapadła ołowiana cisza. — Dzięki, że przyszłaś — powiedział Isaac bardzo oficjalnym tonem. - Cała przyjemność po mojej stronie - Emily starała się mówić skromnie i powściągliwie. - Tęskniłem za tobą - dodał Isaac. - Och - pisnęła Emily, bo nie miała pojęcia, jak na to odpowiedzieć. Zamiast tego napiła się wody. Na szczęście podeszła kelnerka, podając im menu i ręczniki do wytarcia dłoni. Emily położyła ręcznik na nadgarstkach i próbowała się uspokoić. Kiedy poczuła na skórze wilgoć i ciepło, przypomniała sobie, jak jesienią pojechały razem z Mayą kąpać się w strumieniu pod wodospadem. Woda była nagrzana od słońca i koiła jak ciepła kąpiel. Z kuchni dobiegł huk garnka spadającego na podłogę, wyrywając Emily z zamyślenia. Czemu nagle teraz przyszła jej do głowy Maya? Isaac patrzył na nią wyczekująco, jakby czytał w jej myślach. Jeszcze bardziej się zaczerwieniła. Emily spojrzała na podkładki pod talerze z emblematami chińskich znaków zodiaku. Chciała odsunąć od siebie myśli o Mai. Na krawędzi maty widniały także zwykłe znaki zodiaku. - Spod jakiego jesteś znaku? - wypaliła. - Panna - odparł natychmiast Isaac. - Hojny, nieśmiały perfekcjonista. A ty? - Byk. - To znaczy, że pasujemy do siebie. - Isaac uśmiechnął się do niej nieśmiało. Emily uniosła brew, zaniepokojona. - Znasz się na astrologii? - Moja ciocia świetnie się na tym zna - wyjaśnił Isaac, wycierając dłonie gorącym ręcznikiem. - Przychodzi do nas co chwila i kilka razy w roku sporządza mój horoskop. Już kiedy miałem sześć lat, wiedziałem wszystko na temat wpływu Księżyca na mój znak. Jak chcesz, tobie też może powróżyć. Emily uśmiechnęła się zaciekawiona. - Pewnie. - A wiesz, że tak naprawdę mamy inne znaki zodiaku, niż nam się wydaje? - Isaac napił się zielonej herbaty- ~ Oglądałem program na ten temat na kanale z filmami edukacyjnymi. Znaki zodiaku stworzono tysiące

lat temu, lecz w ciągu tych tysiącleci oś Ziemi znacznie się przemieściła. Konstelacje zodiaku i przypisane im miesiące rozjechały się dokładnie o jeden znak. Nie zrozumiałem do końca, jak przebiegał ten proces, ale tak naprawdę nie jesteś spod znaku Byka, tylko Bliźniąt. Emily nie mieściło się to w głowie. Bliźnięta? Niemożliwe. Całe jej życie przebiegało dokładnie tak, jak przewidywał horoskop dla Byka, począwszy od ulubionych kolorów ubrań, a skończywszy na jej ulubionym stylu pływackim. Ali wyśmiewała się czasem, że godne zaufania uparte Byki miały zawsze najnudniejsze horoskopy. Ale Emily lubiła swój znak. O ludziach spod znaku Bliźniąt wiedziała tylko tyle, że są niecierpliwi, zawsze próbują być w centrum uwagi i czasem zachowują się niemoralnie. Spencer była Bliźniakiem. A może Rybami? Isaac nachylił się do niej i odsunął na bok swoje menu. - Jestem Lwem, ale to nadal oznacza, że do siebie pasujemy. Skoro już załatwiliśmy kwestie astrologiczne, co jeszcze powinienem o tobie wiedzieć? Cichutki głos w głowie Emily podpowiadał, że Isaac powinien się dowiedzieć o wielu rzeczach. Ale ona tylko wzruszyła ramionami. — Może ty zaczniesz? — Dobra... — Isaac napił się wody i się zamyślił. — Oprócz gitary gram też na fortepianie. Biorę lekcje od trzeciego roku życia. — Nieźle! — wykrzyknęła Emily. — Jak byłam młodsza, też się uczyłam grać na fortepianie, ale mi się znudziło. Bodzice na mnie krzyczeli, bo nie chciało mi się ćwiczyć. Isaac uśmiechnął się. — Moi rodzice też mnie zmuszali do ćwiczeń. I co jeszcze? Mój tata ma firmę cateringową. A ponieważ jestem miły i jestem jego synem, stanowię tanią siłę roboczą i często pracuję w czasie obsługiwanych przez niego imprez. Emily uśmiechnęła się. — Więc umiesz gotować? Isaac pokręcił głową. — Nie, w tym jestem beznadziejny. Nie potrafię zrobić nawet tostów. Pracuję jako kelner. W przyszłym tygodniu obsługujemy imprezę charytatywną w klinice dla ofiar poparzeń. To również klinika chirurgii plastycznej, ale mam nadzieję, że pieniądze nie zostaną przeznaczone na nią. — Skrzywił się. Emily otworzyła szeroko oczy. W okolicy była tylko jedna taka klinika. — Masz na myśli klinikę William Atlantic? Isaac pokiwał głową i się uśmiechnął.

Emily odwróciła wzrok, wpatrując się tępo w wielki gong z brązu stojący obok stanowiska kierownika sali. Jakiś mały chłopiec bez przednich zębów desperacko próbował kopnąć w niego, a ojciec starał się go od tego odwieść. W klinice William Atlantic — zwanej przez niektórych Plażą Billa - Jenna Cavanaugh była leczona po poparzeniu, któremu uległa, gdy Ali przez przypadek oślepiła ją petardą. A może Ali celowo ją okaleczyła... Emily sama już nie wiedziała, co jest prawdą. W tej samej klinice leczono Monę Vanderwaal, która tej samej nocy również została poparzona. Isaac zmrużył oczy. — Co się stało? Powiedziałem coś nie tak? Emily wzruszyła ramionami. — Znam chłopaka, którego tata założył tę klinikę. — Znasz syna Davida Ackarda? — Chodzi do mojej szkoły. Isaac pokiwał głową. — No tak. Rosewood Day. — Dostaję stypendium - powiedziała szybko Emily, bo nie chciała, żeby wziął ją za jedną z uprzywilejowanych, zepsutych dziewczyn z bogatych domów. — Musisz być bardzo mądra. Emily schyliła głowę. -Nie. Obok przeszła kelnerka, niosąc kilka talerzy z kurczakiem po seczuańsku. — Tata obsługuje też jakąś imprezę charytatywną w sobotę. Ma się odbyć na farmie w domu z dziesięcioma pokojami. — Naprawdę? - Emily poczuła ucisk w żołądku. Isaac mówił oczywiście o imprezie w domu Spencer. W szkole wszędzie wisiały ogłoszenia zapraszające na ten wieczór. Prawie wszyscy rodzice i większość uczniów chodzili na te imprezy. Nikt nie mógł oprzeć się pokusie, żeby ładnie się ubrać i ukradkiem brać szampana z tacy, gdy rodzice się odwrócą. — Zobaczymy się tam? — Isaac się rozpromienił. Emily uszczypnęła się w dłoń. Jeśli tam pójdzie, ludzie będą zadawać pytania, co ją łączy z Isaakiem. A jeśli nie pójdzie, to Isaac może kogoś o nią zapytać i w ten sposób dowie się prawdy o niej. Na przykład Noela Kahna albo Mike'a Montgomery'ego, a może nawet Bena, jej byłego chłopaka. Może zjawi się tam i naśladowca A. — Tak sądzę — zdecydowała. — Świetnie — ucieszył się Isaac. — Poznasz mnie po kelnerskim smokingu.

Emily zaczerwieniła się. — Może obsłużysz mnie osobiście — powiedziała do niego zalotnie. — Nie ma sprawy. Isaac ścisnął dłoń Emily, a jej serce zaczęło mocniej bić. Nagle Isaac spojrzał ponad głową Emily i uśmiechnął się do kogoś stojącego za nią. Kiedy Emily się odwróciła, o mało nie zemdlała. Zamrugała oczami, w nadziei że stojąca przed nią osoba to tylko fatamorgana. — Cześć, Emily. Maya St. Germain odgarnęła kosmyk kręconych włosów znad żółtych, tygrysich oczu. Miała na sobie gruby, biały sweter, dżinsową spódniczkę i białe, grubo tkane raj -stopy. Patrzyła to na Emily, to na Isaaca, jakby próbowała się domyślić, co tu razem robią. Emily wysunęła dłoń z dłoni Isaaca. — Isaac — powiedziała, próbując ukryć zmieszanie. — To jest Maya. Chodzimy do tej samej szkoły. Isaac podniósł się z krzesła i wyciągnął rękę. — Cześć. Przyszliśmy tu na randkę. Maya otworzyła szeroko oczy i zrobiła krok w tył, jakby Isaac oznajmił, że ulepiono go z krowiego łajna. — Jasne — zażartowała. — Randka. Dobry kawał. Isaac zmarszczył brwi. — Słucham? Maya spojrzała na niego z niedowierzaniem. Nagle czas jakby stanął w miejscu. Emily zauważyła dokładnie, w którym momencie wyraz twarzy Mai się zmienił, gdy zdała sobie sprawę, że to nie żart. Na jej ustach powoli pojawił się złośliwy uśmiech. Jej lśniące oczy mówiły: „Naprawdę jesteś z nim na randce. I nie powiedziałaś mu, kim jesteś, tak jak nie powiedziałaś Toby'emu Cavanaughowi". Emily zrozumiała, jak bardzo Maya musi się na nią gniewać. Emily pomiatała nią całą jesień, zdradzała ją z Tristą, dziewczyną, którą poznała w Iowa, oskarżyła Mayę, że to ona jest A., a potem przez całe miesiące nie odezwała się do niej. A teraz Mai trafiła się doskonała okazja, żeby wziąć za to wszystko odwet. Kiedy tylko Maya otworzyła usta, Emily poderwała się, jednym ruchem zdjęła kurtkę z oparcia krzesła, chwyciła torebkę i pobiegła między stolikami do wyjścia. Nie miała zamiaru słuchać, jak Maya mówi prawdę o niej Isaacowi. Nie chciała widzieć rozczarowania, a przede wszystkim obrzydzenia na jego twarzy. Wyszła na zimne powietrze. Kiedy dotarła do samochodu, oparła się

obiema rękami na masce, próbując pozbierać myśli. Nie miała odwagi zajrzeć do restauracji. Najlepiej zrobiłaby, gdyby wsiadła do samochodu, odjechała i nigdy nie wróciła do tego miejsca. Na opustoszałym parkingu hulał wiatr. Nad głową Emily migotała uliczna lampa. Nagle coś zaszurało za wielkim cadillakiem Escalade. Stojąca kilka metrów dalej Emily stanęła na palcach. To tylko cień? Czy ktoś tam był? Sięgnęła po kluczyki, ale nie mogła ich znaleźć w torebce. Nagle zadźwięczał telefon i Emily wydała zduszony jęk. Roztrzęsionymi rękami wyjęła go z kieszeni. Dostała nową wiadomość. Uderzyła mocno w klawiaturę, by przeczytać SMS-a. Cześć, Em. Czy to nie straszne, kiedy twoja była rujnuje ci romantyczną randkę? Ciekawe, skąd się dowiedziała, gdzie cię znajdzie... Potraktuj to jako ostrzeżenie. Piśnij tylko słówko, a okaże się, że twoja przeszłość to najmniejszy z twoich problemów. A. Emily przeczesała dłonią włosy. Wszystkie elementy układanki do siebie pasowały. Maya dostała od A. informację, że Emily jest w restauracji, i połknęła haczyk, bo chciała się zemścić. Może nawet to Maya była nowym A. — Emily? Odwróciła się z bijącym sercem. Za nią stał Isaac. Nie miał na sobie kurtki, a jego policzki były czerwone od mrozu. — Co ty wyprawiasz? — zapytał. Emily wbiła wzrok we fluorescencyjne linie wyznaczające miejsca do parkowania. Nie potrafiła spojrzeć Isaacowi prosto w oczy. — Pomyślałam, że lepiej już sobie pójdę. — Dlaczego? Zawahała się. Isaac nie był na nią zły. Wydawał się raczej... zdezorientowany. Zajrzała przez okno do wnętrza restauracji. Kelnerka chodziła wzdłuż stolików. Czy to możliwe, że Maya nie zdradziła mu jej tajemnicy? — Przepraszam za to, co powiedziałem — mówił dalej Isaac i cały drżał. — Że przyszliśmy na randkę. Nie chciałem, żeby to tak zabrzmiało. Na jego twarzy malował się szczery wstyd. Nagle Emily spojrzała na całe zajście z jego punktu widzenia. Wydawało mu się, że palnął coś głupiego, że popełnił błąd. — Nie przepraszaj — uspokoiła go i chwyciła jego zziębnięte dłonie. — Boże, błaga m, nie przepraszaj! Isaac zamrugał. Uśmiechnął się lekko.

— Chciałam, żeby to była randka — szepnęła Emily. Kiedy tylko wypowiedziała te słowa, zdała sobie sprawę, że mówi szczerą prawdę. — Musisz iść na tę imprezę charytatywną? A możesz zapytać tatę, czy nie da ci wolnego wieczoru? Tym razem ja chciałabym zaprosić cię na randkę. Isaac uśmiechnął się szeroko. — Myślę, że tym razem może dać mi wolne. — Potem ścisnął jej dłonie i przyciągnął ją blisko. Coś mu się przypomniało. — A kim była ta dziewczyna w restauracji? — wyszeptał. Emily zamarła. Poczuła mocne ukłucie wyrzutów sumienia. Powinna powiedzieć Isaacowi prawdę, zanim zrobi to A. Czy naprawdę zrobiła coś aż tak strasznego? Czy nie spędziła całej jesieni, próbując poradzić sobie z życiem jako lesbijka? Nie. Przecież umowa polegała na tym, że póki Emily nie powie nikomu o A., A. nie poinformuje o niczym Isaaca. Czuła się tak bezpiecznie w jego ramionach. Nie umiała zepsuć tego szczególnego momentu. — A, taka dziewczyna ode mnie ze szkoły — odpowiedziała wreszcie, kryjąc prawdę głęboko. — Nikt ważny.

ROZDZIAŁ 20 MARNY Z NIEGO OJCZYM Godzinę później, w czwartek, Aria w napięciu siedziała w salonie, obok Mike'a, który ustawiał coś na swoim PlayStation. Tę drogą zabawkę dostał na gwiazdkę od Byrona, próbującego wynagrodzić mu w ten sposób to, że zniszczył rodzinę i zrobił dziecko Meredith. Mike tworzył swojego zawodnika, wybierając najlepsze oczy, uszy i nos. — Dlaczego nie mogę powiększyć mu bicepsów? — narzekał, spoglądając surowo na swojego gracza. — Jest chudy jak szczapa. — Powiększ sobie głowę — burknęła pod nosem Aria. — Chcesz zobaczyć, jaką postać stworzył Noel Kahn dla ciebie? Mike przełączył się do głównego menu i spojrzał na nią wymownie, jakby chciał powiedzieć: „Wciąż mu się podobasz". Noel chodził za Arią od jesieni. — Dla siebie też stworzył postać. Moglibyście się dogadać, gdybyście zagrali razem. Aria rozparła się na kanapie, sięgnęła do plastikowej miski po serowego chipsa i nic nie powiedziała. — A to postać Xaviera. — Mike pokazał jej ludzika z wielką głową, krótkimi włosami i dużymi brązowymi oczami. — Gra świetnie w kręgle. Ale skopałem mu tyłek w tenisa. Aria podrapała się po karku. Dziwnie się poczuła. — Więc... lubisz Xaviera? — Tak, fajny koleś. — Mike wszedł znowu do głównego menu gry. — A ty nie? — Jest... w porządku. Aria polizała usta. Już chciała zapytać Mike'a, czemu tak nagle przeszedł do porządku dziennego nad rozwodem rodziców, choć zaraz po ich rozstaniu z wściekłości grał w lacrosse nawet w czasie oberwania chmury. Ale wiedziała, że jeśli powie coś takiego, Mike przewróci oczami i nie odezwie się do niej przez tydzień. Mike zmierzył ją wzrokiem, wyłączył PlayStation i włączył wiadomości. — Zachowujesz się jak naćpana. Denerwujesz się przed jutrzejszą rozprawą? Nie możesz się tak telepać w czasie składania zeznań. Strzel sobie rano setkę wódki i wszystko będzie w porządku. Aria prychnęła i wbiła wzrok w podłogę.

— Jutro przedstawią tylko oświadczenia wstępne. Ja mam składać zeznania dopiero pod koniec przyszłego tygodnia. — No i co z tego. Mała bania z samego rana jeszcze nikomu nie zaszkodziła. Aria rzuciła mu pełne zniecierpliwienia spojrzenie. Gdyby tylko wszystkie jej problemy mogła rozwiązać setka wódki. O osiemnastej rozpoczęły się wieczorne wiadomości. Na ekranie pojawił się budynek sądu w Rosewood. Reporter wypytywał przechodniów, co sądzą o rozpoczynającym się jutro procesie. Aria ukryła twarz w poduszce, bo nie miała siły tego oglądać. ~ Ej, chyba znasz tę laskę - powiedział Mike, wskazując na ekran. - Jaką? - zapytała Aria głosem stłumionym przez poduszkę. - Tą niewidomą. Aria podniosła głowę. Jasne, kamera pokazywała Jennę Cavanaugh. Reporter podstawił jej mikrofon. Miała swoje wystrzałowe okulary od Gucciego i jasnoczerwony wełniany płaszcz. U jej boku posłusznie siedział pies przewodnik. - Mam nadzieję, że ten proces szybko się skończy -mówiła do reportera. - Przynosi Rosewood złą sławę. - Wiesz co, jak na niewidomą jest dość sexy - zauważył Mike. — Umówię się z nią. Aria jęknęła i uderzyła brata poduszką. Nagle zadzwonił iPhone Mike'a, Mike się poderwał i szybkim krokiem wyszedł z pokoju. Kiedy zaczął wchodzić na górę, Aria wróciła do oglądania wiadomości. Na ekranie pojawiło się zdjęcie lana z dnia aresztowania. Miał zmierzwione włosy i ponurą minę. Potem pokazano dziurę na podwórku DiLaurentisów, w której znaleziono ciało Ali. Wiatr poruszał taśmą policyjną. Między dwiema olbrzymimi sosnami mignął jakiś cień. Aria wbiła wzrok w ekran. Czy to... człowiek? Na ekranie pojawił się teraz reporter przed sądem. - Proces ma przebiegać zgodnie z planem, ale wiele osób nadal sądzi, że oskarżenie nie dysponuje dostatecznie mocnymi dowodami. — Nie powinnaś się tym teraz torturować. Aria odwróciła się. Xavier opierał się o framugę drzwi. Miał na sobie koszulę w paski, której nie włożył do spodni, obszerne dżinsy i adidasy. Na jego lewym nadgarstku zauważyła masywny zegarek. Spoglądał to na Arię, to na ekran telewizora. — Ella jeszcze nie wróciła z galerii — powiedziała Aria. — Miała dziś jakąś prywatną wystawę. Xavier wszedł do pokoju.

— Wiem. Byliśmy dziś na kawie. U mnie wyłączyli prąd. Zamarzła trakcja. Ella powiedziała, że mogę posiedzieć u was, dopóki go nie włączą. — Uśmiechnął się szeroko. — Nie masz nic przeciwko? Mogę ugotować kolację. Aria przeczesała palcami włosy. — Czuj się jak u siebie — próbowała mówić jakby nigdy nic. Przecież świetnie się dogadywali. Zrobiła mu miejsce na kanapie i odłożyła na stół miskę z chipsami. — Usiądź. Xavier usiadł, zachowując dystans. W wiadomościach pokazywano właśnie rekonstrukcję zdarzeń tego wieczoru, kiedy zamordowano Ali. — O wpół do jedenastej w nocy Alison i Spencer Hastings się pokłóciły. Alison wychodzi z domku — informował komentator. Dziewczyna grająca Spencer wyglądała na rozgoryczoną i rozgniewaną. Niewysoka blondynka wcielająca się w postać Ali nie była tak ładna jak ona. — O dziesiątej czterdzieści Melissa Hastings budzi się i zauważa, że lana Thomasa nie ma przy niej. — Aktorka odtwarzająca rolę Melissy miała chyba ze trzydzieści pięć lat. Xavier spojrzał wyczekująco na Arię. — Twoja mama mówiła, że tamtej nocy byłaś z Alison. Aria pokiwała głową ze smutną miną. — Za dziesięć jedenasta łan Thomas i Alison stoją obok dołu na podwórzu DiLaurentisów — mówił dalej komentator z offu. łan ukrywający się w cieniu szamotał się z Ali. — Podobno doszło do szamotaniny. Thomas wepchnął DiLaurentis do dołu, a pięć po jedenastej był już z powrotem w domu. — Współczuję ci — powiedział cicho Xavier. — Nawet sobie nie wyobrażam, jak musisz się czuć. Aria zagryzła wargi, przyciskając do piersi jedną z atłasowych poduszek leżących na kanapie. Xavier podrapał się w głowę. — Muszę przyznać, że bardzo się zdziwiłem, kiedy ogłoszono, że łan Thomas to główny podejrzany. Ten chłopak miał przecież świat u swych stóp. Aria oburzyła się. Co z tego, że łan był przystojnym, bogatym chłopcem z doskonałymi manierami? To jeszcze nikogo nie czyni świętym. — No cóż. Ale zrobił coś takiego — warknęła. - I tyle. Xavier pokiwał nieśmiało głową. — Nie chciałem, żeby to tak zabrzmiało. To tylko dowodzi, jak mało

wiemy o innych. — A żebyś wiedział — jęknęła Aria. Xavier napił się wody z butelki. — Mogę ci jakoś pomóc? Aria gapiła się na ścianę pokoju. Mama nie zdjęła jeszcze ich rodzinnych fotografii, w tym ulubionego zdjęcia Arii, na którym w czwórkę stoją nad wodospadem Gullfoss na Islandii. Wszyscy podeszli na sam skraj śliskiego klifu zwisającego nad strumieniem wody. - Możesz zawieźć mnie z powrotem na Islandię. -W głosie Arii słychać było tęsknotę. - W przeciwieństwie do ciebie i mojego brata mnie się tam wszystko podobało. Nawet te okropne kucyki. Xavier uśmiechnął się z błyskiem w oku. - No dobrze, zdradzę ci sekret. Tak naprawdę Islandia bardzo mi się podobała. Ale powiedziałem coś innego, żeby wkraść się w łaski Mike'a. Aria otworzyła szeroko oczy. - Nie wierzę! - Uderzyła go poduszką. - Co za lizus! Xavier chwycił inną poduszkę i trzymał ją groźnie nad głową. - Lizus? Lepiej to odwołaj! -No dobra, dobra - zachichotała Aria, podnosząc w górę palec. — Rozejm. - Za późno — zarechotał Xavier. Osunął się na kolana i nagle znalazł się blisko Arii. Za blisko. Zanim zdążyła pomyśleć, przycisnął swoje usta do jej ust. Dopiero po kilku sekundach Aria zdała sobie sprawę, co się dzieje. Spojrzała na Xaviera z niedowierzaniem. Chwycił ją mocno za ramiona. Jego palce wbijały się w jej ciało. Aria pisnęła cicho i wyrwała się z jego objęć. - Co do cholery...!? - krzyknęła. Xavier oderwał się od niej. Przez chwilę Aria nie potrafiła się ruszyć. Gwałtownie się odsunęła. - Aria... - Xavier wyglądał na zupełnie zdezorientowanego. — Czekaj. Ja... Nie wiedziała, co powiedzieć. Kolana ugięły się pod nią. Kiedy wstała z kanapy, prawie skręciła kostkę. - Aria! — zawołał Xavier. Ale ona wyszła z pokoju. Kiedy weszła do swojej sypialni na piętrze, natychmiast odezwał się jej leżący na biurku telefon. Dostała SMS-a. Natychmiast go otworzyła. Wiadomość zawierała tylko dwa słowa: „Mam cię". I jak zwykle podpisano ją tylko jedną literą: A.

ROZDZIAŁ 21 SPENCER WSTRZYMUJE ODDECH Plakat przypięto nad stojakiem na rowery, żeby każdy go zauważył. „JUTRO OTWARCIE KAPSUŁY CZASU -napisano u góry czarnymi literami. — Przygotuj się!" Rozległ się ostatni dzwonek. Spencer zauważyła, że na kamiennym murku siedzi Aria i coś rysuje. Pucołowata i rumiana Hanna stała obok Scotta China. Emily szeptała coś do koleżanek z drużyny pływackiej, Mona Vanderwaal odpinała swój skuter, a w oddali Toby Cavanaugh siedział skulony pod drzewem i wtykał patyk w grudę błota. Ali, przepychając się przez tłum, podeszła pod plakat i zerwała go. — Jason ukrywa jeden z kawałków flagi. 1 powie mi gdzie. Tłum zaszemrał. Ali dumnie przeszła przez tłum i przybiła ze Spencer piątkę. I to było bardzo dziwne, bo Ali nigdy wcześniej nie zwracała na Spencer uwagi, choć były sąsiadkami. Dziś zachowywały się jak najlepsze przyjaciółki. Ali uderzyła biodrem o biodro Spencer. — Cieszysz się? — No jasne — wyjąkała Spencer. Ali zmrużyła oczy. — Nawet nie próbuj mi go wykraść. Spencer pokręciła głową. — Ale skąd! W życiu! — Akurat — odezwał się za nimi jakiś głos. Druga, starsza Ali stała na chodniku. Była trochę wyższa i twarz jej nieco zeszczuplała. Wokół nadgarstka zawiązała niebieską bransoletkę ze sznurka. Właśnie takie zrobiła Ali po wypadku Jenny. Miała na sobie jasnoniebieski T-shirt i spódniczkę do gry w hokeja, podwiniętą w pasie. Dokładnie tak była ubrana w czasie imprezy w domku Spencer pod koniec siódmej klasy. — Oczywiście że będzie chciała ci to wykraść — mówiła dalej druga Ali, rzucając młodszej Ali długie spojrzenie. — Ale tego nie zrobi. Ktoś ją uprzedzi. Młodsza Ali zmrużyła oczy. — No jasne. Żeby dostać ten kawałek flagi, trzeba będzie mnie zabić. Tłum uczniów rozstąpił się i wyłonił się z niego łan. Otworzył usta z jadowitym wyrazem twarzy. Już miał powiedzieć: „Skoro to jedyny sposób". Ale kiedy nabrał powietrza, wydał tylko dźwięk naśladujący

silnik samochodowy, wysoki i przeszywająco głośny. Obie Ali zakryły uszy. Młodsza cofnęła się o krok. Starsza Ali wzięła się pod boki, lekko kopiąc młodszą w krawędź stopy. - Co z tobą? No dalej, poflirtuj z nim. Jest boski. - Nie — odparła młodsza Ali. - Owszem, tak - nalegała starsza. Kłóciły się tak zajadle jak Spencer z Melissą. Starsza Ali przewróciła oczami i spojrzała Spencer prosto w twarz. - Nie powinnaś była tego wyrzucać, Spencer. Było tam wszystko, czego potrzebujesz. Wszystkie odpowiedzi. - C z e g o... wyrzucać? - zapytała zmieszana Spencer. Młodsza i starsza Ali spojrzały po sobie. Na twarzy młodszej pojawiło się przerażenie, jakby nagle zrozumiała, o czym mówi starsza. - To - powiedziała młodsza Ali. - To była jedna wielka pomyłka, Spencer. I jest prawie za późno. - Co masz na myśli? - zawołała Spencer. - Jakie t o? I czemu jest za późno? - Musisz to wszystko naprawić - powiedziały jednocześnie młodsza i starsza Ali identycznymi głosami. Wzięły się za ręce i połączyły w jedną postać. - To twój problem, Spencer. Nie trzeba było tego wyrzucać. Wydawany przez lana odgłos stawał się coraz bardziej donośny. Gwałtowny podmuch wiatru wyrwał Ali z dłoni plakat. Plakat zawisł na chwilę w powietrzu, a potem uderzył Spencer prosto w twarz. Zabolało ją to tak, jakby papier zmienił się w kawałek skały. Miała przed oczami wielki napis: „Przygotuj się!". Spencer usiadła na łóżku. Po karku spływał jej pot. Wciąż czuła w nosie zapach waniliowego balsamu do ciała Ali, ale teraz nie znajdowała się przed budynkiem szkoły. Była w swojej idealnie wysprzątanej, cichej sypialni. Przez okno sączyło się światło słoneczne. Jej psy biegały po podwórku, brudne od roztapiającego się śniegu. Był piątek, pierwszy dzień rozprawy lana. — Spencer? Przed nią pojawiła się twarz Melissy. Stała nad łóżkiem siostry. Obcięte byle jak włosy Melissy zwisały wokół jej twarzy, a sznureczki od kaptura bluzy w niebiesko-białe paski prawie drapały Spencer w nos. - Wszystko w porządku? Spencer zamknęła oczy i przypomniała sobie zeszłą noc. Zobaczyła jeszcze raz lana, który nagle zjawił się na patio z papierosem i wygadywał

te przerażające bzdury. A potem przed oczami stanęło jej zdanie: „Gdyby nasza mała Miss Nieporządnicka nagle zniknęła, to czy kogoś by to obeszło?". Choć bardzo chciała o tym komuś powiedzieć, nie miała odwagi. Mogłaby zadzwonić do Wildena i przekazać mu, że łan złamał zasady aresztu domowego, za co pewnie wróciłby do więzienia. Ale bała się, że wtedy przytrafi się jej coś strasznego. Jej albo komuś innemu. Po tym, co się stało z Moną, nie chciała mieć na sumieniu nikogo więcej. Otworzyła oczy i spojrzała na siostrę. - Będę zeznawać przeciwko łanowi. Wiem, że nie chcesz, żeby poszedł do więzienia, ale muszę powiedzieć prawdę o tym, co widziałam. Na twarzy Melissy nie drgnął nawet jeden mięsień. Światło odbijało się od jej diamentowych kolczyków. - Wiem - odparła nieobecnym tonem, jakby myślami błądziła gdzieś daleko. - Nie proszę cię, żebyś skłamała. Potem poklepała Spencer po ramieniu i wyszła z pokoju. Spencer wstała powoli i zrobiła kilka relaksacyjnych oddechów. Nadal słyszała oba głosy Ali. Rozejrzała się ostrożnie po swoim pokoju, jakby się spodziewała, że któraś Ali nadal tam jest. Ale oczywiście pokój był pusty. Jakąś godzinę później Spencer zaparkowała swojego mercedesa pod Rosewood Day i szybkim krokiem ruszyła w stronę budynku szkoły podstawowej. Śnieg prawie zupełnie się roztopił, mimo to na placu zabaw kilkoro nie-zrażonych tym dzieci lepiło żałosnego bałwana i rzucało do siebie śnieżkami. Jej przyjaciółki czekały przy huśtawkach, w ich tajnym miejscu spotkań. Proces lana miał się zacząć o pierwszej i chciały wcześniej jeszcze chwilę porozmawiać. Aria pomachała Spencer, kiedy ta biegła do przyjaciółek, trzęsąc się w kurtce z kapturem obszytym futrem. Hanna miała pod oczami fioletowe podkowy i nerwowo stukała w ziemię szpiczastym czubkiem buta od Jimmy'ego Choo. Emily wyglądała tak, jakby zaraz miała się rozpłakać. Kiedy Spencer zobaczyła je wszystkie w ich sekretnym miejscu, coś w niej pękło. „Powinnaś im powiedzieć, co się stało", pomyślała. Słowa lana nadal jednak dźwięczały jej w uszach: „Stąpasz po kruchym lodzie". - Gotowe? - zapytała Hanna, nerwowo zagryzając usta. - Chyba tak - odparła Emily. - Nie wiem, jak to będzie, gdy znowu zobaczę lana. — O tak — wyszeptała Aria. — Aha — wyjąkała nerwowo Spencer i wbiła wzrok w zygzakowate pęknięcie w chodniku.

Zza chmury wyjrzało słońce, którego oślepiające promienie odbijały się od śniegu. Za drabinkami przesunął się jakiś cień, ale kiedy Spencer spojrzała w tamtym kierunku, okazało się, że to tylko ptak. Przypomniał się jej poranny sen. Młodsza Ali wydawała się w nim zupełnie obojętna, lecz starsza zachęcała ją do flirtu z łanem, który wyglądał wtedy jak młody bóg. Sen odzwierciedlał poniekąd to, co Spencer usłyszała zeszłego wieczoru od lana. Na początku Ali nie traktowała go poważnie. A kiedy wreszcie się nim zainteresowała, zakochała się w nim natychmiast, od pierwszego wejrzenia. - Czy przypominacie sobie, żeby Ali kiedykolwiek mówiła coś... złego... na temat lana? - zapytała ni z tego, ni z owego Spencer. - Na przykład że jest dla niej za stary albo paskudny? Aria zamrugała, zbita z tropu. - Nie... Emily pokręciła głową energicznie. - Kilka razy rozmawiałam z nią o lanie. Nigdy nie wspomniała jego imienia, ale mówiła, że jest starszy od niej i że ma fioła na jego punkcie. Zadrżała i spojrzała na ziemię. - Też tak myślałam - powiedziała Spencer z satysfakcją. Hanna dotknęła palcami swojej blizny. - A ja słyszałam kilka dni temu w wiadomościach coś dziwnego. Na stacji pytano ludzi o opinię dotyczącą zwolnienia lana i jedna dziewczyna, Alexandra, powiedziała, że uważa, że łan to na pewno zboczeniec. Spencer spojrzała na nią. - Alexandra Pratt? Hanna pokiwała głową i wzruszyła ramionami. — Chyba tak. Ona jest od nas dużo starsza. Spencer westchnęła głośno. Alexandra Pratt była w czwartej klasie liceum, kiedy Spencer i Ali chodziły do szóstej klasy podstawówki. Jako kapitan szkolnej drużyny hokeja na trawie Alexandra często uczestniczyła w selekcji młodszych zawodniczek do reprezentacji liceum. W Rosewood Day dopuszczano do selekcji szóstoklasistki, ale tylko jedna z nich mogła wejść każdego roku do drużyny. Ali chwaliła się, że bez problemu dostanie się do drużyny, bo trenowała z Alexandrą i innymi starszymi zawodniczkami jesienią. Ale Spencer wyśmiała ją. Ali nie dorównywała jej na boisku. Jednak z jakiegoś powodu Alexandra nie znosiła Spencer. Stale ją krytykowała, twierdząc, że nie umie dryblować i źle trzyma kij. Jakby Spencer nie spędzała każdego lata na obozie hokejowym, ucząc się od najlepszych trenerów. Kiedy ogłoszono skład drużyny i na liście znalazło

się nazwisko Ali, Spencer pędem wybiegła ze szkoły i pojechała do domu. Nawet nie zamieniła słowa z Ali. — Zawsze możesz spróbować za rok — pocieszała ją Ali przez telefon. — Daj spokój, Spencer, nie możesz być najlepsza we wszystki m. A potem zachichotała radośnie. Tamtej nocy Ali zaczęła wywieszać w oknie swój nowiutki strój z emblematem reprezentacji szkoły, wiedząc doskonale, że Spencer będzie na niego zazdrośnie spoglądać. Nie chodziło tylko o hokeja na trawie. Spencer konkurowała z Ali na każdym kroku. W siódmej klasie założyły się o to, która umówi się ze starszym chłopakiem. Choć żadna się do tego nie przyznała, obie wiedziały, że ich celem numer jeden jest łan Thomas. Kiedy tylko były u Spencer i zjawiała się Melissa z łanem, Ali przechodziła przed nim z niedbale rozpiętą koszulką od stroju hokejowego albo stawała wyprostowana, żeby wypiąć piersi. Na pewno nie zachowywała się tak, jakby uważała lana za zboczeńca. Alexandra Pratt najwyraźniej była w błędzie. Na przystanku zaryczał nagle autobus, wyrywając Spencer z zamyślenia. Aria spoglądała na nią z zaciekawieniem. - Ale czemu o to w ogóle pytasz? Spencer już chciała im o wszystkim opowiedzieć. Jednak w ostatniej chwili zacisnęła usta. - Z ciekawości - odparła wreszcie. Westchnęła ciężko. -Gdybyśmy tylko znalazły jakiś dowód. Coś, co usunęłoby lana z naszego życia na dobre. Hanna kopnęła w twardą grudę śniegu. - Świetnie, ale co? - Dziś rano Ali powiedziała mi, że o czymś nie wiem -zaczęła Spencer w zamyśleniu. - O jakimś ważnym dowodzie. - Ali? - Promienie słońca odbijały się w małych, okrągłych, srebrnych kolczykach Emily. - Śniła mi się - wyjaśniła Spencer, wbijając dłonie w kieszenie. - W moim śnie były dwie Ali. Jedna z szóstej klasy, a druga z siódmej. Obie wkurzone na mnie, jakbym nie zauważyła czegoś oczywistego. Powiedziały, że to mój problem i że niedługo będzie już za późno. Uszczypnęła się w czubek nosa, żeby złagodzić pulsujący ból głowy. Aria włożyła kciuk do ust. — Kilka miesięcy temu miałam podobny sen o Ali. Wtedy, gdy sobie uświadomiłyśmy, że chodziła w tajemnicy z łanem. Wciąż powtarzała, że mam prawdę przed oczami.

— A mnie się śniła, jak leżałam w szpitalu — przypomniała sobie Hanna. — Stała nade mną i mówiła, żebym się nie martwiła. I że wszystko u niej w porządku. Zimny dreszcz przebiegł Spencer po plecach. Spojrzała po twarzach przyjaciółek, a jej gardło zacisnęło się mimowolnie. Przy krawężniku zatrzymało się jeszcze kilka autobusów. Na chodnik wyskakiwały z nich dzieci z pudełkami z drugim śniadaniem. Mówiły wszystkie naraz. Spencer przypomniało się, jak łan uśmiechnął się do niej i zniknął wśród drzew. Jakby to wszystko wydawało mu się zabawą. „Jeszcze tylko kilka godzin", powiedziała sobie w duchu. Prokurator na pewno zapędzi lana w kozi róg i każe mu się przyznać do zabicia Ali. Może zmusi go nawet, żeby się przyznał, że szantażował Spencer i jej przyjaciółki, udając następcę A. łan miał mnóstwo pieniędzy. Mógł wynająć cały zespół szpiegów i kierować operacją, nie wychodząc z domu. Wysyłał im SMS-y z oczywistego powodu. Nie chciał, by dziewczyny zeznawały przeciwko niemu. Chciał zastraszyć Spencer, żeby wycofała swoje oświadczenie i oznajmiła, że nie widziała lana z Ali tamtej nocy. Ze wszystko sobie zmyśliła. — Dobrze, że dziś łan wraca za kratki — szepnęła Emily. — Odetchniemy jutro, w czasie imprezy u Spencer. — Nie usnę spokojnie, póki nie pozbędziemy się go na dobre — oznajmiła Spencer, która czuła łzy napływające do oczu. Jej głos poszybował między pokręconymi gałęziami w turkusowe niebo. Owinęła kosmyk włosów wokół palca tak mocno, że prawie je sobie wyrwała. „Jeszcze tylko kilka godzin", powtórzyła w myśli. Ale nagle te kilka godzin rozciągnęły się dla niej w nieskończoność.

ROZDZIAŁ 22 KOLEJNE DÉJA VU Hanna zdjęła swoją czerwoną skórzaną kurtkę od Chloe i włożyła ją do szafki, kiedy z głośników w szkolnych korytarzach popłynęła Symfonia „Z Nowego Świata " Dvoraka. Naomi, Riley i Kate stały obok niej, paplając o chłopakach, którzy w jednej chwili zabujali się w Kate. - Może powinnaś zostawić sobie jeszcze czas na ostateczną decyzję radziła Naomi, dopijając ostatni łyk cappuccino z syropem orzechowym. Eric Kahn jest naprawdę seksowny, ale Mason Ryers to najfajniejszy chłopak w całym liceum. Kiedy tylko otwiera usta, mam ochotę zedrzeć z niego ubranie. Mason przez dziesięć lat mieszkał z rodzicami w Sydney, dlatego mówił z lekkim australijskim akcentem. Jego głos brzmiał tak, jakby całe życie spędził na skąpanej w słońcu plaży. — Mason gra w drużynie siatkarskiej - Riley zaświeciły się oczy. Widziałam jego zdjęcie do albumu rocznego z ostatniego turnieju. Bez koszulki. Cudny. - Czy treningi siatkówki nie odbywają się aby po szkole? - Naomi klasnęła radośnie. - Może powinnyśmy zasiąść na trybunach i wiwatować na cześć Masona? - Spojrzała na Kate, oczekując jej aprobaty. Kate przybiła jej piątkę. - Wchodzę w to - zwróciła się do Hanny. - A ty, Hanno? Idziesz z nami? Hanna popatrzyła smutno na przyjaciółki. - Muszę dziś wcześniej wyjść ze szkoły... Mam proces... - Ach — Kate się zasmuciła. — No tak. Hanna oczekiwała, że Kate jakoś to skomentuje, tymczasem ona razem z Naomi i Riley zaczęły w najlepsze plotkować o Masonie. Hanna wbiła paznokcie w dłoń, bo poczuła się nieco urażona. Liczyła, że dziewczyny pójdą razem z nią na rozprawę, żeby jej okazać wsparcie. Naomi właśnie opowiadała jakiś żart na temat didgeridoo Masona, kiedy Hanna poczuła, że ktoś klepie ją w ramię. - Hanna? Odwróciła się i zobaczyła Lucasa. Jak zwykle miał przy sobie mnóstwo szpargałów z rozmaitych kółek zainteresowań. Rozkład spotkań klubu chemika, listę nazwisk pod petycją przeciwko umieszczaniu zbyt słodzonych napojów w maszynach, którą zamierzał przedłożyć dyrekcji, i

wpin-kę do klapy z napisem: „Przyszły amerykański polityk". - Co u ciebie? - spytał. Hanna znużonym gestem odsunęła włosy za ramię. Kate, Naomi i Riley spojrzały na nich i odsunęły się kilka kroków. - Niewiele - mruknęła pod nosem. Zapadło krępujące milczenie. Kątem oka Hanna zauważyła, jak Jenna Cavanaugh wchodzi do pustej klasy, prowadzona przez swojego psa przewodnika. Kiedy tylko widziała Jennę w szkole, przechodziły ją ciarki. — Brakowało mi ciebie wczoraj — powiedział Lucas. — Ostatecznie nie poszedłem na zakupy. Chciałem poczekać na ciebie. — Aha — mruknęła Hanna, słuchając jednym uchem. Jej wzrok powędrował w kierunku Kate i reszty Teraz stały na końcu korytarza pod wystawą rysunków. Szeptały i chichotały. Ciekawe, co je tak rozśmieszyło? Kiedy spojrzała na Lucasa, patrzył na nią spod uniesionych brwi. — Co się z tobą dzieje? — zapytał. — Jesteś na mnie zła? — Nie. — Hanna wsunęła dłoń w rękaw żakietu. — Byłam... zajęta. Lucas dotknął jej nadgarstka. — Denerwujesz się przed procesem lana? Podwieźć cię? Nagle dała o sobie znać cała jej irytacja. Czuła się tak, jakby ktoś przypalał jej uda rozgrzanym do czerwoności pogrzebaczem. — Nie pokazuj się na procesie — warknęła. Lucas odskoczył, jakby uderzyła go w twarz. — Ale... myślałem, że chcesz, żebym poszedł z tobą. Hanna odwróciła wzrok. — To nic ciekawego. — Próbowała się opanować. — To tylko wstępne oświadczenia. Wynudzisz się. Lucas gapił się na nią, nie zwracając najmniejszej uwagi na otaczający ich tłum. Kilka osób zmierzało na kurs prawa jazdy z książeczką z przepisami drogowymi w dłoni. — Chciałem tam przyjść dla ciebie. Hanna zacisnęła zęby i odwróciła wzrok. — Uwierz mi, dam sobie radę. Czy jest jakiś powód, dla którego nie chcesz, żebym tam poszedł? - Daj spokój. - Hanna uniosła w górę dłonie, jakby chciała stworzyć barierę ochronną. - Muszę iść na lekcje. Zobaczymy się jutro na imprezie. Zatrzasnęła drzwiczki do szafki i poszła w swoją stronę. Sama nie wiedziała, czemu się nie odwróciła, wzięła go za rękę i przeprosiła za to, że zachowała się jak ostatnia suka. Dlaczego chciała, żeby Kate, Naomi i

Riley poszły z nią na rozprawę, ale kiedy Lucas tak szczerze i lojalnie zaproponował, że przyjdzie, tylko ją to zirytowało? Lucas był jej chłopakiem i dzięki niemu przez ostatnie miesiące czuła się jak w siódmym niebie. Po śmierci Mony Hanna snuła się, jakby była w transie, z którego wydobył ją dopiero Lucas. Kiedy na nowo się zeszli, spędzali z sobą cały czas. Przesiadywali u niego w domu, grali w gry komputerowe albo jeździli na nartach. Hanna nie poszła do centrum handlowego ani do salonu kosmetycznego przez dziewięć dni w czasie przerwy świątecznej. Zazwyczaj kiedy spędzała z nim czas, nie nakładała makijażu, tylko zakrywała swoją bliznę. Przez te kilka miesięcy z Lucasem po raz pierwszy w życiu była po prostu szczęśliwa. Czemu jej to nie wystarczało? Po prostu niewystarczało.I doskonale o tym wiedziała. Kiedy Lucas pojawił się ponownie w jej życiu, wiedziała, że nie ma szans, by znowu stać się gwiazdą liceum. A teraz taka szansa się pojawiła. Każdą komórką swojego ciała pragnęła podziwu całej szkoły. Od czwartej klasy uczyła się na pamięć nazwisk nawet pomniejszych projektantów mody z najbardziej poczytnych czasopism. Wtedy ćwiczyła uszczypliwe uwagi na temat dziewczyn z klasy z pomocą Scotta China, jej jedynego przyjaciela, który chichotał radośnie, oglądając popisy trenującej suki. W szóstej klasie, kiedy skończyła się gra w kapsułę czasu, Hanna wzięła udział w charytatywnej wyprzedaży garażowej. Dostrzegła apaszkę od Hermesa, którą ktoś omyłkowo wycenił na pięćdziesiąt centów. W tej samej chwili u jej boku pojawiła się Ali, chwaląc ją za sokoli wzrok. I zaczęły rozmawiać. Hanna była pewna, że Ali wybrała ją na swoją nową przyjaciółkę nie dlatego, że Hanna była najładniejsza czy naj szczupłej sza, ani nawet nie dlatego, że odważyła się zakraść do ogródka Ali, żeby zdobyć jej kawałek sztandaru, ale dlatego, że miała najlepsze kwalifikacje do tej roboty. I dlatego, że najbardziej jej chciała. Hanna wygładziła włosy, próbując zapomnieć o tym, co właśnie zaszło między nią i Lucasem. Za rogiem ukazała się Kate, Naomi i Riley, które patrzyły prosto na nią i wybuchły śmiechem. Nagle Hannie pociemniało w oczach, a potem zamiast Kate zobaczyła roześmianą Monę. Tak samo jak kilka miesięcy temu, w czasie przyjęcia urodzinowego Mony. Hanna zapamiętała dobrze tamto uczucie niedowierzania, kiedy zobaczyła Monę z Naomi i Riley, zachowującą się tak, jakby to były jej najlepsze przyjaciółki, które szeptały sobie na ucho, jaką frajerką jest Hanna. „Kto nie pamięta przeszłości, na pewno powtórzy stare błędy". Kate,

Naomi i Riley nie śmiały się z niej, prawda? I wtedy Hanna znowu zobaczyła Kate, która teraz machała i bezgłośnie mówiła do niej: „Kawa po następnej lekcji?", i pokazywała palcem na kafeterię. Hanna pokiwała głową. Kate posłała jej całusa i zniknęła za rogiem. Hanna odwróciła się i weszła do łazienki. Na szczęście nikogo w niej nie było. Nachyliła się nad jedną z umywalek. Czuła zaciskanie się żołądka. Ostry zapach amoniaku wydzielany przez środki do czyszczenia wypełnił jej nos. Stała tak blisko lustra, że widziała wszystkie pory w swojej skórze. — Nie śmieją się z ciebie. Jesteś Hanna Marin — wyszeptała do lustra. — Najpopularniejsza dziewczyna w szkole. Każdy chce być tobą. Nagle zawibrował jej telefon wetknięty do bocznej kieszeni torebki. Hanna drgnęła i wyciągnęła go. Nowa wiadomość. W łazience wyłożonej drobnymi kafelkami panowała absolutna cisza. Z kranu wyciekła kropla. Odbita na powierzchni chromowanych suszarek do rąk twarz Hanny odkształciła się i rozmyła. Hanna, zaglądając w szparę pod drzwiami, sprawdziła, czy w kabinach nikogo nie ma. Była sama. Wzięła głęboki oddech i otworzyła wiadomość. Hanna ma zawsze ochotę na chrupki serowe... i na karę. Zniszcz ją, nim ona zniszczy ciebie. A. Krew w jej żyłach zawrzała z gniewu. Miała już dość wiadomości od naśladowcy A. Zaczęła szybko wpisywać do telefonu odpowiedź: „Smaż się w piekle. Nie wiesz o mnie nic". Jej telefon zasygnalizował, że wiadomość została wysłana. Ale kiedy wkładała go z powrotem do swojej zamszowej torby, znowu się odezwał. Wiem, ze ktoś lubi sobie zwymiotować w damskiej ubikacji. I że komuś jest smutno, bo nie jest juz ukochaną córeczką tatusia. I wiem, ze ktoś bardzo tęskni za swoją najlepszą przyjaciółką, choć ona próbowała ją zabić. Skąd tyle wiem? Bo wiem, na czym polega dorastanie w Rosewood. Tak jak ty. A.

ROZDZIAŁ 23 NAJCICHSZA SALA SĄDOWA POD SŁOŃCEM Aria wysiadła z mercedesa Spencer i od razu zwróciła uwagę na przedstawienie, jakie urządziły media pod budynkiem sądu. Na schodach tłoczyli się reporterzy, kamerzyści i faceci w puchowych kurtkach z mikrofonami na wysięgniku. Wokół nich zgromadziły się grupki protestujących z transparentami. Jacyś zwolennicy teorii spiskowej chcieli zakończenia procesu, twierdząc, że to lewicowe polowanie na czarownice. Chcieli dorwać lana, bo jego ojciec zajmował kierownicze stanowisko w wielkim koncernie farmaceutycznym w Filadelfii. Rozgniewany tłum po drugiej stronie schodów domagał się, by lana wysłać na krzesło elektryczne. Oczywiście zebrała się też grupka fanów Ali z jej zdjęciami i transparentami z napisem: „Tęsknimy za tobą", choć nigdy nie spotkali jej osobiście. — Nieźle — powiedziała Aria i natychmiast się spięła. Po drugiej stronie ulicy zobaczyła dwie osoby idące powoli z dodatkowego parkingu. Ella wzięła Xaviera pod rękę. Oboje mieli na sobie grube wełniane płaszcze. Aria skryła głowę w wielkim, obszytym futrem kapturze. Zeszłej nocy, gdy Xavier ją pocałował, pobiegła do swojego pokoju i zamknęła się na klucz. Kiedy wyszła kilka godzin później, Mike siedział przy stole w kuchni i jadł płatki czekoladowe z mlekiem. Gdy tylko weszła, wbił w nią nienawistny wzrok. — Powiedziałaś coś wstrętnego do Xaviera? - wyrzucił z siebie. — Jak skończyłem rozmawiać, już go tu nie było. Chcesz namieszać mamie w papierach? Aria odwróciła się, zbyt zawstydzona, by z nim rozmawiać. Wiedziała, że pocałunek nic nie znaczył, że Xavier działał pod wpływem chwili. Nawet on wydawał się zaskoczony i żałował tego, co zrobił. Na pewno jednak nie chciała, żeby Mike się o tym dowiedział. Ale niestety ktoś już wiedział: A. Aria rozwścieczyła A., donosząc Wildeno-wi o ostatnim SMSie. Przez całą noc wyobrażała sobie, jak ktoś dzwoni do Elli i mówi jej, że to Aria podrywała Xaviera, a nie on ją. Jeśli Ella kiedykolwiek się o tym dowie, wyklnie ją z rodziny po wsze czasy. — Aria! - zawołała Ella, która poznała córkę pod kapturem. Pomachała jej i przywołała ją do siebie gestem. Xavier patrzył na nią

jak zbity pies. Aria bała się, że gdy tylko zostanie z nim sam na sam, on zacznie ją przepraszać. Ale tego dnia miała na głowie ważniejsze rzeczy. Chwyciła Spencer za rękę i odwróciła wzrok od matki. — Chodźmy — powiedziała. — Teraz. Spencer wzruszyła ramionami. Weszły w tłum stojący na schodach. Aria naciągnęła kaptur jeszcze głębiej, a Spencer zakryła twarz dłonią. Ale reporterzy i tak pospieszyli w ich kierunku. — Spencer! Jak sądzisz, co się stanie dziś w czasie rozprawy!? — krzyczeli. — Aria! Jak bardzo ten proces wpłynął na twoje życie? Aria i Spencer chwyciły się jeszcze mocniej za ręce i szły tak szybko, jak się tylko dało. Przy drzwiach do sądu stał policjant, który wpuścił je do środka. Weszły, dysząc ciężko. W holu pachniało woskiem do podłóg i wodą kolońską. łan i jego prawnicy jeszcze nie przyjechali, więc wokół budynku kręciło się mnóstwo ludzi, policjantów z Rosewood, miejskich oficjeli, sąsiadów i przyjaciół. Aria i Spencer pomachały Jacksonowi Hughesowi, dystyngowanemu prokuratorowi okręgowemu. Kiedy Jackson się odsunął, Aria z wrażenia połknęła gumę do żucia: za nim stała rodzina Ali, państwo DiLaurentis i... Jason. Aria widziała go niedawno — przyjechał na mszę za Ali i na rozprawę po aresztowaniu lana — i za każdym razem nie mogła wyjść z podziwu, że nadal tak pięknie wygląda. — Cześć, dziewczyny — przywitała się pani DiLaurentis i podeszła do nich. Aria zauważyła, że wokół jej oczu pojawiło się więcej zmarszczek, ale nadal była szykowna i elegancka. Przyjrzała się Arii i Spencer. — Ale urosłyście — powiedziała, a smutek w jej głosie świadczył o tym, że myślała o swojej córce, która teraz też pewnie byłaby wysoka. - Jak sobie państwo radzą? - spytała Spencer, zdobywając się na poważny ton. - Najlepiej, jak potrafimy - pani DiLaurentis uśmiechnęła się odważnie. — Zatrzymali się państwo w mieście? - zapytała Aria. Kilka miesięcy wcześniej, w czasie poprzedniej rozprawy lana, zamieszkali w Filadelfii. Pani DiLaurentis pokręciła głową. — Na czas trwania procesu wynajęliśmy dom w pobliskim miasteczku. Trudno byłoby nam dojeżdżać każdego dnia z Filadelfii. Woleliśmy być blisko. Aria uniosła brwi. — Możemy coś dla państwa zrobić? — zapytała. — Pomóc w domu? Odgarnąć śnieg z podjazdu? Mogłabym przyjechać z bratem.

Na twarzy pani DiLaurentis pojawił się jakiś dziwny cień. Machinalnie dotknęła swojego naszyjnika z pereł. - Dziękuję, kochanie, ale to nie będzie konieczne. Uśmiechnęła się do nich sztywno i odeszła. Aria patrzyła, jak pani DiLaurentis przemierza hol i podchodzi do swoich bliskich. Trzymała głowę uniesioną tak wysoko, jakby położyła na niej książkę. — Jest jakaś... dziwna — szepnęła Aria. - Nie wyobrażam sobie nawet, jak się musi czuć. — Spencer przeszył dreszcz. - Ten proces to pewnie dla niej piekło. Popchnęły ciężkie drewniane drzwi i weszły do sali sądowej. Hanna i Emily zajęły już miejsca w drugim rzędzie, tuż obok wielkiego stołu dla prawników. Hanna zdjęła szkolny żakiet i przewiesiła go przez oparcie krzesła. Emily strzepnęła jakiś pyłek ze spódnicy. Obie skinęły bez słowa Arii i Spencer, kiedy usiadły obok. Sala szybko się wypełniała. Jackson rozłożył na swoim stole mnóstwo teczek i segregatorów. Obrońca lana zajął miejsce po drugiej stronie sali. Z boku, na ławie przysięgłych, siedziało dwanaście osób, których Aria nigdy wcześniej nie widziała. Wybrali je prawnicy. Na salę nie mieli wstępu przedstawiciele mediów. Wpuszczono tylko najbliższą rodzinę i przyjaciół, świadków i policjantów. Kiedy Aria rozejrzała się, dostrzegła rodziców Emily, tatę Hanny i jej przyszłą macochę, a także sio-strę Spencer, Melissę. Po drugiej stronie zobaczyła swojego ojca Byrona. Pomagał Meredith zająć miejsce, choć przecież nie była jeszcze w aż tak zaawansowali e j ciąży. Byron rozejrzał się wokół, jakby czuł na sobie wzrok Arii. Odnalazł ją i pomachał jej. „Cześć", powiedział bezgłośnie i się uśmiechnął. Meredith też ją zauważyła. Otworzyła szeroko oczy i równie bezgłośnie zapytała: „Wszystko w porządku?". Ciekawe, czy Byron wiedział, że Ella też przyszła, i to ze swoim nowym chłopakiem. Emily szturchnęła Arię. — Pamiętasz, jak do mnie zadzwoniłaś, gdy dostałaś wiadomość od naśladowcy A.? Ja wtedy też dostałam. Aria poczuła dreszcze. — I co w niej było? Emily schyliła głowę, bawiąc się guzikiem bluzki, który się obluzował. — Nic takiego... Wilden odzywał się do ciebie? Ustalił, kto nam to przysyła? -Nie.

Aria rozejrzała się w poszukiwaniu Wildena. Powinien się zjawić, ale ona go nie dostrzegła. Za plecami Emily spojrzała na Hannę. — A ty coś dostałaś? Hanna spojrzała na nią groźnie. — W tej chwili nie mam ochoty o tym rozmawiać. Aria zmarszczyła czoło. Czy to miało znaczyć, że i Hanna dostała SMS-a od A.? — A ty, Spencer? Spencer spojrzała na przyjaciółki zdenerwowana. Nie odpowiedziała. Aria poczuła w ustach kwaśny smak. Czy to znaczy, że wszystkie dostały wiadomości od A.? Emily nerwowo zagryzła dolną wargę. — Wkrótce to już nie będzie miało najmniejszego znaczenia. Jak łan pójdzie za kratki, ten cyrk się skończy. — Miejmy nadzieję — szepnęła Aria. Państwo DiLaurentis weszli do sali i usiedli na ławce tuż przed dziewczynami. Jason zajął miejsce obok rodziców, ale cały czas się wiercił. Rozpinał i zapinał marynarkę, sięgał po telefon, spoglądał na ekran, wyłączał go, a potem znowu włączał. Nagle odwrócił się i spojrzał prosto na Arię. Jego błękitne oczy przez dłuższą chwilę wpatrywały się w nią. Miał dokładnie takie same oczy jak Ali. Wyglądał trochę jak duch. Uśmiechnął się, jakby ją rozpoznał. Ale tylko ją. I pomachał jej lekko, jakby pamiętał ją lepiej niż pozostałe dziewczyny. Aria rozejrzała się, by sprawdzić, czy jej przyjaciółki to zauważyły. Hanna malowała usta, a Spencer i Emily szeptem rozmawiały o tym, że państwo DiLaurentis wynajęli dom w pobliskim mieście. Kiedy Aria znów spojrzała na Jasona, był już do niej odwrócony plecami. Minęło dwadzieścia minut. Miejsce lana nadal było puste. — Chyba powinien już tu być? — szepnęła Aria do Spencer. Spencer zmarszczyła czoło. — Czemu mnie o to pytasz? — syknęła. — Skąd niby mam wiedzieć? Aria uniosła dłonie w geście kapitulacji. — Przepraszam — rzuciła ostro. — To nie było pytanie tylko do ciebie. Spencer westchnęła zniecierpliwiona i spojrzała przed siebie. Zacisnęła zęby. Obrońca lana wstał z miejsca i poszedł na tyły sali ze zmartwioną miną. Aria spojrzała na drewniane drzwi prowadzące na korytarz, oczekując, że w każdej chwili może stanąć w nich łan w eskorcie policji. I wtedy proces się zacznie. Ale drzwi pozostały zamknięte. Zniecierpliwiona, położyła dłoń na karku. Zebrany tłum szeptał coraz głośniej.

Aria spojrzała przez okno, żeby się uspokoić. Budynek sądu stał na ośnieżonym wzgórzu. Z okien rozciągał się widok na dolinę Rosewood. Latem widok zasłaniały rozłożyste drzewa, ale teraz między ich nagimi gałęziami widać było całe miasteczko. Wieża w Hollis wydawała się taka mała, że mieściła się między kciukiem i palcem wskazującym. Malutkie wiktoriańskie domy wyglądały jak domki dla lalek. Aria widziała nawet neonową gwiazdę przed barem Snooker's, gdzie po raz pierwszy spotkała Ezrę. Dalej rozciągały się poła golfowe należące do klubu. Właśnie tam razem z Ali i pozostałymi dziewczynami spędziły swoje pierwsze wspólne lato, wylegując się przy basenie i gapiąc na starszych od siebie ratowników. Oczywiście najczęściej gapiły się na lana. Miała ochotę wrócić do tamtego lata i jeszcze raz przeanalizować to, co przydarzyło się Ali. Chciała cofnąć się do czasu, kiedy robotnicy nie zaczęli jeszcze kopać fundamentów pod altanę na dwadzieścia osób obok domu Di Laurentisów. Gdy Aria po raz pierwszy znalazła się w ogrodzie Ali, stanęła na tyłach domu, tuż pod lasem, właśnie w tym miejscu, gdzie potem wykopano dziurę i znaleziono ciało Ali. Była to tamta pamiętna sobota na początku szóstej klasy, kiedy wszystkie cztery zjawiły się przed domem Ali, żeby wykraść jej kawałek szkolnego sztandaru. A.ria chciała cofnąć się w czasie i zmienić bieg wydarzeń. Sędzia Baxter wszedł na salę. Był majestatyczny, miał czerwoną twarz, haczykowaty nos i małe oczy. Aria pomyślała, że pewnie z bliska pachnie dymem z cygar. Kiedy wezwał do siebie oskarżyciela i obrońcę, Aria zesztywniała. Rozmawiali o czymś z ożywieniem, wskazując na puste miejsce na ławie oskarżonych. — To jakieś szaleństwo — zamruczała Hanna, oglądając się przez ramię. — Ian ma duże spóźnienie. Nagle wahadłowe drzwi otworzyły się z takim hukiem, że dziewczyny poderwały się z miejsc. Do sali wszedł szybkim krokiem policjant, który brał też udział w pierwszej rozprawie lana. Podszedł do stołu sędziowskiego. — Rozmawiałem z jego rodziną — oznajmił szorstkim głosem. Jego odznaka odbijała promienie słoneczne, które igrały na ścianach. — Szukają go. Arii zaschło w gardle. — Szukają? — Spojrzała na przyjaciółki. — Co to ma znaczyć? — pisnęła Emily. Spencer zaczęła obgryzać paznokieć. — O Boże.

Przez niedomknięte drzwi Aria zobaczyła, jak przy chodniku parkuje czarny sedan i wysiada z niego ojciec lana. Miał na sobie żałobną czerń, a jego poważna twarz wyrażała głębokie przerażenie. Matka lana nie przyjechała, bo leżała w szpitalu. Za sedanem zatrzymało się auto policyjne, ale wysiadło z niego tylko dwóch policjantów. Po chwili ojciec lana podszedł do sędziego. — Wieczorem poszedł do swojego pokoju — pan Thomas mówił szeptem, lecz na tyle głośno, że jego głos docierał do pierwszych rzędów. — Nie wiem, jak to mogło się stać. Twarz sędziego Baxtera drgnęła. — O czym pan mówi? — zapytał. Ojciec lana zwiesił głowę. — On... zniknął. Aria otworzyła usta. Serce biło jej mocno. Emily jęknęła. Hanna złapała się za brzuch i z jej gardła wydobyło się dziwne gulgotanie. Spencer podniosła się z miejsca. — Chyba powinnam... Nagle urwała i usiadła. Sędzia Baxter zastukał młotkiem w pulpit. — Ogłaszam przerwę — oznajmił gromkim głosem. — Na czas nieokreślony. Zwołamy posiedzenie, kiedy tylko będzie to możliwe. Gestem przywołał do siebie dwudziestu policjantów, którzy natychmiast do niego podeszli. Mieli włączone krótkofalówki i pistolety w kaburach gotowe do strzału. Sędzia wydał im szybko instrukcje, a oni natychmiast wybiegli z sądu i wsiedli do swoich aut. „Zniknął". Aria znowu spojrzała przez okno na dolinę. Tam, w dole, łan mógł znaleźć mnóstwo kryjówek. Emily osunęła się na ławkę i chwyciła się za głowę. — Jak to mogło się stać? — Przecież miała go pilnować policja — zawtórowała jej Hanna. — Jak mógł im się wymknąć? To niemożliwe. — Owszem. Spojrzały na Spencer. Miała rozbiegany wzrok i rozedrgane ręce. Na jej twarzy malowało się poczucie winy. — Muszę wam coś powiedzieć — wyszeptała. — O... lanie. Coś, co wam się nie spodoba.

ROZDZIAŁ 24 ET TU, KATE? — Z drogi! — krzyknęła Hanna. Kobieta z jamnikiem na smyczy podskoczyła i zeszła Hannie z drogi. Był piątkowy wieczór i Hanna biegła sześciokilometrowym szlakiem Stockbridge, przebiegającym krętą drogą za starym domem z kamienia, w którym teraz mieściło się schronisko prowadzone przez chrześcijańską organizację charytatywną. Pewnie bieganie po ustronnej ścieżce nie należało do najbezpieczniejszych zajęć, biorąc pod uwagę to, że w okolicy grasował łan Thomas. Choć gdyby Spencer nie stchórzyła i powiedziała glinom, że łan złamał zasady aresztu domowego i odwiedził ją dzień wcześniej w domu, zapewne nie udałoby mu się uciec. Niech szlag trafi lana. Hanna potrzebowała tego wieczoru sporej dawki joggingu. Zazwyczaj przychodziła tu, żeby oczyścić żołądek za bardzo napchany chrupkami serowymi, ale tego wieczoru to pamięć Hanny domagała się oczyszczenia. Wiadomości od A. zaczęły ją prześladować. Nie chciała uwierzyć, że ten naśladowca A. ma złe intencje... Jeśli jednak SMS-y zawierały prawdę? A jeśli ten naśladowca A. to łan, który uciekł z aresztu domowego? Wtedy mógł się dowiedzieć, co knuje Kate, tak? Hanna przebiegła obok zasypanych śniegiem ławek i wielkiego zielonego znaku nakazującego sprzątać po wyprowadzanych na spacer psach. Czy zbyt lekkomyślnie zaprzyjaźniła się z Kate? A może Kate znowu chce jej wykręcić jakiś numer? A jeśli jest taką krętaczką jak Mona i uknuła doskonały plan, żeby zrujnować Hannie życie? Powoli zaczęła się zastanawiać nad pewnymi szczegółami swojej przyjaźni z Moną. Może łączyła je niena-wiść? Zaprzyjaźniły się w ósmej klasie, kilka miesięcy po zaginięciu Ali. To Mona zbliżyła się do Hanny, chwaląc jej trampki od D&G i bransoletkę od Davida Yurma-na, którą dostała na urodziny. Początkowo Hanna była zdumiona — przecież uważała Monę za wieśniarę — ale w końcu postanowiła dostrzec w niej coś więcej niż tylko zewnętrzną brzydotę. Poza tym potrzebowała najlepszej przyjaciółki. A może Mona nigdy nie była jej najlepszą przyjaciółką. Może tylko czekała na właściwy moment, żeby się zemścić za wszystkie okropieństwa, które Hanna i jej przyjaciółki wygadywały na jej temat. To Mona odcięła Hannę od jej dawnych przyjaciółek i to Mona zaogniła jej i tak już napięte relacje z Naomi i Riley. Hanna chciała je przeprosić za

wszystko po śmierci Ali, ale Mona kategorycznie jej tego zabroniła. Twierdziła, że Naomi i Riley należały do osób pośledniej kategorii i nie powinny mieć nic wspólnego z Moną i Hanną. Mona podkusiła ją do kradzieży w sklepach, twierdząc, że to wspaniałe uczucie. Wreszcie wcieliła się w rolę A. Tak łatwo przyszło jej nabicie Hanny w butelkę. Przecież na jej oczach Hanna popełniła tyle pomyłek. Kto siedział koło niej, kiedy rozbiła bmw należące do ojca Seana Ackarda? Kto stał obok niej, kiedy aresztowano ją za kradzież bransoletki w sklepie Tiffany'ego? Stopy zapadały się jej w topniejącym śniegu, ale się nie poddawała. Przypomniały się jej wszystkie ciemne sprawki Mony. Nie potrafiła zapanować nad swoim umysłem, który burzył się i kipiał jak szampan w dopiero co otwartej butelce. Mona jako A. przysłała jej sukienkę w dziecięcym rozmiarze, wiedząc, że Hanna włoży ją na jej przyjęcie urodzinowe i kreacja pęknie w szwach. Mona jako A. radośnie przysłała Hannie SMS-a z informacją, że Sean poszedł na Bal Lisa z Arią, dobrze wiedząc, że Hanna pogna z powrotem do Rosewood i da Seanowi po głowie, a tym samym zrujnuje kolację z ojcem i sprawi, że Kate wyda się wszystkim idealną, posłuszną córeczką. Chwileczkę. Hanna zatrzymała się przy małym zagajniku. Coś jej nie pasowało. Hanna powiedziała Monie, że widuje się znowu z ojcem, ale nie poinformowała jej, że olewa Bal Lisa i jedzie na spotkanie z tatą do Filadelfii. Nawet jeśli Mona jakimś sposobem dowiedziała się o tym, nie mogła przecież wiedzieć, że na kolacji zjawi się też Isabel z Kate. Hanna przypomniała sobie, jak Isabel i Kate zapukały do drzwi apartamentu w hotelu i zawołały: „Nie-spodzianka!". Mona nie mogła tego przewidzieć. Chyba że... Hanna wciągnęła głęboko powietrze. Niebo nieco pociemniało. Mona mogła wiedzieć, że Kate i Isabel pojawią się w Filadelfii, jeśli potajemnie korespondowała z Kate. To było logiczne. Mona wiedziała o istnieniu Kate. W jednej z pierwszych wiadomości od A. znalazł się wycinek z gazety z artykułem na temat Kate, która zdobyła kolejną szkolną nagrodę. Może Mona zadzwoniła do Kate i razem wymyśliły ten diabelski plan. Kate nienawidziła Hanny, więc z ochotą się na niego zgodziła. I pewnie dzięki temu potrafiła wydobyć z Hanny w łazience restauracji Le Bec Fin w Filadelfii prawdę o jej bulimii. Niby skąd wiedziała, że powinna zajrzeć Hannie do torebki. Ktoś musiał ją wcześniej poinformować, że Hanna nosi przy sobie Percocet. Mona mogła uprzedzić o tym Kate, mówiąc jej przez telefon na przykład coś takiego: „Chwaliła się, że ma ten towar. I zaufa ci,

jeśli poprosisz, żeby ci trochę dała. Ale jak już zniknie, kiedy po godzinie jej ojciec zacznie świrować, wyciągnij to. Powiesz, że Hanna zmusiła cię, żebyś to wzięła". - O Boże! - wyszeptała do siebie Hanna i rozejrzała się z przestrachem. Po plecach płynęła jej strużka lodowatego potu. Kate zaprzyjaźniła się z Hanną, żeby razem mogły zostać królowymi liceum, a na swoją świtę wybrały Naomi i Riley. A jeśli stanowiło to część wielkiego planu Mony? A jeśli Kate była tylko marionetką w rękach Mony... i naprawdę chciała zniszczyć Hannę? Pod Hanną nogi się ugięły. Zrobiła skłon i oparła dłonie na kolanach. A jeśli to się nigdy nie skończy? Poczuła skurcz żołądka. Stanęła na skraju ścieżki i zwy-miotowała na ziemię. Do oczu napłynęły jej łzy, a w gardle ją paliło. Czuła się taka zagubiona. I samotna. Nie wiedziała, co w jej życiu było prawdą, a co kłamstwem. Po kilku minutach wytarła usta i się odwróciła. Brukowana ścieżka była pusta. Zapadła tak głucha cisza, że Hanna słyszała burczenie w żołądku. Po drugiej stronie ścieżki coś się poruszyło w krzakach. Jakby ktoś siedział w środku i próbował się wydostać. Hanna chciała się ruszyć, ale czuła się tak jak po wypadku, zupełnie bezwładna. Krzaki trzęsły się coraz gwałtowniej. „To duch Mony - powiedział jakiś głos w głowie Hanny. - Albo duch Ali. Albo łan". Gałęzie się rozchyliły. Hanna wydała z siebie zduszony krzyk i zamknęła oczy. Kiedy je otworzyła po kilku sekundach, na ścieżce nikogo me było. Hanna zamrugała i rozejrzała się. Nagle zobaczyła, co narobiło tyle hałasu - mały, szary zajączek, kicający po kępce wyschniętej koniczyny. - Ale mnie przestraszyłeś - skarciła zajączka. Wyprostowała się i poczuła, jak jej puls powoli wraca do normy. W nosie czuła palący zapach własnych wymiocin. Obok przebiegła kobieta w ortalionowej kurtce, zostawiając za sobą zapach perfum od Marca Jacobsa, których pewnie użyła rano, idąc do pracy. Potem minął ją jakiś facet z wielkim dalmatyńczykiem na smyczy. Świat znowu był pełen ludzi. Kiedy zajączek zniknął w krzakach, umysł Hanny zaczął się rozjaśniać. Wzięła kilka głębokich, oczyszczających oddechów i złapała właściwą postawę. To wszystko tylko chytry plan, który miał namieszać jej w głowie. Wymyślił go łan albo jakiś inny durny dzieciak udający A. Mona nie mogła przecież kontrolować biegu wszechświata zza grobu. Poza tym Kate wspomniała coś o tym dołującym romansie z Chłopcem z

Opryszczką. Przecież nie przyznałaby się do czegoś takiego, gdyby chciała zniszczyć Hannę na zawsze. Hanna przebiegła kilometr do parkingu pod schroniskiem i nagle poczuła się o wiele lepiej. W jej samochodzie na siedzeniu dla pasażera leżał telefon. Nie dostała żadnych nowych wiadomości. Kiedy ruszyła w stronę domu, chciała napisać kolejnego SMS-a do A.: „Niezły kawał, oszuście. Prawie dałam się nabrać". Czuła się też winna, że zupełnie zignorowała wszystkie dzisiejsze SMS-y od Kate i unikała jej w szkole. Może powinna jej to jakoś wynagrodzić. Może jutro, zanim zaczną się przygotowywać do balu, skoczą razem do pijalni soków i Hanna kupi jej bezcukrowy koktajl z mango. Kiedy wróciła, w domu panowała ciemność i cisza. — Halo? — zawołała, stawiając mokre buty do biegania w komórce na pranie i ściągając z włosów opaskę. Zastanawiała się, gdzie podziali się wszyscy domownicy. — Kate? Gdy weszła na piętro, usłyszała cichy, zduszony głos. Drzwi do pokoju Kate były zamknięte i sączyła się zza nich jakaś nieznana jej muzyka. — Kate? — powtórzyła cicho. Żadnej odpowiedzi. Hanna uniosła już palec, żeby zapukać, ale nagle Kate zarechotała przeciągle. — Tak będzie najlepiej — usłyszała głos Kate. — Obiecuję. Hanna uniosła brwi. Kate rozmawiała chyba przez telefon. Z ciekawości przycisnęła ucho do drzwi. — Nie, obiecuję. — Namawiała kogoś Kate. — Zaufaj mi. Najwyższy czas. Nie mogę się doczekać! I wtedy Kate zaśmiała się głośno i złośliwie. Hanna odskoczyła od drzwi, jakby ją oparzyły, i zasłoniła usta dłonią. Kate śmiała się dalej, na całe gardło. Hanna z przerażeniem wycofała się do holu. Doskonale wiedziała, że taki śmiech me wróży nic dobrego. Zawsze tak złowieszczo śmiały się z Moną, kiedy planowały jakiś gruby przekręt. Tak właśnie się śmiały, gdy Hanna planowała udawać przez chwilę przyjaciółkę Naomi, bo ta poderwała chłopaka, który miał iść z Moną na bal' walentynkowy. I tak samo się śmiały, gdy Mona założyła na MySpace fałszywy profil Aidena Stewarta, ślicznego chłopca ze szkoły dla kwakrów, i za jego pośrednictwem torturowała Rebekę Lowry, bo ta pretendowała do tytułu Królowej Śniegu, choć ten zaszczyt należał się tylko Hannie. Taki śmiech znaczył tylko jedno: „To będzie bolało, ale na to właśnie zasłużyła ta suka. A my na pewno uśmiejemy się po pachy". Wszystkie zmartwienia Hanny powróciły do niej jak rwąca rzeka, która

nagle uderza o skały. Kate najwyraźniej planowała jakiś straszny podstęp, a Hanna przeczuwała, o co może jej chodzić.

ROZDZIAŁ 25 ZAMKNIJ DRZWI, OTWÓRZ SERCE Kiedy w sobotni wieczór Emily i Isaac podjechali pod dom Hastingsów, do ich samochodu podszedł mężczyzna w uniformie i poprosił o dowody osobiste. — Musimy zapisać nazwiska wszystkich gości — poinformował. Emily zauważyła pistolet przy jego pasku. Isaac też go dostrzegł i odruchowo dotknął dłoni Emily. — Nie martw się. Ian pewnie jest już na drugim końcu świata. Emily z trudem powstrzymała się od grymasu. lana nie widziano od dwudziestu czterech godzin. Emily powiedziała Isaacowi, że przyjaźniła się z Ali i uczestniczyła we wczorajszym procesie, ale oczywiście oszczędziła mu informacji o wiadomościach od następcy A. Nie miała wątpliwości, że to Ian. Niestety, nie miała też wątpliwości, że łan kręci się gdzieś niedaleko Rosewood, próbując odkryć jakąś tajemnicę, o której policja do tej pory nie ma pojęcia. Wkurzyła się na Spencer za to, że nie powiedziała policji o wizycie, jaką złożył jej łan. Zarazem jednak doskonale ją rozumiała. Spencer pokazała im wiadomość, którą dostała od lana zaraz po jego odwiedzinach, z groźbą, że Spencer będzie cierpieć, jeśli piśnie choć słówko. Poza tym Emily sama niewiele powiedziała o SMS-ie, w którym A. grozi jej, że jeśli Emily się wygada, Isaac dowie się całej prawdy o niej. Najwyraźniej łan był tak przebiegły jak Mona i wiedział doskonale, jak je wszystkie uciszyć. Ale nawet wtedy, gdy Spencer opowiedziała, co się stało, i dziewczyny próbowały opowiedzieć o tym jakiemuś policjantowi, żaden nie znalazł dla nich czasu. Cały posterunek wyruszył na poszukiwanie lana. Rodzice Spencer zastanawiali się, czy w tych okolicznościach nie powinni odwołać imprezy charytatywnej. Ostatecznie postanowili, że zastosują specjalne środki ostrożności. Spencer zadzwoniła do Emily i pozostałych dziewczyn i błagała je, żeby wszystkie przyszły i wsparły ją duchowo. Emily poprawiła sukienkę pożyczoną od Carolyn i wysiadła z volvo. Dom Spencer był oświetlony jak tort urodzinowy. Przed domem stał zaparkowany samochód Wildena, a kilku pomocników kierowało ruchem na parkingu. Kiedy Isaac chwycił ją za rękę, Emily zauważyła Setha Cardiffa, najlepszego przyjaciela jej byłego chłopaka Bena, jak wysiada z samochodu za nimi. Zesztywniała i chwyciła Isaaca za ramię.

— Tędy — zakomenderowała i gwałtownie popchnęła go w stronę ścieżki prowadzącej do domu. Na ganku zobaczyła Erica Kahna. A to znaczyło, że gdzieś w pobliżu na pewno kręcił się Noel. - Poczekaj. Wciągnęła Isaaca w ciemne miejsce obok wielkiego ośnieżonego krzewu i udawała, że szuka czegoś w srebrnej torebce. Wiatr targał gałęziami wysokiego iglastego drzewa stojącego nieopodal. Emily przez chwilę zastanawiała się, czy nie zachowuje się jak wariatka. Stała w ciemności, gdy wokół grasował zbiegły morderca. Isaac zaśmiał się zakłopotany. - Coś się stało? Ukrywasz się przed kimś? - Oczywiście że nie - skłamała. Erie Kahn wszedł wreszcie do domu. Emily znów wyszła na ścieżkę. Wzięła głęboki oddech i otworzyła drzwi frontowe. Wewnątrz paliły się jasne światła. Witamy. Siedzący w rogu kwartet smyczkowy grał pięknego menueta. Kobiety w jedwabnych sukienkach wizytowych wyszywanych cekinami śmiały się, rozmawiając z mężczyznami w doskonale skrojonych ciemnych garniturach. Obok Emily i Isaaca przemknęła kelnerka, z gracją niosąc tacę pełną kieliszków szampana. Isaac wziął dwa i wręczył jeden Emily. Upiła łyk, próbując się nie zakrztusić. — Emily. Przed nią stała Spencer w krótkiej czarnej sukience obszytej u dołu piórami, w butach na niebotycznych obcasach. Jej oczy powędrowały w stronę dłoni Isaaca, który trzymał za rękę Emily. Zmarszczyła lekko czoło. - Mhm, Isaac, to jest Spencer. Jej rodzice to gospodarze - wyjaśniła szybko Emily, powoli wysuwając swoją dłoń z dłoni Isaaca. - Spencer, to jest Isaac. Już chciała dodać: „Mój chłopak", ale wokół stało zbyt wiele osób. — Rick Colbert, ten, który zajmuje się tu cateringiem, to mój tata wyjaśnił Isaac, podając dłoń Spencer. - Spotkaliście się już? — Nie zajmowałam się przygotowaniami - odparła Spencer z kwaśną miną. Zwróciła się do Emily. — Wilden powiedział ci, jakie obowiązują zasady? Nie możemy wychodzić na zewnątrz. Jak potrzebujesz coś z auta, Wilden ci to przyniesie. A jak będziecie chcieli już iść, Wilden was odprowadzi. — Nieźle — Isaac przeczesał włosy. — Naprawdę poważnie to

traktujecie. — Bo to poważna sprawa — warknęła Spencer. Już miała się odwrócić, lecz Emily chwyciła ją za rękę. Chciała zapytać, czy Spencer zgodnie z obietnicą powiedziała Wildenowi o wizycie lana. Ale Spencer wyrwała się jej. — Nie mogę teraz rozmawiać — rzuciła i zniknęła w tłumie. Isaac przechylił się do tyłu na piętach. — Ale miła. Rozejrzał się wokół i zobaczył kosztowny turecki dywan w gigantycznym holu, zdobione kamienne ściany i portrety przodków Hastingsów wiszące nad schodami. — Więc tak mieszkają dzieciaki z twojej szkoły? — Nie wszystkie - sprostowała Emily. Isaac podszedł do antycznego stolika i dotknął filiżanki z ozdobnego serwisu do herbaty z sewrskiej porcelany. Emily chciała go natychmiast od tego odciągnąć - Spencer zawsze powtarzała, że serwis należał do Napoleona — ale nie chciała też, żeby Isaac pomyślał sobie, że go strofuje. — Na pewno twój dom jest jeszcze większy — prowokował ją żartobliwie Isaac. — Pewnie mieszkasz w posiadłości z dziewiętnastoma pokojami i krytym basenem. — Pudło. — Emily dała mu lekkiego kuksańca. — Mamy dwa kryte baseny. Jeden dla mnie, drugi dla mojej siostry. Nie lubię się dzielić. — A kiedy pozwolisz mi obejrzeć ten wspaniały dom? — Isaac chwycił Emily za rękę i zakołysał nią. — Ty już widziałaś mój dom. I moją mamę. Przy okazji, przepraszam za to. — Daj spokój. Kiedy Emily przyjechała po Isaaca tego wieczoru, jego mama zachwycała się, jak pięknie razem wyglądają, robiła im zdjęcia i częstowała Emily ciasteczkami domowej roboty. Pani Colbert przypominała jej mamę. Obie zbierały porcelanowe figurki i obie chodziły w takich samych jasnoniebieskich crocsach. Pewnie by się zaprzyjaźniły. — Uważam, że jest przemiła. Tak jak ty — powiedziała. Isaac zaczerwienił się i przyciągnął ją bliżej. Emily zachichotała. Poczuła dreszcze, kiedy przycisnął ją do siebie. Miał elegancki garnitur, pożyczony od taty Pachniał drzewem sandałowym i gumą cynamonową. Poczuła chęć pocałowania go przy wszystkich. Nagle usłyszała za plecami czyjś śmiech. Noel Kahn i James Freed stali w drzwiach salonu. Obaj mieli czarne, bardzo drogie garnitury i luźno zawiązane krawaty w

czerwono-granatowe pasy z emblematem liceum. — Emily Fields! — zakrzyknął James. Zmierzył Isaaca zdumionym wzrokiem. Pewnie w pierwszej chwili pomyślał, że Isaac to lesbijka w męskim garniturze. — Cześć, Emily — rzucił Noeł swoim leniwym głosem bogatego, zepsutego dzieciaka. On też przyglądał się badawczo Isaacowi. -- Widzę, że przyprowadziłaś kolegę? A może to twój chłopak? Emily zrobiła krok w tył. Noeł i James polizali usta, jak wilki szykujące się do ataku. Na pewno obaj już przygotowywali sobie w głowie złośliwe teksty, którymi mieli zamiar ją za chwilę poczęstować. „Szlajasz się dla odmiany z chłopakiem?" „Uważaj na nią, kolego. To ostra zawodniczka". „Jeszcze cię zaciągnie do jakiegoś lesbijskie-go klubu ze striptizem!" Im dłużej milczeli, tym gorszym komplementem chcieli ją obdarzyć. — Muszę... — wyjąkała Emily. Odwróciła się i prawie wpadła na dyrektora Appletona i panią Hastings, którzy sączyli koktajle. Na chwiejnych nogach przeszła przez hol, byle oddalić się od Noela i Jamesa. — Emily? — zawołał za nią Isaac. Przed sobą miała ciężkie drzwi do biblioteki. Otworzyła je i weszła do środka, dysząc ciężko. Wewnątrz było ciepło i pachniało starymi książkami oraz drogimi skórzanymi butami. Emily przez chwilę miała zamglony wzrok, ale za moment znowu widziała wszystko ostro. Poczuła, jak z przerażenia zaciska się jej żołądek. W bibliotece siedziało mnóstwo osób z liceum. Naomi Zeigler przewiesiła swoje dłu gie nogi przez oparcie jednego ze skórzanych foteli, a przyszła przyrodnia siostra Hanny Kate jak królowa siedziała wyniośle na krześle. Pod regałami snuł się Mason Byers i kilku innych chłopaków z drużyny lacrosse. Pewnie oglądali stare francuskie albumy fotograficzne należące do taty Spencer, w których pełno było lekko pornograficznych zdjęć kobiet. Mike Montgomery pił wino z jakąś śliczną brunetką, a Jenny Kestler i Kir sten Cullen zajadały kanapki z serem. Nagle wszyscy spojrzeli na Emily. A kiedy do biblioteki wpadł Isaac i położył dłoń na jej ramieniu, wszystkie oczy skierowały się na niego. Emily poczuła się tak, jakby ktoś rzucił na nią urok. Nie mogła się ruszyć. Wydawało się jej, że jakoś sobie poradzi z kolegami ze szkoły. Ale nagle zobaczyła ich wszystkich naraz... wszystkich, którzy znali jej tajemnicę, którzy byli na pływalni tego dnia, gdy wszędzie leżało jej zdjęcie, zrobione wtedy, gdy całowała się z Mayą. Nie mogła znieść tych ciekawskich spojrzeń.

Nie potrafiła nawet popatrzeć na Isaaca, kiedy odwróciła się i wyszła z biblioteki. Noel i James nadal stali w holu oparci o ścianę, podając sobie buteleczkę teąuili. — O, wróciłaś! — zakrzyknął radośnie Noel. — Co to za facet? Skoro znowu grasz w naszej drużynie, to czemu mnie nie poprosiłaś najpierw? Emily zagryzła wargi i spuściła głowę. Musiała się stąd wydostać. Musiała uciec. Ale nie wiedziała, gdzie szukać Wildena, który odprowadziłby ją do samochodu. A nie chciała wychodzić z domu sama. Zauważyła wejście do łazienki po prawej stronie od kuchni. Kiedy weszła do środka i próbowała zamknąć za sobą drzwi, ktoś zablokował je stopą. Isaac wszedł do środka. — Hej. — W jego głosie słychać było irytację. — Co jest grane? Emily pisnęła cicho i wycofała się do kąta, zasłaniając klatkę piersiową rękami. Łazienka była gigantyczna. Stała w niej toaletka z ozdobnym lustrem, a ubikacja ukryta była w osobnym pomieszczeniu. Paląca się świeca wydzielała słodki i ciężki zapach jaśminu, ale w powietrzu unosił się też zapach wymiocin. Isaac nie podszedł do niej, tylko stał przy drzwiach, wy-prostowany i spięty. — Zachowujesz się... bardzo dziwnie — powiedział. Emily usiadła na krześle obitym brzoskwiniową tkaniną i usunęła jakiś pyłek z rajstop. Była zbyt zdenerwowana, by odpowiedzieć. Czuła, jak wszystkie sekrety, które dusiła w sobie, próbowały się z niej wydostać. — Wstydzisz się mnie? — pytał Isaac. — To dlatego, że powiedziałem Spencer, że mój tata zajmuje się caterin-giem? Nie powinienem był tego mówić? Emily zakryła oczy dłońmi. Nie mogła uwierzyć w to, że pomyślał, iż to on spowodował jej dziwne zachowanie. Znowu. Nagle poczuła, jak lęk chwyta ją za ramiona. Nawet jeśli tym razem się wywinie, to taka sytuacja się powtórzy. A na końcu wszystkiego stoi A., czyli łan. Skoro uciekł, to mógł zrobić wszystko. „Potraktuj to jako ostrzeżenie", napisał po tym, jak Maya zjawiła się w chińskiej restauracji, łan miał Emily na widelcu. Dlatego musiała doprowadzić wszystko do porządku. Emily spojrzała na Isaaca z zaciśniętym gardłem. To trzeba było zrobić szybko, tak jak zrywa się stary lepiec. — Pamiętasz tę dziewczynę w Chińskiej Róży? — wyrzuciła z siebie. Isaac spojrzał na nią, jakby nie rozumiał, do czego zmierza. Wzruszył ramionami. Emily wzięła głęboki oddech. — Chodziłyśmy z sobą.

Całą resztę opowiedziała mu z prędkością światła. Mówiła o tym, jak w siódmej klasie pocałowała Ali w domku

na drzewie. Jak natychmiast zakochała się w Mai, pod wpływem zapachu jej gumy bananowej. Opowiedziała mu o wiadomościach od A., o tym, jak umawiała się z To-bym Cavanaughem, żeby udowodnić sobie, że podobają się jej chłopcy, jak w czasie zawodów pływackich rozpowszechniono jej zdjęcie z Mayą i cała szkoła poznała prawdę o niej. Powiedziała Isaacowi o Wierzchołkach Drzew, programie leczącym z homoseksualizmu, w którym musiała wziąć udział pod presją rodziców, i że tak naprawdę pojechała do Iowa, bo rodzice nie akceptowali jej tożsamości seksualnej. Przyznała się też, że w Iowa poznała dziewczynę o imieniu Trista, z którą się całowała. Kiedy skończyła, spojrzała na Isaaca. Zzieleniał na twarzy i miarowo stukał piętą w posadzkę. Chyba był zły. Emily zwiesiła głowę. - Zrozumiem, jeśli już się do mnie nigdy nie odezwiesz. Nie chciałam cię skrzywdzić. Myślałam, że jak się dowiesz prawdy, to mnie znienawidzisz. Chociaż ukryłam to wszystko przed tobą, to nie kłamałam, kiedy mówiłam, co do ciebie czuję, że chcę z tobą chodzić, że naprawdę mi się podobasz i tak dalej. Myślałam, że nie potrafię zakochać się w chłopaku, ale okazało się, że się myliłam. W łazience zapadła głucha cisza. Nawet odgłosy dochodzące z zewnątrz przycichły. Isaac odruchowo poprawił krawat. - To znaczy, że jesteś... bi? Tak? Emily ścisnęła mocno jedwabną poduszkę leżącą na krześle. O wiele łatwiej byłoby jej powiedzieć, że była hetero, a te historie z Mayą, Ali i Tristą były tylko pomyłkami zabłąkanej dziewczynki. Ale wiedziała dobrze, że to nieprawda. — Nie wiem, kim jestem — odparła szeptem. — Chciałabym, ale nie wiem. Może lubię po prostu... ludzi. Może osobę, niekoniecznie jej płeć. Isaac spuścił wzrok. Westchnął cicho. Kiedy usłyszała, jak się odwraca, serce zabiło jej z rozpaczy. Za kilka sekund Isaac naciśnie klamkę, wyjdzie z łazienki i już nigdy nie wróci. Emily wyobrażała sobie jego mamę, która wita go w drzwiach i z ciekawością pyta o to, jak było na ich bajkowej randce. A kiedy dowie się prawdy, zrzednie jej mina. „Emily jest kim?", zapyta. -Hej. Poczuła na głowie jego ciepły oddech. Isaac stał nad nią z zagadkowym wyrazem twarzy. Bez słowa objął ją ramionami. — Wszystko w porządku. — C-co? — szepnęła Emily. — W porządku — powtórzył cicho. — Akceptuję to. Akceptuję ciebie.

Emily zamrugała z niedowierzaniem. — Naprawdę? Isaac pokiwał głową. — Tak naprawdę ulżyło mi. Myślałem, że zachowujesz się jak wariatka z mojego powodu. Albo że masz już chłopaka. W oczach Emily pojawiły się łzy wdzięczności. — To raczej mało prawdopodobne — mruknęła. — Chyba masz rację — parsknął śmiechem Isaac. Wziął Emily w ramiona i ucałował jej skroń. Kiedy stali objęci, do łazienki zajrzała Lanie ller, koleżanka Emily z drużyny pływackiej. Pewnie myślała, że w łazience nikogo nie ma. — Ups — powiedziała tylko. Kiedy zobaczyła, że Emily stoi w objęciach chłopaka, otworzyła szeroko oczy. Ale Emily miała to gdzieś. „Niech wszyscy zobaczą", pomyślała. Niech Lanie powie wszystkim. Już nigdy nie miała zamiaru niczego ukrywać.

ROZDZIAŁ 26 KTOŚ WART SPENCER Dzwonek w domu Hastingsów rozległ się po raz kolejny i Spencer ukryta w kącie obserwowała, jak rodzice witają państwa Pembroke, przedstawicieli jednej z najstarszych rodzin w okolicy. Pan i pani Pembroke słynęli z tego, że zawsze przywozili z sobą swoje ukochane zwierzątka. Dziś zabrali dwoje swych ulubieńców: Mimsy, bezustannie ujadającego miniaturowego szpica, i etolę z zapięciem w kształcie lisiej głowy, którą Hester Pembroke otuliła ramiona. Kiedy państwo Pembroke'owie pognali w stronę stołu z przekąskami, mama Spencer szepnęła coś na ucho Melissie i wmieszała się w tłum. Melissa zauważyła, że siostra się jej przygląda. Wygładziła dłonią bordową sukienkę z satyny, spuściła wzrok i się odwróciła. Spencer nie potrafiła zdobyć się na to, by zapytać Melissę, co myśli o zniknięciu lana. Zresztą Melissa na cały dzień gdzieś się zaszyła. Spencer nie wiedziała nawet, dlaczego wydają to przyjęcie, choć wszyscy chyba świetnie się bawili. Pewnie picie na umór uchodziło w Rosewood za szczyt skandalu. Wilden już musiał odprowadzić rodziców Masona Byersa do ich bentleya, bo Binky Byers wypiła o jeden koktajl za dużo. Spencer nakryła też 01ivię Zeigler, mamę Naomi, jak wymiotowała w łazience, trzymając się obiema rękami krawędzi umywalki. Gdyby tylko wódka mogła ogłuszyć Spencer. Ale choć wypiła już po kryjomu niezliczoną ilość szotów wódki cytrynowej, jej umysł pozostawał jasny i w pełni świadomy. Jakby jakaś karmiczna siła próbowała ją ukarać, zmuszając, by poddała się tej towarzyskiej torturze na trzeźwo. Spencer popełniła kardynalny błąd, ukrywając odwiedziny lana. Ale skąd niby miała wiedzieć, że łan zamierza uciec? Przypomniał się jej sen, który miała poprzedniego ranka. „Jest prawie za późno". Nie da się ukryć. Obiecała przyjaciółkom, że powie policji o wizycie lana, ale kiedy tylko Wilden stanął w progu jej domu gotowy do ochraniania przyjęcia, Spencer... nie potrafiła się na to zdobyć. Nie zniosłaby kolejnego gorzkiego wykładu o tym, jak potwornie nawaliła. Znowu. Zresztą, w czym jej zeznanie mogłoby pomóc Wildenowi? Przecież łan nie zdradził jej swojego planu ucieczki. Powiedział tylko, że wkrótce odkryje tajemnicę, która postawi na głowie całe jej życie. - Spencer, kochanie - usłyszała czyjś głos po prawej stronie.

Mówiła do niej pani Kahn, wyglądająca niebywale szykownie w szmaragdowej sukni wyszywanej cekinami. Spencer słyszała, jak mówiła fotografom z plotkarskich kolumn, że to sukienka vintage od Balenciagi. Pani Kahn błyszczała od stóp do głów, przez uszy, szyję, nadgarstki i palce. Powszechnie wiadomo było, że w zeszłym roku, kiedy ojciec Noela wyjeżdżał do Los Angeles jako sponsor kolejnego turnieju golfowego, kupił swojej żonie połowę butiku Tiffany'ego. Rachunek opublikowano nawet na jednym z lokalnych plotkarskich blogów. — Nie macie więcej tych przepysznych malutkich babeczek? — zapytała. — Bo czemu niby sobie odmawiać? Poklepała się po swoim płaskim brzuchu, jakby chciała powiedzieć: „W mieście grasuje morderca, więc zjedzmy sobie jeszcze po ciasteczku". — Chwileczkę. — Spencer odnalazła wzrokiem swoich rodziców, stojących obok kwartetu smyczkowego. — Zaraz do pani wrócę. Mijając gości, dotarła do rodziców. Ojciec miał na sobie ciemny garnitur od Armaniego, a mama krótką czarną sukienkę z szerokimi rękawami i podkreśloną talią. Może i takie sukienki nosiły modelki na pokazach w Mediolanie, ale według Spencer takie coś mogłaby ubrać narzeczona Draculi do sprzątania domu. Poklepała mamę po ramieniu. Pani Hastings odwróciła się i spojrzała na nią z szerokim, wyćwiczonym uśmiechem, lecz kiedy zobaczyła, że to jej córka, zmrużyła oczy. — Kończą się babeczki — poinformowała ją rzeczowo Spencer. — Mam sprawdzić, czy zostało coś jeszcze w kuchni? Poza tym w barze zaczyna brakować szampana. Pani Hastings dotknęła palcem brwi, wyraźnie zmieszana. — Ja pójdę. — Nie ma problemu — powiedziała Spencer. — Mogę... — Dam sobie radę — syknęła mama lodowato, a z jej ust tryskały kropelki śliny. Popatrzyła na Spencer spod uniesionych brwi, a zmarszczki wokół jej ust stały się nagle bardzo wyraźne. - Proszę cię, idź do biblioteki i dotrzymaj towarzystwa swoim kolegom i koleżankom. Spencer zrobiła krok w tył i prawie poślizgnęła się na wypolerowanym parkiecie. Poczuła się tak, jakby mama dała jej właśnie w twarz. - Wiem, jak bardzo się cieszysz, że mnie wydziedziczono - wypaliła Spencer na cały głos, zanim zdała sobie sprawę, co tak naprawdę mówi. Ale nie musisz mi tego na każdym kroku dawać do zrozumienia. Mama zamarła zszokowana i otworzyła usta. Ktoś stojący obok westchnął głośno. Pani Hastings spojrzała na swojego męża, który zbladł

jak ściana. - Spencer... - próbował załagodzić sytuację. - Daruj sobie, tato - warknęła Spencer, odwróciła się na pięcie i szybkim krokiem poszła w kierunku pokoju w tylnej części domu. Łzy gniewu płynęły jej po twarzy. Powinna czuć się świetnie, przecież rodzice zasłużyli sobie, żeby wywalić im prawdę prosto w oczy. Ale czuła się dokładnie tak samo jak wtedy, gdy rodzice ją odtrącali. Jak choinka, którą po Nowym Roku wyrzuca się do kubła na śmieci. Spencer zawsze błagała rodziców, żeby nie wyrzucali drzewek, tylko sadzili je w ogrodzie, a oni mówili wówczas, że zachowuje się jak głuptas. - Spencer? Z cienia wyszedł Andrew Campbell z kieliszkiem wina w dłoni. Spencer poczuła na plecach dreszcze. Przez cały dzień chciała napisać do Andrew SMS-a z pytaniem, czy przyjdzie wieczorem. Bynajmniej nie wzdychała do niego potajemnie. Andrew zauważył jej rozgniewaną minę i ściągnięte brwi. — Co się stało? Spencer trząsł się podbródek, kiedy spojrzała na główną salę balową. Rodzice już gdzieś poszli. Nie widziała też na horyzoncie Melissy. — Cała moja rodzina mnie nienawidzi — wyrzuciła z siebie. - Daj spokój - uspokajał ją Andrew, chwytając za ramię. Zaprowadził ją do pokoju, włączył lampę i wskazał na kanapę. - Siadaj. Oddychaj głęboko. Spencer osunęła się na kanapę. Andrew usiadł obok. Ostatni raz była w tym pokoju we wtorek po południu, kiedy z przyjaciółkami oglądały w telewizji relację z rozprawy, w czasie której tymczasowo zwolniono lana z aresztu. Po prawej stronie telewizora stała kolekcja zdjęć jej i Melissy ze szkoły, od pierwszej klasy podstawówki do matury Melissy. Spencer spojrzała na jedno z nich. Zrobiono je, jeszcze zanim poszła do szkoły, nim poznała Ali i zaczął się ten cały bałagan z A. Miała włosy idealnie zaczesane do tyłu, a na jej granatowej marynarce nie widać było ani jednej fałdy. Na twarzy malował się wyraz samozadowolenia, który mówił: „Jestem Spencer Hastings i jestem najlepsza". „Ha", pomyślała z goryczą Spencer. Fortuna kołem się toczy. Obok zdjęć stała wielka statuetka przedstawiająca wieżę Eiffla. Nadal opierało się o nią stare zdjęcie Ali z dnia, kiedy ogłoszono zabawę w kapsułę czasu. Spencer zmrużyła oczy i spojrzała na Ali, która w dłoni trzymała plakat zerwany ze ściany, a usta otworzyła tak szeroko, że widać

było nawet jej małe, kwadratowe zęby trzonowe. W której dokładnie chwili zrobiono to zdjęcie? Czy Ali oznajmiła właśnie, że Jason powie jej, gdzie ukrył kawałek sztandaru? Czy wtedy, gdy Spencer wpadła na pomysł wykradzenia jej trofeum? Czy Ian rozmawiał już z Ali i oznajmił jej, że zamierza ją zabić? Wielkie błękitne oczy Ali patrzyły prosto na Spencer, która prawie słysza-ła jej wysoki, dźwięczny głos. Gdyby żyła, na pewno wy-śmiewałaby się teraz ze Spencer. „Uhu, rodzice cię nienawidzą!" Spencer zadrżała i odwróciła wzrok. Nie mogła znieść drwiącego spojrzenia Ali. — Co się dzieje? - zapytał z troską Andrew, zagryzając dolną wargę. — Co zrobili twoi rodzice? Spencer strzepnęła z sukienki niewidzialny pyłek. — Nawet nie chcą na mnie patrzeć. — Spencer była zupełnie otępiała. — Jakbym umarła. — To na pewno nieprawda — pocieszał ją Andrew. Napił się wina i odstawił kieliszek na stolik. — Dlaczego mieliby cię nienawidzić? Tak naprawdę są z ciebie dumni. Spencer szybko wsunęła podstawkę pod jego kieliszek. Nie dbała o to, czy wyszła na pedantkę. — Nie są. Wstydzą się mnie, jak mebla, który wyszedł z mody. Jak olejnego obrazu mamy, schowanego w piwnicy. Tak to wygląda. Andrew uniósł głowę. — To z powodu Złotej Orchidei? Pewnie trochę im przykro, ale to dlatego, że nie wygrałaś. Spencer zdusiła płacz i poczuła na piersi ogromny ciężar. - Wiedzieli, że ukradłam tę pracę Melissy - wybuchła, zanim zdołała się powstrzymać. - Ale kazali mi to zachować w tajemnicy. Woleliby, żebym po prostu skłamała, przyjęła nagrodę i żyła z poczuciem winy do końca swoich dni. A ja zrobiłam z nich idiotów. Skórzana tapicerka zaskrzypiała, kiedy Andrew odchylił się do tyłu. Patrzył niemo na Spencer, a wentylator nad ich głowami kręcił się powoli. - Żartujesz. Spencer pokręciła głową. Kiedy tylko to powiedziała, poczuła się jak zdrajca. Rodzice nigdy nie zabronili jej mówić o tym skandalu, ale pewnie dlatego, że nawet im nie przyszło do głowy, że miałaby ochotę z kimś o tym porozmawiać. -1 sama przyznałaś się do plagiatu, choć oni cię od tego odwodzili? dopytywał się Andrew. Spencer pokiwała głową. - Nieźle. - Andrew przeczesał dłonią włosy. - Zrobiłaś to, co trzeba,

Spencer. Pamiętaj o tym. Spencer zaczęły płynąć łzy, jak woda z odkręconego kranu. - Miałam tyle na głowie - mamrotała. - Nie rozumiałam ekonomii ani w ząb. Myślałam, że nic się nie stanie, jak ukradnę tę jedną pracę Melissy. Myślałam, że nikt się nie dowie. Chciałam dostać piątkę. Gardło zacisnęło się jej na dobre. Ukryła twarz w poduszce. - Już w porządku. - Andrew delikatnie położył jej dłoń na plecach. — Świetnie cię rozumiem. Ale Spencer nie mogła przestać płakać. Zgięła się wpół i czuła, jak łzy płyną jej do nosa, oczy puchną, gardło się zaciska, a klatka piersiowa porusza miarowo. Wszystko nagle wydało się jej takie beznadziejne. Nie miała czego szukać na uniwersytecie. To z jej winy morderca Ali wymknął się policji. Rodzina ją wydziedziczyła, łan miał rację. Jej życie było żałosne. — Ciii — szepnął Andrew, głaszcząc ją po plecach. — Nie zrobiłaś nic złego. Już w porządku. Nagle z leżącej na stole srebrnej torebki Spencer dobiegł dźwięk telefonu. Spencer uniosła głowę. Przestała płakać, łan? Spojrzała na okno. Podwórko na tyłach domu oświetlała tylko jedna latarnia. Snop żółtego światła otaczała ze wszystkich stron nieprzenikniona ciemność. Nasłuchiwała, czy w krzakach pod oknem coś się nie rusza, ale było zupełnie cicho. Telefon zadzwonił znowu. Andrew odsunął dłoń od jej pleców. — Nie chcesz zobaczyć, kto napisał? Spencer zamyśliła się i polizała wargi. Powoli sięgnęła po torebkę. Ręce tak się jej trzęsły, że ledwie ją otworzyła. Nie dostała SMS-a, tylko powiadomienie o nowym e-mailu. Spojrzała na nadawcę. KOCHAM CIĘ. Nagłówek wiadomości głosił: „Być może mamy odpowiedź na twoje pytanie!". — O Boże. — Spencer podsunęła Andrew swój telefon. Z powodu całego zamieszania w zeszłym tygodniu zupełnie zapomniała, że zarejestrowała się w serwisie szukającym biologicznych rodziców. — Popatrz! Andrew wziął głęboki oddech. Otworzyli wiadomość i przeczytali: „Z radością zawiadamiamy, że znaleźliśmy w naszej bazie danych osobę, która odpowiada twojemu profilowi. Skontaktowaliśmy się z nią i w ciągu kilku dni powinnaś otrzymać od niej wiadomość. Dziękujemy, Zespół Kocham Cię". Spencer przejrzała resztę wiadomości, ale nie dowiedziała się nic

więcej. W e-mailu nie podano imienia ani nazwiska tej kobiety, jej zawodu ani adresu. Spencer położyła telefon na kolanach. Kręciło się jej w głowie. — Więc... to prawda? Andrew chwycił ją za ręce. — Może. Spencer uśmiechnęła się przez łzy. — O Boże! — zawołała. — O mój Boże! — Rzuciła się Andrew na szyję i przytuliła go mocno. — Dziękuję! — Za co? — Andrew był zdumiony. — Nie wiem! — odparła Spencer. — Za wszystko! Odsunęli się od siebie i uśmiechnęli. I nagle, powoli i ostrożnie, dłoń Andrew zaczęła obejmować ją w talii. Spencer zamarła. Odgłosy przyjęcia ucichły i pokój wydał się nagle ciepły i przytulny. Minęło kilka długich sekund, odmierzanych przez zegar w cyfrowym odtwarzaczu DVD. Andrew nachylił się i przycisnął usta do jej ust. Spencer poczuła smak cukierków cynamonowych. Usta Andrew były takie miękkie. Czuła się... świetnie. Pocałował ją i przycisnął do siebie. Gdzie Andrew Campbell nauczył się tak całować? Wszystko to trwało najwyżej pięć sekund. Kiedy Andrew się odsunął, Spencer nie potrafiła wydobyć z siebie ani słowa. Zastanawiała się, czy jej usta smakują słono od łez. Pewnie wyglądała paskudnie, cała czerwona i opuchnięta od płaczu. - Przepraszam - rzucił nagle Andrew i zbladł. - Nie powinienem był tego robić. Ale dziś wyglądasz tak ślicznie, a ja się cieszę, że znalazłaś mamę i... Spencer zamrugała. Chciała odzyskać równowagę. - Nie przepraszaj - powiedziała wreszcie. - Ale... ja chyba na to nie zasługuję. - Pociągnęła nosem. - Zachowałam się wobec ciebie paskudnie. Na... Ralu Lisa. I na zajęciach. Byłam zwykłą suką. - Pokręciła głową. Po jej policzku spłynęła łza. - Masz wszelkie powody, żeby mnie nienawidzić. Andrew owinął swój mały palec wokół jej małego palca. - Byłem na ciebie wściekły po Balu Lisa, ale tylko dlatego, że mi się podobałaś. Poza tym... zawsze rywalizowaliśmy. - Dotknął kolana Spencer. - Podoba mi się to, że lubisz rywalizację... i masz jakiś cel... i jesteś inteligentna. Nie chciałbym, żebyś się zmieniła. Spencer miała ochotę się zaśmiać, ale jej usta wykrzywiły się, a z oczu popłynęły łzy. Czemu płakała, kiedy ktoś był dla niej miły? Spojrzała na telefon i postukała palcem w ekran. - I podobałabym ci się nawet wtedy, gdyby się okazało, że nie należę do rodziny Hastingsów?

Andrew prychnął. - Nie obchodzi mnie, jakie masz nazwisko. Poza tym Coco Chanel zaczynała od zera. Była sierotą. A do czego doszła? Spencer mimowolnie uśmiechnęła się jednym kącikiem ust. - Zmyślasz. Skąd niby taki kujon jak Andrew wiedział coś o wielkich projektantach mody? To prawda - Andrew pokiwał energicznie głową. -Sprawdź sama! Spencer przyglądała się szczupłej twarzy Andrew z wydatnymi kośćmi policzkowymi, jego długim blond włosom uroczo założonym za uszy. Andrew od zawsze był w zasięgu ręki, siedział obok niej na lekcjach, biegł do tablicy, żeby przed nią rozwiązać zadanie, konkurował z nią o pozycję przewodniczącego klasy i prezesa szkolnego kółka ONZ. A nigdy nie zauważyła, że jest przystojny. Spencer znowu skryła się w jego ramionach. Miała ochotę przytulać się do niego przez całą noc. Kiedy oparła podbródek na jego ramieniu, jej wzrok powędrował w kierunku zdjęcia Ali opartego o wieżę Eiffla. Nagle zobaczyła zdjęcie w zupełnie innym świetle. Choć Ali wciąż miała usta otwarte w uśmiechu, to w jej oczach czaił się lęk. Jakby wołała do fotografa, próbując przesłać mu pozasłowny komunikat. „Pomóż mi - mówiły jej oczy. - Proszę". Spencer przypomniał się jej sen. Stała razem z Ali obok stojaków na rowery. Młodsza Ali odwróciła się do niej z tym samym zatroskaniem na twarzy. Obie Ali chciały, żeby Spencer odkryła jakiś sekret. Może miała go w zasięgu ręki? Obie mówiły: „Nie powinnaś była tego wyrzucać, Spencer. Było tam wszystko, czego potrzebujesz. Wszystkie odpowiedzi. To twój problem, Spencer. Musisz to wszystko naprawić". Ale co ostatnio wyrzuciła? Jak miała wszystko naprawić? Nagle oderwała się od Andrew. — Worek na śmieci. - Co? - Andrew nie rozumiał, o czym mówi Spencer. Spencer wyjrzała przez okno. W sobotę terapeutka kazała im zakopać pamiątki po Ali, czyli dosłownie je wyrzucić. Czy to miały na myśli dwie Ali z jej snu? Czy wśród tych szpargałów kryło się coś, co mogłoby pomóc jej naprawić wszystkie błędy? — O Boże — wyszeptała Spencer i stanęła na chwiej -nych nogach. — Co? — zapytał Andrew i również się podniósł. — Co się stało? Spencer spojrzała na niego, a potem na okno, w stronę domku, za którym zakopały worek. Musiała przejść spory kawałek, ale koniecznie

chciała się upewnić. — Powiedz inspektorowi Wildenowi, że jeśli nie wrócę za dziesięć minut, ma po mnie pójść — rzuciła przez ramię, wybiegając z pokoju, w którym zostawiła zdezorientowanego Andrew.

ROZDZIAŁ 27 HANNA MARIN, KRÓLOWA PSZCZÓŁ Kiedy Hanna i Lucas dotarli do domu Hastingsów, w salonie kłębił się tłum. Kwartet smyczkowy właśnie skończył koncert, instrumenty stroił zespół jazzowy Kelnerki roznosiły aperitify a barmani podawali szklanki z whisky, gin z tonikiem i wielkie kieliszki czerwonego wina. Wszyscy wyglądali na lekko podchmielonych. Pewnie bardzo się przejęli ucieczką lana. Przed zniknięciem Ali największą zbrodnią, jaka mogła się wydarzyć w Rosewood, były machlojki podatkowe. Lucas otworzył obiektyw swojego aparatu fotograficznego. Miał przygotować z tej imprezy fotoreportaż dla jednej z lokalnych gazet. — Chcesz coś do picia? — Jeszcze nie — odparła Hanna, licząc każdą pustą kalorię w alkoholu. Nerwowo wygładziła wszystkie fałdki na swojej krwi-stoczerwonej sukience z szyfonu i jedwabiu. W zeszłym tygodniu suknia pasowała w talii idealnie, a teraz wydawała się nieco opięta. Hanna przez cały dzień się kryła, próbując zignorować Kate, Naomi i Riley, które cały czas dzwoniły i pisały SMS-y, zapraszając ją na wstępną imprezę w domu Naomi. Wreszcie oddzwoniła, mówiąc, że za bardzo przejęła się zniknięciem lana, żeby imprezować. — O, dobry wieczór — przywitała się z nimi pani Hastings, jakby ich obecność działała jej na nerwy. — Wszyscy młodzi ludzie są w bibliotece. Tędy. Zaczęła kierować ich w stronę biblioteki, jakby byli niepotrzebnymi klamotami, które trzeba jakoś upchnąć w spiżarce. Hanna posłała Lucasowi bezradne spojrzenie. Nie miała jeszcze odwagi, by stanąć oko w oko z Kate. — A nie musisz zrobić zdjęć wszystkim uczestnikom? — pisnęła Hanna w desperacji. — Tym się zajmuje inny fotograf — warknęła pani Hastings. — Ty zrób zdjęcia swoim przyjaciołom. Kiedy tylko pani Hastings otworzyła drzwi do biblioteki, ktoś zawołał: „O, cholera!". Przez chwilę rozlegały się szepty i szmery, a potem wszyscy w pokoju spojrzeli na mamę Spencer z minami, które mówiły: „Nie piję alkoholu". Dziewczyna ze szkoły dla kwakrów szybko zsunęła się z kolan Noela. Mike Montgomery próbował ukryć kieliszek wina za plecami. Sean

Ackard — który najprawdopodobniej nie pił — rozmawiał z Gemmą Curran. Kate, Naomi i Riley stały w kącie. Kate miała na sobie białą suknię bez ramion, Naomi kolorową suknię za kolano z gorsetem, a Riley zieloną sukienkę, którą wybrała dla niej Hanna w „Teen Vougue'u". Pani Hastings zamknęła za sobą drzwi i wszyscy wyciągnęli butelki i kieliszki. Kate, Naomi i Riley jeszcze nie zauważyły Hanny, ale zaraz powinny zwrócić na nią uwagę. „Najwyższa pora! - śmiała się złowieszczo Kate. - Nie mogę się doczekać!" Lucas zauważył Kate, Naomi i Riley. - Może powinniśmy się przywitać? Kate mówiła coś na ucho Naomi. Odsunęła się i obie zaśmiały się głośno. Hanna nawet się nie ruszyła. - Nie chcesz z nimi porozmawiać? - zapytał Lucas. Hanna patrzyła na swoje szpilki od Diora. - Zmieniłam zdanie na temat Kate. Lucas uniósł brwi tak wysoko, że prawie dotknęły linii włosów. - Wydaje mi się, że coś udaje - dodała Hanna. Czuła na sobie wzrok Lucasa, który czekał na wyjaśnienia. - Jesienią próbowała zniszczyć moją relację z tatą - wyszeptała, ciągnąc Lucasa do odległego kąta biblioteki. - Ta jej przyjaźń... za szybko dałam się na nią nabrać. Łatwo jej poszło. Od lat nienawidziłyśmy się z Naomi i Riley, a nagle tak się polubiłyśmy, tylko dlatego że zjawiła się Kate? -Pokręciła energicznie głową. - Akurat. Nie tak to działa. Lucas zmrużył oczy. - Ale co? - Uważam, że Kate coś knuje - wyjaśniła Hanna, zaciskając zęby. Noel Kahn krzyczał do Jamesa Freeda, żeby wypił do dna wódkę z butelki. - Zjednała sobie Naomi i Riley, żeby mnie zniszczyć. Muszę wymyślić, jak ją ubiec, jak wystawić ją na pośmiewisko, zanim ona zrobi to mnie. Lucas gapił się na nią. Zespół jazzowy w salonie właśnie kończył kolejny numer. — To wszystko przez Monę? — szepnął po chwili. — Nic dziwnego, że teraz wydaje ci się, że każdy, kto chce się z tobą zaprzyjaźnić, ma jakiś ukryty motyw i zamierza cię zniszczyć. Ale to złudzenie, Hanno. Nikt nie próbuje cię skrzywdzić. Naprawdę. Hanna miała ochotę wbić mu obcas w stopę. Jak śmiał traktować ją tak protekcjonalnie! Już miała mu opowiedzieć o naśladowcy A., ale teraz na

pewno tego nie zrobi. To by mu tylko dało kolejny powód, żeby ją protekcjonalnie potraktować. — Nie mam paranoi i nie wymyśliłam sobie tego — powiedziała gniewnie. — To nie ma nic wspólnego z Moną. Chodzi o Kate. Czego nie rozumiesz? Lucas zamrugał. Hanna poczuła rozczarowanie. Nie rozumiał, bo nie należał do tego świata. Nagle Hanna zdała sobie sprawę, jak bardzo się różnią. Westchnęła. — Chodzi o popularność, Lucas — powiedziała tak, jakby mówiła do dziecka. — To kwestia kalkulacji. Nie oczekuję, że to zrozumiesz. Lucas otworzył szeroko oczy. Przycisnął plecy do drzwi balkonowych. — Nie zrozumiem, bo nie jestem popularny? Cóż, Hanno. Przykro mi, że nie jestem dla ciebie wystarczającym luzakiem. Machnął ręką, jakby chciał ją od siebie odpędzić, i podszedł do okna. Hanna poczuła w ustach gorzki smak. Tylko pogorszyła sprawę. W tłumie zobaczyła, jak Kate wyciąga w górę rękę i macha do niej. — O Boże, Hanna przyszła! Hanna zauważyła, że Naomi i Riley też do niej machają z szerokimi uśmiechami. Teraz, kiedy ją dostrzegły, nie mogła tak po prostu odwrócić się i ich zlekceważyć. Przynajmniej miała na sobie własną sukienkę, a nie jakąś przykrótką szmatę, przysłaną przez Monę. Kiedy ruszyła w ich kierunku, próbowała się uspokoić. Naomi przesunęła się na kanapie, żeby zrobić jej miejsce. — Gdzie się podziewałaś? — zapytała, przytulając się do Hanny. — Ach, tu i tam — rzuciła Hanna na odczepnego. Lucas obserwował ją z drugiego końca pokoju. Szybko odwróciła wzrok. — Martwiłam się o ciebie — powiedziała Kate z poważnym wyrazem twarzy. — Ta sprawa z łanem jest przerażająca. Nie dziwię się, że dziś nie miałaś ochoty na towarzystwo. — Tak dobrze cię widzieć — powiedziała Naomi. — Ale przegapiłaś bombową imprezę wstępną. — Nachyliła się do ucha Hanny. — Przyszedł Erie Kahn i Mason Byers. Obaj mają fioła na punkcie Kate. Hanna polizała wargi i wzruszyła ramionami. Nie miała ochoty na żadne salonowe konwersacje. Ale Kate zaczęła poprawiać kłęby szyfonu w sukience Hanny. — Wczoraj Naomi zabrała mnie do najfantastyczniejszego butiku pod słońcem. Nazywa się Otter. Kupiłam to. — Pokazała na masywny wisiorek

z kryształów Swarovskiego, który miała na szyi. — Chciałyśmy cię zabrać, ale nie odbierałaś telefonu. — Wydęła usta. — W przyszłym tygodniu pójdziemy razem, okej? Widziałam tam świetne ciemne dżinsy. Wyglądałabyś w nich szałowo. - Aha - mruknęła Hanna. - Jasne. Sięgnęła po butelkę wina wciśniętą za jeden z foteli. Niestety, była pusta. - Masz, dopij moje - Kate podała jej wielki kieliszek wypełniony do połowy. - Jeszcze czuję w głowie tę imprezę u Naomi. Hanna wbiła wzrok w kieliszek Kate. Czerwone wino wyglądało jak krew. „Tak będzie najlepiej - mówiła Kate. -Najwyższa pora! Nie mogę się doczekać!" Więc po co udawała przyjaciółkę? Czy to możliwe, że Hanna się pomyliła? I nagle ją oświeciło. To oczywiste. Kate tylko udawała jej przyjaciółkę. Hanna poczuła się jak idiotka. Powinna to zauważyć wcześniej. Przecież udawało się przyjaźń z oczywistych powodów. Kiedy Hanna chciała się zemścić na kimś, kto zrobił przykrość Monie, zachowywała się tak, jakby się z nią pokłóciła. Wchodziła do grupy swojej ofiary i w dogodnym momencie wbijała jej nóż w plecy Może Mona, kiedy wcieliła się w rolę A., udzieliła Kate lekcji na ten temat. Erie Kahn podszedł i usiadł na wielkiej poduszce leżącej na podłodze. Był wyższy i szczuplejszy od Noela, ale miał takie same wielkie brązowe oczy i promienny uśmiech. - Cześć, Hanna. Gdzie ukrywałaś swoją prześliczną przyrodnią siostrę? - Mówisz tak, jakby zamknęła mnie w szafce na miotły - zachichotała Kate 1 w jej oczach pojawił się błysk. - A zamknęłaś? - zapytał Hannę Erie, a Kate zaśmiała się jeszcze głośniej. Noel i Mason też się do nich przysiedli. Mike Montgomery i jego dziewczyna usiedli obok Riley i Naomi. Hanna miała wokół siebie tyle osób, że nawet gdyby chciała wstać, to nie dałaby rady. Rozejrzała się w poszukiwaniu Lucasa, ale ten gdzieś zniknął. Erie nachylił się do Kate i pogłaskał ją po nadgarstku. - Od jak dawna się znacie? Kate spojrzała na Hannę i się zamyśliła. - Chyba... od wielu lat. Od siódmej klasy. Ale nie miałyśmy z sobą kontaktu przez długi okres. Hanna tylko raz odwiedziła mnie w Annapolis. Chyba nie byłam dla niej dostatecznie fajna. Przyjechała z Alison

DiLaurentis. Pamiętasz ten wielki lunch, Hanno? Kate posłała Hannie szeroki, złośliwy uśmiech. Pewnie już chciała ogłosić, że Hanna od czasu do czasu zmusza się do wymiotów. Hanna czuła się tak, jakby siedziała w wagoniku kolejki górskiej, który właśnie podjeżdża do góry. W każdej chwili mógł ruszyć w dół, a ona opróżni żołądek... i straci reputację. „Udawanie przyjaciółki to nic trudnego", powiedziała pewnie Mona do Kate, jakby przeczuwała, że któregoś dnia Kate i Hanna zamieszkają pod jednym dachem. „Wydobądź z niej jej największy sekret. To wystarczy, żeby ją ostatecznie zniszczyć". Przypomniała się jej wiadomość od A.: „Zniszcz ją, zanim ona zniszczy ciebie". - Wiecie, że Kate ma opryszczkę? - wypaliła nagle Hanna. Nie poznała nawet swojego głosu. Mówiła jak ktoś o wiele bardziej złośliwy. Wszyscy podnieśli nagle głowy. Mike wypluł wino na dywan. Erie Kahn szybko wypuścił z ręki dłoń Kate. — Powiedziała mi o tym w zeszłym tygodniu — mówiła dalej Hanna i czuła, jak czarny jad rozchodzi się po całym jej ciele. — Złapała to od jakiegoś faceta w Annapolis. Powinieneś o tym wiedzieć, Erie, zanim dobierzesz się jej do majtek. — Hanna — wyszeptała z desperacją Kate blada jak ściana. — Co ty wyprawiasz? Hanna uśmiechnęła się wyniośle, jakby chciała powiedzieć: „Zrobiłabyś mi to samo, ty suko". Noel Kahn zadrżał i napił się wina. Naomi i Riley spojrzały po sobie zażenowane i wstały. — To prawda? — Mike Montgomery zmarszczył nos. — Paskudztwo. — To nieprawda! — pisnęła Kate, rozglądając się wokół. — Uwierzcie mi, Hanna to zmyśliła! Ale jej zapewnienia nikogo nie przekonały. — Uch — ktoś za ich plecami skrzywił się z niesmakiem. — Valtrex — James Freed udawał, że kaszle w dłoń. Kate wstała. Wszyscy odsunęli się od niej, jakby wirus opryszczki mógł przeskoczyć z jej ciała na nich. Kate spojrzała przerażona na Hannę. — Czemu to zrobiłaś? — „Najwyższy czas — wyrecytowała Hanna monotonnym głosem. — Nie mogę się doczekać". Kate patrzyła na nią zdezorientowana. Potem zrobiła kilka kroków w

tył i wpadła na drzwi. Kiedy zamknęła je za sobą, kryształowy żyrandol zakołysał się i zadźwięczał. Ktoś pogłośnił muzykę. — Ale numer — zamruczała Naomi, siadając obok Hanny. — Nic dziwnego, że nie chciałaś ostatnio spędzać z nią czasu. — Od kogo to złapała? — szepnęła Riley, która również nachyliła się ciekawsko do Hanny. — Wiedziałam, że jest w niej coś obleśnego — rzuciła z pogardą Naomi. Hanna odsunęła z oczu kosmyk włosów. Miała się poczuć wspaniale i władczo, ale czuła się jak kawałek gówna. To, co właśnie się wydarzyło, wydało się jej nagle... nie na miejscu. Postawiła na podłodze kieliszek Kate i ruszyła w kierunku drzwi. Chciała natychmiast stamtąd uciec. Ale ktoś zaszedł jej drogę. Lucas wbił w nią wzrok i wydął usta. Widział, co się właśnie stało. — Och — szepnęła Hanna zawstydzonym głosem. — Hej. Lucas założył ręce na piersi. Na jego twarzy widać było rozgoryczenie. — Brawo, Hanno. Dorwałaś ją, zanim ona dorwała ciebie, co? — Nic nie rozumiesz — broniła się Hanna. Zrobiła krok w jego kierunku i chciała położyć mu dłonie na ramionach. Ale on podniósł do góry ręce, żeby ją od siebie odsunąć. — Wszystko rozumiem — wycedził lodowato. — I chyba wolałem cię, jak nie byłaś taka popularna. Tylko... normalna. Zarzucił aparat na ramię i wyszedł na korytarz. — Lucas, zaczekaj! — zawołała zdumiona Hanna. Lucas zatrzymał się pośrodku olbrzymiego, orientalnego dywanu. Na ciemnej marynarce miał trochę psiej sierści. Pewnie przed wyjściem bawił się ze swoim bernardynem o imieniu Klarysa. Nagle Hanna poczuła, jak bardzo go ceni za to, że nie próbuje być ideałem. I że nie dba o popularność. Uwielbiała wszystkie jego dziwactwa. - Przepraszam - Hanna poczuła łzy na policzkach, dbała o to, że wszyscy patrzą. Lucas miał kamienną minę. - Koniec z nami, Hanno. Nacisnął klamkę i wyszedł. - Lucas! - zawołała błagalnie Hanna. Czuła pustkę w sercu. Lucasa już nie było.

ROZDZIAŁ 28 JUŻ NIE CHCĘ BYĆ NIEPORADNĄ ARTYSTKĄ Aria stała przed gigantycznym portretem praprapradziadka Spencer Duncana Hastingsa, postawnego mężczyzny, który trzymał na rękach małego psa gończego z oklapniętymi uszami i o smutnym spojrzeniu. Duncan miał dokładnie taki sam długi nos jak Spencer, a na jego palcach mieniło się mnóstwo damskich pierścionków. Bogacze i ich dziwactwa. Aria powinna siedzieć w bibliotece, razem z rówieśnikami. Pani Hastings przemocą ją tam zaprowadziła. Ale Aria nie miała nic do powiedzenia tym wyniosłym księżniczkom z Rosewood, ubranym w suknie od znanych projektantów i klejnoty od Cartiera wykradzione ze szkatułki mamy. Czy naprawdę chciała, żeby oceniały jej długą, czarną, jedwabną sukienkę bez pleców? Czy miała ochotę na końskie zaloty Noela i jego obleśnych kumpli? Już wolała siedzieć tu ze starym Duncanem i upijać się markowym ginem. Sama nie wiedziała, po co przyszła na tę imprezę. Spencer prosiła je wszystkie o wsparcie, kiedy łan uciekł, ale Aria nawet nie widziała Spencer ani pozostałych koleżanek, od kiedy przyjechała dwadzieścia minut temu. I bynajmniej nie miała ochoty omawiać przerażającego zniknięcia lana z resztą gości, którzy nie potrafili rozmawiać o niczym innym. Już wolałaby zaszyć się w swojej szafie ze Swinulą, pluszową maskotką, i poczekać, aż ten cały cyrk się skończy. Zawsze tak robiła w czasie burzy. Drzwi do biblioteki otworzyły się i na korytarzu pojawił się jej brat. Miał na sobie ciemnoszary garnitur, koszulę w fioletowo-czarne pasy, której nie włożył do spodni, i lśniące buty z kwadratowymi noskami. Za nim szła niewysoka, blada dziewczyna. Podeszli do Arii. — Tu jesteś — powiedział Mike. — Chciałem ci przedstawić Savannah. — O, cześć. — Aria podała dziewczynie rękę, zszokowana, że Mike zechciał przedstawić jej swoją dziewczynę. — Jestem Aria. Siostra Mike'a. — Miło mi. Savannah miała szeroki, ujmujący uśmiech. Jej długie, kręcone, ciemnobrązowe włosy spadały na plecy. Miała wydatne kości policzkowe. Jej atłasowa mała czarna podkreślała krągłości ciała, ale nie była zbyt przylegająca. Na małej czerwonej torebce nie było widać żadnego logo. Wydawała się... normalna. Aria byłaby mniej zdziwiona, gdyby Mike

przyszedł na przyjęcie z foką skradzioną z zoo w Filadelfii. Albo z islandzkim kucem. Savannah położyła dłoń na ramieniu Mike'a. — Pójdę po coś do jedzenia. Krewetki wyglądają tak apetycznie. — Jasne — odparł Mike i uśmiechnął się do niej jak zwyczajny chłopak. Kiedy Savannah odeszła, Aria gwizdnęła cicho i skrzyżowała ręce na piersi. — Patrzcie państwo! — zawołała. — Naprawdę fajna dziewczyna! Mike wzruszył ramionami. — Trzymam ją, póki moja striptizerka z klubu nie wróci do miasta. Zaśmiał się lubieżnie, ale Aria wiedziała, że tylko się wygłupia. Nie odrywał wzroku od Savannah, która właśnie brała z tacy kilka małych kanapek. Nagle Mike zauważył kogoś po drugiej stronie sali. Szturchnął Arię. — Popatrz, Xavier przyszedł. Aria poczuła przypływ zdenerwowania. Stanęła na palcach i rozejrzała się wokół. Tak, Xavier stał w kolejce do baru, ubrany w czarny jednorzędowy garnitur. — Ella pracuje dziś wieczorem — zamruczała podejrzliwie. — Po co tu przyszedł? Mike spojrzał na nią zirytowany. — Bo to impreza na rzecz szkoły? Bo lubi mamę i chce nas wesprzeć? Bo mu o tym powiedziałem, a on miał ochotę przyjść? - Wziął się pod boki i patrzył na Arię przez kilka długich sekund. — O co ci chodzi? Za co go tak nienawidzisz? Aria nie wiedziała, co powiedzieć. — Nie nienawidzę go. — To idź z nim pogadać — syknął Mike. — I przeproś go za swoje zachowanie. Popchnął ją lekko. Wbiła w niego wzrok. Niby czemu zakładał, że to ona coś zbroiła? Ale było za późno. Xavier już ich zauważył. Odszedł od baru i skierował się w ich stronę. Aria zacisnęła pięści tak mocno, że paznokcie wbiły się jej w dłoń. - Zostawię was samych, żebyście się pocałowali i pogodzili. Mike odszedł w kierunku Savannah. Aria poczuła się zażenowana z powodu słów, jakich użył Mike. Patrzyła, jak Xavier zbliża się do niej, aż wreszcie stanął przed nią. Jego ciemnoszary garnitur podkreślał kolor jego oczu, które teraz wydawały się prawie czarne. Miał zawstydzony wyraz

twarzy. - Hej - przywitał się, obracając w dłoni perłową spinkę do mankietu. Ładnie wyglądasz. - Dzięki - odparła Aria i strzepnęła niewidzialną nitkę z ramiączka sukienki. Nagle poczuła się tak niedorzecznie pretensjonalna z granatowoczarnymi włosami uczesanymi we francuski warkocz i etolą ze sztucznego futra pożyczoną od mamy. Odsunęła się od Xaviera, bo nie chciała mu pokazywać swoich odsłoniętych pleców. Poczuła, że nie może obok niego stać jakby nigdy nic. Nie teraz. - Muszę... Odwróciła się i pobiegła na piętro. Pierwszy pokój po lewej należał do Spencer, ale teraz był pusty. Aria weszła do środka i wzięła głęboki oddech. Ostatni raz widziała ten pokój trzy lata temu, lecz chyba mc się tu nie zmieniło. Pachniało świeżo ściętymi kwiatami, stojącymi w kilku wazonach. Stara mahoniowa toaletka nadal była pod ścianą, a wokół stolika z tekowego drewna stały cztery duże fotele, w których po rozłożeniu mogły zmieścić się dwie osoby. Zawsze spały na tych fotelach w czasie ich całonocnych imprez. Kotary z grubego czerwonego pluszu okalały olbrzymie okno, z którego widać było dawną sypialnię Ali. Spencer zawsze się chwaliła, że często komunikują się z Ali w nocy za pomocą latarki. Aria rozejrzała się jeszcze raz. Na ścianach wisiały te same, oprawione w drogie ramki, fotografie i obrazy. Za lustro na toaletce nadal zatknięte było zdjęcie wszystkich pięciu przyjaciółek. Aria podeszła do niego i nagle poczuła przypływ tęsknoty. Zdjęcie przedstawiało je na jachcie wujka Ali w Newport na Rhode Island. Wszystkie miały na sobie takie same białe bikini od X Crew i słomkowe kapelusze z szerokim rondem. Ali uśmiechała się pewna siebie i zrelaksowana, a Spencer, Hanna i Emily miały na twarzach wypisaną euforię. Ledwie kilka tygodni wcześniej się zaprzyjaźniły. Jeszcze nie ochłonęły po tym, jak Ali zaprosiła je do swojej paczki. Natomiast Aria wyglądała na przerażoną, jakby bała się, że Ali zaraz wepchnie ją do wody. Rzeczywiście, tamtego dnia bardzo się martwiła. Przeczuwała, że Ali wie doskonale, co stało się z jej kawałkiem sztandaru. Ale nigdy nie zapytała o to Arii wprost. A Aria nie przyznała się, że to jej sprawka. Gdyby tylko wyjawiła prawdę, Ali popatrzyłaby na nią z niedowierzaniem, a potem zapłonęłaby gniewem. Aria znowu byłaby sama, a dopiero co zaczęła przyzwyczajać się do posiadania przyjaciółek.

Kiedy październik przeszedł w listopad, sekret Arii stracił jakiekolwiek znaczenie. Zabawa w kapsułę czasu była przecież tylko głupią grą. Xavier zakaszlał w korytarzu. — Hej — powiedział, wsuwając głowę do pokoju. — Możemy pogadać? Aria wciągnęła brzuch. - Mhm... dobrze. Xavier powoli podszedł do łóżka Spencer i usiadł na mm. Aria usiadła na wyściełanym atłasem krześle przy toaletce i wbiła wzrok w swoje dłonie. Minęło kilka sekund krępującego milczenia. Z dołu dobiegały stłumione dźwięki przyjęcia. Głosy mieszały się. Jakaś szklanka rozbiła się o parkiet. Mały pies ujadał dziko. Wreszcie Xavier westchnął ciężko i spojrzał na Arię. - Niczego mi nie ułatwiasz, Ario. Aria zdumiona podniosła głowę. - Słucham? - Nie można wysyłać facetowi tylu sprzecznych sygnałów. - Sprzecznych... sygnałów? - powtórzyła Aria. Może w tak osobliwy sposób artyści próbowali przełamać pierwsze lody. Czekała na puentę. Xavier wstał i powoli podszedł do niej. Zacisnął palce na oparciu krzesła i Aria poczuła na szyi jego gorący oddech. Widać było, że sporo wypił. Nagle Aria pomyślała, że on wcale nie próbuje przełamać lodów. Rozbolała ją głowa. - Flirtujesz ze mną na wernisażu, a potem dziwnie się zachowujesz, gdy maluję twój portret w restauracji - wyjaśnił Xavier cicho. - Przy śniadaniu paradujesz w prześwitującym podkoszulku i szortach, wywnętrzasz się, wszczynasz bitwę na poduszki... a jak cię całuję, świrujesz. A teraz uciekasz do sypialni. Przecież wiedziałaś, że za tobą pójdę. Aria wstała i oparła się o toaletkę. Pod jej ciężarem stare drewno zatrzeszczało. Czy on miał na myśli to, co jej się wydawało? — Nie chciałam, żebyś za mną szedł! — wykrzyknęła. — I nie wysyłałam ci żadnych sygnałów! Xavier uniósł brwi. — Nie wierzę ci. — To prawda! — załkała Aria. — Nie chciałam, żebyś mnie całował. Umawiasz się z moją matką. Myślałam, że przyszedłeś przeprosić. Nagle w pokoju zapanowała taka cisza, że Aria słyszała tykanie własnego zegarka. Xavier wydawał się dziś tak potężny i silny. Westchnął i spojrzał na nią.

— Nie wykręcaj kota ogonem i nie wmawiaj mi, że to moja wina. Zresztą, jak ten pocałunek tak bardzo ci się nie podobał, to czemu jeszcze wszystkim o nim nie opowiedziałaś? Czemu twoja mama nadal odbiera telefony ode mnie? Czemu twój brat nadal mnie zaprasza, żebym zagrał w PlayStation z nim i jego nową dziewczyną? Aria czuła, że traci grunt pod nogami. — Nigdy... nie chciałam narobić nikomu problemów. Nie chciałam, żeby ktoś przeze mnie cierpiał. Xavier dotknął jej ramienia i przysunął się bliżej. — A może nie chciałaś, żeby mama się mnie pozbyła? Nachylał się do niej i już. miał ją pocałować. Aria oderwała się od toaletki i podeszła do na wpół otwartej garderoby Spencer. Potknęła się o zwisającą na podłogę długą suknię. — Po prostu... trzymaj się ode mnie z daleka — oświadczyła tak zdecydowanym tonem, na jaki tylko potrafiła się zdobyć. — I z daleka od mojej mamy. Xavier cmoknął. — Okej. Skoro tak zamierzasz się zachowywać. Ale przyjmij do wiadomości jedno: nigdzie się nie wybieram. A jeśli masz choć trochę oleju w głowie, nie powiesz mamie, co między nami zaszło. - Zrobił krok w tył i pstryknął palcami. - Wiesz dobrze, jak łatwo zrobić z igły widły, a ty jesteś tak samo winna jak ja. Aria zamrugała z niedowierzaniem. Xavier nadal się uśmiechał, jakby bardzo go to wszystko bawiło. Arii kręciło się w głowie, ale próbowała się uspokoić. - Świetnie - rzuciła wreszcie. - Skoro ty się nie wycofasz, ja to zrobię. Nie zrobiło to na Xavierze najmniejszego wrażenia. - Niby dokąd pójdziesz? Aria zagryzła wargi i odwróciła wzrok. Dobre pytanie -dokąd pójdzie? Było tylko jedno miejsce. Zamknęła oczy i wyobraziła sobie nabrzmiały brzuch Meredith. Na samą myśl o małym łóżku w pracowni Meredith rozbolał ją kręgosłup. Oglądanie Meredith jako młodej matki i Byrona, który dostaje bzika na punkcie nowego potomka, napawało ją wstrętem. Ale Xavier nie pozostawił jej wyboru. Potrafił zrobić z igły widły i nie miał zamiaru się wahać. Aria zrobiłaby wszystko, byle tylko nie zniszczyć po raz kolejny swojej rodziny.

ROZDZIAŁ 29 ŻAŁOSNA PRAWDA Spencer miała tę przewagę nad innymi gośćmi, którzy mogli chcieć wyjść z przyjęcia, nie powiadamiając Wildena, że była u siebie w domu i znała wszystkie sekretne przejścia. Wilden nie mógł wiedzieć, że drzwi z garażu prowadzą prosto na tylne podwórze. Z szafy z narzędziami ogrodniczymi mamy zabrała małą latarkę, włożyła zieloną pelerynę przeciwdeszczową wiszącą na haku na ścianie i buty do konnej jazdy, które leżały na podłodze obok starego jaguara XKE należącego do taty. Buty nie miały ocieplenia, ale i tak lepiej nadawały się na śnieg niż sandałki na obcasach od Miu Miu. Niebo miało czarno-purpurowy kolor. Spencer biegła wzdłuż krzewów jagodowych, które dzieliły jej dom od domu DiLaurentisów. Światło latarki tańczyło na nierównym podłożu. Na szczęście śnieg już prawie się roztopił, więc powinna bez trudu odnaleźć miejsce, gdzie zakopały worek na śmieci. Gdy przemierzyła połowę podwórza, usłyszała trzask gałązki. Odwróciła się powoli. — Kto tam? — szepnęła. Księżyc zaszedł, ale niebo było czyste i pełne gwiazd. Z domu dobiegał gwar przyjęcia. Gdzieś daleko trzasnęły drzwi samochodu. Spencer zagryzła wargi i szła przed siebie. Jej stopy grzęzły w błotnistej śniegowej mazi. Stała przed domkiem. Melissa zostawiła światło na ganku, ale w domku było ciemno. Spencer podeszła do balustrady i stanęła. Oddychała ciężko, jakby przebiegła dwanaście kilometrów na treningu hokeja. Z tego miejsca jej dom wydawał się taki mały i odległy. Okna jaśniały, a w środku widać było zarys ludzkich sylwetek. Tam był Andrew i jej dawne przyjaciółki. I Wilden. Może powinna to jemu zostawić. Ale teraz było już za późno. Na karku i plecach poczuła chłodny podmuch wiatru. Po lewej stronie domku obok wijącej się ścieżki bez trudu znalazła zasypaną dziurę w ziemi. Przeszył ją dreszcz, bo wydawało się jej, że za chwilę przeżyje deja vu. W taką bezksiężycową noc miała się odbyć tamta całonocna impreza. Po kłótni z Ali Spencer wyszła z nią tutaj i prosiła, żeby wróciły do domku. A potem pokłóciły się tak głupio o lana. Spencer na długo wyparła to wspomnienie, ale teraz, kiedy już do niej powróciło, wiedziała, że do końca życia nie zapomni wykrzywionej twarzy Ali. Ali wyśmiewała Spencer, bo wzięła na poważnie pocałunek z łanem.

Spencer poczuła się tym tak urażona, że mocno popchnęła Ali. Ali upadła i rozległ się potworny trzask, kiedy jej głowa uderzyła o kamienie. To cud, że policja nie znalazła śladów na kamieniu. Powinna zostać na nim krew albo przynajmniej włosy. Właściwie policja w ciągu kilku tygodni po zaginięciu Ali nie zbadała dokładnie tego miejsca, ograniczając się do wnętrza domku. Wtedy wszystkim się wydawało, że Ali uciekła. Czy to dowód na ich naganne niedbalstwo? A może z jakiegoś powodu nie chcieli za dokładnie przeszukiwać tego miejsca? "A gdyby okazało się, że czegoś jeszcze nie wiesz? - powiedział łan. Policja chyba o tym wie, ale na razie to ignoruje". Spencer zacisnęła zęby, próbując wyrzucić jego słowa z pamięci, łan to świr. Nikt nie taił żadnego sekretu. Prawda była taka, że łan zabił Ali, bo chciała wyjawić, że są parą. Spencer podciągnęła sukienkę, uklękła i zanurzyła dłonie w miękkim błocie. Po chwili jej palce trafiły na plastikowy worek na śmieci. Kiedy go wyciągnęła, spływała z niego woda z roztopionego śniegu. Położyła worek na ziemi i rozwiązała sznurek. Wewnątrz nic nie zamokło. Najpierw wyciągnęła bransoletkę ze sznurka, którą Ali zrobiła dla każdej dziewczyny po wypadku Jenny. Potem różową, pikowaną portmonetkę Emily. Spencer otworzyła ją. Sztuczna skóra zaskrzypiała. W środku nic nie było. Spencer wyjęła teraz kawałek papieru, który wrzuciła Hanna, i oświetliła go latarką. To nie był list od Ali, jak się spodziewała, tylko napisana przez Ali krótka recenzja referatu Hanny na temat Przygód Tomka Sawyera. W Rosewood Day w szóstej klasie na zajęciach z literatury wszyscy uczniowie musieli oceniać prezentacje kolegów. Ali dość łagodnie potraktowała referat koleżanki. Żadnych pochwał, ale i żadnych złośliwości. Opinię nagryzmoliła w pośpiechu, zajęta zapewne czymś innym. Spencer odłożyła kartkę na bok. Wyciągnęła ostatnią rzecz z worka, rysunek Arii. Już wtedy Aria umiała bardzo ładnie rysować. Portret przedstawiał Ali stojącą przed budynkiem liceum, z szelmowskim uśmieszkiem na twarzy, jakby śmiała się z kogoś po kryjomu. W tle stało kilka dziewczyn z jej orszaku i chichotało. Spencer rozczarowana położyła sobie rysunek na kolanach. Nie znalazła nic szczególnego. Naprawdę oczekiwała, że jakimś cudem znajdzie odpowiedź na swoje wątpliwości? Czy była aż taką idiotką? Jeszcze raz oświetliła rysunek latarką. Ali trzymała coś w ręku. To wyglądało jak... kawałek papieru. Spencer zbliżyła latarkę do rysunku. Aria uwieczniła nawet nagłówek wypisany na kartce w dłoni Ali: „JUTRO OTWARCIE KAPSUŁY CZASU".

Ten rysunek i fotografia stojąca pod wieżą Eiffla w jej salonie przedstawiały tę samą chwilę. Tak jak na zdjęciu, Aria uchwyciła moment, kiedy Ali zerwała plakat z muru i ogłosiła, że znajdzie kawałek sztandaru. Aria naszkicowała też kogoś za plecami Ali. Spencer zbliżyła latarkę do papieru, łan. W twarz uderzył ją zimny podmuch wiatru. Jej oczy łzawiły od zimna, ale próbowała ich nie zamknąć. Na rysunku łan nie miał tak diabolicznych rysów, jakich mogłaby się spodziewać Spencer. Właściwie Aria przedstawiła go jako... dość żałosną postać. Wlepiał w Ali szeroko otwarte oczy z głupawym uśmiechem. Ali nie patrzyła na niego. Miała wyraz twarzy, który mówił: „Niezła ze mnie laska, co? Nawet chłopaków ze starszych klas owijam sobie wokół palca". Papier zaszeleścił w dłoni Spencer. Aria przedstawiła na rysunku dokładnie tamten moment. Wtedy nie wiedziała na pewno nic o Ali i lanie, naszkicowała tylko to, co zobaczyła. Dlatego łan wygląda na nieszczęśliwie zakochanego, a Ali na... najgorszą sukę. „Owszem, flirtowaliśmy często, ale nic więcej nas nie łączyło. Nigdy nie chciała niczego więcej - powiedział łan. - Ale... nagle... zmieniła zdanie". Cienie drzew wokół basenu wyglądały jak wielkie czarne pająki. Zawieszone na ganku domku dzwoneczki zadźwięczały, poruszane wiatrem jak obijane o siebie kości. Spencer poczuła ciarki na plecach. Czy to możliwe? Czy Ian i Ali tylko niewinnie flirtowali, czy oboje traktowali to jak dobrą zabawę? Niby czemu Ali nagle miałaby zmienić decyzję i chcieć czegoś więcej? Tak trudno było jej to zaakceptować. Jeśli łan nie kłamał na temat Ali, to wszystko, co powiedział Spencer dwa dni wcześniej w patio, też mogło być prawdą. Że stał u progu odkrycia sekretu. Że cała ta sprawa kryła w sobie jakiś aspekt, którego żadna z nich nie rozumiała. I że to nie łan zabił Ali. Spencer przycisnęła dłonie do piersi, jakby się bała, że zaraz zatrzyma się jej serce. „Jakie wiadomości?", spytał łan. Ale jeśli to nie on je przysyłał, to kto? Roztopiona śniegowa breja wlała się Spencer do buta. Poczuła ją na palcach. Odwróciła głowę i spojrzała na kamienną ścieżkę na tyłach podwórka, na miejsce, gdzie pokłóciła się wtedy z Ali. Dopiero niedawno przypomniała sobie, że Ali wstała i poszła dalej. Nagle Spencer zobaczyła oczyma wyobraźni dalszy ciąg tej sceny. Wyłaniał się powoli i nabierał konturów. Szczupłe nogi Ali, jej plisowana spódniczka do hokeja z

emblematem reprezentacji szkoły, długie włosy opadające na plecy, trochę znoszone japonki. Stała obok niej druga osoba, z którą Ali się kłóciła. Kilka miesięcy temu Spencer nie miała wątpliwości, że był to łan. Ale teraz nie potrafiła zobaczyć twarzy tego kogoś. Czy uznała, że to łan, bo Mona jej to wmówiła? A może chciała, żeby przestępca w jej wspomnieniach zyskał twarz, żeby wreszcie cała sprawa się skończyła? Gwiazdy zamigotały spokojnie nad jej głową. Sowa zahukała wśród wysokich dębów za domkiem. Spencer zaswędział nos i nagle poczuła dym papierosowy. Jej telefon zadźwięczał. Wokół rozległo się głośne echo. Spencer włożyła dłoń do torebki i wyłączyła dźwięk. Cała zdrętwiała wyciągnęła telefon. Ekran pokazywał, że dostała nowego e-maiła od kogoś o nazwisku Ian T. Poczuła ucisk w żołądku. Spencer, spotkajmy się w lesie, tam gdzie ona umarła, Pokażę ci coś. Spencer wstrzymała oddech. „W lesie, tam gdzie ona umarła". To po drugiej stronie domku. Włożyła rysunek do torebki i się zawahała. Wzięła głęboki wdech i zaczęła biec.

ROZDZIAŁ 30 „SŁABOŚĆ JEST RODZAJU ŻEŃSKIEGO" Hanna po raz trzeci wyruszyła na obchód domu Hastingsów w poszukiwaniu Lucasa. Już kilka razy przeszła obok jazz-bandu, pijanych gości przy barze i kilku snobów ze znawstwem krytykujących bezcenną mozaikę, która zdobiła ściany salonu. Zauważyła, jak Melissa Hastings wymyka się na górę z telefonem. A kiedy weszła do biura taty Spencer, zastała pana Hastingsa w czasie kłótni z dyrektorem Appletonem. Po Lucasie nie było śladu. Wreszcie weszła do kuchni, w której powietrze było ciężkie od zapachu krewetek, kaczki i ostrego sosu. Obsługa przyjęcia uwijała się, rozpakowując zakąski i ciasteczka z zafoliowanych pojemników. Hanna nie zdziwiłaby się, gdyby zastała tu Lucasa, jak pomaga w kuchni tym zapracowanym ludziom - to było w jego stylu. Jednak tu też go nie znalazła. Próbowała do niego zadzwonić, ale połączyła się bezpośrednio z pocztą głosową. - To ja - powiedziała szybko po usłyszeniu sygnału. -Zachowałam się tak głupio nie bez powodu. Pozwól mi wyj aśnić. Gdy się rozłączyła, ekran telefonu wygasł. Czemu me powiedziała Lucasowi o nowych wiadomościach od A., kiedy miała okazję? Dobrze wiedziała dlaczego. Nie miała pewności, czy to nie żarty. A kiedy wreszcie się przekonała, zaczęła się martwić, że jeśli komuś o tym powie, to stanie się coś strasznego. Więc trzymała gębę na kłódkę. A teraz okazało się, że i tak dzieją się straszne rzeczy. Hanna dotarła do pokoju na końcu korytarza i wetknę ła głowę do środka, ale niestety pokój był pusty. Czerwona narzuta, która zazwyczaj leżała ułożona na kanapie, teraz niedbale walała się na poduszkach. Na stoliku stały puste szklanki po drinkach i zmięte serwetki. Zauważyła też tę wielką, dziwną replikę wieży Eiffla na kredensie, tak wysoką, że sięgała prawie do sufitu. Nadal stało o nią oparte zdjęcie Ali z szóstej klasy. Hanna spojrzała na nie z lękiem. Ali miała w dłoni plakat ogłaszający zabawę w kapsułę czasu i usta otwarte w śmiechu. W tle czaiła się jakaś ciemna, rozmazana postać. Hanna nachyliła się i poczuła, jak żołądek zaciska się jej ze strachu. To była Mona. Opierała się o kierownicę

swojego skutera ze wzrokiem wlepionym w plecy Ali. Wyglądała jak duch. Hanna usiadła na kanapie, wpatrując się w rozmazaną sylwetkę Mony. Miała ochotę krzyczeć: „Czemu mi to zrobiłaś?". Hannie nie było dane zadać Monie tego pytania. Kiedy zdała sobie sprawę, że Mona to A., Mona i Spencer już jechały do kamieniołomów. Hanna miała tyle pytań do Mony, na które nigdy nie usłyszy odpowiedzi. Jak mogła potajemnie nienawidzić Hanny przez tyle lat? Czy to, co robiły razem, imało jakąś wartość? Czy ich przyjaźń w ogóle była prawdziwa? Jak mogła się tak pomylić co do niej? Znowu spojrzała na otwarte szeroko usta Ali. Kiedy za-przyjaźniły się w ósmej klasie, Hanna nabijała się często z Ali i innych dziewczyn, żeby pokazać Monie, że tak naprawdę wcale nie były takie fantastyczne. Opowiedziała Monie, jak po kryjomu weszła na podwórko Ali, żeby ukraść jej kawałek sztandaru. - A Spencer, Emily i Aria też się tam zjawiły - przypomniała sobie Hanna i przewróciła oczami. - To było takie dziwne. A co jeszcze dziwniejsze, Ali wyszła z domu tylnymi drzwiami i przywitała nas słowami: „Spóźniłyście się". - Hanna naśladowała nawet piskliwy głos Ali, ignorując wstyd, który nagle poczuła. - A potem dodała, że jakiś dupek jej go ukradł, choć już udekorowała trofeum. - Kto je zabrał? - dopytywała się Mona, która uważnie słuchała każdego słowa. Hanna wzruszyła ramionami. - Pewnie jakiś świr, który zrobił sobie w pokoju ołtarzyk na cześć Ali. Może dlatego nigdy tego nie ujawnił, żeby zakopać trofeum w kapsule czasu. I do dziś śpi z tym' pod poduszką. Albo wkłada sobie to do majtek. — Brrrr! — wzdrygnęła się Mona. Ta rozmowa z Moną odbyła się na początku ósmej klasy, kiedy zaczęła się kolejna zabawa w kapsułę czasu. Trzy dni później obie znalazły razem kawałek sztandaru szkoły w czytelni, między stronami tomu encyklopedii pod literą W. Poczuły się tak, jakby znalazły złoty bilet w filmie Charlie i fabryka czekolady. Potraktowały to jako znak, że ich życie definitywnie się zmieni. Razem ozdobiły kawałek sztandaru złotym napisem „Mona i Hanna — NA ZAWSZE". Teraz ich imiona leżały pogrzebane w ziemi, jak metafora tej farsy, którą okazała się ich przyjaźń. Hanna odchyliła głowę na oparcie kanapy i poczuła łzy na policzkach. Gdyby tylko mogła pobiec na boisko szkolne, wykopać kapsułę z tamtego roku i spalić ich wspólne znalezisko. A razem z nim wszystkie inne wspomnienia ich przyjaźni.

Przyciemnione światła nad jej głową odbijały się od zdjęcia. Kiedy spojrzała na nie ponownie, zmarszczyła brwi. Ali miała oczy w kształcie migdałów i niesamowicie pucołowate policzki. Nagle dziewczyna na zdjęciu zaczęła wyglądać jak sobowtór Ali, która przesunęła się nieco na lewo. Jednak kiedy Hanna zamrugała oczami, znowu ze zdjęcia patrzyła na nią Ali. Hanna ukryła twarz w dłoniach i poczuła się tak, jakby w ustach miała robaki. — Tu jesteś. Hanna krzyknęła i odwróciła się. W progu stał jej ojciec. Nie miał na sobie garnituru jak inni goście, tylko lniane spodnie i granatowy sweter. — Och. Nie wiedziałam, że chcesz tu przyjść. — Nie planowałem tego — odparł tata. — Przyjechałem tylko na chwilę. Za nim, w cieniu, stała jakaś postać. Miała białą suknię bez ramiączek, nową bransoletkę z kryształami Swarov-skiego i satynowe szpilki od Prądy. Kiedy stanęła w świetle, Hanna zamarła. Kate. Hanna zagryzła policzek. Oczywiście, Kate pobiegła do t a t u s i a i wszystko mu opowiedziała. Mogła się tego spodziewać. Pan Marin miał ogień w oczach. - Powiedziałaś swoim przyjaciołom, że Kate ma... opryszczkę? ostatnie słowo wymamrotał. Hanna skuliła się na kanapie. - Tak, ale... - Co jest z tobą nie tak? - zapytał tata. - Ona chciała mi zrobić takie samo świństwo! - zaprotestowała Hanna. - Nieprawda! - broniła się Kate. Jej francuski warkocz trochę się poluzował i na ramię spadło jej kilka kosmyków włosów. Hanna otworzyła usta. - Słyszałam, jak rozmawiałaś w piątek przez telefon. „Najwyższa pora! Nie mogę się doczekać!" I... zaśmiałaś się! Wiem, co chciałaś zrobić, więc nawet nie udawaj niewiniątka. Z gardła Kate wyrwał się bezradny pisk. - Nie mam pojęcia, o czym ona mówi, Tom. Hanna wstała i spojrzała ojcu prosto w oczy. - Ona chce mnie zniszczyć. Tak jak Mona. Były w zmowie. - Upadłaś na głowę? Co ty wygadujesz? - Kate w desperacji podniosła w górę ręce. Pan Marin uniósł krzaczaste brwi. Hanna założyła ręce na piersi, rzucając ponownie okiem na zdjęcie Ali, która wydawała się patrzeć na Hannę z uśmieszkiem

i przewracać oczami. Hanna miała ochotę postawić je do góry nogami albo podrzeć na drobne kawałki. Kate westchnęła. - Poczekaj, kiedy mnie podsłuchiwałaś, siedziałam w swoim pokoju? I robiłam długie pauzy? Hanna parsknęła. - Tak. Tak właśnie rozmawia się przez telefon. - Nie rozmawiałam przez telefon - odparła chłodno Kate. - Uczyłam się roli do przedstawienia. Dostałam rolę. Gdybyś ze mną porozmawiała, tobyś wiedziała! - Pokręciła ze zdumieniem głową. - Czekałam na ciebie, bo chciałam, żebyśmy posiedziały razem. Niby czemu miałabym coś knuć przeciwko tobie? Myślałam, że się przyjaźnimy! Po drugiej stronie długiego korytarza ucichła jazzowa muzyka i rozległy się oklaski. Z kuchni dobiegał ostry zapach pleśniowego sera, a Hanna poczuła mdłości. Kate ćwiczyła rolę? Oczy pana Marina spochmurniały jeszcze bardziej. - Ustalmy fakty, Hanno. Zniszczyłaś reputację Kate, bo usłyszałaś coś przez drzwi. I nawet nie zapytałaś Kate, co miała na myśli i co robi, po prostu rozpowiedziałaś wszystkim jawną nieprawdę. - Myślałam... Hanna urwała. Czy to naprawdę zrobiła? - Tym razem posunęłaś się za daleko. - Pan Marin pokręcił ze smutkiem głową. - Próbowałem być wyrozumiały, biorąc pod uwagę to, co stało się jesienią. Postanowiłem ci zaufać. Ale to ci nie ujdzie na sucho. Nie wiem, jakie obowiązywały zasady, kiedy mieszkałaś z mamą, ale w moim domu nie będziesz robić takich numerów. Masz areszt domowy. Ze swego miejsca Hanna widziała każdą najmniejszą zmarszczkę na czole taty i pasma siwych włosów na jego skroniach. Gdy jeszcze tata mieszkał z nią i z mamą, nie ukarał jej ani razu. Gdy coś zbroiła, to z nią rozmawiał, póki nie zrozumiała swojego błędu. Ale te dni należały już do przeszłości. Poczuła w gardle wielką gulę. Miała ochotę zapytać tatę, czy pamiętał ich rozmowy. I jak świetnie się razem bawili. A przy okazji chciała się również dowiedzieć, czemu wtedy w Annapolis nazwał ją małą świnką. Nie był to wyszukany żart. Ale może mu na niej nie zależało. Był szczęśliwy, jeśli jego żarty śmieszyły Kate. Od kiedy Kate i Isabel pojawiły się w jego życiu, zawsze brał stronę Kate. - Od teraz będziesz spędzała czas z Kate i tylko z Kate -oznajmił pan Marin, wygładzając sweter. - Żadnych chłopaków. Żadnych wizyt koleżanek. Żadnego Lucasa — wyliczał na palcach. - Co? — oburzyła się Hanna.

Pan Marin rzucił jej spojrzenie, które mówiło: „Nie przerywaj mi, zanim nie skończę". - Żadnych spotkań w czasie lunchu. Żadnego wałęsania się z koleżankami przed szkołą ani po szkole. Jak będziesz chciała jechać do centrum handlowego, to tylko z Kate. Jak będziesz chciała iść na fitness, to tylko w jej towarzystwie. W przeciwnym razie odbiorę ci inne przywileje. Zacznę od samochodu. Potem pójdą torebki i ubrania. Póki nie zrozumiesz, że w ten sposób nie można nikogo traktować. Hanna poczuła się tak słabo, jakby zaraz miała zemdleć. - Nie możesz tego zrobić! - wyszeptała. - Mogę. - Pan Marin zmrużył oczy - Właśnie to robię. A wiesz, skąd się dowiem, że łamiesz zasady? Zamilkł na chwilę i spojrzał na Kate, która skinęła głową. Pewnie już to wcześniej omówili. Pewnie ona to wymyśliła. Hanna wbiła palce w oparcie kanapy. Przez to, co powiedziała, cała szkoła uzna Kate za trędowatą. A gdy pokaże się w szkole z Kate jak z najlepszą przyjaciółką, to zaczną o niej... plotkować. I pewnie pomyślą, że i ona ma opryszczkę! Już sobie wyobrażała, jakimi je obdarzą przezwiskami: Siostry Zovirax. Pryszczyce. — O Boże — wyszeptała. — Twoja kara rozpocznie się od jutra — oświadczył pan Marin. — Dzisiejszy wieczór możesz poświęcić na poinformowanie swoich koleżanek, że już nie będziesz się z nimi spotykać. Za godzinę chcę cię widzieć w domu. Odwrócił się i bez słowa wyszedł z pokoju, a Kate podążyła za nim. Hanna popatrzyła w lewo. To jakiś absurd. Jak mogła się tak pomylić w stosunku do Kate? To, co mówiła Kate, brzmiało tak złowieszczo. Tak przekonująco! I jeszcze ten jej złośliwy rechot... Skąd miała wiedzieć, że tylko uczy się roli do jakiejś żałosnej inscenizacji Hamleta ze spalonego teatru. Hamlet. W głowie Hanny zapaliło się światełko. — Chwileczkę! — zawołała. Kate odwróciła się gwałtownie i prawie wpadła na ozdobną lampę Tiffany stojącą na stoliku przy drzwiach. Uniosła brew w oczekiwaniu. Hanna powoli polizała wargi. — Mhm, jaką grasz rolę w Hamlecie? — Ofelię — odparła Kate wyniośle, jakby nie spodziewała się, że Hanna wie, kim jest ta bohaterka. Ale Hanna to właśnie wiedziała. Przeczytała Hamleta w czasie przerwy świątecznej, głównie po to, żeby wreszcie zrozumieć ten kawał o Hamlecie, który chce do mamy, z którego

śmiali się wszyscy na rozszerzonych zajęciach z literatury. W żadnym momencie ta delikatna, żałosna, wysyłana do klasztoru Ofelia nie mówiła niczego, co choćby kojarzyło się z: „Najwyższa pora! Nie mogę się doczekać!". Ofelia też nie rechotała. Kate najzwyczaj-niej wciskała wszystkim kit, a jej tata kupił ten stek bzdur. Hanna nie wiedziała, co powiedzieć. Kate patrzyła jej prosto w oczy i bez emocji wzruszyła ramionami. Nawet jeśli wiedziała, że przyłapano ją na kłamstwie, nic sobie z tego nie robiła. Przecież Hanna dostała karę. Nim Hanna zdążyła powiedzieć słowo, Kate uśmiechnęła się i ruszyła w stronę drzwi. - Aha. - Kate zacisnęła dłonie na klamce i puściła do Hanny oko. - Nie mam opryszczki. Chyba powinnaś to wiedzieć.

ROZDZIAŁ 31 WSZYSCY SĄ PODEJRZANI Kiedy Emily i Isaac wyszli z łazienki na parterze, w kolejce stało już pięć osób. Emily schowała głowę w ramionach, choć przecież nie miała powodów do wstydu. Tylko się przytulali. Chuda jak szczapa kobieta minęła ich i z hukiem zatrzasnęła za sobą drzwi. Kiedy weszli na środek salonu, Isaac objął Emily ramieniem i pocałował ją w policzek. Bardzo stara dama w kostiumie od Chanel cmoknęła i uśmiechnęła się do nich. — Jaka piękna para — powiedziała z zachwytem. Emily mogła się tylko zgodzić. Zaczął dzwonić telefon Isaaca włożony do kieszeni marynarki. Emily odruchowo zacisnęła pięści. Może to A.? Ale wtedy przypomniała sobie, że przecież Isaac zna wszystkie jej tajemnice. SMS-y od A. nie miały znaczenia. Isaac spojrzał na ekran. — To mój perkusista — powiedział. — Zaraz wracam. Emily skinęła głową i ścisnęła jego dłoń. Poszła do baru po colę. W kolejce stało przed nią kilka dziewczyn w identycznych czarnych sukienkach. Emily rozpoznała, że to byłe uczennice Rosewood Day. — A pamiętacie, jak łan obserwował nas na treningach? — powiedziała śliczna Azjatka, która miała w uszach długie kryształowe kolczyki. — Wtedy wydawało mi się, że ogląda nas, bo Melissa gra w drużynie, ale może to z powodu Ali. Emily nadstawiła ucha. Była bardzo spokojna, udając, że nie podsłuchuje. — Chodził ze mną na zajęcia z biologii — szepnęła bardzo krótko ścięta brunetka z zadartym nosem. — Jak robiliśmy sekcję płodu świni, wbił w niego skalpel tak, jakby mu to sprawiało przyjemność. — Ale tak samo zachowywali się wszyscy faceci — przy-pomniała jej druga dziewczyna, otwierając srebrną torebkę i wyciągając gumę do żucia. - Pamiętacie Darrena? Wyciągnął jelita, jakby to było spaghetti! Obie zadrżały. Emily zmarszczyła nos. Czemu wszyscy wkoło nagle przypomnieli sobie, jakim świrem był łan? Jakby koniecznie chcieli na własną rękę ustalić fakty. Nie wierzyła w ani jedno słowo, które powiedział łan do Spencer, że lubił Ali o wiele bardziej niż ona jego, że nigdy by jej nie

skrzywdził. Czemu nie mógł się po prostu przyznać? Przecież ucieczka z ławy oskarżonych to oczywisty dowód winy. — Emily? Stał przed nią inspektor Wilden z zatroskaną twarzą. Dziś wieczorem miał na sobie zamiast munduru elegancki czarny garnitur i krawat, choć Emily była pewna, że pod nim nosi kaburę z pistoletem. Nagle poczuła się nieswojo. Ostatnim razem widziała go na parkingu na rogatkach miasta, kiedy mówił komuś, żeby me mieszał się do jego spraw. Nie pamiętała, czy pojawił się na procesie lana, ale pewnie tam był. Nad policzkiem drżał mu mały mięsień. - Widziałaś gdzieś Spencer? - Jakieś pół godziny temu. Emily szybko poprawiła ramiączko sukienki, modląc się, by Wilden się nie zorientował, że ostatnie kilka minut, spędziła, leżąc na podłodze w łazience i całując się z chłopakiem. Rozejrzała się w poszukiwaniu koleżanek, ale gdzieś zniknęły. - Dlaczego pan pyta? Wilden potarł gładko ogolony podbródek. - Muszę liczyć wszystkich co jakieś trzydzieści minut, żeby mieć pewność, że nikt stąd sam nie wychodzi. A jej nie mogę znaleźć. - Pewnie poszła do swojego pokoju - podpowiedziała Emily. Chyba żadna z nich nie miała nastroju na imprezę. -Już sprawdzałem. - Wilden zastukał palcami w szklankę z wodą. - Na pewno nie mówiła, że zamierza wyjść? Emily patrzyła na Wildena i nagle przypomniała sobie jego imię. D a r r e n. Te dziewczyny rozmawiały przed chwilą o kimś o imieniu Darren, kto brutalnie usunął jelita z płodu świni. To pewnie on. Często zapominała, że Wilden był od niej niewiele starszy. Zrobił maturę w tym samym roku co Spencer 1 łan. Nie należał do przykładnych uczniów, takich jak łan. Stanowił jego przeciwieństwo. Co tydzień dostawał jakieś karne zadanie domowe. Niesamowite, jak zamienili się rolami: łan — morderca, Wilden — dobry policjant. — Wie, że nie wolno nam wychodzić — zapewniła go Emily, wracając myślami do teraźniejszości. — Pójdę na górę i sprawdzę sama. Na pewno gdzieś tam jest. Uniosła nieco sukienkę i weszła na schody, próbując ukryć roztrzęsione dłonie. — Czekaj! — zawołał Wilden.

Emily się odwróciła. Dokładnie nad głową Wildena wisiał gigantyczny kryształowy żyrandol. W jego blasku oczy inspektora nabrały zielonożółtego połysku. — Aria i Spencer powiedziały ci, że dostały nowe SMS-y? Emily nie umiała ukryć zażenowania. — Tak... — A ty? — zapytał. — Ty też? Emily pokiwała nieśmiało głową. — Dostałam dwa, ale żadnego od chwili zniknięcia lana. Przez twarz Wildena przemknął jakiś cień, szybko jednak zniknął. — Emily, myślę, że łan jest niewinny. Przeszukaliśmy jego dom. Nie znaleźliśmy żadnych telefonów komórkowych, a wszystkie komputery i faks usunięto z jego domu przed zwolnieniem go z aresztu. Nie mógł wysłać wam żadnej wiadomości. Nadal nie ustaliliśmy, skąd je do was nadesłano. Emily zakręciło się w głowie. Nie łan przysłał wiadomości? To nie miało najmniejszego sensu. Poza tym jeśli łan bez większego trudu wyszedł z domu i złożył wizytę Spencer, to mógł równie łatwo znaleźć sposób, żeby wysłać im SMS-y z jakiegoś tajnego numeru. Może ukrył gdzieś telefon, w dziupli drzewa albo w nieużywanej skrzynce na listy. A może ktoś mu go przyniósł. Emily gapiła się na Wildena, zastanawiając się, czemu nie wziął tego pod uwagę. I nagle ją oświeciło. Spencer nie powiedziała mu o wizycie lana. — Tak naprawdę to możliwe, że to Ian — zaczęła mówić Emily drżącym głosem. Telefon w marynarce Wildena zaczął dzwonić, przerywając jej. — Momencik. — Podniósł w górę palec. — Muszę odebrać. Odsunął się od niej. Jego zaciśnięta pięść spoczywała na blacie stolika. Zirytowana Emily zacisnęła zęby. Rozejrzała się i zobaczyła Hannę i Arię przed wielkim abstrakcyjnym malowidłem przedstawiającym kilka przecinających się kół. Aria nerwowo poprawiała białą etolę na ramionach, a Hanna przeczesywała dłonią włosy, jakby miała wszy. Emily podeszła do nich szybko. — Widziałyście Spencer? Aria pokręciła głową. Wyraźnie rozmyślała o czymś innym. Hanna wyglądała na zupełnie oszołomioną. — Nie — odparła monotonnym głosem. — Wilden nie może jej znaleźć — mówiła dalej Emily. — Sprawdził dom już kilka razy, ale jej nie ma. Poza tym, ona nie powiedziała mu o

odwiedzinach lana. Hanna zmarszczyła nos i otworzyła szeroko oczy. — To dziwne. — Spencer musi tu gdzieś być. Nie wyszłaby ot tak. — Aria stanęła na palcach i rozejrzała się. Emily spojrzała w stronę Wildena. Zamilkł na chwilę i napił się wody Potem postawił szklankę na stole i znowu odezwał się do słuchawki. Nie - warknął dość agresywnie. Emily odwróciła sie do przyjaciółek i zaplotła spocone dłonie. - Myślicie, że... to możliwe, że ten naśladowca A. to ktoś inny? To znaczy... nie łan? - zapytała ostrożnie. Hanna zesztywniała. -Nie. - To musi być łan - odparła Aria. - To logiczne. Emily wpatrywała się w odwróconego Wildena. - Wilden właśnie mi powiedział, że przeszukano dom lana, ale me znaleziono żadnego telefonu komórkowego ani komputera. Uważa, że to nie łan za tym wszystkim stoi. - Ale kto? - pisnęła Aria. - Kto inny mógłby chcieć nam to zrobić? Kto inny wie, gdzie jesteśmy i co robimy? - No właśnie. A. to ktoś z Rosewood - dodała Hanna Emily odchyliła się w tył i spojrzała podejrzliwie na Hannę. - Skąd wiesz? Hanna położyła dłoń na nagim obojczyku i spojrzała mewidzącym wzrokiem w olbrzymie okno w salonie Hastingsów. - Dostałam kilka wiadomości. Wtedy myślałam, że to głupie żarty. W jednej było napisane, że A. to ktoś, kto dorastał w Rosewood, tak jak my. Emily serce zaczęło szybciej bić. - Co jeszcze było w tych SMS-ach? -Jakieś głupoty na temat mojej przyrodniej siostry. Nic ważnego. Emily bawiła się srebrnym wisiorkiem w kształcie ryby. Na jej czole pojawiły się kropelki potu. A jeśli A. to nie Ian... ale i nie jakiś naśladowca? Kiedy Emily dowiedziała się, że Mona to A., nie chciała wierzyć własnym uszom. Jasne, były dla niej okropne, ale tak samo zachowywały się w stosunku do innych ludzi. Niektórych z nich Emily nawet nie pamiętała. A jeśli ktoś inny — ktoś z ich bliskiego otoczenia — był na nie tak wściekły jak Mona? A może ten ktoś znajdował się w tym pomieszczeniu? Rozejrzała się wokół. Naomi Zeigler i Riley Wolfe wyszły z biblioteki,

patrząc na nie nienawistnym wzrokiem. Melissa Hastings ze skwaszoną miną odwróciła oczy. Scott Chin bez słowa wymierzył obiektyw kamery w Emily, Arię i Hannę. A Phi Templeton, przyjaciółka Mony mająca obsesję na punkcie swojego jo-jo, zatrzymała się w drodze do biblioteki, spojrzała przez ramię i popatrzyła Emily prosto w oczy. W jej wzroku był tylko chłód. Nagle Emily przypomniała się pierwsza rozprawa lana. Wychodziły z sądu za łanem, który nie został zwolniony za kaucją, szczęśliwe, że ich koszmar się skończył. Ale wtedy Emily zauważyła jakąś postać w samochodzie zaparkowanym przy chodniku. Oczy, które dostrzegła w szparze nad opuszczoną szybą, zdawały się jej znajome... Emily powiedziała sobie jednak, że to tylko sprawka jej wybujałej wyobraźni. Na samo wspomnienie tamtej chwili przeszył ją dreszcz. „A jeśli nie wiemy, kim jest A.? A jeśli sprawy mają się zupełnie inaczej, niż nam się wydaje?" Jej telefon się odezwał. I Arii. A potem Hanny. — O Boże — westchnęła Hanna. Emily rozejrzała się raz jeszcze. Nikt już na nie nie patrzył. I nikt nie trzymał telefonu. Mogła wyciągnąć więc swój. Przyjaciółki patrzyły na nią z zapartym tchem. - Mam SMS-a - szepnęła Emily. Hanna i Aria otoczyły ją, a Emily otworzyła wiadomość. Wszystka się wygadałyście, więc teraz jedna z was musi za to zapłacić Chcecie się dowiedzieć, co się stało z waszą dawną najlepszą przyjaciółką? Wyjrzyjcie przez okno na tyłach domu. Mozę zobaczycie ją po raz ostatni w życiu... A. Emily zakręciło się w głowie. Powietrze wypełnił obrzydliwy, ciężki zapach kwiatowych perfum. Emily spojrzała na przyjaciółki. Zaschło jej w ustach. - Ostatni raz w życiu? - powtórzyła Hanna, mrużąc oczy. To niemożliwe... - Emily czuła pustkę w głowie. Spencer nie może... Pobiegły do kuchni i wyjrzały przez okno wychodzące na domek Mełissy. Na podwórku nikogo nie było. - Trzeba zawiadomić Wildena - powiedziała Hanna Pobiegła tam, gdzie widziała go ostatnio, ale go nie znalazła. Na stoliku z blatem na wysoki połysk stała tylko jego pusta szklanka. Telefon Emily znowu zadźwięczał Dostała kolejną wiadomość. Wszystkie spojrzały na ekran.

Idźcie teraz. Same. Albo spełnię swoją groźbę. A.

ROZDZIAŁ 32 SIEDŹCIE CICHO, A NIKOMU NIE STANIE SIĘ KRZYWDA Hanna, Aria i Emily wymknęły się tylnymi drzwiami na mroźne, mokre podwórko. Na ganku paliło się ciepłe pomarańczowe światło, ale kiedy tylko Hanna wyszła z jego kręgu, nie widziała nic na kilka metrów przed sobą. W oddali usłyszała stłumiony hałas. Poczuła gęsią skórkę. Emily jęknęła. -- Tędy - wyszeptała Hanna, wskazując na domek. Zaczęły biec. Może jeszcze nie było za późno. Ziemia była mokra i rozmiękczona, a sandałki na obcasach Hanny tonęły w błocie. Obok słyszała dyszenie Arii i Emily. -Jak to się mogło stać? - szeptała Emily ze łzami w oczach. - Jak Spencer mogła dać się zwabić łanowi czy komukolwiek udającemu A.? Czemu zachowała się jak idiotka? - Ciii. Ten ktoś na pewno nas słyszy syknęła Aria. Do domku dotarły w kilka sekund. Po prawej stronie zobaczyły dół, do którego łan wrzucił ciało Ali. W ciemności jaśniała fluorescencyjna taśma policyjna zabezpieczająca miejsce zbrodni. Dalej rozciągał się las, a miejsce między dwoma drzewami stało otworem jak brama. Hanna zadrżała. Aria z wysoko uniesioną głową ruszyła w kierunku lasu wyciągając przed siebie ręce, by prowadziły ją w ciemności. Emily poszła za nią, a Hanna na końcu. Mokre liście muskały ich nagie kostki. Ostre nagie gałęzie drapały ich ramiona do krwi. Emily potknęła się i krzyknęła z bólu. Kiedy Hanna spojrzała w górę, nie mogła zobaczyć nieba. Gałęzie niczym baldachim zamykały je od góry jak w klatce. Usłyszały kolejny jęk. Aria zatrzymała się i popatrzyła w prawo. - Tędy - szepnęła i wskazała drogę. Jej blade ramię jaśniało w ciemności. Hanna, cała roztrzęsiona, podążyła za nią. Gałęzie raniły jej skórę. Przeszła obok wielkiego, rozłożystego krzewu. Nagle potknęła się o coś i upadła na kolana. Uderzyła głową w mokrą ziemię. Poczuła się tak, jakby coś trzasnęło w jej prawym ramieniu. Przeszył ją ból. Próbowała me krzyczeć, zaciskając zęby. - Hanna. - Aria zatrzymała się. - Wszystko w porządku? - Tak. Hanna nadal miała zaciśnięte oczy, ale ból powoli mijał. Próbowała

poruszyć ramieniem. Nie bolało aż tak bardzo, ale było sztywne. Znowu usłyszały jęk, tym razem bliżej. - Idźcie po nią - powiedziała Hanna. - Zaraz do was dołączę. Przez chwilę Aria i Emily stały nieruchomo. Jęk przerodził się w płacz. — Idźcie! — nalegała Hanna. Hanna położyła się na plecach i powoli poruszała rękami i nogami. Kręciło się jej w głowie. Ziemia pachniała psią kupą. Na karku poczuła chłód roztapiającego się śniegu. Odgłosy kroków Arii i Emily cichły, aż wreszcie przestała je słyszeć. Drzewa poruszały się jak żywe. — Dziewczyny? — zawołała cicho Hanna. Cisza. Jęk rozległ się gdzieś bliżej. Gdzie one się podziały? Wysoko nad jej głową przeleciał samolot. Ledwie widziała jego migoczące światła. Gdzieś złowrogo zahukała sowa. Nie było księżyca. Nagle Hanna skarciła się w myślach za to, co zrobiły. Poszły do lasu w środku nocy tylko dlatego, że dostały kolejną głupią wiadomość, najprawdopodobniej od lana. Dały się zwabić tak łatwo jak Spencer. A może gdzieś tu, w ciemności, skrywał się lan, gotów zabić je wszystkie? Czemu nie poczekały na Wildena? W krzakach po drugiej stronie leśnej polany coś się gwałtownie poruszyło. Rozległy się głośne kroki. Serce Hanny waliło jak młotem. — Aria? Nikt nie odpowiedział. Trzasnęła gałązka. Potem kolej -na. Hanna spojrzała w kierunku, z którego dobiegł hałas. W krzakach zamajaczył jakiś kształt. Hanna wstrzymała oddech. A jeśli tam ukrywał się łan? Hanna uniosła się na łokciach. Spomiędzy drzew wyłoniła się nagłe jakaś postać, rozchylając gałęzie. Krzyk uwiązł Hannie w gardle. Nie była to Aria ani Emily... ale też nie łan. Nie widziała, czy to mężczyzna, czy kobieta. Niewysoka szczupła postać zatrzymała się na środku polany i patrzyła prosto na Hannę, jakby zdumiona jej obecnością. Z ukrytą w kapturze twarzą wyglądała jak śmierć. Hanna próbowała przesunąć się do tyłu, ale jej ciało bezwładnie osunęło się w błoto. „Umrę - pomyślała. -Teraz". Zakapturzona postać przyłożyła tylko palec do ust. — Ciii. Hanna wbiła paznokcie w zamarzniętą ziemię. Szczękała zębami ze strachu. Postać zrobiła nagle trzy kroki w tył. A potem odwróciła się i zniknęła bezszelestnie. Hannie wydawało się, że to sen.

ROZDZIAŁ 33 KTOŚ WIEDZIAŁ ZA DUŻO Jęk rozlegał się raz bliżej, raz dalej, jakby odbijał się echem wśród drzew. Aria biegła przed siebie. Straciła poczucie odległości i nie wiedziała nawet, jak daleko dotarła. Dopiero kiedy się odwróciła, zobaczyła, jak bardzo się oddaliła od domu Hastingsów, który teraz majaczył w oddali jak żółte światełko prześwitujące przez gęsty las. Zatrzymała się na skraju niewielkiego wąwozu. Wiele drzew rosło krzywo, z poskręcanymi, przerośniętymi gałęziami. W rozszczepionym pniu jednego z nich można było usiąść. Kiedy jeszcze żyła Ali, czasem tu przesiadywały. Aria przechodziła tędy w dniu, kiedy poszła wykraść Ali jej kawałek sztandaru szkolnego. Gdy Ali wyszła na podwórko i oznajmiła, że ktoś już ukradł jej zdobycz, rozeszły się rozczarowane do domów. Aria poszła na skróty przez las. Kiedy mijała te drzewa o przedziwnych kształtach — może nawet te same — zauważyła, że ktoś biegnie w jej kierunku. Serce chciało wyskoczyć jej z piersi, kiedy zobaczyła przed sobą Jasona. Zatrzymał się z poczuciem winy wymalowanym na twarzy. Jego wzrok powędrował w kierunku kieszeni bluzy, z której wystawało jakieś zawiniątko. Aria też na to popatrzyła. Był to kawałek niebieskiego płótna w tym samym odcieniu, jaki miał sztandar szkoły wiszący w każdej sali lekcyjnej. Płótno pokrywały napisy wykonane znanym jej charakterem pisma. Aria przypomniała sobie to, co przed chwilą usłyszała z ust Ali: „Spóźniłyście się. Ktoś mi już ukradł kawałek sztandaru. A zdążyłam go udekorować". Aria wskazała na kieszeń Jasona. — Czy to...? Jason spojrzał na Arię. Nie mógł się bronić. A potem bez słowa rzucił jej zawiniątko. Ruszył w kierunku swojego domu i zniknął między drzewami. Aria pobiegła do domu. Czuła się tak, jakby sztandar w jej kieszeni nagle zapłonął. Nie wiedziała, czego Jason od niej oczekiwał. Żeby oddała trofeum? Udekorowała je sama? Czy miało to jakiś związek z jego kłótnią z łanem przed szkołą? Przez kilka kolejnych dni czekała na jakieś wskazówki od niego. Może Jason uznał, że Aria to jego bratnia dusza i zasługiwała na zwycięstwo w grze? Ale nie odezwał się. Nawet wtedy, gdy administracja szkoły ogłosiła przez radiowęzeł, że brakuje

jednego kawałka sztandaru, a znalazca powinien się ujawnić. Czy Aria miała to potraktować jako sprawdzian? Miała się domyślić, co robić? A jeśli go zda, to będą z Jasonem żyli długo i szczęśliwie? Kiedy Aria zaprzyjaźniła się z Ali, nie ośmieliła się odkryć przed nią prawdy. Ukryła fragment sztandaru w szafie i nigdy już na niego me spojrzała. Leżał w pudełku po butach z napisem: „Stare świadectwa". W każdej chwili mogła go wyciągnąć. Za nią rozległy się kroki. Odwróciła się gwałtownie. Zobaczyła w ciemności płonące oczy Hanny. - Dziewczyny - dyszała ciężko Hanna. - Właśnie widziałam najdziwniejszą... - Ciii - przerwała jej Aria. Po drugiej stronie wąwozu poruszył się jakiś cień. Aria chwyciła mocno ramię Emily, próbując powstrzymać krzyk. Ktoś w oddali zapalił latarkę. Po ziemi przesuwał się krąg światła. Aria zakryła usta dłonią i westchnęła z ulgą. - Spencer!? - zawołała, ostrożnie idąc w jej kierunku. Spencer miała na sobie płaszcz przeciwdeszczowy do kolan i wysokie buty do konnej jazdy, które me opinały jej chudych łydek. Skierowała latarkę na przyjaciółki. Wyglądała jak zwierzę, które wpadło w snop światła rozpędzonej ciężarówki. Sukienkę i twarz miała brudną od błota i śniegu. - Dzięki Bogu mc ci się nie stało. - Aria zbliżyła się do niej. - Co ty wyprawiasz? - zawołała Emily. - Zwariowałaś? Spencer trząsł się podbródek. Spuściła wzrok. - To me ma najmniejszego sensu - mruknęła beznamiętnie, jak zahipnotyzowana. - Właśnie dostałam od niego SMS-a. - Od kogo? - szepnęła Aria. Spencer oświetliła jakiś duży przedmiot leżący obok. W pierwszej chwili Aria myślała, że to zwalone drzewo albo martwe zwierzę. Ale nagle w świetle latarki zobaczyła... skórę. I dużą, bladą ludzką dłoń zaciśniętą w pięść. Na jednym z palców błyszczał pierścień z emblematem Rosewood Day. Aria cofnęła się o krok i zasłoniła dłonią usta. — O mój Boże. Spencer oświetliła twarz trupa. Nawet w tej ciemności skóra lana wydawała się bladoniebieska, jakby był duchem. Miał jedną powiekę

zamkniętą, jakby puszczał im oko. Z ucha i ust wypłynęła krew, która teraz już zaschła. We włosach miał błoto. Na szyi widać było grube czerwone szramy, tak jakby ktoś go dusił. Jego zimne, sztywne ciało musiało tu leżeć od dłuższego czasu. Aria zamrugała oczami, tak jakby nie docierało do niej to, co właśnie zobaczyła, łan nie pojawił się na pierwszej rozprawie. Policjanci wybiegli z sali sądowej, żeby zacząć poszukiwania. A on pewnie cały czas tu leżał. Emily westchnęła ciężko. Hanna zrobiła krok w tył i krzyknęła. W lesie panowała taka cisza, że słychać było, jak Spencer głośno przełyka ślinę. Pokręciła głową. — Kiedy tu dotarłam, zastałam go w tym stanie — jęknęła. — Przysięgam. Aria bała się zbliżyć do ciała lana. Wbiła wzrok w jego dłoń, jakby się obawiała, że on za chwilę się podniesie i ją złapie. Leżał martwy. Zupełnie nieruchomo. Mogłaby przysiąc, że w oddali słyszała chichot. Nagle zadzwonił telefon Arii schowany w małej torebce. Uniosła brwi zdziwiona. Odezwały się też komórki Spencer i Emily. A potem z brudnej od błota torebki Hanny doszedł dźwięk jej telefonu. Spojrzały po sobie. — Nie ma mowy... — szepnęła Spencer. — To nie... — Hanna trzymała swój telefon w dwóch palcach, jakby bała się go dotykać. Aria z niedowierzaniem patrzyła na ekran swojego telefonu. Dostała nową wiadomość. Rzuciła okiem na lana, na jego wykręcone, sztywne ręce 1 piękną, pustą twarz. Przeszył ją dreszcz. Spojrzała znowu na ekran 1 zmusiła się do przeczytania wiadomości. Musiał odejść. A.

CO BĘDZIE DALEJ.. No tak, Ian nie żyje. A nasza ukochana czwóreczka też wolałaby pewnie umrzeć. Hannę nienawidzi jej tatuś. Spencer jest na dnie. Życie Arii to jedna wielka katastrofa. A Emily zmieniła drużynę już tyle razy, że nawet ja nie umiem się w tym wszystkim połapać. Mam im współczuć? Cóż, takie jest życie. Czy raczej w wypadku lana - śmierć. Niby mogę im wszystko wybaczyć, zakopać topór wojenny, wywiesić białą flagę, bla, bla, bla. Ale co z dobrą zabawą? Te śliczne, małe suki mają dokładnie to, czego mnie zawsze było trzeba, a teraz dopilnuję, żeby dostały to, na co zasługują. Taki ze mnie potwór? Przykro mi, ale każda kłamczucha wie, że prawda czasem w oczy kole. A to niestety boli. Mam was na oku... Cmok!